2017-02-05 program Carmen i Ksiezniczka Czardasza

Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podczas festiwali i koncertów w Polsce i za granicą (m.in. Berlin, Hamburg, Verona, Rzym, Praga). Laureatka konkursów m.in. Rzymie i Trnawie. W swoim repertuarze posiada opery Monteverdiego, Haendla, Haydna, Mozarta, Donizettiego i innych oraz operetki. Wykonuje także muzykę oratoryjną oraz pieśni różnych epok, w tym wiele kompozycji muzyków wrocławskich i śląskich XVIII-XX wieku. Anna Wilczyńska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu pod kierownictwem prof. Kazimierza Myrlaka. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich Carol Richardson i Petera Harvey’a. Zdobywczyni Pucharu JM Rektora Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, I nagrody na IV Konkursie Moniuszkowskim „Pieśń Wieczorna” w Białymstoku, drugiej nagrody w Concorso Lirico Internazionale „Terre dei Fieschi” 2013. Koncertuje z agencjami w Paryżu, Brukseli, Londynie, Moskwie. Gościnna śpiewaczka Opery Piccola we Wiedniu. Izabela Strzelecka (mezzosopran) ukończyła Wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Występuje głównie za granicą – w Austrii, Szwajcarii oraz Niemczech. W swoim repertuarze posiada opery Händla, Mozarta, Rossiniego, Verdiego, Masseneta, oraz Humperdincka. Współpracuje z agencjami zagranicznymi i krajowymi. W grudniu 2012 została laureatką 3. miejsca na międzynarodowym konkursie wokalnym Canto Lirico „Federico II” we Włoszech. Tomasz Tracz (tenor) absolwent Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, stypendysta Universität für Musik und darstellende Kunst w Graz. W swoim repertuarze posiada m. in. partie z takich oper i operetek jak: „Czarodziejski flet”, „Wesele Figara” W. A. Mozarta, „Napój miłosny” G. Donizettiego, „Traviata” G. Verdiego, „Zemsta Nietoperza” J. Straussa, „Wesoła wdówka” F. Lehára. Współpracował m.in. z Teatrem Muzycznym w Poznaniu, Gliwickim Teatrem Muzycznym oraz Operą i Filharmonią Podlaską. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Przemysław Winnicki (fortepian) ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie. Artysta jest między innymi zdobywcą nagrody Grand Prix na Międzynarodowym Konkursie „Competition For Music Teachers” w Warszawie, laureatem I nagrody Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Rzymie „Roma 2011”, półfinalistą Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. I. J. Paderewskiego w Los Angeles. Wielokrotnie koncertował jako solista z orkiestrami w Polsce i za granicą. Martyna Witowska (prowadzenie koncertu) absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, filia we Wrocławiu. Poza rolami dramatycznymi, brała także udział w spektaklach muzycznych i recitalach wokalnych, zdobyła główną nagrodę nurtu off wraz zespołem „Sultan Hagavik” podczas 34. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Aktorka Teatru Ad Spectatores, nauczyciel-instruktor w Centrum Edukacji Kulturalnej Dzieci i Młodzieży we Wrocławiu i Uniwersytecie Dzieci. Klaudia Stefanowicz (oprawa sceniczna) pochodzi z Kołobrzegu, w latach 2007-2013 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie na Wydziale Teatru i Tańca w Bytomiu. Jako aktorka i tancerka współpracowała m.in. z Janem Peszkiem, Jerzym Stuhrem, Cezarym Tomaszewskim, Sylwią Hefczyńską-Lewandowską. Tworzy choreografie, reżyseruje koncerty operowe. Spełnia się również jako instruktor technik przetrwania w Bieszczadach. Od 2015 r. współpracuje z Międzynarodową Grupą Operową Sonori Ensemble jako reżyser i choreograf.

www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble

prezentuje

C ARMEN I K SIĘŻNICZKA

C ZARDASZA

S O L I ŚC I : Agnieszka Drożdżewska Anna Wilczyńska Izabela Strzelecka Tomasz Tracz Ivo Michl

sopran (Wrocław) sopran (Wrocław) mezzosopran (Wrocław) tenor (Wrocław) baryton (Praga)

F ORTEPIAN : Przemysław Winnicki (Berlin)

P ROWADZENIE KONCERTU : Martyna Witowska (Wrocław)

O PRAWA SCENICZNA : Klaudia Stefanowicz (Sanok)

PROGRAM GEORGES BIZET: CARMEN

IMRE KÁLMÁN: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA 9. Czardasz Sylvy «Czardasz! Czardasz!»

