257. Browning Dixie - Aleks i Angel

DIXIE BROWNING

Aleks i Angel

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Czuł się stary. Dokładnie tak: stary! Gdzie podziały się dawne marzenia, ambicja pełna nieskażonych ideałów, czysta radość z poczucia, że jest mężczyzną w najlepszych latach swego życia? Problem w tym, że człowiek ma za sobą owe najlepsze lata, zanim zda sobie z tego sprawę. Potem pozo­ staje tylko starość. Aleks Hightower wychodził z biura zmęczony. Było mu gorąco. Myślał o kobiecie, z którą miał się spotkać za parę godzin, i próbował wykrzesać z siebie choć iskrę pożądania. Na miłość Boga, miał tylko trzydzieści osiem lat! Był z niego kawał chłopa: metr osiemdziesiąt sześć wzrostu, osiemdzie­ siąt kilo wagi. Gdzieś w tym wielkim ciele powinny tułać się choć resztki hormonów! Pomyśl, człowieku, mówił sobie, jest się za co brać! Długie nogi, ciało jak gładki jedwab, zmysłowe, pełne usta. Okrągłe piersi, miękkie i sprężyste. Wyobraź sobie... Splecione ciała na pomiętych prześcieradłach, namiętne szaleństwo, po któ­ rym człowiek aż drży z wyczerpania, a mimo to marzy, żeby jeszcze raz... - Seks, stary, seks... przestaw się wreszcie - mruczał, skręcając w stronę domu. - Rzuć w diabły tę wystawę mebli i cholerne biuro! Otworzył frontowe drzwi domu z białej cegły, w którym mieszkał ze swą czternastoletnią córką. Najpierw chłodny prysznic, pomyślał, potem porządny drink i może w głowie

ALEKS 1ANGEL

7

ny przyznać, że mało się zna na kobiecej naturze, choć przed­ stawicielki płci pięknej wchodziły mu w drogę od czasu, kie­ dy skończył piętnaście lat. Mimo to uważał, że dama w wieku lat czternastu nie musi przytwierdzać sobie do ucha pół kilo­ grama żelastwa! - Ale, tatusiu, każda dziewczyna ma kolczyki. Będę wy­ glądać jak goła! - Masz dopiero czternaście lat... - Czternaście i pół, czyli praktycznie piętnaście, a to zna­ czy, że prawie szesnaście... A wtedy można już prowadzić samochód i wyjść za mąż, i robić prawie wszystko. Znam trzy dziewczyny, które już są w ciąży! Poczuł się starszy o dobre dziesięć lat. - ...Dlatego tylko, że jesteś już stary i zapomniałeś, co to znaczy dobra zabawa, ja mam żyć jak pięcioletnie dziecko w klasztorze! - Wydaje mi się, że pięcioletnich dzieci nie przyjmują jeszcze do klasztoru - zauważył. - A teraz idź umyć twarz - dodał, widząc, że córka znów robiła eksperymenty z maki­ jażem. - Szybko, jeśli mogę cię prosić. Jestem spóźniony. Po chwili sprawdził rezultaty mycia, zbywając milczeniem kolczyki. W jednym uchu Sandy miała coś małego, czemu lepiej było nie przyglądać się z bliska, w drugim dyndający zestaw części zamiennych, może do perpetuum mobile. Wiszące blaszki ocierały się o jej chudy bark. Czyżby naprawdę był aż takim zrzędą? Córka oskarżała go o to średnio trzy razy w tygodniu. Przeniósł wzrok na stojącą obok lustra fotografię Sandy. Miała wtedy jedenaście lat. Odziedziczyła po nim włosy ko­ loru jasnoblond i przejrzyste, szare oczy. Na tym ich podo­ bieństwo się kończyło, chyba na szczęście. Po Dinie odzie­ dziczyła piękny owal twarzy i nieskazitelne rysy zamiast jego

garbatego nosa i mocnej, kwadratowej szczęki. Nie miał ni­ gdy złudzeń co do swojej urody, która zresztą nie była mu aż tak potrzebna. Pieniądze są lepszym afrodyzjakiem. Niech to diabli, znowu się spóźni! Pani Halsey przycho­ dziła ostatnio po umówionym czasie, a Sandy nie omieszkała przedstawić swojego zdania o tym, czy opiekunka jest jej w ogóle potrzebna, kiedy ojciec wychodzi wieczorem. Ucie­ kała do swojego pokoju i słuchała czegoś, co według niej nazywało się muzyką. Od tej „muzyki" kryształy wielkiego kandelabru w jadalni trzęsły się tak, jakby miały za chwilę pospadać na podłogę. Zanim zszedł na dół, zapukał do jej drzwi. - Sandy? Wrócę przed dwunastą. - Wystarczająco dużo czasu, żeby wypić drinka, zjeść kolację i wpaść na pożegnal­ ny kieliszek, pomyślał. - Gdybyś czegoś potrzebowała, będę w klubie. - Nie doczekał się odpowiedzi. - Z Carol. - Sandy milczała. Z jej pokoju dobiegał tylko dziki łomot elektrycz­ nych gitar oraz odgłosy zderzenia dwu towarowych pociągów. Ani on, ani domowy lekarz nie mogli przekonać jej, że to szkodzi na słuch. Młoda dama wiedziała swoje. - Sandy? Zobaczymy się rano, kochanie. A przy okazji, chyba mówi się „wapniaczy" albo „wapniakowaty", jeśli już tak to chcesz określić... Z westchnieniem rezygnacji zszedł w dół po pięknych, rozszerzających się łukowato schodach i zajrzał do salonu. Pani Halsey w skupieniu przyglądała się półnagim męskim modelom, defilującym rzędem na ekranie telewizora. Nawet nie spojrzała w jego stronę. Wzruszając ramionami, wyszedł na umówioną kolację. Może powinien poprosić Carol, żeby porozmawiała z San­ dy? Może znajdą wspólny język? W każdym razie warto spró­ bować.

Taka próba oznaczała jednak pewne ryzyko... Carol English miała wszystko to, co każdy mężczyzna chciałby widzieć w kobiecie. Atrakcyjna, inteligentna, dobrze wychowana, z klasą. Ukończyła żeńską szkołę średnią i żeń­ ski college. Do diabła, była wcieleniem kobiecości. Dlaczego nie spróbować? Przecież nie może być już gorzej niż teraz. Córka oddala się od niego coraz bardziej. Cytuje już nawet poglądy tych zbawców społeczeństwa, którzy zachęcają mło­ dzież do wyrwania się spod opieki rodziców i życia na własną rękę. Podejrzewał, że Carol od dawna widzi się w roli pani Hightower, żony Aleksa Hightowera Trzeciego, ale on nie był jeszcze gotów do roli jej męża. Parę razy wysłał Carol i Sandy na wspólne zakupy, wiedział jednak, że jeśli posunie się choć trochę dalej, może znaleźć się w sytuacji bez wyjścia. Zrobiłby wszystko dla dobra swojej córki, póki jeszcze żyje i oddycha. Ale ożenić się? Z drugiej strony, czemu nie? Przecież pasowali do siebie, on i Carol. To na pewno lepsze, niż ryzykować poważny związek z obcą kobietą. Wolałby wreszcie mieć uregulowane życie seksualne; ostry trening na basenie to marny substytut tego, czego mu naprawdę trzeba. Brakowało mu też przyjaznej duszy, kogoś bliskiego. To miało szansę spełnić się w małżeń­ stwie. Prawdę mówiąc, z Diną się nie spełniło. Z Diną również seks nie był tak fascynujący, jak to sobie wyobrażał. Teraz jednak był starszy, bardziej doświadczony. Łatwiej będzie pogodzić się z faktem, że nie tylko te sprawy stanowią o sukcesie w życiu przeciętnego mężczyzny. Dla­ czego więc nie spróbować? To mogłoby być dobre dla Sandy: jeszcze jedna kobieta w domu oprócz pani Gilly, która była tu bardziej instytucją niż pomocą domową. Znał Carol od

przedszkola; wyrośli w tym samym otoczeniu, należeli do tych samych klubów, w podobnym czasie zbuntowali się na krótko przeciw własnej klasie społecznej. Niedługo powrócili do niej znów, już nieodwołalnie, bo tam przecież było ich miejsce. Z bezwiedną zręcznością manewrował samochodem w tło­ ku panującym o tej porze na University Drive. Nie, nie był jeszcze gotów do takiej decyzji. Seks i częstszą bliskość Carol mógłby i tak mieć, gdyby naprawdę tego chciał. Sandy też nie jest wystarczającym powodem. Wkrótce i tak będzie dorosła. Ponadto Carol za bardzo przypominała mu Dinę, jego byłą żonę. Utraconą bez żalu, obecnie poślubioną jakiemuś euro­ pejskiemu arystokracie, który pewnie świetnie jeździ na na­ rtach, nałogowo odwiedza kasyna gry i ma służbę noszącą wymyślne uniformy. Obok, po prawym pasie, przemknął z rykiem dalekobieżny autobus. Minął pasy na żółtym świetle. Aleks spokojnie za­ czekał na zielone. Wracał myślami do szkolnych czasów, cu­ downych dni pełnych radości życia i młodzieńczego buntu. Kochany, stary Gus. Gus Wydowski. Nierozłączna trójka przyjaciół: Aleks, Gus i Kurt Stryker. Duży, Czarny i Przy­ stojniak - tak ich nazywali. Aleks był dziedzicem dynastii meblowych potentatów. Jedynakiem, rozpuszczonym do tego stopnia, że udało mu się wylecieć ze szkoły, której fundatorem był jego dziadek. Na takie osiągnięcie trzeba było solidnie zapracować. Pier­ wsze tygodnie w szkole publicznej były prawdziwym pie­ kłem do czasu, kiedy jeden z tamtejszych twardzieli stanął w jego obronie. Gus Wydowski, syn mechanika od diesli, nauczył go paru rzeczy przydatnych w sztuce walki, jak na przykład to, że nie chowa się kciuków w pięści, waląc prze­ ciwnika w szczękę.

Nauczył go też zasad porządnego, amerykańskiego futbo­ lu: iść do przodu twardo i ostro, żeby wygrać. Nauczył i jego, i Kurta; odtąd we trzech stali się niepokonani. Gus musiał zacząć zarabiać na dalszą naukę. On i Kurt zapisali się do stanowego college'u Północnej Karoliny; Aleks zerwał więc z rodzinną tradycją studiowania w Duke i dołączył do nich. Nierozłączne trio. Boże, ile to już lat minęło? Jak dobrze byłoby teraz zapytać o radę Gusa, mającego rzeczowe, trzeź­ we spojrzenie na świat, pogadać z Kurtem, choć jego poczucie odpowiedzialności było nieraz naprawdę przesadne. Pewnie pomogliby mu wyjść z tej patowej sytuacji, chociaż... Cóż oni mogli poradzić facetowi, którym jego własna dorastająca córka manipuluje, jak chce? Wjechał na otoczony wypielęgnowaną trawą parking przed domem Carol i przez chwilę jeszcze nie wychodził z samo­ chodu. Przypomniał sobie coś, co tak bardzo łączyło się ze wspomnieniami o trójce przyjaciół. Ta wieczna doczepka. Utrapiony brzdąc. Siostrunia z piek­ ła rodem. Jako źródło kłopotów Angelinę Wydowski była nie do pobicia; Sandy nie dorastała tamtej smarkuli do pięt. Mała jak pchła, rudowłosa i piegowata; rodzina wołała na nią Angel* ale każdy inny, kto ją choć trochę znał, nazywał ją Diabeł­ kiem, ze stuprocentowym uzasadnieniem! - Dzień dobry, kochanie. - Drzwi otwarły się bezszelest­ nie; Carol w trzyczęściowym komplecie z beżowego jedwa­ biu była wcieleniem chłodnej elegancji. Pochyliła się i mus­ nęła wargami powietrze o centymetr od policzka swego gościa. Aleks poczuł zapach jej lakieru do włosów i perfum Cha•Angel - anioł (przyp. tłum.)

nel. Woń piękną, jak Carol, jednak tak jak i ona nie porusza­ jącą męskich zmysłów. - Przepraszam za spóźnienie - zaczął. - Opiekunka Sandy utknęła w korku. - Och, mój drogi, kiedy wreszcie zdobędziesz się na roz­ sądną decyzję i wyślesz małą do szkoły z internatem? To ufor­ muje jej osobowość, zapewniam cię. - Carol cofnęła się w głąb korytarza, żeby wziąć swoją maleńką torebkę. - Ja sama wychowałam się w takiej szkole; z nie najgorszym skut­ kiem, czyż nie tak? Czekała na stosowny komplement, którym natychmiast ją obdarzy Aleks. Była atrakcyjna, inteligentna - przypominał samemu sobie - dobrze wychowana, subtelna. I nudna. Niestety, Carol była tak podniecająca jak zleżałe ciastko. Trzy dni później Aleks wybiegał pośpiesznie z biura. My­ ślami był już o sześć przecznic dalej; gdybyż mógł zamknąć swą córkę w jakimś bezpiecznym miejscu na najbliższe czter­ dzieści lat! Pochłonięty tym problemem, nie zauważył ułożo­ nych w poprzek chodnika stóp w wojskowych butach prawie dziecinnego rozmiaru. Omal się nie potknął. - Bardzo panią przepraszam... - Może uważałbyś trochę, Hightower! - Czy ja panią znam? Kobieta klęczała, a raczej wysuwała się na klęczkach spod ogromnej magnolii, której gałęzie zwisały nad chodni­ kiem. Stopami do przodu. Dokładnie stopami i siedzeniem. Kształtnym, uroczo zaokrąglonym tyłeczkiem w roboczym drelichu. - Diabełek? - zapytał z niedowierzaniem. - Diabełek od Wydowskich? Niech skonam. Niedawno zastanawia-

łem się, gdzie może być teraz Gus. Przy okazji pomyślałem o tobie. Angelinę z ociąganiem wstała, prezentując całe sto pięć­ dziesiąt sześć centymetrów wzrostu, i otrzepała drelichowe spodnie. Czemu nie mam na sobie dżinsów, westchnęła w du­ chu. Kto mógłby przypuścić, że kiedy spotka się znowu twa­ rzą w twarz z mężczyzną, który dwadzieścia lat temu złamał jej serce, będzie zgrzana, spocona i ubrana w najstarszą parę roboczych drelichów? - Zawinął się - mruknęła. Jej twarz płonęła rumieńcem. - Gus?! - Nie, korzeń tej magnolii. O Boże, jakiż ten mężczyzna jest cudowny, powtarza­ ła w myślach. Wszystko w jego twarzy było nie takie, jak trzeba, może tylko z wyjątkiem przejrzystych, ciemnoszarych oczu, które zaglądały w głąb jej serca. Czy on widzi, jak ona go pragnie? - Angelja... W miejscu, gdzie nie wolno było parkować, tuż za fur­ gonetką z napisem „Perkins. Projektowanie i pielęgnowanie ogrodów", zatrzymał się samochód. Drzwi od strony pasaże­ ra otwarły się gwałtownie. Wysiadła stamtąd z impetem na­ burmuszona nastolatka z mocno wymalowanymi oczami, w minispódniczce, która prawie niczego nie zakrywała. Sa­ mochód ruszył do tyłu i wyjechał z parkingu. Aleks zaklął w duchu. Miał sam pojechać po córkę do domu, a potem dopaść kogoś ze szkolnej dyrekcji. Chciał wiedzieć, jak pedagodzy najlepszej podobno szkoły w mie­ ście zamierzają przemówić do rozumu młodej damie, która wcale sobie tego nie życzy. - Sandy, właśnie jechałem do domu. Gdybyś tylko tro­ chę...

- ...Poczekała. Dobra, dobra, wiem. Czekałam, aż mnie brzuch rozbolał. Pani Toad* powiedziała, że może mnie pod­ wieźć do twojego biura. Myślałam, że tak będzie szybciej. - Pani Todd - poprawił machinalnie. - Wiesz przecież, że nie mam nic przeciw... ale dajmy temu spokój. Angel, to jest moja córka, Aleksandra. Sandy, to panna Wydowski. Kiedyś mówiłem ci o moim koledze, który nazywał się Gus Wydo­ wski, pamiętasz? - Nie. - Teraz nazywam się Perkins - wtrąciła Angel chłodno. Niech sobie nie wyobraża nie wiadomo czego, pomyślała. - Ach, tak. Więc ta furgonetka... - Jest moja. Zatem Angel jest zamężna, myślał. Aniołek-Diabełek Wy­ dowski. Ciekawe, co za facet odważył sięją poślubić. Spojrzał na jej małe, kwadratowe dłonie. Kurz i odciski. Żadnej obrą­ czki. Pewnie ogrodniczki nie noszą obrączek podczas pracy. - Nic się nie zmieniłaś - mruknął, czując, że wypada coś powiedzieć. Zresztą naprawdę tak myślał. Jej włosy pocie­ mniały trochę i straciły kolor marchewki, który tak dobrze pa­ miętał, ale szeroki, promienny uśmiech pozostał ten sam. Nie sposób było nie odpowiedzieć nań uśmiechem, choć Aleks dziwił się, że w takiej chwili potrafił to zrobić. Nie przypo­ minał sobie, kiedy ostatnio miał chęć się uśmiechnąć. Pode­ jrzewał, że jego poczucie humoru, jak wiele innych rzeczy, po prostu słabnie z wiekiem. - Miło mi panią poznać - powiedziała Sandy, przeno­ sząc zaintrygowane spojrzenie z nieznajomej w zielonym ro­ boczym kombinezonie na swego ojca. Była wyższa o kilka•Sandy celowo przekręca nazwisko Todd; toad - (ang.) ropucha (przyp. tłum.)

naście centymetrów od tej drobnej, rudowłosej kobiety; jej ojciec o całe trzydzieści. Aleks patrzył na płonące rumieńcem policzki Angel i czuł, jakby po długim deszczu słońce błys­ nęło zza chmur. - I ja się cieszę. - Angel uśmiechnęła się jeszcze szerzej i wyciągnęła rękę. Z zabawnym grymasem cofnęła ją jednak, wytarła o tył spodni i wyciągnęła znowu. - Niezłe kolczyki - powiedziała do Sandy. - Z tego no­ wego sklepu na Chapel Hill? - Aha. Ekstra, prawda? Aleks spoglądał w milczeniu to na jedną, to na drugą, kiedy opowiadały sobie nawzajem, gdzie można dostać naj­ fajniejsze rzeczy, tańsze i droższe. Pokrętne drogi damskiego myślenia zadziwiały go. Nie po raz pierwszy zresztą. Angel pozamykała już wszystko na noc i szykowała się do długiej, gorącej kąpieli. Potem miała w programie pizzę z kiełbasą po polsku i ukochane czytadło. Pierwsze z nowej paczki, która przyszła dzisiejszą pocztą. Romanse. Miała trzydzieści cztery lata i dosyć głupich spojrzeń smarkatych sprzedawczyń w księgarni; uważały pewnie, że kobieta w jej wieku i z jej wyglądem może sobie o miłości wyłącznie poczytać. Ona z kolei nie musi nikomu tłumaczyć, że jednak miała romans, i to dwa razy, a ponadto prawie przez rok była za­ mężna. Oprócz tego przez całe życie kochała się w pewnym księciu z bajki, którego zobaczyła po raz pierwszy u boku swego brata. Skończyła wtedy trzynaście lat. Może ktoś uważa, że trzynastoletnia dziewczyna nie może się zakochać? Ha! Jej się to zdarzyło.

Oczywiście, nigdy owemu księciu tego nie powiedziała. Ani jemu, ani nikomu innemu. Przez tyle lat śledziła z daleka wszy­ stko, co robił, widziała jego ślub z tą paplającą wytwornym akcentem, nadętą lalą. Po ślubie on też stał się wytwornie nadę­ tym facetem. To jej w niczym nie pomogło. Dwa romanse nie pomogły tym bardziej. Nie potrafiła uwolnić się od tego prze­ klętego zadurzenia. Dowiedziała się o jego rozwodzie. Nie znała przyczyn, ale wiedziała, że to się stało. Słyszała też, że przyznano mu opiekę nad córką. Wszyscy o tym wiedzieli. Wystarczyło, że ktoś taki jak Aleks Hightower Trzeci zmienił fryzjera, a już miasto miało żer do plotek. Wiedziała również, że stopniowo oddalał się od starych kompanów. Nie kontaktował się z Gusem od wieków. Nie pytała o to brata wprost; była na to zbyt dumna. Po prostu miała swoje sposoby. To paskudne i nieuczciwe, że ten człowiek tkwił jej w ser­ cu jak drzazga przez cały czas. I nawet nie o to chodziło, że pochodził z tak zwanych wyższych sfer. Rodzina Reillych, ze strony jej matki, i sami Wydowscy pochodzili od Adama i Ewy. Hightowerowie też, więc o co chodzi? Nie wchodziły w grę jego pieniądze. Poznawała nadzia­ nych facetów już wtedy, gdy w średniej szkole pracowała po godzinach jako kelnerka. W jej obecnej pracy spotykała ta­ kich jeszcze częściej. Dlaczego więc? Chciała to wiedzieć nawet bardziej, niż znaleźć lekarstwo na swoją miłość. Szukała ucieczki od tego uczucia; inny chłopak z tak zwanej złotej młodzieży pozbawił ją dziewictwa po paru randkach, a potem wyśmiał, bo naiwnie liczyła na coś więcej. Również w czasie swego krótkiego małżeństwa z Calem Perkinsem ani na chwilę nie zapomniała o Aleksie.

W jej otoczeniu pijało się piwo, w jego sferze szampana. Nie zależało jej na tym szampanie, naprawdę. Aleks to był jej zwariowany nałóg. Mogła obywać się bez oglądania tego faceta bardzo długo, ale to nie zmieniało faktu, że była od niego uzależniona. Mogła przeprowadzić się do Kalifornii albo nawet do Au­ stralii. Mieszkając w tym samym mieście, siłą rzeczy musiała go czasem widywać, choćby z daleka. Stłamsiła jednak swoją bolesną tęsknotę tak bardzo, że przestała, widząc go, odczu­ wać to radosne napięcie, dziewczęce pożądanie, które ogar­ niało ją na widok Aleksa takiego, jakim go pamiętała. Widywała go czasem, bo był kimś w tym mieście. On jej nie dostrzegał; nie miał powodu do kontaktów z firmą ogrod­ niczą, która była bazą jej istnienia. Prowadziła sama tę firmę od czasu, kiedy jej czarujący małżonek, zbyt przystojny, by nadawać się na męża, ruszył w świat z kelnerką z baru. Jego strzaskana furgonetka prawie owinęła się wokół drzewa przy południowym wyjeździe z miasta. Angel udało się ocalić firmę, mimo że na początku wcale się nie znała na ogrodnictwie. Pomogli przyjaciele. Pomógł też Gus. Ogrodził teren, założył system alarmowy, który prze­ ważnie zapominała włączyć, zmodernizował malutkie biuro. Potem zabrał swoich ludzi i ruszył na wybrzeże, gdzie czekał go kolejny kontrakt budowlany. Dalej mogła liczyć tylko na własne siły. Urodziła się i wychowała w rodzinie, gdzie ręce były prze­ znaczone do pracy. To jednak nie wystarczało. Musiała na­ uczyć się szukać zleceń, poznać potrzeby klientów w różnych częściach miasta, omijać administracyjne pułapki. Ostat­ nio obiecującym miejscem było Forest Hills, w rejonie Hope Valley. Tak się złożyło, że tam również znajdowały się dom i biuro

Aleksa, ale jakie to miało znaczenie? Całkiem obiektywne okoliczności sprawiły, że miała niekiedy okazję widzieć, jak prowadził swój luksusowy samochód. Takie cacko kosztowa­ ło więcej, niż ona zarabiała w ciągu roku. Przez kilka poprzednich lat widziała go zaledwie parę razy na koniu; zakręty alejki do konnych spacerów przylegały tu i ówdzie do ulicy, którą ona jeździła na skróty. Dumnie wy­ prostowany na grzbiecie olbrzymiego szarego wierzchowca w błyszczącej uprzęży, nie przypominał wprawdzie kowbo­ jów z filmu „Samotny jeździec", niemniej jednak był wspa­ niały. Zawsze taki był. Dawno temu, kiedy go ledwie poznała, nieraz spędzała długie godziny przy korcie tenisowym, podziwiając jego mu­ skularne nogi i sprężyste pośladki. Chybaby umarła, gdyby ktoś ją na tym przyłapał. Wtedy potrzebowała tak niewiele, by marzyć o nim całymi tygodniami. Teraz, niestety, też. - Wszystko to diabła warte - mruknęła, wychodząc z zapa­ rowanej łazienki. Pizza była już zimna. Może pewnego dnia, myślała, będę dość dorosła, by zrozumieć, że marzenia Ko­ pciuszka w wojskowych butach nie spełniają się w ramionach pięknego księcia. Ciekawe, gdzie on teraz jest? Może w swym ekskluzyw­ nym biurze, ze swoją ekskluzywną sekretarką? Może gra w tenisa w swoim ekskluzywnym klubie lub je kolację ze swą ładniutką, wesołą, lecz chwilami przygaszoną córką? Za wcześnie. Ludzie z jego sfery nie jadają zwykłej kola­ cji. O tej godzinie spożywają obiad. Przypomniała sobie ten pierwszy raz, kiedy Aleks przy­ szedł do ich domu na kolację. Miała wtedy jakieś piętnaście lat, tyle mniej więcej, ile teraz jego córka. Tata umarł kilka

miesięcy wcześniej. Ona, Gus, mama i ciocia Zee przenieśli się do dawnego domu mamy, do babci Reilly. Babcia przygotowała kolację na ciepło. Kapusta, peklowa­ na wołowina, ziemniaki i marchewka. Angel miała ochotę zapaść się pod ziemię. Żeby choć usmażyła stek, choć napra­ wdę powinien być bażant i kawior. Angel pragnęła, żeby na tę okazję nakryto stół w nie używanej od stu lat jadalni. Babcia jednak uważała, że takie towarzystwo może zjeść w kuchni. Siedzieli więc przy kuchennym stole, w szumie starego we­ ntylatora, i jedli na talerzach kupionych u Krogera po obni­ żonej cenie. Aleks dwa razy prosił o dokładkę i za każdym razem wymiatał talerz do czysta. Kiedy zdała sobie sprawę, że nie robi tego wyłącznie z grzeczności, pokochała go jesz­ cze bardziej, jeśli to w ogóle było możliwe. On nigdy się tego nie domyślał. Był dla niej dość miły, ale w ten sam sposób, w jaki Gus był miły dla swej młodszej siostry. Przeważnie jej prawie nie zauważał. Czasami trochę się z nią droczył i zawsze stawał w jej obronie, kiedy coś nabroiła. Zdarzało się, i to wcale nierzadko. Mieszanka pol­ sko-irlandzka była wyraźnie wybuchowa, nawet w trzecim pokoleniu. Aleks Hightower. O Boże... I pomyśleć, że dopiero co rozmawiała z nim. Po tylu latach.

- Tatusiu, stawiasz mnie w okropnej sytuacji! Ja dałam słowo! - To twoje zmartwienie. Ogród należy do mnie. Jeżeli uznam, że trzeba przyciąć drzewa, pan Gilly znajdzie właści­ wych ludzi. Prawdę mówiąc, drzewa aż się o to prosiły. W tym roku chłopak wynajęty do czyszczenia basenu zajmował się głów­ nie wygrabianiem z niego liści. To jednak nie oznacza, że trzeba zadzwonić akurat do pani Angel Wydowski, czy Perkins, czy jak ona się tam teraz nazywa. Sandy gwałtownie wybiegła z pokoju; ostatnio porusza­ ła się głównie w ten sposób. Aleks przesunął ręką po wło­ sach i opadł z powrotem na fotel. Zapomniał o notowa­ niach giełdowych, które przeglądał przed chwilą, i zapatrzył się w oświetlone słońcem wzory spłowiałego chińskiego dy­ wanu. Angel Wydowski. Wieczne utrapienie, zewnętrznie raczej nieduże. Kiedyś wyczekiwała, aż chłopcy skończą grać i wpa­ kują się do Aleksowego mustanga, każdy ze swoją dziewczy­ ną. Wsiadała razem ze wszystkimi i przeważnie udawało jej się uplasować pomiędzy nim i tą z dopingujących drużynę szkolnych piękności, z którą się aktualnie spotykał. Diabełek od Wydowskich. Mała Angel. Kiedyś zostawił sweter na boisku i ona wzięła taksówkę tylko po to, żeby mu go przywieźć. Jego matka nie była tym zachwycona. Jej matka też nie. Sama Angel również straciła humor, kiedy próbował jej zwrócić za taksówkę. Całe trzy kwadranse siedział w swoim ulubionym fotelu, w dwunastopokojowym domu, w którym urodził się i wycho­ wał; dumał o minionych chwilach młodzieńczego buntu prze­ ciw światu. Być może... do diabła, nie być może, tylko na pewno były to najszczęśliwsze chwile jego życia. Czuł, że

żyje, żyje naprawdę, chłonąc wszystkie obietnice świata, wszystkie nieskończone możliwości, jakie otwierała przed nim przyszłość. Każdy dzień był nową przygodą, każdy mecz i każda dziewczyna nowym wyzwaniem. Angel oczywiście nie wchodziła w grę. Wiedział, że wpadł jej w oko, i czuł się mile połechtany, kiedy inni to dostrzegali. Wygrywał z Kurtem, a Kurt był dla każdej dziewczyny speł­ nieniem marzeń o królewiczu z bajki. Czemu więc ani on, ani Kurt jej nie zdobył? Jasne, były co najmniej dwa powody, ważne dla nich oby­ dwu. Po pierwsze: Angel była siostrą Gusa; po drugie: była smarkulą. Aleks nawet ją lubił, choć czasami doprowadzała go do szału. Próbował nie być do końca świadomy jej rodzą­ cego się nim zainteresowania. To, co do niego docierało, starał się usunąć ze swoich myśli. Była dzieciakiem i do tego siostrą najlepszego przyjaciela. Nalał sobie trochę Chivas Regal i podszedł do okna. Klo­ nowe i dereniowe liście tworzyły rozproszony wzór na świeżo skoszonym trawniku. To już wrzesień. Upłynął kolejny rok. Gdzie zniknął jego entuzjazm i zapał z tamtych lat? Pa­ miętał czasy, kiedy każdy dzień objawiał się jako wielkie pudło pełne niespodzianek, owinięte w złoty papier, ozdobio­ ne piękną, jedwabną kokardą. W ciągu setek minionych dni podarł te piękne opakowania i otworzył wszystkie pudełka; nic z nich nie zostało. Już na­ wet nie pamiętał, co było w środku. Nie, zostało coś bardzo ważnego: Sandy. Ukochana, przy­ prawiająca go o ból serca i powodująca nadciśnienie Aleksan­ dra. Była dla niego najcenniejszym podarunkiem chwil, które miał już za sobą.

Dzwoniący telefon przerwał Angel miłą sjestę w wannie. Wypiła już pół szklanki porto i rozpoczęła siódmy rozdział romansu, w którym temperatura akcji wreszcie się podniosła. Kusiło ją, żeby zostawić rozmówcę na łaskę automatycznej sekretarki, ale to mogło być nowe zlecenie. Niektórzy ludzie nie lubią bezdusznej elektroniki; taki klient może się znie­ chęcić. Poza tym, co tu kryć, trochę liczyła na to, że Aleks zadzwo­ ni. Sandy tak mówiła. Nawet gdyby nie miał ochoty na jej usługi, i tak zadzwoni, żeby jej o tym powiedzieć. Tego wy­ magają zasady, w których go wychowano. - Angel? Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam... - Oczywiście, że nie - odparła szybko; pachnąca płynem do kąpieli piana spływała z niej na winylową wykładzinę. - Czy to Sandy cię namówiła? Bardzo nalegała, żebym rzuciła okiem na drzewa w waszym ogrodzie... Powiedziałam, że zrobię to tylko za twoją zgodą. - Oczywiście. Moje drzewa od dawna wymagają facho­ wej inspekcji. Widzisz, basen był zbudowany jeszcze w latach pięćdziesiątych i jakoś nie przyszło mi do głowy, żeby... - Znam to. Zwykle zostawia się rzeczy mniej pilne na stosowniejszą chwilę, a potem człowiek się dziwi, czemu nie zała­ twił tego parę lat temu. - Zaczęła już drżeć, stojąc w przeciągu. - Właśnie tak. Myślę więc, że powinniśmy uzgodnić termin. - Jaki termin? - No... na oglądanie tych drzew. - Naprawdę tego chcesz? To znaczy... my tylko rozma­ wiałyśmy z Sandy i ona o tym wspomniała... Przypuszczam, że masz ogrodnika. Może powinieneś sprawdzić inne możli­ wości? Ja... w gruncie rzeczy zajmuję się projektowaniem ogrodów, sprzedażą sadzonek i nasion. Przycinanie drzew to raczej nie moja specjalność.

