1 Rodzina Casteel

Andrews V. C. Rodzina Casteel 01 Rodzina Casteel Przełożyła Małgorzata Fabianowska

Dedykuję tę książkę Bradowi, Glen i Suzanne oraz wszystkim tym, którzy głodowali, cierpieli znosili upokorzenia, ale przetrwali, by zwyciężyć.

PROLOG Kiedy wiały letnie wiatry, słyszałam szept kwiatów, śpiewny szmer liści w lesie, widziałam unoszone wiatrem ptaki i skaczące w rzece ryby. Pamiętam też, jak zimą ogołocone gałęzie wydawały jękliwe trzaski pod naporem lodowatych podmuchów, a uginające się konary chrobotały o dach chaty przypominającej szopę, kurczowo uczepionej zbocza pasma górskiego, przez mieszkańców Wirginii Zachodniej zwanego Wzgórzami Strachu. Wiatr na Wzgórzach Strachu wył i skowyczał, toteż okoliczni mieszkańcy mieli wystarczający powód, by z niepokojem wyglądać przez swoje małe, brudne okienka. Samo życie na górzystych stokach rodziło strach, zwłaszcza kiedy wiatrowi wtórowało przeciągłe wycie wilków i wrzaski rysi, a leśna zwierzyna włóczyła się wokół obejść. Często znikały małe domowe zwierzęta, a raz na mniej więcej dziesięć lat dziecko przepadało bez wieści. Szczególnie wyraziście utkwiła mi w pamięci pewna zimna lutowa noc, tuż przed moimi dziesiątymi

urodzinami, kiedy po raz pierwszy objawiło się to, co miało mi towarzyszyć przez całe życie. Nie mogłam zasnąć i wierciłam się na swoim legowisku obok pieca, wsłuchana w skowyt wilków wyjących do księżyca. Niestety, zawsze miałam lekki sen, toteż najsłabszy szmer mnie budził. Każdy dźwięk wydawał się spotęgowany w tej naszej chałupie na odludziu. Babcia i dziadek chrapali. Wtem pijany ojciec wtoczył się do domu i obijając się o meble i śpiące pokotem na podłodze ciała, padł w końcu na duże mosiężne łóżko, aż jęknęły sprężyny. Obudzona mama zagniewanym, jazgotliwym głosem wyrzucała mu, że znów zabradziażył w Shirley's Place. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, dlaczego pobyty taty w tym lokalu w Winnerrow wywoływały tyle zamieszania. Przez szpary w podłodze naszej chaty, skleconej z nieoheblowanych desek, nie tylko wiało lodowatym zimnem, ale dochodziły spod niej pochrapywania śpiących świń, psów, kotów i wszystkiego, co tam jeszcze znalazło schronienie. Nagle z mroku doszedł mnie inny odgłos. Kto poruszał się w ciemności rozjaśnionej jedynie nikłą czerwoną poświatą ognia w piecu? Wytężyłam wzrok i ujrzałam babcię. Pochylona, z rozpuszczonymi długimi siwymi włosami, przypominała czarownicę. Sunęła chyłkiem po szorstkich deskach podłogi. Nie kierowała się na dwór - babcia była jedyną osobą, której wolno było używać nocnika, kiedy natura wzywała. Reszta z nas musiała chodzić do wygódki odległej o prawie dwieście metrów. Babcia miała pięćdziesiąt kilka lat. Przewlekły artretyzm

oraz inne niezdiagnozowane dolegliwości i bóle czyniły jej życie pasmem udręk, a brak prawie wszystkich zębów jeszcze ją postarzał. Niegdyś, jak twierdzili ci, którzy byli wystarczająco starzy, by to pamiętać, Annie Brandywine uznawano na całych wzgórzach za prawdziwą królową piękności. - Chono, dzieciaku - wyszeptała chrypliwie, kładąc mi na ramieniu sękatą dłoń. - Czas, byś przestała mazać się po nocach. Lepiej będzie, jak się dowiesz prawdy o sobie. Póki twój ojciec się nie obudzi, pójdziem sobie w jedno miejsce, a jak wrócim, to będziesz miała coś w zanadrzu, jakby on krzywo na ciebie patrzył i wygrażał pięściami. Jej westchnienie, niczym łagodny powiew południowego wiatru, delikatnie zdmuchnęło kosmyki włosów okalające mi twarz i połaskotało skórę jak tchnienie czających się duchów. - Zamierzasz wyjść na dwór? Babciu, jest strasznie zimno ostrzegłam, lecz mimo to wstałam i włożyłam znoszone, za duże na mnie buty Toma. - Ale nie masz zamiaru odchodzić daleko, co? - To mus - odparła babcia. - Serce mi się kraje, jak mój Lukę drze się na ciebie, swoje pierworodne dziecko. Krew mnie zalewa, jak pochlipujesz, kiedy ci wygraża. - Oj, babciu - wyszeptałam. - Tata mnie nienawidzi i naprawdę nie wiem dlaczego. Powiedz, czemu on mnie tak nie cierpi? W smudze wpadającej przez okno poświaty księżyca mogłam dostrzec jej kochaną, starą, pomarszczoną twarz.

- Tak, tak, czas, cobyś już wiedziała - mruknęła, narzucając na mnie ciężką czarną chustę, którą sama wydziergała, i otulając swoje wąskie, pochyłe ramiona drugą, burą i bezbarwną. Poprowadziła mnie do drzwi i otworzyła je, wpuszczając do środka zimny wiatr. Mama i tata zamruczeli gderliwie zza postrzępionej, spłowiałej czerwonej zasłony, jakby ów powiew ich rozbudził. - Mamy szmat drogi do miejsca, gdzie pochowalim przodków. Od lat chciałam z tobą tam iść. Nie ma co tego odkładać, bo czas biegnie, oj, biegnie. Potem będzie za późno. I tak w mroźną, śnieżną, ponurą noc ruszyłyśmy przez ciemny las. Rzekę skuwała gruba, pofałdowana pokrywa lodu, a wycie wilków stało się jeszcze bliższe. - O tak, Annie Brandywine dobrze wie, jak dotrzymać tajemnicy - odezwała się babcia jakby do siebie. - Niewielu to umie tak jak ja, niewielu... Ty mnie słuchasz? Ej? - Nie mam wyboru, babciu. Krzyczysz mi wprost do ucha. Wzięła mnie pod rękę i poprowadziła daleko od domu. To było istne szaleństwo. Dlaczego koniecznie zapragnęła wyjawić mi swój drogocenny sekret w zimową noc? I czemu właśnie mnie? Jednak za bardzo kochałam babcię, by odmówić towarzyszenia jej w tej wędrówce górską drogą pełną wertepów. Wydawało się, że przemierzyłyśmy kilometry w tę noc czarną i mroźną. Naszym celem okazał się cmentarz, surowy i upiorny w bladosinej poświacie księżyca. Gwałtowne, ostre podmuchy wiatru targały cienkimi siwymi włosami starej

kobiety, plącząc je z moimi, gdy stanęła przy mnie i powiedziała: - Moje dziecko, nie mogę ci dać nic, co by było coś warte - ino to jedno, co mam ci teraz do powiedzenia. - Nie mogłaś mi tego powiedzieć w chacie? - Za Boga nie! - warknęła z tym swoim uporem, nieustępliwa jak stare drzewo o wielu korzeniach. - Tam byś nie chciała słuchać. A jak tu ci powiem, zapamiętasz na zawsze. Zawahała się, kiedy jej spojrzenie spoczęło na małym, wąskim nagrobku. Uniosła rękę i sękatym palcem wskazała granitową płytę. Wytężyłam wzrok, by odczytać wyryty na niej napis. Cóż za dziwactwo ze strony babci przyprowadzać mnie po nocy tutaj, gdzie duchy zmarłych snują się w poszukiwaniu żywych ciał, w które mogłyby wniknąć! - Musisz wybaczyć tacie, że jest taki - podjęła babcia, tuląc się do mnie, coraz bardziej przemarznięta. - Nic na to nie poradzi, tak jak słońce musi wstawać i zachodzić, tak jak skunksy muszą śmierdzieć, a ty nie poradzisz nic na to, żeś jest, jaka jest. Łatwo jej mówić! Starzy ludzie nie pamiętają już, jak to jest być młodym, którego życie przeraża. - Wracajmy do domu - poprosiłam, drżąc i kuląc się przy babci. - Czytałam opowieści o tym, co się dzieje na cmentarzach po północy, przy pełni księżyca. - Nie trza się strachać umarlaków, co nie chodzą i nie mówią. Żywe ludzie są gorsze. Przygarnęła mnie bliżej do siebie i zmusiła do patrzenia na wąski, zapadnięty grób.

- Teraz słuchaj i nic nie gadaj, póki nie skończę. Jak ci powiem prawdę, to zaraz zrobi ci się lepiej. Tata ma powód, że tak tobą poniewiera. Nie to, że cię nienawidzi, nie. Na mój rozum to jest jak dwa dodać dwa, że kiedy mój Lukę na ciebie patrzy, to nie widzi ciebie, lecz kogosik całkiem innego... W sercu, moje dziecko, to on jest dobry chłop i kochający, tylko po tym wszystkim tak go odmieniło. Bo widzisz, miał pierwszą żonę i tak ją kochał, że mało nie umarł, jak przestała dychać. Poznali się w Atlancie. Miał siedemnasty rok, a ona czternasty i trzy dni, tak mi potem powiedziała. - Słaby głos babci zniżył się o oktawę. Piękna była niby anioł, a twój tata kochał ją nad życie. No i zawrócił jej w głowie, a ona uciekła z domu. Znaczy uciekła z Bostonu do Teksasu. Miała ze sobą śliczną walizkę, a w niej pełno ubrań, jakich my w życiu nie widzieli! Piękne były rzeczy w tej walizce, koronki i jedwabie, srebrna szczotka, grzebyk i srebrne zwierciadełko, i pierścionki, i klejnoty do uszu. No i przyjechała tu żyć. Popełniła straszny błąd, bo wyszła za człowieka nie swojego pokroju. Ale cóż, skoro go kochała... - Babciu, nigdy nie słyszałam o pierwszej żonie taty! Myślałam, że mama jest jego pierwszą i jedyną żoną. - Nie mówiłam, cobyś siedziała cicho? Daj mi skończyć! Ona była z bogatej rodziny z Bostonu, a przyjechała żyć tu z Lukiem, Tobym i ze mną. Ja jej tu nie chciała. I na początku jej też nie lubiła. Od razu było jasne, że ona w tych górach długo nie przetrwa. Niezdatna była do trudów życia. Myślała, biedna, że mamy łazienkę, naprawdę tak myślała. Zatkało ją, jak zobaczyła, że trza

ganiać do wychodka i siadać na desce z wyrżniętymi dwiema dziurami. Lukę się wziął na ambit, postawił dla niej taką ładną wygódkę i pomalował na biało, a ona powiesiła tam na drucie fikuśny różowy papier ze sklepu i nawet pozwoliła mi go brać! Mówiła na to „moja łazienka". Aż wyściskała i wycałowała Luke'a z radości, że jej taki pałac wybudował. - Czyli tata nie traktował jej tak podle, jak teraz traktuje mamę? - Cichoj, dzieciaku, nie mieszaj mi... Więc przyszła taka anielska damulka i szybko zawojowała mnie i dziadka, ażeśmy pokochali ją jak własną córkę. Trza przyznać, że starała się ze wszystkich sił. Pomagała mi gotować. Ozdabiała nam chatę. Oddaliśmy im z Tobym nasze łóżko, coby poczęli dzieci jak należy, nie na podłodze, jak jakie bydlęta. A ta nic, tylko chciała spać na dechach, ale jej nie pozwoliłam! Wszystkie Casteele byli poczęte w łóżku. No i pewnego dnia ona się śmieje, szczęśliwa, bo będzie miała dziecko. Dziecko mojego Luke'a! Och, jak ja jej żałowała, jak żałowała! Bom miała jeszcze nadzieję, że wróci tam, skąd przyszła, zanim góry ją zabiorą jak wszystkich delikatnych ludzi. Ale ona dawała Luke'owi szczęście. Nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego, wierzaj... - Babciu, a jak ona umarła? Czy to jest jej grób? - Twój tata miał osiemnasty rok, kiedy odeszła - podjęła z westchnieniem. - A ona miała ledwie piętnasty, jak musiał ją pochować w tej lodowatej ziemi i odejść, zostawiwszy żonkę w ciemnej mogile. Nie cierpiała być

sama w zimnym łóżku bez niego! No i, moje dziecko, Luke legł na jej grobie pierwszej nocy, coby ją ogrzać, a był luty... Taka to jest opowieść o dziewczynie, co przyleciała w góry jak anioł, by żyć i kochać twojego tatę i dać mu szczęście, jakiego nie znał... i widzi mi się, że on już chyba z żadną kobietą nie będzie tak szczęśliwy. - Babciu, ale dlaczego przyprowadziłaś mnie aż tu, żeby mi to wszystko opowiedzieć? Nie mogłaś w domu? Strasznie smutna ta historia, choć piękna. Ale tak czy inaczej papa jest skończonym draniem! Tamta anielska kobieta pewnie zabrała ze sobą do grobu wszystko, co było w nim dobre, a to, co najgorsze, zostawiła dla nas. Dlaczego nie nauczyła go kochać? Babciu, wolałabym, żeby nigdy tu nie przyjeżdżała! Nigdy! Wtedy papa kochałby mamę i mnie, a nie tylko ją. - Dzieciaku, rusz ty głową! - prychnęła babcia. - Jeszcze się nie domyślasz? Ta dziewczyna, co ją twój tata nazywał aniołem, była twoją mamą! Ona cię urodziła, ale zanim przyszłaś na świat, już ledwie dychała... To ona nazwała ciebie Heaven Leigh. Zawsze byłaś dumna z tego imienia i wszyscy mówią, że jak ulał do ciebie pasuje, no i nie dziwota! Zapomniałam o wietrze. Zapomniałam o włosach smagających mnie po twarzy. Zapomniałam o wszystkim, oszołomiona nagłą wiedzą, kim naprawdę jestem. Księżyc wychynął zza chmury i blady promień oświetlił wyryty w kamieniu napis:

Anioł Ukochana żona Thomasa Luke'a Casteela Dziwnie się poczułam, patrząc na ten grób. - A gdzie tata znalazł Sarę? I czemu ożenił się tak szybko po śmierci tamtej? - spytałam. - Zwyczajnie, potrzebował kobity do pustego łóżka - odparła szybko babcia, jakby chciała wyrzucić z siebie wszystko, skoro nadarzyła się okazja. - Nie cierpiał samotnych nocy, bo każdego chłopa zjada chcica, moje dziecko, fizyczna żądza. Sama się przekonasz, jak dorośniesz. Chciał kobity, i jeszcze żeby była taka jak jego anioł. Sara się starała, trza to przyznać, była dla ciebie jak rodzona matka. Dbała o ciebie, a jemu dawała to, co powinna dawać żona, ale nie miała anielskiego ducha. I Luke dalej wzdychał do tej Leigh, co umiała zrobić go lepszym. Bo on był lepszy, wierz mi, dziecko. Jak twoja mama żyła, to wstawał do roboty świtkiem, jechał starym pikapem do Winnerrow i tam uczył się stolarki, budowania domów i różnych innych rzeczy. A kiedy wracał, gadał, jak to dla nas wszystkich postawi wielki dom, jak będzie robił w polu, chował krowy, świnki i konie... Bo twój tata zawsze był za wszystkim, co żywe. Kocha zwierzaki jak ty, moje dziecko. Widać masz to po nim. Dziwnie się poczułam, kiedy babcia zaprowadziła mnie z powrotem do chaty i spod bezładnej sterty starych rupieci i kartonów, w których trzymaliśmy nędzną garstkę naszych ubrań, wyciągnęła coś dużego zawiniętego w starą kołdrę. Okazało się, że to elegancka

walizka, na jaką nas, mieszkańców gór, nigdy nie byłoby stać. - To twoja - wyszeptała babcia, tak by nikt się nie obudził i nie zakłócił tej intymnej chwili. - Wcześniej była twojej mamy. Obiecałam jej, że ci ją dam, jak przyjdzie sposobny czas. No i po mojemu teraz jest najsposobniej-szy... Patrzaj, dziecko, patrzaj, jaką żeś mamę miała... Jakby zmarłą mamę można było wcisnąć do wytwornej, kosztownej walizki! Kiedy jednak spojrzałam na jej zawartość, zaparło mi dech. W nikłym świetle bijącym od pieca moim oczom ukazały się najpiękniejsze ubrania, jakie kiedykolwiek widziałam. Delikatne koronki, o których istnieniu nawet nie śniłam... a na samym dnie znalazłam coś długiego, starannie opakowanego w arkusze bibułki. Z wyrazu twarzy babci odgadłam, że obserwuje mnie w napięciu, jakby chciała nadelektować się moją reakcją. W przyćmionym blasku paleniska ujrzałam lalkę. Lalka? Tego się nie spodziewałam. Nie mogłam się na nią napatrzeć! Miała kunsztownie upięte włosy w kolorze srebrny blond, a ślubny welon zwiewną mgiełką opadał z maleńkiej, zdobionej klejnotami czapeczki. Jej twarz była niezwykle piękna, z cudownie zarysowanym wykrojem pełnych ust - zarys górnej wargi dokładnie pasował do wypukłości dolnej. Długą suknię z białej koronki obficie zdobiły maleńkie perły i połyskujące paciorki. To wszystko było takie niezwykłe! Nawet jej pantofelki wykonano z koronki i białej satyny, a delikatne

pończochy przypięto do maleńkiego pasa z podwiązkami, co dostrzegłam, kiedy zerknęłam pod sukienkę i welon. - To ona, twoja mama, Leigh, anioł Luke'a - wyszeptała babcia. - Tak ona wyglądała, jak tu przyjechała i wyszła za twojego ojca. Nim umarła, rzekła do mnie: „Daj mojej córeczce to, co ze sobą przywiozłam". To i dałam. Tak, dała. I czyniąc to, zmieniła bieg mojego życia.

Część pierwsza NA WZGÓRZACH STRACHU

Rozdział pierwszy TAK TO DAWNIEJ BYWAŁO... Jeśli Jezus umarł na krzyżu dwa tysiące lat temu, aby ocalić ludzi przed złem, które w nich tkwi, z pewnością Jego łaska ominęła naszą okolicę - może z wyjątkiem pory niedzielnego nabożeństwa. Tak przynajmniej uważałam. Lecz cóż warte było moje zdanie? Tyle, co łupiny cebuli. Papa poślubił Sarę zaledwie w dwa miesiące po śmierci anielskiej Leigh. A cztery miesiące po moich narodzinach i pogrzebie mamy Sara powiła syna, którego ojciec tak pragnął od czasu, kiedy przyszłam na świat, kładąc kres krótkiemu życiu anioła. Byłam zbyt mała, żeby pamiętać narodziny tego pierwszego syna, któremu na chrzcie nadano imiona Thomas Lukę Casteel Drugi i którego, jak mi powiedziano, ułożono w kołysce ze mną. Byliśmy kołysani, pielęgnowani i chowani niczym bliźnięta, lecz niejednakowo kochani. I nikt mi nie wmówi, że było inaczej.

Kochałam Toma z jego ogniście rudą czupryną, którą odziedziczył po matce, i skrzącymi się zielonymi oczami, które także miał po niej. Nic w nim nie przypominało ojca. Dopiero później, kiedy wyrósł na bardzo wysokiego chłopca, zaczął wyglądać jak on, kiedy Luke był w jego wieku. Po wysłuchaniu w przeddzień dziesiątych urodzin babcinej opowieści o mojej prawdziwej matce postanowiłam, iż nigdy - i niech mnie Bóg w tym wspomaga! - nie zdradzę Tomowi, że Heaven Leigh Casteel nie jest jego rodzoną siostrą. Nie chciałam zniszczyć więzi, która nas łączyła. Nasze myśli zawsze się zbiegały, bo dzieląc ze sobą kołyskę, milcząco porozumiewaliśmy się od swoich pierwszych dni i to sprawiało, że byliśmy wyjątkowi. Owo poczucie wyjątkowości miało dla nas ogromne znaczenie. Sara miała wzrostu ponad metr osiemdziesiąt i była dorodna jak Amazonka. Odpowiednia towarzyszka dla mężczyzny tak wysokiego i silnego jak mój tata! I nigdy nie chorowała. Zdaniem babci (którą Tom czasem żartobliwie nazywał Ustami Mądrości) urodzenie Toma nadało piersiom Sary dojrzałe kształty, przez co wyglądała nadzwyczaj dorośle jak na swoje czternaście lat. - Wnet w połogu wstała - opowiadała babcia - i wróciła do roboty jakby nigdy nic, jakby nie przeszła tej najokropniejszej próby, którą my, kobiety, musimy wycierpieć bez słowa skargi. Stała przy kuchni i gotowała z niemowlakiem przy cycku. Zapewne ta krzepkość i zdrowie Sary pociągały tatę. Nie wydawał się zachwycać jej urodą, ale przynajmniej

nie umarła przy porodzie i nie zostawiła go w piekle czarnej rozpaczy. Rok po Tomie przyszła na świat Fanny o karnacji ciemniejszej niż jagoda, z chmurą ciemnych włosów odziedziczonych po tacie; jej granatowe oczy stały się czarne, nim skończyła rok. Wyglądała jak Indianka, ta nasza śliczna Fanny, która rzadko bywała z czegoś zadowolona. Cztery lata po Fanny pojawił się Keith, nazwany imieniem dawno nieżyjącego ojca Sary. Chłopiec miał prześliczne jasnokasztanowe włosy i można się było w nim zakochać od pierwszego wejrzenia, zwłaszcza że okazał się spokojnym, absolutnie niekłopotliwym dzieckiem. Nie płakał, nie krzyczał i nigdy nie domagał się niczego, tak jak to robiła Fanny - i nadal robi. Z czasem oczy Keitha nabrały barwy topazu, a cera odcienia brzoskwini, dorównując mojej, jak twierdziło wielu ludzi. Niestety, nie mogłam tego sprawdzić, bo nie sposób było przejrzeć się dokładnie w naszym pękniętym i zmatowiałym lustrze. Keith rósł na niezwykle dobrego chłopca, a kiedy rok po nim przyszło na świat kolejne dziecko, dziewczynka chorowita od urodzenia, godzinami przy niej wysiadywał. Nasza nowa siostrzyczka była śliczna jak laleczka! Sara pozwoliła mi wybrać dla niej imię. Zdecydowałam się na Jane, bo zobaczyłam wtedy jakąś Jane na okładce magazynu, tak cudną, że aż trudno uwierzyć. Jane miała miękkie kosmyki złocistorudych włosów, ogromne niebieskozielone oczy i długie, ciemne, zakręcone rzęsy, którymi trzepotała, kręcąc się niespokojnie

w kołysce i wpatrując się w braciszka. Od czasu do czasu Keith bujał kołyską, co wywoływało na buzi Jane uśmiech tak rozbrajająco słodki, tak promienny, że można by za niego oddać wszystko. Maleńka Jane zdominowała nasze życie. Przywoływanie uśmiechu na jej twarzyczkę stało się cudowną i skrzętnie wypełnianą powinnością nas wszystkich. Wzbudzanie śmiechu siostrzyczki zamiast płaczu sprawiało mi szczególną rozkosz. Radowałam się, kiedy Jane uśmiechała się, zamiast kwilić z powodu tajemniczych bólów i niedoma-gań, których nie potrafiła nazwać. Ale to też, jak wszystko inne, co mnie cieszyło, musiała zepsuć Fanny. - Cięgiem się nią zajmujesz! - krzyczała, podbiegając na swoich długich, patykowatych nogach, żeby kopnąć mnie w goleń, po czym uciekała w bezpieczne miejsce na naszym brudnym podwórku. - To jest nasza Jane, nie twoja! Nie Toma! Nie Keitha! NASZA! Wszystko tu jest nasze, a nie tylko twoje, Heaven Leigh Casteel! Od tamtej pory Jane została Naszą Jane i tak na nią wołano, aż w końcu wszyscy zapomnieli, że kiedyś ta najmłodsza, najsłodsza, najkruchsza istotka miała tylko jedno imię. Znałam się na imionach i ich sprawczej mocy. Moje imię niosło błogosławieństwo i przekleństwo zarazem. Starałam się uwierzyć, że takie „duchowe" imię musi być błogosławieństwem - bo czyż ktoś jeszcze na świecie nosi imię Heaven*?

* Heaven (ang.) - niebo, niebiosa.

Nikt, nikt, odpowiadał mały drozd szczęścia, który od czasu do czasu pomieszkiwał w moim umyśle, śpiewając mi do snu i przekonując mnie, że wszystko z czasem się ułoży... że będzie dobrze. Problem w tym, że w moim umyśle zagnieździła się też stara czarna wrona, która podpowiadała, iż takie imię prowokuje los, by przynosił to, co najgorsze. No i był papa. Moje skryte i zamknięte serce jak niczego innego w świecie pragnęło pokochać ojca, który często wpatrywał się posępnie w dal i sprawiał wrażenie człowieka oszukanego przez życie. Miał włosy czarne jak heban, odziedziczone po prawdziwym indiańskim przodku, który porwał białą dziewczynę i żył z nią. Oczy i brodę miał również czarne, a cerę, czy to latem, czy zimą, o odcieniu głębokiego brązu. Był zdumiewająco silny. Rąbiąc siekierą drewno na podwórku, demonstrował skomplikowaną rzeźbę twardych mięśni, a Sara znad balii śledziła go wzrokiem tak pełnym miłości i pożądania, że omal nie pękło mi serce na myśl, że on przecież nie dba ani o jej podziw, ani o miłość czy płacz, kiedy wraca do domu nad ranem. Nieraz widziałam go w stanie melancholii. Miałam trzynaście lat i znałam już historię o mojej prawdziwej matce, kiedy ujrzałam go pewnego dnia zgarbionego w krześle, wpatrzonego w dal, jakby o czymś marzył. Ukryta w cieniu, pragnęłam wyciągnąć rękę i dotknąć jego policzka, aby sprawdzić, czy jest szorstki. Nigdy nie dotykałam jego twarzy. Co by zrobił, gdybym się

odważyła? Uderzyłby mnie? Zapewne by nakrzyczał. Jednak w głębi serca pragnęłam go kochać i być przez niego kochaną. Cały czas żarzyła się we mnie ta bolesna potrzeba, czekając, aż będę mogła zapłonąć miłością i oddaniem. Gdyby tylko zrobił czy powiedział coś, co ośmieliłoby moją wiarę, że kocha mnie choć odrobinę... Ale nigdy nawet na mnie nie spojrzał. Nigdy się do mnie nie odzywał. Traktował mnie jak powietrze. Za to kiedy Fanny biegiem pokonywała chwiejne stopnie ganku, by wgramolić się mu na kolana, całował ją. Ból przepełniał mi serce, gdy patrzyłam, jak ją przytula i gładzi po długich, lśniących ciemnych włosach. - Jak się masz, Fanny? - Tęskniłam za tobą! Nie cierpię, jak cię nie ma doma. Bez ciebie źle! Tato, proszę, zostań, zostań! - Skarbie - mruknął - to miło, że ktoś za mną tęskni, ale może dlatego trzymam się z dala. Och, jakiż ból zadawał mi papa, kiedy gładził po włosach Fanny, a mnie ignorował! To sprawiało większą udrękę niż klapsy i wyzwiska. Czasami zmuszałam go, żeby mnie dostrzegł i zareagował. Raz wyszłam z cienia i demonstracyjnie kroczyłam naprzód, niosąc oparty na biodrze duży kosz z bielizną, którą zdjęłam ze sznura i poskładałam. Fanny uśmiechnęła się z wyższością. Papa nie odwrócił wzroku i nie dał po sobie poznać, że zdaje sobie sprawę, jak ciężko pracuję. Jedynie kąciki ust zadrgały mu ledwo dostrzegalnie. Nie odezwałam się, tylko przeszłam obok niego, jakbym widziała go chwilę temu,

choć nie było go w domu dwa tygodnie. Wykańczało mnie to wieczne ignorowanie, mimo że sama ignorowałam jego. Fanny nigdy nie pracowała. Tylko Sara i ja robiłyśmy wszystko w domu. Babcia nieustannie gadała, dziadek całymi dniami rzeźbił z drewna figurki zwierząt, a papa znikał i pojawiał się, kiedy chciał. Sprzedawał alkohol bimbrowników, czasem pomagał im go pędzić, ale największą frajdę sprawiało mu robienie w konia agentów federalnych i ze szmuglu miał największe dochody. Tak twierdziła Sara, która bała się, że tata zostanie złapany i wsadzony do więzienia, bo zawodowi wytwórcy wysokoprocentowego alkoholu nie uznawali konkurencji. Często zostawał poza domem tydzień lub dwa, a wtedy Sara przestawała myć włosy i gotowała gorsze niż zwykle posiłki. Ale kiedy wreszcie stawał w drzwiach i posyłał jej niedbały uśmiech lub słowo, wracała do życia, pośpiesznie brała kąpiel i wkładała najlepszą sukienkę (jedną z trzech, wszystkie marne). Tak bardzo pragnęła się umalować, kiedy jej mężczyzna zagości w domu, i włożyć zieloną jedwabną suknię podkreślającą kolor oczu. Och, nietrudno było dostrzec, że szczytem marzeń i nadziei Sary był dzień, kiedy w jej życiu zagoszczą prawdziwe kosmetyki i owa zielona suknia. Pewnie liczyła, że wtedy papa pokocha ją tak mocno jak tę biedną zmarłą dziewczynę, moją matkę. Nasza chata zbudowana była z lichych desek, pełnych dziur po sękach przepuszczających skwar lub zimno, co

w każdej porze roku czyniło nasze życie koszmarem. Nigdy nie zaznała malowania i nigdy nie zazna. Blaszany dach zardzewiał na długo przed moim urodzeniem i płakał rudymi strugami deszczowych łez, plamiąc stare srebrzyste drewno ścian. Rynny służyły do łapania deszczówki w beczki, w których kąpaliśmy się i myliśmy głowy po podgrzaniu wody na żeliwnym piecu. Przezwaliśmy go Starym Kopciuchem, bo wypluwał z siebie takie kłęby gryzącego dymu, że oczy nam łzawiły i krztusiliśmy się przy zamkniętych oknach i drzwiach. Do frontowej ściany chaty dolepiony był zmurszały, zapadający się ganek. Z wiosną babcia i dziadek wylęgali tam ze swoimi jednakowymi fotelami na biegunach. Babcia dziergała, szydełkowała, tkała i wyplatała chodniczki, a dziadek robił rzeźby z drewna. Czasami przygrywał na skrzypcach do tańców w stodole odbywających się raz w tygodniu, ale im był starszy, tym rzadziej grał, a częściej strugał. W chacie były dwie małe izby oddzielone postrzępioną zasłoną tworzącą namiastkę drzwi do „sypialni". Piec nie tylko ogrzewał wnętrze, ale służył też jako kuchnia, płyta do pieczenia sucharów i podgrzewacz wody na kąpiel. Raz na tydzień, przed niedzielną wyprawą do kościoła, kąpaliśmy się i myliśmy głowy. Obok Starego Kopciucha stał wiekowy kredens wypełniony metalowymi puszkami na mąkę, cukier, kawę i herbatę. Oczywiście nie było nas stać na takie fanaberie i kupowaliśmy tylko smalec w czterolitrowych bańkach, niezbędny do sosów i pieczenia. Przy wyjątkowym

szczęściu udawało się nam zdobyć miód, który dodawaliśmy do leśnych jagód. Szczytem szczęścia zaś była krowa, która dawała mleko. Zawsze były też kurczaki, kaczki i gęsi, które dostarczały jajek i świeżego mięsa w niedziele. Wieprzki i maciorki wałęsały się po podwórzu i mościły na noc pod chatą, budząc nas kwikiem, kiedy dręczyły złe sny. A wszędzie biegały myśliwskie psy papy - bo każdy mieszkaniec wzgórz wiedział, że psy są niezbędne, kiedy przychodzi zaopatrzyć się w dziczyznę. W sumie mieliśmy mnóstwo zwierząt, jeśli doliczyć bezpańskie koty i psy, które rodziły setki miotów. Nasze brudne podwórko roiło się od stworzeń. Nikt inny nie zniósłby hałaśliwego rozgardiaszu, pośród którego toczyło się życie Casteelów, tej hołoty z gór. W pomieszczeniu zwanym sypialnią stało pojedyncze mosiężne łóżko ze starym, poplamionym, zapadniętym materacem rzuconym niedbale na zardzewiałe sprężyny, które zgrzytały i jęczały przy każdym ruchu. Odgłosy tego, co się na nim odbywało, dobiegały nas żenująco blisko i głośno, bo zasłona nie tłumiła ich wcale. W miasteczku i w szkole wołano na nas „hołota z gór", „zasrańce z gór" albo „wypierdki". „Wsiochy" były najłagodniejszym epitetem, jakim nas raczono. Spośród wszystkich mieszkańców górskich chat nie było rodziny bardziej pogardzanej niż nasza. Casteelo-wie, najgorsi z najgorszych. Pogardzani nie tylko przez ludzi z dolin, ale także przez swoich, z powodów, których nie rozumiałam. Z drugiej strony aż pięciu synów

Casteelów siedziało w więzieniu za mniejsze lub większe przestępstwa. Nic dziwnego, że babcia płakała po nocach, bo wszyscy jej synowie zawiedli. Został tylko najmłodszy, Lukę, mój tata, ale jeśli sprawiał jej matczyną radość, ja nic o tym nie wiedziałam. W nim pokładała wszelkie nadzieje, czekając, aż nastanie ten cudowny dzień, kiedy Lukę udowodni światu, że Casteelowie nie są najgorszą hołotą. Słyszałam, choć trudno w to uwierzyć, że są na świecie dzieci, które nienawidzą szkoły. Tom i ja nie mogliśmy się doczekać poniedziałków, kiedy można się wreszcie było wyrwać z ciasnoty naszej nędznej górskiej chaty i jej smrodu, zapomnieć na moment o cuchnącej wygódce. Szkoła, zbudowana z czerwonej cegły, znajdowała się w Winnerrow, najbliższym miasteczku położonym w dolinie. Maszerowaliśmy dziesięć kilometrów tam i z powrotem, jakby to był zwykły spacer. Tom zawsze trzymał się blisko mnie, a Fanny, z tymi czarnymi oczami taty i jego gwałtownym usposobieniem, złośliwie zostawała w tyle, pełznąc jak żmija. Była śliczna jak z obrazka, ale wściekła na cały świat, bo jej rodzina była „cholernie parszywie biedna", jak to dosadnie określała. - Nie mieszkamy w ładnym, malowanym domu jak ci z Winnerrow, co mają prawdziwe łazienki - psioczyła na to, co reszta z nas potulnie akceptowała, żeby nie czuć się jeszcze gorzej. - Łazienka w domu, rozumita? Słyszałam, że co poniektórzy mają po dwie albo trzy, a w każdej z kranu leci ciepła i zimna woda, dacie wiarę? - Dam wiarę wszystkiemu, co dotyczy Winnerrow

- odparł Tom, ciskając kamyk do rzeki, która latem służyła nam za kąpielisko. Bez tych kąpieli bylibyśmy jeszcze bardziej brudni. Rzeka ze swoimi rozlewiskami, płyciznami i zasilającymi ją źródełkami czystej wody wynagradzała nam po tysiąckroć wszelkie niedostatki. Bez niej nasze życie byłoby nie do zniesienia. - Heaven, słuchajże no! - Fanny stale musiała być w centrum uwagi. - Więc gadam wam, oni tam w Winner-row mają zlewy w kuchniach. I to podwójne! A do tego... jak na to mówili?... centralne ogrzewanie. Tom, co to jest centralne ogrzewanie? - Oj tam, mamy to samo w Starym Kopciuchu - odparł ze śmiechem. - Nie, Tom - zaprotestowałam. - To chyba nie jest to samo. Rzadko zgadzałam się w czymś z Fanny, ale w tym wypadku przyznawałam jej rację. Mieszkanie w pięknie odmalowanym domu, z czterema czy nawet pięcioma pokojami, z ciepłą i zimną wodą do woli tryskającą za jednym odkręceniem kurka i ze spłukiwaną toaletą jawiło mi się jako niewyobrażalny raj. Ach, myśl o centralnym ogrzewaniu, podwójnym zlewie i spłukiwanej toalecie uświadamiała mi, w jakiej żyliśmy nędzy. Nie chciałam użalać się nad sobą ani pogrążać w zmartwieniach o Keitha i Naszą Jane. Mój Boże, gdyby chociaż Fanny zechciała sama prać swoje rzeczy, byłoby nam odrobinę lżej. Ale ona nie kwapiła się do żadnej roboty, nawet nie zamiatała ganku, choć, o dziwo, przepadała za grabieniem liści z podwórka. To akurat ją bawiło,

myślałam cierpko. Grabiąc, mogła przyglądać się do woli, jak Tom gra z kolegami w piłkę, podczas gdy my z Sarą naprawdę harowałyśmy. Babcia miała powód, dla którego nie mogła pracować tak ciężko jak Sara. Trudno jej było wstawać i chodzić. Przejście z jednego końca chaty na drugi zajmowało jej nieomal wieczność, choć wspierała się na meblach. Ale mebli nie zawsze wystarczało, aby mogła dojść tam, gdzie chciała. Kiedy podrosłam, a babcia była już zbyt słaba, by robić cokolwiek (Fanny stanowczo odmawiała jakiejkolwiek pomocy w domu już w wieku trzech lat), Sara nauczyła mnie, jak przewijać niemowlęta, jak je karmić i kąpać w małej balii. Nauczyła mnie tysiąca innych rzeczy. W wieku ośmiu lat umiałam smażyć racuchy. Wprawnie topiłam smalec, z mąki i wody formowałam ciasto, po czym wrzucałam je na gorący tłuszcz. Nauczyła mnie, jak myć okna i szorować podłogi i jak używać tary do prania. Wyszkoliła też Toma, żeby mi pomagał, choć inni chłopcy przezywali go maminsynkiem, bo zajmował się „babską robotą". Gdyby Tom nie kochał mnie tak bardzo, pewnie by się buntował. Zdarzył się wyjątkowy tydzień, kiedy papa był codziennie w domu. Sara, szczęśliwa jak skowronek, nuciła pod nosem i co chwila nieśmiało zerkała na niego, jakby był zalotnikiem, a nie mężem zmęczonym pędzeniem bimbru. Może przyczaił się na chwilę, bo czyhali na niego agenci federalni, żeby zawieźć go do więzienia, gdzie już siedzieli jego bracia.

Stałam na podwórzu nad balią, trąc na tarze nasze brudne ubrania, Fanny skakała na skakance, a papa rzucał piłkę, którą Tom odbijał starym kijem baseballowym. Keith i Nasza Jane oblegali mnie, chcąc powiesić wyprane ubrania na sznurze, choć do niego nie dosięgali. - Fanny, dlaczego nie pomagasz Heaven? - zapytał Tom. - Bo nie chcę - odparowała Fanny. - Tato, każ Fanny pomóc Heaven! - Odezwał się ten, co się ciągle bierze do babskiej roboty! zaśmiał się złośliwie ojciec i cisnął piłkę tak mocno, że omal nie trafił Toma. Mój brat uskoczył w bok, stracił równowagę i przewrócił się na ziemię. - Chodźta jeść! - Sara krzykiem oznajmiła, że kolacja gotowa. Zbolała babcia podniosła się z bujanego fotela, dziadek z trudem dźwignął się z drugiego. - Starość jest gorsza, niż ja myślała - stękała babcia, próbując dotrzeć do stołu, nim całe jedzenie zniknie. Wzięła Naszą Jane za rączkę i poprowadziła ze sobą. - Już lepiej by było umrzeć jęczała. - Dosyć! - wybuchnął papa. - Jestem w domu dla przyjemności, a nie żeby cięgiem słuchać o śmierci i umieraniu! Momentalnie, zanim dziadkowie zdążyli usadowić się przy stole, dopadł krzesła i spałaszował danie, którego przyrządzenie zabrało Sarze kilka godzin, po czym wybiegł na podwórze, wskoczył do pikapa i odjechał Bóg wie dokąd.

Sara, w sukience, którą niedawno rozpruła i zszyła na nowo, dodając inne rękawy i kieszenie ze skrawków materiałów zbieranych w worku, stała w drzwiach i cicho płakała. Jej świeżo umyte włosy, pachnące bzem z resztki wody kwiatowej, którą jeszcze zachowała, lśniły czerwienią w blasku księżyca. I wszystko to na nic, bo dziwki z Shirley's Place skrapiały się prawdziwymi francuskimi perfumami i nosiły prawdziwy makijaż, a Sarze musiał wystarczyć tani ryżowy puder do matowienia nosa. Postanowiłam, że nigdy nie będę taka jak Sara ani jak anioł z Atlanty. Przenigdy!

Rozdział drugi SZKOŁA I KOŚCIÓŁ Nasz jedyny kogut, pan haremu trzydziestu kur, obudził nas donośnym pianiem. Na wschodnie niebo nieśmiało wychynął rąbek słońca spowity różową mgiełką. Zaraz dało się słyszeć mamrotanie mamy, postękiwanie dziadków i żałosne chlipanie Naszej Jane, którą z rana zawsze bolał brzuszek. Fanny usiadła i przetarła oczy. - Nie idę dzisiaj do szkoły - oznajmiła nadąsana. Keith natychmiast się zerwał, żeby przynieść Naszej Jane zimny racuch, który mogłaby pogryzać, aby uśmierzyć głodowe bóle, bo doskwierały jej bardziej niż komukolwiek z nas. Udobruchana, usiadła na swoim legowisku na podłodze i skubiąc ciasto, wodziła za nami ślicznymi oczkami z nadzieją na mleko. - Hej, mamo! - odezwał się Tom od drzwi. - Nie ma krowy. Wstałem wcześnie, coby ją wydoić, a tu nie ma! - Niech szlag trafi Luke'a! - wrzasnęła Sara piskliwie. - Toć nie wie, że potrza nam mleka?

- Może tata jej nie sprzedał. Może ktoś ją ukradł? - podsunęłam. - Sprzedał! - upierała się Sara. - Wczoraj o tym gadał. Idę zobaczyć, może złapie się kozę. - Mleka! Mleka! Mleka! - zawodziła Nasza Jane. Pośpieszyłam do niej, by ją przytulić. - Nie płacz, kochanie. Dostaniesz najlepsze mleko prosto od kozy. Poranny posiłek składał się z gorących, tłustych racuchów, smażonych każdego dnia. Dziś mieliśmy też kaszę. Niestety, Nasza Jane chciała mleka. - Gdzie jest mleczko, Hev-lee? - dopytywała się bezustannie. - Zaraz będzie - uspokajałam ją, modląc się o cud. Dopiero po półgodzinie Tom wrócił z pełnym skopkiem. Był zgrzany i zaczerwieniony, jakby przybiegł z daleka. - Jest mleczko, Nasza Jane! - oznajmił triumfalnie, nalewając jej mleka do kubka, a potem do dzbana, żeby Keith też mógł się nim nacieszyć. - Gdzieś je dostał? - spytała podejrzliwie Sara, wąchając mleko. - Krowa jest pewnikiem u Skeetera Burla, a sam wiesz, jaki to podlec. - Czego oczy nie zobaczą, tego sercu nie żal - odparł Tom, zasiadając do jedzenia. - Jak Naszej Jane i Keithowi potrza mleka, to je ukradnę. Miałaś rację, mamo, nasza krowa pasie się na łące Burla. - Przegrał ją, drań! - Twarz Sary stężała od gniewu. - I przepadł, jak zwykle.

Papa byt hazardzistą i kiedy przegrywał, traciliśmy wszystko, nie tylko krowę. Od dłuższego czasu znikały z podwórza kury i kaczki. Przekonywałam sama siebie, że wrócą, kiedy znów przyjdzie mu dobra passa. - Zbiorę jajka. - Sara ruszyła ku drzwiom. - Zbiorę, nim przegra wszystek nasz drób! Przyjdzie taki dzień, że się zbudzim i nie będzie już jaj, nic nie będzie, zobaczycie! Sara była pesymistką, podczas gdy Tom i ja ciągle wierzyliśmy, że nasz los obróci się na dobre, nawet bez krów, kóz, kurczaków i kaczek. Wydawało się, że wieki miną, zanim Nasza Jane podrośnie i dołączy do nas w codziennej wędrówce do Winnerrow, by uczęszczać do pierwszej klasy, ale tej jesieni skończyła sześć lat i nadszedł czas na naukę. Musiała iść do szkoły, choćbyśmy mieli z Tomem ciągnąć ją przez całą drogę. I faktycznie, trzeba ją było wlec, trzymając mocno za rączki, by nie umknęła z powrotem do chaty. Szarpałam ją nawet, by przyśpieszyła kroku, ale ona ledwie powłóczyła swoimi cienkimi nóżkami, opierając się na wszystkie możliwe sposoby, mimo że Keith zachęcał ją i dodawał otuchy: „Szkoła nie jest wcale taka zła". Nasza Jane wolałaby zostać w chacie, z Sarą i ze swoją zszarganą lalką, z której wypadły już niemal wszystkie trociny. Od początku nie znosiła szkoły, twardych ławek, siedzenia cicho i przymusu skupiania uwagi, choć lubiła towarzystwo rówieśników. Z powodu słabego zdrowia chodziła do szkoły nieregularnie.

Nasza Jane była kochana, ale potrafiła wyprowadzić nas z równowagi swoimi awanturami i wypluwaniem jedzenia, kiedy uznała je za skwaśniałe. Teraz też mnie rozzłościła. Chciałam ją skarcić, zdając sobie sprawę, że przez nią się spóźnimy i w szkole znów będą z nas drwić, że nie znamy się na zegarku. Jednak wystarczyło, aby Nasza Jane uśmiechnęła się, wyciągając do mnie wątłe, chude rączki, i połajanki uwięzły mi w gardle. Obsypałam ją mnóstwem pocałunków. - Lepiej się czujesz? - zapytałam z troską. - Tak - wyszeptała słabym głosikiem - ale nie lubię chodzić. Nogi mnie bolą. - Daj ją mnie. - Tom wyjął małą z moich objęć. Nawet on, pyskaty zuchwalec i twardziel, dumny ze swojego chłopięctwa, przy Naszej Jane stawał się czuły i łagodny. Bez wątpienia nasza najmłodsza siostrzyczka potrafiła zaskarbiać sobie ludzkie serca! Tom niósł Jane na rękach, gotową do krzyku, gdyby tylko postawił ją na ziemi. - Jesteś jak maleńka laleczka, ty moje śliczności - zagruchał czule do siostry, po czym zwrócił się do mnie. - Wiesz co, to nic, że tata nie ma na lalki dla ciebie i Fanny ani na Boże Narodzenie, ani na urodziny. Macie coś lepszego, dziewczyny - Naszą Jane. Żywą lalunię! Nie zgodziłabym się z tym. Lalkę można odłożyć i zapomnieć o niej, a o Naszej Jane nie da się zapomnieć. Już ona tego dopilnuje! Keitha i Naszą Jane łączyła szczególna więź, jakby oni też byli „serdecznymi bliźniętami". Silny i rosły Keith

trzymał się blisko Toma, spoglądając na siostrzyczkę z uwielbieniem. Podobnie w domu gotów był usłużnie podać jej wszystko, czego zapragnęła, wywołując na jej buzi uśmiech przez łzy. A chciała wszystkiego, co miał! Dobroduszny, poczciwy Keith ulegał jej żądaniom bez słowa skargi, nawet wtedy, gdy Tom otwarcie się burzył, słysząc to bezustanne „chcę!". - Aleś ty durny, Tom - prychnęła Fanny. - I ty też, Heaven. Cackacie się ze smarkulą, kiedy może iść sama jak ja. - Fanny mnie nie lubi... - zachlipała Nasza Jane. - Nie lubi mnie... Nie lubi... I tak by to trwało przez całą drogę do szkoły, gdyby Fanny z demonstracyjną niechęcią nie przejęła siostrzyczki z rąk Toma. - Nie jesteś taka zła, Nasza Jane. Tylko czemu nie nauczysz się sama chodzić, co? - Nie chcę iść. - Nasza Jane zarzuciła Fanny ręce na szyję i pocałowała ją w policzek. - Patrzaj, Tom - oznajmiła Fanny z dumą. - Ona mnie kocha najbardziej, a nie ciebie ani Heaven. Mnie najbardziej kochasz, co nie, Nasza Jane? Mała, zbita z tropu, wrzasnęła: - Puść mnie! Puść! I spadła w błotnistą kałużę. Wybuchła płaczem. Tom rzucił się w pogoń za Fanny, żeby spuścić jej lanie. Starałam się uspokoić Naszą Jane i wytrzeć ją szmatką, która służyła mi za chusteczkę. Keith zawtórował siostrze. - Keith, nie płacz, nic jej nie jest! Prawda, kochanie?

Zobacz, jesteś już sucha, a Fanny zaraz cię przeprosi. Ale naprawdę powinnaś się postarać iść o własnych siłach. To dobre dla nóżek. No już, weź Keitha za rękę i pośpiewamy sobie w drodze do szkoły. Śpiew... Magiczne słowo! Nasza Jane kochała śpiewać, jak my wszyscy. I tak maszerowaliśmy ze śpiewem, aż dogoniliśmy Toma na szkolnym podwórku. Właśnie dopadł Fanny, ale sześciu starszych i wyższych chłopców momentalnie utworzyło szpaler obronny, za którym się skryła. Biedny Tom nie miał szans. A Fanny śmiała się bez cienia skruchy, że upuściła Naszą Jane i pobrudziła jej najlepszą szkolną sukienkę, która teraz, zmoczona, oblepiła jej chude nóżki. W szkole obmyłam jak mogłam i osuszyłam Naszą Jane. Keith przez cały czas stał nad nami. Musiałam siłą odciągnąć go od siostry i posłać do klasy, a sama zaprowadziłam małą do pierwszaków. Spośród pięciu siedzących tam dziewcząt Nasza Jane była najmniejsza. Jaka szkoda, że inne dziewczynki nosiły ładniejsze sukienki - za to żadna z nich nie miała tak ślicznych włosków ani tak słodkiego uśmiechu. - Do zobaczenia, kochanie - powiedziałam, a Nasza Jane pożegnała mnie żałosnym spojrzeniem wielkich, wystraszonych oczu. Tom czekał na mnie przed klasą panny Deale. Weszliśmy tam razem. Uczniowie odwrócili głowy, gapiąc się na nasze ubrania i buty. Czy byliśmy brudni, czy czyści, zawsze na nasz widok parskali śmiechem. Codziennie nosiliśmy te same ubrania i nieodmiennie częstowano

nas pogardliwymi kpinami. To bolało. Staraliśmy się ignorować zaczepki, zajmując miejsca z tyłu klasy. Przy stoliku nauczycielskim siedziała najcudowniejsza istota pod słońcem. Taka chciałam być, kiedy dorosnę. Z nadzieją się o to modliłam. Panna Mariannę Deale podniosła głowę, witając nas uśmiechem. Ten uśmiech wcale nie byłby cieplejszy, gdybyśmy wkroczyli do klasy wystrojeni w najlepsze ubrania, jakie oferują sklepy. Panna Deale wiedziała, że musimy pokonać o wiele dłuższą drogę do szkoły niż reszta jej uczniów, a w dodatku odpowiadaliśmy z Tomem za bezpieczne dotarcie Keitha i Naszej Jane na lekcje. Oczy nauczycielki wyrażały milion dobrych uczuć. Gdyby nie ona, prawdopodobnie ani Tom, ani ja nie pokochalibyśmy szkoły. To ona sprawiała, że nasze szkolne dni zamieniały się w prawdziwą przygodę i pogoń za wiedzą, która pozwoli nam kiedyś wyrwać się z nędznej górskiej chaty do lepszego świata. To ona zainspirowała nas do czytania książek. Usiadłam jak zwykle przy oknie, aby oddzielić od niego Toma. Kiedy bowiem przez nie wyglądał, aż go świerzbiło, by urwać się na wagary, nie bacząc, że zniweczyłby w ten sposób szansę ukończenia szkoły średniej i zdobycia stypendium otwierającego drogę do koledżu. Wiedzieliśmy, że jeśli nie otrzymamy stypendium za dobre oceny, będziemy musieli zapracować na studia. Wszystko sobie już obmyśliliśmy. Westchnęłam. Każdego dnia, pokonując drogę do szkoły, staczaliśmy małą zwycięską bitwę przybliżającą nas do celu. Moim celem było zostać nauczycielką, jak panna Deale.

Jej włosy, jasnoblond z rudawym odcieniem, kolorem i fakturą przypominały loki Naszej Jane. Panna Deale miała jasnoniebieskie oczy i smukłą figurę o krągłych kształtach. Pochodziła z Baltimore i mówiła z innym akcentem niż jej uczniowie. Doprawdy, w moim mniemaniu była doskonała w każdym calu. Nauczycielka rzuciła okiem na kilka pustych miejsc w ławkach, spojrzała na zegarek, po czym wstała i odczytała listę obecności. - A teraz powstańmy wszyscy i oddajmy hołd sztandarowi powiedziała. - Zanim usiądziemy, zmówmy cichą modlitwę, dziękując Bogu za to, że żyjemy, że jesteśmy młodzi, zdrowi i czeka na nas cały świat, abyśmy mogli go odkrywać i naprawiać. Och, panna Deale jak nikt inny umiała rozpocząć dzień! Sama jej obecność, samo patrzenie na nią wzmacniały w nas przekonanie, że przyszłość szykuje dla nas obojga coś szczególnego. Szanowała uczniów, nawet nas w tych starych łachach, ale była nieustępliwa, gdy chodziło o porządek, schludność czy grzeczność. Najpierw musieliśmy oddać prace domowe. Ponieważ rodziców nie stać było na kupno podręczników, korzystaliśmy ze szkolnych książek - nie tylko w czasie lekcji, ale i potem, kiedy zostawaliśmy w świetlicy, aby odrobić wszystko, co było zadane. Przez to, zwłaszcza kiedy dni stawały się krótsze, wracaliśmy do domu po zmroku. Przepisywałam z tablicy w szalonym tempie, kiedy panna Deale przystanęła przy mojej ławce.

- Heaven - szepnęła - zostańcie z Tomem po lekcjach. Muszę z wami porozmawiać. - Czy zrobiliśmy coś złego? - zaniepokoiłam się. - Nie, oczywiście, że nie. Zawsze o to pytasz. Prośba o rozmowę nie oznacza, że mam zamiar was skarcić. Panna Deale wydawała się zawiedziona mną czy Tomem jedynie wtedy, kiedy zbywaliśmy posępnym milczeniem jej pytania o nasze warunki mieszkaniowe. Nie chcieliśmy ujawniać, w jakiej nędzy żyjemy i jak żałosne są nasze posiłki w porównaniu z tymi, jakimi chwaliły się dzieci z miasteczka. Najgorsza była w szkole pora lunchu. Połowa dzieci z doliny przynosiła ze sobą brązowe pojemniki z jedzeniem, a druga połowa jadała w stołówce. Tylko my, hołota z gór, nie mieliśmy nic, nawet drobnych na hot doga i colę. W naszej chacie na zboczu jedliśmy śniadanie o świcie, a drugi posiłek - kiedy zmrok zaganiał nas do łóżek. - Jak myślisz, czego ona chce? - zagadnął Tom, kiedy na krótko spotkaliśmy się w porze lunchu, zanim on pobiegł grać w piłkę, a ja - poskakać na skakance. - Nie mam pojęcia. Z ociąganiem stawiliśmy się u nauczycielki. Była zajęta przeglądaniem papierów. Martwiliśmy się o Keitha i Naszą Jane, bojąc się, że się zagubią, jeśli nie odbierzemy ich po lekcjach. Na Fanny jak zwykle nie można było polegać. - Och, przepraszam, Heaven. - Panna Deale uniosła głowę. Długo czekasz?

- Nie, tylko chwilę - skłamałam, choć czekałam naprawdę długo. - Tom poszedł przyprowadzić Keitha i Naszą Jane. Będą się niepokoić, jeśli choć jedno z nas nie pojawi się, by zabrać je do domu. - A Fanny? Nie włącza się do pomocy? - No... - zaczęłam niepewnie, gotowa mimo wszystko bronić siostry. - Jest trochę roztrzepana i czasem zapomina. - Rozumiem. - Panna Deale się uśmiechnęła. - Zdaję sobie sprawę, że macie daleko do domu, więc nie będziemy czekać na Toma. Rozmawiałam o was z członkami szkolnej rady. Chciałam ich przekonać, aby pozwolili wam zabierać podręczniki do domu. Niestety, odmówili. Twierdzą, że nie mogą przyznać wam specjalnych przywilejów, a nie zezwolą wszystkim uczniom korzystać z książek bezpłatnie. Postanowiłam więc, że od dziś będę pożyczać wam swoje. - A pani nie są potrzebne? - wybąkałam spłoszona. - Nie, mogę korzystać z innych. Wolno wam wziąć z biblioteki tyle książek, ile zdołacie przeczytać przez tydzień. Oczywiście musicie je szanować, nie pobrudzić i zwrócić w terminie. - Tyle, ile przeczytamy przez tydzień! - Z podniecenia o mało nie krzyczałam. - Ależ panno Deale, nie starczy nam rąk, żeby je unieść! - Spodziewałam się takiej reakcji. - Zaśmiała się, a potem, o dziwo, oczy zaszły jej łzami. Promiennym uśmiechem powitała Toma, który właśnie nadszedł, dźwigając Naszą Jane, a Keitha prowadząc za rękę. - Tom

- zwróciła się do niego - widzę, że masz ręce zajęte i nie zaniesiesz książek do domu. - Że jak? - popatrzył w osłupieniu na pannę Deale. - Możemy zabrać książki do domu? Nie musimy za nie płacić? - Dokładnie tak. I weźcie kilka dla Naszej Jane i Keitha, a nawet dla Fanny. - Dla Fanny to szkoda, i tak nie będzie czytać. Ale my z Heaven to już musowo! - Oczy mu pojaśniały. Wróciliśmy tego dnia do domu z pięcioma książkami do czytania i czterema do nauki. Keith niósł dwie, toteż ani Tom, ani ja nie odmówiliśmy Naszej Jane pomocnych ramion, kiedy się zmęczyła. Martwiła mnie jej bladość po zaledwie kilku krokach stromego podejścia. Za nami ciągnęła Fanny, otoczona chłopcami niczym rojem pszczół krążących wokół najsłodszego z kwiatów. Ja mogłam liczyć tylko na brata. Keith wlókł się jakieś dwadzieścia metrów za Fanny i jej kompanią, ale ociągał się z innego powodu niż siostra. Kochał przyrodę - ziemię, wiatr, las, a najbardziej zwierzęta. Obejrzałam się i zobaczyłam, z jakim skupieniem przygląda się korze drzewa. Chyba nawet nie usłyszał mojego wołania: - Keith, pośpiesz się! Podbiegł kawałek, ale zaraz się zatrzymał, żeby podnieść martwego ptaka. Oglądał go uważnie, w skupieniu. Gdybyśmy Keitha stale nie przywoływali, zostałby daleko w tyle i pewnie by zabłądził. Niezwykłe, że potrafił być tak nieobecny myślami i nie zwracać uwagi

na nic, co nie było w danej chwili obiektem jego zainteresowania. - Tom, co jest cięższe, książki czy Nasza Jane? - zagadnęłam, uginając się pod ciężarem sześciu tomów. - Książki - zorientował się szybko i postawił małą na ziemi. Oddałam mu książki, a sama przejęłam siostrzyczkę. - Mamo, co robić? - zatroskał się Tom, kiedy dotarliśmy wreszcie do chaty wypełnionej dymem, który drażnił nam oczy. Mała strasznie się męczy, a przecież nie może nie chodzić do szkoły. Sara zajrzała w znużone oczy najmłodszej pociechy, dotknęła jej bladej twarzyczki i delikatnie zaniosła Naszą Jane na duże łóżko. - Trza jej doktora, ale nie stać nas na niego. Ten wasz ojciec mnie wykończy. Ma piniądz na gorzałkę, na kobity, ale nie ma na doktorów, co by uleczyli jego córkę. Jakże gorzko to zabrzmiało... W niedzielne noce miałam koszmary. Powtarzały się, ciągle te same, aż znienawidziłam te noce. Śniło mi się, że jestem samiutka i opuszczona w chacie zasypanej śniegiem. Zawsze budziłam się z płaczem. Którejś nocy, po wyjątkowo paskudnym koszmarze, Tom podpełznął do mnie ze swojego siennika na podłodze koło pieca. - Już dobrze - pocieszał mnie, tuląc w ramionach. - Ja też czasami mam straszne sny. Ale nie płacz, bo taki już nasz los. Nigdzie nie chodzimy, tylko do szkoły

i do kościoła, i tak w kółko. Fajnie by było nigdy tu nie wrócić, co? Może kiedyś tak będzie. - Papa nie kocha mnie tak, jak kocha ciebie, Fanny, Keitha i Naszą Jane - chlipałam. - Czy jestem aż tak wstrętna i nieznośna? Dlatego mnie nienawidzi? - Oj tam, nie gadaj - zaprzeczył Tom, nieco jednak zakłopotany. - Może chodzi o twoje włosy, bo chyba mu się nie podobają. Raz słyszałem, jak mówił to Sarze. Nie wiem, co mu się ubrdało, bo po mojemu są piękne. Nie takie ryże jak moje, nie takie jasne jak u Naszej Jane i nie takie czarne i proste jak u Fanny. Wyglądasz jak anioł, tyle że czarny. Dla mnie jesteś najładniejszą dziewczyną w całej okolicy, co ja gadam, w całym Win-nerrow! Nie miał racji, bo w górach i w dolinie było wiele ładnych dziewcząt. Skąd miałby się znać na dziewczęcej urodzie? Wiedziałam już, że za górami rozciąga się szeroki świat ogromny wspaniały świat, który pewnego dnia poznam. - Dobrze, że nie jestem dziewczyną - oznajmił Tom następnego dnia, kręcąc ze zdziwieniem głową nad siostrą, która tak łatwo zmieniła nastrój, przechodząc z przygnębienia w radość. - Byle głupi komplement i już taka się cieszy! - To, co mówiłeś w nocy, nie było szczere? - stropiłam się. Ty też nie będziesz mnie lubił? - Popatrz no na mnie. - Zrobił szpetną minę. - Takaś ładna jak i ja. Hajtnąłbym się z tobą, siostra, jakbym tylko mógł.

- Powtarzasz to od czasu, kiedy nauczyłeś się mówić stwierdziłam zgryźliwie. - E, z tobom to tak zawsze.... - Tom, panna Deale życzy sobie, żebyś nie mówił „z tobom", tylko „z tobą". Musisz zwracać więcej uwagi na wymowę i gramatykę. Musisz nauczyć się poprawnie mówić. Wiem, że się starasz, ale jeszcze wiele ci brakuje. - A po kiego mi ta poprawna mowa? - W zielonych oczach Toma zaigrały figlarne iskierki. Szarpnął za wstążkę, którą zawiązałam kucyk, i moje rozpuszczone włosy rozwiały się na wietrze. - Nikt tu nie dba o gramatykę i wymowę, ni mama, ni tata, nikt, ino ty i panna Deale żeście się jej uczepiły! - A kogo kochasz najbardziej? - zapytałam. - Wpierw ciebie, a potem pannę Deale - oznajmił ze śmiechem. - Ciebie nie mogę wziąć za żonę, no to zostaje mi panna Deale. Pogadam z Bogiem, niech załatwi, żeby się nie zestarzała i nie zbrzydła. A potem, kiedy się z nią hajtnę, to mi przeczyta wszystkie książki świata! - Thomasie Luke'u Casteelu, sam przeczytasz te książki! - Heavenly... - Jedynie Tom używał pochlebnej zbitki moich obu imion. - W szkole o tobie gadają, że dużo wiesz. Ja przy tobie jestem ciemny jak tabaka w rogu. Czemu? - Ja dostaję piątki, a ty czwórki i trójki, bo za często wagarujesz. Tom był równie spragniony wiedzy jak ja, ale od czasu do czasu musiał dostosować się do rówieśników albo

codziennie z nimi walczyć, żeby przestali go przezywać „pupilkiem belferki". Gdy jednak wracał do chaty po szalonych zabawach w lesie czy nad rzeką, cały wolny czas ślęczał nad książkami, które panna Deale pozwoliła nam zabrać do domu. Nauczycielka powiedziała kiedyś słowa, które zapadły mi w pamięć, koiły moją zranioną dumę i wiarę w siebie. „Wiesz, Heaven, ty i Tom jesteście moimi najlepszymi uczniami. Takimi, o jakich marzy każdy nauczyciel". Tego dnia, kiedy panna Deale pozwoliła nam zabrać książki do domu, otworzyła przed nami świat. Obdarowała nas nieprawdopodobnym skarbem, podsuwając nam swoich ulubionych klasyków. Alicja w krainie czarów, Po drugiej stronie lustra, Moby Dick, Opowieść o dwóch miastach oraz trzy powieści Jane Austen, specjalnie dla mnie! W ciągu następnych dni Tom dokonał własnej selekcji, wybierając siedem książek dla chłopców z serii Bracia Hardy. I kiedy już zaczęłam wątpić, czy pokusi się o coś innego niż rozrywkowe czytadła, zabrał się do grubego tomu Szekspira, budząc zachwyt panny Deale. - Tom, czy ty przypadkiem nie zamierzasz zostać pisarzem? zapytała, a jej niebieskie oczy promieniały. - Jeszcze nie wiem, kim chcę być, proszę pani - odparł, starannie dobierając słowa, speszony jak zawsze w obecności osoby tak wykształconej i ładnej jak panna Marianne Deale. - Raz chcę zostać pilotem, następnego dnia prawnikiem, a innego marzę, że zostanę prezydentem. - Prezydentem kraju? Czy prezydentem wielkiej korporacji?

Tom zaczerwienił się i spuścił wzrok na swoje duże stopy, przestępując z nogi na nogę. Jego stare, znoszone buty wyglądały okropnie. - Prezydent Casteel? To chyba głupio by brzmiało, co nie? - Skądże - zaprzeczyła poważnym tonem panna Deale. Według mnie brzmi doskonale. Skup się na tym, kim chcesz być, i daj sobie czas. Jeśli będziesz wytrwale pracował, aby dojść do czegoś, i od początku zdasz sobie sprawę, że nic co wartościowe nie przychodzi łatwo, a mimo wszystko będziesz parł do przodu, na pewno osiągniesz swój cel. Dzięki szczodrości panny Deale (później dowiedzieliśmy się, że z własnych pieniędzy wpłaciła za nas kaucję, żebyśmy mogli zabierać książki do domu) mogliśmy podróżować w wyobraźni do Egiptu i Indii, mieszkaliśmy w pałacach i przechadzaliśmy się wąskimi, zatłoczonymi uliczkami Londynu. Oboje uważaliśmy, że kiedy w końcu dotrzemy do tych krajów, nie będziemy się tam czuć obco, bo gościliśmy w nich już wcześniej. Uwielbiałam powieści historyczne, które ożywiały przeszłość o wiele barwniej niż podręczniki do historii. Dopóki nie przeczytałam powieści o Jerzym Waszyngtonie, uważałam go za niestrawnego nudziarza i słabego prezydenta. Pomyśleć, że kiedyś był młody i przystojny, a w oczach dziewcząt uchodził za czarującego i seksownego! Podekscytowani czytaliśmy Wiktora Hugo i Aleksandra Dumasa. Drżeliśmy z ciekawości, czy takie przygody naprawdę mogły się komuś przydarzyć. Pochłanialiśmy

i klasykę, i szmirę; wszystko, co oddalało nas od zapomnianej przez Boga chaty na górskim odludziu. Może gdybyśmy chodzili do kina czy mieli telewizor lub inne formy rozrywki, literatura nie pochłonęłaby nas tak bardzo. A może sprawiła to cudowna, mądra nauczycielka, która umożliwiła nam dostęp do książek i wiedziała, że nikt nie uszanuje ich tak jak my. To prawda, zaczynaliśmy lekturę dopiero po umyciu rąk. Podejrzewałam, że nasz papa podobał się pannie Mariannę Deale bardziej, niżby chciała się przyznać. Och, na Boga, mogła mieć lepszy gust! Chociaż babcia opowiadała, że moja matka nauczyła go poprawnej angielszczyzny i przystojny Lukę umiał uwodzić arystokratyczne panie - jeśli tylko starał się być czarujący. Co niedziela papa zabierał nas do kościoła i zasiadał w ławce obok Sary, otoczony liczną rodziną. Drobna i układna panna Deale zajmowała miejsce po drugiej stronie nawy i z daleka przyglądała się tacie. Mogłam się domyślać, że podziwiała jego smagłą urodę, ale z pewnością powinna brać pod uwagę jego brak wykształcenia. Słyszałam od babci, że rzucił szkołę przed ukończeniem piątej klasy. Niedziele nadchodziły za szybko, kiedy nie miało się odpowiednich ubrań! Stale marzyłam, że przed kolejnym wyjściem włożę nową, ładną sukienkę. Ale Sara była zbyt zajęta, abym mogła liczyć, że chociaż przerobi mi starą garderobę. Dlatego zawsze siadaliśmy w ostatniej ławce,

ubrani w nasze najlepsze łachy, które inni wyrzuciliby na śmietnik. Jedno tylko zrównywało nas z najlepszymi i najbogatszymi obywatelami Winnerrow oraz z innymi mieszkańcami gór, ubranymi nie lepiej ani nie gorzej od nas wspólny śpiew i wspólna radość z uczestnictwa w nabożeństwie. Bogu zaufaj, w Bogu pokładaj wiarę albo czuj się jak głupiec. Tej niedzieli po skończonej mszy Nasza Jane lizała lody przed drogerią nieopodal miejsca, gdzie papa zaparkował pikapa - a ja pilnowałam, żeby się nie pobrudziła. Panna Deale kupiła po rożku każdemu dziecku Casteelów. Z odległości kilku metrów obserwowała naszych rodziców sprzeczających się o coś zajadle. To oznaczało, że lada moment tata może uderzyć Sarę albo ona jego. Modliłam się nerwowo, żeby panna Deale odeszła lub choćby odwróciła wzrok - ale nie, stała jak sparaliżowana, słuchając kłótni. Ciekawa byłam, o czym myśli. Nigdy się nie dowiedziałam. Nie było tygodnia, żeby panna Deale nie napisała do papy co najmniej jednego listu dotyczącego mnie i Toma. Lecz papa rzadko bywał w domu, a jeśli nawet był, nie potrafił odczytać jej drobnego, starannego pisma. Zresztą i tak by nie odpowiedział. Kiedyś napisała: Drogi Panie Casteel! Zapewne jest Pan bardzo dumny z Toma i Heaven, moich najlepszych uczniów. Bardzo bym chciała

spotkać się z Panem w dogodnym dla nas obojga terminie i porozmawiać o możliwościach otrzymania przez nich oboje stypendiów. Z poważaniem Marianne Deale - Heaven, nie oddałaś tacie listu? - zapytała mnie następnego dnia. - Nie wierzę, że mógłby niegrzecznie zostawić mój list bez odpowiedzi. Jest taki przystojny i męski... - Przystojny! - powtórzyłam cynicznie. - Tak piękny, że zakonserwowałabym go i umieściła w muzeum jako eksponat. Najlepiej w jaskini, z maczugą w ręku i kobietą leżącą u stóp. O tak, Instytut Smithsonian to odpowiednie miejsce dla papy! - Jak to?! Jestem wstrząśnięta! - Błękitne oczy panny Deale rozszerzyły się w niekłamanym zdumieniu. - Doprawdy wstrząśnięta. Nie kochasz swojego ojca, Heaven? - Kocham, panno Deale, naprawdę. Szczególnie jak odwiedza Shirley's Place. - Dziecko! Nie powinnaś tak mówić. Co możesz wiedzieć o tym domu cieszącym się złą repu... - Urwała zażenowana i spuściła wzrok. - Naprawdę tam chadza? - Przy każdej okazji, tak twierdzi mama. Następnej niedzieli panna Deale już nie patrzyła na papę z podziwem. Nawet na niego nie spojrzała. Ale choć wypadł z jej łask, i tak czekała na naszą piątkę przed drogerią. Rodzice stali na chodniku, rozmawiając ze znajomymi z gór. Nasza Jane podbiegła

do nauczycielki, wyciągając ku niej rączki, i przywarta do jej ładnej niebieskiej spódnicy. - Jestem! - krzyknęła radośnie. - Chcę loda! - Niegrzecznie jest tak żądać - upomniałam ją natychmiast. Powinnaś poczekać, aż panna Deale sama zaproponuje ci lody. Nasza Jane z mety się nadąsała, podobnie jak Fanny, ale obie prosząco jak pieski wpatrywały się w nauczycielkę. - W porządku, Heaven, nic się nie stało - uspokajała panna Deale z uśmiechem. - W końcu po co tu przyszłam? Też lubię lody, ale nie znoszę jeść ich sama. Dziewczynki, które smaki wybieracie? Nietrudno było zgadnąć, że nauczycielka lituje się nad nami i chce nam sprawić radość, przynajmniej w niedzielę. W pewnym sensie postępowała nie fair wobec nas, bo bardzo brakowało nam przyjemności, a jednocześnie powinniśmy zachować dumę. Za każdym razem, kiedy przychodziło wybierać pomiędzy lodami waniliowymi, czekoladowymi i truskawkowymi, duma nie wytrzymywała próby i szybko się ulatniała. Bóg raczy wiedzieć, ile czasu potrzebowalibyśmy na decyzję, gdyby było więcej smaków do wyboru! Tom bez wahania poprosił o waniliowe, ja o czekoladowe. Fanny chciała truskawkowe, czekoladowe i waniliowe, Keith - te same, które wybierze Nasza Jane, a ona nie mogła się zdecydować. Popatrzyła na sprzedawcę, powiodła tęsknym wzrokiem po olbrzymich słojach z cukierkami i batonikami, zerknęła na chłopca i dziewczynkę pałaszujących lemoniadę z lodami i wciąż się wahała.

- Patrzaj no na nią - burknęła Fanny. - Nie może się zdecydować, bo chce wszystko. Panno Deale, niech pani nie kupuje jej tyle, chyba że nam też pani da to samo. - Ależ oczywiście, że kupię Naszej Jane wszystko, co zechce trzy smaki, jeśli podoła potrójnej porcji, i czekoladowy batonik na potem, i po torebce cukierków dla was wszystkich do domu. Czegoś jeszcze sobie życzycie? Fanny otworzyła szeroko usta, jakby chciała wypowiedzieć wszystkie nasze życzenia i potrzeby. - Zrobiła pani dla nas aż za dużo, panno Deale zainterweniowałam pośpiesznie. - Proszę kupić Naszej Jane mały rożek waniliowy, który i tak roztopi się i spłynie po jej ubraniu, zanim go skończy. Może jeszcze czekoladowy batonik, który zjedzą z Keithem na spółkę. To będzie aż nadto. Resztę mamy w domu. Fanny wykrzywiła buzię w szkaradnym grymasie za plecami panny Deale, wydając z siebie żałosne jęki. Narobiła strasznego zamieszania, aż wreszcie Tom ją uciszył, zakrywając jej usta dłonią. - Może któregoś dnia zjemy razem lunch? - zaproponowała panna Deale swobodnym tonem, podczas gdy Nasza Jane i Keith pochłaniali lody z takim zapamiętaniem, że aż chciało się płakać. Nic dziwnego, że ubóstwiali niedziele. Te dni przynosiły im jedyną radość, jakiej zaznali w swoim krótkim życiu. Ledwo skończyliśmy lody, w drzwiach sklepu pojawili się rodzice. - No, ferajna, jedziem do domu! - zawołał papa. - A jak nie, to idźta piechotą.

W tym momencie spostrzegł pannę Deale, która usiłowała w pośpiechu kupić słodycze dła Naszej Jane i Fanny. Dziewczynki deliberowały nad każdym cukierkiem i batonikiem. Papa miał na sobie kremowy garnitur, który - wedle słów babci - moja matka kupiła mu podczas ich dwutygodniowego miesiąca miodowego w Atlancie. Gdybym go nie znała, pomyślałabym, że jest przystojnym dżentelmenem o wysokiej kulturze osobistej, tak szykowny był w tym stroju. - Zapewne jest pani tą nauczycielką, o której tyle opowiadają moje dzieci - odezwał się grzecznie, podchodząc z wyciągniętą na powitanie ręką. Panna Deale cofnęła się, jakby wieści o pobytach w Shirley's Place zabiły w niej cały zachwyt dla niego. - Pańska najstarsza córka i syn są moimi najlepszymi uczniami - odparła chłodno. - Powinien pan o tym wiedzieć, panie Casteel, bo wielokrotnie pisałam do pana listy na ten temat. - Fanny, Keith i Nasza Jane nie uczęszczali do jej klasy, więc o nich nie wspomniała. - Mam nadzieję, iż jest pan dumny z Heaven i Toma. Papa z osłupieniem popatrzył na Toma, a potem łypnął w moją stronę. Przez całe dwa lata panna Deale słała mu listy, pisząc, że uważa nas za bardzo zdolnych uczniów. Kierownictwo szkoły było tak zachwycone jej poświęceniem dla dzieci Casteelów (powszechnie uważanych w Winnerrow za półgłówków), iż aprobowało jej „awansowanie" razem z nami z klasy do klasy. - O, jak miło to usłyszeć w tak piękne niedzielne popołudnie stwierdził papa, starając się przechwycić

wzrok nauczycielki. Panna Deale konsekwentnie unikała jego spojrzenia, jakby obawiała się, że jeśli raz popatrzy, nie będzie już w stanie oderwać od niego oczu. - Zawsze chciałem się dalej kształcić, ale nie miałem okazji - dodał. - Tato - odezwałam się ostro. - Wrócimy pieszo do domu. Możecie z mamą jechać i spokojnie nas zostawić. - Nie chcę iść! - zaprotestowała Nasza Jane. - Chcę jechać! Sara stała w wejściu do sklepu, obserwując całą scenę podejrzliwie. - Miło było panią spotkać. - Papa skłonił się lekko pannie Deale, po czym szerokim gestem ramienia zagarnął Naszą Jane, drugą ręką uniósł Keitha i wyszedł, zostawiając klientów sklepu pod wrażeniem, iż jest jedynym kulturalnym, czarującym Casteelem, jakiego świat kiedykolwiek widział. Moment później gadali wszyscy naraz, komentując ten cud. I znów, mimo mojej wcześniejszej przestrogi, w oczach nauczycielki zapaliła się iskierka uznania. To był jeden z tych cudownych dni, kiedy ptaki polatywały nad głowami, a jesienne liście miękko opadały na ziemię. Podobnie jak Keith, w drodze zachwycałam się przyrodą. Ledwie docierały do mnie słowa Toma, aż nagle ujrzałam rozszerzone zaskoczeniem ciemne oczy Fanny. - Nie! - krzyknęła. - Nie masz racji. Ten przystojniak patrzył nie na Heaven, tylko na mnie! - Jaki przystojniak? - zapytałam.

- Syn nowego właściciela drogerii - wyjaśnił Tom. - Nie widziałaś na szyldzie nazwiska Stonewall? Był w sklepie, kiedy panna Deale kupowała nam lody, i jak rany, Heaven, wpadłaś mu w oko! - Kłamiesz! - wrzasnęła Fanny. - Nikomu Heaven nie może wpaść w oko, kiedy ja tu jestem! Nikomu! Zignorowaliśmy jej piskliwy jazgot. - Słyszałem, że od jutra będzie chodził do naszej szkoły ciągnął Tom. - Dziwnie się czułem, kiedy się tak na ciebie gapił dodał speszony. - Nie ścierpię, jak się ohajtniesz i już nie będziemy sobie tacy bliscy. - Zawsze będziemy sobie bliscy - zapewniłam bez wahania. Żaden chłopak mnie nie przekona, że jest ważniejszy niż nauka. Tej nocy, skulona na podłodze obok Starego Kopciucha, wpatrywałam się w półmrok, wyobrażając sobie, że na ścianie wisi nowiutka, wytworna niebieska sukienka, jeszcze nienoszona. I pomyślałam niemądrze, z naiwnością właściwą młodemu wiekowi, że gdybym pięknie się ubrała, świat wokół mnie zaraz by się zmienił. Obudziłam się z przekonaniem, że najbardziej w świecie pragnę nowej sukienki, i jednocześnie z obawą, czy spodobam się temu nowemu chłopcu pomimo starych ciuchów.

Rozdział trzeci LOGAN STONEWALL Zaledwie Tom, Fanny, Nasza Jane, Keith i ja w poniedziałek rano dotarliśmy na szkolne podwórze, Tom od razu wskazał mi nowego chłopaka, tego samego, który przyglądał mi się w sklepie. Gdy skierowałam wzrok w stronę boiska, gdzie chłopcy już grali w piłkę, zabrakło mi tchu. Nowy trzymał się na uboczu i był lepiej ubrany niż jego rówieśnicy z doliny. Promienie słońca tworzyły nad jego ciemnymi włosami coś w rodzaju ognistej aureoli, toteż nie mogłam dostrzec ukrytej w cieniu twarzy, ale zdałam sobie sprawę - po sposobie, w jaki stał, wysoki i prosty, nie garbiąc się jak wielu chłopaków z gór, drągali zawstydzonych swoim wzrostem - że spodobał mi się od pierwszego wejrzenia. Oczywiście głupio było upodobać sobie kogoś tylko dlatego, że emanowała z niego pewność siebie. Była ona jednak swoista, daleka od arogancji, znamionująca siłę i opanowanie. Zerknęłam na Toma i już wiedziałam, dlaczego spodobał mi się ten młody Stonewall. Mój brat miał ten sam naturalny

wdzięk i wewnętrzny spokój, wypływający z przekonania co do tego, kim jest. Jak mógł kroczyć tak dumnie obok mnie, będąc Casteelem? Och, jakże pragnęłam posiąść ten spokój ducha, pewność siebie i zdolność akceptacji własnej osoby. Może by mi się udało, gdyby papa kochał mnie tak, jak kochał Toma. - Znowu się na ciebie gapi - szepnął brat, trącając mnie łokciem i wywołując kolejny wrzaskliwy wybuch Fanny. - Nie gapi się na Heaven, tylko na mnie! Zawstydziłam się. Jeśli nawet nowy usłyszał jazgotliwy głos Fanny, nie dał tego po sobie poznać. Przypominał drzewko bożonarodzeniowe w swoich zaprasowanych w kant spodniach z szarej flaneli, jasnozielonym swetrze włożonym na białą koszulę i szarym krawacie w zielone prążki. Na nogach miał eleganckie półbuty wypastowane na błysk. Wszyscy chłopcy z doliny nosili dżinsy, robione na drutach blezery i adidasy. Żaden nie pojawiłby się w szkole ubrany tak jak Logan Stonewall. Czy dostrzegł, że mu się przyglądamy? Z pewnością, bo nagle, o zgrozo, ruszył w naszym kierunku! Co mogę powiedzieć komuś ubranemu tak elegancko? Miałam ochotę schować się w mysią dziurę. Z każdym krokiem Logana w moim sercu narastała panika. Nie byłam gotowa na spotkanie kogokolwiek wystrojonego w portki z szarej flaneli (nie miałabym pojęcia, że istnieje coś takiego, gdyby któregoś dnia panna Deale nie przyszła do szkoły w szarym flanelowym kostiumie. Zawsze

starała się mi objaśniać tajniki strojów i materiałów). Próbowałam czmychnąć do budynku z Keithem i Naszą Jane, zanim Logan zobaczy z bliska moją znoszoną, sfatygowaną, bezbarwną sukienkę z naderwanym obrąbkiem i zdarte buty bez zelówek, ale Jane zaprotestowała. - Hevlee, niedobrze mi! - załkała. - Chcę do domu! - Nie możesz jeszcze wrócić do domu - szepnęłam. -Jak będziesz ciągle opuszczać lekcje, nigdy nie skończysz pierwszej klasy. Może w południe uda mi się przynieść dla ciebie i Keitha kanapkę z tuńczykiem i trochę mleka. - Tuńczyk! - zapalił się Keith, a Nasza Jane, delektując się myślą o przysmaku, puściła moją rękę i drobnymi kroczkami podreptała do klasy, gdzie wszystkie pierwszaki oprócz niej miały wesołe miny. Pośpieszyłam za dwójką moich podopiecznych, ale nie na tyle szybko, by nie natknąć się w holu na Logana Stonewalla stojącego tuż przy wejściu do pierwszej klasy. Zobaczyłam, jak podają sobie z Tomem ręce. Logan był przystojny w typie, jaki znałam z magazynów i książek - kogoś z ugruntowanym kulturalnym wychowaniem, które nadawało mu klasę, jakiej żadne z nas nie miało. Miał cienki, prosty nos, dolną wargę pełniejszą niż górną, mocną szczękę i ciemnoniebieskie oczy. Gdy się uśmiechnął, ujrzałam dołek w jego lewym policzku. Speszył mnie swoją pewnością siebie. Obawiałam się, że palnę głupstwo lub zrobię coś niewłaściwego, a wówczas Logan zwróci się ku Fanny, która będzie pewnie plotła same głupstwa. Nieważne. Chłopcy zawsze tracili głowę dla ślicznej Fanny.

- Sie masz, nowy - przywitała go Fanny, przysuwając się ku niemu zalotnie. Nigdy jeszcze nie zadała sobie trudu, żeby odprowadzić Naszą Jane i Keitha na lekcje. - Jesteś najbardziej przystojnym chłopakiem, jakiegom w życiu widziała. - To Fanny, moja siostra - przedstawił ją Tom. - Cześć, Fanny. - Logan Stonewall ledwie rzucił na nią okiem. Czekał, aż Tom przedstawi mnie. - Moja starsza siostra, Heaven Leigh. - W głosie Toma zabrzmiała duma, jakby nie dostrzegał mojej szkaradnej, workowatej sukienki i nie widział powodu, dla którego miałabym się wstydzić swoich butów. - A ta mała, co wchodzi do pierwszej klasy, to moja najmłodsza siostra. Nazywamy ją Nasza Jane. I jest jeszcze Keith, ten chłopiec o bursztynowych włosach, tam po drugiej stronie holu, co się do nas szczerzy. Keith, ganiaj do klasy! Ty też, Nasza Jane. Jakim cudem Tom potrafił zachowywać się swobodnie w towarzystwie chłopca z lepszego świata? Serce kołatało mi z podniecenia pod spojrzeniem wesołych szafirowych oczu. - Ładne imię - powiedział Logan, nie spuszczając ze mnie wzroku. - Bardzo do ciebie pasuje, wiesz? Chyba jeszcze nigdy nie widziałem tak intensywnie niebieskich oczu. - A ja mam czarne oczy - wtrąciła Fanny, wpychając się przede mnie. - Takie zwykłe niebieskie oczy jak Heaven to ma niejeden. Ja bardziej wolę twoje niebieskie. - Niebieskie jak bławatki, tak nazywa oczy Heavenly

panna Deale - oznajmił Tom z wyraźną dumą. - Nie widziałem nikogo o takim odcieniu niebieskich oczu, ja go nazywam niebiańskim. - Tak, niebiański... - mruknął Logan Stonewall, wciąż wpatrzony we mnie. Miałam zaledwie trzynaście lat, on niespełna szesnaście, ale nasze spojrzenia zwarły się ze sobą i tak już zostały, wibrując dźwiękiem gongu, który będzie rozbrzmiewał po kres naszych dni... Cóż, to był dźwięk szkolnego dzwonka. Nagła wrzawa i bieganina dzieci śpieszących do klas uratowały mnie przed dalszą rozmową. Tom chichotał, sadowiąc się obok mnie w ławce. - Heavenly, jeszcze nie widziałem u ciebie tylu odcieni rumieńców. Logan Stonewall to zwykły chłopak. Zgoda, dobrze ubrany, przystojny, ale nic poza tym. Nie mógł odczuwać tego co ja, jednak przymrużył oczy i przez chwilę wpatrywał się we mnie z dziwną miną, po czym skinął głową, a ja odpowiedziałam mu tym samym. Weszła panna Deale. Zanim wymyśliłam, co powiem Loganowi przy następnym spotkaniu, skończyła się lekcja i przyszła pora na lunch. Musiałam dotrzymać obietnicy i skombinować kanapkę z tuńczykiem oraz mleko. Tkwiłam w ławce, kiedy inni poszli do stołówki. Panna Deale uniosła głowę znad dziennika. - Heaven, chcesz ze mną o czymś porozmawiać? - zagadnęła. Chciałam ją poprosić o kanapkę, abym mogła nakarmić Keitha i Naszą Jane, ale nie mogłam się na to zdobyć.

Wstałam i z bladym uśmiechem opuściłam klasę. Wpatrywałam się w podłogę korytarza, modląc się o ćwierćdolarówkę, gdy w zasięgu mojego wzroku pojawiły się lśniące buty Logana. - Czekałem, aż wyjdziecie z Tomem - odezwał się. Oczy wciąż mu się uśmiechały. - Zjemy razem lunch? - Nie jadam lunchu. Zmarszczył brwi. - Każdy je lunch. Chodź, weźmiemy hamburgery, koktajle i frytki. Czyżby miał zamiar płacić za mnie i za siebie? Moja duma poszybowała wysoko w górę. - Muszę zaopiekować się Naszą Jane i Keithem... - Okay, oni też są zaproszeni - rzucił beztrosko. - Tom i Fanny także mogą dołączyć, w razie gdybyś ich też miała na myśli. - Stać nas na kupienie sobie lunchu. Przez sekundę wydawało się, że nie wie, co odpowiedzieć. Rzucił mi szybkie spojrzenie i wzruszył ramionami. - Dobrze, skoro tak chcesz stawiać sprawę. Ojej, wcale nie chciałam! Ale duma wyniosła mnie na sam szczyt Appalachów. Logan minął mnie, kierując się w stronę niższych ldas. Zaraz wycofa się ze swojej propozycji! Nasza Jane i Keith czekali przed drzwiami pierwszej klasy. Siostrzyczka wpadła mi w ramiona, pochlipując jak zwykle. - Hev-lee, możemy teraz zjeść? Brzuszek mnie boli. W tym samym momencie Keith zaczął trajkotać o kanapce z tuńczykiem, którą im obiecałam.

- Panna Deale da nam jeszcze jedną? - dopytywał z rozjaśnioną, ożywioną twarzyczką. - Dziś jest poniedziałek? Da nam mleko? Posłałam Loganowi wymuszony uśmiech. On usiłował zrozumieć, co się dzieje. Wreszcie rzekł: - Wolicie kanapki z tuńczykiem? Może w bufecie zostało jeszcze kilka, ale musimy się pośpieszyć. Nic już nie mogłam poradzić. Keith i Nasza Jane pognali w stronę bufetu jak lisy goniące za zapachem kurczaków. - Heaven - odezwał się Logan z powagą. - Nigdy nie pozwolę dziewczynie płacić za lunch, kiedy ją zapraszam. Proszę, pozwól mi zrobić wam przyjemność. Ledwie przestąpiliśmy próg bufetu, usłyszałam szepty i domysły - co Stonewall robi z tymi parszywymi Casteelami? Tom już tam był, widocznie Logan zaprosił go wcześniej. Dodało mi to odwagi. Pomogłam Naszej Jane usadowić się przy długim stole. Keith przysunął się do niej i nieśmiało rozglądał się po sali. - Wszyscy chcą kanapki z tuńczykiem i mleko? - zapytał Logan. Nasza Jane i Keith zostali przy swoim wyborze, a ja zamówiłam hamburgera i colę. Logan poprosił Toma o pomoc w przyniesieniu dań. Kiedy się oddalili, rozejrzałam się wokół, wypatrując Fanny. Nie było jej w bufecie. Zaniepokoiłam się. Fanny najwidoczniej opracowała własne metody zdobywania posiłków. Uczniowie plotkowali o nas, nie bacząc, czy słyszę, czy nie.

- Co on tu robi z tą Casteelówną? To wieśniaczka. A on musi być z bogatej rodziny. Wiele oczu śledziło Logana Stonewalla, kiedy wrócił z Tomem, niosąc kanapki z tuńczykiem, hamburgery, frytki, koktajle i mleko. Obaj byli uśmiechnięci i zadowoleni. Nasza Jane i Keith początkowo wydawali się przytłoczeni ilością jedzenia, ale już za moment próbowali wszystkiego: mojego koktajlu, hamburgera i frytek. W rezultacie zostało mi mleko, bo Nasza Jane wypiła moją colę, z lubością przymykając oczy. - Kupię ci drugą - zaoferował Logan, lecz tym razem stanowczo odmówiłam. I tak już dał nam za dużo. Dowiedziałam się, że ma skończone piętnaście lat. Z zadowolonym uśmiechem skwitował mój wiek, wyszeptany nieśmiało. Chciał znać datę moich urodzin, jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Zapewne tak, bo jego matka wierzyła w astrologię. Opowiedział, jak wystarał się, by pozwolono mu bywać w świetlicy, gdzie codziennie odrabiałam lekcje. Zawsze starałam się je tam skończyć, żeby do domu zabrać powieści, a nie podręczniki. Po raz pierwszy w życiu miałam prawdziwego chłopaka takiego, który nie uważał mnie za łatwą tylko dlatego, że mieszkałam w górach. Nie kpił z mojej sukienki ani z wychowania. Jednak od pierwszego dnia przysporzył sobie w szkole wrogów, bo był inny, zbyt przystojny, zbyt po miejsku ubrany. Jego pewność siebie zbytnio irytowała, rodzina była zbyt bogata, ojciec zbyt wykształcony, a matka zbyt wyniosła. Inni chłopcy uważali go za maminsynka. Już pierwszego dnia Tom stary wyjadacz

- orzekł, że kiedyś Logan będzie musiał się sprawdzić. Rzeczywiście, ciągle płatano mu figle i nie były to wcale niewinne, sztubackie wygłupy. Kładli mu pineski do butów w szatni sali gimnastycznej i wiązali sznurowadła, żeby spóźnił się na następną lekcję po wuefie, albo wpuszczali mu do butów klej i uciekali, kiedy się złościł i groził, że stłucze sprawcę. Nim upłynął pierwszy tydzień, Logan awansował o dwie klasy wyżej niż Tom i ja. Do tego czasu zaczął też nosić dżinsy i kraciaste koszule, tyle że były to drogie, markowe dżinsy i koszule pochodzące skądś z Nowej Anglii, z metką Bean's. Odzywał się w łagodny, uprzejmy sposób, podczas gdy inni wyrażali się gburowato, ordynarnie i po chamsku. Stanowczo stronił od zachowania powszechnego wśród innych chłopców i używania ich wulgarnego języka. W piątek, ku wielkiemu zdumieniu Toma, nie zostałam w świetlicy. Wypytywał mnie o to bezustannie w drodze do domu. Wrześniowe słońce grzało mocno i skusiła go rzeka. Wskoczył do niej, ściągając jedynie znoszone trampki. Usadowiłam się na trawiastym brzegu. Nasza Jane przytuliła się do mnie, Keith obserwował wiewiórkę, która zajęła pozycję wysoko na sośnie. - Chciałabym się urodzić ze srebrnoblond włosami - wypaliłam nagle bez zastanowienia. Ugryzłam się w język, widząc wyraz twarzy Toma. Otrząsnął się z wody jak wielki pies. Na szczęście Fanny została daleko w tyle podczas naszej mozolnej wędrówki do domu. Z oddali słychać było jej rozbawiony chichot.

- Heavenly, ty wiesz? - odezwał się Tom dziwnie stłumionym szeptem. - Co mam wiedzieć? - Dlaczego chcesz mieć srebrnoblond włosy, mimo że twoje są takie ładne? - Takie tam szalone życzenie - zbagatelizowałam. - Zaraz, zaraz. Jak mamy pozostać przyjaciółmi, nie tylko bratem i siostrą, musisz być szczera do końca. Wiesz czy nie wiesz, kto miał srebrnoblond włosy? - A ty wiesz? - próbowałam wykręcić się od odpowiedzi. - Pewnie, że wiem. - Tom wyszedł z wody i ruszyliśmy dalej. Dowiedziałem się, jak tylko poszedłem do szkoły. Chłopaki gadali o pierwszej żonie taty, miastowej dziewczynie z Bostonu z długimi srebrnoblond włosami. Wszyscy wtedy przepowiadali, że nie zniesie życia w górach. Miałem nadzieję, że nigdy nie odkryjesz prawdy i nie przestaniesz uważać, że jestem wspaniały. Ale nie jestem. Nie płynie we mnie bostońska krew. Mam sto procent prostackich genów wieśniaka, niezależnie od tego, co ty i panna Deale sądzicie. Zabolały mnie jego słowa. - Nie mów tak, Thomasie Luke'u Casteelu Drugi! Słyszałeś, co powiedziała kiedyś panna Deale? Błyskotliwym rodzicom często rodzą się idioci, a bywa, że idioci dają życie geniuszom! Czyż nie tłumaczyła, że jest to naturalny sposób zachowania równowagi? Nie wyjaśniała, że niekiedy mądrzy rodzice wydają się pożytkować cały swój rozum dla siebie, a dla dzieci nic nie zostaje? Pamiętasz,

jak tłumaczyła, że niczego w przyrodzie nie da się przewidzieć? Nie dostajesz tylu piątek jedynie dlatego, że za często wagarujesz. Musisz uwierzyć zapewnieniom panny Deale, że każde z nas jest istotą niepowtarzalną i że urodziliśmy się w jakimś celu. Pamiętaj o tym, Thomasie Casteelu! - Ty też o tym pamiętaj - rzekł gburowato. -1 nie becz po nocach, że chcesz być inna. Podobasz mi się taka, jaka jesteś. Oczy Toma połyskiwały zielenią w cieniach sosnowego lasu. Jesteś moją przyrodnią siostrą, ale o wiele dla mnie ważniejszą niż rodzona siostra Fanny, która nie dba o nikogo oprócz samej siebie. Ona nie kocha mnie tak jak ty. Tylko ty potrafisz spojrzeć na wszystko z wielu stron. Jego smutek sprawiał mi ból. - Przestań, bo chce mi się płakać. Serce mi pęka, kiedy pomyślę, że któregoś dnia odejdziesz i już nigdy cię nie zobaczę. - O nie! - Potrząsnął głową, aż rude włosy mu się zwichrzyły. Nie odejdę wbrew twojej woli, Heaven. Zostaniemy razem na całe życie. Tak jak piszą w książkach, na dobre i na złe, w zdrowiu i chorobie, w ciemności nocy. W oczach stanęły mi łzy. - Obiecajmy sobie, że nigdy, z Bożą pomocą, nie rozstaniemy się, nie będziemy się na siebie złościć ani nie zmienimy uczuć do siebie. Tom wziął mnie w ramiona tak delikatnie, jakbym była zrobiona z kryształu i w każdej chwili mogła się stłuc.

- Kiedyś wyjdziesz za mąż - powiedział zdławionym głosem. Logan Stonewall już patrzy w ciebie jak w obrazek. - Jak on może mnie kochać, skoro mnie nie zna? - Wystarczy mu zajrzeć ci w oczy. Wszystko masz wyryte na twarzy, odbite w źrenicach. Odsunęłam się i otarłam łzy. - Papa nigdy tego nie dostrzegł, prawda? - Dlaczego pozwalasz mu sobą tak pomiatać? - Och, Tom... - jęknęłam żałośnie, padłam mu w ramiona i rozpłakałam się. - Jak mam wierzyć w siebie, skoro własny ojciec nie może na mnie patrzeć? Musi we mnie dostrzegać jakieś zło, dlatego mnie nienawidzi. Tom pogładził mnie po głowie, po plecach. Ujrzałam łzy w jego oczach, jakby mój ból stał się jego bólem. - Któregoś dnia papa się przekona, że nie czuje do ciebie nienawiści. Jestem pewien, że taki dzień niedługo nadejdzie. - Nie! - Wyrwałam się z jego ramion. - On uważa, że uśmierciłam jego anioła przy narodzinach. I nie wybaczy mi nawet za tysiąc lat! A ja uważam, że dla Leigh lepiej było odejść! Wcześniej czy później Lukę stałby się dla niej tak samo podły, jak teraz jest dla Sary. Oboje zadrżeliśmy, porażeni tą prawdą. Tom wysilił się na uśmiech, który jednak nie wyparł smutku. - Tata nie kocha mamy. Jest z nią nieszczęśliwy. Kochał tylko twoją matkę. Ożenił się z moją jedynie dlatego, że zaszła w ciążę, a on chciał przynajmniej raz zachować się przyzwoicie.

- Bo tak mu kazała babcia! - wybuchłam z goryczą. - Nikt nie jest w stanie mu niczego nakazać, jak wbije sobie coś do głowy. - Pomyślałam, że tata po prostu nakazał sobie, aby mnie nie dostrzegać. Nadszedł kolejny poniedziałek, znów byliśmy w szkole. Panna Deale mówiła o radości płynącej z lektury dramatów i sonetów Szekspira. A ja niecierpliwie czekałam, aż będę mogła iść do świetlicy. - Heaven, słuchasz czy śnisz na jawie? - Nauczycielka przyglądała mi się badawczo swoimi błękitnymi oczami. - Słucham, proszę pani! - Jaki wiersz omawialiśmy? Boże, nie zapamiętałam ani słowa z tego, o czym dyskutowano przez ostatnie pół godziny. To było do mnie niepodobne. Och, muszę przestać myśleć o Loganie! A jednak, kiedy w świetlicy usiadł koło mnie, czułam niezwykłą tkliwość, ilekroć nasze spojrzenia się spotykały. Jego włosy, ani brązowe, ani czarne, przetykały jaśniejsze kasztanowate pasma, pozłacane gdzieniegdzie promieniami słońca. Zmuszałam się, żeby nie patrzeć na niego, bo za każdym razem, kiedy spojrzałam, napotykałam jego wzrok. - Kto nadał ci imię? - szepnął z uśmiechem. - Nie znałem dotąd nikogo o imieniu Heaven. Musiałam dwukrotnie odchrząknąć, zanim zdobyłam się na odpowiedź.

- Pierwsza żona mojego ojca nazwała mnie tak tuż po moim urodzeniu, a drugie imię, Leigh, przejęłam po niej. Babcia twierdzi, że mama chciała wybrać dla mnie imię podnoszące na duchu, a żadne nie dodaje otuchy tak jak Heaven. - Najpiękniejsze imię, jakie kiedykolwiek słyszałem. Gdzie jest teraz twoja mama? - Na cmentarzu, nie żyje - odburknęłam, zapominając o kokieterii. - Umarła tuż po moim urodzeniu i ojciec nie może mi wybaczyć, że odebrałam jej życie. - Cisza! - zawołała pani Prakins. - Kto będzie rozmawiał, zostanie zamknięty w kozie na piętnaście godzin! Gdy opuściła salę, Logan znowu zaczął szeptać, patrząc na mnie ze współczuciem i sympatią. - Przykro mi, że tak się stało. Ale nie masz racji. Twoja mama nie jest na cmentarzu, tylko żyje w innym świecie, lepszym, w niebie. - Jeśli istnieje niebo i piekło, to piekło jest tu, na ziemi. - Ile ty masz lat? Sto dwadzieścia? - Wiesz, że mam trzynaście! - wyrzuciłam z siebie zagniewana. - Tylko czuję się, jakbym miała dwieście pięćdziesiąt. - Dlaczego? - Bo to lepsze, niż mieć trzynaście. Logan chrząknął, zerknął na panią Prakins, która przyglądała się nam zza oszklonej ściany, i zaryzykował ponownie. - Mogę cię dziś odprowadzić do domu? Nigdy nie rozmawiałem z nikim, kto miałby dwieście pięćdziesiąt

lat, i bardzo mnie zaciekawiłaś. Chciałbym posłuchać, co masz do powiedzenia. Skinęłam głową, czując ssanie w dołku, a zarazem ogarnęła mnie radość. Wpadłam w pułapkę, którą sama zastawiłam niechybnie rozczarują go moje pospolite odpowiedzi. Czy znałam się na czymkolwiek? Logan czekał na mnie na skraju szkolnego podwórka, gdzie dziewczęta z gór wypatrywały swoich wybrańców wśród chłopców wracających do domu. Razem z nimi stała Fanny. Na nasz widok szarpnęła głową, z rozmachem odrzucając włosy z twarzy, aż rozpostarły się jak wachlarz. Szczerzyła się do Logana, jakby była pewna, że on na nią czeka. Nieopodal stali Tom i Keith. Tom wydawał się zaskoczony, widząc Logana na naszym szlaku - wąskiej ścieżce prowadzącej przez zarośla do lasu, a na końcu do naszej podniebnej chaty. Piekielna Fanny narobiła takiego krzyku, że ze wstydu miałam ochotę zapaść się pod ziemię. - Heaven, a ty co tu robisz z tym nowym chłopakiem? Od kiedy lubisz chłopców? Przecie gadałaś z milion razy, że marzysz, aby zostać nudną belferzycą! Starałam się ją zignorować, mimo to zrobiłam się czerwona jak burak. To ma być siostrzana lojalność? Trudno było zresztą oczekiwać taktu z jej strony. Posłałam Loganowi wymuszony uśmiech. Najlepiej było nie zwracać na Fanny uwagi. Logan i Tom patrzyli na nią z dezaprobatą. - Choć raz nie będzie nudno wracać do domu

- stwierdziła drwiącym tonem, po czym przybrała swój najbardziej zniewalający uśmiech. - Heaven nie podoba się chłopakom, ale na mnie lecą. Tobie też się podobam, nie? Weźmiesz mnie za rękę? - Wybacz, ale mam zamiar odprowadzić Heaven do domu i posłuchać, co ma mi do powiedzenia - rzekł Logan sucho. - Powinieneś posłuchać, jak śpiewam! - Innym razem, Fanny. - Nasza Jane też śpiewa... - wtrącił nieśmiało Keith. - Jasne, że tak! - wykrzyknął Tom, chwytając Fanny za ramię i odciągając ją od nas. - Chodź, Keith, Nasza Jane czeka w domu. Nie trzeba było tego Keithowi dwa razy powtarzać. Szybciutko podreptał za Tomem. Nasza mała siostrzyczka nie poszła tego dnia do szkoły z powodu bólu brzucha i gorączki. Rozjuszona Fanny wyrwała się Tomowi i znów zaczęła mi wymyślać, aż ochrypła. - Aleś ty samolubna, Heaven Leigh Casteel! Podła, brzydka i cienka jak patyk! Nienawidzę twoich włosów! Nienawidzę twojego głupiego imienia! Całej ciebie nienawidzę! Poczekaj no, aż powiem papie, co wyprawiasz! Nie spodoba mu się, że przyjmujesz jałmużnę od obcego chłopaka z miasta, bo go wzięłaś na litość. Opychasz się hamburgerami i jeszcze Naszą Jane i Keitha uczysz żebrać! Zazdrośnica pokazała, co potrafi! Wpadła w furię, pluła jadem. Gotowa była spełnić swoją groźbę. Wtedy papa mnie ukarze!

- Fanny! - zawołał Tom, podbiegając, by ją złapać. - Dam ci mój nowy komplet akwareli, tylko trzymaj język za zębami i nie mów tacie, że Logan zabrał nas na lunch. - Dobra! - Rozpromieniła się natychmiast. -1 tę książeczkę do kolorowania, co ci dała panna Deale. Kurde, dlaczego ona mnie nigdy nic nie daje? - Naprawdę nie wiesz dlaczego? - odrzekł z drwiącym uśmieszkiem, ale wręczył siostrze łapówkę. Widziałam, że zrobił to z ciężkim sercem, bo bardzo mu zależało na farbach i książeczce do kolorowania. Nigdy dotąd nie miał nowiutkiego kompletu farb i kolorowanek o Robin Hoodzie. Robin Hood był tego roku jego ulubionym bohaterem literackim. - Jeśli przestaniesz się tak paskudnie zachowywać, jest szansa, że panna Deale i tobie okaże wspaniałomyślność. Znowu miałam ochotę umrzeć ze wstydu. Fanny ze złością rzuciła się na ścieżkę, która stopniowo pięła się w górę wśród drzew niemal sięgających nieba, i grzmociła w trawę zaciśniętymi pięściami. Wrzasnęła, gdy zranił ją ukryty w poszyciu kamień. Zlizując krew, usiadła na ziemi i nagle spokorniała, wpatrzyła się w nas błagalnym spojrzeniem. - Nie mówcie tacie, proszę, proszę! Tom obiecał. Ja też. Wciąż jednak pragnęłam zapaść się ze wstydu pod ziemię, widząc, że Logan nie posiada się ze zdumienia, jakby pierwszy raz w życiu był świadkiem tak głupiej i gorszącej sceny. Starałam się unikać jego wzroku, ale uśmiechnął się ze zrozumieniem. - Z pewnością przy takiej rodzinie możesz czuć się

starsza psychicznie, ale fizycznie wyglądasz młodziej niż wiosna - rzekł. - Wiosna-śmosna, ale z ciebie czaruś! - prychnęła Fanny. Zawsze się tak podwalasz do dziewczyn? - Och, przymknij się! - warknął Tom. Chwycił siostrę za ramię i pobiegł naprzód, ciągnąc ją za sobą tak, że musiała dotrzymać mu kroku, aby nie wyrwał jej ręki ze stawu. To dało mi szansę pobycia z Loganem sam na sam. Keith, który jak zwykle został z tyłu za nami, jak zahipnotyzowany obserwował rudzika i pewnie tkwiłby tak z dziesięć minut, gdyby ptaszek nie odleciał. - Twoja siostra jest doprawdy swoistym okazem - stwierdził Logan, kiedy w końcu zostaliśmy na ścieżce sami. Pogrążyłam się w zadumie. Chłopcy z doliny uważali, że dziewczęta z gór są łatwe i chętnie zgadzają się na seksualne eksperymenty. Fanny, pomimo młodego wieku, przejęła tego ducha nieskrępowanej młodzieńczej seksualności, który w górach objawiał się dużo wcześniej niż na nizinach. Może dlatego, że nawykliśmy do widoku zwierząt kopulujących na naszych podwórkach czy do odgłosów dochodzących z łóżka rodziców w ciasnej chałupie. My z gór nie potrzebowaliśmy edukacji seksualnej. Seks stawał się dla nas wszechobecny od chwili, gdy potrafiliśmy już odróżnić kobietę od mężczyzny. Logan odchrząknął, by wytrącić mnie z zamyślenia. - Gotów jestem wysłuchać całej twojej skumulowanej przez lata mądrości. Notowałbym, ale trudno jest pisać po drodze. Następnym razem zabiorę magnetofon.