1. Uwertura 2. Habanera «L’amour est un oiseau rebelle»

Carmen (Izabela Strzelecka) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

3. Séguédille «Près des remparts de Séville» Carmen (Izabela Strzelecka)

4. Air «C’est des contrebandiers le refuge ordinaire... Je dis que rien ne m’épouvante» Micaëla (Agnieszka Drożdżewska)

5. ‘Chanson Bohème’ «Les tringles des sistres tintaient» Frasquita (Agnieszka Drożdżewska) • Mercedes (Anna Wilczyńska) • Carmen (Izabela Strzelecka)

6. Couplets «Votre toast, je peux vous le rendre» Escamillo (Ivo Michl) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz)

7. Quintette «Nous avons en tête une affaire!»

Frasquita (Agnieszka Drożdżewska) • Mercedes (Anna Wilczyńska) • Carmen (Izabela Strzelecka) • El Remendado (Tomasz Tracz) • El Dancaïre (Ivo Michl)

8. Duo «Si tu m’aimes, Carmen» Carmen (Izabela Strzelecka) • Escamillo (Ivo Michl)

– PRZERWA –

Sylva (Anna Wilczyńska) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

10. Duet «Artystki z varieté» Boni (Tomasz Tracz) • Feri (Ivo Michl) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka)

11. Duet «Jakże mam ci wytłumaczyć»

Sylva (Agnieszka Drożdżewska) • Edwin (Tomasz Tracz)

12. Duet «Tłumy fraków»

Sylwa (Anna Wilczyńska) • Edwin (Tomasz Tracz)

13. Kwartet «Jak bal, to bal!»

Sylva (Agnieszka Drożdżewska) • Stasi (Izabela Strzelecka) • Edwin (Tomasz Tracz) • Boni (Ivo Michl) • chór (Anna Wilczyńska)

14. Duet «Bo to jest miłość»

Stasi (Anna Wilczyńska) • Boni (Tomasz Tracz) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Izabela Strzelecka, Ivo Michl)

15. Duet «W rytm walczyka serce śpiewa» Sylva (Agnieszka Drożdżewska) • Edwin (Ivo Michl) • chór (Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz)

