Rebecca Yarros - Wszystkimi zmyslami 01

Yarros Rebecca Odważmy się kochać 01 Wszystkimi zmysłami

Jasonowi, zawsze byłeś i zawsze będziesz wart moich wszelkich starań.

Rozdział 1 Kto, do cholery, wali tak do drzwi pięć po siódmej? Trzy delikatne pukania do drzwi mojej sypialni były echem tych ostrzejszych na dole. Mama opieprzy tego kogoś, że przerywa jej poranną rutynę. – Wejść! – zawołałam, przeglądając playlistę na swoim iPodzie, zanim ją ustawiłam. Muzyka sprawiała, że bieganie stawało się bardziej znośne. Chociaż trochę. Bieganie było okropne, ale właśnie obliczyłam, ile muszę przebiec za te wszystkie świąteczne krówki, którymi objadałam się podczas reszty mojego pobytu w domu. Termometr na zewnątrz pokazywał trzynaście stopni, a lodowe rzeźby w kształcie ludzi już się przereklamowały, więc zanosiło się na wielką świąteczną nudę w Kolorado. Super. Jasnorude loki Gusa wyskoczyły przez małą szparę w drzwiach, z moimi laboratoryjnymi goglami do zajęć z chemii nałożonymi na czoło. Nadawały jego siedmioletniej, zmarszczonej z niezadowoleniem twarzy wygląd szalonego naukowca. – Co tam, kolego? – spytałam. – Ember? Możesz otworzyć drzwi? – błagał. Ściszyłam muzykę w laptopie. – Drzwi? Kiwnął głową, prawie zrzucając gogle. Moje usta drgnęły, walczyłam z uśmiechem, który rozprzestrzeniał się po mojej twarzy, i próbowałam się nie roześmiać. – Mam iść na hokeja, a mama nie otworzy drzwi, żeby mnie podwieźli – powiedział. Przybrałam najpoważniejszą minę i spojrzałam na zegarek. – W porządku, Gus, ale jest dopiero siódma i nie wydaje mi się, żebyś miał zajęcia przed południem. Mama nigdy o nich nie zapomina. Po kimś odziedziczyłam swoją przywódczą naturę. Westchnął zirytowany. – A co jeśli dzisiaj jest wcześnie? – Sześć godzin wcześniej? – Noo, tak! – Rzucił mi zdumione spojrzenie oznajmiające, że jestem najgłupszą siostrą ze wszystkich sióstr. – Dobra, kolego – poddałam się jak zawsze. Łatwo owinął mnie sobie wokół palca po tym jak strasznie płakał, kiedy wyjeżdżałam na studia w zeszłym roku. Gus był jedyną osobą, dla której mogłam nagiąć swój plan. Sprawdziłam Skype’a jeszcze raz, zanim zamknęłam laptop, mając nadzieję, że pojawi się tata. Nie ma go już od trzech miesięcy, dwóch tygodni i sześciu dni. Nie, żebym liczyła. – Zadzwoni dzisiaj – obiecał Gus, przytulając się do mnie. – Musi. To zasada, albo coś w tym stylu. Zawsze muszą zadzwonić w urodziny swojego dziecka. Zmusiłam się do uśmiechu i przytuliłam jego kościste ciałko. Nie miało znaczenia, że dzisiaj kończyłam dwadzieścia lat. Chciałam po prostu dowiedzieć się, co u taty. Pukanie rozległo się ponownie. – Mamo! – zawołałam. – Drzwi! Chwyciłam z biurka gumkę do włosów i przytrzymałam ją w zębach, zbierając włosy w kucyk. – Mówiłem – wymamrotał do mnie. – Nie otworzy. Nie chce, żebym poszedł, wiesz, że to znaczy, że będę do dupy! Nie chcę, żeby trener Walker pomyślał, że jestem do dupy! – Nie mów tak brzydko. – Pocałowałam go w czubek głowy. Pachniał swoim pomarańczowym szamponem ze Spidermanem i blaskiem słonecznym. – Chodź, zobaczymy.

Wyrzucił ręce w geście zwycięstwa i pognał przede mną w dół do holu tylnymi schodami bliżej mojego pokoju. Prześlizgnął się w skarpetkach przez kuchnię, a ja chwyciłam butelkę wody z lodówki. Ktoś znowu pukał do drzwi, a mama nadal nie otwierała. Pewnie załatwiała jakieś sprawy z April albo coś innego, chociaż siódma rano to zdecydowanie za wcześnie dla mojej siostry. Przeszłam przez jadalnię, odkręciłam butelkę i weszłam do salonu naprzeciwko holu. Dwa cienie stały za drzwiami, szykując się do ponownego pukania. – Chwilka! – zawołałam, przeskakując gwiezdny niszczyciel z klocków Lego, który Gus zostawił na środku podłogi. Nadepnięcie na klocki było jak… jak piekło, które mógł zrozumieć tylko ktoś, kto miał małego brata. – Nie otwieraj. – Stłumiony szept mamy dochodził z przednich schodów, które kończyły się tylko kilka metrów przed drzwiami wejściowymi. – Mamo? – Podeszłam do schodów i znalazłam ją przycupniętą, kiwającą się w tył i w przód. Ręce miała we włosach. Kosmyki o tym samym odcieniu co mój wiły się między jej palcami, kiedy za nie pociągała. Coś było nie tak. – Mamo, kto tam jest? – Nie, nie, nie, nie, nie – wymamrotała, nie chcąc podnieść głowy znad kolan. Cofnęłam się i spojrzałam na Gusa, unosząc brwi. W odpowiedzi wzruszył ramionami ze spojrzeniem: A nie mówiłem ci. – Gdzie jest April? – spytałam go. – Śpi. Oczywiście. W wieku siedemnastu lat April albo spała albo wymykała się z domu. – Jasne. Znowu zapukano do drzwi trzy razy. Pukanie było energiczne, sprawne i towarzyszył mu łagodny, męski głos. – Pani Howard? – Głos mężczyzny był niekształcony przez drzwi, ale zauważyłam przez szybę, że się pochyla. – Proszę. Mama uniosła głowę i nasze oczy spotkały się. Jej spojrzenie było martwe, tak jakby ktoś wyssał z niej życie, a jej buzia była bezwładnie otwarta. To nie była moja idealna mama Stepford. – Co się dzieje? – spytała April, szeroko ziewając, i opadła w piżamie na najwyższy stopień schodów. Jej jasnorude włosy były całe poplątane od spania. Pokręciłam głową i odwróciłam się do drzwi. Klamka, na której położyłam dłoń, była ciepła. Uczyli nas w podstawówce, żeby nigdy nie otwierać ciepłych drzwi podczas pożaru. Co o tym myślałam? Spojrzałam z powrotem na mamę i dokonałam wyboru. Ignorując jej błaganie, otworzyłam powoli drzwi. Dwóch oficerów w mundurach marynarki wojennej stało na naszym podeście z kapeluszami w dłoniach. Wykręciło mi żołądek. Nie. Nie. Nie. Wiedziała. To dlatego mama nie chciała otworzyć drzwi. Bo wiedziała. Łzy napłynęły mi do oczu, paląc mnie w nosie, zanim mężczyźni powiedzieli chociaż słowo. Butelka z wodą wyślizgnęła mi się z ręki, otwierając się nagle po uderzeniu o framugę drzwi. Woda rozlała się na ich błyszczące buty. Młodszy z żołnierzy zaczął mówić, a ja przyłożyłam palec do ust, uciszając go, zanim delikatnie zatrzasnęłam drzwi. Wypuściłam oddech, cicho łkając, i położyłam głowę na ciepłych drzwiach. Otworzyłam drzwi na ogień, a on unosił się, żeby zdziesiątkować moją rodzinę. Wessałam powietrze trzęsącym się oddechem i przybrałam jasny uśmiech, obracając się do Gusa. – Hej, kolego. – Pogłaskałam go po jego pięknej, niewinnej, małej buźce. Nie mogłam powstrzymać tego, co nadchodziło. Nie mogłam mu tego zaoszczędzić.

– Mój iPhone jest na moim stoliku nocnym. W pokoju najbardziej oddalonym od drzwi wejściowych. – Może pójdziesz do mojego pokoju i zagrasz w Angry Birds? To nie hokej, tylko sprawa dla dorosłych, okej. Graj sobie, aż po ciebie nie przyjdę. Jego oczy zabłyszczały i mocniej wymusiłam na sobie uśmiech. Kiedy znowu zobaczę to radosne spojrzenie? – Super! – krzyknął i pognał przednimi schodami, mijając po drodze April. – Widzisz, pozwoliła mi zagrać na swoim iPhonie! – przedrzeźniał się, biegnąc do mojego pokoju. – Co się dzieje? – zażądała wyjaśnień April. Zignorowałam ją i obróciłam się do mamy. Opadłam na kolana na stopniu poniżej jej i pogłaskałam tył jej ręki. – Czas ich wpuścić, mamo. Wszyscy tu jesteśmy. – Uśmiechnęłam się do niej fałszywie przez mgłę, jaką zachodził mój wzrok. Nie odpowiedziała. Zajęło mi minutę, zanim zdałam sobie sprawę, że nie miała zamiaru odpowiedzieć. Po prostu nie było jej tutaj. April zeszła szybko na dół, siadając obok mamy. Otworzyłam drzwi ponownie i omal nie straciłam panowania, widząc współczucie w oczach młodszego żołnierza. Starszy zaczął mówić. – June Howard? Pokręciłam głową. – Ember… December Howard. Moja mama – wykrztusiłam i pokazałam za siebie – jest June. Stanęłam obok niej i wyciągnęłam się przez balustradę, żeby położyć rękę na jej plecach. Może został ranny. Tylko ranny. Przychodzą do domu z powodu poważnych ran. Tak, po prostu ranny. Poradzimy sobie z tym. Żołnierze skinęli. – Jestem kapitan Vincent, a to jest porucznik Morgan. Możemy wejść? Kiwnęłam głową. Miał na ramieniu tę samą naszywkę, którą nosił mój tata. Weszli do środka. Ich mokre buty piszczały po kafelkowej podłodze w przedsionku. Zatrzasnęłam za nimi drzwi. – June Howard, żona podpułkownika Justina Howarda? Kiwnęła głową słabo, a oczy miała utkwione w dywaniku, podczas gdy kapitan Vincent burzył mój świat. – Sekretarz Armii poprosił, aby wyrazić jego największy żal z powodu śmierci pani męża, Justina. Został zabity w akcji w Kandahar, w Afganistanie wcześnie tego ranka, dziewiętnastego grudnia. Zginął od postrzału z broni ręcznej w ataku afgańskich żołnierzy na amerykańskie wojsko w szpitalu. W sprawie tego incydentu prowadzone jest śledztwo. Sekretarz wyraża najgłębsze współczucie dla pani i rodziny z powodu straty. Ręce ześlizgnęły mi się na poręczy, żebym się nie przewróciła. Zamknęłam oczy, gdy łzy spływały mi po twarzy. Znałam reguły. Dwadzieścia lat w militarnej rodzinie nauczyło mnie, że muszą nas poinformować w ciągu kilku godzin, żebyśmy mogli zidentyfikować ciało. Godziny. Kilka godzin temu jeszcze żył. Nie mogłam oddychać, wciągnąć powietrza do płuc ze świata, w którym nie było już mojego taty. To było niemożliwe. Wszystko ze mnie opadło i nieznany ból rozdzierał każdą komórkę mojego ciała, eksplodując łkaniem, którego nie mogłam powstrzymać. Krzyk April rozdarł powietrze, przedzierając się przeze mnie. Boże, to bolało. Bolało. – Proszę pani? – spytał młody porucznik. – Czy jest ktoś, do kogo możemy zadzwonić? Wsparcie w wyniku śmierci powinno być tu niedługo, ale zanim przyjedzie?

W wyniku śmierci. Mój ojciec został zabity. Martwy. Afgańczycy na Amerykanów. Został postrzelony przez kogoś w afgańskim mundurze. Mój ojciec był lekarzem! Lekarzem! Kto do diabła strzela do lekarzy? Musieli się mylić. Czy tata w ogóle nosił broń? – Proszę pani? Dlaczego nie odpowiadała? Siedziała cicho, z oczami utkwionymi we wzór nakładki schodowej, odmawiając odpowiedzi. Nie była w stanie odpowiedzieć. Coś się we mnie zmieniło. Ciężar odpowiedzialności spoczywał teraz na moich barkach, zmniejszając ból tak, że mogłam oddychać. Musiałam być dorosłym w tym momencie, bo nikt inny tu nie potrafił. – Zajmę się nią, dopóki wsparcie nie przyjedzie – udało mi się powiedzieć trzęsącym się głosem, przemówić przez piski April. – Jesteś pewna? – spytał kapitan Vincent z troską wyrytą na jego nieznajomej twarzy. Skinęłam głową. – Mają segregator, na wypadek gdy… Wepchnęłam nadgarstki do buzi, wgryzając się tak mocno, jak tylko mogłam, żeby powstrzymać ryk, który desperacko chciał się ze mnie wydrzeć. Uspokoiłam się znowu, wciągając powietrze. Dlaczego było tak cholernie trudno oddychać? – Na wypadek, jeśli to się stanie… stało. Tata wierzył, że nic złego nie może stać się ludziom, którzy są przygotowani. Pewnie nie chciałby się dowiedzieć, że się mylił. Kapitan skinął głową. Wyciągnął formularz i poprosił mnie, żebym zweryfikowała informacje zapisane pismem taty. To był nasz adres, nasz telefon. Nasze imiona i daty urodzin. Porucznik spłoszył się. – Wszystkiego najlepszego, December – wyszeptał. Kapitan Vincent posłał mu ciche, gniewne spojrzenie. – Jest nam strasznie przykro z powodu waszej straty. Wsparcie będzie w ciągu godziny, a opieka jest już gotowa, jeśli nie macie nic przeciwko. Zgodziłam się. Znałam rozkład i wiedziałam, czego potrzebuje mama. Drzwi zatrzasnęły się za nimi, wstrząsając naszym światem. Przez następną godzinę mama siedziała w ciszy na schodach, a April wyła na moim ramieniu. To się nie działo naprawdę. Nie mogło. Nie potrafiłam trzymać jej na tyle blisko, żeby to przerwać. Opieka przybyła mniej więcej wtedy, kiedy płacz April wyciszył się do pociągania nosem. Pomachałam im, żeby weszli do środka. Uzbrojeni we współczujące oczy i jadłospisy, trzy kobiety z grupy wsparcia rodzinnego z jednostki taty przejęły zadania, które nie zostały jeszcze zrobione. Naczynia po śniadaniu były pomyte, pranie złożone w jedno miejsce, płatki, które Gus rozsypał wcześniej na podłodze, zamiecione. Wiedziałam, że byli tu, żeby pomóc – będą łagodzić wszystko dookoła, dopóki nie przyjedzie babcia, ale nie mogłam przestać czuć się, jakby nas ktoś najechał, przejmując kontrolę, jakbyśmy nie byli w stanie sami zadbać o siebie. Kogo oszukiwałam? Mama nadal siedziała skulona na schodach. Nie mogliśmy się sobą zająć. Jedna z członkiń opieki zaniosła Gusowi przekąskę i zapewniła mnie, że jest nadal pochłonięty grą. Nie mogłam mu powiedzieć. Nie byłam w stanie tego zrobić. Oficer wsparcia zapukał cicho godzinę później, a ja otworzyłam drzwi. April odprowadziła mamę na kanapę i posadziła ją, opierając ją o poduszki, żeby siedziała prosto. Mamy spojrzenie przeszło z nakładki schodowej na pusty ekran telewizora wstawionego głęboko we wnękę w szafie na ubrania. Nie chciała spojrzeć na żadne z nas. Nie jestem pewna, czy była w

stanie zrozumieć, co się naprawdę stało. Z drugiej strony, nie byłam pewna, czy ja byłam w stanie zrozumieć, co się naprawdę, do cholery, stało, ale nie mogłam sobie pozwolić na stan katatoniczny. – Jestem kapitan Adam Wilson – przedstawił się. Miał na sobie mundur marynarki, taki jak żołnierze, którzy przyszli z zawiadomieniem, ale czuł się niezręcznie w roli, jaką mu przypisano. Wiedziałam, że też bym się tak czuła. Wypełniał sobą prawie całą dwuosobową kanapę, stojącą na przeciwko sofy, na której siedziała moja mama. Przyciągnął stolik do kawy, delikatnie rolując dywan. – Czy chcecie, żeby ktoś robił notatki? – Spojrzał na mamę. – Przynajmniej dopóki ona nie będzie w stanie. – Ja mogę – powiedziała miękko kobieta z opieki z przygotowanym piórem i notesem. Kapitan Wilson wyciągnął stos dokumentów ze swojej skórzanej walizki i pociągnął za krawat, lekko rozchylając koszulę pod szyją. – Jest jeszcze jedno dziecko, prawda? – Przekładał dokumenty, szeleszcząc, aż wybrał formularz. – August Howard? – Gus jest na górze – odpowiedziałam, zajmując miejsce po drugiej stronie mamy, najbliżej kapitana Wilsona. Ściskałam czarny segregator, który wzięłam z gabinetu mamy. To był ostatni przedmiot, który wypełniał szafkę, tak jak powiedział mi tata, zanim wyjechał. – Jeszcze mu nie powiedziałam. – Chcesz, żebym ja to zrobił? – spytał łagodnie kapitan Wilson. Przez chwilę rozważałam taką opcję. Mama nie była w stanie rozmawiać z nim, a kapitan Wilson został na pewno wyszkolony do przekazywania takich informacji. Nie mogłam jednak tego zrobić. Pozwolić obcemu zmienić świat mojego braciszka. – Nie. Zrobię to sama. April znowu zaczęła płakać, ale mama nadal siedziała nieruchomo, pusta i nieobecna. – Chcę powiedzieć mu o tym najpóźniej, jak to możliwe. – Zdusiłam łkanie. – Ma siedem lat i wszystko, co wie, właśnie się skończyło. Więc myślę, że dam mu jeszcze kilka minut. Zanim rozedrę go na kawałki. Moja skóra zaczerwieniła się, gdy nowe łzy wypłynęły na powierzchnię. Przypuszczałam, że w ten sposób wszystko tak będzie przez jakiś czas wyglądać. Musiałam się pozbierać, przyprowadzając wszystko do porządku. Kapitan Wilson odchrząknął i kiwnął głową. – Rozumiem. Wyjaśnił nam swoją rolę. Będzie naszym przewodnikiem w procesie identyfikacji i pochowania taty. Pomoże nam z dokumentami, ceremonią pogrzebową i rzeczami, o których nikt nie miał pojęcia. W pewien sposób zarządzał nami. Został tu wysłany, żeby być naszym zabezpieczeniem między naszym żalem a Stanami Zjednoczonymi. Byłam mu wdzięczna tak bardzo, jak bardzo nienawidziłam samej jego obecności tutaj. Będzie z nami, dopóki mu nie powiemy, że już go nie potrzebujemy. Kiedy skończył wyjaśnienia, zaczął się ogień pytań. April wymówiła się, mówiąc, że musi się położyć. Nie miałam najmniejszej wątpliwości, że za kilka minut to wszystko pojawi się na Facebooku. April nie była osobą, która cierpiała w ciszy. Zaczęły się pytania, a ja otworzyłam czarny segregator. Nieczytelne pismo taty zapełniało wszystkie strony. Był tam jego testament, polisa ubezpieczeniowa i ostatnie życzenia. Wszystkie papiery przygotowane na ten moment. Czy wiedzieliśmy, gdzie chciał zostać pochowany? Jaką chciał trumnę? Czy chcieliśmy, żeby był przy nas ktoś, kto by nas wsparł? Na które konto w

banku wpłacić polisę? Czy chcieliśmy polecieć do Dover, żeby zobaczyć jego szczątki, zanim przygotują ciało do pogrzebu? Dover. To jak przekraczać wojskowy odpowiednik rzeki Styks. Mama siedziała cicho, wpatrując się w ekran, a ja znajdowałam odpowiedzi na pytania, które zadawał kapitan. Żadne pytanie nie wyciągnęło jej z odrętwienia. Żadne pociągnięcie jej ręki, żadne wyszeptanie jej imienia nie potrafiło sprowadzić jej z powrotem tu, gdzie desperacko pragnęłam, żeby była. Stawało się rażąco oczywiste, że zostałam sama. – Czy jest ktoś, po kogo moglibyśmy zadzwonić, żeby pomógł twojej mamie podjąć decyzje? – Jego usta zacisnęły się, kiedy spojrzał dyskretnie w stronę mojej mamy. Nie byłam pewna, ile zszokowanych wdów widział już w swojej karierze, ale mama była moją pierwszą. Babcia była o dzień drogi stąd. Ponieważ była mamą taty, wiedziałam, że wojsko poinformuje ją oficjalnie tak jak nas. Bez wątpienia już do nas jechała, ale dopóki tu nie dotrze, nie było nikogo innego. Rodzice mamy nie żyli. Jej brat nie pojawiał się zbyt często w naszym życiu i nie widziałam żadnego powodu, żeby go tu sprowadzać. – Jestem tylko ja – odparłam. – Biorę odpowiedzialność za decyzje, dopóki ona nie może. – Ember? – cichy głos Gusa dobiegł ze schodów, na których stał. – Co się dzieje? Położyłam rękę mamy z powrotem na jej kolanie. I tak nie zauważyła, że ją trzymałam. Po wzięciu najgłębszego oddechu w moim życiu podeszłam do mojego małego brata. Usiadłam obok niego na schodach i powtórzyłam wszystko, co wiedzieliśmy, słowami siedmiolatka, ale to jeszcze było nic. Jedną rzecz, którą wiedzieliśmy na pewno, musiałam powiedzieć: – Tatuś nie przyjedzie do domu, Gus. Małe, niebieskie oczy napełniły się łzami, a jego dolna warga zaczęła drżeć. – Czy dopadli go źli panowie? – Tak, skarbie. – Objęłam go ramionami i przytrzymałam, kołysząc w przód i w tył, jak robiłam to, kiedy był niemowlakiem, cudownym dzieckiem naszych rodziców. Zaczesałam jego włosy do tyłu ponad czołem i pocałowałam go. – Ale są twoje urodziny. – Jego ciepłe łzy przemakały przez moją koszulkę do biegania i natychmiast stygły, kiedy przytulałam go tak mocno, jak to możliwe. Zrobiłabym wszystko, żeby zabrać od niego ten ból, żeby nie mówić tego, co trzeba było powiedzieć. Ale nie mogłam wyciągnąć kuli z taty. Gus zanosił się płaczem, podczas gdy kapitan Wilson siedział, cierpliwie obserwując moją mamę i jej brak reakcji. Zastanawiałam się, ile czasu minie, zanim pojawią się takie słowa jak „podać lekarstwa” i „psycholog”. Moja mama nie była najsilniejszą osobą, jaką znałam. Zawsze stała na fundamencie, którym był mój ojciec. Kiedy już ostatnie z łkań wstrząsnęło ciałem Gusa, spytałam go, czego potrzebował i czy jest coś, co mogłam zrobić, żeby polepszyć sytuację. – Chcę, żebyś miała tort i lody. – Podniósł głowę z mojej piersi i ścisnął mnie za rękę. – Chcę, żeby to były twoje urodziny. Wezbrała we mnie panika, serce zaczęło bić szybciej, a łzy szczypały mnie w oczy. Coś dzikiego i okropnego wbiło się pazurami w moje wnętrzności, żądając wypuszczenia, uznania i uwolnienia. Skrzywiłam się, bardziej niż uśmiechnęłam, i kiwnęłam głową energicznie, ujmując w dłonie słodką buźkę Gusa. Zwróciłam się do kapitana Wilsona: – Czy możemy mieć dziesięć minut przerwy? Kapitan powoli skinął głową, tak jakby wyczuwał, że byłam blisko spanikowania. Był jedyną opanowaną osobą w domu pełnym rozpaczających kobiet i dzieci. – Czy czegoś potrzebujesz?

– Czy mógłby pan zadzwonić do naszej babci i sprawdzić, jak ona się czuje? Straciła męża w Wietnamie… – To było wszystko, co mogłam z siebie wydusić. Zbliżałam się coraz bliżej do nieuniknionego krzyku, który wzbierał w moim ciele. – Mogę to zrobić. Pocałowałam Gusa w czoło, chwyciłam kluczyki i wybiegłam za drzwi, zanim nie będę miała sił, żeby wstać. Rzuciłam się na siedzenie kierowcy w moim volkswagenie jetcie, prezencie od rodziców na koniec liceum. Tata chciał dla mnie czegoś bezpiecznego, żebym mogła wracać na weekendy ze swojego Uniwersytetu Kolorado w Boulder. Jaka szkoda, że nie był tak zapobiegliwy w Afganistanie. Wsadziłam kluczyki do stacyjki, zapaliłam silnik i wycofałam się z podjazdu zbyt szybko. Zjechałam z hukiem ze wzgórza po wybojach, zupełnie nie myśląc o swoim bezpieczeństwie, po raz pierwszy, odkąd mam prawo jazdy. Przed sklepem spożywczym zapaliło się czerwone światło i zdałam sobie sprawę z chłodu, jaki sączył się we mnie, sprawiając, że moje palce drżały. Według samochodu na zewnątrz było siedemnaście stopni, a ja nadal miałam na sobie strój do biegana na bieżni. Nie zabrałam płaszcza. Zaparkowałam jettę i weszłam do sklepu, wdzięczna za znieczulenie w sercu i ramionach. Znalazłam sekcję z pieczywem i skrzyżowałam ręce. Ciasto. Gus chciał ciasto, więc przyniosę mu jakieś. Czekoladowe. Waniliowe. Truskawkowe. Lodowe. Wybór był zbyt duży. To tylko cholerne ciasto! Po co było tyle do wyboru? Kogo to obchodziło? Chwyciłam jedno, które było najbliżej, udałam się w kierunku lodów, i automatycznie porwałam te o smaku czekoladowych ciasteczek. Byłam w połowie drogi do kasy, kiedy wpadłam na małą rodzinę. Byli przeciętną rodziną: mama, tata, chłopiec i dziewczynka. Śmiali się, bo właśnie wybierali, który film wypożyczyć na noc. Wygrała mała dziewczynka i wybrała Świętego Mikołaja. Jak to możliwe, że ci ludzie spędzali dzień w tak zwyczajny sposób, zwyczajnie ze sobą rozmawiali? Czy nie rozumieli, że świat się właśnie skończył? – Wiesz, że mogą ci napisać na torcie jego imię, jeśli chcesz. Męski głos wyrwał mnie z zamyślenia i spojrzałam w górę w znajome brązowe oczy, które znajdowały się pod czapką z logo Uniwersytetu w Kolorado. Znałam go, ale nie mogłam sobie przypomnieć, skąd. Do bólu mi kogoś przypominał. Oczywiście, że zauważyłabym tak seksownego faceta, ale na uniwersytecie z czterema tysiącami innych studentów zawsze był ktoś, kto wyglądał znajomo, i niewielu, których imię znałam albo chociaż pamiętałam, jak się poznaliśmy. Ale taką twarz i ciało powinnam pamiętać, nawet będąc w takim szoku. Chłopak czekał, aż coś powiem. – Ach, tak, ciasto. – Moje myśli były rozmyte i desperacko trzymałam się tego, co jeszcze mi z nich zostało. Skinęłam głową i wymamrotałam podziękowania, udając się w stronę piekarni. Moje stopy niosły mnie same. Dzięki Bogu. Przysadzista kobieta za ladą sięgnęła po ciasto. – Czy mogłaby pani napisać na nim „wszystkiego najlepszego”? – Jasne, że tak, kochanie. Czyj to szczególny dzień? Szczególny dzień? To był dzień jak z piekła. Stałam tak przy ladzie w sklepie spożywczym, z ciastem, na którym mi nawet nie zależało, i zdałam sobie sprawę, że to był bezsprzecznie najgorszy dzień w moim życiu. Może powinno być w tym jakieś pocieszenie, że już gorzej na pewno nie będzie. Ale co jeśli to jeszcze nie był najgorszy dzień? Co jeśli jutro czekało za rogiem gotowe rzucić się i sprawić, że stoczę się jeszcze bardziej? – Proszę pani? – Skupiłam spojrzenie z powrotem na twarzy kobiety – Czyje imię mam napisać na cieście?

– December. – Tak, proszę pani, mamy grudzień, ale czyje imię napisać na torcie? Ta sama panika pełna żalu wzbierała we mnie ponownie, zatykając mi gardło. – To moje imię. Jestem December. Piekarze zaczęli chichotać. – Ale, proszę pani, tu są nastoletnie zmutowane żółwie ninja. To ciasto dla chłopców. Coś we mnie strzeliło. Tama pękła i rzeka natarła. – Nie obchodzi mnie, jakie to ciasto. – Ale z pewnością byłaby pani bardziej zadowolona… Miałam dość. – Nie, nie byłabym szczęśliwsza. Wiecie, co by mnie uszczęśliwiło? Chciałabym wrócić do łóżka i żeby żadna z tych rzeczy się nie wydarzyła. Nie chcę stać pośrodku sklepu, kupując głupie ciasto, żeby mój mały brat mógł udawać, że tata nie umarł! Więc, nie, nie obchodzi mnie, jakie to ciasto! Ninja czy Barbie czy Sponge Bob! Usta kobiety zaczęły się trząść i łzy napłynęły jej do oczu. – Wszystkiego… najlepszego… December – powiedziała, powoli pisząc moje imię polewą lodową na zielono-niebieskim cieście. Wręczyła mi tort drżącymi rękoma, a ja wdzięcznie kiwnęłam. Obróciłam się, i zobaczyłam chłopaka w czapce, kiedy sięgał po paczkę jagodowych muffinek, ale oczy miał wpatrzone we mnie, szerokie, w szoku. Nie mogłam go winić. Też byłam zszokowana swoim wybuchem, przerażona, że straciłam panowanie pośrodku sklepu spożywczego. Łzy spływały strumieniami po mojej twarzy, gdy stałam w kolejce do kasy, czekając, aż młoda dziewczyna wywoła moje ciasto i lody. – Trzydzieści dwa, dziewiętnaście – powiedziała mi. Sięgnęłam do tylnej kieszeni, gdzie zazwyczaj trzymam mój malutki portfel, ale natknęłam się tylko na miękki materiał szortów do biegania. – Cholera – wyszeptałam, zamykając oczy, i poddałam się. Bez płaszcza. Bez portfela. Świetnie zaplanowane. – Ja zapłacę. – Brązowooki chłopak przesunął pięćdziesięciodolarówką po taśmie w kierunku sprzedawczyni. Nawet nie zauważyłam, że stał za mną. Odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć, i zdumiałam się, jaki był wysoki. Sięgałam mu tylko do obojczyka. Nagły obrót sprawił, że się zachwiałam, a on wyciągnął się, żeby mnie przytrzymać, wspierając silnymi rękoma moje ramiona. – Dziękuję. – Przejechałam wierzchem dłoni po policzkach, ocierając te łzy i dałam mu jego resztę. Było w nim coś znajomego… Co? – Potrzebujesz mnie? – spytał łagodnie, gdy sprzedawca wywołał jego witamionową wodę. – Co? – Nie miałam najmniejszego pojęcia, o czym myślał. Zarumienił się. – Czy potrzebujesz mnie, żeby to ponieść? To znaczy, tort wygląda na ciężki – dokończył powoli, jakby też nie mógł uwierzyć, że to powiedział. – To ciasto. – Był najbardziej seksownym kolesiem, jakiego poznałam. – Racja. – Chwycił torbę i pokręcił głową, jakby próbował ją oczyścić. – Czy chociaż pozwolisz się odwieźć do domu? Wow, wybrał zły dzień na podryw. – Nawet cię nie znam. Uważam, że to raczej nieodpowiednie.

Miękki uśmiech prześliznął mu się po twarzy. – Jesteś December Howard, a ja Josh Walker. Skończyłem szkołę trzy lata przed tobą. Josh Walker. Jasna cholera. Liceum. Runęły na mnie wspomnienia. Ale tamten Josh Walker nie może być tym, który stoi tu przede mną. Nie, tamten był wytatuowany, jeździł na motorze i przyciągał cheerleaderki, a nie ten ładnie ostrzyżony amerykański chłopiec. – Josh Walker. Racja. Miałam twoje zdjęcie przyklejone na drzwiach mojej szafki, kiedy wygraliście mistrzostwa. Cholera. Dlaczego to powiedziałam? Uniósł brwi w zaskoczeniu, a ja dodałam w myślach: albo nadal mam, wszystko jedno. – Jeśli dobrze pamiętam, miałeś tak zadartą głowę w tym swoim hełmie, że nie zauważałeś młodszych uczniów. Ale widziałam go z każdą dziewczyną w szkole. Zmrużyłam oczy, oceniając smukłe rysy jego twarzy, które zrobiły się jeszcze ostrzejsze i bardziej seksowne w okresie po dojrzewaniu. – I miałeś dużo więcej włosów. Jego niszczący szeroki uśmiech przebił się przez mgłę w moim mózgu, odciągając mnie od bólu na jedną błogą chwilę. Jak hokeista mógł mieć takie proste zęby? – Widzisz, nie jestem nieznajomym. Podał mi ciasto, a jego uśmiech zniknął zastąpiony przez błysk… bólu albo współczucia? – Ember, przykro mi z powodu twojego taty. Proszę, pozwól zawieźć się do domu. Nie jesteś w stanie prowadzić. Pokręciłam głową, odrywając spojrzenie od jest współczującego wzroku. Na chwilę o mało nie zapomniałam… Ogarnęło mnie poczucie winy. Właśnie dopuściłam do tego, żeby ładna twarzyczka odciągnęła mnie od… wszystkiego. A teraz to wszystko wróciło pędem, rwąc mnie na strzępy. Co ja robiłam, nawet tylko myśląc o nim? Miałam chłopaka, martwego ojca i żadnego czasu na te rzeczy. Martwego. Ścisnęłam oczy przed bólem. – Ember? – Muszę sama to zrobić. Muszę wiedzieć, że potrafię. – Jeszcze raz podziękowałam mu za zapłatę i wróciłam do rzeczywistości. Wsunęłam się w zmrożone skórzane siedzenie w samochodzie i siedziałam ogłuszona przez moment. Jak coś tak zwyczajnego jak zobaczenie Josha Walkera ponownie mogło zawładnąć kawałkiem mojej duszy, kiedy jej reszta była okropnie wywrócona? Zimno siedzenia przechodziło przez moje spodnie do biegania, tępiąc ciepłe myśli o Joshu. Ciasto na przednim siedzeniu rozbawiło mnie głupimi, szczęśliwymi, walczącymi żółwiami ninja. Gusowi się spodoba. Jeśli w ogóle coś będzie mu się mogło spodobać. Boże, co on zrobi bez taty? Co my zrobimy bez niego? Panika wezbrała w mojej piersi, dochodząc do gardła, zanim eksplodowała w płacz, który brzmiał, jakbym to nie ja płakała. Jak mam się zająć mamą bez taty? Jak miałam zrobić cokolwiek, jeśli chciałam się tylko zwinąć i zaprzeczyć wszystkiemu? Moje opanowanie załamało się i łkałam oparta o kierownicę przez dokładnie pięć minut. Potem podniosłam się, osuszyłam łzy i przestałam płakać. Nie mogłam już więcej pozwolić sobie na płacz albo załamanie. Musiałam zająć się rodziną.

Rozdział 2 To nie był mój pierwszy wojskowy pogrzeb, ale do tej pory byłam dzieckiem i śmierć kogoś, kogo moi rodzice kiedyś znali, w ogóle mnie nie ruszała. Pogrzeb taty powoli rozdzierał mnie na kawałki każdą łzą, którą wstrzymywałam. Za każdym razem, gdy ktoś mnie przytulał albo mówił, jak mu przykro, zamykał się inny kawałek mnie, zupełnie tak jakbym osiągnęła maksimum bólu. Riley, mój znakomity, perfekcyjny chłopak od trzech lat, przyjechał z wakacji w rodzinnym domku w Breckenridge, żeby być ze mną. Nie powiedziałabym jednak, że był przy mnie. Ostatnie kilka dni spędzał bardziej ze swoją komórką i nawet jeszcze tu nie dotarł. Ale nie mogłam go winić. Nie byłam teraz dobrym towarzystwem. Odkąd dotarła do nas ta wiadomość w zeszłym tygodniu, święta minęły w ciszy, zbliżał się Nowy Rok, a mama nadal na nic nie reagowała. Na szczęście pojawiła się babcia, żelazne wsparcie. Stała na straży naszej rodziny. Nikt nie straszył nas, że mamę trzeba będzie leczyć. Jeszcze nie. Kaplica szybko się zapełniała. Ludzie, których rozpoznawałam, ale też niezliczeni żołnierze, których nie znałam, zajmowali miejsca, rozmawiając ściszonymi głosami. Chcieliśmy, żeby pogrzeb był połączony z uroczystą, wojskową mszą. Myślę, że żadne z nas nie przeszłoby przez to drugi raz. April siedziała otoczona grupą przyjaciół, którzy pocieszali ją masowo, bo płakała, a ja na ten widok poczułam małe ukłucie zazdrości. April mogła się rozkleić. To był ten luksus, którego nie miałam już więcej. – Och, Ember. – Kiedy czekałam na Gusa, Sam, moja najlepsza przyjaciółka z liceum, pociągnęła mnie do tyłu kaplicy, żeby mnie przytulić. Opadłam na nią całym ciężarem. – To do dupy! Zawsze dokładnie wiedziała, co powiedzieć. – Cieszę się, że tu jesteś – wyznałam coś szczerze pierwszy raz dzisiaj. – Gdzie Riley? – Zmarszczyła skórę w odcieniu latte na czole, ściągając brwi. Przybrałam fałszywy uśmiech. – Nie jestem pewna. Ale powiedział, że jedzie. Zmarszczyła czoło jeszcze bardziej i zobaczyłam błysk w jej piwnych oczach, zanim westchnęła. – Kayla? Nadal mieszka z tobą w pokoju, tak? – Jest w Bostonie z rodzicami, ale przyleci do Boulder za kilka dni. Wstrzymałam oddech, czekając na sarkastyczny żart Sam. Nie przepadały za sobą z Kaylą, odkąd oddaliłyśmy się od siebie. Ja wyjechałam do Boulder i zaprzyjaźniłam się z Kaylą. Sam została i poszła do szkoły w Colorado Springs. Nadal bardzo kochałam Sam, ale ciężko było utrzymać przyjaźń, żyjąc z dala od siebie. – Jasne. – Organy zaczęły grać, a Sam ścisnęła moją rękę. – Pamiętaj, że możesz na mnie liczyć zawsze, kiedy będziesz mnie potrzebować. – Wiem. Uśmiechnęła się do mnie delikatnie i odeszła, żeby usiąść ze swoją mamą, która była dobrą przyjaciółką taty. Myślę, że tak właśnie się dzieje, kiedy spędzasz z kimś lata, a potem rozjeżdżacie się do dwóch różnych miejsc. – Ember? – Odwróciłam się i ujrzałam panią Rose, której mąż zginął w tym samym ataku co mój tata. Wyglądała na opanowaną. Miała na sobie prostą czarną, obcisłą sukienkę i dopasowane szpilki, ułożone włosy i idealny makijaż bez smugi. Jej dwóch małych chłopców, Carson i Lewis, było ubranych w nieskazitelne małe czarne garnitury.

– Dzień dobry, pani Rose. Miło nam, że pani przyszła – odpowiedziałam w imieniu rodziny. – Jak się pani trzyma? Muskała rękoma ramiona swoich synków, jakby upewniała się, że nadal tam są. – Dajemy sobie radę. A jak mama? Zarumieniłam się. – Przechodzi trudny okres. Pani Rose skinęła głową. – Każdy z nas przechodzi żałobę w inny sposób. Mama wydobrzeje. – Uśmiechnęła się do chłopców. – Chodźmy poszukać naszych miejsc. Szli wzdłuż nawy, a do mnie zakradło się coś mrocznego, podnosząc mi temperaturę. Jak ona mogła czuć się tak dobrze? Jak mogła być tak doskonale opanowana, podczas gdy moja mama się kompletnie rozpadła? Ciążyła mi cała ta niesprawiedliwość. Chciałam, żeby mama pozbierała się tak jak pani Rose. Mój telefon zawibrował, oznajmiając nową wiadomość. Riley: „Jestem w drodze, ale się spóźnię”. Ember: „Do zobaczenia niedługo”. Wsunęłam iPhona z powrotem do torebki, kiedy Gus wyszedł z łazienki. Garnitur sprawiał, że wyglądał na znacznie starszego. Kolejny złodziej jego dzieciństwa. Motał się z długimi końcami krawata, których nie potrafił zawiązać, kiedy był w łazience. Gus miał tylko dwa krawaty, które wiązał mu tata, zanim wyjechał na służbę. Węzły wysuwały się i fruwały naokoło głowy Gusa, gdy wkładał krawat do kościoła, ale starałyśmy się ich nie rozwiązywać. Żadna z nas nie wiedziała, jak wiąże się krawat. Nigdy o tym nie myślałyśmy. – Ja nie chciałem. – Jego oczy wezbrały łzami i mi również znów zachciało się płakać. Zmusiłam się do uśmiechu, co stawało się coraz prostsze za każdym kolejnym razem. – To żaden problem, kolego. – Delikatnie otarłam mu łzy i skupiłam się na wiązaniu krawata. Ogarnęła mnie fala gniewu. To zadanie należało do taty. To on miał nauczyć Gusa, jak wiązać krawat, prowadzić samochód albo podrywać dziewczyny. Jak Gus ma dorastać bez ojca? Jasne, że tata nigdy już nie poprowadzi mnie do ołtarza i nie będzie trzymał mojego pierwszego ani kolejnego dziecka. Ale ja miałam go przez dwadzieścia lat i zdążyłam już dorosnąć do bycia kobietą. To nie fair, że jego syn miał go tylko przez siedem lat. Plątałam się z krawatem, ale nie miałam pojęcia, jak go zawiązać. Dwie duże ręce sięgnęły pomiędzy nas, a ja spojrzałam za siebie. O mało nie upadłam z wrażenia, widząc Josha Walkera przykucniętego obok mnie. Smutno się uśmiechnął. – Hej, Gus, mogę ci pomóc? – Cześć, trenerze. Jasne. Trenerze? No tak, Gus mi mówił, ale nie skojarzyłam. Josh Walker, którego ja pamiętam, nie zawracałby sobie głowy, żeby trenować kogokolwiek, nie mówiąc już o grupie nadpobudliwych dzieciaków. Co go tak zmieniło w ciągu ostatnich czterech lat? Gus obdarzył mnie pięknym uśmiechem, a ja o mało nie przytuliłam Josha za wywołanie go. – Ember, to mój trener hokeja. – Już się poznaliśmy, Gus. – Zmierzwiłam mu włosy i wstałam powoli, uważając, żeby nie przewrócić się w szpilkach. – Chodziłem z twoją siostrą do liceum, młody człowieku. – Josh szybko zawiązywał krawat Gusa, zwinnie go zaplątując i przeciągając, aż w końcu przypominał wiązanie taty. Opanowała mnie ogromna wdzięczność. Josh uratował dzień Gusa.

Zajęliśmy nasze miejsca, do których poprowadził nas kapelan. Gus siedział koło mnie, potem mama, babcia i April. Jeden po drugim pojawiali się mówcy, którzy dzielili się najlepszymi wspomnieniami o tacie. Ocalił życie wielu ludziom, poświęcając się tym, którzy tego potrzebowali. Nigdy nie przestał mnie inspirować we wszystkim, oczywiście z wyjątkiem śmierci. Umarł bezsensowną śmiercią, pomagając innym ludziom. Jakie były w tym sens i sprawiedliwość? Histeryczny śmiech wytrysnął z moich ust. Babcia sięgnęła ręką mojego ramienia, żeby mnie uspokoić. To tak jakbym miała, siedząc tu, pojąć znaczenie życia i śmierci. Bzdura. Nikt nie rozumiał, czym tak naprawdę jest wojna. Śmieszne, że ktoś w ogóle mógł pomyśleć, że znajdę odpowiedź na te wszystkie pytania tylko dlatego, że straciłam kogoś, kogo kocham. Byłabym teraz idealnym pacjentem dla mojego profesora psychologii. W połowie nabożeństwa poczułam na ramieniu znajomy uścisk zza pleców. Riley w końcu przyjechał. Jednak zamiast pocieszenia czułam złość i irytację. Jak na kogoś, kto twierdził, że mnie kocha, nie byłam zbyt wysoko na liście jego priorytetów tego dnia. Bez wątpienia miał idealne wytłumaczenie – kot uwięziony na drzewie albo samotny nieznajomy, który złapał gumę. Oficer stanął na podium i zaczął tradycyjne odczytywanie nazwisk. O Boże. Zaczęło się. Gdy odczytywał imiona obecnych żołnierzy, ci wstawali wśród zgromadzenia, ogłaszając swoją obecność. Niebieskie postacie naokoło mnie wyskakiwały niczym zabawki na sprężynie z otwartego pudełka. Wszyscy żywi i zdrowi. Sądziłam, że byłam na to gotowa. W końcu wiedziałam, że to nadejdzie. Nasz oficer wspierający przeprowadzał nas przez to wiele razy. Wyczytają imię mojego taty, ale on nie odpowie. Taki był tego sens. – Podpułkownik Howard? – Głos oficera odbił się echem w kościele. Czułam, jak napina się każdy mięsień w moim ciele i zgrzytają zęby. – Podpułkownik Justin Howard? – gorący, żałosny płacz April przerwał ciszę i łzy wydrążyły sobie drogę w dół jej policzków. Nie mogłam zrobić nic oprócz uniesienia rąk, żeby je zetrzeć. Boże, przestań już wołać jego imię. Proszę. Ale nie przestał. – Podpułkownik Justin A. Howard? – Jeszcze raz. Musiałam przejść przez to jeszcze raz. – Dlaczego wołają imię taty? – spytał Gus. Żeby udowodnić, że naprawdę odszedł. Nie byłam w stanie mu odpowiedzieć. Moje gardło było sparaliżowane ze strachu przed tym, co mogłoby wybuchnąć, gdybym w końcu coś powiedziała. Przyciągnęłam go bliżej. – Podpułkownik Justin August Howard? Wiedziałam, że mówili coś więcej, ale nie słyszałam tego. Cofnęłam się pamięcią do momentu, kiedy tata kucał, żeby czteroletni wtedy Gus pomógł mu przypiąć odznakę podpułkownika do ramion. Wszyscy byliśmy tacy szczęśliwi i dumni. Przypuszczam, że dzisiaj też powinniśmy być dumni, wiedząc, że oddał życie za coś ważniejszego niż on sam. Ludzie jednak nie wiedzą, że w moich oczach nie było niczego ważniejszego niż mój ojciec, niczego, co warte było by jego życia. Dudy zagrały głośno Amazing Grace, a obok mnie w końcu odezwała się mama. Szeptała imię taty, błagając przygnębiona. – Justin? Zagryzłam dolną wargę, żeby powstrzymać się od płaczu. Wcinałam się w miękkie mięso, dopóki ból, który sobie zadawałam, nie powstrzymał przeszywającego mnie żalu. Jak tylko nabożeństwo się skończyło, miałam ochotę pogratulować sobie za przetrwanie, ale nadal musiałam wytrzymać pogrzeb. Przeszliśmy nawą za kapelanem, wychodząc głównymi drzwiami, przed którymi czekała czarna limuzyna. Babcia wepchnęła mamę do środka, a April szła za nimi razem ze swoim chłopakiem Brettem. Czekałam na zewnątrz z Gusem na Rileya, bo

wiedziałam, że będzie chciał jechać z nami. Zszedł powoli schodami, ubrany w nieskazitelny garnitur, który bez wątpienia wybrała mu jego matka. Jego blond włosy były zaczesane na bok, a niebieskie oczy wyróżniały się na tle czarnego garnituru. Znowu ogarnęła mnie chęć histerycznego śmiechu. Riley był ożywioną wersją Kena. Przyciągnął mnie w swoje ramiona, otaczając zapachem wody kolońskiej, której używał od naszego ostatniego roku w liceum. Następnie lekko się cofnął, żeby mnie pocałować, a jego oczy rozbłysły. – Och, kochanie? – Odrzuciło go jakby z obrzydzeniem. Josh pojawił się obok mnie i posadził Gusa, kiedy skończył go przytulać. Wyciągnął chusteczkę i delikatnie musnął miejsce poniżej moich ust. Chusteczka była czerwona, poplamiona krwią, która leciała mi po tym, jak zagryzałam wargę zębami. Uśmiechnął się do mnie słabo i szybko wycofał, jakby wiedział, że przekroczył granicę. Och! Przeciągnęłam językiem wzdłuż wargi i poczułam to uszkodzone miejsce. Riley przewrócił oczami, zanim doszło do niego, kto to był. – Josh Walker! – Wyciągnął rękę, a Josh ją uścisnął. – Dużo czasu minęło. Trenujesz mojego małego brata i Gusa, prawda? Josh kiwnął głową. – Rory to wspaniały dzieciak. Później pogadamy, Gus. Gus chwycił mnie za rękę i szarpnął. – Czy trener Walker może iść z nami? Proszę. – Gus, limuzyna jest tylko dla rodziny – odpowiedział Riley, zanim się odezwałam. – Cóż, ty też nie jesteś rodziną. A poza tym, jeśli April i Ember zabierają kogoś ze sobą, to ja też. – Gus uśmiechnął się złośliwie. Nie mogłam sprzeczać się z logiką Gusa. – Jedź z nami – powiedziałam do Josha, unikając jego wzroku. Jazda limuzyną to było dwadzieścia najdziwniejszych minut, jakie kiedykolwiek spędziłam w samochodzie. Po mojej lewej stronie Riley ustawiał status na Facebooku. Co on mógł tam pisać? W drodze na pogrzeb ojca mojej dziewczyny? Nie radził sobie dobrze ze stresem i nie mogłam go za to winić. To był po prostu jeden z aspektów jego osobowości, który rozumiałam i starałam się go uzupełniać. W końcu to była część naszego planu, dzięki któremu tak dobrze się dogadywaliśmy. Uzupełniałam jego braki. – No nie… – wyszeptał. – O co chodzi? – spytałam. Pokręcił głową, przewijając coś w telefonie. – Przesunęli nasz bal o tydzień wcześniej. Nawet nie siliłam się, żeby coś odpowiedzieć. Zresztą i tak tego nie oczekiwał. Babcia siedziała ze stoickim spokojem. Jej siwe włosy były upięte we francuskim stylu i miała na sobie idealnie stosowny sznur pereł. Zawsze roztaczała naokoło siebie powiew godności, ale sposób, w jaki zachowywała się w obliczu śmierci jej syna, wzbudzał podziw. W rękach ściskała małą ramkę ze zdjęciem taty ze szkolenia, którą położyła na kolanach. – O czym myślisz? – spytał Josh, który siedział po mojej prawej stronie. Też nie miał telefonu. Dał go Gusowi, który właśnie zabijał małe świnki w Gwiezdnych Wojnach w wersji Angry Birds. Delikatnie wskazałam głową na babcię. – Mój dziadek zmarł w Wietnamie. – Pokręciłam głową. – Już tyle przeszła. To nie jest w porządku. Nie mówił nic przez minutę, tak jakby szukał odpowiednich słów.

– Mimo że to musi być dla niej trudne, jest może jedyną osobą, która jest w stanie pomóc twojej mamie przejść przez to. W końcu ona już raz tego doświadczyła. Patrzyłam, w jaki sposób babcia chwyta rękę mojej mamy, głaszcząc kciukiem jej skórę. Josh miał rację. Jeśli ktokolwiek miał zabrać mamę znad przepaści, nad którą stała, była to właśnie babcia. Obie były tak samo upartymi, silnymi i sprawnymi kobietami. – W końcu dojdzie do siebie. – Tak jak i ty. – Delikatnie ścisnął moją rękę zanim szybko ją odepchnął, żeby nie otrzeć się o skórę na moim kolanie zaraz za rąbkiem sukienki. Riley wsunął telefon do kieszeni, gdy dotarliśmy na cmentarz. Wyszliśmy z samochodu i przeszliśmy zamrożony kawałek ziemi do miejsca, które wybrał tata. W tamtym czasie myślałam, że to przesada, żeby wybierać sobie miejsce pochówku. Teraz byłam wdzięczna. To był jeszcze jeden wybór, którego nie musiałam dokonywać, i wiem, że tata byłby szczęśliwy. Ludzie przechodzili koło nas, kiedy zajęliśmy nasze miejsca w przednim rzędzie naprzeciwko trumny taty. Ściskali nam ręce, pochylali się, żeby nas przytulić. Współczuli nam straty. Nie pojmowali naszego żalu. Chcieli wiedzieć, jak mogliby pomóc. Wypowiadałam słowa wdzięczności tyle razy, że z czasem były już tylko dźwiękiem bez znaczenia. Samolubnie, po prostu chciałam, żeby przestali mnie dotykać. Riley zajął miejsce za mną, trzymając rękę na moim ramieniu. Wspierał mnie, tak jak to robił przez ostatnie kilka lat. Przypominał mi, że dam sobie radę, że wszystko wróci do normalności, a nasze plany się nie zmienią bez względu na to, jaka nowa normalność mnie czeka. – Możesz coś zrobić, żeby przestali mnie przytulać? – spytał Gus, sięgając po moją rękę. Pocałowałam jego miękkie czółko. – Jasne, kolego. – Odwracałam uwagę od Gusa, dopóki wszyscy nie zajęli swoich miejsc. Kapelan znowu zaczął mówić o obowiązku i poświęceniu. Zwalczyłam pragnienie stanięcia na krześle i tupania nogami, przypominając sobie, że nie jestem już nadąsaną nastolatką. Co oni wiedzieli o służbie? Mój tata miał obowiązki tutaj, w domu. A teraz ktoś inny musiał je przejąć i wymyślić, co mamy dalej robić. To było nie fair. Srebrną trumnę taty pokrywała amerykańska flaga. Chciałam go zobaczyć, osobiście sprawdzić, że naprawdę umarł. Ale do jego szczątek przekazanych z Dover była dołączona mała notka: „Odradza się oglądania”. Raz zastałam kapitana Wilsona samego i w końcu mogłam zadać mu pytanie. Najpierw unikał odpowiedzi, ale w końcu ją dostałam. Tata został postrzelony w głowę, klatkę piersiową i nogę. Tamten dupek był tak skrupulatny, że nie zostało nawet zbyt wiele twarzy taty do oglądania. Mała, dziecinna część mnie zastanawiała się, czy tata naprawdę był w środku, czy może było to jakieś dramatyczne nieporozumienie. Być może biedna dusza w trumnie należała do innej rodziny, a tata leżał gdzieś ranny, niezdolny, żeby powiedzieć, jak się naprawdę nazywa. Ale nie byłam Gusem. Znałam prawdę: chowaliśmy mojego ojca. Flaga ześliznęła się z trumny w ramiona kompani reprezentacyjnej. Złożyli ją ciasno z wojskową precyzją. Ta flaga była z nim od szpitala w Afganistanie, w którym stwierdzono zgon, przez Dover, gdzie przygotowali jego ciało i dopasowywali mundur aż do Kolorado, miejsca, w którym go pochowamy. Strzelby wystrzeliły donośnie, niwecząc ciszę i wstrząsając moim sercem. Kompania oddała trzy salwy, zamrażając mnie, dopóki nie umarłam jeszcze trochę. Trzy salwy. Trzy kule w moim ojcu. To było naprawdę poetyckie. Gus zaczął boleśnie łkać. Objęłam go, kiedy kompania złożyła ostatni róg flagi w trójkąt. Josh pochylił się do przodu, przeciągnął Gusa nad krzesłem i posadził go sobie na kolanie i kołysał jak małe dziecko. Kiwnęłam głową w podziękowaniu. Przez puste krzesło sięgnęłam do April. Objęła moją dłoń w martwym uścisku zimnym jak jej

zmarznięte palce. Obie zapomniałyśmy rękawiczek. Pułkownik padł na jedno kolano przed mamą, ściskając złożoną flagę. Uniosła głowę i wyciągnęła podbródek, ukazując cień ducha, którego wiedziałam, że ma w sobie. – W imieniu prezydenta Stanów Zjednoczonych i wdzięcznego narodu – powiedział podniosłym tonem, wręczając flagę w trzęsące się ręce mojej mamy. Skrzyżowała ramiona i przycisnęła flagę do piersi, przybliżając twarz do fałd tak jakby chciała złapać zapach taty w materiale. Potem zaczęła lamentować niskim, okropnym dźwiękiem, tak jakby ktoś poćwiartował jej duszę. Trzymałam się, dopóki trębacz nie zaczął grać melodii ku czci poległych. Dzień się kończył. Odeszło słońce. Tak często to słyszałam w bazach wojskowych, gdzie byliśmy umieszczani. Było coś znajomego, oczyszczającego w tej melodii, tak jakby sama piosenka mówiła, że to okropne wydarzenie dobiegło końca. To był najgorszy i najniższy punkt, w jakim mogliśmy się znaleźć. Bóg jest blisko. Babcia trzęsła się z żalu obok mamy. Teraz naprawdę oddała wszystko, co miała dla kraju. Objęła mamę, przyciągając ją do ramienia. Obie straciły kogoś, kogo kochały najmocniej. Gdy wszyscy opuścili cmentarz, moja rodzina stłoczyła się w limuzynie. Ale ja nie mogłam odejść, jeszcze nie. Kompania wręczyła Rileyowi stos złożonych flag. Po jednej dla babci, April, Gusa i dla mnie. Jakbyśmy potrzebowali pamiątki. Wojna to taka złośliwa suka. Zabrała wszystko, co kochaliśmy, i w zamian za to oddała złożoną flagę, mówiąc nam, że honor poświęcenia był sprawiedliwą i równoprawną zapłatą. Ale nie był. Jedna z pięciu misji taty rozpoczęła się niedługo po narodzinach Gusa. Widziałam, jak tata się pakuje w środku nocy, a mama kołysze płaczącego Gusa do snu. Nawet w wieku trzynastu lat nie miałam nic przeciwko temu, żeby tata posadził mnie sobie na kolanie. Kołysał moją tyczkowatą postać i pocałował mnie w czoło, tak jak tylko ojcowie całują. – Musisz opiekować się mamą, kiedy wyjadę – poprosił. – Bądź dla niej wyrozumiała. To będzie ciężkie, ale potrzebuję cię, żebyś była panią domu. Zrobisz to dla mnie? Zaopiekujesz się mamą, April i Gusem? Oczywiście, że się zgodziłam. Zrobiłabym wszystko, żeby zadowolić tatę, bo wiedziałam, że on też zrobiłby wszystko dla mnie. Poza zostaniem w domu. Gdy opuszczali jego trumnę do zimnej ziemi, pognałam do przodu. – Stójcie! Grabarze zastygli, zostawiając tatę tylko kilka centymetrów nad powierzchnią ziemi. Moje szpilki zahaczyły o coś na trawie i poleciałam w przód. Upadłam na kolana przed zimnym kawałkiem metalu, który znaczył grób mojego taty. Położyłam prawą dłoń na chłodnej powierzchni trumny, a lewą stłumiłam płacz. – Kocham cię – wydobył się ze mnie szept. – Tęsknię za tobą i nie wiem, co zrobić bez ciebie. – Zapłakałam. Wciągnęłam zmrożone powietrze do płuc. – Ale nie martw się o nich. Ani o babcię, ani o mamę, ani o Amber i Gusa. Zajmę się nimi. Obiecuję. Riley objął mnie ramionami i podniósł z ziemi, aż wstałam. Skinęłam lekko głową do grabarzy. Zaczęli opuszczać mojego tatę ponownie. Głębiej i głębiej do ziemi. – Obiecuję.

Rozdział 3 Ember. Gus trząsł mną, dopóki się nie obudziłam. Było dopiero przed siódmą i mój budzik jeszcze nie dzwonił. Spanie było wspaniałe, bo kiedy spałam, wszystko wracało do normy. A rzeczywistość była jakimś koszmarem. Ale kiedy dzwonił ten głupi budzik, musiałam z powrotem stawić czoło naszemu nowemu życiu. – Co? – wymamrotałam, odgarniając włosy z twarzy i starając się skoncentrować zaspany wzrok. – Jestem głodny. – Gus wśliznął się bliżej i położył głowę na poduszce kilka centymetrów od mojej twarzy. Nie mył jeszcze zębów. – Zawsze jesteś głodny. – Przyciągnęłam go bliżej, wyczuwając dżinsy zamiast spodni od piżamy. – Już się ubrałeś? – Mam dzisiaj lekcje. Autobus przyjeżdża za pół godziny, o siódmej trzydzieści. To mnie obudziło. Wygramoliłam się z łóżka, związując rozczochrane włosy, i uśmiechnęłam się. – A więc chodzi o jedzenie. – Nie ma. – Wystartował przede mną tylnymi schodami do kuchni. – Czego nie ma? Jasne, otwarte okna w kuchni wpuszczały poranne światło i poczułam zimne płytki, na których stałam bosymi stopami. Kawa. Kawa byłaby dobra. Włączyłam ekspres i poszłam do spiżarni. Szumiał jakby się dopiero budził. Tak… Też nie chcę jeszcze wstawać. Gus miał rację. Nie było ani płatków, ani owsianki, ani bajgli. Skończyło nam się wszystko. Kiedy to się stało? Wyciągnęłam ostatni bochenek chleba, a w drodze do lodówki sprawdziłam kalendarz. Był piąty stycznia. Na odwrocie mama napisała: „Powrót do szkoły”, a to oznacza, że tylko tydzień dzielił nas od złowieszczej notatki: „Wyjazd Ember na letni semestr”. Przełknęłam panikę i, zamiast myśleć o dniu wyjazdu, sięgnęłam do lodówki po jajka i mleko. Ale tam też było zadziwiająco pusto. Kiedy przestano dostarczać jedzenie? Posiłki przygotowywano w tym domu z taką częstotliwością, że nigdy nie przyszło mi nawet do głowy, żeby zrobić zakupy. Poprosiłam Gusa, żeby sprawdził, co z April. Wybiegł pędem szczęśliwy z powrotu do swoich normalnych zajęć. Gdy zjadł talerz jajecznicy i tosta, wyjęłam pięć dolarów na lunch ze słoika, w którym były drobne, i wyszliśmy. Na przystanku rodzice odnosili się do mnie z dystansem. W końcu nie mieliśmy ojca. Na szczęście dzieci traktowały Gusa tak samo jak dotychczas. Nie był w ich oczach chłopcem bez taty, i to było wspaniałe. Pocałowałam go w czoło i odprawiłam do szkoły. Zatrzasnęłam drzwi, powracając do ciepłego domu. April wylegiwała się w piżamie przed telewizorem. – Co ty wyrabiasz? – spytałam. – Powinnaś być właśnie w szkole. – Szukam czegoś dobrego do obejrzenia. – Nie miała najmniejszej chęci, żeby się ruszyć. – Masz dzisiaj szkołę – powiedziałam z niedowierzaniem. Jeżeli nie ruszy tyłka, to spóźni się na lekcje. Jej liceum było tylko siedemnaście minut drogi od naszego domu. – Nie idę. Wyrwałam pilota z jej dłoni i położyłam na najdalszym stoliku. Jak miała ze mną walczyć, to przynajmniej teraz musiała się ruszyć. – Oczywiście, że idziesz.

– Nie jesteś moją matką. – Czy ona naprawdę używała logiki nastolatki w stosunku do mnie? Może to zapłata za piekło, które ja urządzałam mamie. – Poza tym jest half day. Nikt się nie spodziewa, że przyjdziemy. – Cóż, ja jestem twoją babcią i pójdziesz dzisiaj do szkoły. – Babcia wpinała ostatni kosmyk siwych włosów w swoje francuskie upięcie, wchodząc do pokoju już ubrana, ze sznurem pereł, który dopełniał jej strój. Babcie uważały, że zawsze należy zachować styl i klasę. Kiedy April zaczęła się kłócić, babcia przerwała jej, unosząc brew. – To twój ojciec zmarł, a nie ty. Ubierz się, weź plecak i idź do szkoły. April nie siliła się na kłótnie z nią. Obie wiedziałyśmy, że to prowadzi do ikąd. Zamiast tego, ubrała się i przeleciała przez kuchnię, porywając pięciodolarowy banknot ze słoika na resztę. Ja natomiast dolewałam sobie do kawy znaczniej więcej śmietanki, niż powinnam. – Miłego dnia, kochanie! – wykrzyczałam do niej melodyjnie. W odpowiedzi pokazała mi środkowy Palec i trzasnęła drzwiami wyjściowymi na zakończenie. Babcia sięgnęła po cukier, żeby posłodzić kawę. – Babciu, chyba nie mamy nic do jedzenia. – Co zamierzasz zrobić w związku z tym? – Pociągnęła łyk kawy i wyszła, żeby obejrzeć wiadomości. Wyraziła się jasno. Byłam wystarczająco dorosła, żeby sobie z tym poradzić. Po pięciu minutach, biorąc sto głębokich oddechów, weszłam do sypialni mamy, delikatnie skrzypiąc drzwiami. – Mamo?! – zawołałam łagodnie, nie chcąc jej niepokoić, chociaż i tak niewiele mogło ją wystraszyć. Odzywała się już, ale tylko wtedy, gdy ktoś do niej mówił. Nigdy nie zaczynała rozmowy i nikogo do niej nie potrzebowała. Przeważnie spała. Rozumiałam to, bo mógł jej się śnić tata, który przychodzi i mówi, że wszystko będzie dobrze. Też wolałabym spać. Przykucnęłam koło łóżka. Wyglądała potwornie. Może udałoby mi się dzisiaj zabrać ją pod prysznic albo wyczesać włosy. – Mamo? Dotknęłam jej nadgarstka. Był wykręcony we śnie, a dłoń miała otwartą jak u dziecka. Przez moment zamrugała brązowymi oczami. Nie spała. Zobaczyłam, że na najmniejszą z sekund, na chwilę krótszą niż bicie serca, dotarło do niej, że taty nie ma i że to jest teraz naszym prawdziwym życiem, a potem jej oczy zaszkliły się. – Mamo, muszę iść na zakupy. W domu skończyło się jedzenie, a dzieciaki wróciły dzisiaj do szkoły. Byłam pewna, że dotarło do niej to, co mówiłam, ale nie odpowiedziała. – Wydaje mi się, że Gus ma hokej w tym tygodniu, ale nie wiem do końca. Nie uzupełniłaś reszty stycznia. Zazwyczaj drobiazgowo uzupełniała kalendarze, wpisując wszystkie wydarzenia. Musiałam spróbować jeszcze raz. Chciałam ją zmusić do odpowiedzi. – Mamo, nie wiem, czy mam wziąć twoją kartę czy pieniądze z domu, ale muszę zrobić zakupy. Czy jest coś, co mogłabym ci przynieść? – Spać – wymamrotała. – Chcę po prostu spać. Zamknęła oczy i odpłynęła, jak tylko wypowiedziała te słowa. Zacisnęłam pięści, wbijając paznokcie w dłonie. Chciałam uwolnić ogłuszający krzyk, ale to byłoby dziecinne prawie tak samo jak paląca zazdrość, od której skręcało mnie w żołądku. Też chciałam uciec tak jak ona. Ściągnęłam jej torebkę z wieszaka w przedpokoju i opróżniłam ją na kuchennym blacie. Były w niej portfel, okulary przeciwsłoneczne, klucze i olbrzymi, czarny notes nazwany przez nią pieszczotliwie „Mózg”. Otworzyłam Mózg na styczniu i zobaczyłam, że dziś po południu zaczyna się hokej Gusa. Inne daty w kalendarzu były zapisane nielogicznie, tak że nie potrafiłam

ich odczytać. April musiała to szybko rozszyfrować. Jeszcze tylko tydzień. Tydzień w tym wypełnionym żałobą domu i będę mogła wrócić na uczelnię. Kayla właśnie przyleciała do Boulder z odwiedzin rodziców w Massachusetts. Znowu zaczną się przyjęcia, spotkania i zajęcia. Nie będę musiała myśleć, czy April wstała do szkoły i czy mama coś jadła. Będę mogła być z Rileyem. Nie pojawiał się zbyt często. Zawsze wylewnie przepraszał. Wiedziałam, że nie był przygotowany na tak niezręczną atmosferę, mimo że był członkiem rodziny od ponad trzech lat. Chciał, żeby wszystko było po staremu, jak w Boulder. Zresztą ja też. Problem w tym, że dla mnie dawna normalność już nie istniała, ale Riley nie mógł o tym wiedzieć, bo nie pokazał się od dwóch tygodni. Nie byłam nawet pewna, czy cokolwiek wróci do normalności, kiedy pojadę do Boulder. – Weź po prostu jej kartę kredytową – powiedziała babcia z naprzeciwka. Byłam tak zatracona w myślach, że nie zauważyłam nawet, jak weszła do kuchni. – Wiesz lepiej niż ja, co potrzeba w tym domu, więc idź sama do sklepu. Wzięłam prysznic, ubrałam się, wysuszyłam włosy i chwyciłam klucze i portfel mamy, idąc do drzwi. – December – wtrąciła babcia – zadzwoń po tego swojego chłopaka i wyjdź dzisiaj z tego domu. To rozkaz. – Uhm – odpowiedziałam nieobecnie. W sklepie było pusto. Wrzuciłam worek czerwonych jabłek do wózka i poszłam szukać granatów, które April uwielbiała. Pojechałam też po śmietankę do kawy dla mamy i ulubione ciastka Gusa. Po kolei napełniałam wózek różnymi rzeczami, aż zrobił się tak ciężki, że musiałam użyć całej swojej siły, żeby go obrócić, a potrzebowałam jeszcze miejsca na mleko. Tak, to chyba wszystko. Nic więcej nie zmieściłoby się do wózka. Mój telefon zabrzęczał. Kayla: „Nie mogę się doczekać, aż się zobaczymy w przyszłym tygodniu!” Czułam to samo. W ciągu dziesięciu minut potrafiła sprawić, że zapomniałam o wszystkim, co złe. Miała w sobie coś przyciągającego i była pełna życia. Była moją najlepszą przyjaciółką w Boulder. Ember: „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię potrzebuję! Daj mi znać, jak będziesz miała czas, żeby poszaleć w Springs, zanim zacznie się semestr. A jak nie, to spotkamy się tutaj!” Kayla: „Jasne! Całuski!” Ember: „Buziaki!” Całuski były typowe dla Kayli. Zapłaciłam za zakupy, uśmiechając się, bo właśnie pomyślałam o tym, jak Josh płacił za moje ciasto. Chciałam się z nim znów zobaczyć, ale Rileya bardzo by to zdenerwowało. Wiedział, że podkochiwałam się w nim, kiedy był nowym uczniem. Cholera, każda dziewczyna miała tak przynajmniej raz. Jeśli wierzyć plotkom o wyścigach ulicznych, to Josh był dla mnie kimś zakazanym, niedoścignionym i nawet trochę niebezpiecznym. Wiadomo było, że został wyrzucony z poprzedniej szkoły, że jest złym chłopcem, który się ściga i że otacza go harem chętnych dziewczyn. Josh Walker był legendą. Nie to, żebym się nim przejmowała. Właściwie nawet na mnie nie spojrzał. Nigdy. Patrzył jednak na dużo innych dziewczyn. Codziennie widziałam jakieś uwieszone na jego ramieniu, ale nigdy nie był z jedną przez dłuższy czas. Jeśli Josha zainteresowała jakaś dziewczyna w szkole, to tylko z jednego powodu. Nawet gdybym nie chodziła z Rileyem, to szanse na to, żeby taki podrywacz jak Josh w ogóle mnie zauważył, były zerowe. Poza tym zawsze byłam z Rileyem. Załadowałam zakupy do bagażnika i pojechałam do Starbucksa na popołudniowy zastrzyk kawy. Kiedy barista realizował moje zamówienie złożone przez okienko dla kierowców,

otworzyłam szyberdach i odchyliłam głowę w stronę ciepła. Styczniowe powietrze było mroźne, ale rozkosznie było czuć słońce muskające moją twarz. To był pierwszy raz, kiedy poczułam się dobrze od czasu… cóż, zawiadomienia. Uśmiechnęłam się szeroko, kiedy zapach karmelowej solonej mochi wypełnił samochód w drodze do domu. Może babcia miała rację. Może faktycznie potrzebowałam wyjść z domu i przypomnieć sobie, że na zewnątrz nadal czeka życie. Po około dwunastu łykach torby leżały rozłożone w kuchni, a ich zawartość była rozsypana na blacie. Usłyszałam, że otwierają się drzwi, ledwie sekundę zanim do kuchni wparował Gus, tupiąc nogami. – Super! – zawołał, porywając z lady pudełko owocowych żelków. – Przekąski! Zmierzwiłam mu włosy i zabrałam plecak, zdziwiona, że była już trzecia godzina. – Masz jakieś zadanie domowe? Na jego twarzy pojawił się grymas. – Tak – Zmarszczył twarz, jakby spróbował czegoś kwaśnego. – Muszę? – Aha. Za godzinę masz hokeja, więc zrób to, zanim wyjdziesz. Nalałam mu szklankę soku pomarańczowego i postawiłam na blacie, zanim odsunęłam zakupy. Po dwóch grymasach i trzech złamanych rysikach Gus odrobił zadanie, a ja skończyłam robić mu kanapkę. – Hej, zanieś mamie, jak już skończyłeś. – Lecę! – Porwał talerz i błyskawicznie pobiegł schodami w nagłym ożywieniu. Gus miał dwie szybkości: na pełnym gazie albo jeszcze śpiąc. Otworzyłam z trzaskiem butelkę wody i pogratulowałam sobie udanej wyprawy do sklepu. Trzasnęły drzwi i zaraz potem usłyszałam stukanie szpilek o podłogę. April weszła dumnie do kuchni rzuciła plecak, portmonetkę, klucze i telefon w miejsce, które przed chwilą posprzątałam. Zwalczyłam w sobie natychmiastową potrzebę powiedzenia jej, żeby posprzątała ten bajzel. Chwileczkę! Czy to nowa portmonetka? – Zobacz, kogo znalazłam na zewnątrz – wyśpiewała, unosząc swoje idealne brwi do mnie. Wzięła ode mnie butelkę z zimną wodą i poszła na górę tylnymi schodami. Josh Walker stał w mojej kuchni, opierając się o ladę. Miał na sobie dżinsy, bluzę z kapturem i czarny kapelusz włożony tył na przód. Cholera, wyglądał cholernie apetycznie. Jak mogłam nie zauważyć, jaki był seksowny podczas ostatnich dwóch razy, kiedy go widziałam. I co robił w mojej kuchni? – Cześć, Ember. – Uśmiechnął się. – Josh. – Nie byłam pewna, czy mogę powiedzieć coś jeszcze i go nie przelecieć, ale zbliżyłam się do niego. – Co u ciebie? – Zachowałam między nami przestrzeń dla jego własnego bezpieczeństwa. – Zabieram Gusa na trening. – Jego uśmiech był śmiertelnie niebezpieczny: mieszanka chłopięcego uroku i czystego seksu. Seksu? A żebyś wiedziała. Co się z tobą dzieje, do cholery? Masz chłopaka! – To… hmm… bardzo miłe z twojej strony. – Pomyślałem, że twoja mama nie będzie jeszcze w stanie go podrzucić, a Gus nie może się już doczekać powrotu. – Jego wyrozumiałość zmiękczyła mnie jeszcze bardziej. To była jeszcze jedna rzecz, dla której go pożądałam, ale uświadomiła mi też, że lubię go jako osobę, a nie tylko gorącego faceta. Po minucie mojego gapienia się na niego bez słów uniósł pytająco brwi. – To co na obiad? – spytał, wskazując na stertę papierowych toreb, które nagromadziłam. – Hm. – Wymieniłam w myślach wszystkie rzeczy, które kupiłam. Co to ja zrobię na

obiad? Kurczaka? Nie kupiłam. Meksykańskiego naleśnika? Nie mam steku. Westchnęłam zirytowana i uśmiechnęłam się. – Ciasteczka. Parsknął śmiechem. – Byłam na zakupach. Przysięgam! – Zaśmiałam się, łapiąc się rękami za głowę. – Kupiłam wszystko, co lubimy, ale w zasadzie nic, co naprawdę potrzebujemy. – Nie przestawałam się śmiać i trzęsły mi się ramiona. – Mamy śmietankę do kawy, ale nie mamy kawy. Mamy tortille, ale nie mamy sera. Śmiech Josha zmieszał się z moim. Sięgnął dłonią i odciągnął mi rękę z twarzy, delikatnie ją ściskając. – Dobrze widzieć, jak się śmiejesz, Ember. – Jego dotyk zelektryzował moją skórę. Mój uśmiech zniknął. Czy to nie za szybko? Wolno mi się śmiać? Jak na zawołanie Gus wygramolił się z garażu, niosąc torbę ze sprzętem większą niż on sam. – Gotowy, trenerze? – Pewnie, młody człowieku – odpowiedział Josh, zsuwając ze mnie rękę. Obdarzył mnie uśmiechem, który sprawił, że zapomniałam, jak się nazywam. – Na razie, Ember. – Dobrze, że mi przypomniał. Skinęłam głową, starając się nie wyglądać na zbyt zniewoloną przez niego. – Zapinasz pas, Gus. OK? Josh nie wyśmiał mnie ani nie wywyższył się nade mnie, tylko kiwnął raz głową. – Słyszałeś, Gus? Pas. Drzwi zatrzasnęły się za nimi, a ja chwyciłam za komórkę. Potrzebowałam oparcia i kogoś, kto szybko przypomni mi, że nie wolno mi było mieć brzydkich myśli o Joshu Walkerze. Ember: „Cześć, kochanie. Co robisz wieczorem?” Riley: „Niewiele. Właśnie tęsknię za tobą”. Poczułam znajomy słodki uścisk w piersi. Ember: „Może chciałbyś mnie dzisiaj gdzieś zabrać? Myślę, że jestem gotowa na powrót do cywilizacji”. Minęło kilka minut, zanim zabrzęczał telefon. Riley: „Cholera, kochanie, gdybym wiedział, to nie przyjechałbym do Breck”. Ember: „Jesteś w Breckenbridge?” Riley: „Na górze z paczką chłopaków. Myślimy o imprezie”. Nie wiedziałam, co odpisać. Chwyciłam kolejną butelkę wody. Po kilku łykach mój telefon ponownie zabrzęczał. Riley: „Impreza już zaplanowana. Sorry, kochanie. Przyjechałbym, ale nie mogę zostawić tych dzikusów w domku”. Riley miał studencką imprezę. Cholerną studencką imprezę. Ember: „Nie przejmuj się mną”. Riley: „Kocham cię!” Pokręciłam głową, nie siląc się na odpowiedź. Napisałam szybko do Sam, ale zostawała na noc w Denver z mamą. Cholerna studencka impreza. Chwyciłam gąbkę i rzuciłam się sprzątać bałagan, który zrobił się w kuchni. Nawet się mną nie przejmował. Czy nie mieliśmy tworzyć idealnego związku? Wszystko miało być bez skazy z myślą o jego przyszłej politycznej karierze. Gdzie był Pan Idealny dzisiaj? Ze złością wybielałam kuchenne blaty, a potem zaatakowałam szafki, zanim przeszłam do podłóg i lodówki łącznie z półkami w spiżarni. Żadna powierzchnia nie mogła ukryć się przed moim gniewem. Pot spływał mi po czole, zanim skończyłam prawie trzy godziny później. Wrzuciłam

gąbki i rękawiczki do zlewu może zbyt zapalczywie. Nadal nie czułam się lepiej. – Pachnie cytryną. – Gus skrzywił się, skrzypiąc w tenisówkach po wilgotnej podłodze. Rzucił swój hokejowy strój do pralni. Mama dobrze go wytrenowała. – Cytryną i pizzą. – Josh zaśmiał się, kładąc trzy wielkie pudełka z pizzami na blacie na środku kuchni. – Jakkolwiek ciasteczka brzmiały obiecująco, coś mi mówiło, że zapomniałaś o innym jedzeniu. Zdmuchnęłam luźny kosmyk włosów z twarzy. Uśmiechnął się zaraźliwie na nieszczęście dla mnie. – I pizza to to inne jedzenie? Sięgnął, zaczesując mi kasztanowe pasemko za ucho, przypadkowo muskając przy tym palcami moją szyję. Albo wmówiłam sobie, że to zrobił. – Pizza jest wyjątkiem od każdej zasady. – Nie wycofał się, ale stał kilka centymetrów ode mnie. Każda część mojego ciała reagowała na tę bliskość. – Oczywiście. Staliśmy tak, gapiąc się na siebie w napiętej ciszy. Nie było nic niezręcznego w takiej ciszy z Joshem. Żadnej presji, żeby przerwać milczenie albo powiedzieć coś dowcipnego. Ale, Boże, w powietrzu aż buczało od podniecenia. – Och, pan Walker! – Babcia poklepała go po plecach, wchodząc do kuchni. – Moja wnuczka musi wyjść z domu, a jej chłopak nic z tym jeszcze nie zrobił. – Usłyszałam, że wzdycha jak zwykle. – Czy mógłbyś wyciągnąć ją stąd dla mnie? – Policzki nabiegły mi krwią, oznajmiając moje upokorzenie. Tak jak by wiedziała, że on może mnie olać. A może tego oczekiwała? – Proszę pani? – spytał Josh, przechylając głowę i rzucając zaciekawione spojrzenie w moim kierunku. – Zamienia się w pustelnika, panie Walker. Spodziewam się z całą pewnością, że niedługo koty zaczną przychodzić na próg domu. Proszę, zrób nam przysługę i zabierz ją stąd. – Gdzie jest Riley? – Josh wykrzywił usta. Podwójne upokorzenie. – W Beckenbridge. Urządza jakąś studencką imprezę. – Czy w moim głosie dało się wyczuć ukłucie rozgoryczenia? – Aha – westchnęła babcia. Skinął głową z nieuważnym wzrokiem. – W porządku. – Niezliczone emocje, nad którymi nie panowałam, przebiegły mi po twarzy, zmieniając otoczenie w niewielki, natychmiastowy, ale znaczący sposób. – Chcesz się zabawić? Uderzyła mnie fala ekscytacji. Och! Niespodzianka, Riley! Ale zdrowy rozsądek i rzeczywistość pokonały mnie. – Nie powinnam posuwać się tak daleko. Babcia westchnęła. – Nonsens. Josh, będzie gotowa za godzinę z torbą na noc. Zakładam, że do jutra cię nie zobaczę. Weźcie klucz i zostańcie w domku rodziców. Tata kupił mamie domek na jej czterdzieste czwarte urodziny. Zaszalał z pieniędzmi, żeby udowodnić mamie, że tu będą mieszkać na emeryturze i że nie będzie się musiała nigdzie przeprowadzać. Poczułam się niedobrze na myśl zrobienia czegoś dla zabawy. To było tak, jakbym zdradzała tatę. Nie opłakiwałam go wystarczająco. Nie ubierałam się na czarno. Nie wypłakałam odpowiedniej ilości łez. – Po prostu nie chcę. Nie jestem gotowa.