- Kpisz ze mnie - żachnęłam się, ale zaraz zaczęłam się usprawiedliwiać. - Widzisz, mieszkamy z dziadkami. Dziadek odzywa się tylko wtedy, kiedy uważa to za niezbędne, co zdarza się rzadko. Babci natomiast usta się nie zamykają. Stale wspomina, jak to bywało w starych dobrych czasach i jaka dziś panuje demoralizacja. Mama wścieka się i żali, bo ma za dużo na głowie. I czasami, kiedy wracam do domu i spadają na mnie te wszystkie problemy, czuję się, jakbym miała nie dwieście pięćdziesiąt, lecz tysiąc lat. Tylko brak mi mądrości właściwej sędziwemu wiekowi. - Hej, podoba mi się twoja szczerość. - Logan się uśmiechnął. -1 rozumiem cię doskonale. Sam chowałem się w towarzystwie rozlicznych wujków, ciotek i dziadków. Ale jestem jedynakiem, a ty masz dwóch braci i dwie siostry. - To dobrze czy źle? - Zależy, jak na to spojrzeć. Z mojego punktu widzenia posiadanie licznej rodziny jest korzystne, bo nie czujesz się wtedy samotny. }a większość czasu spędzam sam. Uważam, że Tom jest wspaniały, umie się bawić i uprawia sport. A Keith i Nasza Jane to śliczne dzieciaki. - Co sądzisz o Fanny? Logan zarumienił się i wydawał się skrępowany. - Sądzę, że wyrośnie z niej egzotyczna piękność. - Starannie dobierał słowa. - I tyle? Wiedział zapewne o jej niecnych wyczynach z chłopcami w ustępie.

- Ze wszystkich dziewcząt tylko tej jednej jedynej o imieniu Heaven przysługuje miano najpiękniejszej. Do tego Heaven jest szczera i uczciwa. Jeśli więc nie masz nic przeciwko temu, chciałbym codziennie odprowadzać cię do domu. Co za szczęście! W radosnym uniesieniu, śmiejąc się, podbiegłam naprzód. - Do jutra, Logan! - zawołałam z góry. - Dziękuję za odprowadzenie. - Przecież jeszcze nie doszliśmy do domu! - odkrzyknął, zaskoczony moim nagłym zrywem. Nie mogłam pozwolić, aby zobaczył, gdzie i jak mieszkamy. Gdyby znał naszą sytuację, nie chciałby więcej ze mną rozmawiać. - Może któregoś dnia zaproszę cię do siebie - rzuciłam na pożegnanie. Ze skraju polany, pocętkowanej promieniami słońca, obserwowałam go, stojącego po drugiej stronie kładki łączącej brzegi niewielkiego strumyka, z łanem pożółkłych traw w tle. Jeśli nawet miałabym żyć tysiąc lat, nigdy nie zapomnę sposobu, w jaki się uśmiechnął i pomachał mi. Jakby mówił: „Okay. Domagam się tego, co moje. Heaven Leigh Casteel od dziś należy do mnie". Ostatni odcinek drogi do domu pokonałam, podśpiewując ze szczęścia, zapominając o obietnicy, którą sobie złożyłam, że stanowczo nie zakocham się przed trzydziestką. - Coś ty taka rozanielona? - Sara rzuciła mi znużone spojrzenie znad balii z praniem. - Dobry był dzień?

- O tak, mamo, bardzo dobry. - Mama? - Fanny wytknęła głowę z chaty. - Heaven przygruchała sobie miastowego chłopaka. A wiesz, jacy oni są. Sara popatrzyła na mnie badawczo. - Aleś mu nie pozwoliła... co? - Mamo! - zaprotestowałam. - Przecież wiesz, że nie. - A właśnie że tak! - jątrzyła Fanny. - Co ona tam wyprawia z chłopakami w kiblu! Bezwstydnica! - Ty wstrętna kłamczucho! - Groźnie ruszyłam w jej stronę, ale Tom w porę odciągnął siostrę z ganku. Upadła i podniosła lament. - Mamo, to nie Heavenly źle się prowadzi! - wyjaśnił Sarze. To Fanny zachowuje się gorsząco, najgorzej w całej szkole, tak wszyscy mówią. - Taaa - mruknęła Sara, odchodząc od balii. - Nie tylko w szkole mówią. Nie musisz mnie przekonywać, sama wiem, kto jest najgorsze nasienie w rodzinie. Moja indiańska Fanny, z tymi swoimi czarcimi ślepiami, co to tylko flirty jej w głowie. Prędzej czy później przez to zmarnuje sobie życie, jak ja zmarnowała swoje... Heaven, co tak sterczysz? Ściągaj sukienkę i zabieraj się do prania! Coś kiepsko się czuję. Nie wiem, co się ze mną dzieje, wiecznie jestem zmęczona. - Powinnaś pójść do lekarza, mamo. - Pójdę, jak będzie za darmo. Skończyłam pranie i z życzliwą pomocą Toma rozwiesiłam ubrania do wyschnięcia. Wyglądały jak łachmany, których w mieście używa się na szmaty.

- Podoba ci się Logan Stonewall? - zagadnął Tom, kiedy skończyliśmy. - Tak, chyba tak... - wyznałam, oblewając się rumieńcem. Posmutniał, jakby Logan ustawił między nami barierę, a przecież nic nie mogło nas rozdzielić, nigdy. - Tom, może panna Deale podaruje ci jeszcze jeden zestaw farb. - Mniejsza z tym. I tak nie zostanę artystą. Gdyby nie twoje wsparcie, nigdy bym nie uwierzył w siebie i byłbym niczym, po prostu zerem. - Zawsze będę cię wspierać, Tom, i zawsze będziemy razem. Czyż nie przysięgaliśmy być ze sobą na dobre i na złe? Jego zielone oczy rozświetliły się, lecz zaraz przygasły. - Tak, ale to było, zanim Logan Stonewall odprowadził cię do domu. - Ty też czasem odprowadzasz do domu Sally Browne, nie? - Raz - przyznał Tom, rumieniąc się, jakby się nie spodziewał, że o tym wiem. - Ale tylko dlatego, że ona jest podobna do ciebie, nie jakaś tam głupia chichotka. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Czasami wolałabym być rozchichotaną trzpiotką jak inne dziewczyny, niż dźwigać bagaż obowiązków, które mnie przytłaczały i postarzały. Jeszcze tego wieczoru zrobiłam Fanny niezłą burę za jej zachowanie. Nie oczekiwałam, że będzie się usprawiedliwiać. Już wcześniej, w jednym z tych rzadkich momentów, kiedy byłyśmy jak siostry, które potrzebują się

nawzajem, wyznała mi, że nienawidzi szkoły, bo zabiera jej czas, który mogłaby spędzać na zabawach z rówieśnikami. W wieku niespełna dwunastu lat chciała chodzić z o wiele starszymi chłopcami, którzy normalnie by ją zignorowali, gdyby im się tak nie narzucała. Lubiła, kiedy ją rozbierali, wtykali jej ręce w majtki i wywoływali tę ekscytującą rozkosz, jaką tylko oni mogli sprawić. Bardzo nie podobało mi się to, co mówiła, zwłaszcza że przypadkiem widziałam kiedyś w ustępie, co tam wyprawiała. - Już nie będę, słowo, nie pozwolę im na to - przyrzekła Fanny, bardzo już śpiąca i przez to gotowa zgodzić się na wszystko. Ale następnego dnia, wbrew obietnicy, wszystko zaczęło się od nowa. Fanny nie było pod klasą i już wiedziałam, co się święci. Wtargnęłam do ustępu i siłą oderwałam rozchichotaną siostrę od pryszczatego chłopaka z doliny. - Twoja siostra nie jest taką nadętą sztywniaczką jak ty syknął. - Zostaw mnie! - wrzeszczała Fanny, szarpiąc się ze mną. Papa patrzy na ciebie jak na powietrze, to i nie dziwota, że nie wiesz, jak jest fajnie, kiedy chłopaki czy facety robią ci dobrze. I jak mi nie dasz spokoju z tym swoim: nie rób tego, nie rób siamtego, to pozwolę im na wszystko, co tylko zechcą, rozumiesz? I mam gdzieś, czy poskarżysz się tacie, czy nie. On i tak mnie kocha, a ciebie nienawidzi! To zabolało i gdyby Fanny nie zarzuciła mi rąk na szyję, płacząc i błagając o wybaczenie, raz na zawsze odwróciłabym się od tej okropnej, nieczułej siostry.

- Heaven, przepraszam! Ja cię kocham, strasznie kocham! Tylko co mam zrobić, kiedy lubię te rzeczy? Nic na to nie poradzę. Taka już moja natura, no nie? - Twoja siostra zostanie kurwą - orzekła później Sara apatycznym, posępnym tonem, wyjmując ze skrzyń sienniki i rozkładając je na podłodze. - Nie zaradzisz nic z Fanny. Lepiej zadbaj o siebie. Papa bywał w domu dwa, trzy razy w tygodniu, by sprawdzać, na jak długo starczy nam jedzenia. Przynosił ze sobą tyle zapasów, na ile go było w danej chwili stać. W zeszłym tygodniu podsłuchałam, jak babcia opowiadała Sarze, że dziadek zabrał go ze szkoły, kiedy tata miał zaledwie jedenaście lat, i posłał do pracy w kopalni węgla. Luke tak nienawidził tej harówki, że uciekł stamtąd i ukrywał się w jaskini, aż wreszcie dziadek go tam znalazł. - Po tym Toby przysiągł Luke'owi, że go już nigdy tamój nie pośle. Z drugiej strony nie byłoby źle, gdyby teraz Luke od czasu do czasu poszedł do kopalni, boby przyniósł trochę grosza. - Nie chcę, żeby tam szedł - odparła Sara ponuro. - Nie jest dobrze, jak chłop musi robić to, czego nienawidzi. Trudno, pewnie federalni złapią go wreszcie za ten samogon. A Luke woli umrzeć, niż trafić do pierdla. Prędzej trupa zobaczysz niźli jego za kratkami z tymi braciszkami spod ciemnej gwiazdy... To zmieniło mój pogląd na temat górników. Wielu z nich mieszkało w okolicy Winnerrow, w domach rozproszonych po wzgórzach, ale nie tak wysoko jak my. Często

w nocy, kiedy wiatr przycichał, zdawało mi się, że słyszę stuk kilofów. Zmarli górnicy, zasypani pod ziemią, nadaremnie próbowali wyrąbać sobie drogę w zboczu góry, na którym stała nasza chata. - Tom, słyszysz ich? - zapytałam pewnej nocy, kiedy Sara poszła spać z płaczem, bo tata nie wracał przez pięć dni. - Łup, łup, łup... słyszysz? Tom podniósł się i nadstawił uszu. - Nic nie słyszę. Ale ja słyszałam. Stłumione „łup, łup łup!" z oddali. I jeszcze cichsze: „Pomocy, pomocy, pomocy!". Wstałam i wyszłam na ganek. Teraz odgłos rąbania stał się głośniejszy. Zadrżałam i zawołałam Toma. Poszliśmy w tamtym kierunku - i w świetle księżyca zobaczyliśmy papę, spoconego, z nagim torsem, machającego siekierą. Rąbał drzewo, żebyśmy mieli zapas na zimę. Po raz pierwszy w życiu popatrzyłam na niego z pewnym współczuciem, jakkolwiek pełnym rezerwy. „Pomocy, pomocy, pomocy!", rozlegało się echem w mojej głowie. Czy możliwe, że to on wołał? Swoją drogą cóż z niego za mąż i ojciec, który po nocy rąbie drzewo, a nawet nie zajrzy do chaty, żeby przywitać się z żoną i z dziećmi? - Tato, pomogę ci! - zawołał Tom. Papa dalej machał siekierą, aż wióry leciały. - Idź, chłopaku, i śpij sobie! - odkrzyknął. - Powiedz mamie, żem dostał nową robotę, co mi zajmuje cały dzień i mam czas tylko po nocy. Dlatego teraz rąbię dla was drwa na zapas.

Nie dat po sobie poznać, że dostrzegł też mnie. - Tato, a jaką pracę dostałeś? - Na kolei. Uczę się jeździć na takiej ciężkiej lokomotywie do wożenia węgla. Przyjdź jutro o siódmej na bocznicę, to zobaczysz. - Na pewno mama chciałaby to zobaczyć. Siekiera zawahała się na moment w powietrzu, nim znowu wbiła się w sosnowy pień. - Zobaczy mnie... nieraz zobaczy... Więcej się nie odezwał. Odwróciłam się i pobiegłam do chaty. Zapłakałam, wtulona w szorstką poduszkę wypchaną chudym kurzym pierzem. Sama nie wiedziałam dlaczego. Nagle zrobiło mi się żal papy - a jeszcze bardziej Sary.

Rozdział czwarty SARA Kolejne Boże Narodzenie nadeszło i minęło bez prezentów, które zostałyby w pamięci. Dostaliśmy tylko niezbędne drobiazgi, jak szczoteczka do zębów i mydło. Gdyby Logan nie podarował mi złotej bransoletki z małym szafirem, w ogóle nie pamiętałabym tej Gwiazdki. Sama nie miałam dla niego nic oprócz własnoręcznie wydzierganej czapki. - Wspaniała - pochwalił, wkładając ją na głowę. - Zawsze chciałem mieć jasnoczerwoną czapkę zrobioną na drutach. Bardzo ci dziękuję, Heaven Leigh. Byłoby miło, gdybyś na moje urodziny, które przypadają w marcu, zrobiła mi jeszcze czerwony szalik. Zaskoczyło mnie, że nosił tę czapkę. Była za duża i zdawał się nie zauważać, że zgubiłam kilka oczek, a do tego wełna była używana i niezbyt czysta. Jak tylko minęło Boże Narodzenie, zaczęłam dziergać szalik. Skończyłam na walentynki. - W marcu jest za późno na czerwony szalik - powiedziałam z uśmiechem, kiedy okręcił go sobie wokół szyi.

Codziennie nosił do szkoły czerwoną czapkę. Nic nie mogło wzbudzić we mnie większego uczucia dla Logana niż ta jego wierność paskudnemu nakryciu głowy. Pod koniec lutego skończyłam czternaście lat. Logan podarował mi kolejny prezent - śliczny biały sweter, na którego widok oczy Fanny zapłonęły zazdrością. Co dzień po szkole spotykaliśmy się z Loganem w naszym stałym miejscu, gdzie zaczynała się górska ścieżka, i szliśmy razem. Keith i Nasza Jane pokochali go jak brata i zaufali mu, a Fanny wciąż próbowała go czarować, choć Logan niezmiennie ją ignorował. Och, zakochać się w wieku czternastu lat, jakież to było ekscytujące! Chciało mi się płakać i śmiać jednocześnie, taka byłam szczęśliwa. Nadeszła wiosna. Cudowne dni mijały zbyt szybko teraz, kiedy rozkwitła nasza miłość. Chciałam mieć jak najwięcej czasu na romansowanie, ale babcia i Sara bezlitośnie goniły mnie do roboty. Trzeba było zająć się sadzeniem i wykonywać mnóstwo innych prac ogrodniczych, które choć w części powinny należeć do obowiązków Fanny. Gdyby nie rozległy ogród na tyłach chaty, nie bylibyśmy tak dobrze odżywieni. Uprawialiśmy kapustę, kartofle, ogórki, marchew, jarmuż i najlepsze ze wszystkiego - pomidory. Niecierpliwie wyczekiwałam niedziel, żeby zobaczyć się z Loganem w kościele. Kiedy z drugiego końca nawy słał mi spojrzenia pełne niemych wyznań, zapominałam o naszej rozpaczliwej biedzie. Logan szczodrze dzielił się z nami tym, co jego ojciec sprzedawał w drogerii. Były to drobiazgi, ale dawały nam ogromną radość - jak butelka

szamponu, perfumy w aerozolu czy golarka z ostrzami dla Toma, któremu puścił się kasztanowy meszek nad górną wargą. Pewnego niedzielnego popołudnia postanowiliśmy po kościele iść na ryby. Logan nie przyznał się rodzicom, z kim się przyjaźni. Z kamiennego wyrazu twarzy, jaki przybierał przy okazji przypadkowych spotkań na ulicy w Winnerrow, mogłam wnioskować, że jego rodzice nie życzyli sobie jego kontaktów ze mną ani z żadnym z Casteelów. Jednocześnie miałam wrażenie, że ten problem nie zaprzątał jego myśli tak bardzo jak moich. Chciałam, żeby mnie polubili, ale nie było nawet okazji, by Logan mógł mnie przedstawić, gdyż obchodzili nas z daleka. Rozmyślałam o rodzicach Logana, szczotkując włosy, a Fanny na podwórku dręczyła Snappera, ulubionego psa ojca. Sara usiadła ciężko koło mnie. - Jestem taka słaba - westchnęła. - Cięgiem cholernie zmęczona. A twojego taty prawie nigdy nie ma w domu. Zresztą nawet jak jest, to mnie jakby nie widział. Poruszona tymi słowami, odwróciłam się do niej i nagle zdałam sobie sprawę, że... znowu jest w ciąży! - Mamo! Nie powiedziałaś tacie? - Gdyby na mnie popatrzył, toby wiedział, no nie? - Jej oczy wypełniły się łzami z żalu nad sobą. - Kolejnej gęby do wykarmienia tu nie trza. A na jesieni nam przybędzie. - Kiedy, mamo, którego miesiąca? - spytałam zaniepokojona myślą, że będę się musiała opiekować kolejnym dzieckiem. A wreszcie Nasza Jane zaadaptowała się

w szkole i nie przysparzała już tylu trosk co wcześniej. Bóg jeden wie, ile kłopotów było z nią i Keithem, starszym zaledwie o rok. - Nie wiem, ja nie liczyła dni. Doktor by powiedział, ale nie chodzę do niego - szepnęła Sara słabym głosem, jakby dziecko, które miało przyjść na świat, pozbawiło ją sił. - Mamo, musisz mi powiedzieć, kiedy to nastąpi, żebym wiedziała, kiedy będę ci potrzebna. - Modlę się, coby miało czarne włosy - mruknęła Sara z nieobecnym spojrzeniem. - Czarnooki chłopczyk, takiego twój tata chce mieć, podobnego do siebie. O Boże, wysłuchaj mnie tym razem i spraw, cobym urodziła Luke'owi syna takiego jak on i żeby pokochał mnie za to, jak kochał tamtą kobitę. Myśl o tym przepełniła mnie bólem. Jeśli tata wciąż opłakiwał swojego anioła, ta zbyt długa żałoba nie przyniosła niczego dobrego. I kiedy poczęte zostało to dziecko? Zazwyczaj słyszałam, co robią nocami, ale od dawna już sprężyny ich łóżka nie skrzypiały miarowym, wymownym rytmem. Uroczyście przekazałam Tomowi nowinę w drodze nad jezioro, gdzie umówiliśmy się z Loganem na wędkowanie. Usiłował się uśmiechnąć i nadać twarzy szczęśliwy wyraz, ale zdobył się jedynie na słaby grymas. - Cóż, skoro nie możemy nic na to poradzić, jakoś to zniesiemy, prawda? Oby przynajmniej urodził się chłopiec, który uszczęśliwi tatę. Byłoby miło. - Tom, nie chciałam, żeby było ci przykro. - Nie jest mi przykro, Heaven. Zdaję sobie sprawę,

co myśli papa, kiedy na mnie patrzy. Na pewno by wolat, żebym byt bardziej podobny do niego niż do mamy. Najważniejsze, że podobam się tobie. - Och, Tom, wszystkie dziewczyny uważają, że jesteś diabelnie przystojny! - Czy to nie zabawne, że dziewczyny dodają słowo „diabelnie", aby osłabić znaczenie słowa „przystojny"? powiedział ze śmiechem. - To przez te twoje przekorne zielone oczy. - Przytuliłam się do niego. - Żal mi mamy, wiesz? Jest taka sterana, niezgrabna i ociężała. A ja do dziś niczego nie zauważyłam! Wstyd mi. Powinnam jej bardziej pomagać. - Robisz wystarczająco dużo - bąknął Tom, odsuwając się ode mnie na widok nadchodzącego Logana. - A teraz uśmiech i szczęśliwy wyraz twarzy, bo chłopcy nie lubią dziewczyn z problemami! Ni stąd, ni zowąd Fanny wychynęła z leśnego cienia. Podbiegła do Logana i rzuciła się na niego z impetem, jakby była psotną sześciolatką, a nie nad wiek rozwiniętą trzynastolatką. Musiał ją przytrzymać, bo inaczej oboje by upadli. - Hej, jesteś coraz przystojniejszy! - zagruchała i próbowała go pocałować. Logan postawił ją na ziemi i stanowczo odsunął od siebie, po czym podszedł do mnie. Tego dnia Fanny była dosłownie wszędzie, głośno i natarczywie domagając się uwagi. Robiła taki rejwach, że płoszyła nam ryby i w końcu popsuła wszystkim to niedzielne popołudnie, które tak miło się zapowiadało. Dopiero o zmierzchu

oddaliła się w swoje tajemnicze rewiry, zostawiając Toma, Logana i mnie z trzema małymi rybkami niewartymi położenia na patelnię. Logan wrzucił je z powrotem do wody i patrzyliśmy, jak odpływają. - Zobaczymy się w domu - powiedział Tom i odbiegł leśną ścieżką. Zostaliśmy z Loganem sami. - Coś nie tak? - zagadnął. Milczałam wpatrzona w refleksy we wszystkich odcieniach różu, jakie zachodzące słońce kładło na taflę jeziora. Wkrótce zmienią się w szkarłatne, niczym krew przy narodzinach nowego dziecka Sary. Z głębi umysłu naszły mnie wspomnienia innych narodzin. - Heaven, wcale mnie nie słuchasz. Nie byłam pewna, czy powinnam podzielić się z Loganem czymś tak osobistym, lecz słowa popłynęły same, jakbym nie mogła mieć przed nim sekretów. - Boję się. Nie o Sarę i jej dziecko, ale o nas wszystkich. Czasem, kiedy widzę jej rozpacz, zastanawiam się, jak długo jeszcze wytrzyma takie życie. Jeśli odejdzie od taty - a często tak się odgraża - zostawi mi dziecko pod opieką. Babcia nie ma sił na nic poza dzierganiem na drutach, szydełkowaniem czy tkaniem dywaników ze szmatek. - A ty masz i tak za dużo obowiązków, rozumiem. Ale Heaven, czy nie wiesz, że wszystko w końcu się uda? Nie słyszałaś, co mówił dziś w kazaniu wielebny Wise? Każdy musi dźwigać swój krzyż. I Bóg nigdy nie obarcza nas brzemieniem ponad siły. Owszem, tak mówił, ale Sara czuła, że jej krzyż waży tonę, i nie mogłam jej za to winić.

- Znowu nie zaprosisz mnie do siebie? - zagadnął oschle Logan, kiedy wolnym krokiem, niechętni rozstaniu, szliśmy w stronę chaty. - Następnym razem... może. - Heaven, chciałbym cię zabrać do siebie - powiedział nagle, zatrzymując się. - Mówiłem rodzicom, jaka jesteś cudowna i jaka ładna. Muszą przekonać się na własne oczy, że nie kłamię. Cofnęłam się, ogarnięta smutkiem. Nie rozumiałam, jakim cudem bieda i sromota Casteelów jeszcze go nie zniechęciły. Niespodziewanie przysunął się, wziął mnie w ramiona i musnął wargami moje usta. Spłoszył mnie smak tych warg i wyraz jego twarzy w czerwonym świetle wczesnego wieczoru. - Dobranoc... Nie martw się, będę przy tobie, gdybyś mnie potrzebowała. Zaczął schodzić ścieżką w kierunku ładnych i czystych ulic Winnerrow i obszernego mieszkania nad sklepem Stonewallów, z bieżącą wodą i dwiema spłukiwanymi toaletami. Tam, w jasnym, nowocześnie urządzonym salonie będzie oglądał z rodzicami telewizję. Wpatrzona w punkt, w którym zniknął mi z oczu, zastanawiałam się, jak by się mieszkało w czystych pokojach i z kolorowym telewizorem. Och, tysiąc razy lepiej niż w naszej chacie, byłam tego pewna. Gdyby nie mój romantyczny nastrój i wspomnienie pocałunku, nie dotarłabym do chaty w tak beztroskim humorze i nie byłabym aż tak zaskoczona kipiącym tam gniewem.

Papa byl w domu. Przemierzał ciasną przestrzeń frontowej izby, ciskając Sarze spojrzenia ostre jak sztylety. - Czemu nie uważałaś i znowu zaszłaś?! - grzmiał, uderzając zaciśniętą pięścią w dłoń drugiej ręki. Odwrócił się i walnął pięścią w ścianę tak mocno, że kubki pospadały z półki i się potłukły. A nie mieliśmy ich za dużo. Papa był przerażający w tym niepohamowanym gniewie, kiedy miotał się z budzącą trwogę wściekłością w ciasnej przestrzeni. - Zapieprzam dzień i noc, żeby utrzymać ciebie i dzieciaki! - Będziesz mi wmawiał, że nie masz nic wspólnego z moim brzuchem, co?! - wrzasnęła Sara. Długie rude włosy wymknęły się spod wstążki, którą niedbale je związała. - Dałem ci proszki! - ryczał papa. - Słonom za nie zapłacił i miałem nadzieję, że będziesz miała dosyć rozumu i przeczytasz ulotkę! - Wzięłam je! Bóg mi świadkiem, żem wzięła! Wytykałam wszystkie, jakem czekała, aż wrócisz doma, tylkoś nie wracał, a kiedyś wrócił, to już ich nie było! - Co?! Toś ty połknęła wszystkie naraz? Sara zerwała się w popłochu z twardego krzesła - jednego z sześciu niewyściełanych krzeseł, prymitywnych, jak wszystko w tym domu - po czym otworzyła usta i nagle, jakby w jednej chwili uszło z niej powietrze, ciężko opadła z powrotem. - Bo ja zapominała, cięgiem zapominała... no i połkła wszystkie, coby nie zapomnieć...

- O Boże! - jęknął papa, łapiąc się za głowę. - Ty durna babo! Czytałem ci, jak trza je brać! I wybiegł, trzasnąwszy drzwiami. Siedziałam na podłodze obok Toma, którzy trzymał na kolanach Naszą Jane i Keitha. Siostrzyczka z łkaniem wtuliła twarz w jego pierś, jak zawsze, kiedy rodzice się awanturowali. Fanny kuliła się na sienniku, zaciskając powieki i zasłaniając dłońmi uszy. Babcia i dziadek bujali się w fotelach, wpatrując się beznamiętnie przed siebie, jakby słyszeli już wiele razy takie awantury i wiedzieli, że jeszcze nieraz je usłyszą. - Luke wróci i zajmie się tobą. - Babcia bez przekonania pocieszała szlochającą Sarę. - To dobry chłopak. Wybaczy ci, jak zobaczy dzieciaka. Sara, pojękując, zaczęła szykować kolację. Pośpieszyłam jej z pomocą. - Usiądź, mamo, albo połóż się i odpocznij. Sama przygotuję kolację. - Dzięki, Heaven... ale muszę czymś zająć ręce, żebym tyle nie myślała. A ja go tak kochała, Boże Ty mój, jak ja kochała i pragnęła tego Luke'a Casteela... jak nikogo w świecie... a on nie umie kochać nikogo prócz siebie. Tego wieczoru, zaraz po kolacji, Fanny przysunęła się do mnie. - Nienawidzę tego nowego dzieciaka! - syknęła. - Wcale go nam nie trza. Mama jest za stara na dzieci. Ja powinnam mieć własne dziecko. - Wcale nie! - skarciłam ją ostrym tonem. - Łudzisz się, że urodzenie dziecka oznacza dorosłość i wolność.

Nic nie uwiąże cię bardziej niż dziecko, więc uważaj, jak sobie poczynasz z chłopcami, dobrze ci radzę! - Co ty tam wiesz! Dziecka nie zrobi się od pierwszego razu! Sama jesteś dzieciak, więc się nie mądruj, bo nie wiesz, o co mi chodzi. - A o co ci chodzi? - Nie wiem... - zatkała, ściskając mnie kurczowo. - Tylko nie chcę, żebyśmy tak cięgiem cierpieli. Musi być coś takiego, co polepszy moje życie. Nie mam chłopaka tak jak ty. Żaden mnie nie kocha tak jak Logan ciebie. Pomóż mi, Heaven, proszę, pomóż mi. - Pomogę - przyrzekłam, tuląc siostrę i nie widząc innego sposobu poza modlitwą. Gorących sierpniowych dni ubywało stanowczo za szybko. Ostatnie tygodnie ciąży Sary wypełnione były bólem, także naszym, mimo iż papa przebywał w domu częściej niż dawniej i nawet już się tak nie złościł. Jakby przyjął z rezygnacją fakt, że żona może urodzić mu jeszcze pięcioro lub sześcioro dzieci, zanim stanie się bezpłodna. Sara ociężale poruszała się po chałupie, często podtrzymując czerwonymi, stwardniałymi dłońmi wielki brzuch skrywający jej piąte dziecko, którego nie oczekiwała z radością. Stale mamrotała modlitwy, od czasu do czasu wykrzykując polecenia. Jej słodycz z dawnych czasów znikła całkowicie. Nawet pyskatą gderliwość, do której jakoś zdołaliśmy przywyknąć, zastąpiła niepokojąca cisza. Już nie wrzeszczała na papę i na nas. Człapała, powłócząc nogami niczym staruszka, a przecież nie miała

więcej niż dwadzieścia osiem lat! Nawet nie raczyła spojrzeć na tatę, kiedy wracał do domu, i nie wypytywała, gdzie był, jakby zapomniała o Shirley's Place. Już nie nagabywała go pytaniami, czy zarabia czyste pieniądze, czy wciąż brudne, z handlu bimbrem. Zamknęła się w sobie, jakby dojrzewała w niej jakaś decyzja. Z dnia na dzień stawała się cichsza, bardziej wycofana, mniej oddana rodzinie. Brak matki boleśnie nam doskwierał, zwłaszcza teraz, kiedy Nasza Jane i Keith tak bardzo jej potrzebowali. Tata pracował w Winnerrow, zarabiając legalne pieniądze, ale Sara i tak mu nie wierzyła, jakby szukała usprawiedliwienia dla swojej nienawiści. Słyszałam, jak próbował opowiadać jej o swojej pracy, choć wcale o to nie pytała. - Nałapałem robót w kościele i w domach damulek pożenionych z bankierami, takich, co to nie plamią sobie białych rączek żadną pracą. Fakt, zarobił sporo dolarów, majsterkując i wykonując drobne posługi dla bogaczy. Trzeba przyznać, że był prawdziwą złotą rączką. Nasza Jane wyczuwała depresyjny nastrój Sary i tego lata chorowała częściej niż zazwyczaj. Łapała wszelkie przeziębienia. Zachorowała na wietrzną ospę. Zaledwie wyzdrowiała, wpadła w kępę trującego bluszczu i przez tydzień płakała bez ustanku, aż papa nie wytrzymał i wybiegł z domu w środku nocy, prosto do Shirley's Place. Były też dobre dni, kiedy Nasza Jane czuła się lepiej. Uśmiechnięta i szczęśliwa, znów była najcudowniejszym dzieckiem na całym Bożym świecie i królowała w chacie

Casteelów. O tak, ludzie w dolinie zawsze się dziwowali, jakie to piękne dzieci płodzi okrutny, porywczy i ponury Lukę Casteel ze swoją żoną Sarą, która według lokalnych zazdrośnic była wielka i brzydka. Pewnego dnia Keith, który rzadko się czegoś domagał, poprosił o kredki. W tym czasie kredki miała jedynie Fanny, miesiąc wcześniej dostała od panny Deale. Do tej pory nawet nie otworzyła pudełka, żeby coś narysować. - O nie! - wrzasnęła. - Nie dam mu moich nowych kredek, nie ma mowy! - Daj mu kredki albo więcej się do ciebie nie odezwie ponagliłam siostrę, czujnie zerkając na małego, spokojnego braciszka, który przejął po dziadku sztukę bezruchu. Jednak dziadek, kiedy tak siedział i patrzył, widział wszystko i bystro nas obserwował. Poza tym dziadek miał swoją pasję. Nikt tak jak on nie potrafił wyrzeźbić każdego włoska w ogonie wiewiórki. - A niech się nie odzywa! - burknęła. Tom zabrał jej kredki i podał Keithowi. Fanny zaczęła wrzeszczeć i groziła, że utopi się w studni. - Zamknij się! - ryknął papa, wchodząc do chaty. Skrzywił się, jakby od tego rozgardiaszu rozbolała go głowa. - Jakie sobie bachory zrobiłeś, takie masz! - powitała go Sara, po czym zacisnęła usta i nie odezwała się więcej. Papa cisnął na wyszorowany stół torby z jedzeniem. Pośpiesznie sprawdziłam, co przyniósł. Na jak długo wystarczy dwudziestopięciokilogramowy worek mąki, dwudziestolitrowa puszka smalcu, torby fasoli pinto i zwykłej fasoli? Zrobię zupę z kapustą i...

Trzasnęły frontowe drzwi. Wystraszona uniosłam głowę. Papa kroczył przez podwórko w stronę swojego pikapa. Znowu odjeżdżał! Serce mi zamarło. Za każdym razem, kiedy odchodził, Sara robiła coś strasznego jednemu z nas lub sobie. W sumie trudno go było nawet winić, że nie chciał zostawać z nami. My, dzieci, graliśmy mu na nerwach. Oboje z żoną ciągle skakali sobie do oczu. Sara utraciła nie tylko urodę, ale też swoje łagodne usposobienie. Poranny chłód zapowiadał zimę. Wiewiórki krzątały się, zbierając orzechy. Tom pomagał dziadkowi wyszukać drewno do strugania, nie za twarde, ale i nie za miękkie, żeby nie pękło podczas obróbki. My zostaliśmy z papą na podwórku. - Tato - zagadnęłam niepewnie - chyba widzisz, że robię dla rodziny, co mogę. Czy nie mógłbyś powiedzieć mi od czasu do czasu dobrego słowa? - Zostaw mnie w spokoju! - warknął i odwrócił się do mnie plecami. - Wynoś się, bo dam ci, na coś zasłużyła. - A na co zasłużyłam? - natarłam, zdumiona własną odwagą, choć nie spodziewałam się odpowiedzi. Moje oczy bez wątpienia musiały mu przypominać anioła, którego utracił. Nie usłyszałam już ani słowa. Odjechał. Mijały dni. Szpaki obsiadły sznury od bielizny niczym miniaturowe czarne żołnierzyki. Napuszone i senne, z zamkniętymi oczami syciły się ostatnim ciepłem słońca. Wkrótce zacznie padać śnieg. Westchnęłam, układając

drewno i zdając sobie sprawę, że choćbyśmy nie wiem jak się starali, nie ogrzejemy dostatecznie chaty. W ściętym pniaku tkwiła wbita siekiera. Papa zapewne użyje jej przeciwko mnie, jeśli znowu się do niego odezwę. W milczeniu dźwignęłam polana, które ułożył w zgrabną stertę. - No, macie - oznajmił papa, stając w drzwiach. - Starczy wam do mojego powrotu. - Gdzie cię znów niesie tak późno? - zapytała Sara, która umyła włosy i dla odmiany starała się upiększyć. - Kobicie ckni się samej, bez męża, jeno ze starszymi i z dzieciakami. - Zobaczym się niedługo! - odkrzyknął, śpiesząc się do pikapa. - Mam kupę roboty do skończenia. Jak się z nią obrobię, to wrócę i zostanę na całą noc. Już od tygodnia nie było go w domu. Pewnej nocy usiadłam na stopniach ganku i patrzyłam na burzowe niebo. Gdzieś tam musi czekać na mnie lepsze życie niż to tutaj, o wiele lepsze. Zahukała sowa, zawył wilk włóczęga. Jesienny północny wiatr przeraźliwie zawodził wśród leśnych drzew i wirował wokół chaty, drżącej pod jego podmuchami. Wpatrywałam się w księżyc, ten sam, który szybował wysoko nad Hollywood, Nowym Jorkiem, Londynem i Paryżem. Chciałabym kiedyś mieć własne łóżko do spania, poduszki wypchane gęsim puchem i atłasowe kołdry. Miałabym szafę pełną nowych sukien, dziesięć butów we wszystkich kolorach, jadałabym w eleganckich restauracjach oświetlonych blaskiem wysokich, smukłych świec. Na razie nie miałam nic poza tym twardym,

zimnym stopniem. A na policzkach i rzęsach zamarzały mi łzy... Zaczęłam trząść się z zimna i kasłać. Mimo to nie miałam ochoty wracać do zatłoczonej chaty, na posłanie pomiędzy Fanny a Naszą Jane. Tom i Keith spali na siennikach bliżej dziadków. Wśród odgłosów śpiącego domu dał się słyszeć szmer sunących wolno, starych stóp. Postękując i kwękając, nadeszła babcia i usiadła obok mnie na stopniu. - Umrzesz od tego zimna. I pewnikiem myślisz, że twój tata wreszcie cię pożałuje, co? Tylko co ci to da w grobie, szczęście? - Babciu, tata nie powinien mnie tak nienawidzić. Nie możesz mu wytłumaczyć, że śmierć mojej matki nie jest moją winą? - On wie, że to nie twoja wina, i gdziesik głęboko w sercu rozumie. Ale jakby się przyznał, toby musiał winić siebie za to, że ożenił się z aniołem i przywiódł go do tej nory, gdzie nie szło żyć. Starała się ona, oj, starała ze wszystkich sił, od szorowania te śliczne białe rączki się jej siekały. A co to był za widok, jak czesała swoje cudne włosy... i miała tę walizeczkę, a w niej były same śliczności, i tubka z kremem, co se nim smarowała rączki, by ostały się młode i ładne. - Babciu, nie mogę znieść widoku tych wszystkich pięknych rzeczy w walizce! Na co mi one, skoro tu i tak nikt nie zagląda? Ale wiesz, którejś nocy śniła mi się lalka - ja byłam nią, a ona mną. Obiecałam sobie, że kiedyś pojadę do Bostonu i odnajdę rodzinę mamy. Powiem im,

co się stato z ich córką, jestem im to winna. Z pewnością sądzą, że ona żyje gdzieś i jest szczęśliwa. - Dobrze to wymyśliłaś, dziecko. Mnie nie przyszło do głowy, coby ich poszukać. - Babcia przytuliła mnie swoimi słabiutkimi, wiotkimi ramionami. - Jak sobie w głowie dobrze ułożysz, czego chcesz w życiu, dostaniesz to na pewno. Życie w górach było dla babci cięższe niż dla nas. Nikt oprócz mnie wydawał się nie dostrzegać, jak trudno było jej wstawać i siadać. Często przystawała, trzymając się za serce. Niekiedy szarzała na twarzy i z trudem łapała oddech. Nie skutkowały wzmianki o lekarzu. Babcia nie wierzyła lekarzom ani żadnym lekom oprócz domowych, przyrządzanych przez siebie z ziół i korzonków, po które wysyłała mnie do lasu. Od czasu, gdy Sara popadła w ponure przygnębienie, każdy dzień stał się dla mnie ciężką próbą przetrwania - z wyjątkiem chwil spędzanych z Loganem. Pewnego dnia, kiedy słońce jeszcze mocno grzało, zobaczyłam go nad rzeką. Fanny biegała po brzegu zupełnie naga, drocząc się z nim: - Złap mnie, a będę twoja, cała twoja! Zmroziło mnie i przeraziło zachowanie siostry. Przeniosłam spojrzenie na Logana, czekając na jego reakcję. - Wstydź się, Fanny! - zawołał. - Dzieciak z ciebie i prosisz się o lanie! - No to mnie złap i zbij! - Nie. Nie jesteś w moim typie. Logan odwrócił się na pięcie, jakby zamierzał wrócić do Winnerrow. Wyszłam zza drzewa, które mnie osłaniało

przed jego wzrokiem. Próbował się uśmiechnąć, ale udało mu się tylko skrzywić w grymasie zażenowania. - Wolałbym, żebyś tego nie słyszała i nie oglądała. Czekałem na ciebie, kiedy pojawiła się Fanny. Po prostu zdjęła sukienkę i nic pod spodem nie miała... Heaven, to nie moja wina, przysięgam! - Dlaczego się tłumaczysz? - To nie moja wina! - krzyknął, a twarz mu poczerwieniała. - Wiem, że nie twoja - odparłam chłodno. Fanny zawsze chciała odebrać mi wszystko, na czym mi zależało. Nie znałam się zbytnio na chłopcach, ale widać było, że wolą takie dziewczyny jak ona - swobodne, bez żadnych zahamowań, żeby nie powiedzieć rozpustne. Nim ja przebrnę przez jedno życie, Fanny zdąży nacieszyć się dziesięcioma, tego byłam pewna. I czasem jej zazdrościłam. - Hej... - Logan uniósł mi podbródek i nasze usta niemal się spotkały. - Ty jesteś w moim typie, rozumiesz? Fanny jest ładna i śmiała, ale mnie podobają się dziewczyny skromne, piękne i słodkie. Jeśli mi się nie powiedzie i nie zdołam ożenić się z Heaven Leigh Casteel, nie ożenię się z nikim. Pocałunek rozkołysał dzwony w mojej głowie. Słyszałam ich dźwięk niczym bicie weselnych dzwonów z przyszłości. Żona Logana, pani Stonewall... to ja. Natychmiast ogarnęło mnie szczęście. W tej jednej sprawie Fanny się nie myliła - życie musi toczyć się dalej. Każdy zasługuje na szansę od losu. Teraz moja kolej!

Sara nabrała zwyczaju mówienia do siebie, jakby żyła w koszmarnym śnie. - Trza mi uciekać, uciekać od tego piekła - mamrotała. - Nic ni ma, ino praca, jedzenie, spanie i czekanie na niego, aż wróci, a jak wraca, to ni ma z tego radości nic a nic. - Nie mów tak, Saro, proszę... Co byśmy bez ciebie zrobili? protestowałam. - Wykopałam se za życia grób na własne życzenie - wyznała niespodziewanie innego dnia. - Trza było brać innego chłopa, pókim mogła... W dzień i w nocy powtarzała: „Poszłabym stąd, ale co z dzieciakami?". Kiedy papa wracał do domu na weekendy, mierzyła go twardym spojrzeniem - po to tylko, aby przekonać się, że jeszcze bardziej wyprzystojniał („niech go szlag!" mruczała). Serce znów biło jej mocniej, a szmaragdowe oczy lśniły. Była jak zepsuty zegar, którego wskazówki pokazują wciąż to samo, ustawione na godzinę wiecznej miłości. A tak naprawdę jej zegar tykał nieubłaganie, odmierzając bolesne, ponure godziny pustego życia. I to we mnie uderzał impet narastających frustracji Sary. Pewnego dnia wyczerpana padłam na siennik, roniąc ciche łzy w twardą poduszkę. Babcia usłyszała mój płacz i położyła mi dłoń na ramieniu w geście pocieszenia. - Ciii, nie płacz, dziecko. Nieprawda, że Sara ciebie nienawidzi. To twój tata zalazł jej za skórę, ale jego tu nie ma, a ciebie ma pod ręką. Nie może na niego nawrzeszczeć, choć po prawdzie i tak to nic by nie dało. Jak kto

kogo nie kocha, krzyki i wrzaski spłyną po nim jak po kaczce. Handryczyła się z nim całymi latami, a on nic sobie z tego nie robił. - Po co papa się z nią ożenił, skoro jej nie kochał? - chlipałam. - Żebym miała macochę, która mnie nie znosi? - A Bóg jeden wi, co siedzi w tych chłopach! - prychnęła babcia i odwróciwszy się do dziadka, uściskała go czule. Jednym pocałunkiem i delikatnym muśnięciem jego zarośniętego policzka potrafiła okazać mu więcej miłości niż któremukolwiek z nas. - Pilnuj jeno, cobyś wybrała se w życiu dobrego chłopa, takiego jak ja. Ale nim pójdziesz za jakiego, poczekaj, aż trochu nabierzesz rozumu, tak z rok jeszcze. W górach dziewczyna, która kończyła szesnaście lat i nie była zaręczona, uchodziła już za starą pannę bez szans na małżeństwo. - Co one tam szepczą? - mruknęła Sara, wytężając słuch zza spłowiałej czerwonej zasłony. - Pewnie o mnie! A Heaven znowu beczy. Czemu ja taka dla niej niedobra? Przecie to z Fanny jest najgorsza zaraza i leń! Luke lubi Fanny, a tamtej nienawidzi. Mam tera naskoczyć na Fanny? Na Naszą Jane? Keitha? A najlepiej na Toma. Z przerażeniem wstrzymałam oddech. Och, jak mogła odgrywać się na Tomie! Zapamiętałam na zawsze tamten straszny dzień. Sara chłostała Toma batem, jakby katując syna, mściła się na jego ojcu. - A mówiłam ci, że masz iść do miasta zarabiać? No?!

- Ależ mamo, nikt nie chce mnie zatrudnić! Najęli już chłopaków jeżdżących kosiarkami, co mają jeszcze odkurzacze do wysysania liści z trawników. Na co im jakiś łachmyta z gór, co nie ma nawet ręcznej kosiarki? - Gadanie! Trza nam forsy, Tom, forsy! - Mamo... spróbuję jutro znowu! - krzyknął, osłaniając rękami twarz. - Nie dostanę żadnej pracy, jak będę spuchnięty i pokrwawiony! Sara opamiętała się w jednej chwili. Ale za moment zaczęło się znowu, bo na swoje nieszczęście Tom zapomniał wytrzeć butów. - Patrzaj, coś narobił! Czysta podłoga, dopiero com ją szorowała, i już cała zapaćkana! Trach! Ciężka pięść Sary spadła na jego twarz, aż zatoczył się na ścianę. Wstrząs zachwiał drogocennym słojem kradzionego miodu, który spadł z półki i oblepił Toma słodką mazią od stóp do głów. - Dzięki, mamo, za poczęstunek - powiedział mój brat z krzywym uśmieszkiem. - Teraz będę mógł najeść się do syta. -Wybacz, synku... - załkała zawstydzona. - Nie wiem, co mnie poniosło. Nie miej za złe matce, co cię kocha. Nasze życie z rudowłosą, zrzędliwą wiedźmą stało się koszmarem, który trwał od świtu do zmierzchu. Pyskata, obrzydliwa jędza z włosami jak strąki nie okazywała litości nikomu, nawet sobie. Nastał wrzesień. Mieliśmy wkrótce rozpocząć nowy rok szkolny i lada dzień miało się urodzić dziecko Sary.

Jednak nie odeszła, jak wielokrotnie groziła. Nie chciała zranić swojego mężczyzny, odbierając mu czarnowłosego syna, stworzonego na jego obraz i podobieństwo. A papa coraz rzadziej bywał w domu. Płynęły dni i godziny; straszliwe godziny bliskie piekłu. W ciągu lata znacznie podrośliśmy i dojrzeliśmy. Wzrosły nasze potrzeby, mieliśmy więcej pytań. Podczas gdy brzuch Sary monstrualnie puchnął, ona sama cichła i pokorniała. Coś wisiało w powietrzu. To coś nie dawało mi spać w nocy; wierciłam się i przewracałam z boku na bok, toteż rano czułam się tak, jakbym w ogóle się nie kładła.

Rozdział piąty GORZKIE CZASY Pierwszego dnia szkoły Logan czekał w połowie ścieżki prowadzącej w dolinę. W góry nadeszły już chłody, ale na dole wciąż panowało przyjemne ciepło. Panna Deale pozostała naszą nauczycielką, bo rada szkoły przystała na jej „awans" razem z nami. Byłam nią oczarowana, jak zawsze, jednak nie mogłam się skupić. - Heaven Leigh - dobiegł mnie łagodny głos nauczycielki. Znowu się rozmarzyłaś? - Nie, panno Deale, nie mam zwyczaju marzyć w klasie, tylko w domu. Dlaczego wszyscy chichoczą, jakbym śniła na jawie? Z radością chodziłam do szkoły, gdzie codziennie spotykałam Logana. Odprowadzał mnie do domu, trzymając za rękę. Przy nim natychmiast zapominałam o kłopotach, które osaczały mnie w chacie. Szliśmy obok siebie ścieżką, żywo dyskutując o planach na przyszłość, Tom prowadził Naszą Jane i Keitha, a Fanny snuła się z tyłu, otoczona gromadką adoratorów.

Martwiłam się, że wkrótce nocami deszczówka będzie zamarzać w beczkach i że każde z nas potrzebuje nowych kurtek, swetrów i butów, na które nikogo nie stać. Szliśmy spacerem, trzymaliśmy się za ręce. Logan ciągle zerkał na mnie, jakby nie mógł się napatrzeć. Nasza Jane i Keith podskakiwali ze śmiechem, a Tom zawrócił w pewnym momencie, by sprawdzić, co porabia Fanny ze swoim towarzystwem. - Nie odzywasz się do mnie - poskarżył się Logan. Przysiedliśmy na butwiejącym pniu. - Kiedy zbliżymy się do twojej chaty, znów mi umkniesz, a potem tylko odwrócisz się i pomachasz mi na do widzenia. Chyba już nigdy nie zobaczę, jak wygląda twój dom w środku! - Nie ma tam nic do oglądania - mruknęłam, opuszczając wzrok. - Nie ma też się czego wstydzić - powiedział i pochylił się ku mnie. - Jeśli zamierzasz być ze mną - a nie wyobrażam sobie życia bez ciebie! - kiedyś wreszcie będziesz musiała mnie zaprosić, prawda? - Kiedyś... kiedy będę odważniejsza. - Nie znam nikogo odważniejszego od ciebie! Heaven, dużo myślałem o nas ostatnio - o tym, jak dłużą mi się samotne godziny, kiedy nie jesteśmy razem. Mam zamiar skończyć koledż i zostać naukowcem, oczywiście wybitnym. Interesuje cię zgłębianie tajemnic życia wspólnie ze mną? Moglibyśmy stanowić parę badaczy, jak pani Curie ze swoim mężem. Podobałoby ci się to? - Jasne - wypaliłam bez zastanowienia - ale czyż nie jest nużące siedzieć tak w laboratorium, w piątek,

świątek i niedzielę? Czy nie można mieć laboratorium na świeżym powietrzu? Roześmiał się pobłażliwie, jakbym gadała głupoty. Przytulił mnie mocno. Zarzuciłam mu ręce na szyję i przywarłam policzkiem do jego twarzy. Jak dobrze mi było w objęciach Logana! - Będziemy mieć laboratorium ze szkła - ciągnął niskim, chrapliwym głosem, ustami błądząc wokół moich ust - pełne roślin... to cię uszczęśliwi? - Tak... chyba tak... Zamierza mnie znowu pocałować? Czy przechylenie głowy odrobinę w prawo zapobiegnie zderzeniu się naszych nosów? Nie wiedziałam, jak trzeba całować, ale on wiedział. Pocałunek był słodki i podniecający. Niestety, zaledwie znalazłam się w domu, całą euforię pochłonęło wzburzone morze cierpień Sary. Sobota wstała odrobinę jaśniejsza i nieco cieplejsza. Tom i ja, zawsze skorzy do ucieczki przed zgorzkniałą wścieldością Sary, wymknęliśmy się na spotkanie z Loganem. Za nami dreptali Nasza Jane i Keith. Nie mieliśmy serca zostawić malców. Ledwie dotarliśmy do rzeki, gdzie zamierzaliśmy łowić ryby, a po zboczach rozniósł się przeciągły okrzyk Sary przywołującej nas z powrotem. - Do widzenia, Logan! - zawołałam pełna niepokoju. - Muszę biec, pewnie Sara mnie potrzebuje! Tom, zostań tu i opiekuj się Naszą Jane i Keithem. Logan nie krył rozczarowania, kiedy go zostawiłam. Sara kazała mi prać, zamiast tracić czas na głupie zabawy

z jakimś ladaco, który i tak zrujnuje mi życie. Nie czas na romanse, kiedy ona nie może nawet wygodnie usiąść ani postać choćby parę chwil, a robocie w domu nie ma końca. Poczułam się winna, że śmiałam się wyrwać choć na kilkanaście minut. Postawiłam balię na ławie, naniosłam gorącej wody zagrzanej na piecu i zaczęłam trzeć namoczoną bieliznę na tarze. Przez otwarte okno, przez które usiłował przedostać się dym ze Starego Kopciucha, słyszałam rozmowę Sary z babcią. - Ja myślała, że dobrze jest mieszkać w górach. Tum się czuła taka wolna, nie jak miastowa dziewucha, co to musi trzymać pod kluczem swoje chucie, póki jej nie stuknie szesnasty rok. Chodziła ja do szkoły ledwie trzy lata i za nic mi nie szła nauka ni czytanie, ni pisanie, bo w głowie mi byli tylko chłopaki. W tym to Fanny poszła we mnie, ona też się cięgiem ogląda za portkami. Jak ja zobaczyła pierwszy raz twojego syna, serce mi zaczęło łomotać jak szalone. On był już duży chłop, a ja jeszcze smarkula. Chodzili my na tańce do stodoły, gdzie twój Toby grał na skrzypkach. Kiedym patrzyła, jak twój syn obtańcowuje najładniejsze dziewuchy, cosik w środku mi powiedziało, że muszę go mieć. On albo żaden! Sara zamilkła i westchnęła. Zerknęłam przez okno i zobaczyłam, jak po jej zaczerwienionym policzku potoczyła się łza. - Ale potem Lukę pojechał do Atłanty i spiknął się z tamtą kobitą z miasta. I zaraz się z nią hajtnął. Fakt, była niebrzydka i jak patrzyłam czasem w lustro, to widziałam, że przy niej wyglądam jak kobyła. Ale to nic...

Żonatego czy nie, zawsze ja chciała Luke'a Casteela... tak chciała, że do piekła bym zeszła, byle go dostać. Dziadek, zajęty rzeźbieniem na ganku, nie zwracał uwagi na kobiety. Babcia bujała się w fotelu, nawet nie udając, że słucha. A Sara mówiła i mówiła. - Lukę na mnie wcale nie patrzył, choć tak się starałam, żeby choć spojrzał. Harowałam przy tarze, wytężając słuch. W beczce z deszczówką pławiły się rechoczące żaby. Powieszone pranie powiewało, schnąc na sznurze. Zerknęłam jeszcze raz do środka chaty. Sara przy piecu wykrawała odwróconą szklanką płatki ciasta na suchary, ciągnąc swoją cichą, monotonną opowieść, jakby musiała się koniecznie komuś zwierzyć, żeby nie wybuchnąć. A babcia była najlepszą słuchaczką. Nie zadawała pytań. Przysuwałam się coraz bliżej okna, żeby lepiej słyszeć. - Ach, jak ja nienawidziła tej cherlawej dziewczyny, co ją nazywał swoim aniołem! Tak mówiła, tak się nosiła, jakby była lepsza od nas. A on świata poza nią nie widział, jak zaczadziały. Nie powiem, nawet próbowałam sie do niego mizdrzyć jak ona. Wszystkieśmy sie za nim uganiały, a już najbardziej jak z nim zaszła. Bośmy myślały, że zechce sobie dogodzić na boku, jak to chłop, kiedy baba chodzi z brzuchem, ale on w ogóle nie zwracał na nas uwagi. A ja się uparła, że go dostanę tak czy owak. I doczekałam się, że wziął mnie wreszcie, trzy razy! No i zrobił mi dzieciaka. Wiem, wcale mnie nie kochał, nawet chyba nie lubił. Ze mną zawsze był jakiś markotny. Raz tylko, kiedy mu dobrze dałam, to mnie nazwał aniołem.

Ale honorny był! Kiedym powiedziała, że dzieciak jest w drodze, to dał mi na niego piniądze. A jak już chciałam dać se z nim spokój i wydać się za innego, póki jeszcze był czas, to ta miastowa akurat zawinęła się i umarła. Taką mi zrobiła przysługę! Boże, to straszne! Sara cieszyła się ze śmierci mojej matki! - Jak przyszedł prosić, cobym się za niego wydała, bo chciał, żeby dzieciak miał ojca, to pomyślałam sobie - dobra, za miesiąc, dwa zapomni o niej. Ale nie zapomniał. I dalej pamięta. Jam się starała, Annie, bardzo starała, coby mnie pokochał. Dobre dziecko ta jej Heaven. Ja dałam mu jeszcze Toma, Fanny, Keitha i Naszą Jane. I zawsze byłam mu wierna. Tera żałuję, bo i tak mnie nie pokochał. Już nie mam co do niego mówić, bo mnie nie słucha. Ten anioł na zawsze namieszał mu w głowie. Ja ci mówię, Luke sobie pójdzie, i to za niedługo. Zostawi mnie tu na wieczne pranie, gotowanie i robotę w chałupie... i jeszcze z nowym bachorem u cycka! A przecie nie powiedziałabym słowa, gdyby tylko mnie kochał. Ale nie, on drze się na mnie, gada, jaka to się podła zrobiłam, jak napadam na własne dzieciaki niczym wściekłe zwierzę. Bo chciałby, żeby one były jej, a nie moje. Ja to wiem! Widzę to w jego oczach. Nigdy nie będzie mnie kochał, nigdy nawet nie polubi. Nie mam nic, czym mógłby się zachwycać. Może zdrowie, ale on mi je odbiera. - Po co tak gadasz, Sara? Zdrowie to ty masz, a ciąża nie choroba - mruknęła babcia. - Nigdy bym nie pomyślała, że zmarła żona weźmie

jego serce ze sobą do grobu - ciągnęła Sara udręczonym szeptem, jakby nie słyszała uwagi babci. - On mnie już nie obchodzi. Nic mnie nie obchodzi. Ani dzieciaki. Nic tu po mnie... Co ona ma na myśli? Ogarnęła mnie panika. Omal nie wywróciłam balii, tak mocno przywarłam do framugi okna. Następnego dnia Sara znowu człapała w kółko po chacie, mrucząc do siebie oraz do każdego, kto chciałby słuchać. - Muszę uciekać z tego piekła. Tu mi zostaje tylko harować, jeść, spać i czekać na niego, aż wróci. A jak wraca, mam tylko zgryzotę. Powtarzała to samo tysiące razy, ale nie decydowała się odejść. Tak długo już groziła, że w końcu przestałam w to wierzyć. Jednak miewałam koszmarne sny - o Sarze zamordowanej w kałuży krwi albo o tacie leżącym w trumnie z kulą w sercu. Wielokrotnie budziłam się, bo mi się zdawało, że słyszałam wystrzał. Sprawdzałam, czy na ścianie wciąż wiszą trzy strzelby, i dygotałam z przerażenia. W górach zabójstwa i ciche pogrzeby nierzadko się zdarzały. Tu ciągle się ocieraliśmy o umieranie. Aż nadszedł dzień, którego z takim napięciem oczekiwaliśmy. Wstałam wcześnie, żeby nagrzać wody, byśmy mogli się obmyć przed pójściem do kościoła. Nagle zza czerwonej zasłony dobiegło jękliwe, głośne, pełne bólu zawodzenie. - Annie! Idzie! Idzie czarnulek Luke'a! Babcia puściła się truchtem, ale zaraz dał o sobie znać artretyzm i zasapana, musiała wesprzeć się na mnie.

Z charakteru bólów babcia odgadła, że ten poród będzie inny, bardziej skomplikowany niż poprzednie. Tom pobiegł poszukać taty i sprowadzić go do domu, a dziadek rad nie rad wstał ze swojego fotela na ganku i poczłapał nad rzekę. Poleciłam Fanny zająć się Keithem i Naszą Jane, ale zakazałam im się oddalać. Babcia i Sara potrzebowały mojej pomocy. Poród trwał o wiele dłużej, niż gdy na świat przychodziła Nasza Jane. Babcia, wyczerpana, opadła na krzesło, a ja gotowałam wodę do sterylizacji noża do przecięcia pępowiny. I próbowałam zatamować krew, która wypływała z Sary niczym czerwona rzeka śmierci. W końcu, po wielu godzinach, które dziadek, Tom, Keith i Nasza Jane spędzili na podwórku, czekając (Fanny oczywiście gdzieś się zawieruszyła), Sara, z twarzą bladą jak papier, wśród krwi i bólu powiła dziecko - małą siną istotkę, wyjątkowo cichą i dziwną. - Chłopak czy dziewczynka? - wysapała babcia głosem słabym jak powiew wiatru ledwie poruszający spłowiałymi firankami. - Mów! To chłopak podobny do Luke'a? Nie wiedziałam, co powiedzieć. Sara uniosła się z posłania. Wpatrywała się tępo przed siebie, odgarniając mokre od potu włosy. Na policzki wróciły jej rumieńce, jakby nosiła w sobie niewyczerpane źródło krwi. Ostrożnie zaniosłam dziecko babci, żeby rozpoznała jego płeć. Obejrzałyśmy miejsce, gdzie normalnie znajdują się organy płciowe. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom.

Szokiem było zobaczyć dziecko z pustką między nogami! Nie było ani dziewczynką, ani chłopcem. Po prostu martwy, wstrętny, owrzodzony potworek o zniekształconej twarzyczce. - Martwe! - wrzasnęła Sara. Wyskoczyła z łóżka i porwała dziecko z moich ramion. Przytuliła je i całowała oszpeconą buzię, a potem odrzuciła głowę do tyłu i przeciągle zawyła z rozpaczy jak górski wilk do księżyca. - Luke i te jego pieprzone dziwki! Z dziką furią popędziła na podwórko, gdzie czekał papa, i złorzecząc, wepchnęła mu zawiniątko do rąk. Przejął je wprawnym ruchem, po czym zastygł osłupiały, zdjęty grozą. - Widzisz, coś zrobił! - ryczała Sara w nędznej koszulinie zbrukanej płynami porodowymi. - Ty i ta twoja krew parszywa od kurwienia się! Zabiłeś własne dziecko! Spłodziłeś potworka! - Tyś jest matka! - Teraz papa wpadł w szał. - Coś urodziła, to twoje, mnie nic do tego! Cisnął zawiniątko na ziemię i nakazał dziadkowi wyprawić skromny pogrzeb, zanim do martwego dziecka dobiorą się świnie i psy. Sam wskoczył do pikapa i ruszył do Winnerrow topić smutki w bimbrze, aby potem potoczyć się pijany do Shirley's Place. Och, jakaż straszna była ta niedziela, kiedy musiałam wykąpać nieżywe dzieciątko w cebrzyku, by przygotować je do pochówku. Babcia opiekowała się Sarą, która nagle straciła całą swoją krzepę i płakała jak zwyczajna, słaba kobieta. Opuściła ją siła wojowniczej Amazonki, została

tylko zdruzgotana matka, która na kolanach pytała Boga, dlaczego dziecko ma być przeklęte za grzechy ojca. Biedne maleństwo, litowałam się, obmywając wiotkie ciałko z krwi i śluzu. Starałam się podtrzymać małą okaleczoną główkę nad wodą, choć nie musiałam. Ubrałam potworka w koszulkę, którą nosili wcześniej Nasza Jane i Keith, a być może także Fanny, Tom i ja. Sara padła w końcu na brudne łóżko i wczepiona palcami w materac, szlochała jak jeszcze nigdy w życiu. Dopiero kiedy skończyłam myć martwe dziecko, zauważyłam, że babcia nie dzierga ani nie szydełkuje, nie ceruje i nie obszywa, a nawet nie buja się w swoim fotelu na biegunach. Tkwiła nieruchomo z przymkniętymi powiekami, nie okazując smutku ani żalu. Przeciwnie, na jej cienkich bladych wargach wykwit! słaby uśmieszek zadowolenia, który mnie dziwnie przeraził. Położyłam dziecko na łóżku, czyste już i ubrane. - Babciu... - szepnęłam zdjęta trwogą. - Dobrze się czujesz? Dotknęłam jej. Przechyliła się na bok. Stygła już i sztywniała. Babcia nie żyła! Szok z powodu narodzin potworka i pełne udręki lata walki o przetrwanie w nędzy zmogły jej sterane serce. Z krzykiem opadłam na kolana koło bujanego fotela i wzięłam babcię w ramiona. - Babciu, kiedy będziesz w niebie, powiedz mojej matce, że bardzo się staram być taka jak ona. Proszę, powiedz jej! - łkałam.

Z ganku dobiegł stłumiony szurgot. - Co robisz z moją Annie? - zapytał dziadek, który wrócił znad rzeki. Poszedł tam, aby uniknąć widoku scen, których żaden mężczyzna nie chce być świadkiem. Wszyscy mężczyźni z gór uciekali, gdy poród się zaczynał, i udawali przed sobą, że ich kobiety wcale nie cierpią. Uniosłam twarz zalaną łzami. Nie wiedziałam, jak mam to powiedzieć dziadkowi. A on wpatrywał się w babcię z przerażeniem. -Annie... nic ci nie jest, prawda? Wstań, Annie... Dlaczego nie wstajesz? - dopytywał się rozpaczliwie, choć przecież widział te martwe oczy, które uciekły w głąb czaszki. Zachwiał się, jakby życie zaczęło wyciekać z niego wraz ze śmiercią ukochanej żony. Ukląkł obok mnie, wyjął babcię z moich ramion i przytulił do piersi. - Och, Annie, Annie... - łkał - jak dawno nie mówiłem ci, że cię kocham... słyszysz mnie, Annie, słyszysz? Alem kochał, zawsze żem cię kochał. Jak to się mogło stać... Annie... Serce mi się ściskało na widok jego męki, tego straszliwego żalu w obliczu straty dobrej i wiernej żony, z którą dzielił życie, od kiedy skończył czternaście lat. Dziwne, ale nigdy nie widziałam ich przytulonych na sienniku... Musieliśmy z Tomem siłą oderwać dziadka od ciała babci. Sara tymczasem wciąż leżała na plecach, po policzkach ciekły jej łzy i martwym wzrokiem wpatrywała się w sufit.

Płakaliśmy na pogrzebie, nawet Fanny - wszyscy oprócz Sary, która stała jak skamieniała, z pustym spojrzeniem, jak ostatnia Indianka z wymarłego plemienia. Papa w ogóle się nie pojawił. Przypuszczałam, że leżał zamroczony alkoholem w Shirley's Place, podczas gdy chowano jego dziecko i matkę. Pastor Wayland Wise przybył wraz ze swoją żoną Rosalynn o pokerowej twarzy, by wygłosić ostatnie słowo nad grobem starej kobiety, której nikt nie szanował, ale którą wszyscy lubili. Nikt z naszych nie mógł przenieść się w zaświaty bez stosownego pochówku i stosownej mowy kapłana. I tak pastor żegnał tę starą kobietę i martwo narodzone dziecko w ich drodze do nieba: - Bóg dał, Bóg wziął. O Panie, wysłuchaj mej modlitwy i przyjmij do nieba ukochaną żonę, matkę i babcię, Twą wierną służebnicę oraz tę maleńką duszyczkę. Otwórz przed nimi bramy niebios, otwórz je przed nimi szeroko! Przyjmij do siebie, Panie, tę prawą chrześcijankę, która była szczerą i wierną Twoją wyznawczynią, i przyjmij dziecię niewinne, czyste i bez grzechu! Powlekliśmy się do domu, wciąż płacząc. Ludzie z gór przybyli, aby towarzyszyć nam w żałobie i opłakiwać Annie Brandywine Casteel, jedną ze swoich. Gromadnie ruszyli za nami do domu. Modliliśmy się wspólnie przez parę godzin. Potem postawili na stole gorzałkę, wyciągnęli gitary, banjo i skrzypki, i zaczęli wygrywać skoczne melodie, a kobiety rozdawały przyniesiony poczęstunek. Następnego dnia w blasku słońca poszliśmy z Tomem odwiedzić mogiłę babci i tę drugą, malutką. Serce mi się

krajało, gdy patrzyłam na napis „Dziecko Casteelów", tuż obok nagrobka mojej matki bez wyrytej na nim daty śmierci. - Nie patrz - wyszeptał Tom. - Twoja mama od dawna nie żyje, za babcią będziemy tęsknić. Póki nie zobaczyłem pustego fotela, nie zdawałem sobie sprawy, ile wnosiła w nasze życie. A ty? - Też nie - odparłam ze wstydem. - Przyjmowałam, że będzie żyć wiecznie. Musimy zaopiekować się dziadkiem, jest taki samotny. -Tak... - Tom wziął mnie za rękę i wyprowadził z cmentarza. Doceńmy to, że dziadek jest wciąż z nami, zatroszczmy się o niego. Tydzień później papa wrócił do domu trzeźwy i w wyjątkowo ponurym nastroju. Pchnął Sarę na krzesło, a sobie przysunął drugie. - Saro, ja był u doktora w mieście - mówił z napięciem w głosie, a my z Tomem przywarliśmy do okna, żeby podsłuchiwać. -1 doktor powiedział, żem jest chory, bardzo chory. Mówił, że to jest bardzo zaraźliwe i muszę natychmiast przestać robić to, com dotąd robił, bo inaczej będę chory na umyśle i zemrę młodo. Zakazał mi spać z kobietami, nawet z własną żoną. Powiedział, że trza mnie koniecznie leczyć zastrzykami, ale to kosztuje. - Co to za choroba? - zapytała Sara twardym, zimnym tonem bez cienia współczucia. - Syfilis. W pierwszym stadium, co się jeszcze daje wyleczyć wyznał tata głucho. - Więc to nie była twoja

wina, żeś straciła dziecko, tylko moja. Powiem to tylko raz przepraszam. - Za późno na przeprosiny! - zawyła Sara. - Za późno, dziecka mi nie wrócą! Zabiłeś moje ostatnie maleństwo, a potem swoją matkę! Słyszysz? Twoja matka nie żyje! Nawet ja, choć go nienawidziłam, byłam wstrząśnięta sposobem, w jaki to wykrzyczała. Jeśli tata kochał kogokolwiek poza sobą, to tylko babcię. Usłyszałam gwałtownie wciągane powietrze i głuchy jęk. Ale Sara jeszcze nie skończyła. - Nosiło cię do kurew, a ja tu tkwiła i wzdychała, co byś mnie pokochał. Nienawidzę cię, Luke'u Casteelu! Nienawidzę cię jeszcze bardziej, boś nawet nie pożegnał swojej matki! - I ty jeszcze przeciwko mnie? - warknął. - Teraz, kiedy matka nie żyje, a ja chory? - Tak! - Sara zerwała się i zaczęła wrzucać jego ubrania do tekturowego pudła. - Masz tu swoje ohydne, śmierdzące łachy i wynocha stąd! Wynoś się, zanim nas wszystkich pozarażasz tym świństwem! Nie chcę cię więcej widzieć! Nigdy! Tata podniósł się upokorzony i spoglądał po chałupie, jakby ją pierwszy raz widział na oczy. Byłam wprost oniemiała z przerażenia. Zadrżałam, kiedy zatrzymał się przy fotelu dziadka i łagodnie położył mu dłoń na ramieniu. - Przykro mi, tato. Naprawdę mi przykro, żem nie był na jej pogrzebie. Dziadek nie odezwał się, tylko pochylił głowę i z oczu powoli spływały mu łzy, mocząc kolana.

W milczeniu patrzyłam, jak papa wsiadł do pikapa i ruszył z piskiem opon, wzbijając kurz i kłąb suchych liści. Zanim odjechał, zabrał swoje psy. Zostały nam tylko koty, ale one polowały dla siebie. Pobiegłam do Sary, aby powiedzieć, że tata naprawdę odszedł. Szlochając, osunęła się na podłogę. Uklękłam koło niej. - Mamo, czy tego chciałaś? Wygnałaś go. Wyznałaś, że go nienawidzisz... Dlaczego płaczesz, skoro już się stało? - Zamknij się! - ryknęła nie gorzej od taty. - Mam to gdzieś! Tak jest lepiej, tak lepiej... Lepiej? To dlaczego płakała coraz bardziej rozpaczliwie? Z kim mogłabym o tym wszystkim porozmawiać jak nie z Tomem? Przecież nie z dziadkiem, którego nie kochałam tak mocno jak babci, bo on zamykał się w swoim małym świecie i wydawało się, że nie potrzebuje nikogo oprócz niej. Teraz, kiedy umarła, miałam wrażenie, że ucieka od nas jeszcze chętniej. Mimo to co rano i co wieczór pomagałam mu usiąść przy stole i pocieszałam, jak umiałam, zanim przywykł do życia bez żony. - Dziadku, twoja Annie poszła do nieba. Wiele razy mi powtarzała, żebym zaopiekowała się tobą, jeśli ona odejdzie pierwsza. I tak będzie. Pomyśl, dziadku, teraz nic jej nie boli. W raju może jeść wszystko i nie czuć mdłości po każdym posiłku. Sądzę, że została wynagrodzona, prawda?

Biedny dziadek nie mógł mówić. Łzy ciekły strugą z jego znużonych, wyblakłych oczu. Jadł troszkę, po czym prowadziłam go na fotel babci, z wygodniejszym obiciem, bardziej odpowiednim dla jego zbolałych stawów i bioder. - Nikt już nie będzie do mnie mówił Toby - powiedział ze smutkiem. Było to najdłuższe zdanie wypowiedziane przez niego, jakie w życiu słyszałam. Szkoda, że wygłosił je dopiero po śmierci babci. - Ja będę nazywać cię Tobym - wyrwało mi się. - Ja też - włączył się Tom. - Boże, co za ponure życie! - zawołała Fanny. - Jak jeszcze ktoś umrze, zmywam się stąd. Sara długo wpatrywała się w Fanny, a potem zniknęła w drugim pokoju. Sprężyny łóżka jęknęły w głośnym proteście, kiedy padła na nie gwałtownie i wybuchła płaczem. Wraz z odejściem babci z naszej chaty uleciała też cała miłość, która trzymała nas razem.

Rozdział szósty NA KOŃCU DROGI Po raz pierwszy od czasu, kiedy babcia pokazała mi walizkę mamy, podeszłam na palcach, by nie zbudzić śpiących domowników, do sekretnego miejsca, gdzie była ukryta. Wyciągnęłam ją delikatnie spod stosu pudeł z rupieciami i sadowiąc się za Starym Kopciuchem, żeby Fanny mnie nie zobaczyła, wyjęłam lalkę. Magicznie piękną pannę młodą, która w moich oczach uosabiała matkę. Długo trzymałam w ręku twarde zawiniątko, wspominając tamtą zimową noc, kiedy babcia mi je dała. Wiele razy miałam ochotę zobaczyć tę śliczną twarz otoczoną burzą cudownych jasnych włosów, ale bałam się, że jej widok napełni mnie rozpaczą z powodu losu matki, która zasługiwała na więcej, niż dostała. W uszach brzmiał mi słaby głos babci, niczym szept ducha: „No, dziecko, weź lalę. Pobaw no się albo ponoś te szykowne łaszki po mamie". Odwijając pakunek, czułam na twarzy chłodny powiew przeciągu jak muśnięcie długich siwych włosów.

W nikłej poświacie ognia z pieca przyjrzałam się fantazyjnej pannie młodej. Wyglądała cudownie w welonie i białej koronkowej sukni zapiętej pod szyją na malutkie guziczki, w białych cieniutkich pończochach i białych bucikach z satyny i koronki, które można było zdejmować i wkładać. Miała niebieskie satynowe podwiązki, bo jak każda panna młoda musiała mieć coś niebieskiego, a w ręku trzymała maleńką biało-złotą Biblię zdobioną kwiatami pomarańczy i luźno zwisającymi białymi satynowymi wstążkami. Nawet bieliznę wykonano z najwyższą starannością. Mały stanik okrywał twarde piersi, a tam, gdzie zazwyczaj lalki pozbawione są organów płciowych, widniała wyzywająca szpara. Dlaczego tę lalkę wykonano z tak realistycznymi detalami? Lalkę i jej znaczenie w życiu mojej matki okrywała tajemnica. Byłam pewna, że kiedyś ją odkryję. Ucałowałam maleńką twarzyczkę i spojrzałam z bliska w chabrowe tęczówki z zielonymi, szarymi i fioletowymi punkcikami - zupełnie jak moje! Ona miała oczy takie same jak ja! Rano, kiedy Fanny poszła odwiedzić koleżankę, a Tom uczył Keitha i Naszą Jane tajników wędkowania, przypomniałam sobie opowieść babci o tym, jak papa po śmierci mamy chciał zniszczyć wszystkie jej rzeczy i jak schowała przed nim tę walizkę. Straciłam babcię, moją jedyną łączniczkę z przeszłością i mamą. Na papę nie mogłam liczyć, bo nigdy ze mną nie rozmawiał. A dziadek z pewnością nie zwracał uwagi na dziewczynę, którą jego syn nazywał swoim aniołem.

- Och, Tom, spójrz - westchnęłam, kiedy brat wrócił. - To jest lalka, która, jak mi powiedziała babcia, należała do mojej prawdziwej matki. Panna młoda, wykonana na jej podobieństwo, kiedy mama była w moim wieku. Zobacz, co jest napisane na stopie. - Podsunęłam mu nóżkę lalki bez pończoszki i bucika, żeby mógł przeczytać. Wytwórnia Zabawek Tatterton Lalka portretowana z oryginału Jeden egzemplarz - Ubierz ją i szybko schowaj - poradził Tom. - Fanny zaraz tu będzie z Naszą Jane i Keithem. Ta lalka ma twoją twarz. Nie pozwól Fanny zniszczyć czegoś tak pięknego. - Nie jesteś zaskoczony? - Nie, bo znalazłem ją dawno temu i odłożyłem na miejsce, jak przykazała mi babcia. Pośpiesz się, zanim Fanny wróci. Szybko ubrałam lalkę, owinęłam walizkę brudną szmatą i schowałam. Dopiero wtedy otarłam łzy z policzków. - Dalej płaczesz za babcią? - zapytała Fanny, która w jednej chwili potrafiła żałobę zastąpić śmiechem. - W niebie jej dobrze, nie musi już narzekać. Nawet w piekle byłoby jej lepiej niż tu. Lalka, jak wtedy uważałam, wiele mi wynagradzała - podłość Sary, chorobę ojca i fakt, że nie widziałam Logana od tygodnia. Gdzie się podziewał? Dlaczego

nie było go w szkole? Czemu nie złożył mi kondolencji po śmierci babci? Czy on i jego rodzice nie chodzą już do kościoła? Czyżby o mnie zapomniał? Domyślałam się, że rodzice Logana musieli dowiedzieć się o wstydliwej chorobie papy i nie pozwolili synowi spotykać się więcej z górską hołotą. Nie byłam dla niego wystarczająco dobra, choć nie miałam syfilisu. Dość zgadywanek! Lepiej myśleć o lalce i wiążącej się z nią tajemnicy. Dlaczego moja matka, już przecież dorosła, chciała mieć lalę wykonaną na swoje podobieństwo? Nic prócz śmierci nie powstrzymałoby nas przed pójściem do kościoła. Odziani w najlepsze łachy, z Sarą na czele, poszliśmy tam dumnie, bo nie mogliśmy już liczyć, że papa nas zawiezie. Trzymałam dużą, kościstą dłoń dziadka i właściwie go ciągnęłam, a drugą ręką holowałam Naszą Jane, która z kolei trzymała za rękę Keitha. Wszystkie oczy zwróciły się w naszą stronę, jakby rodzinę obarczoną tyloma kłopotami można było uznać jedynie za zatwardziałych grzeszników. Trwały śpiewy, kiedy weszliśmy. Śpiewano podniośle, głosami wytrenowanymi częstym bywaniem w kościele. My uczestniczyliśmy we mszy tylko w niedziele. Skało wieczna, racz mnie skryć I schronieniem moim być! Skryć... tak, powinniśmy skryć się, póki tata nie wyzdrowieje. Wtedy Sara znów się będzie śmiała, a Nasza Jane przestanie wypłakiwać oczy za babcią, która odeszła

i już nie przytuli wnuczki. Tylko nie mieliśmy się gdzie schować... W poniedziałek po lekcjach spotkałam Logana koło swojej szkolnej szafki. Uśmiechał się do mnie oczami, choć wargi tworzyły prostą linię. - Tęskniłaś za mną przez ten tydzień? Chciałem cię uprzedzić, że moja babcia zachorowała i udajemy się do niej, ale nie zdążyłem skontaktować się przed odlotem samolotu. - Jak się miewa babcia? - zapytałam smutno. - Dobrze. Miała drobny udar, ale zostawiliśmy ją w dużo lepszym stanie. - To miło - bąknęłam. - Powiedziałem coś nie tak? Heaven, przyrzekliśmy sobie wzajemną szczerość. Dlaczego płaczesz? Spuściłam głowę. Opowiedziałam mu o babci, a on pocieszał mnie stosownymi słowami. Popłakałam chwilę na jego ramieniu, potem ruszyliśmy ścieżką w stronę chaty. - A co z dzieckiem, którego oczekiwała twoja macocha? zapytał, uszczęśliwiony, że Tom i Fanny z Naszą Jane i Keithem zniknęli z horyzontu. - Urodziło się martwe - odparłam sztywno. - Babcia umarła tego samego dnia... Byliśmy porażeni, bo straciliśmy oboje... - Och, Heaven, nic dziwnego, że tak dziwnie wyglądałaś, kiedy powiedziałem ci, że moja babcia wyzdrowiała! Tak mi przykro, tak strasznie przykro. Kiedyś, mam nadzieję, ktoś nauczy mnie odpowiednich słów na takie okoliczności. Dziś żadne nie wydaje mi się właściwe...

Wiem tylko, że kochałbym twoją babcię równie mocno jak ty. O tak, Logan kochałby babcię, nawet gdyby to było nie w smak jego rodzicom... Następnego dnia panna Deale poprosiła mnie, żebym została po lekcjach. - Idź po Naszą Jane i Keitha - zdążyłam szepnąć Tomowi, nim podeszłam do jej biurka. Śpieszyłam się na spotkanie z Loganem, ale bałam się jawnie unikać nauczycielki i jej dociekliwych pytań. Z początku przyglądała mi się długo, jakby dostrzegła we mnie zmianę, podobnie jak Logan. Zdawałam sobie sprawę, że schudłam, ale co jeszcze mogła dostrzec? - Jak się miewasz? - spytała, patrząc mi prosto w oczy, jakby mnie ostrzegała przed kłamaniem. - Dobrze, całkiem dobrze. - Heaven, słyszałam o twojej babci. Tak mi przykro, że straciłaś kogoś bliskiego, kochanego. Często cię widzę w kościele i wiem, że jest w tobie głęboka wiara i że wierzysz w nieśmiertelność duszy. - Chciałabym wierzyć... chcę... - Każdy wierzy - powiedziała miękko, przykrywając dłonią moją dłoń. Westchnęłam, powstrzymując łzy. Nie chciałam wyjść na plotkarę ani osobę nielojalną wobec własnej rodziny, ale musiałam powiedzieć jej prawdę, bo nie byłam pewna, co usłyszała od innych. - Przypuszczam, że babcia umarła na zawał-wyznałam,

już nie tamując tez. - Sara urodziła martwe dziecko bez płci, tata odszedł, a tak poza tym mamy się dobrze. - Bez płci? Ależ Heaven, każde dziecko ma jakąś płeć! - Wcześniej też tak myślałam, póki nie pomogłam temu przyjść na świat. Proszę, niech pani nikomu nie mówi; to zraniłoby Sarę, gdyby ktoś się dowiedział, że dziecko urodziło się bez genitaliów. Panna Deale pobladła. - Przepraszam, byłam taka nietaktowna. Słyszałam plotki, ale nie dawałam im wiary. Oczywiście, natura czasem powoduje anomalie. A ponieważ wszystkie dzieci twojego ojca są tak piękne, przypuszczałam, że urodził się kolejny ideał. - Zastanawiam się, czy pani słyszała pogłoski o mnie. Sara nie jest moją matką. Mój ojciec był dwukrotnie żonaty i jestem córką jego pierwszej żony. - Wiem - przyznała panna Deale ściszonym głosem. Słyszałam o jego pierwszej żonie, jak była cudowna i jak młodo umarła. - Zarumieniła się i z zakłopotaniem jęła wyskubywać niewidoczne nitki ze swojego drogiego kostiumu z dzianiny. Domyślam się, że kochasz macochę i traktujesz ją jak matkę. Uśmiechnęłam się blado. - Tak... A teraz muszę biec, bo Logan w końcu odprowadzi do domu inną dziewczynę. Panno Deale, dziękuję pani za życzliwość i pomoc w naszym dorastaniu, i za to, że dzięki pani mój brat i ja zyskaliśmy poczucie własnej wartości. Właśnie dziś rano rozmawialiśmy z Tomem, że

szkoła byłaby nudna, gdyby nie nasza wspaniała panna Deale. - Z każdym dniem jesteś coraz ładniejsza - powiedziała nauczycielka wzruszona, śmiejąc się cichutko. - Ale trzymaj się wyznaczonych celów, Heaven. Nie rezygnuj z nich i nie śpiesz się tak jak inne dziewczęta ze zbyt wczesnym zamążpójściem. - Proszę się nie martwić, nie zrezygnuję ze swojego celu. Nie mam zamiaru przed trzydziestką dać się zamknąć mężczyźnie w domu, żeby gotować mu obiady, prać jego brudy i co roku rodzić kolejne dziecko. Wybiegłam z klasy i pognałam tam, gdzie spodziewałam się zastać czekającego Logana. To był pogodny dzień nad doliną, słońce przezierało zza powłoki białych chmur pędzących po niebie w stronę Londynu, Paryża i Rzymu. Podbiegłam do zwartej grupki sześciu czy siedmiu rozkrzyczanych chłopców. - Miastowy maminsynek! To osiłek Randy Mark wyzywał sponiewieranego chłopaka, w którym ze zgrozą rozpoznałam Logana. W końcu go dopadli, choć zapewniał, że nigdy do tego nie dojdzie! Ubranie miał w strzępach, twarz czerwoną z wysiłku i opuchniętą, włosy w nieładzie opadały mu na czoło. - Heaven Casteel to dziwka, taka jak jej siostra, jak nie da nam, to da tobie! - Nieprawda! - wrzasnął Logan, zacietrzewiony i purpurowy ze złości. Podciął Randy'emu nogę i bezlitośnie ją wykręcił. Odwołaj wszystkie oszczerstwa, które

powiedziałeś o Heaven! To najprzyzwoitsza, najporząd-niejsza dziewczyna, jaką znam! - Tak gadasz, bo nie rozróżniasz zgniłych jabłek od zdrowych! - zadrwił inny chłopak. Kto zaczął bijatykę i o co poszło? Rozejrzałam się i dostrzegłam jedną z dziewcząt, która stale naigrawała się z moich nędznych ubrań. Obserwowała scenę walki z szyderczym uśmieszkiem. Przyskoczyłam do Toma, który stał czujnie sprężony, gotów w każdej chwili wmieszać się do walki. - Dlaczego nie pomożesz Loganowi? - zapytałam. - Pomógłbym, ale wtedy inni uznają go za ofermę. Musi sobie sam poradzić i on to rozumie. - Wiesz, że chłopaki z gór nie walczą fair! - Nie szkodzi. Albo sobie z nimi poradzi, albo na zawsze zostanie pośmiewiskiem, więc i ty się nie wtrącaj. Fanny podrygiwała w miejscu, podekscytowana, jakby chodziło o jej honor, a nie mój. Keith zaciągnął Naszą Jane na huśtawki i bujał ją, by nie płakała, że jej przyjacielowi dzieje się krzywda. Jakże wrażliwy jest ten Keith, pomyślałam, nim znów odwróciłam się ku walczącym. Chłopcy atakowali Logana, nie pozwalając mu zaczerpnąć tchu. Jeden po drugim wyskakiwał z kręgu na środek, by zadawać ciosy. Logan był posiniaczony, opuchnięty i spływał krwią, a jedno oko miał tak obrzmiałe, że nie mógł go otworzyć. Chwyciłam kurczowo brata. - Musisz mu pomóc! - Nie panikuj, na razie radzi sobie.

Jak mógł być tak spokojny! - Zabiją go, a ty mówisz, że sobie radzi! - Nie zabiją, głuptasie. Sprawdzają jego wytrzymałość. - Wytrzymałość! - wrzasnęłam, gotowa sama rzucić się na pomoc, ale Tom mnie powstrzymał. - Ani mi się waż! Narobisz mu tylko wstydu. Będą go szanować tak długo, jak długo się nie poddaje. Jeśli ktoś się wtrąci, już po nim. Przerażona, lecz wreszcie uległa, przyglądałam się bójce, wydając przenikliwy wrzask za każdym razem, kiedy Logana dosięgał cios. Rzucił mi szybkie spojrzenie, zrobił unik i błyskawicznie przyłożył przeciwnikowi hakiem. Dopingowałam go okrzykami równie zażarcie jak inne dziewczęta. W końcu Logan był górą i przygniótł krzyczącego chłopaka do ziemi. - A teraz przeproś... odwołaj to, co mówiłeś o mojej dziewczynie! - zażądał. - Odwołaj albo złamię ci rękę. - Wykręcił ramię przeciwnika pod niebezpiecznym kątem. - Odwołuję! - wychrypiał chłopak, błagając o litość. - Przeproś ją tu, przy wszystkich! - Nie jesteś jak twoja siostra Fanny - wystękał powalony przeciwnik. - Ale ona to będzie dziwka, całe miasto o tym wie! Fanny podbiegła i wymierzyła mu parę mocnych kopniaków, a pozostali widzowie wybuchnęli śmiechem. Logan puścił pokonanego chłopaka, jeszcze wymierzył mu cios w szczękę, po czym podniósł się spokojnie i otrzepał

ubranie. Krzyki ucichły. Wszyscy patrzyli na bezwładnie leżącego przeciwnika, unikając naszego wzroku. Zabawne, bo nagle całe zbiegowisko się rozpierzchło. Zostaliśmy sami z Tomem i Fanny. Keith i Nasza Jane wciąż się huśtali. Tom podbiegł do Logana i z rozpędu walnął go w plecy. - Jak rany, ale byłeś świetny! Doskonale odparowałeś ten prawy sierpowy. A ten unik... sam bym lepiej nie potrafił! - Dzięki za wskazówki - mruknął Logan, oszołomiony i skrajnie wyczerpany. - Pójdę do szkoły się umyć. Mama zemdleje, jak mnie zobaczy w takim stanie. Heaven - zwrócił się do mnie z uśmiechem - poczekaj na mnie, dobrze? - Jasne - zapewniłam, patrząc na jego sińce i podbite oko. Dziękuję, że broniłeś mojego honoru... - Co ty, głupia, on bronił honoru nas wszystkich! - zaperzyła się Fanny. Po czym zarzuciła Loganowi ręce na szyję i pocałowała prosto w obrzmiałe, krwawiące usta. Ja powinnam to zrobić! Logan odszedł w stronę szkoły. Tom chwycił Fanny za ramię, zawołał Naszą Jane i Keitha i wszyscy ruszyli ścieżką prowadzącą do domu. Zostałam na dziedzińcu sama, czekając, aż Logan wyjdzie z toalety dla chłopców. Usiadłam na huśtawce, na której poprzednio bujała się Nasza Jane, i wzbijałam się coraz wyżej i wyżej. Wychylałam się do tyłu tak mocno, że rozwianymi włosami omal nie zamiatałam ziemi. Po raz pierwszy od śmierci

babci czułam się szczęśliwa. Zamknęłam oczy i poszybowałam jeszcze wyżej. - Hej, wzniosłaś się aż do nieba! Chodź, odprowadzę cię do domu i porozmawiamy. Logan wyglądał już dużo lepiej. Wyciągniętą stopą szurnęłam po ziemi, zatrzymując huśtawkę. - Nie jesteś poważnie ranny, prawda? - zapytałam z troską. - Nie. - Logan przyjrzał mi się badawczo. - Przejmujesz się tym? - Oczywiście. - Dlaczego? - Hm... nie wiem, może dlatego, że... nazwałeś mnie swoją dziewczyną. Jestem twoją dziewczyną? - Skoro tak powiedziałem... Chyba że masz coś przeciwko temu? Wziął mnie za rękę i łagodnie pociągnął ku ścieżce. Przez Winnerrow przebiegała jedna główna ulica, Main Street, a od niej odchodziły przecznice. Szkoła, usytuowana w centrum, przylegała tylną częścią do górskiego zbocza. Nie było dla miasteczka drogi odwrotu przed otaczającymi go Wzgórzami Strachu. Przez kwadrans pięliśmy się w milczeniu w górę stromą ścieżką, trzymając się za ręce i popatrując na siebie. - Nie odpowiedziałaś - naciskał Logan. - Gdzie byłeś w ostatni weekend? - Rodzice chcieli odwiedzić koledż, do którego się wybieram. Nie mogłem zadzwonić, bo nie masz telefonu, a nie było czasu na spacer do twojego domu.

Jasne. Rodzice nie życzyli sobie, żeby się ze mną spotykał, bo inaczej znalazłby czas. Otoczyłam go ramionami i wtuliłam twarz w jego brudną koszulę. - To podniecające być twoją dziewczyną, ale muszę cię ostrzec - rzekłam z powagą. - Nie mam zamiaru wychodzić za mąż, póki nie stanę się samodzielna i nie będę kimś. Chcę coś znaczyć, zanim umrę. - Szukasz nieśmiertelności? - zakpił Logan, przytulając mnie mocniej do siebie i zanurzając twarz w moich włosach. - Coś w tym rodzaju. Widzisz, pewnego dnia odwiedził naszą klasę psycholog i powiedział, że ludzie dzielą się na trzy kategorie. Do pierwszej należą ci, którzy służą innym. Do drugiej ci, którzy wnoszą swój wkład, rodząc tych, którzy będą służyć innym. A do trzeciej i ostatniej należą ci, którzy nie spoczną, póki sami czegoś nie osiągną - ale nie poprzez służenie innym czy płodzenie dzieci, tylko dzięki swoim talentom i zasługom. Ja należę do trzeciej kategorii. Istnieje na świecie nisza przeznaczona dla mnie i dla moich wrodzonych talentów... ale nie znajdę jej, jeśli młodo wyjdę za mąż. - Heaven, czy nie za bardzo wybiegasz w przyszłość? Nie proszę cię, żebyś została moją żoną, tylko moją dziewczyną. - Ach! - Szarpnęłam się gwałtownie. - To znaczy, że nie chcesz się kiedyś ze mną ożenić? Rozłożył bezradnie ręce. - Czy można przewidzieć przyszłość i to, czego będziemy chcieli w wieku dwudziestu, dwudziestu pięciu

czy trzydziestu lat? Skorzystaj z mojej propozycji, a przyszłość niech zatroszczy się sama o siebie. - Co zatem proponujesz? - zapytałam podejrzliwie. - Siebie, swoją przyjaźń, pocałunek od czasu do czasu, trzymanie cię za rękę, dotykanie włosów. Zabieranie cię do kina, słuchanie o twoich marzeniach, tak jak ty słuchasz o moich, czasem wygłupy, a ogólnie budowanie przeszłości, którą będziemy z radością wspominać. Tyle. Wystarczy. Ramię w ramię podążaliśmy dalej ścieżką. Jak pięknie jest docierać do domu o zmierzchu, który schlebia małej chacie uczepionej zbocza góry. Jedynym niespuchniętym okiem Logan nie zdoła dostrzec jej marności. Ujęłam w dłonie jego twarz. - Czy nie zachowam się nieprzyzwoicie jak Fanny, jeśli pocałuję cię za to, że jesteś dokładnie taki, jakiego pragnę? - Jakoś to zniosę... Powoli zaplotłam ręce wokół jego szyi - jak strasznie wyglądało jego oko teraz, kiedy byliśmy tak blisko! przymknęłam powieki, wysunęłam wargi i ucałowałam po kolei obrzmiałą powiekę, przecięty policzek, a potem usta. Logan zadrżał. Ja też. Bałam się odezwać, by rzeczywistość nie zniweczyła zaznanej słodyczy. - Dobranoc, Logan. Do jutra. - Dobranoc, Heaven - szepnął, jakby stracił głos. - To był wspaniały dzień, wspaniały...

O tej porze dnia, którą babcia zwykła nazywać zmierzchaniem, patrzyłam za nim, aż zagłębił się w mrok i znikł mi z oczu. Dopiero teraz weszłam do chaty, a tam natychmiast uleciało całe moje uniesienie. Sara przestała dbać o czystość lub choćby jaki taki ład. Teraz posiłki składały się z chleba i smalcu, bez warzyw i zieleniny. Z rzadka na stole gościł kurczak czy szynka. Plastry bekonu stały się jedynie wspomnieniem, o którym lepiej było nie myśleć. Ogród, gdzie spędzałyśmy z babcią tyle czasu, pieląc i sadząc, zarastał chwastami, jarzyny gniły. Kiedy papa opuścił dom na dobre, ani solona wieprzowina, ani szynka nie urozmaicały już naszych posiłków, złożonych z zupy fasolowej, jarmużu, szpinaku lub rzepy. Nasza Jane albo nie chciała jeść, albo zwracała to, co zjadła. Keith stale głośno domagał się więcej jedzenia, bo nigdy nie miał dosyć, a Fanny wciąż narzekała. - Nie czekajcie na mnie, tylko bierzcie się do roboty! krzyknęłam. - Fanny, idź do studni, tylko się nie leń i nabierz pełne wiadro, a nie prawie puste, jak to masz w zwyczaju. Tom, narwij w ogrodzie wszystkiego, co nadaje się do jedzenia. Nasza Jane, przestań się mazać. Keith, zabaw czymś siostrę, żebym mogła w ciszy pomyśleć. - Ty mi tu nie rozkazuj! - wydarła się Fanny. - Nie muszę nic robić! Jak masz chłopaka, co o ciebie walczy, to jeszcze nie znaczy, żeś królowa tej góry! - Fanny, musisz słuchać Heaven - poparł mnie Tom i popchnął siostrę w stronę drzwi. - Idź do studni. - Ale tam jest ciemno! - skamlała Fanny. - Wiesz, że się boję ciemności.

- Dobrze, ja przyniosę wodę, a ty warzywa, tylko przestań pyskować. Bo jak nie, to sam stanę się królem góry i złoję ci dupsko! Wieczorem, gdy położyliśmy się spać, Tom szepnął ze swojego siennika: - Heaven, kiedyś los się odmieni, czuję to przez skórę. Mama znowu będzie taka jak dawniej, znów będzie nam gotować smaczne posiłki i posprząta dom, żebyś nie miała tyle roboty. Tata wróci wyleczony i milszy niż kiedyś. A my skończymy szkołę średnią, pójdziemy do koledżu i potem zarobimy masę forsy. Będziemy jeździć wielkimi autami, mieszkać w pałacach ze służbą i będziemy się śmiali z tego, jak ciężko nam się kiedyś żyło i jak nam to wyszło na dobre. Bo dzięki temu staliśmy się bardziej zdeterminowani, odporniejsi i lepsi niż ci, którym wszystko łatwo przychodzi. Poza tym panna Deale mówi, że to, co najlepsze, często rodzi się z tego, co najgorsze. - Dobrze, tylko nie użalaj się nade mną - powiedziałam, ocierając łzę. - Wiem, że kiedyś nasza sytuacja się zmieni. Podczołgał się i przytulił mnie swoimi mocnymi, młodymi ramionami, dającymi ciepło i bezpieczeństwo. - Ja poszukam taty, a ty porozmawiaj z mamą -szepnął. Następnego wieczoru zagadnęłam ją z nadzieją, że zachęcę zwykłą rozmową, zanim przejdę do poważnych spraw: - Mamo, chyba kilka godzin temu się zakochałam. -1 jużeś zgłupiała przez to - mruknęła, taksując

wzrokiem moją figurę, która nieuchronnie nabierała kobiecych kształtów. - Wpierw ucieknij jak najdalej od tej góry, nim pozwolisz chłopu zrobić sobie dzieciaka - ostrzegła. Zmykaj, zanim staniesz się taka jak ja. Objęłam ją, strapiona. - Nie mów tak. Tata wkrótce wróci do domu i przyniesie nam jedzenie. Zawsze wracał, zanim przycisnął nas głód. - Taaa, jużci! - Skrzywiła się paskudnie. - W samą porę zjedzie tu nasz drogi Lukę, prosto od kurew i gorzałki, i rzuci na stół torby, jakby to było szczere złoto. Ty w to wierzysz, głupia? - Mamo... - Nie jestem twoją mamą! - wrzasnęła. - Nigdym nie była! Gdzie ty masz oczy? Nie widzisz, żeś za nic do mnie niepodobna? Stanęła, szeroko rozstawiając bose stopy, z długimi rudymi włosami w kompletnym nieładzie, niemytymi ani nieczesanymi od czasu porodu. W ogóle nie myła się od ponad miesiąca. - Idę precz z tego piekła. A ty, jeśli masz choć krztynę rozumu, też uciekaj. - Nie odchodź, proszę! - zawołałam zrozpaczona, łapiąc ją za rękę. - Kocham cię, nawet jeśli nie jesteś moją mamą, zawsze cię kochałam! Proszę, nie odchodź, nie zostawiaj nas samych! Jak pójdziemy do szkoły? Dziadek nie może zostać sam, nie chodzi już tak dobrze jak za życia babci. Nie może nawet rąbać drzewa. Nic już nie może robić. Mamo, proszę!

- Tom porąbie - odpowiedziała z grobowym spokojem, jakby już podjęła decyzję, nie bacząc, co stanie się z nami. - Ale Tom musi chodzić do szkoły i sam nie da rady narąbać drew na całą zimę, a taty nie ma. - Dasz se radę. Jak zawsze. - Mamo, nie możesz tak po prostu odejść! - Mogę robić, co mi sie żywnie podoba. Jak ten cholerny Lukę! - Mamo! - Fanny musiała słyszeć jej ostatnie słowa, bo nagle przybiegła. - Weź mnie ze sobą, błagam, błagam! Sara ją odepchnęła, cofnęła się i popatrzyła na nas z obojętnym spokojem. Kim była ta nieczuła kobieta o martwej twarzy? Na pewno nie matką, którą znałam! - Dobranoc - rzuciła sprzed zasłony, która stanowiła drzwi do jej sypialni. - Tata przyjedzie, jak będzie pora. Jak zawsze. Może to zapach owoców połaskotał mnie w nozdrza i wyrwał ze snu? Och, ile tu jedzenia! Skąd się wzięło? Przecież wieczorem kredens był pusty. Wzięłam jabłko i jadłam je, idąc do sypialni Sary, aby ją zawiadomić o bytności taty nocą i zapasach, które przywiózł. Odchyliłam spłowiałą zasłonę i zamarłam z zębami wbitymi w jabłko i szeroko otwartymi oczami... Sary nie było! Zostawiła zmiętoszone łóżko i kartkę z wiadomością na materacu. Pewnie wymknęła się w ciemność nocy, kiedy spaliśmy, a kartkę mieliśmy przekazać tacie, kiedy wróci - jeśli kiedykolwiek wróci.

Potrząsnęłam Tomem, żeby go obudzić. Podniósł się, przetarł oczy i przeczytał wiadomość trzy razy, zanim zrozumiał jej treść. Stłumił płacz. Oboje mieliśmy po czternaście lat. Urodziny nadchodziły i mijały, ale ich nie świętowaliśmy. - Coście wstali tak wcześnie? - gderała Fanny, zawsze nadąsana po obudzeniu z powodu sztywnych kości po nocy spędzonej na marnym sienniku, który nie dawał ochrony przed twardością podłogi. - Gdzie śniadanie? Nie czuć pieczonych sucharów ani smażonego bekonu... smalec się nie topi w garnku... - Mama odeszła - oznajmiłam zdławionym głosem. - Mama by tego nie zrobiła - orzekła Fanny, podnosząc się i rozglądając dookoła. - Pewnikiem jest na dworze. - Inaczej nie zostawiłaby kartki do taty - argumentował Tom. -1 zniknęły jej rzeczy, choć niewiele ich miała. - Ale jedzenie, jest na stole jedzenie! - Fanny zerwała się, żeby wziąć banana. - Na pewno tata wrócił i to wszystko przyniósł. A teraz z mamą się kłócą na podwórku. Po zastanowieniu wydało mi się prawdopodobne, że papa przyszedł w nocy do chaty, zostawił zapasy i odjechał bez słowa. Pewnie jedzenie i fakt, iż tata nie zadał sobie trudu, by zostać lub choćby się z nią przywitać, utwierdziły Sarę w decyzji porzucenia rodziny. Widać uznała, że będziemy mieli co jeść do czasu, aż Lukę ponownie nas zaopatrzy. Nasza Jane i Keith dziwnie spokojnie przyjęli nieobecność mamy, jakby stale stąpali po niepewnym gruncie.

Sara nie poświęcała im dostatecznie dużo uwagi i miłości, żeby jej odejście sprawiało im dużą różnicę. Oboje podbiegli do mnie, zaglądając mi w oczy. - Hev-lee, ale ty nigdzie nie idziesz, prawda? - upewniła się Nasza Jane. W dużych niebieskozielonych oczach czaił się strach. Jakże piękna była z tą słodką twarzyczką laleczki! Poczo-chrałam jej rudoblond włosy. - Nie, kochanie, ja zostaję. Keith, chodź tu bliżej, to cię uściskam. Dziś na śniadanie będą pieczone jabłka i parówki z sucharami. Zobaczcie, tata przyniósł margarynę. Kiedyś będziemy jedli prawdziwe masło, prawda, Tom? - No, mam taką nadzieję. - Tom podniósł kostkę margaryny. Ale na razie cieszę się z tego, co jest. Naprawdę myślisz, że tata przyszedł nocą jak Święty Mikołaj i przyniósł nam to wszystko? - A któż inny jak nie on? Przytaknął. Papa, choć niegodziwy, mimo wszystko starał się, żebyśmy nie byli głodni i zmarznięci. Podeszłam do fotela na biegunach, gdzie dziadek skulony przedrzemał całą noc. Pomogłam mu wstać. - Tom, dopilnuj, żeby dziadek poszedł do wygódki, a ja przygotuję śniadanie. Potem, kiedy zje, przynieś mu więcej drewna do strugania, bo nie mogę patrzeć, jak siedzi bezczynnie. Wydawało mi się, że śniadanie przyniosło nam ulgę w tym przeraźliwie smutnym dniu. Zjedliśmy parówki, pieczone jabłka, ziemniaki i suchary posmarowane czymś, co smakowało niemal jak masło.

- Chciałbym, żebyśmy mieli krowę. - Tom martwił się, że pijemy za mało mleka. - Szkoda, że tata tamtą przegrał. - To ją ukradnij z powrotem od Skeetera Burla - podsunęła Fanny, specjalistka od kradzieży. - Tata nie miał prawa jej przegrać, nie? Poczułam pustkę; przytłaczały mnie troski zbyt ciężkie jak na mój wiek. Po zastanowieniu zdałam sobie sprawę, że wiele moich rówieśnic, które mają rodziny, wcale nie garnie się do nauki w koledżu jak ja. Wystarcza im proste życie w roli żon i matek, mieszkanie w nędznych chałupach, a jeśli są bijane przez mężów raz w tygodniu, uznają, że taki już ich los. - Heaven, nie idziesz? - zapytał Tom, gotowy do szkoły. Zerknęłam na dziadka, a potem na Naszą Jane, która źle się czuła. Prawie nie tknęła najlepszego śniadania, jakie jedliśmy od tygodni. - Idź, Tom, weź Fanny i Keitha. Nie mogę zostawić Naszej Jane. I chcę dopilnować, żeby dziadek trochę się poruszał. - Nic mu nie jest. Może się zaopiekować Naszą Jane. Sam nie wierzył w to, co mówi. Zarumienił się i spuścił głowę. Wyglądał tak żałośnie, że zebrało mi się na płacz. - Za kilka dni wszystko się ułoży, zobaczysz. Życie musi iść do przodu. - Ja zostanę - zaproponowała Fanny. - Zajmę się Naszą Jane i dziadkiem. - Doskonałe rozwiązanie - przystał skwapliwie Tom.

