21 - The Guardian

SHERRILYN KENYON

THE GUARDIAN tłumaczenie: agnes_ka1 beta: axses

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Wszyscy ludzie na jawie są we wspólnym świecie. Ale, gdy każdy z nich śpi, wtedy tworzy sobie swój własny świat. - Plutarch

PROLOG

- Podoba ci się piekło? Seth spojrzał spod swoich nasączonych krwią, kasztanowych włosów i warknął, na dźwięk głosu, którego nie słyszał od wieków. Noir. Pierwotny bóg. Pan wszystkich mrocznych i śmiertelnie niebezpiecznych istot. Skończony sukinsyn. Seth już miał odpowiedzieć na to głupie pytanie, ale jego usta zostały na stałe zakneblowane, Zrobiły to demony, które torturowały go od… och, do diabła, któż byłby w stanie sięgnąć pamięcią tak daleko? I dlaczego w ogóle chciałby to robić, kiedy każde uderzenie serca przyprawiało go o ból tak wielki, że nawet nie pamiętał życia bez niego? W rzeczy samej ból przez te wszystkie wieki stał się jego własnym źródłem przyjemności. Tia, jestem jeszcze bardziej popieprzony niż Noir. Z kneblem na swoim miejscu nie mógł mówić. I nie to, żeby chciał. Nigdy nie dał żadnemu z nich powodu do satysfakcji podczas przesłuchania, gdy chcieli usłyszeć jego bałaganie, krzyki czy płacz. Tylko jedna osoba kiedykolwiek zmusiła go do tego i nawet po tysiącleciach, postępowanie jego przybranego ojca odbijało się echem w jego głowie. Pieprzyć to. Nie był już dzieckiem i prędzej umrze niż ponownie da się upokorzyć prosząc o coś, o czym wiedział, że i tak tego nie otrzyma.

2

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ale obraziłby Noira, gdyby był w stanie tego dokonać. Wszystko, co mógł zrobić, to patrzeć na starożytną istotę z nienawiścią i żałować, że nie ma już pełni swoich mocy, żeby móc wybawić ich wszystkich od ostatecznego nieszczęścia. Wysoki na prawie siedem stóp, Noir wokół, którego nawet demony drżały ze strachu, miał na sobie nienagannie skrojony, czarny garnitur i białą koszulę. Rozejrzał się po chłodnym, mrocznym miejscu – pokoju, którego ściany były umazane krwią Setha. Noir podniósł rękę i poklepał więźnia po policzku, jakby ten był posłusznym szczeniakiem. - Mmm. Wydaje mi się, że piekło jednak ci nie służy. Widywałem, cię kiedyś w dużo lepszym stanie. Wyglądasz jak siedem nieszczęść. - Pierdol się. – Chciał powiedzieć Seth, ale słowa były nie do rozróżnienia. Knebel powstrzymywał przed ruszaniem zarówno ustami jak i językiem. Po chwili wszystko co poczuł, to rozdzierający ból, który przeszedł przez niego. Jakby tego właśnie potrzebował. Noir uniósł swoje czarne brwi. - Dziękuję? Czy właśnie usłyszałem „dziękuję”? Nie wyobrażam sobie dlaczego chcesz mi podziękować za to całe cierpienie. Jesteś chorym skurczybykiem, prawda? Seth zazgrzytał zębami. Błysk rozbawienia w czarnych oczach Noira świadczył o tym, że ta świnia powiedziała to tylko po to, by go wkurzyć. Udało się. I nie żeby Noir musiał się jakoś specjalnie wysilić. Sam fakt, że… Seth nie mógł wymyśleć na tyle obraźliwego określenia, żeby ubrać w słowa to, co o nim myślał… sama egzystencja Noira doprowadzała go do białej gorączki. Noir spojrzał po demonach. - Zostawcie nas. Czy ten ton mógłby być jeszcze bardziej rozkazujący? Och, tia, chwila. Mówimy o Noirze. Oczywiście, że mógłby. Starożytny bóg nie musiał dwa razy powtarzać. Demony natychmiast zniknęły, przerażone tym, że gniew Noira może zafundować im taką samą „gościnność”, jaką

3

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

one zgotowały Sethowi. Mimo wszystko Seth był kiedyś najukochańszym pupilkiem Noira – tym, któremu dawał prezenty i przymykał oko na jego nadużycia. A mroczny bóg nigdy nie był w stanie znieść demonów, które mu służyły. Cholera, Seth też chciałby zniknąć, gdyby tylko mógł. Seth zazdrościł im wolności, podczas gdy jego nagie ciało zwisało bezwładnie przypięte kajdanami do sufitu. Miał ręce spętane i uniesione wysoko nad głowę i był w tej pozycji od tak dawna, że kości jego nadgarstków wystawały przez otwarte rany, gdy kajdany podtrzymywały jego ciało. Był pewien, że musiało to boleć, ale ten ból ładnie mieszał się z wszystkimi innymi, tak, że nie mógł stwierdzić, gdzie zaczynał się jeden, a kończył drugi. Kto powiedział, że tortury nie mogą przynosić korzyści? Kiedy zostali sami, Noir przysunął się, by stanąć naprzeciw niego i warknął imponująco i zimno. - Mam dla ciebie propozycję. Jesteś zainteresowany? Ani nawet trochę. Zaznał już wystarczająco dużo cierpienia. Nikomu nie można było zaufać, iż zakończy jego ból. Najlepiej jakby Noir go upiekł w jakiejś dziurze tutaj. Bogowie wiedzieli, że w tym miejscu Noir nie musiałby daleko szukać, by znaleźć jakąś w tym celu. Seth spojrzał przed siebie. Noir kontynuował. - Wiesz przecież, że nie masz innego wyjścia, za wyjątkiem tego, by być mi posłusznym, niewolniku. Należysz do mnie. I to pożerało go bardziej niż robaki jedzące jego ciało, którymi demony posypywały jego rany. W cholerę z tym wszystkim. Jego własna rodzina sprzedała go Noirowi, gdy był zaledwie dzieckiem. To było coś, czego się nie zapomina. Bo przecież jakby mógł? Noir zanurzył dłonie we włosach Setha i szarpnął jego głowę w tył. To spowodowało, że knebel wszedł jeszcze głębiej raniąc jego gardło i język. Nagły ból tym spowodowany sprawił, że jego oczy wypełniły się łzami, gdy stare rany otworzyły się ponownie i krew zaczęła kapać mu do ust. 4

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Może tym razem utopi się dzięki temu? Ale znał smutną prawdę. Był nieśmiertelny. Śmierć nigdy nie wybawi go od cierpienia i nie zabierze go od jego brutalnej przeszłości. Jedyną jego nadzieją była domniemana litość Noira. Noir zacisnął dłoń we włosach Setha, powodując tym samym jeszcze większy ból. - Potrzebuję twoich specjalnych usług. A ja potrzebuję twojego serca w mojej zaciśniętej pięści. Ten drań uśmiechnął się, jakby mógł usłyszeć tę myśl. - Jeśli tym razem mnie zawiedziesz, mogę cię zapewnić, że twój następny pobyt tutaj sprawi, iż ten teraz wyda ci się rajem. Rozumiesz, co mam na myśli? Seth odmówił odpowiedzi. Noir wyrwał mu garść włosów i go puścił. Ból przeszedł przez jego głowę i robactwo, które było na nim, zaatakowało go zaciekle wyczuwając świeżą krew. Seth oddychał znacznie ciężej, ponieważ zacisnął swoje szczęki jeszcze mocniej, żeby nie jęczeć z narastającej agonii. Zacisnął powieki i walczył z utratą przytomności. Dla niego było tylko gorzej, kiedy mdlał. Nie rób tego dupku, skup się… Cholera, pozostań przytomny! Chwycił się swoich łańcuchów, gdy zaczęło mu się kręcić w głowie. Noir obdarował go kwaśnym, nieszczerym uśmiechem. - Sprawisz, że będę dumny i zrobisz to, czego wymagam albo… Nie dokończył zdania. Nie musiał. Obaj byli bardziej niż świadomi, że Seth zrobi wszystko, by nie powrócić do tego opłakanego stanu istnienia. Mimo tej swojej brawury znał gorzką prawdę. Został złamany przez ich okrucieństwo. I już nigdy nie będzie taki sam.

5

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Nie pozostało w jego wnętrzu nic, prócz nienawiści, zakorzenionej tak głęboko, że nie mógł tego znieść. Nienawiść w jego ustach mieszała się ze smakiem stali z knebla i z krwią, którą smakował przez te wszystkie minione wieki. Uśmiech Noira stał się prawdziwy. - Wiedziałem, że w końcu przejrzysz na oczy. I strzelił palcami. Kajdany na nadgarstkach Setha pękły uwalniając go. Spadł spod sufitu, by stanąć na własnych nogach. Ale przez wieki nieużywania nie były w stanie utrzymać jego ciężaru. Leżał na ziemi tak słaby, że nie był w stanie unieść nawet głowy. Żadna część jego ciała nie była w stanie poprawnie funkcjonować. Minęło zbyt wiele czasu odkąd ostatnio używał swoich mięśni. Noir kopnął go w brzuch wystarczająco mocno, by obrócić do na plecy. Zagryzając wargę warknął z przekąsem na Setha. - Jesteś obrzydliwy ty żałosny psie. Weź się wyliż. – A potem rozpłynął się w ciemności. Seth leżał na podłodze, jego usta nadal były zakneblowane. Mrugając ciężko przypatrywał się własnej krwi rozbryzganej na ścianach. Cienie sprawiały, iż wydawało się, że plamy krwi tańczą. A w nikłym świetle widział zarys swojego nagiego, zmasakrowanego ciała. A wszystko dlatego, że raz postanowił targować się z jedyną osobą, którą nazywał przyjacielem. Nigdy więcej nie będzie taki głupi. Ponieważ teraz nikt mu nie pomógł. Nawet raz. Nie w tym życiu. Nawet jedna osoba nie przybyła, by zaoferować mu jakiekolwiek współczucie czy pocieszenie… nikt nigdy nie przeprosił. Łyk wody… To też była lekcja, którą zapamięta. O cokolwiek Noir teraz prosi, Seth to zrobi. Bez kwestionowania. Bez litości. Wszystko, byle tu nie wrócić i już więcej nie cierpieć. 6

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Zaledwie minutę ciszy… proszę. Czy to naprawdę tak wiele? Rozwiązał knebel i zaczął przygotowywać się na nowy atak bólu, gdy powoli podniósł się ku górze. Kiedy wreszcie stanął na drżących kończynach to poczuł, jak jego boska moc w końcu powraca. Z każdym uderzeniem serca rósł w siłę. Mimo, że nie mógł osiągnąć pełni sił. Nigdy. Noir nigdy nie pozwoliłby na to. Tak jak on, tak i Azura wyssaliby jego moce, gdyby stały się zbyt silne. Jednak odzyskał ich na tyle, by stanąć prosto na nogach i przywołać na siebie ubranie. Nawet jeśli te nogi nie były zbyt pewne. A gdy demony wróciły, dał im to, na co zasłużyły. Błagały go o miłosierdzie. Ale nie było w nim żadnego. Nie po tym jak bezwzględnie łamano każdą jego część, by sprawić mu ból, tak wielki, iż nie pamiętał już czasów, gdy nie cierpiał. Minuta po minucie przez niezliczone wieki brutalnie okradali go z wszelkiego człowieczeństwa, jakie kiedykolwiek posiadał. Nikt nigdy nie odbierze mu tego ponownie i nigdy, przenigdy więcej nie zaufa innej duszy. Bez względu na wszystko. Niech bogowie mają w opiece tego, za którym Noir go wysłał. Bo dla niego nikt nigdy nie miał litości.

7

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 1

Piekło ma wiele skojarzeń. Dla każdego jest czym innym, kiedy określają jego indywidualne cechy. Dla jednej osoby może to być uwięzienie w grze video jako uosobienie grozy. Dla innego utknięcie w windzie z kimś rozmawiającym zbyt głośno przez komórkę i nie możność zrugania go za to grubiaństwo. Dla Lydia Tsakali piekło było otaczającą ją ciemnością, w której rozbrzmiewały krzyki torturowanych potępionych. To nie było po prostu głośne wyrażanie ich niedoli, lub prośby o litość tych, których nie obchodziły te krzyki, to wspomnienia tego co te krzyki wywoływało. Prześladował ją strach przed czymś, o czym nigdy ponownie nie chciała myśleć. Dawno temu pogrzebała te wspomnienia o pewnej nocy w jej życiu, a surowe emocje, które towarzyszyły temu zdarzeniu nadal powalały ją na kolana. Nie myśl o tym. Ale jak mogła nie myśleć? Tej nocy po raz ostatni miała rodzinę, która ją kochała. Potem, podobnie jak teraz, była już tylko w stanie widzieć otaczającą ją ciemność, od której bolały ją oczy. Mrok przenikał ją tak bardzo, że bała się, iż oślepła podobnie jak była niema. A gdy w końcu przedarła się przez ciemność, by zobaczyć światło, wszystko co znalazła to krew i przemoc… Już nie jesteś szczeniakiem. Nie, teraz była w pełni rozwiniętym szakalem. Co więcej, była dobrze wyszkolonym wojownikiem, który od ponad tysiąca lat przechodził ciężki trening. W Azmodei nie było nawet jednej duszy, która byłaby w stanie jej zaszkodzić. Zapomniałaś o Noirze. Ach tak, była jedna taka dusza. A co z Azurą? Ok, dwie… ale wszystko było w porządku. Miewała dużo gorsze walki więcej razy niż mogła zliczyć. Tia, ale ci, z którymi poprzednio walczyłaś nie mieli mocy pierwotnych bogów. 8

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Umyśle? Czy starasz się mnie wrobić w tchórzostwo? Staram się przemówić ci do rozsądku zanim będzie za późno. Nie żyjemy tak długo, żeby teraz dać się pożreć przez głupotę – nie wszyscy ludzie chcą nas zabić. Na przykład kto? Solin? On potnie cię na kawałki, kiedy tylko odkryje co zrobiłaś. Jakiego rodzaju idiotką jesteś? Widocznie jedną z tych z nieograniczoną głupotą. Gdyby to nie Solin, tylko ktoś inny, był tu uwięziony, ona nigdy by tego nie zrobiła. Ale kochała go za bardzo, by zostawić go, żeby tak skończył. Opiekował się nią, gdy nikt inny nie chciał. Trenował ją i trwał przy jej boku. Nauczył ją jak walczyć i jak przetrwać. Bez niego z pewnością byłaby martwa. Nawet, gdy nazwie cię głupią za to? Tak, zrobi to. „Dobroć jest jak zgniły owoc, który zatruwa każdego, kto go spróbuje. Rzuć tym w twarz swoim wrogom i niech to ich zrujnuje.” Ile razy Solin jej to powiedział? Jednak, mimo nienawiści jaką nosił w sercu i którą wyrażał wielokrotnie, on wychował ją jak ukochaną córkę. Nawet raz nie poskąpił jej miłości, cierpliwości, czy życzliwości. Nie jej. Nikt inny nie znał tej jego strony. Dzięki bogom. „Osobowość jest określana przez jej niespójność, a nie przez jej istotę.” To następny ulubiony cytat Solina. „To jest właśnie to, co nas wyróżnia i co czyni nas tym, czym jesteśmy.” Dźwięk jego głosu w jej głowie był na tyle wyraźny, że się uśmiechnęła pomimo niebezpieczeństwa w obliczu jakiego się znajdowała. Musiała go odnaleźć. On przyszedłby po nią, gdyby tego potrzebowała. Tia, racja. Ale znała prawdę jaka gościła w jej sercu, a której zaprzeczał jej umysł. Solin zawsze był dla niej. Był jej bohaterem. 9

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Coś poruszyło się po jej lewej stronie. Lydia zastygła w bezruchu, gdy jej wyczulony słuch wychwycił delikatny dźwięk. Adrenalina wkręciła jej pozostałe zmysły na wysokie obroty. Jej nozdrza rozszerzyły się, gdy nowy zapach uderzył w nią. Samiec. Demon. Blisko. Nie oddychaj… nie oddychaj. Nie dlatego, iż bała się wykrycia. Ale dlatego, że smród był strasznie obrzydliwy nawet dla człowieka. A dla pół krwi Zwierzo-Łowcy był wręcz bolesny. Zacisnęła palce na nosie, by obrzydliwy zapach nie mógł się przedostać. Nie krztuś się… Co? Czy demony kąpały się w gównie? Nienawidziła być tak wulgarna, ale w rzeczywistości… Co jest takiego w demonach, że tak wiele z nich przyprawia o mdłości? Z nikąd pojawił się tuż przed nią. Uśmiech wykrzywiał jego nadęte usta. - Proszę, proszę… co my tu mamy? Nie przypominam sobie, żebym zamawiał żarcie. Jakże miło z twojej strony… Jest mi umrzeć dla ciebie – dokończyła jego zdanie w myślach, gdy złapała go za gardło, by przerwać ten słowotok. Ale gdy się nieco odsunęła, by go dźgnąć, on wyparował z jej uścisku, zmieniając postać w jeszcze bardziej śmierdzącą fioletową mgłę. Cholera. Lydia obróciła się wokół siebie w ciemności, starając się zlokalizować go i złapać zanim powie komuś, iż tu była. Nie mogła go już dłużej wyczuć czy usłyszeć. Zdecydowanie nie było to coś dobrego. Przynajmniej nie dla niej. Przeraźliwy krzyk zagłuszył wszystkie inne. Przycisnęła swe dłonie do uszu. To było coś, czego właśnie potrzebowała. Krwawiące błony bębenkowe. Wrzask nasilał się. I był coraz bliżej.

10

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Coś twardego uderzyło ją w plecy, przewracając na ziemię. Mimo iż sama myśl o tym była w stanie ją zabić, Lydia odsunęła ręce od swoich uszu i wyciągnęła sztylet. Tutaj demonku, demonku… weź sobie i złap… Usłyszała dźwięk ślizgania tuż po swojej prawej. Pobiegła w tamtym kierunku z nadzieją, że będzie jej dane uderzyć w to, co było jej wrogiem. Ale zamiast czerpać ich krew, zaczerpnęła swojej własnej, w chwili gdy uderzyła w zamknięte metalowe drzwi, które doskonale kamuflowały się w ciemności. Sukinsy… - syknęła mentalnie, gdy ból wypełnił jej czaszkę, a krew pociekła jej z nosa. Kopnęła w nieruchome drzwi. Ku jej zdziwieniu otworzyły się skrzypiąc w zawiasach. W ciasnej przestrzeni zalało ją światło, tymczasowo oślepiając. Długo mrugała aż jej oczy przyzwyczaiły się, następnie zmarszczyła brwi na widok świecących rurek i światła padającego z sufitu tuż nad nią. Jakże to było dziwne. To niejasno przypominało jej pałeczki ze światłem chemicznym, ale ten płyn był gęstszy, niesamowicie niebieski i jakby żywy. Teraz mogła dostrzec wilgotne ściany, które zdawały się krwawić i oddychać. Zagryzła wargi z niesmakiem. Co to było? Postaw na to, co tak śmierdzi. Nie, tylko stopy demona mogły być tak odrażające. A wspominając o demonach, jej przeczucie wyparowało całkowicie. Kim jesteś, ty draniu? Czy jej szczęście było jej przyjacielem? Ale to nie był jej główny problem. Gdzie jest Solin? Wielokrotnie próbowała używać swojej telepatii, by się z nim skontaktować, ale to, co go przetrzymywało, w jakiś sposób blokowało jej tę możliwość. Nie mogła dotrzeć do niego nawet w fazie snu. Który, biorąc pod uwagę moc ich obydwojga, nie powinien być problemem.

11

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Nienawidziła tego uczucia kompletnej samotności. Przypominało jej to o tych kilku tygodniach z jej dzieciństwa, gdy nie miała zupełnie nikogo. Czasie, kiedy zataczała się na pustyni w poszukiwaniu wody… „Zawsze jesteśmy sami. Możesz przebywać w zatłoczonym pokoju i nadal czuć się samotną.” Osobiście uważała, że to kłuje najbardziej, gdy otaczają cię ludzie. Inną rzeczą było to, że Solin zawsze ględził. On był wiecznym pesymistą. Odwróciła się i zamarła. Śmierdzący demon powrócił. I tak, jak się obawiała, dołączyli do niego przyjaciele… Mnóstwo przyjaciół. Może dwa, lub trzy… tuziny. I w momencie, gdy ją zobaczyli ich demoniczne oczy zaświeciły się, kolorem nawet jaśniejszym niż świecące rurki. Ale to nie było najgorsze. Najgorsza była kapiąca ślina z podbródków. Uciekaj! Nie była tchórzem, ale tylko głupiec stawiałby czoła takiej bandzie bez wsparcia. A ona nie była głupia. Po rzuceniu jednego ze swoich sztyletów w tego najwyższego, odwróciła się i tak szybko jak tylko mogła pobiegła w przeciwnym kierunku. Miała nadzieję, że jej sztylet nawiązał kontakt z demonem i że przynajmniej zdjęła jednego z nich. Ale musiała poczekać, by się o tym przekonać. Pierwsza zasada pościgu: nigdy nie oglądać się za siebie. Zamiast tego pochyliła głowę i pobiegła tak szybko, jak tylko mogła. Zmieniłaby się w swoją postać szakala, ale obawiała się, że będą jej potrzebne kciuki, gdy napotka kolejne drzwi. Wpadła w poślizg na zakręcie kolejnego korytarza. Tu światło nie było tak jasne, ale wystarczało, by mogła dojrzeć gdzie są ściany i drzwi. Niestety nie wystarczyło, by mogła zobaczyć podłogę. Lub raczej rzeczy, które się na niej znajdowały.

12

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Przez chwilę leciała w powietrzu, dopóki nie wylądowała twarzą na ziemi. Cuchnąca woda rozbryzgała się na jej skórze, a ból zaczął pulsować w jej kolanie, żołądku i na policzku. Podniosła się na nogi i otarła z twarzy krew i brudną wodę. Nawet jeśli to bolało, zmusiła się do kontynuowania biegu. Odpuść. Mogła uciec z tej rzeczywistości, a potem wrócić, by na nowo rozpocząć poszukiwania. Przynajmniej tak myślała, dopóki nie usłyszała czegoś znajomego dochodzącego zza drzwi po jej lewej. - Pierdolcie się, ty i twój mały pieseczek też! Solin. Rozpoznałaby ten sarkastyczny ton i silny grecki akcent w każdym miejscu. Uśmiechnęła się mimo bólu i otworzyła drzwi gotowa do walki. To, na co nie była przygotowana to gigantyczne… cokolwiek to było, coś próbujące go zjeść. Masa zielonej skóry z czerwonymi cętkami odwróciła się do niej. Ale ten demon przynajmniej się nie ślinił, ale spojrzenie jego żółtych oczu, które patrzyły na nią lubieżnie sprawiło, że miała ochotę zatańczyć makarenę. Nie, nawet w twój najlepszy dzień, cwaniaczku! – pomyślała. - Lydia? – zapytał Solin z niedowierzaniem. Był tak dotkliwie pobity, że gdyby nie głos, nigdy w życiu nie byłaby w stanie go zidentyfikować. – Dziecko, co ty robisz? Wynoś się stąd, póki możesz. Bez ciebie nie odejdę – ponieważ nie mogła mówić, wysłała mu mentalnie tę wiadomość. - Myślałem, że wiesz to doskonale. Zasada przetrwania numer jeden. „Ratuj swój tyłek bez względu na innych.” Znała ją aż za dobrze. Ale ktoś działający według tej zasady nie powinien mówić wybawicielowi, by ten uciekał przed uwolnieniem ratowanego. Cały Solin.

13

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Unosząc kolejny sztylet ruszyła na demona. Poruszał się dużo szybciej niż coś jego rozmiarów powinno być w stanie. Z imponującą gracją całkowicie uniknął jej ataku i złapał ją od tyłu. Próbowała wyrwać się z jego uścisku. Ale to było jakby opadać na miękką galaretkę owocową. Śmierdzącą, trzymiesięczną galaretkę owocową. I jeszcze roześmiał się na jej bezsensowne próby. Jakby tego było mało polizał ją po policzku. - Co za smakowity kąsek z ciebie. Skuliła się. Na bogów, czy żaden z nich nie słyszał o tic-tacach? Szarpnęła głową w tył i uderzyła go z całej siły w nos i przynajmniej tym razem zadowolił ją wydając z siebie jęk bólu. - Pożałujesz tego – podniósł ją i rzucił na podłogę. Ignorując ból, który prawdopodobnie mówił o tym, że miała coś złamane, Lydia skoczyła z powrotem na nogi. - Nie rób mi tego Dee, nie rób. Zignorowała Solina, gdy ona i demon krążyli wokół siebie. I właśnie wtedy, gdy wyprowadziła kolejny atak, demon wyparował. Nawet jego smród zniknął. Przyjęła to z wielką ulgą. Odwróciła się, by go poszukać, ale zanim mogła odetchnąć, demon pojawił się za jej plecami i kopnął ją tak, że poleciała na ścianę. Więcej bólu zaczęło przedzierać się przez jej ciało, a jej wzrok zmętniał. Demon pochwycił ją. - Dla ciebie, kotku to koniec. Ścisnął ją tak mocno, iż wycisnął ostatnie tchnienie z jej płuc. W uszach zaczęło jej dzwonić. Gdy już była pewna, że on ją zabije usłyszała krzyk odbijający się echem od ścian. - Uwolnij ją, demonie. Natychmiast!

14

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Zdecydowanie to nie był Solin. Głęboki, szorstki męski głos, był wyjątkowy i pełen niezgłębionej wściekłości i pochodził z jakiegoś ciemnego zakamarka męskiego ciała. Jego akcent był niepodobny do żadnego innego, jakiego słyszała wcześniej. Był liryczny, słodki i piękny, a jednocześnie surowy i władczy. Demon puścił ją i skurczył się w popłochu. Ta reakcja przysporzyła jej tylko więcej paniki. Jeśli coś tak strasznego bało się tego przybysza, jaką szansę miała ona? Ale nie była tchórzem. Jeśli przyjdzie jej walczyć, będzie walczyć do ostatniego tchu. I odetchnęła tak głęboko, jak tylko mogła. Kaszląc odwróciła się od ściany, aby zmierzyć się z tym nowoprzybyłym stworzeniem. Otarła pot z czoła i skupiła wzrok na drzwiach, gdzie stał ów nieznajomy. Szczęka jej opadła na widok postaci, która była skąpana w niesamowitym, niebieskim świetle. Święta Matko wszelakiej elektroniki… Jestem już martwa.

15

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 2

Lydia nie mogła się ruszyć. Nie mogła oddychać, gdy patrzyła na... Demona? Nie istniał żaden inny sposób, aby go opisać. To była jedyna możliwość, na to, kim mógł być... Przecież nie mógł być bogiem. Ani Azura, ani też Noir nie pozwoliliby, aby inny bóg przebywał w ich królestwie, no chyba, że chodziło o ich siostrę Braith. Bogowie zazwyczaj nie dzielili się swoim terytorium. Nawet ze swoją rodziną. A poza tym nikt o zdrowych zmysłach nie dzieliłby terytorium z kimś tak dzikim, jak oni. Ciemne, śmiercionośne i przerażające jak piekło, było otoczone aurą mocy – która wisiała w powietrzu między nimi i roztaczała poczucie nadprzyrodzonej siły i potęgi. A postać tego mężczyzny była tak mroczna, że sam Darth Vader na jego widok uciekłby z krzykiem do swojej mamusi. Moc, która od niego biła sprawiała, że stanęły jej wszystkie włoski na karku. Nigdy nie widziała kogoś takiego, a widziała już różne przerażające istoty przez coś koło tysiąca lat swojego życia. On tak zwyczajnie nie stał w tym pomieszczeniu. On nad nim dominował. On był jego właścicielem. Jej oddech zaczął się rwać, gdy przyglądała się swojemu nowemu wrogowi, mając nadzieję znaleźć jakąś jego słabość. Tia, racja... To tak, jakby szukała sposobu na poskromienie huraganu. I gdy on teraz był całkowicie spokojny, ona miała wrażenie jakby zaraz miał wybuchnąć przemocą, tylko za to, że zmarszczyła czoło w sposób, który by mu się nie spodobał. Jego ciemne, kasztanowe włosy były związane w mały kucyk na czubku głowy. Te włosy nie miały jednakowego odcienia, były w nich pasma czerwieni, blondu, mahoniu, kasztana i czerni. Jakimś cudem kolor sprawiał wrażenie jakby to była zakrzepnięta krew.

16

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Miał ponad sześć stóp wzrostu i sprawiał wrażenie, jakby zaraz miał wyciągnąć z niej duszę i pożreć na miejscu. A biorąc pod uwagę fakt, że mogła dowolnie surfować przez różnego rodzaju koszmary, to nigdy tak się nie bała i to mówiło wszystko. Jego cała twarz była pomalowana na biało, z ostrymi nieregularnymi czerwonymi i czarnymi liniami w koło, dzięki którym przypominał jej odważnego wojownika Kabuki. A potem zastanawiała się nad tym, że jeśli on był demonem, to wcale nie musiała to być farba. Równie dobrze mogła być to jego skóra. Czerwone linie zostały sporządzone w taki sposób, że nadawały mu wyraz złowrogiego, szyderczego i śmiertelnego. Jego oczy były otoczone czarną, grubą kreską, która schodziła w dół aż do jego nosa, kończąc się ostro na nim. Podobna czarna kreska wychodziła z zewnętrznych kącików jego oczu i wchodziła we włosy. Ciemny kolor tych linii tylko podkreślał jego blade, zimne i bezlitosne, stalowo-niebieskie oczy. Bezduszne. Nie było w nich nic, prócz obietnicy brutalnej śmierci i bólu tak wielkiego, że widok tych oczu powinien zmusić każdego, kto miał w sobie choćby odrobinę instynktu samozachowawczego do ucieczki. Biorąc pod uwagę jego rozmiar, musiał być straszliwy, gdy miał jeden z gorszych dni. W połączeniu z wiśniowo-złotą zbroją, całą umazaną krwią i prawdziwym warczeniem, które wydobywało się z jego gardła, mógł wysłać diabła do najciemniejszego rogu piekła, by tam się kulił. Pomóż mi... Lydia chciała odsunąć się od niego, ale postawiła krok w tył i zatrzymała ją ściana. Nie miała wyboru, jedyne wyjście było za nim. Tia, na pewno jej się uda. Nawet słoń nie byłby w stanie go ruszyć. To byłoby jakby chcieć powalić na łopatki Godzillę. Odetchnęła powoli czkając na atak. - Nie waż się jej skrzywdzić! – warknął Solin z miejsca, do którego był przykuty. – Przysięgam na bogów, że cię wypatroszę, gdy tylko powietrze wydychane przez ciebie do niej dotrze. To sprawiło, że brwi demona podjechały ku górze, a szyderczy wyraz zagościł na jego twarzy. - Wydaje mi się, że już ustaliliśmy, iż nie jesteś w stanie mi nic zrobić, oprócz zachlapania mi zbroi swoją krwią – po czym odwrócił do Lydii swoje brutalne i zimne spojrzenie. – Kim i czym ty jesteś? 17

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

„Martwą osobą” było najbardziej oczywistą odpowiedzią. Tylko niech śmierć przyjdzie szybko. Nie chciała długo cierpieć. Naprawdę. A wszystko w tym demonie mówiło jej, że rozkoszowałby się patrzeniem na jej cierpienie. Podszedł do przodu, jakby chciał ją zaatakować. - Odpowiedz mi, do cholery! Kto by przypuszczał, że on mógłby być jeszcze bardziej przerażający? Ona raczej wolała zażyć trzy tabletki nasenne i stawić czoła Freddy’iemu Kruegerowi niż zmierzyć się z tym przytłaczającym mocą demonem. Lydia mocno trzymała sztylet i przycisnęła się plecami do ściany próbując się teleportować. Ale nie mogła. Jestem w pułapce. Coś blokowało jej moc i trzymało ją tu uwięzioną jak owada w słoiku. Demon już prawie się z nią stykał. - Mów, kobieto! – Warknął nisko. – Teraz! - Ona nie może. Słowa Solina sprawiły, że Seth nagle zatrzymał się. Zmrużył spojrzenie na krwawiące ciało mężczyzny. - Wyjaśnij. - Jest niema. Demon wykrzywił wargi w drwiącym uśmieszku. - Kłamiesz. - Nie muszę kłamać. Ona nigdy nie była w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa, więc nie możesz jej torturować, bo to bezskuteczne. Nie, dopóki nie umiesz czytać w myślach lub nie znasz języka migowego. Seth zatrzymał się, gdy rozważał prawdziwość słów Solina. Czy on kłamał? 18

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Dlaczego miałby kłamać? Ale dlaczego nie? Przecież tak robili ludzie. Wiele razy, bez powodu i w każdej chwili, gdy myśleli, że są atakowani i gdy chcieli chronić swoje nic nie warte tyłki. Mógł nie wiedzieć nic więcej o ludziach i o bogach, ale znał tę prostą prawdę. Nikomu nie wolno było ufać. Kiedykolwiek. Jednak nadal był ciekawy jej obecności tutaj. Dlaczego ktoś o zdrowych zmysłach miałby przychodzić do tej piekielnej rzeczywistości? Było tylko jedno racjonalne wytłumaczenie, jakie umiał wymyślić... - Kim ona dla ciebie jest? Solin nie patrzył na nią. Zamiast tego spojrzał na Setha z taką siłą ducha, że Seth powinien poczuć szacunek, ale nie był zdolny do wyrażenia czegoś takiego. - Niczym. Po prostu Łowcą Snów, którego przysłali mi na ratunek. Tym razem Seth wiedział, że Solin kłamał. I krwawił, i cierpiał przez stanowczą odmowę tego drania, by dać mu to, co było potrzebne do uwolnienia ich obu. Wściekłość przeszła przez niego, gdy odwrócił się i podszedł, aby w końcu zabić tego imbecyla raz na zawsze. I Solin nie powinien mieć nawet krzty nadziei, że to będzie miłosierna śmierć. Kiedy Seth podniósł miecz, aby ściąć Solinowi głowę, przestraszona mała myszka rzuciła się na niego, z całą swoją siłą, jaką tylko była w stanie z siebie wykrzesać. Ciężar jej ciała uderzył w niego z siłą nawet większą niż by śmiał przypuszczać. Chwyciła go za rękę i rzeczywiście próbowała rozbroić. Kiedy to nie pomogło dźgnęła go w ramię tak głęboko, że sztylet wszedł aż po rękojeść. Seth byłby ją wyśmiał, gdyby nie był tak oszołomiony. Nikt nie miał tak wielkich jaj, aby go otwarcie zaatakować, kiedy miał nieograniczoną moc jeszcze przed jego uwięzieniem. Co do cholery? Uderzyła go w gardło – coś, co miał bardzo wrażliwe, bardziej niż wszystko inne. Ponieważ przeżył zbyt wiele wieków torturowania i zadawania fizycznego bólu. Zagryzając wargę podniósł rękę, by ją uderzyć.

19

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Nawet się nie waż! – Solin napiął swoje łańcuchy i w ten sposób uwidocznił się każdy miesień w jego ciele. Seth skrzywił się na gwałtowną reakcję boga snów. Solin nie walczył z nim od tygodni. Jeśliby mógł zerwać te łańcuchy siłą woli, Solin z pewnością byłby już wolny. Seth miał rację ze swoją oceną. Ta kobieta znaczyła coś dla Solina... Nie. Zdał sobie sprawę z czego innego, kiedy obserwował morderczy szał w oczach Solina, podczas tego, gdy bóg przeklinał Setha i jego rodziców. Ona znaczyła dla niego wszystko. To było bezcenne. Seth złapał jej ręce, obrócił ją w swoich ramionach i przytrzymał jej ciało tak, że była odwrócona twarzą do Solina. Wściekła walczyła jak lwica broniąca swojej dumy. Ciekawe... Solin szarpał się w łańcuchach i przeklinał jeszcze mocniej, gdy jeszcze bardziej próbował do nich dosięgnąć. Bardzo ciekawe. Solin był gotowy umrzeć, by tylko ją ochronić. W końcu znalazłem klucz. – Pomyślał Seth. Ona była narzędziem do złamania Solina raz na zawsze. W końcu bogowie zlitowali się nad nim i rzucili mu jakąś kość. Powolny uśmiech wykrzywił mu usta. Dopóki nie walnęła go z główki w szczękę z taką siłą, że przypomniał sobie nagle całe wieki tortur. Musiał wykorzystać całą swoją cierpliwość, jaką miał, aby nie złamać jej w połowie. W tej jednej chwili wszystko, czego chciał to poczuć smak jej krwi. Tylko tyle było mu potrzeba. Wiedza, że była cenna dla Solina uratowała jej życie. Ale nie pooddycha znacznie dłużej, jeśli będzie się tak zachowywać. W rzeczywistości jego samokontrola gwałtownie spadła, gdy zatopiła swoje zęby w jego dłoni i gryzła, dopóki nie zaczął krwawić. Przeniósł ich wtedy z pomieszczenia przesłuchań do jego pokoju. Tam odrzucił ją mocno od siebie. 20

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Okręciła się dwa razy wokół własnej osi zanim złapała równowagę. Jej czarne włosy spadły na jej ramiona, jak jedwabny płaszcz, gdy kucnęła niczym śmiertelnie niebezpieczny drapieżnik przygotowujący się do ataku na jego gardło. Spojrzał na nią. - Nie rób tego. Lydia skamieniała na te proste słowa, które niosły ze sobą obietnicę bolesnej śmierci, jeśli go nie posłucha. Mimo to pozostała na miejscu gotowa do ataku, jeśli postawiłby, choć jeden malutki kroczek w jej kierunku. Patrzył na nią zimnym spojrzeniem, gdy sięgnął do swojego ramienia i wyjął z niego sztylet, który mu tam wbiła. Ona była w stanie wbić ostrze między płaty jego zbroi, a sądząc po krwi na jej rękach potrafiła zranić nawet najbardziej przerażającą bestię. Ale nic oprócz zakrwawionego sztyletu, który rzucił na podłogę nie świadczyło o tym, że był ranny. Nawet nie skrzywił się z bólu. Jeśli już wydawało się, że on się tym rozkoszuje. Ale mam przerąbane. Kim on był? Czym on był? Jak gdyby nigdy nic otarł swoją zakrwawioną rękę o zbroję. To zostawiło złowieszczą, jasnoczerwoną smugę, która w sumie pasowała do ciemnoczerwonego koloru na jego zbroi. - Nie możesz mnie zabić, Greczynko. Wszystko, co możesz zrobić to mnie wkurwić. Jeśli chcesz zachować swoje funkcje życiowe, proponuję, abyś tego nie robiła. Zapomnij o przerąbane. To zaszło za daleko, bez wątpienia nie uda jej się ocaleć. To było przejebane. Co ja mam teraz zrobić? Umrzeć, bez wątpienia. Ale nie bez cholernej walki. Seth zobaczył, że gniew znika z jej źrenic. Topazowe oczy dosłownie lśniły od nieustraszonego ducha. Nigdy wcześniej nie widział czegoś podobnego. I to mu tylko 21

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

potwierdziło, że Solin był kłamcą. Greccy Łowcy Snów, ci, którzy chronili śpiących przed koszmarami i innymi drapieżnikami nieświadomości, wszyscy mieli żywo niebieskie oczy. Ale nigdy nie widział oczu podobnych do jej. - Możesz mówić? – chciał się upewnić czy Solin skłamał również w tej kwestii. Powoli pokręciła głową. Przynajmniej była w stanie go zrozumieć. To już było coś. Niewiele, ale zawsze coś. Zaczęła poruszać dłońmi we wdzięcznym tańcu. To było piękne, gdy się to oglądało. I zajęło mu dobrą minutę, żeby zrozumiał, iż był to jej język. - Nie rozumiem cię. Tym razem pstryknęła paznokciami na niego. Ten gest oczywiście był nieprzyzwoity. Pewnie znaczył „Pieprz się”. Teraz poruszała szybko rękami w oczywistym gniewie. Bez wątpienia przeklinała tak, jak wcześniej Solin. Cholera, była piękna. Nie w klasycznym tego słowa znaczeniu jak bogini czy jak demon. Jej oczy były zbyt duże na jej owalnej twarzy. Tak bardzo, że niemal był nimi przytłoczony. A jej paznokcie były zniszczone, jakby je obgryzała w nerwowym nawyku. Ale jej usta... Pełne, jasnoróżowe były doskonałe. Tylko jedna myśl o nich sprawiła, że jego ciało zastrajkowało. To sprawiło, że zabolało go to, iż pragnął rzeczy, którą powinien zabić. Nic dziwnego, że Solin tak ją chronił. Jeśli ona byłaby jego kobietą, zabiłby każdego, kto tylko za bardzo zbliżyłby się do niej. Nie istniała inna możliwość. To był pierwotny instynkt ochrony rzeczy, która się dla ciebie liczyła. Nie w twoim przypadku. Prawda. Był zwierzęciem, które nie dbało o nic z wyjątkiem siebie. To było wszystko, co wiedział. On nie żył prawdziwym życiem. Nie znosił go. Noir doprowadził go do takiego stanu i nie miał zamiaru pozwolić, by to się kiedyś powtórzyło. Jego całe życie opierało się na podstawowym przetrwaniu. Nie było wyższych funkcji w jego umyśle. Żadnych. Robił, co mu kazano.

22

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Nie miał innego wyboru. A teraz miał boga do złamania. - Zostaniesz tutaj – powiedział do kobiety. A potem wrócił do przepytywania Solina, co jak miał nadzieję robił po raz ostatni. Lydia przestała poruszać rękoma, gdy została sama. Gdzie podział się demon? A jeszcze ważniejsze, gdzie ona się znajdowała? Podobnie jak w reszcie tej rzeczywistości było tu bardzo ciemno, a jedyne światło, jakie tu świeciło pochodziło z jasno niebieskich rurek zawieszonych pod sufitem, które dziwnie przypominały jej krwioobieg. Powietrze było wilgotnie chłodne, przez co miejsce to było jeszcze bardziej przygnębiające. Najdziwniejszy jednak był brak drzwi. Nawet nie było po nich śladu. I nie było też okna. Chodziła po pokoju i sprawdziła to dwukrotnie. Z pewnością nic takiego nie znajdowało się tutaj. Jedynym sposobem na wejście i wyjście była teleportacja. Coś, czego nadal nie mogła zrobić. Cholera! Uwięziona dostrzegła wielkie łoże z baldachimem w kącie pokoju. Były na nim rozłożone skóry, które służyły jako koce, ale nie wyglądało, aby ktoś pod nimi spał. W rzeczywistości była na nich warstwa kurzu. Ściany były z takiego samego wilgotnego kamienia, w którego były zbudowane korytarze na dole. Był tu kominek, ale bez ognia, który mógłby przeciwstawić się chłodowi tego pomieszczenia, który przenikał ją aż do kości. Obok niego stało bardzo czyste, masywne, barokowe, drewniane biurko. Stojący na środku niego laptop był chyba najdziwniejszą rzeczą tutaj. To był jedyny osobisty przedmiot w tym pokoju. Ciekawa podeszła do niego, by go włączyć. Ale w chwili, gdy go dotknęła pokrywa zatrzasnęła się prawie przycinając jej palce. Co u diabła? Próbowała go otworzyć, ale nie mogła. Było całkiem tak, jakby ta rzecz była żywa i wiedziała, że Lydia nie była uprawniona, aby z niego korzystać. Tia... 23

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ale przynajmniej nie była torturowana. Jeszcze. Co ja mam teraz zrobić? Podniosła swój sztylet z podłogi i czekała. Skrzywiła się na ilość krwi na nim. Wyglądało na to, że udało jej się trafić w tętnicę. A on nawet nie zareagował na ten nóż. Oczywiście był nieśmiertelny. I najwyraźniej lubił ból. Już jestem martwa. Co on z nią jeszcze zrobi zanim ją zabije? Oczywista odpowiedź na to pytanie przeraziła ją chyba bardziej niż myśl o śmierci. Nie pozwoli się zgwałcić. Może nie mogła go zabić, ale mogła go wykastrować i zdecydowanie to zrobi, kiedy tylko on położy na niej swoje łapska. Z tą myślą kołaczącą się w jej umyśle podeszła do rogu pomieszczenia i usiadła na podłodze opierając głowę o ścianę. Teraz była gotowa walczyć z nim, gdyby tylko powrócił.

***

- Gdzie jest Lydia? - Seth zatrzymał się na agresywny ton Solina. Więc takie było jej imię. Lydia... nawet ładne. Liryczne. Ale on nie był poetą. Był śmiercią, a ona była tylko pionkiem w grze, w której musiał uzyskać to, czego potrzebował. Zwężając wzrok udał się do stołu, do którego był przykuty Solin. Seth zbyt dobrze wiedział jak bardzo boli, gdy jest się przykutym do czegoś w ten sposób. Jakie to było upokarzające. Nie było gorszego uczucia niż być na łasce kogoś innego i nie być w stanie walczyć ani nawet się bronić. Leżeć nie mając pojęcia, kiedy zacznie się kolejna runda tortur. Bez godności. Bez nadziei na ucieczkę.

24

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Gdzieś w głębi, tak naprawdę współczuł Solinowi. Nie waż się! – Warknął na niego umysł. To była właśnie ta rzecz, za którą został ukarany. A jeśli nie wyciągnie od Solina tego, czego potrzebuje, to znów tam trafi. Nikt nigdy po niego nie przyszedł. Nie wolno mu było o tym zapomnieć. Nikt nigdy nie próbował mu pomóc. Nigdy wcześniej nie zaznał nawet grama współczucia od nikogo. Nawet od własnej matki. Pamięć jej brutalności była całkiem świeża w nim, tak samo dzisiaj, jak i kiedy był dzieckiem, przeklął ją, ponieważ świadomie pozostawiła go na śmierć. Bezbronnego. Osamotnionego. Ale Lydia przybyła tu po Solina. Ona ryzykowała swoim życiem i starała się mu pomóc. Zazdrość przeorała mu serce. Co było takiego w Solinie, iż był wyjątkowy i zasługiwał na taką lojalność? Na takie osobiste poświęcenie? Jak śmiesz rozgłaszać, że te żałosne popłuczyny są moim potomstwem? Jak śmiałaś nazwać go imieniem po mnie, ty dziwko? Oboje przyprawiacie mnie o mdłości. Zjeżdżajcie z moich oczu zanim was oboje wypatroszę. To były ostatnie słowa, jakie jego ojciec powiedział do niego. To było to, za co go wszyscy brali od tamtego czasu. Nic tylko bezwartościowy śmieć do wykorzystania i wyrzucenia. Taka myśl zaświtała mu w głowie. I rozpaliła jego temperament. Podszedł do Solina i chwycił go za włosy. Jego nozdrza drżały, gdy zmusił Solina, by na niego spojrzał. - Powiesz mi to, co chcę wiedzieć albo ją zabiję. Solin spojrzał na krew na zbroi Setha. - A skąd mam wiedzieć czy już jej nie zabiłeś? Seth uśmiechnął się szyderczo na to pytanie. To jego własna krew barwiła jego zbroję, nie Lydii. Krew brutalnie wyciśnięta z niego, ponieważ jeszcze nie złamał Greka.

25

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Tylko Solin miał możliwość, by zakończyć cierpienia Setha, ale uparty drań nie chciał. Niech go szlag trafi za to! Więc on z kolei musiał dręczyć Greka – oczywiście nie tak bardzo, jak Noir dręczył jego, ale wystarczająco, by Seth poczuł się lepiej. - A jaką bym miał w tym zabawę? To bardziej okrutne dla ciebie, gdy wiesz, że mam ją do swojej dyspozycji. Mogę z nią zrobić wszystko, co zechcę, a ty nic nie możesz na to poradzić. Nic. Solin eksplodował ciągiem przekleństw tak barwnych, że było dziwne, iż jego usta nie zapaliły się od tego. Seth zacisnął jeszcze mocniej dłoń na jego włosach. - Jeśli pragniesz jej bezpieczeństwa, powiedz mi gdzie jest klucz. Solin pokręcił głową w zaprzeczeniu. Seth chciał zmiażdżyć mu czaszkę. Noir stawał się coraz bardziej niecierpliwy. Jeśli Solin nie pęknie jakoś szybko, Noir wsadzi Setha z powrotem do jego dziury i ponownie zaknebluje mu usta. Tym razem to byłoby na stałe i już nigdy nie byłoby mu dane odetchnąć od tego. Niech bogowie wtedy pomogą Solinowi. Noir nigdy nie miałyby nawet okruchu litości dla niego tak, jak miał Seth. Straszne cierpienie, jakiego teraz doświadczał byłoby spacerkiem po raju w przypadku, gdyby Noir dorwał go w swoje ręce. Z własnego doświadczenia wiedział, że najgorzej było znajdować się między Noirem a tym, czego on chciał. No dalej, głupi sukinsynu, daj mi to, czego potrzebuję, to uratujesz nas wszystkich. - Jedno słowo z twoich ust, a pozwolę odejść wam obojgu. - Pierdol się. - Nie tego słowa oczekiwałem – warknął Seth i puścił go. Przez dwa ostatnie tygodnie było tak samo. A Seth stał się kozłem ofiarnym Noira. Był obwiniany i karany za upór Solina. Biorąc pod uwagę to, co mu zrobią jeśli się nie dowie, równie dobrze mógł być przypięty do stołu tuż obok swojego więźnia. 26

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ale nie powoli na to. Nigdy więcej. - Dobra. Zapytam Lydii. Zobaczymy, co ona wie. Solin krzyknął tak donośnym i pełnym bólu głosem, że musiało to pochodzić z głębi jego duszy. - Nie możesz jej skrzywdzić! Nie waż się! Dam ci wszystko, czego chcesz, jeśli ją wypuścisz! Chociaż raz Seth mu uwierzył. Emocje w głosie Solina i jego oczy były zbyt realne, by mógł je sfałszować. I ten krzyk... Ten jeden zrodził się z bezwarunkowej miłości. Seth absolutnie nie miał pojęcia, co to znaczy. Ale kiedyś widział matkę, która zginęła chroniąc swoje młode. I mężczyzn, którzy poświęcali się za swoich przyjaciół, rodziny, kobiety. Czy Lydia naprawdę znaczyła tak wiele dla Solina? - Oddasz swoje życie dla niej? Solin nie wahał się zanim odpowiedział. - Tak. Fascynujące. Do czego był zdolny bóg, gdy chciał umrzeć ratując kogoś innego? - Czy myślisz, że ona zrobi to samo dla ciebie? - Przyszła tu po mnie. Te słowa ukąsiły Setha. Solin miał rację. Ona zaryzykowała wszystkim, by spróbować uratować boga snów. - Kochasz ją? Solin nie odpowiedział. Raczej zrobił jedną rzecz, której nigdy nie zrobił podczas tortur. Zaczął błagać. - Proszę, proszę, nie krzywdź jej. Przysięgam, jeśli zapewnisz jej bezpieczeństwo, przyniosę ci klucz i osobiście umieszczę w twoich rękach.

27

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ulga przebiegła przez Satha, gdy w końcu usłyszał te słowa, które mogły ocalić mu tyłek i oszczędzić bólu. Pod warunkiem, że Solin go nie okłamywał. Czy Lydia naprawdę znaczyła dla niego tak wiele? Zaufanie nie leżało w jego naturze. Ilekroć popełniał ten błąd, konsekwencje tego zostawały mu wtoczone do gardła aż po sam żołądek. Jedyną rzeczą, w jaką wierzył, to kłamstwa innych ludzi i obracanie kota ogonem, by uratować samych siebie. Ale w tej sprawie nie miał wyboru. Musiał mieć ten cholerny klucz. Raczej wcześniej niż później. Spojrzał na Solina. - Masz trzy dni na powrót tutaj. Jeśli wtedy nie będziesz miał klucza, wyślę ci jej szczątki – odsuwając się, Seth pstryknął palcami. Łańcuchy Solina opadły. Solin leżał na ziemi słabo dysząc. Dokładnie tak, jak Seth, gdy Noir go uwolnił. Jakaś jego część kuliła się w przerażeniu przez to, że brał w tym udział. Nienawidził zadawać komuś innemu ból. Ale lepiej, żeby był to Solin niż on. Przynajmniej on nie kneblował ust Solina. Potarł dłonią podbródek, gdy przypomniał sobie o bólu spowodowanym kneblowaniem. On przynajmniej nie naruszał intymnych części ciała Solina. Głupi drań miał szczęście, że nie poznał prawdziwych tortur. Nie miał pojęcia, jaki Seth był słodki w porównaniu do innych, którzy nazywali piekło domem. Solin powinien paść na kolana i mu podziękować. Seth podniósł rękę i ubranie Solina wróciło do niego. - Trzy dni, Olimpijczyku. Nie zawiedź mnie. A potem użył swojej mocy, by odesłać Solina do rzeczywistości śmiertelników, z której go porwał. Tak bardzo chciał pójść z nim. Ale Noir zabrał mu tę możliwość w chwili, gdy pierwszy raz się tu pojawił. Mógł tu tylko sprowadzać ludzi z ich królestwa czy ich tam wysyłać. Ale nigdy sam nie mógł się tam przenieść. 28

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ale teraz to nie miało znaczenia. Seth odetchnął z ulgą na myśl o przekazaniu Noirowi klucza do Olimpu. To spowoduje, że jego pan będzie szczęśliwy. Lub przynajmniej tak szczęśliwy, jak ten nieszczęsny sukinsyn mógłby być. Może wtedy mu odpuści i zostawi bez łańcuchów? A przy odrobinie szczęścia Solin wróci za kilka godzin. W między czasie chciał zrozumieć dlaczego ta kobieta była tak wyjątkowa, że bóg taki jak Solin chciał oddać za nią swoje życie. Czy Solin oszalał przedkładając jej bezpieczeństwo ponad swoje? Ludzie kłamali i zdradzali. Szczególnie wtedy, gdy była w to wszystko zaangażowana miłość. To było tylko narzędzie silnych wykorzystywane przeciwko słabym. Wiedział to lepiej niż ktokolwiek inny. Kocham cię. Zaszydził z tej myśli. Tanie, bezsensowne słowa wypowiadane bezpośrednio przez egoistyczne bydlaki niezdolne do zrozumienia znaczenia tych słów. Lydia zapewne była taka, jak cała reszta. Mogła się zwrócić przeciwko Solinowi. A on postanowił wyświadczyć temu bogowi przysługę. I zamierzał tę teorię udowodnić.

29

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 3

Kiedy Seth wrócił do swojego pokoju, spodziewał się znaleźć czającą się na niego kobietę, więc przykucnął gotowy na jej atak. Zamiast tego ona siedziała w kącie, z rękami skrzyżowanymi na kolanach i głową położoną na nich. Miękkie i delikatne chrapanie świadczyło o tym, że spała. Jak to możliwe? On odkąd został uwolniony nie był w stanie nawet się zdrzemnąć. A nawet, jeśli czuł się zmęczony to przez krótką chwilę. Gdy próbował zasnąć wzdrygał się przy najmniejszym dźwięku lub choćby ruchu powietrza. Prawdziwym lub wyimaginowanym. A ona była na terytorium wroga... I spała. Głęboko. Jesteś takim głupcem. Przede wszystkim był jej ciekaw, bo była otoczona przez zagadki i sprzeczności. Dlaczego? Dlaczego ryzykowała swoim życiem i ciałem dla kogoś innego? Dlaczego ona tu przybyła? Tak naprawdę? Zanim zorientował się, co robi zmniejszył odległość między nimi i ukląkł na podłodze obok niej. Jego zbroja nieznacznie zaskrzypiała przy jego ruchu. Jej długie czarne włosy były rozsypane wokół jej ramion tworząc jakby lśniący płaszcz. W tej pozycji wyglądała na bardziej wątłą i drobną niż przedtem... Jak mała, ciemna róża na jego podłodze. I pachniała tak pięknie. Większość tutaj przejmowała odór od demonów, ale nie ona. Pachniała jak letni promień, którego nie widział odkąd był chłopcem... w czasach, kiedy wierzył w piękno i przyzwoitość. Kiedy patrzył w przyszłość i głupio myślał, że będzie jasna. W czasach, kiedy jego niewinność wyrwano mu tak gwałtownie, a następnie rzucono mu ją w twarz. 30

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Niepewny, ale zbyt ciekawy, by się zatrzymać, dotknął kosmyka jej włosów, który spływał z jej boku. Jego miękkość zaskoczyła go. To było jak dotknięcie płatka róży. Przynajmniej tak zapamiętał to uczucie. Powoli podniósł go do nosa, by móc powąchać jej przyjemny, słodki zapach, który wydawał się być jej integralną częścią. Och tak... to sprawiło, że pomyślał o domu, którego nigdy nie miał. Zamknął oczy, by rozkoszować się zapachem, który rozpalił jego krew. Wbrew jego woli jego myśli zaczęły podążać w kierunku: jak ona może wyglądać nago. Jakby się czuła pod nim, gdyby on smakował jej opaloną skórę. Nie, jeszcze lepiej, jakby była na nim. Tak, takiego obrazu pożądał. Dzięki temu jej miękkie włosy łaskotałyby go, gdy ujeżdżałaby go jak nikt nigdy przedtem. Powolnie i delikatnie. Z czułymi pocałunkami. Jakby coś dla niej znaczył. Nie bądź głupi. A od kiedy stałeś się zrzędliwą, stara panną? Seks to seks. To tylko bezsensowne zwierzęce działanie, którego ciało od czasu do czasu potrzebuje. Tylko absolutny kretyn będzie przywiązywał do tego jakieś emocje. I od kiedy seks był czuły? Szczególnie dla czegoś tak obrzydliwego jak on? Do cholery byłby szczęściarzem, gdyby jakaś samica chciałaby go wypieprzyć. Lydia nigdy by tego nie zrobiła. Ta myśl zabolała go głęboko. Ale to była prawda. Pierwszą rzeczą, jaką zrobi, gdy w końcu odzyska siły to znajdzie sobie kochankę demona, by zaspokoić to, czego mu najbardziej brakowało – jedynej przyjemności, jakiej Noir od niego nie zabrał. Miał potrzebę uwolnienia w najgorszy ze sposobów. Ale skóra samic demonów była szara, zimna i sucha w dotyku, a samica wbijałaby mu pazury aż by krwawił. Nawet wbiłaby w niego zęby. A jej włosy byłyby szorstkie i łamliwe. Nie to, co miękkość jego małego kwiatuszka. Otwórz oczy piękna. Jakby usłyszała jego najskrytsze życzenie, westchnęła nisko i potarła policzkiem o swoje złożone przedramiona. Zamrugała raz, a potem szarpnęła się, gdy zdała sobie sprawę, że on siedzi obok niej. Natychmiast odskoczyła od niego z paniką w tych topazowych oczach. Ku jego przerażeniu jej działanie spowodowało wyszarpanie włosów z jego dłoni. Jej całe piękne ciało napięło się gotowe do walki, jakby oczekiwała, że użyje przeciw niej przemocy bez powodu. 31

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Ja... – przerwał, gdy zorientował się, że byłby jej obiecał, że jej nie skrzywdzi. Jednak odmówił dania jej tej mocy. Lepiej, żeby się obawiała. Zawsze. Zamiast tego wstał, aby stawić jej czoła. Lydia podskoczyła i zdała sobie sprawę, że to nie ma najmniejszego znaczenia. On nadal nad nią górował i czuła się tak maleńka, że mogłaby zmieścić mu się w kieszeni. Niech bogowie jej dopomogą, jeśli on zacznie używać przemocy. Nie będzie wiele walki z jej strony. Zrobiła już, co mogła, nawet pchnęła go sztyletem, ale on przeszedł nad tym do porządku dziennego tak szybko i łatwo, że aż się zachwiała na tę myśl. Ale będzie walczyć. Tak długo jak oddycha nie podda się. Ale nie poruszał się w jej kierunku. Wpatrywała się w demona żałując, że nie może go o nic zapytać. Gdyby tylko miała swoje moce. Wtedy mogłaby wysłać mu swoje myśli. Jak to było... Jej działania przypomniały jej o nienawiści. Próbowała ponownie mu się przyjrzeć. Ale wszystko, co widziała to twarz, która była naprzeciw niej. Coś na niej powodowało, że był dwa razy bardziej złowrogi, może przez te czarne i czerwone linie na jego białej twarzy. - Czy chciałabyś mi coś powiedzieć? – zapytał. Skinęła głową. Przeklął pod nosem. Za pomocą gestów, zamiast języka migowego próbowała mu powiedzieć, że jeśli byłby w stanie zwrócić niektóre jej moce, to mogłaby się z nim komunikować. Grymas na jego twarzy pogłębił się. - Co? Sufit? Co z nim? Westchnęła sfrustrowana i starała się wymyślić jakiś inny sposób, aby zilustrować jej moce. Machała ramionami jakby rozganiając dym. Skrzywił się z niesmakiem. - To jest irytujące. Demon nawet nie miał pojęcia. 32

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Zatrzymała się, by wymyślić jakiś inny sposób. Musiała jakoś to zapisać... Zanim mogła mrugnąć pojawił się tuż przed nią. Sama jego wielkość i szok wywołany nagłym widokiem jego twarzy spowodowały, że się wzdrygnęła. Na odległość był straszny. Z bliska mogła wyczuć jego moc. Była jak prąd elektryczny w powietrzu i sprawiał, że stanęły jej wszystkie włoski na karku. Absolutnie ją przytłaczał i do tego jeszcze ta jego zbroja. Był wielki. Te oczy patrzyły na niego tak zimno, że dziwne, iż nie miał jeszcze żadnych odmrożeń. W ciągu następnego uderzenia serca owinął wokół niej dobrze umięśnioną rękę i przyciągnął w swoje ramiona. Jego oczy błyszczały przez chwilę zanim opuścił swoje wargi na jej. Przez najbliższą nanoseknudę została oszołomiona przez ciepłą miękkość jego warg. Łagodność jego objęcia, kiedy jego język zaczął najsłodszy pocałunek, jakiego kiedykolwiek zaznała. A potem sobie przypomniała, że on był demonem, który torturował Solina. Jej wściekłość zapłonęła w niej, więc przygryzła mu z całej siły wargę. Odsunął się przeklinając. - Ty draniu! – Lydia z szeroko otwartymi oczami zamarła, kiedy te słowa wyszły z jej ust, a nie tylko pusty oddech jak zazwyczaj. Odurzona tym faktem zacisnęła dłonie na ustach i gardle. Czy to naprawdę był jej głos? To tak brzmiał jej głos? To było obce i dziwne... Niewiarygodne. Oczy demona powróciły do śmiertelnego wyglądu, kiedy wierzchem dłoni starł krew ze swojej twarzy. - Masz szczęście, że cię za to nie zabiję. Ale to nie był jej największy problem. Co on jej zrobił? Jak mógł dać jej głos, gdy nikt inny nie był w stanie? Nikt. Nawet Solin.

33

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ze złowrogim warknięciem uniósł górną wargę i oblizał miejsce gdzie go ugryzła. - Możesz teraz mówić? - Jak? – dźwięk jej własnego głosu sprawił, że podskoczyła. Potarł kciukiem dolną wargę, po czym skrzywił się, gdy zobaczył na nim czerwień z wciąż otwartej rany. W sumie to pasowało do czerwonych linii na jego twarzy. - Posiadam wszelkiego rodzaju moce. To tylko jedna z nich. - Czy dlatego mnie pocałowałeś? Jej wzrok stał się jeszcze bardziej lodowaty. - Wcale nie. Bo jeszcze dzisiaj nie widziałem otwartej rany na mojej wardze i pomyślałem, że ten sposób będzie dobry. Dziękuje ci bardzo, że byłaś na tyle miła, by mi to zapewnić. Jego sarkastyczny humor zbił ją z tropu. Przez chwilę nie widziała go jako przerażającego demona. Wydawał się prawie... Ludzki. Zaniepokojona tą myślą, rozejrzała się nerwowo. - Jakie inne moce jeszcze masz? Jej pytanie sprawiło, że na powrót stał się straszny – nawet jeszcze bardziej. Kiedy przemówił każde słowo było warknięciem, jak przystało na prawdziwego demona, którym przecież był. - Módl się, abyś się nigdy nie dowiedziała. Dobra. Jeśli tak chciał grać w tę grę. - Dlaczego mnie tu przyniosłeś? - jego wzrok podryfował w kierunku łóżka. Ciepło oblało jej policzki. - Możesz o tym zapomnieć. No chyba, że jesteś nekrofilem, inaczej nigdy do tego nie dojdzie. - Nekrofilem? Ubezpieczyła się na prawdopodobieństwo ataku. 34

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Prędzej się zabiję niż pozwolę się dotknąć. Seth zupełnie inaczej odebrał te słowa, uderzyły go mocno, bo zabrały go do przeszłości. Ty podły kawałku śmiecia, uwłaczasz mi. Nie powiedziała tego, ale jej oburzony głos sugerował to. Nagle Seth znów był młodym człowiekiem, któremu ubliżano z powodu jego nieudolności. Odrzucony. Upokorzony. Nie dobry na tyle, by go zatrzymać. Teraz poczuł się dokładnie tak samo. Ból pochodzący z prawdy, na którą nic nie mógł poradzić. Nie prosił się na ten świat i do cholery nie prosił się o nieśmiertelność. Starał się być przyzwoity. Raz. I co go za to spotkało? Tortury przez wieki. Jego gniew zapłonął i potrzebował się uspokoić, żeby jej nie uderzyć i zrzucić ze złotego piedestału, na którym zadzierała nosa. Ale jedną prawdę znał lepiej niż ktokolwiek inny – tą, którą odkrył dzięki kneblowaniu – że słowa raniły bardziej niż ataki fizyczne. Zawsze tak było, ślad po słowach pozostawał nawet, jeśli siniaki i rany się goiły. Werbalne ataki cięły duszę i raniły serce na wieki. - Nie pochlebiaj sobie, kobieto – zaszydził zerkając na jej ciało. – Wolałbym się raczej masturbować papierem ściernym niż cię dotknąć. Lydię na chwilę oszołomiła barwa jego zniewagi. Nikt nigdy nie powiedział do niej czegoś takiego. - Więc po co tu jestem? – nic innego nie miało sensu. Ale on odpowiedział na jej pytanie jednym ze swoich. - Dlaczego tu przyszłaś po Solina? A jak myślał? - Ponieważ był w niebezpieczeństwie i potrzebował kogoś, kto by mu pomógł. - Dlaczego ryzykowałaś dla niego swoim życiem?