Czyżbym wykręcała się od przyzwoitego zlecenia, zdziwi­ ła się w myśli. Wino i czytanie romansów najwyraźniej mi szkodzi... - Poradzisz sobie na pewno - ciągnął Aleks. - Wpadniesz do mnie z mężem czy wolisz kogoś przysłać? Gospodyni pokaże, o co chodzi. Jej mąż... nazywa się Phil Gilly... Opie­ kuje się całym terenem posiadłości. - No dobrze, zgoda, ale po pierwsze: ja nie mam już męża, a po drugie: wszelkie oględziny przed wykonaniem pracy robię osobiście. Mogę przyjść prawie o każdej po­ rze. Mam zlecenia do wykonania w Hope Valley. Lokalny komitet chce, żebym zajęła się magnoliami rosnącymi przed budynkiem twojego biura. Jacyś durnie chcą je wyciąć, bo zasłaniają fasadę! Wyobrażasz sobie? Te drzewa rosną tam od wieków, są starsze niż ich parszywe biurowce! Po moim tru­ pie! Nikt nie ma prawa ich ruszyć! Przecież powinno się znaleźć jakieś towarzystwo historyczne, które... - Angel? - Och, przepraszam cię... Poczekaj, muszę usunąć mydelniczkę spod nóg... - Wcale się nie zmieniłaś przez te lata, prawda? - Głos Aleksa brzmiał tak, jakby się uśmiechał. - O tym już mówiliśmy. Wiesz, Aleks... Ja naprawdę lubię twoją córkę. Jest w niej coś wyjątkowego. - To prawda - odpowiedział spokojnie i Angel usłyszała w jego głosie odcień dumy. Umówili się na czwartek, późnym popołudniem, jeżeli nie będzie padało. Jeszcze długo po od­ łożeniu słuchawki Angel słyszała jego głęboki, aksamitny baryton. Podziałał na jej zmysły w taki sposób, że sam Aleks byłby zaszokowany. Tydzień wlókł się bardzo powoli, ale wreszcie nadszedł

wytęskniony czwartek i na niebie nie było ani jednej chmurki! Angel zmuszała się do jakiej takiej koncentracji na tym, co robiła przed południem. Wymierzała nowe patio u Lancaste­ rów i zastanawiała się nad jego wystrojem: tuzin karłowatych ostrokrzewów, trzy średnie dęby i krzewy błękitnego jałowca na skarpie nad wodą. Jej pracownicy załadowali już odpowiednio zabezpieczone dęby na ciężarówkę. Wszystko ma być skończone do niedzie­ li, kiedy to Lancasterowie planowali wydać przyjęcie w nowo urządzonym patio. Angel myślała już tylko o wizycie u Aleksa i zapomniała doliczyć należności za nadgodziny. Nie pierwszy raz zresztą i pewnie nie ostatni; upływ lat nie zmieniał jej natury. Sandy czekała na nią z dzbankiem świeżej lemoniady. - To prawdziwa, nie z proszku - pochwaliła się. - Pani Gilly zrobiła ją specjalnie dla nas. Jeśli chce pani iść do ubikacji albo się uczesać, to jest o, tam... - Dziękuję, ale u mnie czesanie nie zmienia niczego na lepsze. Moja matka mówiła, że to klątwa, którą babcia Reilly rzuciła na nią za to, że wyszła za mąż za tatę zamiast za pewnego miłego irlandzkiego chłopca, którego wybrała jej rodzina. Ani grzebień, ani szczotka, ani najlepsze fryzjerskie mikstury nie rozpłaczą tych wściekłych loków - objaśniła z powagą. Uśmiechnęła się, gdy Sandy wskazała swoje włosy, proste jak drut. - Pani przynajmniej ma na głowie coś ciekawego - poża­ liła się. - Chciałam sobie zrobić gofrowaną trwałą, ale tata nie pozwolił. Na nic mi nie pozwala. - Z westchnieniem nalała lemoniady do dwóch szklanek, które natychmiast po­ kryły się chłodną rosą, i przyciągnęła nogą ogrodowy leżak. - Pani usiądzie. Pracowała pani już dzisiaj, prawda? To

musi być fajnie mieć własny biznes, prawda? Jak to się robi, żeby się udało? Angel nie mogła pozostać obojętna na tak szczery, spon­ taniczny podziw. Zresztą, naprawdę ciężko pracowała, kiedyś i teraz. Spędziła mozolne godziny nad każdym kawałkiem surowej, czerwonej gliny u Lancasterów, zastanawiając się, co można tu posadzić, rozrysowując plan, który pozostawiła pracownikom do szczegółowej realizacji. . Potem opowiedziała o swoim wdowieństwie, oszczędzając Sandy przykrzejszych szczegółów. Zanim Aleks wjechał na teren posiadłości, prawie o trzy kwadranse wcześniej niż zwy­ kle, poruszyła jeszcze problemy prowadzenia firmy w tym konkretnym mieście i stanie; Sandy ze swej strony ubolewała nad idiotycznymi zasadami, które nie pozwalały damie prawie piętnastoletniej żyć według własnych upodobań. Do owych upodobań należał między innymi pewien do­ brze zbudowany młody człowiek nazwiskiem Arvid Moncrief, który jeździł corvettą i miał-zostać artystą albo pilotem. Aleks zrzucił marynarkę, zawinął rękawy koszuli z mo­ nogramem, wyhaftowanym białymi nićmi oczywiście, i roz­ luźnił krawat. Wychodząc zza węgła domu do ogrodu, usły­ szał: - ... WDS: whisky, dziewczyny i szybkie samochody. Mój brat mawiał, że każda z tych trzech rzeczy z osobna może wpędzić człowieka w niezłe kłopoty, a wszystkie razem są najpewniejszą drogą do katastrofy. Nie zamierzam ci wma­ wiać, że starszy brat nie bywa zrzędny, bo bywa, i to jeszcze jak, ale życie dało mi nieraz nauczkę, że brata powinnam słuchać. Niestety, nie zawsze to robię. - Dawniej też go nie słuchałaś, jeśli dobrze pamiętam. - Aleks widział, jak twarz Angel czerwienieje i blednie, do­ strzegł, jak próbuje się podnieść z ogrodowego leżaka; poczuł

gwałtowny impuls seksualnej gotowości, który zaskoczył go zupełnie. - A jaka była ta nauczka? - zainteresowała się Sandy. - Cześć, tato. Chcemy się napić lemoniady, zanim zabierzemy się do roboty. Angel ma mi pokazać, jak przycina się drzewo, żeby ślad się zabliźnił i nie było infekcji. Dlatego mówi się „chirurg od drzew". Kiedyś wspominałeś, tatusiu, że chciałeś być lekarzem, prawda? Skąd ona o tym wie? To przecież było w tamtym życiu, zanim został ojcem, zanim nawet spotkał Dinę; zanim jego ojciec dość twardo przypomniał mu o roli jedynego spadko­ biercy dwóch pokoleń producentów mebli. - Dziękuję, Sandy. Przypomniałaś mi, po co tu przyszłam - wtrąciła się Angel ze swoim niezmąconym, radosnym uśmiechem. Odstawiła szklankę na stół. - Zaczynamy! Od razu mogę ci powiedzieć, Aleks, że będziesz musiał poświęcić kilka tych wspaniałych japońskich klonów, albo zrobisz dach nad basenem. Wyjęła z torby sfatygowany notatnik i na jej twarzy poja­ wił się wyraz skupienia. Kolejna rzecz, myślał Aleks, która pozostała w niej nie zmieniona od tamtych lat, to oczy. Miały tę samą lazurową barwę, rozświetloną złotymi iskierkami, kiedy się śmiała. Prawie zapomniał, że tak samo marszczyła kiedyś nos w chwilach szczególnej koncentracji. Żartował z niej czasem, kiedy z tym właśnie wyrazem skupienia próbowała znaleźć powód, żeby być razem z nim i jego kumplami. Zadzierała wtedy głowę i patrzyła na niego tak, że czuł się prawdziwym mężczyzną, ważnym, mądrym i silnym. Co zrobiłby teraz, gdyby znowu tak na niego popatrzyła? Poczuł, że się uśmiecha. Raz, może dwa razy w ciągu paru miesięcy miał powód, żeby się uśmiechnąć. Tym bardziej czuł

się oszołomiony. Tak dziwnie działała na niego ta kobieta, ubrana w ogrodniczy kombinezon i wojskowe buty. Ruszyli w stronę basenu, Angel i Sandy z przodu. Aleks zatrzymał się jeszcze na chwilę, żeby wlać resztkę lemoniady do szklanki, z której piła Angel. Nie szukał celowo miejsca, w którym dotykała szkła ustami, ale go też nie unikał. Co za dziecinada. Wystarczyło mu spotkać osobę, którą pamiętał z dawnych czasów, a zachowywał się jak smarkacz! Schodził za nimi w dół wzniesienia, bezwiednie wpatrując się w środkowy szew zielonego kombinezonu. Spodnie wraz z zawartością poruszały się bardzo wdzięcznie. Ten typ ko­ biecej budowy podobno gwarantował zdrowe serce: kształt gruszki. Szerokie biodra, szczupła talia, mały biust. Przyglądając się od tyłu tej drobnej figurce o aprobo­ wanej przez medyków budowie, poczuł drgnienie może nie tyle serca, co innej części ciała, która wydawała się trwać w uśpieniu od tak dawna. Był podniecony. Z powodu kobiety w roboczych dreli­ chach i wojskowych butach, która rozmawiała z nim o pod­ cinaniu drzew i przykryciu basenu. Czuł się nie tylko zakło­ potany, ale po prostu nie w porządku! Angel Wydowski była już wprawdzie zupełnie dorosła; powiedziała, że nie jest już zamężna, więc nie w tym był problem. On sam dawno wyrósł z wieku, kiedy mężczyzna poddaje się bez reszty swoim po­ trzebom seksualnym. Nadal jednak była młodszą siostrą Gusa. Teraz, kiedy sam miał córkę, rozumiał, czemu Gus był kiedyś tak przy­ kry dla facetów, którzy patrzyli na jego siostrę dłużej niż pięć sekund. WDS. Dziecinada. Teraz nie było whisky, tylko rozwod­ niona lemoniada. Spokojny spacerek po trawniku zamiast sza­ lonego pędu z gazem do dechy. Jego córka w charakterze

Patrzył, jak jechała wzdłuż wewnętrznej drogi, i zastana­ wiał się, czy ona nadal wkłada pod siedzenie dodatkową po­ duszkę. .. Jak wtedy, kiedy wraz z jej bratem uczyli ją prowa­ dzić starego Gusowego falcona. Bardzo chciała też spróbować kierować jego mustangiem, ale Gus ukrócił te zapędy. Aleks pewnie by się poddał. Miał w tamtych czasach starannie skry­ waną słabość do młodszej siostry Gusa. Może dlatego, że sam był jedynakiem. Przynajmniej tak to sobie tłumaczył. - Hej, tato, dokąd ona jedzie? - zapytała żałośnie Sandy, stając obok niego na skraju podjazdu. - Myślę, że do domu. Zrobiło się późno. - Ale ja chciałam zaprosić ją na kolację! Pani Gilly po­ wiedziała, że nie ma nic przeciwko temu. - To nie pani Gilly ustala takie sprawy w tym domu, jeśli mogę ci to przypomnieć. - Pewnie dlatego, że Angel chodzi w roboczych spo­ dniach, prawda? Tatusiu, to są arktyczne poglądy! Nikt te­ raz... - Archaiczne - poprawił córkę machinalnie. - Chciałam powiedzieć, że nikt teraz nie zwraca uwagi na takie głupie szczegóły! To są zgniłe zasady! - Może dla ciebie to są głupie szczegóły, ale dopóki... - Wiem, wiem... Dopóki mieszkam w twoim domu, mu­ szę słuchać na klęczkach waszej królewskiej mości. Miał ochotę się uśmiechnąć, wbrew wszelkiej logice. - Niestety, kochanie. Taki jest mechanizm społeczny, któ­ ry wsysa nas wszystkich. Zanim się zorientujemy, jesteśmy tylko ogłupiałymi marionetkami swojej sfery: myjemy ręce przed posiłkiem, słuchamy przy kolacji klasycznej muzyki zamiast tego czegoś, co brzmi jak rozbiórka domu... - Dobrze już, dobrze - Sandy wydęła usta i zmarszczyła brwi. - Ale nie zabronisz mi, żebym ją lubiła, bo i tak będę!

1 będę u niej pracować w przyszłe wakacje. Ona czasem za­ trudnia uczniów. Powiedziała mi o tym. - Proszę bardzo - odpowiedział spokojnie. W zeszłym tygodniu Sandy mówiła o pracy w sklepie z nagraniami. Wcześniej jeszcze chciała zatrudnić się w stajni, w klubie jeździeckim. - Aha, wychodzę dziś wieczorem, ale nie wrócę późno. Możemy porozmawiać, jak odrobisz lekcje. Sandy wyglądała na nieszczęśliwą. Starał się tego nie wi­ dzieć. - Jeśli będę chciała z kimś porozmawiać, zadzwonię do Angel. Ona przynajmniej nie traktuje mnie jak dziecko, cze­ go nie można powiedzieć o innych ludziach - dodała z naci­ skiem. Którzy są wstrętni, zabrzmiało w jej urażonym tonie. Już słyszał ten ton w głosie innej kobiety. Całkiem niedawno.

ROZDZIAŁ TRZECI

Niedawno temu wypatrywała każdej nowej zmarszczki, każdego śladu upływu czasu na twarzy Aleksa. Z taką samą uwagą przyglądała się teraz bratu. - Ooo! Przybyło ci sześć siwych włosów! - ogłosiła z triumfem. Dlaczego tak jest, zastanawiała się, że dojrzały wiek wręcz służy wielu mężczyznom, a kobiety tylko się sta­ rzeją. Gus nigdy nie miał klasycznej urody, ale bujna czarna broda i przewrotne spojrzenie błękitnych oczu nadawały mu wygląd bohaterskiego pirata z okładki kioskowego romansu. Wchodził w dojrzały wiek z dużą klasą. To samo mogła powiedzieć o Aleksie. - A cóż to się stało, upadłeś na głowę? - wskazała na bliznę, która zanurzała się w zmierzwionych włosach brata, biegnąc poprzecznie do innej, przykrytej brodą, o której już wiedziała. - Drobiazg. Facet nie dał w porę znać, że będzie skręcał. Czemu to światło tak miga, siostro? Czy to się często zdarza? - Nie częściej, niż dwa razy w tygodniu. Chcesz kawę z obwarzankiem? - Uhmm. Powinienem był sprawdzić instalację, kiedy od­ wiedzałem cię zeszłym razem. Z obwarzankiem, powiadasz? Jasne, złotko. Przypomnij mi, żebym wziął z ciężarówki mier­ nik, kiedy będę wyjmował torbę...

Angel nalała do kubka kawy, położyła na stole ser i pół tuzina świeżych obwarzanków. Cały dzień harowała jak wół. Gus zajechał przed jej dom tuż przed zmierzchem, zmęczony i wymizerowany. Chciała podać mu gorący posiłek, ale po­ wiedział, że nie jest głodny. Jeśli zaś Gus Wydowski twierdzi, że nie jest głodny, to albo leży już w trumnie z lilią w ręku, albo coś go gryzie, i to nie byle jak. Rodzinny obowiązek nakazywał jej coś na to po­ radzić. Działania bezpośrednie nie rokowały sukcesów; Gus był trudnym przeciwnikiem. Podstępy nie były mocną stroną An­ gel, ale zawsze warto spróbować. - Zgadnij, kogo spotkałam w zeszłym tygodniu? - za­ częła zwykłym tonem, podając bratu obwarzanka. - Aleksa Hightowera. Poznałam też jego córkę: wysoka, szare oczy, blond włosy. Podobna do Diny, ale... mimo wszystko nie ma porównania. O niebo bardziej interesująca, nawet w wieku czternastu lat. Gus kochał się w Dinie przez wiele lat. Nigdy o tym nie mówili; Aleks pewnie nawet się tego nie domyślał, ale Angel wiedziała od początku. Nienawidziła tej kobiety już za to, że usidliła Aleksa; za Gusa nienawidziła jej podwójnie. Eks-pani Hightower była zwykłą pozłacaną suką, nawet jeśli teraz jest hrabiną czy księżną, czy diabli wiedzą kim w tym europej­ skim księstewku, o którym nikt nawet nie słyszał. Biedny Gus. Wytrwał mężnie u boku przyjaciela w czasie jego ślubu, po czym poszedł w góry, choć do ukończenia college'u brakowało mu tylko siedmiu miesięcy. Nigdy go już nie skończył. - Miło to słyszeć. I jak on się miewa? - Nawet nie czeka­ jąc na odpowiedź, ciągnął: - Wiesz, dzieciaku, moja najbliż­ sza robota będzie prawie na plaży. Podciągniemy domy pod

dach do listopada. Weź urlop i przyjedź tam na tydzień... Co ty na to? - Nawet nie jesteś ciekaw? Gus sięgnął po następny obwarzanek, posmarował serem, następnie wstał i zaczął buszować w lodówce w poszukiwa­ niu czegoś słodkiego na wierzch. - Ciekaw? Czego? - No, wieści o Aleksie. Co u niego słychać i w ogóle. Nie widzieliście się od lat, a kiedyś byliście jak para oczu w gło­ wie. No, może jak dwie papużki-nierozłączki, bo był jeszcze Kurt. - Nie miałem czasu. Masz marmoladę z limonów? Wyjęła ze spiżarki słoik, otwarła go i podała bratu. - Zęby ci się popsują. No wiesz... gdyby Aleks był moim najlepszym przyjacielem i gdybym go nie widziała od... - Zostaw ten temat, dobrze? - Rozumiem, chodzi o Dinę... Wątpię, czy Sandy nawet ją pamięta. Ma teraz tyle samo lat, ile ja, kiedy... - Wiem, wiem. Kiedy wstydziłem się za ciebie jak diabli, bo uczepiłaś się Aleksa. Angel rzuciła brudnym od sera nożem o stół. - Nieprawda! Nigdy w życiu nie czepiałam się żadnego mężczyzny... a już na pewno nie Aleksa! Gus wyszczerzył zęby w uśmiechu i Angel zmuszona była przyznać, że jego urok był nadal nie do odparcia. On i Aleks byli różni jak dzień i noc, ale żadna kobieta z bijącym ser­ cem w piersi nie miała prawa pozostać obojętna. Na żadnego z nich. Gus uformował warstwę marmolady z precyzją godną mi­ strza. - No, no, nie wykręcaj się... Dalej masz słabość do mo­ jego starego kumpla?

- Pewnie, tak samo, jak mam słabość do pokrzyw... - A może jednak spróbujesz i będziesz miała to z głowy? - Wejść w pokrzywy? - Nie, mała czarownico. Spróbujesz z Aleksem. Jesteś wolna. On też jest wolny. Zobaczysz, co będzie. Najwyżej da ci do zrozumienia, że nic z tego, i wtedy skreślisz go z listy swoich pobożnych życzeń. - Najwyżej! Oby tylko to! A co, jeśli spojrzy na mnie, zrozumie, o co mi chodzi, i zacznie się śmiać jak hiena? Zerwała się od stołu i pomaszerowała w stronę zlewu; światła znowu zaczęły migać i przygasać. - Niezły z ciebie braciszek! - fuknęła. - A jeśli już chcesz wiedzieć, Aleks spotyka się z tą Carol Jak-jej-tam. Powinie­ neś był ją znać. Obracała się w wytwornym towarzystwie z Country Clubu. Sandy aż boi się myśleć, że ojciec może się z nią ożenić. Podobno Carol opowiada jej rewe|acje o szko­ łach z internatem i z naciskiem daje do zrozumienia, jak to wspaniale jest mieszkać z innymi dziewczynami i umawiać się na randki z chłopakami z najlepszych szkół. - Jak na pierwsze spotkanie, zaszłyście w zwierzeniach dość daleko. Angel wzruszyła ramionami. - Rzeczywiście. Może dlatego, że dla córki Aleksa ja nie stanowię zagrożenia. Powiedziała mi też, że w dniu kiedy tata poślubi tę Carol, wyniesie się z domu. - Włożyła do zlewu stertę talerzy ze śniadania, lunchu i coś tam jeszcze z ubiegłe­ go wieczoru. - Nie sądzę, żeby zamierzała zamieszkać z mat­ ką w jej europejskim pałacu. Jest natomiast jakiś chłopak, który ma corvettę. Sądząc z opisu, pasowałby dokładnie do waszego klubu „WDS". Nadal zadziwiająco białe zęby Gusa błysnęły w uśmiechu pośród czarnej brody.

- Oho! Wygląda na to, że powinienem wpaść do Hightowera i wesprzeć go moralnie. - Też tak uważam. Gus... co ci leży na wątrobie? Tak oto skończyły się jej subtelne podstępy. Gus spojrzał na siostrę uważnie. - Nic mi nie leży na wątrobie, dzieciaku. Mam po prostu więcej roboty, niż mogę przerobić, ale dam sobie radę. Wiedziała, że trafiła na mur. Powie jej, kiedy sam będzie chciał. Jeśli w ogóle powie. Gus był bardzo skrytym czło­ wiekiem. - Nie zwiedziesz mnie, kochany. Poznawałam po twoich oczach, kiedy martwiłeś się przed grą albo przed egzaminem, albo wtedy, kiedy tatko dowiedział się, że piłeś. Pamiętaj tylko, że jestem tu, gdybyś jednak chciał porozmawiać. Gus wstał i skierował się do telefonu. Po drodze złapał siostrę w swe niedźwiedzie objęcia i uniósł ją do góry. - Wiesz co, mała czarownico? Kiedyś byłaś dzieciakiem o niewyparzonym ozorku i pakowałaś się w kłopoty jak ka­ czka do stawu, ale mimo to wyrosłaś na porządne stworzenie. Aleks z całą powagą opowiadał Sandy o Gusie Wydowskim. Kierowniczka administracji w jego firmie, matka trój­ ki nastolatków, twierdziła, że traktowanie ich jak dorosłych daje czasami zadziwiające rezultaty. Postanowił spróbować. Rozmowę z córką przerwał dzwonek u wejścia. Spodziewając się wizyty Gusa, Aleks otworzył z rozma­ chem drzwi. Na progu stała Carol. Trzymała w ręce bukiet różowych róż, w drugiej butelkę jego ulubionego wina. - Niespodzianka! - zaszczebiotała słodko, pochylając się i całując powietrze przed jego policzkiem. - No co, nie za­ prosisz mnie, kochanie? - Oczywiście, proszę cię, wejdź. Hmm... czyżbym zapo-

mniał? - Zamknął za nią drzwi, przebiegając myślami plan spotkań. Zbliżała się ósma, ale przysiągłby, że nie umawiał się z nią na dziś. - Byłam w Raleigh przez cały dzień. Mówiłam ci, że po­ zuję do portretu? W sukni z białego jedwabiu, na ramieniu mam pelerynę z soboli mojej matki, w ręku róże... Pomyśla­ łam sobie, że skoro już jestem w pobliżu, wpadnę i zapytam, co myślisz o tańcach w klubie w przyszły weekend. O, jak się masz, Sandy. Czy odrobiliśmy już lekcje? - Ja odrobiłam; widzę jednak, że twoje zadania wymagają sporego wysiłku... W głosie Sandy była ta nutka słodkiej niewinności, którą Aleks poznał aż za dobrze w ciągu ostatnich miesięcy. Posłał jej ostrzegawcze spojrzenie, ale zanim zdołał coś powiedzieć, dzwonek u drzwi zadźwięczał po raz drugi. Tym razem Sandy otworzyła drzwi. - O, dobry wieczór. Pan Wydowski, czy tak? Tatuś mówił, że pan się do nas wybiera. Angel, to na pewno twój brat? Nie jesteście ani trochę do siebie podobni. Proszę, wejdźcie. Aleks czekał na Gusa. Według nowego schematu trakto­ wania Sandy jak dorosłej osoby poprosił ją o pełnienie roli gospodyni domu na początku wizyty. Potem miała pójść do siebie na górę, pooglądać telewizję i położyć się spać. Gus nie mówił, że przyprowadzi ze sobą siostrę. Aleks, oczywiście, nie miał nic przeciwko temu, ale, do pioruna, znowu poczuł te dziwne sensacje, których doświadczył, gdy Angel wyczołgiwała się tyłem spod magnolii. Nie reagował tak dotąd na żadną kobietę! Przynajmniej w ciągu ostatnich dwudziestu paru lat. - Gus... Angel - mruczał, omijając wzrokiem jej spodnie w purpurowy rzucik i obcisły golf. Mój Boże, kiedy ona tu weszła, zrobiło się jaśniej w całym domu!

Carol, cała w wytwornych odcieniach beżu, uniosła w górę nienagannie wyrysowaną brew. - To twoi przyjaciele? - zapytała, nie podnosząc głosu; Sandy równocześnie paplała przez cały czas. - Tak, Angel i Gus Wydowski; Angel nazywa się teraz Perkins. Poznaliśmy się wieki temu. - Jak to miło. - Grymas na twarzy Carol przypominał uśmiech porcelanowej lalki. - Zapomniałam, że przez kilka lat chodziłeś do publicznej szkoły. - Jednym rzutem oka ota­ ksowała Angel, powitała ją z właściwym dystansem, po czym przeniosła wzrok na Gusa. Jej oczy rozszerzyły się lekko. - Nazywam się Carol, Carol English. Jestem pewna, że Aleks panu o mnie mówił. Aleks starał się nie patrzeć na Sandy i Angel, które ramię w ramię skierowały się do bawialni. Obserwował reakcję Gu­ sa na Carol i vice versa. Czymkolwiek Gus pociągał kobiety, nie stracił tego. Wypchane na kolanach drelichy i znoszona flanelowa koszula nie przesłaniały jego muskularnej budowy. Dziewczyny nieraz traciły dla Gusa głowę; te oczywiście, które nie zdążyły stracić już głowy dla Kurta. Albo dla mnie, pomyślał skromnie. Jeżeli nawet Gus nie miał kiedyś słabości do Diny, a chyba miał, choć powszechnie sądzono, że Aleks nic o tym nie wie­ dział - Carol powinna zrobić na nim wrażenie. Takie same blond włosy z nienagannie ostrzyżoną, chłopięcą fryzurą, ten sam nieskazitelny, dyskretny styl ubioru. Na chwilę wyobraził sobie Carol w purpurowo nakrapianych spodniach albo w kombinezonie w kolorze bilardowego stołu z żółtym napisem na plecach. Cały jej urok przepadłby z kretesem. Z uśmiechem poprowadził gości do bawialni. Najpierw wszyscy brali udział w rozmowie, ale po chwili

zapanowała nad nią Carol; Gus stał się główną ofiarą jej prowadzonych z towarzyską swobodą indagacji. Co jakiś czas spoglądała z ukosa na Aleksa. Aleks był do tego przyzwyczajony. Grał podobną rolę tyle razy przy boku Diny w czasie ich krótkiego małżeństwa. Dziś jednak był zbyt zmęczony, by udawać zazdrosnego mężulka. Odchylił się w tył, siedząc w mniejszym z dwu skórzanych foteli, które były prototypami w fabryce Hightowerów, spory czas temu. Angel zrzuciła buty i umościła się w większym, jego ulubionym, z podwiniętymi nogami. Miała na stopach różowe wełniane skarpetki. Było to dziwnie ujmujące. Sandy cicho przysunęła sobie miękki podnóżek i usiadła tuż przy Angel. Carol prowadziła konwersację usadowiona w fotelu w stylu królowej Anny. Nadal czymś dziwnie poru­ szony, Aleks wstał i zaproponował Gusowi drinka. Ten od­ mówił, tłumacząc się obowiązkami kierowcy. - Nie chcę, żeby ta czarownica pakowała się za kierownicę mojej nowej ciężarówki - dodał. Odwracając się od Carol, zwrócił się do pozostałej trójki: - Czy już wam opowiedziała, jak wykupywałem ją z aresztu? Usiłowała uciec całemu plu­ tonowi drogówki... - Nie słuchaj go, Sandy. To wcale nie było tak - mruknęła Angel. - Zaciął mi się pedał gazu i zlekceważyłam parę zna­ ków drogowych, zanim zdołałam go odblokować. Aleks uśmiechnął się; znowu ta dziwna reakcja, którą tylko Angel udawało się wywołać. Nalał wina dla pań, grenadynę z imbirem dla Sandy i znów zwrócił się do Gusa: - Dlaczego nie zatrzymasz się u mnie? Moglibyśmy po­ gadać o dawnych czasach. Mamy tyle pustych pokoi, prawda, moja księżniczko? - zachęcił Sandy do poparcia zaproszenia. Córka odpowiedziała mu promiennym uśmiechem; choć raz poczuł, że zrobił coś, co spotkało się z jej uznaniem.

- Dziękuję, ale muszę zostać u Angel. Jej dach nie prze­ cieka tylko wtedy, kiedy nie pada, a wiewiórki uganiają się po strychu za zgodą gospodyni... Gus chrząknął znacząco, gdy siostra zamierzyła się na niego poduszką. Przypomniała mu, że miał sprawdzić insta­ lację elektryczną. - Klan Wydowskich świadczy sobie wzajemne usługi. Ja wykonuję domowe naprawy, a ona ceruje moje ciuchy i robi pizzę po polsku, ile razy jestem w tym mieście. Carol oglądała swoje wypielęgnowane paznokcie. Sandy natychmiast chciała się dowiedzieć, jak się robi pizzę po pol­ sku. Panowie rozprawiali o problemach przestarzałych insta­ lacji i nowych wymogach budowlanych. Potem przeszli do ogólniejszych tematów dotyczących rynku budowlanego, me­ blowego i umów międzynarodowych. Panie zamilkły. Carol bębniła palcami w poręcze fotela. Sandy z nie ukrywanym zachwytem przyglądała się przyja­ cielowi swego ojca. Głowa Angel osunęła się powoli na ramię, powieki opadły i tak pozostały. Była na nogach od piątej rano. Sandy wstała cicho z podnóżka i zniknęła w drzwiach ku­ chni. Po dwudziestu minutach pojawiła się z ciężką tacą w dłoniach. - Kawa - oznajmiła niezbyt głośno, uśmiechając się w stronę małej kobietki w purpurowo nakrapianych spod­ niach, która spała smacznie w skórzanym fotelu Aleksa. Jasnobrązowy lok nad jej czołem delikatnie poruszał się w rytm oddechu. Gus poderwał się, żeby uwolnić gospodynię od chyboczącego w jej rękach ciężaru. Z zabójczym uśmiechem złapał tacę w chwili, gdy przechyliła się wyraźnie w jedną stronę. - Czy ktoś już ci mówił, że jesteś jeszcze ładniejsza niż twoja mama?

