2032).Hamilton Laurell K. - Meredith Gentry 03 - Seduced By Moonlight

LAURELL K. HAMILTON

SEDUCED BY MOONLIGHT

Tłumaczenie: Rissaya

Beta: Averil

Rozdział 1 Wielu ludzi rozsiada się nad basenami kąpielowymi w L.A., ale niewielu z nich jest naprawdę nieśmiertelnych, jakkolwiek by się o to nie starali, przy pomocy chirurgii plastycznej i ćwiczeń. Doyle był naprawdę nieśmiertelny, miał ponad tysiąc lat. Tysiąc lat wojen, zabójstw i politycznych intryg, zredukowane do słodkookiego przystojniaka w kąpielówkach, który teraz położył się - prawie nagi- na krawędzi basenu, pewnej sławnej i bogatej osoby. Słońce migotało poprzez przejrzyście błękitną wodę. Światło odbijało się błyszcząc na jego ciele, zmieniając się w kilkadziesiąt drobnych światełek napełniających ciało Doyle’a kolorami, jakich nigdy nie widziałam na jego skórze. Jego skóra nie była czarna, jak bywa ludzka, ale czarna bardziej w sposób zbliżony do psiej sierści. Obserwując jak światło grało na jego skórze zdałam sobie sprawę, że wcześniej się myliłam. Jego skóra pobłyskiwała błękitnym światłem, błyszczała księżycowym blaskiem omiatającym jego muskularne łydki, rozpalając błękit głaskający ramiona i plecy. Fiolet przechodząc w ciemny ametyst pieścił jego biodra. Jak kiedykolwiek mogłam myśleć, że jego skóra jest jednobarwna? Był cudem kolorów i światła, przechodzącego przez ciało, o muskulaturze wyrzeźbionej w wojnach, w których walczył wieki przed moimi narodzinami. Swoje czarne włosy zaplecione w warkocz przełożył przez krawędź leżaka, zwisały na dół, zwijając się przy nim na betonie niczym cierpliwy wąż. Jego włosy były jedyną rzeczą, która wyglądała na prawdziwie czarną. Nie było żadnej gry kolorów, jedynie blask podobny do czarnego klejnotu. Wydawałoby się, że powinno być odwrotnie, że jego włosy powinny mienić się, a ciało powinno być jednobarwne, ale tak nie było. Leżał na brzuchu, głowę odwrócił ode mnie. Udawał, że śpi, ale wiedziałam, że tak nie jest. Czekał na przelatujący helikopter. Helikopter z reporterami, ludźmi z kamerami. Zawarliśmy umowę z diabłem. Jeśli prasa będzie trzymać się z daleka zapewniając nam jakąś prywatność, zapewnilibyśmy, że w ustalonych porach będą mieli coś wartego opublikowania i zdjęcia. Byłam Księżniczką Meredith NicEssus, następczynią tronu Unseelie. Pojawiłam się w Los Angeles w Kalifornii po trzyletniej nieobecności w mediach. Ludzie myśleli, że nie żyłam. Teraz byłam cała i zdrowa, i mieszkałam w środku jednego z największych imperiów medialnych na planecie. Wielką gratką dla brukowców było to, że szukam męża. Jedyna księżniczka zaczarowanej krainy urodzona na amerykańskiej ziemi szukała małżonka. Będąc wysoko urodzoną sidhe, członkiem rodziny królewskiej, nie miałam zezwolenia na wzięcie ślubu, gdybym nie była w ciąży. Faerie nie mają wiele dzieci, a sidhe z królewskiej rodziny

2

mają ich jeszcze mniej. Moja ciotka, Królowa Powietrza i Ciemności, nie będzie nigdy tolerować niepłodnego związku. Odkąd wydajemy się wymierać, nie można jej o to obwiniać. Ale brukowce miały używanie, bo właściwe ja nie spotykałam się z moimi ochroniarzami, tylko pieprzyłam się z nimi. Ktokolwiek zrobi mi dziecko, poślubi mnie. Stanie się królem. Brukowce wiedziały nawet, że królowa zrobiła coś w rodzaju wyścigu między mną, a jej synem, moim kuzyn, księciem Celem. Ktokolwiek będzie mieć dziecko pierwszy, wygra tron. Media napadły na nas traktując to jak kanibalistyczną orgię. Nie było dobrze. Brukowce nie wiedziały o tym, że Cel kilkakrotnie próbował mnie zabić. Nie wiedzieli również, że został uwięziony przez królową na sześć miesięcy, za karę. Zamknięty w więzieniu i torturowany przez sześć miesięcy. Nieśmiertelność i umiejętność leczenia mogą mieć jakieś minusy. Tortury mogą trwać przez długi, długi kawał czasu. Gdy Cel wyjdzie, będziemy kontynuować wyścig, o ile nie zajdę w ciążę pierwsza. Do tej pory nie udało się to i to nie z braku prób. Doyle był jednym z pięciu ochroniarzy królowej, którzy zostali moimi kochankami. Królową Andais miała zasadę, według której jej ochroniarze mogli kochać się tylko z nią. Doyle utrzymywał celibat przez wieki. Jeszcze raz, nieśmiertelność ma pewne minusy. Do przedstawienia naszego punktu widzenia wybraliśmy najbardziej wytrwałe brukowce. Doyle uważał, że to nagradza złe zachowanie; a przecież królowa chciała byśmy pokazali pozytywne obrazy mediom. Dwór Unseelie sidhe zwyczajowo uważany jest za czarny charakter. Może tak, ale spędziłam wiele czasu na Dworze Seelie, tym jasnym i błyszczącym Dworze, o którym media myślą, że jest tak doskonały, tak pełen radości. Ich Król Taranis, Król Światła i Iluzji, jest moim wujem. Ale nie jestem pretendentką do tego tronu. Miałam pecha, że mój ojciec był Unseelie sidhe, a to jest przestępstwo, którego ta skrząca się chmara nigdy nie przebaczy. Żadne więzienie, żadne tortury, nie oczyściłyby mnie z tego grzechu. Mogą mówić, że Dwór Seelie jest pięknym miejscem, ale wiem, że moja krew jest równie czerwona na białym marmurze, jak i na czarnym. Śmietanka towarzyska uświadomiła mi w młodym wieku, że nigdy nie będę jedną z nich. Jestem za niska, za bardzo ludzka, również dla Unseelie. Moja skóra jest tak biała jak Doyle jest czarny. Cera delikatna jak blask księżyca uważana jest za piękną na obu dworach, ale mam zaledwie pięć stóp1 wzrostu. To niewiele jak na sidhe. Mam piersi dość duże jak na sidhe – zgaduję, że to przez tę nieznośną ludzką krew. Moje oczy są trójbarwne, dwa odcienie zieleni i krąg złota. Oczy byłyby mile widziane

1

ok., 152,40 cm

3

na Dworze Seelie, ale nie włosy. Są kasztanowe, na ten kolor mówi się szkarłat sidhe, mogą ufarbować ci włosy na taki kolor w dobrym zakładzie fryzjerskim. Nie są kasztanowe i nie są czerwone. To tak jakby wziąć granaty i przeciągnąć je po pasemkach włosów. Mam jeszcze jedno przezwisko wśród błyszczącej chmary- czerwona Unseelie. Seelie mają rude włosy, ale albo w kolorze zbliżonym do ludzkiego czerwonego, albo w pomarańczowym lub złotym, w prawdziwym kasztanowym albo prawdziwym czerwonym, nigdy w tak ciemnym odcieniu jak moje. Moja matka upewniła się, że wiem, że jestem gorsza. Mniej piękna, niechętnie widziana, po prostu gorsza. Nie rozmawiamy ze sobą dużo. Mój ojciec umarł, gdy byłam mała i często go wspominam. Nauczył mnie, że jestem dobra, wystarczająco piękna, wystarczająco wysoka, dostatecznie silna, po prostu dobra. Doyle podniósł głowę pokazując czarne okulary słoneczne, którymi zakrył podkrążone oczy. Światło błysnęło ze srebrnych kolczyków, które zdobiły jego ucho. Uszy były jedyną rzeczą, która zdradzała fakt, że Doyle nie był czystym Unseelie sidhe. Wbrew temu co piszą w książkach o spiczastych uszach sidle, a każdy udający sidhe ma implanty ucha, prawdziwy sidhe ma okrągłe uszy. Doyle mógł ukryć uszy i udawać czystej krwi sidhe, ale prawie zawsze nosił włosy związane tak, że było widać tę niedoskonałość. - Słyszę helikopter. Gdzie jest Rhys? Nie słyszałam niczego, ale nauczyłam się już wierzyć Doyle'owi. Jeżeli powiedział, że słyszał coś, to tak było. Jego słuch było lepszy niż u człowieka, lepszy nawet niż u reszty strażników. Prawdopodobnie to trochę wynik jego mieszanej krwi. Obejrzałam się w kierunku szklanej ściany, która prowadziła do domu. Rhys pojawił się w szklanych drzwiach, zanim zdążyłam go zawołać. Jego skóra była biała jak moja, ale na tym podobieństwa kończyły się. Jego długie do pasa włosy były masą białych loków obramowujących chłopięco przystojną twarz. Jego jedyne oko było trójbarwne: niebieskie, chabrowe i koloru zimowego nieba. Drugie oko stracił dawno temu. Czasami nosił opaskę do nakrycia blizny, ale kiedy zdał sobie sprawę, że nie zwracam na to uwagi, rzadko kłopotał się tym. Blizny przecinały jego twarz na pół, dochodząc do ust, wydymając wargi. Ze względu na czysty kształt twarzy był najładniejszy. Mierzył pięć stóp sześć cali2, był najniższym wojownikiem sidle, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Ale w każdym calu był idealny. Wydawał się rekompensować brak wzrostu muskulaturą. Wszyscy strażnicy byli umięśnieni, ale on był jednym z niewielu, który naprawdę brał poważnie podnoszenie ciężarów. Miał

2

ok. 167 cm

4

najlepsze mięśnie brzucha, jakie kiedykolwiek widziałam. Ręcznik miał owinięty wokół bioder i dopiero gdy go upuścił obok mojego krzesła, uświadomiłam sobie, że zostawił swój kostium kąpielowy w domu. - Rhys! Co ty robisz? Uśmiechnął się do mnie. - Tak skąpe kostiumy kąpielowe są jak kłamstwa. To jest ludzki sposób, żeby być nagim bez bycia nago. Ja bym raczej wolał być nagim. - Nie będą mogli wydrukować zdjęć, jeżeli ktoś jest nagi – powiedział Doyle. - Wydrukują mój tyłek, a nie mój przód. Popatrzyłam podejrzliwie na niego. - W jaki sposób nie zobaczą cię z przodu? Zaśmiał się uśmiechając szeroko, jego śmiech był tak pełen radości, że dzień stał się jaśniejszym. - Ukryję się naprzeciwko twojego przepięknego ciała. - Nie - powiedział Doyle. - Czy chcesz, żeby zdjęcia były bardziej cenne? - Zapytał Rhys, opierając ręce na biodrach. Czuł się nago zupełnie swobodnie. Jego mowa ciała nigdy się nie zmieniała bez względu na to czy był nagi, czy ubrany. Zajęło mi dwa dni przekonanie Doyle'a, aby ubrał kąpielówki stringi. Nigdy nie uczestniczył w swobodnej nagości dworu. Doyle stanął, przód jego kąpielówek był wystarczająco maleńki i w kolorze jego ciała, więc mogłam zrozumieć Rhysa. Gdyby się nie wiedziało jak wspaniale Doyle wyglądał nago, można by myśleć patrząc na niego, że właśnie tak było. Z tyłu wyglądał jakby był nagi, tak jak Rhys. - Noszę to, w czym mogę się pokazać publicznie. - Jesteś słodki - powiedział Rhys, - jeśli jednak chcemy, by brukowce przestały robić zdjęcia przez okna sypialni, musimy być fair wobec nich. Musimy dać im widowisko. – Powiedziawszy to rozłożył swoje ramiona szeroko obracając się tyłem tak, że mogłam podziwiać jego plecy i pośladki. Wyglądał wspaniale bez kostiumu kąpielowego, mogłam podziwiać jego muskularną sylwetkę. Wciąż miał wspaniałą pupę, w przeciwieństwie do większości kulturystów, którzy nie mają tkanki tłuszczowej tam, gdzie powinni mieć. Potrzeba trochę miękkości do uzupełnienia mięśni, inaczej nie wygląda dobrze. Mogłam już słyszeć helikopter.

5

-Marnujemy czas, panowie. Nie chcę znów mieć fotografów obozujących na drzewach za domem. Rhys rzucił okiem na mnie. - Jeśli nie damy pierwszemu brukowcowi dobrego widowiska, powiedzą reszcie, że skłamaliśmy i będą znów wspinać się po drzewach. – westchnął ze smutkiem. – wolałbym już raczej przesłać swój tyłek na cały kraj, niż zrzucać następnego fotografa z dachu. - Zgadzam się, – powiedziałam. Doyle wziął głęboki wdech przez nos i wypuścił powietrze przez usta. - Zgadzam się, – chociaż bardzo nie lubił pokazywać swojego ciała, to ustąpił. Gdyby nie mógł tego zaakceptować, musiałby zrezygnować z przyszłych sesji zdjęciowych. Rhys przyszedł do mojego leżaka i uklęknął na czworakach, opierając ręce na poręczach. Uśmiechał się do mnie i wiedziałam, że polubi to. To mógł być obowiązek i może wolałby zestrzelić helikopter z nieba, ale zawsze grałby fair i znalazłby sposób, by całą sytuację zrobić tak przyjemną jak tylko mógł. Wpatrywałam się w dół jego ciała, nie mogąc nic zrobić. Nie mogłam patrzeć na niego, będąc tak blisko, że mogłam go pieścić. Mój głos zadrżał, gdy zapytałam: - Jaki masz plan? - Pomyślałem, że jakoś poradzimy z tym sobie. - Co powinienem robić? - Zapytał Doyle. Był oburzony całą tą sytuacją. Uwielbiał być moim kochankiem, podobała mu się możliwość zostania królem; ale nie cierpiał rozgłosu i wszystkiego, co było z tym związane. - Ty zajmij się jednym, ja drugim. Helikopter był coraz bliżej, tuż za rzędem wysokich eukaliptusowych drzew, które okalały dom. Doyle uśmiechnął się, jego białe zęby błysnęły na ciemnej twarzy. Tak szybko, abym nie mogła odpowiedzieć, klęknął obok mojego ramienia i powiedział. - Jeśli muszę, w takim razie chciałbym skosztować twoich słodkich ust. Rhys liznął mnie w nagi brzuch, co połaskotało mnie i sprawiło, że zachichotałam. Popatrzył na mnie. - Są również inne słodkie smaki. - Wyraz jego oka i twarzy sprawiły, że poczułam gorąco i śmiech zamarł mi w ustach, a tętno przyspieszyło. Doyle przesunął wargami po moim ramieniu. Popatrzyłam na niego i w jego spojrzeniu zobaczyłam takie same uczucia. Zrodzone z nocy i dni, skóry i potu, i ciał splątanych ze sobą. Mój głos drżał. - Zdecydowałeś się grać. Co sprawiło, że zmieniłeś zdanie? 6

Szepnął z ustami tuż przy moim policzku, zadrżałam czując jego gorący oddech na swojej skórze. - Skoro musimy afiszować się dla mediów, to nie zostawię cię. Niespodziewany uśmiech odmienił na chwilę jego twarz. To odmładzało go, zmieniało prawie całkowicie. - Poza tym, nie mogę zostawić cię Rhysowi. Bogini wie, co zrobiłby tutaj sam. Rhys przejechał palcem po krawędzi majteczek mojego bikini. - Taka maleńka szmatka. Nie zobaczą jej, jeśli nie zechcemy. Spojrzałam z marsową miną na niego. - Co masz na myśli? Obniżył leżak tak, że jego twarz była nad tą maleńką szmatką, jego ręce prześlizgnęły się pod moimi udami, które się do tych rąk nieznacznie podniosły, ukrywając dokładnie jaskrawoczerwone majteczki bikini. Spuścił swoją twarz tuż ponad pachwinę, a jego włosy ciągnęły się przez moje uda jak zasłona. Nie miałam czasu protestować, albo nawet postanowić co robić. Helikopter wyleciał zza drzew i znalazł nas. Rhys z twarzą ukrytą w mojej pachwinie i nogami zgiętymi w kolanach przysiadł na pupie jak dziecko z kawałkiem dobrego cukierka. Pomyślałam, że Doyle zaprotestuje, ale gdy wcisnął twarz w moją szyję i zdałam sobie sprawę, że jest spokojny. Nie wydał dźwięku, a jego ramiona zadrżały. Delikatnie wcisnął mnie na leżak, tak że znów na nim leżałam, wciąż śmiejąc się, ale ukrywając to przed kamerami. Uśmiechnęłam się, zadowolona, że moje okulary słoneczne są na miejscu. Uśmiech zamienił się w śmiech, gdy helikopter krążył w górze, wystarczająco blisko by wzburzyć wodę basenu kąpielowego i rozburzyć włosy Rhysa, które łaskotały mnie po skórze. Moje włosy rozwiały się w sztucznym wietrze jak krwawiące płomienie. Śmiałam się teraz na całego, co sprawiało, że trzęsły mi się ramiona. Rhys liznął moją pachwinę i nawet przez materiał sprawiło to, że śmiech zamarł mi w gardle i zabrakło oddechu. Popatrzył na mnie, a jego spojrzenie mówiło, że nie chce, żebym się śmiała. Ugryzł mnie delikatnie przez tkaninę kostiumu. To uczucie sprawiło, że zadrżałam, kręgosłup wygiął mi się i wzięłam gwałtowny, gardłowy wdech. Doyle ścisnął moje ramię tak, że troszkę otrzeźwiałam. Trzęsłam się wciąż i miałam trudności z skupieniem wzroku na jego twarzy. - Myślę, że już dość widowiska na dzisiaj. - Położył jeden z ręczników na moim brzuchu. Drugi podał Rhysowi.

7

Rhys popatrzył w górę na niego i zobaczyłam, że miał zamiar o tym dyskutować, ale w końcu po prostu zaczął wstawać, rozkładając ręcznik, tak żeby aparaty nie zauważyły majtek od bikini. Oczekiwałam, że odsłoni je do kamery, aby pokazać żart, ale tego nie zrobił. Bardzo ostrożnie przykrył mnie ręcznikiem, podczas gdy helikopter wirował w górze, a wiatr rozwiewał nasze włosy wokół nas. Klęcząc był całkowicie widoczny i zastanawiałam się czy te zdjęcia będą zamazane, czy sprzedadzą je do europejskich gazet, które się tym nie przejmują. Gdy byłam całkowicie osłonięta, owinięta ręcznikiem w pasie, wziął mnie na ręce. Musiałam krzyknąć, by być słyszaną ponad odgłosem wiatru i helikoptera. - Mogę chodzić. - Chcę cię nieść. - Wyglądał tak poważnie, gdy to powiedział, że pozwoliłam mu to zrobić. Kiwnęłam głową. Rhys niósł mnie w kierunku domu z Doyle'em idącym trochę z tyłu i z boku. Doyle był dobrym ochroniarzem - będąc na końcu, szedł nieco z boku, zamiast bezpośrednio za nami, aby nie zrujnować sesji zdjęciowej. Zatrzymał się przy swoim krześle, zgarnął trzeci ręcznik i ruszył płynnie w kierunku domu. Zauważyłam broń palną zawiniętą w ten ręcznik. Nikt w helikopterze krążącym w górze nie wiedział, że ktoś z nas był uzbrojony. Również nie mogli zobaczyć Mroza, który stał tuż przy szklanych drzwiach, ukryty za zasłoną. Był w ubraniu i w pełni uzbrojony. Jedną z przyczyn dla których nie miałam nic przeciw gierkom medialnym, było to, że dziś nikt nie spróbował mnie zabić i to był dobry dzień. Kiedy twoim kryterium na dobry dzień jest kilka helikopterów i kolorowe zdjęcia, to nie jest dobrze.

8

Rozdział 2 Mróz rozłoszczonymi, szarymi oczami obserwował Rhysa wnoszącego mnie do środka. Mróz był jedynym strażnikiem, który głosował przeciwko naszemu traktatowi z prasą. Wolał pilnować nas kiedy robiliśmy takie głupie rzeczy, ale nie uczestniczyć w nich. Jego poczucie godności nie pozwalało mu upaść tak nisko. W swoim gniewie był przystojny, ale on zawsze był przystojny. Bogini sprawiła, że nie mógłby wyglądać inaczej. Jego kości policzkowe i nieskazitelne rysy mogły doprowadzić chirurga plastycznego do płaczu z zazdrości. Skóra Mroza była biała jak śnieg, włosy jak srebrny szron błyszczący w świetle księżyca, do tego szerokie ramiona, szczupła talia, wąskie biodra, długie nogi i ramiona. Ubrany był przystojny, nagi - zapierał dech w piersiach. Obserwował nas przechodząc przez zimną, terakotową podłogę, wyglądając przy tym jak nadąsane dziecko. Był najbardziej kapryśnym ze strażników. Najpierw się złościł, na końcu wybaczał i nadymał się. Może nie było to właściwe słowo dla wojownika, który bronił swojej królowej przez ponad tysiąc lat, ale tak właśnie było. Mróz nadymał się i męczyło mnie to. Był niesamowity w łóżku, był wspaniałym wojownikiem, ale ogarnianie jego emocjonalnych humorów było prawie pracą na pełny etat. Były dni, kiedy nie byłam pewna, czy chcę tę pracę. - Król goblinów skontaktował się przez lustro. – powiedział głosem ponurym jak jego oczy. - Jak dawno temu? – Zapytał Doyle. - Rozmawia teraz z Kitto. Doyle ruszył w kierunku sypialni, potem zatrzymał się i popatrzył w dół na to w co był ubrany – a raczej w co nie był ubrany. Westchnął ciężko, podreptał na bosaka przez płytki. Przez ramię rzucił uwagę: - Jeżeli Meredith będzie roznegliżowana, to może dać nam jakąś przewagę, ale Kuraga nie interesuje męskie ciało. - To nieprawda – powiedział Rhys i rozgoryczenie w jego głosie sprawiło, że obejrzałam się i spojrzałam na niego. Wciąż trzymał mnie w ramionach, więc wystarczyło po prostu obrócić głowę, co było w jakiś sposób intymne. – Gobliny kochają kawałki ciała sidhe. Doyle zatrzymał się na dość długo i skrzywił się do niego. – Nie miałem na myśli uczty. - Ja również – powiedział Rhys. 9

To zatrzymało Doyle’a, stał zesztywniały na swoich nagich stopach, ciemny na tle białych i niebieskich płytek. - O czym ty mówisz, Rhys? - Mówię, że jest wiele goblinów, które nigdy nie próbowało ciała sidle, kobiety lub mężczyzny i nie dbają o to, czy to jest mężczyzna – potarł bokiem swojej twarzy o moją szyję i ramiona pocieszającym gestem. - Kurag… - Mróz zaczął, ale nie skończył zdania. Gniew na Rhysa, czy reporterów, czy o cokolwiek, odszedł. Na jego twarz pojawił się szok, jaki prawdopodobnie wszyscy czuliśmy. Pogładziłam loki Rhysa, takie delikatne i przycisnęłam się mocniej do jego ramion. Przeciągnęłam palcami w dół po krzywiźnie jego szyi i ramion. Kiedy sidhe są zaniepokojone, dotykają się. Myślę, że ludzie mogli by tak robić, gdyby ich kultura tak często nie mieszała dotyku z seksem. Dotyk może prowadzić do seksu, ale w tym momencie, chciałam przytrzymać Rhysa i zabrać ten wyraz smutku z jego twarzy. Doyle wrócił kilka kroków, położył jedną rękę na szczupłym biodrze. - Czy ty mówisz, że to Kurag… rozgniewał cię? Rhys podniósł swoją twarz do mojej szyi. - Nigdy mnie nie dotknął, ale patrzył. Siedział na swoim tronie i jadł przekąski, jakby to było przedstawienie. - My wszyscy musieliśmy służyć jako rozrywka na naszym własnym dworze, Rhys. Nikt nie mówi o tym, ale często nasi współtowarzysze strażnicy zgadzali się na małe jeden na jeden razem dla przyjemności królowej, jeżeli tylko uwolniła ich z celibatu na godzinę lub dwie. - Nigdy tego nie robiłem – jego ręce skręciły się dookoła mnie, palce wciskały się sprawiając mi ból. - Ja również – powiedział Doyle - ale nie winę tych, co tak robili. - Rhys, krzywdzisz mnie – powiedziałam delikatnie. Postawił mnie na dół, delikatnie, ostrożnie, tak jakby nie wierzył sam sobie. - Jedno wybrać to samemu. Zupełnie inaczej być zmuszonym i… - potrząsnął głową. Upuściłam ręcznik na podłogę i dotknęłam jego ramienia. - Gwałt jest zawsze paskudny, Rhys. Uśmiechnął się tak gorzko, że uściskałam go, by go pocieszyć i nie mogłam widzieć wyrazu jego twarzy.

10

- Wielu strażników nie zgodzi się z tym, Merry. Jesteś za młoda, nie pamiętasz co lubiliśmy podczas wojny. Nadal przytulałam się do niego, starając się uszczęśliwić go po prostu przyciskając swoją skórę do jego. Nie chciałam wiedzieć, że moi strażnicy robili kiedyś okropne rzeczy. Nie, to nie tak. Nie chciałam wiedzieć, że mężczyzna z którym dzielę łóżko, mógł robić okropne rzeczy. Wtedy przypomniałam sobie rozmowę, którą podsłuchałam miesiąc temu. Cofnęłam się na tyle, żeby spojrzeć w twarz Rhysa. - Pamiętam tę rozmowę Rhys. Powiedziałeś, że nigdy nie dotknąłeś kobiety, która nie chciała twojego dotyku. Doyle powiedział otwarcie, że jest kara dla strażników królowej za dotknięcie jakiejkolwiek kobiety, ale królowa nadal stosuje gwałt. Kontakt z inną kobietą to śmierć w torturach dla ciebie i tej kobiety. Twarz Rhysa nagle zbladła bardziej niż normalnie. To Mróz był tym, który odezwał się. - Nie wszyscy wojownicy Unseelie sidhe są członkami Kruków Królowej. Popatrzyłam na niego. - Wiem – poczułam się tak jakbym coś przeoczyła. Odsunęłam się całkowicie od Rhysa, więc mogłam z łatwością patrzeć na całą trójkę. – Czego tu nie rozumiem? - To o co Rhys obwinia goblinów, nie jest czymś, czego Unseelie by nie robili – powiedział Doyle. Pokręcił głową. – Musisz iść porozmawiać z Kuragiem. – Wyglądało jakby chciał jeszcze coś powiedzieć, ale zrezygnował, po prostu obrócił się, przeszedł przez przedpokój prosto do sypialni. Popatrzyłam na obydwu pozostałych mężczyzn, nadal czując, że jeżeli przerwali rozmowę tak szybko, jeżeli tu był jakiś sekret, to woleliby zatrzymać go aż do śmierci. Sidhe były pełne tajemnic, ale ja byłam ich księżniczką i być może pewnego dnia ich królową. Sekrety przede mną wyglądały mi na zły pomysł. Wypuściłam oddech i nawet dla mnie zabrzmiało to niecierpliwie. - Rhys, mówiłam ci już, że kultura goblinów może nie daje ci wyboru przy kontakcie seksualnym, ale pozwala ofiarom stawiać reguły. Mogą domagać się stosunku, ale ty możesz dyktować jak daleko mogą się posunąć. - Wiem, wiem. – powiedział, unikał mojego spojrzenia i zaczął chodzić po pokoju. – Mówiłaś mi o tym wcześniej, gdybym wiedział więcej o ich kulturze, może nie straciłbym oka – popatrzył na mnie i jego gniew powrócił, ale był skierowany na mnie. Nie miał powodu być na mnie zły. Rhys był całkowicie rozsądny w prawie każdym temacie poza goblinami. Gobliny były moimi sprzymierzeńcami jeszcze przez dwa miesiące. 11

Jeszcze przez dwa miesiące, jeżeli wybuchnie wojna, to Unseelie muszą poprosić mnie, nie Królową Andais, o pomoc goblinów. Co więcej, moi wrogowie byli wrogami goblinów jeszcze przez dwa miesiące. Wierzyłam i Doyle wierzył, i Mróz wierzył, och do diabła, nawet Rhys wierzył, że to przymierze osłoniło mnie przed próbami morderstwa i zmniejszyło je do minimum. Byłam właśnie w połowie negocjacji o zwiększenie czasu trwania tego przymierza. Potrzebowaliśmy goblinów. Bardzo ich potrzebowaliśmy. Za każdym razem kiedy myślałam, że Rhys opanował swoje problemy w tym temacie, myliłam się. - Masz rację pod jednym względem, Rhys, gobliny nie widzą samego seksu jako czegoś złego czy zawstydzającego. Jeżeli coś cię kręci, to cię kręci. Są również bardziej otwarte na biseksualizm niż sidhe. Jeżeli mają szansę cieszyć się czymś, czego nigdy nie robiły, czy czymś czego nie wolno im było zrobić, po prostu to robią. Rhys podszedł do wielkiej przeszklonej ściany i popatrzył na zewnątrz ponad basenem. Dał mi możliwość oglądania swoich uroczych pleców, ale jego ręce były skrzyżowane, a jego ramiona zgarbione z gniewu. - Ale tak jak możesz negocjować o dopuszczalnych uszkodzeniach ciała, możesz negocjować na temat płci twojego partnera. Pośród goblinów są tacy, którzy są zwyczajnie zbyt heteroseksualni, by interesować się możliwością penetracji. Jeżeli negocjowałbyś, żaden mężczyzna by cię nie dotknął. Mróz poruszył się nieznacznie, jak gdyby chciał podejść do Rhysa. Rzucił mi spojrzenie, które nie było całkiem przyjazne. Głos Rhysa skierował naszą uwagę z powrotem do niego. - Czy tobie sprawia przyjemność przypominanie mi, że mój największy koszmar był moją winą? Że gdybym nie był aroganckim sidhe, któremu nie chciało się uczyć o innych ludziach niż tacy jak ja, może bym wiedział, że mam prawa pomiędzy goblinami. Że nawet ofiara tortur ma prawa. – Obrócił się i wściekłość wypełniała jego jedyne jasnoniebieskie oko. Środek miało w kolorze nieba, potem pasek w kolorze zimowego nieba i świetlistą linię w kolorze bławatków dookoła żarzącej się źrenicy. Oddzielnie kolory dosłownie jarzyły się z wściekłości i nikły, jasnomleczny blask zaczynał przemykać przez jego skórę. Jego moc rosła z jego gniewem. Można było obawiać się Rhysa, kiedy był jaki jak teraz, ale widziałam jego gniew zbyt często by się bać. Jak Mróz ze swoim nadymaniem się, tak Rhys był całością ze swoim gniewem, bo była po prostu część jego. Akceptujesz to i idziesz dalej. Gdyby Rhys nagle zapłonął jak jasne słońce, wtedy mogłabym się martwić. Ale ten mały objaw to było nic. 12

- Dalej jesteś arogantem jeżeli chodzi o ich kulturę, Rhys. Zachowujesz się, jak gdyby to co ci zrobili, byłoby czymś co nie mogłoby cię spotkać na wysokim dworze sidhe. Jeżeli Królowa Powietrza i Ciemności zażyczyłaby sobie, czy Król Światła i Iluzji chciałby tego, to tak by się stało. Sidhe nie mają żadnego prawa chroniącego ofiary tortur. Po prostu są torturowane. Gobliny może więcej torturują, okaleczają i gwałcą niż sidhe, ale mają więcej praw nakładających ochronę na ludzi dla których kary kończą się źle. Byłeś pierdolony przez sidhe, które robiły z tobą co chciały. Powiedz mi więc Rhys, która rasa jest bardziej cywilizowana? - Nie możesz porównywać sidhe do goblinów – powiedział Mróz, jego głos ociekał tą arogancją, która doprowadziła niejednego sidhe do klęski. Zdaje mi się, że jeżeli jesteś w klasie rządzącej przez kilka tysięcy lat, zapominasz, co to znaczy być rządzonym. - Nie możesz szczerze uważać, że wolisz świat goblinów niż nasz – powiedział Rhys i jego zdziwienie było większe niż jego gniew. - Nie powiedziałam tego. - A co powiedziałaś? – Zapytał. - Mówię, że taka postawa sidhe nie daje nam nic i nie jest dobra, więc nie jest konieczna. Mój ojciec zwykł mówić, że gobliny są podstawą armii sidhe. Bez goblinów jako naszych sprzymierzeńców Unseelie byliby zniszczeni przez Seelie wieki temu. - Gobliny i Sluaghowie – powiedział Rhys. Sluaghowie byli koszmarem dworu Unseelie. Byli wszystkim co najbardziej przerażające, najbardziej potworne. Wszystkie istoty magiczne, sidhe i inni, bali się sluaghów. Byli wersją dzikiego gonu3 Unseelie i nie mogłeś nigdzie ukryć się, nie było miejsca gdzie mógłbyś uciec, gdzie sluaghowie nie mogliby cię znaleźć. Czasami zdarzało się, że zabierało im to lata, ale slaughowie nigdy się nie poddawali, o ile nie zostali odwołani przez Królową Powietrza i Ciemności. Slaughowie byli najbardziej przerażającą bronią królowej. Mówiono, że nawet Król Taranis obawiał się dźwięku skrzydeł w ciemności. - Tak, sluaghowie, należą do naszego gatunku, ale większość sidhe wolałoby raczej nie przyznawać, że należą oni do faerie, a co dopiero że mogliby mieć z nimi wspólną krew. - Nie jesteśmy spokrewnieni z tymi stworzeniami. – powiedział Mróz.

3

Dziki Łów, Dziki Gon lub Dzikie Polowanie (ang. Wild Hunt) - mit ludowy pochodzący z północnej Europy. Są to łowy, w których udział bierze gromada myśliwych-zjaw, w rynsztunku myśliwskim, gnających konno jak szaleni przez nieboskłon, z towarzyszącymi im psami i innymi elementami polowań, są przeważnie zapowiedzią lub początkiem nieszczęść. Wątek Dzikiego Gonu jest często wykorzystywany w literaturze fantasy, związany jest zwłaszcza z duchami, demonami i istotami ciemności. (przypis red.)

13

- Ich król, Sholto, jest pół krwi sidhe, Mrozie. Widziałam go. Jego matka była Unseelie sidhe. - On może, ale nie reszta. Potrząsnęłam głową. - Sluaghowie są Unseelie, Mrozie, bardziej niż sami sidhe. Nasz jedyny mocny punkt jako dworu, to to, że przyjmujemy do niego każdego. Dwór Seelie odrzuca każdego, kto nie jest dla nich wystarczająco dobry i tacy przez wieki stawali się Unseelie. Przyjmowaliśmy te stworzenia, których oni nie chcieli. To czyni nas innymi od nich, myślę, że lepszymi. - Czego ty od nas chcesz? – Zapytał Rhys i teraz nie był tak bardzo zły, raczej zdziwiony. - Kurag jest jak chłopiec ze szkolnego podwórka. On tylko docina ci ponieważ tak fajnie reagujesz. Jeżeli zachowywałbyś się, jakby to ci nie przeszkadzało, wtedy zmęczy się tą grą. Rhys skulił się w sobie. - To nie jest dla mnie gra. - Jest dla niego, Rhys. To byłoby cudownie, gdybyś mógł pokonać swoje uczucia wystarczająco, by usiąść przy mnie kiedy rozmawiam z goblinami, bo naprawdę spędzam za dużo czasu martwiąc się o twoje uczucia, a nie to powinno być centrum mojego zainteresowania. - Znakomicie - powiedział – Nie chcę tam z tobą iść. Wolę nie oglądać jego paskudnej twarzy. - Kiedy ciebie nie będzie, Kurag spędzi czas pytając o ciebie. Zapyta: Gdzie jest mój wyborny strażnik? Ten jasny? - Nie wiedziałem, że tak robi. – powiedział Rhys. Wzruszyłam ramionami. - Tak właśnie robi. - Dlaczego mi wcześniej nie powiedziałaś? - Doyle powiedział, że tylko by cię to zdenerwowało, a i tak nic nie mógłbyś z tym zrobić. – zmniejszyłam odległość pomiędzy Rhysem i mną, położyłam rękę na jego założonych ramionach. – Nie zgadzam się z nim. Myślę, że jesteś silniejszy, niż sądzi Doyle. Wierzę, że możesz przełknąć tą urazę i pomóc mi w negocjacjach z Kuragiem. Popatrzył podejrzliwie. - Jak? Zabrałam rękę z jego ramienia. - Nieważne, Rhys. – odwróciłam się w stronę przedpokoju. 14

- Nie, Merry, chcę wiedzieć. Jak mógłbym pomóc ci w negocjacjach z … nim? - Doyle ma rację, jeżeli ściągnę mój kostium kąpielowy, będzie łatwiej negocjować z Kuragiem. On jest okropnie lubieżny. Rhys wzruszył ramionami. - I co da, jeżeli pójdę z tobą? - Włóż szlafrok i błyszcz tym cudownym białym ciałem, jeżeli Kurag stanie się uparty. Jeżeli mógłbyś powstrzymać swoją wściekłość, bez względu na to co powie, to widok ciebie obok mnie mógłby go rozproszyć, nie z powodu seksu, ale ponieważ wszystkie gobliny uwielbiają smak ciała sidhe. Jedną z tych rzeczy, którą gobliny nienawidzą najbardziej w związku z pokojem między nami a sidhe jest to, że nie mogą więcej nas jeść. - Prosisz o zbyt wiele – powiedział Mróz. Popatrzyłam na tę przystojną, arogancką twarz i znów pokręciłam głową. - Nie prosiłam o nic ciebie, Mrozie. - Jak możesz prosić Rhysa, żeby siedział tam i pozwolił goblinom myśleć o nim jak o jedzeniu? Oni są pod nami. - Jeżeli Kurag zgodzi się przedłużyć przymierze, będę pod wieloma goblinami – mówiąc to ostatnie byłam niemal okrutna. Byłam już zmęczona słuchaniem, jak bardzo nienawidzą mojego planu. Twarz Mroza pokazała wstręt, jaki czuł. - Myśl, że jakakolwiek kobieta sidhe oddaje siebie mężczyźnie goblinowi jest odrzucająca. Myśl, że księżniczka krwi i przyszła królowa leży z nim, jest poza moim pojmowaniem. Nawet Królowa Andais nigdy nie upadła tak nisko, by zyskać przysługę od goblinów. - Kitto jest pół goblinem i pół sidhe, a lepiej lub gorzej, doprowadziłam do jego mocy, pełnej mocy sidhe, przez seks. Niejeden myśli, że żaden goblin pół krwi nie mógłby być pełnym sidhe. - Ich krew nie jest wystarczająco czysta, – powiedział Mróz. - Może ich nienawidzę, – powiedział Rhys, - ale magia Kitto jest magią naszej krwi. Widziałem jego blask. – Wyglądał na nagle zmęczonego. – Kitto nie jest nawet w połowie tak zły jak na goblina. - Merry, -powiedział Mróz i zrobił krok w moją stronę. – Merry, proszę nie rób tego. Nie mów, że sprowadzisz więcej goblinów pół krwi. Nie widziałaś ich. Wielu z nich jest tak uczciwych jak Kitto. Ale większość jest bardziej goblinami, niż sidhe. - Wiem, Mrozie. 15

- Więc jak możesz oferować siebie? - Po pierwsze, chcę wydłużenia przymierza, prawie za każdą cenę. Po drugie, sidhe będą wymierać przez wieki, ale jeżeli Kitto może być pełnym sidhe, to może inni pół krwi sidhe mogliby zostać doprowadzeni do pełnej mocy. To znaczyłoby, że Dwór Unseelie mógłby nagle stać się mocniejszy, niż był kiedykolwiek. - Królowa jest podekscytowana Merry wprowadzającą Kitto do nas. – powiedział Rhys. – Królowa chce, żeby Merry wypróbowała inne pół krwi gobliny w swoim łóżku. - A co jeżeli jeden z nich da ci dziecko? – zapytał Mróz. – Żaden sidhe nie zaakceptuje pół goblina jako króla. - W tym rzecz Mrozie, że zadowoliłabym się po prostu zajściem w ciążę. Od prawie czterech miesięcy dzielę łóżko z każdym z was i nie ma dziecka. Najpierw będę się starać wygrać wyścig. Potem będę się martwić się o to, kto usiądzie obok mnie. - Sidhe nie zaakceptują króla goblina.- Odpowiedział ze zdecydowaniem. - Nienawidzę tego planu tak jak Mróz, może bardziej, - powiedział Rhys,- ale to nie moje liliowobiałe ciało będzie ciągle używane. – Wziął głęboki drżący oddech, jak gdyby wciągał powietrze od podeszew swoich stóp do czubka głowy. W końcu powiedział, głosem tak spokojnym, jakby nie odczuwał żadnych emocji. – Jeżeli ty możesz zgodzić się pieprzyć z nimi, ja przypuszczalnie mogę obnosić się ze swym ciałem przed ich królem. - Rhys! – Mróz wyglądał na tak zszokowanego, jak brzmiało to jedno słowo. Rhys spojrzał na większego mężczyznę. - Nie Mrozie, już czas. Merry ma rację. – Popatrzył na mnie i cień jego zwykłego uśmiechu mignął mu na ustach. – Jak rozproszony będzie Kurag jeżeli zobaczy mnie prawie nago? - Pewnie prawie tak – przesunęłam swoje dłonie ponad piersi, gdzie znajdował się ledwo trzymający je w ryzach czerwony kostium kąpielowy. Moje ręce ześlizgnęły się niżej, w dół, po żebrach, pasie, do bioder. Rhys śledził spojrzeniem moje ręce jak głodujący człowiek. Był nagi, więc nie mógł ukryć jaki wpływ ma na niego obserwowanie mnie, kiedy dotykam swojego ciała. Był jednym z tych mężczyzn, którzy wyglądali na małych, dopóki nie urośli, a wtedy wiedziałaś, że nie byli mali w niczym poza postawą. Śmiech Rhysa skierował moje spojrzenie z powrotem na jego twarz. - Dziękuję ci. Uwielbiam oglądać ten wyraz kobiecej twarzy. Człowiek mógłby zarumienić się będąc obserwowanym podczas takiego występu, ale moje policzki nie pociemniały z uniesienia, gdy podniosłam oczy na spotkanie jego śmiechu. Gdybym nie spoglądała na urocze ciało Rhysa, to mogłoby sugerować, że nie jest wart 16

zauważenia. W moich oczach widać było to uniesienie, który mogłoby zaczerwienić moją twarz, gdybym była chociaż trochę bardziej człowiekiem, a trochę mniej sidhe. Roznamiętnienie w moich oczach otrzeźwiło jego twarz, trójkolorowe oko Rhysa powilgotniało w jego własnym uniesieniu. Odchrząknął. - Aż tak rozproszony, no, no. – uśmiech przebiegł przez jego twarz. – Więc ty jesteś sikorką, a ja durniem?4 To sprawiło, że zaśmiałam się. - Można to określić w ten sposób. Podszedł bliżej mnie, jego oko popatrzyło na mnie tym spojrzeniem, które jest bardziej intymne niż dotyk. To spojrzenie sprawiło, że moja skóra zaczęła jarzyć się delikatnie, jak gdybym połknęła księżyc i ten świecił spod mojej skóry. Uniosło włosy wzdłuż mojego ciała, wstrzymało mi oddech. A wszystko jednym spojrzeniem. Miałam kłopot ze skupieniem uwagi, gdy uśmiechnął się do mnie. - Widzę, jak twoje ciało reaguje na moje spojrzenie. – Wypuścił drżący oddech – Stawiłbym czoła tysiącu lubieżnych goblinów, by widzieć grę światła pod twoją skórą. Mój głos przeszedł w westchnienie w typie wczesnej Marilyn Monroe, ale nie mogłam na to poradzić. - Jak to jest, że jesteś jedynym, który może tak sprawić samym spojrzeniem? Jego uśmiech powiększył się, a wzrok na chwilę skierował się na Mroza, który skrzywił się do nas dwojga. – Mógłbym powiedzieć, że to dlatego że jestem najlepszym kochankiem jakiego miałaś, – powstrzymał dłonią Mroza, gdy ten zrobił krok naprzód. – Ale raczej nie mam ochoty walczyć później. - Więc dlaczego? – Odetchnęłam. Humor zaniknął, zastąpiony przez głębię uczucia, inteligencję, wszystko to, co Rhys zdołał ukrywać przez setki lat. Miesiąc temu, bardziej przez przypadek niż celowo, Rhys odzyskał moce jakich pozbawiono go wieki temu. Wszyscy strażnicy odzyskali wiele magii, ale to Rhys odzyskał jej najwięcej, ponieważ to Rhys był tym, którego pozbawiono większości jego mocy. Ceną za możliwość przybycia faerie do Stanów Zjednoczonych, po tym jak wykopano ich z Europy było to, że nie będzie pomiędzy nami walk na wielką skalę. Jeżeli zaczniemy wojnę pomiędzy sobą na amerykańskiej ziemi, wygnają nas i miną stulecia, zanim pozwolą nam wrócić. Sposobem aby do tego nie dopuścić był Bezimienny: stworzenie 4

Jest do fragment z jakiejś piosenki ludowej angielskiej, irlandzkiej lub amerykańskiej, ale niestety nie udało nam się jej znaleźć.

17

złożone z najdzikszej magii sidhe z obu dworów. Ale jak wszystko tożsame z dziką magią, jego postępowanie było nie do przewidzenia. Niektórzy sidhe stracili niewiele swojej mocy, inni pozbawieni byli prawie całej. Bezimienny nie był pierwszą próbą. Za pierwszym razem sidhe próbowali zostać w Europie po wielkiej wojnie między ludźmi i faerie. Nie powiodło się, ale Rhys stracił wiele ze swojego znaczenia. Bezimienny zabrał większość tego co pozostało. Rhys przekształcił się z głównego bóstwa w jednego z najmniej potężnych sidhe. Stracił tak wiele, że nie pozwalał nikomu wspominać swojego starego imienia. Z respektu i przerażenia, że coś takiego może spotkać jednego z nich, wszystkie sidhe uszanowały jego życzenie. Był zwykłym Rhysem i to czym był, zostało stracone. Miesiąc temu odzyskał siebie. Był więcej niż zwyczajny. Mógł zaświecić światło pod moją skórą tylko na mnie patrząc. Nie byłam pewna, czy chodziło tylko o wzrost jego magicznej mocy, czy dlatego, że taka była sama jej natura. Raczej chodziło jednak o to pierwsze, przecież był bóstwem śmierci a nie bożkiem płodności. Oczywiście moje ciało reagowało bardziej na życie niż śmierć. Jego głos stał się delikatny i powolny. - Co chcesz, żebym zrobił? Przez chwilkę nie wiedziałam o czym mówi. Zebrałam całą moją koncentrację by nie upaść na kolana. - Co? – Zapytałam. Mróz wydał z siebie dźwięk odrazy. - Ona jest pijana mocą. Rhys, naprawdę musisz być bardziej ostrożny. - To prawie siedemset lat, kiedy miałem tak wiele mocy. Jestem trochę zardzewiały. - Podoba ci się, jaki masz wpływ na księżniczkę. - Powiedział Mróz. Był teraz bliżej, ale skierowanie na niego wzroku było dla mnie zbyt wielkim wysiłkiem. - A tobie nie podobałoby się? – Zapytał Rhys. Mróz zawahał się. - Być może, ale nie mamy na to czasu, Rhys. Poczułam silne ręce Mroza na moich ramionach, kiedy obrócił mnie powoli twarzą do siebie. - Znajdź ubranie dla was obojga, podczas gdy ja naprawię to. Wydawało mi się, że słyszę Rhysa idącego przez pokój, ale nie byłam pewna. Byłam za bardzo zajęta wpatrywaniem się w klatkę piersiową Mroza. Jego biała koszula była zapięta dokładnie, aż do okrągłego kołnierzyka. Wiedziałam, co znajduje się pod tym szczelnie zapiętym ubraniem. Znałam falowanie jego piersi tak dobrze, jak moją własną dłoń. Czułam 18

się ciężka i stłumiona – ciężka była nie tylko głowa, ręka, którą uniosłam w jego stronę, była cięższa niż powinna być. Złapał moją dłoń zanim dotknęłam jego klatki piersiowej. Moje pomalowane na czerwono, błyszczące paznokcie wyglądały jaskrawo na jego białej skórze, jak krople krwi. - Gdyby było więcej czasu – powiedział cicho, prawie wyszeptał – chciałbym obudzić cię z tego zamroczenia pocałunkiem, ale nie chcę, żebyś była oszołomiona przez innego – pochylił się, szepcząc tuż przy mojej twarzy. – I jeżeli mój pocałunek nie będzie miał mocy zamroczyć cię, nie chcę tego wiedzieć. Zaczynałam mówić mu coś romantycznego i głupiutkiego o tym, że jego pocałunek zawsze był magiczny, ale jego ręka tam gdzie dotykała mojej, stała się zimna. Lód, jego ręka była jak lód. Gdybym myślała bardziej jasno, mogłabym ją wyszarpnąć, zanim by skończył, ale oczywiście gdybym myślała jasno, Mróz nie zrobiłby tego, co zrobił. Zimno przeszyło moje ciało, zamrażało skórę i zamieniało krew w lód. Zimno tak silne, że ukradło mi oddech i kiedy znów mogłam odetchnąć, oddech wyszedł z moich ust białą mgłą. Szarpnęłam by się uwolnić i puścił mnie. Nie byłam dłużej zamroczona. Nie, miałam jasną głowę i trzęsłam się z zimna. Zwalczyłam szczękanie zębami. - Cholera, Mróz, nie musisz mnie zamrażać. - Proszę o wybaczenie, księżniczko, ale, podobnie jak Rhys, nie miałem mojej pełnej mocy przez wieki. Nadal uczę się nad nimi panować. Jego szare oczy były pełne śniegu, jak gdyby tęczówka w każdym oku była jedną z tych śnieżnych kul, którymi potrząsasz, żeby zobaczyć jak pada śnieg. Prawie każdy inny sidhe którego znałam jarzył się od mocy i Mróz błyszczał najlepiej z nich, ale kiedy wzywał zimno, jego oczy wypełniały się śniegiem. Czasami myślałam, że jeżeli spojrzę w te szare, śnieżno cętkowane oczy wystarczająco długo, zobaczę tam mały pejzaż, zobaczę miejsce, skąd pochodził, zobaczę czas przed moimi narodzinami. Rozejrzałam się. Moja odwaga mogła pęknąć w każdej chwili, ponieważ nie byłam całkowicie pewna, gdzie te zimowe oczy mogą mnie prowadzić, lub jakie sekrety mogłyby odsłonić. Było coś w śniegu, co mnie przerażało. Nie było ku temu żadnej przyczyny. Nie było żadnej logiki, ale nie lubiłam śniegu. Gdybym była człowiekiem mogłabym obwiniać siebie za obawianie się tej dziwności, ale nie byłam wystarczająco człowiekiem, by tak robić. Bogini wie, że widziałam dziwniejsze rzeczy, niż śnieg padający w oczach.

19

Było mi już cieplej. Zimno nigdy nie trwało długo, ale nie lubiłam go. Użył go jako gry wstępnej jeden raz, kiedy się kochaliśmy i było to interesujące, ale nie chciałam tego powtarzać. Ukrywając fakt, że tej jego magii obawiałam się tak, jakbym nie była sidhe, spytałam: - Dlaczego to tylko magia Rhysa tak mnie oszałamia? – Nie patrzyłam w jego oczy, kiedy zapytałam. Ostatecznie jego oczy mogły powrócić do swojej normalnej szarości. - Nikt z nas nie stracił tak wiele jak Rhys. On był jedynym bóstwem, z którym nikt się nie równał. Popatrzyłam na niego. Jego oczy wirowały, ale były znów szare. - Nikt z was nie mówił o tym, jak było wcześniej. - Ciężko jest mówić o tym, co się straciło i może nigdy nie odzyska. - Chcesz powiedzieć, że Rhys był najpotężniejszy z nas wszystkich? - Był Panem Śmierci. Śmierć podążała jego śladem, jeżeli taka była jego wola. Kiedy on był największym między nami, Meredith, nikt nie mógł nas powstrzymać. - Więc dlaczego Unseelie nie zniszczyły Seelie? - Rhys nie zawsze był Unseelie. To mnie zaskoczyło. - Był na Dworze Seelie? Mróz przytaknął, potem zmarszczył brwi. Zmarszczył je tak bardzo, jak gdyby był zdolny do zmarszczek, zostałby mu teraz rowek na czole i dookoła ust. Ale jego twarz była gładka i nieskazitelna, i zawsze taka będzie. - Rhys był osobną potęgą. Był władcą krainy śmierci, a więc nie był naprawdę Unseelie czy Seelie. Był witany na błyszczącym dworze, ale był naprawdę kimś osobnym, niż reszta z nas. System dwóch dworów sidhe jest stosunkowo niedawny. Kiedyś było wiele dworów. Ludzie postanowili nazywać te istoty magiczne, które były piękne i nie szkodziły im, Seelie. Te które były brzydkie i szkodziły im, nazwali Unselie. Ale to nie był jasny podział. - Tak jak teraz gobliny i sluaghowie? - Bardziej jak gobliny. Król Sluaghów jest szlachcicem na Dworze Unseelie. Sluaghowie nie są naprawdę oddzieleni. Król Kurag nie ma żadnego tytułu pomiędzy nami, ani żaden sidhe nie ma tytułu na jego dworze. Wrócił Rhys z białym szlafrokiem opasanym dookoła jego ciała, tak długim, że sięgał mu prawie do kostek. Na mnie ciągnąłby się po podłodze. Białe loki Rhysa wyglądały na ciemniejsze na tle białego szlafroka, jak różni się świeży śnieg i kość słoniowa. Odcienie bieli. 20

Niósł szlafrok dopasowany do mojego bikini, czerwony, bardziej ozdabiający niż zakrywający ciało. Jak większość szlafroków, ten też był prześwitujący, widać było skórę przez mgiełkę ognia. Rhys spojrzał na nas, od jednego do drugiego. - Dlaczego wy oboje wyglądacie tak poważnie? Nikt nie umarł, kiedy mnie nie było, nieprawdaż? Skinęłam głową. - Nic o tym nie wiem. Wzięłam szlafrok i wślizgnęłam się pomiędzy kawałki jedwabiu, drapiące i przejrzyste. Następny szlafrok jaki zamierzałam sobie sprawić, będzie po prostu jedwabny lub satynowy, z czegoś, co nie zachowuje się, jakby chciało złapać moją skórę, kiedy się poruszam. - Więc co chcesz, żebym robił, gdy będziecie rozmawiać z Kuragiem? – Zapytał Rhys. - Po prostu obnoś się ze sobą – może zaświeć tyłkiem czy górą uda. Będą przypuszczać, że to dwa najlepsze kawałki mięsa, które można wycinać z naszych ciał. Rhys obrócił głowę w jedną stronę, jakby myślał. - Będzie przeszkadzać im widok mięsa, którego nie mogą spróbować? - To będzie jak tortury i nie używam tego słowa lekkomyślnie. Najgorsza rzecz, jaką możesz zrobić goblinowi, to pokazać mu coś, czego pragnie i odmówić mu tego. Pokazać Kuragowi jego najdziksze pragnienie, kiedy wie, że nie może tego mieć, to doprowadzi go do wściekłości. - Lub sprawi, że będzie tak zły, że przerwie negocjacje, - powiedział Mróz. - Nie, Mrozie, jeżeli doprowadzimy Kuraga do tak wielkiej utraty kontroli, on nie odejdzie. Szanuje fakt, że rozgrywamy z nim tę rundę. Będzie starał się znaleźć coś innego, co rozproszy nas następnym razem, ale nie wyciągnie tego przeciwko nam. Gobliny kochają dobrą grę. Będzie pochlebiało mu, że wpadniemy w kłopoty. - Nie rozumiem goblinów, - powiedział Mróz. - Nie musisz - powiedziałam. – Mój ojciec upewnił się, że ja rozumiem. Mróz popatrzył na mnie i na jego twarzy było coś, czego nie mogłam odczytać. - Książę Essus wychowywał cię tak, jakby szkolił cię w regułach dworów, jednak wiedział, że to Cel jest dziedzicem, nie ty. Gdyby Cel spłodził chociaż jedno dziecko, królowa nigdy nie zaproponowałaby ci tej szansy. - Masz rację. - Więc jak myślisz, dlaczego uczył cię reguł, jeżeli wiedział, że nigdy nie usiądziesz na tronie? 21

- Mój ojciec urodził się jako drugi i nigdy nie zamierzał rządzić, jednak jego ojciec wychowywał go na panującego. Myślę, że wychowywał mnie w jedyny sposób jaki znał. - Być może, - powiedział Mróz, - albo może Książę Essus nie stracił swoich proroczych zdolności, kiedy reszta z nas je straciła. Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem i nie mam czasu martwić się tym. Doyle wszedł do przedpokoju. - Kurag chce rozmawiać z tobą, Meredith, ale nie jest z tego powodu szczęśliwy. - Nie spodziewałam się, że będzie. - Obawia się twoich wrogów, - powiedział Mróz. - To sprawia, że jest nas dwójka – powiedziałam. - Troje – powiedział Rhys. - Czworo, - powiedział Doyle. Mróz pokręcił głową, jego włosy zamigotały jak włosy anielskie na świątecznej choince. - Pięcioro. Obawiam się o twoje bezpieczeństwo. Jeżeli stracimy poparcie goblinów, sprzymierzeńcy Cela ruszą przeciwko nam. - Więc się zgadzamy – powiedziałam. Doyle popatrzył na nas po kolei. - Z czym się zgadzamy? - Zamierzam udawać przystawkę dla Króla Goblinów - powiedział Rhys. Czarne na czarnym, brwi Doyle’a podniosły się prawie do linii włosów. - Chyba coś przeoczyłem. - Rhys pomoże mi w negocjacjach z Kuragiem, - powiedziałam. - Jak pomoże? – Zapytał Doyle. Rhys opuścił szlafrok z jednego jasnego ramienia, błyskając jednym jasnym sutkiem. Uśmiechnął się i wślizgnął powrotem w szlafrok. Doyle uniósł ciemne brwi. - Nie bierz tego do siebie, ale byłeś przeszkodą w naszej pracy z Kuragiem. Strofował cię, kiedy byłeś całkowicie ubrany i ty praktycznie toczyłeś pianę z ust jak wściekły pies. Czy mam uwierzyć, że ty możesz… - wyglądał jakby szukał odpowiedniego słowa. W końcu zdecydował się - Czy mam uwierzyć, że możesz stanąć dzisiaj i wytrzymać, kiedy Kurag będzie cię drażnić?

22

- Dzisiaj to ja będę drażnił Kuraga. Merry powiedziała, że Kurag jest jak chłopiec ze szkolnego podwórka i ma rację. Poza tym jeżeli Merry może to zrobić, to ja też mogę. Nagle wyglądał znów na zajadłego. Cały jego humor znikł, zostawiając jego twarz posępną. – Wolałbym raczej zabijać gobliny, niż z nimi negocjować. - Zabawne, - powiedział Doyle, - to jest dokładnie to, co Król Kurag powiedział o sidhe chwilę temu. - Doskonale - powiedziałam, - Chodźmy wszyscy i zirytujmy się nawzajem. Doyle poszedł do końca przedpokoju. Z tyłu wyglądał na okropnie nagiego. Zdałam sobie sprawę, że Kurag mógł przypatrywać się lubieżnie nie tylko Rysowi i mnie. Zastanawiałam się, czy Doyle myśli o sobie jako o potencjalnym partnerze seksualnym, czy jako o posiłku. Domyślałam się, że to zależy od tego jak Kurag myśli o mężczyznach sidhe i czy woli jasne mięso, czy ciemne.

23

Rozdział 3 Słyszałam głos Kitto w przedpokoju, na długo zanim weszliśmy do sypialni. Nie mogłam słyszeć wszystkiego, co mówi, ale ton jego głosu był błagalny, a głos który mu odpowiedział nie należał do Kuraga. To była królowa Kuraga, Creeda. Przez ostatni miesiąc nauczyłam się naprawdę jej nie lubić. Kitto stał przed komodą, na której było lustro, wyciągnięty na każdy cal swojego cztero stopowego5 wzrostu. Był jedynym mężczyzną, którego wzięłam do swojego łóżka, a który był mniejszy ode mnie. Nagie plecy które nam pokazywał, były doskonale muskularne, z rozrośniętymi ramionami, klatką piersiową, wąskimi biodrami, tylko wszystko było małe. Z przodu wyglądał jak człowiek, ale z tyłu, kiedy był bez koszulki, można było zobaczyć łuski. Jasne i opalizujące, błyszczące tęczą kolorów, biegły w dół pośrodku jego pleców, po obu stronach kręgosłupa. Wiedziałam, że rozpościerały się w dół i kończyły na górze jego pośladków. Reszta jego ciała była idealnie biała, jak macica perłowa. Jego matką była Seelie, zgwałcona przez wężowego goblina w czasie ostatniej wielkiej wojny goblinów. Zauważyłam, że kręcone, czarne włosy Kitto urosły wystarczająco długie, by sięgać za jego szyję, gdzie zaczynały się łuski. Wkrótce będzie potrzebował strzyżenia, jeżeli chce utrzymać tradycję goblinów, by nie robić nic dla ukrycia swoich deformacji. - Proszę, Królowo Goblinów, nie każ mi tego robić. – Mówił, kiedy weszliśmy. Siedziała w lustrze, wyglądała nie jak odbicie, ale tak wyraźnie, jakby po prostu siedziała przed nami. Nie była wiele większa niż Kitto, jej włosy były długie i czarne, ale kiedy jego włosy wyglądały jak jedwab, jej wyglądały na cienkie i splątane, i takie były naprawdę. Miała więcej oczu rozrzuconych na twarzy, niż mogłam policzyć. To, wraz z gniazdem ramion dookoła jej talii, dawało jej wygląd jakiegoś wielkiego pająka. Jednak uśmiech rozdzielający szerokie, bezwargie usta i błyszczące kły nie uczyniłby dumnym żadnego pająka. Miała tylko dwie nogi i dwie piersi. Gdyby ich było więcej, byłaby uosobieniem goblińskiego piękna. Patrzenie na kobiety goblinów zawsze sprawia, że jestem ciekawa, dlaczego mężczyźni gobliny pragną kobiet sidhe. Może to była sprawa bardziej związana z mocą, niż z seksem, jak większość gwałtów.

5

ok. 122 cm

24

Królowa Creeda pochyliła się w kierunku swojej strony lustra, wypełniając nasz obraz tuzinem swoich oczu i dziwacznymi asymetrycznymi ustami. Był tam gdzieś nos, ale tak niepodobny do czegokolwiek innego, że trzeba było się skoncentrować, by go znaleźć. - Będziesz robił, co ci mówię - powiedziała i jej głos zaczął zmieniać się w tak jazgotliwe warczenie, że wszyscy zaczęliśmy się bać. Małe ręce Kitto chwyciły górę jego spodenek i zaczęły opuszczać je na dół. - Przestań Kitto - powiedziałam upewniając się, że mój głos był czysty i krzepki, a moja twarz nie pokazywała, jak bardzo nie lubię Creedy. Kitto wciągnął swoje spodenki z powrotem i obrócił się do mnie, wdzięczność na jego twarzy była tak oczywista, że pospiesznie upewniłam się, że nie mógł obrócić się ponownie w kierunku lustra. Przyciągnęłam go jednym ramieniem do swojego boku i położyłam drugą rękę na jego miękkich włosach. Przycisnęłam jego twarz delikatnie do krzywizny między moją szyją i ramionami, więc nie mógł się obrócić i popatrzeć na Creedę. Gdyby naprawdę znała siłę jego strachu, zrobiłaby wszystko co w jej mocy, by mieć go na swojej łasce. - Przerwałaś mi - zajazgotała. Uśmiechnęłam się, wiedziałam, że moja twarz była miła, nawet pogodna i błyszcząca. Byłam wyuczona przez całe życie politycznych kłamstw, które trzymały mnie przy życiu jako dziecko na dworach faerie. Musisz być zdolna do kłamstw twarzą, oczami, całym językiem ciała, manewrować poprzez politykę dworów. Nie byłam w tym zawsze doskonała, ale gobliny mniej zauważały takie rzeczy. Prawdziwym testem zawsze była moja ciotka, Królowa Powietrza i Ciemności, ona zauważała wszystko. - Pozdrowienia, Królowo Goblinów, przykro mi, że kazałam ci czekać. Zawarczała na mnie, błyskając ustami pełnymi kłów, miała ich więcej niż potrzebowała, zupełnie jak oczu. Byłam ciekawa, czy ma kłopoty z jedzeniem, bez zębów trzonowych. Wiedziałam, bez wątpliwości, że jej ugryzienie było trujące. Oczywiście tak jak Kitta, ale jego jedna para kłów chowała się. Creedy nie. Jej twarz była jak maska furii, gdy deklamowała swoje uprzejmości. - Powitania, Meredith, Księżniczko Sidhe, z radością poczekałam. Właściwie, jeżeli masz inne rzeczy do zrobienia, Kitto i ja będziemy zajęci jeszcze przez chwilkę. Przesunęła większość ze swoich oczu, by spoglądać na Kitto rozgniewanym spojrzeniem. Ale miała za wiele oczu i były one umieszczone na niej przypadkowo, by wszystkie mogły tak zrobić. Niektóre poruszyły się niezależnie by patrzeć na Rhysa i Doyle’a, którzy weszli do pokoju za mną. Uśmiechnęłam się mocniej. 25

- Co masz na myśli? - Jeżeli on jest naprawdę sidhe, jak twierdzisz, chcę zobaczyć go nagiego i błyszczącego. Głęboki głos odezwał się zza kamery, gdzie był, poza zasięgiem lustra. - Wszystkie nasze rozmowy zależą od tego, czy Kitto jest sidhe. Są istoty faerie, które nie błyszczą magią podczas seksu. Gobliny są jednymi takich istot. Kurag przesunął się na widok. Nie był tak wysoki jak większość sidhe, ale był szeroki. Jego ramiona były prawie tak szerokie, jak Doyle był wysoki. Jedne z największych goblinów są jednymi z najbardziej obszernych istot magicznych. W porównaniu z królową, trzy oczy Kuraga wyglądały jak niedokończone. Jego skóra jak stary żółty zły pergamin, kiedy zmięłaś go wystarczająco, by przerwać go w dłoni. Pokrywały go narośle, guzy i brodawki, każda uważana za oznakę piękna pomiędzy goblinami. Jedna duża narośl na jego prawym ramieniu miała oko. Wędrujące oko, jak nazywały je gobliny, ponieważ wywędrowało z jego twarzy. Pozostałe oczy Kuraga były żółte z pomarańczową oblamówką, ale oko na jego ramieniu było lawendowe z czarnymi rzęsami otaczającymi je. Na piersi miał usta, po jednym boku, pasujące do lawendowego oka, urocze usta i proste zęby prawie wyglądające jak ludzkie. Mała para ramiona z boku jego ciała niedaleko oka i ust pomachała do mnie. Odmachałam. - Pozdrowienia, Kuragu, Królu Goblinów. Pozdrowienia również dla bliźniaka Kuraga uwięzionego w ciele Króla Goblinów, - powiedziałam. Zabłąkane kawałki były częścią pasożytniczego bliźniaka zamkniętego w ciele goblina. Usta mogły oddychać, ale nie mówić. Oko i ręce ruszały się niezależnie od Kuraga. Kiedy byłam dzieckiem grałam w karty z rękami, kiedy mój ojciec i Kurag rozmawiali o interesach. Trwało to szesnaście lat, zanim zrozumiałam, że to cała osobna osoba uwięziona w ciele innego człowieka. Kiedy miałam szesnaście lat Kurag pokazał mi obie swoje męskości, również i tę należącą do jego bliźniaka. Wydawało mu się, że pomysł wykorzystania dwóch penisów może wywrzeć na mnie wrażenie. Był w błędzie. Nigdy potem nie czułam się komfortowo w towarzystwie Kuraga. Myśl o kimś uwięzionym z ciele kogoś innego, nie mogącym mówić, czy wybrać swojej własnej drogi, czy nawet swoich własnych partnerów seksualnych wydawała mi się tak przerażająca, jak żadna inna sztuczka genetyczna, a pomiędzy istotami magicznymi było ich całkiem wiele. Od tej nocy, kiedy zdałam sobie sprawę, że te dodatkowe części ciała były inną osobą, pozdrawiałam ich obu. Według mojej wiedzy, byłam jedyną osobą, która tak robiła. 26

- Pozdrowienia Merry, Księżniczko Sidhe. – Popatrzył na swoją królową, która odbiegła z wspaniałego drewnianego krzesła. Upewniła się, że nie będzie musiał patrzyć na nią drugi raz. Kurag był zdolny uderzyć ją, gdyby była zbyt wolna w wykonywaniu jego poleceń. W rzeczywistości mógł łatwo skrzywdzić każdego, kto był dla niego niemiły. Gobliny obawiały się go, a one nie są łatwe do przestraszenia. Usiadł sam na krześle. Zatrzeszczało pod jego masą. Nie sugeruję, że Kurag był gruby, nie był. Był po prostu solidny. - Możemy rozmawiać i negocjować to końca świata, ale ma być jak powiedziała Creeda. Jeżeli Kitto nie jest sidhe, nie mamy o czym rozmawiać. - Powiedzieliśmy ci, że jest sidhe. Sidhe może próbować sztuczek, ale dla nas jest zakazane otwarte kłamstwo. - Pozwól nam powiedzieć, że życzymy sobie zobaczyć to na nasze własne oczy. – Przybrał taki wygląd, który mówił, że był dużo mądrzejszy, niż wydawało się i dużo mniej niż by chciał. To był przenikliwy umysł w potężnym ciele. Przez większość czasu ukrywał to, ale dzisiaj wyglądał dziwnie poważnie, rzeczowo. Zastanawiałam się, co by się zdarzyło gdybym nie odważyła się dziś drażnić Kuraga. Prawie zapytałam, ale wiedziałam, że to byłaby pomyłka. Jedne istoty magiczne nie przyznają się, że inne, jak on, są łatwe do odczytania. Po prostu tak się nie robi, zwłaszcza, jeżeli jednemu z nich zdarzyło się być królem. To nie jest mądre, pozwalać się domyślać jakiemukolwiek królowi, że możesz widzieć go tak dokładnie. - Co masz na myśli Kuragu? Jego spojrzenie prześlizgnęło się ode mnie do Rhysa, który poruszył się i stanął po jednej mojej stronie. - Widzę naszego białego rycerza. Zazwyczaj był to sygnał dla Rhysa, by powiedzieć Nie jestem twoim białym rycerzem. Dzisiaj się uśmiechnął. Kurag zmarszczył brwi. Nie wydaje mi się, żeby lubił, kiedy jego wyzwiska były ignorowane. Wyciągnął wielką żółtą rękę i jego królowa podeszła do niego. Podniósł ją jedną ręką, jakby była lżejsza od powietrza i posadził ją na swoim kolanie. - Creeda tęskni za próbowaniem ciała sidhe. Nie mogła pieprzyć białego rycerza, kiedy był tutaj. Poczułam raczej niże zobaczyłam Rhysa sztywniejącego przy mnie. Nie był zdolny przepuścić to. Poprosiłam go o za wiele. Cholera. Ale nie doceniłam Rhysa. 27

Usiadł na łóżku. Rzuciłam okiem za siebie, by zobaczyć jak siada pochylony do przodu, sprawiając, że góra w szlafroku rozwarła się, otaczając jego pierś, biel otaczająca białe jak kawałek gładkiej kości słoniowej opatulonej chmurą. Podparł pięty na podpórce łóżka, więc szlafrok rozszedł się na środku, nie pokazując za wiele ciała, ale dając obietnicę, że jeden mały ruch mógłby obnażyć jego nogi, jego udo, jego całego. Mały dźwięk skierował mnie powrotem do lustra. Creeda wydała z gardła wysoki, cienki dźwięk. Myślę, że z zaskoczenia, że jest prowokowana. Zabrzmiało to jak dźwięk wydawany przez zwierzę, ale nie żadne zwierzę, które nosiło futro. To było coś zdecydowanie podobne do dźwięku wydawanego przez owady. - Będziesz dla nas błyszczał? – zapytał Kurag. Rhys tylko się uśmiechnął. Kurag przymrużył oczy. Widziałam pierwszy rumieniec gniewu wpływający na jego twarz. W tej chwili zdałam sobie sprawę, że prowokacja Rhysa mogła obrócić się przeciwko nam, niedobrze. Doyle zrobił kilka kroków w ciężkiej ciszy. Odszedł od swojego miejsca na łóżku, gdzie pochylony oglądał przedstawienie. Przeszedł przez pokój, by stanąć dalej od Rhysa, za to przy mojej drugiej stronie. Był niezupełnie odziany, cholernie blisko nagości, a żaden z nich, Kurag, czy jego królowa nie drażnili Doyle’a. Nadal był Ciemnością Królowej czy prościej, Ciemnością. Gobliny mogą powiedzieć co lubią, ale obawiali się ciemności, tak jak inni. - Czas naszej wyprawy zbliża się, Kuragu, Królu Goblinów i chcemy wiedzieć, co będzie jeżeli odwiedzimy twoją siedzibę. Czy Księżniczka Meredith uświetni dwór goblinów, czy nie? Oparł swoje długie, ciemne ciało naprzeciwko ciemnego drewna podstawy łóżka. Zwyczajnie stanął na baczność, ale myślę że jak Rhys, grał przed goblinami. Jego ramiona były skrzyżowane na jego piersi, więc kolczyk w sutku błyszczał obok jego ramion. Nawet nogi miał skrzyżowane w kostkach. Kąpielówki były tak zbliżone do koloru jego czarnej skóry, że wyglądał jak nagi. Wiedziałam, o ile bardziej pociągający jest jego wygląd, kiedy znika ten ostatni kawałek materiału, ale gobliny nie wiedziały. Creeda wydała znów ten wysoki dźwięk. Wyciągnęła trzy swoje ręce, jak gdyby próbowała dotknąć Doyle’a. Kurag pociągnął jej ręce z powrotem, przyciągając ją do siebie. Jej ręce zaczęły go pieścić. Mógł to być nerwowy gest, a może chciała pokazać mężczyźnie, że potrzebuje seksu. W kulturze goblinów, jeżeli potrzebujesz seksu, po prostu robisz to, gdziekolwiek zdarzy ci

28

się być, czy cokolwiek zdarzy ci się robić. To sprawia, że spotkania w interesach z nimi są dziwne. - Udowodnij, że Kitto jest sidhe. Udowodnij to poza wszelką wątpliwością. - Jeżeli to udowodnię, - powiedziałam, – zgodzisz się na naszą propozycję? Potrząsnął swoją wielką głową. - Nie, ale jeśli on nie jest sidhe, nasze rozmowy są skończone. Pokazałam im trochę mojej niecierpliwości. - Więc co, Kitto zrobi dla was przedstawienie, a wy nic za to nie dacie? Nie wydaje mi się. Ręka królowej znalazła pachwinę Kuraga przez jego spodnie. Kurag zignorował ją, jakby nic się nie stało. - Myślę, że wszystkie nasze rozmowy są na nic. Nadal nie wydaje mi się, że księżniczka będzie umiała zrobić to, co poleciłeś jej robić, Ciemności. - Nic nie każę jej robić, Kurag. Księżniczka Meredith sama decyduje jaką drogą pójść. Kurag pokręcił głową. - Wiem, że nie kłamiecie wprost, ale wiem również, że kobieta przebywając z mężczyzną może dostawać od niego sugestie. To nie musi być rozkaz. Słowo tu, słowo tam. Na sekundę jego oczy straciły zainteresowanie i odepchnął rękę królowej od swojego ciała. Szamotała się by zatrzymać następną rękę na jego pachwinie. Ścisnął jej cienkie ramiona w swojej wielkie ręce, jak bukiet łodyżek kwiatowych. Dopiero kiedy ból przeszył jej twarz, wypuściła go. Przytrzymał nacisk sekundę dłużej, jak jakby miał zmiażdżyć jej ramiona, wtedy ją puścił. Usiadła na jego kolanach, pocierając ramiona jedną ze swoich rąk. Wyglądała na nadąsaną, jak dziecko, któremu powiedziano: Nie. Byłam zła. Creeda oszczędzała swoją złość na inne rzeczy. Doyle w końcu odpowiedział. - Nie robię nic by przekonywać księżniczkę, poza przypominaniem jej, że może któregoś dnia być królową. - To nie jest pewne, że będzie królową. Cel nadal może zostać królem. Doyle odszedł od łóżka i stanął prosto i idealnie jak zazwyczaj stał. - Czy kiedykolwiek wiedziałeś mnie stojącego po stronie przegranego? Kurag wciągnął wielki oddech i wypuścił powoli powietrze. - Nie. – Nie wyglądał na szczęśliwego z tego powodu. - Więc wystarczająco zwlekaliśmy. Oferujemy ci uczciwą umowę. 29

Spojrzenie Kuraga prześlizgnęło się na mnie. - Czy Ciemność jest twoim głosem, Merry? - Nie, ale kiedy zgadzam się ze wszystkim, co mówi, nie widzę problemu, by pozwolić mu skończyć. - Więc zakończył targowanie się. Westchnęłam. - Nie, nie to miałam na myśli i ty o tym wiesz. Doprowadzę twoich wojowników do ich pełnych mocy. Przemyśl to, Kuragu. Wojownicy goblińscy z magią sidhe w żyłach. - Są tacy, którzy obawiają się goblinów bez takiej magii - powiedział. - Nie jestem jedną z nich. Zmarszczył brwi, potem spojrzał na mnie. Pozwoliłam ciszy ciągnąć się. Nauczyłam się dawno temu, z wielu ludzi nie może znieść ciszy. Czują się zmuszeni ją wypełnić. Czekał i w końcu powiedział. - Dlaczego się nie obawiasz? Wszystko to powstrzymuje gobliny od pokonania wszystkich faerie, to magia sidhe. Sprawia to, że jesteśmy równymi przeciwnikami naszej potęgi w walce i nikt nie może stanąć przeciwko nam. - Jeżeli gobliny rozpoczną wojnę na amerykańskiej ziemi, będziecie odrzuceni, nie tylko od ziemi faerie, ale z ostatniego kraju, który nas toleruje. – Pokręciłam głową. – Wieki temu, kiedy walczyliśmy jeden przeciwko drugiemu, wtedy być może obawiałabym się ciebie, ale nie teraz. Lubisz być tutaj, Kuragu. Lubisz to za bardzo, by ryzykować to wszystko, zwłaszcza, kiedy nie masz gwarancji zwycięstwa. - Są tacy pośród sidhe, którzy będą obawiać się nas, zyskujących ich magię. Przytaknęłam. - Wiem, ale to nie jest twój problem. Jest mój. Prawdę mówiąc, nie myślałam, że doprowadzę więcej niż pół tuzina goblinów do chociaż odrobiny równowagi mocy sidhe. Półsidhe zazwyczaj nie przetrwają dzieciństwa między goblinami. Kiedy dorastają i dochodzą do naszej mocy, są trudni do zabicia, ale jako dzieci są kruche. Pełnokrwiste gobliny ciężko zabić. Sięgnął swoją wielką dłonią w dół dużo mniejszej królowej, tak jakby była psem. - Wiele ryzykujesz, Merry. - To jak wiele ryzykuję, to mój interes, Kuragu. Oferuję ci szansę, jakiej gobliny nie miały przez tysiąclecia. Oferuję ci magię sidhe. Nikt więcej nie może ci jej dać. Cel nie może. Tylko ja i ci, którzy stoją ze mną.

30

- Dodatkowy miesiąc za każdego goblina z którego zrobisz sidhe, to za dużo. Dodatkowy dzień. Pochyliłam się do przodu, zmuszając mój własny szlafrok do rozchylenia, wiedziałam, że ta czerwona satyna obramowuje moje piersi tak, jakby były białymi klejnotami. Nigdy nie próbowałam tego na innej sidhe. Byłam za bardzo człowiekiem, by podobać się większości z nich, ale dla goblinów mogłam być piękna. - Dodatkowy dzień jest obrazą, Kuragu i dobrze to wiesz. Jego spojrzenie było utkwione nieprzerwanie na mojej przerwie między piersiami. Oblizał swoje cienkie usta dużym, różowym językiem. - Więc tydzień. Creeda głaskała jego twarz, połowa jej oczu wpatrzona była we mnie, połowa w Kuraga. Z jakiegokolwiek powodu sprawiłam, że Królowa Goblinów zdenerwowała się. Kurag proponował mi małżeństwo jeden raz jakiś czas temu, ale myślę, że było to bardziej pragnienie magii sidhe w linii krwi goblinów, niż prawdziwe pożądanie mojej osoby. Kurag prawdopodobnie mógł pieprzyć cokolwiek, jeżeli stałoby wystarczająco długo. Stanęłam prosto i zaczęłam poprawiać szlafrok, jakby było mi gorąco. - Dlaczego nie rok za każdego, którego sprowadzę? Tak – Popatrzyłam w dół na niezwiązaną szarfę mojego szlafroka, – tak, to mi się podoba. Rok za każdego z nich, włączając Kitto. – Rozwiązałam szlafrok, który otaczał resztę mojego ciała. Pokazywało to jasno, jak niewiele miałam na sobie. - Nie, nie rok. Jeżeli ty rozbierasz się do naga dla mnie, nie możesz dostać roku. Uśmiechnęłam się do niego, sprawiłam, że moje trójkolorowe oczy zalśniły, dwa odcienie zieleni i okrąg złota. - A ty nie możesz brać pod uwagę dnia. Wtedy zaśmiał się, głęboko, aż ze śmiechu zatrząsł mu się brzuch. To była taka spontaniczna radość, jaką mają wszystkie gobliny i którą sidhe widocznie zagubili w tych latach. Był tam również inny, męski głos, dobiegający zza lustra. Wiedziałam, że Kurag i Creeda nie byli sami. Byłam ciekawa, komu ufał wystarczająco, by słuchał naszej umowy. - Jesteś córką swojego ojca, Merry, mówię ci to. Znasz swoją wartość. Popatrzyłam na dół, udając wstydliwą, ponieważ nie chciałam, żeby widział dokładnie moją twarz. Myślałam mocno i nie byłam pewna, że nie będzie można wyczytać tego z mojej twarzy. Potrzebowałam przekonać Kuraga, by zgodził się na to, co chciałam. Pytanie było, jak przezwyciężyć jego wrodzoną ostrożność o nie mieszaniu się w interesy sidhe. Jak

31

mogłam przekonać go do zgody na coś, czego nie chciał zrobić, lub może czego zrobić się obawiał. Pozwoliłam szlafrokowi opaść na podłogę. - Jak wiele mogę być warta, jeżeli ty nie chcesz sprzedać nieba i ziemi, by zobaczyć mnie nago? Gdybym naprawdę była piękna, nie mógłbyś tego powiedzieć. Stawiłam mu czoła, co było wątpliwe i wstawiłam to zwątpienie jakie tylko miałam o sobie w moje oczy. Moja własna matka była moim największym krytykiem. Dopiero kilka miesięcy temu zdałam sobie sprawę, że była o mnie zazdrosna. Zdałam sobie sprawę, że moja matka wygląda bardziej na człowieka niż ja. Miała wzrost i szczupłą figurę, ale jej włosy, jej skóra, jej oczy, były ludzkie. Moje nie. Kurag wyczytał zwątpienie w moich oczach i zobaczyłam, że jego spojrzenie zachmurzyło się. - Wątpisz w siebie. – Zabrzmiało to prawie jakby był pełen respektu. – Nigdy nie spotkałem kobiety sidhe, która nie wierzyłaby, że jest prezentem dla mężczyzn danym przez boginię. - Była pewna kobieta, która powiedziała mi, że jestem za niska, by być piękną – przesunęłam swoje ręce przez piersi - powiedziała mi, że moje piersi są za duże - przesunęłam w dół do mojej tali i bioder – że krzywizny są w niewłaściwych miejscach – przesunęłam w dół do uda. Kobiety sidhe nie mają ud. Pozwoliłam, by moje włosy przykryły twarz, kiedy się poruszyłam, więc moje oczy spoglądały na niego na wpół ukryte za szkarłatem moich włosów. – Powiedzieli mi, że jestem brzydka. Zerwał się ze swojego krzesła, zrzucając swoją królową na podłogę. - Kto powiedział takie rzeczy? Zmiażdżę ich szczęki i dopilnuję, by zadławili się swoimi własnymi kłamstwami! – Zaryczał. Gniew na jego twarzy, jego drżąca wściekłość – wzięłam to za komplement, jakim był. Zdałam sobie w tej chwili sprawę, że Kurag może pragnąć mnie bardziej, niż tylko ze względu na politykę czy supernaturalną linię krwi. W czasie uderzenia serca pomyślałam, że może, tylko może Król Goblinów kocha mnie w jakiś dziwny sposób. Spodziewałam się dzisiaj wielu rzeczy, ale nie miłości. Nie wiem dlaczego, ale nagle zdałam sobie sprawę, że po policzkach płyną mi łzy. Płakać, ponieważ jakiś goblin oferował się bronić mojego honoru? Spojrzałam na Kuraga i pozwoliłam mu zobaczyć moją twarz, moje oczy, wszystko. Ponieważ zdałam sobie sprawę, że nadal nie mogę uwierzyć, że jestem piękna. Strażnicy pragnęli mnie, ponieważ beze mnie byliby w celibacie. Oddawali mi się, więc być może któryś z nich będzie królem. Żaden z 32

nich nie chciał mnie tylko dla mnie samej. Może to było nie w porządku, ale jak mogłam kiedykolwiek dowiedzieć się, dlaczego przyszli do mojego łóżka? Popatrzyłam na Kuraga i wiedziałam, że tam był mężczyzna, który znał mnie, odkąd byłam dzieckiem i myślał, że jestem piękna, i warta obrony, nigdy nie poszedł ze mną do łóżka, nigdy nie będzie moim królem. Wiedza, że jest ktoś, kto uwielbia mnie tylko dla mnie, coś znaczyła. Coś, na co nie miałam słów, ale pozwoliłam Kuragowi zobaczyć, że to doceniam. Że doceniam jego i to, co do mnie czuje. - Merry, dziewczynko, nie płacz, bogini uchowaj mnie od tego - powiedział Kurag i jego głos był bardziej miękki, jednak nadal szorstki. Kitto podniósł się z podłogi, gdzie siedział, więc mógł przyłożyć swoje usta do mojego policzka. Jego język zatrzepotał, pieszcząc moją skórę, rozdwojony koniuszek jego języka połaskotał mój policzek. Kiedy nie zaprotestowałam, polizał mój policzek, pijąc moje łzy. Gobliny uważają większość płynów z ciała za tak drogocenne, że nie powinno się ich marnować. Rozumiałam, co robi, ale szczerze mówiąc, w tej chwili prawie każdy dotyk mógł mnie pocieszyć. Moje ramię ześlizgnęło się na jego ramiona i pochyliłam się w jego stronę, kiedy dalej lizał moje łzy. Rhys był za mną, klęczał na łóżku. Uścisnął mnie od tyłu. Ponieważ Kitto i ja byliśmy tak blisko, był zmuszony uściskać też Kitto. Tylko my w pokoju rozumieliśmy, jakim przełomem było dla niego być chętnym do znalezienia się tak blisko Kitto. Była to bliskość, która sprawiła, że poczułam się lepiej. - Nie rok. Merry, nawet dla twoich łez. Nawet za ten wyraz twojej twarzy. – Kurag wciąż stał, tak szeroki, że jego widok wypełniał lustro. Był bardzo zainteresowany nami, częściowo dlatego lustro było wypukłe, a częściowo dlatego, że stał za blisko szkła po swojej stronie. Kitto wypił moje łzy i oczyścił tę część mojej twarzy. Odwrócił się przodem, bardziej pewny kiedy opierał się na mnie i próbował dosięgnąć mojego drugiego policzka. Przecisnął się ciasno koło ramienia Rhysa i mojego ciała. Spodziewałam się, że Rhys przesunie swoje ramię wystarczająco, by pozwolić Kitto przesunąć się do drugiej strony mojego ciała, ale tego nie zrobił. Trzymał nas ściśniętych razem w miażdżącym uścisku swoich ramion. W jednej chwili zdałam sobie sprawę, że byliśmy faktycznie uwięzieni, o ile Rhys nie uwolni nas, oddech uwiązł mi w gardle, tętno pulsowało w moim gardle. Mój głos tchnął z mojego ciała pełen tego tętna tak nagle, że nie zdawałam sobie z tego sprawy. - Czy moje łzy są warte miesiąca, Kuragu? 33

Kitto spróbował znów przecisnąć się pod ramieniem Rhysa. Zmusiło to ciało Kitta do przyciśnięcia się mocno do mnie, ale to Rhys wyszeptał prosto w moje włosy. - Odwróć do niego swoją twarz. Odwróciłam się tak, że mógł dosięgnąć drugiego policzka. Język Kitto pieścił mój policzek, czułam jego oddech, prawie gorący, na mojej skórze. Rhys naprężył swoje ramiona i byłam jakby ograniczona łańcuchem ciała i muskułów. Nie mogłam się skoncentrować, nie mogłam myśleć. - Pieprzyć i karmić, a zawrócisz w każdej goblińskiej głowie - powiedział Kurag, a jego głos był cichy, warczący, ale nie gniewny. - Rhys, proszę, nie mogę myśleć, - wyszeptałam. Rozluźnił ramiona, ale tylko tyle, by dać mi złudzenie wolności. Znałam tę grę, ale w środku politycznych negocjacji, nie było na to czasu. Część mnie chciała powiedzieć Rhysowi by mnie puścił, ale część uwielbiała czuć jego ramiona dookoła mojego ciała, jego twarde ciało przyciśnięte do moich pleców, szept jego oddechu w moich włosach. Wiedziałam, że Kitto niewiele rzeczy lubi bardziej niż bycie przytulonym, bez możliwości poruszania się. To sprawiało, że czuł się bezpieczny. Było wygodne, ale według mnie nie był bezpieczny tak bardzo, jak chciałam. Zdołałam skupić się na Kuragu, ale wiedziałam, że moja twarz pokazuje to, co czuję. Czekałam na to by wtrącił się Doyle, by przerwać ten pokaz, ale było tak, jakby w pokoju było tylko nas troje: Rhys, Kitto i ja. - Pozwól mi pokazać, co naprawdę goblin może zrobić dla ciebie, Merry - powiedział Kurag. Jego spojrzenie ześlizgnęło się na Rhysa. – Pozwól mi odciąć wybrany kawałek ciała. Odrośnie, jeśli zrobi się to prawidłowo. Za to zgodzę się prawie na wszystko. Rhys był tym, który powiedział. - Zostawiłeś Kitto poza umową, – jego głos był prawie ochrypły. - Jest goblinem i mogę zrobić z nim co chcę, kiedy chcę. - Nie wydaje mi się - powiedziałam. - Jest teraz sidhe - powiedział Rhys, delikatnym cichym głosem. – Był jednym z was, ale to się zmieniło. - Jest nadal, kim był. Nadal pożąda kogoś, kto by nad nim panował. Nie obawiam się nikogo, kto szuka pana. Odzyskałam głos i był znów prawie normalny. - Właśnie mówisz o cięciu kogoś, kto jest jego panem. Gdzie tu logika, Kuragu?

34

- Nie potrzebuję jego zezwolenia, by wziąć to czego chcę od Kitto. Mogę wziąć, co chcę od każdego goblina, jeśli nie ma wystarczającej siły, by mnie powstrzymać. – Wskazał na Kitto. – On nie jest tak silny. - Mamy wiele rodzajów siły, Kuragu. – powiedziałam. Zrobił krok do tyłu od lustra i znów usiadł w swoim krześle. Potrząsnął głową. - Nie, Merry, jest tylko jeden rodzaj siły, siła by zabrać to, czego się pragnie. - I siła by to zatrzymać - powiedział męski głos zza lustra. Kurag zmarszczył brwi patrząc w kierunku głosu, potem obrócił się do mnie. - Pozwól mi pieprzyć cię i spróbować białego rycerza, a zgodzę się na miesiąc za każdego goblina, którego zamienisz w sidhe. Rhys uwolnił mnie, powoli, prawie niechętnie. Jeżeli miał kłopot z dotykaniem Kitto tak blisko, nie pokazał tego. Kitto oczyścił ostatnią z łez z mojej twarzy i stanął naprzeciwko mnie. - Nie mogę pomagać ci łamać twoich małżeńskich ślubów, bez względu na to, jak luźno je traktujesz. Nasze prawo tego zakazuje. A moi strażnicy, wszyscy moi strażnicy nie są posiłkiem. – Pocałowałam czubek głowy Kitto. - Więc nie możemy mieć umowy. – Przez sekundę zobaczyłam ulgę z tej decyzji na jego twarzy. Głos Doyle’a zabrzmiał w tej ciszy jak głęboki, mocny dzwon, mruczące uderzenie jego głosu przebiegło przez moją skórę. - Byłem tam, kiedy gobliny pozbawione były swojej magii, Kuragu. Pamiętam waszych czarnoksiężników. Pamiętam, że był czas, kiedy magia goblinów przerażała swoją psychiczną mocą. - I kto wymordował każdego czarnoksiężnika i czarownicę pomiędzy nami? – Znów wracał gniew w jego głosie. - Ja - powiedział Doyle. Nigdy nie słyszałam słowa tak pustego, bez emocji, nie wyrażającego nic. - To była magia sidhe, ta która wyssała magię z naszych żył. - To nie było zaklęcie Unseelie, Kuragu. Chcieliśmy wygrać wojnę, nie zniszczyć was. - Ten bękart Taranis nie zniszczył nas, on i jego błyszczący lud wypowiedział zaklęcie. Wyssali naszą magię i zatrzymali ją. Nie wierz w nic innego, Ciemności. Ta błyszcząca kupa hipokrytów zatrzymała to, co ukradli. - W przeszłości nie robiłem nic dla Króla Światła i Iluzji - powiedział Doyle.

35

Kurag patrzył na Doyle’a przez sekundę lub dwie, potem powiedział spokojnie, nawet jeśli mogłam zobaczyć gniew na jego twarzy. - Pomogłeś zabrać naszą magię. Dlaczego chcesz pomóc nam ją odzyskać? - Nie zgadzałem się, że powinna być wam zabrana za pierwszym razem. Nie miałem problemu z zabijaniem twoich ludzi. Oni mordowali nas. Gdyby ich zaklęcia pozostałyby na właściwym miejscu, to może byłoby gorzej dla sidhe. - Wygralibyśmy i mielibyśmy wasze błyszczące tyłki. Doyle wzruszył ramionami. - Kto powiedział, że tak by się skończyła ta wojna? Ale teraz mówię: oferujemy oddanie części magii, która została wam skradziona. Wyszeptałam prosto do ucha Kitto. - Zabłyśnij dla niego, Kitto. Kitto podniósł swoją głowę, by popatrzeć mi prosto w oczy. Jego twarz była tak poważna, jakby nie chciał tego zrobić. Chciałam zapytać go dlaczego, ale nie mogłam zapytać przed Kuragiem, ponieważ nie wiedziałam jaką odpowiedź mógłby dać Kitto. Nauczyłam się lata temu, żeby w środku negocjacji nigdy nie zadawać pytań, na które nie zna się odpowiedzi. Odpowiedzi mogą cię zranić. - Boję się - odpowiedział Kitto cichym głosem. Rozumiałam to. Złość, pożądanie, wszystkie rodzaje emocji sprawiają, że magia się rozjarza, ale strach i obcość mogą ją zabić. To zależało od rodzaju strachu. Jeżeli to był rodzaj przerażenia paraliżujący umysł i wywołujący panikę, to po prostu nie można było się skoncentrować. Ale mały strach mógł pomóc sprowadzić magię, czasami twoje największe lęki mogły unaocznić twoje największe moce. Wciąż, zwłaszcza na początku, kiedy magia była nowa, nigdy nie wiadomo było, w jaki sposób strach zadziała. Kitto nie mógł pokazać swojej magii, ponieważ bał się na śmierć Kuraga i Creedy. Był za bardzo przerażony, by myśleć jasno, by samemu użyć magii. Chwyciłam jego twarz w moje dłonie. - Rozumiem. Spojrzałam za siebie na Rhysa i westchnęłam. Rhys to tej pory dobrze grał, ale ten jeden wymuszony uścisk był największym fizycznym kontaktem, jaki miał z Kitto. Proszenie Rhysa, by pomógł mi, co sprowadzało się do gry z Kitto, było proszeniem o zbyt wiele. Mój biały rycerz, jak nazywał go Kurag, wykonał swój obowiązek na dzisiaj. Nadal trzymając jego twarz w swoich dłoniach, złożyłam na ustach Kitto delikatny pocałunek. 36

- Co to jest? – zapytał Kurag. Uniosłam swoją twarz wystarczająco, by popatrzeć na niego. - Chciałam, by Kitto wezwał swoją magię, ale za bardzo się was obawia. - Dlaczego używana przez goblinów magia, jest tak krucha? - Na początku swoich mocy, czasami potrzebujesz pomocy z wyciąganiem jej. Doyle przytaknął. - To jak z każdą inną bronią, Kuragu. Ktoś niedoświadczony w walce mieczem, może wahać się w walce, czy być niepewnym kiedy uniknąć uderzenia. Zmarszczył brwi, wiercąc się na swoim wielkim krześle, jakby nagle stało się niewygodne. - Nie mam magii, ale jeśli mówicie, że jest jak broń, niech tak będzie. Mogłabym powiedzieć, że jego twarz wyrażała, że jednak zrozumiał, co mamy na myśli. Creeda wskoczyła powrotem w ramy lustra. Kurag podniósł ją nieuważnie, jak gdyby była zwierzątkiem, które chce być wzięte na kolana. - Lśnij dla nas, księżniczko, lśnij dla nas - Creeda powiedziała pożądliwym głosem, w którym nadal słychać był ten wysoki, mechaniczny jazgot. Kurag dał jej delikatnie klapsa w bok. Podniosła swoje oczy na niego. - Co? Chcesz, by chociaż trochę zalśniła. Patrząc na Kuraga, walczącego, by zachować neutralny wyraz twarzy, zdałam sobie sprawę, że jedno to pozwalać Creedzie mieć trochę zabawy z Kitto, ale włączać do tego mnie, to zupełnie co innego. W tym momencie wiedziałam dwie rzeczy. Jedna, miałam przewagę nad Kuragiem w każdych negocjacjach, druga, inne gobliny mogły to zauważyć, a jeżeli już wiedziały, mogły uważać to jako słabość. Gobliny nie mają dziedzicznej monarchii. Zostajesz królem, ponieważ jesteś wystarczająco mocny, by zamordować starego króla. Żaden Król Goblinów nie umarł spokojnie we śnie. Wszyscy bali się Kuraga, ale jeśli wyczują jedną słabość, będą podejrzewać inne. Gobliny, jak rekiny, wyczują krew. - Czy reszta z nas przegapiła przedstawienie? – Męski głos, który wcześniej robił uwagi, dobiegł znów zza kamery. Kurag posłał złe spojrzenie w kierunku tego kogoś. - Księżniczka nie urządza przedstawień. – Obrócił się znów do mnie. – Czy to się zmieniło, od kiedy masz swój harem? – Zdołał przywołać powrotem na twarz wojowniczą pustkę, wykorzystując gniew by ukryć to, o czym myślał. - By zmniejszyć strach Kitto, będę go pieścić.

37

Zza lustra dochodziły okrzyki i dźwięki. Typowe męskie dźwięki, jakie byłyby nie na miejscu nawet w większości barów w sobotnią noc. Kurag zignorował je jak mógł, ale wysiłek był widoczny w jego wielkich rękach, umiejscowiony w jego ramionach. Jego królowa zesztywniała, tak że była przygotowana zeskoczyć dla bezpieczeństwa. - Nie będzie za dużego przedstawienia, na standardy goblinów, czy nawet na standardy Unseelie, ale złagodzę jego strach i otworzę go na jego magię. - Widziałem jego blask, Merry. Wierzę, że jest sidhe. Wierzę, że jest w nim magia. Ale nie rodzaj magii, która pomoże na polu bitwy. A to jest jedyny rodzaj magii, jakiej my potrzebujemy. - Ty to powiedziałeś, Kuragu. – wtrącił się Doyle. – ponieważ gobliny nigdy nie znały innych rodzajów magii. - Powiedziałem to, ponieważ taka jest prawda. – Jego oczy były bardziej pomarańczowe, niż żółte. Zmieniły kolor z gniewu. - Czy chcesz zobaczyć blask jego magii, która może być także twoja, Kuragu? – zapytałam i zniżyłam trochę mój głos. Przyznałam się do użycia pociągu do mnie przeciwko niemu. Gdybyśmy mogli zdobyć gobliny dla prawie trwałego sojuszu, moglibyśmy trzymać większość wrogów w bezpiecznej odległości. Dla życia tych, którzy byli mi drodzy, dla przyszłości Dworu Unseelie, mogłam manipulować królem. Szorstko skinął głową. Creeda złożyła swoje ręce razem, jakby miała klasnąć, podskakiwała jak dziecko na jego kolanach. Popatrzyłam na Kitto. Zapytałam go wzrokiem, czy jest gotowy. Mruknął: tak. Pocałowałam go delikatnie w usta, nie jako element gry, ale jako podziękowanie i jako przeprosiny, za zmuszenie go do zrobienia czegoś, czego nie chciał. Mogłam czuć niechęć jego ciała i byłam rozdarta. Znałam Kitto na tyle dobrze, że wiedziałam jak pokierować nim we właściwy sposób, ale jeżeli zrobiłabym to przed goblinami, oni też by się dowiedzieli jak to zrobić. Wiedziałam jak sprawić, by Kitto lśnił, ponieważ był moim kochankiem i przyjacielem. Jeżeli będę powolna i będę robić dotykiem wiele rzeczy, to z łatwością ukryję jego ulubiony dotyk pomiędzy innymi, wtedy Creeda nie pozna klucza do jego ciała. To będzie trwać dłużej, ale nie chcę pomóc Creedzie męczyć go. Zrobię, co tylko będę mogła, by nigdy nie zobaczyć jak Creeda kładzie na nim swoje ręce, ale znałam za wiele królewskiej polityki, żeby być pewną, że mogę zachować go bezpiecznym. Nigdy beztrosko nie odmawiaj królowej, żadnej królowej. Podjęłam decyzję i przysunęłam Kitto w moje ramiona.

38

Rozdział 4 Usiadłam na brzegu łóżka z Kitto na moich kolanach, siedział na mnie okrakiem, tak jakbym ja była chłopcem, a on dziewczynką. Jego spodenki rozciągnęły się mocno na szerokość twardego zaokrąglenia jego pośladków, moje ręce trzymały te twarde ciało przez ubranie. Trzymałam go nadal na kolanach, kiedy moje usta badały jego twarz, jego szyję, jego ramiona. Zadrżał, gdy pieściłam delikatnie jego ramię. Nawet przez ubranie poczułam, że twardnieje. Położyłam jedną rękę na jego pośladku, by powstrzymać go przed upadkiem, ale drugą przeciągnęłam mu po plecach. Bawiłam się umieszczonymi tam tęczowymi łuskami i znalazłam linię nagiej skóry, która biegła wzdłuż jego kręgosłupa. Pieściłam koniuszkiem palca ten długi, gładki pasek skóry i to sprawiło, że przeszedł go dreszcz, odchylił w tył głowę, przyłożył swoją twarz do mojej, nadal z zamkniętymi oczami i ustami na wpół rozchylonymi. Ale nadal nie lśnił. Był piękny, gdy siedział na moich kolanach, ale była tu tylko magia obnażonej skóry i zachwycającego ciała. Nie lśnił mocą. - Spraw by lśnił, spraw by lśnił! – zawołała Creeda, jak gdyby czekała już tak długo, że mogła wykrzykiwać. Na dźwięk jej głosu Kitto uwiądł, jego ramiona opadły, opuścił głowę i skulił się przyciskając do mojego brzucha. Tak jakby sam dźwięk jej głosu przypomniał mu niemiłe rzeczy. Gobliny nie widzą małżeńskiej przysięgi tak jak my, oboje partnerzy cieszą się pewną wolnością.

Jakiekolwiek

dziecko

będące

rezultatem

jakiegokolwiek

związku

jest

wychowywane przez parę małżeńską jako wspólne. Nie ma wstydu czy krzyku o to, że ktoś jest bękartem. Może to jest powodem, że nie mają dziedzicznej monarchii. Ale jakikolwiek nie byłby zwyczaj, nie chciałabym, by Kitto kiedykolwiek stał się maskotką Creedy. - Cii, Creeda - powiedział Kurag. Ale szkoda już się stała. Kitto owinął swoje nogi dookoła moich bioder, jak dziecko szukające pocieszenia. Przycisnął się do mnie i schował swoją twarz w moich ramionach. Spojrzałam na Kuraga. - Nie wiedziałam, że twoja królowa zna Kitto tak dobrze. - Nie zna. Poklepałam plecy Kitto i nie byłam pewna, czy mu wierzyć, ale nie mogłam wymyślić żadnego dobrego powodu, dla którego miałby kłamać. - Więc nie rozumiem poziomu jego strachu przed nią.

39

- Creeda, jak większość naszych kobiet chętnie próbuje goblinów, które są również sidhe. Musiał być jej kobiecym wyborem na bankiet. – Kurag nie wyglądał na szczęśliwego, nie byłam całkowicie pewna dlaczego, ale tak naprawdę nie miało to znaczenia. - Gobliny gwałcą wrogów i więźniów, ale nie gwałcą się nawzajem - powiedziałam. Kurag popatrzył na Rhysa. - Twój jasny książę wie dokładnie, co robimy z więźniami. Posłał zły, lubieżny uśmieszek, jakby był szczęśliwy, że mógł wrócić na miejsce, które lubił. Uwielbiał drażnić Rhysa. Rhys poruszył się na łóżku za mną. Leżał tak cały czas, podczas sceny z Kitto. - Wiem, że byłem głupcem, Kuragu. Księżniczka powiedziała mi, że mogłem oszczędzić sobie wiele cierpienia, gdybym wiedział o co pytać. Lubieżny uśmieszek Kuraga zniknął, zmarszczył brwi. - Sidhe przyznający, że jest głupcem, to jest cud. Kurag spojrzał z powrotem, akurat by zobaczyć, że Rhys skinął głową. - Jesteśmy arogancką rasą, ale niektórzy z nas umieją uczyć się na swoich błędach. - I czego się nauczyłeś jasny książę? - Że zanim przybędziemy na jakikolwiek bankiet na twoim dworze, musimy bardzo dokładnie wyjaśnić, co może zdarzyć się z nami, a co nie. Z nami wszystkimi, włączając Kitto. - To jest aroganckie - powiedział Kurag. – Żaden sidhe nie może odmawiać goblinowi dostępu do innego goblina. - Jeżeli Kitto nie chce być z kobietą, może powiedzieć nie. – Podsumowałam. - Chcę go posmakować - powiedziała Creeda. - Nie, jeżeli on powie nie – odpowiedziałam. - Będę go miała - powiedziała, przechylając się w stronę szkła. Kitto skulił się przy mnie. - Kontroluj swoją królową, Kuragu - powiedziałam. - Jest jedną z setek, które czują to samo, Merry. Przytuliłam Kitto bliżej. - Może nie przetrwać uprzejmości setek goblinek. Kurag wzruszył ramionami. - Jesteśmy nieśmiertelni. Wyleczymy się. Potrzęsłam głową, ale to Rhys był tym, który odpowiedział. - Nie chcemy narażać na to Kitto. 40

- On jest mój. – Powiedział Kurag, słychać było narzekanie w jego krzyku. – Dałem go Merry, ale on nadal jest mój. Ja jestem jego królem i ja mówię, co się z nim stanie. - Kuragu - powiedziałam i gdy jego prawie pomarańczowe oczy popatrzyły na mnie, kontynuowałam. – Znam wasze prawo. Nie gwałcicie swoich własnych ludzi, jeżeli nie złamią jakiegoś prawa i nie chcecie skazać ich na karę za zbrodnię. - Jest jeden wyjątek od tej reguły, Merry. Musiałam wyglądać na tak zadziwioną, jak się czułam. - Nie wiem o wyjątkach do tej reguły. Spokojnie, pomyślałam Poza tym, odrzucenie twojej władzy jest niebezpieczną rzeczą. - Myślę, że twój ojciec upewnił się, że wykształciłaś się w naszych zwyczajach. - Tak zrobiłam, - powiedziałam, - ale ty nie wymuszasz swojej woli na innych, nie jest to potrzebne. Zawsze jest jakiś chętny partner pod ręką. - Ale jeśli jeden z nas sprzedaje swoje ciało dla bezpieczeństwa i opieki, wtedy rezygnuje z prawa do odmowy swojego ciała każdemu. Tylko jego obrońca może decydować, kto może go dotknąć, a kto nie. Nadal marszczyłam brwi. - Merry, czy nie zastanawiałaś się, dlaczego byłem tak pewny, że Kitto może iść z tobą, i robić co zechcesz? – Kurag westchnął. Pomyślałam o tym, potem odpowiedziałam. - Nie, jeżeli nasza królowa każe jednemu ze swoich strażników iść ze mną i robić co zechcę, on tak czyni. To nie jest nasze prawo, ale to jest niezdrowo odmawiać królowej. Założyłam, że tak samo jest z twoimi ludźmi. - Dałem ci Kitto, ponieważ jego obrońca był już nim zmęczony, ale nikt nigdy nie oskarżał go o to, że nie opiekuje się swoimi ludźmi, wszystkimi ludźmi. Dlatego nigdy nie przeciwstawił się jego władzy. Był surowy, ale sprawiedliwy. Połowa jego ludzi bała się go, a druga połowa kochała go, ponieważ zapewniał im bezpieczeństwo. - Nie wiedziałam, że jakiś goblin potrzebuje takiego rodzaju ochrony - powiedziałam. Kitto nadal był naprzeciw mnie i mogłam prawie poczuć jego strach. Strach, co myślę o nim teraz. - Los półsidhe pomiędzy nami nie jest piękny, Merry. Wielu umiera młodo, zanim dojdą do tej słynnej magii sidhe. Ale wielu pośród nas miało sidhe w swoim łóżku. Wiele z mieszańców twojego gatunku kończy handlując swoim ciałem dla bezpieczeństwa. Mówił o prostytucji, koncepcji niespotykanej pomiędzy istotami magicznymi, a przynajmniej nie pomiędzy faerie. 41

Poza faerie, no cóż, wygnańcy muszą jakoś żyć i jest kilkoro, którzy wybrali taką drogę. Ale nawet wtedy jest więcej sposobów, które dla faerie są bardziej opłacalne. Jesteśmy tradycyjnie wszyscy pełni wigoru i dla niektórych z nas, seks to seks. Nie osądzam, to tylko prawda. Ale gobliny nawet nie miały słowa na określenie prostytutki. Bardziej obcego pojęcia dla ich społeczeństwa było ciężko znaleźć. - Ale między goblinami jest zawsze seks. Czy większość goblinów nie myśli, że jeden partner seksualny jest bardziej podobny do następnego? Kurag wzruszył ramionami. - Wszystkie gobliny są żarłocznymi kochankami, Merry, ale to jest bardziej jak dodatek do delikatnego mięsa, jeśli dane nam jest dochodzić do prawdy. Ktoś, kto nie może ochronić siebie i nie ma innej umiejętności do zaoferowania. Nie jest rzemieślnikiem, nic nie wytwarza, nic nie sprzedaje. Ma tylko jedną umiejętność, więc pozwalamy mu sprzedawać tę umiejętność, skoro musi. – Nie wyglądał na szczęśliwego, jakby to w jakiś sposób obrażało go, obrażało jego pomysł, jak powinien toczyć się świat. – Powinniśmy zabijać takich słabeuszy, ale niektórzy z nich znaleźli schronienie u kogoś, kto był wystarczająco mocny, by zapewnić im bezpieczeństwo, więc pozwoliliśmy na to. - Nie może być wielu takich pomiędzy wami - powiedziałam. - Nie, ale prawie wszyscy z nich są półsidhe. – Spojrzał na bok za lustro. – Oczywiście nie wszyscy półsidhe są słabi. – Dał znak i dwóch mężczyzn weszło w pole widzenia lustra. Na pierwszy rzut oka mogłabym wziąć ich za sidhe. Seelie sidhe. Obydwaj byli wysocy, szczupli, z długimi żółtymi włosami i przystojni w sposób, w jaki sidhe czasami są, z pełnymi, wydatnymi ustami i zmarszczką od czoła, przez policzek do brody, która przypominała mi Mroza. Ich skóra była w kolorze delikatnego złota, którą na Dworze Seelie nazywają pocałowaną przez słońce. Jest rzadka między nimi, niespotykana między nami. Ale na drugi rzut oka widać było oczy, za duże w stosunku do twarzy, podłużne jak u Kitta i pełne koloru, bez białego w oku, tylko ciemne wokół źrenicy zagubionej w morzu zieleni u jednego, i czerwieni u drugiego. Zielony był kolorem letniej trawy. Czerwony był kolorem jagód ostrokrzewu w środku zimy. Byli również więksi niż sidhe, tak jakby więcej ważyli, lub goblińskie geny dały im łatwość przenoszenia trochę więcej muskułów. - To jest Holly, a to jest Ash. Bliźniaki zostawione pod naszymi drzwiami przez jakąś kobietę Seelie po ostatniej wielkiej wojnie. Są postrachem pomiędzy nami. – Dla Króla Goblinów powiedzieć to przy przedstawieniu było najwyższą pochwałą dla goblińskiego wojownika – i czymś w rodzaju ostrzeżenia dla nas, jak myślę.

42

Ten z czerwonymi oczami spojrzał na nas. Ten z zielonymi miał bardziej neutralne spojrzenie, jakby nadal decydował czy nas nienawidzić. Jego brat wyglądał, jakby już zdecydował. - Pozdrowienia, Holly i Ash, jedni z pierwszych pomiędzy wojownikami Kuraga powiedziałam. Zielonooki odpowiedział. - Pozdrowienia, Meredith, Księżniczko Sidhe, dzierżąca rękę ciała. Jestem Ash. – Jego głos był uprzejmie neutralny. Kiedy mówił lekko się ukłonił. Jego brat obrócił się do niego i popatrzył, tak jakby chciał go uderzyć. - Nie kłaniaj się jej. Jest dla nas nikim. Nie jest królową, nie jest księżniczką, jest nikim. Kurag nie siedział na swoim krześle, prawie dał sobie radę z Hollym, zanim ten zareagował. Holly naprawdę położył dłoń na nożu przy swoim pasie, kiedy zawahał się. Gdyby wyciągnął ostrze, wtedy Kurag mógłby wziąć to jako śmiertelną obrazę i odbyłaby się walka na śmierć. Kiedy wyciągnął ostrze, był to już wybór Kuraga. W ciągu sekundy zobaczyłam zagubienie na jego twarzy, później ręka Kuraga rozmyła się i młodszy goblin znalazł się na podłodze blisko krzesła. Krew zalśniła w świetle, jak dziwna purpurowa biżuteria na jego złotej skórze. Jego krew była prawie tego samego koloru, co jego oczy. - Ja jestem tutaj królem, Holly i dopóki jesteś goblinem wystarczająco by widzieć różnice, moje słowo jest prawem. Holly rozsmarował rękawem krew ze swojej brody i odpowiedział nadal siedząc na podłodze. - Nie jesteśmy dziwkami. Nie ma nic w naszym prawie, co pozwoliłoby ci wysłać nas do jej łóżka czy łóżka kogokolwiek. Nie potrzebujemy obrońców dla naszych ciał – zakaszlał i splunął krwią na podłogę. To było obrazą pomiędzy goblinami, marnowanie krwi. Powinien ją wypić. – Uważamy się najpierw za goblinów, a wcale za sidhe, przynajmniej powinieneś sprzedać nas z daleka od tych bladych sidhe. Nie zrobiliśmy nic, by na to zasłużyć. Kurag poruszył się do przodu, kroczył powolnym ruchem, jak gdyby każdy mięsień walczył przeciwko każdemu innemu mięśniowi. Chciał rozerwać Holly’ego, to było widoczne na jego twarzy. Obserwowaliśmy, jak próbuje opanować swój gniew. Ash nieznacznie się poruszył. Nie byłam pewna, co robił, ale to przyciągnęło wzrok. Nóż za jego pasem był nadal w pochwie, ale coś zrobił. To Doyle był tym, który powiedział. - Kuragu, to będzie wystarczająco trudne bez niechętnych partnerów do łóżka. Kurag spojrzał na nas. 43

- Oni są za młodzi, Ciemności, nie pamiętają, kim byliśmy. Jeżeli Holly zrozumie, kim byliśmy, kim znów możemy być, chętnie pójdzie. - Wielu z twoich półsidhe zostało po ostatniej wielkiej wojnie? Kurag przytaknął. - Większość ze starszych nie żyje. Mieszańcy sidhe nie przetrwali długo pomiędzy nami kiedy zrobiliśmy z nich dziwki. - My nigdy nie byliśmy dziwkami - powiedział Holly. Ash stał prawie uśmiechnięty za plecami Kuraga, ale jedną rękę miał ukrytą z boku. Creeda stała za tronem i dojrzałam błysk ostrza trzymanego w jej wielu rękach, ale nie w rękach od strony Asha. Czy wyciągnął nóż? Cokolwiek zrobił, nie podobało się to Creedzie. Prawdę mówiąc, mnie także. - Wystarczy, Kuragu - powiedziałam. – nie zamierzam siłą przekonywać do siebie nikogo. Jeżeli Holly nie chce być sidhe, niech tak będzie. - Ale ja chcę być sidhe, - powiedział Ash delikatnym głosem, który zmienił się w delikatny uśmiech i zostawił jego zielone oczy puste i miłe. Ash był urodzonym politykiem. Jego uśmiech poszerzył się, ale był jakiś smutny. – Mój brat i ja zawsze zgadzaliśmy się we wszystkim, aż do teraz. Ale jeżeli ja będę sidhe, Holly będzie nim również. Creeda była blisko, wystarczająco by zobaczyć, co Ash wyciągnął. Przesunął rękę by była widoczna. Zobaczyłam, że Creeda zesztywniała. Poczułam, że Doyle i Rhys zesztywnieli obok mnie. Ręka Asha była pusta. Ale mogłabym założyć się prawie o wszystko, że nie była pusta sekundę wcześniej. - Więc przybądź i zostań sidhe, Ash. Dlaczego chcesz ciągnąć twojego brata, jeżeli jest niechętny? – Zapytałam, a mój głos był westchnieniem. - Dlatego, ponieważ ja będę - powiedział Ash i uprzejmość zastąpił arogancją, którą możesz zobaczyć tylko na twarzy sidhe. O tak, Ash był jednym z nas. Może przetrwał pomiędzy goblinami, ale był nasz. Holly teraz stał na swoich własnych stopach, trzymając wielkie drewniane krzesło w pół drogi pomiędzy Kuragiem, a sobą. Odwrócił się tyłem do nas, więc nie mogłam widzieć jego twarzy, ale słyszałam jego głos, było w nim coś bliskiego strachowi, czy jakiemuś innemu ostremu uczuciu, którego nie mogłam nazwać. - Bracie, nie róbmy tego. Nie potrzebujemy tych błyszczących. Jesteśmy goblinami i tak jest lepiej. Ash potrząsnął głową.