35

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Zaszydziła z jego pytania. - Myślę, że odpowiedź jest oczywista. Jestem tu, prawda? To zdawało się mylić go jeszcze bardziej. - Ale dlaczego? - Dlaczego co? Jego groźne spojrzenie pogłębiło się jeszcze bardziej. - Dlaczego ryzykowałaś swoje życie, by chronić jego? Zdała sobie sprawę, że on szczerze nie miał pojęcia dlaczego ona to robi. To było tak, jakby mówili w dwóch różnych językach. - Czy nie ma nikogo, kto cię chroni? Wyprostował się dumny. - Jestem sam. - I... Żywe emocje zagrały na jego twarzy. Niepokój, wstrząs, zamyślenie, aż w końcu wyglądał jakby się jeszcze bardziej pogubił. - Nikt. Czujące istoty są zdradliwe, są okrutne i złowrogie. Nikt nie jest wart kropli mojej krwi, czy potu. Dobrze. A więc o to chodziło. Był na wskroś demonem. Nie miał duszy. Nie był zdolny do odczuwania wyższych wartości czy do czucia miłości do innej osoby z wyjątkiem siebie. Dlaczego w ogóle oczekiwała czegoś innego po tym miejscu? - Więc to mówi wszystko, co powinnam o tobie wiedzieć, prawda? Wygiął w zdziwieniu pomalowane na czarno brwi. - Co ci to mówi? - Że jesteś bękartem. Nie uśmiechnął się, ale mogła powiedzieć, że to gorzkie słowo go rozbawiło. 36

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- A nie jesteśmy nimi wszyscy? - Nie – obniżyła głos do stanowczego tonu. – Nie jesteśmy. Nie przypuszczam byśmy byli. Wykrzywił usta w złowrogi wyraz, który prawdopodobnie straszył niezliczoną ilość ludzi. - Więc jesteś głupia. Solin już cię opuścił. On nawet nie rozglądał się za tobą, gdy go uwalniałem. Tia, racja. I tak wiedziała lepiej. - Kłamiesz. Podniósł ręce w górę aż ukazała się mgła. I tam, w środku tej mgły zobaczyła pomieszczenie, w którym Solin był przetrzymywany. Pomieszczenie, które teraz było kompletnie puste. - Widzisz on odszedł, choć prawdopodobnie zdawał sobie sprawę z tego, że mogę cię torturować, a nawet zabić za samo przebywanie tutaj. Ten demon kłamał... Nie chciała zakończyć tej myśli, gdyby przez przypadek mógł czytać w jej głowie. Solin nigdy nie zrobiłby jej czegoś takiego. Wiedziała to z pewnością. - Więc musiał mieć dobry powód, by mnie tu zostawić. - Tak, wymienił swoją wolność na twoją. Pokręciła głową w zaprzeczeniu. - Nie wierze ci. W ani jedno słowo, nawet przez jedną sekundę. – I rzeczywiście nie wierzyła nawet, jeśli jej zwierzęce instynkty podpowiadały jej, że demon mówił prawdę. Wierzyła w Solina. Zawsze będzie w niego wierzyła. Seth był zdumiony jej niezłomnością i wiarą w kogoś, kto w jego mniemaniu na to nie zasługiwał. Jedyną rzeczą, w którą on wierzył, była gotowość do ranienia innych lub to, że inni zranią jego z powodu zwykłych zachcianek, osobistych korzyści lub dla przyjemności. Jak ktokolwiek w jej wieku mógł być tak głupi i ślepy? 37

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Nagle usłyszał jak Noir go wzywa. Ale jej obecność była niepożądana. Wiedział, czego chciał jego zwierzchnik i wiedział jak ten drań zareaguje, jeśli Seth rozczaruje go swoim raportem. Ponownie. To z pewnością pozostawi po sobie ślady... Ale nie miał wyboru. Kazanie Noirowi czekać tylko pogarszało jego kary. Wzdychając z rezygnacją objawił na blacie biurka jedzenie dla kobiety. Nie było sensu w głodzeniu jej, a poza tym nie wiedział jak długo go tym razem nie będzie. Jego żołądek zacisnął się w supeł. Nie ze strachu, ale z obawy. - Wrócę. Lydia zaczęła pytać gdzie się wybiera, ale zbyt szybko zniknął. Wdzięczna za jego nieobecność próbowała ponownie znaleźć jakiś sposób, by się wydostać. Nie było okien. Nie było szaf. Był tylko pokój i nic więcej. Jakie to było dziwne... Co ja zrobię, kiedy będę potrzebowała iść do łazienki? Nie to, żeby teraz musiała, ale... Głośny szum za nią sprawił, że podskoczyła. Odwróciła się i zobaczyła w ścianie drzwi. Jaj serce waliło mocno, gdy podbiegła do nich, mając nadzieję, że prowadziły do przedpokoju. To, co tam znalazła zaskoczyło ją nawet bardziej. To była ogromna, lśniąca łazienka z prysznicem obudowanym marmurem i wanną na lwich łapach. Wydawała się być dekadencka w porównaniu z surowością sypialni. Oczywiście to było tu, gdzie ten próżny drań sobie dogadzał. Zakołysała drzwiami, kiedy rozważała skąd się wzięła łazienka. Jak te wszystkie rzeczy tu funkcjonowały? Prosisz o coś i... - Chcę odejść. Nic się nie stało. No dalej, nie rób mi tego. Przecież nie chcesz mnie tutaj. Postanowiła spróbować jeszcze raz.

38

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Którędy mam wyjść? Co zrobić, żeby odejść? – może używała niewłaściwego klucza? Ale znów była rozczarowana, gdyż nigdzie nie pojawiły się drzwi. Ty naprawdę nie myślisz, że byłoby to takie proste, co? Szakal mógłby się stąd przenieść. A skoro o tym mowa, starała się to zrobić. Ale nawet wrodzone umiejętności zostały jej odebrane. Teraz była tylko człowiekiem. To było straszne. Nie dlatego, żeby istota ludzka była zła, ale Lydia nie lubiła poczucia zagrożenia. Lubiła swoją moc. Wszystko, co jej zostało, to wyostrzone zmysły. To już przynajmniej coś. Och dobrze, szczęściara ze mnie. Może jutro wygram w totolotka. Tia, z pewnością odniesie sukces. - Ale przynajmniej teraz mam swój głos. – Nie mogła oprzeć się pokusie, by nie powiedzieć tego głośno. To było takie dziwne, aby móc mówić po tych wszystkich latach życia w ciszy. Po raz ostatni ona przemówiła... Wzdrygnęła się, gdy przypomniała sobie horror, który kosztował ją głos. Jak matka ukradła go jej, by zapewnić jej bezpieczeństwo. W końcu chciała, aby jej matka zostawiła jej głos i by Lydia mogła umrzeć jak reszta z nich. To byłby o wiele lepszy los. Zwłaszcza, jeśli demon miał zamiar zrobić jej to samo, co Solinowi. Chcąc oderwać się od przeszłości, która bolała nawet, jeśli tylko o niej myślała i od przyszłości, która wcale nie wyglądała lepiej, Lydia wróciła do sypialni, gdzie roznosił się aromat ciepłej żywności i ten zapach przywołał ją do biurka. Zdjęła ozdobną srebrną pokrywę i znalazła strasznie dziwne jedzenie. Smażone banany? Jak na ironię uwielbiała je. Czy mógł czytać w jej umyśle? Na tę myśl rzeczywiście przestraszyła się. Nie podobał jej się pomysł o demonie grzebiącym w jej głowie.

39

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Inne potrawy miały nieco więcej sensu – były tam ciastka, jakieś ciasto i smażone mięso. Było tam również mnóstwo świeżych owoców i wino. Prawdopodobnie powinno wystarczyć do karmienia jej przez kilka dni. Wszystko wyglądało przepysznie, co nasuwało pytanie: czy to jest zatrute? Przy tym demonie mogło być to możliwe. Choć szczerze mówiąc jeśliby chciał ją zabić, na pewno nie musiałby się uciekać do takiego sposobu. Najprawdopodobniej mógł ją zabić samymi myślami. I na pewno gołymi rękami. Z pewnością jedzenie było bezpieczne. Wzięła pusty talerz, napełniła go, a potem zasiadła do posiłku w legowisku swojego wroga.

***

- No i co? Seth wzgardził tymi słowami wypowiedzianymi z wściekłą pasją. To przypomniało mu o biciu, patroszeniu i kastracji. Nie bał się Noira. Przecież wiedział, co ten drań może z nim zrobić, kiedy nie odpowie. Obawiał się tylko współistniejącego z tym bólu. Tylko mnie nie kastruj... Seks był jedynym źródłem przyjemności tutaj. Bardzo nie chciał tego stracić. - Jestem blisko, mój panie. Noir syknął jak wąż, który przygotowuje się do ataku. - Blisko? Czy to nie jest to samo, co powiedziałeś mi dwa dni temu? Nie, mówiłem ci, żebyś pozwolił mi w spokoju, na osobności przesłuchać Solina, ty królu debili, a ty wysłałeś mnie do załatwienia tak wielu spraw, że miałem ledwie godzinę na przepytanie go, zamiast potrzebnych mi czterdziestu ośmiu. Seth zazgrzytał zębami, żeby przypadkiem nie powiedzieć tego na głos, co najprawdopodobniej zafundowałoby mu kastrację. Zmusił się, aby trzymać wzrok wbity w podłogę, przy stopach Noira. Jeśli spojrzałby w górę, Noir był gotów 40

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

wydłubać mu oczy. Ale co naprawdę Seth chciałby zrobić, to sprać Noira do nieprzytomności. Gdyby tylko mógł. Bez swoich mocy nie zadałby mu ani jednego ciosu, a Noir już by go pokonał. A ponieważ starał się już tak wiele razy, dokładnie wiedział, że kara za taką głupotę go nie ominie. - W końcu znalazłem sposób, aby go złamać. Zrobię to dla ciebie bardzo szybko. Zamiast pocieszyć Noira, to wysłało go na skraj wściekłości. - Powiedz mi, ale tak szczerze, czy bycie głupim boli? Po prostu muszę to wiedzieć. Naprawdę boli? Myślałem, że do tej pory nauczyłeś się już, co może oznaczać twoja porażka? Seth zebrał się w sobie, kiedy ból eksplodował w całym jego ciele, kiedy jego zbroja znikła. Gdy tylko był nagi, Noir przykuł go do kamiennej ściany tuż za nim. Wylądował w kajdanach na podłodze, kiedy walczył o oddech, ale nie mógł go złapać, bo agonia przetaczała się przez niego. Noir szybko podszedł do niego i złapał go za bolące gardło, dusząc go w żelaznym uścisku. Nie brakowało zła w tych ciemnych oczach Noira, które nie mówiły o karze. Noirowi chodziło o przyjemność. Tia, to będzie naprawdę długa noc.

41

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 4

Lydia chodziła wokół sypialni, tak, że zdążyła zapamiętać jej każdy szczegół, nawet pęknięcia w kamiennej podłodze. Zjadła posiłek, a później godziny po prostu mijały i mijały... Chyba minął już cały dzień. Frustracja umiejscowiła się jej gorzkim guzkiem w gardle. Jak ona mogła... Powietrze za nią zafalowało. Odwróciła się gotowa do walki. Demon w końcu wrócił. Ale coś było z nim nie tak. Szakal w niej mógł to wyczuć nawet, jeśli stał przed nią dumny i okrutny jak wcześniej. Spięta i zdenerwowana, czekała na to, co on powie albo co zrobi. Ale tak jak i ona, on nie drgnął i tak stali naprzeciw siebie. Waga tego zimnego, stalowego spojrzenia przerażała ją... Co on zamierza zrobić? Seth wstrzymał oddech, gdy w milczącej dyskusji nikt nie podjął działania. Był głupi, że tu wrócił, podczas gdy był ranny. Doskonale o tym wiedział. Jego pokój był jedynym miejscem w tym piekle, do którego mógł wrócić i być bezpiecznym, bo nikt oprócz Azury i Noira nie mógł tu wejść. Ale z nią tutaj... Po co się skarżysz? I tak zostałbyś zraniony. Przynajmniej ona nie ma mocy. Ale mimo to mogła mu zadać wiele bólu. Ale inni... Ból byłby nieograniczony, zwłaszcza po tym, co on im zrobił. Nie miał gdzie pójść.

42

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Chciał do niej wrócić zanim zemdlał, ale Noir całkowicie pozbawił go mocy, gdy w końcu przestał go bić. Seth był teraz taki słaby. Taki chory. To cud, że w ogóle udało mu się tu dotrzeć. Nie upadnij do cholery, ty bezwartościowy śmieciu. Nie waż się okazać słabości. Był niezłomny w duchu. Ale jego ciało odmawiało współpracy. Wbrew jego woli, jego nogi poddały się i uderzył o podłogę tak mocno, iż był zaskoczony, że kamień pod nim nie pękł. Starał się zachować świadomość. Aby doczołgać się do łóżka. Ale jego ciało nie chciało dać mu nawet tego. Było zbyt zmęczone i zbyt obolałe. Bardzo się starał, ale ciemność przejęła nad nim władzę. Lydia cofnęła się patrząc na jego ciało leżące na podłodze w całej tej jego metalowej zbroi. Czy to był podstęp? Dlaczego miałby stosować podstęp? Co mógł uzyskać upadając przed nią? Jednak... demony w Azmodei były zdradliwe. Złe. Nigdy nie wiadomo było, na jakie złośliwości je stać. Aż było już za późno i demon cię więził. Jednocześnie ostrożna i ciekawa, podeszła do niego, ale nadal była gotowa do ucieczki, gdyby chciał ją złapać. Ale tego nie robił. Dopiero, kiedy uklękła, zobaczyła krew sączącą się między jego włosami, jak również rozmazaną na twarzy i zbroi. Z kilku miejsc krew wyciekała spod pancerza i kapała na podłogę. On został pobity. Mocno. Brutalnie. Biała farba na twarzy oraz czarne i czerwone linie były rozmazane, więc musiał to być makijaż, a nie kolor skóry. Co ja mam zrobić? Nie mogła poprosić nikogo o pomoc. I w jej umyśle zagościł strach, że jeśli on umrze, to ona także. Nikt nie wiedział gdzie ona była. Prawdopodobnie nawet Solin. Cholera. Ale jak bardzo mógł być ranny? Odpowiedź była oczywista – tak bardzo, że coś tak okrutnego, jak on było nieprzytomne. A biorąc pod uwagę, co wcześniej widziała, wydawało jej się to nieprawdopodobne. 43

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jednak leżał przed nią niczym martwy. A w tej chwili była już pod nim kałuża jego krwi. Sięgnęła więc do klamer zbroi i zaczęła odsuwać metalowe elementy. A były ciężkie jak ołów. Jak on mógł w tym chodzić i się nie przewrócić? Nic dziwnego, że był taki wielki. Musiał być, by to udźwignąć. Pod zbroją nosił czarny, pikowany kostium, który musiał osłaniać skórę przed stykaniem się z metalem. Ostrożnie uniosła to ubranie, by przyjrzeć się ranom. Kiedy obnażyła jego szyję dokonała niespodziewanego odkrycia. Był tam ciekawy tatuaż pięknej wielobarwnej jaskółki. Jej ogon zaczynał się w zagłębieniu jego szyi, po czym obraz schodził skrzydłami ptaka w dół obojczyka i spływał po ramieniu, żeby zatrzymać się w okolicach sutka. Sutka, przez który biegła straszna blizna, jakby ktoś go przebił, a potem chciał wyrwać. Lydia skuliła się na samą myśl i dotknęła własnej piersi. Och, to musiało boleć. Starając się o tym nie myśleć, nadal podziwiała tatuaż. W większości jaskółka była niebieska, ale skrzydła były czerwone żółte, zielone i białe. Ogon ptaka był rozdzielony, a jego dwa główne pióra ogona tworzyły coś, co wydawało się być złamanym, ciemnoczerwonym sercem. To było bardzo dziwne. To był kapryśny ptak nie pasujący wcale do niego. Taki tatuaż powinien sobie sprawić jakiś marzyciel optymista. A nie prawa ręka diabła we własnej osobie. Ale teraz nie miała czasu na rozważanie tego. Gdy dalej odsłaniała materiał, odkryła dobrze umięśnione, opalone ciało, które tylko szpeciły liczne blizny, skaleczenia i siniaki. Siniaki, które świeże przykrywały stare, a rany były na bliznach. Były też ślady ugryzień. I po tych śladach mogła powiedzieć, że zaatakowały go trzy różne istoty. Żołądek ścisnął jej się na ten obraz nędzy i rozpaczy. Żal nad tym ile razy musiał być pobity, by doznać takich obrażeń. Szczerze nie mogła sobie wyobrazić, co sprawiało mu najwięcej bólu. Choć blizna pod brodą wyglądała na szczególnie nieprzyjemną. A nawet gorzej niż blizny wyglądały świeże, postrzępione, głębokie rany, najprawdopodobniej pozostawione przez kolczasty bat. To musiało spowodować jego omdlenie. Zassała gwałtownie oddech. Ktoś się nad nim znęcał i najwyraźniej oprawcy sprawiało to przyjemność. Widziała obrażenia na jego rękach i ramionach, jakby się 44

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

nimi zasłaniał, żeby ochronić inne partie ciała. Oczywistością było, że ten demon nie był tutaj na szczycie łańcucha pokarmowego. To nasuwało pytanie, kto był zdolny zrobić coś takiego. Noir? Azura? I dlaczego? Cóż on takiego uczynił, że chciano go aż tak bardzo skrzywdzić? Pozostawiła te pytania bez odpowiedzi i rozebrała go do czarnych spodenek, które nosił pod zbroją. Przypominały jej getry rowerowe, które opinały wąskie biodra i umięśnione uda. Lydia nie mogła powstrzymać się, by nie wpatrzyć się w wybrzuszenie w tych spodenkach, które podpowiedziało jej, że nie tylko jego mięśnie były ogromne. Bogowie z pewnością byli dla niego łaskawi w tym miejscu. Przestań. Ale tak trudno było się nie gapić. Miał tego rodzaju ciało, jakiego kobieta nie widuje codziennie. Ciało tego rodzaju, że chcesz się rozebrać, położyć na nim i po prostu rozkoszować się ciepłą twardością jego mięśni pod swoją własną skórą. I podczas gdy on był zły, nie było wątpliwości, że był cudownie uformowany. Nie, on był przepyszny, tak że prawie mogła zrozumieć dlaczego został podgryziony. Ale inne blizny... Tych w ogóle nie rozumiała. Zwróciła uwagę na jego głowę, na paskudną ranę nad lewym uchem, z której wypływała krew. On ciągle był nieprzytomny. I ciągle krwawił. Nie wiedziała nawet skąd zacząć wyliczać jego obrażenia. Jej spojrzenie oparło się na jego ramieniu, gdzie ona dźgnęła go sztyletem. Miał tak wiele ran, że nie była pewna, która jest jej. Ta myśl przyprawiła ją o mdłości. Nic dziwnego, że nie zareagował na jej atak. Ona prawdopodobnie trafiła go w siniak. Lub w jakąś inną ranę. I tak jak mu nie ufała, tak nie chciała go skrzywdzić. Zabolało ją to, że dołożyła się do jego obrażeń i znienawidziła się za tę słabość.

45

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ona nie powinna dbać o jego ból. On z pewnością nie litował się nad Solinem. Więc dlaczego bolało ją to, że widziała go tak zmaltretowanym? Ponieważ ja nie jestem bezdusznym demonem, tak jak on. Nie znajdowała żadnej przyjemności czy człowieczeństwa w podłości i przemocy. Jej żołądek skurczył się we współczuciu, poszła do łazienki, by przynieść miskę z ciepłą wodą, tak, aby mogła obmyć i opatrzyć jego obrażenia. Ale bandaże musiała zrobić z jego prześcieradła. Zajęło jej to sporo czasu, ale starannie oczyściła i opatrzyła każdą ranę. Kiedy już skończyła zajmować się jego ciałem, wylała wodę, umyła miskę, a następnie nalała świeżą wodę, by mogła umyć mu twarz i głowę. Kiedy już domyła jego twarz z trudno schodzącego makijażu, to powoli odkryła prawdę o swoim demonie. On był piękny. Absolutnie oszałamiający. Nie istniało inne określenie. Był tak ładny, jak kobieta, ale miał męską szczękę i ostre rysy kości policzkowych, i oba policzki porośnięte jednodniowym, kasztanowym zarostem. Nic dziwnego, że nosił makijaż. Trudno byłoby przestraszyć demony z takim wyglądem. Nie wspominając o tym, że była pewna, iż używał makijażu, by zamaskować siniaki na czole, policzkach i szczęce. Lydia zanim zdała sobie sprawę z tego, co robi dotknęła palcem jego miękkich ust przypominając sobie, jak świetnie smakowały aż... skrzywiła się, gdy dostrzegła ślad po swoim ugryzieniu. Oczywiście ostatnią rzeczą, jakiej on potrzebował było więcej bólu. A ona głupio myślała, iż on żartował, gdy powiedział, że jeszcze dzisiaj nikt nie rozwalił mu wargi. - Przykro mi – wyszeptała, zastanawiając się czy kiedykolwiek w swoim życiu zaznał szczęścia. Ale przez stan jego ciała mogła powiedzieć, że nie. Jak długo już żył w tej piekielnej rzeczywistości? Życie tu przez jedną minutę byłoby za długie.

46

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jej gardło ścisnęło się, gdy zmyła krew z jego włosów. Włosów, które po oczyszczeniu skręciły się w idealne, kasztanowe loki. Więc chyba nie były wcale proste. Te loki były niezwykle miękkie i nadawały mu chłopięcego wyglądu. Kto by pomyślał? Teraz, kiedy leżał przed nią czysty i nagi mogła powiedzieć jak obłędnie przystojny był. Jak zapraszający. Prawie niemożliwe było oderwać od niego wzrok. Ale ciągle był tym, który torturował Solina... tym, który zabiłby go, gdyby go nie powstrzymała. Prawda. Jego wygląd nie zmienił okrucieństwa jego czynów. Bez względu na to jak wyglądał, był jej wrogiem. I na zawsze pozostanie. Jeśli byłabyś mądra, dźgnęłabyś go prosto w serce i zabiła go póki możesz. Nóż od obiadu leżał zaledwie o kilka centymetrów od niej. A co, jeśli tego nie zrobię? Powiedział jej, że nie może zostać zabity. Nie miała powodu zakładać, że mówiąc to kłamał. Jego blizny i świeże rany potwierdzały jego szczerość. Plus, jeśli nawet uda jej się go zabić, przecież sama się stąd nie wydostanie. To nie uległo zmianie. Bez niego nie miała nawet jak skomunikować się z kimkolwiek. On był jej jedyną nadzieją na ewentualne uwolnienie. Gdyby tylko mogła wysłać wiadomość do kogoś z zewnątrz. Ale im bardziej starała się to zrobić, tym bardziej czuła się uwięziona. Co ja mam zrobić? Ona nigdy nie czuła się bardziej zagubiona. Niesamowity chłód przeszedł w dół jej kręgosłupa, kiedy zdała sobie sprawę ze swojej przyszłości, a nie była ona zbyt ciekawa. Lepiej dla niej było tolerować demona, którego już znała niż poznać te, które czaiły się na zewnątrz pokoju. Seth powoli odzyskiwał przytomność, zdał sobie sprawę, że leży na twardej podłodze. Popatrzył na ponure ściany sypialni bojąc się chwili, gdy ból na powrót go zaatakuje. Ale gdy tak czekał, zdał sobie sprawę, że jego głowa leży na miękkiej poduszce, a na jego ciele nie było jego zbroi. Ktoś przykrył go kocami? Co do cholery?

47

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Marszcząc brwi zaczął się poruszać aż usłyszał ciepły, słodki, ćwierkający głos. - Ostrożnie. Ponownie otworzysz sobie rany na plecach. Zobaczył jak z cienia wyłania się anioł. Tia, taki z ostrymi zębami - upomniał siebie. Ale tym razem jego usta zostały rozwalone przez uderzenia Noira. Zakręciło mu się w głowie aż zagryzł zęby, gdy ból go dopadł. Tia, właśnie do czegoś takiego przywykł. Niewypowiedzianej kurwa agonii. Przez chwilę obawiał się, że ponownie zemdleje. - Masz. Uniosła jego głowę z poduszki, najdelikatniejszym gestem jakiegokolwiek zaznał tak, aby mógł napić się wody z kielicha, który zostawił jej do obiadu. Przełknął, gardło paliło go od obrażeń wewnętrznych, dopóki nie wypił całej zawartości. A potem skrzywił się na nią. Chciał ją zapytać, dlaczego mu pomagała, ale odpowiedź była oczywista i niezaprzeczalna. On był jedynym sposobem, aby mogła się stąd wydostać i dobrze o tym wiedziała. Emocje nie stały za jej działaniem. Pomoc była wyłącznie egoistyczna. Tak, jak wszystkich innych. Ale przynajmniej nie wykorzystała jego stanu, by go bardziej skrzywdzić. To samo w sobie było nowością. Co było jeszcze dziwniejsze wcale tego nie chciała. Jego groźne spojrzenie spoczęło na bandażach, którymi miał owinięte dłonie. - Mówiłem ci, że nie mogę umrzeć. - Tia, ale nie leczysz się za szybko. Musiałam coś zrobić. Zakrwawiłeś całą podłogę, a zapach krwi przyprawia mnie o mdłości. Ignorując ją Seth podniósł się, by stanąć na niepewnych nogach. Zakręciło mu się w głowie od utraty krwi i od bólu, poczuł, że jest taki słaby... Nagle Lydia już była przy jego boku. Wyciągnęła do niego ręce i owinęła jedno smukłe ramię wokół jego talii, by mu pomóc. Jej ciepły zapach wypełnił jego głowę, sprawiając, że jego serce przyspieszyło. A jeszcze lepsze były miękkie krzywizny jej ciała przyciśnięte do niego. Krzywizny, które zaostrzyły jego apetyt i sprawiły, że jego męskość stwardniała tak bardzo, że mógł jej używać zamiast młotka. 48

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Chodź, zaprowadzę cię do łóżka zanim ponownie upadniesz. Te słowa przywiodły mu na myśl obrazy jego zagłębionego w niej, podczas gdy ona wyginałaby się ku niemu. Jej ust drażniących każdy centymetr jego ciała, dopóki by się od tego nie rozpłynął. Och tak, praktycznie mógł ją poczuć. Ciepłą, mokrą, elastyczną. Nie bądź głupi. To nie było zaproszenie, prawdopodobnie w ogóle o ciebie nie dba. Ale miło było mieć kogoś, kto udawał, że mu zależy. Nawet, jeśli tylko przez chwilę. Jak żałosny był, że coś tak trywialnego znaczyło dla niego tak wiele? Tak, był żałosny. Marząc o kobiecie, która prędzej go wypatroszy niż się z nim prześpi. Nie pozwól, by to cię rozmiękczyło. Musiałby cholernie dużo za to zapłacić, gdyby komuś udało się go osłabić. I dlaczego? Brzydząc się samym sobą odsunął się od niej. - Nie potrzebuję twojej pomocy. Uniosła ręce w geście kapitulacji. - Dobra. Krwaw sobie gdzie chcesz. Sethowi udało się dość do łóżka i nawet na nim usiąść. Przetarł ręką po włosach i zamarł, kiedy poczuł znienawidzone loki, których nie nosił przy nikim. Cholera. Poczuł strach tak duży, że zemdliło go to bardziej niż jego rany. Przeciągnął ręką po policzku. - Umyłaś... - Tak. Skrzywił się, gdy uświadomił sobie, że Lydia patrzyła w jego prawdziwe oblicze. Na coś, na co nie pozwalał nikomu. - Dlaczego? – musiał walczyć, by utrzymać jad we własnym głosie.

49

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Miałeś poważną ranę głowy i paskudny siniak na lewym policzku. Chciałam się upewnić, że nie została złamana żadna kość. A co, jeśli byłaby złamana? - A jakie to ma znaczenie? Westchnęła zmęczona zanim odpowiedziała. - Nie, Kapitanie Dupku, to nie ma znaczenia. Przepraszam, że starałam się pomóc. Nie odpowiedział, gdy przejechał dłonią po swoim policzku, gdzie biegła odpychająca blizna... nadal mógł poczuć ból w ustach i na języku. Przeszkadzało mu to, że ona wiedziała jak on naprawdę wygląda. Nigdy nic dobrego nie wynikało z tego, że ktoś znał jego prawdziwy wygląd, a w szczególności nie tutaj. W Azmodei lepiej, żeby się ciebie bano niż cię pożądano. Tej cennej lekcji doświadczył, gdy Noir sprowadził go tutaj, pozbawił mocy i zostawił bez nadzoru, by stał się ofiarą wszystkich innych, którzy byli zdolni walczyć. To był kolejny powód, dla którego w jego pokoju nie było drzwi, można się tu było tylko teleportować. Nikt nigdy nie mógł go ponownie prześladować. Za wyjątkiem dwójki jego właścicieli. Nie było sposobu, aby zabezpieczyć się przed brutalnością Azury czy Noira. Żołądek Setha nadal ściskał się na myśl, że był przed Lydią obnażony. To sprawiło, że jego gniew wzrósł jeszcze bardziej. - Nie rób tego ponownie. Nigdy. Lydia przewróciła oczami, gdy w mgnieniu oka jego zbroja i jego makijaż powróciły do niego. Cokolwiek sprawi, że poczujesz się lepiej, skarbie... Chwilę później resztki jej jedzenia znikły i zostały zastąpione przez świeże produkty. Wygięła brwi w łuki. - Rozumiem, że jesteś głodny. Pokręcił głową. - Ty prawdopodobnie jesteś. Jak długo mnie nie było?

50

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Nie wiem. Nie mam zegarka – wskazała na ścianę. – Lub okna, żebym mogła określić czas. Tak na oko powiedziałabym, że coś koło jednego dnia. Seth nadal się nie poruszył. On tylko siedział na łóżku, jak wściekły gargulec obmyślający zemstę na biednych gołębiach. Ignorując jego dziwny nastrój podeszła do biurka, na którym było jedzenie, jednocześnie nienawidząc faktu, że była głodna. Zazwyczaj ona żyła jedząc owce, ale to nie wystarczało, aby ją zadowolić. Pragnęła białka najgorszego rodzaju. - Chcesz trochę? - Nie. - Robaku! Lydia podskoczyła na gwałtowny krzyk, który odbił się echem wokół nich. Twarz Setha przybrała maskę mordercy. Nienawiść w jego wzroku aż ją poraziła. Bez słowa Seth zniknął z pokoju i ponownie zostawił ją samą.

***

Seth pojawił się w biurze Noira, które było tak mroczne, jak serce i nastrój Setha. - Wzywałeś mnie, panie? - No i co? Nigdy ponownie nie chciał słyszeć zdezorientowany, dlaczego Noir ich używał.

tych

przeklętych

słów.

I

był

- Nie rozumiem. Noir uderzył go w głowę tak mocno, że Seth usłyszał trzask w swojej szyi. Przez chwilę widział gwiazdy, gdy Noir wplótł rękę w jego włosy i przyciągnął go bliżej siebie, aby móc warczeć mu do krwawiącego ucha.

51

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Więc muszę mówić powoli, wielkimi literami tak, żeby żałosny idiota taki, jak ty mógł za mną nadążyć – Noir potrząsał głową przy każdym słowie, aby zaakcentować je jeszcze bardziej. – Jaki. Jest. Twój. Postęp? Masz mój klucz?! Seth zazgrzytał zębami. Nie było sposobu wy wygrał. Jeśli powie Noirowi prawdę, on znów go pobije. Gdybym miał, choć na chwilę swoje moce, pożałowałbyś sukinsynu. To było wszystko, czego potrzebował, aby Noir poczuł jego wściekłość. Niech cię diabli wezmą, ojcze. Wezmą do samego piekła! Mam nadzieję, że Sesmu wyciska z ciebie teraz ostatnią kroplę krwi tak, żebyś mógł w niej utonąć. Co więcej Seth miał nadzieję, że jego ojciec płonie teraz w ogniach w Podziemiach. Ale nic z tego nie zmieniło jego położenia. Nic nie zmieniłoby tej chwili. Albo tego, co miało go spotkać. Ale bardziej nienawidził tego, co musiał zrobić. Podporządkować się. - Robię, co tylko mogę dla ciebie, mój panie. Noir chwycił go za gardło i ścisnął tak mocno, że aż westchnął z wysiłku. - Lepiej powiedz mi, dlaczego nie masz lepszych informacji niż to? Seth zakaszlał, a Noir tylko wzmocnił swój uchwyt. - Ja... ja nie mogłem. - Dlaczego? Mimo, iż wiedział, czym to grozi popatrzył Noirowi prosto w oczy, chcąc, by ten poznał cały ogrom jego nienawiści. - Bo od twojego bicia byłem nieprzytomny. - Stało się tak, bo jesteś słaby, ty żałosny psie. Gdybyś był mężczyzną zniósłbyś to. Jestem słaby, bo ukradłeś moją moc... Chwycił za nadgarstek Noira i próbował odciągnąć go od swojego gardła. - Czy śmiesz wyzywać mnie, niewolniku?

52

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Seth nie odpowiedział zgodnie z prawdą. Wiedział lepiej, żeby tego nie robić. Ale bardzo tego pragnął. Rozpaczliwie. - Żyje tylko po to, by ci służyć. Noir uderzył go ponownie. - Lepiej o tym pamiętaj. Jakby mógł zapomnieć? Paliło go to od środka, jak rozżarzone węgle. - Tak, mój panie – Seth skupił wzrok na przeciwległej ścianie, aby upewnić się, że nie spojrzy ponownie w oczy tego bydlaka, bo to by go rozwścieczyło. Noir uderzył go w twarz. - Pilnie słuchasz, co do ciebie mówię? Seth musiał użyć każdej cząstki swojej siły, aby się pohamować i nie rzucić na swojego zwierzchnika. Nie rób tego. Nie. To nie jest tego warte. Mimo to chciał walczyć tak bardzo, że nawet mógł to poczuć. - Tak, mój panie. Noir popchnął Setha, by ten odsunął się od niego. - Twój czas się kończy, psie. Tak jak moja cierpliwość. Lepiej daj mi to, czego potrzebuję albo wrócisz do swojego dołu, gdzie demony będą się tobą zajmować przez resztę wieczności. Więc dlaczego marnujesz mój czas wzywając mnie tutaj, podczas gdy mógłbym go lepiej spożytkować realizując zadanie? To pytanie utknęło mu w gardle. Cholerny idiota. - Rozumiem mój panie. - Nie sądzę, niewolniku. Ale zrozumiesz.

53

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 5

Solin zadrżał w niepohamowanym ataku strachu i złości. Tak, cierpiał z powodu rozdzierającego bólu, ale to zupełnie nie miało dla niego znaczenia, kiedy już wszedł do domu swoich wrogów. Olimpijczyków. A dokładnie do sali Oneroi. Nie był tu tak długo, że zdążył zapomnieć, jak wyglądała. Nie było tu nic, po co miałby tu przychodzić. Zrobił to tylko i wyłącznie dla Lydii. Bo dla niej zrobiłby absolutnie wszystko. Bez zadawania pytań. Wystarczyło, aby go wezwała, a on przybyłby bez zważania na konsekwencje. Jego serce tłukło się jak oszalałe, gdy wszedł do sali, z której go wypędzono. Najstarszy stopniem, lider Oneroi, Madoc spojrzał na niego z ostrą dezaprobatą w oczach, która szybko przerodziła się w maskę totalnego niedowierzania. Jak każdy Łowca Snów, Madoc był niesamowitej urody, która była ciężka do osiągnięcia dla ludzi z krwi i kości. Jego krótkie włosy były czarne, a niebieskie oczy tak jasne, że prawie świeciły. Madoc wstał. Pozostawił dłonie zwinięte w pięści na stole konferencyjnym, przy którym siedział i pochyli się do przodu w oczywistym geście agresji. Jak gdyby się w ogóle nie znali. - Solin? – głos Madoca był niski i cichy, mówił jakby miał halucynacje. Solin utrzymał stoicki wyraz twarzy. Nie było potrzeby, aby zniechęcać Madoca jeszcze bardziej. - Tak. Piekło zamarzło. To właśnie musiałoby się zdarzyć, żeby Solin przyszedł tu i błagał Madoca o pomoc. Madoc w protekcjonalnym geście wygiął brwi w łuk. - Dlaczego tu jesteś? 54

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Zapytał ponieważ wszyscy wiedzieli, że mimo, iż lata temu w Grecji zawarli rozejm, to nigdy nie stali się przyjaciółmi. Żaden nie ufał temu drugiemu. Wcześniej walczyli ze sobą przez zbyt wiele stuleci. Solin stanął po przeciwnej stronie stołu i powielił postawę Madoca. - Mamy problem. To tylko rozbawiło Madoca i parsknął w niegrzecznej odmowie. - My? Solin chciał zetrzeć ten zadowolony z siebie uśmieszek z twarzy Madoca. Ale nie chciał używać do tego pięści. Jego słowa powinny być bardziej skuteczne. - Pamiętasz klucz do Olimpu? Wszyscy ścigali Solina przez tę rzecz. Przez wieki. Próbowali już chyba wszystkiego, aby znaleźć klucz i zniszczyć go, podczas gdy Solin chronił tę rzecz każdą swoją cząsteczką, jaką miał. Klucz zawierał w sobie jedyną istniejącą rzecz, która była w stanie zabić Olimpijskich bogów i zniszczyć całe ich istnienie. Krew trzech ras, które Zeus, Apollo i Mojry bezprawnie skazali i ukarali. Krew, która była zmieszana z tą pochodzącą od Atlantydzkiej bogini, która przeklęła ich, kiedy zabili jej jedynego syna i kiedy uwięzili ją w Atlantydzkim piekle. Bogini absolutnego zniszczenia, Apollymi obiecała im dzień zemsty, kiedy przybędzie bestia z przeszłości i stanie naprzeciw nich ze względu na ich liczne grzechy. „Chyba, że przyślecie do mnie Apolla i tą sukę Artemidę, wtedy to zaspokoi moją sprawiedliwość i pomści mojego niewinnego syna, którego Apollo zabił jak zwierze... Połączenie, które tak desperacko upieraliście się zniszczyć, przetrwa na przekór wszystkiemu. A mieszanina ich krwi będzie waszą trucizną. I pewnego dnia, kiedy to przyjdzie po ciebie, mój śmiech rozbrzmi w świątyni Zeusa i każdy Grecki bóg, poczuje mój gniew, kiedy będzie umierał w agonii. He sah te, akram justia!” Tako rzecze królewska sprawiedliwość. Przez ponad jedenaście tysięcy lat ten horror był używany do zastraszania ich. I to był prawdziwy powód dlaczego Mojry nie wyraziły zgody, aby Zwierzo-Łowcy sami 55

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

dobierali sobie partnerów. Dlatego Zwierzo-Łowcy nie mogli wiązać się z nikim poza wybranymi dla nich partnerami... Ale przeznaczeniu nie można było zaprzeczać w nieskończoność. I nawet najlepiej ułożony plan i tak prowadził ku piekłu. He sah te, akram justia… Cała twarz Madoca zrobiła się tak samo biała, jak jego koszula, w chwili, gdy zdał sobie sprawę z tego, co będzie dalej. - Masz na myśli ten klucz, który przysięgałeś, że zniszczyłeś? Co z nim? - Jestem pewien, że nie zaskoczę cię tym, iż kłamałem. Klucz nie został zniszczony. Madoc przeklął. - Co się z nim stało? Nowy ból przedarł się przez Solina, gdy jego strach przykryła wściekłość. Jeśli powie prawdę Oneroi zabiją Lydię. Jeśli tego nie zrobi Seth ją zabije. Miecz Demoklesa zawisł mu teraz nad głową. Ale prawda jaką znał stanowiła, że nie mógł się targować czy negocjować z Sethem. Już tego próbował, ale sukinsyn był niezłomny w dążeniu do celu. Nie zdradź mnie ponownie, Madoc. Przede wszystkim Grecy byli jego rodziną. Madoc bywał czasem racjonalny i tak, jak kiedyś Solin, on też został schwytany i torturowany osobiście przez Noira. W końcu Solin nie mógł zmyślić argumentu, musiał wyjawić gorzką prawdę, powód, dla którego wrócił. Bogowie, przeciw którym walczył przez wieki teraz byli jego jedyną szansą na uratowanie Lydii. Jego jedyną nadzieją. Solin wziął głęboki oddech, aby przygotować się do odpowiedzi Madocowi. - Chcę, abyś złożył przysięgę na rzekę Styx, że nie zniszczysz klucza, gdy już ci wyjawię, jak go znaleźć. I że staniesz po mojej stronie bracie, aby go chronić. Madoc zaśmiał się gorzko.

56

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Wiesz, że nie mogę tego zrobić. - W tej sprawie nie masz wyboru. Madoc zaszydził z niego. - Ja… - Jeśli nie przysięgniesz… - Solin warknął przerywając mu. – Wszyscy zginiecie. I naprawdę mam na myśli wszystkich. Nie zostanie żaden Grecki bóg. Nerwowy tik poruszył szczęką Madoca. - Nie chcę być twoim zakładnikiem, a ty wiesz jaki w obliczu konfrontacji jest Zeus. Solin wzruszył ramionami z nonszalancją, której nie czuł. - Więc umrzesz bardzo boleśnie… tak jak D’Alerian i M’Ordant. Oni razem z Madocem przez wieki stanowili radę rządzącą Oneroi. Do momentu, w którym Noir zdołał zwrócić złych Oneroi przeciw ich braciom. Prawie mu się udało zniszczyć wszystkich Łowców Snów. Prawie. A oni nadal odbudowywali swe szeregi po porażce. Madoc był jednym z nielicznych więźniów Noira, który przeżył. On, Delphine, która odegrała kluczową rolę w uratowaniu ich i Zeth, jeden ze złych Oneroi Noira, który się nawrócił, byli teraz przywódcami. I choć Delphine przewodziła to Solin wiedział, iż właśnie Madoc był jego ostatnią deską ratunku. Jeśli chodzi o D’Aleriana to on był tym Łowcą Snów, którego Noir torturował i zabił, aby dowiedzieć się, że Solin to ten, który ukrył klucz w ludzkim świecie. Cholerny drań nie trzymał swych ust zamkniętych na kłódkę. A i tak co go w końcu spotkało? Powolna i bolesna śmierć. Madoc wyprostował się i skrzyżował ręce na piersi. Westchnął zirytowany. - Dobra. Przysięgam na rzekę Styx, że nie zniszczę klucza. A teraz gdzie on jest? Solin przełknął, gdy kolejna fala bólu przeszła przez niego. 57

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Obwiniał się za tę sytuację. Powinien był przewidzieć, co się stanie. Ale teraz już było za późno, aby skupiać się na tym, co powinno albo co można było zrobić. Teraz musieli walczyć i to zaciekle. - Aktualnie jest w rękach jednego ze strażników Noira.

58

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 6

Lydia zatrzymała się, gdy demon pojawił się w pokoju tuż za nią. Mimo, iż stał dumny i okrutny jak zawsze, w jego lodowato niebieskich oczach ujrzała wstyd i wstręt do samego siebie, zanim zamrugał i odwrócił wzrok, a następnie pokuśtykał do biurka. Kiedy usiadł na bogato rzeźbionym krześle chciała zapytać czy wszystko z nim w porządku, ale nie chciała ranić jego męskiej dumy bardziej niż już to zrobiła. Nie było potrzeby pytać, mogła powiedzieć, że był zakłopotany i zdenerwowany. I było boleśnie oczywiste, że nie wszystko było w porządku. On cierpiał i nie miała na myśli fizycznego bólu z powodu obrażeń. Całe powietrze wokół niego było wypełnione beznadziejną rozpaczą, żalem i głębokim smutkiem. Nigdy nie widziała czegoś takiego. Nawet w swoich koszmarach. Bez słowa otarł świeżą krew, która ściekała z kącika jego nosa i obrzękniętych ust. Było więcej krwi przy uchu, która spływała w dół szyi jasną, czerwoną stróżką pasującą odcieniem do jego makijażu. A fakt, że on to ignorował podpowiedział jej tylko, jak często musiało mu się dziać coś takiego. Już na to nie reagował. Z jakiegoś powodu nie mogła właściwie zdefiniować obrazka jego siedzącego tam, wyglądającego na kompletnie zgubionego, a jednocześnie hardego. To dotknęło jej serca i sprawiło taki ból, tak jakby to ją skrzywdzono. Nosił maskę niezłomności, wielkiej mocy, a jednocześnie... W tej chwili nie mogła dostrzec demona, który był wymalowany na jego twarzy. Widziała tylko człowieka, który ukrywał się za nim. I mimo, że byli wrogami chciała go uspokoić. Być może, tylko być może, gdyby do niego trafiła to pomogłoby jej i Solinowi? Bogowie wiedzieli, że nie miał powodu, by stać po stronie Noira. Nie, kiedy ten drań tak go krzywdził. To było ciało i krew, a wewnątrz dusza. I wielki, wieczny ból. I gdy ona została ranna i osierocona w tym ludzkim świecie, wtedy też była podejrzliwa w stosunku do jej rodzaju, i też nienawidziła wiary i nadziei, i rozumiała

59

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

to, że chciał się odciąć i zamknąć w sobie. To była obrona przez atak tych, którzy zaraz mieli zaatakować. To był instynkt przeżycia. Waleczność. Ale bez Solina i jego miłości nie byłaby nikim lepszy niż demon. Nie wiedziała kim mogłaby się ostatecznie stać. Jedna osoba, a miała tak wielkie znaczenie w życiu innego człowieka. Dobre lub złe. Przy pomocy swojego postępowania i słów taka postać może uratować lub zniszczyć drugą osobę. Miała wiele szczęścia. Solin pojawił się dokładnie wtedy, gdy go potrzebowała i zabrał od niej ból. Nauczył ją ponownie się śmiać i kochać nawet wtedy, gdy jej przeszłość podpowiadała jej, że serce powinna trzymać zamknięte. Ale demon... Nie miał Solina, który pocieszałby go i mówił mu, że wszystko będzie dobrze. Że zabije tego kogoś, kto go skrzywdzi i ochroni go bez względu na zagrożenie. Solina, który obiecałby mu, że ból przeminie i zapewniłby go, że jeszcze kiedyś będzie się śmiał i kochał. Solin był największym darem dla Lydii. Zamiast tego demon przeżył zbyt wiele ataków na siebie i zbyt wielu próbowało go zniszczyć, ale im się nie udało. Być może był czas, gdy ktoś próbował wobec niego innej taktyki, takiej bez użycia przemocy. Być może łagodności nie był w stanie się przeciwstawić? O połowę zmniejszyła dystans pomiędzy nimi podchodząc do niego nie za blisko, by nie użył obrony i jej nie odepchnął. - Jak masz na imię? Oblizując wciąż rozciętą wargę uniósł w górę brwi, kiedy w końcu zwrócił na nią swoją uwagę. - Przepraszam? Więc bestia miała maniery. Było fajnie je zobaczyć. - Twoje imię. Jakie jest? Seth siedział w milczeniu, gdy zastanawiał się co odpowiedzieć, a przecież to była najprostsza rzecz pod słońcem. Nikt oprócz sługi Azury, Jadena nie używał jego imienia od kiedy opuścił ludzki świat. 60

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Demony zwracały się do niego Strażniku albo Panie. Noir i Azura nazywali go plugastwem albo niewolnikiem, a to było chyba najmniej obraźliwe z nazw jakie mu nadawali. I przez to nawet nie wiedział czy znali jego prawdziwe imię. Dlaczego Lydia chciała poznać jego imię skoro nikt inny nie chciał? Nawet Jaden o to nie prosił. On je po prostu wyłuskał z głowy Setha, gdy się pierwszy raz poznali. Szczerze mówiąc Seth nie był pewien czy chce usłyszeć jak ona je wymawia. Część jego obawiała się nawet, że ta malutka intymność mogłaby go zranić. Co dobrego mogło wyniknąć z tego, że nazywałaby go po imieniu? Nic. - Dlaczego chcesz je poznać? Lydia westchnęła ze znużeniem. - Zawsze jesteś podejrzliwy. Czy naprawdę obawiasz się mnie? Co, na Olimp, ktoś tak mały, jak ja mógłby ci zrobić? Ona mogła go osłabić, a tu w piekle, gdzie był zmuszony żyć, to mogłoby go skrzywdzić jeszcze bardziej. Troska o kogoś lub coś... To była najbardziej śmiertelna broń. To było właśnie to, dlaczego on ją tu przetrzymywał. Aby osłabić i kontrolować Solina. Nigdy nie będę taki głupkiem. Dla nikogo i niczego. Przyszedł na ten świat samotny i na zawsze taki pozostanie. - Nie boję się ciebie, kobieto – zadrwił. – Niczego się nie boję. Jakżeby mógł? Jego całe życie było jednym, wielki koszmarem. Jeśli bałby się czegoś, to zaraz zostałoby wykorzystane przeciwko niemu. Tak więc nie mógł mieć żadnych obaw i pozbył się ich wieki temu. A teraz... W najlepszym przypadku był pusty z emocji, w najgorszym był wściekły. To były tylko dwie reakcjee jakie znał. Tylko te dwie był w stanie zrozumieć, nic więcej. Jej topazowe oczy wypełniły się smutkiem, kiedy potrząsnęła głową. - Wymiana imion to jest to, co robią osoby, kiedy się spotykają.

61

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Tak, ale ja nie jestem... – Zatrzymał się przed wypowiedzeniem słowa „osobą”. Oni już dawno temu usunęli z niego wszelką godność. On już nie wiedział czym praktycznie był. Nie tak naprawdę. Ale tego ona nie musiała wiedzieć. - Nie jesteś co? – zapytała. - Człowiekiem. Lydia wyczuła, że nie było to, to, co chciał wcześniej powiedzieć. - Ale masz imię, prawda? Skinął głową. - Możesz mówić do mnie „Panie”. Ogień zapłonął w jej jasnych oczach, kiedy przygryzła wargę. - Nigdy nie nazwę mężczyzny moim Panem. Nigdy. Wliczając w to ciebie, cwaniaczku. Wrrr! Nie mogę uwierzyć, że z ciebie taki matoł. Te słowa rozgniewały go. - Drwisz ze mnie? Lydia zawrzała na jego pytanie. - A ty drwisz ze mnie? Wydawało się, że był faktycznie tym oszołomiony. Kilka innych emocji, których nie umiała zidentyfikować objawiało się na jego twarzy i trochę więcej krwi popłynęło z jego nosa. Bez myślenia o tym otarł dłonią twarz zanim odezwał się ponownie. - Jak to? Podeszła do niego chcąc go za to udusić. Czy on rzeczywiście był tak podły? - Mówisz mi, że mam zwracać się do ciebie „mój Panie”? Co to za gówno? Nikt nie jest moim właścicielem i jestem cholernie pewna, że nikt nie będzie mnie kontrolował. Jej gniew nie sprawiał na nim żadnego wrażenia. Bo oczywiście on żył i służył Noirowi, który zdecydowanie miał permanentny PMS. Seth był prawdopodobnie odporny na każde słowa.

62

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Więc dobrze – powiedział spokojniejszym tonem. – Nazywaj mnie Strażnikiem. Lydia wydała z siebie dźwięk obrzydzenia. Czy to było lepsze? Czy to był jedyny wybór jaki miała? Pan albo Strażnik? Pokręciła głową. - Twoja matka nadała ci imię Strażnik? Naprawdę? Chyba nie przemyślała tego za bardzo. – Miała na myśli to, że musiał być to jakiś chory żart, ale zobaczyła głęboki ból w jego oczach i ten widok podpowiedział jej, że nieświadomie go uraziła. Cholera... - Przykro mi, Strażniku. Nie chciałam przez to nic złego powiedzieć. – Wyciągnęła dłoń, by go dotknąć. Seth podskoczył i cofnął się tak szybko, że omal nie potknął się o krzesło. - Nie dotykaj mnie – warknął, a gniewne słowa opuściły jego usta niczym strzały. Zacisnęła rękę w pięść, gdy zobaczyła wielki, świeży siniak, który przebijał się przez makijaż na policzku. Przypomniała sobie o wszystkich jego ranach i śladach ugryzień, które widziała na jego klatce piersiowej, udach i szyi. I właśnie wtedy w pełni zrozumiała jego tajemnicę. Jego prawdziwy ból. - Czy ktokolwiek w życiu dotknął cię nie sprawiając bólu? Seth nawet się nie poruszył, kiedy jej pytanie uderzyło go prosto w twarz. Ale najbardziej bolesne było to, że była to prawda. Kiedyś, dawno temu żył jako normalny człowiek. Miał wokół siebie ludzi, o których myślał, że go kochali. Rodzinę, która twierdziła, że jest jednym z nich. Ale to było okrutne kłamstwo. Teraz wiedział o wiele lepiej, że serwowali mu fałszywe uprzejmości. Wszystko co zrobili, to pokazali, co mu brakuje. Pokazali mu, że jest niegodny. To nie zasługuje na to, aby oddychać tym samym powietrzem, co ja, nie wspominając o tym, że dzieli ze mną imię! Jak śmiesz nazywać takie plugastwo po

63

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

mnie? Jeśli myślisz, iż przez to, że urodziłaś to coś, przywiążesz mnie do siebie, to przemyśl to jeszcze raz. Seth przypomniał sobie słowa ojca i zaczął się odsuwać od Lydii. Ale stanęła tak, że odcięła mu możliwość odwrotu. Zanim zdał sobie sprawę z jej zamiaru, położyła w delikatnym geście dłoń na jego policzku, który nadal palił go bólem po pięści Noira. Ta jej delikatność zszokowała go. Zamknął oczy i smakował ciepło jej dotyku. Próbował wyobrazić sobie życie, gdzie coś takiego nie było rzadkością. Ale prawda nie dała mu za wiele pociechy. Krzyknęła głośno w jego głowie przypominając mu o tym kim i czym był. Kto mógłby kiedykolwiek pokochać takiego kundla, jak ty? Jesteś obrzydliwy. Bezwartościowy. Żałosny. Zejdź mi z oczu łajdaku zanim zwymiotuję. Nawet kiedy zadowalał Azurę albo jakiegoś żeńskiego demona one wyrzucały go z łóżka minutę po tym, jak z nim skończyły. Był tylko narzędziem do zaspokajana potrzeb ciała. Niczym więcej. Nie znaczył nic dla nikogo i dla nikogo się nie liczył. Seth otworzy oczy i zobaczył, jak życzliwość płonie w jej topazowych oczach. To kłamstwo uderzyło do z siłą równą ciosowi Noira. Ona z pewnością nie da mu nic i dobrze o tym wiedział. Solin był tym, którego kochała. To dlatego tu przybyła, żeby go uratować. Kobieta taka jak ona nigdy nie ryzykowałaby życia, aby uratować coś takiego, jak on. Wściekłość zaczynała w nim kipieć, gdy uświadomił sobie, że to podstęp. Wiedział, co próbowała zrobić i nienawidził jej za to. Chwycił za jej doń i odsunął od swojej twarzy. - Za jakiego głupca mnie masz? Ona wyglądała na prawdziwe zszokowaną. - Nie rozumiem. Tia, jasne. Wiedziała dokładnie i starała się udawać. Aby go osłabić. 64

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Jestem dla ciebie niczym, tylko wrogiem, którego starasz się unieszkodliwić. Nie obrażaj żadnego z nas udając, że jest inaczej. Lydia skrzywiła się, gdy uścisk na nadgarstku wzmocnił się i gdy zaczął ciągnąć ją w stronę łóżka. Panika zaczęła ją ogarniać, gdyż nie była pewna, co do jego intencji. Zaczęła z nim walczyć aż zdała sobie sprawę, że nie miał zamiaru jej zaatakować. Za to zmaterializował łańcuch, który biegł od nóżki łóżka do jej kostki. Jego oczy błyszczały jak lód, kiedy puścił ją i wrócił do biurka. - Masz zamiar po prostu tak mnie tu zostawić? - Tak. – Otworzył laptopa. - Naprawdę? Nie chciał na nią spojrzeć. - Czy to nie jest to, co powiedziałem? – zaczął coś pisać. Była zdumiona jego reakcją na proste pytanie. - Naprawdę aż tak boisz się prostego dotyku? Odwracając głowę spojrzał na nią przez ramię. - Powiedziałem ci już, że niczego się nie boję. Ale wiedziała lepiej. Nie chciał podać jej imienia. Nie pozwalał zobaczyć swej prawdziwej twarzy, nie dopuszczał, by dała mu choć odrobinę pocieszenia... - Możesz oszukiwać sam siebie ile tylko chcesz, Strażniku. Ale ja znam prawdę. Głęboki grymas odmalował się na jego twarzy. - Jaką prawdę? - Boisz się ludzi. Dlaczego miałbyś tak żyć, gdyby było inaczej? Walnął rękami o blat biurka tak mocno, że aż laptop podskoczył i wylądował na boku. - Nie boję się ludzi. – Warknął przez zaciśnięte zęby. – Ja ich kurwa nienawidzę. – Mogła poczuć smak jadu, gdy słowa opuszczały jego usta. – Możesz to

65

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

zrozumieć? Oni kłamią. Oszukują. Zwodzą. Nie ma w nich nic, co mógłbym znieść... A jeśli nie zostawisz mnie w spokoju zabiorę ci głos. Część jej chciała go podkręcić tak, żeby sprawdzić do czego był zdolny, ale ta rozsądniejsza część wygrała, bo nie był tym, który blefował. Dobra. Nieważne. Niech się pławi we własnym nieszczęściu. To tak naprawdę jej nie dotyczyło. To nie tak, że będę musiała cię znosić przez dłuższy czas. Prędzej czy później Solin ją uwolni. Wiedziała to. Nie mając nic innego do roboty usiadła na łóżku i patrzyła jak pracował, czy cokolwiek on tam robił na tym laptopie. Pochyliła głowę i słuchała jak minuty mijały, a on uderzał w klawisze tak mocno, iż dziwiła się, że ich nie połamał. Było oczywiste, że nie wiedział co robi i przez jej pytania stał się bardziej pobudzony. I z jakiegoś powodu, którego nawet nie mogła nazwać, była z siebie zadowolona. Dobrze. Mam nadzieję, że gotujesz się wewnątrz z własnej frustracji. To powinno nauczyć go, by ładniej się z nią obchodził. Seth próbował skupić się na swoich poszukiwaniach, ale rozpraszał go słaby oddech Lydii. Przez cały czas nie ruszyła się nawet o milimetr, a i tak jego ciało reagowało na jej obecność wbrew jego woli. Dlaczego go dotknęła? To, że ją pocałował, by oddać jej głos jakoś sobie wytłumaczył. Ale teraz nie mógł nic na to poradzić, że zastanawiał się jakby to było uprawiać seks z kobietą, a nie demonem. Czy wszystkie nie demoniczne kobiety były jak Lydia? Czy pachniały tak dobrze? Czy były tak samo miękkie? Nie patrz na nią. Usłyszał swój wewnętrzny głos, ale mimo to nie mógł się powstrzymać, by nie zerknąć przez ramię i zobaczyć jak ona wpatruje się w jego plecy i jak siedzi ze skrzyżowanymi nogami na łóżku. Jej łokcie opierały się na jej kolanach, a podbródek na dłoniach. Nie miał pojęcia dlaczego ten obrazek wydał mu się uroczy. - Co robisz? – zapytał. - Próbuję coś zobaczyć na twoim laptopie, ale zasłania mi twój wielki łeb. - Dlaczego? 66

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Spojrzała na niego rozbawiona. - Och, nie wiem. Może dlatego, że mi się nudzi i mój pokręcony umysł nie ma nic innego do roboty, a nie jestem śpiąca. Co robisz dla rozrywki? Surfujesz po stronach porno? - Porno? – Użyła słowa, dla którego nie znał definicji. - No wiesz, pornografia? Nagie kobiety pokazujące swoje rozkoszne miejsca samotnym mężczyznom, którzy nie umieją umówić się na randkę. Albo jak w twoim przypadku facetom, którzy żyją pod ziemią i którzy nigdy nie widzieli rozkosznych miejsc prawdziwej kobiety. Był zarówno przerażony jak i zaintrygowany tym, co opisała. Czy naprawdę kobiety robiły coś takiego? I rzeczywiście można to było zobaczyć? Oczywiście podczas swojego krótkiego pobytu wśród ludzi nie był zainteresowany seksualnością. Ale oczywiście te kobiety były. - Nie surfowałem po porno stronach. – Właściwie nie zdawał sobie sprawy, że mógł zrobić coś takiego, ale teraz, gdy o tym wspomniała... Gdzie mógł to znaleźć? Nie miał długo komputera. Tylko trochę ponad tydzień. On nawet nie wiedział, że coś takiego istnieje, ale jeden z demonów powiedział mu o komputerach w czasie, gdy przesłuchiwał Solina. Gdy wrócił z przesłuchania do swojego pokoju zmaterializował sobie jeden i zajęło mu chwilę zanim nauczył się korzystać ze swoich mocy tak, aby móc połączyć się z ludzkim światem. Z resztą... jakiś sadystyczny demon musiał to wynaleźć. Ale Lydia zdawała się wiedzieć, jak to działa. - Czy ty...? Nie pytaj. Nie rób tego. Lydia wygięła brwi w łuki. - Co? Zawahał się. Już dawno nie prosił kogoś o pomoc. Najczęściej i tak był ignorowany lub poniżany przez to. Proszenie o pomoc to była zła sytuacja dla niego. A dzisiaj już wystarczająco został skopany i poniżony. - Nieważne. 67

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Światełko zabłyszczało w oczach dziewczyny. Fiut Setha drgnął na ten widok. - Chcesz, żebym ci pomogła, prawda? Tak, ale nigdy się do tego nie przyzna. - Mogę rozgryźć tą piekielną maszynę na własną rękę. Spojrzała na niego spod byka. - Proszenie o pomoc, kiedy jej potrzebujesz nie sprawi, że staniesz się słaby. To raczej sprawia, że jesteś silnym mężczyzną, który zna i rozumie swoje ograniczenia. Albo głupcem, który naraża się na śmieszność. - Możesz przestać? Muszę się skupić. – Odwrócił się od niej. Lydia rozpaczliwie chciała mu powiedzieć, gdzie może sobie wsadzić swój laptop. Ale jego chłopięca nieśmiałość powstrzymała ją przed tym. Już prawie zaczął się z nią oswajać, ale coś musiało się stać, że przerwał. Coś? Do cholery, dziewczyno widziałaś jego ciało. To nie było jedno wydarzenie. To były lata tortur, które nauczyły go, aby zamykał się w sobie. W życiu każdego człowieka pojawiało się coś takiego, gdy zostawał dotknięty zbyt wiele razy. Rozumiała to lepiej niż inni. - Strażniku? Nerwowy tik zaczął poruszać jego szczęką, gdy odwrócił się ku niej z twarzą skrzywioną grymasem, tak przerażająco złym, że zaczęła się zastanawiać, czy ćwiczył to w lustrze, by straszyć demony. Dobrze, że ją nie tak łatwo można było przestraszyć. Zamiast tego uśmiechnęła się do niego. - Komputery są bardzo trudne i irytujące w obsłudze, jeśli nie jesteś do nich przyzwyczajony. A czasami też nawet kiedy jesteś. Jeśli mi pozwolisz obiecuję nie przeszkadzać, tylko pomóc ci w czymkolwiek, co próbujesz zrobić. – Zagrzechotała łańcuchem wyczekująco. Seth nie poruszył się przez dobrą minutę, kiedy rozważał wszystkie możliwości. Dla jego zdrowia psychicznego było lepiej, gdy pozostawała oddalona od niego.