- Nie, proszę pana, ale jeśli chce mi pan to powiedzieć, chętnie posłucham. - Odpowiedziała mu uśmiechem jasnym i świeżym jak poranek. - Leks, pilnuj tej swojej panny, bo nie będziesz miał ła­ twego życia. - A jak myślisz, dlaczego mam siwe włosy? Dziękuję, księżniczko. Myślę jednak, że powinnaś już... - Chciał ode­ słać córkę na górę, ale obudzona zapachem świeżej kawy Angel zmarszczyła wymownie brwi. Zmienił zdanie: ...Może usiądziesz i nalejesz kawy do filiżanek? Było już po północy, kiedy Gus i Angel wyszli. Do tego czasu Sandy miała nowego bohatera, a Aleks nowy problem. Zamiast martwić się chłopakiem z nową corvettą, miał na głowie faceta w średnim wieku z ciężarówką. Pewną pociechą był fakt, że przez minione półtora dnia Sandy nie wybuchała płaczem i nie trzaskała drzwiami. Za­ wsze to jakiś postęp. Angel na wpół drzemała na wygodnym siedzeniu cięża­ rówki. Pomyślała o drapieżnych spojrzeniach blondynki na przyjęciu u Aleksa i uśmiechnęła się. Nie był to życzliwy uśmiech. Kiedy ich zaimprowizowany wieczór dobiegał koń­ ca, pani English gotowa była ogryzać paznokcie ze złości. Samochodowy odtwarzacz grał cicho melancholijną me­ lodię. - Podobała ci się? - mruknęła w stronę brata. - Kto? - Nieważne. - Rozmyślała teraz, czy Aleks nadal lubi go­ towane kolacje. Gus zaczął kląć pod nosem, kiedy drugi wóz strażacki przemknął obok nich. Byli już niedaleko miejsca, gdzie bo­ czna droga skręcała do domu Angel. Ona sama odpięła pas

i pochyliła się do przodu, żeby zobaczyć, dokąd tamci jadą. Nie do mnie, myślała w panice, o mój Boże, oby nie do mnie! Gus zredukował bieg i skręcił w żwirowaną drogę wiodącą do farmy. Ledwie się zatrzymali, Angel gwałtownie otworzyła drzwi i wyskoczyła z ciężarówki. Dookoła było pełno dymu. Gęste kłęby unosiły się od strony domu. Kilka wozów strażackich stało na rozjeżdżonym żwirze jej niedawno wykończonego podjazdu. - Sporo się osmaliło, proszę pani. Woda też zniszczyła wiele rzeczy... nie dało rady inaczej. Trzeba będzie położyć nowy dach. Ale mogło być dużo gorzej. Jakiś dzieciak prze­ chodził obok, zobaczył ogień w środku i wezwał nas. Angel niezbyt przytomnie podziękowała strażakom za szybką akcję i ruszyła w stronę frontowych drzwi, powtarza­ jąc bezwiednie: - Och, nie... och, nie. - No, no, proszę pani, chyba nie chce pani tam wchodzić. Próbowała wyrwać się z uścisku przytrzymującej ją ręki. - To mój dom, do diabła! Wchodzę i już! - Przykro mi, ale nie mogę na to pozwolić. Dym jest jeszcze za gęsty, można się udusić. Ściany nośne mogą być uszkodzone. Kilku z nas zostanie tu, żeby się upewnić, czy ogień został zdławiony. Czy ma pani dokąd pójść się prze­ spać? - Nie zamierzam spać nigdzie indziej. Wszystko, co mam na tym świecie, to ten dom. - Znowu próbowała uwolnić się z mocnego uścisku strażaka. - Gus - poskarżyła się. - Każ mu, żeby mnie puścił, bo on mnie nie słucha! - Ja się rozejrzę wokół domu, a ty sprawdź resztę gospo­ darstwa - łagodził brat. - O Boże, moja szklarnia -jęknęła głośno Angel. Oszo­ łomiona, rozglądała się dokoła, próbując ogarnąć rozmiar zni-

szczeń, ale w blasku migających świateł, pośród hordy istot z innego świata biegających w maskach po jej podwórzu, nic nie wydawało się realne. - Odetchnij parę razy głęboko - przemawiał uspokajająco Gus. - Szklarni chyba nic się nie stało. Szopa nietknięta. Samochody też. Rzeczywiście, jasne światło księżyca odbijało się w obsypanym sadzą dachu szklarni i mokrym od wody, metalowym pokryciu szopy. - Moje sadzonki... - szepnęła. Rzędy grusz Bradford, karłowatych wiśni i ozdobnych śliw stały na szczęście niena­ ruszone. Ruszyła przez mokry żwir, chcąc sprawdzić wszy­ stko osobiście. Gdy obeszła wreszcie szklarnię i szopę, poma­ cała własnymi rękami furgonetkę i starą dostawczą ciężarów­ kę, panika powoli przestawała dławić jej gardło. - No, dobrze już, moje złotko - pomrukiwał Gus, przytu­ lając ją do swej potężnej piersi. - Przecież to wszystko da się naprawić. Rano przyślę tu kilku moich ludzi; za tydzień bę­ dziesz mogła ruszać z robotą, obiecuję ci. - Ale powiedz tym strażakom, że ja muszę wejść do środ­ ka - prosiła, tuląc się do brata. - Naprawdę muszę! Tam jest moja książeczka czekowa... szczoteczka do zębów... Gus, moje wszystkie albumy! Angel w młodości uwielbiała fotografować. Jej albumy były pełne zdjęć rodzinnych, fotografii przyjaciół. Jeden al­ bum, starannie ukryty, poświęcony był wyłącznie Aleksowi Hightowerowi. Chyba umrze, jeśli ktoś go odkryje! - Spokojnie, diabełku, przecież to mogło skończyć się o wiele gorzej. Wyrwała się z ramion brata i patrzyła na niego ciemnobłękitnymi oczami, błyszczącymi w umazanej sadzą twarzy. - Wiem, wiem... jestem taka głupia. Dzięki Bogu, że tu

jesteś. Wiesz, skoczę do środka tylko na chwilę, złapię jakieś poduszki i parę koców. Możemy spać w szklarni. W biurze jest mała łazienka i... - Ciii... już wszystko załatwione. Ja tu zostanę do rana. Przed świtem naprawdę niczego nie da się zrobić. Jak się tylko rozjaśni, wezwę ludzi i sporządzimy listę pilnych zakupów. Do południa zorientuję się, kiedy będziesz mogła wrócić do domu. - Wrócić do domu! - krzyknęła. - Jeśli myślisz, że zamie­ rzam iść do motelu, to masz całkiem nie po kolei w głowie! Mówię ci, będę spała w szklarni i już! - Tak, tak, oczywiście - kpił łagodnie. - Razem z tymi myszami, które buszują pośród worków z nasionami, z węża­ mi, które polują na myszy i z... - Przestań! To będę spać w twojej ciężarówce! - A mnie zostawisz na pastwę myszy i wężów? O, przy­ jechał Aleks. Sandy pożyczy ci jakąś piżamę i byłbym zdzi­ wiony, gdyby nie miała zapasowej szczoteczki do zębów. - Widząc, że Angel zaraz wybuchnie płaczem, poklepał sio­ strę po policzku jak kiedyś, gdy jako dziecko przychodziła do niego ze swoimi kłopotami. - Ciii... Wszystko będzie dobrze, moja mała. Możesz mi wierzyć. Po to w końcu są starsi bracia. Znowu wysunęła się z jego uścisku, pociągnęła nosem i rę­ kawem jeszcze bardziej rozmazała sobie sadzę po twarzy. - Aleks nie jest moim starszym bratem, do diabła, tyl­ ko ty! - Wiem - odparł łagodnie i odwrócił się, żeby przywitać mężczyznę, który zmierzał w ich stronę. - Dziękuję, Leks. Jestem ci bardzo zobowiązany. - O Boże - wyszeptał cicho Aleks, patrząc na osmalone ściany, które tak niedawno tworzyły mały, schludny dom.

- Ja jestem ci od dawna zobowiązany, Augustusie Timothy Wydowski. Nie myśl, że o tym zapomniałem! Angel przeniosła wzrok na Aleksa, odzianego w nieskazi­ telne ubranie z tweedu i elegancki bawełniany blezer. - Chcę, żeby zaprotokołowano, że wyjeżdżam stąd tylko pod przymusem - fuknęła. Na twarzy Aleksa pojawił się uśmiech, ale zgasł prawie natychmiast. Ujął ją pod rękę i poprowadził przez koleiny, wyryte w żwirze przez ciężkie wozy strażackie. - Zostało zaprotokołowane, szanowna pani.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Kto mógłby przypuszczać, że zapach smażonego bekonu i kremu do golenia, kawy i pasty do zębów tworzą razem tak oszałamiającą mieszaninę? Było coś niebezpiecznie intymne­ go w tym wspólnym jedzeniu: sadzone jajka i grzanki w ma­ łym, słonecznym pokoju śniadaniowym. Srebmoszare oczy Aleksa miały trochę zdekoncentrowany wyraz, mimo że był świeżo ogolony i dopiero co wziął prysznic. Na wpół rozbawiona, na wpół zirytowana swoją wieczną skłonnością do matkowania Angel zastanawiała się, czy Aleks bywa u okulisty. Czy jest ktoś, kto mu przypomina o takich sprawach? Może sekretarka? Jej brat, człowiek niezwykle praktyczny, pod tym względem wymagał ścisłego nadzoru. To ona pamiętała o okresowych badaniach u internisty, o den­ tyście; czasami umawiała go również na badanie wzroku. Obiad przebiegł bez zakłóceń. Angel miała cały dzień, aby przygotować się do niego psychicznie. Poza tym czworo to jednak bezpieczniejszy zestaw niż dwoje. Siedzieli w jadalni wokół owalnego stołu: Aleks u szczytu, Sandy po przeciwnej stronie, Gus i Angel po bokach. Kiedy przypomniała sobie stary stół swojej babci, przy którym daw­ no temu podejmowali Aleksa gotowaną kolacją, zachciało jej się płakać. Ciekawe, czy ten stół się uchował? Gus nie pozwo­ lił jej wejść do spalonego domu; nie sprawdził jeszcze trwa­ łości ścian i sufitu. Musiała zadowolić się zaglądaniem przez osmalone okna; kilka z nich miało wybite szyby.

Od czasu pożaru nieraz się kłócili. Przed przyjściem Gusa na kolację Aleks wrócił do sprawy tematu sprzeczek. - Dajesz mi wyraźnie do zrozumienia, że bardzo niechęt­ nie przyjmujesz moją gościnę - powiedział. Owszem, tak by­ ło naprawdę, choć przyczyna była inna, niż przypuszczał. - Dla Gusa to pewnie przykre, a przecież on dba przede wszy­ stkim o twoje bezpieczeństwo. Biedak, nawet bez twojego marudzenia ma poczucie winy. - Nigdy w życiu nie marudziłam! I dlaczego Gus miałby czuć się winny? Przecież nie on wzniecił pożar. - Wiedział, że instalacja szwankuje, i nic z tym nie zrobił. . - Ale chciał. Zresztą to jest mój dom i ja powinnam była dopilnować, żeby wszystko było jak należy. Gus jest moim bratem, a nie opiekunem. Aleks już na to nie odpowiedział. Wolał nie wywoływać awantury. Znał Angel i wiedział, jak jest impulsywna. Po kolacji przeszli do salonu. Angel tym razem udało się powstrzymać od zbierania talerzy i niesienia ich do kuchni. Sandy pouczyła ją wcześniej: - To robi pani Gilly. - Ale ja chciałabym czymś się zająć; pani Gilly wygląda na trochę, hmm... zmęczoną. - Nie zamierzała mówić wprost, że ta biedna kobieta robi wrażenie, jakby od dawna należała się jej emerytura. Hightowerów było stać na to, by ją płacić. - Nie, ona nie jest zmęczona. To znaczy, staramy się ją oszczędzać. Tata mówi, że pani Gilly jest za ambitna na to, żeby już pójść na emeryturę. Pozwalamy jej robić łatwiejsze rzeczy. Mamy kucharkę i jeszcze jedną kobietę do pomocy. Pani Gilly rządzi nimi, jak chce, a tata dobrze jej płaci. Ona naprawdę zna się na prowadzeniu domu i dlatego wszystko działa jak należy. Z pewnymi oporami Angel pogodziła się z myślą, że Aleks

ma tę odrobinę wrażliwości, przynajmniej w stosunku do swojej gospodyni. Szkoda, że brakuje mu jej w stosunku do własnej córki. Chociaż, jako samotny ojciec tak upartego stworzenia w trudnym wieku, zapewne robi, co może. Nie podzielała opinii Aleksa na temat wyglądu Sandy. Angel z natury nie była zdolna do pilnowania własnego nosa, jeśli problem dotyczył bliskich jej ludzi. Uważała, że jest pomocna. Gus twierdził, że się wtrąca. Spódniczki Sandy nie były za krótkie. To tylko tak z po­ zoru wyglądało, bo mając metr siedemdziesiąt pięć wzrostu, składała się głównie z nóg. Owszem, przesadzała nieco z uży­ waniem cieni do powiek, ale Angel z łatwością przekonała ją, że cienka warstwa jasnej szarości wygląda dużo lepiej niż połyskliwy błękit. Sandy słuchała z zapartym tchem każdego słowa Gusa i jej oczy zrobiły się okrągłe jak spodki, kiedy ujrzała go wycho­ dzącego z wody w kąpielówkach, ale to przecież nic takiego. Gus był dla dziewczyny kimś nowym i tyle. Zresztą, co tu kryć, brat może nie był aż tak przystojny, ale zawsze przycią­ gał uwagę kobiet. Angel i Sandy piły mleko przed pójściem na górę, do sypialni, kiedy obaj mężczyźni wrócili z kąpieli w basenie i weszli bocznymi drzwiami do domu. Sandy westchnęła ci­ cho na widok Gusa przekraczającego próg kuchni. Angel nie przyglądała się bratu aż tak uważnie. Obok niego stał Aleks. Podziwiała jego wspaniałe, szczupłe i muskularne ciało, odziane tylko w kąpielowe spodenki i okryte ręcznikiem. Bardzo ciemne włosy tworzyły gęsty zarost na piersi, zwężający się w okolicy brzucha, lśniącego jeszcze od wody. Ten elastyczny spandex powinien być zakazany, pomyślała. Prawdę mówiąc, im szybciej Gus wyjedzie z miasta, tym lepiej. Dla dobra Sandy. Co z oczu, to i z serca.

Tak się tylko mówi, przyznała jednak w duchu. Czy ona zapomniała o Aleksie, kiedy ożenił się z Diną i przestał spo­ tykać się z Kurtem i Gusem? Co w tym mężczyźnie było, że nie mogła o nim zapo­ mnieć? Miał za duży nos, zbyt kwadratową szczękę, kości policzkowe jakby wyciosane z surowego granitu. I czy męż­ czyzna musi być taki wysoki? Ponadto pracował za biurkiem, na bardzo znaczącym, kie­ rowniczym stanowisku. Żaden z bohaterów jej ulubionych romansów nie był urzędnikiem. Był kowbojem, pilotem, agentem tajnego wywiadu; kimś, kto miał za sobą niezwykłą, tajemniczą przeszłość. Aleks Carruthers Hightower Trzeci należał do plutokracji. Rekin meblowych interesów. Kto słyszał o bohaterze roman­ su, który handluje meblami? Właśnie. To takie nieromantyczne, pospolite. Dlaczego więc przez minione dwadzieścia lat jej wzrok i myśli obracały się wciąż ku niemu, jak słonecznik obraca się ku słońcu? W sobotę Sandy uparła się, żeby odwołać lekcję tenisa i pójść z Angel do pracy. - Tenis jest taki nudny. Zawsze chodzę na tenisa w soboty - westchnęła. Często wzdychała od czasu, kiedy Gus wyje­ chał ubiegłego wieczoru, obiecując wrócić po koniec tygo­ dnia. Angel aż kusiło, żeby ostrzec swą przyjaciółkę przed szkodliwym nadmiarem tlenu. Może mała zmiana w rozkładzie tygodnia dobrze jej zrobi? - Dobrze, ale musimy powiedzieć o tym twojemu ojcu. Znajdowały się na podeście piętra. - Tato, jadę z Angel do sklepu! - zapiszczała Sandy, prze­ chylając się przez poręcz. Aleks pojawił się w holu z gazetą w ręku. Miał zmierzwio-

ne włosy, zawinięte rękawy dżinsowej koszuli ze stójką. Spodnie khaki opinały jego wąskie biodra. Angel oszacowała cenę jego weekendowego stroju na mniej więcej tyle, ile ko­ sztowała cała jej jesienna garderoba. - A co z twoim tenisem? - zapytał spokojnie, podczas gdy Sandy zbiegała szybko w dół schodów, wpychając ręce w rę­ kawy swetra. - Mogę przełożyć lekcję na kiedy indziej. Angel mnie potrzebuje, prawda? - Pomoc zawsze mi się przyda. Aleks zmarszczył brwi, patrząc na Angel, schodzącą nieco bardziej statecznym krokiem. - Jeśli potrzebujesz pomocy, dlaczego mi nie powiesz? Mogę wynająć ci tylu pracowników, ilu tylko potrzebujesz. - Nie potrzebuję wynajętych przez ciebie ludzi; mam już pracownika do sadzenia i jeszcze dwóch, którzy przychodzą po szkole albo w weekendy. Dziękuję ci za dobre chęci - do­ dała bez entuzjazmu. Oto cały Hightower. Masz problem? Pieniądze go załatwią. Wiedziała, że traktuje go niesprawiedliwie; w poczuciu winy postanowiła, że przystrzyże i uporządkuje krzewy w jego ogrodzie, zanim wróci do swego domu. - Czy Sandy naprawdę nie będzie ci przeszkadzać? - za­ pytał. - Lubię młodzież w tym wieku. - Wydało jej się, że widzi cień uśmiechu w chłodnych szarych oczach Aleksa. Czyżby pomyślał o pewnej czternastolatce, która naprzykrzała mu się dwadzieścia lat temu? - No cóż, skoro tak mówisz... Umówiłem się z Carol na konną przejażdżkę przed południem. Sandy zna numer tele­ fonu. Przyjadę po nią, kiedy tylko dasz mi znać. - Bardzo dobrze. Miłej przejażdżki. - Próbowała powie-

dzieć to lekkim tonem, ale coś sprawiło, że głos uwiązł jej w gardle. Aleks stał z gazetą w dłoni, oparty o futrynę drzwi. Jego oczy rozjaśniły się w ciepłym uśmiechu. - Czy jeździsz konno, Angel? Zrób sobie choć krótką przerwę w pracy i przyłącz się do nas. Mógłbym pożyczyć ci jakiś strój do jazdy. - Dziękuję, naprawdę nie mam czasu. Ale umiem jeździć - powiedziała z wesołym błyskiem w oku. To go ośmieliło do zadawania dalszych pytań. Opowiedziała mu, że naprawdę jeździła tylko na krowie. Ciocia Zee miała znajomą na wsi. Na jej farmie Angel zdobyła pewne doświadczenie w jeździe wierzchem, ale ani ona, ani krowa nie były tym zachwycone. - Może więc innym razem? - nie ustępował Aleks. - Może. W każdym razie nie martw się, jeśli nie będzie nas po południu w domu. Pewnie po drodze wstąpimy na barbecue. - Czy ty naprawdę tego chcesz, Angel? Sandy to dobry dzieciak, ale sam muszę przyznać, że potrafi być uciążliwa. Może jednak lepiej będzie... - Na miłość boską, Hightower, bądź dobrej myśli. Nie zamierzam porwać twojego dziecka. Tylko przez parę godzin będziemy w innej dzielnicy! - Grzebiąc w torbie w poszuki­ waniu kluczyków do samochodu, skierowała się do drzwi. Jej małe buty wojskowego kroju stąpały po zszarzałym lekko, cennym dywanie. Parę minut później furgonetka mknęła z łoskotem wzdłuż University Parkway. Sandy szczebiotała radośnie na siedzeniu obok. Angel rozmyślała nad tym, jak to mężczyźni lubią nie­ raz przesadzać z opiekuńczością wobec słabszej płci. Nie wszyscy, oczywiście. Niektórzy idą przez życie, zagar-

niając dla siebie przemocą, co się tylko da; inni są po prostu pasożytami. Tak czy owak, większość z nich to szowiniści. Obecne czasy wiele zmieniły, choć nie wszystkie zmiany w relacjach męsko-damskich wyszły kobietom na dobre. Cal zachęcał ją do niezależności; była to jedna z rze­ czy, która się jej w nim podobała. Pochodziła z rodziny, gdzie kobiety siedziały w domu: wychowywały dzieci, gotowa­ ły i prowadziły gospodarstwo. Postawę Cala uważała za bar­ dzo postępową. Od razu jej to powiedział: jeśli się pobiorą, on ma nadzieję, że Angel będzie umiała żyć na własny ra­ chunek. Potem okazało się, że oczekiwał czegoś więcej; chciał sam żyć również na jej rachunek. Używał innych ludzi do zaspo­ kajania swoich potrzeb, ale o tym przekonała się, gdy było już za późno. Byli też na szczęście tacy mężczyźni jak Gus, który zatrud­ niał u siebie kobiety, pod warunkiem, że miały odpowiednie kwalifikacje. Z drugiej strony, nie mógł pozbyć się nawyków błędnego rycerza; dama w opałach mogła liczyć na jego po­ moc, czy chciała jej, czy nie. Nieraz popadał przez to w niezłe tarapaty. I byli jeszcze tacy mężczyźni jak Aleks. Nie, powiedziała sobie w duchu po chwili zastanowienia; nie ma na świecie drugiego takiego jak Aleks. To szczęście i nieszczęście, zależy jak na to patrzeć. - Kto dziś u ciebie pracuje? - zapytała Sandy, przerywa­ jąc jej tok bezproduktywnych myśli. - Pewnie Mac i Bucky, choć nie wiem, czy Bucky nie został dziś w domu, żeby pomóc ojcu składać siano. Obaj są mili. Myślę, że ich polubisz. - Mhmm. Może. Pewnie będą uważali mnie za wybryk natury. Są niżsi niż ja, prawda?

- Bucky jest wyższy. Mac ma dopiero piętnaście lat. Pew­ nie dopiero za rok wystrzeli w górę. Angel pamiętała aż nadto dobrze, jak niepewnie czuła się w towarzystwie chłopców, będąc w wieku Sandy. Potem ten problem minął bez śladu, ale kiedy ma 'się czternaście lat, każdy rok wydaje się wiecznością. Rozumiejący to rodzic może zrobić wiele dobrego. Hightower potrzebował kogoś, kto pomógłby mu zorientować się, czym naprawdę warto się przejmować, a czym nie. Mężczy­ znom tak trudno pojąć pewne sprawy. Mężczyznom trudno jest pojąć bardzo wiele spraw. Choć z kobietami bywa podobnie. Tak wielu spraw nie rozumieją, jeśli chodzi o mężczyzn. Miłość sprawia im nieraz taki ból... W wieku Sandy, kiedy wie się jeszcze tak niewiele, a hormony wymykają się spod kontroli, to może być gorsze niż menopauza i grypa razem wzięte. - Lubię brodatych mężczyzn, a ty? - mówiła Sandy w zamyśleniu. - Wyglądają tak... no... po męsku - wes­ tchnęła, kiwając stopą odzianą w but marki Reebok numer dziesięć. - Nie wydaje mi się, aby samo wyhodowanie sobie wło­ sów na twarzy czyniło z kogoś prawdziwego mężczyznę... Ale chyba rozumiem, co masz na myśli. - Angel przypomnia­ ła sobie, jak wyglądał Aleks późnym wieczorem, gdy na jego twarzy widać było cień jednodniowego zarostu. Wyobraziła sobie, jak szorstki policzek dotyka wrażliwej skóry szyi... albo piersi... - Jeśli oczywiście masz przez cały czas świado­ mość, że jednak charakter, a nie zarost są cechą prawdziwego mężczyzny - dodała, wracając do roli pedagoga. Sandy zrobiła balon z gumy do żucia. - Mówisz zupełnie jak tatuś. Czy Gus ma jakąś bliską przyjaciółkę?

- Nic mi o tym nie wiadomo - odparła Angel zgodnie z prawdą. Wolałaby móc odpowiedzieć co innego. - A czy lubi młode kobiety? Na szczęście Angel była zbyt zajęta prowadzeniem samo­ chodu, by na to odpowiedzieć. Miała nadzieję, że fascynacja Sandy brodami, bliznami i mężczyznami w średnim wieku nie będzie trwała tak długo, jak to, co dotknęło ją samą we wczesnej młodości. Choć gdyby panna Hightower znów zajęła się tym chło­ pakiem od corvetty, Aleks miałby większy powód do zmar­ twienia. Aleks dosiadał Cienia, swego ulubionego wierzchowca. Cwałował krętą dróżką tuż za dereszowatą klaczą Carol, po­ skramiając chęć wypuszczenia konia do pełnego galopu i wy­ dostania się przez rosnący wzdłuż drogi rząd drzew na roz­ ległe pastwisko obok. Chęć ucieczki, zerwania wszelkich więzów, nawiedzała go podświadomie i stawała się źródłem udręki. - Może wrócimy tym skrótem do stajni? - zasugerował. - Dlaczego nie... Zapomniałam, że ta ścieżka jest taka wąska. Nawet nie można rozmawiać bez podnoszenia głosu. Carol nigdy nie podnosiła głosu. Aleks też nie, przynaj­ mniej do niedawna. Ostatnimi czasy coraz mniej trzeba było, żeby wytrącić go z równowagi. Uważnie przyglądał się swojej towarzyszce. Wspaniale prezentowała się na koniu: ręce swobodnie trzymające wodze, plecy wyprostowane. Carol z zasady robiła tylko to, co udało jej się opanować do perfekcji. Jego myśli wróciły do sceny przy śniadaniu pierwszego poranka, który Angel spędziła w jego domu. Zeszła na dół wcześnie, nie spodziewając się, że ktokolwiek ją wyprzedzi.

Aleks wstał od stołu, żeby pomóc jej usiąść. Jego oczy za­ trzymały się na jasnoróżowej plamce na jej lewym policzku. - Co się stało? - Wyobrażał sobie, że może, wstając w no­ cy z łóżka w nie znanym domu, wpadła na jakiś mebel albo futrynę drzwi. - To pryszcz. - Spojrzała na niego karcąco i sięgnęła po dzbanek z kawą. - Nie rozumiem... - Musiałam posmarować go maścią. Jeśli nie masz nic przeciw temu, wolałbym nie roztrząsać dłużej tematu. Pryszcz? W jej wieku? Prawie zakrztusił się sokiem poma­ rańczowym. Potem zobaczył uśmiech czający się w kącikach jej ust. Gdy Sandy zeszła na śniadanie parę minut później, oboje śmiali się do rozpuku, choć żadne z nich nie potrafiło wyjaśnić ani nawet zrozumieć, co było takiego śmiesznego w odrobinie maści na policzku. Wiedział tylko to, że przez te parę minut znów był młody. Czuł się wspaniale. Zdał sobie wtedy sprawę, że nawet nie pamięta, kiedy ostatnio śmiał się tak głośno. Podwiózł Carol do domu, ale uprzejmie odmówił pozo­ stania u niej na lunchu. Wrócił do biura i zakopał się bez reszty w papierach. Jego firma zamierzała wykupić małą, podupadającą fabrykę krzeseł. Miał sporo kłopotów z przeko­ naniem do tego pomysłu swoich konserwatywnych dyrek­ torów. Były momenty, kiedy chciał rzucić w diabły ten meblowy biznes i zacząć coś całkiem innego. Tak się jednak składało, że jego firma zapewniała pracę ponad czterystu ludziom. A li­ czba zatrudnionych jeszcze się zwiększy, jeśli przejmie tę fabryczkę krzeseł.

Wrócił do domu później niż zwykle, myśląc już w dro­ dze o drinku, popływaniu w basenie, choć na to robiło się już trochę za chłodno, i może małej drzemce przed obiadem. Ostatnio miał kłopoty z zasypianiem w nocy. Nawet jeśli za­ snął, często budził się o czwartej nad ranem, od razu zbyt przytomny, żeby zasnąć z powrotem. To na ogół sprawiało, że przez cały dzień był zmęczony. Czuł się jakiś niespokojny, dziwnie rozkojarzony. Nie mógł znaleźć rozsądnej przyczyny swego kiepskiego samopoczu­ cia. Interesy szły całkiem dobrze. Problemy z Sandy zdarzały się, jak zwykle, ale jakoś sobie z nimi radził. To nie to. Miał trzydzieści osiem lat. Czyżby kryzys wieku śred­ niego? Drzwi wejściowe prowadziły do dużego, kwadratowe­ go holu. Naprzeciw nich szerokie, łukowato rozchodzące się schody wiodły na piętro. To miejsce niewiele zmieniło się od czasów jego ojca. Dina nie była zainteresowana zmianami w umeblowaniu domu, on sam wiele spraw uważał za waż­ niejsze. Przywykł do spłowiałych szarości i brązów wieko­ wych dywanów, trochę żywszych kolorów chodnika leżącego na schodach, do weneckich malowideł zdobiących boczne ściany holu. Stał tu też niewielki stolik z wazonem pełnym kwiatów, które przynoszono z ogrodu mieszczącego się na tyłach domu. Na polerowanej powierzchni wiśniowego drze­ wa leżało zwykle parę opadłych płatków albo liści. Nie miał natomiast okazji przywyknąć do widoku pary wojskowych butów, ustawionych na drugim stopniu schodów. Mocno zużyte sznurowadło z surowej skóry zwisało pomię­ dzy słupkami balustrady. Nie przywykł też do widoku starej torby z grubego płótna i skóry, przewieszonej przez oparcie fotela, który jego matka przywiozła z Francji, z podróży poślubnej.

Ani do dobiegających przez otwarte okno chichotów i plu­ sku rozchlapywanej wody. Poszedł parę kroków w stronę basenu i zatrzymał się na widok dwóch istot: jednej chudej jak tyka, drugiej małej, o szerokich biodrach. Obie stały na brzegu basenu gotowe do skoku, śmiejąc się tak, że na pewno nie powinny teraz skakać. Poszłyby na dno jak kamienie, zanim złapałyby oddech, pomyślał z rozbawieniem, ale i trochę z niepokojem. Woda była już naprawdę za zimna, żeby pływać. Sandy nieraz na­ kłaniała go, żeby zbudował osłonę nad basenem i zainstalował urządzenia do ogrzewania wody. Właściwie nie było powodu, żeby tego nie zrobić. Po prostu zwlekał z decyzją. Tak się składało, że ostatnio całe jego życie trwało jakby w zawie­ szeniu. Nie zastanawiając się długo wrócił do domu, rozpinając koszulę w drodze na górę. Po pięciu minutach był z powrotem na dole, ubrany w spodenki kąpielowe i sandały, z ręcznikiem w ręku. One akurat wchodziły do środka. Nawet przed samym sobą nie przyznał się do uczucia rozczarowania. - Zostawiłyście po sobie porządek? - zapytał z wymuszo­ nym uśmiechem. - O, cześć, tato! Opłukałyśmy się pod prysznicem, możesz być spokojny o filtr. Mamy pieczone mięso na kolację. Po­ wiedziałam Florze, że może dziś wcześniej wyjść. Ma umó­ wioną wizytę u kręgarza, ale Angel pokazała jej, jak może sobie pomóc przy pomocy zwykłej piłeczki tenisowej i jakie buty ma nosić, i w ogóle. Może wreszcie przestanie tak stękać przez cały dzień. Aleks niewiele z tego zrozumiał, próbując nie patrzeć na Angel w spłowiałym, jednoczęściowym kostiumie. Dina była wysoka i szczupła. Carol również. Tak samo

jego córka. Co jest atrakcyjnego w osobie chudej jak grocho­ wa tyczka? Nigdy nie był w stanie zrozumieć, dlaczego ko­ biety potrafią się głodzić i spędzać pół życia na forsownych ćwiczeniach tylko po to, żeby tak wyglądać? Przecież dam­ skie ciało o małym biuście, wąskiej talii, bujnych biodrach i pięknie zaokrąglonych udach to taki rozkoszny widok. Już jeden rzut oka może skierować męskie myśli na niebezpieczne tory. - Co... ach, tak. Oczywiście, kwiatuszku, jak sobie ży­ czysz. Przepłynął basen piętnaście razy, mówiąc sobie, że tak trzeba. Jeśli człowiek spędza całe godziny za biurkiem, musi potem rozluźnić napięte mięśnie. Gdyby tylko o to chodziło... Kiedy nieraz przewracał się na łóżku przez pół nocy, wyobrażając sobie, jak wyglądałaby pewna kobieta, gdyby zdjęła z siebie robocze drelichy, napi­ nały mu się całkiem inne mięśnie... Dobrze, że ma w domu basen. Pierwsze zadanie na jutro to telefon do pośrednika; zapyta o szczegóły zamówienia ogrze­ wania i obudowy basenu. Teraz, kiedy Angel znów pojawiła się w jego życiu, będzie musiał pływać i pływać. Do upadłego, do całkowitego zmę­ czenia.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Trzeba wrócić do domu, postanowiła Angel. Póki był tu Gus, dało się jakoś wytrzymać. Odkąd wyjechał, czuła się w domu Aleksa obco. Nic nie wychodziło tak, jak powinno. Na przykład barbecue. Często miała w zwyczaju kupować sobie parę plastrów pieczonej na grillu wołowiny z frytkami. Tanie, proste i bardzo smaczne. Gdy Sandy zwróciła jej uwagę na smakowity zapach, do­ biegający z mijanej restauracyjki z grillem, bez namysłu za­ trzymała się i kupiła trzy porcje na wynos. Wtedy uważała, że to dobry pomysł: rewanż za gościnność, powiedzmy. Tyle że wołowiny na plastikowej tacce nie jada się w eleganckiej jadalni, pod srogimi spojrzeniami szacow­ nych przodków z portretów. Poszły więc razem z Sandy do pokoju śniadaniowego. An­ gel była głodna jak wilk po całym dniu ciężkiej pracy i pły­ waniu na basenie. Zdjęła przykrywkę z tacki i zabrała się do jedzenia. Po chwili zdała sobie sprawę, że nie wie, czy Aleks lubi barbecue. Gdy wszedł do pokoju z włosami mokrymi jeszcze po wziętym przed chwilą prysznicu, spojrzała na niego z po­ czuciem winy. - Przepraszam, że nie czekałyśmy... Myślałam, że popły­ wasz dłużej w basenie. - Nie ma problemu. - Chyba powinnam była cię spytać, czy masz ochotę na

barbecue. Przejeżdżałyśmy akurat koło „Charlie Pig Pit" i po­ czułyśmy smakowity zapach. - W wyrazie jej twarzy była prośba o przebaczenie. - Nie wiedziałam, czego zechcesz się napić. Sandy mówiła, że lubisz piwo. Pewnie smakowałoby lepiej, gdybym wstawiła je do lodówki. - Wszystko w porządku. Dziękuję. Flora przygotowała na kolację pieczonego łososia ze szpa­ ragami i ziemniakami z rusztu. Angel wsunęła to pośpiesznie do lodówki. Teraz potępiała się w duchu za impulsywny gest. Aleks na pewno wolałby zjeść łososia. Flora nie była wpraw­ dzie dobrą kucharką, ale każde danie podane na delikatnej porcelanie, ze srebrnymi sztućcami i mereżkowanymi lniany­ mi serwetkami musi smakować lepiej. Pocieszając się w duchu, że dała przynajmniej zarobić tu­ tejszej restauracji, opróżniła do czysta plastikową tackę. Za­ służyła na porządny posiłek. Posadziła czterdzieści siedem spirei Little Princess, siedemnaście czerwonolistnych wisie­ nek i zabrała się do kwitnących wiosną dzikich jabłonek. Już po tym można mieć niezły apetyt, a przecież pływała jeszcze w basenie. Pewnie to niemądre, ale próbowała mierzyć się z Sandy, która czuje się w wodzie jak węgorz. Jutro wraca do swojego domu, nawet jeśli ten dom jest wciąż pozbawiony dachu. Aleks nie ma w stosunku do niej żadnych zobowiązań. Gus wyjechał, więc obejdzie się bez dyskusji. Kiedy tylko skończą posiłek, podziękuje za gościnę. Potem może być za późno, bo pewnie pan domu umówił się na wieczór z tą wymuskaną Barbie. Zaniosła resztki jedzenia do kuchni. Flora zdenerwuje się na pewno, ale może pani Gilly zdołają ułagodzić. Starsza pani niewiele już robiła w tym domu, ale była taka kochana. Dwadzieścia minut później odszukała Aleksa w jego gabi­ necie. Krzyżując ręce na piersi, oznajmiła w progu:

- Jutro rano wracam do siebie. Na dobre. I... dziękuję ci bardzo za pomoc. Aleks przyglądał się jej przez dłuższą chwilę w ten sposób, jakby winna mu była jakieś wyjaśnienia. - Nie czujesz się dobrze w moim domu? - zapytał. - Bardzo dobrze, ale nie w tym rzecz! - odparła dość ostro, bo czuła się jak oskarżona. Do diabła, dlaczego on, na przykład, nie wyłysiał albo nie wyhodował sobie brzuszka? Dlaczego nadal jest tak nieprzyzwoicie przystojny, ma tak wyrazistą twarz i szczupłe, muskularne ciało? - Rozumiem, że stolarze już uporali się ze swoją robotą? Wzruszyła ramionami. - Prawie. Jutro wchodzą jeszcze elektrycy, ale to przecież nie problem wymienić kawałek instalacji. - Dlaczego nie zaczekasz, aż Gus wróci do miasta? Gdybyż mogła mu powiedzieć, dlaczego... Im dłużej z nim pozostanie, tym trudniej będzie jej usunąć go z serca. Pewne przypadłości młodego wieku - odra, świnka czy bez­ nadziejne miłosne zadurzenie - są najbardziej niebezpieczne, jeśli przytrafiają się dorosłym. Każda kobieta, która ma choć trochę rozsądku, uciekłaby od takiego mężczyzny jak Aleks gdzie pieprz rośnie. W różnych porach dnia Aleks łapał się na tym, że myśli o Angel Wydowski zamiast o sprawach firmy. Przypominał sobie, jak ona się śmieje. Jej śmiech prawie nie zmienił się przez minione lata, choć teraz, gdy śmiała się jako dorosła kobieta, efekt był zgoła inny. Każdym nerwem swego ciała Aleks reagował na ten gardłowy, cichy śmiech. Przypominał sobie, jak Angel mruży oczy, jak jej wargi rozchylają się, zanim wybuchnie tym wesołym, zaraźliwym śmiechem. Kiedy to było? Wczoraj?