Hrabia Boni natomiast całkowicie stracił głowę dla Stazji, której i on wpadł w oko, dziwiła się jednak, że zaledwie kilka dni po ślubie z wyjątkowo piękną kobietą, zaleca się do niej. Ponieważ Sylva jest obrażona na Edwina, a on na nią, tańczą tymczasem Boni z Sylvą i Edwin ze Stazją (kwartet: Jak bal, to bal!). Ostatecznie jednak Boni rozwiązuje swoje fikcyjne małżeństwo i obie pary wyznają sobie miłość: Boni i Stazja (Bo to jest miłość) oraz Edwin i Sylva (W rytm walczyka serce śpiewa). Edwin chce natychmiast oznajmić ojcu zamiar poślubienia hrabiny Kancsianu. Daje upust swojej radości,gdyż dzięki małżeństwu z Bonim Sylva zdobyła tytuł i nazwisko, jako rozwiedziona hrabina Kancsianu może teraz bez problemu zostać księżną Weylersheim. Dla Sylvy sytuacja pozostaje wciąż bez zmian – jako zwykła artystka nadal nie ma szans zostać książęcą małżonką. Zapytany, co by się stało gdyby musiał wyrzec się wszystkiego, odpowiada, że to nie byłoby prawdziwe szczęście. Gdy następuje ogłoszenie zaręczyn Boniego i Stasi, Edwin od razu oznajmia, że pragnie poślubić rozwiedzioną hrabinę Kancsianu. Ta jednak wyjaśnia, że nie jest hrabiną Kancsianu, lecz księżną Weylersheim. W dowód swych słów pokazuje staremu księciu zobowiązanie małżeńskie syna. Tego wieczoru mija termin podany w dokumencie przez Edwina. Sylva zwalnia go z danego słowa i opuszcza pałac. Akt III. Sylvia z Bonim wracają do hotelu. Załamana obrotem spraw postanawia zerwać ze sceną, mimo że spotkany hrabia Feri gorąco namawia ją, by powróciła do „Orfeum“. Do hotelu wbiega Edwin, aby policzyć się z Bonim, który powiedział Sylvie o jego zaręczynach ze Stazją i doprowadził do jej wyjazdu do Ameryki. Musi jednak natychmiast się ukryć, ponieważ portier anonsuje przybycie jego ojca. Stary książę przybywa w obawie, że Edwin może sobie zrobić coś złego. Korzystając z okazji Boni prosi księcia Leopolda o rękę Stazji. Książę, widząc, że hrabianka zakochała się w Bonim i natarczywie domaga się oświadczyn, zgadza się na ślub. Nadal jednak sprzeciwia się mezaliansowi syna. Powraca Feri i opowiada jak to przed laty pragnął poślubić niejaką Hildę z variété w Miszkolcu. Niestety poślubił ją wówczas żupan von Palonay, a gdy owdowiała, ożenił się z nią z kolei baron Geza Zentler. Książę Weylersheim poślubił wdowę po baronie Zentlerze, domyśla się więc, że Feri mówił o jego żonie. W hotelu zjawia się również księżna i przyznaje, że istotnie śpiewała kiedyś i tańczyła w variété. Książę uznaje więc, że Edwin jest dziedzicznie obciążony i kapituluje. Pozostaje jeszcze pogodzić Sylvę z Edwinem. Zadania tego podejmuje się Boni, który udając rozmowę przez telefon, sugeruje Sylvie, że Edwin zamierza z rozpaczy popełnić samobójstwo. Przerażona Sylva wyznaje Edwinowi miłość – książę wychodzi z ukrycia i bierze ją w ramiona. Historia ta kończy się zatem podwójnym happyendem.

CARMEN I KSIĘŻNICZKA CZARDASZA Autorski spektakl Sonori Ensemble, w którym na scenie spotykają się dwie wyjątkowe bohaterki – Carmen i Księżniczka Czardasza, kobiety pełne miłości, żaru i pasji, żywiołowe choć wrażliwe i emocjonalne zarazem. Co łączy te historie rozgrywające się w odmiennych krajach i kulturach? Co sprawia, że oba dzieła od ponad wieku nieprzerwanie święcą triumfy na wszystkich scenach teatralnych? Obie kobiety to osoby niezależne, wyzwolone, wyłamujące się ówczesnym zasadom i konwenansom. Potrafią żarliwie kochać, ale i dogłębnie ranić najbliższe im osoby. W ich otoczeniu pojawia się wielu zalotników, ale i grono walczących o względy kobiet. W obu ponadczasowych dziełach nie brakuje przede wszystkim popisowych i przebojowych kompozycji, gromadzących najsłynniejsze ówcześnie, dynamiczne tańce: hiszpańską habanerę i seguidillę czy uwielbiane w Austrii i na Węgrzech czardasze, walce, polki i marsze. Zapraszamy w wyjątkową podróż do świata emocji i uczuć oplecionych największymi przebojami operowymi i operetkowymi!