- Fanny i tak nie skończy szkoły średniej. Jest wystarczająco duża, żeby poradzić sobie z prostymi robotami. Postanowiłam poddać ją testowi. - W takim razie, Fanny, najpierw wykąp Naszą Jane, a potem przypilnuj, żeby wypiła osiem szklanek wody i co jakiś czas ją nakarm. Zaprowadź też dziadka do wygódki i przyprowadź z powrotem. No i postaraj się trochę posprzątać. - Idę do szkoły - zdecydowała Fanny. - Nie jestem niewolnicą dziadka ani mamą Naszej Jane. Wolę iść tam, gdzie są chłopaki. Mogłam się tego spodziewać. Tom z ociąganiem skierował się do drzwi. - Co mam powiedzieć pannie Deale? - Nie mów, że Sara nas zostawiła! - rzuciłam pośpiesznie. Powiedz jej po prostu, że dziadek się źle czuje, a Nasza Jane zachorowała i zostałam w domu, żeby pomóc to wszystko ogarnąć. Nic więcej nie mów, rozumiesz? - Ale ona mogłaby pomóc. -Jak? - Nie wiem jak, ale założę się, że coś by wymyśliła. - Thomasie Casteelu, jeśli chcesz do czegoś dojść w życiu, nie możesz żebrać o pomoc. Musisz przezwyciężać trudności i znaleźć własne rozwiązanie. Razem, ty i ja, będziemy wspierać rodzinę i znajdziemy sposób, żeby wyjść z tego cało. Powiedz Loganowi i pannie Deale cokolwiek, tylko nie ujawniaj, że mama nas zostawiła. Ona może wrócić w każdej chwili, kiedy uświadomi

sobie, że źle postąpiła. Nie chcemy przynosić jej wstydu, prawda? - Nie. - Tom odetchnął z wyraźną ulgą. - Ona na pewno wróci, kiedy dojdzie do wniosku, że popełniła błąd. Ujął Keitha za prawą rękę, Keith zaś podał Fanny lewą i ruszyli do szkoły. Zostałam na ganku z Naszą Jane na ręku. Mała, widząc, że braciszek posłusznie drepcze do szkoły, zaczęła popłakiwać. A ja tak bardzo pragnęłam iść z nimi... Zaraz po wykąpaniu Naszej Jane i ułożeniu jej w mosiężnym łóżku wręczyłam dziadkowi noże do strugania i kawałki drewna dobrego gatunku. - Wystrugaj coś, co by się spodobało babci, na przykład sarnę z wielkimi smutnymi oczami. Babcia tak je lubiła, prawda? Zamrugał powiekami, zerknął na pusty fotel, którego nie używał, mimo że był wygodniejszy, i dwie grube łzy stoczyły mu się po pomarszczonych policzkach. - Dla Annie - szepnął i sięgnął po ulubiony kozik. Wróciłam do Naszej Jane, zaaplikowałam jej zioła przeciwgorączkowe, bo tak by postąpiła babcia, i wzięłam się do prac domowych. Tom wydawał się wstrząśnięty, kiedy wrócił ze szkoły i okazało się, że mamy wciąż nie ma. - Chyba teraz mnie przypadnie być głową rodziny - oznajmił przytłoczony wizją obowiązków, które go czekały. - Nie będzie pieniędzy, jak ktoś ich nie zarobi. A trudno znaleźć jakąś pracę, jeśli się nie ma narzędzi. Jedzenia nie starczy na długo. I wszyscy potrzebujemy

nowych butów. Heavenly, przecież nie możesz chodzić do szkoły w butach bez czubków. - I tak nie mogę chodzić do szkoły, w butach czy bez odparłam bezbarwnym głosem, poruszając palcami wystającymi z butów, które były za małe i musiałam im obciąć noski. - Wiesz, że nie mogę zostawić dziadka samego, a Nasza Jane jeszcze nie wydobrzała. Och, Tom, gdybyśmy chociaż mieli pieniądze na lekarza dla niej! - Doktor nie pomoże na to, co ona ma - wymamrotał dziadek ze spuszczoną głową. - Cosik w niej nie działa jak trza i żaden doktor nic nie wskóra. - Skąd wiesz, dziadku? - zapytałam. - Annie kiedyś miała dziecko takie jak Nasza Jane. I wzięli małą do szpitala. Kosztowało nas to wszystkie oszczędności... i doktorzy nic nie zaradzili. Najukochańszy chłopiec, jakiegom miał, umarł w wielkanocną niedzielę. Ja mówił sobie, co on był jak Jezus na krzyżu, za dobry i za słodki na ten podły świat. Mówił teraz jak babcia, choć prawie się nie odzywał, kiedy ona żyła. - Nasza Jane będzie zdrowa! - Nie masz racji, dziadku - wtrącił Tom, chwytając mnie mocno za rękę. - Lekarze ratują ludziom życie. Medycyna z każdym rokiem idzie naprzód. To, co zabiło twojego syna, nie musi uśmiercić Naszej Jane. Kiedy szykowaliśmy się do snu po kolacji złożonej ze smażonych ziemniaków, parówek, sucharów ze smalcem i jabłek na deser, Tom wpatrywał się we mnie rozszerzonymi ze strachu oczami.

- Heaven, co teraz zrobimy? - Nie martw się, Tom. Ty, Fanny, Keith i Nasza Jane będziecie dalej chodzić do szkoły, a ja zostanę w domu i będę opiekować się dziadkiem. Będę prała i gotowała, przecież to umiem zakończyłam czupurnie. - Ale to ty kochasz szkołę, a nie Fanny! - Wszystko jedno. Fanny jest zbyt nieodpowiedzialna, żeby zająć się domem. - Specjalnie tak się zachowuje - powiedział Tom ze łzami w oczach. - Mów sobie, co chcesz, a ja i tak powiem pannie Deale! Może coś wymyśli, żeby nam pomóc. - Nie! Nie możesz tego zrobić! Nie mamy nic poza własną dumą, rozumiesz? Ocalmy to, co sobie cenimy. Duma wiele znaczyła dla nas obojga. Może dlatego, że dawała poczucie wolności i czyniła nas ważnymi. Tom i ja musieliśmy udowodnić światu i sobie nawzajem swoją wartość. Fanny nie została włączona do naszej umowy. Już dawno udowodniła, że nie jest godna zaufania.

Rozdział siódmy PRZETRWANIE Tom codziennie śpieszył się z powrotem do domu, żeby pomóc mi w praniu, szorowaniu podłogi i opiekowaniu się Naszą Jane. Potem godzinami rąbał drewno na opał. Czasami puszczaliśmy się w szaleńczy pościg za świniami, które bez trudu pokonywały nasz nędzny płot, i za drobiem dziesiątkowanym przez rysie i lisy. - Czy Logan znowu dziś o mnie pytał? - zagadnęłam Toma po trzech dniach nieobecności w szkole. - Jasne! Złapał mnie po lekcjach i pytał, jak się czujesz i kiedy wrócisz do szkoły. Powiedziałem mu, że Sara jest wciąż chora, Nasza Jane też i musisz się nimi opiekować. W życiu ja nie widział kogoś tak nieszczęśliwego! Z jednej strony byłam zadowolona, że Loganowi na mnie zależy, a z drugiej zła, że dałam się tak usidlić naszym kłopotom. Tata choruje na syfilis i nie ma go w domu. Macocha zostawiła nas na pastwę losu. Och, życie jest tak niesprawiedliwe!

Byłam zła na cały świat, a najbardziej na papę, bo od niego się wszystko zaczęło. I na kim się skrupiło? Na tym, którego kochałam najbardziej. - Przestań mówić „ja widział" zamiast „widziałem"! - Kocham cię, Heaven. - Tom się uśmiechnął. - Jeszcze nie widziałem tak dobrego człowieka jak ty. Teraz powiedziałem poprawnie? Doceniam wysiłki, jakie podejmujesz dla utrzymania rodziny... jeszcze bardziej poprawnie, co? Cieszę się, że jesteś taka, jaka jesteś, a nie taka jak Fanny. Z płaczem rzuciłam się bratu w ramiona. Chciałam mu wyznać, że wcale nie jestem wspaniała, wyjątkowa i Bóg wie jaka jeszcze, tylko cyniczna i pełna nienawiści. Bo nienawidziłam swego życia i człowieka, który sprawił, że było tak nieznośne i ciężkie. Dwa tygodnie po odejściu Sary zerknęłam przypadkiem przez frontowe okno i zobaczyłam Toma dźwigającego stos książek, a obok niego Logana! A więc nie dotrzymał słowa i opowiedział Loganowi o naszej rozpaczliwej sytuacji! Natychmiast podbiegłam do drzwi i zatarasowałam sobą wejście. - Heavenly, wpuść nas! - zażądał Tom. - Cholernie tu zimno, więc nie stój nam na drodze jak jakaś żywa tarcza. - Wpuść ich! - wrzasnęła Fanny. - Ciepło wylatuje! - Nie możesz tu wejść - zwróciłam się wrogo do Logana. Chłopak z miasta taki jak ty poczuje tylko obrzydzenie. Zaskoczony Logan zacisnął wargi, po czym rzekł ze spokojną determinacją:

- Heaven, odsuń się, proszę. Wchodzę. Chcę wiedzieć, dlaczego nie chodzisz do szkoły, a poza tym Tom ma rację, tu jest strasznie zimno. Mam lodowate stopy. Ani drgnęłam. Tom zza pleców Logana dawał mi znaki, żebym przestała zachowywać się jak kretynka. - Heavenly, zużyjesz całe drewno, trzymając drzwi otwarte naciskał. Próbowałam je przymknąć, ale Logan odsunął mnie zdecydowanym ruchem i wszedł do środka, a tuż za nim Tom. Musieli się dobrze zaprzeć, żeby przeciwstawić się silnemu wiatrowi i zamknąć drzwi. Za zasuwę służyła nam deska, która je blokowała. - Heaven, przepraszam za to wtargnięcie - usprawiedliwiał się Logan, zaczerwieniony z zimna. - Ale przestałem już wierzyć w tę opowieść Toma o wiecznej chorobie Naszej Jane i dolegliwościach Sary. Musiałem wreszcie sprawdzić, co jest grane. Dopiero teraz zwróciłam uwagę, że nosi ciemne okulary. Po co mu one w ponury zimowy dzień? Miał na sobie długą ciepłą zimową kurtkę, podczas gdy Tom był ubrany w swetry włożone na cebulkę, które chroniły tylko górną część ciała. - Dobrze, panie Logan, naciesz oczy tym, co zobaczysz powiedziałam z rezygnacją. Postąpił kilka kroków na środek izby i bacznie się rozejrzał. Tom najpierw pośpieszył ogrzać dłonie i stopy przy ogniu i dopiero po chwili ściągnął kilka swetrów. Fanny, skulona jak najbliżej pieca, nie miała zamiaru opuszczać swojego miejsca na sienniku, ale zaczęła

w pośpiechu się czesać. Zatrzepotała długimi ciemnymi rzęsami i posłała Loganowi kuszący uśmiech. - Logan, chodź no, siadaj przy mnie - zachęcała. Chłopcy zgodnie ją zignorowali. - Cóż - zagadnął Tom z udawaną wesołością - to jest nasz dom. Logan najwyraźniej nie wiedział, co powiedzieć. - Możesz już zdjąć okulary - rzuciłam, biorąc na ręce Naszą Jane. Usiadłam w starym fotelu babci i zaczęłam się z nią bujać. Skrzypienie podłogi wyrwało z odrętwienia dziadka, który z nagłym ożywieniem sięgnął po drewno; rzeźbił kolejnego królika. Z bliska widział dobrze, ale już z odległości dwóch metrów - niewiele. Przypuszczam, że wziął mnie za babcię z czasów jej młodości, kiedy siadywała obok niego z dzieckiem. Keith też wdrapał mi się na kolana, choć był już za ciężki i za duży na takie pieszczoty. We trójkę ogrzewaliśmy się nawzajem. Czułam się zażenowana obecnością Logana w naszej chacie, w tym okresie największej nędzy. Pośpiesznie wytarłam Naszej Jane zakatarzony nos i próbowałam doprowadzić do ładu jej splątane włoski. Nie widziałam, co robi Logan, póki nie usiadł przy stole. - Heaven - zwrócił się do mnie - mam za sobą długi marsz w zimnie na tę górę. Mogłabyś okazać mi nieco gościnności. - W jego głosie brzmiał wyrzut. - Gdzie jest twoja matka? - Nie mamy w domu ubikacji - odparłam cierpko. - Sara poszła do niej.

- Och... - zająknął się i zaczerwienił, porażony moją szczerością. - A tata? - W pracy. - Szkoda, że nie poznałem twojej babci. Wciąż mi przykro, wiesz? - Mnie też. Dziadek przestał strugać i uniósł głowę. Nagły cień smutku zasnuł mu twarz, wypierając radość, jaką niósł przywołany z pamięci obraz. - Tom, mam zajęte ręce - powiedziałam. - Nastaw, proszę, wodę na herbatę albo kakao dla Logana. Tom bezradnie rozłożył ręce. Przecież nie mieliśmy herbaty ani kakao. Mimo to solennie przetrząsnął niemal pusty kredens i wyszperał puszkę z jakimiś babcinymi ziółkami. Postawił czajnik na piecu. - Nie, dzięki, nie trudźcie się poczęstunkiem - rzekł Logan. Nie mam wiele czasu. Czeka mnie jeszcze droga powrotna do Winnerrow. Chcę tam dotrzeć, zanim zapadnie zmrok, bo ja, miastowy, nie znam jej tak dobrze jak wy. - Uśmiechnął się i żywo pochylił ku mnie. - Heaven, powiedz, co z tobą? Kiedy wreszcie przyjdziesz do szkoły? Na pewno twoja matka może zaopiekować się Naszą Jane. Fanny też przestała chodzić na lekcje. Dlaczego? - Och, tęskniłeś za mną, co? - Fanny momentalnie się ożywiła. - Jak miło! Ktosik jeszcze tęskni? Ktosik o mnie pytał? - Jasne - wypalił Logan, nie odrywając ode mnie wzroku. Wszyscy się zastanawiamy, czemu dwie najładniejsze dziewczyny nie pokazują się w szkole.

- Dlaczego nosisz ciemne okulary? - zapytałam. Zesztywniał. - Chyba ci nie wspominałem, że używam szkieł kontaktowych. Podczas tamtej bójki, jak wiesz, dostałem pięścią w oko i szkło przecięło mi tęczówkę. Oftalmolog zalecił mi unikać ostrego światła. W zasadzie powinienem nosić opaskę na tym uszkodzonym oku, ale wolę ciemne szkła. - Źle widzisz? - Prawie wcale. - Zaczerwienił się. - Widzę cię jak za mgłą... wydaje mi się, że trzymasz na kolanach Naszą Jane i Keitha. - To nie jest twoja Nasza Jane, tylko nasza - wtrąciła Fanny. Możesz ją nazywać Jane. - Chcę ją nazywać tak jak Heaven. - A mnie widzisz? - Fanny beztroskim ruchem odrzuciła stare szale babci i wstała naga od pasa w górę. Niedawno zaczęły jej rosnąć piersi. Zaczęła przechadzać się na bosaka przed Loganem i Tomem. Co za wstyd! - Ubierz się! - rozkazał Tom, pąsowy na twarzy. - Nie przepuścisz okazji, żeby zwrócić na siebie uwagę! - Cycki mam jeszcze małe, ale mi urosną! - krzyknęła Fanny. Będę miała większe niż Heaven! Logan zbierał się do drogi, pytająco spoglądając na Toma, żeby pomógł mu znaleźć wyjście, choć było wprost przed nim. - Heaven, jeśli nie chcesz ze mną rozmawiać, nie przyjdę więcej. Myślałem, że uważasz mnie za przyjaciela. Przyszedłem tu, bo się o ciebie martwię. Panna Deale też się

martwi. Zanim pójdę, powiedz mi szczerze - nic ci nie jest? Może czegoś ci potrzeba? - Czekał na moją odpowiedź, ale milczałam. - Macie dosyć jedzenia, węgla, drewna? - Nic nie mamy dosyć! - wydarła się Fanny, która znów się okryła i skuliła na swoim wyrku. - Co cię skłania do wniosku, że nie mamy dość jedzenia? Duma zabarwiła mój głos wyniosłym tonem. - Chciałem się tylko upewnić. - Wszystko jest w porządku, Logan - zapewniłam. - Oczywiście, że mamy drewno i węgiel... - Nie mamy! - ryknęła Fanny. - A węgiel by się przydał. Ponoć daje więcej ciepła niż drewno! - Znasz Fanny, Logan - próbowałam zagłuszyć siostrę. - Jest pazerna i chce mieć wszystko, więc nie zwracaj na nią uwagi. Normalnie sobie radzimy, jak widzisz. Mam nadzieję, że oko wkrótce ci się zagoi i będziesz mógł pozbyć się tych ciemnych okularów. Logan wyraźnie był urażony. Trzymał się blisko Toma, który poprowadził go do wyjścia. - Do widzenia, panie Casteel - zwrócił się do dziadka. - Do zobaczenia, Keith, Nasza Jane... Fanny, a ty się nie rozbieraj. Wysunął rękę w moją stronę, jakby chciał mnie dotknąć, a może przyciągnąć do siebie. Nie poruszyłam się, zdecydowana nie zatruwać mu życia kłopotami Casteelów. - Mam nadzieję, Heaven, że wkrótce wrócisz do szkoły. Gdyby wam czegoś było potrzeba... - podkreślił swoje słowa szerokim gestem - ...pamiętajcie, że mój tata ma sklep pełen towarów, a jeśli czegoś zabraknie, można to sprowadzić.

- To bardzo miło z twojej strony. - Przybrałam sarkastyczny ton, bez odrobiny wdzięczności. - Pewnie czujesz się ważny i bogaty. Aż dziwne, że zawracasz sobie głowę taką prostą wieśniaczką jak ja - dodałam zgryźliwie. Żal mi się go zrobiło, kiedy stanął niepewnie w otwartych drzwiach. - Do widzenia, Heaven. Ryzykowałem wzrok, żeby tu przyjść, choć raził mnie blask odbitego od śniegu słońca. Mimo to przyszedłem. Teraz żałuję. Życzę ci powodzenia. I nie przyjdę więcej, bo nie chcę być obrażany. Och, Logan, nie odchodź tak zraniony, proszę... A jednak milczałam. Bujałam się w fotelu, patrząc, jak zatrzaskuje za sobą drzwi. Tom wyszedł z nim, żeby wskazać mu ścieżkę pomiędzy drzewami. Miałam nadzieję, że Logan się nie zgubi nawet w tych cholernych okularach, bo dalej powinien znać drogę. - Potraktowałaś Logana okropnie - wyrzucał mi Tom po powrocie. - Aż mi go było żal! Szedł taki kawał drogi, prawie ślepy, tylko po to, żeby spotkać nikczemną i kąśliwą dziewczynę z jej kłamliwymi wymysłami. Brakuje nam wszystkiego, a on mógłby nam pomóc. - Tom, czy naprawdę chcesz, aby wszyscy się dowiedzieli, że papa... no wiesz... - Nie, ale czy musimy mu mówić o tacie? - Będziemy musieli podać jakiś powód, dlaczego go tu nie ma, prawda? Logan zapewne przypuszcza, że papa tu bywa i jako tako nas zaopatruje. - Ano, pewnikiem masz racje - zgodził się Tom. Przechodził na prosty język, kiedy był głodny i zniechęcony.

- Dobra, idę do wędek i wnyków, a ty trzym kciuki, by coś w nie wpadło. Wyszedł, aby jak mężczyzna zdobyć jedzenie dla rodziny. Nie mieliśmy już jajek, bo wszystkie kury trafiły do garnka. Życie po odejściu Sary stało się tysiąc razy trudniejsze i skomplikowane. Papa nadal nie pokazywał się w domu, a to oznaczało brak pieniędzy na utrzymanie. Nafta się kończyła, więc używaliśmy świeczek. Godziny oczekiwania na powrót Toma, Fanny i Keitha ze szkoły dłużyły mi się jak wieczność. Próbowałam sobie wmawiać, że jak Nasza Jane wyzdrowieje, będę mogła wreszcie pójść do szkoły, bo dziadek jakoś sobie poradzi. Ale wystarczyło na niego spojrzeć, by wiedzieć, że bez babci czuje się kompletnie zagubiony. - Idź, dzieciaku - odezwał się któregoś dnia, kiedy sprzątałam chatę, zastanawiając się, co będziemy jedli na kolację. Niebawem Święto Dziękczynienia. - Nie potrzebuję cię. Dam se radę. Może i tak. Ale Nasza Jane znowu się przeziębiła... - Jestem głodna - kwiliła żałośnie, czepiając się mojej workowatej sukienki. - Chcę jeść. - Oczywiście, kochanie. Połóż się i odpocznij, kolacja będzie za chwilę. Jak łatwo przyszło mi to powiedzieć, jakim lekkim tonem, kiedy w domu nie było nic do jedzenia oprócz dwóch sucharów pozostałych ze śniadania i pół szklanki mąki. Dlaczego po odejściu Sary nie wydzielałam jedzenia? Czyżbym sądziła, że tata będzie się zjawiał jak

za dotknięciem czarodziejskiej różdżki za każdym razem, kiedy zabraknie nam żywności? A swoją drogą gdzie się podziewał? - Tom, czy można łowić ryby po ciemku? - zapytałam pewnego dnia. - Chcesz, żebym teraz poszedł łowić? - spojrzał znad książki, spłoszony. - Tak. I sprawdź pułapki na króliki. - Sprawdziłem je, wracając ze szkoły. Nic. Jak mam znaleźć po nocy króliki, które tak dobrze się ukrywają? - Musisz coś złowić - wyszeptałam mu do ucha. - Nie mamy nic do jedzenia oprócz dwóch sucharów. Jak dobrze pójdzie, może zdołam wyskrobać z garnka trochę smalcu na sos szeptałam, bo gdyby usłyszeli mnie Nasza Jane albo Keith, wszczęliby taki lament, że nikt by tego nie wytrzymał. Jeśli Naszej Jane nie nakarmiło się w porę, zaraz bolał ją brzuch i zaczynała płakać. A to już było nie do zniesienia. Tom podniósł się ciężko, zdjął ze ściany strzelbę i sprawdził śrut w magazynku. - Zaczął się sezon na jelenie. Może uda mi się wytropić łanię... choć nie obiecuję. - To co, jak nie upolujesz zwierzyny, nie będzie nic do jedzenia?! - wrzasnęła Fanny. - Jezu, pomrzemy z głodu przy takim myśliwym! Tom od drzwi rzucił Fanny twarde, miażdżące spojrzenie, po czym zwrócił się do mnie z uśmiechem. - Przygotuj sos. Za pół godziny, jak mi szczęście dopisze, wrócę z mięsem.

- A jeśli nie dopisze? - Nie wrócę, dopóki czegoś nie upoluję. - No tak - dogadywała Fanny, przeglądając się w małym, tandetnym lusterku. - Chyba już Toma nie zobaczym. Tom wyszedł, z hukiem zatrzaskując za sobą drzwi. Łowienie ryb i polowanie stało się naszą codzienną rutyną. W ciągu dnia rzucałam w rzekę zanętę. Tom stawiał sidła na króliki i wiewiórki. I zbieraliśmy grzyby. Na szczęście babcia nauczyła nas, jak odróżniać jadalne od trujących. Ponadto zbieraliśmy jagody i owoce dzikiej róży, a także przetrząsaliśmy las w poszukiwaniu strąków dzikiej fasoli i grochu. Wykopywaliśmy rzepę, którą można było znaleźć na obrzeżach Winnerrow. Kradliśmy szpinak, kapustę, jarmuż oraz inne warzywa z miejskich ogródków na tyłach posesji. Ale kiedy nastała prawdziwa mroźna zima, znikły jagody, strąki grochu i fasoli. Króliki i wiewiórki skryły się w norach i zapadły w sen zimowy, i już nie wabiły ich nasze sidła, pułapki i skromne przynęty. Nasze zapasy stopniały do zera. - Heaven - gderała Fanny - ugotuj to, co mamy. Nie możemy czekać całą noc, aż Tom wróci z niczym. Musisz mieć zakitrane jakieś zapasy grochu i fasoli, nie? - Gdybyś czasem zechciała być pomocna, może i bym miała zapas grochu i fasoli - odparłam cicho, żeby Nasza Jane i Keith nie usłyszeli. - Nie mam nic oprócz resztek smalcu i dwóch wyschniętych sucharów. Nagle ożywił się dziadek. - W wędzarni były ziemniaki. - Wyciągnął szyję i utkwił we mnie wyczekujący wzrok.

- Dziadku, zużyłam wszystkie w zeszłym tygodniu. - Chcę jeść! - krzyknęła rozdzierająco Nasza Jane. - Boli! Brzuszek mnie boli! Kiedy będziem jeść? - Zaraz - zapewniłam. Wzięłam małą na ręce i posadziłam na zydlu zbitym z dwóch kawałków drewna. Ucałowałam ją w słodki dołek na chudej szyjce i pogłaskałam po włosach. - Chodź, Keith. Ty i Nasza Jane zjecie dziś pierwsi. - Co to znaczy, że oni pierwsi! A ja?! - wrzasnęła Fanny. - Ja też jestem z tej rodziny! - Ty poczekasz, aż wróci Tom - odpowiedziałam twardo. - Nim on co ustrzeli, pójdę do grobu! - Och, czemu wątpisz, dziewczyno małej wiary - warknęłam i zaczęłam podgrzewać resztki smalcu. Do małej miski wsypałam odrobinę mąki i dolałam wody, a potem zamieszałam, żeby rozetrzeć grudki. Dodałam to do rozgrzanego smalcu, wsypałam szczyptę soli i pieprzu i mieszałam, mieszałam na jednolitą masę. Spróbowałam, jeszcze trochę posoliłam, jeszcze trochę pomieszałam. Czułam, jak Nasza Jane i Keith pożerają grzejący się garnek zgłodniałymi oczami. Dziadek kołysał się w fotelu, zaciskając na poręczach kościste dłonie i patrząc przed siebie szklistym wzrokiem. Nie oczekiwał dziś posiłku. Naszej Jane i Keithowi najbardziej doskwierał głód, ale dziadek, który chudł w takim tempie, że zbierało mi się na płacz, był następny w kolejce. - Annie robi najlepszy placek jagodowy - wymamrotał nagle drżącymi ustami, przymykając powieki.

- Dwa suchary na nas sześć? - nie odpuszczała Fanny. - Chcesz nam dać okruchy? - Nie. Keith i Nasza Jane dostaną po połowie, dziadek następną połówkę, a ty, Tom i ja podzielimy ostatnią na trzy części. - Okruchy! Nic więcej! Dziadkowi nie trza całej połowy! - Heaven, dzieciaku, ja niegłodny. - Dziadek potrząsnął głową. - Daj Fanny moją połowę. - Nie! Fanny zje swoją porcję albo zapomni o jedzeniu do jutra czy do czasu, aż Tom wróci z mięsem - powiedziałam stanowczo. - Nie będę czekała na Toma! - Fanny szturmem wdarła się na krzesło przy stole. - Będę jadła teraz! Jestem trzy razy większa od Naszej Jane. Ona nie potrzebuje całej połowy! Zwlekałam z każdą czynnością - i nie dlatego, że tyle było roboty. Dwa koty, biały i czarny, usadowiły się na półce obok kubków i garnków. Oba wpatrywały się we mnie z nadzieją w zgłodniałych oczach. Chciały jeść, tak samo jak my. Zastanawiałam się, czy ktoś kiedyś jadł koty. Mimochodem przeniosłam wzrok na starego psa myśliwskiego dziadka. I naszła mnie straszna myśl, że można by zjeść ukochane zwierzęta. Nie do wiary, ale naprawdę to rozważałam! Fanny podbiegła do mnie, wskazując starego Snappera, jedynego psa, którego tata nie zabrał ze sobą. Snapper miał szesnaście lat i był prawie ślepy, a mimo to buszował po okolicy i wracał najedzony.

- Patrzaj, ile mięsa ma na kościach - drążyła Fanny. - A ja chcę jeść! Heaven, dasz radę to zrobić. Poderżnij mu gardło, jak świniakom się podrzyna, co za różnica. No już, zrób to dla Naszej Jane, Keitha, i dla dziadka, ojej, wszyscy się najemy... W tym momencie Snapper otworzył zaspane ślepia i spojrzał na mnie smutno. Zerknęłam na Naszą Jane i Keitha jęczących z głodu. - Stary pies lepszy niźli my? - ponaglała Fanny. - Walnij go w łeb i tyle. - Wręczyła mi siekierę, którą rąbaliśmy drwa. - No, przecież potrafisz. - Fanny popychała mnie w stronę Snappera. - Weź go na dwór i walnij w łeb. Pies zerwał się nagle na równe nogi, jakby wyczuł moje intencje, i pobiegł do wyjścia. Fanny z krzykiem rzuciła się za nim w pogoń. Nie zdążyła. Drzwi otwarły się i Snapper czmychnął w ciemność, uchodząc naszym morderczym instynktom. Tom wkroczył do chaty z zadowolonym uśmiechem, ze strzelbą na jednym ramieniu i ciężkim workiem przerzuconym przez drugie. Uśmiech zamarł mu na ustach, gdy ujrzał w moim ręku siekierę, a na mojej twarzy skruchę i wstyd. - Chciałaś zabić Snappera? - zapytał z niedowierzaniem. Myślałem, że go kochasz. - Kocham - załkałam. - Nie wierzyłaś we mnie, co? - W głosie brata brzmiała gorycz. - Biegłem całą drogę tam i z powrotem, ale się udało! - Cisnął na stół stary, brudny worek. - Mam

dwa kurczaki. Cholerny Race McGee będzie dociekał, kto strzelał w jego kurniku, i jak się dowie, to mnie zabije, ale przynajmniej umrę z pełnym brzuchem. Ucztowaliśmy tego wieczoru jak królowie. Pochłonęliśmy całego kurczaka, zostawiając drugiego na następny dzień. Ale dwa dni później znów stanęliśmy wobec tego samego problemu w chacie nie było nic do jedzenia. - Nie martw się - szepnął Tom. - Jak jest wola, znajdzie się wyjście. Pora zapomnieć o honorze i uczciwości i zacząć kraść. Nie widziałem jelenia ani nawet szopa. Ustrzeliłbym choćby sowę, ale żadna nie hukała. Codziennie o zmroku, kiedy ludzie w Winnerrow zasiadają do kolacji, ty, ja i Fanny będziemy zakradać się do doliny i podbierać, co się da. - Dobry pomysł! - krzyknęła uradowana Fanny. - A mają tam strzelby na ścianach? - Nie wiem - odparł Tom. - Ale szybko się przekonamy. To straszne, po prostu przerażające, lecz następnego dnia o zmierzchu wybraliśmy się, aby spełnić złodziejskie postanowienie, pokrzepieni resztką kurczaka w brzuchach. Ubraliśmy się na czarno, uczerniliśmy twarze sadzą i zimną nocą podkradliśmy się do niewielkiej farmy na uboczu, gdzie mieszkał najgorszy podlec spośród naszych sąsiadów. Gorzej, że miał pięciu synów osiłków, cztery krzepkie córki, a przy jego żonie nawet Sara wyglądała filigranowo. Z Fanny i Tomem usadowiliśmy się na czatach wśród gęstych krzaków i jodeł. Upewniliśmy się, że wszyscy członkowie rodziny zasiedli do kuchennego stołu. Gadali

tak głośno, że nie usłyszeliby, jak się podkradamy. Na ich podwórku roiło się od psów i kotów, jak niegdyś u nas. - Uspokój psy - rozkazał mi Tom przenikliwym, przyprawiającym o trwogę szeptem - żebyśmy mogli z Fanny dopaść kurnika. Ty, Fanny, chwytasz dwa kuraki za nogi, ja łapię cztery. To nam na jakiś czas powinno wystarczyć. - A one nie dziobią? - upewniała się z niepokojem. - Gdzieżby tam! Nie słyszałaś kiedyś powiedzenia „tchórzliwy jak kurczak"? Nie wyrywają się, tylko robią dużo hałasu. Tom wyznaczył mi zadanie obłaskawienia najbardziej wściekłych psów, jakie w życiu widziałam. To prawda, że zwierzęta przeważnie mi ufały. Ale ten ogromny pies wyglądał jak mieszaniec buldoga, a z jego dzikiego wzroku odczytałam, że znienawidził mnie od pierwszego wejrzenia. Przewidująco zaopatrzyłam się w małą torbę z kurzymi kośćmi, kuprami i łapkami. McLeroyowie jedli, gadając jeden przez drugiego. Rzuciłam psu kurzą łapkę. - Dobry piesek... - mówiłam łagodnie - spokojnie, piesku, nic ci nie zrobię... Zjedz kurzą łapkę, no zjedz... Bez entuzjazmu powąchał suchą, żółtawą nóżkę i warknął. To był sygnał dla reszty psów. Wszystkie - a było ich z siedem albo osiem, zostawionych na podwórku, aby broniły zagrody ze świniami, kurami i innymi gospodarskimi zwierzętami - ruszyły w moją stronę, warcząc, szczekając i szczerząc kły! - Spokój, ale już! - rozkazałam ostrym tonem. - Spokój, psy!

Kobieta na moment wychynęła z kuchni, karcąc hałasujące psy niemal tymi samymi słowami. Zatrzymały się zdezorientowane. Rzuciłam im kości i kupry kurczaków. Podbiegły czujnie, chwytając, co się dało, a potem zaczęły się łasić o jeszcze. Wtem w kurniku wszczął się głośny rejwach. Psy znieruchomiały na moment, a potem pognały w stronę kurzych kojców. - Stój! - zakomenderowałam. - Pali się! Psy odwróciły się ku mnie. Szybko podpaliłam stos zeschłych liści, które czekały, aż któreś z leniwych dzieci tej rodziny zagrabi je i zaniesie na kompost. - Matka! - ryknął ogromny mężczyzna w kombinezonie. Ktoś podpala nasze podwórko! Rzuciłam się do ucieczki. Nigdy w życiu nie pędziłam tak szybko jak teraz, ścigana przez psy. Ubiegłam może kilkanaście metrów, kiedy najszybszy już prawie mnie dopadł. W ostatniej chwili wdrapałam się na drzewo i usiadłam na grubym konarze. W dole sfora szalała. - Poszły! - rozkazałam. - Nie boję się was! Z ciemności wyłonił się stary Snapper. Pędził mi na pomoc, ale na widok stada młodszych i silniejszych psów stracił animusz. Za moment nadbiegł farmer McLeroy ze strzelbą. Wystrzelił ponad psami, które rozbiegły się na wszystkie strony. Skuliłam się na drzewie, starając się nie ściągać na siebie uwagi olbrzyma. Jak na nieszczęście zza chmury wychynął księżyc.

- To ty, Heaven Casteel? - huknąt wielkolud. Mógłby być krewniakiem Sary, takie miał rude włosy. - Ty mi kradniesz kurczaki? - Skąd, ja tylko szukałam ulubionego psa taty, a pańskie psy zagoniły mnie na drzewo. Snapper przepadł na parę tygodni, potem wrócił kilka dni temu, ale teraz znowu go nie ma. - Złaź stąd! - rozkazał farmer. Ostrożnie zeszłam z drzewa, modląc się, aby Fanny i Tom zdążyli odbiec daleko z ukradzionymi kurczakami. - Gdzieś je schowała? - Co schowałam? - Moje kuraki! - Myśli pan, że wdrapałabym się na drzewo z kurczakami? Panie McLeroy, mam tylko dwie ręce! Zza jego pleców wyłonili się trzej potężnie zbudowani synowie, każdy z grzywą rudych włosów na głowie i gęstą, szorstką brodą. Światło latarek przesunęło się po mnie badawczo. - Hej, tata, patrzaj no, jak ona urosła! Wygląda teraz jak jej matka, tamta ładniutka, miastowa. - To złodziejka kurczaków! - Widzi pan tu jakieś kurczaki? - zapytałam wyzywająco. - Zaraz cię sprawdzimy - odezwał się chłopak niewiele starszy od Logana. - Tata, ja ją obszukam. - Ani mi się waż! - warknęłam. - Ja tylko chcę znaleźć psa taty, a tego prawo nie zabrania! Uczyłam się kłamać w przyśpieszonym tempie, aby dać Tomowi i Fanny czas na bezpieczną ucieczkę.

Olbrzymi wypuścili mnie na skraju lasu. Nie mogli mi udowodnić kradzieży, ale czuli, że bezczelnie lżę. Tom i Fanny zdołali zbiec z pięcioma kurczakami, a Tom schował jeszcze do kieszeni sześć jajek, lecz trzy się zbiły, zanim dotarł do chaty. - Zostawimy dwie kury - postanowiłam, kiedy pojawiłam się tam zziajana i spocona. - Będą znosiły jaja dla Naszej Jane i Keitha. - Gdzieś ty była tyle czasu? - Na drzewie, psy mnie pogoniły. Z czasem nabraliśmy wprawy w złodziejskim fachu. Nigdy dwa razy nie rabowaliśmy w tym samym miejscu. Zostawialiśmy młodsze rodzeństwo pod opieką dziadka i co wieczór o zmierzchu wyprawialiśmy się na łowy, ucząc się rozmaitych podstępów, aby porywać, co się da. Przyczajeni w zimowym mroku, czekaliśmy na ulicach na kobiety wracające z zakupami. Zwykle miały bagażniki wypełnione torbami i kursowały po kilka razy od auta do domu. Kiedy kobieta znikała za drzwiami, błyskawicznie porywaliśmy łup i wialiśmy. Jasne, była to bezczelna kradzież, ale przekonywaliśmy siebie, że ratujemy życie rodziny i że kiedyś zwrócimy tej kobiecie pieniądze. Któregoś wieczoru uciekliśmy w ostatniej chwili. Biegliśmy, każdy ze skradzioną torbą, a kobieta krzyczała za nami: „Ratunku! Złodzieje!". W mojej były dwie rolki papieru toaletowego, papierowe ręczniki i pergamin. - Ty głupku! - Fanny pękała ze śmiechu. - Ale fanty! Po raz pierwszy w życiu mieliśmy prawdziwy papier toaletowy, ręczniki papierowe i pergamin. Do czego mógł

służyć? Nie mieliśmy nic, co można by w niego zawinąć i schować do lodówki. Leżeliśmy z Tomem na siennikach, rozmawiając o tym, że dziadek powinien przenieść się na miękkie łóżko, by ulżyć swym strudzonym kościom. - Źle się z tym czuję, Heaven - szepnął Tom. - Okradamy ludzi, którzy ciężko pracują, żeby zarobić grosz. Muszę znaleźć pracę, nawet najgorszą. Zawsze mogę coś podkraść z ogródków bogaczy. I tak im wystarczy. Kłopot w tym, że ludzie z doliny nie ufali chłopcom z gór i trudno było znaleźć tam pracę. Musieliśmy więc dalej wymykać się do Winnerrow i kraść. Pewnego dnia Tom ukradł ciasto stygnące na parapecie okna i biegł całą drogę do domu, żeby się z nami podzielić tym przysmakiem. Nigdy nie widziałam tak smakowicie wyglądającego ciasta, z chrupką skórką i bąbelkami słodkiego sosu wydobywającego się spomiędzy kawałków jabłek ułożonych na kształt kwiatu. Smakowało wybornie. - Nie zgadniesz! - Tom zachichotał z iskierką w oku. - Placek, który właśnie zjedliśmy, upiekła mama twojego chłopaka, a jak wiemy, Logan oddałby wszystko, żeby uszczęśliwić rodzinę swojej ukochanej Heaven. - Kto to Logan? - wymamrotał dziadek. Ciasto zostawiło mi cudowny smak w ustach. - Właśnie - zadudnił nagle od drzwi znajomy tubalny głos. Kto to Logan i gdzie, do diabła, jest moja żona? I dlaczego macie tu taki chlew? Papa!

Dźwigał na ramieniu ogromny, nieporęczny jutowy worek. Wkroczył do środka i cisnął go na blat stołu. - Gdzie jest Sara, do jasnej cholery?! - ryknął. Nikt nie śmiał wyznać mu prawdy. Tata, wysoki i wyprostowany, chudszy o dobre pięć kilogramów, ze świeżo ogoloną indiańską twarzą, nieco bledszą niż zazwyczaj, jakby przeszedł ciężką próbę, wyglądał bardziej świeżo, czysto i w pewien sposób zdrowiej niż ostatnim razem. Ciemnowłosy olbrzym, woniejący whiskey i tym przedziwnym, specyficznym zapachem mężczyzny. Zadrżałam na jego widok, a jednocześnie odetchnęłam z ulgą. Mimo swojej podłości zjawił się, aby uratować nas od głodu - teraz, kiedy nastała sroga zima, codziennie sypał śnieg, a wiatr ze świstem wirował wokół naszej chaty, wdzierał się do środka i ziębił nas do kości. - Czy nikt tu nie umie mówić? - grzmiał tata z nutą sarkazmu w głosie. - Po kiego posłałem was do szkoły? Niczegoście się tam nie nauczyły? Nawet jak powitać własnego ojca i okazać radość, że wrócił do domu? - Cieszymy się - bąknął Tom. A ja szybko podrzuciłam do pieca, gotowa przyrządzić jak najlepszy posiłek, skoro, sądząc po wyglądzie worka, mieliśmy teraz mnóstwo jedzenia. Z drugiej strony podświadomie pragnęłam zranić papę swoją obojętnością, tak jak wielokrotnie on ranił mnie. - Gdzie moja żona? - huknął znowu. - Sara! Wróciłem! krzyknął tak, że echo się poniosło aż do doliny. Sprawdził sypialnię, gwałtownym ruchem odsuwając zasłonę.

- Jest w wychodku? - zwrócił się do Toma. - Gadaj, gdzie matka? - Ja z radością ci odpowiem - wypaliłam, widząc, że Tom się zacukał. - Pytam Toma. - Papa spiorunował mnie wzrokiem. Odpowiedz mi, chłopaku, gdzie twoja matka? Byłam gotowa do ataku, jakbym całe życie czekała na ten moment i szansę, by dopiec jego dumie. Z wyrazu twarzy ojca wywnioskowałam, że podejrzewał śmierć Sary - wszak babcia umarła podczas jego nieobecności. Zawahałam się przez chwilę, zanim wypuściłam żądło. - Twoja żona cię opuściła, tato - oznajmiłam ostrym tonem, patrząc mu prosto w oczy. - Nie mogła dłużej znieść żalu i cierpienia po urodzeniu martwego dziecka. Nie mogła znieść tej nędznej chałupy, gdzie tylko harowała, i wiecznej nieobecności męża, który się zabawiał, podczas gdy ona nie miała w życiu żadnej radości. Więc poszła sobie, zostawiając ci wiadomość. - Łżesz!!! - wrzasnął. Nikt się nie odezwał. Wszyscy wpatrywali się lękliwie w papę, nawet Fanny. Niespodziewanie dziadek znalazł w sobie siłę, żeby podnieść się z fotela i stawić czoło tacie. - Nie masz już żony, synu. Jego drżący, starczy głos przepojony był żalem z powodu losu syna, który z własnej winy zatracił się w życiu. Różne nikczemne myśli naszły mnie owego wieczoru, kiedy tata zjawił się po prawie miesiącu nieobecności.

- Sara się spakowała i poszła w noc - podsumował dziadek, z trudem dobierając słowa, które mu umykały. - Dajcie mi tę wiadomość - wyszeptał tata. Nagle postarzał się o wiele lat. W milczeniu, ze zjadliwą satysfakcją, sięgnęłam na najwyższą półkę, gdzie trzymaliśmy parę wartościowych rzeczy. Z pojemnika na cukier trzcinowy, który, jak powiedziała babcia, papa kupił niegdyś dla swojego anioła, wyjęłam ciasno złożoną kartkę. - Czytaj no - zażądał. Był dziwnie obcy, jak sparaliżowany. Przeczytałam: Drogi menżu! Nie mogem zostać dłużej z menszczyznom, co mu na niczym nie zależy. Idem tam gdzie jest lepiej. Powodzenia i żegnaj. Jak cie kochała, tak cie nienawidzem. Sara - To wszystko, tylko tyle? - Papa wyrwał mi kartkę i starał się odczytać niezdarne, dziecięce kulfony. - Poszła se, tak jak stała, zostawiła mnie z pięcioma bachorami i życzy mi powodzenia? - Wściekle zmiął kartkę i wrzucił ją przez otwarte drzwiczki pieca do ognia. Długimi palcami przeczesał czarną gęstwę włosów. - Do diabła z nią! - Zerwał się z krzykiem i zaczął walić pięścią w stół. - Jak ją dorwę, to jej skręcę kark! Jak kobita może odejść, zostawić dom i dzieciaki same sobie?

Niech cię szlag trafi, Saro! Nie tegom się spodziewał, nie tego! Jednym susem dopadł drzwi i wyskoczył na dwór. Myślałam, że zaraz zapoluje na Sarę i zabije ją jak psa, ale chwilę później był z powrotem i wykładał na stół zapasy. Przyniósł dwa woreczki mąki, sól, wędzony bekon, fasolę, suszony groch, dużą puszkę smalcu, szpinak, jabłka, ziemniaki, bulwy pochrzynu, torby ryżu i wiele innych smakowitości, jakie nigdy jeszcze nie gościły na naszym stole, jak paczki krakersów i ciastek, masło orzechowe i galaretka z winogron. Wydawało się, że zapasy rozłożone na blacie starczą na cały rok! - Przykro mi, że babcia nie żyje - odezwał się łagodniejszym tonem, nie kierując tych słów do żadnego z nas. - Jeszcze przykrzej, że wasza matka uciekła nie tylko ode mnie, ale i od was. Pewno żałuje teraz, że was skrzywdziła, a chciała dopiec mnie... Idę dzisiaj i wrócę, dopiero jak będę zdrowy. Już mi lepiej i chciałbym z wami zostać, ale jak zostanę, to więcej będzie z tego złego niż dobrego. Mam teraz porządną robotę, co w sam raz mi pasuje. A wy miarkujcie się z jedzeniem, bo nie dostaniecie więcej, póki nie wrócę. Przerażona, chciałam wykrzyczeć, żeby nie odchodził, że nie przetrwamy tej srogiej zimy bez niego. - Któreś z was domyśla się, gdzie ona poszła? - Och, tato! - krzyknęła Fanny i chciała paść mu w ramiona, ale powstrzymał ją gestem. - Nie dotykaj mnie! - ostrzegł. - Nie wiecie, jakie to

straszne paskudztwo, ta choroba, co mi się przytrafiła. Jeden gość zapakował mi wszystko w worki. Spalcie je zaraz, jak tylko pójdę. Mój znajomek popróbuje znaleźć Sarę i sprowadzić do domu. Trzymajta się, aż wróci ona albo ja... No, lecę. Mimo że był zły, a czasem nienawistny i okrutny, handlował wytrwale bimbrem, żeby nas zaopatrzyć w podstawowe produkty, kilka smakołyków i odzież - może nie dobrej jakości, ale przynajmniej ciepłą. Przyglądałam się używanym ubraniom, które wysypał z worka. Fanny buszowała wśród nich z piskiem. Swetry i spódnice, dżinsy dla Toma i Keitha, bielizna dla wszystkich, pięć par butów w rozmiarach wybieranych na oko. Oczy wypełniły mi się łzami. Żadnych kurtek, zimowych butów, czapek, których tak potrzebowaliśmy. Jednak byłam wdzięczna nawet za te rozciągnięte swetry, znoszone przez innych. - Nie możesz nas zostawić samych! - zawołał Tom, wybiegając za papą. - Robię, co mogę, ciągle szukam pracy, lecz nikt w Winnerrow nie ufa Casteelom. Heavenly nie chodzi do szkoły, ale ja muszę się uczyć. Tato! Słyszysz? Muszę, bo inaczej umrę! Papa nie zwolnił kroku, głuchy na rozpaczliwe błagania syna. A rozpaczliwy szloch Fanny na pewno długo będzie mu towarzyszył. Tylko córka o imieniu Heaven nie uroniła ani jednej łzy, o nic nie błagała, nie wypowiedziała słowa pożegnania. Czułam, jak zimna, lepka ręka losu wyciska mi krew z serca. Znów sami, jak w koszmarnym śnie.

Sami, bez rodziców, bez środków do życia. Sami, w porywach wichru, w śnieżnych zaspach, gdy lód skul drogę do doliny. Nie mieliśmy zimowych butów, kurtek, nart, niczego, co pozwoliłoby nam dostać się do Winnerrow, do szkoły lub do kościoła. A stos jedzenia, który chwilowo piętrzył się na stole, nie wystarczy na długo. Co wtedy? Tata zatrzymał się przy pikapie i zmierzył po kolei wzrokiem swoje dzieci - oprócz mnie. Jakże mnie bolało, że nawet w takiej chwili nie zdobył się choćby na jedno spojrzenie! - Trzymajta się - powtórzył i zniknął w mroku. Przez chwilę słyszeliśmy jeszcze oddalający się warkot starego gruchota zmierzającego ciemną drogą w dół w znanym tylko tacie kierunku. Zrobiłam to, co zrobiłaby Sara. Zaczęłam układać jedzenie i ubrania. Z ustami zaciśniętymi w wąską linię, nie uroniwszy ani jednej łzy, stanęłam wobec wyzwania utrzymania rodziny, póki tata znów się nie pojawi.

Rozdział ósmy NĘDZA I SPLENDOR Jeszcze przez krótką, cudowną chwilę, póki taty nie skrył mrok, złudna nadzieja tliła się w naszych sercach, lecz ostatecznie rozwiała się i pogrążyliśmy się w bezdennej rozpaczy. Znowu zostaliśmy sami. Warkot silnika ucichł. Staliśmy zwartą gromadką, nasłuchując dalekich odgłosów nocy, przerażeni koszmarem, który już przeżyliśmy i który jeszcze nas czekał. Zostały nam zapasy, mające dowieść nikłej troski ojca. Przeklinałam go za to, że nas opuścił, i z tysiąca innych powodów. Popatrzyłam na stół pełen jedzenia. Wydawało się go dużo, ale na jak długo starczy? Do prymitywnej drewnianej skrzynki, która zimą skutecznie służyła nam za lodówkę, zapakowaliśmy wszystko, czego nie zamierzaliśmy zjeść tego dnia. W pewnym sensie mroźna zima stała się błogosławieństwem, bo latem, nie mając lodówki, musielibyśmy wszystko zjeść czym prędzej, aby się nie zepsuło. Kiedyś, z babcią, Sarą

i tatą było nas dziewięcioro, i wtedy nic się nie psuło, bo też nic nie zostawało. Dopiero później uświadomiłam sobie, że papa przyjechał w Święto Dziękczynienia i przywiózł nam świąteczny obiad. Głód układał nasz jadłospis. Zapasy, które miały starczyć do powrotu papy, szybko stopniały. Zostały nam fasola, groch i odwieczna podstawa naszej diety - mąka i smalec. Porywisty wiatr pogłębiał naszą rozpacz, a zimno sprawiało, że drżąc, kuliliśmy się wokół Starego Kopciu-cha. Godzinami wraz z Tomem rąbaliśmy drewno, ścinaliśmy małe drzewka i zbieraliśmy powalone przez wiatr gałęzie na opał. Życie osaczyło nas znowu znanym już koszmarem. Nie nasłuchiwałam porannych śpiewów ptaków (tych, które odważyły się zostać na zimę), nie podziwiałam cudownych zimowych zachodów słońca. Nie traciliśmy czasu na zabawy na dworze, gdzie mogła nas dopaść śmiertelna choroba, z której nikt by nas nie wyleczył, ani na wystawanie przy oknie, skąd ciągnęło chłodem. Tłoczyliśmy się przy piecu, pogrążeni w czarnych myślach. Dzień w dzień od rana rozpoczynałam codzienną walkę o przetrwanie, jak dawniej Sara. Dopiero po jej odejściu zdałam sobie sprawę, ile wcześniej miałam wolnego czasu nawet wtedy, kiedy przestała się troszczyć o dom. Tom starał się mi pomagać, ale uparcie namawiałam go do kontynuowania nauki. Fanny natomiast była przeszczęśliwa, że nie musi chodzić do szkoły.

Sęk w tym, że zostawała w domu nie po to, by pomagać, ale by podkradać jedzenie z zapasów i spotykać się z typkami, którzy zdążali prostą drogą do więzienia albo ku przedwczesnej śmierci. Bezustannie wagarowali, nałogowo pili, grali w bilard, uprawiali hazard i... seks. - Nie trza mi nauki - pogardliwie prychała Fanny. - Jużem się naumiała. W kółko powtarzała, że chce podziwiać się w srebrnym lusterku należącym do mojej matki. Wyrwała mi je z ręki, kiedy nieopatrznie wyjęłam lusterko ze skrytki, i chciała je sobie przywłaszczyć. Zamiast wszczynać batalię i pozwolić, by placki przypaliły się na piecu, postanowiłam odebrać je nocą, kiedy będzie spała, i skrzętnie ukryć. Na szczęście nie odkryła walizki z lalką. - Poszłabym do szkoły. W szkole jest cieplej niźli tu - gderała. - Heaven, coś ty taka dumna? I mnie też każesz taką być, i jak tylko chcę mówić prawdę, to zaraz drzesz się, że mam kłamać! Dosyć tego! Pójdę i wszystkim wykrzyczę, cośmy głodni, zmarznięci, nieszczęśliwi i umierający! - Tym razem płacz Fanny był szczery. - Jeszcze przyjdzie taki dzień, że nie będę wreszcie głodna i zmarznięta, poczekajta, to sami zobaczyta! - szlochała. Nienawidzę tej chałupy! Cięgiem zbiera mi się na płacz. Nie chcę płakać! Chcę mieć to, co dziewczyny z miasta! Heaven, odpuść se tę głupią dumę, bo zemrze-my tu wszyscy! Ten krzyk rozpaczy mnie poruszył. Po raz pierwszy Fanny wydała mi się ludzka i równie nieszczęśliwa jak ja. - Cicho, Fanny - powiedziałam miękko. - Płacz.

Uważam, że płacz uwalnia i pozwala zachować dumę. To pomoże nam stać się lepszymi i doda nam siły. Tak mówiła babcia. Księżyc stał już wysoko, kiedy Tom wrócił ze szkoły. Gwałtowny poryw wiatru szarpnął drzwiami, a potem zatrzasnął je za nim z hukiem. Tom cisnął na stół dwie szare, chude wiewiórki. Zasłoniłam oczy Naszej Jane i Keithowi, kiedy wprawnie obdzierał je ze skóry, żeby tego nie widzieli i nie rozpaczali. Wkrótce na piecu dusiło się mięso, do którego dodałam ostatnie marchewki i ziemniaki. Keith skulił się w kącie i bąknął, że nie jest głodny. - Musisz jeść - namawiał łagodnie Tom, biorąc go na ręce, zanosząc do stołu i sadzając na poduszce obok Naszej Jane. - Jeśli nie będziesz jadł, Nasza Jane też nie będzie, a ona musi jeść, bo jest słaba i chuda. Więc jedz, Keith, i pokaż siostrze, że smakuje ci mięso z jarzynami. Mijały dni, a Logan się nie pokazywał. Tom też nie spotykał go na szkolnym korytarzu. Był młodszy od Logana, więc nie chodzili do jednej klasy. - On gdzieś wyjechał z rodzicami - oznajmił dziesięć dni po wizycie Logana. Zadał sobie wiele trudu, by się czegoś o nim dowiedzieć. - Jego tata zatrudnił sprzedawcę w sklepie do swojego powrotu. Może umarł im ktoś z rodziny? Miałam nadzieję, że nie, a jednocześnie odetchnęłam z ulgą. Najbardziej bałam się, że Logan się przeprowadzi i zapomni o mnie. Albo śmiertelnie obrażony nie zechce

na mnie więcej spojrzeć. Lepiej było wierzyć, że wyjechał odwiedzić chorą babcię czy nawet na pogrzeb, niż myśleć, że zniknął, bo już mnie nie lubi. Wkrótce wróci do domu i któregoś dnia pojawi się znowu. Wtedy go przeproszę, a on się uśmiechnie i powie, że rozumie, i wszystko będzie jak dawniej. Czekało mnie szycie i cerowanie. Kiedyś Sara kupiła na wyprzedaży brzydki, tani materiał, którego nie chciał nikt poza nią. Prując stare sukienki i używając ich jako wykrojów, szyła nam pokraczne i niedopasowane, ale zdatne do noszenia ubrania. Sama nie umiałam uszyć sukienki dla Naszej Jane ani dla Fanny, a tym bardziej dla siebie. Z koszul Toma zostały strzępy i nie było za co kupić mu nowych. Naszywałam więc łaty i naprawiałam rozdarcia niezdarną, grubą fastrygą, która szybko pękała. Nieporadnie łączyłam brzegi, wbijając igłę w dziurki po sprutych szwach. Ze starych sukienek, z których już wyrosłam, usiłowałam skroić nową dla Naszej Jane. Było przeraźliwie zimno, ale przemogłam się i odeszłam od pieca, żeby wydobyć z ukrycia magiczną walizkę. Wśród pięknych letnich strojów wyszukałam miękki różowy pulower. Miał rękawy trzy czwarte i był o wiele za duży na Naszą Jane. Ale kiedy go zobaczyła, zapragnęła tego cuda z całego serca. - Poczekaj, aż ci go dopasuję - powiedziałam. W wycięcie na szyję wszyłam kawałek gumy, żeby podnieść ramiona. Teraz Nasza Jane mogła się wystroić w długą, śliczną, ciepłą różową swetrosukienkę. - Skądeś to wzięła? - spytała podejrzliwie Fanny po

powrocie z lasu, widząc, jak Nasza Jane radośnie podskakuje, prezentując swój nowy strój. - Co to za różowy ciuch, gadaj! - Znalazłem, wiatr go przywiał - wtrącił się Tom, który miał niezwykłą zdolność upiększania swoich myśliwskich opowieści. - Zakopany głęboko w śniegu, czekałem, aż dziki indyk wytknie głowę, żeby go ustrzelić na smaczny świąteczny posiłek. Nie spuszczałem wzroku z krzaków, za którymi się chował, z bronią gotową do strzału, z okiem na muszce, aż tu patrzę - nadlatuje coś różowego! Omal tego nie postrzeliłem, ale szczęśliwie wylądowało na krzaku. I to właśnie była ta sukienka z napisem „Nasza Jane" na metce. - Kłamiesz - prychnęła Fanny. - To największe i najgłupsze z twoich wszystkich kłamstw, co było ich milion. - Znasz się na tym, skoro twoich było dziesięć milionów! odparował. - Dziadku, Tom mnie przezywa kłamczuchą. Nie pozwól mu! - Przestań, Tom - odezwał się dziadek posępnie. - Nie żartuj se z siostry. I tak upływały nam dni. Fanny kłóciła się z Tomem, Keith i Nasza Jane siedzieli cicho i spokojnie, a dziadek rzeźbił, nie ruszając się z fotela. Stale narzekał na bolesne odciski, halluksy i świąd łuszczącej się skóry. Tej ostatniej dolegliwości moim zdaniem mogłyby zaradzić mydło i woda. Niestety, dziadek nie przepadał za kąpielą. W sobotnie wieczory musieliśmy go zmuszać do mycia. Zresztą opierał się wszystkiemu i najchętniej nie robiłby nic poza ukochanym rzeźbieniem.

Fanny wymyślała wszystkie możliwe preteksty, byle wykręcić się od roboty. W końcu dałam sobie z nią spokój, uznając, że skoro za cel życia obrała sobie egoizm i ignorancję, ma już w kieszeni dyplom koledżu. Natomiast Tom powinien kontynuować edukację, co do tego byliśmy zgodni. - Dobrze, Heaven - powiedział z ujmującym, choć smutnym uśmiechem. - Będę się uczył, i to za nas dwoje, żebym po powrocie ze szkoły mógł uczyć ciebie. Ale czy nie lepiej byłoby wyznać prawdę pannie Deale? Mogłaby wtedy przygotować dla ciebie materiały do nauki. - Jak chcesz wyznać prawdę, żeby nie dowiedziała się o naszych cierpieniach, głodzie, zimnie i samotności? Bo nie chcemy przecież, żeby to wiedziała, zgodzisz się ze mną? - Czy naprawdę byłoby to takie straszne? Przecież mogłaby nam pomóc... - zająknął się niepewnie, jakby obawiał się, że wybuchnę. - Posłuchaj, Tom, panna Deale zarabia marne grosze, a gdyby usłyszała o naszej sytuacji, gotowa byłaby wszystko na nas wydać. Znasz jej hojność. W żadnym razie nie możemy na to pozwolić. Poza tym pamiętasz chyba, jak pewnego dnia wygłosiła nam wykład o tym, że bieda i ciężkie doświadczenia wzmacniają i kształtują charaktery? Mój Boże, będziemy zahartowani i nieugięci jak stal! - O rany! Ty już jesteś twarda jak stal i nieugięta! Jeszcze trochę, a przez to hartowanie pomrzemy z głodu. Każdego dnia Tom wyruszał do szkoły ze starannie odrobionymi lekcjami. Nic go nie było w stanie

powstrzymać przed wyjściem - ani lodowate ulewy, ani śnieg z deszczem, ani wiatr, ani mróz. Krążył jak kurier pomiędzy szkołą a domem, choć nie miał odpowiedniego ubrania. Pilnie potrzebował ciepłej kurtki, lecz nie było jej za co kupić. Potrzebował nieprzemakających, zimowych butów z wysoką cholewką, gdyż te, które przyniósł tata, na nikogo nie pasowały. Niekiedy Fanny dreptała za nim, by uniknąć jednostajnej nudy w chacie. W klasie niczego się nie uczyła, ale miała szansę poflirtować z chłopcami. Keith chodził do szkoły tylko wtedy, kiedy Nasza Jane była zbyt chora, by za nim płakać. W sobotnie wieczory braliśmy kąpiel w niewielkiej balii ustawionej blisko Starego Kopciucha. Wodę czerpaną ze studni podgrzewaliśmy na piecu, dzięki czemu mogliśmy też umyć głowy. Szykowaliśmy się na jedyne radosne wydarzenie, jakie nam pozostało - wyjście do kościoła. Co niedziela, jeśli pogoda sprzyjała, wstawaliśmy o świcie i wkładaliśmy najlepsze z naszych nędznych ubrań. Tom przez pół drogi niósł Naszą Jane, a dalej ja pomagałam jej iść lub jeśli było trzeba, także brałam siostrzyczkę na ręce. Gdyby nie nadzieja na lody w rożkach, wątpię, czy uszłaby sama choć kilka kroków. Keith podskakiwał i tańczył wokół tego z nas, kto aktualnie zajmował się jego najukochańszą siostrzyczką. Fanny zwykle wyrywała do przodu. Ostatni z nas, daleko w tyle, kuśtykał dziadek, spowalniając marsz jeszcze bardziej niż Nasza Jane. Chodził teraz o lasce, a Tom wiele razy się cofał, żeby

pomóc mu przejść przez powalone drzewo lub kamień. Inaczej dziadek mógł upaść i złamać nogę. Zejście do doliny zabierało mu prawie dwie godziny, co oznaczało, że nasza czwórka musiała tyle czasu przebywać na zimnie, aby dotrzymać mu towarzystwa w drodze. Fanny docierała do kościoła na długo przed naszym przybyciem i ukryta w jakimś zakamarku, z zapałem się oddawała zakazanym uciechom. Tom natychmiast ją odnajdywał, przepędzał chłopaka, z którym się zabawiała, i poprawiał jej zadartą spódnicę. Dopiero wtedy wkraczaliśmy do kościoła, jak zwykle spóźnieni, momentalnie stając się obiektem dociekliwej lustracji, co po raz kolejny utwierdzało nas w przekonaniu, że jesteśmy najgorszą hołotą z gór, śmierdzącymi Casteelami. A jednak przebywanie w tym małym białym kościółku dawało nam nadzieję, rodziło wiarę i ufność. Mimo trudu, jaki kosztowały nas owe niedzielne wyprawy, chodzenie do kościoła sprawiało nam nie tylko przyjemność, ale też dostarczało tematu do rozmów w naszej samotni. Możność siedzenia w ostatniej ławie i przyglądania się odświętnie wystrojonym ludziom dawała chwilowe poczucie przynależności do ludzkiego gatunku, łagodząc męki pozostałych dni tygodnia. Starałam się unikać panny Deale, która na szczęście nie zawsze uczestniczyła we mszy. Jednak tego dnia przyszła. Odwróciła się do nas z uśmiechem ulgi w ślicznych oczach i gestem zaprosiła do zajęcia miejsc obok niej. Dzieląc się z nami śpiewnikiem, zaintonowała psalm dźwięcznym głosem. Nasza Jane uniosła wzrok

i wpatrzyła się w nią z takim zachwytem, że zebrało mi się na płacz. - Ona panią uwielbia - wyszeptałam, gdy usiedliśmy, a pastor Wise wszedł na mównicę. - Pomówimy po mszy - odszepnęła panna Deale. Posadziła sobie Naszą Jane na kolanach. Od czasu do czasu dotykała jej jedwabistych włosów i delikatnie wodziła palcem po policzku małej. Śpiewy stanowiły najlepszą część mszy. Najgorszą zaś było słuchanie przerażających kazań o grzesznych uczynkach. Zbliżało się Boże Narodzenie, a to pobudziło pastora Waylanda Wise'a do wyjątkowej żarliwości i wygłaszania kazań grożących ogniem i siarką, co przyprawiało mnie potem o nocne koszmary, jakbym już znalazła się w piekle. - Kto z was jest bez grzechu? - grzmiał. - Powstańcie i patrzcie na ten padół ze zgrozą i z niedowierzaniem! Wszyscyśmy grzeszni! Z grzechu jesteśmy zrodzeni, w grzechu powstaliśmy, w grzechu żyjemy i w grzechu pomrzemy! Wszechogarniający grzech, w nas i wokół nas, czający się, nieuchronny... - Dzielcie się, a będziecie zbawieni! - krzyczał pastor Wise, grzmocąc pięścią w mównicę, aż się trzęsła. - Dzielcie się, a zostaniecie wybawieni z rąk szatana! Dawajcie ubogim, potrzebującym, upadłym i osieroconym... a z tej rzeki złota cała dobroć spłynie na wasze życie. Dawajcie! Dawajcie! Dawajcie! Mieliśmy trochę drobniaków, które Tom zarobił, wykonując drobne posługi dla bogatych kobiet z doliny, ale

byłoby głupotą wydać je w płonnej nadziei na rzekę złota, która popłynie do nas w góry. Nasza Jane wierciła się na kolanach nauczycielki, kaszląc i kichając. Potrzebowała pomocy w wytarciu nosa i pójściu do toalety. - Ja z nią pójdę - szepnęłam i zaprowadziłam siostrzyczkę do ślicznej damskiej toalety z rzędem śnieżnobiałych umywalek, mydłem w płynie i papierowymi ręcznikami do wytarcia rąk. Zajęła niewielką kabinę, gdzie mogła usiąść, nie wąchając paskudnych zapachów, a potem mieć przyjemność ze spuszczania wody. Kom-pulsywnie wrzucała do sedesu papier i zafascynowana obserwowała, jak spłukuje go woda. Po powrocie nie pozwoliłam jej usiąść na kolanach panny Deale, żeby nie pogniotła do reszty ślicznego kostiumu. Nasza Jane skarżyła się, że bolą ją nogi w za małych butach i jest jej zimno. - Dlaczego ten pan tak krzyczy i tak długo nie kończy? Kiedy wstaniemy i znowu będziemy śpiewać? - Siostrzyczka uwielbiała śpiewać, choć fałszowała. - Ciii... - uspokoiłam małą, biorąc ją na kolana. - Niedługo kazanie się skończy i znów będziemy śpiewać, a potem kupimy lody. Dla lodów Nasza Jane gotowa była stąpać po rozżarzonych węglach. - A kto za nie zapłaci? - szepnął zatroskany Tom. - Panna Deale nie może znowu nam fundować. Jak damy drobne na tacę, nic nam nie zostanie. - To nie dawaj na tacę, tylko udaj, że dajesz. Jesteśmy

ubodzy, potrzebujący, upadli i osieroceni, a rzeki, zwłaszcza rzeki złota, nie płyną pod górę, prawda? Tom niechętnie zgodził się ze mną, choć wolał postawić na Bożą szczodrość. Musieliśmy zachować ostatnie drobne na lody dla Keitha i Naszej Jane. Przynajmniej tyle mogliśmy dla nich zrobić. Taca przywędrowała do naszej nawy. - Ja zapłacę za wszystkich - szepnęła panna Deale, widząc, że Tom sięga do kieszeni. - Zostawcie to, co macie, dla siebie. Niech mnie licho, jeśli nie położyła na tacy całych dwóch dolarów! Kiedy przebrzmiała ostatnia pieśń, a panna Deale wciągnęła wytworne, skórzane rękawiczki i sięgnęła po torebkę oraz swój śpiewnik i Biblię, szepnęłam: - Teraz szybko do wyjścia, już! Pociągnęłam Naszą Jane za sobą, ale stawiła opór, powłócząc nogami i krzycząc płaczliwie: „Lody! Hev-lee, lody!". To dało pannie Deale szansę, by nas dogonić, gdy przemykaliśmy niepostrzeżenie obok pastora Wise'a i jego srogiej żony. - Chwileczkę, poczekajcie! - zawołała nauczycielka, śpiesząc za nami po śliskiej posadzce ze stukotem wysokich obcasów. - To na nic - szepnęłam do Toma, który podtrzymywał dziadka. - Wymyślmy jakiś dobry wykręt, bo inaczej ona upadnie i złamie nogę. - Och, dzięki Bogu - wysapała panna Deale, kiedy się z nami zrównała. - Czemu taki pośpiech, skoro wiecie,

że obiecałam Naszej Jane i Keithowi łody? A reszta... co, nie lubicie już słodyczy? - Uwielbiamy lody! - wypaliła Fanny, a Nasza Jane wyciągnęła rączki do swojej lodowej bogini i przylgnęła do nauczycielki jak rzep. - Chodźmy wszyscy usiąść w cieple. Odpoczniemy sobie i miło porozmawiamy. Panna Deale poprowadziła nas do drogerii Stone-wallów. Keith w podskokach złapał ją za rękę, a Fanny zachowywała się niemal równie dziecinnie jak młodsze rodzeństwo, choć dopiero co gotowa była macać się z jakimś pryszczatym chłopakiem z doliny, żeby dostać od niego ćwierć dolara. - Jak się miewa wasz ojciec? - zapytała panna Deale. - Nie widziałam go ostatnio. - Któregoś dnia się pojawi - odparłam sucho, modląc się z nadzieją, że nauczycielka nigdy się nie dowie o chorobie taty. - A dlaczego wasza matka dziś nie przyszła? - Nie czuje się dobrze, została w domu i odpoczywa. - Tom powiedział, że byłaś chora. Dobrze wyglądasz, choć schudłaś. - Wkrótce wrócę do szkoły... - A kiedy wrócą Keith i Nasza Jane? - nalegała panna Deale, podejrzliwie mrużąc niebieskie oczy. - Oboje ostatnio trochę niedomagali... - Heaven, proszę, bądź ze mną szczera. Jestem twoją przyjaciółką. Przyjaciel to taka osoba, na której zawsze możesz polegać i która przychodzi z pomocą, kiedy go

potrzebujesz. Przyjaciel rozumie. Chcę wam pomóc, więc jeśli jest coś, co mogę dla was zrobić, powiedzcie mi o tym. Nie jestem bogata, ale też nie jestem biedna. Ojciec zostawił mi niewielki spadek. Moja matka mieszka w Baltimore i nie czuje się ostatnio najlepiej. Zanim pojadę tam na święta, chcę się od was dowiedzieć, co mogę zrobić, żeby ułatwić wam życie i uczynić je bardziej znośnym. Taka okazja rzadko puka dwa razy do tych samych drzwi, ale duma zacisnęła mi gardło i zmroziła język. Milczałam, podobnie jak Tom i dziadek. Na szczęście lub nieszczęście śmiała i bezwstydna Fanny oddaliła się, aby przeglądać pisma. Kiedy tak biłam się z myślami, czy nie wyznać całej prawdy, panna Deale przyglądała się, jak dziadek, przybity i osowiały, siada na wyściełanej ławce przy stoliku. - Biedny staruszek - powiedziała z głębokim współczuciem. Musi tęsknić za babcią. Ty pewnie też tęsknisz. - Napotkała mój wzrok i uśmiechnęła się ciepło. - Mam świetny pomysł. Lody są smaczne, ale to nie posiłek. Planowałam zjeść lunch w restauracji, lecz nie znoszę jeść sama, bo wszyscy się wtedy na mnie gapią. Zróbcie mi tę przysługę i zjedzcie ze mną. - Wspaniale! - zawołała Fanny, która pojawiła się znienacka, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu. Niczym pies myśliwski potrafiła wywąchać darmowy posiłek. - Bardzo dziękujemy, nie możemy przyjąć zaproszenia oznajmiłam sztywno, złapana w sidła własnego niezłomnego uporu, bo w głębi ducha pragnęłam odrzucić

dumę i nie zważać na nic jak Fanny. - To miło z pani strony, nawet więcej niż miło, ałe musimy wrócić do domu przed zmierzchem. - Niech pani jej nie słucha, panno Deale! - wrzasnęła Fanny. Głodujemy od czasu, jak tata poszedł se precz. Mama też sobie poszła, babcia nie żyje, a dziadkowi wrócenie do domu zajmie tyle czasu, że i tak zrobi się ciemno. A jak już tam dojdziemy, to i tak nie będzie czego do gęby włożyć! - Tata wróci na dniach - dodałam pośpiesznie. - Prawda, Tom? - Tak, na dniach - potwierdził, tęsknie spoglądając na restaurację po drugiej stronie ulicy. Często marzyliśmy, że któregoś dnia zasiądziemy przy okrągłym stoliku nakrytym świeżym białym obrusem, na którym stał kryształowy wazon z pojedynczą różą. Wytworne krzesła były obite czerwonym aksamitem, a wokół krzątali się kelnerzy ubrani na biało i czarno. W lokalu dominowało piękne połączenie bieli, czerwieni i złota. Na pewno wnętrze pachnie czystością i perfumami, nie wspominając już o jego przytulnym cieple i smakowitych potrawach. - Wasza matka odeszła? - zapytała panna Deale z wyrazem grozy na ładnej twarzy. - Cóż, słyszałam pogłoski w mieście, ale nie chciałam wierzyć. A więc to prawda? - Nie wiem - odparłam krótko. - Może zmieni zdanie i wróci. Taka już jest. - Nie jest taka! - znów krzyknęła Fanny. - Ona nigdy nie wróci! Napisała to na kartce. Tata ją przeczytał,

dostał szału i poleciał szukać mamy. A my strasznie cierpimy, panno Deale, bez mamy, bez taty, bez jedzenia i bez ubrań na zimę, i nawet drewna nam nie starcza do palenia. To okropne, pani wierzy, straszne! Miałam ochotę zastrzelić Fanny na miejscu. Jak śmiała wykrzyczeć prawdę i tak nas upokorzyć w sklepie, gdzie dwadzieścia par uszu mogło usłyszeć każde słowo! Czerwona ze wstydu i zażenowania chciałam zapaść się pod ziemię albo spłonąć żywcem. Nasze sekrety wyszły na jaw. To tak jakby publicznie rozebrać się do naga. Chciałam powstrzymać Fanny, ale zerknęłam na dziadka, potem na Keitha i Naszą Jane, i ciężko westchnęłam. Cóż warta jest duma w porównaniu ze zgłodniałym, błagalnym spojrzeniem wielkich oczu wyzierających z wychudzonej buzi? Jakaż byłam głupia, odrzucając troskę tej wspaniałej kobiety! Idiotka. Fanny ma dziesięć razy więcej rozumu. - Chodź, Heaven. Fanny chce zjeść w restauracji i Tom też, jak widzę. Nasza Jane i Keith są chudziusieńcy i głodni, więc chyba ulegniesz większości? Po prostu zostałaś przegłosowana, i już. Casteelowie są tej niedzieli moimi gośćmi, jak zresztą w każdą następną niedzielę, dopóki wasz ojciec nie wróci, aby zająć się wami. Z najwyższym trudem powstrzymywałam płacz. - Pod jednym warunkiem: że zwrócimy pani pieniądze, kiedy już będzie nas stać - zastrzegłam. - Naturalnie, Heaven. Los, ubrany w kosztowny kostium i szal z norek, zarządził nami. A kiedy przeznaczenie stroi się w ten sposób, kto by mu nie uległ?

Panna Deale maszerowała ulicą niczym Mojżesz na czele swego głodnego ludu. Nasza Jane kurczowo uczepiła się jej dłoni. Dumna jak paw, którego nigdy nie widzieliśmy, wkroczyła do luksusowej restauracji. Kelnerzy ubrani na biało i czarno otaksowali nas wzrokiem, jakbyśmy stanowili grupę cyrkowych dziwolągów, z wyraźną nadzieją, że zaraz znikniemy. Ludzie przy stolikach wpatrywali się w nas z pogardą, marszcząc nosy. Ale panna Deale była uśmiechnięta. - Dzień dobry, pani Holiday, witam, panie Holiday - uprzejmie powitała urodziwą parę ubraną równie elegancko jak ona. - Miło państwa znowu spotkać. Syn wspaniale sobie radzi w szkole i na pewno są państwo z niego dumni. Jak to cudownie zjeść obiad z rodziną... Szła przez salę pewnym krokiem, nie krępując się z powodu bandy obdartusów podążającej za nią do najlepszego stolika. Gdy tam dotarliśmy, władczym gestem nakazała zdumionemu kelnerowi pomóc nam zająć miejsca. - Stąd jest najlepszy widok na waszą górę - wyjaśniła. Czułam się onieśmielona, wystraszona i zażenowana. Usiadłam na pięknym złotym krześle z purpurowym obiciem, czując się jak księżniczka ze snów. Nos Naszej Jane znów wymagał wytarcia. Tom złapał za rękę Keitha i zapytał o męską toaletę. Fanny szczerzyła się do wszystkich. Zanim usiadła - a kelner czekał, by przysunąć jej krzesło - zaczęła ściągać trzy swetry, jeden po drugim. Goście restauracji i kelnerzy obserwowali ją z osłupieniem i konsternacją, zaniepokojeni, czy nie rozbierze

się do naga. Też się tego bałam. Lecz Fanny pozostała w nędznej sukienczynie, po czym obdarzyła pannę Deale promiennym uśmiechem. - Nigdy jeszcze w moim podłym życiu nie czułam się taka szczęśliwa jak teraz. - Miło, że tak mówisz; dzięki temu ja też czuję się szczęśliwa odparła z uśmiechem panna Deale. Keith nie był takim fanem spuszczania wody jak Nasza Jane, toteż szybko wrócili z Tomem do stolika, jakby obawiali się, że ominie ich coś fantastycznego. Tom promieniał ze szczęścia. - Prezent gwiazdkowy, prawda, Heavenly, no powiedz? O tak! Do Bożego Narodzenia zostało pięć dni. Spojrzałam na wysoką, wspaniałą choinkę w kącie sali i na poinsecje rozstawione wokół niej. - Ślicznie tu, co nie? - zachwycała się Fanny zbyt głośno. Kiedy będę sławna i bogata, co dzień będę tak jadła lunch, przez calutki rok! - Czyż nie jest miło? - Panna Deale promieniała. - Chyba o wiele lepiej, niż gdybyście poszli w swoją stronę, a ja w swoją. A teraz niech każdy powie, czego by pragnął najbardziej. Zaczniemy od pana, panie Casteel. - Weźmiem to, co reszta - wymamrotał dziadek, speszony i onieśmielony. Dłonią zasłaniał usta, żeby nikt nie dostrzegł szczerbatej szczęki, a wodniste oczy wlepił w stół, jakby bał się nawet rozejrzeć. - Panno Deale - wypaliła Fanny bez wahania - niech pani zamówi co najlepsze, co pani najbardziej lubi, to

i my to weźmiem. I deser! Byle nie kapusta, suchary i smalec. - Bardzo dobry pomysł, Fanny. - Panna Deale kiwnęła głową. - Więc ja wybieram. Czy ktoś z was nie lubi wołowiny? Wołowina! Nie jadaliśmy takiego mięsa. Policzki Naszej Jane i Keitha od razu nabrały rumieńców. - Uwielbiam wołowinę! - zakrzyknęła Fanny z namiętną żarliwością. Dziadek skinął głową, Nasza Jane rozglądała się szeroko otwartymi oczami, Keith nie odrywał wzroku od siostrzyczki, a od Toma biło szczęście. - Cokolwiek pani lubi, z pewnością będzie nam smakowało powiedziałam z pokorą, bezgranicznie wdzięczna za ten prezent i jednocześnie niespokojna, że narobimy nauczycielce wstydu swoimi złymi manierami przy stole. Panna Deale ujęła serwetkę złożoną na kształt kwiatu, strzepnęła ją i rozłożyła sobie na kolanach. Szybko zrobiłam to samo i kopnęłam Fanny pod stołem, po czym pomogłam Keithowi rozłożyć jego serwetkę, a panna Deale zajęła się Naszą Jane. Dziadek zdołał jakoś sam sobie poradzić, Tom też. - Na pierwsze danie weźmiemy sałatkę albo zupę. Na drugie mięso z warzywami. Jeśli wolicie owoce morza, baraninę czy wieprzowinę, mówcie teraz. - Chcemy wołowinę - oświadczyła Fanny, prawie się śliniąc. - Świetnie, wszyscy się zgadzają? Zgodnie kiwnęliśmy głowami, nie wyłączając Naszej Jane i Keitha.

- Teraz musimy zdecydować, czy chcemy krwistą, średnio wypieczoną czy dobrze wypieczoną, a może wolicie steki? Spojrzeliśmy z Tomem po sobie, zbici z tropu. - Pieczoną wołowinę - szepnęłam. W moich ulubionych książkach prawdziwie romantyczni mężczyźni jedli pieczoną wołowinę. - Dobrze, dla wszystkich. Sama uwielbiam średnio wypieczoną. - Do tego ziemniaki i jarzyny... - Nie chcę jarzyn - przerwała jej Fanny. - Tylko mięso, ziemniaki i deser. - To nie jest dobrze zbilansowany posiłek - zauważyła panna Deale, nie podnosząc wzroku znad menu. Nasze kelner już zabrał i jak zauważyłam, ukradkiem wytarł. - Weźmiemy sałatkę mieszaną i zieloną fasolkę szparagową. Będzie nam smakowało, zgadza się pan, panie Casteel? Dziadek milcząco skinął głową. Był tak onieśmielony, że obawiałam się, czy cokolwiek przełknie. O ile wiedziałam, nigdy nie był w restauracji. To nie był lunch, to była uczta! Postawiono przed nami ogromne talerze z sałatką. Znieruchomieliśmy z wrażenia. Podniosłam oczy, żeby zobaczyć, którego widelca używa panna Deale, i wzięłam taki sam. Tom też ją naśladował, ale Fanny zaczęła jeść palcami, póki znów nie kopnęłam jej pod stołem. Nasza Jane dziobała widelcem swoje danie, a Keith wyglądał na zmartwionego, jakby starał się ze wszystkich sił przełknąć nieznane jedzenie bez płaczu. Panna Deale

posmarowała dwie ciepłe bułeczki i wręczyła po jednej Naszej Jane i Keithowi. - Smakują z sałatką, spróbujcie. Do śmierci będę pamiętać tę cudowną sałatkę pełną zielonych, nieznanych nam liści, pomidorów, których nie spodziewałam się o tej porze roku, maleńkich kolb kukurydzy, zielonych papryczek, grzybów i wielu innych składników, których nawet nie potrafiłam nazwać. Tom, Fanny i ja pochłonęliśmy nasze dania w błyskawicznym tempie, często sięgając do przykrytego serwetką koszyka po kromki świeżego chleba (koszyk musiał być napełniany trzykrotnie). - To chyba prawdziwe masło - szepnęłam do Toma. Zanim Nasza Jane, Keith i dziadek skończyli sałatkę, na stół wjechało danie główne. - Czy pani tak codziennie je? - zapytała Fanny, a jej ciemne oczy płonęły szczęściem. - Cud, że nie waży pani tony! - Nie, Fanny, nie jadam tak codziennie. Robię sobie przyjemność tylko w niedziele. I od teraz w niedziele będziecie mi towarzyszyć, kiedy tylko będę w mieście. To było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Mogliśmy przetrwać cały tydzień na tym, co zjedliśmy tego dnia. Z ogromną determinacją postanowiłam zjeść wszystko, nawet gdyby mój żołądek protestował. Sądzę, że Fanny, Tom, a nawet Nasza Jane i Keith postanowili tak samo. Tylko dziadek miał ldopot z mięsem z powodu braku zębów. Zbierało mi się na płacz, gdy widziałam, z jakim apetytem Nasza Jane pałaszuje swoją porcję. Keith szybciutko

wyczyścił swój talerz i nawet przesadził, bo wylizał resztki ciemnego sosu. - Heaven, pozwól im zebrać sos bułką. - Panna Deale powstrzymała mnie gestem dłoni przed obruganiem brata. Cieszę się ogromnie, że tak wam smakowało. No i oczywiście wszyscy mają ochotę na deser, prawda? - Uwielbiamy desery! - krzyknęła Fanny tak głośno, że twarze gości znowu skierowały się ku nam. - Chcę ten pyszny tort czekoladowy - dodała, wskazując kartę deserów. - A pan, panie Casteel? - spytała panna Deale uprzejmie, delikatnie. - Jaki deser pan zamówi? Dziadek był wyraźnie nieswój i bez wątpienia dokuczały mu gazy, bo jego żołądek nie był przyzwyczajony do takiej ilości jedzenia naraz, a przeżuwanie kęsów zajmowało mu wieczność. - Cokolwiek... - bąknął. - Myślę, że zamówię ciasto czekoladowe - oznajmiła panna Deale. - Ale Nasza Jane i Keith pewnie wybiorą czekoladowy pudding, który tu serwują, a pan, panie Casteel, i wy, Heaven i Tom, wybierzcie sobie, co chcecie, bo Fanny i mnie będzie przykro zajadać słodkości, jeśli cała reszta się do nas nie przyłączy. Tort, ciasto, pudding? Które? Wybrałam to co panna Deale, która z pewnością wiedziała, co jest najlepsze. Ogromny kawał tortu Fanny z bitą śmietaną i wisienką oczarował mnie, a czekoladowy pudding dla dziadka, Toma, Naszej Jane i Keitha podano w tak wytwornych pucharkach na nóżce, że trochę pożałowałam swojego wyboru.

Nasza Jane szybko pochłaniała deser, skończyła swoją porcję przed Keithem i obdarzyła pannę Deale najbardziej promiennym ze swoich uśmiechów. - Dooobre! Kilka osób siedzących w pobliżu się uśmiechnęło. Jak do tej pory wszystko przebiegało bez perturbacji, oprócz zachowania Keitha, który wylizał pucharek. Mogłam się spodziewać, że szczęście nie potrwa długo... Nagle Nasza Jane zaczęła się krztusić, pozieleniała i... zwymiotowała wprost na wełnianą spódnicę panny Deale w kolorze wina. Nieco nieczystości rozprysnęło się po białym obrusie, trochę po mnie. Nasza Jane najpierw szeroko otworzyła przerażone oczy, po czym wybuchła gwałtownym, rozdzierającym szlochem, starając się ukryć twarz na moich kolanach. Przepraszając raz za razem, zerwałam się, żeby zetrzeć swoją serwetką paskudztwo ze spódnicy nauczycielki. - Nie przejmuj się tak, Heaven - uspokajała panna Deale, sprawiając wrażenie osoby całkowicie nieporuszonej tą katastrofą. - Oddam spódnicę do pralni i będzie jak nowa. Przestańcie się martwić, spokojnie. Ubierzcie się, a ja w tym czasie zapłacę. Potem odwiozę was do domu. Inni biesiadnicy odwrócili wzrok, ignorując wydarzenie. Nawet kelnerzy wydawali się niezbyt przejęci, jakby dokładnie przewidzieli bieg wypadków już w momencie, kiedy stanęliśmy w drzwiach restauracji. - Nie chciałam, Hev-lee, ale już nie mogłam... - chlipała Nasza Jane, kiedy panna Deale podpisywała czek.

- Po prostu przeproś pannę Deale. Ale mata była zbyt speszona, znowu zaczęła szlochać. - Kochanie, pamiętam, że mnie się też to zdarzało w twoim wieku - pocieszała ją panna Deale. - Takie rzeczy każdemu się mogą przytrafić, prawda, Heaven? - Tak, tak - przytaknęłam żywo. - Zwłaszcza że mały żołądek nie nawykł do takiej ilości jedzenia. - Już nigdy na nikogo nie zwymiotuję - obwieściła Nasza Jane. - Mój brzuszek wie, jak się zachować. Zaniosłam Naszą Jane do drogiego czarnego samochodu panny Deale. Kiedy wjeżdżaliśmy serpentynami pod górę, coraz wyżej i wyżej, tam gdzie wśród nawisłych chmur stała nasza chata, zaczął prószyć śnieg. Całą drogę dręczyła mnie obawa, że wrażliwy brzuszek Naszej Jane znowu uwolni się od nadmiaru jedzenia i zanieczyści wnętrze wspaniałego auta. Jednak mała dzielnie panowała nad żołądkiem i tym, co w nim jeszcze zostało, toteż dojechaliśmy do domu bez sensacji. - Nie wiem, jak mam pani dziękować - powiedziałam ze skruchą, stojąc na nędznym ganku z Naszą Jane na rękach. - Tak mi strasznie przykro z powodu pani pięknego kostiumu. Mam nadzieję, że plamy zejdą. - Na pewno, Heaven. - Niech nam pani zafunduje obiad w przyszłą niedzielę napraszała się Fanny, po czym otworzyła chatę i znikła w środku. Przez sekundę drzwi pozostały niedomknięte i przez tę szparę rzuciła jeszcze: - Dzięki bardzo, panno Deale. Pani to wie, jak się zabawić!

Trzask! Drzwi się zamknęły. - Jest pani niezwykła. - Tom nachylił się niezręcznie, by ucałować pannę Deale w policzek. - Dziękuję za wszystko. Choćbym miał żyć sto lat i jeden rok, nigdy nie zapomnę dzisiejszego dnia, pani i tego obiadu, najlepszego, jaki kiedykolwiek jadłem... z całym szacunkiem dla twoich, Heaven. Oczywiście wypadało zaprosić pannę Deale do środka i okazać tym razem naszą gościnność. Jednak wpuszczenie jej do domu oznaczałoby przekazanie kolejnych informacji, a do tego nie mogłam dopuścić, choć czułam, że nauczycielka czeka na zaproszenie, żeby zobaczyć, jak naprawdę żyjemy. Nasza chata z zewnątrz wyglądała wystarczająco żałośnie, ale jej wnętrze przyprawiłoby tę dobrą kobietę o bezsenność. - Dziękuję jeszcze raz, panno Deale, za wszystko, co pani zrobiła. I proszę wybaczyć Fanny jej namolność. Naszej Jane jest okropnie przykro, choć tego nie mówi. Zaprosiłabym panią do środka, ale zostawiłam straszny bałagan... Rety! Szczera prawda! - Rozumiem. Może wasz tata jest w domu i zastanawia się, co się z wami dzieje. Chętnie zamienię z nim parę słów. - Nie ma go tu, panno Deale. - Fanny wytknęła głowę z chaty. - On chory... - Był chory - przerwałam pośpiesznie. - Czuje się o wiele lepiej i jutro się go spodziewamy. - Och, jaka ulga to słyszeć. - Nauczycielka przytuliła mnie z uśmiechem. Poczułam zapach jej perfum. - Jesteś

taka dzielna i szlachetna, ale za młoda, żeby tyle znosić, jutro po południu, tuż po szkole, przywiozę wam prezenty pod choinkę. - Nie możemy na to pozwolić - zaprotestowałam słabo. Nie wyjawiłam, że nie mamy choinki. - Możecie, a nawet musicie. Czekajcie na mnie jutro około czwartej trzydzieści. - Będziem czekać. - Fanny znów wytknęła głowę ze szpary w lichych drzwiach. Najwidoczniej podsłuchiwała. - Niech pani nie zapomni! Panna Deale uśmiechnęła się i otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale zmieniła zdanie. - Heaven, jesteś wspaniałą dziewczyną. Nie zniosłabym myśli, że nie skończysz szkoły, mając taki dryg do nauki. Nagle rozległ się słaby głosik - to niespodziewanie odezwał się Keith, chyba po raz pierwszy bez pytania, sam z siebie. - Psze pani - wyszeptał, tuląc się do mojej spódnicy. - Nasza Jane przeprasza. - Wiem. - Panna Deale delikatnie dotknęła policzka małej, poczochrała ładną czuprynę Keitha, po czym wsiadła do samochodu i odjechała. W chacie było niemal tak zimno jak na dworze. Tom dorzucił drewna do Starego Kopciucha. Bujałam Naszą Jane, czując, jak zimny wiatr wdziera się w szczeliny ścian, dmucha ze szpar w podłodze, hula w nieszczelnych framugach okien. Po raz pierwszy chata wydała mi się absolutnie nierealna. Stały mi przed oczami gładkie

białe ściany restauracji, karminowy dywan i eleganckie meble. Takiego świata życzyłam nam wszystkim. Najlepszy posiłek, jaki kiedykolwiek jadłam, pogłębił obraz naszej nędzy. Zapłakałam. Tego wieczora zapragnęłam zmówić długą modlitwę. Miałam zamiar klęczeć godzinami, by Bóg mnie w końcu wysłuchał i przywiódł tatę do domu. Następnego ranka wstałam o świcie i podśpiewując, rozpoczęłam dzień od gotowania. Wyprawiłam Toma do szkoły i natychmiast zabrałam się do sprzątania, werbując do pomocy Fanny, choć narzekała: - I tak nie będzie tu ładnie! Możesz se zamiatać, czyścić i szorować, a i tak będzie śmierdzieć! - Nie będzie, jak dobrze posprzątamy. Dom musi lśnić. Rusz się więc, leniuchu, i do roboty, bo nie będzie żadnych więcej przyjemności! - Ona i tak będzie dla nas dobra! - Chcesz ją posadzić na brudnym krześle? Poskutkowało. Fanny włączyła się w porządki, ale już po godzinie miała dość, więc zwinęła się na sienniku, żeby pospać. - Oj, coby już było popołudnie - wymamrotała. Dziadek drzemał w fotelu, czekając na cud, który miał się wydarzyć wraz z przybyciem panny Deale o czwartej trzydzieści. Czwarta trzydzieści nadeszła i minęła, lecz panna Deale się nie pojawiła. Dopiero o zmierzchu Tom przyniósł od niej kartkę z wiadomością.

Najdroższa Heaven! Wczoraj po powrocie do domu zastałam po drzwiami telegram. Moja matka jest w szpitalu, poważnie chora, więc lecę do niej. Jeśli z jakiegokolwiek powodu będziesz czegoś potrzebowała, zadzwoń pod poniższy numer na mój koszt. Posyłam do Was kuriera z prezentami. Proszę, przyjmij je, bo kocham Was jak własne dzieci. Marianne Deałe Zapisała numer telefonu z numerem kierunkowym, prawdopodobnie nie zdając sobie sprawy, że nie mamy telefonu. Westchnęłam. - Mówiła coś jeszcze? - zapytałam Toma. - Wiele. Pytała, kiedy wraca tata, czego potrzebujemy, jaki rozmiar ubrania i numer buta każde z nas nosi. Błagała, żebym jej powiedział, czego najbardziej nam potrzeba. No i co miałem mówić, skoro nasza lista jest długa na kilometr? Trzeba nam dosłownie wszystkiego, a najbardziej jedzenia. I wiesz, stałem przed nią jak dureń, modląc się, żebym potrafił zamienić się w Fanny, schować dumę do kieszeni i bez skrupułów wziąć, ile się da. Cóż, nie potrafiłem i wreszcie odjechała. Jedyna nasza przyjaciółka... - Ale przysyła prezenty. - No proszę! - Tom się zaśmiał. - Gdzież twoja duma? Minęły trzy dni, a przesyłka nie dotarła. Dzień przed Wigilią Tom przyniósł złe wieści. - Poszedłem do sklepu, o którym mówiła panna

Deale, żeby zapytać, co się stato z przesyłką, którą mieli dostarczyć. Odpowiedzieli, że nie dostarczają paczek w tym hrabstwie. Próbowałem z nimi dyskutować, ale upierali się, że musimy poczekać na powrót panny Deale, aby wniosła dodatkową opłatę. Gdyby ją o tym uprzedzili, na pewno by zapłaciła. Wzruszyłam ramionami, starając się zachować obojętność. Ale serce mi się ścisnęło. Prawdziwa górska zima postanowiła tego dnia przypuścić okrutny atak z siłą, do jakiej nie byliśmy przygotowani. Rzuciliśmy się utykać szpary szmatami - w progu, pomiędzy deskami podłogi, wokół grzechoczących od wiatru szyb. Chata wyglądała w środku jak wystrzępiony, tkany z gałganów chodnik, który mimo zimna stanowił raj dla much, karaluchów i pająków. Zachody słońca w górach trwały krótko i noc zatrważająco szybko okrywała szczyty niczym lodowy pled. Nawet spanie w środku zrolowanych sienników nie pomagało się rozgrzać, bo podłoga wokół pieca była przemarznięta. Dziadek spał w mosiężnym łóżku, chyba że zasnął w swoim fotelu na biegunach. Bardzo namawiałam go, żeby spał w tym łóżku i nie narażał swoich starych, zreu-matyzowanych członków na kontakt z lodowatą, twardą podłogą. - Nie - sprzeciwił się pewnego wieczoru. - W taki ziąb maluchy powinny spać w łóżku, nie ja. Żadnych ale, Heaven, dzieciaku, rób, jak ci każę! - dodał z uporem. - Połóż się do łóżka z Naszą Jane i Keithem, a jak się ściśnięcie, to będziecie jedno drugie grzali.

Z bólem serca posłuchałam dziadka, wiedząc, jaki potrafił być uparty w najdziwniejszych sprawach. A pomyśleć, że wcześniej uważałam go za samoluba! - Łóżko jest dla najmłodszych, najsłabszych - obstawał. Oczywiście chodziło o Naszą Jane i Keitha. - Chwila! - wydarła się Fanny. - Jeśli maluchom należy się łóżko, to i mnie. Starczy dla mnie miejsca. - Ale wtedy nie starczy dla Heaven - wstawił się za mną Tom. - I dla Toma nie starczy! - wrzeszczała Fanny. Starczyło. W nogach łóżka, w tej części, gdzie leżeli Nasza Jane i Keith. Tylko musiał podkurczać bose, zmarznięte stopy. Przed pójściem spać narąbał drewna, by rozpalić większy ogień i stopić lód na wodę. Stary Kopciuch wypluwał z siebie jeszcze więcej gryzącego dymu. Tom wstawał w nocy, by podldadać drewno do pieca, bo bardzo szybko się spalało. Każdą wolną chwilę po szkole, aż do ciemnej nocy, także w soboty i niedziele, rąbał na podwórku drewno do starego pieca, który pożerał je z łapczywością słonia zajadającego kokosy. Rąbał z determinacją i poświęceniem, aż ramiona i plecy bolały go tak bardzo, że w nocy nie mógł spać i przewracał się z boku na bok, pojękując z bólu. Wstawałam, aby smarować mu plecy olejem rycynowym, który, jak mówiła babcia, świetnie koił wszelkie dolegliwości. W większych dawkach wywoływał poronienia i w to akurat wierzyłam. Połknięty w dużej ilości rozpuszczał wszystko w środku i pomagał wydalać. A zbolałym mięśniom Toma istotnie przynosił ulgę.

W nocy słyszałam nie tylko pojękiwania Toma, ale też świszczące chrapanie dziadka, bezustanne pokasływanie Naszej Jane, burczenie w brzuchu głodnego Keitha. Ale przede wszystkim usłyszałam kroki na rozpadającym się ganku. Papa wraca? Niedźwiedź grasuje przy domu? Wilki podeszły pod chatę, żeby nas pożreć? Tom żarliwie wierzył, że papa nie zostawi nas na śmierć z głodu i zimna. - Niezależnie od tego, co myślisz, on nas kocha, i ciebie też, Heavenly - zapewniał. Skuliłam się na boku, z nogami opartymi o plecy Toma, i wpatrywałam się w niski sufit, modląc się do niewidocznego nieba, żeby tata wrócił do domu, zdrowy i silny, błagając nas o wybaczenie. Następnego dnia wypadała Wigilia. W kredensie pozostało tylko pół szklanki mąki, łyżeczka smalcu i dwa uschnięte jabłka. Obudziłam się z tak przytłaczającym poczuciem wiszącego nad nami fatum, że ledwie mogłam się ruszyć. Wpatrywałam się w tę resztkę jedzenia, jaka nam została, i z oczu ciekły mi łzy. Ta odrobina smalcu nie wystarczy nawet dla Naszej Jane. Podłoga za mną zaskrzypiała i Tom objął mnie w pasie. - Nie płacz, Heavenly, proszę, nie płacz. Nie poddawaj się. Los się wreszcie odmieni i będziemy uratowani. Może sprzedamy w mieście któreś z wystruganych przez dziadka zwierzątek i zarobimy na masę jedzenia. - Dopiero kiedy śniegi stopnieją - szepnęłam chrapliwie. Głód szarpał mi wnętrzności.

- Spójrz - odwrócił się do okna i wskazał jasną smugę na ołowianoszarym niebie - przejaśnia się. Zaraz spoza chmur ukaże się słońce. Heavenly, Bóg o nas nie zapomniał! Sprowadzi tatę do domu, czuję to w kościach. Nawet on nie zostawiłby nas samych na śmierć głodową, przecież wiesz. Nic już nie wiedziałam.

Rozdział dziewiąty ŚWIĄTECZNY PREZENT Wydawało się, że przebycie kilkuset kilometrów zajęłoby Tomowi i mnie mniej czasu niż przedzieranie się w Wigilię do naszej wędzarni. Wiatr świszczał nam w uszach i smagał po twarzach śniegiem, niemal nas oślepiając. Wracaliśmy jednak z kieszeniami wypchanymi najlepszymi rzeźbiarskimi wyrobami dziadka, które od dawna leżały tam zapomniane. Z ulgą poczułam ganek pod stopami. Zamieć była tak gęsta, że wiatr nawiał grubą warstwę śniegu wokół chaty. Tom przez chwilę walczył z wiatrem, by otworzyć drzwi, a potem pchnął mnie do środka i sam szybko wskoczył za mną. Potknęłam się, bo z początku prawie nic nie widziałam przez zamarznięte na rzęsach płatki śniegu. Fanny krzyczała, w środku panował rwetes. Przestraszona rozejrzałam się dokoła i... stanęłam jak wryta. W jednej chwili ogarnęła mnie krzepiąca nadzieja. Papa! Wrócił na Boże Narodzenie! Nasze modlitwy zostały w końcu wysłuchane!

Stał w pełgającym blasku płomieni z pieca i patrzył na przytulonych do siebie i grzejących się nawzajem Naszą Jane i Keitha. Nawet krzyki i dzikie tańce Fanny nie wyrwały ich ze snu, podobnie jak dziadka drzemiącego w fotelu. Ojciec zdawał się nie zauważać Toma i mnie. Coś w jego postawie, w spojrzeniu, jakim patrzył na najmłodszą dwójkę, wzbudziło moją czujność. - Tato! - zawołał radośnie Tom. - Wróciłeś do nas! Papa popatrzył na niego wzrokiem bez wyrazu, jakby nie poznawał tego wysokiego chłopca o płomiennej czuprynie. - Przywiozłem świąteczny prezent - oznajmił dziwnie ponuro, bez cienia radości w oczach. - Gdzie byłeś? - dopytywał się Tom. Ja trzymałam się z dala, odmawiając powitania, tak jak papa odmawiał dostrzeżenia mojej obecności. - Nie chciałbyś wiedzieć. Tyle zdążył powiedzieć, zanim zwalił się na podłogę. Dziadek ocknął się na chwilę, uśmiechnął się blado do syna i już po chwili obaj chrapali. Na stole piętrzyły się torby, worki i pudełka z jedzeniem. Znowu mieliśmy co jeść. Dopiero wieczorem w łóżku zaczęłam się zastanawiać, jaki to wspaniały prezent sprawił nam papa i czy jest tak duży, że nie mógł go przynieść do domu. Ubrania? Zabawki? Nigdy nie przywoził zabawek ani słodyczy, choć zawsze czekałam na nie z nadzieją. Nazajutrz wypadało Boże Narodzenie.

- Dzięki ci, Panie! - Uklękłam koło łóżka i modliłam się, przepełniona wdzięcznością. - W samą porę sprowadziłeś papę, w samą porę. Gotowałam grzyby, które ususzyliśmy jesienią. Papa podniósł się z podłogi, zarośnięty i nieświeży po pijackim śnie. Poszedł do wygódki, a kiedy wrócił, niespodziewanie wyjął Naszą Jane i Keitha z ciepłego, przytulnego łóżka. Trzymając dzieci w silnych ramionach, przyglądał się im z czułością. Oboje patrzyli na niego szeroko otwartymi, nieco wylęknionymi oczami, jakby go nie poznawali. Bo teraz były to moje dzieci, a nie jego. Gdyby kochał je równie mocno jak ja, nie zostawiłby ich na tyle dni zimą bez jedzenia. Stałam przy piecu, siłą powstrzymując złe słowa, które cisnęły mi się na usta. Smakowitym dodatkiem do śniadania były jajka, ale bekon schowałam na później, kiedy papa znów zniknie. Nie chciałam marnować dla niego nawet plasterka. - Pośpiesz no się z tym śniadaniem, dziewczyno - warknął do mnie ojciec. - Będziemy mieć gości. Gości? - Tato, gdzie ten świąteczny prezent? - zagadnął Tom po powrocie z podwórza, gdzie przez godzinę rąbał drewno. Papa powoli podszedł do okna i wyjrzał na dwór, nie zwracając uwagi, że szyby są czyste, bo umyłam je przed świętami. - Ubierz ich, ale migiem! - nakazał, stawiając Naszą Jane i Keitha na podłodze.

Dlaczego tak mu błyszczą oczy? Jacy goście tu jadą? Sara? Czy to ona miała być owym prezentem? Ogarnęła mnie ogromna radość. Och, cudownie, wspaniale! Nasza Jane i Keith przywarli do mnie, jakbym to ja występowała w roli matki, uosabiając bezpieczeństwo, marzenia i nadzieje. Szybciutko wytarłam im buzie i ubrałam w nędzne łachy, a jednak najlepsze, jakie mieli. Pomyślałam, że teraz życie stanie się lepsze. Wciąż miałam w sobie ten dziecięcy optymizm, który w jednej chwili potrafi przegonić smutki i posępny nastrój. Uparcie trzymałam się nadziei. Jednak coś złego wisiało w powietrzu; widziałam to w oczach papy i czułam w kościach. Rzucił mi szybkie, zimne spojrzenie, po czym po kolei omiótł wzrokiem Toma, Fanny, a na końcu Keitha i Naszą Jane. Z pięciorga swoich dzieci najbardziej lubił Toma, potem Fanny. - Cześć, kochanie - powitał ją ze słodkim uśmiechem. Uściskasz tatę? Fanny obdarzała uśmiechem i uściskiem każdego, kto zauważał jej istnienie. - Tata, ja się modliłam co noc, cobyś wrócił. Bardzom za tobą tęskniła! - Wydęła pełne wargi i zapytała, gdzie był. W tym momencie usłyszałam warkot samochodu, który zatrzymał się przed domem. Wyjrzałam przez okno. W aucie siedzieli tęgi mężczyzna i kobieta, prawdopodobnie czekali na sygnał papy. Zerknęłam na niego. Posadził sobie na kolanach Fanny i gładził jej długie krucze włosy. Najwyraźniej bił się z myślami.

- No dobra, dzieciaki, musicie poznać twardą prawdę - zaczął szorstko, z bólem w oczach. - Wasza mama nigdy nie wróci. Talde to już są ludzie z gór. Jak raz coś sobie postanowią, to tak zrobią i nic tego nie zmieni, chyba że śmierć. A ja też nie chcę już jej widzieć na oczy! Jak się tu pokaże, to ją zastrzelę. - Nie dał znać uśmiechem, że żartuje. Milczeliśmy. - W końcu znalazłem miłych i bogatych ludzi, co nie mogą mieć swoich dzieci, a bardzo chcą je mieć i gotowe są dać za dzieciaka dużo kasy. Tylko musi być mały. Czyli nada się Keith albo Nasza Jane. Tylko żadnych krzyków ani sprzeciwów, zrozumiano? Jak chcecie, żeby rosły zdrowe i silne, i miały ładne rzeczy, których ja im nie mogę kupić, to gęby na kłódkę! Niech państwo se wybiorą wedle uznania. Zastygłam. Rozjarzone na moment światełko nadziei zgasło. Papa nigdy się nie zmieni! Podły, okrutny, niegodziwy pijak! Człowiek bez duszy i serca, nawet dla siebie. - Taki to właśnie mam gwiazdkowy prezent dla Keitha albo Naszej Jane, a wy tego nie zepsujcie; żebym nie słyszał żadnych krzyków ni płaczów! Pewnie se myślicie, że was nie kocham. Ale to nieprawda. Albo że mnie nie martwi, co się dzieje w chacie. Też nieprawda. Nawet jak byłem chory, i na ciele, i na duszy, zawszem starał się jakoś was ocalić. Aż wreszcie, w pewną ciemną noc, kiedym był gorzej chory niż głodny pies w rynsztoku, przyszła mi do głowy pewna myśl. Obdarzył czułym uśmiechem Fanny, Toma, Keitha i Naszą Jane, na mnie nawet nie spojrzał.