A może dwadzieścia lat temu? Kiedy zaczął wyobrażać sobie, jak smakują jej usta? Kiedy zaczął rozmyślać nad tym, czy ona smakowałaby tak, jak pachnie? A pachniała jak to, co rozwija się i rośnie, jak kwiaty i świeżo skoszona trawa. Przeklinając cicho pod nosem, wepchnął ołówek do ele­ ktrycznej temperówki. Szaleństwo! Przecież ona nic dla niego nie znaczy! Smarkula, siostra starego przyjaciela, ot co. Wprawdzie już nie jest smarkulą... Tuż po trzydziestce, choć nie wygląda poważniej niż wtedy, kiedy wykradła chłopcom paczkę papie­ rosów. Rozchorowała się potem okropnie i trzeba było czyścić siedzenie Aleksowego mustanga. Ją też trzeba było porządnie umyć i ledwie ją wtedy uła­ godził, bo z rozpaczy i wstydu chciała utopić się w jeziorze. Angelinę Perkins. Zastanawiał się, jaki też był jej mąż i co się z nim stało. Myślał o tym, jaka mogła być w łóżku, a po­ tem klął w duchu. Wezwał sekretarkę i powiedział, że wycho­ dzi na całe popołudnie. - Odbieraj telefony i faksy - powiedział. - Załatwię wszystkie sprawy później. W stajni za miastem trzymał parę koni: swego wierzchow­ ca i klacz Diny, której dosiadały czasem Sandy albo Carol. Mógłby je trzymać w swojej posiadłości, miał dość miejsca, ale sprawa ta wydawała mu się niewarta zachodu. W tym chyba tkwił problem. Ostatnio nic nie wydawało mu się warte zachodu. Pędził galopem przez suche, rozległe pastwisko. Miał na sobie stare bryczesy i buty do konnej jazdy, które trzymał w staj­ ni. Jego myśli znów powróciły do kobiety, od której chciał uciec. Przez to zmuszał konia do coraz szybszego galopu.

Angel. Mały diabełek Wydowskich. Co go w niej fascyno­ wało? Czy to, że była taka inna i różniła się od wszystkich kobiet, które znał? Zamiast wybrać jakiś zawód, w którym kobieta nie brudzi sobie rąk, albo dzielić czas między po­ le golfowe i dyżury w dobroczynnej instytucji, grzebała się w ziemi. Dosłownie. Kiedy wrócił do domu drugiego dnia jej pobytu, zastał ją z łopatą w ręku za domem. Obok staruszek Gilly rozprawiał o wyższości spinnerów Meppsa nad plastikowymi robakami na ryby. Dla Phila Gilly w niebie powinny być przede wszy­ stkim łódki na ryby, same ryby, rzecz jasna, i nieskończona ilość skrzynek taniego wina. Angel. Kiedy wchodziła do domu, natychmiast zdejmowa­ ła z nóg buty. Potem znajdował je na schodach albo pod stolikiem do kawy, albo porzucone gdzieś za krzesłem, z wy­ wleczonymi do połowy sznurowadłami. Piła colę prosto z pu­ szki, jadła frytki palcami i czytała tanie romanse, nawet nie próbując tego ukrywać. Chichotała głośno jak nastolatka i miała zwariowane pomysły, które nieco szokowały pewnego nudnego faceta w średnim wieku, ojca dorastającej córki. Ta kobieta rzuciła też urok na Sandy, co było jeszcze trud­ niejsze do zrozumienia. Sandy niełatwo nawiązywała bliż­ sze kontakty, szczególnie z dorosłymi. Zawsze była nieśmiała i zamknięta w sobie. Od czasu gdy poznała Angel, śmiała się o wiele częściej i nie uciekała z byle powodu do swojego pokoju. Ciepły wrześniowy wiatr chłostał go po twarzy, gdy galo­ pował przez wysuszone pastwisko. Już nie próbował wyrzucić z myśli tej kobiety. Pogodził się z tym. Zaszła mu za skórę i nie było na to rady. Trzeba tylko pamiętać, ile z tego powodu może być komplikacji. Angel. Zastanawiał się, czy nadal zdziera sobie gardło na

meczach baseballowych? Dla Gusa amerykański futbol był treścią życia. Jego siostra była zaciekłym kibicem baseballu i potrafiła to manifestować. Człowieku, czy ty potrafisz myśleć o czymś innym? Jesienne targi mebli zaczynały się za niespełna miesiąc, planował wykupić tę fabryczkę krzeseł, a tu co? W głowie miał tylko pewną rudowłosą kobietkę, którą przewróciłby ot, tutaj, na trawę, i wyobracał tak ostro, aż oboje zapłonęliby żywym ogniem. Na ścieżkę wypadł znienacka polny królik; koń gwałtow­ nie uskoczył w bok. Aleks zdołał jakoś utrzymać się w siodle. Otrzeźwiło go to na tyle, że spojrzał na zegarek. Za dużo stracił już czasu. Zaklął dość szpetnie, jak na mężczyznę z je­ go sfery. Mógł równie dobrze zostać w biurze, stwierdził. Skutki byłyby takie same. Nie było jej. Wyjechała. Wiedziałby o tym, przekraczając próg, również wtedy, gdyby go o tym nie uprzedzała. Dom emanował znowu tą beznadziejną nudą i pustką, na co może nie zwracał takiej uwagi, póki Angel nie napełniła go swoim życiem. Puszki po coli nie stały na stoliku. Rozsznurowane buty nie walały się po schodach. Stara płócienna torba nie wisiała na słupku poręczy. Cisza. Żadnych chichotów. Choćby ze względu na Gusa powinien odwieźć Angel i sprawdzić, czy jej dom nadaje się już do zamieszkania. Acz­ kolwiek. .. Czy to byłoby takie proste? Nawet gdyby nalegał, żeby została u niego do powrotu brata, mogła zwyczajnie roze­ śmiać mu się w nos. Była może niedużego wzrostu, ale potrafiła przeć wybraną przez siebie drogą jak ciężka lokomotywa. Sandy stała się sobą, czyli znowu miała do niego pretensje o wszystko, co nie podobało jej się na tym świecie.

- Mogłeś przynajmniej poprosić Angel, żeby została rzuciła w jego stronę przy obiedzie. - Mówiłem, że jest mile widziana w naszym domu tak długo, jak długo będzie życzyła sobie zostać. Miała prawo zrobić to, co jej bardziej odpowiadało. - Ale głupio zrobiła! I to przez ciebie! Możesz sobie mó­ wić, co chcesz, ale my z Angel trzymałyśmy sztamę. Ona mnie naprawdę lubiła, nie tak jak niektórzy... Niektórzy za­ mknęliby mnie w jakiejś staroświeckiej szkółce dla panienek i trzymali w niej do późnej starości. - Ja i Angel. Spojrzała na niego, zaskoczona, wysuwając dolną wargę w ten sam sposób, jak kiedyś robiła to jej matka. Dina też z upodobaniem miała mu wszystko za złe. - Wyraziłaś się niegramatycznie. Poprawiłem cię. - O, kurczę! Ciebie tylko to obchodzi! - Uważaj, jak się zachowujesz, Aleksandro. Z pewnością obchodzi mnie o wiele więcej. Na przykład ty, choć ostatnio nie mogę dojść z tobą do porozumienia. Czy to moja wina? A może celowo mi to utrudniasz? Reakcja była taka, jakiej mógł się spodziewać. Sandy rzu­ ciła serwetkę na stół i ze łzami w oczach wybiegła z pokoju. Aleks patrzył nie widzącym wzrokiem na nietknięty obiad. Zimny łosoś, łykowate szparagi i marne ziemniaki, chyba odgrzewane. Ciekawe, co by to było, gdyby pozwolił swej córce przeklinać, kaleczyć gramatykę, ubierać się wyzywają­ co i włóczyć po okolicy z resztą klasowej paczki? Przecież dziewczyna pochodzi z przyzwoitej rodziny, cho­ wa się w tak zwanym dobrym domu... Kiedy to będzie waż­ niejsze niż presja otoczenia? Nadal nad tym rozmyślał, gdy parę godzin później pojawił się Gus.

- Jak się cieszę, że cię widzę! - powitał go Aleks. - Chodź do środka i zostaw tę torbę przy schodach. Zdaje mi się, że chętnie bym się dziś czegoś napił... Od lat nie miałem takiej ochoty. Gus wepchnął torbę pod schody. - Jeśli dobrze pamiętam, to ja leczyłem cię z pierwszego kaca? Chcesz odgrzać to wspomnienie, póki jeszcze możesz mówić? - Wolałbym o tym nie mówić. Bez urazy, stary. - Wargi Aleksa wygięły się w gorzkim uśmiechu. - Czy jesteś głod­ ny? A może coś się stało? Myślałem, że pokażesz się tu do­ piero w połowie tygodnia. - Tak. No, właściwie tak i nie. Przy okazji, czy wrócimy do tego pomysłu z półlitrem? Dość słaby byłeś w piciu, choć i tak lepszy niż Kurt. Żaden z was nie umiał się dobrze bawić w towarzystwie butelki. - Butelka jest tańsza niż inne rozrywki; można popić sobie spokojnie, we dwóch. Jak ci minęła podróż? Gus rozsiadł się wygodnie w jednym ze skórzanych foteli, które tak dobrze przysłużyły się opinii firmy Hightowerów. Aleks zawsze bardzo cenił sobie spokój, pomyślał. Może dlatego, że był jedynakiem? A może nie dlatego. - Podróż była w porządku. A robota podobna do tej, którą miałem w zeszłym roku w Kinnakeet Shores. Znalazłem na­ wet niezłe mieszkanie; wynająłem je do grudnia, wniosłem tam moje bety i przyjechałem do was. Coś mi się widzi, że Angel nie usiedziała zbyt długo w twoim domu? - Owszem, nie usiedziała. Wyjechała dziś rano. Czy to źle? Gus pogładził brodę, która wyglądała mniej porządnie niż tydzień temu.

- Chyba nie. Spodziewałem się, że długo nie wytrzyma poza domem. Sprawdziliśmy konstrukcje nośne i właściwie mogła wrócić już trzeciego dnia po pożarze, ale wolałem, żeby fachowcy trochę posprzątali. Ta mała czarownica nie umie przyjąć pomocy od obcych ludzi. Im jest starsza, tym bardziej uparcie się przed tym broni. Aleks coś o tym wiedział. Czasami go to bawiło, a czasami irytowało niepomiernie. - A co z instalacją? - zapytał. - Czy jest bezpieczna? - Wystarczająco. Dopóki jednak nie skończą wymia­ ny, będzie bałagan: rozwalone ściany ze staromodną izolacją z waty szklanej. Jak człowieka oblezie, swędzi jak piorun. Jeśli zamierzasz zajrzeć do środka tej butelki, to mogę ci pomóc... Aleks napełnił dwie szklanki i przysunął butelkę bliżej. - Mógłbym teraz pojechać i sprowadzić ją tu z powrotem. Gus chrząknął znacząco. - A masz pułk wojska do pomocy? - Otóż to. Poziom płynu w butelce powoli się zmniejszał i obaj pa­ nowie rozmawiali coraz swobodniej. Aleks opowiadał o prze­ jęciu fabryczki krzeseł. Twierdził, że to dobry interes. - Jasne, znakomity. - Gus już wiedział, co o tym myśleć. - Ratujesz biedaków przed bankructwem i nieźle do tego dołożysz. - Coś ci się pomyliło - bronił się Aleks. - Misje ratunko­ we to specjalność Kurta. Czy dalej bierze udział w akcjach straży przybrzeżnej? - Z tego, co słyszałem, to tak. Nie kołuj mnie, Aleks, ja wiem swoje. Zawsze chciałeś zbawiać świat. Pamiętasz, jak wybierałeś się na medycynę, żeby zostać drugim doktorem Schweitzerem?

- Zgadza się - mruknął Aleks. No i co z tego, że miał takie marzenia. W cielęcym wieku każdy je ma. Jego problem polegał na tym, że był jedynym dziedzicem i spadkobiercą Hightowerów. To oznaczało odpowiedzialność. Kontynuowa­ nie tradycji. Meble. - A ty co? - odciął się Gusowi. - Podo­ bno zawsze przesadzasz z zamawianiem materiałów, a potem dajesz te remanenty na budowę jakiegoś sierocińca? - Możesz mnie wezwać przed sąd - wzruszył ramionami Gus. - To ty zostaw w spokoju moją fabryczkę. Dość się natłumaczyłem przed radą nadzorczą. - W porządku, doktorze Schweitzer. Jakiś czas siedzieli w milczeniu, rozmyślając nad tym, co chcieli robić w życiu, ale nie zrobili. W końcu Gus przerwał ciszę. - Tak sobie myślę, dlaczego zawsze biorę robotę na dwu końcach stanu, zamiast wybrać jakieś sąsiedztwo. Pół życia spędzam w drodze i nawet się zastanawiałem, czy nie ku­ pić małego samolotu... Byłoby szybciej. Mógłbym namówić Kurta, żeby wrócił w rodzinne strony i był moim pilotem. Potem poruszyli bardziej osobiste tematy. Aleks zwierzył się ze swych wątpliwości na temat Carol. - Ona przypomina mi Dinę. Bóg jeden wie, jak wariowa­ łem na jej punkcie... Na punkcie Diny, rozumiesz, nie Carol. - Nie ty jeden - odparł niewesołym głosem Gus. Nigdy chyba wyraźniej nie dał do zrozumienia, że wyjechał z miasta po ślubie Diny i Aleksa, bo był tak ślepo i szaleńczo zakocha­ ny w młodej pani Hightower. Kurt też był w niej zakochany, ale nikt z trójki kolegów nigdy nie poruszał tego tematu. Gus nawet nie liczył, że miałby u Diny jakieś szanse. Nie był tak przystojny jak Kurt ani tak bogaty jak Aleks. Uroda,

bogactwo i pozycja społeczna były niezwykle ważne dla ta­ kich kobiet, jak Dina Hathaway-Addams Hightower Jakaś -tam, bo teraz jest znowu zamężna. Wydowscy należeli do klasy robotniczej i nie mieli pretensji, by stać się czymś więcej. Wtedy jednak, na krótki czas, Gus prawie nienawidził Aleksa za to, że był tym, kim był: Dina właśnie dlatego go wybrała. Gus dotąd zakochał się dwa razy w życiu i za każ­ dym razem jego wybranka była nie tylko nieosiągalna, ale po­ chodziła z wyższej warstwy społecznej. To przynajmniej do­ brze o mnie świadczy, pocieszał siebie w przypływach czar­ nego humoru: taki mam wyrafinowany gust. - Nigdzie nie jest napisane, że mężczyzna musi się żenić - powiedział w zamyśleniu. - Ale Sandy potrzebuje matki. Dała mi to dość wyraźnie do zrozumienia w ciągu ostatnich dni. - Jakoś nie widzę Carol w tej roli - stwierdził Gus. - Sandy też jej nie widzi. Niestety. Popijali w milczeniu przez parę następnych chwil, zatopie­ ni we własnych myślach. W końcu Aleks powiedział: - Pewnie widać było, że nie zawsze zgadzaliśmy się z Diną? Gus roześmiał się krótko. - Owszem, można się było tego domyślić. Dina często bywała w kiepskim humorze. Zdarza się. - No, przynajmniej Aleks coś tam rozumiał. Gdyby to on był jej mężem, zrobiłby wszystko, żeby nie odeszła. Naprawdę wszystko. Potrafiłby dać jej to, czego Aleks nie umiał jej ofiarować. - To była przede wszystkim moja wina, że się rozstaliśmy. Wiesz co? My nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy. Jestem nud­ nym facetem; tak mówiła Dina. Powtarzała to dość często. Dziwne: zanim się pobraliśmy, mieliśmy o czym rozmawiać. - Owszem - potwierdził Gus. - Jeśli sobie dobrze przy-

pominam, mówiłeś jej, że ma piękne oczy, albo jak cudownie wygląda w tym, co akurat miała na sobie, albo jaki jesteś cholernie szczęśliwy, że ona jest z tobą. Teraz Aleks zaczął śmiać. - No nie, takich głupot chyba nie opowiadałem. - Nawet gorsze, możesz mi wierzyć. Nie usłyszałem od ciebie ani jednego rozsądnego zdania, kiedy randkowałeś z Diną. Ale nie mam ci tego za złe. Myślę, że każdy z nas marzył po cichu o lady Dinie - to była laseczka z klasą, nie ma co. Aleks machnął szklanką w powietrzu. Na szczęście była już prawie pusta. - No, no, Wydowski, uważaj, jak się wyrażasz o mojej byłej żonie! Gus westchnął ciężko i wbił wzrok w swoje kolana okryte pomiętymi spodniami koloru khaki. - Ale teraz przynajmniej masz Sandy. Mężczyzna powinien mieć dzieci. Jakąś rodzinę. Trzeba mieć dla kogo pracować. - Wiesz co, Gus... Muszę ci powiedzieć coś naprawdę smutnego. Z Sandy też nie mogę rozmawiać. Bóg jeden wie, jak bardzo ją kocham, ale nie mam już z nią żadnego konta­ ktu. Kiedyś byliśmy sobie bardzo bliscy; odrabiała lekcje, ja czytałem gazetę i rozmawialiśmy ze sobą o wszystkim, cho­ ciaż... Jakoś nigdy nie mówiliśmy o Dinie. Gus pokiwał głową. - Myślę, że ją rozumiem. Jeśli matka odchodzi, to dziecko zazwyczaj bardzo cierpi i zamyka się w sobie. Angel zrobiła się taka w parę miesięcy po tym, jak wyszła za tego łobuza Perkinsa. Zamknęła się w sobie. Uśmiechała się o wiele za często i nic nie mówiła. Aleks podniósł butelkę, po czym zmienił widocznie zda­ nie, bo postawił ją z powrotem.

- Jaki on był? - Kto? - Ten Perkins. - Aaa, on. Niezły kawał drania. Dość przystojny, tak mi się wydawało. Kobiety lubią ten typ. Angel całkiem straciła dla niego głowę. Gdyby nie to, przejrzałaby go przecież na wylot. Poznała go na parę miesięcy przed ślubem. Aleks nie chciał już tego słuchać, ale Gusowi nagle roz­ wiązał się język. Był gospodarzem tego wieczoru i nie wypa­ dało mu przerywać. - Pierwszym facetem, który naprawdę ją skrzywdził, był ten picusiowaty palant... Znasz go chyba, więc nie będę wy­ mieniał nazwiska. Zaczął za nią łazić zaraz potem, jak pobra­ liście się z Diną. Do diabła, Angel była jeszcze dzieckiem. Wyjechałem już wtedy z miasta, bo inaczej coś bym z tym zrobił. A wiesz, jaka ona jest. Czarne jest czarne, białe jest białe. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że facet pogrywa z nią sobie w kulki i tyle. - Chyba nie chcę już o tym słuchać - powiedział Aleks. - Dobra, dobra. Za to mnie się chce o tym mówić, więc zamknij się i słuchaj. Coś mi jesteś winien za to, co gadałeś o Dinie, zanim Kurt zagroził, że wepchnie ci do gardła parę przepoconych skarpetek. - Gus nalał sobie następnego drinka. Ruchy miał tylko trochę niepewne. Odstawił szklankę na bok i ciągnął: - Angel myślała, że ten drań chce się z nią ożenić. Podstępny był jak wąż. Kiedy ją zostawił, było z nią całkiem żle. Przyjechałem jakiś tydzień później i widziałem, jak wyglądała. Nic nie mówiła, ale ślepy by zauważył. Dowiedziałem się w koń­ cu wszystkiego od jej przyjaciółki. Zamierzałem zapędzić tego padalca przed ołtarz, przykładając mu strzelbę do tyłka. Aleks jęknął. Zaczerwienione oczy nie spoglądały już cał­ kiem przytomnie.

- Kto to jest? Zabiję sukinsyna... - Nie warto. Wierz mi, bracie, kiedy zobaczyłem, co z nie­ go za ziółko, sam dałem sobie spokój. Angel i tak się udało. Naprawdę mogło być gorzej. Zresztą znasz Angel, stary. - Ję­ zyk zaczynał mu się plątać. - Przydołujesz ją, a ona pozbiera się w trymiga i jeszcze da ci popalić. Kochana dziewucha. Postanowiła, że pokaże tamtemu, że ma go gdzieś. Po to, cholera, wyszła za Perkinsa. Tyle że Perkins był zrobiony dokładnie z tej samej gliny. Kiwał ją, jak chciał. Ona coś jednak przeczuwała, kiedy mężulek rąbnął w drzewo swoją ciężarówką. Wracał z imprezy z jakąś cizią. Aleks zaklął słowem, którego nie używał od bardzo wielu lat. - Ci z drogówki przebąkiwali, że spodnie miał ściągnięte do kolan, kiedy to się stało. Ubłagałem ich, żeby nie pisali tego w protokole. Ma się jeszcze paru przyjaciół z dawnych lat. Aleks już prawie wytrzeźwiał od tych rewelacji. Zaklął znowu. - Ale Angel w sumie nieźle przez to przeszła - ciągnął Gus. - Twarda sztuka, ta moja siostrzyczka. Problem w tym, że nie zawsze jest taka twarda, jak to próbuje okazać. - Gus wstał z trudem ze skórzanej kanapy. - Chyba do niej zadzwo­ nię, póki mogę wykręcić numer. Lepiej sprawdzić, czy nie wywołała następnego pożaru.

ROZDZIAŁ

SZÓSTY

Sandy w niczym nie przypominała ojca, poza kolorem włosów i oczu. Angel pamiętała fotografie Diny z wielu ga­ zet. Córka była prawie wierną kopią matki, myślała z nie­ chęcią. Dlaczego więc tak ją lubię? - Widzisz, jałowce mogą być różnych rozmiarów i kształ­ tów - opowiadała Angel ciekawej wszystkiego dziewczynie. - Ten mały i gęsty, o tam, nazywa się błękitnym jałowcem dywanowym. Nadaje się na skarpy i większe połacie gruntu. Tamten wysoki to jałowiec kolumnowy. Ma też łacińską na­ zwę, ale wymawiając ją, można sobie język połamać. Sandy wymogła na którejś z nauczycielek podwiezienie do domu Angel i zapewniła, że ojciec pozwolił jej tu przyjechać. Krążyła potem wokół działki, gdzie zatrudnieni przez Angel chłopcy sadzili krzewy. Kiedy poszli do domu, Sandy przy­ biegła do szopy na narzędzia i zaczęła narzekać, że jest za wysoka, za szczupła i ma zbyt duże stopy. - Już nieraz mówiłam ci, Sandy, że piękny ogród będziesz miała dopiero wtedy, kiedy będą rosły w nim drzewa różnych kształtów i różnej wysokości. Wszystko takie same jest po prostu nudne. - Chcesz mnie pocieszyć, no nie? - Jak wiesz, ogrodnictwo to moje źródło utrzymania. Ni­ gdy nie żartuję na tak poważny temat. - Bo pani Gilly mówi, że powinniśmy dziękować Bogu

za wszystko, co nam daje, i cieszyć się, że nie jest gorzej. Może tak, ale dlaczego Pan Bóg nie dał mi większego biustu? Co by mu szkodziło? - Pewnie woli ci zrobić ten prezent na szesnaste urodziny. - Wtedy już będę za stara, żeby mi na tym zależało. Tylko ja ze wszystkich dziewczyn w klasie muszę sobie wypychać biustonosz i... O, niech to, tata tu idzie! Dlaczego on musi wszędzie za mną chodzić? - Wzrok Sandy powędrował z ko­ lei w stronę domu, gdzie Gus rozmawiał z inspektorem od instalacji elektrycznych. - Myślałam, że ty i Gus zawieziecie mnie do domu. Gus przyjechał do miasta już zeszłego wieczoru, ale u sio­ stry pojawił się dopiero parę godzin temu, i to na niezłym kacu. Wiedziała, że spędził noc u Aleksa, ale nie zadawała żadnych pytań. Podniosła się z klęczek i otrzepała kolana z kawałków sos­ nowej kory. Aleks zbliżał się szybkim krokiem. Wyglądał na zmęczonego i zniecierpliwionego, ale i tak zniewalająco atra­ kcyjnie w letnim szarym garniturze, w rozluźnionym pod szy­ ją, trochę pomiętym krawacie, z cieniem popołudniowego za­ rostu na kwadratowej szczęce. Chyba też miał kaca, jeśli się nie myliła. Przywitał się z córką, ale jego wzrok natychmiast powę­ drował do Angel. - Widzę, że przeżyłaś tu noc bez większych katastrof. Mój Boże, nawet jego głos był ukrytą i bardzo niebezpie­ czną bronią. Angel podniosła głowę jeszcze wyżej. - I kto by przypuszczał, że to jest możliwe? - odpo­ wiedziała kpiąco. Znowu dopadł ją ten sam zestaw sympto­ mów: ucisk w piersiach, dziwne mrowienie pomiędzy udami i raptowne napięcie sutków. A przecież tylko się uśmiechnął. Strach pomyśleć, co by było, gdyby jej dotknął!

Kiedyś lubił się śmiać, błyskając swymi dużymi, biały­ mi zębami. Teraz nawet uśmiech rzadko gościł na jego twa­ rzy. Zmienił się przez te długie lata, kiedy obserwowała go z bezpiecznej odległości. Instynktownie jednak czuła, że pod ekskluzywnymi garniturami, koszulami z wyhaftowa­ nym monogramem krył się gdzieś głęboko tamten dawny Aleks. Już wtedy, gdy był jeszcze gburowatym nastolatkiem, ostro grającym obrońcą w szkolnej drużynie futbolowej, było w nim coś szczególnego. Siła, skromność, poczucie honoru, dobroć i szlachetność - wszystkie cechy rycerza w lśniącej zbroi, choć podobno tacy rycerze zniknęli razem z zamkiem Camelot. Ruiny zamku spychacze zrównały z ziemią, aby przygotować teren pod nowy supermarket. Angel wiedziała, że Aleks wciąż pozostał owym rycerzem. Może miecz ma już tępszy, zbroję nie tak lśniącą, ale ze smokiem jeszcze umiałby się zmierzyć. Przykucnęła i wróciła do swego zajęcia przy etykietowa­ niu świeżych sadzonek. - Zobaczymy siędziśumnie na kolacji -przypomniał jej. - Czy Gus przekazał ci zaproszenie? Skinęła głową bez słowa. Zamierzała wymówić się w ostatniej chwili bólem głowy. Gus niech sobie idzie, jeśli chce. Dla niej było to zbyt niebezpieczne. W tym momencie Gus znalazł się przy nich; twarz miał nieco bledszą niż zwykle. - Nie musiałeś przecież przebijać się przez te korki, czło­ wieku - zwrócił się do Aleksa. - Mogliśmy zabrać Sandy, jadąc do ciebie. - Byłem w pobliżu - odpowiedział Aleks. Gus uniósł do góry jedną brew. Angel obserwowała uważ­ nie kawałek krowiego nawozu na czubku swego buta. Sandy

westchnęła ciężko i ruszyła w stronę biura, gdzie zostawiła plecak z książkami. - Aleks nie ma lekkiego życia z tą młodą damą - zau­ ważył Gus, stojąc obok siostry przed domem; odprowadzali wzrokiem odjeżdżający samochód. - Czternaście lat to trudny wiek. Ona w gruncie rzeczy nieźle sobie radzi. To niezwykła dziewczyna. Aha, chcę ci powiedzieć, że nie pójdę z tobą na kolację do Aleksa. Gus ściągnął usta, jakby chciał gwizdnąć. - Tego się właśnie obawiałem. - Po prostu czuję, że za chwilę rozboli mnie głowa. - A to pech. Na dodatek zjadłem cały twój zapas aspiryny! Wiesz, zdaje mi się, że ten ból głowy szykował ci się prawie od dwudziestu lat. Mam rację? Angel udała, że nie słyszy słów brata. - Czy instalacja w moim domu nadaje się do użytku? - Jest całkiem jak nowa. Nawet lepsza niż wtedy, kiedy była nowa, bo ustawiłem ją na większe obciążenia. Możesz spokojnie włączyć duży bojler. - To cudownie. Kiedy wyjdziesz, zrobię sobie porządną kąpiel i wymoczę moje obolałe kości. - Zdawało mi się, że to głowa będzie obolała? - Czyżbyś radził mi wymoczyć głowę? Gus pokazał zęby w uśmiechu. Wyglądał teraz na dużo mniej niż trzydzieści dziewięć lat, mimo siwych włosów po­ kazujących się już w jego ciemnej czuprynie. - Radzę ci iść ze mną na tę kolację. Jesteś dość dorosła, prawda? Aleks nie może zrobić ci nic złego. Zobaczył, jak jej oczy robią się mroczne, i przeklął samego siebie za nieostrożne słowa. Sam wiedział, jak to jest. Jego ból zelżał wprawdzie z upływem lat, rany w sercu prawie się zabliźniły. Angel przeżyła więcej niż on. Najpierw wdała się

w romans z tym draniem tenisistą, który był tak podobny do Aleksa, że mógłby być jego kuzynem. Potem był Perkins, który miał choć tyle przyzwoitości, że się z nią ożenił. To wprawdzie nie było żadną pociechą. Gus nie wiedział, czy byli w życiu siostry jeszcze inni mężczyźni. Chyba nie. Miał wrażenie, że potem dała już sobie z nimi spokój i przez cały czas pielęgnowała w sercu niewygasłe uczucie do Aleksa. Angel nie przyszła. Aleks nawet nie próbował ukryć roz­ czarowania. Aż sam się zaniepokoił, że tak mocno to odczuł. Starał się włączyć Sandy do rozmowy przy stole i pocieszył się trochę, słysząc całkiem inteligentne komentarze córki na temat bieżących spraw. Gus uśmiechał się z aprobatą, jak dumny wujek. Gus opowiadał o swoich przygodach jeździeckich. Pewne­ go razu koń zrzucił go w jakieś chaszcze i kiedy się wreszcie pozbierał, zobaczył wymierzoną w siebie dwururkę. Właści­ cielka strzelby wzięła go za agenta policji federalnej, który chciał spalić jej pólko marihuany. - A więc pan lubi konie? - zapytała Sandy, rozpromienia­ jąc się w uśmiechu. - Tata ma w stajni klaczkę Tansy, która należała kiedyś do mojej mamy. Czasami na niej jeżdżę. Mo­ glibyśmy razem wybrać się na przejażdżkę. Ja wzięłabym Tansy, a tata pożyczyłby panu swojego konia. Ma na imię Cień. Zgadzasz się, tatusiu? Może w sobotę? Aleks był nadal podenerwowany, ale tocząca się rozmowa poprawiła mu humor. - Może Gus ma inne plany na weekend? - powiedział łagodnie. - W gruncie rzeczy to nęcąca propozycja. Moglibyśmy zrobić sobie piknik we czwórkę: ja z Angel i wy dwoje. Mu­ simy wyciągnąć moją siostrę z tych grządek, bo zapracuje się

na śmierć. Obawiam się, że ona już nie potrafi odpoczywać i dobrze się bawić. Sandy nie planowała przejażdżki we czworo, w szczegól­ ności z udziałem ojca. - Ale czy Angel nie musi pracować w sobotę? - Jej chłopcy dadzą sobie radę, jeśli opuści ich tylko na parę godzin. - No dobrze. Tata wypożyczy dodatkowe konie i możemy pojechać wszyscy tą szerszą drogą. Pokażę panu, gdzie Tansy kiedyś o mało mnie nie zrzuciła. Mój przyjaciel pewnie nie wie, w co się pakuje, myślał z rozbawieniem Aleks. Sandy mogła zagadać człowieka na śmierć, jeśli była w odpowiednim nastroju. A prawie zawsze była w takim nastroju, jeśli w pobliżu był Gus. - Rozumiem, że namówienie Angel na tę przejażdżkę mo­ gę zostawić tobie - zwrócił się z nadzieją do swego gościa. Sobotni poranek był jasny i rześki, niebo w kolorze cie­ mnego błękitu przywodziło na myśl październik, choć był dopiero koniec września. Aleks zawsze lubił jesień. Nie za­ stanawiał się nawet, dlaczego ta pora bardziej wydawała mu się początkiem czegoś niż końcem. Uczucie pełnego podnie­ cenia oczekiwania miał już za sobą. Angel odmówiła udziału w wycieczce. - Naprawdę jesteś pewna, że nie możesz? To przecież potrwa tylko parę godzin. - Na miłość boską, jak on nie lubił tak prosić! - Przykro mi, ale muszę posadzić lombardzkie topole. Na poniedziałek zapowiadają deszcz. Zdenerwowany odłożył słuchawkę. Ba, zdenerwowany to naprawdę za mało powiedziane. Był wściekły. Bez namysłu wystukał numer Carol i zaprosił ją na wycieczkę.