68

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Kogo starasz się oszukać? Równie dobrze może mieć nad tobą przewagę, bo reagujesz na jej najmniejszy oddech, nawet jeśli jest po drugiej stronie pokoju. A on potrzebował komputera. Jego czas się kończył, a jego upływu nie był w stanie zatrzymać. Noir nie przedłuży mu czasu i wiedział o tym. W końcu skinął głową. Lydia odetchnęła głęboko, gdy w końcu jej łańcuch zniknął. Zaraz... to była całkiem przerażająca moc, a ona nadal nie widziała pełni jego umiejętności. Starając się o tym nie myśleć wstała i podeszła do biurka. Seth wstał z fotela i zaproponował go jej. Usiadła strzeliła palcami i zawahała się przed obsługą komputera. - Ta rzecz nie pożre mi palców, co? - Słucham? - Próbowałam wcześniej z niego skorzystać i zatrzasnął się prawie porywając ze sobą kilka moich palców. Coś drgnęło w jednym kąciku jego ust, co mogłoby stać się uśmiechem, gdyby na to pozwolił. - Nie, to cię nie skrzywdzi. Jeszcze trochę sceptycznie, ale powoli sięgnęła do laptopa. Ale on miał rację. To nie było głodne i była bezpieczna. Spojrzała w górę i zobaczyła nowego siniaka, widniejącego na jego skroni, którego nie widziała wcześniej, dopóki nie przybliżyła się do niego. Żołądek jej się ścisnął. Ale wiedziała, że nigdy nie będzie z nią o tym rozmawiał, więc skupiła się na tym, co miała zrobić. - Ok., co chciałbyś wiedzieć? Odszedł od niej o krok. - Muszę dowiedzieć się czegoś więcej o kluczu do Olimpu. Dobrze. Nie wiedziała dlaczego chciał to wiedzieć i nigdy wcześniej nie słyszała tego pojęcia. Ale przecież było wiele rzeczy, których nie wiedziała o swojej rodzimej kulturze. Solin wychowywał ją w zupełnie innej części europy. Ze względów, o których nie wiedziała trzymał ją z dala od jej dziedzictwa. Szkolił jej boskie i Zwierzo-Łowcze umiejętności, ale nie pozwolił, aby kiedykolwiek skontaktowała się z nimi. A ponieważ 69

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

nie miała kontaktu z innymi z jej gatunku, bo jej rodzina zmarła... Była zupełnie nieświadoma niczego innego poza podstawowymi faktami. - Próbowałeś zapytać google? – spytała. Skrzywił się. - Google? - Tak, google, wyszukiwarka. Pociągnął nosem i skinął głową, jakby coś go bolało. A potem położył rękę na czole i trzymał ją tam przez chwilę. - Co to jest wyszukiwarka? - Wszystko w porządku? – Nawet jeśli się nie skarżył miała uzasadnione podejrzenie, że w tej chwili cierpiał. - Przejdzie mi za chwilę. – Opuścił rękę i zamrugał. Lydia wstrzymała oddech, gdy zobaczyła, że całe białko jego oka było czerwone. Krwawo czerwone. - O mój boże, czy to boli? Seth nie umiał odpowiedzieć na jej pytanie. Aktualnie bolała go każda cząsteczka. Zwłaszcza, że jego uparte przyrodzenie domagało się, by wziął ją nawet pomimo jej protestów. Ale nie był zwierzęciem. Po tym jak zgwałcono go kilka razy, on nie był w stanie zrobić tego komuś innemu. A właściwie nie mógł sobie przypomnieć czy kiedykolwiek uprawiał seks, żeby nie zgwałcono jego ciała albo duszy. Tak jak ona wcześniej wspomniała, po tym jak skończył trzynaście lat, nigdy nie zaznał czułego, czy delikatnego dotyku. Dopiero ona... Wyciągnęła rękę, aby go dotknąć. Przez chwilę stał skamieniały desperacko potrzebując czuć jej skórę na swojej. Nie rób tego. Wszystko, co ci to da, to przypomni o rzeczach, których nigdy nie będziesz mógł mieć.

70

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ona należała do Solina, nie do niego. Seth szybko się odsunął. Ale ona nie przyjęła tego do wiadomości i poszła za nim. Co do cholery? Za każdym razem jak przenosił się gdzie indziej była tuż za nim, próbując dotknąć jego zranionego oka. Nawet nie chciał przypuszczać jak głupio musi wyglądać próbując jej unikać. - Stop! – W końcu warknął. Odsunęła się od niego, jakby uderzył ją czymś i dzięki temu poczuł się jak totalny dupek. - Chciałam ci tylko pomóc. - Pomóc mi w czym? – Zdusić nienasyconą rządzę? Bo właśnie to było jego największym problemem w tej chwili. Pokręciła głową. - Twoje oko jest całkowicie czerwone. Wygląda jakby było wypełnione krwią. To wyjaśniałoby dlaczego widział jak przez mgłę i czuł ból w okolicy oczodołu, gdzie Noir mocno go uderzył. - Muszę mieć pęknięte naczynko krwionośne. To się zdarza. Lydię zemdliło na nonszalancję w jego głosie, kiedy mówił o czymś tak okropnym. Pęknięte naczynka krwionośne nie brały się znikąd. Tak samo jak siniaki, które widniały na jego twarzy. Postawiła krok w jego stronę. On się cofnął. Dobra. Nie zamierzał uciekać przed nią w nieskończoność. I pomyśleć, że przed chwilą obawiała się, żeby jej nie zaatakował. Tia... - Nadal nie powiedziałaś mi czym jest wyszukiwarka. – Oblizał wargi zanim przetarł je dłonią. Jak coś tak okrutnego mogło zarazem wyglądać tak wrażliwie i niepewnie? Te małe przebłyski jego prawdziwego „ja” były bardzo słodkie. I jeszcze gorzej, bo był dla niej bardziej uroczy niż ona dla niego. 71

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Naprawdę nie wiesz, co to jest? To znaczy, zdaję sobie sprawę, że mieszkasz w... – rozejrzała się po pokoju. – Albo raczej pod ziemią, ale masz komputer. - Nie mam go od długiego czasu i nie wiedziałem jak połączyć się ze światem ludzi, rozgryzłem to gdzieś około godziny przed twoim pojawieniem się. I wiesz, że miałem mało czasu, aby się tym zająć. To wiele wyjaśniało, ale jednak... - Miałeś jakiś przed tym, prawda? Pokręcił głową. - Nigdy nie słyszałem o nich zanim demon mi nie powiedział. Mówił, że szybciej mogę się dowiedzieć i nauczyć pewnych rzeczy. Ale szczerze mówiąc nie wiem jak. Książki są znacznie szybsze w obsłudze. Zorientowałem się jak z nich korzystać w chwili, gdy ich dotknąłem, a w tym cholerstwie guzik do otwarcia znalazłem dopiero po dwóch dniach. Jego słowa oszołomiły ją. Czy to był jakiś żart? Śmiała się mając nadzieję, że go nie obraża. Seth zamarł, gdy usłyszał najsłodszy dźwięk, jaki kiedykolwiek dobiegł jego uszu. Prawdziwy i szczery śmiech. I nic go to nie kosztowało. Nikt nie śmiał się z niego w jego obecności... Nie miał pojęcia czy kiedykolwiek słyszał śmiech, który nie był szyderczy czy okrutny. Jeśli tak to zupełnie o tym nie pamiętał. I nigdy nie wiedział oczu, które jaśniałyby tak, jak jej. Była tak piękna, że aż zaparło mu dech. Co gorsza zbliżył się do niej kiedy wiedział, że powinien był uciekać. Jego usta zadrżały, jakby chciał się uśmiechnąć, ale to było coś, czego także nie pamiętał. Czy on jako dziecko się uśmiechał? Dlaczego nie mógł sobie tego przypomnieć? Zacisnęła usta i się opanowała. - Przepraszam. Jej przeprosiny zmyliły go jeszcze bardziej niż jej śmiech. To było słowo, którego nigdy od nikogo nie słyszał. Przenigdy. - Za co? 72

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Nie wiem. Wyglądałeś na zdenerwowanego. Nie śmiałam się z ciebie, przysięgam. - Wiem. Lydia poczuła się nagle bardzo niewygodnie. Mimo, iż miał bardzo wyrazistą twarz, miała trudności z odczytaniem jego emocji. I nigdy nie reagował w sposób, w jaki wydawało się jej, że powinien. Rzeczy, przez które powinien być szczęśliwy sprawiały, że był zły, a rzeczy, które powinny go obrazić, wcale tego nie robiły. Posłała mu uśmiech. - Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, to nie jesteś sam z tym problemem. Komputery czynią z nas wszystkich głupców. Ale muszę przyznać, że jestem pod dużym wrażeniem. - Przez co? - Sprawiłeś, że to zadziałało, a nigdy wcześniej tego nie widziałeś. To imponujące. Ja musiałam dzwonić po pomoc do serwisu, a miałam komputer od roku. Ponownie emocje nie do odczytania pojawiły się na jego twarzy. W końcu zatrzymały się na wyrazie, którego nie rozumiała. - Czy to był komplement? Jej oczy rozszerzyły się, gdy zastanawiała się, co odpowiedzieć. Czy obrazi się za to, że powiedziała mu komplement? To było to, jak działał. Ale to w ogóle nie miało sensu. - Hmmm... tak. Tym razem nie było żadnych wątpliwości, co do furii w tych niebieskich oczach. - Ty ze mnie drwisz. - Jak? – Była zszokowana jego atakiem. – Mówiąc i myśląc, że jesteś inteligentny? Jego oddech przyspieszył, kiedy gniew zaciemnił mu wzrok. - Jestem świadomy moich wad. Wszystkich z nich. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnę i potrzebuję jest twoje uświadamianie ich mi. 73

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Co oni z nim zrobili, że nawet nie umiał przyjąć wypowiedzianego w dobrej wierze komplementu? To złamało jej serce, że niechcący zraniła go niewinnym komentarzem, którym chciała poprawić mu humor. - Nie chciałam ci nic uświadamiać, naprawdę. To była tylko moja szczera opinia. – Mimo to złość i wątpliwości pozostały w jego oczach. – Przykro mi – powiedziała, po czym wróciła do biurka. – Naprawdę nie starałam się obrazić cię lub rozgniewać. Seth nienawidził siebie za kradzież jej szczęścia. Czy naprawdę miała na myśli to, co mówiła? Czy to możliwe, że uważała go za inteligentnego? Dlaczego miałaby tak uważać, kiedy nikt inny tego nie robił? Wiedział, że wolno się uczył. Zawsze był oporny w tym temacie. To dlatego zajmowało mu tyle czasu zrozumienie tej maszyny. Dlatego nie umiał zmusić jej do pracy. To dlatego Noir ciągle go bił. Mimo to nigdy nie nauczył się, aby trzymać języka za zębami i spojrzenia wbitego w podłogę. Nigdy nie nauczył się kiedy powinien się zamknąć. Tylko totalny idiota ryzykowałby konfrontację wiedząc, że będzie go to bardzo bolało. Ostrożnie dołączył do niej i obserwował jak otworzyła tę rzecz, której on nie umiał opanować czy zrozumieć. - Co teraz robisz? - Cóż, szukam zakładek. - Ale to przecież nie książka. Spojrzała na niego z zarysem irytacji w oczach. - Wiesz, cokolwiek ci powiem i tak się przyczepisz i zrozumiesz to odwrotnie. – Obróciła się na krześle. – Doskonale zdaję sobie sprawę, że to nie jest książka. Jeju! Seth zastanawiał się przez chwilę. Miała rację. Był dla niej niegrzeczny i to bez powodu. - Staram się tylko zrozumieć. Nadal była wkurzona, ale przynajmniej mu odpowiedziała. - Zakładki są to zapisane ulubione strony, tak abyś mógł do nich wrócić, jeśli będziesz chciał. - Podobnie jak zakładki w książce? 74

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Skinęła głową. - Stąd ta nazwa. Ale ty tu nie masz żadnych. - Wiem. Powiedziałem ci, że miałem problemy z uruchomieniem tego. Lydia skrzywiła się na niego. - Podążałeś za instrukcją? – Nie to, żeby jej to kiedykolwiek pomogło, ale... - Nie mogłem. - Nie masz instrukcji? - Mam, ale nie rozumiem języka w jakim jest napisana. Jej szczęka lekko opadła. Czy on był analfabetą? - Ale bez zarzutu mówisz po angielsku. Prawdą też było, że miał akcent, którego nigdy wcześniej nie słyszała i przez to rozumiała, że nie był to jego wrodzony język. - Tak. Łatwo rozumiem języki. Po prostu nie umiem ich odczytać. Dobrzy bogowie, był jeszcze bardziej inteligentny niż myślała. Jak mógł wymyślić jak uruchomić komputer zupełnie bez instrukcji, bo jej nie rozumiał? - Czy jakiś demon ci pomagał? Pokręcił głową? - Nie. Tak naprawdę nikt tutaj ze mną nie rozmawia. Otoczony przez wielu, ale zawsze sam. W tym momencie przypominał jej Solina i zrobił się jej przykro. - Czy to dlatego zwróciłeś mi głos? Jego twarz zmieniała się w kamień, kiedy znajomy gniew zaiskrzył w jego oczach. - Nikt nie musi ze mną rozmawiać. Nigdy. Musiała się zmusić, by nie przewrócić oczami. W tym momencie nie sądziła, że kiedykolwiek uda jej się dotrzeć do niego, aby błędnie nie rozumiał każdego jej komentarza. 75

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- To cię nie osłabi, wiesz? Każdy potrzebuje kogoś, z kim mógłby porozmawiać. - Ja nie. Ale wiedziała lepiej. Nawet Solin, który z zasady nie lubił ludzi od czasu do czasu z nimi rozmawiał. Nauczył się nawet być przyjacielem Arika, innego Łowcy Snów, któremu kilka lat temu pomagał. Jednakże tego rodzaju zmiany zdarzają się tylko wtedy, gdy dana osoba chce rozwiązać swój problem. Strażnik nie był nawet w pobliżu tego. I czy można było go za to winić? Zadziwiające było to, że pozostał przy zdrowych zmysłach. A fakt, że posiadał resztki współczucia, to był istny cud. Wzdychając powróciła do komputera. - Co robisz? – zapytał Strażnik. - Wpisuję adres google, tak abyśmy mogli dostać się do witryny, która pozwoli wyszukać nam twoją nazwę. Seth podszedł do niej, by móc lepiej widzieć. - Skąd wiesz, jak to wszystko robić? - Spędzam okropną ilość czasu na surfowaniu. Spojrzał na nią. - Ciągle powtarzasz to słowo. Co ono oznacza? – Jego entuzjastyczna ciekawość przypominała jej dziecko. - My teraz surfujemy w sieci. Jest to termin, którego używają ludzie, gdy są połączeni ze światem. - Aha, więc surfujemy dokąd? Otworzyła szerzej oczy. - Gdzie tylko zapragniemy. - Wszędzie? - Tak. Podaj mi nazwę czegoś, co chciałbyś zobaczyć.

76

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Zamilkł, kiedy się nad tym zastanawiał, ona w tym czasie obserwowała jego oko, które wydawało jej się jeszcze bardziej czerwone. Czy to go naprawdę nie bolało? Zamrugał dwa razy, poczym ich spojrzenia się spotkały. - Czy możemy na tym zobaczyć światło słoneczne? - Oczywiście – wyszukała odpowiednie obrazy. W momencie, gdy komputer wyświetlił zdjęcia, jego szczęka opadła. Klęknął na kolana i z szacunkiem dotknął ekranu laptopa w miejscu, gdzie na obrazku słońce wyglądało zza chmur. - Czy to ciągle wygląda w ten sposób? – mówił, jakby szeptał modlitwę. Zachwyt na jego twarzy i w głosie, sprowadził łzy do jej oczu, kiedy zdała sobie z czegoś sprawę. - Jak dużo czasu minęło odkąd ostatni raz widziałeś światło słoneczne? Seth nie mógł oderwać wzroku od obrazów. - Nie wiem. Dużo. – Jego przerażone spojrzenie sprawiło, że zachciało jej się płakać. Nie mogła sobie wyobrazić, jak to jest żyć wieczność bez światła. - Możesz mi pokazać więcej? - Oczywiście – pochyliła się do przodu, by wziąć go za rękę. Syknął jakby jej dotyk go oparzył i szybko wyszarpał dłoń. - Miałam tylko zamiar pokazać ci jak poruszać się za pomocą myszki po przeglądarce. Nie chcesz się dowiedzieć jak to robić, gdy mnie nie będzie? Seth zawahał się. Nie chciał myśleć o czasie, kiedy jej już tu nie będzie, aby mógł to robić bez niej. Ale nie mógł jej zatrzymać i wiedział o tym. - Ok. – Powoli przesunął swoją dłoń w jej kierunku. Lydia zaśmiałaby się, gdyby nie było to tak tragiczne, bo był niechętny, żeby jej dotknąć. Przeciągnęła palcem po jego siniakach, po czym położyła jego dłoń na panelu dotykowym myszki. Strupy na jego skórze drapały ją, kiedy pokazywała mu jak obsługiwać wskaźnik myszki i klikać na to, co chciało się zobaczyć. Były tam okrutne

77

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

blizny na jego nadgarstku, które wyglądały, jakby koś próbował odciąć mu dłoń. Co oni z nim robili? Czuła jak porusza się każdy jego mięsień i ścięgno. Co więcej mogła poczuć męski zapach jego skóry i włosów. Połączenie tych dwóch rzeczy sprawiło, że napłynęła jej ślinka. Jeszcze gorzej, bo zaraz napłynęła do niej chęć przeciągnięcia językiem po płatku jego ucha. Najprawdopodobniej gdyby spróbowała podskoczyłby tak wysoko, że uderzyłby się o sufit. Przez tą myśl się uśmiechnęła. Seth skrzywił się na jej reakcję. - Coś zrobiłem źle? - Nie śmiałam się z ciebie. To była tylko głupia myśl, która nie miała nic wspólnego z laptopem. - Aha. Odchyliła się na twardym krześle, umożliwiając mu dokładne zapoznanie się z każdym zdjęciem. Jej spojrzenie przeszło przez siniaki na jego twarzy i granatowy ślad na jego gardle. Te urazy przypomniały jej gdzie i jak się spotkali. Część jej chciała go uderzyć za to, co zrobił Solinowi. To było okrutne. Co gorsze prawdopodobnie zbiłby Solina, gdyby go nie powstrzymała. Jak mogła o tym zapomnieć? Nie pozwól mu się oszukać. On jest zły do głębi swego jestestwa. A jednak widziała w nim coś więcej niż bezdusznego mordercę. Poza tym znała wielu ludzi, którzy uważali, że to Solin był uosobieniem ciemności. Tych, którzy jak tylko mogli, próbowali go zabić. W końcu to on zabijał ich. Rzeczy nigdy nie były czarno-białe. Zawsze były różne odcienie szarości. - Dlaczego torturowałeś Solina? Przerwał patrzenie w komputer i mięsień zaczął drgać w jego szczęce. - Noir mi kazał. - Czy zawsze robisz wszystko, co każe ci Noir? Spojrzał na nią zimnym spojrzeniem, w który iskrzyła furia. - Nie jestem słaby – warknął przez zaciśnięte zęby. 78

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Straszliwe blizny na całym ciele o tym świadczyły. Te rany kogoś innego po prostu by zabiły. Lub przynajmniej sprawiłyby, że ukrywałby się w jakiejś dziurze. - Nie powiedziałam, że jesteś. - Ale to sugerowałaś. Być może, ale... - Ja po prostu próbuję zrozumieć twoją rolę tutaj. Co robi Strażnik? Zobaczyła, że wstyd zagościł w jego oczach. - Egzekwuje prawo Noira. - Jak to? - A jak myślisz? Karze tych, którzy je łamią. – To był argument, którym uniknął wprost odpowiedzi na jej pytanie. Nie potrafiła powiedzieć czy zrobił to celowo, czy siedziało to w nim tak głęboko, że nic nie umiał na to poradzić. - A jak decydujesz jaką karę im zadać? - To nie ja decyduję. Teraz w końcu zrozumiała. - Możesz robić tylko to, co powie Noir. Skinął powoli głową i było oczywiste, że nienawidził tego, co musiał robić. Aż do krwi, każdą cząsteczką swojego ciała. Ale to tylko jeszcze bardziej ją zmyliło. - Dlaczego ktoś tak potężny jak ty, nie może opuścić tego miejsca? Seth zacisnął zęby zanim odpowiedział. - Nie mogę go opuścić tak samo, jak ty. - Też jesteś więźniem? - Jestem jego niewolnikiem – syknął z taką ilością jadu, że rozłożyłby słonia na łopatki.

79

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Och. To zmieniało wiele rzeczy. Nie wiedziała jak Noir trzymał go tutaj, ale to musiała być silna magia. Nic dziwnego, że był taki nieszczęśliwy. Nic dziwnego, że chciał zobaczyć światło słoneczne. Lydia przełknęła ślinę, gdy ból przedarł się do głębi jej serca. On nie zasługiwał na to. Nikt nie zasługiwał. - Gdy powrócą do mnie moje moce, mogłabym cię uwolnić. Skrzywił wargi na jej słowa. - Wiem lepiej. Nie raz zawiodłem się na tym kłamstwie. Nie pozwolę sobie ponownie w nie uwierzyć. - Zawiodłeś się na tym kłamstwie? Seth odszedł od niej, starając się nie pamiętać kto ostatnim razem obiecał go uwolnić. Przecież on dotrzymał swojej części umowy i... Nikt mu nie pomógł. Nikt. To była lekcja, którą dobrze zapamiętał podczas pobytu w piekle. I postanowił, że nigdy nie będzie tak głupi, by to powtórzyć. Nigdy. Był tu i musiał tu zostać. Nic nie można było na to poradzić, a walka o to przynosiła tylko więcej bólu. Za każdym razem, gdy próbował uciec, Noir i tak go dopadał i sprawiał, że bardzo tego żałował. Skończyłem z byciem głupim. A to oznaczało, że musiał znaleźć odpowiedź na pytania Noira zanim ten skurczybyk wezwie go ponownie. - Potrzebuję informacji na temat klucza. Pokaż mi, jak szukać. Westchnęła ciężko. - Tak, mój Panie. – Jej głos miał dziwny ton, gdy to powiedziała. – Cokolwiek rozkażesz. – Zmrużyła oczy patrząc na niego, po czym powróciła do normalnego głosu. – Mógłbyś powiedzieć „proszę” raz na jakiś czas. To nie będzie bolało. Dobroć nigdy nie boli. Zaszydził z tej bzdury.

80

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Jesteś naiwnie głupia, jeśli sądzisz, że tak jest. Dobroć niszczy tego, kto ją czyni, za każdym razem. - Nie jestem demonem. - Nie musisz być, zaufaj mi. Lydia wahała się, gdy słuchała i wychwyciła dziwy ton w jego głosie. Nagle coś o nim zrozumiała. - Czy nikt nigdy nie był dobry dla ciebie? Seth nic nie mówił, kiedy przypomniał sobie te kilka lat po tym, jak został ocalony od pustyni. Był tam szczęśliwy przez jakiś czas. Jego zastępcza rodzina dobrze go traktowała. A przynajmniej tak mu się wydawało. Ale w końcu to wszystko sprawiło, że ich zdrada wydawała się jeszcze bardziej brutalna niż prawdziwego ojca i matki. Przynajmniej jego prawdziwi rodzice nigdy nie udawali, że się nim opiekowali. Zawsze wiedział, że stał między nimi. To było kłamstwo, które bolało najbardziej. Nie, to jednak wiara, że jego przybrana rodzina opiekowała się nim. To by znaczyło, że był dla nich ważny, podczas gdy wcale tak nie było. Bo jak inaczej mogliby się od niego odwrócić tak, jak to zrobili, jeśli on tylko ich kochał i o nich dbał? Zawsze wykonywał swoją pracę bez pytania i bez zarzutów. I nie było dnia, żeby nie powiedział im, że jest wdzięczny, iż ma ich w swoim życiu. No i po co? On ich kochał, a oni wykorzystywali go jako tanią siłę roboczą. I w końcu sprzedali go, jakby był niepotrzebnym meblem. Seth przełknął ślinę z goryczą, która była jego nieodzownym towarzyszem. - Dobroć jest kłamstwem i nie chcę mieć z nią nic wspólnego. Jego twarz była skamieniała, tak że nie wiedziała w niej emocji. Zaczęła klikać na zdjęcia rzeczy, a on się zdziwił. - Nie rozumiem, co to jest? Czytała to, co było napisane pod zdjęciami.

81

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Olympus jest marką aparatu fotograficznego. Wszystkie wyniki wyszukiwania dotyczą właśnie tego, a nie góry w Grecji. Czego dokładnie szukasz? - Nie wiem. Noir powiedział, że to coś należącego do Solina. Coś, co można wykorzystać, by dostać się na Olimp i zabić Zeusa. Oczy Lydii rozszerzyły się w szoku. - Przyczyniłbyś się do tego, by Noir był jeszcze bardziej potężny niż jest do tej pory? Dlaczego? - Dlatego, że gdy starałem się go osłabić, to wcale dobrze na mnie nie wpływało. - Co masz na myśli? Seth wzdrygnął się, gdy przypomniał sobie twarz Noira sprzed tych wszystkich setek lat, gdy ten dowiedział się, co Seth zrobił. To nie był moment, który chciałby kiedykolwiek powtórzyć. - Nic. Lydia chciała go kopnąć za jego ślepą głupotę jeśli chodziło o Noira. - Czy ty nie rozumiesz, co zrobi Noir, gdy już odzyska pełnię swojej mocy? Popatrzył na nią tak, że od razu usiadła na krześle. - Wszystko co rozumiem, to, to, co mi zrobi, jeśli nie dostanie tego, co ode mnie chce. – Przeciągnął dłonią po podbródku, gdzie miał okropną bliznę. – Muszę zdobyć ten klucz. - I nie obchodzi cię, kogo będziesz musiał skrzywdzić, żeby go dostać? - A dlaczego powinno? Nie mogła uwierzyć w szczerość w jego pytaniu. - Bo to jest złe. Nie krzywdzi się ludzi. - Ale oni skrzywdzili mnie. - Nie. Oni tego nie zrobili. Ludzie są przyzwoici i… - Robaku! – Kobiecy piskliwy głos rozniósł się echem o pokoju, przerywając Lydii w połowie zdania. – Tutaj. Teraz! 82

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Azura – wyszeptał. – Musze iść. Natychmiast zniknął. Lydia westchnęła z niesmakiem. Nie mogła uwierzyć, że była tu uwięziona. Wraz z nim. Ale przynajmniej nie była bita. Jeszcze. Jednakże, gdy tam siedziała i słuchała ogłuszającej ciszy, miała złe przeczucie, że dłużej nie będzie takiego spokoju. Coś strasznego czaiło się na nią… Wiedziała o tym.

83

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 7

Lydia z nudów bębniła palcami o biurko Strażnika, czekając na jego powrót. Wiesz, ciągle masz laptopa. Tak, tak, przecież ma laptopa... Mogła napisać e-maila do Solina. Dlaczego nie pomyślała o tym wcześniej? Bo jestem idiotką… I szczerze mówiąc nie chciała dać się złapać, bo mogła stać jej się krzywda. Ale teraz Strażnika tu nie było. Jej serce zabiło szybciej, gdy zalogowała się na swoje konto e-mail i zaczęła się modlić, by miała wystarczająco dużo czasu na napisanie kilku słów zanim wróci Strażnik. Jej palce szybko dotykały klawiatury. Solin, Nadal jestem w Azmodei. Wiem, że nie pozostawiłeś mnie tutaj w własnego wyboru, ale muszę wrócić do domu. Nie mam swoich mocy. Nie mogę wrócić sama. Nie wiem, jak długo Strażnik zamierza mnie tu przetrzymywać. Na razie jestem bezpieczna i nie ucierpiałam. Proszę napisz mi, co planujesz. Cokolwiek robisz, nie dawaj mu klucza, cokolwiek to jest. Nie jestem tego warta. Zawsze kochająca cię, Dee Solin był jedynym, który ją tak nazywał i to był sposób, aby uwierzył, że list naprawdę pochodzi od niej. Przycisnęła „wyślij” i wstrzymała oddech aż do momentu, gdy upewniła się, że wiadomość została wysłana. Przy odrobinie szczęścia on szybko powinien sprawdzić pocztę i przybyć po nią. Mimo iż nie powiedział jej tego wyraźnie, wiedziała, że Strażnik będzie ją tu więził, dopóki nie dostanie klucza. A żeby uratować jej życie wiedziała, że Solin da mu ten klucz. Bez wahania. 84

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Proszę, nie. Jej życie nie było warte tego, by Noir odebrał moc Zeusowi. W żadnym wypadku nie mogła do tego dopuścić. Odświeżyła pocztę w nadziei na odpowiedź. Przez godzinę robiła to na próżno... aż poczuła, że Strażnik wrócił. Nie mogła przegapić tego, że powietrze zmieniało się, gdy był w pobliżu. Jego moc była namacalna. Tak samo jak jego obecność. Ale on nie pojawił się w sypialni, raczej był pod prysznicem. Przynajmniej tak zakładała, bo słyszała jak ciekła tam woda. Po wylogowaniu się z poczty poszła w tamtą stronę sprawdzić czy na pewno. Bo jeśli to nie był on, to ona mogła tego bardzo żałować. Podkradła się powoli pod drzwi łazienki, gotowa w każdej chwili uciec, gdyby okazało się, że to jakiś inny demon. Niepewna czy powinna to zrobić, otworzyła drzwi i zamarła. Zbroja Strażnika leżała na podłodze przed prysznicem. A prysznic miał szklane drzwi. I mogła dostrzec go. Całego nagiego. Gorąca woda spływała po jego wspaniałym ciele, na którym widziała zarys mięśni. Och tak, dziecinko, mogłabym zarobić fortunę, gdybym teraz miała kamerkę internetową. Cholera, nawet blizny i siniaki nie umniejszały jego piękna. O jej, chciałabym kawałek tego ciałka. Nigdy aż tak bardzo nie chciała nikogo ugryźć. W gardle jej zaschło, gdy fala pożądania przelała się żarem w jej krwi. Nieświadomy jej obecności szorował się tak mocno, że była zaskoczona, iż nie zdarł sobie skóry. Odwrócił się lekko, sięgając po więcej mydła i zamarł, gdy ją ujrzał. Czas zatrzymał się w miejscu, gdy tak na siebie patrzyli przez zaparowaną szybę. Jej oczy rozszerzyły się w chwili, gdy jego męskość zaczynała rosnąć. - Przepraszam – krzyknęła zanim wycofała się przez drzwi i szybko je za sobą zatrzasnęła. O dobrzy bogowie, upokorzyło ją to, że została przyłapana na podglądaniu...

*** 85

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Seth nadal stał w bezruchu. Nie mógł pozbyć się z głowy widoku Lydii stojącej w drzwiach łazienki. Dlaczego ona go obserwowała? I jak długo? Czy to ważne? Wzdychając wrócił do kąpieli. Zdumiało go to, że znów stał się twardy, przecież dopiero co Azura go wykorzystała. Ale wszystko, co musiał zrobić to myśleć o Lydii, a jego ciało od razu reagowało wbrew jego woli. Cholerna zdradliwa bestia. Zakręcił wodę i zmaterializował na sobie czarne luźne spodnie i czarną koszulę z długimi rękawami. Nigdy nie lubił pokazywać żadnej części swojego ciała. Nie po tym, co zostało mu zrobione. Wytarł twarz ręcznikiem i zastanawiał się czy zmaterializować sobie makijaż, ale stwierdził, że nie ma po co. Ona przecież już widziała jego prawdziwą twarz i włosy. I na szczęście wiedział, że Noir i Azura byli zajęci i miał, chociaż jeden dzień wolnego. Seth chciał tylko spokoju. Żeby to było możliwe... Wytarł ręcznikiem mokre włosy i otworzy drzwi i zobaczył, że Lydia dalej czerwona na twarzy siedzi na krześle przy biurku. - Potrzeba ci czegoś? - Pokręciła głową nawet na niego nie patrząc. – Jednak może jest coś, co mogę dla ciebie zrobić? - Poza tym, że mógłbyś mi oddać moje moce? – Smutek w jej głosie zbił go z tropu. Była twarda. Nie to, że ją oskarżał. - Tak, a poza twoimi mocami? - Jest dobrze. Naprawdę bardzo dobrze. Ale tak nie było. Seth chciał do niej podejść i zanurzyć rękę w jej ciemnych, miękkich włosach. Co więcej chciał schować twarz w zagłębieniu jej szyi i wdychać jej zapach aż zakręciłoby mu się z głowie. Chciałby też ją pocałować, jeśli tylko jej pocałunki nie miałyby być takie gwałtowne i bolesne. Pomiędzy ustami Azury i pięścią Noira jego wargi zawsze były pokaleczone i obolałe. A kiedy miał do czynienia z żeńskim demonem... 86

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Tia... przynajmniej po ugryzieniu Lydii nie została blizna. Zaczął się zastanawiać czy kiedykolwiek ugryzła Solina, gdy go całowała. I nagle myśl o niej całującej boga snów sprawiła, że krew mu zawrzała. I nie miał pojęcia dlaczego. Przecież mimo wszystko ona była Solina. Ale to mu się nie podobało. Nawet przez sekundę. Lydia przełknęła ślinę, gdy poczuła, że się do niej zbliżył. Każda cząsteczka jej ciała wołała, aby wstała i przytuliła się do twardego, wysokiego ciała. Spojrzała w górę w nadziei, że jego wojenny makijaż ostudzi jej pożądanie i przypomni sobie, kim on tak naprawdę był. Ale gdy zobaczyła te niebieskie oczy i niewiarygodnie piękną twarz, która była otoczona grubymi, niesfornymi lokami, ten widok roztopił ją jeszcze bardziej. Do tego czasu nie zdawała sobie sprawy, jak on młodo wyglądał. Prezentował się jakby był tuż po dwudziestce. Właściwie gdyby nie zarost na twarzy i owłosienie na jego klatce piersiowej oraz dobrze wyrzeźbione mięśnie to prawdopodobnie wyglądałby jeszcze młodziej. A ile bardziej byłby przystojny, gdyby nie siniaki i rany na jego twarzy? Gdyby nie obita szczęka i przekrwione oko? Jej własne serce zabolało z powodu jego bólu, więc przebiegła wzrokiem po jaskółce na jego szyi, której skrzydła schodziły w dół i kryły się pod koszulą. - Czy to ma jakieś specjalne znaczenie? W odpowiedzi potarł tatuaż ręką tak, jakby chciał go zdrapać. - Nie. - Więc dlaczego ty... - Nie chce o tym rozmawiać. Przeniósł ręcznik na drugie ramię, aby zasłonić rysunek, ale przez to mogła zobaczyć dodatkowe ślady ugryzień na jego szyi i wzdłuż szczęki. Dwa z nich wyglądały na naprawdę głębokie. Zdała też sobie sprawę, że jego usta były bardziej spuchnięte niż wcześniej, a górna warga ponownie krwawiła. A kiedy przejechał dłonią po włosach mogła zaobserwował ślady po paznokciach na jego karku. - Wszystko w porządku? Skinął głową, ale nic nie powiedział, kiedy zatrzymał się obok niej. Znany grymas powrócił na jego przystojną twarz. - Co to za hałas? 87

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Przysłuchiwała się uważnie, ale nic nie usłyszała. - Jaki hałas? Przyciągnął laptop bliżej siebie tak, żeby mógł przyłożyć do niego ucho. Lydia zaśmiała się, kiedy zdała sobie sprawę z tego, co usłyszał. - Masz na myśli piosenkę? – Odwróciła się z entuzjazmem do niego, gdy zapomniała o scenie od prysznicem. Światło, które można było nazwać radością zabłyszczało w jego oczach. - Masz tam muzykę? - Tak. Ściągnęłam kilka piosenek, gdy ciebie nie było. – Odwróciła laptop w jego stronę. Jego usta nie uśmiechały się, ale oczy tak. Nigdy nie widziała go tak pogodnego. Jakby biedny dzieciak w Boże Narodzenie dostał wszystkie prezenty ze swojej listy. - Nigdy nie słyszałem czegoś takiego. - To OneRepublic i piosenka “Come Home” z albumu “Dreaming Out Loud”. - Przysięgam, że nie rozumem nawet połowy z tego, co mówisz. Uśmiechnęła się do niego. - Mam tak z wieloma ludźmi. Widziała jak zamknął oczy i wsłuchiwał się w jedną z jej ulubionych piosenek. Stał tak blisko, że aż ręka swędziała ją, żeby dotknąć jednego z jego miękkich loków i nawinąć go sobie na palec. Ale wiedziała, że by mu się to nie spodobało. On by jej na to nie pozwolił. Zmarszczyła brwi, kiedy on przeglądał jej playlistę, a ona mogła przyjrzeć się siniakowi na jego policzku i jego napuchniętym ustom. Wbrew zdrowemu rozsądkowi chciała go zabrać z tego miejsca. Aby mu pokazać, że świat wcale nie był taki, jak on myślał. I że mógłby być szczęśliwy. Rozpaczliwie chciała go nauczyć uśmiechać się i śmiać. Aby pokazać mu prawdziwe światło słoneczne. A nie tylko płaski obrazek bez uczucia ciepła. Przede wszystkim chciała go chronić, ale jaki to miało sens zważywszy na ich różnice 88

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

w budowie? On był silny i mocny, a jednocześnie wrażliwy w sposób, o którym ona nawet nie marzyła. Seth podskoczył, gdy zaczęła się nowa piosenka „Never” zespołu Sevendust. - Przepraszam za to. Powinnam cię ostrzec. Ta jest ciężka – sięgnęła, aby ją przyciszyć, ale ją zatrzymał. - Podoba mi się. Ledwo zrozumiała, co powiedział, bo cała jej uwaga skupiła się na dłoni, w której trzymał jej. W tej chwili bardzo chciała poczuć taki dotyk gdzie indziej na swoim ciele. Seth rozpoznał pożądanie w jej wzroku i spojrzał na jej usta. Bardzo chciał jej ponownie spróbować. Ale przeżył wystarczająco bólu jak na jeden dzień. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnął były ponownie wbite paznokcie w jego plecy. Lub rozerwane usta. Gdyby tylko mógł przekonać o tym swoje ciało. Nadal nalegało na jej spróbowanie nawet, jeśli mało to oznaczać więcej zniszczeń. Jestem takim chorym draniem. Nagle otworzyła usta i ziewnęła. A potem znowu. - O rany, przepraszam, chyba nie spałam za dobrze ubiegłej nocy. - Rozumiem – odsunął się od niej. – Możesz zająć łóżko, nie będę cię w nim niepokoił. - A co z tobą? A co z nim? Tysiące lat tortur zrujnowało jego zdolność do zamknięcia oczu na dłuższy czas. - Nie sypiam za wiele. - Dlaczego nie? Ponieważ nie był słaby. Sen sprawiał, iż stawał się podatny na ataki stworzeń innych niż Azura i Noir. Tchórze myśleli, że coś zyskają, gdy przychodzili wtedy, gdy myśleli, iż jest dla nich bezpieczniej. Gardził takimi stworzeniami. Lydia z niecierpliwością czekała na jego odpowiedź. 89

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ale zamiast tego wyczarował ciepły szlafrok i podał go jej. - Masz, kobieto. Lydię wzruszył jego podarunek. Głównie dlatego, że wiedziała iż było to dla niego niezwykle rzadkie. - Dziękuję. A tak przy okazji... mam na imię Lydia, nie kobieta. Skinął głową i odsunął się od niej. - Śpij w spokoju, Lydio. Poczuła węzeł w żołądku, gdy wypowiedział jej imię. Z jego akcentem brzmiało ono zupełnie inaczej. I wszystko, czego chciała to wspiąć się na palce i go pocałować. Gdyby tylko mogła. Biorąc do rąk białą bawełnę, poszła do łazienki się przebrać. Kiedy wróciła zauważyła, że odkurzył swoje łóżko i zmienił dla niej pościel. Jak na mężczyznę, który nie wierzył w dobroć i życzliwość okazywał jej bardzo wiele. Ale to tylko sprawiło, że stał się dla niej jeszcze bardziej wyjątkowy. Takie rzeczy nie mogły mu przychodzić naturalnie. Musiał się bardzo starać, aby myśleć o jej potrzebach. Kiedy przeszła obok jego biurka poszła do łóżka, on spojrzał na nią z ukosa, ale nic się nie odezwał. Cięgle słuchał jej muzyki i oglądał zdjęcia promieni słonecznych. Jej biedny demon. Wkrótce zostanie sam, gdy ona stąd odejdzie i wróci do domu. A on będzie... Zakrztusiła się, gdy gula utworzyła się w jej gardle, bo pomyślała o torturach... - Dobranoc Strażniku. - Dobranoc – powiedział nie patrząc na nią. Wślizgnęła się pod kołdrę i wsunęła rękę pod poduszkę tak, aby mogła go obserwować. Tak jak obiecał nie przeszkadzał jej w ogóle. Był zbyt zajęty małym okienkiem, w którym pokazała mu świat, którego nie mógł odwiedzać. Mrugała, bo usilnie starała się pozostać na jawie trochę dłużej, ale ostatnio przeszła przez zbyt wiele. I po chwili już dryfowała w innej rzeczywistości.

90

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Seth wiedział, kiedy Lydia usnęła. Jej oddech wyrównał się, a ciało stało się zupełnie bezwładne. Dopiero wtedy ośmielił się na nią spojrzeć. Jedna jej ręka zwisała bezwładnie z łóżka, a jej czarne włosy były rozsypane na poduszce. Ale najsłodszą rzeczą był jej palec od stopy wystający z pod przykrywających jej kołdrę futer. Mam nadzieję, iż Solin wie, jaki ma skarb. Oczywiście, że wiedział. Dlaczego inaczej miałby walczyć tak zaciekle o jej ratunek? Część Setha chciała, aby Solin zawiódł. Jeśli nie wróci tu z kluczem Seth będzie mógł ją zatrzymać. Ale na jak długo? Wcześniej czy później Noir czy Azura znajdą ją tutaj, a kiedy do tego dojdzie... Nawet nie mógł o tym myśleć, co by jej zrobili gdyby przybyli do niego i zauważyli, że ją tu ukrywa. Nie. Lydia będzie musiała wrócić do domu. A jego życie będzie biegło jak kiedyś. Skrzywił się, gdy przypadkowo przejechał językiem po uszkodzonej wardze. Nigdy nic się nie zmieniało. Miał swoją jedyną szanse na wolność i co się stało? Mimo to... Pod wpływem impulsu wstał i podszedł do łóżka tak, aby z bliska mógł się przypatrzeć jej anielskiej twarzy. Zanim mógł się powstrzymać kucnął i położył swój policzek na poduszce obok niej. Miękkość jej ciała sprawiła, że stwardniał i zaczęło go to boleć, bo wiedział, że nigdy nie będzie jej miał. Zaciągnął się jej zapachem, smakując go. - Mam na imię Seth. – Szepnął jej do ucha wiedząc, że nie mogła go usłyszeć. Nawet, jeśli chciał, aby wiedziała. Mógł zabić, by tylko usłyszeć, jak ona wymawia jego imię. Chociaż raz. Wstrzymując oddech umieścił delikatny pocałunek na jej policzku, po czym odsunął się. W końcu zrozumiał dlaczego Solin był gotów umrzeć za nią. Teraz nabrało to sensu. Przez piękno swojego ciała i ducha powinna być szanowana i chroniona. I miał nadzieję, że nic nigdy nie splami ich lojalności wobec siebie. To byłaby największa tragedia dla nich. 91

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Nie tknę jej dla ciebie, Solin. Nikt nie zasługuje na taki ból. Seth wrócił do biurka i wyłączył muzykę. Nie chciał widzieć i słyszeć czegoś, czego nigdy nie będzie miał. Nie było potrzeby w torturowaniu się, kiedy wielu innych robiło to za niego.

***

Solin rozejrzał się po twarzach mężczyzn i kobiet, którzy kiedyś byli jego zawziętymi wrogami. Teraz zostali połączeni, aby walczyć ze wspólnym wrogiem. Kiedyś już tak postąpili, gdy jego brat Arik został zaatakowany. Ale to było lata temu, a teraz skutki mogły być znacznie większe. Zacisnął swoją dłoń na iPhonie, wdzięczny, iż Lydia napisała do niego. Ale nie było mowy, aby mógł ją tam pozostawić. Nie z tym zwierzęciem. Jednak dostanie się do Azmodei okazało się niezwykle trudne. Mieli jedyną pomoc w postaci władcy Hellchaser, Thorna. Jeśli ktokolwiek był w stanie przemycić ich tuż przed nosem Noira, to była to właściwa osoba, gdyż on dzielił z nim tą piekielną rzeczywistość. Chociaż Thorn nie był najbardziej wiarygodną i najmilszą istotą, to nienawidził Noira tak samo, jak oni. Solin nie miał wątpliwości, że Thorn pomoże im dostać się i wydostać z Azmodei. Trzymaj się dziecinko, kawaleria jest w drodze. I jego pierwszym zadaniem będzie, przybicie jąder pana Strażnika Noirowi do czoła.

92

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 8

Lydia obudziła się bardzo zdziwiona. Zawsze w swoim życiu śniła. Ale ostatniej nocy nie nawiedził jej ani jeden sen. Kiedy Strażnik powiedział jej, że pozbawił ją mocy to nie żartował. Nie wiedziała, że sen był jedną z jej mocy. A był? Przeciągając się odwróciła się i znalazła Strażnika przy biurku, tam gdzie go zostawiła, gdy zasnęła. Wciąż był ubrany w luźne czarne ubrania, odwrócił krzesło na którym siedział tak, że twarz miał zwróconą w jej kierunku, a za plecami ścianę. Ale nie zwracał na nią uwagi. Zamiast tego na swoich kolanach trzymał staroświecką, oprawioną w skórę książkę, którą podtrzymywał męską, silną ręką. Po czym odchylił się w fotelu i wsparł na blacie biurka, tak że jego nieuszkodzony policzek spoczywał na ręce zaciśniętej w pięść. Jego szalenie długie nogi były wyciągnięte pod biurkiem i skrzyżowane w kostkach. Lydia uśmiechnęła się na ten nieoczekiwany widok bosych stóp. Były takie słodkie, nigdy wcześniej nie myślała tak o stopach. Normalnie nie zwracała na nie uwagi. Dziwne, że to sprawiało, iż wyglądał jak każdy przeciętny mężczyzna. No cóż może nie każdy. Tak przystojni mężczyźni byli nieliczni. A piękni jeszcze rzadsi. Znalezienie jakiegoś z takimi włosami, oczami i ciałem było jak znalezienie jednorożca. W rzeczywistości ona nigdy nie widziała mężczyzny z kasztanowymi włosami, który nie byłby piegowaty, lub nie miał trupio bladej skóry – nie żeby to było coś złego. To było po prostu coś, czego oczekuje się od ludzi z rudymi, lub kasztanowymi włosami czy to mężczyzn, czy to kobiet. Ale na jego ciele nie było choćby jednego piega i mimo, iż nie widział światła słonecznego od kto wie jak długiego czasu, jego skóra była złocista, jakby opalona. Jejku, nawet siniaki i blizny nie umniejszały jego piękna. Jak taka osoba mogła być tak niesamowicie seksy? Tak niebywale smakowita?

93

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Dalej siedział na krześle i w jednej ręce trzymał książkę, a drugą przewrócił stronę. Lydia uśmiechnęła się na widok niesfornych kasztanowych loków opływających jego twarz. Przypominał jej Shirley Temple, a jednocześnie był niezwykle męski. A ona naprawę chciała się tymi jego loczkami pobawić. I gdy tak studiowała jego twarz zobaczyła, że siniak wokół czerwonego oka przybrał brzydką, fioletową barwę. Miał nowego siniaka za uchem, tym, które krwawiło wcześniejszego wieczora. Także gdy przełknął zobaczyła świeże ślady po ugryzieniach na jego szyi. Chciała zapłakać na ten widok. Siedział tam na krześle przyzwyczajony do ran i nawet nie komentował bólu, który musiał być ich konsekwencją. Tak mi przykro, że cię dźgnęłam. On nie był tym, za kogo ona go uważała przy ich pierwszym spotkaniu. Jak ona mogła tak go nie docenić? Ale to nie była całkowicie jej wina. Mimo obelg i bicia, które musiał znosić, roztaczał wokół siebie aurę, jakby był wojownikiem lub królem. Biła od niego moc i władza, tak że nikt nie mógł podejrzewać, iż był workiem treningowym Noira i chłopcem seks-zabawką dla Azury. Ale być może, że to była jego tarcza. Sposób, aby nie pozwolić innym ludziom poznać jego wstydu. To trzymanie innych na dystans prawdopodobnie powstrzymywało ich przed krzywdzeniem go. To sprawiło, że chciała otoczyć go ramionami i przytulić. Gdyby tylko jej pozwolił. Odchrząknęła i wreszcie się odezwała. - Czy ty w ogóle nie sypiasz? Pokręcił głową, ale nie chciał rozwijać tematu. - Jesteś głodna? - Jeszcze nie. Muszę się porządnie obudzić zanim będę chciała coś zjeść. Podniósł się na krześle, zmarszczył brwi i zamknął laptopa. – Przerwałeś badania? - Nie było tam tego, czego szukałem i zmęczyło mnie próbowanie rozszyfrowania, tego co tam jest napisane, bo to zupełnie nie ma dla mnie sensu. 94

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ale on był szczęśliwy, kiedy ona szła spać… przynajmniej tak myślała, gdy patrzył na obrazki i słuchał jej muzyki. Teraz wrócił do swojej zwykłej miny, która wydawała się być wrodzona w jego DNA. Zsunęła się z łóżka i poszła sprawdzić co czytał, ale nie mogła zrozumieć jego alfabetu. To zdecydowanie nie był język Egipski choć w większości tak wyglądał. - Co to jest? - Bilgamesz. Ojej… to było nowe dla niej. - Co za ludzie posługiwali się Bilgameszem? Skrzywił się. - Nie rozumiem. Cóż, przynajmniej nie była samotna w swoim zagubieniu. - Jakim językiem jest Bilgamesz? Skąd on pochodzi? - To nie język. To tytuł opowieści. – Jego twarz rozluźniła się, gdy pojął o co jej chodziło. – Myślę, że twoi ludzie znają tę historię jako opowieść o Gilgameszu. - Och... – Teraz już wiedziała, jak on się czuł wczoraj, gdy ona używała żargonu komputerowego. Teraz miała połowę układanki, ale druga połowa była jeszcze bardziej intrygująca. – A w jakim języku jest to napisane? - Akkadyjskim. O cholera. Była zaskoczona, że jej to ujawnił. Nie wiedziała dużo na temat historii, ale wiedziała, że to był bardzo stary język i że znacznie wyprzedzał jej wiedzę... Właściwie był tak stary, że ledwie o nim słyszała. - I umiesz to odczytać? W jego oczach błysnęła iskra. - Nie jestem aż tak głupi, nie jestem analfabetą. - Oczywiście, że nie. Nikt, kto może przeczytać coś tak skomplikowanego jak ten alfabet składający się tylko z bezsensownych linii, nie może być nazywany głupim. To zdawało się go uspokoić. 95

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- To nie jest takie trudne. - Dla ciebie. Jeśli ty jesteś zagubiony patrząc na mój alfabet, to jak ja muszę być zagubiona patrząc na ten... to mówi bardzo dużo. - Nadal mu się przyglądała, ale to było jakby próbowała czytać Braille’a. - Więc jesteś Akkadyjczekiem? - Egipcjaninem. - Naprawdę? A nie wyglądasz na Egipcjanina. Uniósł brwi na jej komentarz. - A wielu Egipcjan widziałaś? - Cóż... nie. Ale widziałam zdjęcia. Są zazwyczaj ciemnej karnacji i z pewnością nie mają kasztanowych włosów. - Tylko tyle wiesz? Mieszaliśmy się w wieloma ludami i mnóstwo ludzi przybyło do Górnego Egiptu z całego królestwa. - Jesteś zadziorny z rana, co? – przekomarzała się. Ale to niewiele wyjaśniało, na przykład, dlaczego jego skóra miała aż tak ciemny odcień, a jego oczy były niebieskie i włosy brązowe. – Więc umiesz czytać hieroglify? - Oczywiście. - Założę się, że masz ubaw w muzeum. Czy kiedykolwiek przechodziłeś obok mumii, spojrzałeś w dół i powiedziałeś: „Cześć wujku Imhotepie, co u ciebie słychać?” Seth nie okazał nawet cienia rozbawienia. - Muzeum? – O co jej chodziło właściwie? - Nieważne. Jakie inne jeszcze strasznie stare języki umiesz czytać? - Grecki i Sumeryjski. - A co z łaciną? Skrzywił się. - Co to łacina?

96

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jej żołądek fiknął koziołka. Czy on żył przed cesarstwem Rzymskim? To była chyba najbardziej przerażająca myśl. Bo gdyby tak było, znaczyłoby, że był tu zamknięty od blisko trzech tysięcy lat. - Wiesz co to Rzym, prawda? - Nie. Nigdy nie wolno było mi podróżować. To jest zakazane. - Nigdy nie widziałeś Rzymu? Imperium Rzymskiego? No wiesz, Neron, Oktawian, Cezar, inne osoby ze śmiesznymi imionami? – Imiona, do których powinna przywiązywać większą wagę podczas lekcji. – To gigantyczne i przerażające imperium, które podbiło świat i podporządkowało sobie wszystkich, nawet Egipt. - Nigdy nie słyszałem o tym miejscu, które opisujesz. Tak, on był starszy od węgla. Pytanie, w którym roku się urodził byłoby bezsensowne. Jego kalendarz, nawet jeśli jakiś miał i tak byłby inny niż jej. I przez cały ten czas on był pod „opieką” Noira. Cholera. Zmarszczyła czoło, gdy kolejna myśl ją uderzyła... czy oni wtedy mieli książki? Z pewnością nie. Więc dlaczego... popatrzyła na kruche, pożółkłe strony i wytartą skórzaną okładkę. - Więc jakim cudem masz książkę napisaną w tak starym języku? Jego twarz pociemniała, gdy ogarnął go smutek. - Noir kiedyś dawał mi wszystko, o co tylko poprosiłem. Desperacko chciała się dowiedzieć o co jeszcze prosił Noira, ale jej zwierzęce zmysły podpowiedziały jej, by nie pytała o to. Cokolwiek to było, sprawiało mu ból. Noir musiał mieć dużo oryginalnych zwojów. Wtedy to miałoby sens. - Czy to jedyna jaką masz? Pokręcił głową. - Udało mi się uratować tylko pięć. - Co masz na myśli?

97

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Noir je niszczył ilekroć wpędziłem go w gniew. Schowałem ich o wiele więcej, ale w końcu je znalazł. Nie udało mu się dostać tylko tych pięciu. - To krwawy, chory, bydlak. – Wulgaryzmu wydobyły się z jej ust, zanim mogła się powstrzymać. Ale to szczerze ją rozwścieczyło, że mógł zniszczyć coś tak bezcennego. I zabrać jej demonowi jedyną rzecz, która najprawdopodobniej dostarczała mu przyjemności w tym piekle. Seth był oszołomiony jej wybuchem. Faktem, że czuła gniew za to, co mu zrobili. Nikt nigdy wcześniej o to nie dbał. Ona udaje, nie bądź głupi. Ale nie wyglądało na to, aby udawała, raczej wyglądało to na... prawdziwe. Odchrząknęła, a jej twarz stała się jasno czerwona. - Tak mi przykro. To zmyliło go nawet bardziej niż jej wybuch. Gniew był w stanie zawsze zrozumieć. Ale tę jej potrzebę, by ciągle przepraszać, nie bardzo. - Często ci przykro, a przecież to nie ty zrobiłaś, dlaczego? - Nie przepraszam, bo coś zrobiłam. Tylko przekazuję emocje, które mówią, że cierpię z tego powodu, co ci zrobili. Ale on nadal nie rozumiał. - Dlaczego miałabyś cierpieć, skoro jestem dla ciebie niczym? - Ponieważ to jest to, co robią ludzie. Oni współczują innym i starają się pomóc. Gdyby był do tego zdolny, zaśmiałby się z tego absurdu. - Najwyraźniej nie spotkałem tych samych ludzi co ty. Nigdy nie poznałem kogoś takiego, jakiego opisujesz. - Nie mówię o demonach. Mówię o ludziach. - A oni są jeszcze gorsi. Od demonów można się spodziewać tylko okrucieństwa. Zdradzają otwarcie i nie próbują tego zataić. Ludzie... oni cię mamią i w końcu popełnisz błąd i im zaufasz, i uwierzysz w ich kłamstwa, które z przekonaniem non stop pompują w ciebie.

98

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia obróciła głowę na żywe emocje w jego głosie. Co oni mu zrobili? - Nikt nigdy ci nie pomógł, prawda? - Nie. - Nawet raz? Nigdy? - Gdyby tak było zapłaciłbym za to ciałem, krwią i łzami. Więc nie, nie liczę na pomoc. To nawet okrutniejsze niż nie robienie niczego. Zaufaj mi. Była w stanie uwierzyć, ale on... W tym momencie była jeszcze bardziej wdzięczna Solinowi. Bez niego z pewnością dzieliłaby los tego mężczyzny. - Chciałabym, abym mogła sprawić, by było lepsze. - Lepsze co? - Twoje życie. Twoje wspomnienia. Moja przeszłość też nie jest doskonała i pojawiło się w niej wiele ludzi, którzy mnie skrzywdzili. To był bardzo zły czas. Ale nie taki, jaki ty opisujesz. Nie do tego stopnia, że to zatruło moją duszę. I chyba z tego powodu najbardziej mi przykro. Zdała sobie sprawę, że nic nigdy nie złagodzi bólu jego przeszłości. Nigdy nie spotkała nikogo tak zmaltretowanego. I kto mógłby go winić, że taki był? Okrucieństwo Noira mogłoby sprawić, że mógł zwariować. Seth przełknął, gdy widział szczerość w jej oczach. Jakaś jego cząstka bardzo chciała jej uwierzyć. Gdyby tylko mógł. Ale całe jego życie było usłane zdradą. A poza tym oni dopiero się poznali. I była jego więźniem. Podobnie jak on, mogła powiedzieć lub zrobić wszystko, aby uciec. Nawet sprzedać własną duszę. Więc co mogło oznaczać kilka słodkich kłamstw i czułych spojrzeń, by dopiąć swojego celu? Jak mógł zaufać komuś w jej sytuacji? Tylko głupiec by to zrobił. A on nie był głupi. Lydia wyciągnęła rękę i dotknęła brzegu jego książki. - Więc to jest to, co robisz, by się rozerwać? - Tak, to jest to. 99

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Przygryzła wargę, gdy to rozważała, a potem jej topazowe oczy zabłyszczały. - A czy ty kiedykolwiek chciałeś się stąd wyrwać i zrobić coś szalonego i dzikiego? - Jak na przykład co? - Nie wiem. Co znajduje się poza tym pokojem? Piekło. Nieszczęście. Krwawiące ściany. Posągi, które ożywają i próbują zjeść ci oczy. Demony, które atakują bez powodu. Nie wspominając o dwójce dupków znanych też jako Azura i Noir. Może powinien jej to powiedzieć, ale w końcu odpowiedział mniej dobitnie. - Nic wartego obejrzenia. - Naprawdę? - Naprawdę. Azmodea jest ogromna i składa się z kilku wewnętrznych krain, jakby innych rzeczywistości, ale żadne z nich nie są warte podjęcia ryzyka i zbadania ich. Gdy będziesz próbować, być może twoi bogowie zmiłują się nad tobą i zostaniesz złapana przez jakieś warczące demony, które tylko pożerają ofiary. Ale w niektórych krainach jest jeszcze gorzej, rządzą tam osoby w porównaniu z którymi Noir i Azura to pacyfiści. Gdyby kiedykolwiek cię dorwali... to nie byłoby miłe. Lydia skinęła głową. Jego ton i sposób w jaki nieświadomie zwierzał się z tego mógł sugerować, że przeżył ból bezpośredniego spotkania na własnej skórze. - Więc tak na co dzień siedzisz w tym pokoju i czytasz sobie? - Gdy mi pozwalają to tak. Nie mogła sobie wyobrazić bardziej nudnego sposobu na życie, zwłaszcza, że on miał tylko pięć książek, które dotrzymywały mu towarzystwa. - Bez urazy, ale to trochę żałosne, nie sądzisz? Jego oczy stały się szkliste zaraz przed tym jak się odwrócił. - Nie dbam o to słowo. Biorąc pod uwagę jego ton i chęć wyrwania jej kręgosłupa za to, że to powiedziała, mogła się domyślić, że bardziej niż dbał. Tylko chciała się upewnić jakie to dokładnie słowo, by omijać je następnym razem. 100

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Słowo? - Żałosne – wypluł to z taką ilością jadu, że już wiedziała. - Ok., zapiszę to sobie. Seth zamknął książkę i odłożył ją na bok. Wstał i zawahał się jakby nadal starał się utrzymać swój temperament pod kontrolą. Kiedy ponownie przemówił nie było w nim już tyle gniewu. - Przyniosłem ci kilka ubrań, położyłem w łazience. - Dziękuję. To wydawało się go zawstydzać, ale przynajmniej już się nie gniewał. - Jeśli będziesz jeszcze czegoś potrzebować, daj mi znać. - Dobrze. Poszła do łazienki i przekonała się, że przygotował jej tu prawdziwą garderobę. Sukienki z jedwabiu, bawełniane bluzki, dżinsy, buty. Kiedy zobaczyła bieliznę nie mogła powstrzymać uśmiechu z powodu jego wyboru. Same czerwone stringi. Dlaczego jej to nie dziwiło? Ponieważ mimo wszystko był mężczyzną. Mimo, iż odmawiał dotknięcia jej, ten rodzaj bielizny kupował facet, gdy chciał zobaczyć, jak kobieta ją nosi. Nie było innego powodu jej wynalezienia. I była pewna, że jej wynalazca był potomkiem Markiza de Sade. Jejku, te majtki były jak sznurek między… A biustonosze… Były dopasowane, ale nie podtrzymywały niczego. Tia, teraz jej piersi będą uwydatnione i będą podskakiwać jak galaretka przy każdym jej ruchu. Mimo to była zdumiona, że tak pomyślał o nich. A wyglądało na to, że dużo o tym myślał. Podeszła do prysznica i go odkręciła, a wtedy zobaczyła, że ubrania nie były jedynym prezentem, jaki jej przygotował. Teraz stało tu wiele szamponów, odżywek i innych kosmetyków specjalnie dla niej. Więc może demon był miły i uwielbiał dawać? Czy ktoś kiedykolwiek pomyślałby o nim w ten sposób? Kręcąc głową zdjęła swoje ubranie i weszła pod prysznic. 101

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

***

Serce Setha zabiło gwałtowniej na dźwięk odkręconego prysznica. Ona tam była naga… Nie wiedział dlaczego, ale bardzo chciał ją tam zobaczyć. I to było najgorsze co go dręczyło. Co więcej chciał stać pod tym prysznicem razem z nią… Dlaczego? Seks jest dobry, ale przyjemność nie trwa długo i jest skażona gryzieniem, ciągnięciem za włosy, drapaniem i bólem. Zaraz po chwilowym uwolnieniu i krótkotrwałej przyjemności następuje powrót znajomego bólu, który wcale nie chce odejść. Nie trzeba dodawać, że nigdy tak naprawdę nie pragnął tego wszystkiego, a przynajmniej nie, kiedy miał do tego dostęp. Przez całe jego życie co innego torturowało jego ciało i umysł. Ale przy Lydii nigdy te myśli nie opuszczały jego głowy. Chwilami wydawało się, że nad niczym innym nie mógł się zastanawiać. Ona była wszystkim o czym mógł myśleć. To dlatego nie zadawał jej zbyt wielu pytań. Nie chciał jej lepiej poznać. To, co już wiedział, będzie go prześladowało do końca jego nieśmiertelności. Seth nie potrzebował więcej bólu w swoim życiu. Próbując przenieść na coś swoją uwagę podszedł do łóżka, aby poprawić pościel. Ale w chwili gdy dotknął poduszki, jej zapach wywołał ból w jego pachwinie i natychmiast zrobił się dla niej twardy. To czego najbardziej pragnął, to jej unikalnego zapachu na swojej własnej skórze. Aby móc pieścić i smakować jej ciało i zanurzyć palce w jej włosach. Jego oddech stał się urywany, gdy zamknął oczy i wyobraził sobie siebie głęboko w jej wnętrzu, podczas gdy jej oddech łaskotałby jego skórę. Czy gryzła tak jak Azura, a może drapała jak demonica? W tym momencie o to nie dbał. Mógłby dać się torturować przez tydzień, żeby tylko móc jej spróbować. Zacisnął dłoń na swoim kroczu i delikatnie go potarł pragnąc, żeby to była jej dłoń. Wystarczyła tylko myśl, o byciu z Lydią w tym łóżku i niemalże doszedł. Przestań. Natychmiast. 102

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ostatnią rzeczą jakiej potrzebował, to zostawić dowód jego pożądania. To byłby wstyd do samego centrum jego duszy. Drżącą ręką wygładził poduszkę, a potem przywdział swoją zbroję i zmaterializował makijaż, po czym wrócił do czytania. W momencie, gdy w końcu zdołał zapanować nad myślami drzwi od łazienki w końcu się otworzyły. Spojrzał w górę, a następnie wypuścił książkę z rąk, która twardo upadła na podłogę.

