2-Ku niebu - Rebecca Yarros

@kasiul

Naszej Małej Miss, przyszłej Audrey-Grace: miłość do Ciebie jest warta każdego ryzyka.

Rozdział​ 1 PAISLEY 22. Nie przejmować się odpowiedzialnością i pójść na plażę!

Oddychać głęboko i zrzucić ręcznik. Tak właśnie zachowują się ludzie na plaży, prawda? Zakładają kostiumy kąpielowe i nie ukrywają się za niedorzecznie wielkimi ręcznikami. Potrafisz to zrobić – powtórzyłam sobie w myśli. Potrafię być stanowcza. Kiedyś taka byłam – teraz muszę sobie tylko przypomnieć, jak to się robiło. Wciągnęłam w płuca wilgotne powietrze Florydy, czując na ustach słony smak oceanu. Serce waliło mi jak młotem i szczelniej owinęłam się ręcznikiem. – Bo ona ba-ała się wyjść z szatni! Bo ona ba-ała się, że ktoś ją zobaczy! – zanuciła pod nosem stary szlagier siedząca obok mnie Morgan, zaciągając jeszcze mocniej niż ja. – Zamknij się – wyszeptałam. Dość już czułam się upokorzona, nie potrzebowałam, by robiła z tego aferę. – Obiecałaś, Paisley! – Morgan szarpnęła róg mojego ręcznika, ale trzymałam go mocno. Przełknęłam ślinę, starając się nie dopuścić, by lunch podszedł mi do gardła. – Wiem, i zrobię to! Daj mi tylko chwilę… Jej przesadne westchnienie wcale mnie nie uspokoiło. Wręcz przeciwnie. – Daj spokój, to tylko kostium kąpielowy! – To bikini, Morgan, a więc zasadniczo nie „zwykły kostium kąpielowy”. – Wbiłam palce stóp w biały piasek. – Masz wspaniałe ciało! Nie wiem, dlaczego robisz z tego takie wielkie halo. – Poprawiła na nosie okulary przeciwsłoneczne i odrzuciła na ramię kruczoczarne włosy; ręcznik już dawno zastąpiła niezachwianą pewnością siebie. Może i zgodziłam się na dwuczęściowy kostium, ale moje szorty i zabudowany top zasłaniały znacznie więcej niż skąpe trójkąciki stroju Morgan. – Słuchaj, to nasz jedyny dzień z dala od wszystkiego, nim zacznie się szkoła! To był twój pomysł! – Racja. – No właśnie, jeden szalony dzień wolności, podczas którego mogłabym być kimś innym niż tylko Paisley Donovan. A poza tym plaża i tak była najłatwiejszym spośród wyzwań na mojej Liście Rzeczy do Zrobienia, a zostało jeszcze tylko dwieście trzydzieści jeden dni. – Paisley, nikogo tu nie obchodzi, kim jesteś ani co masz na sobie! Sama stawiasz sobie jakieś kosmiczne wymagania. Jesteś tylko kolejną dziewczyną z college’u na plaży! Udawaj, że nie… no wiesz… że… – Machnęła w moją stronę. – A teraz ściągaj ten ręcznik, zanim się wkurzę. Udawaj, jasne. Potrafię to zrobić. Głęboki oddech. Wyprostowałam się, całkiem jakby obserwowała mnie mama, i opuściłam ręcznik, jakby nie patrzyła. Gdybym tylko mogła się pozbyć razem z nim moich zahamowań… Morgan kiwnęła z aprobatą głową i ruszyłyśmy w stronę ekipy ze szkoły. – Cześć wszystkim! – zawołała Morgan, rozkładając nasze ręczniki na skraju grupki znajomych. Uśmiechnęłam się niepewnie i odmówiłam piwa, które Morgan przyjęła z ochotą. Wyglądało na to, że wszyscy tankują już niezłą chwilę. Wyciągnęłam się na ręczniku i zaczęłam rozważać perspektywę

zawinięcia się w niego. W domu nigdy nie pozwalano mi tak się obnażać. „Co ludzie pomyślą?” – usłyszałam w głowie głos mamy. Przejechałam palcami po mostku. O, nie. Odsłaniałam ten skrawek skóry dawniej, gdy wciąż był… ładny – zanim chirurdzy położyli na nim swoje łapy. A poza tym naprawdę nie miało znaczenia, jak wygląda moje ciało na zewnątrz – teraz, gdy zawodziło mnie od środka. – Spieczesz sobie tę swoją bladą skórę – pouczyła mnie Morgan, podając buteleczkę kremu z filtrem, 90. Zastanawiałam się przez chwilę, ale wreszcie zdjęłam fioletowy zegarek i odłożyłam go na bok, a potem rozsmarowałam balsam wszędzie, gdzie zdołałam dotrzeć. Nie chciałam go zabrudzić. Och, bzdura. Tak naprawdę to chciałam po prostu zdjąć z siebie to paskudztwo. – Blondynki zazwyczaj opalają się szybciej – rozbrzmiał głęboki głos gdzieś za moimi plecami. Gdy wyciągnęłam szyję i zerknęłam znad okularów, zobaczyłam faceta: ot, nic specjalnego. Gość jak każdy inny w college’u. Cóż, może będąc z Willem, przestałam się oglądać za innymi chłopakami, a już na pewno hormony nie uderzały mi do głowy tak jak Morgan. Bez sensu. Czekał na odpowiedź. Tylko nie zrób Morgan wiochy, pomyślałam i uśmiechnęłam się blado. – Na szczęście mamy filtr. Na szczęście mamy filtr? – jęknęłam w duchu. Boże, słyszysz i nie grzmisz! Rzucił mi spojrzenie w stylu „rany, co za idiotka”, które tak dobrze znałam, ale był dość miły, by złagodzić je uśmiechem. – Ta-a. A czy… hm, może mógłbym… wysmarować ci plecy? – Wolałabym nie – odparłam szybciej, niż miałam zamiar. – Ee… no… dobra – bąknął i pospiesznie się wycofał. Mina Morgan przypomniała mi, jak kiepsko radzę sobie w towarzystwie. – Fakt, że jesteś prawie-prawie żoną Willa, wcale nie znaczy, że facet nie może wysmarować ci pleców! – Bycie razem rok to jeszcze nie małżeństwo, ale nie pozwolę, żeby macał mnie ktoś, kogo nawet nie znam. Morgan wzięła się za smarowanie mi pleców, uważając, żeby pokryć każdy centymetr balsamem. – Wiem, słonko! Jak to jest, mieszkać w tym samym mieście co on? Zastanawiałam się chwilę nad odpowiedzią. – Fajnie. Wciąż jednak przyzwyczajam się do tego, że widzę go częściej niż tylko przez parę dni w miesiącu. – Cóż, naprawdę daliście radę w tym związku na odległość. – Wskazała na mój czytnik Kindle. – Tylko nie zapominaj o bożym świecie, dobra? – Zerknęła mi przez ramię na chłopców grających w pobliżu we frisbee. – Och, co za ciacho! Obejrzałam się, żeby sprawdzić, na czyj widok tak się ślini. – Wiesz, u faceta ważny jest nie tylko wygląd. Musisz wiedzieć, co… Na litość boską! – jęknęłam w duchu, upuszczając kindle’a w piach. Nigdy jeszcze nie widziałam faceta tak przystojnego… tak tryskającego energią… tak… cudownego. Miał prawie dwa metry wzrostu i bez wysiłku wyskakiwał w powietrze, łapiąc frisbee. Niebieskie szorty miał opuszczone nisko na biodrach, a imponującą nagą pierś pokrywały mu tatuaże, zdobiące połowę torsu, podbrzusze i jedno ramię. Słońce Florydy prześlizgiwało się po jego pięknie wyrzeźbionym brzuchu i połyskiwało na pokrywającej go warstewce potu. Jasne włosy, okalające przystojną twarz, miał przycięte krótko, ale widać było, że są falowane. Miał silny nos, wydatne kości policzkowe, mocno zarysowany podbródek i… och! dołeczki w policzkach, gdy się uśmiechał! Wyglądał, jakby urodził się na plaży. Na wpół się spodziewałam znaleźć na jego ciele etykietkę z napisem „Mister Kalifornia”. Sprawiał wrażenie megaluzaka – nawet jak na standardy

Florydy. Serce zaczęło mi walić jak młotem; rozchyliłam wargi, a palce zaczęły mnie świerzbić, by go dotknąć. Jasny gwint – aż dziw, że nogi same mi się nie rozłożyły na jego widok! Jakiego koloru były jego oczy? Z tej odległości nie widziałam – i może właśnie to oszczędziło mi wstydu przyznania się, że pociągał mnie ktoś inny niż mój chłopak. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz patrzyłam na kogoś i po prostu… pragnęłam go, ale w tej chwili zdecydowanie tak było. Mister Kalifornia spojrzał w naszą stronę, gdy Morgan gwizdnęła na palcach. – Morgan!​ – syknęłam. – Och, daj spokój, Lee. Tylko gwizdnęłam! Nie ściągnęłam mu przecież majtek. Nie, żebym miała coś przeciwko… Poczułam jak policzki mi płoną – i to nie dlatego, że jej stwierdzenie mnie zawstydziło, ale dlatego, że od razu wyobraziłam sobie, jak sama ściągam te szorty z jego seksownych bioder i… Szlag! Co, u licha, się ze mną dzieje?! Will. Will… Will! Zmusiłam się do przywołania w pamięci jego twarzy, jego krótko przyciętych brązowych włosów, łagodnych bursztynowych oczu. No właśnie, Will. A nie jakiś złotowłosy bóg plaży. – Powinnaś​ się z nim przywitać, Lee – podsunęła Morgan. – Odrobina flirtu jeszcze nikomu nie zaszkodziła. – Dzięki,​ ale nie. Po pierwsze, nie zrobiłabym tego Willowi. A po drugie… cóż, jak miałabym w ogóle zagadnąć kogoś takiego? Hej, jestem Paisley! Mam dwadzieścia lat, a moje serce to bomba z zapalnikiem czasowym. Chciałbyś mnie lepiej poznać? Och, tak właśnie myślałam, że nie. – O,​ jest Luke! – zawołała Morgan. – Masz ochotę popływać z nami na motorówkach? – spytała, machając ręką na łódź. – Niekoniecznie.​ Wywiesili czerwoną flagę. – Co równa się wielkiej fali śmierci, czekającej tylko, by mnie pożreć, dodałam w myśli. – Ona​ ma tylko ostrzegać; plaża nie jest zamknięta ani nic w tym stylu. – Po​ prostu nie przepadam za wodą. – No​ dobra, ale pamiętaj, że jeszcze dziś zmuszę cię w jakiś sposób do wejścia do wody, marudo! – Odeszła z uśmiechem, machając mi. Zaryzykowałam​ spojrzenie na Mistera Kalifornię, otoczonego wianuszkiem dziewcząt w bikini. Nic dziwnego – do chłopców takich jak on laski lgnęły jak muchy do miodu. Rany boskie, byłam szczęśliwa z Willem, ale nie dało się ukryć, że od Mistera Kalifornii nie mogłam wręcz oderwać wzroku. Westchnęłam.​ Nici z czytania, skoro mogłam się na niego choć pogapić. Zamieniłam kindle’a na swoją neonowo różową chustę i wstałam, owinąwszy ją sobie wokół bioder. Molo​ wychodziło na krystalicznie przejrzystą, zielononiebieską wodę i poszłam w jego stronę ze wzrokiem wbitym przed siebie – byle nie patrzeć na grających we frisbee. Wiedziałam, że nigdy nie zdobędę się na coś takiego – bieganie beztrosko po plaży. Nie mogłabym tak swawolić, nawet gdyby od tego zależało moje życie. Cóż, w zasadzie to moje życie zależało właśnie od tego, czy nie będę zbytnio szaleć. Gdy​ weszłam na nagrzane deski pomostu, poczułam bijący od nich żar, którego falę szybko schłodził powiew wiatru, szarpiącego moją chustę; szłam przed siebie, wsłuchana w szum fal bijących o brzeg. Gdy​ byłam jakoś w połowie wyludnionego mola, oparłam się o barierkę; wiatr targał mi kosmyki włosów, przyklejając do posmarowanych balsamem do ust warg. Nagle​ poczułam na nagim ramieniu czyjś dotyk. Gdy się odwróciłam, odsuwając włosy z twarzy, zobaczyłam jednego z chłopców od Morgan. Był potężnie zbudowany i przeraził mnie na śmierć, kiedy – najwyraźniej dobrze już wcięty – zatoczył się na mnie i nieomal mnie przewrócił. – Jesteś​ Lee, nie? – wybełkotał, mierząc mnie zamglonym wzrokiem.

– Tak,​ bo co? – Morgan​ prosiła mnie, żebym dopilnował, że zamoczysz stópki. – Pochylił się i wziął mnie na ręce. Fuj! Cuchnął jak gorzelnia. Mięśnie​ zesztywniały mi w wyrazie protestu i odsunęłam się do niego. – Wolałabym​ nie. Mam zamiar poczytać. Czy mógłbyś mnie postawić na ziemi? – Starałam się być grzeczna, ale gdy zaczął iść w stronę krańca mola, ogarnęła mnie panika. – Powiedziała,​ że zrobisz wszystko, byle tylko uniknąć wody! – roześmiał się; bełkotał i nie była to tylko kwestia południowego zaciągania. – Proszę,​ nie! – zawołałam, starając mu się wyrwać. – Oj,​ daj spokój! To tylko woda! Poprawisz sobie fryzurę, jak wyjdziesz z kąpieli. – Przechylił głowę przez barierkę, a ja wytrzeszczyłam oczy na widok toni głębokiej na ponad sześć metrów. – Tak jest szybciej niż jakbyś szła od plaży, nie? – Nie!​ – wrzasnęłam, używając całej siły mojego niewiele ponad półtorametrowego ciała, by wyrwać się z żelaznego uścisku. – Nie! Nie, nie! – Wierzgałam, kopiąc go po rękach, ale bez efektu. Serce waliło mi jak młotem, a w gardle zaschło mi na wiór. On​ jednak roześmiał się tylko, jakby to był dobry żart. – Daj​ spokój, laska, spodoba ci się, jak tylko wskoczymy! Ty pierwsza! – Wspiął się na barierkę i musiałam, po prostu musiałam to wyznać, bo wiedziałam, że jeśli dłużej będę ukrywała swój wstydliwy sekret, mogę przypłacić to życiem: – Proszę!​ Nie umiem pływać! Nie​ przestając się śmiać, zachwiał się niepewnie i pochylił w stronę wody. – Serio!​ Mówię poważnie! – Przestałam się już wyrywać i przylgnęłam do niego kurczowo. Chyba mnie nie puści? – myślałam gorączkowo. Nie może! Takie rzeczy się nie zdarzają…! Bydlak​ chwycił mnie mocno w talii i odsunął od siebie. – Iiii…​ lecisz! – Zupełnie bez wysiłku, odzierając mnie z resztek bezpieczeństwa, wyrzucił mnie do wody. Miałam​ wrażenie, że na ułamek sekundy wszystko zamarło. Serce przestało mi bić, gdy wzleciałam w powietrze. Wydawało mi się, że spadam całe wieki, jednak było już po wszystkim, nim jeszcze zdążyłam mrugnąć. Cały​ czas krzyczałam. Zimne​ fale zamknęły się nade mną nieubłaganie. Zderzenie z taflą wody wypchnęło mi z płuc całe powietrze i rozpaczliwie starałam się zachować jego resztki, opierając się całą siłą woli chęci nabrania tchu – bo oznaczałoby to łyknięcie słonej wody. Opadałam w dół, ale bałam się otworzyć oczy. Moje stopy uderzyły miękko w dno i odepchnęłam się od niego ze wszystkich sił, gorączkowo młócąc wodę ramionami. Siłą woli i rozpędem wyprysnęłam na powierzchnię, gwałtownie zaczerpnęłam tchu i zaczęłam wołać o pomoc. Nie​ trwało to długo: nadciągająca fala stłumiła mój okrzyk, wpychając mnie z powrotem w mordercze objęcia oceanu. Moje ciało zostało odrzucone w kierunku przeciwnym od tego, w którym się szamotałam. Słona woda drażniła mi nozdrza. Wierzgałam dziko, usiłując wynurzyć się na powierzchnię. Gdzie jestem? Fala obróciła mnie – a potem jeszcze raz. I​ nagle nie było już powierzchni, nie było powietrza. Gdzie jestem? Serce​ zaczęło walić mi jak szalone, szybko – stanowczo za szybko. Przez głowę przemknęła mi nieprzytomna myśl, że jeśli nie utonę, czeka mnie zawał. Ale przecież zostało mi jeszcze całe dwieście trzydzieści jeden dni! Kolejna​ fala wypchnęła mnie na powierzchnię i wynurzyłam głowę nad toń, złakniona tlenu. Poświęciłam cenną sekundę na wyciągnięcie z ust skłębionych włosów, żeby móc wciągnąć do płuc słodki łyk powietrza. Nim jednak zdołałam krzyknąć, fale znowu mnie zagarnęły, a usta wypełniła mi

słona woda. Obezwładniało​ mnie przytłaczające pragnienie odetchnięcia, ale nie mogłam sobie na to pozwolić. Wyrzuciłam ręce nad głowę, starając się dostać do powierzchni, jednak tym razem fala nie wypchnęła mnie w górę. Gdy nadeszła, zabrała mnie ze sobą głębiej, w dół. Miałam wrażenie, że pierś lada chwila mi eksploduje, jeśli nie uwolnię się od rozsadzającego ją od wewnątrz ciśnienia. Tak łatwo byłoby mu się poddać… Dotarło do mnie, że pewnie wkrótce umrę, tutaj, pośród fal. Miało​ być spokojnie, prawda? Ale utonięcie…? To zdecydowanie nie była spokojna śmierć. Była za to przerażająca – i bolesna. Ale ja nie zamierzałam się tak łatwo poddać ani utonąć tylko dlatego, że jakiś naprany dupek wrzucił mnie do wody. Mamę by to zabiło. Peyton walczyłaby… gdyby tylko miała szansę. Widok​ jej twarzy przed oczami dał mi siłę, której potrzebowałam – blask tych zielonych oczu, tak podobnych do moich własnych. Wierzgnęłam mocniej, starając się wybić w stronę rozmigotanej powierzchni nad moją głową. Kop mocniej, Paisley! – nakazałam sobie w duchu. Nie poddawaj się! Nie teraz! W uszach dźwięczał mi jej głos; od braku tlenu zaczynało mi się kręcić w głowie. Wiedziałam, że nie minie dużo czasu, nim odruchy zwyciężą i albo stracę przytomność, albo wessę do płuc pokaźny haust Zatoki Meksykańskiej. Naparła​ na mnie następna fala, wydzierając z moich płuc ostatki cennego tlenu. Nie zostało już… nic. Gdzie była góra? Gdzie jestem? Nie oddychaj… nie od… W​ uszach brzmiał mi głos mojej matki, ale to było niemożliwe, prawda? „Paisley, przestańże się wygłupiać!” Peyton zawsze już miała być starsza ode mnie. To nigdy się nie zmieni. Gdy miałam sześć lat, ona miała osiem. Gdy skończyłam szesnaście, ona liczyła sobie osiemnaście lat. Nawet gdy dobiję do osiemdziesięciu dwóch, będzie wciąż starsza. Nie, nie będzie. Będzie martwa, powtórzyłam sobie w myśli, półprzytomna. Fala​ cisnęła mnie wprost na molo i zdążyłam jeszcze poczuć uderzenie w ramię, nim moja głowa zderzyła się z drewnem desek. Potem nie czułam już nic.

Rozdział​ 2 JAGGER Nadejdzie​ taki dzień, w którym nie zawiodę – i zaskoczy cię to jak cholera!

Jasny​ gwint! Czyżby ten gość wrzucił właśnie tę śliczną blondyneczkę z mola do wody? Zostawiłem​ rudą, którą właśnie przytulałem i wbiegłem po dwóch stopniach na podest. Biegnij! Pracując wściekle ramionami, wielkimi susami pokonałem odległość do barierki, za którą znikła. Prędzej! Dawaj! Ten​ dupek wrzucił ją do wody, chociaż błagała go, żeby tego nie robił! Co on sobie, do jasnej i ciężkiej, myślał?! Gdy usłyszałem jej krzyk, moje ramiona pokryła gęsia skórka; jej głos przeszył mnie dreszczem, nim jeszcze zamknęła się nad nią wzburzona tafla wody. Odepchnąłem​ na bok zawianego typa, który stał tam i gapił się, jakby to wcale nie on rzucił ją na głęboką wodę. Fale dawały dziś popalić, mącąc przejrzystą zazwyczaj wodę. Wspiąłem się na barierkę i rozejrzałem, starając utrzymać równowagę. No, dalej, Ptaszyno – gdzie jesteś? O, mam cię! Jej​ jasne włosy przez cenną sekundę falowały na powierzchni, nim zaniknęły znów we wzburzonej toni – dość długo, by zdążyła krzyknąć. – Sprowadź​ pomoc! – wrzasnąłem do tkwiącego w miejscu kretyna, którego opuszczona szczęka świadczyła o tym, że wreszcie dotarło do niego, co zrobił. Dałem​ krok w przód, zataczając ramionami kręgi w powietrzu, żeby spowolnić spadek. Wziąłem głęboki oddech i uderzyłem w taflę wody, która natychmiast zamknęła się nade mną. Rozglądałem​ się dookoła – bez większego efektu, nim musiałem wrócić na powierzchnię, żeby zaczerpnąć tchu. Gdy nabrałem powietrza, nadeszła fala, spychając mnie z brutalną siłą w stronę plaży, z dala od miejsca, w którym jeszcze przed chwilą ją widziałem. Ach, szlag by to! Nie zamierzałem wyjść z wody bez niej. Gdy​ zanurkowałem, odpychając się nogami, by zejść głębiej, oczy piekły mnie od słonej wody. I wtedy ją zobaczyłem. Jej bezwładne ciało unosiło się z na wpół podniesionymi ramionami; a jasne włosy, otaczające jej głowę niczym upiorna aureola, lśniły w prześwietlającym wodę słońcu. Szlag by to… Nie, nie mogło być jeszcze za późno – nie mogło mi się nie udać! Nie teraz! Podpłynąłem​ do niej, otoczyłem ją ramieniem w talii i wierzgnąłem gwałtownie, kierując się ku powierzchni; płuca paliły mnie żywym ogniem. Na lodzie, na łyżwach nie było na mnie mocnych, jednak w wodzie byłem zaledwie średniakiem. I nie czułem się z tym zbyt dobrze. Gdy​ wychynęliśmy na powierzchnię, obróciłem się na plecy, przyciągając sobie jej głowę do piersi i krótkimi kopnięciami zacząłem płynąć do brzegu. Obmyła​ nas fala, napełniając mi nozdrza wodą, jednak wynurzyłem się znów na powierzchnię, trzymając ją cały czas w żelaznym uścisku. Nie oddychała, ale i nie była specjalnie sina. Nogi​ zaplątały mi się w materiał jej chusty, więc rozwiązałem węzeł na biodrach, pozwalając, by tkanina odpłynęła. Kilkadziesiąt silnych ruchów nóg później dotarliśmy do miejsca, w którym fale przestały nas atakować – teraz spychały nas już łagodnie w stronę brzegu. Jeszcze tylko minutka.

Wytrzyma chyba jeszcze minutę, prawda? Gdy​ wyczułem pod stopami piasek, ulga niemal ścięła mnie z nóg. Podniosłem dziewczynę wyżej, starając się utrzymać jej głowę na ramieniu. Nadal ani śladu cholernego oddechu. Pokonując​ opór wody, dotarłem do plaży. – Stary!​ Nic jej nie jest? – wołał od brzegu wcięty mięśniak. Jego szczęście, że miałem zajęte ręce. – Spieprzaj​ mi z drogi – wycedziłem, mijając go. Ułożyłem ją delikatnie na piasku i sprawdziłem, czy oddycha. Wciąż nic. Gdy​ przyłożyłem ucho do jej piersi, usłyszałem słabe bicie serca. Podziękowałbym​ Bogu – gdybym wierzył w jego istnienie. Odchyliłem​ jej głowę – chyba pierwszy raz w życiu dotknąłem wargami ust kobiety, której nawet dobrze się nie przyjrzałem. Zatkałem jej nos, rozwarłem szczęki i tchnąłem w jej usta powietrze. Odliczyłem odpowiednią ilość oddechów, a potem przyłożyłem dłoń do piersi, szukając znów bicia serca. – No,​ dalej, Ptaszyno! Sekundy​ upływały, rozciągnięte do drobinek wieczności, nim jej ciałem targnął dreszcz, a z ust wypłynęła woda. Gdy rozkaszlała się, wypluwając słone bryzgi pośród spazmów, przekręciłem ją na bok. Adrenalina​ powoli opuszczała moje ciało, pozostawiając wyczerpanie. Udało się! Żyła! Nie zawiodłem…! Gdy kaszel ustał, przewróciłem ją z powrotem na plecy, przyglądając się czujnie, jak jej pierś faluje, całkiem jakby lada chwila mogła znieruchomieć. Pochyliłem się nad dziewczyną: zaczerpnęła niepewnie tchu. A​ niech mnie, z bliska jej buzia była tak śliczna, jak mi się wcześniej zdawało. Drobna, o delikatnych rysach i pełnych, rozchylonych teraz wargach. Widziałem ją, gdy szła plażą, ale wówczas pomyślałem, że jest jedną z tych lasek, które z daleka wydają się niezłe, ale tracą przy bliższych oględzinach. Myliłem się. Była​ piękna – i nie była to sztuczna, plastikowa uroda. – Hej,​ wszystko w porządku? – spytałem ją. – Dzięki​ – wyszeptała głosem, w którym pobrzmiewał uroczy południowy akcent, i otworzyła szeroko oczy, przerażona. Zatkało mnie. Były zielone. Jasny gwint – miała wielkie oczyska w najczystszym odcieniu bladej zieleni, jaki kiedykolwiek widziałem, obramowane ciemniejszymi obwódkami. Serce zamarło mi na ułamek sekundy, a potem zaczęło walić jak młotem. Przesunąłem kolczykiem w języku po zębach, niezdolny wykrztusić słowa pierwszy raz od… cóż, pierwszy raz w życiu; przypomniałem sobie, że nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia i nie powinienem słuchać tego szalonego głosu w mojej głowie, który wyraźnie szeptał mi do ucha: „moja”… Gdy wzrok nieco jej oprzytomniał, otworzyła oczy jeszcze szerzej. – Mister​ Kalifornia? Eee,​ co takiego? Uśmiechnąłem się do niej szeroko. – No,​ nie do końca. Jestem z Kolorado. Na szczęście tam też uczą, jak robić usta-usta. Wciągnęła​ gwałtownie powietrze, wspierając się na łokciach. – Usta-usta…​ Ale ja mam chłopaka! W​ jej głosie pobrzmiewało święte oburzenie. Czy czuła się urażona? – Hm…​ ale on chyba nie miałby nic przeciwko temu, że ocaliłem ci życie? Zamrugała​ kilka razy, rozchylając wargi. Przestań myśleć o jej ustach! – nakazałem sobie w myśli. – N…​ nie! Po prostu… nie pozwoliłby, żeby ktoś inny tak mnie dotykał. – Gdy usiadła, pierś podniosła jej się i opadła, a oczy zaszkliły się niebezpiecznie. Sięgnąłem​ po najbliżej leżący ręcznik – mniejsza o to, że należał do Mastersa, gdziekolwiek teraz był – i owinąłem ją nim, a potem dziwnie czułym gestem ująłem jej twarz w dłonie. Nie należałem do

przesadnie tkliwych gości – o nie. Byłem typem, który zdobywa laski bez większego wysiłku i robi z nimi co chce, by potem szybko o nich zapomnieć. – Cóż,​ następnym razem zapytam go wcześniej o pozwolenie, dobra? Pokiwała​ głową, przyciągając kolana pod brodę. – Uratowałeś​ mnie. – Topiłaś​ się. Padł​ na nas czyjś cień – to ten pijany idiota przypałętał się do nas. – Rany,​ stary, to było niezłe. Jak u… – Odwróciłem się i jak stałem, przywaliłem mu bez ceremonii w szczękę. Zamrugał i zatoczył się, a potem klapnął na piasek. – Nic​ jej nie jest! – zawołałem do grupki, która zgromadziła się w pobliżu. – Dupek​ – wymamrotała moja topielica, podnosząc dłoń i sięgając z bolesnym grymasem do potylicy. – Wszystko​ okej? Zmarszczyła​ nos. – Chyba​ uderzyłam głową o molo. Odsunąłem​ jej dłoń i zobaczyłem paskudnie puchnącego guza. – Powinien​ cię obejrzeć lekarz. Zawiozę cię, dobrze? Pokręciła​ głową, podnosząc rękę do piersi. – Nie,​ tylko nie lekarz. – A potem wymamrotała coś, co brzmiało jak: „rodzice mnie zabiją”… Wydawała się zbyt dorosła, żeby martwić się o to, co powiedzą jej rodzice, jednak zważywszy na ten jej słodki południowy akcent, szedłem o zakład, że była wychowana bardzo po staroświecku. Zupełnie inaczej niż ja. – Chcesz​ zadzwonić do swojego chłopaka? Skrzywiła​ się. – Will​ nie zrozumie. Rany boskie, ale byłam głupia, że tu przyszłam. – Z​ kim tu jesteś? – Z​ moją przyjaciółką Morgan, ale ona poszła popływać na motorówce… Oboje​ zlustrowaliśmy horyzont, ale nigdzie nie widziałem łodzi. Dziewczyna​ skuliła się i wydawało się, że stała się jeszcze bardziej krucha i drobna – o ile w ogóle było to możliwe. Była naprawdę filigranowa – o dobrą głowę niższa ode mnie, ale wszędzie gdzie trzeba miała apetyczne kobiece krągłości. Była… cóż, jej ciało było równie idealne jak twarz. Jej​ gwałtowny kaszel rozwiał moje kosmate myśli, krążące wokół jej majteczek. Co, u licha, było ze mną nie tak? Dziewczyna przed chwilą niemal zginęła! – Powinien​ cię obejrzeć lekarz – powtórzyłem. – Słyszałem wiele historii o ludziach, który utopili się wiele godzin po tym, jak tonęli, bo w ich płucach została woda. Położyła​ dłoń na piersi i marszczyła przez chwilę z namysłem czoło, nim kiwnęła głową. – W​ porządku. Wezmę od Morgan kluczyki i pojadę na ostry dyżur. Dosłownie​ opadła mi szczęka. – Nie​ możesz prowadzić w tym stanie! Zawiozę cię. – Żałowałem, że nie mam jakichś mocy Jedi, żeby zmusić ją do wyjawienia swojego imienia. – Jestem​ Paisley – odpowiedziała, jakby czytała mi w myślach. – I nie wsiadam do samochodów z obcymi. Wyszczerzyłem​ zęby w uśmiechu. – A​ ja jestem Jagger i skoro już nasze usta miały okazję się spotkać, nie jestem dla ciebie chyba kimś obcym, co? Na​ policzki wystąpił jej uroczy rumieniec. Była czarująca. Czarująca? Rany, stary, i co jeszcze? – zganiłem się w duchu. Może zaraz zaczniesz układać poematy? – Gdybyś​ chciał mnie zabić, chyba zostawiłbyś mnie, bym utonęła, a nie wyciągał z wody. – W jej

oczach zalśniły psotne iskierki. – Ale pocałowałeś mnie bez mojej zgody! A​ niech to szlag! – zakląłem w duchu. Znów ten uśmiech! Ścinał z nóg. – Wierz​ mi, Paisley – wypowiedziałem jej imię tylko po to, żeby poczuć na języku jego smak – gdybym cię pocałował, naprawdę byś to poczuła. – Jej uśmiech zbladł nieco i między nami przeszedł dziwny prąd. Odchrząknąłem z lekkim zakłopotaniem. – Zawiozę cię do lekarza. – Dobrze. Wyprostowałem​ się i pomogłem jej wstać. Owinęła się szczelniej ręcznikiem. – Nie​ mam chusty… – Chyba​ ci ją ściągnąłem, gdy holowałem cię do brzegu. – Och.​ Aha – westchnęła i zaprowadziła mnie do miejsca, w którym zostawiła swoje rzeczy i schowała te cudne krągłości pod szortami i koszulką – och, jaka szkoda! – a potem wzięła torbę. – Jestem gotowa – oznajmiła. Bez​ słowa przeszliśmy przez plażę, obmyliśmy stopy w niewielkim brodziku na ośmiokątnym placyku i ruszyliśmy na parking. Otworzyłem​ mojego defendera od strony pasażera i przytrzymałem jej drzwi. Paisley wrzuciła do środka swoją torbę, a potem przygryzła dolną wargę i spojrzała na mnie. – Nie​ mogę wsiąść. Co​ znowu? – jęknąłem w duchu. – Chcę​ cię zawieźć do cholernego lekarza! Roześmiała​ się i natychmiast zapragnąłem usłyszeć ten śmiech jeszcze raz. – Nie,​ serio. Po prostu nie dam rady, chyba że masz drabinkę. – Nie​ ma sprawy. – Złapałem ją w talii i podsadziłem. Nie myśl o seksie, powtarzałem sobie w myśli. Nie rób tego… Za późno. Zamknąłem​ za nią drzwi, wsiadłem za kierownicę i ustawiłem GPS-a na najbliższy ostry dyżur. – W​ drogę, Lucy – powiedziałem. – Nadałeś​ swojemu samochodowi imię? – zdziwiła się. Ja​ tymczasem przekręciłem kluczyk i silnik wozu zamruczał. – Pewnie!​ To jedyna kobieta w moim życiu, na której mogę polegać. – Lucy była ostatnim prezentem od mojej matki i jednocześnie nagrodą dla mnie samego za wszystko, przez co przeszedłem. Pięć​ minut i jedno czerwone światło później byliśmy na miejscu. Paisley zapisała się do lekarza, a ja zająłem niewygodne plastikowe krzesełko w poczekalni. Usiadła obok. Przynajmniej pamiętałem, żeby narzucić koszulę; woda ściekała mi z mokrych slipów na podłogę, tworząc na linoleum kałuże. – Dlaczego​ twoi rodzice mieliby cię zabić? – zagadnąłem. – Och,​ no nie, tak tylko powiedziałam… – bąknęła i zaczęła skubać skórkę swojej torebki. – Wiesz​ co? Zawrzyjmy układ. Ja nie znam ciebie, a ty nie znasz mnie. Nasze ścieżki na chwilę się skrzyżowały, więc umówmy się, że nie będziemy się nawzajem okłamywać. Nie martw się, co sobie pomyślę – po prostu powiedz mi prawdę. Zarumieniła​ się uroczo. – Są​ po prostu… nieco nadopiekuńczy. Lubią wiedzieć, gdzie jestem i co robię. – Nie​ powiedziałaś im, że idziesz na plażę? Wsunęła​ za ucho kosmyk mokrych włosów. Opadł tuż pod kształtny obojczyk. – Sądzą,​ że rozpakowuję rzeczy w moim nowym mieszkaniu. Mam kartę, więc jeśli zapłacę gotówką i nie skorzystam z polisy, nie dowiedzą się, że tu byłam. I tyle mi przyszło z tego kłamania – westchnęła. – Zaczynamy szkołę dopiero w przyszłym tygodniu, więc to wydawał się dobry moment na wymknięcie się. Nie ma jeszcze lekcji do odrabiania, a ja miałam wolne od pracy i… Rany, ale ględzę. – Posłała mi wymuszony uśmiech i wbiła wzrok w kolana. – Lubię​ ględzenie. – Szlag. Naprawdę lubiłem… to znaczy, w jej wykonaniu. – Czego się uczysz?

– Będziesz​ się śmiał. – Zerknęła na mnie z ukosa; jej zielone oczy pożarły mnie i wypluły. – Nie. – Zgaduj.​ No, dalej. Pomyśl o najnudniejszym kierunku, jaki można sobie wyobrazić. To znaczy, dla mnie to oczywiście super interesujące. – Mrugnęła do mnie z powagą. – Podwodne​ malowanie paznokci u nóg. Roześmiała się i przez myśl przeszło mi znów to cholerne słowo: czarująca. – Nie! Spróbuj jeszcze raz. – Plecenie koszy antygrawitacyjnych? – Raju, przestań! Znowu pudło! Mogę pudłować, ale się uśmiechasz! – pomyślałem z zachwytem. – No to powiedz. Zmrużyła oczy, całkiem jakby próbowała zdecydować, czy mi powierzyć swój sekret. – No dobra. Bibliotekarstwo. – Bibliotekareczka! – Nie mogłem powstrzymać się od wyobrażania sobie sceny, w której napierałem na jej drobne ciałko, wsparte o sterty książek… Szlag! – Widzisz? Nudy na pudy. – Wierz mi, na pewno nie uważam tego za nudy. Uśmiechnęła się znów, tym razem szczerze, a ja zacząłem gorączkowo szukać w myśli czegoś, co mógłbym powiedzieć, nie wychodząc przy tym na idiotę. Tymczasem ona wyjęła telefon i zaczęła pisać SMS-a. – Morgan będzie się martwić, jeśli wróci i mnie nie zastanie… – Powinnaś też chyba zadzwonić do swojego chłopaka. Jestem pewien, że chciałby wiedzieć, co się stało. – Przed oczami wciąż widziałem, jak odnajduję ją pośród fal – bladą, bez tchu, leżącą bezwładnie na dnie oceanu. – O, nie! Will nie może się o tym dowiedzieć! Wściekłby się. – Wściekłby się, że wybrałaś się na plażę? Przycisnęła dłoń do mostka. – Że poszłam na plażę, że wyprowadziłam się od rodziców, że mam od pół roku pracę, o której nie wie… Powiedzmy, że to byłaby bardzo ciekawa rozmowa. – Jak długo jesteście razem? – A co mnie to, do jasnej i nagłej, obchodziło? – Prawie rok. – Kochasz go? Odwróciła się gwałtownie w moją stronę i posłała mi jadowite spojrzenie. – Nie twój interes. Och! A więc gdzieś pod tym płaszczykiem potulności kryła się drapieżna kocica! – Cóż, albo tak, ale chcesz zachować prywatność, albo nie, ale nie umiesz zbyt dobrze kłamać, a umówiliśmy się przecież, że nie będziemy się okłamywać, więc… to pierwsze czy to drugie? Skrzyżowała ramiona na piersi. Byłem w tym całkiem niezły – odnajdywaniu czułych punktów i ich drażnieniu, ale tutaj wcale nie o to mi chodziło. Psiakrew… – Przepraszam – powiedziałem szybko. – Nie powinienem był pytać. Jej ramiona rozluźniły się nieco, a oczy złagodniały. – Nie… po prostu byliśmy tak długo osobno, podczas gdy on był w… – Paisley? – zawołała pielęgniarka. – To ja! – Podniosła rękę i wstała. – Zaczekałbyś tu na mnie? – spytała; przez jej twarz przemknęło coś na kształt strachu. Że niby miałbym ją zostawić? – Pewnie, zaczekam. – Złapałem pierwszy lepszy kolorowy magazyn i udałem, że czytam, obserwując

spod oka, jak odchodzi. Mógłbym tak siedzieć cały dzień. Wizyta w gabinecie potrwała godzinę, ale nim Paisley wyszła, zdążyłem przekonać kobietę w recepcji, żeby powiedziała jej, że to bezpłatna klinika, i zapłaciłem za nią. W sumie to i tak nie wydawałem tak naprawdę własnych pieniędzy. – Wszystko w porządku! – oświadczyła z uśmiechem, gdy wyszła, ale wyglądała dziwnie blado. Także zmusiłem się do uśmiechu i otworzyłem jej drzwi – właściwie to był odruch, ale dla niej naprawdę chciałem to zrobić. Gdy wyszliśmy z przychodni, natychmiast owionęło nas wilgotne florydzkie powietrze. – Morgan? – zawołała Paisley na widok laski biegnącej przez parking. – Długie nogi i głęboki dekolt, zwieńczone burzą ciemnych włosów, mój dawniejszy typ. Dawniejszy? Rany, odkąd to zacząłem myśleć w ten sposób? – Rany boskie! – zawołała laska, przeciągając zgłoski z głębokim akcentem. – Naprawdę nie spodziewałam się, że to zrobi! – Zarzuciła Paisley ręce na szyję i wybuchła płaczem. – Tak mi przykro! Paisley poklepała ją po plecach, ale nie rozpłakała się – od początku nie uroniła ani jednej łzy. – Już dobrze, Morgan. Już dobrze. Przyjaciółka cofnęła się i uderzyła Paisley lekko w ramię. – Musisz się nauczyć pływać! – Dobrze – zgodziła się potulnie Paisley i odwróciła się do mnie z bladym uśmiechem. – A poza tym sam Mister Kalifornia przybył mi na ratunek, więc nie ma tego złego… – To obelga dla kogoś, kto pochodzi z Kolorado! Wiesz o tym, prawda? – rzuciłem półżartem. – A tak w ogóle, to jestem Jagger. Morgan obrzuciła mnie spojrzeniem spod opuszczonych rzęs; byłem przyzwyczajony do podobnych reakcji, jednak tym razem, zamiast automatycznie skłonić mnie do rzucenia jakiejś kąśliwej uwagi, rozdrażniło mnie to tylko. – Och, a więc to jest nasz bohater! – powiedziała niskim, zmysłowym tonem, który, byłem pewien, często robił na facetach wrażenie, a potem podeszła do mnie, kręcąc pupą i przesunęła palcami po mojej piersi. – Czy mogłabym się jakoś odwdzięczyć za uratowanie życia mojej najlepszej przyjaciółce? Trzymająca się z tyłu Paisley zesztywniała, a ja cofnąłem się o krok. – Ta-ak, możesz mi podziękować, ucząc ją pływać. Mało brakowało. – Stanowczo. – Pewnie! – Morgan przytuliła znów Paisley. – Wracajmy do domu i rozpakujmy się wreszcie. – Ruszyła do zaparkowanego w pobliżu białego sedana. Paisley skinęła głową i podeszła do mnie z wolna, strzelając po drodze oczami na lewo i prawo, jakby nie wiedziała za bardzo, co powiedzieć. Gdy dzieliło nas niespełna pół metra, podniosła na mnie wzrok. Patrzyliśmy na siebie przez chwilę w milczeniu, a potem moja blondyneczka podskoczyła lekko i rzuciła mi się w objęcia. Przytuliłem ją i podniosłem, a ona zarzuciła mi ręce na szyję, składając głowę na ramieniu. – Dziękuję, że mnie uratowałeś. Że mnie zobaczyłeś. Trzymałem ją mocno w objęciach, ciesząc się każdą chwilą, w której mogłem trzymać w ramionach tę cudowną dziewczynę. Pachniała słoną wodą i słońcem Florydy. – Zobaczyłem cię dużo wcześniej, nim wpadłaś do wody, Paisley. Powiedziałbym, że nie ma za co… ale cieszę się po prostu, że zdążyłem na czas. – Zwolniła uścisk i opuściłem ją na ziemię. Z żalem. Zaczęła iść tyłem w stronę samochodu, nie spuszczając ze mnie wzroku. Tylko to mogłem zrobić – pozwolić jej odejść, nie żądając od niej numeru telefonu, adresu ani nie pytając, czy się jeszcze zobaczymy. W końcu przyszła na plażę, żeby uciec – nie, żeby szukać prześladowców-erotomanów takich jak ja. Gdy sięgnęła do klamki wozu, zatrzymała się na moment. – Kocham Willa – powiedziała. – To mój najlepszy przyjaciel, moja rodzina i… i wie, czego mi

potrzeba. Jest dla mnie dobry. – Posłała mi uśmiech, który niemal ściął mnie z nóg. – Miło było cię poznać, Jagger. – Z tymi słowy otworzyła drzwi wozu i wsiadła do niego. – Paisley! – zawołałem, niezdolny się powstrzymać. Odwróciła się do mnie i podniosła wysoko brwi. – Cholerny szczęściarz z niego – i mam nadzieję, że o tym wie!

Rozdział 3 PAISLEY 8. Nadać mojemu życiu pozory moralności.

Zaparkowałam pod domem moich rodziców w Fort Rucker i przetarłam oczy, sprawdzając, czy mi się nie przywidziało. A jednak nie. Wiedziałam, że ojciec się wścieknie, jak to zobaczy – o ile jeszcze nie widział. Może powinnam była dziś zrezygnować z tego cholernego śniadania… Prawie pięciometrowa rzeźba przedstawiająca niedźwiedzia polarnego, strzegąca dotąd lokalnego muzeum, stała dumnie na podwórku moich rodziców, cała owinięta odblaskowymi wojskowymi pasami bezpieczeństwa. To cholerstwo musiało ważyć chyba z tonę; szacun dla kogoś, kto zawracał sobie głowę jej przestawieniem, pomyślałam. Cóż, przynajmniej nie będzie nudno. Złapałam torbę i ruszyłam w stronę domu. Jeśli chodzi o żarty uczniów szkoły lotniczej, ten był całkiem niezły. Ledwie zaczęli, a już załapali – punkt dla nich. Słyszałam głos taty, dochodzący z jego biura, nim jeszcze zamknęłam drzwi. – Nie obchodzi mnie, jak wygląda wasz zasmarkany grafik! Sprzątnijcie to paskudztwo z mojego trawnika! I lepiej znajdźcie winnych! – Jego głos niósł się echem w holu, ale na mój widok nasze złote retrievery, Layla i Clapton, nie ruszyły się ze swoich miejsc; zamerdały tylko ogonami. – Grzeczne pieski. – Pochyliłam się, żeby je pogłaskać. – Lepiej, żeby do lunchu stąd zniknął, majorze. Pieprzony polarny misiek! – Usłyszałam jeszcze trzask odkładanej słuchawki i za chwilę drzwi się otworzyły. – Lee-Lee! – Ojciec uścisnął mnie lekko. Brakowało mi prawdziwych uścisków, takich, nomen omen, niedźwiedzich. – Gotowa na śniadanie? – Wyposzczona na śmierć! – zażartowałam, klepiąc się po brzuchu. – Wy, dziewczęta, wszystkie zamartwiacie się o swoje figury. Mężczyźni lubią krągłości, moja droga. – Obejmując mnie ramieniem, tata przeszedł ze mną przez salon do kuchni, po której krzątała się moja matka. – Och, Lee, jesteś! – uśmiechnęła się do mnie. – Czy mogłabyś wyjąć biszkopty? – Tak jak obiecałam – przypomniałam jej. – Raz w tygodniu. – Złapałam ściereczkę i wyjęłam z piekarnika biszkopty, a potem położyłam je ostrożnie na przygotowanej przez nią srebrnej tacy. – Idealne, jak zwykłe. – Schlebiasz mi. A teraz bierz talerz. Twój ojciec ma tylko kwadrans, nim zorientują się, że nie ma go na posterunku godzinę wcześniej i cały świat się zawali. – Ha! – Tata pocałował mnie w policzek; jego beżowy podkoszulek idealnie komponował się z niebieską sukienką mamy i jej fartuchem z napisem ŻONA WOJSKOWEGO. Kupiliśmy go jej na gwiazdkę gdy miałam dziesięć lat, i wciąż go nosiła. – Czy Will przyjedzie? – spytała mama, rozkładając cztery nakrycia. – Powiedział, że będzie kwadrans po siódmej. – Postawiłam na stole szklanki do soku.

– Psiamać, nie żebym za nim… – wymamrotał pod nosem tata. – Richardzie! Wyrażaj się! – Gdy mamie wydawało się, że nie widzę, dała mu żartobliwego klapsa. – Nie masz do czynienia ze swoimi trepami! Tata roześmiał się tylko i mrugnął do niej. – Och, moje biedne południowe ślicznotki… czyżby moje jankeskie maniery was raziły? – Brak manier. – Mama westchnęła i machnęła z uśmiechem ręką. – Bierz talerz. Na dźwięk dzwonka do drzwi psy się rozszczekały. – Powiedz temu chłopakowi, że nie musi dzwonić. To w końcu rodzina – powiedział tata. Otworzyłam drzwi i z radością powitałam stojącego na progu Willa. Wyglądał przystojnie, ale jeszcze nie przyzwyczaiłam się do jego widoku w mundurze. – Witaj, Lee-Lee. – Pochylił się i pocałował mnie w policzek. – Jak się miewasz? Zignorowałam jego pytanie i zamiast tego ucałowałam go delikatnie w usta. – Brakowało mi cię wczoraj. Przytulił mnie lekko. – Wybacz, słonko. Miałem zajęcia do późna. – Zakładam, że nie wiesz nic na temat tego niedźwiedzia polarnego na podwórku? Uścisnął mnie, wypuścił z objęć i skierował się do kuchni. – Ta-a, chyba będę musiał porozmawiać o nim z twoim tatą przed zajęciami. – Will! – zawołała mama, stawiając jedzenie na stole. – Jak miło cię widzieć! – Panią też, psze pani. – Odsunął mi krzesło i usiadłam między nim a tatą. – Och, mów mi mamo. – Mama zaczęła nam nakładać jedzenie. Poczułam się nieco dziwnie. Czy to dlatego, że był moim chłopakiem? – zastanawiałam się. Czy może dlatego, że był najlepszym przyjacielem Peyton? – Tak jest, psze pani. – Will uśmiechnął się i w jego bursztynowych oczach zamigotały te cudne ogniki. Może i nie były tak przejrzyście błękitne jak u Jaggera… Przestań! – zganiłam się w duchu, tłumiąc w zarodku te głupie myśli. Minęło półtora tygodnia, odkąd Mister Kalifornia… Kolorado… nieważne, uratował mnie z odmętów oceanu, ale jego przystojna twarz raz po raz nawiedzała mnie na jawie, burząc spokój myśli, i w snach. Ocalił mi życie. To chyba normalne, że o nim myślałam, prawda? No, może tylko odrobinę za często. Ciekawe, gdzie teraz był? Czy wrócił do Kolorado, jak sugerowały jego tablice rejestracyjne? Czy był w college’u? A może już skończył naukę? Jakby to było, całować się z facetem, który ma kolczyk w języku…? – Lee! – Okrzyk mamy wyrwał mnie z zamyślenia. Z zaskoczeniem spostrzegłam, że trzymam w lewej dłoni pokruszonego biszkopta; z kuchni dobiegało pikanie alarmu. – Tak? – Twój alarm! – Mama wskazała kuchenny blat, na którym leżała moja torba. Skinęłam głową; po drodze wyrzuciłam resztki biszkopta, a potem wyjęłam telefon, wyłączyłam przypomnienie, schowałam go z powrotem do torby – mama nie tolerowała telefonów przy stole – i usiadłam. – Nie zapomniałaś o czymś? – spytała mnie, podnosząc brew. – Wezmę zaraz po jedzeniu – wyjaśniłam. – Gdy biorę je na pusty żołądek, mam mdłości. – Wzięłam z tacy nowego biszkopta i złamałam go wpół, nim odłożyłam na talerz. – Chyba powinnaś… – zaczęła mama. – Kochanie, może po prostu… – wtrącił Will. – Magnolio, Will… dajcie jej spokój. Weźmie je, gdy zje – przerwał im tata i uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością. Kiwnął głową, ale gdy wrócił do jedzenia, nie wyglądał na zbyt zadowolonego.

Sięgnęłam po sos, na widok którego pociekła mi ślinka. – Och, Lee, skosztuj zamiast tego sałatki owocowej. Zrobiłam ją specjalnie dla ciebie! – Mama podała mi kryształową salaterkę. Nałożyłam sobie owoców na talerz, wciąż łakomie zezując na sos. – Dziękuję. – Czy powiedziałaś już doktorowi Larondy’emu o naszej decyzji? – spytała, wpatrując się w mój talerz i licząc każdą nadprogramową kalorię, którą pochłaniałam. Zamarłam w pół kęsa, a Will ścisnął pod stołem moje kolano w cichym geście wsparcia – nie wiedziałam tylko znowu dla kogo. Przełknęłam powoli i zaczęłam z rozmysłem: – Nie… – Lee, nie możesz wiecznie tego odkładać! – zaprotestowała podniesionym głosem mama. – …bo jeszcze nie podjęłam decyzji – dokończyłam spokojnie, jednak nie zdołałam jej uspokoić. Odłożyła ze szczękiem widelec na talerz. – Ustaliliśmy przecież, że ten zabieg… – Wy ustaliliście, mamo – przypomniałam jej, starając się, by nie zabrzmiało to zbyt ostro. – Nie miałam żadnych objawów, odkąd zaczęłam przyjmować betablokery. I chociaż szanuję wasze decyzje i wiem, że zależy wam na tym… – Och, czyżby? – No i masz, znów wszystko od początku. – Gdybyś naprawdę nas szanowała i kochała, nie narażałabyś tak własnego życia. Każdy dzień zwłoki tylko wszystko pogarsza. Czy naprawdę chcesz, żebyśmy wraz z ojcem znów przez to wszystko przechodzili? Tu chodzi o twoje życie! – Magnolio, wystarczy – powiedział łagodnie, ale stanowczo tata. – Nie po to do nas przyjeżdża, żebyś na nią krzyczała. Przemilczałam cisnącą mi się na usta ripostę; wiedziałam, że mama mówi to wszystko powodowana strachem i żalem. Może zresztą miała rację, a ja zachowywałam się jak ostatni samolub, pragnąc, by decyzja należała do mnie, podczas gdy jej skutki mogło odczuć znacznie więcej osób? Nie tylko moja kardiomiopatia mnie ograniczała. Oprócz konieczności życia z nią wciąż tkwiłam w klatce oczekiwań moich rodziców, pogrążonych permanentnie w żalu po śmierci Peyton. Byłam uwięziona własnym pragnieniem ulżenia im w bólu, jak tylko zdołam. W tej sytuacji powinnam zgodzić się z nimi, zgodzić się na wegetację, na którą skazałby mnie rozrusznik, i wszystkich uszczęśliwić. Nawet Will na to nalegał, chociaż twierdził, że uszanuje moją decyzję – niezależnie od tego, jaka będzie. To byłaby słuszna decyzja. Nie mogłam jednak nic poradzić na to, że wydawała mi się taka… błędna! Za każdym razem, kiedy myślałam o tym przeklętym rozruszniku, mój instynkt wrzeszczał dziko. Wiedziałam, że to ustrojstwo mnie nie uratuje – i nie potrafiłam wytłumaczyć dlaczego, ale… po prostu wiedziałam to! Miałam już wszystkiego serdecznie dosyć. Nie biegaj. Nie jedz tłusto. Unikaj alkoholu. Nie zapomnij wziąć leków. Nie denerwuj mamy i – na litość boską! – unikaj sytuacji przyprawiających cię o szybsze bicie serca! Nie… nie żyj. Wegetuj. Miałam ochotę zerwać się od stołu i uciec, ale zostałam. Mieszkałam teraz sama, z ich błogosławieństwem, a jedne zajęcia miałam nawet w szkole w Troy. Raz w tygodniu mogłam się zmęczyć. Uścisnęłam dłoń Willa, który natychmiast pojął moją cichą prośbę. – Sos jest fantastyczny, psze pani. Mama przyjęła komplement z wymuszonym uśmiechem, a ja odetchnęłam parę razy głęboko i skupiłam się na przeżuwaniu. – Jak w szkole, córciu? – spytał tata. – Fajnie. Ten semestr jest naprawdę super, szczególnie zajęcia w Troy. Sądzę, że w następnym tygodniu będę już mogła przenieść się tam z zajęciami, które mam tutaj. Tata zmarszczył czoło.

– Wolę, kiedy uczysz się tu, na miejscu. Oho, przyszła pora na negocjacje. – Wiem, tato, ale tu nie mają wszystkich zajęć, na których mi zależy. To tylko czterdzieści pięć minut samochodem. Żaden problem. – Konieczność dojazdów nie była zbyt wielką ceną za udawanie raz w tygodniu, że moje życie jest normalne. Zależało mi na tym i nie zamierzałam dać za wygraną. – Może dla ciebie – wymamrotał tatko, pochłaniając jedzenie tak szybko, jakby startował w konkurencji na czas. Przy stole zapadła niezręczna cisza. Nie przychodził mi do głowy żaden bezpieczny temat, który mogłabym poruszyć, więc trzymałam buzię na kłódkę. – Will, opowiedz nam, proszę, jak minął ci pierwszy tydzień szkoły – przerwała wreszcie milczenie mama. Will zabrał dłoń z mojego kolana, całkiem jakby rodzice mogli przenikać stół wzrokiem. – Cóż, West Point to to nie jest, ale dobrze mieć nieco swobody. – Błysnął zębami w jednym z tych swoich olśniewających uśmiechów, którymi mnie kupił, a gdy się do mnie odwrócił, ja także nie mogłam się nie uśmiechnąć. – Nie mówiąc już o tym, że towarzystwo jest znacznie lepsze. Dobrze jest mieć Lee bliżej. Mama podniosła dłoń do piersi i westchnęła teatralnie. – Cudownie jest was widzieć na własne oczy, a nie tylko przez komputer. Wspaniała z was para. Will podniósł moją dłoń do ust. – Święta prawda! – Czy zastanawiałeś się już nad wyborem maszyny? – spytał tata. – Tak, psze pana. Chciałbym latać AH-64. Tata aż pokraśniał; podniósł wysoko brwi. – Ach, apache! Dobry wybór – pochwalił. – Ale żeby się na niego załapać, będziesz musiał znaleźć się na samym szczycie LNP. – Listy najlepszych pilotów – wyjaśnił mi Will, gdy tata wstał. – Jeśli Will chce latać tym śmigłowcem, Paisley, będzie musiał ukończyć ten etap nauki jako jeden z najlepszych. Na każdą klasę przypada tylko parę miejsc. Trąciłam Willa łokciem pod żebra. – Spokojna głowa – rzuciłam. – Jak oceniasz pozostałych poruczników w twojej grupie? Wielu was jest? – spytał tata, niosąc talerz do zlewu. – Pięciu poruczników i dwudziestu podoficerów. – Will dziwnie poczerwieniał i zacisnął szczękę. – Chociaż tych pierwszych powinno być tylko czterech. – Co się stało? – spytałam. Willa mało co wyprowadzało z równowagi. – To nic takiego, Lee-Lee. – Mrugnął do mnie i stłumiłam chęć przypomnienia mu, jak bardzo nie lubię, gdy mnie tak nazywał. Lee-Lee miała dwanaście lat, była chuda jak tyczka i dziwna. Miałam nadzieję, że już taka nie jestem. – W porządku – uśmiechnęłam się z przymusem. – No to… co z tym zaplątanym w pasy miśkiem? – spytał tata, zapinając kurtkę od munduru. – No właśnie, psze pana. Chyba muszę panu coś na ten temat powiedzieć. Och, czyżby wiedział, kto to zrobił? – zdziwiłam się. Tata wsparł się oburącz o blat. – Wiesz coś o tym, Will? – To miał być szkolny żart… ale chyba zaszedł za daleko. – Zdradził go rumieniec na policzkach. – Czy to ktoś z twojej grupy? – spytał tata cicho, z groźbą w głosie. Wiedziałam, że nigdy nie krzyczy, nawet gdy jest wściekły – nie musiał. – Tak, psze pana.

Wodziłam wzrokiem od jednego do drugiego; serce zabiło mi szybciej. – Will, czy to ty go tu postawiłeś? – Nie mogłam się powstrzymać od zadania tego pytania ani uciszyć jakiejś cząstki mnie, mającej nadzieję, że był zdolny złamać choć jedną zasadę. Oderwał wzrok od mojego ojca i spojrzał mi w oczy. – Nie. – Ujął moją twarz w dłonie. – Nie zrobiłem tego. – Spojrzał znów na mojego ojca. – Ale wiem, kto za tym stoi. Poczułam w żołądku nieprzyjemne ssanie. Tata skinął głową. – Najlepiej będzie, jeśli dokończymy tę rozmowę w cztery oczy. Na przykład w moim biurze. – Tak, psze pana. – Will sprzątnął talerz i zaniósł razem z moim do zlewu. Gdy zabrał się do wstawiania ich do zmywarki, zerwałam się od stołu i dopadłam do niego. – Wiesz, kto to zrobił? – Tak. – I zamierzasz donieść na swojego kumpla z klasy? – Miałam wrażenie, że to brzydko pachniało kablowaniem. – Kadet nie będzie kłamał, oszukiwał, kradł ani tolerował tych rzeczy w wykonaniu innych. – Zacisnął szczęki w sposób sugerujący, że podjął już decyzję i jej nie zmieni. – Nie jesteś już w akademii, Will – przypomniałam mu. – Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? Będziesz z tymi chłopcami w szkole lotniczej przez kilka kolejnych lat. Czy nie powinniście nawzajem się wspierać? – Sądzisz, że zamierzam trzymać z kimś takim? Bycie w aktywnej służbie nie zmienia faktu, że to było złe. Próbowałem ich powstrzymać, ale Bateman nie słuchał. Zbezcześcili część historii Fort Rucker! Na litość boską, to tylko niedźwiedź! – jęknęłam w duchu, głośno zaś powiedziałam: – Nikt nikomu nie zrobił krzywdy i nic nie zostało zniszczone. To był tylko niegroźny żart. A wiesz, co zrobi tata? Możesz ich narazić na wyrzucenie ze szkoły przez idiotycznego miśka polarnego przystrojonego paroma pasami bezpieczeństwa, nie mówiąc już o tym, że wszyscy będą wiedzieli, że to ty naskarżyłeś! – William? – zawołał tata. Will wyprostował się, całkiem jakby ojciec pociągnął za jakiś niewidzialny sznurek. – Nie zrozumiesz tego, Lee-Lee. – Pochylił się i musnął wargami mój policzek. – Lepiej leć już do szkoły. Nie wiem, ile zejdzie mi z twoim ojcem. – Pamiętaj, że później pracuję. Zobaczymy się dziś? – Potrzebowałam go, żeby zapomnieć o tych niebieskich oczach, które prześladowały mnie dniem i nocą. Musiałam też złożyć ponownie papiery konieczne do załatwienia drobnej kwestii w bibliotece. Zajęcia, praca, a potem Will – idealny plan. Will skrzywił się. – Wiem, że mówiłaś mi o pracy w zeszłym tygodniu, ale wciąż mi się to nie podoba. Co, jeśli się przemęczasz? – Mam najlepszą pracę, o jakiej mogłabym marzyć. Co z dzisiejszym wieczorem? – Postaram się. – Jego uśmiech sprawił, że nie mogłam się na niego dłużej gniewać; odwzajemniłam delikatny pocałunek, wiedząc, że nie możemy pozwolić sobie na nic śmielszego w obecności mamy, i zostałam w kuchni, podczas gdy on ruszył do gabinetu ojca. – Z takiego mężczyzny można tylko być dumnym, Lee. – Mama zabrała ze stołu własny talerz. – Szczęściara z ciebie, że go masz. Nie każdy ma tak silny kręgosłup moralny. Zrozumiałam, co chce mi powiedzieć: daj spokój. – Lecę do szkoły, mamo. Dzięki za śniadanie. Do zobaczenia za tydzień. – Za tydzień? – Zasznurowała usta. – Umówiłyśmy się, że zostanę tu na czas szkoły i wynajmę dom w mieście, ale musisz mi dać nieco

swobody. Mam prawie dwadzieścia jeden lat! – Starałam się nie podnosić głosu. Gdybym okazała zdenerwowanie, mama tylko podniosłaby brew i udzieliła mi wykładu na temat tego, że nie jestem jeszcze gotowa do dorosłego życia. Widziałam, że jej spojrzenie wędruje do rodzinnego zdjęcia w ramce za moimi plecami – jak zawsze, kiedy o niej myślała. – Tydzień – powtórzyłam. Przytuliłam ją, pozwalając, by poklepała mnie tym swoim gestem po plecach. – Kocham cię, mamo. Idąc do wyjścia z torbą przerzuconą przez ramię, zatrzymałam się, żeby musnąć palcami zdjęcie w ramce. Peyton stała pośrodku, rozpromieniona, ubrana w identyczny szary mundurek West Point co Will po jej lewej stronie, podczas gdy ja ściskałam jej prawą rękę. Te splecione dłonie łączyły nas i liczyłam skrycie, że stanowiły potwierdzenie słuszności moich wyborów. – Co byś zrobiła na moim miejscu, Peyton? – wyszeptałam cichutko. – Zostało mi dwieście dwadzieścia dni. Co byś zrobiła? Tak bardzo mi jej brakowało! W moim sercu ziała czarna dziura, pochłaniająca każdy mój oddech od chwili jej śmierci, całkiem jakbym patrzyła, jak ją chowają. Ona wiedziałaby, co robić, ale nie musiała już podejmować decyzji. Była wolna, dzika i nieskrępowana… i zapłaciła własnym życiem, nim jeszcze zorientowała się, że ono ma w ogóle cenę. Przeszyło mnie paskudne ukłucie zazdrości, natychmiast zastąpione poczuciem winy. Odeszła. A ja żyłam. Odetchnęłam parę razy głęboko, spychając żal w należne mu miejsce – odsuwając go w przeszłość. Już wychodziłam, gdy w drzwiach dogonił mnie głos mamy: – Lee! Natychmiast weź swoje leki! – Tak jest, mamo!

Rozdział 4 JAGGER Topisz mnie, wpychasz wprost w toń przybierającego na sile przypływu swoich nierealnych oczekiwań.

Gdy instruktorzy uruchomili symulację, na myśl przyszły mi wszystkie obelgi, jakie kiedykolwiek w życiu słyszałem. Serio. Serce dudniło mi w uszach i przez chwilę miałem ochotę się wycofać. Ach, chrzanić to. To było moje marzenie, odkąd trzynaście lat temu zobaczyłem na tle błękitu nieba śmigła tego cuda. Dam radę. Szkolenie dunkera było cholerną drogą przez mękę. Tłoki odpuściły i atrapa helikoptera opadła. Poczułem w butach wodę, która za chwilę obmyła mi kolana, zalała uda i sięgnęła do piersi. Rany, chwila. Nie! Jeszcze nie! Woda podniosła się już na wysokość mojego obojczyka; wciągnąłem tyle powietrza, ile zdołałem. Chwyciłem się fotela, wpijając w niego palce, podczas gdy woda zakryła mi nos, a później całą głowę… a potem cały świat zawirował, kiedy pojazd szkoleniowy obrócił się w prawo i już za chwilę wisiałem do góry nogami. Woda wlała mi się do nosa. Co za gówno! Przestaliśmy się poruszać – nadeszła pora, by działać. Zwalczyłem panikę, która groziła wypchnięciem mi z płuc całego powietrza i skupiłem się na uprzęży. Palce ześlizgnęły mi się z zatrzasku. Szlag, szlag, szlag! Spokój! Parę skupionych ruchów później udało mi się uwolnić z cholerstwa i wstać. Kroczek po kroczku, wyprostowałem się, ruszyłem do okna i zerwałem pieczęć. Płuca paliły mnie żywym ogniem i wypuściłem nieco powietrza, żeby im ulżyć. Przecisnąłem się przez okno, szczególną uwagę zwracając na wielgachny kask. Potem odepchnąłem się od burty pojazdu i paroma wierzgnięciami skierowałem się w stronę powierzchni, wypuszczając po drodze powietrze nosem. Przynajmniej tym razem chodziło o moje życie, nie o jej… Wynurzyłem się, z ulgą wypełniając haustem powietrza rozpaczliwie spragnione tlenu płuca. Dałem radę! – Bateman! Niewłaściwa praca rąk! – krzyknął do mnie instruktor. Dopłynąłem do skraju basenu i podciągnąłem się na brzeg. – Może i tak, psze pana – odparłem, odpinając zatrzaski hełmu – ale skoro siedzę tu i rozmawiam z panem, to wciąż żyję, więc można powiedzieć, że wynik jest zadowalający, nawet jeśli użyłem złej techniki, prawda? Dałem radę, dupku! – dodałem w myśli. Josh siedział nieco dalej na brzegu basenu i kręcił głową, całkiem jakbyśmy byli na lodowisku, a ja znów wylądowałbym na polu karnym. No co? Przecież się powstrzymywałem! – Takie nastawienie podczas trudnego lądowania w wodzie może cię zabić. Otworzyłem usta, gotów sprzeciwić się mózgowi.

– Tak jest, ale… – Jagger Bateman? – zawołał stojący w pobliżu kapitan. – Tak, sir? Jego oczy lśniły zimnym, stalowym blaskiem – to nie była towarzyska wizyta, z całą pewnością. – Major Davidson chce cię widzieć w swoim biurze. Kiwnąłem głową. – Za pół godziny kończymy. Pokręcił głową. – Idź się wysuszyć. Chce cię widzieć teraz. Czekałem pod biurem majora Davidsona z czapką na kolanach. Mógł być tylko jeden powód, dla którego mnie wezwał – z pewnością był w to zamieszany ten nowy porucznik, który dołączył do nas niecałe dwa tygodnie temu. Wiedział. Musiał wiedzieć. Ten dupek miał chody. Zacząłem się zastanawiać nad możliwymi konsekwencjami. Czego będą ode mnie chcieli? Na co mogę się zgodzić? Nieuchronny telefon, który mógł mi narobić bigosu w życiu rodzinnym… A ja… chciałem przecież tylko latać! Nic więcej. Nie pamiętałem, żebym kiedykolwiek chciał czegoś jeszcze. Jak mógłbym? Wiedziałem jednak, że wystarczy jeden telefon od ojca i to wszystko się spieprzy. Albo gorzej – okaże się, że to jemu będę mógł za to wszystko podziękować! Dotarłem do tego punktu dzięki własnym zasługom, a na dodatek z najlepszym przyjacielem – i nie zamierzałem pozwolić, by mi to odebrał. Przechodząca obok urocza pani sierżant rzuciła mi kuszące spojrzenie, ale nie zdołałem w sobie wykrzesać ani skry zainteresowania. Po pierwsze, znałem zasady i nie zamierzałem ryzykować tylko po to, żeby coś zaliczyć, a poza tym obiecałem sobie, że wezmę na wstrzymanie z laskami. Jaki był sens zaharowywać się na śmierć, skoro pierwsza lepsza lala mogła mnie rozproszyć? O, nie – nic z tego. Nie zamierzałem pozwolić, żeby jakaś laska uniemożliwiła mi spełnienie własnych marzeń. No, chyba że… O, nie. Koniec, kropka, nic z tego. W pamięci mignęły mi zielone oczy. Gdzie teraz była? Powinienem był zapytać, do jakiej szkoły chodzi. Albo o jej nazwisko. Ta-a, jakbyś w ogóle mógł o kimś takim pomarzyć! – parsknąłem w duchu. Wyrzuciłem z myśli głos ojca. To i tak nie miało znaczenia. Paisley to była przeszłość. – Porucznik Bateman? Oho, zaczynamy zabawę. – Panie majorze Davidson… – Wstałem, gotów stawić czoło… czemukolwiek, co przygotował dla mnie los. – Zapraszam do biura, poruczniku. – Major wrócił do środka, dając mi znak, żebym poszedł za nim. Pokój był urządzony skromnie, ale panował w nim porządek. Major przekartkował jedną ręką plik dokumentów na swoim biurku, drugą wskazując mi stojące przed nim krzesło. Gdy usiadłem, mój mundur zaskrzypiał na pokrytym sztuczną skórą krzesełku, a gdy major wziął głęboki oddech, ja swój wstrzymałem. – Czy masz mi coś do powiedzenia na temat wczorajszej nocy? Wczorajszej nocy? – Tak, sir? – Masz tylko jedną szansę, Bateman. Potem wylatujesz na zbity pysk. Szefostwo nie toleruje łgarzy, podobnie jak niekonwencjonalnych ozdób ogródkowych. Rany, czyżby chodziło o tego głupiego miśka? Wypuściłem gwałtownie powietrze z nagłą ulgą.

– A co takiego dokładnie chciałby pan wiedzieć, sir? Odchylił się w swoim fotelu. – Chciałbym wiedzieć, jakim cudem prawie pięciometrowy i ważący ładnych paręset kilogramów niedźwiedź polarny znalazł się na trawniku szefostwa. – Paręset kilogramów? Hm, nie wydawał się wcale ciężki. – To cholerstwo ważyło chyba z tonę! Majorowi zrzedła nieco mina, ale szybko przywołał się do porządku. – A więc przyznajesz się do kradzieży sierżanta Teda E. Beara? Każdy mięsień w moim ciele stężał. Nie śmiej się, powtarzałem sobie w myśli. Tylko się nie roześmiej! – Naprawdę tak się nazywa? – spytałem z kamienną twarzą. Zwycięstwo! Major tymczasem zwarł szczęki. – Ten niedźwiedź to część tradycji Fort Rucker, poruczniku… wobec której zdajesz się wykazywać niedopuszczalny brak szacunku. Trzymałem gębę na kłódkę. Jasne, miałem ochotę się odgryźć i palnąć coś głupiego, ale przecież chodziło o moją karierę – potrafiłem zgrywać układnego ucznia. – Czy to ty dopuściłeś się tego aktu wandalizmu? – Teoretycznie nie, bo nie stała mu się żadna krzywda… Jest całkiem bezpieczny. – Przecież ma na sobie jakieś dwadzieścia trzy odblaski, na litość boską! Major Davidson zaczerpnął głęboko tchu. – To twoja ostatnia szansa. Psiamać. Nie mogłem skłamać. W korytarzu oprócz mnie nie czekał nikt inny – musieli wiedzieć, że to była moja sprawka. Ale skąd? Chwileczkę. Tylko mnie wezwali, nie wiedzieli o Joshu i Graysonie. – Tak – przyznałem się. – Usunąłem sierżanta Teda E. Beara z jego stanowiska na trawnik generała. – Łup! Granat został rzucony. Teraz mogłem mieć tylko nadzieję, że jego wybuch nie zniszczy z kretesem mojej przyszłości. – Jak? – Major otworzył szeroko oczy, pewnie zaskoczony tym, że powiedziałem prawdę. – Cóż, dla mnie także było to coś nowego. – Samochodem. – Mam ci uwierzyć, że przeciągnąłeś za samochodem parusetkilogramową rzeźbę przez pięć i pół kilometra? – Pięć. – Słucham? – Pochylił się w moją stronę. – To dokładnie pięć kilometrów, nie pięć i pół. – Z których każdy ciągnie się w nieskończoność, gdy holuje się cholernego misia! – Rozumiem. I zrobiłeś to własnym wozem? – To naprawdę porządna maszyna, psze pana. Byłby pan zaskoczony, co da się zrobić z dobrą wyciągarką i przyczepą. – Dlaczego? – W jego głosie brzmiała nieskrywana ciekawość. – Nie można wycofać się z zakładu, psze pana. Plama na honorze i tak dalej… – Zakład? Zrobiłeś to, bo się założyłeś? Nie mogłem się powstrzymać od uśmiechu. – Na to wygląda. – A te wszystkie pasy bezpieczeństwa? – Podniósł z niedowierzaniem brew. Wskazałem kciukiem napis wyszyty z tyłu czapki. – To w ramach komentarza dotyczącego nowej polityki mundurowej. Kąciki ust drgnęły mu w uśmiechu, który jednak stłumił natychmiast. – W ramach zakładu… Rozumiem. A kto ci w tym pomógł?

No i tu był pies pogrzebany. Nawet nie mrugnąłem, ale szczęka mi drgnęła. O, nie – nic z tego. Nie wydam ich. Co to, to nie. Ale nie mogłem też skłamać. – Nie potrzebowałem pomocy. Roześmiał się. – Synu, nie ma szans, żebyś zrobił to sam. Podaj nazwiska reszty i może, może będziesz miał szansę zostać w szkole lotniczej. …za trzydzieści srebrników – dopowiedziałem w myśli, głośno zaś oznajmiłem: – Sam przypiąłem niedźwiedzia do wyciągarki. I sam holowałem go przez trzy mile, ni mniej, ni więcej. Wygładził papiery w mojej teczce. – I sam postawiłeś paręset kilogramów miśka na trawniku? Kamienna mina. – Jestem nieprawdopodobnie silny, sir. – Synu, naprawdę podziwiam twoją lojalność wobec kolegów, ale albo powiesz, który z nich w tym ci pomógł, albo bardzo szybko sprawy przybiorą naprawdę paskudny obrót. – Jedynym imieniem, które mogę wymienić, jest moje własne. I przysięgam, że z moich ust nie padło ani jedno kłamstwo. – Bo tak było. Sam przypiąłem miśka i sam go opuściłem na trawnik, zawiózłszy go tam uprzednio swoim defenderem. Z tym reszta nie miała nic wspólnego. Zamknięcie mojej teczki zwiastowało strzaskanie na kawałki moich marzeń. – Do końca zajęć masz czas, żeby zmienić zdanie. Cztery lata szkoleń w rezerwie, prywatna licencja pilota, nieskończone noce spędzone na zakuwaniu do testów… tylko po to, żebym wyleciał ze szkoły lotniczej przez cholernego polarnego miśka. Jasne, to było głupie, ale… Naprawdę? Przez durną rzeźbę? Ostatnie pięć minut, które zostało mi na zgłoszenie się do majora Davidsona, spędziłem pod biurem szefostwa szkoły, czując na sobie palące słońce. Jasna cholera – naprawdę zależało mi na tych skrzydełkach na piersi. Chciałem móc wsiadać na pokład, lecieć w sam środek bitwy i bronić ludzi ważniejszych ode mnie. A teraz przyjdzie mi się pakować jeszcze przed weekendem. Pierwszy raz w życiu czułem się, jakbym powinien przełamać się i zrobić coś dla siebie samego. Jak zwykle, wszystko spierniczyłem. Cóż, w końcu to była moja specjalność. Nadszedł czas. Napawałem się każdą chwilą wędrówki do biura, wdychając zapach otwartych możliwości – najprawdopodobniej ostatni raz. Zapukałem do drzwi. – Wejść. Przygotowałem się na najgorsze i nacisnąłem klamkę. Co u…? W biurze już ktoś siedział. O, nie. Tylko nie to! – Walker? Masters? Josh na wpół uśmiechnął się, na wpół skrzywił. – Naprawdę sądziłeś, że pozwolimy ci wziąć to wszystko na siebie? – Nic z tego. Nie wylecisz za to – dodał Masters. Widziałem, że trzyma swoją czapkę tak mocno, że aż zbielały mu knykcie. – Skąd… skąd wiedzieliście? Odpowiedzi udzielił major Davidson. – Twoi przyjaciele zjawili się jakąś godzinę temu. – Odwrócił się od nas i wyjrzał przez okno. – I co ja mam teraz z wami zrobić? Milczeliśmy, czekając na jego decyzję. – Bez dwóch zdań zbezcześciliście tradycję Fort Rucker i naruszyliście jej mienie, ale ty wykazałeś się

również niezachwianą lojalnością wobec swoich kolegów. Oni z kolei zgłosili się dobrowolnie, zachowując się bardzo przyzwoicie i uczciwie. No i co z wami zrobić? Przez głowę przemknęło mi parę ciętych ripost, ale zachowałem wszystkie dla siebie. To nie był czas na popisy elokwencji. Major przechylił głowę na ramię. – Czy macie jakieś doświadczenie w pracy fizycznej? – Tak jest, psze pana. Wychowywałem się, budując łodzie – odpowiedział Masters. – Tak jest! – zawtórował mu Josh. – Tak jest, sir – potwierdziłem. Gdyby zliczyć godziny, które spędziłem na pracy przy defenderze, grze w hokeja czy składaniu mebli w akademiku… cóż, pewnie, że miałem doświadczenie. – Doskonale – ucieszył się major. – Odpracujecie waszą karę.

Rozdział 5 PAISLEY 15. Dokonać czegoś znaczącego bez pomocy taty.

Miłego dnia – szepnęłam do stojącej za ladą kobiety i podałam jej skrawek papieru z hasłem do wi-fi, a potem wyjęłam z torby telefon. Wciąż żadnych wieści od Willa. Nie mogłam się doczekać naszego spotkania – to była kolejna zaleta mieszkania bez rodziców. Zostawiłam telefon na ladzie i ułożyłam w stertę kilka książek. – Odłożę je – poinformowałam Alice. Potwierdziła skinieniem dłoni i uśmiechem, marszcząc lekko swoją pobrużdżoną twarz. Miała z pewnością co najmniej osiemdziesiąt lat na karku, ale wciąż pracowała w bibliotece. Traktowała ją jak dom i w pełni ją rozumiałam. Było tu cicho i dość spokojnie, by można było myśleć bez przeszkód. – Właśnie dzwonili, że mają przysłać kogoś do pokoju na zapleczu, żebyśmy mogły dostać się do drzwi. Mają to sprawdzić i zorientować się co i jak. Aż rozdziawiłam buzię ze zdumienia. – Naprawdę? Prosiłam o to całe lato! Czemu obudzili się tak nagle? – Cóż, chyba wysłuchał cię ktoś na górze. – Poklepała mnie po ramieniu. – Dobrze, że wreszcie ktoś zrobi porządek z tym magazynem. „Na górze”… Tata. Żołądek skręcił mi się w ciasny węzeł, ale zmusiłam się do uśmiechu. – Pewnie! – Wzięłam książki i skierowałam się do działu fikcji. Celowo zrobiłam wszystko jak trzeba, wypełniłam wszystkie potrzebne papiery i nie pisnęłam mu o tym ani słowem. Nie chciałam, żeby załatwił to, używając swoich wpływów. Nawet na plakietce miałam imię Paisley, żeby uciec od jego Lee. Poodkładałam książki na miejsca i wyszłam zza regałów, mijając stoły, przy których siedzieli uczniowie. Fort Rucker, siedziba krajowych sił powietrznych, był środowiskiem o wysokich wymaganiach. Chłopcy, którym marzyła się kariera pilotów, musieli ukończyć tutejszą szkołę. Dziewczyna w kącie wyglądała na szczególnie zestresowaną, więc podrzuciłam jej małą paczkę skittlesów, którą miałam w kieszeni. – Trochę cukru zawsze pomaga! – szepnęłam jej z uśmiechem. Uśmiechnęła się do mnie z wdzięcznością, a ja ruszyłam do biurka, pokonując kilkoma susami parę prowadzących do niego schodków. – O, jest! – W cienkim głosie Alice brzmiała dziwna słodycz. Gdy skręciłam za róg, wpadłam na powód takiego stanu rzeczy – i to dosłownie. Całe szczęście, że mnie złapał, bo na widok tych wpatrzonych we mnie elektryzujących błękitnych oczu poczułam się, jakby grawitacja przestała nagle działać. – Jagger? – Och, nie! Chyba nie usłyszał w moim głosie radości? Otworzył szeroko oczy i jego twarz rozświetlił uśmiech. – Paisley? Otworzyłam i zamknęłam usta, mrugając gwałtownie i starając się jako tako uporządkować myśli.

Pewnie wyglądałam przy tym jak ostatnia idiotka. Zabrakło mi tchu w piersi, a po wargach przebiegło dziwne mrowienie. Co potwierdzało tylko, że nie wyobraziłam sobie tego wszystkiego, co czułam przez niego na Florydzie – to było prawdziwe. Kiepsko. – Ej, znacie się? – spytał stojący za nim chłopak. Jagger zerknął na mnie. – Można tak powiedzieć. Musiałam nabrać nieco dystansu. Ciemne dżinsy i znoszona koszulka Harleya-Davidsona były stanowczo zbyt słabą barierą między nami, gdy stał tak blisko. Cofnęłam się, ale na szczęście wciąż trzymał ręce na moich ramionach, dzięki czemu nie spadłam ze schodków. – Hej! Spokojnie! Lepiej, żeby tym razem nie skończyło się na wizycie u lekarza! Oddech wrócił mi wraz z cichym parsknięciem. Jagger pociągnął mnie z dala od schodków i wówczas mogłam się cofnąć o krok. Teraz, gdy zwiększyłam dzielącą nas odległość, mogłam znów oddychać. – Przedstawisz nas czy będziesz się tak gapił? – spytał jego kolega. – Zamknij się, Walker! – Jagger oderwał wreszcie ode mnie wzrok. – Paisley, to Josh Walker. Josh skinął mi głową. Był o parę centymetrów wyższy od kumpla, zabójczo przystojny i o uśmiechu zdolnym zwalać z nóg… blednącym jednak przy uśmiechu Jaggera. Ale właściwie kto mógł mu dorównywać pod wszelkimi względami… Nie. Przestań. W tej chwili przestań! Nie waż się tak myśleć! – A to – dodał Jagger, wskazując drugiego ze swoich kolegów – jest Grayson Masters. – Grayson pomachał mi, ale w jego szarych oczach nie było uśmiechu. Był nieco niższy od Jaggera, ale zbudowany, jakby mógł dać radę bykowi… albo go podnieść. – Mają się zająć zapleczem, złotko – szepnęła Alice dość głośno, żeby usłyszało ją całe biblioteczne piętro. Jagger, niech mu będą dzięki, nie roześmiał się, tylko przygryzł wargę, a w jego oczach zamigotały psotne iskierki. Też miałam ochotę przygryźć tę wargę… Na litość boską, Paisley Lynn, opamiętaj się! – skarciłam się w myśli. – Ma na myśli utorowanie drogi do tylnych drzwi – wyjaśniłam. – Drzwi biblioteki – wypaliłam, zanim sytuacja stała się jeszcze bardziej niezręczna. – Straszny tam bałagan. – Zamrugałam, nie bardzo wiedząc, co dodać. – Spokojnie, chętnie pomożemy – odparł Jagger. – Chętnie? – zagadnął Grayson. – Chętnie. – To jak… mieszkasz tu? – spytałam, starając się wymyślić jakiś sensowny temat do rozmowy. Od jego uśmiechu połaskotało mnie w żołądku. – Owszem. Przełknęłam ślinę. – I pracujesz… w branży budowlanej? – To wyjaśniałoby te pięknie wyrzeźbione mięśnie. Założył kciuki za szlufki spodni. – W chwili obecnej na to wygląda… i nie mógłbym marzyć o innym zajęciu. Otuliłam się szczelniej sweterkiem. W bibliotece było zazwyczaj chłodno pomimo alabamskiego żaru, ale w tej chwili potrzebowałam ciut więcej niż warstwy kaszmiru, by ochronić się przed energią, którą promieniował Jagger. – Jasne. – „Jasne”? Paisley, miejże litość! Wysil się na coś mądrzejszego! – Pokażesz nam, gdzie to jest? Zmusiłam się do uśmiechu i poprowadziłam ich między stołami, poprzez regały, obok mniejszych wnęk i salek do pomieszczenia z napisem na drzwiach, głoszącym: „WSTĘP TYLKO DLA OSÓB UPOWAŻNIONYCH”. Pchnęłam drzwi i zapaliłam światło. Powietrze przesycał tu silny zapach kurzu i

papieru. – O rety! – Jagger stanął obok mnie, robiąc miejsce dla swoich kolegów. – No właśnie. – Pokój zastawiony był aż po sufit pudłami, przez które nie dało się przejść do drzwi na jego tyłach. Był całkiem duży, jakieś dziesięć na dwanaście metrów, ale zza stert kartonów nie widać było ścian. – To raczej nie jest robota na jeden dzień – wymamrotał Josh. – Nawet nie na tydzień! – zgodził się z nim Grayson. – Nie przy naszym grafiku. Nie zaczniemy nawet przez trzy najbliższe tygodnie! Jagger przejechał kolczykiem w języku po zębach. Rany, jakież to było seksowne! – Co trzeba tu zrobić, Paisley? Przestań! – zganiłam się. – Trzeba? Czy co chciałabym, żeby tu zrobić? Jagger oparł się o jedyny niezasłonięty kawałek ściany i założył ręce na piersi. Spod rękawa koszulki widać było jeden z jego tatuaży. Musiałam wyjść z tego pokoju, byle dalej od niego. Zaraz. Szybko. – I to, i to. Skup się! Powiodłam wzrokiem po spiętrzonych pudłach. – Chciałabym przynajmniej móc się dostać do tamtych drzwi z tyłu. Nigdy tędy nie chodzimy, ale wkrótce będziemy mieli inspekcję. A gdybym miała powiedzieć, jak ja bym to urządziła… – Wskazałam na ściany. – Chciałabym mieć tu półki. I stanowisko do pracy. Dalej jeszcze trochę półek i kilka tu, obok, żeby mieć gdzie trzymać zbędne kartony, a na środku nieco miejsca do bieżących prac. Jagger podniósł jeden z kartonów. – A niech mnie, ciężkie! – Cóż, książki mają to do siebie, że są ciężkie. Roześmiał się i odstawił pudło. – Będziesz musiała nam powiedzieć, jak to wszystko poukładać, kiedy zamontujemy półki. – Chętnie pomogę. – Nie mogłam oprzeć się chęci nadzorowania prac, wiedziałam jednak, że będę miała o to przeprawę z Willem. – W takim razie pewnie często będziemy się widywać. Często… Jak miałam przebywać w jego towarzystwie, nie robiąc czegoś głupiego? – Po prostu… zróbcie listę potrzebnych rzeczy, a ja spróbuję wszystko załatwić. – Wzięłam z długiego, zaśmieconego stołu podkładkę z notesem i długopis i rzuciłam Joshowi. – Muszę… porozkładać trochę książek. Na widok mojego pospiesznego odwrotu Jagger podniósł brwi. – Mamy trzy tygodnie, żeby wszystko ogarnąć, a potem bierzemy się do roboty – obiecał. – Do zobaczenia wkrótce. Skinęłam mu głową i uciekłam. – Chyba nie dźwigałaś tych kartonów? – spytała Alice, zajęta przyjmowaniem książek. – Nie, proszę pani. Wiem, że nie powinnam robić takich rzeczy. – Przystojny chłopiec, ten blondyn. – Odstawiła na bok parę tomów i zerknęła na mnie z ukosa. – Skąd się znacie? – Spotkałam go tylko raz. Właściwie to nie można powiedzieć, żebym go znała – odparłam, podnosząc stosik. – To po prostu… facet jak facet. – Kłamczucha! – Cóż, gdybym była młodsza, powiedziałabym, że to coś więcej niż zwykły facet. – Pewnie dla jakiejś szczęściary tak. – No, z łóżka bym go nie wygoniła. O, nie – nie zamierzam dopuścić do siebie podobnej myśli… Za późno. Przycisnęłam książki do siebie i poszłam odłożyć je na miejsce, desperacko starając się zapomnieć o tym, że… Jagger. Tu. Był. Jak

często myślałam o nim od czasu tego spotkania na Florydzie? I to nie tylko o tych cudnych oczach, ale o tym, że uratował mnie od pewnej śmierci. Tylko dzięki niemu wciąż żyłam. Skupiłam się na układaniu książek – cichym, monotonnym zajęciu. Uwielbiałam ciszę i to, że mogłam się w niej skupić lub rozmarzyć, w zależności od tego, czego w danej chwili potrzebowałam. Na świecie nie było moim zdaniem miejsca lepszego niż biblioteka; to cudownie być otoczonym tysiącami opowieści, tylko czekającymi na odkrycie. Wsunęłam na półkę ostatnią Philippę Gregory i zerknęłam na zegarek. Za pięć siódma. Czas zamykać. Przeszłam się po piętrze, sprawdzając salki i pokoje do spotkań, by upewnić się, że nikogo nie zamkniemy. – Pusto – poinformowałam Alice i wyciągnęłam spod lady torbę. – Czy chłopcy już wyszli? – Tak, dosłownie przed chwilą… jak się pospieszysz, to go dogonisz. – Poruszyła znacząco siwymi brwiami. – Nie ma takiej potrzeby. Nie chciałabym po prostu ich tu zostawiać na noc. – Mhm – odmruknęła. – Leć już. Ja zamknę. – W porządku. Do zobaczenia jutro. – Ruszyłam w stronę drzwi, podczas gdy ona sięgała po klucze. Szłam wysadzaną drzewami alejką do miejsca, w którym zaparkowałam. Gdy usiadłam za kierownicą i przekręciłam kluczyk, zobaczyłam tylne światła samochodu Jaggera. Silnik nie chciał odpalić. Rany, tylko nie to! – jęknęłam w duchu. Mój samochód miał tylko dwa lata – nie było powodu, żeby się popsuł. Spróbowałam jeszcze raz… z tym samym marnym skutkiem. Cóż, trudno, stwierdziłam. Will na pewno nie będzie miał nic przeciwko zrobieniu sobie przerwy w nauce, żeby wybawić mnie z opresji. Otworzyłam torebkę, żeby wyjąć z niej telefon… którego tam nie było. Niech to szlag! Musiałam zostawić go na biurku… w bibliotece, która była zamknięta. Fanta-kurdestycznie! Klakson zatrąbił, gdy uderzyłam w niego czołem. To była kara za oglądanie się za facetami innymi niż mój chłopak, prawda? Otworzyłam maskę i wysiadłam, a potem podniosłam ją, podparłam i z uniesionymi brwiami przyjrzałam się silnikowi. – Jak myślisz, co nawaliło? Nie musiałam się oglądać, żeby wiedzieć, że głos należy do Jaggera. – Nie mam najbledszego pojęcia. – W takim razie dlaczego patrzysz na silnik? – Bo tak właśnie robią ludzie, gdy zepsuje im się samochód, prawda? Gdy nie chce zapalić, zaglądasz pod maskę. – Ale przecież nie masz pojęcia, na co patrzysz. Spróbowałam przestać marszczyć czoło. – Hm, racja. Roześmiał się, a ja wbiłam wzrok we wszystkie podłączone do silnika wężyki. – Spróbuję jeszcze raz. – Prześlizgnęłam się między nim a samochodem, skutecznie unikając jakiegokolwiek kontaktu. Zostawiłam drzwi otwarte i spróbowałam znów przekręcić kluczyk – tym razem nawet nie zaskoczyło. – Masz może kable rozruchowe? – spytał. – Wątpię. – Wyładowałam wszystko z samochodu do mojego nowego garażu, dumna z tego, że w ogóle go mam. Wychyliłam się przez drzwi, żeby na niego spojrzeć. Przekręcił swoją czapkę Boston Bruins daszkiem do tyłu i przyglądał się silnikowi. – A ty? – Jak na złość, nie. Dałem je Ember, jak jechała do Nashville. Ember? – Czyli mam problem. Opuścił maskę i zamknął ją z cichym kliknięciem.

– Odwiozę cię do domu. Chyba że chcesz po kogoś zadzwonić? – Zostawiłam telefon w bibliotece. – Spojrzałam na zegarek. Za dwadzieścia minut powinnam wziąć kolejną dawkę leków… które miałam w domu. – Wątpię zresztą, żeby Will zdążył tu dotrzeć na czas – wymamrotałam. – Podejrzewam, że nie miałby nic przeciwko, żebym cię podrzucił. – Jagger otworzył drzwi szerzej i wyciągnął dłoń, a potem błysnął zębami w tym swoim czarującym uśmiechu. – W końcu położyłem usta na twoich ustach, prawda? Przejażdżka samochodem ze mną to przy tym pikuś! Próbowałam się powstrzymać, ale wreszcie moje wargi także rozciągnął uśmiech. Wzięłam torbę, drugą ręką chwyciłam dłoń Jaggera i pozwoliłam, by pomógł mi wysiąść z samochodu. Ten niewinny dotyk był jak grom z jasnego nieba. Zupełnie się nie spodziewałam elektrycznego impulsu, który między nami przemknął, gdy tylko poczułam na sobie jego palce. Otworzył drzwi swojego defendera i podsadził mnie na fotel. – Lucy tęskniła za tobą. Przesunęłam palcami po desce rozdzielczej. – Cześć, Lucy! – Dokąd jedziemy? – Och, mieszkam w Enterprise. – To było małe miasteczko na obrzeżach, ale tylko na taką maksymalną odległość od domu rodzinnego zgodzili się rodzice. – Wiesz, ja też. Blisko mam do pracy. – Mrugnął do mnie i odpalił silnik. W głośnikach zaryczały ogłuszające dźwięki Dropkick Murphys, dopóki nie ściszył nieco muzyki. – Wybacz. – Wyprowadził auto na ulicę, klucząc między budynkami Fort Rucker, a mną owładnęły wspomnienia letnich wieczorów, śmiechu Peyton i wykradania się na koncerty. – Zostaw. Lubię ich. – Serio? Nigdy bym nie powiedział, że lubisz taką muzykę. – Po pierwsze, nie znasz mnie na tyle, żeby w ogóle zgadywać, jaką muzykę lubię. Po drugie… skąd wiesz, może podoba mi się Matt? – spytałam zaczepnie, wymieniając imię członka zespołu. – Serio? – Zerknął na mnie, nim spojrzał z powrotem na ulicę. Roześmiałam się. – No nie, żartuję. Lubię ich. Najbardziej Rose Tattoo. Pokręcił z uśmiechem głową i przez jakiś czas jechaliśmy w ciszy. Wyjaśniłam mu, jak ma jechać i wkrótce zawinął na podjazd. – Mieszkam trzy kwartały stąd – powiedział. – W apartamentach? – Nie, wynajmuję dom z Walkerem i Mastersem. – Wskazał na drugą stronę głównej ulicy, a potem pomógł mi wysiąść; tym razem nie zadrżałam, czując jego dłoń na nadgarstku. Nic a nic! Kłamczucha… – Słuchaj… wiesz, męczy mnie to od paru ładnych tygodni… dlaczego nie umiesz pływać? Poczułam, że palą mnie policzki i wbiłam wzrok w pomalowane na różowo paznokcie u nóg. – Bo… kiedyś się bałam, a teraz… hm, jest już za późno. – Nigdy nie jest za późno na naukę pływania, Paisley. – Podniósł mi podbródek do góry. – Tak? To co, mam założyć motylki i chodzić na basen na lekcje razem z dzieciakami z sąsiedztwa? Nigdy w życiu. Chyba spaliłabym się ze wstydu. Uśmiech, którym mnie obdarzył, był gorętszy niż nagrzany słońcem chodnik, niemal parzący mi stopy przez sandały. – Nie. Ja cię nauczę! – Mam chłopaka – wymamrotałam. – Cały czas tak mówisz. – Ale poważnie!

– Całe szczęście, że nauka pływania nie wymaga seksu! – Mrugnął do mnie. – Willowi się to nie spodoba. – Sięgnęłam po pierwszy lepszy argument. – Jestem pewien, że nie chciałby również, żebyś mu się utopiła. – To nie tak, że nie chcę… – Cóż, zacznijmy od tego, że cokolwiek bym odpowiedziała, prawda była taka, że nie powinnam. Nie mogłam. Ale nie chciałam, żeby o tym wiedział i się ze mnie nabijał. – Słuchaj, wiem, że to dziwne, a poza tym mnie nie znasz. Ale wyciągnąłem cię z wody. Napełniłem twoje płuca własnym oddechem, a jeśli to nie czyni mnie odpowiedzialnym za twoje bezpieczeństwo… to nie wiem, co innego by mogło. – Wygiął daszek swojej czapki. Czy to nerwowy odruch? – Nie mogę znieść myśli o tym, że coś podobnego znów mogłoby ci się przydarzyć, a mnie nie byłoby w pobliżu, żeby ci pomóc. – Mogę ci zaproponować jedynie przyjaźń, Jagger. – Pod jego spojrzeniem to imię zostawiło w moich ustach niebezpieczny posmak. – To dobrze, bo przysięgam, że tylko o to proszę. Przyjadę po ciebie jutro o dziewiątej rano. – Z tymi słowy, odjechał, nim zdążyłam zaprotestować; nie mogłam się oprzeć uczuciu, że wchodzę na bardzo, ale to bardzo grząski grunt.

Rozdział 6 JAGGER Widziałeś, jak tonie, jak się pogrąża. Widziałeś to… i nic z tym nie zrobiłeś. Cóż, poza opłaceniem jej pogrzebu.