- Już powiedziałem dziadkowi. On też myśli, że tak trza zrobić. Fanny powoli zeszła z kolan taty i wycofała się tam, gdzie stałam, trzymając Naszą Jane na rękach. Tom położył obie dłonie na wąskich, kruchych ramionach Keitha. Fanny zbladła nagle, zaniepokojona. - Tata, co ty chcesz zrobić? Twarz papy rozjaśnił najbardziej ujmujący z jego uśmiechów (i trzeba przyznać, że drań wyglądał w tym momencie wyjątkowo przystojnie). - Dużom rozmyślał, ile bogaci ludzie daliby za to, czego najbardziej pragną. Ja mam więcej dzieciaków, niż mogę utrzymać. Inni chcą dzieci, a nie mogą ich mieć. Słowem, kupa bogaczy marzy o tym, czego ja mam za dużo. Więc trzeba im to sprzedać. - Tato! - Tom trząsł się, ale jego głos brzmiał stanowczo. Powiedz, że żartujesz! Prawda? - Zamknij się - wycedził ojciec. - Nie żartuję. Jestem śmiertelnie poważny. Po prostu umyśliłem sobie, że to będzie najlepsze wyjście. Przynajmniej jedno z was nie umrze z głodu. I to miał być świąteczny prezent? Sprzedanie Keitha lub Naszej Jane?! Zrobiło mi się słabo. Mocniej przytuliłam Naszą Jane i ukryłam twarz w jej miękkich lokach. Papa otworzył drzwi parze z czarnego auta. Weszła korpulentna kobieta w lakierowanych botkach na wysokich obcasach, a za nią tęgi mężczyzna. Oboje mieli na sobie ciepłe palta z futrzanymi kołnierzami

i rękawiczki. Przylepione do ich ust uśmiechy zbladły na widok naszych wrogich min. Z ledwie ukrywaną grozą rozejrzeli się po nędznej chacie. Żadnej choinki. Żadnych prezentów, ozdób, paczek. Nic, co mogłoby wskazywać, że w naszym domu ten dzień różni się od koszmarnej codzienności. I ten ojciec, który zamierzał sprzedać własne dziecko! Nie do wiary, dobitnie mówiły zszokowane oczy dwojga ludzi z miasta. - Och, Lester! - zawołała otyła, ale ładna kobieta, klękając przed Keithem i starając się go przytulić do swego wydatnego brzucha. - Słyszałeś, co on mówił? Nie możemy pozwolić, żeby ten uroczy, kochany chłopczyk głodował! Zobacz, jakie ma duże i śliczne oczka. A jakie jedwabiste włoski! I jest czysty. Wygląda po prostu słodko. A ta śliczna mała dziewuszka, którą trzyma starsza siostra, czyż nie jest rozkoszna, co, Lester? Wezbrała we mnie fala paniki. Po co wczoraj kąpałam dzieci i myłam im włosy? Gdyby były brudne, ci ludzie by ich nie chcieli. Zatkałam, mocno tuląc Naszą Jane, która przywarła do mnie kurczowo, drżąca i wystraszona. Może dzieciom byłoby lepiej z tą panią, ale co ze mną? One były moje, nie jej! Nie ona czuwała przy nich po nocach, nie ona karmiła je łyżeczką godzinami, zamiast spędzić ten czas na zabawie na świeżym powietrzu. Chciałam krzyknąć: „Idźcie sobie! Wynoście się!", ale wypowiedziałam zupełnie inne słowa. - Nasza Jane ma tylko siedem lat. - Mój głos zabrzmiał oschle, jakbym z determinacją pragnęła ocalić

Naszą Jane od tej kobiety i tego mężczyzny. - Ani ona, ani Keith nigdy nie wyjeżdżali z domu. Nie można ich rozdzielać, bo będą płakać i w końcu umrą z żalu. - Siedem - mruknęła kobieta niedowierzająco. - Myślałam, że jest młodsza. Chciałam młodszego dziecka. Lester, dasz wiarę, że ona ma siedem lat? A ile ma chłopiec? - Osiem! - wykrzyczałam. - Za duży na adopcję. A Nasza Jane jest bardzo chorowita - ciągnęłam z nadzieją w sercu. - Właściwie to nigdy nie była całkiem zdrowa. Często wymiotuje, ma różne dolegliwości, ciągle jest przeziębiona i miewa wysoką gorączkę... - mogłabym tak wymieniać w nieskończoność, niwecząc szanse Naszej Jane. Nie byłam w stanie znieść myśli, że się rozstaniemy, obojętnie czy to byłoby dla jej dobra. Papa gniewnie kazał mi zamilknąć. - W takim razie weźmiemy chłopca - odezwał się tęgi mężczyzna, otwierając wypchany skórzany portfel. - Zawsze chciałem mieć syna, a ten młody człowiek dobrze wygląda i wart jest ceny, jakiej pan żąda, panie Casteel. Pięćset, zgadza się? - Nie! Nie! Nieee! - Nasza Jane krzyczała mi wprost w ucho. Wyrwała się z moich objęć, podbiegła do brata i przytuliła się do niego, nie przestając lamentować rozdzierającym krzykiem, wyrażającym udrękę, jakiej dziecko nie powinno było zaznać. Keith zawtórował siostrze. - On nie jest chłopcem, jakiego pragniecie - nie ustawałam, całkowicie zdeterminowana. - Jest nieśmiały, boi

się ciemności, w ogóle jest lękliwy i nie zniesie rozstania z siostrą. Nie chcesz iść, Keith, prawda? - Nie chcę, nie chcę! - rozkrzyczał się. - Nie! Nie! Nie! - szlochała Nasza Jane. - Och, Lester, jakie to przejmujące, po prostu rozdziera serce! Nie możemy rozdzielić tych dwojga słodkich maleństw. Lester, weźmy oboje! Stać nas na to, a i one będą mniej płakać i tęsknić za rodziną. Będziesz miał synka, a ja córeczkę i będziemy we czwórkę szczęśliwi, nareszcie jak rodzina. O Boże! Chciałam ocalić jedno, a stracę oboje! Istniał jeszcze cień nadziei, bo Lester wahał się mimo nalegań żony. Gdyby tylko papa nie zabrał głosu... - No, to się nazywa prawdziwa klasa - powiedział tonem zatroskanym i zarazem pełnym szacunku. – Kobieta o złotym sercu, która chce dać dobro dwóm, a nie tylko jednemu. To przesądziło o decyzji Lestera, który wyjął papiery, dopisał kilka linijek, podpisał się, po czym wręczył papie dokument wraz z piórem. Papa pieczołowicie, z bolesną starannością kaligrafował swój podpis. Wiedziałam, że kiedy skończy, będzie to najładniejszy ze wszystkich podpisów, jakie złożył w życiu. Jak u każdego ignoranta, pozory znaczyły dla niego więcej niż treść. W trakcie tej sceny cofnęłam się do pieca i ujęłam oburącz ciężki stalowy pogrzebacz. Uniosłam go nad głowę i zdobyłam się na nieprawdopodobny akt odwagi - ryknęłam na papę z wściekłością:

- Ani mi się waż! Nie pozwolę ci na to! Wezwę policję i wsadzą cię do więzienia za to, że sprzedajesz swoją krew z krwi! Keith i Nasza Jane to nie świnie czy kurczaki na sprzedaż, to twoje dzieci! Tom nie zdąży! mnie osłonić, bo papa zareagował z szybkością błyskawicy. Jednym ruchem wykręcił mi boleśnie rękę tak, że musiałam upuścić pogrzebacz, by uchronić ją przed złamaniem. -Panie Casteel... - Tęga kobieta wpatrywała się we mnie z konsternacją. - Twierdził pan, że sprawa była wcześniej omówiona z dziećmi i że się zgadzają, tak? - Ależ oczywiście - skłamał papa. Jego urok i szczerość stworzyły hipnotyczną aurę uczciwości, która z łatwością przekonała małżonków. - Tylko wiecie, jak to jest z dzieciakami. Raz sie zgodzają, drugi raz pyskują. Ale spokojnie, jak tylko zobaczą, co za te pieniądze im kupię, same zrozumieją, że miałem rację. Wszystko we mnie krzyczało: „Nie! Nie! Nie wierzcie mu, to kłamca!". Ale głos uwiązł mi w gardle, zdławionym przerażeniem, bo pomyślałam, że pewnie już nigdy nie zobaczę mojego małego rodzeństwa. Zanim ochłonęłam, Nasza Jane i Keith zostali sprzedani jak prosiaki na targu. - Panie Casteel - odezwał się z powagą tęgi mężczyzna. Zdaje pan sobie sprawę, iż taka transakcja jest nielegalna, zatem nie będzie pan mógł odzyskać dzieci po naszym odejściu. Jestem adwokatem i sporządziłem umowę, która wyraźnie określa, że jest pan w pełni świadomy swojego postępowania oraz jego konsekwencji. Umowa

niezbicie stanowi, iż pan z własnej woli, bez oporów, namowy czy perswazji, przez nikogo nieprzymuszony, sprzedaje dwoje najmłodszych dzieci mnie i mojej żonie i nieodwołalnie zrzeka się prawa do kontaktów z nimi. Krzyknęłam. Papa nie zdawał sobie chyba sprawy, co znaczy słowo „nieodwołalnie"! Tom troskliwie otoczył mnie ramionami. - To się nie może wydarzyć - szepnął. - Po usłyszeniu tego wszystkiego tata na pewno się wycofa. - Oraz - ciągnął dalej adwokat - niniejszym ceduje pan na nas tu wskazał palcem swój podpis pod umową - prawo do podejmowania wszelkich decyzji odnośnie do przyszłości dwójki dzieci, Keitha Marka Casteela i Jane Ellen Casteel. Jeśli spróbuje pan, legalnie lub nielegalnie, odebrać je mnie i mojej żonie, wytoczę panu proces. Będzie pan musiał wówczas zapłacić wszystkie koszty sądowe i honorarium adwokata oraz zwrócić wszelkie wydatki, jakie poniesiemy w trakcie opieki nad dziećmi. A będą one niemałe - jak chociażby opieka medyczna i stomatologiczna, gdyż zaprowadzimy dzieci do lekarza i dentysty, żeby sprawdzić ich stan zdrowia. Poślemy je do szkoły, kupimy im nowe ubrania, książki, zabawki oraz odpowiednie umeblowanie do ich pokoi. Będą też różne inne pozycje na liście, których w tej chwili nie pamiętam. O Boże! Papa nigdy nie zarobi tyle, żeby za to wszystko zapłacić. Nawet za tysiąc lat! - Zrozumiałem - odparł tata bez cienia oporu. - Dlatego robię to, co robię. Nasza Jane potrzebuje opieki

doktora, Keith pewnie też. Moja najstarsza córka jest mocno uczuciowa, ale nie kłamała państwu. Wiecie, co bierzecie. - Kochane, słodkie maleństwo, które szybko wyzdrowieje zagruchała tęga kobieta, mocno przytrzymując Naszą Jane za ramię, żeby nie wyrwała się i nie uciekła do mnie. - I rozkoszny chłopczyk - dodała, klepiąc po główce Keitha, który swoim zwyczajem przylgnął do siostrzyczki i wziął ją za rękę. Jeśli ona nie ucieknie, on także nie. Rozpłakałam się rzewnymi łzami. Traciłam braciszka i siostrzyczkę, których pomagałam wychowywać. Odżyły w pamięci wspomnienia o tym, jacy byli w niemowlęctwie i potem, w najmłodszych latach, i zalała mnie nowa fala łez. Stanęły mi przed oczami sceny, jak uczyliśmy Naszą Jane chodzić na podwórku i jak wdzięcznie przebierała nóżkami, unosząc rączki dla równowagi. Razem z Tomem pomagaliśmy też Keithowi stawiać pierwsze kroki. Uczyłam ich, jak mówić wyraźnie i poprawnie, a Fanny była zazdrosna, bo maluchy kochały najbardziej mnie, a potem Toma. Teraz stałam odrętwiała i porażona groźnym wzrokiem papy, nakazującym milczenie, kiedy chował do kieszeni gotówkę, jakiej w życiu nie widział. Tysiąc dolarów. Oczy błyszczały mu podnieceniem niczym dwa rozżarzone węgle. - Fanny, zaczyna padać - rzekł, okazując tej dwójce ludzi w kosztownych, ciepłych paltach troskę, jaką nie

obdarzył żadnego z nas. - Przynieś no ten stary parasol i przeprowadź panią, żeby nie zmoczyło jej tej ładnej fryzury. Zagarnął Naszą Jane i Keitha, nakazując, aby przestali krzyczeć, a ja pobiegłam po kołdrę, żeby ich otulić. Wróciłam szybko, niosąc najlepszą kołdrę, jaką mieliśmy, dawno temu uszytą przez babcię. - Nie mają płaszczy, czapek ani butów - wyrzucałam z siebie w pośpiechu, zwracając się do kobiety. - Proszę być dla nich dobrą! I dawać im dużo soku pomarańczowego oraz różne owoce. I mięso, zwłaszcza czerwone. Zawsze jedliśmy za mało mięsa, nawet kurczaków i wieprzowiny. Nasza Jane uwielbia owoce i poza tym niewiele je. Za to Keith ma dobry apetyt, nawet jak jest przeziębiony. Oboje mają nocne koszmary, proszę im więc zostawiać światło, żeby nie bali się ciemności... - Zamknij się! - syknął papa. - Dziecko, będę dobra dla twojego rodzeństwa - zapewniła kobieta, dotykając mojego policzka z wyrazem współczucia na pulchnej twarzy. - Jesteś kochana, jak taka mała mamusia. Nie martw się o te dzieci. Nie jestem okrutna, mój mąż też nie. Będziemy je dobrze traktować, damy im nowe ubrania, a w domu czekają na nich świąteczne prezenty i wszystko, czego dusza zapragnie. Nie wiedzieliśmy, czy weźmiemy chłopca, czy dziewczynkę, więc kupiliśmy rzeczy przydatne dla obu płci konia na biegunach, trójkołowy rowerek, domek dla lalek, mnóstwo samochodzików i ubrań. Nie starczą dla dwojga, ale podzielą się nimi, a jutro znów pojedziemy do sklepów

i kupimy wszystko, czego będą potrzebować. Więc nie martw się, kochanie. I nie płacz. Będziemy się starali być wspaniałymi rodzicami, prawda, Lester? - Tak - odparł krótko jej mąż, wyraźnie zniecierpliwiony. Jedźmy już, moja droga. Robi się późno, a przed nami kawał drogi. - Wziął na ręce Keitha, który zrezygnował z walki i już tylko płakał, podobnie jak siostra. - Hev-lee! - szlochała Nasza Jane, wyrywając się z objęć kobiety, wyciągając do mnie wątłe rączki. - Nie chcę jechać, nie chcę! - Chodźmy, Lester. Nie mogę patrzeć, jak dzieci płaczą! Oboje opuścili chatę i śpiesznym krokiem, z krzyczącymi dziećmi na rękach, zmierzali do samochodu. Papa z uniżoną gorliwością truchtał za nimi, osłaniając kobietę i Naszą Jane parasolem. Padłam na podłogę i rozszlochałam się na dobre. Tom podbiegł do okna. Zerwałam się, choć nie zamierzałam tego robić, i przypadłam do szyby obok niego. Fanny stanęła przy nas. - Szkoda, że nie wybrali mnie. O Jezu Nazareński na krzyżu, żebym tak mogła dostać to wszystko pod choinkę! Czemu nie chcieli mnie zamiast Naszej Jane, co cięgiem beczy? Keith niewiele lepszy, i jeszcze moczy się w nocy. Czemuś im tego nie powiedziała, Heaven, no czemu? Otarłam łzy, starając się opanować. Wmawiałam sobie, że dla Naszej Jane i Keitha naprawdę lepiej się stało

i teraz będą mieli tyle cudownych rzeczy, pomarańcze i zabawki, wszystko, o czym zawsze marzyli. I, co najważniejsze, lekarze wyleczą Naszą Jane. Tknięta nagłym impulsem, wyskoczyłam na ganek w chwili, gdy samochód już ruszał. - I proszę ich posłać do dobrej szkoły! - zawołałam zdyszana. Kobieta odkręciła szybę i pomachała mi. - Nie martw się, kochanie! - odkrzyknęła. - Od czasu do czasu napiszę, jak im się wiedzie, ale bez adresu zwrotnego. I przyślę zdjęcia. Szyba podjechała do góry, tłumiąc głośny, pełen udręki szloch Naszej Jane i Keitha. Tata nie zadał sobie trudu, żeby wejść z powrotem do chaty i przekonać się, co jego dzieci myślą o świątecznym prezencie, jaki im sprawił. Biegiem ruszył do swojego starego pikapa, jakby chciał uniknąć mnie, mojego oskarżycielskiego spojrzenia i gniewnych słów, które gotowa byłam wykrzyczeć mu prosto w oczy. Wskoczył do auta i odjechał. Byłam pewna, że szybko wyda te tysiąc dolarów na dziwki, bimber i hazard. I że wieczorem, kładąc się do łóżka, nie poświęci jednej myśli Naszej Jane, Keithowi ani żadnemu z nas. Stłoczyliśmy się jak gromadka wystraszonych kurczaków, sparaliżowani potwornością wydarzeń nie do pojęcia. Tylko dziadek spokojnie sobie rzeźbił, jakby nic niespodzianego się nie wydarzyło. Nasze spojrzenia się spotkały. Za moment nawet Fanny się rozpłakała. Objęła mnie ramionami, pochlipując.

- Nic im nie będzie, co? Ludzie lubią male dzieci, te nie swoje też, co, Heaven? - Oczywiście, że tak - pocieszałam ją, usiłując stłumić łzy i zachować swoją udrękę na później, kiedy będę sama. - Jeszcze ich zobaczymy. Ta pani będzie pisała długie listy, abyśmy wiedzieli, jak się miewają. A kiedyś Nasza Jane i Keith sami napiszą, jak cudownie... cudownie... Głos mi się załamał i z oczu pociekły łzy. Dopiero po chwili zdołałam zadać bardzo ważne pytanie. - Tom, zapamiętałeś numer rejestracyjny? - Jasne - odparł szorstkim, chrapliwym głosem. - Maryland. Ale nie zdążyłem zauważyć trzech ostatnich cyfr. Pierwsze to dziewięć, siedem, dwa. Zapamiętaj. - Tom zwykle dostrzegał takie szczegóły. Ja nigdy. Maluchy, o które się troszczyłam, odeszły. Już nie będzie żałosnego chlipania nocami i rankami, nie będzie przemoczonych łóżek i kołder. Będzie mniej prania i więcej miejsca w mosiężnym łóżku. Jakże pusto zrobiło się w małej chacie po wyjeździe Naszej Jane i Keitha, jak smutno upływały godziny, minuty, sekundy. Może na dłuższą metę wyjdzie im to na dobre, ale co z nami? Czyż miłość nie jest najcenniejsza? Przecież ważniejsze są więzy krwi niż pieniądze! - Dziadku - zagadnęłam ochrypłym od płaczu głosem - jest teraz dla ciebie miejsce w łóżku. - Nie przystoi kłaść starego z młodymi - wymamrotał dziadek. Sękate dłonie drżały mu jak od febry. Wyblakłe, starcze oczy błagały mnie o zrozumienie. - Luke to dobry chłopak, Heaven, dzieciaku. On chciał dobrze, choć tego

nie pojmujesz. Chciał pomóc i tyla. Nie myśl źle o tacie. Zrobił, co mu rozum kazał. - Mówisz dobrze o nim, niezależnie od tego, co zrobił, bo jest twoim synem, jedynym, jaki ci został. Ale od dziś nie jest już moim ojcem! Nie będę go nazywać tatą. To Lukę Casteel, wstrętny, podły kłamca. Kiedyś zapłaci za wszystkie cierpienia, na jakie nas naraził. Nienawidzę go z całego serca! Tak go nienawidzę, że aż mnie boli w środku! Zwiędła, wymizerowana, usiana tysiącami zmarszczek twarz dziadka śmiertelnie pobladła. - Biblia mówi: czcij ojca swego i matkę swoją, pamiętaj o tym. - Dlaczego Biblia nie mówi: czcij dzieci swoje, dziadku? No dlaczego? Kolejny porywisty wiatr przyniósł śnieżną zawieruchę. Śnieg zasypał ganek, zaspy sięgały okien i zamróz pokrył tanie, krzywe szyby. Całe szczęście, że papa przywiózł zapasy, które powinny wystarczyć choć na kilka dni. Głęboki smutek zapanował w chacie bez radosnego szczebiotu Naszej Jane i słodkiej łagodności Keitha. Szybko zapomniałam o rozlicznych kłopotach, jakie sprawiała siostrzyczka, o jej żałosnych zawodzeniach i gwałtownych bólach brzucha. Pamiętałam jedynie wrażliwe ciałko i słodki dołek na karku, gdzie wilgotniały jej loki podczas snu. Kiedy z Keithem tulili się do siebie i zamykali oczy, wyglądali rozkosznie. Pamiętałam, jak Keith lubił być kołysany do snu i dopominał się o bajki

na dobranoc, czytane po tysiąckroć. Pamiętatam, jak klęcząc obok siostrzyczki, cichym głosikiem odmawiał modlitwy. Oboje klęczeli blisko siebie, z bosymi stopkami i podwiniętymi różowymi paluszkami. Nie mieli ładnych strojów nocnych, a szkoda, bo wyglądaliby jak aniołki. Załkałam gorzko, zdruzgotana, zraniona, wściekła. Wspomnienia uformowały stalowe pociski, wcześniej czy później wystrzelę je w tego, który tyle mi odebrał. Biedny dziadek zapadł w milczenie, tak jak za życia babci. Nie strugał, nie grał na skrzypkach, tylko wpatrywał się przed siebie godzinami, jednostajnie bujając się w fotelu. Czasem mruczał pod nosem modlitwy, które nie były wysłuchane. Wszyscy odmawialiśmy modlitwy, które nie były wysłuchane. W nocy śniłam, że Nasza Jane i Keith wkraczają w świat, gdzie spełniły się wreszcie marzenia o najszczęśliwszym z bożonarodzeniowych poranków. Wyobrażałam ich sobie, jak w ładnych czerwonych piżamkach z flaneli bawią się w eleganckim salonie, gdzie okazała, bajkowa choinka roztacza bogactwo ozdób i prezentów. Śniłam, że siostrzyczka i braciszek, olśnieni radosnym spełnieniem swoich marzeń, pośpiesznie otwierają prezenty, jeżdżą miniaturowymi samochodzikami, a Nasza Jane zagląda do domku dla lalek, dostatecznie dużego, żeby się w nim zmieściła. Widziałam, jak opróżniają długie kolorowe skarpety z pomarańczy, jabłek, cukierków i gumy do żucia, a pudełka z ciastek. We śnie patrzyłam, jak na długi stół nakryty białym obrusem, połyskujący

kryształami i blaskiem sreber, wjechał na srebrnym półmisku ogromny złocistobrązowy indyk i te wszystkie smakowitości, jakich próbowaliśmy w restauracji, a także ciasto dyniowe, żywcem wyjęte z kolorowych magazynów wydawanych na lśniącym papierze, które kiedyś oglądałam. Tymi wspaniałymi rzeczami obdarowałam Naszą Jane i Keitha w swoich snach. Kiedy maluchów zabrakło, byłam zdana na bezustanne narzekania Fanny, która biadała, że nie ją wybrali ci ludzie w bogatych strojach i w eleganckim samochodzie. - To mnie, a nie Naszą Jane, mogła wziąć ta bogata paniulka powtarzała w nieskończoność. - Wszystko przez to, żem nie miała czasu się wykąpać i umyć głowy, boś zużyła całą grzaną wodę na nich! I bogate ludzie mnie nie chcieli, bom wyglądała jak czupiradło. Czemu tata nas nie uprzedził? - Fanny, co z tobą?! - wykrzyknęłam, do reszty wyprowadzona z równowagi. - Chcesz jechać w nieznane z obcymi? Tylko Bóg w niebie wie, co się stanie z... - urwałam i rozpłakałam się. - Wszystko będzie dobrze - pocieszał mnie Tom. - Wyglądali na bogatych i miłych. Prawnik musi być inteligentny. Pomyśl, jakie by to było straszne, gdyby tata sprzedał ich ludziom niewiele bogatszym od nas. Jak było do przewidzenia, dziadek stanął po stronie syna. - Lukę robi to, co uważa za najlepsze. A następnym razem, dziewczyno, trzymaj no język za zębami, bo tata ci jeszcze co złego zrobi! Ta chałupa to nie miejsce dla

dzieci żadną miarą. Lepiej im będzie tam, u obcych ludzi. Nie plącz i pogódź się z tym, co się i tak nie da zmienić. Takie jest życie, trza twardo iść pod wiatr. Powinnam wiedzieć, że dziadek, tak jak babcia, nie wesprze nas, gdy chodziło o papę. Babcia też zawsze usprawiedliwiała syna. Bo dla nich był to w gruncie rzeczy dobry człowiek; nieszczęśnik ukrywający się pod maską okrucieństwa, który nie znalazł w życiu właściwej drogi. A w mojej opinii był to potwór, którego tylko rodzice mogli kochać. Trzymałam się z daleka od staruszka, który tak mnie rozczarował. Dlaczego nie okazał więcej hartu ducha i nie bronił nas? Dlaczego nie otworzył ust w słusznej sprawie? Dlaczego wszystkie jego myśli skupiały się wokół uroczych drewnianych figurek? Powinien synowi powiedzieć, że nie wolno sprzedawać własnych dzieci. Ale nie odezwał się ani słowem, ani jednym słowem. Z goryczą myślałam o tym, że dziadek co niedziela chodził do kościoła, gdzie śpiewał i modlił się z pochyloną głową, a potem wracał do domu i spokojnie patrzył, jak poniewierano jego wnuki, głodzono je, traktowano brutalnie i w końcu sprzedano. - Uciekniemy - szepnęłam do Toma, kiedy Fanny spała, a dziadek zległ na sienniku. - Jak śniegi stopnieją i zanim tata wróci, zabierzemy swoje rzeczy i uciekniemy do panny Deale. Pewnie już wróciła z Baltimore. Podpowie nam, co robić i jak odzyskać Naszą Jane i Keitha. O tak, jeśli ktokolwiek by wiedział, jak pokrzyżować papie szyki i udaremnić mu sprzedanie nas wszystkich

obcym ludziom, to tylko panna Deale. Jest mądra. I ma wiele znajomości. Przez trzy dni śnieg sypat bez ustanku. Potem nagle jasne promienie słońca przedarły się przez chmury. Niemal nas oślepiły, kiedy Tom otworzył drzwi, by wyjrzeć na dwór. - Koniec zimy - wymamrotał dziadek. - Bóg pozwala nam doświadczyć swej łaski i wybawia nas, kiedy myślimy, że nie idzie już dalej żyć. My wybawieni? Słońce wcale nas nie wybawi, zaledwie ogrzeje. Skierowałam się do starego, koślawego kredensu, który mieścił nasze mizerne zapasy. Znowu świecił pustkami, było w nim jedynie kilka zebranych jesienią orzechów. - Lubię orzechy - oznajmił Tom, wesoło chrupiąc swoje dwa. A kiedy śniegi stopnieją, ubierzemy się jak najcieplej i uciekniemy na zachód, w stronę słońca. Byłoby cudownie znaleźć się w Kalifornii, żywić się daktylami i pomarańczami, pić mleczko kokosowe, spać na złotej trawie i patrzyć na złote góry... - Czy w Hollywood mają złote ulice? - zaciekawiła się Fanny. - Pewno w Hollywood wszystko jest ze złota - zadumał się Tom, wyglądając przez okno. - A przynajmniej ze srebra. Dziadek milczał. Żyliśmy w kapryśnej krainie. Wiosna spadała czasem jak grom z jasnego nieba i czyniła spustoszenia w śniegach. Złudne ciepło w grudniu, styczniu czy lutym myliło

kwiaty, które przedwcześnie wychodziły z ziemi i otwierały pąki; zwodziło drzewa, które wypuszczały liście. Potem wracała zima i mroziła kwiaty, ścinała chłodem młode listki i kiedy wreszcie nastawała prawdziwa wiosna, raz już oszukane, nie chciały budzić się do życia, by nie dać się znowu zbałamucić. Słońce przemieniło kopiaste zwały śniegu w brudną breję, która topiąc się, spływała wezbranymi strumieniami, zalewając leśne szlaki i zmiatając mosty... A bez mostu nie można było myśleć o ucieczce. Tom, słaniając się ze zmęczenia po długotrwałym poszukiwaniu drogi wyjścia, wrócił do domu z wieścią o zerwanym moście. - Woda wezbrała w strumieniach, musielibyśmy je przepłynąć. Jutro będzie lepszy dzień. Odłożyłam fane Eyre czytaną kolejny raz. Milczeliśmy, póki nie dołączyła do nas Fanny. - Złóżmy przysięgę - wyszeptał Tom, żeby nie usłyszał dziadek - że uciekniemy przy pierwszej nadarzającej się okazji. Jesteśmy razem na dobre i na złe, jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. My z Heaven już to sobie przyrzekliśmy, teraz pora na Fanny. Fanny, połóż rękę na mojej. Ale najpierw przysięgnij, że raczej umrzesz, niż pozwolisz, by nas rozłączono. Fanny zawahała się, ale w rzadkim przypływie siostrzanej solidarności położyła dłoń na mojej, która spoczywała już w dłoni Toma. - Uroczyście przysięgamy - powtarzałyśmy obie z Fanny - na zawsze wytrwać razem i troszczyć się o siebie nawzajem, w zdrowiu i w chorobie...

Fanny znowu się zawahała. - Po co to o chorobie? Tom, to brzmi jak na ślubie. - Dobra, w dostatku i w biedzie, na dobre i na złe, póki nie odzyskamy Naszej Jane i Keitha... tak ci pasuje? - Jest w porządku - zapewniłam i powtórzyłam do końca tekst przysięgi. Nawet Fanny była pod wrażeniem. Jak prawdziwa siostra, co rzadko jej się zdarzało, przytuliła się do mnie i rozmawiałyśmy o naszej przyszłości w wielkim świecie, o którym nie miałyśmy pojęcia. Fanny pomogła nam nawet przynieść drzewo z lasu, bo nie wiadomo było, jak długo przyjdzie nam czekać w domu, aż wody opadną i most zostanie naprawiony. - Hej, właśnie sobie przypomniałem! - ożywił się nagle Tom kilka godzin później. - Jest drugi most, jakieś trzydzieści kilometrów stąd. Dotrzemy tam, jeśli starczy nam samozaparcia. Heavenly, skoro mamy wędrować taki szmat drogi, potrzeba nam więcej niż po orzechu na głowę, niestety. - A może po dwa orzechy? - zapytałam - ja, strażniczka zapasów na czarną godzinę, która właśnie nadeszła. - Ojej, z takim zapasem energii zajdziemy prawdopodobnie aż na Florydę! - żartował Tom. - Floryda jest równie dobra jak Kalifornia. Włożyliśmy na siebie wszystko, co mieliśmy. Próbowałam nie myśleć o tym, że zostawiamy dziadka samego. Fanny paliła się do opuszczenia chaty, gdzie gościły jedynie smutek, starość i beznadzieja. Z poczuciem winy, ale

i z niezłomną determinacją ucałowaliśmy dziadka na pożegnanie. Podniósł się z trudem i uśmiechał do nas, kiwając głową, jakby nic już w życiu nie mogło go zaskoczyć. W ręku trzymałam walizkę swojej matki, którą Fanny w końcu zobaczyła. Ale była zbyt podekscytowana ucieczką... tylko dokąd mielibyśmy uciec? - Do widzenia! - zawołaliśmy zgodnym chórem. Fanny i Tom wybiegli z chaty, ja jeszcze zwlekałam. - Dziadku - powiedziałam z zażenowaniem - przykro mi, że ci to robimy. Wiem, że nie powinniśmy zostawiać cię samego, ale musimy uciec, bo inaczej zostaniemy sprzedani jak Nasza Jane i Keith. Proszę, spróbuj to zrozumieć. Patrzył wprost przed siebie, z nożem w jednej i kawałkiem drewna w drugiej ręce; przerzedzone włosy drgały lekko w strumieniu powietrza. - Wrócimy, jak podrośniemy i papa nie będzie mógł nas sprzedać. - Dobrze, Heaven, dzieciaku - wyszeptał dziadek, opuszczając nisko głowę, żebym nie dostrzegła łez. - Uważajcie na siebie. - Kocham cię, dziadku. Nie mówiłam ci tego wcześniej. Nie wiem dlaczego, bo zawsze cię kochałam. Uściskałam go i ucałowałam. Owionął mnie skwaśnia-ły zapach starości, poczułam kruchość jego ciała. - Nie opuścilibyśmy cię, gdyby było inne wyjście. Musimy znaleźć sobie jakieś lepsze miejsce do życia. Uśmiechnął się przez łzy, skinął głową, jakby mi wierzył, i ciężko opadł na fotel.

Rozdział dziesiąty ZBYT WIELE POŻEGNAŃ Papa stal w progu. Miat na sobie grubą czerwoną kurtkę do bioder, prosto spod igły, i spodnie dobrej jakości, podobnie jak wysokie buty, w jakich nigdy go nie widziałam, oraz futrzaną czapkę z nausznikami. W rękach trzymał karton z zapasami spożywczymi. - No i żem wrócił - oznajmił swobodnym tonem, jakby opuścił nas zaledwie wczoraj. - Przywiozłem jedzenie. Miałam nadzieję, że wyładuje je tylko i pojedzie z powrotem. Inaczej nasza ucieczka nie miała sensu, bo dysponując samochodem, czy nawet biegnąc na swoich długich nogach, błyskawicznie by nas dogonił i sprowadził z powrotem. Papa coraz to wracał do auta, wyjmując kolejne pudła. W tej sytuacji Fanny całkowicie odechciało się ucieczki. - Tata, tata! - Podekscytowana tańczyła wokół niego, usiłując znaleźć sposób, by go uściskać, zanim jeszcze rozładował pikapa.

Wiele razy próbowała rzucić mu się w ramiona, aż dopięła swego. - Och, tato! Przyjechałeś nas ocalić! Wiedziałam, że tak będzie. Wiedziałam, że mnie kochasz! Teraz nie musimy uciekać! Bośmy byli tacy głodni i było nam tak zimno, żeśmy chcieli poszukać jedzenia albo co ukraść i czekali tylko, aż śniegi puszczą i naprawi się most! Jak dobrze, że już nie musim uciekać! - Uciekać, żeby szukać jedzenia? - Usta papy ułożyły się w zawziętą linię, a oczy zwęziły się w szparki. - Niedoczekanie! Spod ziemi bym was wykopał! Teraz siadać, jeść i gotować się na gości, co zaraz przyjadą. A więc to znów się stanie! Twarz Fanny rozjaśniła się jak lampa elektryczna za naciśnięciem kontaktu. - Och, tato, teraz moja kolej, tak? Niech to będę ja! - Ano, szykuj się, Fanny - nakazał papa i opadł ciężko na krzesło, omal go nie wywracając. - Znalazłem ci nową mamę i nowego tatę, tak jak mnie prosiłaś. Są równie bogaci jak państwo, co zabrali Naszą Jane i Keitha. Fanny aż zapiszczała z radości na tę wiadomość. Prędko nastawiła na piecu wodę w garnku i wyciągnęła starą aluminiową balię, której używaliśmy jako wanny do kąpieli. - Potrzebuję lepszego ubrania - lamentowała, kiedy woda zaczęła się gotować. - Heaven, weź i zrób coś szybko ze swoją sukienką, coby pasowała na mnie. - Nie zrobię nic, żeby pomóc ci odejść. - Lód własnych słów zmroził mi gardło, ale oczy piekły gorącymi

łzami. Fanny absolutnie się nie przejęła, że opuszcza nas i łamie przysięgę. - Tom, przynieś mi jeszcze wody - poprosiła słodkim głosikiem - bo chcę spłukać włosy. Usłuchał, choć z ociąganiem. Być może papa czytał w moich myślach. Zerknął na mnie, napotkał mój kamienny wzrok i pewnie po raz pierwszy zrozumiał, dlaczego znienawidził mnie, tak inną od swojego anioła. No chyba, że byłam inna! Ja miałabym więcej rozsądku i nie zakochałabym się na zabój w prymitywie z gór, który mieszkał w śmierdzącej chałupie i handlował bimbrem. Wydawało się, że odczytał moje myśli, bo wygiął wargi w szyderczym uśmieszku. - Znów coś knujesz, smarkulo? No, czekam. Zanim pomyślałam, już miałam w ręku pogrzebacz. Akurat wszedł Tom. Szybko odstawił wiadro z wodą i skoczył, aby mnie powstrzymać. - On cię zabije - szepnął, odciągając mnie na bok. - Z ciebie to prawdziwy obrońca, co? - Papa zmierzył Toma pogardliwym spojrzeniem. Podniósł się i ziewnął, przybierając swobodną pozę człowieka, który nikomu z nas nie dał nigdy powodu do nienawiści. - Oni zaraz przyjadą. Pośpiesz no się, Fanny. Przekonasz się, że tata cię kocha, jak zobaczysz, kto cię weźmie i będzie traktował lepiej niż złoto! Ledwo skończył, kiedy na brudne podwórko zajechał samochód. Nie było to obce auto. Znaliśmy je dobrze, wiele razy widzieliśmy je na ulicach Winnerrow. Długi

czarny cadillac należał do najzamożniejszego mieszkańca miasteczka, pastora Waylanda Wise'a. Nareszcie! W końcu panna Deale znalazła sposób na ocalenie nas! Fanny z piskiem skrzyżowała ramiona na drobnych piersiach i rzuciła mi triumfujące spojrzenie. - Mnie chcą! Mnie! W mgnieniu oka wystroiła się w sukienkę, którą uznawałam za swoją najlepszą. Papa zamaszystym gestem otworzył drzwi i serdecznie zaprosił do środka pastora oraz jego żonę - kobietę o pociągłym, zgorzkniałym obliczu. Nie sprawiała wrażenia zaszokowanej naszą nędzą, czego można się było spodziewać po osobie tak majętnej. Prawdopodobnie przewidywała, jakie warunki życiowe tu zastanie. Myliłam się, przypuszczając, że panna Deale przysłała wielebnego, aby nas uratował, bądź też Bóg sprawił jeden ze swoich cudów. Fanny miała o wiele lepsze poczucie rzeczywistości niż ja. Sam Mąż Boży miał zdecydować, które z pozostałej trójki wybrać. Kiedy uważnie taksował nas wzrokiem, jego pożądliwe spojrzenie spoczęło na mnie. Cofnęłam się, śmiertelnie przerażona, i zerknęłam gniewnie na papę. Pokręcił głową, jakby nie chciał, żebym mieszkała zbyt blisko jego domu. - Pastorze Wise, pani Wise, moja najstarsza to tylko wieczne utrapienie - powiedział. - Stale pyskuje, jest uparta, zawzięta, po prostu paskudna. Lepiej wybrać młodszą, Fanny. To dopiero słodka i wesoła dziewuszka! Śliczna kochana Fanny, moja łania, moja gołąbeczka...

Co za łgarstwo! Nigdy nie nazywał nas tak czule! Tym razem obeszło się bez wrzasków i szarpaniny. Fanny była wniebowzięta, wręcz promieniała ze szczęścia. Pastor wręczył nam po pudełku czekoladek, a Fanny podarował piękny czerwony płaszcz, w jej rozmiarze, z czarnym futrzanym kołnierzem. Tym darem kupił ją sobie całkowicie. Tak niewiele było trzeba! Nawet nie słuchała, co opowiadali o pięknym pokoju, który dla niej przeznaczyli i ozdobili, ani o innych atrakcjach, które zaplanowali dla niej, jak lekcje tańca i muzyki. - Zrobię wszystko, co zechcecie! - zawołała, a jej czarne oczy jaśniały. - Wszystko! Bardzo chcę z wami iść, bardzo! Dziękuję, coście mnie wybrali, dziękuję! - Podbiegła do pastora i objęła go ramionami w pasie. - Błogosławiony pan, błogosławiona ja. Dzięki po milion razy! Już nigdy nie będę głodna i zmarznięta. Kocham was, strasznie kocham, boście wybrali mnie, a nie Heaven! O, Fanny, Fanny! - krzyczałam bezgłośnie. Zapomniałaś o przysiędze, kiedy obiecaliśmy sobie, że się nie rozstaniemy ani w dostatku, ani w biedzie? Boski plan nie przewiduje, żeby rozdzielać rodziny i rozdawać dzieci to jednemu, to drugiemu. O, Fanny, byłaś mi jak córka! - Widzicie?! - wykrzyknął papa z dumą. - Ta mała jest kochana i słodka, nie będziecie się za nią wstydzić. Rzucił mi jeszcze jedno szydercze spojrzenie. Stałam sparaliżowana wstydem z powodu Fanny i strachem

o Fanny. Co trzynastoletnia dziewczynka może wiedzieć o życiu? Tom, pobladły, z pociemniałymi od bolesnego lęku oczami, trzymał mnie za rękę. Bawiliśmy się w pięcioro małych Indianiątek, które znikają jedno po drugim. Zostało już tylko dwoje. Kto będzie następny? Ja czy Tom? - Jestem dumna, że mnie wybrali - oznajmiła Fanny w kolejnym przypływie zachwytu, jakby wciąż nie mogła uwierzyć w cud, który się jej zdarzył. Obnosiła się po chałupie w swoim nowym czerwonym płaszczu. - Będę mieszkać w dużym, wspaniałym domu, możesz mnie tam odwiedzić - szepnęła wzruszona, bez tchu i kilka razy pociągnęła nosem. Przynajmniej tyle okazała żalu! Wreszcie chwyciła pudełko czekoladek, posłała nam ostatni uśmiech i ruszyła w stronę czarnego samochodu. - Do zobaczenia w mieście - rzuciła, nie oglądając się za siebie, nawet na papę. Podpisano papiery. Pastor wręczył papie pięćset dolarów w gotówce, przyjął starannie wypełnione przez niego pokwitowanie i ruszył w ślad za Fanny. Dwa kroki za nim dreptała małżonka. Jak przystało na dżentelmena, pastor pomógł wsiąść do samochodu i żonie, i swojej nowej córce. We trójkę usadowili się na przednim siedzeniu, mając Fanny pomiędzy sobą. Pach! Trzasnęły drzwiczki auta. Przeszył mnie ból, ale nie tak silny jak przy pożegnaniu Naszej Jane i Keitha. Fanny chciała opuścić dom, więc nie krzyczała, nie zawodziła, nie opierała się, nie wierzgała jak oni.

Poza tym pojechała tylko do Winnerrow, a Nasza Jane i Keith byli gdzieś daleko w Maryland. Tom zapamiętał tylko trzy pierwsze cyfry z tablicy rejestracyjnej. Czy to wystarczy, żeby nas do nich zaprowadzić... kiedyś? I tak przyszedł czas rozstania z Fanny, moją niesforną dręczycielką, rzadko kiedy przyjaciółką i siostrą. Bezwstydna, puszczalska Fanny, mój wieczny wstyd, chichocząca w szkolnym ustępie. Dziewczyna bez zahamowań, dziedziczka swobody seksualnej rodem z gór. Tym razem papa nie odprowadził sprzedanego dziecka do samochodu. Jakby potok słów, który na początku wytrysnął z ust Fanny, wzmógł jego czujność i postanowił nas pilnować, byśmy mu nie czmychnęli. Tymczasem oboje z Tomem niecierpliwie wypatrywaliśmy okazji, aby zdążyć uciec, nim zostaniemy sprzedani. Czekaliśmy w milczeniu, skuleni na podłodze obok pieca. Czułam ciepło brata, on zapewne czuł moje. Słyszałam jego niespokojny oddech, a on musiał słyszeć mój. Niestety, papa nie zostawił nam najmniejszej szansy na ucieczkę. Usiadł na twardym krześle po drugiej stronie pieca, wyciągnął przed siebie długie nogi i trwał tak ze zmrużonymi oczami, jakby na coś czekał. Próbowałam wmówić sobie, że miną dni, zanim pojawi się następny kupiec. Na pewno trafi się okazja do ucieczki. Mamy czas... Szczęście nam nie sprzyjało. Zabłocony rdzawoczerwony pikap, równie stary i poobijany jak wóz papy, wdarł się na nasze podwórko i zatrzymał z piskiem opon. Panika zawładnęła moim

sercem. Tom gwałtownie ścisnął rni rękę; oboje cofnęliśmy się pod ścianę. Fanny odjechała zaledwie przed dwiema godzinami, a już znalazł się kolejny klient! Odgłos kroków, ciężkie stąpnięcia na ganku. Trzy donośne stukania, a potem jeszcze trzy. Tata ocknął się, zerwał, podskoczył do drzwi i otworzył je na oścież. W progu stał krzepki, niski mężczyzna, brodaty, o czerstwej twarzy. Wszedł do środka, powiódł po pokoju impertynenckim spojrzeniem. I zobaczył Toma, o głowę wyższego od siebie. - Heavenly, nie płacz, proszę, nie płacz - błagał Tom. Otarł mi łzy i delikatnie mnie pocałował. - Nie mogę znieść, jak płaczesz. Nic na to nie poradzimy, prawda? Skoro nawet ludzie tacy jak pastor Wise i jego żona nie widzą nic zdrożnego w kupowaniu dzieci, tata może robić z nami, co zechce. Rzuciłam mu się w ramiona, przywarłam do niego z całych sił. Tym razem nie miałam zamiaru płakać ani dręczyć się bólem nie do wytrzymania. Nikt nie okazał się tak bezlitosny jak mój własny ojciec, tak niegodziwy i egoistyczny. Z pewnością każdemu z nas będzie wiodło się lepiej poza domem, u obcych ludzi. Ładniejsze mieszkanie, więcej jedzenia, lepsze posiłki... Wspaniała perspektywa - będziemy jeść trzy razy dziennie, jak każdy w Stanach Zjednoczonych, wolnym kraju. I wtedy coś we mnie pękło. - Tom, uciekaj! Zrób coś! - krzyknęłam rozdzierająco. Choć Tom wcale nie rzucił się do drzwi, ojciec zastąpił mu drogę i skwapliwie podał rękę tęgiemu przybyszowi,

który nie robił dobrego wrażenia. Gęsta broda ukrywała jego rysy, widzieliśmy tylko bulwiasty nos i zezujące oczy. Szopa szpakowatych włosów sprawiała wrażenie, że głowa osadzona jest wprost na szerokich barach. Pod znoszonym, brudnym kombinezonem skrywało się wydatne piwne brzuszysko. - No tom przyjechał po niego - wypalił gość bez wstępów, taksując spojrzeniem Toma i nie zwracając uwagi na mnie. Papa stał pomiędzy nim a nami jak na straży. - Liczę, że jest zdatny, jakżeś pan mówił. - Popatrz tylko pan na niego - zachwalał papa, tym razem bez przymilnego uśmieszku, skupiony na gospodarskiej transakcji z farmerem. - Ma czternaście lat i już jest rosły jak dąb. Patrz pan na te szerokie ramiona, silne ręce i duże stopy. Od razu widać, że wyrośnie z niego chłop na schwał. Pomacaj pan te muskuły, twarde od machania siekierą. A siano to on potrafi zbierać jak niejeden dorosły! To chore! Co za okrucieństwo traktować Toma niczym byczka na jarmarku! Farmer obcesowym ruchem chwycił Toma, szarpnięciem przyciągnął do siebie i przytrzymał. Zajrzał mu w zęby, sprawdził muskuły, uda i łydki, a nawet zadał mu intymne pytanie, czy nie miewa zaparć. Kiedy Tom odmówił odpowiedzi na kolejne kłopotliwe pytania, papa skwapliwie go wyręczył. Skąd miał wiedzieć - bo przecież nigdy go to nie obchodziło - czy jego syn miewa bóle głowy i poranne polucje? - To zdrowy chłopak, dobrze rozwinięty. Ja w jego

wieku to już figlował z dziewuchami na całego! - Zarechotał. Czego ten gbur oczekiwał od Toma, usług seksualnych? Wreszcie farmer sprecyzował swoje stanowisko. Nazywał się Buck Henry i prowadził farmę mleczną. Potrzebował kogoś młodego, silnego i chętnego do pracy. - Nie trza mi cherlaka, łamagi i obiboka - podkreślił. - Tom ani dnia się nie obija - obruszył się papa, spoglądając na syna z dumą. Tom kulił się żałośnie, starając trzymać się blisko mnie. - Silny chłopak, nada się - ocenił Buck Henry z aprobatą. Wręczył papie pięćset dolarów gotówką, podpisał przygotowane przez niego papiery, przyjął pokwitowanie, po czym chwycił mojego brata za ramię i zaczął ciągnąć do wyjścia. Tom próbował się opierać, ale pogonił go papa, kopiąc po piszczelach. A dziadek milczał, strugał i bujał się, bujał, bujał... - Nie pójdę! - krzyknął Tom od progu. Znów zaczął się szarpać i wyrywać. Papa jednym susem znalazł się za moimi plecami. Liczyłam, że zdołam się wymknąć, ale nie zdążyłam. Złapał mnie za włosy i unieruchomił. Wielkie łapska przesunął niżej na moje ramiona, palcami chwycił za gardło. Wystarczył jeden mały ruch, by mnie udusił. Tom zdrętwiał, widząc ukochaną siostrę trzymaną jak kurczak na chwilę przed skręceniem mu szyi. - Tato! - krzyknął z pałającymi gniewem oczami. - Nie waż się jej skrzywdzić! Jeśli zamierzasz sprzedać ją tak jak nas, znajdź jej przynajmniej najlepszych rodziców.

Bo jak nie, to kiedyś cię dopadnę i pożałujesz, że w ogóle miałeś dzieci... - Przeniósł wzrok na mnie. - Heavenly, ja wrócę! Nie zapomnę o naszej przysiędze, obiecuję! Wdzięczny ci jestem za twoje starania, za wszystko, co dla nas robiłaś. Będę do ciebie pisać tak często, że nawet za mną nie zatęsknisz. Znajdę cię, gdziekolwiek będziesz! Solennie ci to przyrzekam i nie złamię słowa! Opuchnięte oczy paliły mnie niczym dwa mroczne słońca zza najczarniejszego ze wszystkich księżyców. - Tom... napisz do mnie, proszę... Spotkamy się znowu na pewno. Panie Henry, gdzie pan mieszka? - Nie mów pan jej - warknął papa, wciąż trzymając mnie za gardło. - Ona tylko sprawia kłopoty! I nie pozwól pan Tomowi do niej pisać. Pomyśleć, że ma na imię Heaven, a powinna się nazywać Piekielnicą. - Tato! - krzyczał Tom. - To najlepsze z twoich dzieci, jak możesz tego nie widzieć! Był już na zewnątrz, ale drzwi pozostały otwarte. - Tomie Luke'u Casteelu! - wychrypiałam - Zawsze znajdzie się jakiś most, pamiętaj o tym. Spełnisz swoje marzenia, wiem to! Odwrócił się, usłyszał i zrozumiał. Pomachał mi ręką z uśmiechem, a potem wsiadł do pikapa i wytknął głowę przez okno. - Heavenly, znajdę cię! Nigdy cię nie zapomnę! Razem odszukamy Naszą Jane i Keitha, tak jak zamierzaliśmy! Brudny stary pikap ruszył wyboistą drogą i szybko zniknął. Ojciec mnie puścił. Zostałam sama z nim

i z dziadkiem. Sparaliżowana bólem, zszokowana, zrozpaczona osunęłam się na podłogę. Przeczuwałam, co czeka Toma. Koniec z nauką, z przyjemnościami polowania i łowienia ryb, z grą w baseball, z koleżeńskimi wygłupami - zostanie mu tylko praca, praca i jeszcze raz praca. Mój brat, ze swoim błyskotliwym umysłem, z marzeniami i aspiracjami, zostanie zagrzebany w krowim łajnie, wiodąc życie farmera, które, co wiele razy powtarzał, całkowicie go odstręczało. Ale równie jak los Toma przerażała mnie moja przyszłość.

Rozdział jedenasty MÓJ WYBÓR Nie miałam już przy sobie ani jednej kochającej duszy. Kto mnie teraz nazwie Heavenly? Tom zabrał ze sobą cały śmiech, ożywienie, odwagę, troskę, czułość i dobry humor, jakie wnosił do tej ponurej, zmagającej się z głodem i chłodem rodziny. Radosna strona mnie zniknęła wraz z pikapem, tak zabłoconym, że nie zdołałam odczytać rejestracji. A bardzo się starałam! Po odejściu Naszej Jane i Keitha myślałam głupio, że będę się czuła samotna. Ale dopiero teraz pozostałam kompletnie sama, z ojcem, który mnie nienawidził. Próbowałam pocieszać się, że jestem też jedyną osobą, która wykonuje pożyteczne prace w chacie, jak gotowanie i sprzątanie, no i dba o dziadka. Na pewno papa nie zostawi tu dziadka samego... Po raz pierwszy pragnęłam, żeby trzasnął drzwiami, wskoczył do pikapa i odjechał do Winnerrow czy gdziekolwiek indziej, do jakiegoś zakazanego lokalu, który

zastępował mu Shirley's Place, bo od niego teraz musiał trzymać się z daleka. Został. Usadowił się blisko jedynych drzwi i trwał tam jak stróżujący pies, abym nie uciekła, dopóki i mnie nie sprzeda. Nie odzywał się; trwał w pochmurnym milczeniu, a kiedy nadszedł wieczór, przysunął sobie krzesło bliżej Kopciucha i zastygł z opartymi o piec wielkimi stopami, z na wpół przymkniętymi powiekami i umęczonym wyrazem twarzy. Przez cały następny tydzień po zabraniu Toma przez Bucka Henry'ego szukałam w sobie siły, żeby uciec, gdy tylko nadarzy się okazja. Na przykład wtedy, kiedy wychodziłam do wygódki. Jednak bez Toma, Keitha i Naszej Jane zabrakło mi ducha i woli, żeby uciec przed nieuchronnym losem. Gdyby tylko udało się przesłać wiadomość pannie Deale! Czy już wróciła? Co noc modliłam się, żeby ona lub Logan przybyli mi na ratunek. Ale nikt się nie pojawił. Mnie, znienawidzoną córkę, ojciec sprzeda teraz naj-podlejszym ludziom! Nie dla mnie bogacze czy nawet prostacy pokroju Bucka Henry'ego. Bardzo możliwe, że odda mnie burdelmamie prowadzącej Shirley's Place. Im bardziej pogrążałam się w myślach o swoim losie, tym większy ogarniał mnie gniew. O nie, nie zrobi mi tego! Nie jestem niemym bydlęciem, które można sprzedać i wymazać z pamięci. Jestem istotą ludzką, mam

nieśmiertelną duszę oraz niezbywalne prawo do życia, wolności i szczęścia. Panna Deale często powtarzała tę formułę. Uśmiechnęłam się gorzko na myśl, że przemawia do mnie duch, jaki panował w jej klasie, i powtarza: Trzymaj się, ratunek nadchodzi! Niemal słyszałam, jak nauczycielka zachęca mnie do wytrwania, a jej głos niesie się po górach coraz bliżej i bliżej. Śpiesz się, panno Deale! - chciałam krzyknąć ku dolinie. Jestem w potrzebie! Duma się ulotniła, rozpierzchła, przepadła! Bez wstydu przyjmę pomoc! Szybko, ratuj mnie, ratuj, bo zostało mi mało czasu! Pomodliłam się, wstałam z klęczek i ruszyłam do kredensu. Życie toczyło się dalej i trzeba było przygotować posiłek. W zaczerwienionych, wodnistych oczach dziadka zajarzyła się iskierka nadziei, kiedy wrócił z wędrówki za potrzebą, niosąc trzy nowe kawałki drewna. Ostrożnie usadowił się w swoim bujanym fotelu. Ale nie sięgnął po nóż, tylko wbił we mnie wzrok. Nie opuszczaj mnie, zostań! - błagały bezgłośnie starcze oczy. Gestem dał znać, żebym się zbliżyła. - Nic mi nie jest, Heaven, dzieciaku - wyszeptał. - Wiem, o czym myślisz. Chcesz uciec. I masz rację, wiej, jak tylko trafi się okazja. Wymknij się, kiedy Luke zaśnie. Kochałam go za to, co powiedział. Tak bardzo go kochałam, że wybaczyłam mu milczącą zgodę na sprzedanie rodzeństwa, choć tak jak ja zdawał sobie sprawę, że jeśli nie będę miała kogo kochać, umrę. - Nie znienawidzisz mnie, jeśli zostawię cię tu samego, dziadku? Zrozumiesz?

- Nie, dziecko. Bo chcę, byś dostała to, czego pragniesz. Serce mi mówi, że twój tata robi to, co uważa za najlepsze. Tobie serce mówi, że robi wszystko, co najgorsze. Nie wiem, kiedy i gdzie ojciec sypiał ostatnio, ale teraz nawet nie drzemał, nie przymknął powiek. Jego zimne, mroczne oczy śledziły każdy mój krok. Wzrokiem błądził po moich włosach, rękach, stopach i brzuchu, starannie omijając twarz. Minęło siedem dni, a on nigdzie się nie wybierał. Wtem któregoś dnia na progu chaty pojawił się Logan. Przybywał niczym książę, żeby mnie ocalić! Otworzyłam drzwi, spodziewając się dziadka wracającego z wygódki. - Cześć - powitał mnie Logan szerokim uśmiechem. - Dużo o tobie ostatnio myślałem. - Zarumienił się. - Dlaczego ani ty, ani Tom, ani reszta z was nie przychodzicie do szkoły? Pogoda się poprawiła. Co się u was dzieje? Nie spotkał Fanny? Dlaczego? Wciągnęłam Logana do środka, choć powinnam go raczej wypchnąć, bo istniało mnóstwo powodów, dla których wolałam nie pokazywać mu wnętrza chaty. - Papa rąbie drzewo za domem - wyszeptałam gorączkowo - a dziadek jest w ustępie, więc nie mam dużo czasu. Ojciec sprawdza mnie co pięć minut. Wpadłam w kłopoty, Logan, wielkie kłopoty! Papa sprzedaje nas jedno po drugim. Najpierw Naszą Jane i Keitha, potem Fanny, niedawno Toma... i pewnie wkrótce też mnie.

- Z kim tam gadasz? - huknął papa od drzwi. Ścierpła mi skóra. Logan stanął twarzą w twarz z moim ojcem, brutalnym osiłkiem. - Nazywam się Logan Stonewall, proszę pana - zaczął uprzejmie, lecz z godnością. - Jestem synem Granta Stonewalla, właściciela drogerii. Przyjaźnimy się z Heaven od czasu, jak moja rodzina przeniosła się do Winnerrow. Martwiłem się, dlaczego Heaven, Tom, Fanny, Keith ani Nasza Jane nie chodzą do szkoły, więc przyszedłem zapytać. - Czy chodzą, czy nie chodzą, to nie twój zasrany interes warknął chamsko papa. - A teraz idź stąd, pókim dobry! Nie potrzebujemy tu wściubiania nosa w nie swoje sprawy. - Tak, muszę wracać, zanim słońce zajdzie. - Te słowa Logan skierował do mnie. - Heaven, dbaj o siebie, proszę. Przy okazji, moja nauczycielka mówiła, że panna Deale wraca w przyszłym tygodniu. - Tu posłał papie długie, wymowne spojrzenie. Zadrżałam. On mi wierzył! Tak, wierzył mi! - Powiedz no tej nauczycielce, żeby się trzymała od nas z daleka i pilnowała swego cholernego nosa! - ryknął ojciec i postąpił krok do przodu, przybierając groźną pozę. - Jużeś powiedział, coś miał do powiedzenia, więc wynocha! Logan spokojnie rozejrzał się po chacie. Starał się nie okazać współczucia i szoku, ale dostrzegłam je w jego twarzy. Popatrzył mi w oczy. - Heaven, mam nadzieję, że spotkamy się za kilka dni. Powiem pannie Deale, że jesteś zdrowa. A teraz mów, gdzie jest Tom, Fanny, Nasza Jane i Keith.

- Pojechali odwiedzić krewnych - ubiegł mnie papa. Otworzył drzwi i napierał na Logana, zmuszając go do wyjścia. Bałam się, że za chwilę wyrzuci chłopaka siłą. - Panie Casteel, niech pan dba o Heaven. - Wynocha! - wrzasnął ojciec i zatrzasnął drzwi za plecami Logana. Wróciłam na swoje miejsce koło pieca. Po chwili dziadek przykuśtykał z wychodka. - Po co ten chłopak przylazł? - spytał papa podejrzliwie. - Tyś posłała po niego? - Przyszedł, bo martwi się o nas. Panna Deale też się martwi, i wszyscy się będą martwić, kiedy się dowiedzą, co zrobiłeś, Luke'u Casteelu! - Dzięki za ostrzeżenie. - Wykrzywił usta w szyderczym grymasie. - Już mam pietra! Wciąż się modliłam z nadzieją, że Logan spotka gdzieś Fanny, a ona opowie mu, co się naprawdę u nas dzieje, i Logan wymyśli coś, zanim będzie za późno. Z drugiej strony obawiałam się, że papa może ostrzec pastora, który zamknie Fanny w domu do czasu, aż tacie trafi się okazja, by wreszcie się mnie pozbyć. Czytałam w gazetach o adopcjach dzieci sprzedawanych za dziesięć tysięcy dolarów. Ojciec był głupcem i nawet nie wiedział, że można zażądać takiej sumy. Pięć razy po pięćset dolarów i tak oznaczało największą kasę, jaka kiedykolwiek wpadła mu w ręce - prawdziwa fortuna dla wieśniaka ze Wzgórz Strachu, który nie umie zliczyć do tysiąca. - Papo - zagadnęłam dziesiątego dnia po wyjeździe

Toma - jak możesz tak postępować, skoro chodzisz do kościoła? - Zamknij się - wycedził, a jego oczy przybrały twardość skał. - Nie zamknę się! - wybuchłam. - Chcę, żeby moi bracia i siostry wrócili! Nie musisz się nami opiekować, sami sobie z Tomem poradzimy. - Zamknij się! Och, jak ja cię nienawidzę! - podpowiadała mi wewnętrzna furia, ale instynkt ostrzegał, żebym zmilczała, bo narażę się na okrutną karę. - Inni też sprzedają dzieci - rzekł nagle papa, zbijając mnie z pantałyku. Nie dość, że odezwał się do mnie, to jeszcze tonem usprawiedliwienia, czego bym się po nim nigdy nie spodziewała. - Nie ja pierwszy i nie ostatni. Nikt o tym głośno nie mówi, ale tak się dzieje cały czas. My, biedaki, mamy więcej bachorów niż bogacze, choć ich stać na dzieci. Nas nie stać, ale jakoś tak zawsze wychodzi, że cięgiem się rodzą... Bo nie ma nic lepszego jak w zimowe noce iść do łóżka i dogodzić se ze swoją kobitom. Tak przychodzą na świat nasze małe smrody, nasze złoto. No to czemu nie skorzystać, jak natura sama nam daje? Tylu słów nie wygłosił do mnie przez całe moje życie! I najwyraźniej czuł się dobrze, bo zdrowy rumieniec zabarwił mu policzki. Miał silne, wydatne kości policzkowe... do licha, ależ drań był przystojny! Gdyby umarł, czy byłoby mi przykro? Nie, powtarzałam sobie w kółko, nawet za milion lat.

Którejś ciemnej nocy podsłuchałam, jak rozmawiał z dziadkiem. Zwierzał mu się melancholijnie ze swoich smutków, narzekając, że zszedł na psy, a dzieci przeszkadzają w osiągnięciu celu, jaki sobie wyznaczył. - Tato, jak dostanę wszystkie pieniądze, to jeszcze nie będzie za późno, żebym zrobił to, com zawsze chciał zrobić... dla niej... i dla nich... Tej nocy postanowiłam, że nie będę więcej płakać. Płacz niczego nie rozwiąże. Przestałam modlić się do Boga o powrót braci i sióstr. Przestałam liczyć na to, że Logan mnie uratuje. Przestałam stawiać na pannę Deale i na los, który uśmiercił jej matkę, zsyłając prawników, aby zatrzymali ją w Baltimore. Sama musiałam zaplanować swoją ucieczkę i swój los. W niedzielę wyjrzało słońce. Ojciec kazał mi włożyć najlepsze ubranie, jakbym coś takiego miała! Serce podskoczyło mi w piersi, bo zrozumiałam, że znalazł kupców na mnie. - Jest niedziela, dziewczyno - popatrzył na mnie drwiąco. Czas do kościoła - dodał, choć wiele tygodni upłynęło bez udziału Casteelów w nabożeństwie. Dziadek ożywił się na dźwięk słowa „kościół". Postękując, chrząkając i pojękując, wystroił się w jedyne w miarę porządne ubranie i wkrótce byliśmy gotowi wyruszyć do Winnerrow. Kościelny dzwon wybijał jednostajny miarowy rytm, przywracając mi poczucie ukojenia, istnienia Boga w niebie i prawidłowości spraw ziemskich. Jak długo istniał kościół i biły dzwony, ludzie przychodzili tam, śpiewali Bogu i wierzyli w Niego.

Papa zostawił wóz w dużej odległości od świątyni, bo miejsca na parkingu były już zajęte. Musieliśmy szmat drogi iść pieszo. Ojciec ściskał moje ramię jak w imadle. Kiedy weszliśmy, po nawie niósł się śpiew wiernych: Bądź moją dłonią, bądź mym znakiem, Przynoś nadzieję, gdzie brakuje jej. Kochaj ludzi - swoich braci -miłość twa potrzebna jest... Śpiewaj, śpiewaj, śpiewaj! Uczyń dzień radośniejszym, cieplejszym, mniej złowrogim. Przymknęłam oczy. Ujrzałam słodką twarzyczkę Naszej Jane, usłyszałam dźwięczny sopran panny Deale. Poczułam dodający otuchy uścisk dłoni Toma i rączki Keitha targającej mnie za spódnicę. Aż nagle rozległ się donośny, władczy głos. Otworzyłam oczy. - Panie i panowie, wstańcie i otwórzcie śpiewniki na stronie sto czterdziestej siódmej. Odśpiewajmy wszyscy razem naszą umiłowaną pieśń - poinstruował pastor Wayland Wise. Będę z Tobą szedł z możnymi i biednymi, którzy przez wieki do Ciebie uciekają się. Będę z Tobą szedł odważnie wobec bólu, który na twarzach Twych dzieci wciąż odbija się... Śpiew napełnił moje serce światłem i przyniósł ulgę w cierpieniu - dopóki nie dostrzegłam Fanny w pierwszej

ławce obok Rosalynn Wise. Nie rozejrzała się, czy ktoś z jej „dawnej" rodziny zasiada w tylnych ławach. Może nawet wolała, żebyśmy się tam nie pojawili. Zaparło mi dech, kiedy ujrzałam jej profil. Wyglądała przepięknie w białym futerku, dopasowanym do niego kapelusiku, w białych botkach z futrzaną lamówką i futrzanej mufce. Choć w kościele było ciepło, nie zdjęła futerka, postanowiła zademonstrować je publicznie. W tym celu wstawała od czasu do czasu pod byle pretekstem i idąc powoli, znikała na kilka minut w jakimś bocznym pomieszczeniu, aby po chwili, równie pokazowym krokiem, wrócić na miejsce w ławce. W ten sposób widzowie zyskali możliwość podziwiania jej nowego stroju. Po mszy stanęła obok pastora i jego wysokiej żony żegnających członków kongregacji. Ci ludzie poczuliby się upokorzeni, gdyby odebrano im szansę uściskania dłoni pastorostwa, zanim pójdą grzeszyć na potęgę przez kolejne sześć dni, by wrócić tu za tydzień i prosić o rozgrzeszenie. Zdawać by się mogło, że im kto więcej popełniał występków w dni powszednie, tym większą cieszył się łaską Pana w niebiosach, który tak wiele musiał mu wybaczyć. Jeśli Bóg tak kochał grzeszników, z pewnością drżał z emocji, widząc Luke'a Casteela wśród wiernych. Szkoda, że nie sprawił, aby stopy ojca wrosły w posadzkę i by musiał pozostać na zawsze w świątyni. Krok po kroku sunęliśmy w kolejce do wyjścia. Nikt z nami nie rozmawiał, jedynie kilku ludzi z gór pozdrowiło nas skinieniem głowy. Ilekroć ktoś otwierał szerokie,

podwójne drzwi, do środka wdzierał się ze świstem podmuch wiatru. Wszyscy oprócz mnie pragnęli dotknąć dłoni ziemskiego orędownika Boga, przystojnego i złotoustego pastora Wise'a, albo jego żony, albo choćby jego niedawno adoptowanej córki. Fanny wyglądała jak księżniczka w kosztownym futerku i jasnozielonej sukience z aksamitu, która ukazywała się za każdym razem, kiedy wystawiała to jedną, to drugą nogę do przodu jak tancerka szykująca się do popisu. Przez krótką chwilę zapomniałam o swoim żałosnym położeniu i cieszyłam się z tego, co zyskała Fanny. Ale patrzcie! Na widok swojej prawdziwej rodziny Fanny zrobiła zwrot, szepnęła coś na ucho Rosalynn Wise i znikła w tłumie. Papa parł do wyjścia bez zatrzymania, nie zaszczyciwszy pastora ani jego żony nawet jednym spojrzeniem. Trzymał mnie za ramię stalowym chwytem palców. Nikt nie zwracał uwagi na rodzinę Casteelów, a raczej na to, co z niej zostało. Dziadek posłusznie dreptał za swoim synem z pokornie spuszczoną łysiejącą głową. Jakimś cudem wyrwałam się papie i umknęłam z powrotem. Przedarłam się na czoło grzecznie czekającej kolejki i wbiłam spojrzenie w Rosalynn Wise. - Czy mogłaby pani przekazać Fanny, że o nią pytałam? - Mogłabym - odparła lodowatym, matowym głosem, jakby wolała, żebym poszła za przykładem swojego ojca i ją zignorowała. - A ty z kolei powiedz swojemu tacie, żeby nie pojawiał się w kościele. Bylibyśmy niezwykle

wdzięczni, gdyby nikt z Casteelów więcej nie przychodził na mszę. Byłam wstrząśnięta. Mąż tej kobiety dopiero co wygłosił kazanie, jak to Pan kocha grzeszników i z radością wita ich w swoim domu. - Jedna z nich mieszka u państwa, czyż nie? - Jeśli masz na myśli naszą córkę, nosi teraz nazwisko Wise. Jest Louisą Wise. - Louisa to jej drugie imię. Nie może pani zmieniać dziewczynie nazwiska za życia jej ojca. Ktoś szarpnął mnie z tyłu. Wiele rąk wypchnęło mnie do wyjścia, na drewniane stopnie. Wściekła i zaniepokojona, odwróciłam się, żeby napomknąć coś o hipokryzji, kiedy nagle przede mną wyrósł Logan. Dla niego stawiłabym czoło samemu pastorowi i wykrzyczałabym całą prawdę wobec wszystkich zgromadzonych. Ale Logan stał, milcząc, bez uśmiechu, patrząc jakby na wskroś mnie. Sprawiał wrażenie, jakby nie chciał mnie widzieć. A myślałam, że nic bardziej nie może mnie już zranić po stracie Sary, babci, Naszej Jane, Keitha i Toma! Poczułam, że moje serce wpada do mrocznej studni i tonie w jej głębi bez żadnej nadziei na ratunek. Co się wydarzyło od czasu, kiedy mnie odwiedził? Chciałam Logana zawołać, ale duma znów podniosła głowę. Bez słowa, z uniesioną brodą, przemaszerowałam obok rodziny Stonewallów, którzy tworzyli osobną trzyosobową grupkę. Papa znowu chwycił mnie za ramię i poprowadził do pikapa.

Tej nocy, leżąc na sienniku obok plującego dymem Starego Kopciucha, usłyszałam skrzyp sosnowych desek podłogi. Ojciec podniósł się z mosiężnego łóżka i podszedł do mojego legowiska. Skradał się tak cicho jak jego indiańscy przodkowie. Przez na wpół przymknięte powieki widziałam jego gołe stopy. Udając, że przekręcam się na bok we śnie, odwróciłam się do niego plecami i zwinęłam w kłębek pod starą, poplamioną kołdrą. Wtem poczułam lekkie muśnięcie po włosach. Czy klęknął przy piecu, żeby mnie dotknąć? Nigdy wcześniej mnie nie dotykał. Zastygłam i wstrzymałam oddech, a serce waliło mi jak oszalałe. Dlaczego to robił? - Miękkie jak jej... - mruknął. - Jedwabiste jak jej... Penetrująca dłoń zsunęła się na moje ramiona i odnalazła drogę pod kołdrę. Ta dłoń, która maltretowała mnie tak okrutnie, teraz delikatnie głaskała moje ramię do łokcia i z powrotem, zatrzymując się w zagłębieniu szyi. Zdjęta trwogą leżałam bez ruchu, oczekując najgorszego. - Lukę, co ty robisz? - odezwał się dziadek dziwnie zdławionym głosem. Ręka się cofnęła. Papa mnie nie uderzył! Nie zadał mi bólu! Dlaczego po tych wszystkich latach nienawiści dotykał mnie z taką czułością? Dlaczego? Obudziłam się później niż zwykle, bo długo w nocy zadręczałam się myślami. Dziadek podgrzewał wodę na piecu, co pozwoliło mi zdrzemnąć się jeszcze chwilę. - Ja cię widział, Lukę! - mówił drżącym starczym

głosem. - I nie zgadzam się! Nie! Zostaw to dziecko w spokoju. Jest mnóstwo kobiet do wzięcia w mieście i przygadasz sobie którąś, kiedy wyzdrowiejesz, ale na razie nie potrza ci ani kobiety, ani dziewczyny. - Ona jest moja! - ryknął papa. - A ja już zdrowy! - Odważyłam się zerknąć na jego poczerwieniałą twarz. - Jest zrodzona z mojego nasienia i zrobię z nią, co zechcę. To już prawie kobita. Jej matka nie była wiele starsza, kiedym się z nią żenił. - Pamiętam tę noc - ciągnął dziadek głosem cichszym niż powiew północnego wiatru - kiedy ci się świat zawalił. I zawali się znowu, jak dotkniesz swojej córki! Wypraw ją stąd szybko, coby cię nie kusiło! Ona nie jest dla ciebie, tak jak tamta nie była. W poniedziałkową noc papa zniknął, kiedy spałam. Wrócił o świcie. Obudziłam się z ciężkim sercem, wstałam i wzięłam się do pracy. Dołożyłam drewna do pieca i wstawiłam wodę. Ojciec nie spuszczał ze mnie oka, jakby oceniał mój nastrój albo osądzał, do czego jestem zdolna. Wydawał się pogrążony w zadumie, jakby zbierał się w sobie, po czym nagle zaczął mówić tonem pełnym napięcia, wyjątkowo starannie dobierając słowa. - Moja słodka dziewczyno, daję ci wybór. Niewielu z nas go ma. W dolinie mieszkają dwie pary bez dzieci. Widują cię od czasu do czasu i chyba im się podobasz. Kiedym im powiedział, że szukam dla ciebie nowych rodziców, obie zachciały cię mieć. Zaraz tu przyjadą. Mógłbym cię sprzedać temu, kto da więcej, ale tego nie zrobię. Pozwalam ci wybrać, jacy rodzice ci pasują.

Dziwna obojętność okryta mnie jak peleryna. W umyśle odbijały się echem stówa dziadka: „Wypraw ją stąd...". Nawet dziadek mnie nie chciał. Jakikolwiek dom będzie lepszy niż nasza chałupa. Jacykolwiek rodzice będą lepsi! Dziadek pragnął się mnie pozbyć. Siedział i rzeźbił figurkę. Nawet gdyby sprzedano tysiąc jego wnuków, on by tylko siedział i strugał. Wspomnienie Logana Stonewalla przemknęło mi przez umysł niczym ćma lecąca do ognia czarnej rozpaczy. Nawet na mnie nie spojrzał! Nie obejrzał się za mną! Nawet gdyby czuł się skrępowany w towarzystwie swoich rodziców, mógł mi przesłać sekretny sygnał. A jednak nie zrobił tego. Czemu? A niedawno mozolnie przemierzył daleką drogę z miasta na wzgórza. Czyżby widok wnętrza chaty tak go zszokował, że zmienił swoje uczucia do mnie? Powtarzałam sobie bez końca, że mnie to nie obchodzi. I tak nie było sensu z nim rozmawiać. On by mi nie uwierzył, gdybym wyznała mu prawdę. Po raz pierwszy przyszło mi do głowy, że życie z porządnymi ludźmi z miasta może będzie lepsze. A kiedy już opuszczę wzgórza, znajdę sposób na odnalezienie tych, których kochałam. - Lepiej się ubierz - nakazał papa, kiedy wytarłam stót i zwinęłam sienniki z podłogi. - Niedługo po ciebie przyjadą. Na moment zabrakło mi tchu, próbowałam napotkać jego wzrok, ale na próżno. No i dobrze, uznałam

w duchu, nawet lepiej. Z ciężkim sercem przetrząsnęłam pudla, by znaleźć najlepszą sukienkę, jaką miałam. Zamiotłam podłogę, zanim się przebrałam. Papa nie spuszczał mnie z oczu. Posłałam łóżko, jak każdego zwykłego dnia. Papa śledził uważnie moje poczynania, wzbudzając we mnie nerwową czujność. Przez to poruszałam się wolno i niezdarnie, choć zazwyczaj zręcznie uwijałam się z robotą. Wywoływał we mnie tyle różnych emocji, że całkiem już zdezorientowana poczułam, jak słabnie moja odwieczna nienawiść do niego. Dwa lśniące nowe samochody, biały i czarny, wpełzły na nasze brudne podwórko i zaparkowały jeden za drugim. Czarny był długi i luksusowy, biały mniejszy i bardziej efektowny, z czerwonymi siedzeniami. Miałam na sobie luźną sukienkę, która niegdyś była niebieska, ale zszarzała od wielokrotnego prania. Pod nią włożyłam jedną z dwóch par moich majtek. Powinnam już nosić stanik, ale za co go kupić? Szybko przyczesałam włosy i nagle przypomniałam sobie o walizce. Muszę ją zabrać! W pośpiechu wydobyłam drogocenną walizkę ze skarbami mojej matki i owinęłam ją kilkoma szalami babci. Ciemne oczy papy zwęziły się do szparek na widok walizki, która należała niegdyś do jego anioła. Jednak ani słowem mnie nie powstrzymał przed jej zabraniem. I słusznie, bo walczyłabym o tę walizkę na śmierć i życie. Być może to wyczuwał. Dwa razy przylgnął wzrokiem do moich ust. Czyżby dostrzegł uderzające podobieństwo córki do zmarłej

ukochanej? Zadrżałam. Usta mojej matki, odwzorowane w lalce ubranej w suknię ślubną, przedstawiającej dziewczynę niewiele starszą niż ja... Pogrążona w myślach, nie usłyszałam stukania do drzwi. Nie zauważyłam, jak wchodzą dwie pary, póki nie znaleźli się pośrodku izby. Stary Kopciuch zakasłał i zionął dymem. Papa ściskał gościom ręce, jak przystało na życzliwego gospodarza. Rozejrzałam się, czy czegoś nie zapomniałam. Zapadła długa, dręcząca cisza. Cztery pary oczu taksowały mnie od stóp do głów. Wiedziałam już, co musiał czuć Tom. Ach, Tom... przypomniałam sobie jego słowa otuchy: „Wszystko będzie dobrze, Heavenly, wszystko się w końcu ułoży". Skupiłam uwagę na kobiecie i mężczyźnie w średnim wieku, stojących nieco przed młodszą parą, która taktownie trzymała się z tyłu, ustępując starszym pierwszeństwa w tym handlu żywym towarem. Cofnęłam się bliżej kąta, gdzie siedział dziadek zajęty swoją dłubaniną. Dziadku, spójrz na mnie, zobacz, co robi twój syn o dobrym sercu! Kradnie ci ostatnią wnuczkę, która cię kocha! Powstrzymaj go, Toby Casteelu! Powiedz coś, powiedz... Ale dziadek nie odezwał się, tylko uparcie rzeźbił. Mężczyzna i kobieta, oboje siwowłosi, wyglądali dystyngowanie, byli ubrani w szare palta. Sprawiali wrażenie, jakby przybyli z obcego świata. Oboje zachowywali się dostojnie i wyniośle. W przeciwieństwie do młodszej pary nie rozglądali się po szokująco nędznej izbie ani nie

gapili z politowaniem na dziadka, który zachowywał się tak, jakby nikogo nie było w domu. W panice przywarłam plecami do ściany. Błysk współczucia zamigotał w niebieskich oczach mężczyzny, ale kobieta pozostała nieporuszona, jakby myślała o pogodzie. Czułam się jak w potrzasku. Pragnęłam, żeby czas przyśpieszył i przeniósł mnie o dwa lata później. Serce łomotało mi w szaleńczym tempie, bębniąc o żebra w rytmie strachu. Uginały się pode mną kolana. Na próżno czekałam, aby dziadek odłożył wreszcie ten kozik i zaprotestował. Nie podobam im się, nie podobam, tłukło mi się po głowie. Starsza para nie kusiła mnie ani jednym zachęcającym uśmiechem, który mógłby mnie przekonać do wybrania właśnie ich. Z desperacką nadzieją, jakiej zwykle chwytała się Fanny, przeniosłam spojrzenie na młodszą parę. Mężczyzna o prostych ciemnych włosach i piwnych oczach był wysoki, młody i przystojny. Żona dorównywała mu wzrostem - miała prawie metr osiemdziesiąt, a do tego była na wysokich obcasach. Natapirowane włosy tworzyły masywną kopułę w kolorze kasztanowo-rudym, ciemniejszym i bardziej soczystym niż u Sary. Oczy miała dziwnie blade, jakby źrenice pływały w bezbarwnym morzu. Na porcelanowobiałą cerę, co często idzie w parze z rudymi włosami, nałożyła perfekcyjny makijaż. Czy była ładna? Tak, bardzo ładna. A jednak w rysach miała coś plebejskiego, jakby pochodziła z gór... tak, coś w tym musiało być...

Ubrana była w jaskraworóżowy komplet z dzianiny - żakiet i spodnie - tak dopasowany, że sprawiał wrażenie namalowanego na ciele. Przechadzała się swobodnie po izbie, myszkowała po niej, a nawet otworzyła drzwiczki pieca i zajrzała do środka. Po co? Wyprostowała się, uśmiechnęła i powiodła wzrokiem po wszystkich obecnych, nie zatrzymując go na nikim, po czym bezceremonialnie wbiła spojrzenie w dopiero co posłane przeze mnie mosiężne łóżko, jakby szacowała mizerne próby zaprowadzenia porządku. Na jej twarzy odbijały się emocje zdumienie, obrzydzenie, szok... Dwoma polakierowanymi paznokciami uniosła szmatę, którą wycierałam stół, trzymała ją przez kilka sekund, po czym upuściła ze wstrętem na podłogę. Jej jaskraworóżowe wargi zastygły w wymuszonym półuśmiechu. Przez cały ten czas młody przystojniak gapił się na mnie. Posłał mi nawet pokrzepiający uśmiech, który rozpalił iskierkę w jego piwnych oczach. Dodał mi nim otuchy - przynajmniej on aprobował to, co widział. - No, wybieraj, dziewczyno - odezwał się papa. - Decyzja należy do ciebie. Wodziłam wzrokiem od jednej pary do drugiej. Jak mam ocenić ich po wyglądzie? Czego szukać? Kasztanowo-ruda kobieta w jaskraworóżowym dzianym kostiumie uśmiechnęła się zwycięsko, co uczyniło ją jeszcze ładniejszą. Podziwiałam jej długie lakierowane paznokcie, kolczyki wielkości półdolarówek, jej usta, strój i włosy. Twarz drugiej pani, starszej i siwej, nie wyrażała żadnych uczuć; kobieta nie zaszczyciła mnie nawet uśmiechem. Małe perłowe klipsy nie wyglądały efektownie.

Mało tego, dostrzegłam w jej oczach cień wrogości. Przeniosłam spojrzenie na małżonka, ale on nie nawiązał kontaktu wzrokowego. Jak mogłam podjąć decyzję? Oczy są zwierciadłem duszy, a unikanie wzroku świadczy o skrytych zamiarach! Ponownie zwróciłam się do młodszej pary - ludzi ubranych w modne ciuchy, a nie w szyte na miarę, kosztowne stroje w stylu, jaki nigdy nie wychodzi z mody. Staroświeckie bezguścia, tak nazwałaby tę starszą parę Fanny. Cóż, wtedy jeszcze nie potrafiłam odróżnić prawdziwej zamożności od tandetnego nuworyszostwa. Czułam się przy nich jak łachmyta w swojej bezkształtnej sukience z za dużym dekoltem, z naderwanym obrębem, który miałam podszyć, ale nigdy nie starczało mi na to czasu. Poczułam, że kosmyk włosów łaskocze mnie w czoło, i odruchowo go odgarnęłam. To skierowało uwagę gości na moje zaczerwienione, spierzchnięte dłonie i krótkie, połamane paznokcie. Próbowałam ukryć ręce spękane od prania i szorowania. Kto chciałby takiego flejtucha? Żadna z tych dwu par. Fanny została wybrana szybko i chętnie. Ale ona nie zniszczyła sobie rąk, a jej długie, grube, proste włosy nie opadały niesfornymi kosmykami. Byłam prostaczką, brzydką i godną politowania. Kto by mnie zechciał, skoro nawet Logan się ode mnie odwrócił? Jak śmiałam przypuszczać, że kiedyś mnie pokocha? - Prędzej! - popędził mnie ojciec, marszcząc brwi. - Dałem ci wybór, ale jak się będziesz guzdrała, wybiorę za ciebie.

W rozterce, podświadomie czując, że nic nie rozumiem, próbowałam odgadnąć, co się kryje pod powściągliwością i chłodem starszej pary, za ich pełnym rezerwy zachowaniem. Uznałam ich za statecznych ponuraków, gdy tymczasem kasztanoworuda kobieta o bezbarwnych oczach wciąż się uśmiechała. Sara też miała rude włosy i kiedyś okazywała nam miłość. I tak podjęłam swoją życiową decyzję. - Oni. - Wskazałam na rudą i jej przystojnego męża. Żona wydawała się odrobinę starsza od niego, ale mi to nie przeszkadzało. W bezbarwnych wodach jej oczu, w których pływały okrągłe czarne ryby, zamigotał błysk. Czego, szczęścia? Podbiegła i otoczyła mnie ramionami, wciskając mi twarz w swój ponętny brzuch. - Nie pożałujesz tego! - Zaśmiała się, spoglądając triumfalnie najpierw na papę, potem na męża. - Będę dla ciebie najlepszą matką pod słońcem, najlepszą z najlepszych. Wtem oderwała ode mnie ramiona, jakby dotknęła rozżarzonych węgli, odsunęła się i sprawdziła, czy nie pobrudziłam jej jaskraworóżowego kostiumu, po czym zaczęła energicznie go otrzepywać. Z bliska nie wydawała już się taka ładna. Bezbarwne oczy osadzone były zbyt blisko siebie, a małe uszy przylegały do czaszki, sprawiając wrażenie, jakby ich w ogóle nie było. Jednak ogólnie, pomijając szczegóły, prezentowała się bajkowo. Bił od niej seksapil - nie widziałam jeszcze kobiety o tak rozbuchanej kobiecości, o tak wydatnym biuście,

krągłych pośladkach i niewspółmiernie wąskiej talii. Obcisłe spodnie podkreślały literę V w kroczu, co prowokowało dziwnie lekceważący uśmieszek papy. Dlaczego tak się uśmiechał? Dlaczego okazywał wzgardę kobiecie, której nie znał? A może ją znał? No oczywiście, musiał ją wcześniej spotkać, żeby omówić transakcję. Zaalarmowana jego reakcją, zdjęta trwogą, spojrzałam na starszą parę. Ale było za późno. Już zmierzali do drzwi. Zrobiło mi się słabo. - Dziękujemy, panie Casteel - odezwał się starszy dżentelmen. Pomógł żonie w progu i oboje, jakby z ulgą, skierowali się do swojego długiego czarnego samochodu. Papa ruszył za nimi, zostawiając otwarte drzwi, powiedział coś ściszonym głosem i szybko wrócił. Od progu posłał mi drwiący uśmiech. Czyżbym źle wybrała? Spanikowane motyle zerwały się do lotu wprost z serca, poniewczasie bombardując mi mózg wątpliwościami i dręczącą niepewnością. - Nazywam się Calhoun Dennison - przedstawił się przystojniak, podchodząc do mnie i ujmując moją dtoń. - A to moja żona Kitty Dennison. Dziękuję, Heaven, że nas wybrałaś. Jego głos zabrzmiał łagodnie. Nigdy wcześniej nie słyszałam mężczyzny mówiącego tak miękko. Czy był to gtos wykształconego człowieka? Chyba tak, bo prostacy na ogół wrzeszczeli. - Och, Cal, czy ona nie jest słodziutka? - przymilała się Kitty Dennison głosem na krawędzi pisku. - Czy nie będzie przyjemnie ładnie ją ubrać, co?

Z trudem chwytałam powietrze. Dziadek obok mnie cichutko płakał. Dziadku, dziadku, dlaczego nie dałeś znać wcześniej, dlaczego czekałeś aż do teraz, żeby okazać mi troskę? - Łatwo poszło, co, Cal? - zaśmiała się Kitty, demonstracyjnie obejmując i całując męża, na co papa wzdrygnął się ze wstrętem. - Myślałam, że wybierze tamtych sztywniaków z ich luksusowym samochodem i drogimi ciuchami, ale poszło gładko. Panika znowu chwyciła mnie za gardło. - Kochanie - zwróciła się do mnie Kitty Dennison, kiedy już skończyła umizgi z mężem - włóż płaszcz, ale nie zabieraj żadnych swoich ubrań. Kupię ci nowe, całkiem nowiutkie. Nie chcę sprowadzić paskudnych zarazków do swojego czystego domu. - Ponownie rozejrzała się po izbie, tym razem nie kryjąc odrazy. - Chodźmy już stąd. Miałam nogi jak z ołowiu. Zdjęłam z gwoździa swój stary płaszcz, włożyłam go na siebie i ryzykując niezadowolenie nowej matki, podniosłam walizkę owiniętą w stare szale babci. Nie zamierzałam zostawiać dobytku mojej mamy, żeby tu zgnił, zwłaszcza tej pięknej lalki. - Nie słyszałaś?! - krzyknęła Kitty Dennison. - Nic nie bierz! Nie ma miejsca na takie paskudztwo w moim czystym domu. - Nie zostawię tu tego, co jest mi najdroższe na świecie oznajmiłam stanowczo. - Te szale zrobiła babcia. Są czyste, bo je uprałam. - Będziesz musiała je uprać jeszcze raz - powiedziała Kitty nieco udobruchana, ale wciąż gniewna.

Zatrzymałam się koło dziadka i pochyliłam się, by ucałować go w czubek łysiejącej głowy. - Trzymaj się, dziadku. Nie przewróć się i nie połam. Będę często pisała i ktoś może ci... - zawahałam się, nie chcąc ujawniać przed obcymi, że dziadek nie umie pisać ani czytać. - Będę pisała - zakończyłam. - Dobra z ciebie dziewczyna, najlepsza. Nie można chcieć lepszej... - zająknął się, zatkał i otarł łzy połą koszuli. - Idź i bądź szczęśliwa, Heaven, dzieciaku. - Proszę, dbaj o siebie. - Bądź grzeczna, dobrze? - Będę grzeczna - przyrzekłam, ledwie powstrzymując łzy. Do widzenia. - Do widzenia... - szepnął dziadek. Sięgnął po nowy kawałek drewna i zaczął oskrobywać go z kory. Nie chciałam, by papa widział mnie zapłakaną. Spojrzałam mu prosto w ciemne oczy i przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem w bezgłośnej potyczce spojrzeń. Nienawidzę cię, papo. Nie pożegnam się z tobą. Nic mnie nie obchodzisz. Tak jak ja ciebie. Nikt mnie tu nigdy nie potrzebował. Nikt oprócz Toma, Naszej Jane i Keitha... Na pewno nie Fanny ani tak naprawdę babcia, a już najmniej dziadek, który stale tylko rzeźbił. - Nie ma co płakać, dziewczyno - napomniała mnie Kitty surowo. - Spotkałyśmy się wcześniej, ale mnie nie poznałaś. Widziałam cię w kościele, kiedy odwiedzałam rodziców mieszkających w Winnerrow. Siedziałaś tam z rodziną i wyglądałaś jak anioł, jak prawdziwy anioł.

Papa gwałtownie uniósł głowę. Twarde, ciemne spojrzenie zderzyło się z jej bezbarwnym wzrokiem. Ale nie odezwał się słowem, ani jednym słowem, zostawiając mnie zaplątaną w sieć niepewności. Jakaś sekretna więź łączyła tych dwoje. Na myśl, że Kitty należała do tego typu kobiet, za którymi uganiał się papa, tak innego od mojej matki, zdjęła mnie groza. - Zazdrościłam tej waszej rudej matce - paplała Kitty, nie zważając na tatę, jakby niewart był jednego gwizdnięcia, co jeszcze wzmogło moje podejrzenia. - Już kiedy byłaś szkrabem, obserwowałam twoją mamę, jak taszczyła swoje potomstwo do kościoła i z powrotem. Zazdrościłam jej wtedy, o tak! Strasznie chciałam mieć jej dzieci, wszystkie, bo były takie śliczne. - Jej piskliwy głos przybrał niespodziewanie posępne i zimne nuty. Nie mogę mieć dzieci. - Dziwne oczy Kitty świdrowały tatę oskarżycielsko. Och, no tak... musiała go znać! - Znaleźliby się tacy, którzy uważają, że to szczęście nie mieć własnych dzieci... ale ja mam teraz dziecko, i to aniota, żywego anioła! Nawet bez srebrnoblond włosów wygląda jak anioł, i te anielskie niebieskie oczy... prawda, Cal? - Tak, kochanie - zgodził się Cal. - Wygląda niewinnie, jeśli o to ci chodzi. Nie słuchałam. Przerażała mnie domniemana znajomość taty z Kitty i bezsłowna potyczka, która rozgrywała się pomiędzy nimi. Nigdy wcześniej nie widziałam tej kobiety, a nie należała do tych, które łatwo przeoczyć! Zerknęłam na jej męża. Rozglądał się po izbie. Wyraz współczucia pojawił się na jego twarzy, kiedy wzrokiem

napotkał dziadka. Starzec zapadł się bezczynnie w fotelu jak szmaciana lalka o pustych oczach. O czym myślał, jeśli w ogóle coś myślał? Czy umysł z wiekiem wyłącza się, a uszy głuchną, żeby nie słuchać tego, co sprawia ból? - Mam na imię Kitty. Nie Katherine, Katie, Kate ani Kit, tylko Kitty. A jego, kochanie, możesz nazywać Calem, tak jak ja. Teraz, kiedy u nas zamieszkasz, będziesz mogła oglądać telewizję. Mamy dziesięć kolorowych telewizorów. - Rzuciła znaczące spojrzenie papie, aby wiedziała, jak bogatego męża udało się jej złapać. Papa pozostał obojętny na tę rewelację. Dziesięć telewizorów? - pomyślałam z jawnym niedowierzaniem. Po co komu dziesięć, skoro wystarczyłby jeden? - Wiedziałam, że będziesz zaskoczona. - Zaśmiała się piskliwie. - Cal ma warsztat naprawy telewizorów i sklep z odbiornikami. Głupki oddają swoje stare odbiorniki prawie za darmo. Cal przynosi je do domu, naprawia i sprzedaje jako nowe biedakom, którzy się na tym nie znają. Mam zdolnego męża, przystojnego i sprytnego, najlepszego, jaki może się trafić. No i nieźle zarabia! Cal wydawał się zażenowany, a Kitty znów się zaśmiała. - No, zbieraj się, Heaven - zakomenderowała, przybierając władczy ton i ponownie z niesmakiem powiodła wzrokiem po izbie, wyraźnie dając do zrozumienia papie, jak nisko ocenia jego zdolność zarabiania pieniędzy. - Pożegnaj się z tatusiem i jedziemy. Mamy jeszcze kawał drogi do domu.

Unikałam spojrzenia papy. Nie chciałam na niego patrzeć. Kitty dyrygowała przygotowaniami do wyjazdu. I nie dla mnie przeznaczone były jej słowa. - Utrzymuję dom we wzorowej czystości. Każda rzecz leży na swoim miejscu. Nie to co w tej nędznej norze. Papa oparł się o ścianę, wyciągnął papierosa i zapalił. - Nie znoszę brudu i bałaganu. - Kitty zwróciła się do mnie. Twój tata mówił, że potrafisz gotować. Mam nadzieję, że nas nie okłamał. - Potrafię gotować - odpowiedziałam niepewnie - ale tylko nieskomplikowane potrawy. - Głos zadrżał mi z przerażenia, kiedy zdałam sobie sprawę, że ta kobieta oczekuje wykwintnych posiłków, podczas gdy ja umiem przygotować jedynie puszyste racuchy i smaczny sos ze smalcu. Papa z dziwnym wyrazem twarzy powiódt wzrokiem ode mnie do Dennisonów. - Dobrze wybrałaś - podsumował, po czym odwrócił głowę, by zdusić w sobie... szloch?... śmiech? Myśl, że to był śmiech, napełniła mnie paniczną trwogą. Z oczu trysnęły mi łzy. Bez słowa ominęłam papę. On też milczał. W progu obejrzałam się i po raz ostatni, z bólem serca i słodko-kwaśną grudą w gardle, ogarnęłam wzrokiem nędzną chatę, gdzie ja, Tom i Fanny stawialiśmy swoje pierwsze kroki. Najbardziej bolało wspomnienie Naszej Jane i Keitha. - Panie, podaruj mi lepszą przyszłość - wyszeptałam, odwracając się i wychodząc na ganek.

Zimowe słońce całkiem mocno przygrzewało, kiedy wlokłam się w kierunku ładnego białego samochodu z czerwonymi siedzeniami. Papa wyszedł na ganek, a wokół jego nóg kręciły się myśliwskie psy. Czyżby je wypożyczył, a teraz odebrał z powrotem? Na dachu, na zakrytych beczkach do łapania deszczówki i pod gankiem czatowały koty i kocięta. Świnie ryły odtajałą ziemię, pokwikując i pochrząkując. Po podwórku biegały kurczaki, a kogut gonił kurę wyraźnie w celach reprodukcyjnych. Zdumiałam się. Skąd się tu wzięły? Czy mam przywidzenia? Czy były tworem mojej wyobraźni? Przetarłam oczy zamglone od łez. Od tak dawna nie widziałam psów, kotów, prosiąt ani kurczaków! Czy tata przywiózł je swoim pikapem? Czy to znaczy, że ma zamiar zostać i zaopiekować się dziadkiem? Po niebie snuły się pierzaste chmurki, wolno skłębiając się w obfitsze zwały i malując na niebie obrazy przyszłego szczęścia. Cal i Kitty wsiedli do samochodu, odsyłając mnie do tytu. Całą kanapę miałam dla siebie. Zesztywniała z lęku obróciłam się, by spojrzeć na tak dobrze znaną zagrodę, o której chciałabym zapomnieć jak najszybciej. Żegnałam nędzę i burczenie w brzuchu, wiecznie nienasyconym. Żegnałam starą, śmierdzącą wygódkę, dymiący piec i porwane, zleżałe sienniki. Żegnałam niedolę, a zarazem piękno gór - jagody, opadające jesienią liście, szemrzące potoki pełne skaczących pstrągów, które łowiliśmy z Tomem i Loganem.

Żegnałam Keitha i Naszą Jane, Toma i Fanny. Żegnałam radosny śmiech i gorzkie łzy. Jechałam do lepszego świata, bogatszego, szczęśliwszego. Nie było powodu do płaczu, więc czemu płakałam? Na ganku stał papa, tępo wpatrzony w dal, bez jednej łzy, z pustym wyrazem twarzy. Cal przekręcił kluczyk w stacyjce i silnik zaskoczył. Ruszyliśmy zrywem, aż Kitty pisnęła wciśnięta w siedzenie. - Zwolnij, durniu! Wiem, że to było straszne, tego smrodu nie pozbędziemy się przez kilka tygodni, ale mamy córkę, a przecież po to tam pojechaliśmy. Dreszcz przeszedł mi po plecach. Wszystko jest w porządku, nic się złego nie dzieje. Czeka mnie lepsze życie, w lepszym świecie, powtarzałam sobie w duchu. Ale wciąż nękała mnie myśl o tym, co zrobił papa. Sprzedał swoje dzieci, każde za pięćset dolarów! Co prawda nie widziałam dokumentów dotyczących ostatniej transakcji ani nie usłyszałam ceny. Dusza mojego ojca będzie się smażyć w piekle. Ani przez chwilę w to nie wątpiłam. Myślałam, że jedziemy do Winnerrow. Zawsze chciałam tam zamieszkać, w jakimś ładnym, kolorowym domku nieopodal drogerii Stonewalla. Tam mogłabym skończyć liceum i pójść do koledżu. Widywałabym się często z Fanny i z dziadkiem, kiedy przyszedłby w niedzielę do kościoła. Ale zaraz... Dlaczego Cal skręcił w prawo, omijając Winnerrow? Znowu dławiąca gula stanęła mi w gardle.

- Papa mówił, że pochodzicie z doliny - odważyłam się odezwać. - Bo tak jest. - Kitty odwróciła się do mnie z uśmiechem. Urodziłam się i wychowałam w tej nędznej dziurze na zadupiu. Jakże chciałam się stąd wyrwać! Gdy miałam trzynaście lat, uciekłam z kierowcą ciężarówki. Wzięliśmy ślub, ale po paru latach okazało się, że gość był żonaty. Znienawidziłam mężczyzn do wyrzygania. A wtedy spotkałam mojego słodkiego Cala i zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Jesteśmy małżeństwem od pięciu lat. Ale jeśli chodzi o ciebie, to dopiero teraz mogliśmy cię wziąć, bo najpierw trzeba było przegonić wszystkie smrody po remoncie domu. Od zapachu świeżej farby zbiera mi się na wymioty. W ogóle niedobrze mi od różnych paskudnych zapachów, płynu do trwałej i tak dalej. Chciałam mieć wszystkie ściany białe w każdym pokoju. A na nich białe tapety, białe na białym, żeby wyglądały ślicznie i czysto. Cal uważał, że to zbyt sterylnie, jak w szpitalu, ale nie ma racji, sama się przekonasz. Udekorowałam pokoje różnymi cackami, rozstawiłam wszystkie swoje kolorowe, piękne rzeczy, tak dla kontrastu, i jest cudnie, prawda, Cal? - Jasne. - Co jasne? - Jasne, że jest cudnie. Poklepała go po policzku i nachyliła się, żeby go pocałować. - Teraz, kiedy jesteśmy z dala od twojego starego - podjęła z brodą opartą na skrzyżowanych rękach - mogę wreszcie być szczera. Znatam twoją mamę, tę prawdziwą,

bo chyba wiesz, że nie mówię o Sarze. Twoja mama była superlaską. Nie ładną, ale po prostu piękną. Nienawidziłam jej z całego serca. - Och! - wykrztusiłam, czując, jak serce podchodzi mi do gardła. - Za co jej nienawidziłaś? - Za to, że zawróciła w głowie Luke'owi Casteelowi. Jeszcze kiedy byłam podlotkiem, myślałam, że go zdobędę, bo wydawał mi się najlepszy. Ale byłam idiotką, sądząc, że przystojna twarz i silne, piękne ciało to jest to. Teraz nienawidzę go z całej duszy. Takie wyznanie powinno mnie pocieszyć, ale nie pocieszyło. Dlaczego Kitty chciała kupić dziecko mężczyzny, którego nienawidziła? Przeczucie mnie nie myliło, ona znała papę od dawna. - Taaak - ciągnęła Kitty dziwnie niskim głosem przypominającym mruczenie kota. - Widywałam twoją matkę wiele razy, jak tylko pojawiała się w Winnerrow. Każdy bubek w mieście tracił głowę dla tego anioła Luke'a. Nikt nie rozumiał, dlaczego związała się z takim łachudrą. Miłość ją zaślepiła, ot co. Niektóre baby tak mają. - Zamknij się, Kitty! - W głosie Cala zabrzmiało ostrzeżenie. Zignorowała je. - Ale mnie ten przystojniak też strasznie kręcił. Wszystkie dziewczyny przebierały nogami, żeby im wsadził łapę w majtki. - Kitty, dość tego! Tym razem w głosie Cala zabrzmiała pogróżka. Kitty rzuciła mu zniecierpliwione spojrzenie, gwałtownie się

odwróciła i włączyła radio. Kręciła gałką, aż natrafiła na stację z muzyką country. Głośny, świdrujący dźwięk gitary wypełnił wnętrze auta. Nie sposób było dalej rozmawiać. Szosa ciągnęła się bez końca jak długa pocztówka - harmonijka z krajobrazami. Zjeżdżaliśmy w niziny. Wkrótce góry stały się odległymi cieniami. Dużo później zapadł zmierzch. Czyżbym bezwiednie przysnęła? Nigdy nie byłam tak daleko od domu! Przed moimi oczami migały małe farmy, duże farmy, małe wioski, stacje benzynowe, a potem wielkie obszary ziemi leżącej odłogiem, usiane łatami czerwonego piachu. Zmierzch pomazał niebo odcieniami różu, fioletu i oranżu obwiedzionych na krawędziach jasnozłotą la-mówką. Te same kolory obserwowałam w górach, ale widoki, do jakich przywykłam, pozostały daleko w tyle. Coraz częściej wyrastały przy drodze stacje benzynowe i bary szybkiej obsługi nęcące kolorowymi neonami, które rozjarzając się i gasnąc, próbowały rywalizować z lśniącymi barwami zachodu słońca. - Ale fajne to światło na niebie - zauważyła Kitty. - Lubię podróżować o zmierzchu. Mówią, że to najbardziej niebezpieczna pora, taka nierzeczywista, usposabia ludzi do marzeń... Ja zawsze marzyłam, żeby mieć dużo ślicznych dzieci. - Przestań, Kitty - upomniał ją Cal. Zamilkła, a ja zostałam ze swoimi myślami. Wielokrotnie widywałam zachody słońca w górach, ale nigdy w wielkim mieście. Zapomniawszy o zmęczeniu,

chłonęłam widoki, czując się po raz pierwszy w życiu prawdziwą wieśniaczką. To nie było Winnerrow, tylko największe miasto, jakie w życiu widziałam. Pojawiły się złote łuki neonu i samochód zwolnił, jakby przyciągany magnetyczną sitą. Wkrótce znaleźliśmy się w lokalu i zajęliśmy miejsca przy niewielkim stoliku. - Chcesz powiedzieć, że nigdy nie byłaś w McDonaldzie? Kitty była jednocześnie zdumiona i zniesmaczona. - Założę się, że w KFC też nie. - A co to jest? - Cal, ta dziewczyna to kompletna ignorantka. Prawdziwa i-gno-rant-ka! A jej tata mówit, że jest bystra. Papa tak powiedział? Rozbawiła mnie ta wiadomość. Ach, mój Boże, powiedziałby wszystko, byle dostać pięćset dolarów. - Od jedzenia w takich barach nikt nie staje się mądrzejszy, Kitty. Najwyżej mniej głodny - stwierdził Cal. - Rany, założę się, że nigdy nie była też w kinie. Byłaś? - Byłam, raz - skłamałam. - Raz! Słyszałeś, Cal? Ta rozgarnięta dziewczyna raz w życiu była w kinie. To już coś, doprawdy. Co jeszcze fajnego zrobiłaś? Jak miałam odpowiedzieć na pytanie zadane tak drwiącym tonem? Nagle zatęskniłam za dziadkiem, nędzną chatą i znajomą okolicą. I znów natrętne, smutne obrazy przebiegły mi przed oczami. Nasza Jane i Keith mówiący do mnie „Hev-lee". Dobrze, że miałam ze sobą choć tę

wspaniałą lalkę. Gdyby Kitty ją zobaczyła, z pewnością byłaby olśniona. - No, jak ci smakował hamburger? - dopytywała się. Swojego spałaszowała w zaledwie kilka sekund, po czym nałożyła na wargi jaskraworóżową szminkę. Podziwiałam, z jaką wprawą radziła sobie z bułką mimo długich na kilka centymetrów paznokci błyszczących od lakieru, skrupulatnie dopasowanego kolorem do stroju. - Był bardzo dobry. - No to dlaczego nie zjadłaś całego? Jedzenie kosztuje. Skoro kupujemy ci pożywienie, oczekujemy, że zjesz wszystko. - Kitty, za dużo mówisz - wtrącił się Cal. - Daj jej spokój. - Nie podoba mi się też jej imię - wybuchła Kitty, rozdrażniona wstawiennictwem męża. - Jest głupie. Heaven to miejsce, a nie imię. Czy drugie masz równie idiotycznie? - Leigh - odparłam lodowatym tonem. - Tak ochrzczono moją matkę. - Cholera! - zaklęła Kitty i wykrzywiła się ze złością, waląc pięścią o pięść. - Nienawidzę tego imienia! Ona miała tak na imię, ta bostońska suka, co Casteela sprzątnęła mi sprzed nosa! Niech mnie szlag, jeśli chcę je jeszcze kiedykolwiek usłyszeć, rozumiesz? - Rozumiem - odparł Cal łagodnie. Wstał i udał się do toalety, a nastrój Kitty raptownie zmienił się z gniewu w zadumę. - Zawsze chciałam mieć córeczkę Lindę. Sama chciałam się tak nazywać. To imię brzmi tak słodko i czysto.