Georges Bizet: CARMEN (fragmenty) Akt I. Sevilla, plac przed fabryką cygar. Zamiennie pełnią tam służbę żołnierze, w tym sierżant Don José. Jego narzeczona Micaëla – wieśniaczka, chce się z nim widzieć, ale na razie jest to niemożliwe, gdyż będzie on służył dopiero na następnej warcie. Na krótko przed zmianą warty Micaëla odchodzi. Podczas przerwy w pracy na plac wychodzą wszystkie pracownice. Jest wśród nich wyjątkowa kobieta Carmen – Cyganka, obiekt pożądania wszystkich mężczyzn w mieście. Na płynące z ich strony zaczepki odpowiada słynną habanerą (Miłość to ptak niepokorny – L’amour est un oiseau rebelle). Jej uwagę w trakcie tej pieśni przyciąga sierżant Don José, któremu kobieta daruje mu kwiat. Po zakończeniu przerwy nadbiega Micaëla, która przekazuje narzeczonemu list od matki, oczekującej od syna małżeństwa z Micaëlą. W fabryce z kolei wybucha bójka. Sierżant José chce aresztować Carmen, która jednak zwodzi go miłosną obietnicą, śpiewając ognistą Séguédillę i przywołując miłosne igraszki w zajeździe Lilii Pastii (miejscu schadzek), co jej samej umożliwia ucieczkę. Don José zostaje za to zdegradowany i skazany na dwa miesiące karceru. Akt II. Carmen wraz z przyjaciółkami bawi się w tawernie Lilii Pastii, śpiewając ognistą pieśń hiszpańską (tercet Les tringles des sistres tintaient). Tymczasem tłum wiwatuje za oknem – to znany sewilski torreador Escamillo

świętuje swoje kolejne zwycięstwo. Śpiewa on wówczas słynny toast zwycięstwa (kuplety Toreadora Votre toast, je peux vous le rendre). I on poodaje się od razu urokowi Carmen, jednak ta odrzuca jego zaloty. Niedługo potem pojawiają się przemytnicy, którzy namawiają Carmen, by wyruszyła z nimi w góry (kwintet Nous avons en tête une affaire!). Ona jednak zmuszona jest zostać, gdyż obiecała schadzkę Don Josému. Usilnie namawia go na dezercję i dołączenie do przemytników, ten jednak odmawia. Sytuację zmienia pojawienie się porucznika Zunigi, który namawia Carmen na miłosną schadzkę. Kiedy José staje w obronie ukochanej, wybucha bójka. Teraz Don José nie ma już wyboru – musi zdezerterować, gdyż w przeciwnym razie poniósłby odpowiedzialność za znieważenie przełożonego. Akt III. Historia tego aktu rozgrywa się w górach. Grupa przemutników, wraz Carmen i Don José, zatrzymuje się w dolinie na nocny odpoczynek. Przepowiadające przy ognisku z kart Cyganki zwiastują Carmen szybką śmierć. Ta z kolei odrzuca jego Don José, gdyż jest zainteresowana Escamillem. Poszukujący Carmen torreador zakrada się do obozu, gdzie napotyka Don José pełniącego wartę . Między rywalizującymi o Carmen mężczyznami nawiązuje się walka, podczas której Carmen staje po stronie Escamilla. Don José jest rozgoryczony wiarołomstwem kochanki. Tymczasem do obozu przybywa Micaëla, poszukująca ukochanego, którego chce uwolnić go z fatalnej miłości (aria Je dis que rien ne m’épouvante). Przekazuje swemu niewiernemu narzeczonemu, że jego matka jest umierająca i chce przed śmiercią móc wybaczyć synowi. Don José postanawia wrócić do Sevilli, zapowiadając jednak Carmen, że nie jest to koniec ich znajomości. Akt IV. Podczas uroczystego powitania torreadorów i pikadorów przed areną walk w Sevilli honorowe miejsce zajmuje Escamillo, prowadzący ze sobą Carmen. Przed walką zakochani wyznają sobie miłość (duet Si tu m’aimes, Carmen). W tym samym miejscu pojawia się żądny zemsty Don José. Początkowo błaga Carmen, by wróciła do niego. Gdy ta odmawia, podsyca gniew byłego kochanka, dodatkowo oddając mu zaręczynowy pierścionek. Rozjuszony José przebija Carmen sztyletem, jednocześnie wyznając jej miłość.