– Ani twoja siostra. Ale czy naprawdę myślałaś, że potraktuję cię łagodnie? – Uniosła brwi i odesłała mnie, zawracając do kuchni. Cóż, wszystko ustalone. Babcia postanowiła, że idziemy na imprezę.

Rozdział 4 Dwie godziny później jechaliśmy krętymi górskimi drogami jeepem wranglerem Josha. Nalegał, że będzie prowadzić, za to ja zajmowałam się radiem. Biorąc pod uwagę grymas, jaki pojawił się na jego twarzy, kiedy włączyłam country, uważam, że został wystarczająco ukarany. – Cieszę się, że nie jeździsz już motocyklem. To byłoby piekło jechać tak teraz w śniegu. Mały uśmiech przebiegł mu po twarzy. – Dlaczego myślisz, że już go nie mam? – Są niebezpieczne. – To świetna zabawa. Skręcił jeepem w wyłaniający się pas ruchu, wyprzedzając subaru z teksaską rejestracją. Powstrzymałam się od protestowania przeciwko prędkości, z jaką to zrobił. Cholernie padało, ale on w ogóle się tym nie martwił. Zwolnił tylko raz, kiedy cofał na naszą ścieżkę. – Czy to prawda? – spytałam, mierząc go spojrzeniem. – O całych tych nielegalnych wyścigach w liceum? Jego usta drgnęły i napięły się. – Zostawiłem za sobą dużo, kiedy przeprowadziliśmy się z Arizony. To korzyść z przeprowadzki. Zaczynasz od nowa i to, co robiłeś wcześniej, nie liczy się już albo przynajmniej nie powinno. Jakbym nie wiedziała. Przeprowadzaliśmy się więcej razy, niż mogłam zliczyć. Jego telefon zabrzęczał na konsoli między nami. Spoglądając dyskretnie, zobaczyłam imię: Heather. Tak, przypuszczam, że niewiele się zmieniło na froncie pogoni za Joshem. To było dobre przypomnienie. – Wygląda na to, że ktoś cię szuka. Uśmiechnął się ironicznie. – Jasne, ktoś, kto nie jest wart zachodu. Nie przeczytał SMS-a ani nawet nie poprosił mnie, żebym zrobiła to za niego. Zignorował wiadomość całkowicie. Odetchnęłam rozdrażniona. – W każdym razie, dlaczego to robisz? – Zabieram ładną dziewczynę z domu w piątkową noc? – Rozciągnął dłonie na kierownicy. Wiedział cholernie dobrze, o co mi chodzi. – Jedziesz ponad dwie godziny, żebym zobaczyła się ze swoim chłopakiem. – Cholera, skoro tak to ujęłam, to czemu, do diabła, to robił? – Bo tego potrzebujesz. – Nie spuszczał wzroku z drogi, więc nie mógł zobaczyć, jak przyglądam się jego profilowi w zszokowanym milczeniu. Ostre rysy jego twarzy skłaniały się bardziej ku greckiej niż amerykańskiej urodzie, jak dotychczas myślałam. Ale te jego usta… Pokręciłam głową, żeby odgonić myśli, których nie powinnam mieć, szczególnie po SMS-ie od Heather. – A tak w ogóle, to czemu jesteś z Rileyem? Cóż, to pytanie kompletnie oderwało mnie od obserwowania Josha. Racja, Riley. – Bo tak jakoś. – Kiedy już to powiedziałam, zdałam sobie sprawę, jak głupie to było. – Źle się wyraziłam. Nie miałam tego na myśli. – Bardzo się bronisz. Spojrzałam z powrotem na drogę widoczną tylko dzięki przednim światłom. Padający śnieg zacierał wszystko naokoło nas, sprawiając, że byliśmy odizolowani od świata.

– Chciałam powiedzieć, że mamy pewien plan i trzymamy się go. Jesteśmy ze sobą ponad trzy lata i mamy przed sobą jeszcze dwa do skończenia studiów. Potem Riley chce iść do szkoły prawniczej, żeby przygotować się do polityki. Ale przedtem chce się pobrać. – Dużo Rileya w tych planach. Poczułam, jak biała, gorąca frustracja rośnie mi w gardle jak kwas. Zacisnęłam pięści na kolanach. Za kogo Josh Walker się uważał, żeby podawać w wątpliwość nasze plany? – Też mam dużo planów. – Rany, to brzmiało naprawdę jak bronienie się. – To znaczy… To ja chcę wyjść za mąż, bo nie wyobrażam sobie, że będziemy ze sobą jeszcze przez kolejne kilka lat bez sek… – Gwałtownie przerwałam. Gorąco uderzyło mnie w policzki. W samochodzie było ciemno, więc nie mógł zobaczyć i nie wiedział, że byłam teraz dokładnie w odcieniu czerwonego lakieru, jakim pomalowany był jego samochód. – Bez czego? – spytał. Nie odpowiedziałam. Rzucił na mnie spojrzenie, unosząc w zdziwieniu brwi. – Chcesz mi powiedzieć, że przez trzy lata nie uprawialiście seksu? – Patrz na drogę! – odcięłam się. Stłumił śmiech i powrócił do jazdy. Otwierałam i zaciskałam dłonie. – Nie wierzę, że właśnie to powiedziałam. Nic nie mów! – Jesteś z tych dziewczyn, co czekają do ślubu? – spytał bez drwiny. – To świetnie, tyle tylko, że trzy lata to dużo dla chłopaka. Pokręciłam głową. Już tyle powiedziałam. Co szkodziło dokończyć myśl? Poza tym nie wpadniemy przecież na siebie w kampusie. – Riley chce poczekać do małżeństwa. Mówi, że to ze względu na mnie. Wiesz, nieskazitelnie czysto i idealnie. Obiecuje mi, że warto zaczekać i że to ważne dla niego. To do dupy, ale wszystko będzie bez skazy… tak jak zaplanowaliśmy. Myślę, że on jest trochę staromodny. – A ty nie chcesz czekać? Posunął się już za daleko, więc pokręciłam głową w odpowiedzi. Popatrzył na mnie przeszywająco. – Riley musi być cholernym świętym. Nienawidziłam tego, ale poczułam się dobrze. To komplementów Rileya chciałam. Uważnie się dzisiaj ubierałam. W końcu też miałam plan. Nie chciałam już dłużej czekać. Jaki był tego sens, skoro nie wiesz, co przyniesie kolejny dzień? Rurki miałam wciśnięte w czarne kozaki, a pod szary sweter z dużym dekoltem i paskiem włożyłam koronkowy stanik, który podobał się Rileyowi. Upięłam włosy w kasztanowy, luźny kok i ostrożnie się pomalowałam. Chciałam, żeby Riley był oszołomiony. Ale oszołomiłam Josha. Zauważyłam to, kiedy otwierał mi drzwi. Jego brązowe oczy, które rozszerzały się z wyraźnym pożądaniem, rozpaliły malutki płomień w tej części ciała, o której istnieniu już zapomniałam. Zauważył mnie i pragnął. Gdybym nie była ostrożna, to ten malutki płomień doszczętnie by mnie spalił. Odchrząknęłam w nadziei, że przerwę napięcie i temat. – Więc lubisz trenować? – To najważniejsza rzecz, jaką się zajmuję od ostatnich kilku lat. Ci chłopcy to coś wspaniałego. – Podświadomie się uśmiechnął. To nie powiedziało mi wiele. – Ale jak mogłeś trenować Gusa przez ostatni rok, skoro jesteś na studiach w Kolorado? – te dwa miejsca były oddalone od siebie o godziny drogi.

– Jestem na czwartym roku w Springs, nie w Boulder. Wziąłem trochę wolnego czasu po tym, jak się przeniosłem. – Myślałam, że masz stypendium sportowe w Boulder… – Nagle spojrzał na mnie zaskoczony. – Naprawdę słuchałam plotek o osławionym Joshu Walkerze, kiedy chodziliśmy do szkoły. Więc czemu Springs? Zacisnął usta. – Pewne rzeczy nie wyszły. Temat skończony. Załapałam. Wyciągnęłam telefon, żeby zobaczyć, czy Kayla odpisała na SMS-a, którego wysłałam jej, kiedy wyjeżdżaliśmy ze Springs. Naprawdę miałam nadzieję, że da radę zjawić się dzisiaj wieczorem. Ale nie było żadnej odpowiedzi. Do dupy. Naprawdę chciałam wykorzystać moją najlepszą przyjaciółkę. Skręciliśmy do Breckenridge i przejechaliśmy przez niezwykłe centrum bez potrącenia ani jednego pijanego przechodnia. Przerwa świąteczna ściągnęła narciarzy na stoki, a smakoszy piwa do barów na dachach. Ludzie, którzy nie przywykli do dużych wysokości zazwyczaj żałowali tej decyzji nazajutrz. Przejechaliśmy przez miasto, skręcając tak, jak kierował nas GPS do domku Rileya. – To jego uli… – Urwałam zdanie, kiedy wyjechaliśmy zza rogu i porwał nas prawdziwy parking z mnóstwem samochodów po dwóch stronach drogi. – Niemożliwe, żeby te wszystkie auta należały do ludzi Rileya. Przejechaliśmy obok domku, nie mogąc znaleźć żadnego miejsca do parkowania. Stało się jasne, że wszyscy przyjechali do Rileya. Ludzie porozchodzili się po tarasie, który otaczał dom. Rozpoznałam kilku jego znajomych ze studiów. – Poczekaj – powiedział Josh ostrzegawczo, zanim zatrzymał się na wielkim, płaskim głazie i zaparkował samochód. – Popisz się. – Nie mogłam powstrzymać śmiechu, który się we mnie wzbierał. Wysunął się z samochodu i otworzył mi drzwi, zanim rozpięłam pas. Spojrzałam w dół i zobaczyłam jego ręce wyciągnięte w moją stronę. Zaparkował pod takim kątem, że potrzebowałam pomocy, żeby wysiąść. Przerzuciłam nogi, a on chwycił mnie za biodra i pochylił ku sobie bez żadnego podtekstu. Jednak świadomość jego ciała sprawiła, że wstrzymałam oddech. Będąc tak blisko, dosięgałam tylko jego obojczyka, który był teraz pod niebieską, zapinaną pod szyję koszulą. Josh zwinnie zeskoczył z kamienia i sięgnął mnie ramionami z tyłu. Moja twarz roześmiała się, zanim opadłam w jego ramiona. Złapał mnie z okrzykiem „och!” Zaśmiał się pięknym i szczerym śmiechem. – Będziesz prowokować Rileya, co nie, Ember? Josh przeniósł mnie przez śnieg. – Nie bardzo. Riley nie lubi się droczyć. – No cóż, traci okazję. Śnieg był jak gruba biała kurtyna. Josh wyciągnął płatek z moich włosów. Wzięłam go za rękę i poprowadziłam do drzwi. Nie powinnam chcieć go dotykać, ale chciałam. Szybko ścisnęłam jego rękę i puściałam, wmawiając sobie, że mi się to nie podoba. Kłamczucha. – Chodź, przedstawię cię – pijana dziewczyna potknęła się na schodach, a jej przyjaciółki szybko ją złapały – ludziom, których znam – dokończyłam. Zespół Dave’a Matthewsa słychać było w całym domu. Dziwiło mnie, że sąsiedzi, którzy mieszkali w pobliżu, nie byli wściekli z powodu imprezy. Prześliznęliśmy się między ludźmi, którzy stali wzdłuż schodów prowadzących na taras.

W domu był taki sam tłum jak na zewnątrz. Zupełnie jakby ktoś próbował pobić rekord świata na największą liczbę studentów stłoczonych w drewnianej chatce. Skierowałam się do pierwszej grupy ludzi, których rozpoznałam. Był to kolega Rileya ze studiów ze swoją dziewczyną, która mieszkała w pokoju na moim piętrze. – Cześć, Charlotte! – zawołałam, kiedy skoczyła, żeby mnie przytulić. – Ember! – Jej piwo rozchlapało się z jednorazowego kubka, ale na szczęście zrobiłam unik przed oblaniem mojego stroju. Gwałtownie mnie uścisnęła, zanim odchyliła się w tył. – Ember, tak mi przykro z powodu twojego taty. – Właśnie, Ember. – Scott wybełkotał z kanapy z półprzymkniętymi oczami. – To beznadziejne. – Dzięki – odpowiedziałam, chcąc urwać temat. Dziś wieczorem uciekałam od żałoby. Nie było mnie stać na to, żeby pozwolić żalowi zabrać kolejny kawałek mnie. Potrzebowałam kilku godzin wytchnienia. – To jest Josh. Josh wysunął się, witając się ze Scottem i uśmiechając do Charlotte, która już rozbierała go spojrzeniem. Nie mogłam jej winić. Tak działał Josh na dziewczyny. Przynajmniej tak było w liceum, ale przypuszczam, że niewiele się zmieniło. – Josh Walker! – Dziewczyna, której piersi wyglądały tak jakby zaraz miały wyskoczyć z szerokiego dekoltu jej sukienki, pomachała mu nad tłumem. – Jasne, że musisz znać tu jakąś dziewczynę – wymamrotałam w jego stronę. Błysnął uśmiechem. – Och, więcej niż jedną, Ember. Mogę cię przeprosić na sekundę? – Jasne. Pójdę znaleźć Rileya. Patrzyłam, jak przechodzi przez pokój i porywa blondynkę w wielki uścisk. Niemiłe ukłucie zazdrości wykrzywiło mi usta w kwaśnym grymasie. – Josh? – spytała Charlotte tak, jakby wyceniała go według swojego rankingu chłopaków. – To mój przyjaciel z liceum – odpowiedziałam. – Apetyczny. – Uśmiechnęła się, a ja chciałam ją strzelić. – Czy Kayla wie, że jesteś tutaj? – Nie, wysłałam jej sms, żeby spytać, czy ma jakieś plany na wieczór, ale zamiast tego przyjechałam zrobić niespodziankę Rileyowi. – Prawdopodobnie go nie dostała, bo niechcący wrzuciła go do wanny z gorącą wodą dziś po południu. Jest upieczony. – Wszyscy jesteście tu od popołudnia? – spytałam chwilę przed tym, jak znajome, ciężkie ciało oparło się na mnie z naciskiem, łapiąc mnie ręką w talii, żeby utrzymać równowagę. – Cześć, Drew. Miał śmierdzący oddech. – Riley jest na górze. Powiedział, że potrzebuje trochę ciszy. Kiwnęłam i dyskretnie starałam się wyswobodzić z uścisku Drew. Poszedł za mną. – Jak podwózka? – Długa, Drew… Josh wszedł płynnie pomiędzy nas, sprawiając, że Drew mnie puścił na tyle, że mogła uciec. – Wszystko w porządku? – spytał Josh, gdy szliśmy w kierunku schodów. – Drew czasami nie potrafi trzymać rąk przy sobie, ale nie ma się o co martwić. Coraz więcej ludzi stało na balkonie, który wznosił się nad salonem. Wszyscy cholerni studenci tu byli? – Ember… – szemrali wszyscy, obdarzając mnie spojrzeniem, które mówiło: „twoje życie

jest do dupy”. Uśmiechałam się do nich tak radośnie, jak tylko mogłam. Nie myślałam o tym dziś wieczorem, jednak gdziekolwiek się obróciłam, każdy, kto mnie znał, robił dobrą minę. Mogłam przestać myśleć o tacie, ale nie byłam w stanie kontrolować innych. – To kim jest twoja dziewczyna? – spytałam. – Dziewcz…? Ach, Whitney? Spotkaliśmy się raz czy dwa. Spotkaliśmy się. Uprawialiśmy seks. Normalne. – Stój, Ember! – Kolejny kolega ze studiów, Greg, zatrzymał nas w przejściu. – Hm, czy Riley wie, że przyjechałaś? – Nie. Jestem tu, żeby zrobić mu niespodziankę. – Czekaj, tylko mu powiem, że jesteś. – Ruszył przede mną, blokując drogę do pokoju, w którym spałam przez weekendy przez ostatnie kilka lat. Jakie to idiotycznie dziwne. – Greg, w porządku. – Prześliznęłam się koło niego i otworzyłam drzwi do sypialni Rileya. – Och! Przepraszam! – Zaśmiałam się zszokowana. Wpadłam na parę, która używała sobie w łóżku Rileya, a sądząc po ruchach dziewczyny, która przejęła kontrolę, z całą pewnością uprawiali seks. Jej kruczoczarne włosy spadały falami, a głowę miała odrzuconą w tył. Byli tak w sobie zatraceni, że nawet mnie nie usłyszeli, a drzwi delikatnie stuknęły, kiedy zamykałam je z chichotem. – Och. Mój. Boże. Obróciłam się, opierając głowę o drzwi i nie mogąc pohamować śmiechu. To mi się podobało. Podobało mi się, że w końcu mogłam się rozluźnić i trafiłam na coś zabawnego. Kiedy przestałam, spostrzegłam szok na twarzach Josha i Grega. – Co? Greg oblał się szkarłatnym rumieńcem, który kontrastował z jego blond włosami. – Ember, tak mi przykro. – Mogłem go, kurwa, zabić – huknął Josh, niskim i wolnym głosem. Odcień jego oczu zmienił się z brązowego do prawie czarnego. Przejął go gwałtowny błysk. – Co? Dlaczego? Kogo to obchodzi… Coś zaskoczyło. Czarne włosy w odcieniu, który widziałam tylko u jednej dziewczyny. Mojej współlokatorki. – Kayla. – Kayla była w łóżku Rileya z… – Nie… – wyszeptałam, kręcąc głową, nie mogąc przyjąć tego do wiadomości. Natychmiast się odwróciłam, popychając drzwi najszybciej, jak mogłam. Tym razem nie przejmowałam się, żeby być cicho. Kayla była na górze, ruszając się dopóki nie usłyszała trzaśnięcia drzwiami o ścianę. – Co do cholery? Obróciła się, ukazując stojącym w przejściu pełny obraz swoich nagich piersi, które były spokojnie o dwa rozmiary większe niż moje. Spojrzałam za nią, żeby zobaczyć to, czego nie chciałam. Riley leżał pod nią. Był w niej. Straciłam oddech. Josh złapał mnie, gdy cofałam się chwiejnym krokiem, zdesperowana, żeby uciec. Surowy, rozdzierający ból przedarł się we mnie pazurami, rozrywając to, co zostało z mojego serca gotowego się wykrwawić. Zdusiłam krzyk, który szaleńczo chciał się wydrzeć, oznajmiając moją agonię. – Ember? – Riley wydostał się z łóżka. Zobaczyłam go nagiego po raz pierwszy w naszym trzyletnim związku. Wyciągnęłam rękę przed siebie, jakbym chciała się przed nim ochronić. To. Się. Nie. Działo.

– Ember! – krzyknęła Kayla, owijając się w luksusowe, bawełniane prześcieradło, które kupiłam Rileyowi ostatniego lata. Szok zniknął, ustępując kipiącemu gniewowi, który wezbrał w moich oczach i oblewał moją skórę rumieńcem złości i zdrady. – Och, więc naprawdę mnie pamiętacie. – Stałam tak spokojnie, jak tylko mogłam, podczas gdy oni w szale narzucali na siebie ubrania. – Dobrze wiedzieć, bo ja od tego momentu wymazuję z pamięci was oboje. Trzasnęłam drzwiami i wróciłam do przejścia, biorąc głęboki oddech. Zamknęłam oczy i zaczęłam liczyć. Pięć, cztery, trzy, dwa, jeden. Koniec. Otworzyłam oczy i skinęłam głową. Było po wszystkim. Nie będę płakać i nie załamię się. Nie tam, gdzie oni mogliby mnie zobaczyć. Nie będę z tych dziewczyn. – Mogę cię stąd zabrać? – spytał Josh. – Zanim zniszczę tego dupka. Odwróciłam się i uśmiechnęłam. – Tak, proszę. Jeśli nie masz nic przeciwko. Jego oczy zwęziły się, kiedy badał moją twarz. Jakby czekał na jakieś pęknięcie, które by mną wstrząsnęło. Ale to nie miało się wydarzyć. Wziął mnie za rękę i sprowadził w dół do holu. Tym razem ludzie schodzili nam z drogi. Greg stanął przed Joshem. – Hej, Ember, przykro mi… Josh pchnął go na ścianę prawą ręką jednym gładkim ruchem, nawet się nie zatrzymując. Trzymałam zadarty podbródek, skupiając się na liniach na koszuli Josha, którą miał wyciągniętą ze spodni z podwiniętymi rękawami. Greg nie starał się nawet powiedzieć cokolwiek. Przeniosłam uwagę na to, co działo się na balkonie, na którym tłum znajomych Rileya spoglądał na pokój gościnny. Współczucie rozchodziło się od nich falami. Czy oni wszyscy wiedzieli? To ja byłam ta głupia? Muzyka wypełniła dom i grano właśnie 41. Serce mi pękło, kiedy usłyszałam mój ulubiony utwór Dave’a Matthewsa. Ale Dave jak zawsze miał rację. Pójdę tą drogą i znajdę własne wyjście. Charlotte popędziła w moim kierunku, jak tylko znaleźliśmy się na dole. – O Boże, Ember. – Jej współczucie tylko pogorszyło złość, która paliła mnie w piersiach. – Jak długo? – spytałam żądającym tonem. Odważyła się spojrzeć na mnie ze zdumionym wyrazem twarzy, który sprawił, że chciałam ją udusić. – Od jak dawna sypiają ze sobą? – Podniosłam głos, zanim mogłam się powstrzymać. Mój ton wprawiał w zakłopotanie. Zamrugała kilka razy, a jej oczy robiły się coraz większe. – Nie wiem. Wydaje mi się, że trochę ponad rok? Od tego Święta Dziękczynienia, kiedy wyjechałaś ze swoimi rodzicami. – I wy wszyscy o tym wiedzieliście? Szybko pokręciła głową. – Nie, tylko kilkoro z nas. Chcieli zachować to w tajemnicy. Zachować w tajemnicy na ogromnej domówce. Tak… Josh zacisnął rękę na mojej i obrócił się w niewypowiedzianym pytaniu. – Jasne – odpowiedziałam, czując przejmujący dreszcz. – Nic tu po nas. Josh prześliznął się przez tłum, który naprawdę się przed nim rozstępował. Nie miało znaczenia, że był potężnie zbudowany. Podążałam jego śladem, dopóki nie poczułam lodowatego nocnego powietrza na rozpalonych policzkach. Płatki śniegu powinny skwierczeć przy kontakcie ze mną. Przeszedł między imprezowiczami, którzy wyszli, żeby zapalić, delikatnie ciągnąc mnie za sobą. Kiedy doszliśmy do naszego głazu, odwrócił się do mnie z uniesionymi brwiami.

– Mogę? Zniknęła wesołość, którą okazywał, kiedy przyjechaliśmy. Teraz zachowywał się uprzejmie i ostrożnie. Był powściągliwy. – Proszę, zabierz mnie stąd – wyszeptałam, prawie załamana. Nie zostało we mnie zbyt dużo opanowania, ale po moim trupie, żeby któryś z tych gapiów widział, jak płaczę, nie mówiąc o załamaniu się i histerycznym łkaniu, czego w sumie chciałam. Josh przyciągnął mnie ku swoim ramionom, a ja skryłam twarz w jego szyi, wdychając subtelną wodę kolońską, która pachniała drzewem sandałowym i bezpieczeństwem. Nachylił się ku otwartym drzwiom i wsadził mnie do środka. Tkanina była nadal ciepła po naszej jeździe. Moje życie rozpadło się szybciej, niż zamarza przednia szyba w samochodzie. Railey wyleciał z domu w dżinsach i swetrze, który kupiłam mu na ostatnie święta, skacząc przez poręcz, żeby ominąć tłum. Miałam nadzieję, że jest boso i że jego stopy zamarzną na chodniku. – Ember! – krzyczał, biegnąc chodnikiem. Josh przeklął pod nosem. Balansował w drzwiach, schylając się nade mną, żeby odpalić samochód. – Nie chciałbym, żebyś zmarzła. – pogłaskał mnie po twarzy, zapiął mój pas i zatrzasnął drzwi. Otworzyłam okno, wiedząc, że Riley będzie chciał porozmawiać. Josh nie przeszedł naokoło auta, nie wskoczył do środka, żebyśmy odjechali. Zamiast tego, zwyczajnie oparł się o jeepa, zakładając ręce na piersi. Jedynym znakiem temperatury na zewnątrz był jego oddech. Riley zatrzymał się kilkanaście centymetrów przed nim. Jego pierś falowała od wysiłku. Tak, cóż, zostanie przyłapanym w trakcie seksu, szybkie ubieranie się i gonienie swojej obecnie byłej dziewczyny prawdopodobnie jest trochę wyczerpujące. – Josh, człowieku, pozwól mi z nią porozmawiać. – Nie jestem jej nianią, człowieku. Robi, na co ma ochotę. – Nie ruszył się, ale jego ciało emanowało wijącym się napięciem. Byłam skupiona na pulsie bijącym w szyi Josha, unikając spojrzenia na Rileya. – Ember, pozwól mi się wytłumaczyć, proszę! – Zrobił krok w kierunku Josha, ale zwyczajne poruszenie głową sprawiło, że się cofnął. Nie chciałam wiedzieć, jak wyglądała twarz Josha, że nawet nieustraszony Riley zareagował w taki sposób. – Nie jestem pewna, czy możesz mieć mi dużo do powiedzenia, Riley. – Nawet na niego nie spojrzałam. Napatrzyłam się już na jego twarz wykrzywioną pożądaniem. – Myślę, że widziałam wszystko, o czym powinnam wiedzieć. – Byłaś niedostępna w tym tygodniu. – Co za bardzo kiepskie wytłumaczenie. – Potrzebowałem jakiegoś pocieszenia. Kayla była blisko i jedna rzecz pociągnęła następną. To nic nie znaczyło! Odciągnęłam spojrzenie od tyłu głowy Josha, w końcu napotykając oczy Rileya. Nie będę płakać. Nie załamię się. – Od roku, Riley…? – Mój głos zanikł. Nie mogłam mówić przez grudę rozmiaru góry, która uformowała mi się w gardle. – To koniec – wykrztusiłam z siebie i przygryzłam dolną wargę, żeby poczuć ból. – Wiesz o… – Pokręcił głową i wrócił do swojego wywodu. – Potrzebowałem kogoś, Ember! Potrzebowałem kogoś, żeby się mną zajął! Gdzie byłaś? Byłaś tak uwikłana w tragedię swojej rodziny, że nawet nie zastanowiłaś się, co się dzieje w moim życiu.

– Jedźmy, Josh. – Nigdzie nie zabierzesz mojej dziewczyny! – krzyknął Riley. – Nie bardzo wygląda na twoją dziewczynę – powiedział Josh przeciągle. Riley zamachnął się, ale napotkał tylko rękę Josha, która udaremniła próbę ciosu. Josh nie chybił. Walnął pięścią w buzię Rileya ze zgrzytem. Dźwięk ten przyprawiał o mdłości, ale jednocześnie był bardzo satysfakcjonujący. Riley odleciał w tył i upadł w śnieg. Josh stał nad nim, kręcąc głową, kiedy ten się podnosił. – Nie poddawaj się. – Krew poplamiła tył rękawa w kolorze kości słoniowej, kiedy Riley ocierał usta. – Co? Boisz się, że skopię ci dupę. – Josh zaśmiał się drwiąco. – Eee nie, mógłbym skończyć w więzieniu, gdybym rozkwasił tę twoją malutką słodką buźkę. Czy Riley pobladł? Na to wyglądało. – Jak powiedziała December: nic tu po nas. Mała iskierka satysfakcji powstrzymała falę łez. Dzięki Bogu za Josha.

Rozdział 5 Przez całą drogę do domku moich rodziców dławił mnie gniew. W ciszy kipiałam ze złości. Wycieczka trwała około piętnastu minut. Jechaliśmy do miłego, ale nie tak całkiem fajnego jak domek Rileya miejsca poza Breckenridge. Nasz domek był bardziej odosobniony, ale nie było tam przynajmniej Rileya. Jak mogli mi to zrobić z Kaylą? Jak mogłam nie zauważyć, że to dzieje się tuż przed moim nosem. Uprawiali regularnie seks, podczas gdy ze mną nigdy nie posuwał się za daleko. Mdłości wykręcały mi żołądek, kiedy zatrzymaliśmy się na podjeździe przed domkiem. Ścisnęło mnie w żołądku i już wiedziałam, co się stanie, gdy poczułam, jak w buzi zbiera się ślina. – Wypuść mnie! – krzyknęłam, szarpiąc się. Nie wiedziałam, że drzwi były otwarte. Josh przebiegł szybko naokoło jeepa, otwierając drzwi i wydostając mnie gładkim ruchem. Śnieg sięgał mi prawie do kolan, ale przebrnęłam przez niego, oddalając się, zanim mój żołądek pozbył się zawartości. Wymiotowałam kilka razy obiadem, żółcią i ostatnią stałą rzeczą, którą myślałam, że mam na świecie. Miałam na tyle zdrowego rozsądku, żeby wycofać się z powrotem kilka kroków, zanim upadłam na kolana, szlochając. Krzyczałam, aż dostałam chrypkę, a śnieg topniał na moich dżinsach, przemaczając mi nogi. Był lodowatym przypomnieniem, że to wszystko dzieje się naprawdę i nie jest snem. Żadnych więcej marzeń. Wszystkie zamarzły i roztrzaskały się w momencie, w którym otworzyłam te cholerne drzwi. Nie było już nic pewnego. Żadnego Rileya, taty, ani nawet mamy. – Czego jeszcze chcesz? – wykrzyczałam do kogokolwiek, kto słuchał. – Nie mam nic do oddania! Skończyłeś już ze mną? – Ponownie upadłam w śnieg, zakrywając twarz zmarzniętymi palcami i szlochając obrzydliwie i potwornie. Ktoś okrył mnie ciepłym płaszczem. Po zapachu poznałam, że to Josh. Podniósł mnie z łatwością w ramiona i zaniósł do domku. – Nie – wygarnęłam, a on się zatrzymał. – Muszę się przejść. – Momentalnie naprężył ramiona jakby nie zamierzał mnie puścić, ale delikatnie postawił mnie na ziemi. – Pójdę po bagaże! – Słychać było, jak pod jego butami skrzypi śnieg. Jedna stopa przed drugą. Udało mi się pokonać ostatnie trzysta metrów do drzwi. Wszystko było w śniegu, a na górze utworzyła się śnieżna skorupa. Cieszyłam się i smakowałam teych przeszkód, bo to przypominało mi, że wciąż żyję i że wciąż tu jestem. Ból, chłód i napięcie w mięśniach były mi tak samo potrzebne jak oddychanie. Wyciągnęłam klucze ze swetra i otworzyłam drzwi. Włączyłam światło, co sprawiło, że chatka odżyła, cała w wiejskim stylu wybranym przez mamę. Drzwi otworzyły się na mały przedsionek, w którym nadal stały nasze narty przypięte w stojakach jeszcze od wycieczki w Święto Dziękczynienia. Przeszłam przez salon i ustawiłam termostat na przyzwoitą temperaturę. Piecyk zasyczał w rogu, kiedy propan zaskoczył i pojawiły się płomienie. A to już było coś, prawda? W domku były kuchnia, jadalnia, salon, łazienka i trzy małe sypialnie. Przejechałam palcami z czułością po ogromnych płótnach ze zdjęciami naszej rodziny na stokach. Pogłaskałam uśmiech taty, ale poczułam ciarki w palcach. Wydawało się, że cofam się do przeszłości i słyszę śmiech taty, tak jakby stał obok mnie. Spojrzenie mamy było jasne i pełne miłości. Teraz przypominała muszlę, z której ktoś wydrążył kobietę, jaką była na tym zdjęciu. – O czym myślisz? – spytał Josh, upuszczając nasze torby na dywan w salonie. Nie siliłam się na uśmiech.

– To miejsce było moim azylem, obietnicą, którą tata złożył mamie, że pewnego dnia nie będzie już w wojsku. Josh wziął ramkę ze zdjęciem Gusa i taty, którzy śmiali się cali w czekoladzie po nieudanych próbach zjedzenia czekoladowych babeczek. – Dobrze, że masz to miejsce. To jeszcze jedna rzecz, która ci o nim przypomina. Pokręciłam głową. – To nie miało tak być. Nic nie idzie zgodnie z planem. Wszystko naokoło mnie się rozpadło. – Strząsnęłam łzę. Nie chciały przestać lecieć. – Dlaczego nie mógł być bankierem albo elektrykiem? Odłożył zdjęcie na niski stolik i popatrzył na mnie z dziwną intensywnością. – Był potrzebny, Ember. Uratował życie wielu ludziom. – Tak, wszystkim, ale nie sobie. Cisza, która panowała w domu, przechodziła przeze mnie, powodując okropny ból. To było miejsce śmiechu i wrzawy, w którym mama odpuszczała zasadom, a tata nie miał żadnych innych priorytetów. To tu zamykali się w sypialni w niedzielne poranki, a my uczyliśmy się robić sobie śniadania. To było nasze niebo. Było. Dlaczego ostatnio wszystko odeszło do przeszłości? Josh przerwał moje zamyślenie w idealny sposób. – Opowiedz mi coś o nim, co sprawiało, że się śmiałaś. – Jak co, na przykład? Wzruszył ramionami. – Cokolwiek, co w nim kochałaś. Były dziesiątki tysięcy rzeczy w moim tacie, które uwielbiałam. Nie mogłam wybrać tylko jednej. Ale gdybym musiała… – Pamiętniki. – Pamiętniki? Uśmiechnęłam się, przypominając sobie o tych wszystkich razach, kiedy przyłapywałam go pochylonego nad komputerem. – Spisywał wspomnienia codziennie. Właściwie to pisał je na komputerze. Mówił, że jest zbyt leniwy, żeby napisać cokolwiek ręcznie. Osobiście uważam, że nikt nie byłby w stanie rozczytać jego pisma. Było okropne. – Zaśmiałam się na to wspomnienie. – Wszystko trzymał na komputerze. Mówił mi, że spisywanie oczyszcza jego umysł i przygotowuje na radzenie sobie z kolejnymi przeszkodami. Możliwość uwolnienia się od wszystkiego przez uznanie tego była jego największą siłą. Też chciałam tak móc. Chciałam spokoju, który tata zawsze wnosił. Ale uświadomiłam sobie, że bardziej niż tego, chciałam przeczytać jego pamiętniki, szczególnie te z ostatnich kilku miesięcy. Chciałam poznać jego myśli, obawy, a także dowiedzieć, co było szczególnego w jego pracy, czemu poświęcił życie. Zamrugałam powoli, jakby chcąc wymazać wszystkie wydarzenia ostatnich kilku tygodni i zacząć od nowa. – Cóż, skoro mamy całą noc… Przeszłam do kuchni, wspinając się z łatwością na blat, żeby dosięgnąć szafki nad lodówką. Ściągnęłam jasną butelkę owiniętą w zieloną wstążkę. – Tequila? Mały uśmiech pojawił się na twarzy Josha, a ja prawie upuściłam mój cenny towar. Ten jego uśmiech był śmiertelnie niebezpieczny. Przejechał dłonią po włosach i wtedy zauważyłam krew. – Wszystko w porządku? – spytałam, stawiając butelkę na blacie, sięgnęłam po jego zranioną dłoń.

Wzruszył ramionami na widok krwi. – Kostki są trochę opuchnięte, ale to nie moja krew. Pociągnęłam go pod kran i spłukałam mu z ręki krew Rileya. Patrzyłam jak krew spływa z kosmyków do zlewu. – Lodu? – Nie. Jest w porządku, naprawdę. Dokładnie obejrzałam opuchliznę, pocierając palcami o jego skórę. Jakie to byłoby uczucie mieć te ręce na swoim ciele? Spojrzałam w górę na niego, zachłystując się sposobem, w jaki jego oczy pociemniały, kiedy dotarły do nas pewne rzeczy. Podążał wzrokiem za ruchem, jakim zwilżałam suche usta zanim puściłam jego rękę. Obejmowało mnie zapomnienie, a ja była gotowa się mu poddać. – W takim razie weź limonki z mojej torby. Muszę się upić. – Jak sobie pani życzy – zażartował, wydobywając te małe zielone kamienie szlachetne. Po trzech shotach tequila zaczęła działać. Poczułam ciepło w brzuchu. Wyrzuciłam kolejny kawałek limonki do śmieci i podskoczyłam boso w suchych spodniach od piżamy do blatu. Już dawno zrzuciłam wilgotne dżinsy. Josh oparł się o ladę na przeciwko mnie z shotami. – Czujesz się lepiej? Sięgnęłam do tyłu, otwierając szafkę na wyczucie i chwytając paczkę chipsów. Były o ulubionym smaku taty, kwaśna śmietana i cebula. – Nie wiem, czy mogłabym się teraz czuć gorzej. Otworzyłam paczkę z trzaskiem i wepchnęłam sobie całą garść chipsów do buzi, częstując Josha. – Mam dosyć rozczulania się nad sobą. Zajmij mnie czymś. Pocałuj mnie. Spraw, żebym zapomniała. – Opowiedz mi, co się stało z tym gnojkiem Joshem Walkerem z liceum. Pamiętam, że miałeś długie włosy… – Hokej. – A co z tym czarnym motocyklem… – Schowany. – Dlaczego? Więcej nielegalnej zabawy, o której się nie rozmawia? – To było sześć lat temu, December. A poza tym jeździłabyś na motorze w Kolorado w środku zimy? – Słuszna uwaga. – Zwinął paczkę z chipsami i położył ją za sobą na blacie. Każdy jego ruch mnie fascynował. – Jesteś teraz zupełnie inny. Rozciągnął ręce na blacie tak mocno, że jego kostki zrobiły się białe. – Jak to? Zamknęłam oczy i zatopiłam się we wspomnieniach piętnastoletniej dziewczyny. – Byłeś popularnym, dobrym sportowcem. Roztaczałeś atmosferę złego chłopca i totalnego olewania wszystkiego, ale, sorry, że to powiem, byłeś kretynem. – Tequila rozwiązała mi język. Josh prysnął shotem, którego właśnie wychylał, omal mnie nie oblewając, i zaśmiał się. – Dobrze wiedzieć. – To znaczy, byłeś naprawdę gorącym facetem, oczywiście. – Otworzyłam oczy, żeby popatrzeć w jego oczy i wpadłam w nie. Zrobiły się czarne, prawie bezkresne. – Ale gdy grałeś w hokeja, stałeś się nawet kimś więcej. Byłeś bogiem. Każda dziewczyna chciała być twoja, a ty im pozwalałeś. Nie wyglądało, żebyś się przejmował tym, że wymieniasz je szybciej niż taśmę hokejową do kija. Byłeś dupkiem.

Przeciągnął czubkiem języka po dolnej wardze, zlizując resztę tequili i przyciągając całą moją uwagę. – A teraz? Jaki jest twój werdykt? Nie mogłam odciągnąć wzroku od jego ust. Moje zaczęły mrowić, kiedy zastanawiałam się, co sprawiało, że te wszystkie dziewczyny wracały do niego biegiem po więcej. – Jury nadal obraduje. Był dla mnie taki dobry, zbyt idealny, to prawda. Ale nie mogłam zapomnieć tych wszystkich dziewczyn, które zranił. – W porządku. – Potarł czoło dłonią. – Zmieniłem szkołę na drugim roku. To był trudny czas. Przytaknęłam. Wiedziałam o tym dobrze. Jako dziecko wojskowego nie byłam zbyt dobrze przyjęta na pierwszym roku przez elitarną szkołę. Ale wszystko się zmieniło, kiedy superpopularny Riley zainteresował się mną i zaczęliśmy się spotykać. Cholerny Riley. – Hokej dał mi przepustkę, ale oczywiście krążyły setki plotek o tym, dlaczego zmieniłem szkołę. Zabawne, jak gówno, w które pchasz się w liceum, zostaje z tobą, jeśli się nie wyprowadzisz, co nie? – To zależy. Sypiasz ze wszystkim, co nosi spódniczkę? – Jak Riley. Zacisnął dłoń na sercu. – Widzę, że jesteśmy dzisiaj żądni krwi. – Prawda boli. Szczególnie ostatnio. Zamrugał powiekami i wskazał na moje ciuchy. – Ha, mogę zrobić wyjątek dla dziewczyny w piżamie z kaczką Daisy. Chciałam się zaśmiać, ale tylko lekko się uśmiechnęłam. Może nie wiedziałam już, jak to się robi. – Shota? Uniósł brwi, przybierając wygląd twarzy mówiący, że chyba jestem śmieszna. – Jesteś pewna? Dokonałam oceny. Byłam daleko od domu, miałam mdłości i byłam nieźle wstawiona. Piłam czwartego shota. Lizałam. Trzaskałam. Ssałam. Tequila słodko i paląco spływała mi do gardła i rozniecała ogień w moich wnętrznościach. Chciałam, żeby przepaliła mi serce i sprawiła, żebym niczego nie czuła. – Ja ciebie też pamiętam, wiesz. Byłaś wtedy słodka. – Szklanka, którą odłożył na blat, wydała donośny brzęk. – Twoje włosy były bardziej kręcone i trochę nieuczesane, jakbyś była dzika i niepokonana. Byłaś cicha i nigdy nie spojrzałaś na mnie, kiedy mijałem cię w korytarzu, ale ja widziałem ciebie i wiedziałem, kim jesteś. Miałaś coś w sobie, jakiś nietykalny ogień. Upuściłam spojrzenie na jego bose stopy. – Ten ogień umarł. Wszedł pomiędzy moje kolana. Czułam, jak jego ciepło przebija się przez moją flanelową piżamę. Delikatnie uniósł mój podbródek, sprawiając, że nasze spojrzenia się spotkały, a moje serce zaczęło nierówno bić. Intensywność jego spojrzenia zapierała dech w piersiach, ale jednocześnie była przerażająca. – Tego ognia, który masz w sobie, nie można zabić. On wróci, wyjąc, z pierwszym twoim oddechem, który zaczerpniesz, kiedy już się od tego wszystkiego uwolnisz. To właśnie to jest tak niesamowicie piękne w tobie. – Ridley tak nie sądził. Wiele razy prosiłam go, żeby mnie dotknął, ale mówił, że nie ma sensu zaczynać, skoro nie będzie mógł skończyć. Ale to on nie chciał mnie. Nie byłam dla niego

wystarczająco piękna. – Nigdy bym tego wszystkiego nie powiedziała, gdybym tyle nie wypiła. Piekły mnie oczy, a łza spłynęła mi po policzku. Josh starł ją kciukiem. – Co jest ze mną nie tak? Josh pokręcił powoli głową, biorąc moją twarz w dłonie. Przeciągnął kciukiem po mojej dolnej wardze. Zaczęłam szybko oddychać. – Absolutnie nic. – To dlaczego sypiał z nią, a mnie nie chciał dotknąć? – To było żałosne i wiedziałam o tym, kiedy wypowiadałam te słowa, ale po prostu mi się wymsknęło. – Bo jest cholernym kretynem. Riley rzadko kiedy przeklinał przy mnie. Ale sposób, w jaki powiedział to Josh, był prawie jak pieszczota i był najbardziej seksowną rzeczą, jaką kiedykolwiek słyszałam. Spojrzał na moje usta, co sprawiło, że zadrżały i rozchyliły się. – Jesteś najseksowniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widziałem. Zawsze byłaś. Potem mnie pocałował. Nie zrobił żadnej pauzy, nie zastanawiał się, nie podchodził powoli. Josh zbliżył się i jego usta spróbowały moich. Smakował tequilą i limonką… i jeszcze czymś słodszym i ciemniejszym. Oblizywał językiem moje usta, a ja wpuściłam go do środka. Błagałam. Wypełnił moją buzię, liżąc najbardziej wrażliwe miejsca i wycofując się tylko po to, żeby znów wrócić. Nie mogłam powstrzymać jęku, który wydałam, kiedy jego usta ponownie pochyliły się nad moimi. Wygięłam się w jego stronę, przysuwając piersi do jego klatki, a on zawarczał. To było gwałtowne uczucie, moc. I wiedziałam, że zrobiłabym cokolwiek, żeby usłyszeć warczenie ponownie. Puściłam blat i zaplotłam ręce naokoło jego pleców i szyi. Mięśnie, które poruszały się falami pod jego skórą, odurzały mnie. Były znakiem, że mam Josha tuż pod swoimi palcami. Odwzajemniłam pocałunek, dając wszystko, co miałam. Potrzebowałam tego. Chciałam być tak blisko niego, jak to możliwe. Chciałam to poczuć, a Josh był wart nie tylko samego czucia, ale i doświadczenia. Nawet jeśli tylko w tę noc. Puścił moją twarz, sunąc rękoma w dół moich pleców, aż objął mój tyłek. Podniósł mnie i przycisnął do swojego brzucha. Musiałam go zobaczyć, dowiedzieć się, czy wygląda tak niesamowicie, jak jest w dotyku. Odsunęłam usta na tyle długo, żeby ściągnąć mu koszulę przez głowę. Wessał powietrze przez rozchylone wargi i zmierzył całe moje ciało spojrzeniem. Chciał mnie. Mnie! Uśmiechnęłam się do niego, mając nadzieję, że wyglądało to na uwodzicielski uśmiech, i pochłaniałam oczami każdą kreskę na jego ciele. Słodki Boże, facet był nieźle zbudowany. Plemienne tatuaże z dziwnymi symbolami owijały się wokół jego prawego ramienia i ciągnęły w dół prawej strony jego wyrzeźbionej klatki. Przejechałam po nich palcami. Miał miękką skórę, ale liny mięśni pod spodem były apetycznie twarde. Mięśnie na jego brzuchu układały się w kaloryfer. Każdy z nich, wyrzeźbiony i do polizania prowadził do miejsca, w którym była klamra od dżinsów. Tak właśnie powinien wyglądać mężczyzna. Teraz był mój. Wsunęłam palce za pasek jego spodni i pociągnęłam. Znowu przylgnęłam do niego rozpalonym ciałem. – Ty… – Szukałam słów, zanim mogłyby uciec mi w przyspieszonym oddechu. – Jesteś niesamowity. Powolny, seksowny uśmiech pojawił się na jego twarzy, a ja poczułam, jak nagły przypływ pożądania uderza w moje podbrzusze. Nigdy w życiu nie czułam tego z taką intensywnością. – Ember – wyszeptał mi w usta, zaplatając palce w moje włosy, które miałam teraz rozpuszczone, i ponownie zatopił się w moich ustach.

Tak. Tak. Tak. Owinęłam nogi naokoło jego talii, zahaczając kostki o jego plecy. Zmieniał pocałunki. Raz całował długo i głęboko, a potem podszczypywał moją dolną wargę zębami. Doprowadzało mnie to do obłędu. Moje palce wyrywały się, żeby go dotykać, więc przesuwałam rękoma w górę do włosów i w dół szerokich pleców, zagłębiając się w zagięcia i wgłębienia jego kręgosłupa. Jego skóra była gładka i ciepła. Chciałam wiedzieć, jak smakuje. Oderwałam się od niego i niezbyt delikatnie przekręciłam jego głowę. Podekscytowany śmiech oznaczał, że nie miał nic przeciwko. Dzięki kuchennemu blatu byliśmy prawie tego samego wzrostu. Przyciągnęłam jego szyję w dół do siebie i przesuwałam językiem po jego gwałtownym pulsie. Smakował grzechem i niebem jednocześnie. Oddychał bardzo szybko. Miałam około dwóch sekund, żeby popieścić jego skórę, zanim znowu przejął kontrolę. Pociągnął mnie za włosy, odciągając moją głowę w tył i odsłaniając moją szyję, żeby mógł ją delikatnie ocierać zębami. Jasna. Cholera. Lizał mnie i ssał, przyprawiając o wstrząsy w karku i gęsią skórkę na ciele, zanim dreszcze przeszły dokładnie między moje uda, gdzie zamieniały się w gorąco. Chwyciłam za pasek jego spodni, chcąc trzymać się czegoś, zanim rozpłynę się w kałużę na tej cholernej ladzie. Pociągnął za rękawy mojego swetra, a ja szarpałam się, żeby jak najszybciej go ściągnąć. Chciałam jego dłoni na mojej skórze. Potrzebowałam tego natychmiast, nieważne, jak zareaguje moje ciało. Całował mnie w szyję, po odsłoniętych ramionach, kreśląc drogę do łokcia, który polizał od środka. Nigdy bym nie przypuszczała, że to może być strefa erogenna, ale proszę bardzo. Przeszedł rękoma do kolan i rozpoczął atak w górę, muskając górną część moich ud. Wszystko we mnie się zacisnęło, czekając na dotyk… który nie nadchodził. Chwycił koronkowy rąbek mojej halki i wycofał się na tyle długo, żeby zobaczyć moją reakcję. Uniosłam ramiona nad głowę. Powoli przeciągnął się wzdłuż mojego ciała, ale zatrzymał się, gdy halka przykryła moje oczy. Potem przycisnął moje ręce do szafek za mną swoją dłonią. Mój oddech przyspieszył chwilę przed tym, jak przykrył moje usta swoimi. Cholera. Potrafił całować. Z rękoma nad głową nie miałam żadnej kontroli. Mogłam tylko przyjmować to, co on dawał. A dawał wszystko. Całował mnie do mojego ostatniego tchu, dopóki nie zajęczałam, wyginając się, żeby go poczuć. Z oczami zawiązanymi koronką każdy dotyk był bardziej intensywny, a westchnienie głośniejsze. Potem zsunął mi halkę z oczu i położył ją na blacie ze swetrem. Wciągałam ciężko powietrze do płuc. Dzięki Bogu, on też był w takim stanie. Napierałam na niego, pociągając za krótkie pasemka jego włosów, żeby znów mieć jego usta i ciało bliżej. Chciałam wszystkiego. Teraz. Rozpiął mój stanik jedną ręką, kołysząc moją twarz w drugiej, a chwila, którą musiałam odczekać, żeby poczuć jego dłonie na sobie, była torturą. Wsunął obie ręce pod mój biustonosz, obejmując piersi, a ja strząsnęłam ramiączka. Nareszcie. Biustonosz upadł na halkę. Uderzyłam głową o szafkę z tyłu, całkowicie oddając się dłoniom Josha. Znowu przyssał się zębami do mojej szyi. Całował mnie w dół do klatki piersiowej, aż wprawnie pieścił moje piersi językiem. Zaczynałam odlatywać. Nie kontrolowałam jęków, które wydzierały się z mojego gardła i nie mogłam powstrzymać już tego, o co krzyczało moje ciało. Chwyciłam mocno jego głowę, zatracając się w każdym doznaniu, które we mnie rozpalał. Podniósł się, całując mnie raz i kolejny, zanim oparł się czołem o mnie. Oboje staraliśmy się zachować oddech. – Boże, Ember. Wypowiedziałam tylko jedno słowo, o jakim mogłam pomyśleć.

– Jeszcze. Podniósł głowę, wpatrując mi się w oczy tak jakby mógł przez nie zobaczyć moją duszę. – To nie jest to, czego chcesz. Widziałam, jak jego oczy ciemnieją, kiedy lekko ciągnęłam paznokciami w dół jego gładkiej piersi po krawędziach mięśni. – Owszem, tego chcę. Nie przestawaj, proszę. – Czy tak naprawdę brzmiał mój błagający głos bez tchu? Zamknął oczy, a mięśnie jego szczęki rozciągnęły się. Walczył o kontrolę. Głaskał mnie dłońmi w talii, lekko ją ściskając, zanim puścił, żeby złapać się za ladę. Zaczął odchodzić. To się nie może skończyć! Nie, kiedy czuję się tak dobrze, tak pełna życia. – Proszę, Josh – błagałam. – Nie wiesz, o co prosisz – schylił głowę jakby się modlił. – Jestem dziewicą, a nie kretynką. Dziewicą. Ile dziewczyn miało chłopaków na stałe na swoim pierwszym roku w liceum i nie jest już dziewicami? Zmieniłam pozycję na blacie. Wszystko w środku mnie waliło. – Josh, proszę? Odetchnął głęboko, napinając każdy mięsień w swoim torsie. Jedyne słowo, jakie przychodziło mi na myśl, żeby opisać, jak seksownie wyglądał, było na dziewięć liter. Cholernie. Chciałam jego skóry nade mną, na mnie i w sobie. – Proszę, połóż na mnie dłonie. Warknął dziko i zmysłowo i zaatakował, pochłaniając moje usta i kradnąc mi duszę. Pragnął mnie. Poczułam to pomiędzy udami, kiedy ściągał mnie z lady, trzymając za tyłek. Ścisnęłam kostki w jego pasie i zacisnęłam uścisk na jego karku, kiedy podniósł mnie i zaczął iść w kierunku tylniego holu. Siła jego ramion była niesamowicie pociągająca i jeśli nakręcałby mnie mocniej to znalazłabym drogę do jego spodni, wbijając się paznokciami zanim dotarłby do łóżka. – Gdzie twój pokój? – Drugi po lewej. Od razu wróciłam do całowania go. Tym razem wbijając się językiem w jego usta. Zamruczał i chwycił mnie mocniej, ssąc mój język. Zajebiście podniecająco. Poczułam coś miękkiego za placami. Och, łóżko. Tak było dobrze. Napierał na mnie swoim ciężarem, ale był to najbardziej wytworny nacisk jakiego kiedykolwiek w życiu doświadczyłam. Moja szyja wygięła się do tyłu, kiedy przycisnął usta do moich piersi, a rękoma głaskał w górę i w dół mojego ciała, wzniecając ognie tak palące, że myślałam, że spłonę. Chwyciłam dłońmi kołdrę, zwijając ją gwałtownie. Rzucałam głową w przód i w tył, a moje biodra zaczęły poruszać się własnym rytmem. Pragnęłam… Potrzebowałam go, żeby mnie dotykał. – Josh… – Wiem. Odczułam taką ulgę, kiedy szarpnął za moje spodnie od piżamy, że mogłabym się rozpłakać. Uniosłam biodra i dziwacznie nimi potrząsałam. Ale nie dbałam o to. Były wolne. Przebiegł rękoma w górę po łydkach, głaszcząc mnie z tyłu kolan aż do góry moich ud. Przysunął swoje ciało do mojego. Nasze skóry ocierały się o siebie tak apetycznie, że zadrżałam. Nasze otwarte usta spotkały się w brutalnym pocałunku, kiedy jego ręka ześlizgnęła się w dół mojego tułowia i nareszcie – nareszcie! – wśliznęła się do majtek. Uniosłam biodra w jego dłoń, cicho błagając, a on mruczał mi do ust. Wsunął palce do środka, zanurzając się tam, gdzie ociekałam wilgocią.

– Kurwa. Ember. Wydałam niezrozumiały dźwięk, kiedy pocierał o moją łechtaczkę, a iskry przefrunęły przez moje ciało. Wczepiłam się w niego, wbijając palce w naprężoną skórę jego ramion i zniekształcając tatuaż. Mój dotyk sprawiał, że było mu dobrze. Cały czas mnie pieścił, aż mogłam poczuć, jak bardzo go pragnę. Wyszeptałam jego imię, a on pocałował mnie słodko, wsuwając we mnie palec. Szarpnęłam biodrami, pragnąc więcej. Potrzebowałam więcej. Zrozumiał moje niesłowne błaganie, wsuwając drugi palec i rozszerzając mnie. – Jesteś taka cholernie ciasna. Idealnie. Przyjemność oplatała mnie niczym pajęczyna, nisko i głęboko, owijając mnie ciasno, dopóki mięśnie w moich udach nie zawarły się i wszystko we mnie się nie napięło. Wsuwał się i wysuwał. Pieścił moje ciało tak, jakby grał na instrumencie, wiedząc dokładnie, kiedy dać mi więcej, a kiedy się wstrzymać. Położył głowę obok mojej. Słyszałam jego przyspieszony oddech, kiedy błogie drżenie przeszywało moje ciało. Wbiłam się paznokciami w jego skórę. Potrzebowałam trzymać się czegoś, czegokolwiek. Nie byłam w stanie przetrwać takiego napięcia, wyciągając się i napinając. – Josh, proszę… Pocałował mnie miękko w policzek, a następnie przycisnął kciukiem moją łechtaczkę, lekko podszczypując mój sutek drugą ręką. Czułam, że rozlatuję się na kawałki. Napięcie wewnątrz mnie wybuchło, rozpraszając wszystko naokoło oprócz Josha. Pieścił mnie podczas orgazmu i delikatnie uspokajał, dokładnie wiedząc, gdzie dotykać, żebym wróciła do siebie po wstrząsach. Dobrą minutę zajęło mi odzyskanie zmysłów. – Cholera, Josh. – Odwróciłam głowę i pocałowałam go między naszymi przyspieszonymi oddechami. – Ja nigdy… to było… ja nie… Na jego twarzy pojawił się najseksowniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałam, a blade światło księżyca w pokoju sprawiało, że jego oczy wydawały się jeszcze ciemniejsze i bardziej tajemnicze. – Tak – To jedno słowo było odpowiedzią na wszystkie pytania, które przychodziły mi na myśl. Sięgnęłam w dół jego brzucha gotowa, żeby rozpiąć mu spodnie, w których widać było wybrzuszenie na pewno dla niego niewygodne. Ale powstrzymał moją rękę, przyciągając ją sobie do ust i całując mnie w dłoń. Przeszyły mnie dreszcze. – Ember. Nie? Z pewnością nie miał tego na myśli. Nie mógł po prostu dać mi pierwszego orgazmu w moim życiu, a potem odmówić. – Co się dzieje? Przejechałam dłonią w dół po wyraźnej linii jego smakowitych mięśni brzucha, ale także i ją pochwycił. – Nie zrobimy tego dzisiaj. – Próbowałabym go przekonać, gdyby nie dobitny wyraz determinacji na jego twarzy. – Nie chcesz mnie? – pisnęłam słabo. To się nie mogło dziać naprawdę. Pocałował moje palce i przysunął się do mnie biodrami tak, żebym mogła poczuć jego wzwód. – Pragnę cię, wierz mi. Pragnę cię bardziej niż tlenu w tym momencie. – To co jest nie tak? – Oplotłam jego biodra nagą nogą, a on syknął.

– Kurwa, musisz utrudniać? – wyjęczał. Zachichotałam. – Taki jest plan, prawda? Wypuścił powietrze z irytacją i wyplątał się, przyciągając mnie plecami do swojej piersi. Biodra przesunął z dala ode mnie. – Chcę tego. Pragnę cię, Ember. Ale dzisiaj chodzi o ciebie, a nie o nas. Potrzebowałaś tego, a mnie niesamowicie kręciło dawanie ci tej przyjemności, ale nie będziemy się kochać. – Pchnął biodrami w mój tyłek, a ja jęknęłam, pragnąc, żeby we mnie wszedł. – Dopóki nie będzie chodziło o nas i nikogo więcej. Nas? Nie byłam w stanie o tym myśleć. Już tyle kłębiło się w mojej głowie. Powieki opadły mi z wyczerpania. Teraz wiedziałam, dlaczego dziewczyny mówiły, że po orgazmach śpią lepiej. Przynajmniej tak twierdziła Kayla. Nieważne. Szczerze wątpiłam, żeby Riley miał chociaż odrobinę z umiejętności Josha. Josh nakrył nas kocami, a ja ostatkiem sił sięgnęłam za jego plecy i do dżinsów, żeby poczuć jego uroczy tyłek. Jego śmiech przyprawił mnie o kolejne pragnienie. Powoli ściągnął moją rękę i przytrzymał w swojej, obejmując mnie ramieniem tak, że leżałam niczym w kokonie. – Przestań wykorzystywać moją cnotę – droczył się, wyrównując oddech. Zasnęłam z uśmiechem na twarzy.

Rozdział 6 Bekon skwierczał na patelni, pryskając tłuszczem na moje przedramiona i przypalając się. – Cholera. – Starłam z siebie olej i przewróciłam kolejny kawałek, zanim zrobi to samo. Zegar na ścianie pokazywał dziesiątą rano, ale dla mojego żołądka był to czas; „nakarm mnie albo giń”. Byłam z tych, którzy na kacu musieli dużo jeść. Nic nie pomaga tak jak tylenol i szklanka wody, kiedy zaczną już działać. Żałowałam, że musiałam błagać Boga, żeby już zadziałały. Cholera. Bolała mnie głowa. Porwałam z szafki dwa talerze i nałożyłam na nie bekon, zanim usmażyłam jajka. Rytmiczne szuranie wskazywało na to, że Josh skończył odgarniać śnieg z podjazdu i zaczął oczyszczać łopatą chodnik. Oczywiście, kiedy się obudziłam sama w łóżku, pomyślałam, że koleś uciekł w popłochu, dlatego że próbowałam go przelecieć ostatniej nocy. Ostatnia noc. Wszyscy zawsze gadali o tym, kiedy szeptali o seksie. Teraz to rozumiem. Zawsze chciałam uprawiać seks. Nie byłam świętoszkiem, ale Riley zapewniał mnie, że będziemy mieć dużo seksu, kiedy się pobierzemy. Dlaczego więc nie zachować tego na wtedy? Uczynić pierwsze lata naszego małżeństwa pikantnymi – to byłoby idealne. Patrząc w przeszłość, całowanie się z Rileyem było zabawne. Był w tym dobry, ale całując Josha, czułam się, jakby obejmował mnie ogień i palił, dopóki nie spłonę w płomieniach. Naprawdę nie było żadnego porównania. Cholera. Przypaliłam jajka. Zsunęłam je na talerze w chwili, gdy z opiekacza wyskoczyły tosty. Jeszcze trochę masła i już mogliśmy jeść śniadanie. Jak na zawołanie Josh otworzył drzwi i szybko je zatrzasnął jak tylko wszedł do środka. Unikałam jego spojrzenia, kiedy zsuwał buty na chodniczek i odwieszał płaszcz na wieszak. Gdy kawa skończyła się parzyć, wyciągnęłam z szafki cukier i śmietankę w proszku. Miałam szczęście, że mama była tu z Gusem i April kilka tygodni temu i kupiła jajka. – Kawy? – spytałam, nie patrząc na niego. Wspinałam się na palcach i nadal nie mogłam sięgnąć filiżanek. – Idealnie, dzięki – odpowiedział, prześlizgując się za mną i wyciągając filiżanki. Odchyliłam się od niego i zaniosłam talerze na stół, próbując utrzymać także sztućce. Nigdy tak naprawdę nie miałam ranka po, ale zakładam, że to jest właśnie to nieprzyjemne, żenujące uczucie. O czym myślał? Był zły o tę noc? Chciał więcej czy mniej? Trzymałam głowę w dole, kiedy przechodziłam koło niego, koncentrując się na wzorze drewnianej podłogi, aż dotarłam tam, gdzie Josh nalewał kawę. Cukier owszem i jeszcze więcej śmietanki. Wolałam raczej trochę kawy ze śmietanką i cukrem. – Ember. – Był tuż za mną. Łyżeczka zabrzęczała o ladę, ponieważ upuściłam ją przypadkowo. Głęboki oddech. – Odwróć się – rozkazał łagodnie. Ostatniej nocy robiłam rzeczy dla dużych dziewczynek, więc teraz też musiałam zachować się jak dorosła. Obróciłam się, patrząc, jak jego bluza z kapturem układa się na jego naprawdę fajnych biodrach. Zrobił krok do przodu, dopasowując nas do siebie, a moja zdradziecka część ciała od pasa w dół wtopiła się w niego. Delikatnie uniósł moją twarz, żeby nasze spojrzenia się spotkały. Dokładnie tak jak zrobił to wczoraj. Byłam stracona. Słońce wpadało strumieniami przez okno, co sprawiło, że w jego oczach pojawiły się złote płatki. Uderzający kontrast z jego kruczoczarną czapką. – Dzień dobry – wyszeptał. Uśmiechnęłam się nerwowo, co, byłam pewna, wyglądało bardziej jak szczerzenie zębów.

– Cześć. Wpatrywał się w moje oczy przez długie, pełne napięcia chwile, szukając odpowiedzi, których nie umiałam mu udzielić. – Tak – wyszeptał, jakby odpowiadał sobie na swoje pytanie. Zawładnął moimi ustami w palącym pocałunku, ujmując moją głowę w swoje dłonie i ruszając językiem w tym samym rytmie, w jakim wczoraj ruszał palcami we mnie. W dwie sekundy stałam się bezwładna, bez powietrza. Odsunął się z szerokim uśmiechem i pocałował mnie delikatnie. – Nie będzie niezręcznie, chyba że na to pozwolisz. – Jego uniesione brwi i uśmiech prawie mnie zabiły. – Nie mam zamiaru dopuszczać do dziwnej atmosfery. Zbyt bardzo cię pragnę. Szybko odwróciłam wzrok. Dzień po nakryciu chłopaka… cholera… byłego chłopaka na uprawianiu seksu z moją współlokatorką nie był dobrym momentem na zaczynanie czegoś nowego. – Josh… – Nie, żadnych wyjaśnień. Pragnę cię, ale nie jesteś na mnie gotowa. Nie jesteś gotowa na cokolwiek. – Zaczesał pasemko włosów, które wyleciało z mojego luźnego koczka. Pokręciłam głową, zrywając jego uścisk. – Nie wiem, co działo się tej nocy. Po prostu potrzebowałam… Potrzebowałam… – Poczuć, że żyjesz. Wróciłam spojrzeniem w jego stronę. Trafił w samo sedno. – Tak. I wydaje mi się, że… cię wykorzystałam. – Zalało mnie poczucie winy, jak tylko prawda słów, które wypowiedziałam, przedarła się przez mgłę moich myśli. Zaśmiał się. – Daj spokój. Myślałaś, że nie wiedziałem? – No nie… – Nie tak miał wyglądać ten weekend. Oparł się o przeciwny blat, pozbawiając mnie natychmiast swojego ciepła. – Musisz poczuć, że żyjesz. Twój ojciec umarł. Rozumiem to. To całkiem częsta reakcja, naprawdę. – Potarł rękoma twarz, jakby się budził. – A po tym, co zaszło z Rileyem, spodziewałem się, że chcesz poczuć się też pożądana. – Więc po prostu pozwoliłeś mi… – Zmrużyłam oczy. – Dlaczego? – Bo potrzebowałaś mnie do tego. Jesteś taka zajęta, opiekując się wszystkimi dookoła, że nie zauważasz, że ktoś powinien zająć się tobą. Więc powiedz mi, czego potrzebujesz, a ja będę dla ciebie. Odebrało mi mowę. Jakoś zły chłopiec zamienił się w… mężczyznę, a facet, którego pragnęłam najbardziej ze wszystkich na pierwszym roku, oferował mi siebie. Szukałam jakiejś sarkastycznej uwagi, czegoś, co ocaliłoby mnie od brutalnej szczerości, jaką mi ofiarował, ale nic nie przychodziło mi na myśl. – Nawet nie wiem, czego potrzebuję. – Mnie to pasuje. W chwili, gdy uświadomisz sobie, że jest już w porządku, będziesz mogła zrzucić z siebie to, co na ciebie spadło. Nie ma presji. Jeszcze kilka tygodni temu nigdy nie pomyślałabym o Joshu Walkerze jako o kimś, kto mógłby się mną opiekować. To było zadanie taty i Rileya. Schyliłam głowę i skupiłam się na śniadaniu. Cisza nie była niezręczna, ale za to była naładowana niewypowiedzianymi słowami. Nie byłam do tego przyzwyczajona. – Vanderbilt, co? – Wskazał na napis na mojej ulubionej, znoszonej bluzie. – Tak – Podciągnęłam wyciągnięte rękawy wyżej.

– W przedpokoju jest zdjęcie ciebie i taty w bluzach z napisem Vanderbilt. – Jego ton sugerował, że mam mu odpowiedzieć. Był ciekawy, ale nie natarczywy. – Tam mój tata skończył studia. Tam chciałam iść. To była nasza sprawa, odkąd się urodziłam. Był tam wtedy w szkole medycznej. Myślę, że pierwsze śpioszki też miałam z Vanderbilta. – Spojrzałam znad talerza i złapałam jego spojrzenie. Nadal było to surrealistyczne, że Josh Walker siedział w moim domku i jadł ze mną śniadanie. Bardziej niewiarygodne niż to, że mnie pocałował. Dotykał. – Dlaczego tam nie poszłaś? Przełknęłam ukłucie goryczy, które zawsze towarzyszyło temu pytaniu, szczególnie gdy zadawał je ojciec. – Riley dostał się wcześniej do Kolorado, czyli tam, gdzie chciał iść. – A ty dostałaś się do Vanderbilt? – Pochylił się delikatnie nad pustym talerzem w moim kierunku. Wróciłam spojrzeniem do moich jajek. – Nawet nie aplikowałam. Riley uważał, że związek na odległość nie ma szans. – A ty? Wzruszyłam ramionami. – Jak widać, związek w tej samej szkole też może nie przetrwać. – A myślisz, że związki na odległość się udają? Chwyciłam mój pusty talerz i wstałam. – Czemu tyle pytań, Josh? Spojrzał na mnie zza swoich rzęs. – Staram się ciebie zrozumieć. Myślisz, że takie związki się udają? – Myślę, że ludziom, którzy kochają się prawdziwą miłością, wychodzą. Z pewnością. – Zmierzałam do kuchni i mogłabym przysiąc, że słyszałam, jak westchnął. – Ale po tym, przez co wiele razy przechodziła moja mama, wiem, że nigdy bym czegoś takiego nie wybrała. Zakradł się za mnie i delikatnie zabrał mi talerz. – Rozumiem. Nie wyobrażam sobie wiecznego czekania. Patrzyłam, jak z dokładnością zmywa naczynia, i zabierałam je do wytarcia, a potem wkładałam z powrotem do szafki do naszego następnego razu. – Nie chodzi o czekanie. Chodzi o to, że nigdy nie wiesz, czy wróci do domu. Nie chcę tak żyć. Nie mogę wstrzymywać w życiu wszystkiego tak jak ona. We wszystkim, co robiła, chodziło o mojego ojca. A teraz co z tego ma? Jest wrakiem. – Odwróciłam się i zobaczyłam, że stoi oparty o ladę. Staliśmy prawie tak samo, jak kiedy całował mnie zeszłej nocy. Zamknęłam na krótko oczy, ale nie udało mi się pozbyć tych scen. – Wybacz, nie chciałam się tak rozgadać. Podszedł do przodu, likwidując przestrzeń pomiędzy nami. – Mówiłem ci, że nie musisz przepraszać. Jeśli potrzebujesz pogadać, to cię wysłucham. Złapał mnie jak w klatce, umożliwiając ucieczkę, gdybym chciała się uwolnić, ale to było niemożliwe. Odchyliłam się w tył, przekrzywiając głowę, żeby go zobaczyć. – Nie jesteś mi niczego dłużny. – Krew napłynęła mi do policzków. – Tak bardzo mi przykro z powodu… – Nawet nie waż się kończyć tego zdania – powiedział Josh przyziemnym tonem, nareszcie. – Nigdy nie przepraszaj mnie za coś, czego pragnąłem tak bardzo, że byłbym w stanie cię zjeść zanim wyszliśmy z twojego domu. – Podniósł rękę, muskając mnie po policzku, a ja poczułam dreszcze w ślad za jego ruchem. Musnął też moje usta, a na jego twarzy pojawił się zabójczy uśmiech, wysyłając sygnały między moje uda. – Och, i December – jego usta otarły się o moje i każde włókno w moim ciele zareagowało – nie krępuj się, żeby znowu mnie

wykorzystać.