Zadrżałam, wpatrzona w ogromne, połyskujące pierścienie na dużych, silnych dłoniach Kitty. Czy były to prawdziwe diamenty, rubiny i szmaragdy, czy tylko sztuczne? Z ulgą powitałam powrót do samochodu. Znów podążaliśmy z dużą prędkością do jakiegoś odległego domu. Jednak ulga trwała krótko, bo za moment Kitty oświadczyła Calowi, że chce mi zmienić imię. - Nazwę ją Linda - oznajmiła stanowczo. - Nie! - warknął Cal. - Heaven bardzo do niej pasuje. Na miłość boską, Kitty, ta dziewczyna straciła już dom i rodzinę, więc nie zmuszaj jej, żeby straciła też swoje imię. Daj jej wreszcie święty spokój! W jego głosie zabrzmiała władcza nuta, która wreszcie uciszyła bezustanną paplaninę Kitty, przynajmniej na jakieś pięć minut. A co najważniejsze, Cal zgasił radio. Skuliłam się na tylnym siedzeniu i starałam się nie zasnąć, odczytując przydrożne znaki. Zauważyłam, że Cal zmierza do Atlanty. Parliśmy przed siebie, pod wiaduktami i przez tunele, przez skrzyżowania i autostrady, pod estakadami i po mostach łączących brzegi rzek, przez miasta duże, małe i średnie, dalej i dalej. Zaparło mi dech na widok drapaczy chmur ciemnymi sylwetami pnących się w niebo, roziskrzonych rozświetlonymi oknami, spowitych w cienkie szale chmur. Oszołomił mnie widok sklepowych witryn. Gapiłam się na policjanta stojącego bez obaw na środku ruchliwego skrzyżowania i kilku innych, na koniach. Ludzi na ulicach było jak w południe. W domu już dawno bym spała

na swoim sienniku na podłodze. Przecierałam oczy piekące od senności. Nagle rozległ się donośny głos. To Kitty znowu włączyła radio. Przytuliła się do Cala i robiła coś, co kazało mu prosić, żeby przestała. - Kitty, wszystko w swoim czasie, w swoim miejscu. Teraz nie pora na to. Zabierz rękę. Co robiła Kitty? Ponownie przetarłam oczy i wychyliłam się do przodu, żeby to sprawdzić - akurat w chwili, gdy Cal zapinał suwak w rozporku. Och, czy to było miłe? Fanny pewnie uznałaby, że tak. Szybko cofnęłam się na siedzenie, nie chcąc, aby Kitty przyłapała mnie na wściubianiu nosa w nie swoje sprawy. Znów spoglądałam przez okno. Wielkie miasto z majestatycznymi wieżowcami znikło. Jechaliśmy teraz węższymi i nie tak tłocznymi ulicami. - Mieszkamy na przedmieściach - wyjaśnił Cal z nagłym ożywieniem. - W Candlewick, podmiejskiej dzielnicy. Tu wszędzie są typowe domy szeregowe, w sześciu różnych stylach, do wyboru. Każdy po kupieniu może urządzić je po swojemu wewnątrz i na zewnątrz. Mam nadzieję, Heaven, że dobrze będzie ci się tu mieszkało. Zapewnimy ci wszystko jak własnemu dziecku. Szkoła, do której będziesz chodzić, jest niedaleko, kilkanaście minut spacerem. - Też mi coś! - prychnęta Kitty. - Do diabła, co za różnica, daleko czy blisko? Będzie chodziła do szkoły, nawet gdyby miała się czołgać. Za cholerę nie chcę głupiego dzieciaka, który by mi psuł reputację!

Wyprostowałam się, starając się odegnać sen. Z zainteresowaniem obserwowałam domy, niemal identyczne, a jednak nie do końca. Bez wątpienia każdy z nich posiadał co najmniej jedną łazienkę, może nawet więcej. I te wszystkie wspaniałe elektryczne udogodnienia, bez których ludzie w mieście nie potrafią żyć. Samochód wjechał na podjazd i drzwi garażu uniosły się jak za dotknięciem magicznej różdżki. Kitty zaczęła krzyczeć, żebym się obudziła. - Jesteśmy w domu, dziecko. W domu. Szybko otworzyłam drzwiczki i wysiadłam z auta, żeby popatrzeć na dom w bladej poświacie księżyca. Był jednopiętrowy i wyglądał ślicznie, wtulony w bujne, w większości wiecznie zielone krzewy. Zbudowany z czerwonej cegły, o oknach z białymi żaluzjami, jawił mi się jak istny pałac w porównaniu z nędzną chatą, którą dopiero co opuściłam. Ładny, miły rodzinny dom z białymi frontowymi drzwiami. - Cal, zabierz jej brudy do piwnicy, bo tam na razie będzie ich miejsce, jeśli w ogóle zostaną. Ze smutkiem patrzyłam, jak znika cudowna walizka mojej matki, lepsza od wszystkich toreb Kitty, choć Kitty oczywiście nie miała pojęcia, co znajduje się pod ciemnym zwojem wydzierganych przez babcię szali. - Chodź - ponagliła niecierpliwie. - Już jedenasta. Padam z nóg. Będziesz tak w nieskończoność gapiła się na dom? Stało się to, co nieodwołalne.

Część druga ŻYCIE W CANDLEWICK

Rozdział dwunasty NOWY DOM Kitty nacisnęła włącznik i w domu rozbłysło światło. Aż mi zaparło dech na widok, który objawił się moim oczom. Wspaniałe było to nieskazitelne i nowoczesne wnętrze. Radość przeniknęła mnie na myśl, że mam tu zamieszkać. Biel, czysta jak najczystszy śnieg - i ta elegancja! Znów przeszedł mnie dreszcz, kiedy wyobraziłam sobie oczyszczającą śnieżną biel, która nigdy nie roztopi się w słońcu, nie zostanie buciorami rozdeptana na breję. Zawsze w głębi duszy wiedziałam, że jest gdzieś dla mnie lepsze miejsce do życia niż tamta chałupa z jej brudem i aurą nieszczęścia. Od razu się zorientowałam, że to dom Kitty. Jej autorytatywna postawa i ton, jakim nakazała Calowi wnieść do sutereny moje „brudy", uświadomiły mi jasno, że on tu nie ma nic do powiedzenia. Ani jeden szczegół nie wskazywat, aby w tym kobiecym, ślicznym gniazdku był obecny mężczyzna; nie było tam nic męskiego - co

doprowadziło mnie do wniosku, że w tym domu niepodzielnie rządzi pani Dennison. Kiedy Cal posłusznie wypełniał polecenie, Kitty ruszyła dalej, zapalając kolejne światła, jakby przerażały ją ciemne kąty. Szybko jednak zrozumiałam, że się mylę. Ona po prostu szukała usterek na świeżo pomalowanych ścianach. - No i co, dzieciaku? Przyznasz, że nie ma porównania z twoją ruderą w górach, mam rację? W ogóle nie ma porównania z całym zapyziałym Winnerrow. Nie mogłam się doczekać, kiedy stamtąd wybędę. Sama nie wiem, dlaczego ciągle jeszcze tam wracam. - Cień niezadowolenia przemknął po jej ładnej twarzy. I zaraz zaczęła narzekać, że ekipa remontowa, pozostawiona bez nadzoru, wiele rzeczy zrobiła źle. Postrzegała swój dom zupełnie inaczej niż ja - dla niej wcale nie był cudowny. - Sama popatrz - gdzie oni ustawili krzesła? Albo lampy? Nic nie jest tak jak trzeba! A mówiłam im, gdzie wszystko ma stać! Jak słowo daję, wyraźniej już mówić nie mogłam... Usiłowałam popatrzeć na dom jej oczami, ale dla mnie wszystko wyglądało idealnie. Kitty spojrzała na mnie, dostrzegła mój zachwyt i uśmiechnęła się z pobłażaniem. - No dobra, mów, co myślisz. Jej salon był większy niż nasza cała rodzinna chata, lecz największe wrażenie robiło kolorowe zoo, które go wypełniało. Wszędzie - na parapetach, w narożnych szafkach, na stolikach, wzdłuż białego bieżnika na schodach

widać było zwierzęta. Jedne miały formę zabawnych stojaków na rośliny; zwierzęce pyski i ciała tworzyły ramy obrazów, lampy, koszyki, patery na słodycze, nóżki stolików. Zielone rośliny wyrastały z grzbietów wielkich ceramicznych żab o wyłupiastych żółtych oczach i szkarłatnych językach. Były też wielkie złote ryby z rozdziawionymi pyskami i wystraszonym spojrzeniem niebieskich jak morze oczu, mieszczące w sobie kolejne rośliny. Były błękitne gęsi, białe i żółte kaczki, fioletowe i różowe dropiate kury, brązowe i brunatne króliki, różowe wróble i różowiutkie tłuste świnki z zawadiacko zakręconymi ogonkami. - Chodź - powiedziała Kitty, chwytając mnie za rękę i pociągając w sam środek tego domowego zoo - musisz zobaczyć je z bliska, żeby docenić cały kunszt ich wykonania. Odjęło mi mowę. - No, powiedz coś! - zażądała. - To jest piękne - wyszeptałam bez tchu, oszołomiona. Ile bieli! Tapeta o wzorze przypominającym białe, jedwabiste drzewne słoje, białe wyściełane krzesła, biała sofa i białe abażury lamp o solidnych, lśniących białych podstawach. Teraz pojęłam, jak bardzo odrażająca musiała wydawać się Kitty nasza rudera z jej złogami wieloletniego brudu. Tutaj kominek miał rzeźbiony drewniany gzyms i ramę pomalowane na biało, a palenisko wykonano z białego marmuru. Niektóre stoły zrobiono z jakiegoś szlachetnego drewna; dowiedziałam się później,

że z palisandru. Inne byty ze szkła bądź z mosiądzu. I nigdzie nawet drobiny kurzu. Żadnych śladów palców. Wszystko na swoim miejscu. Kitty stała tuż przy mnie, jakby pragnęła zobaczyć swój olśniewający salon moimi naiwnymi wiejskimi oczami, a ja bałam się dać krok na białą wykładzinę, którą można było ubrudzić szybciej, niż pies zdążyłby machnąć ogonem. Zerknęłam na swoje niezgrabne, brzydkie, stare buty i w natychmiastowym odruchu zrzuciłam je z nóg. Moje stopy zapadły się w miękki, długi włos wykładziny dywanowej i jęłam przesuwać się jak we śnie od jednego przedmiotu do drugiego, podziwiając je po kolei. Tłuste koty, chude koty; smukłe, sprytne, skradające się koty. Psy siedzące, stojące, śpiące; słonie i tygrysy, lwy i leopardy, pawie, sowy i papużki. Zwierzęcy zawrót głowy. - Robią wrażenie, co? Sama je ulepiłam, własnymi rękami, i wypalałam w piecu. Bo ja prowadzę takie małe kursy ceramiki, tu w domu, na górze. Lekcje są co sobota. Biorę od każdego ucznia po trzydzieści dolarów i mam ich trzydziestu. Oczywiście nikt z nich nie może się równać talentem ze mną, i to jest dobre, bo trzymają się mnie w nadziei, że wreszcie przewyższą swoją mistrzynię. A zwróciłaś uwagę na te wyrafinowane kwiatowe girlandy? Są niezwykłe, przyznasz? Nadal oszołomiona, kiwnęłam tylko głową. Och, tak, jak mogłam nie być pod wrażeniem cudów stworzonych przez Kitty, jak te karuzelowe konie galopujące wokół białej podstawy lampy? Powiedziałam raz jeszcze z podziwem:

- Wszystko tu jest przepiękne. - Wiedziałam, że tak pomyślisz. - Z dumą podniosła i pokazała mi coś, co jeszcze mogłabym przeoczyć. - Te kursy przynoszą sporo kasy; uczniowie płacą mi do ręki, więc omijam podatki. Mogłabym uczyć dziesięć razy więcej osób, gdybym zrezygnowała z mojego salonu piękności, ale szkoda mi zarobku na celebrytkach, które przyjeżdżają do miasta, żebym je czesała. Mam w ofercie wszystko, od tlenienia i pasemek, po makijaż permanentny i pedikiur; osiem dziewczyn pracuje dla mnie. Ja rezerwuję dla siebie tylko najlepsze klientki, a do tego w swoim zakładzie sprzedaję wszystko, co tu widzisz. Klientki sobie moje dzieła wyrywają z rąk. Założyła silne ramiona pod wydatnym biustem i uśmiechnęła się do mnie promiennie. - Myślisz, że też byś tak potrafiła? - Nie. Nie wiedziałabym nawet, jak zacząć - odparłam szczerze. Cal wszedł tylnymi drzwiami. Został przy nich i patrzył na żonę z pewnym rodzajem niesmaku - jak gdyby wcale nie podziwiał jej dzieł bądź miał za złe godziny zajęć z uczniami. - Powiedziałabyś, że jestem artystką; powiedziałabyś tak? - O tak, Kitty, jesteś prawdziwą artystką... czy chodziłaś do szkoły artystycznej? Skrzywiła się. - Są rzeczy, które umiesz robić, bo po prostu się z tym urodziłaś. Ja właśnie mam taki dar... czy nie tak, kochanie?

- Tak, Kitty, masz dar. - Cal ruszył w kierunku schodów. - Hej! - wrzasnęła. - Zapomniałeś, że ten dzieciak potrzebuje nowych ubrań. Chyba nie pozwolisz jej spać w naszym świeżo pomalowanym domu w tych starych łachach, które ma na sobie? Ona brzydko pachnie, nie czujesz tego? Idź no do wozu, pojedź do całodobowego K-martu i kup małej porządne rzeczy zwłaszcza koszule nocne - tylko dopilnuj, żeby były w większym rozmiarze. Chyba nie chcesz, żeby wyrosła z nich, zanim się znoszą? - Jest już prawie jedenasta - odpowiedział chłodnym, nieobecnym tonem, który słyszałam już w czasie jazdy i zaczęłam rozpoznawać jako właściwy mu ton dezaprobaty. - WIEM! Myślisz, że nie mam poczucia czasu? Ale żaden dzieciak nie będzie spał w moim domu bez kąpieli, bez szamponu, bez proszku na wszy i nade wszystko bez nowych koszul nocnych, słyszysz?! Cal słyszał. Zakręcił się na pięcie, mrucząc coś pod nosem, i wyszedł. Papa nigdy by nie pozwolił, aby kobieta mówiła mu, co ma robić, gdzie ma to robić i w którym momencie. Na jakiej smyczy Kitty prowadziła Cala, że tak jej słuchał, nawet burcząc z niechęcią? - A teraz chodź ze mną, to pokażę ci wszystko i zachwycisz się, jak nic się zachwycisz, wiem to. - Z uśmiechem musnęła dłonią mój policzek. - Znam twojego tatę i domyślasz się, że go wyczułam. Wiem, że nic dla ciebie nie zrobił, ale ja to co innego. Dam ci wszystko, czego sama pragnęłam w dzieciństwie. Zyskasz wszystko, czego

ja nie miałam. Masz szczęście, że trafiłaś na mnie, a mój Cal... och, tym gorzej dla twojego papy. Ma, na co zasłużył... stracił wszystko... wszystkie swoje dzieciaki po kolei. - Znów uśmiechnęła się tym swoim dziwnym uśmiechem. - A teraz powiedz mi, co najbardziej lubisz robić. - Och... uwielbiam czytać! - odpowiedziałam szybko. - Moja nauczycielka, panna Deale, pozwalała mnie i Tomowi brać książki do domu, a na urodziny czy przy innych okazjach dostawaliśmy w prezencie książki. Nowiutkie. Zabrałam ze sobą kilka moich ulubionych - ale one nie są brudne, Kitty, przysięgam. Tom i ja uczyliśmy Keitha i Naszą Jane, że trzeba kochać książki i dbać o nie jak o najlepszych przyjaciół. - Książki...? - powtórzyła z miną pełną niesmaku. - I mówisz, że wolisz je bardziej niż wszystko inne? Ty chyba zwariowałaś. Mówiąc to, obróciła się na swoich wysokich obcasach, aby poprowadzić mnie do jadalni, choć świat rozpływał mi się w oczach ze zmęczenia i nadmiaru wrażeń. Musiałam jednak podziwiać tę jadalnię z dużym owalnym stołem wspartym na fantazyjnych złotych delfinach, ustużnie podpierających ogonami grubą, ciężką szklaną taflę. Z wyczerpania chwiałam się na nogach. Desperacko usiłowałam skupić się na tym, co mówi Kitty. Dalej przeszłyśmy do olśniewającej białej kuchni. Lśniły nawet białe płyty podłogi. - Drogi winyl - wyjaśniła - najlepszy, jaki jest na rynku. Skinęłam głową, choć nie potrafiłabym odróżnić najlepszego produktu od najgorszego. Zamykającymi się

z senności oczami spoglądałam na te nowoczesne cuda, o których marzyłam przez całe życie: zmywarkę do naczyń, podwójny porcelanowy zlew, błyszczące chromowane uchwyty, duży kombajn kuchenny z dwoma piekarnikami, białe szafki, długie lady, okrągły stół i cztery krzesła. Wszędzie królowały kolejne dzieła Kitty przełamujące monotonię wszechobecnej bieli. Ceramiczne koszyki okazały się pojemnikami na mąkę, cukier, herbatę i kawę; duża różowa świnka służyła jako skład sztućców, a karmazynowy koń, siedzący jak człowiek, mieścił w sobie różowe serwetki. - No i co o tym myślisz? - chciała wiedzieć Kitty. - Tylko szczerze! - Jest tu ślicznie i tak czysto, kolorowo, pięknie - wydusiłam z siebie chrapliwym szeptem. Cofnęłyśmy się do holu, lecz po drodze Kitty jeszcze raz zlustrowała salon czujnym spojrzeniem spod zmrużonych powiek. - Nic nie stoi tam, gdzie powinno! Sama popatrz, gdzie postawili moje słonie! Dopiero teraz to zauważyłam! W narożnikach, gdzie zupełnie ich nie widać! Na Boga, musimy zaraz ustawić je jak trzeba. Całą godzinę zajęło nam przemeblowanie salonu wedle życzenia Kitty. Duże formy ceramiczne i figury z drewna okazały się zadziwiająco ciężkie. Byłam już tak zmęczona, iż bałam się, że coś upuszczę. Kitty spojrzała na mnie, ujęła mnie za rękę i popchnęła ku schodom. - Jutro pokażę ci resztę. Na pewno ci się spodoba. A teraz szykuj się do spania.

Kiedy sztyśmy na górę, Kitty przez cały czas paplała o swoich sławnych klientkach; gwiazdach filmowych, które chciały, aby tylko ona je czesała. - Przyjeżdżają, kiedy mają zdjęcia, i zawsze zamawiają mnie. A ja wiem o nich tyle... nawet sobie nie wyobrażasz! Znam tysiące sekretów, za które mogłabym sprzedać ich dusze. Ale milczę jak grób. - Kitty urwała i spojrzała mi głęboko w oczy. Co z tobą, dzieciaku? Słuchasz mnie? Dociera coś do ciebie? Widziałam ją niewyraźnie. Byłam tak wykończona, że zasypiałam na stojąco. Resztką sił usiłowałam wykrzesać z siebie entuzjazm dla jej bogatych klientek, a także próbowałam się usprawiedliwić zmęczeniem, które sprawiało, że niewiele już kojarzyłam i język mi się plątat. - Czemu gadasz jak prostaczka? Drgnęłam, nagle otrzeźwiona. Przez całe życie usiłowałam nie mówić jak wszyscy ludzie z gór, niechlujnie, z prymitywnym akcentem. A teraz Kitty krytykowała mnie za to, choć sama nie wyzbyła się do końca tej maniery rodem z rodzinnego Winnerrow, a u mnie było to jedynie wynikiem straszliwego zmęczenia. - Panna Deale zawsze podkreślała, że należy pilnować poprawnej wymowy, i staram się tego przestrzegać, choć może nie zawsze mi się udaje - tłumaczyłam się. - Kim, do licha, jest panna Deale? - To moja nauczycielka angielskiego. Kitty prychnęła kpiąco. - Zawsze olewałam szkołę i nauczycieli, bo nie mówili

tak jak ja. W szkole łatwo narobić sobie wrogów. Albo gadasz jak inne ludki z okolicy, albo cierpisz. - Tak, Kitty? - podchwyciłam półprzytomnie. Doszłyśmy do szczytu schodów. Ściany falowały mi w oczach. Nagle Kitty chwyciła mnie gwałtownie za ramiona i zaczęła walić moją głową o ścianę. - OBUDŹ SIĘ! - wrzeszczała. - Ocknij się i zrozum - nie jestem dla ciebie Kitty! Masz mnie nazywać matką! Nie mamunią, nie mamusią, nie mamcią, a już na pewno nie mamą! Po prostu matką, rozumiesz? Było mi słabo. Ta kobieta miała zdumiewającą moc. - Tak, matko. - W porządku, dobra z ciebie dziewczynka, miła dziewczynka, a teraz się wykąpiemy. Och, nie mogę sobie już nigdy pozwolić, żeby być tak zmęczoną i narazić się na gniew kobiety, która w ułamku sekundy zdolna jest ukarać mnie bez żadnej zrozumiałej przyczyny! Kitty poprowadziła mnie krótkim korytarzem, w którego końcu widać było uchylone drzwi, a zza nich przezierała czarna tapeta w złote wzory. - To jest nasza główna łazienka - poinformowała, wchodząc pierwsza i wciągając mnie do środka. - Tam widzisz coś, co wytwornie nazywa się toaletą, ale ja nie jestem wytworna, więc powiem po prostu - kibel. Zanim usiądziesz, masz podnieść klapę i po każdym użyciu spuścić wodę. Tylko pilnuj, żeby nie zatkać klopa papierem, bo się przeleje i będzie kupa sprzątania, dosłownie. W ogóle w całym domu musisz przestrzegać czystości.

Później wytłumaczę ci, jak masz dbać o moje rośliny, myć je, podlewać i nawozić, jak pucować wszystko, odkurzać i polerować, i jak prać... ale najpierw kąpiel. Tak oto doszłam do momentu spełnienia najbardziej gorących pragnień - stałam w łazience z ciepłą i zimną bieżącą wodą, z wanną, umywalką, lustrami na ścianach... i byłam zbyt wykończona, by się cieszyć. - Czy ty mnie słuchasz, dziewczyno? Słuchasz mnie? - Świdrujący głos Kitty przebił się przez gęstniejący opar zmęczenia. - Wszystko tutaj - ściany, tapeta, wykładzina - jest nowiusieńkie, po prostu nieskazitelne, jak sama widzisz. I chcę, aby takie pozostało. Ty masz o to zadbać, rozumiesz? Nieprzytomnie kiwnęłam głową. - Dla pewności zacznę jeszcze raz, żeby było jasne: oczekuję, że będziesz odpracowywała swój pobyt tutaj, czyli koszt tego, co przejesz, wykonując różne obowiązki. Jestem pewna, że nie znasz się nic a nic na domowej robocie i będę musiata poświęcić ci sporo mojego cennego czasu, ale w swoim własnym interesie naucz się szybko. - Znów urwała i spojrzała mi głęboko w oczy. - Podoba ci się tutaj, prawda? Czemu tak naciskała, skoro nawet nie miałam czasu, żeby się dobrze rozejrzeć? Jej słowa już budziły moją czujność, zabierając nadzieję, że będzie to dom, a nie więzienie. - Tak - odpowiedziałam, usiłując wykrzesać z siebie choć trochę entuzjazmu. - Wszystko jest piękne. - O tak! - Kitty uśmiechnęła się łagodnie. - Na piętrze

mam drugą łazienkę. Nie mniej śliczną, dla gości. Ją też będziesz pucować. Mówiąc to wszystko, Kitty wyjmowała kolejne flakoniki i słoiczki zza lustrzanych drzwi łazienkowej szafki i ustawiała je na półce z różowego marmuru nad owalną wanną. Wkrótce zgromadziła się tam cała ich kolekcja. W tej „głównej łazience" wszystko było czarne, różowe i złote. A do tego tęczowe rybki, całe stado, zdobiące czarno-złote tapety na ścianach. - Teraz musimy zeskrobać z twojej skóry cały brud - kontynuowała rzeczowym tonem. - Umyć włosy. Wytępić wszy, bo pewnie je masz. Zabić wszystkie wstrętne zarazki. Twój papa też musi je mieć, a ty żyłaś w brudzie już od chwili narodzin. O tak, opowieści o Luke'u Castee-lu potrafią postawić włosy na głowie lepiej niż trwała! Ale teraz płaci cenę za swoje swawole... wysoką cenę. - Uśmiechnęła się tym swoim skrytym, złowrogim uśmiechem. Skąd wiedziała o wstydliwej przypadłości papy? Chciałam wyjaśnić, że teraz jest już zdrowy, ale byłam zbyt zmęczona, by mówić. - Och, wybacz mi, skarbie. Uraziłam cię? Ale powinnaś zrozumieć, że po prostu nie przepadam za twoim papą. To utwierdziło mnie w moim wyborze. Każdy, kto nie lubił papy, musiał mieć rację. - Wychowałam się w Winnerrow, moi rodzice nadal tam mieszkają - ciągnęła. - I nie wyobrażają sobie, że mogliby się gdzieś przeprowadzić. Tak to jest z ludźmi,

którzy przez cate życie nigdzie się nie ruszają. Strachoputy, jak ich nazywam. Boją się, że jeśli opuszczą swój grajdół, zginą w wielkim mieście. W takiej Atlancie, gdzie pracuję, oni byliby nikim. Nie umieliby robić tego co ja. Nie mają moich zdolności. Fakt, my też nie mieszkamy w samej Atlancie, tylko na przedmieściu. Sama wiesz, jak to jest, codzienne boje o wszystko, on i ja przeciwko światu. On jest mój, a ja go kocham. Jestem zdolna zabić, byle go przy sobie zatrzymać. Urwała i zmierzyła mnie twardym, pełnym namysłu spojrzeniem spod zmrużonych oczu. - Mój zakład mieści się w dużym, picownym hotelu, który przyciąga bogatych ludzi. Nie da się kupić domu tu, w Candlewick, jeśli nie zarabia się więcej niż trzydzieści tysięcy rocznie, a skoro oboje z Calem tyle zarabiamy, uda nam się za parę lat podwoić ten dochód. Zobaczysz, kotku, spodoba ci się tutaj, na pewno się spodoba. Będziesz chodziła do szkoły z basenem pływackim i z aulą, w której można wyświetlać filmy. Niechybnie będziesz szczęśliwsza niż w tej nędznej wiejskiej szkółce... i pomyśl tylko, od razu możesz zacząć nowy semestr! Zabolało, kiedy pomyślałam o starej szkole i o kochanej pannie Deale. Przecież tam właśnie uczyłam się o innym świecie, lepszym świecie, gdzie dbano o edukację, znajomość książek, sztuki, nauki i architektury... a nie tylko o proste przetrwanie kolejnych dni. Nie udało mi się pożegnać z panną Deale. Powinnam być dla niej milsza, wyraźniej okazać wdzięczność za troskę. Powinnam odłożyć na bok swoją dumę. Stłumiłam łkanie. I był

jeszcze Logan, z którym nie zdotatam się pożegnać, bo gdy widziałam go ostatnim razem w kościele, był z rodzicami. A teraz nie tylko moja ukochana nauczycielka, ale i on wydawali się nierealni jak sny. Nawet obraz chaty zaczął się zacierać w moim umyśle, choć opuściłam ją zaledwie parę godzin temu. Dziadek już pewnie śpi mocno o tej porze. A w tym domu nawet nie zasunięto zasłon i ludzie jeszcze robili zakupy. Jak Cal, gdzieś tam kupujący dla mnie ubrania, koniecznie za duże. Westchnęłam ciężko; pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. Czułam ołów w nogach, kiedy tak stałam, czekając, aż Kitty skończy napełniać wodą wytworną różową wannę. Para zaćmiła lustra, wypełniła moje płuca i zasnuła powietrze w łazience. Razem z Kitty unosiłyśmy się w chmurach pod księżycem w tę czarną, zamgloną noc, a wokół pływały stada złotych rybek. Ze zmęczenia czułam się jak pijana, chwiałam się na nogach i słyszałam tylko głos Kitty, który naprawdę dochodził do mnie jak z księżyca. Kazała mi się rozebrać i wrzucić ubranie do kosza na brudną bieliznę, wyłożonego plastykowym workiem na śmieci. Bo też wszystko, co moje, miało iść do śmieci, aby wylądować na miejskim wysypisku i ostatecznie zostać spalone. Z ociąganiem zaczęłam się rozbierać. - Będziesz miała wszystko nowe. Wydam na ciebie fortunę, dziewczyno, więc racz pamiętać o tym za każdym razem, kiedy zatęsknisz za tym chlewem, który zowiesz domem. A TERAZ ŚCIĄGAJ ŁACHY, I TO JUŻ!

Musisz się nauczyć, że masz się ruszać, kiedy ci mówię, a nie stać jak kołek! Niezgrabnymi palcami, które przestały mnie słuchać z nadmiaru strachu i zmęczenia, zaczęłam mocować się z guzikami starej sukienki. Cudem udało mi się uporać z dwoma, a w tym czasie Kitty wyjęła z szuflady plastykowy fartuch. - Stań na tym i zrzuć ubranie wokót stóp, tak żeby nic nie upadło na moją czystą wykładzinę czy na marmurowy cokół wanny. Po chwili stałam naga na fartuchu, a Kitty taksowała mnie wzrokiem. - No, na mą duszę, wcale nie jesteś już takim dziewczątkiem. Ile masz lat? - Czternaście - odpowiedziałam. Język puchł mi w ustach, myśli puchły w głowie, w oczach miałam piasek i choć usiłowałam słuchać Kitty, mrugałam nieprzytomnie, ziewałam i chwiałam się na nogach. - Kiedy będziesz miała piętnaście? - Dwudziestego drugiego lutego. - Dostałaś już miesiączki? - Tak, kiedy miałam prawie trzynaście lat. - W życiu bym nie powiedziała! Kiedy ja byłam w twoim wieku, miatam już catkiem spore cycki i chłopaki pożerały mnie wzrokiem. No, ale nie każdy ma takie szczęście, nie? Kiwnęłam głową. Chciałam, żeby Kitty sobie poszła, abym w spokoju mogła zażyć swojej pierwszej kąpieli w prawdziwej wannie. Jednak nie zamierzała wyjść.

Westchnęłam i zrobiłam krok w stronę różowego sedesu. - NIE! Najpierw trzeba położyć papier na deskę. Z czynnością fizjologiczną musiałam zaczekać, aż Kitty wyścieli deskę papierem toaletowym. Dopiero wtedy się odwróciła. Ale co z tego, skoro nadal wszystko słyszała i wszędzie były lustra, nawet przymglone parą? Na szczęście podjęła kolejną akcję. Przykucnęła przy wannie i poinformowała mnie, że sprawdza temperaturę wody. - Musisz się porządnie wymoczyć w gorącej kąpieli. A ja wyszoruję cię szczotką i umyję te twoje kudły mydłem siarkowym, żeby zabić wszy, które na pewno w nich siedzą. Usiłowałam powiedzieć, że kąpałam się częściej niż inni ludzie z gór i raz w tygodniu mytam głowę (ostatnio dziś rano), ale byłam całkiem wyprana z energii. Miotały mną przeróżne, chaotyczne emocje, powiększając jeszcze słabość i zmęczenie. To aż zabawne, jak bardzo czułam się chora. Milczący krzyk wiązł mi w gardle i, jak to często robiła Fanny, miałam ochotę wyrzucić go z siebie, raniąc kogoś tylko po to, by nie zranić siebie jeszcze bardziej. Ale nie zrobiłam nic, tylko stałam, czekając, aż wanna się napełni. I napełniła się wreszcie. Niemal wrzącą wodą. Wszystko, co różowe w tym pomieszczeniu, stało się nagle czerwone - i w tej piekielnej czerwonej mgle dostrzegłam, jak Kitty ściąga różowy top i spodnie. Pod nimi miała różowy stanik bikini i majteczki tak mikre, że ledwie co zakrywały.

Odsunęłam się czujnie, obserwując, jak Kitty szykuje się, żeby nalać do wody jakiegoś płynu z butelki z ciemnego szkła. Doszła mnie woń lizolu! Znałam ten zapach ze szkoły. Kiedy zostawałam po lekcjach, żeby pomóc pannie Deale, sprzątaczki dezynfekowały lizolem toalety. Ale jeszcze nie słyszałam, żeby ktoś dodawał lizolu do kąpieli! Niepostrzeżenie w moim ręku znalazł się różowy ręcznik, duży i miękki, którym będę mogła bezpiecznie się otulić. W naszym domu nikt nie wstydził się nagości, ale nie chciałam, żeby Kitty widziała, jaka jestem chuda. - Odłóż to! Jakim prawem dotykasz mojego czystego ręcznika? Wszystkie różowe są moje i tylko ja mogę ich używać, słyszysz? - Tak, proszę pani. - Tak, matko - poprawiła mnie. - Nigdy nie zwracaj się do mnie inaczej jak ma-tko... powtórz! Powtórzyłam, nie puszczając ręcznika i z obawą zerkając na wrzątek w wannie. - Czarne welwetowe ręczniki są Cala, nie twoje, też to zapamiętaj. Kiedy moje różowe się spiorą, oddam je tobie. A na razie możesz używać starych, które przyniosłam z mojego zakładu. Przytaknęłam, nie spuszczając oczu z kłębów pary buchających z wanny. - No dobrze, wszystko gotowe. - Kitty uśmiechem dodata mi ducha. - A teraz przesuwaj nogi na fartuchu, powoli, aby sunął wraz z tobą, aż zbliżysz się do postumentu, a wtedy daj krok do wanny.

- Ale woda jest gorąca! - Naturalnie, że jest gorąca. - Poparzę się. - Jak, do diabla, mam zdrapać z ciebie ten brud, jak nie w gorącej wodzie, co? No, właź! - Za gorąca... - Wcale... nie... za... gorąca - wycedziła przez zęby. - Aż para z niej bucha. Nie jestem przyzwyczajona do takiego ukropu. Zawsze kąpałam się w ciepłej wodzie. - Wiem... i dlatego muszę cię teraz szorować w gorącej! Kitty zbliżyła się do mnie. W gęstym obłoku pary ledwie majaczyła różowa szczotka kąpielowa na długim trzonku, którą ściskała w prawym ręku. Aż nazbyt znaczącym gestem postukała nią o otwartą lewą dłoń. - Dosyć tego! Kiedy coś do ciebie mówię, masz mnie słuchać bez gadania. Zapłaciliśmy za ciebie kupę forsy i teraz jesteś naszą własnością, więc możemy robić z tobą, co chcemy. Wzięłam cię do siebie, bo kiedyś byłam na tyle głupia, że zakochałam się w twoim ojcu i pozwoliłam, by złamał mi serce. Zaszłam z nim w ciążę. Myślałam, że on też mnie kocha. Zagroziłam mu, że się zabiję, jeśli nie ożeni się ze mną... a on tylko się roześmiał i kazał mi spadać. I odszedł. Wyjechał do Atlanty, gdzie poznał twoją matkę i ożenił się z nią. Z NIĄ! A ja zostałam z ciążą, więc zrobiłam skrobankę i teraz nie mogę mieć dzieci. Ale mam JEJ dziecko... i choć już duże, nadal jest jego. Tylko nie myśl sobie, że skoro kiedyś byłam miła dla twojego taty,

pozwolę, żebyś mnie nie słuchała. Prawo w tym stanie pozwala mi zrezygnować z ciebie, jeśli okażesz się zakałą, którą własny ojciec był zmuszony sprzedać. -Ale... ja... wcale nie jestem zła. Papa nie musiał mnie sprzedawać. - Nie kłóć się ze mną! MARSZ do wanny! Posłusznie zbliżyłam się do wanny, przesuwając bose stopy wraz z fartuchem. Starałam się poruszać jak najwolniej, aby woda zdążyła choć odrobinę wystygnąć. Zamknęłam oczy i stając na jednej nodze, niepewnie uniosłam drugą nad parującą kąpielą. Miałam wrażenie, że zaraz zanurzę ją w piekle. Z cichym okrzykiem cofnęłam stopę i obróciłam się ku Kitty z błagalnym spojrzeniem, patrząc, jak z obrzydzeniem chwyta różowy ręcznik i ciska go do brudownika. - Matko, ona jest naprawdę za gorąca. - Nie jest za gorąca. Zawsze biorę gorącą kąpiel, a skoro ja mogę, i ty możesz. -Kitty... - Powiedziałam - matko! - Matko, czy ona musi być aż tak gorąca? Być może Kitty spodobał się pokorny ton mojego głosu, gdyż złagodniała nagle, jak za dotknięciem magicznego guzika. - Och, koteńku - zagruchała. - To naprawdę dla twojego dobra, wierz mi. Temperatura zabije zarazki. Przecież nie chcę cię skrzywdzić! W tym momencie wydała mi się miła i pełna matczynych uczuć, kiedy cierpliwie udowadniała mi, że się mylę.

Była dobrą kobietą, potrzebowała córki, aby móc ją kochać. A ja chciałam mieć matkę, która by mnie kochała... - Widzisz - powiedziała, wkładając do wody rękę aż do łokcia - wcale nie jest tak gorąca, jak myślisz. Bądź grzeczną dziewczynką i wejdź do wanny, a potem usiądź w niej, żeby matka mogła cię wyszorować do czysta. - Jesteś pewna, że nie będzie dla mnie za gorąca? - Nie kłamię, dziecinko, stale kąpię się w takiej wodzie. - Kitty popchnęła mnie w stronę wanny. - Kiedy minie pierwszy szok, poczujesz się świetnie, po prostu cudownie; zrelaksujesz się i ogarnie cię przyjemna senność. Zobacz, naleję ci płynu i zrobię śliczną różową pianę. Spodoba ci się! Wyjdziesz z kąpieli pachnąca jak róża i będziesz wyglądać jak róża. Musiała wypuścić trochę wody, żeby dolać płynu do kąpieli, a potem znów szeroko otworzyła kran z gorącą, aż zaczęło przybywać różowej piany. Przez to, niestety, ubyło wody z wierzchu, która zdążyła już trochę wystygnąć dzięki mojemu zwlekaniu. Tak oto ziściło się jedno z marzeń - pachnąca kąpiel z pianą w różowej wannie, z lustrami wokół... i wcale nie byłam szczęśliwa. Bo czułam, że się ugotuję. - Będzie dobrze, serdeńko, naprawdę. Czy prosiłabym cię o coś, co mogłoby ci zaszkodzić? Jak bym mogła? Kiedy byłam dziewczynką, jak ty, nie miałam żadnej szansy, aby cieszyć się tym, co dziś chcę zrobić dla ciebie. Pewnego dnia uklękniesz i podziękujesz Panu, że ocalił się z piekielnych czeluści. Pomyśl o tej gorącej wodzie jak

o wodzie święconej, oczyszczającej z grzechów. Ja tak zawsze robię. Myśl o czymś zimnym, jak lód, tony pokruszonego lodu, o siedzeniu w lodzie i piciu lodowatej coli, myśl o tym. Nigdy się nie poparzyłam i skórę mam gładziutką jak u niemowlaka. Pchnęła mnie nagle. Straciłam równowagę i zamiast powoli zanurzyć się w wannie, wpadłam do niej z głową! Ukrop zapiekł mnie jak rozżarzone węgle. Na ślepo usiłowałam się wynurzyć, podciągając kolana i zapierając się dłońmi o śliską porcelanę, ale Kitty mocno zaciskała dłonie na moich barkach i zmusiła mnie, abym usiadła w wodzie. Teraz odzyskałam zdolność do krzyku! I uwalniałam ten krzyk z gardła raz po raz, wrzeszcząc i machając rękami jak Nasza Jane albo Fanny. - Puść mnie, puść mnie! - darłam się. Pach! Kitty uderzyła mnie w twarz! - CICHO! Zamknij się, ty cholero! Nie drzyj się, bo jak wejdzie Cal i usłyszy, pomyśli sobie, że jestem niedobra. A to nieprawda! Nieprawda! Robię to, co muszę, i tyle. Gdzie jest Cal... dlaczego nie przyjdzie i nie wybawi mnie z tego piekła? To było straszne, tak straszne, że nie byłam już w stanie dalej krzyczeć. Krztusiłam się, spazmatycznie łapałam oddech, płakałam i usiłowałam odepchnąć Kitty, aby przerwać to okrutne szorowanie, które zdawało się zdzierać ze mnie skórę. Piekło mnie wszystko, także wewnątrz, bo woda z lizolem przesiąkła do moich intymnych części.

Błagałam o litość, ale Kitty nie reagowała. Z zajadłą miną zeskrobywała ze mnie zarazki, cały brud Casteelów. Zdawało mi się, że słyszę modły pastora Waylanda Wise'a, zaśpiew, który niósł mnie do raju, kiedy zaczęłam majaczyć na krawędzi omdlenia. Obezwładnił mnie szok, miałam otwarte usta i wytrzeszczone oczy, a twarz Kitty majaczyła nade mną jak blady, złowrogi księżyc. Upiorna kąpiel trwała, aż wreszcie woda zaczęła stygnąć i Kitty polała mi włosy ciemnym szamponem z pomarańczowej butelki. Gdyby skóra na mojej głowie nie była już poparzona, pewnie by mnie aż tak nie zapiekło, ale to bolało, okropnie bolało! W nagłym przypływie sił omal nie wciągnęłam Kitty do wanny. - PRZESTAŃ! - wydarła się, waląc mnie na odlew. - Zachowujesz się jak furiatka! To nie jest aż tak gorące! - Gwałtownym ruchem zanurzyła ręce w wodzie i przysunęła swoją twarz do mojej. - No zobacz, że woda nie jest gorąca. Przecież ja nie krzyczę. - Och, och, och... ale była gorąca. Chyba nic gorszego nie spotkało mnie w życiu - bezustannie obracałam się w tej piekielnej wannie, wierzgałam, zapierałam się, ale nie mogłam uciec od Kitty, która metodycznie myła kolejne pasma moich włosów śmierdzącym, prawie czarnym mydłem. Nikt nigdy ich tak nie potraktował. Były długie i delikatne, a po jej zabiegach mogły się zbić w kołtun nie do rozczesania. Usiłowałam powiedzieć o tym Kitty. - Zamknij się, do cholery! Myślisz, że nie znam się na włosach i na ich myciu? Przecież jestem profesjonalistką!

Profesjonalistką! Cate swoje dorosłe życie zajmuję się włosami! Ludzie płacą mi, żebym im umyła włosy, a ty narzekasz. Jeszcze raz powiesz cokolwiek, to dopuszczę gorącej wody i będę cię tu trzymać, aż zdejmę całą skórę z twojej twarzy! Usiłowałam więc siedzieć spokojnie, pozwalając, by robiła swoje. Kiedy włosy zostały już tak wytrawione, że nic nie mogto na nich przetrwać, Kitty znów sięgnęła po szczotkę kąpielową i jeszcze raz wyszorowała moją zmaltretowaną skórę. Tłumiąc jęki, tkwiłam w wodzie, która dalej się ochładzała. Nie musiałam już się wyrywać i Kitty bez przeszkód kontynuowała szorowanie, przy okazji sprawdzając każdy zakamarek mojego ciała na okoliczność ropni czy wysypki. - Nic nie mam na skórze, matko... naprawdę, nigdy nie... Nie słuchała. Musiała zrobić swoje, nawet gdyby miało mnie to zabić. Koszmar rodem z piekła, tak można było nazwać tę kaźń dymy piekielnych ogni i majacząca na ich tle blada twarz, która nie była już ładna i wyglądała jak księżyc zagłady ze zwisającymi mokrymi kosmykami włosów, przecięty czerwoną szramą wyrzucającą potok uwag na temat mojego szczeniackiego uporu. - O Boże, Boże, Boże... - szeptałam bezgłośnie. Czułam się jak danie szykowane na obiad, jak żywcem oskubany i opalony kurczak gotowany w garnku. Zamieniłam się w Naszą Jane i wybuchłam bezsilnym, niekontrolowanym łkaniem. Woda z lizolem zalała

mi oczy, które zapiekty nieznośnie. Na ślepo namacałam kran z zimną wodą, odkręciłam go, nabrałam wody w dłoń i zaczęłam obmywać oczy, usiłując złagodzić ból. Dziwne, ale tym razem Kitty się nie sprzeciwiła. Była zajęta inspekcją rowka pomiędzy moimi pośladkami, a ja, na czworakach, obmywałam zimną wodą twarz, piersi, ramiona i plecy. - Teraz spłuczemy cały ten brud - zagruchała czule Kitty, klepiąc mnie w gołą pupę, jakbym była niemowlęciem. - Zarazki zostały wytępione, już ich nie ma. Czysta dziecinka, czysta, słodka, posłuszna dziecinka. Obróć się, to matka cię opłucze. Zanurzona w swoim wewnętrznym piekle obróciłam się i bezsilnie ległam w wannie, zarzucając nogi na krawędzie, żeby choć przez chwilę się odprężyć. - Bardzo uważałam, żeby woda nie dostała ci się do oczu, ale sama jesteś sobie winna, bo nie chciałaś siedzieć spokojnie. Za to wszy zostały wytępione. Chcesz, żebyśmy byli dla ciebie mili i dobrzy? Chcesz, żebyśmy z Calem cię kochali, prawda? Ale nic z tego nie będzie, jeśli nie będziesz posłuszna. Czystość i posłuszeństwo to twoje najważniejsze obowiązki, tego od ciebie wymagamy. Przestań się mazać. I nie mów mojemu kochanemu Calowi, że działa ci się krzywda, bo będzie płakał. On jest słaby, ma czułe serce, rozumiesz? Jak wszyscy mężczyźni zresztą. Niby dorośli, a są jak dzieci. Kiedy się im to mówi, wściekają się, ale taka jest prawda. Boją się kobiet, każdy się boi; nie ma mężczyzny na tym podłym świecie, który nie batby się własnej mamuśki, żonki, córki, siostry,

ciotki, babki czy swoich kochanek. A jednocześnie zżera ich duma. Przesadna duma. I strach przed odrzuceniem, jakbyśmy my nie miały go w nadmiarze. Chcą cię, nie mogą żyć bez ciebie, ale kiedy już cię mają, żałują, że muszą z tobą być, albo, co jeszcze gorsze, uważają, że już cię nie potrzebują. Więc kombinują, jak zdobyć następną kobietę, która bytaby inna niż ty. Ale wszystkie jesteśmy takie same - ciągnęła. - Więc bądź dla niego miła, niech myśli, że go podziwiasz, bo jest wielkim, silnym, cudownym facetem. W ten sposób wyrządzisz mi ogromną przysługę i możesz liczyć na moją wdzięczność. Kitty przegarniała masę moich splątanych włosów, spłukując je bez końca. - Widziałam tę nędzną chałupę, w której mieszkałaś. I wiem, co kryje się pod tą słodką, niewinną twarzyczką. Jesteś bardzo podobna do matki. Nienawidziłam jej kiedyś. Ale bądź pewna, że ciebie nie znienawidzę. Woda była teraz chłodna i przyjemnie łagodziła pieczenie storturowanej skóry, a Kitty się uśmiechała. Uśmiechała i machając dłonią, rozpraszała parę. Za moment stałam już przy wannie, tym razem na białej macie, którą wyjęta ze składziku na bieliznę. Drżałam z ulgi, że jednak żyję. Każdy centymetr mojego ciała był zaczerwieniony i piekący; spojrzałam w lustro i zobaczyłam, że nawet białka oczu mam czerwone. Ale żyłam - i byłam czysta. Czysta jak nigdy w życiu - pod tym względem Kitty miała absolutną rację. - No widzisz, no widzisz - łagodziła, tuląc mnie

i całując. - Już po wszystkim, teraz jesteś jak nowa. Śliczna, słodka i pachnąca. Kochanie, zaraz nasmaruję cię przyjemnym różowym mleczkiem, które złagodzi pieczenie tej biednej zaczerwienionej skóry. Nie chciałam zadać ci bólu. Po prostu nie wiedziałam, że masz taką delikatną skórkę, ale z drugiej strony powinnaś zrozumieć, że musiałam użyć drastycznych środków, aby pozbyć się warstw wieloletniego brudu. Wieczny sztynk garów z podłym żarciem i wychodka wsiąkł ci w skórę i we włosy. Ty go już nawet nie czułaś, ale ja tak. Teraz jesteś czyściejsza niż niemowlę. Z uśmiechem sięgnęła po dużą różową butelkę ze złotą etykietką i zaczęła delikatnie nacierać mnie kojącym chłodnym mleczkiem. Udało mi się uśmiechnąć do niej z wdzięcznością. Nie była wcale taka zła. Przypominała mi pastora Way-landa Wise'a grzmiącego i straszącego nas gniewem Bożym, abyśmy stali się lepsi. Bóg i gorąca woda to niemal jedno. - Czy nie czujesz się cudownie? Czyż nie wyrwałam cię z rynsztoka, przyznaj! Nie czujesz się jak nowo narodzona, świeżutka, fabrycznie nowa? Gotowa na spotkanie ze światem, w którym masz odtąd być ze mną? - Tak. - Tak... i co dalej? - Tak, matko. - Sama widzisz... - kontynuowała Kitty, owijając mi włosy wypłowiałym różowym ręcznikiem. Sięgnęła po drugi, żeby wytrzeć mnie całą. - Jakoś to przeżyłaś. Skórę

masz trochę zaczerwienioną, boli cię, ale po tym mleczku szybko przestanie. Trudno, jeśli chce się być czystym, trzeba trochę pocierpieć. Jej hipnotyczny glos w rozwiewającej się mgle dawał poczucie bezpieczeństwa. Zaczęła rozczesywać moje splątane włosy. Auu! To bolało! - Pozwól mi samej to zrobić! - krzyknęłam, wyrywając jej grzebień z ręki. - Ja wiem jak. - TY wiesz jak? Ty spędziłaś lata, tańcując na bolących nogach wokół klientek? Uczyłaś się fryzjerstwa? Wiesz coś o tym? Wiesz? - Nie - szepnęłam, usiłując chociaż rozczesać strąki palcami, zanim znowu grzebień będzie w robocie. - Ale znam swoje włosy. Po umyciu trzeba bardzo delikatnie je rozdzielać i rozczesywać, a nie szarpać na siłę. - Chcesz uczyć szewca robić buty? Wtem trzasnęły drzwi na dole i dobiegł nas łagodny głos Cala: - Kochanie, gdzie jesteś? - Na górze, najdroższy. Pomogłam się umyć temu biednemu dziecku. Jak tylko z nią skończę, zajmę się tobą. - Syknęła mi do ucha: - Tylko nie waż się mu poskarżyć, słyszysz? To, co się dzieje między nami, to nie jego zakichany interes, zrozumiano? Kiwnęłam głową, otulając się ciaśniej ręcznikiem. - Kochanie! - zawołał Cal zza zamkniętych drzwi łazienki. Kupiłem ubrania dla Heaven, w tym parę

nocnych koszul. Nie znam jej rozmiaru, więc oceniłem na oko. Teraz idę na dół, żeby posłać kanapę. - Ona nie będzie spała na dole! - odkrzyknęła Kitty dziwnie bezbarwnym tonem. - Nie rozumiem... - W głosie Cala zabrzmiało zaskoczenie. - A gdzie będzie spała? Druga sypialnia jest zawalona twoimi ceramicznym gratami, które już dawno powinnaś wywieźć do sklepiku. Przecież wiedziałaś, że Heaven przyjedzie. Mogłaś przygotować sypialnię, ale nie, nie raczyłaś tego zrobić. Wcześniej chciałaś położyć dzieciaka na kanapie w salonie, teraz już nie chcesz. Co się z tobą dzieje? Kitty uśmiechnęła się do mnie, jakby zesztywniały jej wargi. Bez słowa podeszła do drzwi, nie spuszczając nakazującego spojrzenia z mojej przerażonej twarzy. -Ani słowa, kochana, ani słowa, słyszysz... nic mu nie mów... Odrzuciła na plecy rude włosy i uchylając drzwi, przybrała uwodzicielską pozę. - Ona jest bardzo wstydliwym stworzonkiem, mój najmilszy. Podaj mi koszulę i zaraz do ciebie wyjdziemy. Barn! Zatrzasnęła drzwi i cisnęła mi cienką nocną koszulę w ładny wzorek. Nigdy nie miałam nocnej koszuli, specjalne rzeczy do spania były dla mnie szczytem luksusu, ale kiedy wreszcie włożyłam to cudo, zachwyt opadł. Sztywność fabrycznie nowego materiału drażniła mi obolałą skórę. Koronki wokół szyi i rękawów zdawały się zrobione z papieru ściernego.

- Zapamiętaj, wszystkie twoje ręczniki kąpielowe, ręczniczki i szczoteczki do zębów będą biate. Ja mam różowe, a Cal czarne. Żebyś się nie pomyliła. - Z uśmiechem otworzyła drzwi i poprowadziła mnie kawałek korytarzem, do eleganckiej małej sypialni z wielkim łożem, która znajdowała się za łazienką. Cal już tam byt i właśnie rozpinał rozporek. Na nasz widok poczerwieniał i błyskawicznie zasunął go z powrotem. Spuściłam głowę, żeby ukryć zawstydzenie. - Na Boga, Kitty - zaczął ostro - nie wiesz, że trzeba zapukać? I gdzie masz zamiar ją położyć? W naszym łóżku?! - Tak - rzuciła bez wahania. Zdążyłam zobaczyć jej minę... dziwną, bardzo dziwną. - Położy się pomiędzy nami. Ja z jednej strony, ty z drugiej. Sam wiesz, jakie dzikie i wyuzdane są te dziewczyny z gór. Muszę ją okiełznać; niech zobaczy, że leżenie w jednym łóżku z kimś nie oznacza żadnych świństw. - Na litość boską! - zawołał wzburzony. - Ty chyba oszalałaś! - Ja jedna w tym domu zachowałam zdrowy rozsądek. Przerażające słowa. - Kitty, nie zgadzam się! Będzie spała na dole albo ją oddamy! A więc potrafił się jej postawić! Hurra! - Co ty o tym wiesz? Wychowałeś się w wielkim mieście, a ta dziewucha nie ma zasad moralnych i musi się ich od nas nauczyć. Dziś będzie pierwsza lekcja. Dopiero teraz Cal spojrzał na mnie, choć starałam się schować za Kitty.

- Jezu, coś ty zrobiła z jej twarzą? - Umyłam ją. Cal z niedowierzaniem pokręcił głową. - Omal nie zdarłaś jej skóry! Kitty, jak mogłaś?! Powinnaś się wstydzić. - Patrzył na mnie ze współczuciem, wyciągnął do mnie ręce. - Chodź, poszukam jakiegoś lekarstwa na tę twoją biedną, czerwoną skórę. - Zostaw ją! - wrzasnęła Kitty. - Zrobiłam, co trzeba, i wiesz, że nigdy nikomu nie uczyniłam krzywdy. Była brudna i śmierdząca, a teraz jest umyta i będzie spała z nami, dopóki nie zyskam pewności, że zostawiona sama w łóżku nie będzie miała brudnych myśli. Co według niej miałam zamiar robić? Cal przybrał obojętny wyraz twarzy, wycofał się; gniew jak u papy wzbudził w nim chłód zamiast ognia. Wielkimi krokami ruszył do łazienki, z hukiem zatrzaskując za sobą drzwi, zanim Kitty zdołała wparować tam za nim i powiedzieć coś jeszcze. Westchnęłam i z rezygnacją położyłam się na wielkim łożu. W tej samej chwili zasnęłam. Obudził mnie poirytowany głos Cala. Wewnętrzne poczucie czasu powiedziało mi, że spałam zaledwie kilka minut. Nie otwierając oczu, słuchałam kłótni. - Czemu, do diabła, włożyłaś tę czarną prześwitującą nocną koszulę? Żeby pokazać mi, czego chcesz? Kitty, nie mogę nic zrobić, kiedy ten dzieciak leży między nami! - Niczego od ciebie nie chcę. Popatrzyłam na nich skrycie spod zmrużonych powiek. Widziałam Kitty w przezroczystej koronkowej

czerni, która więcej odkrywała, niż zakrywata. Cal stał nad nią w slipkach. Widok potężnego wybrzuszenia w jego kroczu sprawit, że szybko zamknęłam oczy. Boże, proszę! - modliłam się w duszy. Nie pozwól im robić tego w tym łóżku, nie przy mnie, proszę, proszę, proszę... - W ten sposób uczę cię samokontroli - odparła sucho Kitty, przysuwając się do mnie. - Bo nie masz jej za grosz i dobrze o tym wiesz. Chcesz ode mnie tylko jednego, ale nie dostaniesz, dopóki nie wytresuję tej dziewczyny na moją modłę. Słuchałam, dziwiąc się, że Cal jest zdolny tego słuchać. Papa by nie mógł. Co za mężczyzna z tego Dennisona? Czy mężczyzna nie powinien być zawsze głową rodziny? Było mi aż przykro, że nie potrafił się postawić własnej żonie. Cal wsunął się pod kołdrę z mojej drugiej strony. Usztywnił mnie przelotny dotyk jego owłosionej skóry, który poczułam na ramieniu. Byłam zła, że nie zszedł na dół i nie zasłał tej kanapy dla siebie, nie zlekceważył pragnień Kitty i nie zadecydował sam, gdzie i z kim albo bez kogo chce spać. A jednocześnie mu współczułam. Teraz już wiedziałam, kto jest prawdziwym mężczyzną w tej rodzinie. - Nie wystawiaj mnie na próbę, Kitty - ostrzegł Cal, po czym odwrócił się do mnie plecami. - Kocham cię, mój najdroższy, bardzo cię kocham. Im szybciej tę dziewczynę nauczę przyzwoitości, tym szybciej będziemy mieli łóżko dla siebie.

- Jezu Chryste! - To byty ostatnie słowa, jakie wypowiedział. Okropnie było spać pomiędzy mężem i żoną. Wiedziałam, że Cal chciał się mnie pozbyć z łóżka. Teraz nie polubi mnie już nigdy. A bez tego wsparcia jak zniosę Kitty z jej dziwacznym zachowaniem i huśtawką nastrojów? Kto wie, może właśnie w ten sposób chciała się upewnić, że on nigdy mnie nie polubi? Co za podłość! Łkałam, rozpaczliwie tęskniąc za moją zmarłą matką, pochowaną w górach, gdzie wilki wyły do księżyca i wiatr śpiewał w gałęziach drzew. Och, być znów w domu, kiedy jeszcze żyła babcia i Sara kroiła ciasto, dziadek rzeźbił swoje zwierzaki, a Tom, Fanny, Keith i Nasza Jane biegali po łąkach! Już wcześniej to podejrzewałam... raj był w Winnerrow. Tu było piekło. Nie, nie mogę tak myśleć. Nie mogę, jeśli chcę, żeby Kitty mnie pokochała i zaufała mi. Nie mogę, jeśli pragnę ją przekonać, że nie zrobię nic złego, kiedy będę spała na dole, na kanapie. Odcięłam się od bólu podrażnionej skóry i znów zapadłam w głęboki, miłosierny sen.

Rozdział trzynasty GORĄCZKOWE MARZENIA Mój wewnętrzny kogut zapiat, jakbym dalej mieszkała w górach. Obudziłam się zesztywniała i obolała. Poruszyłam się z trudem. Wspomnienie piekielnej kąpieli i minionej nocy wzięłam zrazu za senny koszmar, ale piekąca skóra była dowodem, że niestety nie śnił mi się ten ukrop. Jest piąta, oznajmił wewnętrzny zegar. Pomyślałam o Tomie, jak świtem wychodził na dwór, żeby rąbać drzewo czy odgarniać śnieg. W moim starym domu budziłam się o tej porze i rzadko kiedy widziałam go śpiącego. Tam, na Wzgórzach Strachu, za którymi już boleśnie tęskniło moje serce. Jeszcze rozespana, odruchowo sięgnęłam, aby dotknąć słodkiej miękkości ciałka Naszej Jane, ale natknęłam się na twarde, owłosione męskie ramię. Drgnęłam, przytomniejąc gwałtownie. Słabe światło poranka sączyło się do sypialni przez okno. Poruszając się sztywno, ostrożnie przesunęłam się nad Calem, bo z dwojga złego wolałam ryzykować, że

obudzę jego, a nie Kitty. Stanęłam obok łóżka i zaczęłam się rozglądać, podziwiając większość rzeczy w sypialni, choć niektóre mnie zastanowiły - na przykład że Kitty niedbale rzuciła ubrania na podłogę przy łóżku i pozostawiła je tam. Tego nie robiliśmy nawet my w naszej chacie. Zresztą żadna z eleganckich dam, o których czytałam w książkach, nie rozrzucała swoich rzeczy po podłodze. A Kitty robiła tyle szumu na temat czystości i porządku! Z drugiej strony nie musiała się martwić o robactwo łażące po podłodze i inne szkodniki, z których powodu zawsze dbałam, żeby wieszać ubrania na kołku. Niemniej nie powinna tego robić. Podniosłam jej rzeczy i powiesiłam porządnie w garderobie, zdumiona ogromną ilością innych ubrań, które tam zobaczyłam. Cicho opuściłam sypialnię. Na korytarzu odetchnęłam z ulgą. Czemu muszę spać pomiędzy mężem a żoną? To nie jest normalne! Jaki cichy był dom! Przeszłam do łazienki i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze zajmującym całą ścianę. Och, moja biedna twarz! Była zaczerwieniona i opuchnięta, a kiedy przesunęłam po niej palcami, czułam, że gdzieniegdzie jest miękka i gładka, a w innych miejscach twarda i szorstka. Drobna czerwona wysypka paliła jak ogień. Niektóre krostki krwawiły; musiałam rozdrapać je w nocy. Łzy pocieldy mi po twarzy.... Czy kiedykolwiek będę ładna? Co zawsze mówiła babcia? „Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem". Słusznie, nic na to nie poradzę. Nie ma co płakać, powiedziałam sobie, choć wszystko mnie bolało, kiedy

zdejmowałam koszulę; bolały mnie ręce, kiedy je podnosiłam, i nogi, kiedy chodziłam. Jakim cudem tak mocno spałam? Czy zmęczenie było aż tak głębokie, że odcięło mnie od bólu? Nie wystarczyło go jednak, by odpędzić złe sny o rodzeństwie. Ich niemiłe wspomnienie trwało jeszcze, kiedy usiadłam na różowym sedesie, a potem zawahałam się, czy mam spuścić wodę. Dalej zajęłam się splątanym chaosem na mojej głowie i gorączkowo usiłowałam rozczesać włosy. Przez cienkie ściany oddzielające łazienkę od sypialni dochodziły mnie pomrukiwania i pojękiwania Kitty, jak gdyby nowy dzień przyniósł jej nowe problemy. - Gdzie, do licha, są moje kapcie? Gdzie, do licha, jest ta głupia dziewczyna? Lepiej niech nie zużyje całej ciepłej wody, oj, lepiej nie! Cal spokojnie, łagodnie pocieszał ją, jakby była małym dzieckiem i trzeba jej było pobłażać. - Traktuj ją dobrze, Kitty. Przecież to ty chciałaś Heaven, pamiętaj o tym. I kompletnie jest dla mnie niezrozumiałe, dlaczego się upierasz, żeby spała z nami. Dziewczynka w jej wieku potrzebuje mieć własny pokój, żeby ozdobić go po swojemu, żeby w nim marzyć i trzymać tam swoje sekrety. - Żadnych sekretów! - wybuchła Kitty. Mówił dalej, jakby nie słyszał jej odpowiedzi, i moje nadzieje ożyły na nowo. - Od początku byłem temu przeciwny, ale szkoda mi dziewczyny. Zwłaszcza po tym, co zrobiłaś jej wczorajszego wieczoru. A kiedy przypomnę sobie tę nieszczęsną

chałupę i starania Heaven, żeby było tam choć trochę czysto i przytulnie, tym bardziej doceniam wszystko, do czego doszliśmy. Kitty, nawet jeśli nie chcesz usunąć z drugiej sypialni swojego koła garncarskiego i innych gratów, możemy wstawić tam podwójne łóżko, dodać ładną komódkę, stolik nocny, lampę i biurko, żeby miała gdzie odrabiać lekcje. No powiedz, Kitty... co ty na to? - Ja na to NIE! - Kochanie, ona wydaje się taką miłą, uroczą dziewczynką. Usiłował ją przekonać uściskami i pocałunkami. Słysząc te odgłosy, niemal widziałam, co robią. Plask! Twarda dłoń uderzająca w policzek! - Dla ciebie jest ładna, tak? Już zdążyłeś to zauważyć? Nie będziesz jej miał, zapamiętaj to sobie! Jestem cierpliwa, tolerancyjna, ale nie pozwolę, żebyś mi tu się ślinił do dzieciaka, który mógłby być twoją córką! Ależ się wydzierała! - Nie próbuj więcej mnie uderzyć, Kitty - powiedział Cal twardym, zimnym tonem. - Wiele jestem w stanie znieść, jeśli chodzi o ciebie, ale fizyczna agresja stanowi nieprzekraczalną granicę. Jeżeli nie potrafisz być czuła, w ogóle się do mnie nie zbliżaj. - Kochanie, aż tak cię zabolało? - Nie chodzi o to, czy bolało. Po prostu nie znoszę gwałtownych kobiet i takich, które podnoszą głos. A ściany w tym domu są cienkie jak papier. Jestem pewien, iż Heaven uważa, że traktujesz ją dobrze, jak kochająca matka swoją córeczkę. Dlatego kładziesz ją do łóżka

razem z rodzicami. Ale zrozum, Kitty, ona jest nastolatką, a nie małym dzieckiem. - To ty chyba czegoś nie rozumiesz! Ja znam te dziewuchy z gór, a ty nie. Sam się przekonasz, do czego są zdolne, nawet bez mężczyzny. Więc jeśli chcesz, żeby w tym domu był spokój, pozwól mi postępować tak, jak uważam. Nie powiedział już słowa w mojej obronie. Nawet nie zająknął się na temat kąpieli w ukropie. Dlaczego? Czemu zachowywał się tak bojaźliwie wobec Kitty, kiedy byli w domu, a potrafił naskoczyć na nią w samochodzie? Drzwi sypialni otwarły się i usłyszałam człapanie kapci na podłodze korytarza. W panice chwyciłam jeden ze starych, spranych ręczników i owinęłam nim obolałe ciało. Kitty weszła bez pukania, obrzuciła mnie surowym spojrzeniem, po czym bez słowa zrzuciła z siebie seksowną czarną koszulę, strząsnęła z nóg różowe klapki i naga usiadła na sedesie. Chciałam wyjść, ale przywołała mnie z powrotem. - Zrób coś z włosami... wyglądają okropnie - nakazała sucho. Pochyliłam głowę, nie chcąc nic słyszeć ani widzieć. Sumiennie rozczesywałam włosy, tak szybko, jak pozwalały na to splątane pasma. Kitty wyszła spod prysznica, śpiewając głośno piosenkę country, a ja dalej trudziłam się z włosami. - Wolałabym już więcej nie trafić na to, co zostawiłaś w sedesie, słyszysz?

- Och, przepraszam. Bałam się, że jeśli spuszczę wodę, obudzę ciebie i Cala. Jutro pójdę do łazienki na dole. - Tak myślę - wymamrotała Kitty. - Pośpiesz się, a potem włóż którąś z tych ładnych sukienek kupionych przez mojego męża. Po południu chcemy pokazać ci okolicę i pojechać do Atlanty, żebyś zobaczyła mój zakład i przekonała się, jaki jest piękny i jak lubią mnie moje pracownice. Jutro pójdziemy do kościoła, a w poniedziałek zaczniesz szkołę. Nie będę mogła iść do pracy i chcę, żebyś o tym pamiętała. Tracę niezły zarobek, ale zależy mi, żebyś miała dobry początek nauki. Zdwoiłam wysiłki, usiłując jak najszybciej uporać się z włosami, a w tym czasie Kitty umalowała się i ubrała cała na różowo. Skręciła swoje rude loki w fantazyjny kok i odwróciła się ku mnie, promieniejąc. - Jak ci się podobam? - Jesteś śliczna - odpowiedziałam szczerze. - Nigdy nie widziałam tak pięknej kobiety. Blade oczy Kitty zabłysły, a uśmiech odsłonił równe białe zęby. - Powiedziałabyś, że mam trzydzieści pięć lat? - Nie. - Bytam pod wrażeniem. Tyle starsza od Sary, a wyglądała o niebo młodziej! - Cal ma tylko dwadzieścia pięć lat, co mnie trochę martwi, bo jestem o dziesięć lat starsza. Ale złapałam fajnego faceta, naprawdę fajnego. I co z tego, że młodszy? W każdym razie nie zdradzaj nikomu mojego wieku, dobrze? - Nikt by i tak nie uwierzył.

- Och, jesteś słodka. - Objęła mnie krótko, muskając pocałunkiem mój szorstki policzek. - Naprawdę nie chciałam, żeby twoja skóra zrobiła się taka czerwona i podrażniona. Bardzo boli? Przytaknęłam, a Kitty wyjęła z szafki jakąś maść i wklepała mi ją delikatnie w skórę twarzy. - Czasami zdarza mi się przesadzić. Spróbuj nie mieć do mnie żalu. Bardzo mi zależy, żebyś pokochała mnie jak własną matkę. Koteńku, przepraszam - ale z drugiej strony musisz przyznać, że dzięki mojej akcji udało się wytłuc całe to draństwo, które obrosło cię jak mech spróchniałe drzewo. Teraz powiedziała wszystko, o czym skrycie marzyłam, więc impulsywnie odwzajemniłam jej uścisk i bardzo uważnie pocałowałam ją w policzek, aby nie naruszyć perfekcyjnego makijażu. - Pięknie pachniesz - szepnęłam wzruszona, przepojona ogromną ulgą. - Będzie dobrze między nami, zobaczysz, będzie dobrze stwierdziła z entuzjazmem. A potem, aby zademonstrować swoją dobrą wolę, wyjęła mi z ręki grzebień. Delikatnie rozczesała moje włosy w gładkie fale. Pokazała mi szczotkę, mówiąc, że odtąd będzie moja, i znów czesała, czesała i czesała, zgodnie z tajemniczymi regułami swojej fryzjerskiej sztuki. Na moment zanurzała szczotkę w wodzie, strząsała, nawijała pasma włosów na palce, skręcając je... i kiedy znów spojrzałam w lustro, zobaczyłam śliczną główkę z kaskadą lśniących, wijących się loków, okalających jasną twarz o niebieskich oczach.

- Dzięki - wyszeptałam z wdzięcznością. W tym momencie kochałam Kitty za jej łagodność i bardzo chciałam zapomnieć o torturach ostatniego wieczoru. - Teraz chodźmy do kuchni, a potem pokażę ci wszystko, jak obiecałam. Tylko pośpieszmy się, bo mamy mnóstwo do zrobienia. Razem zeszłyśmy na dół. Cal już był w kuchni. - Wstawiłem wodę na kawę. Dzisiaj ja robię śniadanie oznajmił pogodnym tonem, nie odwracając głowy, gdyż był zajęty smażeniem jajek i bekonu na dwóch osobnych patelniach. Dzień dobry, Heaven - powitał mnie, wykładając płaty bekonu na kuchenny ręcznik, aby odsączyć tłuszcz. - Wolisz na śniadanie tosty czy angielskie bułeczki? Osobiście lubię te drugie, zwłaszcza z dżemem porzeczkowym czy z marmoladą pomarańczową. Dopiero za moment, kiedy usiedliśmy do jedzenia przy ładnym, okrągłym stole, mógł mi się dokładnie przyjrzeć. Na widok mojej twarzy w jego oczach pojawiło się współczucie i nie zwrócił wcale uwagi, jak pięknie mam ułożone włosy. - Kitty, na Boga Ojca, czy ci nie wstyd, że przez ciebie ta śliczna buzia wygląda jak maska klauna? Co to za białe mazidło? - Ależ kochanie, sam tego używałeś! Cal, wyraźnie zdegustowany, sięgnął po gazetę i zaczął przewracać strony. - Proszę cię, nie myj jej już więcej buzi. Niech sama się nią zajmie - powiedział zza zadrukowanej płachty, jak gdyby irytacja nie pozwoliła mu dłużej znosić widoku żony.

- Wszystko będzie dobrze, daj jej tylko trochę czasu - odparta Kitty zdawkowym tonem, sięgając po część gazety, którą odłożył na bok. - Jedz, Heaven. Mamy dzisiaj wszyscy napięty rozkład dnia. Chcemy ci tyle pokazać, prawda, kochanie? - Tak - mruknął. - Ale Heaven byłoby przyjemniej, gdyby nie musiano jej oglądać w takim stanie - dodał zgryźliwie. Na szczęście kiedy Kitty starła mi maść, przestałam myśleć o swojej twarzy. Chłonęłam nowe wrażenia, a wszystko, co widziałam, było po prostu wspaniałe - Atlanta i hotel, gdzie Kitty miała swój salon piękności, cały w różach, czerniach i złocie. Bogate damy siedziały w białych zawojach ze złotym i różowym szlaczkiem, obsługiwane przez osiem ślicznych blondynek. - Ładniutkie są, prawda? - zapytała z dumą Kitty. - Uwielbiam jasnozlociste włosy, bo wyglądają tak promiennie i słonecznie... w przeciwieństwie do tych matowych, prawie białych, które robią wrażenie, jakby w ogóle nie miały koloru. Żachnęłam się w duchu, bo wiedziałam, że pije do mojej matki. Przedstawiła mnie wszystkim, podczas gdy Cal czekał w hotelowym lobby - może Kitty chciata trzymać go z daleka od swoich pracownic. Potem zabrali mnie na zakupy. Miałam już na sobie nowy, ładny niebieski płaszcz, który Cal kupił mi wczoraj; idealnie w moim rozmiarze, co nie podobało się Kitty. Niestety, wszystko, co wybrała dla mnie teraz - spódnice,

bluzki, sweterki i bieliznę - byto za duże. Zwłaszcza nie spodobały mi się białe sznurowane półbuty. Nawet dziewczyny z Winnerrow nosiły ładniejsze! Usiłowałam powiedzieć to Kitty, ale najwidoczniej musiała się wzorować na tym, co sama kiedyś nosiła. - Ani słowa więcej! - ucięła. - Dzieci nie noszą do szkoły wycudowanych butów, to chyba jasne? Mimo to, kiedy wróciliśmy z zakupami do samochodu, cieszyłam się, że mam tyle nowych rzeczy - więcej niż kiedykolwiek w całym moim życiu. Trzy pary butów. Te ładniejsze już na jutro, do kościoła. Wstąpiliśmy do fast foodu, żeby coś zjeść. Cal był zdegustowany. - Kitty, przecież wiesz, że nie cierpię tego tłustego śmieciowego żarcia! - Pewnie, wolisz zadawać szyku, przepłacając w drogich knajpach. A ja nie wydziwiam, bo dla mnie liczy się, że jest tanio. Nie odpowiedział, tylko zmarszczył brwi i nagle zrobił się bardzo spokojny, pozwalając Kitty, aby paplała w samochodzie przez całą drogę, pokazując mi, co mijamy. - To szkoła, do której będziesz chodziła - powiedziała, a Cal zwolnił, abym mogła przyjrzeć się budynkowi z czerwonej cegły, otoczonemu hektarami trawników i boisk. - W dni deszczowe będziesz dojeżdżała tu żółtym autobusem, a w słoneczne szła pieszo. Cal, kochanie najmilsze, czy kupiliśmy jej wszystko, co jest potrzebne do szkoły?! - wydarła się nagle. - Tak - warknął.

- Czemu się na mnie złościsz? - Bo nie jestem głuchy. Nie musisz wrzeszczeć. Przysunęła się do niego czule, a ja wbiłam wzrok w okno, nie chcąc patrzeć, jak go całuje. - Kocham cię, mój najmilszy misiaczku. Kocham cię do bólu, wiesz? Cal odchrząknął. - Gdzie dzisiaj będzie spała Heaven? - Z nami, kochanie... no przecież tłumaczyłam ci, jak to jest z tymi dziewczynami z gór. - Owszem, mówiłaś - przytaknął z sarkazmem, po czym zamilkł na dobre i nie odezwał się, nawet kiedy wieczorem wróciliśmy do domu i po raz pierwszy w życiu oglądałam rozrywkowy program w kolorowej telewizji. Z zapartym tchem wpatrywałam się w ekran. Jakie piękne i kolorowe były te tańczące dziewczyny, jak skąpo ubrane! Potem nadawali horror i Cal się zmył. Nie zauważyłam nawet, kiedy wyszedł. - Zawsze tak robi, kiedy jest zły. - Kitty wyłączyła telewizor. Zaszył się w swoim azylu, w suterenie i udaje, że pracuje. A my pójdziemy na górę. Wykąpiesz się i sama umyjesz sobie wtosy; ja nie będę wchodzić. - Urwata i zamyśliła się na moment. - Chyba jednak pójdę na dót, żeby powiedzieć parę czutych słówek mojemu mężczyźnie. - Zachichotała i wyszła, a ja z przyjemnością pomyślałam o różowej wannie. Znienawidziłam spanie pomiędzy Kitty i Calem. Znienawidziłam sposób, w jaki Kitty dręczyła go i kusiła na zmianę, dając mi do zrozumienia, że nie kocha go

nawet w połowie tak jak on ją. Czyżby Kitty naprawdę nienawidziła mężczyzn? W niedzielę znów wstałam pierwsza. Boso zeszłam na dół, przeszłam przez kuchnię i w małym korytarzu z tyłu domu znalazłam wejście do sutereny. Przegrzebałam ciemnawe pomieszczenie zagracone rzeczami, które Kitty uznała za niewystarczająco czyste i przyzwoite. Moją walizkę zobaczyłam wysoko na półce nad blatem podręcznego warsztatu. Obok odłożono na stosik równo złożone szale mojej babci. Weszłam na stół, żeby ściągnąć walizkę. Zastanawiałam się, czy Cal do niej zaglądał. Chyba nie, bo w środku wszystko wyglądało tak, jak spakowałam. Pomiędzy ubraniami udało mi się zmieścić sześć ulubionych książek podarowanych mi przez pannę Deale, nawet tę z wierszykami dla dzieci, którą Keith i Jane tak lubili i zawsze prosili, żebym poczytała ją przed snem. Łzy napłynęły mi do oczu... „Opowiedz nam bajeczkę, Hev-lee... tylko dtugą, dobrze? Przeczytaj nam to jeszcze raz, Hev-lee!". Usiadłam na stole, wyjęłam notatnik i zaczęłam pisać list do Logana. Szybko, czujnie nasłuchując, pisałam mu, że bardzo chcę odnaleźć Toma, Keitha i Naszą Jane. Prosiłam, by spróbował się dowiedzieć, gdzie mieszka Buck Henry. Podałam mu także trzy pierwsze numery z tablicy rejestracyjnej z Maryland, które zapamiętał Tom. Kiedy skończyłam, ułożyłam wszystko na miejscu, a potem wyszłam przed dom, aż na róg, by sprawdzić nazwę ulicy. Przezornie zostawiłam uchylone drzwi. Kiedy z powrotem znalazłam się w przedpokoju, zobaczyłam

leżące tam magazyny przysłane z prenumeraty, z pełnym adresem i kodem. Ale gapa ze mnie! Jeszcze tylko musiałam w sekretarzyku w salonie znaleźć kopertę i znaczek - i gotowe. Teraz potrzebna mi była tylko okazja do wysłania pierwszego listu. W suterenie moja śliczna lalka spała w walizce, czekając na ten piękny dzień, kiedy wezmę ją, aby z Tomem, Keithem i Naszą Jane wyjechać do Bostonu, pozostawiając Fanny w jej nowym domu w Win-nerrow. Na paluszkach weszłam na górę i skierowałam się do łazienki. Po drodze wsunęłam list pod róg chodnika w korytarzu. Cicho zamknęłam za sobą drzwi łazienki i odetchnęłam z ulgą. List do Logana był początkiem mojej drogi do wolności. - Popatrz no, Cal, nasza mała jest wystrojona i gotowa do kościoła. Nie możemy być gorsi! - Ślicznie dzisiaj wyglądasz - powiedział Cal, ogarniając spojrzeniem moją twarz, z której zeszła już prawie cała opuchlizna. - Będzie wyglądała jeszcze lepiej, jeśli pozwoli, abym ułożyła jej włosy - rzuciła Kitty, spoglądając na mnie krytycznie. - Nie, daj spokój jej włosom - zaprotestował. - Nie znoszę takich ulizanych, idealnych fryzur. Heaven jest naturalna jak polny kwiat. Kitty wykrzywiła się w brzydkim grymasie, a potem poszła do kuchni i machnęła śniadanie w tempie tak błyskawicznym, aż zdziwiłam się, że wyszło tak smaczne.

To były omlety, nadzwyczaj delikatne i puszyste. I sok pomarańczowy... och, modliłam się, żeby Nasza Jane, Keith i Tom mogli teraz tak jak ja pić sok pomarańczowy. - Smakuje ci mój omlet? - Jest cudowny, matko. Świetnie gotujesz! - Mam nadzieję, że ty też - odpowiedziała sztywno. Takiego kościoła jeszcze nie widziałam - była to wysoka kamienna katedra, wyniosła, wspaniała, o mrocznym wnętrzu. - To kościół katolicki? - szepnęłam do Cala, kiedy znaleźliśmy się w środku i Kitty wdała się w rozmowę z jakąś znajomą. - Tak, ale ona jest baptystką - odszepnął. - Usilnie pragnie znaleźć Boga i wypróbowuje po kolei różne wiary. Aktualnie udaje, że jest katoliczką. Za tydzień możemy trafić do żydów albo metodystów, a kiedyś nawet była tam, gdzie sławiono Allaha. Ale nie komentuj tego, bo się wścieknie. Mnie zadziwia sam fakt, że w ogóle chodzi do jakiegoś kościoła. Kiedy wracaliśmy, Kitty musiała wstąpić do toalety, więc pobiegłam do skrzynki, żeby wrzucić list do Logana. Cal obserwował mnie z zasmuconą miną. - Już napisałaś do domu? - zapytał, kiedy wróciłam. Myślałem, że dobrze ci u nas. - Bardzo dobrze, ale staram się odszukać Toma, Naszą Jane i Keitha. Fanny jest pewnie wspaniale u pastora Wise'a, lecz muszę mieć kontakt z rodziną, żebyśmy nie zapomnieli o sobie. Dlatego napisałam od razu. Jeśli upłynie zbyt dużo czasu, już ich potem nie odnajdę.

Łagodnym gestem skierował moją twarz ku swojej. - Czy naprawdę byłoby takie straszne, gdybyś zapomniała o starej rodzinie, bo zyskałaś nową? Łzy zapiekły mnie w oczach. Zamrugałam, żeby je odpędzić. - Cal, jesteś dla mnie cudowny... i Kitty... ale kocham Toma, Naszą Jane i Keitha... nawet Fanny. Jesteśmy jednej krwi i tyle razem przeszliśmy... a nic tak nie wiąże ludzi jak wspólne nieszczęścia. Współczucie zabłysło w jasnych, brązowych oczach Cala. - Chcesz, żebym pomógł ci odszukać braci i siostry? - Naprawdę byś to zrobił? - Z przyjemnością. Przekaż mi tylko wszystkie informacje o nich, a o resztę już ja się postaram. - O czym tak szepczecie, hę? - spytała Kitty podejrzliwie. - O co się postarasz? - Postaram się, żeby Heaven była szczęśliwa w swoim nowym domu - wyjaśnił bez drgnienia powieki. Kitty zamaszystym krokiem skierowała się do białego auta. Żeby coś zjeść, znów zatrzymaliśmy się w fast foodzie, dla oszczędności. Potem Cal chciał iść na film, ale Kitty nie lubiła kina. - Źle znoszę siedzenie w ciemności z tyloma obcymi powiedziała. - A poza tym dziecko musi jutro wstać wcześnie, bo idzie do szkoły. Słowo „szkoła" przejmowało mnie szczęściem. Ciekawe, jaka jest szkoła w wielkim mieście? W domu pooglądaliśmy trochę telewizję i po raz trzeci trafiłam w środek ich małżeńskiego łoża. Tym razem

Kitty włożyła czerwoną koszulę nocną obszytą czarną koronką. Cal nawet na nią nie spojrzał. Wszedł do łóżka i przylgnął do mnie, obejmując mnie silnymi ramionami i wtulając twarz w moje włosy. Byłam przerażona i zaskoczona zarazem. - Wyłaź z łóżka! - wrzasnęła do mnie Kitty. - Nie będzie małolata uwodziła mi mężczyzny! Cal, zabierz z niej ręce! Kiedy z ulgą schodziłam na dół, chyba słyszałam, jak zachichotał skrycie. Niosłam kołdrę, prześcieradła i cudownie miękką poduszkę z gęsiego puchu. Cal pokazał mi, jak się rozkłada kanapę. Po raz pierwszy w życiu miałam własne łóżko. I własny pokój do spania, przepełniony do granic możliwości kolorowymi zwierzakami. Cud, że w ogóle zasnęłam. Gdy rano otworzyłam oczy, od razu pomyślałam o szkole z setkami czy nawet tysiącami nowych dzieci, z których żadnego nie będę znała. Choć miałam teraz o wiele przyzwoitsze ubrania niż dawniej, zdążyłam się już zorientować, co noszą dziewczyny w moim wieku. Przeważnie miały na sobie tanie kopie markowych sukienek, spódniczek, bluzek i sweterków. Boże, żeby tylko nie śmiały się z tych moich za dużych ciuchów! pomodliłam się w duchu, biorąc szybki prysznic. Wyszłam z wanny i ubrałam się w to, co przygotowała dla mnie Kitty. Coś musiało zajść w nocy w ich sypialni, bo tego ranka była bardziej zrzędliwa niż zwykle. - Dotąd miałaś labę, ale dzisiaj zaczyna się twoje

prawdziwe życie. Oczekuję, że będziesz wstawała wcześnie i począwszy od dzisiaj, robiła nam śniadania, a nie rezydowała godzinami w łazience, dopieszczając swoją fryzurę. - Matko, ałe ja nie wiem, jak używać tej kuchenki. - Przecież pokazywałam ci nie dalej jak wczoraj! Jeszcze raz pokazała mi, jak obsługuje się kuchenkę, zmywarkę do naczyń, młynek do śmieci. Ponownie zeszła ze mną do piwnicy, gdzie w osobnej wnęce stały różowa pralka i suszarka. Były tam również regały, gdzie zmagazynowano inne zwierzaki z kolekcji Kitty, oraz szafki na proszki do prania, środki zmiękczające i wybielające, płyny czyszczące, środki do mycia szyb, woski do mebli, środki do mycia toalet, glazury, do czyszczenia garnków i sreber oraz dziesiątki innych. Zastanawiałam się, jakim cudem po kupieniu tego wszystkiego wystarcza im jeszcze na jedzenie. W moim rodzinnym domu i w moim dotychczasowym życiu pożywienie było najważniejszą sprawą; o wyrafinowanych środkach piorących lub czyszczących nie było co marzyć, bo używaliśmy tylko najprostszego - szarego mydła, które zastępowało nam szampon, zwykłe mydło i środki czyszczące, a także służyło do prania rzeczy na tarze. Nic dziwnego, że Kitty miała mnie za wieśniaczkę. - A tu - powiedziała, pokazując duże pomieszczenie wypełnione narzędziami i sprzętem technicznym - Cal ma swoje królestwo. Lubi sobie tu schodzić i majsterkować. Tylko niczego nie ruszaj! Niektóre narzędzia mogą

być niebezpieczne, jak ta pita elektryczna czy inne maszyny stolarskie. Zresztą dla dziewczyny one są na nic, więc trzymaj się od nich z daleka, słyszysz? - Tak. - Tak... i co dalej? - Tak, matko. - Lepiej sobie zapamiętaj! Wróciłyśmy do kuchni. Cal wstawił wodę na kawę i czekając, aż się zagotuje, przeglądał poranną gazetę. Na nasz widok odłożył ją i z uśmiechem czekał, aż usiądziemy z nim przy stole. - Dzień dobry, Heaven. Pierwszego dnia przed szkołą wyglądasz ślicznie i świeżo. - Przecież mówiłam ci, że wszystko będzie z nią dobrze! burknęła Kitty, siadając i zabierając mu część gazety. - No, zobaczymy, jakie gwiazdy zjadą do miasta... - wymamrotała, przebiegając wzrokiem rubryki towarzyslde. Stałam pośrodku kuchni, nie wiedząc, co robić. Kitty oderwała się od lektury i zmierzyła mnie twardym, zimnym spojrzeniem. - Okay, dziecinko, bierz się do gotowania. Gotowanie - dobrze powiedziane! Przypaliłam cienko krojony bekon, bo nigdy nie smażyłam czegoś takiego. W domu kroiliśmy bekon grubo i nie było mowy o żadnych cieniuśkich płatkach w eleganckim opakowaniu. Kitty przyglądała mi się spod zmrużonych powiek, ale nie komentowała. Przypaliłam też tosty, bo nie byłam świadoma, że polerując toster, przesunęłam dźwignię na maksimum.

Wcześniej bowiem Kitty dała mi zmywak i kazała wypucować wszystko, co błyszczące i chromowane w kuchni. Jajecznica okazała się kolejną wpadką. Cal zamówił średnio wysmażoną, a musiał jeść wióry. Klęski dopełniła kawa i tu już Kitty nie wytrzymała. Zerwała się, ryzykując poślizgnięcie się na opryskanej tłuszczem podłodze, i z całej siły strzeliła mnie w twarz! -TRZEBA BYĆ CHOLERNĄ IDIOTKĄ, ŻEBY PRZYPALIĆ TOSTY! - darła się. - TRZEBA BYĆ CHOLERNĄ IDIOTKĄ, ŻEBY PRZYPALIĆ BEKON! Och, powinnam się tego spodziewać, sama jestem idiotka! Chwyciła mnie i pociągnęła w stronę stołu, zmuszając, bym usiadła. - Dzisiaj zrobię to za ciebie, ale jutro nie ma zmiłuj. Masz zrobić, co trzeba, bo inaczej UGOTUJĘ cię własnymi rękami, zrozumiano? Cal, trudno, jedź do pracy i zjedz coś po drodze. Ja zostanę jeszcze godzinę i wyprawię ją do szkoły. Cal pocałował Kitty w zaczerwieniony z gniewu policzek. Nie był to czuły, zmysłowy pocałunek, tylko zdawkowe mężowskie cmoknięcie. - Nie gniewaj się na nią, Kitty. Masz wygórowane oczekiwania. Przecież wiesz, że Heaven nie zna nowoczesnych urządzeń. Daj jej tylko czas, a wszystko ogarnie. Widać, że jest pojętna. - Zwłaszcza widać to po jej gotowaniu, co? Cal wstał i wyszedł. Zostałam sama z Kitty i ogarnęła mnie nowa fala niepokoju. To nie była już ta kobieta, która fachowo

rozczesywała mi niesforne włosy. Zaczęłam się bać jej irracjonalnych zmian nastrojów, nie dawałam się już zwieść troskliwym zapędom. Choć właśnie teraz z zaskakującą cierpliwością pokazała mi od nowa, jak obsługiwać kuchenkę i piekarnik, zmywarkę i młynek do odpadków. Potem zostałam jeszcze poinstruowana, jak układać naczynia, bardzo starannie układać. - Żeby nie było, że zaglądam do szafek i widzę coś nie na swoim miejscu - zapowiedziała surowo Kitty. Kiwnęłam głową. Twardo poklepała mnie po policzku. - Dokończ się ubierać, bo zaraz pora do szkoły. Ceglany budynek był wielki, a kiedy weszłam do środka, pomyślałam, że w nim zabłądzę. Korytarze roiły się od fantastycznie ubranych dzieciaków. Mój ubiór byt fatalny. Żadna dziewczyna nie miała tak brzydkich, topornych półbutów i białych skarpetek. Dyrektor, pan Meeks, uśmiechnął się do Kitty, jakby był zachwycony, że tak zmysłowa kobieta przekroczyła próg jego gabinetu. Pożerał wzrokiem jej dekolt, który znajdował się na poziomie jego oczu. - Ależ oczywiście, pani Dennison, zajmę się troskliwie pani córką, naturalnie, to absolutnie zrozumiałe... We troje wyszliśmy na szkolny korytarz. - Muszę już iść - powiedziała do mnie Kitty. - Słuchaj nauczycieli, a kiedy lekcje się skończą, wracaj do domu. Zostawię ci listę rzeczy, które odtąd będziesz musiała robić w domu pod moją nieobecność. Położę ją na stole w kuchni. Mam nadzieję, że kiedy wrócę, dom będzie pięknie wysprzątany, zrozumiano?

- Tak, matko. Promiennie pożegnała dyrektora i odeszła, kręcąc biodrami, odprowadzana jego tęsknym spojrzeniem. Zdałam sobie sprawę, że Kitty jest obiektem męskich westchnień i świadomie je prowokuje. Pierwszy dzień nauki był dla mnie ciężki. Nie wiem, czy tylko wyobraziłam sobie niechęć innych uczniów, w każdym razie byłam boleśnie świadoma swojego wyglądu. Zwłaszcza tych niesfornych włosów i tanich ubrań, niedobranych do figury (co z tego, że były lepsze niż dawne, kiedy czułam się w nich fatalnie?). Do tego byłam spięta, speszona i nie miałam pojęcia, gdzie są klasy albo toaleta. Błądziłam po korytarzach, aż jakaś ładna dziewczyna o kasztanowych włosach zlitowała się i na przerwie oprowadziła mnie po szkole. Zrobiono mi testy, aby ocenić, do jakiej klasy się kwalifikuję. Uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam pytania. Kochana panna Deale przerabiała to ze mną już dawno. A potem pomyślałam o Tomie i łzy napłynęły mi do oczu. Przydzielono mnie do dziewiątej klasy. W końcu mniej więcej skojarzyłam, co jest gdzie w szkole, i jakoś udało mi się przetrwać ten wyjątkowo długi i męczący dzień. Powolutku wracałam do domu. Powietrze nie było tak ostre jak w górach, a już na pewno nie było tu pięknie. Żadnych kaskad perlących się na skałach, żadnych królików, wiewiórek i szopów. Ten chłodny zimowy dzień pod ołowianym niebem i nieznajome twarze dobitnie uświadamiały mi, że jestem obca w tym miejskim świecie.

Doszłam do Eastwood Street, skręciłam do domu z numerem 210, otworzyłam drzwi kluczem, który dała mi Kitty, zdjęłam swój nowy niebieski płaszcz, starannie powiesiłam go w szafie holu i weszłam do kuchni. Zamarłam, widząc kilka kartek leżących na stole. W myśli usłyszałam głos Kitty: „Przeczytaj wszystko. To jest instrukcja dla ciebie. Zapamiętaj i naucz się swoich obowiązków". „Tak". „Tak... i jak dalej?". „Tak, matko". Potrząsnęłam głową, aby odpędzić dręczącą wizję, a potem usiadłam przy stole w kuchni, która bez słonecznego blasku nie wyglądała już tak miło. Dzień był pochmurny, ale nie włączyłam świateł, bo pouczono mnie, że kiedy jestem sama w domu, mam oszczędzać prąd. Podobnie telewizję mogłam oglądać tylko wtedy, kiedy Cal i Kitty mieli na to ochotę. Lista moich zadań miała cztery strony. OBOWIĄZKI 1. Codziennie, po każdym posiłku, wytrzyj blaty i wyszoruj zlewy. 2. Po każdym posiłku, inną gąbką, umyj drzwi lodówki i zadbaj, żeby w środku było czysto i porządnie. Zajrzyj do pojemników na mięso i warzywa; sprawdź, czy coś się nie zepsuło i czy nie trzeba tego wyrzucić. 3. Obsługuj zmywarkę do naczyń. 4. Miękkie odpadki rozdrabniaj w młynku i pamiętaj,

że kiedy młynek działa, musisz puszczać zimną wodę. 5. Umyte naczynia muszą być od razu wyjęte ze zmywarki i ustawione w szafkach we właściwym porządku. Nigdy nie wsadzaj kubków i szklanek jednych w drugie. 6. Srebrne sztućce starannie układaj w odpowiednich przegródkach - osobno noże, widelce i łyżki - a nie wrzucaj byle jak do szuflady. 7. Trzeba sortować rzeczy do prania. Białe z białymi. Ciemne z ciemnymi. Moją bieliznę pierze się w siatce, bez wirowania. Skarpetki Cala osobno. Prześcieradła, poszewki i ręczniki pierzesz razem. Na ostatku wkładasz do pralki swoje ubrania. 8. Suszenie odbywa się w suszarce, tak jak ci pokazałam. 9. Wieszaj rzeczy w szafach. Moje w mojej, Cała w jego. Twoje w schowku na szczotki. Bieliznę składaj równo i chowaj do odpowiednich szuflad. Bieliznę pościelową układaj tak, jak była dotąd układana w bieliźniarce. Wszystko ma być starannie złożone. 10. Codziennie myj całą kuchnię i łazienki ciepłą wodą z domieszką płynu dezynfekującego. 11. Raz w tygodniu wyszoruj podłogę w kuchni płynem czyszczącym, który ci pokazywałam. Raz w tygodniu zmyj z niej wosk, a potem rozprowadź go na nowo. Raz w tygodniu wyszoruj porządnie podłogi w łazienkach i wyczyść fugi w kabinie

prysznicowej. Po każdej kąpieli - mojej, Cala czy twojej dokładnie umyj wannę. 12. W pozostałe dni na bieżąco czyść odkurzaczem wszystkie dywany i wykładziny w domu. Raz w tygodniu odsuń od ściany wszystkie meble i zbierz spod nich kurze. Sprawdzaj, czy nigdzie nie ma pająków i pajęczyn. 13. Codziennie ścieraj kurze w całym domu i układaj rzeczy. 14. Jak tylko ja i Cal wyjdziemy do pracy, od razu zajmij się kuchnią. Potem zmień pościel i ręczniki w łazienkach. Kartki wysunęły mi się z ręki i oszołomiona, ciężko opadłam na krzesło. Kitty nie chciała córki, ona chciała niewolnicy! A ja bardzo chciałam ją zadowolić, byle tylko pokochała mnie jak matka. Jakże niesprawiedliwy był los, który pozbawił mnie kolejnej mamy! Gorzkie, palące łzy pociekły mi po policzkach, kiedy uświadomiłam sobie, że daremnie marzyłam o miłości Kitty. Jak teraz będę żyła - tutaj albo gdzie indziej - niekochana przez nikogo? Otarłam oczy, usiłując nie płakać, ale łzy płynęły niepowstrzymanym strumieniem. Czy to naprawdę za wiele, tak po prostu pragnąć, aby ktoś mnie potrzebował, kochał i troszczył się o mnie? Gdyby Kitty choć trochę zachowywała się jak prawdziwa mama, chętnie wypełniałabym zlecenia z tej listy, a nawet więcej - ale ona stawiała kategoryczne żądania, rzucała rozkazy i sprawiała, że czułam się wykorzystywana ponad miarę.

A wystarczyłoby tylko zwykłe „proszę" albo „czy nie zechciałabyś...?". Nawet Sara była pod tym względem subtelniejsza. I tak siedziałam, nic nie robiąc, z chwili na chwilę czując się coraz bardziej zdradzona. Papa musiał wiedzieć, jaka jest Kitty, a jednak sprzedał mnie jej bez żadnej litości, karząc mnie za coś, co nie było moją winą, na co nic nie mogłam poradzić. Gorycz osuszyła łzy. Zostanę tu, ale postaram się uciec przy pierwszej nadarzającej się okazji. A Kitty pożałuje, że mnie wzięła! Chciała, bym w jeden dzień wykonała robotę, która Sarze zajmowała cały miesiąc! Tu było dziesięć razy więcej pracy niż w naszej chałupie, pomimo całego tego sprzętu do czyszczenia, prania i mycia. Ogarnięta dziwną słabością, patrzyłam na kartki leżące na stole i uświadomiłam sobie, że nie przeczytałam jeszcze jednej - ale nigdzie nie mogłam jej znaleźć. Będę musiała zapytać Cala, który chyba mnie lubi, co Kitty mogła napisać na ostatniej kartce, gdzie wyliczała, czego mam nie robić. Byłam bowiem pewna, że bez listy zakazów od razu popełnię wszystkie możliwe grzechy i Kitty szybko się o tym dowie. Jeszcze przez kilka chwil siedziałam bezczynnie w tej jasnej i sterylnej kuchni, a serce rwało mi się do naszej starej, brudnej i ciemnej chaty, do znajomych woni i pięknych krajobrazów za oknami. Tu żadne koty nie ocierały mi się przyjaźnie o nogi, wielkie psy nie machały ogonami jak szalone na mój widok. Były tylko ceramiczne zwierzęta o nienaturalnych kolorach, przechowujące kuchenne

utensylia; kocie pyski wykrzywiały się ze ściany, a różowe kaczki maszerowały do nieistniejącego stawu. Kręciło mi się w głowie od ich jaskrawych kolorów pyszniących się na tle wszechobecnej bieli. W pewnym momencie zerknęłam na zegar i aż podskoczyłam. Wstałam i zaczęłam się miotać, nie wiedząc, co zrobić najpierw. Czy zdążę przed powrotem Kitty? Motyle skrzydła paniki zatrzepotały we mnie, niwecząc resztki pewności siebie. Nigdy nie będę w stanie Kitty zadowolić! Było w tej kobiecie coś mrocznego i zdradzieckiego, śliskiego i brzydko skrytego pod jej szerokimi uśmiechami, czającego się w oczach koloru bladej morskiej wody. Wspomnienia pojawiały się jak duchy. Tom, Keith, Nasza Jane... i Fanny - czy was też traktują tak jak mnie? Odkurzałam i czyściłam, ostrożnie przechodząc od jednej rośliny do drugiej. Skończywszy, wróciłam do kuchni i zabrałam się do szykowania posiłku, który według Kitty powinien nazywać się obiadem, choć wypadał w porze kolacji - a wszystko dlatego, iż zdaniem Cala głównym posiłkiem dnia winien być właśnie obiad. Cal zjawił się około szóstej. Wyglądał świeżo, jakby nic nie robił przez cały dzień. Uśmiechnął się do mnie szeroko. - Czemu tak na mnie patrzysz? Jak mogę mu wyznać, że instynktownie mu ufam i że bez niego nie wytrzymałabym w tym domu ani minuty dłużej? Nie, nie mogłam powiedzieć czegoś takiego akurat teraz, kiedy pierwszy raz byliśmy sami.

- Sama nie wiem... - szepnęłam, siląc się na uśmiech. - Chyba... po prostu spodziewałam się, że będziesz... no, brudny... - Zawsze biorę prysznic przed wyjściem - wyjaśnił z osobliwym uśmieszkiem. - To jedna z zasad Kitty - brudny mąż w domu wykluczony. Mam w pracy zmianę ubrania i przebieram się, kiedy idę do domu. Ja też jestem szefem i mam pod sobą sześciu pracowników, ale lubię czasem zakasać rękawy i pomóc im w robocie. Nieśmiałym gestem wskazałam półkę pełną książek kucharskich. - Nie wiem, co ugotować dla ciebie i Kitty. - Pomogę ci - zaoferował natychmiast. - Przede wszystkim zapomnij o skrobi. Kitty uwielbia spaghetti, lecz jest tuczące, a jeśli przybędzie jej choć pół kilograma, zaraz powie, że to twoja wina. Pracowaliśmy razem. Kiedy kroiliśmy warzywa na sałatkę, zaczął mówić: - Fajnie, że tu jesteś, Heaven. Inaczej musiałbym robić to wszystko sam, jak dotychczas. Kitty nienawidzi gotować, choć jest w tym całkiem dobra. Uważa jednak, że muszę odpracować swoje, bo jestem jej winien tysiące dolarów i siedzę u niej w kieszeni. Dlatego mną rządzi. Byłem jeszcze smarkaczem, kiedy ożeniłem się z nią. Uważałem, że jest mądra, piękna, po prostu cudowna i wydawało się, że bardzo chce mi pomóc. - Jak ją poznałeś? - zapytałam, patrząc, jak rozdziera listki sałaty i szybko, precyzyjnie kroi pozostałe warzywa. Pokazał mi, jak się robi sos do sałatki, i miałam wrażenie,

że kiedy jego ręce znalazły zajęcie, uwolnił się język. Tak jak gdyby krojąc i siekając, mówił sam do siebie. - Bywa, że tak wpadniesz, kiedy pomylisz pożądanie i potrzebę z miłością. Pamiętaj o tym, Heaven. Czułem się strasznie samotny w wielkim mieście, miałem zaledwie dwadzieścia lat i właśnie przyjechałem na Florydę na wiosenną przerwę semestralną. Kitty poznałem przypadkiem, kiedy pierwszego wieczoru poszedłem do baru. Pomyślałem, że jest najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. - Zaśmiał się gorzko. - Byłem taki młody i naiwny! Studiowałem w Yale i brakowało mi dwóch lat do dyplomu. Atlanta mnie przytłaczała. Kitty również czuła się osamotniona, więc szybko znaleźliśmy wspólny język. Wkrótce potem wzięliśmy ślub i wciągnęła mnie w interesy. A ja zawsze chciałem być profesorem historii, wyobrażasz sobie? Ożeniłem się z Kitty i więcej nie wróciłem na uczelnię. Ani do rodzinnego domu w Nowej Anglii. Od tamtego czasu nawet nie napisałem do rodziców, wyobrażasz sobie? Bo Kitty nie życzyła sobie tego. Obawiała się, że nie zaakceptują naszego związku i porzucenia przeze mnie prestiżowych studiów. No i jestem jej winien prawie dwadzieścia pięć tysięcy. - Skąd miała tyle? - zapytałam, tak zafascynowana rozmową, że nie zdawałam sobie sprawy, jaka jestem wścibska. - Kitty wchodzi w mężczyzn gładko jak rycyna, drenując ich emocjonalnie i uzależniając od siebie finansowo. Czy powiedziała ci, że po raz pierwszy wyszła za mąż jako trzynastolatka? A potem miała jeszcze trzech innych

mężów, na których świetnie zarobiła, wcześniej oczywiście inwestując w nich. Kiedy się nimi znudziła, musieli najpierw spłacić długi. Bo musisz też wiedzieć, że jej salon piękności jest najlepszy w całej Atlancie. Nie spodziewałam się aż takich wyznań. Z drugiej strony byłam szczęśliwa, że ktoś rozmawia ze mną jak z dorosłą osobą. - Kochasz ją? - zaryzykowałam. - Tak, kocham - przyznał szorstko. - Kiedy zrozumiałem, co sprawiło, że jest taka, a nie inna, jak mogłem jej nie pokochać? Bo muszę powiedzieć ci jeszcze jedno, skoro tak już szczerze rozmawiamy. Kitty potrafi być bardzo gwałtowna. Wiem, że pierwszego wieczoru zmusiła cię do kąpieli w gorącej wodzie, ale nic nie mówiłem, bo wiedziałem, że nie stanie ci się krzywda. Zrozum, gdybym wtedy zaprotestował, następnym razem, pod moją nieobecność, potraktowałaby cię gorzej. Musisz cierpliwie i uważnie wypełniać jej polecenia. Pochlebiać jej, komplementować, że wygląda młodziej ode mnie... Po prostu słuchać jej, słuchać, słuchać pokornie. - Ale ja nie rozumiem! - wykrzyknęłam. - Czy Kitty chciała mnie tylko po to, żebym była jej niewolnicą? Uniósł głowę i spojrzał na mnie, wyraźnie zaskoczony. - Jeszcze się nie domyśliłaś, Heaven? Dla niej jesteś dzieckiem, które straciła, kiedy musiała usunąć ciążę z twoim ojcem i okazało się, że nigdy już nie będzie mogła mieć dzieci. Kocha cię, bo jesteś jego córką, i zarazem nienawidzi z tego samego powodu. I ma nadzieję, że dzięki tobie kiedyś go odzyska.

- Mści się na nim poprzez mnie? - zapytałam. - Coś w tym stylu. Roześmiałam się gorzko. - Biedna Kitty. Ze wszystkich jego pięciorga dzieci akurat ja się najmniej do tego nadaję. Powinna wziąć Fanny albo Toma, bo papa najbardziej ich kocha. A mnie nienawidzi! Wziął mnie w objęcia, czule, tak jak zawsze oczekiwałam tego od papy. Wstrzymałam oddech. Ten mężczyzna był dla mnie prawie obcy, ale potrzeba miłości okazała się tak wielka, że przywarłam do niego chciwie, aż ogarnął mnie wstyd i omal się nie popłakałam. Cal odchrząknął, kryjąc zmieszanie, i puścił mnie. - Heaven, bardzo cię proszę, by Kitty nie dowiedziała się, o czym rozmawialiśmy. Jak długo myśli, że jesteś ważna dla swojego ojca, jesteś ważna dla niej, rozumiesz? Martwił się o mnie; wiedziałam, że mogę mu zaufać. Dlatego zebrałam się na odwagę i również wyznałam mu coś - o walizce w suterenie i jej zawartości. Słuchał mnie równie uważnie, jak wysłuchałaby mnie panna Deale, ze zrozumieniem i współczuciem. - Któregoś dnia, Cal, pojadę do Bostonu, do rodziny mojej mamy. I wezmę ze sobą tę lalkę, aby wiedzieli, kim jestem. Ale wcześniej odnajdę... - Wiem - przerwał mi z lekkim uśmiechem, a jego oczy wreszcie się zaiskrzyły. - Musisz zabrać ze sobą Toma, Keitha i Naszą Jane. A swoją drogą czemu nazywacie młodszą siostrę Naszą Jane? Znów się roześmiał, kiedy mu wyjaśniłam.

- Twoja siostrzyczka Fanny musi mieć charakterek! Czy mam szansę ją poznać? - Chciałabym - odparłam, z troską marszcząc brwi. - Teraz mieszka u pastora Wise'a i jego żony. Nazywają ją Louisą, bo takie jest jej drugie imię. - Aaa, Dobry Pasterz Wise - powiedział powoli, w zamyśleniu. - Człowiek sukcesu, najbogatszy w Winnerrow. - Nie lubisz go? - Takie świętoszki, które wszystko zamieniają w złoto, zawsze budziły moją czujność. Dobrze było mi z Calem, kiedy tak pracowaliśmy razem w kuchni i mogłam uczyć się pożytecznych rzeczy, obserwując go. Nie uwierzyłabym, gdyby tydzień temu ktoś mi powiedział, że będę tak świetnie się czuła w towarzystwie mężczyzny, którego prawie nie znałam. Pragnęłam, aby został moim przyjacielem, zastępczym ojcem, kimś zaufanym, komu mogę się zwierzyć. A on każdym uśmiechem potwierdza! mi, że jest kimś takim. Zabrzęczał piekarnik, nasza potrawa była gotowa, a Kitty ciągle nie wracała i nawet nie zadzwoniła, że się spóźni. Widziałam, jak Cal zerka na zegar, zmarszczka pomiędzy jego brwiami się pogłębiała. Dlaczego w takim razie nie zadzwonił do niej i nie zapytał, co się stało? Zjawiła się w domu dopiero o jedenastej, kiedy oglądaliśmy z Calem telewizję w salonie. Obiad trzeba było odgrzać i nie smakował już tak dobrze jak nam, ale zjadła go ze smakiem. - Naprawdę sama to zrobiłaś? - upewniła się parę razy.