103

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 9

Seth patrzył na Lydię w całkowitym szoku i na jej widok ogień rozpalił się w jego żyłach. Natomiast żar skumulował się w jego pachwinie. Dlaczego podarowałem jej coś takiego? Ubrała krótką, pomarańczowo-rdzawą sukienkę, która była obcisła i uwydatniała jej krzywizny w sposób, który powinien zostać zabroniony. Co więcej ten kolor kontrastował z jej oczami, dzięki czemu stały się jeszcze bardziej wyraziste. Jakby to było potrzebne. Jego członek urósł do tego stopnia, że zaczął ocierać się o zbroję i powodować ból. Okrutny, gryzący ból. Ale nawet to nie zdołało odwrócić jego uwagi od jej dekoltu z kształcie litery V, przez który wyglądały okrągłe piersi. Piersi, które miały twarde sutki, bo było widać ich zarys przez cienki, jedwabny materiał. W ustach mu zaschło, nawet gdy próbował przełknąć. Wstał z krzesła. Lydia zawahała się, gdy poczuła ciężar jego spojrzenia na każdej części swojego ciała. To było lekko przerażające. - Zrobiłam coś złego? Kiedy nie odpowiadał, zaczęła panikować. W końcu, po kilku długich minutach zamrugał. - Nie, nic. – Podniósł książkę i wrócił do biurka. – Ja... um... widziałem taką na komputerze wczorajszej nocy. Nie byłem pewien czy mieli rację, czy nie. - Nie wiem, jak tego dokonałeś, ale one wszystkie idealnie na mnie pasują. – Tak jakby specjalnie były stworzone do jej ciała. – Dziękuję. Mimo to nie podobało jej się, że makijaż wrócił na jego twarz i włosy ponownie zostały wyprostowane. Teraz miał z tyłu głowy mały kucyk, a na czole niewielka grzywka opadała mu na oczy. Zaczęła tęsknić za chłopięcym wyglądem Strażnika. Ten ją przerażał... 104

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Cóż, przerażał na tyle, na ile, trudno było odczytać emocje pod tym makijażem. Było jej dziesięć razy trudniej z tym czerwonymi i czarnymi liniami, które sprawiały, że jego twarz miała groźnie wyglądać. Z jego wahaniami nastrojów nie lubiła zgadywać, co przedstawia jego twarz. Całkowicie spokojny odszedł od biurka, tak, że mogła zobaczyć kilka misek i talerzy, które tam na nią czekały. Były tam naleśniki z bananami, babeczki, jajka, bekon i sok. Jej żołądek zaburczał na ten widok. - Mam nadzieję, że taka ilość jedzenia świadczy o tym, że do mnie dołączysz. Pokręcił głową. Lydia usiadła i sięgnęła po pusty talerz. - Czy ty nigdy nie jesz? - Czasami. – Trudno było nie zauważyć w jego głosie tego, że się wystrzega jedzenia. - W celu odżywiania ciała nie spożywasz tradycyjnego jedzenia, prawda? Jego oczy zabłyszczały gniewem. - Nie jadam dzieci i nie piję krwi, czy cokolwiek tam sugerujesz. Podniosła ręce w górę w geście kapitulacji. - Nawet nie przyszło mi to na myśl. Dlaczego tak reagujesz na wszystko? Nerwowy tik poruszył jego szczęką. - Jestem zmęczony oskarżeniami o coś, czego nie robię. O rzeczy, z którymi nie mam nic wspólnego. Mogła to zrozumieć. Nikt nie lubił być błędnie oceniany, chociaż gdyby pozbył się tego makijażu, to mogłoby jej pomóc. - Ja ci niczego nie zarzucam. Byłam tylko ciekawa. Nie jesz, nie śpisz, jak ty w ogóle żyjesz? Kiedy przemówił, jego głos był zupełnie płaski i pusty. - Ja nie umrę. Jego odpowiedź zmyliła ją. 105

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Co? Odwrócił wzrok i zaczął spacerować przez pokój, dokładnie tak, jak ona w pierwszą noc, którą tu spędziła. - To nie tak, że ja żyję. Ja po prostu nie mogę umrzeć. To dlatego nie ma znaczenia czy jem i śpię. Moje ciało nadal będzie funkcjonować nawet bez tego. - Urodziłeś się nieśmiertelny? - Podobno. W innym wypadku na pewno nie wybrałbym takiego istnienia. Tia, mogła w to uwierzyć. Kto chciałby tu egzystować? Szczególnie przez całą nieśmiertelność. To nie było tego warte. Ona również była nieśmiertelna. Prezent od ojca. To było coś, z czego nie zdawała sobie długo sprawy, aż dożyła wieku, do którego zazwyczaj dożywali ZwierzoŁowcy. I podobnie jak Strażnik, fizycznie jej ciało nigdy nie postarzało się ponad dwadzieścia kilka lat. - Kiedy zdałeś sobie sprawę, że jesteś nieśmiertelny? - Kiedy miałem siedem lat. Wylała syrop na naleśniki i zaciągnęła się pysznym zapachem. - Co się stało? Zachorowałeś czy miałeś jakiś wypadek? Ból w jego oczach złamał jej serce. - Muszę iść do moich obowiązków. Wrócę kiedy będę mógł. Jeśli będziesz mnie potrzebować zawołaj, a ja usłyszę. Lydia westchnęła, kiedy zniknął. Był dla niej jedną wielką tajemnicą. I jego dobroć zaprzeczała okrucieństwu, do którego wiedziała, że był zdolny. Przyciągnęła do siebie laptopa i włączyła chcąc sprawdzić czy Solin coś odpisał. Uśmiechnęła się, kiedy zobaczyła w skrzynce odbiorczej e-mail od niego. Napisał do niej po grecku, w języku którego uczyła się, gdy była dzieckiem. Najdroższa, Nie zostawię cię tam. Bądź silna, a ja postaram się ciebie uwolnić najszybciej, jak tylko zdołam. Kocham cię najbardziej na świecie i przysięgam, że przyjdę po ciebie choćby nie wiem co się miało stać. S. 106

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Dotknęła słów na ekranie wdzięczna bardziej niż kiedykolwiek, że miała Solina w swoim życiu. Nie było nic, czego by dla niego nie zrobiła. Wkrótce będzie w domu. A Strażnik nadal będzie tu więźniem. I zostanie sam.

***

Seth pozostał na swoim miejscu, co znaczyło, że musiał iść trzy kroki za Noirem, kiedy starożytny kutas robił obchód po swoim więzieniu i sprawdzał swoich więźniów przykutych w najciemniejszych lochach swojego złotego zamku. Na razie uwaga jego pana była skierowana na znęcanie się nad nimi, a nie nad Sethem. Ale jak długo tak będzie? Noir jak gdyby usłyszał pytanie i odwrócił się przez ramię. - Jak tam twoje poszukiwania, robaku? - Jestem już blisko, mój Panie. Oczywiście byłoby mi łatwiej znaleźć klucz, gdybym mógł opuścić tą rzeczywistość i... Noir prawym sierpowym przerwał jego wypowiedź. - Przecież wiesz, żeby mnie o to nie prosić. Seth otarł krew, która skapywała mu po podbródku, bo cios spowodował uszkodzenie języka o zęby. Sprawdził, miał wszystkie zęby, choć niektóre były poluzowane. A Lydia chciała wiedzieć, dlaczego on nie jadał... Trudno było żuć, gdy jego zęby i gardło były uszkodzone. Gryzienie czegokolwiek, nawet słodkiego banana sprawiało mu ból. Nie wspominając, że soki i przyprawy podrażniały rany w jego ustach, dziąsła i gardło. Bolały go to jeszcze bardziej i to chyba był najgorszy rodzaj bólu. Nieubłagany głód i pragnienie bolały mniej i były lepsze do zniesienia niż cokolwiek innego. - Wybacz mi, Panie. Noir uśmiechnął się do niego. 107

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Nie ma wybaczenia dla czegoś tak żałosnego i głupiego jak ty. Nic dziwnego, że ojciec nie chciał cię widzieć. Gdybym był twoją matką zostawiłbym cię na pewną śmierć. Seth się nie odezwał, gdy Noir kontynuował ubliżanie mu. Tą litanie słyszał tak często, że słowa rozbrzmiewały w jego głowie nawet, gdy Noira nie było w pobliżu. Ale tym razem wyobraził sobie Lydię w swoim łóżku i ból zmalał. Czy ona teraz czyta? A może słucha swojej muzyki... a może surfuje, to chyba to słowo znaczyło, że była w internecie. Był tak skoncentrowany na niej, że nie zauważył jak Noir zatrzymał się pod drzwiami jednej z komór do przesłuchań. Chwycił go za gardło tak mocno, że Seth upadł na kolana. Jego świszczący oddech ledwie mógł wydobyć się z jego tchawicy. Wzrok mu się rozmazał. Nie stracił przytomności. Gdyby to zrobił Noir ponownie zaciągnąłby go do jednego z tych pomieszczeń. Panika spowodowała przyspieszenie bicie serca. Nie będzie mógł znieść ani minuty ponownego przykucia łańcuchami do jednego z tych stołów. Po prostu nie będzie mógł. - Zwracasz na mnie uwagę, psie? Zanim mógł odpowiedzieć zadźwięczał alarm. Noir wypuścił go z żelaznego uścisku, tak że upadł na podłogę i ledwie mógł złapać oddech. - Przywołaj mój legion. Mamy gości. Dysząc i kaszląc Seth nie posłuchał swego pana tylko wrócił do swojego pokoju, by sprawdzić czy Lydia jest bezpieczna. Miał złe przeczucia odnośnie tego, kto mógł tu być i czego mógł chcieć. Solin z pewnością nie byłby w stanie zwołać swojej armii tak szybko. A co gdyby jednak był w stanie? Seth nigdy ponownie nie zobaczyłby Lydii. Ta myśl zabolała go bardziej niż bicie Noira. Naprawdę zabolało, jakby ktoś rozrywał mu serce na kawałki. Seth zmaterializował się w rogu pokoju. Jej tu nie było. 108

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Nie... Po raz pierwszy od czasu, gdy leżał na pustyni prosząc o śmierć chciał zapłakać z bólu. Ale za chwilę, gdy rozejrzał się jeszcze raz, Lydia wyszła z cienia ściskając mocno w dłoni nóż, który zostawił jej do śniadania. Radość i ulga przeszły przez niego, kiedy ją ujrzał. Zanim mógł zorientować się co robi, przyciągnął ją do siebie i zamknął w ramionach tuląc. Lydia był absolutnie zaskoczona, kiedy przycisnął ją do zimnej blachy. Jedyną osobą, która ją przytulała w ten sposób był Solin. Jakby była najcenniejszą rzeczą na świecie dla niego. Jeśli nie wiedziałaby lepiej, mogłaby przysiąc, że wyczuwała drżenie Strażnika, kiedy ją tak trzymał. Jedną rękę zanurzył w jej włosach, a drugą owinął jej w talii tak mocno, że prawie nie mogła oddychać. Była przy nim taka malutka, że ledwie głową dostawała do jego piersi. - Zgnieciesz... mnie... – Jej słowa były rozpaczliwą próbą złapania oddechu. Jego uchwyt stał się jakby jeszcze ciaśniejszy zanim uwolnił ją ze swoich objęć i się odsunął. Panika promieniowała z jego spojrzenia, gdy pochylił się, żeby sprawdzić czy wszystko z nią w porządku. - Wszystko dobrze? Ho, ho to dopiero była troska w jego wykonaniu. - Och tak, co się dzieje? W końcu zrozumiał, że nadal jej dotyka. W tym samym momencie zabrał ręce i odsunął się o kolejny krok. - Ktoś nas zaatakował. - Solin? - Nie wiem. Wyciągnął dłoń, aby dotknąć jej twarzy, ale przerwał zanim osiągnął kontakt. Ale zanim mógł się cofnąć wzięła jego dłoń w swoją i ścisnęła mocno. - Boisz się, że on mnie zabierze? Jego brwi obniżyły się i zmarszczyły. Jego twarz była tak mroczna i zabójcza, że myślała, iż jest na nią zły i może zrobić jej krzywdę. 109

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Bałem się, że zostałaś ranna. Seth nie był pewien dlaczego jej to powiedział. To była słabość, na którą nie mógł sobie pozwolić. Nie powinno go obchodzić czy ona żyła, czy umarła. A jednak... Zrobi wszystko, aby była bezpieczna. Teraz to wiedział. Nie była narzędziem wykorzystywanym przez Solina. Ale mogła być kobietą wysłaną, aby go zniszczyć. Skrzywił się na niezaprzeczalną prawdę. Jak mogę być aż tak głupi? Seth nigdy nie dbał o nikogo i o nic, za wyjątkiem swoich książek. Potem musiał patrzyć, jak ten drań je palił na jego oczach i śmiał się, gdy Seth próbował je ratować. Strona po stronie, książka po książce. Noir widział przyjemność tylko w cierpieniu innych. On będzie torturował ją, aż w końcu zabije Lydię, wszystko, aby go zniszczyć. Jak mógłby żyć dalej wiedząc, że przyczynił się do jej krzywdy? No jak? Zanim zdążył zebrać myśli drzwi pojawiły się po jego lewej. Pociągnął Lydię i schował za swoimi plecami, po czym odwrócił się, by stawić czoła temu, kto wchodził. To zdecydowanie nie był Grek. Ona nigdy nie wiedziała czegoś takiego ani w realnym życiu, ani nawet w koszmarach. Nagle jakaś niewidzialna siła odciągnęła ją od strażnika, rzuciła na łóżko i trzymała ją tam, gdy on ruszył do ataku na demony. Miała nowy szacunek dla jego umiejętności, kiedy patrzyła jak walczył. Zadawały mu powierzchowne rany to tu, to tam, ale nie zwracał na to uwagi tylko ciął je na kawałki swoim mieczem. Cholera, był wielkim wojownikiem. Prawdopodobnie najlepszym, jakiego kiedykolwiek widziała. Jak straszne musiało to być dla człowieka tak potężnego i silnego musieć się podporządkować okrutnym kaprysom Azury i Noira? Nie zdawała sobie sprawy z prawdziwej grozy jego położenia aż do teraz. Wiesz, że on potrafi tak walczyć, a jednak był torturowany w tak straszny sposób... Jak on to mógł wytrzymać? 110

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Przebił ostatniemu demonowi serce, po czym odwrócił się do niej. W tym samym momencie tarcza ochraniająca ją opadła do jej stóp. - Lydio chodź. Tutaj już nie jest bezpiecznie. – I ku jej ogromnemu zdziwieniu wyciągnął do niej dłoń. Mając nadzieję, że nie jest to znak nadchodzącej apokalipsy podbiegła do niego i podała mu swoją rękę. Wciągnął ją na korytarz gdzie dochodziły ich odgłosy walki. W tej samej chwili pełna zbroja pojawiła się na jej ciele. Popatrzyła na Strażnika, który podał jej miecz. - Wiesz jak taki używać? - Oczywiście. Macham i dźgam innego faceta, mając nadzieję, że trafiam w serce. Pochylił ku niej głowę. Nie przegapiła jego spojrzenia, które mówiło, że spodziewa się, iż Lydia może użyć miecza przeciwko niemu – tak jak zrobiła ze sztyletem przy ich pierwszym spotkaniu. A fakt, że podarował jej miecz, gdy jej nie ufał mógł wiele znaczyć. - Kto nas atakuje? Westchnął. - Wygląda na to, że ludzie Thorna. - Thorna? - On żyje po drugiej stronie granicy. Normalnie on i Noir mają zawarty rozejm. Ale co jakiś czas... – Przerwał, kiedy ranny demon spadł na nich. Lydia zareagowała błyskawicznie i przeszyła mieczem serce demona. On tylko wrzasnął, kiedy upadł na ziemię tuż za nią. Bez żadnego komentarza Strażnik pociągnął ją z dala od tego miejsca. Nie była pewna gdzie byli, dopóki nie otworzył drzwi i nie wepchnął jej przez nie. - Co do cholery. – Warknął mężczyzna tak śmiertelnie ostrym głosem, że aż zamarła w bezruchu. Jej serce znaczne przyspieszyło, gdy obrócił się i zobaczyła wysokiego bruneta stojącego po drugiej stronie pokoju. Był tak samo przystojny jak Strażnik, z wyjątkiem jego oczu, które były odpychające i niepokojące, co powodowało, że spadał o kilka 111

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

punktów na skali gorących towarów. Jedno z oczu było żywo zielone, podczas gdy drugie miało kolor głębokiego, ciemnego brązu. Zadrżała na ten widok, bo tak jak w oczach Strażnika dostrzegła błyszczącą w nich moc, pochodzącą z etheru. Nie wiedziała kim był, ale było oczywiste, że mógłby ją zjeść na obiad, gdyby tylko zechciał. Strażnik zamknął drzwi i stanął naprzeciw drugiego mężczyzny wyciągając w jego kierunku swój zakrwawiony miecz. - Jesteś mi winien przysługę, Jaden. Pilnuj jej i uważaj, by się stąd nie wydostała. Jaden zaśmiał się szyderczo. - Czyś ty do końca ześwirował Egipcjaninie? Oczy Strażnika zwęziły się. - Przynajmniej to możesz zrobić, po tym co mi zrobiłeś. Cokolwiek Jaden zrobił w przeszłości, przypomnienie o tym sprawiło, że się skrzywił. - Chciałbym zapytać, czy zdajesz sobie sprawę, co te dupki zrobią, jeśli znajdą ją pod moją opieką, ale ty przecież wiesz to lepiej niż ktokolwiek inny. Niech cię wszyscy diabli za to. - Na to już trochę za późno. – Strażnik spojrzał na Lydię i jeszcze raz na Jadena. – Jesteś tutaj jedynym poza mną, który ma moc, by ją chronić. Nie waż się mnie zdradzić. – Jaden zmarszczył brwi, jakby mimo wszystko rozważał zdradę. Albo wyrzucenie Strażnika przez ścianę za to, że ten mu grozi. – To żałosne, że ty i ja mamy być sprzymierzeńcami. – Westchnął z niesmakiem. - Wróg mojego wroga... chyba... dobra, będę jej pilnował. Ale tylko dlatego, że chodzi o ciebie. Nie będę narażał tyłka dla nikogo innego. Strażnik skinął głową, a potem użył wyrażenia, które ją zdziwiło, że w ogóle go zna. - Dziękuję. Nie zapomnę tego. Z twarzą nie do odczytania, Jaden patrzył jak Strażnik wychodzi przez drzwi. Okrzyki i uderzenia metalu o metal i o kamień dobiegły jej uszu. 112

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Co się tam dzieje? - Nie jestem pewien. Wrócę tak szybko, jak tylko będę mógł. – Strażnik wyszedł, trzasnął drzwiami i zamknął je z zewnątrz. Podobnie jak pokój Strażnika, ten też był ponury i posępny. Tylko, że u Jadena płonął ogień w kominku i łóżko wydawało się być używane. Spojrzenie Jadena pociemniało, gdy oglądnął ją sobie dokładnie, od stóp do głów i to w mniej niż przyjacielski sposób. W taki, że stanęły jej włoski na karku. - Seth nie wie, prawda? Lydia skrzywiła się na jego pytanie. - Kto to jest Seth? Twarz Jadena wykrzywiła się w ten sposób, że prawdopodobnie powątpiewał w jej zdolności do logicznego rozumowania. - Heloł? Strażnik, który przyprowadził cię tutaj. Facet z wielkim tyłkiem i z czerwonymi włosami, który trzymał cię za rękę i głupio mi groził. Czy jakimś cudem nie byłaś go w stanie zobaczyć? Więc takie było imię Strażnika... Seth. Silne i złowrogie, tak jak człowiek, który to imię nosił. Jaden przewrócił oczami. - On ci tego nigdy nie powiedział, co? Typowe... po prostu typowe. - Powiedział, że nikt go nie używa. - Nie, nie używają. - Więc skąd ty je znasz? Jaden zaśmiał się okrutnie. - Ja wiem wszystko. W przeciwieństwie do Setha, ja mam pełnię swoich mocy przez większość czasu. A ty jesteś wyjątkową szczęściarą, że on nie ma. - Ja to? - Bo gdy dowie się, że jesteś szakalem zabije cię tam gdzie stoisz i będzie radośnie kąpał się w twojej krwi. 113

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 10

Lydia skrzywiła się, gdy Jaden przepowiedział jej szybką śmierć z rąk Setha. Ale jedno było pewne, że Lydia nawet bez swoich mocy nie była zupełnie bezbronnym stworzeniem. - Nie wiem, o czym mówisz. Westchnął poirytowany. - A właśnie, że wiesz, mała dziewczynko. Nie możesz niczego przede mną ukryć, więc nawet nie próbuj. Będę wiedział, że kłamiesz, nawet zanim to zagości w twoich myślach. Tia, on był przerażający jak Seth, ale w zupełnie inny sposób. Jaden skrzyżował ręce na piersi i obdarował ją uśmiechem, który podpowiedział jej, iż być może on rozważa zjedzenie jej na obiad. - Jesteś Katagarskim szakalem. Twój zapach jest silny i gdy tylko Seth go rozpozna, zaraz poderżnie ci gardło. Jedynym powodem dlaczego jesteś teraz w ludzkiej postaci i potrafisz ją utrzymać podczas snu, jest to, że jesteś w drugiej połowie Łowcą Snów. Masz szczęście. W odróżnieniu od reszty Katagarian masz pełną kontrolę nad swoją zwierzęcą formą. Mogę się nawet założyć, że panujesz nad tym, nawet gdy jesteś w szoku. To wszystko była prawda. Tak samo pomagało jej panować nad tym, to że Seth odebrał jej moce, w tym zdolność do zmiany. - Słyszałem to i masz rację. – Zaśmiał się nisko. – Fascynująca mieszanka krwi, prawda? Nie wiedziałem, że to w ogóle możliwe, ale jeśli o tym pomyśleć to w dziwny sposób może mieć sens. Łowcy Snów są bogami. Są całkowicie inni pod względem genetyki niż ludzie czy Zwierzo-Łowcy. Oni są w stanie zapłodnić wszystko, nawet owady i rośliny. Biorąc to pod uwagę rozumiem, że bóg mógł zapłodnić ZwierzoŁowczynię, nawet bez udziału w tym Mojr. – Coś złego błysnęło w jego dwukolorowych oczach. – To musiało poważnie wkurzyć te trzy suki. Lydia była oszołomiona jego wykładem. Skąd on mógł wiedzieć to wszystko? Nigdy nikomu nie powiedziała o swoim mieszanym pochodzeniu. Wiedziała lepiej, 114

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

żeby tego nie robić. Ludzie nie lubili dziwnych rzeczy, a ona była tak bardzo dziwna, jak się tylko dało. Jej narodziny były tak niezwykłe, że jej matka od dnia jej urodzenia w swojej ludzkiej formie nosiła rękawiczki, żeby nikt nie dowiedział się, że ma córkę bez znaku sparowania. Nie wiadomo co inni członkowie stada by jej zrobili, gdyby się dowiedzieli. Mogło być to dla nich bez znaczenia, ale mogli też być tak tym przerażeni, że mogliby je zabić. Jej matka nie była skłonna ryzykować, by poznać odpowiedź na to pytanie. Tylko Solin znał prawdę o jej pochodzeniu. I umarłby, ale nie powiedział o tym nikomu. Może Jaden tylko blefował lub zgadywał? Uśmiech Jadena był tak protekcjonalny, że aż chciała zetrzeć mu go z twarzy. - Nie próbuj zaprzeczać. Mówiłem ci. Zawsze poznam prawdę, bez względu na to, jak głęboko ją schowasz. Chłód zszedł w dół jej kręgosłupa. Rozpaczliwie zapragnęła dowiedzieć się, z kim ma do czynienia – dlaczego miał takie moce jakie miał. - Czym jesteś? - Spinamax. Lydia nigdy nie słyszała o takiej istocie. Czy jego matka spała z kawałkiem druta, czy co? - Spinamax? Potarł kciukiem kącik ust, jakby zbierał myśli i jakby starał się nie roześmiać. Przynajmniej miał poczucie humoru. - SPIeprzony NA MAX’a. – Wyraz jego twarzy powrócił do śmiertelnej powagi. – Coś jak ty, tylko gorzej. Przynajmniej ja miałem wybór... Wybrałem źle, bo było w tym wielkie niedomówienie, ale sam to sobie zrobiłem. Ty zaś... – wypuścił z siebie długi, rozbawiony oddech. – Tia, masz przerąbane z racji swojego urodzenia... Zupełnie jak Seth. Jego wypowiedź doprowadziła ją do zasadniczego pytania na temat jej gburowatego Strażnika. Może tym razem mogła uzyskać jednoznaczną odpowiedź. Bogowie uwielbiali być złośliwi. Dzięki ci Seth za to, że mnie tu przyprowadziłeś.

115

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- A czym dokładnie jest Seth? Jaden tylko wzruszył ramionami. - Tak jak ty, jest półbogiem. Tylko w tym przypadku jego matka była człowiekiem. - A jego ojciec? - To Egipski bóg Set. Cóż to wyjaśniało skąd tak dobrze znał starożytną kulturę. Ciekawe, że pominął to i jej nie powiedział. Większość ludzi chwaliłaby się tak imponującym rodowodem. Ale jeśli jego ojciec był jednym z głównych Egipskich bogów, a zwłaszcza tak potężnym i przerażającym jak Set1... - Co on tu robi? Odpowiedź Jadena spowodowała, że krew jej zamarzła. - Stado Katagarskich szakali sprzedało go Noirowi, kiedy miał trzynaście lat. Lydia zassała gwałtownie oddech. To wyjaśniało dlaczego zabiłby ją, gdyby się dowiedział kim ona jest. No i czy ktoś mógł go za to winić? W całym tym piekle nie było tak głębokiej dziury, by można ich było do niej wrzucić za to, co mu zrobili. Dzięki bogom, że Seth zabrał jej moc, gdy ją pierwszy raz zobaczył. W przeciwnym razie najprawdopodobniej przekształciłaby się w szakala, aby z nim walczyć. A on by ją za to zabił. Ale Lydia nadal nie rozumiała dlaczego on był tu niewolnikiem. Dlaczego jego ojciec pozwolił, aby został sprzedany Noirowi? Jeśli ktokolwiek był w stanie uratować Setha od tego nieszczęsnego żywota tutaj to właśnie jego ojciec. Jako bóg wojny, chaosu, zniszczenia i zła – co tak wiele wyjaśniało odnośnie osobowości i charakteru Setha – Set nie był typem boga, z którym można by sobie pogrywać. Był znany jako ucieleśnienie wszelakiej agresji -

1

Wszędzie tam gdzie jest napisane Set – chodzi o ojca, boga w starożytnym Egipcie, a tam gdzie jest z literką „h” na końcu, czyli Seth – chodzi o naszego głównego bohatera. To taka podpowiedź, jakby ktoś się zakręcił w tej historii 

116

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

kolejna rzecz jaką Seth dzielił ze swoim ojcem. Był tak zły, że Set zabił swojego brata Ozyrysa, a jego szczątki rozrzucił po całym Egipcie. Jakby mu było mało podczas osiemdziesięcioletniej wojny przeciwko swojemu siostrzeńcowi Horusowi wydarł temu bogowi oko. A ani Horus, ani Ozyrys nie byli znani z jakichkolwiek słabości. Oni obaj byli bardzo silnymi bogami. Reputacja Seta mówiła, że był śmiertelnie mściwy i brutalnie zimny, czego tylko typ chory, jak Noir mógłby mu pozazdrościć. Nawet biorąc pod uwagę wszystkie fakty, które poznała, nadal nie mogła uwierzyć, by Set zrobił coś takiego własnemu dziecku. Jej rodzice zburzyliby Olimp, by ją chronić i strzec. Szakale musiały mieć jakiś powód, aby ryzykować gniew Seta i sprzedać Setha Noirowi. - Dlaczego szakale to zrobiły? - Dla pieniędzy, które zaoferował im Noir. A dlaczego nie? Chciwe, głupie dranie. A najbardziej chore jest to, że wcale dużo za niego nie dostali. Zaledwie tyle, ile wlazło im do kieszeni i wydali wszystko w przeciągu tygodnia. Lydia poczuła się źle. Nie to, żeby kwota w ogóle miała znaczenie. Ale niska cena mogła znaczyć, że nie szanowali Setha. - Dlaczego on w ogóle z nimi przebywał? Jaden westchnął zmęczony. - Na pewno chcesz podążać tą drogą? Zastanów się bardzo mocno zanim odpowiesz. Ponieważ jeśli raz na nią wejdziesz nie będziesz mogła zawrócić. Będziesz musiała zobaczyć namalowany krajobraz, który pochodzi prosto z najniższego poziomu Rod Serling’s Night Gallery2. To było dopiero porównanie. A może on miał rację? Może powinna odpuścić zanim zdążyła usłyszeć coś więcej? Ale dziwne to było, bo im więcej dowiadywała się o Sethcie, tym bardziej ją do niego ciągnęło. Chyba zaczynam wariować, przecież on nigdy nie zaakceptuje życzliwości. A może jednak…

2

Galeria horroru i makabry.

117

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Chcę wiedzieć. – Właściwie to nawet więcej, chciała poznać prawdę. Jaden podszedł i stanął za nią. Zanim zdążyła zapytać przycisnął dłonie do jej głowy. I nagle znalazła się w zupełnie innym świecie. Innym miejscu i czasie. To miejsce tętniło życiem. Były tu stare wozy ciągnione przez osły. Byli tu ludzie, mężczyźni i kobiety ubrani w skąpe stroje z lnu i płótna, którzy wykonywali swoje codzienne obowiązki. Większość kobiet miała czarne peruki z żywymi, kolorowymi koralikami wplecionymi pomiędzy włosy, podczas gdy mężczyźni nosili lniane i plecione nakrycia głowy. Niemal wszyscy mieli oczy w kolorze czarnym i mieli na sobie więcej makijażu niż dziejesz modelki. Im wyższy status mężczyzny, tym bardziej miał plecioną brodę i tym więcej klejnotów nosił, które jasno połyskiwały w słońcu. Więc to starożytny Egipt Seth nazywał domem… Zobaczyła go jako dziecko, gdy miał około sześciu lat. Nie było mowy, by go nie zauważyć. Jego niebieskie oczy wręcz płonęły niewinnością i szczęściem, tak że nigdy nie pomyślałaby, że to było możliwe. Jego włosy były wtedy dłuższe… i sięgały do chudych, wątłych ramion. W przeciwieństwie do innych dzieci w tamtym czasie i miejscu jego włosy nie były ogolone lub ukryte ze względu na ich unikalny kolor, który odziedziczył po swojej babci. Niewolnicy, która została schwytana na dalekiej północnej ziemi i przewieziona do Egiptu, a następnie uwolniona. Oczy odziedziczył po swoim ojcu i jego matka rozważała czy to nie był prezent od Seta, aby pamiętała o ich krótkim czasie spędzonym razem. I te oczy i włosy żywo wyróżniały go z tłumu wokół niego, kiedy z matką szybko szli z dala od świątyni. Jego matka miała pomalowane oczy na czarno, bardzo podobnie do makijażu, jaki Seth nosił tu, w Azmodei. Na szyi miał koło uplecione z trzciny w tych samych kolorach, co teraźniejszy jego tatuaż… i nawet w tej samej kolejności. Był ubrany w cienkie płótno, które zostało okręcone wokół jego bioder. A w lewej ręce niósł małego wyrzeźbionego lwa. Był taki słodki i uroczy, że oczy Lydii zaszły łzami. 118

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Mamusiu? – wysapało dziecko. – Proszę zwolnij, nie mogę nadążyć. Zaczęła iść jeszcze szybciej, więc on zaczął biec. - Proszę mamusiu, sprawiasz mi ból. - Zamknij się. – Warknęła na niego. – Nie chcę słyszeć ani jednego słowa więcej od ciebie. Jego twarz wyglądała na bardzo smutną, gdy przytulał drewnianego lewka do policzka, jakby chciał go chronić przed jej gniewem. - Czy zrobiłem coś złego? Złapała go i szarpnęła, aby się zatrzymał, po czym uderzyła go mocno i popchnęła do przodu. - Powiedziałam, żebyś się zamknął. Jego usta zadrżały, gdy łzy pojawiły się w jego oczach, ale nie płakał głośno. Zamiast tego ciche łzy spłynęły mu po policzkach, kiedy starał się nadążyć za swoją matką, która ze złością pędziła przez miasto. Nie rozumiał, co się dzieje. Najpierw jego ojciec go obraził, gdy poszli złożyć ofiarę bogu, a teraz jego matka też była dla niego niedobra. Podczas gdy matka nigdy nie była jakoś wyjątkowo czułym rodzicem, nigdy też nie była taka okrutna. Co ja mam zrobić? – Starał się tylko zrozumieć… Kiedy dotarli do domu, ona zaciągnęła go do stajni i zmusiła, by wsiadł na osiołka. Zwierze było tak szerokie, że zabawka wyślizgnęła się z jego ręki, gdy próbował się złapać. Wyciągnął szyję i patrzył, ale nigdzie nie mógł dojrzeć lewka na sianie, bo był taki mały. - Mamusiu, upuściłem swoją zabawkę. Uderzyła go w ramię tak mocno, że został tam czerwony ślad, po czym odeszła. - Nie mów do mnie. Rozumiesz? Więcej łez popłynęło, gdy skinął głową. Wytarł nos ręką, podczas gdy jego matka zebrała kilka dziwnych przedmiotów i włożyła je do sakwy, którą przyczepiła do osła za Sethem.

119

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jej oczy błyszczały nienawiścią, gdy przygotowała własnego osła i wyprowadziła oba zwierzęta ze stajni. Podróżowali przez wiele kilometrów za miasto, w którym mieszkali, aż w głąb pustyni. Żar, który lał się z nieba był uciążliwy, wręcz bolesny. Seth pochylił się do szyi osła starając się, by słońce nie spowodowało oparzenia i aby na jego skórze nie wyszły pęcherze. - Chce mi się pić, mamusiu. Proszę masz może coś do picia? Zignorowała jego pytanie. Jego wargi były tak popękane i suche, że zaczynały krwawić. A mimo to matka odmawiała zmiłowania się nad nim. Wydawało się, że upłynęło jeszcze wiele godzin zanim się zatrzymała, po czym ściągnęła z osła Setha i torbę. Gorący piasek, który nasypał się do jego sandałów spowodował oparzenia i pęcherze na stopach. Starał się go pozbyć, ale nic to nie dawało. Nawet było jeszcze gorzej. I zaczął być przeraźliwie głody. - Mamusiu, jestem taki głodny, nie masz nic do jedzenia? Zatrzymała na nim spojrzenie. - Nie mam dla ciebie nic. Rozumiesz? Nic. Powodujesz u mnie obrzydzenie, ty mały, żałosny psie. - Co ja zrobiłem? Zacisnęła wargi. - Urodziłeś się. - Ale… Uderzyła go. Tym razem mocniej, tak aby przewrócił się na ziemię. Seth krzyknął z bólu. Piasek był tak gorący, jak rozpalone węgle. I im bardziej starał się wstać, tym więcej go się nasypywało. Ignorując jego wołanie o pomoc, jego matka wyciągnęła z torby wielki młotek i wróciła do niego.

120

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Spojrzał na nią swoją anielską buzią, która wzruszyłaby każdego, kto tylko miał serce. Jego usta były pokryte piaskiem i krwią, a jego czerwone policzki przecinały ślady łez. - Przepraszam mamusiu. Cokolwiek zrobiłem, że cię zdenerwowałem, przepraszam. Nie było litości ani miłości na twarzy jego matki, kiedy uderzyła młotkiem w jego nogi, gruchocząc jego chude kolanka. Seth krzyczał w agonii, kiedy leżał na palącym piasku. Ale jego matka nie skończyła. Uderzała jeszcze bardziej, by połamać jego nogi, tak, żeby nie był w stanie pójść za nią do domu. A gdy już była przekonana, że on umrze, rzuciła młotek obok niego. A potem spojrzała w górę na niebo. - Jestem dziwką, Set? Za urodzenie i wykarmienie twojego odpychającego i niedorobionego pomiotu? Weź sobie tego bezwartościowego śmiecia, jeśli tylko go chcesz. Skończyłam z wami obydwoma. I z tymi słowami wróciła do osłów, a dziecko zostawiła na piasku na pewną śmierć. Seth próbował czołgać się za nią, ale nie był w stanie przebyć nawet kawałka drogi z tak połamanymi nogami. Wołał za nią, żeby wróciła i do ojca, żeby mu pomógł aż gardło bolało go tak bardzo, że nie był w stanie wydobyć z siebie żadnego głosu. W końcu żadne z rodziców nie przyszło po niego. Ze złamanym sercem i w całkowitej agonii leżał na piasku, a żar pustyni spalał jego małe ciałko tak, że jego skóra zrobiła się czerwona, jak jego włosy. Wszystko, czego chciał to umrzeć. Ale jego ojciec nie okazał takiego miłosierdzia. Lydia prawie straciła przytomność na widok jego cierpień. Jak ktoś mógł zrobić coś takiego niewinnemu dziecku? No jak? A widok leżącego i konającego chłopca sprawił, że było jej jeszcze trudniej. Jaden wręczył jej brązowy kubełek chwilkę przed tym jak zwróciła do niego zawartość żołądka. Kiedy skończyła podał jej zimny, mokry ręcznik. - A wiesz co jest najgorsze? – Spytał, kiedy już zdematerializował kubełek. 121

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Drżącymi rękoma przyłożyła sobie chłodną tkaninę do karku. - Jest coś gorszego od tego, co widziałam? - Tak. Starożytni Egipcjanie wręcz czcili swoje dzieci. Byli okropnie lojalni wobec swoich rodzin. Ale nie matka Setha. Powinna zostać zabita za to, co mu zrobiła. Zamiast tego jego ojciec ją wynagrodził. Po tym jak zostawiła małego tam, Set miał nowy szacunek dla niej i wziął ją jako swoją kochankę. Łzy Lydii potoczyły się po jej policzku, gdy przypomniała sobie obraz Setha leżącego na pustyni. - Czy on o tym wie? - Oczywiście, że wie. Mógł nawet słyszeć jak rozmawiają o nim i kpią z niego, gdy jeszcze żyli. I to, co nawiedzało go przez wszystkie te lata, to jak śmiali się z jego wołania o pomoc. Więc to dlatego nigdy nie prosił o pomoc. Nic dziwnego. Ale Jaden dalej nie miał dla niej litości. - Leżał tam przez klika tygodni. Na całym ciele miał pęcherze od bezlitosnego słońca i gryzło go wszelakie robactwo, jakie żyło na pustyni. Nie miał pożywienia. Wody. Miał tylko ból. Nie był w stanie chodzić czy walczyć. Nie mógł umrzeć. Lydia skrzywiła się, gdy zdała sobie sprawę, że to wtedy dowiedział się, że jest nieśmiertelny. Cóż za sposób, by się o tym przekonać. W końcu zrozumiała dlaczego nie chciał jej o tym powiedzieć. - Po tym jak spędził około miesiąc na pustyni znalazły go szakale polujące na jedzenie, zabrały go do siebie i pozwoliły żyć w swoim małym obozie. Uważał, że go kochali. Przynajmniej takie kłamstwa mu wmawiali. - Dopóki nie sprzedali go Noirowi. Jaden przytaknął głową. - Kiedy spytał swojego przybranego ojca dlaczego ten go sprzedał, wiesz co ojciec mu odpowiedział? Nazbyt się bała, aby się domyślać.

122

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Nigdy tak naprawdę nie byłeś jednym z nas. Jak moglibyśmy pokochać coś tak żałosnego, jak ty? Nawet twoi prawdziwi rodzice cię nie chcieli. Dlaczego któreś z nas miałoby chcieć? Lydia przycisnęła dłoń do ust, by głośno nie szlochać. Nic dziwnego, że tak się zezłościł, gdy użyła tego słowa. Ile razy rzucano mu tym w twarz? - I ty naprawdę nie chcesz wiedzieć, co stało się z nim, gdy Noir sprowadził go tutaj i wrzucił pomiędzy demony. Nie, nie chciała. Ona już zdążyła zobaczyć fizyczne blizny na jego ciele. - Ale dlaczego on cię nienawidzi?

123

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 11

Jaden odwrócił się od niej, ale zanim to zrobił mogła zobaczyć wstyd i smutek w jego oczach. Jego oddech przyspieszył, jakby walczył z fizycznym bólem. - Seth mnie nienawidzi, ponieważ jestem głupim dupkiem, bo pokazałem Noirowi jak odebrać mu moce i trzymać go pod kontrolą. Szczęka jej opadła, kiedy ból przeciął jej serce. Jak mógł mu zrobić coś takiego? Małemu chłopcu? A ona myślała, że ten facet był przyzwoity. W końcu okazało się, że był gorszy od Noira. Nic dziwnego, że Seth tak bardzo nienawidził ludzi. On naprawdę nie miał nikogo bliskiego. Nawet raz w całym swoim życiu. Parsknęła szyderczo w stronę Jadena. - Dlaczego to zrobiłeś? On zaśmiał się z goryczą i domieszką wstrętu do samego siebie. - A dlaczego ktoś jest w stanie wystawić kogoś innego? Starałem się uratować własną dupę. W tym czasie nie znałem Setha. Nawet raz go na oczy nie wiedziałem. I nie to, żeby to była jakaś wymówka. Wierz mi, nikt nie jest bardziej zniesmaczony moim zachowaniem niż ja sam. Nie założyłaby się o to. To cud, że Seth nie wypatroszył go za to. Jaden westchnął. - Na swoją obronę mam tylko to, że byłem wtedy gdzie indziej i tam nie mogłem dostrzec, co się dzieje na świecie. A Noir jest jednym z dwojga osób, którzy są w stanie mnie okłamać, a ja nie mogę tego wykryć. Powiedział mi, że złapał boga, który chciał odebrać mu moc. I gdybym pokazał mu jak obezwładnić tego boga i wykorzystać jego własną moc do tego, by go osłabić, to pozwoli mi opuścić moją piekielną dziurę i będę mógł zabić dla niego. – Wstyd w jego oczach sięgał aż jego duszy. – Nigdy nie zapomnę tej chwili, gdy Noir rzucił go na ziemię przede mną, a ja spojrzałem na przerażoną dziecięcą twarzyczkę, która nie miała pojęcia, co się z nim dzieje i dlaczego. Noir śmiał się wtedy, jakby to był najśmieszniejsze, co w życiu 124

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

widział. A ja wiedziałem… - Zagryzł zęby i agonia wypłynęła na jego twarz, na której był też widoczny szczery żal. – Wiedziałem, że zostałem okłamany i że skażę to biedne dziecko na tak wielkie cierpienie, jakiego nikt nie będzie w stanie znieść. – Jaden przeciągnął dłonią po swoich ciemnych włosach. – Powinienem był go tego dnia zabić. Powinienem. Ale nie mogłem zmusić się do zabicia niewinnego dziecka. - Ale jakbyś mógł go zabić, skoro jest nieśmiertelny? Jaden obdarował ją złośliwym uśmieszkiem. - Nie ma nic, czego nie mógłbym zabić. Nieważne jak byłoby nieśmiertelne. - To dlaczego nie wyświadczysz nam wszystkim przysługi i nie zabijesz teraz Noira? Spojrzał na nią z góry i wykrzywił wargi w pogardzie. Dopiero, kiedy przemówił zdała sobie sprawę, że pogarda była przeznaczona dla niego samego. - To długa i skomplikowana historia i nigdy nie opowiem jej ani tobie, ani nikomu innemu. Wystarczy, że powiem, iż nie zabicie go, kiedy miałem na to okazję okazało się największym błędem i moim największym żalem. Zawsze było dla mnie tajemnicą, jak bardzo jesteśmy w stanie spieprzyć nasze życie, by jednocześnie je chronić i by tych, których kochamy uchronić przed cierpieniem. Niestety życie jest nieprzewidywalne i zwraca się przeciwko tobie w najgorszym z możliwych momentów. Szkoda, że nie możemy zdzielić Noira pałką tak, żeby upadł na kolana, albo jeszcze lepiej żeby umarł. Jeju, przecież ona to widziała. Kiedy myślała, że wszystko idzie dobrze, wtedy zawsze wszystko zaczynało iść tragicznie źle. - Dlaczego mówisz mi to wszystko? - Żeby uratować twój tyłek. W swoim życiu już wystarczająco naniszczyłem żyć innych. Choć raz chciałbym jakieś uratować. Uratowanie twojego życia nie zaczyna nawet długiej listy, która mogłaby przeważyć to, co nieraz robiłem, ale lepsze to niż nie robienie niczego. – Skinął brodą w kierunku drzwi. – Mimo tego, co zrobili mu rodzice i jego przybrana rodzina, Seth był przyzwoity, kiedy pierwszy raz tu trafił. Zły, co było zrozumiałe, ale przyzwoity. Niestety nie trwało to długo. Niekończące się cierpienie i tortury odcisną się piętnem nawet na najsilniejszej duszy, a i tak dłużej pozostał sobą, dłużej niż ktokolwiek inny, wliczając w to mnie. Ale po… - Jego twarz pociemniała. 125

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia zmarszczyła brwi. - Po czym? Nie możesz tego przemilczeć po tym, co mi powiedziałeś. Czy o wiele gorsze może to być? - Jak na ironię, nie – powiedział Jaden z ciężkim westchnieniem. – To była zaledwie kropla, która przepełniła kielich goryczy. Seth zawarł pakt z Malachai Noira, Adarianem. Jeśli pomógłby Malachai odzyskać wolność, Adarian miał wrócić i w zamian za to go uwolnić. Lydia stwierdziła to, co było oczywiste. - Nigdy nie wrócił. Jaden pokręcił głową. - Lepiej niż to. Adarian przez to, że zostawił Setha na pastwę tego bydlaka przyczynił się do tego, że Noir roztrzaskał mu głowę i prawie go zabił. Mogła sobie tylko wyobrazić, jakie to było straszne. - Rozumiem, że Noir nie był szczęśliwy. - Pani, nie masz pojęcia. Noir czerpie większość swojej energii z Malachai. Kiedy dowiedział się, że słabnie i kto był za to odpowiedzialny zrobił Sethowi takie rzeczy, których nikt nigdy nie powinien cierpieć. I nie tylko przez kilka tygodni, rok, czy wiek. Rozmawiamy tu o ponad tysiącu lat tortur, tak wymyślnych i wyczerpujących, że nie mam pojęcia, jak ten facet może być zdrowy na umyśle. Szczerze mówiąc nie wiem dlaczego nie wypatroszył mnie za to. Nie winiłbym go. Jaden dotknął jej ponownie i tym razem zobaczyła jak on widział Setha, po tym jak go uwolniono. Był przeraźliwie chudy i słaby. Jego oczy były tak głęboko w czaszce, że nadawały mu upiornego wyglądu szkieletu. Ale najgorsze były ogromny knebel, którym została przebita jego szczęka. To biegło przez podbródek, usta, język, a wierzchołek był tak wielki, żeby nie można było go połknąć. Nie mógł mówić. Jeśli próbował krew spływała mu do ust i dławił się. Teraz zrozumiała znaczenie blizny pod jego brodą, której dotykał tak często. Jaden puścił Lydię.

126

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Ja byłem tym, który wyjął mu knebel i zabrał do jego pokoju, by mógł wyzdrowieć. Nadal nie mogę uwierzyć w to, co Noir mu zrobił, by go ukarać. A co mnie zabija najbardziej to, to, że ludzkość zawdzięcza Sethowi tak wiele i nawet o tym nie wie. - Co masz na myśli? Jaden wyciągnął do niej dłoń. Lydia zawahała się, ale chciała poznać prawdę. Więc uścisnęła jego rękę i przygotowała się na obrazy, co do których była pewna, że długo będą ją prześladować. Seth dumnie stał w sali tronowej Noira, kiedy powiedział Azurze i swojemu panu o tym, co zrobił. Noir tylko zmrużył oczy w ostrzeżeniu. - Co masz na myśli robaku, mówiąc, że pozwoliłeś Malachai odejść? Seth wzruszył ramionami. - Możesz uwolnić Jadena, to nie jego wina. Noir z piekielną furią w oczach wstał. - Chyba nic, nawet tak żałosnego jak ty, nie jest aż tak głupie, by mi się sprzeciwiać? Nie w tym temacie. Seth nie zamierzał uciekać czy się czołgać. Uniósł wyzywająco podbródek i przygotował się na gniew swojego pana. Wiedział, że kiedy zgodził się pomagać Adarianowi, będzie istniała duża szansa, iż tamten nie wywiąże się ze swojej części umowy. Ale miał nadzieję. Ta nadzieja była niewielka, ale był bardzo zdesperowany i chciał wierzyć, że Malachai okaże odrobinę przyzwoitości. A potem Adarian zrobił dokładnie to, czego Seth się obawiał. Opuścił go i zostawił na pastwę Noira. Możesz się uratować. Nie musisz nic mówić. Prawda. Noir obwiniał Jadena za działania Setha. A podczas tego, gdy Seth nienawidził tego gnoja całą swoją istotą, Jaden nie zwrócił się wtedy przeciwko niemu. Łatwo mógł się wybielić i ocalić, mówiąc Noirowi prawdę. Ale tego nie zrobił. I podczas tego, gdy kodeksu moralnego Setha już nie było, a nawet gdyby był nie dotyczyłby tego bydlaka Jadena, Seth nie mógł stać i biernie się przyglądać, jak Noir każe Jadena za coś, czego on nie zrobił. To nie było w porządku. 127

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Cóż mogę powiedzieć, Panie? – Zadrwił z zuchwałością, że niby był nieustraszony, co oczywiście było idiotyczne. – To ja jestem taki głupi. A poza tym to było dla mnie najlepszą okazją. Gdyby Adarian mnie uwolnił, nigdy bym już ponownie nie musiał znosić twojej obrzydliwej obecności. A nawet jeśli by mnie nie uwolnił to i tak chciałem zobaczyć twoją twarz, kiedy zdasz sobie sprawę, iż jesteś za słaby, aby przejąć królestwo ludzi i panować nad nim. – Seth faktycznie uśmiechnął się do Noira. To był zimny, przerażający, okrutny, ale jednak uśmiech. – Po tych wszystkich wiekach knowań i intryg właśnie teraz, gdy byłeś na krawędzi spełnienia swojego marzenia, będziesz musiał patrzeć jak to wszystko wymyka ci się z rąk. Wszystko, czego się spodziewałeś zostanie zaprzepaszczone. A ty możesz gówno na to poradzić. I właśnie to, mój panie… oglądanie jak porażka ogarnia to, czego pragnąłeś najbardziej, jest tego warte. Noir wydał z siebie mrożący krew w żyłach krzyk wściekłości, który rozszedł się echem po sali. Potem strzelił energią w Setha tak mocno, że ten wyleciał przez ścianę, która była za nim. Oczy Noira świeciły jasną czerwienią, gdy kroczył ku niemu z chęcią zabicia. Seth leżał na podłodze z rozwaloną czaszką, a krew zalewała mu oczy, nos i usta. Mimo to nadal patrzył na Noira i śmiał się pomimo jego bólu ukazując zakrwawione zęby. - Już mnie nie obchodzi, co mi zrobisz. Wiec nie krępuj się i daj z siebie wszystko. Teraz przyszła kolej Noira, by się zaśmiać. - Zaufaj mi mały robaku. Zamierzam to w pełni wykorzystać. Jaden puścił jej dłoń. Lydii zajęło kilka minut, by pozbierać się z szoku, po tym jak widziała Setha w takim stanie. Ona zakładała, że on zawsze był poddanym Noira. Że Noir tylko go bił, jak nieusłuchanego szczeniaka. Ale prawda była zupełnie inna. Nawet gdy wiedział do czego Noir był zdolny, Seth się nie ugiął. Był chyba najdzielniejszym człowiekiem w historii. Albo najgłupszym. - Czy on zawsze tak wpieniał Noira?

128

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Niestety tak. Nigdy nie umiał sam sobie pomóc. Nieważne ile razy ten sukinsyn go pobił, Seth zawsze znalazł w sobie odwagę, by zacząć kolejną rundę. Lydia nadal nie mogła uwierzyć, że Seth utarł nosa Noirowi. A w głębi serca była dumna, że to zrobił. - Dlaczego nie powiedziałeś Noirowi prawdy o tym, kto uwolnił Malachai? - A jakżebym mógł? Setha nigdy by tu nie było, gdyby nie ja. Pomyślałem, że przynajmniej tyle mogę dla niego zrobić. I nigdy nie przypuszczałem, że ten mały skurczybyk powie Noirowi prawdę. Tak jak mówiłem, on się nigdy nie nauczy trzymać pokornie spuszczonej głowy. – Najwyraźniej. – A Noir też wywiązał się ze swojej obietnicy. Postarał się o piekło dla tego chłopca przez wieki. I pozwolił każdemu z demonów robić, co tylko chciał z Sethem. - Dziękuję, że mi tego nie pokazałeś. Jaden pochylił ku niej głowę. - Więc co skłoniło Noira do wypuszczenia go po tak długim czasie? - Potrzebował go. Tak jak podczas gry. – Powiedział Jaden pełnym sarkazmu głosem. – Za pomocą Łowców Snów, którzy odwrócili się od Oneroi, Noir dowiedział się o istnieniu klucza do Olimpu. - A co to jest? - Coś, co może zabić wszystkich Greckich bogów, nie wykluczając Zeusa i umożliwić przekierowanie ich mocy do jednej istoty. Ten kto ma klucz nie potrzebuje Malachai do przejęcia władzy nad światem. Byłby na nim najpotężniejszym stworzeniem. – A jeśli tym stworzeniem byłby Noir... Tia, zniszczyłby ludzi lub cokolwiek stanęłoby na jego drodze. – Ale zanim Noir zdążył dowiedzieć się czegoś więcej, jego Łowcy Snów uciekli z więzienia i wrócili do domu. Wszyscy poza jednym, którego on torturował, od roku starając się dowiedzieć gdzie ukryty jest klucz. - Nie dał się złamać? - Nie, złamano go w końcu… nawet na wiele kawałków. Ale zanim umarł powiedział Noirowi, że tylko jeden z Łowców Snów zna lokalizację klucza. - Solin. Jaden skinął głową. 129

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- A ponieważ nikt z nas nie umiał złapać Łowcy Snów, Noir poszedł po Setha. Lydia skrzywiła się próbując zrozumieć to, co jej powiedział. - Dlaczego Seth miałby być w stanie złapać jakiegoś Łowcę Snów? - Bo jest synem chaosu, wojny, agresji i destrukcji i ma imponujące moce. Gdy Noir pozwala mu mieć choćby część z nich, Seth jest w stanie wysłać jaskółkę, którą ma na szyi, aby spełniała jego polecenia. To właśnie ta jaskółka pochwyciła Solina we śnie i sprowadziła go tutaj. Wstrząśnięta i oszołomiona Lydia próbowała to wszystko zrozumieć. Chociaż to nie było nic niezwykłego, by bogowie mieli na skórze jakieś znaki, ten pełnił zupełnie nieoczekiwaną funkcję. - Skąd on ją ma? - Teraz to jest dopiero zagadka. Jego smutek i ból przywołał ją z etheru. To też nie miało sensu. - Jak to? - W starożytnym Egipcie jaskółka spełniała dwie podstawowe funkcje. To była forma, która przybierali zmarli, by odwiedzać ziemię i swoich bliskich. Również jedna z bogiń używała jaskółek. Izyda, mogła w ten sposób przeszukać ziemię, chcąc znaleźć rozczłonkowane szczątki ciała swojego męża. Były też czczone i obdarzane szacunkiem, ponieważ tą właśnie formę często przybierali bogowie, ale jaskółki były też postrzegane jako zapowiedź żałoby i smutku. – Jaden przerwał na chwilę, żeby móc lepiej kontrolować swoje emocje zanim zaczął mówić dalej. – Kiedy Noir sprowadził Setha tutaj, on... Lydia już wiedziała, że to musiało być coś złego. Jaden oddychał coraz szybciej. - On co? - Chciał, żeby Seth zrozumiał swoje miejsce w tej rzeczywistości. Więc spuścił swoje najgorsze demony na tego chłopca. Przez dwa dni go atakowały, a gdy w końcu Noir przyszedł do niego, wytatuowana jaskółka już była na jego szyi. Nikt, nawet ja nie wiemy, jak on ją wyczarował. Ale jednak ją ma. Używał jej, aby uciec od psychicznych okropności, które były mu serwowane. Noir starał się ją usunąć tak, żeby Seth nigdy już nie zaznał ukojenia, ale nie mógł. W końcu odkrył, że jeśli starał się, aby Seth był cały czas słaby, on nie mógł jej użyć i uciec. Teraz ta jaskółka służy jako wieczyste 130

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

przypomnienie, że Seth nigdy nie będzie w stanie uciec od Noira. Że Noir jest właścicielem jego ciała i duszy. Nic dziwnego, że drapał ją, gdy Lydia spytała go o ten tatuaż. - A czy kolory coś oznaczają? Jaden skinął głową, a kiedy jej wyjaśnił Lydia chciała płakać. - Odrodzenie, zwycięstwo, czystość, śmierć, słońce i niebo... wszystko czego pragnie Seth. Wszystkich tych rzeczy mu odmówiono. I to sprawiło, że rozpalił się w niej taki gniew, że chciała pójść i udusić Noira. Gołymi rękami. Gdyby tylko mogła. - Dlaczego Malachai po niego nie wrócił? – zapytała. - A kto to wie? One z natury są złe. Nigdy nie słyszałem, by jeden z nich dbał o kogoś, no chyba, że o siebie samego. Dlaczego miał wrócić i dotrzymać słowa? - Ponieważ zawsze należy dotrzymywać swoich obietnic. Jaden ją wyśmiał. - Tia, na pewno. Zaufaj mi dziecinko, że to się rzadko zdarza. Być może, ale świat nie powinien działać w ten sposób. Nigdy. Chociaż życie nigdy nie było doskonałe. A to nawet łamało jej serce jeszcze bardziej. Lydia zmrużyła i ścisnęła powieki, gdy ponownie zobaczyła Jadena z Sethem i ten straszny knebel w jego ustach. Zadrżała z obrzydzenia. Życzyłabym sobie, żebyś mi nie pokazał, żadnego zdarzenia z jego przeszłości. Nawet jeśli ją ostrzegał... Ona nigdy już nie pozbędzie się tych obrazów ze swojej głowy. - Seth też by sobie tego życzył. – Powiedział Jaden przypominając jej, że potrafił czytać jej myśli. – Zapytałaś go dlaczego nie sypia. To dlatego, że w swoich snach przeżywa to wszystko od nowa. Pamiętam, gdy był mały, budził się co noc z płaczem i wtedy był za to karany. Nigdy nie miał nad sobą ochrony. Zrobiłem

131

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

wszystko by mu pomóc, ale byłem nazbyt ograniczony. I tak jak Seth, spędzałem więcej czasu w lochach Noira niż mogłem się swobodnie poruszać. Poczuła, że jej przykro z powodu obydwu mężczyzn. Byli tu uwięzieni. Na zawsze. Nie mogła wyobrazić sobie czegoś gorszego. - Czy istnieje jakikolwiek sposób, by uwolnić was obydwu?

132

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 12

Wyraz twarzy Jadena sprawił, że pękło jej serce. - Nie ma sposobu, abym opuścił to miejsce. Nigdy. Aby chronić to, co kochałem poświęciłem się całkowicie. Ale Seth nie był taki głupi. Jego można uwolnić. To nie będzie łatwe, ale można to zrobić. Przez jakąś chwilę zalążek szczęścia pojawił się na twarzy Lydii. Seth nie zasługiwał, by być skazanym na to miejsce na wieczność. Jeśli udałoby mi się go uwolnić... - Jak? - Musiałabyś go teleportować oraz ukryć i chronić aż jego moce powróciłby w pełni do niego. Dopóki one całkowicie nie wrócą, Noir może go wezwać do siebie, jeśli tylko go znajdzie. - Jak długo to zajmie? Jaden przez chwilę się nad tym zastanowił. - Miesiąc... może trochę dłużej, a może trochę mniej. To będzie zależało w jakim stanie będą jego moce, gdy opuścicie to miejsce. Ale mógł zostać uwolniony. To dało jej nadzieję. Jaden pochylił się, by szeptać jej do ucha. - A odpowiadając na pytanie, które boisz się zadać, to tak. Uważam, że można go uratować. Ale to także nie będzie łatwe. On nie ma powodu, by wierzyć czy ufać komukolwiek. My wszyscy go zdradziliśmy. Gorzko i wielokrotnie. Przez nasz egoizm zabraliśmy mu jego niewinność i zostawiliśmy na pastwę losu. Łzy zaczęły ją dusić, gdy obrazy zaczęły wracać. A widziała niewiele. Jakie jeszcze straszne historie mogły go dotyczyć? O to też bała się zapytać.

133

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jaden miał rację. To był cud, że Seth był zdrowy na umyśle. To, że obdarował ją współczuciem i dobrocią świadczyło o jego sile. Dlatego musiała go stąd wyciągnąć. - Tylko go nie okłamuj. – Jaden ją ostrzegł. – Nigdy by ci tego nie wybaczył. - Więc powinnam mu powiedzieć, że jestem szakalem i... - Zje cię za to na obiad – Jaden ze złością wciął się jej w słowo. – Posłuchaj mnie Lydio. On koncentruje całą swoją nienawiść wokół swojej rodziny, która go okłamała i sprzedała. On mi nie przebaczył, ale też nigdy mnie nie kochał i nie myślał wiele o mnie, więc nie nienawidzi mnie za to, co mu zrobiłem. W jego umyśle szakal jest symbolem zdrady i ostatecznego oszustwa. Nigdy ci nie zaufa, jeśli dowie się, że jesteś jedną z nich. Skoro nie wie czym jesteś, nie ma powodu, by cię o to pytać. Wiec na litość bogów i swoją nie mów mu tego. Gdyby tylko to było takie proste. Ale jej kodeks moralny różnił się od Jadenowego. - Nie powiedzenie prawdy jest kłamstwem samym w sobie. Jaden warknął na nią z frustracją. - To twoja decyzja. Jednakże... Tym razem przesłał jej wizję przeszłości Setha bez dotykania jej. Widziała Setha, który klęczał na piasku pustyni trzymając za rękę swojego adoptowanego ojca i błagał o litość. - Proszę, It. – Egipskie słowo oznaczając ojca. – Proszę nie sprzedawaj mnie. Zrobię wszystko, co zechcesz. Czyż nie byłem zawsze posłusznym synem? – Uniósł dłonie w górę, by pokazać na nich rany i odciski, których nabawił się, gdy pomagał rodzinie. – Ani razu o nic nie prosiłem. Nigdy nie poszedłem spać, dopóki nie powiedziałem wam, jaki jestem wdzięczny, że przygarnęliście mnie do swojej rodziny. Nie rozumiem dlaczego chcesz mnie sprzedać. Jego ojciec uśmiechnął się do niego szyderczo, kiedy okrutnie złamał mu wyciągniętą rękę. - Jesteś żałosny, chłopcze. Nic dziwnego, że matka zostawiła cię na pustyni, byś tam umarł, a ojciec nie chciał cię wychowywać. – I popchnął Setha w ramiona demonów, które przyszły, aby go zabrać.