Rozdział 7 Był poniedziałek rano. Uparłam się, że zrobię naleśniki. Zawsze jedliśmy je w niedzielne poranki, ale dopiero teraz sobie o tym przypomniałam. Minęły trzy tygodnie, odkąd nie ma taty, i w zasadzie zaniedbaliśmy tyle naszych codziennych zwyczajów. Musieliśmy wrócić do normalności, jakakolwiek by ona była. Wciągnęłam bluzę z napisem Vanderbilt na koszulkę bez rękawów i poszłam do kuchni, żeby przygotować śniadanie, zanim April i Gus zejdą na dół do szkoły. Sprawdziłam wcześniej, co u mamy, ale nie wyglądała ani trochę lepiej, niż kiedy wyjeżdżałam w piątek. Książka taty Radość gotowania była zaznaczona na stronie z naleśnikami. Były na niej niewielkie plamy po jajkach i mleku, ale to dlatego, że tata pozwalał nam sobie pomagać bez względu na to, jak bardzo bałaganiliśmy. Przejechałam palcami po papierze, tak jakby to sprawiło, że wrócę do tych momentów. Wyciągnęłam z lodówki jajka i masło i poszłam umyć ręce. O fu! Ze zlewu wystawała sterta wczorajszych naczyń, ale do ich zmywania mogłam się zabrać, kiedy dzieciaki wyjdą do szkoły. Podwinęłam rękawy aż do ramion, odsłaniając numer Josha napisany markerem. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który rozświetlił mi twarz. Josh wyciągnął pisaka Sharpie ze schowka i delikatnie napisał mi swoje imię i numer ręce. Kiedy spytałam dlaczego, skoro miałam już jego numer na grafiku hokeja Gusa, to tylko spojrzał na mnie tym swoim seksownym wzrokiem. – Gus ma mój numer, bo jestem jego trenerem. Teraz masz go i ty, bo jestem dla ciebie, czym tylko zechcesz. – Czym tylko zechcę? Miękki pocałunek, którym mnie obdarzył, sprawił, że nachyliłam się po więcej. – Czymkolwiek zechcesz, żebym był – wyszeptał mi w usta. Otworzył mi drzwi samochodu i wziął moją torbę. – Nie jest łatwo to zmyć – dodał. – Tak jak i mnie. Zarumieniłam się na to wspomnienie i potarłam napis, wahając się, czy go zmyć. Zawołałam na górę, żeby obudzić Gusa i April. Cholera, brzmiałam jak mama. W ożywieniu wywróciłam szufelkę. Oczywiście, że mówiłam jak mama. Przejęłam teraz jej rolę. Gus z hukiem zbiegł schodami w swojej ulubionej wyblakłej bluzie Star Wars, a ja szybko podałam mu śniadanie. – Ember! Wymiatasz! W piętnaście sekund był cały w syropie. Weszła April z perfekcyjną fryzurą i drwiąco prychnęła. – Że niby mam zjeść te węglowodany z samego rana? Ugryzłam się w język, co wymagało ode mnie dużego wysiłku. Przeszła obok mnie przy wyspie kuchennej, ubrana w obcisłe dżinsy i sweterek. Schudła zbyt dużo jak na swoją drobną budowę. To z pewnością przez ten szał na samą skórę i kości, ale dziewczyna potrzebowała cheeseburgera. – Jeśli zjesz węglowodany teraz, to będziesz miała cały dzień na spalenie ich – zasugerowałam. Pokazała mi język. Zauważyłam, że ma na sobie szczerze zachwycające buty jeździeckie. – Prezent świąteczny? Wzruszyła ramionami, złapała sok pomarańczowy z lodówki i nalała sobie szklankę. Chwyciłam śniadaniowe pudełko w Obiego-Wana i wypełniłam je Gusowi na cały dzień, starając się zapamiętać o wszystkim, co pakowała mama.

– Masz teczkę i zadanie domowe? – Kiwnął z pełną buzią. – Świetnie. Skończ śniadanie i umyj tę swoją buźkę, cukierkowy brudasku. – Udawałam, że zjadam jego policzek, a on zachichotał. Potrzebowaliśmy więcej śmiechu. Kiedy skończyli z April się przygotowywać, starałam się myśleć o tym, co mama robi w poniedziałki. Wyciągnęłam jej notes, Mózg, z półki, sprawdzając kalendarz. Dziś Gus grał w hokeja. Zobaczę się z Joshem. Wypędziłam motyle z brzucha i przerzuciłam strony tam, gdzie robiła listy. Proszę bardzo. Dzięki Bogu, mama przewidywała plany. Poniedziałek był dniem na zakupy spożywcze, załatwianie spraw, przygotowywanie się na cały tydzień i rachunki. Właśnie, rachunki. Odwróciłam się w kierunku sterty listów, które pozostawały nieotwarte przez te ostatnie tygodnie. Zajmowały cały kuchenny blat i były niebezpieczną perspektywą otwierania pięćdziesięciu dwóch kopert. To będzie do dupy. Czas się przez to przekopać. Podzieliłam pocztę na magazyny, katalogi, reklamy, rachunki i tuziny kartek pocztowych wysłanych w dużych ilościach. Najważniejsze były rachunki. Byłam w stanie dać sobie z nimi radę, ale mama musiała je podpisać. Rozcięłam pierwszą kopertę. Karta kredytowa. Uważnie ją przejrzałam. Pięć tysięcy dolarów! Nie miałam pojęcia, że rodzice w ogóle mają jakąś kartę kredytową. Chwila. Obciążenia pochodziły z ostatnich kilku tygodni. White House Black Market? Nordstrom’s? American Eagle? Na sumę składały się restauracje, pokoje hotelowe… To wszystko, odkąd zmarł tata. – Autobus! – zawołał Gus. Pocałowałam go w policzki, a April weszła spacerowym krokiem z – no oczywiście – nową torbą na ramieniu od Kate Spade. – Zaprowadzę go na przystanek – zaoferowała. – Znalazłam rachunek – mówiłam ściszonym głosem, słysząc, że babcia schodzi z góry. – No i? – Uniosła brwi nad swoimi sarnimi oczami. – April, wydałaś ponad pięć tysięcy dolarów. Mama się wścieknie. – Nawet nie zauważy. – Miała na tyle odwagi, żeby odejść ode mnie. – To nie w porządku, April. Cholera. Kiedy to stałam się taką moralistką uganiającą się za własną siostrą? Zmrużyła oczy w gniewnym spojrzeniu. – Nic nie jest w porządku. Tata nie żyje, a mama zamieniła się w warzywo. Poprawiłam sobie humor zakupami. I co z tego? Mamy pieniądze. – Ukradłaś je. Parsknęła. – Wszystko jedno. – Nie może być ci wszystko jedno! – Na moją surową odpowiedź trzasnęła drzwiami i wyszła. – Na razie, Ember! – Gus przytulił mnie w pasie i wybiegł, naciągając czapkę na uszy. Chwyciłam najbliższą poduszkę z ławeczki w holu i wcisnęłam w nią twarz, krzycząc. Wszystko było do dupy. – Kawy, kochanie? – spytała babcia, poklepując siedzenie obok siebie. Kiwnęłam głową i wzięłam kubek, który mi podawała, zanurzając się w poduszkach. Będzie wiedziała, co z tym wszystkim zrobić. – Jak długo zostajesz, babciu? Zatrzymała się w zamyśleniu. – Muszę wracać do domu. Też mam życie, wiesz przecież.

O mało nie upuściłam kubka. Nie mogła nas zostawić. Dom nie będzie funkcjonował. Mama nie była gotowa. Ja też. – Nie wiem już, co mam robić. Jak mam żyć? Objęła mnie swoim delikatnym ramieniem, przyciągając do siebie. – Żałoba, ze swojej natury pozbawia nas życia, bo chcemy wrócić do zmarłych. To bardzo trudno wymyślić, co dalej robić, ale właśnie to „dalej” trzyma przy życiu nas, a nie tych, którzy od nas odeszli – mówiła swoim miękkim południowym akcentem, przeciągając każde słowo. – Dzięki, babciu. – Co to do cholery miało znaczyć? Zaśmiała się. – Och, moja December, z życiem możesz zrobić tylko to, co jesteś w stanie, to, co jest w twojej mocy. Ani mniej, ani więcej. Zrobić to, co jestem w stanie. Tak. Zajęcia w domu pochłonęły mój ranek. Pozmywałam, odkurzyłam, zrobiłam listę zakupów, pranie i przygotowałam Gusowi strój do hokeja. W jadalni przy stole z babcią wypisałam wszystkie rachunki, a ona pisała podziękowania za niezliczone dania, którymi nas karmiono. Wygląda na to, że żałoba oznacza dużo pracy, a za każdym razem, kiedy poruszałam nadgarstkiem podczas pisania, widziałam numer Josha, który odwzajemniał moje spojrzenie. Naprawdę chciałam go zobaczyć, ale wiedziałam też, że nie jestem gotowa na spotykanie się z nim. Sama musiałam sobie tyle poukładać i poradzić ze sobą. Nie było mowy o angażowaniu się w kolejny związek. Mój pierwszy instynkt mówił, że nie. Josh i Riley byli dwoma osobnymi punktami w moim umyśle, ale byli zbyt blisko połączeni. Około trzeciej po południu zadzwonił dzwonek do drzwi. Przełknęłam gorycz, przypominając sobie, że taty już nie ma i nie było już czego się obawiać zza drzwi. Kiedy je otworzyłam i ujrzałam mamę Rileya, żałowałam, że nie podążyłam za swoim pierwszym instynktem. – Ember! – Objęła mnie jedną ręką, trzymając patelnię z lasagne w drugiej. – Miałam nadzieję, że June może teraz potrzebować towarzystwa. Nie chciała się ze mną zobaczyć od czasu pogrzebu. Zanim zaprzeczyłam, weszła babcia. – Nie czuje się najlepiej, Gwen. Ale myślę, że możesz temu zaradzić. Może pójdziesz na górę. – Odebrała z gracją patelnię. – Dziękuję, że pomyślałaś o nas. Pani Barton zdjęła kapelusz, rękawiczki i płaszcz, wieszając to wszystko na wieszaku, jak robiła to niezliczoną ilość razy, odkąd stała się najlepszą przyjaciółką mojej mamy. Jej uprzejmy uśmiech i zwyczajne przywitanie świadczyły o tym, że Riley nie powiedział jej o niczym. – Zobaczymy, czy da się z nią coś zrobić. Och, Riley wpadnie, jak tylko skończy rozmawiać przez telefon. Cholera. Gówno. Kurwa. Babcia spojrzała na mnie bystro i wyczuła panikę. – Może zaniesiesz to do lodówki, Ember? – przeciągnęła. Skinęłam głową i wycofałam się. Czego do cholery mógł chcieć Riley? Byłam przekonana, że załatwiliśmy wszystko w Breckenridge. Wsunęłam lasagne na półkę do lodówki i usłyszałam jego głęboki, skruszony głos za plecami, kiedy zatrzasnęły się drzwi. – Hej, Ember. – Riley. – Odwróciłam się powoli, chwytając granitowy blat wyspy kuchennej. Wyglądał idealnie jak zwykle. Jego blond włosy były potargane, a niebieski kolor

podkoszulka pasował do barwy jego oczu. Kłamiące, zdradzieckie oczy oszusta. – Musimy porozmawiać. – Jestem pewna, że nie. Podszedł do mnie, ale zrobiłam unik na prawo, tak że wyspa kuchenna była między nami. – Przepraszam, kochanie. Nie wiedziałem, że przyjeżdżasz. – To twoje wytłumaczenie? – wyszeptałam przez zaciśnięte zęby. Nie chciałam, żeby babcia słyszała. Uważała, że Riley to doskonały dżentelmen. – Nigdy nie chciałem cię zranić! – Och, nie chciałeś pieprzyć przez rok mojej najlepszej przyjaciółki? – Okej, teraz już wrzeszczałam. Filiżanka prześliznęła się wzdłuż baru kuchennego przed zlewem, co było znakiem, że babcia usłyszała. Szybkie spojrzenie tylko to potwierdziło i ciepła krew napłynęła mi do policzków. Nigdy przy niej nie przeklinałam. Miałam zamiar zacząć. Rzuciła spojrzeniem na mnie i Rileya i przybrała wdzięczny uśmiech. – Chyba pójdę na górę sprawdzić łazienkę. Trzeba zabrać stamtąd śmieci. – Ze spojrzeniem utkwionym w Rileya, bez żadnego słowa więcej, zostawiła nas samych. – Ścisz głos. Moja mama jest na górze. – To dobrze. Może dowie się, jakim dupkiem jest jej syn. Potargał włosy, niszcząc nie-tak-zwyczajne, ale jednak zwyczajne zaczesanie. – To był wypadek. – Prychnęłam z drwiną, ale on mówił dalej. – Nie, naprawdę! Za pierwszym razem, kiedy cię nie było, oboje byliśmy samotni, pijani, no i to się po prostu stało. – I tak się to po prostu powtarzało. – Tym razem to on się zarumienił. – Tak, a wiesz, co jest nawet gorsze? Że sypiałeś z nią, a mnie nawet nie dotknąłeś. Nieważne, ile razy cię prosiłam. Boże, musiałam wyglądać na kurewsko zdesperowaną, a ty przez cały czas pieprzyłeś Kaylę. – Skupiłam się na gniewie i przyspieszonym biciu serca, bo gdybym spojrzała w miejsce, gdzie było pęknięte i krwawiło, to mogłabym tego nie znieść. – Ja… – Walnął dłońmi w granitową płytę. – Cholera! Chciałem się z tobą kochać, ale nie mogłem, bo to zrujnowałoby mój plan… nasz plan. Jesteś dziewczyną, którą zamierzam poślubić. Wszystko ma być doskonałe. Zamierzam poślubić… Już to widzę… – I Kayla była taka doskonała. Gadasz bez sensu. – Kayla była łatwa, dostępna i była błędem. Ty jesteś wszystkim, na czym zbudowałem swoją przyszłość. Nie chciałem niczego ryzykować przespaniem się z tobą. – Ryzykować czego? To nie jest średniowieczna Anglia. Seks nie skreśla dziewczyny przed małżeństwem bardziej niż ciebie. Chwycił blat kuchenny, aż jego dłonie zrobiły się białe. – Zgodziliśmy się, żeby poczekać do ślubu. – Ty! To ty zamierzałeś czekać! Ja nigdy nie chciałam! – To o to chodzi? Bo jeśli tak, to zabiorę cię teraz na górę, jak ma cię to uszczęśliwić. – Wyrzucił rękę w kierunku schodów. – Jeśli myślisz, że dopuszczę cię do siebie… – Zadzwonił telefon. Przeszywający głos dzwonka wyrwał mnie ze spirali emocji, która ściągała mnie w dół. – Ocalona przez telefon – wymamrotałam i podniosłam słuchawkę. – Halo? – June Howard? – O, cholera. Znałam ten głos. To pani Angelo, inspektor szkolny z liceum. Przybrałam ton głosu June Howard najlepiej jak umiałam. – Tak. – Mama nie była w stanie rozmawiać, a ja nie miałam nastroju do wyjaśniania sytuacji cholernej szkole. Mieliśmy już wystarczająco problemów.

– Proszę pani, mówi Angelo z liceum Cheyenne Mountain. – Pani Angelo? Dzień dobry. – Przykro mi, że panią niepokoję, ale czy April wróci do szkoły w tym semestrze? – Słucham? – Cholera, przestałam brzmieć jak mama. – April nie zjawiła się jeszcze w szkole. Jest gotowa, żeby wrócić? Przykro mi z powodu pani straty. Staramy się po prostu być na bieżąco ze sprawami April. – Dało się słyszeć współczucie w jej głosie. Gówno. Gówno. Gówniane gówno. – Oczywiście. Bardzo przepraszam. Usprawiedliwcie ją. Dopilnuję, żeby się jutro zjawiła. – April będzie się za to smażyć. – Jak najbardziej, pani Howard. Miłego dnia. Kliknięcie oznajmiło koniec rozmowy i odłożyłam z powrotem słuchawkę. Riley nadal był w kuchni. Gapił się na mnie, a ja poczułam w sobie nagle waleczność. – Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego, Riley. Z nami koniec. – Kocham cię, Ember. – Czy to panika wzbierała w jego oczach? – Kochasz siebie. Może kochałeś mnie, jak zaczynaliśmy się ze sobą spotykać, ale coś się stało i wiesz, że to prawda. Gdybyś mnie kochał, nigdy nie przespałbyś się z Kaylą. – Ile jeszcze razy mam mówić, że mi przykro? – Ale tobie nie jest przykro z powodu tego, co zrobiłeś. Jest ci przykro dlatego, że cię nakryłam. – Proszę, nie kończ tego. – Rzucił się w moim kierunku, ale ominęłam go. – Proszę, nasi bracia trenują w tej samej drużynie, nasze mamy są przyjaciółkami. Mamy plan, Ember. Pozwól mi wrócić do tego, co było. Tak mi przykro. Mogę to dla ciebie naprawić. Rozłożyłam bezradnie ręce. – Przestań. Przestań za mną chodzić, przestań przepraszać, po prostu przestań… być. Zmrużył oczy, skupiając spojrzenie na moim odkrytym przedramieniu. – Co to do cholery jest? Błyskawicznie wykręciłam nadgarstek do wewnątrz i zobaczyłam czarne znaczki, które miał na myśli. – Numer Josha. – No cóż, po prostu fantastycznie. Pokłóciliśmy się, a ty od razu bierzesz sobie następnego chłopaka. Nigdy bym nie pomyślał, że jesteś kurwą. – Witaj, Mr Hyde. Jakąś częścią siebie musiałam go jeszcze kochać, bo te słowa wstrząsnęły mną momentalnie, zostawiając mnie bezbronną, obnażoną i zmarzniętą. – Teraz to definitywny koniec. Możesz wyjść. Jego twarz się rozluźniła i delikatnie odetchnął. Dr Jekyll wrócił. – Przepraszam. Nie to miałem na myśli. Po prostu zobaczyłem te cyfry. Wiem, że między tobą a Joshem nigdy do niczego by nie doszło. – Pokręcił głową, uśmiechając się protekcjonalnie. – Nawet nie jesteś w jego typie. Zbyt płochliwa. Ten numer to z powodu hokeja, prawda? Co to do cholery miało znaczyć? Zbyt płochliwa dla Josha? – A jeśli nie? – Chciałam do zranić, chciałam, żeby poczuł chociaż odrobinę załamania, które sprawiło, że czułam się jak wrak. – Co jeśli napisał mi to po nocy spędzonej razem w Breck? Na sekundę otworzył oczy szeroko, a potem zmrużył je w gniewnym spojrzeniu przywołującym z powrotem Mr. Hyde’a. – Powiedz mi, że się z nim nie pieprzyłaś. Powiedz, że nie tak spędziłaś piątkową noc! – Tę noc, kiedy nakryłam ciebie i Kaylę? Okropny z ciebie hipokryta, Riley! –

Zamrugałam, żeby powstrzymać napływające łzy. – Trzy lata! Dałam ci trzy lata! Kochałam cię, dbałam o ciebie i byłam przy tobie! Zrezygnowałam ze wszystkich swoich marzeń i pozwoliłam ci zaplanować nasze życie według twojej obłąkanej wizji bycia idealną parą, żebyś mógł zacząć karierę polityczną w ciągu dziesięciu cholernych lat. I po co? Żebyś przez rok pieprzył Kaylę na boku? – Tym razem moje ręce uderzyły o granit, wywołując ogromny ból od palców do przedramion. Zadzwonił dzwonek do drzwi. – Co tu do cholery jest? Dworzec kolejowy? – warknęłam. Popatrzył na mnie, jakbym straciła panowanie nad sobą. I chyba straciłam. – Wejść! – Nie obchodziło mnie, że babcia mogła usłyszeć, jak niegrzecznie odnoszę się do gościa, albo że mama jest na górze i zajmuje się tym, czym przez ostatni czas. Od Rileya, z którym planowałam spędzić resztę życia, dzielił mnie granitowy blat i nieco ponad metr, ale równie dobrze mogły to być dwie albo dwa miliony kilometrów. – Skarbie, ja cię kocham. Wiem, że możemy o to zawalczyć. Nie spotkam się z nią już nigdy. Przyrzekam. Jak tylko wrócimy do Boulder, wszystko będzie tak jak dawniej. Wiem to. Jestem dla ciebie najlepszym facetem. – Spojrzał na coś obok mnie i wycofał się odruchowo, zanim popatrzył z gniewem. – Co do cholery tu robisz? Jest trochę za wcześnie na hokej. Josh podszedł do mnie, kładąc na blacie kubek z kawą ze Starbucksa i z napisem „Ember”. Nasze spojrzenia się spotkały i całe moje napięcie natychmiastowo stopniało. Odprężyłam się, kiedy rozpinał czarną, narciarską kurtkę, odsłaniając dżinsy, które obciskały jego wyrzeźbione biodra, i miękką, szarą koszulę od Henleya. Był ubrany zupełnie inaczej niż Riley w tym swoim starannie dobranym polo. – Nie jestem tu tylko z powodu hokeja. – Cóż, nie jesteś chciany w tym domu z żadnego innego powodu – odpalił Riley, obchodząc wyspę. – Ty jej wcale nie chcesz. Pamiętam dziewczyny, z którymi spotykałeś się w szkole. Ember nie jest na ich poziomie. Nie na ich poziomie? Co do cholery? Facet, o którym myślałam, że jest miłością mojego życia, uważa, że nie jestem wystarczająco dobra, żeby spodobać się Joshowi. Tak źle o mnie myślał. Jak to możliwe, że nigdy przedtem tego nie zauważyłam? Spojrzałam w górę na Josha. – Cokolwiek potrzebuję? Delikatnie skinął głową, a ja rzuciłam się na niego. Zarzuciłam mu ramiona na szyję i wpasowałam się w jego usta swoimi. Wiedziałam, że robię to z powodu Rileya, ale w chwili, gdy usta Josha dotknęły moich, zupełnie o nim zapomniałam. Josh chwycił mnie za tyłek i podniósł ku sobie. Zatraciłam się, czując jego usta i jego zanurzający się język, kiedy pochylał się nade mną. Moje ciało pamiętało jego i miękło w kontakcie z nim. O tak, dokładnie wiedziałam, co jego ciało potrafi zrobić z moim, i znowu tego chciałam. – Czy wy jesteście poważni?! – krzyk Rileya przedarł się przez mgłę, w jakiej byłam. Josh pocałował mnie delikatnie, pocierając moje usta swoimi ostatni raz, zanim postawił mnie z powrotem na podłogę. Potrzebowałam całego swojego skupienia, żeby odwrócić się do Rileya. – Wynoś się. Z nami koniec i nie będę się powtarzać. – Naprawimy to, jak wrócimy do Boulder. Nie zostawię tego tak łatwo. Nie obchodzi mnie, co zaszło między wami. – Na jego twarzy pojawiły się czerwone plamy. – Pamiętaj, że mamy plan! Wiem, że chcesz tego samego co ja.

Znowu zadzwonił telefon. – Na miłość boską! – Porwałam słuchawkę i mocno wcisnęłam przycisk rozmowy. – Halo? – Mogę prosić December Howard? – spytał uprzejmy, kobiecy głos. – Przy telefonie. – Nie byłam w ogóle w nastroju, żeby załatwiać jeszcze inne sprawy. Josh i Riley mierzyli się wzrokiem przez wyspę kuchenną i zaczęłam się bać, że zaraz dojdzie do wielkiej awantury w kuchni. – Z tej strony Shaw z sekretariatu z Uniwersytetu w Boulder. – Jedne z pani zajęć – zaszeleściła papierami w tle – psychologia 325: trauma wczesnego dzieciństwa zostały odwołane. Czy są jeszcze jakieś zajęcia, które chciałaby pani wybrać w miejsce tych? – Odwołane? – Tak, proszę pani. Josh odwrócił się z łagodnym spojrzeniem i zrobił krok w moim kierunku. Riley skrzyżował ręce i pochylił się do przodu nad wyspą. To nie był wybór pomiędzy nimi dwoma. Nigdy nie podjęłabym tak ważnego wyboru z powodu chłopaka… prawda? Ale Gus mnie potrzebował, April była zagubiona, a mama w ogóle nie funkcjonowała. Co do cholery miałam zrobić? Robisz tylko to, co możesz. Babcia miała rację. Mogłam zrobić tylko to, co było w mojej mocy, a wszystkiemu innemu musiałam pozwolić się dziać. Ale to? To byłam w stanie zrobić. – Nie, dziękuję. – Nie chce pani dobrać innych zajęć? Przeszłość zmierzała się z przyszłością, ale nie mogłam ich odróżnić z perspektywami, które rysowały się przede mną. Obie były znajome, obie były pewnego rodzaju domem, ale tylko w jednym miejscu byłam potrzebna. Napotkałam ponure spojrzenie Rileya. – Nie, proszę pani. Nie wracam do Boulder. Mój ojciec zmarł podczas świąt i jestem potrzebna w domu. Czy może mnie pani skreślić z listy? Przeniosę się na Uniwersytet do Springs. Twarz Rileya straciła kolor. Pokręcił szybko głową. Zamykał i otwierał buzię jak ryba wyjęta z wody. – Przykro mi z powodu taty i że cię tracimy, December – powiedziała ze współczuciem sekretarka. Spojrzałam w górę na twarz Josha, na której powoli malował się uśmiech. – Dziękuję. – Rozłączyłam się. Miała rację. Jeśli chodzi o ludzi z Boulder, Rileya i Kaylę, to oni tracili. Nie byłam tylko pewna, czy Josh coś zyskuje.

Rozdział 8 W akademikach nie było już miejsca – wyjaśniłam April, która pomogła mi wytaszczyć ostatnie z moich pudełek z samochodu. Chciała też skorzystać z okazji, żeby zobaczyć moje nowe mieszkanie. – Poza tym współlokatorka Sam oblała ostatni semestr, więc jest całkiem idealnie. – Zaledwie w tydzień wyprowadziłam się z Boulder, zapisałam na Uniwersytet w Springs i udało mi się uniknąć Rileya, ale też Josha. Nawet nie chciałam o nich teraz myśleć. Nie mogłam być dziewczyną, która zmienia szkoły dla faceta. Chyba że mowa o tacie. W tym przypadku zaliczałam się właśnie do takich dziewczyn. – Czy to znaczy, że mogę tu nocować w weekendy? – Rzuciła się na moje puste łóżko. Cisnęłam w nią poduszką. – Tylko jeśli mama się zgodzi. Nie będę cię kryć. – Miło było doświadczyć chwili, w której mogłam być jej siostrą, a nie mamą. Wzięła zdjęcie naszej rodziny. To z naszego ostatniego pobytu w domku w Breckenridge z wierzchu pudełka. – A jeśli nigdy nie wyjdzie z tej depresji. – Jakby nieobecnie pogłaskała kciukiem uśmiechniętą twarz mamy ze zdjęcia rodzinnego. To było ostatnie, które zrobiliśmy, zanim tata wyjechał. – Dojdzie do siebie – obiecałam, chociaż nie miałam do tego prawa. – Jasne. Nawet nie wie, że zmieniłaś szkoły. – Przewróciła oczami i zmieniła temat. – Jak Kayla zareagowała na twoją wyprowadzkę? Auć. Nie spodziewałam się, że to zaboli, ale jednak. – Pojechałam tam i zabrałam rzeczy, jak była jeszcze w Breckenridge. Wie, z jakiego powodu. – Riley to kutas. – Nie zwróciłam uwagi na jej język. Przyjrzała się minilodówce i telewizorowi, który zabrałam z naszego wspólnego pokoju w akademiku. – Zostawiłaś coś Kayli? Nikczemny uśmieszek błysnął mi na twarzy. – Wszystkie zdjęcia moje i Rileya z dopiskiem: „Jest cały twój. Całuski!” – Drań z ciebie! Skrzyżowała stopy, odsłaniając kolejną parę nowych butów. Nie mogłam się powstrzymać. – April, spłaciłam kartę kredytową, ale musisz mi ją oddać, a mama musi wiedzieć. To, co robisz, jest nielegalne i złe, i raniące… – Boże, przestań mnie pouczać. – Wyciągnęła kartę z tylnej kieszeni i rzuciła na biurko, zeskakując z łóżka. – Gdzie łazienka? Przeszłam do salonu i wskazałam jej drogę. Mieszkanie było idealne. Ulokowane w północnej części miasta. Było blisko do kampusu i jednocześnie niezbyt daleko od domu, żebym mogła wpaść, kiedy będą mnie potrzebować. Miałam mieszkać w domu przez semestr. W końcu dlatego przeniosłam się z Boulder, ale babcia nawet nie chciała o tym słyszeć. – Masz iść do przodu – powiedziała. – A nie się cofać. Podniosłam nasze zdjęcie z Sam w dniu ukończenia szkoły. Obie byłyśmy takie szczęśliwe. Ona szczerzyła zęby w ogromnym uśmiechu i trzymała kluczyki do nowego samochodu, a ja uśmiechałam się sentymentalnie z pierścionkiem od Rileya zawieszonym na łańcuszku na szyi, który dostałam z okazji ukończenia szkoły. Jeśli miałam iść do przodu, to

dlaczego nadal wracałam do przeszłości? Trzasnęły drzwi i nonszalancko weszła Sam. Nie chowała swojego zabójczego ciała. Miała na sobie jasną mini i błyszczące zimowe buty. Lawirowała z trzema torbami na zakupy i tyloma kubkami od kawy na wynos z Pikes Perk, balansując nimi pod podbródkiem, kiedy otworzyła drzwi sypialni. Torby uderzyły o ziemię i weszła tanecznym krokiem do salonu. – Będzie fantastycznie! – powiedziała z o wiele większym od mojego entuzjazmem, podając mi kawę. – Wszystko już przyniesione. Muszę się tylko rozpakować. – Zapisałaś się na zajęcia? – zanurzyła się w kanapie. – Aha, zabawne, jak wszyscy cię huśtają, kiedy umiera ci ojciec. – Wyjaśnianie w sekretariacie wszystkiego bez załamania się to były tortury, ale udało mi się. – Na większość ciekawych zajęć nie było już miejsc, ale w końcu dostałam się na zajęcia z historii Ameryki, które były mi potrzebne. Sam potrafiła odczytać mój nastrój. – Jak już się urządzisz, będzie łatwiej. Skinęłam głową w zamyśleniu. – Już chyba czas odebrać Gusa i wracać do domu? – spytała April, wychodząc z łazienki. – Tak. – Chwyciłam kluczyki. – Chcesz jechać z nami, Sam? Wrócimy akurat na czas, żeby później pobiegać. Skinęła głową, siorbiąc latte, i powiedziała: – Jadę z wami, ale na pewno nie będę biegać. Oszalałaś z tym gównem. Rozejrzałam się dookoła na sterty pudełek i wiedziałam, że nie będziemy spały całą noc. Miałyśmy dwa dni na urządzenie mieszkania, zanim zaczną się zajęcia. Czekał mnie dzień, w którym musiałam skończyć żałobę i wrócić do normalnego funkcjonowania. Trybuny na lodowisku w World Arena zapełniały się szybko. Dorwałyśmy dwa miejsca na zimnych, metalowych krzesełkach i czekałyśmy, aż skończy się trening Gusa. Postacie w ochraniaczach jeździły po lodzie jeszcze przez ostatnie pięć minut, a Gus dawał z siebie wszystko. Nigdy nie był szczególnie zainteresowany sportem, ale w chwili, gdy tata założył mu łyżwy kilka lat temu, ta nisza została wypełniona. Dzieciak pokochał hokej. Ale, jakkolwiek Gus był uroczy na lodowisku, mój wzrok przyciągał jego trener. Josh był ubrany w proste, ocieplane spodnie, koszulkę sportową i parę czarnych łyżew, które nosił tak, jakby były przedłużeniem jego ciała. Jego ruchy były mocne, szybkie, wdzięczne i cholernie hipnotyzujące. Nie mogłam oderwać wzroku od niego, kiedy przemieszczał się od między niebieskimi liniami, poprawiając graczy i szybko usuwając im się z drogi. Zabawne, ale jeśli to działoby się cztery lata temu, to siedziałabym dokładnie w tym samym miejscu urzeczona oglądaniem Josha. – Ziemia do Ember! – Sam pomachała mi dłonią przed twarzą, szarpiąc mną. – Potrzebujesz chusteczkę, żeby wytrzeć ślinę? Oderwałam wzrok od Josha i popatrzyłam na Sam. – Nonsens. – Dziewczyno, już widziałam taką minę. Nie pamiętasz już tych naszych wszystkich meczów, które śledziłyśmy, żebyś mogła się poślinić na widok Josha Walkera? Nie mogłam już dłużej powstrzymać śmiechu, który mi się wymknął, tak samo jak nie mogłam zapobiec drętwieniu tyłu moich ud od siedzenia na ławce. – Pamiętasz, jak udawałaś moją mamę, żebym mogła mieć usprawiedliwienie na mecz wyjazdowy?

Sam udała, najlepiej jak umiała, moją mamę i obie zaczęłyśmy chichotać. April obróciła się do nas ze swojego siedzenia poniżej – niech Bóg broni, żeby ktoś złapał ją na siedzeniu ze mną – i spojrzała na nas gniewnie za robienie scen. Może oddaliłyśmy się od siebie z Sam przez ostatnie osiemnaście miesięcy, ale wystarczyło kilka godzin, żebyśmy od razu wróciły do szkolnych czasów. Poczułam, jak ciepło przepływa strumykiem przez moje serce, wymywając tą gównianą skorupę, która osadziła się na mnie. Otarłam łzy, które poleciały mi ze śmiechu, i skupiłam się na lodowisku, patrząc, jak Gus przejmuje krążek i podaje go do innego gracza. Dochodził już do siebie, a ja zazdrościłam mu tych momentów. Jedyny czas, w którym skutecznie udało mi się nie myśleć o tacie, to ten, w którym byłam z… Uniosłam oczy i spostrzegłam Josha, który kiwa do mnie głową i macha. Mój oddech zamienił się we wzdychanie. – Co to ma znaczyć? – spytała Sam, szturchając mnie w bok. – O. Mój. Boże. – dziewczęcy głos zajęczał za mną. – Josh Walker właśnie tu pomachał. Myślisz, że zauważył, że mam namalowany jego numer? Że co? Odrzuciłam głowę do tyłu, zanim zdążyłam przywołać swoją wolę, żeby patrzeć w przód. Dziewczęta były drażniąco urocze, wypieszczone i wyprostowane, jakby z żeńskiego stowarzyszenia. A jedna z nich miała wymalowany na policzku numer trzynaście na niebiesko i złoto. Numer Josha, jeśli miał ten sam od czasów szkolnych. – Spogląda tu od ponad dziesięciu minut – powiedziała druga dziewczyna. Zmyłam przerażone spojrzenie z twarzy i zmusiłam się, żeby spojrzeć na lodowisko. – Wydaje mi się, że to się nie zmieniło. Fanki. – Chciałam, żeby mój komentarz brzmiał lekko, ale mi się nie udało. Nie mogłam przestać czuć się rozczarowana z tego powodu, że dziewczyny nadal uganiały się za Joshem. Założę się, że nadal to lubił. – Rzeczy się zmieniają – wyszeptała Sam tak, żeby dziewczyny za nami nas nie słyszały. – A coś mi mówi, że on nie patrzył za ciebie. Josh podjechał do szyby przed nami, odwrócił się i gwizdnął, kończąc dzisiejszy trening. Chłopcy odjechali do szatni. On obrócił się, ściągnął kask i wpatrzył się we mnie. Uśmiech powoli pojawił się na jego twarzy, a ja nie mogłam się powstrzymać, żeby go nie odwzajemnić. Skinął głową w kierunku drzwi, a ja kiwnęłam do niego na znak, że zrozumiałam, zanim zjechał z lodowiska. Dziewczyny za nami wypuściły zbiorowe „Hmmpf”. – Cholera – wyszeptała Sam – przeleciałaś go już? Bo jeśli nie… – Zamknij się, Sam. Ostrożnie patrzyłam na stopy, schodząc z trybun. Nie miałam dzisiaj w planie upadku na tyłek. Minęłam mamę Rileya, która czekała na Rory’ego i wysłałam jej półuśmiech. Wyglądała, jakby chciała mi coś powiedzieć, ale nie miałam ochoty tego słuchać. Kiedy już stanęłam na równiej powierzchni, rzuciłam okiem na April, siedząc praktycznie na kolanie chłopaka, którym nie był Brett. Co ona robi do cholery? Postarałam się ją zignorować i dać jej trochę prywatności, której potrzebowała. Idąc wzdłuż szyb otaczających lodowisko, doszłam do drzwi, w których czekał Josh, przeriegając palcami po swoich nieco spoconych, ale nadal niesamowicie seksownych włosach. – December. – Uśmiechnął się, zatrzymując wszystkie myśli w mojej głowie. – Josh. – To było najlepsze, co mogłam zrobić, żeby nie zabrzmieć jak idiotka, biorąc pod uwagę to, co miałam mu do powiedzenia. Przyciągnął mnie do siebie, przytrzymując w talii. Walczyłam z instynktem poddania się i wtopienia w niego. Cofnęłam się i pokręciłam głową.

– Nie mogę. Zmrużył oczy. – Riley? – O nie! Znowu uśmiechnął się szeroko, przyprawiając mnie o zawał serca. Zmniejszył dystans pomiędzy nami bez dotykania mnie i wyszeptał mi do ucha: – Lubisz, kiedy cię dotykam. Bum! Już mnie nakręcił. Cholera. Czy ten facet wydzielał feromony, czy po prostu wystarczyło, że popatrzę na niego i myślę, że seks byłby dobry. Już. Nie mogłam powstrzymać śmiechu, który wysyłał mieszane sygnały, ale cofnęłam się jeszcze o krok. – Tak, i w tym problem. – O co chodzi? Dostanę jakieś wyjaśnienie? Albo to może odrażające chcieć trenera swojego brata? Zawsze myślałem, że aspekt bycia trenerem jest całkiem podniecający. – Podniecający? Wszytko mnie w tobie podnieca. Chodzi po prostu o… Cholera. Kiedy przekrzywiał tak na bok głowę, to odsłaniał bok szyi. Wiedziałam, jak ta szyja reaguje na moje ugryzienia i jak smakowała. Wiedziałam, jak on smakował. Moje usta zadrżały się i rozchyliły. – Nie patrz na mnie w ten sposób, kiedy mi odmawiasz. To nie fair. – Prowokująco przeciągał głos. Wsunęłam ręce do płaszcza, żeby go nie dotknąć. – Właśnie rzuciłam Rileya i z powrotem się tu przeprowadziłam. Mam tu rodzinę i nową szkołę… – Więc nie ma miejsca na nowe emocje? Zarumieniłam się pomimo lodowatej temperatury wewnątrz. – Muszę po prostu poradzić sobie ze swoimi problemami. – Jego twarz się zasmuciła. Cholera. Nie powiedziałam mu właśnie, że to-nie-chodzi-o-ciebie-tylko-o-mnie, prawda? Podeszłam bliżej wbrew zdrowemu rozsądkowi, wchodząc stopami między jego łyżwy. W nich był jeszcze wyższy niż normalnie. – Nie chodzi o to, że cię nie chcę. – Skóra na jego policzku błagała o dotyk. Poddałam się, przebiegając palcami po jego zarośniętej buzi, zanim zjechałam w dół, głaszcząc go po szyi. – Bo pragnę cię bardziej niż powinnam – przyznałam, szepcząc, zanim mogłam się powstrzymać. – Po prostu nie chcę cię wciągać w tę ruinę, jaką jest teraz moje życie. I nie byłam pewna, czy przeżyję, gdyby okazało się, że jestem kolejną uganiającą się za nim dziewczyną. Był wart aż takiego ryzyka? Zaśmiał się zmieszany. – Więc mówisz, żebyśmy zwolnili? Czy nie? – Uniósł ramiona i przyłożył ręce do szyby. – Bo zabijasz mnie. – Muszę cię odseparować – starałam się wyjaśnić, skupiając się zbyt mocno na jego ustach, jak na to, że chciałam zachować spokój umysłu. Te usta były na mojej skórze, na moim całym ciele. – Odseparować od? – Trzymał ręce na szybie, jakby były do niej przyklejone. – Odseparować od tego całego gówna, które przydarzyło mi się w ciągu ostatniego miesiąca. – Jak miałam wytłumaczyć to, czego sama nie rozumiałam? – Nie chcę znowu zaczynać związku ani szybkiego seksu w twoim pokoju w akademiku. – Nie mieszkam w akademiku. – Nie w tym rzecz, Josh. Jego oczy pociemniały. Znałam ten wzrok. Takim spojrzeniem mógł zedrzeć ze mnie

ciuchy pomimo tłumu naokoło nas. – Zapomnij, o co cię właśnie zapytałem, bo nie chcę odpowiedzi. – Zniżył głos i pochylił głowę ku mnie. – Chcę cię. Nie ma minuty, żebym nie pragnął zobaczyć cię i poczuć. Ale rozumiem. – Naprawdę? Uśmiechnął się gorzko. – Też nie chcę tego zepsuć, December. – Dlaczego to robisz? Dlaczego mówisz do mnie December? Wszyscy oprócz babci nazywają mnie Ember, jeszcze zanim poszłam do liceum. – Pragnęłam, żeby wypowiedział moje imię. W jego ustach brzmiało jak czysty seks i najsłodsza modlitwa. Pochylił się, ocierając się o moje ucho na tyle blisko, że słyszałam jego oddech, ale nie dotykał mnie. Dreszcze przebiegły mi po szyi w dół kręgosłupa, a moje ciało było rozpalone. – Bo to znaczy, że mam część ciebie, której nie ma nikt inny. Tak jakby twoją małą sekretną część. Jeśli o to chodzi, to należała do niego każda część mnie. – Josh! – zawołały do niego ożywione Barbie z najbliższej trybuny. – Przyszłyśmy zobaczyć, jak grasz! – Zamachały w powietrzu ogromną niebiesko-złotą łapą. Skinął do nich. – Dzięki, dziewczyny! Nadal grał? – Grasz dla Mountain Lions? – Gramy mecz dzisiaj. Chcesz zobaczyć? Pełen nadziei ton jego głosu omal nie złamał mojego postanowienia. Prawie. – Muszę zawieźć Gusa do domu i sprawdzić, co u mamy. – Okej. – Wyciągnął rękę i zaczesał mi luźny kasztanowy kosmyk za ucho. – Innym razem. Nie mogłam powiedzieć niczego, co nie zabrzmiałoby jak: dotykaj mnie teraz. – Jesteś teraz w beznadziejnej sytuacji, ale nie pamiętaj, że możesz poprosić mnie o pomoc w każdej chwili. Nie noś tego ciężaru sama. Dlaczego on nie może być dupkiem? Dlaczego wszystko, co mówi, idealnie pasuje do sytuacji? – Lepiej już idź. Badał moje spojrzenie przez moment, ale trzymałam się, żeby się pod nim nie ugiąć. Nie mogę pocieszać się Joshem Walkerem. Nie ucieknę od jednego chłopaka do drugiego. Chrząknął. – Trening w poniedziałek? – Przywieziemy go – obiecałam. Odszedł ode mnie w kierunku dziewczyn, które czekały jak groupie. Odwróciłam się w tył, opierając się o zimną szybę i stukając o nią głową. Zacisnęłam mocno powieki, żeby nie kusiło mnie oglądanie go, jak odchodzi z tymi dziewczynami. Kto do cholery pozwolił Joshowi Walkerowi odejść? – December. Otworzyłam oczy natychmiast i ujrzałam jego niezgłębione, brązowe pochylające się nade mną. Jego usta były o niewiele centymetrów od moich. Mogłabym kogoś zamordować, żeby zlikwidować tę przestrzeń bez poczucia winy. – Josh – wyszeptałam błagalnie. – Zwalniamy, dopóki będziesz tego chciała, bo nie zniósłbym, gdybyś mi odmówiła. Ale mam dla ciebie jedno ostrzeżenie: mam zamiar cię pieprzyć. – Obietnica w jego głosie sprawiła,

że poczułam ogień między udami. Wycofał się, zostawiając mnie z sercem nierówno dudniącym o szybę. Pomachał dziewczynom i przeszedł obok nich bez ani jednego słowa, ale zaraz znowu się odwrócił. – Och, i Ember? – zamrugałam w odpowiedzi. – Nadal jestem tym, co tylko chcesz, czego tylko będziesz potrzebować. Podrzuciliśmy Sam do jej mamy na obiad i wjechaliśmy na nasz podjazd. Gus narobił szumu o to, żeby wnieść swój sprzęt samodzielnie, więc mu pozwoliłam, mimo że dławiłam się ze śmiechu na widok torby w rozmiarze tej Josha. – Hej, co to było z tym kolesiem na lodowisku? – Spytałam Amber. – Z którym? Paulem? – Niewinnie strzepnęła nieistniejący brud ze swojego ramienia. – Tak. Panem Nie-Brettem. Wyglądało, jakbyś była z nim całkiem blisko. – A ty o mało co nie rozdarłaś pazurami ubrania Josha, więc jakie to ma znaczenie. Nie to, żebym cię winiła. Jest taki seksowny. Jej zamyślenie sprawiło, że prawie się udławiłam. – Ma znaczenie, bo ja jestem wolna. I nie mów, że Josh jest seksowny. Jest sześć lat starszy od ciebie. – Nieważne. Słuchaj, cieszę się, że doszłaś do siebie, ale nie interesuj się moimi sprawami, tak jak nie robiłaś tego przez ostatnie kilka lat. – Obrażona weszła do domu. Czułam się jak jakiś właściciel domu, który w nim nie mieszka, próbujący naprawić szkodę, której nie był świadkiem. Miała rację. Dorastałyśmy w bliskości, ale mój wyjazd na studia zmienił wiele rzeczy. Obie dojrzewałyśmy osobno i teraz był między nami dystans. W holu ogarnął nas zapach czosnku i przegrzebków. – Niemożliwe! – wymamrotała April, rzucając niedbale torebkę w korytarzu. – Mama? – Odwiesiłam płaszcz i ostrożnie weszłam do kuchni. Mieszała zawartość parującego na kuchence garnka. Jej umyte włosy zwisały luźno na jej plecach i włożyła czyste ciuchy bez mojego nakłaniania. Może jej oczy były czerwone i opuchnięte, ale była tutaj. – Ember, możesz wyciągnąć z lodówki sos do sałatki? Spojrzałam na April i Gusa i wszyscy wzruszyliśmy ramionami, patrząc na siebie szerokimi oczami. Babcia mieszała makaron i skinęła do nas subtelnie. – No dalej, wiecie, co trzeba robić. Ember, sos do sałatki. April, nalej picie. Gus, idź po sztućce. Mama wydawała rozkazy, zupełnie jakby nie była przywiązana do łóżka przez ostatnich kilka tygodni. Serce waliło mi po raz kolejny. – Teraz. – Wskazała w kierunku jadalni szpatułką zamoczoną w sosie do makaronu. Skoczyliśmy, pędząc do przypisanych nam zadań. Nikt nic nie mówił, obawiając się, żeby nie rozbić na kawałki kruchej normalności. Przynieśliśmy wszystko na stół i zajęliśmy nasze stałe miejsca, pierwszy raz odkąd… no tak. Babcia wzięła dodatkowe krzesło, które stało obok serwantki i usiadła obok Gusa. Miejsce taty było puste. – Gus? – podpowiedziała mama, schylając głowę. Słodki głos Gusa wypełnił powietrze, kiedy odmawiał modlitwę przed posiłkiem, ale zaciął się, kiedy poprosił o opiekę nad naszym tatą podczas służby. Był tak przyzwyczajony do mówienia tego. Spojrzałam na mamę w panice, że to znowu wywoła w niej wspomnienia. Zbladła, ale pozostała w bezruchu i ciszy do końca modlitwy. – Doskonale, Gus. – Babcia pocałowała go w skroń. – A teraz… Kto jest głodny? – Mama podniosła głowę, słabo się uśmiechając. Tak zwyczajnie fala żałoby cofnęła się na tyle, żebyśmy mogli swobodnie oddychać, gdy

podawaliśmy sobie naczynia. Brzęczenie talerzy mieszało się z podekscytowaniem Gusa dotyczącym jego dnia i tego, że miał możliwość podzielić się wrażeniami z mamą. Spoglądałam na nią ukradkiem pomiędzy kęsami. Uśmiechała się do Gusa, słuchając, co mu się przydarzyło podczas dnia. Jej uśmiech nie docierał do oczu, ale był na jej twarzy. April spuściła głowę obok mnie i szybko otarła łzę. Zmniejszyłam odległość między nami i delikatnie ścisnęłam ją za rękę. Nasze oczy się spotkały i coś nieuchwytnego przeszło między nami. Coś, co dało się niebezpiecznie odczuć jako nadzieja. Zacisnęła moją rękę tak rozpaczliwie, jak ja chwyciłam jej. Z drżącymi ustami podniosłam oczy na babcię. Skinęła do mnie i powoli się uśmiechnęła, i znowu się to pojawiło. Nadzieja przechodziła przeze mnie, słodki smak w ustach. Bałam się ją uznać, a nawet o niej pomyśleć, żeby nie zapeszyć, ale nie mogłam zignorować swojego optymizmu. Przejdziemy przez to. Wszystko będzie dobrze. – Nie jesteś w szkole – stwierdziła mama, patrząc w kalendarz. – To naprawdę minęło już tyle czasu? – Teraz jestem tu, w Springs. – Spojrzałam za siebie do jadalni, gdzie w rogu siedziała babcia i szyła, ale tylko kiwnęła głową w kierunku mamy. Byłam zdana na siebie. – Jasne – wymamrotała. – Pamiętam, że to mówiłaś. Tak jakby. – Pokręciła głową, jakby chciała ją oczyścić. – Wprowadziłaś się do domu. – Nie do końca. Mieszkam teraz z Sam. Mam mieszkanie za kampusem, ale jest wystarczająco blisko, żebym mogła wziąć Gusa i zająć się innymi rzeczami, gdybyś potrzebowała pomocy. – Wróciłaś do domu ze względu na mnie. Niezbyt się razem docierałyśmy. Nie stanowiłyśmy uczuciowego duetu matki i córki. – Wróciłam do domu, bo straciliśmy tatę, a w Boulder wszystko się popsuło. To tu jestem potrzebna i podjęłam najlepszą decyzję w obecnej sytuacji. – Zajmowałyście się z babcią domem. Dziękuję. Nie chciałam jej podziękowań. Chciałam, żeby się pozbierała i obiecała, że nie wycofa się znowu do tej jaskini, jaką była jej sypialnia. Chciałam, żeby zajęła się Gusem, April i przede wszystkim sobą. Nie chciałam być już jedynym dorosłym w rodzinie. Skąd brała się ta złość? Nie powinnam się po prostu cieszyć, że tu była w obecnej chwili? Że funkcjonowała? Nie chciałam czuć się w ten sposób, więc zignorowałam to, najlepiej jak potrafiłam. Uśmiechnęłam się z zaciśniętymi ustami, żeby nie wypowiedzieć swoich głupich myśli i nie zniszczyć postępu, jaki zrobiła. – Mamo, jesteś… czy jest już w porządku? – Wszystko boli – wyszeptała, brzmiąc jak Gus. Oderwała spojrzenie od kalendarza, pokręciła głową. – Chcesz wrócić do Boulder? Nie chcę trzymać cię tu z dala od przyjaciół i Rileya. – Riley raczej za mną nie tęskni. – Och, Ember. Co się stało? – Okazało się, że nie jest dobry w wieloletnich związkach. – Wyciągnęłam rękę w górę, żeby powstrzymać ją, kiedy podchodziła w moją stronę. Nie chciałam jej współczucia. Nie, kiedy potrzebowała całej swojej energii, żeby się pozbierać. – Tak, więc mieszkam z Sam, a numer jest na lodówce obok mojego planu zajęć. Po prostu zadzwoń i przyjadę. – Ember, tak mi przykro, że tyle straciłaś. – Co cię nie zabije, to cię wzmocni, prawda? – Racja. Cokolwiek by cię nie zabiło – odeszła, wpatrując się w kalendarz.

Rozdział 9 Przewiesiłam torbę przez ramię i wzięłam kawę z dachu mojego samochodu. Dzięki Bogu, że po drodze z mieszkania do szkoły był Starbucks. Inaczej mogłabym się w ogóle nie zebrać tego ranka. Urządzenie mieszkania było bardziej fizycznie wyczerpujące, niż przypuszczałam, ale wyglądało doskonale. Czułam się niesamowicie wolna, mając swoje miejsce z dala od kampusu, bez żadnych zasad, przepisów czy niezapowiedzianych kontroli pokojów. Dodatkowo, Sam jako współlokatorka była jeszcze jednym darem. Choć niektóre rzeczy zmieniły się w naszych relacjach przez ostatnie osiemnaście miesięcy, były przynajmniej dwie, które pozostały takie same. Wyciągnęłam plan, wchodząc do budynku. Sprawdziłam numer sali i wsunęłam się do klasy tak, żeby nie wylać kawy na biały sweter. Bingo. Szybkie przeskanowanie sali ukazało kilka wolnych miejsc w przednim rzędzie. Postawiłam kawę na ławce i zsunęłam torbę z ramienia, żeby wyciągnąć książki i długopisy. Nie mogłam się już doczekać, żeby zapełnić puste strony moich zeszytów na spiralce. Historia działała na mnie tak jak lakier do paznokci albo buty na niektóre dziewczyny. Kierunek studiów wybrałam dość wcześnie. Pokręciłam głową na odrażający chichot z tyłu sali. Długonoga brunetka przysiadła na ławce przed chłopakiem, a jeśli on dostrzegał tylko jej odpadającą tapetę, to zasługiwał dokładnie na to wszystko, co od niej dostanie. Odrzuciła głowę w tył, śmiejąc się. Cholera. Ten chłopak to Josh. Jego oczy rozszerzyły się, kiedy spotkały się z moimi, a od tego uśmiechu zaparło mi dech w piersiach. Oderwałam od niego spojrzenie i zajęłam miejsce, skupiając uwagę się na białej tablicy. Głupie, cholerne hormony. Czy on musiał wyglądać tak dobrze o wpół do dziewiątej rano? Kogo ja oszukiwałam? Ten facet był uosobieniem seksu dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nie mogłam winić dziewczyny za to, że siedziała na jego ławce. Oczywiście, że się nie powstrzymała. Ale to ja siedziałam na jego kolanach. Nie musiałam się rozglądać, żeby wiedzieć, że zajął puste miejsce obok mnie. Patrz do przodu. Nie rozejrzę się. Nie zatracę się w tych brązowych oczach ani nie przypomnę sobie dokładnie, co te ręce mogą robić z moim ciałem. Nie. – Obawiałem się tych zajęć, ale widzenie się z tobą tak wcześnie sprawia, że warto wstać z łóżka, December. – Ty i ta twoja December… – wymamrotałam, nie chcąc się przyznać, jak bardzo mi się to podobało. – Nie możesz nazywać mnie po prostu Ember jak wszyscy na tym świecie? Pochylił się nade mną, zbliżając usta do mojego ucha. – Robię to tylko wtedy, gdy nikt inny nie słyszy, a poza tym, nie jestem wszystkimi – nie dla ciebie. Czy jego głos musiał być taki delikatny? Spojrzałam w tył sali, uderzając długopisem o pusty zeszyt, który wkrótce zapełni się wyśmienitymi historycznymi faktami. – Wydaje mi się, że twój przycisk do papieru tęskni za tobą. Brunetka siedziała obrażona w ostatnim rzędzie. Nie mogłam jej za to winić. – Chcesz zająć jej miejsce? Jego szyderczy ton przyciągnął moje spojrzenie prosto w jego oczy, no i było już po mnie. Nie mogłam powstrzymać śmiechu, który wybuchnął na mojej twarzy, kiedy poruszał brwiami w górę i w dół, głaszcząc ławkę. Pokręciłam głową i zmusiłam się, żeby skupić się na

przodzie klasy. – Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł być tak blisko przy tobie – przypomniałam mu z uśmiechem. – Będę siedział z założonymi rękami, jeśli ty będziesz się tu kręcić. Odebrało mi mowę. Nie byłam nawet w stanie wymyślić riposty. Profesor mnie ocalił, rozdając sylabus i zaczynając wykład. Słuchałam uważnie, naprawdę. Cóż, nie naprawdę. Robiłam obszerne notatki, ale czułam wzrok Josha, co przypominało mi o jego rękach na mnie. Spojrzałam na niego ukradkiem i zobaczyłam brązowe oczy wpatrzone we mnie. Seksownie. Już płonęłam. Zakładałam i rozkładałam nogi, cały czas sobie przypominając, że zajęcia nie były miejscem na to, żeby przelecieć kolegę ze studiów, i zwracałam większą uwagę na szczegóły. Wypracowania. Mogłam pisać wypracowania, robić notatki i skupiać się na wojnie secesyjnej. Czemu nie mogłam zaradzić nałożonemu przez siebie samą wolnemu tempu, z jakim postępowałam z Joshem. Nie, kiedy chciałam go przelecieć na środku sali. To była najdłuższa i najkrótsza godzina w moim życiu. Byłam zdesperowana, żeby uciec z klasy, tak samo, jak żeby zostać jak najbliżej Josha. Profesor nas puścił i wybiegłam z sali, tak jakby moje krzesło się paliło. Poniedziałek nie był ciężkim dniem. Nie miałam innych zajęć aż do popołudnia, więc mogłam zacząć czytać, jeśli wracałam do domu. Byłam już prawie przy samochodzie, gdy Josh mnie dogonił. – Co? Tak bez pożegnania? – droczył się. Nie było śladu ciężkiego oddechu po tym, jak biegł. Otworzyłam drzwi i wrzuciłam torbę, wzdrygając się, gdy książki spadły z hukiem na podłogę po stronie pasażera. – Do widzenia, Josh. – Jesteś oschła. Odwróciłam się, żeby spojrzeć na niego, ale jego oczy wskazywały na coś innego niż to, co było w tonie jego głosu. Przewróciłam oczami. – Naprawdę. – Naprawdę co? – Oparł się o mój samochód. – Nie całuję cię, nie dzwonię, bo nawet nie mam twojego numeru. Może potrzebuję kogoś, z kim mógłbym się pouczyć? – Kogoś do nauki? – zaskrzeczałam i odchrząknęłam, żeby nie było słychać. Wsadziłam ręce do kieszeni, żeby trzymać je z dala od zimna i Josha. To był jedyny sposób. Pochylił się do wewnątrz, kilka centymetrów od moich ust. I nawet jeśli byłam tą, która wyznaczała granice, to moje ciało pragnęło, żeby on je przekroczył. – Coś mi mówi, że będziemy naprawdę w tym dobrzy. Szczęka mi opadła. – Josh! Psotny uśmieszek objął jego twarz. – No co? Dobrze nam się będzie razem uczyć. Uderzyłam go wierzchnią stroną dłoni w pierś i roześmiałam się. – Fu! Ale znowu miał rację. Moglibyśmy robić dużo rzeczy… no cóż… razem. Dave Matthews zaśpiewał z mojej tylnej kieszeni, więc sięgnęłam po telefon wdzięczna za rozproszenie uwagi. Szybkie spojrzenie na komórkę. Zdjęcie April podniosło mi puls. Miała być w szkole. – April? Powinnaś mieć teraz trzecią lekcję. – Boże, mówiłam jak mama.

– Może zechcesz wpaść do nas. Przyjechał wujek Mike i są ludzie z telewizji. Mama nie chce ich wpuścić do domu, no i zrobił się wielki bajzel. – Zwolnij, April. Mówisz za szybko. – Sięgnęłam do samochodu i go odpaliłam, żeby rozgrzać silnik. – Co się dzieje? – Jak wychodziłam do szkoły, przyjechał wujek Mike, a potem, około pół godziny temu, pojawili się ludzie z telewizji. Mamie odbiło. – Zaraz tam będę. – Rozłączyłam się i odwróciłam do Josha. – Muszę jechać. Zrobiło się wielkie gówno w domu, bo przyjechał brat mamy. Jego zalotne spojrzenie zniknęło i pojawiła się troska. Szkoda, bo to było prawie bardziej seksowne niż flirtowanie. – Potrzebujesz mnie? Pomocy? Potrzebujesz pomocy? Zwalczyłam instynkt powiedzenia tak, że chcę, żeby pojechał ze mną. Nie mogłam być uzależniona od innego chłopaka, nie tak szybko. – Nie, lepiej sama to załatwię. Jego twarz posmutniała. Przełknął ślinę szybko, oschle kiwając głową. – Dobra, okej. – Ale dzięki, że pytasz. To dużo dla mnie znaczy. Dojechałam do południowej części miasta w dwadzieścia minut. Podjechałam na wspólny podjazd, ale zostawiłam samochód w parku, upewniając się, że przed naszym domem zaparkowała ekipa z wiadomości. Po drodze zadzwoniłam do kapitana Wilsona. Ostrzegał nas, że coś takiego może się zdarzyć, szczególnie w przypadku gdy amerykański żołnierz ginie w wyniku afgańskich działań wojennych. Ale kiedy odbył się pogrzeb i nic podobnego się nie działo, miałam nadzieję, że już się to nie stanie. A jednak. – Mamo! – Pchnęłam drzwi i wrzuciłam klucze do koszyka w holu, a potem odwiesiłam płaszcz. – Mamo! – zawołałam w stronę kuchni, ale tam była tylko babcia. – Jest na górze. – Babciu, co do cho…? – Powstrzymałam się, zanim skończyłabym ze kostką mydła w buzi. – Co się dzieje? – Brat twojej mamy przyjechał wcześniej i przywiózł ze sobą gości. Niechcianych gości. Pociągnęła spokojnie łyk herbaty, ale ręka lekko jej zadrżała. – Racja. Poszłam tylnymi schodami, przeskakując po dwa stopnie naraz. W rogu obok mojej sypialni wpadłam na kamerzystę. – Och, proszę wybaczyć, proszę pani – wymamrotał. – Masz cholerną rację. Zejdź mi z drogi. Przepychałam się obok niego i dwóch kolesi z długimi, metalowymi drążkami, aż znalazłam April kulącą się ze strachu w przejściu. Odetchnęła i przytuliła mnie do siebie. – Są w pokoju Gusa. – Zajmę się tym. Nie miałam pojęcia, jak to zrobię, ale musiałam sobie poradzić. Zmierzwiłam włosy Gusa w miejscu, w którym przylepił się do April. Powinien być w szkole. Nie powinien tego oglądać. Otworzyłam drzwi z trzaskiem do pokoju Gusa, który był nazywany przez niego sanktuarium Gwiezdnych Wojen, i weszłam prosto w kłótnię. – Nie chcę tego, Mike! – krzyczała mama na swojego młodszego brata. Rozdzielała ich ogromna twarz Yody na narzucie na łóżku.

– Zapłacą ci, June. To jest prawdziwa historia. Nasze rodzina zasługuje na to, żeby publicznie opowiedzieć o tym, co stało się Justinowi. – Wujek Mike? – Zatrzasnęłam drzwi za sobą i stanęłam obok mamy. Jeśli ona nie chce, to nie dopuszczę do tego. – April, mówiłem ci, że to sprawa między twoją mamą a mną. Uciekaj teraz i idź do szkoły. – Jestem Ember, nie April, i nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. Jeśli mama chce, żeby ci ludzie sobie poszli, to odejdą. – Zmierzyłam go z góry do dołu, od ciemnego garnituru po wyglądający na drogi krawat. – A ty jesteś niższy, niż byłeś kiedyś. Zarumienił się. – Oczywiście, że jesteś Ember. Przejęzyczyłem się. Minęły lata, odkąd cię widziałem. – Tak, coś około piętnastu. Nie uważam, że cokolwiek upoważnia cię do wyrażania opinii na temat sytuacji w tym domu. Wujka Mike’a pamiętałam niewyraźnie, a wszystkie wspomnienia obracały się wokół rodziców mamy, którzy już nie żyją. – Jestem tutaj, żeby pomóc mojej siostrze. – Ach, racja. To dlatego byłeś taki troskliwy podczas pogrzebu i wszystkiego innego. Równie dobrze mogliśmy mieć świerszcze w tym pokoju. Kobieta odchrząknęła, a ja obróciłam się do biurka Gusa, które było za mną. Długonoga brunetka, którą ledwo rozpoznawałam, stała i podawała mi rękę. – Ty musisz być December. To takie tragiczne stracić ojca, i to w dzień swoich urodzin. Odrzuciło mnie, jakby ktoś mnie spoliczkował. Moje oczy zwęziły się. – Tak. Na jej twarzy pojawił się uśmiech gotowy do nagrywania. – Wyśmienicie! Jestem London Cartwright i bardzo spodobała nam się twoja reakcja, bo rozumiem, że to ty jesteś głową rodziny. – Moja mama chciałaby, żebyście wyszli, i muszę poprosić, żebyście zrobili to samo, pani Cartwright. Jej uśmiech nie osłabł. Upiorne. – Jestem pewna, że kiedy zrozumiesz, co chcielibyśmy zrobić, to… – A cóż to do cholery jest? – Chcą pokazać ataki afgańskich żołnierzy na amerykańskich, Ember. Naprawdę zagłębić się w to, co robi nasza nieustanna tam obecność i dlaczego nasi żołnierze są zabijani i prześladowani przez ludzi, których bronili i szkolili. Co. Do. Kurwy. – Mój ojciec nie był ofiarą. Był na wojnie. – Chcemy dać wam możliwość opowiedzenia o swoich uczuciach. Pani Cartwright przeszła przez pokój i wpatrzyła się w ścianę za wujkiem Mikiem. Mama się wzdrygnęła. – Mamo? – spytałam. – Co chcesz, żebym zobiła? Jej oczy były puste. Nie. Nie znowu. Chwyciłam ją za ramiona, schylając głowę, żeby spojrzeć w te oczy. – Mamo, zostań ze mną. – Pchnęłam ją do wyjścia. – April, zabierz ją na dół do babci. Ty też, Gus. April zaprowadziła mamę i Gusa na dół, a ja upewniłam się, że ich nie ma, zanim odwróciłam się do Mike’a i pani Cartwright. – Widzicie, jaka jest krucha? Co wy sobie myślicie?

– Twój tata zasługuje na to, żeby zostać zapamiętany, i Amerykanie powinni wiedzieć, że nie umarł na próżno. – Z jej tonu sączyło się fałszywe współczucie. Może ktoś słabszy złapałby się na to. – To jest wojna. Nikt nie ginie na próżno. – pokręciłam głową i prawie się zaśmiałam. – Do diabła, każdy umiera niepotrzebnie. Mój ojciec nie jest waszą gwiazdą. Wujek Mike pochylił się w przód z uśmiechem sprzedawcy samochodów. – Ember, to może być naprawdę dobre dla rodziny. Ludzi dotyka to, co się stało, a wiemy też, że studia nie są tanie. Wszyscy możemy na tym skorzystać. Szczęka mi opadła. Nie byłam nawet w stanie przetworzyć tego, że zasugerował czerpanie zysków ze śmierci taty. Poczułam w ustach okropną gorycz. Widziałam, jak pani Cartwright przypina flagę amerykańskiego uniwersytetu wojskowego West Point do korkowej tablicy Gusa. – Zabieraj to z jego ściany! – Pomyśleliśmy, że to byłby dobry akcent. Rodzina wojskowa. W pewnym sensie będziecie reprezentować armię – tłumaczyła mi to tak, jakbym była niedorozwinięta. – Tata był w Vanderbilt, a nie w Akademii – słowa wyślizgnęły się przez moje zaciśnięte zęby. Bałam się, że stracę panowanie nad sobą. – Gus nie chce iść do West Point i nie zamierza w przyszłości. – Bądź sprawiedliwa, Ember. Gus powinien być dumny ze swoich wojskowych korzeni. – Wujek Mike wyciągnął koszulkę West Point z torby pani Cartwright. – Poza tym ludzie to łykną, jeśli udzieli wywiadu w tej koszulce. Kto wie, może pewnego dnia będzie waszym żołnierzem. Coś we mnie pękło. Cienka sieć uprzejmości, którą oplotłam się po tym, jak zmarł tata i jak Riley pieprzył Kaylę, zaczęła się rwać. Nie wykorzystają Gusa. Zaczęłam wrzeszczeć nad łóżkiem i wyrywać koszulkę z ręki wujka Mike’a. – Wynocha! – Ember… – Wynoś. Się! – Chwyciłam za koszulkę, chcąc ją podrzeć, ale to byłoby za mało. Przepchnęłam się obok nich i wyrwałam flagę z tablicy. Pinezki poleciały pod łóżko, rozlatując się po podłodze. – Żadnego opowiadania! Żadnej flagi! Żadnego West Point! – Trzymałam to obraźliwe gówno przed sobą i wypychałam ich w kierunku drzwi. – A teraz wynocha! Wybiegli z pokoju. Pani Cartwright stukała szpilkami w szalonym pośpiechu o drewnianą podłogę, którą mama bardzo lubiła. Wygoniłam ich na dół tylnymi schodami. Kamerzyści i dźwiękowcy wycofywali się falą. – Wynocha! Wynocha! – To była moja mantra. Tylko o tym mogłam teraz myśleć. Stanęli przed drzwiami kuchennymi, zanim z trzaskiem rozeszli się po kuchennych kafelkach. Mama siedziała przy stole z filiżanką kawy w ręce. Babcia stała na straży z najbardziej surowym spojrzeniem, jakie kiedykolwiek u niej widziałam. Było mi żal tej załogi telewizyjnej. Ale tylko przez sekundę. – Ember… – Wujek Mike zaczął iść w moim kierunku, a ja wycofałam się za wyspę kuchenną do zlewu. – Nie! Jak śmiesz ich tu przyprowadzać? Jak śmiesz myśleć o wciąganiu w to Gusa? Wojsko? West Point? – Potrząsnęłam koszulką i flagą tak, jakby były jego szyją. – To tylko symbol… – Nie! Żadnej armii, żadnego West Point i żadnego wywiadu z Gusem! Czyś ty oszalał? Dlaczego w ogóle chciałeś, żeby on… on… nie! Ta rodzina już wystarczająco się wykrwawiła i nie pozwolę ci wchodzić między nas i ranić jeszcze bardziej. – Głos mi się załamał. Nie mogłam poradzić sobie z obrazami, które flaga przywoływała mi na myśl. Gus w mundurze. Gus

pochowany pod amerykańską flagą. Wrzuciłam flagę i koszulkę do pustego zlewu, a potem z szarpnięciem odsunęłam szufladę po prawej stronie i wyciągnęłam z niej zapalniczkę, której mama używała do urodzinowych świeczek. Pstryknęłam i pojawił się płomień. Podpaliłam koszulkę West Point. – Ember! Co ty robisz? – Wujek Mike podszedł do przodu, ale mój wzrok był na tyle ostrzegawczy, że szybko się wycofał. – To właśnie sądzę o twoich uroczych pomysłach przebrania Gusa w żołnierza i obnoszenia się z naszą żałobą na twoją korzyść! – Płomienie wzbijały się w zlewie, gdy wszedł kapitan Wilson w asyście dwóch żołnierzy. – A teraz wynoś się, kurwa, z tego domu! – Ember? – Delikatny głos Gusa przedarł się przez mój gniew. Popatrzyłam szybko w jego zmartwione oczy, zerkając w tył na kanapę, na której siedział przytulony do kogoś jeszcze. Kogoś, kogo nigdy nie chciałam, żeby widział mnie w takiej sytuacji. Kogoś, kogo brązowe oczy wpijały się w moje i w mój obłęd. Wykrywacz dymu zaczął wyć, w końcu wyczuwając zagrożenie. W tym momencie byłam bardziej niebezpieczna niż ogień. Sięgnęłam ponad płomieniami i odkręciłam kran, używając spryskiwacza, żeby namoczyć palący się syf. Chciałam, żeby mój gniew też dał się tak łatwo ugasić. Moje serce biło z ogromną prędkością, omal nie wyskakując mi z piersi, a policzki paliły się tak samo jak koszulka, którą przed chwilą zniszczyłam. Kapitan Wilson wyprowadził ekipę na zewnątrz. – Nawet nie kontaktujcie się z rodziną Rose. Zostali ostrzeżeni. Podpisali zakaz upubliczniania, a wy nie macie prawa do wykorzystania czegokolwiek, co dziś usłyszeliście albo sfilmowaliście. – June, mam nadzieję, że to przemyślisz. – Wujek Mike położył rękę na ramieniu mamy. – Nie ma szans, Mike. Łał. Mama nareszcie się odezwała. Odrobina jej zwyczajnego uporu przedarła się na zewnątrz. Co za ulga. – Proszę… Babcia podniosła się z siedzenia z zesztywniałym kręgosłupem. – Sądzę, że moja synowa poprosiła, żeby pan wyszedł. Proszę nie nadużywać jej gościnności i nie kazać jej się powtarzać. Wujek Mike rzucił jeszcze jedno błagalne spojrzenie w kierunku mamy. Jej jedna uniesiona brew mówiła, że nie ma o co prosić. Jeśli mogła odeprzeć atak, to znaczy, że nie stoczyła się jeszcze w próżnię. Wyszłam z kuchni i stanęłam na werandzie, żeby nie zrobić z siebie idiotki. Góry, które rozciągały się przede mną, całkowicie skupiały mój wzrok, ale jedyne, co byłam w stanie zobaczyć, to płomienie, które przed chwilą ugasiłam. Oparłam się o lodowatą, drewnianą poręcz i czekałam, aż ogarnie mnie spokój. Drzwi otworzyły się, a ja się wzdrygnęłam. – Hej, wszystko w porządku? – Głos Josha spłynął na mnie, przynosząc falę pocieszenia, której nie potrzebowałam i której nie chciałam. Właśnie widział, jak mi totalnie odbiło. – Powiedziałam ci, że sobie z tym poradzę. Nie musiałeś przyjeżdżać. Oparł się tyłem o poręcz obok mnie. – Czasami jest dobrze wypuścić tłumioną złość. – Akurat teraz to czasami zdarza się prawie codziennie i nie chcę, żebyś to widział. – Wzięłam głęboki oddech, żeby powstrzymać kolejne głupstwo, zanim przecieknie mi przez usta. Mroźne powietrze paliło mnie w płucach, ale było to miłe uczucie.

– Nie mam nic przeciwko. Przestałam badać fakturę poręczy i podniosłam głowę, żeby spotkać się z jego ciemnym, wyrozumiałym spojrzeniem. – Nie rozumiesz? Ja nie chcę, Josh. Dlatego powiedziałam ci, żebyś trzymał się z daleka i dał mi przestrzeń i czas do poradzenia sobie z tym gównem! – Głęboki oddech. Musiałam przestać wrzeszczeć, bo inaczej naprawdę pomyśli, że jestem świrem. Zamiast tego zaczęłam się śmiać, jeszcze bardziej potwierdzając swoje obłąkanie. – Nigdy nie krzyczałam, a teraz robię to cały czas. Wyciągnął się i przesunął ręką po moich plecach. Nienawidziłam tego fantastycznego uczucia. Wyszarpnęłam się z tego dotyku, nie przegapiając jego zranionego spojrzenia. – Nie możesz tu być. Nie możesz mnie takiej oglądać. Nie możesz mnie cały czas chronić. Skrzyżował ramiona, a jego oddech widać było w mroźnym powietrzu. – Kurwa, December! Zajmujesz się wszystkim w tym cholernym domu! Ktoś musi się tobą opiekować. Nie mogę po prostu patrzeć, jak cierpisz, i nic z tym nie robić. – Przestań mnie pilnować! Powiedziałam ci, żebyś tu nie przychodził! Powiedziałam, żebyś trzymał się z daleka, a ty jesteś wszędzie! Trenujesz Gusa, chodzisz na moje zajęcia i jesteś… jesteś… wszędzie! Nie mogłam pozwolić, żeby mnie taką widział. Nie mogłam być taka słaba i taka oszalała. Facet widział, jak podpalam rzeczy w zlewie. Cholera. Gówno. Kurwa. – December. – Idź. Nie musiałam się powtarzać. Westchnął, pokręcił głową i odszedł. Jedyny dźwięk, jaki słyszałam, kiedy odchodził, to odsunięte i zatrzaśnięte drzwi. Osunęłam się na poręcz, chłodząc rozpalone policzki. Drzwi znowu się rozsunęły i omal nie krzyknęłam sfrustrowana. – Ja go poprosiłem, żeby przyszedł. – Gus położył głowę na poręczy, kierując te ufne oczy na mnie. – Dlaczego? Jak? – Mam jego numer. – Wydawał się o wiele starszy niż był. – Mama oszalała. Wiem, że to lepiej, niż kiedy była smutna, ale jednak. April zadzwoniła do ciebie, a ja do trenera Walkera. Powiedział mi, że mogę do niego zadzwonić o każdej porze. No cóż. Cholera. Wstałam i wzięłam go w ramiona. – Przepraszam, że nakrzyczałam na niego. Trochę się teraz skomplikowało. Wtulił się we mnie. – To dlatego, że nie ma taty? Czy dlatego, że nie jesteście już z Rileyem? Pocałowałam go w czubek głowy. – Z obu powodów, młody człowieku. – Nienawidzisz wojska aż tak bardzo? Ścisnęłam go mocniej. – Nie, to nie jest tak, że nienawidzę wojska. Nie chcę po prostu w nim nikogo, kogo kocham. Nie mogłam stracić kolejnej osoby, którą kochałam. – Ogień był super. Pozwól siedmiolatkowi załapać podstawy. – Jasne, ale nie rób tak, okej? Muszę wracać do szkoły. Mam później zajęcia. Skinął głową.