- Na konie? No cóż... Już prawie wychodziłam z domu, ale zakupy mogę zrobić później. Potrzebuję godziny na prze­ branie się i przyjeżdżam. Aleks poczuł, że w gruncie rzeczy wolałby zostać sam. To, co zrobił, wynikało z jakiejś podświadomej chęci, żeby coś sobie udowodnić, ale to był niewypał. Carol nie mogła zastą­ pić mu Angel. Nigdy i w żaden sposób. - Możesz spotkać się z nami przy stajni za, powiedzmy, czterdzieści pięć minut, dobrze? - Z nami? - Nie czekając na odpowiedź, Carol rozłączy­ ła się. Lepiej byłoby, gdyby wybrali się na przejażdżkę tylko we trójkę. A najlepiej we dwójkę: on i Angel. Gus miał rację, jego siostra pracowała zbyt ciężko. Poza tym nie robiła chyba tego z prawdziwego zamiłowania. Miał wrażenie, że w szkolnych czasach Angel nie odróżniała sadzonek róży od buraka. Spotkali się przy stajni. Carol wyglądała jak modelka z okładki ekskluzywnego magazynu jeździeckiego. Sandy miała na sobie dżinsy i bawełnianą bluzę. Na polecenie ojca musiała włożyć kask. Nie obyło się przy tym bez jęków: „Och, tatusiu!" - Pojedziemy tą szerszą ścieżką, prawda? - powiedziała Carol. - Chodź, Gus, pokażę ci drogę. - Spojrzała przekornie na Aleksa i dorzuciła: - Wy dwoje możecie osłaniać tyły. Koniec nosa Sandy zrobił się nagle czerwony. Oznaczało to zbliżający się potok łez albo imponujący atak złości. Aleks wytężył umysł, żeby jakoś odwrócić jej uwagę. - A jak się miewa twój przyjaciel z corvettą? O Boże, akurat się staruszkowi przypomniało! Tata jest całkiem nie w kursie... - Arvid? Nie będzie miał gabloty przez cały miesiąc rzuciła niedbale. - Zresztą on jest taki nijaki. Bez porównania

do niektórych chłopców, których znam. Oni pracują w week­ end. Aleks uznał, że sprawy wymagają znowu jego uważnego wglądu. Co za chłopcy? - Tylko popatrz na nią! - syczała kpiąco Sandy. - Wiesz, czego bym teraz chciała? Żeby Tansy wjechała z nią pod gałąź, która rąbnęłaby ją w twarz. Przestałaby się wówczas tak głupio uśmiechać! Ramiona Aleksa opadły bezsilnie. - Aleksandro, jeśli nie bawi cię ta przejażdżka, to możesz natychmiast wracać do domu. - Ja po prostu nie mogę zrozumieć, dlaczego Angel nie mogła z nami tu być, i tyle! - Była zaproszona. Najwidoczniej miała ważniejsze rze­ czy do zrobienia. A teraz uspokój się, bo twoja klacz robi się nerwowa. - Ale ona przyprawia mnie o mdłości! Aleks nawet nie miał złudzeń, że córka mówi o wynajętej klaczy. Chyba powinien przemyśleć przy okazji to i owo. Mógł zrozumieć rozczarowanie Sandy. Mógł nawet rozumieć jej niechęć w stosunku do Carol, ale nie mógł wybaczać jej takich manier. Jasne jesienne niebo jakby się teraz przyćmiło. No, na poniedziałek zapowiadali przecież opady deszczu, mówił so­ bie. To nie mogło mieć nic wspólnego z gruchającą parą na przodzie; ani tym bardziej z nabzdyczoną nastolatką, podąża­ jącą konno u jego boku. Znaleźli się na rozleglejszej przestrzeni, gdzie kilka mie­ sięcy temu piorun uderzył w duży, czerwony dąb. Zanim zdą­ żył zareagować, Sandy ruszyła do przodu i puściła konia ga­ lopem. Ledwie mieszcząc się na ścieżce, minęła wystraszone­ go wierzchowca Gusa i krzyknęła przez ramię:

- Ścigamy się do tego płotu, Gus! Niemądra smarkula. O Boże, co za nieznośne stworzenie! Aleks ruszył do przodu, tuż za nim Gus; Caroł próbowała opanować swoją spłoszoną klacz. - Niech to diabli, dziewczyno!... - To tylko zdążył krzyk­ nąć, gdy Sandy znalazła się przy drewnianym ogrodzeniu, które w zwykłych warunkach było łatwe do przeskoczenia. Tym razem warunki nie były zwykłe. Klacz była zdener­ wowana, a Sandy nie przygotowała się dobrze do skoku. Kie­ dy zorientowała się, że nie da rady pokonać przeszkody, było już za późno. Poszybowała nad końską głową, w chwili kiedy Aleks zeskakiwał w pośpiechu z siodła. Pobiegł w kierun­ ku drobnej postaci w różowej bluzce i dżinsach, leżącej bez ruchu na trawie. Gus nadbiegł zaraz potem i ukląkł obok. Dziewczyna upadła na kępę czegoś, co podejrzanie przypo­ minało jadowity bluszcz*. - Spokojnie, malutka, spokojnie... nie, nie próbuj sama wstawać, tylko oddychaj głęboko... O, tak. - Wszystko będzie dobrze, moja królewno, tatuś jest przy tobie. Zaraz cię podniosę... Ciii... Nie płacz. Carol zatrzymała się parę kroków dalej. Nawet nie zsiadła z konia. - Na miłość Boga, o co chodzi? Przecież widać, że nic jej nie jest! Nie zwracając na nią uwagi, Gus obmacywał ręce i nogi dziewczyny: - Taak, tu wszystko dobrze... hmm, tu też, ale ta lewa noga...

*Poisonivy -jadowity bluszcz, polska nazwa: sumak jadowity; jego dotknięcie powoduje długotrwały, swędzący i bolesny odczyn skórny, bardzo trudny do wyleczenia (przyp. tłum.)

- Spokojnie, kwiatuszku - mówił Aleks. - Nie ruszaj się, tatuś cię zaraz podniesie. Obaj mężczyźni rozważali w pośpiechu, czy dzwonić po pogotowie i czy trzeba rozciąć but. Carol kręciła się wokoło, nie zsiadając z konia, i mruczała coś pod nosem o głupich dzieciakach, które chcą się popisać. Aleks i Gus doszli w koń­ cu do porozumienia. But pozostanie cały i będzie służył za szynę; zresztą żaden z nich nie miał dość ostrego noża, żeby rozciąć grubą skórę. Przy takich usiłowaniach mogli nawet pokaleczyć podejrzaną o złamanie nogę. Aleks wsiadł na swego konia, a Gus uniósł ostrożnie Sandy i posadził obok ojca. Potem również wskoczył na siodło i pogalopował w kierunku stajni, żeby wezwać karetkę. Carol została w tyle. Nikt nawet nie zwrócił na nią uwagi. Była już prawie szósta, gdy Angel zamknęła biuro, wyre­ gulowała światła w szkłami i ruszyła w stronę łazienki. Zasta­ nawiała się, co też zostało jeszcze w lodówce. Zważywszy, że nie zrobiła dziś zakupów, nie miała wielkich nadziei. Gus jeszcze nie wrócił. Pewnie dobrze się bawią, myślała z żalem. Konna wycieczka, potem lunch. Po południu pewnie pływali w basenie. Było niezwykle ciepło jak na tę porę roku. Teraz pewnie siedzą sobie w ogrodzie i wspominają dawne czasy. Mogła być tam, razem z nimi, zamiast tak głupio bać się dziecinnych marzeń. Przecież znali się z Aleksem od lat! To taka zwyczajna rzecz spotkać się ze starym przyjacielem i po­ wspominać. Tere-fere. Owszem, chciała się z nim spotkać, ale najchętniej w sy­ pialni. Albo w świetle księżyca, w basenie ogrodzonym pło­ tem sięgającym aż do nieba.

Pół godziny później wyszła z łazienki, otulając się frotowym szlafrokiem. Słońce już zaszło i nagle zrobiło się chłod­ no. Powietrze pachniało dogasającymi węglami z grilla, pa­ lonymi liśćmi i krzewem jałowca. Upajająca kombinacja. Sta­ ła na werandzie, obserwując wschodzący nad szklarnią księ­ życ. Była tam jeszcze, kiedy Aleks wjechał na podwórze, prawie pod same drzwi. Nagle świadoma tego, że pod starym szlafrokiem byłego męża jest całkiem naga, zadrżała. - Cześć. Gdzie Gus? - zawołała, próbując instynktownie rozproszyć romantyczny nastrój jesiennego wieczoru. Gdyby to był sen, to co innego. Wtedy nie chciałaby się z niego budzić. - Gus został w charakterze niańki. - Aleks postawił no­ gę na pierwszym stopniu schodków i tłumaczył, co się sta­ ło. - Naprawdę wolałbym nie musieć cię o to prosić, ale pa­ ni Gilly nie może już wchodzić po schodach, a agencja nie przyśle nikogo przed poniedziałkiem, więc... Chodzi tylko o dzień jutrzejszy, może jeszcze jutrzejszą noc. Umyłem Sandy, jak mogłem najlepiej, bo wpadła w jadowity bluszcz, ale kobieta musi skończyć to zadanie, rozumiesz. Angel nie chciała udać się do domu Aleksa przede wszy­ stkim dlatego, że w duchu pragnęła tego tak bardzo. - Och, nie wiem, czy... Ja nie bardzo radzę sobie z cho­ rymi. - Ona nie jest chora, tylko potłuczona. Noga jest zwich­ nięta, ale nie złamana. Problem głównie polega na tym, że nie może ruszyć się z łóżka, a wiesz, jakie są dzieci w tym wieku. Telewizja już ją znudziła. Jeśli ty nie przyjdziesz, Carol będzie chciała z nami zostać. Już to sugerowała. - I co w związku z tym? Aleks poruszył się niespokojnie. W słabym świetle, które

sączyło się z okna kuchni, wyglądał na bardzo zmęczonego. Miał cienie pod oczami i twarz pokrytą zarostem. Wszystko, na co Angel mogła się zdobyć, to na wysiłek, by nie rzucić się w jego ramiona, nie objąć go z całej siły, aż straciłby dech. - Może tak byłoby najlepiej? - odrzekła. - Przepraszam, nie zamierzałem stawiać cię w trudnej sy­ tuacji... - Ale wiesz, że obecność Carol niewiele by pomogła? - Sama pakowała się w kłopoty. - Przypuszczam, że Sandy dała ci co nieco do zrozu­ mienia. - Na temat Carol? Owszem, wspominała, że nie zawsze znajdują wspólny język. - No... to chyba zbyt łagodnie powiedziane. Co ty naprawdę czujesz do Carol, pytała go w duchu. Czy wolisz ją ode mnie? A może nie jestem dla ciebie czymś więcej niż tylko narzędziem? Teraz mnie potrzebujesz, a po­ tem wyrzucisz, żebym nie przeszkadzała... Aleks miał jeszcze na sobie strój do konnej jazdy. Wyglą­ dało na to, że spędził w nim kilka trudnych godzin. - Wiesz co, wejdź i napij się kawy, a ja się ubiorę. Właś­ nie ją zaparzyłam. Weź sobie jeszcze... och, nic sobie nie weźmiesz, bo niczego nie ma. Nie zdążyłam zrobić zakupów.

ROZDZIAŁ

SIÓDMY

Kiedyż ona zdążyła zawładnąć całym moim życiem, zasta­ nawiał się Aleks na wpół rozbawiony, na wpół zirytowany. Nieco podniecony na dodatek. Znajdował się w tym stanie od czasu, kiedy Angel Wydowski znalazła się znów w jego po­ bliżu. Niech to diabli, mieszkała pod jego dachem niecałe dwa­ dzieścia cztery godziny i już ustawiła po swojemu jego służ­ bę. Planowała wyjazdy na zakupy z jego córką i omawiała z Philem Gilly plany zasiania na nowo trawnika; jego część poniżej basenu miała stać się ogrodem warzywnym. On tu odchodzi od zmysłów, pragnąc jej, a ona myśli o wa­ rzywach! Gus uparł się mieszkać przez ten czas w jej domu, żeby dopilnować remontu. Zwierzył się Aleksowi, że zanim wyje­ dzie z miasta, wezwie ekipę porządkową jeszcze raz i wyszy­ kuje wszystko na błysk. To się na wiele nie zda, myślał Aleks. Jej dom to zwykła nora. Powinien jakoś ją stamtąd wyciągnąć. Na zawsze. Z góry dobiegł go głośny, dziewczęcy śmiech. Siedział na dole, w gabinecie, dokąd usunął się po śniadaniu, żeby przej­ rzeć plany swojej wystawy na jesiennych targach. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak rzadko Sandy śmiała się do czasu, kiedy Angel pojawiła się w jego domu. Dlaczego było tu tak ponuro? Czy dlatego, że był wiecznie

zajęty sprawami firmy? Czy raczej dlatego był tak zajęty sprawami firmy, bo w domu było tak ponuro? W niedzielne popołudnie odwiedziła ich Carol. Przyniosła Sandy pęk balonów i disneyowską kasetę wideo. Aleks pa­ miętał, że wziął córkę na ten film, kiedy miała siedem lat. Wtedy była zachwycona. Teraz znacznie mniej, choć nie po­ kazała tego po sobie. Dobre nawet i to. - Dziękuję. Zawsze lubiłam ten film - powiedziała. - Hmm, no tak, myślałam, że może się nudzisz. - Właściwie wcale się nie nudzę. Ta kostka mnie jeszcze boli, ale Angel mówi, że to dobrze. Znaczy to, że się goi. - Angel? - Angel Perkins. Chyba pamiętasz... Spotkałaś ją tu któ­ regoś wieczora. - Przychodzi się tobą opiekować? - Nie, mieszka tu, z nami. Tata ci nie mówił? Najwidoczniej tata nic Carol nie powiedział. - No cóż... Przypuszczam, że jutro jakoś dokuśtykasz do szkoły i niańka nie będzie ci potrzebna. Aleks wszedł dokładnie w chwili, kiedy jego córka otwo­ rzyła szeroko oczy. Dokładnie tak samo, jak robiła to kiedyś Dina. Tak, jak czasami robiła to również Carol dla właściwego efektu. Pamiętał, że zastał kiedyś Dinę, jak ćwiczyła tę sztu­ czkę przed lustrem. Wyznała mu, że nauczyła się jej od kole­ żanki z koła studentek. Ale od kogo, na Boga, nauczyła się tego Sandy? - Och, Angel nie jest moją niańką - szczebiotała teraz beztrosko. - To moja przyjaciółka. Tata zna ją od bardzo dawna, wiesz? Ona robi u nas różne bardzo ważne rzeczy. Na przykład Flora daje za dużo tłuszczu do jajek na śniadanie. Angel ma tego dopilnować. A koło basenu drzewa się tak

rozrosły, że liście wpadają do wody, i Angel poszła tam właś­ nie z panem Gilly; mają je przyciąć. Aleks nie wiedział, czy ma się śmiać, czy zakneblować to niecne stworzenie na następne dziesięć lat. Sandy robiła to z rozmysłem. Carol uważała już ich dom za obszar swojego panowania. To ona poleciła Florę, która nie najlepiej gotowa­ ła, ale była uczciwa i tolerowała rządy pani Gilly. - Sandy, może już czas, żebyś się zdrzemnęła? - zapytał łagodnie, stojąc w drzwiach. - Tatusiu, leżę w tym łóżku od wieków! Wcale nie chce mi się spać. Chcę, żeby Gus zabrał mnie nad basen. Popatrzę sobie, co robi Angel i pan Gilly. Jak ja mam się nauczyć czegokolwiek o pielęgnowaniu drzew, jeśli w ogóle się stąd nie ruszam? - Gus pojechał na farmę Angel nadzorować prace porząd­ kowe, a na dworze jest zbyt chłodno, żeby siedzieć nad base­ nem. Czy masz ochotę na drinka przed wyjściem, Carol? - Och, czy powinnam już wyjść? Myślałam, że mogę się wprosić na obiad. Jestem pewna, że Flora da sobie radę z przy­ gotowaniem jeszcze jednej porcji. Powinien był przewidzieć, że to nie będzie takie łatwe. Gus wrócił niedługo przed obiadem i złożył raport o stanie prac w firmie ogrodniczej pani Perkins. Widać było, że część porządków wykonywał osobiście, bo miał na sobie jakieś wiekowe dżinsy i brudną bawełnianą bluzę; jej rękawy pod­ winął wysoko na muskularnych ramionach. Carol odchyliła się do tyłu na krześle i poprawiła spódnicę w ten sposób, że ukazała parę dodatkowych centymetrów ob­ leczonych w nylonowe pończochy, szczupłych nóg. Spojrzała spod oka na Gusa, żeby sprawdzić skutek. Ach, te kobiety, pomyślał Aleks. Chyba to ich cecha wro­ dzona.

Chociaż, jeśli się dobrze zastanowić... Nie, Angel nie ro­ biła takich sztuczek. Mimo to, jeśli jakiś mężczyzna jej się podobał, nieźle sobie radziła. Nawet jeszcze w podstawówce, kiedy zadurzyła się w nim po dziecinnemu, umiała wepchnąć się między niego i jego kolejną dziewczynę. Miała wtedy taką zadowoloną minę, jakby wygrała jakiś konkurs. - Czyż nie tak, Aleks? - Przepraszam, nie słuchałem? - Gus mówił, że domek Angel jest już w znakomitym stanie. Powiedziałam mu, że jego siostra pewnie marzy, żeby jak najprędzej tam wrócić. - O... tak. Zapewne. - Kiedy ty oprzytomniejesz, czło­ wieku, mówił sobie w duchu. Niedługo w jego firmie będzie musiała rządzić sekretarka. Carol została na obiedzie. Gus wziął prysznic i przebrał się w czyste spodnie khaki i czarną koszulę. Odświeżony zajął się bawieniem dodatkowego gościa, za co Aleks był mu bardzo wdzięczny, nie mógł bowiem skupić myśli na czymkolwiek dłużej niż przez trzy minuty. Angel wzięła swój obiad na górę, żeby zjeść razem z Sandy. Co jakiś czas dobiegały stamtąd wybuchy śmiechu. - Wielkie nieba, a cóż tam się dzieje? - zdziwiła się Carol. - Czy Sandy nie powinna odpocząć? Niektórzy ludzie powin­ ni mieć choć trochę rozsądku i... - zreflektowała się nagle i rzuciła Gusowi przepraszające spojrzenie. Aleks powstrzymał się od uszczypliwej uwagi i zaprosił gości do swojego gabinetu. Ten pokój przynajmniej nie znaj­ dował się wprost pod sypialnią Sandy. Tuż po dziesiątej Gus zaproponował, że odwiezie Carol do domu, żeby poczuła się bezpiecznie. Carol zawahała się. Aleks prawie dokładnie wiedział, co ta kobieta o tym myśli. Fizycznie Gus był atrakcyjnym mężczyzną, ale z zawodu

tylko stolarzem. Gdyby choć budował domy... Z drugiej stro­ ny, jakiś powód do zazdrości mógłby sprawić, że Aleks po­ święciłby jej więcej uwagi. Jeśli jednak ona pozwoli temu mężczyźnie, żeby jej towarzyszył, i jeśli on wprosi się na drinka? Co będzie, gdy zapragnie czegoś więcej? Czy warto robić sobie taki kłopot? Raczej nie. To nie dla Carol. Aleks znał ją zbyt dobrze, prawie od przedszkola, także wówczas, kiedy dwa razy wy­ chodziła za mąż i rozwodziła się. Jedną rzecz wiedział na pewno. Ta kobieta nie była zainteresowana fizyczną stroną relacji między kobietą a mężczyzną ani trochę bardziej niż jego była żona. Mogła pragnąć być żoną przystojnego i do­ brze ustawionego finansowo mężczyzny z jej sfery po prostu dlatego, że status osoby samotnej był towarzysko gorzej no­ towany, ale tak zwane obowiązki małżeńskie znajdowały się na końcu listy jej zainteresowań. Prawie uśmiechnął się, kiedy ziewnęła i powiedziała: - Dziękuję, naprawdę nie ma potrzeby. Zadzwonię, kiedy tylko znajdę się w domu. Obaj mężczyźni odprowadzili ją do samochodu. - Przystojna kobieta - zauważył Gus, kiedy odjeżdżała. - Mhmm. - Napala się na ciebie. - Napala się na moją pozycję i to, co mam. Reszta nie ma dla niej znaczenia. - Aleks wzruszył ramionami i skierował się z powrotem do domu. Zamykali właśnie drzwi wejściowe, kiedy niewielka osób­ ka w czerwonej piżamie zjechała w dół po poręczy. Na uła­ mek sekundy przed tym, kiedy jej siedzenie trafiłoby w koń­ cowy słupek, przerzuciła zgrabnie nogi i wylądowała na bo­ sych stopach. Odwracając się, ujrzała Gusa i Aleksa. - Och, nie... -jęknęła. - Słyszałam przecież, że drzwi...

Myślałam, że pojechałeś odwieźć Carol do domu. - Wyglą­ dała jak przedziwne zestawienie różu, czerwieni i pomarań­ czowej rudości. Spojrzała na Aleksa tak, jakby jej wzrok miał zabijać. - Mam przez to rozumieć, że Gus mógłby oglądać tę gi­ mnastykę? - No... on już widział. To jest... świetny sposób na odku­ rzanie poręczy. - Wyglądała na bardzo znękaną tym, co się stało, ale jednocześnie ślicznie i słodko. - Nie będę zjeżdżać po poręczy, jeśli sobie tego nie ży­ czysz. Już nigdy... no, prawie nigdy... I zrobiłam to tylko dlatego, że ta poręcz jest tak ładnie wygięta. Inne były albo za krótkie, albo za strome, zygzakowate, ze słupkami i zakrę­ tami. Nie można się było rozpędzić... Te inne bywają nawet niebezpieczne. Patrzyła to na brata, to na gospodarza. - Gus? Aleks? No, powiedzcie coś! - Czy ona jest zawsze taka? - Twarz Aleksa pozostała niewzruszona, choć miał ochotę wybuchnąć śmiechem. - Dokładnie. Nie daj Bóg pójść z nią na jarmark. Wykoń­ czy człowieka. Musi spróbować wszystkiego; bije się z przed­ szkolakami o miejsce na karuzeli. - To kłamstwo! - Angel podeszła do nich obu z rękami opartymi na biodrach. Aleks nie pamiętał już, kiedy się tak dobrze bawił. Angel wyglądała tak niezwykle na tle dostojnego wnętrza holu z je­ go weneckimi freskami, wschodnim dywanem i krzesłami o wysokich oparciach. Sprawiała, że wszystko wokół niej nabierało życia. On sam również. Wolałby, rzecz jasna, żeby Sandy wyzdrowiała jak najszybciej, ale chciał też mieć jakiś powód, żeby ta zadzi­ wiająca, drobna kobieta nie odeszła znowu z jego życia.

Gdyby została choć do tej chwili, kiedy on wreszcie zro­ zumie, dlaczego tak bardzo jej pragnie... - Czy potrzebowałaś czegoś, czy też była to podróż dla sportu? Angel zarumieniła się. - Sandy jest głodna. Kurczak był dość twardy, a ciasto... hmm... za suche. Było po prostu zleżałe. Aleks je zjadł, bo nigdy nie zwracał szczególnej uwagi na potrawy, dopóki miał je na stole o wła­ ściwej porze. - Proszę, bądź moim gościem - odrzekł, wskazując dłonią kuchnię. Jakiś ruch na górze zwrócił jego uwagę. - Co, u diabła...? Aleksandro, miałaś jeszcze nie stawać na tej kostce! - Ta-tuu-siu, przecież ja nie stoję na kostce, tylko na sto­ pie... - Nie bądź niegrzeczna! - Przepraszam. Tak hałasujecie na dole... Pomyślałam, że dołączę do tej imprezy. Z groźnym pomrukiem Aleks ruszył w kierunku schodów. Gus wyminął go szybko. - Ty poradziłeś sobie z Carol. Teraz moja kolej. - Wziął Sandy na ręce i zniósł ją ze schodów. - W porządku, skarbie, jesteś zaproszona. Tylko nie waż się tańczyć na stole i w ogóle żadnych ekscesów, zrozumiano? Całkiem niespodziewanie urządzili sobie niezłe przyję­ cie. Aleksowi przypomniało to dawne czasy i improwizo­ wane towarzyskie spotkania u Wydowskich. Byli to hałaśli­ wie weseli i bezpośredni ludzie; ciotka Gusa, Zee. umiała ro­ bić sztuczki z kartami, wróżyła z indiańskich tabliczek i znała się nawet na astrologii. Aleks czasami miewał wyrzuty sumie-

nia, że nie zaprasza przyjaciół do siebie. Jego matka, przy­ stojna, pełna wdzięku dama, nadawała ton ich domowi. Był to dom niewątpliwie miły, ale bardzo uporządkowany, spo­ kojny... I nudny. Teraz znaleźli w lodówce lody, które podane z resztkami nieszczęsnego ciasta zdecydowanie podniosły jego walory. Angel pokroiła na kawałki pieczonego kurczaka, zmieszała z różnymi dodatkami i zrobiła świetną, pikantną sałatkę. Do tego podała opiekane bułeczki i kawę. - Czy wiesz, że teraz możesz już nigdy nie zasnąć... - Dlaczego? - zapytała Sandy, drapiąc w roztargnieniu ślad po oparzeniu się jadowitym bluszczem, który jednak dał o sobie znać następnego dnia po upadku. - Gus, ani mi się waż! Aleks wyszczerzył zęby w uśmiechu. - No, no, chcesz opowiedzieć ten stary dowcip? Nie sły­ szałem go chyba od dwudziestu lat. - Opowiedzcie mi, opowiedzcie! - piszczała Sandy. - Obawiam się, że nie powinienem go opowiadać w dam­ skim towarzystwie. - Ta-ruu-siu, ja znam takie kawały, że sam byś się zaczer­ wienił. - Nie wątpię, ale wolałbym, żebyś mi ich nie opowiadała. - Angel! Każ Gusowi, żeby opowiedział! To nie jest spra­ wiedliwie! Angel pilnie wyskrobywała resztki lodów z miseczki. - Przykro mi, kochanie - wzruszyła ramionami. - Nie ja ustanowiłam pewne reguły. Po prostu się tylko ich trzymam. Owe reguły mówią, że trzeba mieć co najmniej szesnaście lat, żeby słuchać przy rodzicach słonych kawałów. - Jak to: słonych? - nie zrozumiała Sandy.

- A od kiedyż to, siostro, stosujesz się do reguł, które ustanowił kto inny, a nie ty? - dopytywał się Gus. Angel posłała mu urażone spojrzenie, ale potem zepsuła cały efekt wybuchem śmiechu. Sandy zawtórowała jej chi­ chotem. - Ale jest fajnie! - pisnęła, ogarniając zebranych roz­ promienionym spojrzeniem. - Czemu nie jemy zawsze tu, w kuchni? - Obawiam się, że pani Gilly byłaby temu przeciwna. I przeszkadzalibyśmy Florze. Gdzieś w głębi domu zegar wybił jedenastą. Angel stłumiła ziewanie. - Pewnie jesteś senna? - zapytał uprzejmie Aleks. Sandy szybko wyjaśniła przyczynę zmęczenia swojej przy­ jaciółki: - Wczoraj jakoś nie mogłam zasnąć. Angel siedziała przy mnie i opowiadała mi różne historie o tym, jak byłeś jeszcze małym chłopcem, tatusiu. Jakoś nie przyszło mi dotąd do głowy, że ty też kiedyś... no... - Że byłem zwyczajnym chłopakiem? Urwisem, jak inne dzieci? - Wyciągnął rękę i ujął pasmo jej jasnych włosów. - Wydawało mi się, że doktor przepisał ci jakieś pigułki, żebyś lepiej spała. - Angel mówi, że nie powinnam ich brać. W jednej chwili atmosfera znacznie się ochłodziła. - Nie wiedziałem, że Angel ma taką wiedzę medyczną - powiedział Aleks tonem, który do końca zniszczył beztroski nastrój. - Jeśli zachowałam się niewłaściwie, przepraszam. Sandy zapewniała mnie, że już nie czuje bólu i przecież nie musi koniecznie spać; wystarczy, że leży. A osobiście nie pochwa­ lam zażywania pigułek przy każdej okazji. To naprawdę...

Aleks odsunął swoje krzesło. - Gus, Sandy.,. czy możemy was na chwilę przeprosić? - Nie ujął wprawdzie Angel pod ramię i nie wyprowadził z pokoju, ale skutek tych słów był właśnie taki. Sandy zaczęła protestować. Gdy Gus położył jej rękę na ramieniu, zaczęła płakać. - Ale dlaczego on jest zły na Angel? Przecież chciała mi pomóc. - Ciii... Nie przejmuj się tym, moja mała. Ona sobie poradzi. Gdy wyszli z kuchni, Angel poczuła ucisk dłoni Aleksa ujmującej jej łokieć. Szli w stronę gabinetu. Czuła się jak osoba doprowadzana do aresztu. Wystarczyło parę minut ta­ kiej „asysty", by gotowała się wewnątrz ze złości. - Hightower, jeśli nie puścisz mojego ramienia - oznaj­ miła z powagą - dam ci w ucho. Aleks gwałtownie uwolnił jej rękę. Angel zachwiała się na nogach, po czym zaczęła rozcierać ramię. Spojrzała mu uważ­ nie w twarz, jakby chciała odczytać jego intencje. - No więc? - Teraz skrzyżowała ręce na piersi i uderzała stopą o podłogę. Według Gusa, to był jej „sygnał grzechotnika". Uwaga, bo zaraz... Niestety, stopa była bosa, pod nią gruby dywan i efekt jej poczynań był znikomy. Czekała. Aleks zaczął przemierzać pokój szybkimi krokami; gniew Angel dziwnie słabł, im dłu­ żej na to patrzyła. - Aleks, przecież Sandy ma się dużo lepiej. Opuchlizna prawie zeszła. Jestem pewna, że nic złego się nie stało, ale jeśli chcesz, zapłacę lekarzowi, żeby jeszcze... - Winien ci jestem przeprosiny - powiedział cicho. Roz­ broił ją tym zupełnie. Jasne, że powinien był ją przeprosić. W gruncie rzeczy czekała na to.

- No więc? - powtórzyła. - Przepraszam - powtórzył. Jego słaby uśmiech sprawił, że Angel ogarnął smutek. - Nie znałaś Diny zbyt dobrze, prawda? - Twojej żony? - Angel zmieszała się. Myślała, że będą rozmawiać o Sandy, o tym, że ona na własną rękę zmieniła zalecenia lekarza. Czyżby Aleks chciał po latach przeprosić za to, że złamał serce zakochanej w nim nastolatki, żeniąc się z bogatą ślicznotką? - Dla pewnych kobiet dzieci są chyba podstawowym raison d'utre. - Czym są? Czy byłbyś uprzejmy mówić po angielsku? Nie znam obcych języków. Umiem tylko kląć po polsku i pa­ miętam niektóre łacińskie nazwy roślin. - Przepraszam. To były jego przeprosiny? Nie wysilił się zbytnio. - Chodziło mi o to, że Dina nie miała w sobie macie­ rzyńskich cech. Sandy była wcześniakiem. Dużo chorowała w dzieciństwie. Dina jakoś nie umiała znaleźć niańki, która by ją zadowoliła, więc biedne dziecko długo chowało się w żłobku. Łapała tam wszystkie możliwe choroby. To chyba typowe dla dzieci chowanych w żłobku. Angel skinęła głową, zastanawiając się, do czego on zmierza. - Miała bardzo wrażliwe uszy. Kiedy zaczęły się infekcje, trudno je było wyleczyć do końca. Mieliśmy lekarstwo do zakrapiania przed wejściem do wody i po kąpieli. Czasem nie pomagało i wtedy trzeba było stosować antybiotyki. Aleks stał na drugim końcu pokoju, opierając dłonie o pół­ ki z książkami. Patrzyła na niego: długi, zwężający się ku biodrom tors, szerokie ramiona. Wyglądał, jakby coś go bo­ lało. Cóż na nonsens. To Sandy zwichnęła sobie nogę... Pragnęła podejść do niego, jakoś go pocieszyć, ale nie

umiała się na to zdobyć. Hightowerowie należeli do elity tego miasta. Wobec takich ludzi pewne zwykłe gesty są nie do pomyślenia. - Ja byłem zajęty pracą, cały dzień. Wiele wtedy podró­ żowałem, a Dina... cóż, nie zawsze pamiętała. O kroplach, o antybiotykach. Mówiła mi, że bóle ucha to u dzieci normal­ na sprawa. A ja jej wierzyłem. Zdjął dłonie z półki. Przeczesał ręką włosy, a jego bezrad­ ny uśmiech przyciągał Angel jak magnes. Prawie nieświado­ mie znalazła się tuż przy nim; Aleks wyciągnął ręce i oparł je na jej ramionach. To było prawie tak, jakby wziął ją w objęcia. Jeszcze nie to, ale niemal tak samo... Zamknęła oczy i wdychała zapach wełny, wykrochmalonej koszuli, jakiejś świeżej, lekkiej wody kolońskiej... i oszałamiającą woń ciepłego ciała mężczyzny. - Dina lubiła przebywać między ludźmi - powiedział lek­ ko schrypniętym głosem. Zapomnij o Dinie, prosiła go w myślach Angel. Teraz ja tu jestem. - Miała wielu znajomych, przyjaciół - ciągnął. - Lubiła towarzystwo. Wolała spędzać czas z nimi, zamiast siedzieć z chorym dzieckiem i nudnawym małżonkiem. - Znowu uśmiechnął się tym gorzkim uśmiechem. - Czasami jednak zapominała zostawić polecenia dla opiekunki, kiedy należy podawać Sandy leki, a ja nie zawsze byłem na miejscu, żeby tego dopilnować. - Ale przecież ty pracowałeś, wyjeżdżałeś służbowo. - Prawda, ale to mnie nie usprawiedliwia. Sandy powinna być dla mnie najważniejsza. - Czy Dina miała jakąś pracę? - Właściwie takie kobie­ ty jak Dina nie pracowały; najwyżej pełniły pewne funkcje, obejmowały stanowiska.