134

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Łzy Setha spływały mu po policzkach. - Jak możesz mi to robić? Mówiłeś mi, że mnie kochasz. Że byłem twoim synem. Jego ojciec znowu uśmiechnął się szyderczo. - Nigdy tak naprawdę nie byłeś jednym z nas. – A potem ojciec przemienił się w szakala i uciekł, pozostawiając go na pastwę demonów. Ten po prawej chwycił Setha za włosy i syknął do niego. - Będziemy mieć dzięki tobie dużo zabawy, chłopcze. Nie martw się. Z tak ładną buzią będziesz mieć tyle miłości, ile tylko zechcesz. - Stop. – Powiedziała Lydia wyciągając rękę do Jadena. – Proszę. Nie chcę widzieć już niczego więcej. - Zdajesz sobie sprawę, że Seth czuje dokładnie to samo w tej sprawie? Ale nie miał wyboru z wyjątkiem zniesienia tego wszystkiego i teraz będzie cierpiał przez to przez wieczność, pamiętając o poniżeniu z każdym brutalnym detalem. Najmniejszym czy najcichszym słówkiem. Czasami jest to nic więcej, jak tylko przelotny zapach lub dźwięk, a wszystko to jednoznacznie przypomina mu, że został zniszczony i przeżywa ten ból na nowo, tak jakby dopiero co się wydarzyło. Tak jak twoje wspomnienia o nocy, w której zabito twoją matkę. Upływ czasu nie złagodził bólu, prawda? Nie, nie złagodził. Tak jak powiedział, wystarczył jeden dźwięk lub ciemność, by każdy szczegół tej nocy do niej wracał. Nie ważne jak bardzo starała się zapomnieć, to zawsze wracało. Zawsze tam było. Śledziło ją i uderzało, kiedy najmniej się spodziewała. Nie było przed tym ucieczki. Nigdy. I tylko czasami między tymi złymi wspomnieniami miewała miłe chwile. One były bardzo krótkie, ale to nie miało znaczenia. Ale Solin nauczył ją śmiać się i żyć tak, że te szczęśliwe chwile były coraz dłuższe, aż w końcu przeważyły ponad złymi wspomnieniami. Za to zawdzięczała mu wszystko. Seth nie miał nikogo, kto nauczyłby go się śmiać. Nikt go nie pocieszał i nikt nie nauczył go żyć. I nie miał normalnego życia od samego początku. Będzie musiał zaczynać od zera i budować na nowo każde najmniejsze wspomnienie. 135

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Mój biedny demon... Nagle usłyszeli, że ktoś jest pod drzwiami Jadena. Odsunął się od niej, by je otworzyć. Lydia przygotowała się do walki i wstrzymała oddech, ponieważ bała się, że to Noir lub jeden z jego sługusów. Ale to był Seth. Zaczęła iść w jego kierunku, ale w powietrzu wokół niego było tyle gniewu i wrogości, że przestraszyła się, iż mógłby ją skrzywdzić. Jego zbroja i usta były pokryte krwią, miał kilka nowych ran i siniaków na twarzy. Ale jak zwykle nie zwracał na to uwagi. Nerwowy tik poruszał jego szczęką i nozdrzami. Wydawało się, że był o jeden krok od popadnięcia w morderczy szał. Ostatnią rzeczą, jakiej Lydia chciała, to stać się ofiarą tej złości. Jego lodowate spojrzenie minęło ją i skupiło się na Jadenie. - Zostałem wysłany do obrony murów Netheru. Możesz pilnować jej do mojego powrotu? Jaden tylko się na niego gapił. W pierwszej chwili pomyślała, że to dlatego, iż poprosił Jadena, by ten popilnował jej nieco dłużej. Ale nie o to chodziło. - Dlaczego zostałeś tam wysłany? – zapytał Jaden. Seth obdarował Jadena rozbawionym spojrzeniem. - A odkąd to Noir odpowiada na moje pytania? Jaden pokręcił głową. - A kto z tobą idzie, by strzec twoich pleców? Seth skrzywił się na to pytane, jakby był nim zaskoczony. Jakby myślał, że Jaden jest głupi, że o to pyta. - Ten co zwykle, czyli nikt. – Wreszcie spojrzał na Lydię i wyraz jego twarzy nieco zmiękł, jakby poczuł się lepiej widząc, że ona tu jest. A potem znów wrócił spojrzeniem do Jadena. – Będziesz nad nią czuwał do mojego powrotu? Jaden skinął mu głową. 136

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Będę. Seth pochylił głowę w niemej podzięce zanim wycofał się i zamknął drzwi. Lydia odwróciła się do Jadena, gdy próbowała zrozumieć, co się stało. - Co to jest mur Netheru? - To jest granica między tym królestwem, a krainą Thorna. - I dlaczego to jest zła wiadomość? Jaden prychnął. - Nie jest zła jeśli nie masz duszy. Ale jeśli masz... sępy Thorna wydrą ci ją. Psychicznie i fizycznie. Ochrona muru, a zwłaszcza samotna ochrona jest najokrutniejszą rzeczą, jaką można komuś zafundować. To jakby powiesić kawał surowego mięsa na festynie wściekłych psów. Podczas gdy nie miała wątpliwości, że nie przesadzał, trudno było jej jednak uwierzyć, że to będzie okrutne dla Setha, szczególnie po tym wszystkim co przeszedł. - Okrutniejsze niż knebel przebity przez jego usta? Szalone spojrzenie Jadena sprawiło, że zrobiło jej się gorąco. - Tak. Fizyczny ból kiedyś się kończy. A tamto powoduje blizny na duszy, które się nigdy nie leczą i nigdy nie znikają – jakby ostrogi wbijały się w nią. Niech bogowie mu dopomogą. Wiedziała, że to była prawda i to zdeterminowało ją do tego, by pomóc Sethowi jak tylko by mogła. - Możesz mnie tam teleportować? - Do cholery nie. Czyś ty rozum postradała? Być może. Prawdopodobnie. Na pewno nie był to pierwszy raz, kiedy myślała w taki głupi sposób i niestety nie ostatni. To było jak rodzaj szaleństwa, który dopadł ją tu i teraz. Ale to nie zmieniało jej przekonania. - Mogę pomóc mu walczyć. Mogę chronić jego plecy. Sam to powiedziałeś, że nie powinien być tam sam. 137

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jaden pokręcił z niedowierzaniem głową. - Jeśli ktoś cię zobaczy sprowadzisz na niego karę. Czy ty tego nie rozumiesz, Lydio? Przez to, że trzymał cię tu bez wiedzy Noira, to tak jakby wypowiedział mu wojnę. Jeśli Noir dowie się, co zrobił Seth… - Wiec dlaczego mnie złapał? – Dlaczego ryzykował tak wielki konflikt z bogiem, który go tak nienawidzi? - To jest jego praca. On ma złapać każdego, kto tu przychodzi bez zaproszenia. A następnie powinien schwytanych odprowadzić do Noira, by ten zdecydował o ich dalszym losie. I mogła sobie wyobrazić, co Noir robił temu, kto okazał się być na tyle głupi, by tu przyjść. Ale żeby zapewnić jej bezpieczeństwo i schronienie Seth ryzykował własną głową. - Ale dlaczego miałby tak ryzykować? - Nie mam pojęcia. Szczerze mówiąc ja nie zrobiłbym czegoś takiego za nic na świecie. Gdybym mu nie był winny tak wiele, natychmiast bym cię wydał. – Przez ton jego głosu nie miała wątpliwości, że miał na myśli dokładnie to, co powiedział. Dzięki bogom, że Jaden nie był tym, który ją znalazł, gdy chciała pomóc Solinowi w ucieczce. Teraz Lydia starała się zrozumieć, co zmotywowało Setha do takiej głupoty. Jednak nie mogła sobie wyobrazić dlaczego ryzykował dla niej swoim ciałem – była dla niego nikim, wrogiem – i tym wszystkim, co Noir by mu zrobił. To nie miało sensu.

***

Seth zajął swoje stanowisko u wrót bramy i stanął w swej zwykłej dla strażnika pozie. Wbił czubek miecza w ziemię i oparł na jego rękojeści dłonie. Przy odrobinie szczęścia drapieżniki dwa razy pomyślą zanim zaatakują. Ale jeśli przeszłość miałaby być jakimkolwiek wskaźnikiem, to wszystko to było gówno warte. One zaatakują Noira własnoręcznie. Wszystko, do ostatniej kropli krwi. 138

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Chodźcie tutaj demonki, świeże mięsko czeka, weźcie je sobie. I niedługo tak się stanie. Stąd mógł zobaczyć nawet najdrobniejsze kontury postaci dworzan Thorna. Z daleka wyglądali na tak bardzo nieszkodliwych. Ale jedna wycieczka na ziemie Thorna nauczyła go dużo o brutalności tamtejszego pana. Starożytny władca demonów nie był ani trochę łagodniejszy niż Noir. Cholerny, krwawy drań. Nie walczył długo, ale Seth starał się wtedy jak mógł. Był zbyt młody, a jego moce były zbyt świeże, a ponadto był osłabiony przez okrucieństwo Noira i pobiegł tam mając nadzieję, że znajdzie schronienie. Ale tylko pospiesznie wrócił pod pantofel Noira… i do jego pięści. Podobno tych dwóch władców demonów zawarło ze sobą pakt, że nie będą tolerować zbiegów. Spójrz na jasną stronę tego… Przynajmniej Azura nie będzie wzywać cię do siebie, gdy tu jesteś. Biorąc pod uwagę te piękne korzyści, Seth w przeciwieństwie do Jadena, nie uważał tego obowiązku za coś strasznego. Tia, to było emocjonalnie wyczerpujące, ale przecież takie było życie. Nawet teraz mógł usłyszeć słowa Noira w swojej głowie: „Ty żałosny nieszczęśniku. Jesteś bezwartościowy. Głupi poza granice głupoty. Idź pod mur na kilka nocy. Może wtedy dowiesz się jak należy walczyć”. W sumie pomyślał, że trafił całkiem dobrze, zważywszy na fakt, iż demony miały przewagę dwadzieścia do jednego i on ciągle był osłabiony z mocy przez Noira i osłabiony na ciele przez ostatnie karmienie Azury. Nie wspominając o ostatnim biciu. A gdy przyjdzie jutrzejszy dzień, Noir będzie go znowu bił za to, że nie dostarczył mu informacji na temat klucza, których miał szukać, podczas gdy miał bronić muru i robić wszystko, co tylko zechce. Tia… Nie, oni nie byli tym, o czym chciał myśleć. A chciał myśleć tylko i wyłącznie o topazowych oczach, które błyszczały humorem i skrzyły się nieugiętym duchem. O miękkich, długich, czarnych włosach. O wilgotnych wargach, które zapraszały do pocałunku. Zamknął oczy i wyobraził sobie Lydię w swoim łóżku. Tak, to było to, na czym chciał się skupić. 139

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

To było o wiele lepsze niż cały ten syf, z którym miał do czynienia. Niemal mógł wyczuć ciepły zapach jej skóry. To wygnało cały chłód spod jego zbroi, bo od wiatru przemarzł do szpiku kości. - Seth? Otworzył oczy, kiedy usłyszał jej głos. Ale rozglądając się nie zobaczył jej najmniejszego śladu. To nie była ona. Przecież ona nie znała jego imienia. To jeden z drapieżników musiał się zabawiać jego kosztem. - Możesz mnie usłyszeć? Zdał sobie sprawę, że głos rozlegał się wewnątrz jego głowy. - Lydia? - Tak. Jaden wyjaśnił mi z czym masz do czynienia. Chciałam pójść za tobą i ci pomóc, ale teraz rozumiem dlaczego nie mogę. Nie chcę, byś miał przeze mnie kłopoty. Te słowa dotknęły go tak głęboko, że teraz nie mógł się ruszyć. Ona nie dba o ciebie. Jakżeby mogła? Najprawdopodobniej to była prawda. To na pewno jest prawda, ty kretynie. Noir miał rację. Jesteś najgłupszą z istot, jaka się kiedykolwiek narodziła. Tylko największy z idiotów mógłby myśleć, iż jego więzień dbał o niego. Mimo to chciał usłyszeć jej głos. Poczuć ją obok siebie, gdy tak czekał na atak. - Jakim cudem jesteś w stanie mówić do mnie? - Nie krzycz z tego powodu, ale Jaden przywrócił mi tyle z moich mocy, bym mogła być z tobą, podczas gdy stoisz na posterunku. Powinien być wściekły z tego powodu. Ale nie był. Czuł się dziwnie wdzięczny. - Naprawdę aż tak ci się nudzi? - Nie. Po prostu musiałam się upewnić, że z tobą wszystko w porządku. Nie chcę, aby stało ci się coś złego.

140

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Te słowa i fałszywa szczerość w jej głosie trafiło go niczym uderzenie. Nikt nigdy nie powiedział do niego czegoś tak miłego. Nikt przez całe jego życie. Ale on wiedział lepiej. - Nie dbasz o mnie. Mów prawdę. Ty i ja jesteśmy wrogami. - Nie jestem twoim wrogiem, Seth. I nie podoba mi się twoja niewola, jestem przez to trochę nieszczęśliwa. Ale rozumiem dlaczego zrobiłeś to, co zrobiłeś. I wiele dla mnie znaczy to, że starasz się mnie chronić, podczas gdy nie masz do tego żadnego powodu. Złe przeczucie przeszło przez niego po tych słowach. Dlaczego do cholery umieściłem ją pod opieką Jadena? - Jak dużo Jaden powiedział ci o mnie? - Prawdopodobnie wystarczająco, abyś go za to pobił. Ale cieszę się, że to zrobił. Seth wypuścił zniesmaczony oddech. Nie mógł znieść, gdy ktokolwiek mówił o nim. Nigdy nie wróżyło to nic dobrego dla jego zdrowia. Psychicznego i fizycznego. Nie chcąc o tym rozmyślać zmienił temat. - Prawdopodobnie powinnaś odpocząć. - Nie, dopóki ty tego nie zrobisz. Jej pocieszający głos spowodował, że cofnął się w czasie. Powrócił do miejsca, gdy mieszkał z szakalami i miał przyjaciela. Kiedy był w stanie wierzyć w kłamstwa, którymi karmili go inni. Nie dopuści do tego, by być kiedykolwiek równie naiwnym. Nie ufał Lydii. Używała go, by móc się uwolnić. Jeśli ona zdoła cię osłabić, wtedy zrobisz dla niej coś głupiego. Wszyscy ludzie są kłamcami. Wiedział to każdą swoją cząsteczką. A jednak… Seth ponownie chciał w coś uwierzyć. Chciał uwierzyć w kogoś. Przede wszystkim chciał uwierzyć w Lydię. - Opowiedz mi o swojej rodzinie, Lydio. Jacy oni są?

141

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Byli wspaniali. - Byli? - Moja matka zmarła chroniąc mnie, gdy byłam dzieckiem. On też powinien mieć tyle szczęścia. Ale poczuł, że mu przykro z jej powodu, bo było oczywiste, że kochała matkę. - Co się stało? - Zeus nas zaatakował. Każdy został zabity. Ale moja matka użyła swojej mocy i odesłała mnie daleko zanim mogli mnie znaleźć. Próbowała wysłać mnie do mojego ojca, ale ją zabili zanim udało jej się przesłać mnie przez całą drogę. - A twój ojciec? – Proszę powiedz, że był lepszy niż mój. - Jest wspaniały… przez większość czasu. Może też być bardzo surowy i wymagający. Ale robi to z miłości do mnie. Dobrze. Jedna osoba mniej, którą chciałby okaleczyć. A potem chciał ją zapytać o Solina, ale się powstrzymał. Były rzeczy, o których nie chciał widzieć i to była właśnie jedna z takich spraw. To właściwie było na szczycie listy tych spraw. Nie chciał słyszeć miłości w jej głosie, kiedy mówiła o innym mężczyźnie, podczas gdy ten mężczyzna posiadał jedyną rzecz, za którą Seth mógłby sprzedać swoją duszę. To byłoby okrutne. Ale ona swym kojącym głosem kontynuowała rozmowę z nim. - Najtrudniejszą rzeczą dla mnie gdy dorastałam było to, że nie mogłam widywać swojego ojca. - Dlaczego? - On ma zbyt wielu wrogów, którzy zabiliby mnie, gdyby mnie u niego znaleźli. Więc często musiałam się przeprowadzać. Nigdy nie przywiązywałam się do ludzi z obawy, że mogą mnie zdradzić czy celowo, czy przypadkiem. - Tak jak ja. - W pewnym sensie. To dlatego myślę, że cię rozumiem.

142

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ciekawa myśl. Przez większość czasu on sam siebie nie rozumiał, więc jak ona mogła? - Powiedz mi więcej o swojej matce. Jakie jest twoje najlepsze wspomnienie o niej? - Ona czytała mi co noc i śpiewała głupie piosenki, bym mogła zasnąć. Po tym jak wychodziła, wiele razy wymykałam się z łóżka, by pobawić się moimi zabawkami. - Zlała ci tyłek za to? - Nie. Moi rodzice nigdy mnie nie uderzyli. Ona łaskotała mnie, gdy niosła z powrotem do łóżka i groziła odebraniem deseru na tydzień. Ale nigdy tego nie robiła. Seth poczuł, że uśmiech wychodzi mu na usta, ale w tej samej chwili poczuł obecność czegoś złego. Pojawiając się z nikąd, żniwiarze zaatakowały. Były to skrzydlate demony z długimi szponami, którymi rozrywały każdą napotkaną istotę. Na szczęście on był tutaj dla ich przyjemności. Seth przeklął, gdy jedno ze stworzeń zatopiło pazury w jego ramieniu. To właśnie nauczka za utratę czujności. Nigdy nie powinien był myśleć o Lydii. - Jestem atakowany Lydio. Muszę iść. - Seth! Zignorował jej wołanie, gdy dopadło go więcej żniwiarzy i gdy musiał z nimi walczyć najlepiej jak umiał. Ale oni nie byli jedynymi, którzy przyszli po niego. O tak, to będzie naprawdę do bani…

***

143

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia spojrzała w miejsce gdzie siedział Jaden, na kamiennej podłodze, plecami oparty o ściankę swojego kominka. - Atakują go. Jesteś pewien, że nie możemy mu pomóc? Jaden posłał jej szydercze spojrzenie. - Dobra, chodźmy załatwić mu przybicie do ściany Noira, powiedzmy na tydzień, gotowa? Jestem pewien, że to go ucieszy, a nam wszystkim poprawi nastroje, że tak bardzo chcieliśmy mu pomóc. - Nie musisz być aż tak sarkastyczny. - Nic nie mogę na to poradzić. Wyssałem sarkazm z mlekiem matki. Zignorowała jego jeszcze bardziej zgryźliwą wypowiedź. - Czy nic nie możemy dla niego zrobić? - Robimy coś. Lydia nienawidziła tego. Nie była w stanie usiedzieć na miejscu, chciała walczyć. Wstała i zaczęła chodzić w kółko, robiła to dopóki nie zmęczyła się aż tak, że nie była w stanie iść dalej. Dopiero wtedy usiadła w kącie i zasnęła. Ale jej sny prawdopodobnie przywrócone przez Jadena torturowały ją rzeczami, których dowiedziała się o Sethcie. Ale przede wszystkim torturowały ją wizjami jego walczącego tam samotnie z potworami, jakie opisywał jej Jaden. Proszę niech nie stanie ci się krzywda. Proszę. Obudziła się dawno po świcie albo cokolwiek to było w tej ponurej krainie. - Seth? – Próbowała ponownie się z nim skontaktować. Ale nie odpowiedział. Spojrzała w miejsce, gdzie przy kominku spał Jaden. Musiała znaleźć Setha. On miał kłopoty, mogła to wyczuć. Jedynym problemem było to, iż nie wiedziała gdzie on się znajduje, ani jak się tam dostać. Nagle usłyszała jakiś hałas na korytarzu. Podeszła do drzwi i przycisnęła do nich ucho tak, żeby mogła usłyszeć, co się tam dzieje. Zabrzmiał głośny huk, ale nie mogła rozróżnić słów. Dopiero gdy ktoś przemówił na tyle jasno, by mogła zrozumieć, zrobiło jej się niedobrze. - Huuura! Strażnik nie żyje! 144

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 13

Przerażona Lydia zaczęła otwierać drzwi, gotowa roznieść to miejsce, by tylko znaleźć Setha, ale Jaden powstrzymał ją zanim zdążyła popełnić samobójstwo. - Nie bądź głupia. – Warknął jej do ucha, kiedy ciągle trzymał swoją rękę na jej ramieniu. – Rezerwą cię na paseczki i będą cieszyć się każdą minutą tego. I co dobrego by nam z tego przyszło? Uwierz mi, nie mam zamiaru skrobać krwawych kawałeczków ze ścian i z sufitu. Albo odklejać ich od podeszew moich butów. Lydia z niesmakiem zagryzła wargi, kiedy to opisał. W sumie to też była ostatnia rzecz, jakiej chciała. Jaden uwolnił jej rękę i pchnął za drzwi tak, żeby była niewidoczna, kiedy je otworzy. Wzdrygnęła się, gdy zdała sobie sprawę, że została w pokoju sama. Miał rację. Prawie okazała najgorszy z możliwych rodzajów głupoty. Dzięki bogom, że ją zatrzymał. Ale nie umiała logicznie myśleć, gdy usłyszała tą wiadomość. Seth nie mógł być martwy. Łzy zaczęły ją dusić, gdy wystraszył ją obraz leżącego Setha, porozrywanego na kawałki. Dlaczego mnie to obchodzi? Nie miała pojęcia. A jednak trudno było zaprzeczyć bólowi ściskającemu jej pierś na myśl o nim... Muszę się dowiedzieć, co się stało. Przyłożyła ucho do drzwi i starała się usłyszeć jak najwięcej, ale nie mogła nic dosłyszeć. Nie miała pojęcia, co się mogło stać i co się teraz dzieje. No dalej... powiedzcie coś... cokolwiek. Czas zaczął biec tak wolno, że zrobiło jej się niedobrze. Już prawie oszalała zanim wrócił Jaden. Pojawił się po prostu przed nią. - I co? – zapytała z nadzieją. Gdy się zawahał jej serce przestało bić, kiedy przygotowała się na najgorsze. Im bardziej opóźniał odpowiedź, tym większy ból narastał aż w końcu nie wiedziała jak powstrzymać szloch. 145

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- On żyje – powiedział wreszcie Jaden. W tym momencie mogłaby go kopnąć za tak długą pauzę, ale załkała z powodu dobrych wieści. Ulga spowodowana tymi słowami była oszałamiająca. I Lydia była taka wdzięczna, że chciała go ucałować. Seth żył. Och dziękuję bogowie, dziękuję. - Gdzie on jest? – zapytała Jadena. Przełknął głośno. - Nie sądzę, abyś chciała poznać odpowiedź na to pytanie. – Ton jego głosu dziesięciokrotnie zwiększył jej przerażenie. Co mogło się stać? Czy Noir trzymał go w klatce tak, jak kiedyś zrobił z Solinem? Jej umysł przebiegał po dzikich i przerażających możliwościach, kiedy przypomniała sobie wszystkie te obrazy i historie, które pokazywał jej Jaden. - Jaden – zbeształa go. – No daj spokój, po tym wszystkim, co mi powiedziałeś? Muszę wiedzieć gdzie on jest. - Jest źle Lydio. Lepiej zrobisz, jeśli tu teraz zostaniesz. Jej serce zaczęło walić jak szalone, gdy usłyszała przeklinającego pod drzwiami Noira, kiedy próbował je otworzyć. - Jaden, ty bezwartościowy kawałku gówna, wyjdź tutaj, natychmiast! Jaden zniknął. Ponownie przycisnęła ucho do drzwi zdesperowana, by usłyszeć jakikolwiek detal. Musiała dowiedzieć się czegokolwiek, bo zaczynała wariować. - Krzyczałeś? – Jaden zwrócił się z pogardą w głosie, od której była zaskoczona, że nie dostał ciosu. - Możesz sprowadzić tu tego psa? - Mogę spróbować. Tylko nie jestem pewny czy on będzie w jednym kawałku, kiedy go tu dostarczę. Mam nadzieję, że to ci nie będzie przeszkadzać. Czy on był poważny? 146

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Co oni teraz zamierzali zrobić z Sethem? Zakryła usta dłonią, kiedy horror tej sytuacji do niej dotarł. - Lepiej żeby się udało, robaku. Potrzebuję jego mocy. Rozumiesz to? Pozwolisz mu umrzeć, a zajmiesz jego miejsce. - Powodzenia z tym. Tym razem usłyszała cios, jakby Jaden uderzył w drzwi, które ich oddzielały. - Przynieś mi go tutaj żywego. Potrzebuje go. Usłyszała jak Jaden wstaje. - Więc dlaczego wysłałeś go tam samego? I po raz kolejny usłyszała odgłos okrutnego uderzenia. - Lepiej przypomnij sobie kim teraz jesteś, robaku. Nie jesteś mi równy. Głos Jadena nie był niczym więcej niż tylko dzikim warknięciem. - Masz rację, Noir. Wolny czy zniewolony zawsze będę lepszy od ciebie. - Lepiej się ciesz, że potrzebuję cię, abyś przyprowadził mojego psa. W przeciwnym razie słono byś mi za to zapłacił. - Tia, ty też się pierdol. Coś mocno uderzyło w drzwi, aż podskoczyła. Ale nie była pewna czy to była pięść Jadena, czy Noira. - Nie pozwól, by cię denerwował, kochanie. – Tym razem Lydia usłyszała głos Azury. – Niedługo zdobędziemy klucz, a wtedy nikt nas nie zatrzyma. - Wiem, że nie powinienem pozwolić, by ten zadowolony z siebie palant mi ubliżał, ale nic na to nie mogę poradzić. On zawsze był taki arogancki. - Wiem, bracie. Ale pozwól mu iść. Pokonaliśmy, wyrwaliśmy kły i wykastrowaliśmy Jadena już dawno temu. Wszystko, co teraz może zrobić to podnieść nam ciśnienie krwi... Twój piesek wróci do ciebie szybciutko i wyleczy się jak zawsze. Lydia skrzywiła się na sposób w jaki Azura mówiła o Sethcie, jakby on nie był człowiekiem. No dobra, może w pełni nie był, ale nie był też zwierzęciem czy rzeczą. 147

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Niech ich szlag trafi. Lepiej bądź zadowolona, że nie mam swoich mocy, wywłoko. Jeśli miałaby moc, one teraz miałby swoją rundę bokserską. Azura roześmiała się. - Wtedy będę mogła wziąć kolejnego gryza z niego, a potem pójdziemy po Zeusa i jego załogę. Krok po kroku dojdziemy do Malachai i w końcu będziemy tam, gdzie powinniśmy być. Będziemy władcami świata. W końcu sobie poszli. Wbijając paznokcie w drzwi, Lydia była wdzięczna, że odeszli zanim ją wyczuli i znaleźli. Lub gorzej, zanim otwarła drzwi, by zrobić coś głupiego. Ugh! Pewnego dnia ta dwójka dostanie to, na co zasługuje. Lydia miała tylko nadzieję, że będzie tam, gdy to się stanie. Ale jej ulga, że odeszli nie trwała długo. Po kilku minutach Jaden powrócił do swojego pokoju, ale bez Setha. Coś co spowodowało w niej na nowo wzrost paniki, zwłaszcza, że cały był splamiony krwią, która wydawała się nie być jego. Dosłownie był nią pokryty od czoła po buty. Dlaczego nie było z nim Setha? - Gdzie on jest? – zapytała przerażona możliwą odpowiedzią. Jego twarz była blada i Jaden rzeczywiście drżał, udał się do swojego stołu i sięgnął po nieprzezroczystą, zieloną karafkę, ale nadal jej nie odpowiedział, nawet nie spojrzał w jej kierunku. To musiało oznaczać coś złego. A kiedy nalał swój napój do inkrustowanego klejnotami, złotego kielicha, Lydia zmarszczyła brwi na gęstość i kolor cieczy. Jeśli nie wiedziałaby lepiej, przysięgłaby że to krew. Kiedy wypił całą zawartość swojego pucharu w końcu na nią spojrzał. - Nie chcesz go teraz widzieć. Zaufaj mi. - Nie bądź śmieszny. Muszę do niego iść. – On był sam, bez nikogo, kto opatrzyłby jego rany, a to była ostatnia rzecz, jakiej potrzebował. 148

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jaden przeszedł przez pokój i położył dłonie na jej ramionach. Jego niesamowite oczy paliły gniewem i oburzeniem. - Lydio, posłuchaj mnie. – Warknął przez zaciśnięte zęby. – Prawie przecięli go na pół. Czy ty to rozumiesz? Ja... – Skrzywił się, jakby nie mógł znieść tego, co przeszło mu przez myśl. Kiedy ponownie na nią spojrzał, mogła przysiąc, że widziała łzy w jego oczach. – Dawno temu byłem jednym z najbardziej czczonych przywódców wojennych, jacy się kiedykolwiek narodzili z ogromnym doświadczeniem na polu wojny między bogami i proporcjonalnymi doświadczeniami w masakrze. Walczyłem i wygrałem walki, które sprawiały, że filmy Quentin’a Tarantino wyglądają przy nich, jak bajeczki Disney’a, a nigdy, przenigdy nie widziałem czegoś tak makabrycznego. Słyszysz, co do ciebie mówię? Te słowa uderzyły ją niczym ciosy. On nie mógł być poważny. Na pewno nie... Jej własne łzy spłynęły po policzkach, kiedy wyobraziła sobie, co może znaleźć. Co zostało z Setha... Jaden ją puścił, drżącą ręką pogładził ją po włosach, po czym się skrzywił. - To... to chore co mu zrobili. Nie sądziłem, że może być ktoś okrutniejszy niż Noir. Muszę się poprawić. – Warknął coś w języku którego nigdy nie słyszała. – Nigdy nie powinienem pozwolić, by poszedł tam sam. Dobrze wiem, że to mój pieprzony błąd. Wszystko to. – Schylił głowę i zacisnął pięści we własnych włosach. – Jak mogłem być tak głupi? Tak egoistyczny? Jestem cholernym idiotą. Lydia już nie była pewna czy mówił o swoim poczuciu winy w stosunku do Setha, czy o czymś innym. Ale było oczywiste, że jego przeszłość była tak samo brutalna i traumatyczna, jak Setha. Podeszła i pocieszająco położyła dłoń na ramieniu Jadena. - Zrobiłeś to, o co Seth prosił. Jaden potrząsnął głową i tym razem była pewna, że dostrzegła łzy w jego oczach i jej własne popłynęły, gdy widziała na jego twarzy tak wielki ból. - Chciałem tylko pięciu minut spokoju od Noira i Azury. Pięciu minut. – Jego wzrok ukazywał nienawiść, jaką czuł do samego siebie. – I skazałem niewinne dziecko na wieczność w tym piekle, za te moje pięć minut. Jestem gorszy niż oni. 149

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Nie Jaden. Nie jesteś. Myślisz, że nie ma dla ciebie żadnych okoliczności łagodzących? Zagryzł wargi, kiedy wyszarpał się spod jej dotyku. - Nie mów mi czym jestem, a czym nie jestem. Widzę czym się stałem i nigdy nie łudziłem się i nie próbowałem obrócić moich działań w coś innego. Znam bestię w moim wnętrzu i żyję z nią codziennie. I nienawidził tego. Nie powiedział jej tego, bo nie musiał. Lydia wiedziała, że nie było sposobu, by go pocieszyć, a nawet jeśli istniał jakiś, na pewno by jej na to nie pozwolił. Sam nazbyt się karał za swoje błędy. Tymczasem był inny mężczyzna, który potrzebował pomocy. Ktoś, kto w jakiś dziwny sposób stał się dla niej ważny. Jeśli nie była w stanie pomóc Jadenowi, przynajmniej chciała dostać się do Setha. - Gdzie jest Seth? Jaden zawahał się zanim odpowiedział. - W swoim pokoju. - Zabierz mnie do niego. - Naprawdę nie sądzę, że musisz czy chcesz to zobaczyć. Spojrzała w górę w jego wyjątkowe oczy. - Jeśli mnie natychmiast, zaraz nie zabierzesz do niego, to wyjdę przez te drzwi i sama go znajdę. Warknął nisko, gdy na nią spojrzał. - I pewnie byś to zrobiła, uparta, głupia babo. Tylko pamiętaj, że to właśnie taki rodzaj głupoty uwięził mnie tutaj. Powinnaś posłuchać, gdy ktoś ci dobrze radzi. Lydia zastanowiła się nad tym. Miał rację. Ona zawsze najpierw robiła, a dopiero później myślała. Solin powtarzał je toj przez całe życie. Ale dzisiaj nie miała zamiaru tego zmieniać. - On nas potrzebuje. 150

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jaden pokręcił głową. - Dobra, ale nie mów, że cię nie ostrzegałem. Zanim zdążyła mrugnąć byli w pokoju Setha, który nadal jaśniał niesamowitym, niebieskim blaskiem. Potrzebowała chwili, by przywyknąć do ciemności i ciszy, bo słyszała tylko swoje przyśpieszone bicie serca. Szakal w niej zwietrzył krew zanim oczy mogły ją dostrzec. Czy jakakolwiek krew została wewnątrz jego ciała? Całkowicie nagi Seth nieruchomo leżał na łóżku, nie wydawał się prawdziwy ani żywy. Jego głowa była od niej odwrócona, jego kasztanowe, proste włosy były rozsypane na poduszce. Zesztywniała w obawie o najgorsze i powoli przeszła przez pokój. Jego oddech był tak płytki, że ledwie mogła dostrzec ruch jego klatki piersiowej. Jego skóra była śmiertelnie blada, wręcz popielata i cała pokryta potem. Pot ten sprawił, że jaskółka, którą miał na szyi błyszczała, co przypomniało jej o tym, w jaki sposób ją zdobył. Zdusiła w sobie płacz nad jego życiem, z nadzieją, żeby kiedykolwiek mógł o tym zapomnieć. Leżał z wyciągniętymi prosto nogami i jednym ramieniem położonym na jego klatce piersiowej, tuż nad... Zamarła z przerażania. - O mój Boże. – Szepnęła kiedy w końcu zobaczyła to, przed czym ostrzegał ją Jaden. Nigdy, w całym swoim życiu nie widziała takiej rany. Wyglądało to jakby miecz przeszedł przez jego żołądek, przez dół żeber, do bioder, zatrzymując się dopiero na kręgosłupie. Jak on mógł jeszcze żyć? W jaki sposób? Przeczyło to jakiemukolwiek logicznemu wytłumaczeniu i nie mogła sobie nawet wyobrazić, jakie to musiało być bolesne.

151

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Co gorsza on był przytomny. Wbrew wszystkiemu. Jego oczy były jedynie szczelinkami, ale błyszczały w agonii, gdy odwrócił głowę i spojrzał na nią. Jego oddech stał się urywany, gdy wykrzywił do niej swą pomalowaną twarz. Jak mógł to znosić i nie krzyczeć? W jaki sposób? Ale przecież wiedziała, że był przyzwyczajony do bólu. To było wszystko, co znał. Lydia chciała krzyczeć za niego przez to, co mu zrobili. Nie było w tym sensu. W cholerę z nimi wszystkimi. Dlaczego nie było tu nikogo, kto mu pomagał? Kto ukoiłby jego ból? Ale na te pytania też znała odpowiedź. On nikogo nie obchodził. Nikogo oprócz niej. Wzięła jego krwawiącą dłoń w swoją i uklękła na podłodze obok niego. Ostatnią rzeczą jakiej chciała to poruszyć łóżko przy siadaniu, sprawiając mu więcej bólu. - Co się stało? Jego uchwyt był słaby. Ale jej nie odpowiedział. Przemówił do Jadena, który stał po jej lewej. - Zwracam jej moce. Potrzebuję, byś odesłał ją stąd z powrotem do jej świata. Lydia pokręciła głową. - Nie zostawię cię w takim stanie. Jego spojrzenie stało się bardziej intensywne. - Musisz i musisz iść teraz. - Nie. Ja... - Posłuchaj mnie Lydio. – Napiął i skrzywił się, gdy ból przedarł się przez niego. Sapnął ciężko. Ale szybko odzyskał kontrolę i otworzył oczy. – Nie zostałem zaatakowany. Byłem torturowany. Minęło kilka uderzeń serca zanim ona zrozumiała, co on mówi. Ale to nie miało sensu.

152

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Dlaczego? Znów spiął się i spocił, jakby mówienie to było dla niego za dużo. - Szukają cię Greccy bogowie. Nie, by cię zabrać do domu. Zostali wysłani, aby cię zabić. Pod wpływem niedowierzania opadła jej szczęka. - Co? - On mówi prawdę. – Powiedział zza niej Jaden. – Znalazłem go przybitego do muru Netheru. Wygląda na to, że spędzili całą noc na próbach zmuszenia go, by ich zabrał do ciebie. Seth kaszlnął krwią i to spowodowało, że reszta jego ciała zaczęła krwawić jeszcze bardziej. Łzy bólu zabłyszczały w jego niebieskich oczach. - Nic im nie powiedziałem. Ale wiedzą, że jesteś w tej krainie. To dlatego chcieli dostać się do mojego pokoju. Jakimś cudem wiedzą, że tu jesteś. – Musiał przerwać, aby zaczerpnąć oddech. – Jaden osłaniał cię mocą w swoim pokoju wczoraj w nocy, dlatego cię nie znaleźli. Jego słowa oszołomiły ją. To nic nie miało dla niej sensu. - Dlaczego oni chcą mnie zabić? Czy ona im kiedykolwiek coś zrobiła? Celowo pozostawała z dala od Greckich bogów. - Nie chcieli powiedzieć. Ale musisz iść i ukryć się przed nimi. Nie ustaną, dopóki nie umrzesz. Podniósł jej dłoń do swoich zakrwawionych ust i ucałował jej kostki. W chwili, gdy jego wargi dotknęły jej skóry, powróciły do niej wszystkie moce. Kiedy uwolnił jej dłoń, krew zniknęła z jej skóry. - Idź. – Kiedy nie odeszła spojrzał znacząco na Jadena. – Zabierz ją stąd. Jaden skinął głową, a następnie pociągnął ją za rękę do rogu pokoju, spod zasięgu wzroku Setha. Zanim jednak zniknęli, pochylił się, by szepnąć jej do ucha. - Powinnaś coś wiedzieć.

153

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Co? - W każdej chwili mógł przerwać swoje tortury mówiąc im gdzie cię znaleźć. Jedyne, co ich powstrzymało przed dalszymi torturami to, to, że rano zobaczył z ulgą, że to Greccy bogowie, a nie ludzie Thorna go zaatakowali i wezwał posiłki. W przeciwnym razie on nadal byłby przybity do muru... i nadal ochraniałby ciebie. Swoim ciałem i krwią. Pękło jej serce, gdy usłyszała te słowa. Seth nie wierzył w dbanie o kogokolwiek za wyjątkiem siebie. Jak wiele razy jej to powiedział? Jednak leżał teraz rozpruty mieczem i to przez nią. Jak ona miałaby go zostawić w takim stanie? - Możesz coś zrobić, by go uwolnić? Jaden pokręcił głową. - Nie mam takiej mocy. Ona też nie miała. I nie znała nikogo kto by takie miał. - Co się z nim stanie po tym jak odejdę? Jaden milczał i to rozważał. - On w końcu się uzdrowi. Ból będzie nie do zniesienia, dopóki tego nie zrobi, ale... będzie żył. Jednakże jeśli Noir dowie się, że był torturowany, a nie atakowany przez ludzi Thorna i pozna powód dlaczego on był przesłuchiwany przez Greków... jego kara będzie o wiele gorsza niż to tutaj. Przez skrywanie cię sprowadził wrogów do pałacu Noira. To nie jest coś, co Król Dupek i Królowa Zdzira zlekceważą. Lydia nie mogła sobie nawet wyobrazić czegoś gorszego. Żołądek skurczył jej się na tę myśl. Ale w tym momencie już wiedziała, co powinna zrobić. Bez względu na to ile to ją będzie kosztować. - Jak mogę go stąd zabrać?

154

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 14

Jaden zawahał się zanim odpowiedział. - Tak, możesz się stąd z nim teleportować, ale musisz coś zrozumieć zanim to zrobisz. W stanie, w jakim on teraz jest, nie będzie ci mógł pomóc w żaden sposób. Żaden. Noir i Azura zabrali mu jego moce prawie do zera, a przez to, że ci twoje oddał jest ich pozbawiony prawie jak człowiek. On jest teraz bezbronny. Nawet nie może się ruszać. To nie miało znaczenia. Nie mogła go tu zostawić. Nie w takim stanie. Nie po tym, jak on poświęcił się dla niej. Tylko suka bez serca mogłaby zrobić coś takiego. A ona może zrobiła w życiu już niejedno, ale nigdy czegoś takiego. Zamrugała przeganiając łzy. Później będzie płakać. Teraz musiała skupić się na zadaniu. - Nie obchodzi mnie to. Nie zostawię go. Twarz Jadena zmiękła. - Dziękuję. Lydia nie zrozumiała jego wdzięczności. - Za co? - Za to, że jesteś dokładnie taką kobieta, za jaką cię uważałem. Nawet nie masz pojęcia, jakie to rzadkie. Zanim mogła się powstrzymać przytuliła się do niego z powodu jego dobroci. Jaden tulił ją mocno, jakby próbował zapamiętać ten moment, bo wiedział, że nikt go nie przytuli przez długi czas. Jeśli ktokolwiek go kiedykolwiek jeszcze przytuli. W końcu Lydia odsunęła się od niego. - Jesteś pewien, że nie możesz iść z nami? - Na pewno. Jeśli złamię słowo i odejdę wbrew woli Azury, ktoś o wiele dla mnie ważniejszy niż ja sam, będzie bardzo cierpiał. Nie mogę mu tego zrobić. 155

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ona rozumiała jego poświęcenie. Ale on nie zasługiwał, by tu być, nie bardziej niż Seth. Kiedy skierowała się w stronę łóżka Jaden ją zatrzymał. - Gdzie go zbierzesz? - Nie wiem. Wątpię czy będziemy bezpieczni w domu. Jeśli ci, którzy mnie ścigają znaleźli mnie tutaj, to bardziej niż prawdopodobne jest to, że wiedzą gdzie mieszkam. To samo tyczy się mieszkania Solina. - A masz jakiś przyjaciół? - Nie bardzo. – Pomimo rozmów z Sethem trudno jej było zaufać ludziom. Do tego bycie nieśmiertelną nie przysparzało ludzkich przyjaciół. Mieli w zwyczaju wypominać jej to, że się nie starzała. - Więc powinniście się udać do Sanktuary. Zmarszczyła brwi. - Sanktuary? - To jest bar w Nowym Orleanie, którego właścicielami jest grupa Ursulan. Jej serce zacisnęło się ze strachu. Przez swoją naturę obie gałęzie rodu Zwierzo - Łowców, zarówno Katagarianie, jak i Arkadianie były bardzo terytorialne. Nie mogły znieść, gdy inny gatunek wchodził na ich teren. Wiele razy takie działanie zapoczątkowywało wojnę. To była ostatnia rzecz, jakiej potrzebowała. Nie wspominając o tym, że niedźwiedzie i szakale były śmiertelnymi wrogami. - Nie mogę się tam udać. Oni mnie zabiją. - Nie, nie zabiją. Przysięgam. Peltiersi są inni. Ten bar prowadzi Arkadyjka imieniem Aimee i jej Katagarski partner, wilk imieniem Fang. Mają tam lekarza, który pomoże Sethowi. To twoje najlepsze wyjście. - Arkadyjka, która ma Katagarskiego partnera? – Lydia nigdy nie słyszała o czymś takim. Nie wspominając o tym, że byli z dwóch odrębnych gatunków. - Powiedziałem ci, że są inni. Chciała mu wierzyć, ale...

156

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Jesteś pewien, że nas nie skrzywdzą? - Na pewno. Powitają was oboje i nie skrzywdzą. Proszę, nie okłamuj mnie. Ale dlaczego miałby kłamać? Wydawał się szczerze zaniepokojony o Setha. To ty powtarzałaś Sethowi, żeby zaczął ufać innym ludziom. Teraz twoja kolej uwierzyć komuś. Zdając sobie z tego sprawę, kiwnęła głową, po czym powróciła do łóżka, gdzie leżał Seth. Otworzył oczy i zaklął okropnie, kiedy ją ponownie zobaczył. - Też cię miło widzieć, bestio. – Uśmiechnęła się do niego i odsunęła mu kosmyk włosów w posiniaczonego policzka. – Powiedziałam ci, że jeśli oddasz mi moje moce wyciągnę cię stąd. A jak przecież wiesz, ja dotrzymuję słowa. Seth nie wiedział co go bardziej zaskoczyło. To, że ona wróciła po niego, czy delikatny pocałunek, który złożyła na jego wargach. Mimo, iż ból spalał go całkowicie obydwie te rzeczy go otrzeźwiły. A kiedy się odsunęła zorientował się, że jest w zupełnie obcym miejscu, dziwnym pokoju z czerwonej cegły i bez okien. Leżał na małym, wąskim łóżku, otoczony dziwnymi stalowymi i szklanymi szafkami, jakich nigdy wcześniej nie widział. Gdzie on się znalazł? Czy to była następna piekielna rzeczywistość? Drzwi za Lydią otworzyły się tak szybko, że aż zgrzytnęły na zawiasach. Przeszło przez nie trzech dużych, gotowych do walki mężczyzn. Zagryzając zęby z bólu, Seth już wiedział po co tu przyszli, wyciągnął przed siebie rękę i zablokował Lydię, tak że musiała usiąść. Zbyt późno zorientował się, że to był błąd i niewyobrażalna agonia przeszła przez niego całkowicie odbierając siły. Zakręciło mu się w głowie i pojawiły mu się mroczki przed oczami. Ale nie chciał zemdleć i pozostawić jej na ich pastwę. Jęknął głęboko, kiedy ból się wzmagał. To z pewnością powinno go zabić. - Seth! – Lydia złapała go za ramiona i zmusiła, by się położył, ale zrobiła to z czułością, która go zaskoczyła. Jej wargi dotknęły jego ucha, gdy trzymała go będąc blisko jego ciała.

157

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

W tym momencie chciał umrzeć. Owinięta wokół niego zapewniała mu spokój. Szczególnie jeśli to było kłamstwo i ona tak naprawdę o niego nie dbała. On nie chciał dłużej żyć i odkryć prawdę. Mężczyźni podeszli i otoczyli łóżko. Seth próbował wezwać swoją siłę, by móc walczyć. Jak on mógł ją ochraniać? Jestem beznadziejny. Mężczyzna z długim czarnymi włosami splecionymi na łopatkach położył rękę na ramieniu Lydii. - Zajmiemy się nim. Seth odepchnął go. - Nie dotykaj jej. Zamiast go zaatakować, mężczyzna obdarował go uśmiechem, kiedy delikatnie odsunął Lydię od łóżka. - Mam na imię Carson i wszystko jest w porządku. Nie skrzywdzę ani ciebie, ani jej. Seth nie był pewien czy mu wierzyć. Ale jaki inny miał wybór? Był nazbyt ranny, by móc się ruszyć. Był też nago i świecił gołą dupą. Bogowie, tego właśnie potrzebował. Jeszcze więcej upokorzenia. I przed tymi facetami mógłby, gdyby tylko nie był tak bardzo ranny. Cholera. Czy to się nigdy nie skończy? Lydia przesunęła się obok Carsona, aby wrócić do Setha. - Czy mogę z nim zostać? Wysoki mężczyzna z długimi kręconymi blond włosami wyśmiał ją. - Dziewczyno, nie jestem pewien czy chcesz to oglądać. Poza tym Carson jest geniuszem medycznym. – Gestem wskazał urazy Setha. – To jest poważne i okropne gówno. No chyba, że też jesteś lekarzem, to się przydasz, chociaż może zwrócisz przy tym cały obiad zanim powiemy, że gotowe. Lydia niezdecydowana przygryzła wargę.

158

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- No dalej. – Powiedział blondyn tym razem łagodniej. – Mam na imię Dev, a ty nie będziesz daleko od niego. Tylko w następnym pokoju, dobrze? Wciąż trzymała dłoń Setha w swojej i nie mogła opanować łez. Ale zamrugała szybko, zanim ktokolwiek je dostrzegł. - Nic mi się nie stanie, Lydio. Idź z nim. W jej topazowym spojrzeniu zabłyszczała niechęć. Ale w końcu skinęła głową. - Jeśli będziesz czegoś potrzebował zawołaj mnie, a przyjdę. Puścił ją mimo, iż cierpiał z tego powodu. Dev wyprowadził ją z pokoju. Carson spojrzał na mężczyznę z krótkimi czarnymi włosami. - Czy możesz powiadomić Mergery, że już jest bezpiecznie tutaj? - Spoko doktorku, powiem też Fangowi i Aimee, że mamy gości. - Dzięki. – Powiedział Carson jednocześnie przykrywając biodra Setha cienkim kocem, by zapewnić mu odrobinę prywatności. Nie chciał się do tego przyznać, ale był wdzięczny Carsonowi za jego działanie, bo sam nie mógł się ubrać ani nie był w stanie zmaterializować na sobie żadnych rzeczy. Greckie Phonoi i Dolophoni rozebrały go z jego zbroi zaraz po tym, jak przyciągnęły go pod mur. Suki, gdy kiedykolwiek będzie mu dane spotkać którąś z tych grup, porozrywa je na małe kawałeczki. Ale ostatniej nocy nie miał na to szans. Nie, kiedy jego moc była na tak niskim poziomie i nie, gdy zaatakowali go razem ze żniwiarzami i dagnytami. Wciąż nie miał pojęcia dlaczego Thorn miałby się sprzymierzyć z Grekami. Normalnie pozostawał z dala od takich rzeczy. Mroczny Pan pogardzał polityką demonów. Nie żeby to miało jakieś większe znaczenie. Najważniejsze, że Seth miał na tyle siły, by powrócić do Lydii zanim oni ją znaleźli. Seth popatrzył na drzwi przez, które wyszedł Colt i zobaczył szczupłą rudowłosą kobietę, która przez nie weszła. Miała na sobie niebieską koszulę i białą marynarkę z długą, białą spódnicą spod, której brzegu wystawały buty do biegania. Jej włosy były zwinięte w kok i miała na nosie parę kocich okularów. Obdarowała Setha miłym uśmiechem. 159

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Dobrze wiedzieć, że niebezpieczeństwo minęło. – Palcem poprawiła sobie okulary i stanęła obok Carsona. – Tak przy okazji, kobieta ma na imię Lydia. - Tia, wiem. – Powiedział Carson, gdy wyjmował z szafek rzeczy, których Seth nawet nie umiał nazwać. – On zwrócił się do niej tym imieniem zanim ona wyszła. A nasz gość tutaj to Seth. Kobieta ponownie się do niego uśmiechnęła. - Cześć Seth. Ja jestem Margery, Margy, Marge albo Mars, lub kilkanaście innych przezwisk, jakie mi tu wymyślają. Z resztą odpowiadam na każde z nich pod warunkiem, że nie jest obraźliwe. A jeśli się nad tym zastanawiasz to jestem drugim lekarzem tutaj i pracuję z Carsonem. Połatamy cię naprawdę szybko, dobrze? Marszcząc brwi na jej nadmierną pobudliwość, Seth nie był pewien co do tych wszystkich osób. Jego moce były tak słabe, że czuł się narażony i bezsilny. Bezbronny. Nienawidził być w takim stanie, szczególnie gdy nie wiedział z czym przyjdzie mu się zmagać. I nie wiedział jakie mieli umiejętności i moce. I nie ważne jakie mieli zamiary. Carson błysnął mu światłem w oczy, tak że go to aż zabolało. Klnąc, Seth chwycił go za rękę i zmusił, by odsunął od niego światło. - Wszystko w porządku. – Powiedział Carson cierpliwie. – Po prostu staram się dokładnie ocenić w jakim stanie jesteś i co ci dokładnie zrobiono. - Czy to nie jest oczywiste? Dostałem porządny wycisk. – Czy dobry lekarz nie powinien tego stwierdzić nawet będąc po drugiej stronie pokoju? Czy on wiedział co robi? Carson roześmiał się. - Tia, jestem tego świadomy. Ale potrzebuje kilku ważnych szczegółów zanim dam radę ci pomóc. – Podszedł ponownie o krok. – Mogę spojrzeć w twoje oczy? Chciałbym sprawdzić czy nie jesteś w szoku albo czy nie masz wstrząśnienia mózgu. Seth kiwnął głową i starał się ze wszystkich sił na niego nie rzucić. Ale było trudno, gdy bezlitosne światło Carsona powodowało jeszcze większy ból głowy. Kiedy w końcu skończył wsunął światło do kieszeni. - Czy nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli zmyjemy farbę z twojej twarzy? Tak, będzie miał. Bardzo.

160

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Po co? - Ponieważ z nią na twarzy o wiele trudniej będzie oczyścić i zdezynfekować rany jakie tam masz, a jestem prawie pewny, że jedna z nich wymaga szycia. A tego nie chcemy robić na warstwie szminki. Oczywiście jeśli nie masz nic przeciwko? Czy to miało znaczenie w tym momencie? Czy naprawdę mógł wyglądać na jeszcze słabszego niż był w rzeczywistości? - Dobrze. Margery przystąpiła do mycia jego twarzy za pomocą ciepłej mokrej szmatki, podczas gdy Carson badał cięcie jednej z Phonoi, które biegło przez jego żołądek. Któregoś dnia miał nadzieję znaleźć tę sukę i sprawić, że zapłaci dziesięciokrotnie za to cięcie. Dopiero będzie się śmiała, kiedy już z nią skończy. Kiedy Margery skończyła myć jego twarz Carson badał kość wokół oka, które podbił mu Noir. Seth mógł sobie tylko wyobrażać jak musi wyglądać ta „śliwka” cały dzień od uderzenia. Carson westchnął. - Dobrze Seth, wiem już, że nie jesteś zmiennokształtnym. A przez liczebność tych ran i fakt, że jeszcze żyjesz nie mówiąc o tym, że jesteś całkiem świadomy i nawet na mnie krzyczysz mam zamiar założyć, że jesteś jakiegoś rodzaju nieśmiertelnym. Z tymi oczami nie jesteś jednym z Mrocznych Łowców. Więc czym w taki razie jesteś? Demonem? Wampirem? Seth zakrztusił się, gdy usłyszał słowo, którego nienawidził. - Półbogiem. Carson wymienił znaczące spojrzenie z Margery, tak że Seth nie był pewien czy powinien pytać. - Greckim? - Egipskim. - Aha, dobrze. Nie bardzo jestem obeznany z twoim panteonem. Nie mamy tutaj za dużo do czynienia z waszymi. I spójrzmy prawdzie w oczy, nie mogę spytać googli o leczenie starożytnych bogów. Więc liczę na to, że mi trochę pomożesz. Czy może jesteś mi w stanie powiedzieć czy jest coś, co ulży ci w cierpieniu? 161

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

To pytanie go zmyliło. - Nie rozumiem. Margery delikatnie poklepała go po ramieniu. - Czy znasz jakieś leki, które uśmierzą twój ból? Och... pamiętał jak jego przyszywany ojciec używał jakiejś maści z korzenia jakiejś rośliny, która uśmierzała ból, ale nie miał żadnego pojęcia, co to mogła być za roślina. To było tak dawno temu, by pamiętać. A od tamtego czasu Noir, Azura i inni chcieli mu zadać jak najwięcej bólu, a nie go koić. - Nie. Kiedy jestem ranny leczę się bez pomocy. - Czy ktoś kiedykolwiek próbował ci coś podać? – zapytał Carson. Nikt nigdy. - Nie. Carson potarł szczękę, kiedy to rozważał. Po kilku sekundach kiwnął na swoją pomocnicę. - W porządku Marge... mam zamiar dać ci zaszczyt wyboru dla niego środka przeciwbólowego. Baw się dobrze. - Ok., dzięki Carson, naprawdę to doceniam. – Mrugnęła do Setha. – Jeśli to nie zadziała pamiętaj, aby winić o to lekarza mężczyznę nie kobietę. Carson parsknął na nią, po czym na powrót przeniósł swoją uwagę na Setha. - Będziesz miał coś przeciwko, żebym sprawił, że stracisz przytomność? Do cholery tak. Ostatniej rzeczy jakiej pragnął to ponownego bicia. Był już nim zmęczony. Gniew przedarł się przez niego, gdy spojrzał na Carsona. - Dlaczego chcesz to zrobić? - Żebyśmy mogli w spokoju popracować nad tobą bez zadawania ci więcej bólu. Tia, racja. Przecież nikt nie dbał o ból. Oni żyli dla zadawania go. A teraz gdy o tym pomyślał uświadomił sobie, jak głupi był, że tu z nimi rozmawiał. Co on najlepszego zrobił? 162

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jak mógł pozwolić im oddzielić się od Lydii? Dobrzy bogowie, przecież oni mogli w tej chwili wszystko z nią robić. Wszystko. A co jeśli ona go potrzebowała? Co jeśli oni ją krzywdzili? Panika zatopiła szpony w jego sumieniu. Musiał odnaleźć Lydię zanim będzie za późno. - Gdzie jest Lydia? - Jest bezpieczna – zapewnił go Carson. Gówno prawda. - Nie ufam ci… Lydia! – Seth próbował usiąść, ale ból z brzucha skutecznie mu to uniemożliwił. Lekarz zmusił go, by leżał, ale on nie miał zamiaru odpuścić. Przestanie, gdy upewni się, że jej nie gwałcą lub nie torturują. Albo co gorsza nie odesłali ją do Noira. – Lydia! Przybiegła do niego. Dopiero wtedy, gdy się pojawiła mógł swobodnie odetchnąć. Pokazał Carsonowi, żeby ten się odsunął, tak aby mógł dokładnie się jej przyjrzeć. Lydia złapała jego wyciągniętą rękę i przytrzymała. Marszcząc brwi przyjrzała się wszystkim trzem osobom. - Co się stało? Przez kilka następnych chwil nie był w stanie odpowiedzieć, kiedy walczył z narastającym cierpieniem, które rozrywało każdą jego cząsteczkę. Jedyną rzeczą, która koiła ten ból był jej miękki dotyk… i uwaga jej topazowych oczu. - Nie wiedziałem co oni ci robią – powiedział w końcu. - Karmili mnie. Naprawdę? To było niemożliwe, by w to uwierzył. - Więc wszystko z tobą w porządku? Nikt cię nie skrzywdził? Jesteś tego pewna? Serce Lydii wybuchło emocjami na panikę w jego spojrzeniu. Pochwyciła jego twarz w dłonie zdesperowana, żeby go uspokoić, zanim pogorszy się jego stan.

163

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Nie każdy jest okrutny, Seth. Powiedziałam ci już. Wszystko jest dobrze. Oni nas nie skrzywdzą. Obiecuję. – Położyła jego głowę z powrotem na łóżku. Seth warknął z bólu, kiedy kolejna jego fala promieniowała z jego brzucha i pleców. Jeej, jak to bolało. Lydia wzięła jego dłoń w swoją i położyła twarz obok niego na poduszce, tak że stykali się czołami. Seth zamknął oczy, kiedy smakował pierwszy kęs przyjemności jaki mu kiedykolwiek zaserwowano. - Jestem tu Seth. – Szepnęła do niego, kiedy odgarnęła mu włosy z twarzy. – I nigdzie się nie wybieram. – Ucałowała jego policzek, po czym spojrzała na Carsona. – Róbcie, co musicie. - Jesteś pewna? Bo wolelibyśmy uniknąć więcej takich scen, jak ta przed chwilą. - On nie będzie walczył. – Zacisnęła dłoń na jego ręce. – Prawda, kochanie? Seth nie mógł wydobyć z siebie głosu, gdy usłyszał tę pieszczotę. Nikt nigdy nie użył w stosunku do niego tego określenia. W tym momencie uświadomił sobie, że przepadł dla niej. Nie było rzeczy, której by dla niej nie zrobił. Nic. - Nie będę walczył – westchnął. Lekarze wrócili, podczas gdy Lydia głaskała go po głowie. Nigdy nie czuł nic lepszego niż jej palce w jego włosach. Jej czułość dotknęła go bardziej niż jego rany. Rozbiła coś głęboko w jego wnętrzu i jej pragnął. Nagle coś ostrego ukłuło go w ramię. Przeklął, złapał lekarza i przyciągnął do siebie. Lydia natychmiast chwyciła go za rękę. - Wszystko w porządku Seth. To tylko lekarstwo. To pomoże. Obiecuję. Proszę puść go. Seth puścił lekarza, ale tylko dlatego, że ona go o to prosiła. Po czym z powrotem próbował skupić się na twarzy Lydii. Ale nie mógł. Jego powieki stały się ciężkie. Ból zdawał się blaknąć i odchodzić. Seth próbował walczyć, ale wziął głęboki oddech i zapadł się w ciemność. Lydia westchnęła z ulgą, gdy Seth się wreszcie rozluźnił. 164

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Przepraszam za jego zachowanie – powiedziała do Carsona. - Nie ma za co. Wierz mi już widzieliśmy chyba wszystko, co można sobie wyobrazić i jeszcze kilka rzeczy, które nie miały prawa przejść przez te drzwi w tym czy innym czasie. – Carson skinął głową w kierunku Setha. – A on nie jest jedynym z naprawdę kiepską przeszłością. Możesz mi zaufać. Margery przyniosła tacę z instrumentami medycznymi do łóżka. - Teraz możesz iść dokończyć jedzenie, moja droga. On będzie nieprzytomny przez chwilę. Lydia nie postawiłaby na to pieniędzy. Nie, kiedy widziała i poznała jego wytrzymałość. - Ale on może się obudzić w ciągu kilku minut i ponownie skoczyć wam do gardeł. Jeśli nie macie nic przeciwko wolałabym tu zostać tak, jak mu to obiecałam. Jemu zaufanie nie przychodzi łatwo, a ja nie chciałabym, żeby przestał mi wierzyć. Wzrok Margery powędrował do Carsona, po czym szybko powrócił do Lydii. - Nie wiem. Ale jeśli jesteś wrażliwa możesz stać twarzą do ściany, podczas gdy my będziemy pracować. - To będzie to, co właśnie zrobię. Carson przyniósł jej krzesło. Lydia siadając słuchała jak zaczynają łatać Setha. Ona mogła przynieść zarazki, ale biorąc od uwagę nieśmiertelność Setha to chyba nie miało większego znaczenia. - Jak długo wy dwoje jesteście lekarzami? Carson się roześmiał. - Ja to chyba ze sto lat. A Margery trochę mniej. Margery prychnęła. - Ja o wiele mniej. Jestem człowiekiem i pracuje z Carsonem od dziesięciu lat, ale nie miałam medycznej licencji przez cały ten czas. Fascynujące. - Więc do jakiego klanu należysz? – zapytał ją Carson.

165

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jednak Lydia nie miała pojęcia o co on pytał. - Klanu? - Jesteś Katagarką z Tsakali… do jakiego klanu należysz? Jej serce przyspieszyło, gdy odwróciła się do niego. - Nie możesz tego nikomu zdradzić. Kiedykolwiek. Nigdy. Dobrze? Wygiął w łuki swoje brwi. - Ach… dobrze. Ale to będzie trochę trudne do utrzymania w tajemnicy tutaj. Wszyscy Zwierzo-Łowcy, którzy wejdą z tobą w kontakt od razu będą wiedzieć. Cholera! Dlaczego Jaden wysłał ich tutaj, skoro wiedział i prosił, by nie pisnęła słowa o swoim pochodzeniu Sethowi? Z pewnością ktoś tak potężny jak on wiedział, że inni Zwierzo-Łowcy z łatwością zidentyfikują jej gatunek. Czy on to zrobił celowo? Czy dlatego Seth był w stosunku do niego taki nieufny? Nagle poczuła się jak głupiec, że tak ślepo posłuchała Jadena. I nawet go przytulała. A on mógł skazać ich oboje. Całe ciało jej się roztrzęsło, gdy wyobraziła sobie, że Seth się obudzi i to usłyszy. - Nie możemy tu zostać. Musimy stąd odejść. Carson się skrzywił. - Czego ty się tak obawiasz? Śmierci. Rozczłonkowania. Noira znajdującego ich. Cierpienia Solina. Umierania Setha, kiedy on nie mógł umrzeć. Tego, że Greccy bogowie ją zabiją. Wielu rzeczy, lista była długa. Nie wyjawiaj mu nic z tego, to nie jest jego sprawa. Zwłaszcza, że paranoja Setha zaczęła udzielać się też jej. Ale musiała się upewnić, że będą trzymali gęby na kłódkę. Dla dobrego samopoczucia wszystkich tu obecnych. - Nie możecie powiedzieć nikomu, że tu jesteśmy albo komukolwiek niczego na nasz temat. Rozumiesz? 166

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Spojrzenie Carsona stało się mroczne i niebezpieczne. - Kim jesteś i przed czym uciekasz? – Przygryzła wargę, kiedy rozważała, co powinna ujawnić, a co powinna zachować do wiadomości tylko i wyłącznie jej i Setha. – Posłuchaj. – Ton Carsona odpowiadał wyrazowi jego twarzy. – Ludzie i zwierzęta tutaj to moja rodzina. Jeśli możesz sprowadzić na nich zagrożenie, muszę to wiedzieć. Już raz zostaliśmy zaatakowani i niemalże zniszczeni. Jeśli mamy mieć kolejnego wroga na plecach musimy to natychmiast wiedzieć. Mamy dzieci, a nawet niemowlęta tutaj, musimy je chronić. Dzieci. Tutaj. To wszystko zmieniało. Nie chciała, żeby ktokolwiek posiadał jej wspomnienia. Żeby żadne dziecko nie widziało czy nie słyszało jak umiera jego matka. Proszę nie zabijaj mnie. Nie była pewna do kogo kierowała to zdanie. Do Setha czy do Carsona. Ale nie mogła narażać dzieci na niebezpieczeństwo. - On jest sługą Noira, a ja go uwolniłam. Kiedy Noir odkryje, że już go nie ma, przyjdzie po niego i to nie będzie grzeczna rozmowa. Będzie bardzo krwawo. - A ty? - Powiedziano mi, że niektórzy z Greckich bogów chcą mnie zabić. To właśnie tak Seth został ranny. Próbowali z niego wyciągnąć gdzie mnie znaleźć. Tylko nie wiem dlaczego. Naprawdę. Carson przeklął, a następnie zwrócił się do Margery. - Powiedz innym. Wyciągnęła ręcznik, wytarła w niego ręce brudne od krwi, po czym szybko wyszła z pokoju. Lydia potarła skronie, bo głowa zaczynała ją boleć od tego wszystkiego. - Nie chciałam was narażać. Jaden powiedział, że będziemy tu bezpieczni… że możecie pomóc Sethowi.

167

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Wszystko w porządku. Damy sobie radę, tak długo jak jesteśmy uprzedzeni o możliwościach. Po prostu nie lubimy być zaskakiwani. – Powrócił do pracy przy Sethcie. – Rany, ktokolwiek mu to zrobił z pewnością wiedział co robi. - Co masz na myśli? - To znaczy, że był przesłuchiwany przez kogoś, kto dokładnie wiedział jak sprawić mu jak najwięcej bólu, ale go przy tym nie zabić. Biedak. - Czy z nim wszystko będzie dobrze? - On wyzdrowieje. Ale nie wiem czy wszystko z nim będzie „w porządku”. To nie moja działka. Ja mogę tylko naprawić ciało. Serce i umysł to nie moja sprawa. Lydia spojrzała na niepomalowaną twarz Setha, na której wciąż widniały siniaki i cięcia, które ciągle towarzyszyły jego urodzie. Chciała zapłakać, ale Solin nauczył ją, żeby emocje trzymać na wodzy. Kiedy wiedzą co sprawia, że płaczesz, wtedy wiedzą jak cię najbardziej skrzywdzić. Nie podpowiadaj tego swoim wrogom. Zamknęła oczy i starała się dosięgnąć jego umysłu, by z nim porozmawiać i zorientować się co się dzieje. Ale Solin nie odpowiadał. Przestraszyła się jeszcze bardziej. Tutaj, w tej rzeczywistości, gdy miała z powrotem swoje moce, kontakt z nim powinien być łatwy. Ona nigdy wcześniej nie miała problemów ze znalezieniem go. On tylko był niesłyszalny dla niej, gdy nie mógł odpowiedzieć, bo walczył. A może nie żył? Nie mogła nawet o tym pomyśleć. Strata jego zniszczyłaby ją. Ale nagle poczuła kolejną potężną istotę wchodzącą do pokoju. Ciepło, a jednocześnie mrożące powietrze po drugiej stronie łóżka Setha. Carson cofnął się i chwycił skalpel ze swojej tacy, gdy przygotowywał się do walki przeciw temu, kto lub co tam stało. Lydia zrobiła to samo, bo cokolwiek to było będzie niebezpieczne, jeśli zdecyduje się z nimi walczyć. I miała nieodparte wrażenie, że to przyszło tu po nią. Ale przede wszystkim to chciało dorwać Setha.