Imre Kalman: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA (fragmenty) Akt I. W sali budapeszteńskiego variété „Orfeum“ goście czekają na pożegnalny występ Sylvii Varescu, jednej z największych gwiazd czardasza. Artystka ma

wkrótce wyjechać na tourneé do Stanów Zjednoczonych. Występ (słynny Czardasz Sylvy) budzi powszechny zachwyt. Hrabia Boni Kancsianu, przyjaciel i opiekun Sylvii wraz ze swym przyjacielem, hrabią Ferim, zastanawiają się, jak przyjmie wiadomość o wyjeździe Sylvii młody książę Edwin Lippert-Weylersheim. Oni sami nie traktują wszak serio kabaretowych gwiazdek. Wiedzą, że z variété nie biorą miłości zbyt tragicznie... (duet: Artystki z varieté). Tymczasem książę Edwin zakochał się w Sylvii do szaleństwa. Jego ojciec – książę Leopold próbuje wyperswadować swemu synowi związek ze zwyczajną szansonistką. Ten pozostaje jednak niewzruszony. Kocha Sylvę, ta z kolei miota się, chcąc uciec przed jego miłością, którą choć odwzajemnia, nie ma złudzeń co do jej szczęśliwego zakończenia. Rodzice Edwina nie zgodzą się na ten mezalians (duet: Jakże mam ci wytłumaczyć). Ojciec wszelkimi sposobami chce odciągnąć syna od ukochanej. Jego intrygi doprowadzają do wezwania młodego księcia na służbę do swego korpusu. Przybyły w tym celu posłaniec – Rohnsdorf przypomina przy okazji Edwinowi o zawartych przed pięciu laty zaręczynach z hrabianką Anastazją (Stazją). W tej sytuacji rodzice Edwina nalegają jednak na zawarcie małżeństwa z hrabianką. Edwin prosi o pół godziny zwłoki. Rohnsdorf chcąc w międzyczasie skompromitować Edwina przekazuje Boniemu zaproszenie na uroczyste zaręczyny młodego księcia z hrabianką Stazją. Tymczasem prosi Sylvę o ręke, wręcza jej swoje zobowiązanie do zawarcia małżeństwa i wyjeżdża do korpusu. Boni z kolei dowiaduje się, że artystka miast wyjechać z ocean, zostaje w Budapeszcie jako żona Edwina. Wysłuchawszy opowieści o pospiesznych zaślubinach jest przekonany, że Edwin zadrwił sobie z Sylviy, jest bowiem zaręczony z inną. Pokazuje jej otrzymane od Rohnsdorfa zawiadomienie o zaręczynach. Zrozpaczona Sylva decyduje się na wyjazd do Ameryki. Akt II. Dwa miesiące później stary książę Lippert-Weylersheim zamierza podczas balu oficjalnie ogłosić zaręczyny swego syna z hrabianką Stazją. Edwin uzyskuje od niej samej zgodę na dwutygodniową zwłokę. W tym czasie telegrafował wiele razy do Ameryki, dokąd wyjechała Sylva i chociaż nie otrzymał od niej żadnej odpowiedzi, ciągle ma jednak nadzieję, że odkryje co wywołało pospieszny wyjazd ukochanej. Na bal przybywa zaś hrabia Boni ze swą „żoną“, w którą na jedną noc podszyła się sama Sylva. Chciała bowiem na miejscu ostatecznie przekonać się o prawdziwych uczuciach Edwina. Jako wyimaginowana hrabina Kancsianu robi wielkie wrażenie na gościach, oczarowując przy tym też starego księcia, tak niechętnego Sylvie. Gdy niektórzy goście zwracają uwagę na jej uderzające podobieństwo do pewnej węgierskiej aktorki, sama powtarza, że stale jest mylona z Sylvią Varescu, słynną „księżniczką czardasza“, szansonistką z Budapesztu. Sylva i Edwin pozostają sami, nie mogą się jednak porozumieć (duet Tłumy fraków).