- Tak, matko. - Cal nic ci nie pomagał? - Dał mi tylko wskazówkę, żebym unikała skrobi, i pomógł mi trochę przy sałatce. - Czy przedtem umyłaś ręce w wodzie z lizolem? - Tak, matko. - Dobrze. - Przez moment badała spojrzeniem nieprzeniknioną twarz Cala. - W takim razie posprzątaj teraz, panienko, a potem, po kąpieli, wszyscy idziemy do łóżka. - Od dzisiaj Heaven śpi na dole - oświadczył Cal twardo. - A w przyszłym tygodniu pojedziemy do sklepów, żeby kupić nowe meble na miejsce gratów, które zawalają naszą drugą sypialnię. Jeśli wyrzuci się twoje koło garncarskie, opróżni szafy i doda łóżko, fotel, biurko i komodę, będzie miała wreszcie porządny pokój dla siebie. Zmroziło mnie spojrzenie, jakim Kitty zmierzyła Cala i mnie. Ale nie zaprotestowała. Będę więc miała własną sypialnię taką jak Fanny u pastora! Mijały dni nauki w szkole i ciężkiej pracy w domu. Wstawałam wcześnie i kładłam się późno, bo musiałam sprzątać po posiłkach Kitty, nawet jeśli wróciła o północy. Przekonałam się, że Cal lubi, kiedy siedzę obok niego i oglądamy razem telewizję. Gdy wracał z pracy, przygotowywaliśmy razem posiłek i jedliśmy we dwoje. Przywykłam już do napiętego planu lekcji, a nawet zyskałam

w szkole parę koleżanek, które nie zważały na mój dziwny akcent i nigdy nie zdradziły mi, co sądzą o moich za dużych, tanich ubraniach czy ohydnych półbutach. Nadeszła sobota i mogłam się wreszcie wyspać. Kitty zgodziła się, aby Cal pojechał ze mną do sklepu po meble, które miały być kupione specjalnie dla mnie. Perspektywa zakupów tak mnie ucieszyła, że gdy wstałam, od razu zabrałam się do sprzątania. Cal musiał coś załatwić i miał wrócić do domu w południe, na lunch. Co miastowi ludzie jedzą, kiedy mają lunch w domu? Dotąd jadałam południowe posiłki w szkole. Biedna panna Deale wiele razy usiłowała podzielić się zawartością swojego pojemnika z jedzeniem z całą klasą niedożywionych uczniów. Jeśli nie wmusiła mi swojej kanapki, nie jadłam nic. Szynka, sałata i pomidor były moim ulubionym zestawem. Tom i Keith przepadali oprócz tego za masłem orzechowym i galaretką, a już szczególnie za tuńczykiem. Nieomal słyszałam Toma mówiącego: „To dlatego ona przynosi sześć kanapek, wiesz? No bo po co takiej malej kobitce jak panna Deale aż sześć kanapek? Żeby nas nakarmić, ot co". Westchnęłam, bo zrobiło mi się przykro, że wyjechałam, nie pożegnawszy się z ukochaną nauczycielką, a potem westchnęłam znów, kiedy pomyślałam o Loganie i o tym, że jeszcze nie odpisał na mój pierwszy list. Wspomnienia rozkojarzyły mnie i zanim poszłam na górę, musiałam sprawdzić, czy dobrze sprzątnęłam hol, salon, jadalnię i gabinety. Miałam nadzieję, że w tych ostatnich znajdę półki z książkami, ale nie natrafiłam

na ani jedną. Nie było nawet Biblii. Za to wszędzie walały się kolorowe magazyny i zeszytowe serie z historiami wziętymi z życia, które Kitty upychała w szufladach stołów. Z kolei pięknie wydane magazyny o wnętrzach i mieszkaniach leżały ułożone w równy stos na stoliku do kawy. I nigdzie żadnej książki! W małym pokoju - tym, który miał być moim, a z którego Kitty zrobiła podręczny magazyn ceramiki - całą ścianę zajmowały regały pełne miniaturowych figurek zwierząt i ludzi, o wymiarach tak małych, by zmieściły się w niewielkim piecu do wypalania. Drugą ścianę zajmowały szafki, wszystlde zamknięte. Zastanawiałam się, jakie sekrety kryją. Posprzątawszy górę, przeszłam do kuchni i starannie poukładałam brudne naczynia w zmywarce. Wsypałam proszek i włączyłam urządzenie, a potem w napięciu czekałam, czy nie wybuchnie albo z hukiem nie zacznie wyrzucać z siebie talerzy. Na szczęście zmywarka, pomimo niefachowej obsługi tępej dziewuchy z gór, sumiennie wypełniała swoje obowiązki. Czułam się niewspółmiernie szczęśliwa, jakby fakt, że nauczyłam się właściwej kombinacji przycisków, dał mi kontrolę nad moim nowym, miejskim życiem. Szorowanie podłogi nie było dla mnie niczym nowym, ale tę trzeba było jeszcze woskować, co wymagało zapoznania się z instrukcją na pojemniku. Potem podlałam mnóstwo roślin - przy czym okazało się, że niektóre z nich byty sztuczne, zrobione z jedwabiu. Oby tylko Kitty nie zauważyła, że z rozpędu podlałam kilka, zanim się zorientowałam, że nie są prawdziwe.

Nadeszło południe, a ja zdążyłam wykonać tylko jedną czwartą zadań z listy. Bardzo dużo czasu zajęło mi dochodzenie, jak obsługiwać różne urządzenia, a potem właściwe zwinięcie przewodów i umocowanie końcówek. Rany, w moim domu do wszystkiego wystarczała stara szczotka! Wyplątywałam się właśnie z kabla od odkurzacza, kiedy załomotały drzwi garażu i zaraz pojawił się Cal. - Cześć, dziecinko! A ty oczywiście przy pracy. Nie musisz harować jak niewolnica. Ona nie stoi nad tobą. Zwolnij tempo. - Ale nie umyłam jeszcze okien, nie odkurzyłam bibelotów, nie... - Usiądź i odsapnij chwilę. Ja przygotuję dla nas lunch, potem pojedziemy kupić meble dla ciebie. I nagrodzimy się kinem. Co chciałabyś zjeść? - Wszystko, co ugotujesz, będzie dobre - odparłam z poczuciem winy. - Ale jak mogę pojechać, skoro nie skończyłam jeszcze roboty i... Uśmiechnął się gorzko. - Ona będzie w domu dopiero po dziesiątej, a dzisiaj grają film, który moim zdaniem powinnaś zobaczyć. Należy ci się trochę rozrywki. Niewiele jej w życiu miałaś. Co nie znaczy, że życie w górach jest nudne i pozbawione przyjemności. Rzeczywiście, mieliśmy swoje radości: wymyślaliśmy sobie zabawy, pluskaliśmy się w strumieniu, biegaliśmy i śmialiśmy się do rozpuku. Gorzej, kiedy papa był w domu. Albo kiedy dopadał nas głód.

Potrząsnęłam głową, aby odpędzić wspomnienia, które niosły smutek. Nie mogłam uwierzyć, że Cal chce mnie zabrać do kina, bo przecież... - Przecież macie w domu dziesięć telewizorów, nawet po dwa, trzy w pokoju. Znów się uśmiechnął. Był jeszcze przystojniejszy, kiedy się uśmiechał, choć jego uśmiechy gasły zbyt szybko. - Większość z nich nie działa i służą tylko jako podstawki dla dzieł Kitty. - Mówił to z ironicznym uśmieszkiem, jak gdyby wcale nie podziwiał artystycznych zapędów swojej żony. Zresztą film w telewizji to zupełnie coś innego niż w kinie, na wielkim ekranie, z profesjonalnym dźwiękiem, w sali gdzie siedzą inni ludzie dzielący z tobą przyjemność z oglądania. Nasze oczy spotkały się na moment, lecz zaraz spuściłam wzrok. Dlaczego prowokował mnie spojrzeniem? - Cal, ja nigdy nie byłam w kinie, nawet jeden raz. Wyciągnął rękę i pogładził mnie po policzku, a jego oczy przybrały miękki, ciepły wyraz. - Dlatego wreszcie powinnaś iść. Pośpiesz się więc i skończ tę robotę, a ja przygotuję jakieś kanapki. Potem włóż niebieską sukienkę, którą ci kupiłem - tę, która na ciebie pasuje. Pasowała idealnie. Przeglądałam się w lustrze, które dotąd odbijało tylko urodę Kitty, i wreszcie czułam się ładna, bo moja cera powróciła do dawnej gładkości, a włosy lśniły jak nigdy dotąd. Cal był dla mnie miły i dobry. Lubił mnie, co oznaczało, że są mężczyźni, którym mogę się podobać, nawet

jeśli nie podobałam się własnemu ojcu. Cal pomoże mi odnaleźć Toma, Keitha i Naszą Jane. Wstąpiła we mnie nadzieja... rosnąca nadzieja. Z czasem wszystko się ułoży. Będę miała swoją sypialnię z nowiutkimi meblami, z nową pościelą, z prawdziwymi poduszkami - och, wielki dzień, o jakim nie śmiałam marzyć! Cal zachowuje się jak prawdziwy ojciec. Wyobraziłam sobie Toma, z uśmiechem patrzącego, jak zbiegam pędem po schodach, śpiesząc na swój pierwszy w życiu kinowy seans. Ojciec nie chciał mnie kochać, ale teraz, kiedy miałam nowego, lepszego tatę, już tak mnie to nie bolało.

Rozdział czternasty MUZYKA DUSZY Kanapki Cala z szynką, sałatą i pomidorem były wyborne. Kiedy przed wyjściem podał mi mój nowy, niebieski płaszcz, powiedziałam: - Będę trzymała nisko głowę, żeby nikt nie poznał, że nie jestem twoją córką. Nie roześmiał się. - Nie. Będziesz trzymała głowę wysoko i z dumą. Nie masz się czego wstydzić, a ja czuję się dumny, że mogę cię zaprowadzić na pierwszy w twoim życiu seans kinowy. - Jego dłonie spoczywały delikatnie na moich barkach. - I niech Bóg więcej nie dopuści, aby Kitty cię oszpeciła. Tyle nie zostało dopowiedziane i przez chwilę staliśmy oboje, zmrożeni świadomością, jaka jest Kitty i co jeszcze może zrobić. Wreszcie Cal westchnął ciężko, wziął mnie za rękę i poprowadził do garażu. - Heaven, jeśli tylko Kitty niepotrzebnie będzie cię dręczyć, musisz mi o tym powiedzieć. Bardzo ją kocham,

ale nie chcę, żeby cię krzywdziła, czy to fizycznie, czy emocjonalnie, bo jest do tego zdolna. Nie obawiaj się przyjść do mnie po pomoc, kiedy jej potrzebujesz. Dodał mi otuchy; poczułam, że wreszcie mam ojca z prawdziwego zdarzenia. Obróciłam się ku niemu z uśmiechem, a on zaczerwienił się i uciekł spojrzeniem w bok. Wsiedliśmy do samochodu. Przepełniało mnie radosne oczekiwanie tylu przyjemności w ciągu zaledwie jednego dnia. Nowe meble i kino! Cal ze smętnego stał się wręcz wesołkowaty. Kiedy weszliśmy do wielkiego sklepu meblowego, gdzie wyeksponowano mnóstwo sypialni w najróżniejszych stylach, dyskretnie sterował mną, trzymając mnie za łokieć, a ja chodziłam od jednej do drugiej, nie wiedząc, co wybrać. Podeszliśmy do sprzedawcy, który patrzył to na mnie, to na Cala, najwyraźniej zastanawiając się, co nas łączy. - Moja córka - z dumą przedstawił mnie Cal. - Ma wybrać, co zechce. Problem polegał na tym, że podobało mi się wszystko i w końcu Cal musiał wybrać za mnie coś, co jego zdaniem było odpowiednie. - To łóżko, ta komoda i to biurko - stwierdził. - Reszta pasuje bardziej do małych dziewczynek, a ten zestaw ma ci służyć, kiedy będziesz miała dwadzieścia lat i więcej. W tym momencie doznałam lekkiego ukłucia paniki miałabym mieszkać z nim i z Kitty, kiedy będę miała dwadzieścia lat? Do tego czasu już dawno będę

w Bostonie z braćmi i siostrami! Zaczęłam dyskretnie szeptać o tym Calowi, gdy sprzedawca na chwilę się odwrócił. - Nie - uciął. - Musimy myśleć o przyszłości tak, jakbyśmy wiedzieli, jaka ma być. Bo inaczej upośledzamy naszą teraźniejszość i odbieramy jej sens. Nie rozumiałam, o co mu chodzi; podobało mi się jedynie, że chciałby zawsze mieć mnie przy sobie. Zresztą myśl o nowym pokoju była teraz najważniejsza. Musiałam promienieć radością, bo Cal powiedział nagle: - Wyglądasz prześlicznie, jakby ktoś podłączył ci wtyczkę do szczęścia. - Myślę o Fanny i o tym, jak się jej mieszka w domu pastora. Teraz będę miała pokój nie mniej ładny niż ona. Cal dokupił jeszcze szafkę nocną i lampę o solidnej niebieskiej podstawie. - A w biurku będziesz miała dwie zamykane szuflady, na swoje sekrety... - dodał. Dziwne, jak bardzo zbliżyła nas ta zakupowa wyprawa - jak gdyby urządzanie ładnego, nowego pokoju wytworzyło szczególną więź. - Na jaki film idziemy? - zapytał, kiedy wracaliśmy do samochodu, patrząc na mnie zagadkowym, lekko rozbawionym spojrzeniem złotobrązowych oczu. - Dla mnie każdy film będzie dobry. - No to ja zdecyduję. Byłam podekscytowana jazdą do kina i widokiem tłumów na ulicach. Dobrze, że nie było Kitty, bo zepsułaby

wszystko niepotrzebnym napięciem, jakie wytwarzała. Nigdy dotąd nie byłam w kinie i drżałam z podniecenia, widząc tylu ludzi w jednym miejscu, wydających pieniądze, jakby mieli ich całe stosy. Cal kupił popcorn, colę i dwa batony, po czym usiedliśmy obok siebie w półmroku sali. Nie przypuszczałam, że w kinie jest tak ciemno. Zaparło mi dech z wrażenia, kiedy kolorowy film zaczął się od obrazu kobiety, śpiewającej na tle gór. Dźwięki muzyki! Ten film Logan chciał ze mną obejrzeć! Ale zanim zdążył ogarnąć mnie żal, Cal podsunął mi wielki pojemnik z maślanym, solonym popcornem. Był cudowny, gorący i nie mogłam się powstrzymać, by nie sięgać po niego garściami. Chwilami robiliśmy to jednocześnie. Jadłam, piłam i pasłam swoje oczy pięknem filmowych scen - napawały mnie takim szczęściem, że czułam się, jakbym trafiła do ożywionej książki z bajkami, pełnej muzyki, tańców, śpiewów i smaków. To był najpiękniejszy dzień w całym moim życiu! Siedziałam jak zaczarowana, szczęśliwa do ostatnich granic, a magia kina sprawiła, że weszłam w ten film, jakby był opowieścią o mnie. Przecież te dzieci to Keith, Tom, Nasza Jane... i ja. Tak właśnie powinniśmy żyć... i nie przejmowałabym się, że papa wynajął jakąś surową zakonnicę, aby nas wychowywała. Och, gdyby moi bracia i siostry mogli być tutaj ze mną! Po kinie Cal zawiózł mnie do eleganckiej restauracji o nazwie Słońce o Północy. Kelner podsunął mi krzesło i czekał, aż usiądę. Nie wiedziałam, jak się zachować, kiedy wręczono mi menu, i popatrzyłam na Cala bezradnie.

A on napawał się moją naiwnością i zachwytem. Pewnie czuł się silnym mężczyzną, jakim nigdy nie potrafił być przy Kitty. - Zdaj się na mnie, zamówię dla nas obojga. Ale najpierw powiedz mi, co najbardziej lubisz. Cielęcinę, wołowinę, owoce morza, jagnięcinę, kurczaka, kaczkę, a może coś innego? Znów napłynęły mi wspomnienia panny Deale, w ślicznym kostiumie koloru fuksji, uśmiechniętej, tak dumnej ze swoich wychowanków, których wszyscy inni uważali za ludzkie śmieci. Myślałam o jej prezentach na Boże Narodzenie... czy jeszcze je dostanę? Czy leżą teraz na werandzie naszej chaty, bezużyteczne, bo nie ma już nikogo, kto miałby je nosić i zjeść? - Heaven, jakie mięso wolisz? Skąd mam wiedzieć? Zmarszczyłam brwi w namyśle, usiłując skoncentrować się na wyrafinowanym jadłospisie. Kiedy panna Deale pewnego razu zabrała nas do restauracji, jadłam rostbef... - Wybierz coś, czego zawsze chciałaś spróbować, ale nigdy nie miałaś okazji - podpowiedział Cal. -Dobrze... - Zastanawiałam się gtośno: - Jadłam ryby, które łowiliśmy w rzece koło domu, wieprzowinę, wiele razy kurczaki - i raz rostbef. Był bardzo dobry, ale wybierz coś zupełnie nowego. Roześmiał się, po czym zamówił dwie porcje cordon bleu z cielęciny. - Dzieci we Francji od małego piją wino do obiadu, ale poczekajmy parę lat, zanim spróbujesz - powiedział,

po czym zachęcił mnie do zamówienia czegoś, co nazywało się escargots, i dopiero kiedy pochłonęłam ich sześć, wyjaśnił, że są to ślimaki z masłem czosnkowym. Moja ręka z kawałkiem bagietki, który miałam właśnie zanurzyć w smakowitym sosie, znieruchomiała i zaczęła drżeć. - Ślimaki? - zapytałam niepewnie, łudząc się, że Cal tylko sobie żartuje. - Nawet największe głupki z gór nie jedzą czegoś tak wstrętnego. Obrzucił mnie ciepłym, rozbawionym spojrzeniem. - Zabawne będzie uczyć cię świata i życia, Heaven. Tylko nie mów nic mojej żonie. Kitty nie cierpi restauracji; uważa, że to wyrzucanie pieniędzy. Czy uwierzysz, że od dnia ślubu nigdy nie jedliśmy w żadnym lokalu oprócz fast foodów? Dla niej wykwintna kuchnia może nie istnieć i w ogóle nie rozumie, co to jest, choć twierdzi coś innego. Jeżeli przygotowuje jakiś posiłek przez pół godziny, myśli, że jest wyrafinowany. Nie zauważyłaś, jak błyskawicznie krząta się przy garnkach? Wybiera najprostsze potrawy, bo nie znosi skomplikowanych przepisów. Jej gotowanie polega głównie na podgrzaniu żywności. - Ale przecież mówiłeś niedawno, że jest świetną kucharką! - Tak, bo jest, zwłaszcza kiedy przygotowuje śniadania... te wychodzą jej najlepiej. I jeszcze wiejskie potrawy, których nie lubię. Od tego dnia zakochałam się w miejskim życiu i obyczajach.

Zaledwie weszliśmy do domu, zjawiła się Kitty, która wróciła ze swoich wieczornych kursów ceramiki. Nie była w dobrym humorze. - Co robiliście przez cały dzień? - rzuciła od progu. - Kupowaliśmy nowe meble - odparł Cal niedbałym tonem. - Gdzie? - drążyła, patrząc podejrzliwie spod zmrużonych powiek. Podał nazwę sklepu i niezadowolenie Kitty się pogłębiło. - Ile wydałeś? Kiedy wymienił sumę, dramatycznym gestem ścisnęła głowę dłońmi o długich paznokciach. - Cal, czyś ty zwariował?! Dlaczego nie kupiłeś tańszych? ! Ona i tak nie odróżnia porządnych mebli od tandety! Jeśli przyjdą, a mnie nie będzie, odeślij je natychmiast, słyszysz? A jeśli będę, sama każę je odesłać! Serce mi zamarło. - Nie odeślesz ich, Kitty - powiedział Cal, odwracając się ku schodom - nawet jeśli będziesz w domu. Pragnę cię również poinformować, że zamówiłem najlepszy materac, najlepsze poduszki i pościel, a do tego śliczną narzutę z falbanami, pasującą do zasłon. - TY CHOLERNY, PO DZIESIĘCIOKROĆ PIEPRZONY GŁUPCZE! - wydarła się Kitty. - Zapłaciłem za to wszystko własnymi pieniędzmi, nie twoimi. Dobranoc, Heaven. A ty, Kitty, idź spać, bo wyglądasz na zmęczoną. Poza tym to był twój pomysł, żeby jechać do Winnerrow i wziąć sobie stamtąd córkę. Myślałaś, że będzie spała na podłodze?

Po dwóch dniach przywieziono meble. Cal zarządził, gdzie co ma stać. Wyraził też pragnienie, aby w pokoju były tapety. - Mam już dosyć tej bieli, ale Kitty nigdy nie spytała mnie, jaki kolor lubię. - Cal, nie trzeba tapety, wystarczą te śliczne meble. - Razem zasłaliśmy łóżko uroczą pościelą w kwiatki, a potem okryliśmy je śliczną kapą. - Lubisz niebieski? - spytał. - Uwielbiam. - Chabrowy, jak twoje oczy. - Stał na środku mojego niewielkiego pokoju, zbyt męski na tle tych wszystkich subtelnych rzeczy, które sam wybrał. Kupił dla mnie jeszcze parę solidnych mosiężnych podpórek na książki w kształcie kaczek, podkładkę na biurko, pojemnik na przybory do pisania, małą biurową lampę i obrazy. Łzy napłynęły mi do oczu. Tyle wydał na mnie! - Dziękuję - wykrztusiłam łamiącym się głosem. Więcej nie zdołałam powiedzieć, bo tama puściła i rzucając się twarzą w dół na moje śliczne nowe łóżko, wybuchłam niepowstrzymanym łkaniem. Cal stał obok zmieszany i czekał, aż mi przejdzie. Wreszcie odchrząknął. - Heaven, muszę wracać do pracy, ale zanim wyjdę, mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę. Kładę to na twoim biurku. Zobaczysz, kiedy sobie pójdę. Słysząc oddalające się kroki, zawołałam za nim: - Dzięki za wszystko! Zawarczał silnik i zrobiło się cicho. Jeszcze chwilę siedziałam na łóżku... aż moje spojrzenie powędrowało do biurka.

Na ciemnoniebieskiej podkładce leżał list! Zerwałam się, chwyciłam go i z wrażenia znów usiadłam. Przez długą chwilę wpatrywałam się w moje imię i nazwisko widniejące na kopercie. W górnym lewym rogu były dane nadawcy. Logan! A więc nie zapomniał o mnie! Przeciwnie, skoro nawet odpisał! Po raz pierwszy w życiu użyłam nożyka do otwierania listów. Jakie ładne pismo miał Logan, nie takie gryzmoły jak Tom czy idealnie równe, pisane maczkiem literki papy! Kochana Heaven! Nawet nie wiesz, jak się o Ciebie martwiłem. Dzięki Bogu, że napisałaś, teraz wreszcie mogę spać spokojnie, wiedząc, że wszystko jest w porządku. Tęsknię za Tobą do bólu. Kiedy niebo jest jasne i błękitne, niemal widzę Twoje oczy, ale to jeszcze powiększa tęsknotę. Muszę wyznać, że moja mama usiłowała ukryć przede mną Twój list, ale pewnego dnia, kiedy szukałem znaczków, znalazłem go w papierach na jej biurku. Po raz pierwszy w życiu byłem naprawdę zły na własną matkę. Pokłóciliśmy się i zmusiłem ją, aby przyznała się, że specjalnie go schowała. Teraz zrozumiała swój błąd i prosi mnie, a także Ciebie, żebyśmy jej wybaczyli. Często widuję się z Fanny. Ma się dobrze i wygląda świetnie. Strasznie lubi się popisywać i mówiąc szczerze, myślę, że pastor Wise ma z nią większy kłopot, niż przypuszczał.

Fanny twierdzi, że wcale nie została sprzedana! W ogóle mówi, że Wasz ojciec oddał wszystkie swoje dzieci, aby ocalić je od śmierci głodowej. Któraś z Was musi kłamać, ale ponieważ Ty nie skłamałaś mi nigdy, wierzę Tobie. Nie widziałem Twojego ojca, ale widziałem Toma. Przyszedł do naszego sklepu i zapytał, czy nie mam Twojego adresu, bo chciałby do Ciebie napisać. Twój dziadek jest w domu opieki w Winnerrow. Nie mam pojęcia, jak mógłbym Ci pomóc odnaleźć Keitha i Naszą fane. Pisz do mnie, proszę. Jeszcze nie spotkałem i pewnie nie spotkam nikogo, kogo lubiłbym tak jak Heaven Leigh Casteel. I dopóki znów się nie zobaczymy, nawet nie będę szukał takiej osoby. Jak zawsze kochający Logan Znów się rozpłakałam ze szczęścia. Niedługo po przyjściu listu od Logana przypadły moje piętnaste urodziny. Nauczona doświadczeniem nie chwaliłam się tym i nie powiedziałam słowa ani Calowi, ani Kitty. A jednak on dowiedział się jakimś cudem i dał mi fantastyczny prezent nowiuteńką maszynę do pisania! - Będzie ci łatwiej odrabiać lekcje - powiedział z szerokim uśmiechem, widząc moją szaloną radość. - Zapisz się w szkole na kurs stenotypii. To ci się zawsze przyda. Choć pokochałam ją od razu, nie maszyna sprawiła mi największą radość w moje urodziny, o nie, tylko duża karta z życzeniami, która przyszła pocztą. Cała w piękne

kwiaty, z uroczym wierszykiem, kryta w sobie jedwabną apaszkę i list od Logana. Brakowało mi jedynie wieści od Toma. Mial już mój adres, czemu więc nie napisał? Szkolne koleżanki bezustannie zapraszały mnie do siebie i nie mogły zrozumieć, czemu ciągle odmawiam. Aż wreszcie, ku mojej rozpaczy, obrażone albo zniechęcone, zaczęły się stopniowo ode mnie oddalać. Ale jak mogłam się przyznać, że Kitty stanowczo zabroniła mi przyjaźnić się z kimkolwiek, kto mógłby odciągać mnie od codziennych domowych obowiązków? Odrzucałam też zaproszenia chłopców, którzy chcieli umówić się ze mną na randkę - chciałam chodzić z Loganem, tylko z nim. Czekałam na Logana i byłam przekonana, że on robi to samo. Dom, w którym niewolniczą pracą starałam się utrzymać porządek, zmieniał się natychmiast, kiedy Kitty po pracy wpadała jak bomba, niwecząc mój całodzienny trud. Rośliny, które ciągle myłam z kurzu, nawoziłam i podlewałam, zaczęły marnieć z nadmiaru mojej troski i Kitty wydzierała się na mnie. - Co się tak cackasz z nimi, ty idiotko! Odkryła plamy po wodzie na swoich roślinach z jedwabiu i dała mi po twarzy, wyzwawszy przedtem od tępych dziewuch z gór. - Pewnie nic, tylko chłopaki ci w głowie; chodzisz jak nieprzytomna! - wydarła się raz, kiedy pewnego dnia, wróciwszy wcześniej do domu, nakryła mnie, jak siedziałam zamyślona w salonie. - Nie wolno ci przesiadywać

w salonie, kiedy nie ma nas w domu! I wara mi od telewizji! Masz pracować, a nie lenić się, zrozumiano? Codziennie wstawałam wcześnie rano, aby przygotować śniadanie. Kitty rzadko schodziła na dół przed siódmą czy nawet ósmą i do tego czasu ja i Cal zdążyliśmy już się najeść. Dziwne, ale to akurat jej nie przeszkadzało. Zasiadała na kuchennym krześle i gdy podałam jej porcję, zjadała w parę chwil, nie zadając sobie trudu, by docenić, że nauczyłam się przyrządzać jej ulubione potrawy. Wieczorem, przed pójściem do łóżka, musiałam posprzątać w kuchni, a potem przejść przez pokoje, sprawdzając, czy wszystko leży na miejscu i czy na stolikach i podłodze nie walają się jakieś magazyny bądź gazety. Rano musiałam szybko słać swoje łóżko, zanim Kitty zdążyła wpaść na inspekcję, a potem zbiegałam na dół do kuchni. Jeszcze przed szkołą ścieliłam ich łóżko, nastawiałam pranie, uruchamiałam zmywarkę, a potem pracowicie wycierałam niezliczone ślady palców, smugi i zaschnięte krople z blatów i glazury. Dopiero kiedy zamykały się za mną drzwi domu, zaczynałam czuć się wolna. Teraz byłam dobrze odżywiona i porządnie ubrana, a jednak często tęskniłam za naszą chatą, zapominając o wiecznym głodzie, dojmującym zimnie i innych cierpieniach. Do bólu pragnęłam obecności Toma, Naszej Jane, Keitha, dziadka i nawet Fanny. List Logana jeszcze powiększał tęsknotę za nimi.

Ostatnio jeździłam szkolnym autobusem, bo codziennie padało, a Kitty nie chciała mi kupić płaszcza przeciwdeszczowego ani kaloszy. - Zaraz będzie lato - powiedziała, jakby zapomniała o istnieniu wiosny, a mnie znów ogarnął żal. Wiosna w górach była porą cudów, życie stawało się łatwiejsze, kobierce dzikich kwiatów okrywały stoki. Takiego piękna Candlewick nigdy nie pozna. W szkole przykładałam się do nauki bardziej niż inni uczniowie, bo wiedziałam, że muszę do maksimum wykorzystać godziny lekcyjne - popołudniami czekała mnie codzienna harówka. Telewizory stanowiły dla mnie nieustanną pokusę. Czułam się samotna w pustym domu, więc mimo zakazów Kitty włączałam je i wkrótce uzależniłam się od seriali. Zasypiając, myślałam o ich bohaterach. Słowo daję, mieli nawet więcej problemów niż Casteelowie, choć bynajmniej nie finansowych, a nasz byt zdawał się uzależniony od pieniędzy, czy raczej ich braku. Dzień w dzień zaglądałam do skrzynki, czekając na listy od Logana, które zaczęły przychodzić regularnie. Niestety, równie wyczekiwanego listu od Toma nadal nie było. Pewnego dnia, w porywie czystej frustracji, napisałam do panny Deale, szczerze wyjaśniając, jak zostałam sprzedana, i poprosiłam ją, aby pomogła mi odnaleźć brata i siostrę. Mijały tygodnie i nadal nie miałam nic od Toma. Mój list do panny Deale wrócił z adnotacją „Adresat nieznany". A potem Logan przestał pisać! Moją pierwszą myślą było, że poznał jakąś dziewczynę. Z rozpaczy ja też

przestałam pisać do niego. Dzień po dniu nie było żadnej wiadomości, aż zaczęłam myśleć, że tak naprawdę nikt mnie nie kocha poza Calem. Cal był moim zbawcą, jedynym przyjacielem na świecie. Kiedy pojawia! się w drzwiach, milczący dom ożywa!; za moment ożywa! też telewizor i mogtam zapomnieć o sprzątaniu. W końcu jętam wyczekiwać Cala z utęsknieniem i kiedy dochodziła szósta, miałam już prawie gotową obiado-kolację. Planowałam jego ulubione dania, z nerwowym przejęciem nakrywałam stół. Gdy zegar kominkowy wybijał szóstą, nasłuchiwałam odgłosu silnika na podjeździe. I wybiegałam do tylnego korytarza, aby odebrać od niego okrycie, ciesząc się niezmienną ceremonią powitania. - Cześć, Heaven. Co nowego? Rozjaśniał moje życie, rozśmieszał żarcikami. Stopniowo zaczął wypełniać cały mój świat i byłam skłonna wybaczyć mu uległość wobec Kitty. A co najwspanialsze, on słucha! mnie, naprawdę słuchał, co mówię. Takiego ojca zawsze mieć pragnęłam; ojca, który nie tylko mnie kochał, ale i doceniał. Rozumiał, nigdy nie krytykował i zawsze, bez względu na wszystko, stawał po mojej stronie. Nawet jeśli wobec Kitty było to mało skuteczne. - Piszę i piszę, a Fanny nigdy nie odpowiada - skarżyłam mu się. - Odkąd tu jestem, wystałam do niej pięć listów, a w odpowiedzi nie dostałam nawet kartki pocztowej. Czy postąpiłbyś tak wobec rodzonej siostry? - Nie - odparł ze smutnym uśmiechem. - Ale znam ten ból, bo moja rodzina nigdy do mnie nie pisze, więc ja

też nie - od czasu, kiedy ożeniłem się z Kitty, która nie znosi żadnej uczuciowej konkurencji. - No widzisz, i Tom też nie pisze, choć dostał mój adres od Logana. - Może Buck Henry nie daje mu czasu na pisanie listów albo nie pozwala mu wysłać tych, które już napisał. - Och, gdyby naprawdę mu zależało... - Spokojnie, Heaven. Jestem pewien, że któregoś dnia znajdziesz w skrzynce list od Toma. Byłam mu wdzięczna za te słowa; byłam mu wdzięczna, że przy nim czułam się ładna, że chwalił mnie jako kucharkę, że doceniał moje wysiłki, aby dom był wysprzątany. Kitty nie zauważała niczego - chyba że popełniłam jakiś błąd. Mijały tygodnie i coraz bardziej zżywałam się z Calem, jak prawdziwa córka z ojcem. Miałam na to czas, bo Kitty zwykle wracała do domu bardzo późno. Dla Cala byłam gotowa zrobić wszystko. Lubił potrawy z jajek, więc postarałam się przygotować coś, o co zawsze prosił Kitty - suflet serowy. Zabawna pani z telewizyjnych programów o gotowaniu uczyła mnie sztuki przyrządzania wyrafinowanych potraw. Idealnym momentem była sobota, przed wyjazdem do kina, do Atlanty. Obawiałam się, że nic mi nie wyjdzie, bo tak kończyła się większość moich kuchennych eksperymentów. Tymczasem kiedy wyjęłam suflet z piekarnika, byłam zdumiona, bo wyglądał świetnie. Złotobrązowy, wyrośnięty i delikatny! Udało się! Gdybym mogła, poklepałabym

samą siebie po plecach. Pobiegłam do jadalni do kredensu z porcelanową zastawą, aby podać suflet na stół w królewskiej oprawie, na jaką zasługiwał. A potem zeszłam parę schodków w dół, do sutereny i zaanonsowałam uroczyście: - Podano lunch, panie Dennison. - Już idę, panno Casteel! - odkrzyknął. Usiedliśmy w jadalni i Cal z nieukrywanym podziwem popatrzył na mój popisowy serowy suflet. - Jest cudowny, Heaven - stwierdził po pierwszym kęsie. - A jald delikatny! - dodał, smakując potrawę z przymkniętymi oczami. - Moja mama robiła suflety serowe specjalnie dla mnie, ale ty doprawdy nie musisz aż tak mi dogadzać. Czemu miałam wrażenie, że Cal czuje się niekomfortowo we własnej jadalni, jak gdyby nigdy przedtem tu nie jadał? - Zanim wyjedziemy do miasta - ciągnął - będziesz musiała uporać się z tym wielkim zmywaniem... Och, o to chodziło. Nikt inny nie potrafiłby działać w takim tempie jak ja tego popołudnia. Włożyłam porcelanę do zmywarki i włączyłam program, a w tym czasie wykąpałam się i ubrałam. Cal już czekał na mnie na dole, uśmiechnięty i wyraźnie zadowolony, że jadalnia została przywrócona do swojego muzealnego stanu. Już mieliśmy wychodzić, kiedy nagle przypomniałam coś sobie. - Momencik! Nie chciałabym, aby Kitty wróciła do domu i zobaczyła, że jej zastawa nie stoi na swoim miejscu.

Ponieważ zeszło mi trochę dłużej, niż myślałam, Cal również wrócił do sutereny, żeby uporządkować narzędzia. Wtem zadźwięczał dzwonek u drzwi. Drgnęłam zaskoczona, bo rzadko mieliśmy gości, i szybko poszłam otworzyć. Listonosz powitał mnie uśmiechem. - List polecony do panny Heaven Leigh Casteel - oznajmił pogodnie. - Tak, to ja - potwierdziłam, niecierpliwie wpatrując się w plik kopert w jego dłoni. Podsunął mi podstawkę z kwitem do podpisu. Ręka mi drżała, gdy stawiałam koślawe litery. Kiedy zamknęłam za nim drzwi, nogi ugięły się pode mną i ciężko usiadłam na podłodze w sieni. Blask słońca, wpadający przez witrażowe okienko w kształcie rombu, oświetlił kopertę. Byłam pewna, że list jest od Toma. Ale nie. Pismo było mi obce. Droga Heaven! Mam nadzieję, że wybaczysz mi tę poufałość. Z pewnością tak, bo za chwilę przeczytasz dobre wieści. Me mogę podpisać tego łistu, zresztą mojego nazwiska nie znasz. Jestem tą kobietą, która wraz z mężem stała się nową rodziną dla Twoich ukochanych siostrzyczki i braciszka. Obiecałam, że pozostaniemy w kontakcie łistowym. Wiem, jak bardzo kochasz Jane i Keitha, jak się o nich troszczyłaś; bardzo podziwiam Cię za to i szanuję. Donoszę, że dzieci mają się świetnie, i mogę śmiało powiedzieć, że zaakceptowały nową rodzinę. Już tak bardzo nie tęsknią za swoją rodziną z gór.

Twój ojciec nie chciał dać mi Twojego adresu, aż wreszcie ustąpił, ponieważ nalegałam, pragnąc spełnić obietnicę. Nasza fane, jak ją nazywacie, przechodzi rekonwalescencję po operacji przepukliny przeponowej. Możesz sprawdzić ten termin w encyklopedii medycznej, a wtedy zrozumiesz, czemu to kochane dziecko było zawsze takie wątłe i słabe. Będziesz szczęśliwa, wiedząc, że obecnie przybywa na wadze i ma znakomity apetyt. Jest teraz normalną, zdrową dziewczynką i rozwija się prawidłowo. Codziennie ona i Keith mogą pić tyle soków owocowych, ile tylko zapragną. Mają własne pokoje, a kiedy zasypiają, zostawiam im zapalone światło. Chodzą do dobrej prywatnej szkoły; są codziennie przez nas dowożeni i odwożeni. Mają już wiełu przyjaciół. Keith wykazuje wielki talent plastyczny, kochana Jane muzyczny. Pobiera lekcje muzyki i śpiewu, a Keith ma własne sztalugi oraz przybory do rysowania i malowania. Zwłaszcza wspaniale rysuje zwierzęta. Mam nadzieję, że udzieliłam odpowiedzi na wszystkie interesujące Cię pytania i znając je, nie będziesz już musiała martwić się o rodzeństwo. Ja i mój mąż kochamy tę dwójkę dzieci jak własne. Wierzę, że one pokochały nas równie mocno. Twój tata twierdzi, że znalazł dobre domy dla wszystkich swoich dzieci, i modłę się, żeby to była prawda. W osobnym liście posyłam Ci zdjęcia brata i siostry. Serdecznie pozdrawiam R.

Tak się tylko podpisała, jednym inicjałem i nie podała adresu zwrotnego. Serce waliło mi jak oszalałe, kiedy obracałam w palcach kopertę. List miał stempel z Washington D.C. Co to oznaczało? Czy wyprowadzili się z Maryland? Och, dzięki Bogu, że lekarze wyleczyli Naszą Jane! Nie wiem, jak długo siedziałam tam, myśląc o siostrzyczce i braciszku - i o tej nieznajomej kobiecie, która poczuła się w obowiązku, aby napisać do mnie. Znów przeczytałam list, i jeszcze raz, i jeszcze... za każdym razem ocierając łzy z oczu. Och, jak cudownie było wiedzieć, że Nasza Jane jest zdrowa i szczęśliwa, a Keith ma wszystko, czego potrzebuje. Przykro tylko, że tak szybko zapomnieli o mnie i o Tomie. - Heaven - rozległ się obok mnie głos Cala - wolisz siedzieć na podłodze i cały dzień czytać listy, czy pojechać do kina? Podniosłam się błyskawicznie, podsuwając mu list i entuzjastycznie referując jego treść. Sprawiał wrażenie równie zachwyconego jak ja. Potem sięgnął po swoją pocztę. - Zaraz, tu jest jeszcze coś dla panny Heaven Leigh Casteel powiedział z szerokim uśmiechem, podając mi grubą brązową kopertę. W środku było kilkanaście zwykłych zdjęć oraz trzy duże portretowe zrobione w zakładzie fotograficznym. Boże kochany! Patrzyłam na Keitha i Naszą Jane bawiących się na ogrodowym trawniku za dużym, pięknym domem.

- Robione polaroidem - orzekł Cal, który spoglądał mi przez ramię. - Jakie piękne dzieciaki! Patrzyłam na te kochane dzieci w drogich sportowych ubrankach, siedzące w piaskownicy ocienionej kolorowym płóciennym daszkiem. Za nimi znajdował się basen z krzesłami i stolikami ustawionymi na kamiennych płytach obramowania. Obok stali kobieta i mężczyzna w strojach kąpielowych, uśmiechali się z miłością do Keitha i Jane. Tam było lato! Lato! Co to mogło być - Floryda? Kalifornia? Arizona? Następne zdjęcie przedstawiało roześmianą Jane, którą Keith bujał na huśtawce. Na innych była prześliczna sypialnia z mnóstwem lalek i innych zabawek. Nasza Jane spała w iście bajkowym, zabawnym łóżeczku z falbaniastą narzutą i różowym baldachimem. Pokój Keitha był niebieski, również pełen zabawek i książek z obrazkami. Na koniec otworzyłam duży, ozdobny folder i wyjęłam portretową fotografię Naszej Jane wystrojonej jak lalka. Miała organdynową różową sukienkę z falbanami, włoski ułożone w loki i uśmiechała się do obiektywu jak mała gwiazda filmowa. Drugi portret przedstawiał Keitha w eleganckim niebieskim garniturku i krawacie. Na trzecim byli razem. - Takie zdjęcia są kosztowne - skomentował Cal. - Zobacz, jak oni są ubrani. Heaven, te dzieciaki są kochane, zadbane i szczęśliwe. Widzisz błysk w ich oczach? Nieszczęśliwe dzieci nie potrafiłyby udać takiego promiennego uśmiechu. W tym wypadku naprawdę powinnaś dziękować Bogu, że twój ojciec je sprzedał.

Nie zdawałam sobie sprawy, że zanoszę się płaczem, dopóki Cal nie otarł mi łez i nie przytulił do siebie. - No już, cicho, cicho - uspokajał, podsuwając mi chusteczkę, żebym mogła wysmarkać nos. - Teraz już będziesz mogła spać spokojnie. A kiedy jeszcze przyjdzie list od Toma, cały twój świat się rozjaśni. Zrozum, Heaven, niewiele jest na świecie takich Kitty i przykro mi, że akurat na nią trafiłaś... ale pamiętaj, ja też tu jestem. I zrobię wszystko, żeby chronić cię przed nią. Przygarnął mnie jeszcze mocniej do siebie, aż poczułam go każdą częścią mojego ciała. I wpadłam w panikę. Czy to było w porządku? Czy nie powinnam odskoczyć od niego, aby wiedział, że tak nie można? No nie, przecież musiało być w porządku, bo inaczej nie zrobiłby tego. Głupio byłoby go tak po prostu odepchnąć, więc uśmiechając się przez łzy, wysunęłam się z jego objęć i ruszyłam do wyjścia, po drodze chowając pod chodnikiem list i fotografie. Nie chciałam, żeby Kitty widziała, jakie słodkie są inne dzieci papy. Ta sobota była jeszcze bardziej wyjątkowa niż inne. Teraz wreszcie mogłam czuć się szczęśliwa, bo wiedziałam, że Keith i Nasza Jane mają się świetnie... a wcześniej czy później dowiem się tego samego o Tomie. Było prawie wpół do jedenastej wieczorem, kiedy wracaliśmy z Calem z Atlanty, zmęczeni natłokiem wrażeń. Byliśmy na trzygodzinnym filmie, jedliśmy w restauracji, a potem robiliśmy zakupy. Cal kupił mi eleganckie pantofle, nieprzeznaczone dla oczu Kitty. - Ja też uważam, że te twoje praktyczne półbuty są

szkaradne. Ale nie pokazuj się jej w nowych - ostrzegł, kiedy wjeżdżaliśmy do garażu. - Trampki są dobre do sali gimnastycznej, a te płaskie pantofelki z paskiem, które kupiła ci do kościoła, są zbyt dziecinne. Nasz nowy nabytek schowam w swojej szafce na narzędzia i dorobię dla ciebie klucz. Przy okazji: na twoim miejscu nie pokazywałbym mojej żonie tej lalki ani niczego, co należało do twojej matki. Przykro mi to mówić, ale Kitty przejawia wyjątkową nienawiść wobec tej biednej zmarłej dziewczyny, która nie zdawała sobie sprawy, że zabiera jej jedynego mężczyznę, jakiego naprawdę kochała. Och, to było przykre, naprawdę przykre. Spojrzałam na niego ze smutkiem. - Cal, mylisz się, Kitty cię kocha. Wiem, że kocha. - Nie, Heaven. W pewnym momencie potrzebowała mnie, żeby pochwalić się „zdobyczą", facetem z dobrej uczelni, „jej mężczyzną" , jak mawiała. Ale nigdy mnie nie kochała. Bo pod tymi bujnymi kobiecymi kształtami kryje się mała, zimna duszyczka, która nienawidzi mężczyzn... całego męskiego rodzaju. Może tylko twój tata na nią działał, nie wiem. A jednak jej współczuję. Przez całe lata próbowałem pomóc Kitty w przezwyciężeniu traumy dzieciństwa. Była bita przez ojca i matkę; zmuszana do kąpieli w bardzo gorącej wodzie, która miała zmyć jej grzechy, i przykuwana kajdankami do łóżka, aby nie pobiegła do chłopaka. A kiedy wreszcie się wyzwoliła, uciekła z pierwszym facetem, którego poznała. W końcu jednak zrezygnowałem i teraz trwam przy niej... aż pewnego dnia nie zniosę tego więcej i odejdę.

- Ale mówiłeś, że ją kochasz! - krzyknęłam. - Nie wytrzymałbyś tyle, gdybyś jej nie kochał. Czy litość jest tym samym co miłość? - Wejdźmy do domu - rzekł Cal. - Jej samochód już tu jest. A ona zaraz zrobi nam piekło. Tylko się nie odzywaj. Ja będę mówił. Kitty była w kuchni i chodziła od ściany do ściany. - No, wreszcie! - zawołała, gdy weszliśmy tylnymi drzwiami. Gdzie was nosiło? Czemu macie takie dziwne miny? Co robiliście? - Byliśmy w kinie - odpowiedział Cal. - Potem zjedliśmy obiad w restauracji, czego raczej nie popierasz. A teraz idziemy spać. Proponuję, abyś powiedziała dobranoc Heaven, która musi być równie zmęczona jak ja, bo musiała wysprzątać cały dom, od dachu do piwnic. - Nie zrobiła nic z mojej listy! - warknęła Kitty. - Wyszła z tobą, zostawiając dom w proszku! Miała rację. Niewiele zdążyłam posprzątać, ale głównie dlatego, że nigdzie nie było bałaganu, a Kitty rzadko kiedy sprawdzała moją robotę. Chciałam podążyć za Calem, ale Kitty mnie zatrzymała. Cal nie obejrzał się ani nie zwolnił kroku. - Ty cholerny, głupi bachorze! - syknęła. - Włożyłaś moją najlepszą porcelanę do zmywarki, tak? Nie wiesz, że używam zastawy Royal Douton i Lenox tylko wtedy, kiedy mam ważnych gości? Ona nie jest na co dzień! Wyszczerbiłaś mi dwa talerze, dwa! Wkładałaś filiżanki jedną w drugą i ułamało się ucho! A drugie pękło!

- Nie mówiłaś! Powiedziałaś tylko, żeby je wieszać za ucho. - Mówiłam! Ostrzegałam! Masz słuchać, kiedy do ciebie mówię! Wymierzyła mi policzek. I znowu. Pach! Pach! Pach! - Ile jeszcze razy mam ci mówić? Pach! Pach! Pach! - Widziałaś chyba te haczyki pod półkami? Jasne, widziałam haczyki, ale nie domyśliłam się, do czego służą, bo żadne filiżanki ani kubki na nich nie wisiały. Usiłowałam się tłumaczyć i obiecałam nawet, że zapłacę za talerze, ale spojrzała na mnie szyderczo. - Niby jak zapłacisz, idiotko? Osiemdziesiąt pięć dolarów za sztukę? Masz tyle kasy? Byłam w szoku. Osiemdziesiąt pięć dolarów! Skąd miałam wiedzieć, że ta elegancka zastawa w jadalni służy tylko do dekoracji? - Ty kompletna kretynko, zrobię ci łaskę i będziesz musiała odpracowywać do końca życia te filiżanki, spodki, talerze, całą moją cenną porcelanę, którą zniszczyłaś i pewnie jeszcze poniszczysz... O Chryste, co za skończona, durna wywłoka! Wściekły uścisk palców boleśnie drążył mi ramię. Próbowałam się uwolnić. - Więcej tego nie zrobię, matko! Obiecuję! Auu! Trzasnęła mnie w twarz pięścią - jeden raz, dwa, trzy razy! Szarpnęłam się w tył i zachwiałam. Oko zaczęło mi puchnąć, nos krwawił po tych bokserskich ciosach.

- A teraz spadaj i nie wychodź ze swojego pokoju! Jutro żadnego kościoła, żadnego śniadania! Dopiero jak cię zawołam, pokajasz się przede mną, że zniszczyłaś w zmywarce moją najlepszą zastawę, którą powinno się myć tylko ręcznie. I przeprosisz mnie tak, abym uwierzyła, że czujesz się winna i żałujesz. Łkając, pobiegłam po schodach do mojej ślicznej sypialni, a za sobą słyszałam potok przekleństw Kitty. W korytarzu zderzyłam się z Calem. - Co się stało? - zapytał z przestrachem, chwytając mnie i przytrzymując mocno, aby przyjrzeć się mojej twarzy. - O Boże! - jęknął. - Dlaczego? - Wyszczerbiłam jej najlepsze talerze... odłamało się ucho od filiżanki... włożyłam do zmywarki nóż z drewnianą rączką... Puścił mnie i zbiegł na dół. Za moment po raz pierwszy usłyszałam, jak podnosi głos. - Kitty, tylko dlatego, że byłaś bita w dzieciństwie, nie masz prawa bić tego dziecka, które chciało jak najlepiej! - Nie kochasz mnie! - zachlipała. - Oczywiście, że cię kocham. - NIE, NIE KOCHASZ! Uważasz mnie za wariatkę! I zostawisz mnie, kiedy będę już stara i brzydka. Ożenisz się z inną, młodszą ode mnie. - Kitty, proszę, nie zaczynajmy kolejny raz... - Cal... ja nie chciałam. Naprawdę, nie miałam zamiaru jej uderzyć. Wiem, że ona nie jest taka zła... ale coś jest w niej takiego... albo to coś we mnie... sama tego nie rozumiem... Cal, pragnę cię tej nocy.

Boże, to, co działo się tej nocy za ścianą w ich sypialni, wyjaśniło mi aż nadto dobitnie, czemu on tak się trzyma Kitty, choć jest bez przerwy upokarzany i kastrowany Tam, w małżeńskim łożu, za drzwiami zamkniętymi na klucz, był jak plastelina w jej rękach. Nie podbiła mu oka ani nie rozkwasiła nosa. Przeciwnie, musiała zrobić coś bardzo miłego, bo rano był uśmiechnięty, oczy mu błyszczały, a krok miał lekki. Nazajutrz była niedziela. Kitty wybaczyła mi wyszczerbione talerze i oderwane ucho filiżanki, i zniszczenie drogiego noża... bo znów miała Cala pod pantoflem. Kiedy siedziałam z nim w samochodzie, czekając, aż Kitty przed wyjściem sprawdzi, czy wszystko dobrze sprzątnęłam, powiedział, nie patrząc na mnie: - Obiecuję, że zrobię wszystko, by pomóc ci odnaleźć Toma. A kiedy będziesz już gotowa, by pojechać do Bostonu, do rodziców twojej matki, sam zabawię się w detektywa albo kogoś wynajmę i też znajdę ich dla ciebie. Muszą być bardzo bogaci, bo słyszałem, że lalka portretowa u Tattertona kosztuje parę tysięcy dolarów. Heaven, musisz kiedyś pokazać mi tę lalkę... kiedy już całkowicie mi zaufasz. Okazja, abym mogła udowodnić swoje zaufanie, nadarzyła się jeszcze tego popołudnia. Gdy wróciliśmy do domu, Kitty poszła na górę się zdrzemnąć, a ja zeszłam z Calem do sutereny. Najpierw musiałam włożyć do pralki całe naręcze ubrań Kitty. Kiedy program ruszył, otworzyłam moją bezcenną walizkę z marzeniami i z czułością wyjęłam z niej lalkę.

- Odwróć się - poprosiłam - bo muszę wygładzić jej sukienkę i poprawić włosy... Dobrze, a teraz popatrz i powiedz mi, co o niej myślisz. Wyraźnie zrobiła na nim wrażenie panna młoda o długich srebrzystoblond włosach. Tak wielkie, że przez chwilę nie był w stanie wykrztusić słowa. - Przecież to ty, tylko z jasnymi włosami - powiedział w końcu. - Jaka piękna musiała być twoja mama! Ale córka jest równie ładna... Pośpiesznie zawinęłam lalkę i schowałam z powrotem do walizki. Z niejasnego dla mnie powodu czułam się dziwnie zmieszana. Dlaczego Cal, zobaczywszy tę lalkę, zaczął patrzeć na mnie tak, jakby widział mnie po raz pierwszy w życiu? Tyle było rzeczy, których nie wiedziałam! Aż tyle, że nie mogłam zasnąć w swoim małym pokoju, dodatkowo zagraconym przez rzeczy, których Kitty nie zgodziła się stamtąd zabrać. Zza ściany słyszałam, jak się kłócą, znów o mnie. - Przestań mówić mi „nie"! - powiedział Cal ściszonym, lecz gniewnym głosem. - Wczorajszej nocy powtarzałaś, że pragniesz mnie bez przerwy, dniami i nocami. A teraz odpychasz mnie od siebie. Przecież jestem twoim mężem! - Nie mogę, Cal. Ona jest za ścianą. - Sama kładłaś ją do naszego łóżka! - Kochanie, te ściany naprawdę są cienkie i czuję się skrępowana, wiedząc, że ona może wszystko słyszeć. - I dlatego musimy wyrzucić z pokoju Heaven resztę

twoich skorup. Wtedy będzie można przesunąć jej łóżko pod przeciwległą ścianę, dalej od nas. A skorupy powinny wyjechać do pracowni. - To nie są skorupy! To moja ceramika! - Dobrze, nie są skorupami. - Cal, nigdy nie byłam w stanie wyprowadzić cię z równowagi, a teraz wściekasz się na mnie, kiedy tylko chcesz jej bronić... - Nie wiedziałem, Kitty, że chciałaś wyprowadzić mnie z równowagi... - Nie kpij ze mnie. Zawsze odwracasz kota ogonem! - Nieprawda. Boże, nie masz pojęcia, jak chciałbym wiedzieć, o co ci chodzi. Zrozumieć, jakie myśli kłębią się pod tymi rudymi... - Nie są rude! Są miedziane! Tycjanowskie! - sprostowała z żarem. - Dobrze, nazywaj je, jak chcesz. Ale jedno wiem: jeśli kiedykolwiek jeszcze podniesiesz rękę na Heaven, a ja wrócę do domu i zobaczę, że ma podbite oczy i leci jej krew z nosa, to... odejdę od ciebie. - Nie mów tak! Kocham cię! Nie doprowadzaj mnie do płaczu... nie mogę żyć bez ciebie. Nie uderzę jej, obiecuję. Zresztą, nie chciałam, uwierz mi. - W takim razie dlaczego to zrobiłaś? - Sama nie wiem. Jest ładna, młoda - a ja się starzeję. Niedługo będę miała trzydzieści sześć lat, a to już niedaleko do czterdziestki. Cal, życie nie będzie już dobre po czterdziestce.

- Nic się nie zmieni. - Głos mu złagodniał. - Jesteś piękną kobietą, Kitty, i z każdym rokiem tylko zyskujesz. Nie wyglądasz na więcej niż trzydzieści. - A ja chcę wyglądać na dwadzieścia! - wrzasnęła. - Dobranoc, Kitty - odpowiedział zdegustowany. - Ja też nie będę miał już nigdy dwudziestu lat, ale nie zamierzam się zamartwiać z tego powodu. Co miałaś, kiedy byłaś młoda? Nic, i kompletnie brakowało ci poczucia bezpieczeństwa. A teraz wiesz, kim jesteś i na czym stoisz; czy to cię nie cieszy? Doprawdy, lepiej żeby nie wiedziała, kim jest, i nie znała grozy bycia Kitty! A jednak Cal postanowił uczcić jej traumatyczne trzydzieste szóste urodziny. Zarezerwował apartament w eleganckim nadmorskim hotelu i w sierpniu, w znaku Lwa, cała nasza trójka znalazła się pod kolorowym parasolem na plaży. Kitty wzbudzała sensację w skąpym różowym bikini. Ale nie chciała się ruszyć z cienia. - Mam delikatną skórę, zaraz się poparzę... ale wy idźcie się wykąpać. Nie przejmujcie się mną; będę tu siedziała i patrzyła, jak się bawicie. - Dlaczego nie powiedziałaś mi, że nie chcesz nad morze? - Nie pytałeś. - Myślałem, że lubisz się opalać i pływać. - Jak zwykle wiesz o mnie tyle co nic. Nikt nie mógł się cieszyć, kiedy Kitty się nie cieszyła. Był szczyt sezonu wakacyjnego i naprawdę bylibyśmy szczęśliwi, gdyby zechciała z nami wejść do morza - ale ona cały czas ostentacyjnie cierpiała.

Któregoś dnia posadziła mnie w kuchni, postawiła na stole duże pudło z przyrządami do manikiuru i dała mi pierwszą lekcję. Wstydziłam się swoich krótkich połamanych paznokci, zwłaszcza kiedy patrzyłam na paznokcie Kitty - długie, idealnie wypielęgnowane, bez skórek i oczywiście nieobgryzione. Zrobiła mi długi wykład na temat dbania o urodę. - Przede wszystkim koniec z obgryzaniem! Musisz się nauczyć, jak być zadbaną kobietą. Wywłoki z gór, takie jak ty, nie mają tego we krwi. To trzeba długo ćwiczyć i bezustannie wypróbowywać swoją kobiecość na mężczyznach, co wymaga wiele cierpliwości - pouczała mnie, a klimatyzacja mruczała cicho, hipnotycznie. - Oni są wszyscy tacy sami, nawet ci wykształceni jak Cal. I chcą tylko jednego, a to już jako wieśniaczka powinnaś wiedzieć. Każdy aż się pali, żeby wsadzić swojego wacka w twoją dziurkę, a kiedy już to zrobi i cię zbrzuchaci, nie będzie chciał dziecka. Będzie się go wypierał, choć sprawa jest jasna. A jeśli zarazi cię chorobą, zostawi cię z nią. Dlatego posłuchaj mojej rady i nie daj się zbajerować chłopakowi ani mężczyźnie - także mojemu - gdy będzie ci prawił czułe słówka. Cały czas zajmowała się moimi paznokciami. Na koniec pomalowała je jasnoróżowym lakierem. - No, gotowe. Teraz wyglądają o wiele lepiej i takie zostaną, jeśli tylko nie będziesz prała na tarze czy myła rąk szarym mydłem. Chyba nie powiesz, że tym razem zrobiłam ci krzywdę, co? -Nie.

- Nie, i co dalej? - Nie, matko. - Kochasz mnie? Powiedz. - Tak, matko. - Ale nie weźmiesz sobie niczego, co jest moje, prawda? - Nie, matko. Kitty wstała i ruszyła do wyjścia. - Idę odpocząć, bo cały dzień byłam na nogach. Harowałam, żeby inne mogły pięknie wyglądać. - Westchnęła ciężko, spoglądając na swoje niebotyczne obcasy. Miała zdumiewająco małe stopy jak na tak wysoką kobietę. Podobnie jej szczupła talia pasowała raczej do kogoś drobnego i kruchego. - Matko, dlaczego nie nosisz do pracy niższych obcasów? Musisz strasznie cierpieć na takich szpilkach. Z pogardą zerknęła na moje bose stopy. Usiłowałam schować je pod długą spódnicą. - Twoje buty świadczą o twoim charakterze, a ja jestem zrobiona ze stali. Dlatego potrafię cierpieć, a ty nie. Szalone były te meandry jej myśli. Poprzysięgłam sobie, że już nigdy nie wspomnę o za ciasnych szpilkach, w których nie mogła rozprostować palców. Niech cierpi, co mi do tego? Lato zeszło mi na pracy, gotowaniu i sobotnich rozrywkach. Wkrótce na wystawach sklepów pojawiły się materiały do szkoły, swetry, grube spódnice, płaszcze. Byłam w tym domu już od ośmiu miesięcy i choć Logan znów zaczął do mnie pisać, nadal nie było żadnych

wiadomości od Toma. Bardzo mnie to bolało, nawet zaczęłam się oswajać z myślą, że już nigdy się nie odezwie, gdy wtem... tak, pojawiło się coś w skrzynce. Nareszcie list! Och, Thomasie Luke'u, jak cudownie jest widzieć twoje pismo, jak dobrze... i tylko niech w środku będą dobre wiadomości! Mając ten list w ręku, czułam się niemal tak, jakby Tom stał tuż obok. Uważnie otworzyłam kopertę, aby nie zniszczyć adresu zwrotnego. Pisał jak to on w kwiecistym stylu, ale było też coś nowego... coś całkiem zaskakującego, co wbrew woli wzbudziło moją zazdrość. Kochana Heavenly! Rany, wierzę, że tym razem dostaniesz mój list. Pisałem do Ciebie jak szalony, a Ty ciągle nie odpowiadałaś! Od czasu do czasu widuję się z Loganem i on mnie opieprza, że się do Ciebie nie odzywam. A przecież pisałem nieraz, ale nie wiem, co się dzieje z tymi listami, więc znów próbuję. Heavenly, przede wszystkim chcę, żebyś wiedziała, że u mnie wszystko dobrze. Pan Henry nie jest okrutny, a już na pewno nie tak zły, jak chyba myślisz. Mieszkam na jego farmie, w domu, gdzie ma dwanaście pokoi, a jeden z nich jest mój. To ładny pokój, czysty, w wiejskim stylu. Pan Henry ma dwie córki; jedna to Laurie, trzynastolatka, a druga Thalia, szesnastka. Obie ładne i takie milutkie, że nie wiem, którą lubię bardziej. Laurie jest bardziej zabawna, a Thalia

poważna i myśląca. Opowiadałem im o Tobie i mówią, że strasznie chciałyby Cię poznać. Logan mówił mi o operacji Naszej Jane i jak świetnie się jej żyje, i że Keith też jest szczęśliwy. Sama wiesz, jaka to dla mnie ulga słyszeć takie wieści. Logana martwi za to, że Ty tak mało opowiadasz o sobie. Proszę, napisz o wszystkim, co działo się z Tobą od czasu, kiedy się rozstaliśmy. Tęsknię za Tobą aż do bólu. Śnisz mi się. Brakuje mi naszych gór, lasów i rozmów o naszych marzeniach. Ale nie żałuję wiecznej niedoli, głodu, chłodu i nędzy. Tu mam dość porządnych, ciepłych ubrań i jedzenia aż nadto, a zwłaszcza mleka do picia (wyobrażasz sobie?) i sery, mnóstwo serów. Napisałbym list na tysiąc stron, gdybym nie miał tylu zajęć. Ale nie martw się mną, proszę. Jest mi dobrze i liczę, że wkrótce się spotkamy. Kocham Cię. Twój brat Tom Skończyłam czytać i siedziałam jeszcze długą chwilę, myśląc o Tomie. Potem schowałam jego list razem z listami od Logana. Czyżby Kitty przechwytywała listy Toma? Nie, to niemożliwe, bo listonosz przychodził w porze, kiedy była już w pracy i zawsze ja odbierałam pocztę. Powiodłam wzrokiem po swoim zagraconym pokoju, wiedząc, że Kitty nieraz myszkowała tutaj. To nie był tak naprawdę mój pokój, bo w zamkniętych szafkach miała skład swoich rzeczy, a do tego najwyraźniej grzebała w moich. W kącie stato potężne koło garncarskie.

Na półkach, gdzie mogłabym trzymać swoje książki, stały jej bibeloty. Regały jej nie kojarzyły się z książkami. Usiadłam przy biureczku i zaczęłam odpowiadać na list Toma. Powtórzyłam kłamstwa, które napisałam Logano-wi - że Kitty jest prawdziwym aniołem, najlepszą matką na świecie. Cale szczęście, że nie musiałam kłamać na temat Cala, który naprawdę był dobrym ojcem. On jest cudowny, Tom. Za każdym razem, kiedy patrzę na niego, myślę, że taki właśnie powinien być papa. fak to dobrze, że wreszcie mam prawdziwego ojca, którego mogę kochać i który kocha mnie. A Ty nie zapominaj, że pewnego dnia będziesz wielkim szefem - ale nie skromnej firmy mleczarskiej. Teraz, kiedy przyszły wreszcie wieści od Toma i wiedziałam już, że Keith i Nasza Jane są szczęśliwi, a Logan donosił o dobrej passie Fanny, nie musiałam się już o nic martwić. O nic.

Rozdział piętnasty ZAUROCZENIE Wstałam przed szóstą, aby rozpocząć kolejny, pracowity dzień. Wzięłam szybki prysznic w łazience na dole, ubrałam się i zajęłam śniadaniem. Cieszyłam się, że zaraz idę do szkoły. W tajemnicy przed Kitty Cal kupił mi drogi strój, który tym razem pasował idealnie, i nosiłam go z dumą, świadoma, że chłopcy patrzą teraz na mnie zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy ukrywałam swoją figurę pod zbyt obszernymi ubraniami. Po raz pierwszy w życiu poczułam, że mam kobiecą moc, która działa na płeć brzydką. Siedziałam na lekcji, zasłuchana w wykład nauczyciela, który opowiadał o wielkich postaciach historycznych. Ci ludzie byli tak nieskazitelni, że zastanawiałam się, czy historycy świadomie pomijali ich wady, abyśmy my, uczniowie, chętniej się o nich uczyli? Czy ja zostawię jakiś ślad w dziejach? A Tom? Skąd we mnie taki pęd, by udowodnić swoją wartość? Panna Deale zawsze pokazywała nam bohaterów ze wszystkimi słabościami i upadkami,

a ich sukcesy pomimo przeciwności losu dawały mnie i Tomowi nadzieję. Zyskałam nowych znajomych, ale i oni, tak jak dawni, nie byli w stanie zrozumieć, czemu nie zapraszam ich do domu. - Ta twoja matka to niezła laska! A ojciec - wow! Ale gość! Zabawne, w jaki sposób chłopcy patrzyli na mnie. Nauczyciele traktowali mnie ze specjalną troską, jakby Kitty powiedziała im, że jestem tępą dziewczyną ze wsi. Kułam jak szalona, aby udowodnić im, że jest inaczej. Byłam bardzo dobra w maszynopisaniu. Ćwiczyłam całymi godzinami, kiedy Kitty nie było w domu. Bo kiedy była, stukot klawiszy przyprawiał ją o ból głowy. Wszystko przyprawiało ją o ból głowy. Dzięki Calowi miałam dużo ślicznych sukienek, spódniczek i bluzek, spodni, szortów, kostiumów kąpielowych i innych rzeczy, które wybrałam razem z nim w sklepach Atlanty. Trzymałam je w jednej z jego szaf w suterenie, zamykanych na klucz. Kitty myślała, że są w nich tylko niebezpieczne narzędzia. Bała się jego elektrycznych sprzętów niemal tak samo jak owadów. Z kolei moje brzydkie, zbyt obszerne ubrania, wybrane przez nią, znajdowały się w pakamerze przeznaczonej na środki czystości, razem ze szczotkami, mopami, odkurzaczem, wiadrami i innymi gratami. W moim pokoju też stała szafa, ale zawsze zamknięta. A jednak, choć byłam już ładnie ubrana, musiałam nadal odrzucać zaproszenia, bo dzień w dzień czekała

mnie harówka w tym białym domu, który wymagał bezustannej troski. Sprzątanie zabierało mi młodość. Nienawidziłam tych setek roślin, o które musiałam dbać, i ozdobnych stolików w kształcie słoni, wysadzanych idiotycznymi fałszywymi klejnotami, które musiałam czyścić i polerować. Wystarczyłoby przetrzeć im blaty, ale ja musiałam podnosić szkło i uważnie polerować drewno, aby go nie zadrapać. Potem przychodziła kolej na garderobę Kitty, gdzie składałam ubrania, wieszałam sukienki i bluzki, układałam ręczniki w bieliźniarce w stosy, tak aby widać było tylko ich równo złożone grzbiety. Kitty musiała ustanowić tysiące szczegółowych reguł, aby jej dom wyglądał jak idealne wnętrze. I tylko „dziewczyny" z jej salonu od czasu do czasu były tu zapraszane, aby go podziwiać. W sobotnie popołudnia Kitty wzmagała prześladowania. Wymierzała mi policzki za najmniejszy błąd czy przewinienie, nieustannie poniżała mnie okrutnymi wyzwiskami. Na szczęście po stokroć wynagradzały mi to wypady z Calem do kina, filmy, wyborne posiłki w restauracjach i wyprawy do parków rozrywki w dni pogodne. W zoo rzucaliśmy z Calem orzeszki słoniom oraz kukurydzę dzikim kaczkom, gęsiom i łabędziom, które gromadziły się przy brzegu jeziora. Zawsze miałam podejście do zwierząt i Cal był zachwycony moją zdolnością „dogadywania się" z nimi. - To jakaś twoja tajemnica. - Śmiat się, kiedy dzika, złośliwa zebra trącała mi nosem dłoń, prosząc o przysmak. - Do mnie nie chcą podchodzić tak jak do ciebie.

- Po prostu je lubię, a one to wyczuwają. - I opowiedziałam mu o czasach, kiedy kradłam, a psy pewnego farmera nie dały mi się uwieść. Nastały zimne jesienne wiatry, które strącały liście z drzew. Znowu wróciły tęskne wspomnienia. Napisałam do dziadka - od Logana dostałam adres domu opieki, w którym przebywał. Dziadek był analfabetą, ale pomyślałam, że ktoś na pewno przeczyta mu mój list. Zastanawiałam się, czy Fanny choć raz go odwiedziła i czy papa jest teraz w Winnerrow i czy także widział się z nią albo ze swoim ojcem. Myślałam o nich tak często, że czasami traciłam kontakt z rzeczywistością. Teraz dużo pracowałam w ogrodzie, sadząc cebulki tulipanów, irysów i krokusów. Cal pomagał mi, a Kitty obserwowała nas z tarasu. - Tylko broń Boże nie uszkodź moich holenderskich cebulek za sześćset dolarów, ty wywłoko! - ostrzegała. - Kitty, jeśli jeszcze raz tak ją nazwiesz, wybiorę z ziemi robaki i obrzucę cię nimi - zagroził Cal. W jednej sekundzie zerwała się z miejsca i wbiegła do domu, a my wybuchnęliśmy śmiechem. Cal dłonią w ogrodniczej rękawicy musnął mój policzek. - Dlaczego ty nie boisz się dżdżownic, karaluchów czy pająków? Może potrafisz mówić także ich językiem? - Nieprawda, nie znoszę ich tak samo jak Kitty, ale jej boję się o wiele bardziej. - Czy możesz mi obiecać, że zawołasz mnie, kiedy tylko zacznie się coś złego dziać? Nie pozwolisz, aby znowu cię skrzywdziła - obiecujesz?

Skinęłam głową, a Cal na moment mocno przygarnął mnie do siebie i słyszałam, jak mocno bije mu serce. A potem uniosłam głowę i zobaczyłam Kitty w oknie. Odsunęłam się gwałtownie od niego, udając, że tylko oglądał moją skaleczoną rękę... - Ona patrzy na nas, Cal. - Wszystko mi jedno. - Ale mnie nie. Mogę oczywiście do ciebie zadzwonić, kiedy coś będzie się działo, lecz zanim zdążysz przyjechać, ona mnie obedrze ze skóry. Długo patrzył na mnie, jak gdyby nie mógł uwierzyć, że Kitty jest do tego zdolna. Nocami już nie dochodziły mnie zza ściany odgłosy miłosnych uniesień, bo Cal przestał godzić się z Kitty w łożu. Nie całował jej tak namiętnie jak kiedyś, tylko zdawkowo cmokał w policzek, jak gdyby już jej nie pożądał. Czułam, że wzbiera w nim gniew i frustracja. Tak jak we mnie. W Święto Dziękczynienia upiekłam mojego pierwszego indyka, bo Kitty zaprosiła wszystkie swoje „dziewczyny". I oczywiście chwaliła się przy stole swoim talentem kulinarnym. - Och, mógłby być lepszy - powtarzała z udawaną skromnością, wysłuchując komplementów. - Miałam strasznie mało czasu. Heaven trochę mi pomogła - dorzuciła wspaniałomyślnie, kiedy usługiwałam przy stole - ale wiecie, jak to bywa z tymi młodymi dziewczynami... są leniwe i tylko chłopaki im w głowie. Nadeszła Gwiazdka, ze złośliwie aluzyjnymi prezentami od Kitty i drogimi, potajemnymi podarunkami

od Cala. Oboje w tym czasie mocno udzielali się towarzysko, zostawiając mnie w domu przed telewizorem. Wtedy zorientowałam się, że Kitty ma problem z piciem. Wiele razy Cal musiał ją wnosić do domu, rozbierać i kłaść do łóżka, czasami z moją pomocą. Dziwnie się czułam, rozbierając bezwładną kobietę w asyście jej męża; intymność tej sytuacji była dla mnie krępująca. Ale łączyła mnie z Calem silna więź. Kochał mnie, wiedziałam, że mnie kocha... i w nocy, kładąc się do łóżka, czułam jego opiekuńczą obecność strzegącą spokoju mego snu. W pewną piękną sobotę, w końcu lutego obchodziłam razem z nim swoje szesnaste urodziny. Już rok i miesiąc mieszkałam w Candlewick. Teraz wiedziałam, że Cal związał się z Kitty, bo równie rozpaczliwie jak ja potrzebował mieć przyjaciela i rodzinę, aby kochać. Nigdy nie podniósł na mnie głosu ani mnie nie krytykował; nigdy nawet nie użył ostrego tonu. Byliśmy przyjaciółmi. Kochałam go. Dał mi to, czego nigdy dotąd nie miałam. Był mężczyzną, który mnie kochał, który mnie potrzebował, rozumiał i dla którego gotowa byłam umrzeć. Kupił mi na urodziny nylonowe pończochy i wysokie szpilki. Kiedy Kitty nie było w domu, ćwiczyłam chodzenie w nich. Czułam się, jakbym miała nowe, dłuższe nogi, naprawdę świetne - tak świetne, że eksponowałam je, aby wszyscy mogli je podziwiać. Cal śmiał się z tego. Oczywiście musiałam ukrywać te szpilki i nylony przed Kitty w szafie w suterenie.

Wiosna szybko przybyła do Atlanty. Wysiłki, które włożyliśmy z Calem w pracę w ziemi, zaowocowały, bo mieliśmy teraz najwspanialszy ogród w całym Candlewick. Ogród, którym Kitty nie mogła się cieszyć, gdyż nad kwiatami krążyły pszczoły, na ziemi biegały żuczki, a gąsienice motyli spadały z drzew, wplątując się jej we włosy. Kiedyś omal nie skręciła szyi, gdy z wrzaskiem usiłowała strącić taką z siebie. Bała się również ciemnych zakątków, gdzie mogły się ukrywać pająki czy wije. Mrówki biegające po swoich ścieżkach w ogrodzie wprawiały ją w panikę; mrówki w kuchni przyprawiały ją niemal o atak serca. Krzyczała, kiedy usiadła na niej mucha, a jeśli w sypialni bzyczał komar, nie mogła zmrużyć oka i nie dała nam spać, pomstując na brzęczenie „tego cholerstwa". Bała się ciemności. Bała się robaków, owadów, brudu, kurzu, zarazków, chorób i tysiąca innych rzeczy, które nawet nie przyszłyby mi do głowy. Kiedy zaczynała piętrzyć swoje wymagania, uciekałam do mojego pokoju, padałam na łóżko i sięgałam po książki, które przywiozłam z domu... po czym zagłębiałam się w świat Jane Eyre czy Wichrowych Wzgórz. Czytałam te dwie powieści wciąż w kółko, z biblioteki wypożyczyłam też biografię sióstr Bronte. Stopniowo kolekcja ceramicznych bibelocików Kitty, systematycznie odsuwana na bok, ustępowała na półce bezcennej kolekcji moich książek. Zabrałam lalkę z sutereny, codziennie wyjmowałam ją z dolnej szuflady komody i wpatrywałam się w jej śliczną buzię, umacniając

się w postanowieniu, że pewnego dnia odnajdę rodziców mojej mamy. Parę razy przymierzyłam niektóre z ubrań matki, ale były stare i zetlałe. Uznałam, iż lepiej je tak złożyć, aby miały jak najmniej zgięć. Bardzo chciałam, by dotrwały do dnia, kiedy wybiorę się do Bostonu. Tom regularnie pisał długie listy, a Logan tylko od czasu do czasu, ale i tak niewiele z nich wynikało. Ja zaś ciągle pisałam do Fanny, choć nigdy nie odpowiadała. Mój świat był tak ciasny, tak ograniczony zakazami, że zaczynałam się czuć wyłączona z relacji międzyludzkich, pozbawiona kontaktu ze wszystkimi... poza Calem. A jednak moje życie pod wieloma względami stało się łatwiejsze. Robota w domu już tak mnie nie przerażała, drobiazgowe instrukcje przerodziły się w znany rytuał. Gdyby teraz ktoś mnie zobaczył pierwszy raz, uznałby, że urodziłam się z blenderem w jednej ręce i odkurzaczem w drugiej. Elektryczność stała się mi nieodzowna do życia i - wstyd powiedzieć - zapomniałam już, jak mogłam obywać się bez niej. Z każdym dniem coraz bardziej Cal stawał się dla mnie wybawcą, przyjacielem, kompanem i powiernikiem. Był nauczycielem, ojcem, fundatorem wypadów do kina i restauracji. Chłopcy przestali mnie zapraszać na randki. Jak mogłabym zostawić go samego, skoro powiedział mi pewnego razu: „Heaven, jeśli umówisz się z chłopakiem do kina, z kim ja pójdę? Kitty nie lubi filmów, a ja je kocham; nie znosi restauracji, które ja tak lubię. Proszę, nie porzucaj mnie dla smarkaczy, którzy nie potrafią docenić cię tak jak ja... pozwól, abym

mógł się z tobą cieszyć wspólnymi wyprawami do miasta. Nie potrzebujesz chłopaków, prawda?". Ostatnie pytanie wpędziło mnie w poczucie winy, jak gdyby zdradą była sama myśl o randce. Stale usiłowałam utwierdzić się w przekonaniu, że Logan jest mi wierny tak jak ja jemu... i stale zadawałam sobie pytanie, czy to prawda. W rezultacie przestałam rozglądać się za chłopakami, aby ich nie prowokować i nie ulec pokusie porzucenia jedynego przyjaciela, na którego naprawdę mogę liczyć. Aby zadowolić Cala, chodziłam z nim tam, dokąd sobie życzył, nosiłam to, co mu się podobało, i nawet czesałam się tak, jak lubił. Jednocześnie przez cały czas narastała moja niechęć wobec Kitty, gdyż z jej powodu Cal coraz bardziej zwracał się ku mnie. Był cudowny, a jednak źle się czułam w chwilach, gdy jego wzrok stawał się intensywny i palący, jakby lubił mnie o wiele za bardzo. Szkolne kumpelki zaczęły dziwnie na mnie patrzeć. Czy domyślały się, że wszędzie chodzę z Calem? - Ty chyba masz chłopaka z innej szkoły, co? - zapytała Florence, moja najlepsza koleżanka. - Opowiedz mi o nim! Dopuściłaś go... no wiesz... do końca? - Nie! - wybuchłam. - Nie mam żadnego chłopaka! - Akurat! Przecież widzę, jak się czerwienisz! - Naprawdę się zaczerwieniłam? Wróciłam do domu, żeby czyścić, odkurzać, podlewać setki roślin i wypełniać inne, niekończące się obowiązki - ale przez cały czas zastanawiałam się, skąd ten rumieniec. Ostatnio bowiem moje ciało zaczęły przenikać

ekscytujące odczucia, rozbudzając je, wzniecając nagłe dreszcze w dole brzucha w najbardziej niespodziewanych momentach. Pewnego razu zobaczyłam w łazienkowym lustrze siebie ubraną tylko w skąpe majteczki i stanik, i już to wystarczyło, aby przeniknął mnie seksualny impuls. Spłoszyłam się, zaniepokojona faktem, że już sam taki widok wystarczy, bym się podnieciła. Nie miałam tak bujnego biustu jak Kitty, ale wydawał się całkiem atrakcyjny. Moja talia wysmuklała do zaledwie pięćdziesięciu sześciu centymetrów w obwodzie, a wzrostu miałam metr siedemdziesiąt. I wystarczy, powiedziałam sobie. Nie chciałam być takim wielkoludem jak Kitty. Kilka miesięcy przed swoimi przerażającymi trzydziestymi siódmymi urodzinami Kitty popadła w głęboką depresję. A kiedy Kitty miała depresję, Cal i ja musieliśmy dostosować się do jej nastrojów pod groźbą oskarżenia o nieczułość i brak troski. On był udręczony frustracją, bo bezustannie jej pożądał, ona zaś prowokowała go i kusiła, aby za moment wrzasnąć „NIE, NIE, NIE! Nie teraz... potem... jutro...". - Od razu powiedz mi, że nigdy, bo przecież o to ci chodzi! krzyknął zdesperowany, a potem uciekł na dół, do sutereny i szalał tam ze swoją elektryczną piłą, wyżywając się na czymś. Poszłam za Kitty do łazienki w nadziei, że uda mi się porozmawiać z nią jak kobieta z kobietą, ale była zajęta oglądaniem się w ręcznym powiększającym lusterku przed wielkim lustrem otoczonym żarówkami. - Nienawidzę się starzeć - jęczała.

- Wcale nie widzę u ciebie kurzych łapek, matko powiedziałam całkiem szczerze. Teraz zachowywała się prawie jak normalny człowiek i dawała się lubić. Już od dłuższego czasu, kiedy przez nieuwagę zdarzyło mi się powiedzieć do niej „Kitty", nie kazała mi się poprawiać. Niemniej pozostałam czujna. - Ale się pojawią - mruknęła, uważnie spoglądając w lusterko. - Cal nie byłby zadowolony, gdyby widział, co robię. Wyszczerzyła się od ucha do ucha, aby sprawdzić, czy zęby nie są żółte i czy wszystko jest w porządku z dziąsłami, a potem jęła rozgarniać palcami włosy w poszukiwaniu siwizny. - Dobra, na razie nie jest źle, ale nie ma się co łudzić, uroda nie trwa wiecznie, jak to mi się kiedyś wydawało. Gdy byłam w twoim wieku, uważałam, że nigdy się nie zestarzeję. W ogóle nie myślałam o zmarszczkach, a teraz myślę głównie o nich i ciągle ich szukam. - Bo za bardzo się sobie przyglądasz - stwierdziłam. Współczułam jej, ale czułam się także spięta, jak zwykle gdy znajdowałam się z nią sam na sam w zamkniętym pomieszczeniu. - Moim zdaniem wyglądasz dziesięć lat młodziej, niż masz w metryce. - ALE NIE MŁODZIEJ NIŻ CAL, PRAWDA?! - wykrzyknęła gorzko. - On przy mnie wygląda jak chłopiec. Miała rację. Cal wyglądał młodziej od niej. Później, kiedy jedliśmy razem kolację w kuchni, znów zaczęła marudzić na temat swojego wieku. - Kiedy byłam młodsza, w całym mieście nie było ładniejszej ode mnie dziewczyny. Prawda, Cal?

- Tak - potwierdził, entuzjastycznie nabierając widelcem porcję szarlotki. (Dtugo studiowałam książki kucharskie, żeby znaleźć przepis na jego ulubiony deser). - Byłaś najładniejsza w mieście. Skąd wiedział? Przecież wtedy nie znał jej jeszcze. - Dziś rano zobaczyłam siwy włos na skroni - jęknęła. - Jak teraz mogę się sobie podobać? - Wyglądasz fantastycznie, Kitty, absolutnie wspaniale - rzekł, nie patrząc na nią. Potrafiła ze średniego wieku uczynić koszmar, zanim jeszcze w niego weszła. A przecież wystrojona, w pełnym makijażu była naprawdę piękną kobietą. Gdyby tylko wnętrze miała równie piękne... Już dwa lata i dwa miesiące byłam z nimi, kiedy nagle Kitty mnie poinformowała: - W czerwcu, jak tylko skończy się szkoła, wracamy do Winnerrow. Podekscytowała mnie perspektywa powrotu oraz spotkania z dziadkiem i Fanny. I miałam wreszcie szansę poznać tych intrygujących, dziwnych i okrutnych rodziców Kitty. Nienawidziła ich. To oni sprawili, że była taka, a nie inna (zdaniem Cala). A teraz chciała jechać do nich i nawet z nimi zamieszkać. W kwietniu przywiozła mi trzy nowe letnie sukienki, tym razem w moim rozmiarze, drogie, z ekskluzywnego butiku. I pozwoliła mi samej dobrać do nich naprawdę śliczne pantofle, różowe, niebieskie i białe, każde pasujące do innej sukienki.

- Niech moi starzy nie myślą, że źle cię traktuję. Kupiłam te ciuchy wcześniej, bo zaraz wszystko będzie przebrane. W sklepach robi się lato już w zimie, a latem wchodzą zimowe kolekcje, więc trzeba się pośpieszyć, żeby nadążyć za modą. Te słowa momentalnie odebrały mi radość z pięknych prezentów, bo kupiła mi je tylko dlatego, by udowodnić coś rodzicom, których nienawidziła. Po paru dniach zabrała mnie do swojego salonu piękności w ekskluzywnym hotelu i przedstawiła nowym „dziewczynom" jako swoją córkę. Sprawiała wrażenie, że jest ze mnie dumna. Salon był teraz większy, o bardziej wyrafinowanym wystroju, z kryształowymi żyrandolami i dyskretnym bocznym oświetleniem. Miała klientki z Europy, porozsadzane w malutkich boksach, gdzie kosmetyczki oglądały ich twarze pod szkłem powiększającym, aby znaleźć na cerze tych dam najmniejsze skazy, które mogłyby poprawić czy zatuszować. Posadziła mnie w obrotowym fotelu obitym różową skórą, który można było podnosić, opuszczać, odchylać w tył i w przód. Po raz pierwszy w życiu profesjonalnie umyto mi głowę. Potem, w plastykowym fartuchu wokół szyi, zasiadłam przed wielkim lustrem, gdzie podcięto i ułożono mi włosy. Zjawiła się Kitty, żeby sprawdzić rezultat - i zamarłam z przerażenia, kiedy stwierdziła, że moje włosy są fatalne i koniecznie trzeba coś z nimi zrobić. Zaczęta jeszcze je skracać. Siedziałam w napięciu, gotowa uciec spod nożyczek, gdyby rozpędziła się za bardzo. Wszystkie osiem „dziewczyn" zgromadziło się

wokół, podziwiając fryzjerski kunszt szefowej. A ona naprawdę przyłożyła się do mojej fryzury. Starannie podcinała, cieniowała, układała i kiedy wszystko było gotowe, odstąpiła krok w tył z uśmiechem. - Mówiłam wam, że moja córuchna jest pięknością. Nie bez tego, że pomogłam trochę matce naturze. No powiedz, Barbsie, bo ty widziałaś, kiedy Heaven przyszła tu po raz pierwszy wyładniała, nie? Widać, że jest dobrze odżywiona i traktowana, co? Wiem, że matki nie powinny się aż tak chwalić swoimi dziećmi, ale nie mogę się powstrzymać, bo jest taka śliczna... moja krew, moja córuchna. - Kitty - ośmieliła się najstarsza z „dziewczyn", kobieta około czterdziestki - nie wiedziałam, że masz dziecko. - Nie mówiłam, bo i tak pewnie kpiłyście ze mnie, że wzięłam sobie takiego młodego gołodupca, a tu jeszcze dzieciak z innym wyznała Kitty z rozbrajającą szczerością. - Ona nie jest Cala i chyba nie jest do niego podobna, no nie? Tego jeszcze brakowało! To była kolejna cegiełka do całej wieży goryczy, która chwiała się i lada chwila miała runąć. Z min „dziewczyn" wynikało, że jej nie uwierzyły, więc Kitty brnęła dalej, zapewniając, że naprawdę jestem jej córką, choć wcześniej mówita im coś innego. Później wspomniałam o tym Calowi. Zmartwił się. - Ona traci kontakt z rzeczywistością, Heaven. Żyje urojeniami. Wyobraża sobie, że jesteś dzieckiem, które usunęła. Gdyby żyło, byłoby niewiele starsze od ciebie.

Musisz bardzo uważać, żeby niczym jej nie sprowokować... bo ona jest kompletnie nieprzewidywalna. Jak bomba z opóźnionym zapłonem... Tylko czekająca, żeby wybuchnąć. Niemniej kiedy Kitty mnie ostrzygła i uczesała, byłam jej niezmiernie wdzięczna, jak zwykle zresztą, kiedy zrobiła dla mnie coś dobrego. Zachowywałam w pamięci najdrobniejsze życzliwe gesty czy uczynki jak cenne klejnoty, które miały zapewnić mi przetrwanie. Ale częściej była podła i wieża nienawiści wznosiła się coraz wyżej. Obudziłam się z myślą, którą uznałam za znakomitą. Otóż chciałam zrobić coś wspaniałego dla Kitty - może po to, aby zrównoważyć narastającą we mnie wrogość. Teraz, kiedy nagle stała się miła, tym bardziej się jej bałam. Było coś w jej oczach, w tych bladych oczach, co przyprawiało mnie o dreszcze. Cal zadzwonił rano z pracy, w dniu, w którym szykowaliśmy niespodziankę dla Kitty - wiosenne party. - Czy to nie za dużo roboty? - martwił się. - Chyba nie uda nam się utrzymać tego w tajemnicy - dodał zdesperowanym tonem. Ona nie lubi niespodzianek. Będę musiał jej powiedzieć. Jeśli wróci do domu z fryzurą w nieładzie albo z odpryśniętym lakierem na paznokciach, w życiu nie wybaczy ani mnie, ani tobie. Kitty musi wyglądać idealnie, być nienagannie ubrana i uczesana. Dlatego musisz staranniej niż zwykle wysprzątać dom, bo może wtedy zechce w nim zabłysnąć. Sam ułożył listę gości, uwzględniając wszystkie „dziewczyny" Kitty wraz z małżonkami, a także jej

uczniów (obojga płci) i ich sympatie. Dał mi nawet sto dolarów, żebym kupiła Kitty prezent, który sama wybiorę. Wybrałam różową skórzaną torebkę za sześćdziesiąt pięć dolarów. Resztę wydałam na balowe dekoracje... ryzykując, że później Kitty wytknie mi rozrzutność. Cal zadzwonił jeszcze raz po południu, w sprawie tej części przyjęcia, która pomyślana była jako party z okazji ukończenia przez uczniów kursów ceramiki. - Heaven, tylko broń Boże nie piecz ciasta! Po drodze wstąpię do cukierni i kupię coś, żeby oszczędzić ci roboty. - Nie, nie - powiedziałam szybko. - Kupne ciasta nigdy nie są tak dobre jak domowe. Poza tym sam wiesz, ile razy Kitty wspomina wypieki swojej matki, podkreślając, jaka trudna to sztuka. Do tego ciągle wyśmiewa moje ciasta, więc tym bardziej chcę jej udowodnić, że potrafię. Zresztą już zrobiłam tort. Zdziwisz się, kiedy zobaczysz śliczne różowe różyczki z marcepanu i zielone listki, którymi udekorowałam wierzch i boki. Może jestem nieskromna, ale moim zdaniem to przepiękne. Westchnęłam, bo jeszcze nigdy nie urządzałam swojego przyjęcia i nie zapraszałam gości. Na Wzgórzach Strachu nie było takiej szansy. Nawet urodziny obchodziliśmy, pożerając oczami torty na wystawie cukierni w Winnerrow - które pewnie byty z papieru. Znów westchnęłam, spoglądając na swoje arcydzieło. Miałam nadzieję, że smakuje równie wspaniale, jak wygląda. Imprezę zaplanowaliśmy na ósmą. Cal miał zjeść na mieście, tak jak Kitty, która potem musiała się śpieszyć

do domu, żeby przebrać się na swoje „niespodziankowe" party. Poszłam do swojego pokoju, wyjęłam z szuflady lalkę mamy i posadziłam ją na łóżku, aby patrzyła, jak stroję się w przepiękną sukienkę z chabrowej żorżety. Ta lalka była dla mnie namiastką mamy, zza szklanych oczu dusza mamy patrzyła na mnie z miłością, aprobatą i zrozumieniem. Złapałam się na tym, że przemawiam do lalki, rozczesując włosy i układając je w nową, dorosłą fryzurę, pasującą do ślicznych nowych pantofli i pończoch, które razem z sukienką złożyły się na prezent od Cala na moje siedemnaste urodziny. O szóstej byłam już gotowa. Czułam się głupio, jak dziecko, które nie może się doczekać, kiedy włoży nowe ubranko. Jeszcze raz obeszłam cały dom. Salon wyglądał prawdziwie karnawałowo - przyczepiłam serpentyny do żyrandola, a kiedy tylko Kitty wyszła do pracy, Cal powiesił balony. Dom był tak doskonale wysprzątany, że nie miałam już nic do roboty. Usiadłam na łóżku w swoim pokoju i zaczęłam czekać na gości, wpatrzona w okno. Ściemniało się, bo niebo zasnuły ciężkie, burzowe chmury. Wkrótce zaczął kropić deszcz. W deszczowe dni zawsze bywałam senna, więc ostrożnie położyłam się na łóżku, rozkładając fałdy sukienki, aby się nie pogniotły. Przygarnęłam lalkę do siebie i po chwili już słodko spałam, śniąc o mamie. Biegłyśmy przez wzgórza, ona z tymi bladozłoty-mi, rozwianymi włosami, a ja ze swoimi ciemnymi, ale za moment ja miałam jej kolor, a ona mój, aż w końcu

sama nie wiedziałam, kim jestem. Śmiałyśmy się bezgłośnie, jak to w snach... nagle cały obraz znieruchomiał jak zatrzymany w czasie i trwał tak, trwał, trwał.... Ocknęłam się gwałtownie. Najpierw zobaczyłam wyłupiaste żółte ślepia zielonej ceramicznej żaby. Co mnie obudziło? Powiodłam spojrzeniem po pokoju, nie poruszając głową. Złota rybka? Słoń podtrzymujący szklany blat? Ten stolik był niestety dużo brzydszy niż zdobiący salon. Coraz więcej gratów trafiało do mojej sypialni - mnóstwo nieudanych ceramicznych potworków, które nie nadawały się do pokazywania ani do sprzedaży. Dlaczego zwierzaki wpatrywały się we mnie szklistym wzrokiem? Potężny grzmot przetoczył się z hukiem po niebie i za moment pokój zalał upiorny blask błyskawicy. Mocniej przycisnęłam do siebie lalkę. Nagle otworzyło się niebo i lunął deszcz - bynajmniej nie miły, wiosenny deszczyk. Usiadłam na łóżku i przez zalaną wodą szybę zobaczyłam, że jezdnia zmienia się w rwący potok, a domy po drugiej stronie, ledwo widoczne, majaczą, jakby były z innego świata. Znów zwinęłam się na materacu, zapominając o swojej eleganckiej sukience, i z lalką w objęciach ponownie zapadłam w sen. Dudnienie ulewy zagłuszyło wszystkie inne odgłosy. Grzmoty turkotały jak kręgle olbrzymów, jakby wielkie kule toczyły się i zderzały ze sobą z ogłuszającym hukiem, sypiąc iskrami wyładowań, które na ułamki sekund rozdzierały mrok przeraźliwym blaskiem. A ja, niczym reżyser magicznego filmu, wplatałam głosy natury w sceny z mojego snu...

W tych scenach, rozpływających się w delikatnej mgiełce, piękniejszych niż w rzeczywistości, tańczyłam z Loganem w lesie. Byliśmy starsi niż obecnie... i coś narastało pomiędzy nami, jakieś ekscytujące iskrzenie, które sprawiało, że moje serce biło szybciej i głośniej. Nagle w mroku zamajaczyła postać, nie biała i delikatna jak zjawa, tylko wściekle różowa. Kitty! Usiadłam na łóżku, przecierając oczy. - No proszę - powiedziała złowrogim tonem w przerwie pomiędzy jednym grzmotem a drugim - na co to sobie pozwala ta wywłoka ze wsi. Ubrana barłoży się na łóżku! Co takiego strasznego zrobiłam, że Kitty wyglądała niby demon zagłady zesłany przez Boga, aby zniszczył ten świat? - Słyszysz mnie, idiotko?! Drgnęłam gwałtownie, jakbym dostała po twarzy. Jak mogła mnie tak traktować, kiedy harowałam cały dzień, aby urządzić dla niej przyjęcie? Dość! Miałam tego dość! Nie mogłam więcej znieść tego bezustannego potoku wyzwisk, tego ciągłego poniżania. Tym razem nie dam się zastraszyć, koniec słabości! Nie jestem głupią wywłoką ze wsi! Bunt rozgorzat we mnie potężnym płomieniem, podsycany okrutnym wyrazem jej oczu. - Tak, słyszę cię, awanturnico! - CO POWIEDZIAŁAŚ?! - Powiedziałam: SŁYSZĘ CIĘ, AWANTURNICO! - CO?! - powtórzyła głośniej, nagląco.

- Kitty AWANTURNICA. Kitty KRZYKACZKA. Kitty, która co noc wrzeszczy NIE do swojego męża, tak żebym ja słyszała. Co się z tobą dzieje, Kitty? Zanikł ci popęd, bo się starzejesz? Nie słuchała mnie, bo jej uwaga skupiła się na tym, co tuliłam w ramionach. - Przyłapałam cię! Barłożysz się tutaj w biały dzień, choć tysiąc razy mówiłam ci, żebyś tego nie robiła, szmato! Co tam masz? Wyszarpnęła mi lalkę z rąk i zapaliła światło. Zerwałam się z łóżka, żeby odzyskać swój skarb. -To ona! ONA! - wrzasnęła Kitty i cisnęła lalką o ścianę. Przeklęty anioł Luke'a! Rzuciłam się, żeby podnieść lalkę, i omal nie upadłam, bo zapomniałam o wysokich obcasach. Dzięki Bogu lalka nie była uszkodzona, tylko spadł jej welon panny młodej. - DAJ MI TO! - rozkazała Kitty, przyskakując do mnie, lecz znienacka znów coś rozproszyło jej uwagę. Tym razem była to moja sukienka. Spojrzenie Kitty prześlizgnęło się po niej, po nylonowych pończochach i srebrnych sandałkach na obcasie. Skąd masz tę kieckę i te buty? - Dekorowałam torty i sprzedawałam je sąsiadom po dwadzieścia dolarów za sztukę! - skłamałam gładko, wściekła, że próbowała zniszczyć mój skarb. - Nie kłam i nie wygaduj głupot! I daj mi tę lalkę! - Nie! Nie dam! Spiorunowała mnie spojrzeniem, zaskoczona, że śmiałam się jej postawić, po czym powiedziała głosem nieznoszącym sprzeciwu:

- Wykluczone, żebyś mówiła mi „nie", szmato, i mam nadzieję, że to się nie powtórzy. - Powiedziałam „nie", Kitty, i nie zmienię zdania. Nie pozwolę, żebyś dłużej mnie tak traktowała. I już się ciebie nie boję. Teraz jestem starsza, mądrzejsza i silniejsza. Nie jestem już słaba z niedożywienia - za co muszę ci sprawiedliwie podziękować - ale nie waż się nawet tknąć tej lalki! - A co mi zrobisz? - zapytała niskim głosem, w którym brzmiała groźba. Okrutny wyraz jej oczu zmroził mnie i na moment pozbawił mowy. Kitty nic się nie zmieniła. Przez ostatnie dni, kiedy wydawało się, że żyjemy w zgodzie, musiała tłumić w sobie nienawiść, która teraz wylała się z niej, emanowała z tych bladych, świdrujących oczu. - Zamurowało cię, wywłoko ze wsi? Odpowiadaj! - Tak, słucham cię. -1 co dalej? - Nic, Kitty. Po prostu cię stucham. Nie miatam już ochoty odgrywać słabej i zastraszonej. Butnie podniosłam głowę i wypaliłam jej prosto w twarz: - Nie jesteś moją matką, Kitty Setterton Dennison! Więc nie muszę nazywać cię matką. Wystarczy Kitty. Bardzo pragnęłam cię pokochać i zapomnieć o wszystkich krzywdach, które mi wyrządziłaś, ale więcej nie będę się starała. Jesteś w stanie być ludzka i miła tylko na krótki czas. Jakaż byłam głupia, organizując to przyjęcie specjalnie dla ciebie, aby sprawić ci przyjemność, aby można było wreszcie użyć tej całej paradnej zastawy... ale

rozpętała się burza, także w tym domu, bo ty po prostu nie umiesz zachować się jak matka. I znów zrobiło się strasznie widzę to w twoich bladych, upiornych oczach, które jarzą się w półmroku. Nic dziwnego, że Bóg nie dał ci dzieci, Kitty Dennison. Wiedział, co robi. Błysnęło, światła w domu zamigotały i zgasły. - Pędziłam z powrotem, żeby przygotować się na party, a co zastałam? - mówiła Kitty. Jej blada twarz wyglądała trupio. Barłożącą się na łóżku, cwaną, pokrętną młodą dziwkę z gór, która nie docenia dobra, jakie ode mnie doznała. - Doceniam i właśnie dlatego urządziłam przyjęcie na twoją cześć, ale zepsułaś wszystko swoim wściekłym atakiem. Usiłujesz zniszczyć jedyną cenną rzecz, jaką posiadam. Uczyniłaś mi tyle ztego, Kitty Dennison, że wystarczy na całe moje życie! A ja nie zrobiłam nic, czym zasłużyłabym na takie traktowanie! Ludzie kładą się na swoich łóżkach, śpią - i nikt nie uważa tego za śmiertelny grzech, tylko ty! Kto dał ci prawo do oceny? Bóg? - NIE MÓW DO MNIE W TEN SPOSÓB, JEŚLI MIESZKASZ W MOIM DOMU! - wrzasnęła, kipiąc furią. Przyłapałam cię. Złamałaś zasady. Dobrze wiesz, że nie wolno ci spać, tuląc coś do siebie... skulona na boku, a zrobiłaś to! ZROBIŁAŚ! - Co jest ztego w spaniu na boku? Umieram z ciekawości! To musi mieć jakiś związek z twoim dzieciństwem, z jakimś złym doświadczeniem, tak? - Mój ton był teraz równie napastliwy jak jej. - Dociekliwa cwaniara! Myślisz, że jesteś lepsza

ode mnie, bo masz dobre stopnie w szkole? Stroisz się za moje pieniądze, tylko po co? Co ty knujesz? Nie masz żadnych zdolności, nawet gotować nie potrafisz. Umiesz tylko sprzątać, pozujesz na nie wiem jaką mądralę, bo skończyłam mniej klas od ciebie. Cal pewnie opowiedział ci o mnie, tak? - Nic takiego nie mówił, a jeśli nie udało ci się skończyć szkoły, to tylko dlatego, że myślałaś o utracie cnoty z pierwszym lepszym facetem, najpewniej z tym, który zaproponował ci małżeństwo. I poszłaś na to, żeby wyrwać się z życiowego dołka, bo tak robią wszystkie dziewczyny z gór. Co z tego, że wychowałaś się w Win-nerrow, skoro w niczym nie różnisz się od nas, tych wy-włok i szmat, jak nas nazywasz! To była jej wina, nie moja, że Cal zaczął patrzeć na mnie w ten dziwny, peszący mnie sposób, zapominając, że ma być moim ojcem, przewodnikiem i ideałem. Tak, Kitty była winna! Zabierała mi jedynego człowieka, który odpowiedział na moją najgłębszą potrzebę - potrzebę ojca. Dopiero po chwili Kitty odzyskała głos. - WIĘC POWIEDZIAŁ CI! WIEDZIAŁAM! - wrzasnęła. - A ty śmiałaś rozmawiać o mnie z moim mężem, opowiadać mu kłamstwa, aż przestał mnie kochać! - Nie rozmawialiśmy o tobie. Szkoda nam było czasu na takie nudne tematy. Próbowaliśmy udawać, że w ogóle nie istniejesz. Postanowiłam dolać jeszcze więcej oliwy do tego ognia, aby zapłonął jeszcze mocniej, abym mogła wyrzucić z siebie cały żal gromadzony od dnia przybycia do tego

domu. Nie zapomniałam ani nie wybaczyłam żadnych brutalnych, bolesnych słów, żadnego z policzków ani krwawiącego nosa czy podbitego oka... to wszystko rzuciłam teraz na stos. - Kitty, więcej nie nazwę cię matką, bo nigdy nią nie byłaś i nigdy nie będziesz. Jesteś Kitty fryzjerką. Kitty oszustką, która uczy innych, sama nic nie umiejąc. - Wściekle obróciłam się na wysokim obcasie, pokazując na ścienne szafy. Śmiałam się przy tym, naprawdę śmiałam, jakby mnie to cieszyło, choć w duszy miałam rozpacz, a śmiech był tylko obroną. - Za tymi zamkniętymi drzwiami trzymasz gotowe ceramiczne formy, Kitty, setki kupnych figurek! Na pudłach są nalepki celne z frachtów, którymi je sprowadzałaś. Nie ulepiłaś żadnego z tych zwierząt! Kupiłaś formy, wypełniłaś je glinką, wypiekłaś - a potem oznaczyłaś jako własne dzieła i sprzedawałaś za ciężkie pieniądze. To oszustwo, za które odpowiada się przed sądem! Kitty stała się nagle nienaturalnie spokojna. Powinnam była dostrzec ten sygnał ostrzegawczy i zamilknąć, ale wrzał we mnie gniew, domagał się ujścia, więc ciskałam oskarżenia jej w twarz, bo stała się dla mnie symbolem papy. - Cal ci to powiedział - stwierdziła przerażająco beznamiętnym tonem. - Cal... mnie... zdradził. - Mylisz się. - Otworzyłam szufladę biurka i wyjęłam z niej mały mosiężny kluczyk. - Znalazłam go kiedyś przy sprzątaniu i nie mogłam się powstrzymać, żeby nie otworzyć tych zawsze zamkniętych szaf.