168

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 15

Złota mgła mieniła się w powietrzu, jakby pierwszy poranny promyk słońca wpadł do pokoju, a następnie powoli zaczęła się zmieniać w piękną, młodą kobietę. Jej kawowa skóra jaśniała i podkreślała zielone oczy o kształcie migdałów. Jej ciemnobrązowe loki były z tyłu jej głowy i przytrzymywał je szalik w panterkę, który wzorem pasował do jej sukni. Lydia była oszołomiona elegancją kobiety, która była tak piękna, że trudno było na nią patrzeć. Wydając z siebie dźwięk totalnego obrzydzenia, Carson zrelaksował się i odłożył skalpel z powrotem na tackę. - Menyara przestraszyłaś nas na śmierć tym swoim mega wejściem. Co ty tu robisz? W pierwszej chwili zdawało się, że kobieta go nie słyszy. Wpatrywała się w Setha, jakby zobaczyła ducha ukochanego. Biorąc przykład z Carsona Lydia również się rozluźniła. Oczywistym było, że Menyara była tutaj znana. Kiedy kobieta wreszcie przemówiła, jej głos był niezwykle głęboki i potężny przy jej niewielkim wzroście. - Poczułam wezwanie krwi od kogoś, o kim myślałam, że od dawna nie żyje. Nie mogłam uwierzyć, że on tu jest, w tej rzeczywistości, po tak długim czasie. – Zbliżyła się do łóżka z czcią tak, aby mogła patrzyć na Setha i studiować jego bladą twarz. – Ale on nie jest tym, którego wyczułam. – Wyciągnęła rękę i prześledziła palcami linię jego wytatuowanej jaskółki. – Mimo to… są bardzo podobni, a jednak różni. I nie rozumiem jak to jest możliwe. Lydia już chciała zacząć mówić, ale Carson skinął na nią, aby milczała. - To Ma’at. – Wyszeptał. – Egipska bogini sprawiedliwości. Menyara odwróciła twarz Setha w swoją stronę i zmarszczyła brwi, kiedy przeciągnęła palcem po jego czole. 169

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Skąd on się tu wziął? - Jest sługą Noira – odpowiedział Carson. - W takim razie czy on jest demonem? Lydia odchrząknęła testując czy Carson pozwoli jej w końcu mówić. Skiną na nią, aby odpowiedziała. - On nie jest demonem. On jest Egipskim półbogiem. Noir kupił go, kiedy był chłopcem i od razu zabrał mu jego moce, kiedy go zniewolił. Menyara skrzywiła się, jakby sama myśl o tym powodowała w niej ból. - Jego matka była człowiekiem? - Tak. - A jego ojciec? Przy okazji tego pytania Lydia mogła powiedzieć, że Menyara znała już odpowiedź, chciała tylko potwierdzenia zanim mogła wypowiedzieć to na głos. To było tak, jakby obawiała się wypowiedzieć to pierwsza, żeby przypadkiem nie stało się prawdą, nawet jeśli nią nie było. Lydia oblizała wargi zanim odpowiedziała. - Set. Menyara szybko powiedziała coś pod nosem w języku, którego Lydia nigdy wcześniej nie słyszała. Ale brzmiało to jakby kogoś bardzo przeklinała. Miała nadzieję, że ubliżała Setowi, nie Sethowi. Po kilku sekundach gniewu uspokoiła się, zamknęła oczy, po czym uniosła rękę nad sercem Setha. Jego powieki natychmiast się otwarły, kiedy ostro zassał powietrze i wygiął plecy w łuk. To wyglądało, jakby ktoś wbił hak w jego klatkę piersiową i starał się go podnieść z łóżka. Sapał z bólu, kiedy jego każdy mięsień się naprężył. - Przestań! – warknęła Lydia. – Krzywdzisz go. Rzuciła się na Manyarę, ale Carson ją złapał. Menyara nieprzerwanie intonowała jakąś pieśń w tym swoim języku, wcale nie troszcząc się o to, jak wiele cierpienia przysparza Sethowi. 170

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

On tylko jęknął i zaklął, jakby był na nowo torturowany. Krzycząc na nią Lydia chciała ją powstrzymać, ale Carson jej nie pozwolił. - W cholerę z tobą, puść mnie. Próbowała nawet wykorzystać swoją moc na obydwojgu, ale oni jakoś odbili cios, przez co stała się jeszcze słabsza niż kiedykolwiek wcześniej. Jak to się działo, że nie była w stanie ich powstrzymać? I jak oni mogli krzywdzić go jeszcze bardziej? Czy ta bogini nie widziała, że on przeszedł już przez wystarczająco dużo cierpienia? Nagle jasne światło wydostało się z ran Setha. Jedna po drugiej zaczęły się zamykać. Siniaki na jego rękach i twarzy powoli wyblakły. Lydia zastygła nieruchomo, kiedy się przyglądała. Kiedy ostatnia z jego dolegliwości została uzdrowiona, Seth opadł płasko na plecy na łóżko i ciężko dyszał. Najpierw patrzył tępo na sufit, jakby czekał aż ból do niego powróci. Potem odwrócił głowę w jej stronę i ujrzała ulgę, która wypełniała jego piękne, niebieskie oczy. Oczy, które już nie zionęły fizycznym bólem. To był pierwszy raz, gdy widziała go bez żadnych ran czy obrażeń. Teraz jedynym śladem na jego skórze był jego tatuaż. Uśmiechnęła się zdumiona. Przecież wiedziała, że on był niesamowicie przystojny, ale mimo to nigdy dokładnie nie wyobraziła sobie jego piękna, które było cały czas skrywane. A teraz... Był wspaniały. Jego postać była niezwykła i egzotyczna. A te loki... Trudno było mu się oprzeć. - Musisz się ogolić, kochanie. – Przekomarzała się z nim, gdy podeszła i pogładziła palcami jego zarost na policzku. Pomimo tego, że zarost wcale jej nie przeszkadzał. Przez niego Seth wydawał się bardziej męski. A jeśli byliby teraz sami, ona prześledziłaby językiem linię jego szczęki aż wycałowałaby go całego.

171

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Co się stało? – Zapytał cichym szeptem, kiedy dotknął własnych ust i oka, które jeszcze niedawno było uszkodzone przez bicie Noira. – Dlaczego już mnie nie boli? Gdzie to wszystko odeszło? Te słowa uświadomiły fakt, że prawdopodobnie pierwszy raz odkąd pojawił się u Noira nie cierpiał. Lydia wskazała Menyarę skinieniem głowy. - Ona cię uzdrowiła. Zmarszczył brwi i odwrócił głowę. W momencie, kiedy dostrzegł Menyarę skrzywił usta z niesmakiem. Zaraz... to nie była oczekiwana reakcja. A przez wyraz twarzy Menyary też można było wywnioskować, że spodziewała się milszego przyjęcia. - Co ty tu robisz? – warknął na nią. Spojrzenie Menyary stało się smutne. - Ciii, dziecko. – Powiedziała łagodnie. – Nie mam zamiaru cię skrzywdzić. W jego zimnym spojrzeniu widać było odrazę. - Twoja obecność tutaj mnie obraża. Menyara skrzywiła się. Wyciągnęła rękę jakby chciała go dotknąć, ale zatrzymała się, jakby obawiając się jego reakcji. - To, co zrobił ci ojciec było złe i za to przepraszam, choć wiem, że żadne przeprosiny nie wymażą bólu z twoich wspomnień. I bardzo przykro mi z tego powodu. Ale ja nie jestem moim bratem i nigdy nie wyprę się rodziny. Ból i oskarżenie w jego oczach były namacalne. - Ty nie przyszłaś, kiedy po ciebie wołałem i krzyczałem, żebyś się zmiłowała nade mną aż moje gardło było pełne krwi. - Nie słyszałam cię, inaczej bym przyszła. - Nie wierzę ci. Jesteś boginią. Boginią porządku i sprawiedliwości. Kiedy po ciebie wołałem twoje milczenie osądziło mnie jako niegodnego i pozostawiło na cierpienie niewyobrażalnych horrorów.

172

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia też nie była pewna czy powinna wierzyć Ma’at. Ale tak czy inaczej to nie miał większego znaczenia. Przeprosiny nie będą w stanie wymazać piekła przez, które przeszedł, bo to oni go na nie skazali. Menyara przełknęła, gdy usłyszała myśli Lydii. - Jesteś taki podobny do mojego brata. – Wyciągnęła rękę w kierunku niego i trzymała, jakby wyobrażała sobie, że gładzi go po policzku. Ale nie nawiązała z nim kontaktu. – Minęło tak wiele czasu odkąd po raz ostatni widziałam jego twarz. Wbrew temu co myślisz Set, on nie zawsze był zły, a może był zły, ale go nie osądzałam. Podczas, gdy twój ojciec urodził się w ciemności, on także walczył przeciwko niej, co noc po stronie naszego ojca, upewniając się, że Ra powstanie i przepędzi zło z kolejnego dnia... Jak ty i Noir... Ty masz lepszą część jego natury. - Nie waż się bronić go przede mną. Nigdy. Menyara ze smutkiem skinęła głową, po czym spojrzała na Lydię. - Wasza dwójka musi ruszać. To dlatego go uzdrowiłam. Wasi wrogowie nie pozwolą wam odpocząć. Nie, dopóki Seth nie odzyska pełni swoich mocy. Lydia zmarszczyła brwi. Po tym, co Menyara właśnie dla niego zrobiła... - Możesz mu je zwrócić? - Niestety, nie jestem tą, która ma je w posiadaniu. Muszą opuścić Noira i wrócić do Setha i nikt z nas nie jest w stanie przyśpieszyć tego procesu. – Podeszła o krok do łóżka i wyciągnęła rękę tym razem z zamiarem dotknięcia Setha, ale on złapał ją za nadgarstek zanim udało jej się nawiązać kontakt. - Nie dotykaj mnie. Oczy Menyary zamgliły się i opuściła rękę. - Noir już wysłał swoje psy, by was odszukały. Nie potrwa długo zanim złapią was tutaj. Wyczują was tak, jak ja. Uzdrowiłam twoje ciało, ale... - Będziesz musiała mi wybaczyć, że ci nie podziękuję. - Rzeczywiście. - Cofnęła się i burknęła pod nosem. Chwilę później muskularny i bardzo wysoki mężczyzna pojawił się u jej boku. Jego krótkie włosy były ciemnobrązowe i jaśniały w nich blond pasemka i było w nich coś takiego, co przypominało Lydii lwią grzywę. Jego zielone oczy idealnie pasowały 173

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

do oczu Menyary, co kazało się jej zastanowić czy oni jakoś nie byli spokrewnieni. Jego odcień skóry był bliższy karnacji Setha. Ubrany był w dżinsy i granatowy podkoszulek, a jego postawa mówiła, że miał ochotę urwać komuś głowę. - Maahes. – Powiedziała słodko Menyara. – To jest mój bratanek Seth. Chcę, żebyś czuwał nad nim, dopóki jego moce nie wrócą. Maahes przycisnął prawą rękę do lewego ramienia i skłonił się jej z szacunkiem. - Będę strzegł go swoim życiem, moja pani. Seth szyderczo się do nich uśmiechnął. - Jestem Wysokim Strażnikiem Azmodei. Ostatniej rzeczy jakiej potrzebuję to kogoś, kto będzie nade mną czuwał. Zaufaj mi, wiem jak walczyć. Menyara westchnęła. - To jest ta sama arogancja, która kosztowała twojego ojca życie. - Nie jestem moim ojcem. - Nie, nie jesteś. Ale jesteś moją rodziną, nawet jeśli temu zaprzeczasz. I teraz, kiedy cię znalazłam, nie mam zamiaru patrzeć jak cierpisz, kiedy mogę pomóc. – Zdjęła z szyi naszyjnik i go ucałowała. Trzymała go na dłoni, którą wyciągnęła do Setha. Naszyjnik zniknął z jej ręki i pojawił się na jego szyi. Seth skrzywił się, kiedy próbował go zedrzeć z siebie. Ale łańcuszek nie pękł. - Pocałunek Ra nie może być zdjęty przemocą. Tylko miłością. Będzie chronił tego, kto go nosi przed fizycznymi obrażeniami. Seth zazgrzytał zębami po jej słowach, bo znienawidził ją za to. To było tak mało, tak bardzo za późno. Jego ciotka Ma’at była jedną z wielu osób, którymi pogardzał. - Gdzie była twoja życzliwość, kiedy jej potrzebowałem? Popatrzyła na niego, ale on nie przegapił winy w jej oczach. Wiedziała, że on miał rację. - Niestety nie było mnie tam. I z tego powodu jest mi bardzo, bardzo przykro. Ale rzeczy się zmieniają. Ludzie się zmieniają. Nie zostało wielu z naszych. A ja jestem 174

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

zmęczona traceniem ludzi, których kocham. Grzebaniem własnej rodziny. - Ma’at spojrzała na boga wojny, który stał obok niej... innego krewnego Setha, którego nie potrzebował i nie chciał być blisko niego. – Podróżujecie z Maahesem. Jeśli nie dla twojego bezpieczeństwa, to dla Lydii. On ją ochroni, ciebie będzie strzec Ra. I w przeciwieństwie do ciebie, on jest obeznany z tym światem. On będzie najlepiej wiedział gdzie ją ukryć przed nimi. Seth już miał zacząć się kłócić, ale ona miała rację. Wiedział dokładnie co Noir zrobiłby z Lydią, gdyby ich złapał. I zupełnie nic nie wiedział o ludzkiej rzeczywistości. Wszystko się zmieniło tak bardzo, odkąd chodził po ziemi jako chłopiec. Absolutnie nie było w tym pokoju nic, co by znał. Nawet metalowe łóżko, na którym leżał. Niechętnie skinął głową. Jego ciotka uśmiechnęła się z satysfakcją. - Niech Ra stanie pomiędzy tobą, a krzywdą w tych wszystkich miejscach, które przyjdzie wam odwiedzić. – I z tymi słowami zniknęła pozostawiając ich samych. Seth spojrzał na swoje uleczone ciało i nadal był tym zdumiony. Nic, absolutnie nic go nie bolało. Nic nie kłuło. Nic nie szczypało. To było niesamowite. Szczerze nie pamiętał ostatniego razu, kiedy w ogóle nie czuł fizycznego bólu. Tak przywykł do cierpienia, jako swojego wiernego towarzysza, że nadal czekał kiedy to go dopadnie. Ale tak się nie stało. Nie mogąc zrozumieć dlaczego Ma’at postanowiła być dobrą dla niego po tych wszystkich wiekach, objawił na swoim ciele zbroję i zszedł z łóżka. Dzięki bogom w końcu miał dość siły, by przynajmniej się ubrać. Lydia zatrzymała go, kiedy skierował się do drzwi. Zacisnęła wargi próbując się nie roześmiać, co spowodowało, że jedna część jego ciała zrobiła się gorąca i ponownie zaczęła boleć. Ona ogarnęła jego ciało oszołomionym wzrokiem, choć wolałby, żeby go dotykała zamiast patrzeć. - Kochanie... skarbie... cukiereczku... nie możesz tak wyjść. Nie trwa teraz festiwal renesansu i ludzie raczej to zauważą. Znowu obdarowała go swoimi pieszczotami. - Co?

175

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Tak będzie lepiej. – Położyła dłonie na jego piersi i zbroja zmieniła się w czarną koszulkę z krótkim rękawem i parę bardzo niewygodnych, niebieskich dżinsów, takich samych, jakie nosił Maahes. Podnosząc ręce Seth popatrzył na siebie z obrzydzeniem. - Co to jest? - Podkoszulek i dżinsy. To, co nosi na sobie człowiek współczesny. - Ale ja się czuje w tym nagi. - Będziesz się musiał przyzwyczaić. Seth nie był pewien czy tego chce. To nie dawało mu żadnej ochrony. - Gdzie mam schować miecz? - Nie schowasz go. – Powiedziała z nutką rozbawiania w głosie. – Aresztowaliby cię. Był całkowicie zdumiony jej słowami. - Ludzie nie mają tu broni? Więc jak się bronią przed dzikimi zwierzętami i barbarzyńcami? - Mamy broń, po prostu nie nosimy jej na widoku publicznym i pomimo tego, że wielu się ze mną nie zgodzi, ja uważam, że barbarzyńcy nadal żyją i mają się całkiem dobrze, to jednak ich najświetniejszy okres przeminął dawno temu. Maahes zaczął się z nich śmiać. - Dobrzy bogowie, ile czasu minęło odkąd ostatni raz byłeś w ludzkim świecie? Seth musiał przemyśleć odpowiedź. - Byłem tu kiedy Neferkare był faraonem. Maahes uniósł wysoko brwi. - Który Neferkare? - A to był więcej niż jeden? Maahes parsknął śmiechem.

176

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Cholera... jesteś stary. Nie w porównaniu do mnie, ale... w stosunku do tego świata, odnalezienie się w nim, będzie musiało być zabawne jak cholera. – Roześmiał się tak aż się zakrztusił. Ale kiedy uświadomił sobie, że nikt inny się nie śmiał natychmiast spoważniał. Tak jakby. Lydia popatrzyła na niego napominająco. - Jak dawno to było? Z odpowiedzią przyszedł Carson. - Druga dynastia. Ale to jej absolutnie nic nie mówiło. Kiedy pogłębiła swoje spojrzenie, Maahes w końcu zaczął wyjaśniać. - Około roku 2686 przed naszą erą. Zagapiła się na Setha z myślą, że Noir więził go tak długo. Tak długo był torturowany. To było cztery i pół tysiąca lat. Cztery. I pół. Tysiąca. Lat. Ledwie ogarniała to umysłem. A ona głupio myślała, że jest stara. Była niemowlęciem w porównaniu do niego. Dobrze, że nigdy mu tego nie powiedziała. - Kurde, jesteś stary. – Kiedy myślała, że był starszy niż Rzym miała rację. I to bardzo. - Jak stary? – Zapytał Seth. Nagle poczuła się źle, że była odrobinę tym rozbawiona. - Naprawdę nie masz pojęcia? - Byłaś w Azmodei. Wiesz, że tam trudno odróżnić od siebie dni, a biorąc pod uwagę moje uwięzienie... szczerze nie mam pojęcia. Nawet Maahes otrzeźwiał, gdy zdał sobie sprawę z grozy życia Setha. - Minęło ponad cztery i pół tysiąca lat odkąd Neferkare był faraonem. Seth nie mógł oddychać, kiedy to usłyszał. Nic dziwnego, że wydawało mu się to wiecznością. Tak właśnie było. 177

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

I teraz nie był pewny jak ma sobie poradzić z tą wiedzą. Był dziwnie oszołomiony. Nie było tak jak się spodziewał, gdy opuści Azmodeę, ale jednak... Lydia pochyliła się ku niemu. - Wszystko dobrze Seth. Było dobrze? On naprawdę nie był tego pewien. To dobrze, że zgodził się, aby Maahes im towarzyszył. Bo on sam był tu bezwartościowy. Lydia wymieniła z Maahesem zatroskane spojrzenia. - On naprawdę zeświruje, gdy zobaczy świat na zewnątrz. - Zeświruje? – zapytał Seth. - Straci rozum. Powie móżdżkowi pa-pa. Skrzywił się. - Wciąż nie rozumiem większości z tego, co mówisz. - No i teraz chociaż wiem dlaczego. Dalej dziadku, musimy iść. Zaczął iść w kierunku drzwi. - Czekajcie. Lydia zatrzymała się i spojrzała na Carsona, który przygotowywał im coś na drogę. W torbie miały się znaleźć lekarstwa, bandaże, portfel, komórka, którą wyjął z szuflady. - Po co to wszystko? – Zapytała. - W przypadku gdybyście potrzebowali. I nie używaj własnych kart kredytowych czy konta. Nie utwórz szlaku, po którym cię znajdą. Dałem wam wystarczającą ilość gotówki, ale jakby brakło skorzystaj z mojej karty kredytowej. – Podniósł komórkę. – To jest komórka z zaprogramowanym do mnie numerem telefonu. Jeśli będziesz potrzebowała przyjazdu kawalerii, zadzwoń do mnie. Przybędę do ciebie w mgnieniu oka i przyprowadzę tylu żołnierzy, ilu tylko zdołam, a podkreślam, że nasza armia wcale nie jest mała. Jego oferta spodobała się jej. - Jesteś tego pewny? 178

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Absolutnie. Nie mogę znieść biernego patrzenia, gdy na kogoś jest polowanie. Życzę wam powodzenia. Lydia skinęła mu głową. - Dziękuje ci Carson. - Idźcie w pokoju. – Powiedział im i się cofnął. Lydia chwyciła Setha za ramię i teleportowała ich do zaułka za budynkiem, w którym przed chwilą byli. Ona i Maahes zaczęli iść ulicą, aż zdali sobie sprawę, że Seth się nie rusza. Unosząc swoje brwi w górę Maahes odwrócił się i znalazł Setha gapiącego się w niebo, z zaskakującym niedowierzaniem na twarzy, jakiego Lydia nigdy nie widziała. Jego rysy były pełne chłopięcego zachwytu i podziwu. I trochę przypominało jej to minę, jaką miał, gdy gapił się na słońce na laptopie, kiedy byli w jego pokoju. Okręcił się powoli wokół i podziwiał drzewa, budynki, słabe dźwięki jazzu, samochody i ludzi rozmawiających i śmiejących się po drugiej stronie ulicy. Znów jej serce pękło, kiedy podeszła do niego. - Tu jest tak pięknie. – Westchnął z szacunkiem. – I ciepło. - Nowy Orlean zwykle taki jest. - Nowy Orlean? - To jest nazwa tego miasta. - Och. – W końcu popatrzył na nią, a ona zdała sobie sprawę, że mrużył oczy tak bardzo, iż była zdumiona, że w ogóle cokolwiek widział. Nic z resztę dziwnego, bo przebywał tak długo w ciemności, że teraz jego oczy nie były przyzwyczajone do światła. Szybko stworzyła okulary przeciwsłoneczne dla niego i umieściła je na wyciągniętej ręce. Seth się tylko skrzywił. - Co to jest? O tia, on zupełnie nie miał pojęcia. Maahes skrzyżował ręce na piersi.

179

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- W twoich czaszach Egipcjannie używano kohlu, by chronić oczy przed ostrymi promieniami słonecznymi. Lydia podniosła okulary i umieściła mu na twarzy. Super, wyglądał w nich świetne. Dobrze wybrała. Spojrzała na Maahesa. - Czy dlatego właśnie Egipcjanie malowali oczy. - W rzeczy samej. - Łał. A ja myślałam, że to była ich moda. Maahes nie skomentował tego. - Musimy iść. Jeszcze nie wiem, gdzie was zabiorę, ale jest pewne, że nie możemy tu tak stać na otwartej przestrzeni, gdy ścigają was prześladowcy. To była bardzo słuszna uwaga. - Gdzie mamy iść? - Zapytała. Seth wzruszył ramionami. - Tak długo jak nie do Azmodei, jest mi wszystko jedno. W tym momencie poczuła się kompletnie zagubiona. Ona naprawdę nie miała gdzie pójść. Dom odpadał. Solin był poza zasięgiem. Wszystko, co miała to tych dwóch mężczyzn przy sobie. - Hej – Maahes zaczął. – Nie rób tej minki, dobrze? Ty zaczniesz płakać, ja zacznę płakać, a ja naprawdę wyglądam jak dziwak, kiedy płaczę. Nie ma nic gorszego niż mięśniak mażący się jak dzidzia. To całkowicie pozbawia mnie szans u kobiet, wiesz? - Nie chciałam się rozpłakać. Ale miło z twojej strony, że się martwisz. - Dla mnie żaden problem. Seth skrzywił się, gdy słuchał jak z łatwością ze sobą rozmawiają. A zwłaszcza, że dopiero się poznali. Ale było gorzej, bo odezwała się w nim zazdrość, chciał uderzyć Maahesa wprost w jego arogancką szczękę. - Cóż. – Powiedział w końcu Maahes. – Myślę, że najlepiej jeśli pójdziemy do mnie. To odizolowane miejsce i powinno być bezpiecznie.

180

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia nie mogła wymyślić nic lepszego. - Brzmi świetnie. Gdy zaczęli iść zdała sobie sprawę, że Setha znowu z nimi nie ma. Tym razem stał pod ścianą i patrzył na zaparkowane wzdłuż chodnika samochody. Uśmiechając się podeszła do niego, by go pospieszyć. Jak tylko dotarła do niego samochód wzleciał w powietrze. Oczy jej się rozszerzyły, gdy Seth podskoczył na trzy metry. Złapała go, by unieruchomić na miejscu. - Już dobrze Seth. - Co to jest? Odpowiedziała pytaniem na pytanie. - Widziałeś kiedyś samochód w internecie? - Nie. Maahes wydał z siebie dźwięk obrzydzenia. - To się szybko zaczyna robić irytujące, gdy on świruje przy każdym przedmiocie, którego nigdy nie widział. Zagryzając wargę, Seth miał zamiar go zaatakować. Ale Maahes wyprzedził jego cios i mocnym chwytem przytrzymał w ramionach. Seth zamarł natychmiast. Dopiero po kilku sekundach Maahes go wypuścił. Seth rozłożył ramiona po czym przytknął sobie dłoń do czoła, jakby dostał zawrotów głowy. Wykrzywił z niesmakiem wargi do Maahesa. - Coś ty mi zrobił? - Wlałem ci nieco wiedzy o współczesnym świecie do głowy. Nie chcę, byś sikał do zlewu lub robił cokolwiek innego wyróżniającego nas z tłumu. Musimy się zmieszać z ludźmi, a nie wyglądać jak uchodźcy ze źle nakręconego filmu o podróżach w czasie. Sethowi nadal było niedobrze, ale odkrył, że znał całkiem nowe słownictwo i zaczął rozumieć świat, w którym się znalazł. Za to prawie był gotowy podziękować bydlakowi. Prawie. Ale nadal chciał mu wpieprzyć.

181

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia wyciągnęła dłoń i położyła na policzku Setha. W chwili, gdy to zrobiła natychmiast zapomniał o swojej chęci włożenia stopy w niezbyt wygodne miejsce na ciele Maahesa. - Hej. Seth spojrzał na nią. - Przejdziemy przez to. Zaufaj mi. - Ufam ci. – I tak robił. Ale wtedy dostrzegł spojrzenie Maahesa. – Ale ten sukinsyn to inna historia. Nie ufam nikomu, kto służy bogu, a zwłaszcza nie temu, dla którego najlepszym określeniem jest Pan Masakra. Lydii oczy rozszerzyły się na tę wiadomość. Jej twarz zbladła, kiedy popatrzyła na Maahesa. - Czy to prawda? - Tak. - A czy ja chcę wiedzieć dlaczego tak cię nazywają? To Seth odpowiedział za niego. - On jest karzącą ręka sprawiedliwości. Osobisty pogromca Ma’at, który wysyłany jest po tych ukaranych. Nie wywołało to takiego efektu, jakiego by się spodziewał. Zamiast się zezłościć ona była racjonalna. A Seth nienawidził racjonalności. - Więc on jest jakby odpowiednikiem ciebie. Myślę, że wy dwaj szybko się dogadacie. Szyderczy uśmieszek na twarzy Maahesa na pewno nie wpłynął korzystnie na nastrój Setha. - Jestem też tym, którego przywołuje w celu ochrony niewinnych. Lydia zassała oddech, kiedy oczy Setha pociemniały w taki sposób, że świadczyło to o tym, że Maahes zaraz będzie krwawił. Ale kiedy przemówił jego głos był śmiertelnie spokojny i wyjątkowo ostry.

182

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Ale tylko wtedy, gdy tobie to odpowiada. W tych słowach było tyle wściekłości, że aż stawały od tego włosy na rękach. Gdy Seth był ranny i cierpiał był przerażający. Ale teraz nawet bez jego mocy... Miał przed sobą boga i nie uciekał przed nim tylko atakował, a Maahes o tym wiedział. Zrozumienie wypłynęło na twarz Maahesa, gdy pojął znaczenie słów Setha. - Czy sugerujesz, że wzywałeś mnie, a ja cię zignorowałem? Seth nie odpowiedział. Zamiast tego przeszedł obok niego popychając go w ramię i poszedł w stronę głównej ulicy. Maahes popatrzył krzywo na Lydię. - Co on mi właściwie chciał powiedzieć? Lydia westchnęła ciężko, życząc sobie, żeby nie przejmowała się przeszłością Setha w takim stopniu, jak on sam to robił. - Kiedy był zaledwie dzieckiem, jego matka... – Zakrztusiła się używając tego tytułu dla tej suki. – Zabrała go na pustynię, połamała mu nogi i zostawiła go tam na pewna śmierć. Z tego co słyszałam wzywał wszystkich, których tylko mógł, by mu pomogli, ale żadne z was nie zawracało sobie tym głowy. Horror przemknął przez jego twarz, kiedy słuchał jej słów. - Dlaczego zrobiła coś takiego? - Set, jego ojciec myślał o nim, że był żałosny i bezwartościowy. Obrażał matkę za to, że go urodziła, a najbardziej za to, że dała mu imię po nim. Maahes przeklął. - Tak więc wzięła go do serca krainy Seta i pozostawiła, żeby umarł mu pod nosem? Nic dziwnego, że nie wiedzieliśmy. - Co masz na myśli? Maahes nie odpowiedział. Zamiast tego pobiegł za Sethem i pociągnął go za ramię, by ten się zatrzymał.

183

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Zanim będziesz kontynuował nienawidzenie nas pozwól, że coś ci wyjaśnię. Set był bogiem pustyni. To była jego kraina, a nie nasza. Nie wolno nam było tam wejść chyba, że on nas zaprosił. Gwałtownie atakował każdego boga, który ośmielił się wkroczyć bez pozwolenia na jego terytorium i chciałbym ci przypomnieć co on zrobił Ozyrysowi i Horusowi. Twoja matka nie zabrała cię na pustynię tylko po to, by cię skrzywdzić tuż pod nosem twojego ojca, ale po to, byśmy nie mogli cię znaleźć. I mogę ci przysiąc, że każdy z nas poznał okrucieństwo tej suki i zabiliśmy ją za to. Seth w milczeniu rozważał te słowa. Szczerze nie spodziewał się przeprosin od żadnego członka swojej rodziny. Według niepisanych zasad bogowie nigdy nie przyznawali się do winy. A teraz zarówno Ma’at jak i Maahes ofiarowali mu przeprosiny. Ale w końcowym rozliczeniu... - To nic nie zmienia. Maahes skinął głową. - Masz rację. To nie zmieni tego, co cię spotkało i to jest tragedia. Ale powinno cię pocieszyć to, że pomoglibyśmy, gdybyśmy wiedzieli. Tia, to była taka wielka pociecha dla niego. Szczególnie biorąc pod uwagę ile razy ich wzywał przez... ile to było? Cztery i pół tysiąca lat? Och nie, on nie wzywał ich przez tak długi czas. Prawdopodobnie poddał się już po tysiącu czy coś koło tego, kiedy go ignorowali. Zadrwił z Maahesa. - Możesz karmić mnie pustymi słowami, które nic nie znaczą. Łatwo jest mówić, co chciałbyś zrobić. Ale żadne z was nie wie, jakie działania trzeba było podjąć. Wierz mi, że jedyne czego się nauczyłem o bogach, to jacy kapryśni jesteście. W jednej chwili chwalicie osobę, a w następnej ją doświadczacie. Więc przestań starać się umniejszać swoje winy przez oferowanie mi tego, o czym myślisz, że poprawi mi nastrój. Nie chce nic od was, może poza tym, żebyście zostawili mnie w spokoju. – Seth odwrócił się i poszedł przed siebie. Lydia poklepała Maahesa po ramieniu. - Wiem jak się czujesz. Mnie też tak odpychał. - Tia, ale ty prawdopodobnie na to nie zasługiwałaś. 184

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- I on też nie zasłużył na to, co mu zrobiono. W przeciwieństwie do ciebie ja widziałam horror jego życia. On ma prawo do nienawiści. - Więc będę szedł za wami w pewnej odległości i postaram się nie obrażać go swoja obecnością. Lydia już chciała na to zareagować, ale zdała sobie sprawę, że Seth zatrzymał się na chodniku jakąś przecznicę od nich. Ale nie to ją zmartwiło. Raczej to wysoka, szczupła prostytutka, która prezentowała przed nim swe wdzięki, co sprawiło, że krew Lydii zawrzała. Jej wzrok pociemniał, gdy szybko przemierzyła dzielący ich dystans. Dlaczego Seth jej nie odprawił? Spójrz na nią Lydio. Ona jest piękna. Co tylko pogorszyło jej nastrój. Blondynka włożyła sobie palec do buzi i spojrzała na Setha spod długich, pomalowanych na czarno rzęs, a następnie zassała go w bardzo sugestywny sposób. Po czym kontynuowała ruszanie nim w ustach i wreszcie się odezwała. - Jesteś turystą, co? Jak długo tu pozostaniesz i gdzie się zatrzymujesz? Lydia owinęła ramiona wokół jego szyi i spojrzała na kobietę. - On zatrzymuje się u mnie. Prawda skarbie? Seth nie był pewien, co odpowiedzieć. Głos Lydii był słodki i jednocześnie kruchy... jak jej oczy, kiedy się w niego wpatrywała. Nie był pewien, co się dzieje, ale był pewien, że może go to wpędzić w kłopoty. Teraz ponownie spojrzał na kobietę, która przestała robić mu niedwuznaczne propozycje. - A teraz musimy już iść, bo jesteśmy już spóźnieni na spotkanie z jego specjalistą. Musimy się upewnić, że nie zabraknie maści na wysypkę na jego narządach. W końcu jest wysoce zaraźliwa, piecze jak cholera, gdy się jej nie leczy. Blondynka uciekła.

185

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Seth otwierał i zmykał usta, gdy mentalnie prześledził całe to zdarzenie. Był oszołomiony, przerażony, a jednocześnie dziwnie rozbawiony. I nie miał pojęcia, która emocja była najsilniejsza. Czy ona naprawdę to o nim powiedziała? Do zupełnie obcej kobiety? Dlaczego? Lydia warknęła, kiedy odsunęła się od niego. - Jesteś jak inni faceci! Seth nie sądził, że to było coś złego, za wyjątkiem tonu jej głosu, który sugerował, że jednak było. - Co ja zrobiłem? Wymownie spojrzała na niego. - Rzucasz się na pierwszy lepszy ochłap, jaki zobaczyłeś? Naprawdę? Dzięki Maahesowi, Seth teraz rozumiał takie słowa. Ale jej furia całkowicie go skołowała. - Dlaczego jesteś na mnie zła? - A jak myślisz? Dlaczego? - Szczerze nie mam pojęcia. Przewróciła oczami. - Tia, jasne. Wy wszyscy się śliniliście. - W żadnym momencie się nie śliniłem. – Usta miał cały czas suche podczas rozmowy z tą kobietą. - Twoje oczy się śliniły. Widziałam. Był całkowicie zdumiony tym argumentem. Może nie powinien rozmawiać z nikim? - Mam na sobie ciemne okulary. Jakim cudem widziałaś moje oczy? - Ona jest zazdrosna Seth. Spojrzał na Maahesa, który wciął się do rozmowy.

186

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Dlaczego? – Ale Lydia przerwała im silnie gestykulując rękami. – Czy ty teraz na mnie krzyczysz? Maahes zaczął się śmiać. - O tak, młody. Ona wymyśliła ci wiele przezwisk. To go zdumiało. - Rozumiesz ją? Maahes zaczął rozmowę z Lydią w tym samym języku. Z jakiegoś powodu Setha zabolało to, że nie mógł dołączyć do rozmowy. - Wy szydzicie ze mnie? Lydia skierowała w jego stronę swoje paznokcie po czym odwróciła się od niego i prychnęła. Seth nie miał pojęcia, co powinien zrobić. On nie rozumiał ludzkich uczuć i relacji. Nie za bardzo. Minęło zbyt wiele czasu odkąd miał jakieś. Maahes westchnął ciężko. - Zraniłeś jej uczucia, chłopcze. Musisz iść przeprosić. - Jak mogłem ją skrzywdzić? - Pomyśl o tym Seth. Ryzykowała życiem przyprowadzając cię tutaj, by uratować cię z piekła, a co ty robisz w pierwszej minucie, gdy zostajesz sam? Pozwalasz innej kobiecie na flirtowanie z tobą. To był flirt? Naprawdę? Myślał o niej jak o atrakcyjnej kobiecie, ale była niczym w porównaniu z Lydią. Nie sprawiła, że podniosło mu się ciśnienie, krew zawrzała, a dreszcz podniecenia przeszedł przez jego ciało. Tylko Lydia powodowała takie doznania. Była jedyną kobietą dla której zdecydował się krwawić. Jak mogła o tym nie wiedzieć? Seth pobiegł, aby ją dogonić. - Nie chciałem cię skrzywdzić. Spytała mnie o kierunek, a ja powiedziałem, że nie mogę jej pomóc. To wszystko, co się stało. - Nie obchodzi mnie to. 187

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- To dlaczego jesteś na mnie zła? Lydia nie miała racjonalnego wytłumaczenia. Wiedziała, że przesadza i źle się zachowuje. Jednak… - Nie wiem, ok.? Po prostu nie wiem, to boli od środka. Rysy jego twarzy stwardniały, gdy objął dłońmi jej twarz. - Jesteś jedyną osobą, której nigdy nie skrzywdzę. Lydia chciała go pocałować, ale on odsunął swoją głowę do tyłu zanim zdołała dotknąć jego warg swoimi. Jego odrzucenie zraniło ją tak głęboko, że poczuła jak jej dusza krwawi. - Nie rozumiem cię, Seth. Ale smutna prawda była taka, że nie była pewna czy kiedykolwiek zdoła. Z bólem serca wróciła do miejsca, gdzie czekał na nich Maahes. Seth westchnął próbując zrozumieć, co się stało. Powinieneś pozwolić się jej pocałować. Ale podobał mu się fakt, że jego usta pierwszy raz odkąd był chłopcem nie bolały, krwawiły czy piekły. Idiota. Kobiety to lubią. Wiedział to. Nie był pewien, co kobietom dawało gryzienie go tak mocno, ale… Ten świat też jest do dupy. I w tym właśnie momencie zdał sobie sprawę ze smutnej prawdy, której nie chciał stawić czoła. On nie należał nigdzie. A zwłaszcza do tego świata. A poza tym ona też nie należała do niego. I nigdy nie będzie. Po tym jak jego moc wróci, on ją opuści i odejdzie… Nie miał pojęcia gdzie. Nie było tu dla niego domu. Nikogo nie nazywał przyjacielem. Nagle ten świat zaczął go bardziej przerażać niż Azmodea. Dlaczego panikujesz? Tu czy tam wyniki są takie same. On miał być sam. Tutaj przynajmniej nie musiał martwić się Azurą i Noirem.

188

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ale gdy wrócił do miejsca gdzie stała Lydia i nie chciała na niego spojrzeć, odkrył w sobie cierpienie jeszcze gorsze niż tortury. Ponieważ zobaczył ból w jej oczach i wiedział, że to on go spowodował.

***

Solin uderzył dłonią w drzwi wiedząc, że było to bezskuteczne, ale już nie mógł dłużej znieść siedzenia tu i nic nie robienia. Madoc chodził przed nim. - Nie osiągniesz niczego w ten sposób. - To sprawia, że czuję się lepiej i powstrzymuje mnie od sprania cię na kwaśne jabłko. Więc powinieneś być wdzięczny, że uderzam w drzwi, a nie w twoją głowę. - Nieważne. Ignorując go Solin rozejrzał się po niewielkiej grupce osób, która była zamknięta razem z nimi w tej klatce. Oprócz Madoca był Deimos, Phobos, Zeth i Delphine. Wydawało się, że byli tu zamknięci od wielu dni. Podobnie jak on i Madoc, Zeth miał czarne włosy i niebieskie oczy. Phobos i Deimos byli bliźniakami i, dopóki nie zostali tutaj zamknięci byli przywódcami Dolophoni, którzy teraz byli w pogoni za Lydią. Delphine była nieliczną z Łowców Snów, która miała blond włosy. - Musimy dowiedzieć się kto nas zdradził. – Powtórzyła po raz setny. Solin tylko warknął. - Rozważaliśmy to już i ciągle i w kółko. Nie dbam o zdrajcę. To, co musimy znaleźć, to sposób ucieczki stąd. Najlepiej zanim zabiją Lydię. Ale Solin przynajmniej mógł się odprężyć wiedząc, że żadna osoba będąca w tym pomieszczeniu go nie zdradziła. Dlatego też oni byli jego kumplami spod celi. Ale kto ich zdradził? Który bóg byłby aż tak głupi? Deimos poklepał go po plecach. 189

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Dotrzemy do niej na czas. - A co jeśli nie? – Solin nie mógł znieść myśli o jej utracie. Była wszystkim w jego świecie. – Strażnik powiedział, że ją zabije jeśli dzisiaj do niego nie wrócę. Phobos, który siedział na podłodze z głową opartą na zgiętych kolanach spojrzał w górę. - Może jeśli on ściągnie cię z powrotem do Azmodei, będziesz mógł ją zlokalizować? - Tak. – Deimos się z nim zgodził. – Jak on cię złapał ostatnim razem? - Poprzez moje sny. Wysłał przynętę, by zwabić mnie w pułapkę. Deimos przeklął. Tak długo jak byli tu uwięzieni żaden z nich nie miał mocy. Nawet zdolności do podróżowania w snach. Mieli totalnie przejebane. - Spójrz na jasną stronę tego. – Powiedział Phobos z zarozumiałym uśmiechem, gdy spotkał wzrok Delphine. – Prawdopodobnie wcześniej niż później, Jerricho zorientuje się, że jego żony nie ma w pobliżu i wyciągnie nas stąd. - On ma rację. Moje kochanie nie zawiedzie. Tia i jako syn Walki i Nienawiści, Jericho był potężnym bogiem. Mimo to Solin nadal miał przed oczami pomalowaną twarz diabła i widział do czego był zdolny. A teraz bestia więziła jego córkę i nie miał pojęcia co Strażnik z nią robił. Trzymaj się kochanie. Przyjdę po ciebie. Przysięgam. Solin miał tylko nadzieję, że jego wrogowie nie dopadną jej pierwsi.

190

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 16

Lydia stanęła w jej nowej sypialni w imponującym domu Maahesa i patrzyła z zachwytem przez wielkie, od podłogi po sufit okno, na jeden z najpiękniejszych widoków na świecie. Kiedy powiedział, że jego dom znajduje się w izolowanym miejscu nie żartował. On tylko zapomniał powiedzieć, że dom był na środku wyspy, jakiej był właścicielem. Lydia zawsze kochała patrzeć na morze, ale to... Łał, przypominało to jej o domu Solina w Grecji. Ciężko jej było zdecydować, który z widoków był piękniejszy. I ten podobałby się jej jeszcze bardziej, gdyby nie była zła na Setha. Bydlak. Czy ona była aż tak szpetna, że nie chciał jej pocałować? Nie wiedziała dlaczego fiksowała tak z tego powodu, ale to był ciężki cios dla jej ego, nawet gorszy niż wcześniej. Wiedziała, że nie była najpiękniejszą z kobiet. Że jej za duże oczy miały przedziwny kolor. Jeden z jej poprzednich chłopaków skomentował je nawet, że przypominają mu oczy lalki trola, są takie wielkie i straszne... To ją bardzo zabolało. Chciała zabić Setha za przypomnienie jej o bólu, który już dawno pochowała. Nie jestem twoim yo-yo, koleżko. Była zmęczona próbowaniem odgadnięcia jego nastrojów, które nigdy nie były logiczne, chyba tylko dla niego. Jeej, jak frustrujący może być jeden mężczyzna? I czym do cholery było to bębnienie w jego pokoju? Rozbrzmiewało od dobrych kilku minut i teraz z powodu tego chciała zjeść własne buty. Czy nie dość zranił jej uczucia? Czy teraz starał się doprowadzić ją do obłędu? Ale nadal stała przed oknem rozważając zamordowanie go i jakieś dziwne uczucie kołatało się z tyłu jej głowy. Coś tu nie jest w porządku. Nie potrafiła tego wyjaśnić, ale zdecydowała się, że musi się do niego dostać i upewnić się, że nic złego się nie stało. Oczywiście, że z nim wszystko w porządku. Naprawdę? Wariujesz bez powodu. 191

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Mimo to uczucie trwało. W rzeczywistości stawało się coraz silniejsze aż stało się pełnowymiarową paniką, że został zaatakowany i jej potrzebował. Jesteś taka głupia. Po prostu możesz do niego pójść i sprawdzić, jaką jesteś idiotką. I taką właśnie była. Nie miała żadnych wątpliwości. Bo dlaczego martwiła się o kogoś, kto mógł sobie sam dać radę? Dobra. Nieważne. - Już mam dosyć. Czy mogło jej to zaszkodzić? Przynajmniej nie będzie się z niej śmiał. On nie wiedział jak się to robi. Wściekła na samą siebie wyszła i zapukała do jego drzwi. Nie odpowiedział, ale bębnienie nie ustało. Wpatrując się w drewno, które ich oddzielało, Lydia użyła swojej mocy, aby odblokować zamek i otworzyć drzwi. Ale w chwili, w której weszła do pokoju zatrzymała, gdy zobaczyła go leżącego na łóżku. Spał i chyba był w trakcie koszmaru, bo wyglądało to jakby walczył z kimś, kto na nim siedział. Bębnienie pochodziło od tego, że uderzał ręką w ścianę, gdy machał nią, kiedy zmagał się z tym kimś ze snu. Podeszła do niego i próbowała go obudzić. - Seth? – W ogóle nie odpowiadał. Jej złe przeczucie było coraz silniejsze. Czyżby coś złapało go w rzeczywistości snów? – Seth! – Potrząsnęła nim bardziej. Ciągle spał. Lydia musiała zrobić unik zanim ją uderzył. Musiała coś zrobić, żeby go obudzić. Szybko. Dobrze, jeśli nie mogła dotrzeć do niego w ten sposób musiała spróbować inaczej. Położyła się obok niego, zamknęła oczy i wykorzystała swoją moc, by przenieść się w strefę jego snu. Musiało minąć kilka minut, by przełamała swój strach i nawiązała odpowiednie połączenie. Ostatecznie, kiedy mgła opadła ponownie znalazła się w Azmodei. Skuliła się. Dlaczego on miałby tu przyjść? Ale niestety to było coś, co robili ludzie. Odwiedzali miejsca, które znali albo chcieli zobaczyć. Seth miał tak małe doświadczenie 192

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

z czymkolwiek poza piekłem, że miało to sens, iż się tu znalazł. Gdzieżby indziej miałby pójść? I lepiej dla niego, żeby był ranny, bo inaczej ona go skrzywdzi za ponowne sprowadzenie jej tutaj. Potem będą musieli przeprowadzić ładną, długą rozmowę na temat dopuszczalnej lokalizacji snów na przyszłość. Na białych pajęczych skrzydła przeleciała nad ciemnym krajobrazem, próbując go zlokalizować. Początkowo nic nie widziała w tej ciemności. - Gdzie ona jest? – usłyszała wściekły głos po swojej prawej. Zmieniając się w cień, Lydia wylądowała na małej, złowrogiej łące. Męski szyderczy śmiech rozszedł się wokół niej. - Bijesz jak trzylatka z artretyzmem. To był głos Setha. Jej serce się ścisnęło. Och... Był w tarapatach. - Naprawdę sądzisz, że możesz mnie skrzywdzić? – Wyzywał kogoś z kim rozmawiał. – Pomyśl raz jeszcze, suko. Chowając swoje skrzydła Lydia przekradła się pod postacią cienia i go odnalazła. Jej żołądek nagle się skurczył, gdy zobaczyła co się dzieje. Nie znowu... Seth był przybity do drzewa. Dosłownie. Trzy długie włócznie były wbite w jego brzuch i klatkę piersiową, podczas gdy wokół niego były same kobiety. Ta, którą słyszała wcześniej złapała go za włosy i mocno pociągnęła. - Zawołaj ją. Teraz. - Nie. Ona uderzyła jego głową o drzewo. - Czy dotąd nie przysporzyłyśmy ci dostatecznie wiele cierpienia? - I to już ma być wszystko? – Zapytał drwiąco Seth. – Myślałem, że to gra wstępna. Lydia nie mogła uwierzyć w to, co widzi i słyszy. Te Łowczynie Snów go torturowały. One musiały czekać aż on zaśnie tak, aby mogły go złapać i zaciągnąć z powrotem do tego piekła. 193

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Cholera. Nawet nie pomyślała, żeby ostrzec go przed niebezpieczeństwem, które ona znała od urodzenia. Głupio uważała, że wszyscy wiedzą jak Łowcy Snów używają swojej mocy. Ale Seth nie był Grekiem. Łowczyni Snów znów zatopiła rękę w jego włosach tak, aby mogła przyciągnąć jego głowę do siebie. - Szkoda, że nie wiedziałyśmy, iż jesteś taki ładny pierwszej nocy, której cię dopadłyśmy. Nawet Phonoi byłyby pod wrażeniem. - Pierdol się. Uśmiechnęła się do niego, a następnie przycisnęła wargi do jego warg. Seth warknął, kiedy ona cofnęła się od niego i od jego krwawiących ust. Splunął krwią na nią, ale ona się odsunęła i śmiała się, kiedy go uderzyła. Lydii zrobiło się niedobrze, gdy zdała sobie sprawę, dlaczego wcześniej jej nie pocałował. Jak mogłam zapomnieć? Przecież już to widziałam. Ale wtedy była tak bardzo pochłonięta swoją tragiczną przeszłością, że przegapiła fakt, iż Seth nie znał pocałunku, któryby nie niósł ze sobą bólu i krwi. Nawet ja go ugryzłam, kiedy mnie pocałował. Nic dziwnego, że się odsunął. Wcale nie chciał jej skrzywdzić. Starał się tylko uchronić przed kolejnym cierpieniem. Jak mogła zapomnieć o tym, że go ugryzła? Ale mogłaby się założyć, że Seth nie zapomniał. Jakby mógł? On tylko starał się oddać jej głos, a ona go skrzywdziła. Dziwne zawsze pamiętałeś, gdy ktoś sprawił ci ból, ale zapominałeś jeśli ty go komuś sprawiłeś. - Chodź tu Maia. – Powiedziała jedna z kobiet, gdy torturowała go nożem. – Co byś powiedziała, żebyśmy go wykastrowały? Myślisz, że to przeniesie się z nim ze świata snów do prawdziwego życia, jeśli teraz to zrobimy? – Spojrzała w górę, w oczy Setha. – No co? Nie masz na to ciętej riposty? Seth nic nie powiedział, kiedy próbował wyciągnąć jedną z włóczni ze swojej piersi. Cholerna rzecz nawet nie drgnęła. Spojrzał na cztery kobiety, które zaciągnęły go do tego królestwa wbrew jego woli. - Rób co chcesz. I tak tylko marnujesz swój czas. Lydia po mnie nie przyjdzie. 194

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Nie był tym, którego kochała. A jeśli jakimś cudem byłby, ona wciąż wściekała się na niego. Do diabła miał szczęście, że to nie ona przybiła go do tego drzewa. Kiedy ponownie w domu Maahesa próbował ją przeprosić, zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Załamany poszedł do swojego pokoju. I kiedy nie miał nic innego do roboty i nikt nie chciał z nim rozmawiać, popełnił błąd i poszedł spać. Powinien wiedzieć lepiej. Dlaczego w ogóle myślał, że kiedykolwiek będzie bezpieczny? Drzemka ani razu nie wyszła mu na zdrowie. Zostawiała go zawsze słabego i narażonego na ataki. Łowczyni Snów podniosła nóż do jego szyi. - Gdzie chciałbyś, żebym cię tym razem dźgnęła? Hmmm? – Przycisnęła nóż powyżej zagłębienia jego szyi. – To jest zawsze bolesne miejsce do wbijania noża. Przeciągła sztyletem od szyi do piersi, pozostawiając krwawy ślad po ostrzu. - Albo zawsze pozostaje serce, inaczej... – Przyłożyła sztylet do jego członka. – No więc jak będzie? Jeśli poważnie uszkodzimy twoje ciało podczas snu, będziesz mieć te same rany, kiedy się obudzisz? Więc gdybym była tobą wezwałabym dziewczynę, jeśli jeszcze jesteś w stanie. Pokręcił głową w odmowie. - Nie zrobię tego. Nigdy nie wpakowałby Lydii w kłopoty. - Przejebane być tobą dzisiejszej nocy. – Wyciągnęła rękę, by dźgnąć go w krocze. Seth napiął się i wstrzymał oddech w oczekiwaniu na ból, który mógł już poczuć. Ale tym razem nie pojawił się. Zanim zdążyła zatopić sztylet w jego męskości jakiś cień wyłonił się z ciemności i popchnął kobietę na ziemię. Początkowo myślał, że sobie to wyobraził. Ale nie było wątpliwości, co do topazowych oczu błyszczących w mroku. Lydia siedziała na kobiecie i biła ją z okrucieństwem, do którego nie wiedział, że była zdolna. Pozostałe trzy kobiety rzuciły się na nią. - Lydia, za tobą!

195

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia szybko skoczyła na nogi i zmaterializowała sobie rzecz, którą zaczęła kręcić z tyłu do przodu. Złapała jedną dziewczynę i uderzyła ją w twarz, drugą w głowę. Trzecią uderzyła w środek ciała. Seth musiał przyznać, że umiała sobie poradzić. Wiedziała jak radzić sobie z bronią, z którą nie sądził, że takie wyczyny były możliwe. To dobrze, że zabrał jej moc, gdy ją złapał. Z jej umiejętnościami w walce mogłaby go pokonać i z pewnością wyrządziłaby znaczne zniszczenia w jego ciele. W ciągu kilku sekund spowodowała, że suki zaczęły uciekać. Kiedy biegły, Lydia krzyknęła z nimi. - Spieprzajcie wy kurwy. Jeśli chcecie walczyć ze mną w tej rzeczywistości lepiej najpierw poćwiczcie i następnym razem przyprowadźcie wsparcie. Jej oddech był szybki, kiedy odwróciła się do niego. Seth nigdy w całym swoim życiu nie widział nic piękniejszego niż jej potargane włosy wchodzące jej do oczu, które spowodowały, że odkrył w sobie część, o której myślał, iż nie istnieje. Swoje serce. Odgarnęła włosy z twarzy, rzuciła swoją broń na ziemię i podbiegła do niego. - Nadal jesteś ze mną? Spojrzał na włócznie wbite w jego klatkę piersiową. - Niestety, szczerze mówiąc mogę stwierdzić, że w porównaniu do innych sesji bicia, ta nie była taka najgorsza. Westchnęła ciężko. - W najdziwniejszym momencie odzyskałeś swoje poczucie humoru? – Jej brwi się zmarszczyły, gdy złapała za włócznię wbitą najniżej. – To będzie bolało. Od razu przepraszam. Zatrzymał ją zanim zdążyła pociągnąć. - Dlaczego tu jesteś? Lydia stanęła i rozważała dziwność w jego głosie. On naprawdę tego nie rozumiał. 196

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Nie wiesz? Pokręcił głową. - Byłaś na mnie zła. Nie sądziłem, że kiedykolwiek się jeszcze do mnie odezwiesz. Wzięła jego dłoń w swoją i ścisnęła. - Kochanie, zawsze przyjdę po ciebie. - Ale ja cię nie wzywałem. - Nie musiałeś. Wiedziałam, że mnie potrzebujesz. A teraz wytrzymaj. – Wyszarpała włócznię najszybciej jak mogła i miała nadzieję, że oszczędzi mu bólu, jak to tylko możliwe. Seth zagryzł wargę, kiedy uwalniała go od dwóch pozostałych. I zamiast pozwolić mu upaść na ziemię złapała go i przytuliła do siebie. - Trzymaj się. – Szepnęła mu do ucha, kiedy owinęła wokół niego swoje ramiona. – Zabieram cię do domu.

***

Seth budził się powoli. Przez całą minutę bał się otworzyć oczu, żeby nie przekonać się, iż jest z powrotem w swoim pokoju w Azmodei lub co gorsza w jednej z komór do tortur Noira. Ale kiedy poczuł zapach jego najcenniejszej lilii, wiedział, że jest bezpieczny. Kiedy zamrugał i otworzył oczy zobaczył najpiękniejszą kobietę w całym swoim istnieniu. Zanim zdążył się poruszyć, ona pociągnęła za jego koszulkę, i odsłoniła ciało, aby zobaczyć jego brzuch i klatkę piersiową. - Co robisz? – zapytał. - Upewniam się, że żadna z tych suk cię nie skrzywdziła i że twoje rany nie towarzyszą ci tutaj. Przysięgam jeśli uszkodziły cię trwale, połamię je jak gałązki i będę

197

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

kopać je po zębach, dopóki nie będą błagać, bym przestała, a nawet wtedy dalej będę... Lydia zastygła nieruchomo, gdy usłyszała najbardziej niesamowitą rzecz na świecie. Śmiech Setha. Oszołomiona usiadła na łóżku i patrzyła na niego i podziwiała w jaki sposób uśmiech rozświetla mu twarz i sprawia, że od razu lepiej wygląda. On miał naprawdę uroczy uśmiech, który potrafił stopić serce. Ale była całkowicie rozproszona przez jego nastrój. - Znajdujesz w tym radość? - Nie. – Westchnął. – Uważam to za cud. – Sięgnął do niej i objął dłońmi jej twarz. – Naprawdę po mnie przyszłaś. Zamknęła oczy, kiedy potarła policzkiem o jego dłoń, delektując się odczuciem jego skóry na jej. - Mówiłam ci, że przyjdę. Ale nigdy jej nie wierzył. Nawet przez jedno uderzenie serca. Słowa były do bani. A działanie wymagało kosztów. Mimo to odparła atak jego napastniczek i sprowadziła go do domu. Tak jak mu powiedziała. Puściła jego dłonie i wróciła do badania jego ciała w poszukiwaniu uszkodzeń. Coś, co mógłby znieść, gdyby nie powodowało to, iż stał się tak twardy, że aż to bolało. Bo kiedy pochyliła się nad nim, a jej długie, miękkie włosy spadły na jego klatkę piersiową, która teraz była obnażona, prawie doszedł z powodu jej zapachu. Lydia zawahała się widząc ogień w tych niebieskich oczach, które śledziły każdy jej ruch. Co więcej poczuła jego pragnienie dociskające się do jej uda. Żadne z nich nie poruszyło się, kiedy tak na siebie patrzyli bojąc się przesunąć. Bojąc się jak zareaguje to drugie, jeśli to pierwsze podejmie jakieś działanie. Oboje wiedzieli, że jedno złe słowo czy gest rozbije tą chwilę, i to było coś, czego żadne z nich nie chciało przypadkowo zepsuć.

198

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ale Lydia nigdy w niczym nie była nieśmiała. Podniosła mu koszulkę do samej góry, tak aby mogła umieścić dłoń na jego nagiej klatce piersiowej i poszukać cięć na jego stalowych mięśniach. Miał jasno brązowe, delikatne włosy na klatce piersiowej, które znikały przy jego idealnym ośmiopaku i pojawiały się poniżej pępka, gdzie były nieco grubsze i to sprowadziło jej wzrok do miejsca, które było dla niej nabrzmiałe. Jednak jej uwagę przykuł tatuaż, który tak mocno wyróżniał się na jego skórze. To najbardziej rzuciło jej się w oczy. Ta rzecz, którą sprowadził do siebie, by mogła dać mu ukojenie. To, co pierwsze Noir mu odebrał. Teraz ona zapragnęła być tą, która da mu ukojenie i zabierze od niego ból. By pokazać mu, że nie potrzebował skrzydeł ptaka, by uciec od tego, co się działo wokół niego. Że istniała przyjemność, którą miał we własnym ciele. Pozwól mi cię kochać, Seth... Ale czy jej uparty władca demonów przyjąłby to od kogokolwiek? Nawet od niej? Albo czy może był tak zniszczony, że nigdy nie będzie do tego zdolny? Seth zagryzł zęby, kiedy Lydia pochyliła się i umieściła swoje wargi i język na tatuażu jaskółki. To był pierwszy raz od pojawienia się tatuażu, gdy go nie nienawidził i tego co on oznaczał. Zamykając oczy poddał się ustom Lydii i jej ciepłemu dotykowi, który docierał znacznie dalej niż tylko do jego skóry i wprowadzał na poziom, o którym nie wiedział, że takowy posiada. Jego zmysły stanęły w ogniu i zaczęło mu się kręcić w głowie od przyjemności, jaką dawały mu jej ramiona. Wsadził dłonie pod jej bluzkę i poprowadził na plecy, ciesząc jej ciepłą i miękką skórą. I tym jak wspaniale pachniała. Wszystko wokół niego rozmazało się, kiedy poddał się jej pieszczotom. Dotykowi, który był o wiele słodszy niż go sobie wyobrażał. No i jak mógł go sobie wyobrazić? Nikt nigdy go tak nie dotykał. Jakby on był ważny. Nie było bólu w jej delikatnym dotyku. Paznokcie nie orały jego skóry. Ale jej bluzka frustrowała go, chciał poczuć więcej jej skóry. - To nie fair. – Szepnął jej do ucha. – Ty nadal masz na sobie koszulkę. Która natychmiast zniknęła.