44

- Przeżyliśmy razem Holly i nadal będziemy żyć razem. Słyszałem opowiadania naszych gawędziarzy. Możemy dostrzec, kim kiedyś byliśmy, a ty i ja przyniesiemy te chwalebne dni z powrotem do goblinów. Podszedł do swojego brata przechodząc koło Creedy, jakby jej tam nie było. Syknęła na niego, kiedy przechodził obok niej. Ostrze w jej ręce zalśniło srebrem, ale odłożyła je do pochwy, która była niewidoczna pomiędzy gniazdem jej ramion. Podszedł do Holly’ego i położył rękę na jego ramieniu. - Będę stał koło ciebie we wszystkim, nawet w twoim gniewie na naszego króla, ale nie zmuszaj nas do zabijania, kiedy możemy doświadczyć takiej chwały, jakiej gobliny nie widziały przez ponad dwa tysiące lat. Gdzieś w jego mowie było przyznanie się, że nie mógłby pozwolić Kuragowi zabić Holly’ego, że mógłby dźgnąć w plecy króla. Holly zrobił gwałtowny znak w naszym kierunku, machnął ramieniem. Szybkie spojrzenie w naszą stronę, było jadowite od jego nienawiści. - Zostawili nas na śmierć. Jak możesz wejść do ich łóżek? Ash chwycił brata za ramiona, palce wcisnęły się wystarczająco głęboko, żebym mogłam widzieć to z odległości. Potrząsnął nim delikatnie. - Ci sidhe nie mają nic wspólnego z nami. Żaden z nich nie jest naszą matką czy ojcem. - Jak możesz być pewny? - Popatrz na nich Holly, popatrz na nich z czymkolwiek innym, niż twoja nienawiść. Obrócił swojego brata twarzą do nas i spojrzenie na tą jedną twarz, na której była mieszanina bólu i nienawiści, było ciężkie do zniesienia. – Żadne z nich nie ma złotej skóry i włosów. To są Unseelie sidhe i nie mają nic wspólnego z nami. Holly wyglądał, jakby zaraz miał płakać. Nigdy nie myślałam, że zobaczę coś takiego na goblińskiej twarzy. Kitto płakał, ale to był Kitto. Dla mnie przypadkowo był goblinem, był po prostu sobą. Nie ma znaczenia, jak bardzo na sidhe wyglądał Holly, dla mnie był nadal goblinem. Genetycznie był półsidhe, ale kulturowo i moralnie był goblinem. Będę tak uważać, dopóki nie przekona mnie, że jest inaczej. - Nie wierzę, że ten goblin może lśnić jak sidhe - powiedział Holly, jego głos był rozzłoszczony i beznadziejnie uparty. - Spraw by zalśnił, Merry - powiedział Kurag. – Holly potrzebuje dowodu. - Jeżeli będziemy mieć waszą gwarancję, że Kitto nie będzie mięsem dla żadnego goblina, który będzie chciał posmakować ciała sidhe, może sprawię, że zalśni dla ciebie. Bez tej gwarancji, myślę, że jego strach nie dopuści do tego. 45

Kitto trząsł się naprzeciw mnie. Obrócił swoją głowę wystarczająco, by zerknąć znów na lustro, ale przywarł do mnie jakby bezwładnie, jakby obawiał się, że coś może go porwać. - Nie - powiedział Holly, odrywając się od powstrzymującej go ręki brata. – Nie, jeśli on otrzyma gwarancję bezpieczeństwa, to wszystkie dziwki będą chciały ją dostać. – potrząsnął głową sprawiając, że jego blond włosy zafalowały. - Niestety, zgadza, się z Hollym, Merry. Jeżeli jeden zdobędzie gwarancję, to reszta już poleci. Zmarszczyłam brwi. - Jestem jego kochanką. Czy to czyni mnie jego protektorem? Kurag wyglądał, jakby nie wiedział co powiedzieć. Ash potrząsnął głową. - Nie rozumie, o co prosi. – powiedział. Kurag popatrzył na Doyla. - Ciemności, księżniczka jest sidhe, ale nie jest tobą czy jasnym księciem. Nie ma wystarczająco silnego ramienia, by powstrzymać każdego goblina, który zechce skosztować Kitto. - Powiedziała - powiedział Holly. – Jest jego protektorem, to obowiązuje. - Tak - powiedziała Creeda, - pozwólcie mnie być pierwszą do walki, kiedy przybędzie. Będę mieć Kitto, a jeżeli dostanę kawałek tego czystego ciała, to będzie znacznie lepiej. Wiedziałam, że przekręciła moje słowa, ale nie wiedziałam jak temu zaprzeczyć. - Nie przyprowadzimy księżniczki do twojej sali, jeżeli będzie musiała spędzić całą noc walcząc w pojedynkach - powiedział Doyle. – Bylibyśmy kiepskimi strażnikami, gdybyśmy się na to zgodzili. - Holly ma rację. Jeżeli zagwarantuję Kitto bezpieczeństwo, inni tacy jak on będą chcieli tego samego. Jesteśmy bardziej demokratyczni niż wy i bardziej poważam głos moich ludzi, niż sidhe. – Wzruszył swoimi masywnymi ramionami – Dla nas to działa dobrze, ale Merry nie jest goblinem. Nie przetrwałaby nocy. - Czy sidhe są tacy krusi? – Powiedział Holly, głosem pełnym pogardy. - Nie zmuszaj, bym znów dał ci w ucho - powiedział Kurag. - Jestem śmiertelna - powiedziałam. Twarz Holly’ego wyrażała zaskoczenie, ale to Ash przemówił. - Myśleliśmy, że to był zła pogłoska, rozgłoszona przez twoich wrogów. Więc jesteś naprawdę śmiertelna? Przytaknęłam. Ash wyglądał na zakłopotanego. 46

- Więc mogłabyś zginąć chroniąc dziwkę. Rhys wstał za mną, jego ramię wsunęło się nie na mnie, ale na Kitto. Opuścił swój podbródek na czubek mojej głowy, ale jego ręka błądziła po plecach mniejszego mężczyzny. - My jesteśmy jego protektorami - powiedział Rhys. Jego głos był bardzo czysty i nie wyrażał żadnych emocji. Kitto spojrzał na niego i byłam wdzięczna, że osoby w lustrze nie mogły widzieć szoku na jego twarzy. Rhys nie patrzył na niego, ale trzymał swoją pustą twarz skierowaną w stronę lustra i Kuraga. Jeden raz królowi goblinów odebrało mowę. Myślę, że nam wszystkim. No dobrze, nie wszystkim. Creeda podskoczyła na krześle, żeby lepiej widzieć i być lepiej widzianą. - Czy pozwolisz spróbować goblinom ciała, biały rycerzu? - Kitto jest sidhe - powiedział Rhys płaskim głosem - tak jak ja. - Więc tak będzie - powiedział Doyle. Coś zadźwięczało w powietrzu, nie rzeczywiste dzwonki czy coś, co można byłoby usłyszeć uszami, ale słowa miały wagę i odbiły się echem po pokoju. Twarz Kuraga pokazała, że również to poczuł. Zdarzyło się coś ważnego. Coś zostało przeznaczone, jakaś część proroctwa, które miało zacząć się, została zmieniona tak całkowicie, że przeznaczenie dla nas wszystkich zmieniło się w tym momencie. Możesz poczuć wagę tego, nigdy naprawdę nie wiesz, co to znaczy, zanim jest już za późno, by wszystko zmienić. To mogły być dni lub lata, zanim dowiemy się, co zdarzyło się przez te słowa. Rozległ się dźwięk z głębi pokoju Kuraga. To był stukoczący hałas sunący powoli, ześlizgujący się, jakby wąż z wieloma nogami. Nie wiedziałam, co to był za dźwięk, ale Kitto zbladł, siedział bezkrwisty w moich ramionach, jego ciało nagle zwiotczało. Gdybym go nie podtrzymywała, upadłby na podłogę. Rhys klęczał z rękami na moich ramionach, ale nadal górował za mną. Mogłam poczuć napięcie przepływające przez jego ręce. Chciałam zapytać, co złego się stało, ale nie chciałam pokazywać naszej słabości w oczach Kuraga. Wtedy Kurag odpowiedział na moje nie zadane pytanie. - Nie mówiłem ci jeszcze - Kurag był zły, ale był na krawędzi rezygnacji z tej złości. Jakby ta złość była bardziej formalnością. Prawdziwa złość, ale nie miał zbyt wiele nadziei, że to cokolwiek pomoże. Nigdy nie widziałam Kuraga tak… pokonanego. Głos dochodził tuż za brzegu lustra. Był wysoki, syczący i pierwsze o czym pomyślałam, to wąż, ale brzmiało jak metaliczne brzęczenie, jakie wydawała Creeda, a w niej nie było wężowego goblina. 47

- Nie chce mnie pokazać, nieprawdaż Kuragu? Pokaż ksssiężżniczce, że nie wszyssscy nasssi sssidhe sssą jak Holly i Ash. - Tak, - powiedział Kurag i obrócił się do lustra. Wyglądał poważnie. – Musisz wiedzieć, Merry: nie wszyscy półsidhe wzięli wygląd po swoich rodzicach sidhe. Zanim się zgodzisz, powinnaś zobaczyć, co weźmiesz do swojego łóżka. – Patrzył teraz na Rhysa, ale ten drażniący ostry ton znikł. – Nie wszyscy z naszych mieszańców są mężczyznami. - Nie rób tego, Kurag - powiedział Rhys, jego głos był pusty, ale ta pustka była pełna czegoś, co mnie przerażało. - Ona jest półsidhe, biały rycerzu i chce swojej szansy, by mieć cię znów w łóżku. Stukający, wężowy hałas był bliżej i jakby coś pełzało i ciągnęło się w tym samym czasie. Kitto wydał z siebie wysoki dźwięk, pochodząc głęboko z gardła, bezradnie ostry. Chwyciłam go mocno, ale wyglądało, że mnie nie czuje. Jego ciało nadal było wiotkie w moich ramionach, jakby wysunął się z siebie. - Co się dzieje? – zapytałam. Rhys powiedział jedno słowo, z taką nienawiścią, że ciężko było tego słuchać. Powiedział imię tego czegoś, co właśnie pełzało za wielkim krzesłem Kuraga. Czegoś, co wyglądało, jakby było zszyte razem z różnych nocnych koszmarów. - Siun. Kitto zaczął krzyczeć.

48

Rozdział 5 Krzyk Kitto był wysoki i żałosny, jak dźwięk, jaki wydają małe króliczki, kiedy dopadnie je kot. Wyrwał się z moich kolan, przeskoczył łóżko, opadł po drugiej stronie. Mróz wpadł do pokoju z pistoletem w jednej ręce i mieczem w drugiej. Szukał wroga, potem wykrzywił się do nas, kiedy nie było nic do zastrzelenia. - Co się stało? Co jest z Kitto? - Czy moja mała dziwka nie chce powitać swojej pani? Czy zapomniałeś wszystkiego, czego cię uczyłam, Kitto? – Powiedziała rzecz na krześle. Doyle klęknął przy Kitto i bez sukcesu próbował go uciszyć. Słyszałam głęboki głos przechodzący w krzyk, ale kiedy Kitto w końcu był w stanie coś powiedzieć, było to: nie, nie, nie, nie, nie. Znowu i znowu, i znowu. Próbowałam obrócić się i pomóc Kitto, ale ręka Rhysa zacisnęła się na moich ramionach. Jedno spojrzenie na jego twarz i wiedziałam, że Kitto nie był jedynym, kto potrzebował pomocy. Nie wiedziałam co robić, ale zostałam tam gdzie byłam, z Rhysem klęczącym tak, że jego ciało dotykało moich pleców. Zostałam tam, więc mógł oprzeć się o mnie i nie przewrócić. Obróciłam się z powrotem do goblina na krześle i poczekałam, kiedy moje oczy ogarną to wszystko. Na pierwszy rzut oka, wyglądało to na wielkiego, czarnego, owłosionego pająka. Pająka rozmiaru dużego, owczarka niemieckiego. Ale głowa miała szyję i było coś niewyraźnie ludzkiego w okolicy ust, miało wargi i kły. Miało duże, czarne nogi po każdej stronie rozdętego ciała, zupełnie jak u pająka, ale dwie ręce które wystawały z przodu już tak nie wyglądały. Widziałam, że miało oczy wszędzie, każde było z błękitnymi, trójkolorowymi kręgami. Podniosło się, próbując usiąść bardziej wygodnie na krześle i na chwilę błysnęło bladymi piersiami. Samica. Nie mogłam zmusić się do nazywania tego kobietą. Nigdy nie myślałam, że zobaczę pomiędzy istotami magicznymi coś, co naprawdę było koszmarem. Byłam Unseelie sidhe, nasz dwór był pełen koszmarów. Ale Siun była koszmarem koszmarów. Gdyby była trochę mniej jednym, a trochę więcej innym, sprawiłoby to, że wyglądałaby mniej okropnie, ale była, kim była i nic nie mogło pomóc. Te dziwne kształtne usta, przyczepione w środku wszystkich tych czarnych włosów i oczu, przemówiły.

49

- Rhysss, jak bardzo, bardzo miło widzieććć cię. Nadal mam twoje oko w sssłoiku na półce. Przyjedź znów nasss odwiedzić. Z przyjemnością dopasssowałabym parę. Poczułam dreszcz przebiegający przez Rhysa, jakby wnętrze jego ciała drżało od jakiegoś nie widzianego wiatru. Jego głos był pusty, jak muszla rzucona na plażę, brzmiący całkiem płasko. - Jeśli nie chcesz zgodzić się na naszą propozycję, powinieneś to po prostu powiedzieć Kuragu, a nie marnować nasz czas i energię. Klepnęłam jego rękę, która nadal trzymała się mojego ramienia, ale nie byłam pewna, czy w tej chwili czuje cokolwiek. - Mróz - powiedział Doyle, - zajmij się Kitto. Mróz włożył do pochwy swój miecz, a pistolet do kabury, klękając przy Kitto. Na co dzień Mróz i Doyle kłócili się o wszelkie ustalenia, ale w niebezpieczeństwie wszyscy strażnicy byli posłuszni Doyle’owi. Wieki przyzwyczajenia są ciężkie do złamania. Doyle stanął przy nas. - Jakie masz zamiary w związku z tym, Kuragu? - Chciałam zobaczyć piękne sidhe - powiedziała Siun. - Zamknij się, Siun. – Powiedział Kurag bez patrzenia na nią, jakby po prostu spodziewał się, że to zrobi. Co dziwne, zrobiła to. - Czułem, że Merry zasługuje by zobaczyć, co dokładnie proponujecie, by zrobiła, – coś bliskiego jego normalnemu lubieżnemu uśmieszkowi przemknęło przez jego twarz. – Poza tym, Ciemności, to nie Merry będzie w łóżku Siun. - Nie będzie w żadnym - powiedział Rhys. Doyle dotknął jego ramienia. - Nie możesz planować, że będzie znów w łóżku także z Rhysem lub Kitto. - Zgłaszasz się na ochotnika? – zapytał Kurag. Doyle zamrugał z zaskoczenia. - O czym ty mówisz, Kuragu? - Jeżeli zgodzę się na dodatkowy miesiąc za każdego goblina, którego przemienicie w sidhe, wy musicie zgodzić się, że doprowadzicie do mocy każdego półsidhe, który będzie chciał spróbować. Czarne spojrzenie Doyla przerzuciło się na Siun, a potem na Kuraga. - Dlaczego walczysz o to, Kuragu? Dlaczego nie chcesz magii płynącej znów w żyłach goblinów?

50

- Nie walczę, Ciemności. Zgadzam się na to, pod pewnymi warunkami. Nawet daję Merry jej miesiąc za każdego goblina, którego doprowadzi do mocy. Doyle wykonał mały gest w kierunku Siun. - Upieranie się, byśmy wzięli do łóżka każdego, kto będzie chciał, jest obrazą. - Czyżbyście byli jak ci spośród was, którzy nie chcą gwałcić jednego naszych? - Jej matka nie była zgwałcona - powiedział Rhys, a jego głos był nadal pusty, nadal okropnie było go słyszeć. Kurag zignorował ten komentarz, ale Doyle zapytał. - Co masz na myśli, Rhys? - Przechwala się, że jej matka została zgwałcona przez jednego z nas podczas ostatniej wojny. – Jego ręka wciskała się w moje ramię, aż prawie mnie zranił. – Nie zrzucaj winy za tą szczególną makabrę na sidhe, Kuragu. Gobliny zrobiły to sobie same. Z twarzy Kuraga można było wyczytać, że zna prawdę. - Okłamujesz nas, Kuragu, - powiedział Doyle. - Nie, Ciemności - powiedziałam. - Czy ona wyglądałaby w ten sposób, gdyby jeden z ich ludzi nie zgwałcił jednego z naszych? - Postawiłam to jako pytanie, nie jako stwierdzenie faktu. - To rozszczepianie prawdy na tycie kawałki - powiedziałam. Kurag popatrzył na mnie. Przytaknął. - Być może nauczyliśmy się od sidhe, jak cienka może być prawda. - Co to ma znaczyć? – powiedział Rhys. Doyle podniósł rękę. - Dość tego. Albo zamierzamy zgodzić się na warunki Kuraga, albo odchodzimy i mamy gobliny na następne dwa miesiące i tylko dwa miesiące. - Dam wam czas, żebyście mogli naradzić się sami - powiedział Kurag. Podniósł rękę, jakby chciał wytrzeć lustro. - Nie - powiedział Doyle. – nie, jeżeli damy ci więcej czasu, przyjdziesz z następnymi innymi powodami, by uniknąć tej umowy. Zróbmy to teraz, dzisiaj. Patrzyłam na Doyle’a i nic nie mogłam wyczytać z jego twarzy i ciała. Był nieprzeniknioną Ciemnością, lewą ręką królowej. Osobą, która przerażała mnie, gdy byłam dzieckiem. Wprawdzie wtedy nigdy nie widziałam go tak nie ubranego. Ciemność Królowej była ubrana od szyi do kostek jego przegubów, w każdy rok, w każdą pogodę. Kiedyś zobaczyć nagie ramiona Doyle’a, było równoznaczne dla niego z publicznym obnażaniem, a

51

teraz stał mając na sobie tylko czarne stringi i w jakiś sposób, ubrany czy nie ubrany, był nadal tą samą niedotykalną, nieprzeniknioną, przerażającą Ciemnością. - Kto z was pójdzie do łóżka z Siun? – Zapytał Kurag. - Ja - powiedział Doyle. - Nie. - Byłam jedyną, która to powiedziała. - Nikt z nas nie dotknie jej - powiedział Rhys. - Zawrzemy tę umowę, Rhys - powiedział Doyle. Rhys potrząsnął głową. - Nie, przysięgłem, że zabiję Siun, kiedy spotkam ją następny raz. Złożyłem przysięgę ceny krwi. - Złożyłeś przysięgę ceny krwi? – zapytał Doyle. Rhys tylko skinął głową. Doyle westchnął. - Zgadzamy się doprowadzić do pełnej mocy wszystkie półsidhe, jakie masz Kuragu, ale to Siun musi rozwiązać problem z Rhysem, kiedy znów przybędziemy na twój dwór. - Co, jeżeli ona zabije jego? – zapytał Kurag. - Wtedy cena krwi będzie spłacona. Nie będziemy dążyć do zemsty za to. - Przyjęte - powiedział Kurag. - Po tym jak zabiję Rhysssa - powiedziała Siun - Będę miała moją dziwkę, mojego Kitto. Będę jeździć na nim, aż zaświeci pode mną. – Spojrzała na Rhysa swoim tuzinem oczu, wszystkie złożone z okręgów niebieskiego: błękitnego, bławatkowego i fioletowego. Oczy były urocze i wydawały się należeć do innego ciała. – Ten nie może błyssszczeć dla mnie. Gdyby jarzył sssię pode mną, nie mogłabym zabrać jego oka. - Mówiłem ci wcześniej i mówię ci teraz. Możesz wziąć mnie siłą, ale nie możesz sprawić, żebym był z tego zadowolony. Jesteś wszawą kłamczuchą. Zeskoczyła z krzesła i nagle wypełniła lustro, jakby urosła większa, wszystkie te nogi sięgały po nas, te ręce i te dziwne na wpół uformowane usta. Uderzała o szkło swoimi kończynami i wrzeszczała. - Zabiję cię Rhyssss, a ksssiężżniczka nie ocali Kitto. Będę go miała i sssprawię, że zalśśśni dla mnie! Kitto krzyczał z tyłu łóżka. Wszyscy obróciliśmy się i popatrzyliśmy na niego. Jego twarz był blada, jego oczy wydawały się ogromne na twarzy. Wyrzucił w górę prawą rękę i krzyczał. - Nieeeeee! 52

Rhys zrzucił nas z łóżka na sekundę zanim poczułam zaklęcie przechodzące przez powietrze ponad nami. Było tak, jakby szkło stopiło się i Siun zaczęła wślizgiwać się przez to stopienie. Głowa, jedno ramię, jej inne ramiona wyrzucone szukały czegoś, czego mogły się przytrzymać. Wślizgiwała się szybciej, przedzierając się by spaść i nie byliśmy zdolni jej zatrzymać. Kitto położył obie ręce przed siebie, jakby chciał ją odepchnąć i krzyknął znów, tym razem bez słów, głosem wysokim z przerażenia. Rhys przycisnął mnie do dywanu, nakrywając mnie swoim ciałem. Rozlegało się więcej krzyków, nie wszystkie z nich były Kitto. - Puść księżniczkę, Rhys - powiedział głos Doyle’a. Brzmiał zadziwiająco. Rhys klęknął, rozglądnął się dookoła pokoju, spojrzał na szkło, a ręka Doyle’a pomogła mi wstać. Mróz trzymał Kitto, kołysząc nim, jakby uspokajał dziecko. Obróciłam się, by zobaczyć, na co spogląda Rhys. Siun przestała wślizgiwać się przez lustro. Połowa jej długich czarnych nóg była po tej stronie lustra, a druga połowa była wciąż po stronie Kuraga. Jedna z jej rąk osiągnęła ten pokój, inne uderzały w szkło po drugiej stronie, jakby starały się je stłuc. Przeklinała cicho i rzetelnie. Starała się wyrwać się na wolność, błyszcząc piersiami w świetle słonecznym, ale była w pułapce. Gdyby była śmiertelna, musiałaby umrzeć, ale była nieśmiertelna, więc nie umierała. Po prostu utknęła. Doyle podszedł do szkła, ale stanął poza zasięgiem szamoczących się nóg Siun. - Wygląda, jakby zastygło. Kurag powiedział ze swojego końca szkła. - Czy zdzira nie jest teraz w złym położeniu? - Tak - powiedział Doyle. - Możesz to naprawić? – zapytał Kurag. Doyle spojrzał na Kitto, który wyglądał prawie jak skamieniały w ramionach Mroza. - To była magia Kitto. Mógłby to odwrócić, jeżeli wie jak. Ale nikt inny w tym pokoju nie może tego zrobić. - Co, na Boginię, Kitto zrobił? Kurag zbliżył się do lustra, przyglądając się, ale ostrożnie, nie dotykając szkła. - Niektóre sidhe mogą podróżować przez lustra, tak jak większość może rozmawiać przez nie. Ale nigdy nie słyszałem o nikim, kto mógłby podróżować przez tak wiele mil.

53

Doyle przyglądał się lustru i utkwionemu goblinowi, jakby był to całkowicie akademicki problem i starałby się wymyślić, jak to działa. - Czy Kitto może to odwrócić? - Mróz - powiedział Doyle, - zapytaj Kitto, czy może uwolnić ją z lustra, odesłać z powrotem. Mróz odezwał się cicho do mniejszego mężczyzny siedzącego mu na kolanach. Kitto pokręcił swoją głową gwałtownie, skupiając się naprzeciw Mroza. - Obawia się, że jeśli otworzy lustro, ona wpadnie prosto do tego pokoju. - Po prostu popchnij ją z powrotem - powiedział Kurag. - Mówi, że może zostać w lustrze, dopóki nie zgnije - odpowiedział Mróz. - Ona nie zgnije. – Kurag odwrócił się do Doyle’a. – Nie jest śmiertelna, Ciemności, nie umrze. – Postukał lekko w szkło. – To jej nie zniszczy. - Dobrze, nie może po prostu zostać w lustrze, jak jest - powiedziałam. Nie byłam pewna, co powinniśmy zrobić, ale wiedziałam, że zostawienie jej nie było rozwiązaniem. - Właściwie, Meredith, może - powiedział Doyle. Pokręciłam głową. - Nie mówię, że to nie jest możliwe, Doyle, mówię, że to nie jest do przyjęcia. Nie chcę jej w moim lustrze w sypialni, jak jakieś żywe trofeum powieszone na ścianie. - Rozumiem - popatrzył na uwięzionego goblina – Przyjmę sugestie, ale szczerze, nie widzę łatwego rozwiązania. - Czy możemy rozbić szkło? – zapytał Kurag. - Możliwe, że rozbijemy ją na kawałki. - Nie chcę jej zabijać - powiedział Kurag. - Nie, nie rozbijajcie - powiedziała Siun. Wszyscy ją zignorowali. - Ale może zostawimy jeden kawałek po twojej stronie lustra i jeden po naszej stronie, powiedział Doyle. – Czy twój goblin może wyleczyć takie okropne rany? - Nie umrze od tego. – Kurag zmarszczył brwi. - Ale jeżeli przetniemy ją na pół, będzie można ją złożyć powrotem, czy będzie żyła przecięta? Siun zaczęła pchać i ciągnąć mocniej. - Do cholery, nie zbijajcie lustra!

54

Naprawdę nie mogłam jej winić za to, ale był to jeden z tych problemów, które nawet pomiędzy istotami magicznymi były tak szczególne, że nie mogły cię naprawdę przerażać, jeszcze nie. Widok jej utkwionej w lustrze nie wydawał się całkiem realny. - Dobrze, jeżeli nie możemy zbić lustra, to niech mnie szlag, jeżeli wiem co robić powiedział Kurag. Holly podszedł bliżej do lustra. Dotknął ciała Siun, w miejscu w którym weszła do szkła. Nie skrzywdził jej, ale narzekała tak, jakby to zrobił. Dobiegł nas jego głos, pełen respektu. - Kitto to zrobił. Widziałem to. Poczułem magię pędzącą przez moje ciało jak pełzający wiatr. Prześledził swoją ręką miejsce dookoła Siun, gdzie weszła do lustra. - Przestań mnie dotykać - powiedziała. Holly spojrzał na nas. - Zgadzam się na to, czego chce mój brat. Przybędę do księżniczki, jeżeli jest to szansa na zyskanie takiej mocy. – Spojrzał na lustro i ciało Siun. Wtedy jego purpurowe oczy znalazły mnie. – Przybędę do ciebie, Księżniczko. Patrzył na mnie i było coś bliskiego pożądaniu w jego spojrzeniu, ale nie było to pożądanie ciała. To było pożądanie mocy. To zimniejsza potrzeba, ale może prowadzić do cieplejszych rzeczy, rzeczy bardziej gorących, rzeczy niebezpiecznych. - Więc zobaczymy się wszyscy na bankiecie, Holly - powiedziałam. Mówiąc zobaczę najpierw ciebie mogłoby być kłamstwem. - Zobaczymy się tam. – Powiedział Ash. - Wyjaśnijmy to, Kuragu - powiedziałam. – Miesiąc za każdego goblina zamienionego w sidhe. - Zgadzam się - powiedział. - I żeby również to wyjaśnić - powiedział Doyle. – mamy również inne ceremonie, które mogą doprowadzić sidhe do ich mocy. Nie wszystkie z nich są seksualne. - Masz na myśli krwawą walkę? – powiedział Kurag. - To i wielkie polowanie, wielkie poszukiwanie. - Nie ma teraz wielkiego polowania, Ciemności, a poszukiwania są zakończone. Nie mamy magii dla każdego. - Być może, Kuragu, ale chcę opcji otwartej dla nas.

55

- Jeżeli to nie będzie kosztowało ich życia, możecie doprowadzić do mocy moich goblinów tak, jak wam pasuje. Prawdę mówiąc, Holly nie jest jedynym, który wolałby nie być w łóżku z sidhe. – Uśmiechnął się bladą imitacją swojego zwykłego lubieżnego uśmieszku. - Żadne z was nie ma wystarczająco dodatkowych części ciała, by być przystojnym. - Och, Kuragu - powiedziałam – jesteś pochlebcą. - Chcę powiedzieć jedną rzecz bardzo jasno - powiedział Ash. – dla mojego brata i dla mnie będzie seks z Księżniczką Meredith, lub nic. - Bracie, nie musimy robić tego - powiedział Holly. Ash potrząsnął głową, jego blond włosy przesunęły się po jego ramionach. - Ja chcę tego. – Popatrzył na swojego brata i coś przeszło między nimi, jakaś wiadomość, której nie mogłam odczytać. – Chcę leżeć z nią, Holly, a gdzie ja idę, tam ty idziesz. - Nie lubię tego. - Nie lub, po prostu to zrób - powiedział Ash. Holly skinął lekko głową. Ash uśmiechnął się do nas. - Więc widzimy się na bankiecie, Księżniczko. - Zgadzam się - powiedziałam. - A co ze mną? – Sium na wpół krzyczała, na wpół jazgotała. Wzruszyłam ramionami. - Nie mam pojęcia jak to naprawić. - Ani ja - powiedział Kurag. - Ja wiem jak to naprawić. Rhys podniósł się z kolan stanął nad Siun. Uderzyła w niego swoimi kolczastymi nogami. Rzucił się poza jej zasięg i zaśmiał się. To był dziwny śmiech, miły i niemiły w tym samym czasie. - Jak? – zapytał Doyle. - Zażądam ceny krwi od Siun tu i teraz. - Zabicie jej nie uwolni jej z lustra - powiedział Doyle. Rhys skinął głową. - Tak, uwolni, – stał nad goblinem, poza zasięgiem jej ramienia i szaleńczych nóg. – Widziałem coś takiego w jednej specjalnej pułapce na wroga. Kiedy był martwy, lustro zamknęło się i każda strona szkła trzymała część tego sidhe, ale lustro było całe.

56

Siun szamotała się, uderzając w szkło, jej kolczaste nogi robiły białe rysy w lakierowanym drewnie toaletki. - Nie - powiedziała. - Ostatnim razem, kiedy byliśmy we dwoje, to ja byłem uwięziony i bezradny. Nie wydaje mi się, żeby podobało ci się to tak jak mnie. Waliła w niego, czarny szpikulec po stronie jednej nogi uderzał w drewno tak mocno, ze utknął i Siun szamotała się, by uwolnić nogę. - Wściekłość, wściekłość, Siun – powiedział Rhys. - Niech cię szlag, Rhysss. - Jeżeli przeklina kogokolwiek z nas - powiedział Doyle - Wtedy będziemy handlować klątwami z goblinami. Sidhe pozbawiły was mocy, ale wy nadal nie chcecie handlować klątwami z nami, Kuragu. - Jeżeli przeklnie znów, możesz odciąć jej niewdzięczną głowę - powiedział Kurag. W krzyku Siun brzmiało więcej gniewu i frustracji niż strachu. Nie myślę, że bała się śmierci tu i teraz. Nie mogłam winić jej. Było tu kilka rzeczy, które mogły przyczynić się do śmierci nieśmiertelnej istoty magicznej. Było wiele magii przywołującej śmiertelną krew, a także specjalna broń. Nie byliśmy nowicjuszami w obu tych rzeczach. Rhys odsunął się by uniknąć szamoczącej się Siun i obrócił się do Kitto. - Mróz, daj Kitto swój krótki miecz. Mróz popatrzył na Doyle’a. Kitto nawet nie popatrzył się. - O czym mówisz, Rhys? – zapytał Doyle. Rhys obszedł łóżko dookoła do Mroza i Kitto. Ukląkł tak, że jego oko było na tym samym poziomie co mniejszy mężczyzna. Pogłaskał włosy Kitto, dopóki ten nie odwrócił głowy i nie popatrzył na Rhysa. - Byłem z nią tylko kilka godzin, Kitto. Nie mogę wyobrazić sobie, jak to było należeć do niej przez miesiące. - Lata. - Głos Kitto był ochrypły, ale czysty. Rhys chwycił twarz mniejszego mężczyzny pomiędzy swoje ręce i przycisnął swoje czoło do jego. Mówił cicho i nie mogłam dużej rozumieć wszystkich słów, tylko ton był nadal czysty: przekonywujący, współczujący, perswadujący. - Nie proś go o to, Rhys - powiedział Mróz. Rhys popatrzył na większego mężczyznę, jego ręka nadal trzymała twarz Kitto. - Jedyna droga do oczyszczenia siebie ze strachu, to stawić mu czoła, Mrozie. Stawimy mu czoła razem, on i ja. 57

Kitto skinął głową, jego twarz nadal była pomiędzy rękami Rhysa. - Daj mu swój krótki miecz, Mrozie, lub ja przyniosę mu jeden. Było coś w twarzy Rhysa, jakiś rozkaz, jakaś potęga, której nie było tam wcześniej. Cokolwiek to było, Mróz odpowiedział na to. Posadził Kitto na brzegu łóżka i wstał. Sięgnął do spodu swojego płaszcza i wrócił z mieczem, który nie był dłuższy niż długi nóż. W rękach Mroza wyglądał na za mały. Podał go, kierując rękojeścią w stronę Kitto. Kitto zawahał się, potem sięgnął ręką po niego. Strażnicy uczyli go władać bronią. Miał jakąś wiedzę, ale taktyka goblinów wykorzystywała siłę i masę ciała. Nie było to odpowiednie podejście dla kogoś rozmiaru Kitto. Uczył się używać swojego ciała w sposób, w który powinno być użyte, ale nadal był niepewny podczas treningu, jak gdyby jeszcze nie ufał sobie. Owinął swoją małą dłoń dookoła rękojeści, która była wystarczająco duża dla obu jego rąk, którymi mógł ją trzymać, jedną ręką obok drugiej. Spojrzał na dół na nagie ostrze, jak gdyby miało obrócić się w jego ręce i uderzyć go. Rhys klęknął poza zasięgiem wzroku i powrócił z mieczem w pochwie położonym pod łóżkiem. Trzymaliśmy broń w kryjówkach w domu, tak na wszelki wypadek. Ale zdaje mi się, że pod łóżkiem nie było nic wystarczająco krótkiego, by pasowało do ręki Kitto. Rhys przeszedł dookoła łóżka z ręką na ramieniu Kitto, na wpół prowadząc go, na wpół popychając. Kitto zaczął cofać się, kiedy okrążyli łóżko. Krótki miecz zawisł w jego dłoni. Siun zaczęła wrzeszczeć. - Kuragu, mój królu, nie pozwól im tego zrobić. - Nazywanie mnie królem nie pomoże ci teraz, Siun. - Pomóż mi, Kuragu, pomóż mi. Czy możesz znosssić bezzzczynnie, kiedy sssidhe mordują twojego goblina? – Wyciągnęła jedną białą rękę, która była po jego stronie lustra, tak daleko, jak mogła wyciągnąć, błagając. Kurag westchnął. - Czy jest cokolwiek, co mogę zaoferować ci, biały rycerzu? Wyznacz cenę za odstąpienie jej życia. - Nie chcę umierać, Kuragu. – Powiedziała Siun. – Mogą mnie pociąć, ale nie umrę! - Ona ma rację, jasny książę, nie możecie naprawdę jej zamordować. Kitto zatrzymał się, odmawiając zbliżenia się bliżej do Siun, niż za ostatni róg łóżka. Tuż przed Rhysem podnoszącym go w całości i ciągnącym przez kilka następnych stóp, Kitto nie chciał podejść bliżej.

58

Rhys zostawił go, tam gdzie był i przesunął się do lustra, tuż poza zasięgiem szamoczących się kończyn Siun. Spojrzał w dół na uwięzionego goblina i miał na twarzy nieobecne spojrzenie, przypominające. - Zostaw zabijanie mnie, Kuragu. - Wymień cokolwiek, co mógłbym oferować ci, jasny książę, co mógłbym zapłacić za jej ocalenie. Na pewno jest cokolwiek, co mógłbym ci dać. – Kurag spoglądał po prostu przez Siun. Głaskał jej czarne kosmate plecy uspokajającym gestem. - Jej życie jest wszystkim, czego chcę, Kuragu - powiedział Rhys. Widać było zarówno radość jak i zmartwienie przechodzące przez twarz Kuraga, jak gdyby nie był pewny, czy to mogłoby być za wiele. Jego głos był ostrożny, kiedy zaczął. - Życie jednego z męskich goblinów, który cieszył się twoim towarzystwem. Czy tyle byłoby warte życie Siun? Utrzymywał swój głos i twarz tak neutralną jak mógł, ale w jego pomarańczowożółtych oczach było pragnienie, które mówiło, że cieszy się z niepokoju Rhysa. Wątpiłam, czy Kurag obserwował Rhysa wykorzystywanego przez mężczyzn dla seksu, ale dla mocy mógłby, dla obserwacji poniżenia, och, tak, Kurag cieszyłby się z tego. Twarz Rhysa zachmurzyła się od nadciągającego gniewu, ale uspokoił się. Obrócił zamyśloną twarz do Kuraga. - Czy masz jakiegoś szczególnego mężczyznę, którego oferujesz na miejsce Siun? Teraz była kolej Kuraga, by uspokoić się. - Czy pamiętasz jakieś imiona? – Jego uśmiech był bliski jego zwyczajnemu lubieżnemu uśmieszkowi. - Bardziej chciałbym wiedzieć, kim byli ci, którzy mnie wykorzystali. Pamiętam imię Siun. Kurag wzruszył ramionami, a jego twarz spoważniała znów, prawie jakby powiedział coś, co chciałby cofnąć, gdyby mógł. Musiał być mężczyzna pomiędzy tymi, którzy wykorzystali Rhysa, którego Kurag nienawidził, lub postrzegał jako zagrożenie. Tylko to jedno miało sens. Dla Króla Goblinów przyznanie, że ktoś był zagrożeniem, było poważne, może nawet niebezpieczne. Gobliny nie mordowały się nawzajem. To było przemyślane tchórzostwo. Król, który uciekał się do pozwalania, by inni zabijali za niego, zostałby stracony. Ale jeżeli Rhys zrobiłby to teraz, jako cenę wykupu, wtedy Kurag byłby bez zarzutu. Jednak nadal, jeżeli Kurag zasugeruje imię, mogłoby to być źle przyjęte. Więc powstrzymał się od wymienienia imion. - Więc imię kogokolwiek, biały książę, imię kogokolwiek. 59

Rhys pokręcił głową. - Jeżeli zapytasz mnie o imię jednego goblina, którego najbardziej chcę zabić, to będzie to Siun. – Wskazał na uwięzionego goblina, kiedy wypowiedział końcówkę. – Niczyja inne śmierć nie będzie satysfakcjonująca. - A co jeżeli Król Goblinów oferuje ci coś innego niż śmierć? – zapytał Doyle. Kurag spojrzał na Doyla, ale Rhys patrzył tylko na Siun. - Co masz na myśli, Ciemności? Doyle pozwolił sobie na mały uśmieszek. - A co oferujesz? Rhys pokręcił głową i wiedziałam, co miał do powiedzenia, zanim to powiedział. - Nie, Doyle, nie. Chcę tej śmierci. Nie chcę jej przehandlować. – Popatrzył do tyłu na wysokiego, ciemnego mężczyznę, spotykając nieszczęśliwe spojrzenie Doyle’a. – Przykro mi, ale nie dla polityki. Nie będę handlował tą śmiercią tylko dla polityki. - A jeśli mogłoby to pozyskać nam przewagę dla Meredith? Rhys zmarszczył brwi, ale w końcu pokręcił głową. - Nie. – Popatrzył na mnie, gdzie stałam, prawie zapomniana na łóżku. – Przykro mi Merry, ale chcę tej śmieci. – Odwrócił się do Doyle’a. – Uwierz mi Doyle, śmierć Siun bardziej mam pomoże, niż jej ocalenie. Doyle wykonał szeroki gest dłonią. - Jak sobie życzysz. Rhys wyciągnął swoją rękę do Kitto, który nadal stał przy łóżku, jakby zamrożony. - Chodź Kitto, zróbmy to. Kitto potrząsał swoją głową, ciągle i ciągle. - Nie mogę - powiedział w końcu. - Tak, możesz - powiedział Rhys. Ruszył jego ręką. - Chodź. Doyle wyciągnął swoją rękę do mnie. - Chodź Meredith, zejdź z linii ognia. Był niepewny swojego ostatniego słowa, jakby mógł powiedzieć coś innego. Podeszłam do niego, przechodząc ostrożnie pomiędzy Kitto i Rhysem, i obnażonym ostrzem w ręce Kitto. Rhys wyciągnął miecz z pochwy i trzymając go w ręce, rzucił pustą pochwę w kierunku Doyle’a, który złapał ją bez patrzenia, w swoją wolną rękę. Drugą rękę pozostawił w mojej, dłoń miał lekko spoconą. Doyle był nerwowy. Dlaczego?

60

Czegoś nie dostrzegałam. Nie miałam pojęcia czego, ale jeżeli Doyle był nerwowy, to prawdopodobnie nie dostrzegałam czegoś złego. Byłam tutaj księżniczką, co znaczyło, że przypuszczałam, że jestem władcą, ale bardzo często widziałam, że nie orientowałam się, co się wydarzyło. Gdybym nie czuła dotyku ręki Doyle’a w mojej, nigdy nie spodziewałabym się, że jest zdenerwowany. To znaczyła, że gobliny nie wiedziały wszystkiego. Musieliśmy ich w tym utrzymać. Rhys uniósł długie srebrne ostrze ponad swoją głową, dla większego uderzenia w dół. - Mój królu, mój, królu, pomóż mi! – błagała Siun. - Zaoferowałem ci seks z nim i jego ciało, Siun. Nie mówiłem ci, żebyś go okaleczyła. Kurag pogładził jej kosmate plecy ostatni raz, potem zrobił krok w tył. - Jeżeli możesz zabić sidhe, zrób to, ale nie wypieprz go i nie zostaw go żywego, ponieważ oni nigdy nie zapominają i nigdy nie wybaczają. – Popatrzył na Rhysa. – Jest twoja. Nie zabrzmiało, to jakby był szczęśliwy z tego powodu, ale nie miał również złamanego serca. Nie wydaje mi się, żeby dbał o Siun bardziej niż o innych. Starał się ocalić ją, ponieważ była jedną z jego ludzi, nic więcej. Siun starała się błagać Rhysa i ostrze błysnęło w dół, ale uniosła jedno ramię w górę do niego, rozciągnęła swoje ciało do góry. Jej blade piersi błysnęły, Rhys rzucił jej spojrzenie, którego nigdy, przenigdy nie chciałabym widzieć skierowanego na mnie. - Pamiętasz, co mi tym zrobiłaś? – Zapytał głosem, który wydawał się płonąć przez pokój. - Nie - powiedziała i wyciągnęła rękę, otworzyła usta i błagała. - Ja pamiętam - powiedział Rhys i ostrze opadło w dół. Miecz uderzył w bok jej ciała z dźwiękiem jak pękający plastik i tylko ten dźwięk powiedział mi, że jakikolwiek szkielet miała Siun, nie był to szkielet sidhe. Ale krew była nadal czerwona. Rhys rąbał ją jakby walczył z drzewem, które nie mogło odeprzeć ataku. Jedna z jej czarnych nóg z ostrogami jak sztylety ciachnęła przez jego ubranie, aż do skóry. Druga rozcięła jego bok i to sprawiło, że się zawahał, chwytając ranę. Kitto nagle zjawił się tam, jego czyste srebrne ostrze odcięło nogę zanim mogła przeciąć Rhysa. Odciął nogę jednym ciosem i upadła na dywan pod nasze stopy. Doyle przesunął mnie szybko od niej, a ja nie sprzeciwiałam się. Mróz zaczął iść przez pokój, jak myślę chciał przyłączyć się do walki. Doyle zatrzymał go pochwą od miecza Rhysa, trzymając ją jak barierkę. Dwukrotnie pokręcił głową i Mróz stanął obok nas, jedną ręką trzymając jego drugi nadgarstek, jak gdyby musiał trzymać cokolwiek, jeżeli nie mógł walczyć. 61

Kitto krzyczał, wysoko, wściekle zawodząc. Była to walka różnych rodzajów płaczu, walka płaczu potępionego, zagubionego, zranionego, wznoszącego się w powietrze wywołującego uśmiech u jego mistrzów. Dźwięk podniósł włosy na mojej szyi i sprawił, że przytuliłam się do ciała Doyle’a. Przycisnął mnie do siebie, bez słowa, jego oczy zwrócone były na walkę. Rhys odszedł krok od ciała. Oparł się o ścianę, oszczędzając rany, pozwolił zakrzepłej krwi skapywać w dół swojego miecza. Przód jego szlafroka był przemoczony od krwi Siun i jego własnej. Plamki purpury plamiły bok jego twarzy i jego białe włosy. Nie był zmęczony, po prostu przestał walczyć. Czy był ranny? Kitto sam walczył z goblinem, rąbał i krajał, zmieniając ją na kawałki. Starała się chronić swoją głowę, zwijając ja pod ciało w sposób w który żaden człowiek nie mógł zrobić, ale Kitto rozwalił jej głowę z której trysnęła szeroka fontanna krwi. Ale nadal żyła. Kitto był pokryty krwią prawie od czoła do stóp. Jego niebieskie oczy wyglądały na tak niebieskie, tak jakby patrzeć na niebieską płonącą sadzawkę, zamaskowaną krwią. Patrzyłam na Rhysa, który po prostu opierał się o ścianę. Był ranny. Zaczęłam iść w jego stronę, ale Doyle zatrzymał mnie, potrząsając głową. - Musimy najpierw pomóc Kitto - powiedziałam. Doyle tylko potrząsnął głową, jego twarz była zacięta. Chwyciłam jego ramię. - Dlaczego nie? Odwróciłam się, by obserwować Kitto walczącego ze sztyletowymi nogami, które waliły i walczyły, nawet gdy je odcinał. Goblin mógł nadal ciężko go zranić. Pierwszy raz pragnęłam, żeby Doyle był ubrany w koszulę, żebym mogła potrząsnąć go za nią. - Będzie ranny. Doyle przycisnął mnie do swojego ciała, nie było to takie podniecające jak wcześniej z Rhysem, to było irytujące. - Pozwól mi iść. Pochylił się blisko i wyszeptał prosto w moją twarz. - To jest zabójstwo Kitto, Merry, pozwól mu to zrobić. Stałam przyciśnięta do jego ciała i nie rozumiałam. To nie było zabójstwo Kitto, tylko Rhysa. Potem popatrzyłam, że Rhys stoi tutaj i nic nie robi. Patrzy na Kitto. Przypomniałam sobie, co zapomniałam. Kiedy moja pierwsza ręka mocy przyszła nieoczekiwanie, Doyle kazał mi do końca zabić jędzę, którą przez przypadek zamieniłam w masę żyjącego ciała. 62

Ręka ciała działa tak, że możesz odwrócić ciało do wewnątrz, nogę, rękę, całe ciało. Nie umiera, tak pozostaje. Nawet z mieczem, który był zdolny przynieść śmierć nieśmiertelnym, krew przemoczyła moje ubranie, aż do bielizny. Byłam nią pokryta. Kiedy udało mi się ją zabić, Doyle powiedział mi, że trzeba własnoręcznie przelać krew w walce, po pierwszym użyciu mocy, by mogła znów przybyć, to coś w rodzaju ofiary krwi. Nienawidziłam go, że zmusił mnie do tego. Nienawidziłam go wtedy, a Rhysa teraz, że robi to samo Kitto. Kitto wydał swój krzyk wojenny, zanim załamał mu się głos. Siekał i ciął ciało do chwili, kiedy nie mógł podnieść ramienia wyżej niż jego pas i upadł na kolana na przesiąknięty krwią dywan. Dysząc wciągał powietrze prawie tak głośno, że wystarczyło to, by zagłuszyć wysoki brzęczący krzyk Siun. Rhys popatrzył na Doyle’a, który pokiwał głową. Rhys odszedł od ściany i przeszedł szeroko dookoła tego, co zostało z goblina. Ukląkł w krwi i przytulił Kitto do siebie. Zastanawiałam, się, czy wypowiedział te same rytualne słowa, jakie Doyle powiedział do mnie tej nocy. Rhys wstał na nogi i oddał honory Kitto swoim własnym zakrwawionym mieczem, odwrócił się do tego, co zostało z goblina. - Mogliście ją zmasakrować - powiedział Kurag. – Ale nadal nie umarła. Rhys trzymał swój miecz luźno w jednej ręce, drugą rękę położył ponad główną częścią, która pozostała. Dotknął jej kosmatego grzbietu swoimi palcami i powiedział jedno słowo, jego głos był czysty i brzmiał jak delikatny dzwon. - Umieraj - powiedział i ciało przestało się ruszać. Kawałki na podłodze drżały nadal. Ale to było jakby Rhys nacisnął guzik. Powiedział Umieraj i ona umarła. Doyle wydał z siebie dźwięk podobny do cichego syku, a ja zapomniałam oddychać na sekundę lub dwie. Żaden sidhe nie mógł zabijać tylko przez dotyk i rozkaz. Nasza magia nie działa w ten sposób. - Bogini, błogosław nam - wyszeptał Mróz. Dobiegły do nas ciche przysięgi od młodszych goblinów, a głos Kuraga który usłyszeliśmy, był głęboki z wyczerpania. - Ostatni raz, kiedy widziałem coś takiego, to było przed wielką wojną, biały książę. – powiedział. Rhys stał tam w swoim okrwawionym szlafroku, pobrudzonym zakrzepłą krwią. - A jak myślisz, dlaczego gobliny omal nie wygrały ostatniej?

63

Wyraz jego twarzy, postawa jego ciała, to było coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam. To było tak, jakby zajmował więcej pokoju, niż jego fizyczna forma, jakby był wyższy niż pokój mógł pomieścić i jego obecność wypełniła wszystko w tej chwili. To było, jak gdyby w całym powietrzu stała magia Rhysa. Ta chwila minęła i znów mogłam oddychać, w powietrzu czuć było słodycz i zimno, było lepiej niż chwilkę wcześniej. Oparłam się o ciało Doyle’a, jak gdyby moje kolana zmiękły. Sekundę wcześniej byłam zła na niego za zmuszanie Kitto by walczył sam, teraz przyciskałam się do niego. Myślę, że w tej chwili mogłam trzymać się kogokolwiek. Potrzebowałam dotyku innego ciała, innej reki. Jeden goblin był martwy, ciało upadło w kawałkach po obu stronach lustra. Lustro było znów całe. Gobliny zgodziły się na wszystko, co chcieliśmy. Rhys osłonił lustro i obrócił się, jego szlafrok był bardziej czerwony, niż biały. Krew poplamiła jego białe włosy i skórę, jak czerwony atrament polany na niego. W miejscu gdzie krew dotknęła jego skóry i włosów, czerwony wydawał się połyskiwać. Ta błyszcząca krew zaczynała znikać, jakby jego skóra wchłonęła ją, aż stał się czysty i nietknięty, poza zakrwawionym szlafrokiem. Jego niebieskie oko wirowało kolorami, wyglądało jak centrum jakiegoś sztormu w kolorze nieba. Doyle użył pochwy miecza, którą trzymał w ręce, by zasalutować mu, Mróz zrobił to swoim długim mieczem. Obaj dotknęli swoich czół, ale to Doyle był tym, który odezwał się. - Witaj, Cromm Cruach6, Panie Śmierci, który zamordował Tigernmas, za jego dumę i jego zbrodnie przeciwko ludziom. Rhys podniósł swój okrwawiony miecz i oddał im honory. - Dobrze być z powrotem. – Tą uroczystą skrwawioną twarz rozjaśnił jego zwyczajny uśmiech. – Krew sprawia, że trawa rośnie, ha, ha, ha. - Zawsze myślałem, że to seks sprawia, że trawa rośnie, - powiedział Galen od wejścia, wszyscy odwróciliśmy się, by na niego popatrzeć. Poza Kitto który, pokryty krwią, wyglądał na zagubionego, jako pokłosie jego mocy rozchodzącej się w pokoju. Galen wszedł do pokoju, tylko na tyle by oprzeć się o ścianę. Wyglądał na wysokiego i opanowanego, od czubka krótkich, kręconych, jasnozielonych włosów - zaplecionych w malutki warkocz, który leżał na jego ramionach – przez szerokie ramiona, szczupłą talię i biodra, ubrany w swój kremowy garnitur. Biała, rozpięta pod szyją koszula pokazywała lekko zieloną skórę, więc wyglądał bardziej jak bożek płodności, którym prawdopodobnie by był, 6

(Crom Cruach to irlandzkie bóstwo czczone w czasach pogańskich; Tigernmas, mityczny władca Irlandii, który "pierwszorodnych każdego pokolenia, i potomków każdego klanu" składał w ofierze dla Cromm Cruach. przyp. mój za Wikipedia)

64

gdyby urodził się kilka stuleci wcześniej. Jego długie nogi w luźnych spodnich kończyły się brązowymi mokasynami noszonymi bez skarpetek. Oparł się o ścianę, skrzyżował ramiona, uśmiech błyszczący na jego twarzy rozświetlał jego trawiastozielone oczy jak klejnoty, nie magią, ale z czystej życzliwości – czystego Galena. Wyglądał na opanowanego i miłego, jak jakiś jasnozielony płyn, o którym wiesz, że mógłby ugasić twoje pragnienie, jakiekolwiek by nie było. Podeszłam do niego, częściowo by obdarzyć go powitalnym pocałunkiem, a częściowo ponieważ rzadko zdarzało mi się być w jednym pokoju z Galenem i nie dotknąć go. Dotykanie go było jak oddychanie, jeżeli robisz to przez jakiś czas, nie pamiętasz jak przestać - i przeżyć. W rzeczywistości on i ja byliśmy kochankami przez miesiąc i dopiero krwawienie zakończyło nasze nadzieje na dziecko, co sprawiło, że oboje byliśmy pełni bólu i ulgi. Kochałam Galena, kochałam go od czasu, kiedy miałam dwanaście lub trzynaście lat. Niestety, teraz kiedy dorosłam, w końcu zdałam sobie sprawę, co mój ojciec starał się powiedzieć mi lata temu. Galen był silnym, odważnym, radosnym przyjacielem, kochał mnie, ale był również najmniej politycznie zorientowanym sidhe, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Galen jako król, byłby katastrofą. Straciłam ojca, który został zamordowany, kiedy byłam młoda. Nie myślałam, że mogłabym przeżyć utraty kogokolwiek innego, zwłaszcza Galena. Pewna część mnie pragnęła mieć go w moim łóżku na zawsze, mój kochanek, mój mąż, ale nie mój król. Ale moim królem mógł zostać każdy, kto sprawi, że będę w ciąży. Nie ma dziecka, nie ma małżeństwa, takie były zasady w rodzinie królewskiej sidhe. Objęłam Galena ramionami, wsuwając ramię pod jego marynarkę, gdzie poczułam ciepło jego ciała, wyczuwalne nawet przez koszulę. Przytuliłam twarz do jego piersi, a jego ramiona przytuliły mnie bliżej. Ukryłam twarz przed jego spojrzeniem, ponieważ ostatnio coraz trudniej było mi ukryć zmartwienie w moich oczach. Galen był beznadziejnym politykiem, ale rozumiał mój nastrój lepiej niż inni, a nie chciałam tłumaczyć tego szczególnego zdarzenia jemu, jeszcze nie. Jego głos zaburczał przez jego pierś prosto do mojego ucha. - Maeve wróciła z spotkania z szefami studia. Ma napad płaczu w swoim pokoju. - Domyślam się, że spotkanie nie poszło dobrze. – powiedział Doyle. - Studio nie jest szczęśliwe, że ona jest w ciąży. Publicznie są podekscytowani, ale za zamkniętymi drzwiami są wkurzeni. Jak zamierza grać w następnym filmie, w którym ma bardzo seksowną rolę z nagością, kiedy w tym czasie będzie w trzecim, lub czwartym miesiącu ciąży? Odsunęłam się od niego wystarczająco, by popatrzyć w jego twarz. 65

- Mówisz poważnie? Przez ostatnią dekadę zarobiła dla tych ludzi tyle pieniędzy, a oni nie mogą odpuścić jednego filmu? Galen wzruszył ramionami, którymi wciąż mnie obejmował. - Ja tylko przekazuję fakty. Nie tłumaczę tego. – Zmarszczył brwi i szczęście zniknęło z jego oczu. – Myślę, że gdyby jej mąż żył… rozumiesz, oni sugerują, że mogłaby zajść w ciążę w innym czasie. Popatrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. - Aborcja? - Nie powiedzieli tego głośno, ale wisiało w powietrzu. – Przeszedł go dreszcz i przyciągnął mnie bliżej, więc nie mogłam już dłużej widzieć jego twarzy. – Kiedy Maeve przypomniała im, że jej mąż zmarł ledwo miesiąc temu i to jest ostatnia szansa, by mieć jego dziecko, przeprosili. Powiedzieli, że nigdy nie chcieli sugerować takich rzeczy. Siedzieli tam i kłamali. – Pocałował czubek mojej głowy. – Jak mogą jej to robić? Myślałem, że była ich wielką gwiazdą. Uścisnęłam go mocniej, przyciskając się do jego ciała, jak gdybym mogła zabrać cierpienie z jego głosu. - Maeve odsunęła się na dwa miesiące, od kiedy jej mąż zmarł na raka. Wydaje mi się, że oni chcą z powrotem zagonić do pracy swoją kurę znoszącą złote jajka. Galen położył swój podbródek na moich włosach. - Nie mogę sobie wyobrazić, jak można zrobić coś takiego, komukolwiek, z jakiegokolwiek powodu. Oni wszyscy wysuwają aluzje, patrzą, ale nigdy nie powiedzą po prostu co myślą i otwarcie kłamią, – znów przeszedł go dreszcz. – Nie rozumiem tego. I to był problem. Galen naprawdę nie rozumiał, jak ktokolwiek mógł być tak podły. By przetrwać na większości arenach władzy, musisz najpierw zrozumieć, że wszyscy kłamią, wszyscy oszukują i nikt nie jest twoim przyjacielem. Paradoksem jest to, że nie wszyscy kłamią, nie wszyscy oszukują i niektórzy ludzie są twoimi przyjaciółmi. Kłopot z kłamstwami w rzeczywistości jest taki, że jedna uśmiechnięta twarz i uścisk dłoni może znaczyć więcej niż inny. Kiedy jesteś otoczony przez wykorzystujących cię kłamców, jak odróżnić prawdę od kłamstwa, przyjaciół od wrogów? Lepiej traktować każdego profesjonalnie, uprzejmie, z uśmiechem, kłaniać się, być przyjacielskim, ale nigdy nie być przyjacielem. Ponieważ nie było sposobu by dowiedzieć się, kto jest po twojej stronie, nie naprawdę. Galen nie mógł załapać tego pojęcia. Potrzebowałam kogoś, kto mógł.

66

Obróciłam moją twarz wystarczająco, by widzieć Doyle’a stojącego po drugiej stronie pokoju. Był spokojny i ciemny, ale przypominał mi nie napój, który mógł ugasić moje potrzeby, ale raczej broń, która mogła chronić wszystkich, których kochałam. Stałam tam otulona ramionami Galena, ale moje oczy utkwione były w Doyle’u, a Mróz obserwował nas wszystkich. Mróz, którego pokochałam na początku. Mróz, który w końcu zorientował się, że jest zazdrosny o Galena i który zawsze był zazdrosny o Doyle’a. Istoty magiczne nie są zazdrosne w taki sposób jak ludzie, ale spoglądając w szare oczy Mroza, zaczynałam myśleć, że może sidhe stają się bardziej ludzkie, niż zdają sobie z tego sprawę.

67

Rozdział 6 Złota bogini Hollywood leżała skulona w kłębek na satynowej pościeli, którą przykryte było jej okrągłe, królewskich rozmiarów łóżko. Było to łóżko, które dzieliła z niedawno zmarłym Gordonem Reedem przez więcej niż dwadzieścia lat. Zasugerowałam jej kiedyś, że powinna przenieść się do nowej sypialni, dopóki nie pokona żałości. Popatrzyła na mnie tak zimno, że nie proponowałam tego ponownie. Jej żakiet w złocistym kolorze leżał samotnie na podłodze. Kozaczki zrobione ze skórki tak delikatnej, że wyglądała jakby nadal oddychała, były rozrzucone, jak gdyby aktorka zrzuciła je tam, gdzie się rozbierała. Maeve nadal miała na sobie spodnie dopasowane do żakietu i kamizelkę w kolorze miedzi zamiast koszuli. Opaska na włosy, idealnie dopasowana do kamizelki, była ostatnią rzeczą rzuconą na łóżko. Włosy aktorki, rozpuszczone i rozrzucone w nieładzie na brzegu łóżka, nadal były w kolorze miękkiego masła, co znaczyło, że nawet tak zdenerwowana jak była teraz, nadal marnowała magię na swoją osłonę. Osłonę, która pozwalała jej podawać się za człowieka przez setki lat, od kiedy została wygnana przez faerie. Pięćdziesiąt z tych lat była złotą boginią Hollywood, Maeve Reed. Niezliczone wieki wcześniej była boginią Conchenn. Za zamkniętymi drzwiami sypialni jej osobista asystentka, zapłakana, bezradnie załamywała ręce. Maeve wywaliła ją. Brązowowłosy Nicca, o jasnobrązowej skórze, stał przy drzwiach. Nawet jego oczy były brązowe. Wyglądał najbardziej ludzko, że wszystkich strażników, o ile nie widać było znaku w kształcie skrzydeł na jego plecach, który zdobił go niczym najwspanialszy na świecie tatuaż. Genetyka próbowała obdarzyć go prawdziwymi skrzydłami. Przeprosił, że znajduje się po tej stronie drzwi, ale Maeve naciskała na niego nieco za mocno. Właściwie nie napastowała go, ale niedużo brakowało. Nicca uznał rozwagę za ważniejszą od odwagi. Nie winiłam go za to. Maeve była boginią miłości i wiosny, z łatwością mogła rzucać czar. Czar w oryginalnym znaczeniu tego słowa, magicznym. Teraz, sama w swoim wielkim łóżku po raz pierwszy od dekady, czuła się samotna, a była istotą namiętną, tak jak nowe życie po długiej zimie. Możesz zwalczyć swoją prawdziwą naturę, ale kiedy jesteś w stresie, to robiło się trudne. Maeve była pod duży stresem.

68

Dźwięk jej delikatnego płaczu wypełnił pokój. Przeszłam boso w jej kierunku. Związałam mój czerwony, prowokujący szlafrok ciasno, bo nie miałam czasu przebrać się. Doyle i Rhys zostali w domku gościnnym, żeby się ubrać i pomóc Kitto oczyścić się. Stanęliśmy z Mrozem w drzwiach, ale on nie podszedł w pobliże łóżka, dopóki mu nie kazałam. Mróz nie zwracał uwagi na uwodzicielskie zachowanie Maeve. Wcześniej był w celibacie przez osiemset lat i zniósł to. Dawał sobie radę z tą karą nie flirtując i nie grając w żadne gierki. Był jak swoje imię - zimny, lodowaty, mroźny. Galen również stanął przy drzwiach, ale był swobodny, uśmiechał się. Jeżeli Maeve próbowała zbliżyć się do niego, nie wspomniał o tym. Wcześniej zabierała się za Niccę tylko wtedy, kiedy była z nim sama z sypialni, lub też Galen nie uważał, żeby było to ważne. Zgadzałam się z nim. Panika Nikki była dziwna, zamierzałam o tym pomyśleć. Byłam przy łóżku zanim zastanowiłam się, dlaczego Nicca był tak zdenerwowany, czy co też ona mogła zrobić. - Maeve – powiedziałam jej imię miękko. Powiedziałam to jeszcze dwa razy i nie było reakcji. Dotknęłam jej ramienia, a płacz zwiększył się, rosnąc z czegoś cichego, do czegoś, co wstrząsało jej ramionami, sprawiało, że ciało dygotało. Stanęłam nad nią i uścisnęłam ją, opierając policzek na jej jedwabistych włosach. - Wszystko porządku, Maeve, wszystko w porządku. Obróciła się do mnie tak, że musiałam odsunąć się, by widzieć jej twarz. Opuściła nieco swoja osłonę, ponieważ jej oczy nie były ludzkie, jak wyglądały w filmach, ale jarzyły się trzema kolorami, jak w rzeczywistości. Szeroka zewnętrzna krawędź była w nasyconym głębokim błękicie i dwa cienkie okręgi dookoła jej źrenicy: jeden w kolorze stopionej miedzi, a drugi w kolorze płynnego złota. Ale tym, co sprawiało, że jej oczy nie miały równych było to, że złoto i miedź ciągnęły się przez błękit jej tęczówki jak smuga metalicznej błyskawicy. Jej oczy były jak pocałowane przez błyskawicę, jak gdyby sama Bogini osobiście zarządziła, że ma mieć najpiękniejsze oczy na świecie. Stałam przy łóżku spoglądając w dół w te oczy, tracąc chwilę na podziwianie ich. Jej załzawiona twarz wyglądała prawie desperacko. Straciła kontrolę nad swoją osłoną, czy chciała pokazać swoje oczy? Chwyciła mój nadgarstek i mogłam poczuć puls w koniuszkach każdego z jej palców, jak malutkie oddzielne serca bijące tuż przy mojej skórze. Nagle zorientowałam się, dlaczego Nicca spanikował. Maeve podniosła się na kolana, z ręką nadal trzymającą mój nadgarstek.

69

Klęcząc na kolanach była wystarczająco wysoka, by zbliżyć swoją twarz do mojej. Stałam tam nieruchoma, zamrożona, nie z niepewności, ale z mocy. Mocy Maeve. Było tak, jakby ciepła wiosenna bryza przetoczyła się przez moją skórę. Odchyliłam głowę do tyłu i poczułam jak ten wiatr rozwiewa moje włosy z dala od twarzy. Otworzyłam oczy i spojrzałam w dół na Maeve, by zobaczyć jak opada reszta jej osłony, jak gdyby złoty blask jej skóry ogarnął całe ciało. Jej nagle białe blond włosy tańczyły w cieple jej mocy. Lśniące linie w jej oczach świeciły jak wiosenna burza, która przychodzi by wywiać zimowe lenistwo. Było to tak, jakby moja skóra odpadła jak stary płaszcz, który okazał się za ciasny. Poczułam się jak jakieś zwierzę, które zrzuciło swoją postać dla czegoś lżejszego, czegoś co byłoby zdolne latać. Moja skóra jarzyła się jak połyskujący księżyc. Zabłąkane kosmyki moich włosów tańczyły dookoła twarzy lśniąc jak granaty i rubiny skręcone w coś wspaniałego i żywego. Poczułam, że moje oczy zaczynają lśnić i wiedziałam, że błyszczą jak gdyby wycięto je z szafiru, kawałku jadeitu i złota, łącząc je razem i stapiając w ich własnym ogniu. Jej moc pozbawiła mnie całej mojej osłony, nawet tych ostatnich jej części, które trzymałam prawie stale. Ciemna blizna w kształcie ręki, tuż pod moją piersią, ponad żebrami, pulsowała życiem jak ciemna skaza przeciwko całemu temu jarzącemu się światłu. Ta blizna zrobiona była przez inną Unseelie sidhe, która starała się użyć swojej magii by zmiażdżyć moje serce. Złamała moje żebra, rozdarła mięśnie, ale nie ten mięsień, który chciała wyrwać. Wiedziałam, że jeżeli znak w kształcie ciemnej ręki na moich żebrach był widzialny, znaczyło to, że znak na moich plecach jest również widzialny. Miałam tam blizny, ale nie był to taki rodzaj blizn, które człowiek mógłby zrozumieć, a nawet większość istot magicznych nie rozumiałaby. Inny pojedynek mógł skończyć się źle, kiedy następny Unseelie próbował siłą zmusić mnie do zmiany postaci w środku walki. To nie mogło mnie zabić. Starał się tylko mnie upokorzyć, popisując się swoją potężniejszą magią i moją niemocą. Wbiłam ostrze w jego serce i zginął. Zginął, ponieważ rytuały związane z pojedynkami były rytuałami krwi: jego i mojej. Śmiertelna krew sprawiła, że nieśmiertelna osłabła. To była stara magia i ona mnie ocaliła. Ukrywałam moje blizny cały czas, nawet w trakcie używania magii. Skazy nie są powszechne pomiędzy sidhe. Oddarta do naga z ostatniej części, którą ukrywałam, starałam się wyszarpnąć od niej, próbując odzyskać coś swojego. Zamknęłam oczy, ponieważ nie chciałam widzieć spojrzenia pełnego odrazy. - Maeve - powiedziałam, ale kiedy otwarłam oczy, zobaczyłam, że jej twarz prawie dotykała mojej. Przez chwilę spoglądałam w jej oczy z tak bliska, że wydawały się wypełniać 70

świat, migoczący, rozbity świat pełen burzy, wiatru i koloru. Oblizała usta i ten jeden mały ruch przyciągnął moje spojrzenie. Nigdy wcześniej nie zauważyłam jak pełne miała usta, jak wilgotne, jak różowe. Lśniły jak jakiś soczysty różowy owoc i wiedziałam, że jego ciepły sok mógł wypełnić moje usta, moje gardło. Mogłam prawie posmakować go, prawie poczuć. Smakowałam jej oddech w swoich ustach, tak słodki jak młoda trawa wschodząca z ziemi. Nasze usta dotknęły się i świat nagle wypełnił się wonią kwiatowych perfum. Tonęłam w zapachu kwiatu jabłoni, jak gdybym zapadała się w jakiś zaczarowany sad, gdzie zawsze była wiosna, ciągle młoda i pełna mocy. Widziałam Maeve siedzącą pod kwitnącym drzewem, na tle wzgórza. Ubrana była w zielonozłotą suknię z młodych liści, ozdobioną paseczkami białego płótna w talii i nadgarstkach. Płótno zdawało się błyszczeć jak białe pióra w świetle słońca. Włosy bogini opadały do kolan, jak wodospad białej, spienionej wody. Jej skóra była wyrzeźbiona ze słonecznego światła, złota i błyszcząca tak jasno, że patrzenie na nią bolało, ale nawet gdybym poczuła, że moje oczy zaczynają płonąć, nie mogłabym odwrócić wzroku. Zaczął padać śnieg. Ciepło zanikało i kwiaty opadały z drzew białym i różowym deszczem, a śnieg prószył na trawę. Zimno, było tak zimno. Odchyliłam się do tyłu, spoglądając w twarz Mroza. Wyglądał na zaniepokojonego, jego oczy wypełniał padający śnieg. Spojrzałam w śnieg i znów miałam to uczucie, że było coś za nim, jakieś miejsce, które bym ujrzała, gdybym patrzyła wystarczająco długo. Ale tym razem nie czułam lęku. Wiedziałam, że Mróz zabierze mnie, ocali w jakiś sposób. Na ramionach czułam jego mocne dłonie, jego ciało dotykało mojego sprawiając, że się nie bałam. Zobaczyłam Mroza stojącego u podnóża pokrytego śniegiem wzgórza, ale wzgórze było jego peleryną pełną śniegu, która przesuwała się wraz z nim. Jego włosy lśniły w słońcu jak lód, a jego skóra była jak roziskrzony śnieg, po którym tańczyło słońce. Jasność, która mogła oślepić, jak wtedy, kiedy się patrzy prosto na słońce. Peleryna śniegu rozchyliła się, jakby Mróz rozciągnął ramiona, pod spodem była kojąca ciemność. Była jak zimowa noc, kiedy świat czeka wstrzymując oddech. Stałam w tej kojącej ciemności i nie było mi zimno, chociaż wiedziałam, że stoję po kostki w śniegu. Księżyc w pełni świecił nad naszymi głowami, a śnieg leżał biały i lśniący, ale dużo bardziej delikatnie niż w świetle dnia. W tej zimowej ciszy zobaczyłam postać w formie niebieskiego cienia. Mniejszą niż ja, ale nie dużo mniejszą, z długimi cienkimi ramionami i nogami, dłuższymi jakie miałby, gdyby był człowiekiem. Ale oczywiście nie był człowiekiem, nigdy nie był człowiekiem. Był ubrany w łachmany, ale te łachmany skrzące się w świetle księżyca zawstydziłyby najczystsze diamenty. Jego skóra była niebieska jak cień śniegu w świetle księżyca, a twarz 71

urocza jak u dziecka. Opuszczone na plecy włosy były w kolorze srebrnego mrozu. Cień wyciągnął w moją stronę złączone ręce z długimi palcami. Spojrzałam w dół w jego szare oczy i uśmiechnęłam się. Odwrócił się ode mnie i zaczął tańczyć boso w śniegu. Tam gdzie przeszedł, śnieg pozostał czysty i nietknięty, jak gdyby nic nie ważył. Zrozumiałam teraz, dlaczego byliśmy tutaj w ciszy nocnej. On był mrozem, prawdziwym mrozem. Siwy mróz, który otacza świat, ale tylko jeśli świat jest nieruchomy. Jego delikatna praca nie może przetrwać solidnego wiatru. Obserwowałam jak tańczy przez błyszczący śnieg, dopóki nie połączył się ze ścieżką niebieskiego, księżycowego cienia i zniknął. Jeszcze raz doszłam do siebie. Mróz nadal trzymał mnie, ale tym razem nie było śniegu w jego oczach, były tylko szare, szarością zimowego nieba. Szeptał głosem pełnym napięcia, jak gdyby bał się mówić. - Stałaś się taka zimna. Bałem się… - przerwał, cokolwiek chciał powiedzieć, potem odsunął się nagle ode mnie i odszedł. Przeszedł przez pokój i wyszedł drzwiami, które otworzył zamaszyście. Galen przeczołgał się przez łóżko, by usiąść obok mnie. Nie dotykał mnie, co wyglądało dziwnie. - Wszystko w porządku? – Nie uśmiechał się, kiedy zapytał. Myślałam nad odpowiedzią, bo brzmiała „nie”, nie czułam się dobrze. Coś się wydarzyło, ale nie potrafiłabym tego nazwać, choćby od tego zależało moje życie. Próbowałam coś powiedzieć, ale nawet dla mnie mój głos brzmiał ochryple i dziwnie. - Co się zdarzyło – przełknęłam ślinę, zakaszlałam, starając się oczyścić gardło – w tej chwili? Maeve powiedziała z odległego końca łóżka. - Nie jesteśmy całkiem pewni. Popatrzyłam na nią. Nadal była boginią Conchenn z jej pocałowanymi przez błyskawicę oczami, długimi białoblond włosami i złotą skórą, ale nie lśniła. Była wspaniała, ale na tę chwilę jej moc opuściła ją. Wyglądała na zakłopotaną, co u bogiń nie widuje się często. - To moja wina. Pragnęłam pocieszenia w dotyku innej sidhe. Próbowałam uwieść Niccę, ale to się nie udało, – miała arogancki wyraz twarzy, ale jej oczy patrzyły niepewnie. – Nie jestem przyzwyczajona by być odrzuconą przez kogoś, kogo naprawdę pragnę. Myślałam, że może podzielisz się jednym z twoich mężczyzn. – Znów spojrzała w dół, potem 72

w górę i teraz wyglądała na bardziej zdeterminowaną niż arogancką. Nie wiedziałam, czy wszystkie aktorki to potrafią, ale Maeve Reed mogła przejść od jednego uczucia do drugiego w mgnieniu oka i wszystkie one wyglądały na prawdziwe. Nie wiedziałam, czy zawsze była taka kapryśna, czy to jej praca skierowała ją na tę drogę. – Wiem, że było to głupie i bezmyślne. Dałaś Gordonowi i mnie szansę by mieć dziecko, Merry. Twoja i Galena magia to sprawiła. Okazałam się niewdzięczna i przykro mi. - W porządku - powiedziałam, a mój głos nadal brzmiał ochryple. Moje gardło nadal bolało. Popatrzyłam na Galena. - Dlaczego boli mnie gardło? Odwrócił wzrok, a spojrzenie Maeve napotkało moje. To była jedna z tych chwil, kiedy oczy mówią więcej niż słowa, coś się zdarzyło, coś czego nie pamiętałam, coś złego. - Po prostu mi powiedz, - wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego ramienia. Szarpnął się, jakbym go uderzyła i odsunął się z zasięgu mojej ręki. - Nie dotykaj mnie, Merry, nie teraz. - Dlaczego? – zapytałam. - Popatrz na kapę, - powiedział. – Obok twojej głowy. Odwróciłam głowę i zobaczyłam szeroki mokry punkt na narzucie. Zmarszczyłam brwi, nie rozumiałam, dopóki nie dotknęłam wilgoci i poczułam w wodzie kryształki lodu. Popatrzyłam na Galena. - Dlaczego na łóżku jest topniejący lód? - Ponieważ nim wymiotowałaś. Spojrzałam na niego i chciałam zapytać, czy żartuje, ale jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyło bym wiedziała, że tak nie jest. - Jak, dlaczego? - To jest właśnie część, której nie jesteśmy pewni, - powiedziała Maeve. - Powiedzcie mi o tej części, której jesteście pewni. Obeszła koniec łóżka, aż stanęła naprzeciw mnie, ale nie wykonała żadnego ruchu, by usiąść, lub podejść bliżej. - Starałam się uwieść cię i to zadziałało, nawet bardziej niż planowałam. Zapomniałam, że w części jesteś człowiekiem. Użyłam mocy, którą używam przy innej sidhe, innym bóstwie. Skinęłam głową i nawet to sprawiło, że zabolało mnie gardło. - Pamiętam tę część, ale potem to się zmieniło, stało się czymś innym. Widziałam cię siedzącą pod drzewem, moje oczy bolały od patrzenia na ciebie. 73

- Nikt śmiertelny nie może patrzeć w twarz boga i przeżyć, - powiedział Galen. - Co? – zapytałam. Maeve pochyliła się w kierunku łóżka. - Byłam Conchenn przez chwilę. Byłam tym, czym powinnam być. Myślałam, że zapomniałam, czym byłam. Utrata faerie rani, Merry, porównywalnie z utratą boskości. Zaczynała boleć mnie głowa. - Nie nadążam za tym. - Pozwól mnie. – Galen wyglądał poważnie, zdeterminowany, bardzo nie Galenowo. - Maeve użyła swojej mocy, tego co z niej zostało i jako bogini Conchenn próbowała uwieść cię. Ale doprowadziłaś ją do większej mocy. Doprowadziłaś ją znów do jej boskości. Popatrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami. - Myślałam, że kiedy ty przestałeś być bóstwem, nie mogłeś tego odzyskać. - Tak jak ja, do dzisiaj. – powiedziała Maeve. Popatrzyłam na nią. - Poza tym, tylko bogini może sprawić, że zostaniesz bóstwem. - Wierzę, że to jest nadal prawda, - powiedziała Maeve. – Ale prawdopodobnie każdy może być naczyniem dla Jej mocy. - Nie każdy, - powiedział Galen. – Gdyby każdy mógł to zrobić, to zdarzyłoby się to wieki temu - spojrzał na Maeve tak, jakby była wulgarna. - Masz rację. Masz rację. Nie pomniejszam daru. Poznam dotyk Bogini, kiedy go poczuję. - Jakiej bogini? – zapytałam. - Danu. – powiedziała słowo szeptem, który przeszedł jak echo przez pokój. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech, wypuściłam, licząc powoli, wzięłam drugi wdech. Otworzyłam oczy. - Coś usłyszałam, - powiedziałam. – Wydawało mi się, że powiedziałaś Danu. - Powiedziałam. Potrząsnęłam głową i nie dbałam nawet o to, że zabolało mnie przy tym gardło. - Danu jest Bóstwem ludu Tuatha De Danaan, później nazwanego Dzieckiem Dany. Jest Bóstwem. Nigdy nie była uosobiona. - Nigdy nie mówiłam, że to była osoba - sprostowała Maeve. – Powiedziałam, że dała mi moją boskość i tak zrobiła. Zmarszczyłam brwi, ból głowy zaczął pulsować pomiędzy moimi oczami. - Nie rozumiem. 74

- W pierwszym traktacie który podpisaliśmy w Formorii, obie strony ograniczyły naszą pierwszą niesamowitą magię. Zmniejszyliśmy moc, aby nasze dwie rasy nie zniszczyły ziemi, którą właśnie zamieszkaliśmy. Danu, czy Dana zgodziły się odseparować siebie od nas, użyły wielkiego zaklęcia, by odejść. – Oczy Maeve migotały od łez, nie od magii. – Nie wydaje mi się, by ktokolwiek z nas zrozumiał, z czego zrezygnowaliśmy. Może poza samą Danu.– Usiadła na końcu łóżka i pozwoliła by łzy spłynęły. W tej chwili nie myślałam, że płacze, bo miała w pracy kiepski dzień, albo przez hormony związane z ciążą. Myślałam, że siedzi na Południu, na brzegu Zachodniego Morza i płacze nad Boginią, której nigdy nie widziała Ameryka.

75

Rozdział 7 Doyle wbiegł do pokoju nadal nie mając na sobie nic poza stringami, założona na jego ramię kabura trzepotała swobodnie ponad nagą piersią, w ręce miał broń, uwolniona moc poprzedzała go jak burza. Rhys był tuż za nim, ubrany w białe, luźne spodnie i nie zapiętą koszulę, miał broń w ręce, nie było widać kabury. Moc Rhysa weszła do pokoju jak szept, na wpół słyszalna. Obaj zatrzymali się w wejściu, jak myślę szukając czegoś, co mogliby zastrzelić. Nicca prawie podbiegł do Rhysa, kiedy ten wszedł przez drzwi. Był bardziej zdyszany niż tamta dwójka, oczywiście musiał biec tam i z powrotem, z domku gościnnego do głównego domu, dwukrotnie. Dyszał, gdy oparł się o framugę. - Żadnych morderców. Magia… zepsuła się. Doyle i Rhys w widoczny sposób odprężyli się. Doyle wsadził broń do kabury, pomagając sobie drugą ręką, bo paski kabury nie były zapięte, jak się tego spodziewał. Rhys tylko stał i powoli obniżał broń do uda. Moc ich dwóch uchodziła w dal jak ocean odchodzący od brzegu, jak odczucie, że spada się z poziomu na poziom.7 Po prostu leżałam na łóżku i patrzyłam na nich, ponieważ próba siadania powodowała ból w piersi. Było to takie uczucie, jakbym przełykała coś w zły sposób. Coś bardzo dużego i twardego, więc bolało w całej klatce piersiowej. Poza tym nie czułam się źle. Wyglądało na to, że powinnam czuć się wyczerpana, jeżeli zdarzyło się to, o czym mówili Maeve i Galen. Czy nie powinno się być wyczerpanym, kiedy stworzyło się bóstwo? Jeżeli rzeczywiście się to zdarzyło. Uważałam to za niemożliwe i nadal czekałam na inną teorię, którą mogłabym kupić. Jeżeli ktokolwiek mógłby jakąś przedstawić, to na pewno Doyle. Był praktycznym człowiekiem, jeżeli chodzi o wysoko urodzonych dworu faerie. Stanął obok łóżka. Zdałam sobie sprawę, że był mokry od pasa w dół, jak gdyby brodził w basenie, ale nie czuć było zapachu chloru. Przypomniałam sobie Kitto, Doyle pomagał mu się oczyścić. Zapomniałam, że dziś mały goblin posłużył się mocą swojej ręki. Przyszła królowa nie powinna zapominać takich rzeczy, nieprawdaż? Może nie myślałam tak jasno, jak mi się wydawało. - Jak z Kitto? – zapytałam. Doyle uśmiechnął się.

7

W oryginale od def-con1 do def-con3- to punkty przy walce powietrznej w grach komputerowych

76

- W porządku. Trochę zmieszany, ale czuje się dobrze. – Uśmiech zniknął. – Jak ty się czujesz? Zmarszczyłam brwi. - Nie jestem pewna. – mój głos nadal brzmiał szorstko, ale już trochę lepiej, bardziej jak ja. – Myślałam, że czuję się dobrze, ale nie jestem pewna, czy myślę tak jasno, jak zazwyczaj. Czy to ma sens? Skinął głową i obrócił się do Maeve i Galena. - Co się zdarzyło? Oboje zaczęli mówić jednocześnie, więc podniósł rękę. - Panie pierwsze. Dał znak, by odeszła od łóżka i przeszli w odległą część sypialni, by porozmawiać. Sypialnia była prawie większa niż mój stary apartament, więc było tu dużo miejsca na odosobnienie. Rhys uśmiechnął się do mnie, potem poszedł za nimi, żeby słyszeć o czym mówią. Galen został ze mną. Nadal mnie nie dotykał. Bardzo potrzebowałam dotyku dla otuchy. - Dlaczego nie chcesz mnie dotknąć? Uśmiechnął się do mnie, ale ręce miał przyciśnięte do kolana. - Wierz mi, ciężko jest nie dotykać cię, ale dotknęłaś Maeve i zadziałała ta specjalna energia bogini, później Mróz chwycił cię, by powstrzymać Maeve od wykorzystania cię i to znów się zdarzyło, z nim. - Maeve wykorzystała mnie? - Myśleliśmy, że użyła na tobie swojej specjalnej uwodzicielskiej mocy. Tak nie było. Kiedy Mróz użył swojej mocy, by przerwać to, co uważaliśmy za czar Maeve, okazało się, że mamy do czynienia z czymś całkiem innym. – Zaczął wyciągać rękę, by dotknąć mojego ramienia, potem położył swoją rękę z powrotem na kolanie. – Mogę poczuć jak bardzo potrzebujesz pocieszenia i bogini wie, jak bardzo chciałbym przytulić cię właśnie teraz, ale obawiam się, że jeśli dotknę cię, to znów się wydarzy. - Nie kupuję tego, że przyprowadziłam kogokolwiek do boskości, - powiedziałam. Skinął głową. - Wiem, ale Maeve mówi, że zdarzyło się jej to już wcześniej. Że wie, jakie to jest uczucie. - Jestem śmiertelna Galenie. Jestem pierwszą wśród sidhe, która urodziła się śmiertelna, nieważne jak bardzo pomieszaną krew mieli. Ręka śmiertelnika nie może przynieść nieśmiertelnej mocy. To nielogiczne. 77

Wzruszył ramionami. - Jeżeli masz lepsze wyjaśnienie na to, co się stało, Merry, będę szczęśliwy, jeżeli je usłyszę. – Jego zielone, w kolorze letniej trawy, oczy stały się zaniepokojone. – Przez chwilę myślałem, Merry – potrząsnął głową, przygryzł wargi, zanim skończył. – Myślałem, że cię straciliśmy. – Pochylił się nade mną, jak gdyby chciał mnie pocałować, ale bardzo uważał, by mnie nie dotknąć. – Myślałem, że cię straciłem. Wyciągnęłam rękę, by dotknąć jego twarzy, ale Doyle zawołał z drugiego końca pokoju. - Jeszcze nie, Księżniczko. Bądź ostrożna zanim Galen nie opowie swojej części historii. Niechętnie opuściłam rękę. Nie podobało mi się to, ale nie było warte ryzyka. - Znakomicie. Galen uśmiechnął się do mnie, kiedy ześlizgnął się z łóżka. - Tylko teraz, Merry, tylko teraz. Przeszedł przez pokój w kierunku grupy. Szedł jakby tańczył, tańczył do jakiejś muzyki, którą tylko on mógł słyszeć. Czasami, kiedy trzymał mnie, mogłam prawie ją słyszeć, prawie. Nicca podszedł i stanął przy nogach łóżka. Odzyskał oddech, ale nadal wyglądał na przestraszonego. Ciekawe, wiedziałam, że był o wieki starszy niż Galen, ale wyglądał na młodszego niż inni strażnicy. U faerie to, na ile lat wyglądają, nie zawsze odpowiada rzeczywistości. Wyglądał na bardzo młodego i bardzo zaniepokojonego, kiedy oparł swoje sześciostopowe8 ciało o kraniec łóżka. Jego włosy opadły połyskującą brązową zasłoną prawie do kostek. Zostawił je rozpuszczone, opadały na jego ciemnobrązowe luźne spodnie i marynarkę od garnituru, prześwitującą przez głęboki brąz jego włosów. Włosy obramowywały zielony jak mech podkoszulek, więc byłam bardziej świadoma niż normalnie, jak ładny miał tors. Podkoszulek miał jedwabny, prezent od Maeve. Dała wszystkim mężczyznom jedwabne podkoszulki w różnych kolorach, by uwydatnić kolor ich skóry. Zabrała mnie na zakupową wyprawę do jej ulubionych sklepów. W teorii kobieta jest szczęśliwsza wybierając sobie ubranie, a mężczyzna wolałby raczej tego uniknąć. Miała w połowie rację. Gdy każdy dostał prezent, wymieniali się kolorami między sobą, aż wszyscy byli zadowoleni. Zielony jak mech podkoszulek był na początku Galena, ale wyglądał lepiej na Nicce, wydobywając głęboki brąz jego skóry, podczas gdy Galen wyglądał w nim po prostu zielono.

8

około 183 cm

78

Teraz to głęboko brązowe ciało w szytym na miarę garniturze usiadło na odległym krańcu łóżka. Nicca odrzucił swoje włosy bez myślenia o nich, w sposób w jaki czynią to kobiety. - Wyglądasz lepiej niż kilka minut wcześniej. – Dobiegł mnie jego lekko drżący głos. - Jak wyglądałam? Mrugnął do mnie i odwrócił się, jak gdyby wiedział, jak łatwo można odczytać jego myśli z twarzy. - Blada, bardzo, bardzo blada. Odwrócił się z powrotem do mnie, spodziewałam się, że z pokerową twarzą, ale nie. Było za wiele napięcia w jego oczach, za wiele zmartwienia w ich idealnie brązowej głębi. Spojrzał w kierunku odległej strony pokoju. Grupa rozpadła się i wszyscy szli w naszą stronę. Doyle spojrzał na mnie, jego twarz była nieprzeniknioną ciemnością. Mogłam grać w pokera z Nikką i Galenem każdego dnia, ale nigdy nie z Doylem. Kiedy nie chciał, bym cokolwiek wyczytała z jego twarzy, nie mogłam tego zrobić. - Meredith, Księżniczko, musimy zrozumieć co się stało, ale nie mogę wymyślić jak zagwarantować ci bezpieczeństwo i nadal badać ten problem. Starałam się odczytać cokolwiek z jego ciemnej twarzy, ale daremnie. - Co to dokładnie znaczy, Doyle? - Znaczy to, że musimy eksperymentować, a nie wiem co przyniesie ten eksperyment. - Jaki eksperyment? – Zapytałam. - Maeve wierzy, że obudziłaś w niej ponownie jej własną magię – jej boskość, z braku lepszego określenia. Była kiedyś naprawdę boginią, więc tylko zwróciłaś to, co utraciła. Ale Mróz nie był bóstwem i jemu dałaś moce, które nigdy nie płynęły wewnątrz jego ciała. – Zdołał spojrzeć ponuro bez zmiany wyrazu twarzy. - Powiedziała mi teorię. Nawet wspomniała imię bogini, która to sprawiła, ale Doyle, ja nie jestem Danu. Nie jestem więc bóstwem. Jak to może być prawda? - Kiedy walczyliśmy z Bezimiennym i jego niesamowita magia wylała się na nas wszystkich, wierzę, że były tam moce potrzebne do otrzymania naczynia do kształtowania bóstw. Maeve była chroniona w bezpiecznym miejscu do czasu zakończenia walki. Zostałaś jedynym naczyniem kształtowania bóstwa, Meredith. Byłaś najbliżej, moc mogła znaleźć to, czego potrzebowała. Zamrugałam. Byłam zmęczona leżeniem na łóżku. Jeżeli muszę słuchać takich podchwytliwych, filozoficznych teorii, to ostatnie co chciałam robić, to leżeć płasko na plecach. Starałam się usiąść, skrzywiłam się, ale nie przerwałam. Nicca chciał mi pomóc, ale Doyle zaprotestował, potem chyba przemyślał to i dał Nicce znak, by mi pomógł. 79

Nicca dotknął mojego ramienia, pomógł mi się podnieść, to był tylko delikatny dotyk. Nie było w tym żadnej magii, poza dotykiem skóry do skóry. Nicca napuszył poduszkę za mną, więc mogłam usiąść opierając się. Kiedy nic się nie stało po tym pierwszym dotyku, dotykał mnie gdzie potrzebował, dopóki nie było mi wygodnie, czy tak wygodnie jak tylko mogło mi być. - Jeżeli dotyk Nikki spowodowałby następne nasilenie mocy, to nie wiem co moglibyśmy zrobić, ale jeżeli Nicca może dotykać cię bezkarnie, to myślę, że powinniśmy zobaczyć jak bezpieczna będzie reszta z nas, – dał znak ręką i Maeve przeszła obok niego. – Dotknij jej. Maeve spojrzała na niego, jak gdyby nie była przyzwyczajona, że ktoś wydaje jej polecenia. Potem wzięła głęboki wdech i przeturlała się z krańca łóżka blisko mnie. Maeve nie była niską kobietą i to mówiło, jak naprawdę wielkie było łóżko. Zawahała się na chwilę, szukając mojej twarzy. - Zrób to - powiedziałam. Zrobiła. Dłoń miała ciepłą i suchą, ale nic więcej. Nie było w niej magii. Obie spojrzałyśmy na Doyle’a, jej ręką nadal dotykała mojego ramienia. - Nic się nie stało- powiedziała. - Spróbuj trochę rozpalić magię, - powiedział Doyle. - Myślisz, że to bezpieczne? – zapytał Rhys. - Musimy wiedzieć, - powiedział Doyle. - Dużo dzisiaj przeszła. Tak długo, jak możemy tylko jej dotykać, myślę, że powinniśmy poczekać z eksperymentowaniem z mocą. Doyle odwrócił się tak, że stał twarzą do każdego przy łóżku. - To twoja noc z księżniczką, Rhys. Czy naprawdę wierzysz, że możesz być z nią i nie być częścią magii? Rhys popatrzył na niego ze złością, ręka bez broni zacisnęła się w pięść. Milczał przez prawie minutę. - Nie - niechętnie powiedział w końcu. - Nikt z nas nie może być z nią bez odrobiny magii, Rhys. Musimy wiedzieć teraz, kiedy jest nas tu na tyle wielu by pomóc, jeżeli nasza magia znów to sprawi. Cokolwiek to jest. - Powiedziałam wam, co to jest, Doyle – odezwała się Maeve. – Dlaczego nikt mi nie wierzy?

80

- Nie wątpię w ciebie, Maeve, ale boskość była zawsze dana jako podarunek, coś na co się zasłużyło, a nie coś przypadkowego. Tymczasem Meredith nie sprowadziła tego na ciebie i Mroza świadomie. – Popatrzył na mnie i podniósł brew. – Nie zrobiłaś tego, prawda? - Nigdy nawet nie przyszłoby mi do głowy, żeby spróbować - powiedziałam. Odwrócił się do Maeve, jak gdyby to go zadowoliło. - Musimy zrozumieć, co to sprowadziło, ponieważ nie możemy pozwolić sobie na utratę Meredith, nawet jeżeli to sprawi, że reszta z nas będzie miała większe moce. - Więc zabieracie się do tego w zły sposób - powiedziała Maeve. Doyle spojrzał na nią, widziałam wiele wysoko urodzonych na dworze, których przeraziło to spojrzenie. Maeve nawet nie wzdrygnęła się. Objęła mnie ręką i przytuliła się do mnie bliżej, uśmiech igrał na jej ustach. - Moc Danu nie będzie wezwana, zanim się nie pocałujemy. - Proszę, przestań wymieniać to imię - powiedziałam. Nie chciałam słyszeć, że wewnątrz mnie była magia Bogini, nawet w małej części. Znałam teorię, że my wszyscy jesteśmy bóstwami, czy raczej obrazem Jej boskiej doskonałości. Teoria to jedno, jednak faktycznie posiadanie takiego rodzaju mocy i bycie zdolnym do użycia jej, to coś zupełnie innego. - Dlaczego? – Zapytała mnie Maeve, patrzyła szczerze zadziwiona. Galen podniósł rękę. - Och, mogę na to odpowiedzieć. Maeve odwróciła zdziwione oczy na niego. - Merry ciarki przechodzą na myśl, że Bogini jest w niej. - To nie to - powiedziałam. - To moc Bogini jest w tobie, - powiedział i podrażnienie złagodniało, kiedy to powiedział. - Może bardziej przerażenie, niż ciarki, - powiedziałam. - Powinnaś być zaszczycona, - powiedziała Maeve, ściskając mnie. - Jestem zaszczycona - powiedziałam. – Ale ten szczególny zaszczyt prawie mnie zabija. Twarz Maeve wyglądała nagle poważnie. - Tak i to będzie moja wina. - Nie - powiedziałam. - Igrałam z tobą moją magią, Merry. Próbowałam cię uwodzić, ponieważ oni wszyscy odrzucali mnie z twojego powodu. – Pocałowała czubek mojej głowy. – Pomyślałam „Jeżeli 81

nie możesz ich pokonać, przyłącz się”. – Uścisnęła mnie tak mocno, że nie widziałam jej twarzy, kiedy powiedziała: - Chcę ciała sidhe, Merry. Chcę blasku równającego się mojemu, rzucającego cienie na ściany w ciemności. – Jej głos był gwałtowny. - Więc chcesz pocałunku? – Spytałam, mój głos był zduszony przez jej ramiona. Odsunęła się wystarczająco, by posłać mi uśmiech. - Jeżeli przyjdzie z magią, to tak. - Zdaje się, że jeżeli nie przyjdzie z magią, nie będziemy wiedzieć, czy energia Bogini nadal jest. Uśmiechnęła się i uniosła idealny łuk brwi. - Przypuszczam że nie. - Czy Mróz także pocałował ją z magią? – Zapytał Doyle. - Tak - Maeve i Galen odpowiedzieli razem. - Mróz uwolnił ją z mocy Maeve i wtedy było tak, jakby nie mógł pomóc sobie. – Galen spojrzał w głąb pokoju, jakby wyobrażał sobie to, co się zdarzyło. – To spojrzenie pojawiło się na jego twarzy tuż po tym, jak schylił się i pocałował ją. – Zamrugał i spojrzał z powrotem na Doyle’a. – Wyglądał na zaczarowanego. - Gdzie jest teraz? – zapytał Doyle. Nikt nie znał odpowiedzi. - Niech to szlag - powiedział Doyle, - Nicca, Galen, znajdźcie go i przyprowadźcie tutaj. Nicca odwrócił się do drzwi, ale Galen zawahał się. - Co, jeżeli Merry będzie nas potrzebować? - Idź - powiedział Doyle, - Teraz. Sposób w jaki to powiedział, przerwał wszelką kłótnię. Galen rzucił mi ostatnie spojrzenie, potem dołączył do Nikki przy drzwiach i obaj przebiegli przez nie. - Nie chciał po prostu przegapić przedstawienia - powiedział Rhys. - Jakiego przedstawienia? – Zapytałam. Uśmiechnął się do mnie. - Dwie najpiękniejsze kobiety jakie znam, będą się obejmować. Są tacy, którzy zapłaciliby by popatrzeć. Pokręciłam głową. Siedząc obok Maeve Reed, uosobienia piękna Seelie, nie czułam się piękna. Coś musiało pokazać się na mojej twarzy, ponieważ Maeve dotknęła mojego podbródka, zmuszając mnie, bym spojrzała jej w oczy. 82

- Jesteś piękna Merry, a będąc kiedyś boginią piękna, powinnam wiedzieć. - Wyglądam za bardzo ludzko - powiedziałam miękko. - Jak myślisz, dlaczego nasi mężczyźni kradli ludzkie kobiety przez wieki? Ponieważ były brzydkie? – Pokręciła głową, było coś dziecięcego na jej twarzy. – Merry, Merry, znaj swoją wartość. To złote światło zaczęło pulsować wewnątrz jej skóry, jak gdyby ktoś zapalił świecę głęboko wewnątrz niej i światło dochodziło bliżej, przepływając przez jej ciało, aż błyszczała jak słońce przeciągnięte pod jej skórą. Moc zatrzęsła mną, puls mi przyspieszył, przynosząc moje własne blade światło, które rozjarzyło moją skórę, więc dodałam księżyc do jej słońca. Jej włosy zaczęły poruszać się w wietrze, ciepłym wietrze. Jej oczy wypełniły się światłem i było tak, jakbym spojrzała w serce wiosennego sztormu, rzucającego błyskawice rozdzierające z dala niebo, zamiast padającego deszczem; to była jej moc, która opadła na mnie. Odwróciłam twarz od tej mocy, jak gdyby deszcz mógł naprawdę spaść na mnie. Jej ręce prześlizgnęły się po mojej nagiej skórze, tak jakbym nie miała kostiumu. Trzymała mnie w ramionach, moje własne ręce sunęły po ciepłej skórze jej nagich ramion. Denerwujące było, że nosiła tak wiele ubrań, bo bardziej potrzebowałyśmy dotyku skóry. Zdałam sobie sprawę, że wyczuwam pragnienie Maeve, jej potrzebę dotyku przykrywającego ją ciała sidhe. Pamiętałam tę potrzebę aż za dobrze, jeszcze cztery miesiące temu tylko to by mnie zadowoliło. Tak długo byłam taka samotna. Nie mogłam powiedzieć, czy to były moje odczucia, czy jej, wiedziałam, że to była część jej magii. Ukazanie jej potrzeb i sprawienie, że stały się moimi własnymi. Sięgnęłam do guzików na jej kamizelce, ale były bardzo małe, ciężkie do rozpięcia. Chwyciłam jej ubranie obiema rękami i szarpnęłam. Guziki poleciały we wszystkie strony, wydając cichy dźwięk, kiedy uderzyły w ściany, łóżko i mężczyzn. Maeve dyszała, jej oczy były dzikie, tonące z potrzeby. Jej piersi były zakończone wielkimi okrągłymi sutkami, które wyglądały, jak gdyby były wyrzeźbione z jakiegoś głębokiego, czerwonego klejnotu. Położyłam ręce na jej nagim brzuchu, biały blask moich rąk sprawiał, że złoty blask jej skóry pulsował i zanikał, wzrastając mocniej przy moim dotyku, zanikając nieznacznie, kiedy przesunęłam ręce dookoła ciepła jej talii. Moje ręce prześlizgnęły się do góry, dopóki kciuki i palce nie spoczęły tuż poniżej jej piersi. Gdy to mnie mężczyzna dotyka w tym miejscu, moje piersi wypełniają jego ręce, ale piersi Maeve były małe i jędrne, nadal nie dotknięte. Blask jej magii pulsował pod moimi rękami, jaśniej i jaśniej, jak gdyby miała zacząć płonąć tuż pod jej piersiami. 83

- Proszę! – Jęknęła. W tej chwili zdałam sobie sprawę, że to był wyraźny nacisk na jej potrzeby, nie miałam już odczucia, że są moje własne. Byłam głęboko zanurzona w magii, ale jednej rzeczy byłam pewna. Jeżeli ją dotknę, to będzie mój wybór. Zerknęłam na nią, miała odchyloną do tyłu głowę, półprzymknięte powieki. Jej potrzeba nadal wisiała w powietrzu jak jakieś piżmowe perfumy, ale teraz mogłam oddychać i nie tonęłam. Spojrzałam na jarzącą się złoto magię pod moimi rękami i zastanawiałam się, jak to jest móc czuć tak wielką moc ocierającą się przez moje piersi. Tak wiele mogłam jej dać. - Pocałuj mnie, Maeve. – powiedziałam. Otwarła oczy wystarczająco by spojrzeć w moim kierunku, ale nie mogła się skupić, była prawie na wpół omdlała od dotyku magii i skóry. - Pocałuj mnie - powtórzyłam. Opuściłam głowę i czekałam, czekałam dopóki nasze usta się nie dotknęły, wtedy pogładziłam rękami ponad wzgórkami jej piersi. Przycisnęła swoje usta mocniej do moich i jej pocałunek stał się czymś głębokim i natarczywym, kiedy moje ręce prześlizgnęły się po jej twardych sutkach, było tak jakby świat eksplodował. Moc zakołysała nas do tyłu na łóżko, tak że Maeve upadła na mnie, a moje ręce były zablokowane na jej piersiach, jak gdybym nałożyła na ręce żyjący drut i nie mogła ich uwolnić. Część mnie nie chciała się uwolnić. Część mnie pragnęła utonąć i zatracić się w jej złotym blasku. Podniosła się nade mną, trzęsła się, wrzeszczała, szarpała pod moimi rękami, kiedy one zdawały się łączyć w jej ciele. Oparła swoje biodra o moje i gdybym była mężczyzną, sprawiłaby mi ból. Ale nie byłam mężczyzną i jakaś część mojej magii zatrzymała jej zdumiewający orgazm od przeskoczenia na mnie. Moc pulsowała fala po fali przez moje ciało, podczas gdy Maeve tańczyła nade mną, ale ta ostateczna przyjemność była jej i tylko jej. W jakiś sposób to zdawało się właściwe. Czekała tak długo. Otworzyła oczy w trakcie tego wszystkiego i musiała widzieć moją twarz, zrozumieć co jej dawałam, ale nie biorąc, a to jej się nie podobało. Przycisnęła dłonie do mojego brzucha i mój biały blask wzmagał się pod jej dotykiem. To było jak dotykanie wiosennego ciepła, coś dużego i nasyconego przeszło dreszczem i pulsowało przez moją skórę. Miałam chwilę na zastanowienie się, czy to samo uczucie miała, gdy moje ręce dotykały jej piersi, wtedy jej ręka przesunęła się w dół, na przód mojego kostiumu, a jej palce wsunęły się pomiędzy moimi nogami. Była to chwila takiego dudnienia, pulsowania mocy. Dreszcz przeszedł przez moje ciało, orgazm rozlał się z mojego ciała w falach, a przyjemność ześlizgnęła się jak kamień spadający w dół. Było to jak pieszczoty i odczucia z seksu w tym samym czasie. 84

Doszłam do siebie leżąc nadal na łóżku z Maeve omdlałą na mnie. Nie mogłam słyszeć jej nierównego oddechu przez pulsowanie w moich uszach, ale mogłam czuć unoszenie się i falowanie jej piersi, gdy usiłowała oddychać, gdy obie próbowałyśmy oddychać przez tłukący się w naszych gardłach puls. Kiedy znów mogłam słyszeć, pierwsze co usłyszałam to jej szaleńczy oddech i nierówny śmiech. Potem dobiegł mnie głos Rhysa. - Nie wiem, czy oklaskiwać, czy płakać. - Płakać - powiedział Galen, - ponieważ spóźniliśmy się na początek przedstawienia. Obróciłam głowę i zabrało mi to więcej wysiłku niż powinno. Spoglądałam na pokój przez pokrywające mnie jasno blond włosy Maeve. Przełknęłam i spróbowałam coś powiedzieć, ale to nadal było dla mnie za trudne. Galen, Nicca i Mróz byli tuż przy drzwiach. Rhys i Doyle byli przy łóżku, ale nie na tyle blisko, by nas przez przypadek dotknąć. Maeve odzyskała głos przede mną. - Zapomniałam, zapomniałam. Bogini błogosław mnie. Zapomniałam jak może być z inną sidhe. – stoczyła się ze mnie powoli, niezręcznie, jak gdyby jej ciało nie pracowało właściwie. Obróciła się, by spojrzeć na mnie, uśmiech na jej twarzy jakby usiłował skupić się w jej oczach. – Jesteś cudowna. - Przypomnij mi następnym razem, że jeżeli poproszę o pocałunek, muszę dokładnie sprecyzować o co mi chodzi. - Zdołałam wyszeptać. To wywołało jej śmiech, który zamienił się w kaszel. - Mam suche gardło. Zabawne, zupełnie jak ja. -Nicca - powiedział Doyle. – przynieś paniom trochę wody. Nicca wyszedł z pokoju, otwierając drzwi na całą szerokość, omijając coś co było z boku. - W przedpokoju jest drzewo, - powiedział Galen. – myślę, że to jabłoń. Przebiło się przez kamienną podłogę, wyrosło po prostu w basenie, w czasie, kiedy byliśmy na górze, zrobiło dziurę tutaj w podłodze. Rhys przeszedł by przyjrzeć się uważnie drzewu w przedpokoju. - Rozkwitło. Zapach kwiatów jabłoni zaczął dobiegać przez drzwi. Doyle zerknął na dół, na mnie. - Jak się czujesz? - Lepiej. Gardło mnie już tak nie boli. 85

Podał mi rękę, chwyciłam ją, pozwalając mu podnieść się z łóżka Maeve. Moje kolana nie chciały mnie utrzymać i tylko jego ramię dookoła mojego pasa uchroniło mnie od upadku na podłogę. Podniósł mnie, przytulając do swojej nagiej piersi. Mogłam nie robić nic, poza leżeniem tak. Uwielbiałam bawić się srebrnym kolczykiem w jego sutku, ale teraz wydawało mi się to za dużym wysiłkiem. Nagle poczułam się zmęczona. Zmęczona w dobry sposób, ale mimo to zmęczona. Zaniósł mnie do przedpokoju, mijając różową i białą masę kwiatów, która prawie go wypełniała. Zatonęłam znów w aromacie kwiatów jabłoni i na chwilę moc rozpaliła się we mnie intensywnym pulsowaniem, które sprawiło, że Doyle potknął się. - Bądź ostrożna, Księżniczko, nie chciałbym cię upuścić. - Przepraszam, - wymamrotałam. – nie chciałam. Zauważyłam nierówność schodów i dostrzegłam szary pień drzewa, zanim przeszliśmy przez szklane przesuwane drzwi, ale ostatnią rzeczą jaką zapamiętałam, był blask niebieskiej wody i słoneczne światło odbijające się w basenie. Wtedy zamknęłam oczy przytulając się do piersi Doyle’a i poddałam się. Sen ogarnął mnie tak całkowicie i głęboko, że nic nie pamiętałam. Czy boginie śpią dobrze w nocy? Myślę, że chyba tak.

86

Rozdział 8 Miałam sen. Stałam na wzgórzu z okrągłym szczytem i spoglądałam w dół na ogromną, otwartą równinę. Obok mnie była kobieta, ale nie widziałam jej twarzy. Ubrana była w szarą pelerynę, czy też czarną, czy może zieloną. Im mocniej starałam się ją zobaczyć, tym mocniej gęstniały cienie dookoła niej, dopóki nie zorientowałam się, że nie miałam jej zobaczyć. Jej twarz była ukryta w cieniu kaptura peleryny. Nie mogłam określić jej wieku, ale myślałam, że nie była młoda. Sprawiała wrażenie kogoś, kto widział za wiele, a nie wszystko z tego było szczęśliwe. Jednej rzeczy byłam pewna, nie znałam jej. Trzymała berło w ręce, tak starodawne, że było czarne i błyszczące ze zużycia. Dała znak na zewnątrz, pustą ręką, w kierunku równiny. Doyle kroczył przez trawę z psami myśliwskimi dookoła niego, duże czarne psy z ognistymi oczami. Piekielne Psy9, poruszały się jak cienie i dym dookoła niego. Zebrały się bliżej niego, więc mógł pocierać ucho, głaskać głowę, pierś, psa większego ode mnie. Uśmiechał się swobodnie, a po chwili zniknęli razem. Był tam Galen, a tam gdzie szedł, wyrastały drzewa, nagle był cały las, w lesie pojawiły się dzieci, biegły za Galenem ciągnąc go za ramiona. Dotykał ich głów, łaskotał podbródki, bawił się w berka pomiędzy drzewami i kwiatami. Jeden z małych chłopców dotknął drzewa i jego dłoń jarzyła się złotem. Nicca wyszedł zza drzew i gdziekolwiek szedł, kwiaty odskakiwały. Spotkał Galena i dzieci, i bawili się razem. Daleko za równiną, z dala od tej szczęśliwej sceny ukazał się Rhys. Był na czele ogromnej armii i w jakiś sposób wiedziałam, że wojownicy za nim byli martwi. Ale kiedy patrzył na mnie, miał dwoje zdrowych oczu, blizny zniknęły. W jakiś sposób wiedziałam, że to nie była osłona, że był uleczony. Miał w ręce bojowy młot10 który lśnił swoim własnym blaskiem. Na ziemi leżały ciała rannych. Dotykał ich nasadą młota i wstawali uzdrowieni. Dama odwróciła mnie od tego wszystkiego, by znaleźć Kitto. Błyszczał, jako pełny sidhe, ale za nim była grupa goblinów. Uniósł rękę, a jego światło było tak białe i czyste, że oślepiało jak świecąca strzała wystrzelona z jego ręki przez armię, na której czele stał. Gobliny śpiewały jego imię jak modlitwę. Oglądałam to z odległości, ale mogłam widzieć 9

W oryginale Gabriel Ratchets Hell Hounds. Jedno z określeń psów będących częścią Dzikiego Gonu. Mit Dzikiego Gonu zmieniał się przez wieki, uwzględniając lokalnych bogów i wierzenia. Był wiązany ze światem faerie. Jednym z głównych elementów mitu było założenie, że w orszak demonicznych myśliwych może zostać wciągnięty przypadkowy widz lub podróżny, aby nigdy nie wrócić do świata żywych, albo wrócić po setkach lat. 10

Młot bojowy był atrybutem boga wojny, Thora. Thor rzucał nim w swoich wrogów, a młot zawsze do niego wracał. W nordyckiej mitologii bogiem wojny był Wodan (Odyn), którego atrybutem była włócznia, zbierał on też z pola walki poległych wojowników.

87

węże w trawie pomiędzy przeciwstawnymi armiami. Jadowite węże atakowały wrogów, a ja wiedziałam, że robiły tak na prośbę Kitto. Wrogowie złamali szyk, uciekając w panice, a gobliny ścigały i ścinały tych, którzy pozostali. Kobieta poruszyła się przyciągając moją uwagę z powrotem do niej. Jej berło stało na środku wzgórza wbite w ziemię i jak obserwowałam, wyrastało we wspaniałej, rozpościerającej się trawie, kiedy je wycofała, trzymała błyszczący puchar, kielich uformowany ze srebra z osadzonymi drogocennymi kamieniami. Kielich zaczął lśnić, jak gwiazda leżąca na jej dłoni, lśniąca, pulsująca gwiazda. Wyglądało, jakby wylewało się z niego światło, jeżeli światło może być płynne i znajdować się w kielichu. Wyciągnęła kielich w moim kierunku. - Pij. To jedno słowo odbiło się przez równinę. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy sprzeciwiać się, ani o nic pytać. Położyłam rękę na jej dłoniach, tam gdzie trzymała kielich i poczułam jej delikatną skórę, kruchą z powodu wieku. Była stara, znacznie starsza niż myślałam. Razem uniosłyśmy kielich do moich ust, a światło w środku było tak jasne, że przez chwile nie widziałam nic poza złotym światłem, tak ciepłym, tak pocieszającym, tak idealnym. Wypiłam z kielicha, to było jak picie mocy, picie światła. Opuściła kielich, ale nadal trzymałam jej ręce, które zmieniły się. Były teraz młode, silne, z czystymi, delikatnymi palcami. Wiatr zawiał przez wierzchołek wzgórza, szeleszcząc w liściach. Spojrzałam w dół i zauważyłam martwe drzewo z grubymi, letnimi liśćmi. Jego pień uleczył się poza małym sękiem, który moja ręka mogła ledwo umieścić w dłoni. Ptak zaczął śpiewać wysoko na jednym z konarów, a przy ziemi łajała nas wiewiórka. Kobieta ścisnęła moje ręce i mogłam dostrzec jej twarz. Przez chwilę była mną, potem uśmiechnęła się i wiedziałam, że to nie moja twarz była pod kapturem. Obudziłam się, dysząc w obcym łóżku, w ciemności, moje serce głucho łomotało. Czułam się dobrze, odświeżona i przestraszona w tym samym czasie. Rhys odwrócił się do mnie, jego białe włosy lśniły w świetle księżyca. - Merry, wszystko dobrze? Zaczynałam mówić tak, kiedy poczułam coś obok mojego biodra. Sięgnęłam pod przykrycie i dotknęłam czegoś twardego i metalicznego. Szarpnęłam prześcieradło z tego czegoś, lśniącego delikatnie w świetle księżyca, to był kielich z mojego snu.