Z kubkiem kawy w dłoni zapukałem do drzwi Paisley. Nie byłem w stanie zliczyć, ile razy przyjeżdżałem dokładnie tak samo po dziewczynę do jej domu, ale też nigdy nie byłem przy tym tak zdenerwowany, przyjaźń czy nie. Drzwi się otworzyły i stanęła w nich jej współlokatorka. – Och, Mister Kalifornia! – Cześć, Morgan. Oczy jej rozbłysły, jak u każdej dziewczyny zaskoczonej, że pamiętam jej imię. Dobrze było mieć fotograficzną pamięć. Przeciągnęła się, podnosząc ramiona nad głowę; rąbek jej koszulki podjechał przy tym dość wysoko, żeby odsłonić opalony brzuszek, a potem przesunęła dłońmi po talii i uśmiechnęła się do mnie. Znałem tę minę aż za dobrze. Zasadniczo zwiastowała ona moment, w którym dziewczyny w moim otoczeniu zaczynały same wyskakiwać z majtek. Zazwyczaj chętnie korzystałem z tego jawnego zaproszenia do zawarcia bliższej znajomości, ale tym razem nie zrobiło na mnie najmniejszego wrażenia – i to nie dlatego, że obiecałem sobie nie latać za laskami. A niech to… Może mój wacek był zepsuty? – Morgan? Czy to Jagger? – Gdzieś z głębi domu dobiegł głos Paisley. – Ta-a! – Morgan odsunęła się na bok, zapraszając mnie do środka. Nasunąłem jedną ręką okulary na czubek głowy – w drugiej trzymałem kubek kawy z Boldly Going, podpisany imieniem Paisley. – Cześć! – Wpadła jak burza na korytarz. – Daj mi tylko minutkę… Dom był czysty i bardzo pusty. Przeszedłem przez korytarz do salonu, rozglądając się po drodze. Wszystko było utrzymane w barwach beżu i bieli – od mebli po dywany. Na ścianach nie było obrazków, a jedyną ozdobę stanowiło parę zdjęć w ramkach. – Morgan, czy nie widziałaś moich… – Na komodzie – odpowiedziała współlokatorka. – Ach, jasne! – Paisley wybiegła z kuchni, minęła mnie, nie zaszczycając nawet spojrzeniem i pognała po schodach. A niech mnie, te nogi! Poczułem w podbrzuszu znajome mrowienie. Och, miło wiedzieć, że jesteś cały i zdrowy, koleżko! – To jak… idziecie pływać? – spytała Morgan, wskakując na kuchenny blat po przeciwnej stronie pokoju. – Ta-ak, chciałbym ją nauczyć. – Tylko tego chciałbyś ją nauczyć? – Zatrzepotała zalotnie rzęsami.

– Przyjaźnimy się, Morgan. Wiem o Willu. Podniosła brwi. – Och, nie wiem, czemu jestem zaskoczona! Przecież Paisley nie spotykałaby się z nikim bez jego wiedzy. – Przeciągała zgłoski z południowym akcentem, jakby żuła ciągutkę. – Nie spotykamy się. Chcę się tylko upewnić, że znów nie zacznie się topić. Odchrząknęła na widok zbiegającej po schodach Paisley. – Gotowa? – Spod koszulki na ramiączkach było jej widać paseczek kostiumu kąpielowego i przez myśl przeszło mi natychmiast, jakby to było go rozwiązać… Tak, całkiem jakbym wrócił do dziewiątej klasy: hormony i cała reszta. Morgan zeskoczyła z lady, wyjęła mi z dłoni kubek i pociągnęła duży łyk. – Pycha! Uwielbiam karmelowe macchiato! Dzięki! – Wycisnęła na policzku Paisley soczysty pocałunek i weszła na schody, z których posłała mi przez ramię buziaka. – Ej, to… – zacząłem wkurzony, że zepsuła miły gest, który chciałem zrobić dla kogoś od… cóż, od dawna. – Nie martw się, i tak nie piję kawy. – Paisley uśmiechnęła się do mnie lekko. – Ale dziękuję, doceniam intencje. Chyba możemy jechać. I mam nadzieję, że nie będziesz się ze mnie nabijał. – Nigdy w życiu. – Nie miałem problemu z obiecaniem jej tego. Zaufanie było czymś, czego nie śmiałbym popsuć. Trzeba było sobie na nie zasłużyć. Paisley ściągnęła włosy w kucyk. – Tylko proszę, nie jedźmy w miejsce, w którym zrobię z siebie idiotkę… – Schyliła się, żeby podnieść z ziemi fioletowy plecaczek i musiałem zacisnąć dłonie w pięści, żeby powstrzymać się przed pogładzeniem tych jasnych pasemek, które musnęły mi dłonie. Żadnego rozpraszania uwagi. Żadnych kobiet. Tylko przyjaźń. – Znam jedno idealne miejsce. – Jesteś go pewien? – spytała z siedzenia pasażera. Gdy wóz podskoczył na kolejnym wyboju gruntowej drogi, zacisnęła dłoń na uchwycie nad oknem tak mocno, że aż zbielały jej knykcie. – Sto procent. Zależy ci na miejscu, w którym nikt cię nie zobaczy, mam rację? – To było dziwne, ale skoro tak się przy tym upierała, niech jej będzie. – Tak, ale… nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. Zerknąłem na nią kątem oka. Usta miała zaciśnięte, brwi ściągnięte, a w jej oczach była troska. Podskoczyliśmy na kolejnej wypełnionej błotem koleinie i zmusiłem się, żeby skupić z powrotem uwagę na drodze. – Nie martw się tyle. Roześmiała się, ale jej śmiech brzmiał sztucznie. – Chyba cały czas się zamartwiam. Otworzyłem usta, ale zanim zdążyłem powiedzieć choć słowo, rozdzwonił się jej telefon. Wyjęła go, nim zaczął się refren Shipping Up to Boston. Rany, ona rzeczywiście lubiła Dropkick Murphys! I niech sczeznę, jeśli to nie podkręciło mnie bardziej. – Cześć, kochanie! – odezwała się, a jej głos podziałał na mojego kutasa jak wiadro zimnej wody: przypomnienie, że ma chłopaka. – Tak, wiem. W jakich kolesiach gustowała Paisley? Z głośnika dobiegał podniesiony głos, ale nie słyszałem słów. – Nie wiedziałam, że dziś przyjedziesz… Jasne, że nie potrzebujesz zaproszenia, po prostu… szkoda, że się nie zobaczyliśmy, nim wyszłam. – Zachichotała i jej śmiech niemal złamał mi serce. – Nie, pewnie, że nie! Wiem, że jesteś zły. – Z głośnika popłynęły kolejne słowa, uniemożliwiające jej wtrącenie czegokolwiek. – Tak, wiem, że jest na ladzie. W, naprawdę nie sądzisz, że potrafię o siebie zadbać? Nie potrzebuję go cały czas. Nic mi nie będzie, to tylko nauka pływania!

A więc mu powiedziała. Punkt za szczerość. – Wiem, że jesteś wkurzony, ale proszę, daj mi nieco swobody! – Dwa głębokie westchnienia później znaleźliśmy się u celu naszej podróży. – Will! Will, proszę, zaufaj mi i uwierz, że to potrafię. – Jeszcze dwa westchnienia i w oddali pojawiło się małe jezioro. – Wiem. Ja też cię kocham. Zadzwonię, jak tylko dotrę do domu. Zaparkowałem Lucy i sięgnąłem właśnie po klamkę, gdy Paisley się rozłączyła. – Przepraszam za to. Zamknąłem drzwi i ruszyłem, żeby jej otworzyć. – Nie musisz przepraszać. – Pomogłem jej wysiąść. – Po prostu martwi się o mnie. – Brzmiało całkiem, jakbyście się świetnie dogadywali. – No dobra, to była najgłupsza rzecz, jaką mogłem jej powiedzieć, ale po prostu… zazdrościłem temu kolesiowi, kimkolwiek był. Przesunęła okulary na czubek głowy i spojrzała na mnie spod opuszczonych powiek. – Owszem. Przyjaźnimy się praktycznie od dziecka. To długa historia. Nim atmosfera zrobiła się jeszcze bardziej niezręczna, zrzuciłem klapki w wysoką trawę. – Gotowa? Spojrzała nad moim ramieniem na jeziorko. – Ale… to tutaj chcesz pływać? Wzruszyłem ramionami. – Kumpel mi o nim powiedział. Jest zaciszne, czyste i mamy je całe tylko dla nas. Pokręciła głową i pogroziła palcem. – O nie, tylko nie tu. To nie jest zbyt dobry pomysł. Ja tymczasem ściągnąłem koszulkę przez głowę i rzuciłem na maskę samochodu. – O tym rozmawialiśmy, Paisley. Zrzucaj ciuchy i wskakuj do wody. – Otworzyła szeroko oczy; mojej uwagi nie mogło ujść spojrzenie, jakim obrzuciła mój nagi tors. Czy lubiła tatuaże? A może wolała grzecznych chłopców, takich, których mogłaby przedstawić mamie? – Nie podobają ci się moje dziary? Zamrugała parę razy, aż wreszcie oderwała wzrok od kolorowych rysunków i zarumieniła się. – Nie, to znaczy, skąd! Są w porządku. Wiedziałem, co mnie za chwilę czeka – nieuniknione pytanie o to, co znaczą; każda laska o to pytała. Nikomu nie zdradziłem prawdziwego znaczenia słów wytatuowanych na mojej piersi, ramieniu, plecach i brzuchu. To była moja tajemnica – tylko i wyłącznie. – Chodźmy popływać. – Nie. Nie rozumiesz… Cierpliwość powoli zaczynała mi się kończyć, jednak nie zamierzałem pozwolić, by się z tego tak łatwo wywinęła. – Jeśli poczujesz się dzięki temu lepiej, pójdę pierwszy, ale masz wejść do wody zaraz za mną, inaczej sam ochlapię tę twoją śliczną pupę. – Wbiegłem do wody i zanurkowałem w miejscu, w którym wydawała się dość głęboka. Chłodna toń zamknęła się nad moją głową. Gdy wstałem, woda sięgała mi do połowy klatki piersiowej. – Właź! – Nie ma mowy! – Pokręciła głową; w jej szeroko otwartych oczach lśnił strach. – Mieszkam tu dość długo, by wiedzieć, że tu się nie pływa! Z powodu George’a! – Kogo? – Rozejrzałem się na lewo i prawo. Widziałem tylko ledwie zmąconą wodę i wysokie trzciny, porastające jej brzeg. Gdy poruszyłem palcami u nóg, poczułem, jak zapadają się głębiej w muł. – George’a! To… – Przestań się zasłaniać jakimiś głupimi wymówkami i wskakuj do wody! Nie nauczę cię pływać na suchym lądzie…! Co… co to jest, do cholery?! – Znad powierzchni wody kawałek dalej zamrugała do mnie para okrągłych oczu. Oczu, które szybko zbliżały się w moją stronę…

– Uciekaj! – krzyknęła Paisley. Nie trzeba mi było dwa razy powtarzać. Rzuciłem się wpław do brzegu, płynąc tak szybko, jak zdołałem i przeklinając się w duchu, że w ogóle zapuściłem się tak głęboko. Kiedy dotarłem do brzegu, nie obejrzałem się nawet przez ramię, tylko złapałem Paisley, przerzuciłem ją sobie przez ramię i pognałem do samochodu. Dopadłszy do drzwi, otworzyłem je i bezceremonialnie rzuciłem na siedzenie. Gdy próbowała usiąść jak człowiek, ja wskoczyłem za kierownicę i zatrzasnąłem drzwi. – Rany boskie, co to było? Oboje spojrzeliśmy w stronę brzegu, na który gramolił się właśnie bardzo duży i bardzo zielony aligator. Otworzył szeroko paszczę, jakbym naprawdę musiał oglądać wszystkie te wielkie, cholernie ostre zęby, a potem zamknął ją z kłapnięciem. – To jest George! – wyjaśniła Paisley i miała czelność roześmiać się w głos. – To właśnie z powodu George’a nie wolno tu pływać! – George. Rozumiem. Wyciągnęła dłoń i poklepała mnie po nodze, jakby uspokajała szczeniaka. – Już dobrze, twardzielu. On nie zjada ludzi. – To aligator! Uśmiechnęła się krzywo, podnosząc kącik ust w sposób, który sprawił, że krew zaczęła spływać mi z całego ciała do wiadomego miejsca. – Amerykańskie aligatory nie jedzą ludzi! No, chyba że nie mają innego wyjścia. – Kazałaś mi spieprzać! – Cóż, szczerze powiedziawszy, nie chciałabym, żebyś został jego pierwszą przekąską. – Jej zielone oczy zalśniły psotnie. – I pomyśleć, że to ty prosiłaś mnie, żebym sobie z ciebie nie robił żartów! – Znów zareagowała wybuchem nieskrępowanego śmiechu… który, musiałem to przyznać, był zaraźliwy. Rozwarłem zaciśnięte na kółku palce. – Same z tobą kłopoty, Paisley, wiesz? – Tak słyszałam. – Jej uśmiech rozkładał mnie na łopatki. Wrzuciłem wsteczny i zawinąłem Lucy. Moja koszulka sfrunęła z maski. – Ojej, twoja… – Niech ją sobie zatrzyma – wszedłem jej w słowo. – Kochanie, wróciłem! – zawołałem, rzucając kluczyki i telefon na szafkę przy wejściu, tuż obok gratów Graysona. – Oho, to chyba była naprawdę ekspresowa lekcja pływania! – odpowiedział poważnie z kuchni. – Ta-a… Więc, ee, spotkaliśmy aligatora. – Że co? – Odwrócił się tak gwałtownie, że łyżka od sosu marinara niemal wypadła mu z ręki na podłogę. – Nie pytaj. Rany, stary, gotujesz? – Nie czułem nic tak pysznie pachnącego, odkąd… hm, mniejsza o to. – Rany, stary – sparodiował mnie – a ty nie? – Wskazał na stojący pośrodku kuchni bufet. – Nie stój tak. Przydaj się do czegoś i zacznij nakładać lazanię. – Czemu nie. – Dobra odpowiedź. Może jeszcze wyjdziesz na ludzi. Graysona trudno było rozgryźć. Zjawił się pierwszego dnia zajęć i od razu zaczął wypytywać o jakieś tanie lokum do wynajęcia; zwlekał ze znalezieniem zakwaterowania do ostatniej chwili, żeby jak najdłużej móc pobyć ze swoją rodziną w Karolinie Północnej i miałem wybór: albo go przygarnąć, albo zostawić, żeby radził sobie sam. Z tego samego powodu przyjąłem na współlokatora Josha, przypomniałem sobie – bo przedłożył nad

wszystko swoją rodzinę, a skoro uznałem, że to się sprawdziło… dlaczego by nie dać mu szansy? Umyłem ręce i zabrałem się do układania płatów makaronu w taki sam sposób jak mama, kiedy jeszcze czuła się dość dobrze, by gotować. – To dla nas? – Cóż, nie udało mi się zabukować lotu do domu w ten weekend. – Zacisnął szczęki. – A w najbliższym czasie będziemy jadać podczas SERE jak jeńcy wojenni . No tak, zajęcia, podczas których uczyliśmy się przetrwać, unikać, stawiać opór i uciekać – co przekładało się na jedzenie robali i innego gówna, gdybyśmy roztrzaskali nasze maszynki. Całe trzy tygodnie cholernej zabawy. – Dobry pomysł. Pieczywo czosnkowe? Posłał mi spojrzenie mówiące, żebym spływał. – A co powiesz na to? – uśmiechnął się do mnie półgębkiem (to było, musiałem przyznać, coś… jak na niego) i wskazał podbródkiem świeżo upieczone bagietki, leżące na blacie. No, no… gość był bezbłędny. – Bosko! – W lodówce są też steki na kolację. Rany, mieszkałem z męskim wcieleniem Nigelli Lawson! – Piwo? Podniósł tylko brew, nie siląc się nawet na odpowiedź. Pewnie, że kupił piwo. – Przyszedł do ciebie list. – Znów skinął głową, tym razem na stolik do kawy; był skupiony bez reszty na lazanii. Gdy uporaliśmy się z gotowaniem, otworzyłem rachunek, krzywiąc się. Cóż, przynajmniej wiedziałem, gdzie jest – nawet jeśli musiałem za to płacić fortunę. Wiedza była cenna, bo jej brak… i nieustanna troska o to, co robi, były prawdziwą męczarnią. Przechodziłem przez to stanowczo zbyt wiele razy. O tak, pięć minut i pokaźny czek były tego zdecydowanie warte. Zapieczętowałem kopertę zwrotną i podniosłem ją do czoła – najbliżej, jak zdołałem, bez przekraczania progu piekła jej prywatności. Anno… Dopuściłem do siebie na ułamek sekundy ból wiążący się z jej stratą, całkiem jakby umarła. Ale może… może pewnego dnia… Nie – stłumiłem tę myśl w zarodku. Zawsze wracała, gdy starałem się uwierzyć. Pozwoliłem, by zniknęła bez śladu, zamykając klapkę skrzynki pocztowej, i wróciłem do życia, o które z takim trudem walczyłem. – Mogę ci zadać osobiste pytanie? – spytał Grayson, wkładając brytfankę do kuchenki. – Przecież i tak zapytasz. – Rzuciłem się na kanapę, z której nie zamierzałem się ruszać przez resztę dnia. – Owszem. – Skrzyżował ramiona na piersi. – Cóż, w takim razie nie ma chyba znaczenia, co odpowiem? – Co to, do jasnej i nagłej, ma znaczyć z tą laską? Co on, do jasnej i nagłej, wiedział o Annie? – Co masz na myśli? – spytałem ostrożnie. – Słuchaj, wiem, że ty i Josh znacie się lepiej i że to pewnie on powinien ci to powiedzieć, ale nie ma go tu, więc go wyręczę. Ona ma faceta, Jagger. I to raczej on powinien ją uczyć pływać, nie ty. W co ty się pakujesz z tą całą Paisley? Paisley… Już samo wspomnienie jej imienia powodowało, że nie mogłem się skupić na niczym innym. Jej uśmiech… jej śmiech… Wszystko to sprawiało, że pragnąłem tego… do czego zdecydowanie nie miałem prawa. – I dlaczego nie powiedziałeś jej, że jesteś w szkole lotniczej? Bo wówczas musiałbym jej powiedzieć także o tym, jak koncertowo wszystko spieprzam i psuję. – Bo… nie chciałem. [1]

– Rany, stary, to nie jest fajne. A poza tym, czy nie mówiłeś dopiero co, że laski za bardzo rozpraszają cię w nauce? Wziąłem głęboki oddech i potarłem ze znużeniem nasadę nosa. – Myślisz, że o tym nie wiem? Staram się pozostać na etapie platonicznej miłości i robię w tym kierunku wszystko, co mogę! Wiem, że ma chłopaka i nie staram się jej zaciągnąć do łóżka, więc to nie powinien być problem. Chciałbym po prostu mieć pewność, że nauczy się pływać i… i wówczas dam jej spokój. – Kłamczuch! – I pomóc jej zrobić porządek w bibliotece. – No, to też. – Zdjąłem czapkę i przesunąłem palcami po logo Bruinsów. Grayson zmrużył oczy. – Widzę, jak na nią patrzysz, a ona nie wygląda mi na lasię, która oszukuje swojego faceta. Złamie ci serce, a najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie będzie przy tym miała pojęcia, co zrobiła. Bądź ostrożny. – Sięgnął po torbę i kluczyki. – Ja lecę na siłownię, więc pilnuj piekarnika. Spróbuj spalić lunch, a sam spłoniesz. Wsparłem głowę o podłokietnik i zagapiłem się na wiatrak na suficie. Co ja właściwie, u licha, wyprawiałem z „tą całą” Paisley… i, co ważniejsze, dlaczego nie chciałem przestać? Widziałem ją w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin dwa razy i niech cierpię w mękach, skazany na wieczne potępienie, jeśli nie stawałem się powoli uzależniony od tego, jak się przy niej czułem – optymistyczny i opiekuńczy. Muszę znaleźć sobie szybko jakąś fajną dupę i zapomnieć o niej. Jednak coś mi mówiło, że tym razem moja standardowa taktyka nie zadziała. Paisley za bardzo mnie rozpraszała i sprawiała, że chciałem robić rzeczy dla mnie niepojęte. „Ufam ci”, powiedziała – a najgorsze w tym wszystkim było to, że chciałem zasługiwać na to zaufanie, niezależnie od tego, czy ciągle wszystko spieprzam, czy nie. Jednak ona nie znała mojej historii – nie wiedziała o tym, co wydarzyło się w college’u ani… wcześniej – i to był jedyny powód, dla którego zdecydowała się powierzyć życie w moje ręce. Grayson miał rację. Ona mi złamie serce. A ja zamierzałem jej na to pozwolić.

Rozdział 7 PAISLEY 31. Powierzyć swoje życie w ręce kogoś zupełnie obcego.

Ręce mi drżały, gdy zdejmowałam zegarek. Na basenie było cicho – tak jak powinno, bo była dziewiąta wieczór w niedzielę, dawno po zamknięciu. Major Davidson nie mrugnął nawet okiem, gdy poprosiłam go o pozwolenie na skorzystanie z basenu. Obiecał nawet, że nikomu nie powie! Jakie szczęście, że służył pod rozkazami taty. Owinęłam się ręcznikiem i wyszłam na basen. W tej samej chwili z męskiej szatni naprzeciwko wyszedł Jagger. Rany, jak on wyglądał… Zaczął się rozciągać, ujawniając w całej okazałości imponujące mięśnie brzucha. Przyjaciele, pamiętaj. Przyjaciele. Jesteście tylko przyjaciółmi… – Gotowa? – Stuknął kolczykiem w języku o zęby i mogłabym przysiąc, że ten dźwięk odbił się głośnym echem od pogrążonego w ciszy basenu. – To do roboty! – Cofnął się, posłał mi przewrotny uśmiech i puścił się biegiem w stronę basenu (pomimo tabliczek wyraźnie tego zabraniających), a potem skoczył idealnym nurem do wody. – Teraz ty! Zrzuciłam ręcznik, wdzięczna Bogu za to, że mam na sobie jednoczęściowy, wysoko zabudowany kostium – i złożyłam go równiutko na ławce, a potem weszłam na płyciznę, zaczerpując gwałtownie tchu z każdym krokiem, który prowadził na głębszą wodę. Przynajmniej była ciepła. No, powiedzmy. Gdy dotarłam do Jaggera, sięgała mi już do piersi. Jego uśmiech był wystarczającą nagrodą za cały mój trud. – Chyba nie było aż tak źle, co? Nie, jeśli ktoś lubi uczucie wpełzających na ciało tysięcy pająków albo wizję hektolitrów wody, zalewających mu oczy, pomyślałam. – Miejmy to już za sobą. – Dlaczego tak się boisz wody? – Bolało cię, jak przekłuwali ci język? – odpowiedziałam szybko pytaniem. Przechylił głowę na bok i zmrużył oczy. – No dobrze. Skoro tak chcesz to rozegrać… Quid pro quo Clarice – zacytował Milczenie owiec. Uśmiechnęłam się na wzmiankę o filmie z Hannibalem Lecterem i nieco rozluźniłam. – W porządku – potwierdziłam. – Żadnych kłamstw? Oczy zalśniły mu dziwnie. – Nigdy bym cię nie okłamał, Paisley. Może nie powiem ci tego, co chcesz usłyszeć, ale na pewno nie usłyszysz z moich ust kłamstwa. A ty? Co powiesz? Pytanie zawisło między nami w powietrzu – to była jedna z tych chwil wartych zapamiętania na zawsze. – Obiecuję, że nigdy cię nie okłamię, Jagger. – Nie muszę mówić mu wszystkiego, żeby go nie okłamywać, pomyślałam spłoszona. – W porządku. No to… jak udało ci się załatwić zamknięty basen?

Nie mogłam odwrócić od niego wzroku – nawet gdybym chciała. – Poprosiłam ładnie. Wiesz, podoba mi się ta gra. To co z kolczykiem? – Kolczyk? Siedemnaste urodziny, bolało jak diabli, ale warto było zobaczyć minę mojego ojca. – Uśmiechnął się i błysnął jeszcze raz tą cholerną ozdóbką między zębami. Boże, dopomóż! Ciało zapłonęło mi najczystszą żądzą, wypływającą ciepłym strumyczkiem gdzieś z okolic podbrzusza. – Lęk przed wodą? Przełknęłam ślinę i chociaż otaczała nas ciepła toń, w ustach zaschło mi nagle. Przesunęłam dłonią po powierzchni wody, napawając się połączeniem dwóch żywiołów. – Gdy byłam mała, wpadłam do jeziora – zaczęłam wyjaśniać. – Miałam wrażenie, że trwa to całą wieczność, dopóki Pey… – zająknęłam się i zaczerpnęłam tchu – …dopóki Peyton mnie nie zobaczyła i nie wyciągnęła z wody. Ale potem nigdy już się nie kąpałam. Tatuaże na jego ciele zagrały na skórze, gdy wyciągnął do mnie dłoń. – Chodź. – Litery mieszały się na jego skórze z tribalami. C2G? Co to mogło znaczyć? Serce zabiło mi gwałtowniej, gdy odruchowo podałam mu rękę. Zrobiłam krok, zmniejszając dzielący nas dystans i licząc przy tym uderzenia serca, żeby upewnić się, że wszystko jest pod kontrolą. Tylko nie zawał. Nie dziś. Obrócił mnie ostrożnie. – Co robisz? – Chcę cię położyć na wodzie. Naprawdę chcesz marnować pytania na dociekanie takich głupot? – zachichotał. – Połóż się na plecach. Stężałam. – Słucham? Jego oddech na mojej szyi sprawił, że zadrżałam. – Zaufaj mi, Paisley. Nie pozwolę, żeby stało ci się coś złego. Połóż głowę na moim ramieniu. – Zanurzył się w wodzie do wysokości ramion. – A teraz przymknij oczy i rozluźnij się. Nabrałam trwożnie tchu i… zaufałam, kładąc mu głowę na ramieniu, tak jak chciał. – Świetnie. A teraz ręce do góry. – Góra jest tam. – Och, bystrzacha z ciebie! A teraz łapki w górę. Wyrzuciłam ramiona w powietrze, tak jak widziałam to wiele razy u innych, i zwróciłam dłonie w stronę sufitu. Byłam bardziej świadoma bicia jego serca niż mojego – widziałam wyraźnie, jak pierś faluje mu z każdym oddechem. – A teraz… nogi do góry. Otworzyłam szerzej oczy. – Czy… czy nie możemy tej części przełożyć na następną lekcję? Gdy pokręcił głową, jego podbródek otarł się o czubek mojej głowy. – Zamknij oczy – poprosił. – I zadaj mi kolejne pytanie. – Zsunął dłonie po moich plecach, dopóki nie znalazły się na wysokości talii, przytrzymując mnie w wodzie. Dzięki jego dotykowi rzeczywiście łatwiej mi było zamknąć oczy i zapomnieć, że znajduję się pośród przerażającego żywiołu. – Twoje tatuaże – zagadnęłam. – Ile ich masz? Wciągnął powietrze przez zęby. – Pięć różnych dziar. – Czy one… coś znaczą? To znaczy, są piękne, tylko zastanawiam się, czy to po prostu ozdoby dla ozdób, czy może coś więcej? – Rozluźniłam się, skupiając uwagę na jego dłoniach i trzymając swoje cały czas w górze. Czułam się dziwnie bezpiecznie w tak intymnej sytuacji z kimś, kto był mi praktycznie obcy.

Tak dziwnie, jakbym znała go od nie wiadomo jak dawna. – Każdy z nich coś dla mnie znaczy. – Gdy opuścił mnie nieco niżej, czułam, jak woda obmywa mi głowę, ale – o dziwo – nie poczułam ataku paniki. – Który lubisz najbardziej? – A teraz przypadkiem nie moja kolej? – Nie widziałam jego twarzy, ale wiedziałam, że się uśmiecha. – Może. – Co najbardziej lubisz w związku? – Dziwne pytanie. Cała zamarłam, spłoszona, ale jego silne dłonie trzymały mnie pewnie. – Teraz moja kolej, tak? Westchnęłam. – No dobrze. Quid pro quo. Cóż, chyba najbardziej lubię swobodę więzi. Wiem, jak Will zareaguje w większości sytuacji, więc wszystko jest takie… naturalne. Przychodzi zupełnie bez trudu. On zna moje najgorsze wady, więc nie ucieka z krzykiem, gdy zrobię coś głupiego… i zna moją przeszłość… bo był jej częścią. – I wie, że w każdej chwili mogę paść trupem, dokończyłam w myśli. – A ty? Zesztywniał. – Nie wiem – wyznał. – Właściwie to nie byłem nigdy w poważnym związku. – Nigdy? – Nigdy. Widziałem to jednak u moich przyjaciół. – Zaczerpnął głęboko tchu, najpierw podnosząc, a potem opuszczając lekko moją głowę. – Chyba najbardziej podziwiam porozumienie między nimi. Tę… potrzebę bycia razem, gdy nawet dzielący ich oddech to zbyt wiele. Ból, który przeszył mi serce na dźwięk jego słów, nie miał nic wspólnego z moją chorobą. – To właśnie tego pragniesz… Cztery uderzenia serca. – Tak. Chyba tak. Widziałem, jak miłość wypala ludzi do cna i jak nadaje sens rzeczom irracjonalnym. Wszystko bym oddał za coś takiego. To była najbardziej dziwna rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszałam… a na dźwięk tego moja dusza postanowiła drgnąć i się przebudzić. – Czy stabilizacja ci nie wystarcza? – spytałam. – Wolałbyś autodestrukcję? – Gdybym miał wybierać między pozostaniem w odrętwieniu przez resztę życia a spłonięciem w płomieniu uczuć, chociaż przez chwilę… wybrałbym to drugie. Najlepsze chwile w życiu są warte poświęcenia, warte ryzyka. Przełknęłam stojącą mi w gardle gulę, całkiem jakby właśnie przed chwilą nie przewrócił mi świata do góry nogami. Czy ja spalałam się w płomieniu miłości…? Miłości do Willa? – Otwórz oczy, Paisley! Posłuchałam go… i nagle poczułam się dziwnie lekko. – Jagger! Roześmiał się, pochylony nade mną; moja głowa wciąż spoczywała na jego ramieniu, ale reszta ciała unosiła się na powierzchni. Szarpnęłam się, przerażona… i natychmiast zaczęłam zanurzać się pod wodę. Przyciągnął mnie do siebie i podźwignął do pozycji pionowej, zanim chlorowana toń zamknęła się nade mną. Obróciłam się, nagle dziwnie zawstydzona, gdy dotarło do mnie, jak intymną rozmowę prowadziliśmy… i jakie to było niestosowne. Jak poczułby się Will, gdyby się o tym dowiedział? Oswobodziłam się z jego objęć i przywołałam na twarz blady uśmiech. – To było… niesamowite! – Myśl o tym, żeby się wycofać, niemal mnie paraliżowała, równie obezwładniająca jak potrzeba bliskości. Czy to możliwe, żeby czuł takie samo elektryczne napięcie między nami, czy po prostu oszalałam? – No właśnie, świetnie ci idzie! Sądzę… – Pokręcił głową. – Sądzę, że możemy to uznać za sukces na dziś. Nie trzeba mi było dwa razy powtarzać. Popędziłam do drabinki, jakby goniło mnie sto diabłów, a

potem wdrapałam się po niej i szybko owinęłam ręcznikiem. – No to… kiedy następna sesja, panie trenerze? Podciągnął się na brzeg; po skórze opinającej mięśnie spływała woda… Oddychaj! – Będę przez parę tygodni poza miastem, ale zadzwonię do ciebie, jak wrócę, w porządku? Och, prawda. Całkiem zapomniałam, że właśnie dlatego nie mógł od razu rozpocząć prac w bibliotece. – Jasne. Wytarł sobie włosy i zarzucił ręcznik na ramiona, jak ci modele pozujący na plaży. Mister Kalifornia, wypisz, wymaluj. – Spotkamy się na zewnątrz? Pokiwałam głową, wróciłam do szatni i wyjęłam telefon, żeby wrócić do normalnego życia. Gdy ściągałam mokry kostium, zadzwonił. – Cześć, skarbie. Jadę właśnie do ciebie. Głos Willa uspokoił nieco moje skołatane serce. – Super! Kończę właśnie lekcję i za chwilę wracam do domu. – Kocham cię. Milczałam przez chwilę, zastanawiając się, co to naprawdę znaczy – pierwszy raz w życiu. To była miłość, prawda? To uczucie pewności, bezpieczeństwa w sercu? Spalanie się… to przecież niedorzeczne. Kto chciałby się pisać na podobne szaleństwa? Nie mogłam pozwolić, by płomień choć liznął moje serce. – Lee-Lee? Skrzywiłam się na dźwięk tego głupiego imienia. – Ja też cię kocham. Niedługo będę. Ubrałam się, wciąż przekonując samą siebie, że powinnam przestać myśleć o głupotach. Miłość była tym, co łączyło moich rodziców i dało im podstawę do stworzenia rodziny. Była solidna i pewna, nie dzika czy nieokiełznana – to by było niedorzeczne. Wyłączyłam światła, zamknęłam drzwi i schowałam klucze. Było już ciemno i nad moją głową migotały gwiazdy. Mokre włosy przyklejały mi się do pleców i wycisnęłam je lekko, próbując się pozbyć resztek wody. Jagger opierał się o Lucy, a ja zmusiłam się, by myśleć o Willu. – Dzięki, że zaczekałeś. Jego uśmiech niemal ściął mnie z nóg. – Ta-a. Szkoda byłoby całej tej pracy włożonej w utrzymanie cię przy życiu w pobliżu wody tylko po to, żeby zjadł cię aligator. – Mówiłam ci, że on jest niegroźny. Podniósł brew. – To dzika bestia! – George nie wychyla nosa poza swoje bajorko, tchórzu! – Wcisnęłam immobiliser i otworzyłam samochód, jednak zanim otworzyłam drzwi, Jagger mnie ubiegł. – Dziękuję panu. – Wsiadłam za kierownicę i rzuciłam torbę na siedzenie obok, a on tymczasem pochylił się, zaglądając do wozu. – Mogę zapytać jeszcze o jedno? – Czemu nie? – Opadłam na oparcie fotela, dojmująco świadoma jego bliskości. – Kim jest Peyton? – Na dźwięk tego pytania z twarzy odpłynęła mi cała krew. – Wydawałaś się… dziwnie poruszona, gdy wypowiadałaś to imię. Zacisnęłam palce na kierownicy, aż paznokcie wbiły mi się w skórę. Odczekałam trzy uderzenie serca, nim zdobyłam się na to, by podnieść na niego wzrok. Żadnych kłamstw, przypomniałam sobie. Tak sobie obiecaliśmy. Ale jak mogłam mu to powiedzieć? Rozdrapać ranę, która dopiero co się zabliźniła? Gdyby moje milczenie zdenerwowało go albo pogodził się z nim, zamknęłabym drzwi – i odcięłabym

się zarówno od niego, jak od pytania. A jednak stał tam, patrząc na mnie oczami, które widziały zbyt wiele… i za mało. Czekał cierpliwie. – Była moją starszą siostrą – wyznałam. – Jedyną siostrą. – Zamiast przynieść ulgę, zdejmując mi z barków część brzemienia, które dźwigałam na co dzień, wypowiedziane na głos słowa zabolały. Jagger uśmiechnął się do mnie smutno. – Dziękuję, że mi powiedziałaś. Dobrej nocy. – Zatrzasnął drzwi mojego wozu i był już przy swoim, gdy opuściłam szybę. – Jagger? Obejrzał się, stojąc w uchylonych drzwiach Lucy. – Tak? Przekroczyliśmy już granicę między tym, co wypada, a absolutnym tabu. Postanowiłam rozkoszować się szczerością, do zdobycia się na którą zostałam zmuszona. – Będę tęsknić. Spojrzał na mnie wzrokiem tak przenikliwym, że zapomniałam niemal o oddychaniu. – Ta-ak, ja za tobą też. – Wsiadł do Lucy i wychylił się, żeby zamknąć drzwi. – Wiesz, jak to jest tęsknić za kimś? – Pewnie. – Tęskniłam za Willem, gdy był w West Point przez ten ostatni rok. Cudownie było mieć go znów blisko, rozmawiać z nim i słuchać brzmienia jego głosu. – To trochę jak spalanie się.

Rozdział 8 JAGGER Nie było dnia, żebym za tym nie tęsknił – za twoją aprobatą. Teraz jednak mam głęboko w nosie, co sobie o mnie myślisz.

Rany, ile czasu zamierzasz się jeszcze opychać? – spytał Josh, podczas gdy ja wsuwałem kolejny kawałek pizzy z Mellow Mushroom. Przełknąłem, a potem mruknąłem: – Zamknij się. Zdycham z głodu. Roześmiał się. – Wiem, że to były długie trzy tygodnie, ale zdychałeś z głodu raczej przy poprzedniej pizzy. Przeginasz, a rano mamy sprawdzian ze sprawności fizycznej. Jęknąłem. Wciąż czułem się jak gówno, ale po trzech tygodniach szkolenia SERE nie powinienem się spodziewać czego innego. Podniosłem koszulkę, napinając mięśnie brzucha. – Nie powinienem mieć problemów ze sprawdzianem. – Och, daj spokój, bo zaczynam się jarać! – zażartował, zajęty pisaniem SMS-a. – Widziałeś się już z Ember? Podniósł palec i wyżłopał kolejną butelkę gatorade. Odwodnienie to było w naszym przypadku mało powiedziane. Wreszcie Josh otarł usta wierzchem dłoni. – Nie-e. Dziś po zajęciach mamy się spotkać. – Cały weekend z Mastersem! – westchnąłem. – Może sobie trochę pomilczymy? – Nie przesadzaj, nie jest taki zły. – W ogóle o sobie nie mówi. Josh błysnął zębami w uśmiechu. – Wystarczy, że ty będziesz ględził za was obu. – Ruszył w stronę swojego pokoju, po drodze sięgając do lodówki po nową butelkę napoju izotonicznego. – Hej, a mówiłem ci w końcu, że znalazłem ekipę do gry? – Serio? Ale przecież tu nie ma lodowiska. – Dałbym sobie uciąć fiuta, byle tylko założyć ochraniacze i zagrać. Tak bardzo mi tego brakowało – hałasu widowni, ciszy w mojej własnej głowie, uczucia towarzyszącego szusowaniu po lodzie. A niech mnie – sam zapach lodowiska… To była męka, przestawić się z codziennych rozgrywek w college’u na zupełny ich brak. – Nie tu. W Montgomery. Nie za daleko dla ciebie? – Żartujesz sobie? Josh kiwnął głową. – Dam im znać, że chcielibyśmy się przyłączyć. Idę spakować ciuchy. – Po co? – zawołałem za nim. – Wydawało mi się, że masz spędzić cały weekend nago. Pokazał mi środkowy palec i zniknął u siebie. Był dyskretny, jeśli chodzi o szczegóły swojego życia

erotycznego. Szanowałem to, ale to wcale nie znaczyło, że dam mu z tym spokój. Rzuciłem karton po pizzy na stertę śmieci do posegregowania, złapałem kluczyki i wyszedłem. Do zajęć zostały dwie godziny, więc mogłem zajrzeć do biblioteki. SERE było istnym koszmarem, jednak przetrwałem wszystkie te ciągnące się w nieskończoność godziny – tylko dzięki myśleniu o tych zielonych oczach. Wiedziałem, że egoistyczny, lekkomyślny dupek z tendencjami do autodestrukcji jest ostatnim, czego Paisley potrzeba, jednak niech mnie szlag, jeśli ona nie była wszystkim, czego potrzebowałem ja. Nawet jeśli mieliśmy pozostać jedynie przyjaciółmi, zamierzałem skorzystać z tego ile się da. Patio naszej sąsiadki było zastawione dyniami; na mój widok maleńka staruszka pokręciła głową i wskazała stojącą na ganku wielką paczkę. Doręczyli zaległą pocztę. Podniosłem pakę i postawiłem ją za progiem, jednak moją uwagę zwróciła koperta na wierzchu. Wziąłem ją i wsunąłem do kieszeni. Zamierzałem zapoznać się z jej zawartością później. Zamknąłem drzwi i ruszyłem wąskim, zarośniętym chwastami chodniczkiem na podjazd. Musiałem coś zrobić z całym tym wolnym czasem. Chwasty. Hipoteka. Projektowanie ogrodu. Czasem miałem ochotę wrócić do mieszkania, które dzieliłem z Joshem przez dwa ostatnie lata. Pomachałem uprzejmie naszej sąsiadce. – Dobry wieczór, pani King. Dała nam jasno do zrozumienia, że niezbyt cieszy ją sąsiedztwo studentów szkoły lotniczej – zupełnie jakbyśmy mieli natychmiast przytargać beczkę piwa i zainstalować ją na tyłach ogródka. Czy naprawdę wyglądaliśmy jak banda gówniarzy z college’u? Oczywiście, zainstalowaliśmy już sobie segerator w kuchni, jak cywilizowani ludzie. Zasznurowała usta w twarzy ocienionej wielkim ogrodowym kapeluszem. – Te dalie nigdy nie wyglądały tak smętnie za czasów Robertsonów. Stłumiłem śmiech. – Rozumiem, proszę pani. Popracuję nad tym. – Oby! – Mamrotała pod nosem przez całą drogę powrotną do domu. Zaciągnąć się, żeby bronić kraju? Zupełne gówniarstwo. Dbanie o dalie – oto, co czyniło z ciebie praworządnego obywatela! Zapamiętałem, żeby po powrocie wygooglać, co to są dalie. Przejażdżka do biblioteki dłużyła mi się w nieskończoność; po drodze zatrzymałem się jeszcze po następną gatorade, a gdy zobaczyłem na parkingu jej samochód, miałem ochotę potrząsnąć triumfalnie pięścią. Co, u licha, było ze mną nie tak? Biblioteczne drzwi zamknęły się za mną i wciągnąłem głęboko do płuc zapach książek przesycający klimatyzowane wnętrze. Klima działała nawet w październiku. Cóż, w Alabamie nie było prawdziwej zimy. Raczej mawiało się: „Hej, przynajmniej nie jest tak gorąco, jak we wrześniu”. Zaczepiłem okulary o guzik koszuli, podciągnąłem rękawy nad łokcie i nakazałem sobie w myśli, by nie puścić się biegiem. W bibliotekach nie wolno biegać. Skręciłem za róg i… – Mogę w czymś pomóc? O, nie. To była ta zrzędząca. Ta starsza, Alice, przynajmniej mnie lubiła, jednak ta była nie do zniesienia. Miałem teorię, że po prostu za mocno ściągała włosy w kok. – Czy zastałem Paisley? Sapnęła, łypiąc na zamkniętą butelkę gatorade w mojej dłoni i wsunęła niewidzialny kosmyk ciemnych włosów za ucho. – Jest na zapleczu. Będziesz musiał zaczekać. Uśmiechnąłem się do niej i zostałem nagrodzony: jej rysy złagodniały lekko. – Żaden problem, psze pani. Pójdę jej poszukać. Nie czekałem na odpowiedź – zamiast tego ruszyłem między stołami, przy których siedzieli zatopieni w nauce uczniowie; powinienem był właściwie robić w tej chwili to samo, przemknęło mi przez myśl.

Zaczęły mi się pocić dłonie. Z powodu rychłego spotkania z przyjaciółką? – zastanowiłem się przelotnie. Co z tobą? W szkole radziłem sobie z połową dziewczyn z żeńskiego bractwa, a ta jedna potrafiła sprawić, że nogi się pode mną uginały… i to jako moja przyjaciółka. Chociaż było to żałosne, cieszyłem się, że w ogóle mogę przebywać w jej towarzystwie. Odsunąłem drzwi. Szybki rzut oka na wnętrze podpowiedział mi, że nie ma jej tutaj. – Paisley? – zawołałem na wszelki wypadek. Zza niewielkiej sterty kartonów wysunęła się blada dłoń. – Tutaj. Jej głos brzmiał paskudnie słabo. Przeszedłem ostrożnie przez labirynt kartonów. – Hej! Chciałem tylko zapytać, czy masz już tę listę rzeczy do ku… Jasny gwint! Paisley? – Przyklęknąłem obok niej; siedziała na podłodze z przymkniętymi oczami, wsparta plecami o stertę pudeł. Oddychała szybko, płytko. Oszacowałem pobieżnie jej stan. Jej czoło było wilgotne od potu, ale miała dość siły, żeby odtrącić moją dłoń. – Jagger? – Otworzyła oczy. Były tak zielone, jakimi je zapamiętałem. – Nic mi nie jest – uśmiechnęła się do mnie blado. – Wcale nie wygląda, jakby nic ci nie było. Ścisnęła moją dłoń, zaczerpując gwałtownie tchu. – Nie czuję się zbyt dobrze. Daj mi sekundkę. Muszę tylko złapać oddech. Chyba posiedzę tu po prostu jeszcze przez chwilę. – Słucham? Schowałaś się w kącie za kartonami, w miejscu, w którym nikt by cię nie szukał, gdyby coś się stało i… i chcesz tu „sobie posiedzieć”? – Odkorkowałem swoją gatorade i podałem jej napój. – Pij. A potem jedziemy do lekarza. Nie protestowała i wychyliła prawie pół butelki. – Dzięki, ale nie potrzebuję lekarza. Już po strachu, a on wie o wszystkim. – Przymknęła oczy i wsparła głowę o karton. – Naprawdę, nic mi nie będzie. – To astma? – strzeliłem. Widziałem ataki u paru moich przyjaciół i po wszystkim mieli podobne objawy. – To… – zająknęła się, westchnęła i spojrzała na mnie. – Nie lubię o tym rozmawiać. A więc miałem rację. – Nie ma się czego wstydzić. Mogę cię podrzucić do domu? – Nie powinna była zostawać w pracy po czymś takim. – Masz swój inhalator? Pokręciła głową, przesuwając ją po kartonie z boku na bok. – Wzięłam już lekarstwa. Po prostu… posiedź tu ze mną chwilkę, dopóki nie dojdę do siebie, dobrze? Wszystko we mnie aż krzyczało „zabierz ją do lekarza!”, ale nie mogłem jej do niczego zmusić. – Jasna sprawa. – Usiadłem tuż obok niej; gdy siedzieliśmy tak w milczeniu, ramię w ramię, cały niepokój, który targał mną przez ostatnie trzy tygodnie, zaczął znikać bez śladu. – Pytania? – uśmiechnęła się do mnie półgębkiem zza butelki. – Tak od razu? Przyszedłem niecałe pięć minut temu, jestem zmuszony siedzieć na podłodze, zawłaszczyłaś moje picie, a teraz chcesz mi wydzierać najtajniejsze sekrety? – zażartowałem. – Tak. – Miałem wrażenie, że jej oczy przeszywają mnie na wskroś, aż do dna mojej duszy. Nie szukała wymówek ani nie okazywała wstydu. To była jedna z cech, które najbardziej mnie u niej pociągały: absolutna szczerość, której wymagała również od innych. – W porządku. Jak długo tu siedzisz? Zerknęła na swój fioletowy zegarek. – Dwadzieścia siedem minut. Tak naprawdę to miałam właśnie wstać i poszukać czegoś do picia, więc wstrzeliłeś się idealnie. – Pociągnęła jeszcze jeden łyk napoju. Pieprzona szczęśliwa butelka. – Ile czasu spędziłeś w domu?

Zerknąłem na mojego breitlinga, jedynej pamiątki, jaką po nim zachowałem. – Trzy godziny i czterdzieści dwie minuty. Roześmiała się. Brzmiała już pewniej i nie mogłem się nie uśmiechnąć. – Tęskniłeś? Pokręciłem głową. – Cóż, przynajmniej spróbowałam. – Wzruszyła ramionami. – A ty tęskniłaś za mą? Jej uśmiech znikł, zabierając ze sobą resztki beztroski. – Tak – wyznała szeptem, jakby przyznawała się do zbrodni. Wsparłem przedramiona na kolanach, głównie po to, żeby jej odruchowo nie przytulić. – Ta-a. Właściwie to ja za tobą też. To chyba trochę niedorzeczne. – Między nami zapanowała niezręczna cisza i zacząłem gorączkowo szukać w myśli jakiegoś niezobowiązującego pytania, żeby wyholować nas jakoś z tej głębi. – No to… co robiłaś tamtego dnia na plaży, skoro nie umiesz pływać? – Opalałam się. – Żadnych kłamstw? Kłamstwa psują całą zabawę. – Miałam to na liście. – Upiła znów łyk. Dzięki Bogu, jej buzia nabierała z powrotem kolorów. – Na liście? Przechyliła głowę na bok, a jej policzki spąsowiały uroczo. – Mam listę rzeczy do zrobienia przed… no wiesz… Ściągnąłem brwi. – Przed… ukończeniem szkoły? Przygryzła wargę. – Coś w tym stylu. Kiedy wrócimy do naszych lekcji? – zmieniła temat. – Gdy tylko zechcesz. – Teraz! – Dziś wieczorem mam zajęcia. Zrzedła jej mina. – Właściwie to też powinnam już lecieć. Odprowadzisz mnie? Wstałem i ostrożnie pomogłem jej podźwignąć się na nogi. Zachwiała się lekko, ale nie była już taka blada jak przed chwilą. – Na pewno chcesz na nie iść? – Nie masz pojęcia, jak trudno było się dostać na zajęcia w głównym kampusie! Schyliłem się po jej otwartą torbę, stojącą na podłodze. Mojej uwagi nie umknęła jej spanikowana mina, więc podałem torbę, zapinając na suwak. Dziewczyny miały jakiegoś świra, jeśli chodzi o ich torebki. Bały się, że człowiek zemdleje na widok tamponu, czy co? Wzięła ją ode mnie pospiesznie i przewiesiła sobie przez ramię. – Chodzisz do Troy? – To był jedyny miejscowy college. Pokiwała głową. – Mam jedne zajęcia na terenie głównego kampusu, a resztę tutaj. Dziś przypadają te na kampusie, więc nie mogę ich opuścić. Nie po wszystkich tych przejściach, żeby się na nie zapisać. – Oceny? Pokręciła głową. – Nadopiekuńczy rodzice. – Ach, pamiętam. Nie są zachwyceni, że się uczysz? – Nie są zachwyceni, że nie mogą mnie na każdym kroku kontrolować. Pracuję nad tym. – Dlaczego po prostu nie powiesz im, że jesteś już dorosła i masz własne życie? Przewróciła oczami.

– W mojej rodzinie… wygląda to trochę inaczej. Szanuję moich rodziców i staram się działać metodycznie. – Jej uroczy akcent był niemal tak samo odurzający jak uśmiech. – Czy nie mają nic przeciwko naszym lekcjom pływania? Jej uśmiech zmienił się w psotny uśmieszek. – Właściwie to nie dałam im nawet szansy wyrażenia protestu. Wydawała się czuć już lepiej, ale mimo to szedłem powoli. Przytrzymałem jej drzwi. – Jesteś stąd? – spytałem, gdy wychodziła. Przeszliśmy przez patio i zeszliśmy na wąski chodnik prowadzący na parking. – Tak. Mama urodziła się tu i wychowała. Peyton i ja także się tu urodziłyśmy. Gdy dorastałyśmy, często się przeprowadzaliśmy, ale zawsze wracaliśmy tu, do Enterprise. Nawet gdy tata pracował gdzie indziej, przyjeżdżaliśmy tu co lato. Mama zadbała o to, żebyśmy obie skończyły miejscową szkołę, jak ona. Powiedziała, że dziewczynkom z południa nie przystoi kończyć szkoły na północ od linii MadisonaDixona. Nie mogła pozwolić, żeby zniszczyli nasz akcent – roześmiała się. – Początkowo strasznie mi się to nie podobało… przebywanie tak często z dala od taty… ale dzięki temu zyskałam Morgan. – O właśnie, Morgan. Tak się zastanawiałem, skąd się wzięła w twoim życiu. – To moja najlepsza przyjaciółka. Nie mrugnęła nawet, gdy się dowiedziała, że mam tu chodzić do college’u… po prostu przeniosła się z Alabamy, żeby być tu ze mną. Nie wiem, co bym bez niej zrobiła – westchnęła. – A teraz… może ty opowiesz mi o sobie i tych twoich kolegach, z którymi pracujesz? – Walker to mój najlepszy kumpel od ładnych paru lat. Właściwie to jedyny prawdziwy przyjaciel. Mieszkaliśmy razem od czasów college’u w Kolorado. Masters dołączył do nas tuż przed tym, jak cię spotkałem. – Aha. A co sprowadziło cię tu aż z Kolorado? Przełknąłem ślinę. Mogłem jej się do tego przyznać tu i teraz, ale co, gdyby się okazało, że znów wszystko spieprzyłem? Co, jeśli wszystko pójdzie w diabły i znów będę musiał borykać się z porażką? – Trafiła się okazja związana z nauką, której nie mogliśmy przegapić. – Nadal się uczysz? Przechyliłem głowę na ramię. – Tak, studiuję. – I dorabiasz sobie jako złota rączka? – roześmiała się. – Ach, zapomniałabym – jesteś Panem Skrytym! Spoko, rozumiem. Uwielbiałem ten jej akcent i sposób, w jaki przeciągała zgłoski. To było cholernie seksowne. Roześmiałem się i wyciągnąłem do niej rękę. – Telefon? Zawahała się, ale podała mi komórkę. Kusiło mnie, żeby przejrzeć go w poszukiwaniu zdjęć tego jej chłopaka, który był dla niej taką świętością, jednak zamiast tego wszedłem tylko w kontakty i wpisałem swoje imię i numer, a potem oddałem jej telefon. – Proszę. Daj mi znać, kiedy chciałabyś wziąć kolejną lekcję z cyklu „powiedzmy nie groźnym odmętom oceanu”. Zaśmiała się. – Jasne. Napiszę. Właśnie wtedy zadzwonił mój telefon. Odebrałem szybko. – Co tam, Walker? – Dzwonił Carter. Zmiana planów. Wziąłem z domu twoje rzeczy, żebyś mógł tu od razu przyjechać. – W jego głosie brzmiał niepokój podobny do tego, który sam czułem. – Już lecę. – Zakończyłem połączenie i zerknąłem na Paisley. – Jesteś pewna, że chcesz jechać na zajęcia? – To nic takiego. Napiszę.

– Super. Gdy odjeżdżała, pomyślałem z pewnym żalem: szkoda, że tym razem jej samochód odpalił. Gdyby się okazało, że znów szwankuje, zyskałbym parę dodatkowych minut w jej towarzystwie. Nie miałem pojęcia, dlaczego tak się dzieje, ale z jakichś dziwnych przyczyn czułem się przy niej… swobodnie. Może miał z tym coś wspólnego fakt, że postanowiliśmy się przyjaźnić? Zaparkowałem Lucy najbliżej jak się dało i pognałem w te pędy do budynku szkoły. Widząc mnie, Josh rzucił mi moją torbę. – Masz dziesięć minut – oznajmił mi. – Dzięki, stary. – Ubrałem się pospiesznie w mundur i już miałem wejść do klasy, gdy dotarło do mnie, że zapomniałem o kolczyku w języku. Pozbyłem się go najszybciej, jak zdołałem. Wkurzało mnie, że musiałem co i rusz go wyjmować, ale nie zamierzałem się go zrzec na dobre. Usiadłem obok Josha, wyjąłem zeszyt, upuściłem długopis i parę chwil zajęło mi podniesienie go spod krzesła. – Szlag! – Co cię zatrzymało? – Posłał mi spojrzenie, którym zwykle próbował dać do zrozumienia, że powinienem zluzować. – Nic. – Och, a więc jesteśmy dziś drażliwi? Czy to ma coś wspólnego z tą małą jasnowłosą bibliotekareczką? Odwzajemniłem mu się własną wersją jego spojrzenia. – Widziałem twój samochód pod biblioteką. Cóż, chyba spojrzenie nie wystarczyło. – Daj mi spokój. Josh zmrużył oczy i przyjrzał mi się taksująco. – Dostałeś kosza? Zacisnąłem szczęki. – To nie ma nic wspólnego z koszem. Ona ma chłopaka. – Dostał łatkę przyjaciela. – Masters zajął miejsce między nami i stłumiłem odruchową chęć walnięcia go w szczękę. Cóż, głównie dlatego – musiałem to przed sobą przyznać – że miał rację. – To ja wybrałem przyjaźń. Joshowi lekko opadła szczęka. – Co jest? – warknąłem. Pokręcił głową i przysunął sobie zeszyt, żeby zabrać się do robienia notatek. – Po prostu nigdy nie widziałem, żebyś odpuścił jakiejś lasce. – Na litość boską, o co ci chodzi? Przyjaźnimy się! Parsknął. – Słuchaj, zrobiłeś dla mnie wiele, więc staram ci się tylko odwdzięczyć. Nie chcesz się przyznać, że masz problem? Nie ma sprawy. Bodajbym skisł, jeśli jego słowa nie sprawiły, że poczułem się jak gówno. Carter wszedł do klasy, sprawiając, że przełknąłem ripostę, którą miałem ochotę poczęstować Josha. Cóż, co tu kryć, miał rację. Nie zwykłem trwonić czasu na laski, które mnie nie chciały. Szlag – właściwie to nigdy nie trwoniłem zbyt wiele czasu na laski i nie przypominałem sobie, kiedy ostatnio skończyło się na czymś innym niż podanie którejś płaszcza i propozycja, że wezwę jej taksówkę. W zasadzie sprowadzało się to wszystko do jednego głupiego słówka, czegoś, na co za nic nie potrafiłem się zdobyć: zaufania. I niech mnie szlag, jeśli przez nią nie chciałem… Stary, nawet o tym nie myśl – przestrzegłem sam siebie. – Cieszę się, że wszyscy przeżyliście SERE – powiedział Carter, przysiadając na brzegu biurka

stojącego na środku klasy. – To znaczy, prawie wszyscy. Zaczęliśmy rozglądać się po sobie, żeby sprawdzić, kogo brakuje. Naliczyłem dwudziestu czterech… Rogers. Słyszałem, jak wczoraj krzyczał w schronie. Chyba po prostu puściły mu nerwy. – Bateman, jestem zaskoczony, że nie dostałeś mocnej wciry za śpiewanie w kółko tej głupiej piosenki. – Rany, stary… the secret of the fox is an ancient mystery! – Zrobiłbym wszystko, żeby jakoś rozerwać Josha. Nigdy nie radził sobie dobrze w ograniczonej przestrzeni. Wszyscy się roześmiali – wszyscy, oprócz Cartera. Arogancki dupek z West Point nigdy nie dawał się rozbawić. Uśmiechnąłem się szeroko – tylko po to, żeby bardziej go wkurzyć. Postukał swoim sygnetem o biurko. – No dobrze. Wystarczy. Major Davidson chce, żebyście byli gotowi za cztery dni. Wykłady zaczynają się we wtorek, więc nie opieprzajcie się przez weekend. Mam tu również listę do zapisów. – Podniósł z biurka podkładkę z klipsem. – Dostaliśmy zadanie obsadzenia jednej z atrakcji podczas sobotniego festynu jesiennego, zbiornika zanurzeniowego, więc chciałbym, żebyście wypełnili grafik. – Szlag! – mruknął pod nosem Josh. – Wezmę dyżur za ciebie. Byłbyś skończonym dupkiem, gdybyś zawalił spotkanie. – Dzięki, stary. – Josh wyraźnie się rozluźnił. – Nie ma sprawy. – Czy chciałbyś podzielić się z nami jakąś głęboką myślą, Bateman? – warknął Carter. – Nie-e, skryta ze mnie bestia. Moi starzy nieustannie na to narzekali – odgryzłem się. Klasowy lider czy nie, znalazł się tu dzień przede mną. I wydawało mu się, że jest nie wiadomo kim. Zacisnął szczękę. Byłem ciekaw, na ile mogę sobie pozwolić, zanim straci nad sobą panowanie na oczach wszystkich? Cóż, to mogłoby być zabawne… – Odpuść – szepnął Josh, całkiem jakby czytał mi w myśli. Pewnie miał rację. Wiedziałem o tym. To nie było bractwo ani lodowisko. Od tego, co zrobię, co powiem, zależała moja kariera. Przełknąłem zgryźliwy komentarz, skupiając się zamiast tego na datach i informacjach, którymi zarzucał nas Carter. Coraz lepiej szło mi cywilizowanie się. No, powiedzmy. [2]

Rozdział 9 PAISLEY 4. Bronić czegoś, w co wierzę.

Rany, czemu nie? Chciałabym super wyglądać na Halloween – mruknęła Morgan, wskazując na datę publikacji. – Musimy temu twojemu doktorkowi podrzucić coś nowego. Roześmiałam się, przerzucając nogi przez krawędź szpitalnego łóżka. – Dzięki, że ze mną przyszłaś. Wyciągnęła rękę i uścisnęła lekko moje ramię. – Jakbym mogła ci nie towarzyszyć? – uśmiechała się promiennie, ale w jej oczach lśniły ledwie wstrzymywane łzy. – Spokojna głowa, Morgan. Nie ma strachu. – Bo tak było. A przynajmniej ja się nie bałam. Może i byłam zrezygnowana, nawet smutna, ale świadomość, że zostało mi niewiele czasu, napełniała mnie dziwną energią i determinacją do trzymania się kurczowo tego strzępka życia, który mi został. Wiedziałam, że dam radę – musiałam zrealizować wszystkie postanowienia z mojej listy. Morgan otarła zdradziecką łzę, która spłynęła jej po policzku, i pociągnęła nosem, uśmiechając się do mnie. – Ale przecież nie ty będziesz… jeśli… – zaczęła się plątać. Teraz to ja uścisnęłam pokrzepiająco jej dłoń. – Sto dziewięćdziesiąt dwa dni – powtórzyłam twardo. – Daj spokój. Zmrużyła oczy. – Ale dlaczego, na litość boską, uważasz, że… – Peyton i ja miałyśmy przy urodzeniu tę sama wagę; miałyśmy taki sam kolor włosów, ten sam uśmiech, a teraz wychodzi na to, że mam takie samo serce jak ona. Odeszła dokładnie sto czterdzieści trzy dni po swoich dwudziestych pierwszych urodzinach. Umiem liczyć – zakończyłam dobitnie tę wyliczankę i odczepiłam od piersi ostatni czujnik EKG. Nigdy nie miałam być tą starszą siostrą i nie miało dla mnie znaczenia, czy ktoś to zrozumie. Wystarczyło, że sama wiedziałam, o co w tym biega. – Paisley… – Moje życie, moja sprawa. – Hmm… a skoro już mowa o twoich sprawach… – Podniosła wypielęgnowaną brew. – Co właściwie dzieje się między tobą a Misterem Kalifornia? – Jaggerem? – Rany! Samo wypowiedzenie jego imienia sprawiło, że serce zaczęło mi bić szybszym rytmem. – Aha. O ile jestem na bieżąco, ostatnio byłaś niemal zaślubiona Willowi. – Chociaż spiorunowałam ją wzrokiem, ciągnęła niezrażona: – Nie żebym miała coś przeciwko Jaggerowi, wiesz? Rany, Paisley. Gryzłabym go jak ciepłe ciacho! Jest boski! – Ale to tylko mój kumpel! Przyjaźnimy się! – Taa, jasne… gadaj zdrowa, Lady Makbet. – Przyjrzała się swoim idealnie wypielęgnowanym

paznokciom. – Przestań mnie strofować jak dziecko, Morgan Elyse Bartley! – zagrzmiałam, szukając właściwych słów. – Dzięki niemu czuję się… wolna. Nigdy tak się nie czułam. On… nie traktuje mnie, jakbym lada chwila miała się rozprysnąć na kawałki. – Bo nie wie, jaka jesteś krucha! – zaprotestowała Morgan. – Widziałam, że przyniósł ci kawę. Nie powiedziałaś mu o tym – inaczej by tego nie zrobił. Poczułam, że policzki płoną mi żywym ogniem i zaczęłam nerwowo szarpać haft zdobiący nocną koszulę, którą sprezentowała mi mama. – Nie chcę, żeby wiedział. – A co z Willem? Poczułam w piersi nieznośny ciężar. – On wie, że biorę lekcje pływania u gościa, który ocalił mi życie. – Taa… I to pewnie dlatego wybył na całe trzy tygodnie. – Do czego zmierzasz? – Zmrużyłam oczy w szparki. – Gdy wczoraj wpadłaś na zajęcia, byłaś cała zaaferowana. Powiedziałaś, że Will wraca dopiero dziś, więc pewnie Jagger musiał wpaść do ciebie, do biblioteki. – Zamknęłam z kłapnięciem buzię. – Mam rację, słonko? Nie oceniam cię, nic z tych rzeczy. Wiedz, że jako twoja najlepsza przyjaciółka pochwalam wszystko, co tylko zdoła uczynić cię szczęśliwą. – Ale poważnie, to tylko przyjaciel! – A moja mama sprząta w zakładzie kosmetycznym! – Posłała mi ironiczne spojrzenie. Cóż, wiedziałam, że jej mama jest jedną z głównych konsultantek Mar Kay w Alabamie. – A co na to Will? – Nie ma nic przeciwko lekcjom pływania. Właściwie to chyba się z tego cieszy, bo sam ma mnóstwo nauki. – Spoko, ale czy wie o tym, co czujesz do Jaggera? – Kocham Willa! I na pewno nie… – Nim jeszcze zdołałam dobrze pozbierać myśli, przerwało nam pukanie do drzwi. – Proszę! – Dla pewności posłałam Morgan mordercze spojrzenie. Do pokoju wszedł doktor Larondy, a za nim pielęgniarka z laptopem na wózku. – Witaj, Paisley! – Nasunął sobie na nos okulary. – Cześć, doktorku! – Uzbroiłam twarz w najbardziej promienny uśmiech, na jaki było mnie stać. – Dziś bez rodziców? – zdziwił się. – Ta-ak – przyznałam. – Nie wiedzą nawet, że tu jestem. – Ech, ty, nasza mała buntowniczko! – Miał co najwyżej czterdziestkę na karku, jednak gdy się uśmiechał, wydawał się znacznie młodszy. – Spójrzmy no… – Zerknął w moją kartę i westchnął. To nigdy nie wróżyło dobrze. – Tak? Morgan ścisnęła moją dłoń. – Objawy się nasilają, a to niezbyt ciekawie. Z twojego EKG wynika, że miewasz arytmie… twoje serce bije nieregularnie. Zważywszy na twój obecny stan zdrowia, warunki poboczne i historię zdrowotną twojej rodziny… powinniśmy pomyśleć nad nowym podejściem do twojego leczenia. Jak się ostatnio czułaś? – Szybko się męczę – przyznałam, przyglądając się, jak skrobie coś w mojej karcie. – Czasem też trudno mi złapać oddech, szczególnie gdy serce zaczyna mi walić jak młotem, ale do tej pory nie mdlałam. – Jak długo byłaś nieprzytomna? – Jakieś… dziesięć minut? – Chciałbym do tego, co już bierzesz, dodać pewne leki, które pomogą ustabilizować rytm twojego serca. Będziemy musieli zaplanować nową serię badań, a może i rezonans magnetyczny serca, żeby

dobrze przyjrzeć się zmianom i ustalić, jakie metody chirurgiczne można by zastosować. Poczułam nieprzyjemne ssanie w żołądku. – Rozrusznik? – To zdecydowanie dobre rozwiązanie, jeśli tylko jesteś do niego przekonana. Kontrolowałby pracę twojego serca, ale istnieje też coś takiego jak wewnętrzny defibrylator, który pobudza serce, jeśli ono zawiedzie. – Zaczął mi opisywać szczegóły obydwu opcji, które już znałam; zamiast go słuchać, skupiłam uwagę na ptaku, który przycupnął na parapecie. Mógł polecieć, gdzie mu się żywnie podobało – dlaczego usiadł akurat tu? Ja bym odleciała. Poszybowałabym nad wszystkim, wysoko, i sama zadecydowała za siebie – o tym, co chcę robić w przyszłości, nie martwiąc się, czy moje serce pozwoli mi na to. Niestety, żyłam innym życiem. Byłam jeńcem własnego ciała. – Paisley? – Tak? – Zamrugałam nieprzytomnie. Laronde zasznurował usta. – Czy potrzebujesz więcej czasu? Wiem, że trudno się z tym wszystkim pozbierać… – Nie, nie. Słucham. Przepraszam. Kiwnął głową. – Wiem, że twoim rodzicom zależy na rozruszniku, ale dla mnie ważne jest, czego ty chcesz. Wiedziałam, że mama będzie płakać i nakrzyczy na mnie, że zachowuję się jak dziecko, ale zdawałam sobie sprawę, że powodował nią strach. Rozrusznik byłby najrozsądniejszym wyborem, ale nie byłam w stanie uciszyć palącego, niewytłumaczalnego przeczucia, że nie powinnam tego robić i że to mnie nie ocali. – Czy myślałaś o tym od naszego ostatniego spotkania? – Moi rodzice sądzą… – Chcę znać twoje zdanie. Masz prawie dwadzieścia jeden lat i chociaż wiem, że rodzice chcieliby mieć pełną kontrolę nad twoim leczeniem w każdym aspekcie, to nie mogą. To niemożliwe. Oblizałam wyschnięte od szpitalnej klimatyzacji usta i powiedziałam wreszcie to, czego do tej pory nie śmiałam wypowiedzieć na głos: – Nie chcę tu już przychodzić. Chcę, żeby to się skończyło. Wszystko jedno jak. Ptak odleciał z parapetu. – Będziesz musiała do nas wracać. To trzeba kontrolować przez całe życie, Paisley – niezależnie od sposobu leczenia, który wybierzemy. Musielibyśmy monitorować stan twojego zdrowia nawet po tak drastycznym kroku jak transplantacja. Mówisz jak nadąsane dziecko. – J… jasne, przepraszam. Rozumiem. Dzięki czemu miałabym najlepszą szansę na normalne życie? – Życie, w którym nie musiałabym monitorować czynności serca, mogłabym pić kawę i biegać ze swoimi dziećmi, dodałam w myśli. – Cóż, chyba to ta operacja, o której rozmawialiśmy, miektomia przegrody międzykomorowej, podczas której usunęlibyśmy dość słabej tkanki, żeby zlikwidować przeszkodę. Ale, zważywszy na arytmię, której doświadczasz, nie ma gwarancji, że nie wystąpi u ciebie blok odnogi pęczka Hisa albo nie zajdzie potrzeba implantowania kardiowertera-defibrylatora. Nie ma tu miejsca na pewność. Nie chcę jakichś obcych kabli w moim ciele, skazujących mnie na wegetację, pomyślałam zrozpaczona. Och, Peyton! Co ty byś wybrała? – Ile mam czasu na podjęcie decyzji? Położył moją kartę na stoliku. – Im dłużej będzie to trwało, tym bardziej mogą nasilić się ataki; wzrasta też prawdopodobieństwo wystąpienia nagłej śmierci sercowej. Spróbujemy najpierw leków, ale jeśli to nie pomoże, będziemy musieli w ciągu paru miesięcy podjąć decyzję. Góra za pół roku. Sto dziewięćdziesiąt dwa dni, powtórzyłam sobie. Wciąż było tyle rzeczy do zrobienia z mojej listy!

Chciałam każdy z tych dni przeżyć, naprawdę przeżyć – nie spędzić, zaledwie istniejąc. – Potrzebuję więcej czasu – oznajmiłam stanowczo. – A ja próbuję ci go dać. Najpierw leczenie, ale potem decyzję będzie trzeba podjąć szybko. – Przemyślę to – obiecałam. – Rozumiem, jaka jest sytuacja. Wiem, że muszę dokonać wyboru i zastanowię się nad tym, ale… po prostu nie jestem jeszcze gotowa. Jeszcze nie. – W porządku. Zobaczymy, jak pójdzie leczenie. Umiarkowane ćwiczenia, zwracaj też uwagę na ilość sodu w diecie i monitoruj swoje samopoczucie. – Pływanie? – zagadnęłam. – Biorę lekcje. – Idealnie. Tylko nie przesadzaj. Wysiłek powinien być… – Umiarkowany – dokończyłam za niego. Uśmiechnął się. – Łapiesz w lot. W porządku. Do zobaczenia zatem za miesiąc. Pielęgniarka uśmiechnęła się do mnie, wyprowadzając wózek z pokoju, zanim jednak zamknęła drzwi, zajrzała jeszcze do środka. – Rozrusznik to nie jest zły wybór, Paisley. Jeśli tego właśnie chcesz, zrobimy to. Wybór będzie zły tylko wówczas, gdy nie będzie twoim własnym. – Dziękuję, panie doktorze. – Nagle do głowy przyszła mi pewna myśl. – Czy mogę spytać o coś jeszcze? – Podniósł brwi, a ja spąsowiałam lekko, ale zebrałam się na odwagę. – A co z… ee, seksem? Nawet nie mrugnął, trzeba mu to przyznać. – Dopóki jesteś w stanie wspiąć się po schodach na piętro, nie łapiąc zadyszki, droga wolna. Morgan weszła do kuchni, w której czytałam właśnie ulotkę moich nowych leków. Brak energii, drgawki, utrata apetytu, mdłości, wymioty… Och, wprost nie mogłam się doczekać, kiedy pojawią się u mnie te wszystkie efekty uboczne. Brzmiało cudownie. Przyjęłam już pierwszą dawkę, więc pewnie wkrótce się przekonam. – Wybierz ten cholerny rozrusznik, Paisley. – Nie – odparłam cicho, upijając łyk soku pomarańczowego. Im częściej mówiłam o tym na głos, z tym większą łatwością mi to przychodziło. – Dlaczego? – spytała podniesionym głosem. – Dlaczego, do cholery, nie chcesz tego, skoro to mogłoby być twoją szansą na życie? Upiłam jeszcze jeden długi łyk i spojrzałam na nią. – I tak byś nie zrozumiała. – Nie waż się mnie lekceważyć! Byłam przy tobie od samego początku! Siedziałam do późna przy wszystkich tych sesjach wyszukiwania informacji w Internecie i każdym ataku wylewania żalów! – Skrzyżowała ramiona na piersi, ale nie blokowały one emanującego od niej wzburzenia. – Nie chcę jakichś kabli, które by mnie ograniczały – nie, jeśli mam inne wyjście. To po prostu… nie jestem do tego przekonana. – Podkreślałam dobitnie każde słowo, ale starałam się mówić łagodnie. Widziałam, że Morgan może lada chwila wybuchnąć, a nie chciałam podsycać jej gniewu – pomimo wściekłości, która zdawała się rozpalać moje własne żyły, aż proszącej się, by ją uwolnić w tej stresującej sytuacji. – Wiesz, co sądzę? Że to sto razy lepsze niż pchanie się pod nóż do tej operacji! Na miłość boską, nie słuchałaś Laronde’a? Możesz umrzeć! – Z każdym słowem coraz bardziej podnosiła głos, aż w końcu krzyczała. Uderzyła dłońmi w blat tak mocno, że aż podskoczył serwetnik. – Morgan, obudź się… ja umieram! Moje serce przestanie bić, tak samo jak było u niej! – W takim razie pieprz to i dokonaj bezpiecznego wyboru! Nikt z nas nie chce cię stracić tylko dlatego, że według ciebie zasługujesz na coś lepszego niż życie z rozrusznikiem!

Jej słowa zabolały, ale nie stłumiły palącego mnie ognia wzburzenia. Mama, tata, Will, Morgan… dlaczego nie potrafili zrozumieć? – Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo chciałabym być normalna! Nie mogę biegać ani tańczyć jak zwykła dwudziestojednolatka, ani robić miliona innych rzeczy, na które mam ochotę i o których marzę! Mam rodziców, którzy traktują mnie, jakbym w każdej chwili mogła paść trupem, co zresztą jest poniekąd prawdą, i chłopaka, który robi mi łaskę, że się ze mną kocha! Nie chce doprowadzać mnie do orgazmu, bo się boi – nieważne, ile razy powtórzę mu, że nic mi nie będzie! Szczerze? Muszę go błagać, by mnie dotknął, a jeśli już raczy to zrobić – może raz na miesiąc – nie patrzy na mnie, tylko na pieprzony zegarek! – Pokazałam jej nadgarstek. – Wszyscy powtarzają mi w kółko, że w wieku dwudziestu lat powinnam sprawić sobie rozrusznik i nie tylko zaakceptować, że tak ma odtąd wyglądać moje życie, ale też być wdzięczna, bo moja siostra nie miała tyle szczęścia! Wdzięczna! Opuściła ramiona, jakby spadł na nie jakiś niewidzialny ciężar, jednak nie mogłam powstrzymać słów, które cisnęły mi się na usta: – Nie wiem jeszcze, czego chcę, ale wiem, że istnieje bardzo cienka granica między byciem przykładną córką a próbą zrekompensowania im utraty Peyton. Może chcę skorzystać z szansy na normalne życie? Może moją szansą jest właśnie zdanie się na instynkt, który mówi mi – krzyczy do mnie! – że rozrusznik nie jest tym, czego potrzeba mojemu ciału? Może zasługuję na to, żeby rozważyć każdą opcję, zanim mnie pokroją i skażą na życie, którego nie chcę, bo jestem zbyt słaba i mam zbyt wiele szacunku, żeby odmówić?! I może… może potrzebuję, żebyś mnie w tym wspierała…? – Głos mi się załamał, jakby nawet on nie był w stanie znieść ciężaru tej tęsknoty, która mnie gnębiła. Morgan przytuliła mnie mocno; moje łzy wsiąkały w jej koszulkę. – Och, Paisley… Szlochałam, spazmatycznie zaczerpując tchu. – Bądź przy mnie, proszę. Bo nikt inny nie chce.

Rozdział 10 PAISLEY 11. Zrobić sobie tatuaż.

To był ten moment. Teraz albo nigdy. Will był zajęty szkołą. Nie mogłam zresztą mieć do niego pretensji – chciał być najlepszy, a podobno miał jakiegoś poważnego rywala w dążeniu do tego celu. Skupił się na nauce, a ja tymczasem zabrałam kluczyki i zostawiłam go, żeby miał święty spokój. Jagger zrozumie, prawda? Na pewno. Miał przecież pięć tatuaży. Pomoże mi. A poza tym wczoraj podczas przygotowań do remontu pokoju cały czas latał jak kot z pęcherzem i nie miałam nawet okazji pobyć z nim przez chwilę sam na sam. Tęskniłam za moim przyjacielem. Och, jakże uwielbiałam znajdować sobie dla wszystkiego wymówki. Lucy była wielka i żółta, więc nie można jej było nie zauważyć. Zaparkowałam pod jego skrzynką na listy i przecięłam świeżo spulchniony trawnik. Oho! Nawet grządki były wypielone! Z nerwów ścisnęło mnie w żołądku. Może powinnam była do niego najpierw napisać? Ale przecież był w domu… Zapukałam więc i pięć uderzeń serca później drzwi otworzył Masters. – Zastałam Jaggera? – Cześć, Paisley. Wejdź. – Dziwne, że można polubić kogoś, kto nigdy się nie uśmiechał… jednak tak było z nim w moim przypadku. Korytarz prowadził do salonu, w którym było – jak na mieszkanie zajmowane przez samych facetów – zaskakująco czysto. Jedyne, co rzucało się w oczy, to wielkie torby stojące pod ścianą jadalni. Były ustawione w rzędzie, jedna obok drugiej, każda w dziwnym trapezoidalnym kształcie. Oparto o nie kije do hokeja, więc założyłam, że zawierają resztę sprzętu do gry. – Paisley? – Na dźwięk głosu Jaggera poczułam w brzuchu łaskotanie. – Gracie? – spytałam, wskazując torby, jednak nie podniosłam na niego wzroku. Dlaczego to robiłam? I co pomyśli sobie Will, kiedy mu pokażę…? – Ta-a. Josh i ja grywaliśmy w college’u. Podniosłam do góry brwi. – Zdziwiona? – Tutaj rzadko kto gra w hokeja. Dobry byłeś? – Ta-a. To znaczy, Josh był lepszy. Jest. Ale większość kolesi z college’u nie chodzi na mecze ligi… i w ogóle. – Nadal grasz? Stanął przede mną, więc teraz nie miałam już wyjścia – musiałam na niego spojrzeć albo gapić się na logo na jego koszulce. Podniosłam więc wzrok… i niemal natychmiast tego pożałowałam. Miałam wrażenie, że zatracam się w jego oczach… i przy okazji zapominam o rzeczach, o których wcale nie chciałam zapominać. – Grywamy z nieformalną grupą z Montgomery… od czasu do czasu. Ale chyba nie przyszłaś tu

rozmawiać o hokeju? Miło cię widzieć, ale… co cię sprowadza? Przełknęłam ślinę. – Czy… pomógłbyś mi, gdybym chciała zrobić coś szalonego? Skrzyżował ramiona na piersi; spod rękawów wystawały mu wytatuowane znaki. – Zdefiniuj „szalonego”. – Chciałabym sobie zrobić tatuaż. Otworzył szeroko oczy. – Mówisz poważnie? – A jak myślisz? – Cóż, widocznie zdradziła mnie niepewność w głosie. Niezbyt dobrze wychodziło mi zgrywanie twardzielki. – To punkt z twojej listy? Czy on się ze mnie nabijał? – Jeśli chodzi o ścisłość, tak, ale to nie twój interes. Chcę tylko wiedzieć, czy pójdziesz ze mną. – Chcesz, żeby ktoś cię potrzymał za rękę? – Jego uśmieszek niemal wytrącił mnie z równowagi. Miałam ochotę przesunąć językiem po tych kształtnych ustach… Jezu, za takie myśli czeka mnie wieczne potępienie! – Chcę… ciebie – wyszeptałam, nim dotarło do mnie, co w ogóle wygaduję. – To znaczy, chcę ciebie tam ze mną. Pomyślałam, że masz doświadczenie i… nie będziesz mnie oceniał. – A co sądzi o tym pomyśle twój chłopak? – Nie wie. – Podniosłam hardo podbródek. Bądź twarda! – A gdzie chcesz go sobie zrobić? Wzruszyłam ramionami. – Pomyślałam, że pojadę do Dothan i znajdę jakieś miejsce. – Na litość boską, Paisley! Planujesz dać się wielokrotnie komuś pokłuć igłą z tuszem, żeby przyozdobić na zawsze swoje ciało… i chcesz po prostu „znaleźć jakieś miejsce”?! Naprawdę tak nisko się cenisz? Żeby oddać się w ręce pierwszego lepszego tatuażysty? To nie przekłucie uszu! Będziesz to miała na zawsze. – To nie tak, że chcę sobie wybrać jakiś błahy worek z portfolio! Wiem, co chcę, i zrobię to sobie, czy ze mną pójdziesz, czy nie. – Proszę, nie każ mi iść tam samej, dodałam w myśli. Zacisnął szczęki, ale za chwilę westchnął. – Zawiozę cię. Minutkę. – Wklepywał coś przez chwilę w swój telefon, a potem podniósł go do ucha. – Cześć, Matt! Jesteś w mieście? Nie, nie, spokojnie. Jest super. Właściwie to chciałem ci kogoś podrzucić, żeby podpytać, czy masz chwilę. Masz? Ekstra! To niedługo będziemy. – Jeszcze jedno kliknięcie i telefon wrócił do kieszeni. – Masz tatuażystę na telefon? Wzruszył z uśmiechem ramionami. – A ty nie. I dlatego właśnie przyszłaś, prawda? – Gotowa, Paisley? – spytał Matt, zajmując fotel obok leżanki, na której leżałam na boku, z koszulką podetkniętą pod stanik. Pokiwałam głową, niezdolna wykrztusić słowa. Nie tego się spodziewałam. Wszystko było tak nieskazitelnie czyste, takie… sterylne! – Potrzymasz mnie za rękę? – Podniosłam wzrok na stojącego obok Jaggera. Czułam jego spojrzenie na moim nagim brzuchu – równie dobrze mógłby go dotykać. Jego uśmiech był zaraźliwy. – Potrzebujesz odrobiny wsparcia? Pokiwałam głową, przygryzając wargę. Wziął mnie za rękę i uścisnął lekko.

– W porządku, jestem gotowa. Matt przystawił do mojego biodra lusterko, żebym mogła zobaczyć, gdzie znajdzie się niebawem mój tatuaż. – Ma być dokładnie tutaj? – I zapalczywa, chociaż wzrostem mała . Tak, idealnie. – Gdy Matt odpalił maszynkę do tatuażu, aż podskoczyłam. – Tak nie robimy, dobrze? – poprosił łagodnie. Pokiwałam głową i ścisnęłam dłoń Jaggera tak mocno, że przestraszyłam się, czy nie połamałam mu przy tym paru kości. Pojął w lot. – Patrz na mnie, nie na niego. Gdy maszynka dotknęła mojej skóry, odwróciłam głowę. Nie było aż tak źle – coś jak nieznośne drapanie. Tyle byłam w stanie znieść. – Dzięki, że ze mną przyjechałeś. Odsunął sprzed moich oczu pasemko włosów. – Nie ma sprawy. Lubisz Szekspira? – spytał, wskazując podbródkiem na moje biodro. Ze zdziwienia aż otworzyłam usta. – Poznałeś, że to Szekspir? – Rany, naprawdę masz o mnie tak niskie mniemanie? – parsknął. – Czytałem Sen nocy letniej. – I pamiętasz ten wers? Uniósł kącik ust w uśmiechu i poczułam znów łaskotanie w brzuchu. Czy on naprawdę musiał tak wyglądać? – Pewnie! Akt trzeci, scena druga, Helena do Hermii. Mam podać kontekst? – O rany! Roześmiał się; miałam wrażenie, że od jego śmiechu moje mięśnie roztapiają się na ciepłą masę. – Nie podniecaj się tak, mam po prostu pamięć fotograficzną. Nakłucia zaczęły boleć. – Co chwila czymś zaskakujesz. Dziwnie spoważniał. – Serio? Spróbowałam skupić się na jego błękitnych oczach, zamiast na bólu, który stawał się powoli trudny do zniesienia. – No a… czy ta pamięć fotograficzna pomagała ci w nauce? – Byłem na profilu fizycznym, więc… nie zaszkodziła, powiedzmy. – Jesteś fizykiem i remontujesz mój magazyn? – Miałam nadzieję, że nie zabrzmiało to tak głupio, jak sądziłam. – To znaczy, nie żebym nie doceniała twojej pracy… – Lubię pracę fizyczną – odparł. – To żadna filozofia, gdy już wiesz co i jak. – Odchylił się nieco, nie wypuszczając mojej dłoni. Miałam ochotę szarpnąć się, uwolnić od palącego bólu, ale wiedziałam, że nie powinnam tego robić. – Dużo zostało? Jagger zerknął na mój powstający właśnie tatuaż. – Jakaś ćwiartka za nami. Wciągnęłam powietrze przez zęby. Dam radę, powtórzyłam sobie w myśli. Nie było tragicznie, ale uczucie nie było zbyt przyjemne. Jagger uśmiechnął się do mnie ciepło. – Coś dla odwrócenia uwagi? Przygryzłam dolną wargę. – Pytania? [3]

– Co chciałabyś wiedzieć? – Mogę być pierwsza? Naprawdę? – Rany, zaczynało nieźle boleć! – Cóż, to nie mnie dziarają, więc dam ci fory. – Przesunął kolczykiem w języku po zębach, a ja patrzyłam jak zahipnotyzowana. – Paisley? – A, pytanie! No dobra. Wiem, że w tej chwili stronisz od związków, ale… nie brakuje ci bycia z kimś? – Rany boskie! Nie to chciałam powiedzieć! Zupełnie nie to!!! Przez chwilę bawił się kolczykiem w języku, przesuwając nim po wargach i zębach. Wiedziałam już, co to oznacza: że głęboko się nad czymś zastanawia. – Chyba nigdy nie byłem specjalnym zwolennikiem związków – wyznał wreszcie. – Przekonałem się, że ludzie, których dopuszczamy do siebie blisko, często najbardziej nas ranią… a to naprawdę mnie zniechęca. Z miejsca znienawidziłam wszystkich, którzy ośmielili się go zranić. – To naprawdę cyniczne podejście do kwestii miłości. – A ty wybrałaś sobie naprawdę wrażliwe miejsce na tatuaż – zauważył, nagle zmieniając temat. – Tym bardziej, że to twój pierwszy. W lot pojęłam jego intencje. – Ile jeszcze? Matt spryskał mi skórę czymś chłodnym i kojącym, a potem przetarł ją i znów zaczął mnie dręczyć. – Jeszcze trochę, dzieciaki – mruknął. – I ty wytrzymałeś pięć takich sesji? – jęknęłam pod adresem Jaggera. Ból sprawiał, że mój głos brzmiał jak zduszony jęk. – Ale ze mnie mięczak… – Dajesz radę, młoda! – Uścisk jego dłoni był cudowny. Nie trzymał jej niezręcznie, a jego palce nie były wiotkie ani wilgotne. To było takie… naturalne. – Zlituj się i zadaj mi inne pytanie! – na wpół parsknął. – Co chciałabyś wiedzieć? – Opowiedz mi o którymś ze swoich tatuaży. Który był pierwszy? Przez jego twarz przemknął cień. – A może pomówimy o ostatnim? Skinęłam głową, wdzięczna za cokolwiek, co zechce mi wyjawić. Puścił moją dłoń i podwinął koszulkę, odsłaniając czarne zawijasy, zdobiące jego brzuch. Ten widok sprawił, że do ust natychmiast napłynęła mi ślinka na myśl o przesunięciu po literach językiem… Zwariowałaś?! – zganiłam się natychmiast. – To oznacza: jestem panem swojego losu. Władcą własnej duszy. Niezdolna się powstrzymać, pamiętając, żeby nie ruszać tułowiem, dotknęłam czarnych liter; skóra pod moimi palcami była gorąca. – Invictus – przeliterowałam. Jagger zaczerpnął gwałtownie tchu. – O, teraz to ja jestem pod wrażeniem. – Szkolę się na bibliotekarkę, zapomniałeś? – Z żalem cofnęłam palce. – Co to za język? – Tok Pisin – wyjaśnił. – Kreolski, z Papui-Nowej Gwinei. – Że co? – roześmiałam się, nie bacząc na ból palący mi żebra żywym ogniem. – Halo! Nie ruszamy się albo będziesz miała wytatuowane zupełnie nie to, co chciałaś! – Wybacz, Matt! – bąknęłam nad ramieniem. – A co, angielski jest dla ciebie zbyt plebejski? – zażartowałam, patrząc na Jaggera. Zerknął mi przez ramię. – Oho, Matt… co, nie puścisz pary? – No co ty, stary. Moja praca to utrzymywanie sekretów w tajemnicy, nie ich ujawnianie! Jagger przeniósł wzrok z powrotem na mnie.

– To moje sprawy, i niczyje inne. Tak samo, jak moją sprawą jest, z kim się nimi dzielę. To znaczy, oczywiście, dopóki nie wybiorę się na Papuę-Nową Gwineę! Nie zwiódł mnie jego krzywy uśmieszek. – Ile osób wie, co to znaczy? – spytałam. – Tylko ty – bąknął, spłoszony. Zamarłam – i przez chwilę czułam się tak, jakbyśmy we wszechświecie istnieli tylko my dwoje. – Dzięki za zaufanie – wymamrotałam. Jego twarz zdradzała mieszankę emocji, zmieniających się zbyt szybko, bym mogła rozpoznać każdą z nich. – Jesteśmy przyjaciółmi. Nim zdążyłam jednak nic na to odpowiedzieć, Matt spryskał mi ponownie skórę specyfikiem i przetarł ją. – Gotowe, Paisley. Voilà! Obejrzałam się za siebie z lękiem, bojąc się ujrzeć jeden z tych obrazków ze stron internetowych z „najgorszymi tatuażami”, ale… to co zobaczyłam, było idealne. Zapalczywa… – O raju, dokładnie o to mi chodziło! Dzięki! – Głos niemal mi się załamał, ale Matt uśmiechnął się tylko do mnie pokrzepiająco i rozsmarował na moim boku maść, a potem przykrył całość gazą. Po wysłuchaniu paru wskazówek i zapłaceniu rachunku wyszliśmy z Jaggerem ze studia i wyruszyliśmy w drogę powrotną do Enterprise. Mój tatuaż był istnym cudem – nie posiadałam się z radości. Podobała mi się każda czarna linia, każdy zawijas, nie mówiąc już o uczuciu, jakie towarzyszyło mi, gdy na niego patrzyłam. Nigdy wcześniej nie pozwoliłam sobie na coś tak… trwałego ani ekstrawaganckiego. Nie czułam jednak strachu. Peyton nie bałaby się na moim miejscu. O, nie. Wparadowałaby do domu w sportowym staniku i tylko przewróciłaby oczami na kąśliwą uwagę mamy. Może i nie byłam tak nieustraszona jak Peyton, jednak moja siostra miała rację. Byłam zapalczywa. Umiałam taka być. Całkiem jakby tusz wsiąkł głębiej – nie przesycał jedynie mojej skóry. Sięgał aż ku mojej duszy. Zrzekłam się tak wielu rzeczy w imię bezpieczeństwa… i to nie tylko na rzecz mojego serca. Ile jeszcze miałam poświęcić, dopóki nie będzie już nic, co mogłabym oddać? – Misja wypełniona? – Jeszcze jak! Jesteś moim tatuażowym guru. – Lekko ścisnęłam jego dłoń i cofnęłam rękę. – Powiesz mi, dlaczego masz na brzuchu napis Invictus? Przez chwilę wpatrywał się w milczeniu w drogę i już myślałam, że nie odpowie; słychać było tylko cykanie świerszczy. – A skąd Szekspir? Uśmiechnęłam się. Quid pro quo, coś za coś. Nigdy nie zdradzał prywatnych szczegółów ze swojego życia nie otrzymawszy w zamian czegoś równie intymnego. – Czytałam Sen nocy letniej w drugiej klasie i bardzo mnie ta sztuka poruszyła. Peyton zawsze była we wszystkim lepsza i dorastanie w jej cieniu… cóż, to czyniło mnie w pewien sposób mniejszą, i nie chodziło tylko o wiek. Była… nieustraszona. Kiedy rozmawiałyśmy ze sobą ostatni raz, powiedziała: „Może ja jestem dzika, Lee, ale ty jesteś zapalczywa. Masz dużo silniejsze serce niż ja”. – Przełknęłam ślinę i przymknęłam oczy, przez ułamek sekundy niemal czując, jak obejmuje mnie ten ostatni raz. – A potem wsunęła mi to – wyjęłam z kieszeni kartkę z cytatem, który skłonił mnie do zrobienia sobie tatuażu – do kieszeni. – Podchwycił mój wzrok. – „Może i jestem mała, ale zapalczywa – i będę pamiętać o tym każdego dnia swojego życia”. Wiem, że chciałaby tego dla mnie i nie zamierzam się zadowolić niczym poniżej jej oczekiwań. Przez chwilę rozważał moje słowa w milczeniu. Wpatrywałam się w jego profil; chciałam, żeby wiedział, że spodziewam się odwzajemnienia zaufania, jakim go obdarzyłam.

– Wyprowadziłem się z domu i zostawiłem ojca, gdy tylko mogłem się usamodzielnić. Odrzuciłem wszystkie plany, jakie miał wobec mnie, zniweczyłem wszystkie jego oczekiwania. Stałem się kapitanem własnego statku… – …i panem swojej duszy – dokończyłam cicho. Co takiego mogło się wydarzyć, że opuścił swoją rodzinę? Moi rodzice doprowadzali mnie do szału, ale nie wyobrażałam sobie życia bez nich. – Właśnie tak. Nie współczuj mi, Paisley. Czuję, że ci mnie żal. Nigdy nie żałowałem tej decyzji. Spróbowałam przywołać na twarz obojętną minę. – Ile miałeś lat? – To było w dzień po moich siedemnastych urodzinach. Wiedziałam, że jeszcze nie jest mi gotów opowiedzieć, dlaczego tak postąpił. Jeszcze… – Dzięki, że mi powiedziałeś. Gdy zatrzymaliśmy się na podjeździe, Jagger wysadził mnie z samochodu, uważając, żeby nie urazić przy tym mojego tatuażu. Kiedy postawił mnie na ziemi, uśmiechnęłam się do niego, dojmująco świadoma dreszczu, który przeszedł mnie, gdy poczułam na sobie jego dłonie. Odchrząknął. – Jak… jak ją straciłaś? To znaczy, Peyton? – Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy, całkiem jakby ktoś nagle wyciągnął korek; na widok mojej reakcji aż się wzdrygnął. – Zrozumiem, jeśli nie chcesz o tym mówić. – Trzymał jeszcze przez chwilę dłonie na mojej talii, nim je zabrał. Chociaż zamierzałam utrzymać go możliwie jak najdalej od mojej osobistej tragedii, chciałam też, żeby wiedział, żeby zrozumiał. – Miała słabe serce, ale nikt nie wiedział o jej chorobie. Pewnego ranka, gdy była w szkole… serce po prostu poddało się. I to był koniec. Nagła śmierć sercowa. Ot, tak. Żadnego pożegnania. Zaczepił kciuki o kieszenie spodenek. – Przykro mi, że ją straciłaś. To była moja szansa, żeby mu o tym powiedzieć – teraz, zaraz. Przeszły mnie ciarki, ale wiedziałam, że muszę się przemóc. – Jagger, jest coś, o czym powinieneś wiedzieć… – Tak? – I wówczas to zobaczyłam: iskierki zaufania w jego niebieskich oczach; wąską szparę w drzwiach, za którymi tak skutecznie schował się przed światem i… i po prostu… – Naprawdę się cieszę, że się przyjaźnimy – stchórzyłam.

Rozdział 11 JAGGER Najtrudniej było mi znieść to uczucie, gdy zobaczyłem, kim naprawdę jesteś… kłamcą.