199

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Seth gwałtownie zassał powietrze na widok jej doskonale uformowanych piersi. Odcień jej skóry był tak blady w porównaniu z jego. Coś, co nie miało żadnego sensu, bo żyła w świecie pełnym światła słonecznego, a on żył tak długo w ciemności, że ledwie mógł w ogóle tolerować promienie. Jego usta już się cieszyły, gdy objął dłońmi jej piersi, które idealnie pasowały do jego rąk i uśmiechnął się do nich. Podniósł Lydię tak, aby mógł zassać jej napięty sutek prawej piersi i wreszcie poczuć jego smak. Mmm... była jeszcze bardziej soczysta niż w jego fantazjach i chciał w ten sposób spróbować każdego centymetra jej ciała, aż byłby od tego pijany. Lydia zadrżała, gdy język Setha bawił się jej sutkiem, gdy przewróciła się na plecy, a on jej nie puścił. Następnie przeniósł się na drugą pierś i łaskotał językiem, a potem swoim zarostem. Ta pieszczota przyniosła całemu jej ciału rozkosz. Kto mógł przypuszczać, że ten mężczyzna był do tego zdolny? Jej władca demonów był bardzo utalentowany. Tak bardzo, że kilka minut później doszła od samego jego dotyku. Odrzuciła głowę w tył i zaśmiała się w ekstazie, kiedy jej świat eksplodował. - Seth… Uśmiechnął się, gdy poczuł jak drżała pod nim. I dźwięk jego imienia na jej ustach... To była najsłodsza z pieśni i był tak wdzięczny, że oddał jej głos. Nigdy wcześniej nie odnalazł przyjemności z dawania rozkoszy swoim partnerkom. W przeszłości nabył pewne umiejętności, dzięki którym sprawiał, że kobiety dochodziły jak najszybciej tak, aby mogły go jak najwcześniej zwolnić. Ale z Lydią pragnął, aby to trwało i chciał, aby przeżyła rozkosz jakiej jeszcze nikt nigdy jej nie ofiarował. Był zdesperowany, by sprawić, że gdy ona odejdzie z tego łóżka, nie pożałuje ani minuty bycia tu z nim. Lydia oblizała wargi, kiedy jej ciało się uspokoiło, a Seth nadal zwiedzał jej piersi rękami, a zębami delikatnie skubał jej skórę. Podniosła się, by go pocałować. Jednak znowu się odsunął. - Seth... - Przepraszam – wyszeptał. 200

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Patrząc na nią przełknął ślinę, po czym przybliżył swoje wargi do jej. Jego całe ciało było napięte i sztywne. Nic innego nie robił tylko skurczył się w sobie w oczekiwaniu na jej pocałunek. Lydia tylko popatrzyła na niego i przesunęła palcem po jego ustach. - Pocałunek nie powinien sprawiać bólu, Seth. – Skrzywił się jakby pomyślał, że była szalona. – Zaufaj mi. Seth skinął głową choć nie wierzył jej nawet przez chwilę. Pocałunki nie bolały kobiet. Ale zawsze raniły jego. Nie ważne było, kto go całował, wynik zawsze pozostawał taki sam. Przygotował się na nadchodzący ból, kiedy Lydia złączyła ich wargi. Wplotła palce w jego włosy, podczas gdy delikatnie językiem dotknęła jego warg powodując w nim dreszcz. A kiedy jej język wślizgnął się do jego ust, aby pogładzić jego język i zęby, mógłby przysiąc, że zobaczył gwiazdy. Lydia uśmiechnęła się, gdy poczuła jak Seth zaczyna się relaksować i coraz bardziej przekonuje się do pocałunku aż w końcu przejął inicjatywę. Teraz była jej kolej, by być pod wrażeniem. Chodziła na randki i spotykała się z chłopcami od wieków, ale żaden z nich nie całował jak Seth. To było jakby była powietrzem, którym oddychał. Zatopiła dłoń w jego lokach i bawiła się nimi w najczulszej z pieszczot. Nie wiedziała dlaczego, ale te loki wywoływały u niej uśmiech. Prawdopodobnie dlatego, że podobnie jak jej włosy, były niezwykle rzadkie do spotkania. Nie tylko ze względu na niezwykły kolor, ale też ich jedwabistość. I sposób w jaki powodowały chaos na jego głowie, a jednocześnie były uformowane we fryzurę. Zawsze widziała w tym sprzeczność. Podobnie jak w nim całym. I w tej jednej chwili kiedy ich oddechy mieszały się, a on jęknął z rozkoszy, ona dokonała zaskakującego odkrycia. Kochała go. Prawdziwie i głęboko. I całym swoim sercem. Tak sprawiał, że stawała się szalona. Miał sposób, by ją irytować do najwyższego poziomu szaleństwa i sprawiał, że miała chęć go zamordować. A w tym 201

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

samym czasie łamał jej serce i sprawiał, że pragnęła jego dotyku, nawet wtedy, gdy rozważała gdzie ukryć jego ciało po morderstwie. Ale przede wszystkim, gdy na nią patrzył czuła się jak bogini. Czysta i jasna. A kiedy trzymał ją w ramionach prawie mogła w to uwierzyć, że była piękna. Kocham cię, Seth. Gdyby tylko odważyła się powiedzieć to na głos. Ale wiedziała lepiej, że nie był gotowy, by jej uwierzyć. Cierpiałby z tego powodu. Ale z czasem miała chęć sprawić, by to dostrzegł. Jakimś sposobem. W głowie Setha kręciło się, gdy Lydia leżała na nim i całowała jego usta nie raniąc go wcale. Nigdy nie wyobrażał sobie czegoś słodszego. Bardziej soczystego. Teraz zrozumiał dlaczego ludzie tego pragnęli. Dlaczego byli gotowi umrzeć i za to zabić. A kiedy oddychał razem z nią, potrzeba przyszła z najciemniejszego zakątka jego duszy. Kochaj mnie... Był zdesperowany pragnąc jej serca i nie miał pojęcia dlaczego. Ale gdy był z nią... Nic innego nie miało znaczenia. Nie czuł żadnego bólu. Była tylko ona. Jej uśmiech ogrzewał go do samego rdzenia jego duszy. A ona nawet nie miała pojęcia ile władzy miała nad nim. Może Noir był właścicielem jego ciała, ale ona miała w posiadaniu jego serce i jego udręczoną duszę. W jej ramionach znów umiał śnić. I być może, tylko być może uwierzyć, że nie był bezwartościową kupą gówna, którą można użyć i wyrzucić. Może choć ten jeden raz był coś wart, by go zatrzymać? W tej chwili czuł się bardziej podatny i narażony na zranienie niż kiedykolwiek przedtem. Nigdy nie był taki wrażliwy. Ponieważ poznał prawdę, której nigdy by nie zaprzeczył. Lydia była jedyną osobą na ziemi, ponad nią i poniżej niej, która mogłaby go zniszczyć za pomocą jednego słowa.

202

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jak on mógł sobie to zrobić? Przecież wiedział lepiej, żeby nie zbliżać się do nikogo. Jednak nie mógł się od niej odsunąć. Była zbyt ważna i zbyt słodka, gdy na niego patrzyła... Jakby on był ważny. W jej oczach ujrzał mężczyznę, jakim zawsze chciał być i nigdy nie chciał jej rozczarować. Lydia uniosła się nad niego, tak że mogła przyglądać się jego wspaniałemu ciału, które emanowało surową mocą. Zaczęła całować ścieżkę od jego klatki piersiowej w dół do jego brzucha. Ale kiedy delikatnie zbliżyła rękę do jego członka on się wzdrygnął i chwycił ją za nadgarstek, by ją powstrzymać przed dotykaniem go tam. Ten odruch zbił ją całkowicie z tropu. Nigdy wcześniej nie była z mężczyzną, który zrobiłby coś takiego. Zazwyczaj wręcz błagali, by ich dotknęła w ten sposób. Po raz kolejny zaskoczył ją. Zdumiona spojrzała na niego. Wziął jej dłoń i położył na swojej klatce piersiowej zanim zaczął wyjaśniać. - Będę mógł lepiej ci służyć, kiedy poczekasz do samego końca zanim mnie tam skrzywdzisz. Nie wiedziała, co ją bardziej zabolało, szczerość w jego głosie czy oczekiwanie na ból, które zobaczyła w jego oczach. Mówił tak, jakby był niczym więcej niż wyszkoloną małpą, która miała za zadanie zaspokoić ją i odejść. Drżącą rękę odgarnęła mu loki z czoła. - Czy nikt wcześniej nie kochał się z tobą? Nachmurzony przekrzywił głowę. - Kochał się? Nie wiem co to znaczy. Oczywiście, że nie wiedział. Ponieważ nikt nigdy nie dotknął go kochającą ręką. Jego wcześniejsze partnerki wykorzystywały go, a następnie wyrzucały przez całe jego życie. Ale to miało ulec zmianie. Uśmiechnęła się do niego. 203

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Jeśli chcesz się dowiedzieć co to znaczy, będziesz musiał mi zaufać, że cię nie skrzywdzę. - Nie wiem czy potrafię. Najsmutniejsze było to, że rozumiała to. - Więc cię nauczę. Seth nie wiedział co miała na myśli, dopóki nie zmaterializowała pięciu jedwabnych szali. Jeden zawiązała na jego nadgarstku, po czym przywiązała go do łóżka. Panika ogarnęła całą jego istotę. - Co zrobiłem, że ci się nie spodobało? Ona położyła głowę na jego klatce piersiowej i pokręciła nią. A potem spojrzała na niego tak, aby mógł zobaczyć szczerość w jej oczach. - Kochanie, tu nie chodzi o karę. Chodzi o przyjemność. Twoją przyjemność. Zaufaj mi. Ciągle to powtarzała. Czy śmiał jej zaufać? Próbując ją uszczęśliwić, zmusił się do pozwolenia jej na zrobienie tego, nawet jeśli go to przerażało. Kiedy już przywiązała jego ręce i nogi zawahała się. - Wszystko w porządku? Nie był pewien. Nienawidził tego uczucia zagrożenia. Bycia na czyjejś łasce. Nigdy. Ale złożyła mu obietnicę. - Myślę, że tak – skłamał. Popatrzyła na niego przenikliwie, jakby wyczuła jego nieszczerość. - Zaufaj. Mi. Naprawdę będziesz się z tego cieszył. – I z tymi słowami zawiązała mu oczy.

204

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Seth wstrzymał oddech, gdy przestraszył się, co ona mu teraz zrobi, gdy w ogóle nie mógł się bronić. Bał się aż poczuł jej miękkie włosy na jego klatce piersiowej. Była to pieszczota tak delikatna, niczym pocałunek motyla. Jego oczy zamknęły się, gdy go nimi łaskotała. Ale nie było w tym bólu. Tylko słodka tortura. Powoli i złośliwie zaczęła go ponownie całować. Najpierw usta, potem szyję i uszy. Ssała płatek jego ucha aż jego ciało ponownie się od tego rozpaliło. Jej nagie piersi ocierały się o jego skórę, gdy przesuwała się w dół jego ciała podgryzając go delikatnie całą drogę. Dobra, to było miłe. Właściwie dużo bardziej niż miłe. Zawsze, kiedy Lydia będzie chciała związać go i torturować w ten sposób, on z przyjemnością zostanie jej niewolnikiem. A potem poczuł jej gorący oddech na swoim członku. Spiął się mimowolnie. Ale jej palce zaczęły tańczyć na jego końcówce aż wreszcie poczuł na sobie jej usta. Jego oddech stał się urywany i zagryzł wargi, kiedy nagła przyjemność pochłonęła go. Powoli i z łatwością lizała i całowała jego męskość aż dotarła do loczków u jej podstawy. Jej dłoń bawiła się tam, po czym zeszła w dół i objęła jego jądra w najczulszej pieszczocie, jakiej kiedykolwiek doznał. Wygiął plecy w łuk i warknął, gdy czuł się tak dobrze. A potem poczuł coś jeszcze lepszego. Wzięła go w usta i zaczęła ssać aż myślał, że od tego umrze. Co więcej usłyszał jej jęki przyjemności. Ona naprawdę cieszyła się możliwością smakowania go. Nie mógł w to uwierzyć. Nikt nigdy nie zrobił tego dla niego. Nikt. Próbował wytrzymać, by odwdzięczyć się jej za tę przyjemność, ale ona była nieustępliwa tak jak jej usta, język i dłonie, gdy lizała, ssała i pieściła każdy jego milimetr. Zanim mógł się powstrzymać doszedł. Mimo to się nie odsunęła. Raczej nadal smakowała aż ostatni dreszcz opuścił jego ciało. Dopiero wtedy go puściła. Delikatną dłonią uwolniła jego oczy od opaski i uśmiechnęła się. - Nadal żyjesz kochanie? 205

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Chyba nigdy się nie przyzwyczai do pieszczotliwych słów, jakimi go nazywała. - Nie sšan. Jak on mógł po tym wszystkim? Lydia podskoczyła jakby ją uderzył. Potem jej oczy pociemniały z wściekłości, której nie zrozumiał. - Yyy... yyy... Seth? Ten lodowaty ton kazał mu być ostrożnym. Zwłaszcza, że nadal był przywiązany i na jej łasce. - Lydia? - Czy przed chwilą nazwałeś mnie Susan? Seth skrzywił się na obce słowo. - Susan? Co to jest? Jej głos nadal był skąpany w jadzie. - Kobiece imię. - Nigdy nie słyszałem takiego imienia. - Przecież to ty nazwałeś mnie tym imieniem dosłownie minutę temu. Zajęło mu chwilę, żeby to rozszyfrować. - Masz na myśli sšan? Lydia zmrużyła oczy, kiedy powtórzył to jeszcze raz. I tak jak poprzednio miała ochotę mu nakopać, bo brzmiało to prawie jak su-san, co ktoś z jego akcentem mógł wymówić, jak imię kobiety Susan lub Susanne. - Tak. Kto to jest? - Nie kto. Oznacza lilię w języku Egipcjan. - Lilię? Naprawdę? Skinął głową. Dalej było to dla niej dziwne. 206

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Dlaczego lilia? - To najświętszy i najpiękniejszy z Egipskich kwiatów. Rosną w błocie i kwitną świecąc w nocy, jakby były darami od bogów przypominającymi, że nieważne jak rzeczy idą źle, kiedyś będzie można liczyć na poprawę. I nie ważne, jak ciemna jest noc, lilia zawsze ci ją rozświetli. Jeśli ją znajdziesz, ona ma moc uspakajania i leczenia ran. – Kiedy wypowiadał poszczególne słowa były w nich emocje i szczerość. – Ty jesteś i zawsze będziesz moją sšan. Lydia zacisnęła wargi, gdy łzy zebrały się jej w oczach. Te słowa spowodowały, że pękło jej serce, gdy zdała sobie sprawę, że sšan było czymś więcej niż zwykłą pieszczotą, którą ją obdarował. Musiał o tym myśleć i wybrał to celowo. Seth wił się na łóżku, jakby chciał się do niej przybliżyć. - Nie chciałem cię zasmucić Lydio. Przepraszam, jeśli tak się stało. Jeśli mnie rozwiążesz szybko cię zadowolę. Pociągnęła nosem, zamrugała odganiając łzy i obdarowała go drżącym uśmiechem. - Nie sprawiłeś, że jestem smutna. Wcale nie. – Po czym przesunęła jego naszyjnik, by mogła pocałować jego klatkę piersiowa i jego sutek. – Tu nie chodzi o to, byś mnie zadowalał. To chodzi o to, bym ja dała ci przyjemność. I kochanie, mam zamiar wstrząsnąć twoim światem.

***

Kilka godzin później Seth leżał z Lydią owiniętą wokół niego, gdy spała. On wpasował się pod nią tak, żeby jej biodra ściśle przylegały do jego krocza, a jej piersi spoczywały na jego klatce piersiowej. Wszystko, co mógł czuć to ona i to było wszystko, czego chciał. Wciąż nie mógł uwierzyć w te wszystkie niesamowite rzeczy, które mu dzisiaj zrobiła. To było... Słowa go zwiodły. 207

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Teraz był całkowicie nasycony i zaspokojony w sposób, o którym myślał, że nie jest możliwy. Wszystko było w porządku w tym świecie, a on nawet nie posiadał swoich boskich mocy. Czy kiedykolwiek mógł przypuszczać, że coś takiego mu się przytrafi? On, najbardziej dziki ze strażników, jedyny który wytrzymał najgorsze tortury Noira, mógł zostać oswojony przez najmniejszą kobietę, jaką w życiu widział. I nie zrobiła tego biczem czy obelgami. Złamała go jednym pocałunkiem. Nie miało to najmniejszego sensu. Został sprzedany Noirowi wbrew jego woli i od tego dnia ciągle walczył. Ale teraz chętnie oddał się jej. Bez wątpienia czy żalu. Seth potarł policzkiem o jej włosy i uśmiechnął się. Ten dzień był jedynym szczęściem jakiego kiedykolwiek zaznał. W przeciwieństwie do niej, bał się zamknąć oczy i usnąć. Był przerażony, że gdy to zrobi to się obudzi i stwierdzi, że to był tylko sen. Albo gorzej, że to nigdy się nie wydarzyło. Nigdy bogowie nie pozwolili mu być szczęśliwym. Dlaczego miało się to teraz zmienić? Nagle Lydia podskoczyła na łóżku, jakby nią coś wstrząsnęło. Jej oddech rwał się, kiedy dotknęła go i czegoś szukała na jego nagim ciele. Jej zachowanie go zaniepokoiło. - Co robisz? Lydia ścisnęła naszyjnik, jaki Sethowi dała Ma’at i w końcu się uspokoiła. - Dlaczego to nie zadziałało? - Nie rozumiem. Lydia ścisnęła przedmiot mocniej. - Pamiętasz, co powiedziała twoja ciotka, kiedy ci go dała? Że to cię będzie chronić, a jednak nie zadziałało. Łowczyni Snów cię zaatakowała i skrzywdziła cię, podczas gdy nadal miałeś go na sobie. On pociągnął za łańcuszek aż Lydia wypuściła wisior z dłoni i przedmiot opadł na jego nagą pierś.

208

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Ale tylko w moim śnie odniosłem obrażenia. Jedna z tych Łowczyń Snów powiedziała mi, że dźgnie mnie tak, że zabiorę ze sobą obrażenia do świata realnego, jednak tak się nie stało. Więc może jednak działa. Lydia uspokoiła się na tyle, że zaczęła to rozważać. Być może miał rację. A jednak nie mogła otrząsnąć się z bardzo złego przeczucia, które nawiedziło ją, kiedy spała. To była wizja Setha zaciągniętego z powrotem do Azmodei przez Noira i umieszczonego w jednym z tych pokoi w jakim znalazła Solina. W kółko widziała, jak był bity i… Z każdym najmniejszym szczegółem. Ostatnio przytrafiło się jej coś takiego, kiedy jej matka zginęła kilka dni później. I dokładnie w taki sam sposób to przewidziała.

209

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 17

Lydia zaczęła się śmiać, gdy przyglądała się Sethowi jak ten próbuje rozpracować jej iPoda. Tylko on mógł wyglądać tak seksy ze zmarszczonymi brwiami i czarnymi słuchawkami w uszach, które miał przyczepione po obu stronach głowy. - To też zostało stworzone przez demona, co? – jego głos rozbrzmiał w pokoju. Lydia wyciągnęła mu jedną ze słuchawek z ucha. - Mówisz naprawdę głośno. Należy wyciągnąć jedną z nich zanim się odezwiesz, żeby przypadkiem nie krzyczeć na ludzi. - Och, przepraszam. – Westchnął we frustracji. – Nie rozumiem jak to coś może grać muzykę. - Cóż to nie tylko odtwarza muzykę. Można tego używać do wielu rzeczy. Mam tu zdjęcia, gry nawet filmy. - Jakie zdjęcia? Lydia wzruszyła ramionami. - Kilka z mojego domu w Anglii. – Przewinęła swój album aż znalazła własny salon, a potem zatrzymała i powiększyła, żeby mógł zobaczyć. Seth uważnie przyglądał się dużemu pokojowi urządzonemu w zieleni i żółci. Był bardzo skromny, a zarazem kobiecy. - Wygląda fajnie. - Lubię go. – Przewinęła do kolejnego zdjęcia i zatrzymała się na nim. – To moje podwórko. To przypominało mu dżunglę. I było spokojne i bardzo przyjemne. Szczerze mówiąc czuł się trochę winny za sprowadzenie jej tutaj ze sobą, kiedy mogła być w swoim domu, gdyby jej nie porwał. Byłaby bezpieczna. - Musisz za nim tęsknić.

210

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Nie odpowiedziała tylko pochyliła się, aby móc się mu przyjrzeć, kiedy próbował przełączyć zdjęcia. - Po prostu naciśnij tu i przewin w prawo. Zrobił jak mu podpowiedziała i odkrył więcej zdjęć z jej domu i z sąsiadującego z nim ogródka. Ale gdy na jednym zobaczył Solina i jej ramiona owinięte wokół niego całe szczęście w nim umarło. Jak on mógł zapomnieć o Solinie? Ponieważ tego chciał. Tia, ale teraz nie wyglądało to na właściwe. Lydia położyła dłoń na jego ręce. - Seth? Co się stało? Jestem palantem i frajerem. To się stało. Przede wszystkim był głupi. Seth nie mógł mówić, gdy ogarnęło go poczucie winy. Kiedy już odzyskał głos spojrzał na nią. - Jak mogłaś... Ona nadal udawała niewinną w tej sprawie. - Jak mogłam co? Seth pokazał jej zdjęcie Solina. Miłość i szczęście na ich twarzach... Seth zasłużył sobie, żeby ktoś wybił mu te głupoty z głowy, on nigdy nie powinien jej dotknąć. - Jak mogłaś zdradzić Solina po tym wszystkim, co on dla ciebie zrobił? Ona tylko gapiła się na niego. - Słucham? Jego temperament powodował w niej oburzenie. Ale nie miała prawa być na niego wściekła, gdy stanął w obronie mężczyzny, którego zdradzała. - Słyszałaś.

211

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia była oszołomiona przez jego założenie na temat jej związku z Solinem, tak że kompletnie brakło jej słów. Jego spojrzenie stało się jeszcze bardziej ostre. - Czy teraz próbujesz wymyślić kłamstwo, by to usprawiedliwić? Teraz to dopiero musiała zapanować nad swoim temperamentem. Użyła całej swojej siły, by nie walnąć go w twarz. Kiedy przemówiła był to syk przez zaciśnięte zęby. - Ja... ty... ja... – Jąkała się przez oburzenie. - On tak bardzo cię kocha. - I ja go kocham! – warknęła. - Więc jak mogłaś uprawiać ze mną seks mając jego na uwadze? Wskazała na krocze Setha. - Ponieważ nie mogę uprawiać z nim seksu. – Prawie zakrztusiła się wymawiając to słowo. Sama myśl o uprawianiu seksu z Solinem przyprawiała ją o mdłości. - Dlaczego nie? On jest impotentem? Zadrżała z obrzydzenia. - Nie... nie wiem. Skąd mam wiedzieć. Fuj. Stop! O bogowie. Przestań. Fuuuj! Ja nie chcę myśleć o tym obszarze jego ciała. Jeśli o mnie chodzi to uważam, że on ma nogi wyrastające z tyłka nic poza tym. – Wydała z siebie odgłos obrzydzenia, kiedy uniosła ręce w górę i machała nimi walcząc z obrzydzeniem pod wpływem wyobrażenia Solina uprawiającego seks z kimkolwiek. – Tak wiem, że to dziecinne, ale mnie to nie obchodzi. To właśnie tak się czuję na temat tego. Fuj! Kto chciałby uprawiać seks z własnym ojcem? Fuj, fuj, fuj... Fuj! Seth niesamowicie zaskoczony usiadł na łóżku. I nie jej oburzeniem i nadmierną reakcją. Czy cokolwiek z tego było prawdziwe? - Co? – zapytał. - Tak. – Warknęła kiwając na niego głową. – Słyszałeś mnie. Kazirodztwo nie wchodzi w grę w mojej rodzinie, koleżko. Teraz więc wiesz. Dobra, teraz to on miał wrażenie, że ona go obraża. 212

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Co sugerujesz? - To ty jesteś tym, którego drzewo genealogiczne nie ma innych gałęzi. – Pokazała mu drzewo używając do tego własnej dłoni, aby to zilustrować. – Jak wielu z Egipskich bogów spało ze swoimi braćmi i siostrami, matkami, wujkami i psami? Hmm? Pytam cię, co? – Seth nie był pewien czy powinien być oburzony, czy rozbawiony jej atakiem na jego rodzinę. Szczerze mówiąc nie miał żadnych uczuć związanych z nimi poza nienawiścią czy pogardą, ale... – Odwiedzałeś swój panteon ostatnio? - Mówimy tutaj o moim panteonie, co? Nie. Rozważamy twój. – Seth był zdecydowanie rozbawiony teraz. – Czy on naprawdę jest twoim ojcem? - Tak... i jesteś teraz jedyną osobą poza nami, która o tym wie. Więc jeśli komuś powiesz będę wiedziała, że to ty i będę cię dusić aż... zrobisz coś, co mnie ucieszy. Dlaczego on uważał to dziwne i niejasne zagrożenie za zabawne? Przynajmniej było kreatywne. Ale musiał wrócić do jednej rzeczy w tej jej tyradzie. - Więc dlaczego mi powiedziałaś, jeśli nikt inny nie wie? - Bo oskarżałeś mnie o bycie kurwą. Dzięki za to tak swoja drogą. Dzięki, że byłeś pilnym uczniem i robiłeś notatki na lekcji zaufania jakiego próbowałam cię nauczyć. Teraz to na nowo rozpaliło jego gniew. Nie lubił, gdy ktoś mu mówił, co on miał na myśli. On zawsze szczerze mówił, co sądził i nie było powodu, żeby błędnie interpretować znaczenie jego słów. - Nie nazwałem cię kurwą. - Sugerowałeś to. - Nie zrobiłem niczego takiego. - Nie? – Znów pokiwała głową na niego, pokazując mu jaka jest zła. – Chcę, abyś odtworzył sobie w głowie swoje słowa i ich posłuchał. A potem spróbował je wypowiedzieć raz jeszcze i powiedział mi, co słyszysz. Jeśli to nie sugeruje, że jestem kurwą, w takim razie nie wiem, o czym mówisz. Mogła mieć rację z tym. Ale nie chciał się do tego teraz przyznać. 213

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Czy możemy wrócić do czasu, kiedy się nie kłóciliśmy? - Trochę za późno na to, koleżko. Powinieneś pomyśleć o tym zanim otworzyłeś usta. – Znowu zaczęła wykonywać w jego kierunku gesty świadczące o jej złości. Seth starał się śledzić i zrozumieć, ale to nie miało dla niego w ogóle sensu. - Kiedyś muszę nauczyć się twojego języka. – Mimo, iż z pewnością zrozumiał ostatni gest, jaki w jego kierunku pokazała. – Jesteś pewna, że nie jesteś zbyt obolała po tym wszystkim, co zrobiliśmy? Wiem i nie mam nic przeciwko i jestem gotowy, by ci służyć. Ponownie wydała z siebie dźwięk obrzydzenia, po czym wyszła z łóżka, skierowała się do łazienki i trzasnęła drzwiami. Ale Seth nie mógł się oprzeć, by za nią nie krzyknąć. - Czy to oznacza, że powinienem nadal być nagi, gdy wrócisz? Wystawiła głowę przez uchylone drzwi. - Wiesz, wydaje mi się, iż wolałam cię jak byłeś groźny... i cichy. – Ponownie trzasnęła drzwiami. Te słowa spowodowały, że wrócił z powrotem do czasu, kiedy mieszkał w Azmodei i cała radość z jego ciała od razu wyparowała. W pewnym sensie wydawało mu się, że to było w innym życiu. Ale to była wciąż boląca rana i bał się, że ponownie się otworzy. I była w tym też jedna niezaprzeczalna prawda. - Ja siebie wtedy nie lubiłem – burknął pod nosem. Bardziej preferował rozmowę niż walkę, i życie z nią niż tą marną egzystencję tam na dole. Pokonany przez swoje ponure myśli położył się z powrotem na łóżku, które całe było skąpane jej słodkim zapachem. Powinien też wziąć prysznic, ale nie chciał zmyć jej z siebie. Jeszcze nie. Chciał tu siedzieć i po prostu wdychać jej zapach tak długo, jak mógł. Podniósł swoją koszulkę z podłogi tam, gdzie ją upuściła po tym jak wrócili wczorajszej nocy z poszukiwania w kuchni czegoś do jedzenia i podkoszulek też pachniał nią. Podniósł

214

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

go do nosa i zaczął wąchać dokładnie w tym samym momencie, w którym Lydia wróciła z łazienki. Kobieta zmarszczyła z niesmakiem nos. - Cóż przynajmniej nie obwąchujesz swoich części ciała. Teraz to i dla niego było dziwne. - Co? - Nic. Ale jeśli kiedykolwiek zrobisz to samo z moją bielizną, będę tym tak zniesmaczona, że nigdy, przenigdy już cię nie dotknę. Tylko chcę, żebyś to wiedział. Zdecydował się to zapamiętać. Nie, żeby miał w planie obwąchiwać jej bieliznę. Ale nie chciał zrobić czegokolwiek, żeby ją zdenerwować. - Jakieś inne zasady, o których powinienem wiedzieć? - W nocy siadaj na sedesie i nigdy nie jedz ostatniego chipsa ziemniaczanego. Nigdy. - Będę pamiętał o siadaniu na toalecie, ale co do tego drugiego to nie wiem, co to jest. – Maahes nie przelał mu wiedzy o tym. - To dobrze. Tak trzymaj, a może się dogadamy. – Lydia wskoczyła z powrotem do łóżka. - Nadal jesteś na mnie zła? - Jestem i prawdopodobnie będę przez jakiś czas. Czy naprawdę myślałeś, że jestem aż taką zdzirą, bym mogła narazić tego mężczyznę na ryzyko, by mnie uratował, a potem zdradzić go i przespać się z tym, który obiecał go skrzywdzić? Seth czuł się trochę nieswojo przez jej pytanie. Jednej rzeczy, jakiej się o niej nauczył, to, że jeśli powiedział przy niej coś złego, ona się w sobie zamykała. Jeśli teraz powie coś złego i to ją poważnie zdenerwuje ona prawdopodobnie nie powoli mu się w ogóle dotknąć. Ale zanim zdążył powstrzymać swoje usta przed odpowiedzią już było za późno. - Raczej jestem zaskoczony tym, że ze mną spałaś biorąc pod uwagę, że on jest twoim ojcem.

215

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia spojrzała na niego z grymasem na twarzy. On chyba nigdy nie nauczy się trzymać buzi na kłódkę. - Jesteś niemożliwy! Przysięgam, że nabyłeś wzorców społecznych od małp. Twarz Setha zbladła, jakby ona go uderzyła. Wyciągnął z drugiego ucha słuchawkę i wyłączył iPoda. Bez słowa wstał, podszedł do okna i zagapił się na morze. Całkowicie nagi i nieświadomy tego faktu stał tak z rękami skrzyżowanymi na piersi. Lydia nadal nie przywykła do jego wspaniale umięśnionego ciała, oraz faktu, że w ogóle nie był skromny. Jej serce przyspieszyło, gdy go obserwowała. Nie mając pojęcia czym go zraniła, wstała i dołączyła do niego. Przytuliła się do jego pleców i owinęła go w pasie swoim chudym ramieniem. - Przepraszam, jeśli cię zraniłam. – Delikatnie podrapała go po ręce i pocałowała w zgięciu ramienia. – Czy przynajmniej możesz mi powiedzieć dlaczego? Nerwowy tik poruszył jego szczęką. - To przypomniało mi o czymś, co mawiała moja przybrana matka i... - I co? Seth zamilkł, kiedy zmagał się z emocjami, których nigdy nie spodziewał się ponownie poczuć. Troszczył się o tę kobietę. Nie chciał jej skrzywdzić, ale przede wszystkim pojawił się strach, którego nie zaznał od dziecka. Obawiał się, że ktoś lub coś zabierze ją od niego, a on nie będzie w stanie jej chronić. Ale najgorszym jego horrorem było to, że ona będzie tak nim zniesmaczona, z resztą jak wszyscy inni, że zostawi go i odejdzie. Proszę, nie odrzucaj mnie. Tylko ten jeden raz, Seth chciał być godny zatrzymania. - Seth? – Położyła mu ręce na biodrach i figlarnie zmusiła do odwrócenia się do niej. Spojrzał w dół na te topazowe oczy, które rozmiękczały jego serce za każdym razem, kiedy je widział. - To nic. - Dobra, ale które słowo mam usunąć ze swojego słownika?

216

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Co? - Które to słowo? - Małpy. - Dobrze. Od dzisiaj brak małp wszelkiego rodzaju. Tylko przypomnij mi, żebym wyrzuciła kolekcję skarpetek w małpki z mojej komody, kiedy wrócimy do domu. Kiedy wrócimy do domu... To były najsłodsze słowa, jakie kiedykolwiek usłyszał. Oznaczały, że ona widzi dla nich przyszłość. Więc dlaczego on nie mógł? Ale za każdym razem, gdy się starał, mógł tylko sobie wyobrazić siebie ponownie u Noira. Czy był tak spieprzony, że nie mógł uwierzyć w nic innego? A może to było przeczucie, które podpowiadało mu, że nigdy nie będzie godny szczęścia? Lydia powoli przesuwała dłoń w dół jego ciała aż go objęła. Jej palce w magiczny sposób zaczęły go masować, przywracając do życia. Nie miał pojęcia jakim sposobem znów mógł stać się twardy. Nie po tych wszystkich godzinach jakie razem spędzili w łóżku. Ale nie zajęło jej długo, by sprawić, iż znów był sztywny i gotowy do ponownego jej wypełnienia. Objął jej twarz rękami i pocałował ją tak, jak ona mu pokazywała. Potem porwał ją w ramiona i wrócił z nią do łóżka tak, aby w pełni mógł jej zakosztować. Lydia zadrżała, kiedy przygryzł jej ucho, a następnie przeniósł się w dół na jej szyję i piersi. Wydawał się mieć na ich punkcie obsesję. Ale jego uwaga tego poranka była skupiona na innej jej części, uświadomiła to sobie, kiedy całując zszedł niżej na jej brzuch, a potem do miejsca, które naprawdę powinno ją boleć. Jednak tak nie było. Rozsunął jej nogi dając sobie możliwość do robienie z nią, co tylko chciał. Jego oczy były na wpół przymknięte, gdy pochylił się, by jej skosztować. Wydała z siebie okrzyk zadowolenia, kiedy wsunął w nią język, a potem pocierał ją swoim zarostem. Lydia zanurzyła rękę w jego miękkich włosach i patrzyła jak ją drażnił. To było dosłownie tak, jakby nie mógł nacieszyć się jej ciałem. Ona z pewnością nie mogła 217

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

nacieszyć się jego dotykiem. Wiła się pod nim, gdy głęboko zanurkował w jej wnętrzu swoim językiem. Przygryzła wargi i jęknęła, kiedy jego palce dołączyły do języka w dręczącej ją przyjemności. - Seth... Seth spojrzał na nią, aby zobaczyć ogień w jej oczach i uśmiech na twarzy, podczas gdy on ją lizał. Kochał to, gdy wołała jego imię, gdy on to robił. To sprawiało, iż był pewny, że nie myślała o nikim innym. A teraz, gdy już znał prawdę o Solinie mógł być bardziej zaborczy wobec niej. Ona była jego. Cała jego. Obdarował ją jednym długim, powolnym liźnięciem. - Dojdź dla mnie Lydio. Chcę cię ponownie poczuć na swoich ustach. Lydia zaczęła dyszeć, gdy jego wargi wróciły do niej, a jego palce zwiększyły tempo. Sięgając w dół położyła dłoń na jego policzku, aby mogła poczuć jego pracujące mięśnie, podczas tego, gdy jej kosztował. I w tym momencie jej ciało wykonało jego polecenie i zaczęło drżeć. Po czym on wczołgał się na nią wolno i wślizgnął się w nią, gdy ona nadal szczytowała. Uczucie jego ciepłego, grubego i w pełni zanurzonego w niej spowodowało u niej westchnienie, kiedy zaczął kołysać swymi biodrami. Te długie i wolne pchnięcia zwiększyły jej przyjemność jeszcze bardziej. Wygięła plecy, aby wyjść naprzeciw jego ruchom. - To jest to, kochanie. – Szepnęła, kiedy odnalazł idealny rytm, który sprawił, że chciała błagać o więcej. Seth splótł swoje palce z jej, kiedy na nią patrzył i jednocześnie pompował biodrami. Kochała odczuwać go w ten sposób. Kiedy w nią wchodził i wychodził. Seth wzmocnił uścisk na jej dłoni, gdy dostrzegł w jej spojrzeniu najlepsze uczucia, jakimi kiedykolwiek został obdarowany. Nikt nigdy nie patrzył na niego jak ona teraz. Bez niesmaku lub potępienia. Była tak mała w jego ramionach, że obawiał się, iż ją skrzywdzi przez przypadek. Ale umiała stawić czoła najgorszym jego częściom. Co w sumie nie miało sensu, bo ona była najlepszym jego składnikiem. Jedyną dobrą jego stroną… 218

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

I on się w niej zatracił. Z przyjemnością tak wielką, że aż spalała jego duszę wszedł w nią aż po nasadę i pozwolił sobie na spełnienie. Trzymał ją szczelnie w swych ramionach, kiedy jego ciało drżało. Nasycony a jednocześnie osłabiony opuścił się na nią, ostrożnie uważając, by nie przygnieść jej swoją wagą. Lydia owinęła wokół niego swoje ramiona i nogi, i przytuliła go mocno. - O czym teraz myślisz? – spytała, kiedy odgarnęła mu włosy z twarzy. - Absolutnie o niczym z wyjątkiem o tym, jak bardzo lubię być w tobie. Lydia poruszyła biodrami pod nim. - Wszystko dobrze tam? Pocałował ją, a następnie wycofał się z niej, tak że usiadł na łóżku, by móc studiować jej ciało. Lydia zmarszczyła brwi, gdy przyglądała się, jak gładził ją palcami. - Co robisz? - Patrzę na część mnie, która jest na tobie. – Dotknął wilgoci między jej nogami i potarł ją kciukiem. – Nie chcę, aby inny mężczyzna był z tobą… w taki sposób. Zadrżała na zaborczość w jego głosie. - Co ty mówisz? Kocham cię. Ale Seth nie mógł wymówić tego na głos. Nie wiedział jak. Mimo to ona uśmiechnęła się do niego, a potem zaczęła śpiewać najpiękniejszym głosem, jaki kiedykolwiek słyszał piosenkę, która dotarła tak głęboko do niego, że nie mógł oddychać, gdy emocje go przytłoczyły. - Jestem głodna twojego dotyku… sama… a czas mija… tak powoli… a czas może zrobić tak wiele… Podczas gdy ona śpiewała, sięgnęła ku niemu i dotknęła jego policzka. On wiedział, że tu nie chodzi o słowa, ale o sposób w jaki mu śpiewa… Ale to było, jakby śpiewała o nim i to dotknęło części, o której myślał, że nie istnieje. Te słowa potwierdzały dokładnie to, co ona dla niego znaczyła.

219

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

I właśnie odkrył nowy poziom piekła. To nie był fizyczny ból spowodowany okrucieństwem Noira i Azury. To było życie bez piękna w nim. Życie bez uśmiechu i zabawnego dokuczania. Życie bez Lydii. Lydia leżała przyglądając się emocjom przebiegającym przez twarz Setha. W tym momencie wiedziała, co chciał powiedzieć, a nie mógł. I to było w porządku, bo ona nie potrzebowała tych słów. Widziała je wyraźnie w sposobie w jaki na nią patrzył, jakby był przerażony, że śni, a jednocześnie tak głodny, że jego wzrok znów się rozpalał. Wzięła jego dłoń w swoją i złożyła dwa jego dwa środkowe palce, a jednocześnie wyprostowała mu kciuk, palec wskazujący i mały palec tak, aby były proste. - Co to jest? – zapytał cicho. - To jest to, czego nie mówisz, ale i tak to słyszę. – Pocałowała jego złożone palce i przyłożyła swoją dłoń do jego. Seth patrzył na ich złączone ręce, które dziwnie przypominały mu dwie połówki serca, które tworzyły całość po złożeniu razem. Miała rację, dokładnie tak się czuł, gdy był z nią. Jej uśmiech rozjaśnił najciemniejsze zakątki jego duszy, gdy zanurzyła dłonie w jego włosach i przyciągnęła jego usta do swoich. - Nigdy cię nie opuszczę, Seth. – Szepnęła zanim go pocałowała. – Obiecuję. Nigdy, chyba, że będziesz tego chciał. On tego nigdy nie zapragnie. Jakby mógł? Mimo iż został przeklęty przez własnego ojca i wyrzucony przez własną matkę, nawet mimo to, chciał wierzyć w obietnicę Lydii. Gdyby tylko mógł. Jednak w głębi jego umysłu pozostawała gorzka wątpliwość, że to wszystko było tymczasowe. Znów pochylił ku niej głowę, by jej posmakować. Jak tylko ich wargi się spotkały, niewyobrażalne cierpienie przedarło się przez jego ciało. Zanim zdążył zrobić cokolwiek to dosłownie uniosło go z łóżka i rzuciło nim o ścianę.

220

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 18

Seth poczuł jak uderzyła w niego porcja boskich mocy, kiedy mocno walnął o podłogę, aż zabolały go wszystkie organy wewnętrzne. Dzięki bogom nie był człowiekiem, bo w tej chwili byłby już martwy. Ale to czego najbardziej nienawidził, to metaliczny posmak krwi w swoich ustach. Świetnie. Językiem sprawdził czy jego zęby nadal są na swoim miejscu, potem rozejrzał się w poszukiwaniu tego, co go zaatakowało. Zmroziło mu krew w żyłach, gdy zdał sobie sprawę z tego, co zrobił Noir. Że ten drań musiał kogoś za nim wysłać. Niech go cholera i wszyscy diabli. Wysłał Verlyna, który niegdyś był bogiem ostatecznego dobra. Noir go dopadł i przekształcił w ucieleśnienie zła, jakim był teraz. Seth nie miał pojęcia jak Noir tego dokonał. Jedyne, co o nim wiedział to, to, że Verlyn był teraz jednym z najgroźniejszych stworzeń jakie istniały. Był tak groźny, że nawet Noir nie chciał go uwolnić w obawie, że któregoś dnia nie będzie w stanie ponownie zamknąć go w klatce, w której do tej pory go trzymał. Gdy stał wyprostowany, Verlyn miał imponujący wzrost siedmiu stóp wysokości i nie można było się z nim targować. Przeważnie robił, co mu powiedziano. I najwyraźniej jego rozkazem było sprowadzenie Setha z powrotem do piekła. Seth zamknął oczy i przywołał tak wiele swojej mocy, ile tylko zdołał. Przyszła tylko odrobinka. Malutka porcja. Niewiele więcej niż miał w Sanktuary. Ale to wystarczyło, by objawił na sobie zbroję i wysłał do niej moc. Wstał wiedząc, że zaczyna się robić paskudnie. Lydia ubrała się w dżinsy i podkoszulek i zagapiła się na górę, jaka nagle pojawiła się w pokoju. Był ubrany w długi, czarny płaszcz ze stojącym kołnierzem, który był wykończony srebrem... srebrem, które wydawało się być poplamione krwią, miał na gładko ogoloną głowę i na środku czaszki wytatuowane dziwne symbole, które spływały na dół i kończyły się ostro między jego oczami. Jego prawe oko było otoczone czarnym wzorem i od dołu znowu zaczynały się symbole, które spływały aż 221

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

na policzek i sięgały podbródka. Jedyny kolor jaki można było na nim dostrzec, to jasno zielona koszula, którą nosił pod czarnym płaszczem. Ale najbardziej szokującą rzecz zobaczyła, gdy odwrócił się ku niej, by oszacować jakim była dla niego zagrożeniem. Miał takie same oczy jak Jaden. Tylko w odwróconej kolejności. Gdzie Jaden miał oko zielone, ten miał brązowe i z drugim było analogicznie. Musiała istnieć jakaś historia łącząca te dwie osoby. Czy byli krewnymi? Ale to nie był czas na przeprowadzane wywiadu. Nie, kiedy góra zlekceważyła ją i skierowała się do Setha w gniewnej postawie, która obiecywała porządny łomot. Lydia rzuciła się na tę górę. - Nie! – krzyknął Seth wyprostowując gwałtowne rękę w jej kierunku. Objawił jedno ze swoich pól siłowych, które zamknęło ją wewnątrz, by trzymać z dala od walki. Kipiąc złością Lydia spojrzała na niego. - Co robisz? - Ratuję ci życie. On cię nie zaatakuje, dopóki ty nie zaatakujesz jego, a wtedy on cię zabije. Lydia parsknęła. - Wątpię w to. - A ja nie. Lydia podniosła ręce w górę w geście zrezygnowania. Dlaczego on nie mógł dostrzec w niej wojowniczki? Była w stanie walczyć tak samo skuteczne, jak on. Ale i tak biorąc pod uwagę jego wiek mógłby być bardziej szowinistyczny. W sumie starał się. Czasami. Jednakże to nie był jeden z tych momentów. Seth przybliżył się plecami do ściany, upewniając się, że ma Verlyna dokładnie naprzeciwko siebie. To była jedynie bezpieczna pozycja, gdy miało się do czynienia ze śmiertelnie groźnym wrogiem. Oczy Verlyna zaczęły świecić na czerwono. 222

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Zostałeś wezwany, Strażniku. - Tia... – Powiedział powoli Seth. – Domyślam się. Ale będę musiał rozczarować zarówno Noira, jak i ciebie. Verlyn prychnął. - Zły wybór. - Tak, no cóż. Co nowego na dole? Zgrzytając zębami, Verlyn rzucił się na niego. Seth złapał bestię i przerzucił na podłogę. Próbował go tam przytrzymać, ale było to niemożliwe. Verlyn przewyższał go prawdopodobnie o jakieś sto funtów masy mięśniowej. Mięśni, które nie powinny być tak elastyczne, a jednak były. - Cholera, ty tłusty bydlaku. Zrzuciłbyś trochę nadwagi. – To było jak próba uspokojenia dorosłego nosorożca. Verlyn wykręcił się z jego uchwytu z sposób, który nie powinien być możliwy z powodu kręgosłupa i wyrwał się z rąk Setha. Po czym rzucił go mocno na podłogę. A potem Verlyn uderzył go tam kilka razy na dokładkę. - Myślę, że potrzebujesz nieco pomocy, kochanie. – Lydia zawołała do niego. – Może zechciałbyś mnie wypuścić? - Nie. – Ledwie wydusił, ponieważ Verlyn go dusił, a był dwukrotnie większy od niego. – Nie będę mógł się z tobą później zabawiać, jeśli będziesz połamana, a ja będę czuł się winny, że do tego dopuściłem. - Jesteś chory. A teraz czuł, że jego dupsko porządnie ucierpi. Seth z całej siły bił w Verlyna, ale to było jakby walić gołymi rękami w ceglany mur. Nie wspominając, iż już dostał po głowie, gdy Verlyn uderzał nią o drewnianą podłogę. Dlaczego Maahes nie rozłożył dywanów w tym miejscu? A wspominając tego drania, gdzie był Pan Będę-Cię-Chronił-Ponad-Wszystko? To tyle jeśli chodzi o jego bezwartościowe śluby. Oczywiście po raz kolejny nie było go w pobliżu, gdy Seth go potrzebował. A następnie Seth poczuł coś. Ten cuchnący odór mówił o tym, że Verlyn otwierał przejście między światem ludzkim, a królestwem Azmodei. 223

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jeśli Seth czegoś szybko nie zrobi, zaraz tam wróci. Lydia zobaczyła panikę i rozpacz w oczach Setha, kiedy ich wzrok się spotkał. To ją przestraszyło, ale kiedy jej tarcze nagle opadły tak, aby mogła przyłączyć się do walki, wiedziała, że zostało jej ostatnie uderzenie serca, aby go uratować. Myśląc tylko o jego bezpieczeństwie podbiegła do Verlyna. Kiedy już miał ją pochwycić przekształciła się w swoją postać szakala i z całą siłą jaką miała uczepiła się jego ramienia. Verlyn krzyknął z bólu, gdy próbował ją zrzucić, aby go puściła. Ale ona trzymała mocno. I nie puści, dopóki on nie zniknie, a oni nie będą bezpieczni. Nagle z nikąd pojawiła się moc i uderzyła Verlyna prosto w serce. Lydia puściła go od razu. Niestety energia nie zabiła go, ale wyrzuciła go przez wielkie okno wprost do morza poniżej. Maahes podbiegł, by sprawdzić co z nim. Seth nie był przygotowany, by zobaczyć prawdziwą postać Lydii. Była szakalem. Była pierdolonym szakalem. I kiedy tak na nią patrzył, coś na jej temat zaczęło napływać z jego wspomnień. To było jak deja vu. Ale nie mógł tego dokładnie zobaczyć. To nie mogło mu się przypomnieć, gdy tak wiele emocji biło się o jego uwagę. Dlaczego mu nie powiedziała? Nieświadomy sytuacji jaka rozgrywała się za jego plecami Maahes odwrócił się od okna. - Chodźcie. Musimy wydostać się stąd. Jestem pewien, że wasz przyjaciel tam na dole nie jest martwy. Verlyn nie był, ale za kilka minut Lydia może umrzeć. Wzrok Setha przesuwał się po jej psim ciele, po czym gwałtownie wstał. Lydia wróciła do swojej ludzkiej postaci mimo, iż wahała się co do tego. Jedno spojrzenie na twarz Setha wystarczyło, aby wiedziała jak bardzo to spieprzyła. On jej tego nigdy nie wybaczy. I nie mogła go za to winić. Naprawdę.

224

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ale teraz musieli uciekać przed Verlynem i wciąż miała obietnicę do dotrzymania. Nie miała zamiaru pozwolić Noirowi zabrać Setha na dół. - Gdzie powinniśmy się udać? – zapytała Maahesa. Maahes odsunął się od rozbitego okna. - Jak najdalej stąd, bo zaczyna się zbierać i nie jest jakoś bardzo szczęśliwy z tego powodu. On ma jakiś przyjaciół? Ton głosu Setha był stoicki i opanowany. - On sobie stwarza przyjaciół. Stając obok Maahesa, Lydia nie wiedziała, co Seth miał na myśli aż popatrzyła na krajobraz pod spodem, tam gdzie spadł Verlyn i zobaczyła, że on mógł się rozdzielić na kilka odrębnych istot. Wiele istot, które mogły latać, wspinać się... I to szybko. Maahes przeklął. Jednym ramieniem chwycił Lydię, drugim Setha. I w jednej sekundzie byli u niego w domu, a w następnej pojawili się w sali tronowej wielkiej, złotej, Egipskiej świątyni. Lydia odwróciła się powoli oglądając piękno tego pomieszczenia. Podświadomie spodziewała się, że nie są już w królestwie ludzi tylko w jakimś zupełnie innym. Mury dosłownie błyszczały złotem. Na środku było ogromne podium, gdzie stał złoty tron z wyrzeźbionymi po bokach postaciami bogów. Nie miała pojęcia jakich dwóch przedstawiały. Chociaż mogłaby przysiąc, że jednym z nich był Maahes. Nie to, że był podobny, po prostu takie miała wrażenie. - Ten drań nie odważy się tu przybyć. – Powiedział z dumą Maahes. Lydia miała nadzieję, że miał rację, ale nie była tego taka pewna. - Gdzie jesteśmy? - W domu Ma’at. Właściwie jej świątyni. Ona naprawdę tu nie mieszka. Uważa to za zbyt ostentacyjne. – Zadrwił z tego ostatniego słowa. Tia, mógł tak powiedzieć zważywszy na luksus w jakim żył. Oczywistym stało się, że Maahes nie miał problemu z nadmiarem bogactwa. – Będziemy tu bezpieczni. – Powiedział pewnie. Seth prychnął.

225

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Nic bym na to nie postawił. Wierz mi, on nas znajdzie. To jest to, czym się zajmuje. - Tak, ale... Seth popatrzył na niego ostro. - On był jednym z pierwszych sześciu pierwotnych bogów. Uwierz mi, to go nawet nie spowolni. – Maahes przeklął pod nosem. – Właśnie. – Dodał sarkastycznie Seth. Ale Lydia nie chciała być aż tak pesymistyczna. - Więc jak mu uciekniemy? - Nie uciekniemy. Nigdy. Maahes zmrużył oczy. - Nie wierzę w to. Każdego można pokonać. Wy dwoje czujcie się jak u siebie w domu, a ja za chwile wracam. – I natychmiast zniknął. Teraz, gdy zostali sami, Lydia czuła się niezręcznie, kiedy odwróciła się do Setha. Jego twarz była spokojna, ale było cierpienie w jego oczach, które zaczęło rozrywać jej duszę. - Przepraszam. Powinnam ci powiedzieć czym jestem. Seth nadal nie dał jej żadnej wskazówki w jakim był nastroju. - Więc dlaczego nie powiedziałaś? - Jaden powiedział, żebym tego nie robiła. Biorąc pod uwagę to, co przeszedłeś baliśmy się jak zareagujesz na tę wiadomość. Seth nerwowo podrapał swoją szyję tam, gdzie miał jaskółkę pod zbroją. - Czy Jaden będzie za ciebie o wszystkim decydował? Skrzywiła się z niesmakiem. Co on chciał przez to powiedzieć? Nie była do końca pewna, ale wiedziała, że przemawia przez niego gniew. - To nie fair i ty o tym wiesz. Przesunął się, aby stanąć nad nią przypominając tym samym jaki mógł być wielki i przerażający, nawet kiedy się nie starał. I mimo, że stał spokojny 226

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

i wyprostowany, jego oczy krzyczały na nią. A może to był ciężar jej własnego sumienia? Jednak jednej rzeczy była pewna, że go skrzywdziła. I nigdy nie miała na celu tego zrobić. - Więc dlaczego mi nie powiedziałaś? – zapytał cicho. Odpowiedź na to była skomplikowana, więc postawiła na jak najprostszą, żeby ukoić to, co bolało najbardziej. - Bałam się, że on może mieć rację. Seth zagryzł zęby, gdy tą odpowiedzią trafiła prosto w jego serce. Przez kilka chwil nie mógł oddychać, bo te słowa przyniosły ból tak wielki, iż był większy niż fizyczny cios. Więc miał rację, nawet jeśli w głębi swego serca miał nadzieję, że się mylił. Mimo to nie chciał jej pokazać jak wielką szkodę mu wyrządziła. Nie teraz. Jesteś potworem. Dlaczego ona w ogóle zobaczyła w nim kogoś innego? Jesteś głupi i się buntujesz... Odchrząknął, aby upewnić się, że w jego głosie nie będzie emocji. - Czy kiedykolwiek dałem ci powód, byś mogła się mnie obawiać? Jej szczęka opadła z niedowierzania. - Och, tak. – A potem zaczęła wyliczać na palcach. – Odebrałeś mi moce. Przetrzymywałeś jako więźnia i groziłeś, że zabijesz mojego ojca. Zapomniałeś jak go torturowałeś i nie mam tu na myśli lekkiego bicia? Nie, nie zapomniał. Wina za to ukazywała mu się za każdym razem, gdy na nią patrzył i widział jak bardzo kocha swojego ojca. Ale czy zapomniał o własnej liście jej poczynań? - A ty dźgnęłaś mnie nożem. Ugryzłaś aż do krwi i wdarłaś się do królestwa Noira, by wykraść stamtąd boga, którego Noir chciał przesłuchać. Gdybym nie więził cię wtedy u siebie, Noir przybiłby cię do ściany i zjadł twoje wnętrzności. Zaufaj mi,

227

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

nigdy nie wydostałabyś stamtąd Solina w jednym kawałku. I nadal byś tam tkwiła błagając kogoś o to, by cię zabił. - Tia, ok. – Powiedziała ze złością. – Drobna gafa, ale... - Nie ma „ale”... Tak, jestem wkurzony, że jesteś szakalem. Nie znoszę ich. Ale to nie dlatego jestem wściekły. - Dlaczego więc? - Bo ty, która nic innego nie robiła, tylko wykładała mi naukę na temat zaufania, sama nie zaufałaś mi dostatecznie, by wyjawić prawdę. Powstrzymałaś się od wyjawienia jej i celowo ją zataiłaś. Ponieważ myślała o nim, że jest mniej niż człowiekiem. Że nie wart jest troski. To właśnie zbolało go najbardziej. Nie zasługiwał na to. Nie od niej. Nie po tym wszystkim, co zrobił, by ją chronić. - Myślałem, że... – Nie, nie mógł tego powiedzieć. Nie było takiej potrzeby. Jej postępowanie powiedziało mu wszystko. - Myślałeś co? – spytała, kiedy nie dokończył. - Nic. – Zaczął odchodzić, ale zatrzymał się, kiedy jego złość znalazła się na takim poziomie, że przysłoniła mu wzrok. Chciał jej dopiec tak bardzo, jak ona dowaliła jemu. – Nie, a właściwie to coś – warknął z przekąsem. – Myślałem, że mnie dostrzegłaś. Ale jesteś jak wszyscy inni. Dla ciebie jestem tylko zwierzęciem i tylko tym kiedykolwiek będę. Czymś, czego się trzeba obawiać albo skopać, zamknąć w klatce i pokonać. – Ale nigdy zatrzymać. Nigdy nie zaufać. Nigdy nie pokochać. Seth skrzywił się na gorzką prawdę. – Wszyscy myślicie, że nie potrafię się kontrolować. Że jestem... – Przerwał zanim powiedział za kogo się uważał. ...Moim ojcem. Niezdolnym do odczuwania czegokolwiek i do opiekowania się kimś. Jego przybrany ojciec powtarzał mu to tak wiele razy, że coś w tym musiało być. Nigdy nie można ufać bogom albo ich pomiotowi. To podstępne, sprytne dranie. A oni wszyscy ufali mu, gdy nie dawał im do tego powodu. Podobnie jak ona. Cofając się w pamięci nie był zaskoczony, że został sprzedany, gdy miał trzynaście lat. Teraz tylko się dziwił, że to siedziało w nim tak długo. Ale spodziewał

228

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

się czegoś lepszego po Lydii. I nie wiedział dlaczego. Nie wtedy, gdy wszyscy inni go kopali. Mimo to miał nadzieję. I po raz kolejny powinien wiedzieć lepiej. Wyciągnęła do niego rękę, ale on nie pozwolił się dotknąć i osłabić swojego gniewu. Nie tym razem. Potrzebował go, by uniknąć zranienia lub gorzej. Gniew może nie był wiele wart, ale podtrzymywał go przy życiu, gdy nic innego nie działało. I trzymał go w bezpieczeństwie, z dala od świata i z dala od tych, którzy go okłamywali. Łzy zabłyszczały w oczach Lydii. Coś, z kolcami ze stali kopnęło go w krocze. - Nigdy nie traktowałam cię jak zwierzę. - Naprawdę? Czy od początku nie próbowałaś mnie oswoić? Syknęła oburzona. - Nie, nie całkiem. - To nie, czy nie całkiem? To jak właściwie? - Jedno i drugie. – Jej policzki pociemniały, gdy jej temperament zaczynał brać górę. – Ok., muszę to przyznać. Nie znałam cię wtedy. A ty co, nie masz lustra? Widziałeś się kiedyś jak wyglądasz z tą całą farbą i wzrostem dziewięćdziesięciu tysięcy stóp, z tą swoją wielką, złą aurą nienawidzę-wszystkiego-i-wszystkich-wokół? Po prostu nie jesteś bardzo przystępny tak wyglądając, koleżko. Ta twoja pierdol-się-iumrzyj postawa, jaką się otaczasz z reguły wkurza ludzi. Przepraszam, że czuję to co chcesz, żebym poczuła. Jesteś w tym bardzo dobry. Może gdybyś się nauczył jak się uśmiechać od czasu do czasu, to coś by pomogło. A na pewno nie zaszkodziło. Więc tak, na początku ugryzłam cię i próbowałam przeciągnąć na swoją stronę. Ale wtedy cię dostrzegłam. Naprawdę. - A jednak nadal się mnie obawiasz, prawda? Lydia zagryzła wargi, gdy rozważała co powinna rzec. - No i co ci mam odpowiedzieć? - Prawdę. - Więc dobrze. Tak. Jest we mnie pewna część, która się ciebie boi. Przyznaję, że tak jest. Widziałam jak żyłeś i co ci zrobiono. Taki horror zbiera swoje żniwo. Musi. 229

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Nie można przejść przez piekło i nie być przerażonym. I widziałam w tobie co najlepsze i co najgorsze. I to najgorsze mnie przeraża. Więc biorąc to wszystko pod uwagę postanowiłam postąpić zgodnie z radą Jadena i nie powiedzieć ci, że jestem szakalem. Nie chciałam ci zrobić krzywdy wiadomością, na którą i tak nie mam wpływu. Ale to było w porządku, co mu zrobiła, ponieważ nie widziała człowieka przed nią. Ona tylko widziała bezmyślnego niewolnika Noira. Nie pomyślała wystarczająco nad nim, by uwierzyć, że mógł mieć własne poczucie dobra i zła. Że mógł przejść przez piekło i być pokryty bliznami, ale cały. Że nadal mógł być coś wart. Tia, był czas, gdy blizny się otwierały, a rany krwawiły na nowo... taki jak teraz. Ale on nie był potworem. Nie krzywdził nikogo bez powodu. I nigdy jej nie skrzywdził. Nie miała powodu, by w niego wątpić. A jednak wątpiła. Coś było tu nie tak. Nigdy nie można ufać bogom albo ich pomiotowi. To podstępne, sprytne dranie. Ale tu nie chodziło tylko o bogów. Ale o wszystkich. Każda istota służyła tylko swoim celom. Żaden dobry uczynek nie został wykonany bez liczenia na coś w zamian. A on myślał, że był bity i raniony bez powodu. - Wiesz co, naprawdę nie jestem taki głupi, jak wszyscy myślą. Nie jestem. Umiem wskazać różnice między tobą, a tymi szakalami, które mnie wystawiły... A właściwie może nie. Bo teraz myślę, że twoje ciosy są poważniejsze niż ich. Spodziewałem się czegoś lepszego po tobie. Seth udał się do najbliższych drzwi jakie mógł znaleźć. Nie wiedział gdzie chce iść, ale byle to było dalej od niej. Nie mogę uwierzyć, że byłem aż tak głupi. Po tym wszystkim co on dla niej ryzykował. Ona nadal mu nie ufała. Dlaczego cię to w ogóle obchodzi? - Może po prostu powinienem wrócić do Noira – westchnął.

230

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Przynajmniej w Azmodei znał zasady, które się nigdy nie zmieniały. I tam wiedział jak się bronić. Cóż, no dobra, może czasem dostawał, ale wiedział co zrobić, by nie być rzuconym na ścianę. Tam widział nadchodzący cios i mógł zdecydować czy go przyjąć, czy nie. Ale tutaj... Było to pole minowe gdzie był atakowany, kiedy się najmniej tego spodziewał. I Lydia skrzywdziła go o wiele bardziej niż najokrutniejsza tortura, jaką Noir mógł zaplanować. - Seth? Dlaczego dźwięk jego imienia na jej wargach tak go osłabiał? Nie chciał się zatrzymać i odwrócić. Ale nie mógł odejść. Nie od niej. Wbrew swojej woli zatrzymał się i czekał aż do niego podbiegła. Lydia zwolniła, kiedy go dogoniła. Stał dumny i potężny jak zawsze, a te jego loki zmiękczały jego oblicze, które zarówno było piękne jak i śmiertelnie niebezpieczne. Całe swoje życie marzyła o znalezieniu kogoś, przy kim czułaby się tak, jak przy nim. Kogoś, kto sprowokowałby jej śmiech, kiedy nie powinien. I kto rozmawiałby z nią absolutnie o niczym. Przy kim mogłaby siedzieć i nic nie mówić godzinami i to też byłoby dobre. Ale przede wszystkim marzyła o mężczyźnie, który samym spojrzeniem, a nie słowami sprawiłby, że czułaby się piękna. I żeby światło w jego oczach jaśniało tylko dla niej. I żeby była tkliwość w jego dotyku. Czy kiedykolwiek mogła marzyć o tym, że tym mężczyzną będzie Seth? Przeszła, by stanąć przed nim, ale on nadal na nią nie patrzył. Sposób, w jaki odwracał wzrok byle tylko na nią nie patrzeć byłby zabawny, gdyby tylko nie było w nim bólu. Ale jednak był. - Nie chciałam cię skrzywdzić. Nie teraz. Na początku tak, ale... – Przygotował się na każdą gwałtowną jej reakcję, na jaką tylko mógł. – Kocham cię, Seth. Chciałam tylko, żebyś to wiedział. Seth zamarł słysząc ostatnią rzecz, jakiej mógł oczekiwać, by ktoś mu to powiedział. Tej jedynej rzeczy nikt mu nigdy nie mówił. - Co? 231

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Kocham cię. I tylko ciebie. Patrzył na nią w totalnym niedowierzaniu, kiedy te słowa dosięgły jego serca. Czy były one prawdziwe? Czy odważy się mieć nadzieję i uwierzyć w nie? Jak powinien zareagować? Szczerze nie wiedział. Mnogość emocji wybuchła w nim na raz i sparaliżowała go. Lydia spojrzała na niego wyczekująco. - Nie masz zamiaru powiedzieć czegoś? Co? Co miał powiedzieć? Nikt w jego popieprzonej przeszłości nie nauczył go, jak ma się zachować w takiej sytuacji. Ból mógł znieść. W pogardzie był zorientowany. Do obrażania przywykł. Ale miłość... Co powinienem z tym zrobić? Lydia czekała na jakąś jego reakcję, ale on tylko stał z szeroko otwartymi oczami, jak posąg, co podsunęło jej myśl, że powinien przylecieć gołąb i zbombardować go. Ale nagle ponownie zaczął się rozglądać. Na niebo, na podwórko, za nimi i przed nimi, wszędzie. - Co robisz? – Zapytała z lekkim śmiechem widząc jego dziwne zachowanie. Pochylił się ku niej i szepnął jej do ucha. - Czekam aż coś złego się wydarzy. Lydia zmarszczyła brwi. - Nie rozumiem. - Nie możesz mnie kochać. Nikt nie może. – Szczerość w jego głosie i ekspresja jego twarzy wstrząsnęły nią. On naprawdę nie mógł pojąć, że komuś na nim zależało. Nawet jej. Śmiejąc się chwyciła go w ramiona tak, żeby mogła zanurzyć dłoń w jego lokach na karku i przytulić mocno do siebie. - Ty głuptasie, oczywiście, że mogę cię kochać.

232

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Seth owinął ramiona wokół niej, bo był zaskoczony i oszołomiony, kiedy kołysał ją przytulając. Nie mógł nawet zacząć sortować swoich emocji w tej chwili. Ale gdzieś na dole długiej listy dobijała się euforia... Ale też przerażenie. Co robią ludzie, kiedy się kochają? Spróbował sobie przypomnieć te kilka lat, które przeżył z szakalami, ale było to zbyt dawno temu, a on skutecznie wypierał te wspomnienia do najciemniejszej części swojego umysłu. Teraz widział zupełnie nowy krajobraz, gdzie nic tu nie było znajome. Jedyną rzeczą, która trzymała go przy ziemi była kobieta, którą tulił w ramionach i która wstrząsnęła całym jego istnieniem. Kobieta dla, której był gotowy umrzeć. - Co to znaczy, Lydio? Lydia uśmiechnęła się do niego, gdy wreszcie zrozumiała jego dziwne pytanie. Jak na mężczyznę, który miał tyle doświadczenia życiowego i widział, i przeżył najgorsze rzeczy we wszechświecie, w wielu kwestiach był jak małe dziecko, które było zaskoczone pojedynczym aktem dobroci. - Cóż, kiedy ludzie się kochają, zazwyczaj podejmują zobowiązania wobec siebie... albo mężczyzna ucieka przez drzwi i przeżywa prawdziwy horror. Jego spojrzenie stało się stalowe. - Ja przed niczym nie uciekam. - Wiem, kochanie. – Stanęła na palcach i pocałowała jego policzek. – To jedna z rzeczy, którą najbardziej w tobie lubię. Wyciągnęła do niego dłoń złożona tak, jak nauczyła go wcześniej w łóżku. - To tak mówisz „kocham cię” w moim języku. Seth powielił jej gest i przyłożył swoją złożoną dłoń do jej tak, jak to wcześniej zrobił. Niewypowiedziane szczęście w jego oczach przyspieszyło bicie jej serca. - A jak to powiedzieć w języku starożytnych Egipcjan?