88

Rozdział 9 Trzydzieści minut później wszyscy zgromadziliśmy się w kuchni, włączając Sage’a. Gdyby był większy niż lalka Barbi, byłby przystojny, jeżeli twoje upodobanie biegną ku szczupłym mężczyznom o żółtej skórze. Chociaż musiałam przyznać, że jego żółto- czarne skrzydła były piękne. Mógł zmienić wzrost na prawie równy mojemu; zmiennokształtni mniej zaskakują, kiedy mogą przyjmować kształty zwierząt, a zmiana malutkiego faerie do faerie ludzkiej wielkości to rzadszy dar. Był kimś, kogo mogliśmy nazwać ambasadorem krwawych motyli Unseelie i ich królowej, Niceven. Zawarłam z nimi przymierze. Zgodzili się przestać szpiegować dla mojego kuzyna Cela i jego sprzymierzeńców, a zacząć szpiegować dla mnie. Nadal szpiegowali dla mojej ciotki, Królowej Andais, ale przypuszczalnie mogłam ich traktować również jako moich sojuszników. Były dnie, kiedy mogłabym o tym powątpiewać i martwić się, ale nie dziś. Dzisiaj mieliśmy wystarczająco problemów bez martwienia się o to, kogo naprawdę Andais pragnie na swojego spadkobiercę. Postawiłam kielich na środku kuchennego stołu, wyglądał okropnie nie na miejscu w surowej, białej, nowoczesnej kuchni. Doyle przyniósł jedwabną poszewkę i rozpostarł ją na stole, ale nawet kawałek czarnego jedwabiu nie był wystarczający by sprawić, że kielich wyglądał jak w domu. Stojąc na stole, w blasku kuchennych lamp, wyglądał na to czym był na antyczny relikt mocy, któremu po prostu zdarzyło się znaleźć w kąciku śniadaniowym, na stole na tyle dużym, by zmieściły się przy nim cztery krzesła, które go otaczały. Kielich pasowałby bardziej do wielkiego stołu, z akrów twardego, błyszczącego drewna, w jadalni, gdzie na ścianach wisiałyby tarcze i broń. Wiszący na ścianie w kuchni zegar w kształcie kota, z ruszającym ogonem i oczami, nie pasował do kielicha, ale pasował do białych puszek z czarno- białymi kociakami namalowanymi na ich wierzchu. Maeve nigdy nie miała kota, ale mogłam założyć się, że jej dekorator miał. Galen zrobił kawę, herbatę i gorącą czekoladę. Usiedliśmy wszyscy, zgromadzeni dookoła odpowiednich gorących płynów i zerkaliśmy na lśniący kielich. Wyglądało na to, że nikt nie chce przerwać ciszy. Tykanie zegara tylko podkreślało ciszę. - Kiedyś to był kocioł11 - powiedział Doyle i nie byłam jedyną osobą, która rozlała herbatę na przód swojego szlafroka. Galen przyniósł papierowy ręcznik dla każdego, kto go potrzebował. Mróz przeklął cicho pod nosem, kiedy wycierał przód swojego szarego jedwabnego szlafroka. Wszyscy mieliśmy jedwabne szlafroki z naszymi inicjałami. To były 11

W oryginale angielskie słowo „cauldron” tłumaczone jest w legendzie arturiańskiej czasem jako kocioł Merlina, czasem jako kielich lub puchar ( w wersji ze Świętym Graalem)

89

prezenty od Maeve. W dzień wychodziliśmy do pracy, a kiedy wracaliśmy do domu znajdowaliśmy paczki. Sage nie dostawał prezentów. Myślę, że w połowie dlatego, że był krwawym motylem, a większość sidhe traktowało je, jak gdyby były owadami czy czymś je przypominającym. Między innymi dlatego były doskonałymi szpiegami: nikt naprawdę nie poświęcał im wiele uwagi. Drugim powodem było to, że Maeve nie wiedziała, że on może się powiększać. Była wystarczająco spragniona ciała sidhe, że może myślałaby o nim lepiej, gdyby wiedziała Seelie były zbieraczami tych faerie, które nazywały kochankami. To, że niektórzy z ludzi Niceven mogli się powiększać, było pilnie strzeżoną tajemnicą. Zdawałam sobie sprawę, że tylko sidhe w tym pokoju o tym wiedziały. Sage siedział na końcu kuchennej szafki, machając w powietrzu swoimi chudymi nogami. Jego skrzydła poruszały się powoli za nim, tak jak często robił, kiedy myślał. Opuszczał swoją malutką, przystoją twarz ostrożnie ponad kubek przy nim, uważając by nie włożyć swoich sięgających do ramion maślanożółtych włosów do piany gorącej czekolady. Wszystkie małe faerie lubią słodkie smaki. Ubrany był w malutką koszulę z czegoś, co wyglądało na jasnoniebieską przędzę, tak cieniutką, że sprawiała wrażenie utkanej z pajęczyny. Sage nie nosił wiele ubrań, ale to co nosił, było cieńsze niż jakikolwiek jedwab. Mój jedwabny szlafrok był purpurowy, na szczęście zdołałam nalać więcej gorącej herbaty na swoją pierś, niż na szlafrok. Parzyło, ale nie za bardzo, a jedwab nie był zniszczony. Pierś mogłam po prostu wytrzeć. - Co masz na myśli, że był używany jako kocioł?– zapytałam. - Jednego dnia weszliśmy do sanktuarium i zamiast czarnego kociołka, który wyglądał na tak antyczny jak był, był tam lśniący nowy kielich. – odpowiedział mi Rhys. Nie martwił się wcale o szatę. Stał nagi w kuchni, wycierając swoja nagą pierś. Wskazał na kielich pobrudzonym kawą, papierowym ręcznikiem. Doyle usiadł po mojej prawej stronie, ubrany tylko w czarne dżinsy i nic poza tym. - Król Światła i Iluzji myśli, że kociołek został skradziony. Mało przez to nie wywołał wojny z naszym dworem. - Pochylił się nad stołem, kubek herbaty był nadal nietknięty w jego dłoni. – Ale nie został skradziony. Został jedynie zmieniony. Łyknęłam mojej własnej herbaty. - Masz na myśli sposób, w jaki Czarny Powóz do czarnej roboty zaczął swoje istnienie jako rydwan, potem zmienił się w karetę, kiedy nikt już nie jeździł rydwanami, a teraz jest wielką czarną błyszczącą limuzyną. 90

- Tak - powiedział i w końcu napił się łyka swojej herbaty. Nie odrywał oczu od kielicha, jak gdyby nic innego się nie liczyło. - Przedmioty magiczne mają swój własny umysł - powiedział Kitto, skulony na krześle po mojej lewej stronie. Trzymał swój kubek gorącej czekolady w obu rękach, w podobny sposób, w jaki dzieci piją z za dużego kubka. Kolana przycisnął do klatki piersiowej, a nogawki jego satynowych szortów były tylko cienkimi paskami burgundowego materiału. - Co gobliny wiedzą o reliktach? – zapytał Rhys. Słychać było cień jego starej wrogości. - Mamy nasze przedmioty mocy - powiedział Kitto. Rhys otworzył usta, ale Doyle mu przerwał. - Przestań. Nie będziemy sprzeczać się dziś w nocy, nie wtedy, gdy powrócił jeden z wielkich skarbów sidhe. To sprawiło, że wszyscy znów się zamknęliśmy. Nigdy nie widziałam, by nikt nie potrafił powiedzieć ani słowa. - Myślałam, że wszyscy będziemy świętować. Zamiast tego zachowujecie się tak, jakby ktoś umarł. Wiedziałam, dlaczego byłam przerażona. Przez całe życie byłam otoczona magią, ale nigdy wcześniej nic nie przeszło za mną ze snu do rzeczywistości. Nie podobało mi się to. Wielkie przedmioty czy nie, pomysł, że rzeczy z mojego snu mogą być prawdziwe i przechodzić do rzeczywistego świata był bardzo przerażającą myślą. - Nadal nie rozumiesz, - powiedział Doyle. – To jest Kociołek. Kociołek, który może nakarmić tysiące i nigdy nie być pusty. Kociołek, z którego zmarli wojownicy mogą wstać znów, żywi następnego dnia, chociaż pozbawieni mowy. To jest rzecz z podstawowej magii dla naszego ludu, Meredith. Ukazuje się pomiędzy nami jednego dnia, jak Czarny Pojazd, tak jak wiele rzeczy, po prostu pojawia się. Pewnego dnia zniknął i straciliśmy naszą zdolność, by nakarmić rzeszę naszych zwolenników. Po raz pierwszy patrzyliśmy jak głodują, – podniósł się i obrócił, przyciskając swoje dłonie do ciemnej szyby okna, opierając twarz tak blisko, że wyglądało to, jakby chciał pocałować ciemność na zewnątrz. – Nie byliśmy w kraju, kiedy uderzył wielki głód, ale gdybyśmy nadal posiadali kociołek, mógłbym przymocować go do pleców i popłynąć do Irlandii. – Pierwszy raz słyszałam silny akcent w jego głosie. Większość sidhe była dumna z tego, że nie mają wyraźnego akcentu. Nigdy nie słyszałam, by w głosie Doyle’a można było usłyszeć jakikolwiek akcent.

91

- Mówisz o wielkim ziemniaczanym głodzie12? – zapytałam. - Tak - jego głos przypominał niemal warczenie. Żałował ludzi, którzy zmarli prawie dwieście lat wcześniej, niż się urodziłam. Ale dla niego ból był tak rzeczywisty, jak gdyby wydarzyło się to tydzień temu. Zauważyłam, że nieśmiertelni noszą w sobie wszystkie mocne emocje – miłość, nienawiść, żałość – dłużej niż ludzkie życie. To tak jakby czas płynął inaczej dla nich i nawet siedząc obok nich, żyjąc z nimi, mój czas i ich czas nie były takie same. Mówił bez odwracania się, jak gdyby mówił bardziej do ciemności na zewnątrz, niż do nas. - Co mieli zrobić bogowie, kiedy raz mogli odpowiedzieć na modlitwy swoich zwolenników, a potem nagle nie mogli? Jednego dnia musieli po prostu patrzeć, jak ich ludzie umierali z powodu klęsk, ci, których tylko tydzień wcześniej mogli uzdrowić. Jesteś za młoda, Meredith i nawet Galen jest za młody, żadne z was naprawdę nie zrozumie, jak to było. To nie wasza wina. To nie wasza wina, – to ostatnie wyszeptał do szkła, w końcu przycisnął do niej delikatnie swoją twarz. Podniosłam się z krzesła i podeszłam do niego. Wzdrygnął się, kiedy dotknęłam jego pleców, potem odsunął się od szkła wystarczająco, bym objęła go ramionami dookoła pasa, przyciskając swoje ciało do niego. Pozwolił się mnie trzymać, ale nie odprężył się. Starałam się dać mu pocieszenie, ale nie mógł go przyjąć. Odezwałam się z policzkiem przyciśniętym do jego ciepłych, gładkich pleców. - Wiem, że był więcej niż jeden kocioł. Wiem, że były trzy główne. Wiem, że wszystkie zmieniły się i stały się kielichami. Mój ojciec winił o to wszystkie historie o Królu Arturze i Świętym Graalu. Jeżeli ludzie wierzą w coś wystarczająco, to może mieć wpływ na wszystko. Ciało ma wpływ na ducha. – Coś w mojej rzeczowej rozmowie sprawiło, że Doyle zaczął odprężać się przy mnie. Pozwolił, by uraza zaczęła odchodzić. - Tak - powiedział, - ale pierwszy kociołek, który został nam dany, był wielkim kociołkiem, który mógł wszystko co tylko możliwe. Były też dwa mniejsze kociołki. Jeden mógł uzdrawiać i karmić, a drugi miał skarby, złoto i takie tam. Sposób w jaki powiedział ostatnie słowa, jasno pokazywał, że nie myśli, żeby złoto i takie tam były więcej warte niż uzdrawianie i żywność.

12

Wielki Głód w Irlandii w latach 1845-1849. W 1845 roku przywleczona ze Stanów Zjednoczonych choroba ziemniaków zniszczyła zbiory. To, razem z wysokimi i bezwzględnie ściąganymi dzierżawami za ziemię sprawiło, że głodu zmarło ok. półtora miliona ludzi.

92

- Było więcej kociołków, niż ten - powiedział Rhys. Doyle odszedł od szyby wystarczająco, by odwrócić głowę i spojrzeć za siebie, na innych mężczyzn. Stałam przytulona do jego pleców. - Nie prawdziwych - powiedział Doyle. - Były rzeczywiste, Doyle, po prostu nie były nam dane przez bogów. Ktoś pomiędzy nami był zdolny do robienia takich rzeczy. - Nie mogły robić tego, co mógł wielki kocioł - powiedział Doyle. - Nie, ale również nie zniknęły, kiedy bogowie wycofali swoje poparcie. Doyle odwrócił się i musiałam pozwolić mu odejść, więc mógł przejść w kierunku Rhysa. - Oni nie wycofali swojego poparcia. Nasza moc przestała pracować bezpośrednio z nimi. To my zrezygnowaliśmy z nich, a nie oni zrezygnowali z nas. Rhys podniósł ręce. - Nie chcę się z tobą kłócić, Doyle. Nie wydaje mi się, że kilka wieków może sprawić, żeby walka była bardziej zabawna. Po prostu zgódźmy się, że się nie zgadzamy. Wszyscy wiemy z pewnością, że pewnego dnia wielkie relikty zaczęły znikać. Przedmioty, które faerie zrobiły same, swoją własną magią, pozostały. - Aż do drugiego umniejszenia mocy - powiedział Mróz. Było to najdłuższe zdanie, jakie usłyszałam od niego dzisiejszego poranka. Próbowałam porozmawiać z nim w przedpokoju, był szorstki i unikał mnie. Byłam tą, która prawie umarła, ale on był tym, który dostał szału. Typowy Mróz. - Tak - powiedział Nicca swoim delikatnym głosem. – potem przedmioty, które wykuliśmy sami, zaczęły łamać się, czy po prostu przestawały działać. Było tak, jakby zaklęcia je wyczerpały. Wiedziałam, że Nicca żył od kilku wieków, ale zapominałam o tym, dopóki nie mówił czegoś, co zmuszało mnie by pamiętać. - Nie wydaje mi się, żeby wszyscy zgodzili się, że to drugie zdarzenie było niesamowite, jeżeli wiedzieli, co mogło zdarzyć się naszym różdżkom, naszym ludziom, Nicca potrząsnął głową, sprawiając, że jego ciemno brązowe włosy zalśniły w świetle. – Ja nie mogłem się zgodzić. - Wielu z nas nie zgadzało się, - powiedział Doyle. - Jeżeli to jest prawda, - powiedziałam. – to jak mogliście zgodzić się z tym umniejszeniem, jakie stworzyło Bezimiennego. To było trzecie umniejszenie mocy, więc wiedzieliście czego się spodziewać. Wszyscy wiedzieliście, jak wiele możecie stracić. 93

- Jaki mieliśmy wybór? – powiedział Rhys, - Albo oddaliśmy większość z naszej mocy, albo zostalibyśmy wygnańcami bez kraju. - Mogliśmy zostać w Europie, - powiedział Mróz. - I co - powiedział Doyle. – Być zmuszonym do opuszczenia naszych domów wewnątrz wzgórz, by kupić domy i mieszkać drzwi w drzwi z ludźmi? Być zmuszonym do małżeństwa z ludźmi – popatrzył w tył, na mnie. – Nie chcę obrażać księżniczki, ale niewielkie pomieszanie krwi to jedno, a być zmuszanym do poślubiania ludzi to coś zupełnie innego. Ci, którzy zdecydowali się zostać w Europie, musieli podpisać traktat, zarzucili swoją kulturę. – szeroko rozciągnął ramiona i ręce. – Bez swojej kultury i wiary ludzie nie istnieją. - To co zrobili - powiedział Rhys. – To był sposób, by zniszczyć nas tak, by to nie wyglądało na ludobójstwo. - Ludzie nie byli wystarczająco mocny by nas zabić, - powiedział Mróz. - Nie - powiedział Rhys, - ale byli wystarczająco silni, by doprowadzić nas do stołu negocjacyjnego i wymusić pokój, który więcej niż połowa każdego rodzaju faerie uważa za niesprawiedliwy. - Znam fakty, które miały miejsce, - powiedziałam. – ale to jest pierwszy raz, kiedy usłyszałam, żebyście mówili o wygnaniu z taki wielkimi emocjami. - Opuściliśmy Europę by zachować to, co pozostało z faerie. – powiedział Doyle. Teraz kielich stoi na stole i wszystko zacznie się znowu. - Co zacznie się znowu? – zapytałam. - Bogini dała nam swoje dary, bogowie dali nam swoje dary, potem jednego dnia one znikną. Jak możemy zaufać, że cokolwiek co jest nam dane, nie opuści nas, kiedy będziemy potrzebować? – Ból, złość, frustracja, nadzieja, wszystko przebiegło przez ciemność jego twarzy. - Myślę, że stwarzasz problemy - powiedziałam. – Myślę, że skoro kielich nadal tu jest, powinniśmy wymyślić, do czego go użyć, zanim zaczniemy martwić się o jego ponowne zniknięcie. Rhys potrząsnął głową. - To nigdy nie działało tylko dlatego, że tego chcieliśmy. Karmiło nas, kiedy potrzebowaliśmy być nakarmieni. Uzdrawiało nas, kiedy potrzebowaliśmy być uzdrowieni. Wielkie święte relikwie nie zapewniają rozrywki. One tylko działają, kiedy są potrzebne. - To sprawa wiary, - powiedziała Nicca. – Musimy mieć wiarę, że on nam pomoże, kiedy będziemy go potrzebować.- Nie zabrzmiało to radośnie, kiedy to powiedział.

94

- Wiara - powiedział Rhys, tak pełen emocji, że jego głos był niższy niż normalnie, pełnym czegoś niewypowiedzianego. – Zarzuciłem ją dawno temu, Nicca. Nie jestem pewien, czy znów mogę zebrać ją z powrotem. - Myślę, że wszyscy wierzyliśmy, że jesteśmy naprawdę bogami, - powiedział Doyle równymi im. Kiedy zdarzyło się pierwsze zmniejszenie mocy, nauczyliśmy się, że jest inaczej. – Podszedł do stołu i wyglądał prawie, jak gdyby chciał podnieść kielich, ale tego nie zrobił. – Nauczyliśmy się różnicy pomiędzy udawaniem bogów, a byciem bogami. – potrząsnął głową. – To nie jest lekcja, której chciałbym uczyć się powtórnie. - Ja również - powiedział Rhys. - Nigdy bardziej się nie zgadzałem - powiedział Mróz. – Nauczyłem się różnych lekcji. – Nie wypowiadał się z większą radością w głosie o swoich lekcjach, niż inni o swoich. Mój ojciec upewnił się, że znam zimne fakty z naszej historii, ale nigdy nie skarżył się, nigdy nie mówił o bólu, jaki widziałam teraz. Wiedziałam intelektualnie, że sidhe wiele straciły, ale tego nie rozumiałam. Prawdopodobnie nie rozumiem nawet teraz, ale próbowałam. Bogini pomóż mi, próbowałam. - Czy dziecko Dany nie żądało, żeby gobliny nie były bogami dla ludzi? – zapytał Kitto. – Czy nie było tak, że wasze zasady były w pierwszym traktacie pokojowym z nami? Czy to jest czymś innym od tego, czego ludzie chcieli od nas wszystkich? Rhys odwrócił się do mniejszego mężczyzny. - Jak śmiesz porównywać… – przerwał w środku zdania i potrząsnął głową. Potarł swoją wolną ręką po twarzy, jak gdyby był zmęczony. – Kitto ma rację - powiedział. Na naszych twarzach, nawet na Doyle’a, widać było zdziwienie. - Czy ty właśnie zgodziłeś się z Kitto? – zapytał Nicca. Rhys skinął głową. - Ma rację. Kiedy osiedliliśmy się po raz pierwszy, byliśmy aroganccy, zdeterminowani złamać moc goblinów, jak ludzie chcieli złamać naszą. - Nie jestem pewna, czy ze strony ludzi jest to arogancja - powiedziałam. – Myślę, że to w większości strach, pozostały po wcześniejszej wojnie pomiędzy faerie i ludźmi, która zdziesiątkowała Europę. - Ale to nadal jest arogancją myśleć, że mogą dyktować reguły, by dyrygować cywilizacją która istniała millenia, zanim ich przodkowie przestali żyć w jaskiniach, powiedział Rhys. Nic nie mogłam dodać, nawet nie próbowałam. - Uznaję punkt widzenia. 95

Uśmiechnął się do mnie. - Nie zamierzasz kłócić się ze mną? Wzruszyłam ramionami. - Dlaczego powinnam? Masz rację. - Wiesz, masz bardzo demokratyczny sposób myślenia jak na dziedzica tronu. - Przez dziesięć lat wychowywałam się pomiędzy demokratycznymi Amerykanami. Myślę, że to pomogło mi utrzymać skromność. Uśmiechnęłam się do niego, ponieważ nie mogłam się nie uśmiechnąć. Czasami Rhys miał na mnie taki wpływ. - Nienawidzę przerywać tego festynu miłości, - powiedział Galen. – Ale co zamierzamy zrobić z kociołkiem, kielichem, czymkolwiek to jest? Galen był beznadziejnym politykiem, ale był bardzo praktyczny. - A co tu można zrobić? – zapytałam. - Więc - powiedział, a jego uśmiech zniknął - czy powiemy komuś? Wszyscy nagle staliśmy się bardziej poważni. - On ma racje, - powiedział Doyle.- Musimy zadecydować, komu powiemy, a komu nie. - Myślisz o zatajeniu tej informacji przed królową? – zapytał Mróz. - Nie zataić, ale po prostu jeszcze się nią nie podzielić. – wskazał ręką na Kitto. – Mieliśmy bardzo pracowity dzień i noc, Mrozie. Kitto użył swojej mocy. Ręka mocy, która nie była widziana pomiędzy nami od drugiego umniejszenia. - Swoją drogą - zapytałam. – Jak się nazywa ta moc? Rozumiecie, moja moc to ręka ciała i ręka krwi, ale jak się nazwać takie coś z lustrem? - To się nazywa ręka kontaktu - odpowiedział Doyle. – ponieważ kontaktuje się z dwoma punktami komunikacyjnymi i przenosi ludzi z jednego punktu do innego. Ręka kontaktu, ponieważ wyciąga ludzi. - Logiczne, kiedy wytłumaczyłeś - powiedziałam. - Większość rzeczy jest logiczne, kiedy zostały wytłumaczone, - zabrzmiało to prawie normalnie, ale na jego twarzy widać było napięcie od tych wszystkich pytań bez odpowiedzi. Czy może pytań nie tylko bez odpowiedzi, ale niemożliwych do odpowiedzenia. - Królowa powinna wiedzieć o nowej mocy Kitto, - powiedział Mróz. - Miałem jej właśnie powiedzieć, - powiedział Doyle. - A to, że Rhys powrócił do swoich boskich mocy? Doyle przytaknął. - Wie. 96

- Kiedy zdążyłeś powiedzieć jej to wszystko? - Kiedy poszedłeś z księżniczką do głównego domu zobaczyć się z Maeve. Mróz zmarszczył brwi. Coś bardzo podobne do strachu przemknęło przez jego oczy zanim odzyskał kontrolę i skierował pustą, przystojną twarz w stronę Doyle’a. - Czy wie o reszcie? Jego głos były bardziej niepewny, niż jego oczy. - O tym, że wygląda na to, że Meredith doprowadziła Meave z powrotem do jej boskości, czy może że oddała ci boskość za pierwszym razem? Czy o tej części kiedy Meredith robiąc to, prawie umarła? Czy może uważasz, że mam powiedzieć jej, że wydaje się, by księżniczka miała teraz dar magicznych snów? Czy może zastanawiałeś się, czy królowa wie, że mamy kielich? Której z tych rzeczy, byłeś ciekawy, Mrozie? - Nie chciał cię zezłościć - powiedziałam. - Nie musisz mnie bronić - odburknął Mróz. - Co z tobą Mrozie? Jesteś zły na mnie odkąd się obudziłam. Spojrzał w dół, na kuchenną wyspę tuż przed nim. Nie mógł podejść do nas bliżej, a może to mnie unikał. - Jak możesz mnie o to pytać? Jestem twoim strażnikiem, twoim Krukiem, mieczem który ma chronić cię od krzywdy, a prawie cię dzisiaj zabiłem. Przeszłam by stanąć obok niego. Sięgnęłam by dotknąć go, ale wyszarpnął się. - Nie chcę znów cię skrzywdzić. - Widziałeś końcówkę tego, co Maeve i ja robiłyśmy razem, Mrozie. Myślę, że mogę dotknąć twojej dłoni i być bezpieczną. Potrząsnął głową, używając swoich długich srebrnych włosów, by ukryć przede mną swoją twarz i ciało. Jego włosy zawsze były w niewiarygodnym kolorze włosów anielskich ze świątecznej choinki, ale dzisiaj wyglądały na bardziej błyszczące niż normalnie. Sięgnęłam by dotknąć tych lśniących włosów i znaleźć to, co było w nich wilgotne. Znów cofnął się, odchodząc tak, że nie mogłam go dotknąć. Cofnął się pod kuchenne szafki i objął się. - Kiedy twój płacz obudził nas, byłem pokryty lodem, - potrząsnął głową. – Nie, nie lodem, szronem. Obudziłem się pokryty obręczą szronu. Stopniał prawie natychmiast, ale był w moich włosach. Moje włosy trzeszczały jak oblodzone konary drzewa, kiedy poruszyłem się po raz pierwszy. – Wyglądał na przestraszonego. Przysunęłam się do niego znów, ale odsunął się.

97

- Nie, Meredith, nie mam kontroli nad tymi mocami. Nie ma znaczenia, czy przypomnę sobie to, co wiedziałem wcześniej. To nie jest moja magia. – Patrzył na mnie z daleka, przestraszonymi oczami. – Nie wiem jak być bogiem, Meredith. Nie byłem nim wcześniej. - Nauczymy cię - powiedział Rhys. - Co, jeśli nie chcę się nauczyć? – zapytał Mróz. - To jest już inny problem, mój stary przyjacielu, - powiedział Doyle. – Bogini daje co chce i nie nam zadawać pytania dlaczego i gdzie. Fakt, że Doyle kilka minut wcześniej mówił co innego, umknął jego uwadze, lub może Doyle był tylko tym jedynym, który pozwalał sobie na zwątpienie w Boginię. Niezależnie od logiki, czy też jej braku, nikt tego mu nie pokazał.

98

Rozdział 10 - Musimy powiedzieć królowej, że mamy kielich - powiedział Rhys. - Nie. – Doyle potrząsnął głową wystarczająco mocno, by jego gruby warkocz zafalował. - Będzie wkurzona, jeśli zataimy to przed nią, a ja nie chcę spędzić następnej nocy w Korytarzu Śmiertelności. – Korytarz Śmiertelności było salą tortur na Dworze Unseelie. Chrześcijanie myśleli, że Unseelie byli demonami z piekła. Jeżeli jakaś część naszego dworu była ukarana piekłem podobnym do Boskiej Komedii Dantego, to był Korytarz do Śmiertelności. - Ja też nie - powiedział Mróz. - Ja również - powiedział Galen. - Nie - powiedział Nicca - nie. Pochyliłam się nad kuchennymi szafkami i spojrzałam na Doyle’a. Był Ciemnością Królowej dłużej niż przez tysiąc lat. Jej lewą ręką. Jej ostatecznym zabójcą. Był lojalny w stosunku do niej, chociaż ostatnio zaczynał być lojalny w stosunku do mnie. Ale to nadal nie znaczyło, że mógłby zatrzymać coś tak wielkiego z dala od królowej, zwłaszcza że ostatecznie mogła nas zdemaskować. Była Królową Powietrza i Ciemności, wszystko co powiedziano w ciemności, ostatecznie docierało do niej. A słowa jak kocioł, kielich i podobne mogły przyciągnąć jej zainteresowanie. Był to za duży sekret, by utrzymać go na zawsze. - Dlaczego nie chcesz powiedzieć królowej? – zapytałam. - Ponieważ to nie jest nasz relikt. Ten kociołek należy do Dworu Seelie. Prawie wybuchła wojna po jego zniknięciu wieki temu, kiedy Taranis podejrzewał nas o jego kradzież. Co by było, gdyby wiedział, że rzeczywiście go mamy? - Królowa nigdy im nie powie – odezwał się Galen. Doyle spojrzał na niego z taką miażdżącą pogardą, że Galen cofnął się o krok. - Naprawdę myślisz, że nie ma tam szpiegów? Mamy oczywiście szpiegów na Dworze Seelie, można przypuszczać, że Taranis ma ich też pomiędzy nami. – Wskazał na lśniący kielich, stojący tak niewinnie na stole. – To jest po prostu za duża rzecz, by utrzymać ją w tajemnicy. - Co masz na myśli? – zapytał Mróz. - Taranis będzie domagał się zwrotu kielicha. Czy oddany mu go? Jeśli tego nie zrobimy, czy będziemy chętni, by iść za to na wojnę?

99

- Nie możemy oddać go Taranisowi - powiedział Nicca. Wszyscy obrócili się i spojrzeli na niego. To było tak niezwykłe dla niego, że choć na ogół rzadko wypowiadał własne zdanie, teraz bez wahania powiedział coś tak decydującego i potencjalnie katastrofalnego. - Nawet jeżeli to oznacza wojnę? – powiedział Doyle. Nicca podszedł bliżej do stołu. - Nie wiem, ale wiem jedno: Taranis złamał wiele naszych uświęconych tabu. Ukrywał swoją bezpłodność i nawet z tego powodu wygnał Maeve za odmowę poślubienia go. Był świadomy, że skazuje swój własny dwór na zaniknięcie mocy, ich płodności i wszystkiego co mają. Nie zawahał się uwolnić Bezimiennego, by przerazić Maeve i nie dopuścić do tego, by mogła zdradzić nam jego sekret. Oswobodził nasze najbardziej przerażające moce, ale nie miał wystarczającej siły, by je kontrolować. Zginęli niewinni, ponieważ Taranis zdawał się o to nie dbać. Byliśmy tu, ocaliliśmy Maeve i zamordowaliśmy Bezimiennego, ale gdyby nas nie było, zginęłaby, a Bezimienny mógłby zniszczyć Los Angeles. Gdyby ludzie dowiedzieli się, że to co się stało, to była magia sidhe, konsekwencje mogłyby być katastrofalne. Kto wie, jak zareagowałby ludzki rząd. To jest ostatni kraj, które akceptuje wolność sidhe, bez ograniczania naszej kultury, naszej magii, nas. – Nicca lekko błyszczał, kiedy mówił, jakby jego słowa miały moc. - Zgadzamy się, że to co zrobił Taranis było samolubne i że ten czyn nie pasuje do króla - powiedział Doyle, - ale on jest królem. Nie możemy oskarżyć go o jego zbrodnie i zobaczyć jak został ukarany. - Dlaczego nie? – zapytał Kitto, nadal skulony na swoim krześle, popijający gorącą czekoladę. - On jest królem - powtórzył Doyle. - Pomiędzy goblinami, jeżeli wiesz, że król złamał nasze prawo, możesz stawać przeciwko niemu w sądzie. To nasz sposób i nasze prawo. - Sidhe nie są tak prostolinijni, - powiedział Doyle. - Tak, to jest to co pozwala wam przez wieki uważać, że nas przewyższacie, w rzeczywistości jesteście bardziej pokrętni niż my. Spojrzałam na Rhysa i coś co zobaczył na mojej twarzy, powstrzymało go od odezwania się. - Nie chcę się z nim kłócić. Sidhe są bardziej pokrętni niż gobliny. Bogini wie, że to sidhe są najbardziej pokrętne niż większość istot magicznych. - Jak dobrze słyszeć, że sidhe przyznają się do prawdy - powiedział Sage. 100

Spojrzałam na małego człowieczka na kontuarze. Wyglądał tak nieszkodliwie, gdy siedział tam z wielkim kubkiem kakao. Miał nawet nad ustami wąsy z czekolady, co dawało złudzenie dziecięcej niewinności, mocniejsze niż normalnie. Krwawe motyle zyskiwały na tym, że wyglądały milusio. Widziałam ich stado, wyrywające kawałki ciała z Galena, kiedy stał przykuty i bez nadziei. Książę Cel rozkazał im to, ale one z radością ucztowały. Na wpół spadł z kredensu, a na wpół sam zeskoczył unosząc się w powietrzu. - O to możemy się spierać, sidhe, moi przyjaciele, ale ja muszę powiedzieć Królowej Niceven. Dla was to w porządku, jeżeli myślicie ukrywać coś przed swoja królową, ponieważ Merry może wkrótce zająć jej miejsce, ale rządy Niceven na jej dworze są pewne i nie mogę ryzykować jej gniewu. Podleciał do końca stołu, wylądował tak lekko, jakby nic nie ważył, chociaż wiedziałam, że naprawdę waży więcej, niż się wydaje. Zawsze wydawało się, że jest inaczej, ale to było właściwością Sage, że można było go poczuć, kiedy szedł po twoim ciele. Przesunął się w stronę kielicha, a Doyle położył rękę prawie przed nim. - Widzisz wystarczająco, z miejsca w którym jesteś. Sage położył ręce na swoich szczupłych biodrach i spojrzał w górę na dużo większego mężczyznę. - Czego obawiasz się Ciemności, tego, że ukradnę go i zaniosę na mój dwór, mojej królowej? - To jest dar sidhe i powinien pozostawać w rękach sidhe - powiedział Doyle. Sage odskoczył w powietrze, fruwając dookoła naszych głów jak jakaś wielka ćma, ale prawdę mówiąc był bardziej motylem, niż ćmą. - Ale nadal muszę zgłosić to Królowej Niceven. Możecie dyskutować ile sobie chcecie o tym, czy powiedzieć waszej królowej, ale ponieważ ja muszę powiedzieć mojej, byłoby lepiej, żebyście powiedzieli swojej. - Będziemy na dworze jutro w nocy - powiedziałam. – Czy możesz poczekać do tego czasu z powiedzeniem swojej królowej? - Dlaczego powinienem poczekać? – Zapytał i unosił się przed moją twarzą, tak że wiatr od jego skrzydeł poruszał moimi włosami. - Ponieważ będzie bezpieczniej dla nas wszystkich, włączając twoich ludzi, jeżeli jak najmniej ludzi będzie wiedzieć o kielichu. Wskazał na mnie palcem. - Tut, tut, Księżniczko, logiką nie wygrasz ze mną. Wstrzymam się na dzień, jeśli twoja magia zawoła mnie jak miłosna pieśń syreny. - Wylądował na stole przede mną. – Nie 101

odchodzę, ponieważ jestem świadkiem najbardziej niesamowitego seksu sidhe, jaki kiedykolwiek pragnąłem zobaczyć i nie jestem zaproszony do twojego łóżka. Tak naprawdę nie jestem podglądaczem. - Zgodziłam się raz w tygodniu podzielić się z tobą krwią, Sage. To była cena za przymierze z twoim ludem. Na tym zakończyliśmy umowę. Przeszedł przede mną na swoich małych stopach, dopasowanych kolorem do żółci jego skrzydeł. - Krew jest dobrą rzeczą, Księżniczko, ale nie ma porównania z dobrym wsadzaniem. – oparł swoje ręce na mojej dłoni, jak gdybym była płotem i spojrzał na mnie malutkimi czarnymi oczami. – Weź mnie do swojego łóżka dzisiejszej nocy, a nic nie powiem zanim nie przybędziemy na dwory. Zabrałam swoją rękę wystarczająco szybko, by sprawić że potknął się, wzleciał w powietrze, ze złości poruszał skrzydłami tak szybko, że stały się niewyraźne. - Naprawdę nadal usiłujesz zostać moim królem, Sage? Myślałam, że wyjaśniliśmy sobie wszystko na ten temat. Podleciał tak blisko mojej twarzy, że mogłam słyszeć trzepotanie jego skrzydeł. Skrzydła prawdziwych motyli nie wydają takiego hałasu. Hałasował jak wściekły koliber. - Tak, na początku moja królowa życzyła sobie, bym usiłował usiąść na tronie Unseelie jako jej maskotka, ale Księżniczko, teraz już to nie ma znaczenia. - A co ma znaczenie? – zapytał Doyle. Sage odwrócił się w powietrzu i przesunął tak, żeby widzieć nas oboje. - Pragnę seksu. Chcę leżeć znów z kobietą. Czy tak ciężko w to uwierzyć? - Nie - powiedział Doyle. - Nie - powiedziałam. Ale to Kitto odezwał się. - Krwawe motyle nie dbają o seks bardziej niż gobliny, nie jeżeli mają moc i krew. Sage odwrócił się i spojrzał na goblina, który stał się sidhe. - Twój gatunek nadal piecze nas na rożnie i uważa za przysmak. Wybacz mi, jeżeli nie przykładam do twojej opinii dużej wagi. – Jego głos ociekał sarkazmem. Kitto syknął na niego, a on odsyczał. - Wystarczy - powiedział Doyle. – Co chcesz za zatrzymanie naszego sekretu, zanim przybędziemy na dwory jutro w nocy? Nie proś więcej o seks z księżniczką, to nigdy się nie zdarzy.

102

Sage skrzyżował swoje ramiona i wydął wargi dobrze udając dziecko, co uzupełniały czekoladowe wąsy nad jego ustami, ale widziałam go zbyt wiele razy z ustami ubrudzonymi moją krwią, by dać się nabrać. Wyglądał milutko, ponieważ to było to, co robiły krwawe motyle, ale nie był milutki. Był niebezpieczny, zdradliwy, lubieżny i złośliwy, ale nie milutki. - A co powiesz na krew boga? – zapytał Rhys. Sage obrócił się w powietrzu do twarzy Rhysa, jak jakiś niezwykły helikopter. - Oferujesz krew Maeve, czy Mroza? - Moją. Potrząsnął głową. - Ty nie jesteś bogiem. - Moja moc wróciła. Doyle dzisiaj znów nazwał mnie Cromm Cruach. Sage odwrócił się do Doyle. - Czy to jest prawda, Ciemności? Doyle skinął głową. - Daję ci moje słowo, że nazwałem go dzisiaj Cromm Cruach. Sage unosił się przed Rysem, więc białe loki poruszały się dookoła twarzy Rhysa. Przybliżył się bliżej i bliżej, dopóki jego ciało prawie nie dotknęło Rhysa. Podleciał do niego i polizał czoło Rhysa, potem odleciał zanim Rhys mógł go złapać, czy pacnąć. Chociaż Rhys nawet nie próbował. Galen mógłby to zrobić, ale Galen miał pewne powody, by nienawidzić krwawych motyli, tak jak Rhys nienawidził goblinów, ale wspomnienie to było dużo bliższe czasowo, bardziej niedawne. - Nie smakujesz jak bóg, Rhysie. Smakujesz dobrze, jesteś pełen mocy, ale nie jak bóg. - Kiedy ostatnio smakowałeś boga? – zapytał Rhys. Sage przeleciał przed Mroza, jednak został poza zasięgiem. Mróz nie tolerował kiedy ktokolwiek dotykał go, jeżeli tego nie chciał. Wieki wymuszonego celibatu sprawiły, że był pod tym względem niepodobny do innych istot magicznych. Ja mogłam go dotykać i kilku innych. - Pozwól mi skosztować swojej skóry, Mrozie. Nie krwi, jeszcze nie. Mróz skrzywił się i pokręcił głową. - Nie jestem dziwką od krwi. - Czy ja nią jestem? – Zapytałam, a mój głos był tak zimny, jak mój gniew gorący. Miałam dość humorów Mroza jak na jeden dzień. - To ja byłam tą, która mało nie umarła, kiedy była moja kolej, żeby kaprysić? Mróz zmieszał się. 103

- Nie miałem na myśli… Podeszłam do niego. - Jeżeli jestem chętna by ofiarować trochę krwi dla sprawy, co sprawia, że ty jesteś na to za dobry? Wskazał na krwawego motyla. - Nie chcę by to coś złożyło usta na mnie. - Ja robię to co tydzień, Mrozie. Jeżeli to jest wystarczająco dobre dla księżniczki, jest wystarczająco dobre dla ciebie. Jego twarz była arogancka maską, pod którą okrywał to, o czym myślał. - Czy rozkazujesz mi to zrobić? Jego głos był bardzo zimny, a ja wiedziałam, że to było coś, co może wejść klinem pomiędzy nas, może na dzień, może na zawsze. Z Mrozem nigdy nic nie wiadomo. Podeszłam bliżej do niego i kiedy szarpnął się do tyłu, opuściłam rękę do boku. - Niezupełnie, ale proszę cię o to. Proszę, pomóż nam. - Nie chcę… Dotknęłam jego ust swoimi palcami, a on pozwolił mi na to. Czułam jego ciepły oddech na swojej skórze. - Proszę, Mrozie, proszę, to mała rzecz. Boli tylko trochę, a Sage jest bardzo dobry w magii. Może sprawić, że wcale nie będzie boleć. - Nie zgodzę się, by to krew Mroza kupiła moje milczenie - powiedział Sage. – Nie będę go kosztował. Nie może być bardziej boski od Rhysa. - My obaj – powiedział Rhys – Mróz i ja, a wszystko co masz zrobić, to nie powiedzieć swojej królowej, zanim osobiście nie przybędziemy na dwory. – Rhys przesunął się, więc zerkał na mniejszego, unoszącego się mężczyznę. – Krew dwóch sidhe wyższego rodu, za mniej niż dwadzieścia cztery godziny twojego milczenia. To nie jest zła umowa. Sage zwolnił ruchy swoich skrzydeł, tak że można było zobaczyć plamki czerwieni wewnątrz i opalizująco niebieskie dopasowane do szerokich niebieskich pasków na zewnątrz. Bardziej spłynął niż podleciał do miejsca, gdzie stał Galen. Galen oparł się plecami o kredens, skrzyżował ramiona. Wyraz jego twarzy miał bardziej wrogi, niż kiedykolwiek. - Nawet – nie – proś. Ton wściekłości w jego głosie spowodował, że Sage opadł na chwilę w kierunku podłogi, jak człowiek, który się potknął. Odzyskał poprzednią wysokość, a nawet wzniósł się wyżej pod sufit, poza zasięgiem. 104

- Ale byłeś taki smaczny. Galen spojrzał na mnie. - Dlaczego po prostu nie rzucimy na niego zaklęcia na dwadzieścia cztery godziny? - Kuszące - powiedziałam - ale Niceven mogłaby uznać, że wroga magia na jej pełnomocniku jest pogwałceniem naszego traktatu. - To mogłoby rozwiązać problem - powiedział Rhys. - Bardzo dobrze - powiedział Sage. – Za skosztowanie Mroza i skosztowanie białego rycerza, zgodzę się trzymać język za zębami, dopóki nie zobaczę mojej królowej. - Osobiście na jej dworze - dodałam. Obrócił się prawie pod sufitem jak jakiś leniwy ptak. Zaśmiał się i zaczął krążyć blisko mnie. - Obawiasz się, że będę oszukiwał? - Powiedz to, Sage - powiedziałam. Uśmiechnął się, co mówiło, że może zrobić to, co chciałam, ale kiedy tak robił, był jak wrzód na tyłku. Na swój sposób. W rzeczywistości, taka była większość krwawych motyli. Być może to sprawa kultury. Położył swoją tyciuchną rękę na malutkiej piersi i stanął prosto w powietrzu, palce u nóg skierował w dół. - Za krew obu mężczyzn, poczekam z powiedzeniem mojej królowej o kielichu, zanim będziemy tam, twarzą w twarz, prawdziwym ciałem przy prawdziwym ciele. – Rzucił się w górę, więc musiałam wyciągnąć szyję, by śledzić go pod pułapem. – Zadowolona? - Tak - powiedziałam. - Nie zgodziłem się na to, - powiedział Mróz. - Ja tak - powiedział Rhys. Przesunęłam ręką przez ramię Mroza, ponad jedwabiem, dotykając jego muskułów. - Ja również. - Mróz - powiedział Doyle. Dwóch mężczyzna popatrzyło na siebie, coś przebiegło między nimi, jakaś wiedza, jakieś pocieszenie. Cokolwiek to było, wygładziło twarz Doyle’a, sprawiło, że wyglądał bardziej… ludzko. Mróz skinął głową. - Co będzie, jeśli ta nowa magia spróbuje skrzywdzić znów Meredith? - Rhys będzie tu i dopilnuje, by to się nie zdarzyło.

105

Mróz otworzył usta, jakby chciał powiedzieć coś więcej, ale przestał, zamknął usta i skinął krótko głową. - Zrobię tak, jak rozkazuje mój dowódca. Reszta strażników wydawała się czasami zapominać, że Doyle był kapitanem Kruków Królowej, ale nagle sobie przypomnieli. Użył tytułu, dawno nie używanego. Zawsze miał szacunek i wzbudzał strach, ale tytuły przychodzą i odchodzą. - Dobrze - powiedział Doyle. – Teraz, kiedy tamto już załatwiliśmy, mamy inną sprawę do przedyskutowania. Gdy już nasza królowa będzie wiedzieć o powrocie kielicha, dojdzie to do Taranisa. Co zrobimy, kiedy zażąda jego zwrotu? Rozejrzałam się dokoła pokoju, starając się odczytać ich twarze, ale nie mogłam wiele przeczytać. - Nie myślicie naprawdę o zatrzymaniu kielicha, kiedy Taranis o niego zapyta? Będzie o niego walczył, o ile nie wywoła wojny. - Nie możemy mu dać kielicha, - powiedział Nicca. – już na niego nie zasługuje. - Co masz na myśli Nicca? – zapytał Doyle. - On nie jest… - Nicca wyglądał, jakby nie wiedział jakiego słowa użyć, potem w końcu zrobił ręką szeroki gest i powiedział. – nie jest godny dzierżyć kielich. Gdyby był tego godny, kielich przybyłby do niego, a tego nie zrobił. Przybył do Merry. Doyle westchnął wystarczająco głośno, że usłyszałam jak jego westchnienie przetacza się przez pokój. - I to jest następny problem. Jeżeli Taranis obawia się, że jego władza jako króla jest zagrożona z powodu jego niepłodności, pojawienie się kielicha u innego sidhe szlachetnego rodu, zwłaszcza w połowie Unseelie, tylko powiększy jego strach. - Powinien się bać. – Rhys podszedł i stanął obok mnie, po drugiej stronie niż Mróz. – Doprowadziła Maeve i Mroza do boskości, nawet jeżeli była tylko naczyniem, którego użyła bogini, tak jak powiedział Doyle, – położył swoje ramię dookoła mojej tali, przyciągając mnie lekko do siebie, podczas gdy nadal trzymałam rękę Mroza. Sprawiło to, że jego ręka uderzyła w Mroza i poczułam jak większy mężczyzna zesztywniał. Nie wyglądało na to, żeby Rhys to zauważył, ale zerknął na drugiego mężczyznę. – Ale kielich przybył do niej nie dlatego, że jest właściwej płci. Kociołek początkowo dany był mężczyznom, nie kobietom. Co, jeżeli przybył do niej, ponieważ jest jedyną sidhe szlachetnego rodu, która nadaje się by być jego opiekunem? - Nie myślę, żeby tak było, - powiedziałam. - Dlaczego nie? – powiedział Mróz. 106

Popatrzyłam na niego, aż napotkałam jego spojrzenie. - Ponieważ jestem śmiertelna. Według niektórych kryteriów nie jestem nawet pełną sidhe. - Według czyich kryteriów? – powiedział Mróz. – Wszystkich tych, którzy stoją dookoła i rozmawiają o chwale przeszłości? - Dwór Seelie przypomina czasem zjazd absolwentów liceum - powiedział Rhys. – Mówią o starych dniach, kiedy byli młodsi, mocniejsi, lepsi. Nostalgia jest głęboka. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam z powrotem na Mroza. - Dobrze, tak, na kryteria ludzi, którzy utracili kielich wcześniej, nie zwracam uwagi. Ale pomimo to, Mrozie, Taranis nigdy nie zaakceptuje tego, że my mamy kielich, nie bez wojny. - Ma rację - powiedział Rhys, - ponieważ wszyscy Seelie będą myśleć, że wraz z powrotem kielicha odzyskają swoje moce. - A zgodnie z tą logiką - powiedział Doyle, - Jeżeli Unseelie go mają, wtedy my odzyskamy swoje moce. - Nie myślę, żeby tak było - powiedział Mróz. – Nie odzyskałem swoich mocy. Zdobyłem moce, które należały do sidhe, którego kiedyś nazywaliśmy mistrzem. I to nie kielich dał mi te moce, tylko Merry. Rhys przyciągnął mnie bliżej. - Nasza królowa będzie zadowolona, ale nie Taranis. - Byłby, gdyby Merry mogła zrobić dla niego to, co zrobiła dla Mroza, - powiedział Doyle. Na twarzy Rhysa przebiegła panika, zanim pokrył ją uśmiechem i żartem. - Nie wiem co jest bardziej niebezpieczne, myśl, że może użyć Merry by odzyskać swoją utraconą witalność, czy to, że jej nowe moce mogłyby uczynić z niej mocną królową. - Masz na myśli rywala - powiedział Doyle. Rhys potrząsnął głową. - Nie, nie rywala. Nawet jeżeli Merry mogłaby doprowadzić nas wszystkich do naszych pełnych mocy, to nie pomogłoby jej w walce. Pomiędzy sidhe szlachetnego rodu nadal jest prawo do walki, a król jest po prostu wysoko urodzonym sidhe, według naszych praw. – Spojrzał na mnie. – Wiem, że masz dwie naprawdę świetne ręce mocy, ale widziałem Taranisa w pojedynku. – Pocałował mnie w czoło i powiedział z ustami tuż przy mojej skórze. – Mogłabyś przegrać.

107

- Ostatnim razem Taranis walczył w pojedynku przed trzecim i ostatecznym zmniejszeniem mocy - powiedział Doyle. – Kto wie, jakie moce nadal posiada, a co utracił? Rhys popatrzył na niego. - Mogłaby zginąć. - Nie mam zamiaru namawiać księżniczki, by walczyła z Królem Światła i Iluzji w osobistej walce, Rhys, ale nie przypisujmy mu więcej mocy, niż ma. Wszyscy utraciliśmy nasze umiejętności. Niektórzy z nas po prostu lepiej to ukrywają. - Może - powiedział Rhys, nadal mocno mnie przytulając, jak gdyby obawiał się, że Doyle mógłby odesłać mnie na pojedynek już w tej chwili. – Może przeceniam Taranisa i jego dwór, ale może ty ich nie doceniasz. - Nie zrozum mnie źle: Oni są bardzo niebezpieczni i pełni mocy. Na ich dworze jest więcej magii niż na naszym. Nadal mają wspaniałe drzewo w swojej głównej sali i ono nadal pokryte jest liśćmi, które zmieniają kolory na jesień. Ich moc jest tu nadal. - Doyle potrząsnął głową i usiadł przy stole, opierając brodę na ramieniu, więc jego twarz była na poziomie kielicha. – Nie jesteśmy gotowi oskarżyć Taranisa o jego zbrodnie. Maeve nie może złożyć zeznań przeciwko niemu, ponieważ jest skazana na wygnanie, a wygnaniec nie może zeznawać przeciwno innemu faerie. Zeznanie Bucca-Dhu o pomocy, jaką udzielił Taranisowi przy uwolnieniu Bezimiennego może łatwo być wykorzystane przeciwko samemu Bucce. - Co to znaczy? – zapytał Nicca. - Widzieliśmy, czym stał się Bucca. Był jednym z naszych wielkich lordów, przywódcą Cornish sidhe, kiedy było nas tak wielu, by mieć wiele dworów. Teraz jest jak jakiś zdeformowany karzeł. Seelie nie zechcą uwierzyć, że jest tym, czym twierdzi, że jest, a nawet jeżeli w to uwierzą, będą go sądzić za jego własne słowa. Jeżeli mówi, że Taranis jest winny, wtedy on sam jest bardziej winny. Taranis może łatwo zaprzeczyć i zmusić ich do stracenia Bukki za zbrodnie. Ktoś zostanie ukarany, tajemnica rozwiązana, a jedyni świadkowie udziału Taranisa nie będą żyć. Wszystko bardzo porządnie. - Podobne do Taranisa, - powiedział Rhys. - Ale Bucca jest pod ochroną naszej królowej - powiedział Nicca. – W tej chwili jest chroniony przez Unseelie. - Tak - powiedział Doyle - a królowa nie powiedziała żadnemu strażnikowi Bucci, dlaczego jest chroniony, plotki dopiero się zaczynają. - Jakie plotki? – zapytałam. - Pogłoski o Bezimiennym i kto zyskał na jego ataku na Maeve Reed. Plotki są tylko na dworach faerie, ale informacje o ataku były we wszystkich głównych mediach, a niektórzy z 108

sidhe na obydwu dworach sprawdzają ludzkie wiadomości - spoglądał na kielich, kiedy to mówił, tak jakby był przez niego zahipnotyzowany. – Większość wie, że Taranis osobiście ją wygnał. Plotki właśnie się zaczynają. Gdyby miał inną magię, która mogłaby zamordować Maeve z odległości, myślę, że mógłby jej użyć. Wysłanie Bezimiennego może nie wskazuje bezpośrednio na niego, ale jest głównym podejrzanym i każdy teraz wie, że ktokolwiek go wypuścił, zrobił to by zabić Maeve. - Jego strach będzie jego klęską - powiedział Mróz. - Może - powiedział Doyle, - ale wilk zapędzony do rogu, jest bardziej niebezpieczny niż na otwartej przestrzeni. Nie chcemy być koło Taranisa, kiedy poczuje, że jest oceniany. - Co sprowadza mnie z powrotem do tematu, dlaczego chce, żebym odwiedziła Dwór Seelie, – powiedziałam. Odepchnęłam się od pocieszającego dotyku obu mężczyzn. Było za wiele pytań, za wiele zdarzeń, za dużo nacisku, by wszystko było dobrze. To było bardzo ludzkie z mojej strony, niepodobne do postępowania istot magicznych, ale po prostu nie chciałam uważać, że w tej chwili wszystko jest dobrze. - Mówi, że chce odnowić waszą znajomość teraz, kiedy jesteś następcą tronu Unseelie powiedział Doyle. - Nie wierzysz w to bardziej niż ja. - To może być częściowo prawda, lub może być całkowite kłamstwo, a my nie kłamiemy. - Może, ale sidhe tak często pomijają prawdę, że może być jak kłamstwo powiedziałam. Sage zaśmiał się, zabrzmiało to jak złote dzwonki. - Och, księżniczka zna swoich ludzi. - Kupiliśmy twoje milczenie - powiedział Doyle. – Nie wtrącaj się do rozmowy, chyba że masz coś naprawdę wartościowego do dodania, – wpatrywał się w małego człowieczka, który leniwie zataczał kółka tuż pod pułapem. – Pamiętaj Sage, jeżeli Dwór Unseelie upadnie, będziecie na łasce Seelie, a oni nigdy wam nie zaufają. Sage podleciał i stanął na końcu stołu, jego piękne skrzydła falowały za jego ramionami. Przypatrywał się Doyle’owi, kiedy broda Doyle’a opierała się na jego położonej na stole ręce, byli niemal na tym samym poziomie. - Jeżeli Unseelie upadnie, Ciemności, będzie wiele istot magicznych, które bardziej ucierpią z rąk Seelie. Oni nie wierzą nam, ale nie postrzegają nas jako zagrożenie. Zniszczą was wszystkich. My przetrwamy tak jak ludzie. Czy Unseelie mogą powiedzieć to samo?

109

- Może tak być - powiedział Doyle, - ale czy nie byłoby korzystne dla twojego ludu zrobić więcej, niż tylko przetrwać? Przetrwanie jest lepsze niż inna możliwość, Sage, ale tylko przetrwanie może stać się nudne. - Więcej półprawd i pominięć by mnie zmylić, czyż nie tak? - Wierz w co chcesz, mały człowieczku, ale mówię ci prawdę, kiedy mówię, że los istot magicznych na jednym dworze jest powiązany z losem sidhe na tym dworze. Spoglądali na siebie, ale to Sage przerwał kontakt wzrokowy i wzniósł się w powietrze. Nigdy nie wątpiłam, kto złamie się pierwszy. - Księżniczka ma rację, Ciemności, żadnemu sidhe nie można ufać. Doyle wyprostował się wystarczająco by wzruszyć ramionami. - To jest prawda o wielu z nas, nie mogę się kłócić, – popatrzył na mnie. – Chciałbym bardzo znać prawdę o zamiarach Taranisa w zaproszeniu cię na Dwór Seelie. Wygląda na to, że nikt nie wie, dlaczego to robi. Jego własny dwór jest zdumiony, że chce, żebyś wróciła. Chce urządzić ucztę dla śmiertelnika. - Jest moim wujkiem - powiedziałam. - Czy kiedykolwiek wcześniej zachowywał się jak wujek? – zapytał Doyle. Potrząsnęłam głową. - Prawie pobił mnie na śmierć, kiedy jako dziecko zapytałam o wygnanie Maeve Reed. Nic go nie obchodziłam. - Dlaczego po prostu nie odrzucisz zaproszenia? – powiedział Galen. - Musimy to przemyśleć, Galenie. Jeżeli odrzucę zaproszenie, wtedy Taranis uzna to za zniewagę, wypowiedzenie wojny, rzucenie klątwy. Wszystkie możliwe nieprzyjemności pomiędzy sidhe zaczynały się od takich rzeczy. - Wiemy, że to jest swego rodzaju pułapka, ale nadal w nią wchodzimy. To nie ma dla mnie sensu. Popatrzyłam na Doyle’a, by mi pomógł. Spróbował. - Jeżeli pojedziemy na zaproszenie Taranisa, wtedy jest zobowiązany traktować nas dobrze, jako gości. Nie może wyzwać żadnego z nas na pojedynek, lub skrzywdzić nas, nic nie może nas skrzywdzić, kiedy jesteśmy jego gośćmi. Kiedy wyjdziemy na krok z jego kopca, jego dworu, wtedy może rzucić nam wyzwanie, ale nie na swoim dworze. To jest stare prawo pomiędzy nami, nawet jego poddani muszą go przestrzegać. - Więc dlaczego tak się martwimy o chronienie jej, kiedy na dworze Merry jest bezpieczna? - Ponieważ mogę się mylić - powiedział Doyle. 110

Galen dosłownie załamał ręce. - To jest szalone. - Taranis może być wystarczająco szalony, by spróbować skrzywdzić ją na miejscu. Jego dwór może być bardziej skorumpowany, niż sądzimy. Przygotuj się na to, co wrogowie mogą zrobić, a nie na to, co powinni zrobić. - Nie cytuj mnie, Doyle. – Galen chodził z jednej strony kuchni na drugą, jak gdyby potrzebował wykorzystać trochę nerwowej energii unoszącej się w pomieszczeniu. - Przyjazd na Dwór Seelie zagraża Merry, wiem to. - Nie wiesz tego - powiedział Doyle. - Nie, nie wiem. Ale tak czuję. To jest zły pomysł. - Wszyscy zgadzają się, że to jest zły pomysł, Galen. – powiedziałam. - Więc dlaczego to robić? - By stwierdzić czego chce Taranis - powiedział Doyle. – w najmniej niebezpieczny sposób. - Jeżeli wizyta na Dworze Seelie i stanięcie koło Króla Światła i Iluzji jest najmniej niebezpiecznym sposobem, to chciałbym wiedzieć, co może być najbardziej niebezpieczne. Doyle w końcu wstał i przeszedł w kierunku Galena, który nadal chodził po kuchni. Przerwał ten marsz po prostu stając przed Galenem, zmuszając go by stanął. Stali i patrzyli na siebie, po raz pierwszy poczułam coś pomiędzy nimi. Jakiś sprawdzian woli, który zdarzał się pomiędzy Doylem i Mrozem, Doylem i Rhysem, ale nigdy z Galenem. - Najbardziej niebezpiecznym sposobem byłoby odrzucić zaproszenie Taranisa i dać mu pretekst by wyzwać Merry na pojedynek. - Minęły wieki, od kiedy ktokolwiek pojedynkował się z powodu dworskiej etykiety powiedział Rhys. - Tak - powiedział Doyle, ale jego spojrzenie nie opuściło Galena. Po raz pierwszy uświadomiłam sobie, że Galen i Doyle są tego samego wzrostu, a ramiona Galena są rzeczywiście szerokie. – Ale to nadal jest akceptowany powód do wyzwania. Jeżeli Taranis chce śmierci Merry, będzie idealny. Merry nie może otwarcie mu odmówić, ponieważ mógłby zmusić ją grożąc wygnaniem. Sidhe szlachetnego rodu, która odrzuciła wyzwanie z jakiegokolwiek powodu, jest piętnowana jako tchórz, a tchórz nie może rządzić na innym dworze. Ramiona Galena zaokrągliły się, jak gdyby opadł. - Nie ośmieliłby się.

111

- Uwolnił Bezimiennego, by zamordować jedną kobietę sidhe, ze strachu, że mogłaby wyszeptać jego sekret. Myślę, że Taranis ośmieli się zrobić wszystko. - Nie myślę… - zaczął Galen. - Nie - powiedział Doyle. – Nie robisz tego. Galen odszedł od niego o krok. - Znakomicie, jestem głupi. Nie rozumiem polityki dworu i nie rozumiem jej pokrętności. Jestem beznadziejny w strategii, ale nadal boję się o Merry, jeżeli pojedzie na Dwór Seelie. Doyle chwycił jego ramię. - Wszyscy się tym martwimy. W chwili, kiedy ich oczy spotkały się, wszystko było już między nimi dobrze. W jakiś sposób Galen wyzywał Doyle’a, czego wcześniej nie zauważyłam, albo zrobił to po raz pierwszy. Jak na wyzwanie, było niewielkie, ale nawet niewielkie wyzwanie od Galena, było czymś, czego nigdy nie widziałam. Nie był przywódcą. Nie chciał być. Ale ze strachu o moje bezpieczeństwo postawił się Doyle’owi. Podeszłam do Galena i objęłam go od tyłu. Potarł swoją ręką moje ramię wślizgując się pod jedwab mojego szlafroka, więc mógł dotknąć mojej skóry. Ubrany był tylko w luźne ubranie w którym zaczął dzień, więc poczułam ciepłą skórę na jego brzuchu, tuż przy mojej ręce. - Nie mogę powiedzieć ci, że wszystko będzie dobrze, Galenie, ale zamierzamy zrobić wszystko co tylko możemy, by mieć wystarczającą potęgę i politycznych sprzymierzeńców po naszej stronie, by Taranis się zawahał. - Ta część planu też mi się nie podoba - powiedział Galen. – Nie możesz zgodzić się, by sypiać z wszystkimi półgoblinami. Zaczęłam odsuwać się od niego, ale chwycił mnie za ręce i przycisnął mnie do siebie. - Proszę, Merry, proszę, nie bądź zła. - Nie jestem zła, Galen, ale nie zamierzam sprzeczać się o to z nikim więcej. Tak postanowiłam. Mamy plan, najlepsze co możemy zrobić, to właśnie to. – wysunęłam się z jego uścisku, a on mnie nie zatrzymał. Obróciłam się do Doyle’a.- Kielich skomplikował sprawy, ale tak naprawdę niczego nie zmienił. Lekko skinął głową. - Jak powiedziałaś. - Co jeżeli Merry zachowa kielich, twierdząc, że Bogini dała go jej? – powiedział Nicca. Przykląkł przy stole, więc mógł spojrzeć na kielich z bliska. 112

- Nie wydaje mi się, że boska interwencja jest dobrym uzasadnieniem - powiedział Rhys. - Ale taka jest nasza tradycja - powiedział Nicca. - Mogą sknocić historię i pomieszać z inną historią, ale Ktokolwiek wyciągnie ten miecz z kamienia, jest prawowitym królem to nadal prawda. W Irlandii jest kamień, który może płakać, kiedy dotknie go prawowity król13. Nadal są tacy, co wierzą, że kiedy potomkowie królów nie byli już dłużej wybrańcami kamienia, to wtedy Irlandczycy przegrali z Anglikami, - powiedział Doyle. – Odrzucili swoje dziedzictwo, swoją wielką magię i linia prawdziwych królów została złamana. Spojrzałam na niego. - Nie wiedziałam, że masz ciągoty do Fenian14. - Nie musisz być Fenianem, żeby wierzyć, Anglicy starali się zniszczyć Irlandczyków pod każdym względem – politycznym, kulturalnym, nawet agrokulturalnym. Szkoci byli potraktowani źle, ale Irlandczycy zawsze byli dla Anglików specjalnym chłopcem do bicia. - Irlandczycy walczą pomiędzy sobą, to dlatego trzymani są krótko, - powiedział Rhys. Doyle popatrzył na niego nieprzyjaźnie. - To jest prawda, Doyle, nadal zabijają się między sobą, o tego, którego sami ukrzyżowali, kiedy zgięli kolana dla Chrześcijańskiego Boga. Nie widziałeś Szkotów, czy Walijczyków, żeby mordowali się nawzajem, jeśli chodzi o to, co do którego boga się modlą, czy jak się modlą do tego samego Boga. Myślę, że to szalony powód do zabijania się nawzajem. Doyle wypuścił powietrze. - Irlandczycy zawsze byli twardymi ludźmi. - Twardymi, ale melancholijnymi - powiedział Rhys. – Sprawiają, że Walijczycy wyglądają na beztroskich. - Tak - Doyle uśmiechnął się. 13

Lia Fáil, zwany „ryczącym kamieniem” to jeden z dwóch kamieni noszących miano 'Kamień Przeznaczenia' (ang. "Stone of Destiny"), znajdujący się na wzgórzu Tara w hrabstwie Meath, ok. 25 mil na północ od Dublina. (Drugi kamień jest szkocki). Lia Fáil według mitologii celtyckiej został przyniesiony do Irlandii przez lud Tuatha Dé Danann ("plemię (lud) bogini Danu"), jako jeden z czterech magicznych skarbów, obok Kotła Dagdy, Włóczni Lugha i Miecza Nuady (w innych wersjach -Barinthusa). Lia Fáil uważano za kamień magiczny. Gdy prawowity król Irlandii postawił na nim swe stopy, kamień miał ryczeć (krzyczeć) z radości. Przypisywano mu również zdolność odmładzania władcy i obdarzania go długimi rządami. W oryginale występuje nazwa Ard- Ris, co być może nawiązuje do celtyckiego słowa arth (skała), od którego badacze wywodzą imię króla Artura. Ard-Ri- potomkowie Artura? Nie znalazłam w każdym razie żadnego kamienia w historii Wysp Brytyjskich, który nazywałby się Ard- Ris lub podobnie. Być może ta nazwa jest to po prostu pomysł oryginalny Laurell Hamilton.(przypis red.) 14 Fenianie, tajna organizacja irlandzka, powstała ok. 1858 z ruchu Młoda Irlandia. Nazwę wzięła od staroceltyckiego bohatera z III w., Finna Mac Cumhaila. Dążyli do oderwania Irlandii od Wielkiej Brytanii i stworzenia samodzielnej republiki. Mieli swoich zwolenników w Irlandii i wśród emigrantów irlandzkich w Wielkiej Brytanii i Ameryce. Ruch stracił na znaczeniu pod koniec XIX wieku, w XX wieku idea odrodziła się pod nazwą Sinn Féin i istnieje jako organizacja i partia separatystyczna do dziś.

113

- Czy Merry może faktycznie domagać się praw do zachowania kielicha, pod pretekstem, że ten ją wybrał? – zapytał Galen. – Nie jestem wystarczająco stary, by pamiętać kogokolwiek wybranego na króla, ponieważ kamień zaryczał, więc czy to nadal obowiązuje? - Powinno - powiedział Doyle, - Ale nie mogę powiedzieć, że Dwór Seelie ulega tradycji. Minęło dużo czasu odkąd wielkie relikty były pomiędzy nami, więc wielu zapomniało jak zdobywano je pierwotnie. - Zapomnieli, ponieważ chcieli zapomnieć - powiedział Nicca. - Być może, ale powiedzenie po prostu, że naczynie jest własnością Meredith, ponieważ otrzymała je z rąk Bogini w własnej osobie, może być trudne do udowodnienia. - Jak udowodnić, że Bogini dała mi kielich? – zapytałam. Doyle machnął ręką na stół. - Fakt, że mamy kielich jest dowodem. - Udowodnimy, że Bogini dała mi kielich, po prostu mając kielich w posiadaniu? – zapytałam. - Tak. - To nie jest mętny argument? - Tak - powiedział. - Nie wydaje mi się, żeby to kupili. - Jestem otwarty na sugestie - powiedział Doyle. Doyle był mistrzem strategii, więc jeżeli kiedykolwiek prosił o propozycje odnośnie planu, to sprawiało, że byłam nerwowa. Jeżeli on nie był pewny co powinniśmy zrobić, to było złym znakiem. - Cokolwiek zadecydujemy, Merry musi zatrzymać kielich - powiedział Nicca - a to znaczy, że również nasza królowa nie może go mieć. - O cholera - powiedział Rhys. – Nie pomyślałem o tym. Popatrzyłam na Doyle. - Mówisz o szpiegach, ale właściwie dlaczego nie chcemy, by wiedziała? Westchnął. - Po prostu powiedziałem, że nie wiem, co ona zrobi, kiedy się dowie. Pojawienie się kielicha było bardzo niespodziewane, a sposób w jaki go zdobyłaś jest również niespodziewany. – wzruszył ramionami. – Nie wiem co zrobi, a nie lubię nie wiedzieć. To niebezpieczne nie wiedzieć.

114

- Jestem jej następcą jedynie wtedy, kiedy zajdę w ciążę, zanim Cel zapłodni kogoś. Jest nadal moją królową i jeżeli zażąda kielicha ode mnie, jestem zobowiązana jej go dać, czyż nie? Doyle przez chwilkę zastanawiał się, po czym przytaknął. - Tak mi się wydaje. - Merry musi zatrzymać kielich - powiedział Nicca. - Ciągle to powtarzasz - powiedział Rhys. – Dlaczego jesteś tego tak pewny? - Zniknął wcześniej, ponieważ nie byliśmy godni by go zatrzymać. Co jeżeli z rąk Merry trafi do kogoś, kto nie będzie godny i znów zniknie. - Zgodnie z tą logiką, nasza królowa powinna pozwolić Merry zatrzymać kielich. – powiedział Doyle. – Wolałaby nie ryzykować znów jego utraty. - Jeżeli Taranis zmusi nas by wydać mu kielich, a on znów zniknie - powiedział Galen. – To będzie ostateczny dowód, że nie jest godny rządzić. - Może powstrzymamy go od zabrania kielicha, kierując się tą logiką, - powiedział Doyle. – ale tylko na prywatnej audiencji. Nie możemy zasugerować, czy pozwalać komukolwiek na najmniejsze działanie które sugerowałoby, że myślimy, że Taranis nie jest godny być królem. - Nie mój dwór, nie mój problem - powiedziałam. - Musimy bardzo starać się, aby to nie stało się twoim problemem, - powiedział Doyle. – Teraz myślę, że wszyscy możemy się przespać. Za niecały dzień wyjeżdżamy na dwory i mamy wiele do zrobienia. - Co zrobimy z kielichem? Nie możemy po prostu zostawić go na stole - powiedziałam. - Owiń go w jedwab i zabierz do sypialni. Włóż do szuflady. - Nie powinniśmy zamknąć go w sejfie? Domek gościnny ma jeden. - Myślę, że każdy kto miałby ochotę go ukraść, będzie miał małe kłopoty by przejść przez osłonę. - Och - powiedziałam. – Może za długo mieszkałam pomiędzy ludźmi. Zapominam, jak potężni mogą być niektórzy z nas. - Myślę Księżniczko, że najlepiej byłoby, gdybyś nie zapominała takich rzeczy. Niedługo wrócimy na wysoki dwór faerie i musisz zawsze pamiętać, jak wszystko i wszyscy mogą być niebezpieczni. - Czy rozmowa jest skończona? – zapytał Sage z powietrza. Doyle rozejrzał się po pokoju, napotykając same poważne twarze. - Tak, wydaje mi się, że tak. 115

- Dobrze - powiedział Sage. – Mam obiecają krew i chcę ją teraz. Usłyszałam, że Mróz zaczerpnął powietrza, by zacząć kłótnię i znałam ten dźwięk bardzo dobrze. - Nie Mrozie, on ma rację. Umówiliśmy się, a sidhe, który nie dotrzymuje umowy, jest nic nie wart. - Nie chcę zerwać umowy, ale nie podoba mi się to. Westchnęłam. Karmiłam Sage raz w tygodniu, od miesiąca, a Mróz miał otworzyć swoje liliowo-białe żyły raz, tylko raz i był to wielki problem. Kochałam Mroza, kiedy byłam w jego ramionach. Nawet kochałam Mroza, kiedy patrzyłam na jego piękno, ale zaczynałam nie kochać Mroza, kiedy robił kwaśną minę, nie kochałam go, kiedy sprawiał, że proste rzeczy stawały się trudniejsze niż mogłyby być. To sprawiało, że zadawałam sobie pytanie, czy kiedykolwiek byłam zakochana w Mrozie, czy tylko go pożądałam. Może po prostu byłam już zmęczona. Zmęczona ciągłym przekonywaniem go. Mróz powinien być członkiem zespołu i naprawdę nie chciałam słyszeć żadnego jazgotania na ten temat, bez znaczenia jak wspaniale wtedy wyglądał.

116

Rozdział 11 Rhys rzucił się na łóżko, sadowiąc się po swojej stronie i ubijając poduszkę tak, że na wpół siedział oparty o zagłówek. Jedno kolano zgiął do góry, drugie na wpół opuścił, tak jakby obnosił się ze sobą przed wszystkimi, którzy weszli do pokoju. Szeroki uśmiech na jego twarzy nie wróżył dobrze, bo był to wygląd, jaki Rhys przybierał, kiedy zamierzał się drażnić. Mróz nie reagował dobrze na drażnienie się i to było ostrzeżeniem. - Nie drażnij się, Rhys, mówię serio. Jestem zmęczona, jest późno, a to był bardzo dziwaczny dzień. – Próbowałam wsunąć kielich do szuflady przy stoliku nocnym. Nie mieścił się. Szuflada była za płytka. Zaklęłam cicho pod nosem. – Myślisz, że mogę po prostu postawić go obok łóżka, zawinięty w jedwab? - Pewnie tak - powiedział. Postawiłam owinięty w jedwab kielich obok lampy i w jakiś sposób chciałam równocześnie oddalić go i przybliżyć. To nie miało sensu, ale chciałam trzymać go w ręce, dotykać go, żebym była pewna, że nie zniknie i chciałam ukryć go w szufladzie, ukryć pod ubraniami i nigdy już nie dotykać. Zadowoliłam się położeniem go koło łóżka, na wpół ukrytego pod pomarszczeniem prześcieradła. Gdyby ktokolwiek się włamał, kielich nie byłby natychmiast widoczny i mogłabym chwycić go szybko, gdybym musiała. - Jesteś taka drażliwa dzisiejszej nocy, - powiedział Rhys. – Nie jesteś przyzwyczajona do gorącego lesbijskiego seksu, prawda? Popatrzyłam na niego ze złością. - To był zaszczyt doprowadzić Maeve do jej pierwszego od wieku orgazmu z sidhe, ale wiesz, że nie to było moim celem. - To działanie wyglądało według mnie jak celowe - powiedział nadal drażniąc się. Znakomicie, zamierzał być męczący. - Jesteś zazdrosny, że ja ją dotykałam, a ty nie mogłeś. Jego uśmiech nieco przygasł. - Może. Potem znów powiększył się. - Lub może jestem zazdrosny, że nie mogłem być między wami. Rozpięłam szlafrok i przez chwilkę widział mnie nagą, jego oko spoglądało na to, co znało tak dobrze. W jego spojrzeniu było coś pomiędzy bólem, a głodem, jak gdyby czekanie było tak intensywne, że w jakiś sposób go raniło. Założyłam, że takie spojrzenie było

117

spowodowane latami celibatu, ale tylko Rhys patrzył na mnie w ten sposób. Podobało mi się to, zastanawiało mnie, ale wiedziałam, że to jest coś tak osobistego, że nie pytałam. Jeżeli sam nie opowie, nigdy nie będę wiedziała. Jeżeli kiedykolwiek straci to spojrzenie, wtedy i tylko wtedy będę mogła zapytać. Mróz i Sage kłócili się w przedpokoju pomiędzy sobą. Niestety, Rhys nie był jedynym w drażliwym nastroju. Sage’a nie mogłam kontrolować, ale z Rhysem mogłam coś zdziałać. Wpełzłam naga na łóżko. - Proszę, Rhys, nie drażnij Mroza, nie dzisiejszej nocy. Nie patrzył mi w twarz i nie wiedziałam, czy mnie słyszy. Spróbowałam ponownie. - Rhys, Rhys, popatrz mi w oczy. – strzeliłam palcami, by przyciągnąć jego uwagę. Zamrugał i po długiej chwili w końcu popatrzył mi w twarz. - Mówiłaś coś? Rzuciłam w niego poduszką, którą chwycił i objął ramionami. - Mówię serio, Rhys. Jeżeli w jakiś sposób sprawisz, że to będzie trudniejsze, będę wkurzona.- Chwyciłam inną poduszkę i przycisnęłam ją. – Jestem zmęczona, Rhys, naprawdę fizycznie zmęczona. Chcę spać, a nie przedzierać się przez emocjonalne promieniowanie wychodzące od Mroza dzielącego się krwią z Sagem. – Uchwyciłam jego spojrzenie i z radością zauważyłam, że chęć drażnienia się zniknęła. – Proszę, nie sprawiaj, żeby było to trudniejsze. Był w tej chwili poważny. - Prosisz mnie, czy mówisz mi? - Teraz proszę cię jako przyjaciel, kochanka, nie księżniczka. Przesunął poduszkę za sobą, tak że mógł usiąść wyżej. - Okey, skoro prosisz tak ładnie. – Uśmieszek powrócił. – Poza tym, Mróz naprawdę nie jest w moim typie. Przewróciłam oczami. - Jeżeli powiesz jeszcze jeden homoseksualny żart, wykopię cię z łóżka. Przysięgam ci to. - Czy mógłbym zrobić coś takiego? - Tak, do cholery, mógłbyś, – dotknęłam jego ramienia i potrząsnęłam. – Rhys, proszę, nie. Mróz i Sage byli prawie w pokoju i mogłam już słyszeć o co się kłócą. Mróz chciał dać Sage’owi krew bez użycia magii, a Sage chciał użyć magii. W ten sposób było więcej zabawy, mówił mały krwawy motyl. 118

Twarz Rhysa stała się poważna, gdy westchnął: - Lubię Mroza, jest dobry w walce, ale jest przewrażliwiony jak diabeł w zimowy dzień, odkąd dołączył do dworu jako sidhe. Zauważyłam dziwne wyrażenie, ale wiedziałam, co Rhys miał na myśli. Widziałam pierwszą formę Mroza. W tej formie nie był sidhe. Działo się za wiele, więc nie miałam czasu myśleć o znaczeniu tych rzeczy. Mróz nie zawsze był sidhe, a wcześniej nauczyłam się, że musisz mieć krew sidhe w swoich żyłach, by stać się sidhe. Pamiętałam go tańczącego przez śnieg, podobnego do dziecka, pięknego w sposób, w jaki padający śnieg jest piękny, kiedy wiatr podnosi go prosto do nieba w migoczącym srebrem tańcu. Mogłam więc widzieć, że nie był sidhe. Nie byłam pewna, czym był, ale jeżeli nie sidhe, to kim? Jeżeli nie był sidhe wcześniej, to jak mógł być sidhe teraz? Miałam wiele pytań, a żadnego czasu na obmyślenie odpowiedzi, ponieważ Mróz wszedł przez drzwi z Sagem podlatującym przy jego ramieniu. Nie mogłam powiedzieć Mrozowi przy Sage’u, o tym, co widziałam w wizji. Nie byłam nawet pewna, czy Mróz chciałby rozmawiać o tym przy Rhysie, ale wiedziałam, że Sage z całą pewnością nie byłby mile widziany przy takiej rozmowie. Sage fruwał przy Mrozie tak, by nie przeszkadzać wyższemu mężczyźnie w przejściu. - Nie zrobię nic bez magii, to moje ostatnie słowo. Mróz potrząsnął głową, a jego srebrne włosy skrzyły się w świetle. - Nie pozwolę ci, byś mnie zaczarował Sage, to jest naprawdę ostatnie słowo. - Panowie - powiedziałam. Obaj odwrócili się, na ich twarzach widać było złość. Ale Sage w mgnieniu oka zmienił wyraz twarzy z nadąsanego na pożądliwy. Podleciał do łóżka ze śmiechem, latając nad moją głową jak mały helikopter, starając się znaleźć najlepszy widok. Mróz stanął w drzwiach, nadal był nadąsany, zły i jakby lekko wystraszony. Pokazało się to w jego szarych oczach na kilka chwil, prawdziwy strach, potem zniknął, przykryty arogancją. Wiedziałam, że arogancja częściowo kryła to, co naprawdę myślał. Wiedziałam, że teraz tak robił, ale ta wiedza naprawdę nie sprawiała, że porozumienie z nim było łatwiejsze, ponieważ znaczyło to, że był niepewny sytuacji, lub że mu się ona nie podobała. Nic z tego nie było dobre. Wyciągnęłam do niego rękę. - Chodź do mnie, Mrozie. - Do ciebie z radością podszedłbym, Meredith, ale nie do was wszystkich. Położyłam rękę na poduszce, która leżała nadal na moich kolanach. Sage nie zrobił aż takiego przedstawienia jakie chciałby, ale latał radośnie ponad mną. Zamierzałam coś ubrać 119

na siebie lub przykryć się, zanim weźmie krew. Okazał się niegodny zaufania. Uważałam, że z Rhysem i Mrozem będę wystarczająco bezpieczna. Patrząc na Mroza nadal stojącego w drzwiach, zaczęłam się zastanawiać. - Zgodziłeś się na to Mrozie, - powiedziałam. - Zgodziłem się dać krew, ale nie pozwolić, by krwawy motyl używał na mnie swojej magii. Sage odwrócił się w powietrzu i poleciał z powrotem do większego mężczyzny. - Sidhe, który obawia się magii krwawych motyli, co za zagadka? - Nie boję się ciebie, mały człowieczku, ale nie jestem chętny, by pozwolić jakiemukolwiek stworzeniu magicznemu użyć swojej magii przeciwko mnie. - Pozwolenie Sage’owi na użycie magii, kiedy będzie brał krew jest kompromisem, że nie będzie miał seksu ze mną. - To nie jest mój kompromis - powiedział Mróz, wyglądał na wyższego, szerszego w ramionach, bardziej pewnego siebie. Nauczyłam się, że im bardziej wyglądał na pewnego, tym mniej pewnie się czuł, ale nie podziękowałby mi za tę wiedzę, gdybym się nią podzieliła. Rhys podniósł się na poduszce, o którą się opierał. - Księżniczko, mogę? Skinęłam ręką i westchnęłam. - Jeżeli myślisz, że to pomoże? - Pozwólmy Sage’owi skosztować Mroza - pospieszył się z następnymi słowami, widząc gniew na twarzy Mroza – tak jak skosztował mnie, przez małe liźnięcie, nic więcej. Sprawdźmy, czy Mróz naprawdę smakuje jak bóg, czy tylko jak sidhe. To nie był zły pomysł. - Mrozie, czy pozwolisz, żeby Sage polizał cię i nic więcej? Mróz otworzył usta, myślałam, że dlatego by zaprotestować, więc dodałam. - Mrozie, proszę, to nie jest duża prośba. Zawahał się na chwilę, potem jednak przytaknął. - Pozwalam na to. - Sage, - powiedziałam - małe liźnięcie, jak polizałeś Rhysa w tamtym pokoju, nic więcej. Sage podleciał do łóżka wystarczająco blisko, że zobaczyłam naprawdę zły uśmiech, ale przytaknął. Nie wierzyłam w to, ale znów skinął głową i podleciał do Mroza. Mróz zaczął robić krok do tyłu, potem zdawał się pojąć, co zrobił i stanął spokojnie. Większość sidhe zdawało się wierzyć, że żaden inny sidhe nie może z sukcesem użyć 120

przeciwko nim magii. To nie była prawda, ale większość z nich w to wierzyła. Mróz w to nie wierzył, co mnie zastanowiło, jakiej magii się obawia. Reagował tak, jakby miał powód bać się krwawych motyli. - Poczekaj - powiedziałam. – Mrozie, czy kiedyś byłeś torturowany przez krwawe motyle, tak jak Galen? - Nie - powiedzieli równocześnie Mróz i Rhys. Sage potrząsnął głową. - Nigdy nie mieliśmy przyjemności zajmować się Zabójczym Mrozem. – Oblizał swoje wąskie usta, robiąc wystarczające przedstawienie z tego, co widzieliśmy. – Mniam. Mróz spojrzał na mnie, - Nie każ mi tego robić. - Czego? Nie pozwolić mu polizać twojej skóry by zobaczyć jak smakujesz? To nie jest trudne, Mrozie. Czy skrzywdziła cię magia jakiejś istoty magicznej? Dlatego tak się martwisz? – W chwili kiedy to powiedziałam, wiedziałam, że jest to zbyt zuchwałe. - Żadna istota magiczna mnie nie skrzywdziła. – Jego twarz była bardzo piękna, zimna i arogancka, z układem kostnym, który sprawiłby, że na jego widok chirurg plastyczny zapłakałby z zazdrości. Szary, jedwabny szlafrok wyglądał prawie tak samo jak lśniące srebro jego włosów. Był jak rzeźba, zbyt piękna by ją dotknąć, zbyt dumny żeby pozwolić, by ktokolwiek jego dotykał. Chciałam zapytać go, co jest źle, ale nie śmiałam zrobić tego przy innych mężczyznach. Patrzyłam w jego twarz, powędrowałam spojrzeniem w dół jego klatki piersiowej, jego bioder, myśląc o tym wszystkim co miał pod szlafrokiem i wiedziałam, że nawet gdyby był sam, nie zdawałby sobie sprawy z tego, co było złe. - Spróbuj go, Sage. – mój głos brzmiał tak zmęczony i zniechęcony, jak ja się czułam. Sage ruszył w jego kierunku, jego skrzydła ledwie się poruszały, jak gdyby wolałby raczej upaść niż unosić się. Wisiał w powietrzu tuż przed twarzą Mroza, potem skoczył i odskoczył, zmaza żółtego, niebieskiego i czerwieni. Był prawie pod sufitem, poza zasięgiem, zanim Mróz zdołał go pacnąć, prawie jak gdyby Sage wiedział, że to zrobi. Sage zasyczał, w pierwszej chwili myślałam, że dlatego, ze Mróz spróbował go pacnąć, ale usłyszałam złość w jego głosie. - Nie smakuje inaczej niż biały rycerz. - Więc weź moją krew i zwolnij z tego Mroza, - powiedział Rhys. Sage podleciał bliżej łóżka. Skrzyżował cienkie ramiona na piersi i tupnął stopami w powietrzu, jak gdyby był na solidnym gruncie. 121

- Nie, umówiłem się na dwóch sidhe i chcę dwóch. - Mogę dać krew - powiedział Mróz, - ale bez magii. Zgodziłem się na krew, nie na magię. Rhys zaczął coś mówić, ale dotknęłam jego ramienia. - Dostaniesz to, na co się umawialiśmy, Sage, wszystko, ale pozwól Mrozowi wrócić do jego łóżka. Nie jest dla nas użyteczny dzisiejszej nocy. Mróz wzdrygnął się na moje ostatnie słowa lekko mrużąc oczy, ale znałam go dobrze i wiedziałam, co to znaczy. - Kogo proponujesz na jego miejsce - zapytał Sage, sfruwając niżej, tak że byliśmy twarzą w twarz.- Może Galen – Jego uśmiech był równocześnie okrutny i szczęśliwy. - Po co pytasz, skoro wiesz lepiej, Sage - powiedziałam. Wydął wargi, ale nie wiedział. - Nie będę znów dzielił się tobą z goblinem. I nie chcę pić z Ciemności. – zdawało się, że myśli o tym przez chwilę, wtedy wylądował na poduszce na moich kolanach. Purpurowa satyna obwisła pod jego wagą. Zawsze był cięższy niż wyglądał, czy nawet niż pamiętałam. – Nicca, więc jest jedynym, który pozostał. Skinęłam głową. - Zgadzam się. - Nie zamierzasz zapytać Nikki, czy pozwoli, by krwawy motyl napił się jego krwi, powiedział Mróz. Popatrzyłam na niego, był nadal tak przystojny, że serce prawie przestawało bić. Zastanawiałam się, czy był piękny wystarczająco, ale odpowiedź była oczywiście, że nie. - Nie muszę pytać Nikki, Mrozie. Jeżeli poślę po niego, on przyjdzie i zrobi to, co mu powiem. Nicca nie kłóci się, tylko robi to, co potrzeba. - A ja nie - powiedział Mróz, przechylając podbródek do góry, wyglądając jak uosobienie arogancji i buntu. Westchnęłam. - Kocham cię, Mrozie. To złagodziło jego twarz, sprawiło, że niepewność wypłynęła na nią na chwilę. - Kocham cię w moim łóżku, kocham cię na wiele sposobów, ale będę królową. Będę władcą absolutnym na naszym dworze. Zdajesz się zapominać, co to znaczy. Nieważne, kto będzie królem, ja nadal będę władcą. Rozumiesz to, Mrozie? - Chcesz mieć maskotkę za swojego króla.

122

- Nie, chcę mieć partnera, który rozumie, że te niemiłe rzeczy też muszą być zrobione i nie kłóci się o to, czego nie można zmienić. - Nie mogę być inny niż jestem - powiedział i jego głos nie pasował do stalowego spokoju na jego twarzy. - Wiem to - powiedziałam miękkim głosem. Przez sekundę wyglądał na zbolałego, potem lodowa arogancja wślizgnęła się powrotem na jego twarz. Maska, którą nosił przez wieki na dworze. Spojrzał w dół na mnie i na jego twarzy nie było nic. Był Mrozem, Zabójczym Mrozem. Nie dyskutujesz z zimnym wiatrem. Możesz się przed nim schronić, lub zginiesz. Nigdy nie słyszałam, by jego głos był tak zimny. - Wiec przyślę Niccę do ciebie i nie powiem mu nic poza tym, że go potrzebujesz. - Zrób tak - powiedziałam, nie mogąc usunąć z głosu narastającego zimna. Byłam zła na niego, zła i sfrustrowana i nie wiedziałam jak naprawić sytuację. Byłam przyszłą królową, a nawet nie mogłam uporać się ze swoim osobistym życiem. To źle wyglądało. – Dziękuję, Mrozie. – dodałam. - Nie dziękuj mi Księżniczko. Wykonuję tylko swój obowiązek. – Odwrócił się, jakby chciał wyjść. - Mrozie, nie rób tego, - moje słowa zawróciły go. Na wpół obrócił się. - Czego mam nie robić? - Zachowywać się, jakby wszystko dotyczyło ciebie i twoich zranionych uczuć. Niektóre rzeczy cię nie dotyczą. Niektóre rzeczy nie są po prostu osobiste, ale tylko konieczne. - Mogę iść? Zmówiłam krótką, cichą modlitwę o cierpliwość dla tego niemożliwego mężczyzny. - Tak, idź, przyślij nam Niccę. Wyszedł nie oglądając się za siebie, jedną rękę ocierał lekko o plecy, co znaczyło, że ma tu jakąś ukrytą broń. Mróz rzadko był nieuzbrojony. Kiedy niepewnie dotykał broni, było to jak wtedy, kiedy kobieta bawi się biżuterią. - Wiec - powiedział Rhys, - źle poszło. - Humorzasty, nawet jak na Zabójczego Mroza - powiedział Sage. – I zezłoszczony. - Strach - powiedział miękko Rhys. - Co? – zapytałam. - Strach - powtórzył. – im bardziej wyniosły staje się Mróz, tym bardziej jest nerwowy, a bardziej nerwowy to inne określenie na strach. 123

- Czego się obawia? – zapytałam. - Mnie. – Sage wzleciał w powietrze, wirując jakby chciał okazać swoje skrzydła i zręczność. Rhys uśmiechnął się. - Możesz być przerażający, ale nie wydaje mi się, żeby o to chodziło. - Więc co? – zapytałam. Rhys wzruszył ramionami. - Nie wiem. Nicca pojawił się w drzwiach. Jego sięgające kostek włosy były jak rozczochrana peleryna otulająca jego ciało, ale wyrzucona na szlafrok z jedwabiu w kolorze królewskiej purpury. Kolor był dopasowany do niego, wydobywał głęboki brąz jego oczu, rudawy pobłysk w jego prawie kasztanowych włosach. To sprawiało, ze jego skóra wyglądała na ciemniejszą, bardziej czekoladową. - Mróz powiedział, że mnie potrzebujesz. Wytłumaczyłam mu, czego potrzebuję, a on po prostu powiedział tak. Bez walki, bez dąsów, żadnej różnicy zdań. To było więcej niż ożywcze. To było to, czego potrzebowałam w nocy, coś prostego, zamiast trudnego. Mróz w moim łóżku był wielkim pożądaniem, wiele wymagającym i zaciętą przyjemnością… dzisiejszej nocy bardziej potrzebowałam mniejszej przyjemności, czegoś mniej wymagającego i łagodnego pożądania, niemalże jak według zaleceń lekarskich.

124

Rozdział 12 Ułożyłam się z powrotem na ramieniu Rhysa, przytulając się do niego, moja głowa spoczęła na jego twardej, ciepłej piersi. Nicca podparł się na łokciu i leżał tuż za mną. Między nami była tak niewielka odległość, że mogłam czuć przechodzącą przez moją skórę szumiącą wibrację jego aury, jego magię. Chciałam poprosić go, by zmniejszył odległość między nami, by ułożył swoje ciało wzdłuż moich pleców, ale tego nie zrobiłam. Nie zaprosiłam go tutaj dla seksu, to była noc Rhysa, a on przestał dzielić się mną z Nikką po tym, jak zwyciężyliśmy Bezimiennego i część mocy Rhysa wróciła. Założyłam, że teraz, kiedy odzyskał część swojej dawnej, boskiej mocy, będzie jeszcze bardziej oporny w dzieleniu się mną, więc nawet nie pytałam. Ale kiedy czułam ciepło Nikki na moich plecach, nabrałam ochoty by zapytać. Schowałam głowę w piersi Rhysa, przesunęłam głowę pieszczotliwym ruchem w taki sposób, by móc popatrzyć mu w twarz. - Chcę by Nicca został z nami tej nocy. - Mogę założyć się, że chcesz, - powiedział Rhys, ale jego uśmiech zamienił się w poważne spojrzenie męskich oczu. Pogłaskałam dłonią jego brzuch, ześlizgując się do jego sutków, kreśląc niespiesznie kółka dookoła nich, dopóki jego sutki nie zareagowały na moją uwagę, a jego oddech stał się trochę szybszy. Złapał mnie za nadgarstek. - Przestań, albo nie będę w stanie myśleć. - To jest pomysł - powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego wiedząc, że w moich oczach było widać coś więcej niż humor. - Stwierdzam, że nie zaprosiłaś mnie bym został na noc, - powiedział Sage. Wylądował na twardym, wyrzeźbionym brzuchu Rhysa. - Jesteś zaproszony do spędzenia tu nocy - powiedziałam. – Ale nie w moim łóżku, nie w moim ciele. Sage deptał stopami po twardym ciele Rhysa. - To po prostu nie w porządku. Użyję swojej magii by sprawić, że poczujesz takie wspaniałe wrażenia, ale nie skosztuję owoców moich starań. Zwłaszcza, że inni będą korzystać z tej hojności. - To ty chciałeś dwóch mężczyzn sidhe, Sage. Wiesz, że efekt twojej magii będzie wyczuwalny dla mnie i innych. Skrzyżował ramiona na piersi.

125

- Tak, tak mogę winić tylko siebie. – Jego twarz przeszła w ciągu chwili od kwaśnej miny do uśmiechu, na wpół pożądliwego, na wpół radosnego. – Chcę się założyć. Uniosłam się z piersi Rhysa wystarczająco, by potrząsnąć głową. - Nie. - Jaki zakład? – zapytał Rhys. - Nie rób tego, Rhys. Spojrzał na mnie. - Dlaczego nie? - Nie czułeś magii Sage’a. Ja tak. W rozbawienie Rhysa wmieszała się arogancja. To była pięta Achillesa naszej rasy. Nasza arogancja już nieraz stała się naszą zgubą. - Myślę, że troje sidhe powinno być odpornych na magię krwawych motyli. Dotknęłam jego twarzy. - Rhys, powinieneś już wiedzieć, że nie należy niedoceniać istot magicznych, tylko dlatego, że nie są sidhe. Wyszarpnął się spod mojej ręki. Nie chciałam dotknąć jego blizny, nie chciałam sugerować tego, co zrozumiał, o czym mówiła jego twarz. Był teraz zły jak zawsze, kiedy przypomniał sobie, co gobliny mu zrobiły. - Myślę, że to ty zapominasz, czym my jesteśmy. – Błękitne kręgi w jego oczach zaczynały błyszczeć delikatnym, pulsującym kolorem, jak zimowe niebo, pulsujące w rytm jego gniewu i jego mocy. - Jeżeli jestem znów Cromm Cruach, Merry, wtedy Sage nie dotknie mnie. Chciałam zapytać, A co jeśli nie jesteś? ale powstrzymał mnie wyraz jego twarzy. Co jest dobrą odpowiedzią na męską dumę? - Nigdy nie byłam bogiem, Rhys. Nie wiem, co to znaczy być odpornym na magię. - Ja wiem - powiedział, a takiej zawziętości nigdy w życiu nie widziałam. Chociaż, kiedy ją zobaczyłam, rozpoznałam w niej też strach. Strach, że mógłby nie być tym, czym był. Strach, że może nigdy nie odzyska tego, co utracił. Widziałam ten strach tak wiele razy, na tak wielu twarzach sidhe. Ten lęk był w nas, to była nasza wada jako rasy, kiedy zawodziliśmy, mogliśmy zniknąć i umrzeć. Był to strach, który nosiliśmy w sobie tak długo, że była to prawie nasza narodowa fobia. Gdybym powiedziała „nie” na zakład z Sage’m, to by było tak, jakbym powiedziała, że Rhys nie jest wystarczająco dobry, nie dość dobry. Nie myślałam tak, ale Rhys był mężczyzną, a mężczyźni, bez znaczenia jakiego są gatunku, mają takie same wady. Ja byłam 126

kobietą, a my, kobiety, bez znaczenia jakiego jesteśmy gatunku, również dzielimy takie same wady. Jego wadą była kruchość jego ego, moją - chęć ugłaskania jego ego, prawie za wszelką cenę. W chwili kiedy otworzyłam usta, już wiedziałam, że to błąd. - Rób co chcesz, ale potem nie mów, że cię nie ostrzegałam. - Więc, biały rycerzu, założymy się? – zapytał Sage. – Użyję swojej magii by zaczarować cię, a jeżeli uda mi się zaczarować równocześnie troje sidhe, dostanę to, czego pragnie moje serce. - Rhys - powiedział Nicca, - uważaj. - Nie jestem głupi, - powiedział Rhys. – Czego pragnie twoje serce? Muszę wiedzieć, zanim się zgodzę. - Pieprzyć księżniczkę - powiedział. Rhys potrząsnął głową. - Nie mogę umawiać się co do tego, czego nie zrobię sam. To jej ciało, nie moje. - Żadnego seksu, - powiedziałam, - nie dam ci szansy by usiąść na tronie, Sage. Wzruszył malutkimi ramionami. - Dobrze. Jeżeli nie prawdziwy akt, to co? Pozwoliłam w ostatnich tygodniach, by magia Sage’a wślizgnęła się do mojego umysłu, mojego ciała, więc zaciekawiło mnie to. Jego osobista magia do uwodzenia była najlepsza, z jaką kiedykolwiek się spotkałam. Tylko przez małe ugryzienie mojej ręki i za pomocą swojej magii, mógł doprowadzić mnie do orgazmu. Byłoby kłamstwem, gdybym powiedziała, że nie zastanawiałam się, czy nie byłoby nawet jeszcze lepiej, gdybym pozwoliła mu się dotknąć. Ale to nie to sprawiło, że nagle moje ciało stało się nieruchome i ciche. Miałam najbardziej niesamowitych kochanków na świecie, ale były rzeczy, które były dla mnie nieosiągalne. Starali się sprawić, żebym zaszła w ciążę, co znaczyło, że każdy seks kończył się w jeden i tylko jeden sposób. Nie chcieli tracić okazji, by obdarzyć mnie dzieckiem. Przekonywałam niejednego z moich mężczyzn, by pozwolił mi wziąć się do ust, ale żaden z nich nie chciał skończyć w ten sposób, bez znaczenia jak bardzo błagałam, czy jak bardzo sami tego chcieli. Przez wieki nie mogli mieć żadnych stosunków seksualnych, w żaden sposób nie mogli zaspokoić się, nawet przez własny dotyk. Było tak wiele rzeczy związanych z seksem, o których zapomnieli. Mogli mówić o tym, ale nie robili tego, ponieważ było to marnowanie szansy. Marnowanie możliwości zasiania we mnie ziarna. Marnowanie szansy, by zostać królem. Nagle zdałam sobie sprawę, że zaczynałam czuć się jak klacz rozpłodowa. Współżyli tylko po to, by spłodzić dziecko, nie dlatego, że chcieli tu

127

być. Wiedziałam, że mnie pragnęli, ale czy naprawdę pragnęliby mnie, gdyby mogli odejść? Czy moi przystojni mężczyźni nadal by mnie chcieli, gdyby nie było tronu do wygrania? Galen by chciał i to była część jego uroku, ale inni? Nie byłam pewna innych. Było mi ciężko na sercu. Czy przystojni sidhe chcieliby niskiej, wyglądającej jak człowiek śmiertelniczki, gdyby mogli wybrać kogokolwiek innego? Nie wiedziałam, a oni pewnie woleliby nigdy nie powiedzieć mi prawdy. Oczywiście, że mnie pragnęli, co innego mogli powiedzieć? Ale tylko Galen i Rhys poświęcali mi wcześniej jakąkolwiek uwagę, kiedy byłam tylko czymś niechcianym, ledwo tolerowanym po śmierci mojego ojca. Nieugięte dążenie do poczęcia dziecka zaczynało sprawiać, że czułam się jakby to było wszystko, co trzymało ich przy mnie. Ale oczywiście tak właśnie było. Kiedy zajdę w ciążę i będziemy wiedzieć, kim jest ojciec, ulotnią się i powrócimy do tego zimnego dystansu jaki dzielił nas wcześniej. Mogłabym już nigdy ich nie mieć. Popatrzyłam na Rhysa, najniższego z Kruków Królowej. Każdy cal jego ciała był muskularny, twardy i tak mocny. Odwróciłam się do Nikki, spoglądał na mnie przez gąszcz swoich włosów, a jego ciemne oczy wyglądały prawie, jakby płonęły, przez głęboki, czekoladowy kolor jego włosów. Przesunęłam swoje usta i ręce w dół znaku w kształcie skrzydeł, który miał na plecach. Znaku wyglądającego jak najbardziej tętniący życiem tatuaż na świecie. Był w łóżku prawie za delikatny dla mnie, za uległy. Ale był piękny i przez ten krótki czas był mój, a ja wiedziałam, że zrobi wszystko, co tylko chciałam. Wszyscy inni martwili się, że nie byłam w ciąży. Ja również się martwiłam, ale również wiedziałam, że to zamknęłoby mi drzwi, odcięłoby mnie od tego, czego pragnęłam. Kiedy ich miałam, chciałam ich mieć naprawdę, nie tylko do produkowania dziecka. Za czym naprawdę tęskniłam? To było proste. Tęskniłam za dotykiem mężczyzny w moich ustach, kiedy zaczyna miękki i mały, więc mogłam wziąć go całego do środka, nawet jego jądra, czując różnicę w fakturze skóry, różnicę w dotyku. Uwielbiałam to, od początku do końca, a ostatni raz, kiedy mogłam to zrobić tak całkowicie do końca, to wtedy, kiedy byłam z moim ostatnim chłopakiem. Nie był sidhe i nie był zdolny do czegokolwiek bliskiego magii Sage’a. Chciałam poczuć to gorące uwolnienie wewnątrz, bardziej nawet niż w moim łonie. Nie myślałam o Sage’u wciskającym się w moje ciało, ale myślałam o czymś spływającym w dół mojego gardła. - Ona myśli o czymś - powiedział Nicca. - Co znaczy ten wyraz twojej twarzy, Merry? – zapytał Rhys. - Jeżeli Sage zwycięży, chcę go w moich ustach. Chcę poczuć jak jeden z was dochodzi w moich ustach. 128

- Wiesz, dlaczego my nie chcemy - powiedział Rhys. Usiadłam odsuwając się od Rhysa. - Wiem, muszę być w ciąży, ale seks to nie tylko robienie dzieci. – Wzięłam głęboki, drżący oddech. – Chcę widzieć, jak jeden z was doprowadza się sam do szczytowania, kiedy na niego patrzę. Chcę poczuć cię twardego i sztywnego, leżącego tuż przy mnie, aż dojdziesz. Chcę żebyś zrobił to na mnie, zamiast znów mieć następną rundę produkowania dziecka. Poczułam się bardzo smutna. – Jednej nocy ktoś sprawi, że będę w ciąży. Kiedy będziemy wiedzieć, kto jest ojcem, wszyscy inni odejdą. – Patrzyłam na nich, nawet na małego krwawego motyla stojącego na brzuchu Rhysa. – Chcę robić z tobą więcej teraz, kiedy mam na to szansę. Dotknęłam powiększającej się części mężczyzny. - Spędziłeś wieki nie mogąc mieć nic, a nie tylko zwykłego stosunku. Nie chcesz znów tego wszystkiego? Rhys usiadł, zmuszając Sage do pofrunięcia w powietrze. Przytulił mnie. - Merry, tak mi przykro. Chciałbym, ale… Odepchnęłam go. - Ale nie możemy marnować żadnej możliwości. Tak, tak, to bardzo ważne. Nawet się nie kłócę. Ale tej nocy, tutaj i teraz, chcę zrobić wszystko, na co mam ochotę, a nie martwić się o to, czy zrobimy dziecko, czy też nie. - Nie wydaje mi się, żeby Doyle na to pozwolił - powiedział Nicca. Odwróciłam się do niego i poczułam gniew rosnący we mnie jak gorący wiatr. Poczułam się uwięziona przez moją magię, zamieniającą się w blask wewnątrz mojej skóry. - Czy Doyle jest tutaj w łóżku tej nocy? - Nie - wyszeptał Nicca i wyglądał na zmartwionego, - Przepraszam Merry, nie miałem na myśli… - Jestem księżniczką i będę królową - potrząsnęłam głową. – Jestem zmęczona tym, że każdy kłóci się ze mną. Dobrze, dzisiejszej nocy będę miała stosunek z jednym z was, ale nie z Sage’em. Wyciągnęłam rękę do Sage i wylądował na niej. Był zadziwiająco ciężki, jak gdyby ważył więcej niż powinien. Trzymałam Królową Niceven na dłoni i nie ważyła prawie nic, jakby cała była z powietrza i lekkiej pajęczyny, ale Sage miał swoją wagę. - Zrobisz to, czego chcę, Sage?

129

- To będzie sama przyjemność, Księżniczko. – Złożył zamaszysty ukłon, potem podleciał dając mi szybki pocałunek w usta, w powietrzu rozległ się śmiech. – Byłabyś zadziwiona, jak wiele kobiet sidhe nie chce ssać męskiego członka. - Uwodziłeś za wiele sidhe Seelie - powiedziałam. Spojrzał w dół na mnie, zastygł w powietrzu na swoich barwnych, szklących się skrzydłach. - Może po prostu za wiele rzeczy na Dworze Unseelie ma ostre zęby. Mężczyzna musi uważać, gdzie wsadza siebie, bo może stracić więcej niż swoją cnotę. - Ja nie gryzę - powiedziałam. Zrobił kwaśną minę. - Och, szkoda. Uśmiechnęłam się do niego. - Dobrze, jeżeli chcesz na ostro. Przez chwilę wyglądał poważnie. - Do pewnego punktu, tak. - Pokaż mi ten punkt. - Merry nie dowie się o twoim punkcie, zanim ty nie zaczarujesz całą naszą trójkę. Co dostaniemy, jeżeli przegrasz? – zapytał Rhys. - Już nigdy nie będę starał się umieścić mojego czułego punktu na lub w księżniczce. - Dajesz słowo honoru? – powiedział Rhys. Sage położył swoją dłoń na sercu i ukłonił się w powietrzu w dziwnym pełnym gracji gestem. - Daję słowo honoru. Chciałam ich odwieść od tego, ponieważ dobrze znałam Sage’a. Nigdy nie zaoferowałby tak szczegółowego zakładu, gdyby nie był pewny. - Zgoda - powiedział Rhys, zanim udało mi się cokolwiek powiedzieć. Westchnęłam, potem zdałam sobie sprawę, że częściowo miałam nadzieję, że przegramy. Ale czy przegramy, czy też wygramy, zamierzałam porozmawiać z Doylem. Królowa Andais dała mi moich strażników, bym robiła z nimi, co uważałam za słuszne. Jednak okazało się, że mam króla, może powinna ich sobie zabrać z powrotem? Straciliby jedyną szansę, jaką mieli w całym milenium by dotykać kogoś innego, by móc sięgnąć do kobiecych ust, by zanurzyć się w jej ciele podczas aktu. Odesłać ich z powrotem i odciąć od tego, to wyglądało jak coś, co mogła zrobić Andais. Była sadystką we wszystkim. Jeżeli przedstawię to Doyle’owi jako możliwość, może zobaczy pewne rzeczy na mój sposób. Jeżeli 130

nie, mogę spróbować przedstawić to jako rozkaz. Chociaż nie miałam co do tego dużych nadziei. Wydanie rozkazu Doyle’owi by zrobił cokolwiek, z czym się nie zgadzał, najczęściej kończyło się na tym, że mnie ignorował. Andais powiedziała, że to był powód, dla którego nigdy nie wzięła Doyle’a do łóżka. Jeżeli sprawiłby, że zaszłaby w ciążę, nie zadowoliłby się rolą królewskiego małżonka. Chciałby być królem nie tylko z nazwy, a ona nie lubi dzielić się władzą. Zaczynałam rozumieć jej punkt widzenia. O Bogini, pomocy! Zaczynałam zgadzać się z moją niegodziwą ciotką. To nie mogło być nic dobrego, nieprawdaż?

131

Rozdział 13 Nasza trójka położyła się na poduszkach. Przytuliłam głowę do krzywizny ramienia Rhysa, Nicca przesunął się w dół łóżka, tak że mógł ułożyć głowę na moim brzuchu. Jego włosy rozłożyły się za nim jak peleryna z brązowego jedwabiu. Sage wisiał nad nami jak jakiś malutki, lubieżny anioł. - Smakowanie waszej trójki to uczta, jakiej doświadczyło niewiele istot magicznych. - Kiedy patrzę na twoją twarz - powiedział Rhys, - nie jestem pewny, czy mówisz o jedzeniu, czy o seksie. - O obu tych rzeczach, zdecydowanie o obu. Zaczął wolno lecieć w dół na nasze spotkanie. Rhys wyciągnął dłoń, by Sage mógł na niej wylądować, ale on poszybował w moją stronę. Zasłoniłam się odruchowo ręką, by powstrzymać go od wylądowania na moich nagich piersiach. Chciałam trzymać go z daleka od najintymniejszych części ciała. - Pijesz naszą krew, a nie Merry - powiedział Rhys. - Nie obawiaj się, jasny majestacie15, nie zapomnę o tobie, ale preferuję kobiety, a według mojej wiedzy będzie lepiej, jeżeli zacznę od księżniczki. - Nikt nie nazywał mnie jasnym majestatem przez długi, długi czas. - Byłeś jasnym majestatem, biały lordzie, i znów będziesz - powiedział Sage. - Może - powiedział Rhys, - ale to pochlebstwo nie wyjaśnia, dlaczego jesteś na ręce Merry, a nie mojej czy Nikki. Sage nie ważył dużo, pewnie mniej niż dwa funty16, ale było mi niezręcznie trzymać go na sobie. - To jego magia, Rhys, pozwól mu robić to na swój sposób. Chciałabym się jeszcze trochę przespać tej nocy. Nie jestem jak nieśmiertelne sidhe i czuję się zmęczona, jeżeli zerwę noc. Rhys spojrzał na mnie. - Dlaczego wydaje mi się, że nie chodzi ci o sen, ale o to, że zmieniłaś stronę w tym zakładzie.

15

W oryginale gwynfor. Gwynfor to m.in. walijskie (celtyckie) imię męskie. Znaczenie prawdopodobnie pochodzi od walijskich słów : gwyn "white, fair, blessed" oraz mawr "great, large". W sensie tytulatury i zwrotu grzecznościowego w języku polskim najbliższy znaczeniowo jest jasny (jaśniejący) majestat. 16 ok. 0,9 kg

132

- To nie mój zakład - powiedziałam. – a następnym razem, gdy będziesz miał ochotę na zakład, gdzie stawką jest moje ciało, rozważ to dokładnie i spytaj mnie o zdanie. - Byłaś tutaj. – powiedział Rhys. - Ale mnie nie zapytałeś. Pomyślał o tym przez sekundę lub dwie, potem lekko skinął głową. - Cholera, przykro mi, Merry, masz rację. Przepraszam. - Jeden dzień po tym jak wróciła ci twoja boskość i już nabrałeś złych nawyków. – Powiedziałam. - Przykro mi. - Nie przepraszaj za to, Rhys, jest coś innego, za co powinieneś przepraszać. - Za co? – Zapytał. - Jeżeli teraz wykopię was obu z łóżka, Sage zrobi, cokolwiek zechcę. Jest bardziej zainteresowany przyjemnością, niż zostaniem królem. - A co to ma znaczyć? – Zapytał Rhys. - To znaczy, że żaden z was nie był tu dla seksu, ale dla możliwości zostania królem. Mam zamiar któregoś z was przekonać, że chcę się wydostać z pułapki takich stosunków. - Merry, Cel zabije cię, jeżeli wygra ten wyścig. Jeżeli zostanie królem, nie zniesie cię przy życiu. Jesteśmy twoimi królewskimi strażnikami, przedkładamy twoje bezpieczeństwo nade wszystko, nawet ponad własnymi czy twoimi żądzami. Sage dotknął ręką mojego palca, a ta mała pieszczota zaparła mi dech i przyspieszyła puls. Ręka opadła mi bezwolnie, dopóki nie spoczęła pomiędzy moimi piersiami. Nagle Sage wydał mi się cięższy, niż wiedziałam, że jest, a moje ramię bardziej zmęczone, niż powinno być. Rhys próbował spojrzeć w dół, ale wydawało się, że ma kłopoty z ostrym widzeniem. - Co to było? - Sage – wyszeptałam. Nicca przesunął swoją twarzą wzdłuż mojego brzucha, poczułam jakby jego policzek pieścił mnie głęboko w środku. Spojrzał znad mojego ciała na mnie, na Sage’a. - Co on zrobił? – Jego głos był pełen miękkiego zdziwienia. - Musnął rękami mój palec - powiedziałam. - O cholera - powiedział Rhys - o cholera. Sage zaśmiał się wysokim, delikatnym śmiechem. - Och, to będzie zabawne.