Siedziałem na małym siodełku, majtając nogami. – Dawaj, młody! Dasz radę! – Dzieciak wyglądał na jakieś siedem lat; zamachnął się, odrywając nogę od ziemi, i rzucił piłkę, jednak nie trafił do celu. Wyglądał na załamanego. – Hej, tatuśku! – zawołałem. Gdy facet spojrzał na mnie, pytająco podnosząc brew, przechyliłem głowę na ramię, wskazując mu przycisk. Uśmiechnął się z wdzięcznością i podniósł małego do wymalowanego w biało-czerwoną spiralę celu. – Dalej, Brody! Oczy chłopca rozbłysły w pomalowanej na wzór maski Iron Mana buzi. – Mogę? Naprawdę? – Pokaż, co potrafisz! – Gdy podniósł małą rączkę i wdusił przycisk, wziąłem głęboki oddech. Krzesełko usunęło się spode mnie, a ja zanurkowałem na ponad metr głębokości w ciepławą wodę w zbiorniku. Wynurzyłem się i pokazałem dzieciakowi podniesione kciuki, a potem zacząłem wspinać się po drabince. Masters otworzył drzwi klatki. – Koniec twojej zmiany. – Dzięki, stary. – Zeskoczyłem ze zbiornika, wycierając włosy ręcznikiem, który mi podał. – To teraz parę godzin przerwy. – Co cię w ogóle napadło, żeby brać dwa dyżury na tym cholerstwie? – Dzieciaki są słodkie. – A jaki to ma związek z faktem, że Walker nie wziął żadnego? – Dostaliśmy przydział. To na cele dobroczynne. Facet rzadko widuje się ze swoją dziewczyną, a ja nie mam nic przeciwko dwóm dodatkowym godzinom kąpieli w zbiorniku. On robił dla mnie znacznie gorsze rzeczy. Masters pokiwał głową. Kod jądrowy byłoby łatwiej rozgryźć niż jego. – Lepiej załóż koszulkę. Gdzieś tu się ponoć kręci generał, a sam wiesz, jakie ma zdanie na temat tatuaży. – Zaczął pokazywać na swoje ramię, brzuch, a potem wskazał ogólnie tułów. – Trochę… rzucasz się w oczy. – A jak myślisz, co by powiedział na to? – Przejechałem kolczykiem w języku po zębach. – Rany, Bateman… to jak dopraszanie się, żeby cię wywalili. Zresetował przycisk i wspiął się do zbiornika. Montgomery, podoficer z naszego roku, odebrał pieniądze i rozpoczęła się następna zmiana. Palce u nóg miałem pomarszczone od wody. Cały festyn odbywał się za domem generała. Najwyraźniej nie miał nic przeciwko udostępnieniu dla tego celu swojego prywatnego lądowiska. Ludzie szwendali się między straganami, dzieciaki z piskiem

skakały na trampolinach, a mnie od zapachu jedzenia burczało w brzuchu. Założyłem bojówki w przebieralni i poszedłem po buty i koszulę, które zostawiłem za budką. – Bateman! Psiamać! – Majorze Davidson, sir. Nie był w mundurze, ale blokował mi dostęp do reszty moich ciuchów, pogryzając orzeszki z torebki. Rany, wszyscy tu nic, tylko wcinali te cholerne orzeszki! – Nie pakujesz się w żadne kłopoty? – Nie przestawiałem ostatnio żadnych wielkich miśków, jeśli to ma pan na myśli. Uśmiechnął się do mnie krzywo. – Ta-a, mniej więcej o to mi chodziło. – Myślałem o jednym ze stacjonarnych helikopterów, ale dzięki panu nawróciłem się. – Szczerze w to wątpię, ale chyba nie mam innego wyjścia, jak tylko ci uwierzyć. – Wrzucił sobie do ust następnego orzeszka i wskazał moją koszulkę. – Proszę. Obszedłem go, przeklinając pod nosem, gdy ochlapała mnie woda ze zbiornika, do którego wpadł właśnie Masters. – No, no, Bateman… to definiuje nam na nowo pojęcie „strój swobodny”. Pieprzony Carter. Odruchowo zacisnąłem pięść i stłumiłem w sobie chęć wepchnięcia mu tego jego sygnetu West Point do gardła. Jeśli jeszcze raz postuka nim o biurko… – Zakładałem właśnie koszulę, Carter. Spokojna głowa. Kiedy twoja zmiana? Zerknął na zegarek. – Za jakąś godzinę. Jestem po Mastersie. Przyszedłem sprawdzić, jak sobie radzicie. Podświadomie zacząłem planować, że schowam mu ubranie, gdy będzie siedział w zbiorniku. Wiem, że byłoby to szczeniackie, ale za to jaka radocha! – Dobrej zabawy. – Wyciągnąłem rękę po koszulę. – No, raczej. Mam się tu spotkać z Lee. Nie widziałeś jej przypadkiem? Pokręciłem głową, zakładając koszulę. – Nie mam pojęcia, jak wygląda, więc nawet gdybym ją widział, to bym jej nie poznał. – Fakt. Zapiąłem ostatni guzik i zabrałem się do zapinania drugiego od dołu, gdy nagle usłyszałem: – Obowiązują nas tu odpowiednie stroje. Generał Donovan. A niech go szlag. – Tak jest, psze pana. Właśnie ubierałem się po zmianie w zbiorniku. – Generale, sir, to Jagger Bateman. Jeden z poruczników na moim roku – przedstawił mnie Carter, podejrzanie swobodny w obecności generała, który wybałuszył na mnie oczy. – Bateman? Rany, dlaczego wszyscy mówili dziś do mnie po nazwisku? – Tak jest, psze pana. Zacisnął szczęki i skrzyżował ramiona na piersi. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi. – Co ty właściwie tu robisz? – Skończyłem dyżur na zbiorniku – powtórzyłem, wskazując za ramię, całkiem jakby bydlę nie rzucało się w oczy. – Dostaliśmy zadanie obsadzenia zmian. Generał zerknął na Cartera. – Wciąż jest na zajęciach? Carter pokiwał głową z błyskiem w oku. Co za dupek. Musiałem przyznać – generał Donovan był świetny w maskowaniu emocji. Jego wściekłość zdradzały tylko założone na piersi ramiona i nerwowe zaciskanie szczęki, ale ja wychowywałem się pod okiem podobnie kontrolującego się człowieka, więc

umiałem rozpoznać osobę wyprowadzoną z równowagi. A generał wyglądał, jakby właśnie zalała go krew. – Majorze Davidson? Major postąpił w jego stronę. – Tak, panie generale? – Czy możesz mi wyjaśnić, dlaczego Bateman wciąż uczęszcza do szkoły? Miałeś się tym zająć. O, jasny gwint! Miałem wrażenie, że mój żołądek zleciał właśnie z czternastego piętra i wylądował w krainie wiecznych mdłości. Major Davidson przestał pojadać orzeszki. – Miałem się tym zająć, sir, i wyznaczyłem porucznikom odpowiednią karę. Bateman chciał wziąć na siebie odpowiedzialność za całą trójkę, a pozostali sami się zgłosili. Postanowiłem dać im drugą szansę. – Chcę, żeby stąd zniknął. Natychmiast. – Ton jego głosu nie zostawiał pola do dyskusji. Carter miał czelność wyglądać na lekko zaskoczonego, a potem obrzydliwie uradowanego. Wredna kanalia. – Tato? – Ten głos koił moje skołatane nerwy jak nic innego na świecie. Paisley, ubrana w niemożliwie wręcz seksowną białą sukienkę, minęła Cartera i podeszła prosto do generała Donovana. – Co się dzieje? Zaraz, zaraz. „Tato”?! Zmrużyłem oczy, a ona otworzyła swoje szerzej na mój widok. Jej wzrok zatrzymał się na chwilę na moim nagim torsie, nim podniosła go, by spojrzeć mi w oczy. – Jagger? Teraz to Carter i generał Donovan spojrzeli na nią i jak na komendę wypowiedzieli jej imię. – Znasz go? – spytał jeden. – Znacie się? – zdumiał się drugi. Zacisnąłem szczęki, bardziej rozdrażniony tym, że mi nie powiedziała, niż groźbą generała Donovana, że wyrzuci mnie ze szkoły lotniczej. – Jesteś córką generała Donovana? – Uczysz się w szkole lotniczej?! – Otworzyła ze zdziwienia usta. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Powiedziałem ci, że chodzę tu do szkoły. Założyłaś po prostu, że do college’u. A ty? – Nie pytałeś nigdy o moją rodzinę. – Lee, skąd znasz Batemana? – Carter w kółko powtarzał to samo pytanie, a ja wreszcie załapałem: William. Carter. Carter był Willem Paisley… Miałem wrażenie, że krew odpłynęła mi z mózgu; czułem się jak zawiany – i to nie na miłym rauszu, tylko jakbym zaraz miał się porzygać. O, nie. To nie było miłe uczucie. Wolałbym dostać przez łeb kijem hokejowym bez kasku, niż to usłyszeć. Paisley uśmiechnęła się do Cartera z przymusem. – To właśnie on uczy mnie pływać. – Że co? – warknął jej ojciec. – Bateman? – Carter wykrzywił usta, jakby zjadł coś paskudnego. Znałem to uczucie aż za dobrze. Zapiąłem koszulę pod szyją. Jeśli miałem zostać wyrzucony ze szkoły, będę przynajmniej porządnie ubrany. – Co, zdziwiony, że umiem pływać, Carter? – Zaraz, zaraz, wy też się znacie? – Teraz to Paisley spojrzała na niego z niedowierzaniem. – Jest ze mną w grupie, Lee! To Bateman! Ach, a więc mówił jej o mnie. Dobrze wiedzieć. Paisley spojrzała na mnie, zaskoczona. – To z tobą rywalizuje? – Tak. – I to ja wygram… jeśli mnie nie wyrzucą. – Chcę, żeby zniknął z mojego terenu, majorze Davidson. Natychmiast. – Wszystko wskazywało na to,

że generał ma już wyrobione zdanie na mój temat. – Sir, z całym należnym szacunkiem, ale kazał mi się pan nim zająć i zrobiłem to. Wypełnił już powierzone mu w ramach kary zadanie i nie tylko. Popełnił po prostu głupi błąd. – Postawił na moim trawniku cholernego miśka polarnego! Wciągnąłem powietrze przez zęby i przymknąłem oczy, nim zdołałem dostrzec reakcję Paisley. Zniósłbym dezaprobatę wszystkich, ale nie jej. Cisza szybko stała się jednak dla mnie zbyt przytłaczająca; wziąłem się w garść i otworzyłem oczy. Paisley wcale nie patrzyła na mnie z odrazą. Nic podobnego. Zamiast tego na jej twarzy malował się uśmiech od ucha do ucha. W tej chwili generał mógłby dla mnie nie istnieć – nie zdołałbym oderwać oczu od tego szerokiego uśmiechu, nawet gdyby mi powiedziano, że się palę. Nagle jednak mina jej zrzedła i zerknęła na Cartera. O co w tym wszystkim, do cholery, chodziło? – Zajmij się jego papierami. Nie ma opcji, żeby został – wygłosił swój ostateczny wyrok generał Donovan, a potem odwrócił się i ruszył w swoją stronę; uszedł jednak zaledwie parę kroków, nim zatrzymała go Paisley: – Tato, nie! Nie możesz go wyrzucić! Ocalił mi życie! – Lee-Lee, na Boga, co za bzdury wygadujesz? Chodzi ci o te lekcje pływania? – Pokręcił głową. – Kocham cię, ale w tych kwestiach nie masz nic do powiedzenia. Paisley zerknęła na mnie. – Pojechałam na Florydę – wyznała. – Pamiętasz, jak powiedziałam ci, że mam spotkanie z konsultantem szkolnym? Tak naprawdę pojechałam z Morgan na Florydę. Rany, jeśli ten koleś wcześniej był wkurzony, to teraz wyglądał, jakby miał na miejscu paść trupem. Paisley odchrząknęła. – Musiałam. Potrzebowałam tego. Trudno to wyjaśnić, ale… zostałam wrzucona do wody. Utopiłabym się, gdyby Jagger nie skoczył mi na ratunek. Gdyby nie on, nie byłoby mnie tu teraz. Wyciągnął mnie z wody, a potem zabrał do lekarza, chociaż przekonywałam go, że nie ma takiej potrzeby. I dzięki Bogu, że to zrobił, bo okazało się, że… to było konieczne. – Spąsowiała lekko; wyglądała czarująco. Rany, znów to głupie słowo. – Musiał mnie zobaczyć lekarz. Jagger ocalił mi życie dwukrotnie w ciągu jednego dnia. Nie wspomniała mi o tym ani słowem. Czy kiedy zabrałem ją do przychodni, miała atak astmy? Na szczęce generała zadrgał mięsień – raz, a potem drugi. – Czy to prawda? – spytał, jakby rzucał mi wyzwanie. Chciałem skłamać, dla samej satysfakcji utwierdzenia go w przekonaniu, że jestem gnojkiem, za którego mnie miał. – Tak jest, psze pana. Wrzucił ją do wody jakiś dupek, który nie wiedział, że nie umie pływać. – Waż słowa! – warknął Carter, zignorowałem go jednak. – Znalazłem się po prostu w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie, sir. Tak czy tak, to najlepsza rzecz, jaką zrobiłem w całym moim życiu. Słyszałem, jak Paisley zaczerpuje gwałtownie tchu. Głośny plusk rozproszył moją uwagę i wyrwał generała Donovana z osłupienia. Spojrzał nad moim ramieniem na majora Davidsona. – Może zostać. Pod jednym warunkiem. – Sir? – W głosie Davidsona brzmiało zmieszanie. Ja także byłem zbity z tropu. – Trzymacie się razem, poruczniku? Ty i współwinni delikwenci? – Tak jest, psze pana. – Ścisnęło mnie w żołądku i zaschło mi w ustach, całkiem jak na chwilę przed atakiem mdłości. Naprawdę nie miałem ochoty oglądać znów swojego śniadania… – Co więc powiesz na to, żebyście figurowali też wspólnie na liście najlepszych pilotów w kolejce do wyboru maszyn? Gdziekolwiek trafisz po wstępnej fazie nauki, oni razem z tobą. Jeśli dasz ciała, oni także polecą. Miłego pierwszego roku. – Odszedł bez dalszych wyjaśnień. Major Davidson klepnął mnie

w ramię i ruszył za nim. Miłego pierwszego roku… Nie wyrzucił mnie, ale na stałe związał moją karierę z Joshem i Graysonem. – Willu Carterze, zapraszam do domu. Mam ci do powiedzenia parę rzeczy, których nie wypada mówić w towarzystwie. – Paisley spiorunowała Cartera wzrokiem i odeszła, a on po chwili za nią; wyglądał jak skarcony szczeniak. Ja także miałem jej parę słów do powiedzenia i również zacząłem za nią iść, dopóki nie przypomniałem sobie, że to Cartera poprosiła o rozmowę, nie mnie. My… byliśmy tylko przyjaciółmi. Ściągnąłem łopatki, zacisnąłem szczęki i stężałem. Carter. Will-Pieprzony-Carter! Dotykał jej. Całował ją. Niech go szlag – wiedział, jak smakowała. A nie zasługiwał na nic z tego, ten stukający sygnetem dupek! Obróciłem się i rąbnąłem pięścią w pleksiglasowy bok przyczepy, rozcinając sobie przy tym skórę na knykciach i zostawiając na białym plastiku krwawy ślad. Rękę przeszył mi ból, który powędrował w górę ramienia, ale nie dotarł do mojej piersi, choć tak rozpaczliwie pragnąłem, by ugasił płonący tam ogień. – Bateman, daj spokój. Zrujnujesz sobie karierę – zawołał Masters znad zbiornika. Paisley Donovan. Gdyby tylko karierę mogła mi zrujnować, byłbym szczęściarzem.

Rozdział 12 PAISLEY 3. Ocalić komuś życie.

Doniosłeś na niego! – Nie zwracałam uwagi na to, że stoimy w salonie mamy ani nie zawracałam sobie głowy ściszaniem głosu. – Prawie zepsułeś mu karierę przez głupią rzeźbę! Czy naprawdę warto było? – To nie jest „głupia rzeźba” i nie miało znaczenia, zanim dowiedziałaś się, że to on. – O nie, mój drogi. – Odezwała się we mnie wewnętrzna pięciolatka. – Jagger to naprawdę dobry facet, a ty mogłeś go pogrążyć! Gdybym nie interweniowała, byłby skończony! – Wypełniłem swój obowiązek. – Z premedytacją zakablowałeś człowieka ze swojej grupy! – Słowa płynęły z moich ust zbyt szybko, żebym zdołała je powstrzymać. Przez jego twarz przemknął cień bólu. Rany boskie, dlaczego to powiedziałam? Czy on miał rację? Czy byłam wkurzona tylko dlatego, że chodziło o Jaggera? I co to w ogóle mogło oznaczać? – Will, ja… – Postąpił źle, a zresztą to nie miejsce dla niego, Peyton! Wciągnęłam gwałtownie powietrze i wypuściłam je równie szybko. Miałam wrażenie, że jej imię w jego ustach jest strzałką, która przebiła moje serce jak balon. – Paisley – wyszeptałam. – Co takiego? – warknął. – Paisley. Jestem Paisley, nie Peyton. Nigdy nie będę Peyton… – Moją pierś przeszył ból. Psiakrew… nigdy właściwie do końca jej nie opuścił. O, nie – ten ból i tęsknota za nią czaiły się tuż za progiem mojego serca, gotowe zaatakować na pierwsze wspomnienie, które wypłynie na powierzchnię, nawet dwa lata później. – O, Chryste! – Spróbował mnie przytulić, ale odtrąciłam jego ręce. – Tak mi przykro, Lee! Myślałem po prostu o niej, o tym, że ona by mnie… zrozumiała. Wycofywałam się, dopóki nie dotknęłam łopatkami półki nad kominkiem. – O, nie. Nie waż się jej w ten sposób wykorzystywać. Nigdy! Zerknął w lewo, na jej zdjęcie w ramce. – Peyton by zrozumiała – powtórzył. – Stanęłaby po mojej stronie i porozmawiała z waszym ojcem. Żołądek zalała mi fala żaru, która podeszła szybko do gardła, gorąca i zdradliwa. Nie miał racji. Porywcza z charakteru Peyton trwałaby u boku Jaggera – w sposób dla mnie niedostępny. – Nie – zaprzeczyłam – Peyton byłaby z nim tutaj, zastanawiając się, jak postawić niedźwiedzia na trawniku. Może i była twoją najlepszą przyjaciółką, ale była też moją siostrą. Nie waż się zachowywać, jakbyś znał ją lepiej ode mnie. – Pokręciłam głową i wyrzuciłam ręce w powietrze. – Dostrzegłaby, kim się stałeś. Gdzie jest chłopak, który ukończył z nią West Point? Gdzie ten chłopak o ciężkim południowym akcencie, który zostawił podczas pobytu w Nowym Jorku? On też byłby tu, zapinając ostatni pas bezpieczeństwa na tym miśku. Byłby najlepszym przyjacielem Jaggera.

Will zgarbił się lekko, a gdy się odezwał, głos mu złagodniał: – Może i pozbyłem się akcentu, Lee, ale nie straciłem honoru, którego Bateman nie ma za grosz. – Jego honor kazał mu skoczyć z molo, by mnie ratować, Will. Daj mu szansę. Nie wszyscy chodzili do West Point czy zmienili się tak jak ty. – Postąpił niewłaściwie – powiedział Will niskim, twardym głosem. – Świat nie zawsze jest taki czarno-biały, jakim go widzisz – nie ustępowałam. – Jagger zrobił kawał. Szkolny żart. Klasy, do której, o ile się nie mylę, należysz. Nie chciałeś w nim uczestniczyć, jasne, ale donoszenie na swoich kolegów? – Ta sama klasa, tak? Ale skoro byli w tej samej klasie, dlaczego…? Miałam wrażenie, że krew w żyłach ściął mi lód. – Ktoś musi dawać przykład. – Jagger był z tobą na szkoleniu SERE przez ostatnie trzy tygodnie. Will ściągnął brwi. – I…? – Powiedziałeś jednak, że wróciłeś dopiero wczoraj. Jagger zjawił się w bibliotece we wtorek. Will wyraźnie zbladł. – J… ja… Byłem w domu w środę wieczorem. Przygotowałam się na falę bólu, ale czułam tylko rozdrażnienie. – Słucham? – Byłem w domu, ale miałem mnóstwo nauki, więc powiedziałem ci, że spotkamy się w piątek, żeby się z nią uwinąć i móc z tobą spędzić cały weekend bez żadnych obowiązków na głowie. Wiesz, jak ważna jest dla mnie szkoła lotnicza, Lee… – A więc okłamałeś mnie. I kto tu mówi o honorze? Skrzywił się kwaśno. – Rany, Lee… przepraszam, naprawdę! Przysięgam, że nie o to mi chodziło. Po prostu nie chciałem, żebyś przyszła i zastała mnie z nosem w książkach. Zasługujesz na sto procent mojej uwagi, więc nie chciałem zawracać ci głowy, dopóki nie mógłbym ci poświęcić jej całej. Tylko tego chciałem. Opuściłam wzrok na jego palce, które zawsze wykręcał, gdy kłamał. Były nieruchome. – Zabolało mnie to. Wiem, że nie łączy nas szalona, namiętna miłość czy coś w tym stylu, ale sądziłam, że po takiej rozłące będziesz mnie chciał zobaczyć. – Żadnego płomienia. Nici ze spalania się. – Bo tak było, wierz mi! Ale nie chciałem poświęcać ci czasu tylko połowicznie. Przysięgam, że już nigdy nie popełnię podobnego błędu. Opuściłam prawą rękę wzdłuż ciała, chroniąc wciąż niedogojony tatuaż, gdy przytulił mnie do siebie. Z Willem zawsze tak było – fakt, że się przyjaźniliśmy, oznaczał wybaczenie. – W porządku. Tylko proszę, pamiętaj o tym, kiedy przyjdzie ci do głowy kogoś osądzać. – Batemana? – Ocalił mi życie, a poza tym jest… – przełknęłam ślinę – …moim przyjacielem. Czy nie mógłbyś mu trochę odpuścić? Ujął moją twarz w dłonie i złożył na moich ustach delikatny pocałunek, a potem pokręcił głową. – Kocham cię, Lee, ale jesteś stanowczo zbyt ufna. Jeśli chcesz, nauczę cię pływać, ale trzymaj się, proszę, z dala od Batemana. W tym związku jest miejsce dla dwóch osób, nie trzech. To nie jest ultimatum. Proszę po prostu, żebyś nie pozwoliła mu nas rozdzielić. Miałam ochotę postawić mu się, tylko po to, żeby się przekonał, że nie tak łatwo mnie ugłaskać, ale przecież nie o to chodziło w związku, prawda? Poprosił o coś, a ja byłam w stanie spełnić jego żądanie, co oznaczało, że powinnam zachować się dorośle i zrobić to, czego oczekiwał. – Nie będę już z nim pływać. – W porządku. Nie skłamałam… ale i nie powiedziałam całej prawdy. Zerknęłam na zdjęcie uśmiechniętej psotnie

Peyton, stojące na kominku. – Dziękuję, Lee. Lee… Przymknęłam oczy, wdychając zapach setek słonecznych dni, Willa… i domu. Gdy otworzyłam oczy, wciąż stał przede mną, uśmiechnięty. Podążył za moim spojrzeniem. – Boże, mnie też jej brakuje. Tak bardzo… Naprawdę była najlepsza z nas wszystkich. Zazwyczaj to stwierdzenie sprawiało, że był mi bliższy – wiedziałam, że łączy nas wspólny żal. Jednak teraz nie poruszyło w moim sercu nawet najcieńszej struny. Will się mylił. W tym związku i tak już było nas więcej niż dwoje, i to nie ja byłam piątym kołem u wozu. Bum! Jeden z graczy wpadł na szklaną ścianę otaczającą lodowisko i aż podskoczyłam. Czy Jagger naprawdę robił to dla zabawy? Nie odpisywał na moje SMS-y, a kiedy pojechałam do niego do domu, Masters powiedział mi, że jest tutaj, w Montgomery, i gra w hokeja. Zajęłam miejsce na jednej z pustych ławek i aż krzyknęłam – była zimna jak lód. Może sukienka nie była najlepszym pomysłem, ale po mszy nie przebrałam się, tylko od razu wskoczyłam do samochodu. Cudownie. Moja porywczość miała mi zagwarantować odmrożone pośladki. Chciałam dojść do ładu z tym, co wydarzyło się wczoraj, ale musiałam się też z nim spotkać – co było bardzo nie w porządku teraz, kiedy wiedziałam, kim był i jak bardzo nie znosił go Will. Co, jeśli nie zechce się ze mną widzieć? Co, jeśli nasza – tak młoda przecież – przyjaźń skończyła się w momencie, gdy dowiedział się prawdy? Który z nich właściwie był Jaggerem? Wszyscy wyglądali w hokejowych strojach tak samo. – Mam zapasową bluzę, jeśli chcesz. – Obok mnie usiadła dziewczyna mniej więcej w moim wieku; w ręku trzymała bluzę z kapturem zapinaną na suwak. Ciemne włosy miała upięte w koczek; uśmiechała się i patrzyła na mnie z sympatią. Była piękna – i to nie w typie tych sztucznych lal – co sprawiło, że niemal z marszu ją polubiłam. – W normalnej sytuacji nie zawracałabym głowy komuś obcemu, ale prawda jest taka, że chyba zamarzam – powiedziałam, biorąc od niej bluzę. – Wielkie dzięki! – Wsunęłam ręce w rękawy i zapięłam się, wciąż starając się ustalić, który z tych wielkoludów na lodowisku był Jaggerem. Poruszali się tak szybko, jakby jazda na łyżwach była czymś najbardziej naturalnym pod słońcem. – Nie ma sprawy. Na mnie zimno nie robi wrażenia. – Upiła łyk kawy z kubka i skupiła się na lodowisku. – Komu kibicujesz? – Właściwie to nie jestem nawet pewna, który to – przyznałam się, kiedy na lodowisku akcja się zagęściła. – O mój Bo… – Jeden z graczy pchnął drugiego na ścianę tak mocno, że ten aż bęcnął na lód. Napastnik w dziwnie znajomy sposób pochylał głowę… – Bateman! Dwie minuty za zbędną brutalność! – zawołał sędzia. Nie mogłam się nie uśmiechnąć, gdy Jagger podniósł obie ręce w powietrze, najwyraźniej rozdrażniony karą. – Widzę, że zaczyna nad sobą panować – parsknęła dziewczyna z silnym północnym akcentem. – Możliwe – przyznałam z wolna, zastanawiając się z ciekawością, skąd moja nowa znajoma zna Jaggera. Gdy skupiłam się z powrotem na lodowisku, zobaczyłam, jak po drodze do boksu karnego zabiera swoją wodę, a potem zdejmuje kask z literą B z tyłu i siada. – Chwila! – wykrzyknęła dziewczyna. – Kibicujesz Jaggerowi? Całkiem jakby obiekt naszej rozmowy usłyszał swoje imię, bo podniósł na nas wzrok. Na mój widok otworzył szeroko usta. Uśmiechnęłam się nerwowo i pomachałam mu. – Chyba tak – odpowiedziałam, nie spuszczając z niego wzroku. Czy się cieszył, że mnie widzi? Nie miałam pojęcia.

– A niech mnie! – wykrzyknęła moja sąsiadka, łapiąc mnie za rękę. – Jasne włosy, zielone oczy i słodziutkie południowe zaciąganie! Jesteś Paisley! Muszę przyznać, że byłam zaintrygowana. – Skąd wie… – Jestem Ember, dziewczyna Josha – nie dała mi skończyć. Jej uśmiech był zaraźliwy. Ściągnęłam brwi, starając się przypomnieć sobie, który to Josh. – Walkera? Tego, który mieszka z Jaggerem? – To on. – Wskazała hokeistę, który przemknął właśnie po lodzie obok boksu karnego, kręcąc z dezaprobatą głową pod adresem Jaggera. – Jest całym moim światem. – Obrzuciła mnie taksującym spojrzeniem, ale w jej oczach widać było uznanie. – Jesteś dokładnie taka, jak opisywał Jagger. – Mówił o mnie? – Och, litości! Zachowywałam się jak naiwna uczennica. – Przyjaźnimy się tylko – dodałam szybko, żeby nie wyciągnęła mylnych wniosków. Cóż, chociaż w zasadzie i tak je pewnie wyciągnęła, jeśli zdawała sobie sprawę, że to dla niego przejechałam tu taki szmat drogi. – Owszem – przyznała. – Cóż, zdecydowanie potrzeba mu przyjaciół, więc to super, że się kumplujecie. Czas kary minął i Jagger wystrzelił z boksu, pędząc prosto na gracza, który stał najbliżej krążka, z zapierającą dech prędkością. Objechał go, przejął krążek tuż spod jego kija i pognał w stronę bramki pośród szarżujących na niego graczy. Całkiem jakby czytali sobie nawzajem z Walkerem w myśli, podał do niego krążek, który ten wstrzelił prosto w bramkę. – O rany! – Ta-ak, zawsze tak jest, kiedy grają razem. – Ember uśmiechnęła się i podniosła swój kubek w stronę Walkera. – Dobra robota, kochanie! Jagger nie zaszczycił mnie nawet spojrzeniem; był bez reszty skupiony na grze. Nie spojrzał na mnie już ani razu do końca meczu, w którym to momencie siedziałam już jak na szpilkach. – Chodź, zaczekamy na nich – zaproponowała Ember; gdy stałyśmy w korytarzu, przeciągnęła się. – Rany, dobrze, że nie mam jutro zajęć. Muszę spędzić wreszcie z Joshem trochę czasu. – Też chodzisz do Troy? – Jestem w Vanderbilcie. Josh i ja staramy się maksymalnie wykorzystać tę odrobinę czasu, który mamy dla siebie. To niewiele, ale jakoś dajemy radę. – Ja przez jakiś czas też widywałam się z moim chłopakiem dość rzadko – wyznałam. – Przez pierwsze dziewięć miesięcy naszego związku kończył college. Dobrze jest wreszcie mieszkać bliżej siebie – zamilkłam. Czy rzeczywiście tak było? – Trudno przywyknąć? – spytała. Uśmiechnęłam się z przymusem. – Właściwie to, co było między nami wcześniej, trudno nazwać byciem razem. To znaczy, przyjaźniliśmy się, ale nasz związek należał raczej do tych na odległość, więc teraz nadrabiamy. – Wbiłam wzrok w drzwi szatni. – Czasami mi się wydaje, że wtedy było łatwiej, to znaczy… jemu łatwiej było mnie kochać taką, za jaką miał mnie wtedy, niż teraz. – Na litość boską, czy naprawdę rozmawiałam o tym z obcą mi właściwie osobą? – Och, to znaczy, nie o to chodzi. Kocham go. Właściwie to nawet nie wiem, dlaczego tak powiedziałam. Pewnie myślisz, że jestem idiotką… – Przymknęłam oczy, przerażona. – To ma więcej sensu, niż ci się zdaje. – Upiła znów łyk swojej kawy; w jej oczach nie było śladu dezaprobaty. – Jak się poznaliście? Podobało mi się, że moje zmieszanie nie zrobiło na niej najmniejszego wrażenia. – Był najlepszym przyjacielem mojej siostry. – Był? – Odczekała kilka sekund. – Nie musisz mi mówić, jeśli nie masz ochoty. Nie chcę cię ciągnąć za język, nic z tych rzeczy. Z szatni wyszedł pierwszy z graczy, ale nie był to ani Jagger, ani Walker.

– Mam za sobą trochę… przejść. – Ja też. Mój tata nie żyje. A u ciebie? – Powiedziała to spokojnym głosem, bez emocji. – Śmierć siostry i chore serce – odparłam z udawaną obojętnością. Pokiwała głową. Podobało mi się, że obyło się bez wyrazów współczucia – słów, które pewnie obie słyszałyśmy tak często, że przestały już nas ruszać. Widziałam przez szybę Jaggera, jak podchodzi do drzwi i otwiera je. Serce zabiło mi mocniej, a Ember przysunęła się i uścisnęła lekko moją dłoń. – Ma naprawdę złote serce, Paisley. Musisz mu tylko dać szansę do siebie dotrzeć. – Miło było cię poznać, Ember. – Ja także uścisnęłam jej dłoń i puściłam ją. Trzy uderzenia serca później Jagger stał przede mną; włosy wciąż miał mokre po prysznicu. – Cześć! – Na dźwięk jego głosu przeszedł mnie dreszcz. – Cześć. – Cokolwiek się dzieje, chciałbym wracać do domu. – Josh przerzucił sobie Ember przez ramię, jakby była piórkiem. Jej uradowane piskliwe protesty odbiły się echem od ceglanych ścian. – Gotów, stary? Jagger machnął ręką. – Mnie się nie spieszy. Josh uśmiechnął się promiennie. – Świetnie się składa! – Joshuo Walkerze! – dobiegł nas jeszcze rozradowany głos Ember, nim wyszli. Staliśmy tak w milczeniu, patrząc na siebie i czekając, kto odezwie się pierwszy. Jego wzrok sprawił, że zaparło mi dech w piersi, aż wreszcie nie mogłam dłużej milczeć. – Musimy przerwać nasze lekcje pływania. Podniósł brew. – Przejechałaś całą drogę do Montgomery, żeby mi to powiedzieć? – Nie odpisywałeś i nie oddzwaniałeś. Stał tak, samym wzrokiem odzierając moją duszę z warstwy po warstwie, dopóki nie odwróciłam wzroku. – Jesteś na mnie zły? – spytałam. Milczał i całą wieczność zajęło mi przezwyciężenie się, by spojrzeć na niego; wbiłam wzrok w jego koszulkę Led Zeppelin i rysujące się pod nią mięśnie. – A czy ty jesteś zła na mnie? – odpowiedział pytaniem. – Spytałam pierwsza. – Spojrzałam mu znowu w oczy. – Nie zachowujmy się jak przedszkolaki. – Jego szeroki uśmiech sprawił, że całe napięcie towarzyszące tej niezręcznej sytuacji zniknęło bez śladu. – Nie okłamałam cię. To znaczy, nie miałam zamiaru zatajać przed tobą prawdy. Po prostu… nie lubię mówić o moim ojcu. – Rozumiem. – Dziwny grymas, który stężał wokół jego ust, zdradzał, że być może rzeczywiście tak jest. – Powinienem był ci powiedzieć, że uczę się w szkole lotniczej. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? Przecież to nie jest żaden powód do wstydu. Odwrócił wzrok. – Niewiele jest rzeczy, których się boję. Największą jest porażka. Strach przed tym, że zawiodę. – Ale przecież nikogo nie zawiodłeś! Will mówi, że plasujesz się z nim łeb w łeb na liście najlepszych pilotów. Że chociaż uważa cię za sól w oku, jesteś naprawdę dobry. – Prawda była taka, że Will otwarcie zazdrościł Jaggerowi, ale nie mogłam mu wyznać tego ot, tak. Wciągnął powietrze przez zęby. – Wiem, że to głupie, ale czy moglibyśmy nie rozmawiać o Willu? Skrzywiłam się, ale rozumiałam go. Każde z nas miało zadry w sercu, tematy, których nie chciało poruszać.

– Jasne. Ale chcę, żebyś wiedział, że nikogo nie zawodzisz. – Jeszcze. – Wskazał podbródkiem drzwi. – Odprowadzę cię. – Zarzucił sobie sportową torbę na ramię i otworzył mi drzwi. Starałam się o niego nie otrzeć, gdy przez nie przechodziłam, ale tarasował niemal całe przejście. Gdy nasze ciała zetknęły się ze sobą, przeszedł mnie dreszcz. – Co chcesz przez to powiedzieć? – spytałam, wpatrując się w jego profil, gdy szliśmy w stronę parkingu. Dlaczego tak trudno było z niego cokolwiek wyciągnąć? – Czemu twierdzisz, że jeszcze nie zawiodłeś? – O mało nie wyleciałem ze szkoły przez tego cholernego miśka. A potem znowu, gdy twój ojciec zorientował się, że mnie nie wylali. Za każdym razem wszystko spieprzam, Paisley. Zawodzę ludzi. Daję plamę. Nie powiedziałem ci o tym, bo wówczas wiedziałabyś, jak to wygląda. A to wygląda właśnie tak. Nakryłam ręką jego dłoń na klamce auta. – Nie zawiedziesz. Nie mów tak. Pochylił się w moją stronę, tak że nasze nosy niemal się stykały. Serce zaczęło mi walić jak młotem; odruchowo rozchyliłam usta. – Przykro mi, że muszę ci to wyznać, ale rozczarowywanie ludzi to moja specjalność. Nie cofnęłam się ani nie odwróciłam wzroku, na co najwyraźniej liczył. – Mnie nigdy nie rozczarowałeś. Zacisnął szczęki. – Szczerze, tak? Tak się umawialiśmy. Pomimo wahania przytaknęłam: – Szczerze. – To, że cię rozczaruję, jest nieuchronne. To tylko kwestia czasu i tego, jak mocno cię zawiodę i czy dasz mi wówczas drugą szansę. Spójrz tylko na nas. Nie możesz nawet ze mną pływać, bo twój chłopak mnie nienawidzi, a to dopiero początek. Jestem mistrzem w schrzanianiu wszystkiego. Pogładziłam podświadomie kciukiem jego dłoń i zaczęłam ostrożnie dobierać słowa: – Z góry wybaczam ci wszystko, o czym sądzisz, że mnie w tym zawiedziesz. Tak właśnie postępują przyjaciele, Jagger. Wybaczają sobie nawzajem, jeśli popełnią błąd. – Natarczywość jego spojrzenia sprawiła, że niemal zapomniałam o oddychaniu; w tej krótkiej chwili każdy scenariusz przyszłości wydał mi się możliwy, realny… chociaż w głębi duszy wiedziałam, że to tylko ułuda. – Właściwie to przyjechałam, bo chciałam ci coś dać. – Otworzyłam drzwi auta, wyjęłam ze schowka w nich niewielkie pudełko i podałam mu je. Zmarszczył czoło i – na Boga! – wyglądał z tą miną tak uroczo i chłopięco…! – W tym tygodniu macie pierwsze loty, prawda? – Tak. Pierwsze loty z instruktorami – potwierdził, a potem otworzył pudełeczko i wyjął z niego lśniącą, nową pięciocentówkę. – Paisley… – To na szczęście. Jest taka tradycja – wyjaśniłam, nie dając mu dojść do słowa, bo nie byłam pewna, co powie… i jak na to zareagować. – Podczas pierwszego lotu powinieneś nią „zapłacić” swojemu instruktorowi; będziesz miał dodatkowe szczęście, jeśli monetę wybito w roku, w którym się urodziłeś. Przyjrzał się uważnie prezentowi; oczy mu rozbłysły na widok daty, potwierdzając, że dobrze odgadłam. – Skąd wiedziałaś? – Nie wiedziałam. Strzelałam – wyjaśniłam. W samochodzie miałam jeszcze dwie monety z innymi datami, na wypadek, gdybym się pomyliła. Objął mnie i przytulił, a potem ucałował w czoło. Dreszcze zmieniły się w palący żar, który spłynął mi po kręgosłupie, gdy przed oczami stanęły mi grzeszne scenariusze tego, jak by to było czuć dotyk tych warg na swoim ciele. – Dziękuję – szepnął. Otoczyłam go ramionami i starałam się najlepiej, jak umiałam, ignorować wszystkie te wypukłości mięśni pod moimi palcami. Poległam w tym boju z kretesem. Nim minęła

sekunda, myślałam już tylko o jego ciele. Pozwoliłam sobie na chwilę zapomnienia. Wiedziałam, że to dziwne przyciąganie, które czułam w jego obecności, było… złe. Nie mogłam robić tego Willowi. – M… muszę już lecieć – wymamrotałam i cofnęłam się. – Paisley, nie… Zatrzymałam dłoń na klamce samochodowych drzwi. – Dlaczego zawsze musimy prowadzić te rozmowy pod moim samochodem? – mruknęłam. – Pora już na mnie, Jagger. – Prowadzimy te rozmowy pod twoim samochodem, bo zawsze próbujesz uciec. Mogłabyś choć raz dać nam szansę na doprowadzenie którejś do końca. Parsknęłam. – Nic z tych rzeczy. Do tych rozmów dochodzi dlatego, że za długo zwlekam z odejściem. Przykro mi z powodu tych lekcji pływania. – On… – Jagger zaczerpnął głęboko tchu. – Carter nie może być aż takim kutafonem. Jest napuszonym dupkiem, ale na pewno nie chciałby, żebyś utonęła… – Will będzie mnie uczył. Nie jest taki, jak myślisz. To dobry człowiek. Dobry przyjaciel. – Przyjaciel? – parsknął. – Naprawdę tak go traktujesz? – Bo on jest moim przyjacielem! – wybuchłam, ale natychmiast zreflektowałam się i rozejrzałam, spłoszona, po opustoszałym parkingu. – To podstawa każdego prawdziwego związku, czyniąca go silniejszym, więc nie waż się z tego naśmiewać. A poza tym mieliśmy nie rozmawiać o Willu, zapomniałeś już? Czy nie sam tego chciałeś? Mięsień na jego szczęce zadrgał, ale Jagger zaraz opamiętał się i wycofał powoli, wznosząc ręce do góry, aby za chwilę założyć je za głowę. – W porządku. Ale ja także jestem twoim przyjacielem. A przyjaciele nie milczą, gdy ich najlepsi kumple spotykają się z gnojkami. Nie próbowałam go zatrzymać, gdy odszedł – głównie dlatego, że nie potrafiłam znaleźć dobrego sposobu, który skłoniłby go do tego, by został.

Rozdział 13 JAGGER Może pewnego dnia będziesz dumny z tego, że podjąłem ryzyko – że postawiłem wszystko na jedną kartę. Ale bardziej prawdopodobne, że po prostu wkurzysz się, że to nie była karta, którą sam wybrałeś.

Przez bite trzy tygodnie w bibliotece Paisley mignęła mi tylko parę razy. Za każdym razem, gdy zjawiałem się tam, by pracować, unikała mnie jak ognia. Jedynym świadectwem tego, że bywała w magazynku, który porządkowaliśmy, były ułożone na nowych półkach książki. Tylko dzień czy dwa dzielił nas od zakończenia prac… i wiedziałem, że potem nie będę miał już wymówek, żeby się z nią spotkać. – Halo! Ziemia do Jaggera! Gdzie orbitujesz? Bo na pewno nie tu – zaczepił mnie Josh. Zamrugałem nieprzytomnie i otrząsnąłem się z zamyślenia. – Jestem, jestem – wymamrotałem, postukując długopisem o stolik i wyciągając nogi; zastanawiałem się, ile wykładu mnie ominęło. Nas instruktor, pan Givens, zerknął na zegar – i ja także. Poniedziałki zawsze ciągnęły się w nieskończoność, ale dzisiejszy był naprawdę nie do zniesienia. – Jak sądzisz, kto to będzie? – spytał szeptem Josh. Carter odwrócił się w naszą stronę i spiorunował nas wzrokiem. Wytrzymałem jego spojrzenie i zastanowiłem się przelotnie, na co tak się wściekał. Miał przecież Paisley… podczas gdy ja straciłem przyjaciółkę. Dałem mu znak palcem, żeby się odwrócił i posłuchał, ale wcześniej pokręcił z dezaprobatą głową. Najwyraźniej nie spodobał mu się palec, którego użyłem. – Przeginasz pałę – mruknął Masters. – Stawiam na Jaggera. Na dźwięk tych słów Carter parsknął lekceważąco i postukał swoim sygnetem o ławkę – całkiem jakby chciał nam przypomnieć o tym, że jest absolwentem West Point. – Dobry wybór – stwierdził tylko Masters. Zignorowałem ich obydwu i skupiłem się na prezentacji. Nie, żebym tak naprawdę musiał. Wiedziałem, o co biega, odkąd w wieku trzynastu lat dorwałem książkę traktującą o technice lotów. Tak czy siak, zrobiłem wszystko, by skupić się na każdym slajdzie. – Jestem pewien, że wszyscy zastanawiacie się, co czeka was dziś po południu w związku z grafikiem lotów – podjął pan Givens. Zacisnąłem palce na długopisie tak mocno, że byłem zaskoczony, że go nie złamałem. Pierwsze loty miała odbywać czołówka listy najlepszych uczniów, ściśle tajna. Nie, żebyśmy wszyscy nie śledzili uważnie naszych wyników w nauce, ale to był tak naprawdę ostateczny test, nim zostanie opublikowana oficjalna lista. – Odbędziecie wasze loty, gdy będziecie gotowi, nie ze względu na kolejność. – Przypiął do tablicy listę. – Oto spis osób, którzy figurują na dzisiejszej liście wraz ze swoimi partnerami lotów. – Uśmiechnął się niewinnie, jakby właśnie nie wywrócił nam świata do góry

nogami oznajmiając, że dostaniemy partnerów. – Miłego lunchu. Spotykamy się tu równo o trzynastej. Gdy wyszedł, w klasie zawrzało; wszyscy powstawali i popędzili do tablicy. Trzymałem się z tyłu, obracając w palcach pięciocentówkę, którą dała mi Paisley. Znałem tę tradycję i wręczyłem mojemu instruktorowi inną monetę. Ta, którą dostałem, była moim pierwszym prezentem od sześciu lat – nie zamierzałem nikomu jej oddawać. Josh podszedł do mnie, klepiąc Mastersa w ramię. – I jak, zrobili z was zespół? – spytałem. – A jak! Moim partnerem będzie Grayson. Ale tobie… – Jaja sobie robisz? – wszedł mu w słowo Carter. – Co jest grane, panie West Point? Nie dałeś rady? – parsknąłem. Josh dał mi kuksańca, ale to nie mogło mnie powstrzymać przed uśmiechem satysfakcji, gdy Carter łypnął na mnie gniewnie. – Niech cię szlag, Bateman! Wygląda na to, jakoby było mało, że muszę cię widywać na zajęciach. Lecę na lunch z Lee. Słysząc to imię w jego ustach skrzywiłem się, jakby ktoś mi wymierzył policzek. Zacisnąłem dłonie w pięści i odetchnąłem głębiej dopiero, kiedy zniknął mi z pola widzenia. – Co za dupek! Josh spojrzał na mnie i podniósł brew. – Jakie wieści najpierw? Dobre czy złe? – Wszystko jedno – mruknąłem. – Wygląda na to, że lecisz pierwszy. Odwróciłem się gwałtownie w jego stronę, szukając w jego twarzy jakichś oznak, które sygnalizowałyby, że się ze mnie zgrywa. – Mówisz serio? – Jak jasna cholera. – Uśmiechnął się i dał mi żartobliwego kuksańca. – Dobra robota, stary. Pierwszy… Miałem lecieć jako pierwszy! Z samego szczytu listy najlepszych uczniów! Dostałem szansę przelecenia się apache’em – i nie mogłem zawieść przyjaciół. – To… – zająknąłem się, niezdolny wykrztusić słowa. – A jakie są złe wieści? – spytałem wreszcie. Josh parsknął śmiechem. – Spotkamy się przy samochodzie. Niemal wszyscy wyszli już z sali; część nie posiadając się z radości w związku z przydziałami, inni zawiedzeni odmową. Teraz już bez trudu dostałem się w okolice przywieszonej na tablicy listy. Znalazłem na niej swoje nazwisko. O, właśnie. O to walczyłem… Że niby co?! – To powinno być ciekawe – stwierdził Grayson, stając obok mnie. Moim partnerem lotów miał być nie kto inny jak sam Will Carter. Jasna cholera! Zabrałem z baru nasze drinki – dwa piwa i mrożoną herbatę – i zacząłem iść z nimi pewnym, kelnerskim krokiem do naszego stolika. Masters podziękował mi za herbatę skinieniem głowy (bo pewnie bąknięcie „dziękuję” położyłoby go trupem na miejscu), a Josh uśmiechnął się do mnie półgębkiem. – Dzięki, stary. Wszyscy dobrze się bawiliśmy w luźnej atmosferze, podczas gdy reszta ekipy wciąż napływała falami do baru, dołączając do nas ze swoimi drinkami. Gdy zebrało się nas już paręnaście osób, wraz z kilkoma dziewczynami i żonami, postanowiliśmy złączyć stoły. W ten piątkowy wieczór w barze szybko zrobiło się tłoczno od uczniów szkoły lotniczej i miejscowych dziewcząt. Widziałem wyraźnie, jak parę z tych ostatnich gapi się na mnie zalotnie od barowej lady. – Co jest, głąbie? – zagadnął mnie Josh. – Ja mam dobry powód do nerwówki, bo nie widziałem swojej dziewczyny od dwóch tygodni, ale jaką ty masz wymówkę?

Pokręciłem głową i starłem palcem wilgoć, która zrosiła moją szklankę. Drinki, ludzie… całe to zamieszanie… – Nic nie jest. – Zakręciłem na stole trzymaną w palcach pięciocentówką. – Sranie w banię! – parsknął. – Odpuść sobie. – Znam cię od trzech pieprzonych lat, Jagger. Ględzisz w kółko tylko o hokeju i helikopterach, więc może będziesz łaskaw wyjaśnić mi, dlaczego nie skaczesz właśnie do góry z radości? Jesteś pierwszy, stary! Najlepszy! Kumam, że złożyłeś sobie jakieś durne śluby czystości, ale tam z tyłu są co najmniej dwie laski, które marzą tylko o tym, by ci wskoczyć na kolana, a ty wyglądasz, jakby właśnie zdechł ci pies! – Nie mam psa – wymamrotałem, sam nie bardzo rozumiejąc, o co mi w ogóle chodzi. – Wiesz przecież, o czym mówię. Wiem, że jesteś wściekły, że dali ci Cartera za partnera, ale przynajmniej będziecie mogli dzięki temu rywalizować! Sprawdzić, który z was jest lepszy. – Pochylił się w moją stronę i dodał ciszej: – Wiesz, że w razie czego możesz ze mną pogadać… – Powiedział, żebyś odpuścił – wtrącił spokojnie Masters. – Czasem mówienie o czymś głośno sprawia, że to nas przytłacza. Musi sam się z tym przegryźć, nim zadecyduje, czy chce dzielić się tym z innymi. Podniosłem w jego stronę swoje piwo w geście toastu i wychyliłem pól szklanki. – Człowieku, ty mówisz? – spytał, zdumiony, jeden z chłopaków z naszej klasy. Masters łypnął tylko na niego w odpowiedzi. – Masters nie mówić. Tylko pomrukiwać – parsknął Montgomery. Dziewiętnastoletni gówniarz, który dostał się do szkoły w ramach programu szkoleniowego, miał czelność naśmiewać się z Mastersa, naśladując małpie ruchy. Od kiedy, do jasnej i nagłej, zaczęli wysyłać do szkoły lotniczej takich gnojków? – Jak tak przejażdżka na rowerze, Montgomery? – spytałem. – Pieprz się, Bateman. – Poczerwieniał aż po czubki uszu. Był ostatni na liście najlepszych uczniów, więc musiał przejechać przez lądowisko na „rowerze wzgardy”. Persley odchrząknął. – No dobra. Mniejsza o to. – Wzniósł szklankę i dodał głośniej: – Za nas wszystkich! Za pierwsze solowe loty! Aplauz i radosne pokrzykiwania zagłuszyły na chwilę muzykę. – I za Batemana, pierwszego z pierwszych! – Josh klepnął mnie w plecy i podniósł swoją szklankę w toaście. – Za Batemana! – parsknął kpiąco Carter, zajmując miejsce dokładnie naprzeciwko mnie. Obróciłem na stole pięciocentówkę, nie spuszczając z niego oka. – Gratulacje, Jagger. Zatrzymałem monetę w pół obrotu na widok stojącej za nim Paisley. Przyszła! Nigdy nie zjawiała się na podobnych spędach. Miała na sobie obcisłą bluzeczkę w tym samym odcieniu zieleni co jej oczy; chociaż nie była wydekoltowana jak laski okupujące bar, Paisley wyglądała w niej seksowniej niż one wszystkie razem wzięte. Uśmiechnęła się i serce na chwilę przestało mi bić, a potem załomotało jak szalone. Weź się w garść! Ścisnąłem monetę w pięści i odpowiedziałem jej z uśmiechem: – Dzięki, Paisley. Przynieść ci krzesło? – Postanowiłem pierwszy wyciągnąć rękę do pojednania. – Ona nie potrzebuje krzesła. – Carter otoczył ją w talii ramieniem i pociągnął na swoje kolana. – Prawda, Lee-Lee? Na dźwięk tego idiotycznego przydomku podniosłem brew. Brzmiał beznadziejnie; to było imię dobre

dla pięciolatki, nie tej pięknej młodej kobiety. – Jest okej – powiedziała łagodnie, jakby czytała mi w myśli, a nie odpowiadała na jego pytanie. Zarumieniła się, wsunęła pasma jasnych włosów za uszy, a potem otoczyła go ramieniem, jakby chciała pokazać, że ta sytuacja jej całkowicie pasuje. A jak miała jej nie pasować? – zganiłem się w myśli. Siedziała na kolanach swojego cholernego chłopaka! Z szafy grającej popłynęły dźwięki Dropkick Murphys. Słysząc pierwsze takty Rose Tattoo Paisley uśmiechnęła się i spojrzała na mnie, podnosząc brew. Skinąłem lekko głową: tak, to dla ciebie. Carter podchwycił mój wzrok, a potem obrócił jej głowę do siebie i pocałował ją, cały czas patrząc mi przy tym w oczy. – Ta-ak, jak dla mnie jest idealnie. – Ciesz się, póki możesz – warknąłem bez zastanowienia. Szlag! Mój niewyparzony jęzor wpędzi mnie kiedyś w kłopoty, to było nieuchronne. Poczułem w piersi znajome dławienie i wiedziałem, że to się nie skończy dobrze. Szkoda tylko, że miałem tym razem w nosie, czy skończy się dobrze, czy źle. – O co wam chodzi? – Paisley spojrzała na mnie podejrzliwie. Uśmiechnąłem się do niej niewinnie. – Cóż, Carter ma na kolanach ślicznotkę. Mam wrażenie, że przyda mi się taka sama kuracja. – Mrugnąłem do najładniejszej z dziewczyn przy barze o dekolcie tak głębokim, że piersi praktycznie wypływały z niego; zachichotała. Tak było zdecydowanie lepiej. Spojrzałem na Paisley. – Czy to dla ciebie jakiś problem? Zacisnęła szczęki. – Nie, skądże znowu? – Oho, to będzie piękne – wymamrotał Masters i dopił swój napój. – Powtórka? – Czemu nie. Wstał, a tymczasem biuściasta brunetka podeszła do naszego stolika, kręcąc biodrami. – No czeeeść! – wydyszała z ciężkim południowym akcentem, uśmiechając się zmysłowo. – Witaj, piękna – odpowiedziałem z uśmiechem, na sam widok którego laski, jak wiedziałem, same wyskakiwały z majtek. – Mogę usiąść? Pomyślałam sobie właśnie, że brakuje mi trochę towarzystwa. – Gdy zatrzepotała rzęsami, Paisley wydała z siebie coś pomiędzy parsknięciem a warknięciem. – Pewnie! Mów mi Jagger. A ty jesteś… Gdy się uśmiechała, widać było, jak gruba warstwa makijażu marszczy się w kącikach jej ust. – Marjorie – przedstawiła się, przymierzając do zajęcia krzesła Mastersa. – Przykro mi, Marje, ale tu siedzi Masters. Trochę tu dziś tłoczno. – W słodkim zaśpiewie Paisley pojawił się intrygujący ton. Ciekaw byłem, jak daleko mogę się posunąć, nim straci cierpliwość. – Och, Paisley Donovan! Zupełnie cię nie zauważyłam, jak sobie tak słodko przycupnęłaś na kolanach tego… Will Carter, czy to ty?! – Chociaż się uśmiechała szeroko, jej oczy były zimne, tak samo jak u Paisley. Carter podniósł na powitanie swoje piwo. – Marje. Odsunąłem nieco swoje krzesło, gdy Masters podał mi nowe piwo. – Jaki ten świat mały! Marje skorzystała z okazji i usiadła mi na kolanach; spódnica podjechała jej tak wysoko, że jedyną barierą między naszymi ciałami były teraz tylko moje dżinsy. – Chyba nie masz nic przeciwko, co? Te krzesełka są takie zimne! – Spojrzała na mnie błagalnie. – Nie rozsiadałabym się tak na twoim miejscu – wycedziła Paisley. – Jagger ślubował ostatnio celibat. Marjorie uśmiechnęła się do mnie przymilnie. – Mam wrażenie, że jednak nie ma nic przeciwko. Prawda, złotko?

– Nic a nic. – Nie, jeśli tylko dzięki temu mogłem pobudzić Paisley do jakiejś reakcji. Wszystko było lepsze niż ta cisza z jej strony. – Może po prostu unika bladych i nudnych. Jak tam ta twoja… biblioteka? Uśmiech Paisley był słodszy od ulepku, który pił Grayson. – Wciąż pełna książek! Mamy nawet parę takich, które by ci się spodobały… z obrazkami i tak dalej. Josh gwizdnął pod nosem, a ja upiłem duży łyk piwa, nie spuszczając oczu z Paisley. – Chyba nasze południowe kocice wystawiły pazury – szepnął Josh. Odwróciłem czapkę daszkiem do tyłu. – Najwyraźniej. Carter odchylił się do tyłu i spojrzał na swoją dziewczynę. – Zachowuj się, Lee. Pieprzony Carter. – To jak… jesteś pilotem? – spytała Marjorie, odwracając się do mnie. – Uczę się w szkole lotniczej – odpowiedziałem, przechylając szklankę w stronę Willa. – Jeśli chodzi o ścisłość, jestem partnerem lotów Cartera. Carter zbladł, a Paisley odwróciła się do niego i wyszeptała coś, czego nie dosłyszałem. Sądząc po wyrazie twarzy Willa, nie było to nic miłego. – Miałem ci powiedzieć! – syknął. – Will Carter pilotem! Och, jak sobie przypomnę wszystkie te nasze wyprawy, żeby, eee… pooglądać w nocy starty helikopterów… a teraz latasz jednym z nich! Niesamowite! – Głos Marjorie ociekał wręcz słodyczą. – I na pewno jesteś najlepszy w klasie, prawda? – Odwróciła się do mnie. – Zawsze był. Przechyliłem głowę na ramię i spojrzałem na Cartera, podnosząc brew; jego wzrok był tak zimny i ostry, że mógłby zatopić „Titanica”. – Przeszkadza mi w tym taki jeden – warknął, a potem syknął z bólu. Łokcie Paisley pojawiły się z powrotem na stole. Marjorie zachichotała – brzmiało to mniej więcej jak porykiwanie osła, który nawdychał się helu. – Gdzie, na Boga, podział się twój akcent, Willu Carterze? Paisley stłumiła cisnący jej się na usta uśmiech, przygryzając wargę. Rany, tak bardzo miałem ochotę ją possać… Zacisnąłem odruchowo dłonie na udzie Marje. – Och, nie krępuj się. – Marjorie rzuciła mi przez ramię uśmiech i przesunęła się lekko, ocierając o moje podbrzusze. Uśmiech Paisley zniknął bez śladu. – Mieszkałem parę lat w Nowym Jorku. Pewnie to tam go zostawiłem – bąknął Will. – Może powinieneś był po niego wrócić – wymamrotała Paisley. Marjorie sięgnęła po moje piwo i dopiła je. Byłem zbyt zajęty obserwowaniem zmieniającej się jak w kalejdoskopie twarzy Paisley, żeby się tym specjalnie przejąć. – Och, nie mogę w to uwierzyć… wy dwoje, razem! – Marje westchnęła. – Czy to nie cudowne? Kto by pomyślał! – Paisley zmrużyła niebezpiecznie oczy. – To znaczy, pewnie… wszyscy wiedzieli, że Will wpadnie w objęcia którejś z dziewczyn Donovanów, ale… – Paisley wciągnęła powietrze przez zęby – …ale sądziłam, że raczej tej ładniejszej. Szkoda tej twojej siostrzyczki, świeć Panie nad jej duszą. Paisley spróbowała wstać, ale Carter przytrzymał ją mocno w talii. – Spokojnie, Lee-Lee. – Skoczę do baru – powiedziałem, wstając. Marjorie zjechała z moich kolan, w ostatniej chwili przytrzymując brzegu stołu. – Paisley, kupić ci coś? – Ona nie pije – warknął Will. – Ale mówię – odcięła się. Przełknęła ślinę i zerknęła na Marjorie. – Chętnie napiłabym się wody z cytryną, Jagger. Dzięki.

– Pewnie, że Lee-Lee Donovan nie pije! – zaczęła się podśmiewać Marjorie. – Co by powiedział jej tatko? Jej mamusia… – Marjorie Jenkins! – Nigdy bardziej się nie ucieszyłem, słysząc brzmienie gromkiego głosu Morgan, która wparadowała właśnie do baru, podeszła do naszego stolika i położyła swoją torebkę na blacie przed Paisley. – Na Boga, gdzie reszta twojej spódnicy? Zapomniałaś jej z domu? To znaczy, wiem, że Auburn zabronił ci wracać, ale to nie powód do samobójczych myśli o śmierci wskutek zapalenia pęcherza! Ta kiecka wydaje się ciut za chłodna na listopad… i ciut przymała na tę twoją szafę. Nie, żebym nie rozumiała powodów, dla których zajadasz stres, biedna duszyczko. Marjorie aż sapnęła z poirytowania. – Morgan! Miło cię widzieć. Wciąż robisz za ogon Lee i Willa? Widać nic się nie zmieniło. – Morgan… – bąknął Carter. Już, już miałem rozsiąść się wygodnie – brakowało tylko jeszcze popcornu – kiedy dostrzegłem twarz Paisley. Miała tę samą minę, co podczas lekcji pływania, mówiącą, że zdecydowanie chciałaby być w tej chwili gdzie indziej, ale że jest zdeterminowana poradzić sobie z wyzwaniem. Uśmiech Morgan był równie promienny, co przerażający. – Och, spójrz tylko, nie jestem w tym sama! Ty tutaj, w Oscar’s, próbująca wyrwać jakiegoś pilocika, który wywiózłby twoje dupsko z Enterprise… Nic nowego! – To lepsze niż program Jerry’ego Springera – mruknął Josh, dołączając do mnie przy barze. Zamówiłem napoje i oparłem się bokiem o kontuar. – Ona próbuje wyprowadzić Paisley z równowagi. – Wydawało mi się, że to twoja działka. – Wkurzanie jej i ranienie to dwie różne rzeczy. A Carter nie kiwnął nawet palcem, żeby temu zapobiec! – Wiesz, Jagger, że stąpasz po cienkim lodzie? – Josh podziękował barmanowi za piwo i zabrał je z baru. – To wychodzi mi najlepiej. Morgan najwyraźniej wyszła z pojedynku z Marjorie zwycięsko, bo ta ostatnia odeszła od stolika i podeszła do mnie, kołysząc biodrami. – Chyba będę już lecieć. – Zatrzepotała rzęsami i przesunęła palcami po mojej piersi. Zero reakcji. – Może byś mnie podrzucił? – Podrzucił? – Josh niemal zapluł się piwem. – Południowe „odwieźć” – wyjaśniłem i wziąłem z baru swoje piwo. – Przykro mi, Marjorie, ale za dużo już w siebie wlałem, żeby wsiadać za kółko. Mogę ci wezwać taksówkę. Wydęła usteczka. – Cóż, skoro dziś na nic cię nie namówię… – Sięgnęła do tylnej kieszeni moich spodni i wyjęła z niej telefon. Klikała przez chwilę, wpisując swój numer. – Zadzwoń kiedyś. Jestem znacznie bardziej… interesująca niż wszystkie te – spojrzała znacząco w stronę naszego stolika – co się wokół was kręcą. – Wspięła się na palce i musnęła mój policzek wargami. Warto było się poświęcić, choćby po to, żeby zobaczyć, jak twarz Paisley pąsowieje, pokrywając się purpurowymi cętkami. Rany boskie, urocza była, taka wkurzona. – Dobrej nocy, Jagger. – Na razie, Marjorie. Wyszła tym swoim rozkołysanym krokiem z baru, a ja zaniosłem drinki do stolika i podałem Paisley jej wodę. – Woda z cytryną, jak sobie pani życzyła. – Może sam powinieneś ją wypić – wycedziła. – Przyda ci się nieco ochłody. Chyba że masz zamiar skorzystać z tego numeru telefonu, który ci podała? – Lee… – zaczął Will.

Cóż, przynajmniej zwróciłem wreszcie na siebie jej uwagę. – To nie ja siedzę na kolanach u mojego chłopaka – wypaliłem. – Więc co, gdybym chciał zadzwonić do uroczej młodej damy? – Jak cholera! – wtrącił Montgomery, przypominając nam, że nie jesteśmy przy stoliku sami. – Drażnisz lwa, Jagger – mruknął Grayson. – Dama to ostatnie określenie, jakiego użyłabym w stosunku do Marjorie Jenkins – wysyczała Paisley – żeby nie powiedzieć dosadniej. – Lee, nie przystoi tak oczerniać ludzi – odezwał się Carter. – Nie waż się bronić tej szantrapy tylko dlatego, że w szkole należałeś do klubu „Wyrwałem Marjorie!” – weszła mu w słowo Morgan, przysuwając sobie krzesło, żeby usiąść obok Paisley. – Nie byłeś zbyt wybredny. – Morgan, daj spokój… – Carter zarumienił się. Morgan podniosła tylko brwi. – Nie udawaj takiego zaskoczonego. Nie ma co się z tym kryć; zresztą lubię cię czasem powkurzać. Carter zaczął się kręcić niespokojnie na swoim krześle. A niech mnie – rzeczywiście go wkurzyła. Czy może raczej porządnie zawstydziła. – Czy możemy przestać rozmawiać o Marjorie Jenkins? – jęknęła Paisley. – Pewnie, jak tylko wyjaśnisz mi, czemu musiałaś zmieszać ją z błotem – odciął się Carter. – Tylko na tyle cię stać, Lee? Wypuściłem z sykiem powietrze przez zęby. – Wiesz co? – Odwróciła się do niego. – Musisz mi wybaczyć, potrzebuję trochę świeżego powietrza. – Wstała, zabierając ze stołu swoją torebkę. – Lee… – Carter wstał. – Ani mi się waż, Williamie Carterze! – Dźgnęła go palcem wskazującym w pierś i wymaszerowała z baru, piękna w swoim wzburzeniu. – Umawiałeś się wcześniej z jej siostrą? – spytał Josh, podnosząc brwi. Carter pokręcił tylko głową. – Nie chodzili ze sobą. Była jego najlepszą przyjaciółką – wyjaśniła za niego Morgan. – On i Lee zeszli się w zeszłym roku, po śmierci Peyton. Najlepszy przyjaciel jej siostry… Kawałki układanki zaczęły wskakiwać na swoje miejsca i musiałem przyznać, że obrazek nie rysował się zbyt ładnie. – Czy mogłabyś darować sobie ujawnianie szczegółów moich związków? – prychnął Carter. – A czy ty mógłbyś przestać ją traktować, jakby miała pięć lat? Na Boga, dwadzieścia minut w twoim towarzystwie i muszę się napić. – Jej krzesełko skrzypnęło, gdy odsunęła je od stołu i ruszyła do baru. Upiłem kolejny łyk piwa dla kurażu, wstałem i popatrzyłem na Cartera. – Jesteś idiotą. Obrzucił mnie lodowatym spojrzeniem. – Dalej, leć za nią. To nie skończy się dobrze. Ona potrzebuje przestrzeni, bo nie lubi konfrontacji. Skąd o tym wiem? Bo, w przeciwieństwie do ciebie, jestem w jej życiu obecny dłużej niż pięć pieprzonych minut. – Naprawdę sądzisz, że potrzebowałem aż pięciu minut, żeby poznać Paisley? Mniej zajęło mi uratowanie jej życia. Wiedziałem, z kim mam do czynienia w chwili, gdy na mnie spojrzała. Ona jest wojowniczką. – Pochyliłem się nad stołem w jego stronę. – I wiesz co? Jej pierwsze tchnienie po powrocie do świata żywych było moim oddechem. – Nie marnowałem więcej czasu; zacząłem się przedzierać przez tłum do wyjścia. Do Alabamy w końcu dotarła fala lekkich chłodów. Opuściłem podwinięte rękawy niebieskiej koszuli. Odnalezienie jej nie zajęło mi zbyt wiele czasu – opierała się o wóz Willa, który od mojej Lucy dzieliło

tylko jedno puste miejsce parkingowe. Włosy spływały z jej ramion miękką falą, połyskując złoto w świetle latarni. Trzeba było przyznać, że sama obecność Paisley przydawała blasku nawet obskurnemu parkingowi przy Rucker Boulevard. – Tylko nie pytaj, czy wszystko w porządku. Oparłem się obok niej o chłodną karoserię, wsuwając ręce w kieszenie – głównie po to, żeby powstrzymać się od chęci dotknięcia jej. – Nie ma sprawy. Odwróciła się do mnie. Nieważne, ile razy patrzyłem w te oczy – za każdym razem byłem stracony dla świata, kompletnie wytrącony z równowagi. – Naprawdę nie zapytasz? Zacisnąłem usta, żeby się nie uśmiechnąć. – Wiesz, zabawna jesteś, taka wkurzona… – Wcale nie jestem… taka. – Jesteś pewna? Skrzyżowała ręce na piersi. – Wiem, do czego jestem zdolna. Tu nie chodzi o możliwości. – A o co? – O hamowanie się i wiedzę, kiedy można sobie pozwolić na więcej. – Hamowanie się nigdy nie wychodziło mi zbyt dobrze. – Zawiesiłem wzrok na jej wargach, bladych, ale lśniących od błyszczyka. Przestań! Jesteście przyjaciółmi. Tylko przyjaźń! Psiakość… to nie brzmiało przekonująco nawet w mojej własnej głowie. – Ta-a zauważyłam. Z tą Marjorie przycupniętą na twoich kolanach niczym głodna Ptaszyna. – Podniosła hardo podbródek i niech mnie szlag, jak ślicznie było jej z tą urażoną dumą. – Jesteś moją jedyną Ptaszyną – zapewniłem ją. – Dlaczego mnie tak nazywasz? – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Cóż, podczas naszego pierwszego spotkania niemal mi odfrunęłaś. Dlaczego mu nie powiesz, że nienawidzisz, kiedy mówi do ciebie Lee? Zacisnęła oczy i potarła skronie. – Wcale nie nienawidzę. – Owszem, nienawidzisz. Nie wiem po prostu, dlaczego mu o tym nie powiesz. Wiem jednak, że frajer z niego, skoro do tej pory się nie zorientował. Frajer i tyle. – Rany, nie to chciałem powiedzieć. – Nic o nim nie wiesz! – Odepchnęła się od samochodu, a ja szybkim ruchem złapałem ją za nadgarstek. – Zostań. – Na litość boską, czy w moim głosie naprawdę słychać było desperację? – Brakowało mi ciebie. Odtrąciła moją dłoń. – Nie mogę tu z tobą być. Nie mogę tego robić… – Wskazała ręką na mnie i na siebie, całkiem jakby pokazywała jakąś niewidzialną więź między nami. – Cokolwiek to jest. – Nie możesz mieć przyjaciela, będąc w związku? Czy naprawdę nasza przyjaźń tak mało dla ciebie znaczy? Że jesteś gotowa poświęcić ją bez walki? Mówisz, że go nie znam, ale zapominasz, że codziennie spędzam czas w jego towarzystwie! On… jesteś dla niego za dobra! Bo to ja powinienem być na jego miejscu. Pragnąłem jej – pragnąłem z nią być. A przyznanie się do tego było równie wstrząsające, co przerażające… nie mówiąc już o tym, że nie miałem pojęcia, co z tym zrobić. Wiedziałem jednak z całą pewnością, że nie mogę pozwolić, by myślała, że Carter to jej jedyny wybór. Cofnęła się o krok. – Will zna mnie tak… jak nigdy mnie nie poznasz. Nie mógłbyś. Zna każdą przerażającą, słabą, mierną

cząstkę mnie… a mimo to wciąż mnie kocha. To dobry człowiek. – Niech to szlag, Paisley… posłuchaj sama siebie! Zachowujesz się, jakbyś była jakimś przypadkiem specjalnym! Naprawdę masz o mnie tak niskie mniemanie? Uważasz, że nie poradzę sobie z twoimi lękami? – Podszedłem do niej, zmniejszając dzielący nas dystans; otworzyła szeroko oczy, całkiem jakby wyczuła tę samą zmianę w stosunkach między nami co ja. – Znam cię na wskroś. Sama przyjaźń z tobą… – Przesunąłem kolczykiem w języku po zębach, szukając właściwych słów. – Nigdy, z żadną kobietą nie łączyła mnie równie intymna więź… i mam tu na myśli również wszystkie kobiety, z którymi kiedykolwiek uprawiałem seks. Cofała się, dopóki nie oparła się plecami o Lucy. – Uważam tę rozmowę za skończoną. Podszedłem do niej, tak że czubki naszych butów stykały się; staliśmy teraz pierś w pierś. – Dlaczego? Bo nagle przestała się mieścić w twojej schludnej przegródce z napisem „przyjaźń”? – Jesteśmy przyjaciółmi, ale nie masz prawa oceniać moich związków. – Uderzyła głową w szybę samochodu, gdy wyciągnęła szyję, starając się spojrzeć mi w oczy. Podjąłem decyzję: postanowiłem sprawdzić swoją teorię. – Traktuje cię jak młodszą siostrę! – Ani słowa więcej! – Zamknęła oczy. Psiakrew. A więc miałem rację. Podniosłem delikatnie jej podbródek, ale wciąż zaciskała mocno powieki. – Nie stanął w twojej obronie, kiedy atakowała cię Marjorie. Przełknęła ślinę, ale nie odezwała się ani słowem. Targała mną obezwładniająca chęć dotknięcia jej, sprawienia, żeby zobaczyła to samo, co ja – że była warta znacznie więcej niż to, co mógł jej zaoferować Carter, a nawet wszystko, co byłbym w stanie dać jej sam. Odwróciłem wzrok od delikatnych wypukłości jej warg, ale zamiast się wycofać, oparłem dłonie o samochód po obu stronach jej ślicznej twarzy. – Powiedz mi, czy kiedy cię dotyka… i całuje… czy twoje ciało błaga o więcej? – wykrztusiłem z trudem przez ściśnięte gardło. Sama myśl o Carterze trzymającym ją w ramionach i dotykającym jej sprawiła, że ścisnęło mnie w żołądku. – Czy jego dotyk burzy ci krew w żyłach, a wargi rozchylają się same na myśl o jego pocałunkach? Czy twoje ciało przeszywa dreszcz, kiedy jest blisko, wspominając każdą chwilę rozkoszy, w której zatraciłaś się pod jego palcami? – Przekroczyłem granicę przyjaźni, wsuwając palce za brzeg jej dekoltu, tak że spoczywały teraz tuż nad jej bijącym niespokojnie sercem. Otworzyła oczy i rozchyliła usta. Nie dotykałem jej piersi, ale byłem niebezpiecznie blisko tego wrażliwego rejonu jej ciała. – Czy twoje serce bije dla niego tak mocno, tak szybko? – T… to nie twoja sprawa. – Byliśmy tak blisko siebie, że czułem na wargach ciepło jej urywanego oddechu. – Czy w łóżku także traktuje cię jak młodszą siostrę? Czy właśnie tego chcesz? Miałkiego życia erotycznego z facetem, dla którego jesteś substytutem swojej starszej siostry? Zaczerpnęła głęboko tchu i wyszarpnęła się, uwalniając od mojego dotyku. – Idź do diabła, Jagger – wycedziła, mrużąc oczy, i odeszła, zostawiając mnie na parkingu pogrążonym w nocnej ciszy, przerywanej tylko warkotem silników przejeżdżających od czasu do czasu obok samochodów. Wsparłem czoło o chłodną szybę Lucy. – Już tam jestem, Paisley. Jestem już w piekle.

Rozdział 14 PAISLEY 7. Dać się ponieść. #Wsunęłam powieść Steinbecka na jej miejsce i upewniłam się, że książki stoją równym rzędem. Za chwilę mieliśmy… Zaraz – zerknęłam na zegarek – nie, już powinniśmy zamykać. Unikałam Jaggera cały tydzień, a ich projekt był już właściwie skończony; nasz magazyn zmienił się w katalogowy przykład ładu i doskonałej organizacji. Rany – nie zauważyłam nawet, kiedy wyszedł. Gdybym jeszcze mogła się zdecydować, czy cieszyłam się z tego, czy nie… Przejechałam palcami po grzbietach książek i skręciłam za regał. „Czy w łóżku także traktuje cię jak młodszą siostrę? Czy właśnie tego chcesz? Miałkiego życia erotycznego z facetem, dla którego jesteś substytutem swojej starszej siostry?” Słowa Jaggera zadźwięczały mi znów w uszach, plamiąc piękną materię mojego związku z Willem i demaskując wyzierającą spod niej brzydką prawdę. Cholera z tym – nienawidziłam samej siebie za to, że pozwoliłam mu dostrzec moją słabość podczas tych głupich dwudziestu minut, przez które miał okazję nas obserwować. Wyprosiłam paru chłopców, którzy zamarudzili z nauką. – Przykro mi, panowie, ale dziś już zamykamy. – Uśmiechnęłam się do nich przepraszająco i odprowadziłam do drzwi, gdy pozbierali swoje rzeczy. Nie skończyłam jeszcze wypełniać wszystkich obowiązków należących zazwyczaj do Alice, ale nie lubiłam zostawiać po godzinach otwartych drzwi, więc zamknęłam się od środka. Bip! Bip! Bip! – zadźwięczał alarm w moim telefonie, gdy zdejmowałam baleriny. Gdy już łyknęłam lekarstwa, zamknęłam też frontowe drzwi. Zostało jeszcze jedno. Przekręciłam klamkę magazynku i otworzyłam drzwi… – Niech cię szlag, Jagger! Przestraszyłeś mnie na śmierć! – Odruchowo złapałam się za serce. Podniósł tylko swoją czarną torbę i uśmiechnął się do mnie kwaśno. – Wybacz. Właśnie się zbierałem. Dżinsy miał opuszczone nisko na biodrach, więc kiedy zaczepił kciuki o ich kieszenie i wyprostował ramiona, znoszona koszulka zespołu podjechała do góry, odsłaniając fragment tego cudownego ciała, o którym nie mogłam zapomnieć od naszego spotkania na Florydzie. – Już zamknięte. – Nie wiem, dlaczego wciąż wygadywałam przy nim podobne głupoty, ale znów to zrobiłam. – Cóż, cieszę się, że mnie nie zamknęłaś. Nie chciałbym mieć spieprzonego weekendu. – Jakieś wielkie plany? – spytałam, w myśli zaś modliłam się: „Proszę, powiedz, że nie!” – Ta-a, wybieram się na imprezkę czy dwie. Dwa domy od nas mieszka urocza brunetka, a Josh i Masters wybywają na weekend. Nie ma to jak wolna chata. – Gniew promieniował od niego dobrze wyczuwalnymi falami, i był wycelowany we mnie. Cóż, ja też mogłam pokazać pazury – nie tylko on był wkurzony.

– Szkoda w takim razie, że jeszcze nie skończyliście tu roboty… – O czym ty, do diabła, mówisz? – Rozejrzał się, starając się zorientować, co zrobił nie tak. – Skończyliśmy już. Zrobiliśmy wszystko, co do nas należało i mamy wreszcie wolne. Fajrant! – W jego niebieskich oczach zamigotały płomienie i wstrzymałam oddech. Wyglądał dziko, pierwotnie i nie byłam pewna, czy dobrze robiłam, podsycając ten gniew. – Te półki to jakaś porażka. – Oparłam dłonie o wielki drewniany stół stojący na środku pokoju. – Panuje tu kompletny chaos i jestem całkiem pewna, że tamten stolik – wskazałam mebel w kącie – lada moment się rozleci. – Obejrzałam się przez ramię. – Naprawdę tylko na tyle was stać? Zmrużył oczy i szybko pokonał trzy dzielące nas kroki. Odliczałam je uderzeniami własnego serca. – Po pierwsze, to ty zarządziłaś, co ma gdzie stać, a po drugie, dopięliśmy wszystko na ostatni guzik. Skończyliśmy. Josh, Grayson… ja i ty. To koniec. Ups! – Jak niby chcesz zostać pilotem, skoro zupełnie nie zwracasz uwagi na szczegóły? – Chciałam, żeby stracił nad sobą panowanie. – Jesteś ślepa. – Ta-ak? Cóż, przynajmniej widzę to, co jest przede mną. Obrócił mnie i nim zdążyłam zaczerpnąć tchu, przycisnął wargi do moich warg. Wykorzystał fakt, że były uchylone i wsunął między nie język, a dłonie wplótł mi we włosy. Przyciągnął mnie do siebie, muskając językiem moje podniebienie – cofając go, by za chwilę znów zaatakować ze zdwojoną siłą. Szok trwał jedno uderzenie serca – góra dwa, i wtedy… otarłam się swoim językiem o jego, a on naparł na mnie mocniej. Jego jęk przeszył mi wibracją pierś i teraz Jagger był jedyną rzeczą, która dla mnie istniała na całym bożym świecie. Był wszystkim. Przycisnął mnie do stołu, tak że między naszymi ciałami nie było już ani kawałka wolnej przestrzeni. Przygniatał mnie i przytłaczał ciężarem swojego ciała, doprowadzając do szaleństwa miękkimi wargami i mocnymi pocałunkami, które smakowały miętą. Pragnienie, potrzeba jego dotyku przeszyły mnie jak elektryczny wstrząs i w moich uszach rozbrzmiał jęk. Och, nie – to ja tak jęczałam! Tak, i to moje ręce były zaciśnięte na jego plecach, przyciągając go bliżej, jeszcze bliżej. To moje ciało wyginało się w łuk pod naporem jego ciała – i cudownie było czuć, jak ocierają się o siebie. Pochłaniał mnie, otaczał całym sobą, byłam tylko jego… i czułam się wspaniale, bo on jednocześnie był tylko mój. Wsunęłam mu palce we włosy, a on przeniósł ręce na moją talię. Wspięłam się na palce, starając jeszcze mocniej przywrzeć do jego ciała, poczuć go intensywniej. Całowanie Jaggera było w tej chwili rzeczą równie naturalną i niezbędną jak oddychanie. Wsunął dłonie pod moje pośladki i podniósł mnie, sadzając na stole. O, tak – dokładnie tego było mi trzeba: czuć go mocniej, całą sobą. Przygryzłam jego dolną wargę i zaczęłam ssać, a on przesunął moimi dłońmi po swoim torsie i wsunął je pod koszulkę, aż wreszcie mogłam poczuć pod palcami te cudowne wypukłości jego mięśni. Był idealny, w każdym calu. Każdy muskuł był wyrzeźbiony i twardy… i drżał pod moim dotykiem. Jagger wydał z siebie zwierzęcy pomruk, pchnął mnie na stół i pochylił nade mną, ocierając się torsem o moją pierś. Więcej…! Podciągnął moją nogę, tak że teraz oplatałam go nią w pasie, i opadł na mnie całym ciałem, napierając biodrami na moje biodra. Czułam, jaki jest twardy i wparłam w niego ciało, spragnione pieszczot. Jego pocałunki odurzały mnie i sprawiały, że chciałam wciąż więcej – zatracałam się bez reszty w każdym dotyku, każdym doznaniu, podczas gdy moje serce dziko łomotało w piersi. Ja też czułam się dzika, nieokiełznana. Ujął moją twarz w dłonie, wspierając się na łokciach, ale ani na chwilę nie odrywając przy tym ust od moich warg; jego kolczyk w języku nie rozczarował mnie – wyczyniał cudowne rzeczy. W moich żyłach zawrzało płynne pożądanie, a wszystko wokół utonęło w magicznej, nieziemskiej atmosferze, wyczarowanej jego pocałunkami. Moje jęki mieszały się z jego pomrukami.

– Paisley – szepnął wprost w moje rozchylone wargi. – Jesteś tak cholernie słodka… Jego słowa sprawiły, że oblała mnie fala żaru, zbierając się gdzieś u dołu kręgosłupa; każdy nerw w moim drżącym ciele płonął rozkoszą. Naparłam znów na jego ciało, odwzajemniając pocałunki z tą samą żarłocznością, z którą atakował moje usta. Bip! Bip! Bip! Cholerny zegarek! Oderwałam dłonie od jego pleców na chwilę dość długą, by wyłączyć alarm, rozpiąć zegarek i cisnąć go na bok. Odbił się od stołu i spadł na podłogę. Kto by się, do cholery, przejmował moim tętnem, gdy Jagger zasypywał mnie pocałunkami? Świat mógłby spłonąć, nim w mojej głowie sformułowałaby się jakaś logiczna myśl. Teraz liczył się tylko Jagger, jego ciało napierające na moje, zniewalające wszystkie moje zmysły, wciągające w otchłań zatracenia. Serce waliło mi jak młotem – i cieszyłam się każdym jego mocnym uderzeniem, napawałam beztroską całowania go. Will nigdy nie pozwoliłby mi zdjąć tego cholernego zegarka… ani nie pocałowałby mnie tak. Był na to zbyt skupiony na moim tętnie… Will. A. Niech. To. Szlag. Oderwałam usta od boskich warg Jaggera. – Przestań! – wydyszałam. Podniósł głowę; oczy płonęły mu błękitnym ogniem. – Paisley? – Jagger… nie możemy… nie powinniśmy. Spojrzał na mnie, wsparty na rękach. – Dlaczego, do cholery? – Mój Boże… – Zakryłam usta dłońmi. Co ja zrobiłam? Powoli usiadłam, drżącymi rękami wsuwając włosy za uszy. W niecałe pięć minut stałam się kimś odrażającym, zrobiłam coś obrzydliwego. Zdradziłam swojego chłopaka. Jagger stał obok stołu, wciąż nade mną; podniósł mnie do pozycji siedzącej. – Nie rób tego. Nie waż się wymawiać jego imienia. Nie w chwili, gdy wciąż jeszcze czuję na wargach twój smak… – Mówił ostrym głosem, ale słyszałam w nim coś jeszcze, co łamało mi serce – ból. Podniosłam palce do ust, wciąż nabrzmiałych od jego pocałunków. Will. Will, którego kochałam. Will, który nie zasługiwał na to, co właśnie mu zrobiłam… z Jaggerem. Rozpłakałam się, niezdolna znieść bólu własnej zdrady. Oczy wypełniły mi łzy, szybko ściekając po policzkach. Jagger wytarł je kciukiem. – Na Boga, Ptaszyno… nie płacz, proszę! Tylko nie płacz! Nie zasługiwałam nawet, by czuć na sobie dłonie Jaggera. Odepchnęłam go, a on cofnął się na tyle, żebym mogła zsunąć się ze stołu. Gdy tylko moje stopy dotknęły podłogi, zaczęłam biec – pierwszy raz od dwóch lat. Jeśli moje serce miało przestać od tego bić, to widocznie sobie na to zasłużyłam. Gdy stanęłam przed drzwiami, jak we śnie wsunęłam klucz do zamka, przekręciłam go i obróciłam klamkę. Wciąż zamknięte. Obróciłam klucz znowu… i wówczas się otworzyły. Och, a więc były wcześniej otwarte. Will był u mnie. Och, nie. Tylko nie to. Boże… Wrzuciłam klucze do torby, w której zadźwięczały o pęk kluczy do biblioteki. Szlag. Alice zostawiła ją pod moją opieką na jeden wieczór, a ja nawet nie potrafiłam porządnie pozamykać. Po prostu… wybiegłam stamtąd, zostawiając go w środku. Oparłam się o ścianę, uderzając w nią potylicą i

przymknęłam oczy, starając się powstrzymać łzy. – Lee-Lee? – zawołał Will. Zaczerpnęłam nerwowo tchu. – Jestem! – Najlepiej jak umiałam, przywołałam się do porządku, zdjęłam buty i przeszłam krótkim korytarzem do salonu. W którym siedział on – mój sędzia i oprawca. Siedział na kanapie, otoczony pootwieranymi podręcznikami. Przyglądałam mu się chwilę w milczeniu – miękkim brązowym włosom, skupieniu na jego twarzy, gdy ssał końcówkę długopisu i studiował program dla helikoptera szkoleniowego w aplikacji. Był takim dobrym chłopcem… Zasługiwał na kogoś znacznie lepszego niż ja. Lepszego od kogoś, kto nie potrafił powstrzymać pożądania, jakie wzbudzał w nim ktoś inny… nie, kogoś, kto nie pożądał nikogo innego. Zawiodłam go na tak wiele sposobów… Nie podniósł wzroku, przerzucał tylko strony, bez reszty zatopiony w nauce. – Cześć, Lee-Lee. Jak minął ci dzień? Zamówiłem pizzę z Mellow Mushroom. Powinna być za jakieś dwadzieścia minut. Nie byłem pewien, czy będziesz miała ochotę na pichcenie. Jak zwyczajnie to wszystko wyglądało. Jak łatwo byłoby po prostu pozwolić, by tak zostało, ukryć to, co zrobiłam… – Całowałam się z Jaggerem. O, to wreszcie zwróciło jego uwagę. Podniósł gwałtownie głowę, wypuszczając z ust długopis. – Słucham? – Całowałam się z Jaggerem. – powtórzyłam, akcentując dobitnie każde słowo, pozwalając, by każde z nich zadało mi ból, na który w pełni zasłużyłam. Potrząsnął głową, jakby ten gest mógł usunąć z jego uszu słowa, które właśnie tam wpadły. – Całowałaś się z Jaggerem. Batemanem? Jaggerem Batemanem? Moim cholernym partnerem lotów? Tym Jaggerem Batemanem? – Tak. – Potarłam nadgarstek w miejscu, w którym nosiłam zegarek. Cóż, zostawiłam go w bibliotece – razem z resztkami mojej przyzwoitości. – Chwileczkę. To on cię pocałował? Czy ty jego? – A czy to ma jakieś znaczenie? – Gdy byłam zdenerwowana, mój południowy akcent przybierał na sile. – Tak. – W jego głosie z kolei nie słychać było ani odrobiny napięcia. Był łagodny. Cichy. – To on pocałował mnie… – Co za sukinsyn! – Will zerwał się na równe nogi i ruszył w stronę drzwi. – …ale ja odwzajemniłam pocałunek. Jestem tak samo winna jak on. – Will przeniósł spojrzenie ze mnie na ścianę; wzrok miał obojętny, a usta lekko uchylone. – Odwzajemniłaś…? Wbiłam paznokcie w skórę dłoni. – Tak. – Podobało ci się. Policzki zaczęły mnie palić żywym ogniem. – Tak. – Każda sekunda była cudowna. – I co ja, do cholery, mam teraz zrobić? Co to… co to ma znaczyć? – Nie wiem, ale… musiałam ci powiedzieć. Splótł dłonie na karku. – Czy czujesz się lepiej teraz, kiedy to z siebie wyrzuciłaś? Wstyd chwycił mnie za gardło, palący jak kwas. – Na litość… Nie, Will. To nie jest coś, co… Nie planowałam tego. – Więc o co chodzi, Lee-Lee? – On… Ja… to skomplikowane. Opuścił dłonie wzdłuż ciała i cofnął się do kanapy.

– Nie myślisz chyba poważnie o… was? Wezbrała we mnie fala opiekuńczości. – A co, jeśli myślę? – zapytałam, nim jeszcze zdążyłam się opamiętać. – Chyba żartujesz! – Nie, wcale nie – powiedziałam cicho. – Nie mam w zwyczaju całować się z ludźmi, którzy nic dla mnie nie znaczą, Will. Powinieneś już o tym wiedzieć. – Chcesz… Zrywasz ze mną? – Skrzyżował ramiona na piersi. Czy z nim zrywałam? – Ja… Nie wiem. Nie myślałam o tym. To po prostu… to się wydarzyło i tyle. – Czy powinnam zostać z Willem? Czy było to w ogóle możliwe teraz, kiedy znałam już smak prawdziwego pożądania? – Nie. Nie rozstaniemy się, Lee. Nie zamierzam cię stracić z powodu jednorazowego głupiego błędu, mylnego osądu. Nie w chwili, gdy dotarliśmy tak daleko i tak wiele razem przeszliśmy. Jak myślisz, co Pey… – O nie, Will! – krzyknęłam, momentalnie rozwścieczona do granic. – Nie waż jej się w to mieszać. Jest w każdym aspekcie mojego życia. Codziennie noszę ją w moim sercu i nie masz prawa jej w to wplątywać. Peyton powiedziałaby mi, żebym była szczęśliwa i żebym zaryzykowała. I wiesz co? Chciałaby, żebyś ty także był szczęśliwy! – Jestem szczęśliwy! – Czy aby na pewno? – A ty nie jesteś? – Wpatrywał się we mnie natarczywie, jakby szukał czegoś w moich oczach. – Kocham cię, Will. Ale oboje wiemy aż za dobrze, że czegoś między nami brakuje. Traktujesz mnie, jakbym była z porcelany. Nawet gdy się kochamy, nie jesteś ani na chwilę w stanie przestać się martwić! Powiedz, kiedy ostatni raz miałeś prawdziwą frajdę z seksu? Bo na pewno nie za mojej kadencji. Nie, skoro cały czas musisz sprawdzać przy tym moje tętno i się powstrzymywać. – A więc to moja wina? – zaatakował mnie. – Całowałaś się z kimś innym, bo nie jestem dla ciebie dość dobry w łóżku? I to z moim partnerem lotów? Latam z nim każdego dnia, Lee-Lee! – Przestań mnie tak nazywać! – Zamknęłam oczy i skupiłam się na uspokojeniu skołatanego serca. A wszystko to przez jeden głupi pocałunek… Jeden pocałunek… który wywrócił mój świat do góry nogami. Pocałunek, który zmienił mnie w potwora, którego nienawidziłam i zniszczył kompletnie wizerunek mężczyzny, którego kochałam. Pocałunek, którego smak wciąż czułam i nie mogłam zmusić się, by tego żałować. Och, byłam skazana na wieczne potępienie – to było pewne jak amen w pacierzu. – Kocham cię, Will – powtórzyłam. – Zawsze cię kochałam. Zawsze mogłam na tobie polegać. Nie chciałam, wierz mi, żeby to się wydarzyło. – Chciałbym wiedzieć, co takiego wydarzyło się dokładnie. Przed oczami przemknęły mi obrazy ostatnich chwil. Jagger pochylony nade mną, pożerający mnie oczami… Uczucie jego ust pieszczących moje wargi w sposób, który napełniał mnie pożądaniem, całkiem jakby wbił we mnie igłę strzykawki. – Nie, nie chcesz tego. – Pozwoliłaś, żeby cię dotknął! – Ból w jego głosie był dla mnie nieopisaną udręką. – Pocałowałaś go! – Tak. – Zasłużyłam sobie na to. Zasłużyłam na wszystko, co mi zarzuci, na każdą karę… dopóki nie będzie mieszał w to Peyton. – Żałujesz tego? – Will… – Nie powinnam… nie mogłam go okłamać. – Czy. Żałujesz. Tego? – Brzmienie jego głosu zmroziło mnie do szpiku. Przygryzłam wargę, wciąż wrażliwą od pocałunków Jaggera… i – o zgrozo! – pomyślałam, że chcę

więcej. – Nie – wyszeptałam. W gardle Willa wezbrał okrzyk. – Kocham cię! Dbam o ciebie! Wiem, jak się o ciebie zatroszczyć! Dlaczego, Lee? Dlaczego?! Bo coś nie pozwalało mi odwrócić się od niego i odejść; przyciągał jakąś cząstkę mnie niczym magnes. – Nie wiem. Ale wiem, że gdybym kochała cię tak, jak powinnam, nie byłoby szans, żebym odwzajemniła ten pocałunek. – Podeszłam do niego. – Nie zasługuję na twoje wybaczenie ani nawet zrozumienie. To, co zrobiłam, było okropne i nie oczekuję, że to zrozumiesz ani że mnie rozgrzeszysz. Pogładził mnie po policzku. – A gdybym to zrobił? Gdybym powiedział „wybaczam ci” i zaczęlibyśmy wszystko od nowa? Cofnęłam się. – My… nie możemy. To nie powinno się wydarzyć, ale nie mogę cofnąć czasu. – Nie teraz, kiedy wiem, jak powinien smakować prawdziwy pocałunek. – Nie pozwolę ci odejść. Nie tak łatwo. Ludziom zdarzają się błędy… Ding-dong! – Przywieźli pizzę – szepnęłam. Coś tak normalnego, prozaicznego, podczas drugiego wstrząsu wywracającego moje życie do góry nogami. – Odbiorę. – Will minął mnie, wyjmując po drodze portfel, i otworzył drzwi. – Ile pła… Co ty, do cholery, tu robisz? – Powiedziała ci… Jagger! Wybiegłam na korytarz, ale Will blokował mi dostęp do drzwi. Na szczęście Jagger był od niego z dziesięć centymetrów wyższy, więc bez trudu dostrzegł mnie znad głowy Willa. – Twój zegarek – powiedział. – Wiem, że lubisz go nosić. – Podniósł nieszczęsną zgubę. Will wyrwał mu go z ręki i obejrzał się na mnie, mrużąc oczy. – Zdjęłaś go? Co ci strzeliło do głowy? Podniosłam wyżej głowę. – Cóż, chciałam doświadczyć czegoś, nie słysząc jego ciągłych przypomnień, że nie powinnam tego robić. Will złapał mnie za rękę i szybko zapiął mi go na nadgarstku, nie siląc się nawet na delikatność. – To lekkomyślność! – Odwrócił się do Jaggera i pchnął go w pierś oburącz. – To przez ciebie zachowuje się lekkomyślnie! Nie masz pojęcia o jej potrzebach, ty samolubny dupku! – Wyszedł za Jaggerem na ganek. – Will! – Przepchnęłam się obok niego. – Nie! Za późno. Jagger zdążył spojrzeć mi jeszcze w oczy, gdy pięść Willa uderzyła go w szczękę z przyprawiającym o mdłości dźwiękiem, tak bardzo innym od odgłosów z filmów. Jaggerowi odskoczyła głowa, ale wydawało się, że zupełnie nie przejął się ciosem. Wytarł kciukiem kroplę krwi z rozciętej wargi i poruszył szczęką. – Zasłużyłem sobie na to za całowanie twojej dziewczyny, ale następny ci się nie upiecze. Will rozmasował dłoń. – Załatwię cię. – Will, proszę… – Naprawdę go bronisz? – Will obejrzał się na mnie przez ramię, a Jagger spojrzał tylko na mnie, a potem zacisnął szczęki i pokręcił głową, przenosząc wzrok na Willa. – To nie jej wina, Carter. Tylko moja. – Ona twierdzi co innego. Jagger otworzył szerzej oczy i spojrzał na mnie. Ramiona mu stężały, zwinął opuszczone po bokach

dłonie w pięści, aż wreszcie odwrócił ode mnie wzrok. – Biorę całą odpowiedzialność na siebie. – Ha! Gdybyś tylko wiedział, co znaczy odpowiedzialność za nią! Jesteś najbardziej egoistycznym, aroganckim dupkiem, jakiego w życiu spotkałem! – Może i tak. Ale to wcale nie znaczy, że nie mógłbym być z kimś… – Spojrzał na mnie. – Być z robą, Paisley. Moje serce podskoczyło, wywinęło salto i opadło mi na wysokość żołądka. Chciał ode mnie więcej niż tylko ten pocałunek. Will wziął znów zamach, ale Jagger odstąpił na bok i mój chłopak zatoczył się tylko, gdy jego cios trafił w próżnię. – Nie chcę cię skrzywdzić, Carter, ale drugi raz mnie nie uderzysz. – Aaaaaaa! – krzyknął Will, zamierzając się jeszcze raz na Jaggera; jego cios trafił przeciwnika w brzuch i obaj wpadli do domu, przewracając przy tym stół w korytarzu. Potrzaskany, prześliznął się po podłodze, podczas gdy Jagger wykorzystał ciężar ciała i przygwoździł Willa do ściany. – Niech cię szlag, uspokój się! – zawołał Jagger. Serce waliło mi jak młotem i zamachałam dłonią przed sobą, zastanawiając się gorączkowo czy mogę ich jakoś rozdzielić, nim zrobią sobie nawzajem krzywdę. – Przestańcie! – W głowie zaczęło mi się kręcić i miałam problem z zaczerpnięciem tchu. – Nie! – wrzasnął Will. – Tym razem nie wygrasz. Nie dostaniesz jej! – Zamachnął się jeszcze raz, a przygotowany na cios Jagger usunął się… Pięść Willa wybiła dziurę w mojej ścianie. – Cholera! – Wyjął rękę z otworu, odwrócił się i znów zaatakował Bip! Bip! Bip! Will zatrzymał się tuż przed Jaggerem i obejrzał na mnie, spanikowany. – Oddychaj głęboko, Lee… Wyłączyłam alarm, przymknęłam oczy i spróbowałam oddychać wolniej, zaczerpując głęboko tchu, by zwolnić kołatanie serca. – Nic mi… nie jest – wykrztusiłam. Trzy oddechy później łomot serca ustał, a zawroty głowy zelżały. – Naprawdę, już w porządku. – „W porządku” to ostatnie słowa, jakich bym użył. Nic nie jest w porządku… ani ty, ani ja, a on – wskazał palcem Jaggera, który podszedł w międzyczasie do mnie – jest najbardziej popieprzonym towarzystwem, jakie mogłaś sobie wybrać. – Wszedł do salonu i sądząc po odgłosach, zaczął zbierać swoje rzeczy. Nie mogłam się zmusić, by spojrzeć na Jaggera. Nie chciałam widzieć tych oczu ani myśleć o tym, co się wydarzyło. Chciałam trwać w błogiej nieświadomości, zignorować fakt, że moje życie właśnie runęło w gruzy. Grawitacja przestała istnieć, jednak ja nie spadałam – trwałam zawieszona w miejscu, w którym prawa fizyki nie działały. Byłam… zagubiona. Jagger wyciągnął rękę i ścisnął pokrzepiająco moją dłoń, a tymczasem Will minął nas, nie zaszczycając nawet jednym spojrzeniem, z plecakiem na ramieniu. – Nie odpuszczę tak łatwo, Lee. Będę przy tobie, kiedy on wszystko spieprzy i zostawi cię ze złamanym sercem. – Wyszedł, nie zamykając drzwi i zabierając ze sobą ostatni rok mojego życia. – Paisley? – spytał cicho Jagger, ale wciąż nie mogłam się zmusić, by spojrzeć mu w oczy. – Mówiłem poważnie. Zapomnij wszystko, co powiedziałem o rozpraszaniu. Chcę być z tobą. – Po prostu wyjdź, Jagger, proszę… – Cofnęłam się, oswabadzając dłoń z jego uścisku. – Nie chcę cię zostawiać samej… Gapiłam się na resztki mojego stolika. – Daj mi trochę czasu. – Spojrzałam w lustro i zobaczyłam jego odbicie. Nasze spojrzenia się spotkały i między nami przemknęła elektryczna iskra, jak zawsze – jakby łączyła nas jakaś niewidzialna więź… za

którą zapłaciłam właśnie tym, co miałam za swoją przyszłość. – Masz jeden dzień. Tyle zdołam wytrzymać. Wrócę za dwadzieścia cztery godziny. – I tyle go widziałam.