Aleks pokręcił głową. Jego ręce nadal spoczywały na ra­ mionach Angel. Był wprawdzie szczupły, ale tak wysoki, że czuła ciężar tych rąk. Znosiła go z przyjemnością. - Była zawsze zajęta akcjami dobroczynnymi, turniejami brydżowymi, działaniem w jakichś komitetach... Wiesz, jak to wygląda. Angel nie wiedziała. W rodzinach Reillych i Wydowskich, jeśli mężczyzna miał pracę, a kobieta nie musiała dorabiać, to ona odpowiadała za dzieci, za ich zdrowie i wy­ chowanie. - I dlatego tak się przejąłeś tym, że Sandy nie wzięła lekarstwa? Aleks skinął głową; oparł czoło na jej głowie, jakby nie wiedząc, co robi. Jakby był zbyt zmęczony, by trzymać je podniesione. - Wiesz, to był odruch. A przecież jeśli Sandy twierdzi, że nie czuje bólu, być może nie powinna łykać pigułek? Bawił się bezwiednie jej włosami, związanymi z tyłu wstążką. - Cal, mój mąż, brał pigułki na wszystko - powiedziała Angel, jakby chcąc mu wyjaśnić swoje zachowanie. - Żeby nie spać, żeby spać, żeby czuć się lepiej wtedy, kiedy miał wszelkie powody, by czuć się okropnie. Kiedy brakło tych czy tamtych pigułek, bo nie starczało na nie pieniędzy, potrafił być bardzo przykry. Czasami nawet... Zacisnęła usta. Ostatnia rzecz, o której chciałaby mówić, to jej nieudane małżeństwo. Nawet Gus nie znał całej prawdy. - Sandy ma osiemdziesiąt procent słuchu w lewym uchu - podjął Aleks - i tylko pięćdziesiąt procent w prawym. - O Boże, skąd mogłam wiedzieć... - To stało się, kiedy miała trzy lata. Wyjechałem wówczas do Nowego Jorku na prawie tydzień. Dina pozwoliła opiekun-

ce zabierać małą na pływalnię do klubu, ale nie powiedziała jej o kroplach. Zanim opiekunka spostrzegła, co się dzieje, nastąpiła infekcja. - Biedne dziecko... Pewnie bardzo cierpiała. - Obawiam się, że to samo zdarzało się przy braniu anty­ biotyków. Dina nie pamiętała... - Nigdy jej tego nie wyba­ czył. To był początek końca ich małżeństwa. - Kiedy wróci­ łem do domu, dziecko było bardzo chore. To, co było dotąd jakby przypadkową bliskością, jeszcze nie objęciem, stawało się nim powoli. Angel zacisnęła dłonie na jego plecach, jakby chcąc wziąć na siebie jego ból, cier­ pienia jego córki, przejąć ten ciężar na swoje drobne barki. - Biedna Sandy - szepnęła. - Czternaście lat to i tak trud­ ny wiek, nawet bez tego, co ona ma za sobą. - Ona nawet nieźle udaje, że wszystko jest w porząd­ ku, ale... Tak naprawdę jest zamknięta w sobie, nieśmiała. Czasami myślę sobie, czy nie dlatego nosi te zwariowane kolczyki? Może podświadomie stara się zwrócić uwagę świata na ten swój problem, zmusić, żeby zaakceptował ją taką, jaka jest. - To bardzo skomplikowane, ale może tak być. Widzę w tym pewien sens, choć nie studiowałam psychologii. Rozmowa o troskach Aleksa sprawiła, że nastrój zrobił się pogodniejszy. - A co studiowałaś, Angeline Wydowski? Czary? Leś­ nictwo? - Będziesz się śmiał... - Zobaczymy. - Chciałam zająć się polityką; zamierzałam zostać radną miejską. Może udałoby mi się pójść potem zajść wyżej, do władz stanowych, może jeszcze... kto wie? - No, no... - powiedział Alex z szacunkiem w głosie.

Wciąż trzymał ją w ramionach. Angel zastanawiała się, czy zdaje sobie z tego sprawę. - Udało mi się jednak zaliczyć tylko drugi rok college'u - mówiła. - Czasem bardzo trudno pogodzić naukę z pracą, szczególnie jeśli tej pracy było naprawdę dużo. Wydawało jej się, że Aleks westchnął. Dobrze przynaj­ mniej, że nie wygłaszał głupich uwag na temat jej politycz­ nych planów na przyszłość. Przez kilka chwil trwała cisza. - Angel? - usłyszała nagle jego głos, którego ton był tak głęboki i niski, że aż zadrżała na całym ciele. Podniosła głowę i spojrzała Aleksowi w oczy. - Słucham? - wyszeptała; pole jej widzenia pokrył nagle zamglony cień, gdy jego usta przybliżyły się do jej warg.

ROZDZIAŁ

ÓSMY

Jeśli efekt pocałunków dałby się mierzyć w tej samej skali, co trzęsienia ziemi, ten miałby siłę co najmniej ośmiu stopni. Dla Angel wnioski z tego faktu stały się boleśnie oczywiste. Była nadal po uszy zakochana, choć dawno przestała być niedoświadczoną nastolatką. Stała się dojrzałą kobietą i po­ winna wiedzieć, co grozi komuś, kto balansuje na skraju przepaści. Przez tyle lat wyobrażała sobie pocałunek z Aleksem Hightowerem, ale to, co teraz przeżywała, było stokroć wspa­ nialsze niż owe marzenia... Smak jego ust, niewiarygodnie delikatny dotyk jego warg, poczucie bliskości. Gdy jego język wsunął się między jej rozchylone wargi, Angel jęknęła. Ten cichy dźwięk podniecił go do tego stopnia, że przycisnął ją gwałtownie do swego twardego, napiętego ciała i wpijał się w jej usta z ogromną zachłannością. Odpowiedziała mu z podobnym zapałem; ich ciała płonęły pożądaniem. Angel zagarniała zwiniętym dłońmi fałdy jego koszuli, wyciągała ją zza paska, aż poczuła pod palcami nagą skórę jego pleców. Aleks przerwał pocałunek i oddychał przez chwilę ciężko, urywanie, tak samo jak Angel. - Nie przypuszczałem, że to się zdarzy - wyszeptał schry­ pniętym głosem, owiewając ją swym gorącym oddechem. - Można było przypuszczać - odpowiedziała. Jej ręce zsu-

nęły się po wypukłych mięśniach po obu stronach kręgosłupa, potem jeszcze niżej, po pasku. Ogarniając drobnymi dłońmi jego pośladki, poczuła na sobie, poniżej pasa, dotyk czegoś twardego. Nogi ugięły jej się w kolanach; upadłaby, gdyby Aleks nie trzymał jej tak mocno. Był o wiele wyższy niż ona. Przyciskając się do niego coraz gwałtowniej, wspięła się na palce. Wyczuwała jego agresywną męskość na swoim brzuchu, ale przecież nie w tym miejscu chciała go czuć. Pragnęła go gdzie indziej... Tam. Poczuła subtelny, męski zapach jego wody kolońskiej; był ciepły, zmysłowy i jakiś bardzo intymny. Wokół pachniało kawą, świeżo polerowanymi meblami, skórą. Cała ta kombi­ nacja uderzała jej do głowy jak mocny afrodyzjak. Odsunął wargi od jej ust na krótką chwilę, a potem znów zaczął ją całować. Prawie nie czuła smaku tego pocałunku, tylko narastający żar wewnątrz siebie i cudowny dotyk jego wilgotnej skóry. Powtarzał jej imię. Upajało ją to jak narkotyk. Całował ją znowu, wiele razy, raz gwałtownie i chciwie, jakby chciał wyssać duszę z jej ciała, potem znowu okrywał lekkimi, słodkimi pocałunkami jej szyję, wrażliwą skórę za uszami, aż marzyła o tym, żeby zedrzeć z siebie ubranie, by mógł całować całe ciało. Jęknęła znowu, bo nie mogła już ustać na nogach i brakowało jej tchu. Chciała, by zanim oboje znowu poddadzą się tej burzy zmysłów, on ułożył ją na okrytej dywanem podłodze i... - Ta-tuu-siu! Powiedz Gusowi, że ja wcale nie muszę iść zaraz do łóżka! Aleks odsunął się nagle. Jak ogłuszony patrzył na tę drobną, zarumienioną twarz, nabrzmiałe usta, nieprzytom­ ne oczy. - O Boże, Angel, prze...

- Ani się waż! - Co? - Nie waż się mnie przepraszać. - Tatusiu! Wiem, że tam jesteś! Czemu nie odpowiadasz? Milczeli przez następne chwile. Nie patrzyli na siebie, kiedy Angel zapinała górne guziki od bluzki i drżącymi pal­ cami poprawiała włosy. Na twarzy Aleksa nie malował się żaden wyraz, kiedy wkładał z powrotem koszulę za pasek od spodni. Potem potrząsnął głową, jakby chciał odzyskać kon­ takt z rzeczywistością. Gus zaniósł Sandy do jej sypialni; Aleks w tym cza­ sie zamykał drzwi na dole. Angel pomogła małej inwa­ lidce przygotować się do snu. Starała się wykręcić od py­ tań, ale nie mogła uniknąć zaintrygowanych spojrzeń dziew­ czyny. Była już prawie północ. Sandy ziewnęła. - Gdybyś mnie potrzebowała, jestem w pokoju obok. Do­ branoc, kochanie. - Zgasiła światło i zamknęła drzwi akurat w chwili, gdy Aleks wchodził na górę. Popatrzyli na siebie oboje. Żadne z nich nie powiedziało ani słowa, ale czuli oboje takie napięcie, że to, o czym myśleli, było nadto czytelne. Seks. O nim myśleli. Angel w całym swoim życiu nie pragnęła tak bardzo żadnego mężczyzny, jak właśnie Aleksa. Była też wystarczająco doświadczona, by wiedzieć, że zain­ teresowane są obie strony. Odczuwała już kiedyś to przemoż­ ne, czysto fizyczne pragnienie, ale jak dawno i jakże inaczej. Nadepnęła na kawałek szkła, które przecięło jej sandał i zra­ niło stopę. Aleks wziął ją w ramiona i zaniósł do ciężarówki Gusa. Wtedy była nastolatką... Teraz oboje są już dorośli. Żadne z nich nie ma zobowiązań. Przynajmniej ona nie ma. Więc czemu nie?

Nie, nie możemy, myślała. Sandy śpi w pokoju obok, a Gus na dole. Dlaczego nie możemy? Kobieto, przecież to lata dziewięć­ dziesiąte i nikt nie dziwi się prawie niczemu! - Czy coś mówiłaś? - Nie... to znaczy... A ty coś mówiłeś? - Nie. - Aha... - No... To dobranoc, Angel. Czy to brzmiało jak zachęta, czułe słowo, analizowała pośpiesznie. Czy nie mógłby nazwać jej jakoś inaczej: Angie, Lina albo nawet Ann? Powiedział: Angel. Zwyczajnie. - Dobranoc, Aleks - odpowiedziała. - Do jutra. Skinęła mu głową. To już było coś. Może to śmieszne i głupie, że łowi te okruchy jego przychylności i ma wciąż tę nierozsądną nadzieję, że on wreszcie spojrzy na nią inaczej i uświadomi sobie, że kochał się w niej od tych dwudziestu lat. Gdyby miała choć trochę rozumu, wróciłaby do swojego domu. Tam jest jej miejsce, gdzie mogłaby znowu spróbować usunąć Aleksa ze swoich myśli i serca. Sandy da sobie radę. Aleks może zadzwonić po Carol. Albo wynająć pielęgniarkę. Ona powinna ratować samą siebie. Jed­ nak na razie i tak musi poczekać z tym do jutra. Następnego dnia, tuż po siódmej, Gus zastukał lekko do drzwi Sandy. - Sandy, nie śpisz już? - Gus, to ty? Wejdź! Nie spałam prawie przez całą noc. Wetknął głowę przez uchylone drzwi. - Chciałem ci tylko powiedzieć „do widzenia", zanim wy­ jadę.

- A gdzie ty wyjeżdżasz? Mówiłeś, że pobędziesz z nami jeszcze trochę. - Przykro mi, kotku. Wczoraj wieczorem miałem pilny telefon. To i owo pozmieniało się w moich planach. Muszę pozałatwiać parę spraw w Banner Elk, zanim pojadę z powro­ tem na wschód. Masz dbać o siebie, dobrze? Może za parę tygodni znowu wpadnę i zobaczę, jak sobie radzisz. W pokoju naprzeciw Angel usłyszała przyciszoną rozmo­ wę. Wczoraj coś postanowiłam, przypomniała sobie. Wyszła na korytarz, porozmawiała przez chwilę z bratem, po czym zebrała siły, żeby stanąć przed Sandy. To miało być poże­ gnanie. Wiedziała, że nie będzie łatwe. Sandy wcale nie chciała być rozsądna. Marudziła, obrażała się jak małe dziecko. Angel miała ochotę jej powiedzieć, że pora już dorosnąć, ale sama wiedziała aż nadto dobrze, że to nie jest coś, co można zrobić na rozkaz. - Przecież ty nie możesz wyjechać! A co ze mną? Całe ciało mnie swędzi, a kostka boli mnie tak, że nie mogę iść do szkoły! - mówiła płaczliwym głosem. - Gus też miał jeszcze zostać! Obiecał! - On powiedział, że ma nadzieję, iż będzie mógł zostać jeszcze parę dni. To nie to samo co obietnica. - Ale ja chciałam, żeby on dzisiaj zawiózł mnie do szko­ ły... Żeby wszyscy go zobaczyli. Opowiadałam Rebie i Debbie, jaki on jest fajny, że ma brodę, i ciężarówkę, i... - Przykro mi, Sandy, ale... - Tatusiu, powiedz Angel, żeby z nami została. Gus ma zamiar wyjechać, Angel też. Ja zostanę tu całkiem sama, cał­ kiem! Co będzie, jeśli będę chciała iść do łazienki? Mogę spaść ze schodów i mogę się nawet zabić, a was to wcale nie obchodzi!

Aleks wszedł do pokoju tak cicho, że Angel nawet nie usłyszała jego kroków. Po nie przespanej nocy nie miała sił na jakiekolwiek utarczki. - Dobrze, zostanę z tobą jeszcze trochę... Potem będę mu­ siała iść na parę godzin do pracy. - Ale później wrócisz, prawda? - pytała Sandy błagalnym tonem. Aleks stał w drzwiach tuż za Angel, tak blisko, że czuła ciepło jego ciała. Jeden rzut oka przez ramię wystarczył, żeby wstrząsnąć jej zmysłami. Był jeszcze w piżamie, tak jak ona. W delikatnym świetle poranka wyglądał tak cudownie: roz­ czochrany, ciepły od snu, pociągający jak słodki grzech. Mo­ głaby go zjeść. Po raz kolejny zdała sobie sprawę, że z jej głową nie wszy­ stko jest w porządku. Usłyszała jeszcze swój głos, który obie­ cywał Sandy, że wróci na lunch i zostanie tu do jutra. - Jeszcze jedna noc, Sandy, i to naprawdę wystarczy. Możesz już jako tako chodzić. Flora i pani Gilly dadzą sobie radę. - Zostaję tu tylko z powodu twojej córki - szepnęła, gdy znaleźli się sami na korytarzu. Aleks miał na sobie piżamę z szarego jedwabiu w turecki wzór w kilku odcieniach. Wcześniej nieraz zastanawiała się, czy on sypia nago, czy też w krótkich spodenkach, i wyobra­ żała sobie, jak wtedy wygląda. To, co teraz widziała, stano­ wiło także podniecający widok. Bluza spływała mu luźno z ramion, unosząc się na zadziwiająco potężnej klatce piersio­ wej. Spodnie były bardziej dopasowane; opinały wąskie bio­ dra w ten sposób, że czuła suchość w ustach. Obrazy ist­ niejące w wyobraźni potrafią być bardziej zmysłowe niż na­ gość. - Chciałam ci tylko powiedzieć, że nie zostaję z powodu

tego, co zdarzyło się ubiegłej nocy. Oboje wiemy, że to nie miało żadnego znaczenia. To... to siępo prostu zdarzyło i już. Aleks przyglądał się jej z chłodnym spokojem. To zawsze mąciło jej w głowie. Im bardziej on był spokojny, tym bar­ dziej Angel czuła się podenerwowana. Tak było dawniej i nie zmieniło się mimo upływu lat. - Sandy była tak rozczarowana z powodu Gusa, że mu­ siałam się poddać. Ale jutro rano wracam do domu. - No powiedz coś, do diabła, błagała go w duchu. Powiedz, że nie pozwolisz mi odejść! Powiedz, że nie możesz beze mnie żyć! - Na miłość boską, to tylko skręcona kostka! - powiedziała na głos. - Sandy nie musi zostać w łóżku do końca życia! - Dziękuję ci, Angel. Dałaś mi wystarczająco wyraźnie do zrozumienia, że zostajesz tu tylko dla mojej córki. Nie wyko­ rzystam tego, obiecuję. - No... dobrze. Wracam więc dziś wieczorem i wyjeż­ dżam jutro rano. Przypominam ci o tym dlatego, bo pewnie będziesz musiał załatwić opiekę dla córki. Aleks zszedł na dół dwadzieścia minut później, ubrany w swój najnowszy garnitur i ulubiony krawat. Umył się i ogo­ lił w rekordowym tempie, spoglądając od czasu do czasu przez okno na furgonetkę Angel. Stała przed jego domem przez cały czas, co oznaczało, że jej właścicielka jeszcze nie wyjechała. Spotkali się w pokoju śniadaniowym. Angel miała na sobie roboczy kombinezon, tak samo okropny jak jej czer­ wona piżama. Piżama była wielka jak namiot, ale to nie robiło mu żadnej różnicy. Angel ubrana w zgrzebny worek i tak podniecałaby go do zawrotu głowy. Ciekawe, co by było, gdyby zobaczył ją w czymś przezro­ czystym i przylegającym do ciała. Chyba eksplodowałby od razu. Teraz była za piętnaście ósma rano, nie wypił nawet kawy, ale jedyna rzecz, o której mógł myśleć, to zedrzeć

z siebie ubranie, położyć jej słodkie, drobne ciało na stole i zanurzyć się w nim głęboko... tak głęboko, że pierwszy śnieg przywróciłby go może do rzeczywistości. Nie powinien był jej tu sprowadzać. Po tamtym wieczorze powinien odwieźć ją do domu i wynająć jakąś dobrą pielęg­ niarkę, która zajęłaby się Sandy. - Dzień dobry - powiedział, starając się zachowywać jak zrównoważony biznesmen w średnim wieku, a nie jak dziki ogier czujący w nozdrzach zapach klaczy. - Czy jadłaś już śniada... Urwał gwałtownie. Patrzył na swój talerz, na którym pię­ trzyła się jakaś dziwna, zmierzwiona mieszanina. - Co to jest, u diabła? - Śniadanie. Odpowiednie śniadanie. Rozmawiałam wczoraj z Florą. Chyba nigdy nie spotkałam osoby tak trudnej w kontakcie. Niemniej jednak wyjaśniłam jej, że mężczyzna, który przez niemal cały dzień siedzi za biurkiem, musi mieć właściwą dietę. Teraz nie będziesz miał problemów z chole­ sterolem. Nie sądzę wprawdzie, aby kiedykolwiek groziła ci nadwaga, ale człowiek w twoim wieku nie może... Aleks nie wytrzymał. Wybuch nastąpił, choć z innych przyczyn, niż sobie niedawno wyobrażał. Patrząc na tę małą, niezwykle pewną siebie kobietę, nie mógł powstrzymać się od ostrych słów: - Gdzie, do ciężkiego diabła, są moje parówki i smażone jajka? - Właśnie ci tłumaczę... - Jakie ty masz prawo decydować o tym, co ja powinie­ nem jeść?! Czy ktoś ci mówił, że jesteś najbardziej despoty­ czną kobietą we wschodniej części Ameryki? - Być może tak jest, ale wtrącam się, bo chodzi mi o twoje dobro. To ty mnie sprowadziłeś do tego domu, jeśli sobie

łaskawie przypominasz. Ja się tu nie wpraszałam. Naprawdę mam co robić u siebie, ale Sandy mówiła mi, że ostatnio nie czułeś się zbyt dobrze. Obiecałam jej, że się tobą zajmę. - I zajęłaś się, to widać. - Jego głos był spokojny, ale Angel przypomniało się porzekadło o ciszy przed burzą. - Tak... Tak się składa, że wiem to i owo o... Chciałam po prostu powiedzieć, że każdy, kto czytał cokolwiek o zasa­ dach odżywiania się, nie powinien kopać sobie grobu włas­ nym widelcem i nożem. Przecież jedyny ruch na świeżym powietrzu, na który sobie pozwalasz, to jazda na końskim grzbiecie. Tak naprawdę to koń jest w ruchu, a nie ty. - Ale ja często pływam. Chyba o tym zapomniałaś. Gniew w jego głosie brzmiał coraz bardziej wyraźnie. - Nie zapomniałam, tylko że to dość mały basen. Zresztą, nawet gdybyś nie miał takiego cholerycznego usposobienia, i tak jesteś już w wieku, w którym trzeba uważać. Jadasz smażone mięso, tłuste sery, torty z maślanym kremem... Nie widziałam na stole żadnej sałatki, odkąd tu jestem. Choćby ze względu na córkę powinieneś bardziej dbać o swoje zdro­ wie. Naucz się lepiej odpoczywać, odprężać. Bądź pogodniej­ szy. Dzięki temu ludzie naprawdę dłużej żyją. Aleks miał ochotę udusić ją, ale jednocześnie walczył z pragnieniem, żeby ta kobieta pozostała w jego życiu na zawsze. Był zły o to, że się wtrącała. Wkroczyła znów w jego życie, przypominając mu tamto poczucie winy; pragnął jej, kiedy była prawie dzieckiem, siostrą jego najlepszego przy­ jaciela. Wtedy na szczęście był już dość dorosły, żeby nie zrobić głupstwa. Złościło go wszystko, co wiązało się z Angel Wydowski, choć musiał przyznać, że od dawna... tak, od bardzo dawna nikt nie troszczył się o jego zdrowie poza towarzystwem

ubezpieczeniowym. To było bardzo dziwne doznanie: mieć kogoś, kto się o ciebie troszczy. Doznanie, na które nie mógł sobie pozwolić. Nie wolno mu było nawet przyzwyczajać się do takiej myśli. Szturchnął widelcem grudkowaty placek leżący na talerzu. - A co to w ogóle jest, jeśli mogę wiedzieć? - Omlet. Zrobiony z samych białek, ze świeżymi warzy­ wami i niskoprocentową śmietanką. Przymknął oczy. - Lepiej powiedz od razu, że to tylko żart. - Przyzwyczaisz się po pewnym czasie. Aleks westchnął i z rezygnacją podniósł widelec do ust. To przynajmniej oderwało go na chwilę od innego problemu, który byłby aż nadto widoczny, gdyby nie osłaniał go stół. A to dopie­ ro! Omlet z białek, grzanka z razowego chleba i pieczone jabłko zamiast uczciwego śniadania. Na deser jadał zazwyczaj croissanta posmarowanego masłem i truskawkowym dżemem. - No, przynajmniej pozwalasz mi pić kawę - mruknął, sięgając po porcelanową filiżankę, w której normalnie znaj­ dowała się aromatyczna, kolumbijska mieszanka. - Niby dro­ biazg, a jednak cieszy. Nagle się zakrztusił. Oczy prawie wyszły mu z orbit. - To są zwykłe pomyje! - krzyknął ze złością. - To kawa, ale bez kofeiny. Przyzwyczaisz się. Po tej uwadze zajęła się swoim zwyczajnym omletem z se­ rem i bekonem oraz pachnącą, czarną kawą z Kolumbii. Angel nigdy nie miała problemów ze zdrowiem. Poziom chole­ sterolu w jej organizmie utrzymywał się w granicach normy, wagę miała odpowiednią do wzrostu, choć może rozkład tej wagi był dość szczególny. Wskaźniki ciśnienia nie zmieniały się od wielu lat: 120 na 70. Poza typowymi chorobami dzie­ cięcymi nie cierpiała nigdy na żadne dolegliwości.

Uczciwie mówiąc, może ciśnienie pozwoliło sobie na parę skoków tej nocy, kiedy Aleks całował ją tak namiętnie. Zgodnie z zapowiedzią, Angel spędziła jeszcze jedną noc w jego domu. Swoją kolację zabrała na tacy do pokoju Sandy i zaraz potem poszła spać. Chciała, żeby wszystko było jasne. Ona ma własny dom. Ma też własną firmę, o którą musi dbać. Aleks powtarzał sobie, że tak jest lepiej. Ta kobieta burzyła tylko ustalony porządek jego dobrze zorganizowanego życia. Przynajmniej na tyle zorganizowanego, jak to jest możliwe, kiedy się ma córkę w wieku lat czternastu i pół, gospodynię, która nie może wejść na schody i nie pamięta żadnego pole­ cenia dłużej niż przez pół godziny, i gderliwą kucharkę, która ostatnio ujawniła pewne skłonności sadystyczne. Na pewno nie powinien był przyzwyczajać się do obecności Angel. Zre­ sztą po co komu wtrącalska wiercipięta, która wygłasza pra­ wdy objawione, jak należy żyć, co należy jeść, odbiera czło­ wiekowi z życia ostatnie przyjemności, nie dając nic w za­ mian. Zapomnij o Angel Wydowski, mówił sobie. Skutek był taki, że zajął się wykupem bankrutującej fabryczki i jesienną wystawą mebli do tego stopnia, iż nie myślał o Angel częściej niż osiem godzin codziennie. Jak nazywał ją Gus? Mała czarownica? Rzeczywiście rzuciła urok na wszystkich w tym domu. Może tylko kucharka Flora okazała się w pewnym stopniu odporna na jej czary. W pewnym stopniu, bo gotowanie bez tłuszczu stało się jej zasadą. Prawdziwa klątwa. Pani Gilly dopytywała się, czy pani Perkins wróci do czasu jesiennych porządków, bo jeśli nie, to trzeba będzie kogoś wynająć.

Ten zwyczaj zapoczątkowała jego matka. Co pół roku ro­ biło się w domu generalne porządki: zmieniało się pokrowce na meble, kapy na łóżkach, zasłony w oknach na bardziej odpowiednie na nadchodzącą porę roku. Mosiężne wazy z kompozycjami z suszonych roślin zajmowały miejsce świe­ żych kwiatów i tak dalej. Przy okazji wszystko było myte, zabezpieczane i spisywane. Jesienne porządki nie wyczerpywały problemów pani Gilly. Przypomniała Aleksowi, że pani Angel obiecała zrobić coś z tymi klonami i poprzycinać krzewy. Była też mowa o zasia­ niu trawy. Aleks nie był w stanie rozumieć tych wszystkich pytań, nie mówiąc już o udzielaniu na nie jakichś odpowiedzi. Wycofał się do gabinetu, gdzie znalazł swoją córkę, siedzącą z nogami oplecionymi wokół krzesła, z książką, która przypominała kioskowy romans. - Uczysz się? - zapytał. - Mmm... Odrobiłam już lekcje, więc pomyślałam, że poczytam sobie tę książkę, którą zostawiła Angel. Ona mówi, że w romansach można przeczytać o prawdziwych proble­ mach, jakie mają współczesne kobiety, i wiesz, tatusiu, w tej książce jest prawie o mnie. O tym, jak jedna dziewczyna... Aleks nie miał zamiaru słuchać, o czym jest ta książka. W szczególności nie życzył sobie poznawać opinii Angel na temat romansów. Miał swoją własną. W ciągu ostatnich dni jego córka zaczynała prawie każde zdanie od słów: „Angel mówiła" albo „Angel uważa, że..." Nie miał ochoty słuchać, co Angel mówiła, ani co Angel uważa. I tak robił wszystko, co możliwe, żeby usunąć tę ko­ bietę ze swoich myśli. Uczciwie musiał jednak przyznać, że pod wpływem pani Wydowski przestawał czasem traktować swoją córkę jak przy-

bysza z kosmosu i odnosił się do niej jak do istoty ludz­ kiej. Zdarzyło im się nawet porozmawiać parę razy bardzo sympatycznie i rozmowy te nie dotyczyły lekcji do odrobie­ nia, krótkich spódnic ani młodego człowieka nazwiskiem Arvid Moncrief. Jedna z takich rozmów odbyła się zaraz po tym, kiedy tłumaczył Carol przez telefon, że nie może, ze względu na nawał pracy, odwieźć jej do Southern Pines na weekend. Sandy stała obok, bo chciała do kogoś zadzwonić. Mieli . w domu tylko jeden aparat telefoniczny. Aleks odłożył słuchawkę zirytowany. Carol próbowała wzbudzić w nim poczucie winy za to, że nie chce spędzić z nią całego weekendu na grze w golfa i przyjęciach. Sandy dobrze odgadła jego nastrój, ale źle zinterpretowała przyczynę. Wykręciła numer i poprosiła swą koleżankę, żeby chwilkę poczekała. Przyciskając słuchawkę do piersi, powie­ działa: - Tatusiu, byłeś niegrzeczny dla Carol. Ostatnio... no, jesteś w ogóle zły na cały świat. Nawet trochę się nad tym zastanawiałam. Myślę, że wiem, jaki masz problem. - Jem za dużo zdrowej żywności, prawda? Chyba masz rację, królewno. - Nie, ja myślę, że tu chodzi o seks. Seks? - No, mam na myśli to, że przecież jeszcze nie masz stu lat i... - Co takiego? - Wiem, że młodość masz już za sobą, i w ogóle, ale nasza pani od biologii mówi, że nawet starym ludziom potrzebny jest seks. Oni też potrzebują... czyjejś bliskości i, no... Jeżeli uważasz, że nie możesz mieć tego z Carol, to może byś sobie

poszukał kogoś innego? Znam takie miejsca, gdzie bywają starsi panowie. Oni mogliby ci powiedzieć, gdzie znaleźć zdrową kobietę, żeby... to było bezpieczne. Czuł, że jego twarz robi się purpurowa. Mógłby się za chwilę całkiem udusić, ale zdążył dopaść drzwi wyjściowych. Krzyknął tylko do pani Gilly, że zostaje sama na gospodar­ stwie, dopóki on nie wróci.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Aleks pędził przez miasto w stanie absolutnego szoku. Przeklinał głośno czerwone światła i ledwie uniknął wypadku, omijając źle zaparkowaną furgonetkę. Starsi panowie, powtarzał w myślach z furią. Skąd ona może wiedzieć, gdzie bywają starsi panowie? Skręci jej kark i już! Nie, zamknie ją w domu na najbliższe dziesięć lat, a potem będzie wyprowadzał wyłącznie na smyczy! Czegoś ma sobie poszukać. O Boże! Zdrowe kobiety. Bezpieczne. Jeśli ona miała na myśli to, co on sądził, to może nie jest wcale taka głupiutka. Plac przed domem i biurem Angel został zrujnowany przez strażackie ciężarówki i tony wylanej wody. Teraz był porząd­ kowany i żwirowany na nowo. Aleks wjechał z rozpędem przez otwartą bramę, rozrzucając stos żwiru podczas gwał­ townego skrętu. - Angel! - krzyknął na cały głos, zanim jeszcze wysiadł z samochodu. - Wyłaź stamtąd! To pilne jak cholera! Angel stała jeszcze jedną nogą w swej staroświeckiej wan­ nie. Wyciągnęła szyję w stronę wysoko umieszczonego okien­ ka, które wychodziło na podwórze. Była prawie pewna, że słyszała głos Aleksa. Tyle, że odkąd wróciła do domu, nieraz słyszała jego głos,

widziała jego twarz. Próbowała nawet odtworzyć w pamięci tamten pocałunek, ale czy można pamiętać smak? Teraz rozległ się dźwięk dzwonka u drzwi i Angel próbo­ wała sobie przypomnieć, czy je zamknęła. Nie zamknęła. Od tak dawna myślała tylko połową mózgu. Dobrze, że dotąd nie zatrzasnęła przed sobą drzwi od ze­ wnątrz. - Angel! Gdzie ty jesteś, u diabła! - Słyszała już kroki na sosnowej podłodze pokoju, potem na wykładzinie w kuchni. Nie, on nie może... - Wiem, że tu jesteś, bo samochód stoi na podwórzu, a szklarnia jest zamknięta. Patrzcie państwo. Nie zapomniała zamknąć szkłami, ale nie zamknęła drzwi wejściowych. Słysząc zbliżające się kroki, wyskoczyła czym prędzej z wanny i rzuciła się w kierunku szlafroka wiszącego na drzwiach. W tym momencie drzwi się otwarły. Nie dosięgła. Ręcznik wisiał na ścianie z tyłu. Wanna nie miała zasłony, bo w łazience Angel nie było prysznica. Aleks stał i patrzył. Otworzył usta, zamknął je, otworzył zno­ wu, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Jego wzrok prze­ suwał się powoli pojej mokrym ciele: szerokie biodra, piersi jak u dziewczynki, zabandażowany kciuk, bo obtarła go sobie w czasie pracy, zaczerwieniony od słońca nos, bo zapomniała posmarować go kremem z filtrem, i wszystko inne. - Przepraszam - wyszeptał cicho. - Ty mnie przepraszasz! - Gdyby zastał ją na kanapie, jedzącą winogrona, ubraną w coś drogiego i uwodzicielskie­ go... - Czy mógłbyś podać mi szlafrok, który wisi za tobą na drzwiach, i wynieść się stąd do diabła?