133

Rhys zaczął coś mówić, ale Sage prześlizgnął się ramionami dookoła moich trzech środkowych palców, przesuwając swoją niewiarygodnie miękką skórę przez moją rękę. - Bogini zachowaj nas. Mogę czuć część tego, co ty czujesz. Jego skóra jest tak delikatna, najdelikatniejsza z wszystkiego, co kiedykolwiek czułem. Sage potarł swoimi włosami czubki moich palców. Jego włosy były jak puch, jakby były splecione z jedwabnej przędzy, cienkiej jak pajęczyna i zbyt delikatnej, by mogła być prawdziwa. Ich dotyk na skórze sprawił, że Nicca zadygotał i przycisnął Rhysa mocniej do mojej talii. Bardziej namiętnie. - Nie rozumiem - głos Rhysa stawał się równocześnie miękki i głęboki. - Próbowałam ci to wytłumaczyć - powiedziałam. – Ale nie chciałeś mnie słuchać. - Dlaczego możemy czuć, jeżeli dotyka ciebie? - zapytał Nicca. - Nie wiem. - Ja wiem, - powiedział Sage, ześlizgnął się w dół mojej ręki, aż usiadł mi na nadgarstku. – Ale nie powiem. Owinął swoje nogi dookoła mojego nadgarstka i nagle zorientowałam się, że nie ma nic pod swoją przejrzystą koszulą. Był malutki, ale dotyk jego płci był bardziej intymny niż się mogło wydawać, bardziej istotny, niż powinien być. Poczułam nagle pulsowanie pomiędzy jego nogami. Przypływ i odpływ krwi pomiędzy jego udami uderzał obok pulsu na moim nadgarstku, jak drugie bicie serca, tak jakby rytm mojej krwi mógł odpowiedzieć na rytm tego małego ciała. - Twoja dłoń, jasny majestacie, teraz ją wezmę. Chwilę trwało, zanim Rhys zrozumiał. Jedna z jego rąk nadal była uwięziona pod moim ciałem, więc podniósł swoją wolną rękę obok brzucha, prawie jakby bał się, że zostanie zraniony. - Trochę krwi, tylko trochę skosztuję, nic więcej, jasny majestacie, nic więcej. - Przestań tak mnie nazywać. – powiedział Rhys. - Ale ty jesteś białym lordem, - powiedział Sage - a biały lord, ręka ekstazy i śmierci nie boi się nikogo i niczego. Rhys sięgnął w kierunku małego krwawego motyla powoli, niechętnie, jego twarz wydawała się być na wpół zagubiona w zawołaniu obcej magii. Zakład był już przegrany, jeszcze zanim Sage go dotknął. Sage siedział przyciśnięty na moim nadgarstku, jak jedna z tych starych drewnianych płaskorzeźb, przedstawiających malutkie wróżki dosiadające mioteł, bo chociaż mój nadgarstek nie był kijem do miotły, to magia Sage’a ujeżdżała mnie tak, jak krwawe motyle 134

potrafią wprawiać w ruch kwitnące rośliny. Czy rośliny cieszyły się z takiej jazdy? Czy czuły się dobrze, kiedy były wyrywane ze swoich korzeni i zanurzały się prosto w nocne niebo? Sage owinął swoje cieniutkie ręce dookoła palca Rhysa. Położył swoje małe czerwone usta na czubku jego palca. Poczułam puls Rhysa jak odległą muzykę, jak rytm, który słyszysz przez ścianę w nocy, kiedy leżysz w swoim łóżku i zastanawiasz się, skąd dochodzi. Sage otworzył usta, jego wargi nadal przylegały do skóry Rhysa. - Nie, nie - powiedział Rhys. Sage odsunął się tylko na tyle, by spojrzeć swoimi czarnymi oczami na większego mężczyznę. - Stchórzyłeś, biały lordzie? Czy odwaga cię opuściła, kiedy stanąłeś przed zwykłym krwawym motylem? Widziałam puls Rhysa bijący pod skórą jego gardła, jego głos był chropowaty. - Zapomniałem kim byliście. - Zapomniałeś co? – zapytał Sage z ustami nadal uniesionymi nad palcem Rhysa. Rhys odchrząknął by znów przemówić. - Kiedyś mieliście dwór tylko dla siebie i moc nie zależała od wielkości. Sage zaśmiał się krótko. - Pamiętasz, co jeszcze potrafiliśmy robić? - Wasza magia falowała, jak pijany w sobotnią noc. - Tak, biały lordzie, to jest to, co uratowało nas od zagłady ze strony obu dworów – jego usta powoli zbliżyły się do palca Rhysa, następne słowa wyszeptał z ustami tak blisko, że niemal drżał przy skórze Rhysa. – Bezimienny oddał wielką przysługę nam wszystkim – wbił swoje zęby w ciało Rhysa. Rhys wygiął się, odchylił głowę w tył, zamknął oczy. Poczuł niewielki ból, dalekie ukłucie przyjemności. Nicca wił się leżąc na mnie, aż jego twarz niemal dotknęła nogi Sage’a. Ramieniem objął mnie w pasie, przyciskając się do mnie, jakby się bał, lub był podniecony. Wiedziałam, tylko z dotyku jego ciała, że odczuwał przyjemność pomieszaną z bólem, dokładnie tak jak ja. Sage zaczął ssać rankę i poczułam odległe szarpnięcie. Czułam to na sobie tak często, że znałam to uczucie, jakby jego malutkie usta tworzyły cienką linię łączącą czubek palca z pachwiną. Z każdym łykiem który Sage wyssał, narastało w nas drżenie zwiastujące moc, zbyt silne, jak na małą rankę w palcu Rhysa. Pulsowanie pomiędzy nogami Sage’a uderzało tuż obok pulsowania mojego nadgarstka, szybko, szybciej, mocno, mocniej i poczułam trzeci puls. Tak jakby Sage wyciągnął serce 135

Rhysa do jego dłoni i w tym rytmie ssał krew mojego kochanka. Czułam rytm serca Rhysa w ciele Sage’a, jak gdyby mniejszy mężczyzna dostrajał się do niego, wibrował, drżał od jednego uderzenia serca do drugiego. Rhys przytulił mnie mocniej. Jego pachwina była wciśnięta w krzywiznę moich bioder jakby bezwiednie, wyglądało to, jakby jego ciało samo przyciskało się do mojego. Mogłam poczuć go, dużego i twardego, ocierającego się o moje biodro. Rytm obu mężczyzn przybrał jednolity ton. Czułam jak Sage ssie Rhysa i przy każdym łyku Rhys przyciskał się do mojego biodra, ocierając swojego twardego penisa o moją skórę, tak jakby szukał innej drogi do mojego środka. Rhys zaczął lśnić tym białym światłem wydobywającym się spod jego skóry. Jego trójkolorowe oko lśniło jak niebieski neon, kiedy spoglądał na mnie. Jego usta były uchylone i opuścił się w dół, by przycisnąć je do moich. W chwili kiedy mnie pocałował, moja magia próbowała wydostać się, ale wepchnął ją z powrotem do moich ust, magia snuła się pomiędzy nami jak blask gwiazd. Moje ciało pulsowało białym blaskiem, jak gdyby blask księżyca był uwieziony wewnątrz mnie i starał się wydostać przez skórę. Sage siedział pomiędzy nami jak mały złoty dzwonek, jego skrzydła lśniły jak barwione szkło zanurzone w świetle księżyca. Nie był sidhe, ale magia to magia. Przez chwilkę widziałam pulsowanie jego czerwonych ust, jakby rzeczywiście można było zobaczyć pulsowanie serca Rhysa na jego ustach. Nicca zaczął delikatnie lśnić, tatuaż w kształcie skrzydeł na jego plecach pulsował delikatnie zarysem różu, błękitu, beżu i czerni. To był tylko początek jego mocy, jak pierwsza obietnica. Ręka Rhysa pod moimi ramionami drżała, jego palce pieściły moją skórę. Poczułam, że walczy, by przysunąć swoją drugą pięść do kruchego ciała Sage’a. Oddech Rhysa stawał się coraz szybszy, aż odrzucił głowę do tyłu, a ciało wygiął przyciskając się do mnie. Coś świecącego i prawie płynnego poruszyło się pod jego skórą, było to jak obserwowanie lśniących chmur płynących przez niebo, rozlewających się jak płonący fosfor. Jego białe loki wirowały dookoła twarzy, jakby rozwiewał je wiatr jego własnej magii, zaczynały lśnić od mocy, jak gdyby ktoś wymalował lśniącą różdżką pasemka w jego włosach. Otworzył oczy i przez chwilkę mogłam wiedzieć te świecące błękitne kręgi, które zaczynały wirować jak burza szalejąca nade mną, ponad nami wszystkimi. Potem opadł na mnie tak mocno, jakby został ranny, to przycisnęło mnie z powrotem do jego ciała i tak po prostu zgasiło jego moc. Krzyknął na sekundę, zanim jego magia spłynęła po mnie w parzącej fali, która toczyła się i skapywała w dół, do mojego biodra. 136

Poczułam jak moc przesuwa się na moje plecy, odrzuca moją rękę w stronę nieba, sprawiając że wiłam się na łóżku, chociaż nie mogłam się ruszyć. Byłam uwięziona pomiędzy ciałem Rhysa i Nikką nadal owiniętym dookoła moich bioder i nóg. Serce Rhysa biło wewnątrz moich żył, jego uderzenia zanikały, nagle znikły całkiem tak nagle, że przeraziło mnie to. Musiałam otworzyć oczy by sprawdzić, czy nadal jest koło mnie i czy nadal żyje. To było dziwne, ponieważ czułam jego dotyk na całym ciele. Ale wcześniej rytm jego serca był moim i tego cudownego zjednoczenia nagle mi zabrakło. Rhys leżał omdlały koło mnie, z włosami rozrzuconymi na twarzy, z nagą, gładką szyją. Widoczny pod cienką skórą bijący puls teraz był tylko odległym echem poprzedniej, drgającej mocy, zanikającej jak światło księżyca przesłaniane chmurami. Chciałam spytać, czy wszystko jest w porządku, ale pulsowanie ciała Sage’a zamroziło słowa w moich ustach i odwróciłam się, by napotkać spojrzenie błyszczących czarnych oczu. Jego złoty blask nie zniknął, nawet błyszczał jaśniej niż wcześniej, jego skrzydła były jak kolorowy ogień obramowujący jego płonące w środku ciało. Na jego twarzy było więcej triumfu, mocy, zapalczywości, niż pożądania. - Będzie, jak moja pani sobie zażyczy - wyszeptał. Nicca podniósł drżącą rękę w górę, a Sage zaśmiał się. - Jaki chętny, tak lubię. - Nie gap się tak - powiedziałam, mój głos był słaby, jakbym nie miała pewności, czy naprawdę jest nadal mój. - Och Merry, muszę. Nasz lider mnie skomplementował. - Lider? – zapytał Nicca, potem potrząsnął głową. – Nie jestem niczyim szefem, mały, brązowy, czy jaki tam jesteś, Sage. Jego głos drżał, ale mimo otumanienia magią, która w Rhysie i we mnie zaczynała blaknąć jak księżyc znikający za drzewami, Nicca wydawał się być zdeterminowany, by nie pozwolić nazywać się kimś, kim się nie czuł. - Jak sobie życzysz, Nicca - zgodził się Sage. Chwycił palce Nikki i przyciągnął jego rękę do mojej, więc palcami i dłonią poczułam gorący dotyk ręki Nikki wtulonej pomiędzy ciałem Sage’e, a mną. Jeden prosty dotyk sprawił, że światło pod moją skórą znów zalśniło, jak gdyby księżyc zadecydował wzrosnąć dwukrotnie podczas nocy. Sage przeciągnął rękę Nikki przez swoje własne kolana, dopóki nie położył swoich małych, opuchniętych ust na jego nadgarstku. Położył te czerwone wargi przy nadgarstku Nikki, gdzie niebieskie żyły pulsowały tuż pod skórą, tak blisko powierzchni, jak gorliwy kochanek, który czeka by zostać wziętym. 137

Nicca przywarł do mnie tak, że na wpół leżał na mnie, podpierając się wolną ręką, by mi nie ciążyć. Przez chwilkę patrzyłam w dół na jego ciało, długie, mocne i pełne złotego światła, które zaczynało rozpływać się pod jego jasnobrązową skórą, jak gdyby słońce rozjarzyło się wewnątrz jego ciała. Poczułam wibracje jego magii tuż obok mnie, jak drżącą falę pożądania rozchodzącą się w powietrzu. Magia Sage’a zaskoczyła Rhysa, ale Nicca wyciągnął nauczkę z błędu drugiego mężczyzny, jeżeli można powiedzieć, że to był błąd. Użył swojej własnej magii, by współpracować z magią Sage’a. Sage wgryzł się w nadgarstek Nikki, ból rozproszył mojego złotego kochanka tak, że zamknął oczy, jego oddech drżał, ale przycisnął swoje ciało do mojego. Nie mogłam czuć pulsu Nikki, jak wcześniej czułam Rhysa. Nicca zwalczył magię. Zdołał przesunąć się ponad moje ciało, pomiędzy moje nogi i zaczął się obniżać, popychając wibrujące uderzenia swojej własnej mocy, pchając ją we mnie i ponad Sage’a. Sprawiło to, że Sage zawahał się i sam zadrżał. Przesunęłam moją wolną ręką w dół piersi Nikki, jego brzucha i owinęłam swoją rękę dookoła jego twardości. Mój dotyk odchylił go do tyłu, sprawił, że stracił koncentrację. Magia Sage’a zalała nas dwoje, krew popędziła przez moje ciało wypływając białym światłem z mojej skóry, tańcząc włosami dookoła twarzy. Skóra Nikki była w kolorze głębokiego złotego bursztynu, jak ciemny miód, gdyby tylko miód mógł płonąć. Nicca płonął złotym światłem, jakiego nigdy wcześniej u niego nie widziałam. To było tak jak gdyby magia Sage’a sprawiła, że jego skóra odsłania tylko moc. Trzymałam go w dłoni, mocnego i prawdziwego, ale lśnił tak jasno, że nie mogłam patrzeć wprost na niego i musiałam zamknąć oczy. To było jak trzymać wibrujący, pulsujący kawałek prawdziwej magii. Był w mojej dłoni jak gorący jedwab, śliska gładkość, która pulsowała w mojej dłoni, tańczyła w moich żyłach, wylewała się gorącem przez moje ciało. Jak szukająca dłoń, która dotykała i prześlizgiwała się ponad i we mnie, szukając, szukając, szukając, aż jego magia znalazła mnie, znalazła mój środek, znalazła tę część, gdzie nikt nie powinien dotykać, wypełniła mnie i wypłynęła ze mnie. Jego złota moc pędziła z moją magią, moim ciałem, moją przyjemnością, więc jego blask wyprzedził mój, nakłonił mój by lśnić jaśniej i jaśniej, aż pokój był pełen cieni od naszego blasku, pełen cieni, na które nie było miejsca w tym pokoju, jak gdyby nasz blask zasugerował cieniom, że powinny odejść, że nie mają nic do robienia w tym pokoju, w tym łóżku, z naszymi ciałami. Magia wylała się z nas, naga i dzika, a Sage lśnił w jej środku. Krzycząc opadłam w dół, szarpiąc łóżko, mężczyzn, wszystko, co tylko mogłam dotknąć. Czułam swoje paznokcie wbijające się w ciało, ale to nie wystarczało. Trzy rzeczy sprawiły, że otrzeźwiałam, krew spływająca gorącym deszczem po 138

mojej twarzy, nieustający pisk Nikki, oraz dotyk skrzydeł pod moimi rękami. Mimo wszystko nie chciałam rozerwać skrzydeł Sage’a, który rósł pod moimi rękami. Ktoś chwycił moje nadgarstki podnosząc je ponad głowę i przyciskając do poduszki, a ja nie szarpałam się. Nic nie widziałam. Krew spłynęła na moje zamknięte powieki, które skleiły się od niej. Było za dużo krwi jak na trochę ostry seks. Gorączkowo zamrugałam i zdawało mi się, że widzę podwójnie. Dwie pary skrzydeł wyrastały nade mną jak lśniące szkło. Jedna para należała do Sage’a, teraz prawie tak wysokiego jak ja, przygniatającego mnie swoją wagą. Ale drugie były większe, prawie większe niż ja, brązowe i kremowe, na brzegach różowe, wirujące błękitem i czerwienią, jak wielkie oczy, które upstrzyły te skrzydła. Były tylko w połowie rozpostarte, jak u motyla, który dopiero co wyszedł z poczwarki. Spojrzałam na twarz Nikki. Widać na niej było w ból i ekstazę, ale przede wszystkim zmieszanie. Krew błyszczała na nas, lśniąc jak płynne rubiny, pulsując od magii, którą nadal czuć było w powietrzu. To była krew Nikki pochodząca z miejsca, gdzie skrzydła rozerwały jego skórę. To Rhys trzymał moje nadgarstki, chociaż leżał tak blisko brzegu łóżka, jak tylko mógł. Był ubrudzony krwią, ale nawet w chwili kiedy patrzyłam na niego, jego skóra pochłaniała krew, tak jakby ją piła. - Myślałem, że chcesz podrzeć ich skrzydła - powiedział, a w jego głosie słychać było resztki strachu. Zastanawiałam się, jak wielu z nas krzyczało na końcu. Krew wydawała się lubić Rhysa. Pił moc z tej dziwnej krwi, z tej dziwnej rany. Byłam uwięziona pod Sage’em i Nikką, chociaż Sage był bliżej środka, a Nicca ześlizgiwał się nieco z mojego ciała. Wpatrywałam się w skrzydła, wyglądające jak witraż świecący swoim własnym światłem. Skrzydła Nikki rozpościerały się, kiedy na nie patrzyłam, stając się większe z każdym uderzeniem jego serca. Usta Sage’a były usmarowane płynnymi rubinami. Nigdy nie widziałam krwi lśniącej w ten sposób. Pochylił się w moją stronę i poczułam moc, nie po prostu jego własną magię, czy magię Nikki, ale pochodzącą z krwi. Pocałował moje usta i moc parzyła moją skórę. Uniosłam twarz do jego ust, jakbyśmy karmili się nawzajem. Sage żywił się moimi ustami, jakby to był kwiat, ja piłam z jego ust, jakby były pucharem. Piliśmy, sączyliśmy i lizaliśmy moc nawzajem ze swoich ust. Kiedy przerwaliśmy pocałunek, większość krwi zniknęła, jak gdyby była czymś zupełnie innym. Rhys wyglądał jak wyrzeźbiony z białego światła, jego oko płonęło jak jakieś błękitne słońce. Ześlizgnął się z łóżka i potrząsnął głową. 139

- Dzięki, mnie już wystarczy. Tylko obejrzę resztę przedstawienia. Nie wiedziałam, co powinnam powiedzieć, czy w ogóle zostały mi jakieś słowa, ale jeden z mężczyzn leżących nadal na łóżku poruszył się nieznacznie i odwróciłam się do niego. Wyciągnęłam rękę, by dotknąć włosów Sage’a. Kiedy był w swojej małej postaci były miękkie, teraz ta miękkość była prawie przytłaczająca, czułam, jakbym wsunęła palce w jedwabną szczotkę. Sprawiało to, że wiłam się pod nimi obydwoma. Nicca krzyknął i spojrzałam na niego, obserwując jak strach opuszcza jego oczy, zastąpiony przez coś ciemniejszego i bardziej inteligentnego. Jego oczy lśniły, kiedy opuszczał swoje usta na moje. Sage przesunął się wystarczająco, by Nicca mógł mnie posmakować. Polizał wnętrze moich ust, jakbym była misą, a on próbował wyciągnąć z niej ostatniego cukierka. Przesunęłam rękę w dół ich ciał. Skóra Sage’a była jak ciepły jedwab. Skóra Nikki była cieplejsza, gorętsza. Sage wił się nade mną, niesamowicie delikatnie i mocno w tym samym czasie. Ale Nicca był jak coś wyrzeźbionego z magii, było to trudne do wyczucia, ale wewnątrz niego pulsowała magia. Sage przeciągnął swoim ciałem po mnie, szepcząc prosto w moją skórę. - Pamiętasz, co mi obiecałaś, Księżniczko? - Tak - wyszeptałam - tak. Patrzyłam jak Sage przesuwa się bliżej mnie, przesuwając swoją twardość bliżej mojej twarzy. Skrzydła Sage’a zachodziły na Nikkę tak, że ten był na wpół ukryty za przejrzystymi kolorami. Jego własne skrzydła były teraz prawie rozpostarte, wielkie i wygięte, świecące kolorami. Sage dotknął mojej twarzy, ściągając moją uwagę z powrotem na niego. Nigdy nie widziałam go nago i w dużym rozmiarze. Był większy niż się spodziewałam, nie dłuższy, ale szerszy. Przesunęłam językiem przez czubek, był tak samo niewiarygodnie delikatny jak reszta jego ciała. Objęłam go rękami, jego penis był tak delikatny, jak zazwyczaj są męskie jądra, a skóra na jego jądrach przypominała satynę. Nie miałam słów na kreślenie miękkości skóry pomiędzy jego nogami. Była bardziej delikatna jak marzenie, jak zrobiona z czegoś magicznego. Dotknął moich rąk, powstrzymując mnie przed dotykaniem jego skóry. - Uważaj Merry, lub dojdę, zanim znajdę się wewnątrz twoich ust. Wsunęłam go pomiędzy moje wargi, to było jak ssanie jedwabiu, któremu zdarzyło się być ciepłym, muskularnym i żywym. Odczucie jakie dawała miękkość jego skóry i jego 140

twardość, sprawiało, że zapłakałam trzymając go w ustach, na co on sam załkał i wygiął się nade mną. Poczułam, że Nicca przesuwa ręce pod moje uda i delikatnie unosi mnie nad łóżko. - Powiedz tak, Merry, powiedz tak. Jego głos zachrypł z pożądania, ale wiedziałam, że jeżeli powiem nie, przestanie. Lecz nie zamierzałam mówić nie. Wyciągnęłam Sage’a z ust tylko na tyle, by móc się odezwać. - Tak, Nicca, tak. Poczułam, że Nicca podnosi się nade mną, jego ręce wślizgują się pode mnie podnosząc mnie wyżej, szeroko rozszerzając moje nogi swoimi gorącymi dłońmi. Wygięłam szyję, więc Sage mógł wślizgnąć się głębiej do moich ust, aż do gardła. Mogłam wziąć każdy gruby jedwabny cal miedzy moje wargi, moje zęby i głębiej. Sage był tak głęboko, jak tylko mogłam go wziąć, kiedy Nicca zanurkował pomiędzy moim nogami. Krzyknęłam, ale dźwięk był przytłumiony przez słodkie ciało w moich ustach. Nicca przesunął mnie przed swoje biodra, pomagając mi wygiąć się, więc Sage mógł łatwiej wślizgiwać się i wyślizgiwać z moich ust. Zauważyłam morze skrzydeł nade mną, jak maszty na statkach faerie, kiedy złapią wspólny rytm. Obaj zanurzali się w moim ciele w tym samym czasie, jak gdyby mogli poczuć nawzajem swoje ciała. Ciepły muskularny jedwab wsuwał się i wysuwał z moich ust, pieszcząc moje wargi, moje zęby, wślizgując się wzdłuż mojego języka, uderzając w moje gardło. Nicca był jak coś długiego i gorącego, prawie płonącego między moimi nogami, wpychając się jak najgłębiej do mojego wnętrza. Obydwaj wyszli ze mnie prawie mnie uwalniając, potem znów weszli we mnie, tak jakby to był taniec lub wyścig, jakby chcieli sprawdzić, który z nich wepchnie się głębiej, szybciej, a obaj osiągali głębię w tym samej chwili. Obaj uderzali mnie głęboko, potem obaj wycofywali się, wychodząc ze mnie, potem z powrotem do środka, coraz szybciej i szybciej. Aż obaj zaczęli uderzać wewnątrz mnie, poczułam ciężkie ciepło narastające we mnie, napełniające mnie jak krople wody basen, jedna kropla przyjemności, to jedno pchnięcie, jedno posmakowanie. Sage był jak snop słonecznego światła, błyszczącego to wewnątrz, to na zewnątrz mnie. Od czasu do czasu widziałam lśnienie ciemniejszego światła Nikki, tak jakby słońce prześwitywało przez coś brązowego i było zdecydowane przepalić to na wylot. Doprowadzali moją skórę do białego wrzenia, biały płomień zaczynał tańczyć pod moją skórą, zobaczyłam zielonozłoty blask i zdałam sobie sprawę, że to moje oczy lśnią tak jasno, że rzucają zielone cienie na poduszce. 141

Wciąż połykałam słoneczne światło, a słońce uderzało pomiędzy moimi nogami i ponad wszystkimi lśniącymi skrzydłami. Kolory tańczyły, uciekając w powietrze. Nagle zobaczyłam, że pokój jest pełen motyli wyrzeźbionych z kolorowego światła i magii. Nicca wpychał się pomiędzy moje nogi i było to tak, jakby rósł niemożliwie długi, niemożliwie ciepły, wpychając się w moje ciało, jakby mógł dotknąć Sage’a który pulsował wewnątrz moich ust, jak gdyby te dwa słońca mogły spotkać się wewnątrz mojego ciała, jakbym mogła spłonąć, utonąć w ich podwójnej mocy. To była ta kropla przyjemności, która przepełniła basen, która rozlała się na mnie, która sprawiła, że wiłam się pod nimi. Ta kropla, którą wyssałam ze światłem słonecznym w moich ustach, która rozkołysała moje biodra pod gorącem między moimi nogami. Sage wlał się gorący i gęsty w moje gardło, połknęłam tę słonawą moc, poczułam blask przesuwający się w dół mojego gardła i przez moje ciało. Nicca doszedł w natarciu, które wyglądało jak pożar przechodzący przez moje ciało w długim snopie mocy. Tak jak gdyby chcieli rozedrzeć mnie na dwoje, wygiąć mnie w coś gorącego i przemoczonego, przepływającego przez ich ciała, tak jak oni rozlewali się wzdłuż mojego. Kiedy doszłam do siebie, Sage leżał zwinięty na boku, uwięziony pod jednym z moich ramion. Nicca położył się na mnie, leżał na brzuchu, swoje skrzydła zwinął na plecy, pośladki i uda, a jeden przepiękny koniec skrzydła zwisał z łóżka prawie dotykając dywanu. Nie słyszałam nic poza pulsowaniem krwi w moich żyłach. Powoli wracał mi słuch i pierwsze co usłyszałam to drżący śmiech Sage’a - Jak wy, sidhe, jesteście w stanie przetrwać seks? Mnie zabiłoby to w miesiąc. Odwrócił swoją głowę w moją stronę tak, że mogłam zobaczyć jego twarz i jego oczy. Był tam okrąg lśniącej czerni na zewnątrz jego źrenic, ale dalej był ciemnoszary i jasnoszary okrąg. Wpatrywałam się w jego trójkolorowe oczy i zastanawiałam się, co powie, kiedy przejrzy się w lustrze.

142

Rozdział 14 Sage stał na placach spoglądając w lustro stojące na komodzie, tak blisko szkła jak tylko mógł. Wpatrywał się w swoje nowe oczy, wydając się całkowicie nimi zafascynowany. Ja również wyglądałam na nadmiernie nim zafascynowaną. Nie mogłam się powstrzymać, aby nie śledzić go wzrokiem. Delikatnie żółty odcień jego skóry sprawiał, że jego ciało wyglądało, jakby było zanurzone w słonecznym świetle. Był jedną długą linią, od jego stóp – wyglądających na długie, kiedy stał na palcach – przez jego łydki, uda, krzywiznę pośladków, płynną, prostą linię jego pleców, szerokie ramiona i wznoszące się ponad nimi skrzydła, ciasno zwinięte za jego plecami. Szeroka wstęga złoto- żółta z wtopionymi lśniącymi plamami błękitu, czerwieni i pomarańczy była jaśniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Czarne żyłki, które były widoczne na żółtej pajęczynie jego skrzydeł, wyglądały jak miniaturowe drogi, tak jak gdybym mogła śledzić drogę przez jego skrzydła i znaleźć siebie gdzieś indziej jakieś magiczne miejsce, gdzie skrzydlaci kochankowie przybędą na skinienie mojego palca i gdzie nie trzeba było być odpowiedzialnym. Nie było żadnego tronu. Żadnych zamachowców. Skrzywiłam się i zasłoniłam sobie ręką oczy, by zablokować pozornie cudowne lustrzane odbicie Sage’a. To nie było to, czego naprawdę chciałam, chociaż oczywiście była w tym jakaś część prawdy. Czyż nie było moim największym pragnieniem mieć życie, w którym ktokolwiek wchodzi do mojego łóżka, wchodzi tam z pożądaniem, prawdziwą miłością czy ostatecznie z przyjaźnią, a nie ponieważ byłam córką Essusa i następczynią tronu. Najlepsza magia, najlepszy urok karmi się twoimi najbardziej ukrytymi potrzebami i pragnieniami. Im bardziej osobiste, im bardziej ukryte, tym ciężej jest im stawić opór. Skoncentrowałam się na oddechu, w zimnej ciemności za moimi zamkniętymi powiekami. Nie byłam zdolna patrzeć na Sage’a. Mogłam myśleć o czymś innym niż seks, jaki przed chwilą mieliśmy, czekać na coś więcej, pragnąć dotknąć jego skrzydeł, pragnąć zobaczyć czy te grube, czarne żyły są naprawdę ścieżką, która prowadzi do tego, czego pragnie moje serce. Przestań, Meredith, przestań. Starałam się nie myśleć, ale tylko liczyć swoje oddechy. Wciągnęłam powietrze głęboko do moich płuc i wypuściłam je powoli. Kiedy mój puls uspokoił się, zaczęłam już liczyć nie każdy głęboki oddech, ale tylko zwyczajnie liczyć. Kiedy doszłam do sześćdziesięciu, powoli opuściłam dłonie.

143

Poczułam, że jestem przyciśnięta do czegoś dziwnego, twardego, tak wyrzeźbionego, że było to aż nierzeczywiste. Wiedziałam, że to brzuch. Spojrzałam w górę i zobaczyłam pierś Rhysa, a w końcu jego twarz. - Wszystko w porządku, Merry? Potrząsnęłam głową. - Nie wiem. Mój głos był tylko szeptem, tak jakbym bała się przemówić głośniej. W tej chwili zdałam sobie sprawę, że się boję. Ale czego się obawiałam? Poczułam ruch łóżka na chwilę zanim poczułam obecność Nikki za mną. Nie był już palącym pożądaniem, ale było tak, jakby miał w sobie całe ciepło ziemi. Ciepło pochodzące z żyznej, brunatnej ziemi, utrzymujące wszystkie ziarna i wszystkie małe żyjątka w bezpieczeństwie i cieple przez zimę. Kiedy jego ręce dotknęły moich ramiona, to było tak jakby otulił mnie najcieplejszy, najbardziej miękki koc na świecie. Tak bezpieczny, tak ciepły, że mogłabyś opatulić się, spać przez miesiące i obudzić odświeżona, pełna, a ziemia byłaby znów odnowiona. Sama magia wiosny w twoich rękach. Coś musiało się pokazać na mojej twarzy, ale czy to był strach, czy tęsknota, czy cokolwiek innego, może sama Bogini wie, bo ja z pewnością nie. - Wszystko w porządku, Merry? – zapytał ponownie Rhysa. - Zawołaj Doyle’a – wyszeptałam. To było wszystko, co zdołałam powiedzieć, ponieważ Nicca obrócił mnie w swoich ramionach i złożył pocałunek na zgięciu mojej szyi. Nagle zaczęłam tonąć w zapachu świeżo zaoranej ziemi i intensywnym zielonym zapachu kiełkujących roślin. Jego usta smakowały jak odświeżający deszcz. Moje ręce prześlizgnęły się na jego ramiona i znalazły wygięcie jego skrzydeł. To sprawiło, że otwarłam oczy i odsunęłam się wystarczająco by spojrzeć na jego plecy i na nowe skrzydła na nich. Kiedy skrzydła były tylko wzorem na jego plecach, szczegóły były zamazane. Teraz rozciągnęły się i kolory na nich rozpostarły się imponująco. Podstawowym kolorem był jasny płowożółty brąz, jak futro jakiegoś bladego lwa, a koniuszki skrzydeł wyglądały jakby były zanurzone w różu i fioletowo-czerwonym. Ciemny fioletowoczerwony schodził w dół, do krawędzi we wzorze w kształcie muszli, w mieszance białego i purpury, po jednej stronie zakończony rudobrązowym, jak warkocz kasztanowych włosów skręcony, przechodzący w złoty brąz. Pasmo w tęczowych kolorach – fioletowoczerwony, biały, purpura, rudobrązowy – skopiowany był w drugiej muszli na jego niższych skrzydłach, z pasmem bardziej złotobrązowym, biegnącym na drugiej stronie. Było tam na przedzie skrzydeł oczko z niebiesko144

zielonym środkiem, większe niż moja dłoń, na krawędzi czarne i żółte, które było prawie powtórzeniem jego całego jasnopłowożółtego, wobec tego brzegu olśniewająco błękitnego, (kuźwa Nicca ma piękne skrzydła, jest cała strona opisu p… skrzydeł!! Nie tłumaczę!!)

Nicca pocałował skraj mojego policzka, ale wszystko co mogłam zobaczyć to te jego skrzydła (wrr…. Jak jeszcze raz przeczytam skrzydła to zacznę gryźć). Obsypując mnie pocałunkami schodził w dół mojego policzka, a kiedy nie patrzyłam na jego twarz, ugryzł mnie delikatnie wzdłuż szyi. To sprawiło, że westchnęłam, ale nie spojrzałam mu w twarz. Przejechał ustami niżej po szyi i ugryzł mocniej. Wystarczająco mocno, że zamknęłam oczy, a kiedy je otworzyłam, jego twarz była przede mną. Było to ta sama twarz, ale wcześniej to był Nicca, teraz nie. Był potężniejszy od niego, w jego oczach, jego twarzy i jego ustach widać było żądanie. Spojrzałam w te brązowe oczy i zobaczyłam, że pragnie czegoś. Przyspieszył mi puls. Obawiałam się pożądania wypisanego na tej twarzy. To było bardziej niż pragnienie, to była potrzeba. Z jego gardła wydobył się cichy dźwięk. - Chcę zatopić w ciebie moje zęby. Chcę żerować. – Chwycił moje ramię wystarczająco mocno, że posiniaczył mnie, a w jego oczach błysnął strach. – Co się ze mną dzieje? Czym się staję? - Czy chcesz jedzenia? – usłyszałam siebie zadającą pytanie, ale nie przypominałam sobie, żebym o tym myślała. Mój puls zwalniał i uspokoiłam się. Nicca potrząsnął głową. - Nie, nie jedzenia, nie picia. – Potrząsnął mną, potem wydawało się, że przypomniał sobie kim jest i powstrzymał się. Patrzyłam jak stara się rozluźnić swój uścisk na moich ramionach, ale mnie nie puścił. - Chcę ciebie, Merry, ciebie. - Seksu? - Tak, nie – skrzywił się, potem jęknął, tym jednym dźwiękiem okazując swoją frustrację. – Nie wiem, czego chcę. – Popatrzył na mnie zaskoczony. – Chcę ciebie, ale tak jakbyś była jedzeniem, piciem i seksem. Skinęłam głową i uniosłam rękę, aż położyłam ją na jego ramionach. Nawet skóra na jego łokciach była miękka. Czy była tak delikatna zanim wyrosły mu skrzydła? Nie pamiętałam. To było tak, jakbym nie mogła pamiętać Nikki bez skrzydeł. Tak jakby nie był rzeczywisty, zanim nie wydostały się z jego pleców.

145

- Jest Boginią, - powiedział Doyle stojąc przy drzwiach. – Wszyscy pragniemy dotyku boskości. Poczułam nienaturalny spokój i wiedziałam, że ma rację. - Mogłam sprawić, że stanie się tym, czym Bogini chciała, żeby był, teraz, tej nocy. - Ale ona jest boginią, a ty jesteś śmiertelna i potrzebujesz więcej snu niż ona. – powiedział, przeszedł energicznie przez pokój, jak poruszający się kawałek samej ciemności. Podszedł do dalszej części łóżka, a po chwili wahania usiadł na nim. Klęczał na łóżku, a napięcie, którego obecności wcześniej nawet nie zauważyłam, zelżało. Znów mogłam oddychać, mój puls uspokoił się. Strach powrócił z falą adrenaliny, ale odszedł równie szybko, jak się pojawił. Nicca spoglądał na mnie, wyglądając na zmieszanego. - Co tu się stało? Co się zdarzyło? – wyślizgnął się z moich ramion i cofnął się ostrożnie na łóżko, uważając na skrzydła. Doyle nadal klęczał na odległym krańcu łóżka. - Wydaje się, że kielich ma swoje własne plany. - Co masz na myśli? – Zapytałam. - Leży nie owinięty pod łóżkiem. Przeszłam dookoła łóżka, by zobaczyć, że kielich leży obok łóżka, nadal na krańcu jedwabiu, ale nim nie okryty. - Owinęłam go, Doyle. Nawet gdyby jedwab zsunąłby się z kielicha, nie mógł odwinąć się tak zgrabnie, nie w ten sposób, że jedwab jest znów złożony w idealny prostokąt. Wpatrywał się we mnie, nadal klęcząc na jednym kolanie, palcem i kciukiem trzymając róg jedwabnej tkaniny. - Tak jak powiedziałem, Merry, kielich ma swoje własne plany, ale na twoim miejscu wepchnąłby go głębiej pod łóżko. W przeciwnym razie będziesz miała pracowitą noc, za każdym razem, kiedy któryś z nas przyjdzie do ciebie. Zadrżałam. - Co się stało, Doyle? - Wydaje się, że Bogini zadecydowała znów zająć się nami. - Wytłumacz mi to - powiedziałam. Spojrzał na mnie. - Kielich powrócił i w dzień jego powrotu Jej łaska wlała się jeszcze raz pomiędzy nas. Cromm Cruach wszedł ponownie pomiędzy nas, tak jak Conchenn. Ci z nas, którzy byli bogami, powrócili do swojej dawnej chwały, a ci z nas, którzy nigdy nie byli bogami, otrzymali taką moc, o jakiej nigdy nie marzyli. 146

- Bogini użyła Merry jako posłańca. – powiedział Rhys. Skrzywił się i potrząsnął głową. – Nie, Merry jest jak kielich z krwi i kości. Wypełniony łaską i wlewa ją na nas. - Nie zrobiłam nic, co mogłoby przywrócić cię do twoich poprzednich mocy powiedziałam, trzymając ręce na biodrach. Rhys uśmiechnął się. - Może nie. - Byłaś w pokoju - powiedział Doyle. Popatrzyłam na niego i potrząsnęłam głową. - Nie, Doyle, to co stało się z Maeve i Mrozem było inne od tego, co stało się z Rhysem. Doyle wstał, pocierając rękami o przód swoich nie zapiętych dżinsów, tak jakby chciał zetrzeć coś ze swoich palców. Co zetrzeć? Moc, magię, dotyk jedwabiu? Prawie zapytałam, kiedy Sage odezwał się. - Spójrz w moje oczy, Ciemności. Spójrz w moje oczy i zobacz, co nasza urocza Merry zrobiła. – Sage przeszedł dookoła łóżka, więc Doyle mógł zobaczyć oczy z bliska. - Rhys powiedział mi, że twoje oczy są trójkolorowe. Skrzydła Sage lekko opadły, tak jakby był rozczarowany, że jego nowiny zostały wcześniej przekazane. - Jestem teraz sidhe, Ciemności, co o tym myślisz? Uśmiech wykrzywił usta Doyle’a, uśmiech jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. Gdybym widziała go u kogoś innego, powiedziałabym, że to był okrutny uśmiech. - Czy po tym co się stało, próbowałeś zmienić rozmiar na mniejszy? Sage skrzywił się do niego. - Jakie to ma znaczenie? Doyle wzruszył ramionami, a jego uśmiech powiększył się. - Czy próbowałeś zmienić swoją formę po tym, jak twoje oczy się zmieniły? To proste pytanie. Sage znieruchomiał, kiedy tak stał pomiędzy Doylem, a mną, potem zobaczyłam jak jego skrzydła drżą, jak kwiaty pieszczone przez silny wiatr. Zadrżał raz, drugi, potem odchylił głowę i jęknął. Był to bolesny dźwięk, pełen beznadziei i rozpaczy. Nie mogłam się ruszyć dopóki ostatni pogłos jego jęku nie ucichł. - Co się stało? – sięgnęłam koło jego skrzydeł, by dotknąć jego ramienia. Szarpnął się. - Nie dotykaj mnie! – odbiegł w stronę drzwi. Mróz pojawił się w drzwiach za nim, a Sage zaczął cofać się z daleka od niego. Wyglądało to tak, jakby obawiał się nas wszystkich. 147

- Co się stało? – Zapytałam znów. - Zostanie sidhe kosztuje, zwłaszcza tych, którzy mają skrzydła, - powiedział Doyle, a w jego głosie słychać było nutę zadowolenia. Zawsze wiedziałam, że pomiędzy tą dwójką była jakaś niezgoda, ale nigdy nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo zawzięta, aż do teraz. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby Doyle był tak małostkowy. Sage wskazał na Nikkę, który nadal klęczał na łóżku. - On nic nie wie o skrzydłach. Nigdy nie latał ponad wiosenną łąką, nigdy nie smakował jak słodki i świeży może być wiatr. – Wskazał pięścią na swoją obnażoną pierś. – Ale ja wiem! Ja wiem! - Coś przeoczyłam - powiedziałam. – Co oznacza dla Sage’a bycie sidhe? - Ukradłaś mi moje skrzydła, Merry – powiedział, a na twarzy miał wyraz takiego cierpienia, bólu nie do zniesienia, że przesunęłam się w jego stronę. Chciałam przytrzymać go. Chciałam go dotknąć. Chciałam spróbować przegonić to cierpienie z jego oczu. Wyciągnął jasno żółtą rękę by mnie powstrzymać. - Nie, nigdy więcej, Merry. Wystarczy mi dotyku sidhe na jedną noc. Rhys odchrząknął, a ten dźwięk zdawał się zaskoczyć Sage’a. Odwrócił się, by odnaleźć Rhysa prawie za nim. Rhys przeszedł przez pokój i stanął niedaleko lustra. Sage rozglądnął się dziko dookoła pokoju, jak gdybyśmy schwytali go w pułapkę, a on starał się z niej wydostać. Rzeczywiście, Mróz był koło drzwi, ale Sage nie był uwięziony. W żaden sposób jaki znałam. Sage wskazał palcem na Nikkę. - Wiesz jak nazwalibyśmy go, gdyby stracił skrzydła jako dziecko? Na twarzy każdego z nas pokazała się pustka. - Poddaję się. Jak nazwalibyście Nikkę, gdyby stracił skrzydła jako dziecko? – odezwał się Rhys. - Przeklęty - Sage wypluł to słowo, jakby było najgorsze, jakie mógł użyć do nazwania kogokolwiek. - Przeklęty, jak? – zapytałam. - Miał skrzydła, ale nie mógł latać, Merry. Jest za ciężki, by skrzydła mogłyby go unieść. – Uderzył się pięścią w pierś. – Jak ja jestem teraz za ciężki na moje. - Co się stało? – zapytał Galen od drzwi. Przecierał zaspane oczy. Jego sypialnia była najbardziej oddalona od tego pokoju. Zanim ktokolwiek z nas mógł odpowiedzieć, Sage podszedł do niego, przechodząc obok Mroza. 148

- Patrz, patrz co mi się stało! Galen gapił się na Sage’a - Co… twoje oczy. Sage przepchnął się obok niego, warknąwszy ostatnie zdanie, ponad skrzydlatymi ramionami. - Podłe, podłe sidhe. I odszedł.

149

Rozdział 15 - Rhys, idź za nim - powiedział Doyle. – Zobacz, czy nie stanie mu się jakaś krzywda. Rhys wyszedł bez słowa. Był nadal nagi, tak jak Sage. Przez chwilę miałam nadzieję, że na zewnątrz nie było nikogo z kamerą noktowizyjną. Potem zdałam sobie sprawę, że zła prasa jest ostatnim z naszych zmartwień. Fakt, że w ogóle o tym pomyślałam, udowadniał, że byłam za długo z daleka od faerie, zbyt długo pomiędzy ludźmi. - Jaka krzywda może spotkać Sage’a? – zapytałam. - Jego własna - powiedział Doyle. - Masz na myśli, że może coś sobie zrobić, ponieważ nie może latać. Doyle przytaknął. - Wiem, że niektóre skrzydlate istoty magiczne same znikały i umierały, kiedy traciły skrzydła. - Nie chciałam go skrzywdzić. - Sidhe są najbardziej niebezpiecznie, kiedy nie chcą nikogo krzywdzić - powiedział Mróz, a jego głos był tak zgorzkniały, jak nigdy wcześniej u niego nie słyszałam. - To moja noc - powiedział Nicca. Nie brał udziału w rozmowie, aż do teraz, a kiedy spojrzałam w jego brązowe oczy, to co zobaczyłam, sprawiło, że naprężyłam się w środku. Jego potrzeba była taka sprośna, nie tak delikatna jak zazwyczaj, ale bardziej groźna. - Spójrz na siebie - powiedział Doyle. – Jesteś nadal ogłupiały od mocy. Myślę, że kielich jeszcze z tobą nie skończył, Nicca, i boję się, co mógłbyś zrobić naszej Merry. Nicca potrząsnął głową nadal wpatrzony we mnie, jak gdyby nic innego nie było rzeczywiste. - Moja noc. Galen wszedł do pokoju i zobaczył skrzydła Nikki. - Wow, to coś nowego. - Wiele rzeczy jest nowych dzisiejszej nocy - powiedział Doyle, zabrzmiało to ostrożnie. Nicca zignorował wszystkich. - Moja noc. – Wyciągnął do mnie ręce. - Nie - powiedział Doyle, chwycił mnie za rękę i ściągnął z łóżka. - Jest moja tej nocy - powiedział Nicca i przez chwilę myślałam, że będą walczyć, lub ostatecznie kłócić się.

150

- Właściwie, to jest noc Rhysa - powiedział Doyle, - a obaj mieliście swoją przyjemność. - Jeżeli Rhys miał swoją noc - powiedział Mróz. – to ta noc jest twoja, Doyle. Nicca zwinął swoje dłonie w pięści. - Nie, nie skończyliśmy. Jego głos brzmiał jak coś, co woła głęboko spod ziemi. Może miał skrzydła, ale jego energia była cała z ziemi. Doyle przesunął mnie za siebie, więc stworzył ze swojego ciała barierę pomiędzy mną a Nikką. Nicca nadal klęczał na łóżku, jego skrzydła były udrapowane za nim jak jakaś magiczna peleryna. - Posłuchaj siebie, Nicca. Nie wiem, co Bogini planuje w związku z tobą, ale dopóki nie będziemy pewni, że to nie skrzywdzi Merry, będziemy ostrożni. Twoja boskość, czy cokolwiek tam, nie jest warte życia naszej Merry. Zerknęłam zza gładkiego, ciemnego ramienia Doyle’a i obserwowałam jak Nicca stara się odzyskać kontrolę nad sobą. Było tak, jakby coś innego pragnęło czegoś i nie dbało o to co Nicca chce, czy nie chce. W końcu opadł na czworaka, jego skrzydła falowały z tyłu jego ciała. Włosy rozsypały się na jego twarzy i na łóżku, jak gęsta brązowa woda. Wziął głęboki oddech, który przeszedł drżeniem przez jego plecy, sprawił, że jego skrzydła zadygotały. Podniósł do światła twarz, na której rysował się niemalże ból, ale przytaknął. - Doyle ma rację, Doyle ma rację. – Mamrotał ciągle i ciągle, jak gdyby przekonywał nie siebie, ale to co nim kierowało. Doyle zrobił krok w przód i wyciągnął spokojnie rękę do twarzy Nikki. - Przykro mi, mój bracie, ale bezpieczeństwo Merry musi być na pierwszym miejscu. Nicca skinął głową, prawie jakby nie zauważył, że Doyle go dotknął. Jego oczy patrzyły, ale zdawały się nie widzieć niczego i nikogo w pokoju. Doyle odsunął się od łóżka, nadal zasłaniając mnie swoim ciałem, tak jakby nie ufał Nicce. - Żaden z nas, który nie stał się bogiem, nie może spać z Merry, zanim nie zrozumiemy, czego kielich i Bogini pragną. - To znaczy tylko Mróz i Rhys - powiedział Galen. Jego głos nie brzmiał szczęśliwie. - Tylko Mróz, zanim nie upewnimy się, jak wiele mocy Rhys odzyskał – wyjaśnił Doyle.

151

- Nie tak wiele, jak miałem nadzieję - powiedział Rhys od drzwi. – Sage zakołysał mną jak wino w sobotnią noc. - Gdzie jest Sage? – Zapytałam. - Wygląda na to, że Conchenn przyciąga wszystkie moce. Pociesza naszego najnowszego sidhe. - Myślałem, że ma dosyć sidhe jak na jedną noc - powiedział Galen. Rhys wzruszył ramionami. - Conchenn może być bardzo przekonywująca. - Jak zdesperowana musi być, żeby wziąć go w siebie - powiedział Mróz. - Nie wiem - powiedziałam – dość jasno pokazała przez ostatnie dwa tygodnie, że chciałaby mieć kogoś z nas w łóżku. - Miała nas w swoim łóżku - powiedział Doyle. Spojrzałam na niego z uniesionymi brwiami. - Tylko by uśpić ją, kiedy płakała, Doyle. Nie ten sposób pójścia do łóżka miałam na myśli. Doyle uśmiechnął się nieznacznie. - Kiedy żal Maeve zelżał, dała jasno do zrozumienia, że chciałaby bardziej… aktywnego pocieszenia. Zastanawiałam się nad tym uśmieszkiem. Może Maeve była bardziej „aktywna” w jej staraniach by uwieść moją Ciemność, niż zdawałam sobie z tego sprawę. Rhys parsknął. - Teraz jest więc bardzo aktywnie pocieszana. - Nie rozumiesz - powiedział Mróz - żadne z was nie rozumie. - Czego nie rozumiemy? – Zapytałam, spoglądając na tą zimną, przystojną twarz. - Jak wielkie muszą być jej potrzeby, skoro wzięła Sage’a. - Jest teraz sidhe. Nie wiem, czy nim pozostanie, ale dzisiejszej nocy jest sidhe. - Tego nie da się zmienić - powiedział Mróz. Wykrzywiłam się do niego. - Nie jest tak - zaprzeczyłam - możesz stać się sidhe na noc, za pomocą magii, jak od Łez Branwyna, bez względu na to czy urodziłeś się sidhe, czy nie. - To nie prawda, - powiedział Mróz. Nagle wyobraziłam sobie jego jako piękne dziecko tańczące na śniegu. Nie miałam problemów z wyobrażeniem sobie, że ktoś zaczynał „życie” jako coś innego, niż urodzony

152

sidhe. Wydawało się to być właściwe. Ale pomniejsze istoty magiczne czy ludzie, nie mogły nagle stać się sidhe. Po prostu nie mogły. - Kiedyś sprowadzaliśmy sidhe do nas, jak w czasie żniw owoce z drzew - powiedział Mróz. – po prostu przychodzili do nas. - Ojciec nigdy nie mówił mi takich rzeczy. - Nie chciałam sugerować, że mu nie wierzę, ale w moim głosie słychać było wątpliwość. - To było dwa tysiące lat temu, lub więcej - powiedział Doyle. – Utraciliśmy takie zdolności po pierwszym umniejszeniu mocy. Wielu z nas nie chce mówić o rzeczach, które naprawdę utraciliśmy. - Myślę, to nie taka utrata, w jaką wierzyliśmy - powiedział Mróz. - Nikt nas nie oszukał - powiedział Doyle. Mróz długo patrzył się na niego. - To Dwór Seelie stracił kielich, Doyle. Ci, którzy pozbawili nas wiele z tego, czym byliśmy. Doyle potrząsnął głową. - Nie będę się z tobą o to kłócił, ani z żadnym z was - powiedział patrząc na Rhysa i Galena. Galen zrobił ręką szeroki ruch. - Nigdy się z nikim o to nie kłóciłem. - Jesteś za młody - powiedział Doyle. - Więc jak wytłumaczysz to tym z nas, którzy mają mniej niż pięćset lat? Doyle uśmiechnął się lekko. - Wiele z wielkich reliktów które po prostu zniknęły, było reliktami Seelie. Relikty Unseelie pozostały, chociaż ich moc zmniejszyła się. Niektórzy wierzą, że to dwór Seelie rozgniewał Boginię czy Boga i stracił ich przychylność. - Wierzymy, że to oni zrobili coś tak okropnego, że oblicze bóstwa odwróciło się od nich - powiedział Mróz. Spojrzałam na niego. - Przypuszczam, że ty w to wierzysz. Przytaknął, a jego twarz była jak jakaś piękna rzeźba, zbyt przystojna, by była realna, zbyt arogancka, by jej dotknąć. Chował się za tą maską, którą używał przez wieki na Dworze Unseelie. Teraz rozumiałam, że to była forma ochrony, kamuflaż, za którym ukrywał swój ból. Obrałam kilka tych warstw i znalazłam to, co ukrywał. Niestety, wydaje się, że

153

utknęliśmy na humorzastym, bolesnym etapie. Planowałam przewiercić się przez następną warstwę. Musi być w nim więcej niż humorki. Musi być, prawda? - Wielu z nas w to wierzy - powiedział. Doyle wzruszył ramionami. - Wiem tylko, że nasze moce zmniejszyły się i przybyliśmy na Wschodnie Ziemie. Poza tym niczego nie jestem pewien. – Popatrzył na Mroza groźnym spojrzeniem. – Tak jak i ty. Mróz otworzył usta, by się odezwać, ale Doyle przerwał mu jednym gestem. - Nie Mrozie, nie będziemy otwierać tego tematu. Nie dzisiejszej nocy. Czy nie wystarczy, że będziesz dzielił się z nią ciałem, zanim upewnimy się, że reszta z nas może robić to bezpiecznie? - Wracam do łóżka - powiedział Rhys, było to wystarczająco niespodziewane, że wszyscy na niego popatrzyliśmy. – Nie chcę uczestniczyć w tej starej kłótni, a po tym jak Sage rzucił na mnie czar tak łatwo, nie wierzę, że jestem naprawdę Cromm Cruach. Jeżeli nie jestem bogiem, jestem za bardzo niebezpieczny by być przy Merry. – Przesłał mi buziaka. – Dobranoc, słodka księżniczko, musimy spakować się rano i złapać samolot do St. Louis, więc nie możemy rozmawiać całą noc. – Pokiwał nam palcem i wyszedł. Galen patrzył na nas. - Ja też lepiej pójdę. – Popatrzył się na mnie z bólem. – Cokolwiek się zdarzy, mam nadzieję, że szybko to wyjaśnimy. Zawołałam za nim. - Sprawdź co z Kitto. Taki hałas powinien go obudzić. Skinął głową i wyszedł, starając się nie obejrzeć. - Idź do siebie, Nicca - powiedział Doyle. - Nie jestem dzieckiem, które odsyła się do pokoju, Doyle. Wszyscy zagapiliśmy się na niego, ponieważ Nicca nigdy nie odcinał się Doyle’owi, prawdę mówiąc to nikomu. - Wydaje się, że razem ze skrzydłami przybyło ci odwagi, - powiedział Doyle. Nicca popatrzył się na niego nieprzyjaźnie. - Wyjdę, jeżeli ty wyjdziesz ze mną. - Czy sugerujesz, że Doyle stara się odesłać cię, by mieć mnie dla siebie? – Zapytałam. Nicca tylko patrzyła wrogo na Doyle’a. Mróz pozbył się swojego głębokiego przygnębienia wystarczająco, by popatrzeć na Nikkę. - Nicca, to ja poprosiłem Doyle’a by został. 154

Nicca popatrzył się ze złością na Mroza. - Dlaczego? - Ponieważ ufam, że zapewni Meredith bezpieczeństwo. Nicca przeturlał się przez łóżko i wstał za nami, bardzo wyprostowany, smukły, brązowa muskularna sylwetka obramowana falą grubych dzikich włosów i skrzydłami. Skrzydła zdawały się fascynować mnie bardziej niż powinny. To nie to, że nie były urocze, ale przyciągały moje oczy, moją uwagę. Coś we mnie chciało ich dotknąć, owinąć się w tą błyskotliwość, pokryć się tym wielokolorowym pyłkiem. Doyle dotknął mojego ramienia, a to sprawiło, że aż podskoczyłam. Puls mi przyspieszył, nie wiedziałam dlaczego. - Musisz wyjść, Nicca. Jesteś zafascynowany Merry jak wąż małym ptaszkiem. Nie wiem, co może zdarzyć się, jeżeli pozwolimy ci pójść za pociągiem, jaki czujesz do niej, ale wolę nie ryzykować jej życia by się dowiedzieć. Nicca zamknął oczy, opuścił ramiona, ale to sprawiło, że końce skrzydeł przejechały po podłodze, więc znów wyprostował się. Jedną smukłą ręką odgarnął falę włosów ze swojej twarzy, które opadły po jednej stronie jego ciała jak ciemnokasztanowy wodospad. - Masz rację, kapitanie. – Coś bliskiego bólowi przemknęło przez jego twarz. – Zdaje mi się, że muszę spędzić noc w innym łóżku. Jeżeli zrujnujemy sypialnię, będziemy musieli się wyprowadzić. Kiedy przechodził obok mnie, sięgnęłam by dotknąć jego skrzydeł, ale Doyle chwycił moją rękę, przyciągając mnie do swojego ciała, trzymając mnie za nadgarstki. Nicca spojrzał ponad swoimi ramionami na mnie, potem na Doyle’a - Porozmawiamy o tym później, Ciemności. Znów wydawało się, że to nie jest głos Nikki, nawet wyraz jego oczy nie przypominał tego, który widziałam wcześniej. Doyle cofnął się o krok, ciągnąc mnie za sobą. - Chętnie, ale nie dzisiejszej nocy. Mróz przesunął się w pobliże Doyle’a, jego własne problemy odeszły w zapomnienie, na widok Nikki grożącemu Doyle’owi. - Wyjdź teraz, Nicca - powiedział Mróz. Nicca przeniósł spojrzenie na drugiego mężczyznę. - Porozmawiam sobie również z tobą, Zabójczy Mrozie, jeżeli sobie tego życzysz. - Nicca, proszę, nie wyzywaj nich - powiedziałam.

155

Popatrzył na mnie, jego spojrzenie przesunęło się od góry do dołu mojego ciała. Było coś w jego spojrzeniu, prawie przerażającego, jak gdyby nie myślał tylko o seksie, ale o czymś bardziej wiecznym. To było takie spojrzenie, jakby uważał mnie za swoją własność. - Prosisz mnie, bym nie wyzywał ich, kiedy stoisz w ten sposób, przyciśnięta do na wpół nagiego ciała Doyle’a. – Nigdy nie widziałam u niego takiego wyrazu twarzy, jak gdyby coś obcego było wewnątrz ciała Nikki i używało jego twarzy. Odwrócił tą obcą twarz do Mroza. - A ty, który nigdy nie zamierzałeś być bogiem, miałbyś być teraz naszym królem? Możesz tylko być mężczyzną w jej łóżku, każdej nocy, tym możesz być. – Jego głos był niski z zazdrości, tak ostry, że bliski nienawiści. Mróz przesunął się trochę przed nas. - Nie widziałem tego spojrzenia przez wiele, wiele lat, ale pamiętam twoją zawiść i to ile nas kosztowała. - Dian Cecht17. W jakiś sposób masz w sobie moc Dian Cecht’a. Nie rozumiałam, co się wydarzyło, ale nawet ja wiedziałam, że nie było dobrze. - Dian Cecht był prawdziwym Tuatha De Danaan, bogiem uzdrowicielem, ale dlaczego nazywasz tak jego moc? - Znasz resztę jego historii? – zapytał Doyle. - Zamordował swojego własnego syna z zazdrości, bo jego syn przewyższył ojca w zdolności uzdrawiania. Doyle przytaknął. Nicca syknął na nas, a jego twarz na chwilę stała się potworna. Potem znów stał się przystojny, poza nienawiścią widoczną w jego oczach. - Jest opętany - powiedziałam, a mój głos był miękki, kiedy zdałam sobie sprawę z tej okropności. - Zatrzymałaś ten proces, zanim się skończył - powiedział Mróz. – Czy to spowodowało tą obrzydliwość? - Nie wiem - znów powiedział Doyle, ale mogłam czuć jego serce bijące tuż przy moich włosach. Wiedziałam, że się obawia, ale tylko jego przyspieszony puls to pokazywał. Nicca opadł, prawie zemdlał. Podniósł w górę twarz i zobaczyłam na niej przerażenie. - Byłem zły, że nas powstrzymałaś. Byłem zazdrosny. Przyniosłaś to, co przyniósł ci kielich. Moja złość to zrobiła. – Jęknął. – Nie mogę tego zwalczyć. Modliłam się prośbą, którą wypowiedziałam wcześniej tysiące razy.

17

Dian Cecht – w mitologii celtyckiej syn Danu i Beli, bóg leczenia i lekarz wśród Tuatha de Danaan.

156

- Matko pomóż mu. W chwili, kiedy te słowa wyszły z moich ust, poczułam naprężenie świata, jakby wszechświat zaczerpnął oddech. W pokoju pojawił się blask, jak gdyby księżyc wyrósł obok naszego łóżka. Obróciliśmy się i popatrzyliśmy. Kielich stał obok ściany, tam gdzie Doyle go zostawił, ale wychodziło z niego światło. Pamiętałam mój sen, kiedy kielich po raz pierwszy pojawił się, pamiętałam smak czystego światła, czystej mocy na moim języku. - Puść mnie Doyle - powiedziałam. Odsunął ode mnie swoje ręce. Nie wiedziałam, czy posłuchał mnie, czy sprawiło to światło wydobywające się ze srebrnego kielicha. Twarz Nikki była znów jego własną, ale wiedziałam w jakiś sposób, że ta ulga była chwilowa. Kiedy blask odejdzie, Dian Cecht powróci. Musieliśmy to skończyć, zanim to się stanie. Chciałam wziąć jego rękę, by odsunąć ją od ciała, ale cień ohydy przeszedł przez jego twarz. Dian Cecht był w nim nadal, a ciało Nikki było wystarczająco silne, by rozerwać ściany. - Uklęknij - powiedziałam, a ponieważ to był Nicca, po prostu opadł na kolana bez pytania. Chwilę zajęło mu ułożenie końców skrzydeł na podłodze, a potem spojrzał w górę na mnie z cierpliwą twarzą, czekał. - Niech ktoś przytrzyma jego ręce. - Dlaczego? – zapytał Mróz. Doyle po prostu podszedł do mnie. To Doyle chwycił nadgarstki Nikki w swoje ciemne ręce i odsunął je do tyłu. Przesunęłam się za Nikkę stąpając ostrożnie ponad jego delikatnymi, pięknymi skrzydłami leżącymi na podłodze. Wepchnęłam swoje nagie stopy pomiędzy jego nogi, rozszerzył kolana, tak że mogłam stanąć pomiędzy jego nogami, przycisnąć ciało do jego pośladków, jego bioder, jego ramion, głowę oparł na moich piersiach. Poruszył skrzydłami i przez chwilę zaginęłam pomiędzy nimi, a ten aksamit przesunął olśniewający napływ kolorów na moją skórę. Przesunęłam ręce na jego kark, wsuwając je we włosy, zanurzyłam ręce w ich ciepło, wcisnęłam palce w jego skórę tak, że mogłam poczuć żar jego ciała. Przesunęłam jego głowę do tyłu, ręce miałam pełne jego włosów. Zobaczyłam jego twarz i naciągnęłam jego szyję w długą idealną linię. Spojrzałam w jego brązowe oczy, jego usta już były rozluźnione, kiedy pochyliłam się do niego. To była chwila, kiedy ta druga osoba starała się wykorzystać jego twarz, starała się włożyć nienawiść i zawiść w te jego łagodne oczy, ale trzymałam go za włosy, uwięziłam jego twarz do pocałunku, a Doyle, jak czarna lina, trzymał jego ręce. Dian Cecht szarpał się, 157

ale było za późno. Pocałowałam te usta i poczułam moc wychodzącą z moich ust do jego. To było tak, jakby mój oddech był magią i wpuściłam mój oddech do jego ust w długim drżącym westchnieniu. Skrzydła Nikki zamknęły się dookoła mnie jak aksamitne okrycie, miękkie i delikatne. Bałam się odepchnąć je, bo nie chciałam ich rozerwać. Jego ciało drżało pod moimi ustami, a jego skrzydła dygotały dookoła mnie, aż poczułam drobne delikatne cząsteczki koloru opadające jak suchy deszcz na moją skórę. Moc zaczynała odchodzić i kiedy zanikła, usta Nikki żywiły się moimi. Jego skrzydła ruszały się dookoła mnie, ściskały i uwalniały, ściskały i uwalniały, jak uścisk czegoś bardziej delikatnego niż myśl i z każdym ruchem skrzydeł, lśniąc, coraz bardziej i bardziej, kolor spływał na mnie kaskadą. Opadłam w ten pocałunek, w te drżące skrzydła, aksamitne pieszczoty mocy opadające wzdłuż mojego ciała i zobaczyłam Nikkę stojącego na łące, pogodnego, z letnimi kwiatami. Była noc, ale Nicca świecił tak jasno, że kwiaty otwierały się przed nim, jakby był słońcem. Powietrze stało się nagle pełne krwawych motyli, były tam nie zwyczajne tuziny, jakie znałam, ale setki. Tak jakby ziemia otwarła się i wyrzuciła je w niebo. Wtedy zdałam sobie sprawę, że kwiatom wyrastają skrzydła i ulatują do nieba. Nicca wzniósł się w powietrze, jakby szedł po czubkach traw i zrozumiałam, że leci, leci w górę przez chmurę krwawych motyli. Wtedy spadłam, prawie tak jakbym upadła z powrotem do mojego ciała. Nadal stałam przyciśnięta do ciała Nikki, z jedną ręką nadal przeplecioną w jego włosach, ale to w twarz Doyle’a spoglądałam. Jego oczy były rozszerzone, otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale było za późno. Nie dotykał mnie, ale dotykał Nikki tak jak ja. Była noc, w lesie, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Ogromny dąb rozpościerał się jak dach ponad moją głową, wspaniały, sękaty pień, wielki jak dom. Konary były gołe, jak późną jesienią. W jakiś sposób wiedziałam, że nie był martwy, ale tylko w stanie spoczynku, przygotowany na zimowe mrozy. Patrzyłam, jak cienka linia światła przecina korę drzewa. Światło powiększyło się i zdałam sobie sprawę, że to drzwi, drzwi w pniu drzewa, właśnie się otwierały. Muzyka rozlała się w ciemność w strumieniu złotego światła. Postać w czarnej pelerynie pojawiła się w drzwiach, wchodząc w jesienną noc, a drzwi zamknęły się za nią. Było ciemniej niż wcześniej, jakby moje oczy były oślepione światłem. Zrzucił swoją pelerynę i zobaczyłam twarz Doyle’a patrzącą na konary, patrzącą na zimne światło gwiazd. Cienie pod drzewami po każdej stronie zaczęły stawać się gęstsze, bardziej solidne, aż poruszyły się, uformowały, obróciły i spojrzały na mnie oczami płonącymi czerwonym i zielonym ogniem. Otwarły usta pełne podobnych do sztyletów zębów i jeden po drugim 158

uniosły swoje wielkie ciemne głowy do nieba i zawyły. Dayle stał w ciemności słuchając tej straszliwej muzyki i uśmiechał się. Usłyszałam odległy głos Mroza. - Meredith, Meredith, słyszysz mnie? Chciałam powiedzieć tak, ale nie pamiętałam jak się mówi. Nie pamiętałam, gdzie jestem. Byłam na letniej łące poruszanej tysiącem skrzydeł, czy byłam w ciemności z muzyką psów myśliwskich rozlegającą się dookoła mnie? Czy byłam nadal przyciśnięta do ciała Nikki, czy spoglądałam w twarz Doyle’a? Gdzie byłam? Gdzie chciałam być? To było najłatwiejsze pytanie. Chciałam być w sypialni. Chciałam odpowiedzieć oszalałemu Mrozowi. W chwili w której to pomyślałam, znalazłam się tu. Stałam za Nikką, który nadal klęczał na podłodze. Doyle zachwiał się do tyłu pod ścianę. Nicca opadł na czworaki, jakby ledwo powstrzymał się od upadku. - Merry - wykrztusił Doyle, ale to było tak, jakby to co się stało, wyczerpało ich obu. Z Maeve i Mrozem byłam wyczerpana i słaba, ale nie tym razem. Odwróciłam się w kierunku Mroza, spoglądał na mnie z mieszaniną strachu i zdumienia. - Tym razem nie czuję się zmęczona - powiedziałam mu. Poruszyłam się w jego kierunku, zostawiając dwóch pozostałych mężczyzn zdyszanych na podłodze za mną. Mróz odsunął się ode mnie, ale musiał nie myśleć jasno, ponieważ cofnął się pomiędzy łóżko i komodę, wpadając w pułapkę. Potrząsał swoją głową, raz po raz. - Spójrz na siebie, Meredith. Spójrz na siebie. – Wskazał w kierunku lustra. Pierwsze co zobaczyłam, to był kolor. Moja skóra była pokryta pasami koloru, różu, fioletu, czerwieni, purpury i białego, który był prawie niewidoczny przy lśniącej bieli mojej skóry. Rudobrązowy jak błyszczące rubiny zaschniętej krwi był wyrysowany z boku mojego ciała. Pokruszone jaskrawe niebieskozielone kolory dotykały każdego ramienia i przechodziły w dół wzdłuż moich nóg. Czarny i żółty rozmazały się dookoła tego opalizującego niebiesko zielonego i podkreślały niebieski, tak jasny, że wyglądał, jakby mógł poruszać się i jarzyć na ramionach i łydkach. Z magią na mnie, moja skóra świeciła jak perła, w której chowano świecę, ale kolor wydobywał się jak z pryzmatu, więc moja magia płonęła w każdej kropli koloru, więc byłam lśniąca tęczą, jak gdyby skrzydła Nikki wybuchły na moją skórą. Moje oczy płonęły trójkolorowym ogniem, stopionym złotem, jadeitową zielenią i szmaragdem, które mógłby zawstydzić najjaśniejsze klejnoty. Ale moje oczy nie lśniły tak po prostu. Każdy osobny okrąg koloru wyglądał jakby płonął, jakby płomień lizał moje oczy. Pamiętałam złote i zielone cienie, które rzucały moje oczy, kiedy kochałam się z Sage’em i Nikką, i zrozumiałam, że tak właśnie musiały wyglądać wtedy moje oczy: kolorowy ogień 159

przechodzący jednym kolorem w drugi, jakby był prawdziwym ogniem, najpierw jeden kolor, potem następny, cały czas poruszający się. Spoglądałam w lustro, stając na palcach by widzieć lepiej i zdałam sobie sprawę, że stoję tak, jak wcześniej stał Sage. Moje włosy były jak rubiny, ale tej nocy było tak, jakby każde pasmo było rubinowym ogniem, więc włosy płonęły dookoła mojej twarzy, pieszcząc moje ramiona. Widziałam już siebie nagą i pełną magii, ale nigdy w ten sposób. Było tak, jakbym naprawdę tej nocy płonęła mocą. - Nie chcesz mnie, Merry - powiedział Mróz. – Nie urodziłem się jako sidhe. Nie jestem odpowiednim małżonkiem dla bogini. Odwróciłam się i spojrzałam na niego moimi płonącymi oczami. Niemalże spodziewałam się, że ruch zmieni ten widok, ale tak się nie stało. Wszystko wyglądało, jak powinno. - Widziałam cię tańczącego przez śnieg. Byłeś jak jakieś piękne dziecko. - Nigdy nie byłem dzieckiem, Merry. Nigdy się nie narodziłem. Byłem myślą czy rzeczą, a może jak wolisz, pojęciem. Tak, pojęciem, któremu bogowie dali życie. Otrzymałem życie od bogów, których moc krąży teraz w moim ciele. To zazdrość sidhe, kiedy obserwowali jak dorastam i staję się Zabójczym Mrozem, była tym, co sprawiło, że nie mogłem zostać na Dworze Seelie. Odsunęłam się od lustra w jego stronę. - Czyż oni nie są dużo mniej warci niż Zabójczy Mróz królowej? - Chodzi o to Merry, że byli mi równi. Może byłem lepszy od nich w walce, ale patrzyli na mnie i pamiętali czas, kiedy byłem gorszy, a oni lepsi i to ich raniło. - Więc dlatego odszedłeś - powiedziałam Skinął głową. Stałam przed nim tak blisko, że przesunęłam palcami przez jego szlafrok, tak lekko, że czułam jedwab, ale nie ciało pod nim. Ale pragnęłam tego ciała pod szlafrokiem. Nagle wyobraziłam sobie, jasno i prosto, jak przyciskam swoje ciało do bladej skóry Mroza, aż rozmazuję na nim tę błyszczącą masę kolorów. Było to tak rzeczywiste, że zamknęłam oczy, wygięłam plecy, wyciągnęłam ręce. Mróz chwycił mnie za ramiona. - Merry, dobrze się czujesz? Otwarłam oczy, zobaczyłam zmartwienie na jego twarzy. Spojrzałam w dół na jego ręce, które trzymały moje przedramiona. To była niewielka powierzchnia mojej skóry, na której nie było koloru, więc jego ręce były nadal białe. 160

- Czuję się lepiej niż dobrze, Mrozie. Mój głos brzmiał dziwnie, głębiej, prawie głuchy, jak gdybym stała się pustą muszlą, w której się odbija dźwięk. Wysunęłam ręce z jego uścisku i pociągnęłam szarfę w jego szlafroku. Jedno mocne szarpnięcie i szarfa rozwinęła się, a brzegi szlafroka rozsunęły się. Mróz chwycił moje ręce. - Nie chcę cię skrzywdzić. Zaśmiałam się, w moim śmiechu słychać było nutę dzikości. - Nie skrzywdzisz mnie. Ścisnął moje ręce, zacisnął aż zabolało. - Jesteś upojona magią, Merry, ale to nie znaczy, że nie jesteś nadal śmiertelna. - Możesz tylko raz otrzymać boskość, a ty już miałeś swoją kolejkę - powiedziałam. – Teraz to tylko dodatkowa magia, którą musisz się nauczyć kontrolować. To tylko kwestia dyscypliny, praktyki i kontroli. - Rozluźnił swój uścisk i uwolniłam się. Sięgnęłam do brzegu szlafroka i zauważyłam, że nadal jest zawiązany, pociągnęłam więc by go rozwiązać. Szlafrok rozwiązał się odsłaniając cienką linię jego jasnego ciała. - Wiem, że jesteś zdyscyplinowany, Mrozie, że się kontrolujesz - wsunęłam moją rękę pod jedwab dotykając skóry pod spodem - a jeżeli mówi się, że praktyka czyni mistrza, to jest to z pewnością o tobie. Zaśmiał się, szorstko i prawie zaskakująco z tego niespodziewanego żartu. - Dlaczego ty mnie pocieszasz? Przecież prawie cię dzisiaj zabiłem. Prześlizgnęłam się rękami w górę jego ciała i przesunęłam po jego piersi, pieszcząc palcami jego sutki, sprawiając, że gwałtownie zaczerpnął oddech. - Wszyscy zostaliśmy dziś zaskoczeni, Mrozie. Ale wydaje mi się, że to dobrze, że przywróciliśmy boskość sidhe. Przesunęłam ręce na jego ramiona, stając na palcach, by zsunąć z niego szlafrok. Przesunął się w stronę ściany na tyle, by szlafrok opadł na podłogę, gdzie leżał u jego stóp jak kałuża szarego jedwabiu. - Wiem o tym - powiedział, a jego głos stawał się głębszy i bardziej zdyszany. Spojrzałam na jego nagie ciało, a w moich oczach był nadal tak piękny jak wtedy, kiedy widziałam go po raz pierwszy. Radość z oglądania nie ubranego Mroza nigdy się nie zmniejszała. Był prawie zbyt piękny by na niego patrzeć, jakby jego widok ranił serce. Pocałowałam jego pierś tuż nad sercem. Polizałam jego skórę, drażniłam jego sutki szybkimi liźnięciami, które sprawiły, że zadrżał i zaśmiał się jednocześnie. Spojrzałam na

161

jego śmiejącą się twarz i pomyślałam, że to jest właśnie to, czego od niego pragnęłam. Bardziej niż seksu, bardziej niż cokolwiek innego pragnęłam jego radości. Popatrzył się w dół na mnie, jego szare oczy lśniły od śmiechu. - Patrzę w twoje oczy i nie widzę różnicy. Zaczęłam obsypywać pocałunkami ścieżkę wiodącą w dół jego klatki piersiowej. - Różnicy? – Zapytałam. - Nie myślisz gorzej o mnie - powiedział. Przesunęłam językiem wzdłuż brzegu jego pępka, wsuwając się do środka, pozwalając by moje usta obniżyły się w delikatnych liźnięciach, aż doprowadziłam go niemal do wrzenia, dochodząc do tej jego części, prostej, mocnej i idealnej, przyciśniętej do jego brzucha. Prześlizgnęłam ustami po aksamitnym czubku i opuściłam się na kolana. Połknęłam całą jego długość, aż do podstawy. Był na to niemalże za długi, ale udało mi się. Odchylił do tyłu głowę i zamknął oczy. Uwolniłam się od niego tylko po to, by móc się odezwać. - Myślę o tobie lepiej, dużo, dużo lepiej. Wsunęłam go z powrotem, używając rąk by wprowadzić go do wnętrza moich ust. Zamknęłam oczy, koncentrując się na grubym, silnym dotyku w moich ustach, na oddychaniu, połykaniu, kiedy poczułam magiczny taniec przebiegający przez jego skórę, wskakujący do moich ust. Wiedziałam, bez otwierania oczu, że jego skóra zaczęła świecić. Mogłam to poczuć na moim języku, w moich ustach. Wsunął rękę w moje włosy i odsunął mnie od siebie, zmuszając mnie bym popatrzyła w górę i napotkała jego oczy. - Nie myślisz gorzej o mnie z tego powodu, że nie narodziłem się sidhe. Starałam cię pocałować jego ciało, ale jego ręka zacisnęła się, a z moich ust wypłynęło małe westchnięcie. Mój puls przyspieszył, bardziej niż wtedy, kiedy wzięłam go do ust. - Zacząłeś życie jako bóg, Mrozie. Jeżeli to nie jest wystarczająco specjalne, to nie wiem, co może być. Pociągnął mnie w górę za włosy, stawiając mnie na nogi tak nagle, że to aż zabolało i prawie mnie przeraziło. Nie był to prawdziwy strach, ale strach który przychodzi wraz z gwałtownym seksem. Pocałował mnie, dzikim pocałunkiem, badając gorącym językiem, podnieconymi wargami i zębami, tak jakby nie mógł zdecydować, czy chce mnie całować, czy zjeść. Odsunął się do tyłu i zostawił mnie zdyszaną i nieprzytomną. Jego oczy iskrzyły się jak srebrny lód. - Chcę, żebyś mnie tym pokryła.

162

Przesunął swoją ręką w górę na moje ramiona, zaczynając rozmazywać opalizujące smugi niebieskiego, zielonego, purpury. Rozmazywał je w dół mojej twarzy, na moje usta, potem znów mnie pocałował, ubrudzony, głodny. Kiedy cofnął swoje usta, jeden jego policzek lśnił od kolorów, jak kawałki neonu rozsmarowane po jego skórze. Zarzuciłam ramiona na jego szyję, on owinął swoje dookoła moich bioder, podnosząc mnie w górę, tak że nasze ciała prześlizgnęły się jedno po drugim. Ten ruch rozsmarował jaskrawe kolory na jego skórze, a ten widok sprawił, że zajęczałam. Pocałowaliśmy się, owinęłam nogi dookoła jego bioder, przyciskając jego twardość do siebie. Poczułam, że porusza moimi biodrami, przyciskając mnie mocniej do swojej twardości, pocierając się o mój wilgotny środek. Jego kolana osłabły i opadliśmy na leżące obok łóżko. W chwili kiedy moje biodra znalazły solidne podparcie na materacu, wepchnął się do mojego wnętrza. Krzyknęłam, odchyliłam głowę do tyłu. Drugi krzyk zabrzmiał po moim jak echo. Dopiero kiedy Mróz przestał się ruszać, nieruchomiejąc nade mną, zdałam sobie sprawę, że to nie on krzyczał. Otwarłam oczy i zauważyłam, że nie patrzy się na mnie, tylko na koniec łóżka. Znów zabrzmiał krzyk, bliski, męski i pełen bólu. Mróz odepchnął mnie, turlając się do krańca łóżka. Przeczołgałam się do stóp łóżka. Mróz klęczał koło głowy Doyle’a. Nicca klęczał przy jego stopach. Doyle wygiął się, jego ręce szamotały się w powietrzu. To było tak, jakby każdy mięsień jego ciała napiął się w innym kierunku. Gdyby był człowiekiem, pomyślałabym, że został otruty, ale nie można otruć sidhe, przynajmniej nie strychniną. Następny wrzask wyszedł z jego ust, jego ciałem wstrząsnął potężny spazm. - Pomóż mu! Mróz pokręcił głową. - Nie wiem, co to jest. Zeskoczyłam z łóżka. Zanim dotknęłam go, jego skóra wydawała się pękać, a jego ciało rozmyło się jak woda, o ile woda mogłaby krzyczeć, wić się i krwawić.

163

Rozdział 16 Sięgnęłam, ale Mróz chwycił moją rękę, odciągając mnie do tyłu. - Nie wiemy, co to jest. Nie walczyłam, ponieważ miał rację. Uczepiłam się jego ramienia i nie wiedziałam co zrobić. Będąc księżniczką faerie, wszystko co mogłam zrobić, to klęczeć i patrzeć, kiedy to silne ciało zwija się w masę nagich mięśni i kości połyskujących w powietrzu, mokrych od krwi. Kiedy Doyle znów krzyknął, krzyknęłam razem z nim. Inni wbiegli do pokoju, stali za nami z pistoletami i mieczami, ale nikt nie mógł pomóc. Modliłam się, modliłam tak jak robiłam to dla Nikki, ale tym razem nie było blasku z kielicha. Nie było nic poza Doylem rzucającym się na podłodze i krwią wypływającą, powiększającą się ciemną kałużą na dywanie. Mróz cofnął się na kolanach, odsuwając nas od poszerzającej się kałuży. Potknął się, a ten jeden mały ruch uwolnił jedną z moich rąk. To nie było rozsądne, w rzeczywistości było to zupełnym przeciwieństwem rozsądku, ale musiałam to zrobić. Musiałam dotknąć tego, co leżało na dywanie, ponieważ to nie mógł być Doyle. Ta wijąca się masa mięśni, kości i tkanek nie mogła być moją wysoką, przystojną Ciemnością. To było niemożliwe. Moje palce dotknęły mokrego ciepłego ciała, nie skóry. Cokolwiek dotknęłam na sekundę zanim Mróz szarpnął mnie do tyłu, było to coś pochodzącego z głębi ciała Doyle’a, coś co nigdy nie powinno być dotykane ręką człowieka. Mróz chwycił mój nadgarstek i wydawał się być przerażony czerwoną krwią na koniuszkach moich palców. - Nie rób tego więcej, Meredith. - Czy to jest futro? – zapytał Rhys, wskazując jasnym palcem. Obejrzałam się na to, co zostało z Doyle’a i w pierwszej chwili nie wiedziałam, o czym mówi. Potem między ciemnym ciałem zobaczyłam jednakowe pasma ciemnego futra, przepływające jak niemrawa woda, by osłonić nagie mięso, które kiedyś było mężczyzną. Nagie, połyskujące kości zapadły w to futro i w końcu ukryte zaczynały zmieniać się z dźwiękiem, przypominającym kamienie ocierające się o siebie. Z kości i futra uformowały się usta, które krzyknęły. Ten krzyk zabrzmiał tak ludzko, chociaż nie był ludzki. Kiedy to się skończyło, ogromny czarny pies rzucał się dysząc, leżąc na boku pośród krwi i innych płynów. Starałam się odnaleźć w tym sens, starałam się zobaczyć Doyle’a w

164

tym kosmatym kształcie, ale to był tylko pies. Ogromny czarny mastiff. Pamiętałam cienie psów w mojej wizji. To co leżało przed nami, było bliźniaczo podobne do tych psów uformowanych z cieni pod drzewem. Wielka kudłata głowa starała podnieść się, ale opadła wyczerpana. Próbowałam zająć się tym zwierzakiem, ale Mróz nie puścił mnie. - Puść mnie Mróz - powiedziałam. Rhys klęknął na jedno kolano przy tylnej nodze psa. - To psie wcielenie Doyle’a. Myślałem, że nigdy już tego nie zobaczę. Wyciągnął rękę, w której nie trzymał broni i pogłaskał futrzany bok. Pies podniósł głowę i spojrzał na niego, potem znów opuścił ją na dywan, jak gdyby był to za duży wysiłek. Patrzyłam na kudłaty kształt i byłam tak szczęśliwa, że żyje, że nie rozpadł się na strzępki ciała, że nie dbałam o to, że był psem. W tej chwili to było lepsze od tego, czego się obawiałam. Nie był martwy. Nauczyłam się, że póki życia, póty nadziei. Razem ze śmiercią wszystko odchodzi. Wierzyłam szczerze w reinkarnację. Wiedziałam, że w innym życiu może znów zobaczę śmierć, ale to dawało mi pocieszenie, kiedy miałam osiemnaście lat, kiedy zmarł mój ojciec. To byłaby wątpliwa pociecha, gdyby Doyle przemienił się w coś, co nie mogłoby się uzdrowić, co można by tylko zabić z litości. - Puść mnie, Mrozie. Puścił mnie niechętnie. - Doyle, słyszysz mnie? – zapytałam. - To nadal ja, Merry. – Głos Doyle’a był głębszy, bardziej przypominający warczenie, ale to był z całą pewnością jego głos. Podczołgałam się do niego, moje kolana tonęły w mokrym dywanie. Krew była już zimna. Dotknęłam jedno z jego jedwabnych uszu. Doyle przytulił swoją wielką głowę do mojej ręki. Rhys pogłaskał ręką kudłaty bok. - Zawsze byłem trochę zazdrosny o to, że jesteś zmiennokształtny. Myślałem, że to musi być fajne, od czasu do czasu być zwierzęciem. – Przesunął rękę na pierś Doyle’a, ponad jego serce, jak gdyby mógł poczuć więcej, niż tylko jego ciężkie bicie. – Ale nigdy nie widziałem, żeby przemiana była tak brutalna. Przesunęłam ręką przez ciepłe i zaskakująco suche futro. Jak gdyby nie przeszło przez wilgoć krwi. Może rzeczywiście nie przeszło. Nie wiedziałam nic o mechanizmie zmiany formy, tak naprawdę nikt o tym nie wiedział. Jedną z pierwszych rzeczy, jaką utraciliśmy kiedy faerie opuściły Europę, była umiejętność zmiany formy. Ci z nas, którzy przybyli do 165

Ameryki, ale trzymali się naszych wydrążonych wzgórz, zatrzymali większość ze swoich umiejętności, ale wielu z nas było dosyć zacofanych i nie ufali, a czasem nawet nie wierzyli w nowoczesną naukę. Dlatego nie było naukowych badań nad tym fenomenem. Futro pod moimi rękami było tak miękkie, tak grube. - Tak brutalna zmiana zdarza się tylko wtedy, jeżeli jedna sidhe stara się siłą zmusić inną do zmiany kształtu wbrew jego woli. Moja dłoń zsunęła się w dół futra, aż dotknęła palców Rhysa. Ten mały dotyk sprawił, że dreszcz przeszedł przez moją rękę, aż do ramienia, na moją pierś, skurcz przeszedł przez mięśnie i skórę, będąc równocześnie bólem i przyjemnością. Zaparło mi dech w piersiach i spojrzałam dzikim spojrzeniem w twarz Rhysa. Pierś Doyle’a falowała pod naszymi rękami, czuliśmy bicie jego serca, jak wielki bęben. - Magia jeszcze nie odeszła, - Głos Rhysa był ochrypły. Doyle przewrócił się na bok, jego wielki pysk otworzył się, błyskając blaskiem zębów jak małe białe sztylety. Oboje z Rysem odsunęliśmy się, tak na wszelki wypadek. Przemówił tylko raz. Niektórzy zatrzymują więcej z siebie, kiedy są w zwierzęcej formie niż inni. Nigdy nie widziałam Doyle’a innego niż sidhe. Doyle naprężył się, przecinając powietrze łapami większymi niż moje ręce. Zawarczał, ale można było rozróżnić słowa. - Czuję to, to rośnie, rośnie wewnątrz mnie. Wtem ciało psa jakby pękło na kawałki, jak nasienie ze skorupki. Coś dużego, czarnego i mniej kudłatego niż pies, wyskoczyło z niego. Rhys i ja rzuciliśmy się do tyłu. Mróz chwycił mnie wokół pasa i przeniósł pod ścianę, zwalniając miejsce na ogromną postać wyrastającą przy krańcu łóżka. Postać wyrosła jak dżin z butelki, poza tym, że butelką było ciało Doyle’a. Wielki czarny koń wystrzelił w górę, jak coś, którego ciało powstało z wody i dymu, ponieważ solidne ciało nie wystrzeliwuje w powietrze jak fontanna, czy dym wzrastający nad wielkim ogniem. Maeve i Sage weszli przez drzwi na czas, by zobaczyć jak koń staje się w pełni stabilny. Postać psa zniknęła jak czarny dym, który opadł koło wielkich ciemnych kopyt. Pies był wielkości małego kucyka, więc koń był dużo większy. Potrząsnął swoją wielką czarną głową, prawie uderzając chrapami o sufit. Jego szyja była grubsza od mojego pasa. Tupał po dywanie kopytami wielkości talerzy. Ruszał się niespokojnie na swoich wielkich nogach, a nawet niewielki ruch sprawiał, że wszyscy cofali się. Wszyscy wpatrywali się w niego. Kitto wydawał się bardziej przestraszony od innych. Przesunął się między obecnymi i 166

stanął przy drzwiach, myślę że tylko dlatego, że Maeve i Sage blokowali wyjście z pokoju. Następna fobia, którą trzeba dodać do listy goblina. - Niech mnie licho - Sage był tym, który przerwał ciszę. - Prawdopodobnie – powiedział koń. To był nadal głos Doyle’a, ale zamiast warczenia psa, był wyższy i prawie utracił zabarwienie podobne do zwierzęcego. Powiedzieć, że głos konia brzmiał bardziej ludzko zdawało się dziwne, ale to była jednak prawda. Doyle potrząsnął grzywą tak czarną, jak jego własne włosy. - Nie byłem w tej formie od pierwszego umniejszenia mocy. Rhys podszedł i przeciągnął dłonią w dół tej smukłej szyi. Ciało konia lśniło jak jakieś ciemne klejnoty. Chciałam podejść do niego, ale Mróz chwycił mnie mocniej, przyciskając bok mojego nagiego ciała do przodu swojego, równie nagiego. Nie był podekscytowany, że jest tutaj. - To nie koniec. Nie czujesz tego? – Wyszeptał. - Co? - Magia - odetchnął. - Przyciskasz mnie do siebie, więc wszystko co czuję to ty. Dla mnie wszyscy jesteście odczuwalni jak magia. Spojrzał w dół na mnie, więc zobaczyłam w jego oczach, że nie wiedział tego wcześniej. - Więc sprawiamy, że nie wyczuwasz innej magii? - Tak - przytaknęłam. - To niedobrze - powiedział. Potarłam moim ciałem o jego i poczułam, że natychmiast puchnie przy mnie. - Kocham to - powiedziałam. – Kocham być z wami, wami wszystkimi. Nie wiem, co chciał powiedzieć, ponieważ koń próbował stanąć dęba i zorientował się, że nie było tu na to miejsca. Wyrósł nad nami jak jakiś czarny demon, kopyta przecinały powietrze. Rhys rzucił się do tyłu, turlając się po podłodze tuż koło jego nóg. Wielka postać zdawała się rozszerzać jak czarna peleryna, otwierając się od dołu i od środka. Czarne skrzydła rozciągły się z tego otwarcia i postać konia rozpłynęła się jak dym, lub czarna mgła. Kiedy mgła rozwiała się, na dywanie stał wielki czarny orzeł. Jego rozpostarte skrzydła musiały mieć jakieś osiem stóp18, a może więcej. Jedno skrzydło ocierało się o przeciwną ścianę i złożyło się. Tu po prostu nie było miejsca.

18

ok. 2,43 m

167

Stojąc, ptak był prawie tak wysoki jak ja. Nigdy nie byłam tak blisko przy tak wielkim ptaku. Obrócił głowę tak, że zobaczyłam czarne oko na czarnym i było to dziwne, ale nadal wyglądało jak Doyle’a. Rhys stanął na nogi. - Orzeł, ekstra. Nie wiedziałem, że byłeś ptakiem. Hebanowy dziób otworzył się. - Nigdy nie byłem. Słowa brzmiały jeszcze wyższym tonem, głos był bardziej podobny do krzyku orła niż do ludzkiej mowy. Tym razem nikt nie starał się podejść bliżej. Nikt nie starał się go dotknąć. Przyciągnął skrzydła do ciała, tylko na chwilę, kiedy znów je rozwinął, jego pierś otworzyła się, jak płaszcz i Doyle wyszedł z niego w wirze ciemności, który ruszał się jak dym, ale pachniał jak mgła. Stał nagi przed nami przed sekundę, potem opadł powoli na podłogę. Chciałam popędzić naprzód, ale Mróz nadal trzymał mnie mocno. To Rhys i Nicca dobiegli pierwsi do niego. Doyle zdołał chwycić się jedną ręką. - Jesteś ranny, Kapitanie? – zapytał Nicca. - Do licha, to było przedstawienie. – Uśmiechnął się szeroko Rhys. Myślę, że Doyle starał się uśmiechnąć, ale jego ramię zaczęło dygotać i powoli upadł, aż położył się na boku na dywanie. Dziwnie, ale razem z ubraniem znikło wiązanie na jego warkoczu i długi gąszcz jego włosów leżał rozwiany na podłodze. - Puść mnie, Mróz, natychmiast! - Chcesz biec do niego - powiedział, w jego głosie słychać było smutek. Spojrzałam na niego. - Tak, chcę biec do każdego z was, który jest ranny. - Nie, Doyle jest dla ciebie kimś specjalnym, - potrząsnął głową. - Tak jak i ty. Potrząsnął znów głową. Oparł się o mnie, wyszeptał prosto w moją twarz. - Od kiedy wszedł do twojego łóżka, oddaliłaś się ode mnie. Odsunął się i puścił mnie. Patrzyłam na niego, aż wyprostował się i był wysokim, przystojnym Mrozem. Imponującym, bezosobowym, aroganckim i wytrzymałym. Ale wyraz jego szarych oczu był zraniony, zły. Potrząsnęłam głową. - Nie mam na to czasu. 168

Patrzył w dal, jakby mnie tu nie było. Odwróciłam się do innych. - Rhys, czy wszystko z nim w porządku? - Aha, jest po prostu zmęczony. Myślę, że to przez pierwszą przemianę. Walczył jak sukinsyn. Głos Doyle’a był zmęczony, ale czysty. - Im mniej walczyłem, tym łatwiejsze to się stawało. - Dobrze. Połóż go do łóżka, niech odpocznie - powiedziałam i odwróciłam się z powrotem do Mroza. Patrzyłam na niego, kiedy powiedziałam. – Wszyscy wychodzą, poza Doylem, Rhysem i Mrozem. Wszyscy popatrzyli na siebie. - Po prostu do zróbcie, ludzie. Natychmiast. Ja również byłam zmęczona. Zmęczeniem, które wychodziło poza fizyczne. I miałam dosyć. Dosyć mojego pięknego Mroza. Zdecydowałam się być brutalnie szczera, ponieważ próbowałam już wszystkiego innego. Musiało być coś w moim głosie, ponieważ nikt się ze mną nie kłócił. Jakie to odświeżające. Kiedy drzwi zamknęły się za nimi, Rhys pomógł Doyle’owi położyć się na łóżku. Skierowałam całą moją uwagę na Mroza. - Normalnie, zrobiłabym to na osobności, ale nikt mi nie ufa. Przez większość czasu, nie mogę być bez jednego ze strażników za moimi plecami. Nie chcę żadnych nieporozumień, Mrozie. Mróz popatrzył się na mnie zimno. - Rozumiem, że Doyle będzie dzisiejszej nocy w twoim łóżku. Potrząsnęłam głową. - Mrozie, to nie Doyle w moim łóżku odpycha mnie od ciebie. To ty mnie odpychasz. Spojrzał w dal, jakby uważał, ale nic nie widział. Klepnęłam go w pierś, mocno, ponieważ nie mogłam dosięgnąć jego twarzy. Spojrzałam na niego, sprawiłam, że spojrzał na mnie i przez chwilę znów widziałam coś prawdziwego w jego oczach, ale tylko przez chwilę. Potem znów były pełne zimnej arogancji. - To dąsanie się musi się skończyć. Popatrzył się na mnie zimnymi oczami. - Ja się nie dąsam. - Tak, dąsasz się - odwróciłam się do pozostałych mężczyzna na łóżku. Rhys przykrywał Doyle’a kołdrą. 169

- Owszem, dąsasz się - przytaknął. Doyle położył się ciężko na poduszce, jak gdyby uniesienie głowy było wysiłkiem. - Dąsasz się, mój stary przyjacielu, dąsasz się. - Nie wiem, co macie na myśli - powiedział Mróz - żadne z was. - Jeżeli cokolwiek zrani twoje uczucie, dąsasz się. Zauważysz, że coś zagraża mojej miłości do ciebie, dąsasz się. W trakcie dyskusji rzeczy nie idą tak jak chcesz, dąsasz się. - Nie dąsam się. - Dąsasz się, nawet teraz, w tej sekundzie. Otworzył usta, zamknął je i na chwilę zakłopotanie pokazało się na jego twarzy. - Nie wydaje mi się, żeby to było dąsanie. Dzieci się dąsają, nie wojownicy. - Więc jak byś to nazwał? – Zapytałam z ręką na biodrze. Wydawało się, jakby myślał przez chwilę. - Tylko reaguję na to, co robisz. Jeżeli wolisz Doyle’a niż mnie, nic nie mogę zrobić. Daję ci z siebie wszystko co najlepsze, ale to nie jest wystarczająco dobre. - Miłość to nie tylko seks, Mrozie. Chcę, żebyś tego nie robił. - Czego nie robił? – Zapytał. - Tego – popukałam palcem w jego pierś – ta maska zimnego dystansu. Potrzebuję, żebyś był prawdziwy, żebyś był sobą. - Nie lubisz mnie, kiedy jestem sobą. - To nieprawda. Kocham cię, kiedy jesteś sobą, ale musisz przestać pozwalać, by wszystko raniło twoje uczucia. Musisz przestać się dąsać. – zrobiłam krok do tyłu, więc mogłam patrzeć w jego twarz bez wykrzywiania szyi. – Kosztuje mnie wiele energii martwienie się o to, jak coś przyjmiesz. Nie mam energii na chodzenie koło ciebie na paluszkach, Mrozie. Odsunął się od ściany. - Rozumiem. - Co robisz? – Zapytałam. - Wychodzę. To jest to, czego chcesz, prawda? Odwróciłam się do pozostałych mężczyzn. - Proszę, możecie mi pomóc? - Ona nie chce, żebyś wychodził - powiedział Rhys. – Kocha cię. Kocha cię bardziej niż kocha mnie. – Nie brzmiało tak, jakby był zraniony, po prostu jak stwierdzenie faktu. W końcu była to prawda. Nie mogłam się z tym kłócić. – Ale za każdym razem, kiedy zachowujesz się zimno i arogancko, odpychasz Merry. Kiedy się dąsasz, odpychasz ją. 170

- Zachowanie zimnej arogancji, jak to nazwałeś, było tym, co ocaliło mój zdrowy rozsądek przed królową. - Nie jestem królową, Mrozie - powiedziałam. – Nie chcę zabawki w łóżku. Chcę króla przy moim boku. Potrzebuję, żebyś dorósł. Może to było głupie, by powiedzieć komuś setki lat starszemu ode siebie by dorósł, ale było to niezbędne. Niestety. Doyle odezwał się z nad poduszki, a w jego głosie słychać było wysiłek, jaki włożył w mówienie. - Gdybyś mógł pohamować swoje emocje, kochałaby cię jak nikogo innego. Jednak gdybyś mógł zrozumieć, nie byłoby walki. Nie byłam tego całkowicie pewna, ale powiedzenie tego na głos nie pomogłoby. Więc odpuściłam. - Jakie ma znaczenie, kogo kocha, jeżeli nie ma dziecka - powiedział Mróz. - Zdaje się, że dla ciebie to ma wielkie znaczenie - Doyle zamknął oczy, wyglądało jakby zasnął. - Nie wiem jak to zrobić. To jest przyzwyczajenie, które trwa wieki. - Po prostu to zrób - powiedziałam. – Za każdym razem kiedy zaczniesz się dąsać, po prostu powiem ci, żebyś przestał. Postaraj się przestać, kiedy to do ciebie dotrze. - No, nie wiem. - Po prostu spróbuj. – powiedziałam. – Tylko o to proszę. Tylko spróbuj. Przybrał bardzo uroczysty wyraz twarzy, potem przytaknął. - Spróbuję. Nadal nie zgadzam się z tym, że się dąsam, ale postaram się tego nie robić. Uścisnęłam go. Kiedy odsunęłam się, uśmiechał się. - Za to spojrzenie twoich oczy, mógłbym zamordować armię. Czy to mało? Każdy kto myśli, że zamordować armię jest łatwiejsze, niż zrobienie porządku ze swoim własnym emocjonalnym bałaganem powinien pójść na terapię. Ale jednak nie powiedziałam tego głośno.

171

Rozdział 17 Rankiem złota bogini Hollywood płakała przy naszym kuchennym stole. Może to były hormony związane z ciążą, a może nie. Maeve lubiła udawać, że to Gordon był z ich dwójki mądrzejszy, ale prawda była taka, że kiedy tego chciała, miała bardzo bystry umysł. Logiczny i niebezpieczny umysł. Była mistrzynią podstępów, kiedy je obmyślała i kiedy zwodziła. Płacz mógł oznaczać prawdziwe emocje lub próbę manipulacji mną. Nie chciałam, żeby była smutna, ale w pewien sposób miałam nadzieję, że jest. Jeszcze bardziej nie chciałam, żeby jej umiejętności były skierowane przeciwko mnie. Była znów boginią Conchenn, a kobiety i mężczyźni lepsi ode mnie, przez wieki nie byli w stanie powiedzieć jej nie. Stałam w drzwiach, zastanawiając się nad ucieczką, ale wahałam się za długo. Podniosła głowę i zobaczyła mnie załzawionymi, ucałowanymi przez błyskawicę oczami. Jej włosy były żółtoblond od magii, jaką zazwyczaj używała, ale jej oczy były prawdziwe. Oczywiście była Seelie sidhe, jej cera była idealna. Nie miała na tyle przyzwoitości, by mieć krosty lub podkrążone oczy. Chociaż dotykała chusteczką nosa, nie był czerwony. Gdy ja szlocham, mój nos, a czasem oczy stają się czerwone. Maeve prawdopodobnie mogłaby płakać przez setki lat i nadal wyglądałby idealnie. Wytarła oczy. - Jesteś ubrana do wyjścia. W jej głosie było słychać łzy, których nie widać było na jej skórze. Pociągnęła nosem, jak gdyby płakała przez godziny. Coś w jej głosie zabrzmiało mniej idealnie, a to sprawiło, że poczułam się lepiej. Pewnie to moja próżność, lub może nawet niepewność, ale taka była prawda. Powiedziała, że jestem ubrana do wyjścia, a nie, że dobrze wyglądam. To było zawoalowaną zniewagą. Jeżeli istota magiczna stara się dobrze wyglądać, to obrazą jest nie pogratulować jej, nawet jeżeli nie popierasz jej wyboru. A ja wystroiłam się dzisiaj. Wiedziałam, że spotkam nie tylko moją ciotkę, królową i jej ekipę, ale też reporterów. Za każdym razem, kiedy opuszczaliśmy dom Maeve, byli tam reporterzy. Czarna, sięgająca kostek spódnica otulała biodra i spływała w dół moich nóg. Zrobiona była z materiału, którego nie zawdzięczamy naturze, więc nie wymnie się w samolocie. Czarny, skórzany pasek z dopasowaną sprzączką podkreślał moją wąską talię. Na zieloną, obcisłą, jedwabną koszulkę ubrałam czarny żakiet skrojony jak bolerko. Antyczne złote kolczyki ze szmaragdami podkreślały zieleń oczu. Wysokie do łydki czarne buty znikały pod

172

spódnicą. Były z błyszczącej skórki, która odbijała światło, a obcasy były wysokie na 3 cale19. Pomyślałam, że szmaragdowozielona koszulka będzie pasować do zieleni moich oczu, a dopasowana będzie podkreślać moje piersi. Zazwyczaj noszę krótsze spódnice, ale to był styczeń w St. Louis i pokazanie nóg nie było warte zmarznięcia. A spódnica powiewała, kiedy się poruszałam, dając wrażenie swobody, jakbym kołysała się na wietrze. Myślałam, że wyglądam dobrze, zanim Maeve nie wypowiedziała swojego zdania tak, hm… ostrożnie. - Rozumiem, że nie akceptujesz mojego stroju. – powiedziałam i wyciągnęłam czajniczek do herbaty spod osłonki. Galen szukał w Los Angeles i znalazł godną bogini osłonkę na czajniczek, która pomagała utrzymywać naszą herbatę ciepłą. Większość mężczyzn woli mocną, czarną herbatę na śniadanie zamiast kawy – Rhys jest wyjątkiem. On po prosu sądzi, że twardy detektyw nie powinien zadowolić się herbatą, więc pije kawę. Jego strata. Więcej herbaty dla mnie. Spojrzała na mnie, prawie zaszokowana. - Zapominam czasami, że jako dziecko dorastałaś pomiędzy ludźmi. Chociaż, szczerze mówiąc, jesteś bezceremonialna nawet jak na ludzkie standardy. – Znów wytarła oczy, ale nie było w nich więcej łez, po prostu przejechała po suchej twarzy. – Nie graj ze mną w gierki. Dodałam śmietankę i cukier do mojej herbaty i zamieszałam patrząc na nią. - Jakie gierki? - Jestem na ciebie zła, dlatego zasugerowałam, że nie wyglądasz dobrze. Nie powinnaś pytać mnie, co myślę o twoim stroju. Powinnaś po prostu zmartwić się, że myślę, że źle wyglądasz. To powinno podkopać twoje zaufanie. Upiłam herbaty. - Dlaczego to robisz? - Ponieważ twoją winą jest to, co zdarzyło się zeszłej nocy. - Co jest moją winą? W jej ust wyrwał się dźwięk podobny do szlochu. - Miałam seks z tym… tym fałszywym sidhe. Zmarszczyłam brwi, potem zdałam sobie sprawę, co ma na myśli. - Masz na myśli Sage’a? Przytaknęła i pojawiły się świeże łzy. W rzeczywistości położyła głowę z powrotem na jasnym sosnowym stole i zaszlochała. Szlochała tak, jakby serce miało jej pęknąć.

19

ok. 7,60 cm

173

Odłożyłam moją herbatę i podeszłam do niej. Nie mogłam stać i słuchać tego łamiącego serce dźwięku. Słyszałam go wystarczająco często podczas ostatnich kilku tygodni, kiedy jej mąż zmarł, chociaż ostatnio już rzadziej. Cieszyłam się, że mniej płacze. Większość opowieści mówi o tym, co zdarza się, kiedy biedny śmiertelnik zakocha się w kimś nieśmiertelnym i jak źle to się kończy, ale Maeve pokazywała inną stronę tych historii. Kiedy nieśmiertelny naprawdę zakocha się w śmiertelniku, to ostatecznie kończy się źle dla nieśmiertelnego. My umieramy, oni nie. Proste, okropne, prawdziwe. Patrzenie jak Maeve opłakuje Gordona sprawiło, że martwiłam się, co to stanie się ze mną i moim małżonkiem sidhe. Ostatecznie, kogokolwiek nie poślubię, w końcu zostanie wdowcem. Nie ma wyjścia z tej sytuacji. To niezbyt miła myśl. Dotknęłam jej ramienia, a ona zapłakała mocniej. - Czy Sage skrzywdził cię? – Zapytałam i myślałam, że to głupie pytanie, już w chwili, kiedy je zadałam. Podniosła głowę wystarczająco, by przesłać mi załzawioną wersję jej „Jak śmiesz” twarzy. Odezwała się zakatarzonym głosem. - Nie mógłby skrzywdzić księżniczki z Dworu Seelie. Poklepałam ją po ramieniu. - Oczywiście, że nie. Przepraszam, że to powiedziałam. Ale jeśli cię nie skrzywdził, to dlaczego płaczesz? Seks nie mógł być aż tak zły. Załkała mocniej chowając twarz w dłoniach. - To było cudowne. – Wydawało mi się, że tak powiedziała, ale tak mamrotała, że nie byłam pewna. Nadal nie rozumiałam, dlaczego była tak smutna, ale jej ból był prawdziwy. Uścisnęłam jej ramiona, przyciskając policzek do jej włosów. - Jeżeli był cudowny, to dlaczego płaczesz? Powiedziała coś, ale nie było słychać przez płacz. - Przykro mi Maeve, ale nie rozumiem. - Nie powinien być taki cudowny. Byłam szczęśliwa, że nie widzi mojej twarzy, ponieważ prawdopodobnie wyglądałam na tak zakłopotaną, jak się czułam. - To był twoje pierwsze skosztowanie sidhe od wieku. Oczywiście, że było cudowne. Obniżyła dłonie i obróciła się, by spojrzeć na mnie. Podniosłam się, by zrobić jej miejsce.

174

- Nie rozumiesz – powiedziała. – On nie jest sidhe. To kłamstwo, iluzja, jak jabłoń w moim domu. Znikła dziś rano. - Drzewko? Przytaknęła. Zmarszczyłam brwi. Nie mogłam pomóc. - Ale dotykałam go, kory, kwiatów. Czułam ich zapach. Były prawdziwe. Iluzja może pewne rzeczy ukrywać, sprawić, że coś wygląda inaczej, ale nie może zrobić czegoś z niczego. Musiało być tam coś prawdziwego, by iluzja mogła się doczepić. - Normalnie tak, ale kiedyś sidhe mogli budować iluzje tak solidne, że można było przejść po nich. Myślisz, że te opowieści o zamkach w powietrzu były tylko bajką, Merry? Kiedyś sidhe mogli to robić. Mogliśmy tworzyć coś z niczego. Rzeczy z czystej magii, która była tak realna jak nic w życiu. - Więc to było prawdziwe drzewo - powiedziałam powoli. - Tak, prawdziwe, dopóki magia trwała. Gdyby na drzewie były jabłka, moglibyśmy je zjeść i poczulibyśmy je w brzuchu. To był sposób, w jaki żywiły się magiczne zwierzęta. Były magiczne i mogły się odradzać. - Wiem, że były takie iluzje, które były rzeczywiste, ale mój ojciec powiedział, że te umiejętności straciliśmy wiele lat temu. - Tak było - przytaknęła. - Więc te umiejętności wróciły do nas razem z inną magią? - Tak. – Uśmiechnęła się bladą wersją uśmiechu, jaki uwieczniony był na tysiącu hitów filmowych. Wzięła moją rękę w swoje dłonie. – To ty przyniosłaś tę magię z powrotem do nas, Merry. Ty i twoja moc. Potrząsnęłam głową. - Nie, nie ja, Bogini. Nie zrobiłabym niczego bez jej boskiej pomocy. - Jesteś za skromna - powiedziała. - Może - powiedziałam i nic nie mogłam poradzić, że dodałam – jednak, oczywiście kiedy tak źle oceniłaś mój ubiór, trudno nie być pokornym. Przez chwilę nie mogła wytrzymać spojrzenia moich oczu. - Przykro mi, ale chciałam cię zranić. Uścisnęłam jej rękę, a potem wysunęłam ją z jej uścisku. - Dlaczego? - Ponieważ winię cię za to, że Sage uwiódł mnie ostatniej nocy. - Rhys powiedział, że to ty uwiodłaś jego - zauważyłam. 175

Zaczerwieniła się. - Prawda. Ciężko to przyznać, ale to prawda. Zobaczyłam go, lśniącego w ciemności. Świecił jak złoty księżyc. Ja… - Odwróciła się, więc nie mogłam widzieć jej twarzy. – Wiedziałam, że nie jest jednym z twoich mężczyzn. Pomyślałam, że mnie nie odrzuci i nie zrobił tego. - Uwiodłaś go. To było wspaniałe. A teraz żałujesz poniewczasie? – Spytałam. - To niemądre, prawda. - Istoty magiczne nie ubolewają nad seksem, Maeve - Nigdy naprawdę nie byłaś częścią Dworu Seelie, Merry. Nie wiesz, jakie panują tam zasady. - Wiem, że każdy, który nie jest czystej krwi, jest uważany za gorszego, bez względu na talenty jakie posiada, czy magię. Odwróciła się na krześle, wystarczająco, by móc znów na mnie spojrzeć. - Tak, tak. - Nie sądziłam, że nadal tak uważasz. - Wcześniej uważałam. Starałam się zrozumieć, o co jej chodzi. - Jesteś smutna, ponieważ sprawiło ci radość bycie z kimś, kto nie jest czystej krwi sidhe? - Jestem smutna, ponieważ Sage nie jest księciem na naszym dworze. Jest istotą magiczną, którą magia doprowadziła do stania się czymś więcej, ale nie jest sidhe. Nigdy nie będzie prawdziwym sidhe. Nawet za sto lat, nawet z trójkolorowymi oczami, nigdy nie będzie sidhe. - Widzisz teraz, jacy są. – Odezwał się Mróz od drzwi. Żadna z nas nie słyszała jak przyszedł i obie podskoczyłyśmy. Był ubrany w klasyczną białą koszulę, krawat i spodnie, ale krawat był srebrny, tylko odrobinę jaśniejszy niż włosy, które lśniły na jego ramionach. Spodnie były ciemnoszare, z grubego materiału, bardzo dobrze uszyte, luźniejsze z przodu i bardziej obcisłe z tyłu. Wyglądał wspaniale. Błyszczący srebrny krawat w paski i dopasowane go tego mankiety u koszuli lśniły, kiedy szedł przez pokój. Nosił ciemnoszare buty, częściowo ukryte pod kantem nogawek. - Kto jaki jest? – Zapytałam. - Seelie. – Powiedział „Seelie”, jakby to było jakieś brzydkie słowo. W taki sposób większość Seelie akcentuje słowo „Unseelie”. 176

Maeve wstała od stołu. - Jak śmiesz! - Co jak śmiem? – Zapytał i przesunął się w naszą stronę. - Jak śmiesz znieważać Seelie. - Oni mówią to samo o nas - powiedział Mróz, nie mogłam zmierzyć poziomu złości, jaką w nim wyczuwałam. Miałam nadzieję, że ta złość nie była nową formą dąsania się. Wymienianie jednego problemu na drugi nie było tym, co miałam na myśli. Maeve otworzyła swoje kształtne usta, potem je zamknęła. Nie mogła zarzucić mu kłamstwa, ponieważ to była prawda. - Nie wiem co powiedzieć - odezwała się w końcu bardziej przygnębionym głosem. Mróz odwrócił się do mnie. - Nigdy nie dotknęłaby Sage’a, gdyby była częścią złotego dworu. - No, nie wiem - powiedziałam. – Wiem, że niejeden Seelie zbrukał swoje ciało z kimś spoza dworu. Potrząsnęła głową, jej włosy zalśniły w świetle jak małe diamenty, które nosiła. Żadna biżuteria nie mogła konkurować z jej włosami. - Uar Okrutny poślubił twoją babkę by przerwać klątwę. Związek Besali z twoim ojcem był częścią traktatu. Uwierz mi, Merry, nikt z błyszczącego dworu nie wejdzie ochoczo do waszego łóżka. Powinieneś o tym wiedzieć, Jackie Frost.20 Skrzywił się, ale nie cofnął, tylko obrócił do niej i przesunął się wystarczająco blisko, by naruszyć jej osobistą przestrzeń jak na amerykańskie standardy. Kiedy się nie cofnęła, naruszył jej przestrzeń jak na standardy istot magicznych. Prawie się dotykali, na całej długości swoich ciał. Nie miało to podtekstu erotycznego, miało zastraszyć. Mróz był wyższy, ale tylko o kilka cali. Spoglądali sobie nieprzyjaźnie w oczy. Patrzyła na niego, ale jej słowa były skierowane do mnie. - On nie zawsze był sidhe. Wiedziałaś o tym? Jej głos był wysoki, ale słychać było w nim złośliwość, która mogła przerodzić się w burzę. - Tak - powiedziałam - Znam pierwotną postać Mroza.

20

W anglosaskim (i/lub germańsko- nordyckim folklorze) Jack Frost (Dziadek Mróz) pojawia się jako magiczna postać uosabiająca zimno, mróz i zimową pogodę. Wg tradycji jest odpowiedzialny za zdobienie szyb kryształowo - mroźnymi wzorami.

177

Spojrzała na mnie, na jej twarzy pokazało się zaskoczenie. - Pewnie nie powiedział ci chętnie. Potrząsnęłam głową. - Pokazał to chętnie swoją magią. Widziałam go tańczącego na śniegu. Wiem, kim jest, wiem, kim był i to nic nie zmienia. Jej urocza twarz zmieniła wyraz z zaskoczenia na zdumienie. Odeszła na krok od niego i chwyciła mnie za rękę. - Oczywiście, że to zmienia twoje uczucia. Myślisz, że był sidhe, a okazało się, że jest jedynie szronem doprowadzonym do życia. Spojrzałam w dół na jej dłoń, a moja twarz musiała mieć nieprzyjazny wyraz, który odzwierciedlał to, co czułam, ponieważ odsunęła się ode mnie. - Ty tak myślisz. Ty naprawdę tak myślisz! To nie ma dla ciebie znaczenia. Potrząsnęłam głową. - Żadnego. Wyglądała na zakłopotaną. - Nie rozumiem tego. - Ostatniej nocy doszłaś do swoich mocy jako Conchenn. Spałaś ze swoim pierwszym sidhe od wieku. Obudziłaś się rano i nie mówisz już jak Maeve Reed. Mówisz jak następny wysoko urodzony Seelie. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego Seelie wykorzystują wiktoriańskie podejście do seksu. To takie niepodobne do istot magicznych. - Jak możesz nie rozumieć, Merry? Spanie z ludźmi może być wybaczone, ale nie pieprzenie istot magicznych. Ostatniej nocy zachowałam się dziwacznie i prostacko. Byłam upojona magią. Ale dzisiejszego ranka otrzeźwiałam. - Ale zostałaś wygnana z Dworu Seelie, Maeve, A Dwór Unseelie nie dba o pochodzenie, ale o rezultaty. Nie jest ważne, skąd pochodzisz, ale co możesz dla nas zrobić. Potrząsnęła głową. - Nie mogę osłonić swoich oczu. Nie mogę użyć mojej osobistej magii, by je okryć i nie wiem dlaczego. Nosiłam tę osłonę przez dekady. Była prawie bardziej rzeczywista od mojej prawdziwej postaci, ale nie jestem zdolna ukryć moich oczu. Dałaś mi moc, Merry, ale również czegoś mnie pozbawiałaś. - Więc to moja wina, że pieprzyłaś Sage’a? - Może - powiedziała, ale nawet w tym jednym słowie słychać było wątpliwość. Sama w to nie wierzyła.