Rozdział 15 JAGGER Istnieją rzeczy większe, ważniejsze od nas. Przykro mi, że jeszcze się z taką nie spotkałeś, ale ja – tak.

Zostały trzy minuty do pełnych dwudziestu czterech godzin. Bogu dzięki, że była sobota i nie musiałem sobie zawracać głowy Carterem. To dopiero będzie jazda, jak w poniedziałek przyjdzie nam latać razem. Przespałem tylko dwie godziny – więcej nie zdołałem. Za każdym razem, gdy zamykałem oczy, widziałem jej ciało pod sobą, prężące się; jej usta spragnione moich ust. Czułem jej dłonie wczepione w moje włosy, smak jej warg. Jeden pieprzony pocałunek i stałem się uzależniony. Byłem też pieprzonym dupkiem, który zniszczył jej związek. Co z tego, że to nie był dla niej odpowiedni facet, skoro wszystko skończyło się tak nieelegancko? O ile w ogóle skończyło… Odsunąłem od siebie tę myśl, nim jeszcze zdołała sformułować się na dobre w mojej głowie. Nie mogła do niego wrócić – nie po tym, jak jej ciało zareagowało na mnie… na nas. A co, jeśli tylko ci się wydaje? Jeśli tylko ty to czujesz? – spytałem sam siebie i zaraz głośno sobie odpowiedziałem: – Zamknij się. – Super, gadałem do siebie; niedługo pewnie zeświruję. Liczby na tablicy rozdzielczej Lucy zmieniły się; wysiadłem i ruszyłem do frontowych drzwi z peonią w dłoni. Żołądek skręcał mi się z nerwów, a gdy wciskałem dzwonek, dłonie miałem wilgotne. – Chwileczkę! – dobiegł zza drzwi stłumiony głos Morgan. Tylko nie rzygaj… Dotarcie do drzwi zajęło jej całą wieczność. Brązowe włosy miała zebrane na czubku głowy w niechlujny kok, a oczy zaczerwienione. – Wyglądasz paskudnie – powiedziałem, nim jeszcze zdążyłem pomyśleć, co wygaduję. Rany, stary! – Przepraszam – dodałem pospiesznie. – To znaczy, chciałem powiedzieć, wyglądasz, jakby przydałoby ci się kilka godzin porządnego snu. – Prawdziwy z ciebie dżentelmen – mruknęła, przeciągając zgłoski, i podniosła wysoko brwi. – Lee nie ma. Obejrzałem się, sprawdzając, czy mi się nie przywidziało. – Ale przecież jej samochód stoi na podjeździe? Morgan zerknęła mi za ramię. – Tak. Pojechała na weekend do Birmingham. – A co ona, do jasnej i nagłej, robi w Birmingham? – Leczy serce. Żołądek skręcił mi się w ciasny supeł. – Sama?

Morgan pokręciła głową i poczułem się, jakbym lada chwila miał się rozpaść na milion kawałków. – Nie, ale nie jest z Willem – dodała chwilę później. – Jest ze swoją matką. – Och, Bogu dzięki! Chcesz mnie zabić? Zdjęła okulary i spojrzała na mnie, mrużąc oczy. – Zabić? Ciebie? Wiesz, całkiem możliwe, że jesteś w tej chwili największym gnojem, jakiego ta ziemia nosiła. Jasne, ciacho z ciebie, a ona była stracona dla świata w chwili, kiedy zjawiłeś się wtedy na plaży. I bez dwóch zdań ocaliłeś ją wtedy, ale przy okazji zniszczyłeś jej cały świat, i to w sposób, o którym nie masz pojęcia. Więc owszem, jako jej najlepsza przyjaciółka mam pełne prawo ci dokopać. A niech mnie, umiała zadawać celne ciosy. – Nie planowałem tego. To znaczy… fakt, myślałem o tym dość często, odkąd wyciągnąłem ją z wody, ale szanowałem to, że jest w związku. Ale wtedy dowiedziałem się, że to Carter i nie mogłem o nią nie zawalczyć. Nie, gdy każda pieprzona komórka w moim ciele krzyczy, że ona powinna być moja! – Po prostu… – westchnęła. – Cóż… Daj mi to. – Sięgnęła po peonię. – Przekażę jej. – Wzięła ode mnie kwiat i przesunęła swoją torbę z przejścia, a potem zamknęła drzwi i odwróciła się do mnie. – Słuchaj, oboje wiemy, że oni do siebie kompletnie nie pasowali, ale to nie znaczy, że o tym wiedzieli. Jeszcze wczoraj rano ona wyszłaby za niego bez zastanowienia, gdyby się jej oświadczył, a ty… jednym gestem skasowałeś jej całą przyszłość. Przyszłość, jaką znała. – Pocałunkiem. – Samym swoim istnieniem. Lee nie jest typową… – Nie musisz mi tego mówić. Jest wyjątkowa. – Zamknij się i słuchaj. – Dźgnęła mnie palcem w pierś. – Ona nie dopuszcza do siebie łatwo ludzi, i aż do teraz nie musiała. Ma mnie, znającą właściwie wszystkie jej sprawy, i Willa, z którym dorastała. Willa… który traktuje ją jak dziecko, ale to naprawdę świetny facet, który dba o to, by miała wszystko, czego jej trzeba. A ty jej to zabrałeś. Całkiem jakbym i tak nie czuł się już jak gówno. Cóż, tak naprawdę jakaś część mnie miała ochotę skakać do góry z radości, że miałem jednak jakąś szansę, ale ten drugi ja? Ostatni palant. – Więc lepiej daj spokój, bo ona nie potrzebuje takiego lekkoducha jak ty. Potrzebuje silnego mężczyzny, który będzie potrafił zadbać o siebie i o nią. Zaraz, zaraz, czyżbym coś przegapił? Jeśli miałem coś takiego usłyszeć, to raczej z ust Paisley. W tej chwili poczułem przypływ determinacji, przepełniającej mnie od stóp do głów. Czułem się silny, gotowy, zdecydowany. – Pozwól, że ja będę się o nią troszczył. Stać mnie na więcej niż ci się zdaje. Minęła mnie i ruszyła do swojego samochodu. – To szybka decyzja, Jagger. Przemyśl to, ale jeśli będziesz miał jakiekolwiek obawy, że to cię może przerosnąć… nie waż się tu przyjeżdżać. Będzie jej lepiej bez ciebie. – Nie pożegnała się nawet; po prostu wrzuciła torbę do bagażnika i odjechała. Zatliła się we mnie iskierka nadziei. Najbardziej na świecie nienawidziłem bycia lekceważonym, niedocenianym. Mogłem tego dokonać. Mogłem być z Paisley, troszczyć się o nią. W szkole lotniczej nie było łatwo, ale dzięki ocenom plasowałem się na samym szczycie listy najlepszych pilotów. Wiedziałem, że nie będzie mnie rozpraszała w nauce – wręcz przeciwnie, będzie dla mnie motywacją. Rozległy się dźwięki Dropkick Murphys i wyjąłem telefon, wstrzymując oddech. Niestety, na widok kierunkowego z Seattle cała nadzieja, że to Paisley, prysła. – Jagger, słucham. – Pan Bateman? – Damski głos w słuchawce zwiastował złe wieści. – Tak? – Dzwonię w związku z Anną… – Tak? – W żołądku uformowała mi się lodowa kula i oparłem czoło o chłodną karoserię defendera.

– Przykro mi, proszę pana, ale dzwonię, żeby poinformować, że tego ranka wyszła. Nie ma jej. O nie, nie znowu… – Minęły dwa tygodnie! Co to znaczy, że nie możecie jej znaleźć? – krzyknąłem, sfrustrowany, do telefonu. Parę głów w bibliotecznym korytarzu odwróciło się w moją stronę, więc ściszyłem głos. – Za co wam płacę? – Wygląda na to, że tym razem naprawdę nie chce dać się odnaleźć. – Gówno mnie obchodzi, czego ona chce! Sprawdźcie jej karty kredytowe, konto bankowe i rozmowy telefoniczne ze wszystkimi byłymi facetami! – Sama myśl o tym, że jest teraz z którymś z nich, napełniała mnie obrzydzeniem. Dlaczego, do jasnej cholery, nie zadzwoniła? Zawsze do mnie dzwoniła. – Już to zrobiłem – warknął Paul. – Zajmuję się tym szósty rok, Jag. Zamknij się więc i zaufaj mi. Chyba że chcesz wynająć innego prywatnego detektywa. – Wiesz, że tylko tobie ufam. Po prostu… po prostu znajdź ją, do cholery. – Zakończyłem rozmowę i zignorowałem zdumione spojrzenia gości za moimi plecami, przechodząc przez drzwi. Zdjąłem czapkę i schowałem gniew do odpowiedniej przegródki, jakby należał do kogoś innego – bo tak właściwie było. – Witaj, Alice. Starszawa bibliotekarka uśmiechnęła się do mnie. – A witam, witam, poruczniku Bateman. Tęskniliśmy za panem! – Ja także się stęskniłem. Muszę poskręcać w domu trochę mebli i zorientowałem się, że zostawiłem tu torbę z narzędziami. – Tego wieczoru, kiedy pocałowałem Paisley… – Zapraszam w takim razie… śmiało, możesz po nią pójść. – Dziękuję, Alice. – Wbiegłem po schodkach po dwa naraz i skierowałem kroki do magazynku. Boksy do nauki były prawie wszystkie puste, a drzwi na zaplecze – otwarte na oścież. Moja torba wciąż leżała na stole. Zabrałem ją i rozejrzałem się z dumą po pokoiku. Udało nam się – zmieniliśmy ten chaos w coś pożytecznego, naprawdę. Książki stały poukładane równiutko na półkach – bez wątpienia dzieło Paisley. Paisley, która wparadowała właśnie do pokoju tanecznym krokiem, podśpiewując: Don’t you, forget about me… Wszystkie mięśnie w moim ciele stężały. Trzymając naręcze książek, zamknęła kopniakiem drzwi, nie przestając podśpiewywać. W uszach miała słuchawki; minęła mnie, odwrócona do mnie plecami. Próbowała być ostrożna, ale tomy wypadły jej z rąk wprost na blat stojącego na środku stołu. Gdy poruszała biodrami w takt muzyki, obcisłe dżinsy opinały się kusząco na jej tyłeczku; zielony sweterek był o ton ciemniejszy od barwy jej oczu. W końcu. Po dwóch tygodniach poczułem, jakbym wreszcie mógł oddychać. Pokaźna dawka czystego tlenu uderzyła mi do głowy i przez kilka sekund przyglądałem się jej, udając sam przed sobą, że cieszy się, że tu jestem… że w ogóle chce mnie widzieć. Jej milczenie od tamtego pamiętnego wieczoru mówiło samo za siebie. – Will you… O mój Boże! – krzyknęła, gdy wreszcie dostrzegła mnie, jak się na nią gapię. Pociągnęła za kabel, wyszarpując z uszu słuchawki. – Jagger! Jak długo tu jesteś? Uśmiechnąłem się szeroko; nie posiadałem się z radości, że znów ją widzę. – Dość długo, żeby zgadywać, że oglądałaś Klub winowajców . Zarumieniła się. – Może zrobiłam sobie maraton filmów z Johnem Hughesem w zeszłym tygodniu? – Na to wygląda. Założyła sobie włosy za uszy i dłonie aż zaswędziały mnie, żeby przeczesać te miękkie pasma palcami. – No to… – wymamrotała, opierając się o stół, ten sam stół, na którym ją całowałem. – No… – Próbowałem z całych sił myśleć o czymś innym niż o jej jękach, kiedy gładziłem jej podniebienie swoim językiem. Rany, jeszcze gorzej. Teraz mogłem myśleć już tylko o tym. [4]

– Dzięki za kwiaty – powiedziała cicho. Przesunąłem językiem po zębach, ale nie miałem kolczyka, bo byłem w mundurze, więc ten gest nie uspokoił mnie tak jak zwykle. – Mówisz o tych, które zostawiam na twoim progu każdego dnia? Wytrzymała moje spojrzenie. – O tych samych. Są piękne. – Tak jak ty. – Jagger… – Nie, Paisley. Proszę. Zrozumiałem wiadomość. Naprawdę nie potrzeba mi potwierdzenia. Nie było cię, chociaż się umawialiśmy… jasne, kumam, ale, psiakrew, zdołałem w cywilizowany sposób dogadać się z Carterem, a ty nie chcesz mnie widzieć? Nie, żeby to było miłe, ale ustaliliśmy między sobą, że prywatne żale zostawiamy poza śmigłowcem. Żaden z nas nie może sobie pozwolić na gorsze wyniki tylko dlatego, że nie potrafimy zachować się jak dorośli. – Nie było mnie przez większość czasu. – Byłaś w Birmingham? – Podniosła wysoko brwi. – Morgan mi powiedziała. – Naprawdę? – Potarła palcami okolice mostka… wiedziałem już, że to był jej nerwowy tik. – Ta-ak. Powiedziała, że leczysz w towarzystwie mamy złamane serce czy coś. – Zmiąłem w rękach czapkę. – Nie chciałem psuć twojego związku ani cię zranić. To po prostu… wydarzyło się i tyle. Przysięgam, że nie zaplanowałem tego. Nie, żebym o tym nie myślał, bo odkąd cię spotkałem, mam wrażenie, że nie myślę o niczym innym, kiedy jesteś obok, ale tamtego wieczoru… – Nie – poprosiła cicho, zamykając oczy. – Tamtego wieczoru… To nie powinno się wydarzyć. – Zgarbiła się lekko. – To, co zrobiłam… odwzajemnienie pocałunku… było złe. Cholera. Każde jej słowo raniło mnie bardziej niż poprzednie. – I to nie dlatego, że tego nie chciałam; oboje chyba wiemy, że między nami… jest coś. Ale ja… nigdy nikogo nie zdradziłam. Nienawidzę się za to, co zrobiłam Willowi, podczas gdy on robił wszystko, by się o mnie troszczyć. – Rozumiem. – Postawiłem torbę z narzędziami na stole. – Nie, nie rozumiesz. Nie możesz tego zrozumieć. Może pewnego dnia dowiesz się, co on dla mnie zrobił. – Ukryła twarz w dłoniach. Delikatnie je od niej oderwałem. – Nie obwiniaj się o to, proszę. To ja cię pocałowałem. Nasze spojrzenia spotkały się i znowu do tego doszło – elektryczna iskra zrodzona w moim sercu przemknęła do moich lędźwi, aby porazić mi duszę. – Ja też cię pragnęłam. Wiedziałam przez cały ten czas, kiedy byliśmy przyjaciółmi, że to niebezpieczne, co do ciebie czuję. Że mnie przyciągałeś jak magnes. Mój żołądek fiknął nerwowego koziołka. – Przyciągałem? – Nie bądź głupi, Jagger. Oczywiście, że nadal mnie pociągasz. Jesteś… – przesunęła wzrokiem po moim ciele, od stóp do głów – …sam wiesz. Każda kobieta, która ma oczy, musi na ciebie lecieć. Kącik moich ust drgnął. – Mnie jednak obchodzi tylko jedna para oczu… których właścicielka najwyraźniej nie chce mnie znać. Staliśmy tak w milczeniu przez jakiś czas, obserwując nawzajem swoje reakcje, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. – Nie mogę z tobą być. Szlag by to. To bolało. Gdybym nie trzymał jej za ręce, zgiąłbym się w pół. Zamiast tego przesunąłem kciukami po miękkim wnętrzu jej dłoni.

– Dlaczego? Cofnęła dłonie, całkiem jakby dopiero do niej dotarło, że je trzymam. – Nie masz pojęcia, w co się ze mną wpakowałeś. Nie jestem… – Zaczęła się bawić zegarkiem, przesuwając go po nadgarstku. – Jagger, nie jestem dobrą partią dla ciebie. – Niełatwo ze mną wytrzymać – uśmiechnąłem się z przymusem. – W tym przystojnym, pokrytym tajemniczymi tatuażami ciele kryje się ktoś, kto nie ufa nikomu za grosz. Ty także nie wiesz o mnie wielu rzeczy. Powiedziałbym, że pasujemy do siebie. – Jako przyjaciele. – Skoro tylko tego chcesz… – Proszę, powiedz mi, że się mylę… Proszę…! Złapała się brzegu blatu. – To wszystko, co mogę ci zaoferować. Jezu. Zacisnąłem szczęki i skinąłem głową – nie dlatego, że godziłem się z tym, ale dlatego, że to był jedyny ruch, do którego byłem w tym momencie zdolny. Nie mogłem otworzyć ust, bo wiedziałem, że zdołam z nich wydobyć tylko błagania – a nie miałem zamiaru błagać o nic kobiety, która podjęła już decyzję. Przekonałem się o tym, że nie warto, już dawno temu. Wziąłem torbę i wyszedłem tak szybko, jak zdołałem, ignorując ją, gdy zawołała mnie po imieniu smutnym szeptem. Co to wszystko miało, do cholery, znaczyć? Postawiłem się ojcu, sam stałem się panem własnego losu, a jednak uciekałem – i to dosłownie – od tej filigranowej, najsłodszej na świecie blondyneczki o gołębim sercu. Wrzuciłem torbę do wozu i zadzwoniłem do Josha. – Co tam? – spytał. – Siłownia. Cisza, przerywana tylko oddechami. – Zgarnę Mastersa i spotkamy się na miejscu. – W porządku. – Jagger, nie rozwal niczego, dopóki tam nie dotrzemy, dobra? – Ta-a. – Rozłączyłem się i z rozmysłem wsunąłem telefon do uchwytu na kubek, żeby nie cisnąć go za okno. Podróż była krótka, a głośny rock z rozkręconych na cały regulator głośników nie stłumił ani trochę wrzącego we mnie gniewu. Zaparkowałem Lucy, wyjąłem z bagażnika torbę z ciuchami na siłownię, którą woziłem „na wszelki wypadek” i ruszyłem do budynku. Gdy sznurowałem buty, gotów na wycisk, do szatni wszedł Josh, a za nim Masters. Obaj byli już w sportowych strojach. – Gotów? – spytał Josh. Nie musiałem nic mówić. Poszliśmy w stronę worka, a Masters wybrał ciężary. Nie bez powodu miał taką posturę. Josh przytrzymał worek, a gdy owinąłem dłonie, uderzyłem w niego. Cios za ciosem, wibracje przeszywały moje ramiona, uwalniając nagromadzone w moim ciele frustrację i ból. Po paru minutach serce waliło mi jak młotem, napięcie w piersi zelżało, a ciosy stały się wolniejsze. – Czy to ma coś wspólnego z peoniami w twoim samochodzie? Kolejne uderzenie. – Ona chce, żebyśmy się przyjaźnili. Nie chce nic więcej poza przyjaźnią. – Każde słowo punktowałem ciosem w worek. – Przyjaciele tak nie całują. – Ups! – Odczekał jeszcze parę uderzeń. – Co zamierzasz zrobić? Przerwałem spuszczanie workowi treningowemu łomotu; pierś falowała mi gwałtownie. – A co, do cholery, mogę zrobić? Mam ją błagać?

– Tak. Parsknąłem kpiąco. – Jasne. Więc twoim zdaniem mam się poniżyć, żeby z pokorą znieść kolejnego kosza. Nie ma bata, stary. – W takim razie nie zasługujesz na nią. Uderzyłem worek mocniej, wkładając w cios całą siłę. Josh aż się zatoczył i poleciał, pchnięty impetem zderzenia, na matę. Psiakość. Nim zdążyłem go przeprosić, wstał i znów przytrzymał mi worek, ignorując kompletnie fakt, że właśnie go nim znokautowałem. – A ty byś błagał? Serio? Poniżyłbyś się i błagał? – Czy naprawdę nie widzisz, przez jakie gówno przebrnąłem, żeby być z Ember? – Spojrzał na mnie, jakby patrzył na idiotę. Cóż, nie mogłem odmówić mu racji. – Jag, o najlepsze rzeczy zawsze warto błagać, warto się dla nich poniżać i płaszczyć; podawać serce jak na tacy. Zaśmiałem się gorzko. – Właściwie to nie wiem sam, dlaczego jestem taki wściekły. Chyba dobrze się stało. Przecież sam tego chciałem, prawda? Co ja jej mogę dać? – Otarłem pot z czoła. – Nie mam serca, które mógłbym podać na tacy. – Pieprzysz. Cierpisz? Boisz się, że mówiła poważnie? Że nie zdołasz jej przekonać? To tego powinieneś się trzymać. Gniewem nic nie wskórasz. – Uśmiechnął się szeroko. – A poza tym dobrze pamiętam, jak ktoś kupił mi ochraniacze na kolana i powiedział, żebym odczekał cierpliwie i dał Ember tak dużo czasu, ile będzie potrzebowała, żeby się ogarnąć. Uderzyłem znów w worek, tym razem skupiając się na technice, nie na ślepej wściekłości. – Ta-a. Cóż, wszyscy oprócz ciebie widzieli, jak na ciebie patrzy i dostrzegali, jak was do siebie nawzajem ciągnie. Ale nie wszyscy mają tak dobrze jak wy. Josh zabrał worek z mojego zasięgu, skutecznie uniemożliwiając mi boksowanie i odczekał, aż na niego spojrzę. – Nie bądź idiotą. Pół sekundy zabrało mi wyczucie, że między wami iskrzy… wtedy, w bibliotece. Nie mówiąc już o tym, co się działo na lodowisku czy w barze… gdziekolwiek. Posłuchaj więc własnej rady. Weź się w garść i odczekaj cierpliwie, dając Paisley tak dużo czasu, jak będzie potrzebowała, żeby się ogarnąć. Nie błagaj jej; przekonaj ją. To nie Anna, Jag. Nie ucieknie od ciebie. Równie dobrze mógłby mnie zdzielić między oczy. Zamrugałem. Nie przeszło mi wcześniej przez myśl, żeby porównywać te dwie kobiety, ale to wszystko, przez co przeszedłem z Anną… fakt, przekładałem te uczucia na Paisley. – Skończyłyście już, laski? – spytał Grayson, podchodząc do nas. – Pomachałbym trochę łapami. – Nie krępuj się. Ja muszę poszukać pewnych nakolanników. – Zszedłem z maty, czując się, jakbym zostawił na niej ze dwadzieścia kilo. Teraz musiałem tylko przekonać Morgan, żeby mi pomogła.

Rozdział 16 PAISLEY 9. Świętować dwudzieste pierwsze urodziny.

W tym tygodniu tradycyjne śniadanie u rodziców zmieniło się w sobotnią kolację, jako że przez większość tygodnia tata był na delegacji w Waszyngtonie. Problem z kolacjami był taki, że nie miały zdefiniowanego czasu trwania. Ze śniadaniem było łatwiej: krótkie „cześć, muszę lecieć na zajęcia” i mogłam dać nogę. Z kolacją? Dużo trudniej. Przetarłam ostatni talerz i włożyłam do zmywarki. – To już wszystko. – Obiecywał, że dziś wróci przed szóstą! – utyskiwała pod nosem mama. – Och, zresztą nic się właściwie nie stało. Oboje wiemy, że przyjechałby, gdyby tylko mógł. Właściwie to nie jestem zła. Nie naprawdę. To nie były moje pierwsze urodziny bez niego – i raczej nie miały być ostatnimi. Na szczęście byłam już dość dorosła, żeby rozumieć, że są sprawy ważne i ważniejsze. – Może zabiorę cię do kina czy coś? Stłumiłam cisnący mi się na usta uśmiech. Mama niczego na świecie nie nienawidziła bardziej niż chodzenia do kina. Unikała tego od chwili, gdy pierwszy raz wdepnęła w kałużę rozlanego napoju. – Nie, mamo, nie trzeba. Tak jest dobrze. Uśmiechnęła się do mnie łagodnie. – Dobrze cię znowu widzieć. Mój telefon komórkowy zapiszczał sygnałem nowej wiadomości; wytarłam ręce w ściereczkę, a gdy odblokowałam telefon, na ekranie wyświetliło się imię Jaggera. „Ptaszki ćwierkają, że dziś Twoje urodziny!” Przygryzłam dolną wargę, żeby nie pisnąć z zachwytu. Przyjaciele! Znów się przyjaźniliśmy! Taka była moja propozycja – i najwyraźniej zamierzał na to przystać. Nie miało znaczenia, że chciałam czegoś więcej – to tylko zraniłoby go i rozpraszało, a ja nie mogłam na to pozwolić. „Na to wygląda” – odpisałam. Jagger: „Masz ochotę naprawdę poczuć, że to Twoje 21 urodziny?” Ja: „A dlaczego sądzisz, że nie bawię się właśnie na jakiejś wystrzałowej imprezie?” Jagger: „Bo mnie nie zaprosiłaś, więc to nie może być dobra impreza”. – Dlaczego się tak uśmiechasz? – Mama powiesiła fartuch i przyjrzała mi się taksującym wzrokiem. Cholera. – Odpisuję przyjacielowi. – Aha. Zignorowałam ton jej głosu. Wiedziała, że między mną i Willem coś się popsuło, ale nie powiedziałam jej, że zerwaliśmy. Ponieważ spędziłyśmy w Birmingham ponad tydzień na planowanych i przekładanych badaniach, odpuściła mi nieco – a przynajmniej miało tak być, dopóki nie dostanę wyników. Wówczas

zostaną mi sto czterdzieści trzy dni – i zamierzałam w pełni wykorzystać każdy z nich. Na szczęście mogłam uczestniczyć w zajęciach za pośrednictwem telekonferencji, inaczej moje wyniki w nauce spadłyby na łeb, na szyję. Ja: „Może właśnie świetnie się bawię?” Jagger: „Ta-a, słyszałem, że Twoja mama wie, jak wyprawiać szalone imprezy”. Ja: „Skąd wiesz?” Psy zaszczekały ułamek sekundy przed tym, jak zabrzmiał dzwonek do drzwi. – Chyba to żarty… – wymamrotałam. Mama posłała mi pytające spojrzenie, gdy ruszyłam, żeby otworzyć. – Spodziewasz się kogoś? Chyba najwyższy czas, żeby Will się zjawił… – Nie, mamo… Zdążyłam wejść do korytarza, gdy otworzyła drzwi. – Och, witaj, Morgan. Miło cię widzieć. Zaraz, zaraz. Co takiego? – Morgan? – Miałam nadzieję, że w moim głosie nie było słychać rozczarowania, które czułam. – Jesteś! Chodź, jubilatko! – Wyciągnęła mnie za drzwi, ledwie zdołałam złapać torbę ze stołu w korytarzu. – Mnie również było miło, pani Donovan. – Do zobaczenia, kochanie. Lee! – Tak, wezmę lekarstwa! – zawołałam ze śmiechem, próbując nie zabić się o własne nogi, gdy Morgan ciągnęła mnie po schodach. – Morgan, co ty, na Boga, wyprawiasz? – Obeszłyśmy frontowy ganek, a gdy dotarłyśmy do podjazdu, zaczerpnęłam gwałtownie tchu. Lucy. Jagger! Opierał się o żółtą karoserię w założonej daszkiem do tyłu czapeczce, w dżinsach, które miałam przemożną ochotę z niego zerwać, i obcisłej koszulce Dropkick Murphys. Tylko przyjaźń! Nie, chyba nie powinnam próbować polizać go po brzuchu, żeby sprawdzić, czy smakował tak dobrze, jak wyglądał. Gdy się uśmiechnął, natychmiast przypomniałam sobie, jak to było czuć na ustach jego palące wargi; sposób, w jaki szeptał moje imię… Przełknęłam ślinę i powtórzyłam sobie w myśli moją mantrę o „tylko przyjaźń”. – Jagger? – Wskakuj, urodzinowa Ptaszyno! Morgan wyprzedziła mnie i otworzyła tylne drzwi, za którymi zobaczyłam usadowionego na fotelu Mastersa. – Dokąd jedziemy? – A czy na twojej liście są jakieś niezwykłe podróże? – Nie jestem hobbitem. Odepchnął się od wozu i podszedł do mnie. Tylko parę centymetrów dzieliło mój policzek od jego dłoni, nim przemyślał gest i ją opuścił. – Cóż, a co byś powiedziała, gdybyśmy się umówili, że będziesz mogła odhaczyć na swojej liście jedną pozycję, jeśli wsiądziesz? Jeśli okaże się, że nie ma na niej tego, co zaplanowałem, będziesz mogła wybrać coś innego i to odfajkujemy. – Przyjaciele? – Chciałam mieć pewność, że gramy fair. – Pieprzone nakolanniki – wymamrotał pod nosem, przymykając na chwilę oczy. – Co takiego? – Pewnie. Wziąłem nawet Mastersa i Morgan w charakterze przyzwoitek. – Nie jestem ubrana odpowiednio na żadne wyjście… – Spojrzałam po sobie, na prostą koszulkę, szal i baleriny. – Wyglądasz oszałamiająco. A teraz wskakuj do wozu. Wskoczyłam.

Niemal dwie godziny później ochroniarz uśmiechnął się do mnie i życząc „wszystkiego najlepszego z okazji urodzin”, zapiął mi na nadgarstku opaskę. Uśmiechnęłam się promiennie i pochwaliłam nią Morgan, która przewróciła tylko oczami. – Nie świruj, Paisley Lynn. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że kupiłeś nam bilety! Support właśnie wchodził na scenę, gdy Jagger poprowadził nas przez niewielką salę w Panama City. Dropkick Murphys! Niesamowite! – Kiedy zobaczyłem, że grają, nie mogłem przepuścić okazji. – Kupiliśmy napoje na stoisku w holu, a potem zeszliśmy po schodach i ruszyliśmy pod scenę. – Na pewno tylko woda? – Ta-ak, tylko woda. – Alkohol był jedną z rzeczy, na które nie mogłam sobie pozwolić i trochę mnie to wkurzało. Jaki był pożytek z pełnoletniości, skoro wchodząc w nią nie mogłam nawet pozwolić sobie na drinka? – Trzeźwość w dniu dwudziestych pierwszych urodzin. To jak przestępstwo! – Lubię łamać stereotypy – odparłam, podchodząc bliżej do sceny. – Gdzie mamy miejsca? Już je minęliśmy? Jagger prowadził mnie, dopóki nie dotarliśmy do pierwszego rzędu. – O, nie! Nie mów! – Podskoczyłam i zarzuciłam mu ręce na szyję. – Dziękuję! Otoczył mnie ramionami. – Dla jubilatki tylko to, co najlepsze. – Musnął moje ucho, nim się cofnęłam. Gdy zespół wszedł na scenę, zajęliśmy nasze miejsca i dosłownie odpłynęłam w chwili, gdy zaczęli grać. Zatraciłam się bez reszty – istniałam tylko ja, muzyka i siedzący obok mnie Jagger. Śpiewałam każdą piosenkę, dopóki nie ochrypłam; energia, jaką niósł ze sobą każdy wers, uskrzydlała mnie i niosła wyżej i wyżej, dopóki nie poczułam się niezwyciężona. Było tak idealnie… i nagle się skończyło. Jagger wziął mnie za rękę i poprowadził w stronę wyjścia. Gdy przepchnęliśmy się przez najgorszy tłum, puścił moją dłoń, a ja zmarszczyłam czoło, zawstydzona własnym rozczarowaniem. – I jak? – Otworzył mi drzwi Lucy. – To było… niesamowite! – Mięśnie szczęki bolały mnie od uśmiechania się. – Najlepsze urodziny, jakie miałam! Dziękuję! – Gotowa na podróż do domu? Byłam nabuzowana energią. – A czy jest tu jakieś miejsce, w którym moglibyśmy potańczyć? – Tak, Lee? – spytała Morgan. – Potańczyć? Serio? – W pobliżu jest klub La Vela – podsunął Jagger. – Legendarne miejsce. – I to tak poważnie legendarne – dodał Masters. – To moje urodziny! – powiedziałam błagalnym tonem do Morgan. – Czy prosiłam cię kiedyś, żebyśmy gdzieś wyszły? Pokręciła głową i wzięła mnie na bok. – Nie, ale czy jesteś pewna, że to dobry pomysł? – Absolutnie. Morgan westchnęła. – W porządku. Tylko zachowuj się rozsądnie. – Och, daj spokój! To przecież ja!

Rozdział 17 JAGGER Zawsze uważałeś moją skłonność do utraty panowania nad sobą i lekkomyślność za moje największe słabości. Cóż, może to właśnie moje najmocniejsze strony.

W klubie było tłoczno od bywalców korzystających z weekendu po Święcie Dziękczynienia, a muzyka grała głośno, pulsując w rytm mojego serca. Paisley pochyliła się nad barem, wypinając pupę, a ja łypnąłem spode łba na jednego z typków, przyglądającego jej się pożądliwym wzrokiem. Jej cudne usta zamknęły się wokół słomki jej trzeciego drinka, a psotne mrugnięcie, którym mnie obdarzyła, mówiło, że bawi się doskonale. Morgan wparadowała między nas prosto z parkietu, który cały czas okupowała. – Starczy tego dobrego! – zawołała, starając się przekrzyczeć dudnienie basu. – Mam dwadzieścia jeden lat, Morgan! Daj mi się raz pobawić! – Zarzuciła jej ramiona na szyję i zeskoczyła z barowego stołka; chwilę zajęło jej, nim złapała równowagę. Morgan spiorunowała wzrokiem pustą szklankę. – Trzeci? No wiesz?! – Morgan, daj jej spokój. O tej porze większość świętujących swoje dwudzieste pierwsze urodziny lasek jest już nieprzytomna i rzyga. Mamy szczęście, że nasza jubilatka wciąż kontaktuje. – Masters przewrócił oczami znad swojej mrożonej herbaty. – Cóż, pewnie nie powiedziała wam, że nie powinna mieszać alkoholu ze swoimi lekami, co? – spytała z przekąsem Morgan. – Lekami na astmę? Nie miałem pojęcia! – Szlag. To ja zaproponowałem jej pierwszego drinka. – Astmę?! – Morgan zdjęła lewy but i roztarła stopę. – Wszystko w porządku? – spytała ją Paisley. Morgan uśmiechnęła się kwaśno. – Ta-a. Stłukłam sobie po prostu palec. Cholerne czółenka bez palców… – Łypnęła gniewnie na Paisley. – Nic mi nie będzie, Morgan. To tylko jeden raz. Wiesz, odhaczanie pozycji z listy i tak dalej. – Przez chwilę prowadziły jedną z tych tajnych, dziewczyńskich rozmówek, gestykulując i poruszając porozumiewawczo brwiami. Potrzebowałem tłumacza… albo jeszcze jednego piwa. – Chcę potańczyć! – oświadczyła Paisley, kręcąc pupą. Zostawiła bluzkę z długim rękawem w samochodzie, przebierając się w koszulkę na ramiączkach z głębokim dekoltem, którą kupiłem jej na koncercie i pożałowałem tego przelotnie. Jej falujące piersi były stanowczo zbyt kuszącym widokiem – obnażone, tak blisko… o rany! – Jagger? – Wpiła we mnie te zielone oczyska, wpatrując się wyczekująco, podczas gdy upinała wysoko włosy. Miękkie pasemka wymknęły się z naprędce skleconego koka, uroczo okalając jej twarzyczkę. – Taniec? – wychrypiałem.

Jej rozbrajający uśmiech niemal rozłożył mnie na łopatki. – Taniec. Przyjacielski. – Podeszła do mnie, złapała mnie za rękę i pociągnęła na zatłoczony parkiet. Nie opierałem się. Trzymałem się na bezpieczną odległość od niej, co w pełnym gości klubie oznaczało parę centymetrów dystansu między naszymi ciałami. Pary wokół nas wiły się w rytm muzyki, kilka z nich na różnych etapach zaawansowania „zdobywania bazy”. Wyrzuciła ramiona nad głowę i przymknęła oczy, zatracając się w ogłuszającym dudnieniu pulsującej muzyki. Była w tym tańcu równie urocza, co uwodzicielska, a ja patrzyłem na nią jak zahipnotyzowany. Otworzyła oczy, opuszczając ramiona i kładąc dłonie na mojej piersi. W jej oczach lśniło wyzwanie, które zignorowałem jawnie… dopóki nie chwyciła mnie za ręce i nie umieściła ich na swoich biodrach. W porządku. Dam radę, upomniałem się twardo w myśli. Zwalczyłem w sobie odruchową chęć zaciśnięcia dłoni mocniej na tych cudownych krągłościach i przyciągnięcia jej bliżej do siebie… dopóki sama się do mnie nie przysunęła. – Szlag! – syknąłem, gdy wsunęła nogę między moje uda, ocierając się o mnie bezwstydnie. – Tak lepiej – wymruczała. Skapitulowałem i zacząłem poruszać się wraz z nią, cały czas pilnując się przy tym, by nie zsunąć palców na tę jej słodką, krągłą pupę, na widok której śliniłem się cały wieczór. Całkiem jakby czytała mi w myśli i postanowiła przetestować moją silną wolę, obróciła się nagle tyłem do mnie i naparła całym ciałem. Przesunęła dłońmi w górę i w dół po moich udach, a potem przejechała palcami po moim napiętym brzuchu. Czy ona… rany, najwyraźniej. Podciągnęła mi rąbek koszulki i pogładziła nagą skórę. Jej dotyk rozpalił moje zmysły, posyłając falę ognia w dół kręgosłupa i skupiając w jedynym miejscu, które pozostawało boleśnie wrażliwe w reakcji na jej ciało, ocierające się o mnie. A niech to – nim skończył się kawałek, mój kutas był twardy niczym kolumny podtrzymujące barowy sufit. Paisley wreszcie zorientowała się, co się święci, bo zaczerpnęła głośno tchu i zamarła. Rozluźniłem z trudem dłonie zaciśnięte na jej biodrach, czekając na reakcję. Jeden oddech. Dwa. Odwróciła głowę w moją stronę i pochwyciła mój wzrok. Źrenice miała rozszerzone tak mocno, że przesłaniały prawie całą zieleń jej tęczówek. Wiedziałem, że to skutek działania alkoholu, ale nie mogłem jasno myśleć, szczególnie że rozchyliła właśnie wargi, a potem opadła i wspięła się na palce, ocierając się przy tym o moje krocze. Jęknąłem, ale ona nie zwolniła tempa. Gdy DJ zmienił kawałek, nasze ciała były już mokre od potu. Jego maleńkie krople na jej skórze lśniły, odbijając barwne światła. Podniosła ręce w górę i musnęła mój mokry kark, wypinając pierś do przodu. Odwróciłem wzrok, świadom, że jest pewna granica, którą ona właśnie przekracza, a której sam nie mogłem przestąpić. Nie, kiedy była pijana. Tuż obok mojego ucha zapikał jej zegarek. Najwyraźniej nie słyszała dźwięku, więc przesunąłem delikatnie jej nadgarstek tuż przed jej twarz, pocierając kciukiem wnętrze dłoni. Zamarła na chwilę dość długą, by wyłączyć alarm, a potem odwróciła się i przywarła do mnie całym ciałem. – Wykończysz mnie, Paisley – wymruczałem jej do ucha zdyszanym szeptem. Zachichotała, podkręcając mnie jeszcze mocniej. – Powiedz mi jedną rzecz – wymamrotała. – Czy przyjaciele mogą się całować? – A potem, bez ostrzeżenia, przygryzła lekko płatek mojego ucha. Jasny gwint. – To zależy, jakiego rodzaju pocałunek masz na myśli. – Ze wszystkich sił próbowałem myśleć mózgiem, nie kutasem. Zbliżyła wargi i przywarła nimi do moich ust, wysuwając język, by je zwilżyć. – A taki? – Wspięła się na palce i pocałowała mnie. Jej usta smakowały nieskończenie słodko, pomimo całego hałasu i wrzawy, w samym środku której trwaliśmy. Przygryzła delikatnie moją dolną wargę, a potem rozwarła powoli zęby.

– Czy nie dostanę urodzinowego buziaka? – wybełkotała. Wbiła we mnie spojrzenie półprzymkniętych oczu i – tak, wszystkie moje zmysły krzyczały, że działa napędzana alkoholem – ale ja także byłem odurzony. Nią. Wyszedłem jej na spotkanie, zatrzymując jedną dłoń na jej biodrach, a drugą ujmując twarz. Przesunąłem usta na jej wargi, które rozchyliła, tak bym mógł wsunąć między nie język, pokonując barierę zębów, i pieścić jej wnętrze. Smakowała ananasowym sokiem z drinków i nie mogłem oprzeć się chęci pocałowania jej głębiej, mocniej, dłużej. Przywarła do mnie mocno, całym ciałem i tylko z najwyższym trudem stłumiłem cisnący mi się na usta jęk. Nie mogłem sobie tego wyobrazić w bibliotece, ale całowanie Paisley było lepsze niż seks z każdą dziewczyną, z którą byłem wcześniej. Zacisnęła mocniej dłonie na mojej szyi, a ja zsunąłem rękę na jej pośladek – żeby ją podtrzymać. Ta-a, tak sobie tłumacz, szepnął jakiś głos z tyłu mojej głowy. Jej ciało stało się wiotkie, uległe, gotowe na wszystko, co chciałem jej dać. Ta chwila kompletnego poddania, chwila, w której zazwyczaj odtrąbiałem zwycięstwo i kierowałem się z moją zdobyczą do samochodu na szybki numerek, otrzeźwiła mnie lepiej, niż zrobiłby to najbardziej siarczysty policzek. To była Paisley, ta sama dziewczyna, którą wyciągnąłem z wody. Ta sama, o której wiedziałem, że nie całuje się z byle kim – a już na pewno nie na środku parkietu w zatłoczonym klubie. To alkohol ją napędzał i chociaż mogłem się usprawiedliwiać tym, że sam byłem wcięty… to po prostu nie mogłem na to pozwolić. Wiedziałem, że ona zasługuje na coś więcej. Klnąc w myśli, na czym świat stoi, z trudem zdołałem ją od siebie odepchnąć. – To chyba nie był przyjacielski pocałunek. – Ale było fajnie! – Jej uśmiech z podpitego wszedł w fazę definitywnego upojenia. Pocałowałem ją w czoło, napawając się zapachem jej włosów i smakiem soli. – Wracajmy do domu, Ptaszyno. Ktoś stojący za mną zdjął ramię Paisley z mojej szyi i mało brakowało, bym rąbnął go łokciem pod żebra – na szczęście w porę zorientowałem się, że to Morgan. Podsunęła Paisley pod oczy swój zegarek. – Drugie ostrzeżenie, Lee. Wiem, że to twoje urodziny, ale nie przeginaj. Zmarszczyłem czoło, gdy Paisley łypnęła na przyjaciółkę gniewnie. – A ty co, moja matka czy jak? Morgan westchnęła. – Zabawna jesteś, taka zalana, wiesz? Paisley zachichotała. – Nie jestem – prychnęła – pijana. – Tylko lekko wstawiona – roześmiałem się. – To pierwszy raz, kiedy pije alkohol, poza piwem, którym poczęstował ją Will w lecie, gdy mieliśmy po piętnaście lat. – Morgan próbowała zgrywać wkurzoną, ale jej usta szybko rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. – Och, Lee! – Ujęła jej twarz w dłonie. – Rzadko się zdarza, żebym to ja była głosem rozsądku, ale jesteś zrobiona jak ta lala. – Że co? – Paisley objęła mnie i roześmiała się. – To u nas na południu sygnał, że powinieneś zabrać laskę do domu. – Z miłą chęcią. – Otoczyłem ją w talii ramieniem i wyprowadziłem z klubu, zgarniając po drodze Mastersa. Otworzył drzwi wozu, a ja wsadziłem do niego Paisley. – Usiądziesz obok mnie? – spytała, a ja się zgodziłem – nie wiem, z głupoty, melancholii czy masochizmu. Prawda była taka, że pragnąłem jej każdą komórką ciała i byłem skłonny zrobić wszystko, byle tylko być jak najdłużej obok niej. Zapiąłem jej pas, a tymczasem Morgan i Masters zajęli przednie siedzenia. Przydrożne światła oblewały blaskiem jej twarz, gdy zostawialiśmy w tyle Panama City Beach. Przekręciwszy się nieco, tak by pas nie blokował jej ruchów, osunęła mi się na kolana i spojrzała na mnie. Muzyka dobiegająca z głośników na przedzie sprawiała, że czuliśmy się bezpiecznie odizolowani

od reszty pasażerów. – Dlaczego tak ci zależy na lataniu? Cóż. Przynajmniej na to pytanie – ze wszystkich, które mogła zadać – znałem odpowiedź. – Gdy miałem dziesięć lat, mój ojciec zabrał mnie na pokaz lotniczy i był tam apache. Pilot pozwolił mi wsiąść do kokpitu i poczułem się tam jak… cóż, swobodnie. Całkiem, jakby to było moje miejsce we wszechświecie. Pamiętam, jak patrzyłem przez okno i widziałem śmigła na tle błękitnego nieba, i myślałem sobie, że właśnie tak chciałbym spędzić resztę życia. A potem, rok później, w moje urodziny, mama zorganizowała mi prywatny przelot. To nie był apache, jasne, ale od tamtej pory to było wszystko, czego pragnąłem – latać. – Gdy już posmakowałeś lotu, zawsze będziesz chodzić po ziemi z oczami utkwionymi w niebo, bo tam właśnie byłeś i tam zawsze będziesz pragnął powrócić. – Uśmiechnęła się łagodnie. – Da Vinci. Przesunąłem kciukami po jej policzkach. – Tak. Właśnie tak. – Twoja mama… Czy jest z ciebie dumna? Mój uśmiech zniknął bez śladu. – Quid pro quo. – Jasne. – Dlaczego tak bardzo zależy ci… na przyjaźni? Tylko? Czy to z powodu Willa? – Jeśli chciała poznać moje najskrytsze sekrety, nie zamierzałem jej popuścić. Westchnęła. – Ach, Will… W zasadzie nie chodzi o niego. To znaczy, w pewnym sensie. To byłoby z mojej strony… niemoralne, gdybym tak wskoczyła z jego ramion prosto w twoje, prawda? Ale głównie chodzi o to, że… nie chciałabym cię rozpraszać… ani cię zranić. Nie, gdy wiem, jak bardzo zależy ci na lataniu. To nie tak, że cię nie pragnę, Jagger. Po prostu… boję się, że cię zniszczę. – Wtuliła twarz w moje dłonie, podczas gdy ja próbowałem dojść do siebie. – To co z tą twoją mamą? Jasne. Instynktownie miałem ochotę wywinąć się, całować ją, aż zapomni o tym, o co pytała, albo otwarcie zaprotestować. Ale… pragnąłem jej. Całej. Co oznaczało, że muszę sam się przed nią obnażyć, ujawnić wszystkie swoje strony – nawet te niezbyt piękne – a potem modlić się tylko, by nie uciekła. – Umarła, gdy miałem szesnaście lat. Spadła z balkonu i skręciła kark. To była najgłupsza śmierć, jaką może zginąć kobieta. Była piękna, mądra i tak… pełna życia, zawsze szukająca nowych wyzwań, wiecznie ich spragniona. Och, i piekła najpyszniejsze na świecie babeczki. – Pominąłem część historii, w której zobaczyłem ją, w zakrwawionej koszuli nocnej, gdy wyjrzałem za balustradę. – O Boże… Jagger, tak mi przykro! Zacisnąłem zęby i podjąłem, starając się okiełznać emocje. Chciałem – nie, potrzebowałem – żeby wiedziała. – Mój ojciec… nie przejmował się mną zbytnio, nawet za dzieciaka. Pokazywał się tylko wówczas, kiedy byliśmy mu potrzebni, a potem zostawiał nas samych, zajęty swoimi sprawami… przez większość czasu. Po jej śmierci niewiele się zmieniło. – Czy to… czy właśnie dlatego odszedłeś? Zacisnąłem szczęki i postanowiłem zignorować jej pytanie – ten jeden raz. Nie chciałem, żeby ta rozmowa zahaczyła choćby o temat… Anny. – Na szesnaste urodziny mama załatwiła mi lekcje latania. Ostatnią wziąłem w dniu siedemnastych urodzin, zyskując oficjalnie licencję pilota. – A dzień później odszedłeś. – To właśnie dlatego teraz to dla mnie właściwie pestka – wyznałem. – To nigdy nie było dla mnie tylko latanie i dlatego mam słabość do apache. – Zasznurowałem wargi, niechętny ujawniać czegoś więcej.

– Dziękuję ci za dzisiejszy wieczór. Za to, że mi powiedziałeś. Pogładziłem palcami jej policzek i przesunąłem kciukiem po wargach. – Wszystkiego najlepszego, Paisley. – Jeszcze jedno pytanie? – Rany, wykończysz mnie! – Niech szlag trafi te jej oczy i zdolność do wyciągania ode mnie najgłębiej skrywanych tajemnic! – Wiem, ale… gdybyś miał wybór… to znaczy, jeśli chodzi o mnie, co byś wybrał? Widziałem, że pod wpływem alkoholu stała się śmielsza. – Co masz na myśli? – spytałem. – Przyjaźń? Związek? Szybki numerek? Co byś wybrał? Przełknąłem ślinę, żałując, że nie jestem całkiem trzeźwy. – Powiedziałaś, że chcesz przyjaźni, i staram się to uszanować. Wiem, że dopiero co zakończyłaś związek… – Ale czego naprawdę chcesz? – indagowała dziwnie błagalnym tonem. Spojrzałem jej w oczy, w których widziałem wybór: mogłem przypilnować swoich zasieków i ciągnąć tę farsę, zgrywając jej przyjaciela, albo zaryzykować wypalenie, rzucenie się na stos. Kogo zresztą, do licha, oszukiwałem? I tak już płonąłem przez nią w piekle potępienia. Moje serce krzyczało, że pragnie jej od chwili, gdy wyciągnąłem ją z wody – i od tamtej pory nie chciało zamilknąć. – Jagger? – szepnęła. Szlag by to! – Chcę wszystkiego, Paisley – wyznałem wstydliwie. – Pragnę twoich uśmiechów, twojego śmiechu, pocałunków. Owszem, chciałbym być twoim przyjacielem, ale pragnę też o wiele, wiele więcej. Chciałbym czuć w nocy wokół siebie twoje ramiona, smakować na śniadanie twoje pocałunki… i słyszeć, jak wykrzykujesz moje imię, kiedy sprawiam, że tracisz zmysły. Chciałbym uczyć się na kanapie, podczas gdy odrabiasz pracę domową. Chcę się z tobą spierać i godzić. Pragnę nieść ci ulgę w dźwiganiu całego tego ciężaru, który niesiesz na barkach… nawet rzeczy, o których nie chcesz mi powiedzieć. Cóż, chcę… wszystkiego. Wpatrywała się we mnie, oddychając płytko, szybko. – A co, jeśli nie mogłabym ci tego dać? Gdybyśmy mieli pozostać tylko przyjaciółmi? Pochyliłem głowę i złożyłem na jej ustach pocałunek, przesuwając lekko językiem po wargach, nim podniosłem głowę. – W tym właśnie rzecz. Przyjmę z pokorą wszystko, co zechcesz mi dać. Tak bardzo cię pragnę. Każdej cząstki ciebie. – Nie chcę być… zepsuta – wymamrotała, nim wreszcie poddała się i przymknęła oczy. – Nie jesteś – zapewniłem ją, odsuwając włosy z jej ślicznej twarzy, świadom, że moje słowa już do niej nie docierają. Ledwie usłyszałem, jak mamrocze jeszcze: – Sto czterdzieści trzy dni, Jagger… Sto czterdzieści trzy dni…

Rozdział 18 PAISLEY 26. Wybrać się w podróż.

Gwiazdka – sto osiemnaście dni. Skończyłam wiązać kokardę na prezencie dla taty i zaniosłam paczkę pod choinkę. Stałam tak pod nią, obserwując, jak bombki migocą w świetle lampek. Uwielbiałam święta, ale w tym roku wszystko wydawało się sprowadzać do szkoły, sesji i spędzania czasu z Jaggerem. Nie, żeby było to coś więcej niż przyjaźń. O nie. Dzień po moich urodzinach zjawił się u mnie z dużą butelką wody i prochami przeciwbólowymi. A potem siedział przy mnie cały dzień, podczas gdy oglądałam filmy z serii Zmierzch, ucząc się i tylko co jakiś czas rzucając sarkastyczne komentarze na temat lśniących przedstawicieli płci męskiej. Spędzaliśmy ze sobą mnóstwo czasu, rozmawiając, pływając i ciesząc się swoim towarzystwem, aż do rozstania wieczorem. Ostatni miesiąc był najbardziej pełnym i… żywym w moim życiu. Między innymi dzięki temu, że był zawsze przy mnie. A żywym, bo im bardziej go pragnęłam, tym bardziej docierało do mnie, że nie powinnam. Mój telefon zadźwięczał sygnałem w tylnej kieszeni spodni. Gdy odebrałam wiadomość, uśmiechnęłam się. Jagger: „Wesołych świąt! U nas trochę śnieży. Zazdrościsz?” Ja: „Jak cholera! Dobrze się bawisz w Nashville?” Jagger: „Trochę mi ciebie brak”. Ja: „Mnie ciebie też. Pozdrów ode mnie Ember”. Jagger: „Pewnie, Ptaszyno!” Ja: „Co byś chciał dostać na gwiazdkę?” Jagger: „Ciebie. Przewiązaną wielką czerwoną kokardą”. Ja: „Jesteś niepoprawny!” Jagger: „Wolałbym określenie: nieustępliwy, zdeterminowany, wytrwały!” Ja: „Och. Wesołych!” Westchnęłam smętnie i po raz tysięczny chyba zastanowiłam się, czy przypadkiem nie jestem idiotką, odrzucając go. Mój telefon rozbrzmiał znów alarmem – tym razem przypominającym mi o wzięciu lekarstw – a gdy je przełknęłam, byłam utwierdzona w swojej decyzji. Zostało mi sto osiemnaście dni i miałam stracić przyjaciela. To dałoby się jeszcze jakoś przeżyć. Ale… utrata kogoś, kogo kochałam? To byłby dla Jaggera miażdżący cios. Znałam już wyniki badań. Było gorzej, ale dzięki lekom jakoś sobie radziłam. To było chyba najgorsze – pozornie wszystko było okej, a jednak moje ciało zawodziło mnie. A mimo to… przecież chyba czułabym, gdybym umierała? Frontowe drzwi otworzyły się przy akompaniamencie szczekania psów. – Och, Will! – ucieszyła się mama. Co u…? – Jak miło cię widzieć! Lee! – zawołała, skręcając do holu. – Spójrz tylko, kto przyszedł! Lepiej się ogarnij, Lee – szepnęła mi do ucha, mijając mnie. – Powinnaś. On jest prawie jak rodzina!

Skrzywiłam się, ale nic nie odpowiedziałam. – Hej! Will uśmiechnął się niepewnie. Odczekał, aż mama zostawi nas samych i wskazał gestem schody. Usiedliśmy. – Twoja mama poprosiła mnie, żebym przyszedł i z tobą porozmawiał. – Jasne. Nie mogła się powstrzymać. – Co u ciebie? Wszystko gra? – spytał. – Jak sesja? – Ta-a. Jak po maśle. A u ciebie? – Też wzorowo. Jeszcze trochę i przebiję Batemana. Zignorowałam ten przytyk. – Stać cię na więcej. Uścisnął moją dłoń. – Tęsknię za tobą. Ten miesiąc rozłąki był straszny, ale i dobrze mi zrobił. Dał czas do myślenia. – Mnie też cię brakowało – wyznałam szczerze. Odchrząknął. – No dobra. Wiem, że to dziwne pytanie, ale… czemu się z nim nie spotykasz? – A czemu wydaje ci się, że to twój interes? Roześmiał się. – Dziewczyna czy nie, zawsze byłaś „moim interesem”, Lee. Nie mówiąc już o tym, że obiecałem Peyton troszczyć się o ciebie… i zamierzam dotrzymać słowa. Spojrzałam mu twardo w oczy. – Słucham? Uścisnął moją dłoń. – Miałaś rację, chociaż sam nie chciałem tego przyznać. Kocham cię, ale nie miłością, jakiej każde z nas potrzebuje… ani na jaką zasługuje. – Nigdy nie będę jak Peyton. W jego bursztynowych oczach zabłysły iskierki bólu. – Nie jesteś Peyton. Jesteś… niesamowita. Jesteś sobą. A bycie z tobą… Wydawało mi się, że zdołam zachować wszystko, czym była, wszystkie doświadczenia towarzyszące nam, gdy dorastaliśmy… – Kochałeś ją? – spytałam. Musiałam to wiedzieć. Przełknął ślinę. – Tak. Kochałem. Ale bez wzajemności. Nigdy nie randkowaliśmy ani się nie całowaliśmy. Kiedy poprosiła mnie, żebym się o ciebie zatroszczył… uczucie wydało mi się czymś naturalnym. Zawsze cię kochałem, Lee. Tylko po prostu… chyba szybciej niż ja zdałaś sobie sprawę z tego, że nie o to chodziło. Położyłam mu głowę na ramieniu. – Naprawdę mi przykro z powodu tego wszystkiego. – Mnie również, ale gdyby tak się nie stało, wciąż bylibyśmy razem, a wygląda na to, że nie jest nam jednak pisane. – Otoczył mnie ramieniem. – A teraz… przestań, proszę, unikać moich pytań. Co myślisz o Batemanie? Cóż, to było od jakiegoś czasu pytanie za milion dolarów. – Ja… ee… On… – Spokojnie, powiedz po prostu, co czujesz. – Pragnę go bardziej niż jesteś w stanie sobie wyobrazić, ale… ale on nie może mnie kochać. – Nie jest trudno cię pokochać. I chociaż nie znoszę tego cholernego gnoja, to wiem, że naprawdę mu na tobie zależy. Wiem o kwiatach i wyjściach na lunch, i że poświęca ci właściwie każdą minutę swojego czasu. – Gdy spojrzałam na niego pytająco, uśmiechnął się szeroko. – Jesteśmy partnerami lotów, zapomniałaś już? O co więc chodzi? Sądziłem, że to tego pragnie każda dziewczyna.

– A jeśli się we mnie zakocha? Sto osiemnaście dni, Will. Jakim potworem bez serca byłabym, gdybym przyjęła tę miłość, pragnąc szczęścia, a potem zostawiła go… ot, tak? – Nie mów tak. Nie jesteś Peyton. Nie możesz mierzyć swojego życia jej czasem. – Nie wiesz tego. – A ja wiedziałam. Czułam to w kościach, tak samo jak to, że rozrusznik nie ocali mi życia. Nigdy nie będę starsza niż moja siostra. – Ty także. Powiedziałaś mu już? – Nie. Westchnął. – Musisz mu powiedzieć. Nie odrzucaj szansy na bycie szczęśliwą… naprawdę szczęśliwą… tylko dlatego, że się boisz. Zaufaj mi, będziesz tego żałowała bardziej niż czegokolwiek innego. – Pocałował mnie w czoło. – Zasługujesz na kogoś lepszego niż on, Lee, ale nie każ mi nakłaniać cię do zmiany decyzji. Każdy z nas powinien decydować za siebie, odpowiadać za własne błędy. – Sądzisz, że on jest błędem? Pomyłką? – Nie ma już znaczenia, co myślę. Dalej podtrzymuję to, co powiedziałem. Będę obok ciebie, gdy on wszystko spieprzy i cię zrani. Pomogę ci się po tym ciosie podźwignąć. Ale pytanie brzmi: czy kiedy do tego dojdzie, nie będziesz czuła się głupio, że na to pozwoliłaś? W moich uszach rozbrzmiał znów głos Jaggera. – Nie. Będę wdzięczna za szansę, którą dał mi los, by spłonąć. Will uśmiechnął się i wstał. – W takim razie masz swoją odpowiedź, Lee. Wesołych świąt. – Wesołych świąt, Will. Kiedy otworzył drzwi, nasze spojrzenia się spotkały. – Ona… Peyton powiedziałaby ci, żebyś na to poszła. Powiedziałaby coś okropnego o tym, jaki jest przystojny i kazała skorzystać z tej szansy. Roześmiałam się. – Pewnie tak. Skinął mi głową i zamknęłam za nim drzwi. Nim jeszcze ucichły jego kroki, w korytarzu pojawiła się mama. – I jak, pogodziliście się? Przyjdzie dziś na kolację? Odwróciłam się do niej. – Nie, mamo. Z nami koniec. – Słucham? Ale… jak to? To przecież Will! – Wsparła ręce na biodrach i przygotowała się do udzielenia mi długiego wykładu. – Więc sama się z nim umawiaj – powiedziałam, a tymczasem tata wyszedł ze swojego biura. – Co ty wygadujesz? Will Carter to dla ciebie najlepszy wybór, Lee! Jest już praktycznie członkiem naszej rodziny! Tym razem nie ogarnęło mnie jednak poczucie winy – Will przeciął już tę więź. Byłam wolna. – Nie przywrócicie Peyton do życia, swatając mnie z Willem. On jej nie wskrzesi. Szarpnęła głową, jakbym wymierzyła jej policzek. – Nie o to tu chodzi, młoda damo. – Och, czyżby? – spytałam cicho. – Lee… – powiedział ostrzegawczym głosem tata. – Mamo, jest ktoś inny. Ktoś potrzebny mi do życia bardziej niż powietrze. Ktoś, przy kim czuję się żywa, kto wie o mnie wszystko, ale nie wie, kim naprawdę jestem i nie wymaga ode mnie, bym była jak Peyton. Proszę, pozwólcie mi po prostu być szczęśliwą… Mama pokręciła głową. – Will był jedyną osobą, której skłonna byłam powierzyć twoje zdrowie.

– Musisz mi zaufać. – Cóż, zważywszy na kompletnie irracjonalne decyzje, które podejmujesz w związku ze swoim stanem zdrowia… to chyba niemożliwe. Przeprowadzisz się z nami do Nowego Jorku. – Magnolio! – warknął tata. – Rozum ci odjęło? – Nowy Jork? – powtórzyłam, wodząc między nimi spojrzeniem. Tata podszedł i otoczył mnie ramieniem. – Jestem tu już ponad dwa lata, Lee. W lecie przenoszą mnie do West Point. – Rozważaliśmy zostawienie cię tu, ale skoro nie będzie przy tobie Willa, który miałby cię na oku, będziesz musiała jechać z nami. Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Kolejna przeprowadzka. Kolejna zmiana. – Ale… moje miejsce jest tutaj. Tu mam college, dom, przyjaciół. Nie muszę jechać z wami. – To twoja decyzja – zgodził się tata, ściskając lekko moje ramię. – Nic podobnego! – wykrzyknęła mama. – Jeśli będziesz się głupio upierać przy swoim, możesz zapomnieć o naszych pieniądzach. Nici z finansowania nauki, wynajmu domu, zakupu książek, życia. Twoja polisa wygaśnie i będziesz musiała radzić sobie sama. Otworzyłam szeroko usta. – Naprawdę aż tak zależy ci na trzymaniu mnie na smyczy? – Bo tego potrzebujesz! Minął kolejny miesiąc, a ty nie dałaś doktorowi Larondy’emu zgody na rozrusznik. Zachowujesz się jak dziecko, więc będziemy cię tak traktować. Życie jest za krótkie, żeby je tak narażać! – To moje serce, mamo! Moje! Moje życie, moja decyzja! – Życie było zbyt krótkie, żeby z niego nie korzystać, a jej postawa odniosła odwrotny skutek od zamierzonego. – W takim razie podejmij właściwą! – krzyknęła ostro łamiącym się głosem. – Możesz o mnie myśleć jak najgorzej, ale nie obchodzi mnie, czego chcesz! Nie, gdy zachowujesz się tak irracjonalnie! Straciłam już Peyton! – Oddychała gwałtownie, aż falowały jej ramiona. Ciszę przerwało skomlenie jednego z psów. Tata spojrzał na mamę i pokręcił głową. – Cóż, mnie w takim razie też straciłaś – powiedziałam, z trudem pokonując dławienie w gardle. Przytuliłam tatę. – Wesołych świąt, tatusiu. – Ona naprawdę tak nie myśli, Paisley. Po prostu się boi. Nigdy byśmy ci tego nie zrobili – szepnął. – Wesołych świąt. Uścisnęłam go jeszcze raz i poszłam do drzwi. Spakowanie się zajęło mi godzinę, podczas której zignorowałam wszystkie wiadomości i sześć telefonów od mamy. Zamiast tego wykonałam SMS i modliłam się, żeby jego adresatka miała miejsce dla jeszcze jednej osoby na czas świąt. Zostawiłam Morgan notkę – pojechała do swoich rodziców – i skierowałam się na autostradę, zatrzymawszy się po drodze w sklepie po jedną, ostatnią rzecz. Podróż była długa i cicha. Nie włączyłam muzyki, chcąc pobyć sam na sam ze swoimi myślami. Rozrusznik, operacja, śmierć… to mi pozostało do wyboru, całkiem jakbym miała decydować między smakiem lodów. Tyle tylko, że to nie osoby, które twierdziły, że to łatwa decyzja, miały ją podjąć. Doktor Larondy powiedział, że mam trochę czasu, nim będę musiała wybrać – i zamierzałam wykorzystać każdą jego sekundę. Chciałam po prostu życia, nie jego marnej imitacji, pełnej ograniczeń i wizyt u lekarzy – prawdziwego życia. Gdybym zdołała przeżyć najbliższe sto osiemnaście dni i zrobić wszystko, co było na mojej liście, rozważyłabym jedno z tych rozwiązań, jednak nie chciałam czuć się niespełniona, gdy będą mieli mnie kroić i próbować naprawić. Skręcałam wszędzie zgodnie ze wskazaniami GPS-u, dopóki wreszcie, pięć i pół godziny później, nie zaparkowałam pod całkiem przyzwoitymi apartamentami. Zapięłam płaszcz, gdy wysiadłam pośród

pierwszych płatków śniegu, i wyjęłam z bagażnika torbę. Najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam… Cóż, może i byłam szurnięta, ale doskonale się z tym czułam. Moje serce dobrze zniosło wspinaczkę po schodach, ale gdy otworzyłam drzwi na korytarz, żołądek miałam ściśnięty. Sprawdziłam adres z tym zapisanym w SMS-ie, przełknęłam ślinę i zapukałam. – Co, zapomnieliście kluczy? – dobiegł zza drzwi głos Jaggera i oddech uwiązł mi w gardle. – Dobrze, że zapukali! – zawtórował mu jakiś damski. – To znaczy, co by było, gdybyśmy byli akurat zajęci? – Kobieta roześmiała się i mój żołądek skurczył się ze strachu. Kim była? Co, jeśli znudziło mu się bycie „tylko przyjacielem”? Co, jeżeli kazałam mu czekać zbyt długo i przestało mu na mnie zależeć? Zamek szczęknął i drzwi otworzyły się. Dziewczyna, która za nimi stała, była piękna i egzotyczna – w sposób dla mnie niedostępny. Miała cudownie gładką skórę w kolorze kawy z mlekiem, kontrastującą żywo z jasną zielenią jej oczu. – Mogę w czymś pomóc? – spytała z miłym uśmiechem. – J… ja… szukam kogoś… – wydukałam, bojąc się, że ryzyko, które podjęłam, było rzeczywiście jedną z najgłupszych rzeczy w moim życiu. – Paisley? – dobiegł zza jej pleców pełen niedowierzania głos. Zmusiłam się do niepewnego uśmiechu, gdy Jagger ostrożnie przecisnął się obok kobiety. – Hej! Przez chwilę wpatrywał się we mnie bez słowa z lekko rozchylonymi ustami, a ja spijałam chciwie ten widok. Nie widziałam go od czterech dni, a zważywszy na kontakt, który od jakiegoś czasu mieliśmy ze sobą codziennie, dla mnie było to jak wieczność. Bluza z długimi rękawami opinała się cudnie na jego mięśniach, a dżinsy podkreślały wspaniałe nogi. – Ja… po prostu… – Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się znów, niepewnie. – Nie wiedziałam, że… no, wiesz… – Wskazałam na dziewczynę, która popatrywała to na mnie, to na niego, zbita z tropu. – Masz na myśli Sam? – Zmarszczył brwi, a potem podniósł je wysoko. – Och, Paisley, na Boga, nie! Sam to najlepsza przyjaciółka Ember. Byliśmy sąsiadami w Kolorado. Tylko się przyjaźnimy. Wejdź! Pokręciłam głową, czując się niepewnie pierwszy raz od zatrzymania w tym sklepie w Daleville. – Jak… jak my? Jagger wyszedł na korytarz, zamykając za sobą drzwi. Obrzucił mnie spojrzeniem – gorącym – od stóp do głów i przeklęłam w myśli żar, który mnie od niego oblał. Szczególnie, jeśli rzeczywiście przyjaźnił się z tą piękną dziewczyną. – Boże, jak za tobą tęskniłem! – Przyjaźnisz się z nią tak jak ze mną? – powtórzyłam pytanie. Musiałam wiedzieć. Stanie przed nim, wiedząc wreszcie, czego chcę, było jak najsłodsza tortura. – Z nikim nie mógłbym przyjaźnić się tak jak z tobą. – Skrzyżował ramiona na piersi. – Cudownie cię widzieć, ale… dlaczego nie jesteś ze swoją rodziną? Postanowiłam postawić wszystko na jedną kartę. Teraz albo nigdy. – Chcę być z tobą. – Wstrzymał oddech i zmrużył lekko oczy, zbity z tropu. Musiałam wyrazić się jasno; nie było miejsca na domysły. – Chcę być z tobą, Jagger – powtórzyłam, akcentując dobitnie słowa, a potem rozpięłam czarny płaszcz, odsłaniając dżinsy i biały sweterek, który przewiązałam na wysokości piersi wielką czerwoną kokardą. – Wesołych świąt. – Minęło jedno uderzenie serca, potem dwa, trzy i cztery, nim na jego twarzy rozlał się powoli błogi uśmiech. Był niesamowity – zarówno z zewnątrz jak i w środku… i być może mój. – Muszę ci jednak najpierw coś wyznać. – Później. – Przypadł do mnie błyskawicznie, ujął moją twarz w dłonie i przyciągnął do siebie, zagarniając wargami usta. Odwzajemniłam pocałunek, zarzucając mu ramiona na szyję, całowałam go tak, jak marzyłam o tym przez ostatni miesiąc. Wessałam jego język, na co zareagował zduszonym jękiem. Odwrócił mnie i przycisnął do drzwi, a ja zarzuciłam mu nogę na biodro; przesunął dłonią po moim

udzie, podnosząc mnie, dopóki nasze twarze nie znalazły się na jednej wysokości. – Powiedz, proszę, że to prawda – wydyszał w moją szyję, zasypując ją pocałunkami i przygryzając na zmianę, zmuszając do wygięcia jej w łuk, by dać mu do niej lepszy dostęp. – To prawda – westchnęłam. Wyglądało na to, że to była najlepsza podróż, jaką odbyłam w życiu, a nie zdążyłam nawet jeszcze wejść do środka. Wsunęłam palce w jego włosy. – Jesteś moja? Roześmiałabym się, gdyby nie sprawiał wrażenia tak niepewnego. – Tak. – Powiedz to. Natarczywość w jego oczach rozpaliła we mnie żar czystej namiętności. – Jestem twoja, Jagger. – Och, Bogu dzięki – wyszeptał w moje usta, nim wpił się w nie łapczywie. Smakował ciepłą miętą, czyli miętówkami, które, jak wiedziałam, były jego słabością, a jego język posyłał w dół mojego kręgosłupa cudowne dreszcze, zbierające się w moim brzuchu w ciepłą kałużę. Odchylił mi głowę w tył, całując mocniej, zachłanniej; jęknęłam, desperacko pragnąć poczuć go bliżej. W tej chwili istniał dla mnie tylko on, wszystko inne przestało się liczyć; był tylko Jagger, rozpalający wszystkie moje zmysły, eksplorujący wnętrze moich ust, jego dłoń na moich pośladkach i druga, tuląca moją głowę, jakby była dla niego czymś najcenniejszym na świecie. Wparłam w niego biodra, a on wciągnął z sykiem powietrze przez zaciśnięte zęby. Przywarł do mnie, ocierając się o moją miednicę i niemal jęknęłam głośno. Jeśli tak reagowałam na niego w ubraniu, co będzie, gdy je z siebie zrzucę? Chwileczkę, przemknęło mi przez myśl. Czy byłam w ogóle na to gotowa? Will był moim pierwszym i jedynym mężczyzną. Jagger oderwał wreszcie wargi od moich ust, pogładził mój policzek kciukiem i uśmiechnął się. Mijały sekundy, a my gapiliśmy się na siebie w milczeniu, głupawo uśmiechnięci. – Teraz ty to powiedz – zażądałam, pragnąc potwierdzenia bardziej wiążącego niż jego język w moich ustach. – Byłem twój od chwili, gdy otworzyłaś oczy wtedy, na plaży. Przesunęłam wzrok na jego wargi. Chciałam poczuć ich słodycz ponownie… więc po nie sięgnęłam. Natychmiast odwzajemnił pocałunek, liżąc to wrażliwe miejsce na moim podniebieniu, tuż za zębami – a ja poddałam się jego pieszczotom. Podciągnęłam mu koszulkę na plecach, pragnąc czuć pod palcami, rozgrzaną skórę. Trochę szamotania i już za chwilę mogłam gładzić jego nagą pierś. O, tak… – Ups! Chyba nie będą mieli teraz ochoty na chińszczyznę? – wyrwał mnie z upojenia męski głos. – Pewnie nie. Ale jak dostaniemy się do domu? – dodał damski. Josh i Ember. Jagger cofnął się, ani na chwilę nie wypuszczając mnie z ramion, dopóki nie zatrzymał się pod przeciwległą ścianą, a potem pocałował mnie znowu, zupełnie nie przejmując się tym, że właśnie zostaliśmy przyłapani jak para nabitych hormonami nastolatków. Usłyszałam dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi. – Jagger… – wymamrotałam w jego usta, ale nie zareagował, dopóki nie odepchnęłam się lekko od jego piersi. – Tak? – wymruczał, składając na mojej szyi pocałunki aż do tego miejsca, które zdawało się magicznym kluczem rozkładającym moje uda. Cóż, i tak już były rozwarte. Och, jeszcze lepiej. – Jesteśmy w korytarzu. – I…? Podniosłam głowę i posłałam mu znaczące spojrzenie. – W korytarzu, Jagger. Wsparł głowę o moje czoło. – Czekałem tyle, by cię pocałować, a ty mówisz mi, gdzie mogę to robić, a gdzie nie?

Opuścił mnie delikatnie na ziemię. Nigdy przedtem nie czułam bardziej dojmująco dzielącej nas różnicy wzrostu. – A co powiesz na „gdziekolwiek, byle nie w korytarzu”? Uśmiechnął się, przygryzając koniuszek języka – na Boga, jaki był przy tym seksowny! Grzesznie boski. – Umowa stoi. – Pocałował mnie jeszcze raz, delikatnie. – To się nie liczy. Próbowałam dojść do siebie, ale byłam zdyszana i zarumieniona, włosy miałam w nieładzie, a przecież za chwilę miałam się zobaczyć z ludźmi, którzy nas przyłapali na obmacywaniu w korytarzu. – Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem – wymamrotał Jagger w moją szyję, odsuwając mi włosy na bok, gdy stanęliśmy pod drzwiami Ember. Przejechał językiem po mojej szyi, od czego aż przeszły mnie dreszcze. – Korytarz, Jagger. Roześmiał się. – Tak, tak, wiem. Gdy weszliśmy do mieszkania, Sam, Ember i Josh powitali nas owacją. – Daję wam dziewięć przecinek dwa punktów. Musiałem nieco odjąć za ubrania – oznajmił Josh. Policzki miałam tak czerwone, że bałam się, iż za moment zapłoną mi żywym ogniem. Jagger wziął mnie za rękę, ucałował ją i ukłonił się, a potem mrugnął do mnie i pomyślałam, że za chwilę się rozpłynę. Był niewymownie seksowny, magnetyczny, nieostrożny, nieco przewrotny i cały, cały mój. Wesołych świąt dla mnie!

Rozdział 19 JAGGER Bywały takie dni, kiedy była naprawdę cudowna, wiesz? Wszystko było wspaniałe. Chciałem, by trwały wiecznie. Ale wtedy ona znów zaczynała spadać, pociągając za sobą nas wszystkich.

Było już dawno po kolacji i siedzieliśmy wszyscy w salonie Ember, każdy rozłożony gdzie popadnie. Paisley półleżała, wtulona we mnie, z głową na mojej piersi i całowałem jej włosy – tylko dlatego, że wreszcie mogłem. Była moja. Przyjechała do mnie kawał drogi z Fort Rucker i przewiązała się cholerną czerwoną wstążką. To były najlepsze święta w całym moim pieprzonym życiu. – Rozmawiałaś ze swoją mamą, Sam? – spytała Ember. Sam pokiwała głową z buzią pełną popcornu. – Ile jeszcze? – spytałem. – Sześć miesięcy. Właściwie to powinnam była zostać w Kolorado, ale nie płaci za to ani centa, więc miałam do wyboru jechać z nią do Campbell albo troszczyć się o siebie sama. Paisley wodziła oczami między nami, ale nie odezwała się ani słowem. Znałem ją na tyle, żeby wiedzieć, że wścibstwo nie było w jej stylu. Jednak Sam zauważyła jej minę i uśmiechnęła się blado. – Wyleciałam ze szkoły, więc moja mama przestała mi pomagać finansowo, dopóki do niej nie wrócę. Postawiła mi ultimatum, więc utknęłam tu. – Powiedz tylko, gdybyś czegoś potrzebowała – odpowiedziała Paisley i chociaż było to szalone, to wiedziałem, że mówi szczerze. Ultimatum… Teraz, gdy trzymałem w ramionach Paisley, to słowo nabrało zupełnie innego znaczenia. Wciąż czekało mnie jakieś półtora roku szkoły lotniczej, ale ta chwila przyjdzie nieuchronnie i będę musiał zostawić ją… i modlić się, by do niej wrócić. Nie myśl o tym, nakazałem sobie surowo. – Sam, pamiętaj, że zawsze jesteś mile widziana w Alabamie. Mam wolny pokój i wszystko, czego tylko byłoby ci trzeba, wystarczy słowo – powiedziałem. Uniosła w moją stronę swoje piwo w cichym toaście i podziękowała skinieniem głowy. Paisley ziewnęła, a za chwilę ja też. – Pora spać? – spytałem. Kiwnęła głową. – Na mnie chyba też – uśmiechnąłem się do niej szeroko. Odwzajemniła uśmiech, ale wydawała się jakaś… nieobecna. – Wszystko w porządku? – Idealnym! – zapewniła mnie, ale głos zadrżał jej lekko. – Weźcie pokój gościnny. Jest tam podwójne łóżko – powiedziała Sam. Paisley zamarła i uśmiechnęła się do mnie z przymusem, zaciskając usta. – Prześpię się na kanapie. – Nie ma mowy. Możemy poszukać hotelu – zaprotestowałem. Miałem wrażenie, że jeśli Paisley zesztywnieje jeszcze odrobinę, złamie się w pół.

– Są święta – zauważyła Ember. – Weźcie ten pieprzony gościnny! – Co, nie zaproponujesz, żeby chłopcy spali osobno, a dziewczynki osobno? – spytałem Josha żartem. Pokręcił głową, ocierając nią o plecy Ember. – Ciacho z ciebie, Jag, i tak dalej, ale chyba zostanę przy Ember. Jest bardziej miękka. Ember uderzyła go poduszką. – Ostatnie drzwi po prawej, Paisley. Daj znać, gdybyś czegoś potrzebowała. – Dziękuję, że pozwoliłaś mi zostać – powiedziała Paisley grzecznie. Zabrałem z kąta swoją torbę i zarzuciłem sobie bagaż Paisley na ramię, kierując się w stronę pokoju gościnnego. Weszła za mną i skrzyżowała ramiona na piersi, wpatrzona w łóżko. Ach, więc o to chodziło? Zamknąłem drzwi, postawiłem torby obok komody i zdjąłem koszulkę. Zaczerpnęła głośno tchu, ale gdy poszukałem w jej oczach tego błysku, który pojawiał się w nich na widok mojego ciała, nie znalazłem go tam. O, nie – zamiast uznania była w nich obawa. – Nie zamierzasz się rozebrać? – Jak daleko mogłem się posunąć? – C… co? – zająknęła się. – Chyba nie zamierzasz spać w ubraniu, co? – Gdy rozpiąłem pasek, otworzyła szeroko oczy; wyglądała jak sarna złapana w światła reflektorów. Drażnienie się z nią było takie zabawne! – W ubraniu? Dokończyłem dzieła, ściągając dżinsy – teraz stałem przed nią w samych bokserkach. – Cóż, w ubraniu trudno jest uprawiać seks. Odetchnęła szybko i płytko trzy razy. – Och… ja… chyba… eee… no tak… Odwróciła się w stronę drzwi, gotowa uciec, ale zdążyłem ją złapać w ostatniej chwili, otaczając ramionami. – Spokojnie, Ptaszyno. Powiedz mi, proszę, co cię gnębi. Odwróciła się do mnie, wciąż spłoszona. – Jagger, uwielbiam cię, ale chyba nie jestem jeszcze gotowa… być z tobą, w sensie… wiesz, o co mi chodzi. Udałem zaskoczenie. – Chcesz powiedzieć, że nie przejechałaś tej całej drogi do Nashville tylko po to, żebym mógł cię rozebrać i wielbić twoje boskie ciało, dopóki oboje nie opadniemy z sił od upojnych orgazmów? W jej oczach zapaliły się iskierki i opuściła wzrok na mój nagi brzuch, ale za chwilę cofnęła się, wpadając plecami na drzwi. – Chodzi mi o to, że… – Czy ludzie nie idą ze sobą do łóżka natychmiast, jak tylko postanowią, że chcą być razem? – Bardzo się starałem, ale w końcu nie wytrzymałem i roześmiałem się. – Paisley, daj spokój, proszę cię! Jej buzia przybrała ten sam odcień czerwieni co wstążka, którą wcześniej się dla mnie przewiązała, teraz bezpiecznie schowana w mojej torbie. – Żartujesz sobie. – Wzięła głęboki oddech. – Wielkie nieba, nabijasz się ze mnie! Otoczyłem ją ramionami. – Długo ci zabrało wydedukowanie tego. – Czuję się jak idiotka. Na bosaka nie sięgała mi nawet do obojczyka, ale czułem jabłkowy zapach jej szamponu. – Chciałem po prostu przekonać się, kiedy skapitulujesz. Zmrużyła oczy. – Sprawdzałeś mnie! – Tak. – Uniosłem rękę do jej twarzy i pogładziłem usianą kilkoma piegami, porcelanowo bladą skórę. – Cokolwiek się stanie, nie okłamujemy się, prawda? Taka była umowa.

Przykryła moją dłoń swoją, wtulając się w nią. – Prawda. Żadnych kłamstw. – Nigdy nie zmusiłbym cię do czegoś, czego nie chcesz, a już szczególnie do seksu. Ale musisz być ze mną szczera, inaczej do niczego nie dojdziemy. Uśmiechnęła się krzywo. – Drogi Jaggerze, czy moglibyśmy dziś wieczór nie uprawiać seksu? – Och, i wszystkie moje plany na wieczór diabli wzięli – zażartowałem. – Chyba pójdę w takim razie pooglądać telewizję. – Ha, ha, bardzo zabawne! – Wypakowała piżamę, a potem kolejno zajęliśmy łazienkę, przygotowując się do snu. Nigdy wcześniej nie znalazłem się w takich… powszednich okolicznościach z dziewczyną. Pożyczyła nawet ode mnie pastę do zębów. Gdy zgasiliśmy światło i wskoczyliśmy do łóżka, objąłem ją i przytuliłem do siebie. Była krucha i drobna, a jednak zdawała się idealnie pasować do mojego ciała. – Wiesz, że spałam z Willem… – Tak – odmruknąłem, z całej siły starając się nie myśleć o dłoniach Cartera na jej skórze, o tym, że miał jej ciało całe dla siebie. O nie, gdybym sobie na to pozwolił, po powrocie musiałbym mu obić pysk, co nie byłoby raczej w porządku. – Kochaliśmy się, Jagger, ale to nie było zbyt… ekscytujące. Nic ekscytującego. O, tak. Dwie rzeczy wychodziły mi naprawdę dobrze: pieprzenie i latanie. Zamierzałem sprawić, że zapomni o tamtym palancie raz na zawsze, zapewniając jej orgazm za orgazmem. Seks to nie była żadna wielka filozofia. Wiedziałem, o co w tym biega, od piętnastego roku życia. Ale Paisley? To była zupełnie inna bajka, inny wymiar. Cholera, miałem tremę od samego myślenia o tym. – Mam więc znacznie mniej… doświadczenia niż ty. To nie jest dla mnie prosta sprawa. Wiem, że ty patrzysz na to w nieco inny sposób i nie chciałabym cię rozczarować Jej wyznanie stłumiło skutecznie moją brawurę; pierwszy raz w całym moim życiu pożałowałem, że spałem z tyloma laskami i że w porównaniu z nią nie byłem ciut mniej doświadczony. Znacznie mniej. – Nigdy nie byłem w prawdziwym związku. – Przesunąłem dłonią po jej talii, aby upewnić się, że teraz jestem. – Seks to jasne, ale nie wiem, jak to jest naprawdę ufać kobiecie ani jak się… naprawdę kochać. Ty masz więcej doświadczenia ode mnie w innych dziedzinach. – Jakoś dojdziemy z tym wszystkim do ładu. – Podniosła moją dłoń do ust i pocałowała. – Po prostu musisz mi sygnalizować, co o tym wszystkim myślisz, Paisley. Obiecuję, że cię nie zawiodę. Stężała wyczuwalnie. – Są pewne rzeczy… których o mnie nie wiesz. – Ty także nie wiesz o mnie całego mnóstwa rzeczy – odparłem. – Czy jesteś gotowa opowiedzieć mi o sobie? – Chciałem jej wyjawić wszystko równie mocno, co zataić to przed nią, utrzymać, z dala od tego. – Jeszcze nie. I wiem, że to nie w porządku. – Więc nie mów. Zacznijmy od początku. Zacznijmy od… – przełknąłem ślinę. – Zaufania. Żadnych niedomówień, nieporozumień, tylko zaufanie. A potem zadbamy o resztę. – Psiakrew, powiedziałem to. Rozluźniła się wyraźnie, wtulając we mnie. – Jagger? – Mhm? – Nigdy nie spędziłem tyle czasu w łóżku z kobietą w ubraniu, nie mówiąc już o takiej, co by chciała ze mną w nim rozmawiać, ale słuchałbym Paisley nawet, gdyby zamarzyło jej się czytać na głos książkę telefoniczną.

– Czy szlaban na seks oznacza też szlaban na całowanie? Nie musiała pytać dwa razy; przekręciłem się tak, że jej ciało znalazło się pode mną. Odczekałem parę oddechów, napawając się cudownym widokiem. Jej włosy rozsypały się na poduszce, a pełne wargi miała rozchylone. Ramiączka koszulki układały się miękko na obojczyku, a nieskazitelna skóra na piersi falowała z każdym oddechem. Nie odważyłem się przesunąć wzroku niżej, na jej biust. Nie mogłem spieprzyć tej pierwszej nocy z nią, o nie. – Chcesz znać główny powód, dla którego nie mam nic przeciwko zaczekaniu, aż będziesz gotowa kochać się ze mną? – Tak – szepnęła. – Oczekiwanie to najlepsza rzecz. Zastanawianie się, dokąd będzie prowadził kolejny pocałunek. Oplotła moje nogi swoimi. – Czyżby? – Zdecydowanie. – Zerknąłem na zegarek; były cztery minuty po północy. Powoli dotknąłem wargami jej ust, muskając je lekko. – Wesołych świąt, Paisley. Czułem na swoich ustach jej uśmiech. – Wesołych świąt, Jagger. Obdarzyła mnie najcudowniej miękkim, ciepłym pocałunkiem, jakim kiedykolwiek obdarzyła mnie kobieta. Utuliłem ją w ramionach i leżałem tak jeszcze długo po tym, jak zasnęła; myśli krążyły mi jak oszalałe. Nigdy nie czułem niczego podobnego do tego, co teraz, trzymając ją w ramionach, czując jej wargi na ustach. To było, jakbym pierwszy raz od… cóż, od bardzo dawna wrócił do domu. Zacząłem odpływać, ale otrząsnąłem się nagle – tylko po to, żeby utwierdzić się w przekonaniu, że nie śnię, i że rzeczywiście Paisley jest przy mnie. Przesunąłem ręką po satynowych spodniach od piżamy na jej biodrze i wreszcie zasnąłem, wdychając zapach jabłek. Obudził mnie sygnał telefonu i odtoczyłem się na bok, przez chwilę zastanawiając się półprzytomnie, co to za ciężar na moim lewym ramieniu. Ach, głowa Paisley. Zamrugałem, sięgając po telefon. Nieznany numer. Odebrałem, delikatnie uwalniając rękę spod Paisley. – Tak, słucham? – Jag? Jasny gwint. Usiadłem na brzegu łóżka, nagle rozbudzony. Pochyliłem się, opierając łokcie na kolanach i próbując zdecydować, czy mam ochotę rozpłakać się z ulgi, czy zwymiotować. – Anna? – Byłem w stanie wydobyć z siebie tylko szept. – Och, Jag! – Pociągnęła nosem. Czy była pijana? Naćpana? Żołądek skręcił mi się w ciasny, zimny węzeł. – Anno, gdzie jesteś? Powiedz, proszę. Będę w ciągu dwunastu godzin. – Sięgnąłem po spodnie, naciągając je jednym płynnym ruchem. – U mnie wszystko w porządku. Nie musisz się o mnie martwić. – W tle słychać było odgłosy imprezy. – Nie martwić się o ciebie? Anno, martwię się o ciebie każdego cholernego dnia! – Starałem się mówić cicho, żeby nie obudzić Paisley; wciągnąłem koszulkę. – Proszę, powiedz, gdzie jesteś… – Tęsknię. Tęsknię za twoim uśmiechem. Czy jesteś szczęśliwy? – zaczęła bełkotać. – Anno, nie mogę być szczęśliwy, nie wiedząc, gdzie jesteś i czy jesteś bezpieczna. – Czy przyjechałbyś się ze mną zobaczyć, gdybym ci powiedziała? Zostałbyś ze mną? Zamknąłem oczy. – Oczywiście, że przyjadę. Przylecę pierwszym samolotem. – Ale nie mógłbym z nią zostać. Wiedziałem, że pociągnęłaby mnie w dół, nim zdołałbym ją wyciągnąć z bagna, w którym tkwiła. Gdy

byłem z nią, traciłem poczucie czasu i świadomość priorytetów. – Po prostu powiedz mi, gdzie jesteś. Otworzyłem torbę i zacząłem w niej szperać w poszukiwaniu skarpetek, w myślach szacując odległość do lotniska. – Och, Jag, kocham cię, ale… nie jestem dla ciebie dość dobra. – Język zaczynał jej się plątać. – Anno, jesteś cząstką mnie, nie mów tak. Jesteś dla mnie ważna. Nie ma tu miejsca na ocenianie, dobra czy zła; jesteśmy tylko my. Proszę, na miłość boską, powiedz mi, gdzie jesteś! Tak bardzo się o ciebie martwię! – Musiała mi powiedzieć. Nie miałem pojęcia, czy jest cała i zdrowa, czy w dołku. – Albo powiedz, czy potrzebujesz pieniędzy. – Lepiej ci będzie beze mnie. – Nie. Nigdy nie będzie mi lepiej. Potrzebuję cię. Zawsze. Powiedz tylko, gdzie mam przyjechać, a wkrótce tam będę. – Skóra aż mrowiła mnie od złych przeczuć. Wiedziałem, że to się skończy tak jak zwykle. – Kochasz mnie jeszcze? Zamarłem; obejrzałem się na śpiącą Paisley – moją pierwszą prawdziwą szansę na bycie szczęśliwym. Ale ona była bezpieczna, a Anna nie, ja zaś nie mogłem między nimi wybierać. Nie tak naprawdę. – Zawsze będę cię kochał. Nieważne, gdzie jesteś ani co robisz. Czy to rozumiesz? Nigdy nie będziesz zbyt daleko ode mnie. – Nie zdołasz mnie ocalić. – Zdołam, jeśli tylko mi na to pozwolisz. Jej zdyszany oddech niemal całkowicie zagłuszało dudnienie basu w tle. – Wesołych świąt, Jag. Tak bardzo cię kocham… – Jej głos zmienił się w szloch, a ciche piknięcie w słuchawce zasygnalizowało zerwanie połączenia. – Wesołych świąt – szepnąłem, choć wiedziałem, że nie usłyszy już tego. Odsunąłem telefon od ucha, gotów roztrzaskać go, zniszczyć coś, ale zdawałem sobie podświadomie sprawę, że będzie mi potrzebny na wypadek, gdyby znów zadzwoniła. Kogo ja, do cholery, oszukiwałem? Wiedziałem, że nie zadzwoni. Zsunąłem się po ścianie i wsparłem głowę o podciągnięte pod brodę kolana. Siedziałem tak dokładnie przez czterdzieści dwie minuty, obserwując, jak na moim telefonie zmieniają się cyfry, modląc się, by znów zadzwoniła, żeby zadzwoniła z niezastrzeżonego numeru, żebym mógł ją znaleźć… Jeden telefon i spadałem znów na łeb, na szyję; pytanie brzmiało: w jak twarde podłoże uderzę. Powinienem ją chronić, zapewnić jej bezpieczeństwo. Obiecałem jej to… i zawiodłem, spieprzyłem wszystko koncertowo. Pościel zaszeleściła. – Jagger? – Paisley usiadła i rozglądała się przez chwilę, zdezorientowana, dopóki mnie nie zobaczyła. – Wszystko w porządku? – Włosy miała w nieładzie; opadały jej na ramiona, w świetle ulicznych lamp sączącym się przez okno lśniły niczym aureola. Miałem ją dla siebie niecałe dwanaście godzin i prawie zostawiłem, gotów wybrać się w pościg za duchem… Pokręciłem głową. Jej bose stopy zabębniły o podłogę, gdy podeszła do mnie. – Chcesz o tym porozmawiać? Znów pokręciłem głową. Rozchyliła usta, a gdy wyciągnęła do mnie rękę, w jej oczach lśniło nieskończone współczucie. – W takim razie wracaj do łóżka. Wziąłem ją za rękę, a potem rozebrałem się do bokserek i położyłem obok niej. Wtuliła się we mnie i położyła sobie moją rękę na talii, jakby wiedziała, że dotykanie jej przyniesie mi ulgę. Przyniosło. Splotła dłoń z moją dłonią i przysunęła się do mnie jeszcze bliżej, tak że nasze ciała stykały się ze sobą

na całej powierzchni. Wkrótce jej regularny oddech potwierdził, że zasnęła, a ja przesunąłem palcami po jej nagim ramieniu, napawając się miękkością jej skóry. Spieprzyłem niemal wszystko w swoim życiu, jednak tym razem nie mogłem zawieść. Tylko nie ją. Nie mogłem pozwolić na to, by jedna z tych katastrof, które powodowałem raz za razem, zaszkodziła jej w jakikolwiek sposób. Anna była jak zaklęty krąg, z którego nie mogłem, nie potrafiłem się wyrwać. Co jednak, gdyby miało mnie to kosztować Paisley? Co, jeśli gdy wreszcie jej to powiem, nie zrozumie? Odpędziłem od siebie strach; nie zamierzałem pozwolić, by zepsuł mi dzisiejszy dzień; nie, gdy wciąż trzymałem ją w ramionach – nie, gdy tak długo na to czekałem. Wrócił jednak, sprawiając, że przytuliłem ją mocniej, przywarłem do niej bardziej kurczowo. Powinienem nie posiadać się z radości, że śpi w moich ramionach, ale mogłem się skupić tylko na jednym: że teraz mam coś, co mógłbym stracić.

Rozdział 20 PAISLEY 13. Rozpędzić się.

Och, dziś się przygotowałaś! – Ember usiadła obok mnie na ławkach lodowiska. – Szybko się uczę. – Zapięłam kurtkę. Podała mi parujący kubek ze Starbucksa. – Nie piję kawy, ale dzięki za dobre chęci. – Jagger powiedział mi, gdy byłaś z nami w święta. To gorący cydr jabłkowy. Przyjęłam go od niej z wdzięcznością. – Chyba cię kocham. – W takim razie – powiedziała Sam, biorąc trzeci kubek z tacki – to pewnie będzie moje latte. Nie jestem pewna, czy brakowało mi tych naszych randek z oglądaniem Josha, Ember. – Przeszła między krzesełkami w swoich modnych obcisłych dżinsach i wysokich botkach i usiadła koło mnie. – Lubisz to i dobrze o tym wiesz! – parsknęła Ember. – Cóż, teraz skończyło się już ślinienie na widok Jaggera. Zerknęłam na nią, podnosząc brew. Na widok mojej miny roześmiała się. – Och, słodziutka Paisley! Cieszę się, że masz jednak pazurki. – Dotknęła mojego ramienia, poważniejąc. – Nie lecę na Jaggera, przysięgam. Chciałam po prostu upewnić się, czy ty i on to tak na poważnie. – Pewnie, wpadłam do Nashville, bo nie miałam co robić – odparłam słodko. – Święta to pora w sam raz na zostawienie rodziców, żeby zrobić sobie mały skok w bok. Prawie opluła się kawą. – Dobry Boże, wy, laski z południa, potraficie wysłać kogoś do diabła z uśmiechem na twarzy, co? – Nie martw się, nie musisz czuć się urażona, dopóki ktoś nie pobłogosławi ci albo nie nazwie cię słodką. Oparła nogi o krzesełko z przodu. – No, teraz lepiej. – Czy twoi rodzice już się do ciebie odzywają? – spytała Ember, nie spuszczając ani na chwilę oczu z Josha, który mknął do bramki. To był ich trzeci mecz w tym tygodniu i na jakiś czas ostatni, bo wkrótce kończyła się przerwa świąteczna. – Ledwie raczą. Co w zasadzie jest całkiem w porządku. – Upiłam łyk cydru, napawając się ciepłem, które miło rozlewało mi się w ciele. – Jutro wieczorem wyprawiają noworoczne przyjęcie, więc będziemy mieli okazję się przekonać, jak zareagują na Jaggera. – Nie wiedzą, że się z nim spotykasz? – spytała Ember, odrywając wzrok od Josha, żeby na mnie spojrzeć. – Pomyślałam, że jutrzejszy wieczór to dobra okazja, żeby im powiedzieć. Zbyt wielu świadków, żeby mama urządziła awanturę albo tata zagroził wyrzuceniem go.