Aleks sięgnął za siebie na oślep po stary, spłowiały szla­ frok, który należał kiedyś do ojca Cala Perkinsa. Angel i Cal kupili mu go po tym, jak dostał ataku serca, ale starszy pan Perkins nigdy go nie używał. Cal nie znosił szlafroków, więc rzecz dostała się Angel w charakterze spadku. Nie lubiła ni­ czego marnować. - Chciałbym z tobą porozmawiać. - To zaczekaj w dziennym pokoju. - A gdzie on... - Przejdziesz przez werandę, przez kuchnię i znajdziesz go. Tu jest tylko pięć pomieszczeń, na miłość Boga! No, idź stąd! Poszedł, mając wciąż przed oczami niemożliwy do zapo­ mnienia obraz tak bardzo kobiecego w kształtach ciała o ma­ łych, mlecznobiałych piersiach z ciemnymi, wystającymi sut­ kami. Te piersi podnieciły go bardziej niż jakikolwiek damski biust od czasu, kiedy miał lat trzynaście, a chłopak w tym wieku jest na takie rzeczy wrażliwy. I trójkąt gęstych, ciemnorudych włosów tam, gdzie łączyły się jej pięknie zaokrąglone uda. Przełknął ślinę, jakby coś dławiło go w gardle. Czuł ogar­ niającą go panikę. Przyszedł tu, żeby... Po co właściwie tu przyszedł? Żeby ją uwieść? A może namówić Angel, aby wróciła z nim razem do jego domu? A niech to szlag trafi! Był za stary na takie historie. Kiedyś, owszem, hormony dawały mu się we znaki. Robiło się różne rzeczy. Większość facetów między szesnastym a dwudzie­ stym piątym rokiem życia ma ten problem. Matka natura natrętnie domaga się dopełnienia dzieła przedłużenia gatunku. Teraz przecież nie o to chodziło. Najlepsze lata w tej dzie­ dzinie miał już za sobą; przynajmniej tak uważają eksperci.

Nawiasem mówiąc, nie miał najlepszego zdania o tak zwa­ nych ekspertach. I gdzie mu tam teraz w głowie jakieś prze­ dłużanie gatunku. To, czego chciał, to zwyczajny, stary jak świat seks. Chciał Angel. - No, jestem. Powiedz mi, jaki to naglący i ważny prob­ lem sprawił, że przyjechałeś do mnie? Odwrócił się gwałtownie, słysząc dźwięk jej głosu. Na jego arystokratycznej, wyrazistej twarzy malowało się poczucie winy. Angel stała w drzwiach z rękami założonymi na pier­ siach. Mała stopa wystukiwała o podłogę znany rytm. - Chodzi o Sandy. Stopa znieruchomiała. Ręce Angel opadły. - Co ona znowu zrobiła? Jak się czuje? Na miłość boską, powiedz mi wreszcie, zamiast stać jak słup soli! - Sandy czuje się dobrze - wykrztusił. Wszystko przepad­ ło, myślał. Spodnie unosiły mu się w widocznym miejscu już wtedy, kiedy miała na sobie flanelową piżamę albo bezkształt­ ny, roboczy kombinezon. Teraz, w brązowo-białym szlafroku za dużym o dziesięć rozmiarów wyglądała tak zmysłowo... Była nim owinięta prawie dwa razy, ale przód rozchylał się za bardzo, żeby patrzenie na nią było bezpieczne. Przynajmniej dla niego. Czuł, że erekcja jest pełna i nic nie mógł na to poradzić. Pozostało mu tylko próbować odwrócić jej uwagę od tego, co się z nim dzieje, dopóki nie weźmie się w garść. - Uspokój się, mały - mruknął. - Co powiedziałeś? - Powiedziałem... - O Boże, czuł, że twarz ma czerwoną jak burak! - Widzisz, naprawdę martwię się z powodu Sandy. Chciałem z tobą porozmawiać. Mogę? Angel opadła na bujany fotel, który wyglądał tak, jakby

używano go od stu lat. Założyła jedną nogę na drugą i szlafrok rozsunął się, ukazując kolana. Jedno z nich miała zabandażowane. - O kogo chodzi tym razem? Czyżby znowu o Arvida? - O kogo? - To ten dzieciak jeżdżący corvettą. - Aha. Nie... to... chodzi o mnie. Angel zaczęła kołysać się w fotelu. To zwykle ją uspoka­ jało, a teraz. Boże kochany, była napięta jak struna! Aleks siedział bokiem w aksamitnym, podwójnym fotelu mamy Perkins, ale Angel nie dała się zwieść. Widziała od dawna, co się z nim dzieje. Z nią zresztą nie było lepiej, tyle tylko, że u kobiet tego nie widać. Drobna przewaga nad męż­ czyznami. Dobre i to. Można rozegrać wszystko tak, że on nawet się nie domyśli. - No więc? - Jak ci już mówiłem, chodzi o Sandy. - Mówiłeś, że chodzi o ciebie. - Tak, w pewnym sensie. - Posłuchaj, Aleks, czy ty zamierzasz mi w końcu powie­ dzieć, co się stało? Mam jeszcze parę rzeczy w planie na dziś. Wyglądał na wytrąconego z równowagi. - Masz jakieś spotkanie? Jakże chemie skłamałaby i powiedziała, że tak, ale nigdy nie umiała oszukiwać. Zaraz robiła się czerwona, oczy jej błyszczały. Nauczyła się więc mówić prawdę w każdych wa­ runkach i ponosić tego konsekwencje. - Zamierzałam zedrzeć tapetę w sypialni. Dalej cuchnie dymem i zrobiła się dużo ciemniejsza po tym pożarze. - Sandy powiedziała, że jeśli potrzebuję seksu, to powinienen poszukać sobie czegoś na mieście. Teraz Angel wyglądała jak ogłuszona.

- Powiedziała mi również, że zna takie miejsca, gdzie bywają starsi faceci, i że tam mogę się dowiedzieć, jak zna­ leźć „bezpieczną kobietę". Chyba tak właśnie się wyraziła. Czy ktoś, u diabła, może mi wyjaśnić, co się teraz dzieje z dziećmi? Angel przez chwilę milczała. Potem odrzekła spokojnie: - Wydaje mi się, że nie wszystkie dzieci takie są. Może większość. Szczególnie w niektórych dzielnicach. - Przecież nie w mojej! - Tak, chyba masz rację. - Myślisz, że ona po prostu gdzieś o tym usłyszała? - Nie wiem. Mam nadzieję, że tak. Skąd w ogóle wziął się ten temat? - Z tego, że podobno coś się ze mną dzieje. - No, ja przynajmniej starałam się zrobić coś, żeby było lepiej. - Co takiego? - Przecież to przez nią zaczęły się jego problemy, pomyślał. - Przecież mówiłam ci, że masz się przestawić na inną dietę: mało tłuszczu, dużo błonnika, nie pić kawy z kofeiną. Miałeś też więcej ćwiczyć. Kiedy siedzisz za biurkiem przez cały dzień... - Czy moglibyśmy na razie zostawić w spokoju mój tryb życia? - Proszę bardzo, skoro nalegasz, ale nawet ty sam powi­ nieneś wiedzieć, że jeśli człowiek ma więcej ruchu, nie wy­ bucha z byle powodu. - Nawet ja? Do diabła, co to ma znaczyć? - Dokładnie to, o czym myślisz. Popatrz na siebie choćby teraz. Tylko rozmawiamy, nawet się nie kłócimy, a ty ledwie nad sobą panujesz. Czytałeś coś na temat geologii? Ruchy tektoniczne, wulkany i tak dalej. To problem ciśnienia. We-

wnętrzne ciśnienie szuka sobie ujścia, słabszego punktu, a wtedy: buuum! - To rzeczywiście wszystko wyjaśnia - odparł, podnosząc się z fotela. Angel wstała i poprawiła fałdy swego obszernego szlafroka. - Cieszę się, że mogłam ci pomóc. Przeniosła wzrok na jego twarz i odsunęła się niepewnie do tyłu. - Aleks? Aleks postąpił do przodu, osaczając ją jak głodny lew, który dopadł bezbronną owieczkę. - Aleks! Sandy miała rację. Wszystko, czego teraz potrzebował, to seks. Boże mój, ile to już lat obywał się bez niego! Problem był w tym, że nie interesował go seks z jakąś tam kobietą. To mogła być tylko Angel Wydowski. Ta sama Angel, której pożądał skrycie już dwadzieścia lat temu. - Przestań tak przede mną uciekać, do pioruna! Nie zrobię ci nic złego - powiedział. - Nie zamierzam zrobić niczego, na co nie chciałabyś się zgodzić, ale, Angel... musisz mi coś powiedzieć. - Co mam ci powiedzieć? - wyszeptała. - Że mnie nie chcesz. Że wolisz, abym sobie poszedł. Że... - Aleks? - Co? - Już nic nie mów - powiedziała cicho, robiąc krok w je­ go kierunku na chwilę przed tym, zanim otworzył ramiona. Jakimś sposobem znaleźli się w sypialni, tej z przydymio­ nymi pożarem tapetami i pomalowanym na kolor kości sło­ niowej żelaznym łóżkiem, które kiedyś należało do ciotki Zee. Angel po śmierci męża sprzedała większość mebli i sprowa­ dziła kilka rzeczy, które otrzymała w spadku po rodzinie.

Teraz cieszyła się z tego. Przez tyle lat marzyła o tej chwili, pragnęła jej, ale nie mogłaby kochać się z Aleksem w tym samym łóżku, w którym spała z Calem Perkinsem. - Jesteś pewna, że tego chcesz? - pytał łamiącym się gło­ sem, drżącymi, gwałtownymi ruchami ściągając z siebie ko­ szulę. - Tak. - Wiedziała, że może tego później żałować, ale bardziej jeszcze żałowałaby, gdyby nie dopuściła do tego, co zaraz miało się stać. Wiedziała jeszcze, że nigdy nie będzie mogła pokochać innego mężczyzny, ale to był tylko jej problem. Wystarczyło, że Aleks ją tolerował, może nawet lubił. Teraz zaś na pewno jej pożądał. Czasami zdarza się, że kopciuszek w ciężkich butach i ro­ boczym kombinezonie trafia w ramiona swego księcia z bajki. Choćby na krótką chwilę. Pociągnęła za pasek szlafroka, rumieniąc się pod wpływem emocji, które były czymś więcej niż tylko uczuciem triumfu. Wreszcie przekona się, jak to jest kochać się z Aleksem Hightowerem. - Angel, ja niczego ze sobą nie wziąłem. Czy ty... no... Czy jesteś zabezpieczona? Angel zgasiła światło; z zewnątrz sączył się tylko zielon­ kawy odblask lampy systemu alarmowego. - Tak - odpowiedziała, kłamiąc bez zająknienia. W gruncie rzeczy tak było, mówiła sobie. To były jej bezpieczne dni, a poza tym pamiętała, że nie mogła zajść w ciążę z Calem. Chciała mieć dziecko. Cal jednak nie miał ochoty zostać ojcem. Nie miała sposobności sprawdzać swoich szans z kimś innym, bo po Calu nie było w jej życiu już nikogo. Pożycie z mężem skończyło się, zanim została wdową. Zamierzała

właśnie pójść na badania, gdy dowiedziała się, że Cal ją zdradza. - Och! - wyszeptała, kiedy Aleks zdjął jednym ruchem spodnie i bieliznę i stanął przed nią w pełnym splendorze swej nagości. Był naprawdę wspaniały. Och, jeszcze jak! Widywała go nieraz w kąpielówkach i w szortach. Była przygotowana na widok jego szerokich ramion, mocno umięśnionej, szerokiej piersi pokrytej ciemnymi włosami, wąskich bioder i długich, muskularnych nóg. Jej oczy przesuwały się z zachwytem po tym wszystkim, ale wracały wciąż do miejsca, którego jeszcze nie znała. - O Boże - szepnęła znowu, gdy jej szlafrok spłynął bez­ szelestnie na podłogę. Zakłopotana, zrobiła krok w kierunku łóżka. - Czy może lepiej... tam... - Pewnie, czemu nie? Spokojnie, Hightower, powtarzał sobie w duchu. Zacho­ wuj się spokojnie. Prawie nie poznał swojego głosu przed chwilą. Drżał! Jeśli teraz nie weźmie się w garść, już nigdy nie będzie miał od­ wagi spróbować jeszcze raz. Trzęsącą się ręką odrzucił na bok przykrycie. Angel mówiła coś o ciśnieniu. Teraz czuł to ciś­ nienie aż do bólu. Jeśli wybuch nastąpi przed czasem... Angel wśliznęła się do łóżka i podciągnęła koc aż pod brodę. Aleks po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że na swój sposób pozostała nadal tak nieśmiała, jak wtedy, gdy była prawie dzieckiem. On też czuł się onieśmielony. Przynajmniej w jej obecno­ ści. Nawet nie chciał uświadamiać sobie, dlaczego, ale wie­ dział, że musi się z nią kochać najlepiej, jak umie, żeby oboje zapamiętali to na zawsze. Może wtedy nie odejdzie stąd z tym

uczuciem pustki, które zawsze pozostawiał w nim seks. A właśnie dlatego unikał go aż do tej pory. Pamiętał uczucie przygnębienia, które towarzyszyło mu potem. Uczucie, że w tym, co przeżył, znowu zabrakło czegoś najważniejszego, co nadawało sens fizycznej miłości. Ułożył się na łóżku obok Angel i przyciągnął ją do siebie. - Chyba nie jesteś zdenerwowana? - Oczywiście, że nie - powiedziała szybko, ale zaraz po­ prawiła się: - Tak, jestem. - Ja też. To śmieszne, prawda? W naszym wieku... Oboje dalecy byli od tego, żeby się śmiać. Aleks marzył teraz, by odrzucić koc, zapalić górne światło i nasycić oczy jej widokiem. Potem chciałby dotykać jej wszędzie i rozko­ szować się tym, co czułyby jego ręce i wargi, kiedy dotyka­ łyby jej ciała. Pragnął czuć językiem jej smak, a później, kie­ dy nie mógłby już czekać ani chwili dłużej, chciałby znaleźć się w niej, w środku, i umrzeć, kiedy ona wykrzykiwałaby na głos jego imię, a jej drobne ciało miotałoby się przy nim w spazmach rozkoszy. - Możesz mnie pocałować. To najlepszy początek - pod­ sunęła mu. Aleks prawie się zakrztusił. - Czyżbyś była również ekspertem w tych sprawach? - Zajmuję się hodowlą roślin. To też rozmnażanie - odpo­ wiedziała z przewrotnym uśmiechem. - Nawet o tym nie myśl - mruknął, ale przytulając twarz do jej cudownej, pachnącej mydłem szyi, wyobraził sobie małego, rudowłosego Hightowera, dokazującego w jego do­ mu z tym nieodpartym wdziękiem, który zawsze był cechą Wydowskich. Przesunął usta od jej lewego ucha, wzdłuż szyi, po łagod­ nym wzgórku piersi, aż znalazł to, czego szukał. Dreszcz wstrząsnął jej ciałem; krzyknęła cicho. Przesunęła

dłoń wzdłuż jego brzucha i też znalazła to, czego szukała; pożądanie narastało w nim coraz gwałtowniej. - Lepiej uważaj... - Jego oddech brzmiał jak urywane westchnienia wydobywające się zza zaciśniętych zębów. Ale Angel nie chciała na nic uważać, pragnęła teraz wszy­ stkiego, od razu, bez ustanku, bez końca. Natychmiast. Wy­ ginając plecy, podsunęła mu swoje piersi, ani trochę nie za­ kłopotana, że są takie małe. Aleks sprawił, że czuła się piękna. Teraz umiałaby stawić czoło całemu światu. - Moja słodka, cudowna Angel - mówił głosem schry­ pniętym ze wzruszenia. - Nawet nie wiesz, jak długo marzy­ łem o tej chwili. - Pieścił wargami i czubkiem nosa jej pępek, aż całe jej ciało zamarło w oczekiwaniu. Wszyscy mężczyźni tak mówią, tłumaczyła sobie. Wypada tak mówić, ale przecież to się nie liczy... potem. Kocham cię, kocham cię, powtarzała mu w myśli. - Och, Aleks... proszę! - krzyknęła cicho. Oparł się na rękach, patrząc na jej nagie ciało wzrokiem zamglonym z namiętności. Jego skóra pokryła się warstewką potu i błyszczała w słabym, rozproszonym świetle. Powoli, jakby bał się sprawić jej ból, wszedł w nią i przez jeden krótki, niewiarygodnie rozkoszny moment miała go dla siebie całego, jego duszę i ciało. Powoli, jakby z wahaniem, zaczął wchodzić głębiej, a ona ruszyła mu na spotkanie. W pół drogi. Wcześniej nawet, niż w pół drogi. Narastało w nich to słodkie, przedziwnie do­ świadczane napięcie. Poruszali się coraz szybciej, do utraty tchu. Kiedy było już tak, jakby Angel miała za chwilę umrzeć, on wsunął rękę pomiędzy ich ciała, odnalazł pewne miejsce, a Angel pokonała ostatnią barierę, wstrząsana spazmami roz­ koszy, krzycząc, przywierając z całej siły do tej jedynej rze­ czy, która była teraz całym jej światem.

Angel zapamiętała tylko to, że Aleks krzyczał i przytulał ją mocno do siebie. Obudziła się w jego ramionach, w przyćmionym, zielon­ kawym świetle, które sączyło się przez okno. Nawet nie zdzi­ wiła się, że nie jest w łóżku sama. Przeżyła to w marzeniach tyle razy, że stały się bardziej prawdziwe niż rzeczywistość. To szaleństwo, może nawet trochę niebezpieczne, myślała, ale co mi szkodzi ponapawac się szczęściem jeszcze przez chwilę. 1 leżała spokojnie, póki nie zadzwonił telefon. - Pewnie do ciebie - mruknęła sennie. - Do mnie nikt nie dzwoni w środku nocy. - Do mnie też nie. To z pewnością pomyłka. - Może. - Położyła głowę na jego piersi. Jej usta natrafiły na brązową, płaską brodawkę. Natychmiast pocałowała ją, co z kolei wywołało pewną interesującą reakcję. Telefon w końcu przestał dzwonić. W ciszy, która nastała potem, Angel znalazła sobie ciekawą drogę do ręcznych eks­ ploracji: od małego zagłębienia między szyją a barkiem Ale­ ksa, przez brodawkę sutkową do pępka, potem zaś ku strefie najbardziej niebezpiecznej. W region wulkanu. - To się może źle skończyć - zamruczał schrypniętym głosem, ale nie ruszał się. Leżał spokojnie, z rękami pod głową, pozwalając jej dotykać się tam, gdzie tylko miała ochotę. - Dla mnie? - przekomarzała się, patrząc z upodobaniem na rumieniec, który okrył jego policzki. - Na przykład. - A jak to będzie wyglądało? Aleks powoli obrócił się na bok, chwytając jej rękę i prze­ suwając po niej wargami.

- Może nawet wiem, jak. Czy jesteś dobrym jeżdźcem? - Niespecjalnie - przyznała, przypominając sobie, że kie­ dyś skłamała, chwaląc się swoimi jeździeckimi wyczynami. - Ale lubię się uczyć. Jego oczy dziwnie pociemniały pod na wpół przymknięty­ mi powiekami. Uniósł ją w ramionach i usadził na swoich biodrach, kiedy telefon znów zaczął dzwonić. - O, szlag by to trafił. - Oczy miał już szeroko otwarte. - Może jednak odbierzesz, kochanie. A potem odłóż słucha­ wkę. Chciałbym pokazać ci jazdę, której nie powinno się przerywać. Niechętnie wstała łóżka, sięgając po szlafrok. Właściwie Aleks widział już to, co było do oglądania. Wiedział, że ma szerokie biodra i za małe piersi. Dostrzegł zapewne, że jej uda są zbyt pulchne, a włosy przypominają stóg siana po burzy, ale nie musiała wciąż prezentować mu swojej nagości. Ujęła słuchawkę akurat wtedy, kiedy połączenie zostało przerwane. - A niech to diabli! - mruknęła cicho, ale nie aż tak cicho, żeby nie było słychać. Aleks znalazł się przy niej, całkiem nagi. - Kto to był? Jakieś głupie żarty? - Chyba tak. Pewnie ten idiota myśli, że to takie śmiesz­ ne wyciągać kogoś z łóżka w środku nocy, a potem rozłą­ czać się! - Odłóż słuchawkę. - A jeśli to nie są żarty? Może Gus próbuje się do mnie dodzwonić z samochodu: jeśli znajduje się u podnóża gór, może mieć kłopoty z połączeniem się. Dlatego właśnie... - Odłóż słuchawkę. Pięć minut nie ma znaczenia. - Dlaczego akurat pięć minut? Stojąc tuż za nią, Aleks objął ją ramionami w pasie i przy-

tulił twarz do jej karku, wdychając ten oszałamiający zapach kobiety, która niedawno kochała się z mężczyzną, zapach sek­ su, zmieszany z wonią mydła i czegoś, co pachniało jak świe­ ża trawa i zioła. - Dlatego, że znowu cię pragnę - powiedział ochrypłym głosem. - I nie wydaje mi się, żeby to trwało dłużej niż pięć minut... Ciśnienie jest tak wysokie jak to, o którym mówiłaś. Zanim podniósł ją i obrócił w swoich ramionach, spojrzał na siebie. Był gotowy i twardy. Angel poczuła to na swoim ciele i cicho jęknęła. Gdy sięgała ręką za siebie, żeby odłożyć słuchawkę, Aleks zsunął szlafrok z jej ramion. - Jeśli to jednak coś ważnego... - zaczęła i urwała z głoś­ nym westchnieniem. Aleks stawał się coraz bardziej natar­ czywy. - To zadzwoni jeszcze raz - dokończył, zamykając dłonie na jej piersiach, rozkoszując się ich aksamitną delikatnością i wrażliwością, bo ciemne sutki pod jego palcami uwypukliły się i stwardniały w jednej chwili. - Teraz obejmij mnie za szyję, Angel. - Wsunął ręce pod jej uda. - I trzymaj się mocno. - Czy tak? - Patrzyła mu prosto w oczy, kiedy uniósł ją do góry, przycisnął do siebie, rozsuwając jej uda, aby objęły go w pasie. Potem powoli zsunął ją w dół. Teraz on jęknął. Angel wydała stłumiony okrzyk. Wszy­ stko razem trwało dwie minuty, czterdzieści siedem sekund, jeśliby ktoś chciał mierzyć czas.

ROZDZIAŁ

DZIESIĄTY

Gdy wrócił do domu, zauważył, że Sandy na niego czekała. Wyglądał na tak zmarnowanego, że prawie każdy by zgadł, co robił tej nocy. Miał nadzieję, że Sandy jest jeszcze zbyt dziecinna, by się domyślić prawdy. - No więc? Co ona teraz robi? - zapytała natychmiast. Siedziała na schodach, skąd miała najlepszy widok na drzwi wejściowe. Obok leżał stos komiksów, stał karton czekolado­ wego mleka i pusta miska po płatkach. - O czym ty mówisz? Dlaczego jeszcze nie śpisz? Czy odrobiłaś już... - Jak miałam skupić się na lekcjach, kiedy ty wypadasz z domu w ten sposób? Tatusiu, ja się o ciebie martwię! Może jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale jesteś w niebez­ piecznym wieku. Pani od gimnastyki mówi, że mężczyźni dostają fioła, gdy czują, że robią się starzy, i... - Do diabła, ja jeszcze nie robię się stary! - huknął. -I co to, do pioruna, ma wspólnego z twoimi lekcjami? - Lepiej powiedz mi, co z Angel? Przecież u niej byłeś, prawda? Rozmawialiście o mnie? Kochaliście się ze sobą? 1 może chcecie się ożenić? Bo wtedy chyba powinniście mie­ szkać sami na górze... Mogę przenieść się do tego pokoju, gdzie babcia robiła szycie. Nikt go już nie używa i... Aleks nawet jej nie słuchał. Uważał dotąd, że klapsy nie są właściwym środkiem wychowawczym, ale w tej chwili aż go ręka świerzbiła.

Znalazła się doradczyni! Kiedyś poskramiał ją wzrokiem. Ostatnio mógł sobie robić groźne miny do woli. Bez najmniejszego skutku. Sandy uśmiechała się z przesadną słodyczą. Czuł, że robi się purpurowy ze złości. - Dlaczego sądzisz, że byłem z Angel? - Bo ja dlatego właśnie... No, ale byłeś, prawda? Nie denerwuj się. Pamiętam, jak rozmawialiście o mnie, bo Angel powiedziała... Tatusiu! Przecież nie poleciałeś jak szalony tylko po to, żeby zobaczyć się z Carol?! Z westchnieniem potarł sobie kark i osunął się na schody. Wcale nie chciał wdawać się w tę rozmowę, ale widać było, że Sandy tego potrzebuje. Lepiej pozwolić się jej wygadać; po to są w końcu ojcowie. Żeby córki miały się komu zwie­ rzać. - Rzeczywiście, rozmawiałem z Angel. Powiedziałem jej, że się o mnie martwisz. Przypomniała mi, żebym się właści­ wie odżywiał i dużo ćwiczył... - To jasne, ale co z seksem? - Do jasnego pioruna, Sandy, nie mówmy o tym! Masz prawo przejmować się moim zdrowiem, zgoda, ale prywatne życie to moja sprawa, rozumiesz? - Dobrze, tylko że jeśli twoje życie seksualne ma nie obchodzić mnie, to niech ciebie nie obchodzi moje. Aleks zerwał się na równe nogi, tak przerażony, że zapo­ mniał nawet o ojcowskiej powadze. - Sandy... ty nie... Powiedz, że ty jeszcze nie... Ja nawet nie chcę o tym słyszeć! Klął cicho pod nosem i chodził w kółko po wypłowiałym dywanie. Zatrzymując się na chwilę przed schodami, patrzył na swoją córkę i zastanawiał się, kiedy to dziecko, które sam uczył pływać, jeździć konno, mówić „proszę", gdy chciała

usłyszeć jeszcze jedną bajkę na dobranoc, stało się obcym człowiekiem. - Bo widzisz, ja chciałam powiedzieć, że nawet gdy­ bym... - Nie zaczyna się zdania od „bo widzisz" - wtrącił odru­ chowo i sam stwierdził, że zachowuje się jak nudny belfer. - Niech będzie. Chciałam powiedzieć, że nawet jeśli to by się stało, to nie musisz się o mnie martwić. Tatusiu, ja już bardzo wiele wiem. Nasza pani od wychowania seksualnego jest naprawdę ekstra. Powiedziała nam, co trzeba robić, żeby nie zachorować... no wiesz, na co... i żeby nie zajść w ciążę. O Boże, ja nie chcę tego słuchać, powtarzał sobie w duchu. - No więc, robiliście to z Angel? - Aleksandro! - Chcecie się ożenić, czy nie? Dlaczego nie przywiozłeś jej ze sobą? Wcale nie miałaby stąd dalej do swojej pracy, a zresztą, jeśli wzięlibyście ślub, to przestałaby pracować. Mama przestała, prawda? - Twoja matka nigdy nie pracowała. - Nigdy? No dobra, ale jeśli cokolwiek robiła, zanim się ożeniliście, to chyba przestała robić, kiedy stała się twoją żoną, czy nie tak? To nie była prawda. Styl życia żony był jednym z powo­ dów, dla których się rozstali. Dina nie uważała, żeby tak mało istotne rzeczy, jak dziecko i mąż, miały wpływ na jej niezwy­ kle urozmaicone kontakty towarzyskie. Gdyby nie coraz bar­ dziej widoczne z czasem podobieństwo Sandy do jego rodzi­ ny, mógłby się nawet zastanawiać... Ale Sandy była podobna do Hightowerów. I tamto zasta­ nawianie się nie zmieniło nic w jego uczuciu do dziecka. Zakochał się na śmierć i życie w tym maleństwie z łysą głów­ ką, które zwymiotowało mlekiem na jego ramię, a potem

patrzyło na niego wielkimi, ciemnobłękitnymi oczami, które później stały się szare. Miała prawie cztery latka, gdy Dina zostawiła ich i pole­ ciała do Nowego Jorku na gwiazdkowe zakupy. Skontakto­ wała się z nim już za pośrednictwem adwokata. Sandy zrobiła się trochę płaczliwa przez następne parę tygodni, ale fizyczny kontakt Diny z córką był łatwy do za­ pomnienia. Pieszczenie i przytulanie dziecka matka zostawia­ ła kolejnym niańkom i ojcu. Musiał jednak wytłumaczyć małej, dlaczego mama nie wróci. Stało się to w jej czwarte urodziny, kiedy Sandy przez cały czas zerkała na drzwi, jakby na kogoś czekała. Wreszcie przyjęcie skończyło się, a matki nadal nie było. Wtedy dostała ataku płaczu. Krzyczała i płakała, jakby nigdy nie miała prze­ stać. Aleks jakoś ją w końcu uspokoił, wykąpał i położył do łóżka. Potem opowiedział jej bajkę o pięknej mamusi, któ­ ra wyjechała, żeby stać się księżną. Księstwo zaś było bar­ dzo, bardzo daleko i mama nie mogła zabrać swojej córeczki-księżniczki, choć bardzo ją kocha i zawsze będzie kochała. - Sandy, dla nas obojga pora już spać - powiedział. - Je­ stem wykończony. Możemy porozmawiać jeszcze jutro, jeżeli będziesz chciała. - Wątpię. Rano będziesz musiał iść do pracy. - A ty do szkoły, ale potem znajdę dla ciebie czas, kocha­ nie. Obiecuję. Jednak nie porozmawiał z córką. Tak jak nie potrafił do­ gadać się wtedy z Angel. Wszystko wymykało mu się spod kontroli. Tak bardzo potrzebował pomocy, ale ile razy mógł ją znaleźć, sam zaprzepaszczał wszystko. Następnego dnia, gdy był jeszcze w biurze, zadzwoniła pani Gilly. W czasie trwania ważnej konferencji sekretarka weszła do sali posiedzeń i uniosła w górę dwa palce. Był to

umówiony znak; jakaś pilna sprawa wymagała jego osobiste­ go udziału. - Bardzo przepraszam, panie Hightower - powiedzia­ ła, gdy znalazł się na zewnątrz, powierzywszy prowadzenie spotkania swemu zastępcy. - Dzwoni pańska gospodyni. Jest bardzo zdenerwowana. Mówi, że powinien pan natychmiast przyjechać do domu. W pokoju Sandy zobaczył najpierw kwiaty. Ktoś - oby to tylko była ona sama - powycinał wszystkie kwiaty z na­ rzuty na łóżku i poukładał je na podłodze przed każdym me­ blem. - Na miłość boską, czy ona straciła rozum?! - zawołał z desperacją w głosie. - Zauważyłam je, kiedy tu weszłam - odpowiedziała pani Gilly. Nalegała, mimo bólu w kolanach, żeby Aleks poszedł z nią do pokoju Sandy. - Dzwonił do niej ten chłopak Moncriefów, ale gdy prosiłam, żeby podeszła do telefonu, nie od­ powiadała. Byłam pewna, że jest na górze, bo przecież tam być powinna. Wróciła do domu zaraz po lekcjach. Tak mi się zdawało, że kiedy poszłam, żeby podać mężowi lekarstwo na ciśnienie, trzasnęły frontowe drzwi, ale nie zwróciłam na to uwagi, bo, wie pan... W każdym razie, kiedy wołałam Sandy, a ona nie odpowiadała, pomyślałam, że coś jest nie tak... Więc poszłam na górę i znalazłam to, co pan widział. Miałam zamiar zadzwonić do pani Angel, ale pomyślałam sobie, że najpierw zatelefonuję do pana. Mówię panu, nie widziałam czegoś takiego, jak żyję. Czy myśli pan... Aleks nie potrafił myśleć. Był śmiertelnie przerażony, oszalały z bólu. - A dlaczego, u diabła, chciała pani dzwonić do Angel? - dopytywał się ostro.