Kitty uśmiechnęła się słodko. - Co ty możesz wiedzieć o sztuce, wywłoko ze wsi? Ja zrobiłam te formy. I sprzedawałam je dobrym klientom, znawcom. A trzymałam je pod kluczem dlatego, żeby właśnie ktoś taki jak ty nie wykradł mi pomysłów. Było mi już wszystko jedno. Niech niebo zwali mi się na głowę, niech ocean wezbrany deszczem wystąpi z brzegów i zaleje Candlewick, zepchnie je na dno, aby spoczęło tam na wieki obok Atlantydy... wszystko mi jedno. Ucieknę stąd, choćby autostopem - i kto mnie będzie szukał? Przeżyję. Jestem twarda. Pojadę do Winnerrow, wyrwę Fanny z rąk pastora Wise'a, odnajdę Toma, Keitha i Naszą Jane... znajdę sposób, abyśmy wszyscy przeżyli. Udowadniając swoją siłę i determinację, odwróciłam się plecami do Kitty, wepchnęłam lalkę głęboko pod łóżko, demonstracyjnie położyłam się na nim i skuliłam się na boku, a potem sięgnęłam po poduszkę i mocno przytuliłam niczym lalkę do siebie. I wtedy uderzyła mnie myśl - coś, co wcześniej nie przyszło mi do głowy - że już wiem, o jaki to wstrętny czyn podejrzewała mnie Kitty. Dziewczyny w szkole gadały czasem o tym, jak robią sobie dobrze, i teraz nagle, w przypływie amoku, przerzuciłam udo przez poduszkę i zaczęłam pocierać o nią kroczem. Nie minęły dwie sekundy, a doczekałam się. Silne ręce chwyciły mnie pod pachami i wyrwały z łóżka. Wrzeszczałam, usiłując odepchnąć od siebie Kitty, odsunąć się od niej na tyle, by przeorać jej paznokciami

twarz albo zadać inny ból, aby tylko mnie puściła. Ale miałam tyle szans co kocię szamoczące się w paszczy tygrysa. Zostałam zawleczona do schodów i ściągnięta na dół, do salonu, który tak pięknie udekorowałam na przyjęcie. Kitty szarpnięciem postawiła mnie na nogi i wepchnęła na stół, na jego blat z hartowanego szkła. - Zostawisz na szkle odciski palców - rzuciłam kąśliwie i nierozważnie, bo przecież byłam twarzą w twarz ze swoim najgorszym wrogiem. - Więcej nie będę pucowała twoich szklanych blatów. I koniec z gotowaniem dla ciebie. W ogóle koniec ze sprzątaniem tego domu przeładowanego kiczowatymi zwierzakami! - ZAMKNIJ SIĘ! - ANI MYŚLĘ SIĘ ZAMKNĄĆ! Nie będę dłużej milczeć. NIENAWIDZĘ CIĘ, KITTY DENNISON! A mogłabym cię kochać, gdybyś dała mi chociaż cień szansy. Nienawidzę cię za wszystko, co mi zrobiłaś! Nikomu nie dajesz szansy, żeby mógł cię kochać, nawet własnemu mężowi. Bo kiedy ktoś chce obdarzyć cię uczuciem, natychmiast robisz coś paskudnego, aż ten ktoś obraca się przeciwko tobie i zaczyna widzieć cię taką, jaką jesteś naprawdę - CHORĄ UMYSŁOWO! - Zamknij się. - Tym razem powiedziała to ze zdumiewającym spokojem. - I nie ruszaj się z tego stołu. Siedź tu, dopóki nie przyjdę. Zaraz wrócę. To mówiąc, oddaliła się szybko. Mogłam uciec, wybiec z domu i na zawsze pożegnać się z Candlewick. Na autostradzie na pewno złapałabym okazję. Ale tego dnia poranna prasa zamieściła

na pierwszej stronie przerażające fotografie dwóch dziewczyn zgwałconych i zamordowanych na poboczu. Poniewczasie żałowałam wszystkiego, co powiedziałam Kitty. Nie, nie stchórzę i nie ucieknę. Będę czekać tu, aby jej pokazać, że się nie boję. Co zresztą mogłaby mi zrobić gorszego niż dotychczas? Kitty wróciła - bez bata, kija czy lizolu. Przyniosła pudełko długich zapałek do kominka. - Pojedziemy do Winnerrow - powiedziała swoim najbardziej przerażającym, monotonnym głosem. - Będziesz mogła zobaczyć się z dziadkiem i z Fanny. A ja odwiedzę siostrę i brata. Wracam tam, do moich korzeni; wracam, aby dotrzymać obietnicy. Chcę cię im pokazać, więc nie możesz wyglądać brzydko, jakbym cię zaniedbywała. Wyrosłaś na ładniejszą, niż myślałam. Pryszczate chłopaki z gór zaczną za tobą ganiać. Dlatego muszę bronić cię przed tym, co w tobie najgorsze, aby nigdy się nie ujawniło. Nigdy więcej takich scen, rozumiesz? A jeżeli chcesz wiedzieć, gdzie jest twoja siostrzyczka, mała Jane, i co się dzieje z Keithem, musisz robić wszystko, co każę. Wiem, gdzie i u kogo są. - Naprawdę wiesz? - zapytałam podekscytowana, natychmiast zapominając, co mówiłam w gniewie. - Czyż niebo nie wie, gdzie jest słońce? Czyż drzewo nie wie, gdzie ma korzenie? Oczywiście, że wiem. W Winnerrow nie ukryje się przede mną żadna tajemnica, bo jestem stamtąd... nawet jeśli od dawna mnie tam nie ma. - Och, Kitty, proszę, powiedz mi, gdzie oni są! Muszę odnaleźć Naszą Jane i Keitha, zanim do reszty zapomną

o mnie. Powiedz, błagam! Wiem, że jeszcze przed chwilą byłam dla ciebie bardzo niemiła, ale ty też mnie nie oszczędzałaś. Proszę, Kitty... - Proszę... i co dalej? O Boże! To słowo nie chciało mi przejść przez gardło. Kręciłam się na śliskim blacie i tak mocno zaciskałam palce na jego krawędzi, że gdyby szkło nie było zeszlifowane, rozcięłabym dłonie do krwi. - Nie jesteś moją matką. - Powiedz to. - Moja rodzona matka nie żyje, a Sara była dla mnie przybraną matką przez całe lata... - Powiedz to. - Przepraszam... matko. - I co jeszcze? - Czy powiesz mi wszystko, co wiesz na temat Keitha i Naszej Jane? - Powiedz to. - Przepraszam za moje przykre słowa... matko. - Przeprosiny to za mało. - Czego jeszcze ode mnie oczekujesz? - Żadne słowa nie pomogą. Przynajmniej nie teraz. Widziałam, jak to robisz. Słyszałam, co do mnie mówisz. Wyzwałaś mnie od wariatek. Od wywłok ze wsi. Przeczuwałam, że prędzej czy później zwrócisz się przeciwko mnie, że wystarczy chwila mojej nieuwagi, a zrobisz coś wstrętnego. Musiałaś położyć się na boku i ocierać się o tę poduszkę, żeby na moich

oczach zrobić sobie przyjemność? Musiałaś rzucić mi w twarz całe to plugastwo? Nie dziw się więc, że teraz ja będę musiała zrobić wszystko, by wyrwać z ciebie zto z korzeniami. - A potem powiesz mi, gdzie są Nasza Jane i Keith? - Tak, jak skończę. Kiedy ocalę cię przed tobą. Wtedy... może. - Matko... po co zapalasz tę zapałkę? Za moment pewnie włączą prąd. Jeszcze nie jest ciemno, więc nie potrzebujemy świec. - Idź po lalkę - rozkazała. - Po co?! - krzyknęłam z niepokojem. - Nie pytaj, rób, co każę. - Dasz mi adres Naszej Jane i Keitha? - Powiem ci wszystko, co wiem. Zaptonęta długa zapałka. - Szybko, przynieś tu lalkę, zanim sparzę sobie palce ponagliła Kitty. Pobiegłam. Z płaczem rzuciłam się na kolana i wyciągnęłam spod łóżka lalkę, która zastępowała mi zmarłą mamę. - Przepraszam, mamo - załkałam, okrywając jej twardą buzię pocałunkami, po czym wybiegłam z pokoju. Na samym dole schodów potknęłam się i upadłam. Pokonując ostatnie metry dzielące mnie od Kitty, kuśtykałam, a kostka rwała mnie tak, że chciało mi się wyć. Kitty stała w salonie obok kominka. - Połóż ją tutaj - nakazała lodowatym tonem, wskazując ruszt w palenisku, na którym Cal ułożył polana.

Raczej dla dekoracji, gdyż Kitty nie lubiła, kiedy drzewny dym smolił i „zasmradzał" jej nieskazitelny dom. - Proszę, Ki... matko, nie spal jej... - Za późno, żeby naprawić krzywdy, które mi wyrządziłaś. - Matko, jest mi strasznie przykro, ale nie niszcz tej lalki. Nie mam żadnego zdjęcia mamy. Nigdy jej nie widziałam. To jedyna pamiątka po niej. - Dość już! - Matko... jak możesz ją winić za to, co zrobił papa? Ona umarła, a ty żyjesz. W końcu ty wygrałaś. Wyszłaś za Cala, który jest dziesięć razy bardziej mężczyzną niż mój ojciec. - Połóż tutaj to paskudztwo! - rozkazała, podchodząc ku mnie. Cofnęłam się lękliwie o krok. - Jeśli chcesz się dowiedzieć, gdzie są Keith i Jane - wycedziła - musisz dać mi lalkę z własnej woli. Nie zmuszaj mnie, żebym ci ją wyrwała, bo nigdy brata i siostry nie odnajdziesz. Oddać z własnej woli. Dla Keitha. Dla Naszej Jane. Oddałam. I patrzyłam, jak Kitty rzuca na ruszt moją ukochaną lalkę, mamę, pannę młodą. Łzy płynęły mi po twarzy; uklękłam i schyliłam głowę w milczącej modlitwie... jakby moja mama płonęła na stosie pogrzebowym. Stężała ze zgrozy, widziałam, jak piękna lalczyna suknia z koronkami, perełkami i kryształkami bucha

płomieniem; jak płoną srebrnoblond włosy i śliczna twarz rozpływa w żarze. Dwa małe języki ognia pochłonęły długie, ciemne, zakręcone rzęsy. - A teraz słuchaj, szmato - powiedziała Kitty, kiedy było po wszystkim i ta jedyna, lalkowa podobizna mojej matki zmienita się w popiół. - Tylko nie mów Calowi, co zrobiłam. Uśmiechaj się i udawaj szczęśliwą, kiedy przyjdą goście. PRZESTAŃ RYCZEĆ! To była tylko lalka! Zwykła lalka! Kupka popiołu na palenisku symbolizowała moją przepustkę do wymarzonej przyszłości. Jak teraz udowodnię, kim jestem, no jak? W niepowstrzymanym odruchu chwyciłam pogrzebacz i zaczęłam rozgarniać gorący popiół, aż z rusztu spadł nadtopiony kryształek. Zalśnił w mojej dłoni jak łza. Łza mamy. - Nienawidzę cię! - zatkałam rozpaczliwie. - Nie musiałaś tego robić! Nienawidzę cię i żałuję, że to nie ty spłonęłaś w tym ogniu! Uderzyła mnie! Mocno, brutalnie, zadawała cios za ciosem, aż padłam na podłogę i choć już leżałam, waliła mnie po twarzy, pięściami w brzuch... aż straciłam przytomność. Na całe szczęście.

Rozdział szesnasty MÓJ OJCIEC, MÓJ ZBAWCA Niedługo po tym, jak zakończyło się przyjęcie i goście Kitty odjechali, Cal znalazł mnie leżącą twarzą do podłogi w pokoju, w którym sypiałam; już nie uważałam tego pomieszczenia za swój pokój. Stanął w drzwiach; ciemna sylwetka odcinała się na tle oświetlonego korytarza. Obolała i wykończona, nie mogłam się poruszyć. Moja śliczna nowa sukienka była poszarpana i brudna. Leżałam skulona, wstrząsana spazmami, jakbym miała płakać tak bez końca. - Co się stało? - zapytał, wchodząc do pokoju i przyklękając przy mnie. - Gdzie się podziewałaś? O co tu chodzi? Zapłakałam jeszcze bardziej rozpaczliwie. - Heaven, kochanie, musisz mi natychmiast powiedzieć! Próbowałem wcześniej wyrwać się z przyjęcia, ale Kitty uczepiła się mnie jak bluszcz. Mówiła, że źle się poczułaś, że masz ciężką miesiączkę. Ale dlaczego leżysz na podłodze? Gdzie byłaś w czasie zabawy?

Delikatnie odwrócił mnie i z troską wpatrzył się w moją opuchniętą twarz, gdzie zaczęły już zaznaczać się sińce. W następnej chwili dostrzegł porwaną sukienkę i pończochy. I taka furia zabłysła w jego oczach, że się przestraszyłam. - O Boże! - krzyknął, zaciskając pięści. - Powinienem się domyślić! Znów cię skrzywdziła, a ja nie zapobiegłem temu! Teraz rozumiem, czemu tak zawłaszczyła mnie dziś wieczorem! Proszę, powiedz mi, co się stało! - zażądał, tuląc mnie w ramionach. - Odejdź - chlipnęłam. - Zostaw mnie samą. Nic się nie stało... Szukałam słów, by go uspokoić i złagodzić własne cierpienie, które w tym momencie postrzegałam jak zasłużone. Może ja rzeczywiście jestem wywloką ze wsi i zasłużyłam na wszystko, czego doznałam od Kitty? Moja wina! Zatraciłam się w rozpaczy. Rodzony ojciec mnie nie kochał, więc nie wierzyłam, że pokocha mnie ktokolwiek inny. - Nie, nie odejdę. - Delikatnie musnął dłonią moje włosy i powędrował wargami po obrzmiatej opuchliźnie twarzy. Pewnie pomyślał, że spuchłam od płaczu, a nie od bicia. Wszak w pokoju panował półmrok. Czy naprawdę sądził, że te drobne pocałunki ukoją ból?... Miał trochę racji. - Aż tak cię boli? - zapyta! ze współczuciem. Zmartwiony, kochający... Miękkimi opuszkami palców obwiódł moje podbite oko.

- Tak pięknie wyglądasz w moich ramionach, z buzią oświetloną księżycowym blaskiem. Na wpół dziecko, na wpół kobieta, delikatna i niewinna. - Cal... czy ty nadal ją kochasz? - Kogo? - Kitty. Wyraźnie go zaskoczyłam. - Kitty? Nie chcę teraz rozmawiać o Kitty. Chcę rozmawiać o tobie. I o mnie. - Gdzie jest Kitty? - Jej psiapsiółki - zaczął kpiącym tonem - uznały, że Kitty zasługuje na specjalny prezent urodzinowy. - Urwał i uśmiechnął się ironicznie. - Pojechały do klubu na męski striptiz, a mnie zostawiły w domu z tobą. - Jak gdybym była dzieckiem... Uniosłam ku niemu twarz zalaną łzami. Uśmiech Cala stał się jeszcze bardziej gorzki, cyniczny. -Wolę być tu, z tobą, niż gdzieś indziej. Dzisiaj, w tym towarzystwie, jedząc, pijąc i śmiejąc się z głupich żartów, po raz pierwszy coś zrozumiałem. Że czułem się samotny, bo ciebie tam nie było. - Jego głos nabrał głębszych tonów. - Zjawiłaś się w moim życiu, choć - będę szczery - nie chciałem ciebie. Nie chciałem przyjąć roli ojca, to Kitty czuła, że dojrzała do roli matki. Ale dzisiaj tak cholernie bałem się, że zrobi ci jakąś straszną krzywdę! Próbowałem czuwać nad tobą. A jednak się stało. Powiedz mi, co ci zrobiła? Mogłabym opowiedzieć mu wszystko, aby znienawidził Kitty do reszty. Jednak obawiałam się jej zemsty, lecz

jeszcze bardziej obawiałam się samego Cala - dorosłego mężczyzny, totalnie zauroczonego mną, siedemnastoletnią dziewczyną. Spoczywałam bezwładnie w jego ramionach, kompletnie wyczerpana, wsłuchując się w bicie jego serca. - Heaven, biła cię, tak? Zobaczyła, że masz na sobie nową, drogą sukienkę, i próbowała ją z ciebie zedrzeć? - spytał. Ujął moją dłoń i przycisnął sobie do piersi. Miałam ochotę mu powiedzieć, że uważam się za jego córkę i nie powinien tak na mnie patrzeć. Z drugiej strony nikt nigdy nie patrzył na mnie z taką miłością. Przecież o tym marzyłam. Czemu więc obawiałam się tego mężczyzny? Cal jednocześnie pocieszał mnie i przerażał; sprawiał, że czułam się zarazem szczęśliwa i pełna winy. Tyle mu zawdzięczałam, aż za wiele, i teraz nie wiedziałam, jak się zachować. Zabawne, jak jego spojrzenie zamgliło się nagle, jakby niechcący coś w sobie przełączył - może dlatego, że tak biernie spoczywałam w jego objęciach. Ku mojemu zaskoczeniu zaczął sunąć ustami po mojej szyi. Wzdrygnęłam się, chciałam powiedzieć mu „stop", lecz milczałam z obawy, że przestanie mnie kochać. Gdybym go teraz odtrąciła, nikt już nie chroniłby mnie przed Kitty, nie przejmowałby się moim dalszym losem... Weszłam na drogę prowadzącą od łez i rozpaczy ku nieznanemu terytorium, gdzie utkwiłam jak w pułapce, nie wiedząc, co robić i co naprawdę odczuwać... To nie było złe... ta tkliwa czułość, z jaką Cal muskał wargami moje wargi, jak gdyby obawiał się mnie spłoszyć zbytnią śmiałością... Wtem zobaczyłam jego twarz.

Cal plakat! - Szkoda, że nie jesteś starsza. Łzy w jego oczach napełniły moje serce współczuciem. Był w takim samym potrzasku jak ja, zadłużony u Kitty po uszy; nie mógł się tak po prostu wypisać z tego związku. Tak samo ja nie mogłam po prostu dać mu po twarzy jak namolnemu facetowi, bo jeszcze nigdy żaden mężczyzna, poczynając od własnego ojca, nie dał mi tyle uczucia i nie chronił mnie od koszmaru w Candlewick. A jednak wyszeptałam „nieee", choć nie protestowałam, kiedy całował mnie tam, gdzie chciał całować, czy pieścił tam, gdzie chciał pieścić. Drżałam na całym ciele, jak gdyby Bóg, patrzący na mnie z niebios, skaza! mnie na wieczne męki piekielne, zgodnie z tym, o czym grzmiał pastor Wise i czym Kitty straszyła mnie każdego dnia. Zdumiało mnie, że Cal namiętnie wtula! mokrą od tez twarz w rowek pomiędzy moimi piersiami i tkał. Czemu pozwalałam mu na to? Zawładnęło mną poczucie winy i wstydu. Czyżby Kitty miała rację, mówiąc, że jestem z natury zepsuta do szpiku kości, jak wszystkie wywtoki z gór? Miałam ochotę wyrzucić z siebie wszystko i opowiedzieć mu, że Kitty spaliła lalkę mojej mamy - ale nie zrobiłam tego z obawy, że potraktuje mnie jak głupiutką dziewczynkę płaczącą nad spaloną zabawką. I co znaczyło te kilkanaście uderzeń wobec moich innych cierpień? Ratuj mnie, ratuj! - miałam ochotę krzyczeć. Przestań, nie rób nic więcej, bo zabierzesz całą moją dumę, błagam, błagam! Moje ciało zdradziło mnie.

Podobało mi się to, co ze mną robił. Dobrze było być obejmowaną, tuloną, kołysaną, pieszczoną. Przez ułamek sekundy czułam, że jestem jego najcenniejszym skarbem, a za moment - że jestem zła i grzeszna. Całe życie marzyłam o męskich dłoniach, które dotykałyby mnie czule i z miłością. Całe życie marzyłam o ojcu, który by mnie kochał. - Kocham cię - wyszeptał, znów całując moje wargi. Już nie pytałam, czy kocha mnie jak córkę, czy zupełnie inaczej. Nawet nie chciałam wiedzieć. A przynajmniej nie teraz, kiedy po raz pierwszy w życiu czułam się ważna, warta miłości i pożądania tak atrakcyjnego mężczyzny jak on... nawet jeśli w mojej głowie dzwonił sygnał alarmowy. - Jesteś taka słodka i delikatna... - mamrotał, całując moje piersi wyzierające spod porwanej sukienki. Przymknęłam oczy, usiłując się nie zastanawiać, na co jeszcze mu pozwolę. Wiedziałam, że teraz już nigdy nie zostawi mnie samej z Kitty. I że wreszcie zdoła mnie naprawdę ochronić. I zmusi ją, by zdradziła mu, gdzie są Keith i Nasza Jane. Dzięki Bogu pieszczenie moich ud, pośladków i brzucha pod porwaną sukienką zdało się go zaspokoić. Może dlatego, że zaczęłam mówić, przypominać mu, kim dla mnie jest. W nagłym potoku słów wyrzuciłam z siebie wszystko - o spalonej lalce i o tym, jak Kitty zmusiła mnie do uległości, obiecując, że powie, gdzie są Jane i Keith. - Myślisz, że ona naprawdę to wie? - zakończyłam.

- Nie mam pojęcia, co ona wie - odparł krótko, gorzko, powracając do rzeczywistości. Nieprzytomny wyraz znikł z jego twarzy. - Obawiam się, że Kitty wie tylko, jak być okrutną. Jego spojrzenie napotkało mój oszołomiony, przerażony wzrok. - Wybacz, nie powinienem tego robić. Przepraszam, że zapomniałem, kim jesteś, Heaven. Kiwnęłam głową, a serce łomotało mi, kiedy patrzyłam, jak wyjmuje z kieszonki na piersi pudełeczko opakowane w srebrny papier i przewiązane błękitną satynową wstążeczką. Wsunął mi je w dłoń. - Heaven Leigh Casteel, to dla ciebie w uznaniu za wyniki w nauce. Jestem z ciebie dumny. - Rozwinął papier i otworzył wieczko, demonstrując mi elegancki złoty zegarek. Spojrzał mi w oczy intensywnie, prosząco. - Wiem, że tylko czekasz, kiedy będziesz mogła wyrwać się z tego domu, uciec ode mnie i od Kitty. Dlatego ofiaruję ci zegarek z kalendarzem, abyś mogła liczyć dni, minuty i sekundy dzielące cię od spotkania z bratem i siostrą. I przysięgam, że zrobię wszystko co w mojej mocy, aby Kitty mi wyjawiła miejsce ich pobytu. Tylko błagam, nie uciekaj ode mnie. Zobaczyłam szczerość w jego spojrzeniu. I uczucie. Patrzyłam i patrzyłam mu w oczy, aż w końcu musiałam przyjąć, że nie kłamie, i pozwoliłam, aby zapiął mi zegarek na przegubie. - Rozumie się - dorzucił gorzko - że nie pokażesz go Kitty.

Pochylił się i czule ucałował mnie w czoło, ujmując moją twarz w dłonie, a potem dodał: - Wybacz, że posunąłem się za daleko. Ale czasami tak bardzo potrzebuję czyjejś bliskości, a ty jesteś taka cudowna, taka młoda, rozumiejąca i tak samo spragniona uczucia jak ja. Nie zauważył, że skręciłam nogę, i nie wiedział, że prawie nie mogę chodzić. Kiedy zostałam sama, nie mogłam zasnąć. Cal był tak blisko, niebezpiecznie blisko i byliśmy w domu sami, dzieliła nas tylko ściana. Czułam, jak mnie pragnie. Okropnie się bałam, że jego pożądanie okaże się silniejsze od zasad przyzwoitości. Obawa była tak silna, że z wysiłkiem wstałam, narzuciłam szlafrok na koszulę nocną i kuśtykając, zeszłam na dół, do salonu. Tam położyłam się na białej sofie i czekałam na powrót Kitty. Przez całą noc deszcz jednostajnie dudnił w szyby i bębnił po dachu, a grzmoty i dalekie światło błyskawic jak zwykle wywoływały we mnie niepokój. Ale czekałam na konfrontację z Kitty i tym razem zamierzałam wyjść z niej zwycięsko. Musi mi powiedzieć, gdzie są Keith i Nasza Jane. Ściskałam w dłoni kryształek wraz z paroma strzępami koronki, które znalazłam w kominku. I tak, leżąc na białej sofie, pośród wszechobecnej bieli tego domu, otoczona zastępami zwierzaków we wszystkich kolorach tęczy, czułam się przygnieciona tym wszystkim. W końcu zasnęłam i przegapiłam potykające się kroki Kitty, która wróciła do domu kompletnie pijana.

Obudził mnie dopiero jej donośny głos dobiegający z sypialni. -Ale się świetnie bawiłam! Najlepsza impreza w moim życiu! Teraz będę to robić co roku - i spróbuj mi zabronić! - Możesz sobie urządzać przyjęcia, jakie tylko chcesz - odpowiedział Cal. Cicho ruszyłam ku schodom. - Wszystko mi już jedno, co robisz i co mówisz. - Więc chcesz odejść... tak... tak? - Tak, Kitty. Odchodzę od ciebie - oświadczył ku mojemu zdumieniu i radości. - Nie możesz, przecież wiesz. Wyjdziesz z tego domu jako golec, tak jak przyszedłeś. Zabiorę twój sklep i w diabły pójdzie wszystko, co zyskałeś przez lata małżeństwa ze mną. Znów zostaniesz bez grosza... chyba że wrócisz do mamuni i tatuńcia i pokajasz się, że byłeś kompletnym durniem. - Trzeba przyznać, Kitty, że potrafisz argumentować bardzo przekonująco i kulturalnie - stwierdził kwaśno. - Kocham cię, Cal. Czy to się nie liczy? - odpowiedziała niespodziewanie bolesnym tonem. Zerknęłam ku ich sypialni, zastanawiając się, co się tam teraz dzieje. Czy Cal zdziera z niej ubranie, rozpalony żądzą, tylko dlatego, że tym razem postanowiła dopuścić go do siebie? Kiedy nazajutrz szykowałam śniadanie, Cal kąpał się w dolnej łazience. Pogwizdywał pod prysznicem. Taki był szczęśliwy?

Kitty zeszła na dół. Wyglądała jak odmieniona. Uśmiechnęła się do mnie promiennie, jakby poprzedniego wieczoru nie spaliła mojego najcenniejszego skarbu i nie pobiła mnie brutalnie. - Co się stało, koteczku? - zagruchała. - Dlaczego siedziałaś na górze w czasie przyjęcia, które sama dla mnie urządziłaś, co? No, powiedz! A tak mi ciebie brakowało. Chciałam pokazać cię moim gościom. Dziewczyny ciągle o ciebie pytały, a ty zrobiłaś się jakaś wstydliwa i nie mogłam się pochwalić, jak to moja córuchna z dnia na dzień pięknieje. Trudno, będziesz musiata się przyzwyczaić do comiesięcznych babskich cierpień i nauczyć się nie zwracać na nie uwagi, bo inaczej stracisz radość bycia kobietą. - Powiedz mi, gdzie są Keith i Nasza Jane! - krzyknęłam. Obiecałaś, że mi powiesz! - Ależ kochanie, o czym ty mówisz? Niby skąd miałabym wiedzieć? - Uśmiechnęła się do mnie niewinnie, jak gdyby całkowicie zapomniała, co mi zrobiła. A może udaje? Tak, na pewno udaje! Chyba nie jest aż tak szalona? W tym momencie poraziła mnie straszna myśl - że Kitty naprawdę może być chora psychicznie! Cal wszedł do kuchni. Nie wyrzekł słowa, ale za plecami Kitty jego spojrzenie spotkało się z moim, aby przesłać mi milczące ostrzeżenie. Nic nie mów. Nic nie rób. Niech Kitty kontynuuje swoją grę pozorów, udawajmy, że wierzymy. Żołądek ścisnął mi się boleśnie. Jak ten człowiek może żyć w tym dzień po dniu? Opuściłam wzrok na jajka smażące się na patelni.

Był już maj, zbliżały się egzaminy. Wkuwałam całymi godzinami, aby uzyskać jak najlepsze oceny. Wyjątkowo późno jak na ten miesiąc pojawił się lodowaty, północno-wschodni wiatr i przegnał wiosenne ciepło. Znów trzeba było włączyć ogrzewanie, wyciągnąć z szaf swetry i ciepłe spódnice przesiąknięte już zapachem kulek na mole. W zimny majowy piątek zostałam po lekcjach, bo prosił mnie o to pan Taylor, nauczyciel biologii. Zapytał, czy mogłabym przechować w domu przez weekend naszą klasową chomiczkę, Chuckles. Dylemat, jaki wywołała we mnie ta kłopotliwa prośba, musiał wyraźnie odbić się na mojej twarzy. Stałam obok dużej drucianej klatki, pragnąc wykrzyczeć całą prawdę o Kitty i jej diabolicznej nienawiści do wszystkiego, co żyje. Bo przecież gdyby nie to, byłabym zachwycona, mogąc opiekować się ciężarną samiczką, ulubienicą całej naszej klasy. - Och, nie - powiedziałam szybko. - Moja mama nie aprobuje żadnych zwierząt w domu. Twierdzi, że są kłopotliwe i śmierdzące, a jej przeszkadza każdy nowy zapach. - Chyba przesadzasz, Heaven - rzekł pobłażliwie pan Taylor. A raczej na pewno przesadzasz. Twoja mama jest przemiłą kobietą i nieraz widziałem, jak czule uśmiecha się do ciebie. Jak ktoś taki może nie lubić zwierząt? O tak, jakże słodkie i dobrotliwe są uśmiechy Kitty Dennison! I jacy ślepi potrafią być mężczyźni! Nawet tak rozsądni i wykształceni jak pan Taylor. W głosie nauczyciela nasilał się ton perswazji, lodowaty wiatr wył za oknem i brały mnie dreszcze pomimo

rozgrzanych kaloryferów. A pan Taylor argumentował uparcie: - Miejskie zarządzenia nakazują nam wyłączyć ogrzewanie w szkole na czas weekendu, kiedy nie ma uczniów. Czy chcesz, żeby to biedne stworzenie zamarzło tutaj do poniedziałku, razem z nienarodzonymi dziećmi w brzuszku? Proszę cię, Heaven, nie bój się przyjąć odpowiedzialności za opiekę nad nią, bo wiem, że kochasz zwierzęta. Zresztą o to przecież chodzi w miłości - o troskę i odpowiedzialność. - Ale moja mama nienawidzi zwierząt - powtórzyłam słabym głosem, choć chętnie zaopiekowałbym się Chuckles nie tylko przez weekend. Musiał wyczuć napięcie w moim głosie, gdyż zdwoił wysiłki. - Robi się bardzo zimno - powiedział, wyczekująco spoglądając mi w twarz. - Nawet jeśli Chuckles będzie miała dość wody i jedzenia, biedactwo nie wytrzyma chłodu, to pewne. - Ale... ale... - Żadnych ale. To twój obowiązek. Polecenie nauczyciela. Na ten weekend wyjeżdżam z całą rodziną i nie zabiorę Chuckles do siebie. Teoretycznie mógłbym zostawić ją w domu z zapasem jedzenia i podajnikiem wody... ale ona lada chwila może urodzić. A ja chcę dać ci kamerę i nauczyć ją obsługiwać, żebyś sfilmowała dla nas cud narodzin, jeśli tylko zdarzy się w twojej obecności. Moje opory na nic się zdały i tak w sterylnym domu Kitty, pełnym ceramicznych zwierzaków, biało-brązowa

Chuckles znalazła gościnę w suterenie. Teraz, kiedy Kitty miała niewolnicę do prania i suszenia ubrań, przestała tam bywać, więc zwierzak wydawał się bezpieczny. Z drugiej strony Kitty była totalnie nieprzewidywalna z tymi swoimi dramatycznymi zmianami nastrojów. A nade wszystko byta niebezpieczna. Dlatego starannie wybrałam miejsce na dużą klatkę - pod nasłonecznionym oknem, z dala od wejścia. Znalazłam stary, obdrapany parawan i rozstawiłam go. Chronił chomika nie tylko przed przeciągami, ale i przed spojrzeniem okrutnych, bladych oczu Kitty, gdyby niespodziewanie zeszta do sutereny. Miałam jednak nadzieję, że tak się nie stanie. - No, sprawuj się dobrze, Chuckles - ostrzegłam zwierzaka, który siedząc na tylnych łapkach, z apetytem skubał kawałek jabłka. - I nie szalej za bardzo w swoim kołowrotku. Zresztą nie powinnaś się przemęczać w tym stanie. Niestety, cholerne koło piszczało i skrzypiało. Posmarowałam starannie oś i inne ruchome części. Kiedy na próbę poruszyłam je palcem, hałasowało już dużo mniej, lecz ciągle było je słychać. Chomiczka, na chwilę zamknięta w pudełku, wierciła się jak szalona. Kiedy włożyłam ją z powrotem do klatki, od razu wskoczyła do kołowrotka. Wyszłam na górę, na korytarz, zamknęłam za sobą drzwi sutereny i kontrolnie przyłożyłam do nich ucho. Niczego nie było słychać. Otworzyłam drzwi i znów nasłuchiwałam. Nadal nic. Dobrze. Teraz zaczęłam schodzić z powrotem w dót, nasłuchując na każdym schodku.

Piąty, szósty... dopiero na siódmym moich uszu dobiegł leciutki szmer, ale to mnie nie zmartwiło. Kitty nigdy nie bywała w suterenie sama i nie pojawiała się tam, kiedy Cal był w swoim warsztacie. Akurat zrobiłam pranie, więc po co miałaby tam schodzić? Na wszelki wypadek zabezpieczyłam jeszcze parawan z obu stron starymi krzesłami, aby się nie przewrócił. Sprawdziłam, czy cała konstrukcja jest stabilna, i raz jeszcze upomniałam Chuckles, żeby była grzeczna. I proszę, tylko nie urodź dzieci, zanim naszykuję kamerę! - dodałam w myślach, odchodząc. Chomiczka jednostajnie przebierała łapkami po kole. Był to jeden z tych rzadkich wieczorów, kiedy Kitty wcześnie wróciła z pracy. - Znów mam migrenę - poskarżyła się płaczliwie. - Położę się zaraz. I nie chcę słyszeć hałasu zmywarki, rozumiesz? Cały dom od tego drży. Wezmę proszki i będę spała, spała i spała. Cudownie! Sobota zaczęła się jak każda inna sobota. Kitty wstała półprzytomna, zmęczona, przecierając opuchnięte, nabiegłe krwią oczy. - Nie wiem, czy dam radę poprowadzić zajęcia wymamrotała, siadając przy śniadaniowym stole. W skupieniu smażyłam kiełbaski, dbając, by ładnie się przyrumieniły, i podlewając je wodą. - Ciągle jestem zmęczona - skarżyła się. - Żyć się odechciewa. I cholera wie dlaczego.

- Zrób sobie wolne - poradził Cal, rozkładając poranną gazetę i przeglądając nagłówki. - Wróć do łóżka i pośpij, a kiedy się obudzisz, będziesz wypoczęta. - Ale uczniowie czekają... nie mogę tak. - Kitty, powinnaś iść do lekarza. - Wiesz, że nienawidzę lekarzy! - Tak, wiem, ale masz bezustanne migreny, które nie pozwalają ci normalnie funkcjonować. A może potrzebujesz okularów? - Mam nosić okulary i wyglądać jak stara baba?! Nigdy! - Mogłabyś nosić szkła kontaktowe - stwierdził z rezygnacją, po czym zerknął na mnie. - Dzisiaj będę w pracy cały dzień, co najmniej do szóstej. Zatrudniłem dwóch nowych ludzi i muszę ich wyszkolić. - Komunikował mi, abym nie liczyła na niego, jeśli chodzi o weekendowe rozrywki. Kitty znów przetarła oczy. Postawiłam przed nią talerz z jej ulubionym porannym daniem - kiełbaski, jajka sadzone i grzanki. - Nie chce mi się nic jeść... - Wstała od stołu. - Wracam do łóżka i będę spać, dopóki nie obudzę się bez bólu głowy. Zadzwońcie i wytłumaczcie mnie - rzuciła na odchodnym. Całe przedpołudnie zeszło mi na sprzątaniu; nie słyszałam ani nie widziałam Kitty. Lunch zjadłam samotnie. Po południu ścierałam kurze i czyściłam odkurzaczem wykładziny. Zadbałam też o Chuckles, która wyraźnie nie chciała, żebym sobie poszła i znów zostawiła ją samą. Sygnalizowała to w zabawny sposób, siadając i przebierając

przednimi łapkami, kiedy odwróciłam się, żeby odejść. Och, gdyby nie Kitty, codziennie bym zabierała tego zwierzaczka do domu i trzymała go w swoim pokoju. - Już dobrze, kochanie - powiedziałam, czule drapiąc chomiczkę w miękki, futrzasty łepek, ku jej wielkiemu zadowoleniu. - Pobaw się teraz do woli. Domowy demon otumanił się valium, więc jesteś bezpieczna. Ponieważ nie poszliśmy z Calem do kina, wieczorem oglądaliśmy telewizję, niewiele rozmawiając ze sobą. Niedziela. Wczesnym rankiem obudziło mnie głośne podśpiewywanie Kitty. - Czuję się dobrze! - krzyknęła do Cala, kiedy wstałam i schodziłam na dół do łazienki. - Mogę iść do kościoła. HEAVEN! - wydarła się, słysząc, jak otwieram drzwi. - Rusz ten leniwy tyłek i raz-dwa zakrzątnij się w kuchni. Śniadanie ma być szybko, bo idziemy na mszę. Wszyscy. Będziemy sławić Pana, bo wygnał mi ból z głowy... Faktycznie wróciła do formy! Na myśl, że mam tyle do zrobienia, od razu poczułam się zmęczona. Musiałam się uwinąć, zanim zejdzie na dół. Ruszyłam do łazienki, żeby wziąć szybki prysznic... Nie, lepiej wstawię wodę na kawę i umyję się, zanim się zagotuje. A kiedy będzie się smażył bekon, wpadnę do Chuckles. Ale ktoś już nastawił czajnik, który był gorący i parował. Wobec tego zawróciłam do łazienki. To pewnie Cal zszedł na dół i zajął się poranną kawą.

Szybko rozebrałam się i powiesiłam nocną koszulę i szlafrok na wieszaku. Już miałam wejść do wanny, kiedy... Zobaczyłam Chuckles! Chuckles... w wannie... cała we krwi! Długi sznur wnętrzności wypływał jej z pyszczka, a z drugiej strony wyszły jej nienarodzone dzieci! Z płaczem padłam na kolana i w gwałtownym spazmie zwróciłam zawartość prawie pustego żołądka, aż wymiociny chlusnęły do wanny na martwego chomika. Za moimi plecami otworzyły się drzwi. - Znów narobiłaś bałaganu! Wrzeszczysz i jęczysz, jakbyś zobaczyła nie wiem co. Wskakuj pod prysznic! Nie ma mowy, żeby taka brudna szlaja poszła do kościoła. Umyj się! Wpatrywałam się w Kitty oczami rozszerzonymi grozą i nienawiścią. - Zabiłaś biedną Chuckles! - Zwariowałaś? Nie zabiłam żadnej Chuckles. W ogóle nie wiem, o czym ty mówisz. - SPÓJRZ DO WANNY! - zawyłam. - Nic nie widzę - oświadczyła Kitty, spoglądając na martwe zwierzę i ten krwawy horror. - Zatkaj wannę i napełnij ją, a ja dopilnuję, żebyś porządnie się wyszorowała. Nie zaniesiesz wieśniackiego brudu do mojego kościoła! - CAL! - krzyknęłam na całe gardło. - POMOCY! - Cal jest pod prysznicem - poinformowała uprzejmie. - I zmywa swoje grzechy. Ty też zmyj swoje!

- Jesteś szalona, szalona! - wrzasnęłam. Kitty spokojnie zatkała wannę i puściła wodę. Zerwałam się z kolan, chwyciłam ręcznik, żeby zasłonić swoją nagość. Robiąc to, na moment spuściłam wzrok z Kitty. Wystarczyło. Zamachnęła się wyprostowanym ramieniem jak bejsbolową pałką, odrzucając mnie w kierunku wanny. Zachwiałam się, usiłując odzyskać równowagę. Zamachnęła się jeszcze raz, ale tym razem zrobiłam unik i z krzykiem wypadłam z łazienki. Biegłam ku schodom, raz po raz wzywając Cala. Ale pod prysznicem śpiewał głośno, a woda dudniła gwałtownie. Nie było mowy, żeby mnie usłyszał. Kitty mogła się zjawić w każdej chwili i zmusić mnie, żebym zażyła krwawej kąpieli. Rozpacz dodała mi śmiałości i nacisnęłam klamkę. Cal zamknął się w łazience! Cholera, cholera! Osunęłam się po ścianie i siedziałam tak, czekając, aż zakręci wodę. Wtedy znów zaczęłam go wołać. Uchylił drzwi i wystawił głowę z włosami jeszcze ociekającymi wodą. Na biodrach miał ręcznik. - Co się stało? - zapytał z nieudawaną troską, przyciągając mnie do siebie. Lgnęłam do niego rozpaczliwie. - Czemu jesteś taka przerażona? Zaczęłam wyrzucać z siebie wszystko - o Chuckles w suterenie i o tym, jak Kitty musiała ścisnąć czymś tułów bezbronnego zwierzątka i wydusić z niego życie. Twarz Cala stała się mroczna. Puścił mnie i sięgnął po szlafrok, a potem ruszyliśmy do dolnej łazienki, on pierwszy, ja tuż za nim. Zawahałam się w drzwiach, nie chcąc znów zobaczyć nieszczęsnej Chuckles. Kitty gdzieś znikła.

- W wannie nic nie ma, Heaven - powiedział Cal, wracając do mnie. - Jest pusta i czysta. Sprawdziłam. Rzeczywiście. Ani śladu martwej chomiczki. Wanna lśniła czystością. Nadal owinięta tylko w ręcznik i bosa, pociągnęłam go w stronę zejścia do sutereny, żeby zobaczył pustą klatkę z otwartymi drzwiczkami. - Co wy tam robicie?! - zawołała Kitty z góry. - Heaven, pośpiesz się, bo nie zdążymy do kościoła! - Co zrobiłaś Chuckles? - wycedziłam, kiedy zobaczyłam ją w korytarzu. - Mówisz o tym szczurze? Wyrzuciłam go. A co, chciałaś go sobie zatrzymać? - Odwróciła się do Cala, a jej głos ociekał teraz słodyczą. - No zobacz, jest na mnie wściekła, bo utłukłam jakiegoś parszywego szczura w wannie! Nie toleruję w moim domu takiej zarazy. - Rzuciła ku mnie ostrzegawcze spojrzenie okrutnych bladoniebie-skich oczu. - Idź się myć, Heaven - powiedział do mnie Cal. - Muszę porozmawiać z Kitty. Nie chciałam odchodzić. Chciałam zostać i wyjaśnić wszystko. Niech Cal zda sobie sprawę, że Kitty jest psycholką, trzeba ją zamknąć. Czułam się jednak zbyt słaba, żeby zaprotestować. Umyłam się i nawet zdołałam przyszykować śniadanie. Kitty bezustannie zaprzeczała, coraz bardziej podkręcając się własnymi słowami, że nigdy nie widziała w domu chomika i nawet nie wie, jak chomik wygląda, nigdy nie schodziła sama do sutereny, nie ma mowy, ależ skąd...

Wbiła we mnie blade oczy. - Nienawidzę cię, bo chcesz mnie skłócić z moim chłopem! Zamiast oskarżać mnie, idź do dyrektora szkoły i przyznaj się, co zrobiłaś z tym biednym zwierzątkiem! Ja w życiu nie byłabym zdolna do czegoś takiego... a ty chcesz zwalić na mnie winę! Możesz mieszkać tutaj, dopóki nie skończysz szkoły - a potem wynocha, idź precz! - Chuckles była w ciąży, Kitty! Tego pewnie nie mogłaś znieść! - Cal, słyszysz, jak ona łże? W życiu nie widziałam chomika, chyba mi wierzysz? Czy Cal wierzył, że mogłam zrobić coś tak strasznego? Nie, nie, mówiło jego spojrzenie. Przeczekajmy to, proszę cię, proszę. Dlaczego nie sprawdził w pojemniku na śmieci? Dlaczego nie ośmielił się oskarżyć Kitty? Dlaczego, dlaczego? Koszmar ciągnął się dalej, w kościele. Cudowna Boża laska... Modlitwy słodki dźwięk... Wierni śpiewali, a ja czułam się tak straszliwie obco, siedząc obok Kitty, wystrojona w swoje najlepsze ubrania. Wyglądałyśmy jak szacowne, prawe chrześcijanki, i tylko w mojej pamięci uparcie trwał obraz zamordowanego stworzenia. Kto by mi uwierzył, gdybym o tym opowiedziała? Kitty położyła pieniądze na tacę; Cal także. Popatrzyłam na tacę, a potem na obojętną twarz diakona, który z nią chodził. I nie położyłam ani grosza.

- Daj! - syknęła Kitty, boleśnie trącając mnie w bok. - Bo jeszcze ludzie pomyślą, że jesteś poganką, która nie umie się odwdzięczyć za Boże łaski. Wstałam i wymaszerowałam z kościoła, słysząc za sobą chór szeptów. Chyba zaczęła mi się udzielać paranoja Kitty, bo podejrzliwie patrzyłam na ludzi, zastanawiając się, co sobie myślą. Na ulicy przyśpieszyłam kroku. Zdążyłam przejść dwie przecznice, kiedy zrównał się ze mną samochód Cala i Kitty wychyliła się przez okno. - Chodź, mała, nie wygłupiaj się. Gdzie się podziejesz z dwoma dolarami przy duszy, które i tak powinnaś oddać Panu... No, wsiadaj! Mnie już lepiej. Głowa nie boli, umysł jak kryształ, choć przemęczyłam się całą noc i dopiero rano mi odpuściło. Czy chciała dać do zrozumienia, że nie wiedziała, co robi, kiedy mordowała Chuckles? Niechętnie wsiadłam do auta. Rzeczywiście, daleko bym nie zaszła z dwoma dolarami w portmonetce. Przez catą drogę do domu zastanawiałam się, co robić. Kitty zabiła chomika w ataku szaleństwa. Jak w tej sytuacji racjonalnie wytłumaczę panu Taylorowi, co się stało? - Nie możesz powiedzieć mu prawdy - przekonywał Cal, kiedy wreszcie zostaliśmy sami, gdyż Kitty znów się położyła z nowym napadem „połączonych bólów", jak je nazwała. - Niech myśli, że umarła przy porodzie. - Czemu chronisz Kitty?! - krzyknęłam ze złością. - Heaven, ja ci wierzę, ale zależy mi także, żebyś ukończyła liceum. A to raczej nie będzie możliwe, jeśli

rozdmuchasz sprawę chomika i oskarżysz Kitty. Musielibyśmy udowodnić, że jest chora psychicznie, a wiesz równie dobrze jak ja, że tylko wobec nas zachowuje się nienormalnie. Dla swoich „dziewczyn" jest cudowną, hojną i ludzką szefową. Pastor też ją uwielbia. Powinna iść do psychiatry, ale się nie zgodzi. Dlatego, Heaven, musimy ciągnąć naszą grę pozorów, a ja tymczasem postaram się odłożyć dla ciebie trochę pieniędzy, abyś mogła kiedyś uciec z tego piekła. Położyłam rękę na klamce drzwi mojej sypialni i powiedziałam spokojnie: - Sama sobie pomogę, Cal, kiedy nadejdzie odpowiednia chwila. Patrzył na mnie jak mały chłopiec, który się zagubił, a potem wszedł do siebie, cicho zamykając za sobą drzwi.

Rozdział siedemnasty ŁASKA WYBAWIENIA Po śmierci Chuckles w naszym życiu w Candlewick nastąpił nieoczekiwany zwrot. Pan Taylor naiwnie uwierzył w moje wytłumaczenie, że samiczka umarła przy porodzie. Już po dwóch dniach w naszej klasie pojawiła się w klatce nowa chomiczka, innej maści, ale również ciężarna. I znów nazwano ją Chuckles. Zabolało mnie, mocno zabolało, że jedno życie mniej czy więcej nie robi różnicy. Nie pokocham tej Chuckles, powiedziałam sobie. I dopóki Kitty jest obecna w moim życiu, będę się pilnowała, żeby nikogo nie pokochać. A jednak, jak gdyby mord na niewinnym stworzeniu w jakiś sposób dotknął jej sumienia, Kitty radykalnie zmieniła swoje zachowanie. Zapadła w przedłużające się, głębokie milczenie, godzinami tępo spoglądała w przestrzeń i czesała swoje długie włosy, na przemian to szczotkując je, aż stawały się gładkie i proste, to tapirując, aż sterczały jak szczecina, i znów rozczesując,

i znów strosząc... aż można było mieć obawy, że niedługo niewiele zostanie jej na głowie. Wydawało się, że przechodzi dramatyczną przemianę osobowości. Tak zawsze głośna, ostra i gwałtowna - teraz stawała się aż nazbyt cicha i spokojna, w jakiś sposób przypominając mi Sarę. Wkrótce przestała czesać włosy, malować sobie paznokcie i twarz. Teraz było jej obojętne, jak wygląda. Widziałam, jak wyrzuca swoją najlepszą bieliznę, w tym dziesiątki drogich biustonoszy. Na zmianę to płakała, to wpadała w mroczną studnię otępienia. A ja uznałam, że zasłużyła sobie na wszystko, co teraz przechodzi. Przez caty tydzień wymyślała preteksty, aby tylko nie chodzić do pracy i leżeć w łóżku, gapiąc się w przestrzeń, A im bardziej wycofywała się z normalnego życia, tym bardziej uaktywniał się Cal. Tracit swój nieobecny sposób bycia, nabywał pewności siebie. Dziwne, bardzo dziwne. Ciągle zastanawiałam się, o co tu chodzi. Czy o poczucie winy, wstydu i upokorzenia, które sprawiły, że Kitty nie potrafiła sprostać wyzwaniu kolejnego dnia? Och, Boże, spraw, aby zmieniła się na lepsze... na lepsze, Boże, na lepsze... Skończyła się szkoła i zaczęło się gorące lato. Temperatura przekraczała trzydzieści stopni, a Kitty nadal żyta jak zombi. W ostatni poniedziałek czerwca rano zajrzałam do jej pokoju. Leżała na łóżku jak sparaliżowana. Nawet nie spojrzała na mnie, nie zareagowała na swoje imię. Kiedy Cal wstawał, musiał pomyśleć, że śpi.

Zawołałam go, a kiedy przyszedł z kuchni, powiedziałam, że Kitty musi być bardzo chora. Wezwał pogotowie i zabrano ją do szpitala. W szpitalu zarządzono wszystkie możliwe badania, jakie zna medycyna. Pierwszej nocy, kiedy zostałam sama w domu z Calem, czułam się bardzo nieswojo. Miałam już niemal pewność, że mnie pożąda i pragnie zostać moim kochankiem. Widziałam to w jego oczach, wyczuwałam w długich, przeciągających się chwilach milczenia, które nagle zapadało pomiędzy nami. Na wszelki wypadek usiłowałam trzymać go z dala od siebie, drobiazgowo wypełniając domowe obowiązki i nalegając, abyśmy jak najczęściej odwiedzali Kitty w jej prywatnym szpitalnym pokoju. Sama byłam tam codziennie. Jej stan się nie poprawiał. Zaczęła tylko wypowiadać pewne słowa. „Chcę do domu" - powtarzała. „Jeszcze nie" - odpowiadali lekarze. Teraz ja byłam panią domu. Mogłam wyrzucić setki tych niepotrzebnych roślin, z którymi byto tyle roboty, czy przenieść do piwnicy większość ceramicznych kiczów, ale nie zrobiłam tego. Przeciwnie, działałam według wymagań Kitty, gotując, sprzątając, odkurzając - słowem, odwalając całą tę męczącą harówkę. Pragnęłam w ten sposób odpokutować za swoje grzeszne postępowanie z Calem. Oskarżałam się o budzenie w nim pożądania. Byłam brudna, jak zawsze mówiła o mnie Kitty. Wychodziła ze mnie brudna natura Casteelów, brudna natura wywloki ze wsi. W takich momentach przychodziła stanowcza myśl: NIE! Jestem córką mojej matki, na wpót bostonką... i... i... przegrywałam bitwę.

Byłam winna. Sama sobie ściągnęłam to na głowę. Tak jak Fanny nie potrafiłam przeciwstawić się swej naturze. Oczywiście, od dawna zdawałam sobie sprawę z rosnącego pociągu Cala do mnie. To jego pragnienie podsycała Kitty. Nie rozumiałam jej i pewnie nigdy nie zrozumiem, ale od tamtego koszmarnego dnia, kiedy spaliła moją lalkę, siła pożądania Cala wzrosła wielokrotnie. Nie spotykał się z innymi kobietami, tak naprawdę nie miał żony, a przecież był normalnym mężczyzną, miał potrzeby seksualne. Czy jeśli nadal będę go odrzucała, odwróci się ode mnie i zostawi mnie zupełnie samą? Kochałam go i bałam się go jednocześnie; zarazem chciałam go zadowolić i odrzucić. Teraz moglibyśmy o wiele częściej wyjeżdżać razem do miasta. Kitty nadal leżała w szpitalu, ale choć lekarze wymyślali coraz to nowe badania, ciągle nie mogli dojść, co jej jest. A ona milczała, więc nie mogli zrobić z nią wywiadu, który ułatwiłby im rozpoznanie tajemniczego schorzenia. Rozmawiali z nami w dyżurce, lecz niewiele potrafiliśmy im powiedzieć. Przez całą drogę ze szpitala do domu Cal nie odezwał się słowem. Ja też. Czułam jego i moje cierpienie, frustrację, samotność. Oboje, choć byliśmy z innych światów, staraliśmy się ułożyć sobie życie po ciężkich ranach zadanych przez Kitty. Wysiadłam w garażu i od razu pobiegłam na górę, do bezpiecznego azylu swojego pokoju. Tam rozebrałam się, włożyłam ładną koszulkę nocną

i zaczęłam żałować, że nie mogę zablokować drzwi. Wewnętrzne drzwi w domu Kitty, z wyjątkiem łazienkowych, nie miały zamków. W napięciu położyłam się do łóżka, bojąc się, że przyjdzie, zmusi mnie... a wtedy go znienawidzę! Znienawidzę tak, jak znienawidziłam papę! Nie zrobił tego. Słyszałam z dołu muzykę, którą puszczał w salonie... jego muzykę, nie Kitty. Hiszpańskie rytmy... czy tańczył tam samotnie? Ogarnęło mnie współczucie. Wstałam, włożyłam szlafrok i z wahaniem ruszyłam ku schodom, zostawiając na stoliku nocnym nieprzeczytaną powieść. To muzyka tak ciągnie mnie na dół, powtarzałam sobie. Kiepsko trafił, biedny Cal, poślubiając pierwszą kobietę, która mu się spodobała. Pokochanie mnie było kolejnym błędem. Współczułam mu, kochałam go i nie ufałam mu, dławiona własnymi potrzebami, lękami i wyrzutami sumienia. Nie tańczyt samotnie, mimo że melodia powtarzała się wciąż od nowa. Po prostu stał wpatrzony w perski dywan pod swoimi stopami, choć pewnie go nie widział, takie miał nieobecne spojrzenie. Cicho wsunęłam się przez drzwi i stanęłam za nim. Nie odwrócił się, żeby powiedzieć coś do mnie, nie dał najmniejszego znaku, iż wie, że jestem tutaj. Stał w bezruchu, jakby myślał o przyszłości z Kitty, żoną, która odtąd będzie mu tylko ciężarem. A on miał dopiero dwadzieścia siedem lat... - Co to za piosenka? - zapytałam niskim, pełnym obawy głosem, zmuszając się, żeby pocieszająco dotknąć jego ramienia.

Zaskoczył mnie: zanucił słowa i już wiedziałam, że do końca życia nie zapomnę słodyczy tej melodii i sposobu, w jaki patrzył na mnie, śpiewając o nieznajomym w raju. Ujął moją dłoń, patrząc mi głęboko w oczy dziwnie świetlistym spojrzeniem. Jakby był w nim blask księżyca i gwiazd, i coś jeszcze... aż w myśli zobaczyłam go jako Logana, idealną połówkę mojej duszy, mężczyznę, który kochał mnie od zawsze, tak jak chciałam być kochana. Muzyka też musiała podziałać na mnie, bo nieoczekiwanie dla siebie samej objęłam go za szyję. Bez udziału świadomej woli drugą ręką przyciągnęłam go do siebie, zanurzając palce w jego włosy, aż natrafił ustami na moje usta, czekające na pocałunek. Nie, nie musiałam czekać, to już się stało. Nie z mojej winy ani jego. Sprawił to księżycowy blask odbijający się w jego oczach, muzyka tętniąca zmysłowym rytmem, słodycz naszych warg. Objął moją głowę dłonią, zawłaszczając ją na moment, i sunął w dół, aż dłoń zawędrowała na biodra i tam, po sekundowym wahaniu, zaczęła pieścić moją pupę, delikatnie muskając pośladki, po czym ośmieliła się przemknąć ku piersiom, dokonując kolejnego odkrycia nieznanego terytorium i usiłując pobudzić mnie, gdy pogłębił pocałunek. Odepchnęłam go. - Przestań! - Uderzyłam go w twarz i krzycząc „Nie, nie!", pobiegłam na górę, do siebie, znów żałując, że w drzwiach nie ma zamka. Dlaczego nie potrafię przyjmować takich rzeczy naturalnie, jak Fanny, tylko potępiam

siebie za sam fakt, że o nich myślę? A miatam o czym myśleć, bo go kochałam. Kochałam go tak bardzo, że bolało mnie samo wspomnienie mojej dłoni uderzającej w tę kochaną twarz. Podpuszczalska, tak powiedzieliby o mnie chłopcy z Win-nerrow, albo jeszcze gorzej. Miałam ochotę krzyczeć: Cal, wybacz mi! Chciałam być z nim w jego pokoju, ale powstrzymywały mnie te wszystkie słowa Kitty, które sprawiały, że czułam się szalona, nieczysta i pokręcona. Jakaś siła kazała mi się odwrócić, kiedy byłam u szczytu schodów. Spojrzałam w dół. Stał pośrodku salonu, nieruchomy jak posąg, i ciągle grała ta sama muzyka. Miękko spłynęłam po stopniach, popychana nagłym, romantycznym nakazem poświęcenia się, aby go zadowolić. Nie odwrócił się ani nie odezwał do mnie, kiedy stanęłam u jego boku. Nieśmiało wsunęłam dłoń w jego dłoń, zacisnęłam palce wokół jego palców. Nie odwzajemnił uścisku. - Przepraszam, że cię uderzyłam. - Nie musisz. Zasłużyłem sobie. - Mówisz to gorzko. - Bo stoję tu jak idiota i myślę o całym swoim życiu, ile głupstw zrobiłem - a dowodem największej głupoty było przekonanie, że mnie kochasz. Ale ty mnie nie kochasz. Ty po prostu chcesz mieć ojca, bo Lukę cię odrzucił, kiedy tak bardzo go potrzebowałaś. Jeszcze raz otoczyłam go ramionami. Odchyliłam głowę do tyłu i przymknęłam oczy w oczekiwaniu na pocałunek... Tym razem nie zamierzałam uciekać. Popełniałam

błąd, ale tyle zawdzięczałam Calowi... więcej niż mogłabym mu w zamian dać. Nie miałam zamiaru go kusić, a potem krzyknąć „nie", jak robiła to Kitty przez całe lata. Kochałam go. Potrzebowałam go. A jednak dopiero wtedy, kiedy porwał mnie w objęcia, poniósł do sypialni, położył na łóżku i zaczął ze mną robić złe rzeczy, zrozumiałam, co sprowokowałam - ale było już za późno, by go powstrzymać. Twarz lśniła mu od potu, spojrzenie mial zamglone, od jego gwałtownych ruchów trzeszczały sprężyny materaca, a ja leżałam pod nim, miotana dziką, zwierzęcą siłą jego pożądania, aż skakały mi piersi. A więc tak to wygląda! Te sztychy raz po raz zadawane i cofane, ten ostry palący ból, który nawracał z każdym pchnięciem - i ten kontrast pomiędzy moim świadomym umysłem, który był w szoku i nie wiedział, jak zareagować, a ciałem wyposażonym we własną, wewnętrzną wiedzę, które idealnie współgrało z jego ruchami, jak gdybym w innych wcieleniach robiła to tysiące razy z mężczyznami, których kochałam. A kiedy wreszcie było po wszystkim i Cal zsunął się ze mnie i legł na boku, tuląc mnie w objęciach, znieruchomiałam, porażona świadomością, na co pozwoliłam i sobie, i jemu. Łzy spływały mi po policzkach, mocząc poduszkę. Rzucając w ogień moją lalkę, Kitty spaliła coś we mnie, coś najlepszego. Pozostawiła jedynie ciemną stronę anioła, który odleciał na Wzgórza Strachu i tam umarł. Cal obudził mnie w środku nocy. Leciutko całował moją twarz i nagie piersi, a potem zadał pytanie.

Pamiętałam NIE, NIE, NIE, które Kitty wywrzaskiwała mu w twarz za każdym razem, kiedy ją prosił. Skinęłam przyzwalająco głową i przygarnęłam go do siebie - i znów staliśmy się jednością. A kiedy skończyliśmy, znów leżałam w stuporze, przerażona swoim postępowaniem i aż nazbyt entuzjastycznym odzewem. „Wywloką ze wsi!" - niemal słyszałam oskarżenie Kitty. „Zgniła latorośl Casteelów" - tak będzie mówiło całe Winnerrow. Przecież wiadomo, czego można się spodziewać po tej Casteel, tej nędznej wywłoce! Dni i noce mijały szybko i nie potrafiłam skończyć z tym, co się zaczęło. Cal zbijał wszystkie moje obiekcje, mówiąc, że głupio i niepotrzebnie wpędzam się w poczucie winy, skoro Kitty ma, na co zasłużyła, a ja zachowuję się nie gorzej niż wiele dziewczyn w moim wieku, on zaś mnie kocha, naprawdę kocha, nie tak jak jakiś pryszczaty chłopak, który tylko by mnie wykorzystał. Jednak nic z tego, co mówił, nie było w stanie zmniejszyć mojego wstydu czy świadomości, że to, co z nim robię, jest złe, absolutnie złe. Cal był szczęśliwy. Spędziliśmy ze sobą dwa tygodnie. Udawałam, że pozbyłam się wstydu i wyrzutów sumienia. Aż pewnego dnia wyjechał wcześnie rano, żeby przywieźć Kitty ze szpitala. Wysprzątałam cały dom na błysk i udekorowałam go kwiatami. Kitty leżała obojętnie na łóżku i nic nie świadczyło o tym, że poznaje, gdzie jest. A przecież ciągle powtarzała, że chce do domu... może tylko po to, żeby mogła stukać w podłogę swoją inwalidzką kulą, domagając się naszej uwagi. Och, jak szybko znienawidziłam ten dźwięk!

Co tydzień przychodziła jedna z pracownic, aby umyć i uczesać jej włosy oraz zrobić manikiur i pedikiur. Kitty była prawdopodobnie najlepiej wyglądającą chorą w całym mieście. Nawet mnie wzruszała czasami jej bezsilność, kiedy leżała w swoich eleganckich, różowych nocnych strojach, z pięknie uczesanymi rudymi włosami. „Dziewczyny" były pełne poświęcenia i często wpadały do szefowej, żeby posiedzieć przy niej, pośmiać się i pogadać. Serwowałam im poczęstunki na najlepszej porcelanie Kitty, a potem ruszałam do sprzątania i pucowałam cały dom albo dotrzymywałam towarzystwa Calowi, a nawet prowadziłam jego księgi rachunkowe oraz, posługując się książeczką czekową Kitty, opłacałam domowe rachunki. - Nie spodobałoby się jej to - powiedziałam pewnego dnia, marszcząc brwi i obgryzając koniec długopisu. - Ty powinieneś to robić. - Nie mam czasu. Wyjął plik czeków z sekretarzyka Kitty i przełożył je do kasetki. - Popatrz, jest piękny letni dzień, a my już od ponad miesiąca bezustannie zajmujemy się Kitty. Musimy zastanowić się poważnie, co dalej robić. Pielęgniarki, które zatrudniam ci do pomocy, kosztują majątek. A kiedy pójdziesz do szkoły, będę musiał zatrudnić jeszcze jedną... na state. Czy są jakieś wiadomości od jej matki? - Napisałam do niej, że Kitty jest bardzo chora. Czekam na odpowiedź. - Okay... kiedy się odezwie, zadzwonię i pogadam

z nią. Ma wobec Kitty dług wdzięczności. Może w ten sposób, zanim zacznie się szkoła, zdołamy znaleźć jakieś stałe rozwiązanie. - Podpisał czek i zerknął na żonę. - Dobrze, że ma chociaż ochotę patrzeć w telewizor. - Nigdy dotąd nie widziałam go tak zgnębionego. Czy to miała być kara boska - czy Kitty zasłużyła sobie na chorobę? Sama się o nią prosiła i Bóg w swej tajemniczej mądrości wykonał w końcu wyrok. Byłam wyczerpana. Tak, powrót do Winnerrow i oddanie Kitty pod opiekę jej matki to dobry pomysł. Zyskałabym szansę zobaczenia Fanny, sprawdzenia, jak ma się dziadek... i poszukania Toma, nie mówiąc już o Loganie. Tylko jak teraz spojrzałabym mu w oczy? Wreszcie przyszła odpowiedź od Revy Setterton, matki Kitty. - Wzdragam się na myśl, że mam tam jechać - powiedział Cal, przeczytawszy krótki list, w którym nie było śladu prawdziwej matczynej troski o zdrowie córki. - Oni dają mi odczuć, że ożeniłem się z Kitty wyłącznie dla pieniędzy, i jeśli nie zostaniemy u nich, mogą pomyśleć, że coś jest pomiędzy nami. Nie patrzyt na mnie, kiedy to mówił, ale dosłyszałam w jego głosie nutę żalu i pragnienia, która znów wpędziła mnie w poczucie winy. Ze ściśniętym gardłem, powstrzymując wewnętrzne drżenie, usiłowałam nie zastanawiać się, co naprawdę ma na myśli. - Poza tym potrzebujesz odpoczynku - ciągnął. - Za dużo musisz przy niej robić mimo pomocy pielęgniarek. Jeśli nadal tu zostaniemy, zbankrutuję. A najgorsze

jest to, że Kitty właściwie nic nie jest, ona tylko chce siedzieć w domu i gapić się w telewizor. Pewnego dnia nie wytrzymałam. - Wróć do życia i kochaj go, póki nie będzie za późno! wydarłam się na Kitty, próbując jej uzmysłowić, że traci ukochanego męża. Sama wepchnęła go w moje ramiona swoim chłodem, okrucieństwem i niezdolnością do dania z siebie czegokolwiek. Później, kiedy wrócił do domu... - Cal, Kitty z własnej woli nie leżałaby tak całymi dniami bez ruchu. Musi być z nią bardzo niedobrze. - Przecież opłaciłem najlepszych lekarzy w kraju, żeby postawili diagnozę. Zrobili jej wszystkie możliwe badania i niczego nie znaleźli. - A pamiętasz, co jeszcze mówili? Sami przyznali, że ciało ludzkie jest dla nich czasami tajemnicą. I choć neurolodzy stwierdzili, że wydaje się absolutnie zdrowa, nie wiedzą, co tak naprawdę dzieje się w jej mózgu, prawda? - Heaven, opieka nad nią rujnuje życie twoje i moje. Nie mogę być z tobą tyle, ile bym pragnął. A z początku myślałem, że spotkała nas łaska. - Zaśmiał się krótko, szorstko. - Musimy zabrać Kitty do Winnerrow. Bezsilnie odwzajemniłam jego spojrzenie, nie wiedząc, co powiedzieć. Kitty leżała w łóżku ubrana w jaskraworóżową koszulę nocną, pod jaskraworóżowym okryciem zdobionym równymi rządkami drobniutkich falbanek. Jej rude włosy, coraz dłuższe, wyglądały całkiem zdrowo.

Dzisiaj wydawała się silniejsza, a spojrzenie, którym powitała nas, nieco się ożywiło. - Gdzie byliście? - zapytała słabym głosem, bez zbytniego zainteresowania. Ale zanim któreś z nas zdążyło odpowiedzieć, już spała. Współczułam tej tak silnej dotąd, aktywnej kobiecie, która teraz tylko leżała bez ruchu. Z drugiej strony ogarnęły mnie podekscytowanie, ulga i dziwne poczucie wyczekiwania, jak gdyby Winnerrow miało mi tym razem dać coś więcej niż tylko wieczną udrękę. - Cal... czasami myślę, że jednak się jej polepsza powiedziałam, kiedy wyszliśmy od Kitty. Spojrzał na mnie spod zmrużonych powiek. - Czemu tak myślisz? - Nie wiem. Nie chodzi o jakieś bardzo wyraźne zmiany. Ale gdy jestem w jej pokoju i odkurzam rzeczy na toaletce, czuję, że na mnie patrzy. Kiedyś odwróciłam się i zerknęłam na nią, i przysięgłabym, że zobaczyłam w jej oczach ślad jakichś emocji. Nie było to jej zwykłe, puste spojrzenie, rozumiesz? Dostrzegłam panikę w jego wzroku. - Tym bardziej musimy się pośpieszyć, Heaven. Gdy pokochałem ciebie, uświadomiłem sobie, że jej nigdy nie kochałem. Byłem samotny i usiłowałem tylko wypełnić pustkę w moim życiu. Potrzebuję ciebie; kocham cię tak bardzo, że czuję, jakbym miał eksplodować. Nie odsuwaj się ode mnie, bo mam poczucie, że cię zmuszam. Jego wargi dotknęły moich warg, próbując wykrzesać ze mnie pożądanie, jakie sam odczuwał; jego dłonie

robiły wszystko, abym osiągnęła szczyt podniecenia równie łatwo jak on - czemu więc nie mogłam pozbyć się wrażenia, że się pogrążam? Nie minęła chwila, a już się kochaliśmy. Posiadł mnie swoim ciałem, swoją wolą, swoim pożądaniem tak nieubłaganie, że zaczęłam się go bać tak samo jak przedtem Kitty. Nie krzywdził mnie fizycznie, nie... ale czułam, że te straty będą nie do naprawienia. Zarazem kochałam go, niepomna na nic, powodowana tym samym co on nienasyconym głodem uczucia i bliskości. Tylko powrót do domu może ocalić mnie, jego i Kitty, przekonywałam sama siebie. Odnajdę Toma, odwiedzę dziadka, zobaczę się z Fanny, dotrę do Keitha i Naszej Jane. Raz po raz powtarzałam tę litanię, mającą oczyścić moje myśli. Uczyniłam z Winnerrow swój zbawczy azyl, uwierzywszy, że tam znajdę wszystkie rozwiązania.

Część trzecia POWRÓT DO WINNERROW

Rozdział osiemnasty RODZINA Z WINNERROW Umościliśmy z Calem posłanie dla Kitty na tylnym siedzeniu auta. Zapakowaliśmy walizki do bagażnika i wyruszyliśmy w drogę w słoneczny dzień, w połowie sierpnia, na parę dni przed jej trzydziestymi siódmymi urodzinami. Stan Kitty nie zmienił się od dwóch miesięcy i sądząc z obojętnego bezwładu, w jakim trwała, nie miał się szybko zmienić. Poprzedniego dnia „dziewczyny" umyły i podcięły jej włosy, pomalowały paznokcie. Rano przed wyjazdem umyłam ją całą gąbką, ubrałam w śliczną różową bieliznę i nowe, różowe letnie spodnium. Następnie ułożyłam jej długie włosy i postarałam się o całkiem profesjonalny makijaż, aby ładnie wyglądała. Po raz pierwszy w podróży Kitty nie odezwała się słowem. Leżała z tyłu jak martwa, jak lalka, którą tak bezlitośnie spaliła. W trakcie powrotu do Wirginii Zachodniej nic nie mówiliśmy. Wkrótce Cal wraz z Kitty zamieszka u jej rodziny i już nie będzie przychodził do mnie ze swoimi

pragnieniami. Pozostaje się tylko modlić, aby Settertonowie nigdy się nie dowiedzieli, co nas łączy. To mnie dręczyło. Czy Cal myślał o tym samym? Czy żałował teraz, że wyznał miłość wywłoce ze wsi? Nasz moment prawdy wkrótce miał nadejść. Cal prowadzi! ze wzrokiem utkwionym w szosę. Za parę tygodni skończą się wakacje i do tego czasu musimy zadecydować, co dalej z Kitty. Mimowolnie porównywałam tę letnią podróż do tamtej, zimowej, sprzed dwóch lat. Wszystko, co wtedy zrobiło na mnie wrażenie, teraz wydawało mi się zwyczajne. Złote łuki McDonalda już nie wzbudzały mojego zachwytu, nie szalałam za hamburgerami, bo potem jadałam w najlepszych restauracjach w Atlancie. Jakie plany ma wobec mnie Cal? Czy odmieni się nagle, zapominając o miłości i pożądaniu, tak jak Kitty odmieniła się w jednym momencie? Westchnęłam i zmusiłam się do myślenia o przyszłości, o tym, kiedy będę mogła decydować o swoim losie. Zdałam już egzaminy końcowe i złożyłam podania do sześciu różnych uczelni. Cal powiedział, że też pójdzie ze mną do koledżu, żeby dokończyć swoją edukację, kiedy ja będę zaczynała swoją. Nie byliśmy jeszcze w połowie drogi do Winnerrow, kiedy pojęłam, dlaczego panna Deale przyjechała niegdyś do naszego górzystego zaścianka, żeby zaoferować swoje talenty tym, którzy najbardziej ich potrzebowali. Byliśmy zapomnianym, zaniedbanym górniczym regionem. Dawno temu powiedziałam żartem Tomowi, że będę jak panna Deale - i teraz zrozumiałam, że najbardziej pragnę

zostać taką właśnie nauczycielką z powołaniem. Dorosłam i tyle się zmieniło. Logan powinien być w koledżu, lecz pewnie przyjechał do domu na lato. Czy dopatrzy się w mojej twarzy wstydu i winy? Babcia mówiła, że zawsze potrafi odgadnąć, kiedy dziewczyna jest „nieczysta". Nie będę mogła powiedzieć Loganowi o Calu. Ani jemu, ani nikomu, nawet Tomowi. Siedziałam wbita w fotel ciężarem hańby, którą w sobie nosiłam. Dojechaliśmy do gór, kręta droga wznosiła się powoli i konsekwentnie. Stacje benzynowe dzieliły od siebie coraz większe odległości, a wielkie, nowe motele ustępowały miejsca małym schroniskom wtulonym w skraj gęstych lasów. Liche, obdrapane budyneczki zagęszczały się chwilami, sygnalizując, że zbliżamy się do któregoś z prowincjonalnych miasteczek rozrzuconych przy popękanej szosie, lecz stopniowo i one zanikły. Żadna ekspresowa droga nie prowadziła do Wzgórz Strachu. Jak dziwnie brzmiała teraz ta nazwa, dawniej tak swojska... Jak moja mama mogła wyjść za Luke'a Casteela? Co za niezdrowy pociąg wywiódł ją z Bostonu, aby skończyła na tej kulturalnej pustyni? Tu, gdzie mawiano: „pieprzyć to... życie jest krótkie, więc łap, co możesz, i wiej, wiej, wiej". Zwiewać przez całe życie przed biedą, brzydotą, brutalnością... i nigdy od nich nie uciec. Zerknęłam do tyłu na Kitty. Wydawało się, że śpi. Na rozwidleniu dróg Cal skręcił w prawo, oddalając się od gruntowej odnogi, która wiodła do naszej nędznej chałupy. Jakże znajome wydawało się teraz wszystko, jak gdybym nigdy stąd nie wyjeżdżała! Wspomnienia

powróciły falą, drażniąc mi nozdrza znajomą wonią kapryfolium, poziomek i malin. Niemal słyszałam grające banjo i skrzypce dziadka, niemal widziałam huśtającą się w fotelu babcię, biegnącego Toma; znów słyszałam, jak płacze Nasza Jane, a kochający Keith jak zwykle jest przy niej. Cala nasza górska ignorancja, nasza głupota jawiły mi się jako dary od Boga; tu dzieci nie żyły w niedoli swoich genów, jak można by sądzić, lecz przeciwnie, na wiele sposobów doznawały ich błogosławieństwa. Z każdym mijanym kilometrem stawałam się coraz bardziej niecierpliwa i podekscytowana. Pojawiły się rozległe zielone łąki na obrzeżach Winnerrow, schludne farmy pośrodku pól z belami zboża, które wkrótce miały być zwiezione. Po farmach pojawiły się nędzne budy najbiedniejszych mieszkańców doliny. Kolejny szczebel hierarchii tworzyły kolonie górniczych, byle jak skleconych domków, przemieszane z szopami bimbrowników. Najgłębsza część doliny była zarezerwowana dla miejscowych bogaczy. Tam wraz z gwałtownymi wiosennymi ulewami spływała próchnica z gór, tworząc żyzną glebę dla tych, którzy najmniej jej potrzebowali. Karmiła kwiaty i krzewy w ogrodach; najpiękniejsze odmiany tulipanów, żonkili, irysów, róż i setek innych gatunków zdobiły ogrody wspaniałych wiktoriańskich domów naj-zamożniej szych mieszkańców Winnerrow. Nic dziwnego, że miasto nazywało się Winnerrow*. Zwycięzcy w wyści-

*Winner (ang.) - zwycięzca.

gu o życiowe powodzenie mieszkali przy głównej ulicy, a przegrani - na zboczach gór. Dawno temu wznieśli tu swoje zbytkowne rezydencje właściciele kopalń węgla kamiennego i właściciele kopalń złota. Kiedy te ostatnie zostały zamknięte, wprowadzili się tam fabrykanci bawełny i zarządcy ich fabryk. Cal jechał powoli, mijając pastelowe wille bogaczy, spoza których przezierały gorsze domy klasy średniej - dyrektorów, menedżerów czy nadzorców produkcji. Zakłady produkujące bieliznę pościelową i stołową, ozdobne supełkowe narzuty na łóżka, dywany i chodniki, były zarazem błogosławieństwem i przekleństwem Winnerrow. W fabrycznych halach unosiły się niewidzialne, mikroskopijne włókna, a robotnicy wdychali je i prędzej czy później wykaszliwali sobie płuca (podobnie jak górnicy pracujący w pyle węglowym). Nikt jednak nie oskarżał właścicieli kopalń czy tkalni. Wszak trzeba zarabiać na życie. Ciesz się, że masz pracę, człowieku. Takie rozmyślania wypełniały mi głowę, kiedy patrzyłam na ładne domy, które podziwiałam w dzieciństwie, i musiałam przyznać, że podobają mi się i dzisiaj. Przypomniałam sobie, jak liczyłam piętra, patrząc na rzędy okien. I te wieżyczki; niektóre domy miały po dwie, trzy, nawet cztery. Domy śliczne jak z pocztówki. Znów odwróciłam się, żeby sprawdzić, co z Kitty. Tym razem miała oczy otwarte. - Dobrze się czujesz? Potrzebujesz czegoś? Blade oczy koloru morskiej wody spojrzały na mnie. - Chcę do domu.

- Jesteś już prawie w domu... zaraz tam będziemy. - Chcę do domu - powtórzyła jak papuga, która zna tylko jedno zdanie. Przygryzłam wargi. Czyżbym nadal się jej bała? Cal zwolnił i skręcił na wijący się podjazd, który prowadził do reprezentacyjnego domu pomalowanego na dyskretny żółty kolor, z białymi obramowaniami. Dumnie prezentował swoje trzy bogato zdobione kondygnacje, zapewne powstałe na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego stulecia, z galerią na parterze i pierwszym piętrze oraz balkonem na drugim. Cal, widząc, że przyglądam się domostwu, wyjaśnił, zatrzymując auto przed wejściem, że galerie otaczają cały budynek. Wysiadł, otworzył tylne drzwi, po czym ostrożnie uniósł Kitty z siedzenia i wniósł na wysoki podest, na którym cała rodzina stała już nieruchomo i wyczekująco. Dlaczego nie podbiegli, żeby powitać ją i wprowadzić do domu? Dlaczego stali zbici w gromadę, patrząc na Cala dźwigającego żonę? Kitty powiedziała mi kiedyś, że wcale się nie zmartwili, kiedy uciekła z domu i wyszła za mąż w wieku lat trzynastu. „Nigdy mnie nie kochali" - powtarzała nieraz. W sumie więc nie powinien dziwić ich brak entuzjazmu. Czemu mieliby się cieszyć, że znowu ją widzą, zwłaszcza tak chorą i bezradną? I czy miałam prawo ich potępiać? Skoro mnie mogła wyrządzić tyle ztego... co zrobiła im? Bardzo wielkodusznie zgodzili się przyjąć ją z powrotem. Dalej siedziałam w samochodzie, nie mając ochoty opuścić jego chłodnego wnętrza.

Cal, niosący Kitty, ciężko wszedł na pięć szerokich stopni i zatrzymat się pomiędzy dwiema białymi balustradami. Rodzina dalej przyglądała się Kitty i wreszcie doszło do mnie, że powinnam mu pomóc, bo nikt z nich tego nie zrobi. Zupełnie jak w opowieści babci, którą słyszałam wiele razy - o tym, jak z dziadkiem stali i patrzyli, gdy mój tata przyprowadził do domu narzeczoną, którą nazywał swoim aniołem. A oni jej nie chcieli... przynajmniej nie od razu. Och, mamo, jakie to musiało być dla ciebie bolesne. I jak bolesne musi być dla Kitty. Wysiadłam i podbiegłam do niego, odnotowując nagły błysk ich spojrzeń. Nie były to spojrzenia przyjazne, ale też i nie wrogie. Po prostu we czworo stali i przyglądali się, jak Cal niesie im w ramionach jakąś niechcianą obcą istotę. Było jasne, że w głębi duszy jej tu nie chcą, lecz zgodzili się ją przyjąć i zrobić dla niej wszystko, co można... „aż sprawa się rozwiąże w ten czy inny sposób". Bujna, efektowna kobieta, do której Kitty byta podobna, musiała być jej matką, Revą Setterton. Miała na sobie sukienkę z cienkiego jasnozielonego jedwabiu, z długim rzędem złotych guzików, i sandały również zielone. Zupełnie niepotrzebnie oceniłam, że to głupi pomysł. - Gdzie mogę ją położyć? - zapytał Cal, poprawiając swój ciężar, a Kitty patrzyła na swoją matkę z obojętną miną. - Jej dawny pokój jest już przygotowany - odpowiedziała Reva Setterton, rozciągając cienkie wargi w udawanym uśmiechu, po czym wyciągnęła ku mnie silną dłoń

o lekko zaczerwienionej skórze i krótko, z roztargnieniem uścisnęła moją. Miała rudobrązowe włosy, w których wiły się liczne siwe pasemka, przez co spiętrzona fryzura wyglądała jak lizak w paski. Niskiego, tęgiego mężczyznę z lśniącą różową łysiną na czubku głowy, otoczoną wianuszkiem siwych włosów, Cal przedstawił jako Portera Settertona, ojca Kitty. - Zaniosę ją od razu do pokoju - powiedział. - Mamy za sobą długą podróż i Kitty nie było zbyt wygodnie na tylnej kanapie. Mam nadzieję, że pieniędzy, które przysłałem, wystarczyło na wszystko, co będzie jej potrzebne. - Sami się nią zajmiemy - odparła matka Kitty, obrzucając córkę kolejnym twardym, wypranym ze współczucia spojrzeniem. - Nie wygląda na chorą. A przynajmniej nie widać tego spod tej tapety, którą ma na twarzy. - Porozmawiamy o tym później - skwitował Cal, kierując się w głąb domu. Ja stałam się obiektem bacznej obserwacji siostry Kitty, Maisie - mdłej, bezbarwnej siedemnastolatki. Również pryszczaty młody człowiek o włosach koloru piasku nie odrywał ode mnie wzroku. Był to jej brat Danny, którego oceniłam na nie więcej niż dwudziestkę. - Myśmy się już kiedyś widywali - powiedziała Maisie, usiłując być miła. - W każdym razie my znamy z widzenia ciebie i twoją rodzinę. Każdy się patrzył na tych... Casteelów. Na próżno usiłowałam ich sobie przypomnieć. Kogo widywałam w kościele poza pastorem, jego żoną oraz

ttumem ślicznych dziewczyn i przystojnych chłopaków? Jeszcze pannę Deale... Z reguły mój wzrok przyciągali dostatnio ubrani ludzie i odruchowo marzyłam, żeby sama być tak ubrana. Teraz nosiłam rzeczy o wiele lepsze niż te, które kiedykolwiek widziałam w jedynym kościele w Winnerrow. Danny na razie nie powiedział ani słowa. - Powinnam zająć się Kitty - rzuciłam, oglądając się na samochód. - Mamy bagaże... muszę je wyjąć, bo będą potrzebne. - Ja je przyniosę - zaoferował Danny i wreszcie się ruszył. Wobec tego poszłam za Revą Setterton w głąb domu, a Maisie deptała mi po piętach. Pan Setterton razem z Dannym wyjmowali walizki z bagażnika. - Super masz imię - odezwała się Maisie zza moich pleców, kiedy wchodziłyśmy po schodach. - Heaven... Heaven Leigh. Ładne. Mamo, nie mogłaś wymyślić czegoś mniej głupiego niż Maisie? Gdzie ty miałaś wyobraźnię? - Zamknij się i bądź wdzięczna, że nie ochrzciłam cię Głąbem - ucięła matka. Upokorzona dziewczyna zaczerwieniła się i spuściła głowę. Opowieści Kitty o koszmarach z dzieciństwa, które usłyszał kiedyś od niej Cal, zapewne byty prawdziwe. Dom wydał mi się czysty i całkiem ładny. Weszłyśmy do sypialni, gdzie Kitty już leżała na szpitalnym łóżku, ubrana w jedną ze swoich skromniejszych różowych koszul nocnych. Cal poprawiający jej okrycie spojrzał na mnie, uśmiechnął się i rzekł do teściowej:

- Revo, jestem szczerze wdzięczny za twoją ofertę opieki nad Kitty. Musiałem zatrudniać pielęgniarki przez całą dobę. Jeśli zdołasz poradzić sobie z pomocą tylko jednej, nocnej, będę płacił za nią i lekarstwa dla Kitty. - Nie jesteśmy biedni - oświadczyła Reva. - Już powiedziałam, że przejmiemy opiekę nad nią. Ty, dziecko - zwróciła się ku mnie - możesz mi mówić po imieniu. Kiedyś był to pokój Kitty. Nie najgorszy, chyba się zgodzisz. Co prawda ona zawsze robiła tu chlew. Nazywała go więzieniem. Nie mogła się doczekać, kiedy dorośnie i ucieknie z jakimś facetem... pierwszym, który ją zechce... no i popatrz na nią. Tak to jest, kiedy się tyle grzeszy. Co mogłam na to odpowiedzieć? Zabrałam się do roboty. Po kwadransie Kitty była obmyta gąbką i przebrana w czystą, ładną różową koszulę. Popatrzyła na mnie sennie, choć z rodzajem pewnego zastanowienia, lecz po chwili zapadła w sen. Odetchnęłam z ulgą, gdy zamknęła te swoje dziwne oczy. Usiedliśmy wszyscy w ładnie urządzonym salonie i Cal zaczął opowiadać o niepokojącej chorobie Kitty, której żaden z lekarzy nie potrafił zdiagnozować. Reva Setterton z niezadowoleniem przygryzła usta. - Kitty od małego narzekała na wszystko. Wiecznie niezadowolona, nic jej nigdy nie pasowało. Nie kochała ani mnie, ani ojca, w ogóle nikogo - chyba że chodziło o przystojnych mężczyzn. Ale i ja nie byłam bez winy, więc może teraz zdołam naprawić błędy z przeszłości... o ile będzie chciała współpracować i nie zrobi mi tu piekła.

- Oj, tak, tak - włączyła się Maisie, trzymająca się mnie jak rzep. - Będą same kłopoty z tą Kitty. Co zrobimy, to będzie źle. Ona nienawidzi Winnerrow. Nienawidzi nas wszystkich, ale wraca... - i tak trajkotała, idąc za mną do pokoju. Przyglądała się, jak wypakowuję rzeczy, i aż westchnęła, kiedy zobaczyła moją elegancką bieliznę i ładne sukienki, które zyskałam od czasu, kiedy Kitty zachorowała i nie była już w stanie kontrolować, ile wydaje na mnie Cal. - Założę się, że życie z nią miałaś okropne - mówiła dalej, rzucając się na łóżko okryte żółtą kapą i spoglądając na mnie z admiracją swoimi zielonymi oczami. Brakowało jej tego, co miała Kitty - witalności i twardości. - Prawie nie znałam swej siostry - ciągnęła. - Wcześnie wybyła z domu i wyszła za mąż, ale nie byłam już taka mała, żeby nic nie pamiętać. Nie smakowało jej gotowanie mamy. Teraz będzie musiała to jeść, czy się jej podoba, czy nie. - Wyglądała jak zadowolony kot, który złapał mysz. - Cokolwiek byśmy powiedziały czy zrobiły, zawsze było źle. Istne dziwadto z tej mojej siostruni. Ale jakoś mi smutno, że tak leży w tym łóżku i nie może się ruszyć. Co jej jest? Dobre pytanie, bardzo dobre; lekarze zadawali je sobie wiele razy. Kiedy wreszcie wyszła, usiadłam w przepastnym fotelu pokrytym wzorzystym żółtym perkalem i zaczęłam jeszcze raz zastanawiać się nad chorobą Kitty. Kiedy się to wszystko zaczęło? Po zabiciu Chuckles? Przymknęłam

oczy i skoncentrowałam się, wracając myślami do tamtych dni, próbując znaleźć jakiś punkt zaczepienia. Może to było wtedy, kiedy Kitty w furii wróciła do domu, wściekła, bo połowa jej klientek spóźniła się na umówione wizyty. „Wstrętne baby! wrzeszczała. - Co one sobie myślą, że są lepsze od mnie? Każą mi czekać na siebie, jakbym nie miała nic do roboty. Ale jestem głodna! Nic, tylko bym się obżerała, a ciągle tracę na wadze! Chcę jeść, i jeść, i znów jeść". „Zaraz będzie gotowe" - powiedziałam, doskakując do piekarnika. „To ja się pójdę wykąpać... tylko ma być na stole, jak wrócę". I wbiegła na schody, stukając obcasami. Niemal widziałam Kitty tam w łazience, zdzierającą z siebie różowy kostium, bieliznę i pończochy, pozwalając im opaść na podłogę. To ubranie, które tak starannie prałam i składałam. Słyszałam wodę płynącą z kranu do wanny. I słyszałam, jak Kitty śpiewa głośno w kąpieli, zawsze tę samą piosenkę. Tam w dolinie... w głębi gór słyszę... uuu, uuu... Gwizd pociągu... tnący nocną ciszę... uuu, uuu... I tak w kółko, piekielna zwrotka wwiercała mi się w mózg, szarpiąc nerwy. Miałam ochotę zatkać sobie uszy watą. A potem krzyk. Przeciągły, straszny krzyk.

W mgnieniu oka byłam na schodach. Pomyślałam, że Kitty poślizgnęła się w wannie i rozbiła sobie głowę, ale nie - zastałam ją stojącą nago przed lustrem, wpatrzoną szeroko rozwartymi, przerażonymi oczami w swoją prawą pierś. - Rak, mam raka piersi! - Matko, musisz iść do lekarza. To może być tylko torbiel albo jakiś łagodny guz. - Co to, do cholery, znaczy „łagodny"?! - wydarła się. - Rozkroją mnie skalpelami, okaleczą... i żaden mężczyzna nie będzie mnie chciał! Zrobią ze mnie półkobietę z jednym cyckiem i nie będę mogła już mieć dzieci!... Powiedzą mi, że nie mam żadnego raka, tak mi powiedzą. Ale ja wiem, że mam! Po prostu wiem! - Czyli byłaś już u lekarza... matko? - Tak, wywłoko, TAK! Ale co te konowały wiedzą? Mądre są dopiero wtedy, jak jesteś na łożu śmierci! To było okropne, szalone. Wrzeszczała bez przerwy, aż musiałam zejść na dół i zadzwonić do Cala, żeby natychmiast przyjechał do domu. Kiedy wróciłam na górę, Kitty leżała na swoim wielkim łożu, wpatrzona nieobecnym wzrokiem w sufit. Do licha, dlaczego o tym zapomniałam? Po naszym pierwszym posiłku w domu Settertonów, który był naprawdę bardzo smaczny, pomogłam Revie i Maisie zmyć naczynia. Potem Reva poszła na górę, żeby nakarmić Kitty. Ja z Maisie dołączyłyśmy do panów siedzących na galerii. Kołysząc się z Calem na bujanej kanapie, opowiedziałam mu o tamtym dniu.

- Wmusiłam w nią obiad - oznajmiła pani Setterton, wróciwszy po kilkunastu minutach i usadowiwszy się sztywno na bujanym fotelu. - Nie pozwolę, żeby w moim domu ktoś zagłodził się na śmierć. - Reva - zaczął Cal - parę miesięcy temu Kitty powiedziała, że wyczuła guzek w piersi. Twierdziła, że była u lekarza i powiedział jej, że nie jest złośliwy. Tylko skąd możemy być pewni, czy naprawdę poszła się zbadać? A przecież była przez dwa tygodnie w szpitalu, gdzie zrobiono jej wszystkie możliwe badania i nie wykryto nic podejrzanego. Z jakiegoś niewiadomego powodu matka Kitty podniosła się i weszła do domu. - I to tyle, tyle? - zapytała Maisie, szeroko otwierając zielone oczy. - Co za głupota, żeby robić krzyk, kiedy jeszcze na pewno nie wiadomo... ale biust ma niezły, co? Więc nie dziwota, że nie chciała wiedzieć. - Maisie - odezwał się Cal - lekarze badali jej piersi. - To dla niej nic nie znaczyło - odpowiedziała zdumiewająco pewnym tonem. - Rak piersi zdarza się często w naszej rodzinie, i to od dawna. Mamie usunięto obie i teraz ma sztuczne. Dlatego stąd wyszła. Nie może słuchać, jak się o tym mówi. Mama mojej mamy też nie miała jednej piersi. Tak samo jak mama taty, tylko że ona zdążyła umrzeć, zanim wycięli jej drugą. Kitty zawsze śmiertelnie się bała, że straci to, z czego była tak dumna. - Maisie zmarszczyła brwi i zerknęła na swój drobny biust. - Ja nie mam się co z nią równać, ale nie wyobrażam sobie, że mogłabym stracić jedną, zupełnie sobie nie wyobrażam.

Czyżby wyjaśnienie było aż tak proste? Nie pomyśleli o tym ani lekarze, ani Cal, ani ja. Dlatego Kitty tak zapadła się w sobie. Uciekła do swojego wewnętrznego świata - świata bez nowotworu. Od naszego przyjazdu upłynęły dopiero dwie godziny, ale zdążyłam wyczuć, że tu, w domu rodziców Kitty, Cal stał się jakiś inny. Coś sprawiło, że pomiędzy nami wytworzył się dystans. Nie mogłam zrozumieć, o co chodzi, ale odczuwałam ulgę, że nie potrzebuje mnie tak bardzo jak kiedyś. Może współczucie dla Kitty złagodziło jego spojrzenie, kiedy siedział przy łóżku, trzymając ją za rękę. Stałam w drzwiach i przez chwilę przyglądałam się, jak usiłuje ją pocieszyć, a potem cicho się wycofałam. Wszystko, co wydarzyło się pomiędzy nami, miało na zawsze pozostać naszym wstydliwym, strasznym sekretem. Zeszłam na dół, usiadłam na ławeczce i zastanawiając się, co dalej robić, pomyślałam o Tomie. Czy zobaczę go już dzisiaj - i może jeszcze Fanny? A Logan - kiedy znów się spotkamy? Czy poznasz mnie, czy ucieszysz się, że wróciłam... a może odwrócisz się ode mnie tak jak ostatnim razem, kiedy rodzice stali obok ciebie? Nie raczył wyjaśnić mi swojego postępowania, jakby sądził, że niczego nie zauważyłam. Pierwszej nocy spałam z Maisie w jej pokoju, a Calowi wstawiono kanapkę do pokoju Kitty. Nazajutrz wstatam wcześnie i ubrałam się, gdy inni jeszcze spali, już miałam wyjść, kiedy Cal odezwał się zza moich pleców:

- Dokąd idziesz? - Odwiedzić Fanny - odpowiedziałam szeptem, bojąc się odwrócić i spojrzeć mu w oczy. W Winnerrow czułam się tysiąc razy bardziej nieswojo w jego obecności niż w Candlewick. - Pozwól mi pójść z tobą. Proszę. - Wybacz, ale wolałabym sama - odrzekłam z naciskiem. Moje relacje z Fanny nigdy nie były łatwe. Przy tobie mogłaby nie być szczera. Chcę usłyszeć od niej prawdę, a nie stek łgarstw. W jego głosie zabrzmiała uraza. - Od razu zaczęłaś mnie unikać, Heaven, kiedy znalazłaś się na znajomym terenie. Uciekasz ode mnie? Szukasz pretekstu, żeby to zrobić? Nie potrzebujesz pretekstu, bo nie jestem twoim panem. Idź, dokąd chcesz, a ja zostanę, żeby zająć się Kitty i omówić z rodzicami sprawę jej dalszego leczenia. Ale wiedz, że będę za tobą tęsknił. Przykro było słyszeć ból w jego głosie, lecz cieszyłam się, że mogę opuścić ten dom, zostawiając wszystko za sobą. Z każdym krokiem oddalającym mnie od Settertonów czułam się młodsza i szczęśliwsza. Miałam zobaczyć się z Fanny. Nogi same poniosły mnie dłuższą drogą, tak abym musiała przejść obok drogerii Stonewalla. Puls mi przyśpieszył, kiedy mijałam znajomą witrynę. Naprawdę nie spodziewałam się, że zobaczę Logana tylko dlatego, że intensywnie o nim myślę i zastanawiam się, jak teraz wygląda. Z sercem podchodzącym do gardła zerknęłam przez dużą wystawową szybę. Nie zobaczyłam

go. Westchnęłam i w tym samym momencie uchwyciłam zaintrygowane spojrzenie przystojnego młodego mężczyzny, który właśnie wysiadł z ciemnoniebieskiego sportowego auta. Zamarłam - to był Logan Grant Stonewall! O rany! Pewnie myślał, że śni na jawie, tak jak i ja. Wpatrywaliśmy się w siebie z niedowierzaniem. - Heaven Leigh Casteel... to naprawdę ty? - To ja. A to ty, Logan? Twarz momentalnie mu się rozjaśniła. Już był przy mnie; chwycił moje dłonie i zajrzał mi głęboko w oczy. - Ależ dorosłaś... wyrosłaś na prawdziwą piękność. Zaczerwienił się i zająknął, ale za moment uśmiechnął się szeroko. - Właściwie nie wiem, czemu jestem taki zaskoczony, bo zawsze wiedziałem, że będziesz piękna. Stałam onieśmielona, złapana we własną sieć, pragnąc rzucić się w jego objęcia. - Dzięki, że odpowiedziałeś na wszystkie moje listy... czy na większość. Wyglądał na rozczarowanego, że witam go tak chtodno. - Kiedy otrzymałem twoją wiadomość, że przywozicie tutaj Kitty Dennison, zawiadomiłem Toma. Był taki przystojny, wysoki i silny. Przeklinałam siebie, że w porę nie odepchnęłam Cala i nie zaczekałam na tę czystą, prawdziwą, jasną miłość. Opuściłam wzrok z obawy, że Logan wyczyta to w moich oczach. Przejęta poczuciem winy odsunęłam się od niego o krok.

- Cudownie będzie zobaczyć Toma znowu - powiedziałam słabym głosem, próbując wysunąć dłonie z uścisku. Na próżno. - Ale nie jest tak cudownie zobaczyć mnie? - Łagodnie przyciągnął mnie do siebie, objął czule. - Popatrz na mnie, Heaven. Nie spuszczaj wzroku. Dlaczego zachowujesz się tak, jakbyś już mnie nie kochała? Długo czekałem na ten dzień i zastanawiałem się, co powiem, co ty powiesz i jak się zachowamy... a teraz nie chcesz spojrzeć mi w oczy. Przez cały czas, kiedy ciebie nie było, nie myślałem o nikim innym. Czasami przychodziłem do twojego domu i myślałem o tym, jakie ciężkie miałaś życie i jaka jesteś dzielna. Nigdy się nie skarżyłaś, nie roztkliwiałaś nad sobą. Heaven, jesteś jak róża, jak dzika, piękna róża. Proszę, obejmij mnie, pocałuj, jeśli nadal mnie kochasz! Wypowiedział słowa, o których marzyłam, na które tak czekałam - a ja tonęłam w poczuciu winy i strachu, że pozna prawdę. Jednak nie mogłam się oprzeć niememu błaganiu jego wzroku i przemożnemu nakazowi własnej natury, więc zarzuciłam mu ramiona na szyję i zaczęłam go całować z pasją. Odpowiedział mi jeszcze bardziej namiętnie. Kiedy wreszcie odstąpiliśmy od siebie, oczy mu błyszczały i ciężko łapał oddech. - Och, Heaven, tak właśnie powinno być... - szepnął. Nasze młode ciała przywoływały się nawzajem. Logan znowu przyciągnął mnie do siebie i czułam jego podniecenie. Przypominał w tym Cala. Ale nie tego chciałam! Próbowałam wysunąć się z jego objęć; kuliłam się i drżałam,

owładnięta obawą nie tylko przed nim - przed każdym mężczyzną. Nie dotykaj mnie w ten sposób! Chciało mi się wyć. Całuj mnie, obejmuj mnie i to musi wystarczyć. Oczywiście nie rozumiał mojego oporu; widziałam to w jego oczach, które rozwarły się ze zdumienia. Jednak mnie puścił. - Przepraszam, Heaven - powiedział niskim, zgnębionym głosem. - Zapomniałem, że minęły dwa lata i osiem miesięcy od czasu, kiedy ostatnio się widzieliśmy... ale czytając twoje listy, nie miałem wrażenia, że staliśmy się sobie obcy... - Bardzo się cieszę, że cię widzę, Logan, ale zrozum, bardzo mi się śpieszy! - Starałam się nadać swojemu głosowi normalne brzmienie, ukrywając lęk. - Co, wyjeżdżasz? I mamy dla siebie tylko te parę minut? Heaven, czy słyszałaś, jak powiedziałem, że cię kocham? - Muszę już iść, naprawdę muszę. - W takim razie idę z tobą. NIE! Logan, zostaw mnie! Nie pragnij mnie teraz! - Ogromnie mi przykro, Logan, ale chcę zobaczyć się z Fanny, a potem z dziadkiem... i najlepiej będzie, jeśli porozmawiam z nią sama. Może jutro...? - Dobrze, w takim razie umawiamy się na randkę. Rano, powiedzmy o ósmej, i spędzimy cały dzień razem. Wiele pisałaś mi w listach, ale na pewno nie wszystko... Zmusiłam się do uśmiechu. - Dobrze, widzimy się jutro rano. Będziemy mieli dla siebie cały dzień, jeśli zechcesz. Wtedy pogadamy. - Jeśli zechcę? No pewnie! Heaven, nie patrz na mnie

w ten sposób! Jak gdybym cię przerażał! Co się z tobą dzieje? Zmieniłaś się! Ty mnie już nie kochasz, tylko boisz mi się do tego przyznać! - Nieprawda - odpowiedziałam łamiącym się głosem. - W takim razie o co chodzi? - napierał, a jego młoda twarz przybrała dorosły wyraz. - Jeśli nie porozmawiamy o tym szybko, wyrośnie pomiędzy nami mur, którego w końcu nie zdołamy przeskoczyć. - Do widzenia, Logan - rzuciłam i odbiegłam w popłochu. - Gdzie się umawiamy?! - zawołał za mną z desperacją. - Tu czy u Settertonów?! - Tu. Może być po siódmej. I tak wstanę rano, żeby zająć się Kitty. Och, gdybym mogła jutro przyjść do niego niewinna jak dawniej, naiwna jak dawniej... dziewczyna, którą mógłby uczyć miłości. Ale nawet teraz sprawiało mi przyjemność, kiedy odprowadzał mnie zachwyconym wzrokiem. Wtem usłyszałam, że biegnie za mną. - Czy będziesz miała mi za złe, jeśli odprowadzę cię do plebanii, a potem sobie pójdę? Nie mogę się doczekać jutra, kiedy usłyszę prawdę. Heaven... powiedziałaś mi tamtego dnia, w swoim domu, że twój tata sprzedał Keitha, Naszą Jane, Fanny i Toma - ciebie też? - Tak - odparłam krótko, niewspółmiernie gniewnym głosem, bo ciągle jeszcze w to wątpił, nawet teraz. - Sprzedał, jak krowę, za pięćset baksów! I musiałam harować niczym niewolnica dla szalonej kobiety, która nienawidzi papy tak samo jak ja!

- Czemu na mnie krzyczysz? To nie ja cię sprzedałem! Bardzo mi przykro, że musiałaś tak cierpieć, ale wybacz, wcale tego nie widać! Wyglądasz fantastycznie, masz piękne, drogie ciuchy, jak panna z dobrego domu - a skarżysz się, że zostałaś sprzedana i harujesz jak niewolnica. Doprawdy, gdyby niewolnice miały wyglądać jak królowe piękności, wszystkie dziewczyny powinny iść w niewolę! -Co to za chamska uwaga, Loganie Stonewallu! - warknęłam w najlepszym stylu Kitty. - Pomyśleć, że uważałam cię za człowieka wrażliwego i rozumiejącego! To, że nie widzisz moich blizn, nie znaczy, że ich nie mam! - Teraz już płakałam. A jeszcze parę minut temu był tak cudowny... Niezdolna mówić dalej i wściekła na siebie za niekontrolowany wybuch i dziecinne Izy, znów odwróciłam się do niego plecami. - Heaven... przepraszam. Wybacz, że zachowałem się grubiańsko. Przegadamy to sobie później. Dla jego dobra powinnam teraz uciec i nigdy już go nie widzieć, ale nie byłam w stanie zostawić tego chłopaka, którego pokochałam od pierwszej chwili, kiedy go zobaczyłam. I nagle, jakby wszystko zostało zapomniane, zgodnie ruszyliśmy dalej, aż stanęliśmy przed reprezentacyjną siedzibą pastora Waylanda Wise'a. Logan trzymał mnie za rękę, kiedy wpatrywałam się w plebanię. Dom był nieskazitelnie biały, wielki, otoczony hektarami pięknego kwiatowego ogrodu i wypielęgnowanych trawników. Przy tej rezydencji dom Kitty w Candlewick

wydawał się nędzną chałupą. Westchnęłam. Wzdychałam nad losem Fanny, która byta teraz szesnastoletnią młodą damą, i Toma, który jak ja miat lat siedemnaście, Keitha i Naszej Jane, którzy wkrótce mieli skończyć dwanaście i jedenaście lat. Och, zobaczyć ich wreszcie, przekonać się, że są zdrowi i szczęśliwi! Ale najpierw Fanny. Stałam przed najwspanialszym domem w całym Win-nerrow. Korynckie kolumny podtrzymywały długi ganek. Prowadziły do niego schody z nienagannie ułożonej gładkiej czerwonej cegły. Czerwone pelargonie i czerwone petunie pyszniły się w wielkich terakotowych donicach. Na tarasie stały solidne, wyplatane białe fotele z fantazyjnymi oparciami w kształcie rozpostartych pawich ogonów. W koronach rozłożystych, starych drzew świergotały ptaki, a z krawędzi dachu zwisała ozdobna biała klatka z kanarkiem wyśpiewującym swoje radosne trele. Zdumiało mnie, że śpiew dochodził z tak wysoka; najwidoczniej umieszczono tam ptaszka, aby był bezpieczny od kotów i przeciągów. Fanny od matego marzyła o kanarku w białej klatce - i teraz go miata. Jednak oprócz śpiewu ptaków nie było słychać nic więcej. Cóż to za wielkie domostwo, w którym nie słychać domowników? I jak to możliwe, że widok tak pięknego domu napawa człowieka grozą?

Rozdział dziewiętnasty ODNALEZIENIE CASTEELÓW Raz po raz naciskałam na dzwonek. I stałam, na próżno czekając na odzew, coraz bardziej zniecierpliwiona. Co chwila oglądałam się, sprawdzając, czy Logan poszedł, ale niestety, cały czas był przy mnie, oparty o pień drzewa. Wreszcie z głębi domu dały się słyszeć kroki. Wyprostowałam się sztywno, nasłuchując. Powolne, skradające się kroki... a potem ciężkie dębowe drzwi odchyliły się, tworząc wąską szparę. W jej głębi pokazały się oczy koloru dzikiej śliwy; błyszczące oczy patrzące podejrzliwie i nieprzyjaźnie spod zmrużonych powiek. Tylko Fanny miała takie oczy - ona i papa. - Idź stąd! - Rozpoznałam głos Fanny. - To ja, Heaven! - zawołałam z ożywieniem. - Przyjechałam, żeby się z tobą zobaczyć. Nie możesz odprawić mnie z niczym. - Idź stąd - wyszeptała Fanny z rosnącym naciskiem. - Ja tu rządzę. I nie chcę cię widzieć! Nie potrzebuję cię

więcej! Jestem teraz Louisą Wise i mam wszystko, czego zapragnę. I nie życzę sobie, żebyś mi znów mieszała w życiu. Jak zawsze potrafiła mnie zranić złymi, egoistycznymi słowami i zachowaniem. A ja wierzyłam, że mimo całej tej wrogości i zawiści Fanny mnie kocha, tylko po prostu życie dało jej w kość inaczej niż mnie. - Fanny, to ja, twoja siostra - powiedziałam błagalnie, wstydząc się, że Logan jest świadkiem tego rodzinnego „powitania". - Muszę z tobą porozmawiać i dowiedzieć się, czy wiesz, co się dzieje u Keitha i Naszej Jane. - Nic nie wiem - odszepnęła, otwierając drzwi odrobinę szerzej. -1 nie chcę nic wiedzieć. Idź sobie i zostaw mnie w spokoju. Teraz zobaczyłam, że moja młodsza siostra wyrosła na śliczną dziewczynę o długich, ciemnych włosach i niesamowicie seksownej figurze. Byłam pewna, że złamała już wiele serc bez wyrzutów sumienia, które stały się moją udręką. Zabolało mnie, że nie chce mnie wpuścić do domu i nie wykazuje najmniejszego zainteresowania tym, co się ze mną działo i gdzie byłam. - Widziałaś się z Tomem? - Nie chcę widzieć Toma. Żachnęłam się na ten kolejny afront. - Pisałam do ciebie wiele razy, Fanny Casteel! Nie dostawałaś moich listów? - zapytałam z naciskiem, napierając na drzwi, aby ich nie zatrzasnęła. - Do licha! Co się z ciebie zrobiło? Jeśli ktoś pisze do ciebie listy, bo myśli o tobie i troszczy się o ciebie, mogłabyś przynajmniej odpisać - chyba że masz go kompletnie gdzieś!