– Nie przepadają za nim? – spytała Sam. – To znaczy, ten kolczyk w języku i wszystkie te tatuaże… Raczej nie jest typem kolesia, którego przyprowadzasz do domu, żeby przedstawić rodzicom. Ponownie musiałam zacząć się zastanawiać, jak wyglądały relacje między nimi i najwyraźniej zobaczyła to w moich oczach, bo powiedziała: – Byliśmy sąsiadami, zapomniałaś już? No i oczywiście kampusowe plotki. Może i Josh był kiedyś Casanovą, ale Jagger… nigdy nie widziałam go dwa razy z tą samą laską. Ember odchrząknęła. – Sam chce przez to powiedzieć, że nigdy nie widziała, żeby był w związku i że miło jest widzieć, że dojrzewa. Nie przestrasz się. – Wyciągnęła rękę i pociągnęła Sam żartobliwie za włosy. – Nie bądź ostatnią suką, Samantho! – Ale jestem w tym dobra! Roześmiałam się. – Przypominasz mi Morgan, moją najlepszą przyjaciółkę. Na pewno świetnie byście się dogadały. – Ją także wywalili ze szkoły? Pokręciłam głową. – Nie, ale dobra z niej kumpela. Przyjedź do Alabamy, to was sobie przedstawię. – Nie będziesz się bała, że będę tak blisko Jaggera? – Poruszyła znacząco brwiami. Upiłam łyk cydru. – Nie przeginaj. Ale Josh i Jagger mają przyjaciół, wiesz? – O, nic z tych rzeczy. Trzymam się z dala od wszystkiego, co nosi mundur. Jagger zdobył krążek i poszusował z nim po lodzie, a potem wstrzelił go idealnie w sam środek bramki. Podskoczyłam na swoim krzesełku, piszcząc jak szalona, a tymczasem Jagger przybił sobie żółwika z Joshem i pomachał mi, zanim wrócił do gry. Byłam jedyną stojącą osobą na widowni i natychmiast, gdy to spostrzegłam, policzki zaczęły mnie palić pomimo niskiej temperatury. Wygładziłam kurtkę i usiadłam, wbijając wzrok w lodowisko. Sam i Ember wybuchły chóralnym śmiechem. – Och, chyba wpadłaś po uszy – wykrztusiła Sam między jednym spazmatycznym wdechem a drugim. Uśmiechnęłam się, ale nie zaprotestowałam. Cóż, miały rację, bez dwóch zdań. Gdy Jagger pojawił się w drzwiach lodowiska, bez wahania podbiegłam do niego. Złapał mnie w pół skoku i nawet nie zdążyłam go ofuknąć za publiczne łapanie mnie za pupę, bo miałam usta zajęte całowaniem go. – Hej, wracacie do domu czy planujecie nocować na lodowisku? – zażartował Josh. Oderwałam wargi od Jaggera. – Masz ochotę gdzieś ze mną wyskoczyć? – spytałam Jaggera. – Co tylko zechcesz. – To niebezpieczna propozycja, Jaggerze Batemanie. Mogłabym na przykład zaproponować ci pomalowanie paznokci u stóp na różowo. – Uwielbiałam być z nim tak blisko, bo mogłam zatracić się wówczas w tych jego niebieskich ślepiach. – Wtedy pewnie musiałbym przez cały czas zasuwać w skarpetkach. – Oj, Jagger, chyba będziesz z nią miał ręce pełne roboty. – Ember roześmiała się, otaczając Josha ramieniem w pasie. – Ta-a. – Kiwnął jej głową i cała trójka wraz z Sam skierowała się do wyjścia. – Co ci chodzi po głowie? – Jagger ruszył do drzwi, wciąż trzymając mnie w ramionach. – Och, po prostu odhaczam pola. – Pewnego dnia będziesz mi musiała pokazać tę słynną listę. Zaczynam podejrzewać, że po prostu

dodajesz do niej coś, gdy tylko ci wpadnie do głowy. – Zaczekaj, aż zobaczysz punkt czternasty! – Uśmiechnęłam się diabolicznie, a potem oswobodziłam z jego objęć i ruszyłam do samochodu. Coś mi mówiło, że nie będzie miał najmniejszego problemu z wywołaniem u mnie ścinającego z nóg orgazmu. – Serio? – spytał, z nogami podciągniętymi niemal pod brodę w małym gokarcie. – Masz to na liście? Zapięłam pas i mrugnęłam do niego. – To odpowiednie warunki do niebezpiecznej jazdy. – Chyba nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać. – Mam taką nadzieję. – Gdy zapaliło się zielone światło, opuściłam gogle. Odpaliłam moją maszynę i pognałam przed siebie, wyprzedzając innych gokartowców, bez wyjątku co najmniej o dziesięć lat młodszych ode mnie. Jagger bez trudu doścignął mnie na pierwszym okrążeniu, przyspieszając, gdy ja hamowałam. To był właśnie cały on – przyspieszyć tam, gdzie zdrowy rozsądek kazał zwolnić. Jeden z dzieciaków otarł się o mój lewy bok i wcisnęłam gaz do dechy, aż wgniotło mnie w fotel. Trzymałam go prawie cały czas przy podłodze, zwalniając przed zakrętami i przydeptując za nimi, starając się dotrzymać Jaggerowi kroku. Pasemka włosów powiewały mi wokół twarzy, a wargi wyschły od szalonego pędu. Zepchnęłam dzieciaka jadącego obok mnie, przesuwając się na środek toru, żeby nie mógł już się o mnie otrzeć. W pełnym pędzie skończyliśmy okrążenie i podjechałam do Jaggera, w okolice zderzaka jego wozu. Zarejestrowałam jeszcze stromiznę ostatniego okrążenia i zdjęłam nogę z gazu, podczas gdy Jagger ani na chwilę nie zwolnił, kontrolując wóz, gdy zjechał nieco na bok, a potem przyspieszając poza zakrętem. Chociaż sama wyhamowałam, to przyspieszenie ściągnęło mnie na lewą stronę i poczułam ukłucie strachu. Nie miałam kasku. Gdy zerknęłam na zegarek, zobaczyłam, że moje tętno wciąż jest w granicach normy. Zabawne. Miałam w piersi tykającą bombę z zapalnikiem czasowym, a martwiłam się o brak kasku na torze gokartowym. Jagger dojechał pierwszy, zatrzymując się między betonowymi barierkami oznaczającymi start. Zatrzymałam się tuż za nim, rozpięłam pas i wstałam. Gdy pomagał mi wysiąść, zauważyłam niezadowolone spojrzenia dzieciaków, które wyprzedził. Najwyraźniej on też. – Sorry, chłopaki – przeprosił ich, odwracając czapkę z powrotem daszkiem naprzód. Jej biel kontrastowała z jego opalenizną i sprawiała, że oczy zdawały się jeszcze błękitniejsze. – No, co? – spytał, podchwytując mój wzrok. – Mister Kalifornia – wymamrotałam z uśmiechem. Pocałował mnie w policzek, zszedł z toru, a gdy mijał faceta z obsługi, zatrzymał się i dał mu pięćdziesięciodolarowy banknot. – Daj dzieciakom jeszcze pojeździć, stary. To nie było fair. Po tych jego słowach zrobiło mi się ciepło na sercu. Nadzorca kiwnął głową, z jedną słuchawką wciąż w uchu i zatrzymał idące za nami dzieciaki. Otoczyłam Jaggera w pasie ramieniem, a dzieci zaczęły wykrzykiwać podziękowania pod naszym adresem. – Szłaś ze mną łeb w łeb – powiedział z uśmiechem. – Powinieneś mnie zobaczyć na quadach! Pokazałabym ci, co potrafię! – Cóż, przynajmniej kiedyś potrafiłam. – Będę o tym pamiętał. Skee ball? – zaproponował, idąc ze mną do części parku rozrywki z grami. – Och, nie chciałabym urazić twojego ego – zażartowałam.

– Moje ego jest bardzo dobrze chronione. – Przejechał kolczykiem w języku po zębach i uśmiechnął się. Cholera, lepiej niech przestanie tak robić, inaczej zaraz się na niego rzucę, pomyślałam. Szanował granice, które ustaliłam zaledwie tydzień temu w Nashville, ale przy każdym pocałunku zastanawiałam się, jak to będzie być z nim. Jasne, lubiłam seks, ale nie skłamałam, że nigdy nie uważałam tego za jakieś wielkie halo i nie rozumiałam powodów, dla których ludzie mieliby działać napędzani żądzą. Nie miałam żadnych problemów z zachowaniem zdrowego rozsądku w łóżku… tyle tylko, że Jagger potrafił doprowadzić mnie do szaleństwa zwykłym pocałunkiem. Wówczas jedyne to, o czym mogłam myśleć, było, że chcę więcej albo być bliżej niego. Tak jak na przykład teraz. – …tego znieść. Paisley? – Jego słowa wytrąciły mnie z transu, przerywając obsesyjne rozmyślanie o jego ustach. Ups! – Tak? – spytałam, udając, że wcale nie przyłapał mnie na jawnym obmacywaniu go wzrokiem. Jego kciuk gładzący moją dolną wargę. Mój język liżący jego opuszkę, słony smak… Jego oczy, pociemniałe na widok pieszczoty… Wziął mnie za rękę i poprowadził przez niemal całkiem opustoszały labirynt gier, ku odgrodzonemu terenowi wyścigów. Odsunął jednym ruchem zasłonkę i pociągnął mnie za sobą do pogrążonego w ciemności pomieszczenia. Zamiast jednak usiąść z boku ławki, zajął miejsce dokładnie na środku. Podprowadził mnie do siebie, trzymając dłoń na moich plecach, dopóki nie otoczyłam go kolanami. Przycisnęłam się do niego biodrami i pocałowałam go, niezdolna dłużej utrzymać rąk przy sobie. Gdy wsunęłam mu palce we włosy, jego czapka spadła na ławkę. Jak to się działo, że za każdym razem było lepiej? Nigdy nie miałam dość smaku jego ust i języka, i tego, jak sprawiał, że wszystko oprócz niego przestawało istnieć. Poczułam mrowienie w piersi w miejscu, gdzie nasze ciała się stykały i bezwstydnie zmieniłam pozycję, tak by mieć z nim jak największy kontakt. Serce biło mi w rytm oddechów – miałam wrażenie, że zatrzymują się na moment, aby potem przyspieszyć z każdym kolejnym pocałunkiem. Przesunął dłonie z mojej talii na biodra, a gdy odrzuciłam głowę na plecy, skorzystał z okazji i zasypał moją szyję pocałunkami. Moje ciało przeszył dreszcz rozkoszy – i na Boga, pragnęłam go. Pragnęłam go tak, jak nie sądziłam, że kiedykolwiek będę w stanie kogoś pożądać. Naparłam mocniej biodrami i zostałam nagrodzona jękiem, który zawibrował mi w gardle. Przesunęłam palcami po jego szyi, aby za chwilę poczuć stężałe mięśnie jego ramion. Jedną rękę zanurzył w moje włosy, drugą zaś wsunął pod bluzkę na plecach, pieszcząc nagą skórę. Jego palce błądziły wokół płytkich wgłębień mojego kręgosłupa, kreśląc delikatne wzory. Miałam wrażenie, że każdy nerw w moim ciele obudził się do życia. Nie byłam w stanie utrzymać bioder w jednym miejscu i wkrótce nasze pocałunki stały się dłuższe, namiętniejsze. Staliśmy się ciasnym węzłem dłoni, zębów i splecionych języków. Wyścig, w którym nie braliśmy udziału, osiągnął apogeum i zdaliśmy sobie sprawę, że nasz prywatny wyścig będzie wymagał nieco więcej czasu, chociaż w tym prawdziwym samochody nie opuściły nawet linii startu. Zachichotałam, gdy przemknęło mi przez myśl, że my opuściliśmy ją już dawno. Pokręcił głową i poczułam jak jego usta pod moimi układają się w uśmiech, a w policzkach pojawiają się dołeczki. Szłam o zakład, że dzięki nim wyszedł z całego mnóstwa kłopotów i zdobył sobie całe mnóstwo dziewcząt. Mój uśmiech znikał stopniowo. Myśli zaczęły krążyć jak oszalałe, chociaż próbowałam przekonać samą siebie, że powinnam słuchać głosu rozsądku. Gorzej – nim jeszcze zdałam sobie sprawę z tego, co robię, wypaliłam: – Z iloma dziewczynami spałeś? – Przeklęłam w myśli swój niewyparzony jęzor. Jego twarz zmieniła się w nieprzeniknioną maskę. – Dlaczego pytasz? – To chyba uzasadnione pytanie, szczególnie jeśli mamy być ze sobą. – Kreśliłam opuszką kciuka

kółeczka na jego bicepsie, starając się w jakiś sposób złagodzić wymowę mojego brutalnego ataku na jego przeszłość. Szczęka drgnęła mu nerwowo. – Jesteśmy ze sobą, Paisley. – Zamknął oczy i westchnął z rezygnacją, opierając głowę o obudowę gry z włókna szklanego. – Czy to oznacza, że nie mam prawa wiedzieć? – Musiałam wiedzieć. Na litość boską… nie chciałam wiedzieć! – A co ci przyjdzie z odpowiedzi? – Nie otworzył oczu. Serce biło mi mocno, ale nie wiedziałam, czy to skutek naszych pospiesznych pieszczot, czy oczekiwania na odpowiedź Jaggera. – Wiedza. – Czy odpowiedź wpłynie na to, co do mnie czujesz? – Otworzył oczy i ściągnął brwi. Pogładziłam jego zmarszczone czoło palcami. – Nie – wyszeptałam. – To nie musi być teraz, jeśli nie jesteś gotów. – Wyglądało na to, że te słowa stawały się naszą mantrą, jeśli chodzi o przeszłość każdego z nas. – Ale naprawdę chciałabym się kiedyś dowiedzieć. – Podniosłam w górę kącik ust. – Jeśli poczujesz się dzięki temu lepiej, mogę ci teraz podać całą moją listę. W ciągu całego życia całowałam się z pięcioma chłopcami, a spałam z jednym. – Całowałaś się tylko z pięcioma facetami? – Pierwszym był Billy Gerrison podczas gry w butelkę, gdy miałam czternaście lat. Później Will odstraszał ode mnie skutecznie chłopców jako najlepszy przyjaciel Peyton, a potem było paru w ostatnim roku nauki. A wreszcie był… – …Carter. – I oto cała historia sprośności Paisley Donovan – dokończyłam żartobliwie. – Widzisz, to nie takie trudne. – Jego wahanie wystarczyło, żeby ogarnął mnie atak paniki. Ile mogło ich być? Miał dwadzieścia trzy lata. Tuzin? Na Boga, dwa tuziny? – Czy to naprawdę jest dla ciebie tak ważne? – spytał. Minę miał śmiertelnie poważną. – Chcę wiedzieć. – A gdybym ci powiedział, że sam nie wiem? Że nigdy nie liczyłem? – Trzymał mnie mocno za biodra, jakby bał się, że lada chwila ucieknę. Odchyliłam się lekko w tył. – Nie jesteś w stanie określić nawet w przybliżeniu? – Och, to zabrzmiało ostrzej, niż chciałam. – Mógłbym. – Spojrzał w dal i zaczął strzelać oczami na lewo i prawo, jakby przywoływał wspomnienia. – Szkoła – wymamrotał – a potem college… Po prostu nigdy nie przywiązywałem do tego wagi. Nie chodziło o liczbę, tylko coś w rodzaju… zaspokojenia, bez zaangażowania czy emocji. Nie zwykłem się przywiązywać. – Dawniej – uściśliłam. – Słucham? – Mam nadzieję, że do mnie coś czujesz; jeśli jest inaczej, to nie bardzo wiem, co tu robimy. – Starałam się mówić spokojnie. – Nie interesuje mnie, co robiłeś ani kim byłeś, Jagger, dopóki mogę mieć pewność, że się zmieniłeś. Nie oceniam cię. Chciałabym po prostu wiedzieć, z iloma wspomnieniami mam rywalizować, do ilu być porównywana. I… czy się zabezpieczaliście. Spojrzał na mnie przenikliwie i miałam wrażenie, że to spojrzenie dotyka mojej duszy. – Bardzo mi na tobie zależy, Paisley. Nie czułem takiego przywiązania do nikogo, od… – Jego wzrok stał się na chwilę dziwnie zamglony, nim znów powrócił do rzeczywistości. – …odkąd zostawiłem moją rodzinę. – Otoczył mój policzek dłonią. – Nie wiem, ile ich było. Całe mnóstwo… i naprawdę żałuję, że nie są to wyniki zbliżone do twoich, ale nie zamierzam kłamać. Chciałbym traktować swoje dotychczasowe doświadczenia seksualne tak jak ty, ale… było po prostu inaczej. Tak czy siak, możesz

mieć pewność, że za każdym razem się zabezpieczałem. Nigdy nie uprawiałem seksu bez prezerwatywy. Dopiero gdy wypuściłam oddech, dotarło do mnie, że od ładnej chwili go wstrzymywałam. – W porządku… – Nie skończyłem jeszcze – wszedł mi w słowo, ujmując moją twarz w obie dłonie. – Co do twojej troski o to, z kim będziesz musiała rywalizować… Paisley, tu nie ma miejsca na rywalizację. W zakamarkach mojego serca nie kryją się żadne duchy przeszłości. Nie ma wzorca, do którego mógłbym ciebie porównywać, bo usunęłaś wszystkie wspomnienia, całkiem jakby nigdy ich nie było. Całowanie innych dziewcząt było dla mnie wcześniej całkiem jak jeden z kroków w dobrze znanym układzie tanecznym. A całowanie ciebie jest jak… Zatracam się w tym. Tu nie ma miejsca na nikogo innego. – A kiedy był ostatni raz? – Z nerwów ścisnęło mnie w żołądku, a serce podeszło do gardła. – Od Florydy nie było nikogo. Podniosłam tylko pytająco brew, ale on pokręcił z uśmiechem głową. – To nie samo spotkanie ciebie było przyczyną, jeśli chciałabyś usłyszeć takie zapewnienie. – Wsunął mi pasemko włosów za ucho. – Tylko ocalenie cię. Zorientowanie się, jak szybko życie może… przeciec między palcami. W całym moim życiu niczego nie pragnąłem bardziej od latania apache’ami, a jednak byłem tam, na plaży, wyrywając kolejną laskę w bikini. Złe priorytety. A potem ten dupek wrzucił cię do wody. Gdy cię zobaczyłem, moją pierwszą myślą było, że jest za późno. Myślałem, że już po tobie – po tej pełnej życia dziewczynie, która chwilę wcześniej była pogrążona w lekturze. – Zauważyłeś – wymamrotałam. – Mam ci przypomnieć, jakiego koloru kostium kąpielowy miałaś na sobie tamtego dnia? Bo to także pamiętam. – Masz pamięć fotograficzną, ty oszuście! Jego twarz rozświetlił na chwilę szeroki uśmiech. – Dostałem się do szkoły lotniczej, ale marnowałem czas i energię na dziewczyny, które nic dla mnie nie znaczyły. Więc postanowiłem, że pora przestać. Żadnych lasek. Żadnego rozpraszania. Postanowiłem się skupić na tym, co naprawdę się liczy. – A co ze mną? – Ty się liczysz. – Rozpraszam cię. Opuścił wzrok na moje usta. – Tylko w dobrym tego słowa znaczeniu. I wolę myśleć o tobie jako o kolejnym bodźcu, motywującym mnie do dania z siebie wszystkiego. Pocałowałam go w czoło. – Dziękuję, że mi o tym powiedziałeś. – Czy to coś zmienia? – Przypatrywał mi się czujnie. – Nie, masz na to moje słowo. Czy pochwalam twoje podboje? Pewnie, że nie. Czy nieco mnie to przeraża? Z całą pewnością. – Odwrócił twarz, ale delikatnie zmusiłam go, by na mnie znów spojrzał. – Nie zamierzam wykorzystywać twojej przyszłości przeciwko tobie, jak długo ty nie będziesz robił mi tego samego. – Umowa stoi. – Przycisnął usta do moich warg. – Nie wiem, jak to działa. Jak to jest być w związku. Nie wiem, czy chcę od ciebie za mało, czy zbyt wiele. Nie wiem, czy powinienem się tak czuć, ogarnięty obsesją, czy jestem po prostu świrem. Chyba większość facetów dowiaduje się, jak to działa, nieco wcześniej. – Wsparł czoło o moją skroń i spróbowałam zrównać swój oddech z jego, znacznie wolniejszym. Gdy spojrzał na mnie nagle, w piersi poczułam dziwny, słodki ciężar, jednak było zbyt wcześnie, bym ważyła się choć spróbować go nazwać. O nie, jeszcze nie teraz. Nie posiadałam się z radości, a jednak czułam się dziwnie nieswojo we własnym ciele, z własnymi myślami.

– Jesteś… byłeś idealny. Nie myśl o tym, co powinieneś był robić, jak postępować. Chcę ciebie, nie jakąś zmyśloną wersję ciebie, takiego, jakim sądzisz, że bym cię chciała. – A moja lista rzeczy, które spieprzyłem? – Uśmiechnął się, ale jego oczy były zimne, dalekie. – Nigdy mnie nie zawiodłeś, Jagger. – Może… może mogłabyś być moim wyjątkiem – powiedział cicho i w jego głosie pobrzmiewało echo nadziei. Gdy zastanowiłam się nad wszystkimi zasadami, które złamałam, i nad tym, jakie emocje targały mną w tym momencie, czułam się jak… ja sama, i to nie ten wrak, cień człowieka, jakim czułam się, odkąd lekarze zdiagnozowali moją chorobę. Jagger sprawił, że zaczynałam pragnąć rzeczy, o których myśl porzuciłam dawno, o których wiedziałam, że w przyszłości nigdy nie będzie mi dane ich zasmakować. Mój zegarek nie brzęczał alarmem i nikt nie mówił mi, jak powinnam postąpić dla własnego dobra. Jagger był dla mnie niczym żywa, oddychająca wolność. – Może ty moim także.

Rozdział 21 JAGGER Wiem, co sobie myślisz. Że w końcu dam ciała. W ostatecznym rozrachunku zawsze wszystko spieprzam.

Nie musisz tego robić. – Paisley ścisnęła moją dłoń. – Nie, jeśli czujesz się niezręcznie. – Dam radę – zapewniłem ją. Ech, śmiać mi się chciało. Niezręcznie na oficjalnym bankiecie? Gdyby tylko wiedziała… Ale, oczywiście, nie miała pojęcia. Jeszcze nie. Bo nie zdobyłem się jeszcze na odwagę, żeby jej powiedzieć. Zamiast tego poprawiłem krawat, żałując, że węzeł nie jest luźniejszy… A najlepiej, gdyby w ogóle mógłbym go zdjąć. Staliśmy pod domem jej rodziców, obserwując, jak pary parkują samochody i kierują się w stronę frontowych drzwi. Paisley miała na sobie prostą czarną sukienkę z odkrytymi ramionami, sięgającą przed kolano, a włosy upięte wysoko… co stanowczo zbyt mocno odsłaniało jej szyję. Na szczęście byłem dość przezorny, żeby nie zostawić malinek – bo miękka skóra u jej nasady szybko stała się moim ulubionym miejscem do pieszczenia. – Jesteś pewna, że to najlepszy sposób, by im o nas powiedzieć? – spytałem. Zmarszczyła uroczo nosek. – Hm, nie do końca. Ale przy ludziach przynajmniej cię nie zastrzelą czy coś. – Widziałem, jaki potrafi być twój ojciec, gdy się wkurzy. Czy jego broń jest aby na pewno bezpiecznie schowana? Roześmiała się. – Chcesz, żeby weszła najpierw sama i się upewniła? Przejechałem kciukiem po kostkach jej palców i poprowadziłem do jaskini lwa. – Nie. Zrobimy to razem. – Nie chcesz zaczekać na Josha i Ember? Na przyjęcie został zaproszony każdy oficer i właściwie to zaszantażowałam Josha, żeby przyszedł. – Spóźnią się. To ma coś wspólnego z brakiem ciepłej wody pod prysznicem. Nie chcieli się pokazywać z niespłukanymi włosami. Paisley spojrzała na mnie pytająco. – Brali razem prysznic? Uśmiechnąłem się do niej przewrotnie. – Tak. – Ale to… niepraktyczne. Zajrzałem jej w oczy, pozwalając, by dostrzegła w nich całe ostrożnie wstrzymywane pożądanie i pociągnąłem nas na bok, z dala od wścibskich spojrzeń. – Niepraktyczne? A od kiedy seks musi być praktyczny? Pomyśl tylko, Paisley. Twoje nagie, mokre ciało między mną a kafelkami… spodobałoby ci się to: z jednej strony żar, z drugiej chłód. Wyobraź

sobie: podnoszę cię, tak byśmy byli jak najbliżej siebie, żebym mógł zlizać wodę z twojej… Zakryła mi usta dłonią. – Już łapię. – Spąsowiała, a oczy jej pociemniały; szybko zabrała palce z moich ust. – Naprawdę nie ułatwiasz mi czekania, Jagger. – Jeśli sądzisz, że to jest… – Mówię poważnie! – pisnęła. – Zawsze do usług – uśmiechnąłem się, próbując ochłonąć po kuszących wizjach, którymi sam rozdrażniłem swoje ciało. – A ty powinnaś grać skromną damę z południa i odtrącać moje zaloty. Stanęła na palcach i przysunęła usta do mojej szyi tuż nad kołnierzykiem. – Twoja rola jest zabawniejsza. – Jęknąłem, a ona zachichotała. – Chodźmy do środka. Wmieszaliśmy się w tłum i weszliśmy do domu. W korytarzu powitał nas major Davidson. – Bateman? – Gdy zobaczył, że trzymamy się za ręce, otworzył szerzej oczy i spojrzał na Paisley. – Paisley? Zapowiada się interesujący wieczór – roześmiał się. – Bawcie się dobrze. Wcale nie poczułem się z tego powodu lepiej. – Lee! Jesteś! – Kobieta o jasnoblond włosach, mniej więcej wzrostu i postury Paisley, wzięła ją za rękę, odciągając na bok. Jedno spojrzenie na jej twarz o kształcie serca wystarczyło, bym miał pewność, że to mama Paisley. – Cześć, mamo. Obiecałam przecież. – Cóż, po tym, co wywinęłaś nam w święta, nie byłam pewna, czy można na ciebie liczyć. – Matczyna miłość w jej oczach w ułamku sekundy zmieniła się w dezaprobatę. – Poszłam tam, gdzie byłam mile widziana – odparła Paisley spokojnie. Przysunęła się przy tym bliżej do mnie, co nie umknęło uwagi pani Donovan. Zmrużywszy oczy, zlustrowała uważnie mój strój, podczas gdy ja dziękowałem w milczeniu mojej matce, która nauczyła mnie różnicy między marynarką jedno- a dwurzędową. Nie było ani jednego krzywego szwu, do którego mogłaby się przyczepić. Wreszcie spojrzała mi w oczy; jej spojrzenie było lodowate. – A to jest…? – Pani Donovan? – zawołał do niej major w mundurze. Adiutant generała, jak się domyślałem. Jej mina zmieniła się natychmiast z surowej w słodką. – Majorze Beard, czy jest już gotów? Sposób, w jaki błyskawicznie potrafiła zmienić nastawienie, sprawił, że przeszedł mnie zimny dreszcz. Paisley uśmiechała się z przymusem; zerknęła szybko na mnie, szukając u mnie potwierdzenia: czy rozumiem? A co tu było do rozumienia? Dorastałem w identycznych warunkach. Tyle tylko, że dom był większy – i pływały w nim większe rekiny. Uśmiechnąłem się do niej. – Spokojnie. – Tak jest, psze pani, jest gotów – odparł służbiście major Beard. – Pani pozwoli? – Wskazał ręką spiralne schody. – Lee-Lee, ślicznie dziś wyglądasz! – Dźwięk głosu Cartera poraził moje i tak już skołatane nerwy. Gdy pochylił się i musnął wargami policzek Paisley, dłoń sama zwinęła mi się w pięść. Spo-kurdekojnie! – upomniałem mojego wewnętrznego Hulka. Pozwolenie, by wściekłość wzięła nade mną górę, w tym momencie nie było zbyt dobrym pomysłem. – Dzięki, Will. Miło cię widzieć – odpowiedziała, ani na chwilę nie wypuszczając mojej dłoni. – Lee! – zawołała pani Donovan; jej słodki głos żywo kontrastował z kwaśną miną i surowym spojrzeniem, jakie mi posłała. – Przykro mi, ale tylko rodzina… – Jasne, psze pani, rozumiem. – Podniosłem dłoń Paisley do ust i ucałowałem ją łagodnie. – Zaczekam.

– Will? – Pani Donovan zaprosiła go gestem na schody. Niech mnie szlag, jeśli to nie było jasnym daniem mi do zrozumienia, że nie jestem tu mile widziany. – Mamo… – powiedziała Paisley ostrzegawczo. Carter pokręcił głową. – Nie w tym roku, psze pani. Matka Paisley uśmiechnęła się do niego ciepło i odparła: – To może w przyszłym? – Posłała mi przy tym znaczące spojrzenie. Miło. Paisley pocałowała mnie w usta. Nie było to pocałunek namiętny ani zmysłowy, ale milczące, publiczne potwierdzenie tego, że jesteśmy razem. I osiągnął swój cel, o ile mogłem sądzić po teatralnym westchnieniu jej matki. Pogładziłem kciukiem jej policzek. – Leć. Wzięła głęboki oddech i ruszyła za swoją matką; dzięki obcasom była od niej o parę centymetrów wyższa. – Nie sądziłem, że cię tu spotkam. – Carter stanął obok mnie. – To raczej nie twoja bajka. Zmełłem w ustach ciętą ripostę, którą miałem ochotę go poczęstować, i powiedziałem zamiast tego: – Paisley mnie poprosiła, żebym z nią przyszedł. – Tym samym przekroczyłem wszelkie granice, które wspólnie wytyczyliśmy. Generał Donovan czekał u szczytu schodów na żonę i córkę. W korytarzu było teraz tłoczno – ci, którzy nie mieścili się w nim, przyglądali się scenie z salonu. Pani Donovan otoczyła męża ramieniem, a on wyciągnął rękę do Paisley, składając na jej czole lekki pocałunek. Przytuliła go z wyrazem ulgi na twarzy. Oho. Sądziłem, że jest wściekłym dupkiem, ale wyglądało na to, że to jego Paisley darzy większym zaufaniem. – Może i dała ci szanse, ale moim zdaniem wciąż się dla niej nie nadajesz – powiedział Carter. – No to nie jestem sam, bo ty też nie. – Witajcie! – Na dźwięk gromkiego głosu generała Donovana tłum uciszył się. – Należę do starej gwardii, a mój ojciec należał do jeszcze starszej, której noworoczną tradycją było, by każdy oficer stawił się w domu swojego generała, by życzyć mu szczęśliwego Nowego Roku. Przeklęty dzwonek dzwonił cały dzień, a jako najstarszy syn musiałem za każdym razem otwierać drzwi. – Pośród zgromadzonych rozległy się chichoty. – Wraz z modernizacją naszej armii porzuciliśmy całe mnóstwo tradycji, ale tę z życzeniami noworocznymi pragniemy z moją żoną podtrzymać. Zamiast jednak kazać wam wszystkim pielgrzymować do naszych drzwi jutro przez cały boży dzień, postanowiliśmy ułatwić obu stronom sprawę, goszcząc was tu dziś. Będziemy zaszczyceni, jeśli zechcecie powitać ten Nowy Rok razem z nami. Dziś żegnamy stare, a witamy nowe – wraz ze wszystkimi niesionymi przez nie możliwościami. Spojrzałem na Paisley i serce załomotało mi w piersi. Patrzyła w moją stronę i uśmiechała się. Kontrolowała się, ale jej uśmiech był szczery – w przeciwieństwie do sztucznego grymasu jej matki – i przeznaczony tylko dla mnie. Wierzyła we mnie. Chciała ze mną być – i to nie dla mojego ciała czy pieniędzy, o których wiedziały dziewczyny ze szkoły. Znała moją duszę, ale nie próbowała naprawić moich wad ani ich ignorować. Po prostu rozumiała, wybaczała i była gotowa iść dalej. Potrzebowałem jej. W którymś momencie na przestrzeni paru ostatnich tygodni stała się dla mnie czymś w rodzaju grawitacji, stałą, utrzymującą mnie w miejscu. Wymacałem w kieszeni jej pięciocentówkę i przesunąłem kciukiem po gładkim metalu. Nie tylko dała mi podarunek – ofiarowała mi również siebie, na jak długo zechcę. A ja chciałem zatrzymać ten prezent. Zamierzałem udowodnić jej, że jestem jej wart – i to nie dlatego, że tego chciała, bo nigdy nic takiego nie powiedziała, ale dlatego, że zasługiwała tylko na najlepsze, na mężczyznę, który będzie ją kochał i rozumiał. Wstrzymałem oddech, a w piersi poczułem żar; pragnąłem zatrzymać tę chwilę i zapamiętać ją, na wypadek, gdybym jednak wszystko spieprzył. Chciałem mieć ten obraz przed oczami, abym w każdej

chwili mógł przywołać go przez pięćdziesiąt następnych lat – moment, w którym patrzyłem na tę kobietę i widziałem resztę swojego życia. Moment, w którym dotarło do mnie, że kocham Paisley Donovan. Zgromadzeni zaczęli klaskać, a generał Donovan ucałował córkę w policzek, potem zaś odwrócił się do swojej żony. Nie słyszałem nic z dalszego ciągu przemowy. Dopiero kłucie w piersi przypomniało mi, że powinienem oddychać. Nie wciągnąłem jednak ot, tak powietrza do płuc – zrobiłem to powoli, z rozmysłem, poprzysięgając sobie przy tym, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby być przy niej, zasłużyć na to, by wpuściła mnie do swego świata i pozwoliła w nim zostać. Jej ojciec powiódł wzrokiem po tłumie z uśmiechem, który stał się szerszy na widok Willa i zbladł nieco, gdy jego spojrzenie zatrzymało się na mnie. Szepnął coś Paisley na ucho, a ona znów na mnie spojrzała i pokiwała głową, poważniejąc. – Jasne gówno, ależ chciałbym wiedzieć, co się właśnie stało. – Carter parsknął śmiechem. – Powodzenia. Do zobaczenia na starcie. A jeśli nie… miło się z tobą latało. – Klapnął mnie w ramię i zniknął w tłumie, podczas gdy Donovanowie schodzili z balkonu. Byłem wychowywany w znacznie bardziej wpływowej rodzinie, więc skąd ten pot na moich dłoniach? Ruszyli prosto w moją stronę, nie przystając ani na chwilę, żeby ściskać dłonie czy gawędzić z gośćmi. Mój mózg rozpoczął samoistne odliczanie, jak w jednym z tych filmów katastroficznych, w których broń jądrowa ma wbudowany moduł odliczający znudzonym damskim głosem czas pozostały do wybuchu: dziesięć, dziewięć, osiem… – Ależ Lee… – Tylko tyle usłyszałem, gdy generał Donovan minął mnie, otwierając przeszklone drzwi do czegoś, co wyglądało na biuro. Siedem. – Oddychaj głęboko – szepnęła mi na ucho Paisley, biorąc mnie za rękę i ciągnąc za sobą do środka. Sześć… – Dopilnuj, by nam nie przeszkadzano – polecił generał Donovan majorowi Beardowi, wchodząc z żoną za biurko. Pięć… – Tak jest, sir. – Beard zamknął za nami drzwi ze złowrogim kliknięciem. Cztery. Jedną ze ścian zajmował regał pełen ułożonych w porządku alfabetycznym książek. Koleś miał niezłego świra na punkcie organizacji. Pozostałe były zawieszone nagrodami i proporcami, przypominającymi mi dobitnie, że nasze pozycje zdecydowanie się różnią. On był starszym generałem, a ja zaledwie porucznikiem żółtodziobem. Trzy, dwa… Jeden. – Lee, może przedstawisz nas swojemu nowemu koledze? – Pani Donovan skrzyżowała ramiona na piersi. Paisley stanęła krok przede mną, jakby chciała mnie ochronić swoim drobnym ciałkiem. Otoczyłem ją w talii ramieniem i przyciągnąłem do swego boku. Nie zamierzałem się ukrywać za nią, jakbym zrobił coś złego. – Nie musi – wtrącił generał. – Znam go już… i to nie pierwszy raz jest u nas. Chociaż w środku – owszem, pierwszy. Bum! Detonacja. – Mamo, tato, poznajcie, proszę, Jaggera Batemana. – Głos Paisley był słodki i czysty, i zupełnie nie pasował do lekkiego drżenia jej dłoni. Pani Donovan zupełnie zignorowała jej słowa. – Co masz na myśli, że był już u nas? – To właśnie Jagger ocalił mi życie na Florydzie – pospiesznie wyjaśniła Paisley. – To właśnie ten młody człowiek uznał, że naszemu trawnikowi przyda się ozdoba w postaci niedźwiedzia polarnego – poinformował spokojnie żonę generał Donovan. – Słucham? – wykrzyknęła. Paisley jednak nie dawała za wygraną.

– Uczęszcza do szkoły lotniczej… – Lee! Znasz zasady dotyczące umawiania się ze studentami! – weszła jej w słowo matka; jej policzki przybrały ten sam odcień co czerwona sukienka koktajlowa. – Nie miałaś nic przeciwko Willowi – zauważyła Paisley i przez parę sekund popatrywaliśmy po sobie wszyscy w milczeniu; ciszę przerywały tylko odgłosy przyjęcia dobiegające zza zamkniętych drzwi. – Przykro mi, że spotykamy się w takich okolicznościach – powiedziałem wreszcie, korzystając z okazji, że mogę dojść do słowa – ale owszem, jestem Jagger. Poznaliśmy się z Paisley na Florydzie, w nieco… niezwykłych okolicznościach. Nie miałem pojęcia, z kim mam do czynienia. – Spojrzałem jej w oczy i westchnąłem. – A szczerze powiedziawszy, nie wiem, czy gdybym wówczas wiedział, zdołałoby mnie to powstrzymać. – To niedorzeczne! – zapiała jej matka. – Potem spotkaliśmy się znów w bibliotece i zaprzyjaźniliśmy – ciągnęła Paisley, nie odwracając ani na chwilę ode mnie wzroku. – A potem… trochę bardziej. – Poruczniku Bateman! – warknął generał Donovan. Spojrzałem mu w oczy. – Sir, przykro mi, że wyprowadziłem pana z równowagi, ale nie jest mi przykro z powodu Paisley. Szaleję za nią. Paisley wciągnęła głośno powietrze i zastanowiłem się przez chwilę, czy naprawdę to powiedziałem, czy po prostu pomyślałem. Spojrzałem na nią. – Wiesz, że tak jest. Jej oczy zalśniły. – Ja za tobą też. – Och, przestańcie się zachowywać jak dwójka zadurzonych nastolatków! – Wyglądało na to, że nie było szans, żeby jej matka polubiła mnie w najbliższej przyszłości… – To kompletnie niedopuszczalne, Lee. – Co takiego? – spytała hardo Paisley. – Fakt, że jestem szczęśliwa? Czy że rozstałam się z Willem? – Will Carter to dla ciebie idealna partia – stwierdził jej ojciec. – Oczywiście, szanujemy twoją decyzję o odpoczynku od tamtego związku, ale ten tutaj? – Ścisnął palcami grzbiet nosa… i zobaczyłem sygnet. – Will to cudowny młody człowiek, którego znasz praktycznie od małego. Jest silny, odpowiedzialny i jest zaufanym członkiem naszej rodziny. Jasne, świetnie. Cały dzień byłem obiektem porównań z Carterem na lotnisku, a teraz wzięli mnie w obroty rodzice Paisley. Najwyraźniej niedane było mi uwolnić się tak łatwo od tego postukującego sygnetem dupka. – I nie zapominajmy o tym, że ukończył West Point – dodałem, nim zdążyłem ugryźć się w język. Generał Donovan próbował spiorunować mnie wzrokiem, ale nie zamierzałem się dać zastraszyć. Wyprostowałem się i podniosłem głowę do góry. – A pan jaką szkołę kończył, poruczniku? – Uniwersytet Kolorado – odpowiedziałem z dumą. Dostałem się do szkoły bez niczyjej pomocy, dzięki śpiewająco zdanym egzaminom. I wówczas wreszcie zostawiłem za sobą przeszłość, tak by nie kładła się już więcej cieniem na moim życiu. Generał podniósł brew. – Cóż, nie każdy dostaje się do West Point. – Sir, nie każdy, kto się tam dostaje, decyduje się na naukę w tym miejscu. – Zmrużył oczy. Szlag. Od sześciu lat się nie wygadałem, a teraz to… – Teoretycznie. – Świetnie. Dobre zagranie. Gówno prawda. Nie spuszczał mnie z oka, całkiem jakby wyobrażał sobie na moim czole czerwony punkcik laserowej wiązki. – Nie pochwalam tego.

Paisley podniosła podbródek. – Wcale o to nie proszę. – Zrobiłabyś to bez naszej aprobaty? – Jej matka nawet nie starała się ukryć zaskoczenia. – Nie tak cię wychowałam, młoda damo! Gdzie twój szacunek do rodziców? Paisley przełknęła ślinę. Przypomniałem sobie, że wtedy, na Florydzie, bardziej niż o swoje zdrowie martwiła się ich dezaprobatą. Uścisnąłem ją lekko, starając się zawrzeć w tym geście wszystko, czego nie mogłem powiedzieć głośno: będę cię wspierał, nieważne, co się wydarzy. Jeśli to dla ciebie zbyt wiele, po prostu powiedz mi o tym. Nakryła moją rękę swoją. – Zdaję sobie sprawę, że w chwili obecnej nie pochwalacie w moim życiu wielu rzeczy, mamo – powiedziała. – Kocham was i z całym szacunkiem proszę was o zaakceptowanie moich wyborów. – Ależ twoje decyzje są absolutnie pozbawione logiki! Gdyby tylko twoja siostra widziała, co ty w ogóle wyprawiasz… Miejże trochę rozsądku! Powinnaś podejmować decyzje, mając na uwadze własne dobro, a nie tylko kierując się chwilowymi zachciankami. Przestań zachowywać się jak dziecko, Lee. Zaczerpnąłem głęboko tchu. Spokojnie, Hulk. Tylko spokojnie. – Bardzo proszę, niech pani do niej nie mówi w ten sposób. – Paisley… – dodała Paisley cicho. – Słucham? – Jej matka spojrzała na nas z niedowierzaniem. – Powiedz to, Paisley. – Nagle przebieg tej walki zmienił się; nie chodziło już dłużej o mnie. Paisley poruszyła temat, o którym nie miałem pojęcia. – Lee, o czym ty, na Boga, mówisz? – To nie pora na to, Paisley – powiedział ostrzegawczo jej ojciec. Zerknął na żonę i zacisnął usta. Troska w jego oczach sprawiała, że w tej chwili nie przypominał zupełnie władczego generała, tylko zmartwionego ojca. – Chcę, żeby to powiedziała, tato. Chociaż ten jeden raz. – Jej matka otworzyła i zamknęła usta kilka razy i ramiona Paisley wyraźnie opadły. – Nie zdołasz tego zrobić, prawda? To właśnie dlatego Will także mówi do mnie Lee. – Pa… – wykrztusiła jej matka; brzmiało to trochę jak zduszony szloch i mąż pani Donovan otoczył ją ramieniem. – Nie mówisz tak do mnie, bo boisz się, że zamiast tego wypowiesz imię Peyton, co przypomni ci, że ona odeszła, a wam zostałam tylko ja. Ja, która nie uprawiam sportu i nie celuję w niczym poza czytaniem. Ja, która nie błyszczę, która nie przynoszę wam chluby i dumy. Gdybym tak bardzo jej nie kochała… znienawidziłabym ją za to, co mi zrobiła. – Lee… – Jej matka pokręciła głową. – To nie czas ani miejsce na to. Na Boga, dziewczyno, mamy gości! – Straciłaś córkę i bardzo mi z tego powodu przykro, mamo. Ale ja straciłam siostrę, najlepszą przyjaciółkę i moją idolkę. A potem… potem straciłam imię. – Spuściła wzrok i wbiła go w podłogę. – I samą siebie. – Paisley, przestań tak mówić! – powiedział błagalnie jej ojciec. Nie mogłem oderwać od niej wzroku; widziałem tę niewypowiedzianie smutną siłę i wiedziałem, że płynie z żalu, braku wyboru i konieczności odbudowania wszystkiego z popiołów, do których spłonęło się samemu. Chciałem przerwać ten potok pełnych bólu słów, wypływających z jej ust, ale nie mógłbym być dumniejszy z faktu, że wreszcie je wypowiadała. – Musisz ochłonąć, Lee. To nie jest dla ciebie dobre! – krzyknęła jej matka. – Och, mamo, proszę! Całkiem jakbym miała paść na atak serca z powodu szczerości! Przechodziłam przez to, co ona. Byłam z człowiekiem, który ją kochał. Przyjeżdżałam na śniadania, robiłam to, co chcieliście i specjalnie uczęszczałam tylko raz w tygodniu na zajęcia w głównym kampusie, byle was

zadowolić. Ignorowałam wszystkie własne potrzeby, aby sprostać waszym zachciankom. Proszę, mamo… – Głos załamał jej się lekko, ale szybko podjęła, zdeterminowana bardziej niż kiedykolwiek: – Proszę, zrozum! Jagger jest jedyną osobą w całym moim życiu, który widzi we mnie Paisley, nie Lee. Wybrałam go. Wybrałam, by przestać żyć w cieniu Peyton. Wybrałam go, nie Willa, bo wreszcie zrozumiałam, jak to jest pragnąć kogoś tak mocno, że jest się zdecydowanym dla tej osoby zaryzykować wszystkim. Wybrałam go, bo dzięki niemu czuję, że żyję. Czuję się cudownie, jestem sobą. Dzięki niemu pamiętam, kim jestem. I wybrałam go też, bo potrafi mówić do mnie po imieniu, nie zmuszając mnie do zastanawiania się, czy nie wolelibyście, żebym to ja umarła zamiast Peyton. – Wykrztusiła ostatnie słowo przez łzy, a potem odepchnęła mnie i wybiegła z pokoju, jakby się paliło. Jasny gwint. Jej słowa wisiały przez chwilę w powietrzu jak miny, gotowe wybuchnąć w twarz pierwszej osobie, która waży się poruszyć. Nie mogłem uwierzyć, że Paisley w ułamku sekundy zdołała tchnąć życie we mnie i jednocześnie zdruzgotać własnych rodziców. – Ona… – wymamrotała jej matka, przywdziewając znów maskę opanowanej, układnej pani domu – …ma skłonność do dramatyzowania. – Nie do wiary… – To było jedyne, co zdołałem wykrztusić, nim wybiegłem za nią, przeciskając się przez tłum przy wejściu. Muzyka grała dość głośno, bym zyskał pewność, że nikt nie podsłuchał naszej rozmowy. Paisley biegła po schodach na górę. Przeciąłem hol i zdążyłem postawić stopę na pierwszym schodku, gdy złapał mnie za łokieć. – Co ty, u licha, wyprawiasz? – warknął Carter. – Ja? Nie chodzi, psiamać, o mnie! Raczej o ciebie i o to, że przez ostatni rok wykorzystywałeś ją jako substytut jej siostry! Niech cię piekło pochłonie, Carter – jest cudowna, a ty nie potrafiłeś zapomnieć o jej świętej pamięci siostrze na chwilę dość długą, bo dostrzec ją taką, jaką jest i kochać ją za to! – Zdecydowanym ruchem wyrwałem łokieć z uścisku jego palców, z całej siły powstrzymując się, by nie strzelić go w pysk w obecności wszystkich tych wojskowych. Barowe bójki to było jedno, ale atak na innego porucznika w domu generała oznaczałby definitywny kres kariery wojskowej. Carter zbladł. – Nie wiesz nic, Bateman. Nic. Nie zachowuj się więc, jakby umawianie się z nią przez tydzień dawało ci pieprzone prawo do decydowania, co jest dla niej dobre! – Wiem tyle, że zasługuje na więcej! – krzyknąłem przez ramię, przeskakując po dwa stopnie naraz. Jej sukienka mignęła mi, gdy zniknęła w drugich drzwiach po lewej, jednak zamknęła je z trzaskiem, nim zdołałem do niej dotrzeć. – Paisley? – Spróbowałem otworzyć drzwi, ale zablokowała je od środka. – Wpuść mnie, proszę. – Daj mi tylko chwilę. Chwila. Tyle mogłem poczekać. Wiedziałem, że przed momentem wylała z siebie w jednej rozmowie cały żal, jaki nagromadził się w niej przez dwa lata. Mogłem dać jej tę chwilę. – Lee, otwórz drzwi, w tej chwili! – zawołała jej matka, która pojawiła się nagle obok mnie. – Nie waż się uciekać, skoro nie skończyliśmy jeszcze tej rozmowy! Wziąłem kolejny głęboki oddech, licząc na to, że stłumi on choć trochę mój gniew i pozwoli mi nabrać dystansu, nim powiem coś, co mogłoby obrazić jej matkę. Paisley była całym moim światem, moją przyszłością, co oznaczało, że nie mogłem palić mostu przed sobą – nawet jeśli czyhała na nim wściekła modliszka. – Nie – dobiegł zza drzwi stłumiony głos Paisley. – Przestań się zachowywać jak nadąsane dziecko i w tej chwili otwórz te drzwi! – Podniosła głos i wyjrzałem za barierkę, żeby przekonać się, czy goście słyszeli wymianę zdań. Miałem to gdzieś, ale wiedziałem też, że Paisley by to obeszło. Will stał u stóp schodów, łypiąc na mnie gniewnie. – To wszystko twoja wina! – wysyczała pod moim adresem pani Donovan.

– Uwielbiam, gdy wszyscy zawsze zwalają całą winę na mnie. Proszę spojrzeć, jak ją pani traktuje – powiedziałem cicho. Matka Paisley pokręciła tylko głową i spojrzała na mnie zmrużonymi oczami. – Wiedziałam, po prostu wiedziałam to, gdy twoje nazwisko padło pierwszy raz z ust Willa, że chcę, byś trzymał się z dala od naszej rodziny. – Willa? – roześmiałem się, wyobrażając sobie jak Carter wypłakuje jej się w rękaw, że zagiąłem parol na Paisley. A niech go szlag, pewnie, że zagiąłem! – Może się pani wydawać, że Carter to dla niej idealna partia, ale on… nie kocha jej tak, jak Paisley tego potrzebuje. – Will Carter to człowiek honoru, który miał dość odwagi, by poinformować nas, że to ty postawiłeś to monstrum na naszym trawniku! Zamarłem. Nie byłem w stanie się ruszyć. Cały gniew i żal, jaki czułem dziś z powodu Paisley, z powodu tego, że jej ojciec z miejsca mnie znienawidził, a matka traktowała ją jak dziecko, skupił się na tej jednej myśli. – To on… – Nigdy nie byłam bardziej z niego dumna! – oznajmiła dobitnie pani Donovan, podnosząc wysoko głowę. Ruszyłem z miejsca, nim jeszcze mój mózg zdołał przetrawić, co właściwie chcę zrobić. – Jagger! Nie! – Głos Paisley brzmiał w moich uszach jakby dobiegał z dala, gdzieś spod wody. Wszystko w moim polu widzenia zasnuła mgła – wszystko, z wyjątkiem jednej, jedynej postaci, stojącej u stóp schodów: pieprzonego Willa Cartera. Rzuciłem się na niego z ostatnich schodów niczym zawodnik podczas walk wrestlingowych. Wylądowaliśmy w korytarzu, a gdy przeturlaliśmy się na bok, ludzie zaczęli odsuwać się od nas. Rąbnąłem go pięścią w szczękę, aż uderzył głową o podłogę. Wstałem powoli, gdy tymczasem on ocierał krew z rozciętej wargi. – Czy naprawdę wydaje ci się, że chcę mieć za partnera lotów takiego zdradzieckiego dupka? – Zdradzieckiego? – warknął, dźwigając się na nogi. – Ukradłeś mi dziewczynę! – Wydałeś mnie z powodu głupiego żartu szkolnego! Klasy, na której czele stoisz! Jak możesz dowodzić ludźmi, którzy ci nie ufają?! Bo ja nie ufam ci za grosz! – Przestańcie! – zawołała Paisley, zbiegając ze schodów; matka deptała jej po piętach. – Jagger, zostaw go! Nie rób mu krzywdy! Uśmiechnąłem się jak żądny krwi szaleniec. – Widzisz, nawet ona sądzi, że mogę ci skopać dupę! Carter wydał z siebie okrzyk wściekłości i ruszył w moją stronę. Nie uchyliłem się – zamiast tego powitałem jego szarżę z radością jako kolejny powód, by go zniszczyć. Wpadliśmy na stolik z przystawkami, stojący na środku holu. Tace potoczyły się na podłogę z hukiem porównywalnym do dudnienia w mojej głowie. Zdołał poczęstować mnie ciosem w policzek, ale odpowiedziałem prawym sierpowym wycelowanym w jego skroń – tak mocnym, że aż zatoczył się na mnie. – Nie! – krzyknęła Paisley, ale zatraciłem się w ferworze walki już zbyt głęboko, by jej okrzyk mógł mnie powstrzymać. Nie zamierzałem dać mu ani chwili wytchnienia, wyprowadzając błyskawicznie kolejny cios z drugiej strony. Symetria była cudowną rzeczą. Carter złapał tymczasem tacę i poruszył się tak szybko, że nim jeszcze zdołałem zorientować się, co robi, poczułem, jak moją głowę przeszywa ból, kiedy rąbnął mnie tą przypadkową bronią. Uderzył mnie jeszcze dwa razy, aż twarz spryskała mu krew z mojej rozciętej skroni. – Dosyć tego! – Ktoś złapał mnie za ręce i wykręcił mi je za plecami. Usiłowałem się wyrwać, gotów dokończyć to, co ten pieprzony palant zaczął, ale… – Uspokój się, na Boga! Inaczej będziesz mógł pomachać swojemu śmigłowcowi na pożegnanie, Jag! – Jak przez mgłę zaczęło do mnie docierać znaczenie słów Josha, wypowiedzianych tak cicho, że tylko ja

mogłem je usłyszeć. Carter zawył wściekle i zaatakował, celując pięścią w mój splot słoneczny. Razem z Joshem wylądowaliśmy na ziemi tuż pod drzwiami frontowymi – ja wciąż z rękami wykręconymi przez niego za plecami. Carter zamachnął się raz i drugi, a moją twarz przeszyły błyskawice bólu. – Jezu Chryste! – usłyszałem głos majora Davidsona, a potem zobaczyłem, jak odciąga ode mnie Cartera. – Dosyć tego! – Przeholował go przez cały korytarz, a potem pchnął bezceremonialnie na krzesło. Josh i ja zdołaliśmy jakoś wstać, chociaż moje nadgarstki wciąż pozostawały w żelaznym uścisku jego dłoni. Psiakrew. Za dobrze mnie znał. Oddychałem ciężko; moja pierś falowała, wznosząc się i opadając z każdym głębokim oddechem. Nieskończenie powoli czerwona mgła mącąca mi wzrok opadała, dopóki nie zobaczyłem zniszczeń, które wyrządziła nasza walka. Carter trzymał się za głowę, ale łypał na mnie, całkiem jakby lada chwila był gotów znów skoczyć mi do gardła. Wszędzie walały się resztki porozrzucanego jedzenia; pod stopami obutymi w wyjściowe obuwie leżały tace. Przymknąłem na chwilę oczy, starając się dostarczyć moim płucom nieco tlenu, który zasiliłby mój mózg, nie pięści. – W porządku? – spytał cicho Josh. Gdy kiwnąłem głową, uwolnił moje ręce z uścisku. Wówczas rozejrzałem się, szukając wzrokiem Paisley. Stała w pobliżu z półotwartymi ustami, przerażona, a gdy podchwyciła mój wzrok, zamknęła buzię, zacisnęła szczęki, pokręciła głową i minęła mnie, podchodząc prosto do Willa. Najwyraźniej uznała, że osoba, która zaczęła tę bójkę, nie zasługuje na nią. Może i skopałem mu dupsko, ale tę rundę wygrał.

Rozdział 22 PAISLEY Och – zapomniałabym. Nie wszystko da się zrealizować po mojej myśli.

Will wyglądał paskudnie; miał zapuchniętą twarz, a nad okiem brzydkie rozcięcie. Jagger naprawdę spuścił mu porządny łomot. – Wiesz, on ma rację – wyszeptał łamiącym się głosem Will, tak cicho, że tylko ja mogłam go słyszeć. – Nie powinienem był donosić. Powinienem był trzymać ich stronę… – Wiem – odszepnęłam, podnosząc dłoń do głowy; miałam niejasne wrażenie, że jest dziwnie odłączona od mojego ciała. Wnętrzności skręciła mi fala mdłości. Nie powinnam była przyjmować leków na pusty żołądek… Głupia decyzja. – Panowie! – krzyknął tata głosem, którym zwykle prosił o uwagę podczas manewrów. Wiedziałam, że nigdy nie używa go w domu. – Zapraszam do mojego biura. W tej chwili. Pokój opustoszał. Will wstał powoli, a ja nie mogłam się powstrzymać, by nie zerknąć na mijającego mnie Jaggera. Kim był dla mnie? Kim w ogóle był? Czy naprawdę go znałam? Nigdy nie widziałam kogoś tak do granic rozwścieczonego. Zranił kogoś, na kim mi zależało – nie, żeby Will nie zasłużył sobie na to. Ale czy w ogóle ktokolwiek zasługiwał na taką dawkę agresji? Serce zabiło mi mocniej, szybciej, a żołądek skręcił się w ciasny węzeł. – Wszystko w porządku? – spytała szeptem Ember. Usiadłam niezdarnie na jednym ze schodków, ciesząc się, że nie klapnęłam na podłogę, i wsparłam głowę o kolana. – Nic mi nie jest – wymamrotałam. Bzdura. Wystarczyło posłuchać mojego zdyszanego głosu. – Nie wygląda na to – stwierdziła z troską Ember. Podniosłam wzrok, gdy w korytarzu pojawiła się służba, sprzątając bałagan. Mama spiorunowała mnie wzrokiem, ale najwyraźniej zdawała sobie sprawę z tego, że po wszystkim, co się dziś wydarzyło, lepiej nie podejmować tematu. Kiedy pokręciła w milczeniu głową, całkiem jakby nie mogła uwierzyć w to, co właśnie wydarzyło się w jej własnym domu, potwierdziła tylko fakt, że obie okopałyśmy się i wytoczyłyśmy przeciwko sobie ciężką artylerię. Poczułam, że usta wypełnia mi ślina. O, nie… Ledwie zdążyłam na czas dotrzeć do łazienki. Dzięki Bogu, że nie było kolejki. Zwróciłam treść żołądka natychmiast, jak tylko pochyliłam się nad toaletą. Chociaż nie miałam już czym wymiotować, moim żołądkiem wstrząsnęło jeszcze parę skurczów, aż na czoło wystąpił zimny pot. – Paisley? – usłyszałam dobiegający zza drzwi zatroskany głos Ember. – Daj mi chwilę – odparłam, starając się brzmieć w miarę normalnie i klęcząc na kafelkach. Powoli wstałam i obmyłam twarz, próbując stanąć pewniej na trzęsących się kolanach. – Usiądź – zaordynowała Ember, ujmując mnie za łokieć, jak tylko pojawiłam się w drzwiach. – Jestem po prostu… zmęczona – wybełkotałam. Bo tak było. Czułam się dziwnie ociężała, całkiem jakby moje serce niechętnie słuchało rozkazów mózgu. Ech, to pewnie przez te nowe prochy. Dopadły

mnie skutki uboczne. – Odwieźć cię do domu? – spytał z troską Josh, siadając obok mnie. – Ona jest w domu! – jęknęła Ember. – No, w pewnym sensie. Zawołać twoją mamę? – Och, to ostatnie, czego mi teraz trzeba – zdołałam wykrztusić. – Tak. Proszę, odwieźcie mnie… Lecę z nóg. Nagle drzwi biura taty otworzyły się – wyszli z niego Will i Jagger, obaj obłożeni lodem, przyłożonym do różnych części ciał. Nie miałam ochoty oglądać żadnego z nich. – Lee… – bąknął Will tym przepraszającym głosem, którego używał zawsze w rozmowach typu „to dla twojego dobra…” – Nie. Ani mi się waż. Nie chcę tego słyszeć. – Skupiłam spojrzenie na Jaggerze. Jego twarz wyglądała paskudnie, niczym obraz Picassa, zapuchnięta i abstrakcyjnie barwna. Cóż, obaj tak wyglądali. – Nie chcę słyszeć tłumaczeń żadnego z was. Jagger podniósł gwałtownie głowę, jakbym wymierzyła mu policzek. – Jedź do domu – poradziłam mu cicho. – Nie jestem nawet w stanie myśleć o tym, co mogłabym ci powiedzieć. Podszedł do mnie z wolna, wziął mnie za rękę, obrócił ją wnętrzem do góry i położył mi na niej coś, okrągłego i chłodnego, a potem zamknął na tym moje palce i odszedł bez słowa. Drzwi zamknęły się za nim z hukiem. Nim jeszcze otworzyłam dłoń, wiedziałam, co w niej znajdę – pięciocentówkę, którą mu dałam. To była jego prośba, bym nie opuszczała go jak wszyscy, od których odszedł. Zacisnęłam ją w dłoni, ledwie słysząc dobiegające z salonu odliczanie: – Dziesięć! Dziewięć! Osiem! Wstałam – nie czułam się zbyt pewnie, ale wiedziałam, że dam radę. Chyba. – Siedem. Miałam wrażenie, że moje stopy są dziwnie ciężkie, jednak zdołałam podbiec do drzwi i otworzyć je. – Jagger! – zawołałam, niezdolna biec dalej. – Sześć… Pięć… Cztery. Na dźwięk mojego głosu odwrócił się i podbiegł do mnie. – Trzy, dwa… Gdy złapał mnie w ramiona, głosy wewnątrz skończyły odliczanie: – Jeden! – Szczęśliwego Nowego Roku – szepnęłam i pocałowałam go. Podniósł mnie bez trudu w górę, przytrzymując jedną ręką za pośladki, drugą, trzymaną na plecach, przyciskając mocno do siebie. – Szczęśliwego Nowego Roku – odpowiedział i pocałował tak, że zaparło mi dech w piersi. Dzięki Bogu, że trzymał mnie mocno, bo nie miałam siły utrzymać się na nogach. Czułam obok coś ciepłego, otulającego mój brzuch. Serce biło mi normalnym rytmem i zmówiłam cichą modlitwę dziękczynną. Gdy za którymś razem udało mi się wreszcie podnieść ciężkie powieki, zobaczyłam tylko ciemność. Nieznajomy zegarek przy łóżku wskazywał za siedemnaście minut czwartą nad ranem, a przeciwległa ściana była pusta, z wyjątkiem okna zasłoniętego grubymi kotarami tak szczelnie, że do środka wpadała tylko wąska strużka światła. Nie miałam pojęcia, gdzie jestem, ale otaczający mnie zapach był kojąco znajomy. – Jagger? Odwrócił się w moją stronę i pochylił nade mną. – Zasnęłaś w drodze do domu, więc przywiozłem cię do siebie. Paisley, tak mi przykro z powodu tego,

co się wczoraj wydarzyło… Byłem wściekły, a kiedy twoja mama powiedziała, że to Carter nas wsypał… po prostu straciłem nad sobą kontrolę. Wiem, że to niewybaczalne. Przeprosiłem twojego ojca natychmiast, jak tylko weszliśmy do jego biura. Nigdy już cię tak nie zawiodę – obiecał. – To, co zrobiłem Carterowi… – Zmasakrowałeś mu twarz – powiedziałam miękko. – Nie, żebyś sam wyglądał lepiej. – Przesunęłam delikatnie palcami po ciemnych plamach na jego policzku, aż szarpnął głową. – Zawsze byłem… nieco porywczy, ale nigdy nie zdarzyło mi się nikogo tak zaatakować. Przysięgam. To był pierwszy raz… i ostatni. – Patrzył w moje oczy, szukając w nich potwierdzenia, że mu wierzę. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Zachował się jak dzikie zwierzę, a ja nie radziłam sobie dobrze z przemocą fizyczną. – To nie było w porządku; nie mogę udawać, że jest inaczej. Nie… nie możesz pozwolić, by to się powtórzyło. – Nie pozwolę. Przysięgam. Czy… czy ten wybuch kosztował mnie ciebie? – W pokoju panował półmrok, ale w tej odrobinie światła widziałam w jego oczach strach. Zdobyłam się na odpowiedź dopiero po parunastu uderzeniach serca. Wczorajszy dzień lepiej niż cokolwiek innego udowodnił mi, jak mało czasu zostało mi na dokonanie wyboru. Ale właściwie ile tego czasu mi zostało? Zamierzałam poświęcić mu cały. – Nie. Nie odejdę od ciebie z tego powodu. Nie, skoro obiecałam ci wybaczenie. – Pięciocentówka. Zatrzymał ją. Westchnął i poczułam wyraźnie, jak jego ciało obok mojego się rozluźnia. – Nie pożałujesz tego, obiecuję. Nie rozczaruję cię. Powieki miałam dziwnie ciężkie. – Nigdy nie będę tego żałowała. – Położyłam mu dłoń na piersi. Opuścił głowę, dopóki jego czoło nie dotknęło mojego; czułam na twarzy jego słodki oddech, jakby w ogóle nie spał. Tak dobrze było być w jego łóżku, w jego ramionach – bezpieczna, nie sparaliżowana ze strachu. – Wytłumaczę wszystko twoim rodzicom. Naprawię to. Wiem, że są dla ciebie ważni, ale możliwe, że będę przy tym potrzebował twojej pomocy. Nie wiem zbyt wiele o rodzinie, bo moja praktycznie nie istnieje. – Pocałował mnie delikatnie w policzek, przyciągając do siebie i obejmując. – Śpij, Ptaszyno. Jestem przy tobie. Przesunęłam palcami po jego dłoni, nakrywając ją i zamykając oczy. – Ja także będę przy tobie. Będę twoją rodziną. Jeszcze przez sto dziesięć dni. Bekon. Obudził mnie zapach. Przeciągnęłam się, przesuwając ręką po pustej poduszce Jaggera, i otworzyłam oczy. Wysłałam Morgan krótką wiadomość, wyskoczyłam z łóżka, skorzystałam z łazienki Jaggera i przejrzałam się w lustrze. Zero makijażu, ale nie miałam dziś jakoś tragicznie podpuchniętych oczu. Cały wczorajszy dzień spędzony w ramionach Jaggera na maratonie filmowym zdecydowanie dobrze mi zrobił. Gdybyśmy oglądali coś innego niż filmy z serii Armia ciemności, byłoby wręcz idealnie. A jeszcze idealniej byłoby, gdyby tak bardzo się nie kontrolował i nie ograniczał się tylko do szybkich, lekkich całusów. Założyłam stanik pod koszulkę na ramiączka. Nie wypadało tak świecić cyckami przy śniadaniu. Z kuchni dobiegały głosy, a gdy wyszłam z korytarza, zobaczyłam Graysona przy kuchence, odwracającego na patelni bekon, i Jaggera ubijającego jajka. Ember siedziała u Josha na kolanach, pijąc kawę. – Dzień dobry – powiedziałam, podchodząc do Jaggera i obejmując go w pasie. Zamarł i wyczułam pod palcami wszystkie te cudowne mięśnie na jego brzuchu, gdy się do niego przytuliłam. Poczułam

ukłucie pożądania i nie mogłam powiedzieć, by mi się to nie spodobało. Wtulił się we mnie i zamruczał, gdy przycisnęłam się do niego mocniej. – Dzień dobry, Ptaszyno. Złożyłam delikatny pocałunek na jego plecach i zostawiłam go z jajkami, zajmując miejsce naprzeciwko Josha i Ember. – Wracasz dziś? Po jej twarzy przemknął smutny uśmiech. – Tak, jakoś później. Mam zajęcia dopiero pojutrze, więc chciałabym zostać najdłużej, jak się da. Josh objął ją mocniej i wtulił twarz w jej szyję, jakby chciał zapamiętać jej zapach. – Ja też – przyznałam cicho, zerkając na żartującego z Graysonem Jaggera. Zadzwonił dzwonek u drzwi, a gdy Jagger dotarł do nich przede mną, stała za nimi Morgan. – Dzieńdoberek! – zaszczebiotała radośnie i podała Jaggerowi torbę pełną bajgli. – Ee… Nie trzeba było. – Kochaniutki, jestem z południa. U nas nie przychodzi się w gości z pustymi rękami. – Uśmiechnęła się do niego i ścisnęła mnie za rękę, ciągnąc w głąb korytarza. – Proszę. – Podała mi trzy pudełeczka. – Nie chciałam jeździć w tę i we w tę, więc przyniosłam wszystkie. Uścisnęłam ją serdecznie. – Dziękuję. – Wciąż sądzi, że to astma? – Podniosła brew i przechyliła głowę na ramię, dając mi do zrozumienia, co o tym myśli. – Powiem mu – obiecałam. – Kiedy? – Wkrótce. – Zaprowadziłam ją do sypialni, wzięłam leki i schowałam opakowania do torby pełnej ciuchów, którą przywiozła mi wczoraj. – Proszę, proszę, a więc Mister Kalifornia sypia w królewskim łożu! – Przesunęła palcami po kołdrze. Poczułam, że palą mnie policzki. – Owszem. – A on jak? – Spojrzała na mnie spod opuszczonych rzęs. – On… co? – spytałam. – Czy też ma królewski rozmiar? – Rozłożyła szeroko ręce. Pacnęłam ją w ramię. – Morgan! – No co? Dociekliwy umysł szuka odpowiedzi! – Poruszyła znacząco brwiami. – Nie wiem. – Podeszła do drzwi i opadła całym ciężarem na klamkę w udawanym omdleniu. – Lee! Na wszystko, co dla ciebie święte, błagam cię, powiedz mi, że nie marnujesz tych nieprzebranych dóbr! – Złapała mnie teatralnym gestem za ręce. – Potrzebujesz szalonego, gorącego seksu z tym mężczyzną, którym mogłabym się cieszyć, bo… na litość boską, no! – Możesz być pewna, że przekażę mu twoje wsparcie. – Próbowałam stłumić cisnący mi się na usta uśmiech, ale bez większego skutku. – A co z tobą? – Mina jej zrzedła. – Ja bym go z łóżka nie wygoniła, jeśli chcesz znać moje zdanie. Roześmiałam się. – Nie żeby ono coś zmieniało, ale doceniam twoją troskę. – A co z twoim „och, muszę żyć pełną piersią każdego dnia, bla, bla, bla”? – sparodiowała mnie. – Cóż, w zasadzie to właśnie walczę z moim aniołem, bijącym na alarm, bym nie przesypiała życia. – Tak? No to powiedz tej świętoszkowatej zdzirze, żeby poszła do diabła. Bo cholernie na to zasługujesz. Szczególnie, skoro doktor dał ci swoje błogosławieństwo. – Zjecie z nami, czy trwa może jakaś walka na poduszki, o której nie wiem? – dobiegł nas głos

Jaggera. – To znaczy, nie mam nic przeciwko, ale mogłybyście mnie zaprosić. Morgan cofnęła się od drzwi, a ja otworzyłam i spojrzałam na niego, podnosząc brew, jednak na widok dołeczków w jego policzkach pokręciłam tylko głową z westchnieniem. – Nakarmisz mnie? – Z miłą chęcią. Przedstawiłam Morgan Ember i stłoczyliśmy się przy niewielkim stole, rzucając żarłocznie na śniadanie. Jadłam szybko, żeby nie zemdliło mnie od brania leków na pusty żołądek. – I co – zagadnął Jagger między jednym kęsem a drugim – jak tam podróż do domu? – W domu jak w domu – odpowiedział Masters, nie podnosząc wzroku znad talerza. – O, nie, stary, oszczędź mi proszę szczegółów! – Jagger zamachał teatralnie ręką. – Jeszcze trochę i naprawdę moglibyśmy się o tobie czegoś dowiedzieć! Grayson mruknął coś pod nosem i dopił swój sok pomarańczowy. – Zrobiłeś rezerwację? – spytał Josh. – Tak. Mamy trzy quady na dwunastą – powiedział Jagger, a potem skrzywił się i zerknął na mnie półprzymkniętym okiem. – Wybacz, Paisley. Spałaś, a Josh zapytał, czy mamy ochotę pojeździć, więc pozwoliłem sobie zadecydować za nas dwoje. Przejrzałam w myśli listę. Numer dwadzieścia dziewięć: powrót do natury. – W zasadzie doskonale się składa. – Morgan łypnęła na mnie, podnosząc brew. – To nie wymaga wysiłku fizycznego – wymamrotałam do niej. – Mhm. Bądź tylko ostrożna, proszę. – Morgan, a ty nie chciałabyś do nas dołączyć? Jestem pewien, że Grayson nie miałby nic przeciwko twojemu towarzystwu – zaproponował Jagger. Grayson spojrzał na Morgan beznamiętnie. Odkąd go poznałam, ani razu nie widziałam, by patrzył na jakąś dziewczynę z choćby cieniem zainteresowania i Morgan nie była wyjątkiem. – Dlaczego nie? Nawet ja usłyszałam, że mówi tak przez grzeczność. – Nie, nie, dzięki. Nie przepadam za rozrywkami na powietrzu. – Morgan zerknęła w swój telefon i pisnęła: – Och! A skoro już o tym mowa, czas na pedicure! Lee, jesteś pewna, że wolisz wozić tyłek po błocku niż zapewnić sobie odrobinę luksusu? Hmm. Dać sobie pomalować paznokcie u stóp czy przytulać się do Jaggera? – Ta-ak, chyba zostanę przy quadach. – Twoja strata. – Mrugnęła do mnie. – Dzięki za śniadanie, chłopaki! – zawołała od drzwi. – Gotowa na przejażdżkę? – spytał mnie Jagger. Och, jeszcze jak! – Umiesz tym jeździć? – spytał mnie Josh, gdy zaparkowaliśmy na obrzeżach parku rozrywki i czekaliśmy, aż Jagger i Ember wrócą z toalety. Dojazd tu zabrał nam parę ładnych godzin i dopiero zaczynało mi wracać czucie w pośladkach od długiego siedzenia. – Każde lato spędzaliśmy na południu Alabamy – odparłam. – Czy to znaczy „tak”? – Obejrzał się na pagórki. – Cóż, na pewno nie chodzi o to, że nie mam własnego sprzętu i kasku tylko dlatego, że ładnie mi w różowym. – Och! – Z rozmachem przyłożył sobie dłoń do serca. – Wiesz, ten twój południowy akcent jest bardzo zwodniczy. Twoje słowa brzmią słodko, ale potrafią zranić! – Ta-ak? Spróbuj spędzić popołudnie z moją matką! Pokręcił głową.

– Dzięki, ale chyba nie skorzystam. Roześmiałam się. – Ja też nie. – Grayson? – podsunął. – Dawaj, ja zaczekam – odpowiedział sam sobie, krzyżując ramiona na szerokiej piersi. Josh wskazał głową w stronę pokrytego rozjeżdżonym błotem toru przed nami i skinęłam głową, opuszczając osłonę kasku. Odjechaliśmy z rykiem silnika. Josh był szybszy, ale udawało mi się za nim nadążyć. Kontrolowanie quada dawało mi oszałamiające poczucie mocy. Może i nie byłam zbyt silna, ale ta maszyna miała potężnego kopa i to wystarczało. Mogła dotrzeć tam, gdzie ja nie, więc pozwoliłam jej na to. Otworzyłam przepustnicę, doganiając Josha i ściskając udami siodełko, żeby utrzymać się na nim, gdy wzięłam ostry zakręt. Byłam zbyt lekka, by moja waga dawała mi dobre oparcie. Czułam pęd wiatru, świszczącego wokół kasku, pod którym słyszałam tylko ryk silnika i mój oddech. Josh skierował się w stronę pagórków i przeszedł mnie dreszcz niepokoju. Nigdy wcześniej nie skakałam. To był głupi pomysł, nawet jak na numer trzydziesty z mojej listy – dać się ponieść. To była jedna z rzeczy w rodzaju tych, które doktor stanowczo mi odradzał, ale czułam się świetnie, a zresztą czyż sama nie znałam własnego ciała najlepiej? Ignorując nerwowe mrowienie w żołądku, pokazałam mu podniesiony kciuk. Josh skoczył pierwszy z niewielkiego pagórka – wybił się w powietrze tylko na czas równy uderzeniu czy dwom serca. Przełknęłam gulę, która uformowała mi się w gardle i ruszyłam za nim, ściskając mocno siodełko między kolanami. Wjechałam na górkę i wyskoczyłam w powietrze, skupiając się bez reszty na utrzymaniu w siodełku. Ułamek sekundy później moje ciało zadrżało w zderzeniu z ziemią. Udało się! Zrobiłam to! – Ju-huuu! – Josh podniósł kciuki w górę i spojrzał w stronę kolejnego wzniesienia. To także pokonaliśmy i gula w moim gardle zniknęła bez śladu, pozostawiając tylko dumę, że dokonałam tego. Byłam pewna, że gdyby pod ręką był akurat jakiś kraj do podbicia i królestwo, którym mogłabym władać, również dopięłabym swego bez trudu. Czułam się… niepokonana. Zerknęłam na zegarek, ale praca serca nie wykraczała poza zakres normy. Josh skierował się w stronę najwyższego pagórka, kolosa, nad podejściem do którego nie powinnam była nawet się zastanawiać, ale przecież byłam niepokonana, prawda? Niezwyciężona. Żyłam chwilą. Dlaczego więc nie? Masters przyspieszył, pokonując górkę z zawrotną prędkością. Podążyłam za nim tak szybko, że nawet nie czekałam, aż wyląduje. Był już w powietrzu. Serce tłukło mi się w piersi niespokojnie – mój jedyny towarzysz w całkowitej ciszy. Josh wylądował, niemal tracąc panowanie nad maszyną. O, nie… Koła mojego pojazdu orały nieubłaganie błotniste podłoże. Schowałam głowę w ramionach, próbując powstrzymać nieuchronne, ale było już za późno – quad wyskoczył w powietrze, a moje ciało zostało szarpnięte niewidzialną siłą, z którą próżno próbowałabym walczyć. To jedno uderzenie serca trwało całą wieczność. Straciłam chwyt na kierownicy, podczas gdy reszta mojego ciała poddała się już. Wiedziałam, że to będzie bolało…

Rozdział 23 PAISLEY 14. Chcieć więcej.

Patrzyłam z dziwnym zaciekawieniem, jak quad wyfruwa spode mnie i kierowany prawami fizyki pędzi w przód. Ziemia pognała mi na spotkanie i w ostatniej chwili przypomniałam sobie podstawową zasadę upadania – odtoczyć się. Nie walczyłam z pchającym mnie impetem, gdy moje ciało uderzyło w ziemię – zamiast tego starałam się go wykorzystać, lądując na płask i rozluźniając się, by się przetoczyć; starałam się nie napinać mięśni. Uderzenie boleśnie zdruzgotało moją teorię na temat niezwyciężoności. Każdą komórkę mojego ciała wypełnił ból. Świat przekoziołkował mi przed oczami, zmieniając się w osobliwy kalejdoskop czerwonej alabamskiej gliny i błękitnego nieba. Zamknęłam oczy i poddałam się, pragnąc po prostu, by było już po wszystkim. Stanowczo zbyt wiele obrotów później znieruchomiałam. Czułam wbijające mi się w plecy kamienie i nie mogłam oddychać. Próby wciągnięcia powietrza do płuc spełzały na niczym. Czułam w piersi dziwny ciężar, desperacko łaknąc tlenu. – Paisley! – Z paniki wyrwał mnie ochrypły krzyk Jaggera. Chwilę później pochylał się nade mną, podnosząc mi osłonę kasku. Wyglądał na równie zaniepokojonego, jak czułam się sama; jego oczy lśniły czystym strachem. Otworzyłam i zamknęłam usta, wciąż czując piekący ból w piersi, podczas gdy moje serce, nie przejmując się, zwalniało drastycznie. – Niech to szlag! – krzyknął Jagger, rozpinając mi kask. – Czy boli cię kark? Głowa? – zadawał szybko pytania jedno po drugim. Pokręciłam głową. Jeśli nawet bolała, nie czułam tego. Chciałam tylko oddychać… Kiwnął głową, zaciskając szczęki i zdjął mi kask, a potem pospiesznie ułożył moje ciało na płask. Poczułam na twarzy powiew chłodnego powietrza, które jednak uparcie nie chciało odnaleźć drogi do moich płuc. Pewnymi, opanowanymi ruchami rozsunął mi kurtkę i delikatnie przesunął dłońmi po klatce piersiowej w poszukiwaniu czegoś, co budziłoby niepokój. – Chyba… – Spojrzał mi w oczy, ujmując policzek dłonią. – Chyba po prostu zaparło ci dech od impetu uderzenia w ziemię. Spróbuj się rozluźnić. Rozluźnić? Zmusiłam się do wsłuchania w jego łagodny głos. Początkowo niewielki, ale za chwilę silniejszy, z każdym oddechem obfitszy strumień powietrza wdarł mi się do płuc, aż wreszcie klatka piersiowa uniosła mi się wysoko. Jagger wsparł głowę o moje czoło i odetchnął razem ze mną. Wdychałam i wydychałam, jeden oddech za drugim, uśmiechnięta głupio, do nieba, aż nagle zaczęłam się śmiać. I to nie chichotać – roześmiałam się pełną piersią, wstrząsana spazmami. Jagger poderwał głowę, gapiąc się na mnie z otwartymi ustami, a ja widząc to, parsknęłam i roześmiałam się jeszcze mocniej. – Co cię, u diabła, tak bawi? Poruszyłam kolejno nogami, a potem rękami.

– Nic mi nie jest! – wykrztusiłam między kolejnymi salwami śmiechu. – Wysadziło mnie z quada, ale jestem cała i zdrowa! – Nie mogłam nic poradzić na to, że ironia tego faktu tak mnie bawiła. Wyszłam bez szwanku z wypadku na quadowym torze, ale miałam umrzeć na serce. Bóg miał zaiste poczucie humoru. – Chryste, Paisley, nic ci się nie stało? – spytał Josh, pochylając się nade mną. Kiwnęłam głową, ale wciąż nie mogłam pohamować histerycznego śmiechu. – Co ty sobie, do jasnej cholery, myślałeś?! – Jagger wstał i wrzasnął na przyjaciela: – Jeśli chcesz wyprawiać takie kaskaderskie numery, to rób to sobie ze swoją dziewczyną, ale, do diabła, nie moją! Przestałam się śmiać. – Rany, stary… – Josh spojrzał na mnie ze ściągniętą z troski twarzą i zaczerpnął nerwowo tchu. – Tak mi przykro… – Co w ciebie wstąpiło?! – wydarła się na niego Ember. Josh przymknął oczy i wziął głęboki oddech, a potem odwrócił się w jej stronę. – Wydawało mi się, że to fajna zabawa, a poza tym wcześniej skakaliśmy z górek… Uścisnęłam ramię Jaggera, żeby się wesprzeć, kiedy krew uderzyła mi do głowy od zbyt szybkiego wstania z ziemi. – To nie jego wina, jechałam za nim. – Serce waliło mi jak młotem, ciesząc się dopływem tlenu, ale nie miałam zadyszki. Nie czułam się nawet zmęczona. – Nic mi nie jest. Zęby i palce w komplecie. – Ale mnie jest! – krzyknął Jagger. Podniosłam na niego wzrok, otwierając usta. – Jagger… – Nie chcę tego słyszeć! – Wskazał na mojego quada, który, jakimś cudem wylądował na czterech kołach. – Wracamy do domu. Natychmiast! Zastanowiłam się przelotnie, czy mu nie odwarknąć, ale zamiast tego westchnęłam tylko i ruszyłam w stronę quada. To nie jego upór skłonił mnie jednak do tego, tylko strach, który widziałam w jego oczach, gdy zdejmował mi kask. Jechaliśmy już, nim jeszcze zdążyłam się pożegnać z resztą. Jagger zaciskał mocno palce na kierownicy, ale jechał z umiarkowaną prędkością, bezpiecznie. Czułam pod moimi dłońmi jego napięte mięśnie; co jakiś czas kręcił głową, całkiem jakby toczył ze sobą wewnętrzną walkę. Skręcił gwałtownie w prawo, w mniej uczęszczaną ścieżkę, kończącą się ślepo, ale Jagger nie zważając na to, wjechał głębiej w las i zatrzymał się dopiero, kiedy wokół nas panowała głucha cisza. Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu; czułam, jak jego pierś faluje mi pod palcami. Zdjęłam kask i położyłam go z tyłu, zsuwając się z siodełka. Liście pod moimi stopami nie szeleściły – panująca na południu wilgoć nie pozwalała im wysychać; gdyby były suche, przynajmniej wydawałyby jakiś dźwięk. – Mów. Jagger rozpiął kask i gwałtownym ruchem zerwał go z głowy. – Dlaczego ja? – Bo i tak w końcu wybuchniesz. – Skrzyżowałam ramiona na piersi. Wpatrywał się przed siebie, niewzruszony, ściskając kask w dłoniach, jakby chciał go skruszyć. – To. Było. Głupie. – Każde słowo brzmiało, jakby chcąc wydobyć się z jego ust, musiało stoczyć długą walkę. – Wiem. – Przygotowałam się na kazanie, ale on tylko odwrócił głowę i wreszcie na mnie spojrzał. – Czy ty wiesz? – spytał szeptem. – Wiesz, jak mało brakowało, żebyś… – Zbladł. – Na Boga, Paisley! Nim zdążyłam pomyśleć, moje stopy same się poruszyły – dopadłam do niego i ujęłam jego twarz w dłonie. – Nic mi nie jest – wyszeptałam. – Jestem cała i zdrowa – uśmiechnęłam się. To był wymuszony uśmiech, ale wiedziałam, że tak trzeba. – Pieprzony fart, ot co! – Pokręcił gwałtownie głową. – Nie rozumiesz. Wiesz, co się stało w chwili,

gdy uderzyłaś w ziemię? Wszystko we mnie zamarło, całkiem jakby moje serce miało przestać bić, gdyby twoje się zatrzymało. Zaczerpnęłam głośno tchu, a do oczu napłynęły mi łzy. – Nie mów tak. – Od sześciu lat radzę sobie na tym świecie sam, Paisley. Nie mam nikogo. Zostawiłem wszystkich, na których mi zależało, praktycznie zdławiłem własne serce, a jednak to w żaden sposób nie przygotowało mnie na myśl, że mógłbym cię stracić. Nic w całym moim życiu nie przygotowało mnie na to, że tak cię pokocham. Jego słowa wisiały przez chwilę w powietrzu, sprawiając, że powietrze, które wdychałam, wydawało mi się słodsze, uspokajając bicie mojego serca i rozpalając we mnie płomień gorętszy, niż mogłam sobie wyobrazić. – Kochasz… mnie? – Nie możesz robić takich rzeczy… – Kochasz mnie – powtórzyłam, nie dając mu skończyć. Tysiąc różnych uczuć uderzyło we mnie z siłą tornada. Radość. Strach. Nadzieja. Szok. Stałam oko w oko ze wszystkim, czego pragnęłam… i co bałam się stracić. – …bo nie zniósłbym tego, a jeśli to czyni mnie… Nie dałam mu dokończyć, zamykając mu usta pocałunkiem, w którym chciałam zawrzeć wszystko, czego nie mogłam powiedzieć. Jego usta były ciepłe, miękkie, rozchylone. Skorzystałam i przesunęłam językiem po jego zębach, a potem musnęłam nim jego kolczyk w języku. Jego szok w jednej chwili rozpłynął się w zduszonym jęku. Wsunął dłonie pod moje pośladki i bez trudu podniósł mnie w powietrze, sadzając twarzą do siebie na kolanach. Pochyliłam się do niego, napierając piersią na jego pierś i wsuwając mu palce we włosy, a on odchylił mi głowę na bok i przejął kontrolę, zasypując tysiącem pocałunków, które powoli odbierały mi zmysły. To wystarczyło, by wzbudzić we mnie prąd przepływający miarowo – od mrowienia w ustach do stałego pulsowania między udami. Napierałam na niego, żądając więcej, a on wycofywał się, doprowadzając mnie do szaleństwa. Wreszcie przygryzł lekko moją dolną wargę, sprawiając, że wydałam z siebie odgłos podejrzanie przypominający skowyt. Oczy mu pociemniały, a gdy ponownie mnie pocałował, nie drażnił się już ze mną, nie kusił… i nie powstrzymywał się. Atakował moje usta, całując głęboko, wsuwając do nich język w jakimś hipnotycznym rytmie, a ja zatraciłam się w tym uczuciu, które tylko on potrafił mi dać. Przesunął dłońmi po moich żebrach, zatrzymując je wyczekująco nad piersiami. Poddałam je jego rękom i oboje jęknęliśmy. – Skóra… – wydyszałam w jego wargi – chcę czuć twój dotyk na ciele… Ani na chwilę nie odrywając ust z moich warg, rozpiął mi kurtkę, pod którą miałam dopasowaną bluzeczkę. Pierwszy dotyk nie wystarczył żadnemu z nas. Poczułam na brzuchu powiew chłodnego powietrza, gdy podsunął mi bluzkę powyżej piersi, nie zdejmując kurtki. Niech będą błogosławione rozpinane z przodu biustonosze – jeden ruch i wreszcie gładził moje nagie piersi. Pod wpływem dotyku i chłodu moje brodawki stwardniały. Muskał je opuszkami palców, posyłając żar do wszystkich, nawet najdrobniejszych zakończeń nerwów, aż westchnęłam głośno. – Idealne… – Ścisnął lekko moje brodawki między palcami wskazującymi i kciukami. – Jagger… – jęknęłam bezwstydnie. – Tak, kochanie? Głód, który dostrzegałam w jego oczach, przeszył moją skórę cudownym dreszczem. Obudziłam w nim coś, czego do tej pory nie znałam – i pragnęłam poznać. – Paisley, co mam robić? – Opuścił wzrok na moje piersi, które cały czas trzymał w dłoniach i nie umknęło mojej uwagi jak gwałtownie zaczerpnął tchu ani jak – wciąż mocniej – napierała na mnie jego

erekcja. – Twoje usta… – wymruczałam, starając się powstrzymać zawstydzenie. Palenie policzków powiedziało mi jednak, że nie do końca mi się to udało. Pod wpływem moich słów jęknął przeciągle i za chwilę wsunął mi dłonie pod pośladki, by podźwignąć mnie nieco wyżej. Pierwszy dotyk jego warg na mojej skórze przyprawił mnie o drżenie. Muskał pocałunkami moje piersi, pokrywając nimi całą ich powierzchnię. Wsunęłam mu dłonie pod kurtkę, napawając się grą jego mięśni na ramionach, gdy wsparłam się o nie dla utrzymania równowagi. – Jagger… – wyszeptałam błagalnie. Wreszcie ujął jeden z moich sutków w usta, a jęk, jaki wydał przy tym, przeszył mnie wibracjami niczym błyskawica. Otaczał je wargami i lizał naprzemiennie, to jedną, to drugą. Krzyknęłam, kiedy przygryzł jedną z brodawek, aż musiał złapać mnie mocniej, bo od niespodziewanej fali rozkoszy moje ręce zsunęły się z jego ramion. Gdy opuszczał mnie powoli, moja superwrażliwa skóra ocierała się o materiał jego bluzy; całował mnie przez cały czas, dopóki znów nie znalazłam się na jego kolanach. Nie mogłam usiedzieć spokojnie w miejscu, wiercąc się, by móc ocierać się o jego biodra. – Powinniśmy wracać – zaprotestował słabo. – Jeszcze nie musimy – odparłam, wsuwając mu palce pod bluzę, aby poczuć wreszcie te mięśnie brzucha, na widok których śliniłam się od pierwszego dnia. Czy on miał w ogóle na sobie chociaż gram tłuszczu? Ciepła, aksamitna skóra opinała węźlaste muskuły, tak twarde pod moimi dłońmi. Przesuwając nimi po nich przymknęłam oczy i teraz to na mnie przyszła kolej, by podciągnąć mu bluzę. W ustach mi zaschło, a język aż zabolał mnie od pragnienia, by przesunąć nim po każdym centymetrze kwadratowym tej skóry, tych tatuaży. – Nigdy nie będę miała dość patrzenia na ciebie, dotykania cię – wyszeptałam bardziej do siebie niż do niego. Przycisnął jedną z moich dłoni do swojego serca. – Cały jestem twój. Dotykaj mnie, proszę… bo inaczej nie ma szans, żebym utrzymał ręce z dala od ciebie. Pocałowałam go, więżąc nasze dłonie między ciałami. Zakołysałam biodrami, ocierając się o niego, aż syknął, a potem splótł mi ręce za plecami i przyciągnął mocniej do siebie. Dotyk jego nagiej skóry wpompował do moich żył żywy ogień, torujący sobie drogę do kręgosłupa. Im głębiej wciągał mnie wir pożądania, tym mniej nad sobą panowałam. Pchnęłam go, tak że wsparł się na łokciach, ale nie zaprotestował ani słowem, gdy usiadłam na nim okrakiem i pochyliłam się, smakując jego nagą skórę i przesuwając językiem po brodawkach. Jęk zawibrował echem w jego piersi, napełniając mnie poczuciem mocy. Jego dłonie zręcznie rozplotły warkocze, w które zaplotłam dziś włosy, a potem wsunęły się w nie i trzymały, podczas gdy ja przesuwałam językiem po tatuażach zdobiących dół jego brzucha, tuż nad kuszącym rąbkiem dżinsów. – Paisley… – wychrypiał. Jak daleko mogłam się posunąć? – zastanawiałam się. Czy chciałam go sprowokować? Tak. Przejechałam palcami po czarnej gumie bokserek wystających spod spodni. Na chwilę zaparło mi dech w piersi, ale z podekscytowania, nie z obawy. Rozpięłam guzik jego dżinsów i rozsunęłam rozporek. Szarpnął się, ale nie podniosłam nawet na niego wzroku. Jego kutas był twardy, gorący i rozpaczliwie pragnął wydostać się z bokserek. Brzuch przeszył mi palący skurcz, pragnienie, by czuć go teraz w sobie, głęboko, aż staniemy się jednym. Aż będę czuła, że jest tylko mój. Uścisnęłam go lekko przez materiał i zostałam nagrodzona chrapliwym „szlag!”, wydyszanym przez zaciśnięte zęby. – Może to nie najlepsza… Ścisnęłam ponownie, przesuwając kciukiem po całej długości jego penisa, dopóki z bokserek nie

wysunęła się jego główka. Przesunęłam palcami po niej raz i drugi, a potem zastąpiłam je językiem. – Jasny gwint! – Złapał mnie za włosy mocniej, a gdy wsunęłam sobie całą główkę jego kutasa do ust, smakując wargami i koniuszkiem języka słoność jego skóry, podniosłam wzrok i napotkałam jego przesycone pożądaniem spojrzenie. Z przeciągłym jękiem podniósł mi głowę i usiadł. W oczach miał dzikość, nad którą ledwo panował, a ja czułam się podobnie. – Nie? – spytałam nieśmiało, kręcąc głową. – Nie – wykrztusił i zamknął oczy. – To znaczy, tak, na Boga, tak! Ale nie tym razem. – Moje rozczarowanie nie trwało jednak długo, bo położył jedną dłoń na moim biodrze, a drugą na karku i wycisnął na moich ustach namiętny pocałunek. – Chcę z tobą spróbować wszystkiego – wyszeptał mi do ucha, liżąc i ssąc moją szyję. – Ale teraz chcę tylko całować cię, napawać się twoim zapachem i zapamiętywać, jak to jest móc cię dotykać. – O, tak. Proszę o więcej. Teraz to on rozpiął guzik moich dżinsów. Otworzyłam szerzej oczy i podchwyciłam jego wzrok. Nie spuszczał go ze mnie, przesuwając dłoń powoli, wyczulony na wszelkie oznaki protestu. Nie musiał – w życiu nie przyszłoby mi to do głowy. Dzięki Bogu, że założyłam dziś przyzwoite majteczki z czarnej koronki, bo… jego dłoń właśnie się w nich znalazła. Kiedy musnął środkowym palcem moją łechtaczkę, straciłam zdolność jasnego myślenia. Wykrzyknęłam jego imię i wypchnęłam biodra w górę. Wsunął palec niżej, pomiędzy wyczekująco otwarte wargi, aż z moich ust wyrwało się zduszone westchnienie. – Ależ jesteś mokra… Zaskamlałam i znów szarpnęłam biodrami, pragnąc, by nie przestawał, by dotykał mnie mocniej, głębiej. Nigdy wcześniej nie czułam tak naglącej, palącej żądzy. – Czy pieściłaś się wcześniej sama, Paisley? Odczekałam parę sekund i pokiwałam głową, ocierając się policzkiem o jego, szorstki od zarostu. Umówiliśmy się: żadnych kłamstw. To jednak nie oznaczało, że chciałam o tym rozmawiać. Zupełnie jakby chciał mnie nagrodzić, przesunął palcem, napierając na ten słodki pączek rozkoszy, aż mój okrzyk poniósł się echem pośród drzew. – Czy to był jedyny sposób, byś doszła? Zawahałam się, ale wreszcie kiwnęłam głową. – Chcę – wyszeptał w moje wargi – czuć, jak dochodzisz wokół moich palców. Chcę czuć, jak ciasna jesteś, kiedy będziesz przeżywać orgazm, bym mógł marzyć o tym, jak to będzie, gdy wreszcie będę w tobie. To były najsprośniejsze słowa, jakie kiedykolwiek słyszałam w życiu i… Boże, przebacz – podobały mi się. – Proszę… – wyszeptałam. Zagarnął moje usta, gładząc jednocześnie wilgotne fałdki między nogami płynnie, rytmicznie, posyłając mnie na skraj rozkoszy. Wparłam miednicę w jego dłoń, bezwstydnie pragnąc więcej, mocniej. Wsunął mi dłoń pod pośladek, przyciągając do siebie, a potem przesunął głębiej, dzięki czemu mógł zanurzyć we mnie palec. Krzyknęłam cicho w jego usta, a on tymczasem przesunął palcem po ściankach mojej cipki, czekając na reakcję, czekając, aż zadrżę. Gdy tak się stało, wysunął palec – tylko po to, by wsunąć dwa. – Jagger! Przyjmował w ciszy każdy z moich okrzyków, a potem przycisnął dłoń do mojej łechtaczki, poruszając przy tym palcami tak, by raz po raz ocierać nimi o punkt, którego dotyk przyprawiał mnie o zdyszane jęki. Nie czułam już nic oprócz jego palców i napięcia narastającego w moim ciele wokół nich, wciąż mocniej, aż miałam ochotę krzyczeć ze słodkiego zniecierpliwienia. Jego język, jego usta, jego palce… wszystko to sprawiało, że ogarniała mnie błogość, jakiej wcześniej nie znałam.