178

- Nie ma naprawdę znaczenia, co Dwór Seelie myśli o twoim zachowaniu, Maeve. Jeżeli tam wrócisz, Król Światła i Iluzji będzie chciał zobaczyć twoją śmierć. Możesz dołączyć do Dworu Unseelie, jeżeli pojedziesz z nami. Możesz być w sercu krainy faerie jeszcze tej nocy. W chwili kiedy to powiedziałam, zobaczyłam złość na jej twarzy, zanim ją ukryła. Uśmiechnęła się swoim sławnym uśmiechem. - Jestem Seelie sidhe, Merry, nie Unseelie. - Byłem kiedyś członkiem złotego dworu - powiedział Mróz. - Nigdy nie byłeś członkiem dworu, Jackie Frost. Nigdy! Uśmiechnął się do niej zimno. - Pozwól mi poprawić się. Byłem kiedyś ledwo tolerowany na dworze piękna i iluzji. Tolerowany, ponieważ kiedy moce innych blakły, moje rosły. Nie z powodu jakiś mocy sidhe, ale z powodu ludzkich umysłów. Pamiętali mnie, kiedy zapomnieli ciebie, piękne lśniące bóstwo. Mały Jakual Frosti, Jackie Frost, Jack Frost. – Znów podszedł do niej bliżej, a tym razem lekko się przed nim cofnęła. – A kto nadal mówi o Conchenn? Gdzie są poematy o tobie, piosenki? Dlaczego pamiętają mnie, a nie ciebie. - Nie wiem - powiedziała cichym głosem. - Ja również nie wiem, ale tak jest. – Przysunął się do niej bliżej, wystarczająco blisko, że mógł ją pocałować. – Mnie pamiętają, kiedy tak wielu zapomnieli. Oto tajemnica. Zaczął świecić, jak gdyby w głębi jego ciała uwięziony był księżyc. W jego oczach rozbłysło światło sprawiając, że były prawie tak srebrne, jak jego włosy. Powiew jego mocy wypełnił powietrze, owijając go lśniącą otoczką włosów. Stał przed Maeve, jak jakaś metaliczna wizja, przypominając płynne srebro. Nie mogła stać tak blisko jego mocy i na nią nie odpowiedzieć. Na to była zbyt długo pozbawiona dotyku sidhe. Potrzeba nie może być zaspokojona w ciągu jednonocnej okazji, kilkoma łykami mocy. Głód staje się przez to jeszcze głębszy. Jego moc doprowadziła ją do złotej gorączki, zmieniając kolor jej włosów na biały blond i wypełniła powietrze falowaniem. Byli tak blisko siebie, że ich moce pomieszały się, stworzyły pomiędzy nimi żółto- srebrną linię. To nie była boskość, ale jedynie moc sidhe. Patrzyłam na nich i zrozumiałam, dlaczego moi ludzcy przodkowie myśleli, że jesteśmy bogami. Teraz prawdopodobnie pomyliliby nas z aniołami czy Marsjanami. Patrzyłam na nich, lśniących i nawet przez światło widziałam ogromną potrzebę seksu na twarzy Maeve. Mróz nie wyglądał na spragnionego, raczej na zadowolonego. Pochylił się i przycisnął swoje lśniące wargi do jej ust. Był to prosty pocałunek, ale jego moc wepchnęła się do niej jak włócznia srebrnego światła. Zobaczyłam długi snop mocy prawie przepoławiający jej 179

złotożółte światło. Na chwilę jej światło ściemniało, przy rdzeniu, przechodząc w błysk pomarańczowego i czerwonego jak prawdziwy płomień. Wtem Mróz cofnął się, aż Maeve lśniła sama. - Wolałabyś nie dopuścić mnie do swojego ciała, nawet pamiętając dotyk ciała Sage’a. Moc Maeve zblakła trochę. - Mogłam wziąć pomniejsze istoty magiczne do mojego łóżka przez ostatnie sto lat. Wygnanych tak jak i ja. Ale nie robiłam tego, bo miałam nadzieję, że któregoś dnia dwór przejrzy perfidię Taranisa, a kiedy on umrze, będę mogła wrócić. Wybaczyliby mi moich ludzkich kochanków, Seelie zawsze kochają ludzkie ciało w ciemności. Ale nie brukają się, zadając się z pomniejszymi istotami magicznymi. Nie robią tego, aby mogli kiedyś odzyskać znaczenie na wysokim dworze faerie. - Jest więcej niż jeden dwór faerie - powiedział Mróz. Potrząsnęła głową. - Nie, nie ma. Nie dla mnie. - Ta postawa stanie się nużąca, zanim nasza wizyta u Seelie dobiegnie końca. - Mrozie, ty po prostu nie pamiętasz, jacy oni są. Nie zobaczysz tam nudy. Westchnął. - Pamiętam to aż za dobrze, Maeve. – Przez chwilę wyglądał na smutnego. – Nie chciałbym wracać tam i patrzeć, jak traktują nas jak gorsze istoty. - Więc zostań tutaj, ze mną. – Odwróciła się do mnie. – Nie jedź, Merry. Taranis chce, żebyś odwiedziła go z jakiegoś powodu. On nie robi niczego bez powodu, a to na pewno nie będzie powód, który ci się spodoba. - Wiem - powiedziałam. Zacisnęła ręce w pięści. - Wiec dlaczego jedziesz? - Ponieważ będzie królową Dworu Unseelie, i nie może zaczynać rządów od pokazania strachu przed Taranisem - powiedział Doyle od drzwi. - Ale obawiacie się Taranisa - powiedziała Maeve. – Wszyscy się boją. Doyle wzruszył ramionami. Był ubrany w czarne dżinsy wsunięte w czarne buty do kostek, czarny podkoszulek, czarną skórzaną kurtkę. Nawet zapięcie jego paska było czarne. Jedynym kolorowym akcentem były srebrne kolczyki, które upiększały jego szpiczaste uszy. W jednym z płatków ucha miał nawet diamentowy ćwiek. - Boimy się, czy nie, musimy pokazać odważną twarz.

180

- Czy to jest warte, żeby dla tego umierać? Czy to jest warte narażania Merry na śmierć? – Wskazała na mnie dramatycznym gestem, ale była aktorką. Poza tym sidhe są bardzo dramatyczne, nawet bez szkolenia. - Jeżeli Taranis zabije Merry, Królowa Andais zabije jego. - Uwolnił Bezimiennego, by spróbować zabić mnie. Żebym nie mogła wyjawić jego sekretów. Czy naprawdę myślisz, że zawaha się wywołać otwartą wojnę pomiędzy dworami? - Nie powiedziałem nic o wojnie, Maeve. - Powiedziałeś, że królowa zabije Tarasina, to oznacza wojnę. Doyle potrząsnął głową. - Za zamordowanie następcy jej tronu, myślę, że Andais może zrobić jedną z dwóch rzeczy. Albo wyzwie go na pojedynek, którego Taranis nie chce, albo dyskretnie wyśle zamachowca. - Masz na myśli, że ty zabijesz Taranisa - powiedziała Maeve. - Nie jestem już dłużej Ciemnością Królowej. – Podszedł i stanął za mną. – Słyszałem, że ma nowego kapitana straży. - Kogo? – Zapytał Mróz. - Mistrala - odpowiedział Doyle. - Przynoszący Burze. Długo nie cieszył się łaską. Doyle przytaknął. - Mimo to jest jej nowym mistrzem. - Nie jest zamachowcem, nigdy nie był dyskretny. Przychodzi jak jego imię, z wielkim wiatrem i hałasem. – Mróz był otwarcie pogardliwy. - Ale Szept jest wystarczająco cichy, by to zrobić, - powiedział Doyle. Mróz wyglądał na zaskoczonego. Maeve zmarszczyła się. - Nie znam tych imion. - Może ich imiona odchodzą w zapomnienie - powiedział Doyle. – Ale kiedy raz ich poznasz, już więcej nie zapomnisz. - Szept - powiedział Mróz. – Myślałem, że oszalał. - Ja też słyszałem tę plotkę. Pamiętałam Mistrala. Określiłabym go jako wstrętnego, głośnego, przechwalającego się osiłka, szybkiego w gniewie, nie wybaczającego. Był jednak zbyt potężny, by go nie przyjąć na ciemny dwór, kiedy go wykopali ze złotego. Królowa Andais upewniła się, że przyjmowany jest każdy, kto ma wielką moc, ale nigdy go nie lubiła i nie używała go za

181

często. Upewniała się, że zawsze siedzi daleko od niej i dawała mu takie zadania, by go mieć na oku. Mistral był w niełasce przez całe moje życie, więc ledwie pamiętałam jego twarz, nie mogłam sobie przypomnieć, czy rozmawiałam z nim kiedykolwiek. Mój ojciec myślał o nim jako o głupcu. - Nie pamiętam nikogo miedzy strażnikami, którego nazywaliby Szept. – powiedziałam. - Nie zadowolił królowej, kiedyś, dawno temu - powiedział Doyle. – i ukarała go. Oddała go w ręce Ezekiela w Korytarzu Śmiertelności - skrzywił się, spojrzał na Mroza - na siedem lat, prawda? Mróz przytaknął. - Tak mi się wydaje. Przełknęłam, zanim mogłam się odezwać. - Był poddany torturom przez siedem lat. – Mój głos był zdyszany z przerażenia. Byłam w Korytarzu Śmiertelności. Wiedziałam dokładnie, jak dobry w swojej profesji był Ezekiel i nie mogłam sobie wyobrazić siedmiu lat jego uwagi i „starań”. Obaj przytaknęli. Nawet Maeve wyglądała blado. Dwór Seelie nie zezwalał na tortury, a przynajmniej nie tego rodzaju, jakie praktykował Ezekiel. Mieli bardziej subtelne sposoby, magiczne, nie robiące tyle bałaganu, mniej osobiste. Można zadać komuś straszliwy ból bez brudzenia sobie rąk. Królowa Andais lubiła mówić, żelazo, żelazo21. Tortury przypuszczalnie robiły bałagan, czy to było dobrze? - Słyszałam opowieści o waszym Korytarzu Śmiertelności. - Widzisz, Taranis nawet pozwolił, by jego dwór przyjął nasz strach, którym dręczy i torturuje zwolenników– powiedział Mróz. – pozwolił swojemu dworowi stać się małpą ludzi. - Jeżeli twój czas zaczyna się z siedemnastym wiekiem czy wcześniej - zauważyłam. Mróz wzruszył ramionami, jakby kilka wieków nie miało znaczenia. - Nazywaj to jak chcesz, ale to wasza królowa wyznacza takie kary, więc nie chcę być częścią waszego dworu. - Co Szept zrobił, że został skazany na siedem lat z Ezekielem? – Zapytałam. - Nie wiem, czy ktokolwiek wie, poza Szeptem i królową - powiedział Mróz. Spojrzałam na Doyle’a.

21

Sidhe nie tolerują żelaza, pali ich ciało i można je nawet zabić za pomocą żelaznej broni.

182

- Byłeś jej lewą ręką przez milenium lub dłużej. Nigdy nie opuściłeś jej boku, zanim nie posłała cię tutaj, do Los Angeles. Ty wiesz, prawda? Uśmiechnął się lekko. - Jeżeli będzie chciała, by inni wiedzieli, Merry, powie im. Nie będę narażał nikogo, dzieląc się tą szczególną prawdą. Zostawiłam to. Nie chcę dawać Andais pretekstu, by wysłać kogokolwiek z nas do Korytarza Śmiertelności. Mogłam żyć bez wiedzy o tym, dlaczego Szept zasłużył na siedem lat, tak długo, jak nie będę musiała już nigdy wytrzymać ani minuty z Ezekielem. Mróz obrócił się do Maeve. - Odmawiasz pojechania z nami na Dwór Unseelie, nawet jeżeli wiesz, że Taranis może próbować zabić cię, kiedy odjedziemy. - Odprowadzicie mnie i nowych ochroniarzy na lotnisko. - Jakaś ludzka ochrona, która prawie zabiła cię, starając się ochronić cię przed Bezimiennym. Ci sami ochroniarze, którzy, gdybyśmy nie przyszli na czas, pozwoliliby umrzeć tobie i twojemu mężczyźnie. - Następnym samolotem polecę do innego kraju, daleko od króla i jego mocy. - Prawdopodobnie będzie bezpieczniejsza, niż my, Mrozie. My wejdziemy prosto do paszczy smoka, do serca jego mocy. - Ale będzie bezpieczniejsza na Dworze Unseelie, pod opieką królowej. – powiedział Mróz. - Już o tym rozmawialiśmy - powiedział Doyle. – Koniec dyskusji. Mróz spojrzał na Maeve. - To nie tak, że nie cierpisz Dworu Useelie. Myślę, że boisz się ich, boisz się nas. To twój strach, że kiedy wejdziesz raz w ciemny tłum i znów będziesz otoczona przez faerie, nigdy go nie opuścisz. - Ona zrobi ze mnie więźnia, dla mojego własnego bezpieczeństwa i nie będziecie zdolni mnie uwolnić - powiedziała Maeve. - Nie mogłabyś być więźniem, Conchenn, po prostu obejmujesz ciemność, bo światło cię nie chce. Wielu lordów i lady Seelie stwierdziło, że ciemność nie jest tak obrzydliwa, jak myśleli, lub ani w połowie tak straszna, jak ich uczono. – Zrobił krok w jej stronę, a ona o tyle się cofnęła. - Objęli ciemność, ponieważ nie mieli wyboru - powiedziała niemalże wściekłym głosem. – Mogli wybrać ciemność, lub zostać wygnanymi z faerie na zawsze.

183

- Dokładnie - powiedział Mróz. – między nami nie ma więźniów. Szept mógł uciec z Dworu Unseelie. Królowa nie musiała go przekonywać, bo wie, że kto opuści Dwór Unseelie, nie ma gdzie odejść. Nie ma domu w faerie. Przyjmujemy prawo królewskie nie dlatego, że nie mamy wyjścia, ale ponieważ nawet siedem lat udręki jest lepsze niż odrzucenie, tak jak ty zostałaś odrzucona przez twojego króla. Zobaczyłam łzy w jej oczach, kiedy przebiegła obok nas i wybiegła przez drzwi. - Musiałeś to zrobić? – Spytał Doyle. Mróz skinął głową. - Tak, wydaje mi się, że musiałem. Sama zagraża sobie, odmawiając przybycia na Dwór Unseelie. To głupie. - Ani w połowie tak głupie, jak wejście na Dwór Seelie z własnej wolnej woli powiedział Doyle. Obaj mężczyźni spojrzeli na siebie, coś przebiegło pomiędzy nimi. Ramiona Mroza opuściły się trochę, zanim znów się wyprostował. - Też nie podoba mi się ten plan. - Jasno to określiłeś - powiedział Doyle. Mróz popatrzył na mnie. - Pojadę z Merry, ale mi się to nie podoba. – Uśmiechnął się, uśmiechem tak pełnym tęsknoty, pełnym smutku, że aż ścisnęło mnie w piersi. – I boję się, słodka, słodka księżniczko, tak jak i ty. Mogłam kłócić się z nim, gdybym mogła, ale skoro zgadzałam się z nim, to byłoby głupie. - Najpierw odwiedzimy Dwór Unseelie, Mrozie, a potem dwór goblinów, dopiero później Dwór Seelie. Potrząsnął głową i jego uśmiech stał się gorzki. - To co zobaczymy na dworze goblinów, nie będzie gorsze od grozy, jaka będzie nas oczekiwać na naszym ostatnim przystanku. Smutne, ale nikt się z nim nie kłócił.

184

Rozdział 18 To nie było tak, że osobisty odrzutowiec Maeve Reed nie był komfortowy, bo był. Jedynym z nas, który nienawidził latania był Doyle. Szybko wybrał miejsce, zapiął się w nim i mocno chwycił poręcze przy obrotowym siedzeniu. Zaraz zacisnął powieki i było wiadome, że jeżeli kiedykolwiek zostaniemy zaatakowani w samolocie, Doyle nie będzie ani trochę pomocny. Kiedy odkryłam jego fobię związaną z lataniem, sprawiło mi to przyjemność. Dzięki temu wydawał się mniej idealny, mniej Ciemnością Królowej i zamachowcem. Teraz zdawało mi się, że to było wieki temu. Patrzyłam na niego przez wąskie przejście. Napięcie w jego ciele rozchodziło się w powietrzu dookoła niego, prawie jak jakiś rodzaj mocy. Oczywiście, strach może być pożywką dla magii. - Mógłbym zapytać, o czym myślisz - Powiedział Mróz siedzący obok mnie. – Ale to widać na pierwszy rzut oka. Odwróciłam głowę patrząc na wyściełane siedzenie tak, że mogłam spotkać jego spojrzenie. - Tak? To o czym myślę? - Myślisz o Doyle’u. Nie był zły i nie dąsał się. Może jego głos nie był szczęśliwy, ale nie był nadąsany. To był postęp. - Myślę, że kiedyś jego strach przed lataniem sprawiał, że Doyle wydawał mi się w mniejszym stopniu idealnym zabójcą królowej. Jego twarz zastygła w zimną maskę. - To nie wszystko. Dotknęłam jego ręki. - Nie dąsaj się o to Mrozie. Po prostu myślałam, że gdybyśmy zostali zaatakowani w samolocie, to jest to jedyne miejsce, gdzie Doyle nie da z siebie wszystkiego. To wszystko. Patrzyłam na niego, próbującego to przetrawić. Najwyraźniej nie było to proste, ale usilnie próbował. Widząc to, nie dodałam, co jeszcze sobie myślałam. Nie wspomniałam, że siedząc tutaj miałam szalone fantazje o Doyle’u, Mróz nie musiał o tym wiedzieć. Zamierzałam cieszyć się nimi wszystkimi, ale zatrzymałam to dla siebie. Mróz starał się, a karanie go za to, że jest bardziej zaborczy, niż zwykle są istoty magiczne, mogło tylko zaszkodzić.

185

Ścisnęłam na chwilę jego ramię. Rhys klęknął przede mną. Nosił swoją białą opaskę na oko z małą osadzoną w niej perłą. Miał na sobie biały, jedwabny płaszcz, biały kapelusz i jasnokremowy garnitur. Jedynym kolorowym akcentem był lodoworóżowy krawat. Wyglądał jak coś pomiędzy lodowym człowiekiem, a duchem jakiegoś detektywa z 1940r., nawet schował swoje białe loki pod kapeluszem. Bez rozpuszczonych włosów, cały w miękkich liniach i z ustami, które zachęcały do pocałunków, sprawiał wrażenie młodszego. Był o setki lat starszy ode mnie, ale klęcząc tutaj wyglądał, jakby nie przekroczył trzydziestki. Uśmiechnął się do mnie. - Doyle dał mi coś dla ciebie. – Spojrzał do tyłu na swojego dowódcę, nadal siedzącego z mocno zaciśniętymi oczami. Odwrócił się z powrotem do mnie z chichotem. – Wiedział, że będzie niedysponowany. – Skomentował zachowanie dowódcy, po czym wyciągnął białe pudełeczko z pierścieniem z kieszeni swojego płaszcza. Mój uśmiech zniknął. - Muszę? - Tak, musisz. – Nagle wyglądał o dekadę starzej, chociaż ani trochę mniej przystojnie. Jego chłopięcość odeszła, jak gdybym tylko ją sobie wyobraziła. Mróz pochylił się. - To pierścień królowej, Merry, dostałaś go od niej. Jest jednym z symboli, że jesteś jej następcą. Musisz go nosić. - Nie miałam na myśli samego noszenia go - powiedziałam - ale z kielichem w samolocie trochę martwię się, co będzie, jeżeli dodamy do tego magię z pierścienia. Obaj mężczyźni popatrzyli na siebie i byłam pewna, że wcześniej o tym nie pomyśleli. - Cholera - powiedział Rhys, - to może być problem. Mróz spojrzał bardzo poważnie. - Problem lub wybawienie. Kiedyś pierścień był wielkim reliktem mocy, nie tylko wybierał królowej płodnych kochanków. - Zabawne - powiedziałam. – Słyszałam, że pierścień jest wielkim reliktem, ale nikt, nawet mój ojciec, nie powiedział mi, co ten relikt kiedyś robił. – Patrzyłam to na jednego, to na drugiego, a oni wymienili jedno z tych spojrzeń, które mówiło, że żaden nie chce mi powiedzieć. - Co? – Zażądałam. Westchnęli zgodnie. Rhys z powrotem przysiadł na piętach, nadal trzymając w ręce nie otwarte pudełko. 186

- Kiedyś pierścień sprawiał, że żaden mężczyzna, na którego zareagował, nie mógł oprzeć się Andais. - To nie brzmi aż tak źle, jak można by sądzić z wyrazu waszych twarzy. Co jeszcze? Wymienili następne spojrzenie. - Dobra, idź na całość. - Idź?- zapytał Mróz. - To znaczy, żebyś jej po prostu powiedział - wyjaśnił Rhys. Był jednym z kilku strażników, którzy nie spędzili ostatnich pięćdziesięciu lat ukrywając się pod wzgórzami. Rhys miał nawet swój własny dom poza wzgórzami. Dom z elektrycznością, telewizją i wszystkim. Był prawdopodobnie jedynym sidhe, który wiedział, kim był Humprey Bogart czy Madonna. - Pamiętasz tę chwilę z Kopciuszka, kiedy ona jest na szczycie schodów, a książę patrzy na nią oszołomiony? – Zapytał Rhys. - Tak - powiedziałam. - A potem idzie w jej stronę, jakby nie miał wyboru. Skinęłam głową. - Tak. - To nie do powstrzymania - powiedział. - Masz na myśli, że jeżeli pierścień zareaguje na ciebie, jesteś jak zaślepiony uczniak. Westchnął. - Niezupełnie. - To nie chodzi tylko o mężczyzn - powiedział Mróz. Spojrzałam to na jednego, to na drugiego. - Co masz na myśli? Sage przysiadł w przejściu koło nas. Był ubrany w spodnie Kitto i rozcięty z tyłu podkoszulek, dostosowany do skrzydeł. W pasie był szczuplejszy niż Kitto, więc był ściśnięty paskiem. Nosił buty do joggingu Kitto zasznurowane tak mocno, jak się tylko dało, ponieważ miał stopy węższe niż goblin. Górną część ciała miał owiniętą kocem, bo kurtka rozcięta z tyłu nie utrzymywała ciepła. Potrzebował ciepłej wełnianej peleryny, jaka została zaprojektowana wieki temu, na rozmiar człowieka lub większych istot skrzydlatych. Nicca również zmarznie, kiedy wylądujemy. Powiadomiliśmy strażników, którzy mieli spotkać się z nami na lotnisku, żeby przywieźli ze sobą peleryny. Ale póki co, Sage był owinięty w koc, tak jakby już było mu zimno. Nie miał dopasowanych ubrań do swojego nowego rozmiaru. - Starają się delikatnie powiedzieć ci, Księżniczko, że kiedyś pierścień był swatem. 187

Skrzywiłam się. Westchnął. - Och, być znowu młodym. – Ale powiedział to, jakby to było coś złego. – Pierścień wskazuje płodne związki, ale nie tylko przez dotyk nagiej skóry, ale także na odległość, na pierwszy widok. Oboje, kobieta i mężczyzna czują się beznadziejnie zakochani i żyją razem szczęśliwie na zawsze. - Królowa Andais nie wydawała mi się nigdy typem „szczęśliwa na zawsze”. - Ona kontroluje pierścień, Merry, jak dobrą broń lub narzędzie. Urządzała wielki bal i zapraszała wszystkie nadające się do małżeństwa sidhe i kilku z nas, pomniejszych, do posługi przy stole, do zabawy. Potem stawała blisko drzwi i kiedy każda z kobiet wchodziła, dotykała jej pierścieniem i prawie zawsze ktoś do każdej dotkniętej podchodził. Spadali na siebie jak pożądliwe barany, po kilku miesiącach mieli dziecko, ślub i byli idealną parą. Kiedyś, dawno temu, pierścień nie tylko wskazywał, które sidhe są płodne. Nie, on był pierścieniem „szczęśliwi na zawsze”. Do tego go używaliśmy. Jak myślisz, skąd ludzie wynaleźli te wszystkie głodne kawałki? Podniosłam brew. - Nigdy o tym nie myślałam. Wiem, że w rzeczywistości wiele opowieści faerie jest właśnie tym, opowieściami. - Ale ich fragmenty – wyciągnął bladożółtą rękę spod koca, wystarczająco by pokiwać na mnie palcem – najbardziej zasadnicza część, pochodzi od nas, z prawdziwych historii. – Skrzywił się. – Nie wszyscy z nas są Irlandczykami, Szkotami, czy czymkolwiek pochodzącym z jakiejś części Wysp Brytyjskich. Jesteśmy tymi, którzy ocaleli z prawie każdej części Europy. - Jestem tego świadoma - powiedziałam. - Więc działaj według tego, co wiesz. Na pewno Książę Essus powiedział ci, że niektóre z opowieści faerie przekazują prawdziwe historie. - Mój ojciec powiedział mi, że większość jest po prostu wymyślona. - Większość - przyznał Sage, - ale nie wszystkie. – Znów pokiwał na mnie palcem. – Więc jeżeli w swoich planach masz idealny związek, powinnaś to wiedzieć. A jeżeli nie masz, też powinnaś o tym wiedzieć. Spojrzałam na małe pudełko, które nagle wydawało się być dużo ważniejsze niż chwilę wcześniej. - To nie w ten sposób królowa go używała - powiedział Rhys - nie na sobie.

188

- Nie - powiedział miękko Nicca, stojąc za nami. – Kiedyś jej własna prawdziwa miłość została zabita w bitwie i Królowa użyła mocy pierścienia by zapełnić swoje łóżko. Była zdolna użyć go by sprawić, że inne sidhe będą porażone efektem elfa. Odwróciłam się i spojrzałam na niego. Miał ubrane spodnie tak ciemnobrązowe, że wydawały się prawie czarne i buty wsunięte pod spód. Włosy spływały na jego nagi tors, ponieważ jego skrzydła były większe niż Sage’a. Chociaż staraliśmy się ubrać mu jedwabny podkoszulek, w końcu się to nie udało. Skrzydła były za duże, zbyt dziwnie ukształtowane. - Myślałem, że oszaleje po śmierci Owaina22. – Oczy Doyle’a były nadal zaciśnięte, jego ręce ściskały poręcze fotela, ale jego głos brzmiał prawie normalnie. - Nikt nie zdawał sobie sprawy, że pierścień ma dodatkowe moce, - kontynuował swoim spokojnym głosem. – najwyraźniej działał jako rodzaj ochronnej magii dookoła par, jakie wybrał. To gwarantowało szczęśliwe zakończenie, upewniało, że nie przydarzy się tragedia. Rhys skinął głową. - Moc pierścienia zaczęła słabnąć, wiedzieliśmy o tym, ponieważ wielkie bale ze swataniem skończyły się dekady wcześniej. Sidhe przechodziły przez drzwi sali balowej i nikt nie wychodził naprzeciw. Nie rozumieliśmy, że pierścień zapewnia nam bezpieczeństwo, a nie tylko szczęście i płodność. - Aż do bitwy pod Rodanem23 - powiedział Mróz, - gdzie straciliśmy dwa tysiące wojowników sidhe. Większość z nich było połączonych przez swatkę. - To był pierwszy raz w naszej historii, że związek, który połączył pierścień, nie miał szczęśliwego zakończenia, - powiedział Doyle. - To nie był tylko jeden związek - powiedział Rhys, - ale były ich tuziny – potrząsnął głową. – Nigdy nie słyszałem takiego lamentu. - Niektórzy z pozostałych wybrali zniknięcie- powiedział Doyle. - Masz na myśli samobójstwo -sprostował Rhys. Doyle otworzył oczy tylko po to, by spojrzeć na Rhysa, potem zamknął je znów. - Jak wolisz. - Nie wolę, tylko taka jest prawda - powiedział Rhys.

22

Prawdopodobnie odwołanie do najstarszych mitów celtyckich czy wręcz preceltyckich, kiedy czczono przyrodę- drzewa i krzewy, m.in. ostrokrzew i cis. Imię Owain wprawdzie tłumaczy się jako „młody wojownik” lub „urodzony, by być szlachetnym”, ale także jako „urodzony pod cisowym krzewem” czy wręcz „syn cisu”. 23

Nie mam pojęcia, o jaką bitwę chodzi. Nad Rodanem były dwie ważne dla Celtów - w 218 p.n.e. z Hannibalem, w 105 p.n.e. Bitwa pod Arausio, między germańskimi plemionami Cymbrów i Teutonów a Rzymianami. A może Mróz ma na myśli Cezara w Galii? Może też chodzić o jakąś bitwę, która nie ma odnośnika w naszej historii, w końcu cykl powieściowy opisuje alternatywną historię Ziemi.

189

- Zgoda - Doyle wzruszył ramionami. Galen przesunął się powoli za nas. - Czy pierścień kiedykolwiek wybrał komuś więcej niż jedną osobę? Był ubrany cały w kolorze jasnej wiosennej zieleni. - Chodzi ci o to, czy komuś kto owdowiał, pierścień wybrał kogoś innego? – Zapytał Doyle. - Chodzi mi dokładnie o to, co mówię- więcej niż jedną osobę dla kogoś. Mam na myśli, że możesz mieć dziecko z każdym, kogo wybierze ci pierścień, ale czy pierścień może wybrać tylko jedną osobę dla ciebie, tylko jedną, jedyną, z którą będziesz naprawdę szczęśliwym, a nie tylko magicznie zakochanym? Doyle znów otworzył oczy i odwrócił się, by patrzyć się na Galena. - Nie wierzysz w związek dusz, jedną idealną miłość dla każdego? Wydawało się, że to byłoby głupie pytanie, gdyby zadał je ktoś inny. Galen spojrzał na mnie, potem zmusił się by odwrócić wzrok i spojrzeć w ciemne oczy Doyle’a. - Nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia. Wierzę, że prawdziwa miłość potrzebuje czasu, by ją zbudować, tak jak przyjaźń. Wierzę w chwilowe pożądanie. Przesunął się dokładnie za moje siedzenie. Mogłam poczuć go, jak jakiś ciepły płomień. Chciałam, żeby położył ręce na tylnej części siedzenia, tak bym była bliżej tego ciepła. Tak jakby mnie usłyszał, bo położył ręce tam, gdzie chciałam. Nie mogłam dotknąć głową jego palców, ale to mi wystarczało. W jakiś sposób, siedząc tutaj z pudełkiem z pierścieniem, nie byłam pewna, czy chcę dotknąć Galena, kiedy już założę pierścień. Byłam pewna, że nie dotykanie nikogo to był najlepszy pomysł. Najpierw powinniśmy odkryć, jak pierścień i kielich działają na siebie wzajemnie. - Czy moglibyśmy dostać pozwolenie królowej, by nie nosić pierścienia wewnątrz wzgórza? – Zapytałam. - Nie - powiedział Doyle, - bardzo tego żądała. Westchnęłam. Nie chcieliśmy, żeby Andais zdenerwowała się na nas. Na pewno nie. - Dobrze, dajcie mi pudełko i cofnijcie się. - To nie jest bomba - powiedział Rhys. – Tylko pierścień. Skrzywiłam się do niego. - Po tym co słyszałam, prawie wolałabym bombę. - Prawie dodałam w głowie.

190

Nie chciałam ograniczonego wyboru, jaki był tutaj i teraz obawiałam się, kogo pierścień wybierze i dlaczego. Nie wierzyłam magii, jeżeli chodzi o serce. Piekielne dzwony. W ogóle nie wierzyłam w sprawy sercowe. Czasami miłość była czymś zupełnie niesolidnym. Rhys podał mi pudełko i po tym, jak powtórzyłam moją prośbę o prywatność, wszyscy wstali i cofnęli się. Kitto przeszedł owinięty w koc na tył samolotu, ukrywał się. Ukrywał swój strach przed metalem i nowoczesną technologią. Bał się tak wielu rzeczy, że wydawało się to mniej niesamowite, że boi się samolotów, niż w przypadku Doyle’a, który nie obawiał się prawie niczego. Reszta mężczyzn podzieliła się na dwie grupy. Jedna stanęła dookoła Doyle’a, który nadal siedział na swoim fotelu, chociaż teraz wszystko obserwował. Druga stanęła w tyle samolotu. - Otwórz to - powiedział Rhys, stojąc niedaleko Doyle’a. - Ona się boi - powiedział Galen, a jego głos sięgnął krańca moich nerwów, które szamotały się w moim brzuchu. - Boi się czego? – powiedział Sage - Znalezienia idealnego związku? To głupi powód do strachu. Większość oddałoby życie, by mieć taki problem. - Ucisz się - powiedział Nicca. Sage otwarł usta by ponarzekać, potem zamknął je, wyglądając na zakłopotanego, jak gdyby nie był pewien, dlaczego słucha Nikki. Spojrzałam na pudełko w mojej dłoni, oblizałam nagle wyschłe wargi i nie mogłam zrozumieć, dlaczego tak się boję. Dlaczego boję się, że znajdę mojego idealnego partnera tutaj, pomiędzy tymi mężczyznami. Nagle zdałam sobie sprawę, że to nie tego się bałam. A co, jeśli pierścień nie znajdzie mojego idealnego partnera tutaj i teraz? A co, jeśli moim idealnym partnerem nie jest żaden z nich? A co, jeśli to jest właśnie powód, dla którego jeszcze nie zaszłam w ciążę? Popatrzyłam na wszystkie twarze dookoła mnie. I zdałam sobie sprawę, że w jakiś dziwny sposób kocham ich wszystkich. Oczywiście wszystkich ich cenię. Nie byłam też pewna, jak Mróz i Galen przyjmą, jeżeli pierścień wybierze kogoś innego. Obaj przejawiali bardzo nietypową dla faerie skłonność do zazdrości. Jeżeli Mróz nie zostanie wybrany, dąsy jakie wtedy pokaże, z pewnością przewyższą wszystko, co widziałam do tej pory. Spojrzałam na Galena, wiedziałam, że mnie kocha, naprawdę mnie kocha. I kochał mnie, kiedy nie miałam szans na zostanie królową. Był jedynym, poza Rhysem, który jasno pokazał, że chce był moim kochankiem, kiedy to mogło mu zapewnić tylko moje ciało i może moją miłość. Galen był po prostu romantykiem. Wierzyłam, że jeżeli zajdę w ciążę z kimś 191

innym, przystanie na to, że nie może być moim mężem i moim królem. Ale myślę, że w głębi serca wierzy, że jestem jego pokrewną duszą. Mógł ze mnie zrezygnować tak długo, jak był wierny ideałom, które uważał za słuszne. Spojrzałam z powrotem na pudełko. Jeżeli pierścień wybierze kogoś innego, Galen może znaleźć nowe marzenia, nową miłość, nowe wszystko. - Otwórz to - powiedział Rhys. Wzięłam głęboki wdech, powoli wypuściłam powietrze i otworzyłam.

192

Rozdział 19 Pierścień był ciężkim, srebrnym ośmiokątem, nie był idealnie okrągły, jak gdyby dopasowywał się do palców, które obejmował. Był właściwie zwyczajny, prawie wyglądający na męski sygnet. Wewnątrz było wyrzeźbione kilka słów w antycznym celtyckim, nie umiałam czytać w tym starym języku, ale znałam tłumaczenie. Znaczyło to „włóż”. Nie było w nim nic zagrażającego. Wreszcie… dotknęłam czubkiem palca zimnego srebra i nic się nie stało. Ale nic nie powinno się stać, dopóki pierścień nie znalazł się na palcu. Był dosyć wybredny. - Musisz go włożyć, Meredith, - powiedział Doyle. Prawie udało mi się przekonać ich, by nazywali mnie Merry. To był znak, że wracamy do sztywnej formalności dworu. Nienawidziłam tego. - Wiem, Doyle. - Więc wahanie się jest głupotą. Musimy poznać problemy, jakie może przynieść, zanim wylądujemy. Na lotnisku będzie ludzka policja, by trzymać z dala reporterów, ale nadal będą tam kamery i reporterzy, którzy będą chcieli sfotografować wszystko, co się wydarzy. Lepiej niech zdarzy się teraz, tutaj na osobności. – Odwrócił siedzenie, by widzieć mnie lepiej, co zmusiło go do puszczenia jednej poręczy fotela. Wiedziałam ile go to kosztowało. – Włóż go, Meredith, Merry, proszę. Skinęłam głową i wyciągnęłam pierścień z pudełka. Był ciepły w dotyku, ale nic więcej. Wzięłam głęboki wdech, nie byłam pewna, czy powinnam się pomodlić, zanim go włożyłam, czy też nie. Modlitwa nabrała zupełnie nowego znaczenia w ostatnich dwudziestu czterech godzinach. Wsunęłam pierścień na palec. Był na mnie za duży, ale prawie natychmiast poczułam pierwszy przebłysk magii. Teraz był dokładnie w moim rozmiarze. Mała magia. Spojrzałam na wszystkich. - Nie czuję żadnej różnicy. - Przestałaś go nosić, bo przy seksie obdarzał nas wstrząsami - powiedział Rhys. – Nigdy nie działał na odległość. - Nie na moim palcu - powiedziałam. Uśmiechnął się szeroko. - Może spróbujemy dotknąć nagiej skóry i zobaczymy, czy coś się zmieniło? - Myślę, że to będzie mądre - powiedział Doyle. 193

Rhys wzruszył ramionami. - To był mój pomysł. Jeżeli nie ma sprzeciwów, mogę być pierwszym królikiem doświadczalnym. – Ruszył naprzód, ale odezwał się Mróz. - Ja się sprzeciwiam. Rhys zawahał się. Spojrzał na mnie, potem na Doyle’a i znów wzruszył ramionami. - Jak sobie życzysz. I tak musimy sprawdzić pierścień więcej niż raz, by być pewnymi. - Zgadzam się - powiedział Mróz. – Ale chcę być pierwszy. Nikt się z nim nie kłócił, chociaż Galen wyglądał tak, jakby chciał. To był dowód, że dorósł bardziej niż Mróz, skoro ustąpił mu miejsca. Mróz podszedł i stanął przede mną, spojrzał w dół na pierścień na mojej ręce. Przesunął swoją rękę w dół, w moim kierunku. Uniosłam swoją rękę na spotkanie jego. Jego dłoń zamknęła się wokół mojej, jego palce dotknęły pierścienia. To było tak, jakby wielka, niewidoczna ręka pieściła przód mojego ciała, jakby magia mogłaby pieścić mnie po nagiej skórze, nie zważając na ubranie, nie widząc go. Mróz upadł na kolana, jego oczy rozszerzyły się, usta na wpół otwarte, jakby zatrzymane pomiędzy pożądaniem, a zaskoczeniem. Jego dłonie skręciły się dookoła moich, przyciskając się mocniej do pierścienia. Magia odpowiedziała drugą falą pożądania, potężniejszą niż pierwsza. Wniknęła w moje ciało, wciskając mnie w siedzenie, wyciskając łkanie z moich ust. Moje ciało przeszedł spazm, który wyszarpnął moją rękę z ręki Mroza i przerwał kontakt z pierścieniem. Mróz na wpół opadł na podłogę, ledwo znajdując miejsce pomiędzy siedzeniami na swoje szerokie ramiona. Dyszał i był słaby, a i ja nie czułam się dużo lepiej. - Wiem, że Merry właśnie miała orgazm - powiedział Rhys - mały, ale prawdziwy. A ty Mróz? Potrząsnął głową, jakby mówienie było dla niego za dużym wysiłkiem. W końcu zdołał odetchnąć. - Prawie. - Magia pierścienia była wcześniej rozpraszająca - powiedział Doyle - ale nie aż tak. - Więc to Mróz? – Galen sprawił, że jego głos był neutralny i zmartwiony równocześnie. Rhys uśmiechnął się szeroko i wspiął na siedzenia, by wcisnąć się pomiędzy fotele i moje nogi. - Myślę, że Mróz nie może jeszcze wstać. - Pomóż mu podnieść się - powiedział Doyle.

194

Nicca zbliżył się, ale jego skrzydła przeszkadzały, więc poddał się i cofnął. Galen pomógł Mrozowi usiąść na pobliskim siedzeniu, oczyszczając przejście i dając Rhysowi przestrzeń, by mógł uklęknąć przede mną na jedno kolano. - To nie tak duży upadek – powiedział uśmiechając się. - Może wcale nie upadniesz -powiedział Galen. Rhys popatrzył się na niego, ale nie zamierzał się drażnić. - Jesteś zazdrosny, po to ja jestem następny. Galen starał się powiedzieć jakiś żart, ale w końcu cofnął się. - Aha, jestem. Rhys dotknął moich ramion, odciągając moją uwagę od smutnej twarzy Galena z powrotem do niego. - Lubię wiedzieć, że dziewczyna patrzy na mnie podczas seksu. Spojrzałam na niego. - Wiesz jak to jest Rhys, mężczyzna otrzymuje tyle uwagi podczas seksu, na ile zasługują jego umiejętności. - Ooch - powiedział, przykładając rękę do serca, - to bolało. – Ale jego trójkolorowe oko błyszczało humorem. – Skoro nie chcę wypaść z gry, pocałuję twoją rękę, zamiast po prostu ją przytrzymać. To sprawiło, że się zaśmiałam i nadal śmiałam się, kiedy jego dłoń zamknęła się ponad moją, leżącą na kolanie. Nagle przestałam śmiać się, przestałam oddychać, przez jedna chwilkę nie było nic poza falą wrażenia, jakby jeden zmysłowy puls przechodził w następny i następny. To było aż jakiś głos odezwał się. - Oddychaj, Merry, oddychaj - wtedy zdałam sobie sprawę, że tego nie robiłam. Zaczerpnęłam gwałtownie powietrza i otworzyłam oczy. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że je zamknęłam. Rhys siedział na wpół oparty o siedzenie przede mną, z prawie pijanym uśmieszkiem na twarzy. - Och, to była niezła zabawa. - Wiec to nie Mróz - powiedział Nicca. - Nie - Doyle nie wyglądał na całkowicie szczęśliwego z tego powodu, chociaż nie byłam pewna dlaczego. – Galen, ty następny - powiedział. Rozległy się protesty, ale Doyle oddalił je.

195

- Nie, musimy wiedzieć, czy taka reakcja jest tylko na tych z nas, którzy mają boskość czy na każdego. Jeżeli na każdego, to Merry nie może dotknąć strażników, kiedy wylądujemy w St. Louis, nie przy reporterach czy policji. - Powiedz mi jeszcze raz, dlaczego ludzka policja czeka na nas w St. Louis - powiedział Rhys. Jego wzrok nadal był rozproszony, ale głos brzmiał prawie normalnie. - Jeden z brukowców umieścił zdjęcia nas wszystkich pędzących ostatniej nocy do domku gościnnego, z wyciągniętą bronią i niekompletnie ubranych. Ambasador przy dworach nie wierzy królewskiej ochronie, że to nie była próba zamachu na księżniczkę, ale po prostu nieporozumienie. Wierzę i królowa wierzy, że władcy St. Louis nie życzyliby sobie zostać posądzeni o nie zapewnienie odpowiedniego bezpieczeństwa księżniczce. Jeżeli coś pójdzie źle, będą mogli powiedzieć, że zrobili wszystko, co mogli. Władcy St. Louis, czasami zapominałam, jak stary był Doyle i pozostali. Potem mówił coś takiego i wiedziałam, że ich myśli i słownictwo kształtowało się w czasach przed burmistrzem, kongresem i nowoczesnością. - Ludzie nie zadawalają się dłużej niektórymi opowieściami królowej - kontynuował Doyle. – Ambasador przy dworach jest bardzo nieszczęśliwy, że nie może pokazać im Księcia Cela. Nie wierzy, że Cel po prostu wyjechał. Brukowce pierwsze zaczęły spekulować, dlaczego Książę Cel, który był często widziany w St. Louis i Chicago, w gorących nocnych klubach, nagle zdecydował się zostać w domu. Gdzie był Książę? Dlaczego zniknął teraz, kiedy Księżniczka Meredith wróciła na ziemię faerie? Ten ostatni nagłówek był trochę za bliski prawdy, ale nic nie mogliśmy z tym zrobić. Ponieważ prawda – to, że Książę Cel był torturowany przez sześć miesięcy – nie mogła być przekazana ludzkiej prasie czy nawet politykom. Poza innymi zbrodniami Cel sprawił, że stał się obiektem kultu ludzkich wyznawców w Kalifornii. Myślał, że to tak daleko od domu, że nikt go nie złapie. Nieszczęśliwie dla niego, byłam w Los Angeles i pracowałam jako prywatny detektyw. Gdyby Cel o tym wiedział, realizowałby swój plan gdziekolwiek indziej i postarał się mnie szybciej zabić. Jedną z zasad rządu Prezydenta Thomasa Jeffersona, było to, że sidhe nigdy nie będą pozwalać uważać się za bogów w Stanach Zjednoczonych, lub zostaną wygnani z amerykańskiej ziemi. Tylko z tego jednego powodu, każda inna sidhe zostałaby skazana. Ale Cel również dał ludzkim czarownikom możliwość magicznego uwięzienia, magicznego gwałtu na kobietach, istotach magicznych. W większości były to kobiety, które miały niewielki dodatek krwi istot magicznych pochodzący od ich przodków. Ale moc faerie nie może być użyta przeciwko innej istocie magicznej. Cel wysysał energię magiczną z tych kobiet. Dzielił się częścią tej 196

mocy ze swoimi ludzkimi zwolennikami, ale sam pochłaniał jej większość. Magiczny wampiryzm jest przestępstwem pomiędzy nami. Zbrodnią karaną śmiercią i to bardzo paskudną śmiercią. Jedynym wyjątkiem od tego prawa jest pojedynek. Podczas pojedynku lub wojny możesz robić wszystko, tak długo, jak pozwoli ci na to twój honor. Niektóre istoty magiczne mają interesujące pojęcie honoru. Cel powinien zginąć za swoje uczynki, ale był jedynym dzieckiem królowej, spadkobiercą tronu. Większość dworu nie ma pojęcia o całej perfidii Cela. Myślą, że został ukarany za próbę zamordowania mnie. Nic z tego. Królowa nie lubi mnie aż tak. Więc zamiast tego, zwrócono przeciw niemu magię, którą dał ludziom. Magię, która sprawia, że twoja skóra płonie z pożądania i sprawia, że prawie szalejesz z chęci by być dotykanym, by być pieprzonym. Użyto jej na mnie, więc mogę mówić z własnego doświadczenia. Cel został pokryty Łzami Branwyn’a, jednej z naszych ostatnich wielkich magii i przykuty łańcuchem w ciemności, zostawiony ze swoimi potrzebami, bez możliwości ich zaspokojenia. To była przerażająca rzecz. Nie musiał znosić nic, na co sam nie narażał innych. No, poza długością kary. Sześć miesięcy to bardzo długi czas, kiedy spędzasz go w ciemnościach. Wytrzymał już trzy miesiące swojej kary i nadal miał jeszcze trzy miesiące przed sobą. Ludzie na dworze zakładali się, że tego nie wytrzyma. Zakładali się również, że zabije mnie, zanim ja zabiję jego. - Jeżeli ludzie nam nie uwierzą, nic na to nie poradzimy - powiedział Mróz. - Prawda, ale możemy postarać się, aby mniej o tym mówili - Doyle odwrócił głowę by spojrzeć na Galena. – Dotknij pierścienia i zobaczymy, co się stanie. Galen przeszedł pomiędzy siedzeniami. W jego oczach było widoczne pożądanie, a wyraz jego twarzy sprawił, że poczułam żar pożądania na swoich policzkach. Klęknął przed moim krzesłem i owinął swoje ręce dookoła moich bez dotykania pierścienia. Pochylił się w moją stronę. - Chcę, żeby pierścień zareagował na mój dotyk. – Ostatnie słowo powiedział niemalże dotykając moich ust. – Chcę, by zaśpiewał we mnie, by rzucił nas oboje na kolana. Jego usta dotknęły moich, a jego ręce zamknęły się na moich rękach w tej samej chwili. Pierścień zamigotał pomiędzy nami, szarpiąc powoli w moim ciele, szczypiąc moje usta, jakbym próbowała pocałować coś pod napięciem elektrycznym. Usta Galena były miękkie i chętne, ale bez znaczenia jak mocno przyciskał je go pierścienia, nie stało się nic podobnego do tego, co czułam z Rhysem i Mrozem. Pierścień przesyłał między nami fale podobne do prądu elektrycznego. Nie podobał mi się prąd na mojej skórze, więc odsunęłam się od pocałunku, starając się wyrwać rękę. Nie chciał mnie puścić. 197

- Puść, Galen, to mnie boli. Uwolnił mnie powoli, niechętnie. Usiadłam w fotelu biorąc głęboki wdech, starając się dojść do siebie po ostatnim znaku mocy. - To bolało. Mam na myśli, że naprawdę bolało. - Po prostu nie lubisz elektryczności - powiedział Rhys. - Jest dobra dla lamp czy komputerów, ale nie dla mojej skóry, dziękuję bardzo. - Po prostu nie jesteś rozrywkowa - powiedział. Wykrzywiłam się do niego, ale patrzyłam na Galena, nadal klęczącego przede mną i wyglądającego na rozczarowanego. Wiedziałam, że część jego spojrzenia była spowodowana tym, że pierścień nie działał na niego tak jak na innych, ale nie wszystko. - A co z tobą? – Zapytałam go delikatnie. – Ty również nie lubisz elektryczności? Wyglądał na zakłopotanego. - Nigdy nie używałem jej do niczego poza drobnym sprzętem domowym. - Więc to, co pierścień właśnie zrobił, było dla ciebie w porządku? - Tak. Zapisałam sobie w pamięci. Nawet jeżeli nie lubiłam elektryczności jako gry wstępnej, jeżeli niektórzy mężczyźni lubili, to nie powinnam jej skreślać. Została użyta dla ich przyjemności. Tak długo jak nie mam w tym doświadczenia, to jest po prostu następna możliwość, którą trzeba sprawdzić. Nigdy nie używam czegoś, czego nie jestem gotowa użyć na własnej skórze. Taka jest zasada. Ale nawet jeżeli ciebie to nie bawi, to powinno się wiedzieć, co cieszy osobę, na której ci zależy. - Wydaje się - powiedział Doyle, - że moc pierścienia wzrasta w każdy sposób. Przytaknęłam. - Nie pamiętam, żeby wcześniej dawał tak silny przypływ mocy. - Ale nie zadziałał pomiędzy nami, jak zadziałał z Rhysem i Mrozem – powiedział Galen. Jego głos brzmiał tak nieszczęśliwie, jak on sam wyglądał. Jakiekolwiek emocje przechodziły przez Galena, zawsze było o tym wiadomo. Były widoczne na jego twarzy, w jego oczach. Zaczynał mieć chwile, kiedy mógł ukryć swoje uczucia. Równocześnie cieszyłam się, że je widzę i opłakiwałam konieczność ich ukrycia. Galen z każdą myślą jasno widoczną w jego oczach, łatwą do odczytania przez wszystkich, był cholernie bliski politycznej katastrofy. Musiał być panem swoich własnych emocji, ale nie cieszyło mnie obserwowanie tego procesu. Czułam się tak, jakbyśmy kradli jakąś niewinną radość, która robiła z Galena Galena właśnie.

198

Dotknęłam jego twarzy moją lewą ręką, ręką na której nie miałam pierścienia. Królowa zawsze nosiła pierścień na swojej lewej ręce i ja także pierwotnie włożyłam go na tę samą dłoń, z przyzwyczajenia. Zorientowałam się jednak, że pierścień woli być na mojej prawej ręce, więc niech na niej zostanie. Nie kłóciłam się z wielkimi reliktami mocy. Przycisnęłam dłoń do jego policzka. Przesunął na mnie swoje smutne, zielone oczy. - Mróz i Rhys doszli do swojej boskości. Myślę, że to spowodowało te dodatkowe odczucia pomiędzy nami. - Chciałbym się kłócić - powiedział Rhys. – ale zgadzam się z Merry. - Naprawdę tak myślisz? – Zapytał Galen, w sposób w jaki pytają dzieci, ufając, że jeśli tak mówisz, to musi być prawda. Pogłaskałam palcami w dół jego twarzy, od miękkiej linii jego skroni do krzywizny brody. - Nie tylko tak myślę, Galenie, wierzę w to. - Ja również w to wierzę - powiedział Doyle. – Więc tak długo, jak Meredith dotknie innych strażników tylko przelotnie, to nie powinien być problem. Wszyscy na Dworze Unseelie wiedzą, że pierścień znów ożył w jej ręce. Chociaż może nie, jak bardzo żywy się stał. - Jego moc rosła, nawet zanim powrócił kielich - powiedziałam. Skinął głową. - To dlatego włożyliśmy go do szuflady, żeby nie przeszkadzał nam, kiedy kochaliśmy się. Rhys odezwał się z wyolbrzymionym dąsem. - A miałem tyle zabawy. Moją ręką nadal dotykałam Galena, ale odezwałam się do Rhysa. - Czy mam ściągnąć cię w dół i przesłać elektryczność przez twoją skórę? Rhys zareagował jakbym dała mu klapsa. Zareagował, jakby tylko myślenie o tym sprawiło, że zadrżał. Obserwowanie go jak reaguje tak mocno na pomysł, sprawiło, że chciałam to zrobić. Chciałam dać mu tak wiele przyjemności. - To chyba było wielkie tak - powiedziałam. - Och, tak – powiedział zadyszany. Galen zaśmiał się lekko. - Co cię tak śmieszy, zielony człowieku? – Rhys wykrzywił się do Galena. Galen śmiał się tak mocno, że udało mu się odpowiedzieć dopiero za drugim razem. - Jesteś bogiem śmierci. 199

- Aha, i co? – zapytał Rhys. Galen usiadł płasko na podłodze, kolana upchnął w małej przestrzeni, ale odwrócił się, żeby widzieć Rhysa. - Wyobraziłem sobie w głowie ciebie, zawieszonego jak potwora Frankensteina. Rhys zaczął się złościć, ale nie udało mu się to. Uśmiechnął się trochę, potem jego uśmiech stał się większy, aż zaczął śmiać się razem z Galenem. - Kto to jest potwór Frankensteina? – zapytał Mróz. To sprawiło, że zaczęli śmiać się mocniej, a ich śmiech rozniósł się po samolocie na tych, którzy wiedzieli, o co chodzi. Tylko Doyle i Mróz nie zrozumieli dowcipu. Inni zainteresowali się telewizją i wszystkim, co mogła im zaoferować, kiedy byli w Kalifornii. Nawet Kitto śmiał się pod swoim kocem. Nie wiem, czy żart był tak dobry, czy to my tutaj byliśmy pod napięciem i tak zareagowaliśmy. Założyłabym się, że to napięcie, ponieważ kiedy pilot powiedział nam, że lądujemy za piętnaście minut, już nie wydawało nam się to tak śmieszne.

200

Rozdział 20 Wydawało mi się to nawet jeszcze mniej śmieszne pół godziny później. Oczywiście, kiedy idziesz na konferencję prasową i jesteś pewna, że będą zadawać pytania, na które nie będziesz mogła odpowiedzieć szczerze, nic nie wydaje się zabawne. Większość policjantów z St. Louis podeszło do nas na płycie lotniska i zamknęło nas w kordonie. Ze strażnikami dookoła mnie i policją dookoła ich, czułam się jak jakiś mały kwiatek wewnątrz jakiegoś bardzo dużego muru. Następnym razem włożę buty na większych obcasach. Weszliśmy do poczekalni dla prywatnych samolotów i tu spotkaliśmy resztę naszej straży. Spośród ich znałam tylko Barinthusa. Zobaczyłam go, kiedy policja rozeszła się jak kurtyna, tylko w przelocie pomiędzy ciemnymi plecami Doyle’a i brązową skórzaną kurtką Galena. Mróz był za mną w srebrnym futrze z lisów, które jak poinformował mnie, należało do niego przez więcej niż pięćdziesiąt lat, na długo zanim wszyscy stwierdzili, że posiadanie futra jest złe. Dotknął mojego długiego skórzanego płaszcza i powiedział: „proszę, nie pouczaj mnie, kiedy sama nosisz pół krowy”. - Ale jem krowę, więc noszenie skóry jest używaniem całego zwierzęcia, a nie rozrzutnością. Ty nie zjadłeś lisa. Popatrzył się na mnie z dziwnym wyrazem twarzy. - Nie masz pojęcia, co jadłem. Nie wiedziałam co na to odpowiedzieć, więc poddałam się. Poza tym, styczniowe zimno uderzyło w nas jak grom, kiedy wyszliśmy z samolotu. Przyjazd z Los Angeles do St. Louis w środku zimy był prawie fizycznie bolesnym przeżyciem. Sprawiło, że potknęłam się na schodach. Mróz podtrzymał mnie, rozgrzany w swoim nieetycznym, futrzanym płaszczu. Futro było cieplejsze niż skóra, nawet jeśli była na podszewce. Ale skuliłam się w swoim długim, skórzanym płaszczu, ubrałam na ręce skórzane rękawice i zeszłam w dół po schodach z Mrozem trzymającym mnie pod rękę. Kiedy byłam na płaskim terenie, puścił mnie i wszyscy wrócili do kółka ochrony. Sage i Nicca szli z tyłu. Gdybyśmy zostali zaatakowani, nikt nie spodziewałby się wiele po Nicce. Po pierwsze, nie był przyzwyczajony do noszenia wielkich skrzydeł. Po drugie, był owinięty w bawełniany koc. Sidhe nie mogą zamarznąć na śmierć, ale niektóre mogą się przeziębić. Nicca pochodził z energii wiosny, mógł się przeziębić. Skrzydła trzymał ciasno ściśnięte, opadające za nim jak zamrożone kwiaty. Rhys zaklął cicho.

201

- Powinienem kupić cieplejszy płaszcz. - Teraz to mówisz - powiedział Galen, chociaż nie czuł się lepiej w swojej skórzanej kurtce. Było za zimno na coś, co zostawiało twój tyłek i nogi nieosłonięte. Kitto najprawdopodobniej był najcieplej ubrany z nas nie-noszących-futer sidhe. Miał na sobie obszerną kurtkę, w dziecięco niebieskim kolorze. Nie była atrakcyjna, ale była ciepła. Prywatna poczekalnia była wystarczająco ciepła, by różnica temperatur zrosiła moje ciemne okulary. Kiedy je zdjęłam, włosy Barinthusa zalśniły przez las ciał dookoła mnie. Wprawdzie nie błyszczały jak Mroza, bo tylko kilku sidhe mogła się takimi pochwalić, ale Barinthus miał jedne z najbardziej niezwykłych włosów na dworze. Były w kolorze wody w oceanie. Śródziemnomorskiego turkusu, dużo ciemniejszego błękitu Pacyfiku, szaro niebieskiego, jak morze przed sztormem, przechodzący w niebieski, tak ciemny, że prawie czarny. Kolor wody, kiedy jest głęboka i zimna. I wtedy kiedy jest poruszana, przez jedną z tych wielkich morskich bestii. Kolory poruszały się i przepływały jeden w drugi, w każdym przebłysku światła, za każdym obróceniem głowy, więc wcale nie wyglądały jak włosy. Ale były to włosy, włosy jak peleryna do kostek, obramowująca jego prawie siedmiostopowe24 ciało. Chwilę zajęło mi, zanim zdałam sobie sprawę, że miał na sobie długi skórzany płaszcz w głęboko niebieskim kolorze, jak jajka drozda. Jego włosy wydawały się stapiać z delikatną skórą. Szedł w naszą stronę z wyciągniętymi rękami i uśmiechem na twarzy. Kiedyś był bogiem morza i nadal był jednym z najbardziej potężnych sidhe, chociaż zdawał się utracić większość z tego, kim był. Był najlepszym przyjacielem mojego ojca i jego doradcą. On i Galen byli najczęstszymi gośćmi w domu mojego ojca, po tym jak opuściliśmy dwór, kiedy miałam sześć lat. Wyjechaliśmy, ponieważ do tej pory nie pokazały się u mnie żadne magiczne umiejętności, co było niespotykane u sidhe, bez względu jak bardzo wymieszane były ich geny. Moja ciotka, królowa, starała się utopić mnie jak rasowego szczeniaka, który okazał się kundlem. Mój ojciec spakował mnie i swoją świtę, i wyjechał, by żyć pomiędzy ludźmi. Ciotka Andais była zszokowana, że mój ojciec opuścił krainę faerie z powodu małego nieporozumienia. Małego nieporozumienia, to dokładnie jej słowa. W niebieskich oczach Barinthusa, w jego wąskich źrenicach, widać było radość z tego, że mnie widzi. Byli inni, którzy wyglądali, że przyszli zobaczyć mnie z powodów politycznych, z powodów seksualnych, w wielu powodów, ale on był tym, który chciał

24

ok. 2,13 m

202

zobaczyć mnie, ponieważ był moim przyjacielem. Był przyjacielem mojego ojca, teraz moim, wiedziałam, że gdybym miała dzieci, byłby również ich przyjacielem. - Meredith, jak dobrze znów cię widzieć. – Sięgnął, by wziąć moją rękę w swoją, tak jak robił w miejscach publicznych, ale inny strażnik wepchnął się pomiędzy nas. Sięgnął do mnie, jakby chciał mnie uściskać, ale nie dokończył ruchu. Barinthus odciągnął go za ramiona. Doyle przesunął się przede mnie blokując go, zrobiłam krok do tyłu, tak nagle, że uderzyłam w Mroza. Futro jego płaszcza łaskotało mnie w policzek. Jego ręką owinęła się dookoła moich ramion, jakby był gotowy przesunąć mnie za siebie, dalej od nowego strażnika. Strażnik był niższy od Doyle’a o jakiś cal lub dwa, co znaczyło, że ma prawie sześć stóp25 wzrostu, mniej więcej. Pierwszą rzeczą jaką zauważyłam, był jego płaszcz, a to nie ubiór jest zazwyczaj tym, co pierwsze zauważam u strażników sidhe. Futrzany płaszcz wydawał się być zrobiony z na przemian ułożonych szerokich pasków futra z norek, w białym i czarnym kolorze. Zabicie zwierząt jest wystarczająco złe, ale zabicie ich dla paskowanego płaszcza, to było po prostu smutne. Płaszcz był dopasowany do jego związanych z tyłu włosów, odsłaniających twarz i opadających w dół po jednym z ramion aż do uda. Jego włosy były wąskimi pasmami – czarnymi, jasno szarymi, ciemno szarymi i białymi – każde pasmo idealnie jednolite. Albo był dopracowany i bardzo dobrze ufarbowany, albo nie był człowiekiem. Jego ciemnoszare oczy były o odcień ciemniejsze, niż oczy większości, więc nie mogły to być ludzkie oczy. - Chciałem tylko małego uścisku - powiedział, jego głos brzmiał jak nietrzeźwy. - Jesteś pijany Abloec- powiedział Barinthus głosem pełnym obrzydzenia. Jego dłoń ściskała ramię mężczyzny tak mocno, że jego biała skóra wydawała się ginąć w paskowanym futrze. - Tylko szczęśliwy, Barinthusie, tylko szczęśliwy - powiedział Abloec z trochę niesymetrycznym uśmiechem. - Co on tu robi? – Zapytał Doyle, a jego normalny, niski głos, był podobny do dudniącego warczenia. - Królowa życzyła sobie, żeby księżniczka miała sześciu strażników. Mogłem wybrać dwóch, ale to królowa wybrała następnych trzech. - Ale dlaczego jego? – Powiedział Doyle, z naciskiem na słowo jego.

25

ok., 183 cm

203

- Czy jest jakiś problem? – Zapytał jeden z ludzkich oficerów policji. Mogłam powiedzieć, że był wysoki, ale przy Barinthusie mało kto wydawał się wysoki. Jego szare włosy były obcięte bardzo krótko, a surowa fryzura sprawiała, że jego twarz wyglądała na pustą. Wyglądałby lepiej z większą ilością włosów dookoła twarzy, to złagodziłoby rysy twarzy. Ale wyraz jego oczu i napięcie w jego ramionach mówiło, że nie dba o to, by uczesanie było dopasowane do jego struktury kostnej. Madeleine Phelps, rzecznik prasowy Dworu Seelie, wyszła przed oficera. - Nie ma problemu, majorze, żadnego problemu. Uśmiechnęła się, kiedy to mówiła, pokazując bardzo białe, bardzo proste zęby obramowane przez szminkę w kolorze głębokiego burgunda, prawie purpurową. Kolor dobrany był do jej krótkiej spódnicy z zakładkami i dwurzędowego żakietu. Purpura była prawdopodobnie kolorem roku. Madeleine zwracała uwagę na takie rzeczy. Odkąd ją ostatnio widziałam obcięła włosy. Były dość krótkie, ale dłuższe przy linii brody i opadające na szyję. Dotykały kołnierza jej żakietu w kolorze królewskiej purpury. Kiedy poruszyła głową by uśmiechnąć się do policjanta, światło odbiło się w purpurowych pasemkach w jej brązowych włosach. Pasemka wyglądały na pokryte farbą zmywalną, a nie naprawdę ufarbowane. Makijaż poprawiał jej smukłą twarz i chociaż była o kilka cali wyższa niż ja, była niska jak na czystej krwi człowieka. - To wygląda jak problem - powiedział major. Zastanawiałam się, co zrobiłam, że ktoś w randze majora zajmował się moją ochroną. Czy królowa trzymała przed nami tak wiele sekretów jak my przed nią? Patrząc w poważną twarz majora pomyślałam: może. Madeleine uśmiechnęła się, starając się przekonać go, nawet kładąc rękę na jego przedramieniu. Nie rozluźnił się, w rzeczywistości popatrzył na jej rękę, aż ją cofnęła. - Znacie stare powiedzenie o kaczce? – Zapytał głosem, który nadal był całkowicie poważny. Przez sekundę wyglądała na zaskoczoną, ale odzyskała uśmiech i potrząsnęła głową. - Przykro mi, nie mogę powiedzieć, że znam. - Jeżeli coś wygląda jak kaczka, gdacze jak kaczka i chodzi jak kaczka, to jest kaczką.Odpowiedział. Madeleine wyglądała znów na zakłopotaną, co nie znaczyło, że naprawdę taka jest. Specjalizowała się w byciu małą i słodziutką, tylko czasami zdawałaś sobie sprawę jak przebiegła i zdolna w interesach była naprawdę.

204

Nigdy nie miałam cierpliwości do kobiet, które ukrywały swoją inteligencję. Pomyślałam, że to utrudnia życie reszcie z nas. - Major ma na myśli, że jeżeli to wygląda na problem, brzmi jak problem, i działa jak problem to to jest problem - powiedziałam. Major, który na plakietce miał napisane WALTERS, odwrócił swoje szare oczy na mnie. To nie były tylko zwykłe oczy gliniarza, również był zły o coś. Ale o co? Jego spojrzenie trochę złagodniało, jak gdyby chciał, żebym przestała grać w gierki, albo był zły nie na mnie. - Księżniczko Meredith, jestem major Walters, dowodzę tutaj, zanim nie dotrzemy na terytorium sidhe. - Majorze - powiedziała Madeleine - pan i Kapitan Barinthus, obaj dowodzicie, na to zgodziła się królowa. - Nie możemy mieć dwóch dowódców -powiedział major. – Nie, jeżeli wszystko ma pójść dobrze. Spojrzał na Abloeca, potem na Barinthiusa, a jego spojrzenie powiedziało, że nie podoba mu się sposób, w jaki Barinthius trzymał mężczyznę. Major Walters mógł nie wiedzieć, tak jak nikt poza sidhe, że jeżeli coś nie idzie gładko, to prawie zawsze jest to wina Królowej Andais lub jej syna. Ale odkąd Książę Cel był nadal zamknięty, to musiało być coś, co zrobiła królowa. Za nic nie mogłam domyślić się, dlaczego wysłała Abloeca, tak jakby chciała, żeby był obecny na konferencji prasowej. Był uzależniony od wszystkiego, picia, papierosów, narkotyków. Cokolwiek wymyślisz, Abe lubi to. Kiedyś był jednym z największych libertynów na Dworze Seelie, kochankiem i doskonałym uwodzicielem. Ale został wygnany z Dworu Seelie za uwiedzenie niewłaściwej kobiety. Andais pozwoliła mu przyłączyć się do Dworu Unseelie pod jednym warunkiem. Musiał dołączyć do jej straży, co znaczyło, że Abe, jednego z najlepszych kochanków sidhe, zaczął obowiązywać celibat. Zaczął pić i brać mocniejsze narkotyki, kiedy tylko je wymyślono. Nieszczęśliwie dla niego, było prawie niemożliwe dla sidhe by stać się całkowicie nieczułym za pomocą alkoholu i narkotyków. Mogłeś pić, ale nigdy nie minąłeś punktu, w którym stracisz przytomność. Nigdy nie dojdziesz do punktu, w którym utrata świadomości przytłumi twój ból. Najlepsze co Abe mógł osiągnąć, to dojść do krańca, stać się cholernie uzależnionym od prawie wszystkiego. Mój ojciec trzymał go z daleka ode mnie, moja ciotka pogardzała nim, myśląc, że jest słaby. Był odsuwany od obowiązków przez wieki, jako ktoś zawstydzający nas wszystkich. Dlaczego był tutaj, w takim publicznym miejscu? To nie miało sensu. Wprawdzie nie 205

wszystko co robiła Andais, miało sens, ale zawsze dbała, by być uważaną za idealną królową. A pijany strażnik nie gwarantował dobrej prasy. Pijany strażnik, któremu powierzono życie księżniczki, następczyni tronu, to było lekkomyślne. Andais miała wiele wad, ale lekkomyślność nie była jedną z nich. - Zasłużyłem by tu być, Ciemności, możesz mi zaufać - powiedział Abe. Jego uśmiech zniknął, było coś trzeźwego w jego ciemnoszarych oczach. - A co to miało znaczyć? – Zapytał Walters. Żaden ze strażników nie musiał pytać. Jeżeli sobie zasłużył, to znaczy, że zrobił coś, czego nienawidził, a co sprawiło przyjemność królowej. To zazwyczaj oznaczało seks, czy sadyzm, czy obie te rzeczy. Strażnicy trzymali swoje sekrety na temat upokorzeń, jakie znosili od królowej, nie dzieląc się nimi z innymi. Jest takie powiedzenie, że dla kogoś lub czegoś mógłbyś się czołgać po tłuczonym szkle. Najwyraźniej przy królowej nie było to tylko powiedzenie. Co człowiek zrobiłby, by zakończyć trwający tysiąc lat celibat? Czego by nie zrobił? Coś musiało pokazać się na naszych twarzach, ponieważ Walters wyglądał bardziej zrzędliwie. - Czego mi nie mówicie? Barinthus i Doyle popatrzyli na niego pustymi twarzami, jakie nosili przez wieki dworskiej polityki. Odwróciłam się do Mroza, ukrywając twarz przed majorem. Nie umiałam ukryć swoich uczuć. Mróz objął mnie jedną ręką, rozpinając swój płaszcz, więc mogłam wślizgnąć się do środka. Większość ludzi pomyślałaby, że starał się mnie przytulić, ale ja wiedziałam lepiej. Rozpiął płaszcz, by mieć lepszy dostęp do pistoletu lub noży. Uścisk był dobry, ale dla strażników obowiązek był zawsze na pierwszym miejscu. Odkąd to moje życie chronili, takie zachowanie nie łamało moich uczuć. - Według mojej wiedzy, majorze - powiedział Barinthus, - nie przemilczamy nic, co miałoby wpływ na pana zdolność do wykonywania swojej pracy. Walters prawie uśmiechnął się. - Nie zamierza pan zaprzeczać, że zatajacie informacje przede mną, przed policją? - Dlaczego miałbym zaprzeczać? Musiałby pan być głupi, żeby uwierzyć, że dzielimy się z panem wszystkim, co wiemy, a nie wydaje mi się, żeby pan był głupcem, majorze Walters. Major popatrzyła na Barinthusa i to nie było całkowicie nieprzyjazne spojrzenie. - No cóż, dobrze to wiedzieć. Nie chcecie Abe tutaj? 206

- Oczywiście nie - powiedział Barinthus. - Więc dlaczego tu jest? Madeleine starała się interweniować. - Majorze, naprawdę musimy przygotować ich do konferencji prasowej. Zignorował ją. - Dlaczego tu jest? Barinthus mrugnął. Jego druga powieka opadła w dół i podniosła się w górę. Przeźroczysta błona pomagała mu widzieć pod wodą. Kiedy pokazywał ją na suchym lądzie, znaczyło to, że jest zdenerwowany. - Słyszał pan, kiedy mówiłem, że Abloec nie był moim wyborem, tylko królowej. - Dlaczego przysłała go, skoro jest pijany? - Nie podoba mi się to - powiedział Abloec, pochylając się w kierunku majora. Walters zmarszczył nos. - Twój oddech zabija. - To tylko dobra szkocka. – Powiedział Abloec. Barinthus chwycił go za oba ramiona. - Potrzebujemy trochę prywatności, majorze Walters, by to omówić. Walters skinął głową i rozkazał swoim ludziom wyjść. Chciał zostawić dwóch, ale Barinthus poprosił go, by tego nie robił. - Bylibyśmy wdzięczni, gdyby oficerowie pilnowali obu drzwi, tak długo jak są na zewnątrz i nie podsłuchują. - Jeżeli nie będziecie krzyczeć, nie będą słyszeć. Barinthus uśmiechnął się. - Postaramy się nie krzyczeć. Walters wyprosił swoich ludzi. - Proszę przytrzymać drzwi dla pani Phelps. – Powiedział Doyle. Rzeczniczka prasowa spojrzała na niego, widać było zdziwienie w jej oczach, jej usta ułożyły się ze zdziwienia w O. To była tylko chwila, ponieważ opanowała się bardzo szybko. - Teraz, Doyle. – Położyła swoje wymanikiurowaną rękę na jego ramieniu w czarnej skórzanej kurtce. – Musimy wszyscy przygotować się na konferencję prasową. Spojrzał na nią w sposób, w jaki patrzył wcześniej Walters, tylko groźniej. Puściła jego ramię i cofnęła się. Przez chwilę zobaczyliśmy prawdziwą Madeleine, bezwzględną, zdeterminowaną. Zagrała swoją najmocniejszą kartą z twarzą nieprzyjazną od gniewu.

207

- Królowa wydała mi jasne rozkazy, mam dopilnować, że wszyscy będziecie dobrze wyglądać na konferencji prasowej. Kiedy zapyta mnie, dlaczego nie zrobiłam tego, mam powiedzieć jej, że to ty przeciwstawiłeś się jej rozkazom? Ona, bardziej niż większość ludzi, którzy mieli kontakt z dworem, wiedziała, do czego jest zdolna królowa i używała tej wiedzy. Obróciłam się w ramionach Mroza, więc moja twarz była obramowana futrem z jego płaszcza. - Nikt z nas nie przeciwstawia się rozkazom mojej ciotki - powiedziałam. Spojrzenie jakim mnie obdarowała, było bardzo zuchwałe. Madeleine cieszyła się łaską królowej od siedmiu lat. Siedem lat ogrzewania się w słońcu absolutnej władzy królowej mogło sprawić, że upoiła się nią, sądząc że jej część leży w jej rękach. Czuła się bezpieczna pod osłoną mocy Andais. Do pewnego punktu miała rację, poza tym punktem, no cóż, byłam za tym, żeby przypomnieć jej, co to jest za punkt. - Mamy konferencję prasową, Meredith. - Nawet nie kłopotała się, by użyć mojego tytułu teraz, kiedy nie było wokół innych ludzi, którzy mogliby usłyszeć. Jej spojrzenie prześlizgnęło się od Galena ubranego w swoją ukochaną starą, brązową skórzaną kurtkę, do czarnej kurtki Doyle’a i w końcu do dziecięcej kurtki Kitto. Wydęła lekko usta. - Jakieś płaszcze, przyczesać włosy. Wy naprawdę nie macie wystarczająco dużo makijażu, by wyglądać dobrze na zdjęciach. Mam ubrania i kosmetyki na zewnątrz. – Obróciła się, jakby chciała je przynieść. - Nie - powiedziałam. Odwróciła się, a na jej twarzy pojawiła się taka arogancja, że każdy sidhe byłby dumny. - Mogę zadzwonić do królowej z mojej komórki, ale obiecuję ci, Meredith, że wypełniam jej rozkazy. Wyciągnęła mały telefon z wewnętrznej kieszeni swojego żakietu. Telefon był tak cienki, że nie naruszał linii jej żakietu. - Nie wypełniasz jej rozkazów, nie dokładnie - powiedziałam. Wiedziałam, że wyglądam dziecinnie, wyłaniając się z delikatnego futra płaszcza Mroza. Ale po raz pierwszy nie miało to dla mnie znaczenia, nie przy ludziach takich jak Madeleine. Mogłam ukrywać moją moc skoro tego potrzebowaliśmy. Nie chciałam być zmuszona do wygrania tego konfliktu. Zawahała się z telefonem otwartym w ręce. - Oczywiście że tak.

208

- Czy moja ciotka kazała ci rozebrać nas i przebierać ledwo weszliśmy przemarznięci? Czy to były jej dokładne rozkazy? Jej wymalowane oczy zwęziły się. - Nie w takich słowach. – Powiedziała niepewnie, ale szybko wpadła w swój biznesowy ton i dodała. – Ale mamy konferencję prasową, a ty musisz się przebrać przed przyjęciem. Mamy harmonogram, a królowa nie lubi czekać. - Nacisnęła klawisz na telefonie przykładając go do ucha. Odeszłam od ciepła ciała Mroza i wyszeptałam jej do ucha. - Jestem następcą tronu, Madeleine, a ty zawsze byłaś paskudna w stosunku do mnie. Starałabym się być miła, gdybym była tobą i gdybym lubiła moją pracę. Byłam pochylona tak blisko, że słyszałam sekretarza mojej ciotki odbierającego telefon, ale nie słyszałam co powiedział. - Przepraszam, uderzyłam niewłaściwy guzik, tak, jest tutaj. Mamy trochę do zrobienia, ale nic z czym sobie nie poradzimy. Dobrze, świetnie. – Rozłączyła się i zeszła mi z drogi. Przez lata widziałam ludzi, którzy schodzili w ten sposób z drogi Andais i Cela, bała się mnie. - Poczekam w hallu. – Oblizała wargi, spojrzała na mnie, ale zaraz odwróciła wzrok. Nie była dobra w polityce dworu. Byli tacy, którzy wcześniej starali się mnie zabić, a którzy uśmiechali się do mnie udając, że zawsze byli moimi najlepszymi przyjaciółmi. Madeleine nie osiągnęła jeszcze tego poziomu obłudy. To sprawiło, że pomyślałam o niej lepiej. Zawahała się przy drzwiach. - Ale proszę, pospieszcie się. Naprawdę mamy raczej ciasny harmonogram, a królowa powiedziała dokładnie, że oczekuje całej ekipy na wieczornym przyjęciu. Chce, żeby każdy się przebrał, zanim zacznie się uroczystość. – Nie patrzyła na mnie, kiedy wychodziła, jak gdyby nie chciała, żebym wyczytała coś z jej oczu. Drzwi stanowczo trzasnęły za nią. - Co jej powiedziałaś? – Zapytał Galen. Wzruszyłam ramionami i przytuliłam się z powrotem do Mroza. - Przypomniałam jej, że jako następca tronu, będę decydować, kto utrzyma swoja posadę, a kto zostanie zwolniony. Galen potrząsnął głową. - Zbladła. To nie mógł być tylko strach przez zostaniem bezrobotną. Spojrzałam na niego. - Wygnaną z faerie, Galenie, nie tylko bezrobotną. - Nie jest porażona syndromem elfa.- Skrzywił się. 209

- Nie jest od nas uzależniona, ale jej reakcje powiedziały mi, że nie chce stracić swojego specjalnego miejsca pomiędzy nami. Nie chce utracić szansy dotykania sidhe, choćby tylko przelotnie. - Jakie znaczenie ma ta wiedza? – Zapytał. - Znaczy to, że mamy wpływ na Madeleine, jakiego nie mieliśmy wcześniej, to proste. - To nie jest proste - powiedział. Spojrzałam w jego tak uczciwą twarz i coś bliskiego bólowi przebiegło przez nią, wywołanego tym, że on tego nie rozumiał. Może nie potrzebowałam wiedzy, że Madeleine ceniła swoją pracę na tyle, by być miłą dla mnie, a może tak. Każdy kawałek wiedzy, każdy kawałek słabości i wytrzymałości, małostkowości, okrucieństwa, czy życzliwości, dotyczący każdego, mógł być tym kawałkiem informacji, który potrzebny był, by przeżyć. Nauczyłam się, że nie można niedoceniać lojalności kogokolwiek, nawet jeśli była to tylko lojalność po prostu z potrzeby zabezpieczenia swojej przyszłości. To nie było tak, że Madeleine będzie sroga dla Cela, kiedy ten zostanie oswobodzony, ale będzie miła dla nas obojga. A to był początek.

210

Rozdział 21 - Dobrze sobie poradziłaś, - powiedział Barinthius z uśmiechem - ale rzeczniczka ma rację w jednej kwestii. Mamy mało czasu. – Kiwnął ręką na jednego strażnika by podszedł bliżej. Był wysoki, smukły, wyglądał na opalonego, uroczo brązowego, ale nie był opalony. Carrow zawsze wyglądał jak spalony słońcem ze swoimi brązowymi włosami, z pasemkami w kolorze letniego złota, jak u ludzi, którzy spędzają na zewnątrz całe dni. Jego włosy były krótkie i prosto obcięte. Wyglądał bardzo ludzko, za wyjątkiem oczu. Były równocześnie brązowe i zielone, ale nie orzechowe. Były zielone zielenią lasu poruszonego wiatrem, który za jednym powiewem obrócił świat, by błyszczał zielenią, a za następnym, by był ciemniejszy, głębszy. Większości sidhe musiałabym zapytać, jakiego rodzaju bóstwem byli kiedyś, ale tak jak Barinthius, Carrow wyglądał na tego, kim był. Patrzyłam w twarz jednego z największych myśliwych. Uśmiech Carrow’a był wielki jak mój. Był strażnikiem, którego mój ojciec poprosił, by uczył mnie o ptakach i zwierzętach. Kiedy studiowałam biologię w college’u, Carrow odwiedzał mnie i siedział na moich zajęciach. Chciał wiedzieć, czy odkryto coś nowego, od kiedy ostatnio to sprawdzał. Na większości zajęć nie, ale zafascynowała go mikrobiologia, parazytologia26 i wprowadzenie do genetyki. Był również jedynym sidhe, który pytał mnie, co zrobiłabym z moim tytułem naukowym, gdybym nie była Księżniczką Meredith. Nikt więcej nie interesował się, czy raczej nie mógł pojąć czegokolwiek innego niż polityka dworska. Kiedy możesz być księżniczką, dlaczego miałabyś chcieć robić coś innego? Carrow zaczął przyklękać na jedno kolano, ale chwyciłam jego ramię i przyciągnęłam go w uścisku. Zaśmiał się i mocno mnie przytulił. - Byłem zaskoczony słysząc, że zostałaś detektywem w wielkim mieście - odsunął się tylko po to, by spojrzeć mi w twarz. – myślałem, że uciekłaś na jakieś odludzie, by bawić się ze zwierzętami, czy ostatecznie do jakiegoś zoo. - Muszę być magistrem, by zajmować się biologią dzikich zwierząt lub pracować w zoo. - Ale detektyw? Wzruszyłam ramionami.

26

Nauka o pasożytach

211

- Pomyślałam, że królowa sprawdzi wszystkie miejsca, gdzie mogłam pracować zgodnie z moim wykształceniem. W agencji detektywistycznej nie mówiłam nikomu, że mam dyplom z biologii. - Nienawidzę przerywać przywitania przyjaciół - powiedział nowy głos - ale czy pierścień zareagował na Carowa, czy nie? Odwróciłam się i zobaczyłam strażnika, którego widok nie sprawił mi radości. - Amatheon - powiedziałam i nie mogłam ukryć, nawet w tym jednym słowie, jak nieszczęśliwa byłam, że go widzę. - Nie martw się Księżniczko, jestem tak samo nieszczęśliwy, że widzę ciebie, jak ty widząc mnie. – Odwrócił głowę i zimowe słońce podkreśliło miedziane i złote pasemka w jego czerwonych włosach. Jego szerokie ramiona kołysały się, kiedy kroczył w moją stronę. - Więc dlaczego jesteś tutaj? – Zapytałam. - Z rozkazu królowej - powiedział, jakby to wyjaśniało wszystko. - Dlaczego? – Zapytałam, ponieważ to nic nie wyjaśniło. Poruszał się z gracją, ubrany w szyty na miarę skórzany płaszcz, dopasowany do góry jego ciała jak rękawiczka, ale rozszerzający się niżej, dookoła bioder i nóg, jak skórzany szlafrok. Czarna skóra sprawiała, że włosy Amatheona miały bogatszy kolor, bardziej ożywiony, jak miedziany płomień. Był wystarczająco blisko, bym widziała jego oczy, zakręciło mi się w głowie, kiedy w nie spojrzałam. Jego źrenice, otoczone płatkami czerwieni, niebieskiego, żółtego i zielonego, wyglądały jak wielokolorowe kwiaty. - Pięknie wyglądasz, Amatheon. Powiedzenie czegoś innego byłoby kłamstwem. Jego przystojna twarz uśmiechnęła się do mnie wymuszonym uśmiechem. - Ale piękno jest pięknem, a ty, jak wiem, jesteś przyjacielem Cela. Nie wydaje mi się, żeby był zadowolony, że mnie chronisz, nie mówiąc już o wejściu do mojego łóżka. Doyle przesunął się przede mnie wystarczająco, by powstrzymać Amatheona od zmniejszenia odległości pomiędzy nami. Mróz przesunął się z mojej drugiej strony, jak gdyby była jakakolwiek możliwość, że Amatheon przejdzie koło Doyle’a. Amatheon zignorował ich obu, całą jego uwaga była skierowana na mnie. - Książę Cel nie rządzi Dworem Useelie, jeszcze nie. Królowa Andais jasno mi to wyjaśniła. – Wymuszony uśmieszek zniknął, kiedy to mówił, jego arogancja trochę spadła. Zastanawiałam się, jak Andais przedstawiła mu swój punkt widzenia tak jasno. Ufałam, że Ciotka Andais wybrała bolesną metodę i tym razem cieszyłam się z cierpienia jednego ze strażników. Małostkowe, ale Amatheon był jednym z tych sidhe, którzy sprawili, że moje dzieciństwo było nieprzyjemne. 212

- Dobrze, że to pamiętasz - powiedział Doyle. Wzrok Amatheona prześlizgnął się na niego, potem wrócił do mnie. - Uwierz mi Księżniczko, nie byłoby mnie tutaj, gdybym miał wybór. - Więc idź - powiedziałam. Potrząsnął głową sprawiając, że jego włosy prześlizgnęły się po skórze na jego ramionach. Ostatnim razem kiedy go widziałam, jego włosy sięgały do kostek. Większość sidhe uważała za powód do dumy mieć włosy, które nigdy nie poznały ostrza. W rzeczywistości istoty magiczne, które nie były sidhe, miały zabronione zapuszczanie włosów aż do kostek. Popatrzyłam na niego. - Ściąłeś włosy, od kiedy cię ostatnio widziałam. - Tak jak ty ścięłaś swoje - powiedział, ale jego głos był posępny. - Poświęciłam swoje włosy, by ukryć fakt, że jestem sidhe. Dlaczego ty ściąłeś swoje? - Wiesz dlaczego - powiedział, walcząc by utrzymać na twarzy arogancką maskę. - Nie, nie wiem. Złość przedarła się przez tę maskę, odrywając ją, patrzyłam na coś bliskiego wściekłości w jego podobnych do płatków kwiatów oczach. Pociągnął za swoje włosy. - Odmówiłem przyjścia tutaj. Odmówiłem stania się jednym z twoich mężczyzn. Królowa przypomniała mi, że odmawianie jej czegokolwiek nie jest mądre. – Zmusił się do rozluźnienia się, a ten wysiłek był widoczny i widzieć go było prawie bolesne. - Dlaczego to tak ważne, by dostać się do mojego łóżka? – Zapytałam. Potrząsnął głową, a jego niedawno obcięte włosy wydawały się przeszkadzać mu w tym geście. Przeciągnął rękami przez bujne sploty, potrząsnął znów głową. - Nie wiem. Taka jest prawda. Zapytałem, powiedziała mi, że nie muszę wiedzieć, muszę tylko robić to, co mi mówi. – Jego złość była teraz posępna, wyglądał spod niej strach, wcześniej głęboko ukryty. Popatrzył na mnie, nie był na mnie zły, wydawał się zmęczony i pokonany. - I tak oto jestem tutaj, a królowa życzy sobie, bym dotknął pierścienia. Jeżeli nie zareaguje na mnie, wtedy po dostarczeniu ciebie bezpiecznie na dwór, jestem zwolniony od tego obowiązku, ale jeśli pierścień zareaguje na mój dotyk… - spojrzał w dół na podłogę, jego włosy rozsypały się wokół jego twarzy. Wyglądał tak oschle, przeciągając palcami po włosach, by odgarnąć je do tyłu. – Muszę dotknąć pierścienia. Muszę zobaczyć, co się stanie. Nie mam wyboru, tak jak ty.

213

Jego głos zabrzmiał tak nieszczęśliwie, że pomyślałam o nim lepiej, niż kiedykolwiek wcześniej. Nie lubiłam go wystarczająco, by wziąć go do swojego łóżka, ale zawsze miałam kłopot z nienawidzeniem ludzi, kiedy pokazali mi, że posiadają uczucia, które nie są tylko nienawiścią. Andais uważała to za słabość, mój ojciec mówił, że to siła. Ja nadal nie zdecydowałam. - Czy zezwolisz na to? – zapytał Doyle bez odrywania swojego spojrzenia od Amatheona. Mróz przesunął się bliżej do mnie, tak że jego płaszcz otoczył mnie jak chmura. - Pozwolenie mu na dotknięcie pierścienia nic nie znaczy i nic nas nie kosztuje powiedziałam. – Potem porozmawiam z królową o nim. Wolałabym zrobić wszystko, czego sobie życzy, ale nie to. - Nie pozwoli nam się z tego wywinąć, Księżniczko. – Jego dłoń powędrowała do jego włosów, powstrzymał się w widocznym wysiłkiem. – Chce nas razem w łóżku, jeżeli pierścień mnie rozpozna. Chciałam bardzo zapytać go znów, dlaczego, ale wierzyłam, że nie pojmuje logiki Andais bardziej niż ja. - O to co się stanie później będziemy martwić się innego dnia. - Zrobiłam krok by dotknąć ramienia Doyle’a. – Pozwól mu przejść. Doyle spojrzał na mnie, jak gdyby chciał się kłócić, ale tego nie zrobił. Po prostu odszedł w bok, zwalniając mi miejsce, ale Mróz nie cofnął się. Stał tak blisko, że dotykał mnie. - Mrozie - powiedziałam. – Potrzebujemy trochę więcej miejsca. Spojrzał w dół na mnie, potem na Amatheona. Zrobił mały krok w bok, jego twarz była najbardziej arogancką maską, jaką widziałam. Tak jak Doyle, nie lubił Amatheona. Może to było coś osobistego, lub może, tak jak i mnie, nie podobał mu się sam pomysł by ktoś, kto był przyjacielem Cela przybliżył się do mnie. - Mrozie - powiedziałam. – Co, jeśli pierścień odpowie na twoją obecność, a nie Ametheona? Daj nam wystarczająco przestrzeni, żebyśmy wiedzieli, że reaguje tylko na niego. - Odsunę się na długość ramienia, nie więcej. Był katem Cela przez długi czas. Amatheon spojrzał na wyższego mężczyznę. - Księżniczka jest po opieką królowej, magiczną opieką. Jeżeli podniosę na nią rękę, stracę moje życie, a królowa sprawi, że będę błagał o śmierć na długo, zanim mi ją zada. –

214

Jego oczy wyglądały jak nawiedzone. – Nie, Mrozie, nie chciałbym wrócić pod czułą opiekę królowej, nawet za cenę odsunięcia tego półludzkiego kundla z dala od naszego tronu. - Och, jak miło - powiedziałam. Amatheon westchnął. - Wiesz, co czuję, Księżniczko Meredith. Zawsze tak myślałem o tobie i twoim pretendowaniu do tronu. Gdybym nagle powiedział, że będziesz cudowną i idealną królową, uwierzyłabyś mi? Potrząsnęłam głową. - Królowa… przekonała mnie, że moje poglądy nie są tak cenne jak moje ciało i moja krew. – Jego twarz wydawała się krucha przez chwilę, prawie jakby miał zacząć płakać. Opanował się, ale jego oczy, które obrócił w moją stronę, były błyszczące od emocji. Co Andais mu zrobiła? – Powinieneś był się po prostu zgodzić, jak ja. Następny strażnik, bez którego widoku mogłabym się obyć, Onilwyn. Był przystojny, ale na jego twarzy była jakaś chropowatość, jakby była niedokończona. Chociaż był przystojny jak na ludzkie standardy, na standardy sidhe był jakiś szorstki. Miał szerokie i muskularne ramiona, a jego moc można było wyczuć nawet przez gruby i długi futrzany płaszcz. Był tak szeroki w ramionach i klatce piersiowej, że wydawał się niższy niż inni, ale to było złudzenie. Gęste falujące włosy Onilwyn związał z tyłu w koński ogon. Jego włosy były zielone i tak ciemne, że w świetle pasemka wydawały się czarne. Jego oczy były w kolorze zielonej trawy, z gwiazdkami w kolorze płynnego złota tańczącymi dookoła źrenic. Jego skóra była bladozielona, ale nie białozielona jak Galena, kiedy nie było pewności czy jest biała, czy zielona. Nie, skóra Onilwyna była zdecydowanie bladozielona w taki sam sposób, w jaki skóra Carrowa była brązowa. - Zgodziłbyś się na wszystko, żeby tylko ocalić swoją skórę - powiedział Amatheon. - Oczywiście, że tak - powiedział Onilwyn i prześlizgnął się w naszą stronę. Nigdy nie mogłam zrozumieć, jak taki masywny mężczyzna jest zdolny prześlizgiwać się, ale tak właśnie robił. – Z każdym i w każdym znaczeniu. Amatheon odwrócił się do niego. - Dlaczego jesteś człowiekiem Cela? Wierzysz, że powinien być królem? Obchodzi cię to? Onilwyn wzruszył masywnymi ramionami.

215

- Wolę, żeby Cel został królem, bo mnie lubi, a ja lubię jego. Obiecał mi wiele rzeczy, kiedy osiądzie na tronie. - Obiecał wiele rzeczy - powiedział Amatheon - ale to nie dlatego jestem jego zwolennikiem. - Więc dlaczego? – zapytał Doyle. Odpowiedział nie odrywając wzroku od Onilwyna. - Cel jest ostatnim prawdziwym księciem sidhe, jakiego mamy. Ostatnim prawdziwym następcą w dynastii, która rządzi nami od przeszło trzech tysięcy lat. Dzień, kiedy ktoś, kto jest po części człowiekiem, po części skrzatem i po części Seelie włoży naszą koronę, będzie dniem w którym zaczniemy umierać jak ludzie. Nie będziemy lepsi niż kundle w Europie. Onilwyn uśmiechnął się, ale ten uśmiech był tak pełen złośliwości, że aż bolało, kiedy się na niego patrzyło. - Ale jesteś tutaj, kochający czystą krew Unseelie, jesteś tutaj. – Stał przed wyższym mężczyzną, patrząc na niego z okrutnym, zadowolonym uśmieszkiem. – Zmuszony, by iść do łóżka z jedną z tej hordy kundli. Wiedząc, że jeżeli sprawisz, że zajdzie w ciążę, ty osobiście będziesz odpowiedzialny za posadzenie jej na tronie. Jaka rozkoszna, niesamowita ironia. - Cieszysz się z tego - powiedział Amatheon zduszonym głosem. Onilwym przytaknął. - Jeżeli pierścień ożyje pod naszym dotykiem, będziemy uwolnieni z celibatu. - Ale tylko dla niej - powiedział Amatheon. Drugi mężczyzna potrząsnął głową. - A jakie to ma znaczenie? Jest kobietą, jest sidhe. To dar, a nie przekleństwo. - Ona nie jest sidhe. - Dorośnij, Amatheon, dorośnij, zanim twoja naiwność cię zabije.- Spojrzał na mnie po raz pierwszy. – Czy mogę dotknąć pierścienia, Księżniczko? - Jest jakaś nadzieja, że mogę odmówić? Onilwyn uśmiechnął się, ten uśmiech był tylko trochę mniej niemiły, niż ten, którym obdarował Amatheona. – Królowa wiedziała, że ci się to nie spodoba, lub raczej, że ja ci się nie spodobam. Zaraz przypomnę sobie wiadomość. - Ja pamiętam - powiedział Amatheon tępym głosem. – Kazała mi ją powtarzać ciągle i cięgle, kiedy … - przerwał nagle, jakby powiedział za wiele. - Więc dla wszystkich, przekaż księżniczce królewską wiadomość - powiedział Onilwyn. Amatheon zamknął oczy, tak jakby czytał coś wewnątrz swojej głowy. 216

- Z uwagą wybrałam ci tych dwóch. Jeżeli pierścień ich nie rozpozna, trudno. Ale jeżeli rozpozna, nie chcę żadnych sprzeciwów z twojej strony. Pieprz ich. – Otworzył oczy, zbladł, jak gdyby ta recytacja wiele go kosztowała. – Nie chcę dotykać pierścienia, ale nie postąpię przeciwko woli królowej. - Miałeś na myśli, nie znów. – Powiedział Onilwyn i spojrzał na mnie. – Mogę dotknąć pierścienia? Spojrzałam na Doyle’a. Krótko skinął głową. - Myślę, że musisz, Meredith. Mróz zrobił krok w przód. - Mróz - powiedział Doyle i to jedno słowo było ostrzeżeniem. Mróz spojrzał na niego, wyglądał na przerażonego. - Nie możemy uchronić jej przed tym? - Nie - powiedział Doyle. – Nie możemy uchronić jej, działając przeciw rozkazom królowej. Dotknęłam ramienia Mroza. - Wszystko w porządku. Potrząsnął głową. - Nie, nie jest. - Nie winię cię, Mrozie - powiedział Onilwyn, - Ja również nie chciałbym się dzielić. – Popatrzył dookoła na innych mężczyzn. – Oczywiście, wy się dzielicie, nieprawdaż? – Wydął swoją dolną wargę, ale wyraz jego oczy pozostał zjadliwy. – Taki mały kawałek do podziału pomiędzy was wszystkich, a teraz przybyliśmy my, zabrać ze sobą jego część. - Na Boginię, Onilwyn, przestać być takim dupkiem - ostatni strażnik w pokoju do tej pory stał w rogu tak spokojnie, że go nie zauważyłam. Ale tak właśnie postępował Usna. Był niezauważalny w tłumie, dopiero kiedy przemówił, zauważało się, że był tu cały czas. Twoje oczy mogły go widzieć, ale twój umysł zapominał powiedzieć ci o tym. Ty był rodzaj osłony, który działał na inne sidhe, a w każdym razie zawsze działał na mnie. Ani Doyle, Mróz, ani nawet Rhys nie wyglądali na zaskoczonych, ale Galen odezwał się. - Chciałbym, żebyś tego nie robił. To zawsze jest tak cholernie wnerwiające. - Przepraszam, mały zielony człowieku, postaram się zrobić więcej hałasu, kiedy będę podkradał się do ciebie. – Ale było to powiedziane z uśmiechem. Galen uśmiechnął się do niego szeroko. - Wszystkie koty powinny nosić dzwonki. 217

Usna odszedł od ściany i krzesła, na którym przycupnął. Usna rzadko siedział na krześle. Leżał, kulił się, opadał, ale rzadko siadał. Przeszedł po podłodze jak wiatr, jak cień, jak coś bardziej z powietrza niż z ciała. W rasie mężczyzn, którzy znani są ze swojej gracji, Usna mógłby ich wszystkich zawstydzić. Patrzeć na niego, niemalże tańczącego przez pokój, przy zgromadzonych sidhe obserwujących go, było prawie tak, jak patrzeć na kwiaty na wietrze, czy kołyszące się wiosną konary drzew. Kwiaty nie mogą być niczym więcej niż naturalnym pięknem. Drzewo pełne kwiatów nie wie, że jest piękne, chociaż jest takie, tak samo jak Usna. Och, było tu więcej przystojnych mężczyzn, można chociaż wymienić Mroza. Obaj, Rhys i Galen mieli urocze usta. W rzeczywistości usta Usny były trochę za szerokie jak na mój gust, wargi nieco cieńsze, niż wolałam. Jego nos był nieco za mały do twarzy. Jego oczy były większe i błyszczące, ale były w nieokreślonym odcieniu szarego, nie tak ciemne jak Abloeca, nie tak jasne jak Mroza. Były po prostu… szare. Usna był smukły tak bardzo, że wyglądał prawie na zniewieściałego. Jego włosy z uporem nigdy nie wyrosły dalej niż za biodra, bez znaczenia jak bardzo się starał je zapuścić, tylko ich kolor był wyjątkiem. Był w łaty w kolorze miedzianej czerwieni, czerni lakierowanej skóry i bieli śniegu, jak gdyby jego włosy były patchworkową kołdrą. Chociaż oczywiście, to nie był patchwork, bardziej kaliko27. Matka Usny była w ciąży z mężem innej sidhe. Zdradzona żona przeklęła ją mówiąc, żeby jej zewnętrzna strona zmieniła się z wewnętrzną i zmieniła ją w kota. Magiczny kot urodził dziecko, Usnę. Kiedy Usna dorósł męskich lat, co wtedy znaczyło o kilka lat wcześniej niż teraz, pomógł swojej matce powrócić do jej właściwej formy, zemścił się za dwoje na tej sidhe, które rzuciła na nią klątwę i żyli długo i szczęśliwie. To znaczy mogliby, gdyby nie to, że za zabicie sidhe, która przeklęła jego matkę, wykopali go z Dworu Seelie. Najwyraźniej była to aktualna kochanka króla. Uups. Usna nie wydawał się żałować. Jego matka nadal była członkiem błyszczącego dworu, chociaż on nie, nadal spotykali się i rozmawiali ze sobą, mieli wspólne pikniki w lesie. Jego matka spotykała się z nim wewnątrz wzgórz, niedaleko granicy Dworu Unseelie. Żaden wysoko urodzony Unseelie nie był mile widziany w Dworze Seelie. Ale mieli las, swoje miejsce i wydawali się zadowoleni. Prześlizgnął się do krańca zatłoczonego kręgu dookoła mnie. - Mogę dotknąć pierścienia? – Zapytał. Powiedziałam jedyne słowo, które przyszło mi na myśl. - Tak.

27

Rodzaj płótna.

218

Rozdział 22 Palce Usny przesunęły się na moje delikatnym, prawie niedostrzegalnym ruchem, dopóki nie dotarły do pierścienia i tam się nie zawahały. Usna spojrzał na mnie swoimi szarymi oczami, które były nie ciemne, nie jasne, ale pośrednie. Takie oczy mogłyby wyglądać zwyczajnie, gdyby nie płonący w nich jego własny ogień. To nie kolor czy odcień oczu sprawiał, że można było się zatracić, to był po prostu on sam. Gdyby miał jeszcze na dodatek piękne oczy, to byłoby nie w porządku. I tak był już wystarczająco uroczy. - Skróć tę grę wstępną, Usna - powiedział Onilwyn - pozostali czekają. Usna przeniósł swoje spojrzenie na drugiego mężczyznę i żar, który chwilkę wcześniej był bardzo zmysłowy, nagle stał się szaleńczym gniewem. Zmiana była tak nagła, jak gdyby seks i gniew były blisko, na mgnienie oka od siebie, w głowie Usny. Ta myśl powinna mnie powstrzymać, ale zamiast tego coś ścisnęło się wewnątrz mojego ciała, wydobywając cichy dźwięk z moich ust. Spojrzenie Usny wróciło do mnie, przyciągnął je ten cichy dźwięk. W jego oczach pokazało się coś pomiędzy gniewem i seksem – głód. Nie wiedziałam, czy myślał o zabiciu i zjedzeniu Onilwyna, czy o mnie. To nie była wina Usny, ale czasami myślał bardziej jak zwierzę niż jak człowiek. To właśnie było teraz w jego oczach. I właśnie ten moment wybrał, by prześlizgnąć się czubkami palców na pierścień. Pierścień ożył, w kradnącej oddech, tańczącej na skórze fali, która wyciągnęła z Usny płacz rozkoszy i prawie wykrzywiła mi kolana. Zachwiałam się, a on odruchowo mnie złapał, odrywając swoją nagą skórę od pierścienia. Chwyciliśmy się siebie nawzajem w luźnym uchwycie, starając się na nowo nauczyć oddychać. Zaśmiał się i był to uradowany, niski chichot, jak gdyby był bardzo zadowolony z siebie i ze mnie. - Reakcja nie była tak mocna, kiedy pierścień pierwszy raz trafił do jej ręki - powiedział Barinthius. – Wtedy był tylko błysk ciepła. - Staje się mocniejszy – powiedział Doyle. - Moja kolej - powiedział Abloec, jego głos był nadal czysty, nawet jeśli chwiał się więcej niż troszeczkę. Usna obrócił mnie w swoich ramionach, jak gdybyśmy tańczyli, ale jednym pełnym gracji ruchem przesunął mnie w drugą stronę, daleko od Abloeca. Usna popatrzył na Barinthusa i dopiero po tym, jak otrzymał od niego nieznaczne skinienie głową, odwrócił mnie w kierunku Abloeca. Ten wyciągnął rękę, która była stabilna jak jego głos, ale Rhys przerwał.

219

- Musisz najpierw ją puścić, Usna. Nie chcesz, by twoja płodność odbiła się w Abloecu, prawda? Usna skinął głową i obrócił mnie, jak gdyby słyszał muzykę, której ja nie słyszałam, podając mnie Abloecowi, jakby to był naprawdę taniec. Abloec nerwowo poruszył się, starając się mnie chwycić, ale nie trafił. Był za bardzo pijany na taniec. Był za bardzo pijany na wiele rzeczy. Odeszłam wystarczająco, by moja ręka ledwo do niego sięgała. Chciałam zachować odstęp z kilku powodów: po pierwsze, śmierdział, jakby wykąpał się w whiskey, po drugie, był wystarczająco pijany, że nie byłam pewna, co mógłby zrobić, kiedy dotknie pierścienia. Jeżeli upadnie, nie chciałam, by pociągnął mnie za sobą. Chwycił moją rękę, niezręcznie, jakby widział podwójnie i nie był pewny, która ręka jest moja. Ale nie miało znaczenia, czy widział jasno, kiedy dotknął pierścienia, ten zapłonął życiem. To było jak fala pożądania, która popędziła przez skórę, rzucając Abloeca na kolana. Tylko to, że byłam przygotowana, że coś takiego może się stać, sprawiło, że utrzymałam się na nogach. Uwolniłam swoją rękę bardzo łatwo, ponieważ magia dokończyła tego, co alkohol zaczął. Abloec pozostał na kolanach w swoim fantastycznie pasiastym, norkowym płaszczu, ponieważ nie mógł ustać. - Czy królowa była zła, kiedy zobaczyła, że upił się dzisiaj? – Zapytał Doyle. - Tak - powiedział Barinthus. - Będzie bardziej niż bezużyteczny w razie walki. - Tak - powiedział znów Barinthus. Patrzyli w dół na klęczącego strażnika i na ich twarzach widać było, co chcieli z nim zrobić. Gdyby nie to, że królowa go wybrała, odesłaliby go z powrotem na dwór w niełasce i nigdy nie zobaczyłby konferencji prasowej. To smutne, że nie było takiej możliwości. Onilwyn obszedł dookoła klęczącego strażnika w sposób, w jaki obchodzi się uliczny śmietnik. Wyciągnął rękę bez słowa, a ja nie próbowałam się kłócić. To królowa go przysłała, właśnie po to. Poza tym, pozwolenie na dotknięcie pierścienia, nie wprowadzało go od razu do mojego łóżka. Nadal miałam nadzieję, że porozmawiam z królową o Ableocu i Onilwynie. Moglibyśmy zatrzymać jednego z trzech przez nią wybranych. To dziwne, ale najlepszym z nich był Amatheon. To, że on był najlepszym z tej trójki sprawiało, że zaczęłam zastanawiać się, na czym oparła swoją decyzję. Skoro zaczynałam się zastanawiać jak ją zapytać, by moje pytanie nie było obrazą, mogłam po prostu zapytać.

220

Podałam Onilwynowi rękę i w chwili, kiedy jego palce dotknęły pierścienia, impuls przeszedł przeze mnie jak nóż, tnąc przyjemnością tak ostrą, że zabolało. Onilwym szarpnął się ode mnie. - To bolało. To naprawdę bolało. Przyciągnęłam rękę do brzucha, walcząc z pragnieniem, by dotknąć się niżej, ponieważ czułam prawie, jakby to była rana, a to nie mój brzuch został zraniony. - Nigdy pierścień nie ranił tak, nie za pierwszym dotykiem, nigdy. Oczy Onilwyna lśniły na biało, jak u przestraszonego konia. - Dlaczego tak się stało? - Wydaje się, że działa inaczej na każdego mężczyznę. – Barinthus odwrócił się do Doyle’a – Czy to także coś nowego? Doyle skinął głową. Onilwyn odszedł ode mnie, tuląc do siebie rękę. Zastanawiałam się, czy tylko jego ręką bolała i czy on również walczy z potrzebą przytrzymania tej niższej części ciała. - Carrow – powiedział Barinthus i przepuścił drugiego mężczyznę do przodu. Carrow nie wahał się, podchodząc do mnie z tym samym uśmiechem, który dawał mi, odkąd pamiętałam. On, tak jak Galen, nigdy nie ukrywał się, ale w przeciwieństwie do Galena, jedynym co pokazywał na swojej twarzy, był politycznie poprawny dobry nastrój. To była jego wersja arogancji Mroza i pustki Doyle’a. - Mogę? – Zapytał. - Tak - wyciągnęłam rękę do niego, a on ją chwycił. Jego ręka wślizgnęła się na pierścień i nic się nie stało. Nic poza ciepłem jego skóry obok mojej. Jego ręka była ciepła, ale to wszystko. Pierścień pomiędzy nami pozostał zimny. Przez sekundę rozczarowanie pokazało się w jego uśmiechu, tak gorzkie, że przedostało się do jego oczu z tak ciemnym brązem, że wyglądało to, jakby noc zapadła w jego oczach. Potem opanował się, opuszczając ocienione długimi rzęsami powieki pokłonił się, całując moją rękę. Zrobił to wszystko bardzo lekko i cofnął się, ale wiedziałam, ile ten swobodny gest musiał go kosztować. Oczy wszystkich zwróciły się na Amatheona, bo tylko on pozostał. Miał bolesny wyraz twarzy, jego wewnętrzny konflikt był widoczny w jego przystojnych rysach twarzy. Było jasne: nie chciał dotknąć pierścienia. Nie wydaje mi się, żeby chciał wiedzieć. Był mężczyzną i miał pewne potrzeby, a to był jedyny sposób, by wydostać się z pułapki królowej, w której pogrążeni byli wszyscy strażnicy. Ale to co powiedział Onilwyn, było prawdą: dla

221

Amatheona zaspokajanie swoich potrzeb ze mną, reprezentującą prawie wszystko, co uważał za złe dla sidhe, było niemalże gorsze, niż wymuszona abstynencja. - To nie jest wybór, który ktokolwiek z nas by zrobił, Amatheonie, ale musimy zrobić to jak najlepiej. Przeszłam w jego stronę, a na jego surowych rysach twarzy ukazała się panika. Wyglądał, jakby chciał uciec, ale nie miał gdzie. Nie było miejsca, w którym królowa by go nie znalazła. Była Królową Powietrza i Ciemności, a ponieważ nie było terenów, na których ciemność nie zapada nigdy, mogła go znaleźć. W końcu znajduje każdego. Zatrzymałam się na długość ramienia, prawie obawiając się zmniejszyć odległość. Strach na jego twarzy, widoczny w napięciu ramion, był przerażającym widokiem. Tak jakby nawet to, że stoi tutaj, było jakimś rodzajem tortury. - Nie chcę cię do tego zmuszać, Amatheon, ale żadne z nas nie ma wyboru. Jego głos wyślizgnął się spomiędzy zaciśniętych zębów. - Nie mamy wyboru. Potrząsnęłam głową. - Nie, żadnego. To było tak, jakby odbudował się pod moim wzrokiem. Strach i konflikt schował się gdzieś. Pracował nad tym, aż jego twarz stała się gładka i arogancko przystojna jak wcześniej. Jego ręce przyciśnięte ciasno do boku, były ostatnią rzeczą, jaka wymykała się spod jego kontroli. Wykrzywił boleśnie przeguby, jakby opanowanie się było potężnym wysiłkiem. I może właśnie tak było. Czasami myślałam, że trudniejsze jest zapanowanie nad sobą, niż nad każdą inną rzeczą na ziemi. Wypuścił oddech, którzy trząsł się tylko trochę. - Jestem gotowy. Wyciągnęłam do niego swoją rękę, jakbym spodziewała się pocałunku. Zawahał się tylko na chwilkę, potem wziął moja rękę w swoją i w chwili kiedy palce dotknęły metalu, magia przeszła przez moją skórę jak ciepły wiatr. Amatheon szarpnął się do tyłu, jakby go to paliło. Jego oczy stały się szalone i przestraszone, ale nie było to spowodowane bólem. Wiedziałam, że to było tak przyjemne dla niego, jak było dla mnie. Mogłabym się o to założyć. - Pierścień jest usatysfakcjonowany - powiedział Barinthus. – Pozwólmy wrócić kobiecie i niech zrobi to całe zamieszanie. Królowa życzy sobie, żebyśmy wyglądali idealnie podczas wywiadu.

222

- A co z nim? – Zapytał Doyle, wskazując na Abloeca, którzy nadal klęczał, uśmiechając się szczęśliwie, tracąc nieco równowagę. - Niech będzie daleko od księżniczki. Teraz, mamy peleryny dla tych ze skrzydłami. – Popatrzył na Sage’a i Nikkę, którzy podeszli i zrzucili swoje koce, a Usna przyniósł im pofałdowane peleryny. – Chciałbym słyszeć jak będziecie tłumaczyć to w obecności królowej. - Czy królowa zakazała ci zadawania pytań? – Zapytał Doyle. - Nie, ale orzekła, że te wyjaśnienia muszą poczekać na jej uszy. - Kącik jego ust poruszył się, jakby walczył, by się nie roześmiać. – Królowa Andais zdaje się myśleć, że coś przed nią ukrywamy. - My, czyli kto? – Zapytałam. - Cały dwór, najwyraźniej. – Powiedział i przeźroczysta błona na jego oczach znów mrugnęła. Coś, co stało się na dworze, lub działo się tam nadal, sprawiało, że Barinthus był bardzo nerwowy. Chciałam zapytać, ale nie mogłam. Z Onilwynem i Amatheonem to było tak, jakbyśmy mieli uszy Cela na ścianie. Onilwyn i Amatheon byli jego sojusznikami. Jaki królowa miała cel, przysyłając ich do mojego łóżka? Jaki plan miała w głowie, czy jej szaleństwo przeniosło się na nowy poziom? Nie wiedziałam i nie mogłam pytać, kiedy mieliśmy tu ludzi, którzy jej wszystko przekażą, lub przekażą ludziom Cela. Nie mogłam pozwolić sobie, by inni sidhe słyszeli mnie oskarżającą królową o szaleństwo. Wszyscy to wiedzieli, ale nikt o tym nie rozmawiał. Nikt tego nie powiedział głośno. Dopóki nie był bardzo, bardzo pewny, że znajduje się pomiędzy przyjaciółmi. Rozejrzałam się po pokoju, patrząc na nowych strażników i na moich własnych ludzi. Sage ubrany był w złotą, wełnianą pelerynę, która sprawiała, że wyglądał, jakby był wyrzeźbiony w grubym, żółtym miodzie. Jego skrzydła wyskakiwały z tyłu jak niespodziewany witraż. Sage nie był mój. Sidhe czy nie, jego wierność nadal należała do królowej Niceven, a ona nie była moim przyjacielem. Była moim sprzymierzeńcem, tak długo jak sprawiałam, że była szczęśliwa, ale nie była moim przyjacielem. Amatheon nie patrzył mi w oczy, Onilwyn tak, ale tylko przez chwilę, zanim ukrył swoje przestraszone oczy. Nie spodobało mu się uderzenie pierścienia, tak jak i mnie. Usna pomagał Nicce ubrać się w grubą, fioletowo- czerwoną pelerynę, zapinaną na srebrną broszkę z opalem. Był za bardzo zajęty żartowaniem z Nikki i jego skrzydeł, by odpowiedzieć na moje spojrzenie. Carrow stał z daleka od innych, ponieważ nie mógł na stałe dołączyć do nas. Królowa nie pozwoli mi zatrzymać strażnika, który nie był płodny. 223

Mając wątpliwości tylko do Sage’a, mogłabym kazać mu wyjść z pokoju, ale Andais upierała się, by otoczyć mnie większą ilością ludzi, ludzi którym nie ufałam. A oni nie wyjdą tak po prostu z pokoju, żebym mogła porozmawiać. Może o to właśnie jej chodziło. Kiedyś starała się wysłać do mnie szpiega, szpiega o którym wiedziałam, że jest jej szpiegiem. Ale on próbował mnie zamordować, a ona nie wybrała nikogo na jego miejsce, kiedy zginął. Może to właśnie było to. Patrzyłam na trzech nowych strażników, których Barinthus nie chciał zabrać tutaj i pomyślałam, tak, o to właśnie chodzi. Byli szpiegami. Jeden z nich, lub wszyscy. Przysłała trzech, ponieważ chciała się upewnić, że przynajmniej jeden z nich zostanie wybrany przez pierścień. Teraz będzie mogła się śmiać, kiedy okaże się, że wszyscy jej szpiedzy przeszli test.