– Możesz mnie zabrać też? Nie chcę tu być. Tu jest smutno. Ból przebiegł mi przez pierś, ale nie pojawiły się żadne łzy. Może w końcu przekroczyłam granicę płaczu. Dwadzieścia minut później odwiozłam Gusa i April do szkoły i jechałam do swojego mieszkania. Nie chciałam być tym, kim byłam w domu. Nie chciałam czuć się odpowiedzialna za wszystkich. Chciałam być samolubna, spać do dziesiątej, wagarować i skupiać się na rozkładzie weekendowych imprez zamiast na planie treningów hokeja Gusa. Byłoby miło znów mieć dwadzieścia lat. Ale nie byłam już tylko dwudziestolatką. Wyciągnęłam torbę z samochodu, przeklinając, kiedy rozerwałam kieszeń o skrzynię biegów. Czy coś dzisiaj będzie dobrze, do cholery? Weszłam po schodach na czwarte piętro, żeby spalić soloną karmelową mochę. Doszłam do drzwi, i szykałam kluczy. Ręce miałam nadal zesztywniałe po jeździe bez ogrzewania, ale chciałam, żeby było zimno. Klucze wysunęły mi się z ręki, uderzając o wycieraczkę. Oparłam się czołem o drzwi i zamknęłam na chwilę oczy, żeby nie przekląć zamka. Schyliłam się i podniosłam klucze, a następnie wsunęłam je w zamek, otwierając drzwi. Zanim przeszłam przez korytarz, moim oczom ukazał się znajomy widok. Josh wyszedł z windy i podążał w moim kierunku. W pierwszym odruchu chciałam podbiec, skoczyć i pocałować go na przeprosiny. Pragnęłam jego dłoni na moim ciele i jego ust w moich. Miał moc, która sprawiała, że zapominałam o wszystkim w minutę. I właśnie z tego powodu nie mogłam tak zrobić. Nie wykorzystam go w ten sposób. Ale co on do cholery tu robił? Znowu? – Josh, serio? Spojrzał na mnie z niedowierzaniem znad swojej torby, w którą zaglądał. – Co serio? Był taki irytujący. – Nie możesz tak po prostu chodzić za mną z domu do mojego mieszkania! Powiedziałam ci, że potrzebuję cholernego czasu! Zaśmiał się potężnie, sprawiając, że zaczęłam wątpić w jego zdrowy rozsądek. Przynajmniej moje zdrowie psychiczne nie było teraz zagrożone. Pokręcił głową i zaczął iść w moim kierunku… minął mnie i zatrzymał się przy następnych drzwiach. Wsunął klucz w zamek. – Miło cię poznać, sąsiadko – pozdrowił mnie szyderczo, otworzył drzwi i zamknął je za sobą, zostawiając mnie na środku holu jak kretynkę. Cholera. – Ember? Czy to ty?! – zawołała Sam z naszego mieszkania. Weszłam do środka, rzuciłam torbę przed przedpokojem i z pluskiem zanurzyłam się w ogromnym fotelu. Odłożyła laptopa i spojrzała na mnie. – Ślicznotko? Co się z tobą dzieje? Pokręciłam głową. – Och, jestem egocentryczną dziewuchą, w której buzują hormony. A ty? Rzuciła mi trochę lodów od Bena & Jerry’ego, a ja pożarłam je, nie sprawdzając tabeli kalorii.

Rozdział 10 Niezręcznie. Tylko w ten sposób mogłam opisać, jak się czułam, siedząc obok Josha, który ze mną nie rozmawiał. Nie miało znaczenia, że nie chciałam z nim rozmawiać. Prawda? Jego spojrzenie wypalało mnie, ale kiedy odwracałam głowę, żeby go złapać, patrzył z powrotem na profesora. Do piątkowego wieczoru byłam gotowa pożreć się żywcem z poczucia winy. Zachowałam się jak kompletna suka. Chłopak przyjechał, bo zadzwonił do niego mój mały brat, przez co awansował do statusu boskiego. Nie mógł też poradzić nic na to, że byliśmy sąsiadami. Wychodzi na to, że mieszka tam od cholernych dwóch lat. Gdybym mogła zniknąć przez podłogę z kompletnego zażenowania, to zrobiłabym to. – Hej, jesteś tam? – Sam przyłapała mnie na gapieniu się w przestrzeń w kierunku plakatu Dave’a Matthewsa, który wisiał w salonie. – Tak. Jestem tylko rozkojarzona. Zawiązała szczelnie płaszcz kąpielowy i poprawiła ręcznik na głowie. – Wychodzimy z dziewczynami na kilka godzin. Może pójdziesz z nami? Mogłabyś trochę odreagować. Przeanalizowałam stos rzeczy leżących na stoliku, które musiałam zrobić na zajęcia. – Chciałabym. – Może nie tyle się odbić, ale odpocząć. – Drink dobrze by mi zrobił, ale Gus ma jutro wcześnie trening i powiedziałam mamie, że go zawiozę. – Poprosiła cię o to? – Nie, sama zaproponowałam. Nic nie odpowiedziała, więc popatrzyłam na nią znad tekstu o dziecięcej edukacji. – Co? – Ember, minął miesiąc. Tak jakbym potrzebowała kogoś, żeby mi przypominał, ile czasu minęło, odkąd zmarł mój tata. Miesiąc, dwa dni i jedenaście i pół godziny temu zostaliśmy zawiadomieni. – Tak? No i co? Ona potrzebuje pomocy. – Nie mówię, że nie. Słuchaj, naprawdę podziwiam to, co robisz. Dałaś od siebie niebo więcej niż inne dzieci byłyby w stanie. Mówię tylko, że może najwyższy czas, żeby jej trochę bardziej zaufać. Może zacznij czekać, aż poprosi cię o pomoc, zamiast zakładać, że sobie z tym nie poradzi. – Nie rozumiesz. Usiadła obok mnie i ściągnęła moją rękę z zeszytu, przytrzymując ją w swojej. – Masz rację. Nie rozumiem. Nikt tak naprawdę nie rozumie. Ale widziałam, jak zachowuje się twoja mama w ciągu ostatnich dwóch oddelegowań taty i w Kansas. Jest twarda. Myślę, że oceniasz ją zbyt nisko. Poza tym, czy twoja babcia nie pilnuje jej? – Tak, ciągle mówi, że niedługo wyjeżdża, ale chyba czeka na coś, na zielone światło, które powie jej, że sobie poradzimy. Jestem wdzięczna, że została, w przeciwnym razie musiałabym się przenieść do domu. – Uśmiechnęłam się, zdając sobie sprawę z tego, przed czym ocaliła mnie babcia. – A poza tym ona nie wie nic o hokeju. Szelmowski uśmieszek pojawił się na twarzy Sam. – A może to z powodu Josha podwozisz Gusa? Krew napłynęła mi do policzków. – Muszę go przeprosić. – W takim razie idź i przepraszaj. – Wstała i rozwinęła ręcznik z włosów. – Dziewczyno,

facet mieszka obok nas. Zabieraj dupę i powiedz, że jest ci przykro. – Odeszła dumnie do swojej sypialni. Nie to, żeby Sam potrzebowała jakieś rady w tej dziedzinie, ale wiedziałam, że nieważne, jak wymyślny strój włoży, to podkreśli nim każdą zaletę swojego ciała. Spojrzałam na zegarek. Piętnaście po dziewiętnastej. Nerwowy ucisk w żołądku był znakiem, że naprawdę to zrobię. Odłożyłam książki i podniosłam tyłek z kanapy. Naprawdę szłam tam ubrana w dżinsy i zapinaną bluzę z kapturem? To będzie odpowiedni powód, żeby trzymać się z daleka. Plus, nie pomalowałam się ani nie ogoliłam nóg. Kto do cholery goli nogi, żeby tylko przeprosić? Wyśliznęłam się z mieszkania na bosaka i podeszłam do drzwi obok zanim straciłam odwagę. Zapukałam trzy razy, wstrzymałam oddech i czekałam, żeby znowu zrobić z siebie idiotkę. Drzwi otworzył szczupły, wyjątkowo seksowny blondyn. – Cześć – powiedział przeciągle, błądząc po mnie wzrokiem z zachwytem. – Cześć, jestem Ember. Twoja sąsiadka. Bardzo seksowny uśmieszek rozjaśnił mu twarza. – Witaj, Ember, sąsiadko. – Tak – zerknęłam za niego. – Czy zastałam może Josha? Jego twarz posmutniała. – Ach, cholera. Czy on już cię wyrwał? Nie wyglądasz, jakbyś była w jego typie. Uniosłam brew, a on zaczął się jąkać. – To znaczy, jesteś niesamowicie seksowna, ale on zazwyczaj woli… – Lalki Barbie? Doskonale wiedziałam, jakiego typu dziewczyny wybierał Josh. – Dokładnie. Otworzył drzwi, robiąc mi miejsce, żebym przeszła obok niego do przedpokoju, który był taki sam jak nasz. – Walker! Masz gościa! – Odwrócił się z powrotem do mnie. – Tak na wypadek, gdyby okazał się nie tym, kogo chcesz… – uśmiechnął się zabójczo – jestem Jagger. Starałam się zignorować to, że mnie podrywał. Był w tym naprawdę dobry. – Miło cię poznać, Jagger. – Och, przyjemność po mojej stronie. – Przygryzł język, błyskając kolczykiem. – Jagger, odczep się od Ember. Zatkało mnie, a chwilę później zaczęłam oddychać w szybkim tempie. Josh opierał się o ścianę ze skrzyżowanymi nogami. Szare, flanelowe spodnie wisiały nisko na biodrach. Wystarczyło szarpnąć raz, żeby je ściągnąć. Jedno szarpnięcie. Szeroko otworzyłam buzię, zanim byłam w stanie ją zamknąć. Nie miał na sobie koszulki. Jego miękka, wytatuowana skóra układała się na mięśniach i, o Boże, pamiętałam jej smak. Na myśl o ponownym spróbowaniu jej poczułam między udami coś o wiele więcej niż tylko iskrę. Samo bycie z nim w pokoju tak mnie nakręcało, że zaczęłam poważnie rozważać sugestię Sam o nowym związku. – A ja muszę gryźć ziemię – powiedział pod nosem Jagger i zostawił nas w przejściu. Josh nie poruszył się, czekając, aż zrobię pierwszy krok. Nie winiłam go. Moje reakcje były tak skrajne, że nigdy nie wiedział, czego się spodziewać. Zamknęłam przestrzeń między nami. Byłam tak blisko niego, że musiałam odchylić głowę, żeby móc spojrzeć mu w oczy. Na tyle blisko, że poczułam słaby zapach drzewa sandałowego, którym pachniał. Stałam tak, gapiąc się w górę, a on patrzył mi w oczy nieruchomym wzrokiem. Nie byłam w stanie powiedzieć tego, co chciałam. Jak miałam

wyjaśniać coś, czego sama nie rozumiałam? Te brązowe oczy przepalały mnie na wskroś z intensywnością, której nie mogłam pojąć, ale której chciałam jeszcze więcej. Wyciągnął się, ujmując moją twarz w jedną dłoń. – December? Nic nie powiedziałam. Nie ufałam swoim ustom. W końcu to, czego chciały, zdradzało moje moralne postanowienia. Serce biło mi coraz szybciej i coraz trudniej oddychałam. Pochyliłam się w jego dłoń, lekko się obracając, żeby bardziej poczuć jego niesamowity zapach. Małe kropelki wody przylgnęły do jego skóry. Wyszedł prosto spod prysznica. Kurwa. Pragnęłam go. Chciałam go na sobie, opierającego moje ciało o łóżko, kanapę, albo cholerny kuchenny blat. Potrzebowałam tego faceta. Nikogo innego, tylko Josha. Zaatakowałam, przyciągając jego głowę i usta do moich. Bez żadnego wstępu i delikatnej prośby tym razem. Nasze usta spotkały się niczym w furii. Były gotowe na siebie. Wessałam jego język w swoje usta. Warknął. Jego ręce spłynęły w dół moich pleców, prześlizgując się po moim tyłku, zanim go chwycił i przyciągnął mnie do siebie. Obrócił się i przyparł mnie do ściany. Tak. Tego właśnie chciałam. Chwyciłam palcami jego wilgotne włosy, desperacko pragnąc mieć go bliżej. Smakował jak lody truskawkowe i mój mózg zaczął tworzyć seksowne wyobrażenia, w których oblewam go cieknącym lodem po brzuchu, a potem go wylizuję. Nie mogłam powstrzymać jęku, który wydałam wprost do jego ust, ani wciskania się w niego biodrami. Nic nie ukryło się pod flanelowymi spodniami. Uwolnił moje usta tylko po to, żeby zjechać językiem na szyję. Odsunęłam jego głowę i rozpięłam bluzę. Podniósł mnie wyżej, napinając mięśnie ramion. Tatuaż marszczył się w rytm jego ruchów, a on przysunął usta do mojego obojczyka. Wyginając szyję w tył, uderzyłam głową o ścianę tak, że zatrzęsło się kilka obrazków. Będąc wyżej, patrzyłam w dół na niego, widząc, jak szczypie moją skórę, a następnie koi ją łagodnym pocałunkiem. Kiedy spojrzał na mnie, jego czy były tak ciemne, że ledwo dostrzegałam w nich źrenice. Pragnął mnie. Dobrze wiedzieć, że myśleliśmy o tym samym. Ujęłam jego twarz w dłonie, rozkoszując się miękkością świeżo ogolonej skóry. – Josh – wyszeptałam. Jego oczy rozszerzyły się, a ja zatopiłam się w nich jeszcze bardziej. Jeśli było to w ogóle możliwe. Obniżył mnie, ocierając się swoim ciałem o moje w rozkosznym dotyku, który sprawiał, że chciałam ściągnąć mu spodnie stopami. Posiadł moje usta, kradnąc mi wszystkie myśli. Całowanie go było kurewsko uzależniające. Zmieniał tempo, przyspieszał albo łagodniał i cały czas zastanawiałam się, co zrobi za chwilę. Dawał mi kontrolę i zabierał. Josh pozbawił mnie wszystkich sensownych myśli oprócz tej, jak najszybciej zdjąć z niego ciuchy. Chciałam zobaczyć, dokąd prowadzą linie mięśni jego brzucha. Moje ręce ześliznęły się w dół jego piersi, przejeżdżając wzdłuż brzucha, aż dotarłam do jego spodni. Musnęłam go pod gumką od spodni, chcąc położyć na nim ręce i poczuć pod palcami tę miękką skórę. Jęk w moje usta był najbardziej seksownym dźwiękiem, jak słyszałam od czasu, kiedy zrobił to w Breckenridge. – December – wydyszał mi do ust, opierając się swoim czołem o moje. – Cholernie pragnę zanieść cię do mojej sypialni, ale nie sądzę, żebyś tego chciała. Chwila. Czego ja chciałam? O mój Boże. W zasadzie napadłam na niego w przedpokoju po tym, jak powtarzałam mu, żebyśmy zwolnili. Co było ze mną nie tak do cholery? Zakryłam twarz rękoma. – Co ja robię?

Delikatnie odciągnął moje ręce. – Co ty robisz? Jego spojrzenie zmieniło się z pełnego pożądania do współczującego. Nie potrafiłam walczyć z takim Joshem. – Przyszłam, żeby cię przeprosić za sposób, w jaki cię traktowałam. Przeprosić za niejasne sygnały – zaśmiałam się – ale wygląda na to, że o mało cię nie przeleciałam, i teraz jest mi przykro również z tego powodu. – Przykro ci, dlatego że chciałaś mnie przelecieć? – Jego uśmiech wywołał kolejny szum w moim żołądku. Przestałam udawać. – Nie, nie przepraszam za to, że chciałam cię przelecieć, ale za moje okropne wyczucie czasu. Jego szeroki uśmiech osłabł. Pogłaskał mnie kciukiem po ustach. – Mówiłem ci, że jestem tutaj, żeby spełnić każdą twoją prośbę, Ember. Pieprzenie, przeprosiny, cokolwiek. Cokolwiek. Potrzebowałam go, ale byłam zbyt przerażona tym, co oznaczałoby przyznanie się do tego, bo bardziej niż czegokolwiek potrzebowałam siebie samej. Dlaczego zawsze część mnie, której potrzebowałam, była oddana Joshowi? – Lepiej wrócę do nauki. – Nawet ja uważałam, że to kiepskie wytłumaczenie. Wycofał się. – A ja lepiej pójdę pod prysznic. – Czy ty właśnie nie…? Jego oczy zaiskrzyły się intensywnie, a ja musiałam kontrolować każdy mięsień, żeby się na niego nie rzucić i nie skorzystać z jego propozycji zabrania mnie do sypialni. – Tak, ale chyba potrzebuję jeszcze jednego w innej temperaturze. Josh Walker brał zimny prysznic z mojego powodu? Może mogłabym wskoczyć za nim rozgrzać zimną wodę… – Och, z tego powodu też mi przykro. W sumie to nie. Uśmiechnął się powoli i seksownie. – A mnie nie. Znowu cofnął mnie na ścianę i pochylił się w dół, unosząc się dokładnie nad moimi ustami. Nie mogłam znowu się temu poddać. Nie byłam na tyle silna, żeby odejść po raz drugi i nie byłam gotowa na związek. – Jeśli będziesz tak przepraszać, to możesz mnie traktować jak gówno za każdym razem, kiedy chcesz. Będę twoją osobistą wycieraczką. Odcisnął miękki pocałunek na moich ustach. – Muszę iść. – Oddychałam nierówno. Musiałam uciec… zanim to zrobię. Otworzył mi drzwi, patrząc na mnie, dopóki nie doszłam do mieszkania. – Hej, December? Nie chciałam się odwracać. Nie chciałam widzieć jego półnagiego ciała ani linii jego tatuażu, które pragnęłam lizać. – Tak? – Mam nadzieję, że sypiasz lepiej niż ja. Uderzyła mnie ta zmiana tematu. – A ty nie śpisz?

Pokręcił powoli głową. – Świadomość, że moja sypialnia styka się z twoją i że leżysz w łóżku za ścianą, czyni spanie cholernie trudnym. Straciłam napięcie we wszystkich mięśniach, czując, jak dreszcze energii przebiegają przeze mnie. Czy dziewczyna mogła mieć orgazm od samych słów? Napięta cisza wkradła się między nas. – Dobranoc. Teraz była moja kolej, żeby gapić się na niego, dopóki zatrzaśnie drzwi za sobą. Wtoczyłam się do naszego mieszkania, zamykając drzwi. Opadłam na podłogę. Sam wyskoczyła zza rogu z ułożonymi włosami i nieskończonym makijażem. – Przeprosiłaś? Mogłam wszystkiemu zaprzeczyć, ale jeśli miałam mieć jedną przyjaciółkę, której mogę zaufać, to Sam była idealną kandydatką. Ani razu nie zdradziła mnie w ciągu naszej pięcioletniej przyjaźni. – Jeśli przez przeprosiny masz na myśli, że omal nie połknęłam jego język i zastanawiałam się, czy powinnam ściągnąć mu spodnie rękami albo zębami? – Nieee! – Podciągnęła mnie z podłogi i objęła ramieniem. – Gadaj! Rzuciła mnie na swoje łóżko i wróciła do swojej toaletki. Przyglądała się mojemu odbiciu, fachowo nakładając makijaż. – Nawet nie wiem, co powiedzieć. Odwróciła się na krześle. – Może zaczniesz od tego, jak w końcu dorwałaś gościa, na którego widok śliniłaś się przez cały pierwszy rok? Pierwszy rok. Nie tylko się śliniłam. Fantazjowałam o nim. Pisałam jego nazwisko obok mojego z tyłu podręcznika do angielskiego. Był najlepszym materiałem do ślinienia się nastolatek, ale nie chodziło o jego mięśnie, które miał po siłowni. To, co mnie urzekło, to jego beztroski, szeroki uśmiech. To, jak nie dbał o społeczne normy. – Ziemia do Ember. – Hm? – Zatracona w Joshu? – Myślę po prostu, jak wiele się zmieniło. Pięć lat temu nie miałabym odwagi, żeby chociaż do niego zagadać. O nie. Należeliśmy do zupełnie innych światów. On był jak słońce, a ja krążyłam niczym Pluton, nie będąc nawet planetą. – Pamiętasz, jak wyzwałam cię, żebyś zaprosiła go do Sadie Hawkins? Nałożyła mascarę jak kosmetyczka, którą w gruncie rzeczy była. Wspomnienie przemknęło przeze mnie i roześmiałam się. – Dzięki Bogu, dowiedziałam się, że Vickie Brasier już to zrobiła! Wyobrażasz sobie, jaka bym była zmieszana? – Teraz się z nim spotykasz. Skrzywiłam się. – Nie do końca… Może raczej się z nim widuję? Pogroziła mi palcem. – Pozwoliłaś mu odejść bez ani jednego kawałka. – Odrzucił mnie w pewnym sensie. – Czy słyszała to umartwianie się w wysokim tonie mojego głosu? Ja z pewnością. – Phi!

– Co to miało znaczyć? Wróciła do nakładania mascary. – Chodzi o to, że ma teraz podobną reputację, jaką miał w liceum. Dziewczyny się za nim uganiają, a on daje im się złapać, że tak to nazwę. Właściwie, to jest idealnym facetem dla ciebie na teraz. Nie ma zwyczaju wracać na pastwiska, na których już się najadł. – Sam, wypluj to! Jej oczy spotkały się z moimi w lustrze. – Sama nie wiem. Nie słyszałam nigdy, żeby odrzucił atrakcyjną laskę. – Super. Jestem załamana. – Może spytasz go o to jutro na hokeju? Nigdy nie miał problemów ze swoją reputacją. – No tak, to brzmi logicznie: „Hej, Josh, dlaczego nie przespałeś się ze mną, kiedy rzuciłam się na ciebie?” Tak byś spytała? – Odpięłam bluzę do szyi i nagle poczułam się podle. – Rzuciłaś się na niego? – Tej nocy, kiedy nakryłam Rileya i Kaylę. Nie rozmawiałyśmy na ten temat do tej pory. Sam wiedziała, dlaczego wyjechałam, wyrażając swoje zniesmaczenie Kaylą, ale nigdy nie powiedziała: „A nie mówiłam?” – Co dokładnie powiedział? Przyciągnęłam kolana do piersi. – Że nie będzie się ze mną kochał dopóki nie będzie chodziło o nas, a nie o szkodę wyrządzoną mi. Upuściła mascarę na toaletkę i otworzyła szeroko usta. – Jasna cholera. Działasz na Josha Walkera. Byłam zbyt przerażona, żeby się uśmiechnąć. – Nie tak bardzo jak on na mnie.

Rozdział 11 Nie było na świecie wystarczającej ilości kofeiny, żeby wytłumaczyć obecność Gusa na lodowisku o siódmej rano. Szykował się około pół godziny, piętnaście minut zajmowała podróż, dziesięć minut potrzebowałam na to, żeby sprawdzić stan mamy i pół godziny jazdy do domu, żeby odebrać Gusa. Dlatego musiałam wstać o piątej rano w sobotę i zapomnieć o bieganiu. Ta zmiana w moim planie sprawiała, że cierpła mi skóra, ale Gus był tego wart. Starbucks sprawił, że było to możliwe. Bez kawy nie byłam w stanie się obudzić. W taki sposób funkcjonowało moje ciało. Skończyłam zapinać łyżwy, pocałowałam Gusa w loki i wypuściłam na lodowisko, wesoło klepiąc go w pupę. – Dopadnij ich, Tygrysie! – Ha! Nigdy tego nie słyszałem – odrzucił. Jeszcze tylko dwa tygodnie rozgrywek, a potem decydujące mecze. Byłam w stanie wytrzymać przez ten czas. A poza tym, nawet jeśli mama już się obudziła, tak naprawdę jeszcze jej z nami nie było. Udawany uśmiech, sztuczny śmiech, ale prawdziwe naleśniki. Ale starała się i docenialiśmy to. Wahałam się sądzić, że zaczyna z tego wychodzić, ale jeśli zaopiekowałabym się nią jeszcze trochę, to może wróciłaby do nas naprawdę. Mocha ogrzewała mi ręce, a plecy absorbowały chłód od zimnych metalowych trybun. Skinęłam dwóm blondynkom, które widziałam tu w zeszłym tygodniu, i usiłowałam powstrzymać się od gapienia się na to, co miały na sobie Tweedledee i Tweedledum. Było o wiele za wcześnie jak na taki dekolt na dziecięcym meczu hokeja. Miałam nadzieję, że odmrożą sobie to wszystko, co wystawiły na pokaz. Zdusiłam w sobie wredne myśli i patrzyłam w kierunku trenerów, ale Josha jeszcze nie było. Nigdy się nie spóźniał na hokeja. Wyciągnęłam książkę z torby i zaczęłam czytać otępiające teksty o dziecięcej edukacji. Jeśli odwaliłabym to teraz rano, to miałabym cały weekend na zagłębienie się w mojej historii. Co kilka stron podnosiłam głowę, wmawiając sobie, że patrzę na Gusa, ale tak naprawdę szukałam Josha. Może powinnam przeprosić za to, co stało się zeszłej nocy, ale jeśli te przeprosiny znowu wyglądałyby jak poprzednie… Gdybym teraz próbowała powiedzieć mu, że mi przykro, to pewnie zaczęłabym pieprzyć jego nogę jak napalony pies. – Nasze ciacho chyba dzisiaj nie przyjdzie – wymamrotała za mną jedna z bliźniaczek Tweedle. Wpatrywałam się intensywnie w Gusa, starając się powstrzymać, żeby się nie obrócić za siebie i nie gapić się prosto na natrętki. Mimo wszystko nie przestawałam im się przysłuchiwać. – Wiem – westchnęła Tweedledum. – W ogóle nie opłaca się wstawać tak cholernie wcześnie, jeśli nie możemy zjeść z nim śniadania. – Może weźmiemy Jaggera – wymamrotała Tweedledee. Do tej pory nie zauważyłam, że Jagger też trenuje razem z Joshem. – Już spałaś z Jaggerem. – Tak, ale tylko dlatego, że Josh nie był zainteresowany. Zakrztusiłam się kawą, omal nie opluwając sobie nosa. – Noo, jest jakiś nieobecny od kilku tygodni. Każdej daje kosza. – Tweedledum brzmiała, jakby była rozdrażniona. – I wybacz. Jagger może i jest gorący, ale to nie to co Josh. Wszystkim dawał kosza. Delikatnie się uśmiechnęłam i wyłączyłam z rozmowy, skupiając się na pracy, podczas gdy Gus miał przerwy w grze. Zanim skończył się mecz, Gus zdobył dwa gole i miał swój udział w wygranej. Za każdym razem odwracał się do mnie w

kierunku trybun jak dorosły mężczyzna. Byłam z niego taka dumna. Tata też byłby z niego dumny. Poczułam w piersi znajomy ucisk. Ból nie zmniejszał się. Nadal był naprzemiennie przeszywający i tępy, ale tonął w moim sercu, ustępując miejsca też innym rzeczom. Mogłam uśmiechnąć się, kiedy Gus strzelił gola, i odnaleźć radość w jego szerokim uśmiechu. Wysłałam mu buziaka, kiedy obie drużyny skończyły walczyć ze sobą. Potrzebował tego. Cholera, ja tego potrzebowałam. Gus pomachał mi, ale to Jagger zauważył mojego całusa i przesłał mi swojego. Nie mogłam powstrzymać śmiechu, który bulgotał we mnie. Nie przeszło to niezauważone przez jedną z bliźniaczek Tweedle. – Hej, ty, ruda! – krzyknęła na mnie z góry Tweedledum. Zebrałam w sobie całe opanowanie i się odwróciłam. – Tak? – Czy Jagger Bateman właśnie wysłał ci całusa? Zmrużyła oczy, a jej usta ułożyły się w szyderczy uśmieszek, jakby była obrażona. Świetnie. Wzięłam głęboki oddech. Tak właśnie zaczynały się te wszystkie bójki podczas meczów, które można oglądać na YouTube. – Mieszkamy obok siebie. Tylko się wygłupiał. Wybacz. To twój chłopak? – Oczywiście znałam odpowiedź na to pytanie. Czy ona się zarumieniła? – Nie, znajomy. – Ściszyła głos sugestywnie. – Bardzo dobry znajomy. Druga dziewczyna zmrużyła oczy. – Tak, a ja jestem jestem bliską znajomą Josha, jego współlokatora. Co. Za. Suka. – Och, no cóż, my jesteśmy tylko sąsiadami, no i Josh trenuje mojego brata. A który to wasz brat? Teraz obie zarumieniły się do czerwoności. – My tylko kibicujemy. – Ach, tak. – Spojrzałam na ich dekolty i uniosłam brwi. – Te szczeniaki na pewno potrzebują wsparcia o siódmej rano. Dzieciaki zjechały z lodowiska do szatni, a Jagger zawołał mnie gestem. – Do zobaczenia, dziewczyny. Nie przeziębcie się. – Chwyciłam torbę i pustą szklankę, zeskakując z trybun. Nie mogłam uciec od nich zbyt szybko. – Co tam? – spytałam Jaggera, który czekał przy drzwiach do szatni. – Z Gusem w porządku? Uśmiechnął się do mnie zabójczo. Nie był to jednak uśmiech Josha, który sprawiał, że chciałam natychmiast zedrzeć z niego ciuchy i się rzucić. Dobrze, że byłam ogarnięta w kwestii mojego pożądania. – Tak, był tu wczoraj gwiazdą. Zgubił zatrzask, kiedy zdejmował kask, więc w razie, gdyby zapomniał ci powiedzieć, to trzeba mu to naprawić przed treningiem w poniedziałek. – Doskonale. Dzięki, Jagger. Może i był z niego niezły żartowniś, ale podobało mi się jego poważne podejście do dzieciaków. – Nie ma sprawy. – Pochylił się w tył, oparł się o ścianę i zmienił temat. – Wiem, że przyjechałaś tu dla Gusa, ale jesteś tu też ze względu na Josha, co nie? Nie było sensu okłamywać współlokatora Josha. Delikatnie skinęłam głową.

– Żałosne, wiem. – Przy tobie jest inny – przyznał, patrząc na mnie oceniającym wzrokiem. – Jest inny z każdą dziewczyną! – wyśpiewała Tweedledee, wyskakując. – Siema, Jagger. Jagger uśmiechnął się do nich. – Heather, Sophie, miło was widzieć. O cholera, teraz znałam ich imiona. Moja wersja bardziej mi się podobała. Ale chwila. Heather? To ona pisała SMS do Josha? – A więc gdzie Josh? – spytała Heather nazywana również Tweedledum. – No, znowu pojechał gdzieś i zniknął? – wtrąciła Sophie, Tweedledee. – Jest zajęty w ten weekend. – Jagger rzucił mi spojrzenie, którego nie mogłam zinterpretować. – Ember, na pewno się jeszcze zobaczymy. Gus powinien wyjść za sekundę. Pamiętaj o kasku, okej? Skinęłam do niego, oddychając równo i stojąc plecami do dziewczyn, które jawnie rościły sobie prawa do moich sąsiadów. – Wiesz, że Josh znika teraz co kilka tygodni, prawda? – spytała mnie Heather, wchodząc w moje pole widzenia. – Nie to, żebyś potrzebowała znać plan twojego… sąsiada. – Zmierzyła mnie wzrokiem i ironicznie uśmiechnęła się, tak jakby moje dżinsy i rozpinany polar były poniżej jej poziomu. – Co kilka tygodni Josh potrzebuje odreagować – wtrąciła Sophie. – Jakby z nową dziewczyną – wtrąciła pod nosem Heather, ale usłyszałam ją. Miała na myśli mnie. Nigdy nie byłam bardziej wdzięczna na widok spoconych loków niż teraz, kiedy Gus wyszedł z szatni. – Ember! Widziałaś tego wystrzałowego gola? Zabrałam od niego kij, ale grymasił, że sam chce ponieść swój strój. – Jasne, jesteś gwiazdą! – Panie. – Gus ukłonił się dziewczynom. Za dużo czasu spędzał z Joshem. – To widzimy się przy następnej okazji do śledzenia? – spytałam ze słodkim uśmiechem. Popatrzyły gniewnie, a my odeszliśmy. – Myślę, że to zwycięstwo zasługuje na pączki! – Super! Pięćdziesiąt pięć minut później uzbrojeni w kawy i dwanaście pączków, dotarliśmy do domu. Ja balansowałam z kawami, a Gus niósł pączki. O dziwo, dotarły w jednym kawałku. Babcia z mamą usiadły przy stole i mama obdarzyła nas wymuszonym uśmiechem, kiedy weszliśmy. Gus zsunął pączki na stół i nie zawracając sobie głowy serwetką ani myciem rąk, wepchnął sobie do buzi jednego z polewą czekoladową. Zawsze po meczu był głodny jak wilk. – Jak mecz? – spytała mama, wpatrując się w jego twarz. – Świetnie, wygrali trzy do jednego, a Gus strzelił gola i miał asystę. – Rozdawałam kawy, zostawiając jedną dla April. Prawdopodobnie będzie jeszcze spać przez kilka godzin, ale przynajmniej nie będzie mogła narzekać, że zapomniałam o niej. – Świetna robota! – zawołała z radością babcia. Gus wytarł twarz wierzchem dłoni. – Dzięki, babciu! Mamo, przyjdziesz w przyszłym tygodniu? Będziemy grać dla rodziców i to nasz ostatni mecz przed finałami. Jej uśmiech osłabł, a ja prawie na nią naskoczyłam. – Zobaczymy, jak będzie w tym tygodniu, okej? Nikt nie wspomniał, że mama nie wyszła z domu od czasu pogrzebu. – Super! – Sięgnął znowu do pudełka, ale mama zatrzasnęła przykrywkę.

– Nie, dopóki nie zmyjesz tego smrodu z siebie i nie wrzucisz łachów do kosza na pranie, proszę pana. – Tak, proszę pani – wymamrotał, ale poszedł w kierunku pralni i na górę tylnymi schodami. Zdyscyplinowała go. Zauważyła coś poza sobą naprawdę, nie udając. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który pojawił się na mojej twarzy, kiedy wsuwałam się w swoje siedzenie. Otoczona przez mamę i babcię, poczułam, jak opada ze mnie ciężkość. Jakby jakiś ciężar, który nosiłam, został zabrany z mojej duszy. Zadzwonił telefon, niszcząc chwilę, w której wgryzałam się akurat w pączka z czekoladą. – Halo? – Przełknęłam, mając nadzieję, że mój głos nie jest zbyt zniekształcony. – December? Tu kapitan Wilson. Wiedziałam, że to tylko kontrolny telefon i że tylko sprawdzał, co u nas, ale nadal czułam ucisk w żołądku. Nie było ani jednego miłego wydarzenia, z którym mogłabym go kojarzć. – Co słychać, kapitanie Wilson? Mam przewróciła głowę w uwadze, spalając mnie swoim spojrzeniem. – Przysłali trochę rzeczy dla was. Mógłbym podrzucić je za około piętnaście minut? – Tak, nie ma problemu. Do zobaczenia za chwilę. Rozłączyliśmy się i spojrzałam na mamę. – Kapitan Wilson będzie tu za około piętnaście minut. Ma dla nas jakieś rzeczy. Czułam, że nadeszła panika i usiadła mi na piersi. Przełknęłam ślinę z trudnością. Co było takiego ważnego, że nie mogło zaczekać do poniedziałku? Dokumenty? Jakieś ubezpieczenia? – Jak to miło z jego strony, że poświęca swój sobotni ranek – skomentowała babcia zamiast mamy, która nie była w stanie. Nie chciałam wiedzieć. Wstałam od stołu i poszłam na górę obudzić April. Otworzyłam jej drzwi i uderzył mnie smród alkoholu i wymiotów. – Jasna cholera. – Zakryłam nos rękawem polaru i potrząsnęłam moją siostrą, która leżała w ubraniu. – April, obudź się. Wymamrotała coś niezrozumiale i zakopała się głębiej w swoje gniazdo z koców. Spróbowałam znowu, delikatnie poruszając jej ramionami. Wtedy westchnęła w moją stronę i zaczęłam żałować, że w ogóle ją ruszałam. Śmierć. Śmierdziała jak śmierć zawinięta w gówno i butelkę tequilli. Chwyciłam jej nakrycia i szarpnęłam ją jednym pociągnięciem, aż zaczęła się dławić. – Co jest, kurwa? Ember! – Podnoś dupę i idź pod prysznic. Kapitan Wilson tu jedzie i mama będzie nas potrzebować. – Wrzuciłam jej koce do kosza. Podejrzanie śmierdziały wymiotami. – Oddawaj koce i zostaw mnie. Źle się czuję. – Zakopała się w poduszki. Spokojnie przeszłam holem do łazienki, nalałam dużą szklankę wody i wyciągnęłam z szafki dwa tylenole. Zbliżyłam się do jej łóżka i potarłam jej głowę. – Wiem, że nie czujesz się dobrze, kochanie. Weź to. Ty głupia, głupia dziewucho. Usiadła na łóżku i na śpiąco obdarzyła mnie uznaniem. Połknęła dwa Tylenole i uderzyła o materac z hukiem. – Dziękuję, a teraz zostaw mnie samą. Wstałam po cichu i przyglądałam się jej, rozmyślając. Była blada, lepka, śmierdziała i miała kaca. Babcia będzie miała dzisiaj świetną zabawę tutaj, ale nie mogłam zrobić tego żadnej z nich. Podniosłam wysoko szklankę z wodą i wylałam ją na twarz April. Oprzytomniała, plując i

piszcząc. – Ty suko! Strząsnęłam ostatnie krople ze szklanki o odstawiłam ją na szafce obok łóżka. – Ta, a teraz zabieraj dupę z łóżka. Odsunęłam zatrzaski i otworzyłam okno, wpuszczając chłodne powietrze do stęchłego pokoju. – Chcesz pić jak duża dziewczynka? To w takim razie radź sobie z konsekwencjami. Teraz idź pod prysznic i, błagam, umyj zęby. Poczekałam, aż wyszła z pokoju i doszła do łazienki. Pokazała mi środkowy palec i zamknęła za sobą drzwi. Cholerna szkoda. Musiała być wściekła, ale naprawdę mnie to nie obchodziło. Zanim zeszłam na dół, Gus siedział już w jadalni i jadł swojego trzeciego pączka. Był świeżo umyty i cały w czekoladzie. – Em-buh?! – zawołał z pełną buzią. – No? Przełknął. – Mogę zjeść twojego z polewą truskawkową? Spojrzałam na pączka, którego kupiłam, bo przypominał mi, jak ostatniej nocy smakował Josh, i skinęłam głową. – Jasne, koleżko! Zrób mi przysługę i idź obejrzeć film do swojego pokoju. Może być tu na dole trochę niefajnie za chwilę. Kiwnął głową, pochłaniając truskawkowego pączka, i poszedł na górę. Siedziałyśmy przy stole we trójkę. Nie było słychać nic oprócz tykania wahadła w stojącym zegarze. Zaczynało to brzmieć jak stukot rollercoastera, który porywa mnie do pierwszego wzniesienia. Problem był w tym, że nie wiedziałam nic o tym, co nadchodzi, jak daleko jest do jazdy w dół i jak szybki będzie ten upadek. Kiedy moje serce znowu będzie chciało wylecieć mi z piersi? Ale było też piękno w tej niewiedzy o nadchodzącym, w niemożliwości przygotowania się na uderzenie. Zadzwonił dzwonek do drzwi i podskoczyłam, pomimo że wiedziałam, kto przyszedł. Wszystkie trzy wstałyśmy, ale tym razem to mama otworzyła drzwi. – Kapitanie Wilson. – Dobrze panią widzieć – odpowiedział, ściągając płaszcz, kiedy wszedł do domu. – Gdzie mamy to postawić? Wskazała na salon. Weszło dwóch żołnierzy, niosąc olbrzymią, czarną skrzynkę. Za nimi weszła kolejna para żołnierzy ze skrzynką. Postawili czarne pudełka przed kanapą, po dwóch stronach stolika do kawy. Co do cholery? Mężczyźni stanęli z tyłu, niezręcznie przestępując z nogi na nogę, a ja uważnie się przyglądałam. Biały napis wyróżniał się na czarnym tle na wierzchu pudełek. „Howard.5928” To były rzeczy, które tata zabrał ze sobą do Afganistanu.

Rozdział 12 Nie. Nie. Nie. Ile jeszcze będę musiała znieść? Babcia posadziła mamę na kanapie. Mama znowu nas opuściła, wycofała się w głąb swojego umysłu i postawiła mnie na swoim miejscu. Przełknęłam gorzką pigułkę i podeszłam do przodu. – To wszystko mojego taty, prawda? Kapitan Wilson skinął głową. – Przyszło późno w nocy, ale nie chciałem, żebyście już dłużej czekały. Czy chcecie przejrzeć rzeczy? – Daj mi po prostu podpisać odbiór. – December, byłoby lepiej, gdybyśmy zweryfikowali, czy wszystko tu jest – nalegał. Wyrwałam mu podkładkę do pisania. – Dopóki mamy w tym tatę, nie liczy się, co, do cholery, jest w tych pudełkach. Nabazgrałam swoje imię z wściekłością na jeszcze jednym papierze urzędowym, który rzucał mi w twarz śmiercią taty. Podpisałam z datą. Przewróciłam na następną stronę. Podpisałam. Napisałam datę. Przewróciłam znowu. Podpisałam. Napisałam datę. Mogłam dać to wszystko April do załatwienia. Nawet nie czytałam tego, co podpisuję. – Chciałybyście, żebyśmy otworzyli wam skrzynie, czy mamy zostawić szyfr? Mama nie była w stanie odpowiedzieć. Babcia pytająco uniosła brwi w moim kierunku. Zawsze wszystko było na mnie. Przejechałam rękoma po włosach i odetchnęłam, odzyskując z powrotem kontrolę. – Otwórzcie je teraz, proszę. Miejmy to już za sobą. Żołnierze podeszli w przód ostrożnie, żeby nie rozdrażnić mamy i babci. Otworzyli zamki, które niemal jednocześnie strzeliły. Bez żadnej zapowiedzi zawiasy zgrzytnęły, tak jakby rozrywały strupy, które tak powoli zabliźniały rany, i otworzyły skrzynie żalu. – Czy to wszystko? – spytałam kapitana. Nie byłam wstanie spojrzeć w puste oczy mamy przez jeszcze kolejną minutę. – Tak, proszę pani. To wszystkie jego rzeczy przysłane przez jednostkę. Wszystkie jego rzeczy oznaczały także, że jest w nich pamiętnik! – Jego laptop też tam jest, prawda? – Tak, proszę pani. Musieliśmy poczekać, że komputer zostanie wyczyszczony, dlatego zajęło to tak dużo czasu. – Spojrzał w dół na podłogę, a ja zrozumiałam, co miał na myśli. – Wyczyściliście jego komputer? – spytałam, chcąc, żeby to było nieporozumienie. – To znaczy sprawdziliście, czy nie ma wirusów i tajnych informacji, tak? Skrzywił się i wziął oddech. – Nie, proszę pani. Według oficjalnych zasad twardy dysk musi zostać wyczyszczony zanim zostanie oddany rodzinie. Chyba, kurwa, żartujesz. – Usunęliście wszystko z jego twardego dysku? – Tak, proszę pani. – Nie mógł wytrzymać mojego intensywnego spojrzenia. – Jego zdjęcia? Jego pamiętnik? Wszystko, co po nim mieliśmy? Wymazaliście to tak, jakbyście wynosili wczorajsze śmieci? Wcisnęłam palce mocno w dłonie, chcąc rozdrapać kogoś do krwi. Nawet siebie. – Proszę zrozumieć…

– Nie! Okradliście nas! Wzięliście coś, do czego nie mieliście prawa! – pokręciłam głową, starając się obudzić z tego koszmaru. – Zrobiliśmy wszystko, o co prosiliście! Wszystko! Dlaczego nam to zrobiliście? – Taka jest procedura. – Olać waszą procedurę. Wymazaliście to, co po nim zostało. Jego myśli! To jest złe i wy o tym wiecie. Niski, żałosny płacz mamy przedzierał się przeze mnie, ostatecznie wypuszczając każdy dźwięk, który tłumiłam. Jej cierpienie było echem mojego. Odprawiłam kapitana Wilsona, obracając się do niego plecami. Mama uklękła przed jednym z pudełek, trzymając przy twarzy jedną z jego wojskowych koszulek. Wdychała jego zapach, krzycząc przy wydechu i wołając jego imię. Czułam blokadę w gardle, ale odnalazłam głos. – Wynoście się! Nie musiałam się powtarzać. Żołnierze wyszli jeden za drugim na świeże powietrze i zostawili nas uwięzionych we własnym żalu. – Co się dzieje? – April zeszła z trudem ze schodów. Nie miałam siły krzyczeć na nią więcej o jej kaca. – Rzeczy taty – odpowiedziałam, delikatnie biorąc mamę pod ręce i przenosząc ją na kanapę. Babcia kołysała ją jak małe dziecko, a ona trzymała koszulę przy nosie, mocząc ją łzami, i zanosiła się płaczem tak, że wykręcało żołądek. Nie płakała tak przedtem. Przynajmniej nie słyszałam. Była zbyt otępiała, zbyt dużo było w niej szoku, żeby wyrażać swój żal w taki sposób miesiąc temu. Prawie chciałam schować ją z powrotem w jej katatoniczny stan i oszczędzić jej tego wszystkiego. Wzięłam kolejny T-shirt i podniosłam do nosa. Pachniał tatą. Jak deszczowe dni i czytanie na kanapie. Pachniało jak przytulanie i odarte kolana i pocieszenie po pierwszych zawodach miłosnych. Koszula pachniała nim tak bardzo, jakby właśnie ją nosił. Ale to było niemożliwe. Został pochowany dwadzieścia minut drogi stąd i nigdy już jej nie włoży. Nigdy już mnie nie przytuli, nie zaśmieje się i nie rozwiąże ze mną krzyżówki. Wszystko, co miałam, to ta cholerna koszula i rozumiałam okropny płacz mamy. Był echem krzyków, które tworzyły się w moim sercu i których nie miałam śmiałości wypuścić. Zamiast tego znowu powąchałam zapach taty i zastanawiałam się, czy byli na tyle empatyczni, żeby nie prać koszuli. – To co robimy? – spytała April roztrzęsionym głosem obok mnie. Widziałam, jak mama robiła to za każdym razem, kiedy tata wyjeżdżał, i tym razem nie było wyjątku. – Przynieś zapinane worki. Te duże. Wróciła chwilę później z workami wielkości kilku litrów. Wkrótce te koszule nie będą już pachniały tatą i naprawdę stracimy ostatnią jego część. – Zacznijcie wąchać koszule. Jeśli któraś pachnie tatą, wkładajcie ją do worka. – Dlaczego? Przełknęłam łzy. – Kiedy miałaś dwa lata i tata wyjeżdżał, to miałaś nocne strachy. Nikt nie wiedział dlaczego. A mama nie mogła im zaradzić. – Prawie się roześmiałam. – Boże, opowiadali mi tę historię wiele razy. W każdym razie mama nigdy nie prała poduszki taty i wsuwała ją na twoją poduszkę. Pachniało nim, a ty spałaś spokojnie. Kiedy zapach już wywietrzał, to wyciągała z

torby jedną z jego koszuli, które zachowała, i przykrywała nią twoją poduszkę. Ciche łzy spłynęły po twarzy mojej siostry. – Okej. Ścisnęłam jej rękę. Żadne słowa nie mogły pomóc. Podczas gdy babcia pozwalała mamie się wypłakać, razem z April segregowałyśmy rzeczy na te, które nim pachniały, i na te, które wiedziałyśmy, że zostały wyprane, wybielone i nigdy nienoszone. Po drugim pudełku miałyśmy siedem koszul, które pachniały tatą. Zebrałam worki i zaniosłam je na górę do garderoby mamy. Dolna szuflada wysokiej komody była pusta. To w niej trzymał wszystkie swoje koszule. Wsunęłam worki do szuflady i zatrzasnęłam ją. Wstałam, patrząc uważnie na komodę, na której trzymał swoje skarby. Tak je nazywał. Małe rzeczy, które robiliśmy dla niego przez lata z ryżu, rurek makaronowych i pudełek po jajkach. Moja ręka odciśnięta w gipsie na jego pierwszy Dzień Ojca stała obok zdjęcia naszej trójki, które dostał od nas na ostatni Dzień Ojca. Kolana ugięły się pode mną. Dałam sobie dziesięć minut i wypłakałam wszystko, pozwalając łkaniom dręczyć mnie i zniszczyć, poddając się całkowitemu cierpieniu. To musi być to, prawda? To musi być ostatni moment ogromnego bólu. Jak do tego doszło? Tak dobrze sobie radziliśmy, leczyliśmy rany, poruszaliśmy się naprzód, a teraz znowu jesteśmy w punkcie wyjścia. Czułam się, jakby wojsko właśnie weszło i dopiero co nas zawiadomiło. Dlaczego nie może być jasnej ścieżki z tego bałaganu? Dlaczego wszystko musi być takie przeinaczone i nieokreślone, i tak całkowicie pokręcone? Czy to się skończy, zanim rozpadnę się na kawałki, których nie będzie można poskładać? Chciałam, żeby ktoś mnie przytulił, powiedział, że wszystko będzie dobrze, zapewnił mnie, że moje życie nie skończyło się wraz ze śmiercią taty. Chciałam ulgi, pocieszania i żeby chociaż przez chwilę o tym nie myśleć. Czy nie było nikogo, kto pomógłby mi nieść ciężar tego domu? Bardziej niż czegokolwiek chciałam ramion Josha obejmujących mnie, a było to najbardziej alarmujące z moich pragnień. Ale jakkolwiek przerażające było go pragnąć, to wiedziałam, że to pragnienie nigdy nie postawi mnie w takiej jak ta sytuacji. On nigdy nie będzie żołnierzem i nigdy nie owiną go we flagę. – Ember? – Głos Gusa doszedł do sypialni, wyrywając mnie z użalania się nad sobą. Otarłam oczy z łez, wdzięczna, że zaczęłam nosić wodoodporną mascarę, odkąd tata został zabity, i wyszłam z garderoby. – Hej, mały. – Mama znowu płacze. – Dostaliśmy rzeczy taty dziś rano i jest jej teraz ciężko. Kiwnął głową powoli. Wyciągnął rękę, a ja wzięłam ją i zeszliśmy na dół. Rzeczy taty był poukładane schludnie na meblach. Czekaliśmy, aż mama powie nam, co z nimi zrobić. Na stoliku do kawy znalazłam jego czapkę wojskową i walczyłam ze sobą przez chwilę, zanim włożyłam ją Gusowi na głowę. Nie znaczyło to, że miał być żołnierzem, i wiedziałam o tym. Było jednak ciężko patrzeć na jego słodką buźkę w wojskowym wzorze. Diament na obrączce babci przyciągnął mój wzrok w świetle słonecznym. Straciła męża i syna. Jej oczy były wilgotne od łez, ale nie pozwoliła im wypłynąć, bo kołysała mamę w przód i w tył, jakby zabierała jej trochę bólu. Nie rozumiałam, jak mogła wziąć na siebie jeszcze więcej ponad to, czego doświadczyła do tej pory. Usiadłam obok mamy, która właśnie zaczęła mieć czkawkę, więc przestała płakać. – Mamo, chcesz, żebyśmy to posegregowały czy włożyły z powrotem do pudełek? Nie

musimy robić tego teraz. Skakała wzrokiem po pokoju, zanim skierowała go na pudełka. Następnie podjęła pierwszą decyzję związaną z tatą. – Włóżcie strój wojskowy do pudełek, a rzeczy osobiste zostawcie na wierzchu. Wszystko po kolei, okej? Zmusiłam się do uśmiechu. – Dobrze. Załadowałyśmy mundury z powrotem do pudełek, ale zostawiłyśmy zdjęcia, które ze sobą zabrał, jego zestaw do golenia i drobiazgi. Podniosłam jego ulubioną książkę w twardej okładce, Proroka Kahlila Gibrana. Prawie całą znał na pamięć, a okładka była pokryta odciskami jego palców. Przewróciłam kciukiem strony, uśmiechając się przy moich ulubionych fragmentach, a czując ukłucie bólu, kiedy natknęłam się na jego. Papiery wypadły z szelestem na podłogę, zanim je złapałam. Zamknęłam książkę i pozbierałam je. Były to zapieczętowane koperty podpisane imionami: June. April. Mama. August. December. – Mamo? – Pokazałam jej listy. Wessała powietrze i wyciągnęła trzęsące się ręce. Rozdałam listy wszystkim. Udało mu się wysłać kawałek siebie z tak daleka. Słyszałam rozdzieranie i rwanie, gdy każdy otwierał swój list. Każdy z wyjątkiem mnie. Jeśli otworzyłabym list teraz, to byłoby po wszystkim, i nigdy już nie dostałabym niczego od taty. Nie mogłam tego zaakceptować. Upchnęłam swój list w kieszeni i poszłam pomóc Gusowi. – Udało mi się – odpowiedział i zabrał list do swojego pokoju. Wszyscy się wycofali, chcąc doświadczyć prywatnej chwili z tatą. Skończyłam pakowanie jego rzeczy i zabrałam resztę do pokoju mamy. Teraz może nie być tym zainteresowana, ale w końcu będzie chciała wiedzieć, gdzie są te wszystkie rzeczy. Wycofała się z tego wcześniej i wiedziałam, że zrobi to znowu. Na razie będę stać na warcie, tak jak chciałby tego tata. Zadzwoniłam do Sam i zostałam na noc w domu, zwinięta w swoim łóżku. Słońce wzeszło. Śnieg opadał niczym gęsty koc, co wyglądało jak miękkie, białe szaleństwo. Zeszłam na dół, czując zapach smażonych na patelni kiełbasek i słysząc, że mama śpiewa. Mama. Śpiewała. Podejrzliwie rozejrzałam się, zastanawiając się, czy ktoś jej nie porwał i nie podmienił w nocy. Śpiewała Nędzników, co było cholernie ironiczne, przewracając kiełbaski, podczas gdy babcia robiła jajecznicę. – Dzień dobry, śpiochu – powiedziała mama, machając łopatką. Usiadłam przy barku, a babcia podała mi kubek świeżej kawy przyrządzonej dokładnie tak, jak lubiłam. Bałam się pić albo uszczypnąć. Bałam się obudzić i zastać mamę w łóżku w jej wegetatywnym stanie. – Wygląda na to, że mamy trochę śniegu – odezwałam się niewinnie, badając grunt zwyczajnej konwersacji. – Ma dzisiaj napadać osiemnaście centymetrów, ale lotnisko powinno być otwarte od jutra – powiedziała babcia, puszczając mi oko. – Zarezerwowałam lot na jutrzejszy wieczór. Czy mogłabyś mnie podwieźć? Pokręciłam głową. – Z przyjemnością. Z przyjemnością ją odwiozę, przerażona tym, że nas zostawia. Wzięłam łyk kawy i

obserwowałam mamę. Ruszała się z wyćwiczoną łatwością. Może czasami zbyt sztywno, ale była z nami. Oczy miała napuchnięte od płakania cały wczorajszy dzień, ale coś się zmieniło po tym, jak przeczytała list. Mama wracała do nas. Przed piątą nadal nie było jak się wydostać z naszego osiedla. Nie moim małym volkswagenem. Naprawdę chciałam wrócić do mieszkania, gdzie mogłabym się uczyć, zatracić się w życiu studenckim i udawać, że żadna z tych rzeczy nie dzieje się naprawdę. Teraz rozumiem, dlaczego babcia tak stanowczo nalegała, żebym wynajęła mieszkanie z Sam i nie wprowadzała się do domu. Mogłabym się udusić w swoim żalu tutaj. Babcia wzięła swój koszyczek z nićmi i usiadła na kanapie obok mnie. Zdjęła flagę, która wisiała w naszym oknie od lat. Znałam tę tradycję. Rodziny, których syn, tradycja nie była jednoznaczna, lub mąż poszedł na wojnę, wieszały w oknie białą flagę z czerwonym obramowaniem i niebieską gwiazdą w środku. To była kwestia dumy, oznaczająca, że oddałeś coś dla kraju, że rodzina ma swój udział. Ale kiedy żołnierz umiera, niebieskie nici gwiazdy są zastępowane złotymi, oznajmiając jego poświęcenie i żal rodziny. Oglądałam, urzeczona, jak babcia nawleka na igłę świecącą, złotą nić i zaczyna szyć. – To na to czekałaś, prawda? – spytałam. – Zanim miałaś pojechać do domu, chciałaś tu być, kiedy przyniosą jego rzeczy. Spojrzała na mnie znad swoich okularów do szycia. – Tak, wiedziałam, że to uderzy twoją mamę, rozedrze ją. Ale cokolwiek mój Justin napisał jej w liście, to wydaje się, że wyciągnął ją z tego trochę. Zaskakuje mnie i sądzę, że jest gotowa, żeby zacząć znowu żyć. Tak jak ja. – Jestem przerażona, że jedziesz – przyznałam cicho, obawiając się, że mama może mnie usłyszeć. – December, musisz zaufać swojej mamie. Podtrzymywałaś ją tak długo, ale teraz musisz pozwolić jej zacząć chodzić. Nie jesteś już odpowiedzialna za Gusa i April. Żyj swoim życiem, skarbie. – Spojrzała z powrotem na flagę i zaczęła znowu szyć. – To twój ojciec umarł. Ale nie ty. Ja też nie – dokończyła szeptem. – Na tym polega życie, żeby nie przestawać żyć. Nie jesteśmy wyjątkiem. Nie jesteśmy pierwszą rodziną, która straciła człowieka wojny i, obawiam się, nie będziemy ostatnią. Ale będziemy odporni. Przebicie. Pociągnięcie. Pchnięcie. Przebicie. Pociągnięcie. Pchnięcie. Wiele razy przekłuwała igłę przez flagę, zostawiając niebieski zarys gwiazdy. Tylko to można było pozostawić po tacie według tradycji. Naszyła złotą gwiazdę. Jej błyszczące, odbijające nici zmieniały definicję życia mojego ojca z tego, który był w służbie, na tego, który się poświęcił. Ta głupia złota gwiazda oznajmiała to jedno wydarzenie w jego życiu, jego śmierć, ważniejsze niż tych dziewiętnaście lat, których świadkiem była niebieska gwiazda, wisząca w oknie naszego salonu. Jakoś, w całym tym cyrku wydarzeń ostatniego miesiąca z Rileyem… z Joshem… śmierć taty przyćmiła jego życie, i to złościło mnie bardziej niż cokolwiek innego.

Rozdział 13 Przyjazna środowisku lub nie, chciałabym, żeby sypano w Kolorado sól na drogi. Żwir wcale nie zwiększał przyczepności. Jazda do szkoły w poniedziałek rano była piekłem. Wsunęłam się na swoje miejsce w sali i wyciągnęła książkę oraz notatki z rozdziału, które robiłam podczas czytania. Tak bardzo się spieszyłam na zajęcia, że zapomniałam swojej legitymacji i nie miałam nawet czasu, żeby wpaść po kawę, co nie wróżyło dobrze na cały dzień. Kubek parującego nieba został położony przede mną na ławce. Spojrzałam w górę i zobaczyłam, że Josh uśmiecha się i zajmuje swoje miejsce. – Widziałem Sam dziś rano. Powiedziała, że zostałaś w domu ostatniej nocy z powodu śniegu. Pomyślałem, że musiałaś mieć dzisiaj stresującą jazdę do szkoły. Kiwnęłam głową. – Było trochę strasznie. – Podwiózłbym cię. Jeden telefon i jechałabyś w przytulnym jeepie .– Wskazał na kubek. – Kawa i te sprawy. Musiałam zdusić uśmiech. – Mówiłam ci, że poradzę sobie sama. Nie musisz spieszyć mi z pomocą, żeby mnie ocalić. A poza tym, słyszałam, że miałeś zajęty weekend – w moim tonie była nutka rozgoryczenia. Nie mogłam poradzić nic na to, że zastanawiałam się, z kim był. – Od kogo? Wzięłam długi łyk pysznej kofeiny i zignorowałam jego pytanie, bo akurat profesor zaczął zajęcia. Rzucał mi ukradkowe spojrzenia przez całe zajęcia, a ja trzymałam spuszczoną głowę, udając pilną uczennicę. Potrafiłam skoncentrować się na wojnie secesyjnej, a przynajmniej chciałam. Problem w tym, że przez całą godzinę myślałam o tym, jak nie myśleć o Joshu. Totalna porażka. Gdzie był w ten weekend? Z kim? I dlaczego do cholery mnie to interesowało? Wyjaśniłam mu, że nie jesteśmy w związku, więc jakie prawo miałam, żeby w ogóle znać odpowiedzi? Żadnego. Zajęcia ciągnęły się. Zanim profesor skończył, spakowałam torbę, żebym mogła rzucić się do drzwi. Wyszłam z budynku na rześkie powietrze, zanim Josh dogonił mnie, dopasowując swoje tempo. – Klasa się paliła? Tak. Ja się spalałam w cholernych płomieniach. Zarumieniłam się. – Nie, jestem po prostu dziś zajęta. – Racja. Chciałabyś przekąsić późne śniadanie, zanim weźmiesz się do nauki? Zatrzymałam się na środku pokrytego śniegiem dziedzińca, a on przy mnie. – Nie powinniśmy. To znaczy, nie mogę… To znaczy… cholera. Roześmiał się, przyciągając uwagę prawie wszystkich dziewczyn na dziedzińcu. – Sądzę, że to znaczy „nie”? Nie cierpiałam takiego skołowania. – Tak. Mam na myśli, że nie, bo nie jesteśmy parą. – Całkiem mi się podoba to, na jakim etapie jesteśmy. – Ogarnęła go gorąca intensywność, kiedy wpatrywał się w moje usta. – Problem w tym, że ciągle mówisz mi, że jesteśmy gdzie indziej. Ale to nie zmieniało obecnej sytuacji.

– Jest mi bardzo przykro z powodu piątku. Jakieś przeprosiny, co? Podszedł na tyle blisko, że wyczułam zapach drzewa sandałowego. Szkoda, że nie mogłam wyciszyć swoich hormonów. Odłożyć ich gdzieś w rogu, z daleka ode mnie. Delikatnie uniósł mój podbródek i otarł się ustami o moje. – Ember, uwielbiam, kiedy mnie przepraszasz. Cholera. Czy jego głos był bezpośrednią przyczyną pulsowania między moimi udami? Przywołałam do siebie całą siłę, jaką miałam, i odsunęłam się od niego. Zauważyłam, że ludzie na dziedzińcu patrzą się na nas oceniająco. – Nic się nie zmieniło, Josh. – Musiałam powtórzyć, żeby w to uwierzyć. – Jesteś… ty, cały doskonały… teraz, ale wiem, że to tylko kwestia czasu… Mięśnie jego szczęki napięły się. – Kwestia czasu, zanim co? – Ty wiesz. – Rozejrzałam się dookoła nas, zniżając głos. – Nie, Ember, obawiam się, że nie wiem. – Podniósł głos, nie dbając o wścibskie spojrzenia. Jak na znak, Tweedledum pomachała, przechodząc obok nas i celowo kręcąc tyłkiem. – Siema Josh. Może zobaczymy się później? Nawet na nią nie popatrzył, nie spuszczając ze mnie wzroku. – To niezbyt dobry moment, Heather. Wskazałam na nią, kiedy odchodziła cała błyszcząca. – Dokładnie tam. Wiesz, że dziewczyny zawsze będą się ustawiać w kolejce do ciebie, a w twoim stylu nie jest je odrzucać. Jestem sobą, a ty to… ty, i to tylko kwestia czasu, kiedy zdasz sobie sprawę, że uganianie się za kimś nie jest już taką zabawą, kiedy króliczek został złapany. Szczególnie gdy ten króliczek nie może się pozbierać. Zaciskał i rozluźniał zęby, aż wziął głęboki oddech. – Posłuchaj. Zapomnij o wszystkim, co myślisz, że jest w moim stylu. Nie dotknąłem żadnej innej dziewczyny od tamtej nocy w Breckenridge. I nie dlatego, że o to nie proszą, ale dlatego, że nie są tobą. – Przebiegł rękoma po włosach, pociągając za kosmyki. – Uwierz! – Na wierze możesz się przejechać, Josh. A Riley nie był nawet w jednej czwartej tak pożądany jak ty. Jesteś cholernym Joshem Walkerem! – A ty jesteś cholerną December Howard i tak się składa, że jesteś jedyną dziewczyną, którą jestem zainteresowany. Nie jestem Rileyem! Kiedy dokonuję wyboru, to tak ma być. Nie wycofuję się. Nie doszedłbym tu, gdzie jestem, do hokeja i na studia, gdybym się wycofywał. No i wybrałem ciebie. – Jestem daleka od bycia gotową, żeby być czyimś wyborem. – Niegotowa, żeby ryzykować swoje uczucia. Zmrużył oczy, ale pozwolił na to, żeby mój cios go uderzył. – Pewnego dnia będziesz, a ja nadal będę czekał, nieważne, jak bardzo będziesz mnie odpychać. – Westchnął i odwrócił się, żeby odejść. – Dlaczego?! – zawołałam za nim. – Dlaczego to robisz? Spojrzał za siebie, zaciskając mocno torbę. – Bo jestem na tyle masochistyczny, żeby się tobą zajmować, a ktoś musi, Ember. – Najmniejszy ślad droczenia się zniknął. Zatrzymałam się w siłowni uniwersyteckiej i przebiegłam sześć kilometrów, próbując prześcignąć wszystko, co zdawało się mnie gonić. Zatraciłam się w muzyce z iPoda i rytmie, w którym moje stopy biegły na bieżni, nie chcąc myśleć o niczym z wyjątkiem oddechu. Potrzebowałam planu. Musiałam wiedzieć, co robię, do cholery.

Gdy dotarłam do mieszkania, wzięłam prysznic, wysuszyłam włosy i ubrałam się. Rozpakowałam torbę. List od taty wyśliznął się na moje biurko. Podniosłam go i usiadłam na łóżku, przeciągając palcem po jego krótkim tekście. Chciałam wśliznąć się w chwilę, kiedy wypisywał moje imię, a gdyby była taka możliwość, to dotknąć go przez tusz. Uniosłam kopertę do nosa, szukając jakiegoś jego śladu, jakiegoś dowodu, że naprawdę ją trzymał. Ale nie miałam takiego szczęścia. List pachniał jak zwykły papier. Koperta była sztywna i biała, nie taka jak te, które przysyłano nam przez zamorski system pocztowy. List był schowany w jego książce i nigdy nie ujrzał światła dziennego. Kiedy go napisał? Gdzie wtedy był? Zawsze pisał taki list? Gapiłam się na zapieczętowaną kopertę. Tato, wiedziałeś, że umrzesz? – Ember? Jesteś tam? – Głos Sam rozległ się od wejścia. Towarzyszył mu dźwięk torby z książkami, którą rzuciła na podłogę. – Tak. – Odłożyłam kopertę na wierzch półki z książkami pomiędzy zdjęciem Gusa i jednym zrobionym podczas naszej ostatniej wycieczki do Breckenridge. Czas zachowywać się normalnie. – Świetnie, bo Kappa Omega urządza w piątek przyjęcie i zdobyłyśmy zaproszenie! – Pomachała w powietrzu złotą kopertą jak jakimś trofeum. – Nie ma mowy. Faceci ze studenckiego braterstwa to ci, którzy pieprzą twoją współlokatorkę, kiedy nie patrzysz. – Przyrzekasz? Chciałabym kawałeczek jakiegoś ciacha z Kappa Omega. – Przeszła obok mnie pewnym siebie krokiem i weszła do mojego pokoju. Rozchyliła drzwi mojej szafy, a ja nie mogłam powstrzymać śmiechu. – Dziewczyno, wiesz, że masz dwadzieścia lat, tak? – Wyciągnęła prążkowany golf. – Dwadzieścia, nie czterdzieści pięć. Wyrwałam jej go z rąk. – Hej, to od Ann Taylor! – To starożytna bibliotekarka. – Chwyciła za mój skromny dekolt i pociągnęła w dół, odsłaniając szalenie dużo jak na dziesiątą rano. – Zabieramy dziewczyny, bo będziemy szukać ci kogoś. Jeśli nie chcesz przelecieć Josha – wymamrotała – bo jesteś obłąkana, to znajdziemy ci jakiegoś seksownego chłopca ze stowarzyszenia. Josh był poza wszelką dyskusją. Nie chciałam wciągać go w cały ten bajzel, który miałam w głowie, ale nie wyobrażałam sobie siebie z jakimś przypadkowym kolesiem. – Może to nie najlepszy pomysł. Sam właśnie ciągnęła mnie przez mieszkanie do swojego pokoju. Otworzyła swoją szafę i zaczęła rzucać mi ciuchy. – To jest świetny pomysł. Hej, odłóż ten telefon. Co robisz? Planujemy właśnie nasz towarzyski debiut! Zignorowałam ją i wybrałam numer mamy. Musiałam sprawdzić, co u niej. – Cześć, mamo? – Ember? Co tam, kochanie? – Upewniam się tylko, że naprawiłaś kask Gusa. – Jeśli nie to nadal miałam czas, żeby kupić nowy przed jego dzisiejszym treningiem. – Wszystko zrobione. Jedziemy na lodowisko po szkole. Chcesz jechać z nami popatrzeć? Lodowisko, na którym będzie Josh. Gdzie będę musiała słuchać obgadujących go bliźniaczek Tweedle. Gdzie mama będzie myślała, że jej pilnuję, bo nie mam do niej zaufania. Potrzebowałam trochę dystansu od Josha, żeby się pozbierać, i musiałam zacząć ufać mamie.

W którymś punkcie trzeba było zacząć. – Właściwie, to zajmę się teraz zadaniem domowym. Ucałuj ode mnie Gusa, okej? Usłyszałam jej westchnienie ulgi przez telefon. – Oczywiście. Pamiętaj, że mecz finałowy jest w sobotę rano. Wiesz, że on będzie cię szukał. Tak, oboje będą mnie szukać. – Nie ma problemu, mamo.

Rozdział 14 Snow Bash było imprezą w lutym, na której każdy chciał być. Sam ubrała mnie w niebieską koktajlową sukienkę bez ramiączek i upięła mi włosy. Planem na piątkową noc było znaleźć sobie chłopaka. Wręczyła nasze zaproszenie młodszemu studentowi przy drzwiach, błyskając na niego zabójczym uśmiechem, zanim wepchnęła mnie do środka. Jej cekinowa sukienka świeciła się jak kula disco. Przeszłyśmy z trudem przez tłum do baru, i tam zbombardowały mnie wspomnienia o Rileyu. Uwielbiał swoje głupie studenckie imprezy. Uroczy blondyn z dołeczkami podszedł do nas z dwoma jednorazowymi kubkami. – Czy zechciałybyście drinka, dziewczyny? – Nie, dzięki. Szłyśmy do baru. – Błysnęłam do niego uśmiechem, żeby wyciągnąć żądło z moich ust. Nie odrzucałam go, tylko drinki. Nie było możliwości, że wezmę drinka, który naleje mi jakiś nieznajomy albo wleje coś do niego. Sam zacisnęła moją rękę i pociągnęła mnie w kierunku baru, machając ludziom, którzy tańczyli albo po prostu siedzieli ze znajomymi. Sprzęt grający był ustawiony w rogu, a z głośników z hukiem dochodził Bruno Mars. Sam przecisnęła się do baru i zamówiła dwa Sam Adamsy. Otworzyła z trzaskiem butelki. – Za nowych chłopaków. Stuknęłyśmy się butelkami i wzięłam długiego łyka pszenicznego, wiśniowego piwa. Nowy chłopak. Celem na dzisiaj był znaleźć odpowiedniego faceta. Kogoś, kto uwolni mój umysł od taty i całego gówna z April, i mamy, i Rileya i… i… Josha. Tak, właśnie. Wspaniałą rzeczą w moim żalu było to, że miał pierwszeństwo przed wszystkimi. Pochłaniał każdy inny ból, chyba, że sama zgodziłam się go wpuścić do serca. Śmierć taty przyćmiła zdradę Rileya tak jak złamana noga odcięty palec. Zastanawiałam się tylko, który z nich zostawi głębsze blizny po takim cierpieniu. – Może on? – Sam wskazała na chłopaka ze stowarzyszenia z ciemnymi brązowymi włosami i miłym uśmiechem. – Za niski. – Okeeej… a ten? – Pokazała następnego. Dobrze zbudowany, wysoki. – Nie uśmiecha się. Westchnęła i odwróciła się. – Hmmm… on? Tym razem to był blondyn. Idealnie zbudowany, ubrany niczym model Abercrombie. Zamarłam. – Za bardzo przypomina Rileya. – No i wszystko jasne. – Oparłyśmy się o bar. Z pewnością było tu wielu facetów, na których widok dziewczyny się śliniły. Nie potrzebowałam dużo czasu, żeby rozwiązać swój problem. Żaden z tych chłopaków nie był Joshem. Seksowny blondyn, który palił papierosa i miał na sobie koszulkę ze stowarzyszenia studenckiego, stuknął butelką o usta Sam, sprawiając, że piwo rozlało się wszędzie. – Hej! – krzyknęła, odskakując w tył, żeby ratować swoje buty przed zniszczeniem. – Deacon! Dlaczego musisz być takim palantem? Uśmiechnął się szeroko i zgarnął orzeszka z pobliskiej miski do buzi. – Sam, wyglądasz przepięknie.