– Chcę poczuć, jak dochodzisz, Paisley – wydyszał w moje usta i byłam stracona dla świata. Jeszcze jedno pchnięcie, jeszcze jedno szarpnięcie biodrami, a gdy naparłam miednicą na jego dłoń, przyciśniętą do mojej łechtaczki i usłyszałam jego szept: „kocham cię”, rozpadłam się na milion kawałeczków, a moje ciało zacisnęło się kurczowo wokół jego palców. Krzyczałam jego imię, kołysząc biodrami bez wstydu, a cały świat ograniczył się do niego, do Jaggera. Całował mnie, dopóki nie zabrakło mi tchu, całkiem jakby chłonął mój orgazm wszystkimi zmysłami, nie przestając mnie przy tym gładzić zręcznymi palcami, intensyfikując wstrząsające mną dreszcze. Kiedy targnęła mną nowa fala orgazmu, zaciskając moje ciało jeszcze mocniej, jęknął. – Cudownie – wydyszał, pożerając mnie oczami. Wysunął palce, a ja zapięłam spodnie, drżąc lekko. – Jesteś taka piękna… Zarumieniłam się i przesunęłam kciukiem po jego wzwiedzionym członku. Jęknął i złapał mnie za nadgarstek, odsuwając moją dłoń. – Jesteś pewien? – spytałam. – Nie chcę, żebyś był… niedopieszczony. Sam jego uśmiech sprawił, że nabrałam ochoty znów rozpiąć dżinsy. – Na Boga, Paisley! Nie możesz… Nie będę w stanie się kontrolować. Znajdę się w tobie szybciej, niż zdążysz mrugnąć, a sama wiesz, że nie jesteś jeszcze na to gotowa. Nie mówiąc już o tym, że wolałbym, by nasz pierwszy raz nie odbył się na quadzie. Gdy dotarło do mnie znaczenie jego słów, spojrzałam z przerażeniem na zegarek i monitor tętna. Miałam lekko podwyższony puls, nieco ponad normę, ale czułam się świetnie. A co by było, gdybyśmy uprawiali seks? W ciągu tych paru chwil i tak miałam więcej doznań niż kiedykolwiek wcześniej. Poprawiliśmy ubrania i Jagger pocałował mnie jeszcze raz, jakby wciąż nie miał dość, nim założyłam kask. – Wracajmy – powiedziałam, uśmiechając się do niego. – Tak, wracajmy – zgodził się. Usiadłam za nim i niemal podskoczyłam, gdy warkot silnika przeszył wibracjami moje pobudzone ciało. Jagger zawrócił i wkrótce byliśmy już na ścieżce prowadzącej na tor. Wiedziałam, że powinnam odhaczać pozycje na mojej liście tylko raz, ale – na litość boską – numer czternasty zasługiwał zdecydowanie na to, by poświęcić mu znacznie więcej uwagi.

Rozdział 24 JAGGER Założę się, że nawet w tej chwili próbujesz znaleźć sposób, by mnie ukarać, ale żyłem w piekle tak długo, że nic gorszego nie jesteś w stanie mi zrobić.

Następnego dnia stawiliśmy się z Carterem w biurze majora Davidsona. Zegar ścienny wybijał kolejne sekundy. Był to jedyny dźwięk, jaki słyszeliśmy, kiedy staliśmy na baczność zwróceni w stronę pustego biurka majora. Przepustka całego oddziału dobiegła końca i nadszedł czas, by stawić czoło rzeczywistości. – Bateman… – zaczął Carter skruszonym głosem. – Daruj sobie – przerwałem mu. Drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł major Davidson. Postawił swoją kawę na biurku. – Porucznicy – powitał nas oschle. – Sir – odpowiedzieliśmy jednocześnie. Utkwiłem wzrok w tablicy wiszącej tuż nad jego głową, dopóki nie powiedział: – Spocznij. – Obaj przybraliśmy ewidentnie wygodniejszą pozycję. – No, panowie, nie musicie relacjonować mi wydarzeń z sylwestra, gdyż widziałem wszystko na własne oczy. Nadchodzi cios. – Co masz na swoją obronę, Bateman? – Nie mam żadnego usprawiedliwienia, sir. Carter odwrócił głowę w moją stronę, ale wciąż go ignorowałem. Chciałem wziąć na siebie to, co miało nastąpić. Zasłużyłem sobie. – Carter? – surowym tonem zapytał Davidson. – Nie mam żadnego usprawiedliwienia, sir. Davidson podrapał się po nosie i wymamrotał coś w stylu: „Jest za wcześnie na takie akcje”. Głośno westchnął, patrząc to na mnie, to na Cartera. – Co wy sobie, do cholery, myśleliście?! Spojrzeliśmy na siebie, potem znów na Davidsona. – Niech mi ktoś odpowie! – Więc jednak będziemy relacjonować wydarzenia z sylwestra? – zapytałem, chcąc się upewnić. – Na miłość boską! Może wyjaśnicie mi, dlaczego waszym zdaniem łomotanie się po pyskach podczas oficjalnego przyjęcia w domu generała Donovana miałoby być dopuszczalne! – To on zaczął – mruknął Carter. Nie wierzę… – To prawda. – Obaj spojrzeli na mnie, jakbym stracił rozum. – Nie ja otrzymałem ostatni cios, ale tak, to ja zadałem pierwszy.

Na chwilę Carter utkwił spojrzenie w podłodze, ale potem podniósł wzrok. – Chodziło o niedźwiedzia czy raczej o pannę Donovan? – Jedno i drugie – odpowiedzieliśmy równocześnie. – Jedynym powodem, dla którego wasze tyłki nie zostały jeszcze stąd wykopane, jest fakt, że generał Donovan czuje się w pewien sposób odpowiedzialny za tę sytuację – w końcu chodzi o jego córkę. Ogarnęło mnie chwilowe poczucie ulgi. Nie wyrzucą mnie. Niestety, Cartera też nie. – Wobec tego, co się stało, uważam, że musimy wam wyznaczyć innych partnerów lotów. – Zaczął przekładać jakieś dokumenty na swoim biurku. – Sir? – odezwał się Carter, bez wątpienia zachwycony tą okazją. Major Davidson spojrzał na niego z uniesionymi brwiami. Wtedy Carter wyrzucił z siebie potok słów: – Chciałbym zatrzymać Batemana. Jest drugim najlepszym pilotem w klasie. Dzięki niemu poprawiam swoje wyniki, sir. – Drugim najlepszym? Chciałbyś – wciąłem się bez zastanowienia. – Coś czuję, że wy dwaj przyprawicie mnie o wrzody – mruknął Davidson. Nie mogłem zaprzeczyć, że Carter rozumował logicznie. Latając z nim, osiągnąłem najlepsze wyniki jako pilot, a ponadto na każde pytanie na testach odpowiadałem poprawnie, bo wiedziałem, że jeśli się pomylę, a on tego nie zrobi, będzie miał okazję udowodnić, że jest lepszy. – Ma rację – powiedziałem powoli. Davidson zmrużył oczy. – Nie dostaniecie drugiej takiej szansy – odparł. – Jeżeli się nie dogadacie, wyrzucę was obu. Czy jesteście pewni, że nadal chcecie latać razem? – Ja jestem pewien – odpowiedziałem. – Zdecydowanie tak, sir – przytaknął Carter. Major pokręcił głową, wyburczał pod nosem, że współpracuje się z nami trudniej niż z niemowlakami, po czym dał do zrozumienia, że spotkanie dobiegło końca. Nałożyliśmy więc kurtki i wyszliśmy na zewnątrz, na pas startowy. Słońce Alabamy skutecznie odpierało styczniowy chłód. – Co się stało? – zapytał Josh, biegając truchtem wokoło nas wraz z Graysonem. – Nie wyrzucają nas – odpowiedział Carter. – Nie ciebie pytałem – rzucił Josh. – No, co jest z wami, do cholery? – warknął Carter. – Nadal jestem waszym klasowym dowódcą, jednym z dwóch poruczników w tej klasie, a wy wciąż nie umiecie… – Nie umiemy czego? – przerwał Josh. – Szanować kogoś, kto nie ma za grosz lojalności? Gdyby to był prawdziwy pluton, nie przeżyłbyś ani jednego dnia! – A co ty możesz o tym wiedzieć? – odpalił Carter. – Cztery ostatnie lata swojego życia poświęciłem wojsku! – Rany, niewiary-kurwa-godne – pokręcił głową Josh. Pokazał Carterowi środkowy palec i skierował się w stronę swego helikoptera. – Co? – zapytał Carter. – On latał w Afganistanie i ma już Purpurowe Serce , ty dupku – odpowiedział Grayson. Nie wiedziałem, co mnie bardziej zaskoczyło: to, że Carter nie miał pojęcia o doświadczeniu Josha, czy to, że Grayson przeklinał. – Licz się ze słowami. – Carter napiął się. Najwyraźniej jego zdziwiło to drugie. – Bo co? – zapytał Grayson, stając przed Carterem ze skrzyżowanymi na piersiach masywnymi rękami. Grayson nie należał do ludzi, z którymi chciałbym kiedykolwiek zadrzeć; nie tylko z powodu jego gabarytów, ale też dlatego, że nikt nigdy nie wiedział, co mu chodzi po głowie. – Myślisz, że jak zastukasz tym swoim pierścionkiem w stół, to masz prawo nami rządzić? – Właśnie tak! [5]

Grayson roześmiał się i w tym momencie jeszcze bardziej urósł w moich oczach. – Ogarnij się, Carter. Ukończyłeś West Point… świetnie. Ale pamiętaj, że mamy taki sam stopień. A to, że dostałem mój pierścień w Citadel , nie oznacza, że jesteś ode mnie lepszy! Carterowi opadła szczęka, mnie zresztą też. – Człowieku, ukończyłeś Citadel? – zapytałem. No, ładnie; chyba naprawdę niewiele o nim wiedziałem. Właściwie to prawie nic! Grayson wzruszył ramionami, wyraźnie ubawiony tą sytuacją, po czym odwrócił się i pomaszerował w kierunku Josha. – Chcesz wiedzieć, co może cię teraz dobić, Carter? – zapytał jeszcze na odchodnym. – Pewnie i tak mi powiesz… – Będziesz teraz zastanawiał się, któremu z nas najpierw zaproponowano funkcję dowódcy klasowego – zawołał Grayson przez ramię. Carter wypuścił powoli powietrze, jak gdyby Grayson wbił w niego szpilę niczym w balon. – A niech mnie – zagwizdałem cicho. – Do śmigłowca, Bateman! Zacznijmy wreszcie rozgrzewkę – rzucił Carter. Zdjąłem pokrywę silnika i żachnąłem się z powodu naklejonej na niej informacji: „Zdjąć przed lotem”. Phi, naprawdę? Nie wiedziałem… Carter nie odzywał się, gdy wykonywaliśmy wszystkie procedury. Potem zaproponował, bym to ja usiadł za sterami – nigdy wcześniej tego nie robił. Kiedy wzbiłem się w powietrze z płyty lotniska z Carterem na tylnym siedzeniu, nasz instruktor zadał mu proste pytanie egzaminacyjne o limity paliwa. – Carter? – ponaglił mojego partnera, ale odpowiedziała mu cisza. Pierwszy raz, odkąd pamiętam, Carter nie udzielił odpowiedzi. [6]

Cholera. Byłem spóźniony na kolację z Paisley. Parkując na podjeździe, zahamowałem tak gwałtownie, że aż moja torba spadła z siedzenia pasażera i uderzyła o podłogę. Wyłączyłem silnik, chwyciłem torbę i w rekordowym czasie dotarłem do drzwi wejściowych, a nawet zdążyłem pomachać pani King, kiedy ta wygłaszała jakiś komentarz o pogodzie. Jak zwykle. Kobieto, mamy luty, i tyle! O czym tu gadać… – Gdzie się pali? – zapytał Grayson z kuchni, gdy zatrzasnąłem za sobą drzwi. – Jestem strasznie spóźniony! – odkrzyknąłem po drodze do swojego pokoju. Rzuciłem torbę z kaskiem na komodę, zdjąłem mundur, otworzyłem drzwi szafy i wyjąłem z niej pierwszą lepszą koszulę. Zatrzymałem się, widząc wiszącą obok niej bluzę Paisley. Przesunąłem palcami po rękawie i uśmiechnąłem się szeroko do siebie. Lubiłem znajdować jej rzeczy obok moich. Paisley wciąż marzła, więc najlepszym rozwiązaniem było zostawienie u mnie kilku jej rzeczy, takich jak ubrania, ale też szczoteczka do zębów, szczotka do włosów, takie tam. Josh doradził, żebym przeznaczył dla niej jedną szufladę czy półkę, ale wydało mi się to zbyt oficjalne, bo byliśmy ze sobą dopiero trochę ponad miesiąc. „Formalnie” nie byliśmy jeszcze parą. Chociaż właściwie, co ja tam wiem? Nigdy wcześniej nie byłem w związku, ale bardzo mi się to podobało. Nie pamiętałem, bym kiedykolwiek wcześniej był tak szczęśliwy. Mogłem zostać w szkole lotniczej, wciąż miałem szansę na pierwsze miejsce na liście najlepszych pilotów i byłem tak bardzo zakochany w Paisley, że serce chciało mi wyskoczyć z piersi za każdym razem, gdy o niej pomyślałem. Moje życie było idealne. Ubrałem się szybko, wsunąłem portfel do kieszeni i ruszyłem do wyjścia. – Wychodzisz? – zapytał Grayson z jadalni, podnosząc głowę znad książek. – Tak. Dobrze ci idzie? Kiwnął głową. – Egzaminy mnie dobijają, ale daję radę.

– To fajnie. – Oparłem się o stół i spojrzałem na jego notatki. Popatrzył na mnie, jakby chciał powiedzieć: „Na co się gapisz?”, a ja roześmiałem się tylko. – Człowieku, widziałem, jak latasz. Gdybyś miał fotograficzną pamięć tak jak ja, na pewno skopałbyś mi tyłek swoimi wynikami. – No, ale nie mam – mruknął. – Więc muszę zakuwać. Wsadził nos w książki, dając mi do zrozumienia, bym sobie poszedł. – Twoja rodzinka przyjeżdża w poniedziałek na Dzień Rodziny? – zapytałem. – Tylko po to, by zobaczyć, jak latam treningowym śmigłowcem? – odezwał się, nie patrząc na mnie. – Nie. Nie stać ich na podróż tu dwa razy. Przyjadą, jak będę kończył szkołę. A twoi? – Po moim trupie – odpowiedziałem szybko. Spojrzał na mnie, unosząc brwi. – Chcesz… pogadać o tym? – zapytał powoli. Roześmiałem się. Wyglądał tak marnie, jakby odczuwał fizyczny ból. – Nie. I obiecuję, że nigdy nie będę chciał o tym pogadać. – No to dobrze – odparł i wrócił do swoich książek. – Baw się dobrze z Paisley. Poszczęściło ci się z nią. W jego tonie wyczułem jakby tęsknotę. – A na ciebie ktoś czeka w domu? – zapytałem. – Jeździsz tam przy każdej możliwej okazji, ale nic o tym nie mówisz. Zauważyłem, że zacisnął nerwowo zęby i mocniej chwycił ołówek. – A chcesz pogadać o swojej rodzince? – Nie – powtórzyłem. Popatrzył na mnie w milczeniu. Zrozumiałem, co chciał powiedzieć. Sprawy sercowe tego faceta były ściśle tajne – taka jego osobista strefa zakazu lotów. – Fajnie było pogadać. – Machnąłem ręką w geście pożegnania, bo właśnie zadzwonił mój telefon. Paisley. Uśmiechnąłem się, odbierając. – Hej, Ptaszyno, już do ciebie jadę. – Cześć. Przepraszam, że dzwonię tak późno, ale nie zdążę dziś dotrzeć. – Wszystko w porządku? – poczułem ukłucie paniki w sercu. – Miałaś atak astmy? – Jestem w Birmingham, ale wszystko ze mną okej. Parę rutynowych badań się przedłużyło. Lekarz chce przeprowadzić kilka kolejnych w ciągu nocy. – Przyjadę do ciebie – odparłem, wracając do pokoju. – Ani mi się waż! To trzy godziny jazdy, a ty masz jutro zajęcia! Zdjąłem swoją torbę podróżną i zacząłem wrzucać do niej ubrania na kilka dni, uwzględniając bluzę Paisley. Potrzebowałaby jej, gdyby miała tam utknąć. – Już jadę, Paisley. – Jagger, bądź poważny. Dotrzesz tu najwcześniej około dziewiątej trzydzieści, nie biorąc pod uwagę korków. Wypuszczają mnie jutro rano. – Nie chcesz, żebym przyjechał? – Kurczę! Aż zrobiło mi się słabo. – Oczywiście, że chcę – powiedziała miękkim głosem. – Nie chciałabym tylko, żebyś jechał tak późno, skoro i tak nie będziemy mogli się zobaczyć. O dziesiątej kończy się pora odwiedzin, a Morgan i tak już ją przeciąga. Poprosiła Morgan o odwiezienie, nie mnie… – Nie podoba mi się, że jesteś w szpitalu, a ja nie mogę cię odwiedzić. – Przełknąłem ślinę. Przez tę całą sytuację czułem w ustach piaszczysty posmak. – Mnie też nie, zapewniam cię. Ale… jeśli zechcą potrzymać mnie tu jeszcze jeden dzień, czy mógłbyś wtedy przyjechać? – zapytała.

– Oczywiście. – Westchnąłem, zaciskając powieki. – Wyjadę od razu, jak tylko mnie powiadomisz. – Dziękuję – wyszeptała. – Przykro mi, że nasza kolacja nie wypaliła. Powinnam była wcześniej zadzwonić. Po prostu nie zdawałam sobie sprawy, że zrobiło się tak późno. – Ptaszyno, to nie o naszą randkę się martwię. Czy na pewno czujesz się dobrze? – Tak. Właściwie to nawet świetnie. Pewnie dlatego lekarz uważa, że to podejrzane. Wracaj lepiej do nauki. – Nie muszę zakuwać – roześmiałem się. – Idź do książek, Jagger. Nie chcę, żebyś z mojego powodu miał nie dostać apache’a. – Hej, uwielbiam, kiedy jesteś taka surowa. To jest bardzo sexy! Jesteś tak samo sexy, gdy śmiejesz się, czytasz książkę, a nawet śpisz… – Nie zaczynaj. – Usłyszałem w tle jakieś nowe głosy. – Jagger, przyszła już pielęgniarka. Muszę lecieć. Oddzwonię – powiedziała. – Dobrze. Kocham cię. Daj znać, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. – Przerwałem, czekając, aż jakoś zareaguje na moje wyznanie. – Dam. Dziękuję, skarbie. – Rozłączyła się, nie podejmując tego tematu. Znowu. Minął już miesiąc, od kiedy po raz pierwszy powiedziałem, że ją kocham, ale ona wciąż nie wyznała mi tego samego. Starałem się tym nie przejmować, ale w głowie rozbrzmiewał uporczywy głosik, który skutecznie pozbawiał mnie poczucia pewności za każdym razem, gdy ona nie odpowiadała na moje „kocham cię”. Z tego samego powodu jeszcze się z nią nie kochałem. Dawała mi wiele razy do zrozumienia, że jest bardziej niż gotowa, ale najwyraźniej to ja byłem w tym związku tchórzem. Chciałem usłyszeć te słowa, zanim przejdziemy do czynów. Może dlatego, że nigdy wcześniej ich nie słyszałem. Mój telefon znowu zadzwonił. Uśmiechnąłem się i, nie patrząc na ekran, odebrałem. – Hej – powiedziałem. – Zmieniłaś zdanie? – Jagger? – Sprawdziłem szybko, kto dzwoni. To był Paul. – Cześć, stary, co tam? – Znalazłem ją. Anna. W ciągu dziesięciu minut moje idealne życie zmieniło się w koszmar.

Rozdział 25 JAGGER Boże, ona przez ten cały czas była warta wszystkiego i nadal jest. Stawiam sprawę jasno: wybieram ją, nie ciebie, i tak już będzie zawsze.

Niebo nad Chicago było ciemne jak przysłowiowa noc. Minąłem punkt odbioru bagażu i od razu poszedłem w stronę Paula, stojącego przy drzwiach wyjściowych. Łatwo go było zauważyć, bo miał budowę zawodnika futbolu amerykańskiego i przewyższał wszystkich o głowę. Uścisnął mi dłoń i podał ciepłą kurtkę North Face, jeszcze z metką. Nie pierwszy raz zapuszczaliśmy się razem na poszukiwania. – Gotowy? – zapytał, biorąc ode mnie torbę podróżną i przewieszając ją przez jedno ze swoich masywnych ramion. Paul był ode mnie dziesięć lat starszy i mniej więcej tyle lat się znaliśmy. – Nie mniej i nie bardziej niż zwykle – odpowiedziałem. Paul poszedł przodem w kierunku swego range rovera. Moją torbę rzucił do tyłu i wsiadł za kółko, a ja zająłem miejsce na siedzeniu pasażera, stawiając plecak pod nogami. Gdy zapinałem pasy, wyjeżdżaliśmy już z terenu lotniska. – Masz co trzeba? – zapytał. – Tak – poklepałem swój plecak. – Pięć patyków wynagrodzenia dla poszukiwacza ćpunów. W gotówce. Paul zagwizdał. – Ktoś się o to upomni? – Nie. Wszystko sam zarobiłem – odparłem. – To dobrze. Kupno domu było ryzykowne. – Spojrzał na mnie z ukosa. – Nie zamierzam całe życie się bać – odpaliłem. – To dobrze – uśmiechnął się. Potarłem rękoma policzki, próbując się dobudzić. Paul podał mi puszkę red bulla z chłodzonego schowka. Przyjąłem ją z wdzięcznością. – Jesteś dezerterem, czy coś w tym rodzaju? – zapytał. Pokręciłem głową, pociągając łyk napoju energetycznego. – Wziąłem urlop okolicznościowy. Major Davidson był poirytowany, gdy bez uprzedzenia odwiedziłem go w czwartek wieczorem, ale zgodził się mnie przyjąć. Wystarczyło mu jedno spojrzenie na moją twarz i bez słowa podpisał formularz urlopowy. Miałem tydzień. Wystarczająco długo, by załatwić jej jakąś opiekę. I wystarczająco długo, by totalnie zawalić wyniki w szkole. Partaczyłem ostatnio każde zadanie i przez to straciłem pierwsze miejsce w klasie. Odepchnąłem od siebie myśli o studiach. Byłem oddalony od szkoły o tysiące mil – wydawało się, że o całą galaktykę. Nie myślałem w tamtej chwili o tym, że jestem pilotem. Nie myślałem o niczym, poza Anną. Proszę, niech to będzie ona. Wjechaliśmy do dzielnicy, którą chciałbym oglądać co najwyżej z samolotu.

– O, kurde – mruknąłem, patrząc na rozbite latarnie uliczne i zardzewiałe samochody z wybitymi szybami. – O tak, prawdziwa perełka renesansu – odparł Paul. – Pracując dla ciebie, czasami żałuję, że nie ograniczyłem się do fuchy ochroniarza. Przynajmniej nie wylądowałbym w takiej dziurze. – Gdyby tylko udało nam się utrzymać ją z dala od nich. – Modlę się o to – powiedział. Zacisnąłem zęby, by nie powiedzieć tego, co zawsze mówię w takich sytuacjach: żeby modlitwa przyniosła jakieś rezultaty, ktoś musiałby jej słuchać… Zaparkował swego SUV-a przed ruderą, której zdecydowanie daleko było do miana normalnego domu. – Gotowy? – zapytał. Wziął ode mnie małą skórzaną sakiewkę i wsunął ją sobie do wewnętrznej kieszeni kurtki. Ja zapiąłem swoją – mroźne chicagowskie powietrze szczypało mnie w nos, gdy szliśmy w stronę domu. Nienawidziłem takich sytuacji i tym razem także się nie rozczarowałem. Gdy Paul pukał w rozbitą framugę drzwi moskitierowych, poczułem, że mój żołądek się zaciska. Drewniane drzwi za nimi otworzyły się. – Słucham? – odezwał się niewyraźny głos ze środka. Podszedłem do właściciela głosu, by dokładniej mu się przyjrzeć. Zobaczyłem przeraźliwie chudego, bladego chłopaka w brudnych dżinsach i poszarpanej koszulce. Najbardziej wstrząsnął mną widok jego twarzy. Miał wystające kości policzkowe i otwarte rany wzdłuż popękanych ust oraz jednego policzka. – Ty jesteś Steve? – zapytałem. – A ty jesteś tym typem, co szuka Anny? – powoli zamrugał opadającymi powiekami. – Tak. – Poczułem, że mój puls gwałtownie przyspieszył. – Masz kasę? Kiwnąłem głową, a Paul powiedział: – Dostaniesz ją, kiedy my dostaniemy Annę. Zakołysał się kilka razy na piętach, spoglądając to na mnie, to na Paula. – Na pewno nie jesteście z policji? – Nie jesteśmy żadnymi cholernymi gliniarzami! – wybuchnąłem. Z każdą sekundą traciłem coraz więcej ze swojej zwyczajowej uprzejmości, ale straszenie tego gościa nie byłoby korzystne dla naszej misji. – Przynieśliśmy ci po prostu mały prezencik za znalezienie Anny, to wszystko. Znów bacznie nam się przyjrzał, po czym otworzył drzwi moskitierowe i odsunął się w głąb domu, byśmy mogli wejść. Salon był pusty, nie licząc wytartej kanapy, leżących na niej trzech nieprzytomnych osób i stolika zawalonego rzeczami, których raczej nie miałem ochoty oglądać z bliska. Paul szedł za mną, a ja za Steve’em. Prowadził nas do pokoju wąskim korytarzem. Otworzył drzwi i pstryknął kilka razy włącznikiem, po czym wymamrotał: cholerne światło. Potem pociągnął za jakiś sznurek w otwartej szafie i włączył lampkę, która dawała wystarczająco dużo światła, byśmy zauważyli zwiniętą w kącie sylwetkę z włosami w kolorze whisky. Poznałem te włosy od razu. – Anna… Dywan pod moimi stopami wydał mi się gąbczasty, gdy przedzierałem się przez pokój w kierunku materaca w kącie. Wreszcie tam dotarłem i ukląkłem obok niej. Jej włosy wyglądały jak przerzedzona, bezwładna masa. Odgarnąłem je z jej twarzy. Od naszej ostatniej akcji ratowania Anny minął rok i chociaż ten czas odcisnął na niej swoje piętno, wciąż była to ta sama Anna. Jej brązowe jak z piosenki Van Morrisona oczy były otwarte, spojrzenie nieobecne, ale oddech miarowy. – Jestem tu, Anno, jestem przy tobie – powiedziałem cicho. – Dostanę kasę? – zapytał Steve, chwiejąc się niepewnie obok nas. Kiwnąłem głową, nie odwracając wzroku od Anny. Spod grubego koca, którym była okryta, wyszedł

karaluch. Z trudem powstrzymałem się od wymiotów. – Weźcie to! – krzyknąłem, zrywając z Anny koc i ciskając go na drugą stronę pokoju. Jej wychudzone ciało ubrane było w skąpą różową bluzkę i czarne spodnie dresowe, a na jej ramieniu – o cholera… Na ramieniu, tuż nad łokciem, miała przewiązaną opaskę uciskową. Zerwałem ją i przesunąłem kciukiem po licznych śladach ukłuć widocznych na jej skórze. Czy ona miała jeszcze żyły, w które można było się wkłuwać? – Podaj mi torbę! – rzuciłem przez ramię do Paula. Z łatwością przywróciłem swojemu głosowi normalny ton. – Zabierasz ją? – zapytał Steve, miętosząc w dłoniach saszetkę z pieniędzmi. – Tak – odparłem. Nie mogłem powstrzymać się od głaskania jej po twarzy i włosach. Pod palcami wyczuwałem stabilny puls. – Masz – oznajmił Paul, stawiając moją torbę podróżną na podłodze obok mnie. Wyjąłem z niej swoje skarpety i nałożyłem je na bose stopy Anny. Przeklinałem się w duchu za to, że nie wziąłem dla niej żadnych ubrań. Powinienem być lepiej zorganizowany, w końcu nie pierwszy raz ją wyciągałem. Szukałem jedną ręką jakiejś koszuli. Wyciągnąłem na chybił trafił coś brązowego – zapinaną na zamek bluzę z kapturem Paisley. Przycisnąłem ją do twarzy, przymknąłem oczy i przez chwilę wdychałem jej zapach, ciesząc się, że mam w życiu kogoś nieskażonego brudem tego domu. Paisley. Jakim cudem ktoś tak dobry i słodki jak ona miałby zrozumieć to, co się tutaj działo? Włożyłem ramiona Anny w rękawy bluzy, ubierając ją jak dziecko. Zasunąłem zamek. Potem przykryłem ją swoją kurtką i podniosłem ją. Była nienaturalnie lekka. – Zabieram cię stąd – wyszeptałem. – Jag? – wymamrotała. Na jedną sekundę jej błyszczące oczy spotkały moje. Napinałem mięśnie twarzy, by powstrzymać napływające łzy. Nie chciałem się rozklejać, nie w sytuacji, kiedy dało się jeszcze coś zrobić. – Jestem tu. Mówiłem ci, że przyjadę. – Jak ty to robisz, że jesteś coraz przystojniejszy? – Na jej ustach pojawił się przelotny uśmiech. – To nie fair. Przycisnąłem usta do jej czoła. – Mój Jagger… Głowa Anny opadła na moje ramię, a oczy się zamknęły. Chwyciłem ją mocniej i wyniosłem z tego zagrzybionego domu. – Tylko ty i ja. Obiecujesz? – szepnęła odpływającym głosem. – Na zawsze, Anno. Tylko ty i ja. – Ułożyłem ją wygodnie na tylnym siedzeniu range rovera. Dobrze, że nikt go nie wybebeszył, kiedy byliśmy w środku. Zamknąłem drzwi od jej strony i oparłem się o samochód, czując, jak zimno metalu przenika przez moją koszulę szybciej niż mroźne powietrze. Chłonąłem ten chłód ze spokojem. Czułem, że przytwierdza mnie do tej chwili i przypomina, że naprawdę tu jestem. Znalazłem ją. Tym razem. Nieartykułowany ryk wyrwał mi się z gardła. Zacisnąłem pięści. Miałem ochotę coś rozwalić. Schowałem więc ręce do kieszeni dżinsów, by je powstrzymać. Przypadkowo przejechałem palcami po szczęśliwej pięciocentówce od Paisley. Obiecałem jej, że będę walczył ze swoim temperamentem. Byłem jej to winien. Oparłem głowę o samochód i stałem tak przez parę minut, starając się uspokoić targające mną uczucia i myśli. Udało mi się odnaleźć Annę. Ale to, że upadła tak nisko, było też moją porażką. Czułem ulgę, ale i rezygnację, bo przecież to się nigdy nie skończy, jeśli ona sama nie będzie tego chciała. Z zamyślenia wyrwał mnie ryk silnika. Kilka razy zaczerpnąłem chłodnego powietrza, pozwalając, by ochłodziło mnie od wewnątrz. Potem wsiadłem do wozu, gotowy zawieźć cząstkę mojej duszy na odwyk.

Znowu. – Wyglądasz jak gówno – skomentował Paul, podając mi kubek z kawą. Był to jedyny narkotyk dozwolony w tym miejscu. – Dzięki. – Przetarłem wolną ręką twarz i wypiłem łyk kawy, pozwalając, by kofeina wypełniła moje ciało. Wrzuciłem pytania egzaminacyjne do torby. Na razie koniec nauki. – Coś już wiadomo? – zapytał Paul, spoglądając na śpiącą na szpitalnym łóżku Annę. To łóżko było jedyną wskazówką, że znajdowaliśmy się w szpitalu, a nie w ładnie urządzonym domu. – Nic nowego, odkąd przeszła najgorsza delirka. – Gorzej niż ostatnim razem? – Przeciągnął się na fotelu i położył nogi na stojącym przed nami stoliku. – Pięć dni – starałem się mówić naturalnym, spokojnym tonem, ale Paul wiedział. Był ze mną od samego początku tego wszystkiego, właściwie to nawet jeszcze wcześniej. Tak jak ja obserwował, jak Anna powoli stacza się na dno i był równie bezsilny, żeby powstrzymać ją przed truciem się. – Jaki mamy tym razem dyżurny tekst? – zapytał, starając się nadać sytuacji głupkowatej lekkości. – Tym razem? Hmm… – zastanowiłem się. – Na pewno „nienawidzę cię”, ale to nic nowego. Ale kiedy powiedziała pielęgniarce, że zrobi z jej stetoskopu procę i wystrzeli jej dupsko do hipisowskiej komuny, z której na pewno pochodzi… to było coś nowego. – No, raczej nie przejawia zbyt holistycznego stosunku do świata… – Nie bardzo. Ale i sam też nie skaczę z radości. W końcu siedzę tu odcięty od cywilizacji już sześć dni. Przy wejściu zabrali nam komórki, w budynku nie było żadnych telefonów stacjonarnych, nie licząc tych do nagłych wypadków. Nie było Internetu, telewizji, żadnych gier. Cały czas trwały za to zajęcia jogi. Jeśli ktoś miał ochotę, mógł się przyłączyć, ale to nie dla mnie. – Możesz wyjść poza teren szpitala i zadzwonić, prawda? – podsunął Paul. Obserwując, jak klatka piersiowa Anny miarowo podnosi się i opada, pokręciłem głową. – Dałem jej słowo, że jej nie zostawię. Jeśli mnie nie będzie, kiedy się obudzi, stracimy szansę na zatrzymanie jej tu. A tak mam jeszcze jeden dzień. Potem muszę wracać do Fort Rucker. Do Paisley. Na pewno mnie zabije, kiedy się dowie o wszystkim. Zasłużyłem sobie. Nie kontaktowałem się z nią od piątkowego wieczoru, kiedy nagrałem na jej pocztę głosową krótką wiadomość, że z powodu kryzysowej sytuacji muszę wyjechać z miasta i zadzwonię, kiedy będę mógł. Potrzebowałem rozmowy z nią bardziej niż powietrza, ale czułem, że ponieważ tak dokładnie wszystko schrzaniłem, należy jej się rozmowa twarzą w twarz. Wcześniej byłem owładnięty tylko jedną myślą: dotrzeć do Anny. Nic więcej się nie liczyło do momentu, gdy znaleźliśmy się w szpitalu i Anna została przyjęta. Była moją piętą achillesową. Wiedziałem, że będę musiał błagać Paisley o zrozumienie, kiedy już powiem jej o wszystkim. Teraz muszę główkować, jak to zrobić. Przemyślałem już chyba każdy możliwy scenariusz, wszystkie potencjalne sposoby wyjaśnienia Paisley tej sytuacji, otwarcia drzwi do mojej przeszłości i oswojenia jej z myślą, że ta przeszłość nieraz odbija się czkawką w mojej teraźniejszości. – Idź zadzwonić. Zajmie ci to parę minut, ja z nią posiedzę – zaproponował Paul, widząc, że się waham. – Jagger, twoje życie jest teraz w Alabamie. Na pewno nie tu. Jestem dumny z tego, co zrobiłeś z każdą sferą swego życia. A teraz bierz ten cholerny telefon i dzwoń do swojej kobiety. Potrzeba usłyszenia głosu Paisley sprawiała mi fizyczny ból, który czułem w każdej kończynie, każdym palcu, nawet w ustach. Postukałem bezwiednie zębami o mój kolczyk w języku, zastanawiając się jeszcze raz nad sensem rozmowy w cztery oczy z Paisley. Może jednak zadzwonić? Musiałem porozmawiać z nią, przypomnieć sobie o normalnym życiu i o tym, że ona na mnie czeka. Chrzanić to. Potrzebowałem mojej komórki, jakiegoś cichego pomieszczenia i dźwięku jej słodkiego, południowego akcentu w moich

uszach. Wstałem i podszedłem do drzwi. Chwytałem właśnie za klamkę, kiedy Anna poruszyła się na łóżku. – Jag? Entuzjazm uleciał ze mnie jak powietrze z przebitego balonu. Odwróciłem się do niej z nienagannym, sztucznym uśmiechem na twarzy. – Cześć – powiedziałem łagodnie. Paul ulotnił się z pokoju. Anna usiadła i zamrugała zaspanymi oczami. Wciąż była wychudzona, nawet bardziej niż wcześniej, pewnie z powodu fazy delirium, ale przynajmniej była czysta. Tylko jej brudne włosy tworzyły kołtun na czubku głowy, a koszulka wydawała się na nią o wiele za duża, co sprawiało, że Anna wyglądała na młodszą, niż naprawdę była. – Wychodzisz? – Panika w jej oczach sprawiła, że zamarłem. – Nie – odpowiedziałem, siadając obok niej na łóżku. Położyłem dłoń na jej policzku i pogładziłem kciukiem pokrytą krostami skórę. Nie miało znaczenia, co sobie zrobiła; dla mnie wciąż miała szesnaście lat i była bardziej żywiołowa niż jakakolwiek dziewczyna czy kobieta, jaką znałem. Chciałem wierzyć, że ta Anna wciąż istnieje, że pod zwiotczałą skórą pokrytą otwartymi ranami nadal żyje, tylko trochę naznaczona mijającym czasem. – Jutro muszę wracać do domu – powiedziałem łagodnie. – Ale to ja jestem twoim domem – zaprotestowała, wzdychając cicho. – Zawsze powtarzasz, że jestem twoim domem. – Wiem. Bo tak jest. Ale uczę się w wojskowej szkole lotniczej. Jeśli zostanę dłużej, nie zaliczę roku albo gorzej… wyrzucą mnie. – Wziąłem ją za rękę i delikatnie ścisnąłem jej kościste palce. – Nie mam wyboru. – Zawsze masz wybór. – Ściągnęła usta. – Mógłbyś zostać. Moglibyśmy wynająć mieszkanie. Wiem, że potrafiłabym wyjść z tego, gdybyś ze mną został. Jej oczy zaszkliły się od łez. Już dawno nauczyła się tej sztuczki. Wiedziała, że na mnie działa. Zamknąłem oczy i odetchnąłem głęboko. – Próbowaliśmy już, Anno. Z tobą zawsze ląduję w jakimś bagnie. Muszę z tym skończyć. A ty musisz wyjść z uzależnienia tu, w tym ośrodku. Nie spiesz się. Twój pobyt będzie opłacany tak długo, jak będziesz potrzebowała, ale nie możemy wciąż popełniać tych samych błędów. – Czy to przez nią? – zapytała spokojnie. – Przez nią? – Czułem, jak żołądek podchodzi mi do gardła. – Dziewczynę, do której należy ta bluza. To damska bluza, no i pachnie słodkimi perfumami. Czy ty… poznałeś kogoś? Nasze spojrzenia spotkały się. Nie umiałem jej okłamać. – Tak, ale to nie z jej powodu nie mogę zostać. Uczę się w szkole lotniczej. Wiesz, ile to dla mnie znaczy i ile mnie kosztowało, żeby się do niej dostać. – Nigdy wcześniej nie wolałeś innej dziewczyny ode mnie. – Jej głos zmienił się w szept, a spojrzenie straciło ostrość. – I nadal tak jest. – Podniosłem palcem jej podbródek. – To nie są żadne zawody, Anno. – Czy ona wie o mnie? Pokręciłem głową. – Jeszcze nie. Roześmiała się nerwowo. – Też bym nie chciała o czymś takim mówić. W końcu jestem ćpunką, tak? Wyrzuconym z liceum powodem do wstydu, dla którego tracisz swój czas i miłość, a który uparcie nie chce odejść… – To nieprawda. Kocham cię, Anno. Nic nigdy tego nie zmieni. – Oprócz niej! – krzyknęła, przyciągając kolana do klatki piersiowej. – Powiedziałeś, że nigdy nie

pokochasz innej, że jestem drugą połową twojej duszy! Obiecałeś! Zaczęła szarpać sobie włosy palcami. Delikatnie wyplątałem je, mówiąc: – Spójrzmy prawdzie w oczy. Kiedy to obiecywałem, mieliśmy może po dziewięć lat. Wydęła wargi. W tamtej chwili bardziej przypominała moją dawną Annę niż przez ostatnie siedem lat. – Obietnica nadal obowiązuje. Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Kiedy to robisz, wyglądasz jak prawdziwa złośnica. Przestań szukać dziury w całym. Kocham cię. Zawsze będę cię kochał. W całym wszechświecie nie istnieje taka siła ani taka kobieta, która mogłaby mi ciebie zastąpić. Nigdy, przenigdy. Ale nie mogę tu z tobą zostać. W tej chwili potrzebujesz czegoś innego, nie mnie. – Nienawidzę cię – wyszeptała. Zabolało mnie to, ale nie tak bardzo jak zwykle. – No tak… Ja też siebie nienawidzę. Przykro mi. Przepraszam, że nie zorientowałem się, co sobie robisz, zanim zabrnęłaś za daleko. Przepraszam cię za moje całonocne imprezowanie, za wszystkie te dziewczyny i za to, że przeze mnie poczułaś, że nie masz innego wyjścia… – Mówiłem to, czując, jak gardło mi się zaciska. Ale zwalczyłem to uczucie, po prostu musiałem to wreszcie powiedzieć: – Przykro mi, że czułaś się odrzucona, ale przysięgam, że nigdy cię nie odtrąciłem i nie odtrącę. Gdybym mógł cofnąć czas… – To co byś zrobił? – Zmrużyła oczy. – Powstrzymał mnie, zanim to się zaczęło? Dopilnował, żebym przeszła dokładnie cały odwyk za pierwszym razem? A może wróciłbyś tuż przed tym, jak zaczęłam się puszczać, bo brakowało mi kasy? Zrobiło mi się tak niedobrze, że z trudem powstrzymałem odruch wymiotny. Oczyma wyobraźni ujrzałem obrazy, które opisywała. Ledwie mogłem oddychać. – Zapobiegłbym temu. Byłbym przy tobie na twoich zasadach. Przepraszam, ale byłem młody, głupi i za późno zdałem sobie sprawę z tego, co się z tobą dzieje. A jeśli chodzi o kasę… wiesz, że dam ci, ile trzeba. Proszę… – powiedziałem łamiącym się głosem. – Anno, proszę, nie rób sobie tego. Zasługujesz na coś o wiele lepszego, to jest niebezpieczne. Pozwól mi się tobą zająć. – Nie za jego forsę. Wolę sprzedawać się na ulicy, niż brać jego pieniądze. – Widziałem w jej oczach energię i chociaż chciałem jej dodać otuchy, cieszyłem się, że coś wywołuje w niej taką pasję, nawet jeśli miałaby to być nienawiść. Rozległo się pukanie do drzwi. – Proszę – odpowiedziałem. Do sali weszła pulchna pielęgniarka. – Anna Bateman? – zapytała. Anna najpierw wybałuszyła oczy, a potem skinęła głową. Pielęgniarka sprawdziła, czy jej nazwisko na opasce na nadgarstku zgadza się z tym wpisanym do karty, po czym podłączyła jej kroplówkę. – Będę tu co jakiś czas zaglądać, żeby sprawdzać twoje parametry – zapowiedziała. – Dziękuję pani – odpowiedziałem za Annę, wiedząc, że jej maniery pozostawiają wiele do życzenia. Pielęgniarka skinęła głową i wyszła. – Powiedziałeś im, że nazywam się Bateman? – uśmiechnęła się. – To było mniej ryzykowne niż podawanie twojego prawdziwego nazwiska. – Bateman. Podoba mi się. Muszę się nad tym zastanowić – odparła. – Wiesz co? Zatrzymam je pod warunkiem, że zgodzisz się zostać. – Nie mogę zostać! – zaprotestowałem. – Moje życie jest teraz w Alabamie, a ty musisz przejść odwyk i wreszcie skończyć z dragami! – A może nie chcę?! – uniosła się. – Nie przyszło ci nigdy do głowy, że może tak jest mi dobrze? Że jestem zadowolona ze swego życia i nie potrzebuję, byś próbował je naprawić? – Łzy zaczęły jej spływać po policzkach. Zamknąłem oczy w obronie przed jej atakiem. Nic nigdy nie było dla mnie tak

bolesne, jak jej łzy. – Nigdy nie będzie ze mną dobrze. Jestem stracona dla świata i naprawdę nie rozumiem, dlaczego nie możesz się jeszcze z tym pogodzić! – rzuciła. Wstałem, starając się utrzymać prosto na nogach. – Nie jesteś stracona! – zaprotestowałem. – Zawsze będę cię szukał. Zawsze będę wyciągał cię z bagna. Zawsze jakoś cię znajdę! Przetarłem twarz rękoma. Wydawało mi się, że moja skóra jest sucha i napięta do granic możliwości. – Cholera! Anno, musisz współpracować! Musisz sama zrobić choć jeden pieprzony krok, bo ja nie mogę iść do przodu za nas oboje! Nie mogę utrzymać cię z dala od prochów! Ty sama musisz to zrobić, sama musisz tego chcieć! – Zostań, proszę – błagała. – Nie opuszczaj mnie. Przez jedną sekundę znowu mieliśmy po szesnaście lat, obejmowaliśmy się, chcąc poczuć tę jedyną pewną przystań, jaką zawsze mieliśmy, gdy świat stawał do góry nogami na naszych oczach. Ten szesnastoletni chłopak powinien był z nią zostać i być jej światem, bo właśnie tego potrzebowała. Ale nie został, a dwudziestotrzyletni mężczyzna, którego miała teraz przed sobą, nie mógł zostać. Wiedziałem, że zostając z nią, przekreśliłbym wszystko, na co tak ciężko w życiu pracowałem: niezależność, karierę i zdrowy rozsądek. – Nie mogę – powiedziałem. Moja dłoń znalazła się już na klamce. W następnym miesiącu mam sajgon ze szkoleniami po selekcji. Oczywiście, jeśli nie wywalą mnie za te sześć pieprzonych dni nieobecności. – Potem przyjadę. Obiecuję ci, ale teraz nie mogę zostać. Nie teraz. – Nie dam rady bez ciebie – wyszeptała. Oparłem czoło o drzwi i starałem się odepchnąć od siebie falę poczucia winy, która nakazywała mi zostać z Anną. Wtedy przywołałem w pamięci obraz Paisley: jej uśmiech, jej pocałunki, jej zrozumienie i to, jak pobudzała wszystkie moje zmysły, jednocześnie kojąc je. – Nie możesz mi tego robić, Anno. Nie mogę być twoją podporą, już nie. To przeze mnie się tu znalazłaś. Dałem ci też wszystko, czego potrzebujesz do samodzielności, ale przechodzimy przez ten rytuał już od siedmiu lat i czas, byś sama stanęła na nogi. – Zostawiasz mnie… dla niej – jęknęła. – R po G, przysięgałeś mi, Jagger! Podciągnąłem krótki rękaw mojego T-shirtu, odsłaniając tatuaż z tribalem na prawym ramieniu. Wskazałem palcem na litery w środku wzoru. – R po G. Jestem tu! Naprawdę. Ale nie mogę się dla ciebie tak poświęcać. Sama musisz zacząć sobie radzić. Nie mogę za ciebie skończyć z nałogiem. – Wolisz ją ode mnie! Wybrałeś ją! – krzyknęła. Otworzyłem drzwi na korytarz i powiedziałem, nie odwracając się: – Kiedy przyjechałem tu, wybrałem ciebie, bo mogłem przecież zostać tam, gdzie ona mogłaby mnie potrzebować. To był błąd, którego nigdy więcej nie popełnię. – Zaopiekowałem się tobą, Anno, tak jak obiecałem. Ale teraz ty sama musisz wybrać siebie. Nie mogę już kręcić się w pobliżu i patrzeć, jak się zabijasz. Zamknąłem za sobą drzwi. Oddaliłem się od Anny dosłownie i w przenośni na tyle, że mogłem wreszcie odetchnąć z ulgą.

Rozdział 26 PAISLEY 1. Zakochać się bez pamięci i pozwolić, by miłość pochłonęła całą moją duszę.

Zapach popcornu wypełnił całą kamienicę. Wyciągnęłam paczkę m&m’sów ze swojej tajnej skrytki na słodycze, która znajdowała się za mąką. Czytałam kiedyś, że duże ilości czekolady dostarczają mózgowi takich samych substancji jak orgazm. Musiałabym chyba zjeść całą fabrykę, żeby wytworzyć choć połowę endorfin, jakie wywoływał we mnie Jagger. Wyszłam ze spiżarni. Flanelowe spodnie od piżamy zsunęły mi się na biodra, więc podciągnęłam je, zawiązałam sznurek i wyregulowałam też ramiączka koszulki. – O, mamy dziś nockę filmową? – zagadnęła do mnie przemykająca do kuchni Morgan. Miała na sobie dopasowane dżinsy i top z głębokim dekoltem. Spojrzałam na zegar. Był kwadrans po ósmej. Przewróciłam oczami i spojrzałam na nią. – Ty nie masz. No, Morgan, idź już. Oparła się o wysepkę w kuchni. – Wolałabym tu zostać i dotrzymać ci towarzystwa – powiedziała. – O, nie. Nie pozwolę na to, żebyś cokolwiek traciła ze względu na mnie – zaprotestowałam. Spojrzała na mnie i uniosła jedną brew. – Zamierzasz zadzwonić po swego chłopaka, czy nadal go unikasz? Nie chciałam mówić Jaggerowi o wynikach swoich badań. Niestety, oznaczało to, że nie mogłam się z nim widywać, dotykać go, całować… Raz nawet prawie do niego zadzwoniłam z zamiarem odłożenia słuchawki – w liceum robiło się takie numery dla zgrywy. Chciałam po prostu usłyszeć jego głos. W tym momencie zabrzęczała mikrofalówka. Wyjęłam z niej torebkę z popcornem, uważając, by trzymać tylko za brzegi. Kiedy wsypałam jej zawartość do miski, wsunęłam do mikrofali kilka łyżek masła do roztopienia. A co tam – skoro moje serce i tak ma się poddać, nie odmówię sobie paru smakołyków. – Paisley, musisz mu powiedzieć. Pokiwałam głową, wysypując na popcorn zawartość paczki m&m’sów. Znów rozległ się dzwonek kuchenki mikrofalowej. Masło było gotowe do polania mojego „małego co nieco”. – Paisley! – Morgan stuknęła dłońmi w blat przed moim nosem. Podniosłam głowę. – Wiem! Ale po prostu… – Zerknęłam na kalendarz z zaznaczonym terminem kolejnej wizyty kontrolnej. – On nie traktuje mnie, jakby było ze mną coś nie tak! – Wszystko z tobą w porządku – odpowiedziała. – Proszę, nie zaczynaj. Wszystkim wydaje się, że jestem jakimś delikatnym wazonem, który za chwilę może się potłuc, z którym trzeba się delikatnie obchodzić, by za mocno nie nacisnąć, a najlepiej odstawić wysoko na zakurzoną półkę, na której nie da się oddychać! – wybuchnęłam. – A Jagger… on jest jak łyk świeżego powietrza. Nie chcę tego stracić. – Nie przestaniesz go przecież kochać, kiedy mu powiesz. On też nie odejdzie, jestem tego pewna. Widzę, jak na ciebie patrzy. Ten chłopak jest w tobie po uszy zakochany. Zasługuje, by poznać prawdę. – A skąd niby ten pomysł, że i ja go kocham? – Wbiłam spojrzenie w stojącą przede mną miskę,

nerwowo mieszając jej zawartość, by równomiernie rozprowadzić po całym popcornie cukierki i masło. – Kochana, wcale nie musisz mi tego mówić. – Morgan wzięła mnie za rękę. – Twoje uczucia odbijają się w tych pięknych zielonych oczach jak w lustrze. Mnie nie nabierzesz. – Tylko że ja wcale nie chcę go kochać… – Łzy napłynęły mi do oczu. – Jestem szczęśliwa jak nigdy, ale nie chcę się do tego przyznać… Ale to wszystko głupie, co? – Owszem – przytaknęła. – Zwłaszcza dla kogoś, kto odlicza dni jak w jakimś chorym kalendarzu adwentowym. – Sięgnęła po garść popcornu do mojej miski. – Kiedy zdałaś sobie z tego sprawę? Kiedy zdałam sobie z tego sprawę? Pomyślałam o tym i… po prostu wiedziałam. – Wtedy, gdy powiedział, że woli poznać prawdziwy smak miłości i za chwilę spłonąć, niż przeżyć całe życie, nie poznawszy jej – westchnęłam. – Poczułam wtedy, że… że on jest dla mnie stworzony, wiesz? Bo może jestem w stanie ofiarować mu właśnie taką chwilę. – Ale wcale nie musi tak być. – Nie powinien mnie kochać. – Pokręciłam głową. – On potrzebuje kogoś, z kim mógłby skakać z samolotu czy wspinać się po górach w Nepalu. Po co mu niepełnosprawna dziewczyna, która go ogranicza i która ciągle kontroluje swój puls? – Ściągnęłam pulsometr z nadgarstka i rzuciłam go na blat. – Nie powinien być ze mną. – Skąd ci przyszedł do głowy ten Nepal? Rozumiem, że zakochani ludzie zachowują się nieracjonalnie, ale bez przesady. – Morgan podniosła pulsometr i sprawdziła, czy go nie zepsułam. – On cię nie zostawi, Paisley. Jeśli tylko tego się boisz… Niepotrzebnie! Jagger to typ wojownika i na pewno będzie przy tobie. Przełknęłam ślinę, wyobrażając sobie, jak wygląda operacja wstawiania rozrusznika. Ale gdybym wybrała wszczepialny defibrylator, Jagger mógłby doznawać drobnych porażeń prądem podczas kontaktów ze mną. Jego życie upływałoby w poczekalniach i gabinetach lekarskich. Patrzyłby na mnie jak na chodzącą chorobę serca, a nie jak… jak na mnie. Znów nerwowo przełknęłam ślinę, przeklinając w duchu sytuację, w którą wplątałam nas oboje. – Morgan, ja się nie boję, że on mnie zostawi. Przeraża mnie myśl, że ze mną zostanie. – Przestań… – próbowała mi przerwać, ale ja nie mogłam powstrzymać potoku słów. – Zwłaszcza teraz. Po tych nowych tabletkach czuję się świetnie, mam ochotę wyruszyć na podbój świata, ale jednak jestem tą jedną osobą na cholerny milion, której serce wciąż rośnie, kiedy reszta ciała już nie. On zasługuje na kogoś lepszego! Pochyliła głowę w moją stronę, uniosła brew i powiedziała: – On zasługuje na szczęście, tak samo jak ty. Zasługuje też na to, by poznać prawdę. Przestań więc się mazać, bo jeszcze trochę, a w naszej kuchni pojawi się kwartet smyczkowy grający rzewne melodyjki. – Ech, narobiłam niezłego bałaganu. – Ale fajnego bałaganu! – Uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Jagger Bateman jest w tobie zakochany, a ty w nim. Wiesz, jak trudno znaleźć osobę, która odwzajemnia twoje uczucia? Uwierz mi, to się nie zdarza zbyt często. Byliśmy niemal idealnie dobrani, ale nasze szczęście wisiało na włosku. Sześćdziesiąt sześć dni… W jaki sposób je spędzę? – Kocham go tak strasznie, beznadziejnie mocno! – wyznałam. Morgan zaczęła podskakiwać, jakbyśmy znów miały po czternaście lat. – Juhu! To skacz z radości! Zarumieniłam się, a puls przyspieszył – nie wiem, czy to z powodu zawstydzenia, czy może dlatego, że wyobraziłam sobie siebie i Jaggera. Pewnie jedno i drugie. – Naprawdę myślisz, że to najlepszy pomysł? – zapytałam. – A co powiedział doktor Larondy? – Że jeśli potrafię wejść po schodach bez zadyszki, mogę też uprawiać seks.

– A czy przypadkiem nie wchodziłaś parę minut temu po schodach, żeby się przebrać? – zapytała wesoło Morgan. Spojrzałam na nią, mrużąc oczy. – Morgan, a może ty też znajdziesz sobie kogoś do wchodzenia po schodach? Zachichotała, klepnęła mnie po pupie i chwyciła swoją torebkę leżącą na blacie. – Nie czekaj na mnie, moja droga! – rzuciła przez ramię. Drzwi się otworzyły, a ja sięgnęłam po popcorn. – No, no, a niech mnie! – powiedziała do siebie Morgan i wyszła. – Co znowu? – zapytałam, wrzucając do ust cztery słone, wymieszane z masłem, cieplutkie m&m’sy. Przymknęłam oczy i wydałam pomruk zadowolenia, gdy ich korupki pękły między moimi zębami i wylała się z nich roztopiona czekolada. Mmm, pycha… – Rany, jakie to było sexy! Mam cię zostawić sam na sam z tym popcornem? Kiedy usłyszałam głos Jaggera, od razu otworzyłam oczy. Połknęłam przeżuwane słodkości i dyskretnie przesunęłam językiem po zębach, sprawdzając, czy nie zostały między nimi jakieś resztki. Nie chciałam mu pokazywać czekoladowego uśmiechu. – Hej – powiedziałam łagodnie. Nie wiedziałam, czy zdołam powiedzieć cokolwiek więcej, bo na jego widok zupełnie zapomniałam, jak się oddycha. Przyszedł w pełnym umundurowaniu. Ciężkie buty stukały głośno, gdy szedł w moją stronę z wazonem pełnym różowych piwonii. – Wszystkiego najlepszego z okazji walentynek! Dawno nie zaglądałem do kalendarza. Dopiero w trakcie testów zaliczeniowych dotarło do mnie, jaki dziś dzień – powiedział. Postawił wazon na blacie naszej wysepki kuchennej. Odłożył kurtkę i przygładził palcami włosy. Trwało to nieznośnie długo, ale lubiłam na niego patrzeć. Podszedł do mnie, zostawiając między nami parę kroków odległości. Dojrzałam iskierki w jego oczach. Poczułam, że nadchodzi jakaś ważna, podniosła chwila, ale nie byłam pewna, czy chcę się dowiedzieć, co to za okazja. – Bardzo cię przepraszam, że tak zniknąłem i nie zadzwoniłem – odezwał się niskim, skruszonym i szczerym głosem. – Czyżby nie mieli telefonów w Chicago? W kącikach jego cudownych ust zamajaczył uśmiech. – No właśnie: nie mieli. Właściwie to zabrano mi telefon i dostałem go z powrotem dopiero wczoraj wieczorem. Chciałem się z tobą zobaczyć i wyjaśnić wszystko osobiście, ale cały dzień miałem zajęcia i egzaminy zaliczeniowe. Wzięłam głęboki oddech. – Chyba oboje mamy sobie coś do wyjaśnienia. Podeszłam do niego, aż palce naszych stóp się zetknęły i musiałam podnieść głowę, by widzieć jego twarz. Stałam boso, a on wciąż miał na nogach buty wojskowe, co sprawiało, że różnica wzrostu między nami wydała mi się przesadnie duża. Przełknął głośno ślinę i skinął głową. – Wielu rzeczy o mnie nie wiesz – zaczął. – Są sprawy, o których nigdy nikomu nie mówiłem i na które nie mam wpływu. Chciałbym ci powiedzieć, ale… – Przesunął językiem po zębach, jak miał w zwyczaju. Szkoda, że nie miał tego dnia kolczyka w języku. – Ale nie jesteś jeszcze gotowy, by mi o tym powiedzieć. – Rozumiałam to aż za dobrze. – Nie chcę, byś patrząc na mnie, zaczęła nagle dostrzegać kogoś innego… kogoś, z kim nigdy nie chciałabyś być – zaczął. Mogłabym powiedzieć dokładnie to samo. – Mam swoje ciemne strony, Paisley. Grzechy, za które ciągle pokutuję. – To dlatego zniknąłeś na cały tydzień? By odpokutować za te grzechy? Przez kilka nieznośnie długich sekund milczał, zaciskając szczęki. – W pewnym sensie tak – odezwał się w końcu.

– Zdradziłeś mnie? – zapytałam spokojnie, dając intonacją do zrozumienia, że nie wierzę w taką możliwość. – Spałeś z inną dziewczyną? Dotykałeś innej? – No coś ty! Jak mogłaś nawet tak… – Pokręcił głową. – Nie ma takiej możliwości. Jesteś jedyną kobietą, której pragnę. Musiałam zdradzić się uśmiechem, bo Jagger wywrócił oczami. – No nie, Paisley. Nabierasz mnie! – Skoro uzgodniliśmy, że będziemy sobie ufać, to tak właśnie jest – ufam ci. – Ale masz prawo wiedzieć, co się dzieje – zaczął. – Nie rozmawiajmy dziś o tym – zaproponowałam. – Hm, więc dziewczyny nie zawsze chcą o wszystkim rozmawiać? – Zmarszczył czoło. Pokręciłam głową, aż włosy połaskotały mnie w szyję. – Bardzo mi cię brakowało, Jagger. Możemy pomówić o różnych sprawach kiedy indziej. Dziś chcę po prostu być obok ciebie. Ja też nie zamierzam ci jeszcze wyjawiać swojego sekretu. Potrzebowałam tej nocy z nim i chciałam się nią cieszyć. Dostrzegłam w jego oczach ulgę, sama też poczułam się, jakby ktoś wstrzymał wykonanie na mnie wyroku. Stanęłam na palcach i objęłam dłońmi jego twarz, przesuwając kciukami po kłującym zaroście, który zdążył pojawić się od czasu porannego golenia. – Nie musisz się martwić. Cokolwiek to było, nie zmieni tego, że cię pragnę i… że cię kocham – wyznałam. Otworzył usta ze zdziwienia i popatrzył na mnie wygłodniałym spojrzeniem. – Powtórz to – poprosił cicho. – Nie musisz się martwić – uśmiechnęłam się. – Nie to! – W jego głosie usłyszałam słabość, którą tak dobrze starał się ukrywać. Do tej pory nie chciał sobie pozwolić na kochanie kogoś, bronił się przed emocjonalnym zaangażowaniem, przed stałym związkiem, a przez to sam też nie był kochany. Wyczułam, że bardzo tego potrzebuje. Ogarnęło mnie poczucie winy. Od paru miesięcy byłam pewna, że go kocham, ale nie potrafiłam mu tego wyznać, nawet po tym, jak on to zrobił. Nie mogłam mu obiecać, że zawsze będę przy nim i że będę go kochać. A teraz przypadkowo powiedziałam coś, czego tak rozpaczliwie potrzebował. – Paisley? Musnęłam kciukami jego usta, a wzrokiem poszukałam spojrzenia. Kiedy je znalazłam, wyznałam w końcu: – Kocham cię, Jagger. Nasze usta spotkały się w najdelikatniejszym pocałunku, jaki dotąd wymieniliśmy. Staliśmy tak przez chwilę, a ja rozkoszowałam się płynącą przez moje serce błogością promieniującej ze mnie miłości. Powoli objął mnie w pół, ale jego pocałunek wciąż był delikatny. – Powiedz to jeszcze raz – poprosił cicho. – Kocham cię – wyszeptałam i znów go pocałowałam. – Kocham cię, kocham cię – powtarzałam, obsypując pocałunkami jego policzki, podbródek, szyję; pieczętując każdy wyznaniem miłości. Obejmował mnie coraz bardziej zaborczo. Odnalazł ustami moje usta, tym razem wsuwając język między wargi z delikatnością, jakiej nigdy wcześniej nie przejawiał. Wydałam z siebie cichy jęk. – Pragnę cię – powiedział, a słowa te wyryły się głęboko w moim umyśle, wiążąc z nim mnie jeszcze bardziej. – O, tak! – odpowiedziałam, czując, jak narasta we mnie pożądanie. Te dwa słowa sprawiły, że byłam gotowa rozebrać się przed nim w kuchni. Jego dłonie przesunęły się po moich plecach w kierunku pośladków. Podniósł mnie z łatwością, a ja objęłam go nogami w pasie i zaplotłam ręce na jego szyi. Całowałam go zachłannie, chcąc ustami przekazać mu każdą cząstkę miłości zalewającej moje serce. Zaniósł mnie po schodach na górę i

zatrzymał się na chwilę przed sypialnią, by oprzeć mnie o ścianę. Spodziewałam się, że za chwilę się na mnie rzuci, ale Jagger pogłaskał mnie po policzku i spojrzał w oczy tak głęboko, jakby starał się przekazać swoją miłość bezpośrednio do mojej duszy. Czułam, że mam nogi z waty. – Kocham cię, Paisley – szepnął. – Kocham cię tak bardzo, że nie wiem, jak w ogóle mogłem żyć, oddychać, zanim cię spotkałem. Kiedy ożyłaś wtedy na plaży, ja też ożyłem na nowo. Od tej pory nie chcę przeżyć ani jednego dnia bez wyznania ci mojej miłości. Odchyliłam się nieco, by znów go pocałować. – Możesz mi to mówić tak długo, jak żyję – zapewniłam, po czym zagłębiłam palce w jego włosach i zaczęłam całować go tak chciwie, jakby to miało być nasze ostatnie spotkanie. Ściana za moimi plecami była dobrym punktem oparcia, gdy wtulałam się w niego, chcąc być tak blisko, jak to możliwe. Czułam jednak, że to mi nie wystarczy. Pragnęłam poczuć dotyk jego skóry. Moje palce szybko poradziły sobie z rozpięciem górnej części munduru Jaggera i wysunięciem go spomiędzy naszych ciał. Oparł mnie o ścianę, by móc swobodnie wyjąć ręce z rękawów. Paznokciami musnęłam skórę na jego piersiach, gdy unosiłam podkoszulek w cielistym kolorze, odsłaniając wyraźnie zarysowane mięśnie i seksownie wytatuowaną skórę. Nie zdołałam się powstrzymać i wessałam się w miejsce tuż nad sercem, tworząc na ciele Jaggera niewielki znak, jakbym chciała odcisnąć własną pieczęć dopełniającą plątaninę jego tatuaży. Syknął cicho i przywarł do mnie tak mocno, że musiałam na chwilę oderwać od niego usta. Wykorzystał ten moment, by niecierpliwym szarpnięciem zdjąć koszulkę przez głowę. O. Mój. Boże. Blaszki nieśmiertelników uderzały o skórę. Był teraz półnagi. Nigdy nie ciągnęło mnie specjalnie do chłopaków w mundurach, ale Jagger w niekompletnym umundurowaniu? Bałam się, że moje ciało za chwilę samoczynnie się zapali. Pociągnęłam lekko za łańcuszek, by sprawdzić jego wytrzymałość, po czym za jego pomocą przyciągnęłam Jaggera do siebie, by znów móc go całować i rozkoszować się jego coraz mocniejszym uściskiem na moich biodrach. – Łóżko – wyszeptałam, odchylając się. Jęknął i przez sekundę manipulował klamką drzwi sypialni, zanim ustąpiła. Po omacku włączył światło i delikatnie ułożył mnie na miękkiej kołdrze pośrodku łóżka. Biały baldachim cudownie kontrastował z brązem opalonej skóry Jaggera. Patrzyłam na mojego mężczyznę, starając się uspokoić wyrywające się z piersi serce. – Jesteś piękny – powiedziałam z uśmiechem. Odwzajemnił uśmiech, ukazując te swoje zniewalające dołeczki w policzkach. – To twoja subiektywna ocena – wyszeptał. Przesuwałam dłonie wzdłuż płaszczyzn i wgłębień jego pleców, zapamiętując palcami każdy centymetr skóry ukochanego. Usiadł na łóżku i szybko zdjął buty, po czym przywarł do mnie całym ciałem i zacząć całować szyję. Przebiegł mnie dreszcz, powodując naprężenie wszystkich mięśni. Wydałam z siebie cichy jęk. – Lubię to miejsce – szeptał, liżąc i delikatnie ssąc każdy centymetr mojej szyi. Fala gorąca przemknęła przez moje ciało, pozostawiając po sobie gęsią skórkę. Nasze biodra zetknęły się. Jagger całował powoli, zanurzając palce w moich włosach i przyciągając mnie do siebie tak czule, jakbym była czymś drogocennym. Potem jego pocałunki zaczęły przesuwać się w kierunku piersi, a po chwili moje sutki poczuły lekkie kąsanie, które sprawiło, że stwardniały i wyraźnie odznaczały się na bluzce. Pocałunki nie ustawały. – Naga skóra… – poprosiłam. Zsunął dłonie wzdłuż mojego tułowia aż do talii. Spojrzał mi w oczy, czekając na przyzwolenie. Skinęłam głową. Wtedy zdjął mi bluzkę. Odruchowo uniosłam ręce, by mu pomóc. Poczułam na szyi łaskoczący chłód nieśmiertelników, gdy nasze ciała wreszcie całkowicie przylgnęły do siebie. W miejscach, w których się stykały, czułam ogień, który wydał mi się jeszcze bardziej palący, gdy Jagger

uniósł się na moment, by zdjąć łańcuszek z nieśmiertelnikami. – Teraz ja – rozkazałam, popychając go lekko, aby położył się na plecach. Nakryłam go swoim ciałem, a on chwycił mnie za biodra i zaczął całować tak namiętnie, że byłam bliska odśpiewania pieśni miłości. Kilkakrotnie zmienialiśmy sposób naszego ułożenia, ale on wciąż sprawował kontrolę nad każdym przeszywającym mnie dreszczem. Przesunęłam palcami w dół jego szyi. Zawahałam się, gdy dotarłam do wytatuowanych płomieni, biegnących z pleców przez ramię i zmieniających się w słowa. – Co to znaczy? – zapytałam. Chciałam zdobyć wiedzę o kolejnej cząstce ukochanego. – „Najważniejsze jest to, jak dobrze umiesz przechodzić przez ogień” – wyjaśnił. Przerwał na ułamek sekundy. – Zrobiłem go, kiedy poczułem się… ustatkowany, jakbym ułożył sobie wreszcie życie, zostawiając za sobą przeszłość… O więcej nie pytałam, ale zalotnie przeciągnęłam językiem wzdłuż wytatuowanego cytatu. – Bukowski? – zapytałam, wydychając to słowo wprost w jego ciało. Syknął z podniecenia, gdy moje usta dotarły do wrażliwego miejsca między obojczykiem a szyją. – To takie seksowne, kiedy mówisz jak bibliotekarka… Zachichotałam, ale po chwili już przesuwałam dłonie wzdłuż jego torsu, czerpiąc rozkosz z dotykania każdej linii wyraźnie zarysowanych mięśni brzucha. Spojrzałam mu w oczy, po czym opuściłam głowę i zaczęłam pocałunkami wyznaczać ścieżkę przez brzuch do zapięcia spodni. Z każdym dotknięciem ust odczuwałam większe podniecenie, tym bardziej, że dostrzegłam, jak jego mięśnie napinają się pod moim językiem. – Paisley… Moje imię wymawiane w taki sposób urzekająco zabrzmiało w jego ustach. Gdy rozpinałam guziki jego spodni, Jagger jęknął i przewrócił mnie na plecy. – Doprowadzasz mnie do szaleństwa – wyszeptał. – Taki mam plan – odparłam. Uniosłam się chcąc, aby moje piersi ocierały się o jego tors, on zaś łapczywie całował moje usta, aż zabrakło mi tchu. Nie myślałam już o niczym, tylko czułam jego język prześlizgujący się wokół mojego oraz zniewalający nacisk jego ud między moimi. – Próbuję robić wszystko powoli. Mogłabyś współpracować… Zajął się teraz moimi piersiami. Pieścił je językiem i ustami, aż między urywanymi oddechami wyszeptałam jego imię. Za każdym razem, gdy brał moje sutki do ust, moje żyły zalewała gorąca, pulsująca lawa i gromadziła się między udami. Pragnęłam tylko jednego: złagodzić ten ból. Dłonie ukochanego przesunęły się po moich bokach, aż natrafiły na gumkę spodni od piżamy. Całował mój brzuch, okrążając językiem pępek, a potem obsypał pocałunkami całą moją talię. Nagle przestał, a ja podniosłam głowę, by sprawdzić, co się stało. Widziałam w jego spojrzeniu nieme pytanie. – Tak – wyszeptałam. Podniosłam się na łokciach i uniosłam biodra, ułatwiając Jaggerowi zsunięcie mi spodni. Robiąc to, ani na sekundę nie spuścił ze mnie wzroku. Potem zsunął figi wzdłuż ud, cały czas nie odrywając oczu od moich. W jego spojrzeniu dostrzegałam miłość i niemal boskie uwielbienie. Uniosłam po kolei obie nogi, oplatając nimi biodra Jaggera. Jego wzrok przeszywał mnie na wylot i zamieniał słodycz, jaką czułam, w pożądanie. – A niech cię, jesteś idealna w każdym calu. – Jego słowa rozgrzały mnie do czerwoności. Zaczepiłam stopy o krawędź jego spodni i zaczęłam je zsuwać. – Tego już nie potrzebujemy – wymruczałam. – Jaka zaborcza – uśmiechnął się. Zsunął spodnie do końca i dzieliły nas już tylko jego bokserki. Następnie wślizgnął się między moje rozchylone uda, muskając mi piersi swoim nagim torsem. Jęknęłam i objęłam go nogami, zaplatając stopy na wysokości jego bioder. Jagger całował mnie teraz z nową

energią i porywczością. Powoli zaczynał tracić kontrolę nad swoim pożądaniem, a ja pragnęłam, by stracił ją do końca. Od czasu mojego upadku z quada był wobec mnie czuły i przesadnie delikatny, a ja chciałam znów mieć przy sobie tamtego wcześniejszego Jaggera. Przejechałam paznokciami po jego plecach, a potem ścisnęłam jego wciąż ukryte pod bokserkami pośladki. – Paisley… – szepnął, a ja wygięłam ciało, ocierając się o jego nabrzmiały penis. Zmniejszyło to na moment mój niedosyt, ale po chwili Jagger niespodziewanie odsunął się, co znów spotęgowało odczucie pulsowania. Jego powściągliwość była imponująca, ale nie miałam zamiaru mu na nią pozwolić. Gdy klęknął, przysunęłam się bliżej, całując napiętą skórę jego brzucha. – Staram się zwolnić, ale mi to skutecznie uniemożliwiasz… – To dobrze – wymamrotałam, zbliżając się do gumki bokserek. Jego oddech przyspieszył, gdy przesunęłam rękoma po jego udach i lekko ścisnęłam twarde mięśnie. – Jesteś bardzo miły w dotyku – szepnęłam. Wplątał palce w moje włosy i chwycił za nie w chwili, kiedy dotknęłam kciukiem jego penisa, wyraźnie zarysowanego pod materiałem bielizny. Popchnął mnie wtedy na łóżko i jednym zwinnym ruchem wylądował na mnie. – Przestań, Ptaszyno, bo naprawdę doprowadzisz mnie do szaleństwa! Na te słowa wyciągnęłam rękę w jego kierunku, chwyciłam penis i zapytałam: – Nie widzisz, że płonę z pożądania? Igrasz z ogniem… Jęknął, wciąż całując moją szyję. Jego pocałunki nie były już powolne, lecz łapczywe. Tak! Na to właśnie czekałam. Chciałam, by był przy mnie spontaniczny, dziki, nieskrępowany. Dosyć ostrożności i zahamowań. Jagger odchylił się, oparł na rękach i spojrzał na mnie jak wygłodniała bestia. Pisnęłam cicho i uniosłam biodra. Uczucie niewypełnionej pustki między moimi udami stawało się nie do zniesienia. – Pamiętaj, że chciałem robić wszystko powoli, tak jak trzeba – ostrzegł. A potem przestał się kontrolować: ujął palcami moje wargi sromowe, rozchylając je, a jednocześnie pieścił językiem łechtaczkę. Wydałam zduszony krzyk, gdy Jagger znów przywarł ustami do moich intymnych miejsc, na przemian liżąc je i ssąc. O Boże! Myślałam, że umrę z rozkoszy od tego, co potrafił robić swoim językiem. To było… było… nie umiałam znaleźć słów na opisanie tych doznań. Pragnąc więcej bliskości między nami, zanurzyłam palce jednej dłoni w jego włosach, a drugą zaplątałam w prześcieradło nad głową, próbując zachować jakikolwiek kontakt z rzeczywistością, choć przez niego moje ciało poruszało się niezależnie od mojej woli. Wsunął we mnie język, a moje biodra zakołysały się. – Jagger! – jęknęłam. – Tak? – Powoli przesuwał język po moich intymnych rejonach. – Chcesz jeszcze? – Tak! – Smakujesz obłędnie – powiedział trochę do mnie, a trochę do mojej łechtaczki. Wstrząsnął mną kolejny dreszcz rozkoszy. Kiedy mnie pieścił, moje biodra unosiły się i opadały, starając się spotęgować przyjemność. Tak naprawdę to nie bardzo mogłam kontrolować swoje ruchy. Zaczęłam gwałtownie oddychać. – Czego chcesz? – zapytał. – Więcej! – jęknęłam. – Jak? Podniósł się tak, by móc zbliżyć swoją twarz do mojej i spojrzeć mi w oczy. Miałam przeczucie, że zawsze będzie mnie o to pytał. Byłam gotowa powiedzieć mu na głos, czego pragnę. – Chcę czuć w sobie twoje palce. Jego palec wślizgnął się do mego wnętrza i poruszał się w nim. – Tak dobrze? – zapytał.

– Och, tak, jeszcze! Gdy pieścił mnie w ten sposób, wyglądał niemal jak dzikie zwierzę. Potem spojrzał mi głęboko w oczy, wsunął do mego wnętrza drugi palec i pchnął mocniej. Jęknęłam głośno, a potem już całkiem odjęło mi mowę, gdy pieścił mnie językiem i palcami. Czułam tam na dole narastające ciśnienie. Myślałam, że za chwilę moje ciało eksploduje. Powtarzałam jego imię raz po raz, jakbym w tamtym momencie nie znała żadnego innego słowa. Potem Jagger lekko nacisnął palcami na moją łechtaczkę i zaczął ją jednocześnie ssać. Nagle cała zgromadzona w niej energia eksplodowała. Przed oczami rozbłysły mi światełka. Owinęłam wokół niego nogi, ściskając je wielokrotnie, aż bezwładnie opadły, a on całował moją szyję, usta, każdy napięty mięsień. – Twój widok w takiej chwili jest najbardziej ekscytującą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem. Jesteś niezwykła, Paisley – powiedział. Jego oddech był nierówny, ręce pewne i opanowane, ale wyczułam lekki dreszcz, jaki go przeszedł, gdy dotykał intymnych zakamarków mego ciała, wywołując we mnie kolejną falę pożądania. Spojrzałam mu w oczy, by dać mu pewność, że tego chcę. – Chcę cię, teraz – oznajmiłam. – Jesteś tego pewna? – Na jego czole pojawiły się kropelki potu. Jego gorący oddech rozgrzał wejście do mojej pochwy. – Teraz. Podał mi prezerwatywę. Rozwinęłam ją na jego penisie, ściskając go. Jęknął z rozkoszy. Chwycił obie moje dłonie i ułożył je nad moją głową. Wtedy wsunął penis między moje wargi sromowe, ale nie głębiej. – Jaka jesteś mokra… – jęknął. Przyciągnęłam kolana do siebie, by móc go objąć nogami, i czekałam, aż wejdzie we mnie. Jagger wsunął język do moich ust i pocierał nim rytmicznie o mój. W tym samym rytmie jego penis błądził po wejściu do mojej pochwy… Jęknęłam, wypuszczając powietrze do jego ust, i spróbowałam się zbliżyć do niego biodrami. – Jak cudownie! – powiedziałam, gdy raz po raz wbijał się we mnie. – Ale ty… – Zaufanie, Paisley – pamiętasz? Przesunął dłonie w dół wzdłuż moich rąk, aż zakryły piersi. Ściskał moje sutki i z wprawą obracał je między palcami, wsłuchując się w moje jęki. Znów poczułam między nogami niemal bolesne, nieznośnie pulsujące pożądanie, gdy jego palce pieściły mnie tam. Jego dotyk zgrał się z rytmem tego pulsowania. Zaczął głaskać moją łechtaczkę, pocierać ją, lekko przyciskać, aż to napięcie stało się nie do zniesienia. – Och, Jagger! – krzyknęłam, tracąc resztki samokontroli. – Paisley… – Jego szept był zniewalający. – Proszę cię! – błagałam. Jego ciało było tuż przy moim. Oparł czoło o moją głowę, ustami łapiąc mój oddech. Znowu wszedł powoli do mego wilgotnego wnętrza… – Kocham cię… – wyszeptał. – Kocham cię – odpowiedziałam. Wsunął się centymetr głębiej. Zacisnęłam mocniej nogi wokół jego bioder. Poczułam delikatne pieczenie napiętej skóry pochwy. Ze zduszonym jękiem wsunął się we mnie do końca. Wstrzymałam oddech i upajałam się rozkosznymi doznaniami, których sprawcą był wypełniający teraz całe moje wnętrze Jagger. – Boże, jaka jesteś ciasna… Mieszczę się w tobie, jakby nasze ciała były idealnie dopasowane – wyszeptał urywanym głosem. Dał mi chwilę, bym się przyzwyczaiła do tej pozycji. Potrzebowałam tego. – Bo są – odpowiedziałam. Moje usta zadrżały, aby rozluźnić napięcie między nami. Potem uniosłam biodra wyżej i jęknęłam z rozkoszy, gdy wszedł we mnie głębiej pod wpływem tego ruchu.

– Przestań. Daj mi cieszyć się tą chwilą – poprosił. Zacisnął powieki, walcząc ze sobą, starając się pozostać chwilę bez ruchu. Chciał kochać się ze mną powoli. Pocałowałam go, wsuwając język do jego rozchylonych ust i dotykając nim do jego podniebienia. Jednocześnie wbiłam w niego biodra. – Jagger… – poprosiłam, zagłębiając paznokcie w jego skórze. Wycofał się niemal całkowicie, a po chwili ponownie mocno wszedł. Przeszył mnie rozdzierający dreszcz rozkoszy. Niemal czułam na języku jej słodycz. – Tak byś chciała? – O, tak! Zrobił tak jeszcze raz, potem znowu i znowu, ustalając głębokimi, mocnymi pchnięciami rytm, w którym pięłam się coraz wyżej w spirali rozkoszy. Nie mogłam pozostać bierna; wbijałam pięty w materac łóżka, by móc silniej wyginać się pod nim i zbliżać jeszcze bardziej przy każdym jego ruchu. Nie przyspieszał, nawet gdy go o to błagałam, ale wchodził we mnie coraz mocniej i głębiej. Oddychaliśmy w intensywnym rytmie naszych ciał. Nie próbowaliśmy się już całować – chłonęliśmy tylko nawzajem swoje oddechy w miłosnym uniesieniu. Jagger ani na chwilę nie odrywał ode mnie wzroku. Błękit jego oczu ciemniał, gdy z każdym ruchem, pomrukiem i oddechem obnażałam przed nim moją duszę. Moje jęki przeszły w krzyki, aż w końcu przyspieszył, coraz mocniej wbijając się we mnie biodrami w idealnym zgraniu z moimi. – Ja… ja. – Chciałam coś powiedzieć, ale poza częstymi okrzykami „o, tak” i „jeszcze” nic innego nie przychodziło mi do głowy. Wchodząc we mnie, pocierał kciukiem moją łechtaczkę. Napierał coraz mocniej, prowadząc nas ku zwieńczeniu tańca naszych spoconych ciał. Myślałam, że nie jestem w stanie osiągnąć drugiego orgazmu, ale gdy po raz kolejny wbił się głęboko w moje łono, poczułam, że eksploduję w jego ramionach, krzycząc z rozkoszy wprost do jego ust. Dźwięk wpadł do jego gardła, a on przypieczętował go pospiesznym pocałunkiem, wchodząc we mnie jeszcze szybciej i mocniej – wreszcie przestał się kontrolować. Po kolejnym głębokim pchnięciu zadrżał i osiągnął orgazm z moim imieniem na ustach. Opadł na posłanie; aby uniknąć przygniecenia mnie, odwrócił się tak, byśmy leżeli do siebie bokiem. – To było… – Łapiąc oddech, starał się znaleźć słowo. – To było fenomenalne. – Więcej niż fenomenalne… – uśmiechnęłam się. Dotarło do mnie, że właśnie miałam dwa orgazmy, a moje serce nadal działało bez zarzutu. Biło jak szalone, ale było zdrowe. – Zdumiewające i cudowne. – Tak jak ty – powiedział i pocałował mnie w czubek nosa. Wstał z łóżka, żeby się odświeżyć, a mnie ogarnęło zmęczenie. Powoli zapadałam w odrętwienie, bo organizm gwałtownie domagał się odpoczynku i poddał się całkowicie. Jagger wrócił, położył się obok, przyciągnął mnie do siebie i objął w talii, układając moją głowę pod swoim podbródkiem. – Teraz jesteś na mnie skazana, Paisley Donovan. Już nigdy nie pozwolę ci odejść – wyszeptał mi we włosy. Otworzyłam oczy. Wiedziałam, że być może nie będzie miał wyboru.

Rozdział 27 JAGGER Pewnego dnia będę szczęśliwy i to nie będzie miało nic wspólnego z tobą.

Jesteś pewna? – zapytałem ją, kiedy przypięli nas razem. Byliśmy ponad trzydzieści metrów nad powierzchnią oceanu. Czy ten dźwig jest stabilny? Nie byłem o tym przekonany. Przecież zrobiłem już to – parę miesięcy temu. Dlaczego teraz czułem niepokój? – No wiesz, trochę za późno, żeby się wycofać – zachichotała w moją klatkę piersiową. – Cóż, chciałem zrezygnować już tydzień temu, kiedy to zaproponowałaś. Ale zaatakowałaś mnie tym pomysłem, kiedy byłem nieprzytomny po seksie. Wykorzystałaś moją bezbronność. A nie kłamałaś co do swojej wagi? Wiem, że dziewczyny tak robią, chociaż to strasznie głupie. Przyznaj się. Mówiłaś prawdę? – podniosłem palcem jej brodę, by zobaczyć, jak się śmieje. – To nie jest śmieszne. – To jest bardzo śmieszne! – odpowiedziała, wyciągając szyję, by dać mi przelotnego całusa. – Tak, mówiłam prawdę! – A twoja astma? – wyszeptałem do jej ucha. – Niedawno byłam u lekarza. Astma nie ma z tym żadnego związku. Przysięgam. Zacisnąłem zęby. – Wymyśliłaś jakąś głupią listę, Paisley. Skąd ci przyszedł do głowy pomysł, żeby skoczyć na bungee? Spojrzała na mnie, unosząc brew. – A przypadkiem nie wspominałeś, że byłeś tu już w sierpniu? I w Kolorado? Ile razy już skakałeś? No tak, tu mnie miała. – No, sześć. Ale to ja! Nigdy nie uznawałem cię za typ kobiety, która chce rzucać się z gigantycznych wież na gumowej linie! – Wiesz, właściwie to nie jest rzecz, której zawsze koniecznie chciałam spróbować, ale wydawało mi się… – W tym momencie jej oczy rozszerzyły się, jakby dopiero teraz zrozumiała, że stoimy na krawędzi naprawdę wysokiej konstrukcji tylko po to, by mogła sobie odhaczyć kolejną pozycję na swojej liście. Nerwowo przełykała ślinę. – Ale to jest głupie, prawda? Bardzo głupie. Jej oddech przyspieszył. Pocałowałem ją delikatnie. – Tak, to głupie. Od początku do końca koszmarnie głupie – potwierdziłem. – Ale fajne? – Dostrzegłem, jak w jej zielonych oczach zapaliła się iskierka emocji i nie mogłem powstrzymać się od uśmiechu. – Tak. Świetna rzecz! Ale jeśli będziesz chciała zmienić zdanie, z góry się zgadzam – zadeklarowałem, gładząc ją po plecach. – Proszę pani, proszę się zdecydować, bo za jakieś dwie minuty będzie za późno. – Instruktor przypiął karabinki do pasów, którymi byliśmy przewiązani. Kilka razy głęboko odetchnęła, spojrzała w niebo, a potem na krawędź mostu, ale nie w dół. Potem utkwiła we mnie spojrzenie zdradzające oznaki paniki. – Nie, naprawdę chcę tego.

– Naprawdę tego nie chcesz, widać po tobie. – Odwróciłem się do instruktora, żeby go poprosić o odpięcie nas. Nie było mowy, żebym miał zepchnąć miłość mego życia z pomostu. Ale wtedy Paisley czule pogłaskała palcami mój policzek. – Nie. Może i nie chcę tego robić, ale naprawdę muszę – powiedziała. – Potrzebuję tego. Zgódź się, zrób to dla mnie… – Przygryzła dolną wargę i utkwiła we mnie to swoje zdeterminowane spojrzenie, za którym szalałem. – Poza tym jesteś przy mnie, a więc będę bezpieczna. Objąłem ją, przyciągnąłem do siebie i pocałowałem w czubek głowy. – Nie pozwolę, by coś ci się stało – obiecałem, ale i tak żołądek podchodził mi do gardła. Zawsze lubiłem robić głupoty tylko po to, by poczuć adrenalinę, ale nie było mi dobrze z myślą, że Paisley ma w tym uczestniczyć i niepotrzebnie ryzykować. Zwłaszcza że wyglądała, jakby chciała być teraz gdziekolwiek indziej, byle nie tu. Po co, do cholery, wymyśliła sobie taką listę wyzwań, których właściwie wcale nie chciała podejmować? Instruktor po raz ostatni wyjaśnił nam, co trzeba robić. Po każdym jego zdaniu Paisley mocniej mnie ściskała, aż zacząłem się czuć jak sardynka w puszce. – Nie powinno się tego robić, jeśli się choruje na padaczkę lub jest się w ciąży – powiedział instruktor i spojrzał na nas pytająco. Paisley w ciąży? Przez te ostatnie dwa tygodnie pamiętaliśmy o zabezpieczeniu. Nie było szans na żadną ciążę, ale kiedy pomyślałem o takiej ewentualności, nie poczułem się nieswojo. Wręcz przeciwnie – taka nowina byłaby doskonałym pretekstem, by szybko nałożyć obrączkę na jej palec. O cholera, chyba zacząłem wybiegać myślami za daleko w przyszłość! – Nie, nie jestem w ciąży – powiedziała. Zauważyłem, że zaciska zęby. – W takim razie przejdźcie dalej na pomost i bawcie się dobrze! Pamiętajcie, by przez cały czas trzymać ręce i stopy do wewnątrz, i nie zapomnijcie pociągnąć za sznurki po odbiciu, chyba że lubicie wisieć do góry nogami. Przeszliśmy do krawędzi podestu. Paisley podniosła głowę i spojrzała na mnie z wymuszonym uśmiechem, a potem oparła głowę o moją klatkę piersiową, tuż przy sercu. – Kocham cię – powiedziała szeptem. – To dobrze, bo nie skaczę na bungee dla byle kogo – odpowiedziałem, całując jej włosy. Instruktor zaczął odliczanie, a ja objąłem ją mocniej. A potem skoczyliśmy… Poddaliśmy się sile grawitacji. Czuliśmy przepływający wokół nas wiatr, gdy spadaliśmy prosto do znajdującego się pod nami oceanu. Usłyszałem przeraźliwy pisk Paisley. Poczułem wypełniającą ciało adrenalinę, która paliła każdy nerw i drażniła wszystkie zmysły. Chłonąłem intensywną woń zbliżającego się w zawrotnym tempie oceanu, świst powietrza opływającego nasze ciała i cudowną błogość trzymania w ramionach ukochanej kobiety. I tak dolecieliśmy do końca liny, która cofnęła się w powietrzu jak gumka recepturka, ale uczucie spadania pozostało w moim żołądku jeszcze przez chwilę. Paisley znowu zaczęła krzyczeć, aż jej krzyk przeszedł w śmiech. Był to najpiękniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałem. No, może z wyjątkiem mojego imienia wykrzykiwanego przez nią w chwilach szczytowania (ten dźwięk będzie chyba zawsze na pierwszym miejscu). Objąłem Paisley mocniej, podtrzymując jej głowę, gdy spadaliśmy w kierunku wody. Aż za dobrze pamiętałem, jak po pierwszym skoku bolała mnie szyja od drugiego szarpnięcia liny. – To było fascynujące! – krzyknęła do mnie, kiedy znowu się odbiliśmy. Chociaż wciąż ogłuszało mnie walenie własnego serca, też zacząłem się śmiać, dzięki czemu mogłem trochę rozluźnić mięśnie. Paisley uwolniła się z mojego uścisku, rozpostarła ramiona szeroko nad głową i wydawała z siebie okrzyki radości, ulgi i podekscytowania. – Jestem niepokonana! – krzyknęła. Niepokonana i uzależniająca. Pozwoliłem, aby adrenalina swobodnie przepłynęła przez moje ciało. Doskonałość Paisley potęgowała moje doznania. Kochałem ją nie tylko tak, jak kocha się swoją

dziewczynę. Cholera! Nawet nie tylko tak, jak kocha się żonę! Nie. Czułem, że kocham ją tak, jak przypływ kocha księżyc – była koniecznym i wystarczającym warunkiem mojej egzystencji. Zamknąłem oczy, ciesząc się tym uczuciem. Ale poczułem też strach, bo nie umiałem wyobrazić sobie powrotu do „stanu sprzed Paisley”. Gdzieś po drodze, nie wiem nawet kiedy, stała się istotą grawitacji przyciągającej mnie do ziemi samym swoim istnieniem. Miłość do Paisley dawała mi takie doznania jak pierwszy w życiu przelot helikopterem – po prostu wiedziałem, gdzie powinienem być i kim zostać; teraz nabrałem pewności, że jest mi pisane być z nią. Przesunęła rękoma wzdłuż rękawów mojej koszuli, gdy kołysaliśmy się coraz wolniej w powietrzu. Spletliśmy ze sobą palce dłoni. Pochyliłem się, żeby ją pocałować. Całowaliśmy się, zawieszeni do góry nogami na rozkołysanej linie. Odszukała językiem mój język. Jej usta smakowały truskawkami, które jadła w drodze na platformę. Czy kiedyś mi się to znudzi? Westchnęła prosto do moich ust, potem przetarła oczy. – Jagger… moja głowa… Pociągnąłem za sznurek, o którym nam mówiono. Liny zaczęły się przesuwać, uruchamiając wciągarkę, dzięki czemu wróciliśmy do pozycji pionowej i sunęliśmy w górę w kierunku pomostu. – To przez podniesione ciśnienie – wymamrotałem w jej włosy. – Już ci lepiej? – Skinęła i oparła głowę o mój tors. – Jak się czujesz? – zapytałem. – Cudownie! – uśmiechnęła się, wywołując u mnie taką samą reakcję. Pracownicy obsługi skoków wciągali nas na górę, a my podziwialiśmy widok wód Szmaragdowego Wybrzeża Florydy. – Hej, patrz! – wskazałem w dół na linię brzegową, gdzie mała jasna kreska wbijała się w błękit wody. – To tam się poznaliśmy. – To tam mnie uratowałeś – przytaknęła, całując mnie w szyję. – Już prawie jesteś gotowa, by tam wrócić i tym razem sobie popływać. Jeszcze kilka lekcji na basenie i wierzę, że poradzisz sobie w ocenie. – Od razu przyznaj, że chodzi ci tylko o to, bym była mokra i naga. – A kto mówi, że od razu masz być naga? – Przytuliłem ją mocniej, kiedy zbliżaliśmy się do pomostu. – Ja. – Zwróciła się twarzą do mnie i zaczęła mnie całować, aż zapomniałem, że na górze czeka dwóch facetów, żeby nas odpiąć. Gdyby nie odchrząknęli znacząco, wisielibyśmy tam jeszcze długo. Pozwoliłem jej spać tak długo, jak mogłem. Wtulałem się w nią, ciągle nie mogąc uwierzyć, że jest tylko moja. Może pewnego dnia przyzwyczaję się do tej myśli i do świadomości, że odwzajemnia moją miłość. Ale do tego czasu będę ją tulił podczas każdej drzemki. Kiedy na moim zegarku dobiła czwarta trzydzieści, musiałem się od niej odkleić. Zamknąłem za sobą drzwi sypialni. – Jak się czuje? – zapytał Grayson. – Wyglądała na zmęczoną – dodał, patrząc na mnie znad książek rozłożonych na stole w jadalni. W tym tygodniu czekały nas ostatnie loty kontrolne, a ja jeszcze nawet nie zajrzałem do pytań egzaminacyjnych. Po tygodniu mojego pobytu w Chicago Carterowi udało się trochę mnie wyprzedzić w rywalizacji o wyniki, ale miałem zamiar udowodnić mu, że jestem lepszy. – Tak, od razu padła. Za dwie godziny mamy spotkać się z jej rodzicami, więc dam jej jeszcze jakieś pół godziny. Wyjąłem butelkę wody z lodówki i szybko ją opróżniłem. – Taa, generał Donovan… Ty to masz szczęście do kobiet, stary. – Nie do kobiet – oburzyłem się. – Tylko do jednej kobiety. Ona jest jedyną, którą kiedykolwiek wybrałem. I naprawdę było warto. Powiem ci, że jeśli przeżyję pierwszą rodzinną kolację z jej starymi, będzie dobrze. – Będę o tobie pamiętał w moich modlitwach. Staruszkowie wiedzą o jej dzisiejszym wypadzie na

bungee? Pokręciłem głową. – Jeszcze nigdy się tak nie bałem – przyznałem. – Pewnie dlatego, że to jest bez sensu: obwiązujesz się gumowym sznurkiem i skaczesz. Głupota – ironizował. – No tak. Właściwie to prawie jej nie pozwoliłem. Mówię ci, zaczynam świrować. Grayson położył ołówek na stole. – Bardziej niż kiedy wyciągnąłeś ją z wody? – Wtedy jej nie kochałem. – No tak. – Kiwnął głową. – Ta cała miłość potęguje wszystko bez wyjątku. Działa jak wzmacniacz. Wyrzuciłem pustą butelkę do kosza. Nie zapytałem, skąd on może o tym wiedzieć. – Nic na to nie poradzę, ale ciągle mam wrażenie, że czegoś mi nie mówi – powiedziałem. – Ale nie winię jej. Wiesz, oboje mamy coś, o czym nie chcemy rozmawiać. Ona nic nie wie o mojej przeszłości, więc nie mogę wymagać, by opowiedziała mi wszystko o sobie. – Ale chciałbyś wiedzieć – podsumował Grayson. – Tak, tylko że ona nie daje się podejść – wyznałem. – Za każdym razem, kiedy rozmowa schodzi na temat naszych sekretów, Paisley zaczyna mówić o czymś innym. Jego szare oczy świdrowały mnie tak przenikliwie, że nie mogłem odwrócić wzroku. – W takim razie niech ona posłucha o twoich sprawach – poradził. – Oboje przesadnie staracie się dobrze wypaść przed sobą. Wszystko u was wygląda tak pięknie i idealnie, że obawiacie się dać sobie nawzajem powód do odejścia. Ale nic nie jest wiecznie piękne i nowe, jeśli się z tego korzysta. Jeśli nie chcesz, żeby twój związek był udawany i sztuczny jak eksponat muzealny w szklanej gablocie, musisz pokazać jej swoje blizny, swoje wady. Daj jej do zrozumienia, że bez względu na jej słabości, zostaniesz z nią na zawsze. Pokaż jej, że nie ma się czego bać, a wtedy wszystko ci wyśpiewa. – A ty co, ukończyłeś psychologię, czy jak? – zapytałem, sięgając po kolejną butelkę wody. – Nie, tylko inżynierię morską. – Pokręcił głową. – I tam was uczyli o kobietach? – Nie. Swoją wiedzę zawdzięczam czterem siostrom – odparł. – Poważnie? – roześmiałem się. – Jesteś jak układanka z tysiąca elementów. Taka przedstawiająca niebo i morze. Nigdy nie wiadomo, który klocek pasuje w którym miejscu. – Niezbyt jestem towarzyski, wiem. – Tak myślisz? – Spojrzałem na zegarek. – Muszę obudzić Paisley, żeby zdążyła się przygotować. – Ruszyłem w stronę korytarza. – Jagger? Odwróciłem się i spojrzałem na Graysona szeroko otwartymi ze zdumienia oczami. Nigdy wcześniej nie zwrócił się do mnie po imieniu. – Co? – Jeśli chodzi o ten strach, o którym mówiłeś… nie strać go. Będzie ci przypominał, ile ona dla ciebie znaczy, bo jeśli spoczniesz na laurach… – Odwrócił wzrok i głęboko westchnął. – No wiesz, życie jest krótkie. To tyle. – Ktoś cię wystawił – powiedziałem. Kolejny element układanki trafił na swoje miejsce. Sięgnął po swój ołówek i z powrotem wsadził nos w książki. – Nie – powiedział cicho. – Sam sobie to zrobiłem… Wiedziałem, że zamknął temat. Cholera, i tak byłem zdziwiony, że tyle udało mi się z niego wydusić. Paisley dała mi sennego buziaka tuż po przebudzeniu. Uśmiechnęła się. – Już czas? – Przeciągnęła się, odkrywając kuszący fragment gładkiej skóry na brzuchu. Pochyliłem się, by przesunąć językiem wokół jej pępka.