224

Rozdział 23 Pół godziny później staliśmy na podium przed ustawionymi na środku trzema mikrofonami. Madeleine pozbierała się i powróciła do swojego normalnego zachowania, bycia szefem przy najbardziej potężnych istotach na ziemi. Oczywiście, gdyby Madeleine Phelps dawała się zastraszać potężnym, czy nawet przerażającym istotom, nigdy nie przetrwałaby siedmiu lat pracując dla Królowej Andais. Doyle i Barinthus w końcu przypomnieli jej, że mamy ciasny harmonogram i pozwolili jej zmienić ukochaną skórzaną kurtkę Galena na szytą na miarę marynarkę od garnituru. Wiedziałam, że Kitto mógł zdjąć swoją dziecinną kurtkę, ale nie zdawałam sobie sprawy, że dżinsy i koszulka polo nie były odpowiednie na tę okoliczność. Mieliśmy w Los Angeles taki problem, że Kitto był za szeroki w ramionach na większość ubiorów chłopięcych, ale za niski na większość rzeczy męskich, więc jego możliwość zakupów była ograniczona. Najwyraźniej królowa pomyślała o tym, bo znaleźliśmy czarny garnitur i jedwabną koszulę z długimi rękawami. Czarna marynarka, którą przysłała, nie pasowała. Była za szeroka w ramionach i miała za długie rękawy. Madeline w końcu zadecydowała, że marynarka wygląda gorzej, niż sama koszula. Inni mężczyźni, musiała przyznać niechętnie, wyglądali w porządku. Właściwie nie było miedzy nimi mężczyzny, który wyglądałby w porządku. Bajecznie, przystojnie, rewelacyjnie, ale nie w porządku. Ja, z drugiej strony, potrzebowałam krótszej spódnicy. Ta, którą przywiozła, była z plisą i zakładką, która ledwie zakrywała górę uda. Moja skłonność do noszenia pończoch pod każdą spódnicę sprawiała, że kiedy się poruszyłam, błyskałam koronkowym wykończeniem. Gdybym nie uważała, jak wchodzę na podium, zaświeciłabym więcej niż czubkiem pończochy. Cieszyłam się, że założyłam skromną, czarną bieliznę, bez koronek i prześwitów. Jeżeli błysnę bielizną, to przynajmniej porządną, satynową. Oczywiście, z drugiej strony, do innej spódnicy potrzebowałam innych butów. Madeline przyniosła mi parę pięciocalowych28 szpilek. Umiem chodzić na szpilkach, ale wymusiłam na niej obietnicę, że będę mogła przebrać się, zanim wyjdziemy na śnieg. Szpilki nie są dobre na śnieg, chyba, że chcesz złamać kostkę. Stałam na podeście naprzeciw ściany, z Mrozem po jednej stronie i Doyle’m po drugiej. Reszta moich strażników ustawiła się na drugim końcu. To było trochę tak, jak stanie w kolejce przed plutonem egzekucyjnym. Chociaż to, że policja stała w półkolu przed sceną, 28

ok. 12,70 cm

225

upewniało nas, że nie stanie się to prawdziwym plutonem egzekucyjnym. Prawdę mówiąc, o ile królowa nie trzymała czegoś przed nami w sekrecie, to policja była tu głównie po to, by powstrzymać reporterów przed stratowaniem sceny. A może to był tylko mój dyskomfort z powodu znalezienia się w jednym pokoju z taką ilością mediów. Byłam bliska atakowi klaustrofobii, jakby oddychając zużywali za dużo powietrza. Zawsze tak się czułam, odkąd pamiętałam. Ale od śmierci mojego ojca, kiedy prasa zdawała relacje o zamordowaniu go, nie czułam się bezpiecznie w towarzystwie mediów. Podczas najbardziej bolesnych chwil w moim życiu zaczepiali mnie i pytali Jak się czujesz, Księżniczko Meredith? Mój ojciec, którego podziwiałam, został zamordowany przez nieznanych zamachowców. Jak do licha myśleli, że się czuję? Ale królowa nie pozwoliła mi tak odpowiedzieć nikomu. Nie mogłam powiedzieć prawdy. Nie, Królowa Andais, po śmierci swojego brata, kazała mi zwrócić się do mediów i okazać królewską twarz. Nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek bardziej nienawidziła tego, że byłam księżniczką, niż podczas tamtego roku. Kiedy pochodzisz z królewskiej rodziny, nie możesz obchodzić żałoby na osobności. Twój ból pokazują we wszystkich wiadomościach, brukowcach i gazetach codziennych. Wszędzie widziałam zdjęcia mojego ojca. Wszędzie widziałam jego martwe ciało. W Europie opublikowali nawet te zdjęcia, których amerykańskie gazety nie dotknęły, pełne przelanej krwi. Mój wysoki, silny ojciec zredukowany do czerwonej ruiny. Jego włosy rozciągnięte na trawie jak czarna peleryna, reszta jego ciała prawie nie od poznania. Musiałam wydać jakiś dźwięk, ponieważ Doyle dotknął mojego ramienia. - Dobrze się czujesz? – wyszeptał. Skinęłam głową i oblizałam świeżo uszminkowane usta, znów skinęłam. - Po prostu przypomniałam sobie pierwszą konferencję, kiedy było ich tak wielu. Zrobił coś publicznie, czego nigdy nie zrobił jako Ciemność Królowej: uściskał mnie jedną ręką, więc nadal mógł sięgnąć po broń drugą. Oparłam się o jego skórzaną kurtkę i o pocieszające ciepło jego ciała pod kurtką. Zignorowałam błyski fleszy starając się nie myśleć, że te zdjęcia będą w każdej gazecie znanej człowiekowi. Potrzebowałam uścisku, dostałam go i starałam się odgonić mój posępny nastrój. Byliśmy tutaj, by omówić moje poszukiwania męża, księcia i przyszłego króla. To były szczęśliwe wydarzenia i królowa chciała widzieć nas uśmiechniętych. Madeline pozwoliła zadać pierwsze pytanie, kiedy stałam nadal przytulona do Doyle’a. Było oczywiście do mnie.

226

Doyle przytulił mnie po raz ostatni i uśmiechnęłam się, chwiejąc się lekko na moich pięciocalowych obcasach. Pytanie było jednym z tych, które już wcześniej mi zadano, jak większość z nich. - Księżniczko Meredith, czy wybrałaś już męża? - Nie – powiedziałam. Następny reporter wstał, by zadać swoje pytanie. - Więc dlaczego odwiedzasz dom? Masz coś do ogłoszenia? Królowa powiedziała mi, jak wiele prawdy mogę wyjawić. - Mój wujek, Król Światła i Iluzji wydaje bal na moją cześć. - Czy zabierasz swoich strażników? To było podchwytliwe pytanie. Jeżeli powiem tak, wydrukują, że nie czuję się bezpiecznie na Dworze Seelie bez ochrony. Co właściwie było prawdą, ale nie możemy tak powiedzieć. - Moi strażnicy są wszędzie tam gdzie ja - zawahałam się i Madeline przybliżyła się by wyszeptać „Steve”, więc dokończyłam. – Steve. To będą tańce, a nie mogłabym zostawić moich najlepszych partnerów w domu, prawda? Uśmiech, uśmiech i lecimy dalej. Następne pytanie zadała kobieta. - Królowa Andais ogłosiła, że dzisiejszej nocy będzie bal na twoją cześć na jej dworze. Kiedy pojedziecie na Dwór Seelie? - Planujemy pojechać za dwie noce od dzisiaj29. Powiedziałam „planujemy” na wypadek gdyby coś okropnego wydarzyło się i gdybyśmy zadecydowali, że to jednak zbyt niebezpieczne. Wyrażenia „od dzisiaj” użyłam, ponieważ media lubiły, jeżeli używamy archaicznych słów lub wyrażeń, nawet jeżeli tylko im się wydawało, że te wyrażenia są archaiczne. Byłam księżniczką faerie i niektórzy ludzie byli rozczarowani, jeżeli wyrażałam się, jakbym wychowała się na środkowym zachodzie. Więc okazyjnie starałam się wyrażać tak, jak ludzie chcieliby, żebym się wyrażała. Większość naszych przecież nadal zachowała swój oryginalny akcent. Tylko ja mówiłam tak, jak typowa amerykańska dziewczyna mieszkająca w sąsiednim domu. No tak, ja i Galen. - Czy dwory zamierzają się pogodzić? - Według mojej wiedzy dwory nie są zwaśnione, chyba, że wiesz o czymś, o czym ja nie wiem, Maury. 29

Merry użyła archaicznego angielskiego słowa oznaczającego „od dzisiaj”. Ponieważ w języku polskim nie ma równie starego odpowiednika, musicie nam uwierzyć, że to było naprawdę archaiczne słowo.

227

Właściwie sama pamiętałam jej imię. Uśmiech, powtórzyłam sobie w głowie, daj im dostrzec jak młodo mogę wyglądać, kiedy tylko chcę. To była moja wersja oczu Bambi: Widzicie, jaka nieszkodliwa i urocza jestem, nie krzywdźcie mnie. Za ten milusi występ zostałam nagrodzona śmiechem i większą ilością błysków fleszy, które mnie oślepiły. Odpowiedziałam na następne pytanie tańcząc koło prawdy. Wolałabym nosić okulary słoneczne, ale moja ciotka zabroniła tego. Okulary słoneczne nie wyglądały przyjaźnie. A my chcieliśmy wyglądać przyjaźnie. Jedynie strażnikom pozwoliła je nosić. W końcu. To znaczyło, że martwiła się bardziej niż wtedy, kiedy ostatnio byłam w domu. A nadal nikt z nas nie wiedział dlaczego. Musiałam przyznać, że większość z nich w ciemnych okularach wyglądała jak coś w rodzaju zespołu muzycznego, Merry i jej mężczyźni. Tak media mogły nas nazwać. Nie dokładnie jak nazwa grupy rockowej, ale słyszałam gorsze określenia. - Który ze strażników jest najlepszy w łóżku? – Padło ze strony kobiety reportera. Potrząsnęłam głową wystarczająco, by włosy zawirowały dookoła mojej twarzy, a szmaragdowe kolczyki zalśniły w świetle. - Och, wiesz… - Madeline wyszeptała mi do ucha imię kobiety – Stephenie, dama nie zdradza takich rzeczy. - Ale ty nie jesteś damą - męski głos dobiegł z kąta pokoju. Znałam ten głos. Odezwał się wystarczająco głośno, bo w pokoju zapadła cisza, więc jego następne słowa słychać było bardzo dokładnie. – Jesteś kolejną dziwką sidhe. Królewska krew tego nie zmieni. Zaśmiałam się do mikrofonu i postarałam się, żeby mógł głos był niski i głęboki. - Jesteś po prostu zazdrosny, Barry. Część policjantów z półokręgu przeszła w tył pokoju. Barry Jenkins był na liście osób niepożądanych. Po śmierci mojego ojca zdobyłam zakaz zbliżania się. Zrobił najlepsze, a raczej najgorsze zdjęcia, niż ktokolwiek inny, ciała mojego ojca i mnie płaczącej nad nim. Sąd zgodził się, że w rażący sposób naruszył prawa osoby niepełnoletniej, czyli mnie. Według prawa nie powinien wyzyskiwać niepełnoletniego dziecka. Znaczyło to, że wszystkie zdjęcia, których nie wykorzystał, były bezużyteczne. Nie mógł ich sprzedać. Musiał przeznaczyć pieniądze za już sprzedane zdjęcia na cele dobroczynne. Z kogoś, kto może wygrałby Pulitzera, stał się nikim. Właśnie tego i pewnego incydentu na pustej wiejskiej drodze, gdzie zemściłam się w swój własny sposób, nigdy mi nie zapomni. W pewien sposób zemścił się na mnie. Kiedy mój były narzeczony, Gryffin, sprzedał intymne zdjęcia brukowcom, to właśnie za pośrednictwem Jenkinsa. Już nie byłam

228

niepełnoletnia i Gryffin poszedł do niego, więc Jenkins nawet nie musiał zbliżać cię do mnie na pięćdziesiąt stóp30, by napisać historię. Moja ciotka, Królowa Powietrza i Ciemności, wydała wyrok śmierci na Gryffina. Nie za zranienie mnie, ale za zdradzenie naszych prywatnych sekretów ludziom. To było niedopuszczalne. Jak wiedziałam, nadal trwało polowanie na niego. Pomyślałam, że powinna wysłać przeciwko niemu Doyle’a i Gryffin zaraz by zginął, ale jej Ciemność miała ważniejsze rzeczy do zrobienia, niż zemsta. Utrzymanie mnie przy życiu, sprawienie, żebym zaszła w ciążę, to było ważniejsze dla niej niż ukaranie zdrajcy. Na dzwony piekielne, to było także ważniejsze i dla mnie. Nie chciałam śmierci Gryffina. Jego śmierć nie zmieni tego, co zrobił. Nie zmieni tego, że był moim narzeczonym przez siedem lat i zdradzał mnie sypiając ze wszystkim, co się tylko ruszało. Rozstaliśmy się ponad trzy lata wcześniej, zanim sprzedał mnie prasie. Griffin wydawał się wierzyć, że jest tak dobry, że przyjmę go powrotem. Jego złudzenia nie były moim problemem. Odesłałam go z powrotem do straży królowej, a ponieważ odrzuciłam go, znów miał go obowiązywać celibat. Jeżeli nie będzie spał ze mną, nie będzie spał z nikim. Część mnie cieszyła się z ironii tego faktu. Część mnie cieszyła się z zemsty. Następnego dnia brukowce wydrukowały zdjęcia i jego wywiad z Jenkinsem. Policjanci pilnujący drzwi odcięli mu drogę ucieczki, więc Jenkins mógł tylko stać i czekać, aż policja przyjdzie po niego. - Co jest, Meredith, boisz się prawdy? - Postanowienie sądu mówi, że nie możesz się do mnie zbliżać na mniej niż pięćdziesiąt stóp, Jenkins. Ten pokój nie jest tak duży. Był wystarczająco nieprzyjemny, więc major Walters przysłał następnych trzech ludzi, by pomogli opanować sytuację. Myślę, że bardziej by zatrzymać kamery z tyłu i by szamotanina z Jenkinsem nie uszkodziła żadnego drogiego sprzętu. Raczej nie uważali, żeby sam Jenkins był niebezpieczny dla mnie czy dla innych. Pozostali policjanci starali się utrzymać szyk przed podium, ale było ich za mało. Gdyby prasa zaczęła się teraz przepychać do przodu, byłoby po nas. Ale oczywiście byli bardziej zainteresowani sceną z Jenkinsem. Właśnie powstawały jutrzejsze nagłówki. Ten incydent był najciekawszą rzeczą, jaka się wydarzyła. Sprowokowana przez Jenkinsa i starą waśń, dałam im właśnie coś soczystego.

30

ok. 15,2 m

229

Obaj, Mróz i Doyle, przesunęli się do przodu otaczając mnie. Doyle dotknął mojego ramienia, by przesunąć mnie do tyłu, pod ścianę, bliżej nich. Potrząsnęłam głową i w końcu wyszeptałam. - Nie chcę, by śmierć mojego ojca znów pojawiła się na pierwszych stronach. Nie mogę znów tego przeżywać. Popatrzył zdziwiony zza ciemnych okularów. - Oni wszystko to wyciągną, Doyle. Wyciągną to, by wytłumaczyć spięcie z Jenkinsem. Mróz dotknął mojego ramienia. - Ona może mieć rację. Doyle potrząsnął głową. - Jej bezpieczeństwo jest ważniejsze od wszystkiego innego. - To również jakiś rodzaj ochrony - powiedział Mróz. Nie było w nim śladu nadąsanego dziecka, czego się obawiałam. Mróz zaczynał dorastać i byłam szczęśliwa, że to widzę, tak bardzo, że uścisnęłam go w pasie. Czułam się niesamowicie dobrze, trzymając go w ten sposób. Nie zdawałam sobie sprawy, aż do tej chwili, jak bardzo byłam zaniepokojona. - Więc co chcesz, żebyśmy zrobili? – powiedział Doyle, jego głos brzmiał łagodnie. Magia przeszła przez moją skórę. Nasza trójka rozejrzała się. Wszyscy inni sidhe przeszukiwali wzrokiem pokój. To było zaklęcie, ale skąd, po co? Jeden z policjantów stojących przed podium potknął się, jakby był uwięziony przez niewidzialną przeszkodę. Zobaczyłam mężczyznę obracającego się naszą stronę, zobaczyłam dzikie zdziwienie w jego oczach. Mróz odwrócił się do niego plecami, zaczął przesuwać mnie do tyłu. Widziałam później zdjęcia, ale kiedy to się działo, nie widziałam nic poza koszulą Mroza, nic nie czułam poza Mrozem popychającym mnie, próbującym biec. Za nami rozległ się huk strzału i następny tak szybko po nim, że zabrzmiały jak jeden strzał. Mróz upadł na podłogę. Poczułam jego ciało popychające mnie w dół, ale nic nie widziałam, poza bielą jego koszuli, rozjaśniającą jego szarą marynarkę. Poczułam zapach wystrzału palący powietrze. Nie słychać było żadnego dźwięku. Huk pistoletów tak blisko w takim małym pomieszczeniu, z tak dobrą akustyką sprawił, że straciłam słuch, miałam nadzieję, że tymczasowo. Zobaczyłam stopy i pomyślałam, że to Galena. A potem poczułam ciężar, kiedy rzucił się na Mroza, tworząc żywą tarczę dookoła mnie. Poczułam znów zwiększoną wagę, ale tym razem nie widziałam kto, nawet nie zgadywałam.

230

Pierwsza rzecz jaka uświadomiła mi, że nie jestem głucha, to bicie serca Mroza przy moim uchu. Potem, kiedy stopniowo powracał mi słuch, jak uszkodzone wideo, dosłyszałam krzyki. Dużo krzyków. Wrzaski. Wiem, co się stało, tylko dlatego, że widziałam później wideo i zdjęcia. Wideo można oglądnąć, ciągle i ciągle w każdych wiadomościach. Oficer z bronią wycelowaną w plecy Mroza próbował zabić mnie, jakby nie widział, że Doyle celuje ze swojej broni w jego pierś, z odległości dwóch stóp. Oficerowie policji wyciągnęli broń, rozglądali się, nie rozumiejąc, że to jeden z nich był zagrożeniem. Jeden z nich wycelował w Doyle’a. Zaczarowany oficer wystrzelił, a inni wreszcie zrozumieli, że coś poszło bardzo źle i postrzelili go w ramię. Ale Doyle wystrzelił, zanim pierwsza kula chybiła i uderzyła w ścianę za nami. Oficerowie policji powalili zaczarowanego oficera na ziemię, gdzie właśnie padał trafiony strzałem Doyle’a. Były zdjęcia Rhysa i Nikki za Doyle’m, z pistoletem w jednej i mieczem w drugiej ręce, a także Barinthusa i innych formujących mur dookoła nas. Kiedy to się działo, byłam przygnieciona pod białym i szarym ciałem Mroza. Kiedy słuch mi wrócił, większość tego co słyszałam, to były krzyki. Coś ciepłego kapnęło na moje czoło, jakiś płyn, było go więcej, niż mogło być potu. Nie mogłam ruszyć głową wystarczająco, by się rozejrzeć, ale następna kropla dołączyła do pierwszej i popłynęła po mojej skórze. Po metalicznosłodkim zapachu poznałam, że to krew. Starałam się go odepchnąć, starałam się zapytać jak bardzo był ranny, ale to było jak odpychanie góry. - Mróz, Mróz jesteś ranny – zdołałam tylko powiedzieć. Jeżeli mnie słyszał, zignorował mnie. Wszyscy mnie ignorowali. To było tak jakbym była dziwnie niewyczuwalna dla wszystkich. Człowiek starał się zabić mnie, ale teraz na podium była policja i strażnicy, nie ja. Słyszałam krzyk majora Waltera. - Wyprowadźcie ją stąd. Ten krzyk został podjęty, jak jakieś zawołanie. „Wyprowadźcie ją stąd, wyprowadźcie ją stąd". – Tak wiele głosów krzyczało, tak wiele męskich głosów to krzyczało. Ciężar na mnie zelżał i znów zobaczyłam światła pokoju. I więcej głosów. - Mój Boże, jest ranna! Ten krzyk znów został podjęty. - Jest ranna, jest ranna, księżniczka jest ranna. Były zdjęcia mnie z krwią spływającą po twarzy, ale to nie była moja krew. Myślę, że byłam jedyną, która wtedy o tym wiedziała. 231

Kitto nadal klęczał przy mnie i wiedziałam, że był jednym z ciał osłaniających mnie w żywej tarczy. Barinthus wyciągnął do mnie rękę. - Merry, dziewczynko. Nie nazywał mnie tak od lat. Wzięłam go za rękę, kiedy Galen starał się obejrzeć ramię Mroza, ale większy mężczyzna odepchnął go. Nie dotarło do mnie, że Barinthus nie dotknął pierścienia, kiedy byliśmy w drugim pokoju. Jego ręka spotkała pierścień, kiedy mnie podnosił i zastygł w pół ruchu. Na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. Nowi strażnicy zaczęli rozglądać się po pokoju, szukając zagrożenia, ponieważ poczuli magię. Moi strażnicy poczuli to, ale wiedzieli, że to nie był nowy zamach na moje życie. - Bogini, ocal nas - usłyszałam Mroza. - Cholera - powiedział Rhys. Wtem pokój zniknął, pochłonięty przez migotanie magii. Woda była ciepła jak w kąpieli, ciepła jak krew. Barinthus był przede mną, pomagając mi rozgarniać wodę. Prawie niewidoczna błona pomiędzy jego palcami ożyła, jedno mocne ramię uderzało w wodę, kiedy drugie mnie trzymało. Oboje byliśmy nadzy, ale ciepło wody sprawiało, że tego nie zauważałam. Co znaczyło, że woda była dokładnie w temperaturze ciała. Czułam jego poruszające się nogi, utrzymujące nas na powierzchni, utrzymując nas pośrodku ogromu wody, która była tak niebieska jak jego włosy, tak zielona jak jego włosy, tak szara jak jego włosy. Jego włosy spływały w dół po ramionach do wody i gdzie jej dotknęły, było tak, jakby każde pasmo stawało się prądem morskim, jakby kolor stapiał się i odpływał od nas, aż nie mogłam powiedzieć, co było włosami, a co wodą, chociaż jego ciało nadal było koło mnie, twarde, solidne. Część jego ciała rosła bardziej solidna, aż nasze ciała wpadły na siebie w ciepłej, ciepłej wodzie. - Merry - powiedział. – Coś ty zrobiła? Otworzyłam usta, ale to nie moje słowa z nich wyszły. - Przyniosłam ci z powrotem twój ocean Manannan Mac Lir31, chodź i weź go ode mnie. Dotknął moich ust swoimi rękami i przez chwilę tylko jego mocne nogi utrzymywały nas na powierzchni. - Nie wymawiaj tego imienia, nie jestem nim. Nie byłem nim przez wiele lat. – wyglądał na porażonego, jakby usłyszał imię, które w jakiś sposób go raniło. 31

W mitologii celtyckiej, Manannan mac Lir był bogiem morza i pogody. Był jednym z Tuatha de Danaan, choć uważano go za starszego od nich. Jego ojcem był Lir, matką Penarddun, a żoną - Fand. Rządził Błogosławionymi Wyspami, jak i światem umarłych, Mag Mell. Ojciec Niam Złotowłosej. Był właścicielem Ziemi obiecanej, jednej z krain w zaświatach celtyckich.

232

Zdałam sobie sprawę w jakiś pełen rezerwy sposób, że nie byłam sama w moim ciele, nie byłam w stanie go kontrolować. Ta myśl powinna mnie przestraszyć, ale tak się nie stało. Moc była za bardzo kojąca, tak bezpieczna. To było jak bycie owiniętym w spokój. - Chodź, pij ze mnie, trzymaj mnie przy swoich ustach. Moje ciało zaplotło się dookoła jego, zanurzając nas oboje w ciepłej wodzie. Było tak, jakbym wiedziała, że może próbować mnie odepchnąć, ale teraz nie miał możliwości się uwolnić. Moje małe, zaokrąglone ramiona były jak delikatne łańcuchy, moje nogi dookoła bioder były solidne jak podstawa gór. Dziwne, ale wiedziałam, że nie może się ode mnie uwolnić. Mógł mi odmówić, ale nie mógł mnie odrzucić. Ciężar mojego ciała zmusił go, by prześlizgnął się do tyłu, jego głowa ledwo wystawała ponad spokojną wodą. Jego oczy błysnęły białkami. - Ty nie jesteś Merry. - Jestem Merry - i wiedziałam, że to prawda. - Ale nie tylko Merry. – jego ramiona i nogi poruszały się w wodzie, przyciskając niektóre części ciała do mnie w sposób, w jaki nigdy nie dotykały się. - Nie, nie tylko Merry. - Danu - powiedział, a jego głos był gorączkowym szeptem fal odbijających się na odległym wybrzeżu. Przesunęłam ręce na jego kark i przycisnęłam swoje ciało do jego, aż moje usta zawisły nad jego ustami, a jego czubek pieścił wejście do mojego ciała. Jego dotyk sprawił, że wróciłam do siebie, odsuwając kojącą obecność wewnątrz mnie, tylko trochę. - Barinthus - powiedziałam. - Merry, zgadzasz się na to? Bogini i Bóg chcą dobrze, ale zdarza im się wykorzystywać ludzi, a ja nie wierzę w to, że cel uświęca środki. Odsunęłam się, by spojrzeć na niego. Unosił się pode mną, jego włosy spływały w aureoli błękitu, zielonego, szarego, morskiego, turkusowego, a jego twarz wyglądała jak kwiat w środku tych wszystkich kolorów, poruszających się cały czas. Wszystko dookoła nas było wodą, poruszającą się, falującą, chlupiącą w falach. Jego ciało było jedyną solidną rzeczą w całej tej poruszającej się przestrzeni. Ale nie przylegałam do niego, jechałam na nim, on mnie trzymał, a między nami nie było strachu. Czułam pochodzący od niego ten sam rodzaj spokoju, jaki czułam w sobie. Mówi się, że ocean jest zdradliwym miejscem, ale kiedy siedziałam tu i spoglądałam w jego niebieskie oczy kołyszące nas jak morze, czułam tuż koło siebie nacisk długiego i mocnego ciała Barinthusa, kiedy tylko poruszenie moich lub jego

233

bioder mogłoby zmniejszyć dzielącą nas odległość, w jego oczach nie widziałam nic poza łagodnością. Mógłby przejść obok tego, poddać się znów, gdybym tylko powiedziała nie. Przysunęłam swoją twarz tak blisko niego, że nawet głębszy oddech sprawiłby, że to będzie pocałunek. - Pij z moich ust - powiedziałam. Moje usta dotknęły jego ust, następne słowa wyszły z moich ust prosto do jego, jak gdybym jadła słowa i oddawała mu je. – Pozwól mi poczuć swoją siłę wewnątrz mnie. Odsunął się, tylko na tyle by odezwać się. - To nie będzie to, co mogłoby być, bo jesteś śmiertelna i możesz utonąć. Po tym ostrzeżeniu jego usta ruszyły na spotkanie moich i kiedy nasze wargi się dotknęły, wepchnął się do mojego ciała. Magia wylała się z moich ust i spłynęła do jego, a jego ciało weszło w moje, jakby magia przepływała równocześnie we mnie i przeze mnie. Zaczęliśmy poruszać ustami i ciałem, magią daną i otrzymywaną, życiem i małą śmiercią, jego siła utrzymywała nas na fali, a moja delikatność pociągała nas w dół. To było prawie tak, jakby jedna magia utrzymywała nas na powierzchni, a inna usiłowała nas utopić. W środku życia -śmierć, w środku radości - niebezpieczeństwo, w środku oceanu - ziemia. Ziemia sama mówiła do mnie, w przymierzu z nami. Ziemia kołysała się poniżej, pod kocem z oceanu, czułam to. Czułam ziemię obracającą się pod nami, kręcącą się dookoła, to było tak, jakby ziemia czuła moje myśli, obracając się w swoim łóżku. Poczułam falę mocy nadciągającą spod nas, jak jakiś wielki, ciemny stwór, płynący w górę, szybciej i szybciej, lśniący, ciemny i zabójczy. Uderzył w nas jak fala mocy, która rzuciła morze falami wielkimi jak wieża i zagotowała ziemię pod nami tak, że para wodna uderzyła w powietrze. Woda nie była już dłużej ciepła, ale gorąca, wystarczająco gorąca, że jęknęłam i uwolniłam swoje usta. Zobaczyłam jego twarz i poczułam jego ręce na biodrach, poczułam jego ciało wpychające się w moje, a nie tylko jego twardość. Było tak, jakby całe mile oceanu pode mną pędziły pomiędzy moimi nogami, wpływały we mnie, przeze mnie, nade mną i zostaliśmy wepchnięci w powietrze na kolumnie wody, która błyszczała jak kryształ, lśniła jak kawałki płonącego kamienia, jak topniejący ogień. Teraz rozumiałam, dlaczego pytał o moje pozwolenie, ponieważ nie byłam boginią, byłam tylko Merry i nie mogłam wziąć tego, co oferował. Krzyknęłam na wpół z przyjemności, jaką mi dawał, a na wpół ze strachu, ponieważ czułam, że to nie ma końca. Ponad dźwiękiem gotującego się pod nami oceanu usłyszałam jego głos. - Wystarczy! – zawołał.

234

Byłam na podłodze sceny z Barinthusem na wpół zwalonym na mnie. Zamrugaliśmy patrząc sobie w twarz i zobaczyłam moją własną dezorientację w jego oczach. Wiedziałam gdzie jestem i wiedziałam, co się stało, ale zmiana była zbyt gwałtowna. Widziałam mojego Doyle’a i innych moich ludzi stojących dookoła nas, z twarzami skierowanymi do środka, z rozłożonymi rękami, dotykającymi się nawzajem, tak że stworzyli okrąg dookoła nas. Widziałam moc w tym okręgu, którą starali się powstrzymać, desperacko utrzymać w ryzach to, co się stało. Strażnicy którzy przyszli z Barinthusem, wpatrywali się w nas, a policjanci krzyczeli „Wyprowadźcie ją!” Minęła sekunda, nie więcej. Barinthus upadł na kolana i chwytając mnie za rękę, na której nie miałam pierścienia, pomógł mi usiąść. Wydawało się, że to był wystarczający znak, bo wszyscy zgodnie opuścili ręce. Okrąg rozpadł się i nagłym przypływem wylała się woda, miniaturowa powódź, która zmoczyła podest, najbliższe krzesła i wszystkich policjantów. Jasnoszare spodnie Mroza przemokły i stały się ciemnoszare, biały, jedwabny trencz Rhysa został całkiem zniszczony. Tylko dwoje ludzi stało w środku tego natrysku i pozostało suchymi – Barinthus i ja. Major Walters osuszył oczy z wody. - Co to, kurwa, było? Doyle zaczął coś mówić, ale Walters dodał. - Pieprzyć to, wyprowadźcie ją stąd, zanim stanie się coś gorszego. Potem wszyscy patrzyli się na siebie zamiast się ruszyć. Walters pochylił się w kierunku Doyle’a. - Ruszać się! – Zawołał głosem wyćwiczonego sierżanta. Ruszyliśmy się.

235

Rozdział 24 Potknęłam się przy wyjściu, więc Galen podniósł mnie na ręce i wpełznął do limuzyny ze mną na kolanach. Następnego dnia pokazało się zdjęcie mnie, z zakrwawioną twarzą, wyglądającą na bardzo przestraszoną w ramionach Galena. Co znaczyło, że jakiś głupio odważny reporter, zamiast ukryć się w kącie przed magią i bronią, wyszedł za nami by zrobić więcej zdjęć. Mam nadzieję, że igrając z bezpieczeństwem nie wygra Pulitzera. Byłam teraz w limuzynie, nadal na kolanach Galena, z innymi strażnikami zgromadzonymi w środku, kiedy zdałam sobie sprawę, że to nie był prywatny samochód mojej ciotki. To była tylko zwykła obszerna limuzyna. Co znaczyło, że była w środku większa niż Czarny Pojazd, ale nawet w połowie nie tak przerażająca. Drzwi zamknęły się, ktoś uderzył w nie dwukrotnie i ruszyliśmy. Doyle przeszedł wszystkim po stopach, co sprawiło, że Galen przesunął się tak, żeby Doyle mógł usiąść obok nas, przed drugimi drzwiami. Nikt się z nim nie kłócił. Rhys i Kitto siedzieli na siedzeniach naprzeciw nas. Barinthus siedział na obrotowym siedzeniu twarzą do nas. Siedzenia tworzyły coś w rodzaju krótkiego korytarza z miejscami dla innych w dalszej części limuzyny. Kiedy mówili pojemny, to tak właśnie było. Sage i Nicca siedzieli przy następnej wolnej przestrzeni, na dwóch ostatnich obrotowych siedzeniach, więc mieli więcej miejsca na skrzydła. Usna skulił się na dalszym miejscu, podwinął nogi pod siebie i starał się wycisnąć wodę ze swoich włosów. Wyglądał, jakby brzydził się całą sytuacją. Może po prostu nie lubił być mokry. Dotarło do mnie, że spodnie Galena są mokre i przemaka moja bielizna. Zeskoczyłam z jego kolan i mogłam prawie stać normalnie, jeden z plusów bycia niskim. - Zamaczasz mnie. - Wszyscy poza tobą i Barinthusem są mokrzy - powiedział Usna z przodu. Galen dotknął mojego ramienia, mojej twarzy i krwi, która lepiła się pod jego dotykiem. - Czy coś z tego jest twoją krwią? - Nie. Barinthus spojrzał na niego. - Widziałem krew na marynarce Mroza, nawet jak zamokła. Jeżeli nie zmyła się po takim prysznicu, to znaczy, że jest świeża. - Też to zauważyłem - powiedział Doyle, przechylił się przez Galena, woda lśniła na jego twarzy odbijając światło nad nami. – Jak bardzo jesteś ranny?

236

Mróz potrząsnął głową. - Nie bardzo. Dotknęłam ciemnej plamy na jego lewym ramieniu. - Ściągnij marynarkę. Odepchnął moją rękę. - Nie jestem ciężko ranny. - Pozwól mi samej zobaczyć - powiedziałam. Popatrzył na mnie oczami tak ciemnoszarymi, jak chmury przed burzą. Był zły, ale raczej nie na mnie, może na całą sytuację. - Mrozie, proszę. Ściągnął marynarkę tak szybko, że skrzywił się poruszając. Odwrócił te szare, burzowe oczy na Doyle’a. - To niewybaczalne, że ten człowiek zdołał strzelić. Uklękłam na siedzeniu naprzeciw Mroza, by obejrzeć plamę krwi na jego koszuli. - Nie widzę przez koszulę. Chwycił rękaw przy szwie i pociągnął odrywając rękaw. - Gdybym strzelił do niego, zanim wypalił, policja nigdy by nie uwierzyła, że w ogóle chciał strzelić. - Rozmyślnie pozwoliłeś mu strzelić. – Mróz powiedział to tak, jakby nie wierzył. Nie był jedynym, który był zaskoczony. Dla mnie nie wydawało się to dobrym powodem. Moja ręka musiała ścisnąć ramię Mroza, bo syknął. - Przepraszam - wymamrotałam i badałam ranę. Pocisk wszedł jedną stroną i wyszedł z drugiej. Rana wyglądała na wystarczająco czystą, krwawienie prawie ustało. - Pocisk nie może nas zabić, Mrozie, a Meredith była za tobą. Nie mógł jej trafić. - Pozwoliłeś, by Mróz przyjął kulę - powiedziałam. Po raz pierwszy po tym wszystkim moja skóra stała się zimna. Tak jakby strach tylko czekał na mnie. Czekał, aż będę bardziej bezpieczna. Doyle pomyślał o tym przez sekundę i przytaknął. - Tak. Pozwoliłem, by policjant postrzelił jednego z nas. - Pocisk przeszedł przeze mnie, Doyle i utknął w ścianie. Gdybym był niżej, mógłby przejść przez Merry. Doyle skrzywił się. - Teraz, kiedy tak mówisz, wydaje się, że to nie był dobry pomysł.

237

Barinthus pochylił się do przodu i przesunął ręką tuż przed Doyle’m. Odsunął się przesuwając palcami tak jakby czegoś dotykał. - Zaklęcie niechęci, bardzo subtelne, ale przyczepia się do ciebie jak resztki pajęczyny. Doyle przytaknął. - To na sens. – Zamknął oczy na chwilę, i poczułam zapach magii, jak gdyby palił ostatnią część zaklęcia. Wziął głęboki, trzęsący się oddech i otworzył oczy. – Jest kilkoro, którzy mogliby skierować takie zaklęcie przeciwko mnie. - Meredith, jak ramię Mroza? -Zapytał Barinthus. - Nie jestem uzdrowicielem, ale wygląda na wystarczająco czyste. - Nikt z nas nie jest uzdrowicielem - powiedział Barinthus - a taki brak może kiedyś oznaczać różnicę pomiędzy życiem a śmiercią. Porozmawiam z królową o wyznaczeniu ci uzdrowiciela. Limuzyna skręciła za róg i prawie upadłam. - Musisz usiąść - powiedział Galen. – Jeżeli nie chcesz się zamoczyć, usiądź na kolanach Barinthusa. - Nie wydaje mi się - powiedział Barinthus, a w jego głosie zabrzmiał ton, jakiego nigdy wcześniej nie słyszałam. - Dlaczego nie? – Zapytał Galen. Barinthus rozpiął długi skórzany płaszcz i rozchylił go. Jego jasnoniebieskie spodnie były ciemne i poplamione tuż nad pachwiną. - Nie jestem całkiem suchy. Zapadła jedna z tych chwil niezręcznej ciszy, ale Galen wiedział co powiedzieć. - Czy to jest to, o czym myślę, że jest? Barinthus zapiął swój płaszcz. - Tak. - Co powiesz królowej? – Zapytał Doyle. Uklękłam koło siedzenia Barinthusa z ramieniem na siedzeniu Rhysa i Kitto. - Królowa może zrobić, co tylko sobie życzy - powiedział Barinthus. - Czekaj, przysłała strażników do mnie, by zostali moimi kochankami, prawda? – Wszyscy obrócili poważne twarze w moją stronę. – Więc, mieliśmy seks. Był w większości metafizyczny, ale czy jej rozkaz nie dotyczy każdego, kogo rozpozna pierścień, kogo do mnie przyśle? Mogłam widzieć, jak napięcie opuszcza ich, jak woda ociekająca z ich włosów i z ich twarzy. Włosy każdego przylegały do głowy, nawet loki Galena i Rhysa. Trzeba było wiele 238

wody, by rozprostować loki. Każdy kto nie nosił czerni, miał plamy z wody na ubraniu. Jak wiele wody było w ostatnim błysku mocy? - Jestem więc teraz jednym z twoich mężczyzn? – Zapytał Barinthus miękkim głosem, prawie śmiejąc się. - Jeżeli to ma cię uchronić od skazania na śmierć, to tak. - Tylko z tego powodu, z żadnego innego? – Jego twarz była bardzo poważna, kiedy spoglądał na mnie. Popatrzyłam w dal. Zawsze myślałam o Barinthusie jako o przyjacielu mojego ojca, naszym doradcy, kimś w rodzaju wujka. Nawet kiedy pierścień rozpoznał go, miesiące temu, nigdy nie pomyślałam, żeby włączyć go do moich kochanków. A i on nigdy nie prosił. - Królowa będzie królewsko wkurzona - powiedział Usna z przodu. – Spotykała się z tobą tygodniami, dyskutując kogo powinna wysłać księżniczce, którego z mężczyzn pierścień rozpozna. – Zrezygnował z prób osuszenia swoich włosów i zaczął odpinać koszulę. Chociaż powinien najpierw ściągnąć z ramion kaburę, jeżeli chce ściągnąć koszulę. – Jak mogłeś nie powiedzieć jej, że pierścień rozpoznał ciebie? - Skąd wiesz, że to nie był mój pierwszy kontakt z pierścieniem? Usna posłał mu miażdżące spojrzenie. - Proszę, Barinthus, królowa posłała cię z innymi strażnikami, by wypróbować pierścień, kiedy księżniczka pierwszy raz powróciła na dwór. Ponieważ nic o tym nie wspominałeś, wszyscy uznaliśmy, że pierścień cię nie rozpoznał. – Szarpiąc się ściągnął z ramion wyposażenie, tak że wylądowało dookoła jego pasa, zaczął odrywać koszulę od skóry, odkrywając, że czerwień i czerń w jego włosach ciągnie się w dół jego ciała, plamkami. – Pierścień z pewnością poznał cię dzisiaj. - Nigdy nie kłamałem na temat pierścienia - powiedział Barinthus. - Nie, my nigdy nie kłamiemy wprost - powiedział Usna, - ale pomijamy tak wiele, że to może być bardziej mylące, niż proste kłamstwo. – Upuścił mokrą koszulę na podłogę limuzyny i podniósł się wystarczająco, by zacząć szarpać się z paskiem. - Czy zamierzasz rozebrać się z samochodzie? – Zapytałam. - Przemokłem na wylot, Księżniczko. Jeżeli mogę zdjąć ubranie, zacznę schnąć. Ubrania pozostaną mokre dłużej, niż lubi to moja skóra. - To prawda, że pierścień rozpoznał mnie, kiedy Meredith pierwszy raz przybyła na dwór, ale pomyślałem, że będę dla niej bardziej użyteczny, jeżeli zostanę na dworze, jako jej sojusznik. Niestety, nadal tak uważam.

239

- Królowa może nie dać ci wyboru - powiedział Usna - poza zobaczeniem Korytarza Śmiertelności, zanim zobaczysz łóżko księżniczki. Taki wybór możesz mieć. Spojrzałam na Barinthusa. Chciałam zapytać go, czy utrzymywał w sekrecie swoje prawdziwe imię przed całym dworem, czy co najmniej przed królową. Ale nie mogłam pytać bez wyjawiania większej ilości sekretów. To były jego sekrety, nie moje. Nawet jeżeli zrozumiał moje spojrzenie, zignorował je. - Kiedy dotknąłem pierścienia, wiele miesięcy temu, nie stało się nic takiego jak dzisiaj. Nic. - Moc pierścienia rośnie - powiedział Doyle. - To jeszcze nie wszystko - powiedział Rhys. Spojrzeliśmy na niego. Sięgnął ręką do wewnętrznej kieszeni swojego ociekającego wodą płaszcza i wyciągnął kielich. Nawet ci z nas, którzy wiedzieli, że kielich powrócił, byli zszokowani. Barinthus, który nie wiedział, był dużo bardziej zszokowany. - Skąd go masz? – Barinthus w końcu wydobył z siebie głos, ale był to ledwie szept. - Uratowałem go, kiedy upadł na podium. Był ukryty pod twoim płaszczem. Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek zrobił mu zdjęcie. Kiedy Barinthus wstał, podniosłem go, tak dyskretnie, jak tylko się dało. - Był schowany w mojej osobistej walizce, owinięty w ubranie - powiedziałam. Nicca podniósł małą walizeczkę, którą trzymał koło siebie. - Przyniosłem ją z nami, jak Doyle rozkazał. Nie niosłem jej wcześniej, więc nie zauważyłem różnicy w wadze. - Jak wydostał się z walizki? – Zapytałam. Doyle skinął ręką i Nicca otworzył walizeczkę. Czarny jedwab okrywał spód walizki. Zaczęłam wyciągać go ze środka, by pomóc znów umieścić tam kielich. - Nie, Merry, nie dotykaj kielicha i kogokolwiek z nas w tym samym czasie, powiedział Doyle. – Nie jesteśmy w stanie zrobić teraz następnego okręgu, by osłonić moc. Nie jestem pewny, czy w ogóle udałoby się to w metalowym samochodzie, który na dodatek się porusza. - Myślisz, że zapanowaliśmy nad energią? – zapytał Rhys. - Nie wiem - powiedział. - Nie miałem na myśli, skąd wzięliście go teraz - powiedział Barinthus. - Ale skąd on się u was wziął? - Śniłam o nim i kiedy się obudziłam, był w łóżku. 240

- Myślałem, że to był sekret - powiedział Sage. - Barinthus musi wiedzieć - powiedział Rhys - a wszystkie koty kochają zachowywać sekrety. - Księżniczka i Ciemność nie mają z tym problemów? – Zapytał Sage. Doyle i ja wymieniliśmy spojrzenia, oboje potrząsnęliśmy głowami. - Nie - powiedzieliśmy razem. Usna skończył ściągać swoje mokre ubrania, z powrotem luźno przewiesił kaburę na nagich ramionach i chwycił osłonięty miecz w jedną rękę. Podpełzł na czworaka, co nawet z mieczem w dłoni wyglądało się dziwnie pasować do niego. Jego prawe ramię i część ręki była czarna, a o ile pamiętałam, jego plecy były czerwone i czarne. Plama czerwieni ozdabiała, co mogłam zobaczyć, jego prawe biodro i część jego lewej nogi. Przemówił do nich, ale patrzył na mnie. - Co przybyło ze snu? – Jego głos był lekko zaciekawiony, czego nie można było powiedzieć o jego spojrzeniu. - To - powiedział Rhys. Kiedy Usna zobaczył, co trzyma Rhys, podniósł się na kolana i zaklął długo i dźwięcznie po celtycku. - Kielich, prawdziwy kielich? - Wydaje się, że tak - powiedział Barinthus. Byłam tylko o cale oddalona od klęczącego Usny. Może byłam za długo pomiędzy ludźmi, ale wydawało mi się to dziwne, że może być tak blisko mnie, nagi i nie być podnieconym. Coś we mnie czuło się z tego powodu zlekceważone. Dziecinne? Może. Ale miałam prawie nieodparte pragnienie, by wziąć go w rękę i sprawić, by zwrócił na mnie uwagę. Musiałam wykonać jakiś mały ruch, bo Barinthus dotknął mojego ramienia, zatrzymując moją rękę od dokończenia ruchu. - Przymus, by go dotknąć? Pomyślałam. - Może w pewien sposób. - Nie rób tego tutaj, kiedy kielich jest tak blisko. Jak powiedział Doyle, jesteśmy w poruszającym się samochodzie. Woda, która pojawiła się na konferencji prasowej wystarczyłaby do wypełnienia wnętrza samochodu. Odchyliłam się na kolanach opierając się na obcasach. Nie było to wygodne, bo szpilki miały wysokie obcasy. Lakierowana skóra nie dawała takiego oparcia jak normalna.

241

- Masz rację - powiedziałam i odsunęłam się od Usny i kielicha. Nie zatrzymałam się, aż uderzyłam w wilgotne nogi Galena i usiadłam w kałuży, która ściekła z trójki mężczyzn znajdujących się na siedzeniu. Zostałam w tej wodzie. Cała moja odzież była czarna. To było niewygodne, ale nie miałam na sobie niczego, czego żal było zniszczyć. W tej chwili ważniejsze było, żebym oddaliła się od kielicha, niż żebym czuła się dobrze. Może i limuzyna była obszerna, ale nie było w niej miejsca by uciekać. - Co by się stało, gdyby księżniczka mnie dotknęła? – Zapytał Usna. - Może nic - powiedział Barinthus - a może wiele. – Odwrócił się w kierunku Doyle’a. – Kielich zawsze działał według własnych upodobań i planów. Czy to się zmieniło? Doyle potrząsnął głową. - Przez te wieki, wydaje się, że stał się gorszy. - Bogini pomóż nam - wyszeptał Barinthus. Kierowca odezwał się przez interkom. - Most jest zablokowany, wszędzie pełno policji. - Co się stało? – Zapytał Doyle. Po chwili ciszy znów rozległ się głos kierowcy. - To rzeka pod mostem. Nie widziałem takiego wysokiego stanu wody od wielkiej powodzi w dziewięćdziesiątym czwartym. Dziwne, nie mieliśmy żadnego deszczu. Popatrzyliśmy na siebie, w ciszy która zapadła. - Wygląda na to, że nie udało nam się zapanować nad całą mocą, która doprowadziła Barinthusa do boskości - powiedział Doyle. Przypomniało mi się trzęsienie ziemi po tym, jak doprowadziłam Kitto do jego mocy. - Czy było trzęsienie ziemi w Kalifornii, po tym jak wyjechaliśmy? Barinthus potrząsnął głową. - Sprawdzałem pogodę, kiedy dowiedziałem się, że wasz samolot jest opóźniony, nie było żadnego trzęsienia ziemi. – nagle zamyślił się. – był straszny wiatr, prawie tornado, jakiego nie przewidywali, ale nie zamknęli lotniska. Wszyscy wymieniliśmy spojrzenia, ci, którzy domyślali się. - O co chodzi? – zapytał Barinthus. - Kiedy doprowadziłam Kitto do jego mocy, następnej nocy było trzęsienie ziemi. - Co to ma wspólnego z wichurą? - Skrzydła Nikki pojawiły się w tej samej chwili, więc… - Potrząsnęłam głową. – Sage, po prostu im pokaż.

242

Sage odwrócił się do Barinthusa i Usny. Uśmiechnął się zadowolony z zamieszania. Obniżył swoje okulary słoneczne, wystarczająco by pokazać im swoje trójkolorowe oczy. Usna syknął. - Bogini, on jest sidhe. Barinthus dotknął twarzy Sage, przesuwając jego niedawno zmienione oczy w stronę światła. - Nie, nie jest sidhe, nie w całości. – Puścił Sage’a i popatrzył na mnie. – Ty to zrobiłaś? Skinęłam głową. - Jak? - Przez seks. Barinthus skrzywił się. - Powiedziałaś, że skrzydła Nikki pojawiły się w tym samym czasie. - Tak - potaknęłam. Wyglądało na to, że myśli o tym przez chwilę. - Miałaś seks z nimi obydwoma w tym samym czasie? Istoty magiczne nie mają kłopotów z seksem w wieloma partnerami, więc to było niegrzeczne z jego strony, że to komentował. - A co to ma za znaczenie? – Powiedział Doyle, przychodząc mi z odsieczą. - Królowa jest przekonana, że Meredith musi mieć więcej niż jednego kochanka w tym samym czasie by zajść w ciążę. - Dlaczego? – zapytałam. Wzruszył ramionami. - Nie jestem pewny, ale jasno przedstawiła swoje zdanie w tym temacie. – Można było domyśleć się z jego słów, że o innych rzeczach nie wyrażała się tak jasno. - Miałam wcześniej wielu partnerów, Barinthusie. - Kogo? Rhys owijał kielich w czarny jedwab, znów umieszczając go w kuferku. - Mnie i Nikkę - odpowiedział. Nicca zamknął pokrywę kuferka i sprawdził zamknięcie, chociaż według mnie nie było z nim kłopotów. - Królowa wydaje się być całkowicie pewna, ze Meredith musi mieć więcej niż jednego kochanka w tym samym czasie. Kiedy się dowie, że tak się zdarzało, a dziecka nie ma… potrząsnął głową i spojrzał na mnie. – Królowa wydaje się być ostatnio spokojna, ale w jakiś sposób bardziej zdeterminowana. Kiedyś cały czas działała, teraz wydaje się rozproszona, nie 243

zwraca takiej uwagi na mężczyzn czy na sposobność do tortur. Ostatnio wydaje się nie zainteresowana swoim hobby. To, że seks i tortury były hobby mojej ciotki zawsze sprawiało, że trudno było się z nią porozumieć. Więc pomyślałam, że Barinthus mówi coś przeciwnego. - Czy ty mówisz, że za pomocą seksu i tortur starałeś się ją rozproszyć przez te lata? – Zapytałam. Skinął głową. - To było jak dawanie dziecku cukierków. Brała swoje słodycze i zapominała, o co się złościła. Ale w ciągu ostatnich kilku tygodni, bez względu na to ile tych bolesnych cukierków dostaje, nie odciąga to jej myśli. Zajmuje się rozrywką, a potem wraca z powrotem na drogę, po której nie chcemy, żeby szła. – Skrzywił się. – Z jednej strony to dobrze, to dobrze, że zaczyna myśleć głową, a nie pachwiną. Ale z drugiej strony, na dworze przywykliśmy dogadywać się z jej pachwiną. Jej głowy nie jest tak łatwo rozproszyć. - Jeżeli myśli głową, a nie niższą częścią ciała, dlaczego tak bardzo zależy jej, żebym miała jednocześnie wielu kochanków? - Wydaje się być przekonana, że to jedyny sposób, żebyś zaszła w ciążę. Poza tym powinnaś wybierać bóstwa roślin i rolnicze. Wydaje się tak samo sfiksowana na tym punkcie. - Nie masz pomysłu dlaczego? – zapytał Doyle. Potrząsnął głową. - Wiem, że coś się zdarzyło. Torturowała Conriego, osobiście go torturowała. - Czy nie był torturowany za próbę zamordowania mnie, kiedy ostatnio tu byłam? - Tak, ale potem nie zrobił nic złego. Wydawał się zszokowany, jak my wszyscy, kiedy wzięła go znów. Wystawiła na pokaz jego połamane ciało w wielkim pokoju, nakazała, by wszyscy przeszli po nim i zobaczyli, co mu zrobiła, ale był zakneblowany w tym czasie i nie mógł mówić. Jest odosobniony w celi i widzi go tylko Fflur, królewska uzdrowicielka. - Conri był jednym z najbardziej zażartych zwolenników Cela pomiędzy strażnikami powiedział Doyle. Barinthus przytaknął. - Tak i to przeraziło tych pomiędzy ludźmi Cela, którzy jasno pokazywali, że uważają Meredith za niegodną tronu. Zaczęli przypochlebiać się i robić wszystko, co tylko mogli sobie wyobrazić, by dostać się w łaski królowej. - Czy torturowała tylko Conriego? – Zapytałam. - Jak dotąd, ale reszta z zwolenników Cela jest przerażonych.

244

- Wspomniałeś, że nie był zdolny mówić - powiedział Doyle. – Myślisz, że powiedział królowej coś, o czym nie chce, by wiedzieli inni? Barinthus przytaknął. - Tak. - Nie masz pomysłu, co to może być? - Tylko tyle, że po torturowaniu Conriego królowa zaczęła nalegać na wielu kochanków dla Meredith i na to, żeby większość z nich była bóstwami roślin i rolniczymi. – Wzruszył ramionami. – Wiecie teraz tyle co ja. Jeżeli widzicie w tym więcej sensu, będę szczęśliwy, jeżeli mi o tym powiecie. Doyle potrząsnął głową. - Muszę nad tym pomyśleć. - Wszyscy musimy - powiedział Rhys. Wszyscy przytaknęli. Przez interkom doszedł głos kierowcy. - Zaczynają przepuszczać samochody przez most. Rzeka już opadła. Dziwne. Niektórzy zaśmiali się nerwowo. - No cóż, mogło być gorzej. Wszyscy spojrzeli na mnie. - Mogliśmy podwyższyć stan wody na każdej rzece i strumieniu dookoła St. Louis, powiedział Doyle. – Jak gorzej mogło być? - St. Louis położone jest częściowo na terenie wyschłego morza, które było tutaj miliony lat temu, mogłam pomylić się o milenium. – powiedziałam delikatnie. W samochodzie zapadła cisza, większa niż wcześniej, ciężka od przerażenia. - Kitto wywołał małe trzęsienie ziemi. Nicca i Sage wywołali huragan. – powiedział Galen. Nie wydaje mi się, żeby doprowadzenie Barinthusa z powrotem do jego boskości spowodowałoby zalanie części kontynentu. Wiedziałam dokładnie, którzy z nas wiedzieli, że Barinthus był Manannan Mac Lir, tylko patrząc na nich. Galen nie wiedział. Ale ja wiedziałam, a sama możliwość przywołania takiej potężnej mocy bez ochronnego kręgu sprawiła, że krew zamarzła mi w żyłach. Powinna zamrozić również kałużę wody, w której siedziałam.

245

Rozdział 25 Z parkingu do kopców faerie czekał nas długi, zimny spacer. Zapadałam się w śnieg po kostki, nie było sposobu bym tam dotarła, w wysokich szpilkach i spódniczce mini. Nie bez złamania kostki, czy zamrożenia. Zostałam więc poniesiona, a jedynym, który nie był przemoczony, był Barinthus. Ubranie każdego innego było zamrożone przez lodowaty wiatr i nie było możliwości magicznej ochrony przed drżeniem, kiedy szło się mokrym przez śnieg. Barinthus niósł mnie bez problemu. Tam gdzie ja zapadałam się, on przy swoim wzroście nie miał żadnego kłopotu. Zawsze wiedziałam, że był o dwie stopy32 większy ode mnie, ale kiedy trzymał mnie w swoich ramionach i przycisnął mnie do swojej szerokiej piersi, poczułam jak nigdy wcześniej, jak bardzo był potężny. Niesienie na jego rękach było równocześnie wygodne i uspokajające. Skulona w jego ramionach czułam się całkiem jak dziecko. Przytulał mnie wiele razy, kiedy byłam dzieckiem, ale teraz miałam w pamięci dotyk jego ramion, który sprawił, że nie czułam się jak dziecko. Przytuliłam się do jego ciała i nie czułam się zażenowana, chociaż również nie całkiem wygodnie. Patrzyłam na niego spod płaszcza, którym mnie otulił. Jeżeli było mu zimno bez niego, nie okazał tego. Patrzył nade mną, nie dokładnie na mnie, jakbym rzeczywiście była dzieckiem skulonym w jego ramionach. Może byłam dla niego dzieckiem. Może to, co zdarzyło się na konferencji prasowej nie zmieniło sposobu, w jaki mnie postrzegał. Magia zmieniła coś w nim, to wiedziałam, ale poza tym, może byłam nadal nikim więcej niż córką starego przyjaciela. Zawsze był bardziej mi bliski niż prawdziwy wujek, bardziej niż każdy, z którym miałam wspólne geny. Gdybym z jakimś innym strażnikiem dzieliła tak intymne chwile i on by mnie ignorował w taki sposób, zrobiłabym coś, żeby być pewną, że mnie nie może zignorować. Ale to nie był ktokolwiek inny, to był Barinthus. W jakiś sposób wydawało się poniżej mojej godności wypominać mu to. Musiałam westchnąć mocniej niż miałam zamiar, ponieważ mój oddech wyszedł z ust białą chmurą. - Czy jest ci wystarczająco ciepło, Księżniczko? W chwili, w której zadał to pytanie, zdałam sobie sprawę, że nie powinno mi być. Nie miałam owiniętych płaszczem prawie całych nóg i twarzy.

32

ok. 60 cm

246

- Jest mi wystarczająco ciepło, jak to jest? – Wtedy zdałam sobie sprawę, jak mnie nazwał. – Nazwałeś mnie Księżniczką. Nigdy nie używałeś mojego tytułu. Spojrzał w dół na mnie, jego przeźroczysta powieka opuściła się i znów znikła. - Nie chcesz, żeby było ci ciepło? - To był wykręt, stary przyjacielu, nie odpowiedź. Jego chichot przeszedł w śmiech. Przyciśnięta do jego piersi poczułam ten dźwięk, odbijający się echem w moim ciele, pieszczący mnie w miejscach, w których nikt nie powinien dotykać, poza magią. Zadrżałam pod tym dotykiem. - Przyjmij moje przeprosiny, Księżniczko, minęło wiele czasu odkąd czułem tak wielką moc. To zajmie trochę czasu, zanim będę ją kontrolował. - To ty mnie ogrzewasz. - Tak - powiedział. – Nie czujesz tego? Byłam bezpieczna za osłoną, którą nosiłam każdego dnia, każdej nocy. Osłoną, która pomagała mi iść przez świat pełen magii. Niektóre istoty magiczne dobrze czuły się wśród otaczającej je wszędzie magii, ale kiedy byłam dzieckiem, było to dla mnie przerażające i pełne zamieszania. Mój ojciec nauczył mnie, jak osłaniać się od hałasu tej wszechobecnej magii. Ale powinnam czuć zaklęcie dotykające mojej skóry. Nawet przez codzienną osłonę. Nie opuściłam mojej osłony, ponieważ byliśmy za blisko faerie. Nie byłam pewna, czy to z powodu mojej śmiertelności, czy dlatego, że nie byłam tak potężna, ale zorientowałam się, że bez osłony za którą się kryłam, moc faerie była prawie przytłaczająca. Oczywiście, była również druga strona, ludzie, którzy chwilowo żyli pomiędzy nami, nie powinni tego znieść na dłużej. Madeline Phelps nie władała magią, nie miała żadnych psychicznych darów. Jak przetrwała? Jak uchroniła się przed szaleństwem przy śpiewie kopców? Wysłałam małą część mojej mocy za osłonę. Wiele sidhe musi opuszczać osłonę, by używać magii, ale były sidhe, które nie musiały trzymać swojej osłony tuż przy skórze, tak jak ja. Przy każdej stracie, jest jakiś zysk, z każdym zyskiem, jakaś strata. Poczułam jego magię blisko tuż przy nas, jak otaczający nas niewidzialny nacisk. Poruszaliśmy się w okręgu jego magii. Spróbowałam tej magii, poczułam że jest ciepła i trochę mokra. Zamknęłam oczy i starłam się zobaczyć jego osłonę wewnątrz mojej głowy. Wyobraziłam sobie śliczną wodę falującą turkusem, ciepłą jak krew, wodę z odległego wybrzeża, ale zawsze ciepłą. Sama mogłam zrobić coś podobnego do wezwania ciepła słońca, do przypomnienia sobie ciepła ciał pod kocami, ale musiałam starać się podtrzymywać zaklęcie, kiedy się 247

poruszałam. Kiedy stałam, radziłam sobie bez problemu z utrzymaniem takiej osłony, kiedy się poruszałam, nie szło mi tak dobrze. - Woda jest bardzo ciepła - powiedziałam. - Tak - powiedział bez patrzenia na mnie. Galen szedł obok nas. Jego mokre ubranie lśniło. Lód zamarzł w jego włosach w cienkie pasma, na policzkach miał cienką warstewkę. Jego włosy były wystarczająco długie, by dotykać policzków zmrożonymi pasemkami. - Jeżeli wskoczę na twoje plecy, ogrzejesz mnie też? - Sidhe są nieczułe na zimno - powiedział Barinthus. - Mów za siebie - powiedział Galem prawie szczękając zębami. Nicca brnął przez śnieg z naszej drugiej strony. On również drżał. - Nigdy nie było mi tak zimno jak dzisiaj. – Jego skrzydła były ściśnięte razem, otoczone przez mróz, jak witraż na śniegu. - To przez skrzydła - powiedział Sage. Rhys pozwolił mniejszemu mężczyźnie jechać na swoich plecach. Wydawał się całkowicie nieświadomy zimna. Ale Sage przyciśnięty był do Rhysa i zastanawiałam się, dlaczego Rhys nie pomoże ogrzać się krwawemu motylowi, jak Barinthus pomógł mnie. – Jesteśmy motylami, a to nie są stworzenia, które mogłyby znosić zimowy śnieg. - Jestem sidhe - powiedział Nicca. - Jak najwyraźniej ja – oznajmił Sage - ale nadal odmrażam sobie jaja. Galen zaśmiał się, prawie potykając się na śniegu. Doyle zawołał do nas z przodu naszej małej grupy. - Jeżeli przestaniecie plotkować, to wszyscy będziemy w środku szybciej i wszystkim będzie ciepło. - Dlaczego ty nie drżysz? – Zapytał Galen. Amatheon odpowiedział z prawej strony, drżąc kiedy jego niedawno obcięte włosy zamarzniętymi kosmykami chłostały policzki, pod podmuchami wiatru. - Ciemność nigdy nie marznie. Oniwlyn odezwał się w lewej strony. On również drżał, ale jego długie włosy nie pozwalały, by lód z nich smagał jego twarz. - Ty też nie zamarzniesz, Zabójczy Mrozie. Wzmianka o nim sprawiła, że spojrzałam do tyłu, by zobaczyć go idącego na końcu. To nie było tak, że nie dał rady iść szybciej, bo mógł, to naprawdę nie miało dla niego znaczenia.

248

Ale Doyle nakazał mu, by pilnował tyłów. Był już jeden zamach na moje życie, nie chcieliśmy dawać nikomu następnej szansy. Zdałam sobie sprawę, że zgubiliśmy jednego z naszych. Uniosłam się, by odnaleźć Kitto szamoczącego się za nami w zaspie. Chciałam poprosić kogoś, by mu pomógł, ale Mróz wyciągnął go ze śniegu i podciągnął go na swoje ramiona. Zrobił to bez proszenia. Bez jakiegokolwiek słowa. Kitto nie podziękował, obaj, on i Mróz byli starzy, a pomiędzy najstarszymi z nas podziękowanie było uważane za obrazę. Musisz mieć mniej niż trzy tysiące lat, by czuć się swobodnie używając nowoczesnych form grzecznościowych. Co znaczyło, że tylko Galen i ja mogliśmy podziękować komuś, kto podziękował nam. Wszyscy inni byli za starzy. Uspokoiłam się w ramionach Barinthusa i przy jego magii. - Dlaczego nagle jestem Księżniczką dla ciebie, Barinthusie, a nie Meredith? Nazywałeś mnie Meredith, lub Merry dziewczynko, odkąd byłam dzieckiem. - Nie jesteś już dzieckiem. Patrzył uważnie naprzód, jakby w jakiś sposób został zdradzony i musiał być ostrożny. Nie wydaje mi się, żeby obawiał się śniegu. - Starasz się zachować dystans pomiędzy nami? - Nie - mały uśmiech wykrzywił jego usta. – No może, ale nie celowo. - Więc dlaczego? – zapytałam. Spojrzał w dół na mnie, jego przeźroczysta powieka opuściła się i podniosła. - Ponieważ jesteś księżniczką i następcą tronu. A ja mam za wiele wrogów pomiędzy sidhe, by móc wejść do twojego łóżka. - Teraz, kiedy dowiedzą się, że odzyskałeś boskość… - Nie, Meredith, jeżeli to odkryją, będą starać się mnie zamordować, zanim wrócę do mojej pełnej mocy. Chciałam powiedzieć Nie będą śmieli, ale wiedziałam lepiej. - O ile bardziej niebezpieczne będzie dla ciebie zostanie tutaj i próba znalezienia pomocy przy objęciu przeze mnie tronu? Wolał nie patrzeć na mnie znów. - Dosyć – powiedział. - Barinthusie - powiedziałam. – Bądźmy szczerzy pomiędzy sobą. - Nie kłamię, Księżniczko. Dosyć to uczciwa odpowiedź. - Czy to pełna odpowiedź? – zapytałam. Znów nieznacznie się uśmiechnął. 249

- Nie. - Możesz dać mi pełną odpowiedź? - Nie – powiedział. - Dlaczego nie? - Ponieważ to może sprawić, że będziesz martwić się, kiedy odjedziesz, a ja pozostanę z tyłu. - Każdego kogo rozpozna pierścień, królowa odeśle ze mną do Los Angeles. - Wiesz jak nazywają mnie za moimi plecami. - Twórca Królów. – powiedziałam. - Teraz Twórca Królowych. – Potrząsnął głową, a jego długie włosy poruszyły się za nim jak peleryna na wietrze. – Przez wieki obawiali się mnie, jako mocy stojącej za tronem. Wierzysz, że będą znosić mnie jako twojego małżonka, wiedząc, że może stanę się królem? – Znów potrząsnął głową. – Nie, Meredith, nie, sama królowa to rozumie. To dlatego nie wysłała mnie z tobą ostatnim razem, kiedy byłaś w domu. Mam za wielu wrogów, za wiele mocy, by być dopuszczonym tak blisko tronu. - A jeżeli sprawisz, że zajdę w ciążę? Spojrzał w dal. - Mieliśmy naszą chwilę, Meredith. Królowa nie pozwoli na więcej. - To nie to mówiłeś w samochodzie, kiedy Usna tak zasugerował. - W samochodzie było wiele uszu, a nie wszyscy z nich są naszymi przyjaciółmi powiedział. - Barinthus - zaczęłam, ale uciszył mnie małym potrząśnięciem głowy. Spojrzałam i zobaczyłam obu, Amatheona i Onilwyna, bliżej niż powinni być. Wystarczająco blisko, by słyszeć nasze słowa. Wiedziałam na pewno, że szpiegują dla Królowej Andais. Ale dla kogo jeszcze? Czy Królowa Andais naprawdę wierzyła, że przekażą tajemnice tylko jej? Nie, nie liczyłaby na ich lojalność. Raczej na ich strach. Andais liczyła na to, że wszyscy sidhe bali się jej bardziej niż kogokolwiek innego. Dopiero co ktoś próbował mnie zabić. Ktoś ryzykował gniew królowej. Nie obawiali się jej tak jak kiedyś, lub strach nie wystarczy, by rządzić ludźmi. Była nadal Królową Powietrza i Ciemności i to było wystarczająco przerażające jak dla mnie. Ale nigdy nie wierzyłam, że strach wystarczy by rządzić sidhe. Oczywiście tak uważał również mój ojciec, a to jego brak okrucieństwa sprawił, że go zamordowano. Jeżeli przetrwam do czasu, by wstąpić na tron, wiedziałam, że nie będę jak Andais, nie miałam do tego wystarczająco mocnego żołądka. Ale również wiedziałam, że nie będę jak mój ojciec, ponieważ sidhe postrzegaliby to jako moją 250

słabość. Gdybym była współczująca jak mój ojciec, oznaczałoby to moją śmierć. Jeżeli nie mogę rządzić strachem ani miłością, co pozostało? Na to nie znałam odpowiedzi. Wzgórza faerie rysowały się w zimowym zmierzchu. Zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę nie wierzę, żeby była jakaś odpowiedź na moje pytanie. Dwa słowa dźwięczały w moim umyśle, jakby ktoś je szeptał: okrucieństwo i sprawiedliwość. Czy można być okrutnym i sprawiedliwym w tym samym czasie? Czy to nie tak, że bycie okrutnym, to bycie niesprawiedliwym? Zawsze tak myślałam i tak uczył mnie mój ojciec, ale może jest jakaś droga pomiędzy. A jeżeli jest, czy mogłam ją odnaleźć? A jeżeli to zrobię, czy będę miała wystarczająco mocy, wystarczająco sojuszników, by iść tą drogą? Na to ostatnie pytanie naprawdę nie miałam odpowiedzi, ponieważ znałam się na tyle na polityce dworu, by wiedzieć, że nikt naprawdę nie wie, jak wiele ma mocy, jak dobrzy są jego przyjaciele, jak odważni sprzymierzeńcy, aż jest za późno. Wtedy zostaje już tylko zwycięstwo lub porażka, życie lub śmierć.

251

Rozdział 26 Kopce faerie wyglądały jak łagodne, pokryte śniegiem wzgórza i jeżeli nie wiedziało się gdzie jest wejście, były tylko wzgórzami. Oczywiście kopce, jak wszystko inne w krainie faerie nie były tym, na co wyglądały. Były dwie rzeczy, których potrzebowałeś by wejść do wnętrza kopca. Pierwsza, to wiedzieć gdzie są drzwi, druga to mieć wystarczająco magii by otworzyć te drzwi. Jeżeli kopiec był w żartobliwym nastroju, drzwi często się przesuwały. Można było spędzić godziny szukając drzwi dookoła wzgórz wielkości małej góry. Może tylko bawiły się ze mną, ponieważ kiedy Carrow wyciągnął swoją opaloną dłoń, nad białym śniegiem rozległa się muzyka. Nigdy nie mogłam określić, co to za melodia, czy była śpiewana, czy tylko grana. Ale to była piękna muzyka, najbliżej przypominał ją dzwonek do drzwi. Chociaż to było bardziej jak informacja, że znalazłeś drzwi, niż zapowiedzenie twojego wejścia tym, którzy byli w środku. Brak muzyki oznaczał, że dotknąłeś złego miejsca. Carrow wysłał niewielką wiązkę magii i okazało się, że są drzwi. Czy raczej wejście było tutaj, bo tak naprawdę nie było prawdziwych drzwi do kopca. Nagle pojawiło się wejście wystarczająco duże, byśmy wszyscy mogli wejść, czworo lub nawet więcej, tuż obok siebie. Wejście zawsze wydawało się wiedzieć, jakie musi być duże. Mogło być duże dla sidhe i malutkie dla krwawych motyli. Zmierzch przechodził w ciemność, więc jasne światło niedaleko wejścia wydawało się jaśniejsze, niż było. Barinthus wniósł mnie w to światło. Staliśmy w szarym kamiennym korytarzu, wystarczająco dużym, by można było do niego wjechać. Wielkość drzwi nie zmieniała rozmiaru pierwszego korytarza. To była jedna z tych rzeczy w kopcu, która się nie zmieniała. Wszystko inne mogło się zmienić na życzenie kopca lub królowej. To było jak zabawny dom, zrobiony z kamienia, w którym piętra mogły przesuwać się w dół i w górę. Drzwi, które prowadziły do jednego miejsca, mogły nagle prowadzić zupełnie gdzie indziej. To mogło być irytująca lub niezwykłe, lub równocześnie takie i takie. Wejście zniknęło, kiedy Mróz, ostatni z nas, wszedł do środka. Teraz był tu tylko szary, kamienny mur. Zarówno z tej, jak i z drugiej strony drzwi były niewidoczne. Białe światło dochodziło z każdej strony i znikąd. Było mocniejsze niż ogień, ale delikatniejsze niż światło elektryczne. Zapytałam kiedyś, co to za światło i usłyszałam, że do światło kopca. Kiedy zaprotestowałam, że to nic mi nie mówi, odpowiedzią było, że to mówi mi tyle, ile potrzebuję wiedzieć. Okrężne odpowiedzi są najlepsze, ale w rzeczywistości myślę, że to jedyne

252

odpowiedzi jakie mamy, nie wydaje mi się, żeby żył jeszcze ktoś, kto pamięta, czym naprawdę jest to światło. - Barinthusie, a więc zamierzasz nieść księżniczkę całą drogę do królowej? Dźwięk miecza opuszczającego pochwę rozległ się miękkim metalicznym syknięciem, jak deszcz padający na bardzo gorącą powierzchnię. Wyciągnięcie pistoletów było cichsze. Ale i pistolety, i miecze były wycelowane w kierunku tego głosu, a część z nich w kierunku niewidocznych teraz drzwi, tak na wszelki wypadek. Barinthus i ja staliśmy nagle w centrum bardzo dobrze uzbrojonego okręgu. Sidhe, który przemówił, uśmiechał się. Sidhe stojący za nim nie. Uśmiech Ivi był zuchwały, kpiący. Jakby śmiał się ze swojego własnego żartu, nieznanego nikomu innemu. Był wysoki, tak wysoki jak Mróz czy Doyle, ale był smukły jak trzcina, tak pełen gracji jak trzcina tańcząca na wietrze. Podobałby mi się bardziej, gdyby był trochę szerszy w ramionach, ale ten brak sprawiał, że wydawał się nawet wyższy, bardziej podobny do wierzby. Jego włosy opadały do kostek. Te włosy były jego najwspanialszą cechą, szare, stopniowo coraz ciemniejsze, ze wzorem przechodzących przez nie białych żyłek. Tylko wtedy, kiedy podeszło się bliżej, widać było, że jego włosy noszą znak, który wygląda, jakby na włosach był wytatuowany bluszcz. Kiedy szedł w dół korytarza, było tak, jakby wiatr zawiewał je z dala. Ivi zatrzymał się tylko dlatego, że jego towarzysz położył mu rękę na ramieniu i pociągnął go do tyłu. Myślę, że Ivi mógł uśmiechać się przy tej całej broni, idąc w dół korytarza z uśmiechem na twarzy i uciechą odznaczającą się ciemnością w jego oczach. Kiedyś myślałam, że jest lekkomyślny, ale kiedy stałam się starsza, znalazłam w nim smutek. Zaczęłam zdawać sobie sprawę, że to nie była lekkomyślność, ale desperacja. Cokolwiek skłoniło go, by stać się jednym z Kruków Królowej, nie wydaje się, by cieszył się tym tak bardzo, jak miał nadzieję. Ostrożna dłoń na jego ramieniu należała do Hawthorna. Jego czarne włosy opadały gęstymi falami aż do kostek. Kiedy odwrócił głowę, światło zalśniło głęboką zielenią w jego lokach. Nosił srebrny diadem, który trzymał tę ciężką masę włosów z dala od jego twarzy. Reszta jego ciała od szerokich ramion do stóp była okryta peleryną w kolorze sosnowych igieł, głęboką zielenią, spiętą na ramionach srebrną broszką. - Co się stało, Ciemności? – zawołał do nas. – Nic złego nie zrobiliśmy. - Dlaczego jesteście tutaj? – zawołał Doyle. - Królowa przysłała nas na spotkanie księżniczce - powiedział Hawthorne. - Dlaczego tylko waszą dwójkę?

253

Hawthorne zamrugał, nawet z takiej odległości mogłam widzieć różowy cień, jaki miał w wewnętrznym okręgu jego oczu. Jego trójkolorowe oczy były różowe, zielone i czerwone. - Co to ma znaczyć, tylko naszą dwójkę? Co się stało? - Nie wiedzą - powiedział spokojnie Barinthus. - Jak długo czekacie tutaj? – zapytał Doyle. Rozluźnił się trochę, pistolet obniżył w stronę podłogi. - Godziny - powiedział Ivi, kraj jego jasno zielonej peleryny zawirował jak spódnica w tańcu. Hawthorne skinął głową. - Dwie godziny lub więcej. Czas płynie różnie wewnątrz kopca. Doyle odłożył broń i jak na znak miecze zostały schowane do pochew, pistolety do kabur, broń zniknęła tak szybko i łatwo jak się pojawiła. - Pytam ponownie, Ciemności, co się stało? Nikt nie tłumaczył, ponieważ kilku strażników przesunęło się i pozwoliło, by mnie zobaczyli. Zapomniałam już o swojej zakrwawionej twarzy. Wytarła się częściowo mokrym ubraniem jednego z mężczyzn, ale wszystko nie zeszło. Tylko mydło to domyje. - Pani i Panie, chroń nas, ona jest ranna! - To nie jej krew - powiedział Doyle. - Więc czyja? - Moja - powiedział Mróz i przeszedł między stłoczonymi strażnikami. Znów, tak jakby to był znak, wszyscy ruszyli w dół korytarza w kierunku pozostałych dwóch strażników. - Co się stało? – Ivi już się nie uśmiechał. Doyle powiedział mu, opowiadając krótko, opuszczając to co się stało, kiedy Barinthus dotknął pierścienia. Ivi potrząsnął głową. - Kto śmiał? Księżniczka Meredith nosi znak królowej. Zranienie jej, to zdanie się na miłosierdzie królowej. Żaden z Kruków tego nie zaryzykuje. W słowach Ivi nie było już śladu jego normalnego żartowania. Było tak, jakby wiadomości o zamachu przestraszyły jego żarty i w ich miejsce pojawiło się coś bardziej rzeczywistego. Trójkolorowe oczy Hawthorne’a rozszerzyły się. - W rzeczy samej, kto by śmiał. Barinthus nadal trzymał mnie w ramionach, ale teraz nie było śniegu, nie było zimna. Dotknęłam jego ramienia. 254

- Mogę już iść. Popatrzył na mnie, jakby zapomniał, że trzyma mnie na rękach, a może rzeczywiście zapomniał. Pochylił się i delikatnie postawił mnie na kamiennej podłodze. Poprawiłam spódnicę, wygładzając ją rękami, chociaż wiedziałam, że plisy nie będą dobrze wyglądać, jeżeli się ich nie wyprasuje. Nic nie mogłam z tym zrobić. Miałam nadzieję, że wieści o tym, że byłam bliska śmierci odwrócą uwagę mojej ciotki od mojego mało idealnego wyglądu. Z Andais nigdy nie było nic wiadomo, czasami drobne rzeczy wywoływały jej gniew, o ile nie mogła nic poradzić na duże. Ivi uklęknął przede mną na jedno kolano, a kiedy to zrobił, jego peleryna zsunęła się z jednego ramienia, obnażając jego ramiona, część piersi i koniec uda. Był nagi pod peleryną. - Księżniczko Meredith, pozdrowienia od Królowej Powietrza i Ciemności. Przesyła nas jako dar. – W jego głosie pojawiła się znów odrobina kpiny. Hawthorne również opadł na kolana, a sposób, w jaki przytrzymywał jedną ręką swoją pelerynę, sprawił, że zaczęłam zastanawiać się, czy miał pod nią coś więcej niż Ivi. - Jesteśmy darem dla ciebie, o ile pierścień nas rozpozna - powiedział Hawthorne i zabrzmiało to tak, jakby mógł być zły, gdyby tylko śmiał. - To z pewnością może poczekać - powiedział Oniwlyn. – Jeżeli królowa naprawdę nie wie, co się stało, musimy jej powiedzieć. - Jeżeli chcesz przekazać królowej złe wieści, możesz iść. Ja na przykład nie chcę być pierwszym, który jej to powie. – odpowiedział Usna. Był nadal nagi, trzymał swój miecz w ręce. Wszyscy wiedzieli, ze królowa ma zwyczaj wyładowywać swoją złość na posłańcach. Onilwyn zbladł. - Masz racje. - Ale ty również - powiedział Barinthus. – Królowa musi wiedzieć. Nie mogę uwierzyć, że nikt się z nią nie skontaktował. - Nie mieliśmy z nią kontaktu od trzech godzin - powiedział Hawthorne. - Gdyby wiedziała, byłoby tu więcej ludzi - powiedział Doyle i nikt się z nim nie kłócił. - Była zajęta zabawą - powiedział Ivi, powiedział to głosem, w którym można było wyczuć ten wypełniony odrazą humor, który sugeruje, że każde słowo może znaczyć więcej. – I daję słowo, że tylko przybycie księżniczki może być wystarczające, by jej przerwać. - Z pewnością ktoś może przerwać jej zabawę z takiego powodu - powiedział Barinthus. Hawthorne spojrzał na niego. - Jesteś jednym z nas, Lordzie Barinthusie, ale ona nie przeraża cię tak jak nas. Szanuje twoją siłę. Reszta z nas nie ma takiego szczęścia. Jeżeli przerwiemy jej zabawę, wtedy 255

weźmie nas na miejsce tego, którym się bawi. – Spojrzał w dół i zadrżał. – Nie chciałbym przerywać jej z powodu próby zamachu. - A gdybym zginęła, wtedy któryś z was powiedziałby jej? – Zapytałam, a mój własny głos zabrzmiał prawie tak, jak często brzmiał głos Ivi’ego. - Zabrałaś nam wszystkich, którzy byli wystarczająco potężni, by sobie z nią poradzić, Księżniczko - powiedział Hawthorne. - Ciemność, Mróz, Barinthus - powiedział Ivi. – to jej pieszczoszki. - Mistral jest tu nadal - powiedział Doyle. Hawthorne potrząsnął głową. - On obawia się jej, Ciemności, tak jak my wszyscy. - Było z nią lepiej w ciągu ostatnich kilku miesięcy - powiedział Barinthus. – Łatwiej się z nią rozmawiało. - Z twojego powodu, Lordzie Barinthusie - powiedział Hawthorne. - Pozwólcie nam dokończyć - powiedział Ivi. – Potem możecie ciągnąc słomki, by zdecydować, kto będzie posłańcem takich złych wieści. - Mówisz tak, jakbyś ty nie mógł wyciągnąć krótkiej słomki - powiedział Rhys. - Nie możemy - odpowiedział Ivi. - Hawthorne wytłumacz - powiedział Doyle. - Jesteśmy prezentem dla księżniczki, o ile pierścień nas rozpozna. - Przed chwilą to powiedziałeś - powiedział Rhys. Doyle spojrzał na niego, a Rhys wzruszył ramionami. - Tak było. - A jeżeli pierścień rozpozna was… - powiedział Mróz. - Wtedy zostaniemy zaproszeni do łóżka księżniczki. – Hawthorne ośmielił się patrzeć tylko na Doyle’a, tak jakbym nie stała obok. Ivi parsknął, starając się nie roześmiać. - Co w tym zabawnego? – zapytał Doyle. - To nie tak królowa powiedziała. - Ale to miała na myśli. – powiedział Hawthorne, a w jego głosie słychać było urażoną godność. Ivi zaśmiał się głośno. - Co królowa powiedziała, Ivi? – W głosie Doyle’a zabrzmiała rezygnacja, jakby tak naprawdę nie chciał wiedzieć, ale rozumiał, że nie ma wyjścia.

256

- Jeżeli pierścień rozpozna nas – resztę dokończył imitując głos królowej, tak dobrze, że zjeżyły mi się włoski na karku, – wtedy pieprz Meredith, pieprz ją, jak tylko ją zobaczysz. Jeżeli będzie grymasić, weź ją do jej pokoju lub twojego. Nie dbam o to, ale to zrób. - Więc - powiedział Galen - to… - Trochę nie poetyckie, nawet jak na królową - powiedział Rhys. - To miałem powiedzieć. – Galen wyglądał na trochę zszokowanego. - Cóż mogę na to powiedzieć? – Zapytałam. Hawthorne ukłonił się, aż jego czoło prawie dotknęło kamienia. - Przykro mi, Księżniczko. - Nie chce ci powiedzieć - rzekł Ivi. – ale zapytał, co mamy robić, jeżeli Księżniczka Meredith nie będzie chciała iść do łóżka, zaraz po tym jak wejdzie do kopca – teraz imitował ton głosu Hawthorne’a. - Co odpowiedziała moja ciotka? – Zapytałam. Ivi uśmiechnął się do mnie, a w jego ciemnych oczach było widać zacięty triumf, jakiego nie rozumiałam. Hawthorne odpowiedział z twarzą nadal opuszczoną w kierunku kamieni, jego głos był pełen żalu, w sposób, w jaki Ivi zazwyczaj wyrażał kpinę. - Jesteście Unseelie sidhe, czy nie? Przekonajcie ją. Ivi miał swoją twarz, pełną ciemnej radości zwróconą w moją stronę. - Potem zapytał, a co jeżeli nie da się przekonać? – Znów odezwało się echo głosu królowej, które sprawiło, że ciarki przeszły mi przez skórę. – Przekonajcie ją, weźcie ją, czy przekażcie jej moje słowa, zostawiam waszej perswazji. Jeżeli Meredith nie przyjmie przyjemności, jaką jej oferuję, wtedy może zamiast tego otrzymać ból. Te dwie rzeczy mamy pomiędzy Useelie. Przypomnij jej to, jeżeli jej wrażliwość jest zbyt delikatna na pieprzenie. - Chciałbym zmienić to, po co nas przysłała, gdybym mógł. – powiedział Hawthorne i padł twarzą na kamienie, przyciskając czoło do podłogi. Odwróciłam się od triumfującej twarzy Ivi’ego do Barinthusa. - Myślałam, że powiedziałeś, że jest z nią lepiej przez ostatnie kilka miesięcy. - Było lepiej - powiedział wyglądając na zakłopotanego. - Podejdź Księżniczko - powiedział Ivi - wyciągnij swoją piękną rękę i zobaczymy co się stanie. Jeżeli pierścień nas nie rozpozna, będziemy wolni. - Ma rację - powiedział Doyle, - pozwól im dotknąć pierścienia, jeżeli pozostanie zimny, wtedy możemy iść do królowej i przekazać jej nasze wiadomości. - A jeżeli nie będzie zimny? – zapytał Mróz. 257

- Wtedy możemy pieprzyć się oparci o ścianę - odpowiedział Ivi. - Po moim trupie - powiedział Galen. - Jeżeli chcesz to zrobić w ten sposób - odrzekł Ivi. - Chłopcy - powiedziałam. Galen spojrzał na mnie, Ivi nadal patrzył na Galena. - Nie zabijamy się nawzajem, zanim nie wydam takiego rozkazu. Ivi spojrzał wreszcie na mnie, a jego zawziętość przeszła w zauważalne zakłopotanie. - Co to ma znaczyć? - Znaczy to, że jeśli mnie wystarczająco zirytujesz Ivi, mam tutaj więcej niż tuzin najlepszych wojowników sidhe jacy kiedykolwiek istnieli. Jeżeli ładnie poproszę, pokroją cię dla mnie na plasterki. - To nie będzie zgodne z królewskim rozkazem. Przybliżyłam się na tyle, by znaleźć się z nim twarzą w twarz i uśmiechnęłam się nieprzyjemnym uśmieszkiem. - Och, będzie. Zwłoki zazwyczaj mają ostatni orgazm, kiedy umierają. Rozkaz królowej mówi, że mam nie przychodzić do niej, zanim nie spuścisz się w moim ciele. Nie precyzuje gdzie i jak to się ma stać, nieprawdaż? Obserwowałam jak jego triumf zniknął, kpina opadła, aż jedynym uczuciem jakie pozostało w tych ciemno zielonych oczach, było przerażenie. Nie uszczęśliwiało mnie to, że się mnie boi, ale dawało mi pewną satysfakcję. Oblizał wargi, jakby nagle stały się suche. - Jesteś krwią z krwi swojej ciotki. - Tak, Ivi, jestem. I będzie lepiej dla ciebie, jeśli o tym nie zapomnisz… - zbliżyłam się do jego warg - … nigdy więcej. Złożyłam na jego ustach delikatny pocałunek, a on wzdrygnął się. Wyciągnęłam rękę, by objąć nimi twarz Ivi’ego, ale Barinthus chwycił mój nadgarstek i odciągnął rękę od ciała mężczyzny. - Może królowa powinna wiedzieć o wcześniejszych zdarzeniach, zanim znów użyjemy pierścienia. Spojrzeliśmy na siebie. - Co jeszcze się zdarzyło? – zapytał Hawthorne. - Można powiedzieć, że moc pierścienia wzrosła - powiedział Barinthus, - i nie jestem pewien co się może stać, kiedy księżniczka dotknie czyjegoś ciała. Ivi zaśmiał się mrocznie.

258

- Widzę, co wydarzyło się, kiedy dotknęła ciebie, Lordzie Barinthusie - zerkał na jego pachwinę i plamę, którą było widać na górze spodni. Abloec przepchnął się na przód, stanął obok Ivi’ego. Klęknął obok drugiego mężczyzny. Był dużo bardziej stabilny niż wcześniej, jakby zimno go otrzeźwiało. - Jestem przemoczony, zamarznięty i trzeźwy. Żadna z tych rzeczy mi się nie podoba. Ty masz się zamknąć, a my powinniśmy iść do królowej. – Popatrzył na nas. – Kiedy dowie się o powodzi, będzie chciała upewnić się, że księżniczka jest z strzeżonej strefie, zanim użyje pierścienia. - Powodzi? – zapytał Hawthorne. - Każda rzeka na tym terenie - powiedział Abloec. Hawthorne popatrzył na Barinthusa. - Masz na myśli, że dotknięcie Lorda Barinthusa podtopiło teren? Doyle i Barinthus odezwali się równocześnie. - Tak wierzymy. - Tak - Galen i Rhys powiedzieli razem. Usna przeszedł obok nas, nadal nagi i zaczynał się złościć. - Musimy iść zobaczyć się z królową, bo chcę się wreszcie ogrzać. - Będziesz ryzykował życie za odrobinę wygody? – powiedział Mróz. Usna uśmiechnął się do niego szerokim uśmiechem. - A co innego robimy tu, poza ryzykowaniem czyjegoś życia? Czy nie słyszałeś Zabójczy Mrozie, że dni mitów i magii odeszły? Dni kiedy byliśmy warci, by za nas walczyć skończyły się. Kiedy skończył, spojrzał na Barinthusa, potem jego szare oczy odnalazły mnie. Jego spojrzenie nie było seksualne czy głodne. Nie przypominało niczego, czego mogłabym się spodziewać po Usnie. To było bardzo rozważne spojrzenie. W jego spojrzeniu było widać wiele twierdzeń, które wydawały się być za bardzo bliskie prawdy. Ta chwila minęła i jego oczy po prostu stały się pełne otuchy. Poklepał Abloeca po ramieniu. - Chodźmy dalej i wyciągnijmy królową z jej jaskini niegodziwości. Abloec wstał na nogi i skrzywił się. - Nie chciałbym zanosić jej takich wieści, kto wie, co może zrobić? - Wkurzy się na wieść o próbie zamachu, ktoś będzie za to krwawił, ale pozostałe… Usna objął ręką ramię Ableoca. – Królowa pokocha inne wieści. – Przeszedł z Ableokiem w dół korytarza, pozostali również ruszyli. Usna odezwał się jeszcze do mnie ponad ramieniem. 259

– Gdybym był tobą, Księżniczko, bałbym się, czy nie zamknie cię w magicznym okręgu jak zwierzę w zoo i nie będzie przysyłać ci nas, jednego po drugim, by zobaczyć jak doprowadzasz nas do… - przycisnął swój miecz do ust, jakby to był palec, by powiedzieć – szzzz. Zostawmy to dla uszu królowej. Prześlizgnął się w dół korytarza wyprzedzając nas, jego nagie ciało z tymi kolorami jak kaliko prowadziło nas, z Albeocem nadal przyciśniętym do jego boku.

260

Rozdział 27 Jedyne czarne drzwi wewnątrz kopca, to drzwi prowadzące do komnaty mojej ciotki. Były z nieprawdopodobnie błyszczącego czarnego kamienia, wyższe niż najwyższy strażnik i bardzo szerokie. Zazwyczaj drzwi były same w sobie złowieszcze, ale dwaj mężczyźni stojący na straży przed nimi, to nie było coś normalnego. Po pierwsze, ta strona drzwi rzadko kiedy była strzeżona. Królowa cieszyła się audiencją, zwłaszcza taką audiencją, w której musiałeś uczestniczyć, bez względu na to, jak bardzo nie chciałeś. Czasami można było spotkać strażników na zewnątrz, kiedy czekali by eskortować ludzi, z którymi królowa skończyła rozmawiać. Ale tym razem wydawało mi się, że to nie o to chodzi. Może to było przeczucie, ale byłam pewna, że strażnicy czekają na mnie. Co było pierwszą wskazówką? Byli nadzy poza skórzanym pasem na miecze i sztylety, i wysokimi, sięgającymi do kolan butami. - Chyba rozumiem, o co chodzi - powiedział Rhys. Tak jak ja. Ponieważ nie tylko byli nadzy, bardziej niż Hawthorne i Ivi, ale także byli bóstwami roślinnymi. Adair nadal miał to samo imię, które nosił kiedyś, a znaczyło ono „rosnący dąb”. Jego skóra była w kolorze lekkiej opalenizny, ten kolor częściej spotykany jest pomiędzy Seelie, niż Unseelie, nazywamy go pocałowany przez słońce. Jego sięgające wcześniej do kostek włosy obcięto krótko, nawet krócej niż Amatheona. Ktoś przystrzygł go, więc nie było prawie nic, co przypominałoby, jak pięknie kiedyś jego włosy otaczały to złote ciało. Amatheon odezwał się, zanim zapytałam. - Nie byłem jedynym, który był niechętny, Księżniczko. Zaczęła… dawać przykład od Adaira. Oczy Adaira były trzema okręgami złota i żółci, jak zanurzone w słońcu. Jego oczy nie wyrażały żadnego uczucia, kiedy obserwował nas podchodzących do drzwi. Był wyrzucony z Dworu Seelie za zbyt przekonywujące słowa przeciwko królowi i by uniknąć wygnania z krainy faerie, dołączył do Unseelie. Ale nigdy nie traktował ciemnego dworu jako sposobu na życie. Żył pomiędzy nami, ale starał się być niewidoczny. - Wiem, dlaczego ty nie chcesz znaleźć się w moim łóżku, ale Adair i ja nie sprzeczaliśmy się. - Chciał, by zostawić go w spokoju, Księżniczko. Nie chciał być wplątany w tę walkę. - Niestety, to nie Szwajcaria, tu nie miejsce na neutralność - powiedziałam.

261

- No cóż, tego się właśnie nauczył. Następny strażnik stał nadal w pelerynie swoich jasnożółtych włosów. Te włosy otaczały ciało o jasnoszarej skórze, nie tyle podobnej do światła księżyca, jak moja, ale delikatnej, jakby pokrytej kurzem. Miał zmrużone oczy, w kolorze ciemnozielonym, z wewnętrznym okręgiem jaśniejszym, jak jakiś błyszczący klejnot i twarz z wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi. Jego usta były najczerwieńsze, najpełniejsze, najładniejsze na obydwu dworach, jeżeli ktoś by mnie o to zapytał. Damy zazdrościły mu tych ust, ale tylko karmazynowa szminka dałaby podobny rezultat. Miał na imię Briac, ale wolał jak mówiło się na niego Brii. Briac było inną formą imienia Brian i nie miało nic wspólnego z rolnictwem. Wiedziałam, że Brii był jakimś rodzajem bóstwa rolniczego, ale poza tym trzymał swoje pochodzenie w sekrecie. Uśmiechnął się, kiedy podeszliśmy bliżej, tymi czerwonymi ustami, przyciągając uwagę klejnotami swoich oczu, kurtyną włosów, nawet długimi, nagimi liniami swojego ciała. Kiedy poczuł moje spojrzenie, jego ciało odpowiedziało, jakby moja aprobata była wystarczająca, by zaostrzyć jego oczekiwanie i spowodować u niego częściową erekcję. Ciało Adaira nie reagowało na moją aprobatę. Miał szczęście, że nie byłam swoją ciotką, dla niej czasem brak reakcji był osobistą obrazą. Dla mnie nie był. Duma Adaira została ścięta razem z jego włosami. Nie miałam pojęcia, jaki jeszcze ból zadała mu moja ciotka, skoro sprawiła, że chętnie stał przed drzwiami czekając na mnie. Był zły, tego byłam pewna. Złość i wstyd nie zawsze są najlepszymi afrodyzjakami. Moja ciotka nigdy naprawdę tego nie rozumiała. Brii przechylił głowę w jedną stronę, jak ptak. - Nie wypełniliście swojego obowiązku z księżniczką. - Była próba zamachu na księżniczkę - powiedział Doyle. Jego uśmiech zniknął. - Krew. - Z czego innego mogłaby być? – Zapytałam. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się smutno. - Czasami czyjaś krew rozmazana na twarzy królowej oznacza, że bardzo, bardzo dobrze się bawiła. Przepraszam, że zrobiłem to samo założenie o tobie. Ukłonił się, co sprawiło, że jego włosy zsunęły się na jedno ramię jak peleryna, wyprostował się i znów ukłonił, z bardzo męskim spojrzeniem oczu, które wyraźnie mówiło, że nie uważa swojego obowiązku za nieprzyjemny i chce wyciągnąć z niego tyle przyjemności, ile jest w stanie. 262

Adair stał przy drugiej stronie drzwi, jego twarz nic nie wyrażała, ciało było sztywne. Nawet na mnie nie patrzył. - Musimy powiedzieć królowej o ataku - Doyle ruszył do drzwi, niemalże ich dotykając. Adair poruszył się pierwszy, po nim Brii, ich ramiona skrzyżowały się przed klamką drzwi. - Nasze rozkazy są bardzo specjalne - powiedział Adair. Jego głos był równie pusty jak on sam, ale można było nieznacznie coś w nim wyczuć. Było czuć wściekłość ostrą jak brzytwa w tych prostych słowach. Fala magii przeszła w dół korytarza, tańcząc przez naszą skórę, jak cienkie ugryzienie. Walczył, bardzo, bardzo mocno, by nie stracić kontroli nad sobą. Potarłam ramię w miejscu gdzie jego moc dotknęła mnie, zraniło mnie to, pewnie przez przypadek, a zawdzięczałam to mojej ciotce. Ona sprawiła, że Adair musiał podporządkować się jej rozkazom i przespać się ze mną, ale upewniła się, że żadne z nas nie będzie się z tego cieszyć. - Co to są za rozkazy? – Zapytał Doyle, jego ciemny głos, niższy niż zazwyczaj, brzmiał jakby coś pełzało w dół kręgosłupa i chciało zapolować na wewnętrzne organy. Brii odpowiedział, starając się, by jego głos brzmiał optymistycznie, pojednawczo. Nie winiłam go za to. Ja nie chciałabym stać pomiędzy Doyle’m i Adairem, kiedy wybuchnie konflikt. - Jeżeli pierścień rozpozna obu, Hawthorne’a i Ivi, wtedy mają służyć księżniczce tak szybko jak to tylko możliwe, jeżeli pierścień nie rozpozna któregoś z nich, wtedy jeden z nas ma zająć jego miejsce. – Uśmiechnął się do Doyle’a starając się rozładować napięcie. Nie udało się. - Otwórz drzwi Brii. Musimy wiele opowiedzieć królowej, a wiele z tego jest nie tylko niebezpieczne, ale również nie powinno się o tym dyskutować na korytarzu, gdzie może nas usłyszeć wiele uszu. Brii przesunął się, ale Adair nie. W jakiś sposób wiedziałam, że tego nie zrobi. - Królowa zadała sobie dużo trudu, by upewnić się, że wypełnię jej rozkazy. Nie chcę dawać jej powodu, by znów znęcała się nade mną. Jego gniew był cichszy i nie uderzył teraz w dół korytarza, ale Doyle poruszył się jak koń ugryziony przez gza. Może całe użądlenie gniewu poszło na jego skórę. - To ja jestem tu kapitanem, Adair, nie ty.

263

- To dobrze, że jesteś z powrotem Kapitanie – Adair wypowiedział ostatnie słowo jak zniewagę - ale kimkolwiek nie jesteś, nie jesteś ważniejszy niż królowa. Ona jest naszą panią, nie ty. Wyjaśniła mi to bardzo dokładnie, Ciemności, bardzo dokładnie. Prawie się dotykali, byli bardzo blisko siebie, prawie za blisko by walczyć. - Odmawiasz wykonania mojego bezpośredniego rozkazu? - Tak, odmawiam złamania rozkazu królowej. - Pytam się po raz ostatni, Adair, odejdziesz od drzwi? - Nie, Ciemności, nie odejdę. Magia przeszła przez korytarz. Ten pierwszy gorący oddech był jak prężenie muskułów przed ciosem. Moja reakcja nie oznaczała, że myślałam, że Doyle nie wygra. Był Ciemnością Królowej. Ale wydawało mi się, że to marnotrawstwo walczyć pomiędzy sobą, kiedy mamy wrogów, z którymi trzeba walczyć. Jeszcze nie wiedziałam, kto dokładnie był tym wrogiem, ale już dzisiaj starał się mnie zabić. Musieliśmy zachować naszą energię, a nie marnować ją w bezsensownych kłótniach. - Odsuń się Doyle - powiedziałam miękko, ale stanowczo. Magia rosła w korytarzu, zabierając powietrze potrzebne do oddychania. - Powiedziałam, odsuń się, Ciemności - tym razem mój głos nie był miękki. Moc narastała wokół nas, wahając się, migotając. Doyle nie odwrócił twarzy od mężczyzn. - Stoi nam na drodze, a my musimy zobaczyć się z królową - prawie zawarczał. - Zobaczymy się z królową – powiedziałam i obróciłam się do Usny i Abloeca. - Czy wy dwaj zrobicie to, co mówiliście, powiecie królowej, że musimy z nią rozmawiać? - Zapomniałem jak nieszczęśliwie jest być trzeźwym, więc pozwól mi zakończyć to nieszczęście. Powiem królowej, co widziałem, dałem ci słowo. – Zaczął kłaniać się, ale wydaje się, że to spowodowało u niego ból głowy, więc się zatrzymał. - Usna - powiedziałam. Uśmiechnął się do mnie jak kot, który zjadł kanarka. - Oczywiście Księżniczko, jestem zawsze człowiekiem, który dotrzymuje słowa. - Nie pozwolę, by ktokolwiek mnie minął, zanim nie wypełnię dokładnie tego, co nakazała mi królowa - powiedział Adair. - Naprawdę myślisz, że możesz powstrzymać tak wielu Kruków? – zapytał Barinthus, chociaż nie zbliżył się do drzwi. Myślę, że obawiał się, co może się zdarzyć, jeżeli użyje swojej mocy do walki. Ja wiedziałam. 264

Odstąpiłam od Mroza i popatrzyłam w zdeterminowaną twarz Adaira, zanim Mróz przesunął się przede mnie. - Jesteś za blisko, Meredith - powiedział. Potrząsnęłam głową. - Niewystarczająco blisko, Mrozie. Spojrzał na mnie. - Nie po to ocaliłem cię od ludzkiego zamachowca, by teraz skrzywdzili cię twoi właśni strażnicy. - Nikt mnie nie skrzywdzi, przynajmniej nie w ten sposób. Zdziwienie było widoczne w jego szarych oczach, zmarszczył brwi. - Nie rozumiem. Nie było teraz czasu na tłumaczenie. W powietrzu było czuć coraz więcej mocy. Jedno spojrzenie pokazało mi, że Adair zaczyna lśnić. - To nie człowiek starał się mnie zabić dzisiaj, Mrozie. – Upewniłam się, że mój głos jest donośny. – To magia sidhe, która zaczarowała człowieka. Magia sidhe, która opóźniła reakcje Doyle’a w chronieniu mnie. Tylko sidhe mógł wypowiedzieć zaklęcie, które zaczarowało samą Ciemność. Brii zareagował tak, jak miałam nadzieję. - Kto mógłby zaczarować Ciemność, poza samą królową? - Są tacy, którzy to potrafią, ale nie było ich z nami dzisiaj - Doyle zawarczał, jego oczy nadal obserwowały delikatnie lśniącego Adaira. – Ktoś, kto jest potężny wystarczająco, by przesłać zaklęcie na odległość i nikt z nas nie zauważy, zanim nie będzie za późno. - Nie wierzę ci - powiedział Adair. - Niech sluagh’owie zjedzą moje kości, jeśli kłamię. – powiedział Doyle, jego głos nadal przypominał groźne warczenie. Tak jakby psie warczenie, za niskie na ludzkie gardło. Blask Adaira opadł, jarzył się tylko pośrodku jego twarzy, jakby w jego centrum była zapalona świeca. – Nawet jeśli ci uwierzę, nawet jeśli zgodzę się, że księżniczka powinna natychmiast zobaczyć się z królową, jeżeli pozwolę wam przejść bez walki, będę zdany na miłosierdzie królowej. – Podniósł rękę, by dotknąć włosów, potem zatrzymał się, jakby nie mógł znieść dotyku prawie nagiej skóry. – Byłem już zdany na jej łaskę i nie chcę tego znów. - Przepuść mnie Mrozie. Przesunął się. Niechętnie, ale przesunął się. Dotknęłam ramienia Doyle’a. 265

- Mówię ci po raz trzeci i ostatni, Doyle, odsuń się. Jego ciemne oczy zamrugały, wziął oddech tak głęboki, że jego ciało zadrżało jak pies otrzepujący swoje futro po drzemce. Zrobił jeden mały krok od Adaira. - Niech będzie, jak każe moja księżniczka. Jego głos był nadal niższy niż normalnie i pewnie tylko ja słyszałam zawarte w nim pytanie. Ale ufał mi wystarczająco, by zrobić co mówię. Ufał mi wystarczająco, by pozwolić mi zająć swoje miejsce przed Adairem. Spojrzałam na Adaira i nie mogłam powstrzymać smutku w moich oczach, kiedy oglądnęłam z bliska jego krótkie włosy. Adair odwrócił twarz ode mnie mylnie biorąc mój smutek za litość. - Pozwolę sprawdzić ci pierścień, Adairze, tak jak życzyła sobie królowa. Jego złotożółte oczy wróciły do mnie, chociaż jego głowa był nadal odwrócona. - Pierścień nie rozpoznał Hawthorna i Ivi’ego? Zignorowałam pytanie, co nie było kłamstwem. Spojrzałam w jego oczy, koncentrując się na ich pięknie. Wewnętrzny okrąg był złoty, jak stopiony metal, następny okrąg był żółty, jak jasne światło słoneczne, ostatni, zewnętrzny okrąg był prawie pomarańczowożółty, jak płatki nagietków. Sprawiłam, by w moich oczach było widać zachwyt nad tym, co było przede mną, wiec Adair obrócił swoją twarz w moją stronę i jego zimno odtajało na chwilę, zanim powrócił gniew. - Myślisz, że zyskasz uwiedzeniem to, czego Doyle nie mógł osiągnąć magią? - Myślę, że jesteśmy zobowiązani do uwiedzenia się nawzajem. Czy to nie tego pragnęła królowa? Adair popatrzył na mnie z widocznym zmieszaniem. To nie tak, że był głupi, ale nie spodziewał się, że ktoś tak po prostu się z nim zgodzi. Najczęściej tak nie było. - Ja… tak… Królowa życzy sobie, by dwójka z naszej czwórki poszła z tobą do łóżka, zanim przyjdziesz do niej. - Więc czyż nie potrzebujemy, by pierścień rozpoznał przynajmniej dwóch z was? Starałam się, by mój głos był bardzo rzeczowy, ale podeszłam bliżej do niego, tak blisko, że byłoby trudno jeszcze zmniejszyć odległość. Mogłam teraz czuć jego ciało, może nie samo ciało, ale wibrację energii wychodzącą z niego, jak linię ciepła tuż obok mojej. Nawet przez ubranie, nawet przez osłonę, moją i jego, czułam jego magię jak coś drżącego. Prawie zabrakło mi oddechu, a to mnie zadziwiło. Większość sidhe musi celowo pokazywać swoją magię, bym poczuła coś takiego na swojej skórze. Potem zdałam sobie sprawę, że

266

bóstwa roślinne są często również bóstwami płodności. Mogłam przechwalać się, czy też narzekać, ale posiadałam pięć różnych bóstw płodności wśród moich przodków. Jego ciało odpowiedziało na moc, która drżała pomiędzy nami, chociaż zamknął oczy i starał się nie reagować. Ale byłoby to przeciwno naturze. Pomiędzy Unseelie było kilka znakomitych bóstw płodności, tych które upadły, ale to dwór Seelie miał ich większość. Mój ojciec, Essus, był wyjątkiem, ale nawet on nie był płodnością seksu czy miłości, ale bardziej poświęcenia. - Kiedy nadejdzie czas, upewnijmy się, że nie upadniemy na ścianę - udało mi się jedynie wyszeptać. Głos Doyle’a doszedł mnie z tyłu, powolny i ciemny. - Co zamierzasz zrobić? - To czego Adair chce ode mnie. Adair spojrzał na mnie, jego oczy były pełne bólu, ale był to ból zrodzony z pożądania. Chciał uwolnić moc, która wibrowała pomiędzy nami, uwolnić ją i pozwolić, by rozlała się pomiędzy nami i na nas. Jak ja, nie czuł przypływu innej magii, będącej odbiciem jego własnej, przez bardzo długi czas. Nie byłam taka głupia, żeby uwierzyć, że ta potrzeba widoczna w jego oczach dotyczyła mnie. Dotyczyła mocy, która drżała i uderzała pomiędzy nami jak trzeci puls. Byłam wcześniej niedaleko Adaira i nigdy nie poczułam czegoś takiego. Zmieniły to dwie, może trzy rzeczy. Po pierwsze, był nagi, a on był jednym z tych strażników, którzy nie uczestniczyli w swobodnej nagości dworu. Nie grał w gierki, podobnie jak wcześniej Doyle i Mróz. Teraz stałam tu, tak blisko, że dzieliły nas tylko cale. Moc miedzy nami była jak dotyk na jego skórze, moje ciało tonęło w tej mocy, która kładła się na jego ciele i muskułach. Położyłam rękę obok jego bioder, opierając się o gładki, czarny kamień drzwi. Nawet ten zimny dotyk nie mógł schłodzić mocy narastającej pomiędzy nami. Jego ciało nie mogło dłużej mnie ignorować, więc podniósł się twardy i pełny, dotykając niemalże swojego własnego brzucha, chociaż odchylał się lekko na jedną stronę, elegancki, gruby. Zakrzywiony, a nie prosty, do czego zaczynałam się już przyzwyczajać. Podniosłam swoje spojrzenie, aż napotkałam znów jego oczy. Każdy osobny okrąg świecił jasno, ale skoro moc Adaira wypływała przez oczy, kolory w nich zlały się w jedno i świeciły złotożółtym światłem słońca. Jego oczy było po prostu jasnym światłem, jakby dwa małe idealne słońca zaczęły świecić w jego twarzy. - Księżniczko - udało mu się wyszeptać dopiero za drugą próbą.

267

Moc odetchnęła i wiła się pomiędzy nami, jak dwie linie magii wiszące w powietrzu, jedna gorąca, jedna zimna, więc jeżeli zmieszają się, nadejdzie burza. Uspokoiłam się i powoli, zaczęłam zanurzać się w to ciepło. To było jak kąpiel w mocy i żałowałam, że mam na sobie ubranie, bo nie mogłam poczuć tej mocy na swojej nagiej skórze. Ale nie mogłam się już zatrzymać, nawet by się rozebrać. Nie chciałam stracić nawet grama bliskości tego drżącego ciepła. - Pierścień… - odezwał się Adair na sekundę zanim go dotknęłam. Nasze ciała zetknęły się i magia przeszła przez nas, wydzierając szloch z naszych gardeł i odzierając nas z naszych osłon i z większości naszej kontroli. Zapełniliśmy korytarz cieniami. Moja skóra lśniła jak księżyc rozjaśniający noc. Adair świecił, jak gdyby słońce z jego oczu spłynęło na jego skórę. Nie wyglądało to tak, jakby był zrobiony ze światła, ale jakby jego skóra pokryta była światłem, jak warstwa wody nad ogniem. Ten ogień nie był gorący, tylko ciepły. Tym ciepłem, które zapewnia bezpieczeństwo w zimową noc. Ciepłem, które sprowadza ziemię do życia po długim zimnie. Ciepłem, które prowadzi pożądanie przez ciało, a wszystkie inne myśli wygania z głowy. Tylko to było usprawiedliwieniem, że zapomniałam o dotknięciu jego ciała pierścieniem. Wszystko to przyszło tylko z dotykiem magii. Przeciągnęłam dłonią po jego ciele, pierścień otarł się o niego, światło zalśniło pod dotykiem, świat wokół nas zadrżał, jakby samo powietrze odetchnęło. Adair zaczął upadać do tyłu. Jedną ręką objął mnie w pasie, drugą chwycił miecz, zanim uderzył plecami o coś twardego. Na wpół staliśmy, na wpół leżeliśmy wewnątrz kamiennej niszy. Adair przesunął mnie za siebie, więc jego wysokie ciało blokowało wejście i ukrywało mnie. Potknęłam się na małej dziurze i upadłam plecami na konar niedużego, uschłego drzewa, które zajmowało tył niszy. Światło z naszej skóry nie zgasło, więc rzucało cienie na kruszące się kamienie i wypełnioną kamieniami dziurę pod naszymi stopami. Znałam tą niszę, ale była piętra niżej, nigdy nie znajdowała się obok pokoju mojej ciotki. - Jesteście bezpieczni. To nie atak - dobiegł nas głos Doyle’a. - Więc co to jest? – zapytał Adair, w jego głosie słychać było napięcie, tylko trochę rozproszone przez słowa Doyle’a. - Królewskie drzwi poruszyły się przez kamienie, jakby to była woda, przesunęły się powiedział Barinthus, - a nisza pojawiła się za wami. - Wiesz, że kopiec zmienia się, - powiedział Doyle. - Ale nie tak nagle - odrzekł Adair.