– Nie licz na nic. Znałam to spojrzenie na jej twarzy. Lubiła go, ale nie na tyle, żeby się za nim uganiać. Uśmiechnęła się, kiedy kolejny chłopak o uroczym, latynoskim wyglądzie podszedł do nas. – Czy poznaliście już Ember? – Przekrzywiła głowę w moją stronę. – Ember, to jest Deacon i Mark. Uśmiech Marka był uprzejmy i przyjazny. – Miło cię poznać, Ember. Deacon mierzył mnie swoimi zielonymi oczami. Gdy myślałam o wybraniu kogoś, kto nie jest Joshem, w moim żołądku wzburzała się fala niepokoju, ale odepchnęłam ją. Jeśli miałam znaleźć chłopaka, kogoś, przy kim mogłabym się zatracić na chwilę, to Deacon mógłby się nadawać. Uśmiechnął się do mnie powoli i sięgnął po moją rękę. Zawahałam się, ale dałam mu ją. Zamiast uścisnąć, uniósł ją do twarzy, odwrócił i pocałował mnie w dłoń. – Cudownie cię poznać… – Przerwał, znów przeczesując mnie spojrzeniem. – Ember. Ach. Nie. Pogwałcenie mojej przestrzeni tył pocałunkiem sprawiło, że moje mięśnie natychmiast napięły się w odrazie. Przełknęłam ślinę, chcąc się odprężyć. Jak tylko ukryłam panikę, wycofałam dłoń, zmuszając się do uśmiechu, który pozostał na mojej twarzy. – Ciebie również, Deacon. Jagger wsunął się pomiędzy Deacona i Sam. – Uważaj, Deke, ona jest Josha. Poczułam swędzące rozdrażnienie. – Nie jestem Josha. Nie chodzimy ze sobą. Jagger zmrużył oczy. – Jesteś pewna? Czy byłam? Musieliśmy pozostać przyjaciółmi. Przynajmniej dopóki nie przestanę być takim wrakiem. Już podjęłam tę decyzję, prawda? Prawda. – Jestem pewna. – W takim wypadku. – Deacon zmniejszył dystans między nami i przyciągnął mnie do siebie. – Chcesz zatańczyć? Sam skinęła do mnie zachęcająco, a Jagger skrzywił się, bez wątpienia rozczarowany moim wyborem. Ale to właśnie po to tu przyszłam i to zdecydowałam się zrobić. Trzymać się planu znalezienia chłopaka. – Jasne. Deacon pociągnął mnie na parkiet do czegoś troszkę bardziej sprośnego. S&M Rhianny rozległo się z głośników i wszyscy dookoła nas jeszcze bardziej się do siebie zbliżyli, jeśli to w ogóle było możliwe. Deacon przywołał mnie palcem i wsunęłam się obok niego jak w transie, żeby zatracić się w rytmie. W tańcu mogłam sobie na to pozwolić. Przyciągnął mnie bliżej, pchając swoją miednicę w moją. Hola, koleżko. Jego ręce sunęły po moich plecach, chwytając mnie w talii i zmierzając w dół do moich bioder. Powtarzałam mantrę: To jest w porządku. W końcu, jeśli miałam zejść się z facetem, to musiałam mu pozwolić się dotykać. Musiało mi się podobać, jak mnie dotyka. Tak, potrafiłam to zrobić. Poruszał się ze mną, nakręcając się, a ja nie mogłam się odprężyć. Nie mogłam zapomnieć się jak zazwyczaj. Wzdrygałam się za każdym razem, gdy przysuwał do mnie swoje biodra. Zabieraj to stąd, już. Chwycił mnie rękoma za tyłek, pchając mnie wyżej na siebie i przylgnął do mnie. – Cholera, skarbie, jesteś urocza – wyszeptał mi do ucha. Jego gorący oddech cuchnął piwem.

Tego było już za dużo. Uniosłam ręce i odepchnęłam go. – Deacon, nie. To wszystko, co zrobiłam, zanim olbrzymie ciało pojawiło się między nami. Poczułam znajomy zapach, zanim usłyszałam jego głos. – Odczep się, Deke. – Chwila, powiedziała, że chce zatańczyć, Walker. Deacon był o głowę niższy od Josha i ani trochę tak onieśmielający. – Ale nie mówiła, że chce łapania za tyłek, co nie? Wyszłam przed Josha i wsunęłam się między nich, stając twarzą do Josha. – Już po wszystkim, Josh. Nie ma się o co martwić. Patrzył skupiony na Deaconie i gdyby wzrok mógł zabijać… Tak. – Idź do diabła, Deke, i nie zbliżaj się do Ember. Deacon podniósł ręce jakby był aresztowany, wzruszył ramionami w moją stronę i odszedł. – Poważnie, Josh? – Dźgnęłam go palcem w pierś. – Miałam to pod kontrolą. Nie musiałeś robić z siebie jaskiniowca. – Ale byłam zadowolona, że to zrobił. Cholera, cieszyłam się, że go widzę. – Co tu robisz? Uśmiechnął się i wskazał na symbole bractwa wyhaftowane na swojej koszuli. – A skąd myślisz, że dostałaś bilety? – Nie brałam cię za członka stowarzyszenia. – Zaskoczyło mnie uczucie rozczarowania. Zniżył twarz do mojej, pocierając nosem o moją kość policzkową, i wyszeptał mi do ucha: – Nie możesz mnie uważać za kogokolwiek. Odsunęłam się, żeby ocalić swój zdrowy rozsądek. Chciałam tych ust na czymś więcej niż tylko na policzku i dlatego nie mogłam ich mieć. Nie z nim. – Dzięki za ratunek. – Czemu tańczyłaś z Dekiem? – Bo chciałam. Zmrużył oczy. – Racja. Doszedłem do tego. A dlaczego on? Bo ty mnie przerażasz. – Bo akurat był. Przyciągnął mnie do siebie i moje ciało się rozpaliło. Dlaczego nie mogę przy nim zamarzać? Wszystko byłoby wtedy takie proste. – Okłamuj innych, December. Nie mnie. Wszystko widzę. Dlaczego tańczyłaś z Dekiem? Czego szukasz? Rozważałam skłamanie, ale jaki był z tego pożytek? Widział mnie w moim najgorszym stanie. Zasługiwał na prawdę. – Myślałam, że mogłabym sobie znaleźć kogoś. – Zarumieniłam się nie tylko z powodu gorąca na imprezie. – Chciałam po prostu zapomnieć, zatracić się na chwilę w czymś, co nie boli. Wszystko jest nadal takie bolesne. Świdrował mnie spojrzeniem, rozdzierając moją duszę. – Zatańcz ze mną. – To nie było pytanie. – Nie mogę cię wykorzystywać. – Nie wykorzystujesz, jeśli tego chcę. Poza tym to tylko taniec i sądzę, że wpisuje się on w nasz niepisany kontrakt: na cokolwiek potrzebujesz. – Kontrakt, tak? – Nie mogłam przestać się uśmiechać.

Był powolny i jawnie seksowny. – Kontrakt, przysięga, obietnica, cokolwiek. To wszystko znaczy, że jestem, czym tylko potrzebujesz, a teraz to oznacza taniec. Teraz. Był idealny, a ja beznadziejna. Wsunęłam się w niego i ruszałam do muzyki. Napierając na niego, zapomniałam o wszystkim z wyjątkiem rytmu, który bił przeze mnie, i ruchu moich bioder. Wielkim błędem było patrzenie w te urocze, brązowe oczy. Traciłam się. Traciłam i zatraciłam. Potrzeba dotknięcia go i poczucia jego dłoni na moim ciele przebijały się przeze mnie. Omal nie jęknęłam, przypominając sobie, co on potrafi robić swoimi dłońmi. – Cokolwiek? – spytałam, testując swoje granice. – Nigdy ci nie odmówię, jeśli będę w stanie zrobić to, o co mnie prosisz. Zapatrzona w jego oczy, wyciągnęłam ręce, głaszcząc jego umięśnione ramiona. Przebiegłam palcami w dół jego bicepsów i rąk, rozkoszując się dreszczem w palcach i iskrą w jego oczach. Gdy dosięgnęłam jego rąk, nie mogłam się powstrzymać od uwodzicielskiego uśmiechu, więc po prostu chwyciłam je i położyłam sobie w talii. – Tak może być? W odpowiedzi przyciągnął mnie bliżej do swojego ciała, rozstawiając moje nogi tak, że siedziałam okrakiem na jego jednej, a on ruszał mną w idealnej synchronizacji. Dwie sekundy w ramionach Josha i byłam gotowa zapomnieć, że istniał jakikolwiek plan pocieszania się innym chłopakiem. Moja sukienka podwinęła się wyżej na udach. Trzymał mnie przy sobie, a ja puściłam. Gdy ruszałam się w rytm muzyki, on podążał za mną, przesuwając rękoma w górę i w dół moich pleców. Muskał moją skórę tam, gdzie kończyła się sukienka, i przyprawiał mnie o dreszcze. Dwie, trzy piosenki i poczułam, jak pot ścieka mi kroplami między piersiami. Dzięki Bogu miałam spięte włosy. Odwróciłam się, wciskając się w niego tyłem. Na mój ruch odpowiadał swoim. Głowa opadła mu na moje ramię i całował moją skórę. Odrzuciłam głowę do tyłu, opierając ją na jego piersi, a on jeszcze mocniej przyciągnął mnie do siebie. Pieścił językiem moją szyję, a za chwilę drasnął mnie zębami, przesuwając ręce niżej na biodra. Głośna muzyka stłumiła mój jęk, ale on go słyszał. W odpowiedzi wbił palce w moją skórę. Przekraczałam granicę, ale opierałam się o niego, chcąc poczuć, że mnie chciał. Pragnął mnie. Bezwstydnie ocierałam się o niego biodrami. – December… – wyszeptał moje imię niczym błaganie. Odwróciłam się w jego ramionach, cały czas będąc blisko niego i ocierając się o wszystkie dostępne części jego ciała. Znajomy ból obudził się we mnie. Musiałam poczuć jego usta na sobie. Przebiegłam rękoma w górę gładkiej linii jego pleców, owijając jedną naokoło jego szyi, a drugą chwyciłam go za włosy i przyciągnęłam do siebie. – Josh? – spytałam. Nie zmusiłabym go do czegoś, czego nie chciał. Proszę, proszę, pragnij mnie. Jego spojrzenie przesunęło się na moje uniesione, rozchylone usta i biorąc oddech, gwałtownie się w nich zanurzył. Jednym ruchem był na mnie, a jego język pieścił i rozpalał moje usta. Odwzajemniłam pocałunek tak samo gwałtownie. To było to, czego właśnie potrzebowałam, i ten, którego chciałam. Josh. Olać plan. Pochyliłam się do niego, stając na palce, ale i tak byłam niższa. Przesunął ręce z moich bioder na tyłek i bez wysiłku podniósł mnie dokładnie tak, że znalazłam się przy nim w pozycji, której pragnęłam. O tak. Boże, tak. – Josh… – jęknęłam mu w usta, przestając udawać, że tańczę. Jego język poruszał się do wewnątrz i na zewnątrz moich ust, wzniecając ogień, który był

w stanie mnie spalić żywcem. Ledwo pamiętałam, że byliśmy na parkiecie. Całowanie Josha pozbawiło mnie jakiejkolwiek logicznej myśli i zostawiło z jedną podstawową potrzebą: jego ciała na moim. Ból pomiędzy moimi udami wzmagał się z każdym atakiem jego ust, jakby miał bezpośrednie połączenie z moim rdzeniem. Odciągnął usta, łapiąc oddech w taki sposób, że chciałam, żeby napierał na mnie jeszcze bardziej. – Kurwa… December… Teraz to był plan, który mogłam realizować. – Idziemy na górę? – spytałam, zbyt nakręcona, żeby wstydzić się swojej prośby. Odchylił się, patrząc mi w oczy. – Tutaj? Przysunęłam jego usta do moich, mówiąc między ich miękkością. – Powiedziałeś, że cokolwiek chcę, prawda? – Skinął głową. – Chcę, żebyś zatrzymał ten ból, Josh. Tylko ty to potrafisz. Bez żadnego więcej słowa poprowadził mnie przez tłum. Ludzie zaczepiali go, wołając jego imię, ale on odpowiadał tylko skinięciem głowy. Uśmiech kobiecej satysfakcji pojawił się na mojej twarzy. Josh myślał tylko o mnie. Przyciągnął mnie do siebie, trzymając rękę tuż nad moim tyłkiem, kiedy prawie wbiegliśmy wyłożonymi dywanem schodami. Poprowadził mnie na lewo, gdzie korytarz się rozdzielał, i weszliśmy do pierwszego pokoju na prawo. Hałas przyjęcia został stłumiony, gdy zamknął drzwi, a jedynym źródłem światła w pokoju była kolorowa lampa stojąca w rogu. – Czyj to pokój? – spytałam jednym tchem, nie bardzo się tym interesując. – Marka. Nie będzie miał nic przeciwko. Oczy Josha były ciemne i intensywne. Był napalony tak samo ja i strasznie mi się to podobało. Tym razem to ja zaatakowałam, unosząc się do jego ust i wsuwając język do środka. Próbowałam jego uzależniającego smaku. Sięgnął za moje kolano i podniósł moją nogę tak, że owinęła się na jego biodrze. Potem przesunął ręką po moim udzie, wsunął ją pod sukienkę, aż dotarł do tyłka. Sukienka podwinęła mi się aż do talii. To dobrze. Lepszy dostęp. Pchnęłam biodra w niego, a on napierał na mnie. Jeśli poruszyłby się tak jeszcze kilka razy, to doszłabym przy cholernej ścianie. Tak, proszę. Zostawił moje usta, pieszcząc językiem szyję. Podszczypywał i ssał. Dźwięk podobny do skomlenia wydobył się z mojego gardła, gdy, całując mnie, dotarł do obojczyka, a potem zanurzył nos we wgłębieniu między moimi piersiami. – Cholernie słodka – zamruczał. Złapał rękoma za sukienkę w mojej talii i pociągnął ją, uwalniając moje piersi. Ściągnął mój biustonosz bez ramiączek i pieścił językiem mój sutek. Jęknął. Albo ja jęknęłam. Nieistotne. Przyciągnęłam jego głowę, chcąc więcej. Głębiej. Jakby czytał w moich myślach. Posłusznie pociągnął ustami mój sutek i zaczął go ssać. – Josh… – Jego imię wydzierało się ze mnie. Z moją piersią w buzi zaniósł mnie, obracając się, w kierunku łóżka. Zatonął ze mną na jego powierzchni. Jego ciężar był idealny, zatrzymywał mnie przy ziemi, gdy byłam gotowa unosić się w powietrzu. Zsunęłam nogi w dół jego bioder, a on ustawił się dokładnie tak, jak tego chciałam, naciskając na pulsujący ból, który wydawał się jeszcze bardziej intensywny. Chciałam jego całego na sobie. Musiałam poczuć jego skórę. – Koszula – wymamrotałam, gdy szarpnęłam za końce jego rozpinanej koszuli. Odsunął się ode mnie na tyle, żeby ściągnąć gwałtownie koszulę i podkoszulek przez

głowę. Miał nagi tors i był nade mną. – Jesteś niesamowity. Przebiegłam palcami w dół równin i zakrzywień jego piersi, po tatuażu, zatrzymując się, żeby głaskać zakrzywione mięśnie jego brzucha. Nic dziwnego, że połowa studentek wzdychała do Josha Walkera. Tak jak ja. – December. Pragnienie ostro przebiegło w jego oczach razem z innymi emocjami, które bałam się nazwać. Czułość? Troskliwość? Pogłaskał mnie po bokach twarzy, zniżając się, żeby pochwycić moje usta w delikatnym pocałunku. – Nie masz pojęcia, jaka jesteś idealna. Przeciągnęłam paznokciami w dół jego kręgosłupa, a on przyciągnął do mnie swoją twardość. Chwyciłam jego apetyczny tyłek w tym samym czasie, gdy on zawładnął moimi ustami ponownie, unosząc mnie wyżej i wyżej. Ruszałam biodrami w jego kierunku, szukając ulgi od napięcia. – Płonę – wyznałam bez zażenowania, czując, jak pragnienie kłębi się w moim ciele. Jego oczy wczepiły się w moje ze spojrzeniem tak gorącym, że byłam zaskoczona, że nie spłonęłam. – Ja też. Całował mnie ku piersiom, zatrzymując się przy nich i pieszcząc każdą z nich, a dłońmi muskał w górę wewnętrzną stronę moich ud. Tak. Tak. Tak. Szelmowski uśmieszek, który pojawił się na jego twarzy, znaczył, że powiedziałam to głośno. Pieścił mnie nad nieprzyzwoitym dekoltem mojej sukienki aż do miejsca, w którym jej rąbek spotykał się z moją talią. Następnie pocałował miękką, odsłoniętą skórę mojego brzucha. Wygięłam się na łóżku. Jego ręce głaskały moje uda, aż dotarły do brzegu moich majtek i nagle zatrzymał się, frustrując mnie jeszcze bardziej. Przestał! Nie wiedział, że chciałam, żeby używał swoich rąk? Chciałam jego palców. Teraz. Podwinęłam biodra w cichym błaganiu. – Czego chcesz? – zamruczał przy skórze zaraz nad linią majtek. – Josh… – błagałam. – Powiedz mi, czego potrzebujesz. Zrobię, cokolwiek zechcesz. „Zrobię, cokolwiek zechcesz”. Słowa odbijały się w mojej głowie jak piłeczka, rozpalając każdą komórkę w moim ciele, która pragnęła seksu. Josh Walker, o którym fantazjowałam całe liceum, nie tylko był ze mną w łóżku, ale podawał mi się na tacy. – Ciebie. Potrzebuję ciebie. Chcę tylko ciebie. – Ostatnie zdanie wymsknęło się szeptem, zanim mogłam je przerwać, odkrywając o wiele za dużo tego, co dzieje się w moim sercu. Musiał to usłyszeć, bo zamruczał przy mojej skórze i wgryzł się w miękki jedwab majtek. Uniosłam biodra, a on szarpnął majtki bez przerywania spojrzenia. Cholernie. Gorąco. Zsunął mi je aż do pięt, wsuwając się z powrotem do góry. Zatrzymał się przy moich kolanach, żeby lizać i ssać skórę z tyłu. Starałam się utrzymać oddech na równi z moim dudniącym sercem. Uniósł głowę i patrzył się na mnie przez około trzy oddechy, jakby coś kontemplował. – Muszę cię spróbować – wyszeptał. Jego głowa osunęła się i zaczął pieścić językiem moją łechtaczkę. – Josh! Słyszałam opowieści o tym, jakie to uczucie, ale żadna z nich nie przygotowała mnie na błyskawicę przepływającą przez całe moje ciało, uderzającą w miejsce, gdzie były usta Josha. Wsunął we mnie palec, a jego ruchy zsynchronizował z wirowaniem języka. Jeden.

Wszystko się zaczynało. Czułam, że mięśnie moich nóg się napinają, a stopy wciskają w łóżko. Dwa. Wsunął drugi palec. Moja głowa poleciała na poduszkę, palce wpiły się w prześcieradło, a ciało zwijało się ciaśniej i ciaśniej. Trzy. Zobaczyłam gwiazdy. Moje ciało zadrżało i szarpnęło się w jego ustach, kiedy błogość przelała się przeze mnie, rozciągając się od mojej głowy, przez palce aż do stóp. Delikatnie obniżył mnie, uspokajając każdy wstrząs będący następstwem tego, co zrobił mi językiem. Kiedy w końcu odetchnęłam wykończona, poruszył się w górę i głęboko mnie pocałował. Smakował sobą i… mną. – Jesteś cholernie wspaniała. Uzależniająca. – Nie mam nawet słów na to, co właśnie zrobiłeś. – Moje płuca falowały, żeby zaczerpnąć powietrza. Uroczy uśmiech, który pojawił się na jego twarzy, zatrzymał moje serce. – Marzyłem o tym przez… – zmarszczył brwi, jakby siebie sprawdzał – od pewnego czasu. Moje ręce zsunęły się po jego krawędziach jego mięśni, do paska jego dżinsów, gdzie znajdowało się jego zapięcie. Jeden ruch i odpięłam guzik. No dalej! Josh odepchnął moją rękę i zapiął się z powrotem. – Nie tutaj. Odrzucał mnie? Znowu? – Pragnę tego. Chcę ciebie. Opadł na łóżko obok mnie, zanurzając twarz w mojej szyi. – Boże, pragnę cię. Ale nie zabiorę ci dziewictwa w czyimś łóżku, na jakiejś cholernej imprezie. Otarłam się o niego biodrami. – Chcę ciebie. Podsunął usta w górę, całując mnie. Oddychał nierówno w moje ucho. – Nie, dopóki nie będziesz w moim łóżku, Ember. Moim. Nie żadnym innym. Z dołu dobiegł sygnał syreny, któremu towarzyszyły piski. – Co jest… – Kurwa. Josh chwycił kołdrę, szarpnął ją nad nami, przekręcił się, aż znalazł się po mojej drugiej stronie i leżeliśmy w kokonie w ciemności. Przycisnęłam twarz do jego piersi, całkowicie zakryta kocem. Gdy podciągał koc, przykrywając mi włosy, drzwi otworzyły się z hukiem i zabrzmiała syrena. Zatkałam uszy rękoma, dopóki nie przestało wyć. – Gramy! – Grupa pijanych chłopaków wparowała do pokoju i brzmiało tak, jakby… O tak, było słychać brzęk piłeczki golfowej odbijanej kijem. Josh przyciągnął mnie bliżej do siebie. – Co jest, kurwa? Emory? Caleb? – Ach, kurwa! Walker! Byliśmy przekonani, że Mark tu jest. – O tak, byli naćpani. – Cóż, jak widać nie ma go tutaj, więc się wynoście! Moje policzki rozpaliły się na jego piersi. – Kogo masz tam pod spodem, Walker? Wiesz, że Jessica Kirtz cię szuka. Oczywiście, że jakaś dziewczyna go szukała. Zawsze któraś się za nim uganiała. Usiadł, ostrożnie mnie osłaniając.

– Wynocha. Już! – Gramy! – krzyknęli ponownie, znowu wyjąc syreną mgłową. Wycofali się, zostawiając otwarte drzwi. Usiadłam, ściągając koc z oczu, i złapałam spojrzeniem szorty w kratę, kamizelki i berety z pomponami. Należały do trójki członków stowarzyszenia. Wszyscy chłopcy wyszli. Josh przeciągnął ręką po włosach. – Cholerne pierwszoroczniaki! Nie mogłam powstrzymać śmiechu, który wybuchnął i zupełnie nie pasował damie. Kilka razy nawet parsknęłam. Josh spojrzał na mnie niedowierzająco, a potem się przyłączył, aż opadłam na jego nagą pierś i śmiałam się tak bardzo, że łzy zniekształciły mój wzrok. Mijały minuty, zanim mogłam się pozbierać. Wytarłam ostatnią łzę z uśmiechem. – Chyba wiesz, dlaczego nie chciałem mieszkać w domu. – Jest z pewnością zabawnie. – Pochyliłam się i pocałowałam go miękko, zanim wkradła się niezręczność. Myślałam o tym, żeby go przelecieć, ale otwarte drzwi i kolejne syreny wybiły mi z głowy ten pomysł. Odwzajemnił pocałunek, przeciągając go. Przebiegłam palcami po jego tatuażu, torsie, zakręcając na ramieniu, i po ręce. Kiedy poczułam bliznę długości mojego małego palca, uśmiechnęłam się. – Bójka w barze? – spytałam, schylając się, żeby polizać ją językiem. – Atak dzikiej jaszczurki – zażartował. – Och, dzięki Bogu! – krzyknęła Sam, wpadając do pokoju, jakby gonił ją diabeł. – Grasz? – spytałam, próbując zachować poważną twarz, ale kompletnie mi się nie udało. Znowu wybuchnęliśmy śmiechem z Joshem. Sam otworzyła szeroko usta. – Pomyślałabym, że to zabawne, gdybym nie natknęła się na twoją małą siostrę w pokoju na dole z Tylerem Rozlym. – Co? April tu jest? Jak się tu dostała? Jest niepełnoletnia! – Słabe, ale tylko o tym byłam w stanie myśleć. – Jest naga, Ember, a ci goście mają aparat.

Rozdział 15 O Boże. Wszystko w mojej głowie zatrzasnęło się na mikrosekundę. Ci chłopcy mogli mieć jej zdjęcia. Miała tylko siedemnaście lat. Siedemnastka z nagimi zdjęciami. Jeśli umieściliby je w Internecie, mogłaby nigdy od nich nie uciec. – Sam, daj nam chwilę. – Josh wciągnął koszulę przez głowę, kiedy przytaknęła i zamknęła drzwi. Nie miałam nawet czasu spanikować. Włożyłam biustonosz i podciągnęłam sukienkę tak, żeby znalazła się z powrotem na swoim miejscu. Rozplątując się z koców, stanęłam stopami na podłodze i obciągnęłam sukienkę z bioder. – Gdzie są moje majtki? – Spanikowałam, rozrzucając nakrycia. Josh wziął bordową parę majtek i uklęknął, żebym mogła je włożyć. Wsunął mi je przez uda. Mimo że wiedziałam, że nie myśli teraz o seksie, nadal było gorąco, kiedy spojrzał w moje oczy. – W porządku? – Nie mogłam uwierzyć, że znowu zostawiam go w takiej sytuacji. Skinął głową. – Pomóżmy twojej siostrze. Poprawiłam sukienkę jeszcze raz i otworzyłam drzwi. Sam opierała się o ścianę. – Tędy. Związałam luźne kosmyki włosów, podążając za nią na dół. To były trzecie, nie, czwarte drzwi. Uderzyła w nie. – Otwieraj! – Idź sobie – odpowiedział opryskliwy głos. – April?! – zawołałam przez drzwi, próbując otworzyć je za gałkę. Były zamknięte. Szkoda, że nie zamknęli poprzednich. Z drugiej strony my z Joshem też tego nie zrobiliśmy. Pchnęłam za klamkę ponownie, zupełnie jakby moja czysta determinacja, żeby wyciągnąć April stamtąd, miała magicznie otworzyć te cholerne drzwi. – April! – krzyknęłam, waląc w drzwi, – Wynoście się stamtąd – krzyknął znowu chłopak. Nie znałam Tylera Rozlyego, ale jeśli trzymał w tym pokoju moją siostrę, to był u mnie na czarnej liście. Para rąk delikatnie odepchnęła mnie na bok. To był Josh. Uderzył raz w drzwi. – Tyler, otwieraj drzwi. – Cholera, nie. – Chichot, który towarzyszył temu stwierdzeniu, upewnił mnie, że April była w środku. – Tyler, to ja Walker. Jeśli nie otworzysz tych cholernych drzwi za dwadzieścia sekund, to wykopię cię stąd. Już. Ona jest niepełnoletnia. – Żyły w jego szyi pulsowały. Usłyszeliśmy przez drzwi stłumione przekleństwo. Liczyłam w myślach każdą z sekund, które Josh dał Tylerowi. W osiemnastej sekundzie zamek zgrzytnął i otworzyły się drzwi, ukazując kolesia bez koszulki, który musiał być Tylerem. – Dlaczego, do cholery, mnie powstrzymujesz, Walker? Wsunęłam się pomiędzy Tylera a ramę od drzwi. – April? Moja siostra usiadła na łóżku, przyciskając prześcieradło na nagich piersi. – Ember? Cała moja złość na April zwróciła się ku Tylerowi.

– To moja mała siostra! Tyler skrzyżował ręce, ale stojąc obok Josha, nie mógł pozbyć się przerażenia. Josh go przyćmiewał. – Nie wydawała się taka „mała” dla mnie. Josh wysunął się przede mnie, zanim złapałam twarz Tylera z jego ironicznym uśmieszkiem. Dupek! – Ona ma siedemnaście lat, koleś, a o ile mi wiadomo, ty masz dwadzieścia jeden. Jest nieletnia. Tyler pobladł. – Nie, mylisz się. Wyglądała młodo, więc poprosiłem ją o legitymację uniwersytetu, kiedy przyszła. Jej imię było na liście. April siedziała cicho na łóżku, patrząc na mnie skruszonym spojrzeniem, które znałam zbyt dobrze. – Wzięłaś moją legitymację. – Nie potrzebowałaś jej. – Przeszła ze skruchy do oskarżenia w ciągu jednego oddechu. – To ty jesteś December? – Tyler pobladł, a cała jego brawura wylądowała na podłodze koło bielizny April. Cholera. Jej bielizna była na podłodze! – Na to wygląda. A ty jesteś dupkiem, bo przespałeś się z moją siedemnastoletnią siostrą. Zanim mogłam powiedzieć coś więcej, na dole znowu rozległ się dźwięk syreny. Już prawie o tym zapomniałam. – Josh? Skinął głową. – Zajmę się tym. – Przesunął się obok Sam i wyszedł. April nadal się nie poruszyła. – Włóż. Swoje. Ubranie. – Zaakcentowałam każde słowo, gotując się ze złości. Skrzywiła się, jakby miała zamiar się ze mną kłócić. – Co? Chcesz nagie zdjęcia? – Nagie zdjęcia? Wbiłam się paznokciami w dłonie. – Ci kolesie mieli aparat! To sprawiło, że wstała. Tyler opuścił pokój pokonany. Nie mogłam go winić. Spytał ją, a ona pokazała mu moją legitymację. Oszukała go. – Nie ma mowy, Walker! Zdjęcia są nasze! – Krzyki dochodziły z korytarza i dało się słyszeć tupanie. Wystawiłam głowę na zewnątrz i zobaczyłam ubranego w golfowy strój pierwszoroczniaka, który pędził wzdłuż balustrady i w dół głównymi schodami. Chcieli uciec z tymi zdjęciami. Josh prześliznął się za rogiem, spojrzał na odległość, przełożył nogi przez balustradę i skoczył. Wylądował dokładnie przed uciekającym. Zatkało mnie i nie mogłam złapać oddechu. – Oddaj mi ten cholerny aparat. – Chwycił go, wyrwał kartę pamięci aparatu i odrzucił im go, zanim zaczęli bełkotać coś w proteście. – Jeśli jeszcze kiedykolwiek złapię waż na robieniu zdjęć kobietom bez ich zgody, to nie będziecie się musieli martwić o nasze braterskie stosunki. Nie będziecie musieli się przejmować oddychaniem. Bez sprzeciwu. Żadnej drugiej szansy. Rozumiecie? Cała trójka skinęła głowami ze spuszczonym wzrokiem. – Posprzątajcie cholerną kuchnię. – No nie! Walker!

– Już. Nie musiał krzyczeć. Zrozumieli go i odeszli biegiem. Spojrzał do góry na mnie i uśmiechnął się przez zaciśnięte usta, trzymając kartę pamięci. Po raz pierwszy głęboko odetchnęłam. Nie mogłam odzyskać głosu. Jak miałam mu powiedzieć, ile to wszystko dla mnie znaczyło? – Dziękuję – powiedziałam bezgłośnie. Skinął, a jego spojrzenie złagodniało. April przepchnęła się obok mnie. Była ubrana i szarpała się ze swoim płaszczem. Podeszłam do niej i złapałam ją za ramię. – O, nie. Ty idziesz ze mną. Uniosła brwi. – Bo co? – Bo powiem mamie. Zamknęła buzię. Poprowadziłam ją koło balustrady i w dół schodami. Josh zrozumiał, o co chodzi, i wyprowadził nas z imprezy. Sam szła za nami. Muzyka huczała, a tłum robił się coraz większy, ale kolesie usuwali się Joshowi z drogi. Inaczej było z dziewczynami. Wszystkie podchodziły do niego, łapały za rękę albo wołały jego imię, żeby zwrócił na nie uwagę. Grzecznie kiwał głową i uśmiechał się do każdej z nich, ale nie zwolnił kroku. Uderzyło mnie zimne powietrze, kiedy wyszliśmy na dwór. Josh zarzucił mi swoją kurtkę na ramiona. Kiedy ją zabrał? Trzymał rękę nisko na moich plecach, kiedy szliśmy do mojego samochodu. Spostrzegłam samochód April kilka miejsc dalej. – Nie jadę z tobą – zaczęła się kłócić. Sam przewróciła oczami. – Nie jestem pewna, czy masz coś do powiedzenia. – Co? Nie będziesz mi mówić, co mam robić. – Sam uratowała ci dupę. – Ton Josha wskazywał na to, że miał dość, ale jego wzrok był łagodny, kiedy spojrzał na mnie. – Chcesz, żebym zabrał was do domu? Pokręciłam głową. – Chyba potrzebuję chwili z siostrą. Skinął i spojrzał z powrotem na April. – Daj kluczyki Sam. April syknęła i prawie straciłam panowanie. – Daj jej je w tym momencie. Przeklęła, ale zrobiła to. Sam drwiąco zasalutowała, idąc w stronę małego coupe April. – Do zobaczenia w domu. Josh dał mi kartę pamięci. – Przykro mi z powodu dzisiejszego wieczoru. Pokręciłam głową z małym uśmiechem. – Nie cały był zły. – Nie cały – zgodził się, a w jego oczach pojawił się szelmowski błysk, który było widać w świetle księżyca. – Chcesz, żebym ci pomógł zawieźć ją do domu. April wydała drwiący dźwięk i uniosła brwi. – Poradzę sobie. Nie martw się. Coś błysnęło w jego oczach, tak jakby sobie przypominał moją złośliwą tyradę z zeszłego tygodnia, ale nie żywił urazy i błysk w jego spojrzeniu znikł. Musnął mnie ręką po policzku i powoli, dając mi czas, żebym się pochyliła, otarł się ustami o moje wargi.

– Do jutra? – Zobaczymy się na treningu – powiedziałam w jego usta, chcąc zostać jeszcze chwilę dłużej. – Nie mogę się doczekać. – Uśmiechnął się do mnie delikatnie i wrócił na imprezę. Patrzyłam, jak odchodzi, i poczułam ukłucie zazdrości. Nie mieliśmy siebie na wyłączność. Cholera, nawet się nie spotykaliśmy, ale coś pękło we mnie na myśl o tym, że może weźmie jakąś dziewczynę na górę i dokończy z nią to, co zaczął ze mną. Ale musiałam zająć się April. Nie mogłam wrócić z nim na imprezę, nieważne, jak bardzo pragnęłam być przy nim. Cholerna April. – Zdjęcia? – Uniosłam kartę pamięci jako znak zapytania. – Wiesz, co mogły ci zrobić? Nie uciekniesz od tego gówna, jak już ktoś umieści je na Facebooku. Spuściła wzrok. – Nie wiedziałam, że mieli aparat. – Przede wszystkim to nie powinno cię tu być. – Rzuciłam kartę pamięci na chodnik i zmiażdżyłam butem, łamiąc ja na kawałki pod swoją piętą. – Nie jesteś moją mamą! – Zachowujesz się, jakbyś cholernie chciała, żebym nią była. – Nie mogłam pozwolić na to, żeby jej gniew stał się jeszcze większy. – Chcesz się upijać i bzykać? – Wyrzuciłam ramiona dłońmi do góry. – Bardzo proszę! Ale masz chłopaka. Czy może Brett zamienił się w Tylera? Taka teraz jesteś? – Powiedziałam Brettowi, że potrzebuję trochę przestrzeni, i zrozumiał. To nie jest tak, że jestem dziewicą, a Tyler to jedyny chłopak, z którym spałam! Przerażenie omal mnie nie zmroziło. – Co się z tobą dzieje, April? To nie jesteś ty. – I tak nie zrozumiesz! Czułam się, jakby mnie spoliczkowała. – Co masz na myśli? Założyła rude włosy za ucho. To był nerwowy tik, który miałyśmy po mamie. – Tata umarł, Ember. Jeśli chciała, się bronić przede mną, to właśnie w taki sposób mogła to zrobić. – Tak, pamiętam. – Ty… – Łzy napłynęły jej do oczu. – Ty się po prostu pozbierałaś i funkcjonujesz doskonale. Wszyscy inni się rozpadają, a ty jesteś po prostu… idealną małą Ember. Nie oczekuję, że zrozumiesz, jakie to uczucie, albo dlaczego tu jestem, bo nie jestem… idealna! Poczułam w gardle gulę frustracji, którą prawie się udławiłam. – Naprawdę uważasz, że nie wiem, co robisz, April? Jesteś tu, żeby zapomnieć. – Podniosła głowę, patrząc mi w oczy, ale nic nie powiedziała. – Chcesz zapomnieć o wszystkim, co boli. Nie chcesz myśleć o tym, że mama nie funkcjonuje albo że Gus nie ma ojca… że my nie mamy ojca. – Teraz moje oczy zachodziły łzami. – Masz dość płakania, zamartwiania się i tego cholernego bólu. Więc zatracasz się w kimś i oddajesz się tym uczuciom dla tych kilku chwil. Nie myślisz o niczym jak tylko o tym, jak ten ktoś sprawia, że się czujesz. Tak, April, rozumiem to. Pokręciła głową, a usta miała otwarte jak ryba, która łapie powietrze. – Wiesz? Skąd? Oparłam się o samochód obok niej, czując mróz od metalu. – Bo zrobiłam dokładnie to samo.

– Niemożliwe. Rozejrzałam się dookoła, a potem w kierunku domu, gdzie Josh robił, Bóg wie co z Bóg wie kim. – W nie najlepszym momencie, ale Riley sprawił, że w moim życiu pojawił się chaos, a Josh… – O. Mój. Boże! Spałaś z Joshem Walkerem? Szczegóły! – Nie, nie spałam z nim. – Odetchnęłam ciężko. Nie mogłam jej winić za to, co zrobiłam. – Ale to tylko dlatego, że jest naprawdę, naprawdę wyjątkowo dobrym facetem. Wiedział, co się ze mną dzieje, i… zaopiekował się mną, uważał na mnie. – Chciałabym się nim zająć – wymamrotała. Strzeliłam ją w tył głowy. – Odwołaj to. Po prostu mówię, że wiem, jak się czujesz, bo mam dokładnie tak samo. Ale nie możesz wchodzić do łóżka obcego chłopaka i uprawiać seks, z kim popadnie. Rozdasz wszystkie kawałki siebie, a jeśli nie przestaniesz, to nie zostanie nic z tego, kim naprawdę jesteś. Pociągnęła nosem i położyła głowę na moim ramieniu. Oparłam głowę na czubku jej głowy. – April, nie jestem idealna. Jestem wrakiem i byłam długo przedtem, zanim zmarł tata. Zrobiłam krok na przód tylko dlatego, że byłam jedyną, która mogła. Mama nie funkcjonowała, a Gus potrzebował kogoś. Ty też. Nie mogłam na to pozwolić, nie mogłam pozwolić, żeby wszystko rozpadło się na kawałki. Nadal nie mogę. Jak myślisz, dlaczego jestem tutaj? Szkoła, którą obie znamy, nie była nawet na mojej liście awaryjnej. – Myślałam, że chcesz iść do Vanderbilt. Co się stało? – Trzymałam się planu, bo to sprawiało, że czułam się lepiej. Planu, który nie miał nic wspólnego z tym, czego chciałam. Pozwoliłam się wciągnąć w czyjeś marzenia. To, co nazywasz byciem idealnym, to tak naprawdę chodzenie w miejscu, używając wszystkich pokładów siły, żeby nie zatonąć. Stałyśmy tak w ciszy przez kilka chwil, obie wpatrzone w krystaliczne gwiazdy Kolorado. Były tu jaśniejsze niż w każdej innej placówce służbowej, w której byłyśmy, i zdecydowanie były jedną z moich ulubionych rzeczy w Kolorado. Zauważyłam kształt Oriona na niebie i czekałam, aż April coś powie, zadowolona z tego, że mogę zostać tak długo, jak będzie mnie potrzebować. – Trochę się cieszę, że też żyjesz w takim bałaganie jak ja – wyszeptała. Zamknęłam oczy i odetchnęłam. – Mam wszystko o wiele bardziej pokręcone niż ty kiedykolwiek, April. Ale pomogłoby mi w sprzątaniu tego gówna, gdybyś panowała nad sobą. Skinęła w moje ramię. – Możemy jechać do domu? – Brzmi konkretnie. Nie czuję nóg. – Obie wybuchnęłyśmy śmiechem, a potem April chwyciła mnie za rękę. – Dzięki za zabranie karty pamięci. – To Josh. Gus i hokej, April i karta, ja i… wszystko, co robiliśmy. Wydawało się, że Josh ratuje każdego członka naszej rodziny po kolei. – Jest niesamowity. – Tak. Mówisz, jakbym nie wiedziała. – Nie miałabym nic przeciwko zapomnieniu się z nim na chwilę. W zasadzie, jeśli chodzi o Josha Walkera, to mogłabym zapaść na amnezję.

Pchnęłam ją delikatnie i przytuliłam od tyłu. – Ugh. Nie rozmawiajmy więcej o Joshu. – Tylko mówię. Widziałam te jego zdjęcia na twojej ścianie w domu. Wycinki z gazet, kiedy wygrali zawody w liceum. Dużo do niego czułaś. – Przekrzywiła głowę w tył. – Nadal czujesz. Nie ma nic złego w pogodzeniu się z tym, co zrobił Riley, Ember. Albo ze śmiercią taty. – To za szybko. Nie wiem, co, do cholery, robię ze sobą. Nie mogę wciągać w to kogoś innego. – W takim razie co to jest? – Nie wiem. – Panika zdławiła mój głos, gdy zdałam sobie sprawę, że bezwstydnie wysłałam Joshowi bardziej jednoznaczne sygnały. Co, do cholery, było ze mną nie tak? Niedzielne popołudnie. Zadzwonił dzwonek u drzwi, kiedy weszłam do swojej ulubionej mleczarni, gotowa na zaspokojenie swojego apetytu. Nie widziałam Josha od piątku i, jakkolwiek starałam się zdystansować do niego i nie przyspieszać, tęskniłam za nim. Wymyślałam kilkanaście powodów, żeby pójść do jego mieszkania wczoraj, począwszy od przyziemnego: „Możesz pożyczyć szklankę cukru?” do „nasz odpływ się zepsuł”. Rozmyślałam nad tym, żeby wrzucić do środka otwieracz do butelek. Aż do dzisiejszego ranka miałam ochotę na smak Josha, więc lody truskawkowe, jak tej nocy, kiedy go przepraszałam, mogłyby pomóc. Jeślibym się pospieszyła, mogłabym wziąć też rożek dla Gusa i podrzucić mu do domu, zanim się stopi. Nadal było na tyle wcześnie, że mama by się nie zorientowała, że jadł deser przed obiadem. – Następny! – zawołał sprzedawca w czarnym fartuchu. Biorąc dwie gałki truskawkowych w rożku z cukrem i dwie o smaku czekoladowego ciasta w wafelku bezcukrowym, zapłaciłam kasjerowi. Truskawkowe lody wypełniły moje usta i uśmiechnęłam się. Prawie czułam jego ręce na mojej twarzy i słyszałam w uchu jego głos. Gdy wyszłam zza rogu obok kasy, ukazała się przede mną reszta sklepu i o mało co się nie zakrztusiłam. Usłyszałam, jak się śmieje, a jego rozświetlona twarz zapierała dech w piersiach. Jej odbiciem był ogromny szeroki uśmiech na pokrytej czekoladą twarzy mojego braciszka, który siedział naprzeciw niego i machał rękoma jak szalony. – I wiesz, co? Pani Bluster powiedziała, że mój wulkan był najlepszym wulkanem, jaki widziała! I potem go uruchomiłem. I zgadnij, co? Wybuchło! – Dziko pokazywał coś rękoma. – I wtedy każdy powiedział „Super”!, ale pani Bluster chyba tak nie myślała. To znaczy, wszędzie było pełno czerwonych paprochów na tablicy i podłodze! Zaśmiałam się na głos, wyobrażając sobie, o czym tak żywo opowiadał. – Jestem pewien, że nieprzewidywalność twojego wulkanu była niesamowita. Wszystkie najlepsze takie są, wiesz – odpowiedział Josh. Gus pomachał, kiedy mnie zobaczył. – Ember! Przeszłam przez halę ze wzrokiem utkwionym w Gusa. – Chciałam ci zrobić niespodziankę – podałam mu rożek – ale wygląda na to, że właśnie zostałeś porwany. Uśmiechnął się do mnie szeroko, ukazując kolejną dziurę po zębie. – Super! Podwójne lody! Dzięki! – Gus zanurzył się w lodach, a ja modliłam się, żeby nie rozbolał go brzuch. Spojrzałam na Josha, który była tak samo szczęśliwy i zaskoczony, że mnie widzi, jak ja na jego widok. – Hej – Odsunęłam krzesło i usiadłam między nimi. – Gus, skłamałeś – powiedział Josh,

udając szok na twarzy. Gus zmarszczył brew. – Nie, ona nie lubi truskawkowych lodów. Lubi smak oreo. Polizałam lody, żebym nie musiała rozmawiać. Josh nie dał się nabrać. – Zabawne – zaśmiał się – truskawkowe to moje ulubione. Wiedziałam, że moja twarz przybiera odcień o wiele ciemniejszy niż lody. – Właśnie chciałam je zamienić – skłamałam. Nie, chciałam posmakować Josha i on o tym wiedział. – Więc co mam z tym zrobić? – spytał wesoło, wskazując na pojemnik lodów o smaku oreo. – Och, te też zjem – przyrzekłam. Kupił mi lody! – Dobrze wiedzieć, że masz jeszcze inne słabości poza kawą, pani Howard. Nie wiedział, że był jedną z nich, i patrzył się na mnie w taki sposób, że zapragnęłam więcej niedzielnych popołudni i lodziarni. – Mam masę słabych punktów, panie Walker. – Zjedzone! – krzyknął Gus, jakby wygrał wyścig. – Gus, człowieku, jesteś cały brudny. Miał rację. Cała buzia Gusa była w lodach razem z policzkami. Zjadł dwie gałki w czasie, gdy ja ledwo dawałam radę zjeść jedną. Wskazałam na łazienkę. – Zmyj to, koleżko. – Uśmiechnął się do mnie dziko i szeroko i wyszedł do łazienki. – Naprawdę kupiłeś mi lody? – spytałam Josha. – Jak inaczej miałem znaleźć powód, żeby się z tobą zobaczyć? Pożyczyć cukier? Moje policzki zapłonęły. Pochylił się wprzód na łokciach. – A poza tym ty naprawdę kupiłaś moje ulubione lody? – Zanurkował i wziął trochę lodów do buzi, brudząc sobie usta. – Tak – wyszeptałam – chyba za tobą tęskniłam. Polizał językiem dolną wargę, zlizując resztę lodów. – Gdyby nie było tu twojego brata, to pocałowałbym cię. Tak, proszę. Byłam gotowa przepełznąć przez stół dla tego pocałunku. – Tak, pewnie masz rację. – Kiedy masz zamiar przestać zadawać mi cierpienie? – zapytał z uśmiechem, biorąc gryz rożka. – Nie wyglądasz, jakbyś cierpiał. – Wytarłam kroplę lodów z jego ust kciukiem i oblizałam go. Jęknął. – Uwierz mi, że cierpię. Kiedy pozwolisz mi się gdzieś zabrać? Uniosłam brwi. – Masz na myśli randkę? – Tak, no wiesz, przyjechałbym po ciebie, wyszlibyśmy gdzieś i dobrze się bawili. I skradłbym ci buziaka na dobranoc… – Pochylił się przez stół i wyszeptał: – I powiem wszystkim, że jesteś moja. Mogłam to zrobić? Byłam gotowa? Pierwsze randki do niczego nie zobowiązywały, prawda? Gus ocalił mnie od odpowiedzi, wracając z łazienki z umytą buzią. Wstaliśmy, wyrzuciliśmy śmieci i udaliśmy się w stronę parkingu. – Chcesz, żebym zabrała cię do domu, Gus? – spytałam, kiedy staliśmy w połowie drogi między naszymi autami.

– Mam lepszy pomysł – wtrącił Josh. – Co byś powiedział na laser taga? Gus się rozjaśnił. – Pewnie, że tak! – Wgramolił się do jeepa Josha. Josh odwrócił się do mnie z pytaniem. – Ember? Chcesz się postrzelać w ciemności? Poświęcał niedzielne popołudnie na lody i laser taga z moim małym bratem. – Gdzie masz jakąś wadę, Joshu Walker? Roześmiał się. – Trzymam ją w szafie. Przysunęłam się do Josha, który kazał Gusowi przesiąść się do tyłu, i wspięłam się na palcach, żeby wyszeptać mu na ucho: – Jeśli będzie tam ciemno, to znaczy, że dostanę buziaka? Odwrócił się tak, że był przodem do mnie. – Mam jeszcze na tyle zdrowego rozsądku, żeby ci powiedzieć, że żadnych pocałunków aż do randki. – Oh? – Odsunęłam się, żeby Gus nie odebrał źle, chociaż w sumie dobrze tej sytuacji. – Tak, ale widzisz. To jest właśnie moja wada, December Howard. – Pomógł mi wsiąść do jeepa i wyciągnął się nade mną, żeby zapiąć mi pas. Wysunął się, zatrzymując się, żeby wyszeptać mi do ucha: – Nie potrafię się kontrolować, jeśli chodzi o ciebie. Problem w tym, że uważałam to za jego zaletę, a nie wadę.

Rozdział 16 Owinęłam złoty szalik dookoła szyi i pomachałam mamie, która stała na trybunach. Zajmowała cały rząd krzesełek. April uśmiechnęła się do mnie i poklepała krzesło obok siebie. Z kawą w ręku ruszyłam w ich kierunku. Dzisiaj Gus grał w półfinale. Mrowienie w palcach nie było spowodowane niską temperaturą na World Arena, ale świadomością, że zobaczę Josha. Codziennie od ostatnich dwóch tygodni zapraszał mnie na randkę, a ja unikałam odpowiedzi. Pożyczał szklanki cukru, znajdował „zagubioną” pocztę, stukał alfabetem Morse’a w naszą wspólną ścianę. Widziałam się z nim na zajęciach, podczas treningów, wpadałam na niego w domu, ale nigdy nie zostaliśmy sam na sam. Zostanie tylko z Joshem zawsze oznaczało, że będę rozebrana. Niedozwolone. Poza tym spełniał swoją groźbę i nie pocałował mnie przez całe czternaście dni. Co do cholery mnie powstrzymywało? Strach przed ryzykiem, żeby dopuścić go do wszystkiego i zniszczyć, podczas gdy ja sama nie pozbierałam się jeszcze do końca. Wchodząc wczoraj do klasy, wsunęłam się na swoje miejsce, a w tym samym czasie długonoga brunetka przysiadła na jego ławce. Patrzyłam na zeszyt, mocno wypisując datę na papierze, podczas gdy jej śmiech przyprawiał mnie o mdłości. – Josh, nie mogę się doczekać jutra, żeby zobaczyć, jak grasz. Założę się, że zdobędziesz dla mnie bramkę, co? Wymioty. To chyba już teraz. Nadszedł moment, w którym zdałam sobie sprawę z tego, że on w końcu ma dość czekania, aż pozbieram się w sobie. – Mam nadzieję na dużo goli, Scarlet. Podwójne wymioty. Jej chichot był nawet jeszcze gorszy niż poprzedni. – Oczywiście. Kim ona do cholery była? Hieną? – Jest tylko jedna dziewczyna, o której myślę. Dlaczego musiał mówić takim tonem? Bez flirtu ani szowinistycznego błysku? Dlaczego używał niskiego, naprawdę seksownego tonu, który zarezerwowany był dla mnie, tego, którego nie mogłam zignorować… kiedy mówił do niej? Sięgnął ręką przez przejście i chwycił za moją dłoń. Moje spojrzenie poleciało w jego kierunku i zobaczyłam, że się we mnie wpatruje. Mój uśmiech musiał powiedzieć Scarlet o wszystkim, czego potrzebowała wiedzieć, bo zaraz zeskoczyła z ławki. – Przepraszam, Ember! Nie wiedziałam… cóż, no tak! – Odskoczyła na swoje miejsce. Nie spuszczał swojego spojrzenia. – Mówiłem prawdę. – Wiem. Naprawdę wiedziałam. – Gus gra pierwszy jutro. – Tak. Zrobiłeś z nim niesamowite rzeczy. – Jest niesamowitym dzieckiem – odpowiedział. – December, co do jutra… – Nie. – Zacisnęłam pióro w dłoni, wbijając mocno palce. – Nie pytaj znowu, jeszcze nie. Jest coś we mnie, co nie potrafi ci odmówić, więc po prostu nie. Pocałował moją rękę. Szybkie otarcie się jego ust o moją dłoń. Puścił uścisk. Desperacja, z jaką go pragnęłam, była prawdziwym zagrożeniem dla mojego zdrowego rozsądku, a nigdy nie mogłabym pozwolić, żeby do tego doszło. – Ember! – Głos April przywrócił mnie do teraźniejszości.

Przesunęłam się obok mamy i zajęłam miejsce obok April. Siedziałyśmy dwa rzędy za ławką Gusa, ale lodowisko było puste. Chłopcy właśnie mieli rozgrzewkę i teraz byli w szatni na rozmowie dopingującej przed meczem. Trybuny były zapełnione w połowie. To całkiem nieźle jak na dziecięcy turniej hokeja. Jeśli wygrają ten mecz, dostaną się do ligi mistrzów. – Nie przyniosłaś mi kawy. – Moja siostra zrobiła kwaśną minę. – Nie wiedziałam, że będziesz. – Zaproponowałam jej swoją, ale odmówiła. – Będę miała wymówkę, żeby wymknąć się podczas drugiej tercji i iść do Starbucksa – zaśmiała się i wróciła do grania na iPhonie. Sączyłam mochę i uśmiechnęłam się do mamy, która odwzajemniła uśmiech. Jej skóra była zarumieniona, a oczy błyszczały z podniecenia. Nie mogła się doczekać na ten mecz od tygodnia. Siedząc z nią na drewnianych krzesełkach, miałam wrażenie, że nic się nie zmieniło. Prawie tak, jakby nigdy nas nie opuściła. Jej wzrok powędrował obok mnie i uśmiech pojawił się jeszcze szerszy na jej szczupłej twarzy. – Gwen! Zajęłam ci miejsce! – Pomachała do pani Barton, a ja wzdrygnęłam się. Mam Rileya przeszła obok mnie, klepiąc mnie po ramieniu. – Dobrze cię widzieć, Ember! – Mrugnęła do mnie. – Przyniosłam ci prezent. Może moglibyście ze sobą porozmawiać? Och nie. Nie zrobiła tego. April pochylała głowę nad telefonem, ale przesunęła na mnie wzrok i uniosła brwi. Jej spojrzenie zatrzymało się nad moją głową na krótko, a jej wdech powiedział mi, że on tu jest. – Wszystko w porządku? – spytała prawie bezgłośnie. Przełknęłam ślinę i próbowałam znaleźć w sobie trochę tego wdzięku, którego mama zawsze mnie uczyła. Bądź lepszą osobą. Jasne. – Cześć, skarbie. Głos Rileya przeszył mnie poufałością. Nie starałam się nawet popatrzeć na niego. Poza tym lodowisko było fascynujące, prawda? – Nie mów tak do mnie. Usiadł koło mnie. – Przepraszam, to z przyzwyczajenia, no i wiesz… – Tak, wiem. – Ember, moglibyśmy być chociaż dla siebie uprzejmi? – Odwrócił się w moim kierunku. – Na miejscu Ember kazałabym ci się odczepić. Wolno mi mówić takie rzeczy, bo jak bardzo jestem pogrążona w żalu i czym tam jeszcze – odpowiedziała April obok mnie, nadal pochłonięta swoim telefonem. Mama rzuciła jej śmiertelne spojrzenie. Spojrzałam na zegarek. Wyjadą na lód w każdej chwili, a ja utknę koło Rileya na godziny w gównianej, niewygodnej ciszy, jeśli nie przełknę dumy i nie będę miła. Dyplomacja była do dupy. – Możemy być idealnie dla siebie uprzejmi, Riley. Wyciągnął się nad moją podstawką na kubek i położył rękę na mojej. – Tęskniłem za tobą. Wyrwałam rękę z uścisku. – Powiedziałam: uprzejmi, Riley. Nie dotykaj mnie. – Czy możesz chociaż na mnie spojrzeć? Odwróciłam się, spodziewając się, że moje serce znowu pęknie, ale, co dziwne, tylko

zakłuło jak od drzazgi. – Zadowolony? Nie to, żeby nie wyglądał dobrze. Bo wyglądał. Styl Abercrombie nienaganny jak zwykle, ale było w tych niebieskich oczach coś, czego nigdy nie widziałam. Wyrzuty sumienia? – Szczerze, to nie za bardzo. Nie, odkąd odeszłaś. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Na szczęście komentator przerwał niezręczną ciszę. – Wasze Tygrysy Kolorado! Okrzyki radości wybuchły dookoła nas, kiedy chłopcy wjechali na lodowisko, unosząc ręce wysoko, tak jakby byli gwiazdami NHL. Wstałam natychmiast, wołając imię Gusa i klaszcząc. Pracował tak ciężko, żeby dojść aż tutaj. Nie mogłam być z niego bardziej dumna. Chłopcy rozjechali się dookoła bramki, a następnie z powrotem i ustawili się w linii. Jagger wszedł na lód i na ławkę kar. Po nim pojawił się główny trener, a następnie wstrzymałam oddech, bo na lodowisko wszedł Josh i odwrócił się do ławki. Czarny garnitur marszczył się na jego potężnych mięśniach. Do tego miał na sobie białą koszulę i złoty krawat. Wyobraziłam sobie absurdalną scenę, w której oplatam sobie krawat na ręce i przyciągam Josha do siebie. Popatrzył na tłum i zatrzymał się na mnie. Jego dyskretny uśmiech spotkał się z moim. Jedną rzeczą, której pragnęłam prawie tak bardzo jak samego Josha, był spokój, wewnętrzny ład, który czułam, kiedy byłam przy nim. Wszystko inne topniało. Widzenie go przywoływało wszystkie potworne porównania z romansów, jak woda podczas suszy, słońce zimą, czy kolory w szary dzień. Tak, tak, tak. Był tym wszystkim i jeszcze czymś więcej. Josh przyćmiewał Rileya. Nie czułam już żadnego ukłucia, kiedy zobaczyłam Rileya po tych sześciu tygodnia. Naprawdę z tego wyszłam? – Czy on… Co się teraz z tobą dzieje? – spytał Riley, zniżając głos tak samo jak twarz. Skinęłam głową. – Tak, myślę, że tak. Josh spojrzał w prawo, na Rileya, i jego uśmiech zniknął. Kiwnął do mnie głową, tak jakby w końcu coś sobie uświadomił, i odwrócił się do mnie plecami. Cholera. Myślał, że przyszłam tu z Rileyem. Nie miałam czasu rozmyślać nad tym, kiedy rozpoczęła się gra. Pierwsza tercja minęła w okamgnieniu i Niedźwiedzie wygrywali z Tygrysami dwa do zera. Gus grał całym sercem, ale przeciwna drużyna była dobra. Dzieciaki wróciły do szatni, a trenerzy wyszli za nimi. Josh spojrzał na mnie w górę, ale w jego oczach nie było zwyczajnego ciepła. – Głodna? – spytał Riley. Mój żołądek odpowiedział za mnie. – Pewnie. – Bawcie się dobrze, dzieci. – Mama puściła do nas oko. Kiedy już byliśmy na górze schodów, wchodząc na rotundę, musiałam spytać: – Twoja mama nie ma pojęcia, dlaczego zerwaliśmy, co nie? Riley pokręcił głową i przebiegł ręką po włosach. Ten gest znałam bardzo dobrze. – Nie, powiedziałem jej, że oddaliliśmy się od siebie i że musiałaś się tu przenieść ze względu na rodzinę. Razem z twoją mamą knują, jak nas połączyć. Zaśmiałam się. – Tak, ja też nie powiedziałam mamie. W przeciwnym razie wiedziałaby, że nigdy się nie zejdziemy. Riley zatrzymał się przed barem z przekąskami i zamówił mi kawałek pizzy z serem i piwo korzenne. To właśnie oznaczało bycie z kimś przez trzy lata. Znał przyziemne detale o

mnie. – Nigdy? Patrzyłam na niego przez chwilę, absorbując światło w jego oczach, sposób, w jaki miał ułożone włosy i znajomo zaciśnięte usta, które oznaczały, że był zmartwiony. Ogarnęło mnie poczucie spokoju i dałam radę pozbyć się tego wszystkiego. – Nigdy, Riley. – Ale mamy plan, i to wspaniały plan. Ty w nauczaniu, ja w prawie. Wszystko jest wyznaczone tak idealnie. – Wziął naszą pizzę od kasjera i podał mi sodę. – Jak to może się tak po prostu… skończyć? Wybraliśmy miejsce na boku, siadając przy stoliku, który był wsunięty we wnękę. – Tak po prostu, Riley. – Ale ja cię kocham. Nie mówię tego tak sobie. Wiedziałem od pierwszej klasy, że jesteś moją idealną partnerką. Wiem, że możemy do tego wrócić, jeśli oboje zawalczymy o to. Przeżuwałam pizzę powoli, myśląc nad tym, co i jak powiedzieć, zanim przełknęłam. – To koniec. Nie mam więcej sił do walki. Zbyt wiele się stało, żeby wrócić, a to, co zrobiłeś, uniemożliwia pójście do przodu. – Westchnęłam, wypuszczając ostatni ból, który powodował Riley, razem ze słowami. – Chcę być zła. Chcę krzyczeć, kopać i powiedzieć ci, jakim jesteś dupkiem za to, co zrobiłeś, ale prawda jest taka, że nie jestem już szalona. Nie mam po prostu do tego energii. – Nie było w tym żadnego blefu, żadnego kłamstwa. Ze wszystkich spraw, które wydarzyły się przez ostatnie sześć tygodni, Riley był tą, którą właściwie już zakończyłam. A wypowiedzenie tego głośno było potwierdzeniem. – Czy chodzi o Josha Walkera? Czy dlatego nie dasz mi drugiej szansy? Wiedziałam, widząc napięcie na jego twarzy, ile go to kosztuje. Riley nie przegrywał. To nie było w jego naturze. – Nie. Tak. Nie wiem, chyba. – Zaśmiałam się, czując się wolna po raz pierwszy od grudnia. – Nie mogę być z tobą, bo nigdy nie zaufam jakiemukolwiek słowu z twoich ust. Nie po tym, co mi zrobiłeś. Może gdybyś kochał Kaylę… – Ta myśl wirowała w moim umyśle. – Kochałeś? Kochałeś ją? – Nie. Była tylko… na miejscu. Była wygodna. Skupiłam uwagę na kroplach, które pojawiły się na butelce mojego piwa. – Myślałam, że to polepszyłoby sprawę – pokręciłam głową – ale nie polepsza. To znaczy po prostu, że sprzedałeś to, co budowaliśmy przez lata, dla seksu. To tylko seks. Nie mogę być w związku z kimś, kto ceni seks bardziej niż miłość, szczególnie, że oferowałam ci obie te rzeczy. Cisza rozciągnęła się między nami. Nie było niezręcznie, bo to był koniec. – Nie mogę z ciebie zrezygnować, Ember. Nigdy nie wyobrażałem sobie życia bez ciebie. – Sięgnął przez stół po moją rękę, ale cofnęłam ją na kolano. – W takim razie czas zacząć. Zrobisz fantastyczne rzeczy w swoim życiu. Wiem to. Ale ja nie będę już jego częścią. Podniósł nasze puste talerze i wrzucił je do pojemnika na śmieci za stołem, zanim odwrócił się do mnie. – Przechodziłem to setki razy. Wyobrażałem sobie, że mnie uderzasz, przeklinasz, płaczesz, ale za każdym razem przekonywałem cię, jak bardzo cię kocham, i wracałaś do mnie. – Uniósł ręce, dłońmi do góry. – To, co ci zrobiłem, było samolubne i złe… i cholernie okropne. Nie mogę tego naprawić. Część mnie chciała poczuć się wzruszona tą szczerością, ale zamiast tego, w moim sercu był tylko przeciągły smutek z powodu tego co straciliśmy i co było jeszcze przed nim. Czy był kretynem, czy nie, to kochałam go przez trzy lata i nie było łatwo patrzeć, jak cierpi, nawet jeśli

to on nas zniszczył. Weszłam w jego rozciągnięte ręce i położyłam mu głowę na ramieniu. Tam, gdzie zawsze pasowała. – Nie możesz tego naprawić, Riley. Ani teraz ani nigdy. Zamknął mnie w swoich ramionach i poczułam, jak otacza mnie zapach znajomej wody kolońskiej. Byłam w uścisku, o którym myślałam, że będzie ze mną do końca życia. – Zostaniemy przyjaciółmi? – Nie wiem. Nie teraz, to za dużo. Odciągnął swoją twarz delikatnie, patrząc w moje oczy, jakby to był ostatni raz, kiedy mnie widzi. – Będę za tobą cholernie tęsknił. – Znam to uczucie. – Uśmiechnęłam się do niego słabo i opuściłam wzrok gotowa, żeby się wycofać, kiedy spojrzałam ponad ramieniem Rileya. Josh stał na środku przejścia, jakby zatrzymał się w połowie kroku. Jego zaskoczenie szybko zniknęło, kiedy pokręcił głową w moim kierunku. Zacisnął szczęki, zmrużył oczy i odwrócił się na piętach, znikając w tłumie. – Josh – wyszeptałam, odrywając się od Rileya w biegu. Rzuciłam się w tłum, ale nie mogłam przejść przez głodnych, kręcących się kibiców. Zupełnie, jakbym walczyła z falą. Wiem, na co wyglądał ten uścisk, ale nie było nic bardziej mylnego. Musiałam mu pokazać. Wytłumaczyć. Chciałam tylko jego. Przepychałam się, jakby ktoś pociągnął za mój hamulec ręczny, aż stanęłam bez ruchu. Ludzie tłoczyli się naokoło mnie. O cholera. Chciałam Josha. Nie tylko na chwilę, dla zapomnienia. Chciałam, żeby był mój. Walczyłam tak długo i zapalczywie przeciwko temu, bo wiedziałam, jakim jest chłopakiem. Śpi z każdą dziewczyną z otoczenia. Ale nie był tym kimś, gdy był ze mną. Był dla mnie taki dobry. Wiele razy byłam rozszalałą, trochę psychotyczną świruską, ale on zawsze był przy mnie. Z wyjątkiem obecnej sytuacji, gdy odchodził. Z głośników dobiegło ogłoszenie o kolejnej tercji. Wiedziałam, że będę musiała złapać go po meczu. Wróciłam do naszego sektora i zeszłam schodami. Chłopcy byli już na lodzie, gotowi zatrząść nim. Riley stał, więc mogłam prześliznąć się koło niego na swoje miejsce. – On nie jest dla ciebie odpowiedni – wyszeptał, gdy oboje usiedliśmy. – Nic o nim nie wiesz i nie masz nic do powiedzenia. Poza tym ty też nie byłeś dla mnie dobry. Mogłam być nastawiona pokojowo w stosunku do Rileya, dopóki nie atakował Josha. Tu była moja granica. – Proszę, bądź ostrożna. Nadal mówią o nim w Boulder, a przeniósł się trzy lata temu. – To, co ludzie mówią, nie zawsze oznacza, że tak jest. O tobie mówiono w nienaganny sposób, pamiętasz? Westchnął i wiedziałam, że rozmowa jest zakończona. Podczas drugiej tercji różnica w golach była mniejsza. Chłopcy grali ostro, ale w ostatnim momencie zostali pokonani trzy do dwóch. Nie będzie ligi mistrzów w tym roku. Zanim dotarliśmy do szatni, żeby odebrać Gusa, Josh zniknął. Wydaje mi się, że miał dość czekania.

Rozdział 17 Atmosfera na lodowisku World Arena była zupełnie inna kilka godzin później, gdy razem z Sam pokazywałyśmy nasze bilety portierowi i sprawdzano nam torebki, czy niczego w nich nie wnosimy. Zniknęły mamusie i tatusiowie, marudni mali braciszkowie i siostrzyczki i ogólne koleżeństwo charakterystyczne dla meczu dzieciaków. O nie, to był hokej uniwersytecki. Hałas i głośny śmiech wypełniały przejście, w którym mieszały się niebiesko-złote kolory Springs z niebiesko-białymi barwami Air Force Academy. Nic nie przyciąga tak tłumów w małym miasteczku, jak wydarzenie sportowe. – Mogłabym przelecieć jakiegoś młodego żołnierza – oznajmiła Sam, gdy nagle zaczepiła wzrokiem o nic niepodejrzewającego młodego studenta szkoły wojskowej, który stał z przodu z popcornem. – Nie napalaj się tak, Sam. Nie wiem jak ty, ale ja nie mam zamiaru żyć jak nasze mamy – albo raczej żyły. – Nie ma szans, żebym uganiała się za wojskowym. Przechyliła głowę na bok, jakby rozmyślała. – Może masz rację. – Odwróciła się z naszym popcornem, gdy napotkała wzrok kolejnego studenta, bezwstydnie z nią flirtującego. – Ale jednak nie miałabym nic przeciwko małemu numerkowi. Ukłonił się w jej stronę, szeroko się uśmiechając, a ja pchnęłam ją w kierunku wejścia. – Nie. Z tego może wyjść jedynie pukanie do drzwi wejściowych. Nie warto. Zatrzymała mnie przy wejściu do naszego sektora i chwyciła za ramiona. – Ember, to nie zawsze kończy się tak jak z twoim tatą. I nie mów mi, że twoja mama zaprzeczyłaby, że było warto. Nie możesz tak myśleć. Ale to właśnie myślałam. Odwróciłam głowę, wdzięczna, że nie musiałam dokonywać takiego wyboru. – Chodźmy znaleźć nasze miejsca. Zeszłyśmy schodami akurat, kiedy zaczęła się gra. Prześliznęłyśmy się obok kilku zirytowanych kibiców, zanim znalazłyśmy nasze miejsca. Były fantastyczne i kompletnie nie było nas na nie stać. – Sam, skąd masz te bilety? – Byłyśmy za niebieską linią, tuż przy lodowisku. – Od Jaggera. Powiedział, że miał kilka, i byłam bardziej niż szczęśliwa, kiedy mi je dał. – Wydaje się całkiem fajnym facetem. Szelmowski uśmieszek pojawił się na jej twarzy. – Nie wiem. To znaczy, nie jest takim łamaczem serc jak Josh, ale coś mi mówi, że jest małym niegrzecznym chłopcem na swój sposób. – Josh nie jest łamaczem serc! – Rzuciłam w nią popcornem. Spojrzała na mnie wzrokiem mówiącym, że jestem obłąkana. – Josh jest niebezpieczny dla każdej dziewczyny, która znajduje się w jego pobliżu, z wyjątkiem ciebie oczywiście. Gdyby miała cholerne pojęcie… – Jest dla mnie ogromnym niebezpieczeństwem. Tylko nie w taki sposób jak myślisz. – Zahaczyłam wzrokiem o jego sylwetkę, bo właśnie jechał z krążkiem na połowę przeciwnika. – A co jeśli zdecydowałam, że jest wart ryzyka? – spytałam miękko. – Naprawdę? – Jej uśmiech mógłby oświetlić całą arenę. – Uważam, że to najlepszy pomysł, na jaki wpadłaś… kiedykolwiek! Poczułam zawrotne podekscytowanie. I w tej chwili było tak, jakbyśmy były z powrotem

w liceum w pierwszej klasie, plotkując o seksownych chłopakach i wagarując, żebym mogła oglądać grę Josha Walkera. Z tym, że teraz wiedziałam, jak smakuje jego pocałunek, jakie to uczucie mieć jego dłonie na swoim ciele, i chciałam więcej. Jeśli chodzi o Josha, to zawsze chciałam więcej. Oglądanie go na lodzie było hipnotyzujące. Zatraciłam się w lekkim ruchu jego łyżew, w obrotach i przejściach. Minęło dziesięć minut gry, a ja ledwo to zauważyłam, urzeczona jego determinacją, przyciągnięta przez wszystko, co w nim było. Był bezwzględny, przepychał się przez obrońców, żeby strzelić i trafił! Wstałyśmy z siedzeń, radośnie krzycząc, gdy strzelił gola. Koledzy z jego drużyny rzucili się na niego z radością. – Gola strzelił starszy napastnik, Josh Walker, w jedenastej minucie i dwudziestej trzeciej sekundzie. – Komentator wywołał kolejną falę radosnych okrzyków. Tłum wyciszył się na tyle, że usłyszałam dwie dziewczyny siedzące zaraz za nami. – On jest tak cholernie seksowny. – Dobrze wiem… Może złapiemy go po meczu. A no tak, napalone kibicki. Zaśmiałam się głośno. Dla nich Josh może być tylko seksownym hokeistą, ale dla mnie jest kimś o wiele więcej. Mogły się z nim przespać, cholera, może już to zrobiły, ale coś mi mówiło, że miałam go więcej niż ktokolwiek, i to bez seksu. Sam zachichotała. Wiedziałam, że je usłyszała. Nie to, żeby były zbyt dyskretne. Szybkie spojrzenie za siebie ujawniło to, co już znałam. Były za mną Tweedledee i Tweedledum obie z jego numerem namalowanym na policzkach. Ale znów nie mogłam ich zbytnio osądzać. W końcu też chciałam złapać go po meczu. Josh strzelił jeszcze jednego gola w trzeciej tercji i Mountain Lions wygrali trzy do jednego. Sądząc po oznakach radości zanim zadzwonił ostatni gwizdek, Josh był w bardzo dobrym nastroju. Sam pociągnęła mnie w górę schodów, zanim ruszyły napalone kibicki. – Musisz sobie ułatwić sprawę – zawołała ze śmiechem przez ramię. Daj Sam dobre ciacho do ścigania, a staje się kobiecym Jamesem Bondem, gotowa znaleźć i zniszczyć. Udało nam się dotrzeć do przejścia, które się zapełniało. – Sam, spotkamy się w domu? Przytuliła mnie mocno z entuzjazmem większym niż zazwyczaj. – Pod warunkiem że złapiesz Josha Walkera. Odepchnęłam ją ze śmiechem. Znowu miałam szesnaście lat? Bo z pewnością tak się czułam. – Do zobaczenia później! Pomachałam jej, i przebiegłam korytarz i pobiegłam w dół do szatni. Dzięki temu, że mój brat grał w hokeja w tym samym miejscu, było mi łatwiej wyśledzić Josha. Wysunęłam się drzwiami od zachodu i okryłam kurtką przez lutowym chłodem. Ścieżka do wejścia do szatni była dobrze oświetlona. Pospieszyłam wzdłuż tylnej strony areny. Wpadłam w małą grupę fanek, które stłoczyły się przy drzwiach. Wydaje mi się, że nie tylko ja szłam skrótem. Weszłyśmy jedna za drugą do przedsionka. Znalazłam ostatnie wolne miejsce pod ścianą. Dziewczyny wyciągały puderniczki, sprawdzając makijaż albo nakładając sobie go jeszcze więcej. Chichotały o tym, jak gorąca będzie impreza dzisiejszej nocy i która ma pierwszeństwo do którego gracza. Imię Josha było wymieniane wiele razy. Jasna cholera. Zadawałam się z groupies. Na potwierdzenie moich przypuszczeń, Tweedledee i Tweedledum weszły spokojnym krokiem do środka i bezczelnie podeszły do ochroniarza z pryszczatą twarzą, żeby spróbować dostać się do szatni. Pomimo że wydawało mi się, że podobały mu się ich próby, stał

niewzruszenie na straży. Brawo! Głowy obróciły się, gdy drzwi do szatni się otworzyły i wyszli pierwsi gracze. Dało się słyszeć radosne okrzyki przez korytarz, które odbijały się echem od pokrytych żużlem ceglanych ścian. Kiedy już gracze przeszli korytarzem z torbami sportowymi przewieszonymi przez jedno ramię i z dziewczyną na drugim, reszta wyszła za nimi. Wyglądało to tak jakby najpierw wyszła cała drużyna, zanim pojawi się Josh. Skinął do ochroniarza z uśmiechem i zapiął swój czarny płaszcz, zanim się do nas odwrócił. Jego włosy były wilgotne po prysznicu i pocierał je dłońmi ze spojrzeniem tak załamanym, że prawie je straciłam. Szybko pokręcił głową, a na jego twarzy pojawił się fałszywy uśmiech. Dwie napalone kibicki ruszyły do przodu, a Josh wyciągnął ramiona, biorąc pod każde jedną z nich. Wiedział z pewnością, jak odnosić się do uwielbienia kobiet. Przez ułamek sekundy rozważałam ucieczkę. Po prostu zwiać i zrezygnować z całego planu. Wyglądał na dość szczęśliwego, prawda? Nigdy nie będzie mu brakowało dziewczyn. Nie zabijał go brak mnie. Tak. Po prostu wyjdę. Zacisnęłam uścisk na pasku torebki i spojrzałam na niego jeszcze raz, zanim ucieknę. Patrzył w podłogę i śmiał się do dziewczyn, gdy szli wzdłuż korytarza. Ale uśmiech osłabł i znowu zobaczyłam tę jego załamaną część, za którą byłam odpowiedzialna. Musiałam spróbować to naprawić. – Josh. – Wyszłam przed tłum i powiedziałam jego imię tak miękko, że ledwo usłyszałam je przez panujący w przejściu hałas. Poderwał głowę, jakby go ktoś uderzył. – Ember? – Wszystko, co chciałam wiedzieć, było w tej krótkiej, szorstkiej wypowiedzi. Zamiast uśmiechu, którego pragnęłam, zmrużył oczy podejrzliwie. – Co ty tu robisz? Spojrzałam na bliźniaczki Tweedle, które obdarzyły mnie szyderczym uśmiechem. – Mogę ci zabrać minutkę? Wycelował we mnie tym udawanym uśmiechem, który bolał bardziej niż jakiekolwiek jego słowa. – Nie jestem pewien. – Pocałował jedną z bliźniaczek w policzek. – Co o tym sądzicie, panie? Możemy zabrać Ember na imprezę? Heather zerknęła na moje dżinsy, kamizelkę i koszulkę. Sama miała na sobie krótką spódniczkę i głęboki dekolt. Zachichotała. – Czemu nie? Wygląda, jakby potrzebowała się trochę rozluźnić. Josh wzruszył ramionami. – Chodź, jeśli jesteś w stanie nam dorównać. Przeszedł obok mnie, zakładając, że pójdę jego śladem. Wredne, złośliwe komentarze nabiegały mi do gardła. Poczułam swędzenie, jakby chciały wypełznąć na moim języku i wydostać się z ust, ale zdławiłam je. Może był dupkiem, ale z mojej winy. Byłam mu winna wytłumaczenie, a on mi dał szansę do wyjaśnienia. Prawda? Dziewczyny zachichotały, kiedy otworzył drzwi swojego jeepa. Tweedledee wskoczyła do tyłu, a Tweedledum zajęła miejsce obok Josha, tak że musiałabym usiąść za nim. Wyciągnął się i podniósł siedzenie. – Proszę. – Josh, ja naprawdę potrzebuję tylko minutę. Spojrzałam w te brązowe oczy i prawie zapomniałam, po co potrzebuję tę minutę. Zatrzymał mnie między ramionami, przyciskając mnie o tył jeepa.