– Nic z tych rzeczy – wymamrotała, zagłębiając palce w moich włosach. – Bo nigdy nie opuszczę tego łóżka. – Brzmi jak niezły plan – powiedziałem, wsuwając ręce pod koszulkę i wodząc nimi wzdłuż jej boków. – Świetny, dopóki mój ojciec nie zacznie nas szukać. Poczułem, że mój penis jest gotowy do działania. – No tak, ktoś tu chce się z tobą przywitać… Roześmiała się i postawiła stopy na podłodze. Masowała przez chwilę skroń. – Dobrze się czujesz? – zapytałem, otaczając dłońmi jej twarz. Podałem jej butelkę wody, którą przyniosłem. – Tak, po prostu za szybko usiadłam. Na pewno mogę skorzystać z waszego prysznica? – zapytała. Jej usta obejmujące szyjkę butelki całkowicie pochłonęły moją uwagę. Jęknąłem na myśl o nagiej Paisley pod prysznicem. – Jasne, czuj się jak u siebie. Ja tu poczekam i powyobrażam sobie, że zlizuję wodę z twojej skóry. Rozchyliła usta. – Brzmi świetnie. – Wstała z łóżka tak blisko mnie, że jej piersi dotykały przez chwilę mojego ciała. – Może się przyłączysz? – zaproponowała. O, tak! – Pod warunkiem, że odwołasz dzisiejszą kolację. Proszę, odwołaj. – Chciałabym! – westchnęła i przemknęła obok mnie. – Ale na tym między innymi polega bycie panną Donovan; my nie odwołujemy spotkań rodzinnych. Za kilka minut będę gotowa. Poszedłem poszukać sobie jakiegoś – jakiegokolwiek – zajęcia, żeby utrzymać ręce z daleka od niej. Nigdy nie spałem dwa razy z tą samą dziewczyną, nigdy właściwie tego nie chciałem, ale Paisley była moim nałogiem, więc potrzebowałem terapii. Monogamia wydawała mi się dziwnie fajna. Wiedziałem już, co ją podnieca, które granice wolno mi naruszyć i które może przekroczyć ona. Czułem się tak, jakbym zamienił tysiące podróży i karnawałów, by na stale osiąść w Disneylandzie. To było zdecydowanie moje najszczęśliwsze miejsce na ziemi. Zabijałem czas, przepytując Graysona z pytań egzaminacyjnych na nasz lot kontrolny. Umiał odpowiedzieć na większość z nich, ale podniósł ze zdziwienia brew, kiedy celowo udzielił złej odpowiedzi, a ja to przegapiłem. No dobra, może byłem trochę rozkojarzony. Kiedy nadeszła pora, ubrałem się jak należało: szare spodnie, jasnoniebieska koszula, jedwabny krawat w kolorze miedzianym. Wystroiłem się, nie ma co. Przeczesałem włosy palcami. Pobieżnie spojrzałem w lustro, upewniając się, że wszystko wygląda dobrze. Miałem szansę naprawić relacje z rodzicami Paisley i udowodnić im, że potrafię nie zachowywać się jak neandertalczyk. Zastanawiałem się nad wyjęciem kolczyka z języka, ale zrezygnowałem z tego zamiaru. W końcu widzieli, jak tłukę ich wymarzonego „zięcia” w korytarzu ich własnego mieszkania. Kolczyk nie zrobiłby już na nich wrażenia. Drzwi łazienki otworzyły się i w lustrze mignęła sylwetka Paisley. O kurczę! Z wrażenia aż zaniemówiłem. Założyła czerwoną suknię z tak głębokim dekoltem, że nie mogłem powstrzymać ślinotoku. W talii sukienka była ściągnięta paskiem; materiał rozkładał się na biodrach Paisley i sięgał aż do jej kostek. Nie była to może najbardziej skąpa sukienka, w jakiej kiedykolwiek widziałem kobietę, ale z pewnością najbardziej seksowna. Włosy Paisley spływały swobodnie na plecy. Kiedy na nie spojrzałem, miałem nieodpartą ochotę zanurzyć w nich palce. – Nie ma szans, żebyśmy zdążyli na czas – powiedziałem. Paisley zauważyła w moich oczach pragnienie. Nie ukrywałem go. Okrążyła mnie, chichocząc, a ja poszedłem za nią, popychając ją lekko z powrotem do łazienki. Objąłem ją ramionami, przytuliłem się do jej pleców i zacząłem całować szyję.

– Pachniesz też wspaniale. Pochyliła głowę, odsłaniając przede mną większy fragment ciała, co w pełni wykorzystałem, przesuwając usta w kierunku jej obojczyka. – Chciałabym kontynuować, ale musimy jednak tam pojechać. – Gdyby nie wbiła mi w przedramię paznokci, pomyślałbym, że moje zaloty nie robią na niej wrażenia. A kiedy zacząłem delikatnie ssać zagłębienie w jej szyi, wstrzymała na chwilę oddech. A jednak! – Jagger… – wyszeptała. Odwróciła się przodem i oddała pocałunek, tuląc się do mnie całym ciałem. Jej język błądził po moich ustach. Zacząłem go lekko ssać, mrucząc i delektując się smakiem pocałunków i jej ciała w moich ramionach. Oparłem ją plecami o ścianę przy wieszaku na ręczniki, objąłem dłońmi jej twarz i obsypywałem pocałunkami, starając się jak najlepiej wykorzystać swoje umiejętności w tej dziedzinie, aby zapomniała, ja się nazywa. Z tego wszystkiego jednak to ja zapomniałem. Przywarła do mnie, zanurzając palce w mojej czuprynie i przyciągając mnie do siebie w mocnym, prawie bolesnym – ale zniewalającym – uścisku. Zsunąłem ramiączka jej sukienki, a potem moje dłonie wślizgnęły się do jej stanika i delikatnie objęły piersi. Chciałem więcej. Chciałem pieścić ją ustami, zanurzyć w niej palce i doprowadzić ją do orgazmu. Dlaczego jeden dotyk nigdy mi nie wystarczał? Jęknęła, wtulając się we mnie. Uszczypnąłem lekko jej sutki i scałowałem z jej ust ciche westchnienie. – Na sto procent się spóźnimy, jeśli będziesz wydawała takie dźwięki… – zapowiedziałem, pieszcząc ją kciukiem. Spojrzała na mnie przymrużonymi z pożądania oczami. – Umiesz to zrobić szybko? – zapytała. Uśmiechnąłem się kącikiem ust. – To chyba pierwszy raz, kiedy kobieta prosi mnie, bym się pospieszył. Przylgnęła do mojej ręki. – Tak czy nie? Mów, bo ja tu płonę! – Ach tak? – Zbliżyłem swoje biodra do jej bioder, a ona w tym momencie zrobiła to samo. Wstrzymałem oddech, zaskoczony i zachwycony tym, jak na mnie napiera. Delikatnie pociągnęła zębami moją dolną wargę i przejechała po niej językiem. – Płonę z pożądania! Nie pomożesz kobiecie w tak trudnej sytuacji? Sam kiedyś powiedziałeś, że wolisz poznać smak miłości i spłonąć… Przypomniałem sobie tamten wieczór, kiedy pragnąłem jej najbardziej na świecie, ale ona należała do kogoś innego. Nigdy więcej. Teraz była moja. Jęknąłem, podniosłem ją za pośladki i zatrzasnąwszy drzwi nogą, posadziłem na stoliku z kosmetykami. Nasz pocałunek był otwarty, zmysłowy, angażujący usta, zęby, języki. Mój penis od razu stwardniał jak granit, na którym siedział teraz jej tyłeczek. Chociaż nie był też całkiem miękki, odkąd poszła wziąć prysznic… Właściwie nigdy nie był w stanie spoczynku, kiedy Paisley i ja znajdowaliśmy się w tym samym pomieszczeniu. Nie przestając całować, przesunąłem dłonie wzdłuż jej ud. Boże pobłogosław Południe! Miała na sobie pas do pończoch! Jasna cholera! Nie wierzyłem w swoje szczęście. Dotknąłem koronkowego wykończenia jej pończoch i musiałem policzyć w myślach od dziesięciu do jednego, żeby się kontrolować. Wcale się jakoś specjalnie nie starając, sprawiła, że poczułem się jak piętnastolatek. – Szybko? – zapytałem, zbliżając palce do jej brzucha. – I mocno! – Przysunęła się do mnie i włożyła sobie moją rękę pod majteczki. Jęknęła, kiedy przesunąłem kciukiem wzdłuż krawędzi jej warg. – Jagger? – Mm? – wymamrotałem. Usta miałem zajęte całowaniem miękkiej skóry jej ramienia. – Nie pognieć mi sukienki, okej? Nie mam czasu, żeby wracać do domu po inną. W głowie kotłowały mi się dwie myśli: absolutnie podniecająca wizja wyjścia z Paisley ubraną w sukienkę, którą sam osobiście pogniotłem, i złożona sobie obietnica, że postaram się nie wkurzać więcej

jej ojca. Wygrała ta ostatnia. Powiedzmy. Odwróciłem Paisley tyłem do mnie i odwinąłem jej sukienkę tak, by rozłożyła się idealnie równo na plecach. Zadrżałem, gdy moja kobieta znalazła się w tej kuszącej pozycji. Miała na swoim ponętnym tyłeczku parę czerwonych koronkowych bokserek z napisem „Usunąć przed lotem”. Z miejsca stały się oficjalnie moją ulubioną bielizną Paisley. – No, nieźle, Paisley. Myślałem, że laski z Południa noszą tylko bieliznę dla grzecznych dziewczynek. Odwróciła się i naparła na mnie swoimi ponętnymi piersiami. Chwyciłem je w dłonie i zacząłem pieścić. – Specjalnie poszłam po nie na zakupy. U nas tak właśnie wygląda bielizna dla grzecznych dziewczynek. – Uśmiechnęła się, po czym przytuliła do mnie i mocno pocałowała. – Teraz, Jagger… Jedną ręką objąłem ją w talii i ponownie odwróciłem tyłem do siebie, przytulając mocno. Drugą ręką wsunąłem zwinięty ręcznik między jej biodra a granitowy blat szafki z kosmetykami, żeby się nie skaleczyła. – Muszę cię trochę przygotować na moje przyjście – drażniłem się, przesuwając dłoń po tylnej części jej uda w kierunku pośladków. Zadrżała, chwyciła mnie za rękę i skierowała ją w stronę cienkiego paska koronki – bardzo wilgotnego – zakrywającego jej zgrabną muszelkę. – O rany… – wyszeptałem, gryząc ją lekko w szyję. Wsunąłem palce pod materiał majteczek i głaskałem ją, delikatnie pocierając łechtaczkę, aż podskoczyła w moich rękach z rozkoszy. Była śliska, pulsująca… a ja byłem najszczęśliwszym facetem na ziemi. Szybko rozpiąłem pasek i spodnie, potem zsunąłem bokserki. – Kurczę, jeszcze kondom! – wymamrotałem, sięgając do szuflady obok Paisley. Rozerwałem opakowanie zębami i drżącą ręką nałożyłem sobie prezerwatywę. – Proszę… – westchnęła, opierając głowę o moje ramię; ufając, że ją przytrzymam. Odsunąłem na bok materiał majtek, włożyłem do jej wnętrza jeden palec, potem drugi. Zadrżała spazmatycznie i wydała z siebie te ciche jęki, które zbliżyły mnie jeszcze bardziej do krawędzi orgazmu. – Patrz na mnie – zażądałem. Skierowała wzrok w stronę lustra, obserwując w nim nasze odbicia. Miała zarumienione policzki, jej zielone oczy błyszczały, a usta były nabrzmiałe od pocałunków. Te usta wydały z siebie najseksowniejsze na świecie „ach!”, gdy powoli w nią wszedłem. Jej oddech stał się krótszy. Przymykała oczy, gdy wchodziłem w nią coraz głębiej, centymetr po centymetrze. Zacisnąłem zęby i starałem się myśleć o czymkolwiek innym – byle nie o tym, jak cudownie była ciasna. – Otwórz swoje piękne oczy, Paisley. Chcę, żebyś patrzyła, jak cię pieprzę… Kiedy otworzyła oczy, wsunąłem się w nią do końca i jęknąłem. – Och, tak! – krzyknęła, a jej głos odbił się echem od łazienkowych płytek. Włączyłem wentylator, by trochę zagłuszyć jej krzyki. Wiedziałem, że będzie zażenowana, kiedy zda sobie sprawę, że Grayson w tej chwili może wszystko dokładnie słyszeć. Uwielbiałem jej krzyki, kiedy się kochaliśmy, bo traciła wtedy wszelkie zahamowania. Powoli się wycofałem, obserwując zmieniający się wyraz jej twarzy. Potem znowu w nią wszedłem, tak samo powoli, żeby cieszyć się każdym szczegółem jej reakcji. Ruszała biodrami, a w jej oczach z satysfakcją obserwowałem desperackie pragnienie. Boże, mógłbym robić to z nią powoli cały dzień, gdyby cały czas tak wyglądała. Nawet gdybym miał umrzeć w trakcie seksu, i tak bym to zrobił. – Jagger! – zawołała. W jej oczach dostrzegłem ogień. – Powiedz to. – Przesunąłem językiem po jej szyi. – Powiedz, czego chcesz. Zacisnąłem zęby, starając się kontrolować swoje ciało siłą woli. Jej piersi podnosiły się i opadały pod sukienką. Prawie doszedłem, patrząc na nią, w pełni ubraną, z biodrami wtulonymi we mnie. Jej odbite w lustrze spojrzenie spotkało moje, a czerwone usta ułożyły się w słowo „proszę”. – O co prosisz? Wysunęła ku mnie biodra, ale ja cofnąłem swoje, zabierając jej punkt oparcia.

– Ej! – jęknęła. – Naprawdę chcesz to ze mnie wydusić? – Tak. – Musiała powiedzieć to szybko, bo czułem, że moja wola szybko się złamie, zwłaszcza jeśli nie przestanie kręcić biodrami. – Dlaczego? – Bo nigdy nie słyszałem, jak to mówisz. No dalej, Ptaszyno, powiedz to. „Przeleć mnie”. Tylko to chcę usłyszeć. Przestała się poruszać i spojrzała mojemu lustrzanemu odbiciu w oczy. Potem zwilżyła usta językiem i uniosła jedną brew. – Tylko raz – powiedziała powoli. I kto tu sprawował kontrolę nad sytuacją? – Przeleć mnie. Teraz. Mega. Cholernie. Sexy. Przestałem się kontrolować. Od razu w nią wszedłem, a potem wsuwałem się w nią rytmicznie. Przez cały czas patrzyliśmy na siebie. Wbijałem się w nią coraz głębiej i mocniej z każdym ruchem. To było moje niebo. Jej piersi kołysały się na wszystkie strony. Wyginając ciało, krzyczała wciąż błagalnym głosem: „Jeszcze!”. Wsunąłem rękę między biodra Paisley a blat, przy którym stała, żeby jeszcze mocniej przyciągać ją do siebie. Potem dotknąłem jej łechtaczki i zacząłem na przemian pocierać ją i lekko ugniatać. Jej nogi zadrżały, a wtedy nacisnąłem ten czuły punkt dwoma palcami. Doszła z moim imieniem na ustach, a objąwszy rękami moje biodra, wyzwoliła także i u mnie spełnienie. Moje kolana prawie się poddały, ale zdołałem utrzymać nas w pozycji pionowej, ciężko dysząc prosto w jej szyję. Odnalazłem usta Paisley i delikatnie je pocałowałem. – Kocham cię – powiedziałem, wychodząc z niej. Z nią wszystko było inaczej. Nieważne, czy robiliśmy to delikatnie, powoli, mocno, szybko, a nawet trochę ostro – za każdym razem było to okazywanie miłości. Za każdym razem dawałem jej cząstkę mojej duszy. Odwróciła się w moich ramionach i odwzajemniła pocałunek. – Ja kocham cię bardziej. Stałem tam, szczerząc się od ucha do ucha jak jakiś idiota. Potem szybko doprowadziłem siebie i łazienkę do porządku. Paisley przejechała szczotką po włosach i przygładziła sukienkę, by nie było na niej widać śladów tego, co przed chwilą zaszło między nami. Właściwie to nie po sukience było widać, co robiliśmy. Zdradzały to rumieńce na jej policzkach, blask w oczach i lekko nabrzmiałe usta. Kiedy wjechaliśmy na parking klubu, byliśmy już spóźnieni dwadzieścia minut. Rzuciłem kluczyki chłopakowi od parkowania i poprowadziłem Paisley do lokalu. – Widać? – zapytała szeptem, kiedy przechodziliśmy szybko przez marmurowe foyer w stronę restauracji. Zadrżała, więc przytuliłem ją mocniej i szepnąłem do ucha: – Widać co? Że przed chwilą przechyliłem cię na szafce w mojej łazience i wydymałem do nieprzytomności? Zarumieniła się i pacnęła dłonią mój tors, udając obrażoną. – Pan Jagger Bateman powinien liczyć się ze słowami, zamiast bezmyślnie chlapać językiem. Jesteśmy w miejscu publicznym! Uśmiechnąłem się do siebie, bo przypomniało mi się, co przed chwilą mówiła do mnie, kiedy byliśmy sam na sam. – Słyszałem, że pani lubi ten mój język. Zwłaszcza, jeśli chlapię nim w pewnych miejscach… Także publicznych – odpowiedziałem. Znów zadrżała. Objąłem ją mocniej w talii. – Na pewno dobrze się czujesz? Skinęła głową, ale jej oddech był płytki. – Dobrze. Naprawdę. Muszę po prostu usiąść na chwilę. – Powiedz mi, jeśli będziesz chciała wrócić do domu i odpocząć, okej? – Ponownie skinęła głową. Wyprostowałem się i trochę odsunąłem, zachowując kulturalną odległość między nami, bo właśnie wchodziliśmy do jadalni. Ale wciąż trzymałem ją za rękę. Zauważyła rodziców i pomachała do nich. Stół

był nakryty dla sześciu osób. Troje z nich już przy nim siedziało. Oczywiście on też musiał tam być. – Dzień dobry wszystkim – przywitała się. – Przepraszamy za spóźnienie. Wysunąłem dla niej krzesło, potem uścisnąłem rękę jej ojca. – Generale Donovan – przywitałem się. – Pani Donovan – zwróciłem się z uśmiechem do jej matki. – Carter – pozdrowiłem Cartera. Starałem się zignorować subtelny przytyk, jakim była jego obecność, zwłaszcza że dwadzieścia dwie minuty wcześniej byłem w niej. To ja wygrałem. Nawet usiadłem obok niego. – Will, miło cię widzieć – powiedziała Paisley ze sztucznym uśmiechem. – Spodziewamy się dziś ważnego gościa, któremu chciałbym przedstawić was obu – wyjaśnił generał. – A oto i on! Generał wstał od stolika, aby przywitać się z gościem, który właśnie wszedł do sali. Siedziałem tyłem do wejścia, ale byłem zbyt zaskoczony widokiem opadającej szczęki Cartera, żeby odwrócić się i zobaczyć, kto przyszedł. – Zobaczyłeś ducha, Carter? – zażartowałem. – O cholera, to senator Mansfield! – powiedział takim tonem, jakby znalazł się w obecności Boga. – Dobrze pana widzieć, Donovan! – odezwał się głos, który w jednej chwili zburzył mury obronne, jakie zdołałem wokół siebie wybudować przez ostatnie siedem lat. To niemożliwe! Nie tu! Nie w towarzystwie Paisley! Nie teraz, kiedy ona jeszcze o niczym nie wie! – Jagger, wszystko okej? – szepnęła. Spojrzałem na nią i pocałowałem szybko – ostatni raz jako Jagger Bateman. – Paisley, bardzo mi przykro. – Co? Dlaczego? – zapytała łagodnie, gładząc mój policzek. Przez chwilę cieszyłem się jej dotykiem, a potem odchyliłem się, starając się zachować resztki zimnej krwi, które mogły mnie uratować. Stał na wprost, mierząc mnie znajomym, pogardliwym wzrokiem. Miał na sobie nienaganny garnitur, a jasne włosy przetykane srebrnymi kosmykami nadawały mu wygląd człowieka jeszcze młodego, ale już doświadczonego. – Chciałbym przedstawić was senatorowi Johnathonowi Mansfieldowi, wysoko postawionemu członkowi Senackiej Komisji Sił Zbrojnych – zakomunikował generał Donovan. – Wysoko postawionemu… na razie – roześmiał się senator. – Proszę pamiętać, że w tym roku mamy wybory. Kto wie, może w listopadzie będę bez pracy. To dlatego tu był – chciał namierzyć i unieszkodliwić największe zagrożenie dla swojej kariery, czyli mnie. – Widziałem sondaże. Nie ma się pan czego obawiać, senatorze. Pozwoli pan, że mu przedstawię dwóch obiecujących młodzieńców – powiedział generał. Wskazał najpierw na Cartera. Ten wstał i uścisnął senatorowi dłoń, jakby witał się z jakimś celebrytą. – Porucznik Carter, sir. Widziałem pana przemówienie w akademii. Bardzo miło mi pana poznać. Paisley popatrzyła na mnie ze zdziwieniem, z pewnością zastanawiając się, dlaczego nie wstałem ani w żaden inny sposób nie przywitałem się z gościem. Generał Donovan odchrząknął, patrząc na mnie z uniesionymi brwiami. Kiedy się nie poruszyłem, powiedział: – Senatorze, oto drugi młody porucznik, sympatia mojej córki. – Nie trzeba nas sobie przedstawiać, prawda, Prescott? – odezwał się senator. To imię paliło mnie do żywego. Jego dźwięk zniweczył siedem ostatnich lat mojego życia, jakby ten czas nie minął, i rozdrapał moje stare rany. – Dobrze cię widzieć. – Jagger? – powiedziała spokojnie Paisley, kładąc dłoń na moim kolanie w geście wsparcia. Wstrzymałem na chwilę oddech, ale pod wpływem jej dotyku doszedłem do siebie. – Kim jest Prescott? – Ja nim jestem. A raczej byłem. – Przełknąłem ślinę i spojrzałem mu prosto w oczy. Siedem lat temu

nie starczyłoby mi na to odwagi. – Paisley, poznaj mego ojca.

Rozdział 28 PAISLEY 35. Dowiedzieć się, na co naprawdę mnie stać.

Zapadła krępująca cisza oczy siedzących przy stole zwracały się to w stronę senatora, to Jaggera. Byli do siebie uderzająco podobni. Wciąż trzymałam rękę na udzie Jaggera, czując, jak silnie jest napięte. Czy to był właśnie ten mężczyzna, od którego się uwolnił? Ten, który po śmierci matki go zostawił; ten, przez którego Jag był zdany tylko na siebie? Elementy układanki zaczynały mi się łączyć w głowie, tworząc logiczną całość. Ojciec pracował daleko od domu. Odwiedzał rodzinę, kiedy mu to odpowiadało lub kiedy potrzebował „pokazać się w jej towarzystwie”. Uparte dążenie Jaggera do udowodnienia własnej wartości i osiągnięcia wyznaczonych sobie celów bez pomocy ojca teraz nabierało sensu. O mężczyźnie siedzącym przede mną wiedziałam tylko dwie rzeczy: że zadał sobie wiele trudu, by dziś zaskoczyć Jaggera oraz że zrobił kiedyś coś, przez co mój ukochany musiał się ukrywać. Każda część ciała Jaggera wydawała się napięta i nieruchoma, z wyjątkiem szczęki, która drgała w rytm przyspieszonego oddechu. Chciałam go stamtąd zabrać. – Nie czuję się najlepiej, Jagger. Mógłbyś mnie odwieźć do domu? – poprosiłam. Przeniósł wzrok ze swego ojca na mnie. W jego oczach zobaczyłam, jak dzika wściekłość zamienia się w troskę. – Paisley, co się dzieje? – zapytał cicho. – No tak, prawda. Teraz masz na imię Jagger – powiedział jego ojciec, jakby zupełnie o tym zapomniał. – Zawieź mnie do domu – powtórzyłam łagodnie. Czułam, jak mój puls przyspiesza, a znajome uczucie zamroczenia wraca ze zdwojoną siłą. Nie kłamałam. Naprawdę źle się poczułam. Byłam głupia i pozwoliłam sobie na zbyt wiele wrażeń jak na jeden dzień. Skinął głową, wstał i odsunął moje krzesło. – Generale i pani Donovan, Carter. – Skinął w kierunku zebranych, po czym odwrócił się do swego ojca. – Senatorze. Obawiam się, że musimy państwa przeprosić. – Rozumiem. Ale szkoda, bo przejechałem kawał drogi tylko po to, by zrobić ci niespodziankę. – Uśmiechnął się, chociaż od razu zauważyłam, że nieszczerze. Dłoń Jaggera zacisnęła się na mojej, ale wysiliłam się na uśmiech do jego ojca. – Bardzo mi przykro, senatorze – odezwałam się. – Coś musiało mi zaszkodzić. Na szczęście Jagger jest dżentelmenem. Troszczy się o mnie, kiedy nie czuję się dobrze. Widać, że matka bardzo dobrze go wychowała. Zostawiwszy senatora z otwartymi ze zdziwienia ustami, przez salę jadalną skierowaliśmy się do wyjścia. Nikt z siedzących przy naszym stoliku nie zdołał wydusić z siebie ani słowa więcej. – Wiem, że masz dużo pytań – powiedział cicho Jagger. – Pozwól mi wszystko wyjaśnić. Zatrzymałam go w pustym foyer, tuż pod okazałym żyrandolem. – Zaufanie na dobre i na złe, pamiętasz? – odrzekłam. – Miałeś swoje powody, by mi tego nie mówić. Oparł czoło o moje. Zauważyłam, że jego ramiona rozluźniły się.

– Nie zasługuję na ciebie – wyszeptał zduszonym głosem. – Dla mnie nie ma znaczenia, jak dorastałeś. – Ścisnęłam jego dłonie. – Kocham ciebie, Jaggera Batemana. – Nie wiesz o mnie jeszcze wielu rzeczy. Spojrzałam za jego plecy, by upewnić się, że jesteśmy sami. – Chcesz kontynuować tę rozmowę w samochodzie? – zaproponowałam. – Nie, wolę tu i teraz. Nie będę dłużej odwlekał tej rozmowy. Przyjechał tu tylko dlatego, że zbliżają się wybory, a ja stanowię teraz dla niego największe zagrożenie. Prawdę mówiąc, szantażowałem go, by trzymał się ode mnie z daleka – wyznał. – Jedynym powodem, dla którego nie protestował, kiedy odszedłem i usamodzielniłem się, było to, że podpisałem z nim umowę. Zobowiązałem się w niej nigdy nie ujawnić, co naprawdę zaszło w mojej rodzinie. – Przerwał na trzy przyspieszone uderzenia mojego serca. – Mama nie spadła z balkonu. Ona skoczyła. – Ojej, Jagger… – Wstrzymałam oddech. Pokręcił głową i mówił dalej. – To był wypadek, akurat ta część historii jest prawdą, ale jednak podeszła do poręczy z własnego wyboru. Spojrzał w górę na żyrandol i wziął głęboki wdech. – Nie mogę uwierzyć, że mówię ci o tym w ekskluzywnym klubie, a nasi rodzice siedzą w sali obok. – W takim razie oboje jesteśmy mistrzami w wybieraniu nieodpowiednich momentów. – Objęłam jego twarz dłońmi, przybliżając jego oczy do swoich. – Jestem z tobą bez względu na to, co się wydarzy. Moje serce nie chciało się uspokoić, chociaż z całych sił starałam się wyrównać oddech i mówić bez pośpiechu. – Była na haju, ale nie przeprowadzono żadnej autopsji – ciągnął Jagger. – Mama brała wszystko, co wpadło jej w ręce. Ojciec nie mógł pozwolić, by ta informacja wyciekła, więc zadbał o zatuszowanie tego szczegółu, tak jak dbał o wszystkie swoje sprawy. Wraz z nią pochowaliśmy niewygodną prawdę. I tak największe zagrożenie dla kariery stało się dla niego trampoliną: wygrał kolejne wybory, bo pozując na pogrążonego w żałobie męża, żerował na współczuciu wyborców. – Byli jacyś świadkowie? – zapytałam. – Tak… – zamilkł na chwilę. – Ja. Byłem tam. Ale nie mogłem jej uratować. – Jagger… – wyszeptałam jego imię, czując, jak łza spływa mi po policzku. Wzruszyłam się tym, przez co musiał przejść w przeszłości oraz tym, co jeszcze miał przeze mnie wycierpieć. – Muszę ci coś powiedzieć… – zaczęłam. – Proszę, pozwól mi wyrzucić to z siebie. Potem chętnie cię wysłucham, Ptaszyno – poprosił. – Nie odszedłem od niego z powodu mamy czy dlatego, że nas olał. Do cholery, to ja musiałem o wszystko się troszczyć, kiedy mama zaliczała kolejne odloty. Odszedłem z powodu tego, co zrobił Annie. – Chyba nie myślisz, że możesz tak sobie wyjść, kiedy tu jestem? – zawołał nagle jego ojciec, przemierzając foyer w naszym kierunku. Jagger podniósł głowę i uwolnił się z moich objęć. – Mogę i tak właśnie zrobię – odpowiedział, odwracając się w stronę nadchodzącego ojca. – Chyba nie zrozumiałeś naszej umowy. Pozwól więc, że ci przypomnę: nie ma dla ciebie miejsca w moim życiu. – Jagger, chodźmy – szepnęłam. Kim była Anna? Ile dla niego znaczyła? Tak gwałtownie zakręciło mi się w głowie, że poczułam mdłości. Senator uśmiechał się, jak gdyby Jagger zaprosił go na obiad. – Dlaczego, do licha, ciągle upierasz się przy tym imieniu? – huknął senator. – Nigdy nie przypuszczałem, że będziesz go używał. Nie powinienem był pozwolić, by matka nadała ci takie drugie imię, ale uparła się, a ja ją kochałem. Ciało Jaggera napięło się. – Kochałeś jej kasę! Nie dam się nabrać na twoje ckliwe sztuczki. Zatrzymaj je sobie na pierwsze strony brukowców! – Kochałem twoją matkę, ale miała straszny nałóg. To nie była jej wina!

– Tak? A kto załatwił jej pierwszą działkę? Masz ją na sumieniu! – krzyknął Jagger. Wszelkie ślady rozbawienia zniknęły z twarzy senatora. – Nie widzieliśmy się sześć lat, a ty ciągle o tym samym?! – W następnym miesiącu minie siedem – warknął Jagger. – I wcale nie miałem ochoty o tym mówić. Zostaw mnie w spokoju! – Przestań zachowywać się jak dziecko! Jagger zaśmiał się ironicznie. – Nigdy nie traktowałeś mnie jak swoje dziecko! Senator zacisnął zęby. Podobnie jak Jagger. Byli do siebie tak podobni! Mieli takie same blond włosy, błyszczącą cerę, silnie zarysowaną szczękę. Tylko oczy senatora były brązowe, a Jaggera niebieskie. – Czego ty ode mnie chcesz, do diabła? – zapytał Jagger. – Czy potrzebuję powodu, by chcieć cię zobaczyć? – odparł tamten. – Doceń chociaż, że przebyłem długą drogę, żeby cię odnaleźć i tutaj spotkać. Muszę jednak przyznać, że nie było trudno cię namierzyć. – Starałem się być ostrożny. – Synu! – roześmiał się senator. – Zmieniłeś nazwisko na panieńskie swojej matki, ale o zmianie numeru ubezpieczenia już nie pomyślałeś. Myślisz, że byłeś aż tak ostrożny? Skończyłeś szkołę w maju, potem zatrzymałeś się na Florydzie, kupiłeś dom w Enterprise i zgłosiłeś się do Fort Rucker! Coś pominąłem? – Po co tu przyjechałeś? – zapytał ponownie Jagger. – Daj spokój, Prescott. Nie możesz być aż tak zaskoczony moją obecnością. Wychowałem cię na mądrego człowieka. Jak mogłeś pomyśleć, że nie będę się starał cię śledzić? Wiedziałem, kiedy dostałeś się na Uniwersytet Columbia, kiedy składałeś papiery do szkoły lotniczej… – uśmiechnął się, a ja poczułam, jak żołądek podchodzi mi do gardła i robi mi się niedobrze – dosłownie. – To nie była twoja zasługa! – krzyknął Jagger. – Dotarłem tu dzięki własnym staraniom! – Jesteś tego absolutnie pewien? A jak często wybiera się na pilotów dwóch poruczników z tej samej klasy ROTC i wysyła ich do szkoły lotniczej w tym samym czasie? Nie wiesz? To powiem ci: to zdarza się tak często, jak często jakiś senator sięgnie po telefon, by wykonać pewną rozmowę. – Nie – zaprotestował Jagger, coraz mniej pewny siebie. Moje serce waliło jak oszalałe, ale nie zwracałam na to uwagi, zaciskając coraz mocniej rękę na jego dłoni. – Powinieneś raczej powiedzieć: dziękuję, tato. – Senator poprawił chusteczkę w kieszonce swojej marynarki. – Wynocha z mojego życia! – warknął Jagger. – Takie sceny w miejscu publicznym? – Jego ojciec cmoknął z dezaprobatą. – Prescott, chyba lepiej cię wychowaliśmy. – To nie ty mnie wychowywałeś, tylko mama. Przynajmniej starała się, kiedy nie była na haju czy pod wpływem swoich leków. – A jednak wygląda na to, że dobrze sobie radzisz. – Spojrzenie ojca stało się zimne. – Poderwanie córki generała było dobrym posunięciem dla twojej kariery, ale też ryzykownym, bo ona może cię rozpraszać, kiedy jesteś w szkole lotniczej, nie sądzisz? Wypuściłam powoli powietrze. Tego już za wiele! Zwróciłam się w stronę senatora, ale w tym momencie Jagger zrobił krok w prawo, stając między mną a swoim ojcem. – Koniec rozmowy – oświadczył. Zaczęło mi szumieć w uszach, jakbym za dużo wypiła, a mój pulsometr zacząć pikać. Wyłączyłam go i pochyliłam się w stronę Jaggera, próbując uspokoić swoje serce. Musiałam się położyć. – Wcale nie koniec – wysyczał jego ojciec. – Zostawiłem cię w spokoju na prawie siedem lat od czasu, gdy zostawiłeś mi tamten bzdurny list. Usiłowałeś w nim dowieść, jakim to jestem potworem. Dałem ci czas na opanowanie nerwów, utrzymywałem cię z dala od opinii publicznej. Pozwoliłem, byś [7]

używał nowego, bezsensownego nazwiska! – Pozwoliłeś? – Jagger podniósł głos. Spojrzałam na drzwi, zastanawiając się, jak długo możemy to jeszcze ciągnąć, zanim wywołamy sensację. – To nie ty pozwalasz na wszystko, co robię. To ja decyduję o tym, jakiego używam nazwiska, funduszu powierniczego, jaką wybieram sobie przyszłość. Wiesz co? Jesteś dla mnie nikim, tylko materiałem biologicznym! Starałam się skupić na spowolnieniu swego oddechu, ale szumiało mi w głowie coraz mocniej. – Oczywiście, że wiem. Podpisałem te cholerne papiery, tak czy nie?! Pozwoliłem ci rzucić szkołę przygotowawczą, odrzucić powołanie do West Point i uczyć się w jakiejś podrzędnej dziurze bez renomy tylko po to, by ją odnaleźć! I co, było warto? – zapytał senator. Ją? Spojrzałam na Jaggera, którego obraz rozmazywał mi się przed oczami. Anna. – Tak! – Widziałam, że wszystko w nim wrzało. – Ona zawsze była tego warta, ty draniu! Jest piękna i mądra, zasługuje na więcej, niż ten kanał, w jaki ją wepchnąłeś! Zakręciło mi się w głowie, więc chwyciłam się stojącego obok dużego stołu, by nie stracić równowagi. Poczułam w sercu narastający niepokój. Zapewniał mnie, że nigdy wcześniej nie był w formalnym związku. Czy z Anną był nieformalnie? – Ona jest narkomanką, która upadła na samo dno i ciągnęła cię za sobą. Zrobiłem to, co musiałem, żeby cię ratować – bronił się senator. – Ratować mnie?! – krzyknął Jagger. Jego głos odbił się echem po całym foyer. – To jej utrata mnie zniszczyła! Najpierw umarła mama, potem Anna zaczęła się staczać. Tylko dzięki niej jakoś trzymałem się w kupie! – Ona cię rujnowała! I nadal rujnuje! – Jego ojciec westchnął i wygładził klapę marynarki. – Miałem nadzieję, że będziesz podejmował mądrzejsze decyzje, Prescott. Ale kiedy dowiedziałem się, że w zeszłym miesiącu rzuciłeś wszystko, żeby do niej pojechać… Zesztywniałam. Był z nią w zeszłym miesiącu? Zabrałam rękę z jego dłoni i oparłam się oburącz o stół, by nie upaść. Było mi coraz trudniej utrzymać się na nogach i kręciło mi się w głowie. Spędził tamten tydzień z inną dziewczyną. Czułam, że zaczyna mnie boleć serce. – To jest prawdziwy powód, dla którego tu przyjechałeś? – zaatakował Jagger. – Bo Anna nie jest w stanie podpisać umowy o nieujawnianiu tamtych informacji? A chcesz wiedzieć, gdzie ją znalazłem? Na brudnym materacu w jakiejś ruderze, w której roiło się od karaluchów. Puszczała się, by mieć pieniądze na życie! Takiej przyszłości jej życzyłeś? Czy twoje oczekiwania wobec mnie były tyle warte, by skazywać ją na taki los? Dotarłam do punktu, w którym nie mogłam już patrzeć, jak się kłócą. Kwiaty, które stały na stole obok mnie, zaczęły dwoić się i troić w moich oczach. Łapałam powietrze małymi, płytkimi wdechami. – Nic jej nie zrobiłem! – zagrzmiał senator. – Żyje dokładnie tak, jak chce i nie pozwolę, żeby znowu pociągnęła cię za sobą na dno! Mam to gdzieś, że nadal ją kochasz! On ją kocha? Oparłam się ciężko na ramionach i spoglądałam na plecy Jaggera. Poczułam miażdżący ból w klatce piersiowej. – Nadal ją kocham? Chrzań się, tato! Nigdy nie przestałem. Nie jestem taki jak ty. Anna jest moją drugą połówką. Skoro nie mogłeś pokochać jej taką, jaka jest, powinieneś był pokochać ją dlatego, że ja ją kochałem i nadal kocham! Mama też ją kochała! – Znalazł się znawca charakterów! – ironizował senator. Anna jest moją drugą połówką? Nie, nie, nie. Kochał inną. Okłamał mnie. Powiedział, że jestem pierwszą dziewczyną, w której się zakochał. Boże, ciekawe, ilu jeszcze dziewczynom to mówił? To tym dla niego byłam? Dziewczyną do zaliczenia? Kolejnym trofeum? A więc nic dla niego nie znaczyłam, skoro jego drugą połową była inna kobieta! Kocha ją tak, jak ja kocham jego. Wszystko przez oczami zaczęło mi wirować, a ręce paliły od podtrzymywania ciężaru ciała. Upadłam na podłogę, zrzucając wazon z kwiatami. Dźwięk tłuczonego szkła przerwał ich kłótnię.

– Paisley? – zapytał Jagger, odwracając się do mnie. Podniosłam się chwiejnie. Stopy zdołały jakoś donieść mnie do drzwi. Otworzyłam je na oścież i rzuciłam się w zimne wieczorne powietrze. Potknęłam się na kocich łbach podjazdu, ale zdążyłam przytrzymać się jednego z filarów. Kochał inną… Mój Jagger – jej Prescott… – Paisley! – wołał, biegnąc za mną. – Nie! – odpowiedziałam, unosząc dłoń w powstrzymującym geście. – Trzymaj się ode mnie z daleka! – Przysunęłam dłoń z powrotem, by złapać się za klatkę piersiową. Dlaczego złamane serce sprawiało tak wielki fizyczny ból? – Poczekaj, daj mi wyjaśnić! – Zarys jego sylwetki rozmył mi się przed oczami, ale odniosłam wrażenie, że wygląda na nieszczęśliwego i przerażonego. Ból promieniował z mojej klatki piersiowej na barki i obie ręce. Nie byłam w stanie oddychać ani zebrać myśli, nie mówiąc już o skupieniu się na jego twarzy. – Nie będziemy sobie tego robić, pamiętasz? Żadnych nieporozumień! – Dobiegł do mnie, a ja opadłam w jego ramiona, nie dlatego, że chciałam, ale z powodu ogarniającej mój organizm niemocy. – Kochasz inną. Tu nie ma nieporozumienia – wyszeptałam. Z trudem łapałam oddech. Dlaczego to takie trudne? – Tak, Ptaszyno, ale ciebie kocham bardziej. Proszę, przestań płakać i wysłuchaj mnie. – Otarł moje łzy. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że płakałam. – Anna jest moją siostrą. Moją bliźniaczką. Ale jest uzależniona, tak jak nasza mama. Nie chciałem cię obarczać tą informacją. Nie chciałem, żebyś dowiedziała się, że próbowałem prawie każdego narkotyku, który ona brała. Wiedz, że nigdy się nie uzależniłem. Miałem szczęście, ale ona nie. – To twoja siostra? – wyszeptałam ze zdumieniem. Kolana ugięły się pode mną. Przytrzymał mnie, tuląc delikatnie. – Tak. Ty jesteś jedyną kobietą, którą kocham, Paisley. Przysięgam. Jesteś dla mnie wszystkim. Ogarnęło mnie poczucie ulgi, błogości i czystości. Niestety, ból nie ustąpił, a teraz miażdżył moje żebra i promieniował do szczęki. Czy nie powinnam czuć się lepiej? Czy nowe leki… O mój Boże, nie teraz! Przecież zostało mi jeszcze pięćdziesiąt dni! – Jagger, muszę ci coś powiedzieć… – szepnęłam, opadając w jego ramiona całym ciężarem. – Paisley? – Powoli jego obraz zamazywał się, traciłam go z oczu. – Co się dzieje? – dopytywał. – To moje serce. Powinnam… była… powiedzieć ci… – wypowiadałam każde słowo z trudem. Potem przytłoczył mnie jeszcze większy ból. Nie byłam pewna, czy to przeżyję. – Co? Paisley, nie… Paisley, co mam robić? – Jego słowa stawały się coraz bardziej niewyraźne. Chciałam skupić na nim uwagę, ale przez gniotący moją pierś ucisk nie byłam w stanie na niczym się skoncentrować. – Moje serce… – zdołałam wyszeptać, słabnąc z sekundy na sekundę. A więc tak wygląda koniec. Miałam rację: nigdy nie będę starsza niż Peyton. – Co? – Rozejrzał się i zaczął krzyczeć. Ledwie rozpoznawałam jego głos: – Niech ktoś wezwie karetkę! Pomocy! Zabrał dłoń z mojej twarzy, by po coś sięgnąć. – Potrzebuję pomocy! Jesteśmy w klubie Enterprise. Moja dziewczyna ma chyba atak serca! – krzyczał. – Kocham… cię… Jagger… najbardziej na świecie… – wystękałam. Kolejna fala bólu zalała mi klatkę piersiową. Poczułam się tak, jakby ktoś miażdżył moje serce w imadle. Brakowało mi powietrza, nie czułam pulsu, nie mogłam zebrać myśli – był tylko ból. A potem nie czułam już nic.

Rozdział 29 JAGGER Są wartości, których warto się trzymać i o które warto walczyć. Przykro mi, że nigdy tego nie odkryłeś, tato. Ale to twoja strata. Nie moja.

Raz. Dwa. Trzy. Cztery. Liczyłem w myślach każdy ucisk, robiąc Paisley masaż serca. Pamiętałem, by odpowiednio ułożyć palce jednej dłoni na drugiej. W tamtej chwili myślałem tylko o tym, by rytmicznie uciskać jej klatkę piersiową. – Może pan powiedzieć, w jakim ona jest stanie? – usłyszałem głos w moim telefonie leżącym na chodniku po drugiej stronie ciała Paisley. Naliczyłem trzydzieści ucisków, po czym przechyliłem jej głowę, by otworzyć dostęp do dróg oddechowych i wdmuchnąłem do ust powietrze. Nie miałem czasu odpowiedzieć dyspozytorowi. Mój ojciec złapał za telefon. – Syn robi jej sztuczne oddychanie! Dziewczyna wygląda na dwudziestoparolatkę – powiedział. Kontynuowałem masaż, układając dłonie na znaku przetarcia, który stał się już widoczny na skórze i przybrał taki sam odcień jak sukienka Paisley. Przyłożyłem palce do żyły szyjnej, by sprawdzić puls. Łapczywie wdychałem powietrze. Kątem oka zauważyłem pierścień West Point na palcu Cartera, gdy ten zabierał telefon z rąk mojego ojca. – Doszło do zatrzymania akcji serca. Cierpi na kardiomiopatię przerostową, ale do dziś choroba nie dawała poważnych objawów. W jej rodzinie był przypadek nagłego zgonu sercowego. Proszę zajrzeć do danych elektronicznych Paisley Lynn Donovan. – poinformował Carter. – Dwadzieścia osiem, dwadzieścia dziewięć… – liczyłem na głos. Teraz jej ojciec przejął wdmuchiwanie powietrza do płuc, żebym nie musiał przerywać masażu serca. – No, dalej, Paisley. Nie waż mi się odchodzić – błagał Carter zduszonym głosem, który ledwie rozpoznałem. – Jesteś typem wojowniczki, pamiętasz? Walcz! Skupiałem się na każdym ucisku, wsłuchując się w dochodzące z jej klatki piersiowej ciche dźwięki przypominające ssanie. Gdy naciskałem z odpowiednio wyważoną siłą, powietrze sączyło się do płuc. Nagle poczułem, że w jej klatce piersiowej coś trzasnęło. – Cholera! – W panice cofnąłem ręce. – Chyba jej coś złamałem! – Prawdopodobnie żebro. Uciskaj dalej! – rozkazał generał Donovan. Poczułem w ustach gorzki smak, ale jakoś zdołałem przełknąć i wrócić do uciskania. Starałem się nie myśleć o tym, że właśnie uszkodziłem drobne ciało Paisley. – No, Ptaszyno. Wiemy, jak to się robi, prawda? Sztuczne oddychanie to dla nas nic nowego. Jesteśmy starymi zawodowcami w tych sprawach – mamrotałem, myśląc: „Nie przebij jej płuca! Nie przebij jej płuca!” Z tyłu usłyszałem szloch. Jej matka? Nie odwróciłem się jednak, by sprawdzić. Byłem skupiony na uciskaniu piersi, wymuszając pobudzenie obiegu krwi. Gdzie oni się, do cholery, podziewają? Ile czasu

może zająć karetce dojechanie tutaj?! – Dwie minuty – odpowiedział generał Donovan, wciąż trzymając przy uchu mój telefon. Zdaje się, że mówiłem na głos. Zdążyliśmy wykonać jeszcze parę serii sztucznego oddychania, zanim usłyszeliśmy sygnał karetki. – Już tu są! – krzyknęła pani Donovan. Karetka zatrzymała się, wyskoczyli z niej sanitariusze i od razu do nas podbiegli. Jej ojciec przekazywał im wszystkie niezbędne informacje, gdy sprawdzali podstawowe parametry życiowe, a ja ani na chwilę nie przestawałem uciskać jej klatki piersiowej. Nie mogłem. Wsunęli nosze pod jej ciało. – Proszę pana – powiedział jeden z sanitariuszy, który przyklęknął obok mnie na jednym kolanie. – Proszę pana, my się już nią zajmiemy. Położył ręce na moich. Dopiero wtedy je opuściłem. Podnieśli ją i zabrali do karetki, a sanitariusz kontynuował masaż serca. – Jedziemy z nią – zdecydował generał Donovan, pomagając żonie wsiąść do tylnej części ambulansu. Sam zajął miejsce z przodu. – Bateman, kierujemy się na południowy wschód. Skinąłem głową, bo i tak nie wydusiłbym z siebie ani słowa. Nie zdołałem nawet wstać z kolan. Co tu się właściwie wydarzyło, do cholery? Przecież dobrze się czuła, tak? Skoczyliśmy dziś na bungee. Godzinę temu uprawialiśmy niesamowity seks, a teraz była przypięta do noszy? Do diabła! A może to przeze mnie? Serce mi podskoczyło, gdy drzwi karetki zamknęły się z trzaskiem. Nie byłem w stanie jechać teraz za nimi, mogłem przecież trochę później pojechać do szpitala. Chwyciłem swoją komórkę. Podniosłem też porzuconą torebkę Paisley. Wtedy zauważyłem nad sobą jakiś cień. – Prescott? – To mój ojciec stał nade mną, zasłaniając ostatnie promienie zachodzącego słońca. Wstałem z kolan i po omacku wyjąłem z kieszeni kluczyki. – Odejdź – powiedziałem. – Przyjechałem tu dla ciebie, synu. Biorąc pod uwagę to, co się przed chwilą wydarzyło, myślę, że mogę ci się teraz przydać. Spojrzał na mnie łagodnie, ale byłem za bardzo przyzwyczajony do jego niegodziwości, by teraz dać się nabrać. – Biorąc pod uwagę to, co się przed chwilą wydarzyło, nadal jesteś dla mnie nikim – odpowiedziałem. – Ani ja, ani Anna nie ujawnimy niewygodnych dla ciebie informacji, ale nie dlatego, że nie zasługujesz na porażkę – bo zasługujesz! – ale dlatego, że nie jesteś wart zachodu, a my nie chcemy, by dziennikarze grzebali w naszym życiu. Wracaj do Waszyngtonu i zapomnij, że miałeś syna. I córkę. Jesteś w tym naprawdę świetny. A teraz przepraszam. Muszę jechać do szpitala. – Odwróciłem się na pięcie i skierowałem w stronę samochodu. Poszedł za mną. Carter zatrąbił na mnie. Jego wóz był zaparkowany obok Lucy. Wychylił głowę przez otwartą szybę i zawołał: – Chodź, jedziemy! – Nie odejdę, dopóki nie porozmawiamy, Prescott. No świetnie, mój stary naprawdę za mną przylazł! Włożyłem kluczyki do stacyjki i przekręciłem. – Może Prescott kłaniałby ci się w pas i oddałby wszystko za nędzne pięć minut twojego czasu, ale ja już nie jestem nim. Zmieniłem nie tylko imię, tato. A teraz precz mi z drogi, bo cię przejadę. – Podpisz to i już mnie nie ma. – Co?! – Z oburzeniem otworzyłem drzwi Lucy. – To umowa o nieujawnianiu pewnych informacji. Podpisz się nowym imieniem i nazwiskiem, a zniknę z twego życia. Ale ostrzegam: już nie wrócę. Jeśli zechcesz mnie kiedyś zobaczyć, będziesz musiał się mocno starać. Nie będę cię błagał, Prescott, ale pamiętaj, że jestem jedynym członkiem twojej rodziny. – Paisley i Anna są moją rodziną! – Wyrwałem mu z ręki dokument, wyjąłem długopis ze schowka po

stronie pasażera i podpisałem się. – A teraz wynoś się z mojego życia! – Rzuciłem w niego tą umową. Odsunął się na bok, a ja wycofałem auto i szybko wyjechałem z parkingu. – Proszę – powiedział generał Donovan, wyciągając w moją stronę kubek z kawą. Wziąłem go, ale nie napiłem się. Siedzieliśmy w poczekalni już trzy godziny i pięćdziesiąt jeden… nie, pięćdziesiąt dwie minuty, ale odkąd ją zabrali, nie było żadnych wieści. Od chodzenia z jednego końca poczekalni w drugi o mało nie wydeptałem ścieżki. Zdążyłem też przemyśleć każdy możliwy scenariusz – a żaden z nich nie był szczególnie przyjemny – zanim generał po raz pierwszy usiadł na krześle obok mnie. – Nie wiedziałeś – odezwał się. Pokręciłem głową, stukając stopami o podłogę z prędkością, którą usprawiedliwiało tylko przyspieszone bicie mojego serca. Taa, potrzebowałem kofeiny tak samo jak kulki w łeb. – Naprawdę powinieneś to wypić – zasugerował, po czym opróżnił swój kubek. Odrzucało mnie na samą myśl o przełykaniu czegokolwiek, ale aromat kawy w niewielkim stopniu neutralizował otaczający mnie szpitalny zapach lęku. Nienawidziłem szpitali. Trzy godziny i pięćdziesiąt trzy minuty. Żadnych informacji od lekarzy. Chyba do tej pory powinni nam już coś powiedzieć? Coś konkretnego, a nie tylko „wciąż próbujemy ustabilizować jej stan”. – Uratowałeś jej życie… dzięki temu, że od razu zacząłeś uciskać serce – odezwał się generał. – Jeśli… kiedy jej stan się unormuje, to tylko dlatego, że wtedy byłeś przy niej. – Nic mi nie powiedziała… – wymamrotałem ze spuszczoną głową. – Mógłby mi pan spokojnie to wszystko wyjaśnić? – Paisley cierpi na kardiomiopatię przerostową. Jej serce za bardzo urosło i to spowodowało niedrożność. Teraz to serce musi dosłownie walczyć, by pompować krew do żył. Z Paisley mieliśmy szczęście, bo mogliśmy monitorować jej stan. Ale udało się postawić jej dobrą diagnozę tylko dlatego, że wcześniej straciliśmy Peyton. Pewnego ranka gimnastykowała się i jej serce po prostu przestało bić. Bez ostrzeżenia. Nagła śmierć sercowa. Kiedy to powiedział, przypomniał mi się pewien przypadek. – Siergiej Żołtok. – Słucham? – zapytał Carter, siadając naprzeciwko mnie i wyciągając nogi. – To był hokeista, który zmarł w czasie meczu z powodu takiej samej wady serca. Spowodowała nagłą śmierć sercową, kiedy był w szatni. Cholera! Wszystko, co robiliśmy z Paisley w ciągu tych ostatnich kilku miesięcy przeleciało mi przed oczami: skok na bungee, quady, seks… każdy przypływ adrenaliny, każdy dzień, w którym jej puls z pewnością osiągał zawrotne prędkości, powodując więcej szkody, niż mogła znieść. Znowu zaczęło mi się przewracać w żołądku. Przecież mogłem ją zabić! Może i zabiłem… – Boże, to ja jej to zrobiłem… Chciała dziś skoczyć na bungee, więc zabrałem ją w takie miejsce. Nigdy nie zgodziłbym się na połowę z tych rzeczy, które… – Nie mogłem dalej mówić, bo gardło całkowicie mi się zacisnęło. – Wiem. – Generał Donovan położył rękę na moim ramieniu. O dziwo, nie poczułem się tak niezręcznie, jak mógłbym wobec takiego gestu w normalnych okolicznościach. – To nie twoja wina. Ale ten skok na bungee był chyba najgłupszym pomysłem, na jaki się zgodziłeś… – Zdecydowanie najgłupszym, bez „chyba” – warknął Carter, luzując krawat. Ja zdjąłem swój już wcześniej w samochodzie. – …ale nie miałeś podstaw, by podejrzewać, że coś się z nią dzieje niedobrego. – Generał spojrzał na Cartera i powoli wstał, śledząc wzrokiem swoją żonę, nerwowo spacerującą w tę i z powrotem, ale ona machnęła ręką, by usiadł. – Ale dlaczego mi nie powiedziała? – Poczułem, że niewidzialny węzeł zaciskający się na mojej szyi

jeszcze mocniej się zacieśnił. – Nie chciała, żebyś się martwił – odpowiedział Carter. – Ona chce żyć normalnie, a ty dałeś jej takie życie… właśnie takie. – Ale ty wiedziałeś? – zapytałem. Postanowiłem nie zwracać uwagi na jego aluzje. – Oczywiście. – I nie przyszło ci do głowy, że ja też powinienem? – Pochyliłem się w jego stronę, opierając ręce na kolanach. Starałem się kontrolować falę gorąca, która przeszyła moje ciało, zastępując uczucie odrętwienia. – Sugerowałem, żeby ci powiedziała. Nie byłbyś w stanie zapewnić jej bezpieczeństwa, nie wiedząc o tym. Chociaż sądzę, że teraz też nie jesteś. Generał Donovan odchrząknął znacząco, przestępując z nogi na nogę. – Chłopcy, Paisley dokonała już wyboru i myślę, że w takiej chwili kłótnie o nią do niczego dobrego was nie doprowadzą. Bateman – zwrócił się do mnie. – Jeśli chcesz uzyskać jakieś informacje, będziesz musiał sam ją zapytać. Przez ostatnie miesiące my wszyscy staraliśmy się przemówić jej do rozumu, żeby uważała na siebie, ale nie chciała z nami rozmawiać. – Wygląda na to, że ze mną też nie – mruknąłem. – I kto to mówi! – warknął Carter. – Paisley wyglądała na bardzo zdziwioną, kiedy dowiedziała się, kto jest twoim ojcem. – Zacisnąłem zęby. – To tylko jedna rzecz. Wydaje ci się, że tak dużo o niej wiesz, ale tak ważnej rzeczy nie wiedziałeś – dodał Carter. Wszyscy dookoła wiedzieli. Jej rodzice, Carter, Morgan… Morgan! Cholera! Ktoś musi ją powiadomić! Sięgnąłem po leżącą na krześle obok torebkę Paisley. Szybko znalazłem jej komórkę. – Już dzwoniłem do Morgan, jeśli to właśnie chciałeś zrobić. Musiała poczekać na mamę, ale już jest w drodze – powiedział Carter. – No tak, oczywiście, że już dzwoniłeś – odparłem. Wrzuciłem komórkę Paisley z powrotem do jej torebki, a ta spadła z krzesła. Na wydeptane szpitalne linoleum wysypała się cała jej zawartość. Nie nosiła przy sobie zbyt wielu rzeczy: oprócz komórki była tam jeszcze szminka, nieduży portfel i jakaś złożona kartka, która teraz wylądowała przy mojej stopie. Pozbierałem wszystkie szpargały i włożyłem z powrotem do torebki. Na końcu podniosłem kartkę i ostrożnie rozwinąłem jej zniszczone krawędzie. Była zapisana odręcznym pismem. Patrzyłem na małe, ustawione gęsto obok siebie litery i rząd kwadratów narysowanych po lewej stronie. Część z nich była odznaczona na zielono, część – na pomarańczowo. Pozostałe kwadraty wciąż były puste. To musiała być ta słynna lista Paisley. Przesunąłem palcami po poszczególnych punktach. Przypominałem sobie, jak część z nich realizowaliśmy wspólnie. Zastanawiałem się też, kiedy znalazła czas na wykonanie innych. – Co to jest? – zapytał Carter. – Taka jej lista zwariowanych rzeczy do zrobienia – powiedziałem. – Wpisała wszystko, co chce zrobić przed ukończeniem college’u. Carter spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami. Odkąd zaczęliśmy się razem uczyć w szkole lotniczej, widziałem u niego to spojrzenie setki razy. Chciał nim powiedzieć: „No, geniuszu, sam się domyśl”. – No jasne! To od początku miało związek z jej wadą serca! – olśniło mnie. Skinął głową. Nad naszymi głowami rozległ się głos z megafonu przywołujący lekarza. Poczułem skurcz w piersiach i bezwiednie pogniotłem kartkę z listą Paisley. – To bez sensu. Wszystko na tej liście mogłoby ją potencjalnie zabić – powiedziałem. – Z tego powodu odmawiałem jej za każdym razem, kiedy prosiła mnie o zrobienie czegoś z listy. – Spojrzałem na niego ze złością. – I dlatego wybrała ciebie. Nigdy nawet nie pokazała mi tej cholernej kartki. Przeczytałem kilka pozycji oznaczonych na pomarańczowo – były to punkty, które razem zrealizowaliśmy. Zamyśliłem się nad słowami Cartera. Paisley wybrała mnie nie bez powodu i

postanowiła nie mówić mi o swojej chorobie z tej samej przyczyny, z której ja nie powiedziałem jej o moim ojcu. Byliśmy szczęśliwi – zamknięci w naszym własnym świecie. Tak to określiła. Drzwi otworzyły się w końcu. Wstrzymałem oddech, ale okazało się, że to tylko Morgan ze swoją mamą. Tuż za nimi w poczekalni zjawił się Masters. Wsunąłem listę do kieszeni, nie przeczytawszy jej do końca. Generał Donovan przywitał się z kobietami i skierował je do swojej żony. Grayson przeszedł przez pomieszczenie i usiadł obok mnie z lewej strony, stawiając przy mojej nodze czarny plecak. Następnie wyjął z mojej ręki kubek z kawą i zastąpił go butelką napoju imbirowego ani razu nie zerkając na Willa. – Pomoże ci na nudności – mruknął. – Ale skąd… – zacząłem. – Pij – przerwał mi. Odkręciłem więc nakrętkę i pociągnąłem łyk. Bąbelki uwolniły mnie od uczucia suchości w ustach. – Skąd wiedziałeś, że tu jestem? – Wiesz, zabawna historia – zaczął Grayson. – Parę godzin temu jakiś koleś podobny do Roberta Redforda puka do naszych drzwi. Za nim stoi wielki ochroniarz. Okazuje się, że ten koleś jest jakimś oficjelem z Senackiej Komisji Sił Zbrojnych i mówi, że szuka syna, Prescotta. Nie patrz tak na mnie… oglądam przecież C-SPAN . Tak więc myślę sobie: pomylony czy co? Ale potem wymawia nazwisko „Donovan”. Może jednak nie taki znowu pomylony? – myślę. I być może nie jestem jedynym mieszkańcem tego domu, który nie lubi gadać o swojej przeszłości. A skoro nie odpisywałeś na moje SMS-y, znalazłem numer do Morgan i tak tu dotarłem. Wyjąłem telefon z kieszeni i zakląłem cicho pod adresem wyczerpanej baterii. – Kurczę, stary, bardzo mi przykro z powodu… no, tego wszystkiego – powiedział Grayson. Sięgnął do plecaka. – Nie martw się baterią. Przywiozłem ci zapasową ładowarkę. A co do reszty, nie wymagam od ciebie żadnych wyjaśnień. Carter parsknął drwiąco, a Grayson posłał mu chłodne spojrzenie. – I na pewno nie musisz też tłumaczyć się przed Carterem – dodał. Carter wymamrotał coś w stylu „odwal się” i podszedł do pozostałych, zebranych pod drzwiami. – Jak ona się czuje? – zapytał Grayson. – Nie wiem. Próbują unormować jej stan – powiedziałem, bawiąc się kapslem. – Od mniej więcej godziny nie przekazywali nam żadnych nowych informacji. – Beznadziejny dzień. Schowałem twarz w dłoniach. Mój napój był tak zimny, że woda skropliła się na denku butelki, a teraz kapała mi na spodnie. – Co ja zrobię, jeśli ona nie… jeśli oni jej nie… – Przestań. – Grayson niezdarnie poklepał mnie po ramieniu w przyjacielskim geście. – Jeżeli zaczniesz myśleć o tym, co złego może się stać, nie będziesz umiał przestać. Skup się na czymś innym… czymkolwiek, byle nie tym. – Nie da rady. – Próbowałem kilka razy odetchnąć głęboko, walcząc z pragnieniem rzucenia się na coś. Potrzeba wyładowania złości była tak silna, że przez chwilę widziałem wszystko dookoła jak przez mgłę. Życie bez Paisley było dla mnie fizycznie niemożliwe – jak życie bez powietrza. Grayson sięgnął po plecak, rozpiął małą kieszonkę i wyjął z niej żółtą książeczkę z pytaniami egzaminacyjnymi. – Więc mnie przepytaj – poprosił, rzucając mi książeczkę pod nos. – Co? – Wyprostowałem się. – Mamy jutro test, zapomniałeś? Sprawdź mnie. Potrząsnął mi przed oczami podręcznikiem i przez chwilę zastanawiałem się, czy mu nim nie przyłożyć, ale w końcu zdecydowałem się skorzystać z jego propozycji. [8]

Gdzie podziała się moja zdolność koncentracji, dzięki której zawsze wychodziłem cało z najtrudniejszych egzaminów? A właśnie że będę latał tym pieprzonym helikopterem, bo to był mój cel, dzięki któremu dotarłem tak daleko! Zablokuj wszystko inne w swojej świadomości. Jesteś w tym dobry. Ale przez kolejne dwie godziny, które spędziłem na odpytywaniu Graysona, moje myśli ciągle krążyły wokół Paisley. Może i miałem fotograficzną pamięć, ale teraz mój mózg nie potrafił się dostroić. W pewnym momencie Morgan i Will usiedli naprzeciwko nas. Morgan szybko zasnęła na ramieniu Willa, a jej mama na bieżąco zaopatrywała państwa Donovanów w kawę. Sześć godzin i siedem minut po przywiezieniu Paisley do szpitala drzwi oddziału ratunkowego otworzyły się. Zatrzymałem się w trakcie zadawanego Graysonowi pytania, gdy lekarz przywołał rodziców Paisley z drugiego końca pomieszczenia. Pani Donovan tak mocno zaciskała dłonie, trzymając ciemny sweter męża, że jej kłykcie stały się białe. Oboje kiwali głowami, ale nie zauważyłem łez. To dobry znak – pomyślałem. Zmusiłem się do odnalezienia czucia w nogach i wstałem, ale generał uniósł dłoń w swoim charakterystycznym geście oznaczającym „stop”. Zniknęli w głębi korytarza. Każdy nerw palił mnie do żywego, pragnąc wyrwać się z ciała i popełznąć do niej. Mama Morgan obudziła dziewczynę. – Chodźmy, kochanie. Stan Paisley na razie się unormował. Leży na oddziale intensywnej terapii, ale dziś nie wpuszczą do niej nikogo oprócz rodziny. Odwiozę cię do domu. Jej stan się unormował. Niewidzialny węzeł zaciśnięty na moim gardle trochę się rozluźnił. Morgan zamrugała, by się rozbudzić i kiwnęła głową. – Dobrze się czujesz? – zapytała Cartera. – Tak. Skoro jej stan się poprawił, jadę do domu. – Popatrzył na mnie. – Bateman? – Ja zostaję. – I tak nie pozwolą ci dziś do niej wejść. – Nie wyjdę z tego szpitala, dopóki się z nią nie zobaczę – oznajmiłem, po czym wtuliłem się głębiej w plastikowe krzesło. – Mamy stawić się na pasie startowym jutro rano o siódmej trzydzieści, a po południu mamy superważny egzamin! Jakim cudem masz zamiar to wszystko zaliczyć bez odpoczynku? – Będę na czas, nie bój się – obiecałem. – I na pewno będę lepszy od ciebie. – Jasne, bo przestrzegasz zaleceń właściwego odpoczynku załogi… Masters, przemów mu do rozumu. – Po chwili Carter, Morgan i jej mama opuścili szpital. Grayson przesunął się w stronę plecaka. – Tak myślałem, że nie będziesz chciał stąd wyjść. Wziąłem dla ciebie czyste ubrania na zmianę, mundur, zestaw do golenia i megaładunek kofeiny. Będziesz jej potrzebował – powiedział i poszedł w stronę drzwi wyjściowych. W połowie drogi zatrzymał się i dodał: – I jeszcze jedno. Zostawiłem twoje buty pod samochodem, bo był zamknięty. Módl się, żeby nikt ich nie ukradł. Zanim rodzice Paisley wyszli od niej, minęło kolejne pół godziny. Oczy pani Donovan były przekrwione, ale na jej twarzy zauważyłem słaby uśmiech. – Prosi, żebyś przyszedł – oznajmiła łagodnym, ale wyraźnym głosem z drugiego końca poczekalni. – Sala siedemset dwadzieścia osiem – zawołał za mną generał Donovan, gdy pobiegłem do niej przez wahadłowe drzwi. Zwolniłem, kiedy przechodząca obok pielęgniarka rzuciła mi nienawistne spojrzenie. Pewnie jakaś tutejsza siostra Ratched … O mało się nie potknąłem, kiedy ujrzałem Paisley. Jej skóra była tak blada, że w plebiscycie na najbielszą biel stanowiłaby realną konkurencję dla szpitalnych prześcieradeł. Włosy układały się w bezładne kosmyki na czubku głowy. Z nosa wychodziła jej rurka zapewniająca dopływ tlenu, a na dekolcie kłębiła się plątanina przewodów. Stojący obok łóżka monitor wydawał sygnał w rytm bicia jej serca, a kroplówka jednostajnie kapała do podłączonej do ramienia Paisley rurki. Miała zamknięte oczy i [9]

oddychała głęboko. Bezgłośnie przysunąłem krzesło do jej łóżka. Usiadłem wystarczająco blisko, by położyć rękę na jej zwróconej ku górze dłoni. W tym momencie uniosła powieki i zamrugała. Jej zwykle kryształowo zielone oczy miały teraz mglistą barwę mchu. Wtedy dopiero mogłem normalnie odetchnąć – po raz pierwszy, odkąd ona przestała. W głowie kołatały mi się różne słowa, które chciałem jej powiedzieć i sto pytań, jakie chciałem zadać. O jej samopoczucie. O chorobę serca. O to, dlaczego mi nie powiedziała. Chciałem szeptać jej do ucha słowa podziękowania, bo przecież wniosła tak wiele do mojego życia; opowiedzieć o nadziei i zżerającym mnie strachu, bo już wiedziałem, że ona jest jedyną przyszłością, jaką mogę sobie wyobrazić. Ale zamiast zwerbalizować te wszystkie myśli, opuściłem boczną poręcz łóżka i po prostu położyłem głowę obok niej, by móc widzieć, jak próbuje otworzyć oczy. – Kocham cię. Jesteś całym moim światem – wyszeptałem. Przez jej usta przemknął słaby uśmiech, kiedy położyła mi rękę na głowie i zanurzyła palce w moich włosach. – To całe szczęście, bo ty jesteś całym moim wszechświatem… – powiedziała niewyraźnie, po czym jej powieki opadły. – Kocham cię, Jagger. Nie odchodź, dobrze? Zostaniesz ze mną? – prosiła urywanym głosem, który zdradzał, że przegrywa walkę z wyczerpaniem. Potem jej oddech wyrównał się i zasnęła. – Na zawsze… – Zerknąłem na zegarek. Wiedziałem, że powinienem już iść. Ten tydzień obfitował w egzaminy i końcowe loty kontrolne. Nie byłem jednak w stanie się od niej oddalić. Żadna przepustka niestety nie wchodziła teraz w grę, bo oznaczałoby to oblanie semestru, więc miałem przed sobą perspektywę funkcjonowania bez snu. Kiedy rano udało mi się odkleić od Paisley, była za piętnaście siódma. Spędziłem całą noc w jej sali i na korytarzu, bo siostra Ratched kilka razy mnie wypraszała. Dzięki temu, że Grayson przywiózł mi poprzedniego dnia rzeczy do porannej toalety, ogarnąłem się trochę w szpitalnej łazience, potem cmoknąłem Paisley w czoło i wyszedłem. Na szczęście nikt mi nie ukradł butów. Stawiłem się punktualnie na pasie startowym, ale byłem w kiepskiej formie. Nawet napój energetyczny nie pomógł. Nie było jeszcze ze mną tak źle, bym miał rozbić nasz helikopter, ale mój stan był na tyle opłakany, że instruktor pokręcił głową. Carter starał się mi podpowiadać, ale nie znałem odpowiedzi na ponad połowę pytań. Jakoś zdołałem przetrwać ten poranek, chociaż każda moja myśl krążyła wokół Paisley. Jednak około południa umysł zaczął mi odmawiać posłuszeństwa. Stężenie kofeiny w mojej krwi było tak duże, że na pewno podniosłoby na nogi konia wyścigowego, ale to nie wystarczało. Stukałem ołówkiem o ławkę, odliczając w myślach minuty do zakończenia zajęć. Chciałem jak najszybciej wrócić do szpitala. Wtedy wyjąłem z kieszeni listę Paisley. Przejrzałem punkty obok pustych kwadracików i zacząłem zastanawiać się nad sposobami ich realizacji. Chciałem to zrobić. Dla niej. Niektóre z nich były tak do niej niepodobne, że zacząłem poważnie zastanawiać się nad tym, jak mało ją znam. Na przykład „surfing” – przecież ona dopiero uczy się pływać! – Jak się trzymasz? – zapytał Carter. Tego dnia miałem nieco mniejszą niż zwykle ochotę przyłożyć mu z pięści. Albo zaczynałem go lubić, albo byłem zbyt wyczerpany, by wykrzesać z siebie dawną nienawiść do rywala. – Dzięki, że pytasz. Staram się jakoś przetrwać. – Pewnie nie jest ci lekko. – Jego spojrzenie padło na kartkę. – To jej lista? – Tak. Niektóre punkty po prostu… sam nie wiem. Wszystkie wypisane wyzwania są szalone, ale wygląda mi na to, że wybrała takie najbardziej wymyślne i niebezpieczne. Szczerze? Nie wydaje mi się, by dobrze się bawiła przy realizacji połowy z nich. To dziwne. Odhaczyła tu kolczyk w pępku, a wiem, że przecież go nie ma.

– Kolczyk w pępku? – Carter sięgnął po listę, ale wstrzymał się i spojrzał na mnie pytająco. Kiwnąłem głową i podałem mu kartkę. – Wyrobić sobie renomę w West Point? Co to do licha właściwie oznacza? Rozumiem, że upiera się przy zaliczeniu tego wszystkiego, ale to nie wydaje się w jej stylu – powiedziałem. Carter przejrzał listę i nagle zbladł jak ściana. – Dlaczego wcześniej tego nie zauważyłem!? Dlaczego mi nic nie powiedziała? Boże, Paisley… Ona nigdy nie chciała tych rzeczy z listy. Poczułem ciarki na plecach. – Dobrze, panie i panowie, czas na egzamin – powiedział nasz instruktor, wchodząc do sali. Zamknął za sobą drzwi i od razu zaczął przechodzić wzdłuż rzędów ławek, rozdając arkusze testowe. – Co miałeś na myśli? – zapytałem Cartera. – To nie jest jej lista… to nie jej pismo – zaczął. – A widzisz te zielone oznaczenia? Masz rację, ona nie wykonała tych zadań. Kolczyk w pępku, kąpanie się nago, jazda na mechanicznym byku. Tamtego lata byłem świadkiem tych wyczynów, ale… nie z Paisley. Nie sądzę, by ona dokonała tego wszystkiego. – Upuścił kartkę na ławkę, jakby nagle zaczęła parzyć go w ręce. – Paisley chce dokończyć listę swojej siostry – listę, która doprowadziła Payton do śmierci. Arkusz z testem opadł na blat mojej ławki. W tej samej chwili poczułem się tak, jakby ktoś wymierzył mi mocnego kopniaka w brzuch.

Rozdział 30 PAISLEY 19. W pierwszej kolejności myśl o potrzebach innych ludzi.

Mama przewróciła kolejną stronę czasopisma „Southern Living” i po raz dwudziesty w ciągu ostatniej godziny westchnęła. Kiedy nie zareagowałam, spróbowała innej taktyki. – Co czytasz? – zagadnęła. – A, nic ciekawego – skłamałam. Kiedy wpisałam kiedyś do wyszukiwarki hasło „Jagger Bateman”, wyskoczyło kilka stron z wynikami meczów hokejowych i innymi jego osiągnięciami. Ale po wystukaniu „Prescott Mansfield” dotarłam do zupełnie nowego dla mnie świata informacji. Próbowałam zająć się czymś, żeby nie myśleć o telefonie od Willa. Powiedział, że Jag oblał dziś lot kontrolny, a z egzaminu, który pisali dziś po południu, dostał zero punktów. I żebym była dla niego wyrozumiała. Wiedziałam, że to przeze mnie. Stałam się dla niego tym, czego tak bardzo chciał wcześniej uniknąć – czynnikiem rozpraszającym, odciągającym go od nauki. Byłam pewna, że zdoła się jeszcze odbić. Ale to się nie uda, jeśli będę stale ciągnęła go w dół. – To chyba musi być coś ciekawego, bo od rana ślęczysz nad tym monitorem, a zbliża się pora kolacji! – powiedziała mama, przewracając kolejną stronę magazynu. – Może pojedziesz do domu, mamo? – zaproponowałam. – Nie masz tu nic do roboty. Właśnie skończyłam czytać w Internecie kolejną historię – tym razem były to spekulacje na temat miejsca pobytu Prescotta i Anny Mansfield. W artykule kwestionowano prośbę senatora Mansfielda o uszanowanie prywatności jego dzieci, by mogły normalnie funkcjonować z dala od życia publicznego. Mama spojrzała na mnie z wyższością, jakbym powiedziała coś niestosownego. – O, nie. Nigdzie się stąd nie ruszam. Nie chcę wracać do domu, bo czeka tam na mnie stado piranii – powiedziała. Poddałam się, wyłączając tablet. Uniosłam nieznacznie lewy kciuk i kliknęłam w przycisk niewielkiego aparatu przeciwbólowego, do którego mnie podłączono, żałując, że urządzenie nie może sprawić, by mama zniknęła z mojej sali szpitalnej tak sprawnie, jak ból ze złamanego żebra. – Nie przesadzaj, w naszym domu na pewno nikt nie czeka, żeby cię pożreć. – Nie? Dobrze wiesz, że Sue Ellen Watts powiedziała już wszystkim i będę musiała odpowiadać na dziesiątki listów. Ona nigdy nie potrafiła oprzeć się żadnej nowej plotce. – Przerzuciła kolejną kartkę czasopisma. – Poza tym nie pozwolę, byś siedziała tu całkiem sama. Boże, jak bardzo chciałam, by jednak na to pozwoliła… Poruszyłam nogami na prześcieradle. Odrastające włoski burzyły jego idealną gładkość. Potrzebowałam porządnego prysznica i golarki. Zmieniłam taktykę gry z mamą, poprawiając sobie rurkę doprowadzającą tlen. – Mamo, jedź do domu – powiedziałam łagodnie. – Prześpij się. Nie będę tu sama. Jagger powinien przyjść lada moment. Powtarzałam to sobie mniej więcej od piątej, a dochodziło wpół do siódmej… – A, tak. No więc… jeśli chodzi o tego chłopca… – Podniosła wzrok znad swego pisemka.

– Jagger jest granicą mojej prywatności, której nie wolno ci przekraczać, mamo. Więc ani słowa o nim – powiedziałam może za szybko. – Masz na myśli Prescotta Mansfielda? – Położyła magazyn na kolanach. Coraz bardziej traciłam cierpliwość. – Zastanów się poważnie, Paisley. Co to za młody człowiek, który ukrywa fakt, że jest synem senatora? Może gdybyśmy od początku wiedzieli, kim jest, nie sprzeciwialibyśmy się temu, że się spotykasz z Mansfieldem. – Mamo, Jagger sam wybrał, kim chce być: kimś o wiele bardziej wartościowym, niż sugerowałoby to jego pochodzenie. Wolałabym, żebyście nie oceniali Jaggera przez pryzmat jego ojca. Nie żartuję. Nie chcę z tobą o nim dłużej rozmawiać. Nigdy więcej nie chciałam słyszeć nazwiska „Mansfield”. Był Jaggerem Batemanem i tylko to miało dla mnie znaczenie. – No cóż, jeśli tak uważasz… Nie chciałabym robić czegoś, co mogłoby pogorszyć twój stan… jak skakanie na bungee czy tym podobne pomysły. Poczekaj z tym do wstawienia rozrusznika – przekonywała łagodnym, jednostajnym głosem. – Co ty możesz o tym wiedzieć? Nic ci do tego! – żachnęłam się. Bez względu na ryzyko ataku serca nie miałam zamiaru godzić się na wstawienie rozrusznika. Mama wstała i wygładziła kanty spodni. – Szpital czy nie, nie powinnaś tak się odzywać do własnej matki, Lee. Może przyniosę ci lody, chcesz? – zmieniła temat. Tym razem powstrzymałam się od okazania moich skotłowanych emocji, których ona i tak nie chciała zrozumieć. – Bardzo chętnie. Dziękuję – powiedziałam tylko. – Może zaprowadzić panią do automatu, pani Donovan? – W drzwiach pojawił się tata, puszczając do mnie oczko. – Cześć, kochanie. Ukradnę twoją mamę i dam ci chwilę sam na sam z pewnym dżentelmenem, którego znalazłem włóczącego się po korytarzu. Jagger obszedł tatę dookoła. Miał na sobie wyblakłe dżinsy i na tyle obcisłą koszulkę, że poczułam ochotę, by ją z niego zdjąć. To znaczy, gdyby lekarze pozwolili mi jeszcze kiedyś w życiu uprawiać seks… – Cześć – uśmiechnął się. Czułam, że pęka mi serce. Gdy pochylił się, by mnie pocałować, spostrzegłam, że jego uśmiech nie wydaje się zupełnie beztroski. – Jak się czujesz? – zapytał. Napięcie emanowało z każdego centymetra jego ciała. – Już lepiej. – Wyciągnęłam z nosa rurkę doprowadzającą tlen. – Hej, potrzebujesz tego! – Jagger założył mi ją z powrotem za uszy i przysunął krzesło bliżej łóżka, byśmy mogli trzymać się za ręce. – To co teraz? – Od razu przechodzisz do sedna, co? – zażartowałam. – A gdzie „kochanie, jak ci minął dzień”? – No tak, gdzie moje maniery… – uśmiechnął się kącikiem ust, ale pełnego uśmiechu się nie doczekałam. – A więc: kochanie, jak ci minął dzień? – A wiesz, głównie oddawałam się lenistwu i obserwowaniu, jak wszyscy koło mnie skaczą. – Brzmi jak marzenie. – Ha, nareszcie szerzej się uśmiechnął. – Jakie masz plany na jutro? To samo co dziś? – Jutro przenoszą mnie do Birmingham, więc w moich planach będę musiała uwzględnić uroki trzygodzinnej podróży samochodem. – Mój uśmiech zwiądł, bo wysiłki bycia zabawną wyszły mi żałośnie. – Jest tam mój kardiolog. Teraz muszę… dokonać nowego wyboru. – Ale zgodzisz się na rozrusznik, prawda? – zapytał z nadzieją w głosie. – Co? – odpaliłam rozdrażniona.

– Spędziłem dziś trochę czasu w Google’u – powiedział i spojrzał na tablet leżący obok mojej ręki. – Zgaduję, że ty też. Tak czy inaczej, dowiedziałem się tego i owego. – Myślałam, że jesteś w szkole i piszesz egzamin. – No tak, pisałem. Ale potem szukałem informacji o nowej technologii rozruszników – powiedział. Poczułam skurcz w żołądku, ale doszłam do wniosku, że nie mam prawa się złościć, bo sama spędziłam pół dnia na sprawdzaniu informacji o nim. Ciekawe, czego się dowiedział? – Zdecyduję się na miektomię przegrody międzykomorowej. Koniec dyskusji. Zbladł. – Chcesz, żeby dłubali ci w sercu? Najwyraźniej dużo o tym czytał. – To tylko wydaje się takie straszne. Odetchnął przez zaciśnięte zęby. – To może wyjaśnij mi, jak doszłaś do tego wniosku? Na samą myśl o operacji na otwartym sercu dostawałam gęsiej skórki. Próbowałam logicznie przemówić sobie do rozumu, że potrzebuję tego zabiegu, ale to niewiele pomagało. – Wiem, że należy ci się wyjaśnienie, ale będziesz musiał trochę spuścić z tonu w tej kwestii. Nic mnie tak nie wkurza, jak wymądrzanie się innych ludzi na temat mojego serca. Krzesło szpitalne zaskrzypiało, kiedy zmieniał pozycję. – Kochasz mnie? – zapytał. – Tak – odpowiedziałam od razu. – Chcesz dzielić ze mną swoją przyszłość? – Oczy zapłonęły mu blaskiem, który od samego początku mnie do niego przyciągał. – Tak… Ale nigdy nie będzie nam to dane. – Więc przestań się zachowywać, jakby to była tylko twoja sprawa. Wyjaśnij mi swój wybór. Chcę to usłyszeć. Nie wiem, czy się z nim zgodzę, zresztą nie muszę, ale przynajmniej porozmawiajmy o tym. Pomyślałam, że przecież Jagger to nie Will ani moi rodzice. On na pewno nie będzie się starał odwieść mnie od decyzji, która moim zdaniem była słuszna. – Mam przeczucie, że to będzie dla mnie dobre. Poza tym nie chcę więcej szpitali. Zdecydowałam się na miektomię przegrody międzykomorowej, bo po niej to się skończy. – Wskazałam na stojącą przy łóżku aparaturę. – Czekają mnie badania kontrolne, ale po wszystkim nie będę już skazana na takie życie jak teraz. Ten zabieg oznacza wyleczenie choroby, nie objawów. – Przez ostatnie sześć lat wskaźnik śmiertelności po miektomii wynosił 5%, a jego skuteczność szacuje się tylko na 85%. Po zabiegu szybko tworzą się bloki odnogi pęczka przedsionkowo-komorowego. Udowodniono, że rozrusznik skutecznie reguluje pracę serca, więc decyzja o jego wszczepieniu wydaje się najbardziej logicznym posunięciem, zanim pozwolisz lekarzom otworzyć swoją klatkę piersiową i operować serce …zwłaszcza, że w twojej rodzinie był przypadek nagłej śmierci sercowej. Czyli miektomia nie daje ci gwarancji na przeżycie, a rozrusznik tak. Cholera, głupia pamięć fotograficzna! – Nie. Chcę. Rozrusznika – powiedziałam, akcentując każde słowo. – To nie jest powód. – Czekaj, czekaj… – Dopiero zaświtało mi w głowie. – To ty chcesz, żebym miała rozrusznik? – Poczułam, jak fala gorąca zalewa moje policzki, a potem uszy. – Ale rozruszniki są zawodne! – Tak, ale tylko w dwóch procentach przypadków. – Wstał, odsuwając krzesło. – A wtedy wstawia się nowy i po sprawie. Te rokowania są o wiele lepsze niż w przypadku operacji. – A tobie wydaje się, że wszystko wiesz najlepiej – parsknęłam. – Borykam się z tym od lat, a ty przychodzisz po dwudziestu czterech godzinach od uzyskania informacji o mojej chorobie i zgrywasz

eksperta? Dlaczego, dlaczego nie umiem utrzymać języka za zębami, kiedy mam powiedzieć coś głupiego?! – Nie, znam się tylko na lataniu helikopterem! – odpowiedział, gestykulując. – Wczoraj mniej więcej o tej porze byłem na kolacji z moją dziewczyną, zastanawiając się, co zrobić, by przez moją rodzinę nie popsuły się nasze relacje, a teraz ta sama dziewczyna podejmuje decyzję o cholernej operacji serca. Poszperałem trochę w Internecie, żeby nie wyjść przypadkiem na kretyna, a to, co przeczytałem, bardziej mnie przeraziło niż twoje wczorajsze omdlenie. Tak to wygląda z mojego punktu widzenia. Głośno westchnęłam i skuliłam się. – Powinnam była ci powiedzieć. Przykro mi, że dowiedziałeś się w taki sposób – powiedziałam cicho. – Oboje powinniśmy byli powiedzieć sobie wiele rzeczy. – Usiadł i oparł głowę na rękach. – Ja powinienem był opowiedzieć ci o mojej rodzinie i o tym, że wykorzystałem tygodniową przepustkę na umieszczenie Anny w kolejnym ośrodku odwykowym. Ale to zatajenie nie oznacza, że jestem inną osobą. Nadal jestem taki jak zawsze. Ale ty… – Podniósł głowę, by na mnie spojrzeć. W jego oczach malował się cień porażki, który mnie przygnębił. – Okej, nie powiedziałem ci, co mnie spotkało ani jaki to miało wpływ na innych ludzi, ale ty ukryłaś coś, co cię zabija od środka. – Większość pacjentów z kardiomiopatią nie ma żadnych objawów. Nigdy nic ich nie boli. – Ta-dam! Wróciły moje mechanizmy obronne. – Może. Ale ty nie należysz do takich pacjentów. Większość z nich nie miała nagłej śmierci sercowej w rodzinie. Mogłaś wczoraj umrzeć. – Powiedział to cichym głosem, który nie pasował do wyrazistości jego spojrzenia. – Więc miałam szczęście, że mój ratownik znowu był przy mnie. – Wysiliłam się na drżący uśmiech. – To nie jest śmieszne, Paisley. To poważna sprawa. Nawet nie rozważysz tego rozrusznika? – Chcę naprawić moje serce i żyć na całego, a nie cały czas kontrolować się z powodu choroby – wyjaśniłam. – Przyjmując najbardziej lekkomyślne rozwiązanie? Od jak dawna masz objawy? – Od tamtego dnia, kiedy znalazłeś mnie w bibliotece. Nieznacznie otworzył usta i popatrzył na mnie przymrużonymi oczami. Nie znałam tego spojrzenia i byłabym szczęśliwa, gdyby się już nigdy nie powtórzyło. – Minęło tyle miesięcy i nic z tym nie zrobiłaś? – zapytał oburzony. – Myślisz, że to łatwa decyzja! – Zacisnęłam pięści na prześcieradle. Chciałam znaleźć punkt oparcia w tej wymykającej się spod kontroli kłótni. – Żyć dalej… to taka trudna decyzja?! – A co by to było za życie, Jagger? Musiałabym uważać na każde mocniejsze bicie serca, unikać wszystkich rzeczy, dla których warto żyć… To byłoby życie, jakiego ty nigdy byś nie chciał! – broniłam się. – Co ty wygadujesz? – Z rozrusznikiem nie mogę być kobietą, jakiej pragniesz i na jaką zasługujesz. A jeśli wszczepią mi defibrylator, co się wtedy stanie, kiedy będziemy się kochać? Zostaniesz porażony? Mam być kobietą, która zostaje w domu, kiedy ty wyrywasz się, by … pływać z rekinami? – Pływać z rekinami? Naprawdę myślisz, że jestem taki płytki i ciągnie mnie do takich rzeczy? Nie muszę nic sobie udowadniać, nie mam żadnej listy, chcę tylko ciebie. – Na pewno nie chcesz mnie takiej! Tylko bym cię ograniczała! Nie pozwól mi. – To nie ja szalałem na quadzie. Nie upierałem się też przy skoku na bungee. To ty ryzykowałaś życie tylko po to, by odhaczyć kolejny punkt na jakiejś durnej liście! – Wysunął biodro, by wyjąć z kieszeni jakąś kartkę i podrzucił mi ją na łóżko. Czułabym się mniej obnażona, gdyby przeczytał mój pamiętnik… Chwyciłam kartkę i przeciągnęłam palcem po podniszczonych krawędziach. – To tylko lista rzeczy do zrobienia. Ludzie czasem wpisują na takie listy różne szalone pomysły. Czy

nie o to w tym chodzi, by przekraczać własne granice? – Pewnie, gdyby to były rzeczy, na które naprawdę masz ochotę. Poczułam na rękach gęsią skórkę. – Co to miało znaczyć? – zapytałam. – O mało nie zginęłaś, skupiając całą uwagę na przeżywaniu życia swojej siostry. – Spojrzał na mnie wyzywająco, a ja nie potrafiłam wytrzymać jego spojrzenia… spojrzenia człowieka, który dowiedział się o czymś, co bardzo starałam się zachować tylko dla siebie. – Skąd wiedziałeś? Zresztą to nieważne. Nie spodziewam się, że zrozumiesz, dlaczego muszę dokończyć za nią tę listę. Znów zerwał się z krzesła i dopadł do łóżka. – O, nie! Nie pozwolę ci zamknąć mi ust tą głupią kartką! Nie traktuj mnie tak, jakbym nie wiedział, co to znaczy poświęcić się dla siostry. Dla Anny zrezygnowałem z własnego życia i wcale tego nie żałuję. To było wtedy, kiedy ojciec ją zostawił, by zgniła w jakiejś bostońskiej melinie dla ćpunów. Wtedy postanowiłem się od niego odciąć. Nie chodziło wyłącznie o to, by od niego odejść, ale by przestał kontrolować mój fundusz powierniczy, z którego opłacałem pobyt Anny w ośrodkach odwykowych. On za to nie płacił, bo dla niego stała się bezwartościowa. – Twoja siostra żyje. To co innego. Możesz porozmawiać z nią, zadawać pytania, przytulić. A co ja mogę zrobić dla Peyton? Tylko dokończyć jej listę… – Nie rozumiał tego. Nikt nie rozumiał. – Może i Anna jest jeszcze wśród żywych, ale jest pogrzebana pod tyloma warstwami nałogu, że nie jestem pewien, czy kiedykolwiek ją odzyskam. Przechodziła odwyk już trzynaście razy, Paisley. Trzynaście rady ją namierzałem i pomagałem jej. Trzynaście razy błagała, bym z nią został. Kilka razy zostałem i omal nie wsiąkłem w jej świat. Nie dotrzymywałem terminów oddawania prac zaliczeniowych czy meczów hokeja, bo musiałem lecieć po nią do Seattle czy Teksasu – wszędzie, gdzie jeździła z aktualnym w danej chwili chłopakiem. Kiedy zacząłem naukę w szkole lotniczej, przysiągłem sobie, że nie pozwolę, by cokolwiek mnie rozpraszało… lub ktokolwiek. Po raz pierwszy postanowiłem postawić własne cele na pierwszym miejscu. – Zacisnął palce na karcie pacjenta wiszącej w nogach łóżka. Jego mięśnie były tak napięte, że bałam się o tę kartę. – I co się stało, kiedy pojawiła się w Chicago? – ciągnął. – Przez tydzień nie uczestniczyłem w lotach treningowych, bo znowu pojechałem ją ratować. – Czyż nie robię teraz tego samego? Stawiam na pierwszym miejscu życie siostry… – wtrąciłam. – Nie, bo kiedy zorientowałem się, jak to wszystko na mnie wpływa, że przez nią moja pozycja w rankingu stała się zagrożona i mogłem nie dostać helikoptera, o który zabiegałem pół życia, że jadąc do niej, zostawiałem cię być może w potrzebie, wtedy powiedziałem Annie, że owszem, będę jej zawsze pomagał, ale nie mogę lekceważyć swoich obowiązków za każdym razem, kiedy ona olewa swoje – wyjaśnił. – Moje życie jest tak samo cenne jak jej. Twoje też! – Peyton nie dostała szansy, by dokończyć… cokolwiek! – Przestań się dla niej poświęcać! To ty leżysz tu dziś przykuta do szpitalnego łóżka. Tu chodzi o twoje życie! Podniosłam głowę. Słowa same zaczęły wypływać z moich ust, jak lawa po wybuchu wulkanu. – Moje życie. Moje serce. Mój wybór. Zdecydowałam się na miektomię przegrody, a potem chcę dokończyć listę. – Więc koniec dyskusji? – Odszedł kilka kroków od łóżka i podniósł ręce do góry, jakby w geście poddania się. – Moje zdanie w ogóle się dla ciebie nie liczy? – Nie ty będziesz decydował, co zrobię ze swoim sercem! – wykrzyczałam. Monitor przy łóżku zabrzęczał i zaczął pikać w rytm mojego przyspieszonego oddechu. – No jasne! To twoje serce w twoim ciele… – Dokładnie! Moje! Nie możesz nim rozporządzać. A ja tak!

– Do jasnej cholery, Paisley! Cały należę do ciebie. Nie rozumiesz? Kocham cię i siedzę po uszy we wszystkim, co cię dotyczy, jesteśmy w tym razem! I nie wiem, czy chcę żyć, jeśli ciebie nie będzie… Jeśli chcesz ryzykować zdrowie i serce, pamiętaj, że ciągniesz mnie za sobą, że jestem w tym razem z tobą, bo moje serce jest splecione z twoim w jedną całość. Dlaczego nie docenisz tego, co już masz? Upierasz się, by przejść ryzykowną operację na otwartym sercu, bo uważasz, że rozrusznik skaże cię na ograniczenia i nie będziesz mogła dokończyć tej swojej szalonej listy? O to ci chodzi? – Tak… – powiedziałam cicho. Postawił sprawę w taki sposób, że moje rozumowanie brzmiało idiotycznie. W tamtej chwili nienawidziłam go za to. Czułam też złość, że nie znajdowałam w jego oczach zrozumienia. – Chcę ci dać siebie, a wraz ze mną spokojne życie. Nazwij to ograniczeniem, jeśli chcesz – zaczął. – Rozrusznik jest dla ciebie gwarancją, że dostaniesz mnie. Ale jeśli nasza wspólna przyszłość nie jest dla ciebie wystarczającym powodem do życia, nie wiem, co mogłoby nim być. – Błagał mnie spojrzeniem, bym wybrała jego, nas. Tego właśnie chciałam. Niestety, nie rozumiał, że pragnęłam tego na innych niż on warunkach. – Wyobraź sobie nasze życie, jeśli zrobię to, o co mnie prosisz – powiedziałam. – Rozejrzyj się, Jagger. Oto nasza przyszłość. Sale szpitalne, kołtuny we włosach, krew z nosa z powodu wyschniętej śluzówki, rurki doprowadzające tlen. Rozrusznik nie gwarantuje rozwiązania problemu. Możliwe, że za rok czy dwa znajdziemy się w tym samym punkcie, co dziś i będziemy podejmować decyzję o operacji, bo rozrusznik nie da sobie rady z zatorem w moim sercu. Ratunkiem będzie wszczepienie defibrylatora. Taka być może będzie końcowa faza mojego leczenia, a po niej będzie mnie czekał jedynie przeszczep. Tak rysuje się nasza przyszłość, jeśli teraz nie wykonam miektomii! – Skaczesz dwa kroki do przodu, zamiast zrobić wszystko, by zyskać jak najwięcej czasu – podsumował. – Daję sobie osiemdziesiąt pięć procent szans na normalne życie przy tobie! – Poczułam przez chwilę napływające do oczu gorące łzy. – A mnie dajesz piętnaście procent ryzyka, że cię stracę, zamiast prawie stu procent szans na „żyli długo i szczęśliwie”. W tamtej chwili dzieliła nas o wiele większa odległość niż kilka metrów sali szpitalnej. – Mam dość ludzi, którzy mówią mi, co jest dla mnie najlepsze! – broniłam się. – Nie mogę kontrolować swego serca, ale za to mam prawo podejmować decyzje związane z nim i właśnie z tego prawa korzystam. Peyton nie miała takiego przywileju, ale ja nie zamierzam się go wyrzec tylko dlatego, że ty chcesz decydować o tym, czego potrzebuję. Nie jestem dzieckiem! Kiedy trzeba, umiem walczyć o swoje. Zaplótł palce obu dłoni na karku i spojrzał w sufit. – Nie zamierzam udawać, że znałem Peyton – odezwał się. – Ale nie wyobrażam sobie, żeby ktokolwiek kochający cię pochwalał to, co sobie robisz. – Ty nie, ale ja ją znałem – powiedział Will, który właśnie pojawił się w drzwiach. – I jestem pewien, Lee, że ona nie chciałaby, byś przez to wszystko przechodziła. O Boże, spraw, żebym zapadła się pod ziemię – teraz! – Ile usłyszałeś? – zapytałam. Oparł się o ścianę, stając obok Jaggera – w sensie dosłownym i przenośnym, blokując mu drogę do drzwi. – Zapewniliście całej poczekalni niezłą rozrywkę. Twój ojciec zatrzymywał każdą pielęgniarkę, która chciała tu wejść i uciszyć wasze krzyki. Mieliśmy nadzieję, że z nas wszystkich jemu jednemu uda się przemówić ci do rozsądku. Wyprostowałam się na łóżku, ale moje starania, by przyjąć niezależną postawę, zostały udaremnione przez rurkę od tlenu, którą musiałam rozplątać. Nigdy w życiu nie czułam się tak samotna i zaszczuta.