233

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Musiał się nad tym zastanowić. Coś, co sprowadziło łzy do jej oczu, kiedy zdała sobie sprawę dlaczego musiał walczyć, by sobie przypomnieć. Po kilku sekundach wzruszył ramionami. - Nie wiem. Nigdy nie słyszałem tych dwóch słów razem. Pociągnęła nosem. - Ale ode mnie zawsze, zawsze będziesz je słyszał. Każdego dnia. Obiecuję. – Wzrok Lydii padł na jego szyję, gdzie planowała go pocałować, ale coś innego zwróciło jej uwagę. Czy to... Nie. Czy to mogła być? Ponownie stanęła na palcach i przesunęła kawałek jego zbroi odsłaniając więcej ciała tak, aby mogła oglądnąć i sprawdzić czy się nie myliła. Seth się cofnął. - Co robisz? - Jaskółka... - Co z nią? – Zapytał po kilku sekundach, gdy nie odpowiadała. Lydia była zdumiona tym widokiem. Nie mogła się nadziwić. - Teraz jest inna. - Jak to? Przesunęła palcami po namalowanych piórkach jej ogona. - Serce, które tworzy jej ogon... już nie jest złamane... – Użyła swych mocy, by wyczarować lusterko tak, aby mogła mu pokazać. – Widzisz... serce jest w całości. Seth odchylił głowę tak, aby mógł w całości zobaczyć swój tatuaż. Lydia miała rację. Wreszcie, po tak długim czasie jaskółka mogła polecieć. Seth był całością. Przez nią. 234

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Pochylił się do jej ust, aby ją pocałować, ale zanim mógł to zrobić coś jasnego rozbłysnęło wokół nich. Pojawiło się i znikło tak szybko, że nie był pewien czy było rzeczywiste, czy tylko sobie wyobraził. Lydia w zdziwieniu uniosła brwi. - To był piorun? - Nie wiem. To znowu rozbłysło. A potem jeszcze cztery razy w krótkich odstępach czasu. Tym razem Seth rozpoznał wzór i wiedział, co on oznacza. - To Maahes. Walczy. I była tylko jedna osoba z kim Maahes mógł walczyć w tej rzeczywistości. Verlyn ich znalazł.

235

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

ROZDZIAŁ 19

Seth zawahał się stojąc na zewnątrz sali tronowej. W bitwie opłaca się znać swoje położenie zanim się coś spartaczy. To był najszybszy sposób, by zostać wypatroszonym, a on był patroszony zbyt wiele razy, aby zlekceważyć ten fakt. I chociaż wiedział, że przeżyje patroszenie, Lydia nie będzie w stanie i on nie mógł ryzykować jej bezpieczeństwa. Słuchał znajomych dźwięków przemocy i walki, które rozlegały się wokół niego przypominając mu o życiu, które musiał wieść przez tyle minionych wieków. Nie chcę do tego wracać. Nigdy. Nie był tchórzem. Ale był zmęczony walką o każdy drobiazg. Byciem czujnym w obawie przed każdym stworzeniem, z którym się zetknął, wiedząc że nie zawaha się zaatakować, jeśli tylko dostanie na to szansę. Lydia oczarowała go innym światem i nie chciał od niego odejść. Co oznaczało, że musiał pozbyć się tych dupków, tak aby mogli… Podjąć zobowiązania wobec siebie. To tak Lydia to nazwała. I to właśnie było życie, które pragnął teraz wieść. Mieć ją w nim. To było życie, jedyna rzecz, za którą był gotów walczyć. Zamykając oczy sięgnął po moc, którą Noir mu odbierał odkąd był nastolatkiem. Teraz był silniejszy niż godzinę temu, ale nadal nie miał pełni mocy. To kazało mu się zastanowić nad tym, jaka będzie przy maksymalnej wydajności. Musi być imponująca, zważywszy na to, jak się teraz czuł. Nic dziwnego, że Noir wiecznie trzymał go pod butem. W pełni sił będzie miał możliwość nakopania temu bydlakowi do zadka. Szakale powinny prosić o wyższą zapłatę, gdy go sprzedawali. Głupie dranie. I z tą mocą był w stanie widzieć wszystko, co działo się w sali tronowej. Verlyn i Maahes byli zaangażowani w krwawą walkę i stali blisko siebie. Ale nie byli tam sami.

236

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Z dala od nich Solin z resztą Łowców Snów i Greckim bogiem, którego nie rozpoznawał walczyli z inną grupą własnego rodzaju. A gdy patrzył i słuchał w końcu zrozumiał dlaczego wszyscy ich ścigali. Dlaczego wszyscy ścigali Lydię. Jego żołądek się skręcił. Verlyn był tu nie tylko po niego. W tym pokoju był ktoś dla nich wszystkich ważniejszy. Spojrzał przez ramię. To była ta sama osoba, która była dla niego ważna. W swojej postaci szakala Lydia zaczęła biec obok niego, ale złapał ją za klatkę piersiową i zatrzymał zanim mogła popełnić poważny błąd. Walcząc przeciwko jego uchwytowi, by się wyswobodzić zmieniła się w człowieka. Przykucnęła obok niego, aby brzydko na niego popatrzeć. - Na co czekamy? Na zdrowy rozsądek. Ale trochę na to za późno. Co do cholery? To nie było coś, z czym miał do czynienia od początku. Pochylił głowę, by posłuchać walki wewnątrz. - Phonoi i te suki z mojego snu są w środku. Lydia poczuła jak krew odpływa jej z twarzy, kiedy usłyszała tę wiadomość. Phonoi? Tutaj? Dlaczego miałyby przyjść po Setha, gdy on był Egipcjaninem i własnością Noira? W greckim panteonie personifikacje Morderstwa, Rzezi i Zabijania, Phonoi były trójką bogiń, które Zeus wysyłał, gdy chciał kogoś zabić. Ale dlaczego chciał zabić Setha? - Jesteś tego pewny? Potwierdzając skinął głową i jednocześnie tik nerwowy poruszył jego szczęką. Spojrzał na nią tak, że jej żołądek fiknął koziołka. - Ty jesteś kluczem, Lydio. Cofnęła się z grymasem.

237

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Kluczem do czego? - Kluczem do Olimpu, który próbują znaleźć. Ten facet był szurnięty. - Nie ma takiej opcji. Mylisz się. Pogładził ją po policzku, patrząc na nią jakby nigdy jej wcześniej nie widział. Ale to nie było to, co ją wystraszyło. Raczej to było światło w jego zimnych niebieskich oczach, które wywołało u niej dreszcz, bo nie wiedziała, co mogło ono oznaczać. - Pomyśl o tym, sšan. To jest jedyne, co ma sens. Nie dostrzegasz tego? To dlatego tylko Solin wiedział, gdzie jest klucz. Dlatego Greckie Łowczynie Snów przyszły po mnie, wymagając, bym cię im oddał. Dlaczego inaczej chcieliby cię zabić? Nawet jeśli to miało sens, Lydia odmawiała, by w to uwierzyć. - Nie mogę być kluczem do Olimpu. Nic o nim nie wiem. Nigdy tam nie byłam. Nigdy nie spotkałam Zeusa i nikogo innego z nich… Ja… Głos Lydii załamał się, gdy dawno zapomniane wspomnienia błysnęły w jej pamięci. Zobaczyła swą matkę w tę okropną noc, która na zawsze poraniła jej serce. Wrócił do niej zapach ognia i krzyki jej umierającej rodziny. - Gdzie to jest? Daj nam klucz, a oszczędzimy resztę was. Nigdy nie wiedziała kto ich zaatakował, ale teraz przypomniała sobie straszny głos, który rozbrzmiewał przed ich małym domkiem. Ich prześladowcy tej nocy też szukali klucza. Jej dziadek i wujowie poszli walczyć z oprawcą, podczas gdy jej matka porwała ją z łóżka i zaczęła ubierać przed ucieczką. - Bądź spokojna, Lydio. Nie panikuj. – Jej matka pocałowała ją w policzek. – Wiem, że się boisz. Ja także. Ale to jest coś, co musisz zrobić sama. Nie mogę iść z tobą. Teraz, gdy poznali mój zapach będą mogli na nas zapolować, jeśli z tobą pójdę. Lydia próbowała coś powiedzieć, ale odkryła, że nie może. I to przeraziło ją jeszcze bardziej. Dlaczego nie mogła nawet szeptać? Jej matka pogłaskała ją drżącą ręką po włosach, by ją uspokoić.

238

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Zrobiłam to, byś nigdy nie mogła nikomu opowiedzieć o tej nocy. Rozumiesz? Nie ufaj nikomu… Teraz wysyłam cię do ojca. On zawsze będzie cię strzegł. Jesteś kluczem, o który ludzie będą się zabijać, by tylko go posiąść. Bez względu na to, co będziesz robić słuchaj tego, co powie twój ojciec. Pewnego dnia zrozumiesz. Potem jej matka próbowała teleportować ją do Grecji. Jednak Lydii się nie udało. Ich wrogowie zabili jej matkę zanim mogła dokończyć jej transport. Zamiast w Grecji znalazła się na pustyni. Sama. Przerażona. Opuszczona. Przez kilka dni błąkała się zanim z burzy piaskowej wyszedł mężczyzna, by ją ocalić. Jeszcze długo po tym, zanim nie dorosła nie wiedziała, że tym człowiekiem był jej ojciec. I odkryła prawdę tylko dlatego, że jako młoda kobieta była zdesperowana, by dowiedzieć się czegoś o mężczyźnie, który porzucił ją i jej matkę. Była gotowa na konfrontację z nim i chciała mu wysłać koszmary aż błagałby o litość i była zdziwiona, gdy w swoich poszukiwaniach znalazła Solina. Mężczyznę, który wychowywał ją jak córkę, ponieważ ona właśnie była jego córką. Córką, o którą bał się, że skrzywdzi ją jeden z jego wrogów z jego powodu. Ona wciąż pamiętała noc, w którą to odkryła, jakby to było wczoraj. - Próbowałem wszystkiego, by twoja matka mnie pokochała. W pierwszej chwili myślała, że jestem człowiekiem, a kiedy odkryła, że jestem Łowcą Snów, znienawidziła mnie. Ale nawet wtedy nie straciłem nadziei. Jednak w końcu musiałem odejść. Ona nie pozwalała mi zostać, bez względu na to co powiedziałem czy zrobiłem. I nie wiedziałem o tobie aż do twoich trzecich urodzin i wtedy obiecałem jej, że nie będę się starał z tobą skontaktować. Ona obawiała się, że jeśli ktokolwiek dowie się, iż jestem twoim ojcem, to oni skrzywdzą cię przez to. A ja wiedziałem, że ona ma rację, obawiając się tego, zgodziłem się trzymać z dala od ciebie. Wszystko, co matka powiedziała jej i swoim rodzicom o jej ojcu to, to, że był bogiem i ją uwiódł. Nigdy nie nazywała go Solin. - Jestem kluczem. – Lydia szepnęła do Setha, stawiając czoła prawdzie, która ją przerażała. Jak on jej wcześniej powiedział, teraz wszystko nabrało sensu. – Co my teraz zrobimy? Seth nie umiał na to odpowiedzieć, kiedy tysiące myśli przemierzało jego umysł. I wszystkie dawały ten sam rezultat. Będzie patrzył na śmierć Lydii.

239

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Teraz, kiedy Verlyn został wezwany, on nie zaprzestanie, dopóty ich oboje nie zamknie w Azmodei. Prędzej czy później. Nie ważne jak bardzo będą się starać. Nie było możliwości, by uciekać przez wieczność. Szczerze mówiąc nie dbał o siebie. Dla niego jego życie nie miało znaczenia czy wartości. Nigdy nie miało. Ale jej życie… Ona była dla niego wszystkim. To dla niej będzie walczył. Dla niej umrze. A teraz wiedzieli kim i czym była i Grecy nie przestaną jej ścigać. Nie, dopóki nie będzie martwa i nie będzie stanowiła dla nich żadnego zagrożenia. Tak samo z resztą jak dla Noira. Nawet jeśli Seth niewiele wiedział o bogach, to mu wystarczało. A im intensywniej o tym myślał, tym bardziej wracał do jedynego rozwiązania, które miało sens. Ale to rozwiązanie sprawiało, że robił się chory. Nie możesz. Noir cię zabije. Gdyby tylko zabił. Ale Noir go nie uśmierci. Sprawi tylko, że będzie żałował, iż nie może umrzeć. Przygotowując się do tego, co musiał zrobić, by ją uwolnić od tego całego koszmaru obdarował ją ponurym uśmiechem. - Mam pomysł.

***

W momencie, w którym Seth wszedł do sali tronowej z ciałem Lydii w ramionach wszyscy się zatrzymali. Jeden po drugim odwracali się, by patrzeć. Trzymał głowę wysoko, jednak w żyłach krew mu zamarzła i nie był pewien jak ma się poruszać. Musiałem to zrobić. Nie było innej możliwości.

240

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ale wiedząc to wcale nie było mu łatwiej. Podobnie jak jego ojciec był bogiem tragedii i smutku. Skazany na zniszczenie wszystkiego, co kochał. Skazany na nigdy nie zaznanie miłości. Seth trzymał wzrok wbity w Greków, kiedy niósł Lydię do Phonoi i Solina, którzy ze sobą walczyli. Było tak cicho, że mógł słyszeć szmer krwi we własnych żyłach. Maahes z opuszczoną szczęka przestał ciskać mocą. Wściekłość zapłonęła w jego oczach, ale Seth był zbyt skoncentrowany, by przejmować się tym, co ten starożytny bóg o nim myśli. - Coś ty zrobił, chłopcze? Seth nic nie odpowiedział, kiedy go minął i położył ciało Lydii na ziemi u stóp Solina. - Mówiłem ci, że ją zabiję jeśli do mnie nie wrócisz. Właśnie dotrzymałem słowa. – Z krzykiem zrodzonym przez ostateczny smutek, Solin wepchnął krótki miecz prosto w bok Setha. Krzywiąc się z bólu mężczyzna odepchnął Solina, a następnie wyszarpał miecz. Stanął przed Phonoi i Łowcami Snów, którzy zebrali się wokół niego, a następnie rzucił broń na ziemię. – Możecie już wszyscy przestać walczyć. Ona nie żyje. Phonoi podeszły, by sprawdzić. Seth walczył o utrzymanie opanowania. Ale w jego umyśle kołatał się obraz wyrazu twarzy Lydii, kiedy ją dźgnął i przeprosił za to. Strach i oskarżenie w jej topazowych oczach rozerwały go na strzępy. - Dlaczego? – Westchnęła, a jej oczy wypełniły się bólem, gdy umieściła dłoń na jego policzku. On wciąż miał tam jej krwawy odcisk palców. Nie mogąc nic zaradzić na agonię jego rozerwanej duszy tylko tulił ją do siebie, a smutek dosłownie dusił go, kiedy patrzył jak znika ogień z jej oczu. A kiedy odeszła i stała się bezwładna w jego ramionach i jej luźna ręką odsunęła się od jego skóry, Seth mógł przysiąc, że umarł razem z nią. On nigdy bardziej nienawidził siebie. Nic innego nie było ważne. Lydia odeszła. Teraz oni powinni zostawić ją w spokoju.

241

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Jedna z Phonoi spojrzała na niego, gdy zgodziła się z innymi, co do śmierci Lydii. A kiedy Solin szarpnął się, by go ponownie zaatakować, Verlyn pochwycił go, aby powstrzymać przed zranieniem Setha. Solin z nim walczył obrażając Egipcjanina wszystkimi obelgami, jakie tylko był w stanie wymyślić, a niektórych z nich Seth nigdy w życiu nie słyszał. Ale Seth go zignorował. Poza tym słowa Solina nie mogły go obrazić, bo w myślach sam siebie gorzej upokarzał. Jedna z Phonoi zbliżyła się do niego. - Dziękuję ci za przysługę. Seth nie mógł oddychać, gdy usłyszał wdzięczność w jej głosie. W końcu ktoś mu podziękował. I za co? Za zabicie jedynej osoby, jaką kiedykolwiek kochał. Ale ciągle nic nie powiedział, gdy kobiety opuszczały pomieszczenie. Inni Greccy bogowie, którzy walczyli po stronie Solina, by ją uratować wpatrywali się w Setha, jakby był gównem, w które wdepnęli. Seth zniósł ich potępienie z takim samym spokojem. Podchodząc do niego Verlyn chwycił go za włosy i szarpnął jego głowę do tyłu i unieruchomił mu kończyny tak, aby Seth nie mógł walczyć czy uciekać. Ale dlaczego miałby uciekać? Krzywiąc się z bólu, Seth zatrzymał na chwilę wzrok na ciele Lydii, kiedy zaczęli znikać z pomieszczenia. Kocham cię Lydio. Proszę wybacz mi. W mgnieniu oka Seth był z powrotem w królestwie, w którym wszystko się zaczęło. W piekle. Cóż bardziej precyzyjnie był w gabinecie Noira, gdzie Mroczny Pan stanął przed nim, by się z nim spotkać. Verlyn pchnął go do przodu, po czym wrócił tam gdzie stał, kiedy nie służył Noirowi. 242

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Ze złamanym sercem i bardziej zmęczony niż kiedykolwiek wcześniej, Seth stojąc naprzeciw swojego pana wiedział, że tym razem sam się przybije do ściany. Nigdy już nie zazna spokoju w swoim życiu. Nawet na chwilę nie wytchnie od cierpienia. To było to, na co zasłużył. - Na kolana psie – Noir warknął na niego. Seth pokręcił głową. Nie miał zamiaru kłaniać się nikomu. Noir wykrzywił wargi. - Zawsze niepokorny. Czy nie mówiłem ci, co ci zrobię, jeśli nie przyniesiesz mi klucza? - Mówiłeś. - A myślisz, że blefuję? – Noir chwycił go za gardło i sprawił, że jego zbroja znikła. Nie było potrzeby reagować. Teraz nie istniało nic, co mógłby zrobić mu Noir, a co konkurowałoby z niewyobrażalnym cierpieniem z powodu życia bez Lydii. W rzeczywistości miał nadzieję, że fizyczny ból będzie w stanie odwrócić jego uwagę od cierpienia jego serca. Ponieważ teraz dorobił się szkód większych niż kiedykolwiek. - Mam zamiar się tym cieszyć. – Noir syknął na niego. Seth zaśmiał się gorzko, a potem zrobił to, co umiał najlepiej. Wkurzył swojego pana. - Dawaj. Wszystko, co masz najgorsze.

***

- Tak mi przykro. Solin zignorował Delphine, kiedy przyciągnął swojąą córkę do klatki piersiowej i płakał. Jego dusza krzyczała dla niej. Dlatego, że jedyna rzecz w jego cholernym życiu, która coś dla niego znaczyła, teraz odeszła i czuł tak ogromną stratę. Całe jego 243

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

życie było naznaczone cierpieniem, bliznami i bólem duszy, ale to było niczym w porównaniu do tego, co teraz czuł. Niczym. Wszystko, co mógł teraz zobaczyć, to obraz Lydii, kiedy była dzieckiem i wyciągała do niego rączki. Pamiętał tę frustrację, kiedy oboje musieli nauczyć się języka migowego, aby ona mogła porozumiewać się z ludźmi. Tę frustracje, gdy zaczęła chodzić na randki, a on odrzucał każdego kawalera, którego przyprowadzała do domu. I koszmary, którymi obdarował kilku z nich. Żaden z nich nie skrzywdził jego dziewczynki bez płacenia za to. Aż do teraz. A to, co go bolało najbardziej to, to, że już jej więcej nie zobaczy. Nigdy nie zobaczy jak mu śpiewa ruchami dłoni. On ją zawiódł. To wszystko jego wina. Gdyby był silniejszy... szybszy... Dlaczego Strażnik nie zabił go w zamian za nią? Delphine wyciągnęła rękę, by go pocieszyć. - Nie dotykaj mnie! – warknął. Nie było dla niego możliwości ukojenia. Nie teraz. I nigdy nie będzie. Czy Delphine naprawdę myślała, że coś tak głupiego, jak zwykły dotyk był w stanie go uspokoić, gdy jego serce zostało rozerwane? Mąż Delphine, Jerricho przesunął się do przodu tak, jakby miał zamiar zaatakować go za skrzywdzenie jej uczuć, ale Zarek go zatrzymał. Tych dwoje było tymi, którzy w końcu odpowiedzieli na wołanie Delphine i uwolnili całą grupę tak, aby wspólnie mogli ścigać Phonoi i powstrzymać je przed skrzywdzeniem Lydii. Ale nie zdążyli na czas. Gdyby tylko zaleźli Phonoi wcześniej. Może wtedy byłby w stanie uratować swoje dziecko? Żałuję, że Strażnik nie zabił mnie pierwszego dnia, kiedy mnie złapał. Wszystko byłoby lepsze niż życie w agonii bez swojej córki. Maahes przesunął się do przodu. - Czy jest coś, co mogę zrobić? 244

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Odpierdol się i umrzyj. Zamiast się zdenerwować Maahes odszedł spokojnie pozostawiając go z jego bólem. Tak jak inni. Poza Zarekiem. On czekał aż wszyscy inni wyjdą zanim zbliżył się do Solina. - Nie mam zamiaru obrażać żadnego z nas tymi „wszystko będzie dobrze” pierdołami. Życie jest do bani. Nikt nie wie o tym lepiej niż ja. Ale jeśli będziesz chciał ruszyć tyłek, by się zemścić możesz na mnie liczyć. Tylko krzyknij. A im krwawsze to zaplanujesz, tym lepiej. Dziwne, ale po tych słowach Solin poczuł się lepiej. I wiedział, że Zarek mówił poważnie. - Dziękuję. – Ale nigdy nie miał zamiaru przyjąć oferty Zareka. Nigdy nie chciał narazić tego półboga na niebezpieczeństwo. W przeciwieństwie do niego Zarek miał rodzinę. Jedną rzecz, jakiej zawsze pragnął Solin. Jedyną rzecz, której Solin był pozbawiony. Nigdy nawet nie słyszał jak jego własna córka nazywa go ojcem. Nawet raz. Zarek z szacunkiem pochylił ku niemu głowę, poczym zniknął. Teraz tylko Solin patrzył na bladą twarz Lydii, która nigdy nie zawiodła, by jego serce rosło z dumy. Aż do dziś. Dziś nie było nic oprócz ogłuszającego nieszczęścia tak głębokiego, że jego dusza krwawiła od tego. Przetarł jej policzek starając się go wyczyścić. Było na niej tyle krwi. Jak ktoś mógł zrobić coś tak strasznego takiej słodkiej istocie? No jak? Zabiję go – przysiągł sobie. Nie wiem jak, ale znajdę tego drania i pokroję na kawałki. Tak się właśnie dzieje, gdy masz do kogoś zaufanie. Mieli zdrajcę pośród swoich, a ta zdrada kosztowała Lydię życie. Solin musiał także znaleźć zdrajcę pośród Łowców Snów i wykąpać się w jego krwi. Ale najpierw miał córkę do pochowania.

245

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

***

Lydia jęknęła, gdy zamrugała próbując otworzyć oczy. Czuła się bardzo chora. Co ona mogła zjeść? Gdzie ja jestem? Rozejrzała się po dużym łożu z bujnymi firankami otaczającymi je. Usłyszała szum morza i poczuła jego zapach w powietrzu. U wezgłowia łóżka był przyczepiony złoty medalion, a niedaleko kryształowy żyrandol, który po zapaleniu rzucał na sufit cień jelenia. Lydia zmarszczyła nos, gdy zorientowała się gdzie się znajduje. W domu Solina. Ale dlaczego ona tu była? I dlaczego była ubrana w długą białą suknię? Och dobrzy bogowie! Miała na sobie koronki i falbany. To było coś, w co ubrałby ją tylko jej ojciec, bo ona sama ubrałaby coś takiego tylko wtedy, gdy miałaby poważne obrażenia głowy albo… była martwa. - Cholera George, chciałem na dziś te białe. Białe! Słyszysz mnie? – Podskoczyła, gdy usłyszała gniewny krzyk Solina. Dziwne. Nigdy wcześniej nie słyszała jak strofował biednego Georga. Normalnie miał nieskończoną cierpliwość do swojego kamerdynera, który był bardziej jak rodzina niż jak pracownik. Ziewając przeciągnęła się i usiadła, w tym samym czasie, w którym Solin wszedł do pokoju. Skamieniał patrząc na nią, a już o jedno uderzenie serca później był przy niej, by przytulić ją w uścisku tak mocnym, że aż nie mogła oddychać. - Zgnieciesz mnie. – Lydia nie wiedziała kto był bardziej zaskoczony tymi słowami. Ona czy jej ojciec. Wstrząśnięta do głębi patrzyła na niego, gdy on gapił się na nią. - Czy to ty powiedziałaś? 246

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Dotknęła swojego gardła bojąc się spróbować ponownie coś powiedzieć. - Myślę, że tak Dobrzy bogowie, ona mogła mówić. Ale jak? No i ciągle nie wiedziała dlaczego była w domu u Solina. Ciągle wracała do tego bo nie miała dla tego żadnego wyjaśnienia. - Co ja tutaj robię? Solin skrzywił się, gdy próbował zrozumieć, co się dzieje. Lydia żyje. Żyje! On planował pogrzebać jej ciało za zaledwie kilka godzin. Ale teraz tu stała, cała i zdrowa. Żywa. Ciągle powtarzał to słowo, bo nie mógł w to uwierzyć. Strażnik jej nie zabił? To było niewyobrażalne. Ona leżała tu od dwóch dni, kiedy on czynił przygotowania. Nie miała tętna. Jej serce nie biło. Ale teraz była taka, jak zawsze. - Nie pamiętasz zeszłego tygodnia? Lydia pokręciła głową. - Byłam w domu. Pamiętam, że byłam na coś zła, ale nie pamiętam na co. Potem obudziłam się tutaj. Ty mnie teleportowałeś? - Nie kochanie, nie ja. Naprawdę nie pamiętasz… - Solin nie chciał wspominać Azmodei, jeśli ona jej nie pamiętała. – Że przyszłaś po mnie? Pokręciła głową. - Dlaczego miałabym przyjść po ciebie? Oczy Solina zaszły mgłą, kiedy zdał sobie sprawę, co Strażnik dla niej zrobił.

247

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

On na zawsze uwolnił Lydię, tak aby mogła żyć własnym życiem, bez obawiania się żadnego Greka, który planowałby ją odnaleźć. Wszyscy teraz myśleli, że ona nie żyje. Po raz pierwszy w życiu ona była bezpieczna. Ale dlaczego Strażnik miałby zrobić coś takiego? A jak myślisz? Strażnik ją kochał. Nie było innego powodu. Żadnego. On oddał własną wolność, własne życie za Lydii. Solin stał zdziwiony i wdzięczny. Nikt nigdy nie zrobił czegoś takiego dla niego. - Czy pamiętasz kogokolwiek z ostatnich kilku dni? Ona uniosła brew. - Na przykład? - Człowieka z rudymi włosami? - Nie byłam w Mc’Donald’s już jakiś czas. Wszystko z tobą w porządku? Patrzysz na mnie jakoś dziwnie. - Nigdy nie miałem się lepiej. – Uśmiechnął się do niej. – Cieszę się, że się obudziłaś. Byłaś bardzo chora w przeciągu ostatnich kilku dni… - Jakoś musiał wyjaśnić, że mogło jej brakować kilku dni. Czy był lepszy argument niż choroba? – Martwiliśmy się o ciebie, to wszystko. Ale w środku czuł się naprawdę gównianie, próbując wymyślić, co powinien zrobić. Nienawidził ukrywać czegoś przed nią zwłaszcza, gdy najwyraźniej był w to zamieszany ktoś, kto ją kochał tak bardzo, jak Strażnik. Miała prawo wiedzieć, co on dla niej zrobił. Ale skoro nie miała wspomnień o Strażniku, dlaczego miał ją niepokoić prawdą? Oczywistym było, że jej bezpieczeństwo było dla Strażnika ważniejsze niż wszystko inne. Kimże był Solin, by w to wnikać? Tak długo jak ona nie będzie o tym pamiętać, on też o tym nie wspomni.

248

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Jesteś głodna? – Zapytał dotykając jej ciepłego policzka, czegoś, czego nigdy więcej nie weźmie za pewnik. – Możemy poprosić Georga, by przygotował, co tylko sobie zażyczysz. Lydia uśmiechnęła się z powodu oferty. - Naleśniki bananowe byłby wspaniałe. – Nie wiedziała dlaczego, ale miała ochotę na banany. - Ubierz się, a będą czekały na ciebie w atrium. – Solin pocałował ją w rękę, jakby czcząc świętą relikwię i zawahał się zanim ją w końcu puścił i zostawił. Tia, spoko, jej ojciec był w bardzo dziwnym, świrniętym nastroju. Kiedy podeszła do szafy i otworzyła drzwi, żeby założyć coś mniej ohydnego, jakiś cień przemknął przez jej umysł. Jakby świat poza światem. Dlaczego to wydawało jej się takie ważne? Otworzyła i zamknęła drzwi do szafy. Sposób w jaki niebieska tapeta błysnęła na suficie przypomniał jej o czymś. Ale o czym? To było już na końcu jej języka, ale nie umiała tego pojąć. Niebieski na suficie? Czuła się dziwnie i jakby słyszała głosy. Ale to, co najbardziej ją zdezorientowało to, gdy ściągnęła sukienkę i zobaczyła… Czy to była jaskółka? Co do cholery? Marszcząc brwi pogładziła palcami tatuaż na swoim ramieniu, tuż nad łopatką, tam gdzie do tej pory nic nie było. Rysunek był niezwykle barwne i piękny, ale nie pamiętała kiedy go sobie sprawiła. A jeśli to nie było wystarczająco dziwne to, co robił osobliwy Egipski medalion zawieszony na jej szyi? Dobra, muszę zapamiętać, by nigdy, przenigdy więcej nie pić.

***

249

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Jesteś żałosny. Seth nie zawracał sobie głowy, by popatrzeć na Noira, gdy ten przyszedł, by ponownie odebrać mu moc. Teraz był tak słaby, że ledwie mógł oddychać. Od powrotu częścią jego kary było całkowite pozbawienie mocy. I za to małe miłosierdzie był naprawdę wdzięczny. Bez swoich mocy nie miał szans na ponowne zobaczenie Lydii. Nawet nie było pokusy, aby spróbować… To trzymało ją bezpieczną. Mimo, iż był gotów zrobić wszystko, by spędzić z nią chociaż sekundę. Aby ponownie zobaczyć te piękne topazowe oczy… Noir ponownie otworzył jego klatkę piersiową, piętnem bólu wyrywając z otępienia. Jego pan stał się jeszcze bardziej sadystyczny w swych działaniach, aby upewnić się, że Seth cierpi tak bardzo, jak to tylko możliwe. I żeby zagwarantować, że Seth nigdy ponownie nie ucieknie. Nie to żeby mógł. Nie miał powodu, by gdzieś się wybrać i jednocześnie nie miał powodu, aby zostać. Więc tak długo jak był tutaj, Lydia była bezpieczna. To było wszystko, o co mu chodziło. Przynajmniej tak sobie wmawiał. Ale przez te tygodnie, które tu spędził było mu coraz trudniej przypomnieć sobie ton jej głosu. Miękkość jej dotyku. Przerażało go to, że może przyjść dzień, kiedy w ogóle nie będzie umiał sobie jej przypomnieć. I to było o wiele gorsze niż tortury Noira i jego demonów. Ale pierwsze tortury po powrocie tutaj przynajmniej wyjaśniały coś w jego pamięci. Wiedział dlaczego postać Lydii w formie szakala była mu taka znajoma. Jej matka była jednym z szakali w jego przybranej rodzinie. Jej dziadek był tym, który sprzedał go Noirowi. Ironia tego faktu prześladowała go. Ale i tak to nie powstrzymywało go przed kochaniem jej. Noir zatopił swoje pazury w policzku Setha i w końcu cofnął się. 250

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Jesteś zbyt odrażający, by na ciebie patrzeć. Seth nie odpowiedział tylko zamknął oczy i próbował uciec gdzieś w swoim umyśle. Ale oddał Lydii swoją jaskółkę i swój medalion, by zapewnić jej bezpieczeństwo gdziekolwiek by się obudziła, a bez tych przedmiotów on nie miał innego wyjścia tylko cały czas być tutaj i czuć wszystko.

***

Lydia leciała w rzeczywistości snów na swoich białych, pajęczych skrzydłach. Nie wiedziała dlaczego, ale tatuaż jaskółki był z nią nawet w nocy. To było prawie tak, jakby starał się jej coś przekazać. Ale czegokolwiek szukała nigdy tego nie znalazła. Wyginając się na ciemnym niebie ujrzała cień przesuwający się poniżej. Był przerażający i… Widziała oczy ze stali, które formowały się w twarz, która jednak przypominała jej o cieple. Ale jak tylko to zobaczyła, cienia już nie było. Tia, teraz tracę zdrowy rozum. I prawdopodobnie tak było. Musiała się obudzić i pomyśleć o przeniesieniu swoich rzeczy z jej domu w Anglii do posiadłości jej ojca. Jeszcze przez tydzień była chora po tych dniach, w których była w śpiączce. A ojciec zbyt martwił się o nią, by pozwolić jej mieszkać samej. Ale przecież wszystko z nią było w porządku. Lydia miała wrażenie jakby w tych dniach potrzebowała, by ktoś był z nią. Ale nie wiedziała kto i dlaczego.

***

251

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Seth poczuł obok siebie jakąś obecność, ale nie mógł otworzyć oczu, by stwierdzić czy to Noir, czy Azura. Nie, żeby to miało jakieś znaczenie. Ból był bólem bez względu z której strony mu go zadawano. Czy to nadszedł czas, by znowu musiał zostać osuszony ze swojej mocy? Przecież oni dopiero tutaj byli. Nie umiał sobie przypomnieć. Każde następne karmienie zdawało się go ranić bardziej niż poprzednie i w końcu wszystko zmieszało się w niekończącym się cyklu okrucieństwa. Jakaś dłoń odgarnęła mu włosy z twarzy. Chory z agonii próbował przesunąć się i walczyć mimo iż wiedział, że to daremny trud. Chociaż udało mu się otworzyć oczy na tyle, by zobaczyć twarz oprawcy. Potrzebował całej minuty, bo nie mógł oddychać, gdy zobaczył ostatnią osobę jaką się spodziewał, kiedykolwiek tu zobaczyć…. Lydia poczuła jak pieką ją oczy od łez, gdy przyglądała się, co Noir mu zrobił. A wszystko to było przez nią. Knebel wrócił z powrotem na miejsce i Seth został tak dotkliwie pobity, że ledwo mogła poznać jego twarz. Musiał dostać tak wiele razy, bo jego oczy były spuchnięte i miały kolor różnych odcieni fioletu. Gdy próbował je otworzyć były ledwie malutkimi szczelinkami. Przełknęła wielką gulę w gardle zanim się odezwała. - Mówiłam ci przecież, że zawsze po ciebie przyjdę. – Szepnęła zanim złożyła delikatny pocałunek na jego krwawiącym policzku. Odsunęła się od niego tak, że mógł zobaczyć, iż nie była sama. Ma’at, Maahes, Thorn i Solin byli z nią. Maahes go rozkuł, podczas gdy Ma’at go uzdrowiła, a Solin pilnował, by nie zauważył ich Noir czy któryś z jego demonów. Seth walczył, gdy go uwalniali, ale nie mógł mówić, dopóki Maahes nie wyjął knebla z jego ust. Najpierw zakrztusił się własną krwią, a potem odmówił opuszczenia z nimi tego miejsca. - Nie mogę iść. Nie będziesz bezpieczna. 252

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Nie zostawię cie tutaj – nalegała Lydia. Wściekły na nią spojrzał na Solina. - Zabierzcie ją stąd zanim ją znajdą. Solin prychnął. - Uwierz mi, próbowałem przemówić jej do rozumu. Ona nie chce słuchać. Seth odwrócił się, by popatrzyć na Thorna. - Dlaczego sprowadziłeś ich tutaj? Thorn uśmiechnął się. - Solin zaproponował mi coś, czemu nie umiałem odmówić. Uwierz mi naruszenie rozejmu z Noirem nie jest czymś, co przychodzi mi z łatwością. Seth chciał zabić drania za to. Ale Thorn był bardziej niż nieśmiertelny. A do tego miał moce, których nawet Seth nie był w stanie pojąć. Seth spojrzał na Lydię. - Muszę tu zostać… proszę. Lydia nie mogła uwierzyć, że nadal chciał dbać o jej bezpieczeństwo. Gdyby miała jakiekolwiek wątpliwości jak bardzo ją kochał, teraz wszystko stało się jasne. - Dobrze. W porządku. Jeśli ty zostajesz ja też zostaję. - My wszyscy zostajemy – dodał Maahes. Ma’at skinęła głowę. - Zgoda. Thorn tylko prychnął. - Wy możecie tu zostać ile tylko chcecie, ale ja się stąd zmywam. Strona Noira śmierdzi. Wolę moje demony i mój własny szlam. Seth spojrzał na Solina z nienawiścią. - Dlaczego jej powiedziałeś? Niech cie szlag! Ona nigdy nie powinna mnie pamiętać. 253

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia spojrzała na niego napominająco. - Mój ojciec nic mi nie powiedział i nadal jestem na niego zła z tego powodu. Ale przypomniałam sobie ciebie. Mimo, iż nie rozumiałam tego, czułam że jesteś ze mną cały ten czas. A jeśli to nie wystarcza… - Wzięła jego dłoń i położyła sobie na brzuchu, by mógł poczuć lekką wypukłość. – Zostawiłeś mnie z bardzo szczególnym podarunkiem. Ta wiadomość uderzyła w niego mocniej niż jeden z ciosów Noira. Była w ciąży? Z jego dzieckiem? Niewyobrażalna radość przeszła przez niego, gdy poczuł delikatne falowanie, kiedy jego dziecko, syn czy córka poruszyło się wewnątrz Lydii. Ale to tylko utwierdziło go w postanowieniu. - Nie będziesz bezpieczna, gdy z tobą odejdę. Objęła jego uleczoną twarz swoimi dłońmi. - Nikt nigdy nie jest bezpieczny, Seth. Nieważne jak bardzo się staramy. Nie ważne jak bardzo się przygotowujemy i planujemy. Zawsze znajdzie się jakiś wróg u naszych drzwi, który zburzy spokój, próbując nas pokonać. W życiu nie chodzi o bezpieczeństwo. Chodzi o pozbieranie się, gdy już jest po wszystkim i brnięciu dalej. Możemy zdecydować, że będziemy tchórzami, którzy obawiają się wpuścić kogoś do środka i na zawsze pozostać samotnymi. Albo możemy zdecydować, że będziemy odważni i pozwolić, by stał ktoś u naszego boku i pomagał nam. Ja nie jestem tchórzem. Nigdy nie byłam. I nigdzie indziej nie zamierzam być, jak tylko przy tobie. Na zawsze. Czy to na ziemi, czy to w tym piekle, zależy co będzie konieczne. Ale zawsze będę z tobą. W tym momencie Seth uświadomił sobie, że nie potrzebuje swojej jaskółki, by zabrała go od bólu. Wszystko czego potrzebował to Lydia. I miała rację. Trzeba było mieć dużo odwagi, by otworzyć swoje serce na kogoś innego niż trzymać je zamknięte i strzeżone. Aby pozwolić komuś wniknąć tak głęboko, że tylko ta osoba mogła cię skrzywdzić.

254

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Teraz tylko Lydia mogła go zniszczyć. A jednak zamiast to zrobić ona podarowała mu życie… a przynajmniej coś warty żywot. Solin skrzywił wargi. - Wierz mi, nie jestem zadowolony z jej decyzji bardziej niż ty, ale jesteśmy rodziną, a rodzina trzyma się razem. Więc jeśli nie chcesz iść… George znienawidzi cię na wieki. On jest bardzo zadowolony ze swojego pokoju w Grecji i nie będzie szczęśliwy, gdy będzie musiał opuścić ten widok. Ale będzie musiał przywyknąć. W końcu. Seth nie mógł uwierzyć w to, co słyszał. Byli gotowi tu pozostać, by go chronić? Czy oni kompletnie powariowali? - A co z Verlynem? – zapytał Seth. Noir puści go ponownie, by ich odnalazł. A teraz, gdy Lydia była w ciąży, będzie stanowił większe niebezpieczeństwo niż kiedykolwiek. Lydia uśmiechnęła się. - Nie martw się. Mamy dla ciebie miejsce, gdzie będziesz bezpieczny przed jego zasięgiem aż wrócą wszystkie twoje moce. - Jak możesz być tego taka pewna? Tym razem Ma’at zaczęła się śmiać. - Bo to jest to, nad czym pracowałam, podczas gdy zabrano cię z mojej świątyni. Obiecuję ci, że będziesz tam bezpieczny. Jest jedno takie miejsce, gdzie ani Noir, ani Azura, ani żaden z ich sług nie może dotrzeć. Seth cięgle jednak nie był do tego przekonany. Aż Lydia nie spojrzała mu głęboko w oczy. - Nie zostawię cię tu samego, Seth. – Pocałowała medalion i ściągnęła go przez głowę, by powiesić mu go na szyi. Początkowo myślał, że to ten, który jej zostawił wiedząc, że będzie ją strzec, kiedy już wyjdzie spod wpływu zaklęcia, które na niej umieścił, aby wydawała się być martwa. Ale kiedy na niego spojrzał uświadomił sobie, że ten był inny.

255

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia uśmiechnęła się do niego. - To znaczy „kocham cię” w języku starożytnych Egipcjan… tak, żebyś wiedział. A teraz proszę, wróć ze mną do domu. Wpatrywał się jak złote hieroglify układały się w słowo, którego nie znał. Dopiero Lydia mu to pokazała. W gardle mu zaschło. Dom. On nigdy wcześniej żadnego nie miał. Dopóki jej nie spotkał. Nawet nie był pewien, co to słowo oznacza. Ale gdy spojrzał w jej oczy dostrzegł jedną rzecz, której nie umiał zaprzeczyć. Zobaczył jedyną kobietę, dla której gotów był umrzeć. Więc jeśli był gotów dla niej umrzeć, przynajmniej mógł też dla niej żyć. - Zabierz mnie do domu, Lydio.

256

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

BONUS Redemption - Odkupienie

Wzdychając we frustracji Seth patrzył na siebie w lustrze, gdy próbował okiełznać swoje zbuntowane włosy. To było bez sensu. Ale nawet gorsze niż ten kręcony bałagan były ubrania, które Lydia wybrała mu do założenia. Czarne spodnie, które miały guziki po bokach były bardzo niewygodne i dochodziły mu tylko do kolan. Stamtąd miał białe... jak ona je nazywała? Pończochy? I dziwne trzewiki, które ugniatały do w palce i ocierały mu pięty bardziej niż jego bojowe buty. Ale to, co go denerwowało najbardziej, to wysoki, złoty kołnierz, bogato haftowanej koszuli, której góra miała białą, dziewczęcą koronkę spływająca z przodu. Nazywała to „żabot”. On nazwałby to „obrzydliwość”. I tego samego rodzaju szorstka koronka drapała go przy rękawach, które obejmowały mu całe ręce aż do dłoni. Wariował na temat tego stroju odkąd mu go pokazała. Jedynym powodem, dla którego w końcu zgodził się założyć coś takiego, było to, iż zwróciła uwagę na fakt, że to wydawało się być trochę mniej niewygodne do noszenia niż jego zbroja – chociaż on się z tym nie zgadzał. Tylko kretyn śmiałby się z mężczyzny w zbroi. A gdy był ubrany w ten sposób, tylko idiota by się nie śmiał. A po drugie nie będzie musiał długo tego nosić. Jak tylko skończą z ceremonią Lydia obiecała mu, że zedrze z niego te ciuchy i uszczęśliwi go do granic możliwości, jeśli tylko on zgodzi się to włożyć na ślub. Nie wiedziała, że i tak byłby szczęśliwy. Wszystko, co musiała zrobić to uśmiechnąć się do niego, a on już był wniebowzięty. Mimo to... - Wyglądam jak totalny kretyn. Asmodeus ubrany w czarny garnitur z krawatem parsknął za jego plecami.

257

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Chciałbym ci na to odpowiedzieć, ale biorąc pod uwagę fakt, iż masz teraz więcej mocy niż wtedy, gdy służyłem ci w rzeczywistości Netheru oraz fakt, że lubię swoje części ciała w obecnej lokalizacji to powstrzymuje mnie przed piśnięciem nawet słówka. – Błysnął kłami w uśmiechu. – Sorry. Tia, racja. Jego wypowiedź tylko potwierdzała obawy Setha. W rzeczywistości to nawet podpowiedziało mu, że ten sukinsyn był wyraźnie ubawiony... na koszt Setha. Widzicie? Miał rację. Asmodeus nigdy nie odważyłby się zaśmiać z Setha, gdy byli w Azmodei, a ten miał na sobie zbroję. Ale nosząc to... Śmiech był bardziej niż normalną reakcją. Kusiło go, by zaoferować demonowi pieniądze, by ten zamienił się z nim ubraniem. Niestety Asmodeus był amorficznym demonem, który mógł przyjąć dowolną postać, jaką chciał i na wesele ten mały ślimak zdecydował się mieć tylko sześć stóp wzrostu i krótkie, stojące biało-blond włosy. Ale Seth też mógł po prostu użyć swojej mocy, by zmienić swoje ubranie w coś innego. Na przykład w zbroję. Ale to zdenerwowałoby Lydię. A dla niej mógł cierpieć. Może nie w milczeniu, ale... Przestał się nad sobą użalać, kiedy w lustrze napotkał wzrok Asmodeusa. Te szare oczy były u niego jedyną rzeczą, która pozostawała niezmienna we wszystkich jego wcieleniach. Te oczy miały o wiele głębszy wyraz niż u każdej innej istoty. Podczas gdy Seth był zamknięty w lochach Azmodei, demon Asmodeus był jedynym, który oprócz Jadena nigdy mu nie szkodził. W rzeczywistości to Asmodeus nauczył go jak malować twarz, aby straszyć innych. I mimo tego, co powiedział Asmodeus, Seth nigdy nie robił mu krzywdy. Najsmutniejsze było to, że Asmodeus był tak jakby bliższy Sethowi, jako przyjaciel niż ktokolwiek inny... To właśnie dlatego demon, który wcześniej został uwolniony od służby dla Noira został poproszony, by być jego drużbą. Asmodeus zbliżył się, by poprawić swój krawat.

258

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Muszę powiedzieć, że cieszę się, iż tylko ty jesteś jedynym, którego zdecydowała się tak ubrać. Bo to, co nosisz jest epicko ohydne i wyglądasz w tym jak baba. Seth spojrzał na niego. - Masz szczęście, że złagodniałem i jesteś jednym z czterech gości, jakich mam. Uśmiech Asmodeusa rozszerzył się. - Nieskończone Panie Najwyższy Strażniku. A poza tym nie chcesz, aby twój demon drużba miał krew na swoim wypożyczonym garniturze na twoim ślubie, prawda? To mogłoby być stresujące Kochasiu Szakala. Fala gniewu przetoczyła się przez Setha. - Wiem, że żartujesz z tym tytułem, ale nie nazywaj mnie tak więcej. Cofając się Asmodeus pochylił głowę, jakby zrozumiał dlaczego to zabolało Setha. - Więc jak cię mam nazywać? - Seth. Demon zaczął chichotać, po czym przestał, gdy Seth popatrzył na niego pytająco. - Przepraszam Panie... To-Czego-Nie-Mogę-Powiedzieć. - Co jest takiego zabawnego w moim imieniu? - Po prostu myślałem, że nosisz jakieś bardziej złowrogo brzmiące imię niż Seth. Chociaż to przynajmniej rymuje się ze „śmierć”... – Asmodeus poklepał go po plecach, po czym zmienił temat. – Jesteś zdenerwowany tym wszystkim? Nie bardzo. Raczej był znudzony. Rozdrażniony. Niecierpliwy. Ale na pewno nie zdenerwowany. - A powinienem być? - Powiedziano mi, że wielu jest zdenerwowanych, gdy wiążą swoje życie z kimś innym. Osobiście byłoby mi niedobrze ze zdenerwowania w takiej chwili. - Dlaczego? 259

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Z jedną kobietą? Na zawsze? – Asmodeus zakrztusił się. Seth pokiwał głową w kierunku demona. - Ona nie jest jakąś tam jedną kobietą. – Była przeciwieństwem wszystkich, jakie znał. - To jest to, co one wszystkie starają się pokazać. A potem żenisz się z taką, a ona spędza resztę życia próbując cię zabić. - Jak to? Asmodeus zaczął wyliczać na palcach. - Skowyczą, dokuczają, rosną. Seth się skrzywił. - Rosną? - No wiesz, tyją. Seth był zaskoczony tokiem jego rozumowania. - Lydia jest w ciąży, a nie jest gruba. – I to z pewnością nie była jej wina tylko jego. - Asmodeus! – Maahes klepnął go w plecy, gdy zmaterializował się w pokoju. – Przestań go wkurzać. - Wkurzać go? Próbuję go uratować. Seth uśmiechnął się do niego. - Nie sądzę, żeby on pragnął być uratowany. Na pewno nie przed Lydią, ale to było coś, czego im nie chciał powiedzieć. - Już czas? – zapytał boga. - Prawie. – Maahes zerknął na niego i na jego ubranie. – Chyba nie wyjdziesz tak uczesany, prawda? Dobra, ok., tym udało mu się go zdenerwować. - Dlaczego? Pomyślałem, że je trochę ujarzmię. 260

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Maahes tylko prychnął. - Wygląda dobrze, Chopinie3. - Chopinie? Nie odpowiadając na to, Maahes przyciągnął go do lustra tak, aby mógł pociągnąć za jego włosy. Seth próbował go odepchnąć, ale Maahes mu na to nie pozwolił. Starał się bronić przed poczynaniami boga. - Co robisz? - Opuść ręce. Jak cholera. - Co na bogów się tu dzieje? – Sethowi udało się odepchnąć Maahesa, gdy rozbrzmiał w pomieszczeniu głos Ma’at. Odwrócił się do niej i zobaczył światło w jej rozbawionych oczach, kiedy ich obserwowała. - Nic. - Staram się, aby jego włosy wyglądały choćby na wpół atrakcyjnie. Ma’at uniosła brwi. - To nie jest atrakcyjne. Seth odwrócił się i spojrzał w lustro. Sam starał się, aby jego włosy wyglądały jak wygładzone, a teraz stały wszystkie do góry i przypominały jeża na głowie Asmodeusa. - Chyba muszę się zgodzić. Kiwając na niego dłonią Ma’at zawołała go. - Chodź tu, dziecko. Pierwszym odruchem Setha było uważne patrzenie, ale on powoli nauczył się w przeciągu kilku tych ostatnich miesięcy, że Maahes i Ma’at nie byli jego wrogami. Byli jego rodziną. Po całym tym czasie on w końcu jakąś posiadał. I ciągle nie mógł w to uwierzyć. To była duża zmiana. Musiał zmusić się do myślenia, że nie 3

W oryginale było „Poindexter” – chodzi o gościa z potarganą fryzurą, więc uznałam, że nasz rodzimy Chopin jako przykład burzy na głowie będzie bardziej czytelny.

261

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

wszyscy chcą go skrzywdzić. Że byli na świecie ludzie, którzy chcieli go kochać, a nie tylko sprawiać mu ból. Uśmiechnięta Ma’at poklepała go delikatnie po ramieniu. - Będziesz musiał usiąść lub kucnąć Seth. Nie mogę dosięgnąć twoich włosów. Jej moc i osobowość były tak wielkie, że łatwo można było zapomnieć, jaka była malutka. Podobnie jak Lydia ledwie sięgała połowy jego klatki piersiowej. Seth ukląkł, aby mogła wymodelować mu włosy. Kiedy skończyła wstał i poszedł przejrzeć się w lustrze. Loki wróciły na jego głowę. Zagryzł wargę chcąc je wyprostować. - Nie waż się tego robić! – Głos Ma’at był najsurowszym, jaki kiedykolwiek słyszał. - Wyglądam jak kobieta. - Nie, na pewno nie. Zaufaj mi. – Odwróciła się, aby spiorunować wzrokiem Maahesa i Asmodeusa. – A wy nie ważcie się zaprzeczać. Maahes podniósł ręce w geście kapitulacji. - Nigdy bym się z tobą nie sprzeczał. - To dobrze. – Zwróciła swoją uwagę z powrotem na Setha. – Lydia chciała motyw z „Pięknej i Bestii” na ślubie. Myślę, że wyglądasz odpowiednio. Asmodeus wybuchł śmiechem. Kiedy zorientował się, że nikt inny się nie śmieje i wszyscy na niego patrzą spoważniał. - Och dajcie spokój. No nie mówicie, że nie pomyśleliście tego samego. Ona jest szakalem, inaczej bestią i jest tak ubrana... – Wskazał na Setha. – A on wygląda jak Piękna. – Znów się roześmiał. Ma’at popatrzyła na Setha. - Mogę go zabić, jeśli chcesz. - Nie, nie rób tego. Sam chcę mieć tę przyjemność. Ma’at zatrzymała go zanim mógł dosięgnąć Asmodeusa. 262

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Twoja narzeczona czeka na ciebie. Czy na pewno chcesz tracić czas tutaj z tym irytującym demonem? - Dobra, ale potem... Chcę jego głowy na srebrnym talerzu.

***

Lydia wzięła pod rękę Solina. Ubrany na czarno był wspaniały w swoim garniturze. Nakrył jej dłoń swoją. - Wiesz, że nie musisz tego robić. Jeszcze nie jest za późno, by George odwiózł nas do domu. - Tatusiu – szepnęła do niego. – Kocham Setha. Wziął jej dłoń i pocałował w palce. - Całe życie czekałem, żebyś mnie tak nazwała. Dziękuję. – Odłożył jej dłoń na swoje ramię. - Kocham cię, wiesz o tym, prawda? - Absolutnie. I choć nie podoba mi się twój pomysł o poślubieniu tego drania, obiecuję, że zawsze będę grzeczny wobec niego. Tak, ale jego definicja „grzeczności” nieco różniła się od jej. Mimo to jej ojciec bardzo się starał i musiała być wdzięczna. Ma’at otworzyła drzwi prowadzące na korytarz. - On jest na dole, czeka. Ubrana w blado żółtą sukienkę, Ma’at była przepiękna i czyniła honory pani domu. Ponieważ Lydia nie miała wielu gości, oprócz tej niewielkiej grupki jaką zebrał jej ojciec, Ma’at była najlepszym wyborem. Ma’at wręczyła jej ślubny bukiet. Różowe i białe lilie. Oczy Lydii wypełniły się łzami, gdy wzięła go do rąk. Seth upierał się, by je niosła. 263

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Wszystko z tobą w porządku? – zapytał Solin zaniepokojonym głosem. - To hormony. – Jedyną rzeczą jakiej nie lubiła w byciu w ciąży to, to, iż rozczulała się i płakała z byle powodu. To było straszne. Ma’at wyprowadziła ich z pokoju do wielkiej sali w jej świątyni, a następnie poszli w dół do sali tronowej, która została ozdobiona większą ilością lilii i białą krepą. Ale Lydia ledwie dostrzegła dekoracje jakie zrobili przyjaciele Ma’at na tę ceremonię. Cała jej uwaga była skierowana na Setha, jak wyglądał w barokowym płaszczu i spodniach. Wiedziała, że będzie prezentował się w nich wspaniale, ale to przewyższało jej najśmielsze oczekiwania. Tia, był całkowicie słodki. Jej ojciec zatrzymał się z boku Setha i zawahał się zanim pocałował ją w policzek i wycofał się, by siąść obok Thorna i Ambrose’a. Seth nie mógł oddychać, gdy dotknął dłoni Lydii i spojrzał w te wspaniałe, topazowe oczy. Była ubrana w czerwoną suknię… ten kolor na tradycyjne Egipskie wesele był oszałamiający. Miała mały, czerwony welon przypięty diamentowymi spinkami do czarnych włosów. Ma’at zabrała od niej bukiet tak, aby mogli podejść do Savitara, który na nich czekał. Savitar rozejrzał się po niewielkiej grupce osób, jaka siedziała przed nim, a która składała się z Ma’at, Asmodeusa, Maahesa, Ambrose’a, Thorna, Solina i ich. - Drogie dziwne i barwne istoty, zebraliśmy się tutaj dzisiaj, aby… bla, bla, bla. Seth powiedz coś głębokiego do Lydii. Seth potrzebował chwili, aby się skupić. Mimo, iż nigdy wcześniej nie widział ślubu i nie wiedział co z tego wynikało, dziwne wprowadzenie Savitara nie wydawało się być w porządku. Ale skoro Lydii to nie przeszkadzało, wziął oddech, aby wypowiedzieć kilka słów, które tak zawzięcie ćwiczył. - Moja Lydia jest jak wschodząca gwiazda, która prowadzi mnie przez ciemną noc. – Spojrzał na mężczyzn i poczuł jak robi mu się niedobrze, kiedy miał powiedzieć resztę tego, co przygotował tuż przed nimi. Kiedy pisał te słowa nie brał pod uwagę publiczności, jaka będzie mu się przyglądać. Po chwili jego wahania Savitar westchnął.

264

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Słuchaj, młody, mogę powiedzieć te słowa za ciebie, ale uważam, że ona powinna usłyszeć to z twoich ust. Po prostu zignoruj tych dupków na krzesłach. Seth mocniej ścisnął dłoń Lydii i przypomniał sobie, co Ma’at mu powiedziała. - Większość dziewcząt spędza całe życie na marzeniu i planowaniu ślubu. Cokolwiek zrobisz nie zdepcz jej marzeń. Jeśli ją kochasz pozwól jej mieć ten swój jeden wymarzony dzień ze wszystkimi dziwactwami jakie tylko wymyśli. Jego wzrok spoczął na jej dużym brzuchu, gdzie ich dziecko wciąż rosło. To była jego rodzina. Inni byli zupełnie dla niego nieważni. Podniósł jej rękę do swoich ust tak, aby mógł ją ucałować zanim złączył jej dłoń ze swoją. - Gdy nasze dłonie są splecione drżę z niewyobrażalnej przyjemności. Ani razu wcześniej nie pomyślałem, że mógłbym być tak szczęśliwy, jak jestem teraz. I każdy dzień, w którym jestem z tobą jest lepszy niż poprzedni. Tylko dla ciebie będę walczył i umrę. Ale przede wszystkim bez ciebie nie mógłbym żyć. Jak długo będę oddychał, tak długo będę cię kochał i spędzę resztę swojego życia upewniając się, że nigdy nie zwątpisz w fakt, iż ty jesteś moim powietrzem. Lydia zacisnęła wargi, żeby nie zacząć płakać, kiedy Seth obnażył przed nią swoją duszę. Położyła mu dłoń na policzku i pocałowała go w usta. - Hej, hej, hej. – Wtrącił się Savitar. – Przeskakujesz za bardzo do przodu, kobieto. Teraz twoja kolej, by złożyć ślub. Lydia nadal trzymała rękę na jego policzku i wpatrywała się w te stalowoniebieskie oczy, które skradły jej serce i zmieniły jej życie w taki sposób, iż ona nigdy nie przypuszczała, że to może być możliwe. - Kiedy byłam dzieckiem poznałam wiersz, który przeczytała mi moja matka. Ponieważ nie może być tu dzisiaj ze mną wydaję się być stosownym, żebym go zacytowała ku pamięci o niej… Miłość jest cierpliwa. Miłość jest łaskawa. Miłość nie zazdrości, nie chwali, nie jest dumna. Nie jest wulgarna i egoistyczna. Nie złości się i nie pamięta krzywd. Miłość nie cieszy się ze zła, tylko współweseli z prawdy. Zawsze chroni, ufa, ma nadzieję i wszystko przetrzyma. Znowu zagryzła wargi, gdy skończyła cytować i chciała powiedzieć kilka własnych słów. 265

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

- Chociaż żyłam życiem bez ciebie już nie wyobrażam sobie dnia, który zaczyna się i kończy bez oglądania twojej twarzy. Moje serce bije tylko dla ciebie i zawsze będę stać u twojego boku. Bez względu na wyzwanie czy wroga, jestem i zawsze będę twoja. Seth nie mógł oddychać, gdy usłyszał jej przysięgę. Nic nigdy nie wzruszyło go bardziej. Savitar westchnął. - Dobra istoty… teraz możecie się pocałować. Seth podniósł jej mały welon, a następnie objął dłońmi jej twarz. Przez chwilę delektował się jej pięknem zanim ją pocałował. Jej brzuch oparł się o niego w chwili, gdy dziecko postanowiło kopnąć. Śmiejąc się odsunął się i położył dłoń na jej brzuchu. - Mam nadzieję, że to było na zgodę. Lydia odwzajemniła jego uśmiech. - Zdecydowanie. Savitar klasnął w ręce. - W porządku moja garstko, niech wam przedstawię Panią i Pana PółbogówSzakali… wiecie, że byłoby znacznie łatwiej, gdyby niektórzy z was mieli nazwiska? Ma’at rzuciła kwiatkiem w stronę Savitara. - Czy przestaniesz rujnować im tę ceremonię? - Ja jej nie rujnuję, Mennie. Sprawiam, że będzie lepsza do zapamiętania. Ignorując ich Lydia chwyciła rękę Setha i ruszyła w stronę drzwi. - Gdzie wy się wybieracie? – zapytał jej ojciec. Lydia spojrzała na Setha i przygryzła wargi, kiedy gorąco oblało jej policzki. Spojrzała na wszystkich gości. - Mam obietnicę do dotrzymania. – Brwi Setha uniosły się w oczekiwaniu. Lydia marszcząc figlarnie nos skinęła głową. – Tak, to właśnie ta.

266

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

EPILOG

Lydia leżała na łóżku i patrzyła jak Seth po raz pierwszy karmi ich syna. Nadal był przerażony, że skrzywdzi niemowlę, nawet, jeśli Lydia obiecywała mu, że tego nie zrobi. Był daleki od delikatności dla czegoś takiego. - Jak damy mu na imię? – zapytała. Seth z najpiękniejszym uśmiechem, jaki kiedykolwiek widziała spojrzał w górę. - Ambrose? Jego wybór zaskoczył ją, ale był całkowicie uzasadniony. Malachai w końcu dotrzymał słowa. Ale nie starszy Malachai, Adarian, z którym Seth dobił targu. To był syn Adariana, który uhonorował słowo ojca i zapewnił im bezpieczeństwo w swoim domu w Nowym Orleanie aż moc Setha całkowicie powróciła. Ale gdyby nie Ambrose, Noir znalazłby ich. - A nie chcesz nazwać go Nicholas? – To było ludzkie imię Ambros’a. Seth pokręcił głową. - Jest zbyt popularne i często nadawane, a nie ma drugiego takiego, jak nasz syn. To była prawda. Był bardzo rzadkiej rasy. Lydia przyglądała się im dwóm, gdy tak na siebie patrzyli z adoracją i uwielbieniem. Uśmiechnęła się przypominając sobie, co powiedział jej Seth, kiedy zapytała go dlaczego próbował sprawić, żeby go zapomniała, gdy zostawił ją z ojcem. - Nie mógłbym żyć dalej, gdybym wiedział, że byłem sprawcą twojego cierpienia. Już raczej wolałem, żebyś mnie w ogóle nie znała niż miała przeze mnie płakać. Seth podniósł wzrok i zmarszczył brwi. - Zrobiłem coś złego?

267

Sherrilyn Kenyon – The Guardian tłumaczenie: agnes_ka1; beta: axses

Lydia uśmiechnęła się przez łzy. Nie ważne jak bardzo starała mu się to wytłumaczyć, on nie mógł zrozumieć, że ludzie mogli płakać także, kiedy byli szczęśliwi. - Nie, kochanie. Nie mogłabym być bardziej szczęśliwa niż jestem w tej chwili. Seth przełknął, bo te słowa tyle dla niego znaczyły. Dalej nie mógł uwierzyć, po tym wszystkim, co przeszedł, że miał ją w swoim życiu i tak samo nie mógł uwierzyć w tą malutką istotkę, która pochodziła od czegoś takiego, jak on. Ich syn był idealny pod każdym względem, od czubka swojej łysej główki poniżej obsypanej meszkiem kasztanowych włosków, przez jego topazowe oczy, do najmniejszego paluszka, jaki Seth kiedykolwiek widział. I nigdy go nie odrzuci. Tak jak nie umiał odmówić Lydii, czegokolwiek by nie chciała. Nawet całego świata. Ale co go przerażało najbardziej to, to, jak był blisko, by nie mieć tego wszystkiego. Ile razy leżał na ziemi pokonany. Gdyby nie chciał ten ostatni raz... gdyby nie odnalazł w sobie odwagi, kiedy jej potrzebował, gdy sądził, że żaden... Nie chciał o tym myśleć. Nie mógł. Bo na końcu okazało się, że ten idealny moment był wart każdego bólu, który był mu zadany. Dla takiego życia chętnie sprzedałby swoją duszę. I szczerze tak zrobił. Lydia miała ją na własność, na zawsze, na wieczność dla siebie.

KONIEC

268