– Naprawdę? Można zrobić wiele rzeczy w minutę, Ember. Z kolei założę się, że Riley nie chciałby wiedzieć, co robiłaś ze mną, prawda? – O tym właśnie próbuję z tobą porozmawiać. Z całych sił opierałam się chęci pocałowania go, przyciągnięcia jego twarzy do mojej i sprawienia, żeby przejrzał. Jeśli był taki uparty, kiedy ja chciałam zachować dystans, to dlaczego tak się teraz zachowuje, gdy jestem gotowa się zaangażować. Otarł się policzkiem o mój, a jego oddech łaskotał mnie w ucho. Był o wiele cieplejszy niż powietrze. – Może nie jestem jeszcze całkiem gotowy słuchać o tym, jak cholernie idealny jest Riley i jak mu wybaczyłaś. – Josh… – Chcesz porozmawiać? Dobrze. Dam ci pięć minut, kiedy będę już na tyle pijany, żeby móc tego słuchać. Chcesz tego? Wsiadaj. Nasze spojrzenia utknęły w cichej, ożywionej grze. – W porządku. Wskazał ręką w kierunku otwartych drzwi. – Kareta czeka. Przełknęłam sarkastyczną uwagę, którą miałam na czubku języka, złapałam go za rękę, którą wyciągnął i wsiadłam do jeepa. Pochylił się nade mną, zapinając mój pas, tak jak zrobił to tej nocy, kiedy nakryłam Rileya i Kaylę. Nie mogłam zwalczyć potrzeby dotknięcia go i otarcia ręką wzdłuż nagiej skóry jego karku. Szarpnął się w tył z taki sykiem, jakbym go oparzyła. Zabłysnął oczami w moje oczy na chwilę, zanim zatrzasnął drzwi. Jeśli nadal tak na niego działałam, to miałam szansę. Gdy już spakował swój sprzęt, ruszyliśmy w stronę kampusu. Łapiąc jego odbicie w lusterku w samochodzie, dałam sobie czas, żeby mu się przyjrzeć. Jego skupienie na drodze było zacięte, ale sposób, w jaki w zmartwieniu zagryzał górną wargę zębami, mówił mi, że myślał o czymś więcej niż ruchu drogowym. Boże, chciałam wykraść tę jego wargę spod zębów i uwolnić pocałunkami. Gdy zatrzymaliśmy się na kilka minut na czerwonym świetle z dala od kampusu, nasze oczy spotkały się w lusterku. Przeszedł między nami prąd, który sprawił, że omal nie spaliłam się na popiół. Czy zawsze tak z nim będzie? Czy to zauroczenie minie? Coś mówiło mi, że nie, a to było straszniejsze niż myśl, że pewnego dnia możemy spocząć na laurach. Jeśli kiedykolwiek dojdziemy do tego „pewnego dnia”. – Josh, na które przyjęcie jedziemy? – spytała Tweedledee. – Pomyślałem, że pojedziemy na domówkę, jeśli wam to pasuje, panie. Dziewczyny zapiszczały. Słodki Boże, były przerażająco głośne. – Rozumiem, że tak? – Zaśmiał się. – Ember? Spojrzałam w te brązowe oczy ponownie i trzymałam się planu. Żadnego więcej ukrywania się, żadnej walki. – Chcę być wszędzie, gdzie ty. Czułam, że dziewczyny odwróciły się i gapiły na mnie, ale nie spuszczałam wzroku z jego spojrzenia. Jeśli to miała być walka o jego uwagę, to wygrywałam. Przynajmniej bitwę. Odetchnął, wydając urywany dźwięk, kiedy światło zmieniło się na zielone. Przerwał nasze spojrzenie. Trzy minuty i całe życie później zajechaliśmy przed dom Kappy. Nie był tak zatłoczony jak podczas Snow Bash, ale nadal było ogromnie dużo gości. Ludzie przemykali biegiem z drogi, gdy Josh przyspieszył, żeby zaparkować w swoim miejscu, zaciągnął hamulec i wybiegł z

samochodu, jakby się palił. Dziewczyny wyszły z samochodu, obciągając spódniczki, żeby zakryć tyłki, kiedy znalazły się na ziemi. – Walker! – Jego kompani zawołali z ganku, podnosząc czerwone jednorazowe kubki na powitanie. – Świetna gra! Josh skinął do nich i pomógł Tweedledee i Tweedledum przejść nad linkami, które wyznaczały granice parkingu. Ja musiałam poradzić sobie sama. Trzymając dziewczyny z obu stron, wszedł po schodach na ganek. Kolejna grupa napalonych kibicek, tym razem brunetek, zaszła go pod drzwiami. – Josh, chciałyśmy się z tobą przejechać! – Jedna z nich wydęła wargi, przesuwając palcem po jego piersi. Chciałam wymiotować. Chyba nie mogły być bardziej żałosne. Wyglądało na to, że im bardziej były zdesperowane, tym bardziej skąpe ciuchy wkładały. – Nie przejmujcie się dziewczyny. – Pewny siebie uśmieszek sprawił, że jego twarz była mniej surowa, a bardziej chłopięca. – Wystarczy dla wszystkich, jestem dzisiaj w formie. Dziewczyny zaczęły otaczać Josha, dając się we znaki Tweedledee i Tweedledum, a ja omal nie udławiłam się złością. Kim on, do cholery, był dzisiaj? Następnie zdałam sobie sprawę, że to był Josh Walker, którego wszyscy znali. Zdobywał gole na boisku i dziewczyny poza nim. To był Josh, przed którym mnie ostrzegano, a teraz uganiam się za nim jak jakaś naiwna pierwszoklasistka. Nie zmieniło się dużo przez pięć lat. Weszłam na pierwsze schodki, ale zatrzymałam się, zaciskając rękę na grubej poręczy. Kim byłam, żeby nazywać te dziewczyny żałosnymi? Z pewnością miały na sobie mniej ciuchów niż ja, ale wszystkie byłyśmy tu z tego samego powodu: żeby złapać Josha Walkera. On zachowywał się jak dupek, a ja byłam żałosna. – Idziesz, Ember? – Jego drwiące spojrzenie pchnęło mnie na krawędzi, po której stąpałam. Chciał się ze mną bawić? Dobra. – Tak. – Przeskoczyłam schodki i znalazłam się przed nim. Weszłam do domu, nie odwracając się do niego. W środku było pełno ludzi. Z głośników rozlegał się z hukiem 50 Cent. Przepchnęłam się do stołu bilardowego, nad którym pochylał się Jagger, trzymając kij. – Potrzebuję drinka. Strzelił w górę brwiami i wbił bilę do łuzy. – Cała przyjemność po mojej stronie. Wstał, przeciągając kij nad głową. Tym ruchem podciągnął koszulkę i mogłam zobaczyć jego wyrzeźbiony brzuch. Ale, jakkolwiek Jagger był uroczy, to nie sprawiał, że pragnęłam przeciągać językiem po jego mięśniach. – Piwa? Podał kij jednemu ze swoich kolegów i odprowadził mnie do baru. Minutę później otworzył z trzaskiem kapsel i podał mi butelkę. – Jesteś fanką wiśniowego pszenicznego, prawda? – Tak, dzięki, że zauważyłeś. – Uśmiechnęłam się do niego, wzięłam długiego łyka i oparłam o bar. – Nie jesteś w zasadzie ubrana jak na przyjęcie. Zaśmiałam się kpiąco. – Tak, cóż, nie wiedziałam, że będę współzawodniczyć o Josha z resztą tutejszego tłumu. Przeniósł spojrzenie ze mnie na pokój, w którym wiedziałam, że Josh tańczy z grupką tępych laleczek.

– Wiesz, co robisz? Josh to… Josh. Odłożyłam piwo z trzaskiem i ściągnęłam z siebie koszulę, zostając w podkoszulce w niebieską koronkę wyciętej na tyle, żeby obnażyć mój dekolt, ale nie biustonosz. Gwizdy pojawiły się dookoła nas. Rzuciłam koszulę na bar i przejechałam palcami przez moje puszące się włosy. Cholerne, suche powietrze. – Tak lepiej, nie uważasz? Zatańcz ze mną. Jego oczy się rozszerzyły. – Myślę, że Josh ma pełne ręce roboty. Pociągnął mnie na parkiet i tańczyliśmy, zachowując szkolny dystans między sobą. Bez wątpienia ostatnią rzeczą, jaką chciał, było zdenerwować swojego współlokatora. Moje i Josha oczy spotkały się. Patrzył na mnie znad Barbie, która ocierała się o niego. Chodź do cholernego pokoju. Ugh. Ta myśl sprawiała, że przez moją pierś przebiegało uczucie agonii. Może i jego ręce były na jej ciele, ale oczy miał wpatrzone we mnie. Czułam, jak energia dudni we mnie. Nie brała się z muzyki, ale z obserwowania Josha i przypominania sobie tego uczucia, gdy na mnie napierał. Barbie obróciła się w jego ramionach i wyszeptała mu coś do ucha. Uśmiechnął się do niej uwodzicielsko, a ona wzięła go za rękę. Prześliznęła się najpierw obok nas, a potem przez tłum w kierunku schodów. Josh pytająco uniósł brew w moim kierunku, ale nie byłam w stanie popatrzeć mu w oczy. Jeśli wszystko, czego chciał, to kawałek łatwej dupy, to słusznie zabierał Barbie na górę. Ale wiedziałam, że to było kłamstwo już w chwili, gdy o tym pomyślałam. Z pewnością pokazał mi więcej niż którykolwiek chłopak, ale zatrzymał się, zanim poszedł ze mną do łóżka. Taki facet nie może uganiać się za łatwym kąskiem. Pokręcił głową z ironicznym uśmiechem. Jakby była rozczarowany. Nie spuszczał ze mnie wzroku i szepnął coś Jaggerowi. Ten skinął, a Josh rzucił mi ostatnie wścibskie spojrzenie, zanim zabrał Barbie na górę. – Napijmy się – zasugerował Jagger. Skinęłam głową nieprzytomnie i poszłam za nim z powrotem do baru. – Piwa? – Tequila. Piwo nie było zbyt mocne jak na to, co się działo. Polizałam i ssałam. Alkohol spłynął w dół gardła niczym ogień, a zimna limonka złagodziła otępiający ból. Ale posmak przywołał wspomnienia z Breckenridge i tego, jak smakował język Josha w moich ustach. Patrzenie, jak zabiera dziewczynę na górę, zdewastowało moją duszę, grożąc gorszym upadkiem niż tym spowodowanym przez Rileya. – Potrzebuję powietrza – wydusiłam z siebie, zataczając się przy stołku barowym. Nie byłam nawet pijana. Tylko zdemolowana. Przedarłam się przez tłum, kołysząc się na boki, i dotarłam na przedni ganek, który był zadziwiająco pusty. Chwyciłam za łańcuch huśtawki i oparłam się o nią swoim ciężarem. Josh był na górze, dotykając i całując inną dziewczynę. Oddychałam głęboko, żeby nie zwymiotować. Jagger szedł za mną i pochylił się na poręczy, przyglądając mi się w ciszy i powoli sącząc kolejne piwo. – Nie wiem, co, do cholery, robię – przyznałam wpatrując się w gwiazdy. – Ani on. – Och, myślę, że jest całkiem dobrze obeznany w zabieraniu dziewczyn na górę podczas takich przyjęć. – Boże, jak to boli. – Dlaczego to tak cholernie boli? – To było pytanie retoryczne, ale Jagger odpowiedział. – Miłość to suka.

To skupiło na nim moje spojrzenie. – Ja go nie kocham. – Naprawdę? To dlaczego obchodzi cię, kogo zabrał na górę? Nie musiałam tłumaczyć się Jaggerowi. Cholera. Ledwo go znałam, ale może on mógłby mnie zrozumieć. Ktoś w takiej sytuacji musiał, prawda? – Mnie… mnie… mnie nie obchodzi, kogo zabiera. – Obchodziło cię, kiedy to byłaś ty. – Miękki jak aksamit głos Josha doszedł z wejścia. Odwróciłam się i zobaczyłam, że opiera się o drzwi ze skrzyżowanymi jak zwykle ramionami. Wyglądał tak cholernie seksownie. Czy ona mu smakowała? – Już gotowe? Wiesz, że to nie chodzi o to, kto jest najszybszy? Jagger spojrzał na napiętą twarz Josha i zostawił nas. – Tak, daj mi znać, jak będziesz gotowy wracać do domu. Huśtawka lekko się poruszyła, gdy Josh usiadł obok mnie. – Co robisz, Ember? Zmełłam furię, która mnie dławiła, i dałam dojść do głosu szczerości. – Nie mam pojęcia. Dlaczego to zrobiłeś? Zabrałeś ją na górę, gdy patrzyłam? W jego oczach pojawił się ostry błysk. – Jakby to miało znaczenie? Z tego, co wiem, to masz chłopaka, Ember. Wybrałaś bycie z dupkiem, który nie zasługuje nawet na jeden twój pocałunek, a ja wybrałem przespanie się z pustymi laleczkami. – Nie jestem z Rileyem. To właśnie to staram ci się powiedzieć. Otworzył buzię momentalnie. – Nie jesteś? – Nie. Jedliśmy lunch na meczu i oboje zamknęliśmy sprawy, bo tego potrzebowaliśmy. Nie odchodzisz od trzyletniego związku bez minuty na pożegnanie się, Josh. – Ale widziałem cię w jego ramionach. – Zmarszczył brwi, a ja desperacko chciałam wygładzić te linie na jego czole swoimi palcami. – Widziałeś, jak przytulam go na dowidzenia. Chciałam cię złapać i wyjaśnić, ale zniknąłeś, a potem nie odbierałeś moich telefonów. – Nachyliłam się ku niemu, sprawiając, że łańcuchy huśtawki zatrzeszczały. – Nie jesteś z Rileyem? Co on był, papuga? – Nie. – Dlaczego? Zagryzłam usta, nękając się możliwością wpuszczenia go do swojego życia. Tylko kilka słów, które powiedzą mu, co dla mnie znaczy. Ale tych kilka słów otworzy mnie na cały ból, przed którym próbowałam się ochronić. Wyciągnął się na długość, która nas oddzielała, i pogłaskał palcami mój policzek. – December, dlaczego nie? Rozkoszowałam się dźwiękiem mojego imienia w jego ustach. – Proszę, powiedz mi. Jego błaganie złamało mnie. – Bo on nie jest tobą. – Wyznanie zsunęło się z moich ust w szepcie, zanim odwołałam się do mojego zdrowego rozsądku. Urywany oddech wybuchnął z jego ust na sekundę przed tym, jak przybliżył się do moich warg. Bez wstępu jego język wsunął się w moje usta i zabrał mnie w miażdżącym pocałunku. Resztkami zdrowego rozsądku odepchnęłam go.

– Nie jesteś na górze z Barbie? Taka z niej ładna, mała paczuszka. Oparł się swoim czołem o moje. – Nie, ponieważ wszystko, czego chcę, jest zapakowane w tobie, Ember. – Wszystko we mnie jest… takie pomieszane. Nie masz pojęcia, w co się pakujesz. – W ciebie. Angażuję się w ciebie, December. To wszystko, czego potrzebuję. – Skończył obietnicę przy moich ustach, a ja zatraciłam się w nim. – Tylko daj mi szansę. Szanse oznaczały wrażliwość. Wiedziałam, że nie przeżyłabym kolejnej straty, szczególnie jeśli miał to być Josh, ale druga możliwość, jaką miałam, to było nie mieć go. Więc tak naprawdę był tylko jeden wybór. – Okej, dajmy temu szansę.

Rozdział 18 Rozległo się trzykrotne pukanie do drzwi. Josh był punktualnie. Sprawdziłam w lustrze makijaż, tak jakbym nie zrobiła tego już kilkanaście razy. Tak, moja twarz była wciąż na swoim miejscu. Odetchnęłam głęboko, próbując uspokoić walące serce, zanim otworzyłam drzwi przed naszą piątkową randką. Powolny uśmiech, który rozjaśnił jego twarz, znów przyprawił mnie o przyspieszone tętno. – Cześć. Przygryzł dolną wargę na ułamek sekundy, po czym pokręcił głową. – Nie możesz w tym iść. Auć. – Nie podoba ci się? – Spojrzałam na krótką, zalotną spódniczkę, na którą namówiła mnie Sam, w połączeniu z legginsami i wydekoltowanym swetrem. Uważała, że w ten sposób przysłuży się sprawie. – Ależ podoba. – Jego oczy pociemniały. – Wyglądasz apetycznie, Ember. Ale w tym odmrozisz sobie ten swój słodki tyłeczek. – To co mam włożyć? – Spodnie. Roześmiałam się. – To są spodnie. – To są rajstopy. – Zrobił trzy kroki, przypierając mnie do ściany korytarza. Zaparło mi dech, gdy chwycił mnie za lewą nogę i uniósł ją, owijając ją sobie wokół talii. Ten jeden ruch tak mnie podniecił, że byłam gotowa odpuścić randkę i przejść od razu do pocałunku, a może czegoś więcej. Przesunął dłoń z mojej odsłoniętej kostki, przez okrytą legginsami łydkę, pod kolanem i po udzie, zatrzymując się tam, gdzie zaczynała się spódnica. Oparł się czołem o moje. – Czuję przez to wszystkie twoje krągłości, December, zupełnie, jakbym miał pod palcami twoją nagą skórę. Wygięłam plecy, czekając na pocałunek, ale on cofnął się ze znajomym pożądaniem w ciemnych oczach. – Jeśli cię teraz pocałuję, nie będzie żadnej randki. – Nie szkodzi. Pogładził jeszcze raz moją nogę, po czym zsunął ją sobie z biodra i postawił na ziemię. Uniósł ręce, jakby został przyłapany na gorącym uczynku, i wycofał się powoli. – Spodnie. Już. Odepchnęłam się od ściany i skierowałam się do sypialni z niepohamowanym uśmiechem na ustach. Josh Walker tracił przeze mnie panowanie nad sobą. Dzięki Bogu za te głupie spodnie. – Naprawdę uważasz, że to dobre miejsce na randkę? – Patrzyłam na sufit lodowiska Honnen Ice Arena, leżąc na plecach po raz piąty w ciągu ostatniej godziny. Upadałam tak często, że zimno przenikało przez moją kamizelkę i koszulę, aż do skóry. Dobrze, że chociaż włożyłam rękawiczki i nie odmroziłam sobie palców. Josh się roześmiał, podnosząc mnie po raz kolejny. – Całkiem niezły sposób, żebyś wylądowała na plecach. – Ha, ha. – Nogi mi się rozjechały, ale on trzymał mnie dostatecznie mocno, żebym nie upadła. Po raz pierwszy, znajdując się w jego ramionach, nie myślałam o tym, żeby zerwać z

niego ubranie. – Nie wiem, co ty w tym widzisz fajnego. Poprowadził mnie w kierunku bramki, upewnił się, że stoję pewnie, po czym zrobił kółko wokół mnie. – Tutaj czuję, że żyję. Cała reszta to tylko wegetacja. – Więc generalnie przyprowadziłeś mnie tutaj, żeby się popisywać? Odjechał ode mnie tyłem z uśmiechem, który przyciągał mnie jak nic innego. – Działa? – Tak, że mnie tyłek boli. Jego śmiech odbił się echem po pustej hali. Przejechałam kilka metrów, zapominając o swojej niepewnej postawie i patrzyłam na niego jak urzeczona. On skręcił tak szybko, że nie wiem, jakim cudem nie upadł, i pomknął w moją stronę. Rzeczywiście, on tutaj żył naprawdę, a nie tylko egzystował. Była w nim taka radość życia, której nie widać było nigdzie indziej, tylko na lodzie. Miał to już w liceum, ale od tamtego czasu to przybrało na sile. Jeździł teraz mocniej, a jednocześnie z większym opanowaniem. Miał większe umiejętności i czuł się pewniej na łyżwach. Jeździł odważniej, kiedy sytuacja tego wymagała, i bardziej cierpliwie, kiedy odważne ruchy nie były potrzebne. A gdzie ja czułam, że żyję? Czy miałam coś, co dawało mi taką radość życia, jaką widziałam teraz u Josha? – Hej, gdzie jesteś? – spytał, sunąc do przodu i podpierając mnie, żebym nie upadła. – Nagle zrobiłaś się jakby nieobecna. Zmusiłam się do uśmiechu. – To nic takiego, nieważne. – Nie wciskaj mi kitu. Jeśli coś cię dręczy, chcę wiedzieć. Nie duś tego w sobie. Nie umiałam ubrać tego w słowa. – To głupie. Stanął przy mnie i obejmując mnie jedną ręką w pasie, poprowadził mnie gładko po lodzie. – Nie chciałem naciskać. Po prostu nie chcę, żebyś przede mną coś udawała. Nie traktuj mnie, jakbym był kimś innym. Oboje wiedzieliśmy, o kim mówi. Wykonaliśmy jeszcze jeden zwrot, a ja patrzyłam uważnie na jego nogi, naśladując jego płynne ruchy. – Jesteś tu naprawdę szczęśliwy. – Tak. – Ja nie mam czegoś takiego. Nie pamiętam, kiedy ostatnio miałam coś swojego. Coś, co by mnie napędzało, dzięki czemu czułabym, że żyję. Odwrócił się, tak że jechał teraz tyłem, ciągnąc mnie za sobą. – Z tego, co pamiętam, to byłaś bardzo aktywna w klubie dyskusyjnym. Potknęłam się i przewróciłabym się, gdyby mnie nie przytrzymał. – W klubie dyskusyjnym? To było wieki temu. W pierwszej i drugiej klasie. – Zmrużyłam oczy. – Ale nie przypominam sobie, żebym ciebie kiedykolwiek widziała w klubie dyskusyjnym. – Gdyby tak było, nawet bym nie spojrzała na Rileya. Jego uśmiech niemal zwalił mnie z nóg. – Pamiętam pewien spór w kwestii szkolnych mundurków. Dokopałaś przeciwnikom, a to wypracowanie było genialne. – Hej! Mundurki szkolne to środek wyrównawczy pozwalający zwalczyć presję rówieśników, która nakazuje wydawać kupę kasy na ubrania, żeby zapewnić sobie jakąś głupią pozycję społeczną… Zaraz. To ty tam byłeś? Czytałeś moje wypracowanie?

– Tak. – Musnął kciukiem mój policzek, a potem wziął mnie za rękę. – Byłem asystentem Andrusyka, więc wpisywałem za niego wszystkie oceny. Jak chciałaś spożytkować ten swój zapał? Przygotowałam się na spojrzenie z gatunku „co za idiotka”. – Chciałam pisać książki historyczne, odkrywać nieznane fakty, coś jak Howard Zinn. – Szybko zmieniłam temat, żeby nie pomyślał, że jestem jakimś stukniętym molem książkowym. – A zresztą wpisywanie ocen to jedno, ale przychodzić popatrzeć? Jego uśmiech przygasł, a w jego miejsce pojawiło się spojrzenie pełne niepohamowanej pasji. – Podobała mi się taka jedna dziewczyna, ale ona była za dobra dla kogoś takiego jak ja. Ciszę na lodowisku przerywały tylko odgłosy naszych łyżew. – Strasznie się wtedy w tobie kochałam. – To wyznanie samo wyrwało mi się z ust. – Marzyłam o tym, żeby zaprosić cię na potańcówkę albo żebyś mnie zauważył, ale ty byłeś Joshem Walkerem, i to było nierealne. Przełknął ślinę. – Cieszę się, że tego nie zrobiłaś. Nie byłem wtedy odpowiednim facetem. – A teraz jesteś? – To jest właśnie piękne w upływie czasu. Nikt nie zostaje tym, kim był w liceum. Ty pisałaś fantastyczne prace z historii, miałaś takie świeże spojrzenie na różne sprawy. Byłabyś świetnym historykiem. Dlaczego zrezygnowałaś? Wystarczyła mi niecała sekunda, żeby sobie przypomnieć. – Riley – powiedziałam szeptem i przestałam poruszać nogami. Sunęliśmy jeszcze przez chwilę, a potem Josh nas zatrzymał, czekając na dalszy ciąg. – Zaczęliśmy się spotykać i mieliśmy różne plany. To znaczy, to były dobre plany, ale raczej jego. Postanowiłam, że będę uczyć w szkole, a wszystko inne zeszło na dalszy plan. Zresztą dzięki temu miałam więcej czasu na inne rzeczy, a taty wtedy nie było, więc musiałam pomagać mamie przy Gusie. – Czy ty myślisz czasem o sobie? Roześmiałam się. – Cały czas. Nie rób ze mnie jakiejś męczenniczki, Josh. Po prostu pewne sprawy toczą się swoim biegiem. Wszystko ma swój czas, swój harmonogram i jeśli coś zaburza ten rytm, to musi zostać wyeliminowane. To nie altruizm, tylko logika. – A teraz, kiedy Riley zniknął z twojego życia? Dalej masz zamiar uczyć? Poczułam ściskanie w dołku. – Tak. – Pokręciłam głową. – Nie. – Zamknęłam oczy i wypuściłam powietrze, które uleciało w postaci obłoczku pary. – Nie wiem. Najbardziej zabolała mnie nie strata Rileya, tylko naszych wspólnych planów. Wszystko było ustalone, jasne, idealne. A teraz wszystko jest w rozsypce, a ja nie wiem, jak to poukładać bez niego. Pokiwał powoli głową. – Najważniejsze, żebyś robiła to, czego sama potrzebujesz, Ember. Zastanów się, co daje ci szczęście. Ono jest na wyciągnięcie ręki. Pokonałam dzielące nas kilkadziesiąt centymetrów, przywarłam do jego piersi i zarzuciłam mu ręce na szyję. – Teraz czuję, że żyję tylko wtedy, gdy jestem z tobą, i to mnie przeraża – wyznałam szeptem. Jego usta zetknęły się z moimi – były chłodne i jędrne. Pocałunek był niewinny, słodki i czulszy niż wcześniejsze. Josh przyciągnął mnie jeszcze bliżej i oparł się czołem o moje. – To ty mnie przerażasz, December.

Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo z szatni wybiegło na lodowisko stado słoni. Była to drużyna hokejowa Colorado College, Tygrysy, czyli ucieleśnienia marzeń Gusa. W hokeju Colorado College był potęgą. – Hej! Co wy tu robicie?! – zawołał jeden z zawodników, podjeżdżając do nas. – Mamy trening. – Tak, przepraszamy. Zasiedzieliśmy się. Już się zmywamy. Dzięki za użyczenie lodowiska. Twarz Tygrysa przybrała dziwny wyraz, a po chwili odmalowało się na niej zaskoczenie. – Hej, ty jesteś Josh Walker! Gdybym nie obserwowała Josha tak uważnie, nie dostrzegłabym szybkiego zaciśnięcia zębów. – Tak. Miło cię poznać. Chłopak odwrócił się, pokazując nazwisko Cedar na swojej koszulce. – Lugawski, Hamilton! To Josh Walker! – Nie gadaj! – Pozostali zawodnicy także podjechali do nas. – Stary, byłeś fenomenalny! Oglądaliśmy nagrania z twoich meczów! Skrzywiłam się na słowo „byłeś”. Otoczona przez trzech hokeistów w ochraniaczach, poczułam się nagle malutka, ale gotowa bronić Josha. – Nadal jest fenomenalny. Josh poprowadził mnie do wyjścia i skinął głową w kierunku chłopaków. – Jeszcze raz dzięki za lodowisko. – Grasz jeszcze? – spytał Cedar, ślizgając się na łyżwach obok nas. – Tak, w UCCS – odparł Josh. – Stary! Gdyby trener wiedział, że jesteś już zdrowy, wpadłby, żeby się z tobą zobaczyć. Zawsze był twoim wielkim fanem. Jak to się stało, że odszedłeś do Boulder? Zdrowy? A kiedy Josh był kontuzjowany? Nigdy nie słyszałam, żeby doznał jakiegoś urazu w czasie meczu, ale odszedł z Boulder rok przed moim przyjściem. Jego ręka zacisnęła się na mojej, jakby coś w sobie dusił. Josh się roześmiał. Zastanawiałam się, czy ktoś poza mną zorientował się, że to nie był prawdziwy śmiech, czy tylko ja byłam taka wyczulona na niego. – Stypendium w Boulder. Nie stać mnie było na was, a wy mieliście za szeroką kadrę na pierwszym roku, żeby za mnie płacić. Po prostu się nie złożyło. Cedar pokręcił głową. – Kurczę, byłoby super, gdybyś był u nas. Kiedy wróciłeś do gry? – W zeszłym roku. – Przykra sprawa z tą twoją nogą. Ale dzięki. Dla nas jesteś bohaterem. Josh uścisnął jego wyciągniętą rękę. – Nie macie mi za co dziękować. Tylko robię swoje. – Zniżył głos tak bardzo, że musiałam nadstawiać uszu, żeby go zrozumieć. – No, ale odjazdowo. Kurczę, ci kolesie naprawdę go uwielbiali. – Cedar! – zawołał inny z zawodników. – Już! – Cedar odwrócił się z powrotem do Josha. – Słuchaj, gdybyś był kiedyś na meczu, daj znać. Josh uśmiechnął się cierpko. – Jasne. Nie będziemy wam już przeszkadzać. Dobrze wam idzie w tym roku. – Jeszcze raz uścisnął mu rękę i ściągnął mnie z lodu. Niezdarnym krokiem poszłam w stronę trybuny.

Łyżwy nie dodawały mi gracji. Ledwie zdążyłam rozwiązać sznurówki, gdy Josh ukląkł przede mną. Czuć było, jak schodzi z niego napięcie. Ani się obejrzałam, nim z nadspodziewaną delikatnością odsunął moje dłonie i zdjął mi łyżwy. Był tak skupiony na tym, co robił, że nie śmiałam mu powiedzieć, że potrafię sama włożyć buty. Wsunął mi je na nogi i pomógł wstać. – Gotowa? – spytał. – Tak. – Jeszcze raz rzuciłam okiem na rozgrzewający się zespół w czarno-złotych strojach. – Kurczę, nieźli są. Josh, nie oglądając się, wyprowadził mnie z hali. – Najlepsi. Coś z nim było wyraźnie nie tak. Przyspieszyłam kroku, żeby za nim nadążyć, i wsunęłam mu się pod ramię, a on przyciągnął mnie do siebie. Gdy wyszliśmy na zewnątrz, uderzyła mnie fala chłodnego powietrza i wzięłam głęboki oddech. Josh otworzył mi drzwi i pomógł wsiąść do jeepa, ale sam nie wsiadł od razu. Przeszedł na swoją stronę, oparł się o drzwi i wsunął palce we włosy, a potem się pochylił. W pierwszym odruchu chciałam podejść do niego, ale wysyłał takie fluidy, które kazały mi zostać na miejscu. Wreszcie podniósł głowę i oparł ją na chwilę o szybę, po czym wziął głęboki oddech, jakby próbując się uspokoić. Następnie otworzył drzwi, wsiadł do samochodu i uśmiechnął się do mnie. – Jak pierwsza randka? – Nie bądź taki. W jego oczach pojawił się ostrzegawczy błysk, ale ja na to nie zważałam. – Nie traktuj mnie, jakbym była kimś innym, nie uciekaj przede mną. Wydał z siebie coś między śmiechem a westchnieniem. – Zasłużyłem na to. – Tego chciałeś – powiedziałam, wskazując na halę. – Tak. – Zacisnął dłonie na miękkiej skórze kierownicy. – Nie tylko ty miałaś plany. – Wyciągnęłam rękę i położyłam dłoń na jego udzie. Potrzebowałam jego dotyku. On zamknął oczy, a jego twarz wykrzywił jakby ból. Nagle otworzył oczy, włączył radio i ruszył spod lodowiska. Przez całą drogę trzymał mnie za rękę, z przerwami na zmianę biegów, ale nie odezwał się ani słowem. Boże, jaka ze mnie egocentryczka. To prawda, straciłam ojca i plany, które miałam, ale byłam tak pochłonięta swoją rodziną i własnym życiem, że nawet nie przyszło mi na myśl, że nie tylko ja przeżywam tragedię. Każdego dnia ktoś traci marzenia. Josh zaparkował jeepa i obszedł samochód, żeby otworzyć mi drzwi. Oboje wiedzieliśmy, że nie musi tego robić, ale uniósł mnie z fotela i postawił ostrożnie na ziemi jak jakiś drogocenny przedmiot. – Chciałeś być Tygrysem? – spytałam, próbując skłonić go do rozmowy. Nie mogłam pozwolić, żebym tylko ja zdradzała swoje sekrety. Chciałam wiedzieć o nim wszystko, a w szczególności to, co tak skrzętnie ukrywał przed innymi. Otworzył drzwi naszego budynku i dopiero kiedy znaleźliśmy się w środku, odezwał się. – Tak. Kiedy przyjęli mnie do CC, to był jeden z najszczęśliwszych dni w moim życiu. Ale nie było nas stać, a CU przyznało mi stypendium. Więc poszedłem do Boulder. – I miałeś kontuzję? Nic o tym nie wiedziałam. Wcisnął palcem guzik windy. – To było poza sezonem i nie było to wielkie wydarzenie. – Wtedy wróciłeś do domu? – Cholera. Nie wiedziałam prawie nic o Joshu Walkerze.

Pokręcił głową. – Moja mama powiedziała mi, że ma raka piersi, dzień po zimowych finałach na drugim roku. Jesteśmy sami, ona nie ma nikogo innego, kto mógłby się nią zająć, rozumiesz? Przeniosłem się na UCCS. – I ty mówisz, że ja jestem altruistką? – Miał szczęście, że UCCS honorowało jego stypendium, zwłaszcza że ich drużyna nie była na tym samym poziomie. Ding. Drzwi windy się otworzyły i wsiedliśmy do środka. – Dlatego nie wciskałem ci kitu co do tego, dlaczego się tutaj przeniosłem. Wiem, jak to jest, kiedy twoja rodzina cię potrzebuje. – Splótł palce z moimi i pocałował mnie w wierzch dłoni. – A twoja mama? Czy ona… – Z mamą wszystko dobrze. Ona jest twarda. Jak tylko miała remisję, wróciła do Arizony, żeby być blisko dziadków, a ja zostałem tutaj. – I wtedy miałeś kontuzję? – On był jak układanka, w której wszystkie elementy były czarne, i nie wiedziałam, co gdzie pasuje. Josh zacisnął znów zęby. Zastanawiałam się, czy wie, że dostrzegam ten jego tik. – Tak, mniej więcej w tym czasie, kiedy mamie się poprawiło. Na drugim roku się nie kwalifikowałem, bo załapałem się na końcówkę ich sezonu, ale na trzecim roku wymiatałem i zgłosił się do mnie Colorado College, żeby porozmawiać o stypendium. Parę miesięcy później doznałem kontuzji i reszta… Ding. Dojechaliśmy na nasze piętro. Przeszliśmy korytarzem i zatrzymaliśmy się przed drzwiami, wciąż trzymając się za ręce. – Powrót do zdrowia zajął ci rok? – Tyle zajęło mi, żeby wrócić do gry w hokeja, ale już nigdy nie będę tak dobry jak dawniej. – Spojrzał mi głęboko w oczy. – Ale na tym to polega. Plany się zmieniają, trzeba skorygować kurs i płynąć dalej. To, że nie będę grał w CC, nie znaczy, że nie mogę osiągnąć czegoś równie wspaniałego. – Ale wciąż cię to boli. – Tak, ale z czasem coraz mniej. Trudno jest, kiedy coś takiego na ciebie spada, ale przecież nie zmienię przeszłości ani tego, co się wydarzyło. Jasne, mówił o sobie i nie była to żadna aluzja pod moim adresem, ale i tak jego słowa przeszyły mnie na wskroś. Nie mogłam zmienić tego, co przyniosły ostatnie miesiące. Nie mogłam przywrócić życia tacie i nie chciałam odzyskać Rileya, ale mogłam zrobić krok naprzód. – Opowiesz mi kiedyś, co ci się przydarzyło? Milczał przez chwilę, a potem pokiwał głową. – Ale jeszcze nie teraz. Nie jestem gotowy. Jego szczerość była bardziej kojąca niż informacja o jego kontuzji. – Dziękuję za dzisiejszy wieczór. Pogładził mnie dłonią po policzku, aż ciarki mi przeszły po plecach. – Przepraszam. Może to trochę trudny temat na pierwszą randkę. – Było idealnie. Chociaż z drugiej strony marzyłam o randce z tobą od pierwszego dnia mojego pierwszego roku, więc pewnie nawet gdybyśmy robili coś okropnego, to i tak byłoby idealnie. Nigdy nie przepraszaj za to, że pokazujesz mi, kim jesteś. – Był jeszcze jeden powód, dla którego cieszyłem się, że przeniosłaś się tutaj. – Tak? – Egoistycznie chciałem mieć cię blisko. – Josh…

– Posłuchaj mnie. Tak, chciałem mieć cię blisko i nadal chcę, ale muszę ci coś dać, a ty sama zdecydujesz, co z tym zrobić. Zaczekaj tu. – Zniknął w swoim pokoju, a po niecałej minucie wrócił z tekturową teczką, pocierając ją nerwowo palcami. – To dlatego, że wiem, na co cię stać, nawet jeśli ty sama tego nie wiesz. Podał mi teczkę, a ja otworzyłam ją powoli, wstrzymując oddech. – Podanie o przyjęcie na Vanderbilt? Uśmiechnął się. – Niektóre marzenia nie są martwe, tylko uśpione. Chciałbym, żebyś zdawała sobie sprawę ze wszystkich swoich możliwości i nie bała się ich. Zależy mi na tym, żeby mieć cię blisko, ale jeszcze bardziej zależy mi na twoim szczęściu. W tym momencie zakochałam się w Joshu Walkerze. Wszystko zaczęło się układać, poranione kawałki mojej duszy goiły się na tyle, że mogłam wreszcie oddychać swobodnie, cieszyć się nim i tym, że jesteśmy razem. Nachylił się i musnął ustami moje usta, wciąż dotykając mojej twarzy. Wyprostowałam się, czekając na więcej, pragnąc wszystkiego, co mógł mi dać. Na tym polegał problem, jeśli chodzi o całowanie się z Joshem. Facet miał takie zdolności, że można się było od tego uzależnić. Pocałował mnie powoli jeszcze raz, po czym się odsunął. – Pierwsza randka, zapomniałaś? Opadła mi szczęka. – Serio? Po tym wszystkim, co… – Był jak licealistka, każąc mi na każdej randce cofać się z powrotem do pierwszej bazy. – Ależ, December Howard! – zawołał z udawanym oburzeniem. – Co byś sobie o mnie pomyślała, gdybym pozwolił ci na pierwszej randce odebrać mi cnotę? – Jasne. Taka z ciebie cnotka. – Emanował dzikim, surowym seksem. Wiedziałam, że byłby nieco wyuzdany i bardzo podniecający. – Z tobą wszystko jest dla mnie nowe. – Cofnął rękę, po czym odwrócił mnie w stronę drzwi wejściowych. – Właź do środka, zanim zmienię zdanie, December. – Uuu, czyżbym na ciebie działała, Josh? Wyciągnął rękę, otworzył przede mną drzwi i wepchnął mnie delikatnie do środka. – Bardziej niż myślisz. A teraz bądź grzeczna. Idź do łóżka. – Jest dopiero dziewiąta. – Nie szkodzi. Idź spać. W ubraniu. Albo się poucz. Albo coś. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak stoi oparty o framugę, z rękami po obu stronach drzwi. Ale on był piękny. – Myślisz o drugiej randce? Jego uśmiech odebrał mi dech. – O, tak. – W takim razie poproszę porządnego buziaka na dobranoc. W ułamku sekundy przyciągnął mnie do siebie. Serce zamarło mi na chwilę, a usta zadrżały w oczekiwaniu na to, co za chwilę nastąpi. Wiedziałam, że oszaleję, jeśli nie poczuję jego ust na swoich. On niespiesznie ujął moją twarz w dłonie, odgarniając kosmyki kasztanowych włosów. Przyglądał się moim rysom, jego wzrok przemknął po moich kościach policzkowych, zatrzymał się na chwilę na oczach, następnie spoczął na ustach. A potem pocałował mnie tak jak, chciałam, żeby to zrobił. Jego usta poruszały się tak rozkosznie, że od razu miałam na niego ochotę. Przechylił mi głowę, żeby mieć lepszy dostęp, a ja myślałam tylko o tym, żeby nie upaść. Cały czas trzymał

moją twarz w dłoniach, ale ja pragnęłam poczuć je na każdym centymetrze ciała. Gdy tylko zadrżały mi kolana, on się cofnął. Gdybym nie widziała pożądania w jego ciemnych oczach, pomyślałabym, że na nim nie zrobiło to żadnego wrażenia. – Czy mogę zadzwonić do pani, żeby umówić się na drugą randkę, panno Howard? – Bardzo proszę, panie Walker. – Mój oddech brzmiał tak, jakby Josh właśnie wyciągnął mnie z sypialni. Chciałabym, żeby tak było. – To był uroczy wieczór. – Pocałował mnie w rękę i wycofał się, zamykając za sobą drzwi, a ja zostałam oparta o ścianę. Cholera. Cholera. Każda cząstka mojego ciała pragnęła go, a teraz miałam iść spać, wiedząc, że on jest tuż za ścianą? Miałam ochotę krzyczeć z frustracji. Zamiast tego jednak podniosłam torebkę i podanie z podłogi, gdzie je upuściłam, i poszłam do salonu. April siedziała skulona na mojej kanapie. Oczy miała przekrwione i spuchnięte. – Przyszła jakieś pół godziny temu – wyjaśniła Sam, ubrana do wyjścia. – Nie chciała powiedzieć, co się stało, a ja nie chciałam zostawiać jej samej. – W porządku, Sam. Leć już. Uścisnęła mnie, rzuciła zatroskane spojrzenie w stronę April i wyszła. Piątkowy wieczór wzywał. Rzuciłam wszystko na stolik, usiadłam obok siostry i przytuliłam ją do siebie. – April? – Zostawił mnie. Brett dowiedział się o innych chłopakach i powiedział, że to koniec. – Jej drobnym ciałem wstrząsał szloch. Przytuliłam ją do siebie i ukołysałam. Przyrzekłam jej, że wszystko będzie dobrze, modląc się, żeby nie okazało się to kłamstwem. – Co ja zrobię? – Jej ciepłe łzy zrosiły mi szyję. – Ja go kocham, Ember. Ujęłam jej twarz w dłonie i odsunęłam od siebie, żeby na nią popatrzeć. Jej łzy były szczere. – Naprawdę ci na nim zależy? Pokiwała głową i przygryzła wargę, a łzy płynęły po jej zaczerwienionych policzkach. – W takim razie go przeproś. Żadnego tłumaczenia, żadnych wymówek. Popełniłaś błąd, niezależnie od tego, co sama sobie wmawiałaś, i musisz się do tego przyznać. – Nie potrzebowała mojej krytyki, ale musiała usłyszeć prawdę. Ktoś musiał ustąpić. – Dobrze, powiem mu, że jest mi przykro, że się pomyliłam, że po prostu… – Nie. Żadnych wymówek, April. Nawet przed samą sobą. I przeprosiny nie znaczą tylko, że jest ci przykro, ale też że więcej tego nie zrobisz, a jeśli nie jesteś na to gotowa, to lepiej zostaw go w spokoju. April wyprostowała ramiona, a ja zobaczyłam, jak moja siostra zaczyna dorastać.

Rozdział 19 Cholera. Było wpół do siódmej wieczorem. Mecz zaczynał się za czterdzieści dwie minuty, a czekało mnie jeszcze dobre dwadzieścia minut jazdy samochodem. Skakałam na jednej nodze, próbując ściągnąć czarne kozaki, żeby móc włożyć brązowe, które lepiej pasowały do mojego kremowego swetra. Szarpnęłam energicznie i lewy but zleciał mi z nogi, a ja upadłam na tyłek i walnęłam głową o półkę z książkami. – Au! – krzyknęłam. Półka zatrzęsła się od uderzenia, a ja wyciągnęłam ręce nad głowę, żeby złapać niechybną lawinę książek. Po chwili spadła koperta. Przesadna reakcja? Na moich kolanach leżał list od taty. Przesunęłam palcem po swoim imieniu napisanym znajomym charakterem pisma, tak jakby to mogło mnie jakoś zbliżyć do niego. Po raz setny moje palce bawiły się pieczęcią, walcząc z pokusą, żeby ją rozerwać i dowiedzieć się, co miał mi do przekazania. Ale co mógłby powiedzieć, gdyby wiedział o wszystkim, co się wydarzyło? Gdyby wiedział o moich przenosinach? Gdyby wiedział, że wszystkie moje misternie układane plany legły w gruzach? Co mógł mieć do powiedzenia, czego nie powiedział mi osobiście? Co mógł ukrywać? Obracając list w dłoniach, postanowiłam, że ja nigdy nie będę pozostawiać żadnych niedopowiedzeń w swoim życiu. Nie będę musiała pisać listów. Josh musiał się dowiedzieć, że go kocham. Dzisiaj. Bez zwlekania. Bez żalu. Bez zastanawiania się nad konsekwencjami ani rozważania, czy nadeszła już pora, by zrobić krok naprzód. Wstałam i odłożyłam kopertę z powrotem na najwyższą półkę. Włożyłam brązowe kozaki. – Sam! Musimy już iść! – Jeszcze chwilę! – odkrzyknęła z łazienki. – Idealny efekt wymaga czasu, a ja dzisiaj ruszam na łowy. – Gdzie, u diabła, są moje klucze? Nie możesz niczego odkładać na miejsce? – Zarzuciłam na siebie płaszcz i zaczęłam przetrząsać bałagan na stoliku Sam. – Nie rób scen, Ember. Nie każdy musi być takim superzorganizowanym pedantem. – Wcale mi nie pomagasz, Sam! Roześmiała się i dalej nakładała makijaż. Po czterech minutach, trzech przekleństwach i odnalezieniu kluczy ruszyłyśmy w drogę. Jechało się całkiem nieźle, dopóki nie dotarłyśmy do hali. Dodając do tego pięć minut na zaparkowanie, mogłyśmy przegapić początek meczu. Popędziłyśmy korytarzem, po chamsku przepychając się przez tłum, aż dotarłyśmy do swojego sektora. Spojrzałam przelotnie na lodowisko za plecami biletera, i upewniłam się, że zdążyłyśmy. Usiadłyśmy na swoich miejscach, akurat gdy drużyna wyszła na lód. W samą porę. Dostrzegłam Josha, gdy tylko znalazł się na lodowisku, zupełnie jakbym miała jakiś radar. Uśmiechnęłam się, słysząc burzę braw na przywitanie drużyny. Nie mogłam oderwać wzroku od Josha. – Kurczę, laska, ale cię wzięło. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, akceptując falę kłębiących się we mnie emocji. – Nawet nie masz pojęcia. – Kochałam go. Co więcej, nie byłam tylko dumna z niego jako zawodnika, ale podziwiałam go też jako człowieka, którym się stał. – Wiedziałaś, że był kontuzjowany? Pokiwała głową.

– Tak, w zeszłym roku miał przerwę, ale ja z nim za bardzo nie rozmawiałam. To znaczy, widywałam go w kampusie i na imprezach, ale nie obracaliśmy się raczej w tych samych kręgach, chociaż mieszkaliśmy po sąsiedzku. Mówił ci, co się stało? Pokręciłam głową. – Podobno został postrzelony tamtej jesieni, ale jest z dziesięć tysięcy różnych wersji, jak do tego doszło. Postrzelony? Cholera jasna, był postrzelony? – Jaka jest najbardziej popularna? – Słyszałam najróżniejsze, od próby powstrzymania rozboju po wściekłą dziewczynę. Tweedledee i Tweedledum zajęły miejsca za nami. Że też musiały usiąść akurat tutaj. To były miejsca, które zajął nam Josh… Josh. Obejrzałam się z uśmiechem na blondynki. – Miło was widzieć, dziewczyny. Tweedledee obrzuciła mnie gniewnym spojrzeniem. – Tak. Co jest między tobą a Walkerem? Rzuciłam jej uśmiech mówiący „idź do diabła”. – On jest po prostu moim kimś tam. Oglądajcie lepiej mecz. Odwróciłam się, nie zwracając uwagi na ich drwiny i komentarze na temat urody Josha. Nie mogłam mieć pretensji, że inne dziewczyny się do niego przymilają. W trakcie pierwszej tercji sama niemal śliniłam się z pożądania. Kiedy Josh przygwoździł kogoś do bandy, od razu przypomniało mi się, jak przyciskał mnie do ściany. Najwyraźniej to było jego popisowe zagranie. Patrząc, jak ślizga się tyłem, przypominałam sobie, jak delikatnie ciągnął mnie za sobą po lodzie. Kiedy oddawał strzał, widziałam jego pięść lądującą na twarzy Rileya za to, jak mnie skrzywdził. Kiedy zaciskał dłoń na kiju, mogłabym przysiąc, że czułam jego ręce na swoim ciele. W hali było na tyle zimno, że trzeba było siedzieć w kurtce, ale ja byłam rozpalona jak piec. Josh strzelił gola, uniósł triumfalnie ręce i spojrzał w moją stronę z radosnym uśmiechem, a po chwili otoczyli go koledzy z zespołu. To mnie szukał. Nie dało się temu zaprzeczyć i wcale nie miałam ochoty. Byłam w nim zakochana. Pod koniec trzeciej tercji ze wstydem musiałam przyznać, że nie obchodzi mnie, że wygrali ani że Josh strzelił dwa z pięciu goli, a przy jednym asystował. Chciałam tylko zostać z nim sam na sam. Dzwonek obwieścił koniec meczu i halę wypełniła burza braw. – Hej, możesz odprowadzić mój samochód do domu? – spytałam Sam, czekając, aż tłum na betonowych schodach się rozejdzie. – Czyżbyś planowała zabrać się z pewnym hokeistą? – Mrugnęła porozumiewawczo. – Coś mi mówi, że odwiezie mnie do domu. – Roześmiałam się i zrobiło mi się dobrze. Byłam do tego zdolna, mogłam być szczęśliwa, jeśli tym właśnie było to ekstatyczne uczucie, które we mnie buzowało. Popędziłam co sił w nogach na tył hali, do wejścia dla zawodników. Musiałam mu powiedzieć. Musiał to usłyszeć. Nie obchodziło mnie nawet, czy odwzajemnia moje uczucia. No, dobra, to nieprawda. Oczywiście, że mnie obchodziło, ale to było bardziej takie objawienie, że znów mogę się czuć w ten sposób i tego nie ukrywać. Chodziło nie tyle o to, co on czuje do mnie, ale o to, co ja potrafię poczuć do niego. Korytarz był zatłoczony, ale znalazłam kawałek wolnej ściany i czekałam, podczas gdy bliźniaczki Tweedle łypały na mnie spod wejścia. Rozumiałam ich zauroczenie, ale one go wcale nie znały. Nikt nie znał go tak jak ja. Dla nich był świetnym hokeistą i łakomym kąskiem. Dla mnie… był wszystkim. Oczekiwanie zdawało się ciągnąć w nieskończoność, ale w końcu pierwsi zawodnicy zaczęli wychodzić, ściskając dłonie i przybijając piątki z ustawionymi w szpalerach kibicami.

Nie musiałam długo czekać. Josh wypadł z szatni z zuchwałym uśmiechem i korytarz wypełniły gromkie owacje. Dziewczyny otoczyły go ciasno, ale zdołał przecisnąć się między nimi. Omiótł wzrokiem korytarz i zatrzymał go na mnie. Uśmiech, który pojawił się na jego twarzy, nie był ani trochę zuchwały. Był powolny, seksowny i zarezerwowany dla mnie. Miałam ochotę od razu zerwać z niego ubranie i z każdym jego krokiem w moją stronę nabierałam śmiałości. Wyciągnęłam do niego rękę, a on podniósł ją do ust i pocałował. – Dzięki, że przyszłaś. – Za nic bym tego nie przegapiła. Naszą chwilę bliskości zakłóciły Tweedledee i Tweedledum. – Hej, Josh, podrzucisz nas na imprezę? Przysunęły się do niego, jedna z boku, druga od przodu, starając się odepchnąć mnie na bok. Skąd w dwóch dziewczynach tyle agresji? On jednak obrócił się zręcznie, przepuszczając mnie przed nimi. – Ember? Chcesz iść na imprezę? Pokręciłam powoli głową, gotowa wyrzucić z siebie wszystko to, co musiałam mu powiedzieć. Nie mogłam dłużej dusić tego w sobie, bo zaczęłabym tym promieniować jak jakiś wadliwy Troskliwy Miś. Skinął głową. – Chcesz zakończyć wieczór? Zawiozę cię do domu, mała. – Walker! Wygracie puchar?! – zawołał ktoś z tłumu. – Ja już mam swój puchar! – odkrzyknął ze zniewalającym uśmiechem. Chwycił mnie w biodrach i uniósł nad głowę. – Lepiej odstawię cię do gabloty – zażartował. Inni zawodnicy zaczęli przeciskać się korytarzem, przez co harmider stał się nie do zniesienia. Zsunęłam się po jego ciele i zbliżyłam usta do jego ucha. – Zabierz mnie do siebie do domu. Odchylił się, patrząc na mnie z rozdziawionymi ustami. – December? Mój uśmiech był tak promienny, że miałam wrażenie, jakby należał do kogoś innego. – Zakochałam się w tobie, Josh Walker. Zabierz. Mnie. Do domu. Wyraz oszołomienia w jego oczach trwał całe dwie sekundy, a potem jego usta przylgnęły do moich. Całował mnie tak, jakbyśmy byli sami. Był zawzięty, nieustępliwy, żądał wszystkiego, co mogłam mu dać. Zatopiłam palce w jego włosach, podczas gdy on przesuwał usta po moich wargach. – Josh! A impreza?! – zawołała jedna dziewczyna. – Ember jest moją imprezą! – odkrzyknął, po czym zajął się znów moimi ustami. Nie przerywając pocałunku, wyniósł mnie z budynku razem z ogromną torbą ze sprzętem i wszystkim. Poczułam przez kurtkę chłód metalowej karoserii jeepa, gdy Josh oparł mnie o nią, całując do utraty tchu w lodowatym nocnym powietrzu. Przerwał na chwilę, żeby otworzyć mi drzwi, a potem wrócił do całowania, jednocześnie opuszczając mnie na fotel. Jak to możliwe, że całkowicie panował nad sytuacją? Byłam gotowa rzucić się na niego na parkingu. Pstryk. Zapiął mi pas. Złapałam go za kark i przyciągnęłam do siebie, spragniona jego ust. Jęknął mi prosto w twarz. – Musisz mnie puścić.

– Nie. – W końcu dałam sobie samej przyzwolenie i nie miałam zamiaru się wycofać. Przesunęłam ręką po jego płaszczu, rozpinając go, i wsunęłam mu dłoń pod koszulę, żeby poczuć mięśnie brzucha. Znałam je na pamięć i dzisiaj miałam zamiar wylizać każdy ich wzgórek. – Nie mogę się doczekać, aż moje usta się tu znajdą. – Przycisnęłam palce do jego skóry. – December. – Wyszeptał moje imię niczym słowa modlitwy. – Puść. Natychmiast. – Odsunął moje ręce, ale jego oczy mówiły mi, że była to ostatnia rzecz, jakiej pragnął. – Puść mnie, bo przelecę cię w tym jeepie na środku cholernego parkingu. – Może tego właśnie chcę. – Każda płaska powierzchnia wydawała się idealna. Co tam płaska! Każda powierzchnia by się nadała. Zagryzł usta w sposób, który doprowadzał mnie do szaleństwa, i wziął głęboki, nierówny oddech. – Moje łóżko. Taka była umowa, pamiętasz? Jego słowa rozbudziły wspomnienia. – O Boże, tak. Pamiętam wszystko z tamtej nocy: twoje dłonie na moim ciele, to, jak doprowadzasz mnie do obłędu. – Przywarłam do niego, przyciskając jego usta do swoich. – Chcesz mnie w swoim łóżku, Josh? Jego oczy wydawały się niesamowicie ciemne na tle czarnego nieba. – Tak – wypalił bez wahania. – Nigdy w życiu niczego nie chciałem bardziej. – To jedź szybko. Klucząc wprawnie między samochodami, dowiózł nas równo w piętnaście minut. Imponujące, biorąc pod uwagę korki przy wyjeździe z hali. A jeszcze bardziej, biorąc pod uwagę, że ja w tym czasie zapoznawałam się dokładnie ze skórą na jego szyi. Wydawał takie urocze westchnienia, kiedy podgryzałam go lekko w ucho. Nie mogłam się doczekać, żeby znowu usłyszeć ten odgłos. Jeep zahamował gwałtownie na miejscu parkingowym i otworzyłam sobie drzwi, zanim Josh zdążył to zrobić. Rzuciłam mu się w ramiona, a on złapał mnie z łatwością. Zatraciłam się w dotyku jego ust. Smakował truskawkami i Joshem. Gdy tylko wtarabaniliśmy się do środka, przejęłam inicjatywę, przesuwając językiem po jego zębach, łaknąc każdego kawałka jego ciała. Usłyszałam „dzyń” i nagle znalazłam się pod ścianą. Odrzuciłam głowę do tyłu, a Josh ugryzł mnie lekko w szyję. Po moim ciele przebiegły dreszcze, a następnie fale gorąca, które powędrowały wprost do moich ud. Jeszcze jedno „dzyń” i wziął mnie na ręce. Oddech miał nierówny, ale szedł normalnie, całując mnie. Nie był zmęczony od niesienia mnie; był po prostu tak samo owładnięty pożądaniem jak ja. Ta myśl podnieciła mnie jeszcze bardziej. Byłam tak rozpalona, że w każdej chwili mogłam zająć się ogniem. Kiedy dotarliśmy do jego drzwi, zostawiłam jego usta w spokoju, ale tylko po to, żeby przejechać językiem po słonej skórze na jego szyi. Nie wiedziałam, jakich perfum używa, ale jego ciało było od nich cholernie apetyczne. Usłyszałam szczęk i ruszyliśmy dalej. Josh po omacku próbował zapalić światło. – Możesz mnie postawić – zasugerowałam. – Dopiero w moim łóżku. – Jego rozchylone usta spoczywały na mojej szyi. – Boże, December, nie masz pojęcia, jak długo marzyłem o tym, żebyś znalazła się w moim łóżku. – Nagrodziłam go za to kolejnym namiętnym pocałunkiem. Albo raczej nagrodziłam samą siebie. A zresztą, jak dla mnie, oboje byliśmy wygrani.

Rozdział 20 Przeszliśmy przez salon do sypialni Josha. Włączył lampkę przy łóżku, rozjaśniając pokój łagodnym światłem. Pewnie bym się rozejrzała wokoło, gdyby w tym momencie interesowało mnie otoczenie, ale byłam skupiona tylko na tym, żeby jak najszybciej ściągnąć z niego ubranie. Powoli opuścił mnie na łóżko, a ja miałam ochotę piszczeć z radości. Ciężar jego ciała wciskał mnie głębiej w miękką kołdrę, otaczał mnie jego zapach i dotyk. Zsunęłam nogi z jego pleców, a on położył się między moimi udami, przywierając do mnie całym ciałem. Niebo. – Powoli. Musimy zwolnić – wymamrotał do siebie, pożerając wzrokiem moje ciało. Zsunął mi buty, a następnie przesunął dłońmi po zewnętrznej stronie ud. Ścisnął mnie w pasie, a jego usta zawładnęły moimi, odurzając mnie. Jego włosy prześlizgiwały się między moimi palcami niczym jedwab. Oderwał się od moich ust, muskając wargami szyję. Ciarki przeszły mi po plecach. Wygięłam je w łuk, żeby ułatwić mu dostęp, zaciskając jednocześnie palce na jego głowie. – Josh – jęknęłam, gdy kreślił delikatną linię w stronę mojego obojczyka. – Taka słodka – szepnął z ustami przy mojej skórze. Ocierał się rozkosznie o moje ciało, przesuwając językiem po moim pępku i powoli unosząc mój sweter. Zerknął pytająco i zaczekał, aż kiwnę głową z aprobatą, zanim ściągnął mi go przez głowę, po czym pocałował mnie znowu, kiedy sweter odsłonił moje usta. Po chwili jego usta były z powrotem na moim brzuchu, wodząc po jego zagłębieniach i równinach. Sprawiał, że czułam się piękna, pożądana. Kiedy wygięłam plecy, przywierając do niego biodrami, wsunął ręce pode mnie i szybkim ruchem palców rozpiął mi stanik. Zsunął powoli ramiączka, wstrzymując oddech na widok moich obnażonych piersi. – Nigdy nie widziałem doskonalszej kobiety. Już i tak byłam napalona, a jego słowa dolały tylko oliwy do ognia. Podniosłam się i usiadłam, podczas gdy on klęczał między moimi udami, chwyciłam jego koszulę w pasie i ściągnęłam mu przez głowę. Jego ciało wyglądało jeszcze lepiej, niż je zapamiętałam. Przejechałam końcami palców po twardej powierzchni jego brzucha i seksownych rowkach, które okalały jego sześciopak i znikały w dżinsach. Nie mogłam się powstrzymać; złapałam go za pasek i przyciągnęłam do ust. Nie miał ani grama tłuszczu. Pieściłam językiem rowki wyżłobione w jego brzuchu i błyskawicznie uzależniłam się od smaku Josha Walkera. On wciągnął powietrze przez zęby, a kiedy podniosłam wzrok i spojrzałam na niego, jego oczy utkwione były we mnie. Zatopił dłonie w moich włosach, przyciągając mnie lekko do siebie, ale zaciskał i rozluźniał pięści, tak jakby nie kontrolował własnych ruchów. To ja to spowodowałam, sprawiłam, że stracił panowanie nad sobą, i bardzo mi się to podobało. W kilka sekund rozpięłam mu dżinsy i ściągnęłam z jego idealnie krągłego tyłka, zsuwając je do kolan. – Ember – warknął ostrzegawczo. Faceci z takimi tyłkami powinni mieć zakaz zbliżania się do kobiet. Musnęłam palcami gumkę jego bokserek, ale nie mogłam się zdobyć na ściągnięcie ich, mimo że bardzo chciałam go dotknąć, zobaczyć. Spojrzałam mu w oczy i niemal zapomniałam, co robię. Z jego oczu bił taki żar, że poczułam ściskanie w żołądku i wiedziałam, że nie potrzebuję już żadnej gry wstępnej. Byłam na niego gotowa. Nigdy w życiu niczego tak nie pragnęłam. Moje dłonie penetrowały jego uda, ledwie wsuwając się pod nogawki bokserek.

Uwielbiałam dotyk jego skóry, szorstkie włoski, to jak niesamowicie pachniał, deszczem, drzewem sandałowym i… Joshem. Kiedy moje palce natrafiły na zgrubienie na skórze, podciągnęłam nogawkę bokserek i zobaczyłam bliznę na jego lewej nodze. – To tutaj cię postrzelili? – spytałam. Nie zaprzeczył ani nie pytał, skąd o tym wiem. – Tak. – Odpowiedź zabrzmiała szorstko, a jego głos był zachrypły z pożądania; taką przynajmniej miałam nadzieję. – Opowiesz mi kiedyś, co ci się przydarzyło? – Nie był to najlepszy moment na takie pytanie, ale nie mogłam się powstrzymać. Za chwilę miałam oddać mu swoje ciało i należało mi się coś w zamian. Pogładził mnie ciepłą dłonią po włosach, a potem objął mój policzek, podczas gdy ja wpatrywałam się w jego oczy. – Po prostu znalazłem się w niewłaściwym miejscu i w niewłaściwym czasie, maleńka. Ale to mnie doprowadziło do ciebie, więc chyba jednak to było właściwe miejsce i dobry czas. Wzięło mnie jeszcze bardziej, jeśli to było możliwe; pogodziłam się z tym, że nie wiem, co mu się przydarzyło. Nachyliłam się i pocałowałam go w bliznę. Nienawidziłam tego, co oznaczała – koniec jego marzeń – ale miałam nadzieję, że pomogę mu odkryć nowe. A potem objęłam go rękami i złapałam za ten piękny tyłeczek. – December, musisz przestać, bo nie zapanuję nad sobą. Nie chcę się za bardzo spieszyć – warknął, odsuwając się. Zebrałam się na odwagę i zsunęłam jego dłoń z mojego policzka, poprowadziłam ją przez dolinę między piersiami, po brzuchu i pod moje dżinsy. Wciągnął gwałtownie powietrze, a ja wstrzymałam oddech i wsunęłam jego dłoń pod majtki, żeby poczuł kryjące się pod nimi ciepłe, wilgotne fałdki. Musnął raz łechtaczkę i moje biodra wypięły się do góry. – No, chodź, Josh. Jestem gotowa. Nie musisz się hamować; chcę poczuć cię w sobie. Jednym ruchem zrzucił dżinsy i zajął się rozporkiem moich spodni. Uniosłam biodra, a on zsunął mi je. Ból między moimi udami stał się nie do zniesienia, gdy tak pożerał mnie wzrokiem. – Jesteś niesamowita. W każdym calu. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, jego głowa znalazła się między moimi udami. Czułam jego oddech przez cienki jedwab majteczek. Nie wstydziłam się nawet tego, że są całe przemoczone; za bardzo go pragnęłam. Moje biodra same uniosły się do góry. Moje ciało wiedziało, gdzie jego miejsce. – Josh… Poczułam znów jego oddech i przez moje ciało przeszła fala pożądania. – Czego ci trzeba, dziecinko? – Ciebie. – Moje uda przylgnęły do jego twarzy. – Mnie? – Zaśmiał się uwodzicielsko. O tak, on potrafił zawrócić dziewczynie w głowie. Podniosłam się na łokciach. – Joshuo Walker, jeśli w ciągu dwóch sekund nie zaczniesz się do mnie dobierać, wyjdę z tego pokoju. – Miałam już dość tego droczenia się. Przecież musiał być tak samo napalony jak ja. Zanim zdążyłam doliczyć do dwóch, ściągnął mi majtki… zębami. Jęknęłam na ten widok. Po chwili zniknęły w odmętach sypialni Josha, a on położył się na mnie, gładząc moją skórę, tak jakby uczył się na nowo wszystkich krągłości i równin. – Jezu, December, przy tobie ledwie mogę nad sobą zapanować. Jesteś taka… – Urwał i położył mi ręce na piersiach, pociągając lekko za sutki i masując je, aż moim ciałem wstrząsnęły drgawki.

– Jaka? – zdołałam wykrztusić. Zamiast tego powolnego, seksownego uśmiechu, który spodziewałam się ujrzeć, zobaczyłam najbardziej zacięte spojrzenie, jakie kiedykolwiek widziałam. Gdybym nie znała go tak dobrze, tobym się przestraszyła. – Moja – warknął, obejmując dłońmi moją twarz. – Jesteś taka cholernie moja. Ujął moje usta w namiętnym pocałunku i wiedziałam, że stracił nad sobą panowanie, zupełnie jakbym usłyszała odgłos pękających więzów. Ścisnęłam jego biodra jak imadło, a on ocierał się o mnie całym ciałem. Czułam jego wzwód tam, gdzie go pragnęłam, ale nie tak mocno, jakbym chciała. Mogłam tylko jęczeć i brać tyle, ile mi dawał. Miał nade mną pełną kontrolę, wsuwał mi język w usta w tym samym tempie, w jakim się o mnie ocierał. Ale pragnęłam więcej, musiałam poczuć jego skórę na swojej bez żadnych przeszkód. Desperacja popchnęła mnie do czynu, jakiego sama po sobie bym się nie spodziewała: ściągnęłam mu bokserki. Jęknął, przyklejony do moich ust, a wolną ręką zrzucił bokserki. Po raz pierwszy w życiu byłam w łóżku z nagim mężczyzną i było to wspaniałe. Przywarłam do niego, wiedząc, że jeśli poruszy się choćby o milimetr, znajdzie się we mnie. Boże, jak tego pragnęłam. Chciałam, żeby ukoił ten ból, ugasił ogień. – Josh… – Objęłam go biodrami. – Proszę… Oderwał usta od moich, oddychając nierówno, i wyciągnął foliowe opakowanie z szafki przy łóżku. Nagle uderzyła mnie fala rzeczywistości. Trzymał przy łóżku prezerwatywy. Ile dziewczyn tu przyprowadzał? Ile razy zrywał zębami majtki? Ile dziewczyn było tu, gdzie ja w tej chwili? A co gorsza, jak o mnie świadczył fakt, że nie zmieniło to wcale moich zamiarów? – Ember? – Zastygł nade mną w bezruchu. Pokręciłam głowę z wymuszonym uśmiechem. – Po prostu cieszę się, że jesteś przygotowany. W jego oczach błysnęło coś niemal nieuchwytnego, a wyostrzone z pożądania rysy rozjaśnił uśmiech. – December Howard, jesteś pierwszą dziewczyną, jaką przyprowadziłem do tego łóżka. – Ale ty i te wszystkie dziewczyny… Pokręcił głową. – Nigdy tutaj. Nigdy nie przyprowadziłem tu żadnej innej kobiety. Jesteś jedyną, którą tutaj chciałem. To jest moja przestrzeń, a ty jesteś częścią mnie. Nikt inny tu nie był. Byłam pierwszą kobietą w tym łóżku. Moją twarz ozdobił zaborczy uśmiech. Zabrałam mu opakowanie, rozerwałam i popatrzyłam. Otworzyć było łatwo, ale nałożyć… Wziął ode mnie prezerwatywę i włożył, zabezpieczając nas oboje. A potem jego usta znalazły się na moich piersiach, a palce przejechały po mojej szparce, jeszcze bardziej rozniecając szalejący tam ogień. Głowa mi latała, kiedy lizał i ssał moje sutki, a ciało wyginało się, łaknąc jego palców, gdy wsuwał je powoli we mnie. Wszystko się we mnie ścisnęło, aż napięcie stało się nie do zniesienia. – Josh! – krzyknęłam, dochodząc, a moje plecy wygięły się w łuk. Osunęłam się na łóżko, podczas gdy on wisiał nade mną, wsparty na rękach. – Cudowna Ember. Mógłbym codziennie, co godzinę doprowadzać cię do orgazmu tylko po to, żeby zobaczyć, jak szczytujesz. Wyciągnęłam ręce nad głowę, rozgrzana jak terkoczący silnik. Przejechałam palcami po gładkim bezkresie mięśni i skóry na jego plecach, aż w końcu złapałam go za tyłek i przyciągnęłam do siebie.

Wypuścił gwałtownie powietrze, a ja poczułam na sobie jego wzwód, ale w dalszym ciągu się nie ruszał, tylko patrzył mi w oczy, tak jakby czekał, że się wycofam, że to przerwę. – Josh… – Zakołysałam biodrami, tak że trącił lekko mój otwór. Nagle obleciał mnie naiwny lęk przed jego wielkością, ale trwał ledwie sekundę, nim sobie nie przypomniałam, że przecież Josh nigdy by mnie nie skrzywdził. Każdy mięsień w jego ciele był naprężony i sztywny z wysiłku, jakiego wymagało utrzymanie samokontroli, ale wciąż się nie ruszał. Uniosłam ciało, biorąc go w siebie ledwie na centymetr. Zamknął na chwilę oczy, a kiedy je otworzył, były tak ciemne, że nie potrafiłam odróżnić tęczówki od źrenicy. – Jesteś moja. Dyszałam ciężko, pragnąc wreszcie poczuć go w sobie całego. – Tak – przyrzekłam. Zacisnął zęby. – Powiedz, że tego chcesz, że nie będziesz tego jutro żałować. Nie chcę odbierać ci dziewictwa, jeśli nie jesteś tego pewna. – Proszę, Josh. Jestem twoja. Byłam twoja, odkąd miałam piętnaście lat. Chcę tego, chcę ciebie. Kocham cię. – Złapałam go za szyję, przyciągając do siebie, i wepchnęłam mu język w usta w tej samej chwili, gdy on we mnie wszedł. Razem z powietrzem wciągnął mój stłumiony okrzyk. Oparł głowę o moje czoło. Jego skóra lśniła od cienkiej warstwy potu. Po paru sekundach wszelki ból zniknął i poruszałam biodrami. – Nie. Ruszaj. Się. Jezu, December. Jesteś taka niesamowicie ciasna, idealna. Ugryzłam go lekko w dolną wargę. – To dlatego, że jesteś dla mnie stworzony. – Kocham cię – szepnął, tak jakby to wyznanie z niego wydarto. Dzięki ci, Boże. Wszystko w moim życiu zaczęło się wspaniale układać. – A ja ciebie – odparłam. Coś w nim pękło i z prymitywnym odgłosem zaczął się poruszać, uderzając miarowo o moje ciało, układając mi nogi pod takim kątem, że wnikał we mnie dokładnie tam, gdzie trzeba. To. Było. Niesamowite. Fale rozkoszy przepływały przez mnie, a ja instynktownie napierałam na niego biodrami, gdy wsuwał się we mnie raz za razem. Całował mnie przy tym, zagarniając moje usta tak samo, jak zawładnął moim ciałem: całkowicie i bez reszty. Każda część mojego ciała należała do niego. Przez chwilę zastanawiałam się, czy zawsze będzie miał nade mną taką władzę. Wsunął rękę między nasze ciała i zaczął mnie pieścić, doprowadzając mnie do obłędu. Po paru chwilach straciłam nad sobą panowanie. – Jeszcze! Tak! – zażądałam, nie rozpoznając własnego głosu. Chwycił mnie za biodra i wszedł we mnie głębiej, mocniej, bez opamiętania, a ja upajałam się tym. Orgazm spadł na mnie, rozbijając na maleńkie kawałeczki, a potem sklejając z powrotem w chwili wspaniałego spełnienia. Wykrzyczałam jego imię, otworzyłam oczy i zobaczyłam jego pięknie wykrzywioną twarz, gdy szczytował. – December – wyszeptał zdławionym głosem. A potem runął na mnie całym cudownie przytłaczającym ciężarem ciała. Ledwie mogłam oddychać, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Uniósł głowę i pocałował mnie czule. – W porządku? – Zmarszczył brwi. – Nie chciałem stracić panowania nad sobą. – Jesteś niesamowity.

Uśmiechnął się, a moje serce podskoczyło z radości. – Razem jesteśmy niesamowici. Nigdy wcześniej się tak nie czułem. Obnażyłaś moją duszę. Wygładziłam kciukiem zmarszczki na jego czole. – Ja nie mam porównania, ale chyba może być – powiedziałam, drocząc się z nim. – To znaczy, pierwszy raz zawsze jest trochę drętwy, nie? – Moją twarz rozjaśnił figlarny uśmiech. – Zresztą na pewno w drugiej rundzie pójdzie ci lepiej. Spojrzał na mnie, unosząc brwi, a potem zagarnął moje usta pocałunkiem. – Mądrala! Dobra, zaczynamy drugą rundę! – Śmiech ugrzązł mi w gardle, gdy jego usta powędrowały w dół po moim brzuchu. Idealnie.