Przecież oni wszyscy twierdzili, że mnie kochają! Dlaczego więc nie chcieli zrozumieć, że moja dusza buntowała się przeciwko rozrusznikowi? Temu nienaturalnemu ustrojstwu pod skórą, regulującemu bicie mojego serca – a przy okazji kontrolującemu moje życie? – Nie umiem do was trafić z moimi argumentami. Żaden z was nie leży na tym łóżku i nie wie, jak to jest – powiedziałam rozżalona. – Możecie wyjść z tego szpitala, kiedy chcecie, a ja nie. To ja podejmuję ryzyko, podczas gdy wy latacie sobie cały dzień tymi swoimi helikopterami. Ja… ja potrzebuję Peyton! Chcę zapytać ją, co ona by zrobiła, bo wiem, że miałaby na to odpowiedź. Na wszystko miała odpowiedź… – Nie na wszystko – wtrącił Will. – Byłem wtedy przy niej, Paisley… – Pewnie poradziłaby mi, żebym nie dała się zmusić do czegoś, czego nie chcę – przerwałam mu. – Wiedziałaby, co robić w takiej sytuacji… gdyby się domyślała, że jej serce to tykająca bomba zegarowa. Peyton nigdy nie zrobiłaby tego, czego chcą inni. – I prawdopodobnie to ją zabiło, Paisley. – Jagger przeciągnął dłońmi po twarzy, a potem opuścił ramiona. Odchyliłam głowę, jakby ktoś mnie uderzył. – Dlaczego to powiedziałeś? – Ona wiedziała! – zawołał. – Nie chcesz tego przyznać, ale ona wiedziała o swojej wadzie serca. – Na pewno nie! Powiedziałaby mi… i naszym rodzicom! – Pod wpływem szoku instynktownie wyprostowałam się, aż poczułam ból w kręgosłupie. – Lee… – Will próbował mi przerwać. – Williamie Carter, wynoś się stąd! Nikt cię nie zapraszał do tej rozmowy! – krzyknęłam. – Ależ naprawdę… – Wynocha! – krzyknęłam głośniej, ale Will nawet nie drgnął. – Rusz swoją piękną główką, Ptaszyno – powiedział Jagger łagodniejszym tonem, który mimo wszystko wydał mi się bardziej obcy niż kiedykolwiek wcześniej. – Dlaczego Peyton miałaby tak bez powodu ułożyć listę najbardziej szalonych rzeczy do zrobienia? Gdyby nie wiedziała, czy zaliczałaby kolejne punkty tamtego lata przed swoją śmiercią, czy przekazałaby ci listę, kiedy się ostatni raz widziałyście? Ona wiedziała… Przestań więc chować się za Peyton, za tą niedorzeczną listą, za swoim błędnym wyobrażeniem o tym, czego ja potrzebuję i podejmij świadomą decyzję… bo ona taką właśnie podjęła. Czułam, że mój umysł jest przeciążony. Starałam się przemyśleć to, co sugerował Jag. Zdałam sobie sprawę, że jeśli chcę mu dać to, czego naprawdę oczekiwał, teraz mam ku temu okazję. I chciałam z niej skorzystać. – Chcesz, żebym podjęła własną, świadomą decyzję? Dobrze. Oto ona. – Wskazałam ręką na Jaggera i na siebie. – Z nami koniec. Te słowa przeszyły mnie na wylot. Byłam pewna, że monitor przy moim łóżku zasygnalizuje przyspieszoną pracę serca, ale urządzenie milczało. – Moja siostra nigdy nie ukrywałaby tego przede mną, wiedząc, że takie choroby mają charakter genetyczny – powiedziałam spokojnie. Może rzeczywiście wiedziała, ale wolała nie mówić, by oszczędzić mi cierpienia, tak jak ja próbowałam teraz oszczędzić go Jaggerowi? Dziś jednak było już za późno dla nas obojga. Nie chciałam, by Jagger zawalił przeze mnie szkołę. Czułam, że dryfuję po wielkim morzu niepewności i ciągnę go za sobą pod wodę… postanowiłam więc uwolnić go od siebie. – Znajdź sobie inną dziewczynę. Z tego, co wiem o twojej przeszłości, nie będziesz miał z tym problemu. Nas już nie ma – powtórzyłam. – Nie zrywamy ze sobą, tylko się kłócimy. Może i nie jestem dumny ze swojej przeszłości, ale naprawdę jesteś jedyną kobietą, z którą chcę być – oznajmił. – Jesteś dla mnie niezastąpiona i właśnie dlatego tak bardzo przeraża mnie twoja decyzja. Jesteś dla mnie jak rodzina, więc nie mów, że nas już nie ma.

Był idealny. Kochałam go tak bardzo, że byłam gotowa dla jego dobra zadać mu ból, choć zadawałam go także sobie. Każde moje następne słowo sprawiało mi fizyczne cierpienie: – Syn narkomanki… Co ja sobie myślałam? Nie powinnam była wiązać się z kimś, kto nie ma pojęcia o zaangażowaniu w związku i prawdziwej rodzinie. Naprawdę chciałeś wykorzystać pamięć o mojej zmarłej siostrze, mój najsłabszy punkt, żeby mną manipulować? Widać, że jesteś nieodrodnym synem swego ojca. Precz z mego życia! Zrobił kilka kroków w tył, potykając się. Na jego twarzy rysowało się totalne zaskoczenie. W jego oczach widziałam tylko ból. Patrzyłam, jak jego serce roztrzaskiwało się na kawałki, tak jak moje. Co ja najlepszego zrobiłam? – Może masz rację – powiedział cicho. – Ktoś, kto nie miał prawdziwej rodziny, nie może zrozumieć, czym ona jest. Tak, masz rację, jestem synem narkomanki, więc wiem, jak to jest próbować przemówić do rozsądku kobiecie, która jest zbyt uparta, by zawrócić z drogi do samozagłady. Kocham cię, Paisley, bardziej niż kogokolwiek na świecie. Oddałem ci siebie i wszystko, co sobą reprezentuję, każdy łyk powietrza w moich płucach… przykro mi, że to dla ciebie za mało. Zbyt mało, byś traktowała mnie jak partnera, a nie wroga. Za mało, więc teraz stoję tu i patrzę, jak kolejna kobieta, którą kocham, chce się zabić z powodu, nad którym w gruncie rzeczy ma pełną kontrolę. Nie dawał mi za mało. Był dla mnie wszystkim, ale nie mogłam zmusić się do wypowiedzenia tych słów, bo gardło ścisnęło mi się ze wzruszenia. – Jagger… – wykrztusiłam wreszcie, gdy kierował się w stronę drzwi. – Paisley, nie rób tego! – krzyknął Will. – Do diabła! On ma rację! Peyton wiedziała! Jagger zatrzymał się w progu. Czułam, że grawitacja w moim świecie przestaje działać i że z powodu jej braku rozpadam się na kawałki. Gdybanie Jaggera to jedno, ale potwierdzenie Willa… A jeśli to prawda? Nie, nie mogła wiedzieć. Na pewno nie. – Nie… – jęknęłam. – Tak – powiedział ani na sekundę nie odwracając wzroku od mojej twarzy. Z jego oczu wyczytałam, że to jednak prawda i że szczerze żałuje zatajenia tego przede mną. – Wiedziała parę miesięcy przed… śmiercią, odkąd zaczęliśmy lekcje nurkowania na początku tamtego lata. Wiedziała, że nie będzie mogła zostać w West Point, jeśli ktoś się dowie. Ból odbijał się echem w całym moim ciele, docierając do każdego nerwu. Zamknęłam oczy, żegnając się ze wszystkim, co znałam, a kiedy je otworzyłam, po moich policzkach płynęły łzy, zmywające ze mnie gniew, dumę i poczucie stabilizacji. Moja dusza krzyczała bezgłośnie, a ja, czując w sobie przenikliwą pustkę, byłam przekonana, że wszyscy słyszą jej echo. Miał rację, a ja nie słuchałam… – Jagger? Potrząsnął głową, po czym odwrócił się i wbił we mnie zimne spojrzenie. – Widzisz, Paisley, zabawna sprawa z tymi rodzinami, co? Nie zawsze są biologiczne, żadna nie jest idealna, a nawet jeśli znają odpowiedzi na wszystkie pytania, oblewają pierwszy napotkany na swojej drodze egzamin. – Bateman – wyszeptał Will. – Przestań – rzucił Jagger. Teraz ja będę twoją rodziną. Moje słowa wyryły się na tym, co zostało z mojego serca, szydząc ze mnie i z tego, jak bardzo go zawiodłam. Podszedł do mnie, wyjął coś z kieszeni i położył mi na dłoni. Nie mogłam spojrzeć w dół, bo jego wzrok uwięził mnie w moim uporze i głupocie. – Nie będę już tego potrzebował. Złożył przeciągły pocałunek na moim czole. Zamknęłam oczy, po twarzy spływały mi świeże łzy. Odetchnął głęboko, wąchając moje włosy, po czym odsunął się ode mnie. W jego oczach nie było już bólu, lecz beztroski uśmiech, który widziałam na plaży, zanim się poznaliśmy. Tyle że tym razem nie wydawał się piękny ani seksowny, lecz samotny.

– Jagger… – jęknęłam. – Wyobrażałem sobie, że zapewnia mi bezpieczeństwo, a teraz mam nadzieję, że zapewni je tobie, Ptaszyno. Na razie. – Znów się uśmiechnął, skrywając się pod maską, którą wszyscy dobrze znali. – Carter, widzimy się jutro – rzucił na odchodnym. Odprowadziłam go wzrokiem do drzwi, ale nie byłam w stanie wysilić się na choćby jedno słowo, jedną myśl. Nie mogłam powiedzieć niczego, co przekreśliłoby moje wcześniejsze słowa i głupie zachowanie. Ale przynajmniej Jagger był wolny. Byłam pewna, że poradzi sobie i spełni swoje marzenie. Zastanawiałam się tylko, czy wiedział, że on był moim? – Lee? – Will usiadł na brzegu łóżka. – Powinienem był powiedzieć ci, ale obiecałem jej… miałem dołożyć wszelkich starań, byś mogła dokonać własnego wyboru. – Nie chcę już słyszeć o Peyton. Nie teraz. – Utrata Jaggera bolała zbyt dotkliwie… Rozluźniłam palce, do tej pory zaciśnięte w pięści. Na monecie od Jaggera odbiło się światło. – Przynajmniej on osiągnie to, na co tak ciężko pracował, prawda? Nie będę go już rozpraszać. – To dlatego powiedziałaś mu te wszystkie nieprzyjemne słowa, odepchnęłaś go… – domyślił się Will. – Zasługuje na coś lepszego. Wiem, jak bardzo się starał i ile dla niego znaczy latanie. Dziś rano był wyczerpany i nie powinien był lecieć. Gdyby ze mną został, radziłby sobie w szkole coraz gorzej. Teraz ma przynajmniej szansę. Może sięgnąć po swoje marzenie. Will zacisnął usta. – Co? – Zauważyłam jego grymas. – Nie waż się niczego przede mną ukrywać, Williamie Carter. – Nie ma już szans dostać się na listę najlepszych pilotów. Będzie miał szczęście, jeśli znajdzie się w pierwszej dziesiątce. Oczywiście, o ile pozwolą mu ponownie zdawać egzamin. Zbladłam. Wiedziałam jednak, że w każdej klasie jest inna liczba pilotów. Uczepiłam się więc ostatniej nadziei i zapytałam: – Ilu macie pilotów? – Dwudziestu trzech zdało egzaminy. – A ilu czeka na selekcję do apache’a? – Sześciu. Złamałaś mu serce bez powodu… Nie ma już szansy na swój wymarzony śmigłowiec. To wszystko przeze mnie, bo odebrałam mu coś, czego jego rodzina nie mogła mu zabrać. Chwyciłam za komórkę i z pamięci wystukałam numer. Po czterech sygnałach włączyła się poczta głosowa. Odczekałam chwilę, potem powiedziałam zdecydowanym głosem: – Dzień dobry, doktorze Larondy. Mówi Paisley Donovan. Chciałam pana tylko powiadomić, że podjęłam decyzję. Może pan ustalać termin operacji. Jestem gotowa.

Rozdział 31 JAGGER Kiedy już masz to, o co walczyłeś, broń tego zębami i pazurami. Mama mnie tego nauczyła. A ja nie zdołałem jej ocalić! Ty za to nawet nie próbowałeś… Nie zamierzam popełnić dwa razy tego samego błędu.

Podniosłem do ust kufel z piwem i pociągnąłem łyk. W rogu baru Oscar’s tańczyło parę dziewczyn – wśród nich Marjorie, ale miałem to gdzieś. Nie zwracałem nawet uwagi na to, co ma na sobie. Narobiła cholernie dużo hałasu, kiedy pijana przewróciła się na głośnik. Odkąd Paisley wykopała mnie ze swego życia na zbity pysk, minęło sześć pieprzonych dni. Jakimś cudem jeszcze oddychałem, chociaż w moich żyłach płynął głównie alkohol. No, raz wytrzeźwiałem – żeby ponownie podejść do egzaminu z pilotażu. Nawet udało mi się zdobyć najlepszy wynik. Ale to wszystko tylko po to, by jakoś przebrnąć przez szkołę. Niestety, do rejestru wpisano mój pierwszy wynik, nie ten z poprawki. Selekcja miała się odbyć pojutrze, a do apache’a brali tylko sześciu pilotów. Tak więc straciłem dwie wielkie miłości swego życia w jednym tygodniu. Najbardziej żałowałem utraty szansy na ten śmigłowiec. Bolało jak otwarta rana na duszy, ale przynajmniej coś czułem. A jeśli chodzi o Paisley… nie czułem nic – żadnego bólu, żadnego żalu. Nic a nic. Starałem się cały czas być czymś zajęty albo pijany, bo bałem się, że jak zwolnię tempo, nawet na milisekundę, wtedy zdam sobie sprawę, co się stało i… Nie byłem pewny, czy znajdę w sobie jakikolwiek powód, by żyć. Pociągając kolejny łyk, spojrzałem na ekran płaskiego telewizora barowego. I kogo zobaczyłem? Bingo! Mojego ojca! Przemawiał w CNN w czasie swojej pierwszej oficjalnej kampanii wyborczej w tym sezonie. Nie zwracałem na to uwagi, dopóki na koniec nie pokazali zdjęcia całej naszej rodziny, razem z mamą – to był zły znak. – Może pani zrobić głośniej? – poprosiłem barmankę. Przewróciła oczami, ale spełniła prośbę. W lokalu grała muzyka, więc musiałem się maksymalnie skupić, by usłyszeć, co mówi mój stary. – …powtarzam jeszcze raz: szanuję prośbę moich dzieci o nieujawnianie informacji o nich, by mogły prowadzić spokojne życie z dala od mediów. – Jasne, dodaj jeszcze: to ja pojawiam się znikąd i niszczę im życie. – Więc nie zobaczymy ich w czasie pana kampanii? – zapytał jakiś reporter. – Nie. Nie chciałbym ganiać ich po kraju tylko po to, by uśmiechali się do kamer. To ja wybrałem sobie takie życie, nie oni. Mogę jednak z całą odpowiedzialnością powiedzieć, że jestem dumny z tego, że moje dzieci wyrastają na silnych, niezależnych ludzi. Jest to oczywiście zasługa mojej zmarłej żony. Dobrze, może pomówmy teraz o projekcie budżetu… To było do przewidzenia. Przykładny polityk i gówniany ojciec. Poprosiłem o wyciszenie jego dalszych wypowiedzi i w ciągu następnych trzydziestu minut wychyliłem jeszcze dwa piwa. Kluczyki od mojego wozu zniknęły z barowej lady. Nie musiałem się rozglądać, by wiedzieć, że to

robota Josha. – Grayson czeka w domu z obiadem. Może coś w siebie wmusisz? – Noo, ale rodzinnie się zrobiło… – roześmiałem się i dopiłem browar. – Raczej posiedzę tu jeszcze trochę. – Jutro mamy końcowe loty zaliczeniowe. Bar jest ostatnim miejscem, w którym powinieneś teraz „posiedzieć” – odparł Josh. – Jeśli ci się tu nie podoba, możesz wyjść. – Skinąłem na barmankę, która po chwili postawiła przede mną kolejną butelkę piwa. Josh przysunął sobie stołek, usiadł obok mnie i zaczął zdzierać etykietę z opróżnionej przeze mnie butelki. – Jagger, nie byłoby mnie tu, gdyby nie ty. Więc nie licz na to, że cię teraz zostawię. – Nie przesadzaj, Josh. Podsunąłem ci tylko pomysł z tym lotnictwem. Potem mój stary pociągnął za sznurki gdzie trzeba i wylądowaliśmy w Fort Rucker, tak? Widzisz, mnie tu nawet nie powinno być. Nie byłem dość dobry, by dostać się tu za zasługi, no i nie byłem dość dobry, by być z… Cholera! Czułem się, jakby ktoś rozciął mi serce i zostawił je, by wykrwawiło się w mojej piersi. Nie umiałem nawet wypowiedzieć na głos jej imienia. Taa, potrzebowałem więcej chmielowego znieczulenia. Josh obserwował mnie przez chwilę, po czym podjął drażliwy od sześciu dni temat. – Wiesz, że Paisley cię kocha. – Wiem. – A ty ją. – No tak. Nawet po tych wszystkich przykrych słowach, które mi wtedy powiedziała, nie mogłem przestać jej kochać. Wydawało mi się, że powiedziała mi to wszystko jakimś dziwnym tonem, jakby nie w jej stylu. Ale z drugiej strony nie odpowiedziała na siedemnaście moich SMS-ów i sześć wiadomości, jakie nagrałem na poczcie głosowej. A kiedy zadzwoniłem do jej sali szpitalnej, nie chciała podejść do telefonu. To nie wróżyło nic dobrego. – Więc wszystko między wami będzie okej. Teraz jest beznadziejnie, to fakt, ale na pewno znajdziesz sposób, by jakoś to wszystko odkręcić. Rozbiłem butelkę o ladę – lepsze to, niż rozwalenie czegoś lub kogoś pięścią, na co miałem w tamtej chwili ochotę. – W jakim świecie ty żyjesz, Josh? Jasne, wszystko mi się z Paisley ułoży, a potem nadlecą wróżki i jednorożce i wszyscy będziemy żyli długo i szczęśliwie. Bardzo się cieszę, że u ciebie i Ember jest super, że wam się układa, ale wiesz co? Nie wszyscy mają tak dobrze. Może i Paisley mnie kocha, ale nie chce ze mną być. – To idź do niej i błagaj, żeby do ciebie wróciła. – Próbowałem! – broniłem się. – Spróbuj jeszcze raz. – Z nami jest inaczej niż z tobą i Ember. Mieliście wiele miesięcy, by zawalczyć o swoje szczęście. A ja mam parę dni. To nie to samo, a ja nie jestem tobą! – Nie jesteś – przytaknął Josh. – Bo ty jesteś lepszy i o wiele silniejszy niż ja. No co, myślałeś, że nie dowiem się, kto opłaca rachunki za opiekę medyczną mojej mamy? Kurczę! – Od jak dawna… – Jakiś rok. A teraz przymknij się i daj mi powiedzieć. Nie chodzi o pieniądze, tylko o to, że poświęciłeś dużo swego czasu na znalezienie informacji na temat mojej mamy, a potem zatarcie śladów, żebym niczego nie podejrzewał. Chłopie, tylko dzięki tobie było mnie stać na pozostanie w college’u, i dzięki temu z kolei jestem teraz z Ember. Nigdy nie znałem nikogo bardziej upartego niż ty. Teraz

rozumiem, dlaczego taki jesteś, bo wiem, jak dorastałeś. Więc wykorzystaj to do osiągnięcia swojego celu. – To co, mam stać z boku i patrzeć, jak się zabija?! – Musiałem odchrząknąć, bo głos zaczął mi się łamać. Bezwiednie przesunąłem kciukiem po literach wytatuowanych na swoim przedramieniu. Josh to zauważył. – R po G. Razem po grób. Wiem, jaką obietnicę złożyłeś Annie i na moje oko boisz się, że z Paisley będzie tak samo jak z nią czy twoją matką, ale to nieprawda. Paisley nie ma kontroli nad wadą swojego serca ani nie może przestać chorować, kiedy tylko zechce. Nie może tego rzucić i w jej sytuacji nie ma dobrej i złej decyzji. Nie masz racji. Ona też nie. Ale musisz zadać sobie pytanie, czy kiedyś, stojąc przed lustrem, będziesz umiał spojrzeć sobie w oczy, jeśli teraz nie będzie cię przy niej. Kiedy dotarło do mnie, o czym mówi, piwo w moich ustach nagle przestało smakować. A jeśli Paisley coś się stanie, a mnie przy niej nie będzie? – Jak do tego doszło, że wszystko się tak popieprzyło? Tydzień temu miałem wszystko, czego pragnąłem w życiu. A dziś? – wymamrotałem. – Człowieku, Paisley jest nadal tą samą osobą. Nadal jest częścią ciebie. Jeszcze nie wszystko stracone. Jedź do niej we wtorek po selekcji. Do pierwszej pewnie się wyrobimy, więc mógłbyś być w Birmingham przed czwartą – poradził. – Myślę, że to świetny pomysł – wtrącił generał Donovan, siadając na pustym stołku po mojej drugiej stronie. Skinął na barmankę. – Poproszę drinka 7&7. – Sir – powitałem go, cały sztywniejąc, podczas gdy barmanka przygotowywała mu drinka. – Spocznij – rozkazał. – No co? Nigdy nie widziałeś generała w barze? – Kiedy zamoczył usta w swoim trunku, pojawił się na nich przelotny uśmiech. – Tego generała nigdy – odpowiedziałem. – No wiesz, nie zawsze byłem generałem. Kiedyś byłem zwyczajnym porucznikiem uganiającym się za słodką, nieśmiałą dziewczyną z Południa. Wypił kolejny łyk. Josh szturchnął mnie łokciem w bok tak mocno, że o mało nie spadłem ze stołka. Dupek. – Zapytasz mnie w końcu o nią? – odezwał się generał. To chyba oczywiste! – Co u niej? Pochylił się na stołku w moją stronę, by spojrzeć mi w oczy. – Ma złamane serce: dosłownie i w przenośni, ale jej stan jest stabilny. Morgan dziś zostanie z nią na noc. Ma złamane serce… To przeze mnie: w sensie fizycznym i uczuciowym. – Przykro mi – powiedziałem cicho. – Jagger, byłem wtedy w poczekalni i słyszałem każde jej słowo. Nieźle ci nawrzucała, nie krępowała się. Więc teraz ma, czego chciała. – A czego chciała, sir? – Odstraszyć cię. Rozumie, że życie z nią wiąże się z pewnymi komplikacjami. Moje piwo uderzyło o bar trochę za mocno. – Które nie mają dla mnie znaczenia – oświadczyłem. – Chcę ją taką, jaka jest, bez względu na to, czy ma całe serce, czy pozszywane. Nie była pewna, czy z nią zostanę? – Synu, w tym właśnie problem. Była pewna, że z nią zostaniesz. Jesteś jej największym szczęściem i jednocześnie najgorszym koszmarem. Paisley nie chce, żebyś przez nią miał nie dostać swego wymarzonego śmigłowca albo nie ukończyć szkoły. – Zniszczyła mnie wewnętrznie… – wyszeptałem. Spuściłem wzrok i wpatrywałem się w butelkę z

piwem, jakbym spodziewał się od niej odpowiedzi. – Ona myśli, że cię ocaliła. A potem doznała szoku, kiedy dowiedziała się o sekrecie Peyton… Ech, wy to macie jakieś pechowe wyczucie czasu. Zwykle nie wtrącam się w jej sprawy – w przeciwieństwie do jej matki – ale tym razem nie sądzę, że poradzi sobie bez ciebie i bez woli walki, jaką w niej wyzwalasz. – W kącikach jego ust zamajaczył lekki uśmiech. – Przywracasz ją do życia, chłopcze. Starałem się zachować zwyczajny wyraz twarzy, jak najbardziej profesjonalny. Przy tym facecie nie chciałem tracić panowania nad sobą. – Nie zgodzisz się ze mną? – Sir, siedzę w barze i omawiam swoje życie miłosne z generałem dowodzącym, zwierzchnikiem mojej jednostki. Nie udawajmy, że to nie jest niezręczna sytuacja. Siedzący obok mnie Josh omal nie wypluł w tym momencie wody z lodem, którą popijał, ale nie zwracałem na niego uwagi. – A ja widzę tu tylko ojca rozmawiającego z chłopcem, w którym zakochana jest jego córka – odpowiedział. – Wiesz, wy dwoje działacie na siebie jak magnesy: bez względu na to, co między wami zaszło, nadal ciągnie was do siebie. Zauważyłem to, kiedy Paisley po raz pierwszy wymówiła przy nas twoje imię. Wtedy mi się to nie podobało, ale teraz jestem za to wdzięczny losowi. – Pomieszał kostki lodu w swojej ciągle prawie pełnej szklance. – Więc jak? Gotowy na końcowy lot zaliczeniowy jutro rano? – Ma pan na oku wszystkich studentów szkoły lotniczej, sir? – zapytał Josh z uśmiechem. – Tylko tych, których uważam za rodzinę – odpowiedział, kładąc mi rękę na ramieniu. – Musisz wiedzieć, że wpłynąłeś na jej decyzję. Zgodziła się na rozrusznik. Czekamy już tylko na ustalenie daty operacji. – Co? Naprawdę? Dzięki Bogu! – Poczułem tak wielką ulgę, że prawie osunąłem się na kolana, ale za chwilę poczułem też ucisk w brzuchu. Przecież była taka nieugięta w tej kwestii! – Co się zmieniło? Jak się czuje z tą decyzją? – Niewiele mówi – przyznał generał Donovan. – Ale milczenie jest lepsze niż śmierć, prawda? Pokiwałem głową, ale nie do końca mogłem się zgodzić z jego słowami. O co mi właściwie chodziło? Tak bardzo naciskałem, by wybrała rozrusznik, a teraz czułem, jakbym coś tracił. – Walker, zabierz go do domu – rozkazał generał. – Aha: nie uzależniam twego stopnia wojskowego od niego. Tak tylko powiedziałem, żeby cię nastraszyć. – Cóż, zadziałało – mruknąłem. Dziękuję, żegnam – pamiętam: tak do mnie powiedział… Może i spieprzyłem sprawę z własnym stopniem, ale przynajmniej nie pociągnąłem za sobą moich przyjaciół. Generał roześmiał się, co przeraziło mnie jeszcze bardziej niż jego wcześniejsza groźba. – To dobrze – powiedział. – Jeszcze dwie rzeczy: po pierwsze, leży w szpitalu w Birmingham w sali osiemset dwadzieścia cztery. Odwróciłem wzrok. Najpierw kazał mi się trzymać z daleka od swojej córki, a teraz właściwie rozkazał mi pojawić się przy jej łóżku, chociaż ona ewidentnie nie chciała mnie widzieć… – A druga sprawa? – zapytałem. Wyprostował się na stołku, przyjmując generalską postawę. – Znam twego ojca od wielu lat i prywatnie uważam, że to kawał sukinsyna. Wprawdzie wpływowego sukinsyna, ale jednak. – Sir… – zacząłem. – Nie jesteśmy tacy, na jakich nas wychowano ani jak nas ukształtowało środowisko, w którym wyrastaliśmy. Jesteśmy tacy, jacy z własnego wyboru chcemy być – przerwał mi. – Mówię to wszystko po to, poruczniku Bateman, by pokazać, że ja to rozumiem. – Potem zniżył głos. – Znając senatora Mansfielda, mogę powiedzieć, że ty nie jesteś taki jak on, masz swoją osobowość. – Wzdrygnąłem się. – Wiesz, ojcowie zawsze chcą dla swoich dzieci jak najlepiej. Mogę ci zdradzić, że wystarczył jeden mój telefon, a Peyton i Will zostali zaproszeni na rozmowę wstępną do West Point. Ale zdradzę ci też, że twój

ojciec takiego telefonu nie wykonał, by załatwić ci miejsce w szkole lotniczej. Sprawdziłem to, Jagger. Dostałeś się za własne zasługi, jako Bateman, a nie Mansfield. Jeśli cię to interesuje, Mansfielda od razu wykopałbym po tej aferze z niedźwiedziem polarnym, bez względu na to, jak zabawne mi się to wydało. – Zjedz to. – Grayson przysunął talerz z jajecznicą w moją stronę. – Nie ma mowy. – Odepchnąłem talerz przez całą długość stołu i wróciłem do robienia sobie kawy, chociaż nie miałem pewności, czy mój żołądek ją przyjmie. Cholera, ależ bolały mnie żebra! Nowy tatuaż był wielkości rozłożonych palców mojej dłoni. Czułem się z nim tak wygodnie, jak gdyby ktoś mnie bez przerwy pocierał w tym miejscu papierem ściernym, ale było warto. Jednak ból potęgował nudności. – Wczoraj w czasie lotu kontrolnego pokazałeś klasę! Byłeś najlepszy! Nic więcej nie możesz zrobić. Nie ma więc sensu się tak denerwować. Będzie, co ma być. – A ty co, nie jesteś w ogóle zestresowany? – zapytałem Graysona. Zdążył już zjeść połowę swojej porcji jajecznicy, która była chyba wielkości całego kurczaka. – Wcale. Moje nazwisko już jest gdzieś na tej liście. Poza tym nie mam wpływu na to, co wybiorą ludzie przede mną. Kiedy przyjdzie moja kolej, a nie będzie już wolnych apache’ów, trudno. Jakoś to przeżyję. – A ja nie jestem tego pewien… – Uczucie przewracania się zawartości żołądka wróciło. Spojrzał na mnie jak na idiotę. – Musisz pogodzić się z demonami w swojej głowie i zdecydować, co jest dla ciebie najważniejsze. Latanie apache’em, czy w ogóle bycie pilotem? Moja komórka zawibrowała. Może to… jednak nie. – Josh właśnie tam dotarł – oznajmiłem. – Wrzuć resztę śniadania do tej wielkiej próżni, jaką masz zamiast brzucha, i chodź. Przeciągnąłem kciukiem po zdjęciu Paisley w mojej liście kontaktów, otworzyłem wiadomość tekstową i zaraz ją zamknąłem, zanim zdążyłem cokolwiek napisać. Będę przy niej za siedem godzin. Stanę z nią twarzą w twarz i nie będzie mogła mnie wtedy tak po prostu olać. Zepchnął mnie ze stołka i zajął się dojadaniem jajecznicy, a ja zwinąłem ze stolika jego czek i zapłaciłem. Będzie wkurzony, ale przejdzie mu. Kiedy jechaliśmy na lotnisko, nie odezwał się ani słowem. Czułem, jakbym jechał na własną egzekucję. Nie umiałem oddzielić w swojej głowie apache’a od latania. Zakochałem się w tym śmigłowcu, kiedy byłem jeszcze dzieciakiem. To ta maszyna była powodem, dla którego w ogóle chciałem latać. Pragnąłem poczuć jej moc, precyzję, siłę rażenia ognia. Kiedy myślałem o lataniu, wyobrażałem sobie apache’a. Oczywiście blackhawki i chinooki to też fajne helikoptery, ale nie… nie są dla mnie. Co mi więc zostaje? Zaparkowałem Lucy. Josh czekał na nas przy drzwiach. – Myślałem, że będziesz tu jeszcze przed świtem – przywitał się. – Ha, ha. Bardzo śmieszne… Byliśmy właściwie prawie ostatni. Po wejściu do budynku zobaczyliśmy dwie wielkie czarne tablice. Ktoś odczytał z pierwszej tablicy listę maszyn dostępnych do selekcji: sześć apache’ów, trzy chinooki i piętnaście blackhawków. Druga była zupełnie pusta. – Nie można byłoby, do cholery, już nam powiedzieć? Josh roześmiał się. – To twoja pierwsza lekcja: wojsko może cię olewać tylko dlatego, że się tym bawi. Grayson usiadł na swoim krześle i przeciągnął się, jakby zupełnie go nie ruszała ta cała selekcja. – Spokojnie – powiedział. Co tam było napisane? W którym miejscu listy było moje nazwisko? Dwudziestu trzech pilotów i sześć apache’ów… chociaż nie każdy chciał wybrać akurat ten śmigłowiec. Ale ja tak. A co, jeśli mi się nie

uda? Z nerwów było mi niedobrze. Dobrze, że wcześniej nic nie zjadłem. Po co właściwie poszedłem do tej szkoły? Żeby zostać pilotem – czy pilotem apache’a? Dla mnie odpowiedź była prosta: pilotem apache’a. Niestety, byłem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewien, że nie dostanę do niego przydziału. Więc co to dla mnie oznaczało? Jeśli dotrą do mojego nazwiska na liście, a nie będzie już wolnych apache’ów, mam zdecydować się na blackhawka? Nie! To marzenie zaczęło się od apache’a i widoku jego wirników z kokpitu na tle nieba. Każda inna maszyna byłaby dla mnie porażką, tylko częściowym spełnieniem, ograniczeniem… No tak! „Dlaczego nie docenisz tego, co już teraz masz? Upierasz się, by przejść ryzykowną operację na otwartym sercu, bo uważasz, że rozrusznik skaże cię na ograniczenia i nie będziesz mogła dokończyć tej swojej szalonej listy? O to ci chodzi?” Ale ze mnie dupek! Byłem tak skupiony na swoich potrzebach i lękach, że nie słuchałem, co Paisley ma do powiedzenia! Nieważne, jak nielogiczne wydawały mi się jej argumenty – przecież dla niej miały sens! Nie stanąłem po jej stronie. Nie – zmusiłem ją, by wybrała ograniczające życie… Dupek! Dupek! Dupek! Siedem godzin. Tyle zajmie mi dojechanie do niej. A jak już będę na miejscu, wysłucham każdego jej słowa, każdej myśli w kwestii jej serca. Pozbędę się wszelkich swoich uprzedzeń i opinii. Chciałem odtąd słuchać jej zdania na każdy temat, także dotyczący mojej osoby, więc musiałem odłożyć swoje obawy na bok i zaufać jej instynktowi – zaufać, że wybierze dla siebie najlepszą przyszłość. Drzwi otworzyły się. Carter wszedł do sali z takim samym zielonkawym odcieniem twarzy jak mój. Przynajmniej nie tylko ja się denerwowałem. Na mój widok zdziwił się. – Co ty tu robisz? – zapytał, zajmując krzesło przede mną. – Jak to? A to nie są poranne zajęcia jogi? Kurde! No trudno. Skoro już tu jestem, to może chociaż wybiorę sobie jakiś helikopter. – Nie o to mi cho… – zaczął Carter. – Proszę wszystkich o zajęcie miejsc! – powiedział major Davidson, który właśnie wszedł przez boczne drzwi. – Niestety, musimy przesunąć selekcję o kilka godzin. – Przez salę przeszedł pomruk niezadowolenia. – Nie udało nam się uzgodnić wyników wczorajszych lotów próbnych, więc musimy przełożyć selekcję. Wyrobimy się z tym do piętnastej. Spojrzałem na zegarek. Była ósma rano. Mieliśmy czekać kolejne siedem godzin? Cholera jasna! Nie spotkam się z Paisley aż do wieczora! – Poważnie pytam, co ty tu robisz? – zapytał Carter, patrząc mi w oczy. – A gdzie mam niby być? – O co temu człowiekowi chodzi… – Za kilka godzin Paisley będzie miała operację. Myślałem, że jesteś z nią w szpitalu. – Co?! Nie… Powiedziałaby mi! Powiedziałaby? – Wiedziała, że mamy dziś selekcję, ale mówiła mi, że zamierza cię poinformować. Major Davidson wciąż jeszcze coś mówił, ale miałem to gdzieś. – Nie powiedziała. Carter spojrzał na mnie, jakby mnie w ogóle nie poznawał. – Słuchaj, ona cię naprawdę kocha. A ty ją. To nie jest tylko zauroczenie. Łączy was coś prawdziwego. – Zauroczenie? – prychnąłem. – Ona jest całym moim światem. Moim powietrzem, wodą i gruntem pod nogami. Bez niej nic się nie liczy. Spojrzałem na tablicę z listą helikopterów. Gapiłem się na nią przez chwilę, czując, że serce bije mi coraz szybciej. – W sumie to wszystko nie ma dla mnie znaczenia bez niej – powiedziałem do Cartera i do siebie. Potem zerwałem się z krzesła. Oczy wszystkich zebranych zwróciły się w moją stronę.

– Muszę wyjść – oświadczyłem wszystkim uniesionym brwiom. – Poruczniku Bateman, wszyscy za chwilę stąd wyjdziemy. Chciałbym najpierw zakończyć te zapowiedzi, potem może pan opuścić salę – odpowiedział major Davidson z powagą. – Nie. Muszę wyjść w tej chwili. Przerzuciłem plecak przez ramię i skierowałem się do wyjścia. Przed drzwiami major zastąpił mi drogę. – Co ty wyprawiasz, synu? – zapytał. – Moja dziewczyna ma dziś operację – wymamrotałem, próbując go ominąć. Niestety, zablokował mi wyjście. Dwa razy. – Chce pan zatańczyć? – Poruczniku, to jest selekcja. – Majorze, tu chodzi o Paisley. Na jego czole pojawiły się zmarszczki, kiedy podrapał się w nos. – Wpędzisz mnie do grobu, Bateman. Jeśli teraz wyjdziesz, twój klasowy lider będzie musiał wybrać za ciebie albo weźmiesz to, co zostanie. Będziesz mógł potem z tym żyć? Nie musiałem zastanawiać się nad odpowiedzią. – Z tym mogę żyć, ale bez niej nie. Odwróciłem się w stronę zebranych i utkwiłem spojrzenie w Carterze. – Hej, Carter! – zawołałem. – Może chcesz udowodnić, co znaczy honor West Point, o którym zawsze tyle gadasz? – W odpowiedzi uniósł jedną brew. – Wybierz za mnie.

Rozdział 32 PAISLEY Do diabła z tobą i twoją listą, Peyton.

Wygląda na to, że wszystko gotowe. Doktor Larondy wkrótce tu będzie. – Pielęgniarka uśmiechnęła się, przypięła moją kartę pacjenta do ramki w nogach łóżka i zostawiła mnie w sali z mamą. – Podjęłaś słuszną decyzję, Lee. – Mama wyglądała na spokojną, zdradzało ją tylko nerwowe przygryzanie paznokcia kciuka. Dlaczego więc mam przeczucie, że źle wybrałam? – Mamo, nic mi nie będzie. Nie masz się o co martwić. – Hej! – powiedziała Morgan, wchodząc do sali. – Przywiozłam ci z domu twoją ładowarkę. W przeciwieństwie do mnie tryskała optymizmem. – Nie potrzebuję ładować komórki. – No coś ty, Paisley! Nie tęsknisz za światem zewnętrznym? Nie, tylko za Jaggerem. – Wszyscy, których potrzebuję, są tu przy mnie. – Wysiliłam się na uśmiech, ale Morgan nie dała się nabrać. – Zadzwoń do niego. – Usiadła na brzegu łóżka. Przecząco pokręciłam głową, poprawiając rurkę doprowadzającą tlen. – Nie. Dziś mają selekcję. Nie chcę go rozpraszać. – Wiesz, Paisley, zwykle jesteś najbardziej zrównoważoną i rozsądną osobą, jaką znam, ale dziś chyba straciłaś ten dar. – Morgan! – skarciła ją moja mama. – Ona niedługo będzie miała operację. – I niedługo straci coś, za co ja byłabym gotowa zabić – żachnęła się Morgan. – Za co każda kobieta byłaby gotowa zabić… Moje usta stały się nieznośnie suche od niespodziewanego przypływu zazdrości. – Masz na myśli Jaggera? – Nie, zatrzymaj Mistera Kalifornię dla siebie – parsknęła. – Miłość, Paisley, miłość! Dałabym sobie wydłubać oko za Willa, znaczy… za kogokolwiek, kto patrzyłby na mnie, tak jak Jagger patrzy na ciebie. Przyglądałam się jej przez chwilę, dopasowując sobie w myślach elementy tej łamigłówki. Że też wcześniej niczego nie zauważyłam! – Och, Morgan, byłam aż tak okropną przyjaciółką? Jej policzki zapłonęły rumieńcem. Zaczęła nerwowo wyskubywać jakiś puszek z mojego szpitalnego koca. – Nie mów tak, Paisley. Jesteś najlepszą przyjaciółką – odparła. – Zaproponuj mu kiedyś wspólne wyjście – odezwałam się. – Morgan, obiecaj mi, że wyciągniesz gdzieś Willa. Spojrzała na mnie ze zdumieniem, ale szybko zamaskowała zdziwienie ostrożnym uśmiechem.

– Ech, daj spokój. Ten statek już raczej odpłynął. – Przeze mnie? – zapytałam. Pokręciła głową i przerzuciła się ze skubaniem na moją poduszkę. – Nie, to nie przez ciebie. Powiedziałabym raczej, że to się stało pod koniec pierwszego roku studiów, kiedy zaprosiłam go na tańce Sadie Hawkins , ale on wolał iść z Peyton. Oczywiście jako przyjaciele. – Oczywiście. – Nie odrywałam wzroku od Morgan, gdy ta nerwowo wygładzała moją kołdrę. – Morgan, kocham cię i chcę, żebyś odnalazła w życiu własne szczęście. Dlatego proszę: zaproś Willa na randkę. Wyjedź do college’u, upij się na jakiejś domówce… Wyrwij się z naszego małego miasteczka po prostu dlatego, że zawsze o tym marzyłaś. Przestań się na mnie oglądać! – A ty przestań gadać głupoty. To tylko rozrusznik, a nie koniec świata, prawda? Teraz to ja musiałam silić się na uśmiech. – Prawda… Nie mogłam nic więcej z siebie wydusić, bo ogarnął mnie ściskający gardło strach. Chciałam tylko, by była przy mnie ta jedna jedyna osoba na świecie, którą tak mocno od siebie odepchnęłam i która w każdym znaczeniu tego słowa była ode mnie oddalona o miliony lat świetlnych… – Słuchaj… – zaczęłam. – W razie gdyby… No wiesz, proszę cię, żebyś powiedziała Jaggerowi, że ja… – Sama mi to powiedz – odezwał się od progu męski głos. W drzwiach pojawił się Jagger w mundurze polowym. Musiałam mocno wbić palce w koc, którym byłam przykryta, by nie zerwać się z łóżka i nie skoczyć w jego ramiona. Nie miałam już do tego prawa. – Co ty tu robisz? Przecież macie dziś selekcję! – wykrzyknęłam. – A wiesz, jesteś dziś już drugą osobą, która mi zadaje to pytanie – powiedział. – Wygląda na to, że każdy ma inny pomysł na to, gdzie powinienem być. – Podszedł do mojego łóżka i zajął miejsce, które sekundę wcześniej zwolniła Morgan. – Teraz jestem dokładnie tam, gdzie powinienem być, jeśli mi na to pozwolisz… – Pogłaskał mnie po twarzy, a ja pochyliłam się w stronę jego dłoni, delektując się zapachem skóry, mięty i… domu. – Powiedziałam ci wiele okropnych rzeczy… – zaczęłam. Poczułam w oczach kłujące łzy. – Tak bardzo cię przepraszam! Chciałam tylko, być spełnił swoje marzenie, ale teraz jesteś tu, więc przegapisz wybór śmigłowca. Nawet ta sprawa się skomplikowała! – Przyciągnęłam do twarzy kołdrę, by wytrzeć w nią swoje głupie łzy. – Zostawmy ich na chwilę samych – zaproponowała mama, podając mi pudełko z chusteczkami i uśmiechając się do Jaggera, po czym wzięła Morgan pod rękę i wyszły z sali. Serce waliło mi jak młotem, kiedy patrzyliśmy na siebie w milczeniu, chłonąc nawzajem swój widok. Jego oczy były przekrwione, przez co wydawały się jeszcze bardziej niebieskie, a skóra pod nimi tworzyła torebki o fioletowym odcieniu. – Wyglądasz okropnie – wyszlochałam. No, brawo… teraz wpuszczałam moje smarki do rurki z tlenem… Wyjęłam ją i porządnie wydmuchałam nos. Jagger roześmiał się. – Ale przynajmniej nie leżę w szpitalnym łóżku. Poza tym już dawno tak dobrze się nie czułem. – Przepraszam za to, co powiedziałam. Pochylił się w moją stronę i pocałował w czoło. Pozostawszy w tej pozycji jeszcze przez chwilę, głęboko odetchnął. – Nie masz za co przepraszać – odezwał się. – I tak cię nie posłuchałem. – Co? – zapytałam, wkładając rurkę z tlenem z powrotem do nosa. Wziął mnie za rękę – tę, w którą nie był wkłuty wenflon – i lekko ścisnął moje zimne palce. – Wyjaśnij mi, dlaczego wybrałaś miektomię. Zgarbiłam się. – Nie będziemy kolejny raz tego przerabiać – odparłam. – Zgodziłam się na rozrusznik. [10]

– Proszę, wytłumacz mi. – Jagger, przestań. – Nie mogłam drugi raz przez to przechodzić. Wysunęłam rękę z jego dłoni. – Ja… – Jego oczy niemal błyszczały od intensywnego patrzenia w moje. – Ja cię błagam, Paisley. Przestań mnie odpychać, bo i tak nigdzie się stąd nie ruszę. Kocham cię, naprawdę cię kocham. Nie jest to taki rodzaj miłości, kiedy ludzie się jeszcze wahają. To ogromna, niezłomna miłość, która nigdy nie gaśnie. Kiedy patrzę na ciebie, widzę nie tylko wszystko, czego pragnę w życiu, ale też wszystko, czym jestem, bo zaakceptowałaś najbardziej opustoszałe, najmroczniejsze otchłanie mojej duszy i wypełniłaś je sobą. Jesteś częścią mnie w takim samym stopniu, jak moje serce, które bez ciebie nie chciałoby już bić. Płyniesz moimi żyłami i wypełniasz moje płuca. Może i przyczyniłem się do uratowania cię, ale to tobą oddycham każdego dnia. Rozumiesz? Przestań więc mnie odtrącać, bo to ty sprawiłaś, że zacząłem wyobrażać sobie życie, o jakim wcześniej nawet nie śniłem: słowa takie jak „na zawsze”, „przysięga” i… „rodzina”. Wiem, że jeśli chodzi o to ostatnie, nie jest to moja mocna strona… – Przestań – wyszeptałam, z trudem łapiąc oddech, który wstrzymywałam, odkąd wypowiedział pierwsze słowo. – Wszystko, co robisz dla swojej siostry, lojalność, jaką okazujesz wobec Josha i Graysona… tak właśnie wyglądają więzy rodzinne, Jagger. To, co powiedziałam ostatnim razem, było niewybaczalne – i nieprawdziwe. Kiedyś obiecałam ci, że będę dla ciebie jak rodzina, ale nie było to z mojej strony żadne dobrodziejstwo, bo przecież ty już masz rodzinę, o jakiej ja mogłabym tylko pomarzyć. Kocham cię. Kocham wszystko, co ciebie dotyczy. W moim życiu nie ma nikogo innego i nigdy nie będzie. – Nie mów tak – powiedział cicho. W jego oczach dostrzegłam strach. Podniosłam jego dłoń i z czułością ucałowałam. – To nie z powodu operacji, głuptasie – uspokoiłam go. – Nigdy nie będzie dla mnie istniał nikt inny oprócz ciebie, bo to do ciebie należy moje serce. Może nie jest w najlepszej kondycji, ale jest twoje i nic nie jest w stanie tego zmienić. Kiedy powiedziałeś „na zawsze”, nie mogłam przez chwilę oddychać, bo tak bardzo chciałam dzielić z tobą to „na zawsze”, budzić się obok ciebie do końca moich dni. Tylko że nie mogę ci obiecać, że będę przy tobie „na zawsze”, Jagger. Nie mogę nawet obiecać ci jutra. Jesteś prawdopodobnie najbardziej lekkomyślnym facetem, jakiego kiedykolwiek spotkałam, ale nie jestem pewna, czy nawet taki lekkoduch jak ty powinien podejmować tak wielkie ryzyko. Oparł jedną rękę o moje biodro, palce drugiej wplatając w niedbałą plątaninę moich włosów. Przyciągnął mnie do siebie tak blisko, że nasze usta dzieliła odległość jednego oddechu. – Pamiętasz, jak powiedziałem ci, że wszystko, co najlepsze w życiu, jest warte ryzyka i że lepiej spłonąć, próbując to osiągnąć, niż żyć bez tego? W moim życiu nie ma nic ani nikogo lepszego niż ty, Paisley Donovan. A potem pocałował mnie tak, jakby robił to pierwszy lub ostatni raz. Otworzyłam usta wewnątrz jego warg i westchnęłam, gdy dotknął mojego języka swoim. Tęskniłam za smakiem jego ust, a teraz mi to wynagradzał. Czułam jego pocałunek głęboko na dnie duszy. Mój puls przyspieszył. Jagger odsunął się z uśmiechem, gdy monitor przy moim łóżku zaczął piszczeć. – Nie chciałbym uszkodzić twojego serca tuż przed operacją mającą przywrócić je do zdrowia – zażartował. – Tymczasowo. – Powiedz mi, dlaczego chciałaś mieć miektomię przegrody międzykomorowej? – Jagger, już ustaliliśmy, że moje powody są nielogiczne. – To nic. – Wzruszył ramionami. – Chcę wiedzieć. Przesunęłam palce zanurzone w jego włosach. Nie mogłam powstrzymać się przed dotykaniem go, gdy był tak blisko. – A dlaczego ty jesteś tak dobrym pilotem? Na chwilę zmarszczył brwi, nie rozumiejąc, o co mi chodzi.

– Pamięć fotograficzna pomaga w nauce – odpowiedział po chwili zastanowienia. – A w lataniu? – Instynkt – odparł. – Mam niezłą koordynację ręka-oko i dobry instynkt. Przesunęłam palcami po tylnej części jego głowy i splotłam je na jego szyi. – Mam przeczucie… że po prostu potrzebuję tej operacji. Nazywaj to jak chcesz: intuicją, głupotą, ale tak właśnie czuję. Każda komórka mojego ciała krzyczy, że rozrusznik nie będzie dla mnie dobry. Wiem, że to głupi powód, ale tak właśnie jest i nie wstydzę się tego. Kiedy wypuszczał powietrze, jego oddech stał się przerywany, a każdy mięsień jego szczęki – napięty. – Więc zrób to. – Czyś ty postradał rozum? – Pogładziłam go po ramionach. – Przecież ostro sprzeciwiałeś się temu pomysłowi! – Tak, ale ci ufam i wierzę twojej intuicji. – Obejmując mnie, głaskał kciukami talię. – Może powinniśmy… Kiedy dotknęłam jego klatki piersiowej, syknął. – O co chodzi? – zapytałam. – Nic takiego. Zrobiłem sobie nowy tatuaż. Jest jeszcze świeży – wyjaśnił. Jagger decydował się na tatuaże w najważniejszych momentach swego życia, chciałam więc natychmiast zobaczyć ten najnowszy. Z łatwością rozpięłam mundur. Roześmiał się, kiedy podnosiłam jego koszulkę. – Gdybym wiedział, że będziesz mnie tu rozbierać, przyjechałbym szybciej. – Ciii – uciszyłam go, starając się ze wszystkich sił nie gapić się na apetycznie zarysowane mięśnie jego brzucha. Za niegapienie się uznałam tylko pobieżne muśnięcie po nich palcami podczas podnoszenia i zdejmowania T-shirtu. Podniósł ręce i spoglądał na mnie z góry, gdy ja podziwiałam tatuaż. Westchnęłam. – Jest piękny. Tatuaż przedstawiał ptaka ze skrzydłami rozłożonymi do lotu. Kolory były bardzo wyraźne, jak na żadnym z wcześniejszych jego tatuaży, a skrzydła i pióra składały się z małych… – O, Boże! – z małych napisów „Paisley”. Linia rysunku ptaka nie była zwyczajną kreską – układała się w słowa. – „Gdy już posmakowałeś lotu, zawsze będziesz chodzić po ziemi z oczami utkwionymi w niebo, bo tam właśnie byłeś i tam zawsze będziesz pragnął powrócić” – wyrecytował, gdy ja delikatnie wodziłam palcem po tych słowach. – To z okazji ukończenia szkoły z najlepszym wynikiem? – Nie, z powodu mojej miłości do ciebie. Kiedy pierwszy raz wziąłem cię w ramiona, wiedziałem, że tam jest twoje miejsce. Kiedy cię pierwszy raz pocałowałem i posmakowałem namiastki życia z tobą, uzależniłem się. Zrozumiałem, że cię kocham i że jestem zdolny do prawdziwej miłości. A kiedy kochaliśmy się pierwszy raz, wiedziałem, że wreszcie odnalazłem dom. Tym właśnie dla mnie jesteś i nie ma znaczenia, czy jesteśmy razem, czy nie. Zawsze będziesz moim domem. Jeśli mnie odepchniesz, będę do ciebie wracać i szukać cię, bo tylko ciebie w życiu pragnę. Zanim zdążyłam go pocałować i – a co mi tam! – zedrzeć z niego ubranie, rozległo się pukanie do drzwi. – Puk, puk – zaintonował doktor Larondy, powoli otwierając drzwi do sali. – Gotowa na spotkanie ze mną, Paisley? – Tak. Nie. Jagger zdążył zapiąć mundur, zanim doktor pojawił się w sali. Pan Larondy uśmiechnął się do nas, analizując moją kartę pacjenta. Jagger wyplątał się z moich objęć i wstał, ale wciąż trzymał mnie za rękę. – Jak się dziś czujemy? – zapytał lekarz. – Och, dobrze, w sam raz na zabieg – odpowiedziała mama, która właśnie pojawiła się w drzwiach i [11]

niezbyt dyskretnie przyglądała się, gdzie Jagger i ja trzymamy ręce. – Hmm – mruknęła z lekkim uśmieszkiem. Zaraz za nią zjawił się tata. Puścił do mnie oczko i stanął obok mamy po przeciwnej stronie łóżka. – Cóż, zebraliśmy się tu dziś… – zażartował doktor Larondy. – Paisley? Jesteś gotowa na dzisiejszy zabieg? Otworzyłam usta, ale nie udało mi się wydobyć z nich żadnego dźwięku. Larondy patrzył na mnie wyczekująco, ale to nic nie zmieniło. Jagger ścisnął moją dłoń, kiedy spojrzałam na niego w poszukiwaniu wsparcia. Pokręcił głową i łagodnie się uśmiechnął. – Tylko ty możesz zdecydować o sobie, Ptaszyno. Odnalazłam wzrokiem mamę, jej niespokojne spojrzenie i drżący uśmiech. – Przykro mi, mamo, ale musisz mi zaufać. Tata podszedł do mnie i położył mi rękę na ramieniu w geście wsparcia. Uśmiechnął się z zadowoleniem. – Posłuchajmy, co chcesz nam powiedzieć, Paisley Lynn – odezwała się mama. Chwyciłam Jaggera za rękę i popatrzyłam lekarzowi w oczy. – Przepraszam za kłopot, doktorze Larondy, ale zmieniłam zdanie. Chciałabym prosić pana o przeprowadzenie operacji miektomii przegrody. Zignorowałam westchnienie mamy i cieszyłam się wspierającym dotykiem najważniejszych mężczyzn w moim życiu. Larondy uśmiechnął się. – W takim razie sprawdzę wolne terminy w harmonogramie zabiegów – odparł. Wyszedł z sali i zamknął za sobą drzwi. – Nie ma mowy! – Magnolio! – krzyknął tata, co mnie zupełnie zaskoczyło. – Dziewczyna wypowiedziała się w swojej sprawie i niech tak będzie. Albo ją wspieraj, albo wyjdź. – Po prostu nie chcę stracić także ciebie… – Głos mamy załamał się, zaczęła więc przyglądać się ze sztucznym zaciekawieniem światłom na suficie. – Mamo, Peyton umarła, bo zignorowała swój stan zdrowia. A ja stawiam swojemu czoło i sama decyduję, w jaki sposób to robię – powiedziałam łagodnie. Jej usta drżały, kiedy nasze spojrzenia się spotkały. – Dobrze, Lee. Paisley – wymamrotała. – Uszanujemy twoją decyzję. Godzinę później rodzice przytulili mnie, a Morgan starała się udawać, że nie płacze. Potem pielęgniarki odwiozły mnie na wózku na oddział intensywnej terapii. Tylko Jagger towarzyszył mi na tym odcinku. – Dalej nie może pan iść – oznajmiła pielęgniarka. Pochylił się nade mną, Śmiejąc się z obrzydliwego czepka, pod którym spięto mi włosy, splótł palce swoich rąk z moimi. – Myślisz, że gorzej być nie może, że ten moment jest najgorszy w naszym wspólnym życiu? – zapytał. – Cóż, wciąż oddycham, a już sam ten fakt przebija niektóre nasze wspólne momenty. Nigdy jednak tak bardzo się nie bałam – musiałam przyznać. – Ani ja. Wszystkie mięśnie jego ciała były napięte i wiedziałam, że tak zostanie, dopóki nie zobaczy mnie całej i zdrowej po operacji. – Jeśli to jest nasz najgorszy moment, jak twoim zdaniem sobie radzimy? – zapytałam. – Jak zawodowcy. Był tak blisko mnie, że jego twarz przesłaniała mi pole widzenia i szpitalne widoki dookoła mnie, redukując część strachu. – To prawda – powiedział. – Kocham cię. Jesteś najlepszym ogniwem mojego życia. Zacząłem żyć,

kiedy wpuściłem powietrze do twoich płuc. Nie umiem znaleźć dla swojego oddechu lepszego użytku, niż ten, by wyznawać ci miłość przez resztę życia. Poślubię cię i będziemy mieli prześliczne, zielonookie bobaski, a przez ich lekkomyślne psoty szybko osiwiejemy. Moje serce na chwilę się zatrzymało, a potem zaczęło bić jak oszalałe. – Czy to oświadczyny? – wyszeptałam, przerażona każdą z możliwych odpowiedzi Jaggera. Jednak on pokręcił głową i uśmiechnął się, pokazując ten swój cudowny dołeczek w policzku. – Nie, to ostrzeżenie. Wierz mi, kiedy będę ci się oświadczał, na pewno to zauważysz. Wychyliłam się w górę i dałam mu buziaka, przypominając sobie, że kiedyś powiedział mi coś podobnego na temat swoich pocałunków. – Zaufaj mi, kiedy powiem „tak”, też to zauważysz – szepnęłam do jego ust. – Kocham cię. – Przepraszam, musimy już iść – odezwała się pielęgniarka, lekko pociągając nosem. Nie pożegnaliśmy się. Jagger trzymał moją rękę do chwili, aż przekroczyłam namalowaną na podłodze korytarza czerwoną linię. Potem zostałam sama. Kiedy poprosili mnie, bym policzyła od stu wstecz, liczyłam w myślach powody, dla których go kocham, ale dotrwałam tylko do dziewięćdziesięciu czterech.

Rozdział 33 JAGGER Będę w pobliżu, ale ty nie będziesz o tym wiedział, bo nigdy właściwie mnie nie zauważałeś. Znajdę jednak kogoś, kto mnie doceni i założę swoją rodzinę. Nie jako Mansfield. Prescott może chciałby z tobą zostać i utonąć w morzu twoich oczekiwań. Ale nie Jagger – Jagger wzleci wysoko ponad nie… i ciebie.

Chcesz się dowiedzieć? – zapytał generał Donovan, wchodząc do poczekalni. – Właśnie rozmawiałem z Willem. Pokręciłem głową. – To nie ma znaczenia – powiedziałem. W tej chwili liczyła się dla mnie tylko blondynka, która zabrała ze sobą na stół operacyjny moje serce. Była na oddziale chirurgicznym od trzech i pół godziny, chociaż jej zabieg powinien zakończyć się po góra trzech. Wydawało mi się, że każdy ruch dużej wskazówki zegara trwa co najmniej minutę. Przez cały ten czas krążyłem po poczekalni. Policzyłem, że mieli w niej dwadzieścia trzy krzesła i sto pięćdziesiąt płytek na suficie. – Doprowadzasz mnie do białej gorączki – szepnęła Morgan. – Powinni już ją wypuścić! – Brak wieści to dobre wieści – odparła, przewracając stronę w czytniku Kindle należącym do Paisley. – Jesteśmy w szpitalu. Brak wieści zwykle oznacza brak życia… – Przekląłem się w duchu. Mogłem przemilczeć tę myśl. – A mówią, że to ja mam tendencje do dramatyzowania… Drzwi otworzyły się i jakiś jak z krzyża zdjęty lekarz, w każdym razie nie Larondy, podszedł do Donovanów. Byłem po drugiej stronie pomieszczenia. Przyszło mi do głowy, że powinienem wstać. – Znaleźliśmy coś – wyjaśnił. Ogarnął mnie dziwny spokój blokujący wcześniej odczuwaną panikę. – Musimy jej wymienić zastawkę dwudzielną. Nie można było ustalić wielkości zatoru, dopóki nie otworzyliśmy serca. Zastawki nie da się uratować. Pani Donovan opadła w ramiona męża. – Będziecie ją znowu operować? Teraz? – zapytała z przerażeniem w głosie. – Tak. Najlepiej zrobić to teraz, gdy klatka piersiowa jest otwarta. – Od początku byłam przeciwna temu pomysłowi. Och, Lee… – Ależ proszę pani, to nie jest komplikacja zabiegu, to kolejna wykryta przez nas wada jej serca. To dobrze, że wykonaliśmy miektomię przegrody międzykomorowej. Usunęliśmy już dziewięć gramów zatoru. Rozrusznik by sobie z nim nie poradził. Gdyby się na niego zdecydowała, niedługo znów wylądowałaby na stole operacyjnym. – Lekarz podniósł teczkę. – Kto podpisze? Jej intuicja się nie myliła. To dzięki niej zdołała siebie ocalić.

– Zróbcie to. Ona nie chciałaby kolejnej operacji. Dokończcie to teraz – powiedziałem rozkazującym tonem. Jej ojciec uważnie zmierzył mnie wzrokiem, potem skinął głową. – On ma rację – powiedział. – Chciałaby, żebyście przeprowadzili kolejny zabieg już teraz. – Wziął teczkę z rąk lekarza, podpisał zgodę, a następnie mu ją przekazał. Przeczekaliśmy kolejną godzinę. Nie mogłem już dłużej tego znieść. Przechadzałem się po szpitalu w tę i we w tę bez konkretnego celu, jak tygrys w klatce. Miała otwarte serce. Właśnie w tej chwili. Lekarze dotykali najcenniejszej rzeczy w moim wszechświecie, a ja nie mogłem nic zrobić. Wokół mnie chodzili ludzie, nie mając świadomości tego, że mój świat był zawieszony w niezwykłej równowadze. Może dlatego, że ich światy także były. Ale ten hałas… to było nie do wytrzymania. Zatrzymałem się przy drzwiach szpitalnej kaplicy i popchnąłem je. Pomimo lekkiego dzwonienia w uszach od nadmiaru doznawanych przez cały dzień bodźców, ogarnęła mnie błoga cisza. Chociaż byłem tam sam, wybrałem miejsce w ostatniej ławce i tak oto po raz pierwszy od pogrzebu mamy znalazłem się w kościele. Pochyliłem głowę i zacząłem się modlić. Starałem się dobić targu z Bogiem na wszelkie znane mi sposoby, zakładając, że on naprawdę istnieje i słucha ludzi. Za jej życie oddałbym i zrobiłbym wszystko. Wszystko! Nie wiedziałem, ile minęło czasu. Moje dłonie, na których oparłem głowę, były już odrętwiałe. Nagle zauważyłem, że nie jestem sam. – Już wyjechała z bloku operacyjnego. Teraz odpoczywa – powiedział generał Donovan uroczystym tonem, ale nie dlatego, że znajdowaliśmy się w kaplicy. Odchyliłem głowę do tyłu i zwróciłem oczy w górę, skąd mały promyk słońca wpadał przez witraż i zalewał wnętrze feerią barw. – Dziękuję – powiedział, po czym położył mi na dłoni jakiś złożony świstek papieru. – Paisley chciała, żebyś to miał. Chcę ci to przekazać teraz, póki ona żyje, bo z całą pewnością nie zamierzam dostarczać pośmiertnych listów. Złożyłem kartkę i wepchnąłem ją sobie do kieszeni. Szpitalne korytarze wyglądały zupełnie inaczej, kiedy moich oczu nie zasnuwała mgła strachu. – Nie wiedziałem, że jesteś praktykującym chrześcijaninem – zagaił generał Donovan, kiedy dojeżdżaliśmy windą do oddziału operacyjnego. – Zwykle nie jestem – odpowiedziałem. Właściwie nigdy. – Cóż, w okopach nie ma ateistów, prawda? Winda zatrzymała się. – Coś w tym stylu, sir. – Każdy powód jest dobry, jak mawiała moja mama – odezwał się. – Moja też, ale w zupełnie innych okolicznościach… – odparłem niezręcznie. Generał z lekkim zakłopotaniem przestąpił z nogi na nogę. – Słuchaj, Jagger… Wiem, że wydajesz się dość… mocno stąpać po ziemi, ale gdybyś kiedykolwiek potrzebował porozmawiać z kimś o swojej rodzinie, matce lub siostrze… eee… to Magnolia wie, co to znaczy dorastać w takich warunkach. – Słucham? Eee… Znaczy… dziękuję, sir. – No co, teraz należysz do rodziny. – Sir, ale chyba nie ma pan zamiaru mnie przytulić? – Nie. Bez przesady. – To dobrze, bo mogłoby zrobić się niezręcznie. Rzucił mi rozbawione spojrzenie i oddalił się. Zanim Paisley wybudziła się na tyle, by nas przyjąć, minęły kolejne dwie godziny. Usunęli z niej wszystkie rurki z wyjątkiem kroplówki i tej doprowadzającej tlen. Była blada i drobna, ale dla mnie

piękniejsza niż kiedykolwiek. Pocałowałem ją w czoło i stanąłem w nogach jej łóżka, bo właśnie mieli wwieźć ją do sali. – Cześć – szepnąłem, siadając obok niej. Kiedy blokowali kółka łóżka, wziąłem ją za rękę. – Kocham cię – powiedziałem po prostu dlatego, że mogłem. – A ja ciebie – wyszeptała. Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. Zielone oczy były przesłonięte powiekami, opadającymi jeszcze bezwładnie po narkozie. – Cieszę się, że się zgadzamy w tej kwestii. A teraz śpij, Ptaszyno. Będę tu przy tobie. Zawsze. Zapadła w sen, a ja patrzyłem, jak oddycha. Pierwszy raz w życiu czułem się naprawdę całkowicie szczęśliwy. – Hej – powiedział Josh, lekko mnie trącając. – Wszyscy już wstali oprócz ciebie, przystojniaku – zażartował. Zamrugałem, żeby się ocknąć. – Co się dzieje… – wymamrotałem, prostując się na swoim krześle. Rozejrzałem się w poszukiwaniu Paisley. Uśmiechała się do mnie zaspanymi oczami. Na brzegu jej łóżka siedziała Morgan, za nią – opierając się o ścianę – stal Will, zaś przeciwległą ścianę podpierał Grayson. Josh wziął drugie krzesło i usiadł obok mnie. – Mamy jakieś przyjęcie? – zapytałem. – Coś w tym stylu – uśmiechnął się. Splotłem dłoń z palcami Paisley. Potrzeba dotykania jej była silniejsza niż jakakolwiek z moich dotychczasowych potrzeb. – Mamy wiele powodów do świętowania – powiedziała. – Dobra, dobra, wystarczy. Powiedz mu wreszcie! – odezwała się Morgan, zwracając się Willa. A tak, selekcja! – Posłuchajmy. – Przysunąłem się do Paisley. – Grayson był pierwszy na liście najlepszych pilotów – ogłosił Will. – Nie żartuj! Wszystkie oczy zwróciły się ku Graysonowi, a ten tylko wzruszył ramionami. – Wy dwaj byliście zbyt zajęci przeganianiem się w wynikach. A ja się po prostu uczyłem – powiedział. – A co dostałeś? – zapytałem. – Apache’a. – Gratulacje! – Wiedziałem, że chciał wybrać ten śmigłowiec i cieszyłem się, że mu się udało. Wiedziałem też, że zostało jeszcze pięć… – Ja wyciągnąłem drugiego – przyznał Will, ale bez złośliwości w głosie. Więc jeszcze cztery. – Potem dwóch chorążych wybrało po apache’u. – Dwa mniej… – Dalej ktoś wybrał chinooka, ktoś inny kolejnego Appache’a. Jeden. Nieważne, miałem za to Paisley. Kurczę, ale serce mimo wszystko trochę mnie z tego powodu bolało. – Chrzanić to. Jak nisko wylądowałem na liście? – Przez ten głupi egzamin… nawet nie zaznaczyłem żadnej odpowiedzi, oddałem pusty arkusz. Pusty jak mój umysł tamtego dnia. – Byłeś dziewiąty – powiedział Will. Poczułem, że ucisk w żołądku zelżał. – No cóż, blackhawki nie są takie złe… – Pozwolisz mi skończyć? – przerwał mi Will. – Ależ proszę, kontynuuj. Twój głos działa na mnie kojąco. Paisley rzuciła mi karcące spojrzenie, ale pogłaskała kciukiem moją rękę w geście pocieszenia.

– Potem przyszła kolej na Josha – ciągnął Will. A więc nie został ani jeden. Uśmiechnąłem się do mojego najlepszego przyjaciela, którego wyraz twarzy przypominał w tej chwili wielkiego banana. – Gratulacje, stary. – Dzięki. Myślę, że spodoba mi się latanie blackhawkami. – Co? – Moja szczęka opadła na podłogę. – No, przecież apache nie jest przystosowany do ewakuacji medycznej. Jestem komuś coś winien i zamierzam spłacić ten dług. Poza tym nie miałbym problemów z przystosowaniem się do wymogów jednostki działań specjalnych jakby co. Pokręciłem głową. – Nie miałem pojęcia, że zastanawiasz się nad tym… – Sam nie wiedziałem, ale teraz czuję, że właśnie tam chcę być. – A numer osiem? – zapytałem. W sali zapadła cisza. Wiedziałem, o co chodzi. – Czyżby apache? – bardziej stwierdziłem, niż zapytałem. Wszyscy skinęli głową. Nie został już żaden. – Lee-Lee?– zwrócił się do niej Will. – No… hmm… czyń honory… Wyprowadził Morgan z sali, a pozostali podreptali za nimi, wreszcie zostawiając mnie z Paisley sam na sam. – Jak się czujesz? – zapytałem, przysiadając na brzegu jej łóżka. – Tak jak się czuje osoba, której ostatnio rozcięto klatkę piersiową – zażartowała. – Ale leki przeciwbólowe działają rewelacyjnie. Chcesz usłyszeć całą resztę tej historii? – O selekcji? – Wiem, jak się kończy. – Kiwnęła głową. – Nie będę miał nic przeciwko pilotowaniu blackhawka. Będę latał z Joshem. A najważniejsze jest to, że będę latał! – Założyłem jej za ucho kosmyk blond włosów, rozkoszując się ich miękkością. – Będę wracał do domu, do ciebie, więc co za różnica, czym będę latał? – Dostałeś apache’a. – Co? – Moja dłoń zatrzymała się na jej policzku. – To, co powiedziałam. – Jej uśmiech mógłby w tej chwili rozświetlić cały świat. – Ale jak to? – Pokręciłem głową. – Przecież liczyłem. To niemożliwe. – Nie liczyłeś, tylko błędnie założyłeś – odparła. Przeanalizowałem więc wszystko jeszcze raz w myślach. – Wszystkie sześć apache’ów zostało wybranych, zanim lista doszła do mnie. Pokręciła przecząco głową. – Will za każdym razem odraczał swój wybór, aż znalazł się na liście tuż obok ciebie. Wziął blackhawka, a dla ciebie wybrał apache’a. – Dlaczego miałby to robić? – Bo obiecał. Zaufałeś mu na tyle, by powierzyć mu swój wybór. – Co?! Oddał mi swój śmigłowiec? Skinęła głową, a ja przez chwilę szukałem w swojej głowie odpowiednich słów. Potem wybiegłem na korytarz. Josh i Grayson siedzieli na podłodze, oparci o ścianę. – Już wyszedł – odpowiedział Josh na moje niezadane pytanie. Mijając mnie, do pokoju Paisley wślizgnęła się pielęgniarka. – Dlaczego to zrobił? Chciał apache’a tak bardzo jak ja. – Nie mogłem zrozumieć jego zachowania. – Wspominał coś o honorze i zaciskaniu zębów – odpowiedział Grayson. – Josh, gotowy na wyprawę do Nashville? Mam lot za pięć godzin. Obaj wstali. – Dobra, odstawię cię tam.

Josh odwrócił się moją stronę. – Dasz sobie tu radę? – Powoli pokiwałem głową. – Taa, myślę, że dam. – To dobrze – odpowiedział Grayson, przyciskając guzik windy. – Spakowałem ci torbę – ciągnął. – Jest w szafce Paisley razem z zestawem pytań egzaminacyjnych do apache’a. Zacznij się uczyć, a może będziesz miał szansę przebić mój wynik na liście najlepszych na kursie. – Wszedł do windy i więcej się nie odezwał. – Arogancki dupek! – roześmiałem się. – Kto by pomyślał, no nie? – Josh dołączył do nas i wszedł do windy za Graysonem. – Jak samopoczucie? Uśmiechnąłem się szeroko. – Człowieku, czuję się, jakbym żył w krainie wróżek i jednorożców! – Tak trzymać! – Wciąż ktoś wam przeszkadza – wymamrotał Grayson, zamykając drzwi i tym samym zostawiając mnie i Paisley samych. – Jeśli chce pan usiąść obok niej, jest tu rozkładane krzesło – odezwała się pielęgniarka z uśmiechem, wychodząc z sali. Kiedy wszedłem, jedynym światłem w pomieszczeniu było to zapalone w łazience. Paisley wymamrotała coś. Usiadłem na krześle obok niej. Zauważyłem, że wymienili jej kroplówkę. – Potrzebujesz czegoś, Ptaszyno? – Tylko ciebie – powiedziała, mocno ściskając mnie za rękę. – Zawsze będziesz mnie miała. To się nigdy nie zmieni. – Nadal chcesz mnie poślubić, czy mówiłeś tak pod wpływem środków odurzających? – zapytała sennym głosem. – To ty jesteś pod ich wpływem, nie ja. Każde moje słowo było na poważnie. – Wychyliłem się i pocałowałem ją delikatnie. – Przez resztę mojego życia będę cię kochał. – To dobrze – uśmiechnęła się wprost do moich ust. – Bo tak się składa, że też cię kocham. I chcę gromadki dzieci. A także wielkiej biblioteki. – Jej głos wydawał się coraz bardziej odległy. Zapadała w sen. – To świetnie, bo mam doświadczenie w budowaniu bibliotek – szepnąłem, otulając ją szpitalnymi kocami. Potem wysunąłem z kieszeni jej list, otworzyłem go i odczytałem w niewyraźnym świetle. „Kochać się na plaży. Zobaczyć Statuę Wolności. Zwiedzić Partenon”. To nie był list. Na pewno nie. „Lista wyzwań Jaggera i Paisley” – odczytałem nagłówek. Miałem zamiar dopilnować, by wykonała każdy punkt ze swojej listy… przynajmniej raz… lub więcej. Z pewnością punkt związany z plażą przedstawiał się obiecująco…

Epilog PAISLEY

Jestem teraz starsza od ciebie. Nie wiesz nawet, jakie to wydaje mi się dziwne. Wciąż wspominam tamten letni dzień, kiedy miałam pięć lat, a ty siedem, i wściekałam się na ciebie, bo mama pozwoliła ci przejechać się kolejką górską. Powtarzała, że zawsze będę od ciebie młodsza, a ja powiedziałam, że to nieprawda, bo kiedyś przecież umrzesz. Ech, nie byłam najmilszą pięciolatką… Nienawidziłam cię wtedy przez całą minutę! – przyznałam, przekładając źdźbła trawy między palcami. Ale tylko dlatego, że bardzo cię kochałam. Gdybym wiedziała, że tak wcześnie odejdziesz, spędzałabym z tobą więcej czasu tamtego lata. Starałabym się przemówić ci jakoś do rozumu, byś zrobiła coś w sprawie swojego serca – naszych serc… Kolejny purpurowy liść opadł leniwie, gdy powiała wrześniowa bryza. Wylądował między moimi kolanami a białą kamienną płytą, która wyznaczała miejsce spoczynku mojej siostry. Kiedy sięgnęłam po liść, by go odrzucić na bok, w tarczy mojego zegarka odbiło się światło słoneczne. Nigdy nie chciałam sama przed sobą przyznać, że boję się spojrzeć prawdzie w oczy. Teraz już nie musiałam się bać. Już się na ciebie nie wściekam, bo cię tu nie ma. Nie nienawidzę cię, bo własny wybór przypłaciłaś tym, co miałaś najcenniejszego. Ale wiesz co, Peyton, nie tylko ciebie to wiele kosztowało. Nie gniewam się na ciebie głównie dlatego, że koniec końców to twoja decyzja – choć nie była właściwa – dała mi siłę do podjęcia słusznego kroku. Uratowałaś mnie, choć sama głupio zrobiłaś. – Roześmiałam się przez łzy, które napłynęły mi do oczu. Otarłam je. – Bardzo głupio, ale przynajmniej umarłaś w pogoni za tym, co kochałaś, czego pragnęłaś. Umarłaś, żyjąc pełną piersią i za to nie mogę cię nienawidzić. – Kątem oka zauważyłam jakiś ruch. To Jagger powoli szedł w moją stronę jedną ze ścieżek cmentarza w West Point. Serce wypełnił mi słodki żar. Czułam to za każdym razem, kiedy patrzyłam na niego. Uśmiechnęłam się. Wreszcie rozumiem, jak to jest mieć w życiu cel, dla którego warto nie tyle umrzeć, co żyć. Wyjęłam z kieszeni złożoną, wytartą kartkę i rozłożyłam ją. Przesunęłam kciuk po numerze szesnastym i haczyku, który postawiłam zielonym kolorem w jej imieniu. „Wyrobić sobie renomę w West Point”. Szkoda, że nie znalazłaś lepszego sposobu na wykonanie tego zadania, uparciuchu. Nie wypełniłam wszystkich punktów, przykro mi, ale wiesz, Peyton, przygotowałam własną listę, na której kochanie go widnieje na pierwszym miejscu. Jestem teraz zawzięta, tak jak mi zawsze radziłaś, więc nie musisz się o mnie martwić. Nie tak uparta czy nieokiełznana jak ty, ale dokładnie taka, jaka chcę być. A przynajmniej bliska tego. Kiedy wstałam, poczułam mrowienie w stopach, do których wracało krążenie. Codziennie mi cię brakuje, Peyton. Zawsze będę cię kochać. Zdjęłam zegarek i położyłam go na płycie nagrobnej tak, by przytrzymywał listę wyzwań Peyton. Potem pocałowałam swoje palce i tym pocałunkiem napisałam na płycie nagrobnej jej imię. Tak bardzo pragnęłam ją zobaczyć i usłyszeć jej śmiech, że sprawiało mi to fizyczny ból. Niestety, mogłam tylko wpatrywać się w zimny kamień na jej grobie. Teraz będę żyła swoim życiem. Żwir chrzęścił pod moimi stopami, gdy szłam w kierunku Jaggera. Bez słowa rozłożył ramiona, a ja

wślizgnęłam się w jego objęcia i oparłam głowę o jego klatkę piersiową. Słyszałam mocne, miarowe bicie jego serca. Rytm mojego serca stał się wreszcie zgrany z jego rytmem, tak jak nasze życie. Ciesząc się z jedynej przepustki, jaką Jagger dostał w trakcie kursu pilotowania apache’a, resztę wolnego spędziliśmy w Destin na Florydzie. Miejsce to wyglądało tak samo jak przed rokiem, ale ja niewątpliwie się zmieniłam. Ale nie w kwestii skromności. Przycisnęłam do piersi swoją sukienkę plażową i nabrałam do płuc słonego powietrza. – No chodź, Ptaszyno! – Jagger stał w wodzie. Fale rozbijały się o jego kolana, a za nim widać było zachodzące słońce. Podskoczył, wyzwalając z siebie część napięcia nerwowego, które wcześniej powoli uwalniał, bębniąc palcami w kierownicę przez całą drogę do Destin. Nigdy nie widziałam, by tak się denerwował przed rozpoczęciem naszych lekcji pływania. Nadeszła kolejna fala, która sięgnęła Jaggerowi do pasa. Woda ściekała z jego brzucha na kąpielówki. Ten widok sprawił, że poczułam suchość w ustach. Znałam smak każdego centymetra skóry w tym miejscu jego ciała i czułam, że nigdy nie będę miała go dość, ale najbardziej interesowało mnie serce, które biło pod tą apetyczną masą mięśni. Zrobiłam parę kroków w jego kierunku i zatrzymałam się, by popatrzeć, jak zimna woda oceanu obmywa moje stopy. – Nadal jesteś za daleko. – Przechylił głowę na bok i wyszczerzył zęby, ale nie odwzajemniłam uśmiechu, dopóki nie zobaczyłam dołeczka na jednym z jego policzków. Ten widok był moim kryptonitem. Zapomniałam, jaką głębokość ma woda w tym miejscu i co się wydarzyło ostatnim razem, kiedy tu byliśmy – po prostu byłam skoncentrowana na mężczyźnie, który teraz stał przede mną. Rozluźniłam dłonie, zaciśnięte dotąd w pięści, i zaczęłam zbliżać się do niego. Fale oceanu porwały moją sukienkę. Jagger wyciągnął do mnie ręce, a ja szłam prosto ku niemu. Gwałtownie zaczerpnęłam powietrza, gdy zimna woda zalała cienki pasek mojej nagiej skóry wystający spod tankini. – Jesteś dziś jakiś niecierpliwy. – Nie potrafiłam zachować powagi, gdy jego twarz układała się w lekki uśmiech. – Zawsze jestem niecierpliwy, gdy masz za chwilę wpaść w moje ręce. – Chwycił mnie i podniósł, przyciągając do siebie, a ja objęłam go rękami za szyję, a nogami wokół talii. Delektowałam się ciepłem jego skóry, kontrastującym z chłodem oceanicznych fal. – Ludzie będą się gapić – wymamrotałam, opierając czoło o jego głowę. – Zapytaj, czy mnie to obchodzi. – Ostatnie słowo Jaggera stało się pocałunkiem, który pozbawił mnie możliwości zaprotestowania. Kiedy się odsunął, nie dbałam już o to, że znajdujemy się na plaży. Jego bicepsy napięły się, kiedy poniósł mnie trochę wyżej i rzędem pocałunków pokrył podłużną bliznę między moimi piersiami. Kiedy dotarł do ust, postawił mnie w wodzie. – Smakujesz jak promień słońca – wymruczał. Wsunęłam język między jego wargi, na co zareagował, przyciągając mnie do siebie jeszcze mocniej. – Lepiej się teraz nie ruszaj, bo naprawdę zapewnimy wszystkim na plaży niezłą rozrywkę… – szepnął. – Tylko spokojnie, Jag, na tej plaży są dzieci! Spojrzał za moje ramię. – Widzę tu pewną grupę młodych ludzi, ale na pewno nie nazwałbym ich dziećmi. Gotowa? – Gotowa na co? – zapytałam. Posłał mi diabelski uśmieszek, odwrócił plecami do oceanu, po czym rzucił mnie w jego toń. Z piskiem poszybowałam w powietrzu i wpadłam do krystalicznie czystej wody. Po dotknięciu palcami stóp piasku dna odbiłam się i rzuciłam w kierunku powierzchni. Łapczywie zaczerpnęłam powietrza i namierzyłam wzrokiem Jaggera, który stał kilkadziesiąt centymetrów dalej. Ochlapałam go wodą.

– No wiesz?! Roześmiał się. Na ten dźwięk uleciała ze mnie cała złość. – Najlepiej po prostu od razu wskoczyć, nie sądzisz? – droczył się. – Śmiałe zagranie, Mister Kalifornia. – Podeszłam do niego, brodząc w wodzie, podnosząc się i opadając w miarę napływania fal marszczących powierzchnię otaczającej nas wody. – Chcesz zobaczyć coś śmiałego? – zapytał. – Chodź za mną. Popłynęłam za nim niewielki odcinek w stronę molo. Moje serce biło jednostajnie, gdy płynęliśmy ku brzegowi, gdzie mógł stanąć, ale ja jeszcze nie. Wykonałam energiczny skręt ciałem w jego kierunku. Ogarnęła mnie euforia z powodu tego, co właśnie udało mi się zrobić. – Uwielbiam to! Podniósł mnie i przyciągnął do siebie. Woda zawirowała na moment wokół jego ramion. – Jestem z ciebie szalenie dumny. W jego oczach przez chwilę widziałam strach i na ułamek sekundy ściągnął usta, ale zatuszował to uśmiechem, zanim zdążyłam zapytać, o czym pomyślał. – Kocham cię, Paisley – powiedział poważnie. – Ja też cię kocham – odparłam łagodnie. – Chcę mówić ci o tym każdego dnia do końca swego życia. – Przełknął ślinę i wziął głęboki oddech. – Jagger, ja też. Wszystko w porządku? – Oparłam dłoń o jego tatuaż przedstawiający ptaka. – Twoje serce wali jak oszalałe. Powoli prowadził mnie w stronę plaży, aż woda zaczęła mi sięgać tylko do pasa. Potem odwrócił się do mnie, stając plecami do barw zachodzącego słońca. – No tak, jestem trochę zdenerwowany. Wiesz, rozumiem, że jesteśmy młodzi, ale przez ostatni rok przekonałem się, że życie jest krótkie. Nie zamierzam siedzieć z założonymi rękoma i czekać, aż moje marzenia same się zrealizują. – Przeniósł wzrok na moją bliznę na piersiach, a potem znów spojrzał mi w oczy. – Pragnę cię we wszystkich sferach swojego życia. Chcę zasypiać i budzić się obok ciebie. Chcę się z tobą kłócić i godzić; chcę dawać ci wszystko, o czym zamarzysz, bo jestem uzależniony od widoku i dźwięku twojego śmiechu. Nie umiem sobie wyobrazić dokonania czegokolwiek lepszego niż wybudowanie ci biblioteki, żebyś mogła w niej czytać naszym dzieciom. Chcę, byś nosiła moje nazwisko. Racjonalne decyzje nie są może moją najmocniejszą stroną, ale za to są twoją, więc zamierzam ci zaufać, że dokonałaś właściwego wyboru. Serce zaczęło mi szybciej bić, a usta otworzyły się, gdy próbowałam zaczerpnąć powietrza i zebrać myśli. – Jagger? Co ty… – Spójrz tam w górę – przerwał mi. Zwróciłam oczy ku niebu za jego plecami i wstrzymałam oddech, wbijając ze zdumienia palce w jego skórę. Tam, gdzie przed chwilą molo było puste, teraz widniał baner zawieszony w miejscu, z którego rok wcześniej zostałam zrzucona. Zdążyłam trzy razy przeczytać napis na banerze, zanim odzyskałam zdolność oddychania i zauważyłam, że za płachtą stoją wszyscy nasi przyjaciele i członkowie naszych rodzin, nawet Anna – wszyscy z szerokimi uśmiechami na twarzach. Kiedy spojrzałam Jaggerowi w oczy, do moich napłynęły łzy. – Paisley Lynn Donovan, nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Jesteś moim słońcem, tlenem i kapitanem mojej duszy. Wyjdziesz za mnie? Serce, bijąc jak oszalałe, podskoczyło mi do gardła. Upajałam się każdym szczegółem tej chwili. Chciałam to wszystko zarejestrować, by nigdy, przenigdy nie zapomnieć… – Mógłbym uklęknąć na jednym kolanie, ale wtedy nie słyszałabyś, co mówię spod wody – dodał. W jego oczach pojawiła się niepewność. – O, nie – odpowiedziałam.

– Nie? – wyszeptał. Wszystkie mięśnie jego ciała napięły się… – Co? Nie: nie wchodź pod wodę – uśmiechnęłam się. – Tak: wyjdę za ciebie, Jagger! – Uff, dzięki Bogu! – Odchylił głowę do tyłu i krzyknął: – Powiedziała „tak!” Na molo rozległy się oklaski i okrzyki radości, zaś niebo nad naszymi głowami nagle stało się białe, kiedy Jagger pocałował mnie namiętnie. Moją uwagę zwrócił dziwny łopot, jakby ptasich skrzydeł. – Czy to są…? – Gołębie, tak – dokończył. Obserwował moją reakcję, jak dziecko w czasie świąt Bożego Narodzenia obserwuje otwierających prezenty z nadzieją, że dało im wymarzone rzeczy. – Czyli Ptaszyny – roześmiałam się. Musiałam jakoś rozładować swoją radość, zanim rozsadziłaby moje ciało na kawałki. – Ale z ciebie wariat! Nigdy wcześniej w swoim życiu nie czułam się silniejsza, bardziej szczęśliwa i kochana. Powoli postawił mnie, aż dotknęłam stopami piasku pod wodą. – Pomyślałem: a co tam, przecież robię to tylko raz w życiu. – Chwycił moją lewą dłoń i pocałował jej palec serdeczny, po czym wsunął na niego klasyczny, idealny pierścionek zaręczynowy. Zamrugałam, by odpędzić napływające do oczu łzy, a potem mocno pocałowałam go w słone usta. – Jest doskonały! Ale zaraz… gdzie go trzymałeś przez cały ten czas? Uśmiechnął się szeroko. – Nie chcesz wiedzieć. To skomplikowane… Pokręciłam głową, ale nie mogłam przestać się do niego uśmiechać. – Będę cię kochała do końca życia. – Liczę na to – odpowiedział. Zaniósł mnie na plażę wśród wiwatów niewielkiej publiczności: naszej rodziny, zarówno biologicznej, jak i tej z wyboru. Podniosłam na niego wzrok. Paliło mnie w klatce piersiowej od rozmiaru tej miłości. Czułam, że słowo „miłość” nigdy nie odda ogromu uczuć, jakie miałam w sercu. – To tutaj mnie uratowałeś – zauważyłam. – Nie, tutaj ty uratowałaś mnie. Znów pocałował mnie w usta, a moje serce wzbiło się niczym ptak ku niebu.

Podziękowania W pierwszej kolejności chciałabym podziękować Ojcu Niebieskiemu, którego plany zawsze przyćmiewają moje najśmielsze marzenia. Dziękuję mojemu mężowi – za wyganianie mnie z domu na całe weekendy, bym mogła skupić się na pisaniu tej niewielkiej książki. Za każdy twój pocałunek i za każdy dzień, w którym przypominasz mi, że jesteśmy szczęściarzami, mogąc dzielić tak wielką miłość. Za to, że jesteś strażnikiem mego serca, obrońcą naszych dzieci i moim łącznikiem ze światem zewnętrznym. Dziękuję też moim dzieciom – nie da się słowami opisać miłości, jaką was darzę i motywacji, jaką mi dajecie, bym pracowała bardziej wytrwale, robiła więcej i była wszystkim, na co zasługujecie. Dziękuję zwłaszcza naszej Małej Miss, od której uczymy się znacznie więcej niż ona od nas. Składam podziękowania mojej agentce, Jamie, którą uwielbiam tak bardzo, że jestem gotowa oddać jej swoje ostatnie ciastko brownie. Dziękuję, że jesteś moją przyjaciółką i bramą do krainy marzeń. Przekazuję wyrazy wdzięczności Karen Grove, mojej niezwykłej redaktorce. Nie wyobrażam sobie, by ktoś potrafił lepiej od ciebie zarządzać tą serią. Nigdy nie wydałabym tej książki bez twojej pomocy! Czas na mój niesamowity zespół z wydawnictwa Entangled: Britt Marczak, Debbie Suzuki, Heather Riccio – przyjmijcie podziękowania za to, że zawsze mogłam liczyć na wasze wsparcie i uśmiech. Dziękuję moim specjalistkom PR Melissie i Sharon, za przyjęcie mnie pod wasze skrzydła i wsparcie w wychodzeniu ze strefy ciszy – udało mi się dzięki waszej życzliwości i nadzwyczajnym pokładom cierpliwości wobec moich niekończących się pytań. Składam szczególne wyrazy wdzięczności mojej graficzce, Britt Marczak – za to, że jest niezwykłą osobą oraz za wspaniały projekt okładki. Jestem niezmiernie wdzięczna Lindzie, niezwykłej poskramiaczce wiewiórek, za zwariowany zespół uliczny oraz – przede wszystkim – za twoją przyjaźń. Dziękuję ci za trzymanie mnie za włosy, gdy w przypływie paniki chciałam po prostu uciec. Składam serdeczne dzięki mojemu niezwykłemu zespołowi z działu prozy – dajecie niezłego czadu! Sarah, dziękuję ci za czas, jaki poświęciłaś na przeczytanie pierwszej wersji tej książki i wskazówki, jakich udzieliłaś mi w kwestii chorób serca, bym mogła wszystko rzetelnie opisać. Jestem wdzięczna moim przyjaciółkom pisarkom, które pomogły mi zachować zdrowie psychiczne: Mandy, Noli, Fionie, Katrinie, Jessice i Brendzie – dziękuję wam za to, że nie krytykowałyście mnie za moje pisarskie szaleństwa i lęki. Dziękuję Lizzy i Molly, które czytały moją pracę w trakcie jej tworzenia, rozdział po rozdziale, i miłym słowem oraz – gdy było trzeba – krzykiem przywoływały moją wyobraźnię do świata żywych. Jesteście dla mnie bezcenne! Amy – dziękuję ci za głaskanie mnie po głowie i przypominanie mi o oddychaniu, kiedy znalazłam się na głębokiej wodzie. Za to będę ci wdzięczna do końca życia! Kilka słów do moich przyjaciół z grupy Backspace Survivors: Seana, Alicii, Moniki, Michaela, Lauren, Malii, Ulany – nadal nie lubię koreańskiej kuchni. Po prostu nie. Do bloggerów, którzy dzięki swoim wzmiankom oraz pozytywnym recenzjom przyczynili się do sukcesu książki pt. Wszystkimi zmysłami: Jillian, Marianne, Jordan, Natashy, Aesty, Maryse, Alexis,

Ashley, Lisy, Angie, Amy i wielu innych – dziękuję wam za czas poświęcony na promowanie autorów. Wszyscy zawstydzacie mnie swoim talentem. Jestem wdzięczna moim przyjaciołom i rodzinie za utrzymywanie mnie w otaczającej rzeczywistości, kiedy sięgałam po kolejne marzenia – wielkie dzięki! Mamo, Tato – dziękuję wam za to, że zawsze przyjeżdżaliście, kiedy was potrzebowałam, zupełnie nie zważając na dzielącą nas odległość. Dziękuję też mojemu rodzeństwu: braciom Dougowi, Mattowi i Chrisowi oraz siostrze Kate – za to, że mnie nie zabiliście, kiedy byłam dzieckiem. Teraz naprawdę to doceniam. Dziękuję Lynette, Dori i Mattowi za to, że postanowiliście zostać częścią naszej rodziny, wiedząc, jak jest dziwaczna. Jestem wielce zobowiązana Emily, Christinie, Donnie, Thei, Sarze, Kierstan, Jessice i Mandy – nie mogłabym wymarzyć sobie lepszych przyjaciół od was! Dziękuję, że ze mną wytrzymywaliście, kiedy byłam w pisarskim szale i przysięgałam, że kiedyś do was oddzwonię. Naprawdę taki miałam zamiar, przysięgam! I na koniec – ponownie – dziękuję mojemu mężowi, Jasonowi – za to, że jest moją pierwszą myślą, kiedy budzę się rano i moją ostatnią modlitwą wieczorem, bez względu na to, na jakim przebywa kontynencie. Jagger jest wspaniałym młodzieńcem tylko dlatego, że ma w sobie wiele twoich cech.

Przypisy SERE (Survival, Evasion, Resistance, Escape – przetrwanie, unikanie, opór w niewoli oraz ucieczka) – działania podejmowane przez personel wojskowy na wypadek oderwania od sił własnych lub zestrzelenia nad terytorium wroga (przyp. tłum.). Cytat z piosenki duetu Ylvis The Fox (What Does The Fox Say?), dosł. „sekret lisa to starożytna tajemnica” (przyp. tłum.). W. Shakespeare, Sen nocy letniej; tłum. Leon Ulrich; wyd. Fundacja Nowoczesna Polska, Warszawa 2010 (przyp. tłum.). Piosenka, którą nuci Paisley, Don’t You (Forget About Me) grupy Simple Minds pochodzi ze ścieżki dźwiękowej do tego właśnie filmu (przyp. tłum.). Amerykańskie odznaczenie wojskowe przyznawane tym, którzy zostali ranni lub zginęli w czasie służby wojskowej w Armii Stanów Zjednoczonych lub walcząc u jej boku (przyp. tłum.). The Citadel, Military College of South Carolina – amerykański college wojskowy położony w Charleston w Karolinie Południowej. Najbardziej znany z programu Korpusu Kadetów (przyp. tłum.). Reserve Officers Training Corps – program szkoleniowy dla oficerów rezerwy (przyp. tłum.). Kanał prywatnej amerykańskiej telewizji kablowej poświęcony polityce (przyp. tłum.). Despotyczna pielęgniarka z filmu Lot nad kukułczym gniazdem (przyp. tłum.). Tradycja kultywowana w Stanach Zjednoczonych; impreza taneczna, na którą dziewczęta zapraszają chłopców, zwykle organizowana i sponsorowana przez władze szkoły średniej lub uczelni wyższej (przyp. tłum.). Leonardo da Vinci (przyp. tłum.). [1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7] [8] [9]

[10]

[11]

Table of Contents Tytułowa Redakcyjna Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Epilog Podziękowania Przypisy