268

Teraz, kiedy wiedziałam, że nie byłam w bezpośrednim niebezpieczeństwie, ruszyłam się, ostrożnie obchodząc puste miejsce. Kiedyś tutaj pulsowała wiosna. Opowieści mówiły, że za nami było drzewo owocowe i że pachniało jak jabłoń, aż czuć je było na zewnątrz, jak uformowaną jabłoń wyrosłą na kamieniach33, ale jeżeli klękło się, można było zobaczyć drzewko różane i łąkę za nim. Kiedyś były tutaj wewnętrzne światy, poniżej ziemi, dla żyjących w środku istot magicznych. Pod naszymi wzgórzami były ukryte słońca i księżyce, łąki i sadzawki oraz jeziora, z dala od spojrzeń ludzi. Ale to było na długo, zanim się urodziłam. Widziałam kilka pokoi pełnych martwych drzew, wysuszonej trawy, wyschłej dawno temu i pokrytej przez wieki kurzem. Dotknęłam drzewa za moimi plecami, przy samym krańcu muru, na wysokości ramienia. Drzewko było małe i rozpięte na murze. Było suche i bez życia, pokruszyło mur i przylegało do niego. Pień wydawał się za cienki dla drzewa, które było wyższe ode mnie. Było tu mało miejsca by stać swobodnie, pomieszczenie miało jakąś stopę z każdej strony i żwirowane zagłębienie. Plecy Adaira zajmowały prawie całe wejście, nad jego głową było niedużo miejsca. Barinthus byłby za wysoki by stać wewnątrz kamiennego sklepienia. Światło wróciło do ciała Adaira, rozstawiając rozmytą czerwień, jakby słońce było położone poniżej jego pleców i pośladków. Biel mojej własnej skóry opadała tak, jakby była tylko odbiciem światła. Ciało Adaira lśniło kolorami jak samo niebo. Adair wyszedł z niszy tylko na krok. Nadal był tak blisko mnie, że dotknęłam jego pleców. W chwili kiedy to zrobiłam, kolor zaczerwienił się ciemnym szkarłatem pod jego skórą i mężczyzna wypuścił z siebie zduszony szloch. Wydawało się, że ten jeden dotyk nim wstrząsnął, skoro wszedł po omacku na kamienny mur. Obejrzał się na mnie, jego oczy były płynącym, trzykolorowym okręgiem, nadal jaśniejszym, ale nie błyszczały już jak małe słońca. - Co mi zrobiłaś? – Zdołał wykrztusić. Mogłam poczuć jego moc pod palcami, kiedy musnęłam jego skórę. Poczuć to, gęste i grube pod moimi palcami, jak gęsta żywica, ale nic nie widziałam w mojej ręce, tylko złudzenie gęstej cieczy. Nie wiedziałam, co mu zrobiłam, więc co mogłam powiedzieć? Sięgnęłam powrotem do niego, by zwrócić mu moc, ale coś mnie powstrzymało. Nagle wiedziałam już, co musiałam zrobić. Weszłam do środka alkowy i uklękłam wewnątrz, przed 33

Chodzi o drzewo formowane na trejażu, w Polsce noszące nazwę palmety. Np. tu: http://1.bp.blogspot.com/_VOpSS6m5uTY/SLWFF2UGz-I/AAAAAAAAADM/XlGFOSGAFx8/s400/463pxHorizontal_espalier.JPG

269

suchym, wiosennym zagonem. Tam z boku, ukryty pod suchymi liśćmi, był mały, drewniany kielich. Był pęknięty po jednej stronie. Pęknięty ze starości i z powodu nie używania. - Chodź, Meredith, musimy zobaczyć się z królową - dobiegł mnie głos Barinthusa. - Jeszcze nie Barinthusie, poczekaj chwilę - powiedział Doyle. - Otwarliście drzwi, kiedy nie uważałem - powiedział Adair, a w jego głosie znów słychać było gniew. – To była sztuczka. Trzymałam brudny kielich w obu dłoniach, nie miał uchwytu, a moje dłonie były za małe, by trzymać go wygodnie w jednej ręce. Trzymając go, przeszłam w miejsce, gdzie kiedyś była sadzawka z wodą. Wiedziałam dokładnie, skąd woda powinna wypływać. Wiedziałam, nawet jeśli nigdy nie widziałam. Dotknęłam kielichem skały, tuż poniżej jamy. - W tym miejscu nie ma wody, Księżniczko - powiedział Adair. Zignorowałam go, trzymając kielich obok skały. Wysłałam moc z moich palców do ciemnej jamy, rozprowadzając ją jak pęknięcie w niewidzialnej blokadzie, tak grubej, tak głębokiej. Wiedziałam w tej chwili, że moim celem było sprawienie, by wypłynął jak najbardziej rzeczywisty płyn. Ale w tym, co się działo, była część istoty Adaira. Część jego mocy, jego męskości. Męska energia dotyka skałę otwierając ją tak, jak otwiera kobietę. Kobieta i mężczyzna przenoszą życie dalej. Wezwałam moją moc, pozwoliłam by moja skóra zatańczyła srebrem i białym światłem, a w chwili, kiedy moja moc dotknęła jego mocy, tam gdzie została ułożona na skale, woda spłynęła do jamy, wypełniając pęknięty kielich. - Królowa nadchodzi - powiedział ktoś. Adair dotknął mojego ramienia, chwytając mnie. - Oszukałaś mnie! Szarpnął mnie obracając, by spojrzeć mi w twarz, a kiedy to zrobił woda wylała się z kielicha, na jego zaskoczoną twarz i nagą pierś. Woda spłynęła w dół jego ciała czystymi błyszczącymi strumykami. Odszedł ode mnie, oczy mu się rozszerzyły. Kielich w moich dłoniach, uformowany z białego drewna, wypolerował się, aż zalśnił. W drzewie wycięte były wizerunki owoców i kwiatów, a z uroczego gąszczu winorośli spoglądały na mnie twarze ludzi. Nie jednego zielonego człowieka, ale wielu, ukrytych jak obrazki w dziecięcych układankach. Wizerunek kobiety dekorował drugą stronę kielicha, jej włosy spływały jak peleryna w dół jej ciała. Po jej jednej stronie był pies, a po drugiej drzewo ciężkie od owoców. Uśmiechnęła się do mnie z drewnianego kielicha. To był uśmiech pełen wiedzy, jakby wiedziała wszystko, co kiedykolwiek chciałam wiedzieć.

270

- Królowa czeka na nas w środku, Meredith. Jesteś gotowa? – Powiedział Doyle niepewnym głosem. Uklęknęłam znów w niszy i odnalazłam wodę, czystą i słodką sączącą się do niecki. Uschłe liście i śmieci, które zebrały się przez lata, zniknęły. Niecka była niemal okrągła, pełna wygładzonych przez wodę kamyków i skał. Przytrzymałam kielich pod wodą, która zabulgotała, nadpływając szybciej, jakby była podniecona, że może napełnić kielich. Kiedy woda wypełniła kielich, spływając po moich rękach i zimnych palcach, dopiero wtedy wstałam. Stałam z kielichem napełnionym po brzegi, woda przelewała się, spływając po moich rękach, po rękawach mojego żakietu. W wodzie była energia, cicha, szumiąca moc. Swoim wewnętrznym okiem mogłam widzieć blask mocy w wodzie, a drewniany kielich lśnił wewnątrz mojej głowy jak biała gwiazda. - Dla kogo jest ten kielich? – Zapytał Doyle. - Dla tej, która potrzebuje uzdrowienia, chociaż o tym nie wie.– Mój głos zabrzmiał jak echo w blasku kielicha. - Pytam cię znów, dla kogo jest ten kielich? Nie odpowiedziałam mu, ponieważ wiedział. Wszyscy wiedzieli. Kielich był dla Królowej Powietrza i Ciemności. Kielich mógł ją oczyścić, mógł ją uzdrowić, mógł ją zmienić. Wiedziałam, że kielich jest przeznaczony dla niej, ale nie wiedziałam, czy będzie chciała z niego pić.

271

Rozdział 28 Andais stała na środku komnaty rzeźbionej światłem księżycowym i ciemnością. Jej biała skóra lśniła, jakby pod nią był uwięziony księżyc w pełni, a cały jego miękki blask spływał po niej. Jej włosy były utkane z najciemniejszej nocy. Kiedy patrzyłam na nią kątem oka, widać było na jej włosach jasne punkty światła, jak rozproszone gwiazdy, ale kiedy odwróciłam twarz dokładnie w jej kierunku, widać było tylko lśniącą ciemność, nie rozproszoną żadnym światłem, jak centrum najgłębszej, najbardziej pustej przestrzeni. Taki rodzaj pustej ciemności, która nie niesie ze sobą żadnego ciepła, żadnego życia. Potrójna szarość jej oczu lśniła, ale przytłumiona, jakby płonęły tylko odbitym światłem. Jej oczy świeciły szarą, burzową chmurą świecącą odległym blaskiem, nie miały własnego światła. Ten ostatni, gruby, ciemnoszary okrąg był jak niebo, zanim zwali się na ziemię i zaleje gniewem nas wszystkich. Już wygląd jej oczu mógł zatrzymać mnie w drzwiach. Jej moc wypełniała ją, jak jakieś uderzenie przeznaczenia czekające na swoją ofiarę, co sprawiło, że chciałam odwrócić się i uciec. Nadal byłam dotknięta magią, która ożywiła wiosnę. Magią, którą Adair i ja, jedynie dotykając się, obudziliśmy. Ale to jasne, uzdrawiające zaklęcie zamieniło się w popiół w moim sercu, kiedy spojrzałam w oszalałe mocą oczy Andais. Nie było w nich nic rozsądnego. Stałam tuż za drzwiami, bojąc się ruszyć, bojąc się przyciągnąć jej uwagę. Cała ta nowa moc, cało nowo odkryta osobowość, cała nowo odnaleziona radość i miłość, a ja nagle znów stałam się dzieckiem. Jak przestraszony królik przyczajony w trawie, mający nadzieję, że lis go ominie. Kiedy przełknęłam ślinę, zabolało, jakbym mogła zadławić się własnym strachem. Ale nie byłam królikiem, na którego polował ten właśnie lis. Eamon stał na małym podwyższeniu na końcu pokoju, tym, które najczęściej było zasłonięte. Był wysoki i blady, z długimi opadającymi do kostek czarnymi włosami, jedyną rzeczą, która osłaniała jego ciało. Eamon był jednym z tych, którzy swobodnie traktowali nagość na dworze. Widziałam go nagiego wcześniej i o ile przetrwam noc, mogłam go widzieć znów. Nie, to nie piękno Eamona sprawiło, że mój puls przyspieszył. Nie sprawiły tego nawet narzędzia tortur i śmierci powieszone na ścianie z nim, otaczające jego ciało jak kolaż. Sprawiły to słowa królowej i jego odpowiedź na nie. - Czy przeciwstawiasz mi się, Eamonie, mój małżonku? – Kiedy zadała to pytanie, jej głos był spokojny, nawet za spokojny. Nie pasował do niczego w tym pokoju, nawet do wyrazu jej twarzy.

272

- Nie sprzeciwiam ci się, moja królowo, moja miłości, ale błagam cię. Zabijesz go, jeżeli nie przestaniesz. Odezwał się głos za Eamonem. - Proszę, nie przestawaj. - On nie chce, żebym przestała. – Powiedziała Andais, poruszyła jedną ręką, nonszalancko, przyciągając moją uwagę do pejcza, który w niej trzymała. Był niewidoczny przy czerni jej długiej spódnicy, dopóki nim nie poruszyła, nie było nic widać. Był jak dobrze zakamuflowany wąż, ukrywający się, aż uderzy. Pejcz wydawał ślizgający się dźwięk, kiedy ruszała nim po podłodze, leniwym gestem, który sprawił, że włosy zjeżyły mi się na karku. - Powiedziałaś mi kiedyś, że cenisz go tak, bo może znieść tak wiele bólu. Jeżeli go zabijesz, nie będziesz mogła się nim już bawić, moja królowo. Zorientowałam się, że Eamon stoi na przedzie alkowy, przy środku ściany. Zasłaniał widok na miejsce, gdzie był łańcuch przykuty do ściany. Ktokolwiek tam był, był niższy niż mierzący sześć stóp34 Eamon i mógł być zabity przez zwykły pejcz. Większość z istot magicznych musi być ściętych, trzeba im całkiem odciąć głowę. Nie jest łatwo ich zabić czy zranić. Kogo trzeba tak osłaniać? Dla kogo Eamon ryzykuje siebie? Żadne imię nie przychodziło mi do głowy. W pokoju byli inni strażnicy. Wszyscy byli nadzy. Ubrania, pancerze, uzbrojenie, wszystko leżało na stercie przy nogach łóżka, jak gdyby Andais leżąc pomiędzy jedwabiem i futrem rozkazała im wszystkim rozebrać się. Pewnie tak zrobiła, ale widok tuzina sidhe, klęczących, z opuszczonymi głowami, z rozpuszczonymi włosami zakrywającymi ich nagość jak szaty w wielu kolorach, było zarówno uroczym widokiem, jak i niepokojącym. Co się stało? Co się zmieniło odkąd Barinthus i inni opuścili kopiec i przyszli mnie odebrać? Barinthus powiedział, że Królowa ma się lepiej, a tymczasem było z nią gorzej, niż widziałam to kiedykolwiek. Bałam się przemówić, bałam się zrobić jakikolwiek hałas, bałam się, że ten gniew może być skierowany w moim kierunku. Nie byłam jedyna, która obawiała się iść dalej, Doyle stojący przede mną trochę z boku, był równie nieruchomy jak my wszyscy. Nasze wejście przez drzwi obróciło jej oczy na nas, ale teraz, kiedy przestaliśmy się poruszać, zwróciła swoją uwagę z powrotem na Eamona. Nikt z nas nie wydawał się chcieć zaryzykować zwrócenia tej uwagi na siebie.

34

ok. 182,90 cm

273

Wciągnęła pejcz za siebie, a pomiędzy klęczącymi ludźmi pojawiło się wolne miejsce, którego nie było wcześniej, kiedy pejcz przesuwał się jak wąż po podłodze. Nie po raz pierwszy tej nocy, nie po raz dwunasty, czy dwudziesty. Gdy pejcz krążył po podłodze, mężczyźni klęczeli, bardzo nieruchomo, jak jakieś dziwne, piękne, ogrodowe posągi. Królowa machnęła nim do przodu używając całej ręki, ramienia, pleców, a w końcu całego ciała. Rzuciła nim w potężnym uderzeniu. Jej nadgarstek w ostatniej chwili zrobił dodatkowy skręt, który sprawił, że pejcz głośno trzasnął. Był to dźwięk podobny do pędu nadciągającego tornada, wiedziałam z własnych ciężkich doświadczeń, że jeżeli smagnięcie na końcu natrafia na ciało, ten dźwięk był nawet bardziej przytłaczający niż wtedy, kiedy się stoi na torach kolejowych, tuż przed tym jak pociąg pędzi w twoją stronę, a ty nie możesz ruszyć się, by zejść mu z drogi. Nie dlatego, że nie chcesz, ale dlatego, że jesteś przykuty na miejscu. Eamon mógł się przesunąć, ale tego nie zrobił. Stał tam, używając swojego wysokiego, opanowanego ciała, jako osłony dla tego, kto był za nim. Pejcz uderzył w niego mocno, przez pierś, z trzaśnięciem prawie bliskim wybuchowi, z obezwładniającym dźwiękiem, kiedy trafił w jego ciało. Małym pejczem było trudno rozciąć ciało do mięsa, ale to był jej większy pejcz, który wyglądał jak anakonda, wystarczająco długi i wystarczająco gruby, by zmiażdżyć życie. Obawiałam się tego właśnie pejcza, ponieważ byłam śmiertelna, ale chociaż ciało Eamona poczerwieniało, nie krwawił. Ja krwawiłabym. Lubię ostrzejszą zabawę, ale nie w taki sposób, w jaki robi to królowa. Ona bawiła się od początku nad krawędzią, tuż nad otchłanią. Mogła znaleźć miejsca, gdzie moje ciało nie chciało iść, nie mogłoby przetrwać, nawet gdyby chciało. W tej chwili domyśliłam się, nie tyle kto był przykuty do ściany za Eamonem, ale kim był. Mieliśmy kilku ludzi, którzy żyli na dworze. W większości nie byli podobni do Madeline Phelps, rzeczniczki prasowej. Nie pracowali tu. Byli wybrani setki lat temu i zabrani do krainy faerie, czasem chętnie, czasem nie. Ale teraz byli chętni, by tu zostać, ponieważ gdyby tylko zrobili krok poza krainę faerie, wróciliby do swojego wieku, zestarzeliby się, uschnęli i umarli. Niektórzy z nich byli służącymi, ale często było w nich coś, co przyciągnęło uwagę sidhe. Niektórzy zostali porwani dla ich piękna czy talentu muzycznego, w Ezekielu królowa dostrzegła talent do tortur. Ceniła go wystarczająco, by porwać go ze świata ludzi. Teraz to było nielegalne, ale kiedyś, kiedy byliśmy prawem sami dla siebie, dwory tak właśnie robiły. Ale bez względu na powód, z jakiego kiedyś dostali tutaj dom, było złem łamać umowę, było grzechem zabierać im życie. Zaoferowano im nieśmiertelność, bez starzenia się, więc można było ich

274

wykorzystywać, ale to nie był powód, by ich zabijać. Nie można pozbawiać ich tej przyczyny, dla której przybyli do krainy faerie. Kiedy zdałam sobie sprawę, że to człowieka ma przykutego do ściany, byłam prawie pewna, kto to był. Tyler był jej aktualnym ludzkim kochankiem. Ostatnim razem, kiedy go widziałam, był krótko obciętym blondynem, naprawdę bardzo chudym. Był tak młody, że było to prawie nielegalne. Był również, zgodnie z najnowszymi plotkami, masochistą. Jeżeli cieszył się tym, co królowa mu robi, przeszedł od masochisty do samobójcy. Wielki czarny pejcz szeptał i ślizgał się na kamiennej podłodze. Przesunęła nim między jej własnymi milczącymi, nieruchomymi strażnikami, zahuczał w powietrzu, tnąc jak błyskawica, prosto na ciało Eamona. Siła uderzenia przesunęła go, jakby został popchnięty, ale poza następnym czerwonym znakiem, nie było śladu, że go to zraniło. Z gardła Andais wydostał się niski dźwięk, prawie warkot, jak gdyby to jej nie zadowoliło. Opuściła pejcz na ziemię, jak złuszczoną skórę, nagle pustą i nieżywą. Podniosła swoją bladą dłoń ze starannie pomalowanymi paznokciami i wskazała na Eamona. Zatoczył się i musiał podeprzeć się, by uchronić się przed upadkiem. Jego palce zaczerwieniły się z wysiłku, by utrzymać się przed upadkiem. Moc Andais wypełniła pokój jak ciśnienie przed burzą, kiedy powietrze staje się gęste i trudne do połknięcia. Ciśnienie rosło i rosło, aż było ciężko oddychać, jakby moja pierś ledwo mogła unosić się przy jej magii. Wiedziałam w tej jednej chwili, czego chciała. Mogła sprawić, że powietrze będzie tak ciężkie, że można było udusić się, czy raczej ja mogłam udusić się. Sidhe nie można zabić przed zwykłe uduszenie. Zacisnęła rękę w ciasną pięść i ramiona Eamona zaczęły drżeć z wysiłku, by utrzymać się przeciw jej magii. - Nie rób tego moja królowo - powiedział zza zaciśniętych zębów. Czubki jego palców poruszyły się, jego uścisk zaczął pękać. Wcisnął się w kamień z siłą, która pozwoliła sidhe podbić prawie całą Europę. Kamień pękł pod jego palcami, ale i tak wcisnął w niego palce. Z kamienia wypłynęła krew i zaczęła spływać w dół skały. Otworzył dłoń i przytrzymał się podłogi. Z trudem zmusiłam pierś by podnosiła się i opadała, ale to było jak popychanie jakiegoś wielkiego ciężaru. Nie mogłam złapać oddechu. Kielich wyślizgnął się z moich rąk i tylko ręka Galena na moim ramieniu powstrzymała mnie przed upadkiem. Nigdy nie czułam jej magii w ten sposób. Nie tak.

275

Zaczęła iść w stronę Eamona, powoli, pchając swoją moc przed sobą jak jakąś wielką niewidzialną rękę. Wiedziałam ze swojego własnego doświadczenia, że im bliżej jest fizycznie, tym mocniejsza jest jej magia. Eamon zaczął dygotać, krew płynęła szybciej, spływając na skały, płynąc w dół szkarłatnymi strumyczkami. Wysiłek jaki wkładał, by utrzymać się naprzeciw jej magii sprawił, że jego serce przyspieszyło, puls był mocniej, a to zmusiło jego krew by płynęła szybciej i szybciej wypływała z niego. Przed oczami migały mi szare i białe podobne do gwiazd wzory. Ktoś jeszcze chwycił moje drugie ramię, nie wiedziałam kto. Kolana ugięły się pode mną i zawisłam w ich ramionach. Powietrze stało się gęste i nie mogłam oddychać. Światło stało się szare i wtedy złapałam oddech. Złapałam głęboki oddech i zaczęłam kaszleć, a tylko podtrzymujące mnie ręce powstrzymały mnie od upadku na podłogę. Kiedy kaszel minął, światło powróciło i zorientowałam się, że powietrze koło mnie było zimne. Znów mogłam oddychać. Galen trzymał moje prawe ramię, a Adair lewe, ręką obejmował mnie w pasie, aż moje nogi przypomniały sobie jak stać. Myślałam, że królowa opuściła pokój, ale nie. Stała tuż przed Eamonem, kierując swoją magię tylko na niego. Koncentrowała się na tym małym punkcie, więc reszta pokoju była wolna od jej magii. Eamon ściskał ścianę, jego usta były szeroko otwarte, ale nie oddychał. Było tak, jakby Andais mogła zebrać ciśnienie atmosferyczne i zgromadzić je obok ciebie. Mogła użyć powietrza jako broni. Zawsze wiedziałam, że wszyscy się jej bali, ale nigdy nie widziałam, żeby używała swojej mocy w ten sposób. Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, że to nie tylko jej całkowita bezwzględność utrzymywała ją w mocy przez ponad tysiąc lat. Patrzyłam w twarze strażników, najlepszych wojowników jakich mieli sidhe i widziałam strach na ich twarzach. Bali się jej. Naprawdę się bali. Andais zaśmiała się i to był dziki, zastraszający dźwięk, który obiecywał ból i śmierć. Kiedy byłam nieprzytomna, podniosła nóż. Teraz cięła nim po piersi Eamona. Cięła go, jakby to były krzaki, a ona chciała oczyścić sobie drogę. Spodziewałam się zobaczyć tryskającą krew, ale powietrze było za bardzo gęste, by krew mogła tryskać. Spływała powoli, więc zrobiła pół tuzina nacięć, zanim pierwsze zaczęło krwawić. - Pani, pomóż nam - powiedział Doyle, a jego głos był tak smutny i pusty. Stał prawie dokładnie przede mną. Zorientowałam się, że kiedy królowa szła w kierunku Eamona, Doyle

276

przesunął się, by zasłonić mnie przed jej wzrokiem. Westchnął i spojrzał do tyłu na innych. Nigdy wcześniej nie widziałam takiego wyrazu jego twarzy. Rhys westchnął również. - Nienawidzę, kiedy musimy to robić. - Jak my wszyscy. – Odpowiedział Mróz z mojej drugiej strony. - Co zamierzacie zrobić? – Udało mi się odezwać. Doyle potrząsnął głową. - Teraz nie ma czasu na tłumaczenia. Jego czarne oczy oderwały się ode mnie, patrząc na Eamona i królową. Pierś i brzuch Eamona były pokryte krwią, z płytkich nacięć po jego ciele skapywała krew. Głębsze nacięcia na jego piersi wyglądały jak jakieś niesamowite, szkarłatne usta. Z jednej strony Andais zraniła go tak, że widać było zakrwawioną, białą kość żeber. - Teraz nie ma czasu – powtórzył Doyle, potem ruszył w stronę królowej. Mróz podążył za nim, a Rhys za nimi obydwoma, rzucając mi jeszcze spojrzenie. - To wygląda gorzej, niż jest. Pamiętaj, możemy się uzdrowić. Mój puls przyspieszył. Co oni zamierzali zrobić? Ruszyłam do przodu, ale Galen i Adair trzymali mnie za ramiona. To było wygodne i pomocne, ale nagle okazało się, że jestem uwięziona. Trzymali mnie, więc nie mogłam upaść, ale nie mogłam też iść do przodu. - Puść mnie, Galen - powiedziałam. - Nie, Merry, nie. – Nie patrzył na mnie, kiedy to mówił, jego oczy były zwrócone na Eamona. Wysoki, przystojny Eamon, był zmieniony w kawał mięsa. – Nic im nie będzie. – Jego głos nie był tak pewny jak jego słowa. Spojrzałam na Adaira. - Puść mnie. Adair potrząsnął głową. - Nie, Księżniczko. Będę tu stał i trzymał cię, więc nie mieszaj się w to. - Będziesz tu stał i trzymał ją, więc nie będziesz musiał pomagać - powiedział Brii. - Pomóc w czym? – Zapytałam i popatrzyłam na poważną twarz Galena, jego uwaga była zwrócona na to, co działo się przy ścianie, potem na Adaira, który unikał mojego spojrzenia, w końcu na królową szlachtującą Eamona. Doyle był tak blisko, że mógł dotknąć królowej. - Moja królowo, wróciliśmy - powiedział głębokim głosem. Wydawało się, że go nie słyszała. Jakby cały świat ograniczył się do ociekającego krwią ostrza w jej ręce i ciała które cięła. 277

- Moja królowo - tym razem Doyle sięgnął i dotknął swoją ciemną ręką jej białego ramienia, tuż ponad miejscem gdzie krew ubrudziła jej skórę. Obróciła się do niego tak szybko, że ruch stał się niemal niewidoczny. Ostrze błysnęło srebrem i świeża krew zachlapała ramię Doyle’a. Powiedziałam jego imię, zanim zdążyłam pomyśleć. Królowa odwróciła swoje oczy w tą stronę pokoju, jakby szukała mojego głosu, ale Doyle wszedł na jej linię wzroku i ciachnęła go. Uderzyła go ponownie, zanim Rhys przeszedł przed niego. Nie mogłam słyszeć, co powiedział, ale cokolwiek to było, wystarczyło. Uderzyła go. Tylko drżenie jego ramion pokazało, że go to bolało, ale cofnął się, jakby chciał uniknąć ciosu. Nie spodobało jej się to. Ruszyła na niego w dzikim ataku, tnąc Amatheona, który nagle znalazł się na jej drodze. Rozcięła go od ramienia do ręki. Cios sprawił, że potknął się i obrócił, by chronić ramię. Wbiła nóż w jego plecy, upadł na kolana. Jego oczy rozszerzyły się z bólu i czegoś jeszcze: rezygnacji. - Witaj w świecie strażników, Księżniczko. – Powiedział Adair. – Powitaj wiedzę, jak utrzymać się nawzajem przy życiu. Nikt poza królową i jej Krukami nie był tego świadkiem. Możesz czuć się zaszczycona. – Ostatnie słowo zabrzmiało ironicznie, gorycz wydawała się przecinać powietrze, jakby miała moc. Cichy dźwięk przyciągnął moje spojrzenie do strażników, nadal klęczących na podłodze w tłumie nagich ciał i jedwabnych włosów. Włosy w kolorze świeżo skoszonego siana, włosy w kolorze dębowych liści, włosy w kolorze skrzydeł ważki w słońcu, włosy w kolorze purpurowej wielkanocnej trawy, skóra która lśniła w świetle jak biały metal, skóra która błyszczała jakby posypana złotym pyłem, skóra mechata, na powierzchni pokryta jakimś wyszukanym tatuażem, skóra czerwona jak płomień, różowa jak guma balonowa. Nawet pozbawieni swoich pancerzy, ubrań, broni, wszyscy byli inni, wyjątkowo unikalni. Byli Unseelie sidhe i rozebranie nie mogło sprawić, że będą gorsi. Nie byłam pewna, kto wydał ten dźwięk, ale tylko jedna para oczu wpatrywała się we mnie przez opadające szare włosy, nie siwe, ale szare jak chmury przed deszczem. Oczy, które spoglądały przez te długie włosy, były w zielonym kolorze, tym żółtozielonym, prawie złotym, tym kolorem, który ma świat, zanim niebiosa upadną na głowę. Jego oczy miały kolor świata zanim utonie w burzy. Było tak, ponieważ to był Mistral, władca wiatrów i twórca burz. Jego oczy były zmienne jak pogoda, jakby ta zieleń była oznaką jego niepokoju. Wiedziałam kiedyś, jak niebo ciemniało, kiedy oczy Mistrala wyglądały w ten sposób. Napotkał moje spojrzenie i patrzył mi w oczy. Mówił mi swoimi oczami, swoją twarzą, że byłam tylko następnym, bezużytecznym członkiem rodziny królewskiej. Stałam tutaj, 278

chroniona, kiedy oni krwawili. Może sama byłam temu winna, że wyczytałam to w jego oczach. Mój ojciec nauczył mnie, że bycie członkiem rodziny królewskiej to więcej niż posiadanie władzy nad ludźmi. Oznacza to, że w pewien sposób ci ludzie mają również władzę nad tobą, oczekują, że zaopiekujesz się nimi. Jeżeli zostanę królową, będą miała władzę nad życiem i śmiercią tych mężczyzn, ale tutaj chowałam się. Chowałam się, bo bałam się tak bardzo, że ledwo mogłam myśleć. Czułam ręce Galena i Adaira na moich ramionach, ale to przestało być zniewagą, a stało się pocieszeniem. Chciałam, by mnie trzymali. Chciałam wymówki, by nic nie robić. Ukrywałam się za tymi ludźmi, których powinnam chronić. Odczułam spojrzenie Mistrala jak uderzenie. Klęczał na podłodze, klęczał tam, gdzie królowa kazała mu klęczeć, pewnie obiecując mu, że jeżeli ruszy się, to jego również przykuje do ściany. To była jej najczęstsza pogróżka. Kiedyś klęczałam na tej samej podłodze, aż zemdlałam. Byłam tylko śmiertelniczką, nie mogłam klęczeć dniem i nocą. Oni mogli. I jeżeli Andais nakazała im, klęczeli. Nadal mogłam słyszeć dźwięki dobiegające z drugiej części pokoju, ale patrzyłam na Mistrala, jakby jego twarz była jedyną rzeczą na świecie, ponieważ kiedy na niego patrzyłam, nie widziałam, co się działo. Nie chciałam widzieć. Byłam zmęczona oglądaniem koszmarów. Ale bez wzglądu na to jak bardzo się starałam, nadal słyszałam. Ciche sapnięcie, dźwięk rozrywanego ubrania i ten tępy dźwięk, kiedy ciało ustępuje pod ostrzem. To musiała być naprawdę głęboka rana, skoro słychać było taki dźwięk, rana w najbardziej witalne części ciała. W końcu dźwięk jak płynąca woda, jakby ktoś odkręcił kran, sprawił, że spojrzałam. Odwróciłam się w kierunku tego dźwięku w sposób, w jaki obracasz się do koszmaru. Galen starał się przejść przede mnie. Ale było tak, jakby również on poruszał się za wolno. Widziałam tylko szeroko otwarte ze zdziwienia oczy Onilwyna. Krew tryskała mu z karku, płynąc jak purpurowy deszcz. Zobaczyłam jeszcze jasny kawałek kręgosłupa, zanim szerokie ramiona Galena zasłoniły mi widok. Spojrzałam na niego i zobaczyłam ból w jego jasno zielonych oczach. - Przesuń się Galen, pozwól mi zobaczyć - wyszeptałam. Potrząsnął głową, kiedy lód stopniał, jego włosy skręciły się w loki. - Nie chcesz widzieć. - Jeżeli jestem tutaj księżniczką, to musisz się przesunąć. Jeżeli nie jestem księżniczką, wtedy na wszystko co rośnie i żyje, co my tu robimy? To wystarczyło. Przesunął się i mogłam zobaczyć, co królowa robiła swoim Krukom, swoim mężczyznom i moim. 279

Rozdział 29 Atakowała Mroza. Jego gołębioszara koszula była czarna od krwi. Obrócił się, jakby miał upaść, połowa jego długich srebrnych włosów przylepiła mu się do ciała, szkarłatna od krwi. Upadł opierając się na rękach, opuścił głowę w dół. Podniosła nóż chwytając go w dwie ręce, przymierzając się do uderzenia w serce, ale ramię Doyle pojawiło się, przesuwając jej ramiona z daleka od odsłoniętych pleców Mroza, przyciągając jej morderczą uwagę na siebie. Jego skóra i ubranie były tak ciemne, że ciężko było zobaczyć krew, która była na nim, ale widać było kość lśniącą biało i czerwono na boku, w miejscu, w którym próbowała uderzyć go w serce. - Doyle - wyszeptałam miękko jego imię. Andais zaczęła ciąć go, a on starał się ochronić swoje ciało ramieniem. Krew tryskała z niego, kiedy jej ostrze starało się znaleźć kość, znaleźć coś, co można zabić. Tak jakby to, że nie pozwalał jej pociąć głównych części swojego ciała, obrażało ją. Nawet przy jej szaleństwie, nie można było na to pozwolić. Nie możesz walczyć z królową i przeżyć. W rzeczywistości nie mogła go zabić, ale cięła go swoim nożem szalonymi ciosami. Nóż był czerwony od krwi, jego rękojeść stała się od niej śliska, więc Andais zmieniła położenie noża kierując go w dół. Wyglądało to tak, jakby zamierzała całą swoją siłą pogrążyć nóż w jego piersi. Przesunął rękę, by zablokować ten cios, przesunęła się, jak ciemna błyskawica, rozmazana czerń i czerwień i wbiła ostrze w jego twarz. Siła uderzenia obróciła go dookoła i zobaczyłam jego twarz rozciętą od brody po kość policzkową tak, że część policzka zwisała luźno. Nie mogła zabić go nożem, który dzierżyła, ale mogła go okaleczyć. W tej chwili coś się we mnie zmieniło. Nadal się bałam, a ten strach czułam jak coś zleżałego i metalowego na języku, ale zaczęła narastać we mnie nienawiść, większa niż mój strach. Może to była wściekłość. Strach stawał się mniejszy, coś kulącego się wcześniej rosło we mnie. Odkrywałam, że to coś ma skrzydła, zęby, pazury. Nienawiść nie na Andais, ale na okropną stratę. To było złe. Nawet jeżeli nie kochałam tych mężczyzn, to nadal było złe. Rhys rzucił się do nich, przyjął uderzenie, które sprawiło, że krew trysnęła z jego ramienia, ale wyglądało na to, że Andais jest zmęczona gierkami. To byli najlepsi wojownicy sidhe, jakimi mogliśmy się pochwalić. Patrzyłam jak Andais porusza się, jak coś płynnego, szybciej niż Rhys, była za szybka nawet dla Doyle’a. W tej chwili zorientowałam się, że to nie były gierki, ona po prostu była lepsza niż oni. Była Królową Powietrza i Ciemności, ciemną boginią walki.

280

Skoro Kruki nie mogły stanąć przeciw niej, jak ja mogłam? Ci mężczyźni byli szybsi, mocniejsi, lepsi niż ja. Nie było tu broni, która mogła mi pomóc, chyba że do zabicia się. Ale nie mogłam stać, patrzeć i nic nie robić. Złość zamieniła się w moc i nie mogłam powstrzymać mojej skóry od lśnienia. Nadchodząca moc była niczym w porównaniu do mocy Andais. Galen i Adair patrzyli na mnie. Galen potrząsnął głową. - Nic tu nie możesz zrobić, Merry - jego uścisk na moim ramieniu stał się prawie bolesny. – Oni nie zginą. - Nie - powiedział Adair swoim zgorzkniałym głosem - uzdrowimy się, jak uzdrawialiśmy się wcześniej. - Nie z tego - głos Mistrala, miękki, ale brzmiący grzmotem, wywołał gęsią skórkę na moim ciele i sprawił, że moja skóra zalśniła mocniej. Jego dziwne oczy spotkały moje i dokończył. – Nigdy nie robiła aż takiej rzezi. Coś jest nie tak. Spojrzałam na Adaira i Galena. - Ma rację? - Uzdrowią się - powiedział Galen, ale nawet on nie wydawał się być pewnym. - Mistral mówi prawdę - Adair odwrócił spojrzenie od rzezi i obrócił twarz na mnie pokazując widniejący na niej ból i wstyd. Według tradycji Kruków najgorszym wstydem było nieprzyjęcie z chęcią śmiertelnego ciosu zadanego przez przywódcę. Ale taka lojalność powinna być okupiona tym, że władca powinien być wart takiej lojalności. Nie zawsze mieliśmy dziedzicznych władców, w rzeczywistości przyjęliśmy tu ludzkie poglądy. Kiedyś najlepsi z nas rządzili, niezależnie z jakiego byli rodu, o ile byli sidhe. Mistral odwrócił swoją twarz ode mnie, jakby mógł widzieć moją niepewność wypisaną na twarzy. - Matko pomóż nam, skoro nikt inny nie może. – Wyszeptał. Obnażone ramię Andais było umazane krwią, te gładkie, silne ramiona przechodziły przez powietrze, rozpryskując za sobą krople krwi. Nie krwi jej ofiar, ale jej. Krwawiła. Krwawiła z małych nacięć na ramionach, piersi i szyi. Królowa Powietrza i Ciemności skaleczyła swoje własne ciało podczas swojego szału przemocy. Zaatakowała Rhysa, prawie tym samym ciosem, którym wcześniej zraniła Doyle’a. Jej ramię wyleciało w powietrze jak łuk, o którym wiesz, że nadchodzi, ale nie jesteś w stanie go uniknąć. To było jak obserwowanie uderzenia przeznaczenia, nie mając sposobu by go uniknąć.

281

- Rhys! – Krzyknęłam, kiedy ostrze pogrążyło się w jego oku, jego jedynym oku. Pogrążyła ostrze w jego twarzy, jakby chciała wyciąć tą ostatnią niebieską kulę z jego ciała. Amatheon starał się ściągnąć jej uwagę na siebie, ale go nie zauważyła. Nie widziała nic, poza zniszczeniem, jakie zrobiła na twarzy Rhysa, nie słyszała nic poza krzykami, jakie w końcu wyrwały się z jego gardła. Moja moc przeszła do mnie jak niewidzialny sztylet spływający w moją lewą rękę. Ręka krwi, moja druga ręka mocy. Zawsze wcześniej użycie jej powodowało u mnie ból, ból tak intensywny, sprawiający, że widziałam podwójnie, ale nie tym razem. Tym razem moc przyszła cicho, nagle i bardziej całkowicie niż kiedykolwiek wcześniej. Używałam moich rąk mocy, ale do tej chwili nie wykorzystywałam ich. Byłam wystarczająco człowiekiem, by chcieć mieć dość mocy, ale nie tych najbardziej przerażających, jakie są spotykane pomiędzy nami. Ale to było dziecięce marzenie, które odeszło. To była jedna z tych chwil, kiedy jasno widzisz wszystko wokół siebie. Nie musiałam przywoływać zapachu i smaku krwi, cały pokój nią śmierdział. Jakby ktoś rzucił na podłogę surowego hamburgera i wszyscy po nim deptali. Nie tylko zapach krwi, ale i mięsa drażnił moje gardło. Barinthus zasłonił sobą Rhysa, używając swoich pleców jak tarczy, podczas kiedy Andais krzycząc cięła go. Rhys odchylił głowę do tyłu, jego jedyne zdrowe oko było czerwoną ruiną. Nadal krzyczał, bez słów, bez nadziei. Patrzyłam na skaleczenia na jej rękach, z Galenem i Adairem nadal trzymającym mnie za ramiona, po prostu pomyślałam Krwaw. Krew kapała ze skaleczeń na jej ramionach, szybciej niż wcześniej, ale nikt nie wydawał się zauważać tego, że królowa krwawi, najmniej ona sama. Za bardzo zatraciła się w walce. Nie miałam nadziei, że ją zabiję. Była naprawdę nieśmiertelna. Ale miałam nadzieję osłabić ją, rozproszyć. Nie mogłam dłużej patrzyć i nic nie robić. Wołałam krew z jej ciała, a Andais ignorowała mnie. Cięła Barinthusa, jakby chciała przyciąć dziurę na wylot przez niego, jakby chciała sięgnąć przez niego, by wbić nóż w Rhysa. Chciałam rozproszyć ją, ale to była głupia myśl. Była boginią walki, nie spowolni ją mała utrata krwi. Przypomniałam sobie słowa mojego ojca: Jeżeli kiedykolwiek staniesz przeciwko mojej siostrze, zabij ją, Meredith, zabij ją, lub nigdy nie podnoś ręki przeciwko niej. Przedłużyłam moją lewą rękę wyciągając dłoń i posłałam moją magię, jakbym wypuściła ptaka, długo uwięzionego. Wypuszczenie go było cudownym uczuciem, pozwolenie by leciał, zaprzestanie bycia kimś, kim nie byłam. To również była część mnie, ta 282

krew. Krew trysnęła z jej ramienia, ale nadal nie zwróciła na to uwagi, choć niektórzy z mężczyzn zwrócili. Adair puścił mnie i cofnął się. Myślę, że nie chciał być blisko, kiedy Andais zwróci się ku nam. Myślę, że Adair nie chciał, by myślała, że ma cokolwiek z tym wspólnego. - Merry, Merry nie - Galen puścił moją prawą ramię i sięgnął jakby chciał mnie chwycić za oba ramiona. Pomyślałam Krwaw. Szarpnął się do tyłu ode mnie, na jego ręce pojawiło się małe skaleczenie, jakbym ucięła do ostrzem noża. Jego oczu rozszerzyły się i zobaczyłam w nich strach. Czy był to strach przede mną, czy o mnie, tego nie mogłam powiedzieć. Krew płynęła w dół jej ramienia jak karmazynowa woda, ale nadal cięła plecy Barinthusa. Pomyślałam o niej, jak wcześniej o Galenie Krwaw i małe skaleczenie pojawiło się jej ciele jakby zadane niewidzialnym nożem tnącym jej skórę. Zwolniła, zawahała się pomiędzy jednym cięciem, a drugim. Patrzyłam na prostą białą linię na jej gardle, z małymi plamkami krwi, obnażone nacięcie na jej skórze. W jakiś sposób pokój powiększył się dla mnie. Mogłam widzieć bardzo jasno, czuć zapach jej krwi pod tą czystą skórą. Zacisnęłam dłoń w pięść i wyobraziłam sobie, że robię małe nacięcie na niej. Jej białe gardło rozwarło się jak drugie usta, czerwona parodia ust. Myślę, że chciała krzyknąć, ale nie mogła. Krew trysnęła z jej ciała i zapomniała o Barinthusie, zapomniała o Rhysie. Zapomniała o wszystkim, ale zwróciła swoje oczy, w trzech odcieniach szarości, na mnie. Zobaczyłam rozpoznanie w tych oczach. Powietrze koło mnie stało się ciężkie jak tuż przed burzą. - Krwaw dla mnie! – krzyknęłam. Krew trysnęła z jej gardła, lejąc się jak jakiś ogromny wodospad, spływając po niej. Gdyby była człowiekiem, upadłaby i umarła, ale nie była człowiekiem. Wyciągnęła rękę w moim kierunku. Galen zasłonił mnie swoim ciałem, padł na kolana, chwycił się ręką za gardło, otworzył i zamknął usta, ale żaden dźwięk z nich nie wyszedł. Nie miałam czasu przerazić się, czy zastanowić, co zrobiła. Poświęcił się, więc za to mogłam ją zabić, ponieważ w tej chwili zapomniałam, że była królową, czy sidhe, czy kimkolwiek, po prostu chciałam ją powstrzymać. Śmierć ją powstrzyma. Mój głos przeszedł w syknięcie, w dźwięk podobny do tego, jaki wydaje nóż wyciągany z pochwy, było tylko jedno słowo „Krwaw”. Moc uderzyła ode mnie i uderzyła w mężczyzn, którzy stali na drodze, wyglądało to tak, jakby niewidoczne ostrze cięło przez ich rany, krew tryskała, kiedy zaklęcie ich mijało.

283

Królowa widziała, że nadchodzi, widziała zagrożenie. Zacisnęła pięść i nagle powietrze stało się gęste, a moja pierś nie mogła podnieść się do oddechu. Zaczęłam upadać, ale nie upadłam, zanim zaklęcie nie uderzyło w nią, zanim nie zobaczyłam krwi tryskającej z jej ust, jej nosa, jej uszy, jej oczu. Opadłam na kolana przy wijącym się ciele Galena, ale nawet kiedy mój wzrok zasnuły chmury, kiedy z braku powietrza widziałam tańczące białe gwiazdki, zobaczyłam jak Andais upada na kolana. Wpatrywała się we mnie zakrwawionymi oczami i wydaje mi się, że coś mówiła, ale już nie usłyszałam co. Moje uszy dźwięczały od milczącego krzyku mojego ciała walczącego o oddech. Upadam na brzuch. Ale nawet umierając walczyłam, by na nią patrzeć. Andais upadła jak zniszczona zakrwawiona lalka, twarzą prosto na podłogę. Nie zrobiła najmniejszej próby by się podtrzymać. Po prostu upadła, krew wypływała z niej jak szkarłatne jezioro rozpływające się wokół. Ciemność pochłonęła mój wzrok, a moje ciało walczyło na podłodze przeciwko jej magii, walczyło by odetchnąć, ale nie mogło. Leżałam na podłodze ściskana na śmierć jej ostatnim zaklęciem i chociaż moje ciało panikowało, krzycząc o powietrze, ja się nie bałam. Moją ostatnią myślą, zanim ciemność oślepiła mój wzrok było, Dobrze, tak długo jak nie może ich więcej krzywdzić, jest dobrze. Potem moje ciało przestało walczyć o oddech i nie było nic, poza ciemnością i brakiem bólu.

284

Rozdział 30 Stałam na szycie góry patrząc na krainę położoną u jej stóp. Mogłam widzieć kraj pełen głębokiej zieleni, aż po miejsce, w którym łączy się z zamglonym błękitem horyzontu, jak rozległy, szmaragdowy ocean ziemi. Stałam przez jedną wspaniałą chwilę sama na szczycie wielkiego wzgórza, a potem wiedziałam już, że nie jestem sama. Nie powiedział mi tego żaden dźwięk, ani ruch, ale po prostu wiedziałam, że kiedy następnym razem obejrzę się za siebie, ktoś tam będzie. Spodziewałam się, że to będzie Bogini, ale to nie była ona. W jasnym świetle słońca stał mężczyzna. Miał na sobie pelerynę ukrywającą jego twarz w cieniu i wirującą w porywach ożywczego wiatru, ukrywającą jego ciało. Przez jedną chwilę wydawało mi się, że zobaczyłam jego szerokie ramiona, w następnej nie tak szerokie, ale smukłe biodra. Było tak, jakby ciało, które ukrywające się pod peleryną zmieniało się, nawet kiedy na nie patrzyłam. Wiatr rozwiał moje włosy z dala od twarzy i zawirował jego peleryną. Doszedł mnie zapach lasu i pól uprawnych. Pachniał dziczą niezmienioną przez cywilizację i świeżo zaoraną ziemią, ale ponad tym bogatym zapachem jego ciała, były perfumy o zapachu niemożliwym do opisania. Pachniały, z braku lepszego określenia, męskością. Ale to było coś więcej. Były jak zapach męskiego karku, kiedy jesteście pełni miłości i pożądania. Ten słodki zapach, który sprawia, że twoje ciało napręża się, a twoje serce bije mocniej. Gdyby można było go zabutelkować, perfumerie zbiłyby fortunę, ponieważ on pachniał jak miłość. Wyciągnął rękę do mnie, a jego ręka podobnie jak jego ciało zmieniała się, nawet wtedy, kiedy szłam w jego kierunku. Odcień skóry, wielkość ręki, jakby składał się z wielu postaci. Ręka którą chwyciłam, miała skórę taką jak Doyle, ale to nie twarz Doyle’a zobaczyłam pod kapturem. Był cieniem i odbiciem wszystkich moich mężczyzn. Wszyscy, których znało moje ciało, byli na twarzy Boga, ale ramiona które przyciągnęły mnie bliżej, były bardzo mocne, bardzo rzeczywiste. Przycisnął mnie mocno do swojego ciała, peleryna otoczyła nas oboje, prawie jak skrzydła. Przytuliłam twarz do jego piersi, owinęłam ramiona dookoła jego pasa, poczułam się całkowicie bezpieczna, jakby nic więcej nie mogło mnie skrzywdzić. Było tak, jakbym była w domu, w domu tak bezpiecznym, jak spodziewany się, że będzie, chociaż naprawdę nigdy taki nie jest. Spokój, zadowolenie, dokładnie takie jakie potrzebujesz i wszystko co kiedykolwiek pragnęłaś. To była chwila idealnego spokoju. Idealnego szczęścia, tak jakby to uczucie mogło trwać wiecznie.

285

W chwili, kiedy to pomyślałam, wiedziałam już, że mogło. Mogłam tu zostać, przytulona w ramionach Boga i mogłam przenieść się do miejsca, gdzie był idealny spokój, idealne szczęście. Mogłam przenieść się do tego czarującego spokoju, ale pomyślałam o Doyle’u, Mrozie, Galenie, Nicce, Kitto i Rhysie, och, Bogini ocal nas, Rhys. Czy królowa wycięła mu oko, oślepiając go? Ten idealny spokój uderzył wyciskając mi z oczu strumienie łez, nie mogłam tego znieść. Ramiona które mnie obejmowały, były mocne, a dobiegające z piersi mocne uderzenia serca miarowe, a to pulsowanie pełne radości nadal z Niego wypływało. On nie zmienił się, ale ja tak. Jeżeli umrę, co stanie się z moimi ludźmi? Andais nie umrze, nie może, a kiedy się ocknie, jej gniew będzie straszny. Ścisnęłam to uczucie spokoju i radości, chwyciłam w sposób, w jaki dzieci chwytają się rodziców, kiedy boją się ciemności, ale nie byłam dzieckiem. Byłam Księżniczką Meredith NicEssus, dzierżącą rękę ciała i krwi, i nie mogłam jeszcze odpocząć. Nie mogłam zostawić moich ludzi beze mnie, twarzą w twarz z gniewem królowej. Odsunęłam się wystarczająco by spojrzeć w twarz Boga. Ale nadal jej nie widziałam. Niektórzy mówią, że Bóg nie ma twarzy, niektórzy mówią, że On ma twarz tego, kogo kochasz najbardziej, niektórzy mówią, że On ma twarz tego, kim chciałabyś, żeby On był. Nie wiem, ale dla mnie w tej chwili On był cieniem i uśmiechem. Kiedy mnie pocałował, Jego usta smakowały miodem i jabłkami. W mojej głowie zabrzmiał głos, który był równocześnie dudniącą głębią głosu Doyle’a i śmiechem Galena. - Podziel się tym z nimi. Obudziłam się, łapiąc z trudem powietrze, moja pierś płonęła. Starałam się usiąść, ale ból mnie cofnął, skręcałam się, ale to powodowało jeszcze większe cierpienie, chciałam krzyczeć, ale nie było wystarczająco powietrza. Twarz Kitto pojawiła się nade mną. - Matko Boga - wyszeptał. Był cały zakrwawiony od pasa w dół, a resztę ciała miał też pokrytą krwią. Nie pamiętałam, żeby królowa zraniła go. Chciałam zapytać, ale samo oddychanie wymagało takiego wysiłku, że nie mogłam. Każdy oddech był jak nóż wbijający się we mnie z obu stron mojego ciała. Bolało tak bardzo, że chciałam znów się poruszyć, ale wiedziałam, że wtedy będzie gorzej. Więc walczyłam, uderzałam rękami o podłogę, walcząc by utrzymać się tak nieruchomo, jak tylko mogłam. Podłoga była mokra i wiedziałam, że to krew. Nie pamiętałam, żebym zbliżyła się tak bardzo do miejsca, w którym była rozlana cała krew. Kitto niemalże czytał w moich myślach, bo pochylił się niżej. 286

- Przyciągnąłem cię do krwi sidhe. Ręka krwi może karmić się krwią. Musiał pochylić się niżej, ponieważ było dużo krzyku. Słychać było męskie głosy. Z hałasu wyłapywałam tylko fragmenty. - Śmiertelna Zgroza jest tu… - Zabije nas wszystkich… - … szaleństwo… Kitto pochylił się bliżej. - Merry, słyszysz mnie? - Tak - udało mi się wyszeptać. Nie rozumiałam, o co była ta sprzeczka, ale wydawało mi się, że rozumiem, o co Kitto chodziło z tą krwią. Przyciągnął mnie do krwi, starając się mnie uzdrowić. Może to pomogło, ale coś było nie tak we mnie, w środku. Oddech sprawiał mi ból, kiedy starałam się poruszyć, ból był po prostu wstrętny. Bóg zwrócił mi życie, ale nie byłam uleczona. Jeszcze kiedy o tym myślałam, poczułam pocałunek na ustach. Połaskotało, jakby On był tuż obok. Poczułam zapach świeżych jabłek i kiedy polizałam wargi, nadal czułam smak miodu. Galen podciągnął się w moją stronę, używając rąk i ramion przesunął się tak, że mógł patrzeć w dół na moją twarz. Uśmiechnął się, chociaż w jego oczach widać było cień bólu, jaki czuł. Pamiętałam, że skręcał się z bólu obok mnie, ponieważ wziął na siebie pierwsze uderzenie zaklęcia Andais. Myślę, że złamała mi większość moich żeber i pewnie zrobiła to samo jemu. Starałam się podnieść rękę by go dotknąć i złapałam oddech, wystarczająco by krzyknąć. Mój krzyk przerwał sprzeczkę lepiej niż miecz. Kiedy echo mojego krzyku umilkło, zapadła cisza tak ciężka i przytłaczająca, jakiej nigdy nie słyszałam w tym pokoju. Kitto starał się odepchnąć Galena, ale zwalczyłam ból i wyciągnęłam się wystarczająco, by Galen mógł chwycić mnie za rękę, a ten jeden dotyk przeszedł przeze mnie jak kojący balsam. Pomógł mi usiąść na podłodze. Pomógł mi nauczyć się znów, jak się oddycha, ostrożnie, omijając ból. Moje wargi mrowiły, jakbym właśnie ugryzła jabłko. Chrupiąca, łagodna słodkość rozpuściła się na moim języku. Jabłka umoczone w miodzie, czułam ten smak w ustach. W mojej głowie rozległo się echo głosu: Podziel się tym z nimi. - Pocałuj mnie - powiedziałam. Ból przeszedł przez twarz Galena. Myślał, że to pożegnalny pocałunek. Miałam nadzieję, że nie. Z gardła wydarł mu się cichy dźwięk, kiedy czołgał się bliżej mnie. Wiedziałam, że połamane kości kłują go, kiedy się porusza, ale nie zawahał się. Przeczołgał się tych kilka 287

ostatnich cali i pochylił twarz nade mną. Jego usta opadły na moje, tak delikatnie, ale kiedy mój oddech wszedł do jego ust, nie czułam smaku jabłek z miodem. Galen smakował jak perfumy pachnące ziołami. Mogłam posmakować rosę, poczuć delikatny smak liści bazylii. Smakował bazylią, głęboką, ciepłą. Bazylią nadal rosnącą w ziemi, wyciągającą liście do słońca i rosą na tych liściach. Odsunął się na tyle, by wyszeptać. - Smakujesz jak jabłka. Uśmiechnęłam się do niego. - Ty smakujesz jak świeże zioła. Zaśmiał się i zobaczyłam na jego twarzy napięcie, jakby to zabolało. - To nie boli - napiął się w oczekiwaniu na ból. Wziął głęboki oddech, sprawiający, że jego pierś zafalowała. – To nie boli, – jego uśmiech był wszystkim, czego potrzebowałam, kiedy dokończył. – Jestem uzdrowiony, – powiedział to prawie jak pytanie. Mróz opadł na kolana obok nas, jedną ręką trzymał się mocno za brzuch. W pierwszej chwili pomyślałam, że to ramię miał zranione, potem zobaczyłam coś czerwonego wypływającego pomiędzy jego palcami. Andais zraniła go. - Mróz - udało mi się wyszeptać jego imię. Galen odsunął się, żeby Mróz mógł zbliżyć się do mnie. Dotknął moich ust czubkami palców. - Zachowaj siły. Znów mogłam smakować jabłka, jakbym właśnie jedno ugryzła, zamoczone w czymś gęstym słodkim i złotym. Tym razem nie potrzebowałam głosu by wiedzieć, co mam zrobić. Mróz niechętnie odsunął swoje palce z moich ust, jakby nie chciał przestać mnie dotykać. - Pocałuj mnie - wyszeptałam. Srebrna łza spłynęła z jednego jego oka, ale pochylił się do mnie. Ta chwila była wolna i bolesna, niski dźwięk wydobył się z jego gardła. W końcu pochylił się do mnie, jedną ręką nadal trzymając się w miejscu, gdzie zraniła go królowa, ale drugą ręką dotknął moich włosów. Wyraz jego twarzy był tak bolesny, że jeżeli kiedykolwiek wątpiłam, czy mnie kocha, teraz te wątpliwości odeszły, wystarczyło spojrzeć w jego twarz. Pocałował mnie, delikatnie jak płatek śniegu, rozpuszczający się na moim języku. Tak smakuje zima. Nie jak mroźne powietrze, trzeszczące kiedy śnieg leży na ziemi. Rozpłynął się na moim języku, jak jakiś gładki, zimny sopel lodu, śnieg rozpuszczający się w ustach i

288

spływający w dół gardła, jak słodkie lody. Kiedy jego usta oderwały się od moich, nasze oddechy były mgłą. Zorientowałam się, że mogę oddychać i zniknął szarpiący ból. Mróz usiadł i odsunął rękę od brzucha. Przerażające czerwone wybrzuszenie znikło. Przesunął ręką po brzuchu, patrząc się na mnie szeroko otwartymi ze zdumienia oczami. Tuż obok klęczał Doyle. Miał rozszarpane ubranie, przez które było widać jego ciało. Kiedy odwrócił twarz mogłam zobaczyć, co Andais zrobiła z jego twarzą. Jeden policzek miał poszarpany aż do jego pięknych ust. To było cięcie, przy którym nawet sidhe potrzebuje szwów. Bez jakiejkolwiek pomocy, jego policzek uleczy się, ale nie bez śladu. Sięgnęłam do niego, by podzielić się mocą Boga, ale odsunął się, wskazując na kogoś za nim. Starałam się podnieść z ziemi, by go dotknąć, ale ból znów przeszedł przeze mnie, zmuszając mnie do opuszczenia na plecy, pozbawiając mnie znów oddechu. Czułam się lepiej, ale nie tak jak Mróz i Galen, ja nie byłam uleczona. Dwójka strażników prowadziła Rhysa. Zwisał pomiędzy nimi, a wyraz jego twarzy sprawił, że zapłakałam. Nie z przerażenia, ale z bólu. Andais nie wycięła jego oka, jak dawno temu gobliny, ale pocięła je. Nie było widać tego przepięknego błękitu, zaginął w krwi spływającej po jego twarzy. Skóra dookoła oczodołu, była otoczona z obu stron głębokimi, wyszczerbionymi cieciami, przez które było widać kości czaszki i policzka. Wyglądało to tak, jakby chciała wyciąć całą skórę dookoła jego oka. Blizny Rhysa były częścią jego i kochałam każdy ich cal, ale to… to była ruina. Była naprawdę całkowicie oślepiony. Królowa chciała się upewnić, że tego nie uleczy, nie zdolnościami, jakie posiada jego własne ciało. Nie za pomocą żadnej magii, którą władamy. Spojrzałam w jego twarz i poczułam wściekłość, jaką rzadko odczuwałam. Wściekłość na takie marnotrawstwo. Ta przemoc była tak bezcelowa, tak bezsensowna. Nie pytałam dlaczego, bo na to nie było odpowiedzi. Dlaczego, było prostym pytaniem, a na to wszystko nie było odpowiedzi. Zrozumiałam teraz, dlaczego Doyle odsunął się i nakazał Rhysowi podejść. Nigdy wcześniej nie byłam zdolna leczyć pocałunkiem. Jeżeli ta umiejętność miała starczyć tylko na raz, Rhys potrzebował jej bardziej. Doyle z bliznami będzie nadal Doyle’m. Okaleczenia Rhysa były z tego rodzaju, które rujnują człowieka, czy zmieniają go w kogoś innego. Strażnicy nie dotknięci przez Andais byli obok Rhysa. Przez chwilę poczułam gniew, że nic nie zrobili by to zatrzymać. Pomogli Rysowi uklęknąć, ale kiedy poczuł moją rękę, odsunął się. - Nie dotykaj mnie Merry, nie patrz. Kitto uklęknął w zimnej krwi. 289

- Wróciła z Krainy Słońca z pocałunkiem ptaków35. Rhys obrócił swoją ślepą twarz, jakby patrzył na Kitto. - Nie wierzę ci. Nie znałam określenia pocałunek ptaków, ale postanowiłam zapytać później. - Chodź do mnie Rhys, pozwól mi udowodnić. Doyle odepchnął innych strażników i razem z Mrozem przyprowadzili Rhysa do mnie. Jego twarz była pokryta krwią, ale nie wzdrygnęłam się i nie starałam się oczyścić jej. To była następna część Rhysa. Jego usta były słone od krwi. Dotknęły mnie, ale mnie nie pocałował. Położyłam moją ręką na jego karku, ale ten ruch sprawił, że jęknęłam. Odsunął się, a raczej próbował, tylko ręce Doyle’a i Mroza powstrzymały go od tego. - Jest również ranna - powiedział Mróz. – Wyciągnięcie ręki do twojego karku sprawiło jej ból. To nie był jęk z powodu twojego wyglądu. Mróz powiedział dokładnie to, co powinien, bo Rhys przestał się odsuwać. - Jak bardzo jest ranna? - Pocałuj mnie Rhys i poczuję się lepiej. Tym razem pochylił się do mnie, bym nie musiała wykonywać żadnego niepotrzebnego ruchu. Tym razem, kiedy nasze usta spotkały się, oddał mi pocałunek. Tym razem pocałunek był jak smak domu, jak zapach świeżego chleba, czystego prania, dymu palącego się drewna, śmiechu i czegoś ciepłego bulgoczącego na ogniu. Rhys nie smakował jak żadne określone jedzenie, ale jego usta niosły esencję wszystkiego co dobre, co sprawia, że czujesz się zadowolony, nasycony, szczęśliwy. Bezmyślnie podniosłam rękę, by go przytrzymać, ale ból odszedł, zniknął w jego smaku. W końcu odsunął się i chwyciłam się go, chcąc więcej tego smaku. Otworzyłam oczy. Rhys patrzył na mnie. Ten okrąg w kolorze jajek drozda, zimowego nieba, błękitu bławatków, patrzył na dół, na mnie. Poczułam coś pomiędzy śmiechem, a łzami, wpatrując się w niego w milczącym zachwycie. - Bogini niech będzie pochwalona - wyszeptał tak cicho, że chyba nikt inny go nie usłyszał. - Jej małżonek - wyszeptałam tylko do niego. Wtedy uśmiechnął się do mnie i coś wewnątrz mnie rozluźniło się na ten widok. Jeżeli Rhys może się tak uśmiechać, to wszystko będzie w porządku. 35

W mitologii goidelskiej (celtyckiej), Aengus ("syn młodych") był bogiem miłości. Jego atrybutem były cztery fruwające wokół jego głowy ptaki, symbolizujące pocałunki.

290

Rhys odsunął się i chwyciłam Doyle’a za nadgarstek. Chciałam, żeby był następny, bo nie wiedziałam, jak długo to błogosławieństwo będzie trwać. Potrząsnął głową. Otworzyłam usta by upierać się, ale pojawił się Mistral, niosący na rękach Onilwyna. Wiedziałam, że Mistral i Onilwyn nie byli przyjaciółmi, ale w tej chwili strażnicy wydawali się zjednoczeni w sposób, który wykraczał poza przyjaźń, czy to, kogo się lubi, a kogo nienawidzi. Głowa Oniwlyna leciała do tyłu pod dziwnym kątem, w miejscu, w którym muskuły były przerwane. Jego kręgosłup błyszczał bielą w przerażającej ranie, którą kiedyś był jego kark. Przód jego ubrania był ubrudzony jego własną krwią. Jego jasna skóra w kolorze pszenicy, zielonej i świeżej wychodzącej z ziemi, jaśniała chorowitą zielonkawą bielą. Tylko rozszerzone spojrzenie jego zielonozłotych oczu pozwoliło domyślać się, że nadal żyje. Rozcięła jego gardło tak całkowicie, że jego oddech świstał, syczał i mokro bulgotał przez górę rozcięcia w tchawicy. Gdyby był człowiekiem, jego gardło nie przetrwałoby takiego uszkodzenia, ale nie był człowiekiem, więc nadal oddychał, nadal żył. To, czy mógł uzdrowić się z takich okropnych ran, zależało od tego, jak wiele osobistej magii mu pozostało. Był czas, kiedy sami bogowie błogosławili nam wszystkim sprawiając, że byliśmy zdolni stawić opór nawet ścięciu głowy, ale to było wieku temu. Nikt z nas nie mógł teraz uzdrowić takich obrażeń. Było bardzo prawdopodobne, że Onilwyn mógł wytrzymać przez dni, a potem w końcu umrzeć. Nie był tym człowiekiem, którego chciałam obdarzyć błogosławieństwem Boga, ale nie chciałam również odwrócić się od niego. Był nadal jednym z moich ludzi. Ryzykował wszystko, by ocalić innych. Napotkałam spojrzenie Doyle’a i puściłam jego nadgarstek, powoli, niechętnie, ale miał rację. On mógł żyć i uzdrowić swoje rany. Onilwyn nie mógł. Mistral ukląkł ostrożnie na śliskiej od krwi podłodze i zaczął obniżać Onilwyna w dół, obok mnie. Ale za wiele krwi spłynęło w dół jego tchawicy i zadławił się, starając się ją oczyścić, używając tylko mięśni brzucha i klatki piersiowej. Wydał z siebie okropny mokry turkoczący dźwięk, potem krew wytrysnęła na końcu jego szyi i wziął słaby oddech, jakby obawiał się, że więcej krwi mogłoby napłynąć. Bogini pomóż nam. - Nie wydaje mi się, żeby mógł położyć się na plecach – powiedział Mistral, starał się, by jego głos brzmiał neutralnie, ale mu się nie udało. Był zły i nie mogłam go winić. - Nie - starałam się usiąść, ale ból odebrał mi oddech i położył mnie z powrotem na podłodze. Poczekałam aż ból ustąpi. - Kitto, pomóż mi podnieść się.

291

Popatrzył na Doyle’a zanim to zrobił, a kiedy Doyle skinął głową, przesunął się obok mnie, ale Galen był już tu. - Pozwól mi Kitto, uzdrowiła mnie, pozwól mi pomóc jej. Kitto skinął głową i cofnął się. Galen podniósł mnie na swoje kolana, więc głowę i ramiona miałam przytuloną do jego ciała. To nie bolało tak bardzo. - Trochę bardziej - powiedziałam. Zrobił to bez patrzenia najpierw na Doyle’a. Prawie siedziałam, w pełni oparta o jego ciało, zanim ból wrócił, jak nóż, ale to było ostrze bardziej przytłumione, niż wcześniejszym razem. Mogłam to znieść. - Tyle wystarczy. Galen za mną znieruchomiał. - Poczekaj. - To był kobiecy głos, wiec to musiała być królowa, ale nie brzmiał jak ona. – Poczekaj – powtórzył znów ten sam głos, a to jedno słowo było pełne bólu. Po tym, co zrobiła nam wszystkim, nasze ciała nie chciały jej słuchać, ale zrobiliśmy to. Powinniśmy przeklinać ją, ale tego nie zrobiliśmy, zastygliśmy jak zamrożeni, czekając aż powoli przeszła przez pokój. Mistral cofnął się tylko na tyle, bym mogła widzieć pokój. Podłoga była poplamiona szeroką, czerwoną ścieżką, jakby było po niej przeciągnięte ciężkie, zakrwawione ciało. Ta krwawa ścieżka kończyła się przy królowej. Siedziała oparta o mur. Trzymała Eamona na kolanach, nigdy wcześniej nie byłam świadoma, jakim wielkim był mężczyzną, czy może ona wydawała się mniejsza. Jego szerokie ramiona zdawały się przytłaczać ją. Była wysoką kobietą, ale zawsze zajmowała więcej przestrzeni niż tylko fizycznie, a teraz siedząc Eamonem w ramionach i z jednym ramieniem owiniętym dookoła nagiej, zakrwawionej nogi Tylera wdawała się mała. Ale uleczyła się. Jej kark był prawie tak okaleczony jak Onilwyna, ale kiedy on nadal był połamany, ona miała tylko rozcięcie wielkości ręki na białym gardle. Nawet w chwili kiedy patrzyłam, wydawało się robić mniejsze. Nie w widoczny sposób, tak żeby było widać jak rana zamyka się, ale w sposób podobny do obserwowania rozkwitu kwiatów. Wiesz, że to się dzieje, ale nie możesz dostrzec dokładnie tego, co zmienia się na twoich oczach. Była naszą królową, co znaczyło, że moc sidhe biegnie mocniej przez nią, niż przez kogokolwiek z nas. Popatrzyłam z powrotem na Onilwyna, który leżał w ramionach Mistrala jak jakaś wielka, złamana lalka, potem z powrotem na królową z jej prawie uleczonym gardłem. Gniew 292

narastał we mnie. Jeżeli to, co powiedział Adair, zanim to wszystko się zaczęło, było dokładne, znaczyło to, że ona maltretowała strażników od wieków. Jak mogła traktować ich tak źle? - Poczekaj - powiedziała znów i zobaczyłam coś, o czym myślałam, że jest niemożliwełzy. Królowa płakała. – Ulecz najpierw Eamona i Tylera. Wszyscy spojrzeliśmy na nią. Naprawdę myślałam, że poprosi najpierw o uleczenie siebie. Królowa nie dzieliła się magią, gromadziła ją. Taranis, król Dworu Seelie robił podobnie. Wyglądało to tak, jakby oboje obawiali się, że któregoś dnia magia odejdzie, a oni wiedzieli, że żeby rządzić tutaj, potrzebują magii. Chciałam powiedzieć nie. - Tak, moja królowo - odezwał się Amatheon, zanim zrobił to ktokolwiek inny. Jego głos był zmęczony, przepełniony czymś podobnym do żalu. Przeszedł, sztywno, do punktu pomiędzy dwoma grupami, królową z jej rannymi kochankami i ze mną, z moimi. Właściwie, Onilwyn i Mistral nie byli moi, ale w jakiś sposób czułam, jakby wszyscy po tej stronie pokoju nie byli po jej stronie. Amatheon nadal trzymał się za ramię, które rozcięła mu królowa. Tył jego płaszcza był tak przesiąknięty krwią, że przykleił się do jego ciała jak druga skóra. - Przynieś księżniczkę - powiedział. - Jest zbyt ranna by ją przenosić - powiedział Galen. - Jak oznajmiła królowa - powiedział Anatheon, - tak musimy zrobić. Przynieś księżniczkę. Może był za bardzo zmęczony i za bardzo obolały, by kontrolować swoją twarz, ponieważ głęboka wściekłość błyszczała w tych podobnych do płatków kwiatów oczach. Ale po tym, co właśnie pokazała Andais, to nie wyłącznie strach z powodu utraty jego pięknych włosów sprawiła, że chętnie wypełniał jej rozkaz. - Merry jest za bardzo ranna by ją przenosić - powtórzył Galen. - Możemy przenieść Eamona do księżniczki - głos Mroza był obojętny, jego twarz zamieniła się w arogancją maskę. - Nie - powiedziała królowa. Galen skłonił głowę nade mną. - Nie, nigdy więcej - wyszeptał. Rhys spojrzał na niego swoim odnowionym okiem. - Merry potrzebuje uleczyć się bardziej, zanim się ruszy.

293

- Wiem o tym - powiedziała królowa, w jej głosie słychać było pierwsze wzburzenie gniewu. Galen pochylił się nade mną wystarczająco, by zasłonić mi widok. - Nie pozwolę jej znów cię skrzywdzić. Był zbyt blisko, bym mogła spojrzeć mu w oczy. Cieszyłam się gładkością jego policzka, zasłoną włosów. - Nie rób niczego głupiego, Galen, proszę. - Moja królowo, potrzebujesz pomocy? – Dobiegł mnie głos Mistrala. Galen podniósł się wystarczając, żebym mogła widzieć. Królowa, która wyglądała na małą przy Eamonie, stała z dużo większym mężczyzną w ramionach. Nawet ranna, trzymała go łatwo, chociaż ważył prawie dwa razy tyle, co ona. Była wystarczająco wysoka, miała wystarczająco długie ramiona, by go przytulić. Była sidhe, co znaczyło, że mogła podnieść mały samochód. Ale to, że zdołała go przenieść, sprawiło, że wszyscy się w nią wpatrywaliśmy. Przemówiła do nikogo i do wszystkich. - Podnieś Tylera delikatnie i przynieś go również. Niosła Eamona w moim kierunku, płacząc. Gdyby to był ktoś inny, mogłabym powiedzieć, że jest zasmucona. Uklękła obok mnie, potykając się przy tym, drwiąco się uśmiechając. - Pocięłaś mnie, bratanico i dobrze się spisałaś. Wzięłam to za komplement. - Dziękuję. Uklękła obok mnie, tuląc Eamona w ramionach. - Ulecz go dla mnie, Meredith. Ciało Eamona było masą ran, było ich tak wiele, że jego pierś wyglądała jak rozbity stek. Jego serce wiele razy było przekłute, ale był sidhe, więc jego biedne serce nadal biło, nawet pocięte. Nie wydawało mi się, żeby na jego piersi był chociaż jeden nieuszkodzony cal, jakby nosił koszulę z krwi i mięsa. Wydała z siebie cichy dźwięk, prawie szloch. - Nuline przyszła, wypiłyśmy wino, a kiedy wyszła, oszalałam. Walczyłam by utrzymać twarz pustą, bo Nuline była jedną z królewskich strażniczek Cela. Oskarżenie strażniczki księcia, było prawie tym, co oskarżenie samego Cela o otrucie. Nie robili nic bez jego rozkazów, ze strachu, co mógłby im zrobić. Jeżeli Andais była sadystką, to potrzebowaliśmy nowego słowa na określenie Cela. Nikt z nich nie śmiałby 294

ryzykować niezadowolenia Cela. Nikt z nich nie mógłby otruć królowej bez zgody Cela. Ale jak wydał im rozkaz, skoro siedział w więzieniu? Doyle powiedział ostrożnie przez swoje zniszczone usta. - Nie czuję zapachu trucizny. - Użyj swojego nosa w inny sposób, Ciemności - powiedziała. Pochylił w jej kierunku swoją twarz, powoli, boleśnie. Kiedy był o cale od jej twarzy powąchał powietrze. - Magia - wyszeptał. Bardzo ostrożnie polizał jej policzek, ale ten ruch wydawał się ranić go. Cofnął się. – Pragnienie Krwi. Skinęła głową. - Jeżeli to było w winie, dlaczego nie ma tu Nuline, zarżniętej, lub dokonującej rzezi? – Zapytał Amatheon. - Jest częścią wiosny i światła. Nie ma w niej pragnienia krwi, by mogło do niej przemówić - powiedziała Andais. Patrzyła na mnie, a jej trójkolorowe oczy były pełne żalu, nie sądziłam, że Andais była do niego zdolna. – Byli bardzo sprytni. – powiedziała „byli”. Czy domyśliła się, że trop prowadzi do Cela? Czy też zrobi to, co zawsze robiła i wynajdzie inny powód, byle nie obciążyć go winą? - Nie czułam takiej szalonej gorączki walki przez wieki. To takie cudowne uczucie. Z każdym cięciem, każdą raną czułam jak pragnienie krwi rośnie, zapomniałam jak niezwykle dobrym uczuciem jest dokonywanie rzezi, nie dla efektu, nie dla informacji, czy dla wzbudzenia strachu, ale po prostu dla tego, że to kocham. Ktokolwiek wypowiedział zaklęcie, znał dobrze moją moc. – Andais wyciągnęła zakrwawioną rękę w moją stronę. – Ulecz moich Kruków, a ja zabiję Nuline. - Tylko Nuline, - powiedziałam. - Zabiję każdego, kto mi to zrobił. – Jej głos był spokojny, ale w jej oczach było widać ostrożność. Wiedziała, o czym myślę. – Ulecz moich Kruków, Meredith. Dotknęła ręką mojego ramienia, a ten jeden dotyk przeszedł echem przeze mnie. To sprawiło, że magia, którą Bóg umieścił wewnątrz mnie, zadźwięczał jak wielki dzwon. Andais musiała to poczuć, spojrzała na mnie szeroko rozwartymi oczami. - Co to było? – wyszeptał Galen. - Wołanie Boga - powiedział ostrożnie Doyle, swoimi zniszczonymi ustami. Usłyszałam głos w swojej głowie Cała moc pochodzi od głowy. Wtedy zrozumiałam, lub przynajmniej taką miałam nadzieję. Powodem, dla którego Unseelie nie mieli dzieci, było

295

to, że Andais nie mogła mieć dzieci. Powodem, dla którego nasza magia zanika, było to, że magia Andais zanika. Ona była naszą królową, naszą głową. Patrzyłam do góry w jej zaskoczoną twarz i powiedziałam słowa, które musiałam powiedzieć. - Podejdź Ciociu, pozwól nam objąć się. Pochyliła się nade mną, a wyraz jej twarzy był prawie niechętny, jakby była uwięziona w magii jak ja. Była moją ciotką, siostrą mojego ojca, znała mnie prawie od urodzenia, ale przez te wszystkie lata nigdy mnie nie pocałowała. Dotyk jej warg był jak dotyk skórki jakiegoś wyśmienitego owocu, którego skóra jest gruba i dojrzała tuż przy moich ustach. Zapach dojrzałych śliwek wypełnił moje zmysły, jakbym mogła pić je z powietrza lub spijać je z jej ust. Słodki smak jej poruszającej magii obudził się jak gorąco wewnątrz mnie, płynące lśniąc i płonąc przez moją skórę. Ciepło łączyło się z miodową słodkością owoców i mogłam poczuć letnie słońce pieszczące grube, błyszczące skórki śliwek, które rosną wielkie na drzewie. Ciężkie letnie ciepło przywierało do naszej skóry, napełniając świat narastającym zapachem owoców, tak dojrzałych, tak ciężkich, że byłam gotowa rozerwać ich grubą jedwabną skórkę, gotowa poddać ich miąższ na pieszczotę słońca i sennie brzęczących pszczół. Owoce utrzymywały się w idealnej gotowości, niosły ze sobą oddech całkowitej perfekcji. Jedna sekunda więcej i byłyby to owoce, które spadły z drzewa, zniszczone, jedna sekunda mniej, a nie byłyby najsłodszą rzeczą, jaką kiedykolwiek dotknęły usta śmiertelnika. Wróciłam do siebie w mgnieniu oka. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Andais jak jakiś srebrny sen, lśniącą tak jasno, że rzucała cienie na wszystko w pokoju. Zdałam sobie sprawę, że nie tylko ona sprawiała, że cienie drżały w pokoju. Wiedziałam, że moja skóra lśni jak światło księżyca, ale nigdy w ten sposób. Było tak, jakby moja skóra była wypełniona białym, prawie srebrnym ogniem płonącego magnezu. Płomieniem tak jasnym i czystym, że mógł oślepić, gdyby patrzeć na niego za długo. Andais i ja byłyśmy jak dwie splecione gwiazdy, jedna biała i jedna srebrna, obie jasne wystarczająco by oślepić. Ale ja nie byłam ślepa. Ten blask nie ranił moich oczu. Mogłam widzieć jej twarz, jak coś dryfującego z zamkniętymi oczami. Cofnęłam się by zobaczyć jej wargi jak rzeźbione granaty zagubione w zimnym, srebrnym ogniu. Zamrugała, otwarła oczy, powoli, jakby zasnęła. W chwili, kiedy otwarła te oczy, wirująca szarość w nich uspokoiła się, jak oddech smoka, delikatny, jakby zrobiony z mgiełki. Coś było w tej mgiełce, ale nie chciałam tego zobaczyć. Włosy na moim ciele podniosły się z bliskości tych na wpół widzianych obrazów, moja skóra zamrowiła, drżąc od tych 296

pierzchających cieni. Strach zacisnął moje gardło i zorientowałam się w tej chwili, że obie klęczymy naprzeciw siebie. Nie mogłam widzieć nic, poza mgłą w jej oczach. Trzymałam ją w ramionach, podczas gdy mgła w jej oczach zbladła, a oczy zaczęły błyszczeć naszą mocą. Mgłę czuć było wilgocią, ale ponad nią mogłam poczuć zapach dojrzałych owoców, idealny, oczekujący. Oczekujący, że odda swoją słodycz w tej jednej idealnej chwili, kiedy świat wstrzymuje oddech i czeka na rękę, która mogłaby dotknąć tej idealnej kobiety, tej idealnej propozycji i da jej chwałę, na jaką zasłużyła. Nawet kiedy myślałam, wiedziałam, że byłam pełna boskiej mocy. Ale z boską mocą wypełniającą mnie, ona nadal była piękna. Włosy jak skrzydła kruka, oczy pełne mgły i cieni, skóra uformowana z najjaśniejszego światła gwiazd i księżyca, wargi w kolorze krwi. Była niesamowicie piękna, w sposób, który pociąga twoje ciało i sprawia, że twoje serce płacze. Wiedziałam również, że moja magia była inna, pod tym drzewem powinny być również inne owoce i cieszyłam się, że mogłam sprowadzić Dwór Seelie w mojej krwi. Bóg przeszedł przeze mnie i powróciłam w idealnej chwili, takiej kiedy nawet oddech może wszystko zepsuć. Było tylko jedno do zrobienia. Uszanować dar. Pocałowałam te szkarłatnoczerwone wargi i zorientowałam się, że moje własne usta są jak ciemne, czerwone rubiny, jak połączone dwa osobne klejnoty. Objęłam dłońmi jej twarz, dotykając delikatnie jej kości policzkowych, kruchych pod moimi rękami. Moje dłonie były mniejsze niż jej, ale w tej chwili były wystarczająco duże by objąć jej twarz i trzymać ją delikatnie. Na chwilę stałam się słońcem, samą męskością, wszystkim, co najlepsze w mężczyźnie, szczytem męstwa, Królem Lata, Lordem Zielonych Lasów. Pocałowałam ją, tak jak zawsze chciała być całowana, łagodnie, mocno, trzymając rękami większymi niż moje, trzymając z siłą większą niż jej własna, z większą wrażliwością i uwagą. Całowałam ją, jakby mogła się złamać. W trakcie tego pocałunku jej moc rozlała się przez moje usta i pocałunek urósł w coś mniej ostrożnego, bardziej pewnego siebie. Zaproszenie jej warg, jej żarliwa ręka na moim ciele, oczyszczająca moc zielonego lasu przeszła przez nią, przeszyła ją. Oderwała usta ode mnie i krzyknęła. Nasza moc opadła na każdego i przez kilka lśniących chwil blask srebrnej i białej mocy połączył się, aż stał się jednym blaskiem, jednym ogniem. To nie jej twarz widziałam. Ta twarz była młodsza, z grubymi gęstymi włosami i śmiejącymi się oczami, następna twarz była rudowłosa z zielonymi oczami, potem z włosami jak czysta biała bawełna i jasną skórą. Kobieta po kobiecie prześlizgiwała się przed moimi oczami i myślę, że ja również zmieniałam się. Wyższa, niższa, szeroka, brodata, ciemnowłosa, jasnoskóra, ciemnoskóra. Byłam wieloma mężczyznami, wszystkimi mężczyznami i żadnym mężczyzną. Byłam 297

Lordem Lata i zawsze będę. A kobieta przede mną była moja panną młodą i zawsze będzie. To był odwieczny taniec. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam po powrocie do rzeczywistości, było to, że bolały mnie kolana. Klęczałam na kamieniach. Drugą była kobieta, która mnie trzymała, głaszcząc mnie po włosach. Przytulała mnie tak blisko, że mogłam poczuć jej małe piersi przyciśnięte do moich. Andais uśmiechnęła się patrząc na mnie, wyglądała młodziej, chociaż wiedziałam, że to nie o to chodzi. Jej oczy były jasne, jej ciemne, czerwone wargi uśmiechały się do mnie, kiedy patrzyła w dół, ponieważ nawet klęcząc była wyższa. - Jesteś uzdrowiona? – Zapytała. W chwili kiedy zapytała, zorientowałam się, że zapomniałam, że byłam ranna. Wzięłam głęboki oddech i poczułam się… dobrze. Nie, lepiej niż dobrze. - Tak - powiedziałam. Jej uśmiech rozszerzył się. Andais nigdy nie uśmiechała się szeroko. - Patrz, co nasza magia zrobiła. Wskazała na pokój. Onilwyn klęczał, oczy miał lekko oszołomione, ale jego gardło było białe i znów idealne. Eamon siedział, na jego piersi nie było już ran. Doyle odwrócił swoją idealną twarz do mnie i skinął mi głową, prawie ukłonił się. - Wszyscy jesteśmy uleczeni. Tyler, człowiek, którego prawie zabiła, śmiał się i płakał obok Mistrala. Myślę, że przemówił za nas wszystkich, kiedy zachichotał. - To było absolutnie najbardziej niesamowite uczucie. To było jak bycie światłem. Spojrzałam z powrotem na Andais. Było coś w jej oczach, coś niepokojącego, wykalkulowanego, coś jeszcze, coś nowego. Zdałam sobie sprawę, że nadal trzymała mnie bardzo blisko siebie. Starałam się odsunąć, ale jej ramiona naprężyły się, przyciskając nasze ciała do siebie. Nie byłam już dłużej wypełniona mocą Boga. Nie mogłam już dłużej równać się z jej siłą, czy czymkolwiek innym. Uśmiech który mi przesłała, przeznaczony był tylko dla kochanków i ciarki ze strachu przeszły mi po skórze, kiedy zobaczyłam go na jej twarzy. - Gdybyś była mężczyzną, wzięłabym cię do łóżka dzisiejszej nocy. Nie byłam pewna co powiedzieć, ale wiedziałam, że muszę powiedzieć cokolwiek. - Dziękuję za taki komplement, Ciociu Andais. Przekrzywiła głowę na jedną stronę, jak jastrząb, który wpatruje się w mysz.

298

- Przypominanie mi, że jesteś moją bratanicą, nie utrzyma cię z dala od mojego łóżka, Meredith. Jesteśmy niemalże bóstwami, często żenimy się pomiędzy sobą i pieprzymy. Wtedy zaśmiała się i to był lepszy, najbardziej rozbawiony dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałam u niej. - Wyraz twojej twarzy - zaśmiała się znów i puściła mnie. Wstała, naprężyła się i nawet ten mały ruch sprawił, że moc przeszła przez moją skórą. - Czuję się dużo lepiej. – Spojrzała w dół na mnie i podała mi rękę. Wzięłam ją i pozwoliłam jej postawić się na nogi. Trzymała moją rękę w swoich i popatrzyła mi się poważnie w oczy. - Chodź, Meredith, pójdźmy zabić zdrajcę, który usiłował zaczarować swoją królową. Doyle mówi mi, że mamy zamachowca do odnalezienia. Zastanawiałam się, jak długo byłam nieprzytomna. - Jak moja królowa sobie życzy - powiedziałam głośno. Nagle pociągnęła mnie niedelikatnie do siebie, odciągając moje ręce do tyłu i unieruchamiając je swoimi rękami. - Jestem wdzięczna, Meredith, bardzo wdzięczna za ten dar magii, ale chcę, żebyśmy się dobrze zrozumiały. Jeżeli pomyślę, że zaciągnięcie cię do mojego łóżka może odnowić tę magię, zrobię to. Jeżeli pomyślę, że posłanie cię w ramiona kogokolwiek innego sprawi, że magia się odrodzi, poślę cię. Czy to jest jasne? Zanim odpowiedziałam przełknęłam i wzięłam głęboki oddech. - Tak, Ciociu Andais, to jest jasne. - Więc daj cioci całusa. Co mogłam zrobić? Złożyłam lekki pocałunek na jej wargach, a ona przesunęła swoimi rękami przez moje, ściskając moją rękę, jakbyśmy były najlepszymi przyjaciółkami. - Chodź Meredith, zamordujemy naszych wrogów. Byłabym szczęśliwsza z towarzyszenia jej do sali tronowej, gdyby nie dotykała mnie. To nie był dotyk pełen miłości, ale prawie tak, jakbym była jej zwierzątkiem. Czymś, co się głaszcze dla wygody i dlatego, że pupil nie może się sprzeciwić.

299

Rozdział 31 Doszliśmy tylko do źródła. Bulgotało i szemrało pomiędzy kamieniami. Królowa upadła przy nim na kolana. - Nie widziałam tej płynącej wody od prawie trzech tysięcy lat. – Spojrzała do góry. – Skąd to się tu znalazło? Mężczyźni odwrócili się i popatrzyli na mnie. Spojrzenie było bardziej wymowne niż słowa. - Ty to zrobiłaś, prawda? – Zapytała, a w jej głos zabrzmiała nieprzyjazna nuta, jakbyśmy już nie były dłużej najlepszymi przyjaciółkami. Eamon, który od swojego cudownego uleczenia stał tuż przy niej, położył rękę na jej ramieniu. Spodziewałam się, że ją strąci, ale tego nie zrobiła. Jej ramiona zaokrągliły się pod jego dotykiem, jej głowa prawie skłoniła się. Kiedy podniosła głowę, na jej twarzy był uśmiech bardziej delikatny, niż kiedykolwiek widziałam. Znów zapytała, jej głos pasował do tego uśmiechu, ale jej cała uwaga była skierowana na Eamona. - Ożywiłaś źródło, bratanico? To było bardziej podstępne pytanie, niż myślała. Jeżeli powiem tak, wtedy przypisałabym sobie więcej zasług niż powinnam. - Ja i Adair. Łagodny uśmiech pojawił się na jej twarzy, kiedy obróciła ją do mnie. - Musi być z ciebie naprawdę niesamowity kawał dupy. Jedno szybkie pieprzenie i ryzykuje za ciebie życie. Byłam zadziwiona większością tego, co powiedziała, ale skoncentrowałam się na ostatniej części. - Gdyby mnie pieprzył, to tylko na twój rozkaz. Kara śmierci za złamanie celibatu go nie dotyczy. Strażnicy zawsze pieprzą, jeżeli królowa sobie tego życzy. Część jej gniewy była widoczna na twarzy, nie mogłam rozszyfrować, o czym myśli. przypomniałam sobie słowa Barinthusa, że jej umysł łatwiej rozproszyć, niż jej pachwinę. - Nie uważasz, że Adair jest bohaterski? Spojrzałam na nią, walcząc by zachować obojętny wyraz twarzy. - Nie wiem, co masz na myśli, Ciociu.

300

- Kiedy wykrwawiałaś mnie, po tym, kiedy Galen wziął na siebie część mojego ciosu, Adair też zagrodził mi drogę. – Nie wyglądała przyjaźnie. – Jak powiedziałam, musisz pieprzyć się jak kurtyzana. Cholerne boginie płodności, zawsze myślą, że są takie cudowne. Nie byłam pewna, czy przyznanie, że Adair i ja nie uprawialiśmy seksu może uspokoić ją, czy rozgniewać, nic więc nie powiedziałam. Najwyraźniej Adair i inni świadkowie pomyśleli to samo, bo nikt się nie odezwał. Ręka Eamona pogłaskała delikatnie jej ramię. Poklepała jego dłoń. - Adair podejdź do mnie. Strażnicy rozeszli się i Adair przeszedł naprzód stając obok mnie. Zaryzykował spojrzenie na moją twarz, potem upadł na jedno kolano przed królową. Skłonił głowę, więc jego twarz była ukryta przed królową. To co zrobił, było właściwe, ale zobaczyłam gniew w jego oczach, zanim uklęknął. Musi panować lepiej nad twarzą, lub nie przetrwa na dworze, na żadnym dworze. Popatrzyłam na dół, na miejsce w którym klęczał, złoty i doskonały, poza brakiem włosów. Był nieśmiertelny i kiedyś był bogiem. Wszystko to ryzykował dla mnie. Królowa obiecała mi, że wszystkie Kruki, które wzięłam do mojego łóżka, będą moje. Moi strażnicy nie będą dłużej jej. Właściwie, nie mogła go ukarać, nie, jeśli wierzyła, że uprawialiśmy seks. Oczywiście, to samo dotyczyło Doyle’a, Galena, Rhysa, Mroza i Nicci. No i, chociaż o tym nie wiedziała, Barinthusa. Ale jej obietnica nie zapewniała moim strażnikom prawdziwego bezpieczeństwa. W rzeczywistości, szalona, czy też nie, zaczarowana, czy też nie, to że ich karała znaczyło, że złamała swoje słowo. Obiecałam, że będę ich chronić i umierając by tego dowieść, utrzymałam moją obietnicę. Jej została złamana. Była krzywoprzysięzcą. Sidhe mogą być wygnani z faerie za coś takiego. Problemem było to, że jedyną osobą, która mogła ją za to ukarać, była ona sama. - Galen i Adair przyjęli na siebie uderzenie przeznaczone dla księżniczki. Strażnicy księżniczki wzięli na siebie ciosy za Eamona i Tylera. – Ból przeszedł przez jej twarz i chwyciła rękę Eamona, którą położył jej na ramieniu. – Jestem szczęśliwa, że mężczyźni Merry powstrzymali mnie od zniszczenia tego, co jest mi drogie. Ale żaden z Kruków nie postąpił w ten sam sposób. Żaden z moich strażników nie starał się mi pomóc, kiedy trwała walka. Chociaż nie zostali wyzwani na pojedynek. Tylko wyzwanie na pojedynek może uwolnić moich strażników z obowiązku chronienia mnie. Mistral upadł na kolana po jej drugiej stronie. Nic z tego nie pomogłoby, jeżeli sprawy poszłyby źle.

301

- Rozkazałaś nam klęczeć i nie ruszać się królowo, lub dołączyć go twojego człowieka przykutego na ścianie. – Popatrzył na nią z mieszaniną skargi i strachu. – Nikt z nas nie chciał ryzykować twojego gniewu. - Ale to nie wszystko Mistralu. To mogłabym wybaczyć. Słyszałam rozmowy innych, by mnie zamordować. Zabrać mi mój własny miecz, Śmiertelny Strach i zabić mnie, zanim się obudzę. Słyszałam te zdradzieckie rozmowy. Pamiętałam sama urywki tych rozmów. Takie rozumowanie mogło zakończyć wszystko to, co planowaliśmy. Jak ją rozproszyć? Głęboki głos Doyle’a rozległ się w tej nerwowej ciszy. - Czy nie powinniśmy dowiedzieć się od Nuline, kto jest naprawdę zdrajcą na dworze, zanim zaczniemy się obwiniać? - Ja mówię kogo i jak będzie się przesłuchiwać najpierw - powiedziała. Eamon przyklęknął obok niej i nawet klęcząc był od niej wyższy. Nigdy wcześniej nie zwróciłam uwagi, jak szerokie miał ramiona, jak bardzo jego fizyczna postać była dominująca. Wyszeptał coś tuż przy jej twarzy. Potrząsnęła głową. - Nie, Eamonie, jeżeli oni nie będą mnie chronić i woleliby mnie raczej zobaczyć martwą, wtedy mogą odwrócić się i dołączyć do naszych wrogów. Będziemy oblegani na dwóch frontach. Nigdy nie zostawiaj za sobą wrogów. - Czy nie lepiej jest walczyć na jednym froncie, niż na dwóch? – zapytałam. Spojrzała na mnie zamroczona. Nie wiedziałam, czy to była pozostałość po zaklęciu, czy coś innego, ale nie była sobą. - Zawsze jest lepiej walczyć w wojnie na jednym froncie, niż na dwóch - powiedziała w końcu - To dlatego zdrajcy muszą najpierw zabić mnie. - Zaklęcie miało sprawić, żebyś zarżnęła swoich strażników - powiedziałam, powoli, jakbym mówiła do dziecka. – Jeżeli skażesz ich teraz, to będzie dokładnie to, co życzyli sobie twoi wrogowie. Skrzywiła się ze złości. - To co mówisz, jest logiczne. Ale rozmowa o zamordowaniu królowej nie może zostać nie ukarana. - A jaka jest kara pomiędzy nami za niedotrzymanie słowa? – zapytałam. - Za krzywoprzysięstwo. – powiedziała. - Tak.

302

- Śmierć lub wygnanie z faerie. – Powiedziała, a jej głos był bardzo pewny, chociaż jej oczy coś wyrażały. Albo widziała pułapkę, albo martwiła się o coś innego. - Dałaś mi słowo, że wszyscy mężczyźni, którzy posiedli moje ciało będą moimi strażnikami, ochroną księżniczki, a nie Krukami Królowej. - Pamiętam - wykrzywiła się. - Obiecałaś mi również, że żadna szkoda nie spotka ich bez mojego pozwolenia, tak jak żadna krzywda nie może spotkać twoich strażników, bez twojego pozwolenia. Skrzywiła się jeszcze bardziej. - Obiecałam ci coś takiego? - Tak, Ciociu, obiecałaś. Spojrzała w dół na szemrzące źródełko. - Eamon, czy byłeś świadkiem tej obietnicy? Eamon spojrzał na mnie i coś w jego oczach pozwoliło mi się domyślić, że skłamie. - Tak, moja królowo, byłem świadkiem. Eamona nie było w pokoju, kiedy Andais złożyła mi obietnicę. Skłamał dla mnie. Nie, nie dla mnie, dla nas wszystkich. Andais westchnęła. - Obietnica królowej musi być dotrzymana – Stała i patrzyła na mnie. – Może złamię słowo, Księżniczko Meredith, ale jestem tu królową. Musimy rozstrzygnąć poważny problem. - Skoro obietnica została złożona mnie, wtedy ja przejmuję ten problem. - Ty możesz wybaczyć - powiedziała - ale ja wiem, że to wybaczenie może nas drogo kosztować. – Jej oczy były czujne, było w nich jakieś ostrzeżenie, którego nie mogłam zrozumieć. Było coś, czego się obawiała, mogłabym zapytać, ale nie chciałaby udzielić odpowiedzi. - Jestem krwią z twojej krwi, Ciociu. Jak mogłoby być inaczej? - Jaka więc jest twoja cena, moja bratanico? - Chcę zapłaty za każdego mojego mężczyznę, którego zraniłaś. - Chcesz więc ceny krwi - powiedziała. - To jest moje prawo. Jej twarz była nieczytelna i tak zamknięta, jak nigdy wcześniej nie widziałam. - I czyjej krwi żądasz? - Cena krwi może być zapłacona także w innej monecie- powiedziałam. Zobaczyłam w jej oczach prawie ulgę, potem skinęła głową. - Proś. 303

- Każdemu strażnikowi, które mówił o Śmiertelnym Strachu zostanie to wybaczone. Musimy uzbroić się, zanim wejdziemy do Sali tronowej. Musimy pokazać się zjednoczeni przed resztą dworu, aż zamachowiec zostanie złapany i skazany. Skinęła głową. - Zgadzam się. Strażnicy wrócili się po swoje pancerze, niektóre wyglądały jak skóra zwierząt, lub twarda, błyszcząca powłoka owadów, czy jakieś bardziej podobne do rycerskich pancerze w kolorach, których nie uzyskano z żadnego znanego ludziom metalu. Królowa podeszła do muru i dotknęła kamieni. Część muru zniknęła, a w tym miejscu nie było nic poza ciemnością. Królowa sięgnęła do tej ciemności i wyciągnęła krótki miecz, na którego rękojeści były trzy kruki trzymające w dziobach rubin niemalże rozmiaru mojej pięści, a ich skrzydła były rozwarte na zewnątrz. Były zrobione ze srebra. Miecz nazywał się Śmiertelny Strach i był jednym z ostatnich wielkich reliktów, które zostały na Dworze Unseelie. Tą bronią, najlepszą ze wszystkich, można było sprowadzić prawdziwą śmierć na sidhe. Śmiertelna rana zadana tym ostrzem była śmiertelna dla wszystkich. Mogło również przeszyć skórę każdej istoty magicznej i nie było takiej magii, która mogłaby to wyleczyć. Obróciła się do mnie z mieczem w dłoni, ale nie bałam się. Nie potrzebowała aż takiej wielkiej magii by mnie zabić. Popatrzyła się w dół na ostrze, starając się złapać w nie światło. - Nadal nie jestem sobą, Meredith. Mój umysł jest na wpół ogłupiały efektem zaklęcia. Od wieków nie musiałam tak powstrzymywać się od dokonania rzezi. Powinniśmy użyć tego tylko przeciwko naszym wrogom. Spojrzała w dół i zobaczyłam smutek w jej oczach. Ciężką wiedzę. Wiedziała, że żaden z strażników Cela nie śmiał zrobić czegoś takiego bez jego wiedzy, a przynajmniej nie bez jego aprobaty. Może nie powiedział z więzienia Zabij moją matkę. Nie, to raczej było coś bardziej podobnego do Czy nikt nie uwolni mnie od tej uciążliwej kobiety? Coś takiego, by zapytany mógł prawdziwie zaprzeczyć, że wydał rozkaz. Zaprzeczyć wiedzy, że jego ludzie mogliby wziąć poważnie jego słowa wypowiedziane w gniewie i je urzeczywistnić. Ale to była gra słów, półprawda i kłamstwo pominięcia. Wyraz w jej oczach był wyrazem kogoś, kto już dłużej nie mógł sobie pozwolić na półprawdy. - Obawiałam się o zdrowie psychiczne mojego syna, Meredith - w jej głosie słychać było nutę wyrzutów sumienia. – Pozwoliłam, by jedna z jego strażniczek poszła do niego i zmniejszyła pożądanie spowodowane przez Łzy Branwyna zanim oszaleje. Po prostu patrzyłam na nią i moja twarz nic nie wyrażała, ponieważ nie wiedziałam, co w tej chwili czułam. 304

- Pozwoliłaś, by jedna z jego strażniczek zmniejszyła jego pożądanie, by ocalić jego umysł, a kilka nocy później jego strażniczka rzuciła na ciebie zaklęcie, które sprawiło, że dokonałaś rzezi, za pomocą twoich najbardziej strzeżonych mocy. Jej oczy były przestraszone. - Jest moim synem. - Wiem - powiedziałam. - Jest moim jedynym dzieckiem. Skinęłam głową. - Rozumiem. - Nie, nie rozumiesz. Nie zrozumiesz, zanim sama nie będziesz miała dzieci. Wszystko co czujesz wcześniej, to pozory współczucia, zrozumienia i koszmar, który wydaje ci się, że rozumiesz. - Masz rację, nie mam dzieci i nie rozumiem. Trzymała Śmiertelny Strach w świetle, jakby więcej widziała w tej smukłej powierzchni, niż we mnie. - Nadal nie myślę trzeźwo. Czuję w sobie szaleństwo, czuję, czym mogę się stać. Czułam to już wcześniej, ale teraz zastanawiam się, czy moje upodobanie do widoku krwi innych może pomóc. Może nawet pomóc na lata. Nie wiedziałam co powiedzieć, więc nic nie powiedziałam. Milczenie jest dobre, kiedy wszystko, co możesz powiedzieć, może być źle przyjęte. - Zobaczę śmierć Nuline i tych, którzy stoją za atakiem na ciebie, moja bratanico. - A jeżeli są to ci sami ludzie? – Zapytałam. Jej oczy zamrugały. - A co, jeśli są? - Nakazałaś, że jeżeli ktokolwiek z ludzi Cela będzie starał się zabić mnie, kiedy jest uwięziony, jego życie będzie zastawem. Zamknęła oczy, pochyliła głowę do płaskiego ostrza. - Nie proś mnie o życie mojego jedynego dziecka, Meredith. - Nie prosiłam. Pozwoliła mi zobaczyć na swojej twarzy ten sławny gniew. - Nie prosiłaś? - Jedynie przypomniałam ci twoje własne słowa, królowo. - Nigdy cię nie lubiłam, moja bratanico, ale nie nienawidziłam cię. Jeżeli zmusisz mnie do zabicia Cela, znienawidzę cię. 305

- To nie ja cię do tego zmuszam, Królowo Andais, ale on sam. - Mogli zaatakować bez jego wiedzy. – Nawet kiedy to mówiła, jej oczy pokazywały, że w to nie wierzy. Nie była wystarczająco szalona, by nadal w to wierzyć. Spojrzała na mnie i coś mignęło w jej trójkolorowych oczach, w tych czarnych okręgach, które sprawiały, że każdy szary odcień wydawał się ciemniejszy, jakby użyła konturówki do swoich własnych tęczówek. - Jestem daleki od narzekania, jeżeli rozmawiacie o zabiciu Cela - powiedział Galen ale wszyscy wiedzą, że każdy zamach na Merry, kiedy Cel jest nadal uwięziony, oznacza wyrok śmierci na niego. - Jeżeli będziemy w stanie udowodnić, że to jego ludzie są za niego odpowiedzialni powiedział Mistral. - Ale czy nie widzicie, że Nuline jest częścią jego straży? Jeżeli Nuline przyniosła zaklęcie, wtedy tym, kto je przesłał musi być Cel – ale co, jeśli to nie był on? - Słucham - powiedziała Andais. - Nuline jest jak ja, nie jest dobra w polityce dworu. Nie jest dobra w oszustwie. Co powiedziała, kiedy przyniosła wino? - Że wie, że jest jedną z moich ulubieńców i ma nadzieję, że słodki smak wina przypomni mi, jak słodki może być mój syn. – Andais skrzywiła się. – Te słowa brzmią jak mowa przekazana jej przez kogoś innego. – Potrząsnęła głową. – Jestem Królową Powietrza i Ciemności, nie obawiam się zamachowców. Może za duża arogancja sprawiła, że jestem nieuważna. – Usiadła powoli, jakby sama w to nie wierzyła. - Ludzie często dają ci prezenty - powiedział Mistral, - to jest rodzaj uprzejmości. - Jeden więcej prezent pośród wielu może zostać niedostrzeżonym - powiedział Doyle. - Musimy dowiedzieć się, od kogo Nuline dostała wino, - powiedział Galen. Andais skinęła głową. - Tak, musimy. – Było coś w jej głosie, co mi się nie podobało. Był to pomruk nienawiści. Nienawiść zaślepia cię na prawdę, zwłaszcza, jeżeli chcesz być zaślepiona. - Dajcie mi moją Ciemność - powiedziała. Doyle ruszył na jej wezwanie, ale stanął u mojego boku. - Według twojego własnego rozkazu, jestem teraz Ciemnością księżniczki. Machnęła ręką, jakby to nic nie znaczyło. - Nazywaj kogo chcesz swoim panem, Ciemności. Pytam cię tylko, czy możesz prześledzić zaklęcie do jego właściciela.

306

- Nie mogę prześledzić tego z twojej skóry, ale nadal jest butelka. Tak potężne zaklęcie zostawia brudny znak, gdziekolwiek jest, również na tym, kto je zrobił. Jeżeli powącham jego skórę, skosztuję jego potu, wtedy tak, mogę wyśledzić zaklęcie do jego właściciela. - Więc zrób to - powiedziała i dokończyła patrząc na mnie. – Ktokolwiek wysłał to zaklęcie, podążymy za nim i kara będzie natychmiastowa. Patrzyłam na nią, bojąc się uwierzyć, że miała na myśli to, co powiedziała. - Powiedziane przy świadkach - powiedział Barinthus. Królowa nie patrzyła na niego, tylko na mnie. - To, Meredith, następne przekleństwo, które wisi nad moją głową. - Co mam powiedzieć, Ciociu? Wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze. Jej spojrzenie przesunęło się z mojej twarzy na odłamek muru, jakby nie chciała, by ktokolwiek był w stanie w tej chwili czytać z jej oczu. - Co byś zrobiła, gdybyś była mną, bratanico? Otworzyłam usta, zamknęłam je i pomyślałam. Co bym zrobiła? - Posłałabym po sluagh’ów. Spojrzała na mnie, wyraz jej oczu było bardzo twardy, jakby chciała przewiercić mnie spojrzeniem na wylot. - Dlaczego? - Sluahg’owie są najbardziej przerażającymi Unseelie. Sami sidhe obawiają się ich, a oni nie boją się wielu rzeczy. Ze sluagh’ami za twoimi plecami, tak jak przy twoich Krukach, nikt nie ośmieli się ryzykować bezpośredniego ataku. - Wierzysz, że ktoś śmiałby zaatakować mnie, nas – poruszyła się trochę jak czekający rycerz – bezpośrednio? - Gdyby zaklęcie nie zostało przerwane, Ciociu Andais, zamordowałabyś wszystkich swoich strażników i kiedy nie zostałby w pokoju nikt, kogo można by zabić, gdzie byś poszła? Co byś zrobiła? - Poszukałabym kogoś do zabicia, kogokolwiek. - Trafiłabyś w końcu do Sali bankietowej, gdzie są sidhe, którzy nie czekaliby bezmyślnie, aż byś ich poszatkowała. – powiedziałam. - Zastanawialiby się nad przyczyną mojego zachowania - powiedziała. - Nie wydaje mi się, żeby tak zrobili. Dokonujesz rzezi i terroryzujesz ten dwór od bardzo dawna. To co zrobiłaś tej nocy, nie jest tak bardzo inne od tego, co robiłaś już wcześniej. 307

- Wcześniej, większość tych rzezi miała jakiś cel - powiedziała. – Moi wrogowie boją się mnie. - Rzeź zrobiona na zimno i rzeź w gorączce szaleństwa wygląda tak samo, jeżeli jesteś na jej złym końcu - powiedziałam. - Czy byłam aż takim tyranem, że cały dwór wierzy w coś takiego o mnie? Cisza w pokoju była tak ciężka, że można by ją kroić. Otaczała nas i dławiła, ponieważ nikt z nas nie wiedział jak odpowiedzieć na jej pytanie, bez kłamania, czy zdenerwowania jej. Zaśmiała się gorzko. - Wasze milczenie wystarczy za odpowiedź. – Potarła głowę, jakby ją bolała. – To dobrze, że wrogowie się mnie obawiają. - Ale nie twoi przyjaciele - powiedziałam delikatnie. Spojrzała na mnie. - Och, moja bratanico, jeszcze się nie nauczyłaś, że władca nie ma przyjaciół. Są wrogowie i sprzymierzeńcy, ale nie przyjaciele. - Mój ojciec miał przyjaciół. - Tak, mój drogi brat miał przyjaciół i któryś z nich prawdopodobnie go zabił. Poczułam w sobie błysk złości. Gniew był luksusem, na który nie mogłam sobie pozwolić. - Gdyby nie było mnie tutaj dzisiaj z ręką krwi, by wykrwawić magiczną truciznę z twojego ciała, również byś dzisiaj zginęła. - Bądź ostrożna, Meredith. - Jestem ostrożna całe moje życie, ale jeśli nie będziemy śmiałe dzisiejszej nocy, wtedy nasi wrogowie zobaczą śmierć nas obu. Może nawet Cel miał zginąć tej nocy. Skazany za zabicie ciebie i mnie. To sposób oczyszczenia drogi do tronu dla innych dynastii. - Nikt nie byłby tak głupi - powiedziała. - Nikt na dworze nie wie, że mam rękę krwi. Ale ironią jest, że ta magia zadziałała tak jak planowali. Chcieli krwi, dzięki niej polało się wiele krwi. I to właśnie nas uratowało. - Świetnie, zawołać sluagh’ów i co potem? - Gdybym była tobą, czy gdybym była mną? – zapytałam. - Obiema. – Znów starała się mnie rozszyfrować, starała się mnie zrozumieć. - Skontaktowałabym się z Kuragiem, Królem Goblinów, przestrzegając go i mówiąc, by przyprowadził więcej goblinów niż zazwyczaj, kiedy odwiedza nasz kopiec. - Myślisz, że stanie przy tobie przeciwko wszystkim Unseelie sidhe?

308

- Nie, jeżeli dam mu wybór. Ale on nie ma wyboru. Jest moim sprzymierzeńcem, więc jeżeli odmówi mi pomocy, będzie krzywoprzysięzcą. Gobliny zabijają za to królów. Skinęła głową. - Za trzy miesiące nie będzie już twoim sprzymierzeńcem. - Właściwie za cztery - powiedziałam. - Umówiliście się na sześć miesięcy, a połowa już minęła - powiedziała. - Prawda, ale Kitto jest teraz sidhe, a za każdego goblina półkrwi sidhe, którego doprowadzę do jego mocy, dostanę dodatkowy miesiąc pomocy Kuraga. - Będziesz ich wszystkich pieprzyć? – Było to powiedziane bez pretensji, jakby tylko chciała zadać pytanie. - Jest również inny sposób, by doprowadzić kogoś do mocy. - Nie przetrwasz walki wręcz z goblinami, Meredith. - Kurag zgodził się, że możemy pomóc księżniczce. – Powiedział Doyle. Dotknął mojego ramienia, a każdy inny mógłby powiedzieć, że to był nerwowy ruch. Ale był Ciemnością Królowej, Doyle nie był nerwowy. - Większość nie zgodzi się walczyć z tobą Ciemności czy Zabójczym Mrozem. Będą wybierać tych pośród straży Meredith, których mogą pokonać. Będą starać się zabić twoich ludzi. – Obróciła się z powrotem do mnie. – Jak uniemożliwisz to podczas walki? - To ja wybiorę zawodników - powiedziałam. – Będą walczyć z wojownikami wybranymi przez mnie, nie przez nich. - Przypuszczam więc, że wybierzesz Ciemność lub Mroza. - Prawdopodobnie - powiedziałam. - Wielu odmówi walki z nimi, więc pytam cię znów, pójdziesz do łóżka z wszystkimi goblinami, którzy będą chcieli skosztować twojego bladego, lśniącego ciała? - Zrobię to, co powiedziałam. Zaśmiała się. - Nawet ja nie upadłam tak nisko, by iść do łóżka z gobelinem. Myślałam, że to za wiele jak dla ciebie. - Myślę, że spodobałby ci się gobliński seks. Lubią robić to brutalnie. Popatrzyła za mnie i zorientowałam się, że patrzy na Kitto, który starał się stać jak najbliżej mnie i równocześnie być tak niewidoczny jak to tylko możliwe. - On wygląda trochę za bardzo krucho, jak na moje pojęcie brutalności. Kitto szybko cofnął się za mnie, Doyle’a i Galena. Poruszyłam się na tyle, by przyciągnąć jej uwagę z powrotem do mnie. 309

- Jeśli mogłabyś znieść regułę, że twoi kochankowie nie mogą ugryźć żadnego kawałka twojego ciała, myślę, że można by zaliczyć to jako brutalność. Popatrzyła znów za mnie na srebrną twarz, którą Kitto wystawił na widok. Podskoczyła i krzyknęła: - Boo. Kitto krzyknął za mną i przepchnął się za innych strażników, zwiększając odległość pomiędzy sobą i królową. Andais zaśmiała się. - Rzeczywiście groźny. - Wystarczająco groźny - powiedziałam. - Wezwę sluagh’ów. Ty wezwij gobliny. – Przechyliła głowę na jedną stronę, jak ptak. – Mogę wezwać sluagh’ów z daleka, bo jestem ich królową, ale jak ty wezwiesz gobliny? - Najpierw spróbuję przez lustro. - A jeżeli to się nie uda? – Zapytała. - Użyję ostrza, krwi i magii by ich wezwać. - Stary sposób - powiedziała. - Ale skuteczny. Skinęła głową, potem zamknęła na chwilę oczy. - Sluagh’owie przybędą na moje wezwanie. Pozwolę ci użyć mojego lustra, byś mogła pozyskać uwagę Kuraga. - Mówisz jakbyś była niepewna, czy uda mi się uzyskać jego uwagę. - Jest przebiegły, jak na goblina. Nie będzie chciał mieszać się w królewskie sprzeczki na Dworze Unseelie. - Gobliny są podstawą wojska Dworu Unseelie. Może udawać, że nasze konflikty wewnętrzne nic dla niego nie znaczą, ale tak długo, jak nazywa się częścią Dworu Unseelie, musi poświęcać uwagę naszym sprzeczkom. - On tego nie widzi w ten sposób - powiedziała. - Zostaw mnie martwienie się o Kuraga. - Wydajesz się być pewna siebie. Nie możesz iść z nim do łóżka, jeżeli nie chcesz pomóc mu dopuścić się cudzołóstwa. - Czasami więcej można zyskać obietnicą czegoś, niż samym aktem. - Nie możesz zaoferować mu tego, co zabrania nasze prawo - powiedziała.

310

- Kurag zna nasze prawa równie dobrze jak my, nigdy nie wierz, że jest inaczej. Zapomina o tym, kiedy to jest dla niego wygodne. Będzie wiedział, że to nie seks mu proponuję. - Więc co? - Szansę, by pomógł mi posprzątać. Skrzywiła się. - Nie rozumiem. I nie rozumiała, ponieważ chociaż Kurag znał prawa sidhe, nie można było powiedzieć tego samego o naszej królowej, by znała prawa goblinów. Wiedziałam, że płyny pochodzące z ciała były dla goblinów bardziej wartościowe niż cokolwiek innego. Ciało, krew, seks, gdzieś w tym połączeniu było goblińskie pojęcie ideału. Zamierzałam zaoferować goblinom dwie z tych trzech rzeczy i dotyk, chociaż nie smak mięsa sidhe. Mogłam powiedzieć, że zamierzałam zaoferować im trzy, ale wiedziałam lepiej. Goblińskie pojęcie ciała to kawałek, który mogą mieć w żołądku lub trzymać na półce.