Rozdział 21 Kiedy otworzyłam oczy, przez okno wpadały promienie słońca. Łóżko obok mnie było puste. Na poduszce Josha leżała samotna lilia, a o jej łodyżkę oparty był liścik. Przeciągnęłam się z uśmiechem, rozkoszując się cudowną obolałością swojego ciała. A więc to o to tyle hałasu. Dlaczego czekałam z tym dwadzieścia lat? Jego zapach wciąż utrzymywał się na pościeli i to była moja odpowiedź. Dlatego że czekałam właśnie na Josha. Josha, który mnie kochał. W moich żyłach płynęło szczęście. Podniosłam lilię i powąchałam. Żadne róże czy stokrotki; Josh nie lubił banałów. Rozwinęłam liścik. Dzień dobry, moja cudowna December, szkoda, że nie mogę cię obudzić tak samo, jak utuliłem cię do snu, ale tak słodko spałaś, że nie mogłem cię obudzić. Musiałem wyjechać, ale zobaczymy się jutro wieczorem, jak tylko wrócę. Śpij, jak długo chcesz. Miło wiedzieć, że jesteś w moim łóżku. Dziękuję ci za najlepszą noc w moim życiu. Kocham cię, Josh Była to też najlepsza noc w moim życiu. Czułam się wolna, po raz pierwszy od lat, wolna i pełna siły, jak ktoś, kto podejmuje własne decyzje, słuszne i ze słusznych powodów. Przetoczyłam się na jego poduszkę, naciągnęłam miękką pościel na twarz i odetchnęłam jego zapachem. Będę mogła się z nim zobaczyć dopiero jutro wieczorem. Miałam nadzieję na nieco inny poranek po tej nocy, ale skoro wyszedł tak wcześnie, musiał mieć coś ważnego. Znalazłam stanik, spodnie, bluzkę i zlokalizowałam swoje różowe majtki, wiszące na rogu toaletki, jakbym wygrała Gdzie jest Waldo. Na samo wspomnienie chwili, kiedy je ze mnie ściągał, moja skóra natychmiast znowu stanęła w ogniu. Pościeliłam łóżko i wrzuciłam jego ubrania, leżące po obu stronach łóżka, do kosza koło drzwi. Później bezwstydnie obejrzałam zdjęcia, które powiesił w ramkach na przeciwległej ścianie. Na jednym był jego motor – fotografia była oprawiona i w passe partout. Większość została zrobiona na lodowisku, zaczynając od tego, na którym był tak mały, że chyba ledwie umiał chodzić, a towarzyszyła mu jakaś kobieta, zapewne matka, aż po fotografię całej drużyny z tego roku. Grał w hokeja przez całe życie. Nie pozwolił, by postrzał przed czymkolwiek go powstrzymał, choć ciągle nie był gotowy, żeby o tym rozmawiać. Był silniejszy niż kula. Nawet jeśli jego marzenie zostało zabite, on znalazł sposób, by dalej żyć. Uśmiechnęłam się na widok zdjęcia drużyny Gusa. Josh stał obok jako dumny trener. Nie tylko wylizał się z ran i żył z połową serca, ale przekazywał swoją wiedzę innym, wychowując kolejne pokolenie, skoro sam nie mógł już być gwiazdą. Na innym siedział na brzegu szpitalnego łóżka, obejmując piękną, delikatną kobietę, o uderzającej twarzy, trochę podobnej do jego twarzy. To na pewno była jego matka. Promieniała miłością. Oboje mieli łyse czaszki. Przełknęłam z trudem ślinę. Musiał ogolić głowę, kiedy straciła włosy po chemioterapii. Czy też facet mógłby być bardziej idealny? Zmienił uczelnię, żeby być z matką. Dlatego rozumiał, jak wiele znaczy dla mnie rodzina, ile byłabym zdolna dla niej znieść; byliśmy pod tym względem tacy sami. Spojrzałam znowu na zdjęcia z okresu szkoły średniej i otworzyłam usta ze zdumienia. Pierwsze z serii sportowej, to samo, które przyczepiłam do ściany w swojej łazience. Zdjęłam ramkę ze ściany i nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Zostało zrobione na szkolnym spotkaniu, po tym, jak wygrali mistrzostwa stanowe. Pamiętałam to wszystko bardzo dokładnie, od hałasu

na sali, do ekstatycznej twarzy Josha, kiedy podniósł puchar wysoko nad głowę. Na zdjęciu moment ten został doskonale uchwycony – szarobrązowy strój Josha, wyraz szczęścia na jego odwróconej bokiem twarzy, uniesione trofeum. Był taki piękny, niebezpieczny i młody, dokładnie taki, jakim go zapamiętałam. Ale mimo całej wspaniałości tej fotografii jego szkolna wersja wypadała blado przy Joshu, którego kochałam teraz. Nadal był przystojny i niebezpieczny, ale też dojrzały, i przez to jeszcze bardziej zdumiewający. Zatrzymałam wzrok na jego twarzy, emanującej dumą i radością. Tyle razy patrzyłam już na to zdjęcie i zawsze odnajdywałam na nim coś, czego wcześniej nie zauważyłam. Zachwycało mnie, że nie był na nim tylko szczęśliwy, że była w nim jeszcze jakaś głębia, jakaś tęsknota. Zachwycało mnie, że oboje mamy na ścianie to samo zdjęcie. On mnie zachwycał. Kochałam go. Ale to nie była ta sama wersja zdjęcia, którą wydrukowała gazeta. Tamta została najwyraźniej obcięta. Teraz dostrzegłam za Joshem szczegóły, których nie było w druku. Na tym zdjęciu wyraźnie widać było za nim tłum uczniów. Zawsze się zastanawiałam, na co on na tym zdjęciu tak patrzył, do czego tęsknił. Teraz przesunęłam palcem po szybie tam, gdzie był skierowany jego wzrok. To byłam ja. Siedziałam obok Sam, śmiejąc się z czegoś, co powiedziała, a Josh patrzył na mnie. Wszystko we mnie stopniało. Zauważył mnie, a po ubiegłej nocy wiedziałam już, co oznacza takie spojrzenie. Pragnął mnie. Mogłam być niezgrabna, niezręczna i piętnastoletnia, ale Josh Walker mnie zauważył. Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się do siebie, odwieszając zdjęcia z powrotem na ścianę. Zdecydowanie chciałam mieć tę jego wersję. Cicho zamknęłam drzwi pokoju Josha i odetchnęłam z ulgą na widok swojej torebki, która leżała na kuchennej szafce. – Poranna dezercja? – rzucił Jagger przez otwarte drzwi swojego pokoju. Krew uderzyła mi do twarzy, ale zasalutowałam drwiąco. – Jagger. Roześmiał się, odrzucając głowę do tyłu. Tak, widziałam, dlaczego dziewczyny za nim szalały. Przyciągał wzrok. Tyle że nie mój. – Ember, nie masz się czego wstydzić. Josh zupełnie na twoim punkcie oszalał. Mimo zakłopotania ogarnęła mnie radość. – Ja też za nim szaleję. A dokąd wymknął się tak wcześnie rano? Twarz Jaggera straciła na moment wszelki wyraz; trwało to ułamek sekundy, ale nie uszło mojej uwagi. Zaraz potem uśmiechnął się swobodnie. – Coś ze stypendium. – Coś ze stypendium? Co masz na myśli? Spuścił wzrok. Mnie też nagle wszystko w środku jakby opadło. – To tylko jakieś sprawy związane ze stypendium. Jutro będzie z powrotem. Co takiego mógł robić Josh, że Jagger nie chciał mi powiedzieć? – Jasne – mruknęłam z roztargnieniem i odwróciłam się do drzwi. Potknęłam się przy tym o torbę ze sprzętem do hokeja i omal nie upadłam. Na szczęście udało mi się złapać równowagę. Sprzęt do hokeja. – Zaraz, zaraz. Nie macie dzisiaj meczu? Jagger przesunął torbę. – Tak. – Josh opuści mecz? To do niego niepodobne. Dlaczego miałby to zrobić? Jagger odchrząknął. – Trener nie ma nic przeciw temu. Wie, jak to jest z tym stypendium. – Ale dlaczego opuszcza mecz, skoro ma sportowe stypendium?

To wszystko nie miało sensu, a fakt, że Jagger nie odpowiadał wprost na moje pytania, wcale nie poprawił mi samopoczucia. Jagger odsunął się i przeciągnął, aż chrupnęło mu w szyi. – Tak, no cóż, w każdym razie Josh będzie tu jutro wieczorem. Wiem, że bardzo będzie chciał cię zobaczyć. Jemu naprawdę na tobie zależy, Ember. Nigdy nie widziałem, żeby był w takim stanie, z żadną inną dziewczyną. Stopniałam. Czy naprawdę miałam zamiar pozwolić, żeby jakieś stypendium zepsuło mi ten poranek? Do diabła, nie. Jeśli coś jest nie tak, Josh sam mi powie. Żeby tylko nie miał kontuzji. Nie zniósłby, gdyby zdjęli go przez to z lodowiska. Czy jego noga jest w gorszym stanie, niż to okazywał? Będę musiała spytać go o to jutro wieczorem. – Dzięki, że nie utrudniłeś mi sytuacji jeszcze bardziej, Jagger. Jagger uśmiechnął się i pomachał mi ręką. Ja też do niego pomachałam, wyszłam i ruszyłam w kierunku swojego mieszkania. Sięgnęłam do torebki po klucze. Cholera. Sam wróciła wczoraj do domu moim samochodem. No tak. Zapukałam, a ona otworzyła kilka minut później. – Rany. Wyglądasz… – Po prostu nie było słów, by opisać jak wyglądała Sam. I jaki wydzielała zapach. – Nawet nie zaczynaj. Ty wyszłaś sobie z Joshem – niech mnie – Walkerem, a ja wróciłam do domu, sama, i postanowiłam, że wrócę tam i trochę się zabawię. Żadnych kazań, wzięłam taksówkę. – Kołysząc się jak pingwin, Sam poszła z powrotem do zaciemnionego dużego pokoju. Uśmiechnęłam się na widok zaciągniętych zasłon. – Leki i nawadnianie? – Rzuciłam torebkę na blat. Sam w geście toastu podniosła szklankę z wodą mineralną i wskazała fiolkę excedrinu, która stała obok niej. – Poza tym może wyglądam kiepsko, ale za to nie mam na sobie tych samych ciuchów, co wczoraj. – Poruszyła znacząco brwiami. – Więc puść trochę farby, bo jeśli spędziłaś noc w łóżku Josha, chcę znać szczegóły. Wycelowałam w nią palec wskazujący i prześliznęłam się do swojego pokoju. Wrzuciłam ubranie do kosza i włożyłam wygodne spodnie piżamowe i podkoszulek. Sądząc z wyglądu Sam, nigdzie się dzisiaj nie wybierałyśmy. Fotel wydał przeciągły dźwięk, kiedy opadłam się na niego całym ciężarem, przerzucając nogi przez podłokietnik. – Tak. Spędziłam noc z Joshem. Sam pisnęła i skrzywiła się, przykładając palce do skroni. – Cholerna tequila. Jest tak dobry w łóżku, jak wygląda? W uśmiechu, który pojawił się na mojej twarzy, zawierało się wszystko, czego i tak nie umiałabym wyrazić. – Jest doskonały. We wszystkim. – Jestem tak cholernie zazdrosna! Zaśmiałam się. – Po prostu nie mogę uwierzyć, że to się stało, wiesz? Rozumiesz, Josh! On sprawia, że o wszystkim zapominam. Z nim nie potrzebuję żadnego harmonogramu, żadnego planu, może być totalny chaos, może być cudownie, bez żadnej kontroli, bo wiem, że on nie pozwoli mi upaść. – Słowa płynęły z moich ust bardzo szybko, ale Sam tylko roześmiała się radośnie. – Ty go kochasz! – Zaklaskała w dłonie z uśmiechem, od którego w pokoju zrobiło się jaśniej. – Ufasz mu i pierwszy raz nie dopasowujesz się tylko do tego, czego chce facet. Znowu poczułam w sercu tę słodycz, jakby serce chciało mi przypomnieć, że należy do Josha.

– Nie muszę być nikim innym. On mnie kocha, a ja kocham jego. Sam przeskoczyła stolik do kawy, zrzucając gazety na podłogę, rzuciła się na mnie i uściskała jak niedźwiedź. – Tak się cieszę ze względu na ciebie. – Ja też się cieszę ze względu na mnie! Obie wybuchnęłyśmy śmiechem, ale Sam zaraz znowu się skrzywiła. – Uch. Moja głowa. Przez resztę wieczoru będziemy rozmawiały o twoim nowym życiu miłosnym po cichu. Chcę wiedzieć wszystko. Miałam ścierpniętą szyję, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Rzuciłam podręcznik historii na stół. To by było na tyle, jeśli chodzi o naukę – zasnęłam z książką na kolanach. Na zegarze była szesnasta czterdzieści pięć. Sam leżała na kanapie z maseczką samolotową na twarzy i odsypiała kaca. Rano będzie musiała być na chodzie. Nauka dzieciaków, którym dawała korepetycje z matmy w niedzielne popołudnia, była trudna, nawet kiedy nie miała kaca. Spojrzałam w wizjer i cofnęłam się. Co, do licha, robi tu moja mama? Otworzyłam drzwi i do środka wpadł Gus. Od razu zamknął mnie w lepkim uścisku. – Lody? – Zaśmiałam się. – Zjadłem twoje, całkiem. Zmierzwiłam jego kręcone włosy palcami. – Nie mam z tym problemu, całkiem. Mam zmierzyła mnie wzrokiem. – Późno się położyłaś? Uniosłam jedną brew. – W Boulder nie zdarzały się popołudniowe inspekcje. Przekrzywiła głowę z uśmiechem. – Touché. Gestem zaprosiłam ją do środka. Była dobrze ubrana, uczesana i pomalowana. Dochodziła do siebie. – Miło tu – powiedziała, przesuwając wzrokiem po naszym mieszkaniu. – Dzięki, mamo. – O, pani Howard – wymamrotała Sam, siadając. – Ona położyła się naprawdę późno – szepnęłam do mamy. Roześmiała się cicho. – Jej matce na pewno by się to nie spodobało. – Zasady są proste, mamo. – Podeszłam do lodówki, wyjęłam sprite’a i rzuciłam go Gusowi. – Przyjeżdżasz w weekend, dochowujesz tajemnicy. – Zgoda. – Zaczęła grzebać przy telefonie. – Umówiłam dzisiaj twoją siostrę na sesję. Czy mogłabym zostawić z tobą Gusa na parę godzin? – Sesję? W niedzielę? – Uznałyśmy, że powinna jak najszybciej coś ze sobą zrobić, zwłaszcza że znalazłam te rachunki za kartę kredytową, które spłaciłaś, kiedy nie byłam tak całkiem sobą. Skrzywiłam się. – Nie wiedziałam, jak ci powiedzieć. – Poradziłaś sobie doskonale. Lepiej, niż mogłabym sobie wymarzyć. Skonfiskowałam wszystko, co kupiła. Odkupuje to po trochu, a spotkania z psychologiem to część programu. Tobie też by nie zaszkodziły, wiesz. – Uśmiechnęła się z przymusem, jakby właśnie nie zaproponowała mi, żebym poszła na terapię. Zignorowałam ją i odwróciłam się do Gusa, który wpatrywał się w migoczącą maseczkę

Sam. – Gus, posiedzisz trochę ze mną? – Tak! – On nie ma nic przeciw temu, mamo. Sam, nie ma sensu, żebyś teraz próbowała spać. Za pięć minut zacznie po tobie skakać. – Wrrr! – Sam zawarczała na Gusa, przyciągnęła go do siebie i objęła ramionami, podczas gdy on ze śmiechem usiłował się uwolnić. – Dzięki, Ember. – Nie ma sprawy. Po to tu wróciłam, mamo. Żeby pomóc. Pogłaskała mnie chłodną dłonią po policzku, jakbym znowu miała pięć lat. Brylant w jej zaręczynowym pierścionku błysnął w świetle. – Chcę, żebyś miała też własne życie. Pomyślałam o Joshu, o tym, jak czcił ubiegłej nocy moje ciało. Mama by umarła, gdyby się dowiedziała. – Żyję. Nie martw się tak o mnie. – O ciebie nigdy nie muszę się martwić. Jesteś lepiej poukładana niż połowa populacji. Gus! Wracam za dwie godziny. Nie szalej za bardzo. – Pa! – wykrztusił, zanosząc się od śmiechu. Mama uściskała mnie i wyszła. Wyciągnęłam Gusa z objęć Sam. – Sam, jeśli chcesz obściskiwać się z moim małym braciszkiem, musisz przynajmniej przyzwoicie pachnieć. Prysznic. Już. Zanim zabierze się za nas opieka społeczna. Sam dźgnęła mnie palcem wskazującym i poszła do łazienki, a Gus pognał do mojego pokoju. – Możemy to obejrzeć? – Podniósł DVD z jakimś koszmarnym horrorem, który zdjął z półki w mojej sypialni. – Nie. Chwycił leżącą na wierzchu kopertę i wydął usta. – Nie przeczytałaś jeszcze listu od taty? Pokręciłam głową. – Jeszcze nie jestem gotowa. Ale przeczytam. Skinął głową. – Nie ma nic złego w tym, że robi się wszystko w swoim tempie. Mój brat mędrzec. – Podobał ci się twój? Skinął znowu i zanurkował głębiej w moją kolekcję DVD. – Kocha mnie, ale to wiem. Napisał, że wysłał do mnie mojego własnego prawie anioła stróża żołnierza. Tak go nazwał w każdym razie. Super, nie? Czasami trudno było mi mówić językiem siedmiolatków. – Ekstra, chłopie. – Iron Man? – A więc mamy już plan. – Wsunęliśmy płytę do odtwarzacza. Pociągnęłam Gusa, żeby usiadł mi na kolanach. Odetchnęłam słonecznym zapachem jego włosów; był jak łyk czystej radości. Uśmiechnęłam się, czując, jak wypełnia moje ciało. Wróciła Sam, świeżo umyta i zadowolona z siebie, z ręcznikiem owiniętym wokół głowy na kształt turbanu. – Prysznic rzeczywiście dobrze ci zrobił.

– Cóż, uznałam, że musimy się przygotować do wyjścia na ten mecz hokejowy, czyż nie? Gus pociągnął łyk sprite’a, siorbiąc głośno, ale nie zwróciłam mu nawet uwagi. Od tego są matki. Starsze siostry są od filmów i niedozwolonych napojów. – Chyba dzisiaj nie pójdę. – Co? – Sam opadła szczęka. – Jesteś dziewczyną drużynowej gwiazdy i nie idziesz? Co on sobie pomyśli? Coś ci powiem. Pomyśli, że jest kiepski w… Cisnęłam w nią poduszką, zanim zdążyła dokończyć zdanie. – Wyjechał załatwić coś w związku ze swoim stypendium i wróci dopiero jutro wieczorem. – O, to fatalnie. Jak myślisz, co właściwie robi? – Nie wiem. – Pokręciłam głową, pocierając przy tym brodą o głowę Gusa. Oparł się o mnie, zaabsorbowany Tonym Starkiem i swoim sprite’em bardziej niż czymkolwiek innym. – Mam tylko nadzieję, że nie chodzi o jego nogę. Nie wiem, co by zrobił, gdyby stracił to stypendium. – Ty i trener Walker? Super. Ohyda, ale super. Wiesz, ktoś do niego strzelał – oznajmił Gus. – Do trenera Walkera. Źle, pomyślałam, że Gus już zetknął się z okropnością tego świata. – Tak, chłopie, to prawda. Ale wyszedł z tego. – Omal nie zginął, ale miał dużo szczęścia. Nagle ogarnął mnie strach. – To on ci to powiedział? – Josh był bardzo dyskretny tam, gdzie w grę wchodziła jego rana. Tak dyskretny, że nigdy nie opowiedział mi całej tej historii. – Tata mi powiedział. Odwróciłam go do siebie, żeby spojrzeć mu w twarz. – Co takiego? – Wyluzuj, Ember. Nie zwariowałem. – Wykręcił szyję, ale nadal nie widział ekranu. – Tata zabierał mnie na hokeja, więc znał trenera. Czasami o nim mówił. Nie bądź głupia. Oczywiście, że mój brat nie rozmawia ze zmarłymi. – Jasne, przepraszam, chłopie. Film natychmiast znowu go wessał. Sam usiadła na kanapie obok nas. – Więc jak myślisz, o co naprawdę chodzi? Może znowu miał kontuzję? – Jest na ćwiczeniach – odparł Gus z głośnym siorbnięciem. Miałam wrażenie, że w mojej głowie hula wiatr, a ja desperacko usiłuję poskładać wirujące informacje w jakąś logiczną całość. – Jakie ćwiczenia, Gus? Gimnastyczne? Pokręcił głową i rzucił mi pełne politowania spojrzenie. – Nie, Ember. Wojskowe. Wojsko, rozumiesz. Dlatego tata go lubił. Josh jest żołnierzem, tak jak on. – Gus odwrócił się, jakby właśnie oznajmił, że ma rude włosy. W rzeczy samej. – Ćwiczenia? Wojsko? Nie, nie, nie. Gus westchnął i wstał. – Wiesz co? Będziesz musiała przewinąć do tyłu, jeśli nie przestaniesz odrywać mnie od filmu. Ember. Przegapiłem już najlepsze kawałki. Sam chwyciła pilota i wcisnęła pauzę. – On jest w wojsku, Gus? – spytała cicho. Gus kiwnął głową.

– A myślałyście, że jak został postrzelony? Tam, gdzie wcześniej w mojej głowie hulał wiatr, teraz wszystko waliło się z łoskotem, zapadało, jak wciągane przez czarną dziurę. Raz w miesiącu. Znikał na jeden weekend w miesiącu. Ćwiczenia. – On jest w Gwardii – wyszeptałam. – Tak! Sierżant Walker! – Gus zjechał na podłogę przed telewizorem. Sam wcisnęła „play”, a potem wciągnęła mnie do mojego pokoju i zamknęła za nami drzwi. – Mów, dziewczyno. Teraz wszystko nabrało sensu. W nieodpowiednim miejscu, w nieodpowiednim czasie. Nie wspomniał tylko, że to nieodpowiednie miejsce było na drugim końcu świata, a on miał na sobie mundur. Okłamywał mnie od pierwszego dnia. O Boże. Zakochałam się w żołnierzu. Nie mogłam zakochać się w żołnierzu. Przysięgam, że nigdy świadomie bym tego nie zrobiła. Nigdy nie złożyłabym swojego serce w ręce kogoś, kto naraża swoje życie w jakimś odległym kraju, walcząc dla ludzi, którzy nawet nas tam nie chcą, i wyjeżdża czasami na całe miesiące. Nie mogłabym kochać żołnierza. Nie mogłabym siedzieć w domu i czekać, i zastanawiać się, czy on w ogóle kiedyś wróci. Nie otworzyłabym drzwi obcym ludziom. Nie rozpadłabym się na kawałki. Nie powiesiłabym w oknie złotej gwiazdy. Nie byłabym swoją matką. – Nic nie mówisz, Ember. Spojrzałam na Sam. – To nieprawda. To nieprawda! Josh by mi powiedział. On wie, jakie jest moje zdanie na temat wojska. Powiedziałby mi! Zerwałam się na nogi, zanim zdałam sobie sprawę, że chcę wstać. – Gus, zostań z Sam! – Wypadłam za drzwi, nie zamykając ich nawet za sobą, odwróciłam się na pięcie i zapukałam gwałtownie do drzwi Josha. – No zaczekajżesz, kurwa! – ryknął Jagger, otwierając z rozmachem drzwi. – Co, do cho… Och, Ember. Hej, zapomniałaś czegoś? Pokręciłam głową,wepchnęłam się do środka i ruszyłam przed siebie, potykając się co drugi krok, jak pijana wariatka. Może zresztą kimś takim właśnie byłam. – Ember? – Jagger wszedł za mną do pokoju Josha. – On się myli. Gus na pewno się myli – mruczałam, otwierając szuflady. – To tylko dzieciak. Skąd mógłby to wiedzieć? – Czego szukasz? Kto się myli? Josh z nikim innym się nie spotyka, jeśli tego się obawiasz. Do diabła, nawet nie spojrzał na żadną inną, odkąd wróciłaś tu w grudniu. – Zaczął zamykać szuflady, kiedy skończyłam grzebać w slipach, skarpetach, dżinsach i koszulach, byle tylko znaleźć coś, co udowodni, że Gus nie miał racji. – Gus… powiedział mi… – Spojrzałam na zdjęcia. Na żadnym nie był z innymi żołnierzami, na żadnym nie był w mundurze. Mundury. – Gdzie są twoje wady, Josh? Roześmiał się. – Trzymam je w szafie. No tak. Wyminęłam Jaggera i otworzyłam drzwi garderoby, włączając światło w środku. – Ember, nie! – krzyknął Jagger. Było już za późno. Przesunęłam oczami po różnych dresach do hokeja i innych sportowych strojach i

zatrzymałam je na polowych mundurach sił lądowych. Wisiały na wyciągnięcie ręki, dwa kroki przede mną. Materiał był obcy i znajomy jednocześnie. Tło całego mojego życia. – Nie, nie, nie – wyszeptałam, modląc się, żeby to nie była prawda. Mundur zsunął się z wieszaka. Przytrzymałam go przed sobą. Na lewym ramieniu była naszywka Narodowej Gwardii Kolorado; na prawym widniała identyczna, oznaczająca, że wyjeżdżał na misje. Pagony sierżanta były przymocowane na piersi, a po drugiej stronie napisu „US ARMY” widniało słowo, które zmroziło całą miłość i nadzieję w moim sercu. – Walker. – To mnie złamało. Zmięłam materiał w dłoniach, żałując, że nie mam dość siły, by rozerwać mundur na strzępy, rozszarpać przyszłość, którą oznaczał. Jedyną, której częścią nie mogłam zostać. – Chciał ci powiedzieć – odezwał się cicho Jagger. – Ale… po prostu nie mógł. Nie mógł cię utracić. – Wyjdź. Westchnął i usłyszałam, jak odchodzi. Pokój wirował wokół mnie, a może wydawało mi się, że tak jest, bo serce waliło mi w piersi jak oszalałe? Jak coś mogło być tak idealne, tak cudowne – i jednocześnie przeklęte? Nie tak miało się to skończyć. Nie tak miałam żyć! Z mojego gardła wydostał się zduszony krzyk. Zdarłam dwa inne mundury z wieszaków, bo nie mogłam znieść ich widoku. Przeszywał mnie ból, zabijając radość, którą czułam jeszcze godzinę temu. Teraz czułam tylko wszechogarniającą bezradność. Może tak kończy się każda miłość, zmiażdżona przez coś silniejszego i mroczniejszego. Może pojawią się teraz łzy i uwolnią mnie, pokazując, że to, czego się właśnie dowiedziałam, zaczyna do mnie docierać. Ale nic takiego się nie stało. Płakałam tak wiele w ciągu ostatnich trzech miesięcy, że może nie miałam już więcej łez. Czułam się pusta, wydrążona. Uklękłam, żeby podnieść mundury, ale moja ręka natrafiła na jakiś twardy przedmiot z tyłu garderoby. W świetle lampki zobaczyłam ciemnozielone pudełko, jakie widziałam już zbyt wiele razy, by móc je zliczyć. Order. Wzięłam je do ręki i otworzyłam. „Purpurowe Serce, przyznane sierżantowi Joshui A. Walkerowi za rany odniesione w walce w Prowincji Kadhar w Afganistanie”. Dokładnie tam, gdzie zginął mój ojciec. Nieodpowiednie miejsce. Nieodpowiedni czas. Ja też byłam teraz w nieodpowiednim miejscu i czasie. Chwyciłam wszystko w ramiona i zaniosłam do pokoju. Rzuciłam mundury na łóżko, na wierzchu położyłam odznaczenie. To on został ranny, ale czułam się tak, jakbym to ja dostała śmiertelny strzał prosto w serce. Zdjęcie ze stanowych mistrzostw patrzyło na mnie drwiąco ze ściany, więc zdjęłam je i zostawiłam obok odznaczenia. Myliłam się. Nie byliśmy sobie przeznaczeni, odkąd skończyłam piętnaście lat. Byliśmy przeklęci.

Rozdział 22 Mój telefon brzęknął, oznajmiając nadejście kolejnej wiadomości. Za dwadzieścia dziewięć sekund zadzwoni cztery razy, a potem przełączy się na pocztę głosową. A za dziesięć minut wszystko zacznie się od nowa. – Odbierzesz? – spytała Sam, podając mi nad barkiem talerz ze spaghetti. Poruszyłam makronem na talerzu, ale nie byłam w stanie nic przełknąć. – Nie. Sam westchnęła z rozpaczą. – Ember… – Nie. Po prostu… nic nie mów. Nie mogę. – Owinęłam makaron wokół widelca, a potem pozwoliłam mu zsunąć się z powrotem na talerz. Sam siedziała na stołku obok mnie i przyglądała mi się z namysłem, przeżuwając. – Od wczoraj nic nie jadłaś. Nie płaczesz. Nie mówisz. Co ja mam z tym zrobić? Byłam odrętwiała, jak zmrożona płynącym z serca chłodem. Nie czułam bólu, bo nie czułam nic. W tym stanie mogłabym patrzeć spokojnie na własne oderwane od tułowia ramię, krwawiące na dywanie. Z mojego świata znikły barwy, zabierając ze sobą zdolność odczuwania… czegokolwiek. Bawiłam się jedzeniem i patrzyłam na cyfrowy zegar na piekarniku. Jeszcze sześć minut. Jeszcze pięć. Cztery. Teraz w każdej chwili mógł znowu zadzwonić, a ja nadal nie wiedziałam, co powiedzieć. Kogo zresztą próbowałam oszukać? Nie było już nic do powiedzenia. Pięść uderzyła w nasze drzwi trzy razy. Skuliłam się w sobie. – December! – Jego głos był chrapliwy, zduszony. Sam uniosła brwi, spoglądając na mnie, ale ja po prostu nie mogłam. Pokręciłam głową, nie podnosząc wzroku znad talerza w biało-czerwoną kratkę. Jak to ładnie, że sos do spaghetti do niej pasował. Sam westchnęła wyłącznie na mój użytek, odsunęła stołek, zgrzytając jego nogami po podłodze, i wstała. Słyszałam, jak otwiera drzwi. – Ona nie chce się z tobą widzieć, Josh. – Miała smutny głos, jakby była po stronie faceta, który właśnie złamał mi serce. – Proszę, Sam. Muszę się z nią zobaczyć. Zamknęłam oczy, słysząc ból w jego głosie. Nie mogłam go do siebie dopuścić – nie, jeśli nie chciałam zwariować. – Nie mogę. – Drzwi zamknęły się z cichym trzaskiem, a ja wypuściłam z płuc powietrze. Nawet nie wiedziałam, że je wstrzymywałam. – December! – krzyknął, głosem stłumionym nieco przez zamknięte drzwi. – Muszę z tobą porozmawiać! Będę pukał w te drzwi i wołał cię tak długo, aż wyjdziesz albo aż aresztuje mnie ochrona! Sam usiadła i zaczęła jeść. Podczas gdy ona przeżuwała, a ja owijałam widelec makaronem, Josh nie przestawał krzyczeć. Ból w jego głosie był dla mnie nie do zniesienia, więc szybko odcięłam się od uczuć. Gdybym je do siebie dopuściła, zawładnęłyby mną bez reszty, a na to nie byłam przygotowana. – December! – Jasna cholera. – Sam chwyciła mnie za ramię i ścisnęła. – Zanim go aresztują? Nie mogłam narażać go na kłopoty, nie z powodu czegoś tak trywialnego jak ja. Zsunęłam się z barowego stołka i w tym samym podkoszulku i spodniach od piżamy, w których

chodziłam od wczoraj, podeszłam do drzwi. – Nie otworzę ci – powiedziałam do futryny. – Boże, December. Proszę, musimy porozmawiać. Pokręciłam głową, jakby mógł to zobaczyć. – Nie ma o czym. – O wszystkim! Był zły. Dobrze. Dobrze, że choć jedno z nas miało jeszcze jakieś emocje. – Jedno pytanie. – Co tylko chcesz. – Z drugiej strony coś lekko uderzyło w drzwi; sądząc z miejsca i dźwięku musiał oprzeć o nie głowę. – Jesteś w wojsku? – Wyciągnęłam rękę i przycisnęłam ją do drzwi tam, gdzie powinna znajdować się jego głowa. Minęła długa chwila ciszy, która mówiła więcej niż wszystkie jego mundury. – Tak. W Gwardii Narodowej – wyznał cicho, łamiącym się głosem. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo chciałam, żeby zaprzeczył, aż do tej chwili. – Więc nasza rozmowa dobiegła końca, Josh. Już nic nie możesz powiedzieć. To skończone. – December, proszę! – Idź. Nie ma dla nas absolutnie żadnej szansy. – Udało mi się powiedzieć to obojętnym, pozbawionym emocji tonem. Odczekałam kilka sekund, aż coś przesunęło się po drzwiach. Jego dłoń? – Kocham cię. – Dobrej nocy, Josh. Drzwi jego mieszkania otworzyły się i zamknęły, a ja oparłam się z powrotem o swoje i chwilę później osunęłam się po nich na podłogę. Kiedy już usiadłam, podciągnęłam kolana pod brodę. Nie płakałam, nie byłam zła. Czułam tylko wszechogarniające znużenie. Pragnęłam tylko jednego: Josha Walkera. Ale nie zrobię tego. Nigdy nie stanę się swoją matką. Nigdy nie pokocham mężczyzny, który może mnie zniszczyć. W poniedziałek rano nie było mi ani trochę łatwiej. A chyba powinno? Ból był większy niż po stracie Rileya, ale może byłam wtedy tak głęboko pogrążona po śmierci taty, że tak naprawdę nie zauważyłam straty Rileya? Tamta strata bolała, ale Rileya nie kochałam tak, jak Josha. – Dzień dobry, pani Howard. – Profesor Carving skinął mi głową, wchodząc do sali tuż przede mną. Doskonała synchronizacja. Wsunęłam się za nim, spojrzałam tam, gdzie zwykle siedziałam, i zauważyłam puste krzesło na końcu sali. Bingo. Ze wzrokiem wbitym w kafle na podłodze, wymijając plecaki, przeszłam na tyły i zajęłam miejsce. Jedna Missisipi. Dwie Missisipi. Trzy Missi… – Ember. Moje ciało fizycznie reagowało na jego głos. Przeszył mnie lodowaty dreszcz, ścisnęło mnie w gardle. Pokręciłam głową i sięgnęłam po zeszyt. Josh mnie ubiegł; wyjął fioletowy kołonotatnik z mojej torby i położył na stoliku przede mną. Zanim zdążyłam zaprotestować, wyrównał ołówek i długopis dokładnie tak, jak lubiłam. – Musisz ze mną porozmawiać. Pozwolić mi wyjaśnić.

Ludzie zaczęli odwracać głowy w naszą stronę. Jedyną rzeczą, jaka mogła wzbudzić więcej plotek niż nasze wspólne pójście do jego mieszkania, było oczywiste zerwanie. Nie byłam w stanie mówić. Do diabła, miałam szczęście, że jeszcze oddychałam przy tym ciężarze, który leżał mi na piersi. – Ember, proszę? – Panie Walker? – Uratował mnie profesor Carving. – Może zajmie pan swoje miejsce? Josh westchnął. – To jeszcze nie koniec, Ember. Ale to był koniec. Skrupulatnie wszystko notowałam, jak zawsze. Poza dziurą ziejącą w mojej duszy wszystko wydawało się tak normalne, jak zwykle. Zegar dawał mi kolejne dziesięć minut tego wykładu. Potem będę mogła wyprzedzić Josha, pobiec do samochodu i zwiać stąd, zanim znowu uda mu się mnie dopaść. Kiedy profesor Carving zakończył wykład i zaczął omawiać nasze zadanie na środę, wsunęłam notatnik i długopisy do torby i zarzuciłam ją sobie na ramię. Wstawałam z krzesła, kiedy zajęcia dobiegły końca. Tak szybko, jak tylko było to możliwe, aby nie wydać się obłąkana, minęłam innych studentów siedzących w moim rzędzie i pchnęłam najbliższe drzwi. – Ember! Zaczekaj! Nie odwróciłam się, nie zatrzymałam, tylko biegłam przed siebie. No, w każdym razie bardzo szybko szłam. Na korytarzach było pełno studentów, musiałam kluczyć między nimi. Zdążę. Nie będę musiała go widzieć ani stawić czoło temu, co było dla mnie za trudne. Przetrwam jakoś kolejny dzień. Wczesnowiosenne, marcowe słońce uderzyło mnie w twarz. Wzięłam pierwszy głęboki oddech. Udało mi się wyjść z budynku. – Ember! Co masz zamiar robić? Już zawsze uciekać?! – krzyknął za mną Josh. Połowa studentów odwróciła głowy, żeby na nas spojrzeć. Policzki zapiekły mnie od krwi, która nagle do nich napłynęła, ale szłam dalej między budynkami uczelni. Trzymaj się. I trzymaj się planu. Kiedy dotknął mojego ramienia, wiedziałam, że zaraz się rozpadnę. Zatrzymałam się, wzięłam trzy oddechy i skupiłam się na czymś innym. Śnieg stopniał, odsłaniając zbrązowiałą trawę. Była to najbrzydsza pora roku, przedwiośnie – czysta śnieżna biel już znikła, ale nic nie wróciło jeszcze do życia. Wszystko ciągle trwało w zimnym odrętwieniu. – Ember. – Jego głos brzmiał miękko, błagalnie. – Nie. – Tylko na tyle było mnie stać. Stanął przede mną, ale nie spojrzałam mu w oczy. – Proszę. Nie zamierzałem tego przed tobą ukrywać. Tylko nie wiedziałem, jak ci to powiedzieć. Czułam, że zbliżam się do granicy swojej wytrzymałości. Z każdym jego słowem byłam jej bliżej. Cudowne odrętwienie, dzięki któremu jakoś się trzymałam, mijało, pozostawiając mnie zupełnie bezbronną. Przełknęłam i oparłam się pokusie, by na niego spojrzeć, by wyciągnąć rękę i go dotknąć. – Musisz ze mną o tym porozmawiać. Nie mogę cię stracić z powodu pracy. Załamałam się, eksplodowałam. Rozsądek i logika zupełnie mnie opuściły. – Praca? – Cofnęłam się, bo potrzebowałam przestrzeni. W końcu na niego spojrzałam, ale rozpacz na jego twarzy wcale nie złagodziła mojego gniewu. Wyglądał koszmarnie. Dokładnie tak, jak ja się czułam. – To nie jest praca! I ukrywałeś to przede mną! Znałeś moje

zdanie na ten temat! – Bo widziałem, jak paliłaś sprzęt? Wiedziałem, że nigdy tego nie zaakceptujesz, że odepchniesz mnie jak tylko się dowiesz, a nie mogłem cię stracić. – Ty samolubny draniu! Josh pobladł. – Tak. Musiałem być blisko ciebie. Musiałem. – Dlaczego? Dlaczego, do diabła, jesteś w Gwardii? Dostałeś pełne stypendium! I co? I wstąpiłeś do wojska, żeby dać się zabić? – Na samą myśl o tym zrobiło mi się niedobrze. Josh w mundurze. Josh w trumnie owiniętej flagą. Nie. – Mama zachorowała. Przeniosłem się tutaj, żeby móc się nią opiekować. Fundusze na hokeja są tu niewielkie, nie wystarczyło na pełne stypendium w połowie sezonu. Nie wszyscy pochodzą z bogatych rodzin albo mają tatusiów lekarzy, Ember. Zrobiłem jedyną rzecz, jaka przyszła mi do głowy, żeby skończyć studia. Jeden weekend w miesiącu, wydawało się, że to bardzo dobry interes, jeśli mogłem dzięki temu być z mamą. Nie żałuję. Niczego nie żałuję, tego z tobą też nie! Spojrzałam w dół na jego nogę, tę, na której miał bliznę. – Nie żałujesz, że straciłeś jedną rzecz, jaką kochałeś? Boże! Zostałeś postrzelony! Ranny! Prawie zginąłeś, a jednak nadal tam jesteś? Masz jakiś kompleks bohatera, czy co? Coś ci powiem, Josh. Bohaterowie umierają młodo! – Głos mi się załamał, z trudem wciągnęłam powietrze. – Umierają młodo. Jakiś mięsień zadrgał w jego twarzy. – Nie straciłem jedynej rzeczy, jaką kocham, Ember. Ty ciągle stoisz przede mną, a ja walczę jak wszyscy diabli. – Więc nie rób tego. Nie zamierzam stać i patrzeć, jak giniesz jak mój ojciec. Nic mnie nie obchodzi, że już kończysz studia, nic nie jest warte tego czekania, tego bólu. – Twój tata wierzył w swoją misję. Uratował wielu ludzi. Znałem go, Ember. Był dumny z tego, co robił. Był dumny ze mnie! Zazdrość raniła głęboko. Josh zaprzyjaźnił się z moim ojcem z powodu Gusa. Rozmawiał z nim o rzeczach, o których ze mną nie mógł rozmawiać, o tym, dlaczego wybrał taką drogę. Josh poznał mojego ojca w sposób, który był dla mnie niedostępny, bo wybory mojego ojca budziły we mnie zbyt wielki strach i gniew, bym mogła je zrozumieć. – Patrz, co za to dostał. Lekarz w szpitalu, a nie żołnierz na froncie, i nie żyje! Nie próbuj racjonalizować wojny. Umilkliśmy oboje. Zauważyłam, że tłum gapi się na nas w tej samej chwili co Josh. Chwycił za pasek mojej listonoszki i delikatnie pociągnął mnie w stronę pobliskiego drzewa, żebyśmy przestali dostarczać rozrywki masom. – Proszę, zawalcz o to, Ember. Jesteśmy tego warci. Kocham cię, a to jest coś, czego nie powiedziałem dotąd żadnej dziewczynie. Kocham cię bardziej niż hokej, bardziej niż powietrze, którym oddycham. Ty też mnie kochasz! To było jak cios w twarz, – Moja miłość… Chcesz wykorzystać do tego moją miłość? – Łzy płynęły mi po twarzy. – Nigdy nie pozwoliłabym ci zbliżyć się do siebie, gdybym wiedziała! To ohydne, co zrobiłeś. To ohydne, że mnie okłamałeś. Ale przede wszystkim, to ohydne, że pozwoliłeś, żebym się w tobie zakochała! Nie mogę znieść tego, że cię kocham, więc nie próbuj tego używać. – Łzy zmieniły moją wściekłość w czarną rozpacz. Oczy Josha były pełne bólu. – Kocham cię za nas oboje. Nie mogę żałować niczego, co nas połączyło.

Jego oczy, jego słowa, wszystko to zaczynało osłabiać moje postanowienie. – Powinieneś był coś powiedzieć. Z wahaniem zrobił krok i sięgnął, żeby przesunąć palcami po moim policzku. – Powinienem był dać ci wybór i powiedzieć ci, ale nie mogłem. Ty jesteś cudem, czymś, czego nie byłem wart tknąć, nie mówić już o tym, żeby nazwać to swoim. Pragnąłem cię, odkąd skończyłem osiemnaście lat, ale nigdy nie byłem dość dobry, nie dla kogoś takiego jak ty. – Bo mój ojciec był lekarzem? – Rzuciłam te słowa z powrotem w jego twarz, czepiając się resztek swojego gniewu. Gniew trzymał mnie przy życiu, podczas gdy Josh mógł mnie złamać. – Bo byłaś taka życzliwa i inteligentna i wyraźnie nie robiłem na tobie wrażenia. Och, patrzyłaś na mnie, wierz mi, zauważyłem to, ale miałaś za dużo godności, żeby narzucać się komukolwiek. A ja za bardzo cię szanowałem, żeby wyciągnąć po ciebie rękę. Wtedy mogłem cię zniszczyć. – Niszczysz mnie teraz – wyznałam cicho. Wiedziałam już z tamtego zdjęcia, że dostrzegł mnie, kiedy miałam piętnaście lat, ale kiedy usłyszałam, jak o tym mówił z taką tęsknotą w głosie, poczułam, że jestem bliska szaleństwa. Musiałam być szalona, by w ogóle dopuszczać do siebie myśl, że mogłabym z nim być. – Kocham cię. Jesteś dla mnie wszystkim i nie pozwolę, żebyś ode mnie odeszła z powodu jakiegoś munduru. – Chwycił mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Moje ciało zdradziło mnie, zbyt dobrze pamiętając, jak czuło się w jego ramionach. – Po prostu pozwól mi cię kochać, December, bo i tak nie mogę przestać. Odkąd skończyłem osiemnaście lat, jestem zdany na twoją łaskę. Gniew bladł coraz bardziej w jego objęciach. Jego brązowe oczy błyszczały w prześwitującym przez gałęzie słońcu. Na dłuższą metę to nie ma przecież większego znaczenia. Zostało mu tylko kilka miesięcy do dyplomu. Dokonałam szybkich obliczeń. – Wstąpiłeś na te typowe trzy lata, które niedługo dobiegną końca, tak? Zacisnął zęby. – Zasadniczo. Zmrużyłam oczy. – Nie żadnego „zasadniczo”. Nie waż się już niczego przede mną ukrywać. Przez chwilę rozglądał się dookoła, jakby szukał odpowiedzi w drzewach i budynkach wokół nas. – Zakończę służbę w dniu ukończenia studiów. Odetchnęłam z ulgą. – Trzy miesiące. Trzy miesiące jakoś wytrzymam. Jego dłonie zacisnęły się na mojej talii desperacko. – Wtedy zostanę zwolniony ze służby. Kilka minut później zostanę zaprzysiężony jako oficer. Odkąd zostałem ranny, byłem w Studenckim Korpusie Rezerwowym. To oni wypłacali mi stypendium, Gwardia płaciła za czynsz. Gdzie to odrętwienie, to zimno, które pozwalało mi się od tego zdystansować? Zamiast niego czułam teraz szarpiący, dziki ból. – Zostaniesz żołnierzem. Zawodowym. Dwadzieścia lat. Dwadzieścia najlepszych lat jego życia poświęconych służbie. Z narażeniem życia. Jego oczy mówiły, że chciałby skłamać, ale nie zrobił tego. – Tak. Taki mam plan. Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się, z trudem przełykając ślinę. Zanim zdążył cokolwiek

powiedzieć, wspięłam się na palce, objęłam go ramionami za szyję i pocałowałam go w usta. Zatraciłam się w tym pocałunku, przelewając w niego całą moją miłość, smutek i desperację. Kiedy zareagował, oparłam się plecami o pień drzewa. Nasze języki poruszały się w jednym rytmie. Josh puścił moją talię i ujął w dłonie moją twarz, jakby była czymś niezwykle cennym. Całował mnie z wyczuwalną ulgą. Całe moje ciało wołało o niego, a ja mu uległam, wtulając się w niego jeszcze mocniej i rozkoszując faktem, że można do tego stopnia wtopić się w inną osobę. Wszystko w Joshu było takie cudowne, a jednocześnie takie niemożliwe. Pocałowałam go jeszcze raz, delikatnie, ssąc jego dolną wargę tak długo, jak było to możliwe, delektując się jej smakiem i dotykiem. – Tak bardzo cię kocham – wyszeptałam z ustami przy jego ustach. – Dziękuję ci za to, że byłeś przy mnie, kiedy straciłam tatę. Dziękuję, że chroniłeś April i że kochasz Gusa. Dziękuję za to, że dałeś dokładnie to, co zawsze wyobrażałam sobie jako miłość. Uśmiechnął się, ale zrobił krok w tył, zaskoczony, kiedy po moich policzkach popłynęły łzy. – December? Nie płacz. Pokręciłam głową i wysunęłam się z jego objęć. Chłodne powietrze natychmiast rozwiało ciepłą słodycz, którą po sobie zostawił. – Kocham cię – szepnęłam jeszcze raz. Szeroko otworzył oczy. – Nie. Nie rób tego. Ujęłam w dłonie jego piękną twarz i uśmiechnęłam się przez łzy. – Żegnaj, Josh. Odchodząc, ściskałam swoją listonoszkę, bo potrzebowałam czegoś, czegokolwiek, żeby zakotwiczyć się w rzeczywistości. Grawitacja przestała działać. Właśnie straciłam jedyną osobę, która trzymała mnie na ziemi.

Rozdział 23 Zegar mnie denerwował. Zostały dwie minuty dogrywki a drużyna Mountain Lions polegała tylko na jednym zawodniku. Jagger nigdy nie umiał zachować zimnej krwi. Z naszych miejsc Sam i ja widziałyśmy go doskonale po drugiej stronie lodowiska. Wyglądał na mocno wkurzonego. – Zły jest jeszcze przystojniejszy – zauważyła Sam, mlaskając językiem. – Serio? – Roześmiałam się. – Obrona! Obrona! – wrzeszczał tłum, kiedy Western State rzucili się do bramki. Zacisnęłam palce na kurtce, kiedy strzelili i nie trafili. Obrońcy wysunęli się zza siatki i podali do napastników. – Dalej, Josh – wyszeptałam, obawiając się wypowiedzieć jego imię zbyt głośno. Ilekroć słyszałam je w ciągu trzech ostatnich tygodni miałam wrażenie, że grunt znowu ucieka mi spod nóg. Wszystko mnie bolało. Kiedy oddychałam, czułam, że mam ciągle ściśnięte gardło. Świadomość, że jego łóżko jest po drugiej stronie ściany, sprawiała, że nie mogłam spać. Rozmyślanie o nim odcinało mnie od świata na całe godziny. Dzięki Bogu za ten ból; oznaczał, że nie odrętwiałam. Oznaczał, że przechodziłam przez to powoli, ale nieprzerwanie. Nie zapadłam się w siebie. Przedzierałam się przez ból i zachowywałam tak normalnie, jak to możliwe, kiedy ma się złamane serce. Po pierwszym dniu na zajęciach, gdy tylko uśmiechnęłam się do niego i skupiłam na profesorze Carvingu Josh zaprzestał prób rozmawiania ze mną. Byłam wdzięczna. Byłam zdruzgotana. Wiedziałam, że nie powinnam tego wieczoru iść na mecz, ale nie mogłam się powstrzymać. Wiedziałam, jaki jest dla niego ważny. To był ostatni mecz w jego studenckiej karierze. Josh odleciał w stronę bramki przeciwnej drużyny, mijając ich obrońców, tak że teraz był tylko on i ich bramkarz. Moje ciało zamarło w napięciu. Zrobi to, wygra dla swojej drużyny mistrzostwo ligi. Byłam tego tak pewna jak tego, że za nim tęsknię. Jeden… dwa… Moje serce stanęło, kiedy uderzył w krążek… I trafił! Cały stadion zerwał się na nogi, krzycząc jego nazwisko. – Walker! Walker! Dokonał tego; był kapitanem drużyny i strzelił gola, dzięki któremu wygrali mistrzostwo. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, tak jak nie mogłam przestać pragnąć tego wspaniałego mężczyzny i pragnąć nazywać go swoim. Moje serce nabrzmiało dumą z tego, co zdołał osiągnąć. Drużyna zeszła z ławki i wjechała na lód, ale Josh wyminął ich i podjechał do miejsca, w którym stałam za szybą. Na jego twarzy nie było zwycięskiego uśmiechu; tylko te intensywne oczy patrzyły na mnie spod kasku. Zdjął rękawicę i położył dłoń na szkle. Bezsilna w jego obliczu, podniosłam rękę i położyłam ją na szybie w tym samym miejscu. Słyszałam dźwięk aparatu, ale nie dbałam o to. Wszystko, co kiedykolwiek chciałam mu wyznać – moja duma i moje szczęście – pokazałam mu teraz. Nadal go kochałam. Oboje o tym wiedzieliśmy. Na jego ustach pojawił się słaby uśmiech, ale oczy pozostały poważne. Smutne i pełne rezygnacji. Odepchnął się od szyby, ale zanim odjechał w stronę czekającej na niego drużyny,

odwrócił się jeszcze. Wyciągnął rękę do mnie, a potem przyłożył ją do serca. A później wchłonął go tłum, a ja ubłagałam Sam, żeby zabrała mnie do domu. – Na pewno nie chcesz iść na imprezę? – spytała, kiedy podjechałyśmy pod dom. – Na pewno będzie świetnie. Pokręciłam głową i wysiadłam z samochodu. – Nie dzisiaj. Po prostu nie mogę. – Byłam za słaba. Pięć minut z Joshem, a znajdę się w jego ramionach. – W porządku, mała. Prześpij się trochę. – Uważaj na siebie. – Sam zaczekała, aż otworzyłam drzwi, a potem pojechała na imprezę. Włożyłam piżamę i weszłam do łóżka, wyłączając światło. W ciemności przesunęłam palcami po ekranie telefonu i zrobiłam coś głupiego. Ember: „Hej, nie odpowiadaj, proszę. Chcę tylko żebyś wiedział, jak bardzo jestem dzisiaj z ciebie dumna”. Czego mu nie powiedziałam? Że go kocham, że bez niego przez ostatnie trzy tygodnie czułam się nieszczęśliwa, że zajmował moje myśli w sposób, który przypominał narkotyczne uzależnienie, i że usiłuję właśnie przejść odstawienie. Josh: „Myślałem o tobie przez cały mecz. Jesteś w moim sercu w każdej minucie. Kocham cię, December Howard. Ta głupia kula znowu dusiła mnie w gardle i znowu łzy napłynęły mi do oczu. Powinnam była wyłączyć telefon. Powinnam była odłożyć go na nocną szafkę. Ale nie zrobiłam tego mimo zamglonych oczu i całej reszty. Ember: „Wiem. A ty wiesz, że ja kocham ciebie”. Josh: „Chciałbym, by to wystarczyło, żebyś zmieniła zdanie”. Ember: „Ja też. Dobrej nocy, Josh”. Josh: „Dobrej nocy, Ember”. Przełknęłam ślinę i nie pozwoliłam łzom popłynąć. Nie mogłam przez resztę życia ciągle płakać, musiałam gdzieś postawić szlaban. Zwinęłam się z telefonem na poduszce i odpłynęłam w sen. Obudził mnie rytmiczny stuk w ścianę za moją głową. Spojrzałam nieprzytomnie na budzik: 2:57. Co, do diabła? Stukanie nie ustawało, wprawiając ścianę w drżenie. Co on może robić? Jedyną rzeczą, jaka stoi przy tej ścianie jest… O, cholera. Jego łóżko. Moje serce rozpadło się na milion kawałków, a każdy z nich na milion kolejnych. No ale przecież mnie nie zdradzał, prawda? To ja go rzuciłam, zerwałam z nim, zraniłam go. Właśnie wygrał mistrzostwa ligi, czego więc spodziewałam się po takim playboyu jak Joshua Walker? Zaskakujące było tylko to, że czekał z tym tak długo. Nie oznaczało to jednak, że miałam tego słuchać. Chwyciłam poduszkę i kołdrę i poszłam na kanapę. Tym razem, leżąc w ciemności, nie powstrzymywałam łez, pozwoliłam im się porwać. W poniedziałek rano usiadłam na swoim miejscu na historii i wyciągnęłam notatnik, nie patrząc na Josha. Nie mogłam. Już zdążyłam wyobrazić go sobie w łóżku z tą inną dziewczyną; nie musiałam do tego widzieć jego twarzy. – Świetny mecz, Josh. – Mindy minęła go, przesuwając dłonią po jego ramieniu. Może to ona. Zagryzłam wargę i wbiłam wzrok w pustą kartkę papieru. – Proszę o spokój. – Profesor Carving położył na mównicy swoje notatki. – Och, i

gratuluję, Walker. To był świetny strzał. – Byłem świetnie zmotywowany. Omal nie zakrztusiłam się kawą. – Na pewno – zgodził się profesor. – A teraz przechodzimy do zakończenia bitwy o Gettysburg… Zakładam, że wszyscy przeczytali zadany tekst? Odpowiedziało mu tylko kilka twierdzących pomruków. – Nie? A więc kartkówka. – Teraz rozległ się zbiorowy jęk. – Łatwizna. Proszę podpisać się u góry, a dla odświeżenia pamięci poniżej swój ulubiony cytat z lektury. Nabazgrałam na kartce swoje nazwisko i to, co zapamiętałam najlepiej. Jakbym mogła zapomnieć. Profesor odczekał chwilę i zakończył kartkówkę. – Dobrze, a teraz niech każdy poda swoją kartkę osobie po prawej stronie. Nie patrząc na Josha, wyciągnęłam rękę w jego kierunku. Jego palce musnęły grzbiet mojej ręki, parząc i znowu niszcząc mój spokój. Wzięłam kartkę od Patricka, który siedział po mojej lewej stronie. Patrick był cichy, bezpretensjonalny i trochę ospowaty, co niekorzystnie odbijało się na jego życiu seksualnym. Ale był też naprawdę miły. – Kto zechce przeczytać, co dostał? Mindy? Mindy odchrząknęła jak gwiazda porno. – „Lat temu osiemdziesiąt i siedem…” – Ach, to proste! Kto następny? – Ja – odpowiedział Josh. Nie. Nie chciałam słuchać jego głosu, ale ponieważ nie mogłam zatkać uszu i kołysać się na krześle, musiałam. – Słuchamy zatem, panie Walker. Głos Josha brzmiał czysto i mocno. – „Że od tych poległych bohaterów winniśmy zaczerpnąć oddanie sprawie, której oni całkowicie się poświęcili. Że postanowimy, iż śmierć tych poległych nie mogła być daremna”. Gwałtowne bicie mojego serca zagłuszało wszystkie inne dźwięki. Profesor Carving oparł się o mównicę. – Pani Howard? Dlaczego akurat ten ustęp przyszedł pani na myśl? Otworzyłam usta, ale nie byłam w stanie wydobyć głosu. Gdybym coś powiedziała, mogłabym załamać się na oczach całej sali, a na pewno nie zamierzałam do tego dopuścić. – Pani Howard? Pokręciłam głową i zamknęłam oczy, marząc, by podłoga się rozstąpiła i pochłonęła mnie wraz z krzesłem, co wydawało się jedynym wyjściem z tej koszmarnej sytuacji. – Ojciec Ember zginął w Afganistanie kilka miesięcy temu – powiedział cicho Josh, wyciągnął rękę i położył kartkę na moim stoliku. Otworzyłam oczy i spojrzałam w zdumione oczy profesora Carvinga. – Rozumiem, dlaczego wybrała pani akurat ten fragment. Kiwnęłam głową, chociaż wcale nie rozumiał. Reszta zajęć minęła jak we śnie. Potem zaczęłam się pakować, w tym samym czasie co Josh. – Ember? Zesztywniałam i odwróciłam się. Ciągle zaskakiwało mnie, jaki jest przystojny, ale jego wygląd nie znaczył nic w porównaniu z jego ciepłem, jego życzliwością. Każda dziewczyna z tej uczelni byłaby zachwycona, gdyby choć na nią spojrzał, nie mówiąc już o ofiarowaniu jej

swojego serca na talerzu. – Tak? Podniósł rękę, jakby chciał mnie dotknąć, ale zaraz powoli ją opuścił. – Twój tata… on nie zginął na daremno. Wyjęłam z torby kartkę papieru, złożyłam ją na pół i podałam mu. – Dlaczego myślisz, że chodziło mi o tatę? Myślałam o tobie. Jaka jest miara twojego oddania?

Rozdział 24 Marzec odszedł po kolejnej zadymce, a po nim nastąpił kwiecień, przynosząc trzy kolejne śnieżne burze mimo zieleniącej się już trawy. Maj był już jednak wspaniały. Na niedzielny obiad włożyłam czarne spodnie capri i miękką, bladoniebieską bluzkę. Nie zdawałam sobie sprawy, jak ważna jest dla mnie przewidywalna rutyna naszego domu, dopóki nie znikła. Teraz wszystko zdawało się znowu wracać do normy; tyle że brakowało taty. Znowu obróciłam w palcach jego list. Tak często to robiłam, że zdumiewało mnie, iż atrament jeszcze się nie wytarł. Ale linie były jakby zmiękczone, rozmazane lekko przez moje palce. Minęło cztery i pół miesiąca, ale trzymając ten list w ręce, czułam się tak, jakbym ciągle stała w drzwiach, za którymi czekała katastrofa. Odłożyłam list na półkę i wyszłam. Cmentarz był już pełen kwiatów; opiekująca się nim załoga w pełni korzystała z wiosny. Spędziłam z tatą tyle czasu, ile tylko mogłam, nie rozklejając się zupełnie, a potem pojechałam dalej, do domu, jak zwykle. Życie znowu wróciło do dawnej rutyny. Tylko jedna rzecz mogła to zmienić, a ja ciągle czekałam na wieści od Vanderbilt. Gus wybiegł przed dom, jeszcze zanim zdążyłam zaparkować na podjeździe, i rzucił się w moim kierunku. – Ember! Tęskniłem za tobą! Chodź, zobaczysz mój eksperyment. Jest super! – Na pewno! – Zmierzwiłam jego loki i razem weszliśmy do domu, gdzie natychmiast owionął mnie zapach pieczonego indyka. – Martwiłem się, że nic z tego, bo tata miał wszystkie plany. Dużo o tym rozmawialiśmy. Przykucnęłam przed nim. – Ale znalazłeś je, tak? – Tak, były na jego poczcie mailowej. Nieświadomie zacisnęłam mocniej palce na jego koszulce. – Potrafisz wejść na jego konto? Kiwnął głową, potrząsając lokami. – Tak. Tylko na prywatne. Pytanie zabezpieczające było łatwe, bo mama mówiła, że od zawsze miał to samo hasło. – Odbiegł, zostawiając mnie oszołomioną w holu. Mama wyszła do mnie przez jadalnię, wyglądała jak gospodyni domowa z lat pięćdziesiątych. Uściskałyśmy się na powitanie i zaraz pobiegła odebrać telefon. Gus pokazał mi swój wielki most, zajmujący większą część stołu mamy w kuchni. – Dobra robota, chłopie! – To najsuperowszy most na świecie! Muszę sprawdzić, jaki ciężar go złamie. Nie mogę się doczekać! – Jego oczy błyszczały. Mama wykonała swój uniwersalny gest, który oznaczał ciszej-bo-rozmawiam-przez-telefon, a wyglądał, jakby dawała rozkaz do ataku. Gus i ja oboje stłumiliśmy uśmiech i zniżyliśmy głos. – Jasne, żaden problem, Chloe. Właśnie zabieramy się do indyka. Może zabierz chłopaków i przyjedźcie do nas na obiad? – Mama umilkła i słuchała. – Och, dla nas to bez znaczenia, co na sobie macie. Po prostu przyjeżdżajcie. – Odchyliła się w tył, żeby spojrzeć na zegar. – Więc czekam na was piętnaście minut. Żadnych wymówek. – Rozłączyła się z uśmiechem. – Gus, połóż na stole jeszcze trzy nakrycia. – Przyjedzie pani Rose? – Zdjęłam z górnej półki trzy talerze, do których Gus nie mógł sięgnąć. Mama wygładziła fartuszek, co robiła zawsze, kiedy była bardziej czymś zaprzątnięta, niż

chciała to okazać. – Nie brzmiała za dobrze. – Z roztargnieniem krzątała się po kuchni, mieszając sos i wyciągając indyka z piekarnika. Podskoczyłam, żebym pomóc Gusowi, który zapytał: – A kto to jest pani Rose? Położyłam widelec po właściwej stronie talerza i przesunęłam go do środka. – Pamiętasz przecież. Jej mąż był z tatą? Oczy Gusa zabłysły. – Tak! Mama Carsona i Lewisa! – Zgadza się. April weszła do kuchni tanecznym krokiem w chwili, kiedy kładliśmy naczynia na stole. Dzięki Bogu, nie miała na sobie nowych ubrań. Przestała chodzić na zakupy, kiedy mama wysłała ją na terapię. – Miło cię widzieć, Ember. – Uśmiechnęła się i usiadła na swoim miejscu. – Miło, że przyszłaś pomóc, April – odparła śpiewnie mama. April spojrzała na mnie i wzruszyła ramionami. – Co słychać na nowym miejscu? Wiedziałam, o co i o kogo jej chodzi. – Nic nowego. – Wielka szkoda, pozwolić komuś takiemu jak on tak po prostu odejść… – April. – Nawet mnie samej mój głos wydał się ostry. – Nie. – Ktoś powinien przemówić ci do rozumu. – April przygładziła włosy. – A ty jesteś ekspertem od związków, tak? – Ledwie od dwóch tygodni znowu spotykała się z Brettem. Nie mogłam uwierzyć, że w ogóle zgodził się do niej wrócić. – Jesteś nieszczęśliwa. – Patrzyła mi nieustępliwie prosto w oczy, jakby chciała mieć pewność, że jej słowa do mnie docierają. – A zasługujesz na szczęście. Złagodniałam, a wraz ze mną mój głos. – Nie potrzebuję mężczyzny, żeby być szczęśliwa. Nie byłam sama, odkąd skończyłam siedemnaście lat. Kilka ostatnich miesięcy było trudnych, to fakt, ale wiele dowiedziałam się o sobie, a inaczej to by się nie stało. – April tylko sceptycznie uniosła jedną brew. – Nie, naprawdę. Potrafię naprawić kubeł na śmieci i zmienić koło w samochodzie, a piątkowy wieczór spędzić z przyjaciółkami albo sama. Tęskniłam za Joshem; nadal za nim tęsknię każdego dnia, ale muszę pobyć sama, zanim będę mogła być z kimkolwiek innym. – Jak miło widzieć, że moje córki się ze sobą dogadują. – Mama spojrzała na nas sceptycznie i podała mi koszyczek z pieczywem. – Och, znasz nas – wtrąciła dźwięcznie April, mrużąc jedno oko, co rozproszyło resztki napięcia. W tej chwili wszystko wydawało się takie normalne, takie spokojne. Zastanawiałam się, czy powiedzieć mamie o Vanderbilcie. Miałam to na końcu języka przez następne dziesięć minut, podczas których słuchałyśmy o naukowym projekcie Gusa i balu maturalnym April. Kiedy mama spytała mnie, co sądzę o swoich zajęciach, wreszcie otworzyłam usta. Wtedy rozległ się dzwonek do drzwi. Gus zerwał się z krzesła i pobiegł na spotkanie z kolegami. Otwierając drzwi, rzucił się na nie całym ciężarem ciała. – Gus! Super! Widziałeś nasz nowy Bakugan? – Chłopcy natychmiast zatopili się w rozmowie. Wyglądali… nieporządnie, co było niezwykłe w przypadku dzieci, które zwykle przywodziły na myśl katalogi z ubraniami. Mieli przybrudzone koszulki i dziury na kolanach dżinsów. Włosy tak im urosły, że zasłaniały niemal oczy.

– Chloe? – Mama przystanęła i otworzyła usta. Pani Rose miała na sobie spodnie do jogi i rozdartą bawełnianą bluzę. Włosy, zebrane w węzeł na czubku głowy, wymykały się kosmykami, sterczącymi na wszystkie strony wokół twarzy, po której spływał makijaż. Ponieważ ona także zazwyczaj wyglądała jak spod igły, byłam przerażona. Weszła, martwym wzrokiem szukając mamy. – June – powiedziała. Mama wyminęła mnie i wzięła Chloe pod ramię. – Co się dzieje? – Boże, June. To powinien być przyszły tydzień, ale nie sądzę, żeby wrócił do domu! – Osunęła się na podłogę. Mama tylko spowolniła jej upadek i za chwilę obie siedziały na dywanie. Cały pokój rozbrzmiewał łkaniem, które raniło moje serce, nie całkiem jeszcze zagojone po stracie ojca. – Nalegałam… nie zdawałam sobie sprawy… – Wykrztusiła, wtulona w kolana mamy. – Oddział wraca do domu w przyszłym tygodniu. Kiedy przylecą te samoloty, jego tam nie będzie. Nie będzie! To miał być już koniec, ale końca nie będzie, bo on nie wróci! April zasłoniła usta ręką. Ja wzięłam głęboki oddech i zmusiłam się do uśmiechu. – Chłopcy! Zjemy superkolację w suterenie. Co wy na to? Na tym wielkim telewizorze świetnie ogląda się Avengersów! Carson i Lewis spojrzeli po sobie niespokojnie. Aż za dobrze znałam to spojrzenie. Przed chwilą wymieniłyśmy je z April – tak patrzy na siebie rodzeństwo, rozmawiając bez słów. Ci dwaj chłopcy byli tacy mali, w wieku Gusa, i nie mieli nawet starszego rodzeństwa, które mogłoby się nimi zająć. – Gus, może zabierzesz ich do gabinetu? Gus oderwał poważne oczy od mamy i Chloe, która ciągle szlochała na podłodze, zostawiając wilgotne, ciemne smugi na białym fartuszku mamy. – Tak, tam jest naprawdę ekstra. – Uśmiechnął się samymi ustami i pociągnął chłopców za sobą. – Uwielbiam Irin Mana! Uśmiechnęłam się, widząc tę czystą doskonałość serca mojego brata. – Kapitam Ameryka nadciąga! – odkrzyknął Carson, pędząc w stronę gabinetu. – Ten ma siłę! Człowieku, ciuchy na nim pękają, taki jest wielki! – dorzucił Lewis. Mama przeniosła się z Chloe na kanapę. Przycisnęła głowę młodszej kobiety do swojej piersi, próbując ukoić jej szloch, który przedzierał się przez cienką tkankę blizny, jaka pokrywała mój ból. Chloe długo się trzymała, a ja jej zazdrościłam, że tak dobrze funkcjonuje, podczas gdy mama była niemal w katatonii. Teraz nie miałam jej już czego zazdrościć. Razem z April pozbierałyśmy talerze i zrobiłyśmy kanapki z gorącym indykiem, zamiast tradycyjnej pieczeni, którą planowała mama. Zaniosła je chłopcom, a ja zamieniłam ich szklanki na soki z kartoników ze słomkami. Nawet zajęta pocieszaniem kolejnej wdowy mama nie byłaby zadowolona, gdyby rozlali sok na dywan w gabinecie. Porozsadzałyśmy chłopaków, włączyłyśmy film i zostawiłyśmy ich w świecie nieistniejących bohaterów. Potem cicho zamknęłyśmy za sobą drzwi. April oparła się o ścianę. – Jezu, Ember, czy to się kiedyś skończy? Opadłam na ścianę obok niej i objęłam ją ramieniem. – Myślę, że to zawsze będzie bolało. Zawsze. – Zamrugałam, żeby odgonić łzy. – Ale z każdym dniem będziemy lepiej umiały z tym żyć. – Zawsze, kiedy już mi się wydaje, że z tego wychodzę, coś się wydarza i nagle znowu jest tak, jak tamtego pierwszego dnia… – Jej głos się załamał. – Wiem. – Podniosłam wzrok na rodzinne zdjęcia, które wisiały na przeciwległej ścianie,

szkolne kolaże i fotografie z wydarzeń, które sprawiły, że staliśmy się tą rodziną. I bolało, że już nią więcej nie będziemy. – Mnie też to ciągle rozwala, April. Przysięgam. Płacz Chloe odbijał się echem od ścian domu, przypominając, że ból nie zna litości, granic ani dat. Przytuliłam do siebie April, tak jak mama Chloe, świadoma, że nie ma nic, co mogłabym zrobić czy powiedzieć, co zmniejszyłoby siłę ciosu, jaki na nas spadł. Ciągle było tak ciężko, a przecież minęło już kilka miesięcy. Oparłam głowę o głowę April, wdzięczna, że nie jesteśmy w tym same, że mamy siebie nawzajem. – Powiedziałam Chloe, że może spać w twoim pokoju, Ember. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciw temu – powiedziała mama, wrzucając fartuszek do kosza na brudne ubrania. – Oczywiście, że nie. – Włożyłam ostatni talerz do zmywarki. April myła kuchenne blaty. – Lewisa i Carsona położymy w pokoju Gusa. – Dobrze. Cieszę się, że mają siebie nawzajem. Nic już nie zostało do powiedzenia, więc dokończyłyśmy sprzątać kuchnię w spokojnej, smutnej ciszy. – Idę spać. Ember, wracasz dzisiaj do siebie? – spytała April. – Tak, rano mam zajęcia. Uściskała mnie. – Dziękuję. Wiem, że nie dość często to mówię. Dziękuję ci. – Zanim zdążyłam odpowiedzieć, uciekła z pokoju i pobiegła schodami na górę. – Jest z nią coraz lepiej – powiedziałam. – Jak z nami wszystkimi. Nadchodzące tygodnie mogą być dla nas dość trudne, ale przejdziemy przez to. – Mama uniosła brew, patrząc, jak wycieram detergentem blaty, które April tylko umyła gąbką. Poprawiłam stojak na noże. – A jak ty sobie radzisz? Nie mam okazji pytać cię o to tak często, jak bym chciała. Oparłam się o szafkę. – W porządku. Czuję się tak, jakbym przechodziła przez wyjątkowo długi okres przystosowania, ale jest w porządku, wszystko mam pod kontrolą. – Mama czekała, aż powiem wszystko, co chcę powiedzieć, jak to miała w zwyczaju. Nigdy nie naciskała, nie wypytywała; wiedziała, że to nic nie da. Przed tatą potrafiłam się otworzyć w ułamku sekundy, ale mama i ja zawsze miałyśmy pewne problemy z komunikacją. Chyba byłyśmy zbyt podobne do siebie. – Oceny mam dobre, a z Sam mieszka mi się wspaniale. – Cieszę się, że znowu jesteście razem. – Ja też. Kiedy kończysz szkołę, zawsze ci się wydaje, że już zawsze będziesz się przyjaźniła ze wszystkimi, ale tak naprawdę zostaje ci z tego kilka osób. Wszyscy tak jakoś… znikają. Mama zdjęła z półki dwie wysokie szklanki i odwróciła się, żeby zrobić latte. – Ludzie zostają w twoim życiu, jeśli się o to postarasz. – Mama nabrała powietrza, a jej dłoń znieruchomiała nad szklanką. – Ember, musiałaś wiele przejść w tym roku i żałuję, że mnie przy tobie nie było. – Parsknęła kpiącym śmiechem. – Żałuję, że nie było mnie przy mnie samej. Gdybym zdawała sobie sprawę, co się dzieje z Rileyem… – Nic nie mogłabyś zrobić. Popełniał własne błędy. A jego kłamstwa pokazały mi przede wszystkim, jak bardzo na nim opierałam wszystko w swoim życiu. Wszystko dla niego zmieniałam, dla tego planu, który stworzyliśmy razem, choć tak naprawdę nigdy mi się nie podobał. Podała mi szklankę z chai latte. Ostrożnie upiłam łyk. Była pyszna i miała w sobie dość kofeiny, żeby pozwolić mi przygotować się jeszcze do jutrzejszych zajęć.

– Lubiłam Rileya – przyznała mama. – Podobało mi się, że pasował do naszej rodziny, że dobrze się z tobą dogadywał. Gdybym wiedziała, co robił, wsadziłabym mu jaja w imadło. Zakrztusiłam się, plując kawą na kuchenną wyspę. Obie wybuchnęłyśmy śmiechem, ale mama szybko doszła do siebie na tyle, żeby wytrzeć wszystko co do ostatniej kropelki. – A serio, nigdy nie próbowałabym namawiać cię, żebyś pomyślała o nim poważnie. – Wiem. Był idealny na papierze. – A Josh? – Mama gładko zmieniła temat, a ja znowu poczułam rozdzierający ból. – Josh jest w wojsku, no, w Gwardii. – Minęły już dwa miesiące, ale teraz rozmawiałam o tym z mamą po raz pierwszy. – Gdyby chciał z tym skończyć, wtedy może… ale on zaraz po dyplomie ma zamiar zostać zawodowym oficerem. Nie mogę z nim być, mamo. Nie będę. Mama spokojnie upiła łyk kawy. – Kochasz go? Przełknęłam, usiłując wydobyć z siebie głos. – Tak. Bardziej niż kiedykolwiek sądziłam, że mogę. Nie potrafię o nim zapomnieć, ale w końcu zapomnę. Kiedy już wyjedzie, zapomnę. – Była to bardziej obietnica złożona samej sobie niż mamie. – Poza tym on już zdążył to przeboleć. – Nie możecie się jakoś dogadać? – W oczach mamy zapłonął ogień, którego od dawna w nich nie widziałam. Wreszcie coś ją naprawdę poruszyło. – Nie odrzuca się prawdziwej miłości, ot tak. – Ja nie będę tak żyła, mamo. Chcę spokoju, korzeni i jednego domu przez kolejne dwadzieścia lat, w którym będę zaznaczała na framugach drzwi, jak rosną moje dzieci. Wojsko nie pasuje do tego planu. Mama lekko zmrużyła oczy, jakby próbowała ocenić, czy temat jest już istotnie zamknięty, czy może jednak nie. Rozsądnie postanowiła kontynuować: – Poświęcasz zbyt wiele, December. – Jej oczy powędrowały w stronę lodówki, przesunęły się po blacie i podłodze, zanim znowu spojrzały w moje oczy. – Muszę… – Jej głos był dziwnie zduszony; odchrząknęła. – Muszę ci podziękować za to, co zrobiłaś. Za to, że byłaś tu, że zajęłaś się wszystkim, kiedy ja nie mogłam tego zrobić. – Nie ma problemu, mamo. – To była teraz taka łatwa, odruchowa odpowiedź. – Był problem. Rzuciłaś szkołę, życie, plany. Myślisz, że nie wiem, ile znaczą dla ciebie twoje plany? Poświęciłaś zbyt wiele. – Tak, było trudno. Ale jesteśmy rodziną i ktoś musiał to zrobić. Więc zrobiłam to ja, cześć pieśni. Każdy inny zrobiłby to samo. – Nie, nie zrobiłby! – Skuliłam się w sobie, kiedy podniosła głos. – Dźwigałaś cały ten dom. Mnie! Żadna córka nie powinna dźwigać na ramionach własnej matki. – Uderzyła szklanką o blat. Musiałam to zakończyć. – Czego ty chcesz, mamo? Mam powiedzieć, że byłam zła? Że żałuję, że wyjechałam z Boulder? Co ci poprawi samopoczucie? – Tak! Chcę wiedzieć, co czułaś. Nigdy nie zapytałam, co czujesz! – Krew napłynęła jej do twarzy. – Chcę, żebyś była z tego powodu tak samo zła jak ja! Coś pękło i nagle poczułam się wolna. – Doskonale! – Moja szklanka wylądowała w zlewie; resztki kawy ściekały po ściankach. – Tak, byłam zła! Byłam zazdrosna, bo Chloe Rose umiała wziąć się w garść dla dobra swoich dzieci, a ty nie byłaś nawet w stanie wstać z łóżka! Czułam się zagubiona, zdezorientowana, a wszystko wokół, takie dotąd doskonałe i poukładane, przeszło nagle w stan totalnego chaosu… i burdelu! – Mój oddech przyspieszył, usiłując nadążyć za mocno bijącym sercem. O Boże,

czułam, że zaraz zwymiotuję. – Ty straciłaś męża, ale ja straciłam ojca i matkę. Straciłam chłopaka, plany, dom – ale ciebie to nie interesowało, żadne z nas cię nie interesowało. – Wiem – przyznała cicho, ale ja zapędziłam się już za daleko, żeby przerwać gwałtowną tyradę. – Wiesz, dlaczego nie mogę być z Joshem? Bo nie chcę znowu przez to przechodzić. – Objęłam głowę rękami. – Nie chcę być tobą! Nie chcę znowu otworzyć drzwi i zobaczyć, jak stoją tam, gotowi zakończyć wszystko, co znam. Nie mogę. – Łzy, z którymi walczyłam całą noc, nie, łzy, z którymi walczyłam od grudnia, wygrały wreszcie i spływały po mojej rozgniewanej twarzy. Mama zrobiła krok w moją stronę, ale powstrzymałam ją wyciągając rękę. – Nie. Nie rozumiesz jeszcze, co jest najgorsze… że robiłam to wszystko, żeby jakoś odpokutować to, co zrobiłam. – Ale co ty mogłaś takiego zrobić? – Mama ostrożnie zrobiła jeszcze krok do przodu. – Boże, mamo! Otworzyłam te przeklęte drzwi! Ty powiedziałaś, żeby nie otwierać, bo wiedziałaś! Ale ja otworzyłam drzwi i wpuściłam ich do środka. Oni zniszczyli naszą rodzinę, i to ja im otworzyłam! Mama podeszła do mnie i przytuliła mnie do siebie mocniej niż kiedykolwiek, odkąd byłam dzieckiem. – Nie, Ember. Nie. Nie mogłaś zrobić nic, żeby to powstrzymać. Nic. To nie twoja wina. Nic z tego nie jest twoją winą. Ja powinnam była otworzyć drzwi. Tak mi przykro, że nie potrafiłam być silniejsza. Tak mi przykro. Łkałam wtulona w mamę, aż w końcu nie zostały mi już żadne łzy, które mogłabym wylać nad tatą, Rileyem, moimi planami, studiami, czy nawet Joshem. Wypłakałam się do czysta. A potem przestałam płakać.