- Samaś sobie odpowiedziała! - warknęła. - Fanny, zaczekaj chwilę! Nie możesz zamknąć mi drzwi przed nosem! Nie pozwolę ci! - Ani razu nie napisałaś do mnie, nigdy! - krzyknęła i natychmiast trwożliwie obejrzała się za siebie, po czym zniżyła głos do szeptu. - Musisz stąd iść, Heaven. - W jej oczach była nagląca prośba, nawet lęk. - Oni śpią na górze. Pastor i jego żona nie cierpią, kiedy przypomina im się, kim jestem. Wiele razy ostrzegali mnie, żebym nie rozmawiała z tobą ani z innymi Casteelami. Dlatego odkąd tu jestem, nie słyszałam nic o papie. Otarła łzę w kąciku oka. - Zawsze myślałam, że papa kocha mnie najbardziej, ale chyba się myliłam. Cieszę się, że dobrze wyglądasz. - Przesunęła wzrokiem po mojej twarzy i lekko przygryzła pełne czerwone wargi. - Muszę już iść. Jeśli się obudzą, zrobią mi awanturę, że gadam z tobą. Więc zabieraj się stąd, Heaven Leigh, nie chcę cię znać. W ogóle żałuję, że cię znałam, bo nie pamiętam nic dobrego o tobie ani o tamtych dawnych czasach. Pamiętam tylko smród, głód, zimno i biedę. Błyskawicznie wsunęłam stopę w szparę, zanim Fanny zdążyła naprzeć na drzwi. -Jeszcze chwila, Fanny Louiso Casteel! Myślałam o tobie dniami i nocami przez ponad dwa lata, więc nie możesz teraz kazać mi iść precz! Chcę wiedzieć, jak żyjesz i czy jesteś dobrze traktowana. Martwię się o ciebie, Fanny, choć ty nie martwisz się o mnie. Pamiętam piękne chwile z przeszłości i usiłuję zapomnieć o złych. Pamiętam, jak tuliłyśmy się do siebie, żeby się ogrzać, i kocham cię, choć zawsze byłaś zmorą.

- Spadaj stąd! - zatkała, nie kontrolując już łez. - Nic nie mogę dla ciebie zrobić, nic! Brutalnie wykopała moją stopę ze szpary i zatrzasnęła drzwi. Szczęknął zamek i zostałam sama na tarasie. Potykając się, zeszłam po schodkach, oślepiona łzami. Logan chwycił mnie w ramiona i usiłował pocieszyć. - Jak ona mogła mówić tak do ciebie, jak mogła! Wyrwałam się z jego objęć, tak zraniona obojętnością Fanny, że chciało mi się krzyczeć. Po co było dawać tyle miłości komuś, kto odwraca się od ciebie, kiedy dłużej cię nie potrzebuje? Ale dlaczego właściwie mam się martwić, że straciłam Fanny? Nigdy tak naprawdę nie była dla mnie siostrą... dlaczego więc jej odrzucenie tak zabolało? - Idź sobie, Logan! - wrzasnęłam, waląc go pięściami, kiedy chciał mnie znów przytulić. - Nie potrzebuję ciebie! Nikogo nie potrzebuję! Przytrzyma! mnie, tuląc w silnych ramionach. - Heaven! Co z tobą? Co ja ci zrobiłem? - Puść mnie - błagatam słabym głosem. - Nie. Wyładowujesz na mnie swój gniew, bo Fanny cię zraniła. Zawsze była wredną siostrą, już zapomniałaś? Wiedziałem, że tak się zachowa. Przykro mi z jej powodu, ale czy musisz naskakiwać na mnie? Chciałem być przy tobie, aby wesprzeć cię, kiedy będziesz mnie potrzebowała. Przecież mnie potrzebujesz. Nie odgrywaj się na mnie! Czym ci zawiniłem - że podziwiam cię, szanuję i kocham? Dotąd nie wierzyłem, że twój ojciec mógł

tak po prostu rozsprzedać swoje dzieci. Teraz już wierzę. Wybacz, że dotąd wątpiłem. Szarpnęłam się w jego ramionach. - Chcesz powiedzieć, że przez cały ten czas nie rozmawiałeś z Fanny o mnie? - Wiele razy próbowałem, ale wiesz, jaka jest Fanny. Wszystko, co się jej mówi, przekręca i przerabia na swoje, i w końcu jest przekonana, że to o niej mamy rozmawiać. Ona myśli tylko o sobie. - Zaczerwienił się i opuścił wzrok. - W końcu stwierdziłem, że lepiej będzie trzymać się na dystans. - Dalej jest zaborcza? - spytałam gorzko, domyślając się, że musiała pogrywać wobec niego ostro, jak to miała we zwyczaju... i zastanawiałam się, czy jej uległ, jak wszyscy inni. - Tak. Trzeba dużo silnej woli, żeby nie dać się Fanny... i najlepiej uciekać od niej daleko, na cale kilometry. - Żeby nie kusiło? - Stop! Robię, co mogę, żeby trzymać na dystans dziewczyny takie jak Fanny. Bo od kiedy wyjechałaś, żyłem nadzieją, że pewnego dnia pojawi się ta jedna, jedyna, która mnie kocha. Słodka i niewinna, która potrafi troszczyć się i dawać. Ta, którą szanuję. Jak mógłbym szanować kogoś takiego jak Fanny? Boże, ratuj! Jak mógłby szanować mnie... obecnie? Oddaliliśmy się od domu pastora Wise'a, nie oglądając się za siebie. Najwyraźniej Fanny dobrze dostosowała się do swojego nowego życia. - Logan, Fanny wstydzi się teraz swojej dawnej

rodziny - powiedziałam ze łzami w głosie. - Myślałam, że ucieszy się na mój widok. Oczywiście, ciągle biłyśmy się i kłóciłyśmy, ale to moja rodzona siostra i nie mogę jej nie kochać. Znów chciał mnie przytulić, pocałować, lecz odwróciłam głowę. - Czy wiesz, gdzie jest mój dziadek? - zapytałam cicho. - Jasne. Odwiedzam go od czasu do czasu i opowiadam mu o tobie, a poza tym pomagam mu sprzedawać jego rzeźbione zwierzaki. On jest naprawdę dobry, taki prawdziwy ludowy artysta. I bardzo czeka na ciebie. Oczy mu zabłysły, kiedy powiedziałem mu, że przyjeżdżasz. Zapowiedział nawet, że wykąpie się z tej okazji, umyje głowę i włoży czyste ubranie. Znów poczułam ucisk w gardle. Dziadek wykąpie się na moją cześć? Z własnej woli umyje włosy i zmieni ubranie? - A masz jakieś wiadomości o pannie Deale? - Już jej tu nie ma - odparł, mocniej ściskając moją dłoń. Wyjechała jeszcze przed tobą, nie pamiętasz? I od tej pory nikt o niej nie styszał. Nieraz nadkładam drogi i idę do naszej starej szkoły, z sentymentu do starych czasów, po czym siadam na huśtawce, żeby przypomnieć sobie, jak to było. I, jak już wcześniej wspominałem, wpadam też do twojej starej chałupy... - Dlaczego to robisz?! - wykrzyknęłam zmieszana. - Chodzę tam, żeby zrozumieć, i sądzę, że mi się udaje. Zastanawiam się, jakim cudem ktoś tak mądry i piękny jak ty czy Tom może pochodzić stamtąd.

I nieodmiennie czuję podziw. Sam nie potrafiłbym chyba wyrwać się z takiej biedy, bo nie miałbym twojej odwagi i pędu do zmiany, a kiedy patrzę na Toma... - Widziałeś Toma? Kiedy? - podchwyciłam niecierpliwie. - Oczywiście, i ty też wkrótce go zobaczysz. - Uśmiechnął się smutno, widząc moją minę. - Nie płacz, Heaven. Tom ma się dobrze i wyrósł z niego kawał chłopa. Sama się przekonasz. Szliśmy w kierunku Martin's Road, jednego z gorszych rejonów miasta, który znajdował się zaledwie dwanaście przecznic od miejsca, gdzie Fanny żyła w luksusie. - Panna Sally Trench prowadzi tu dom opieki, którego pensjonariuszem jest twój dziadek. Słyszałem, że twój ojciec co miesiąc przysyła pieniądze na jego utrzymanie. - Nie obchodzi mnie, co robi mój ojciec - stwierdziłam sucho. Jednak zdziwiłam się, że potrafi być tak troskliwy... Wydawanie pieniędzy na starego człowieka nie było w jego stylu. - Oczywiście, że cię obchodzi, tylko nie chcesz się przyznać. Postąpił źle, niemniej żyjesz i masz się dobrze. Fanny też moim zdaniem ma się dobrze, podobnie jak Tom. A już naprawdę będziesz zdumiona, kiedy zobaczysz, jak żyją Keith i Nasza Jane. Heaven, musisz nauczyć się dostrzegać lepsze strony rzeczywistości, a nie gorsze, to jedyna szansa, żebyś mogła być szczęśliwa. Z ciężkim sercem musiałam przyjąć, że taki sposób myślenia jest uprawniony. Sama kiedyś wyznawałam podobną filozofię... ale nie teraz. Próbowałam odnieść to,

co mówił, do Kitty i Cala, których za wszelką cenę usiłowałam zadowolić, a los mnie oszukał; być może oszukał nas wszystkich. Czy bytabym teraz zdolna odzyskać niewinność, którą straciłam? Czy mogłabym cofnąć czas i tym razem powiedzieć Calowi „nie"? - Heaven... nigdy nie będę kochał nikogo tak jak ciebie! Wiem, że oboje jesteśmy młodzi i niedoświadczeni, a świat jest pełen pokus, ale dziś oferuję ci swoje serce. Możesz je rzucić na ziemię i podeptać. Ale nie rób tego, proszę. Koszmarne poczucie winy i wstyd, że nie jestem czystą dziewczyną, za jaką mnie uważał, odjęły mi mowę. - Proszę, patrz na mnie. Chcę, żebyś mnie kochała, a ty nie dajesz mi się dotknąć, przytulić. Heaven, już nie jesteśmy dziećmi. Mamy prawo do dorosłych uczuć i dorosłych przyjemności - przekonywał. Kolejny facet, który tego tylko chce ode mnie! - Moja rodzina przysporzyła mi wiele zgryzot. Zastanawiam się, jak udało mi się w ogóle dorosnąć - powiedziałam z trudem. - A mnie się wydaje, że popisowo weszłaś w dorosłość... i w kobiecość. - Jego niepewny, zatroskany uśmiech zniknął, ustępując miejsca powadze, i wydawało mi się, że zobaczyłam w tych chmurnych, niebieskich oczach bezmiar miłości, troski i oddania. Dla mnie, dla mnie! Wstrząsnęło mną to do głębi i przez moment poczułam, że jednak jest nadzieja mimo wszelkich okoliczności. - Powiedz mi w końcu, o co chodzi - nalegał, kiedy przyśpieszyłam kroku. - Czy powiedziałem coś złego?

Znów? Pamiętasz ten dzień, kiedy przysięgliśmy sobie mitość? Oczywiście, tak samo jak on zapamiętałam ten piękny dzień, kiedy leżeliśmy nad rzeką i składaliśmy sobie dziecinne przysięgi na zawsze. Dziś już wiedziałam, że nic nie trwa zawsze. Łatwo podejmować zobowiązania, kiedy jedno i drugie myśli, że nie zmieni się i wytrwa w swoich uczuciach. Ale teraz wszystko się zmieniło. Nie byłam już jego warta, o ile w ogóle kiedykolwiek byłam. Upokarzała mnie opinia, że jestem puszczalską wywłoką ze wsi, ale kiedy dopuściłam Cala do siebie, poczułam aż do bólu, że jestem nią naprawdę. - Rozumiem, że nigdy nie chodziłeś z żadną dziewczyną poza mną? - zapytałam. W moim głosie była gorycz, ale chyba jej nie zauważył. - Tylko przelotne randki, naprawdę przelotne. Doszliśmy do Martin's Road. Na rogu stało wielkie, koszmarne domiszcze pomalowane na kolor brudnozielonej morskiej piany, ten sam, który miały oczy Kitty. Teren wokół domu był rozległy, z idealnie wykoszonym trawnikiem. Trudno było mi wyobrazić sobie dziadka zamkniętego w tak dużej budowli. Stare, obdrapane fotele bujane na werandzie stały puste. Dlaczego dziadek nie siedzi tu i nie struga swoich figurek? - Jeśli chcesz, zaczekam na zewnątrz, a ty wejdź zaproponował Logan. Przesunęłam spojrzeniem po rzędach wysokich, wąskich okien, wyobrażając sobie schody wiodące na piętra

i dziadka, słabego teraz i utykającego. Dom stał przy ulicy ze szpalerem drzew. Wszystkie inne domy miały zadbany, dostatni wygląd. Przed każdym był trawnik, a poranne gazety leżały na gankach czy pod drzwiami. Mężczyźni w dresach wyprowadzali psy. Wiele razy w snach odwiedzałam Winnerrow nocami, kiedy ulice były puste i ciemne, kiedy nie szczekały psy i nie śpiewały ptaki, kiedy wszystko było ciche. To były koszmarne sny, w których snułam się sama, zawsze sama, w daremnym poszukiwaniu Naszej Jane, Keitha i Toma. Ale nigdy dziadka, jak gdyby moja podświadomość wciąż wierzyła, że nadal jest w chacie pośród gór, że jakoś tam przetrwał, bo ja tak chciałam. Logan znów się odezwał. - Słyszałem, że twój dziadek pomaga w sprzątaniu, żeby dołożyć się do kosztów pobytu, bo twój ojciec często zapomina zapłacić Sally Trench. Słońce jeszcze nie wzniosło się wysoko nad horyzontem, ale już przygrzewało, zalewając dolinę porannym upałem. Nie można tu było liczyć na orzeźwiające powiewy jak w górach. A pomyśleć, że kiedyś uważałam to miasteczko za raj! - Chodźmy - powiedział Logan, ujmując mnie za łokieć i prowadząc na drugą stronę ulicy, do bramy. - Zaczekam na tarasie, a ty się nie śpiesz. Mam cały dzień... całe życie, chcę spędzić je z tobą. Otyta, niechlujnie wyglądająca kobieta, na oko dobiegająca pięćdziesiątki, odpowiedziała na moje nieśmiałe pukanie. Przez chwilę taksowała mnie zaciekawionym,

dociekliwym wzrokiem, po czym uchyliła siatkowe drzwi i zaprosiła do środka. - Powiedziano mi, że mój dziadek, pan Toby Casteel, przebywa w pani domu - oznajmiłam. - Tak, kochanie, jest tutaj. A ty jesteś ładniutka, trzeba przyznać. Uwielbiam ten kolor włosów, a usta masz też śliczne, takie całuśne, jak to mówią. - Westchnęła i zerknęła w najbliższe okno, kwitując niezadowolonym skrzywieniem swoje odbicie, po czym znów zwróciła się do mnie. - Kochany staruszek, mam wielkie serce do takich jak on. Wzięłam go, kiedy nikt go nie chciał. Dałam mu ładny pokoik i karmiłam tak, jak w życiu nie jadał. Stawiam dziesięć dolców przeciw jednemu; co ja mówię, dwadzieścia, że tak dobrze nie miał nigdy. To niełatwy biznes. Ludzie kręcą, strasznie kręcą. Młode przyjeżdżają tutaj, oddają swoich staruszków i mówią, że będą płacić, a potem nie płacą. Odjeżdżają i więcej się nie pokazują, a stary ojciec czy matczysko siedzą tu do końca życia, czekając i czekając na gości, którzy nigdy się nie zjawią, albo na listy, których nikt do nich nie napisze. To wstyd, wołający o pomstę do nieba, co dzieci mogą zrobić rodzicom, kiedy się zestarzeją i na nic im są już nieprzydatni. - Mam nadzieję, że mój tata przysyła pieniądze co miesiąc? - A przysyła, przysyła! Niczegowaty gość z tego pani ojca, przystojny i obrotny. Pamiętam go z dawnych czasów, jak wszystkie dziewczyny się o niego bity. I nie dziwne - ale faktycznie potem zrobił się zupełnie inny, niż ludzie go widzieli, oj tak...

Co miała na myśli? Z papy robił się coraz większy drań i całe Winnerrow musiało o tym wiedzieć. Sally Trench wyszczerzyła w uśmiechu sztuczne zęby, białe jak kreda. - Miły dom, nie? A ty jesteś Heaven Casteel, tak? Widziałam twoją mamę, raz czy dwa. Istna piękność, za dobra do tego podłego świata i pewnie Bóg musiał myśleć to samo, jak ją zabierał. Podobna jesteś do niej, wrażliwa, taka co to łatwo ją zranić. - Wpatrywała się we mnie przez chwilę małymi, przyjaznymi oczkami i znów zmarszczyła brwi. - Lepiej idź stąd, kotku. To nie miejsce dla takich jak ty. Paplałaby tak przez cały dzień, gdybym nie zażądała, że chcę się widzieć z dziadkiem. - Mam niewiele czasu. Chciałabym go jak najszybciej zobaczyć. Poprowadziła mnie przez ciemny korytarz. Idąc, zerkałam do staromodnych pokoi z abażurami z koralików i pociemniałymi portretami zawieszonymi pod sztukaterią na mocno skręconych sznurach z jedwabiu. Doszłyśmy do stromych schodów. Dom z zewnątrz został odnowiony, ale w środku nie było nic świeżego i czystego. I wszędzie czułam lizol. Wzdrygnęłam się. Ten zapach przypomniał mi pierwszą upiorną kąpiel w Candlewick i długie lata sprzątania białego domu. Pokój na pierwszym piętrze wydawał się żywcem wyjęty z katalogu Searsa z lat trzydziestych dwudziestego wieku.

- Masz pięć minut na wizytę - poinformowała mnie kobieta niespodziewanie oficjalnym tonem. - Wydaję tu posiłki dla szesnastu osób i dziadek ma przy nich swój dyżur. Dziadek nigdy nie pomagał w domu! Jak bardzo niektórzy ludzie potrafią się zmienić. Kolejne trzy kondygnacje stromych, kręconych schodów. Pośladki dyrektorki miotaty się pod napiętym materiałem sukienki z lichej bawełny jak dwa dzikie zwierzęta ścierające się w walce. Usiłowałam nie patrzeć na nie. Och, jak dziadek dawał radę wspinać się po tych schodach? Czy kiedykolwiek wychodzi! na dwór? Im wyżej, tym starszy wydawał się dom. Na górnych kondygnacjach nikt nie dbał o łuszczącą się farbę; nikomu nie przeszkadzały stada karaluchów rojące się na podłodze. Pająki rozsnuwały swoje sieci w ciemnych kątach, czasem pomiędzy stołami a krzesłami czy od abażurów lamp do ich podstaw. Tutaj dopiero Kitty miałaby się czego bać! Wreszcie dotarłyśmy na ostatnie piętro i szłyśmy wąskim korytarzem o wielu zamkniętych drzwiach, aż do ostatnich, na samym końcu. Kiedy otwarły się przede mną, zobaczyłam żałośnie mały, zapuszczony pokoik z zapadniętym łóżkiem i niewielką szafą. Dziadek siedział na trzeszczącym fotelu bujanym. Postarzał się tak bardzo, że z trudem go poznałam. Ze złamanym sercem popatrzyłam na drugi bujak. Oba zostały zabrane z naszej chałupy. A dziadek przemawiał do tego pustego fotela, jakby siedziała na nim babcia. - Dziurgasz i dziurgasz na tych drutach - mamrotał. - To na przyjście naszej dziewczynki, Heaven...

Stojąc w drzwiach, styszatam oddalające się kroki właścicielki. Ogarnęło mnie ogromne współczucie. - Dziadku... to ja, Heaven Leigh. Wyblakłe niebieskie oczy powoli powędrowały ku mnie, ale nie było w nich nic poza zaskoczeniem, jakie wzbudził dźwięk innego głosu, widok innej twarzy. Czyżby wszedł już w ten starczy stan, kiedy wszystko staje się obojętne? - Dziadku - szepnęłam, czując napływające łzy i ból serca. To ja, Heaven. Aż tak bardzo się zmieniłam? Powoli zaczął mnie rozpoznawać. Nawet próbował się uśmiechnąć, aby pokazać, jak jest szczęśliwy. Blade oczy rozjaśniły się, rozwarły szerzej. Rzuciłam się w ramiona, które z wolna rozpostarły się na moje powitanie. W ułamku sekundy przylgnęliśmy do siebie. Dziadek płakał bezgłośnie, a ja tuliłam go i ocierałam mu łzy swoją chusteczką. - No już, już... - łagodził, z trudem dobywając głos, jakby uruchomił zardzewiałą maszynerię, której od dawna nie używał. Nie płaczę - ciągnął, gładząc mnie po głowie. - My tu nie cierpim, ni Annie, ni ja. W życiu nie było nam tak dobrze jak tutaj, hę, Annie? Boże miłosierny! Patrzył na pusty fotel i widział w nim babcię! Nawet sięgał w pustkę, żeby poklepać poręcz, gdzie powinna spoczywać jej ręka! A potem niemal z ulgą zszedł z fotela, ukląkł na podłodze, gdzie leżały rozrzucone stare gazety. Wziął swój ostry rzeźbiarski nóż i wyciął z papieru sylwetkę drzewa o rozłożystych konarach. Jak dobrze było widzieć te ręce artysty przy pracy!

- Pani tutejsza płaci mi z Annie za robotę - już to za pomoc w kuchni albo za te zwierzaki. Nienawidzę, jak je biorą. Zawszem dla siebie je rzezał, nikomu nie puszczał, ale potrza paru rzeczy dla Annie, to i oddaję. Kiepsko ostatnio u niej ze słyszeniem, trza jej kupić aparat na ucho. Za to ja słyszę dobrze jak lis. I szkieł nie potrzebuję. To ty, Heaven, dzieciaku, naprawdę ty? Ładnie wyglądasz, jakbym twoją matkę widział. Annie... wiesz ty, skąd Luke wziął takiego anioła? Wszystko mi się miesza, pamięć już nie ta... - Babcia dobrze wygląda, dziadku - podjęłam z wysiłkiem, klękając przy nim i przykładając sobie do policzka jego starczą, zreumatyzowaną dłoń. - Jak tu was traktują? - Nie tak źle - bąknął. - A ja się okrutnie cieszę, żeś ładna i szykowna, całkiem jak mamusia. No i jesteś, Heaven, aniołku Luke'a. To miód na stare serce widzieć taką śliczną buzię, jakby twoja matka wróciła do życia. Urwał na moment i popatrzył na mnie niespokojnie. - Wiem, żeś nie kochała swojego taty i za nic nie chcesz o nim słyszeć, ale on zawsze będzie ci ojcem, taki już twój los. Mój Luke stąd wybyt i wziął jakąś szaloną, niebezpieczną robotę, tak gadają, ale nie wiem, co to jest. Ważne, że zarabia wielki pieniądz. To i Luke miał za co wsadzić mnie z Annie tutaj, nie zostawił nas na głodową śmierć. Boże, za co był taki wdzięczny? Za tę nędzną norę? Doprawdy, już lepiej by mu byto w starej chałupie! - Dziadku, gdzie jest papa?

Popatrzył na mnie pustym wzrokiem, po czym wziął się do rzeźbienia. - Umarli wstają z grobów - mamrotał. - Bóg spróbował raz i zrobił błąd, więc próbuje jeszcze raz, by było dobrze. Boże, dopomóż jej. Poczułam się nieswojo. Wiedziałam, że dziadek nie zdaje sobie sprawy, jak straszne słowa wypowiada, ale zabrzmiały dla mnie jak wyrok przeznaczenia. Co gorsza, mamrotał dalej: - Popatrz no na nią, Annie, no popatrz... - Dziadku, przestań! Powiedz mi, gdzie jest papa! Powiedz mi, gdzie mogę znaleźć Keitha i Naszą Jane! Przecież widujesz się z papą... musiał ci mówić, gdzie są jego dzieci. Znów ta pustka w oczach. I milczenie. Powiedział już wszystko, co miał do powiedzenia, więc wstałam, żeby wyjść. - Niedługo znów cię odwiedzę, dziadku - obiecałam. - Dbaj o siebie. Zeszłam do Logana czekającego na werandzie. Był z nim ktoś jeszcze. Wysoki, mlody człowiek o ciemnokasztanowych włosach, który odwrócił się, słysząc stukot moich obcasów. Spojrzałam na niego... I ugięły mi się kolana. O Boże! Tom! Mój brat Tom uśmiechał się do mnie tym swoim szerokim uśmiechem... tyle że byt o cate dwa lata i osiem miesięcy starszy i teraz już wyglądał niemal tak samo jak papa! Ruszył ku mnie z wyciągniętymi ramionami.

- Nie wierzę własnym oczom! - krzyknęłam i rzuciłam się w jego silne objęcia. Ściskaliśmy się, całowaliśmy, śmialiśmy i płakaliśmy, paplając jedno przez drugie. Po chwili we troje szliśmy Main Street, trzymając się za ręce, ja w środku. Po drodze przysiedliśmy na ławce w parku. Przed nami, po drugiej stronie ulicy, stał kościół i oczywiście plebania. Jeśli Fanny zobaczy nas z okna, może podejdzie - a przynajmniej będzie nas skrycie obserwować z daleka. - Opowiedz mi wszystko, czego nie pisałeś w listach poprosiłam brata. Tom zerknął na Logana, nieco zmieszany. Logan natychmiast zerwał się z ławki i rzekł, iż musi pilnie wracać do domu. - Wybacz, Logan - tłumaczył się Tom - ale mam tylko dziesięć minut na rozmowę z siostrą i całe lata do przegadania. Zobaczymy się w przyszłym tygodniu, dobrze? - A my widzimy się jutro w kościele - dodał Logan, spoglądając na mnie znacząco. Odszedł. My z Tomem pożeraliśmy się wzrokiem. - Ach, cóż za radość dla moich oczu! - zawołał. - Spróbowałbyś tego nie powiedzieć - stwierdziłam, śmiejąc się radośnie. - No tak, zawsze ten belferski ton! - Jesteś o wiele wyższy i taki przystojny. Tom, w życiu nie przypuszczałam, że z wiekiem staniesz się tak podobny do papy. Co dosłyszał w moim głosie, że uśmiech znikł z jego twarzy?

- Nie podobam ci się teraz? - zapytał. - Ależ bardzo mi się podobasz! Jesteś naprawdę przystojny, tylko czy musisz wyglądać jak skóra ściągnięta z papy? - nieomal krzyknęłam. Poniosło mnie i niepotrzebnie zranitam jego uczucia. - Przepraszam - wykrztusiłam, nakrywając dłonią jego dużą dłoń. - Wszystko przez to zaskoczenie. Nadal miał dziwną minę. - Wiele kobiet uważa, że papa jest najprzystojniejszym mężczyzną na ziemi... Zmarszczyłam brwi i uciekłam spojrzeniem w bok. - Nie chcę o nim rozmawiać, wybacz. Powiedz lepiej, czy wiesz, gdzie są Keith i Nasza Jane. Odwrócił głowę, ukazując mi swój profil. Znów uderzyło mnie jego podobieństwo do papy. - Słyszałem, że mają się dobrze, a Nasza Jane jest już zdrowa. Gdyby papa jej nie sprzedał, już by nie żyła. - Szukasz dla niego usprawiedliwienia? Znów popatrzył na mnie z uśmiechem. - A ty, jak widzę, nie. Heavenly... przestań żyć nienawiścią, bo cię zniszczy i sprawi, że staniesz się gorsza od niego. Pomyśl o tych, którzy cię kochają, jak ja. Nie potępiaj z góry wszystkiego, co dobre, tylko dlatego, że masz okrutnego ojca. Ludzie się zmieniają. Przecież zatroszczył się o dziadka, prawda? Czy pomyślałabyś kiedykolwiek, że to zrobi? Także Buck Henry nie okazał się aż tak zły, na jakiego wyglądał, kiedy pierwszy raz go zobaczyliśmy. Jak sama widzisz, nie jestem zagłodzony, chory ani wyniszczony pracą ponad siły. I niedługo ukończę szkołę.

- Twoje włosy nie są już tak płomiennorude jak kiedyś. - Cóż, przykro mi, ale ja jestem zadowolony. Powiedz mi jeszcze, czy zachowałem diabelski błysk w oczach. - Owszem. - W takim razie nie zmieniłem się zbytnio, co? Miał uczciwą twarz, jasne, szczere spojrzenie nieskrywające żadnych mrocznych sekretów - a ja musiałam opuścić głowę, aby nie dostrzegł w moich oczach straszliwej tajemnicy. Czy gdyby wiedział, szanowałby mnie tak jak zawsze? Mógłby przecież pomyśleć, że jestem nie lepsza od Fanny, a może nawet gorsza. - Dlaczego nie patrzysz mi w oczy, Heavenly? Przełknęłam łzy i spróbowałam podnieść wzrok. Och, gdybym mogła teraz opowiedzieć mu o wszystkim, aby zrozumiał, że te same złe geny, co u Fanny, wpędziły mnie w matnię. Zaczęłam drżeć tak silnie, że Tom przytulił mnie mocno i mogłam oprzeć głowę na jego ramieniu. - Proszę, Heavenly, nie ptacz ze szczęścia, że mnie widzisz, bo ja też się rozpłaczę. Nie płakałem od czasu, kiedy papa sprzedał mnie Buckowi Henry'emu. Wtedy przepłakałem całą noc, zastanawiając się, co będzie z tobą. Powiedz mi, wszystko jest dobrze, prawda? Nic złego się nie stało? - Oczywiście, że wszystko ze mną jest dobrze. Chyba widzisz? Uśmiechnęłam się, skrywając wstyd i poczucie winy. Na szczęście to, co zobaczył, wyraźnie go usatysfakcjonowało, bo odwzajemnił uśmiech.

- Ach, Heavenly, jak cudownie jest być z tobą! A teraz opowiedz mi wszystko, co zdarzyło się od czasu twojego wyjazdu - tylko szybko, bo zaraz muszę wracać. Naglący ton jego głosu sprawił, że rozejrzałam się wokół. Czyżby Buck Henry pojawił się na horyzoncie? - Nie, Tom, ty pierwszy. Opowiedz mi wszystko, czego nie było w listach! - Nie mam czasu. - Zerwał się na równe nogi. W tym samym momencie zobaczyłam znajomą korpulentną postać idącą ulicą. Jeszcze tylko szybko cię uścisnę i muszę lecieć. On mnie szuka. Przyjechał do miasta po lekarstwa dla dwóch chorych krów. Pogadamy sobie o Candlewick następnym razem, dobra? W listach tak niewiele o tym pisałaś, za to aż za dużo o filmach, ciuchach i knajpach. Kurczę, naprawdę wydaje mi się, że wszyscy skorzystaliśmy od dnia, w którym papa nas sprzedał. W szmaragdowych głębinach oczu Toma dostrzegłam nagle cienie, mroczne cienie, które kazały mi zwątpić w jego szczęście, ale zanim zdążyłam o to zapytać, już odchodził, wołając przez ramię: - Muszę wracać, ale umawiamy się na przyszłą sobotę! Przyprowadzę ze sobą Laurie i Thalię, zjemy razem lunch... a może nawet kolację, jeśli się uda! Odprowadzałam go wzrokiem, zasmucona, że musieliśmy się rozstać. Tom był jedynym w świecie człowiekiem, który mógłby mnie zrozumieć, oczywiście gdybym wyznała mu prawdę. Łzy ciekły mi po twarzy, kiedy patrzyłam, jak zbliża się do Bucka Henry'ego. Nie wierzyłam, że mógł go polubić. Ale wyglądał naprawdę świetnie

i chyba był szczęśliwy. Może cienie w jego oczach pojawiły się, gdy zobaczył moje mroczne cienie, bo przecież zawsze rozumieliśmy się bez słów. W sobotę zobaczę go znowu. Już nie mogłam się doczekać!

Rozdział dwudziesty MĘŻCZYZNA, KTÓRY MNIE KOCHAŁ W domu Settertonów czekał na mnie Cal. - Heaven! - zawołał, kiedy zobaczył mnie na schodach. Gdzie się podziewałaś, do diabła?! Zamartwiałem się o ciebie na śmierć! Oto mężczyzna, który mnie kochał i dał mi szczęście, kiedy otoczył mnie czułością i opieką. Mężczyzna, który dając mi miłość, dał mi też wstyd i wyrzuty sumienia. Te wszystkie dary, zsumowane razem, wpędziły mnie w pułapkę. Poddając się jego objęciom i stęsknionemu pocałunkowi, czułam, jak ogarnia mnie gęsta mgła rozpaczy. Kochałam Cala za to, że ocalił mnie przed najgorszą podłością Kitty, lecz desperacko pragnęłam, aby stał mi się ojcem, a nie kochankiem. - Czemu tak na mnie patrzysz, Heaven? Czy tylko w Candlewick mogłaś mnie kochać, a w Winnerrow nie? Nie chciałam kochać go w sposób, jakiego od mnie oczekiwał! Szepnęłam chrapliwie:

- Widziałam dzisiaj Toma, Fanny i dziadka. - To czemu płaczesz? Powinnaś być szczęśliwa. - Nie zawsze coś wygląda tak, jak sobie wyobrażamy, przecież wiesz. Tom jest już prawie wzrostu papy. - A jak dziadek? - Och, taki stary i biedny... wydaje mu się, że babcia ciągle żyje i siedzi obok niego w fotelu. Tylko Fanny jest nadal przewidywalna. Nic a nic się nie zmieniła, jeśli chodzi o charakter, ale wyrosła na piękność. - Jestem pewien, że nie dorasta do pięt swojej siostrze powiedział niskim, intymnym głosem, lekko muskając moje piersi. W tym momencie Maisie otworzyła drzwi i oczy zrobiły się jej wielkie jak spodki. Widziała nas! O Boże! - Kitty cię woła - powiedziała do Cala cicho. - Lepiej idź tam i zobacz, czego chce. Mama może jej raczej zaszkodzić, niż pomóc. W niedzielę wszyscy wstaliśmy wcześnie, żeby przyszykować się do kościoła. W poniedziałek Kitty miała już umówioną wizytę u lekarza. - Wszyscy idziemy na nabożeństwo - powiedziała Reva Setterton, kiedy zobaczyła mnie w holu. - Pośpiesz się ze śniadaniem, żebyś się nie spóźniła. Zdążyłam już ogarnąć córkę, więc może zostać sama na parę godzin. Cal stat w drzwiach sypialni, patrząc na mnie w sposób, który powiększał moje napięcie. Czy po wczorajszym zrozumiał, że lepiej by byto, abyśmy nie zostawali ze sobą sam na sam? Z pewnością musiał zdawać sobie

sprawę, że Logan nadal jest dla mnie ważny. Btagatam go wzrokiem, żeby wrócił do dawnej, ojcowskiej roli, lecz on zmarszczył brwi i odwrócił się, wyraźnie urażony. - Idźcie, a ja zostanę z Kitty - powiedziałam. Cal momentalnie ruszył za Settertonami. Po drodze obejrzał się, rzucając mi przeciągłe, oceniające spojrzenie, po czym uśmiechnął się drwiąco. - Bądź dobra dla twojej matki, Heaven. Czyżbym styszata sarkazm w jego głosie? Zostałam w domu, a Logan pewnie będzie czekał na mnie w kościele. Jakąż idiotką okazałam się, sądząc, że Reva Setterton zostanie, żeby opiekować się córką - i jaką musiała być obojętną matką, aby sugerować, że Kitty może zostać sama. Powoli weszłam na górę. Kitty leżała na szerokim łóżku. Jej twarz, wyszorowana do czysta, była zaczerwieniona i miejscami obtarta, jak moja po kąpieli w gorącej wodzie. Gęste rude włosy zostały rozczesane z przedziałkiem i ciasno zaplecione w dwa warkocze, które sięgały łona. Matka ubrała ją w prostą białą koszulę nocną, taką, jaką nosiły stare kobiety, zapinaną pod samą szyję. Kitty nienawidziła zgrzebnych, tanich koszul. Jeszcze nigdy nie wyglądała tak nieatrakcyjnie. Widać matka wyżyła się na niej w zemście, podobnie jak Kitty wyżyta się na mnie, wpychając mnie do gorącej wody... i oto niespodziewanie poczułam, że ogarnia mnie furia. Jak Reva Setterton mogła zrobić coś takiego ciężko chorej, bezsilnej kobiecie? Zabrałam się natychmiast

do roboty, aby naprawić to, co zepsuła Reva. Wyjęłam najpiękniejszą koszulę Kitty i ściągnęłam z niej tę zgrzebną, a potem natarłam podrażnioną skórę łagodzącym mleczkiem. Dopiero teraz delikatnie ubrałam Kitty w różowe cudo z koronkami. Rozplotłam ciasne warkocze, rozczesałam włosy i ułożyłam, jak umiałam. Na koniec zaczęłam robić makijaż. Przywracając Kitty do poprzedniego stanu, paplałam bez przerwy. - Matko, teraz dopiero rozumiem, jak musiałaś cierpieć. Nie martw się, nawilżające mleczko złagodzi pieczenie. Wiem, nie umiem robić makijażu tak dobrze jak ty, ale się postaram. Jutro zawieziemy cię do szpitala i lekarze dokładnie zbadają ci piersi. Nie musi być tak, że odziedziczyłaś skłonność do nowotworów. Mam nadzieję, że powiedziałaś mi prawdę i byłaś u lekarza... byłaś, tak? Nie odpowiedziała, choć wydawało mi się, że słucha. Łza pojawiła się w kąciku jej lewego oka. Rozprawiałam dalej, sięgając po kolei po róż, ołówek do brwi, nakładając tusz i szminkę. Kiedy skończyłam, Kitty znów wyglądała jak dawniej. - Wiesz co, Kitty Dennison, jesteś piękną kobietą. Cholernie szkoda, że tak tu leżysz i wszystko ci zobojętniało. A wystarczyłoby tylko, byś przestała zamykać się w sobie i powiedziała Calowi, że go kochasz i potrzebujesz; i żebyś przestała ciągle mówić mu „nie" - a byłby dla ciebie najlepszym mężem na świecie. Mój papa nigdy nie nadawał się na męża, dla żadnej kobiety. To urodzony

drań, Kitty! Wiele byś zyskała, gdybyś wygnała go ze swego serca i wpuściła tam Cala. Nienawidzisz mojej matki, a powinnaś jej współczuć - pomyśl, co on jej zrobił. Kitty zaczęła płakać. Łzy spływały jej po twarzy, niszcząc świeży makijaż. Wcześnie rano w poniedziałek Kitty karetką pojechała do szpitala. Towarzyszyłam jej z Calem, ojciec i matka zostali w domu. A Maisie i Danny wybrali się z przyjaciółmi na wycieczkę w góry. Pięć godzin przesiedzieliśmy na twardych, niewygodnych szpitalnych krzesłach, czekając na lekarski werdykt. Raz ja trzymałam go za rękę, raz on mnie. Był blady, spięty i kopcił jak komin. Dopóki Kitty rządziła w domu, nigdy nie palił; teraz odpalał jednego od drugiego. Wreszcie lekarz zawołał nas do gabinetu. Słuchaliśmy wyjaśnień wygłaszanych beznamiętnym tonem: - Nie wiem, jak można było tego wcześniej nie zauważyć, choć bywa, że guz jest bardzo trudny do wykrycia, kiedy kobieta ma tak duże piersi jak pańska żona, panie Dennison. Najpierw wykonaliśmy mammografię lewej piersi, bo z jakichś powodów u kobiet rozwija się on częściej po tej stronie. Pani Dennison ma nowotwór umiejscowiony głęboko, w bardzo niefortunnym miejscu, gdyż jest tam trudno wykrywalny. Ma około pięciu centymetrów - to bardzo dużo jak na ten typ guza. Jesteśmy absolutnie pewni, że pańska żona wiedziała o nim od pewnego czasu. Kiedy zaczęliśmy robić badanie, nagle ocknęła się z letargu i zaczęła się z nami szarpać. Krzyczała: „Pozwólcie mi umrzeć!".

Cal i ja popatrzyliśmy na siebie zszokowani. - Ona mówi? - zapytał. - Panie Dennison, caty czas mogta mówić. Tylko nie chciała. Wiedziała, co się w niej rozwija. Powiedziała nam, że wolałaby raczej umrzeć, niż stracić pierś. Kiedy pacjentka reaguje tak mocno na perspektywę utraty piersi, nie nalegamy na operację, tylko sugerujemy inne rodzaje leczenia. Odmówiła także chemioterapii, gdyż po niej wypadają włosy. Chciała natomiast, abyśmy spróbowali naświetlań... a jeśli to nie pomoże... cóż, powiedziała, że jest gotowa „spotkać swego Stwórcę". - Urwał i coś, czego nie zdołałam odszyfrować, błysnęło na moment w jego oczach. - Szczerze muszę państwu powiedzieć, że guz przekroczył już rozmiar, który rokuje przy naświetlaniach... ponieważ jednak nie ma innej możliwości, pozostaje nam zrobić wszystko, na co nas stać... chyba że przekona pan żonę. Cal wstał i wydawało mi się, że drży. - Wiele razy w życiu próbowałem przekonać żonę do czegokolwiek i wątpię, żeby dzisiaj mi się to udało, ale spróbuję. Robił, co mógł. Byłam z nim przy łóżku Kitty i słuchałam tych błagań. - Kitty, proszę, zgódź się na operację. Chcę, żebyś żyła. Ona znów zamknęła się w sobie. Jedynie kiedy patrzyła na mnie, blade oczy rozbłyskiwały, nie wiem, czy nienawiścią, czy innym uczuciem. - Idź do domu - nakazał mi, siadając na jedynym krześle, które było w sali. - Przekonam ją, choćby miało to trwać caty miesiąc.

Była trzecia po południu. Szłam ulicą, obcasy stukały o chodnik. Miałam niebieskie klipsy, które Cal podarował mi przed tygodniem. Tyle mi dał, praktycznie wszystko, czego mogłam pragnąć. Wręczył mi nawet szkatułkę Kitty z biżuterią, lecz odmówiłam, bo nie mogłam wziąć niczego, co należało do niej. Słodki urok tego pięknego popołudnia sprawił, że poczułam się młodsza i bardziej radosna niż w Candlewick, gdzie od samego początku Kitty nazywała mnie wywloką ze wsi. Cokolwiek miało się stać z Kitty, wynikło w wielkim stopniu z jej winy, bo mogtaby ocalić pierś, gdyby wcześniej zdecydowała się na leczenie. Co najwyżej zostałaby jej niewielka blizna, której żaden mężczyzna nawet by nie zauważył. Z każdym krokiem modliłam się, żeby Calowi udało się namówić ją do operacji. Modliłam się też, aby Kitty zobaczyła w nim wreszcie wartościowego mężczyznę. Zarazem byłam pewna, że jeśli tak się stanie, nie będzie mnie więcej potrzebował. Bo kochał ją od zawsze, a ona traktowała go paskudnie, jak gdyby po tym, co zrobił jej mój papa, nie była już zdolna pokochać nikogo. Papa! Czy zawsze wszystko musiato wracać do papy? Usłyszałam za sobą zbliżające się kroki. Nie obejrzałam się. - Hej! - zawołał znajomy głos. - Czekałem na ciebie wczoraj. Odwróciłam się gwałtownie. Zbliżał się Logan. Taki, jak go sobie wymarzyłam - ale było już za późno. O wiele za późno.

- Idź sobie! - wybuchłam. - Nie chcesz mnie, rozumiesz? - Zaraz, zaczekaj! - Zrównał się ze mną. Chwycił mnie za ramię i zmusił, abyśmy szli dalej razem. - Dlaczego się tak zachowujesz? Co ja ci zrobiłem? Jednego dnia mnie kochasz, a następnego odpychasz od siebie... o co chodzi? Zabolało mnie serce, aż zrobiło mi się słabo. Tak, kochałam go, lecz wiele między nami nie zostało jeszcze powiedziane. - Logan, bardzo mi przykro, ale nie mogę zapomnieć, jak zignorowałeś mnie w tamtą ostatnią niedzielę, kiedy papa sprzedał mnie Dennisonom. Oczekiwałam, że mi pomożesz, lecz ty patrzyłeś, jakbyś mnie nie widział - a przecież, kiedy zabrakło panny Deale, byłeś dla mnie wszystkim! Byteś moim rycerzem na białym koniu, moim zbawcą! Nie kiwnąłeś palcem, nic nie zrobiłeś, absolutnie nic! Jak mogę ci ufać? Ból pojawił się w jego oczach. - Heaven, oprzytomniej wreszcie! Czy ty myślisz, że jesteś sama na świecie ze swoimi problemami, a inni nie mają żadnych? Wiesz, że miałem wtedy kłopoty ze wzrokiem. Czy wiesz, co się ze mną działo, kiedy ty głodowałaś? Omal nie oślepłem i w końcu trafiłem do specjalistycznego szpitala, gdzie zoperowano mi oczy! Tam bytem! Daleko od ciebie, uwięziony w szpitalnym łóżku, z głową w obejmie, z zabandażowanymi oczami, które długo się goiły. A potem musiałem nosić ciemne szkła i uważać na każdy swój ruch, dopóki blizny

na siatkówkach się nie zrosty. Tamtego dnia w kościele, kiedy myślałaś, że nie zauważam twojego istnienia, bardzo chciałem widzieć, ałe przed oczami miałem tylko rozmazane plamy - mimo to wypatrywałem ciebie! Dlatego w ogóle tam przyszedłem! - A teraz widzisz dobrze? - zapytałam ze ściśniętym gardłem. Uśmiechnął się i z bliska zajrzał mi w twarz. - Widzę cię normalnymi, młodymi oczami. Heaven, wybaczysz mi teraz tamtą niedzielę? - Tak - szepnęłam, łykając łzy, które znów piekły pod powiekami; przygryzłam wargi, kiedy na moment oparłam mu głowę na piersi. I po cichu modliłam się do Boga, aby pozwolił Loganowi wybaczyć mi, jeśli kiedykolwiek wyznam mu prawdę... jeśli w ogóle to zrobię. Teraz byłabym dla niego niczym, gdyby się dowiedział, że nie jestem taka, jaką sobie wymarzył. Nie mogłam mu tego powiedzieć, nie w tym momencie. Z rozmysłem wzięłam go za rękę i powiodłam ku leśnym rejonom Winnerrow. - Dokąd idziemy? - zapytał, splatając swoje palce z moimi. Zobaczyć twój stary dom? - Nie, przecież już tam byłeś i zobaczyłeś wszystko, co chciałam przed tobą ukryć. Jest inne miejsce, które powinnam pokazać ci już dawno temu. Szliśmy zarośniętą ścieżką prowadzącą ku cmentarzowi. Od czasu do czasu zerkałam na Logana; parę razy nasze spojrzenia spotykały się na moment, a wtedy musiałam hamować łzy. Kochał mnie, to było widać. Czemu

nie potrafiłam być silniejsza, stawić oporu? Zatkałam i potknęłam się, on mnie podtrzymał. I już nie puścił. Znalazłam się w jego ramionach. - Kocham cię, Heaven - wyszeptał chrapliwie. Ciepłym, słodkim oddechem owionął mi twarz... i mnie pocałował. Wczoraj w nocy nie spałem, tylko rozmyślałem o tym, jaka jesteś cudowna, lojalna i pełna poświęcenia dla swojej rodziny. Takiej kobiecie mężczyzna może zaufać; taką można zostawić samą, a ona dotrzyma wierności. Otępiała od nieznośnej udręki, usiłowałam nie dopuścić, aby blask jego uczucia rozproszył mroczne cienie w moim sercu, a on mówił i mówił, aż wiedziałam już prawie wszystko o jego rodzicach, ciotkach, wujach i kuzynach. Tak doszliśmy do brzegu rzeki, nad którą spędzaliśmy niegdyś całe godziny. Miałam wrażenie, że czas stanął w miejscu. Tu narodziła się młodzieńcza miłość. I teraz usiedliśmy, może nawet w tym samym miejscu, tak blisko, że nasze ramiona dotykały się i czułam jego udo przy swoim. Patrzyłam na wodę opływającą kamienie i powoli zaczęłam najtrudniejszą opowieść z mojego życia. Wiedziałam, że kiedy skończę, Logan mnie znienawidzi. - Babcia często mówiła, że moja prawdziwa mama przychodziła tutaj - powiedziałam, pokazując na źródło wytryskujące ze skalnej szczeliny - i napełniała stare wiadro z dębowych klepek źródlaną wodą. Uważała bowiem, że lepiej niż woda ze studni nadaje się do picia, do gotowania zupy czy rozpuszczania farb do barwienia

starych pończoch, z których babcia wyplatała chodniczki. Jeden taki leżat pod moją kotyską, żeby zimno nie ciągnęto od podłogi. Babcia jak mogła starała się przygotować chatupę na moje przyjście. Logan wyciągnął się obok mnie na trawie, leniwie przesiewając przez palce długie pasma moich włosów. Co za romantyczna scena - siedzieliśmy nad rzeką, jakbyśmy zostali właśnie stworzeni i wymyśliliśmy miłość. Wyobrażałam sobie nas jak na obrazie - piękni, bez jednej zmarszczki, w rozkwicie młodości... ale już inne pszczoły krążyły nad tymi kwiatami. Teraz Logan pieścił moje dłonie, najpierw jedną, potem drugą, całując ich wnętrza i opuszki palców. - To za wszystkie dni, kiedy tak bardzo cię pragnąłem, a ciebie nie było - szepnął. Przyciągnął mnie do siebie, aż przylgnęłam do jego piersi i moje długie włosy okryły nasze twarze jak ciemny szal, kiedy zaczęliśmy się całować. Potem ległam z policzkiem przytulonym do jego piersi, a on otoczył mnie ramionami. Gdybym była taka, za jaką mnie uważał, moje szczęście byłoby absolutne. Tymczasem czułam się jak ktoś ciężko chory na ostatnim pikniku w swoim życiu. Nawet złoty blask słońca nie był w stanie rozproszyć mroku mojej duszy. Zamknęłam oczy, pragnąc, by nie przesta! mówić i nie dał mi szansy zdruzgotania swoich marzeń - a także moich. - Pobierzemy się, zanim zdążą przekwitnąć róże, w roku, w którym skończę szkołę. Zanim jeszcze spadnie śnieg, Heaven.

Pokręciłam głową, niemal uwiedziona jego wizjami. Miałam zamknięte powieki, a mój oddech zrównał się z jego oddechem. Pieścił moje plecy, ramiona, a potem nieśmiało zsunął dłoń na pierś. Szarpnęłam się z krzykiem, wyrwałam z jego uścisku i usiadłam. Głos mi drżał, kiedy powiedziałam: - Chodźmy już, dobrze? Musisz to zobaczyć, jeśli masz zrozumieć, kim jestem. - Już wiem, kim jesteś. Heaven, dlaczego twoje oczy są takie wielkie i przerażone? Nie chciałem cię skrzywdzić, przecież cię kocham. Nie znał prawdy. Tylko Cal wiedział, przez co przeszłam, i tylko on rozumiał, że jestem kobietą z rodu Casteelów, zepsutą do szpiku kości. I nie dbał o to, a przynajmniej nie tak jak idealni Stonewallowie. Logan odrzucał Fanny, bo była zbyt swobodna i folgowała swoim popędom. Jasne spojrzenie Logana zmąciła troska. Wyczuwał, że mam sekret, który zabiera mu szczęście. - Mam dziwne pragnienie - powiedziałam cichym, drżącym głosem. - Jeśli ci to nie przeszkadza, Logan, chcę zobaczyć jeszcze raz grób mojej matki. Umierając, zostawiła mi swoją portretową lalkę, której nie udało mi się ocalić od ognia - a była mi tak potrzebna, by udowodnić, kim jestem, gdy w Bostonie odszukam rodzinę mojej mamy! - Chcesz tam pojechać? Po co? Kiedy weźmiemy ślub, moja rodzina stanie się twoją rodziną! - Po prostu muszę. Czuję, że muszę to zrobić, nie

tylko dla siebie, również dla mamy. Ona uciekła z domu i odtąd rodzice o niej nie słyszeli. Musieli martwić się o córkę przez te wszystkie lata. Czasami lepiej jest znać prawdę, niż wiecznie się domyślać, spekulować... Wspinaliśmy się stromą ścieżką. Im byliśmy wyżej, tym bardziej kolorowe otaczały nas drzewa, liście tworzyły czarodziejski tygiel barw, a spoza szczytów gór wyzierała jesień. W dolinie, dokąd nie dochodziły porywiste wiatry, pozostało dwoje rodziców, którzy nienawidzili dziewczyny od Casteelów, bo nie była warta ich jedynego syna. Wzięłam Logana za rękę. W tym momencie kochałam go czystą, młodzieńczą miłością. Szliśmy dalej ramię przy ramieniu. - Czy muszę milion razy powtarzać, że cię kocham, abyś mi wreszcie uwierzyta? - zapytał. - Czy mam upaść przed tobą na kolana i oświadczyć ci się? Nic, co powiesz, nie odwiedzie mnie od miłości i szacunku do ciebie! Och, było coś, co mogłabym powiedzieć i co zmieniłoby wszystko. Mocniej ścisnęłam dłoń Logana i prowadziłam go dalej w górę ścieżką wijącą się między wysokimi sosnami i potężnymi dębami. Stopniowo drzewa zastąpiły krzewy... i znaleźliśmy się na cmentarzu. Był mały, stary i prawie zapomniany. Teraz pochówki urządzano w dolinie, gdzie grunt byt bardziej płaski i mniej skalisty, co ułatwiło kopanie grobów i umożliwiło koszenie trawy maszynami. Nikt nie skosił trawy wokół grobu mojej mamy. Wąski wzgórek zaczął się już zapadać. Nad nim sterczał tani nagrobek w kształcie krzyża.

Anioł Ukochana małżonka Thomasa Luke'a Casteela Puściłam ciepłą dłoń Logana i uklękłam przy grobie. Z pochyloną głową modliłam się, abym pewnego dnia dostąpiła łaski zobaczenia mamy w raju. Jeszcze w mieście zerwałam czerwoną różę w ogrodzie pastora Wise'a i teraz włożyłam ją do szklanego słoika, który lata temu wkopałam w ziemię u stóp mogiły. Nie było tu wody, którą mogłabym go napełnić. Czerwona róża zmarnieje - tak jak moja matka zmarniała w nieprzyjaznych górach. Wiatr targał gałęzie krzewów, a ja klęczałam, usiłując zebrać siły do wyznania Loganowi prawdy. - Chodźmy już - rzucił niecierpliwie, zerkając na słońce zniżające się nad szczytami gór. Czyżby coś wyczuwał? To samo co ja? Wieczorne odgłosy natury wzmogły się, niesione wiatrem z dolin, wracające echem z wąwozów, przemieszane z szumem liści nad moją głową i szeptem długich cmentarnych traw. - Chyba będzie padać... Nadal nie byłam w stanie mu powiedzieć. - Heaven, co my tu właściwie robimy? Czy przyszliśmy tu tylko po to, żebyś klęczała tak i płakała? Ty żyjesz, powinnaś cieszyć się życiem! - Nie słuchasz mnie, Logan. Nic nie widzisz, niczego nie rozumiesz. To grób mojej matki, która umarła w wieku czternastu lat, kiedy mnie urodziła.

- Tak, mówiłaś mi o tym - powiedział miękko, przyklękając obok mnie i otaczając ramieniem moje plecy. - Czy nadal cię to tak boli? Nawet jej nie znałaś. - Znałam. Czasami budzę się i czuję się tak, jak ona musiała się czuć. Ona jest mną. Kocham te góry i nienawidzę ich. Tyle mi dają i tyle zabierają. Są groźne i piękne. Bóg pobłogosławił tę krainę i przeklął jej mieszkańców, dlatego człowiek czuje się tu mały i nieważny. Chcę stąd uciec i jednocześnie chcę zostać. - W takim razie pozwól, że zadecyduję za ciebie. Wracamy w dolinę, a za dwa lata bierzemy ślub. - Nie musisz się ze mną żenić. - Kocham cię. Zawsze cię kochałem. Nigdy w moim życiu nie było nikogo poza tobą. Czy to nie wystarczy? Moje łzy spadały jak rosa na czerwoną różę. Niebo pociemniało, nadciągały burzowe chmury. Wreszcie zaczęłam mówić, ale Logan przerwał: - Heaven, proszę, nie mów niczego, co zniszczyłoby moje uczucie do ciebie. Jeśli to, co zamierzasz powiedzieć, ma mnie zranić, lepiej zamilcz. Nie mów, błagam, nie mów! Nie posłuchałam. Zdecydowałam się wyrzucić z siebie wszystko właśnie teraz, właśnie tutaj, żeby mama słyszała to także. - Nie jestem taka, za jaką mnie... - Jesteś dokładnie taka, za jaką cię uważam - przerwał mi gwałtownie. - Kocham cię, Logan - szepnęłam z pochyloną głową. - Czułam to od dnia, kiedy się po raz pierwszy spotkaliśmy. A jednak dopuściłam, aby inny...

- Nie chcę o tym słyszeć! - wybuchnął. Zerwał się na równe nogi, i ja również. Stanęliśmy twarzą w twarz. Poryw wiatru rozwiał mi włosy, które musnęły mu wargi. - Ty wiesz, tak? - Chodzi ci o to, co rozgaduje Maisie? O nie, nie uwierzę w takie podłości! Nie wierzę w plotki! Kocham cię... i nie próbuj mnie przekonać, że jest powód, dla którego miałbym się wyrzec uczucia! - Ależ jest! - wykrzyknęłam z desperacją. - W Candlewick naprawdę nie byto tak cudownie, jak pisywałam ci w listach, chcąc, żebyś uwierzył w moje szczęście. Bardzo kłamałam... a Cal był... Logan odwrócił się i odbiegł! Pędził w dół ścieżką wiodącą do Winnerrow, krzycząc: - Nie! Nie! Nie chcę o tym słyszeć! Nigdy więcej mi tego nie mów! Chciałam go dogonić, ale miał o wiele dłuższe nogi, a obcasy moich pantofli grzęzły w ziemi, spowalniając bieg. W końcu zawróciłam, bo postanowiłam zobaczyć jeszcze rodzinny dom. Widok był przygnębiający. Na ścianie pozostał jaśniejszy prostokąt w miejscu, gdzie wisiał plakat papy z tygrysem. Pod nim, kiedy byliśmy jeszcze z Tomem mali, stata nasza kołyska. Patrzyłam na żeliwny, pordzewiały piecyk pokryty zielonymi plamami; łzy zakręciły mi się w oczach, kiedy przeniosłam wzrok na prymitywne drewniane krzesła zrobione przez dawno zmarłych Casteelów. Wiele desek było obluzowanych, a wszystkie drobne przedmioty, którymi usiłowaliśmy

upiększyć tę chałupę, znikły. I Logan to oglądał! Zaczęłam płakać i płakałam długo, gorzko, wylewając łzy nad wszystkim, co straciłam i co jeszcze stracę. W ciszy wymarłej chaty wiatr zaczął wyć i gwizdać, po chwili uciszył go narastający szum ulewy. W strugach deszczu ruszyłam z powrotem do Winnerrow, gdzie również nie miałam miejsca dla siebie. Cal czekał na mnie na galerii domu Settertonów, przechadzając się wielkimi krokami tam i z powrotem. - Gdzieś ty była, że jesteś taka mokra i ubłocona? - Odwiedziłam z Loganem grób mojej mamy... - szepnęłam i usiadłam na najwyższym stopniu schodków. - Tak właśnie myślałem, że poszłaś gdzieś z nim. - Usiadł koło mnie, też obojętny na ulewę. - Przez cały dzień byłem z Kitty i jestem wykończony. Ona nie chce jeść. Podłączyli ją do kroplówki, a jutro mają się zacząć naświetlania. Wcale nie była u lekarza. Guz rósł od dwóch czy trzech lat. Heaven, Kitty wolała umrzeć, niż stracić to, co jest dla niej istotą jej kobiecości. - Jak mogę ci pomóc? - wyszeptałam. - Zostań ze mną. Nie opuszczaj mnie. Jestem człowiekiem słabym, mówiłem ci to już. Kiedy zobaczyłem, jak idziesz z Loganem Stonewallem, poczułem się stary. Powinienem wiedzieć, że młodość upomni się o swoje, a ja jestem starym durniem, który złapał się we własne sidła. Przysunął się jeszcze bliżej do mnie. Zerwałam się na nogi w przypływie nagłej paniki. Cal mnie nie kocha, nie tak jak Logan. Potrzebuje mnie tylko, abym zastąpiła mu Kitty.

- Heaven! - krzyknął. - Ty też się ode mnie odwracasz? Błagam, zostań, bardzo cię potrzebuję! - Nie kochasz mnie! - odkrzyknęłam. - Kochasz ją! Zawsze ją kochałeś! Nawet kiedy była dla mnie okrutna, ty ją usprawiedliwiałeś! Podniósł się ciężko i przygarbiony ruszył ku wejściu do domu Settertonów. - Masz wiele racji, Heaven. Sam nie wiem, czego chcę - rzekł, odwracając się ku mnie z ręką na klamce. - Chcę, żeby Kitty żyta, a jednocześnie chcę, żeby umarła i przestała mi być ciężarem. Chcę ciebie, ale wiem, że to jest złe. Nigdy, przenigdy nie powinienem ulec jej namowom i zgodzić się na sprowadzenie ciebie do naszego domu! Łup! Zawsze zatrzaskiwano mi jakieś drzwi przed nosem.

Rozdział dwudziesty pierwszy CUDU NIE BĘDZIE Minął tydzień. Codziennie jeździłam do Kitty do szpitala. Nie widziałam Logana od dnia, kiedy byliśmy na starym cmentarzu i uciekł ode mnie, i wiedziałam, że już za tydzień wyjedzie stąd do szkoły. Wiele razy przechodziłam przed drogerią Stonewalla w nadziei, że zobaczę go choć przez szybę - jednak wytrwale wmawiałam sobie, że lepiej mu będzie beze mnie. A mnie będzie lepiej bez kogoś, kto nigdy nie wybaczy mi, że nie jestem jego ideałem. Zbyt zepsuta, musiał sobie myśleć, za bardzo podobna do Fanny. Godziny spędzane przy łóżku Kitty nieznośnie wydłużały moje dni. Cal siedział po jednej stronie łóżka, ja po drugiej. Odczuwałam jej cierpienie niemal jak własne. I rozmyślałam. Cieszył mnie widok Kitty leżącej bezsilnie, niezdolnej uderzyć mnie ani upokorzyć obraźliwymi słowami. A jednocześnie przepełniało mnie współczucie i gotowa byłam zrobić wszystko, by ulżyć jej cierpieniom

- jakbym pragnęła odkupić swoje winy, zapomnieć, znów poczuć się dobra i czysta jak wtedy, zanim Kitty zaczęła mnie niszczyć. Pielęgniarki chodziły koło niej, ale ja ją kąpałam. Wykonywałam zabiegi kosmetyczne, na które one nie miały czasu, jak nacieranie ciała mleczkiem czy układanie włosów. I często w trakcie takiej pielęgnacji czułam, że mogłabym naprawdę ją kochać, gdyby tylko dała mi szansę. Dwa razy dziennie robiłam jej makijaż, wcierałam za uszy ulubione perfumy, malowałam paznokcie - a ona przyglądała mi się tymi dziwnymi, bladymi oczami. - Kiedy umrę, musisz wyjść za Cala - szepnęła raz. Zaskoczona uniosłam głowę, ale zamknęła oczy i już wiedziałam, że nic nie powie, nawet kiedy je znów otworzy Boże, niech ona wyzdrowieje, proszę! - modliłam się bezustannie. Kochałam Cala i potrzebowałam go jako ojca. Ale nie mogłabym go pokochać tak, jak chciała Kitty. Zwykle kiedy się nią zajmowałam, paplałam bez przerwy, mówiąc bardziej do siebie niż do niej. Mówiłam o jej rodzinie i ich wielkiej trosce o jej zdrowie (choć nie przejawiali najmniejszej troski), usiłując podnieść Kitty na duchu, natchnąć ją odwagą do walki. Niejednokrotnie widziatam w jej oczach łzy. Kiedy indziej patrzyła na mnie z kompletną obojętnością. W jakiś sposób czułam, że się zmienia. - Nie patrz tak na mnie, matko - powiedziałam nerwowo. Obawiałam się, że Maisie mogła ją odwiedzić i opowiedzieć, w jakiej sytuacji widziała mnie i Cala. To nie była moja wina, Kitty, naprawdę - chciałam

usprawiedliwić się, wciągając jej przez głowę śliczną nową koszulę i układając ręce w naturalnej pozie, aby nie wyglądała jak nieboszczyk. Zaledwie skończyłam, zjawiła się jej matka, witając mnie od progu spojrzeniem pełnym dezaprobaty. Ochronnym gestem zaplotła silne ramiona na wydatnym silikonowym biuście, a groźny grymas na jej twarzy się pogłębił. - Lepiej by wyglądała bez tej tapety - mruknęła, rzucając mi kolejne cierpkie spojrzenie. - Nauczyła cię tych dziwkarskich sztuczek, co? Urobiła cię pod siebie, zaraziła własnymi grzechami. Tyle razy próbowałam wypalić z niej to zlo! I nic. Nie było na nią rady. A teraz ją pożera, rośnie w niej... nie na darmo powiada się, że Pan zawsze zwycięża. - Jeśli chce pani przez to powiedzieć, pani Setterton, że wszyscy kiedyś umrzemy, to rzeczywiście prawda. Ale dobra chrześcijanka, jak pani, powinna wierzyć w życie po śmierci... - Kpisz sobie ze mnie, dziewczyno? Kpisz? Zobaczyłam w jej oczach ten sam złowrogi błysk co u Kitty. - Ona lubi ładnie wyglądać, pani Setterton - zaprotestowałam. - Ładnie? - powtórzyta szyderczo, spoglądając na córkę z jawnym obrzydzeniem. - Nie ma innych koszul, tylko te różowe? - Lubi różowy kolor. - Co dowodzi, że nie ma za grosz gustu. Rudym nie pasuje różowy. Ciągle jej to mówiłam, a ona dalej swoje.

- Każdy ma prawo ubierać się tak, jak lubi - upierałam się. - A ty musisz jeszcze robić z niej klauna! - Nie, maluję ją, żeby wyglądała jak gwiazda filmowa. - Jak dziwka, a nie gwiazda! - stwierdziła lodowato Reva Setterton, obrzucając mnie kamiennym spojrzeniem. - Wiem o tobie. Maisie mi powiedziała. Ten jej chłop jest tyle wart, co i ona, inaczej by jej nie chciat. Zawsze była diabelskim nasieniem, od dziecka - a tyś nie lepsza! Nie chcę cię w swoim domu! Nie pokazuj mi się więcej na oczy, ty wywłoko z gór! Zabieraj się do motelu przy Brown Street; tam twoje miejsce, wśród takich samych dziwek jak ty! Zawładnęły mną osłupienie i gniew, aby za moment ustąpić palącemu poczuciu winy. Dostrzegła to i uśmiechnęła się okrutnie. - Nie chcę cię więcej widzieć! I lepiej schodź mi z drogi! Bezradnie rozłożyłam ręce, trzęsąc się cała. - Muszę przychodzić do Kitty. Bardzo mnie teraz potrzebuje. - Słyszałaś, co mówiłam, szmato? Precz z mojego domu! Wybiegła z sali, nawet nie spojrzawszy na córkę, której wcześniej nie okazata współczucia ani wsparcia. Czy zjawiła się tu tylko po to, by powiedzieć mi, co o mnie myśli? Kitty patrzyła na drzwi, a w jej bladych oczach był błysk udręki. Łzy krętą dróżką pociekły mi po policzkach, kiedy znów odwróciłam się do Kitty, aby poprawić jej okrycie i dokończyć układanie włosów.

- Ślicznie wyglądasz, Kitty. Nie wierz w to, co usłyszałaś. Twoja matka jest dziwną kobietą. Widziałam albumy z rodzinnymi fotografiami, bardzo przypominasz ją, kiedy byta w twoim wieku... lecz jesteś o wiele ładniejsza. Pewnie zawsze zazdrościła ci urody. Czemu, ach, czemu ją chciałam pocieszyć, gdy ona potrafiła być wobec mnie tak okrutna? Pewnie przez zazdrość Reva Setterton tak podle postępowała z córką, ona zaś robiła to samo ze mną. - Idź stąd już - wymamrotała Kitty z wysiłkiem. - Matko! - Nie jestem twoją matką. - Jaki koszmarny ból pojawił się na mgnienie w jej oczach! - Zawsze chciałam być matką, najbardziej w świecie pragnęłam mieć własne dziecko. Dobrze, że wiem, co zrobiłaś. Nie warto być matką. Nigdy nie byto warto. Nie warto żyć. - Kitty! - Zostaw mnie! - krzyknęła słabym głosem. - Mam prawo umrzeć w spokoju. A jak przyjdzie czas, sama sobie poradzę. - Nie, nie masz prawa umrzeć! Przecież masz męża, który cię kocha! Musisz żyć! Cal cię potrzebuje. Musisz znaleźć siłę do walki. Kitty, btagam, zrób to dla Cala. On cię kocha. Zawsze cię kochał. - Wynoś się! - zawyła, jakby przybyło jej sił. - Idź do niego! Zajmij się nim, kiedy odejdę. Już niedługo! Teraz jest twój. Dar od mnie! Wzięłam go do siebie, bo mi się wydawało, że ma w sobie coś z Luke'a. Taki byłby Luke, gdyby wychował się w porządnej miastowej

rodzinie. - W jej gardle narastało łkanie; okropny, zdławiony odgłos wychodzący jakby z samych trzewi. - Kiedy pierwszy raz usiadł przy moim stole, opuściłam oczy i udawałam, że to Luke. Przez całe małżeństwo dopuszczałam go do siebie tylko dlatego, że wyobrażałam sobie, że to Luke. Och, Kitty, głupia, głupia Kitty! - Ależ Cal jest wspaniałym mężczyzną! Papa nie może się z nim równać! On jest podły! Blady ogień w jej oczach stał się palący. - O mnie też to słyszałam przez całe życie. Nie jestem zła, nie jestem! Nie! Dłużej nie mogłam tego znieść. Wyszłam. Co za sztuczki wyprawia miłość ze zdrowym rozsądkiem? Czemu wybiera się tego jednego mężczyznę, skoro są tysiące innych? Ja tak samo szukałam Logana. I teraz rozpaczliwie pragnęłam odnaleźć go znów i usłyszeć, że rozumie mnie i wybacza. Kiedy jednak mijałam drogerię, nie zobaczyłam go za szybą. Statam w mżącym deszczu, pod koroną wielkiego wiązu i wpatrywałam się w okna mieszkania nad lokalem na rogu ulicy. Może obserwował mnie zza firanek? W jednym z okien mignęła mi jego matka, lecz zaraz pociągnęła sznur i zasunęła zasłonę. Wiedziałam, że pragnie, abym trzymała się z daleka od jej syna. I miała rację, och, miała rację... Ruszyłam w stronę Brown Street, do jedynego motelu w mieście. Dwa pokoje, które wynajął Cal, nadal były dla nas zarezerwowane. Kiedy odświeżyłam się i przebrałam w suche rzeczy, znów wyszłam na deszcz i wróciłam

do szpitala. Zastałam tam Cala, który siedział osowiały na kanapce w poczekalni, z roztargnieniem przerzucając strony kolorowego magazynu. - Jest lepiej? - zapytatam. - Nie - odburknął. - Gdzie byłaś? - Miałam nadzieję, że zobaczę się z Loganem. - I co? - spytał chłodno. -Nic... Sięgnął po moją dłoń i zamknął ją w mocnym uścisku. - Co teraz zrobimy i jak będziemy żyć? To może trwać pół roku, rok albo dłużej. Heaven, łudziłem się, że jej rodzice nam pomogą. Nic z tego. Wycofali pomoc finansową i teraz Kitty ma tylko mnie i ciebie... - Tak, ma tylko nas - powiedziałam, siadając przy nim. - Ja mogę iść do pracy. Milczał. Siedzieliśmy, trzymając się za ręce. Cal nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w ścianę przed sobą. Od dwóch tygodni mieszkaliśmy w motelu. Ani razu nie widziałam Logana. Zapewne wyjechał już do szkoły, nie pożegnawszy się ze mną. To uświadomiło mi aż nazbyt jasno, że zaczęła się nauka, a ja mogę tylko o niej marzyć. Do tego okazało się, że choć piszę na maszynie z szybkością dziewięćdziesięciu słów na minutę, nie mogę znaleźć pracy. Jesień rozgościła się w pełni. Dwa razy widziałam się z Tomem, lecz jego wizyty byty krótkie, nie zdążyliśmy powiedzieć sobie wszystkiego. Zawsze czekał na niego Buck Henry, nieukrywający niezadowolenia na mój

widok. Codziennie chodziłam do dziadka, mając nadzieję, że wreszcie spotkam tam papę, ale na razie się nie pojawił. Próbowałam zobaczyć się z Fanny, lecz więcej nie chciała podejść do drzwi. Czarna służąca odpowiadała mi niezmiennie: „Panienka Louisa nie rozmawia z nieznajomymi" - choć tłumaczyłam jej, że jestem rodzoną siostrą. Znienawidziłam motel i sposób, w jaki patrzono tam na Cala i na mnie, choć mieszkaliśmy w osobnych pokojach i nie kochaliśmy się ani razu. Do kościoła jeździliśmy do innego miasta, wiedząc, że pastor Wise nie wpuścitby nas do swojej świątyni. Pewnego ranka obudziłam się zmarznięta. Porywisty północny wiatr zrywał liście z drzew i przeciskał się przez okienne szpary, kiedy wstałam, żeby się ubrać. Chciałam się przejść przed śniadaniem. Dzień był pochmurny i deszczowy, góry skrywała mgła. Na dalekich szczytach leżał już śnieg. Tam sypie, tu leje... a ja tkwię uwięziona w miejscu, do którego powrót jeszcze niedawno byt moim marzeniem. Usłyszałam za sobą kroki; za moment u mojego boku pojawiła się wysoka postać. Spodziewałam się Cala, ale to był Tom! Od razu zrobiło mi się ciepło koło serca. - Dzięki Bogu, że znów cię widzę! W ostatnią sobotę czekałam i czekałam, modląc się, żebyś przyszedł. Chwycił mnie w objęcia, pewnie myśląc, że głupio się o niego martwię. - Dzisiaj mam dla ciebie całą godzinę. Zjemy razem śniadanie? Chciałbym, żeby i Fanny dołączyła do nas. Byłoby prawie jak w starych czasach!

- Próbowałam ją odwiedzić, ale ona nie chce mnie widzieć. Za każdym razem w drzwiach pojawia się czarna służąca, a Fanny chyba w ogóle nie wychodzi z domu. - Nie podobają mi się szeptane plotki, które krążą po mieście rzekł, marszcząc brwi. - Nikt nie widział Fanny od czasu twojego przyjazdu, a wcześniej wszędzie jej było pełno. Paradowała po ulicach, chwaląc się nowymi ciuchami i gadając, jacy to hojni są pastorostwo. Teraz nawet nie pojawia się na niedzielnym nabożeństwie i przestała bywać w towarzystwie, podobnie jak Rosalynn Wise. - Pewnie żeby mnie nie spotkać - stwierdziłam gorzko. - Pani Wise siedzi w domu i jej pilnuje. Zobaczysz, jak tylko wyjadę, Fanny wyjdzie z ukrycia. W restauracji obsługującej kierowców ciężarówek zjedliśmy solidne śniadanie, ze śmiechem wspominając nasze dawne, ubogie posiłki. Brat uparł się, że zapłaci. - Zdecydowałeś się już, którą z siostrzyczek wybierasz? zapytałam. - Nie. - Uśmiechnął się nieśmiało. - Lubię obie. Chociaż Buck Henry mówi, że jeśli poślubię Thalię, pośle mnie na studia, a farmę zapisze jej. Jeśli poślubię Laurie, farma przypadnie mnie... Postanowiłem, że nie ożenię się z żadną. Jak tylko skończę szkołę, odejdę stamtąd i pójdę we własnym kierunku. - Dotąd mówit lekkim tonem, teraz stał się poważny. - Czy nie zabrałabyś mnie ze sobą, kiedy będziesz jechać do Bostonu? Sięgnęłam po jego dłoń i roześmiałam się z radości, że usłyszałam słowa, które tak bardzo miałam nadzieję

usłyszeć. Ludzie w Bostonie mają mniej uprzedzeń niż tutejsi. Na pewno poznają się na nas. Tam z łatwością znajdę zajęcie i będę przysyłać Calowi pieniądze na opiekę nad Kitty. Wystawił dom w Candlewick na sprzedaż, ale suma, którą może uzyskać, nie wystarczy, jeśli Kitty będzie dtugo chorowała. - Nie patrz tak na mnie, Heavenly. Wszystko u mnie gra, jak widzisz. - Ciągle trzymając się za ręce, szliśmy do domu opieki, żeby odwiedzić dziadka. - Nie ma go - poinformowała Sally Trench, kiedy wreszcie usłyszała głośne pukanie Toma. - Wasz ojciec przyjechał i go zabrał. - Papa tu był! - zawołał Tom, nieprawdopodobnie uszczęśliwiony. - I dokąd zabrał dziadka? Sally powiedziała tylko, że odjechali jakieś pół godziny temu. - Papa może być jeszcze w mieście, Heavenly! - ekscytował się Tom. - Pośpieszmy się, może go znajdziemy! - Nie chcę go widzieć! Nigdy więcej! - wybuchłam. - A ja chcę! Tylko on może nam powiedzieć, gdzie są Keith i Nasza Jane. Ruszyliśmy biegiem. Winnerrow nie jest duże, raptem główna ulica i dwanaście przecznic. Biegnąc, zerkaliśmy przez okna wystawowe sldepów i przystawaliśmy, aby pytać przechodniów. Dopiero szósty powiedział, że widział papę. - Myślę, że pojechał do szpitala. Po co to zrobił? - Idź sam - powiedziałam bezbarwnym głosem, kiedy Tom zaczął nalegać, byśmy się tam udali.

Bezradnie rozłożył ręce o dużych, spracowanych dłoniach. - Heavenly, muszę być z tobą szczery. Okłamywałem cię przez cały czas. W listach i nie tylko. Na zdjęciach, które ci przysłałem, byty Laurie i Thalia, ale to moje dawne szkolne koleżanki. Dzieci Bucka Henry'ego spoczywają na przykościelnym cmentarzu. Ten ładny dom należy do rodziców Laurie i leży dziesięć kilometrów stąd, przy szosie. Dom Bucka może kiedyś był ładny, ale teraz popada w ruinę i wymaga remontu. Buck zaś jest jak nadzorca niewolników i goni mnie do roboty przez czternaście godzin dziennie. - A więc kłamałeś? Wszystkie listy, którymi żyłam w Candlewick, zawierały nieprawdę? - Całkowitą. Nie pisałem prawdy, bo nie chciałem, żebyś się o mnie martwiła. Ale teraz wreszcie muszę ci wyznać: nienawidzę tej farmy! I nienawidzę Bucka Henry'ego! Czasami czuję, że jeśli stamtąd nie ucieknę, to wreszcie go zabiję... dlatego zrozum, czemu chcę odnaleźć papę i wyjechać z Winnerrow. Gotowa byłam zrobić wszystko, aby pomóc bratu oraz znowu zobaczyć Keitha i Naszą Jane. Dobrze, zdołam spojrzeć w twarz człowiekowi, którego nienawidziłam najbardziej w świecie. Pobiegliśmy w stronę szpitala. - Może Cal zajmie się teraz Kitty - wydyszałam, kiedy wpadliśmy do szpitalnego holu, rozglądając się nerwowo. Tom zapytał pielęgniarkę o Luke'a Casteela. - Tak - odpowiedziała. - Był tu...

- I jest jeszcze? - Nie wiem... godzinę temu pytał o numer pokoju pani Dennison. Przyszedł do Kitty... czy do mnie? Personel szpitala znal mnie już dobrze i pozdrawiano mnie po drodze, kiedy ruszyłam przodem, prowadząc Toma do windy. Czułam się dziwnie otępiała i zarazem przerażona obawą, jak zareaguję na widok papy. Wpadliśmy do sali. Zobaczyłam bladą twarz Kitty i płaczącego Cala klęczącego u jej wezgłowia. Musiała minąć chwila, zanim dotarto do mnie, że jestem rozczarowana nieobecnością papy. A potem przyszedł szok, kiedy zobaczyłam, jak szczęśliwą minę ma Kitty. Spojrzenie, którym powitała mnie i Toma, było po prostu promienne. Czemu? - Twój papa mnie odwiedził - szepnęła ledwo słyszalnie. Przyniósł róże. Pytał o ciebie, Heaven, i żałował, że cię nie zastał. Mówił, że przykro mu z powodu tego, co zrobił z wami, i ma nadzieję, że mu wybaczysz. Wierz mi, w życiu się nie spodziewałam, że usłyszę Luke'a Casteela tak pokornego... Cal, on był pokorny, prawda? - Tak - odparł Cal schrypniętym głosem. - No właśnie. - Oczy jej błyszczały, jakby zobaczyła cud. I od dawna tyle nie mówiła. - Patrzył na mnie, Heaven, tak jak nigdy przedtem. Kiedy go kochałam i byłam gotowa umrzeć dla niego, nigdy się we mnie nie wpatrywał... tylko korzystał ze mnie jak z jakiejś rzeczy, a potem wychodził. Ale się zmienił, oj, zmienił... a na odchodnym zostawił list do ciebie.

Rozpalało ją gorączkowe, naglące szczęście, jakby musiała się śpieszyć, śpieszyć. Po raz pierwszy zobaczyłam, że ona naprawdę umiera; umiera na naszych oczach, choć pewnie umierała już od miesięcy, a ja i Cal nazbyt zdążyliśmy przywyknąć do jej huśtawki nastrojów, by rozpoznać w nich objawy depresji... i przerażającą, sekretną manifestację nowotworu. Chudą, wymizerowaną dłonią o długich paznokciach czarownicy wręczyła mi kopertę zaadresowaną moim imieniem. Jej uśmiech byt ciepły i pełen miłości. - Czy podziękowałam ci za wszystko, co dla mnie zrobiłaś, Heaven? Wreszcie mam córkę, a do tego... Luke przyszedł mnie odwiedzić! No sama powiedz, to dopiero coś! Ty go do mnie przysłałaś, tak? Nie mogło być inaczej, bo wszedł i zaczął się rozglądać, jakby liczył, że cię tu zastanie. Dalej, Heaven, dalej, czytaj, co napisał! - To jest Tom, mój brat - wydusiłam z siebie w końcu. - Miło cię poznać - powiedział Cal, wstając, aby uścisnąć mu dłoń. - Patrzcie, toż to wykapany Luke, kiedy jeszcze był młody! zawołała Kitty z zachwytem, a blade oczy zapłonęły jej dziwnie. Jakby dodać czarne włosy i czarne oczy, wyglądałbyś zupełnie jak twój ojciec! Słowo daję! Była naprawdę wzruszająca, ta diabelska kobieta o rudych włosach i długich różowych paznokciach, które tyle razy darły mi skórę. Okropne sceny z Kitty jak w kalejdoskopie migały w mojej głowie, a w uszach dźwięczały wyzwiska, którymi obrzucała mnie, nie zważając na moje uczucia. I oto zamiast satysfakcji, którą

powinnam odczuwać, widząc, jak Bóg ją pokarał, miałam oczy pełne łez. Płacząc, otworzyłam list od papy, po czym w milczeniu zaczęłam go czytać. - Córko, czytaj na głos - szepnęła Kitty. Zerknęłam na nią, znów wyczuwając jakąś zmianę, po czym zaczęłam czytać drżącym, cichym głosem: Kochana córko! Czasami człowiek robi, co uważa za słuszne, a dopiero potem okazuje się, że mógł inaczej i lepiej poradzić sobie z problemem. Proszę, abyś wybaczyła mi to, czego nie da się już zmienić. Nasza Jane i Keith są zdrowi i szczęśliwi. Kochają swoich nowych rodziców. Fanny też kocha swoich. Ja ponownie się ożeniłem i żona namawia mnie, abym spróbował odzyskać i znów połączyć moją rodzinę. Mam teraz ładny dom i dobrze zarabiam. Mała jest szansa, abym zdołał odkupić z powrotem Keitha i Naszą Jane czy Fanny, ale mam nadzieję, że Ty i Tom zechcecie z nami zamieszkać. Wasz dziadek również będzie u mnie. Może tym razem okażę się ojcem, którego da się pokochać, zamiast nienawidzić. Tata W dopisku podał adres i numer telefonu, ale już nie bytam w stanie czytać. Nigdy dotąd nie nazywał mnie córką i nigdy wcześniej nie mówił o sobie jak o ojcu - skąd ta zmiana? Zmięłam list w kulkę i cisnęłam do kosza przy łóżku Kitty.

Gniew stłumił inne uczucia. Nie mogłam zaufać człowiekowi, który był zdolny sprzedać swoje dzieci! Skąd miałam mieć pewność, że gdybyśmy z Tomem u niego zamieszkali, nie skrzywdzi nas znowu? Jakim cudem nagle zaczął zarabiać tyle pieniędzy? A może bogato się ożenił? Jak mogę wierzyć jego słowom? Skąd wie, że Keith i Nasza Jane naprawdę są szczęśliwi? Albo Fanny? Najpierw musiałabym to sama sprawdzić. Tom rzucił się do kosza, wygrzebał z niego list, starannie wygładził papier i przeczytał jeszcze raz. Z każdą linijką jego twarz promieniała coraz bardziej. - Dlaczego to zrobiłaś? - zapytała Kitty, lecz jej spojrzenie pozostało łagodne. - Taki miły list, no nie, Cal? Heaven, nie wyrzucaj go, bo kiedyś przyjdzie taki dzień, że zechcesz zobaczyć ojca i... - Gtos się jej załamał i zaczęła płakać. - Tom, idziemy - powiedziałam, wstając. - Zaczekaj jeszcze - szepnęła Kitty. - Mam coś dla ciebie. Uśmiechnęła się z wysiłkiem i wyjęta spod poduszki niewielką kopertę. - Fajnie sobie pogadaliśmy z twoim tatą. Dat mi to, żebym ci przekazała w odpowiedniej chwili. W ten sposób mogę choć trochę naprawić to, co zrobiłam... - Zawahała się, zerknęła na Cala i dodała: - Myślę, że odpowiednia chwila nadeszła. Drżałam, odbierając od niej drugi list. Co papa mógł tam jeszcze napisać w ramach odpokutowania winy? Zapewnić, że Keith i Nasza Jane naprawdę mają się dobrze? Przecież ten straszny farmer wyzyskuje Toma niczym niewolnika, podobnie jak Kitty mnie. Uniosłam

wzrok i zobaczyłam wlepione w siebie spojrzenie Toma, tak napięte, jakby ode mnie zależało jego życie... Och, ile jeszcze szkody mogą wyrządzić te nowe kłamstwa? Zaczęłam czytać drobne ręczne pismo i otworzyłam szeroko oczy, a serce zaczęło mi bić jak szalone. Papa przyjechał do szpitala, bo szukat mnie! Dziadek powiedział mi, że całym sercem pragniesz pojechać do Bostonu i odnaleźć rodziców swojej mamy. Skoro taka jest Twoja wola - jechać tam, zamiast zamieszkać ze mną i z moją żoną - załączam bilet lotniczy, który dla Ciebie kupiłem. Zadzwoniłem także do Twoich bostońskich dziadków i uprzedziłem ich o Twoich zamiarach. Oto ich adres i numer telefonu. Napisz mi, jak dalej potoczyły się sprawy. Szok był tak duży, że napięły mi się wszystkie mięśnie. Dlaczego on to robi? Po raz drugi chce się mnie pozbyć? Pod listem były dwa adresy: dziadków i jeszcze jeden, dopisany w pośpiechu ołówkiem. Spojrzałam na nazwisko: pan i pani James L. Rowlings. Uniosłam głowę. - Heaven - powiedział miękko Cal - Kitty namówiła twojego ojca, żeby dopisał namiary na ludzi, którzy zaadoptowali Keitha i Naszą Jane. Teraz już wiesz, gdzie jest twoje rodzeństwo, będziesz mogła ich odwiedzić. Odjęło mi mowę, prawie nie byłam zdolna myśleć. Tom czytał, zaglądając mi przez ramię. - Heavenly, no widzisz, widzisz! On wcale nie jest taki

zły. Teraz możemy odwiedzić Naszą Jane i Keitha. Tylko pamiętaj o kontrakcie, który musiał podpisać papa... nie wolno nam ich zabrać... - Urwał nagle, nie spuszczając wzroku z mojej twarzy. Czułam dziwną słabość, kolana mi się uginały. Tak bardzo pragnęłam zobaczyć Keitha i Naszą Jane, i nagle okazało się to możliwe. Jednak bilet lotniczy w moim ręku wydawał mi się narzędziem szantażu, który miał mnie zmusić, abym trzymała się z dala od ich życia. Ciągle drżąc, włożyłam kopertę do kieszeni, pożegnałam się z Kitty i wyszłam na korytarz, zostawiając Toma rozmawiającego z Calem. Niech Cal zostaje. Wszystko mi jedno. - Tom! - zawołałam niecierpliwie, bo ciągle mówił coś do Cala zniżonym głosem. - Ile jeszcze mam czekać? Odwróciłam się i zaczęłam odchodzić. Dogonił mnie dopiero przed szpitalem, kiedy skierowałam się w stronę motelu. - Lecisz ze mną do Bostonu, Tom? - zapytałam. Zrównał się ze mną i skrócił swoje długie kroki. Szedł z pochyloną głową, w zacinającym deszczu. - Heavenly, musimy porozmawiać. - Więc rozmawiajmy. Idę do motelu, żeby się spakować. Kitty jest szczęśliwa... widziałeś jej twarz? Cal nawet na mnie nie spojrzał. Czemu nie cieszysz się, że wyjeżdżamy stąd razem? - Wszystko się zmieniło! Papa się zmienił! Nie widzisz tego w jego listach? Przyszedł odwiedzić tę kobietę i ona też zobaczyła, jak się zmienił - a ty nie? Heavenly, chcę

lecieć z tobą, przecież wiesz, i pan Dennison powiedział, że opłaci mój bilet... ale najpierw muszę zobaczyć się z papą. Jestem pewien, że skoro nie znalazł cię w szpitalu, pojechał sprawdzić u Settertonów, a może nawet jedzie teraz do Bucka Henry'ego, bo podejrzewa, że możesz być ze mną. Jak się pośpieszymy, mamy szansę się z nim spotkać. - NIE! - krzyknęłam, czując, jak twarz piecze mnie z gniewu. Szukaj go sobie, jeśli chcesz, ale ja nie zamierzam go już nigdy oglądać! Niech mu się nie wydaje, że dwa krótkie liściki wystarczą, by miał czyste konto! - Dobrze, w takim razie obiecaj mi, że zaczekasz z wyjazdem, dopóki się nie odezwę! Obiecałam, ciągle otumaniona nowym obrotem spraw stanowiącym próbę dla mojej nienawiści. - Tom... polecisz ze mną do Bostonu? Bądźmy razem, a jak już się tam urządzimy, odwiedzimy Keitha i Naszą Jane. Odchodził ode mnie! Pomachał mi ręką z uśmiechem. - Cierpliwości, Heavenly. Nie idź nigdzie! Patrzyłam za nim i widziałam w jego zamaszystych krokach coś radosnego, jakby wierzył, że znajdzie papę, a papa zapewni mu lepsze życie. W motelu rzuciłam się na łóżko i płakałam długo, do kompletnego wyczerpania. Zanim zasnęłam, obiecałam sobie, że już nigdy nie będę płakać. Obudził mnie telefon. Odebrałam. Tom powiedział, że znalazł papę i teraz obaj wybierają się do mnie. - Heavenly, on był w drogerii, pytał o ciebie i o mnie.

Zmienił się. Nie uwierzysz, dopóki go nie zobaczysz! Bardzo mu przykro z powodu jego podłych uczynków i słów... zresztą sam cię przeprosi, kiedy się zobaczycie. Bądź więc w motełu, kiedy przyjedziemy. Obiecujesz? Bez słowa odłożyłam słuchawkę. Tom mnie zdradzit! Wyszłam z motelu i zaszyłam się w parku. Siedziałam na ławce do zmroku, aż uznałam, że Tom już zrezygnował - więc wróciłam i położyłam się do łóżka. Tom nie poleci ze mną do Bostonu - woli zostać z papą, choć tyle sobie nawzajem obiecaliśmy! I Logan wrócił do szkoły, nawet nie starając się zobaczyć mnie przed wyjazdem. Kto mi został poza rodzicami mamy w Bostonie? Nawet Cal wydawał się bardziej obojętny - teraz, kiedy z takim zaangażowaniem towarzyszył Kitty. A ja potrzebowałam kogoś. Może w ten sposób los popychał mnie do Bostonu, do dziadków. Pakowałam się, kiedy przyjechał Cal i opowiedział mi, jak Tom szukał papy i jak pojechał z nim do motelu, żeby mnie zabrać, lecz mnie nie było. - Szukali cię po całym mieście. Tom zastanawiał się, czy już nie odleciałaś do Bostonu, i był bardzo zgnębiony. W końcu zrezygnowali z poszukiwań. Gdzie byłaś? - Ukryłam się w parku - wyznałam. Cal nie mógł tego pojąć, ale wziął mnie w ramiona i utulił, jakbym była małym dzieckiem. - Jeśli będą do ciebie dzwonić, powiedz im, że mnie nie widziałeś, dobrze? - poprosiłam. - Dobrze - przytaknął, szukając moich oczu zatroskanym spojrzeniem. - Sądzę jednak, że powinnaś zobaczyć

się z Tomem i porozmawiać ze swoim tatą. Może on się zmienit. Może jest mu przykro. Może nie będziesz musiała lecieć do Bostonu, bo zechcesz pozostać z nim i z jego żoną. Odwróciłam się do niego plecami. Papa się nie zmienił. Cal wyszedł, a ja dalej się pakowałam, myśląc, w co wpadłam, gdy Kitty Dennison z mężem przyjęli mnie pod swój dach. Byłam już prawie gotowa, kiedy w drzwiach pojawił się Cal i popatrzył na mnie spod zmrużonych powiek. - Nadal chcesz lecieć do Bostonu? - Tak. - A co ze mną? - Co ma być z tobą? Zaczerwienił się, a nawet był na tyle przyzwoity, że spuścił głowę. - Niedawno lekarze przebadali Kitty. Wiem, że to brzmi nieprawdopodobnie, ale ona czuje się lepiej! Naprawdę lepiej. Białe ciałka ma prawie w normie, wzrosła też liczba płytek krwi. Guz zmniejszył się odrobinę i twierdzą, że jeśli ta tendencja dalej się utrzyma, Kitty może przeżyć. Heaven, odwiedziny twojego ojca daty jej siły do walki! Teraz twierdzi, że mnie kochała najbardziej, lecz zrozumiała to dopiero wtedy, gdy śmierć zajrzała jej w oczy. I co mam zrobić? Nie mogę przecież zostawić żony, kiedy najbardziej mnie potrzebuje, prawda? Dlatego dla ciebie najlepiej byłoby, gdybyś poleciała do Bostonu, z moim błogosławieństwem i z całą moją miłością - a pewnego dnia spotkamy się znów. Może

wtedy wybaczysz mi, że uległem czarowi tak młodziutkiej, pięknej i słodkiej dziewczyny jak ty. Oszołomiona patrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. - Nigdy mnie nie kochałeś! - krzyknęłam oskarżycielskim, łamiącym się głosem. - Wykorzystałeś mnie! - Kocham cię, Heaven! Od początku cię kochałem! I mam nadzieję, że dokądkolwiek rzuci cię los, będziesz mnie wspominała choć z odrobiną miłości. Znalazłaś się przy mnie, kiedy bardzo kogoś potrzebowałem. A teraz jedź i zapomnij o Kitty, o wszystkim - i nie przeszkadzaj Tomowi, gdy życie zaczyna mu się wreszcie układać. Fanny jest szczęśliwa tam, gdzie jest. Pozwól Keithowi i Naszej Jane cieszyć się swoim szczęściem. Rodzicom twojej mamy w Bostonie mogłoby się nie podobać, gdybyś przyjechała z kimś jeszcze. I zapomnij o mnie. Sam sobie wybrałem swój los, poślubiając Kitty. To nie musi być twój los. Odejdź, póki mam siłę, aby to znieść. Odejdź, zanim ona wyzdrowieje i zacznie ścigać ciebie, mścić się za to, że zabrałaś jej coś, co uważa za swoją wyłączną własność. Kitty nigdy tak naprawdę się nie zmieni. Była na granicy śmierci, przerażona tym, co może być po drugiej stronie... ale zdrowa nie będzie miała dla ciebie litości. Dlatego dla własnego dobra... wyjedź stąd już dzisiaj. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Walcząc ze Izami, patrzyłam bezradnie, jak Cal chodzi nerwowo po pokoju. - Heaven, kiedy twój ojciec przyjechał do szpitala, Kitty go uprosiła, aby zdradził ci, gdzie mieszkają Keith

i Nasza Jane - ciągnął. - To był jej dar mający zrekompensować zło, które ci wyrządziła. Serce biło mi boleśnie. - Jak mogę wierzyć słowom Kitty czy papy? - Twój ojciec czuł, że uciekasz od niego i może cię już nigdy nie zobaczyć, więc dał Tomowi więcej zdjęć Naszej Jane i Keitha z prośbą, aby przekazał jej tobie. Widziałem te fotografie. Oboje bardzo urośli. Mają kochających rodziców, piękny dom i chodzą do najlepszych szkół. Jeśli będziesz się do nich wybierała, pamiętaj, że przywozisz ze sobą smutne wspomnienia czasów, o których być może chcą zapomnieć... pomyśl o tym. Byłoby najlepiej, gdybyś dała im jeszcze czas na dorośnięcie, a sobie czas na złagodnienie. Nie chciałam tego słuchać. Cal dał mi pieniądze, które papa przekazał dla mnie. Patrzyłam na banknoty w swoim ręku. Plik dwudziestodolarówek, razem pięćset dolarów - suma, za którą mnie kiedyś sprzedał. Przeniosłam puste spojrzenie na Cala. Odwrócił się, zanim nasze oczy się spotkały. Podjęłam decyzję. Lecę! I nie wrócę tutaj! Choćbym miała nigdy już nie zobaczyć Logana! Skończyłam z Win-nerrow i ze Wzgórzami Strachu; skończyłam z każdym, kto mówił, że mnie kochał. Pierwszy lot do Atlanty, gdzie miałam się przesiąść na samolot do Bostonu, wypadał następnego dnia o dziewiątej rano. Cal zawiózł mnie na lotnisko i niósł moje bagaże. Był spięty i widać było, że pragnie jak najprędzej

pożegnać się i odjechać. A jednak, zanim mnie pocałował, zlustrował mnie poważnym spojrzeniem od stóp do głów, powoli, nieśpiesznie. - Twój samolot odlatuje za dwadzieścia minut. Chciałbym poczekać z tobą... ale sama rozumiesz, muszę wracać do Kitty. - Tak, oczywiście - odparłam sucho. Nie chciałam mówić mu „do widzenia", nie chciałam... a jednak zrobiłam to. - Do widzenia... do widzenia, Cal... - Nie zamierzałam płakać i cierpieć, patrząc, jak odchodzi, nie oglądając się za siebie, lecz mi się nie udało. Wprawdzie zwolnił kroku i zawahał się, lecz za moment wzruszył ramionami, wyprostował się i ruszył szybciej przed siebie. Wracał do Kitty i do swojej niewiadomej jeszcze przyszłości. Dwadzieścia minut czekania. Co robić z czasem? Teraz, kiedy Logan odwrócił się ode mnie, Tom wybrał papę, a Fanny już dawno stwierdziła, że mnie nie potrzebuje, nie miałam już nikogo... Nowe lęki napłynęły wielkimi falami. Skąd wiem, że rodzina matki mnie przyjmie? Dobrze, ale mam pięćset dolarów i w Bostonie jakoś sobie poradzę. - Heaven! Heaven! - zawołał znajomy głos. Odwróciłam się i zobaczyłam ładną dziewczynę biegnącą ku mnie. Fanny? Tylko czemu porusza się tak ociężale i niezgrabnie? - Heaven! wysapała, zarzucając mi ramiona na szyję. - Tom przyszedł do mnie i powiedział, że lecisz, no to przecież nie mogłam pozwolić, cobyś pomyślała, że mi na tobie nie zależy. Bo jeszcze jak mi zależy! Tak się bałam, że nie zdążymy! Nie gniewaj się, że byłam niemiła, ale oni zabronili mi z tobą gadać!

Odsunęła się ode mnie i z szerokim uśmiechem rozchyliła długie futro, odsłaniając wzdęty brzuch. Po czym szepnęła mi do ucha: - Tu mam dziecko wielebnego. Będzie cudne, czuję to. Pastorowa weźmie je jako swoje, da mi za nie dziesięć kawałków... i wyfruwam do Nowego Jorku! Nic już nie było w stanie mnie zaskoczyć. - Sprzedasz swoje dziecko za dziesięć tysięcy dolarów? - Ty byś w życiu tego nie zrobiła, co? Tylko nie każ mi żałować, że powiedziałam „tak", kiedy Tom się zjawił i chciał, żebym z nim szła, bo mamy się żegnać. - Łzy zalśniły w jej ciemnych oczach. - Robię po mojemu, tak jak czuję. Nie inaczej niż ty, Heaven. Wtedy podszedł Tom i chwycił mnie w ramiona. - Cal Dennison dzwonił i powiedział mi, że dzisiaj wylatujesz do Bostonu. Heavenly... i prosił mnie, żebym nie zabierał na lotnisko papy. Wyszarpnęłam się z jego objęć, krzycząc: - A więc nie lecisz ze mną? Rozłożył szeroko ręce o dużych dłoniach robotnika. - POPATRZ NA MNIE! Jak uważasz, co by pomyśleli twoi dziadkowie, gdyby zobaczyli, że przyjechałaś do nich ze swoim przyrodnim bratem? Z takim prostakiem z gór? Jak papa! Sama mówiłaś, że jestem do niego podobny. Nie jestem taki elegancki i ogładzony jak ty, brak mi obycia i wychowania. Heavenly, zrozum wreszcie - kiedy mówię, że muszę zostać z papą, chodzi mi o twoje dobro. Przecież tak naprawdę wolałbym wyjechać z tobą.

- Łżesz! Wolisz zostać z nim! - Heavenly, błagam, posłuchaj mnie! Nie możesz jechać do rodziny twojej matki, której nie znasz, ciągnąc za sobą ogon swoich prostackich krewnych! Chcę, żebyś wreszcie ułożyła sobie życie, ale ze mną ci się to nie uda! - Tom, PROSZĘ! Potrzebuję ciebie! Pokręci! głową, aż zafalowała ciemnoruda, niesforna czupryna. - Jeśli będziesz potrzebowała mnie później, kiedy już się urządzisz, wystarczy, że napiszesz, a zaraz się pojawię, przysięgam. Ale teraz niech każde z nas zacznie od nowa. - Ma rację - włączyła się Fanny, podchodząc bliżej i rozglądając się z nerwową niecierpliwością, jak wcześniej Cal. Przyszłam, bo Tom mnie namówił, i nie żałuję. Kocham cię, Heaven. Nie chciałam zatrzasnąć ci drzwi przed nosem... ale tak musiałam. Pani Wise trzyma mnie w domu, żeby nikt nie widział mnie z brzuchem. Sama też się nie pokazuje, ale potem, jak już urodzę, będzie sobie paradować po Winnerrow z dzieciaczkiem i mówić wszystkim, że to jej własny i że ja, ta wywłoka od Casteelów, uciekłam od nich z jakimś łajdusem. - I nie żal ci będzie oddać dziecko? - Nie. A co mi tam! - Uśmiechnęła się i zrobiła ruch, by odejść. - Tom, musimy już lecieć, bo się wyda. Obiecałeś! Fanny, która zawsze tak bardzo chciała mieć dziecko, sprzedaje je, tak jak papa sprzedał swoje! Znów zwróciłam się do Toma.

- A więc zostajesz z papą i z jego żoną. Dlaczego nic nie mówisz o niej? To jedna z dziewczyn z Shirley's Place? Zaczerwienił się, wyraźnie zmieszany. - Nie, to nie ten gatunek. Słuchaj, muszę szybko odstawić Fanny do domu. No to powodzenia, Heavenly. Pisz... - Pocałował mnie w policzek, wziął Fanny pod ramię i oddalili się szybko. - Do widzenia! Do widzenia! - zawołałam jeszcze raz, machając do Fanny, która na odchodnym uśmiechnęła się do mnie przez łzy. Czy kiedykolwiek ich jeszcze zobaczę? Czemu Tom odwrócił się do mnie z dziwnym, smutnym uśmiechem? Patrzyłam za nimi, aż znikli mi z oczu. Stwierdziłam, że zostało mi dziesięć minut do odlotu. Lotnisko w Winnerrow było niewielkie, otoczone parkiem. Wyszłam. Spacerowałam w bladym jesiennym słońcu, a wiatr rozwiewał mi włosy, niszcząc uładzoną fryzurę. Świat rozpływał mi się we łzach. Wreszcie przyszła pora odprawy. Po raz pierwszy w życiu miałam lecieć samolotem. Weszłam na pokład, zajęłam miejsce i zapięłam pasy, jakbym robiła to już wiele razy. W Atlancie przesiadłam się na większy samolot, lecący do Bostonu. Miałam zacząć nowe życie w nowym miejscu, odcinając się od przeszłości. Dziwne - Kitty była taka szczęśliwa tylko dlatego, że jeden raz odwiedził ją mój ojciec, przynosząc róże i przepraszając za wszystko. Cal setki razy kupował jej róże

i tysiące razy przepraszał, i nigdy nie dał jej szczęścia, spokoju, a tym bardziej wołi przetrwania. Kto by pomyślał, że papa jest zdolny wzbudzić w kimś tak wielką miłość? Takie pytanie zadawałam sobie już przedtem i nie znajdywałam na nie odpowiedzi. Czemu więc znów pytałam? Przymknęłam oczy, nakazując sobie, że przestaję myśleć o przeszłości, teraz istotna jest przyszłość. Kitty i Cal wrócą pewnie do Candlewick i dalej będą żyli w swoim różowo-biatym domu, i ktoś inny będzie podlewał niezliczone rośliny. Wyciągnęłam z kieszeni chusteczkę, aby obetrzeć tzy i wysmarkać nos. Na lotnisku wzięłam sobie darmową gazetę lokalną z Winnerrow i dla zabicia czasu zaczęłam ją przeglądać. Miała tylko cztery strony. Na ostatniej zobaczyłam stare zdjęcie Kitty Setterton Dennison, zrobione, kiedy miała siedemnaście lat. Śliczna, świeża, słodka buzia. Ale to był nekrolog! Kitty Setterton Dennison, lat 37, zmarła dziś w Winnerrow Memoriał Hospital, o czym zawiadamia pogrążony w żałobie małżonek, Calhoun R. Dennison, oraz rodzice, siostra i brat. Ceremonia pogrzebowa odbędzie się w domu rodzinnym Settertonów przy Main Street, w środę o godzinie czternastej. Potrzebowałam dobrej chwili, żeby przyswoić sobie ten komunikat.

Kitty nie żyje. Umarła dzień przed moim wyjazdem z Winnerrow. Zatem kiedy Cal wiózł mnie na lotnisko, musiał już wiedzieć - i nie powiedział ani słowa! Czemu? Śpieszył się strasznie... dlaczego? Nagle pojęłam. Ukryłam twarz w dłoniach i zapłakałam kolejny raz, nie tyle z powodu Kitty, ile z powodu mężczyzny, który w końcu odzyskał wolność utraconą w wieku dwudziestu lat. Wyobrażałam sobie, jak się cieszy, że będzie mógł robić, co zechce. Już nie potrzebował mnie, abym pomogła mu znieść życie w matni. Jakiż pokrętny jest ten świat, w którym mężczyzna może sobie zdobyć miłość, a potem ją odrzucić! Cal zapragnął samotnie zacząć nowe życie. Ogarnęła mnie straszna gorycz. Może właśnie taka powinnam być jak mężczyźni - brać i porzucać, nie martwiąc się, co będzie dalej. Nie mieć męża, tylko kochanków, wykorzystywać ich i zostawiać, tak jak papa traktował kobiety. Łkając, zwinęłam gazetę i wcisnęłam ją do kieszeni fotela przede mną. A potem jeszcze raz wyjęłam z dużej, brązowej koperty zdjęcie, które wręczył mi Tom, zanim odszedł z Fanny. W tamtym momencie uznałam je za mało ważne. „Zachowaj to" powiedział konspiracyjnym szeptem, jakby nie chciał, żeby Fanny usłyszała. Byli na nim Nasza Jane i Keith, wyglądający na dojrzalszych, szczęśliwszych, silniejszych. Wpatrywałam się jak w transie w słodką,

śliczną twarz mojej siostrzyczki i nagle doszło do mnie, do kogo tak naprawdę jest podobna. Do Annie Brandy-wine Casteel! Babcia odrodziła się w Naszej Jane; podobnie dostrzegłam odbicie dziadka w młodej, przystojnej twarzy Keitha. Och, oboje zasłużyli sobie na najlepsze, co może człowieka spotkać w życiu. Nie miałam prawa dostarczyć im nieszczęśliwych wspomnień. Moje Izy obeschły. W przypływie nagłej pewności zobaczyłam, że Fanny osiągnie swój cel, obojętne jakimi środkami. A ja? Teraz już wiedziałam, że każde wydarzenie potrafi zmienić życie. Jak teraz zmieni moje? Na samą myśl kark zesztywniał mi z napięcia. I już wiedziałam, że od tej chwili, od tego dnia, śmiało dam krok naprzód, bez lęku i wstydu, bez wahania i zahamowań, bez myśli o przyszłych korzyściach. Kitty, dzięki tobie poznałam swoją siłę i nauczyłam się przezwyciężać przeszkody; jeśli przeżyłam z tobą piekło i zdołałam wyrwać się z niego, na pewno przeżyję. Prędzej czy później moje będzie zwycięstwo. Z papą jeszcze się zobaczymy. Nadal ma ogromny dług do spłacenia i będzie go spłacał, aż odejdę z tego świata, który nie znał wobec mnie litości. A teraz - Boston. Rodzinne miasto mojej matki. Tam się odmienię jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, stając się tą, kim była ona - i kimś jeszcze więcej.