311

Rozdział 32 Plotki krążące po dworze uśmierciły mnie. Niektórzy sidhe mieli dostęp do telewizji i spędzili większą część popołudnia oglądając taśmy z konferencji prasowej. Strzelanina, padający policjant i w końcu Galen niosący mnie z krwią płynącą po twarzy. Ludzkie media przekazały tylko, że znikłam w czarnej limuzynie, nie było wieści o mnie w żadnym szpitalu. Nie mieliśmy czasu mówić komukolwiek cokolwiek, a nasza własna agentka prasowa, Madeline Phelps nie wiedziała nic, co mogłaby powiedzieć. Spotkaliśmy strażników tuż przy wejściu do kopca i poszliśmy prosto do królowej. Nikt więcej nas nie widział. Nikt inny nie wiedział, że przybyliśmy bezpieczni. Królowa i jej ludzie byli oczyszczeni z krwi i ubrani na bankiet. Ona i jej świta weszła na wielką salę, jakby nic się nie stało. Usiadła na swoim tronie. Eamon usiadł na tronie małżonka. Zostawili tron księcia pusty, jak i ten po jego boku, tak jak było odkąd wyjechałam, a Cel został uwięziony. Doyle wszedł razem z królową, ale nie poszedł z jej świtą. Był jednym z strażników przy drzwiach, więc mógł wąchać wszystkich arystokratów, którzy wchodzili. Szukał magii, którą przyniosło wino. Gdyby pojawił się na swoim starym miejscu, za plecami królowej, pojawiłyby się pytania. Ale nikt nie kwestionował jego chęci powrotu na służbę królowej, by nie być dłużej wygnanym z faerie. Nikt nie kwestionował tego, że ukarała go odsuwając od jej królewskiej osoby. Królowa i jej ludzie mieli nie odpowiadać na żadne pytania. W rzeczywistości planowaliśmy, żeby zachowali całkowitą ciszę. Mieli ignorować wszystkie pytania, aż ktoś będzie w końcu na tyle zuchwały, by podejść do tronu i poprosić o pozwolenie na przemówienie. To będzie znak dla mnie, by wejść przez drzwi z moją świtą. Nadal byłam pokryta krwią od głowy do stóp, choć nie była to moja własna krew. W sposób lepszy, niż sami moglibyśmy to zaplanować, pokazywaliśmy, że byłam odpowiednim następcą tronu Andais. Niektórzy z mężczyzn byli również pokryci krwią, inni oczyścili się. Zależało to od tego, kto chciał być częścią przedstawienia. Czekaliśmy w zewnętrznym pokoju, przed wielkimi drzwiami, które prowadziły do wielkiej sali. Cisza wypełniała go jak jakiś wielki wąż, ale to co poruszało się po suficie i po przeciwnych ścianach, nie było gadem. To róże wypełniały pokój. Umierały przez wieki, aż zostały tylko uschnięte pnącza i nagie ciernie, ale obudziła je moja krew, moja magia. Teraz, miesiące później, ściany ginęły w głębokiej zieleni liści i w świeżych kwiatach. Ogromne,

312

szkarłatne róże kwitły wszędzie, ich zapach był tak ciężki, że powietrze pachniało jak perfumy, prawie przytłaczające swoją słodyczą. Róże poruszały się w półmroku komnaty. Dźwięk pnączy, łodyg i liści prześlizgujących się po sobie wypełniał poczekalnię. Kwiaty mogły wciągnąć szybko w wijącą się masę, a obfitość szkarłatnych płatków mogła spaść deszczem na nas. Wiedziałam, że niektóre kolce koło sufitu były rozmiaru sztyletu. Róże nie były pospolite w żaden sposób. Były pomyślane jako ostatnia linia obrony, gdyby jakiś wróg zdołał dostać się tak daleko. W rzeczywistości to, że większość naszych wrogów było tutaj witanych, sprawiało, że róże były bardziej symbolem, niż prawdziwym zagrożeniem. Nasz plan zakładał znalezienie Nuline i zapytanie jej, skąd dostała wino. Sluagh’owie Sholto znaleźli Nuline, ale nie można było jej wypytać. Jej głowy nadal nie znaleziono. Jej śmierć oznaczała, że zamachowiec wie, że próba zamordowania królowej się nie powiodła. To nic nie zmieniało, ale zastanawialiśmy się, kto to jest. Sage stał tuż za Rhysem i Mrozem, za moimi plecami. Pokazał się królowej Niceven w swojej nowej formie, z trójkolorowymi oczami. Była wściekła, że nie mógł się zmienić z powrotem, ale zaintrygowało ją, że jest sidhe. Zaintrygowało ją to wystarczająco by nam pomóc. Krwawe motyle były najlepszymi szpiegami, takie małe, takie niewidoczne. Sidhe ignorowali je, jakby były naprawdę owadami, które naśladowały. Nie były uważane za siłę na dworze, ale byli wszędzie, wszędzie. Królowa Niceven rozproszyła swoich ludzi na dworze. Słuchali i meldowali. Szpiegowali dla mnie i Królowej Andais. Król Kurag ze swoją wieloramienną królową był z nami w poczekalni. On i jego świta goblinów mieli wejść razem z moją świtą. Miał usiąść na swoim tronie na końcu sali, najbliższym przy drzwiach, najodleglejszym od tronu królowej, ale mogliśmy wejść razem i niektórzy z jego wojowników mieli zostać ze mną, kiedy będę szła przez salę. W rzeczywistości Ash i Holly wyglądali bardziej na sidhe niż wcześniej. Przystojni i aroganccy, tak że na każdym dworze mogli pochwalić się tą swoją oświetloną słońcem złocistą skórą. Ale ich oczy, wibrujące zielenią u jednego i płonące czerwienią u drugiego, zdradzały, że byli całkowicie goblinami, olbrzymimi, o wydłużonych kształtach ciała. Wyraziste mieli jedynie twarze. Ich oczy, odmiennie niż u sidhe czy ludzi, nie zmieniały wyrazu i niczego nie można z nich było odczytać. Dawało to goblinom umiejętność doskonałego widzenia w nocy, ale naznaczało ich jako innych. Fizycznie byli zwaliści, wyglądali, jakby pod tą uroczą skórą, mieli więcej mięśni niż powinni. Co znaczyło, że są silniejsi niż czystej krwi sidhe. Ash był bardziej szczęśliwy, że może stać się częścią naszego wspólnego przedstawienia. Holly nie chciał pomóc. To było poniżające dla niego iść za kobietą, a 313

zwłaszcza za kobietą sidhe. Pozwoliłam mu przyglądać się, a kiedy polizał krew z mojej skóry, więcej się nie kłócił. Byli wystarczająco goblinami, by cenić krew sidhe, która mnie pokrywała. Na dzisiejszą noc to było dobre, na później, kiedy wejdą do mojego łóżka, może to być trochę irytujące. Ale jeden problem naraz, dzisiejszej nocy mamy ich wystarczająco dużo, bez zamartwiania się o późniejsze. - Królowa Niceven mówi, że jeden z arystokratów klęknął na podłodze przed królową – powiedział Sage, wziął głęboki oddech, a potem dodał podekscytowanym głosem. – Teraz! Barinthus i Galen pchnęli drzwi i mocne światło z wielkiej sali otoczyło nas. Ruszyliśmy, kiedy tylko drzwi zostały otwarte. Szłam tuż przed Rhysem i Mrozem, potem szedł Nicca i Sage, za nimi podążała reszta, w parach, z Galenen i Barinthusem zamykającym pochód tuż przed goblinami. Doyle stał przy drzwiach jak planowaliśmy i widzieliśmy, że niczego się jeszcze nie dowiedział. Nasz plan cały czas się zmieniał. Westchnienia, szalone szepty i nawet jeden stłumiony krzyk, powitał mnie w drzwiach. Myślę, że przez chwilę herold w drzwiach nie rozpoznał mnie. Jedyną częścią mnie, która nie była pokryta krwią, były oczy, chociaż nawet jedna z powiek była nią zaklejona. Spędziłam swoje życie będąc przerażoną i gorszą, jak ktoś mniej ważny i z pewnością nie niebezpieczny. Przyznaję, że duża część mnie w tej pierwszej chwili cieszyła się, kiedy patrzyli na mnie, jak szłam przez salę. Cieszył mnie ich strach, ich zaskoczenie, ich zmartwienie. Co się stało? Co się zmieniło? Co to oznacza? Byli tutaj najlepsi politycy dworscy na świecie, ale teraz wszystkie ich plany uleciały w powietrze tylko dlatego, że weszłam do sali tronowej pokryta krwią. Królowa Andais siedziała na swoim tronie, jej biała skóra była oczyszczona tam, gdzie wcześniej była pokryta krwią. Jej suknia była czarna, odsłaniająca ramiona i ręce. Diamenty lśniły w jej włosach, ukrywając metal tiary za swoim oślepiającym światłem. Następne diamenty dekorowały jej szyję, spływały przez pierś, jakby naszyjnik był liną, czy wężem zatrzymanym w bezruchu. Diamenty były jedynym kolorem na jej prostej czarnej sukni, a długie rękawice okrywały jej ramiona i ręce. Chociaż może kolor to nie było odpowiednie słowo, na opisanie tego efektu. To było raczej tak, jakby biżuteria posłała światło przez jej głowę i szyję ześlizgując się w dół jej twarzy. Mistral stał za nią, po jednej stronie jej tronu, w swoim pancerzu z włócznią opartą o podium. Mistral był jej nowym kapitanem, co mnie nie dziwiło. Ale jego zastępca zaskoczył mnie. Szept był ukryty za swoim pancerzem, tylko długi warkocz jego jasno brązowych

314

włosów wystawał z hełmu. Nazywano go Szept, ponieważ nigdy nie mówił, poza szeptem do ucha królowej lub Doyle’a. Jak można wydawać rozkazy, kiedy się nie mówi? Tyler siedział u jej stóp na krańcu obwieszonego biżuterią łańcucha, ubrany jedynie w błyszczącą obrożę. Eamon siedział na mniejszym tronie tuż przy niej, na tronie małżonka. Był ubrany w czerń, poza srebrnym kółkiem w jego jasnej brwi. Minęliśmy pusty stół i tron, gdzie zazwyczaj siedzieli slaugh’owie, ponieważ slaugh’owie dziś siedzieli za królową. Nocni myśliwcy, jak jakieś ogromne nietoperze z przerażającymi mackami, usadowili się za jej plecami, jak żywa zasłona ciemnego ciała. Za tronem stało więcej postaci które miały macki, niż tylko ciała. Wiedźmy, Czarna Agnes i Złota Stegna, ubrane w peleryny czekały za królową, wyższe, niż strażnicy za jej plecami. Wiedźmy normalnie stały za plecami ich własnego króla, ale Sholto miał nowe miejsce do siedzenia. Pusty tron, który był zarezerwowany dla następcy tronu, ale znany był jako tron księcia, czekał na mnie. Tron Sholto był umieszczony na podium, tuż obok mojego. Na dzisiejszą noc służył jako tron małżonka. Mojego małżonka, nie królowej. Jak dla mnie, mógł na nim siedzieć ktokolwiek, z kim miałam spać tej nocy. Sholto, Król Sluagh’ów, Pan Tego co Pomiędzy, Lord Cieni, siedział na podium po raz pierwszy, wysoki i jasny, ze skórą jak światło księżyca, z której dumny byłby każdy Unseelie sidhe. Jego włosy były białe jak śnieg, długie, jedwabne i, jak miał w zwyczaju, upięte z tyłu w koński ogon. Miał trójkolorowe oczy, jeden okrąg metalicznozłoty, jak mój, potem okrąg w kolorze bursztynu, ostatni w kolorze jesiennych liści. Swoim pięknem usuwał w cień każdego sidhe na dworze. Siedział tu w czarno- złotej tunice, czarnych spodniach wsuniętych w wysokie do kolan buty z miękkiej czarnej skórki, ze złotymi wykończeniami na czubkach. Jego peleryna zapięta była złotą broszą rzeźbioną symbolami jego domu. W każdym calu wyglądał na księcia sidhe, ale wiedziałam lepiej niż większość, że wygląd może być mylący. Sholto ukrywał magią to, co miał pod ubraniem. Prawie cały jego brzuch był pokryty mackami. Bez osłony, pod jego wspaniałą tuniką byłoby widać wybrzuszenia. Nowoczesnego ubrania nie mógłby nosić bez magii, tylko wtedy wszystko leżało gładko. Jego matka była Seelie sidhe. Jego ojciec był nocnym myśliwcem. Jako Król Sluagh’ów mógł mieć w łóżku każdą kobietę ze swojego dworu. Jako członek straży królowej, nie mógł spać z nikim z jej dworu, bez osobistego zezwolenia królowej. Nie wydaje mi się, żeby kiedykolwiek wzięła go do swojego łóżka. Nazywała go swoim perwersyjnym potworem, a czasem prościej - jej potworem. Sholto nienawidził tego przezwiska, ale nie narzeka się na przezwiska, które nadaje Królowa Andais, nawet jeśli się 315

jest królem na innym dworze. Jeżeli Sholto był zadowolony z kobiet ze swojego dworu, nie byłoby się czym przejmować, ale nie był. Pragnął skóry sidhe przy swoim ciele. Właśnie taką zawarliśmy umowę i jeśli nie dzisiejszej nocy, to następnej, będę mogła zobaczyć wszystkie te zamaskowane, wyrastające z jego brzucha, dodatkowe części jego ciała. Miałam nadzieję, że będę je mogła znieść, ponieważ bez względu na to, czy mi się to będzie podobać czy nie, za pomoc, której udzielił mi dzisiejszej nocy, znajdę się z nim w łóżku. Afagdu stał po jednej stronie podium. Klęczał przed tronem, kiedy otworzyły się drzwi. On również, podobnie jak większość dworu, był ubrany na czarno. Dworzanie często ubierają się w ulubiony kolor ich panujących, a czerń była od wieków wybranym kolorem Andais. Włosy Afagdu były tak czarne, że nie było ich widać przy pelerynie, broda na jego twarzy sprawiała, że wydawało się, jakby jego trójkolorowe oczy pływały w jego twarzy, prawie zagubione w całej tej czerni. Jego głos niósł się przez salę, przecinając szepty i westchnienia. - Księżniczko Meredith, to twoja krew, czy kogoś innego? Zignorowałam go i stanęłam przed podium, dokładnie przed królową. Skłoniłam się, ale tylko przez pochylenie głowy. - Królowo Andais, Królowo Powietrza i Ciemności, przybywam do ciebie, pokryta krwią moich wrogów i moich przyjaciół. - Meredith, Księżniczko Ciała i Krwi, dołącz do nas. Mój nowy tytuł wywołał więcej westchnień. Doyle chciał utrzymać moją nową moc w tajemnicy, żebyśmy mogli zaskoczyć moich wrogów, ale Andais odrzuciła to. Chciała, by dwór bał się mnie, jak bali się jej. Nie można jej było przekonać, a to ona była królową. Sholto zszedł w dół po dwóch schodkach. Uśmiechnął się i podał mi rękę. Wzięłam ją i okazało się, że jest spocona. Dlaczego Król Sluagh’ów był zdenerwowany? Uśmiechnęłam się do niego i zastanawiałam się, czy przez krew efekt mojego uśmiechu był przyjacielski, czy przerażający. Podprowadził mnie do tronu, a kiedy usiadłam, wrócił do swojego. Pozostali tłoczyli się wokół. Kitto zajął swoje miejsce przy moich nogach i wszystko czego potrzebowaliśmy, to nabijana klejnotami obroża, by móc naśladować Tylera przy królowej. Rhys i Mróz zajęli swoje miejsce po obu stronach mojego tronu. Mężczyźni, których wzięłam do mojego łóżka, stanęli z tyłu po obu stronach. Barinthus wyłączył siebie z tej listy i nie mogłam zaprotestować. Królowa była zdziwiona i zaintrygowana, ale zostawiliśmy to na później. Inni, jej i moi strażnicy, stanęli dookoła pokoju. Andais chciała, by było jasne, że strażnicy nie chronią nas, ale są tu, by zagrozić pozostałym Unseelie.

316

Arystokracja nie lubiła, kiedy strażnicy rozpraszali się po pokoju. Wcale tego nie lubili. Afagdu cofnął się do swojego tronu po lewej stronie, uśmiechnięty, pozornie beztroski. Nie był jednym z pochlebców Cela, lecz nie był też wielbicielem królowej. Miał swoich własnych doradców, którzy upewniali się, że arystokracja dołączająca do jego domu jest odpowiednia. Dwa Czerwone Kaptury szły w naszą stronę. Jeżeli Gobliny były oddziałami wojskowymi dla Unseelie, to Czerwone Kaptury były najbardziej szokującymi oddziałami wojskowymi – mocniejsi, więksi, bardziej zajadle atakujący, niż zwykłe gobliny. Czerwone Kaptury miały odpowiednio od ośmiu do dziesięciu stóp36 wzrostu. Prawie olbrzymy, nawet pomiędzy istotami magicznymi. Można by się spodziewać, że istoty tak wysokie, tak szerokie, tak muskularne, poruszają się jak niezdarne byki, ale tak nie było. Poruszali się jak wielkie, polujące koty, z dziwną gracją. Jeden z nich był żółty jak stary papier, a drugi brudnoszary jak kurz. Ich oczy były ogromne, odwiedzione czerwienią, jakby patrzyły na świat przez świeżą krew. Na głowach mieli okrągłe, szkarłatne kaptury, od których ich nazwano, ale kaptur wyższego nie był tylko szkarłatnym ubraniem. Cienka linia krwi biegła z kaptura w dół jego twarzy, ciągnęła się w dół ramion, tak szerokich, jak ja byłam wysoka. Krew biegła z jego kaptura prawie ciągłym strumyczkiem nie spływając na podłogę, prawie jakby jego ciało ją wchłaniało, chociaż barwiła ciemną linią jego ubranie. Może to ubranie ją wchłaniało? Mogłam założyć się, że ten jeden kaptur zaczął życie jako czysta, biała wełna. Kiedyś, wszystkie Czerwone Kaptury musiały zanurzać swoje kaptury we krwi, by uzyskać ten karmazynowy kolor. Krew schodziła i musieli w następnej bitwie znów unurzać kaptur w krwi swoich wrogów. Zwyczaj ten uczynił z Czerwonych Kapturów jednych z najbardziej przerażających wojowników pomiędzy nami, z powodu najzwyklejszego okrucieństwa ciężko było ich pokonać. Także ten wielki, szary zamoczył swój kaptur specjalnie na bankiet, lub ta krwawość była naturalną zdolnością: mógł utrzymać krew świeżą i płynącą. Kiedyś, kiedy Czerwone Kaptury były osobną nacją, a nie częścią imperium goblinów, to był warunek, by móc zostać przywódcą pomiędzy nimi. Mniejszy nie sprzeciwiał się, kiedy większy przepchnął się do przodu i pierwszy uklęknął. Klęcząc był tak wysoki jak ja, siedząca na wysokim krześle, na podium ponad nim. Rzeczywiście wysoki chłopak.

36

Od ok. 2,44 m do 3,05 m

317

Jego głos brzmiał jak skały ocierające się o siebie, dźwięk tak głęboki, że miałam chęć odchrząknąć. - Jestem Jonty. Kurag, Król Goblinów, rozkazał mi chronić twoje białe ciało. Gobliny uznają przymierze pomiędzy Księżniczką Meredith a Kuragiem, Królem Goblinów. – Powiedziawszy to opuścił swoją wielką twarz w moją stronę. Jego twarz była prawie tak szeroka, jak moja pierś. Spędziłam zbyt dużą część mojego życia przy takich olbrzymach, by bać się. Ale kiedy uśmiechnął się i pokazał zęby jak kły jaguara, miałam niejaki kłopot z zaufaniem mu, by pozwolić opuścić te usta do ręki, którą do niego wyciągnęłam. - Ja, Ksieżniczka Meredith, Władająca Ciałem i Krwią, dziękuję ci Jonty i odwzajemniam honor goblinów dzieląc się krwią, którą rozlałam z nimi. Nie dotknął mnie rękami, to było niepotrzebne dla tego pokazu solidarności. Położył tylko swoje prawie bezwargie usta przy mojej skórze i dotknął mojej ręki czubkiem języka. Jego język był szorstki jak u kota. Kiedy ta chropowata powierzchnia zaczęła oczyszczać moją rękę z krwi, dłoń mojej lewej ręki pulsowała. Moja ręka krwi bolała, wypełniła mnie takim bólem, że chciałam krzyknąć. Nigdy nie czułam bólu podobnego do pulsu. Goblin trzymał swoje usta przyciśnięte do mojej dłoni, ale podniósł wzrok na mnie. To było bardzo intymne spojrzenie, w sposób w jaki mężczyzna patrzy, kiedy jego język pieści bardziej intymne części ciała kobiety, niż jej ręka. Moja dłoń była ciepła i mokra. Ta wilgoć spływała na moje ramię, płynęła przez moje ciało falą gorąca, która sprawiła, że westchnęłam i stałam się mokra. Mokra od krwi, jakby ta w tej właśnie chwili wypłynęła. Krew płynęła mi z włosów na twarz. Podniosłam rękę, by nie zalała mi oczy, ale nagle pojawił się tu drugi Czerwony Kaptur. Przeciągnął językiem przez moje czoło, z jego piersi wydobył się niski dźwięk. Spodziewałam się, że Jonty go odepchnie, ale on nadal klęczał przy mojej ręce, patrząc na mnie tym intymnym spojrzeniem. - Kongar, odsuń się od niej, natychmiast! – Dobiegł głos z tyłu. Czerwony Kaptur chwycił moją na wpół uniesioną rękę i lizał ją trzymając w swoich wielkich rękach. To, że mnie dotknął, było zniewagą. Pomiędzy goblinami to sugerowało przysługę seksualną. Jakieś ręce chwyciły go i odciągnęły do tyłu. Ash i Holly popchnęli dużo większego mężczyznę przez podłogę, ślizgając nim dokładnie przed drzwi. - Stracił kontrolę, Kuragu - powiedział Holly, - Nie ufam mu, kiedy jest tak blisko ciała sidhe. Dudniący głos Kuraga przeszedł przez salę. - Zgadzam się.

318

Poruszył się i dwa następne Czerwone Kaptury podeszły, by przynieść jednego z nich leżącego na podłodze. Kongar upadł do ich stóp zanim go dosięgły. Krew spłynęła w dół jego twarzy. Przez chwilę myślałam, ze Ash i Holly zranili go, potem zdałam sobie sprawę, że to kaptur krwawił. Jego kaptur pokryty wyschniętą krwią, krwawił jak krew na moim ciele. Wyciągnął dłoń by dotknąć krwi, potem dotknął nią swojego języka, patrząc na mnie w sposób, w jaki ja patrzę na dobry stek. Jeden z dwóch następnych Czerwonych Kapturów starał się dotknąć krwi, ale Kongar odepchnął ich ręce. Pozwolił następnym dwóm odsunąć się do tyłu i stanął z innymi goblińskimi strażnikami, ale nie pozwolił im dotknąć świeżej krwi. - Miałeś możliwość spróbować, Jonty. – powiedział Ash. Jonty popatrzył na mnie w ten intymny sposób, potem uśmiechnął się usmarowanymi krwią ustami. Oblizał wargi i stanął za mną dołączając do moich strażników. Usłyszałam go mamroczącego do Asha, kiedy go mijał. - Krew królowej. Ash ubrany był w zieleń, która pasowała do jego oczu i wyglądała dobrze z jego blond włosami i złotą skórą. Uklęknął przy mojej prawej ręce i gdyby jego długie włosy byłyby dłuższe, mógłby uchodzić za sidhe. Holly klęknął przy mojej drugiej ręce. Czerwień jaką nosił, pasowała do jego oczu, ale kiedy obniżył twarz do mojej ręki, w jego oczach widać było gniew. Przypominały mi szkarłatne oczy Czerwonych Kapturów. Zastanawiałam się, czy to właśnie tym był jego ojciec. Dotyk ust Asha na mojej skórze sprawił, że odwróciłam się, by spojrzeć na niego. Lizał krew z mojej ręki długimi, pewnymi liźnięciami. Holly powtarzał to samo na mojej drugiej ręce. Ich języki były miękkie i dziwnie delikatne, kiedy lizali krew z mojej skóry. Każdy z nich w tym samym czasie wziął moją rękę w swoje ręce, jakby to była choreografia, którą razem ćwiczyli. Próbowałam zabrać moje ręce, ale obaj pociągnęli je w dół w tym samym czasie, przytrzymując moje ręce przy poręczach tronu. To uczucie sprawiło, że zamknęłam oczy, zabrakło mi oddechu. Kiedy otwarłam oczy, świeża krew spływała w dół, chciałam podnieść ręce, by oczyścić oczy, ale mi nie pozwolili. Przycisnęli mnie mocniej i poruszyli się jak dwa cienie, więc usta obojga dotknęły mojej twarzy w tym samym czasie. Polizali tuż ponad moimi oczami, pijąc krew z mojego czoła, jakby to był talerz pokryty czymś zbyt dobrym, by to stracić. Lizali ponad moimi oczami, przyciskając trochę za mocno, co w tej chwili nie było za bardzo ekscytujące. Cieszyłam się, że wynegocjowałam, że nie mogą mnie skrzywdzić. Mogli lizać krew, ale nie mogli mnie ugryźć. Nie mogli sprawić, żeby było więcej krwi, kiedy ta 319

zniknęła, nie bez negocjacji. Z tą dwójką liżącą moją twarz, prawie się na niej pożywiającą, pomyślałam, że negocjacje nastąpią dość szybko. Było w nich coś onieśmielającego, w tej dwójce, ekscytującego, ale onieśmielającego. Odsunęli się do tyłu wystarczająco, bym mogła otworzyć oczy. Byli tuż obok mnie z takim wyrazem twarzy… na ich twarzach był seks, ale także głód, który miał mniej wspólnego z seksem, a bardziej z mięsem. Wyglądali bardziej na sidhe niż Kitto, ale wyraz ich oczu jasno pokazywał, że wygląd w tym wypadku jest mylący. Czekałam, aż królowa przymówi, lub ktokolwiek z arystokracji przemówi do niej, kiedy dzieliłam się krwią z goblinami. Obróciłam głowę tylko na tyle, by widzieć królową. Patrzyła na nas głodnymi, podnieconymi oczami i wiedziałam, że jej spojrzenie nie dotyczy mnie, ale goblinów. Poruszali się jak ciało i cień, tak zgrani, że było prawie niemożliwe nie zachwycić się tym. Królowa Andais nie była przyzwyczajona do zastanawiania się na temat mężczyzny, bez szansy by tą ciekawość zaspokoić. Ale gdyby królowa skosztowała goblina, musiałoby się to stać w tajemnicy, bo większość sidhe obawiało się ich, sluagh’ów i innych. Dobrzy na noc, ale nie wystarczająco dobrzy w świetle dnia. Właśnie to zachowanie było jednym z powodów, dla których Holly i Ash byli zaintrygowani moją bardzo publiczną propozycją. Rozumiałam, dlaczego nikt nie przerwał tego przedstawienia. Jeżeli królowa się nim cieszyła, wtrącanie się do tego jest niebezpieczne. Jeżeli zepsujesz jej zabawę, będzie skłonna sprawić, że zrobisz coś równie zabawnego. Ruch sprawił, że spojrzałam w górę. Nad moją głową tańczyła chmura krwawych motyli. Wiedziałam, czego chcą. Większość istot na Dworze Unseelie lubi krew. Ale krwawe motyle, w odróżnieniu od goblinów, mają mniej reguł. Spojrzałam do góry na te głodne małe twarze i zdałam sobie sprawę, że mogłabym dać to, co obiecałam ich Królowej Niceven, teraz zamiast później. Świeża krew, krew sidhe, królewska krew. Byłam nią pokryta. - Panowie Gobliny - powiedziałam. – Mam coś do oferowania również innym sprzymierzeńcom. Spojrzeli na mnie, jakby nie chcieli oddać swojej nagrody. Poczułam, jak Rhys i Mróz przesuwają się do przodu. - Nie - powiedziałam. – Moi strażnicy nie mieszają się, nie, kiedy tego nie potrzebuję. Spojrzałam w twarze goblinów i ukłonili się lekko, tylko samą głową i obaj zajęli te miejsca, na które się umówiliśmy, u moich stóp. To było coś, z czym Holly miał większy problem, ale z ustami usmarowanymi krwią i rękami nią pokrytymi nie wydawał się mieć coś przeciwko. Obaj usiedli przy moich stopach i zaczęli zlizywać krew ze swoich twarzy i rąk, jak koty, które czyszczą śmietankę ze swoich wąsów. 320

Podniosłam rękę w powietrze, jakbym spodziewałam się, że wylądują na niej ptaki. - Chodźcie, krwawe motyle, możecie wziąć krew, która jest na mojej skórze, ale nie zezwalam na przegryzienie skóry. Jeden z nich syknął i małe, podobne do lalek twarze zmieniły się w coś przerażającego, ale tylko na chwilę. Potem czarne, lalkowate oczy stały się puste i nieszkodliwe, jakimi starały się być ich małe ciałka i urocze skrzydła. Wiedziałam, że zostawione bez nadzoru mogłyby chętnie objeść ciało z moich kości. Ale nie były zostawione bez nadzoru, a stawka była dla mnie za duża, bym mogła być wrażliwa. Wyglądały tak krucho, ale były cięższe, bardziej mięsiste niż owady, które udawały. To było jak bycie pokrytym małymi małpkami z pełnymi gracji skrzydłami, chwytliwymi rękami i stopami, które ślizgały się na mojej pokrwawionej skórze. Cienkie języczki zlizywały krew i łaskotały mnie po skórze. Jeden zadrapał mnie swoimi podobnymi do igieł zębami i zmusiłam się by nie szarpnąć się. - Tylko krew która jest na mojej skórze jest dozwolona, malutki - powiedziałam delikatnie i jasno. Jedna kobieta prześlizgnęła się po moich pokrwawionych włosach, tak jakby były winoroślą, więc mogła widzieć moją twarz, a ja mogłam zobaczyć jej małą, białą sukienką pokrytą krwią, jej idealną twarz usmarowaną nią. - Pamiętamy, co powiedziała nasza królowa, Księżniczko. Pamiętamy zasady – odezwała się głosem jak mały dzwoneczek. Potem została tam, gdzie mogłam ją widzieć, owinęła ręce na paśmie włosów i zwinęła ciało jak pies na dywaniku, aż jej jasne piękno było całe pokryte szkarłatem. Poczułam następną postać wielkości lalki Barbi owijającą się na moich włosach z tyłu. Nie widziałam, czy to była kobieta, czy mężczyzna, ale to była nieduża różnica. Nikt z nich nie myślał o seksie, wszyscy myśleli o jedzeniu. Jedzeniu i mocy, bo w krwi sidhe jest moc. Możemy udawać, że tak nie jest, że krew nie ma magii, ale to kłamstwo. Piękne kłamstwo. Dzisiejszej nocy potrzebowałam prawdy. Byłam ukryta pod kocem z powoli falujących skrzydeł, kiedy ze strony oczekujących arystokratów dobiegł głos. - Królowo Andais, jeżeli mamy przedstawienie, czy księżniczka nie powinna zejść na dół, na środek podłogi, żebyśmy mieli lepszy widok? – Głos był męski, cedził słowa w kulturalny sposób. Maelgwyn zawsze brzmiał, jakby kpił z kogoś. Często z samego siebie. - Mamy przedstawienie, Panie Wilków - powiedziała Andais, - ale to nie jest jego częścią. 321

- Jeżeli to nie jest przedstawieniem, to ja wstrzymuję oddech w oczekiwaniu. Obróciłam głowę by spojrzeć na niego. Skrzydła poruszały się przy mojej twarzy, kiedy krwawe motyle uderzały swoimi skrzydłami coraz szybciej, podniecone pożywianiem się. Tak wiele skrzydeł, tak wiele ruchu, to jakby być dotykanym przez tuziny małych bąków, łaskoczących i tańczących na moim ciele. Gdybym nie obawiała się, że mnie zagryzą, to mogłoby być interesujące. Maelgwn siedział na swoim tronie i chociaż siedział tak prosto jak inni, nadal udawało mu się sprawiać wrażenie, że się wyleguje. Wyraz jego twarzy był pobłażliwy, jakby tylko on był rozbawiony nami wszystkimi. Jakby w tej chwili mógł po prostu wstać i zabrać swoich ludzi, by zrobić coś ważniejszego niż uczestnictwo w tym głupiutkim bankiecie. Arystokraci siedzący przy jego stole ubrani był w prawie wszystkich stylach, od rzymskiego do siedemnastego wieku. Wielu z nich wyglądało, jakby zatrzymali się około czternastego wieku. Nowoczesna moda nie mogła zmienić tego, że urodzili się bardzo dawno temu, to nadal było widoczne. Specyfiką domu Maelgwna polegała na tym, że prawie każdy z nich miał na sobie skórę zwierzęcą. Maelgwn nosił kaptur z wilczej skóry z uszami obramowującymi jego twarz, a reszta wielkiego szaro- białego futra owinięta była dookoła jego ramion. Niżej, jego ciało wyglądało na muskularne i nagie pod futrem. Cokolwiek okrywało jego ciało niżej, było ukryte pod stołem. Przy jego stole siedziały kobiety i mężczyźni z głowami dzików i niedźwiedzi przy twarzach. Kobieta z norką, inna z lisem i ktoś, kto szczycił się pierzastą peleryną czy tylko małymi elementami z piór. Ale nikt przy stole Maelgwna nie nosił futer i piór jako modnych dodatków. Nosili je, ponieważ kiedyś były elementami ich magii czy też oznaką tego, czym mogli się stać. Maelgwn nazywany był Panem Wilków, ponieważ nadal mógł zmienić kształt we wspaniałego, kudłatego wilka. Ale większość zmiennokształtnych, jak Doyle, utraciła swoją zdolność do zmiany swojej ludzkiej postaci. Nie wszyscy zmiennokształtni byli częścią domu Maelgwn’a, ale też nie każdy, który nazywał go mistrzem, był teraz zdolny by wezwać swoją zwierzęcą postać. Kilku nadal mogło. Magia innych została utracona dawno temu. Ta myśl sprawiła, że spojrzałam na Doyle’a. Nadal był przy odległych drzwiach. Czy już wywąchał, kto mógł być mordercą? Czy wiedział, czyja magia prawie zniszczyła Andais i jej strażników? Chciałam, żeby podszedł do mnie i mi powiedział, ale wszyscy graliśmy swoje role. Pozwoliliśmy, by cały dwór uwierzył, że wybłagał powrót do Andais i że był ukarany służbą przy drzwiach, z dala od tronu. Z dala od tronu oznaczało z dala od łaski królewskiej, co nigdy nie było dobre. To był jedyny sposób, by mógł być blisko przy 322

drzwiach, obok każdego kto wchodził, bez wzbudzania podejrzeń. Jak długo będzie musiał udawać, zanim gest królowej nie wezwie go bliżej? Zmusiłam się by się nie denerwować pod ruszającymi się skrzydłami, cienkimi rękami i stopami. Chciałam ich odgonić i zawołać Doyle’a do mnie. Chciałam, żeby to się już skończyło. Ale Adais zawsze lubiła delektować się zemstą. Ja byłam raczej typem zabij-ich-iodejdź. Aldais lubiła grać. Drobna, krwawa motylica, teraz szkarłatna od głowy do stóp, pochyliła się w kierunku mojej twarzy i powiedziała swoim podobnym do dzwonka głosem. - Dlaczego jesteś taka nerwowa Księżniczko? Nadal obawiasz się, że cię ugryziemy? Zaśmiała się i większość z nich zaśmiała się razem z nią, część jak dźwięczne dzwonki, niektóre syczące jak węże, inne dziwnie ludzkie w tonie głosu. Wszyscy unieśli się śmiejącą się chmurą, ze skrzydłami podobnymi do witraży i z ciałami pokrytymi krwią. Głos Andais przeszedł przez pokój, nie jak głos aktora, dźwięcznym tonem, ale po prostu tonem konwersacji, jakby nie starała się, by jej głos był słyszany w każdej części sali. - A co mógłbyś dać Maelgwn, by twój dom mógł odzyskać swoje zdolności? - Co masz na myśli Królowo? – powiedział, jego głos nadal był kpiący, ale w jego oczach było widać większą uwagę. Spojrzała w dół, na środek sali, aż jej spojrzenie znalazło Doyle’a. - Ciemności, pokaż im, co mam na myśli. – Zawołała. Królowa miała nerwy mocniejsze niż moje. Chciałam, by Doyle podszedł i przekazał mi wiadomości, oskarżenie, ale ona chciała oczywiście zrobić przedstawienie z jego przejścia przez całą salę. Może ona była po prostu w większej części istotą magiczną niż ja. Większość istot magicznych nie jest praktyczna. Będą żartować i grać w gierki, chociażby w drodze na szubienicę. To jest ich sposób, coś, czego mnie brakowało. Chciałam krzyknąć na nią, by już odpuściła i przeszła do interesów. Ale siedziałam na swoim miejscu nic nie mówiąc, pozwalając by zdarzenia rozwijały się tak, jak sobie tego życzyła. W tej chwili żałowałam, że powiedziałam jej o powrocie niektórych mocy mężczyzn. Gdyby nie wiedziała, że moc Doyle’a powróciła, to konkretne przedstawienie mogłoby poczekać. Doyle odepchnął się od drzwi, ślizgając się przez środek sali, ale się nie zmienił. Po prostu szedł do nas, podczas kiedy cały dwór patrzył, najpierw w milczeniu, potem w narastającym mruczeniu na wpół słyszalnych komentarzy i śmiechu. Ale w tym czasie Doyle doszedł już do podium, królowa popatrzyła krzywo na niego. Uklęknął przed podium, bardziej przed jej tronem niż moim. To było w porządku, to był jej dwór. 323

- Myślę, że mój dom ma wystarczająco mocy, by przejść przez salę tronową, moja królowo -powiedział Maelgwn. Nie śmiał się jawnie, ale słychać było śmiech w jego głosie. - Proszę o pozwolenie na oddanie mojej broni na przechowanie. - Dlaczego powinnam dawać ci pozwolenie na cokolwiek, Ciemności. Zawiodłeś mnie już raz tej nocy. - Wiele zaczarowanych przedmiotów, które utraciliśmy wiele lat temu, zaginęło podczas zmiany formy – odpiął swój pas przy którym miał przypięte dwa sztylety oraz rękojeść czarnego miecza. Sztylety nazywały się Nacięcie i Zakąska (Snick i Snack). Kiedyś miały inne imiona, ale nigdy ich nie słyszałam. Uderzały zawsze w cel, do którego były wyrzucone. Miecz nazywał się Czarne Szaleństwo, Bainidhe Dub. Jeżeli jakaś ręka poza Doyle’m starała się go chwycić, mógł sprowadzić na tę osobę trwałe szaleństwo. Chociaż może było to legendą. Widziałam tylko raz tę broń użytą przeciwko Bezimiennemu. Nie dało się widzieć całej jego mocy w jednej bitwie. Doyle odpiął paski podtrzymujące kaburę na ramionach, z bardzo nowoczesnym pistoletem. Odpięta kabura zwisała luźno na ramionach. Klęknął z pasem na kolanach. - We Wschodnich Ziemiach nie miałem na sobie broni, kiedy zmieniałem formę. Ale wszystko, w co byłem ubrany, znikło i nie pojawiło się z moim powrotem do ludzkiej postaci. Wolałbym nie ryzykować utraty tych ostrzy. – Mówił powoli i tylko ci, którzy stali najbliżej mogli go słyszeć. Złość królowej opadła pod przezornością Doyle’a. - Mądry jak zawsze, moja Ciemności. Rób jak uważasz. Podniósł się na nogi i wszedł na stopnie, niosąc w ręku pas i broń. Potem zrobił coś, czego nigdy wcześniej nie zauważyłam. Złożył pocałunek na jej policzku. Byłam wystarczająco blisko, by kątem oka widzieć, że coś szepcze do jej ucha. Jedyną reakcją Andais był pełen wiedzy uśmieszek. Pozostawił wrażenie, że Doyle wyszeptał coś nikczemnego do jej ucha. Przesunął się do mnie i złożył taki sam delikatny pocałunek na moim policzku. W jednej chwili musiałam zdecydować, co powinna pokazać moja twarz, ale nie byłam tak dobrą aktorką jak moja ciotka. Zdecydowałam, że jeżeli nie mogę ukrywać uczuć na mojej twarzy, powinnam ukryć twarz. - Nerys cuchnie zaklęciem. – Wyszeptał do mojego ucha. Odwróciłam moją głowę w jego stronę, więc moja twarz przytuliła się w zagięcie jego szyi. Wciągnęłam bogaty zapach jego skóry, jego ciepło i ukryłam mój szok. Nerys nie było na mojej liście prawdopodobnych sprawców. 324

Była po prostu Nerys – co oznaczało „Pan” lub „Pani” – i chociaż była głową własnego domu, utraciła tyle magii, że oddała swoje prawdziwe imię i przybrała coś, co było bardziej tytułem niż imieniem. Ale nie była politykiem. Ona i jej dom były najbliższe neutralności ze wszystkich szesnastu domów Dworu Unseelie. Nerys i jej ludzie nie lubili Cela czy kogokolwiek. Oddawali sprawiedliwość królowej, ale nic ponad to. Byli ostrożni i trzymali się siebie, a byli wystarczająco potężni by trzymać się z daleka. Atak na królową był tak pochopny, tak niepodobny do Nerys. Gdyby ktoś inny powiedział mi o tym, pewnie wątpiłabym, ale nie wątpiłam w Doyle’a. Cieszyłam się, że moja twarz była ukryta przy jego szyi, ponieważ nie mogłam ukryć zaskoczenia. Zdaje się, że to rozumiał, ponieważ oparł się o mnie, dopóki nie dotknęłam delikatnie jego ramienia, dając mu do zrozumienia, że moja twarz jest już politycznie poprawna. Wolałam nie patrzeć na Nerys i jej ludzi. Wolałabym nie wydać, że wiem, zanim nie przyjdzie na to czas. Odsunął się ode mnie, jego czarne oczy pytały bez słów, czy byłam na to gotowa. Skinęłam lekko głową i uśmiechnęłam się. Byłam jego kochanką, ale to nie uczyniło mojego uśmiechu bardziej lubieżnego, niż był uśmiech królowej. Położył swoje ostrza na moich kolanach, rezygnując z pozorów, że cofnie się do królowej. Oczywiście, nie wierzyłam żadnemu ze strażników, może poza Eamonem, oni musieliby przekazać swoją najbardziej wartościową broń w ręce królowej. Dla niektórych z nich minęły lata odkąd pozwoliła im zatrzymać resztki swojej własnej magii. Woleli nie dawać jej z powrotem swojej broni, ze strachu, że mogłaby ją zatrzymać. W tej chwili Doyle pokazał mi nie tylko swoje zaufanie, ale to, że to zaufanie mogę z nim dzielić, a nie tylko po prostu je od niego brać. Wyciągnął broń z kabury i podał ją Mrozowi. - To dobra broń - powiedział. Mróz uśmiechnął się. - I ciężko wrócić do faerie. – powiedział Rhys. Doyle skinął głową. Zastanawiałam się przez chwilę, czy Doyle był gotowy do demonstracji. Stanął na najbardziej odległym krańcu podium, zaczął biec i skoczył w powietrze. Przez chwilę przysłoniła go czarna mgła, która zafalowała i już leciał ponad dworem z wielkimi opierzonymi skrzydłami, tak czarnymi jak jego skóra. Rozległy się westchnienia i okrzyki zadowolenia, jakby część dworu cieszyła się przedstawieniem. Czarny orzeł okrążył salę, podleciał do środka pokoju i zaczął lądować na podłodze, ale zanim te wielkie pazury dotknęły ziemi, skrzydła wydawały się rozpływać we 325

mgle i wielkie czarne kopyta uderzyły w kamienie i paradowały koło stołów. Wielki czarny ogier podszedł do stołu Maelgwn’a i popatrzył na Pana Wilków czarnymi oczami Doyle’a. Mgła pojawiła się znów, czy to raczej koń stał się czarną mgłą i koń rozpłynął się zamieniając się w czarnego psa, którego widziałam już wcześniej. Ogromny pies dyszał na Maelgwn’a. Nawet siedząc pies był wystarczająco duży by patrzeć ponad stołem w oczy Maelgwn’a. Pan Wilków wykonał ruch, coś pomiędzy skinięciem i ukłonem. To zdawało się zadowolić psa, ponieważ przeszedł w kierunku podium. Wielkie łapy uderzyły w stopnie i pies podszedł by usiąść obok mnie. Usiadł obok poręczy mojego tronu, a ja zaczęłam gładzić bezwiednie delikatne psie futro. Pojawiła się mgła i poczułam zimno pachnące deszczem z głębi lasu. Moja ręka zamrowiła od magii, kiedy ciało Doyle’a rosło i zmieniało się. Tym razem, inaczej niż było to w Kaliforni, nie czułam kości i ciała prześlizgującego się. Nawet z moją ręką zagubioną w czarnej mgle, czuć było światło i musowanie, jak szampan, czy elektryczność muskającą moją skórę. I już po chwili Doyle klęczał przy moim tronie w swojej ludzkiej formie, nagi, z długimi czarnymi włosami opadającymi ciemną falą do jego stóp. Moja ręka była nadal na jego twarzy, pieszcząc jego policzek, jak wcześniej pieściła psa. Chciałam powiedzieć mu komplement, ale nie śmiałam odezwać się przy dworze, by nie dowiedzieli się, że nigdy wcześniej nie widziałam takiej łatwej zmiany. - Bardzo imponujące - powiedział Maelgwn i w jego głosie nie było nic poza powagą. – Nie pamiętam, żebyś był ptakiem. - Nie byłem - powiedział Doyle. - Więc odzyskałeś, to co utraciłeś i poza tym dostałeś dodatkowo nowe moce. Doyle skinął głową, moja ręką nadal pieściła jego opadające włosy. - Jak stał się ten cud? – zapytał Maelgwn. - Przez pocałunek - powiedział Doyle. - Pocałunek - powtórzył Maelgwn. - Co to znaczy? - Znasz pocałunek - odezwał się Rhys zza mnie - po prostu zaciskasz swoje wargi… - Wiem, co to jest pocałunek - przerwał Maelgwn. – To, czego nie wiem, to jak pocałunek przyniósł Ciemności taką zmianę. - Powiedz im, czyj pocałunek przywrócił ci twoje moce - powiedział Andais. - Pocałunek Księżniczki Meredith – powiedział Doyle nadal klęcząc przy moim krześle, nadal z moją ręka igrającą w grubym cieple jego włosów, łaskoczącą jego kark. - Kłamstwo - dobiegło od Miniver, która była głową swojego własnego domu. Była wysoką blondynką i pasowałaby do Dworu Seelie, ponieważ kiedyś była jego częścią. 326

Dołączyła do Unseelie i wywalczyła sobie swoją pozycję mocą, aż dominująca wysoka piękność stała się głową swojego własnego domu na ciemnym dworze. To, że wolała zasady Dworu Unseelie, niż wygnanie do świata ludzi, oznaczało, że Dwór Seelie nigdy nie zaakceptuje jej powrotu. Jej wygnanie z błyszczącego tłumu, będzie już wieczne. Czasami pozwalają wrócić komuś, kto błąkał się pomiędzy ludźmi, ale kiedy wejdzie się na ciemny dwór, jest się uważanym za nieczystego. Stała przed swoim tronem, coś lśniącego w jej żółtych warkoczach wyślizgiwało się na sukienkę z błyszczącego, złotego materiału. Złote kółeczko ozdabiało jej brew, ponad idealnym łukiem brwiowym i oczami w trzech odcieniach niebieskiego. Nigdy nie przybrała ciemnych kolorów, ulubionych przez Andais i jej dwór. Miniver ubierała się jakby spodziewała się wejść na inny dwór. - Czy coś mówiłaś, Miniver? – powiedziała Andais i jedynie przez opuszczenie wszystkich tytułów, obrażała złotą postać. To było ostrzeżenie. Znaczyło, siadaj i zamknij się. - Powiedziałam i mówię znów, to jest kłamstwo. Śmiertelnik nie może doprowadzić kogoś do jego mocy. - Jest księżniczką sidhe, a to sprawia, że jest kimś więcej niż zwykłym śmiertelnikiem powiedziała Andais. Miniver potrząsnęła głową sprawiając, że jej ciężkie żółte warkocze prześlizgnęły się po złocie jej sukni. - Jest śmiertelniczką, a ty powinnaś utopić ją, jak miała sześć lat, tak jak próbowałaś. To słabość twojego brata, że cię powstrzymał. Mówiła tak, jakbym jej nie mogła usłyszeć, jakbym nie siedziała tutaj, żywa, w tym samym pokoju co ona. - Mój brat, Essus, powiedział mi kiedyś, że Meredith byłaby lepszą królową, niż mój własny syn Cel. Nie wierzyłam mu. - Ostatecznie Cel nie jest śmiertelny - powiedziała Miniver. - Ale Cel nie doprowadził do powrotu chociażby kropli mocy, którą utraciliśmy. Ani ja. – powiedziała Andais i nikt się z nią nie sprzeczał. To nie była część przedstawienia. - Więc każesz nam wierzyć, że ta półkrwi śmiertelniczka zrobiła to, czego nie dokonał sidhe pełnej krwi? Miniver wskazała na mnie dramatycznym gestem, ale ten szeroki ruch sprawił, że jej idealna suknia rozpruła się i można było zobaczyć jej niebieską bieliznę. Czasami, kiedy żyjesz prawie wiecznie, wydaje ci się, że niektóre rzeczy też tak mogą. - Ta obelga nie może zasiąść na tronie, Królowo Andais. 327

Pomyślałam, że „obelga” to trochę za ostro, ale nic nie powiedziałam, bo w pewien sposób to nie mnie wyzwała, ale królową. - Ja mówię, kto może, a kto nie może usiąść na tronie na tym dworze, Miniver. - Twoja obsesja na temat dziedziczenia monarchii przez twoją własną linię krwi, będzie śmiercią dla nas wszystkich. Widzieliśmy wszyscy, co stało się podczas pojedynku, kiedy jedno z nas dzieliło krew z tym czymś. Stali się śmiertelni, przez chorobę, którą niesie jej krew. - Śmiertelność nie jest chorobą - powiedziała cicho Andais. - Ale zabija jak ona. – Miniver rozejrzała się po dworze i wiele twarzy obróciło się do niej. Wielu pokazywało swoim milczeniem, czy skinięciem głowy, że się z nią zgadzają. Oni również martwili się o moją krew. - Kiedy ta śmiertelniczka stanie się królową, będziemy zobowiązani przez honor, by wziąć od niej jej przeklętą krew, która nas do niej przywiąże. Wziąć przeklętą krew, jak bierzemy przy pojedynku. – Miniver patrzyła na Andais, na jej twarzy było coś bliskiego błagania. – Nie widzisz, moja królowo, że jeżeli weźmiesz jej krew między nas i przywiążesz nas do jej śmiertelnego zagrożenia, wtedy możemy stracić swoją nieśmiertelność? Przestaniemy być sidhe. Nerys wstała i odezwała się. - Przestaniemy być czymkolwiek. Wstało trzech, potem czterech arystokratów z innych domów Unseelie. Stali i pokazywali swoje poparcie dla tego, co powiedziała Miniver. Sześć domów z szesnastu stało przeciwko mnie. To było coś, czego nie przewidzieliśmy. Czego ja nie przewidziałam. Doyle siedział bardzo nieruchomo pod moją ręką. Wszyscy moi ludzie stali bardzo nieruchomo, za wyjątkiem goblinów przy moich stopach i Czerwonych Kapturów za moimi plecami. Inni nieśmiertelni nie rozumieją niektórych rzeczy dotyczących sidhe, tak jak sidhe nie rozumieją innych rzeczy, które dotyczą goblinów. - Ja mówię, kto będzie moim następcą - powiedziała Andais - chyba że wyzwiesz mnie na osobisty pojedynek, Miniver, Nerys, wy wszyscy. Z radością będę walczyć z każdym po kolei, a to zakończy tę sprzeczkę. Miniver potrząsnęła głową. - Twoja odpowiedzią na wszystko jest śmierć lub przemoc, Andais. Doprowadziło to nas do tego, że jesteśmy bezpłodni, bez mocy, ale naszej nieśmiertelności nie możesz nam odebrać. - Więc wyzwij mnie, Miniver. Uczyń siebie królową, jeśli potrafisz. 328

Gdyby gniew Miniver mógł przelecieć przez pokój i uderzyć Andais, królowa zginęłaby gdzie stała, ale gniew Miniver nie był takim rodzajem mocy. Dni, kiedy istoty magiczne mogły zabijać po prostu przez gniew, minęły wieki temu. Andais spojrzała na Nerys. - A ty, Nerys, chcesz być królową? Chcesz tego wystarczająco, by wyzwać mnie na pojedynek? Pokonaj mnie i możesz być królową. Nerys stała tam po prostu, patrząc swoimi trójkolorowymi oczami, będącymi niemalże lustrzanym odbiciem oczu królowej. Długie, czarne włosy Nerys opadały w serii skomplikowanych warkoczy zawieszonych jak ciężka peleryna na jej plecach. Jej suknia była biała, z czernią na brzegu, pasku i koronce na jej nadgarstku. Wyglądała na chłodną i opanowaną. Nie można było wyczuć w niej złości, od której drżała Miniver. - Nigdy nie zamierzałam wyzywać Królowej Powietrza i Ciemności na pojedynek. To byłoby samobójstwo. – Jej głos był cichy i w jakiś sposób ciemny. Ale nie było w nim słychać gniewu, niczego, co można by uznać za wykroczenie. - Ale atakowanie mnie w sekrecie, w zamachu, to nie będzie samobójstwo, nieprawdaż? – uśmiech Andais nie był miły. – Nie, jeśli nie dasz się złapać. Nerys po prostu stała, patrząc na tron, bez śladu strachu, paniki, czegokolwiek. Jeżeli Andais chciała przestraszyć Nerys, by się przyznała, nie udało się. Nerys zamierzała zmusić Andais by przedstawiła dowód. Czy nie rozumiała, że mamy dowód? Czy myślała, że po śmierci Nuline jest bezpieczna? - Zamach to wspaniały interes, tak długo jak nie jesteś odkrytym. – Andais spojrzała w dół na rząd stojących arystokratów. Myślę, że nie chodziło tylko o Nerys, ale o wiele rzeczy które były z tym powiązane. Miniver zaczęła przesuwać się przez ludzi do miejsca pomiędzy jej stołem i następnym. Niektórzy z jej ludzi dotykali jej ramienia, ale potrząsnęła głową i pozwolili jej przejść. Przeszła pomiędzy stołami. - Chcesz coś powiedzieć, Minier? - zapytała Andais. - Wyzywam księżniczkę Meredith na pojedynek - jak na kogoś, kto wydawał się zły, była dziwnie spokojna, kiedy to mówiła. Ludzie przy jej stole zawołali nie, nie rób tego. Zignorowała ich, trzymając swoją twarz Seelie skierowaną w stronę podium. Nie patrzyła na mnie, tylko na Andais. Prosiła o moje życie, ale nie mnie o to prosiła. - Nie, Miniver, to nie będzie tak proste. Księżniczka przeżyła już jeden zamach na swoje życie tej nocy. Nie potrzebujemy dwóch. 329

- Wolałabym, żeby moje zaklęcie zadziałało wcześniej, ale jeżeli nie zginęła na odległość, więc muszę to zrobić tutaj i teraz. Moja twarz nic nie wyrażała, ponieważ potrzebowałam kilku sekund by doszło do mnie, co powiedziała. Andais wyglądał na rozweseloną, jej oczy błyszczały. Doyle wstał, przesuwając się przede mnie. Moi inni strażnicy przesunęli się osłaniając mnie od jej strony. Mogłam spoglądać pomiędzy nimi i widziałam jak więcej uzbrojonych strażników okrążyło Miniver w półokręgu. Wydawała się być bardzo pewna siebie. - Czy przyznajesz się przed całym zgromadzonym dworem, że starałaś się dokonać zamachu na Księżniczkę Meredith wcześniej tej nocy? – zapytała Andais. - Tak. – powiedziała Miniver, jej głos przeszedł przez pokój, poza tym, skoro najgorsze się już stało, nie potrzebowała więcej swojego gniewu. - Zabierzcie ją do Korytarza Śmiertelności i pozostawcie dodatkowe straż. Zaczęli zbliżać się do niej. - Rzuciłam wyzwanie. Na to wyzwanie muszę mieć odpowiedź, zanim zacznie się moja kara. Takie jest nasze prawo. – Myślę, że strażnicy wyprowadziliby ją, ale rozległy się inne głosy. - Godne pożałowanie jest to, że muszę zgodzić się z takim niezaprzeczalnym zbrodniarzem - powiedział Afagdu. – Lady Miniver na rację. Wyzwała księżniczkę, a na to wyzwanie musi być odpowiedź, zanim jakiekolwiek działanie w związku z jej zbrodniami zostanie podjęte. Galen odezwał się zza mnie. - A więc starała się zamordować Merry wcześniej, nie powiodło się, to teraz próbuje znów. Nie wydaje mi się. - To jest nasze prawo. Doyle wyciągnął rękę, chwyciłam ją przytulając moją twarz do nagiej linii jego biodra. Nerwowy dotyk. - Nie - powiedziała Andais - młody rycerz ma rację. Pozwolenie jej na kontynuowanie tego pojedynku to nagroda za próbę zamordowania następcy tronu. Taka zdrada nie może zostać nagrodzona. - Kiedy to Cel i jego sprzymierzeńcy wyzywali księżniczkę ciągle i ciągle, nie interweniowałaś - powiedziała Nerys. – Byłaś bardziej niż chętna, żeby Meredith brała w tym udział, kiedy to twój syn stał za pojedynkami. Wszyscy wiedzieli, że Cel chce jej śmierci. Meredith robiła, co tylko mogła, by nie dawać nikomu pretekstu, ale mimo to sidhe, jeden po drugim, znajdowali wymówki by ją wyzywać. Kiedy śmiertelnik jest wyzywany na pojedynek 330

po pojedynku przez nieśmiertelnych sidhe, czy to nie jest inna nazwa na spisek mający na celu dokonanie zamachu? Andais potrząsnęła głową, nie tak, jakby się nie zgadzała, ale jakby nie chciała słuchać. - Wyprowadzić Miniver, teraz! - Nikt nie jest ponad prawem, poza samą królową, a księżniczka nie jest jeszcze królową. – Odezwał się inny lord, który wstał, kiedy Miniver wygłaszała swoją tyradę przeciwko mojej śmiertelności. - Ty również odwracasz się przeciwko mnie, Ruarc? – zapytała Andais. - Przemawiam za prawem, nic ponadto - powiedział. - Nie powstrzymywałaś pojedynków wcześniej - powiedziała Nerys. - Robię to teraz - odrzekła Andais. - Czy mówisz, że Meredith jest za słaba, by obronić swoje roszczenia do tronu? – Zapytał Afagdu. - Jeżeli to jest prawda - powiedziała Nerys - to pozwól jej objąć tron, kiedy będzie królową, będziemy mogli wyzwać ją i jeśli odmówi, będzie zmuszona do wyrzeknięcia się korony. Przemówił Maelgwn, a on, podobnie jak Afagdu nie był jednym z tych arystokratów którzy stali. - Księżniczka Meredith musi walczyć teraz lub później, królowo. Zbyt wiele domów straciło do niej zaufanie. Musi walczyć by je odzyskać, lub nigdy nie będzie królową. - Nie straciliśmy zaufania - powiedziała Miniver zza ściany strażników. – Nie można utracić tego, czego nigdy się nie miało. Ręka Doyle’a naprężyła się, owinęłam ramię dookoła jego pasa. Byłam wcześniej w pułapce naszego prawa. Prawdopodobnie znałam prawo dotyczące pojedynków lepiej niż ktokolwiek, ponieważ szukałam w nim kruczków trzy lata temu. Zanim zostałam zmuszona uciec ze dworu przez ciągłe pojedynki. I wszyscy wiedzieli, że to Cel stał za nimi. Jeżeli ktoś inny starał się mnie znów zabić, to i tak dobrze było usłyszeć prawdę o Celu powiedzianą na głos przed całym dworem. Trzymałam się Doyle’a. W dziwny sposób zdałam sobie sprawę, że byłam dokładnie w tym samym miejscu, w którym byłam trzy lata temu. Lata temu uznałam, że następny pojedynek będzie moim ostatnim i oto byłam tu, znów wyzwana. Wyzwana nie tylko przez sidhe, ale przez głowę całego domu. Były trzy sposoby, by zostać głową domu. Można to stanowisko odziedziczyć, można być na nie wybranym, można wyzywać innych z domu, jednego po drugim, aż pokonasz 331

wszystkich i przyznają, że jesteś lepszym wojownikiem, więc nie będą stać ci na drodze. Zastanawiałam się, jak Miniver zdobyła swoją pozycję na naszym dworze? Miniver była jednym z ostatnich arystokratów Seelie, którzy poprosili o przyłączenie się do naszego dworu. Poczekała kilka dni, aż zorientowała się, którzy arystokraci będą najbardziej szanować jej magię, potem wyzywała ich jednego po drugim. Pięć pojedynków później szanowali ją i ofiarowali jej posłuszeństwo. Jako wyzwana mogłam wybrać broń. Zanim doszłam do swojej mocy, wolałam wybierać noże lub pistolety, kiedy były jeszcze dozwolone, ale teraz moja ręka mocy była doskonała na to wyzwanie. Przed walką każdy nacinał swoje ciało i próbował krwi przeciwnika. Małe cięcie to wszystko, co ręka krwi potrzebowała. Problemem było, że jeżeli wybiorę magię, a Miniver nie wykrwawi się na śmierć wystarczająco szybko, może mnie zabić. Odezwałam się z twarzą przyciśniętą do skóry Doyle’a. - Sidhe nigdy nie wyzywają na pojedynek na śmierć. Jakiej krwi żąda? Głęboki głos Doyle’a przeciął szepty. - Księżniczka pyta, jakiej krwi dotyczy wyzwanie? Głos Miniver rozległ się czysty i dziwnie triumfujący, jakbyśmy byli głupcami, że pytamy. - Do trzeciej krwi, oczywiście, gdybym mogła żądać pojedynku na śmierć zrobiłabym to. Ale nieśmiertelna sidhe nie może umrzeć, o ile nie zostanie skażona krwią śmiertelnika. Wstałam, z jedną ręka nadal owiniętą dookoła pasa Doyle’a. Mężczyźni rozstąpili się jak kurtyna, przez którą mogłam widzieć Miniver. Strażnicy dookoła niej zrobili to samo, chociaż ona nie była przytulana przez nikogo. Nie, stała tam wysoka, prosta i pełna tej okropnej arogancji, tej pewności, która zawsze była największą słabością sidhe. - Jeżeli wypijesz mojej krwi, Miniver i moja krew naprawdę sprawi, że staniesz się śmiertelna, wtedy ryzykujesz prawdziwą śmierć. - Jestem zadowolona z każdego rozwiązania, Meredith. Jeżeli zabiję cię, a wierzę, że tak będzie, wtedy nie będziesz mogła zająć tronu i zanieczyścić tego dworu swoją śmiertelnością. Jeżeli ty w jakiś dziwny sposób zabijesz mnie, zadając mi prawdziwą śmierć, wtedy moja śmierć pokaże reszcie dworu, jaki czeka ich los, jeżeli zostaniesz naszą królową i podzielą się z tobą krwią. Jeżeli przez moją śmierć lub życie mogę powstrzymać twoją śmiertelność od szerzenia się przez Unseelie jak przekleństwo, będę bardziej niż zadowolona. - Lady Miniver, ona teraz włada ręką krwi - odezwał się jeden z arystokratów z jej dworu. 332

- Jeżeli jest tak zuchwała, by wybrać magię przeciwko mnie, wtedy umrze jeszcze szybciej. Nie może wykrwawić mnie na śmierć z tych trzech cienkich nacięć, nie, zanim ja nie zamorduję jej. – Stała tam, całkowicie pewna siebie i gdybym miała tylko pierwszą część mocy w ręce krwi, miałaby rację. Ale mogłam powiększyć te trzy cienkie nacięcia, wylewając jej krew tysiąc razy szybciej. Jeżeli przetrwam wystarczająco długo, dopadnę ją.

333

Rozdział 33 W walkach Unseelie nie ma sekundantów. Kiedy jeden z walczących nie może dalej walczyć, walka kończy się. Nie ma sekundantów by sprawdzili broń i pomścili cię. Ale możesz wybrać tego, kto będzie dzierżył ostrze, które przyciągnie twoją krew dla przysięgi. Doyle pożyczył wstążkę by związać swoje czarne włosy i odsłonić twarz. Położył czubek noża na mojej dolnej wardze, ostrze jego noża na delikatnej skórze moich ust. Był szybki, ale to i tak bolało. Jak zawsze, kiedy przecinasz wargę. Przypieczętowanie przysięgi krwi jest pocałunkiem, tak mało krwi znaczy tak wiele. Gdybyśmy walczyły tylko do pierwszej krwi, mogłybyśmy nosić pancerz, to właśnie dlatego pierwsze nacięcie było na twarzy. Wszystko, co musisz zrobić, to zdjąć hełm i możesz być skaleczona. Utulił moją rękę w swojej, odsłaniając nadgarstek, by móc przyłożyć ostrze. Znów zrobił to szybko, ale tym razem bardziej bolało, bo to było większe nacięcie. Nie głębsze, ale dłuższe. Krew pojawiła się w nacięciu i zaczęła spływać powoli po mojej skórze. Znów, gdyby walka była do drugiej krwi, można byłoby zatrzymać pancerz, ale trzecia krew znaczyła, że nie ma pancerza. Nie ma żadnej ochrony, poza własną skórą i ubraniem, jakie nosisz. Doyle dotknął ostrzem wgłębienia w moim gardle i zrobił cienkie, ale mocne nacięcie. Nie mogłam widzieć, kiedy krew spłynęła, ale mogłam poczuć pierwsze sączenie się wilgoci, kiedy krew zaczęła spływać w dół mojej szyi. Wszystkie trzy nacięcia bolały, ostro i natychmiast, co było dobre. Wiedziałam z doświadczenia, że jeżeli jakieś cięcie zamknie się przed końcową częścią rytuału, ostrze Miniver znów otworzy moje rany. Nie chciałam tego. Nawet jeżeli nie znałam przeciwnika, nie chciałam dawać mojego ciała pod ostrze wroga. Kiedyś, kiedy Galen dzierżył ostrze, zranił mnie za delikatnie i dwie rany zamknęły się za wcześnie. Przyjaciele Cela prawie odcięli mi nadgarstek. Spojrzałam w ciemną, przystojną twarz Doyle’a. Chciałam mu tak wiele powiedzieć. Chciałam go pocałować na pożegnanie, ale nie śmiałam. Staliśmy w magicznym kręgu, który królowa naszkicowała na kamieniach. Wewnątrz tego okręgu było poświęcone miejsce i jeden dotyk śmiertelnej krwi może zakazić, jak udowodniłam to w innych pojedynkach. Ale w ostatnim pojedynku, w którym zamierzałam kogoś zabić, byłam uzbrojona w pistolet. Po pojedynku zostały one zakazane. Pomyślałam, że to nie w porządku, skoro pistolet wyrównywał szanse. Sidhe, który zginął był cięższy ode mnie o więcej niż sto funtów37, miał 37

ok. 45 kg

334

dwukrotnie dłuższe nogi i ręce. Był wielkim szermierzem, a ja nie. Ale nie był strzelcem, większość sidhe nie jest, Królowa Kruków jest wyjątkiem. Większość sidhe obawia się broni palnej, uważając ją za jakiś rodzaj sztuczek ludzkich. Ale dzisiaj nie będzie pistoletów. Żadnych mieczy, żadnej broni. Wybrałam magię i Miniver była bardziej niż pewna swojego zwycięstwa. Miałam nadzieję, że jest za bardzo pewna siebie. Była na to wystarczająco Seelie. Stała po drugiej stronie kamieni, w swojej złotej sukni. Krew zaczęła płynąć ciemną, cienką linią po przodzie sukni, kiedy jej szyja została zraniona. Mankiet jej sukni był szkarłatny od krwi. Krew była tylko odrobinę czerwieńsza niż usta i tylko to pozwalało dostrzec karmazyn spływający w dół jej brody. Zwalczyłam chęć polizana warg, kiedy poczułam krew wpływającą po podbródku, miałyśmy zachować krew dla drugiej. - Czy rany są zadowalające? – Zapytała królowa z tronu, na którym siedziała, obserwując. Obie skinęłyśmy głową. - Więc wymieńcie się przysięgą - głos Andais był neutralny, ale nie idealnie. Zdradzał odrobinę złości i niepewności. Doyle odszedł o krok, a arystokrata, który dzierżył ostrze dla Minier, zrobił to samo po przeciwnej stronie okręgu. Zostawili Miniver i mnie twarzą w twarz na wolnej przestrzeni kamiennej podłogi. Stałyśmy nieruchomo, przez jedno lub dwa uderzenie serca, a potem ruszyła w moją stronę, kroczyła, a jej spódnica rozwiewała się jak złota chmura. Ruszyłam na jej spotkanie. Musiałam być bardziej ostrożna, ponieważ szpilki, które nosiłam, nie nadawały się do chodzenia po starych kamieniach. Mogłam wszystko zniszczyć skręcając kostkę. Moja spódnica była za krótka, by cokolwiek zrobić, a całe moje ubranie było nadal pokryte krwią. Nic na mnie nie powiewało, nic nie unosiło się jak chmura. Długa spódnica Minier wyglądała jak peleryna przy moich, prawie nagich nogach. Przez chwilę przeciwniczka spoglądała na mnie w dół, jakby spodziewała się, że sama dokończę rytuału, ale była o stopę38 wyższa niż ja, więc nie było sposobu by zmniejszyć dystans bez jej pomocy. Stała tam z krwią spływającą w dół jej brody. Ręce miała spuszczone po bokach ciała. W pierwszej chwili nie wiedziałam, co było źle, potem zdałam sobie sprawę, gdzie się patrzy.

38

ok. 30 cm

335

Patrzyła na moje gardło, na krew, która po nim spływała. Starała się wyglądać, jakby była przerażona barbarzyństwem tego wszystkiego i w większości jej się to udało, ale jej oczy … te piękne błękitne oczy, jak trzy okręgi idealnego nieba… te oczy wypełniało coś podobnego do głodu. Pamiętałam, co Andais powiedziała: ktokolwiek utworzył zaklęcie, rozumiał jej szaleństwo walki, jej pragnienie krwi. Ktokolwiek wykonał te zaklęcie rozumiał magię Andais. Jak można najlepiej coś zrozumieć, poza doświadczeniem tego na sobie? Oczy Miniver patrzyły na ranę na moim gardle, jakby to było coś cudownego i przerażającego. Pragnęła krwi, ran, krzywd, coś ją w tym fascynowało. Ale obawiała się tej fascynacji. Spędziłam dużo czasu będąc po złej części hobby Andais. Wiedziałam to, z jej krwi, seksu, przemocy, że wszystko jest splecione, że punkt gdzie jeden kończy, a inni zaczynają, jest mglisty. Miniver swoim działaniem i słowami nigdy nie zasugerowała, że jej moc w czymkolwiek przypomina moc królowej. Gdyby Miniver była przepełniona tym samym głodem, którym karmiła się Andais, miała samokontrolę świętej. Oczywiście łatwo być świętą, kiedy jest się tak bardzo ostrożnym, że nigdy nie przyciąga się uwagi. Podczas mojego życia Miniver zawsze opuszczała dwór, kiedy rozrywki stawały się za bardzo krwawe. Mówiła, że jest za bardzo Seelie, by cieszyć się takim krwawym sportem. Teraz widziałam prawdę w jej oczach. Musiała wychodzić, ponieważ była przerażona, ponieważ sobie nie ufała. Tak jak nie ufała sobie w tej chwili. Wiedziałam, jak to jest zaprzeczać swojej prawdziwej naturze. Spędziłam lata pomiędzy ludźmi, odcięta od faerie i od każdego, kto mógł dać mi to, czego pragnęłam. Wiedziałam, co się czuje, kiedy otrzymuje się to, czego się pragnie po tak długim czasie. To przytłaczające. Czy tak czuła się Miniver? Zmniejszyłam podległość pomiędzy nami, zawijając się w tą sztywną złotą chmurę, aż poczułam jej nogi, jej biodra, przy moim ciele. Patrzyła na krew na moim gardle, jakby nie było tutaj reszty mojego ciała. W końcu podeszłam wystarczająco blisko, by położyć moje ręce na jej pasie i utrzymać się na moich wysokich obcasach. Cofnęła się, chcąc pokazać że nie chce, żebym ją dotykała, ale to nie o to chodziło lub nie tylko o to. Przybliżyłam się tak bardzo, że nie mogła już widzieć spływającej krwi. - Jesteś o stopę wyższa, Miniver. Nie możemy podzielić się przysięgą, jeżeli w tym nie pomożesz. Spojrzała w dół, na mnie. - Za niska by być sidhe na jakimkolwiek dworze. 336

Skinęłam głową i skrzywiłam się z bólu, urządzając przedstawienie z dotykania mojego gardła. To bolało, ale nie tak bardzo. Obserwowała mnie dotykającej rany, obserwowała mnie szarpiącą górę bluzki. Gdyby była mężczyzną czy miłośniczką kobiet, byłoby to wymówką, że cieszy ją widok moich białych piersi, który jej pokazywałam, ale nie wydaje mi się, żeby to widok moich piersi tak na nią działał. Myślę, że był to widok czysto białego ciała pobrudzonego świeżą krwią. Podałam jej moją rękę, tę z raną na nadgarstku. - Chodź Miniver, pomóż mi dokonać przysięgi. Nie mogła mi odmówić, ale w chwili, kiedy jej ręka dotknęła mojej, czując śliski dotyk krwi szarpnęła się. To musiała być dla niej tortura, patrzeć najpierw jak karmiłam gobliny, potem krwawe motyle. - Jeżeli chcesz odwołać pojedynek, nie będę się sprzeczać - powiedziałam, a mój głos brzmiał całkowicie rozsądnie. - Oczywiście, że nie chcę, ponieważ zamierzam zakończyć twoje życie. - Chcesz mnie wykrwawić? - Zapytałam, podnosząc nadgarstek, więc mogła widzieć jak wiele krwi wypływało z niego. – Czy chcesz rozlać moją krew na te kamienie? Pierwsze krople potu oszpeciły to idealne czoło. O tak, chciała to zrobić. Chciała dokonać rzezi, do jakiej pchnęła Andais. Wlała w to wino swoje najbardziej żarliwe i ukryte pragnienia. Gdybym pozbawiła ją tych pozorów później, w walce, mogła mnie zarżnąć. Ale gdybym mogła pozbawić ją tych pozorów teraz, natychmiast, gdybym sprowokowała ją do zaatakowania mnie podczas pocałunku, wtedy mogłabym uderzyć w nią bez żadnej ceremonii. Mogłabym otworzyć to śnieżnobiałe gardło od końca do końca, i może, może przeżyłabym to. Miała dwie ręce mocy. Jedna działała z daleka i tej na pewno nie chciałam. Mogła uderzać piorunami energii z dużej odległości i jedno dokładne uderzenie wystarczyłoby, by zatrzymać moje serce, ale miała też drugą rękę. Rękę pazurów. Jeżeli położy tę szczupłą rękę na moim ciele, to będzie tak, jakby niewidzialne pazury wyskoczyły z tych wypielęgnowanych paznokci. Niewidzialne pazury, które mogły ciąć przez ciało jak noże, mogły szarpać ciało bez oporu, jaki stawia metal. Doyle i Rhys obaj widzieli, jak nią walczy. To była jej lewa ręka i jedyna, której magię mogłam przeżyć. Dlatego musiałam ją sprowokować, by tej właśnie użyła. Bałam się, a teraz nie było czasu na strach. Panika może mnie zabić, a co stanie się z moimi ludźmi po mojej śmierci? Mróz powiedział, że woli umrzeć niż powrócić do Andais.

337

Byłam wszystkim, co stało pomiędzy nimi i powrotem do miłosierdzia królowej. Nie chciałam ich zostawiać, nie w ten sposób. Nie bez nadziei na ochronę. Potrzebowałam przetrwać. Musiałam przetrwać, a to oznaczało, że Miniver musi zginąć. Weszłam z powrotem w chropowaty uścisk jej złotej chmury i zanim znalazłam się tak blisko, że mogłam poczuć jej ciało przez suknię, położyłam ręce na jej pasie dla zachowania równowagi. Popchnęła mnie ordynarnie przed siebie, jakby chciała zrobić to tak szybko, jak tylko jest to możliwe. Podniosłam moją lewą rękę, tę ze świeżą raną, jakbym chciała dotknąć jej twarzy, ale chwyciła mój nadgarstek, by mnie powstrzymać. To nie bolało tak bardzo, ale jednak poczułam mały ból. Jęknęłam. Jej oczy stały się trochę szersze i przycisnęła rękę do mojego nadgarstka. Wyświadczyłam jej przysługę, wydając następny cichy dźwięk. Mogłam widzieć jej puls skaczący pod skórą jej gardła. Lubiła takie dźwięki. Lubiła je tak bardzo, że ścisnęła ręką mój nadgarstek i następny dźwięk był już prawdziwy. - Ranisz mnie. – Powiedziałam bez tchu i nie udawałam. Przycisnęła mnie ciasno do swojego ciała, wykręciła mi ręce do tyłu, więc mogła wcisnąć się w ranę. Szarpnęła moim ramieniem, ostro i mocno jakby chciała wyrwać mi je ze stawów. Jęknęłam, a jej oczy stały się dzikie. Położyła drugą rękę na moim karku, zanurzając swoją rękę w moich ociekających krwią włosach. Z jej gardła wyszedł niski dźwięk i widziałam jej wewnętrzną walkę, obserwowałam walczącą wściekłość w jej oczach. Jeżeli to źle oceniłam, mogłam zginąć, a ona sprawi, że to będzie bolesna i powolna śmierć. Poczułam strach przechodzący przez moją skórę, pulsujący w mojej głowie. Nie walczyłam z nim, ponieważ Miniver mogła czuć go we mnie, mogła czuć zapach strachu i podobał jej się. Jej usta wisiały nad moimi, oddech z bliska pieczętował naszą przysięgę. Szarpnęła znów moim ramieniem i krzyknęłam. Dźwięk który wydała, był prawie śmiechem, ale nie miał w sobie nic zabawnego. Nigdy nie słyszałam czegoś takiego. Gdybym usłyszała go w ciemności, bałabym się. Wyszeptała prosto w moje usta. - Krzycz dla mnie, krzycz dla mnie, kiedy będę piła twoją krew. Krzycz i nie zranię cię, kiedy będę to robić.

338

Zawahałam się, ponieważ nie zdecydowałam, co będzie lepsze. Krzyknąć, czy sprawić, by na ten krzyk zapracowała. Miniver podjęła decyzję za mnie. Przycisnęła usta do moich i nie krzyknęłam, więc wycisnęła ze mnie ten krzyk. Znów szarpnęła moje ramię i wydałam z siebie cichy dźwięk, ale nie chciała cichego. Nie było ostrzeżenia, nie było ukłucia magii, moja lewa ręka magle została przeszyta przez noże, pięć ostrzy przecinających moje ciało i kości. Więc krzyknęłam, krzyczałam, krzyczałam i krzyczałam, stłumiona przez jej usta, uwięziona w jej ciele. Piła moje krzyki, jak piła moją krew i obroniłam się. Ból i strach zamienił się bezpośrednio w moc. Nie pomyślałam Krwaw, pomyślałam Umieraj. Jej gardło eksplodowało, z naszymi ustami nadal przyciśniętymi razem, więc obie kaszlałyśmy jej krwią. Myślałam, że mnie puści, ale tego nie zrobiła. Jej ręka nadal była owinięta wokół moich włosów i wszystko co mogła zrobić to wezwać swoją moc, a zginę. Skupiłam się na ranie na jej nadgarstku, a ona próbowała krzyknąć przez swoje zniszczone gardło. Jej ręka odpadła od mojej głowy, opadła prawie całkowicie rozerwana z daleka od ramienia. Już nie było głodu w jej oczach, tylko szok i przerażenie. I panika, którą tylko naprawdę nieśmiertelni czują, kiedy nadchodzi śmierć. Zaskoczenie zmieszane ze strachem, który czują, kiedy śmierć ich trzyma. Odepchnęła mnie od siebie, nie mogłam utrzymać równowagi mając tylko jedno zdrowe ramię. Ramię które ściskała za moimi plecami było nieprzydatne, zdrętwiałe i obolałe w tym samym czasie. Nie czułam ramienia, wiedziałam, że to może lepiej. Przez sekundę leżałam na podłodze starając się zdecydować, czy byłam za bardzo ranna by się ruszać. Potem zobaczyłam, że zataczając się idzie w moją stronę, starając się podnieść rękę, jakby miała kłopot z użyciem ręki mocy z rozerwanym nadgarstkiem. Musiałam zrobić coś, zanim wymyśli jak jej użyć. Wpatrywałam się w rozerwaną czerwoną masę, którą było jej gardło, kręgosłup lśnił mokro w świetle. Mogłam widzieć kości obojczyka nad jej piersiami. Z takimi uszkodzeniami nadal próbowała mnie zabić. Powinna umierać. Dlaczego nie umierała? Przywołałam moją moc. Mogłam poczuć jak wielka kula uderza pod jej nagimi kościami, mogłam widzieć górę jej piersi. Ścisnęłam tę moc, ścisnęłam, skupiłam się na niej. Piorun energii podniósł włoski na moim ciele, uderzając w podłogę tuż za mną. Miniver miała rozerwaną dłoń i próbowała uderzać energią zakrwawionym kikutem, ale miała kłopoty z celnością.

339

Poczułam jak wielka pięść mocy uderza w jej pierś, zraniłam ją i otworzyłam tę ranę. Rozszerzyłam palce mojej magicznej mocy i jej pierś eksplodowała rozrzucając kości, ciało i krew, jak karmazynowy deszcz. Swoją zdrową ręką oczyściłam oczy z krwi, więc widziałam Miniver leżącą na plecach, jej ręka uderzała o kamienie, jakby próbowała oddychać bez gardła, bez piersi. Gdyby była człowiekiem umarłaby. Gdyby była śmiertelna, powinna umrzeć. Ale nie umierała. Usłyszałam z oddali głos królowej. Był bardziej odległy, niż powinien być. - Ogłaszam, że pojedynek jest skończony. Czy ktoś się sprzeciwia? Nikt się nie odezwał. - Ogłaszam, że Meredith jest zwycięzcą. Czy ktoś się sprzeciwia? Usłyszałam głos, chociaż nie mogłam go umiejscowić. To była kobieta. - Obie leżą na ziemi. Myślę, że księżniczka jest ranna tak jak Miniver. Zrozumiałam więc, że powinnam się podnieść. Starałam się podnieść odpychając się zdrowym ramieniem. Świat zafalował kolorami, ale skoro napięłam ramię, mogłam usiąść. Rozejrzałam się powoli i zobaczyłam, że to Nerys mówiła. - Czy jesteś teraz zadowolona, Nerys? - Zapytała Andais. - Prawo mówi, że musi opuścić okrąg własnymi siłami. Naprawdę zaczynałam nie lubić Nerys. Podciągnęłam się na kolana i świat znów zawirował kolorami, ale w końcu znów widziałam. Nie byłam pewna, czy mogę wstać i wyjść. Ale jeśli nie ma się dumy, są również inne metody by się poruszać. Przeczołgałam się na jednej ręce i za pomocą kolan. Czołgałam się w kierunku Nerys. Przekroczyłam magiczny krąg tuż przy jej stole i za pomocą zdrowej ręki podciągnęłam się, chwytając za kraj stołu. Patrzyłam na nią z bliska. - Doyle - powiedziałam. Był obok mnie, prawdopodobnie bliżej niż myślałam. - Jestem tutaj, Księżniczko. - Powiedz królowej, by powiedziała dworowi, co zrobiła Nerys. Zawołał do Andais. - Księżniczka prosi, żebyś ujawniła, co zrobiła Nerys. Królowa zrobiła to i obserwowałam jak Nerys i wszyscy jej ludzie odsunęli się od stołu i wstali. Nie mogli uciekać, ponieważ strażnicy pilnowali jedynych drzwi, ale po chwili przepchnęli się tłumnie w ich stronę. Wiedziałam, że zamierzają walczyć, ale nie tak, jak walczyła Miniver. Nie zgodnie z zasadami. Chcieli walczyć z każdym. - Krwawe motyle - powiedziałam. 340

- Pozwól mi się zająć tobą, Meredith - Doyle zbliżył się do mnie. - Krwawe motyle - powiedziałam znów. Wydawał się nie rozumieć, ale nagle mała chmura skrzydlatych ludzi pojawiła się koło mnie. - Wołałaś, Księżniczko - powiedział jeden z nich głosem jak dzwonek. - Oferuję wam ciało i krew sidhe. - Twoją? – zapytała. - Nie - powiedziałam - ich. Była chwila, kiedy chmura motylich ciał zawahała się, potem, prawie jakby byli jednością, opadli na Nerys i jej ludzi. To było tak niespodziewane, że krwawe motyle dostaną kawałki ich ciała i krwi, że opadły na nich, zanim sidhe zaczęli odpychać ich i za pomocą magii palić małe, skrzydlate stworzenia w powietrzu. Twarz Nerys była masą czerwonego szkarłatu. Wszyscy z nich krwawili, z rąk, karków, twarzy, piersi. Krwawe motyle dobrze wykonały swoje zadanie. Nigdy nie zdarzyło mi się, że nie mogłam się ruszać. Szok jest cudowną rzeczą. Nawet nie byłam ranna. Po prostu nie czułam ramienia. Ale mogłam czuć moją moc. Wyszeptałam, Krwaw i krew zaczęła szybciej płynąć z ich ran. Takie małe ranki, tak wiele krwi. Piekący piorun uderzył w naszą stronę, ale opancerzony rycerz był tam i przejął cios, rozbijając posłany żar na iskry. - Gobliny - powiedziałam i Czerwony Kaptur Jonty był już przy mnie z Ashem i Hollym. - Przyprowadźcie waszych braci, Czerwone Kaptury. Jonty nie sprzeczał się, ale podszedł pod ścianę do ogromnych Czerwonych Kapturów i razem otoczyli mnie. Zapewnili mi bezpieczeństwo, kiedy żądałam krwi Nerys i jej ludzi. Niektórzy z nich przerywali szereg i wyciągali noże przeciwko mieczom strażników. Myślę, że woleli raczej być pocięci, niż pójść w ślady Miniver. Niektórzy z arystokratów klękali i wołali „Wybacz nam!” - Chcieliście zabić mnie i sprawić, bym zamordowała swoich strażników. Na jaką łaskę zasługujecie? Jakaś kobieta przeczołgała się pod stołem i Doyle odsunął mnie, by mnie nie dotknęła zakrwawionymi rękami. - Proszę, Księżniczko, proszę, nie niszcz całego naszego domu, wszystkiego czym jesteśmy. - Nerys musi zginąć za to, że doprowadziła was do zdrady waszej królowej. 341

Rozległ się głos Nerys, znikła z niego cała arogancja. - Zapłacę cenę za moje działanie, jeżeli oszczędzisz moich ludzi. Andais zgodziła się i Nerys przeszła za swój stół, stanęła tam, gdzie Miniver i ja zaczęłyśmy naszą walkę. Okrąg zniknął. To nie był pojedynek. To była egzekucja. Poza tym, jak zabić nieśmiertelnego? Rozerwać go na kawałki. Rozkazałam Ashowi by to zrobił, ponieważ potrzebowałam Doyle’a, by mnie potrzymał, a nie chciałam prosić o to żadnego ze strażników. Ash ciął ją, jej gardło, pierś, brzuch, aż pomyślałam, że to wystarczy. Czerwone Kaptury otoczyły ją, a krwawe motyle krążyły ponad nią. Wezwałam rękę krwi do tych ran i rozerwałam ją jak dojrzały melon, który upadł na ziemię. Czerwone Kaptury i krwawe motyle były zmoczone w jej krwi. Ale nadal nie umierała. Moje nogi nie chciały mnie dłużej utrzymywać, więc Doyle zabrał mnie. Zaniósł mnie do królowej, płakałam, ale nie pamiętałam tego. - Nie mogę więcej zabijać w ten sposób. Podała mi swój miecz, Śmiertelny Strach, rękojeścią do przodu. - Nie może ustać na tyle by go podnieść, - powiedział Doyle. - W takim razie oddam ich twoim sprzymierzeńcom, goblinom i krwawym motylom. Pozwolę zjeść ich żywcem, jako ostrzeżenie dla twoich wrogów. Spojrzałam w jej oczy, mając nadzieję, że żartuje, ale nie żartowała. Wyciągnęłam rękę po miecz i dała mi go. Doyle zaniósł mnie z powrotem z mieczem leżącym mi na kolanach. Królowa wstała i oświadczyła swoim dźwięcznym głosem. - Miniver wypiła krew Meredith i nie umarła od śmiertelnych ran. Zdaje się, że to obala jej teorię, że śmiertelność Meredith jest zaraźliwa. Po jej słowach zapadła cisza. Cisza i twarze pobladłe z szoku. Myślę, że Dwór Unseelie otrzymał większe przedstawienie, niż się spodziewał. - Meredith błagała mnie o zabicie obu zdrajczyń, by nie zostawiać ich, jak są. Powiedziałam jej, że jeżeli nie zabije ich osobiście, oddam je goblinom i krwawym motylom jako pożywienie. Będą zjedzone żywcem i niech ich krzyki odbiją się echem w uszach moich wrogów. Wszyscy wpatrywali się w nią jak dzieci, którym powiedziano, że potwór z pod łóżka nadciąga by je złapać. - Ale to nie moje zabójstwo i jeżeli księżniczka zada im prawdziwą śmierć, zanim zostaną zjedzone przez gobliny, niech tak będzie.

342

Doyle zaniósł mnie na podłogę, potem zawahał się na chwilę, zanim postawił mnie obok Miniver. Jej gardło zaczynało się uzdrawiać, ciało zaczynało zapełniać się. Zdałam sobie sprawę, że mogła przeżyć te rany. W rzeczywistości ręka, którą rozerwałam, kiedy starała się mnie zabić, znów była na wpół przyczepiona. - Doyle - powiedziałam i wydawał się wiedzieć, o co mi chodzi, bo zawołał moich strażników. Jeżeli Miniver uzdrawiała się, to znaczyło, że nadal jest niebezpieczna. Byłoby głupotą dać się zabić podczas aktu miłosierdzia. - Dlaczego potrzebujesz dodatkowych strażników, moja bratanico? – zawołała Andais. - Ona uzdrawia się, moja królowo - odpowiedział Doyle za mnie. - Tak, bądź ostrożna, żeby twój akt miłosierdzia cię nie zabił, Meredith. To byłby wstyd. – powiedziała to prawie niedbale, jakby tak naprawdę o to nie dbała. – Zorientujesz się, bratanico, że nikt tutaj nie szanuje cię za miłosierdzie. - Nie robię tego dla ich szacunku - powiedziałam za cicho by mnie usłyszała. - Co powiedziałaś, moja bratanico? Wzięłam głęboki oddech i zrobiłam, co mogłam, by mnie usłyszała. - Nie robię tego dla ich szacunku. - Więc dlaczego? – zapytała. - Ponieważ gdybym była na jej miejscu, chciałabym, żeby ktoś to zrobił dla mnie. - To jest słabość, Meredith i Unseelie nie wybaczą tego. To grzech pomiędzy nami. - Nie robię tego dla ich przyjemności czy ich kary, robię to, ponieważ dla mnie ma to znaczenie. Nie to, co oni robią, ani to, co ktokolwiek robi, tylko to, co ja robię. - W twoim głosie słyszę echo mojego brata. Pamiętaj, co przydarzyło się jemu, Meredith i weź to jako przestrogę. To było prawie tak, jakby jego miłosierdzie i poczucie uczciwości zabiło go. Zeszła sztywno w dół po stopniach, podtrzymując swoją czarną spódnicę i wyglądała, jakby czekała na fotografów, by pstrykali jej zdjęcia. Zawsze poruszała się przed swoim dworem, jakby pozowała. - Dziwne więc, Ciociu, że to twoja gwałtowność i miłość do zadawania bólu stała się niemalże twoją zgubą. Zeszła z ostatniego stopnia. - Uważaj, bratanico. Byłam za bardzo zmęczona, szok mijał i ramię zaczynało mnie boleć. Chciałam być gdzieś, gdzie mogłabym zemdleć, kiedy będę znów czuć całkowicie swoje ramię. Pierwsze ukłucia bólu obiecywały wiele, nic z tego nie zapowiadało się dobrze. 343

Spojrzałam w dół na Miniver. - Życzysz sobie prawdziwej śmierci? Czy wolisz być żywa wydana goblinom? Obserwowałam myśli prześlizgujące się przez te niebieskie oczy, niektóre złe, niektóre dobre. Niektórych nawet nie chciałam zrozumieć. - Co mi zrobią? – Zapytała w końcu. Oparłam się o pierś Doyle’a i nie chciałam odpowiadać na to pytanie. Chciałam, żeby to się już skończyło. Nie chciałam siedzieć tutaj i rozmawiać z kimś, kto niedługo umrze. Z kimś, kto w pewien sposób był już martwy. Miniver nadal miała nadzieję w oczach, a nie powinna mieć. - Skoro uleczysz się, gobliny użyją cię do seksu, zanim potną cię na kawałki i zjedzą. Spojrzała na mnie i zobaczyłam negację w jej oczach. Nie wierzyła mi. Odbudowała się, nie tylko swoje ciało, ale poczucie siebie. Patrzyłam, jak odradza się jej arogancja. Nie wierzyła, że taki horror może jej się zdarzyć. Wierzyła, że w jakiś sposób przetrwa, tak jak przetrwała mój atak. - Będziesz pragnąć śmierci na długo, zanim przyjdzie, Miniver. - Gdzie jest życie, tam zawsze są jakieś możliwości. – powiedziała. Skóra na jej piersi pokazała się biała i nie zniszczona, jakby to była nowa skóra, świeżo zrobiona, której nie dotknęła krew. Doyle pozostawił dwóch strażników przy niej i przeniósł mnie do Nerys. Nie uzdrawiała się tak szybko, ponieważ bardziej ją poraniłam, ale uzdrawiała się. Dałam jej ten sam wybór, który dałam Miniver. - Zabij mnie - powiedziała Nerys. Jej oczy podążyły do okręgu Czerwonych Kapturów, Holly’ego i Asha. Widok ich spoglądających na nią przekonał ją, że nie chce być żywa, kiedy ją wezmą. - Ash. Musiałam powtórzyć jego imię dwukrotnie, zanim obrócił swoje zielone oczy na mnie. - Weź Czerwone Kaptury i stań koło Miniver. Pokaż jej, jaki los ją czeka, kiedy weźmiecie ją żywą w góry. - Zostaniemy tutaj z tobą, więc jej nie dotkniemy. Westchnęłam. - Proszę, nie spieraj się ze mną, po prostu zrób, co trzeba. - Jak bardzo przekonywujący mamy być? – Zapytał i widać było gniew na jego twarzy. Odezwałam się do niego lekceważąco, a to nie był dobry ton, którym można było przemawiać do wojownika goblińskiego, zwłaszcza do takiego, który niedługo będzie w twoim ciele. 344

Jeżeli powiem, że przykro mi, będzie to uznane za słabość, a to będzie jeszcze gorsze. Zrobiłam jedyną rzecz, którą mogłam: chwyciłam jego rękę, nie tak mocno jak podobałoby mi się, ale tak mocno, jak tylko byłam zdolna, czując się tak krucho. - Ty i Holly nie musicie być wcale przekonywujący. Jesteście moi i nie zamierzam się wami dzielić. Dopilnuj, żeby Czerwone Kaptury były przekonywujące. Ash uśmiechnął się do mnie uśmiechem, który był równocześnie groźny i pełen pożądania. Jakby dokonywanie rzezi było dobrym pomysłem na seks. - Dobrze odgrywasz najważniejszą sidhe, Księżniczko. – Pochylił się nisko i prawie wyszeptał. – Mówisz trochę bezradnym głosem. Odezwiesz się do nas bezradnym głosem? Poczułam jak ciało Doyle’a nieruchomieje, jakby nie podobało mu się pytanie, albo to, co oznaczało. Ale prawda to prawda. - Może trochę bezradnym i prawdopodobnie również wspaniałymi wielkimi krzykami. Zaśmiał się i był to ten męski dźwięk, który wszyscy mężczyźni wydają, kiedy myślą o takich sprawach. To było prawie dodające otuchy, że wydał taki dźwięk. Mężczyzna jest zawsze mężczyzną. - Twoje krzyki będą słodsze od muzyki - wziął moją rękę i złożył na jej wierzchu pocałunek. Potem poruszył się, a wszystkie Czerwone Kaptury, poza Jontym, podążyły za nim. Jonty spojrzał na mnie. - Mój król nakazał mi bronić twojego ciała, nie jej. Zostałem rozproszony przez tę krew i dopuściłem cię do niej zbyt blisko. Jeżeli ona cię zabije, nigdy nie uwolnię się od odpowiedzialności. To było dobrze powiedziana jak na Czerwonego Kaptura, ale nie powiedziałam tego głośno, ponieważ sugerowałoby to, że byłam zaskoczona, że Czerwony Kaptur może mówić dobrze. - Musisz uderzyć śmiertelnym ostrzem stojąc na własnych nogach, Meredith powiedziała Andais - lub Nerys dostanie się w ręce goblinów tak jak teraz. Prawdziwy strach pojawił się w oczach Nerys. - Proszę - wyszeptała. Doyle przycisnął usta do mojego ucha. - Możesz stać? Przesunęłam moją twarz tuż przed jego i dałam mu jedyną odpowiedź, jaką mogłam dać. - Nie wiem. 345

Postawił mnie na nogi i podtrzymał przez chwilę, jakiej potrzebowałam. Patrzyłam na pierś Nerys. Byłam wystarczająco niska, by położyć czubek ostrza nad jej sercem. Moje nogi zaczęły drżeć, ale to było w porządku. Ścisnęłam rękojeść moją zdrową ręką, wzięłam głęboki, miarowy oddech i pozwoliłam, żeby moje ciało opadło na rękojeść miecza, wbijając się w pierś rannej i jej nadal bijące serce. Ostrze oparło się na kościach, a potem wślizgnęło się do środka. Upadłam na kolanach obok ciała, ze zdrową ręką nadal owiniętą wokół rękojeści. Oczy Nerys prawie bliźniaczo podobne do oczu królowej były otwarte i niewidzące. Zrobiłam dla niej, co mogłam. Z tyłu dobiegł nas krzyk. Oparłam czoło o zdrowe ramię. Nie byłam pewna, czy dam radę stanąć na nogi. Jeżeli królowa będzie upierać się, żebym poszła do Miniver, nie uda mi się tego zrobić. Galen klęknął obok mnie. - Ściągnij szpilki, Merry. Obróciłam głowę na tyle, by zobaczyć jego twarz i uśmiechnęłam się. - Mądrala. Zsunął buty z moich stóp, kiedy nadal klęczałam. Zdałam sobie sprawę, że kołysałam się na kolanach. W butach, czy bez butów, to nie wróżyło dobrze. - Co oni jej robią? - Bawią się - odpowiedział Doyle. Podniosłam głowę wystarczająco, by napotkać jego spojrzenie. - Bawią się? Doyle i Galen wymienili spojrzenia. To mi wystarczyło. - Zabierz mnie do niej. Doyle podniósł mnie delikatnie, jak tylko mógł, z mieczem nadal ciągnącym się w mojej dłoni. Czułam się tak ciężko. Najwyraźniej właśnie płaciłam za to, że umarłam raz dzisiaj, a teraz miałam prawie rozdarte ramię. Zaczynałam wyglądać jak omdlała, w sposób, w jaki zasypiasz po długim, ciężkim dniu. Gobliny przesunęły się, więc cały dwór mógł widzieć, co robią. To było przedstawienie, a co to za przedstawienie bez publiczności. Jeden z mniejszych Czerwonych Kapturów klęczał obok Miniver. Jego palce bawiły się z uzdrawiającym się ciałem na jej piersi. Dotykał i łaskotał jej ciało, jakby odtykał genitaliów. Jego dotyk i pieszczota wskazywały na duże umiejętności, ale jego palce nie były między jej nogami. Jego palce były wewnątrz jej klatki piersiowej. Pieścił czubek jej serca, jakby to mogło doprowadzić ją do orgazmu. 346

Doyle doniósł mnie do jej głowy. - Nie pozwól, by cię tak wzięli, Miniver. - Zabierz ich ode mnie. Zabierz ich ode mnie! Spojrzałam na Asha i gestem nakazał wszystkim odsunąć się. Ten, który bawił się jej ciałem odsunął się niechętnie i ścisnął jej piersi odchodząc. Miniver leżała dysząc na podłodze, z szeroko otwartymi oczami. Patrzyła na Jontego, nadal stojącego obok niej. - Każ mu się odsunąć. - Nie - odpowiedział. – Jestem jej strażnikiem i będę jej bronił. Nie jestem zainteresowany twoim białym ciałem. Doyle postawił mnie na nogi, ale tym razem mnie nie utrzymały. Upadłam na kolana obok niej. Miniver wyciągnęła do mnie swoją uzdrowioną rękę, w błagalnym geście. W ciągu uderzenia serca zorientowałam się, że kłamała swoimi oczami i swoim ciałem. Doyle chwycił jej rękę i odsunął ją, a piorun energii zaskwierczał, uderzając w stół po drugiej stronie sali. Jonty uwięził jej rękę między swoimi wielkimi kolanami. Potrząsnął głową. - Chcesz, żebym rozerwał jej rękę? Pomyślałam, potem potrząsnęłam głową. - Zwiąż ją i niech ją zabiorą. - Nie - powiedziała Andais - za to, co zrobiła teraz, myślę, że powinniśmy zobaczyć jej karę. - Królowa podeszła z szelestem czarnego jedwabiu. Spojrzała w dół na Miniver. – Jesteś głupia. Nie rozumiesz, że sam fakt, że przeżyłaś i uzdrawiasz się, oznacza, że Meredith nie jest już dłużej śmiertelna? Patrzyłam na jej śmierć dzisiaj i jak znów zaczęła oddychać. Straciłaś wszystko, czym jesteś, za nic. - Kłamstwa - powiedziała. Andais pochyliła się w dół, dotykając twarzy drugiej kobiety, dziwnie czułą pieszczotą. - Pragniesz krwi i przemocy. Widziałam to. Wszyscy to widzieliśmy. Starałaś się zniszczyć mnie za pomocą tego pragnienia. Teraz zobaczymy ciebie niszczoną przez to pragnienie. Obróciła się do mnie. - Widzisz teraz, Meredith? Oferowałaś jej miłosierdzie, a ona starała się zabić cię. Nie możesz być słaba pomiędzy sidhe, nie, jeśli masz rządzić.- Dotknęła mojej twarzy, tak jak dotknęła wcześniej twarzy Miniver. – Zapamiętaj tą lekcję, Meredith i wyrzuć miłosierdzie ze swojego serca, lub sidhe z pewnością ci je wytną, – jej uśmiech był na wpół tęskny, na wpół 347

pełny czegoś, czego nie mogłam odczytać i prawdopodobnie nie chciałam. – Wyglądasz na zmęczoną, Meredith. Wyciągnęła miecz z mojej ręki. – Weźcie księżniczkę do mojej sypialni i korzystajcie z mojego łóżka jakby było wasze własne. Przyślę ci Fflur. Skinęła ręką i sidhe ze złotymi włosami, podobnymi do włosów Minier, podeszła. Fflur miała skórę jasnożółtą i czarne oczy. Była osobistą uzdrowicielką Andais dłużej niż pamiętałam. - Będzie dla mnie zaszczytem zająć się księżniczką. – powiedziała i uroczo dygnęła. - Tak, tak - powiedziała królowa i odprawiła ją gestem, jakby to było oczywiste i Fflur nie miała prawdziwego wyboru. Zostały przyniesione łańcuchy i Miniver krzyknęła, kiedy ją skuto. To było zimne żelazo i jej ręce mocy nie mogły działać, kiedy to nosiła. Gobliny radziły sobie z metalem lepiej niż sidhe, pewnie dlatego, że metal działa na magię bardziej niż na siłę. - Weź ją, Ciemności. Idźcie – odwróciła się i zaczęła iść w stronę tronu. Kiedy Sholto zorientował się, że wychodzimy, podszedł do drzwi. - Obowiązkiem sluagh’ów jest ochrona królowej, ale zgodnie z naszą umową, chronimy również ciebie. – To było prawie przeproszenie, że nie mógł pomóc bardziej tej nocy. Sholto jest młody jak na króla, miał mniej niż czterysta lat, to sprawia, że jest bardziej skromny niż większość. - Nie zawierałam dzisiejszej nocy z nikim żadnych umów - powiedziałam. - To dobrze, wolałbym nie opuszczać boku królowej dzisiejszej nocy - Spojrzał na nią. – Sluagh’owie stoją przy Andais, a tutaj nadal siedzą ci, którzy potrzebują przypomnienia. Miał rację, a ja nagle okazałam się bardziej zmęczona niż zdawałam sobie sprawę. Nie chciałam więcej polityki dzisiejszej nocy. Żadnych więcej gierek. Moje ramię pulsowało, wysyłając szarpiący, kręcący ból przez moje ciało, jak małe noże. Mięśnie wydawały się żyć swoim własnym życiem, tańcząc i drżąc mimowolnie. Zmusiłam się, by nie płakać z bólu, bo to była słabość, również pomiędzy sidhe. Fflur dotknęła lekko mojego ramienia i wydała z siebie cichy dźwięk. - Masz rozerwane mięśnie i ścięgna. Ramię jest zwichnięte. Uszkodzenia delikatnych tkanek są trudniejsze do uzdrowienia niż uszkodzenia kości. – potrząsnęła głową i znów wydała ten cichy dźwięk. - Czy uzdrowi się dzisiejszej nocy? – zapytał Ash. Fflur spojrzała na goblina, jakby nie chciała odpowiedzieć, ale zrobiła to. - Nie, nie dzisiejszej nocy. Jest w części człowiekiem i to sprawia, że uzdrawia się wolniej. 348

Ash uśmiechnął się do mnie. - Więc opuścimy cię na dzisiejszą noc, Księżniczko. Myślę, że powinniśmy zostać i zobaczyć, co się jeszcze zdarzy dzisiejszej nocy. - Jak sobie życzysz - powiedziałam i naprawdę nie dbałam o to, co zrobi. Dotarłam do punktu, że mogłam skoncentrować się tylko na bólu. Nic innego nie miało znaczenia, mój świat zawęził się tylko do bólu. Lubiłam odrobinę bólu w pewnych sytuacjach, ale tego bólu nie mogłam obrócić w przyjemność. To tylko bolało. Opuściliśmy wielką salę odprowadzani dźwiękami głosów, kiedy Unseelie zaczęli szeptać między sobą. Była ciekawa jak długo będzie trwało, zanim opis dzisiejszej nocy dotrze do uszy Króla Światła i Iluzji na Dworze Seelie. Za dwa dni miałam wziąć udział w bankiecie na moją cześć na tym dworze. Dwa dni na uzdrowienie. Dwa dni na doprowadzenie do końca negocjacji o sojuszu z goblinami i sluagh’ami. Dwa dni nie wydawały się wystarczającym czasem na to wszystko.

349

Rozdział 34 Fflur była wielbicielką uzdrawiającego źródła. Przygotowała mi do wypicia kubek zimnej, czystej wody i ból ustąpił. Rozebrała mnie i zanurzyła moje ramię w wodzie. Nie uzdrowiło się natychmiast, ale mięśnie przestały rwać i ból przeszedł z rwącego do męczącego. Mogłam żyć z tym bólem, mogłam z nim spać. Pokój królowej został w międzyczasie wysprzątany. Nie wiedziałam, jak białe damy usunęły całą tą krew, a może po prostu nie chciałam wiedzieć. Galen pomógł mi pozbyć się reszty ubrania. Jego oczy nadal lśniły od łez, które nie popłynęły. Pochylił się i dotknął ustami mojego czoła. - Myślałem, że straciłem cię dzisiaj. Sięgnęłam po niego, ale się odsunął. - Nie, Merry, wezmę pierwszą wartę. Jeżeli mnie dotkniesz, popłaczę się, a to takie niemęskie. Starał się zrobić z tego żart, ale mu się nie udało. Wydawało mi się, że tu chodzi o coś więcej niż tylko zwykłe martwienie się o to, co się stało, ale nie byłam w stanie wyciągnąć z niego prawdy. Doyle przeturlał swoje nagie ciało na środek ogromnego łóżka królowej. Łoże miało rozmiar większy niż królewski. Używano nazwy rozmiar orgiastyczny, ale nigdy królowej w twarz. Byłam śpiąca od tego, co dała mi Fflur. Powiedziała, że to pomoże mi zasnąć i przyspieszy leczenie. Poczułam napływającą senność pochodzącą od napoju i aksamitnego ciepła ciała Doyle’a. Mróz pocałował mnie w czoło, to sprawiło, że otworzyłam oczy. Nie pamiętałam, żebym je zamknęła. - Pomogę Galenowi na warcie. Ktoś inny teraz bardziej potrzebuje snu obok ciebie. – Wyraz jego twarzy nie był dąsający się czy dziecinny. Wyglądał, to głupio powiedzieć tak o kimś, kto liczy sobie wieki, ale wydawało się, jakby dorósł. Obudziłam się chwilę później, kiedy ktoś wczołgał się obok mnie, przesuwając się ostrożnie obok mojego zranionego ramienia. Nie znałam tego ciała. Nie mogłam powiedzieć, jak mogłam być tak pewna, ale znałam mężczyzn, z którymi dzieliłam łóżko, ich dotyk, zapach ich skóry. To nie był jeden z nich. Otworzyłam oczy i zobaczyłam złotoskórą twarz Adaira pochyloną nad moją. - Królowa powiedziała, że jestem twój, jeżeli mnie zechcesz.

350

W jego oczach było coś drżącego, przestraszonego, niepewnego. Tylko Bogini wie, w jakim nastroju może być królowa po naszym małym przedstawieniu. Nie chciałabym być przy tym. - Zostań z nami - wyszeptałam. – Oczywiście, zostań. Odwrócił się ode mnie i przytulił się do mnie plecami. Przeszedł go dreszcz i dopiero po chwili zorientowałam się, że płacze. Łóżko poruszyło się, kiedy Rhys przeturlał się na drugą stronę Adaira, a Kitto położył się w nogach łóżka. Nicca i Sage położyli się ze skrzydłami zwiniętymi ostrożnie na plecach. Wszyscy dotykaliśmy Adaira, dając mu do zrozumienia naszymi rękami i ciałami, że jest bezpieczny. Zasnęliśmy wszyscy jak na wielkiej paczuszce z ciepłych ciał i pocieszających rąk. Dwie rzeczy obudziły mnie: Adair załkał przez sen i Doyle stał się bardzo nieruchomy po mojej drugiej stronie. Otworzyłam oczy, ale jego ramię owinięte dookoła mojego pasa zacisnęło się wystarczająco, by dać mi do zrozumienia, żebym się nie ruszała. Zostałam jak zamrożona w krzywiźnie jego ciała, z Adairem obok mnie, wydającym ciche, bezsilne dźwięki. Królowa stała przy nogach łóżka, patrząc w dół na nas. Nie mogłam odczytać, o czym myśli, ale wydawało mi się, że to nie były jasne myśli. Pogłaskałam nagie plecy Adaira, aż łkanie umilkło i zasnął mocniej. Poczułam raczej, niż zobaczyłam, że Rhys też się obudził. Myślę, że Nicca, Kitto i Sage nadal spali, ich oddechy były głębokie. Mróz i Galen stali przy łóżku obok niej, jakby chcieli ją chwycić, ale bali się. Jak możesz strzec kogoś przed królową? Odpowiedź brzmi: nie możesz, nie tak naprawdę. Patrzyła na nas i odezwała się cicho, jakby nie chciała obudzić tych, którzy spali. - Nie wiem, komu bardziej zazdrościć. Tobie z twoimi mężczyznami, czy twoim mężczyznom skulonym koło ciebie. Skosztowałam twojej mocy i okazało się, że jest słodka Meredith, bardzo słodka. – Odwróciła głowę, chociaż ja nic nie słyszałam. – Eamon czeka i ci strażnicy, których wybrałam na noc. – Spojrzała z powrotem na mnie. – Zainspirowałaś mnie do wybrania ich więcej do mojego łóżka tej nocy. Ciało Adaira zesztywniało obok mnie i wiedziałam, że chociaż ma zamknięte oczy, obudził się. Udawał sen w sposób, w jaki robią to małe dzieci. Jeżeli będę udawać wystarczająco dobrze, złe rzeczy odejdą. Zachichotała gardłowo, a on podskoczył, jakby ten dźwięk uderzył go, chociaż wiedziałam, że tak nie jest. Wyszła z pokoju śmiejąc się, ale nikt z nas nie uważał, żeby to było szczególnie zabawne. 351

Zastanawiałam się, gdzie był Barinthus, Usna, Abloec, a nawet Onilwyn i Amatheon. Przypuszczali, że są teraz moi, a to znaczyło, że powinnam ich ochraniać. Wysłałam Rhysa by zapytał o nich. Wrócił chwilę później z nimi wszystkimi, włączając Hawthorne’a, Ivi i Brii. - Poprosiłem o królewskie pozwolenie na zabranie wszystkich twoich mężczyzn, a ona dała wybór tym, których jeszcze nie pieprzyłaś. Wszyscy chcieli przyjść tutaj na noc. Wyglądał równocześnie na rozbawionego i zmęczonego. Barinthus popatrzył w dół na łóżko i potrząsnął głową. - Nie, nawet to łóżko nie pomieści nas wszystkich. Miał rację, ale i tak pomieściło się na nim więcej osób, niż myśleliśmy. W końcu każdy znalazł sobie miejsce na noc. Leżałam z tak wieloma ciałami, z jakimi nigdy jeszcze nie dzieliłam łóżka, kiedy dobiegł mnie głos Amatheona, gdzieś z nóg łóżka, który wydawał się mówić za wszystkich nowych strażników. - Dziękuję za wysłanie Rhysa, by nas odnalazł. - Jesteście teraz moi, Amatheon, na dobre i na złe. - Na dobre i na złe - powiedział Rhys gdzieś niedaleko. - To nie jest ludzka ceremonia małżeńska - powiedział Mróz niedaleko drzwi. Jego głos brzmiał trochę jak zawiedziony. Doyle przytulił się mocniej do mnie, a ja odprężyłam się w jego uścisku. - Małżeństwo może zakończyć się rozwodem, lub jedno z małżonków może po prostu odejść - powiedział Doyle. – Merry bierze swoją odpowiedzialność bardziej poważnie niż przy małżeństwie. - Więc co - powiedziałam w ciemność. – To w biedzie i bogactwie? - Nic o tym nie wiem - powiedział Rhys - ale nie wydaje mi się, żeby podobało mi się być biednym. - Dobranoc Rhys - powiedziałam. Zaśmiał się. Gdzieś z pobliża drzwi odezwał się Galen. - W zdrowiu i chorobie, dopóki śmierć nas nie rozłączy. W tych słowach było coś pocieszającego, a równocześnie złowrogiego. Głos Onilwyna dobiegł z ciemności, wystarczająco odległy bym wiedziała, że nie zdołał znaleźć sobie miejsca na łóżku. - Wiec tak po prostu przywiązałaś się do nas, do naszego losu, by nas ochraniać.

352

- Ochraniać was tak, ale nie wpływam na wasze przeznaczenie, Onilwyn. Wasze przeznaczenie, jak każdego innego, jest wasze własne. I nikt nie może nim kierować. - Królowa mówi, że nasze przeznaczenie jest w jej rękach - powiedział tym cichym głosem, którego używa się w ciemności, kiedy ludzie zaczynają zapadać w sen. - Nie - powiedziałam. – Nie chcę niczyjego przeznaczenia. To za duża odpowiedzialność. - Czy to właśnie nie oznacza bycie królową? – zapytał. - To oznacza, że mam wpływ na los moich ludzi, ale przy osobistych wyborach twoje przeznaczenie należy do ciebie. Masz wolną wolę, Onilwyn. - Naprawdę w to wierzysz? – zapytał. - Tak - powiedziałam i wtuliłam moją twarz w krzywiznę szyi Adaira. Pachniał jak świeżo ścięte drzewo. Mój dotyk nie sprawił, żeby się poruszył. Zastanawiałam się, co Andais zrobiła mu poza ścięciem włosów. - Czy monarcha absolutny, który wierzy w wolną wolę, to nie jest sprzeczne z zasadami? – zapytał Onilwyn. - Nie - powiedziałam, chowając twarz w skórę Adaira – nie jest. Nie jest sprzeczne z moim zasadami. – Mój głos zaczynał ciągnąc się z potrzeby snu. - Myślę, że polubię twoje zasady - powiedział Onilwyn, a jego głos również był ciężki. - Zasady, tak - powiedział Rhys - ale prace domowe są do dupy. - Prace domowe! – powiedział Onilwyn. – Sidhe nie wykonują prac domowych. - Mój dom, moje zasady - powiedziałam. On i kilku innych, którzy nadal nie spali, zaczęło protestować. - Wystarczy - odezwał się Doyle - Zrobicie to, co księżniczka wam każe. - Lub co? – zapytał głos którego nie rozpoznałam. - Lub zostaniecie odesłani z powrotem pod czułą opiekę królowej. Zapadła cisza, gęsta i nieco nerwowa. - Seks musi być lepszy, niż cholernie dobry, jeżeli oczekuje się po mnie, że będę mył okna – myślę, że to był Usna. - Jest - powiedział Rhys. - Zamknij się Rhys - powiedział Galen. - No, przecież to prawda - odrzekł. - Wystarczy - powiedziałam. – Jestem zmęczona i jeżeli mam się czuć na tyle dobrze, by robić cokolwiek z kimkolwiek, muszę się przespać.

353

Zapadła więc cisza, przerywana tylko przez ciche odgłosy, jakie wydają ciała, kiedy poruszają się pod prześcieradłem. - Jak dobry? – Rozległ się głos Ivi, cichy i odległy. - Bardzo… - odpowiedział Rhys spod drzwi. - Dobranoc Rhys - powiedziałam - i dobranoc Ivi. Śpijcie już. Prawie usnęłam zagubiona pomiędzy podwójnym ciepłem Doyle’a i Adaira, kiedy usłyszałam szepty. Wiedziałam z tonu głosu, że jednym z nich był Rhys i pomyślałam, że drugim jest pewnie Ivi. Mogłam ich okrzyczeć, ale sen owinął się wokół mnie, jak ciepły gruby koc. Gdybym upierała się przy ich uciszaniu, nigdy nie usnęlibyśmy. Jeżeli Rhys chce dzielić się z Ivi gawędami o seksie, niech sobie gada, o ile nie muszę słuchać szczegółów. Ostatni dźwięk jaki słyszałam, to był zduszony i bardzo męski śmiech. Zapytałam się następnego ranka, jakie to erotyczne gawędy opowiedział Rhys swojej męskiej widowni. Przysiągł naszą najbardziej uroczystą przysięgą, że nie skłamał, ani nie przesadził. Wierzę mu, ale przyrzekłam sobie nigdy więcej nie pozwolić mu zasiedzieć się przy plotkowaniu z kimś, kto nie dzielił ze mną łóżka. Jeżeli nie będę ostrożna, da mi reputację, jakiej nikt, nawet bogini płodności nie sprosta. Rhys mówi mi, że jestem za skromna. Odpowiadam mu, że jestem tylko śmiertelniczką, a jak śmiertelna kobieta może zaspokoić pożądanie szesnastu nieśmiertelnych sidhe? - Śmiertelna? Jesteś tego pewna? – Powiedział patrząc na mnie. Odpowiedź szczera brzmi nie, ale jak stwierdzić, czy jest się nieśmiertelnym? Mam na myśli, że przecież nie czuję różnicy? Czy nieśmiertelny nie powinien czuć się inaczej? Wydaje mi się, że powinien. Poza tym, jak sprawdzić teorię?

354