Rozdział 25 Czekałam prawie tydzień, aż do soboty rano, zanim postanowiłam, że ceną za moją integralność będzie sprawdzenie, co miał mi do powiedzenia mój ojciec. Wychyliłam się w moim komputerowym krześle i wbiłam wzrok w migający kursor ustawiony na koncie gmailowym. Potem wolno wpisałam: Justin.A.Howardgmail.com. Hasło. No tak. To może być trudne. Wpisałam datę urodzenia ojca i serwer mnie opluł. Spróbowałam z imieniem mamy. Odrzucone. Na środku ekranu pojawił się mały biały kwadracik. „Podać podpowiedź?”. – Tak, jasne, że podać – burknęłam i kliknęłam w „OK”. Strona się załadowała i pojawiła się podpowiedź. „Świeci jak Ember” „Rzeczy, które znało moje serce” Po rękach i nogach przebiegły mi dreszcze, jakby ojciec stał tuż za mną i znowu mi śpiewał. – Tato – szepnęłam. Ponownie kliknęłam polecenie „zaloguj się”. Hasło: „DawnoTemuWGrudniu” Skrzynka się otworzyła, a mnie zalała fala ulgi, pobudzając każdy nerw mojego ciała. Miałam z ojca coś jeszcze. List nie był już ostatnią rzeczą. Te maile to i tak za mało, ale muszą wystarczyć. W poczcie były jego listy, jego słowa. Ścisnęło mnie zwierzęce wręcz pragnienie wczepienia się paznokciami w ekran, zatopienia w to, co po ojcu pozostało, wytarzania się w napisanych przez niego słowach. Przejrzałam skrzynkę poczty przychodzącej. Patrzyłam tylko na tytuły, nie otwierałam wiadomości. Nie obchodziło mnie, co mieli do powiedzenia inni, chciałam wiedzieć tylko, co mówił ojciec. Były tam maile od dziadków, mamy, Gusa, April… ode mnie. Kliknęłam w mój ostatni mail do niego, napisany kilka dni przed pamiętnym dzwonkiem do drzwi. Hej, tato, U mnie wszystko idzie jak z płatka, więc przestań się o mnie martwić. Jutro wybieram się do Springs spędzić święta z mamą, April i z Gusem. Nie bój się, pamiętam, gdzie schowałeś specjalny prezent dla mamy, i nie dam jej pójść spać, aż do przyjścia Mikołaja. Bardzo bym chciała, żebyś tam z nami był. Bez ciebie to nie to samo. Kocham cię, December Moje ostatnie słowa do niego mówiły o miłości i o rodzinie. Byłam w tym dobra. To nie bolało aż tak bardzo, jak sądziłam. Ojciec przejmował się, że rezygnuję ze wszystkich moich marzeń dla Rileya, zwłaszcza chodziło mu o drugi rok, gdy postanowiłam porzucić połączoną specjalizację Angielski/Historia i zamiast tego wybrałam nauczanie. Ale to nie tak, że mogłam mu powiedzieć, że miał rację. Zajrzałam do skrzynki z wysłaną pocztą i aż wstrzymałam oddech. Josh Walker. Palce kliknęły na mail, żeby się otworzył, zanim sumienie zdążyło je powstrzymać. Hej Josh, Cieszę się, że plik z dokumentami do ciebie dotarł. Przykro mi, że musiałem je zeskanować, ale wiem, jak bardzo ich potrzebujesz, a nie wiedziałem, jak długo to potrwa, gdybym je wysłał zwykłą pocztą. Miło słyszeć, że znowu grasz; zawsze robiłeś wrażenie na lodzie. Jestem bardzo dumny z tego, co udało ci się osiągnąć, i ty też powinieneś. Sprawdzam nasze daty powrotu i nie wiem, czy zdążę, ale może jednak uda mi się wrócić na twoje

mianowanie i może będę mógł przypiąć ci stopień. Twoja prośba to dla mnie zaszczyt i niczego bardziej nie pragnę, jak tego, żeby ktoś taki jak ty, został oficerem. Och i wielkie dzięki za nagranie wideo z gry. Gus tak strasznie szybko rośnie. Z szacunkiem, Justin Howard Siedziałam oniemiała. Ojciec nie tylko znał Josha, oni się przyjaźnili. Wiedziałam, że rozmawiali ze sobą na treningach i w ogóle, ale nie wyobrażałam sobie, że ze sobą korespondują. Nic dziwnego, że Josh na pogrzebie wydawał się taki wstrząśnięty. Jeszcze raz zerknęłam na treść maila i mój wzrok przykuło słowo „dokumenty”. Co takiego ojciec przesłał Joshowi z Afganistanu, czego nie mógł ze sobą przywieźć? Porzuciłam skrupuły – tam do diabła, porzuciłam je już przy drzwiach – i otworzyłam plik z wiadomościami wysłanymi, a następnie przefiltrowałam go, szukając maili do Josha. Wyskoczyło ich dwanaście, z okresu obejmującego prawie… dwa lata? Pisali do siebie od dwóch lat? Najstarszy list był prosty – prośba, żeby Josh rozważył pomysł prowadzenia drużyny Gusa, ojciec pisał o tym, jak byłoby wspaniale dla jego kontuzji, gdyby wrócił na lód, gdy już będzie gotowy. Coś w brzuchu opadło mi w dół, a potem wczepiło się w gardło, pozostawiając w ustach mdląco słodki smak. Za tym kryło się coś więcej, coś głębszego. Oddech mi drżał, gdy skanowałam prawą stronę, szukając symbolu spinacza, który sygnalizował załącznik do wiadomości. Było ich kilka, przeważnie filmiki z Gusem grającym w hokeja. Josh pomagał ojcu być na bieżąco w sposób, w jaki żadne z nas nie mogło, przez dziedzinę sportu, którą on i Gus uwielbiali. Przytłoczyło mnie uczucie wdzięczności. Otworzyłam maila zatytułowanego „znalazłem dokumentację” z sierpnia tego roku i w niego kliknęłam. Hej Josh, Tu są dokumenty, które znalazłem w naszym systemie. Powiedz im tam w Gwardii, żeby się ogarnęli i od czasu do czasu robili kopie zapasowe, co? A jeszcze lepiej, uaktywnij się i zapomnij o wszystkim innym. Z wielką radością pomogę ci wrócić do drużyny, gdzie jest twoje miejsce. Tutaj wszystko po staremu: długie godziny nudy i trudne wezwania. Zrób mi uprzejmość, wpadnij do nas do domu i zmuś June, żeby pozwoliła ci ściąć trawnik. Ta kobieta bierze na siebie zbyt wiele ciężarów. Ember wróciła teraz do szkoły z tym swoim pokręconym chłopakiem. Wiesz, jakby ci się chciało kiedyś do niej wpaść i na trochę ją wykraść, ja bym nie miał nic przeciwko. To tylko taka podpowiedź. A już tak na poważnie, daj znać, czego potrzebujesz. UCCS ma szczęście, że ma takiego zawodnika jak ty. Z szacunkiem, Justin Howard Próbował mnie spiknąć z Joshem? To chyba jakiś dowcip. Przecież uwielbiał Rileya? A może tylko udawał, bo myślał, że jestem z nim szczęśliwa? Odsunęłam to pytanie na bok i kliknęłam na załącznik z dokumentami. Na ekranie wyskoczyły dane medyczne Josha. Nie całe, tylko zbiór stron z datami zaczynającymi się na początku lipca sprzed dwóch lat. Po co Josh miałby prosić ojca o te dokumenty? Odsunęłam się od biurka. Pytań było zbyt wiele, ale ja miałam już dosyć mętliku w głowie i uczucia zagubienia. Zasługiwałam na odpowiedzi. Zanim zdążyłam to sobie wyperswadować, szłam już do drzwi. – Dokąd ty idziesz tak ubrana? – Sam się zaśmiała, rozwalona leniwie w piżamie na kanapie. Moje włosy były spięte na czubku głowy w niechlujny kok, wynik zerowych starań. Pomachałam do Sam i wyszłam, mając na sobie tylko dżinsowe krótkie spodenki i podkoszulek bez rękawów. Butami nie zawracałam sobie głowy. Pukając do drzwi, powtarzałam w duchu, że

nic mnie nie obchodzi, jak wyglądam. – Chwila! – Okrzyk Jaggera był stłumiony z powodu bariery drzwi, głośno działającego telewizora i chichotów. Przez ułamek sekundy myślałam, żeby uciec, ale to nie wchodziło w grę, przynajmniej, jeśli chciałam wyjaśnić sprawę. Drzwi gwałtownie się otworzyły i stanął w nich Jagger, jego brwi na mój widok poszybowały w górę. – Hej? Uśmiechnęłam się sztywno, z zaciśniętymi ustami. – Czy, um, jest tu Josh? – Ledwie zdołałam to z siebie wydusić. Wypowiadanie jego imienia nadal było torturą, nawet po trzech miesiącach. Jagger mimo zaskoczenia uśmiechnął się. – Tak, tak, wchodź. Poszłam za nim przez hol do salonu. Układ mieszkania był taki sam jak u nas, tylko w lustrzanym odbiciu. Walker, nie uwierzysz, kto… – A niech mnie wszyscy święci – przerwał mu Josh, który natychmiast się poderwał, trochę niefortunnie dla dziewczyny siedzącej na poręczy kanapy obok niego. Na szczęście zdążył ją pochwycić, zanim walnęła w podłogę, potem ją odsunął. – Ember? – Jego spojrzenie przesunęło się po mnie, z góry do dołu, a mnie nie umknął błysk pożądania, który na chwilę pojawił się w jego oczach. Fajnie, że mogłam przygasić ten płomień przeznaczony dla… O tak. Tweedledee i Tweedledum obie wściekle na mnie łypały. Jagger wyłączył fonię w telewizorze i odgłosy slapstickowej komedii, którą oglądali, ucichły. Przez chwilę nie mogłam nic powiedzieć; zbyt się zagubiłam w spojrzeniu Josha. Przez ostanie kilka miesięcy nie pozwalałam sobie na niego patrzeć. Siedziałam obok niego na zajęciach, uśmiechałam się, gdy mówił coś zabawnego do naszego profesora, ale jak zarazy unikałam patrzenia na niego bezpośrednio. Powodem był mój lęk, że się zatracę. Był bez koszuli. Jagger zresztą też, ale na mnie nic nie działało tak, jak nagi tors Josha. Wciąż wyglądał słodko jak marzenie. A jeśli już, to mięśnie miał nawet większe, wyraźniejsze, zwłaszcza linie schodzące do czarnych koszykarskich spodenek. I ten jego plemienny tatuaż nie był już tylko czarny; były tam też lód i płomienie wijące się przez tatuaż i wokół, zaczynały się w miejscu nad sercem. Starałam się nie połknąć języka ani nie myśleć, jak bardzo chciałabym go pocałować. – Nowy dodatek? Dzieliło nas dziesięć kroków, ale równie dobrze mogliśmy być sam na sam nadzy lub tysiące kilometrów od siebie, tak naprawdę było to to samo. – Tak… – Co ty tu, do diabła, robisz? – Tweedledum, splótłszy ręce pod piersiami, zgromiła mnie wzrokiem. – Przepraszam, nie chciałam wam przeszkodzić w, eh… – pokazałam na pokój – …w spotkaniu. Ale muszę o coś szybko zapytać Josha. – Przyszłaś aż tutaj, żeby go o coś zapytać? – warknęła ze zdumieniem dziewczyna. Spojrzałam na Josha, ale on był chyba zbyt oszołomiony, żeby się odezwać. I cały czas nie spuszczał ze mnie wzroku. Poczułam, że się czerwienię. – Ja… mieszkam naprzeciwko i… – I więcej nie musi ci się tłumaczyć – wtrącił się Josh, wreszcie się budząc. – Ember, o co chodzi? Sposób, w jaki zadał to pytanie, w jaki jego głos oplatał się na słowach, sprawił, że zapragnęłam poprosić go o coś więcej niż tylko wyjaśnienia. Potem sobie przypomniałam, jak jego łóżko waliło w moją ścianę. Dał ku mnie krok, a ja ostro wciągnęłam powietrze i otoczyłam

się ramionami w pasie. – Nie mówiłeś mi, że byliście z moim ojcem tak blisko. Lekko rozdziawił usta, twarz mu pobladła. – To raczej nie jest pytanie, skoro już znasz odpowiedź. – Przeciągnął dłonią po głowie, po krótkich włosach. Wiedziałam, że obciął się tak ze względu na wojsko. – Ale tak, zgadza się, przyjaźniliśmy się. – A o co chodziło z twoimi danymi medycznymi? Dlaczego prosiłeś o nie mojego ojca? Dlaczego nie udałeś się po nie do Evans, do szpitala? Przełknął ślinę. – Czytałaś je? Pokręciłam głową. – Nie, to twoje prywatne sprawy. Zobaczyłam tylko datę i przestałam czytać. Ruszył do swojej sypialni i gdy przeszedł przez drzwi, przywołał mnie ruchem dłoni, ale ja nie byłam pewna, czy jestem w stanie wejść do tego pokoju. – No chodź, Ember. Nie wykorzystam cię. – Uśmiech, jaki mi posłał, był mało wyrazisty i nie dotarł do oczu. Zniknął prawie tak szybko, jak się pojawił. – Mnie wykorzystaj! – zawołała za nim Tweedledum. Potem nachyliła się, tak żebym tylko ja ją słyszała. – Ciało tego faceta jest po prostu… Strząsnęłam ją z siebie i szybko poszłam za Joshem, nim zdążyła dokończyć. Skoro miałam wybierać między lwią paszczą a ukąszeniem żmii… Cóż, lwa przynajmniej znałam. Rozejrzałam się, zauważając, że nic się w tym pokoju nie zmieniło. Nawet z powrotem zawiesił obraz na ścianie. Instynktownie chciałam usiąść na łóżku, ale po zastanowieniu postanowiłam trzymać się od niego z daleka, więc stałam i czekałam, aż Josh przestanie szukać czegoś w szafie. W końcu odsunął się od niej z szarym segregatorem w rękach. Postawił go na łóżku i otworzył. – Muszę powiedzieć, że nie sądziłem, że jeszcze kiedyś cię tu zaproszę, a nawet jeśli, to nie wyobrażałem sobie, że to będzie wyglądało tak jak teraz. Skupiłam uwagę na ruchu jego palców i grze mięśni na ramieniu. – Mógłbyś coś na siebie włożyć? To trochę rozpraszające. – Głos miałam zduszony, ale niestety nie mogłam powstrzymać pędzącego pulsu, nie kiedy Josh stał trzy centymetry ode mnie. Roześmiał się, co nie polepszyło mojej sytuacji; wręcz jeszcze bardziej mnie nakręciło. – A ty nie mogłabyś włożyć dłuższych spodni? Jak patrzę na te twoje nogi do nieba, myślę tylko o tym, jak lubiłaś się nimi wokół mnie oplatać. Zaczęłam coś bełkotać, Josh się wyszczerzył i wyciągnął z teczki dokumenty, które mi podał. – I tak się kiedyś dowiesz, więc równie dobrze może się to stać dzięki mnie. Spojrzałam na nagłówek. – Byłeś ranny w lipcu, dwa lata temu? – Tak, byłem głupi i przekazałem Gwardii jedyną twardą kopię, jaką miałem. Potem, kiedy odświeżali komputery, stracili moje dane z Afganistanu. Potrzebowałem ich dla tutejszych lekarzy, żeby wydali zgodę na moją grę w UCCS. Twój ojciec tam był, a ja wiedziałem, że tamtejszy szpital musi gdzieś trzymać kopię tej dokumentacji. Na szczęście twój ojciec wiedział, gdzie szukać. – Ten sam szpital, racja, ale dlaczego miałby wiedzieć, gdzie szukać twoich dokumentów? – To tutaj coś się kryło, tylko że nie umiałam dojść co. – Tak. To ten sam szpital. Przed Landstuhl wykonywali tam nagłe operacje. – Poczułam, że świdruje mnie wzrokiem.

Pokręciłam głową i pomachałam plikiem dokumentów. – Co ty mi próbujesz powiedzieć? – Spójrz na datę. – Szósty lipca. – Co robiłaś tego lata? Zastanowiłam się. – Hm, właśnie skończyłam liceum i mama po święcie Czwartego Lipca zawiozła mnie do kampusu w Boulder, bo postanowiłam pójść na studia z Rileyem. – Zamiast do Vanderbilt, do którego chciałam się zgłosić na początku; kolejne moje ustępstwo na rzecz naszych planów. – Zawiozła mnie mama… – Zaczynałam rozumieć. – Bo twój ojciec został tam oddelegowany – dokończył Josh. Przebiegł mnie lodowaty dreszcz. – Spójrz na dokumenty, December. Znasz ten charakter pisma. – Jego głos był łagodny. Przerzuciłam strony na początek, szukając nazwiska lekarza. Doktor J.A. Howard. Nie wpadłam w panikę, nie poczułam się zdradzona, nie wściekłam się, poczułam tylko, że coś zatoczyło koło, pełne. – On cię leczył. – Uratował mi życie. – Josh usiadł na łóżku i odpływając do jakiegoś nieznanego miejsca, zapatrzył się w ścianę. – Oczyszczaliśmy budynek, kiedy mnie zdjęli. Byłem na misji dopiero od miesiąca. Jeden pocisk zadrasnął mnie w ramię. – Pokazał na bliznę pod tatuażem, tę, którą dotykałam w noc Snow Bash. – Drugi przeszedł przez udo i uszkodził żyłę udową. Zawieźli mnie do szpitala polowego, krew lała się na wszystkie strony, wiedziałem, że wkrótce umrę. Ratownicy nie zdążyli w porę zatamować krwawienia. Twój ojciec przyszedł i powiedział, że wrócę do domu. Że dopilnuje, żebym wrócił. – Podniósł na mnie oczy, a ja w nich utonęłam. – Kiedy się wybudziłem z narkozy po operacji, zaczął ze mną rozmawiać, i to wtedy się zorientował, kim jestem. Widział mnie podczas gry, gdy zabrał cię na mecz. – Na pierwszym roku – szepnęłam, przypominając sobie, jak się wstydziłam, że jestem tam z ojcem. – Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? Sięgnął po moją dłoń, a ja z trudem zapanowałam nad drżeniem, w jakie jego dotyk wprawił całe moje ciało. – Byłaś taka wściekła, że wysłali go do Afganistanu. Nie mogłem ci powiedzieć, że gdyby go tam nie było, mnie też by już nie było. Nie chciałem, żebyś widziała we mnie przyczynę, twój ojciec w zamian za moje życie. – Naprawdę tak o tym myślisz? – Podeszłam do niego i ujęłam jego twarz w obie dłonie. Tak bardzo tęskniłam za dotykaniem go. – Czasami. Ale on nie tylko mnie uratował, Ember. Uratował wielu innych. Był doskonałym chirurgiem. Chciałem ci o tym powiedzieć; ale się bałem, że mnie zostawisz. Tak długo mnie odtrącałaś, bo nie chciałaś zajmować się naszym związkiem, gdy on umarł. Jak mogłem ci powiedzieć, że to tylko dzięki niemu tutaj jestem? Poczułam ukłucie niepokoju. – To dlatego spędzałeś ze mną tyle czasu? Byłeś moim… cokolwiek? To wszystko było ze względu na mojego ojca, żeby mu się odwdzięczyć? – Czekałam na odpowiedź z zaciśniętym sercem, choć z drugiej strony pragnęłam, żeby między nami wszystko było jasne. Tylko nie byłam pewna, czy zniosę wieść, że dla Josha stanowiłam jedynie obiekt współczucia. – Czy my razem to było dla ciebie coś prawdziwego? Mam na myśli, że zaraz po rozstaniu wróciłeś do bycia… sobą. Zanim zdążył to ukryć, twarz wykrzywił mu grymas bólu.

– Pragnąłem cię od osiemnastego roku życia. – Kiwnął głową w stronę naszego zdjęcia. – Wtedy nie byłem dla ciebie wystraczająco dobry. Tam do diabła, teraz też nie jestem. Jesteś wszystkim, czego nie wolno mi pragnąć, z powodu rzeczy, które robiłem i które potencjalnie będę robił. Nie mam prawa cię kochać, ale nie mogę nic na to poradzić. Twój ojciec nie miał w tej kwestii nic do rzeczy. Przyciągnął mnie sobie na kolana, a ja się rozluźniłam, bezbronna w jego objęciach, bo chciałam tam być, wykraść każdą chwilę zbliżenia, jaka dała się wykraść. – Kiedy cię zobaczyłem wtedy w sklepie, byłaś jeszcze piękniejsza, niż cię zapamiętałem. Minęło pięć lat i dziewczyna, która zawróciła mi w głowie, wyrosła na oszałamiającą silną młodą kobietę. Dziękowałem losowi, kłaniałem się mu, całowałem po stopach, że postawił mi cię na mojej drodze. Ale kiedy usłyszałem, że mówisz, że twój ojciec zginął, zrozumiałem, dlaczego tam się znalazłem, w tym sklepie, do którego wszedłem zupełnie przypadkowo. – Mój ojciec uratował ciebie, więc ty uratowałeś mnie. – Ponieważ byliśmy tak blisko siebie, mogłam poprzestać na szeptaniu. – Zabawne jest to, że chyba wcale mi to nie przeszkadza. Tak wiele wniosłeś do mojego życia, Josh. Uwolniłeś mnie od wszystkiego, co mnie wstrzymywało, i pokazałeś, co to znaczy być kochaną, tak naprawdę kochaną. Jeśli cokolwiek z tego ma jakiś związek z moim ojcem, w takim razie jest to tylko dodatkowy powód mojej wdzięczności dla niego. – December, czy ty nie rozumiesz? Nie dlatego zależało mi na tobie, bo byłem coś winien twojemu ojcu; poderwałem cię pomimo tego, co mu byłem winien. To, że trzymałem się od ciebie z daleka przez ostatnie miesiące? Że nie dobijałem się do ciebie o drugiej w nocy, mimo że do szału mnie doprowadzało, że dzieli nas tylko kilkucentymetrowa ściana? To właśnie byłem winien twojemu ojcu, to, że się do ciebie nie zbliżałem. Wiem, że nie chcesz tego stylu życia, jaki będę prowadził. Wiem, że wbrew temu, co sądził twój ojciec, nie jestem wszystkim, czego potrzebujesz. Ale wiem też, że na tym świecie nie ma nikogo, kto kochałby cię tak bardzo jak ja, i chciałbym, żeby to wystarczało. Moje palce błądziły po jego policzku, zapamiętując dotyk skóry, chropowatość jednodniowego zarostu. Kciuk przemknął po ustach, jedyne ustępstwo, na jakie sobie pozwoliłam w odniesieniu do tych ust. – Tu nie chodzi o miłość, Josh. Chodzi o strach, i dlatego nie ma znaczenia, jak bardzo cię kocham lub jak desperacko chcę z tobą być. Nie mogę żyć w strachu przed dzwonkiem do drzwi. Nigdy więcej nie otworzę żadnych drzwi w odpowiedzi na taki dzwonek. Ledwie przeżyłam utratę ojca i wiem, że było tak tylko dzięki twojemu wsparciu. Nie zniosłabym, gdybym straciła i ciebie; toby mnie zniszczyło, byłabym martwa, chociaż moje serce nadal by biło. – Moja dolna warga zaczęła drżeć i zagubiłam się w jego spojrzeniu, w ciemnej nakrapianej złotymi plamkami głębinie jego oczu. – Jesteś wspaniałym człowiekiem. Nigdy nie mów, że nie jesteś wystarczająco dobry, bo jesteś lepszy od wszystkiego tam. – Pokazałam na drzwi, za którymi czekały dziewczyny. – Od każdego z nich. Mój strach nie sprawia, że jesteś mniej idealny. Mój strach świadczy tylko o mnie, o moim instynkcie samozachowawczym. Ty… Boże, czego ja bym dla ciebie nie zrobiła. – Ty mnie wciąż kochasz. – Każdą komórką mojego ciała i duszy. Miłość to za słabe słowo na opisanie tego, co do ciebie czuję, Joshu Walker. Kilka miesięcy i wezgłowie twojego łóżka nie mogą tego zmienić. – Moje wezgłowie? Uczucie zawstydzenia rozpaliło mi policzki do koloru moich włosów, to było pewne. – Ta noc, gdy wygraliście ligę? – Nadal wyglądał, jakby nie rozumiał. – Twoje łóżko wali w ścianę, w moją ścianę.

Zrobił wielkie oczy, a potem miał czelność się uśmiechnąć tym jego zatrzymującym akcję serca szerokim uśmiechem. – Nie było mnie tu tamtej nocy. Po meczu chciałem być tylko z tobą, ale nie mogłem, więc udałem się w dziesięciogodzinną podróż do mamy. To nie byłem ja. Jedyną kobietą, którą wziąłem do tego łóżka, byłaś ty. Wolałbym je spalić niż przespać się w nim z kimkolwiek innym. Boże, nie tknąłem w ten sposób żadnej innej dziewczyny, odkąd byliśmy razem. Nie da się zastąpić ideału. Ciężar, który mnie przygniatał od tamtej nocy, wyparował. Uśmiechnęłam się i użyłam przeciwko niemu jego własnych słów: – Ty mnie wciąż kochasz. – W każdej cholernej sekundzie mojego życia. I tak będzie do końca, December Howard, czy będziesz tego świadkiem, czy nie. Możesz sobie myśleć, że jesteś słaba, ale moim zdaniem jesteś najsilniejszą kobietą, jaką znałem. – Wsunął palce w moje upięte w kok włosy i przyciągnął mnie do swoich ust. Nim zdążyłam ulec szaleństwu, odsunęłam się. – Nie mogę. Kochanie cię jest takie łatwe i kiedy mnie dotykasz, zupełnie się w tobie zatracam. Nie mogę być tym, kogo potrzebujesz. Znowu szeroko otworzył oczy, które przybrały wyraz desperacji, a jego palce mocniej się zacisnęły na mojej skórze. – December, znaczysz dla mnie więcej niż to, niż moja kariera, niż mundur. Muszę odsłużyć cztery lata, nie mogę odejść, ale potem porzucę służbę. Tylko cztery lata i wrócę do ciebie. Boże, tak! Beztroska dziewczyna we mnie chciała się tego uczepić, przejąć go na własność. Zniosę czteroletnie czekanie, zwłaszcza że czekałabym na Josha. Ale jemu cztery lata nie wystarczą. – Nigdy nie wezmę na siebie odpowiedzialności za twoją rezygnację. Mówiłeś, że chcesz robić karierę, a ja nigdy nie będę tą, która ci to uniemożliwi. Łzy, które mu wezbrały w oczach, i te, które pociekły mu po policzkach, niemal przyczyniły się do mojej zguby. – Jak to możliwe, żebyśmy się tak kochali i żeby miało się nam nie udać? Dlaczego taka miłość jak nasza tak straszliwie nas krzywdzi. Otarłam jego policzki i dotknęłam swoich, by sprawdzić, czy też są wilgotne. – Może miłości tak wyjątkowej, tak silnej nie jest pisane trwać wiecznie. Może zapałaliśmy tak silnym uczuciem do siebie, by blask naszej miłości oświetlił nam drogę, którą podążamy, ale tak silnego ognia nie da się długo utrzymać. Przycisnął moje dłonie do serca, do miejsca, w którym początek brały płomienie w jego tatuażu. – Ja go w sobie poniosę, Ember. Ciebie ze sobą poniosę. – Postukał moją dłonią w płomienie. – Tutaj. To ty, ogień i lód; wszystko, czym dla mnie jest December. – Wziął drżący oddech. – Przyjdziesz w przyszły czwartek? Na moje mianowanie? Pokręciłam głową. – Tego dnia wraca kompania taty i obiecałam mamie, że będę jej towarzyszyła. Kiwnął głową, choć po układzie ust i utracie blasku w oczach widać było, że jest zawiedziony. – Może tak będzie lepiej. Dwa dni później wyjeżdżam na szkolenie. Lepiej, że to się tak od razu utnie, czyż nie? Tylko dlaczego, do jasnej cholery, czuję się tak, jakby ktoś mnie rozrywał na pół?

– Bo cię rozrywam. – Uśmiechnęłam się, choć było mi trudno, bo wiedziałam, że muszę iść, bo wiedziałam, że jeśli zostanę jeszcze trochę, poddam się i później za to zapłacę. – Coś mi się wydaje, że gdyby nas ze sobą złożyć, razem utworzylibyśmy jedną pełną osobę. Uścisk jego dłoni w moich włosach wzmógł się prawie boleśnie. A mnie rozszarpywało gorączkowe, wręcz desperackie pragnienie, żeby z nim być, zostać z nim na zawsze. Ale jeśli już teraz posiadał mnie w takim stopniu, to co będzie za trzy lata? Za siedem? W dniu, gdy przyjdą i powiedzą, że go nie ma? Nie przeżyłabym tego. Nie. Teraz przynajmniej będę żyła, mimo że to będzie życie powierzchowne, gówniane, mimo że będę żyła z jedną setną tej miłości, jaką odczuwałam teraz. – Przynajmniej mieliśmy to. Większość ludzi nigdy nie przeżywa prawdziwej miłości, takiej jak nasza. Nie będziesz żałował, Joshuo Walker. Byłeś moim największym błogosławieństwem. – Zsunęłam się z jego kolan i nachyliwszy się, przycisnęłam usta do tej niesamowitej wytatuowanej skóry, tam gdzie spotykały się ogień i lód. Odsunęłam się o wiele za szybko i o wiele za późno, pozostawiając w tym tatuażu część mojej duszy, tak blisko jego serca, jak to tylko było możliwe. Nigdy nie przestanę kochać Josha Walkera.

Rozdział 26 Centrum Powitalne w Fort Carson mogłoby oświetlić cały świat, tyle energii emanowało tam od zebranych rodzin. W powietrzu unosiło się namacalne podekscytowanie. Uśmiechy dzieci, które machały amerykańskimi flagami, zaskoczyły mnie ich czystym pięknem. Tak właśnie wygląda radość. Nigdy wcześniej nie uczestniczyłam w ceremonii powitalnej. Mama zawsze chodziła sama, ten czas był dla niej i dla taty, a my czekaliśmy w domu i piekliśmy okropnie niesmaczne ciasteczka, które tata potem pożerał, twierdząc, że lepszych nigdy nie jadł. To była nasza tradycja. Poprawiłam się na siedzeniu na trybunach, naciągając bardziej na uda dół letniej sukienki. Od drewnianego krzesełka coraz bardziej drętwiały mi pośladki. Bawiłam się zapięciem przy torebce, doskonale wiedząc, co było w środku, wiedząc, że nadszedł czas na kopertę. No, prawie. Mała dziewczynka, mniej więcej roczna, trzymana za rączkę przez mamę, podeszła z nią do trybun i usiadła dwa miejsca dalej. Dziewczynka była ubrana w czerwono-biało-niebieską spódniczkę, dopasowaną kolorami do wspaniałej kokardy w jej włosach. Matka coś tam poprawiła przy własnej spódnicy, potem zaczęła nerwowo stukać stopami w podłogę. Znałam to uczucie oczekiwania, gdy się wie, że wszystko będzie dobrze. W chwili, gdy on przejdzie przez te drzwi, życie przestanie wydawać się niepełne i znowu zacznie się toczyć normalnie. Pomimo powodu, dla którego się tu znalazłam, uśmiechnęłam się, zarażona z lekka radością kobiety. Mama okrążała trybuny, napotkała moje spojrzenie i zaczęła się wspinać na górę. Była ubrana w prosty zielony płaszczyk, w którym wyglądała elegancko i wdzięcznie. Siadając obok mnie, uśmiechnęła się i potem poklepała mnie po kolanie. – Widziałam, że Sam też już przyszła. Wyglądasz dzisiaj pięknie, Ember. – Dzięki, mamo. Uwagę nas obu przyciągał harmider i tłok panujący na sali, nie mogłyśmy oderwać oczu od rodzin i ich radosnego wyczekiwania. Jeszcze pięć minut. – Jesteś na to gotowa? – spytała mnie mama z zatroskaniem w spojrzeniu. Przytaknęłam skinięciem głowy, a potem słowa popłynęły, nim zdążyłam je zatrzymać. – Mamo, przepraszam, że byłam na ciebie zła. To był błąd. Gdyby Josh kiedykolwiek… Gdyby on… Nie wiem, czy bym to przeżyła, co dopiero mówić o zwykłym funkcjonowaniu, a przecież on nawet nie jest mój. Tata i ty, wy byliście razem ponad dwadzieścia lat, i jest mi przykro. Przykro mi, że go straciłaś. Przyciągnęła mnie do siebie i przytuliła głowę do mojego ramienia. – Miałaś pełne prawo być na mnie zła. I tak dla ścisłości, to wy, ty, Gus, April, to wy mnie tu zatrzymaliście. Ze względu na was było warto. – Ja go tak bardzo kocham, mamo. Nie wiem, jak to pokonać. – Więc nie pokonuj. – Odsunęła się i uniosła mój podbródek palcem. – Jeśli kochasz tego chłopaka, nie odsuwaj go od siebie. Miłość to cenna rzecz, Ember, wcale nie tak powszechna. Uczucie, jakie żywisz do Josha…? Ono się może nie powtórzyć. Mogłabyś żyć ze świadomością, że pozwoliłaś, żeby miłość ci się wymknęła? – Nie mogę stać z boku i patrzeć, jak naraża życie. Nie mogę. – Pokręciłam głową i zacisnęłam usta, żeby zdławić przypływ emocji. – Nie mogę zaczynać tego ze strachem, jak to się skończy. – Nikt nie wie, jak coś się skończy. – Jej palce drżały na tyle mocno, że było to widoczne.

– Dlaczego twoim zdaniem chciałam, żebyś tu dzisiaj ze mną była? Wzruszyłam ramionami i popatrzyłam na rodziny wokół nas, odliczające ostatnie minuty dzielące je od końca ich rozłąki. – Dla domknięcia? Roześmiała się. – Och Boże, nie. Z naszego życia zawsze widziałaś tylko te złe rzeczy. Byłaś świadkiem pożegnań, przenosin, rozłąki. Wspierałaś mnie, gdy się przenosiliśmy, i opiekowałaś się rodzeństwem, kiedy ja nie mogłam. Widziałaś zwinięte flagi i patrzyłaś, jak trumna z twoim ojcem składana jest do grobu, ale nigdy nie byłaś świadkiem radości, jaka zawsze towarzyszy powrotowi z misji. Musisz zrozumieć wartość takiego życia. – Nic nie jest warte czegoś takiego, mamo. Na jej usta wypłynął ciepły uśmiech. – Zaczekaj jeszcze chwilę, to może zmienisz zdanie. Jakby na zawołanie z megafonów popłynął głos. Już przyszła pora. Rodziny podniosły się z siedzeń, hałas był porównywalny z tym na meczach Josha, tylko był bardziej żarliwy. Stałam obok matki i tak jak ona mnie, obejmowałam ją ramieniem w pasie, byłyśmy wyspą żałoby w oceanie nieposkromionej radości; fale tej radości porywały nas ze sobą. Drzwi się otworzyły i do sali wmaszerowali żołnierze. Powietrze wypełniły okrzyki zachwytu, witające bohaterów, jakby to były gwiazdy rocka, radosne piski zawierały w sobie wyraźnie wyczuwalną ulgę. Łzy, które zebrały mi się w oczach, nie były łzami rozpaczy, a łzami przytłaczającej potrzeby uwolnienia emocji, których nie byłam w stanie w sobie pomieścić: smutku, że to nie jest nasz dzień, szczęścia w imieniu małej dziewczynki przede mną klaszczącej w dłonie, wdzięczności, że koledzy i przyjaciele ojca z wojska wrócili do domu żywi. On by tego chciał. Nie chciałby być nigdzie indziej, tylko tutaj, teraz. W pierwszym rzędzie kompanii widniały dwa puste miejsca. Mama uśmiechnęła się i westchnęła. – Wrócili do domu z nimi w sercach i w duszach. Wpatrywałam się w te puste miejsca, wyobrażając się, że mój ojciec tam stoi, opanowany, dumnie wyprostowany. Po przemowie, która wydawała się trwać o wiele dłużej niż te trzydzieści sekund, które pokazał zegar, generał wydał rozkaz: „Rozejść się!” Trybuny opróżniły się, jakby to było ostatnie przyłożenie w Super Bowl, masowa lawina miłości stoczyła się w dół, by zawładnąć płytą boiska, szaleństwem uścisków i pocałunków. Nigdy w życiu nie widziałam niczego piękniejszego. Mama, przyciągając mnie do siebie jeszcze bliżej, mocniej zacisnęła rękę na moim pasie. – To właśnie powinnaś była zobaczyć. Nigdy w całym życiu ani razu nie żałowałam, że kochałam twojego ojca. Nawet teraz, gdy go straciłam, gdybym miała wrócić do przeszłości, wybrałabym go ponownie, i to nie ma nic wspólnego z wami, moje dzieci. Nawet gdybyśmy nie mieli was, lata, które mogłam z nim spędzić, warte były tej ceny, jaką jest obecny ból. – Pokazała na witające się rodziny w dole. – Takie chwile, to ich się czepiasz, bo choć boli, gdy się żegnacie, nie równa się to temu uczuciu, jakie przeżywasz, gdy on do ciebie wraca. Jesteś tylko jeszcze bardziej wdzięczna za to, co masz, bardziej świadoma, jak bardzo jest to cenne. Odwróciła się do mnie i ujęła moją twarz w dłonie w tak charakterystycznym dla niej geście. – Nie bierz miłości za pewnik. – June! – zawołała odziana w mundur matka Sam z płyty boiska. – Sandra! – odkrzyknęła moja matka. Uścisnęła mi dłoń i zeszła na dół, pozostawiając

mnie samą na trybunie. Przede mną wszyscy się ściskali i robili sobie zdjęcia. Sam pomachała do mnie, ale została na dole, w pierwszym rzędzie siedzeń, jakby wyczuwała, że potrzebuję być sama. Sam potrafiła wyczuwać takie rzeczy. Usiadłam i położyłam sobie torebkę na kolanach, a następnie wyciągnęłam z niej zaadresowaną do mnie pogniecioną kopertę. Ostrożnie ją otworzyłam i wysunęłam ze środka pojedynczą kartkę z zeszytu pokrytą znajomym charakterem pisma ojca. Tak, gdyby miał być gdziekolwiek, to byłoby to tutaj, a ja w końcu byłam gotowa wysłuchać, co miał mi do powiedzenia. Och moja piękna December, kiedy twoja mama nadała ci to imię w tamtą mroźną noc, wydawało się, że ono świetnie do ciebie pasuje. Byłaś takim spokojnym dzieckiem, cierpliwym i łagodnym jak płatek śniegu. Jednak nie musiałem długo czekać, żeby się przekonać, jak wielki płomień płonął w twoim sercu, i dlatego wiedziałem, że dla mnie zawsze będziesz Ember. Nie będę udawał, że wiem, co przeżywasz, ale jeśli tęsknisz za mną tak bardzo, jak ja za tobą, to jest mi bardzo przykro, kochanie. Pozostawienie cię w ten sposób nigdy nie było moim zamiarem. Pewnie nie zdajesz sobie sprawy, jak strasznie żałuję, że przegapiłem tyle rzeczy w twoim życiu, i nawet nie będę próbował ich wyliczyć, bo jest ich tak dużo. Ale kilka rzeczy muszę ci powiedzieć: Często przytulaj swoją matkę, będzie tego potrzebowała. Nie spędzaj życia na uszczęśliwianiu innych lub robieniu tego, co uważasz, że powinno się robić. Podejmuj ryzyko, wykorzystuj szanse. Jeśli nie chcesz zrobić tego dla siebie, zrób to dla mnie. Nie urodziłaś się po to, żeby się trzymać wytyczonych tras. Żyj, dziecko. Śmiej się, płacz, krzycz i kochaj. Pamiętaj, że każda chwila, jaką masz, jest warta każdej zainwestowanej przez ciebie w tę chwilę kropli potu i łez. Przypuszczam, że teraz, gdy już nie żyję, mogę to powiedzieć otwarcie: rzuć tego palanta. Może ci się wydawać, że kochasz Rileya, ale pewnego dnia prawdziwa miłość zaszokuje cię. Rzuć go i znajdź sobie kogoś wartościowszego. Zawsze pamiętaj, że cię kocham, że kochałem cię już od chwili, gdy się dowiedziałem, że masz się urodzić. To wszystko, kochanie. Byłaś moją największą radością, Ember. I obiecuję, że choć nie będziesz mnie widziała, to nadal tu jestem, wciąż czekam, że będę oglądał twój ślub, jak kończysz studia i zaczynasz nowe życie. Już teraz jestem z ciebie bardzo dumny i wiem, że zawsze będę, cokolwiek postanowisz uczynić ze swoim życiem. Jesteś silna, jesteś bardzo silna. Dziękuję ci, że uczyniłaś moje życie wartościowym. Kocham cię, December, bądź dzielna. Tata Palce mi drżały, ale mimo to udało mi się złożyć list i wsunąć z powrotem do koperty. Przez jakiś czas przyglądałam się potem szczęściu połączonych rodzin, rozpromienionym twarzom i wybuchom radosnego śmiechu. Miłość, która wypełniała tę salę, stanowiła temat przewodni wielu filmów i legend. To było to szczęśliwe zakończenie w każdej bajce, epilog poematów o wielkich miłościach. Epickie romanse wymagają epickich kochanków. Kto uwiesi się na szyi Josha, gdy wróci z misji? Kto będzie go całował na pożegnanie, kto na niego będzie czekał w domu, do kogo będzie wracał? Kogo będzie brał w ramiona i tulił do siebie z wdzięcznością? Ja. Ja byłam jego, a on mój. Koniec ze strachem.

Zbiegłam na dół z trybuny, sprawdzając po drodze godzinę: Za piętnaście jedenasta. Cholera. – Sam! – Wpadłam na nią z całym impetem. – Prr, gdzie się pali? – Roześmiała się. – Dziewczyno, przyglądałaś się niektórym z tych żołnierzy? Od dawna nie widzieli kobiety i założę się, że… – Sam! – przerwałam jej, chwytając ją za ramię. – Dowieziesz mnie w piętnaście minut w pewne miejsce? Jej twarz przeciął szeroki uśmiech. – Mam przeczucie, że bardziej jesteś potrzebna na innej ceremonii, co? – Tak. – No cholera, wreszcie! Omijając ludzi na boisku i walające się wszędzie worki żołnierskie, pognałyśmy do samochodu. Lawirowałyśmy między całującymi się parami i uskakiwałyśmy przed zapakowanymi autami, odwożącymi żołnierzy do domu. Samochód Sam stał w samym środku tego zatoru. – Cholera! – zaklęłam głośno, wystraszając stojąco blisko parę. – Weź mój! – Mama, mimo że w szpilkach, biegła za nami, wymachując kluczykami samochodowymi. – Stoi tam! Nim pojedź! Pokazała miejsce z przodu, gdzie zaparkowała swojego yukona. Wystarczyło przejechać krawężnik i byłyśmy na drodze. Odwróciłam się do matki i ją wyściskałam. – Dziękuję. Przytuliła się do mnie na milisekundę, zanim mnie odepchnęła. – No, leć już! Razem z Sam pokonałyśmy kolejne trzy rzędy aut. Jeszcze w biegu zdalnie odblokowałam zamki w samochodzie matki. – Ja jeżdżę szybciej! – krzyknęła Sam. Rzuciłam jej kluczyki i wskoczyłam na siedzenie pasażera. Sam uruchomiła silnik i wrzuciła bieg, zanim jeszcze zdążyłam dobrze zatrzasnąć drzwi. Przejechałyśmy przez krawężnik i trawnik i wystrzeliłyśmy na ulicę. Zapięłam pasy. – Szybciej! – Już i tak jadę o dwadzieścia kilometrów ponad dozwoloną prędkość, a szybka jazda na obszarze wojskowym to przestępstwo federalne! – Zredukowała prędkość i wyminęła inne auto z niedozwolonej strony. Gdy już wyjechałyśmy za bramę i włączyłyśmy się do ruchu na autostradzie, zamieniła się w demona prędkości, sprawiając, że strzałka na prędkościomierzu osiągała pozycje, o których moja matka wolałaby nie wiedzieć. Ja zaś nie miałam czasu denerwować się tym, że tak pędzimy. Byłam zbyt zajęta wypatrywaniem glin i modleniem się, żebyśmy przeżyły. Siedem minut. Zostało nam tylko siedem minut, a znajdowałyśmy się w odległości, której pokonanie, gdybyśmy jechały w normalnym tempie, zajęłoby nam dwa razy tyle czasu. No ale już i tak pędziłyśmy tak szybko, że wydawało się, że za chwilę osiągniemy prędkość światła. Sam zjechała z autostrady w takim tempie, że musiałam się złapać rączki nad drzwiami, gotowa zacisnąć oczy, żeby na to nie patrzeć. – Naprawdę uważasz, że nie wiem, co robię? – zakpiła ze mnie Sam i włączyła się do ruchu. – Sam, jest czerwone! – Jakby mnie nie słyszała. Przemknęła przez skrzyżowanie i pomknęła w górę w kierunku naszej uczelni.

Widząc moje zaszokowanie, wygięła brwi. – No o co ci chodzi? Przecież rozejrzałam się na obie strony! – Jesteś niemożliwa, mówię serio. Zamiast mnie dowieźć na miejsce, w końcu nas zabijesz! – Ostro skręciła kierownicę w lewo, żeby przeciąć parking rezydentów w celu dotarcia do budynku, w którym odbywała się ceremonia. Hamulce zapiszczały, a ja poleciałam do przodu i zatrzymana przez pasy, gwałtownie z powrotem walnęłam plecami w siedzenie. – Sam! – wrzasnęłam. – Jest minuta po jedenastej! Goń tam natychmiast! Otworzyłam drzwiczki i szybko przecięłam chodnik. – Dzięki! – krzyknęłam za siebie przez ramię tuż przed otwarciem ciężkich oszklonych drzwi wejściowych. W środku, w holu, było cicho. – Przyszła pani na uroczystość Korpusu Oficerów Rezerwy? – spytał mnie strażnik. Przygładziłam potargane włosy i się wyprostowałam. – Tak. Pokazał drzwi w głębi holu. – Sala 114, ale spóźniła się pani. Podziękowałam skinieniem głowy i pobiegłam, wdzięczna losowi, że byłam w butach na płaskim obcasie. Przed salą gwałtownie wyhamowałam, sprawdziłam, czy numer się zgadza i wśliznęłam się do środka, po czym wmieszałam w tłum rodzin zajmujących miejsca. Łatwo było go dostrzec. Nigdy nie chciałam oglądać Josha w mundurze, ale okazało się, że w niebieskim było mu bardzo do twarzy. Wydawał się jakiś inny, poważniejszy, jakby włożenie munduru wpłynęło na jego dojrzałość. Odepchnęłam od siebie niepokój i impuls namawiający mnie do ucieczki. Bądź dzielna, Ember. Dam radę. Będę silna jak ojciec i dzielna jak matka. Na tylnej ścianie sali znajdował się rząd okien, za którymi w pięknym słońcu rozciągał się widok na pasmo górskie Front Range. Usiadłam w głębi, chyba w siódmym rzędzie, żeby Josh nie mógł mnie zobaczyć. Chciałam mu zrobić niespodziankę, ale sama dałam się zaskoczyć, gdy w szeregu za szeregiem, w którym stał Josh, dostrzegłam umundurowanego Jaggera. Instruktorzy zebrali szesnastu absolwentów i ustawili ich na tle studentów. Goście zostali poproszeni o ciszę i ceremonia się rozpoczęła. Nie słuchałam przemowy wstępnej, zbyt zajęta wpatrywaniem się w Josha, który nawet raz się nie uśmiechnął, nawet raz na jego twarzy nie pojawił się wyraz szczęścia, jak u reszty. Zamiast tego wyglądał na zrezygnowanego, jakby dał się złapać w pułapkę. Przeszyło mnie ukłucie wyrzutów sumienia. Odebrałam mu radość z tej chwili, bo myślał, że jej ceną jestem ja. Już nigdy więcej nie stanę się powodem przygnębienia tego mężczyzny. Rozpoczęło się składanie przysięgi, po sali rozeszły się niskie głosy absolwentów przysięgających bronić Konstytucji Stanów Zjednoczonych przed wrogami zewnętrznymi i wewnętrznymi. Jest to piękna przysięga, porusza mnie zawsze, ilekroć ją słyszę. Bezinteresowna służba – właśnie to mieli wypisane na twarzach ci chłopcy. Mistrz ceremonii, podpułkownik, objaśnił, jak ma wyglądać proces wręczania stopni, że uczynią to wybrane przez absolwentów ważne dla nich osoby. Josh stał w szeregu jako trzeci od końca; ja niecierpliwiłam się na moim miejscu, czekając na moją kolej. Cholera. Za słabo się przyglądałam poprzednikom. Nie wiedziałam, gdzie dokładnie powinnam umieścić naszywkę. Gdy się zorientowałam, że wystarczy ją wsunąć na naramiennik i że nie muszę umierać ze strachu, że krzywo ją przyczepię, odetchnęłam z ulgą tak głośno, że słyszeli to wszyscy wokół. Jeden po drugim absolwenci otrzymywali swoje naszywki, a ja, obserwując to, czułam,

jak z każdą mijającą sekundą węzeł w moim żołądku zaciska się coraz bardziej. Czy zaraz zrobię z siebie pośmiewisko? Czy jest tu Tweedledum, i to ona przypnie naszywkę? Josh nie miał żadnego obowiązku na mnie czekać. Czy będzie mnie chciał, po tym, jak ponownie w zeszłym tygodniu złamałam mu serce? – Joshua Walker! – zawołał mistrz ceremonii. Josh wyszedł na przód, a mną znowu owładnęły wątpliwości. W przeciwieństwie do kolegów, którzy przyjmowali naszywki w milczeniu, Josh postanowił coś powiedzieć. – Osoby, którą chciałbym wybrać do wręczenia mi stopnia, nie ma tutaj. Ten człowiek dwa lata temu uratował mi życie w Afganistanie, a potem, w minione święta Bożego Narodzenia, sam tam poległ. Chcę z całą szczerością oznajmić, że gdyby nie on, nie byłoby mnie tutaj. – Mistrz ceremonii zbliżył się do Josha, żeby przyczepić mu naszywkę. Teraz albo nigdy. – Tego człowieka zastąpi jego córka. – Podniosłam się wolno i przeszłam do przejścia między rzędami krzeseł, napotykając zaszokowane spojrzenie Josha. Szłam ku niemu krok za krokiem, świadoma zwróconych na mnie oczu wszystkich obecnych. Tylko się nie potknij i nie przewróć. Kiedy już dotarłam do Josha, wyciągnęłam dłoń, a on podał mi swój naramiennik. – W imieniu podpułkownika Howarda – wyszeptałam. Przypięłam lewy naramiennik na miejsce i wspięłam się na palce, teraz już żałując, że nie mam butów na obcasie. – I w moim – dodałam również szeptem i przypięłam prawy naramiennik. Znałam zasady. Gdybym była mężczyzną, powinnam teraz wymienić z Joshem uścisk dłoni. Ale ja zamiast tego wyciągnęłam się w górę i ucałowałam go w ten jego gładko wygolony policzek, przy okazji przez milisekundę zaciągając się jego wspaniałym zapachem. – Gratuluję, poruczniku Walker. Jego uśmiech był promienny, choć szybko go poskromił, bo tak się należało z szacunku dla munduru, a ja się odsunęłam. Kiedy siadałam, nie mogłam przestać się szczerzyć. Właśnie zafundowałam Joshowi Walkerowi szok jego życia.

Rozdział 27 Wszyscy stali i klaskali na część nowo mianowanych poruczników. Ceremonia dobiegła końca. Podniosłość chwili ustąpiła miejsce rzeczywistości. Niebieskie mundury wmieszały się w tłum gości. Ludzie wyciągnęli aparaty fotograficzne i pstrykali zdjęcia, ale ja nie mogłam się poruszyć. Serce waliło mi tak mocno, że myślałam, że za chwilę wybuchnie. Josh przedzierał się przez tłum, na jego twarzy miejscami zamieniały się wyraz determinacji, podziwu, niepokoju. Mnie na jego widok zaciskał się żołądek. Boże, jakiż ten facet był piękny. Piękny i mój. Muszę tylko być wystarczająco dzielna, żeby przy nim wytrwać. Zatrzymał się kilka kroków ode mnie, nie wiedząc chyba, czy wolno mu podejść bliżej. – December. – Cześć. – Stać mnie było tylko na tyle; zbyt wiele emocji się przeze mnie przetaczało, bym potrafiła sformułować bardziej spójną myśl. – Nie rób tego, jeśli… Powstrzymałam jego słowa ustami. Zarzuciłam mu ręce na szyję i wszystko, co czułam, przelałam w pocałunek. Przez kilka sekund myślałam, że popełniłam straszny błąd, bo nie zareagował. Przeciągnęłam językiem po jego wargach i wtedy ożył, porwał mnie w objęcia i dosłownie pochłonął, całując. – Walker! – zawołał Jagger. Josh odwrócił się tylko na tak długo, by Jagger zdążył pstryknąć mu fotkę, a potem, wziąwszy mnie na ręce, wyniósł mnie z sali. Śmiałam się, aż mi brakowało tchu, szczęście wypełniało każdą komórkę mnie po raz pierwszy, odkąd pamiętałam. – To bardzo w stylu Oficera i Dżentelmena. – A co to takiego? – Jego opuszczony na moje usta wzrok mówił mi, że nie jest teraz zainteresowany filmami. Na moją twarz wypłynął powolny uśmieszek. – Nieistotne. – Walker! – To krzyczał inny roześmiany absolwent stojący w holu. – Żadnego publicznego okazywania uczuć w mundurze! – Daj znać, kiedy stracisz dziewictwo, McAfee! – odgryzł się Josh, otwierając drzwi do auli. Wśliznął się tam ze mną i zamknął za nami drzwi. A potem stąpając śmiesznie, na szeroko rozstawionych nogach, zaniósł mnie aż do profesorskiego pulpitu, na którym mnie posadził. Rozsunęłam kolana, a on stanął między nimi i przyciągnął mnie do siebie. – Chcę wiedzieć, co to wszystko znaczy, ale w tej sekundzie nic mnie to nie obchodzi. – I po tych słowach przywarł do moich ust, jęcząc z zachwytu, gdy poczuł na swoim języku dotyk mojego języka. Objął moją głowę obydwiema rękoma i przekrzywił ją, tak żeby było nam wygodniej, i pogłębił pocałunek. Trwał on tak długo, był tak żarliwy, że w końcu zupełnie utraciłam poczucie granicy między nami, nie wiedziałam, gdzie kończyło się moje ciało, a zaczynało jego. Och, jakże strasznie za tym tęskniłam. – Cholera – wymamrotał w moje wargi. Mięśnie mu stężały i odsunął się ode mnie powoli, tylko jego czoło nadal stykało się z moim. – Josh? – Mogę powiedzieć, że nie obchodzi mnie, co to znaczy, ale nie mogę tego uczynić

powtórnie. Nie mogę mieć cię w swoich ramionach tylko po to, by za chwilę patrzeć, jak odchodzisz. Umierałem, odkąd mnie opuściłaś, i jeśli zrobisz to znowu, wykończysz mnie. Ujęłam jego twarz w dłonie i odchyliłam się na tyle, by go widzieć, ale nie potrafiłam rozszyfrować jego uczuć, bo miał mocno zaciśnięte powieki. – Popatrz na mnie. Otworzył oczy powoli. Brwi miał ściągnięte, usta zaciśnięte. – Co ty robisz, December? Za dwa dni wyjeżdżam. – Wiesz, dokąd cię wysyłają? – Nienawidziłam tej strony żołnierskiego życia, ale to była mała cena za niego. – Do Fort Rucker w Alabamie. Wiem tylko, że to jest na jakimś pustkowiu i naprawdę daleko od Kolorado. – Jego spojrzenie na chwilę uciekło od mojego, a jego dłonie mocniej się zacisnęły na moim pasie, jakby się bał, że się zerwę i ucieknę. – A ja dokładnie wiem, gdzie będę. Przymrużył oczy. – Och? I to było to, co mogło nas scalić lub rozdzielić. – Josh, dostałam wczoraj list. Dostałam zgodę na przeniesienie do Vanderbilt. Zaczynam tam naukę od jesieni. Wciągnął w siebie powietrze, a potem wypuścił z szerokim uśmiechem. – To wspaniała wiadomość! Twój ojciec byłby z ciebie cholernie dumny. – No tak. Z ciebie też. – Przeciągnęłam kciukami po jego policzkach. – Byłby dumny z nas. – A czy jest jakieś „nas”? – Zaczął się odsuwać, jego uśmiech zastąpił usztywniony grymas. – Dla ciebie przeszedłbym przez piekło, ale muszę wiedzieć, czy jesteś w tym ze mną. Nachyliłam się i pocałowałam go tak ciepło, że w końcu jego usta zmiękły pod dotykiem moich. – Wchodzę w to na całego, jestem twoja, jeśli nadal mnie chcesz. Będę znosiła rozłąkę i będę czekała. – Sądziłem, że nie tego chciałaś? Życia spędzonego na czekaniu? Na niepokojeniu się? – Tyle że to żadne życie, jeśli nie byłoby w nim ciebie. Będę się o ciebie niepokoiła bez względu na to, czy będziesz przy mnie, czy nie. – Znowu zacisnął usta. Czyżby zamierzał mnie odrzucić? Po tym wszystkim? Dłuższą chwilę wpatrywał mi się w oczy, a potem się uśmiechnął. – Tym razem to ja zaczekam. Idź do Vanderbilt, a ja pojadę wszędzie, gdzie mnie wyślą. Zaczekam na ciebie, aż skończysz studia. Jakoś nam się uda. Nie obchodzi mnie, jak daleko będziemy od siebie, najważniejsze, żebym wiedział, że jesteś moja, a ja twój. – Możemy dać radę, może uda nam się być razem. – Wypowiedzenie tego na głos w jakiś sposób to urealniło, sprawiło, że wydawało się bardziej prawdopodobne. – Tak będzie, December. Już nigdy więcej cię nie stracę. – Czule mnie pocałował, delikatnie ssąc przy tym moją dolną wargę. Uniósł głowę, popatrzył mi w oczy, a później jego źrenice zrobiły się wielkie, gdy opuścił wzrok na moje usta. Rozchyliłam je. Jego oddech przyspieszył i nagle rzucił się na mnie, i zaczął całować z żarliwością, za którą tak tęskniłam przez te wszystkie miesiące. Tak, to tutaj było moje miejsce. Josh był moim domem. Zagubiłam się w jego smaku, w jego dotyku, oddałam się mu bez cienia zahamowania. Jego dłonie wsunęły się w moje włosy, zmusiły mnie do odchylenia głowy w tył. Josh opuścił usta na moją szyję, lizał ją i ssał w idealnym rytmie, doprowadzającym mnie do szaleństwa.

– Hej – sapnęłam, balansując na łokciach. – Żadnego publicznego okazywania uczuć w mundurze, zapomniałeś? Nie odrywając warg od mojej szyi, zerwał z siebie górę munduru tak gwałtownie, że aż poleciały guziki. Następna w kolejności była biała koszula. Chwyciłam go za krawat i kładąc się na plecy, pociągnęłam go za sobą. On przyciągnął moje biodra do skraju biurka, by mieć mnie bliżej. Westchnęłam z zachwytu; poczułam, że mnie pożąda. Złapałam go za poły koszuli i wraz z poluzowanym krawatem ściągnęłam ją z niego. Obie części garderoby dołączyły do rosnącej kupki odzieży na podłodze. Dzięki temu prostemu gestowi nie był już porucznikiem Walkerem, był moim Joshem, z tatuażem z płomieniami i z całą resztą. Zaczął obcałowywać moje ramię. – Boże, December, to było tak długo. – Jego dłonie wśliznęły się pod moją sukienkę. – Zdejmij ją ze mnie – poprosiłam beztrosko. – Nie, ktoś może nas zobaczyć, nie mogę pozwolić, żeby cię to spotkało. – Jęknął w moją zakrytą pierś. Każda część mnie pulsowała, pożądała go. Tak długo nie miałam go tak blisko siebie, nie mówiąc o dotykaniu i byciu dotykaną przez niego. Umierałam z głodu za nim i nie chciałam czekać ani minuty dłużej. – Błagam? – Wygięłam ku niemu biodra i zostałam nagrodzona jęknięciem. Jego dłonie przesunęły się wyżej, do obrzeży majtek, a potem zanurkowały pod nie. Odsunął na bok ich wilgotny krok i przeciągnął palcem dokładnie tam, gdzie pulsowałam najbardziej. Nie potrafiłam powstrzymać okrzyku, który wyrwał mi się z ust i rozniósł echem po całej sali. – O tak – jęknął Josh w moje usta, dalej namiętnie mnie pieszcząc. Nagle jednak się zatrzymał i wziął głęboki zduszony oddech. – Cholera. Nie mam przy sobie żadnego zabezpieczenia. Jestem czysty. Dopiero co robili mi badania, ale… – Ale ja jestem na pigułce. Biorę ją od siedemnastego roku życia. – Otarłam się o jego dłoń, desperacko pragnąc, żeby dalej wyczyniał nią te słodkie rzeczy; czułam, że wkrótce wybuchnę. – Josh, jeśli chcesz, będę cię błagała. W jego oczach pojawił się błysk czegoś, co wyglądało jak gniew. Zatopił oczy w moich, intensywne jeziora brązu i złota. – Czy ty nie rozumiesz? Nie musisz mnie o nic błagać. Już teraz jestem twój. – Jego pocałunek parzył. Usłyszałam odgłos rozdzierania i moje majtki sfrunęły na podłogę. Dzięki Bogu. Josh rozpiął spodnie i wraz z bokserkami zsunął je z tego jakże słodkiego tyłeczka, i znowu do mnie przywarł. Moje ciało, owładnięte pożądaniem, całe mnie mrowiło i pulsowało. – Proszę… Uciszył moje słowa kolejnym pocałunkiem i wszedł we mnie jednym silnym ruchem. – O cholera, December. Ja nigdy. Bez. Niesamowite. Jesteś idealna. – Wspierał się na łokciach, nasze oddechy pędziły w tym samym tempie. Przeciągnęłam dłońmi po jego jedwabistych plecach i żeby utrzymać równowagę, podciągnęłam nogi i wbiłam się piętami w brzeg biurka. Na tyle, na ile pozwalała mi pozycja, nacierałam biodrami na jego biodra, dzięki czemu mógł zatopić się we mnie jeszcze bardziej. – Nie idealna, ale twoja. W obojgu nas wezbrała radość, najsłodsze uczucie spotkania dwóch serc, jednej duszy. To było takie… właściwe. Poruszyłam uwodzicielsko biodrami, a oczy Josha coraz bardziej ciemniały. Czas rozmów się skończył. Chwycił mnie w pasie i przyciągnął do siebie, zarazem wślizgując się we mnie i żarliwie całując.

Pożerał mnie ustami, swoją męskością we mnie. Napięcie rosło, coraz bardziej zamykając mnie w swoich kleszczach, aż w końcu moje mięśnie były tak twarde, że prawie nie mogłam się poruszyć. Josh przerwał nasz pocałunek i popatrzył mi w oczy, jego oddech był tak samo ciężki i urywany jak mój. A potem, trzymając mnie mocno za biodra, żebym nie ześliznęła się z biurka, zaczął się we mnie raz za razem wbijać. – Josh! – krzyknęłam, balansując tuż nad przepaścią. – Ja… ja… ja… Złożył na moich wargach ciepły pocałunek, ale nie przestał. – Ciii… Trzymam cię. – Podtrzymywał mój ciężar jedną ręką, drugą wsunął mi pod sukienką. Po pierwszym nacisku na wzgórek łechtaczki, jęknęłam. Josh potarł ją palcem, a ja wyginając się w łuk, głośno stęknęłam i poddałam się huraganowi uwolnienia. Josh moje okrzyki rozkoszy zakrył swoimi ustami, po czym on też przy wtórze potężnych wstrząsów skoczył w przepaść orgazmu. Później leżeliśmy tam przez wydawałoby się całą wieczność, choć to i tak było zbyt krótko, tuląc się do siebie i wchłaniając to, za czym tak oboje tęskniliśmy. Josh lekko się uniósł i popatrzył mi w oczy. – Jesteś moja? Pozwoliłam sobie na powolny przepełniony satysfakcją uśmiech. – Tak. – Powiedz to jeszcze raz. – W jego spojrzeniu czaił się niepokój, którego nigdy więcej nie chciałam tam widzieć. – Kocham cię, Josh. Jestem twoja i będę tak długo, jak długo mnie będziesz chciał. – Leżałam pod nim kompletnie odsłonięta, nie kryjąc się przed nim z niczym. Pocałował mnie czule. – Nawet nie licz, że znowu mi uciekniesz. Już nigdy cię nie wypuszczę. Roześmiałam się. – Chyba jednak będziesz musiał, zanim ktoś zajrzy przez to okno. Po tych słowach, jakby obserwował nas sam diabeł, błyskawicznie się ze mnie zerwał, obciągnął mi sukienkę i szybko włożył mundur. Kiedy już oboje wyglądaliśmy względnie porządnie, stanął między moimi kolanami, z łobuzerskim uśmieszkiem wtykając moje podarte majtki do kieszeni. Odnalezienie wszystkich guzików zajęło więcej niż kilka minut. Potem znowu mnie pocałował, ale tym razem bez pośpiechu, bez desperacji. Całował mnie, jakby robił to od zawsze i jakby miał to robić już zawsze w przyszłości. – Ty i ja. – Szepnęłam w jego wargi, kiedy mnie zestawiał na podłogę. – Przeciwko całemu światu? – Nie mogłam się powstrzymać przed użyciem tego frazesu. Jego uśmiech tryskał czystą radością. – Jak najbardziej, kochana.

Epilog Ile tych ciuchów ze sobą przywiozłaś? – spytał Josh, taszcząc moje torby po schodach na drugie piętro, do mojego mieszkania w Nashville. Znajdowało się ono w świetnej okolicy, bezpieczniej, blisko Vanderbilt. Mama, żebym mogła je opłacać, przelała mi w tym celu na konto sporą sumę pieniędzy. Tłumaczyła się z tego, mówiąc, że tego chciałby ojciec. – Tyle, ile trzeba – odparłam z uśmiechem, zarazem otwierając drzwi nogą, żeby mógł wejść do środka. Sierpniowy upał sprawiał, że po plecach lał mi się pot, na szczęście w mieszkaniu była klimatyzacja. Josh w dramatycznym geście opadł na moją kanapę, odrzucając głowę w tył. – Umieram, słowo daję, umieram. Cóż, to nie było zachęcające. Usiadłam mu okrakiem na kolanach, a on natychmiast otrząsnął się ze zmęczenia. – Lepiej? Podciągnął nogawki moich spodenek i zacisnął mi dłonie na udach. – Uważam, że masz na sobie za dużo ciuchów. Lubię cię bez nich. Mój śmiech zatamował pocałunkami i pozwolił docenić korzyści z posiadania własnego miejsca. – Kiedy musisz wracać? – Jutro wieczorem. Za szybko. Chciałam się obruszyć, jednak zamiast tego znowu zaczęłam go całować. Mogłabym się utrzymywać z całowania Josha. – To znaczy, że zostaniesz cały weekend – szepnęłam sugestywnie. – Zgadza się – potwierdził, przyciągając mnie bliżej. – Słodko! Bo mam w planach ułożenie ciuchów w szafie kolorami i według pór roku. – Cmoknęłam go w policzek, zeskoczyłam z jego kolan i poszłam rozpakowywać rzeczy do kuchni. Josh jęknął. – A nie moglibyśmy zamiast rozpakowywania poświęcić ten czas na całe mnóstwo seksu? – Nie, najpierw wszystko rozłożymy… – Wybuchnęłam głośnym śmiechem, widząc, że przeskakuje przez kanapę i wbiega za mną do kuchni. Podniósł mnie, posadził na blacie i zaczął bez litości łaskotać. Zapytałam się siebie, czy tak będzie zawsze z Joshem, śmiech, gorący seks z odpowiednią dawką czułości, żeby mnie roztopić. Jakkolwiek by nazwać nasz związek, wiedziałam, że zawsze będzie mi w nim lepiej niż dobrze. Josh był moim domem, nawet gdy przebywał w Fort Rucker, sześć godzin drogi od Nashville. Jeszcze tylko dwa lata i oboje dobijemy końca; on w studium lotniczym, ja na uczelni. I uda nam się nie dlatego, że byliśmy silni lub zdeterminowani, ale dlatego, że nie było dla nas innej możliwości. My po prostu byliśmy. Josh przestał mnie łaskotać i zaczął całować, wykradając tymi jego podstępnymi ustami wszystkie myśli z mojej głowy. – Co powiesz na to, żebyśmy się rozkoszowali tymi wspólnymi chwilami, jakie los nam daje? To mogło się stać mottem naszego życia, nie miałam wątpliwości. – Nie potrafię wyobrazić sobie niczego lepszego. – December, nie ma niczego lepszego od ciebie.

Przyciągnęłam go do siebie, zachwycona, że ten fenomenalny mężczyzna jest mój, i wykradłam mu pocałunek, a potem wyszeptałam w usta: – Nie ma niczego lepszego od nas.

Podziękowania Dziękuję Ci, Boże, za piękne życie, za łaskę i błogosławieństwa, na które nie zawsze zasługiwałam. Dziękuję Ci, Jasonie, za to, że mnie wybrałeś. Za dwanaście lat małżeństwa i że ani razu nie wątpiłeś, iż dotrzemy do tego miejsca i będziemy trzymali w dłoniach tę powieść. Za składanie prania, szykowanie posiłków, dostarczanie zapasów kawy do redakcji, za to, że tu byłeś nawet wtedy, kiedy nie mogłeś być. Dziękuję naszym wspaniałym dzieciom – kocham was bardziej niż samo życie. W trakcie tego procesu o wiele za często musiałyście znosić przeprowadzki, naprędce pichcone obiady i okrzyki „za minutkę”, a jednak nigdy nie odmawiałyście mi uścisku i całusów. Jesteście wszystkim, co wspaniałe na tym świecie. Moja słowa wdzięczności kieruję także do mojego rockowego agenta, Jamiego Bodnara Drowleya, za to, że zawsze w każdej sprawie stał za mną w trakcie tego szalonego wojskowego stylu życia, jakie oboje prowadzimy. Że zaryzykował dla mnie i sprawił, że moje marzenia mogły się spełnić. Dziękuję Karen Grove i Nicole Steinhaus, moim wspaniałym redaktorkom – za czujność i uwagi, dzięki którym nie powtarzałam niektórych słów po tysiąckroć w jednym akapicie. Wasze poczuciu humoru i wdzięk zawsze podtrzymywały mnie na duchu. Podziękowania dla zespołu Entangled – nie wyobrażam sobie piękniejszej rodziny od was – a zwłaszcza dla Brittany i Sarah za przecudowną okładkę. Dla moich koleżanek krytyków i sióstr agencyjnych – Noli, Lizzy i Molly – za dyskusje do nocy i tysiące słów zachęty. Ta opowieść nigdy by tak nie wyglądała, gdyby nie wasz wkład i doping. Dla Mindy – za rzucanie wszystkiego, by mieć czas na czytanie. Dla cudownych Backspace Survivors: Seana, Moniki, Mailii, Alicii, Lauren, Michaela i Ulany – dziękuję wam za przypieranie mnie do muru, zarówno literacko, jak i koreańskim jedzeniem, ale przede wszystkim dziękuję wam za przyjaźń. To ogromne szczęście, że was mam. Dziękuję moim przyjaciołom, którzy znosili moje zmienne nastroje i moje pustelnictwo. Emily, dzięki ci, że przez całe ostatnie siedemnaście lat byłaś moim ramieniem, na którym mogłam się wypłakać, nieważne, gdzie akurat mieszkałam, i za to, że mnie wpierałaś swoją siłą w momentach, gdy byłam najsłabsza. Christino, dziękuję za twoje fenomenalne wyczucie czasu, za bezinteresowność i wyrozumiałość. Jesteś moim najlepszym na świecie towarzyszem broni. Tami, dziękuje za przypominanie, kim jestem, w chwilach, gdy z powodu przenosin o tym zapominam. Theo, wielkie dzięki za niekończące się słowa zachęty i bezwarunkową przyjaźń. Kierstan, dziękuję, że zawsze byłaś dla mnie bezpieczną przystanią. Dziękuję moim wspaniałym przyszywanym siostrom z wojska, które mnie prowadziły za rękę podczas przenosin i stały przy mnie z niezłomną miłością i lojalnością. Moje kochane Perkusistki, drużyno Rucker, dziewczyny z Niemiec i panie z plemienia Apaczów – wszystko przez co przeszłyście napawa mnie pokorą i czuję się zaszczycona, że wolno mi stawać w waszych szeregach. Mojej niesamowitej rodzinie – rodzicom, którzy nigdy nie przestawali namawiać mnie, bym się spełniała. Mamo, dziękuję za Godzillę i za to, że przychodziłaś, kiedy cię potrzebowałam, tacie dziękuję, że urządził sobie w moim pokoju biuro, za spontaniczne wycieczki samochodowe i że zawsze byłam dla ciebie najważniejsza. Moim braciom, Chrisowi, Mattowi i Dougowi, za wasz inspirujący entuzjazm, i zawsze mojej siostrze, Kate, za bycie przyjaciółką, powierniczką zwierzeń, że pomagała mi zakręcać włosy, że była czymś stałym podczas naszego wojskowego dorastania – kocham cię, mówię serio. Na koniec jeszcze raz pragnę podziękować Jasonowi, bo jesteś moim początkiem i moim końcem. Od Kolorado po Capri, ty jesteś inspiracją stojącą za każdym moim bohaterem, bo na zawsze pozostaniesz mój. Kocham cię i nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.