Stara kobieta wykręcała swe supłowate palce, aż pożałował swojej gwałtowności. Państwo Gilly pracowali w tym domu na długo przedtem, zanim umarli jego rodzice. - Przepraszam panią, Louello, nie chciałem zrobić pani przykrości. Tak bardzo się martwię. Mam nadzieję, że to tylko dziecinny wygłup. Sandy próbuje zwrócić na siebie uwagę. Obiecałem, że z nią porozmawiam, ale musiałem zostać w biurze i... Pani Gilly poklepała go po ręce. - Głupi żart, nic innego, proszę pana. Myślałam tylko, że pani Angel może nam pomóc. Były ze sobą w takiej komity­ wie, często rozmawiały. Dziecko potrzebuje matki, choć oczy­ wiście pani Angel nie jest... - Niech mnie pani nie swata, pani Gilly. Nie potrzebuję nowej żony, a Sandy jakoś radziła sobie przez tyle lat bez matki. - Ale panienka w tym wieku potrzebuje przyjaznej duszy, kobiety, której mogłaby się zwierzyć... - Ma przecież panią. - Panie Aleks, wie pan równie dobrze jak ja, że to nie to samo. O czym ja mogę rozmawiać z takim młodym stworze­ niem? Za moich czasów... Pani Gilly miała rację. Aleks nasłuchał się od niej już tyle o czasach jej młodości, że nie miał złudzeń, iż Sandy wybie­ rze ją na swoją powiernicę. Objął ramieniem barki starej kobiety i poprowadził po schodach na dół. - Proszę iść do męża i uspokoić go. Poradzimy sobie powiedział łagodnie. - Gdyby zaparzyła pani herbatę i kawę, byłbym niezmiernie za to wdzięczny. Natychmiast podbiegł do telefonu i wystukał numer Angel.

- Zrobiła tu ogród. Zaplanowała klomby dokładnie tak, jak... - Angel obchodziła wkoło kompozycję lawendowych, błękitnych i żółtych plam ułożoną u stóp komody. Przyjecha­ ła zaraz po rozmowie z Aleksem; nawet nie pomyślała o tym, żeby się przebrać. Była ubrana w roboczy kombinezon i stary żółty golf. W zamyśleniu przyglądała się wzorom na podłodze. - Oczywiście, nie miała z czego zrobić krzewów. - O czym ty mówisz, do diabła! Ona doszczętnie pocięła narzutę na łóżko! Dla mnie to oznacza zaburzenia psychiczne. - Niekoniecznie. - Angel przyglądała się dziełu Sandy w głębokiej zadumie. KJomby. Niedawno na farmie Sandy próbowała swych sił w komponowaniu klombów, używając sadzonek w doniczkach. Wołała nawet Gusa, żeby podziwiał. - Zamierzam zawiadomić policję. Chciałem zrobić to na­ tychmiast, ale myślałem, że może Sandy pojechała do ciebie. - Poczekaj. Jeszcze przez chwilę nic nie mów i pozwól mi pomyśleć. - Do diabła, to wszystko moja wina - mówił głosem ochrypłym z bólu i zmartwienia. - Gdybym nie zareagował tak ostro... gdybym nie wybiegł bez zastanowienia z domu i potem... - Nie stracił tyle czasu w moim łóżku. - Tego nie powiedziałem. - Nie musiałeś. Naprawdę, Aleks, to nie twoja wina. Co­ kolwiek zrobiłeś, czy nie, Sandy to mądra dziewczyna. Nie przepadłaby tak bez wieści, jeśli nie miałaby ku temu istotne­ go powodu. - Ale teraz jest już za piętnaście czwarta! - Wiesz przecież, o co mi chodzi, Aleks. Ona chciała prze­ kazać ci coś, czego nie chciałeś dotąd przyjąć. Pewnie za chwilę zadzwoni i zapyta, czy zrozumiałeś jej komunikat.

- Komunikat! To wszystko jest chore. Możesz tu sobie zostać i kontemplować tę... profanację, jak długo ci się po­ doba. Ja idę do tego smarkacza Moncriefa, a jeśli jej tam nie ma, zamierzam przycisnąć, kogo należy. Chciałbym wiedzieć, co tu się, do cholery, dzieje! Angel nawet nie próbowała oponować. Sandy na pewno nie poszła do Arvida; jeśli ten chłopak był dla niej kiedyś atrakcyjny, oczarowanie nim już minęło. Aleks powłóczy się trochę po okolicy, a potem zadzwoni na policję. Policja zaś powie mu to, co zwykle mówi w takich przypadkach. Bo czy jest o co robić larum, gdy nastoletnia córka wychodzi gdzieś za dnia, a potem nie wraca raptem przez kilka godzin? Powiedzą mu, że jest pewnie z jakąś przyjaciółką; albo zniknęła tacie z oczu, żeby się trochę pomartwił. Próbuje w ten sposób załatwić sobie to coś, na co ojciec nie chce się zgodzić. Chociaż ta pocięta kapa musiała mieć z tym coś wspólne­ go. Sandy miała coś na myśli... ale co? Usłyszała, jak koła odjeżdżającego samochodu zapiszcza­ ły ostro na podjeździe. Dobrze, że Moncriefowie mieszkali w pobliżu, bo w obecnym stanie Aleks stanowił zagrożenie dla ulicznego ruchu. Angel wróciła do inspekcji pokoju San­ dy, do przeglądania zawartości jej szafy. Kiedyś obejrzała sobie prawie wszystko, wybierając dla Sandy strój na przyję­ cie. Próbowała przypomnieć sobie, czego brakuje. Dziesięć minut później usłyszała znowu ryk silnika. Aleks wrócił. Trzasnęły drzwi samochodu. Potem drzwi wejściowe. Chyba nie poszło mu najlepiej u Moncriefów. Wróciła do swoich poszukiwań. Gdzie są nowe kolczyki? Pewnie miała je na sobie. Szczotka do włosów? Szczoteczka do zębów? Cienie do powiek?

...To leżało pośród bałaganu na jej toaletce, pomiędzy lakierem do paznokci i stosem zdjęć, związanych kolorową wstążką. Angel patrzyła na kopertę przez całe pół minuty, po czym sięgnęła po nią. Była zadresowana: „Dla Tatusia". Zaklejona. Angel bała się przeczytać to, co było w środku, choć powinna. Już miała rozedrzeć kopertę, kiedy cofnęła rękę. Wiadomość w zaklejonej kopercie oznaczała, że na pewno Sandy nie pojechała na zakupy ani do przyjaciółki. Uciekła. Ale dlaczego pocięła taką piękną narzutę? - Aleks - powiedziała od progu, starając się, aby jej głos brzmiał spokojnie. - Znalazłam list. Ojciec Sandy siedział w skórzanym fotelu, z nietkniętym drinkiem, wpatrując się w szklankę ponurym wzrokiem. Te­ lefon stał u jego stóp. Pewnie zamierzał zadzwonić na policję. Podniósł na nią oczy, w których zabłysło coś na kształt nadziei. Tak bardzo chciałaby teraz utulić go w ramionach i obiecać, że już nigdy nie będzie tak cierpiał. - List? - zapytał nieufnie. - I co w nim jest? - Nie otwierałam go. Jest adresowany do ciebie. - Pomy­ ślała teraz, czy Dina też uciekła od niego w ten sposób: bez uprzedzenia, zostawiając list na toaletce. Podała mu kopertę, ozdobioną wzorem składającym się z kwiatków i jednorożców. Ujął ją w palce i patrzył na nią tak, jakby w środku mógł kryć się wąż. - Otwórz - poprosiła. Aleks oddał jej kopertę z po­ wrotem. - Czy mogłabyś ty...? Mogłaby dać sobie uciąć rękę dla niego, ale wiedziała, że nie zdoła mu ująć bólu, który teraz czuł. Może nawet wię­ kszego za chwilę, gdy przeczyta list. Przełykając coś bardzo twardego, co utkwiło jej w gardle.

rozdarła kopertę i wyjęła z niej pojedynczą kartkę papieru. Było tam ledwie parę zdań. Przebiegła je wzrokiem i opadła na najbliższe krzesło, odchylając głowę do tyłu i zamykając oczy. - Wtrącalska mała łobuzica! - powiedziała cicho. Aleks zbladł jak papier. Bez słowa sięgnął po list. Angel miała ochotę podrzeć go, spalić, zjeść, byle tylko on nie prze­ czytał tego listu. Oczywiście, nie miała prawa... „Kochany Tatusiu. Kiedy będziesz to czytał, ja będę już u Przyjaciela, więc nie martw się o mnie. Ty i Angel musicie zostać sami ze sobą, żeby przemyśleć ważne sprawy i coś zrobić. Wiesz, co mam na myśli". - Co ona ma na myśli? - zapytała Angel. - Co mamy przemyśleć? - W tym momencie oczy jej się zaokrągliły. Aleks, ty jej chyba nie powiedziałeś... - Że my...? Do diabła, jasne, że nie! Myślisz, że kim ja jestem? - No to czemu ona tu pisze, że powinniśmy być sami? Co mamy zrobić? Ona pisze, że ty wiesz... No więc? Aleks poczuł, że twarz zaczyna mu płonąć rumieńcem. - Widzisz, no... Wciąż jednak nie mogę zrozumieć, dla­ czego pocięła taką ładną narzutę? - Chciała zwrócić na siebie uwagę! Mówiliśmy już o tym. Musisz oberwać jakąś cegłą w głowę, czy narzuta ci wy­ starczy? Przyszła pani Gilly z dzbankiem kawy. Aleks powiedział jej o liście; stara kobieta rozpłakała się i pobiegła powiedzieć o tym mężowi. Phil Gilly uznał, że taki wstrząs można ukoić tylko nową butelką wina. - Czego się dowiedziałeś u Moncriefów? - Arvid ma anginę. - Co?

- Dzwonił do Sandy, żeby nie przychodziła. I wolę na razie nie wiedzieć, po co miała do niego przychodzić. - Zawiadomiłeś policję? Skinął głową. - No i co? Co ci powiedzieli? - To, co zawsze mówią w takich przypadkach - uśmiech­ nął się gorzko. - Żeby zadzwonić do koleżanek i znajomych i poczekać co najmniej dwadzieścia cztery godziny. Do tego czasu Sandy powinna się odezwać. Angel sięgnęła po list i przeczytała go znowu, czując na sobie nieruchome spojrzenie Aleksa. Po wielu tak wolno pły­ nących minutach uznała, że lepiej robić cokolwiek, niż cze­ kać. Szczególnie że wcale nie było wiadomo, na co. - Może spróbujemy zadzwonić do jej znajomych? Zareagował tak, jakby go wywołała z innego świata. Na­ wet nie tknął swojej kawy. - Czy Sandy miała notes z telefonami? - spytała Angel. - Nie... Być może. Zaglądałaś do szuflady biurka? Angel tego nie zrobiła. Gdy znalazła list na toaletce, na­ tychmiast zbiegła na dół. Poszła teraz do pokoju Sandy i odszukała jej notes. Dzwo­ nili do wszystkich jej znajomych, mówiąc zawsze te same parę zdań. Starali się, żeby brzmiało to w miarę normalnie. - Czy mogę mówić z Sandy Hightower? Nie ma jej? Prze­ praszam bardzo, ale pewnie coś źle zrozumiałem. Mówiła, że idzie się uczyć do koleżanki, myślałem więc... Tak... Nie, dziękuję. Przepraszam za kłopot. Aleks wykonał kilka pierwszych telefonów. Potem dzwo­ niła Angel, widząc, jak trzęsą mu się ręce. - Wszystko będzie w porządku, Aleks. Na pewno nic złe­ go się nie stało. Jest u przyjaciela, nawet jeśli nie wiemy, kto nim jest.

- Tak, tak - warknął. - Ciekawe, ilu ma takich przyjaciół, jak ten ancymon Moncrief? Niech się tylko znajdzie z powro­ tem w domu... Zamknę ją w jej pokoju na następne dziesięć lat. Mówię poważnie. Czas wlókł się nieskończenie powoli. Na zewnątrz słońce już zaszło i zaczął padać deszcz. Do gabinetu weszła pani Gilly, która wyglądała tak, jakby przez ostatnie parę godzin postarzała się o dziesięć lat. Oznajmiła, że Flora przygotowała zapiekankę. Antyczny zegar zgrzytnął i wybił kolejną godzinę. Zadzwonili już do każdego, do kogo w ogóle można było zadzwonić. Nie uzyskali żadnej istotnej informacji. Aleks chciał biec do samocho­ du i dokądś jechać; wolał jeździć bez sensu niż nic nie robić. Angel jakoś mu to wyperswadowała. Wyglądał jak chory człowiek. Przyzwyczajony był do trudnych sytuacji, umiał podejmować decyzje, ale teraz stanął przed problemem, który go przerastał. To go zabijało. - Dlaczego? - wykrzyknął nagle. Ugniatając w dłoni dru­ gą, zwiniętą w pięść, powtarzał: - Dlaczego? Czy mogłabyś mi powiedzieć, dlaczego było jej ze mną aż tak żle, że musiała uciec? Mówiłem jej przecież, że porozmawiamy! - I co, porozmawialiście? Aleks wyglądał tak, jakby miał się rozpłakać. Serce Angel rwało się do niego; jak każdego dnia i w każdej sytuacji. Tylko on o tym nie wiedział. - Aleks, czy chcesz, żebym została? Podniósł oczy i patrzył na nią tak, jakby jej nie poznawał. To było takie straszne. Straszniejsze nawet niż to, że Sandy uciekła. - Tak, oczywiście... Zostań, jeśli masz ochotę. Czuj się jak u siebie. Dzięki za gościnność, mówiła w duchu z goryczą. I jestem ci wdzięczna za chwilowe skorzystanie z twojego ciała. Za tę krótką chwilę złudzenia, że kochasz mnie choć trochę.

Żadne z nich nie spało. No, może w końcu zasnęła pani Gilly; na pewno zaś spał pan Gilly, który radził sobie z pro­ blemami na swój sposób. Aleks nawet nie poszedł na górę, do swojej sypialni. Angel leżała w łóżku, w którym spała poprze­ dnio. Patrząc w sufit, próbowała wywołać pewien strzęp wspomnienia, który wydawał jej się istotny. Im bardziej jed­ nak starała się zobaczyć go wyraźniej, tym bardziej jej umy­ kał. To tak, jak kiedyś... Wpadł jej do oka jakiś pyłek. Czuła, że tam jest, ale nie mogła go zlokalizować. Klomby z kwiatami. Pracowała dla McDermota, gdy San­ dy przyszła jej pomóc. Najpierw razem z chłopcami kręciła się po biurze, potem zapytała, czy może urządzić klomb. Wyszli na zewnątrz; po jakimś czasie dołączył do nich Gus. Gdy chłopcy poszli wyładować z samochodu ostatnie drze­ wka owocowe, Sandy i Gus zostali tylko we dwoje. Słyszała, jak śmiali się razem, żartowali i... Pustka. Dlaczego ona nie jest w stanie logicznie myśleć? Wschodnie niebo zaczynało się już rozjaśniać, gdy wstała z łóżka i zeszła cichutko na dół. Aleks zasnął w fotelu. Wyglądał okropnie. Butelka whisky stała obok, ledwie naruszona, na biurku szklanka, z której nic nie ubyło. - Moje biedactwo - mruknęła Angel. Nasunęło sięjej wy­ raziste tym razem wspomnienie: z trójki dawnych przyjaciół Kurt był najbardziej odpowiedzialny. High, Wyde i Handsome,*czyli Duży, Szeroki i Przystojniak. Inni, zamiast Szero­ ki, mówili: Czarny. Aleks, Gus i urodziwy, przesadnie poważ­ ny, przesadnie odpowiedzialny Kurt. * High - skrót od Highlower, znaczy „wysoki, duży"; Wyde - skrót od Wydowski, wymawia się podobnie jak „wide", co znaczy „szeroki"; „Handsome" - przystojny (przyp. tłum.)

Ale nie tylko Kurt poważnie traktował życie. Również u Aleksa Angel wyczuwała siłę charakteru, poczucie odpo­ wiedzialności, przez co wydawał się starszy od swych rówieś­ ników, nawet kiedy po meczu szalał bez opamiętania, po­ pisując się przed dziewczynami. Albo kiedy wypił za dużo piwa i wyśpiewywał sprośne piosenki w starej półciężarówce Kurta. - Obudź się, Aleks - szepnęła, dotykając lekko jego ra­ mienia. - Dostaniesz skurczu szyi. - Uhmmm... Nagle otworzył oczy i popatrzył na nią z nadzieją. - I co? Dzwoniła? Czy coś już wiadomo? - Jeszcze nie, ale nie przypuszczam, żeby mogła dzwonić w nocy. Rano na pewno czegoś się dowiemy. Chodź do łóżka, Aleks. Kiedy zadzwoni... - Oby, Boże kochany, oby tyłko zadzwoniła - .. .powinieneś być w dobrej formie, żeby po nią pojechać. - Nie mogę spać. Chcę wypić jeszcze jednego drinka. - Lepiej wypij to, co tu stoi, i idź na górę do łóżka. Na­ stawię budzik na siódmą. Zdążysz wziąć prysznic i zjeść śnia­ danie, zanim twoja córka zadzwoni. Angel domyślała się, gdzie jest Sandy. Zamierzała upewnić się, iż się nie myli, kiedy tylko Aleks znowu zaśnie. Jeśli ma rację, zabije tamtych oboje. Ale zrobi to później. Na razie potrzebował jej Aleks.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Patrzyli na siebie badawczo. Na dworze cytrynowoblady świt przebijał się przez ciemne chmury. Angel miała nadzieję na chwilę snu i prosiła Boga, by Aleks również mógł wypo­ cząć. Potrzebowali snu przed tym, co jeszcze mieli przed sobą. Zaprowadziła go na górę i pożegnała pod drzwiami jego sypialni. Zawołał: - Nie idź, proszę. I tak nie uśniemy. Jeśli będziemy roz­ mawiać, jest szansa, że przypomnimy sobie coś ważnego. Rozmawiali już przedtem tak długo, że brakowało im słów ze znużenia, ale nie mogła mu odmówić. To było dla niej równie niemożliwe, jak lot na Księżyc. - Dobrze, tylko się przebiorę. Poszukam czegoś u Sandy. Położyła się wieczorem tylko w bieliźnie. Schodząc na dół, naciągnęła z powrotem roboczy kombinezon. Gdy po kilkunastu minutach weszła do jego sypialni, Aleks leżał w łóżku. Pokój był wytwornie urządzony, ale dziwnie smutny. Boazerie na ścianach, na podłodze zszarzałe wschod­ nie dywany. Wokół za dużo ciężkich, mahoniowych mebli. Rozsunęła nieco ciemnozielone zasłony, by wpuścić szare światło wstającego wśród deszczu dnia. Czy arystokratyczny dom musi wyglądać jak mauzoleum? Spojrzała na mężczyznę w szerokim, podwójnym łożu. Nagie ramiona skrzyżował nad głową. Było coś przewrotnie zmysłowego w jego odsłoniętych pachach, pokrytych gęstwi-

ną miękkich, ciemnych włosów. Spokojnie, moja droga, tłu­ maczyła sobie Angel. To nie pora na figle. Nie spuszczał z niej wzroku. Pod spojrzeniem jego oczu, zwykle srebrnoszarych, teraz dziwnie ciemnych, poczuła się onieśmielona. Będę z nim zaraz w tym łóżku, myślała. Będę z nim spała, cokolwiek znaczy to słowo... Cóż ze mnie za bezwstydne stworzenie, karciła siebie w duchu. Sandy uciekła z domu, jej ojciec zwrócił się do niej o pomoc, a ona myśli o tym, by znaleźć się przy nim w tym monstrualnym łożu odziedziczonym po przodkach i kochać się z nim, szaleńczo, do utraty tchu... - Sandy na pewno jest bezpieczna - powiedziała, starając się opanować własny głos. - Czuję to. Ona ma więcej rozsąd­ ku, niż sądzisz. Zawahała się, przechodząc obok pokrytego skórą fotela, postąpiła jeszcze parę kroków i wsunęła się do łóżka, jakby to było coś całkiem zwykłego. Pościel była chłodna i jedwa­ bista. Ciało Aleksa obok płonęło jak piec. Leżała sztywno na plecach, założywszy ręce pod głowę, ukrywając onieśmie­ lenie. - Wiem, że Sandy zrobiła to z własnej woli, ale to jeszcze dziecko! - mówił zapalczywie. - Na Boga, Angel, przecież są sprawy, sytuacje, o których ona nie ma pojęcia! Umilkli; wyobraźnia wzięła górę nad zdrowym rozsąd­ kiem. Aleks zaklął cicho. Angel przysięgała sobie w duchu, że gdy tylko dostanie w swoje ręce pannę Aleksandrę Hightower, wygłosi stosowny wykład o tym, że nie wolno tak krzywdzić ludzi, którzy ją kochają. Aleks znowu zmełł w ustach jakieś brzydkie słowo. Gdy wyciągnął do niej ramiona, wiedziała, że jakikolwiek opór nie ma sensu. Przyciągał ją, jak magnes przyciąga stal. Fizycznie

pasowali do siebie idealnie. Emocjonalnie.też, choć jej rozum nie chciał tego przyjąć. Gładziła go po ramieniu, mrucząc bezładnie jakieś słowa pocieszenia. Aleks przesuwał kojąco dłonią po jej plecach, wy­ dając podobne, uspokajające dźwięki. Nie wiadomo było, kto kogo pociesza, ale Angel widziała, że w linii jego podbródka i ust jest coś boleśnie twardego, skurcz, który już kiedyś widziała. Wiele lat temu, zaraz po meczu rozegranym przez szkolną dru­ żynę, ojciec Aleksa zginął, potrącony przez pijanego kierowcę. - Jej nie może się nic stać! - zawołał Aleks. - Rozwalę na kawałki cały świat, żeby ją znaleźć, tylko nie wiem, od czego zacząć! Czuła jego rozpacz i bezsilną złość. Był jak wojownik bez wroga, jak rycerz bez smoka, którego mógłby zabić. - Dlaczego nie wybrała innej drogi, żeby uzyskać to, na czym jej tak zależało? - zastanawiał się głośno. - Mhmmm...Też chciałam cię o to zapytać. Co mogła mieć na myśli, pisząc w tym liście... - O nas? O tobie i o mnie? - dokończył. Jego ochrypły z cierpienia głos wywoływał dziwne wibracje w niektórych miejscach jej ciała. Potępiając się w duchu za takie reakcje, próbowała odpo­ wiedzieć mu zwykłym, opanowanym głosem: - Właśnie. Pisała, że my dwoje musimy coś przemyśleć, coś zrobić; że ty wiesz, co ma na myśli. Wiesz? Czekała na odpowiedź. Palce jej stóp podkuliły się ner­ wowo, natrafiając na jego owłosione łydki. Włosy na no­ gach miał zadziwiająco ciemne, jak zresztą na całym ciele. W tweedowych garniturach, popielatych koszulach czy na­ wet w domowym ubraniu z najlepszych sklepów prezentował wcielenie dyskretnej elegancji. Nagi był ucieleśnieniem zmy­ słowej męskości. Tylko jak ona śmie teraz o tym myśleć?

- Sandy wiedziała, że tamtej nocy pojechałem do ciebie. Gdy wróciłem do domu, zapytała mnie, czy... - Czy co? - ponagliła, gdy raptownie zamilkł. - Nic - odpowiedział. Angel przeczuwała, że to nie mogło być „nic". Zaczęła podejrzewać, że owo „nic" miało istotny związek z ucieczką Sandy. - Myślałam, że ona mnie lubi - szepnęła. Oczy ją piekły; tłumaczyła sobie, że to z niewyspania. Aleks objął ją mocniej­ szym uściskiem. Uświadomiła sobie, że dzieli ich tylko poży­ czony od Sandy, o wiele za duży podkoszulek i coś, co on miał na sobie poniżej pasa. To nie były spodnie od piżamy; nawet nie ważyła się myśleć o tym, by zsunąć ręce w tamte rejony. Nie płakała teraz, na pewno nie. Angel Wydowski nie miała zwyczaju płakać. Aleks musiał jednak coś usłyszeć, bo odchylił się w tył, popatrzył chwilę na czubek jej głowy, po czym ujął ją delikatnie pod brodę. - Angel, co się stało? Czy powiedziałem coś przykrego? Jego głos brzmiał taką troską, że poczuła narastającą w niej złość. Była zła na Sandy, że sprowokowała tę sytuację, wściekła na niego, że znów wkroczył w jej życie, zła na siebie, że nadal tak jej na nim zależy. - Nie, do diabła, nic przykrego nie powiedziałeś! Jestem po prostu zmęczona, śpiąca i... roztrzęsiona. Ty przecież też! Jeśli to dziecko nie wróci do domu na śniadanie, to ja... ja... Nie wytrzymała dłużej. Jej twarz skurczyła się w bolesnym grymasie. Angel nie płakała od czasu, gdy umarła jej matka. Nie płakała, kiedy zginął jej mąż. Nie płakała, kiedy dowie­ działa się, od jak dawna Cal ją zdradzał. Nie płakała nawet wtedy, kiedy pożar zniszczył jej dom, ale są pewne granice. Nawet ona nie jest z betonu!

Dławiąc się łzami i pociągając gwałtownie nosem, powie­ działa mu to wszystko, a on oparł podbródek na czubku jej głowy i gładził ją po plecach. Mruczał coś, co miało ją uspo­ koić. Skutek był całkiem przeciwny. Jego ręka wydawała się wypalać dziurę w podkoszulku Angel. - Zdaje się, że to ja miałam cię pocieszać - powiedziała z westchnieniem. - Oczywiście. Po cóż innego zaprosiłbym cię do swojego łóżka? Jako dowcip, te słowa były zupełnym niewypałem. Uświa­ domiły im natomiast, że leżą razem w łóżku, trzymając się w ramionach, w jego sypialni. Efekt był piorunujący. - Angel? - wyszeptał Aleks. Wyczulona na każdą zmianę brzmienia jego głosu, na do­ tyk każdego centymetra jego szczupłego, twardego ciała, An­ gel uświadomiła sobie, że coś się z Aleksem dzieje. Parę minut temu jego głos był schrypnięty ze zmartwienia i wyczerpa­ nia. Teraz też brzmiał chropowato i nisko, ale z całkiem in­ nego powodu. Oboje od dawna nie byli w stanie się odprę­ żyć, ale w tej chwili to napięcie emanowało całkiem inną energią. - Tak - powiedziała po prostu. Pragnęła go. Jej serce wy­ rywało się do niego, bo taki był biedny, taki zgnębiony i prze­ rażony, i ona czuła to samo. Kochała go. On nigdy nie prosił o tę miłość. Teraz też nie, ale mogła mu dać choć to pocieszenie, jakim było jej ciało. Krótką chwilę zapomnienia... Nieważne, co będzie potem. I ona nie chce niczego w zamian. - Tak - szepnęła, przesuwając powoli rękoma po jego piersi. Gdy jej palce dotknęły jego stwardniałych sutków, Aleks wciągnął głośno powietrze i zamarł. Całowała go tam, okrą-

zając językiem lekko wypukłe guziczki. Coś twardego poru­ szyło się przy jej brzuchu; poczuła uczucie triumfu, które zaraz ustąpiło miejsca intensywniejszym wrażeniom. - Och, tak... kochanie moje... proszę -jęknął, przekręca­ jąc się na plecy i wciągając ją na siebie. Nie pozwalała sobie na myślenie. Chciała tylko czuć. Prze­ żywany od tylu godzin stres pogłębił natarczywość jej pra­ gnień. Jego też; ciało, które czuła pod sobą, reagowało bardzo gwałtownie. - Zdejmij ten podkoszulek - mruknął ochryple. Oddy­ chał tak ciężko, jakby przebiegł przed chwilą kilka kilo­ metrów. Wyrwanie się z jego ramion było niezwykle trudne, ale Angel usiadła na łóżku, oblana przyćmionym światłem wsta­ jącego dnia, i ściągnęła przez głowę odzienie. Odrzuciła je na podłogę i, nagle onieśmielona, spojrzała z ukosa na milczące­ go Aleksa. Nadal leżał na plecach; prześcieradło wyraźnie unosiło się w górę poniżej jego pasa. Patrzył na nią uważnie i Angel poczuła, jak jej piersi twardnieją od tego spojrzenia. Wyczu­ walna między udami wilgoć napełniała ją zakłopotaniem, całe ciało pulsowało od pożądania, choć przecież jeszcze jej nie dotknął. Jej uwrażliwione zmysły odbierały wyraźnie ciepły, zmysłowy zapach seksu, który wypełniał to miejsce: oszała­ miający zapach kontrastujący z wonią polerowanego drewna i krochmalonych tkanin. Czekała, aż Aleks zrobi pierwszy krok, ale nic się nie działo. Poruszyła się niespokojnie. Przecież chyba nie cze­ ka, aż ona przejmie inicjatywę... Nie wiedziałaby nawet, co robić. Cal nie znosił, gdy w łóżku przejmowała inicjatywę. Szybko zaprzestała jakichkolwiek prób. Aleks jakby czytał w jej myślach.

- Chodź tutaj i pocałuj mnie - powiedział. Trudno w to było uwierzyć, ale w jego głosie brzmiało rozbawienie. Rozpaczliwie pragnął jej ust, pożądał drobnego ciała Angel, pragnął tej kobiety, ale paradoksalnie bał się zacząć z nią kochać, bo początek oznaczał nieunikniony, zbyt szybki ko­ niec. Lont palił się już zbyt długo. Od chwili gdy ujrzał ją wyczołgującą się spod drzewa magnolii. Uczciwie mówiąc, zaczął tlić się wiele lat przedtem. Gdy tak niedawno kochał się z Angel pierwszy raz, nie doświadczył znanego mu smutku i pustki. Fakt, że nie miał wiele czasu, by przemyśleć swoje doznania sprzed dwudzie­ stu czterech godzin. Powoli, jakby z rozmysłem, Angel dotknęła wargami jego ust i figlarnie spojrzała mu w oczy. Tego już nie wytrzymał. Naj­ pierw ją pocałował, potem obrócił na plecy i pochylił się nad nią. Był podniecony aż do bólu, drżący z szaleńczego pragnienia, by wreszcie zanurzyć się w niej, zanim straci tę resztkę panowania. Angel była już bliska spełnienia, lecz Aleks chciał przeżyć or­ gazm razem z nią. Pragnął, żeby podążała razem z nim. Nie mógłby zostawić jej samej na ziemi, jeśli umiała wzlecieć na skrzydłach rozkoszy aż do nieba. Nie odrywając ust od jej warg, wsunął rękę pomiędzy ich płonące żarem ciała i znalazł gniazdko wijących się, delikat­ nych loczków, wyobraził sobie ich ognisty kolor, poczuł pod dłonią zapraszającą wilgoć i jęknął głośno. Uniósł biodra, aby znaleźć się nad tym miejscem. Miękko gładził ją tam, słysząc, jak jej oddech stał się płytki i coraz szybszy; była znów tak blisko spełnienia... Nadal nie mógł uwierzyć, że umiała tak reagować. Tak cudownie, tak moc­ no... dla niego. - Aleks, pragnę cię... - dyszała, napierając brzuchem na jego dłoń. - Teraz!

Drugą ręką rozsunął jej uda. Wszedł w nią jednym moc­ nym pchnięciem, ale potem zamarł na chwilę. Angel wiła się pod nim gwałtownie, unosząc nagląco biodra, ale schwycił ją mocno i przytrzymał przez chwilę. Musiał odzyskać panowa­ nie nad sobą. - Poczekaj - szepnął, ale już było za późno. Rozpaczli­ wie próbował zatrzymać się jeszcze, ale ona popychała go na skraj przepaści, uderzając miotającym się dziko ciałem o jego brzuch, wpijając się zębami w jego pierś. - Szalona kobieto - mruknął. Grymas uśmiechu wykrzy­ wił jego płonącą rumieńcem twarz. Jakże chciałby dać jej teraz najwyższą rozkosz... Oparła stopy na jego biodrach. Schwycił je za kostki i przesunął na swoje ramiona. Poruszał się w niej mocno i szybko; nie mógł utrzymać jej miotającego się ciała. - Angel! - krzyknął. Odsłonił zęby w nieświadomym gry­ masie twarzy; jej stłumione okrzyki odbierały mu resztkę świadomości. Jego ciało zesztywniało na chwilę, potem wstrząsnęło się raz i drugi. Wreszcie zadrżał cały i opadł na nią bezwładnie. Po chwili przetoczył się na bok, porywając Angel ze sobą, trzymając ją w ramionach tak mocno, jakby nigdy nie pragnął jej z nich wypuścić. Angel obudziła się, słysząc jakieś odgłosy dobiegające z kuchni. Czuła się zawiedziona, choć może nie zaskoczona tym, że jest sama. Ktoś, Aleks albo pani Gilly, przygotowywał w kuchni śniadanie. Ileż dałaby za to, by wrócić z powrotem w bezpieczne schronienie snu, ale świat wokół niej był realny. Sandy nie wróciła, a ona kochała się z Aleksem. Usiadła na posłaniu i odgarnęła włosy z czoła. Spojrzała

na zegar, stojący na marmurowym blacie komody. Był późny ranek; czuła, że nic się nie zmieniło. Co to tak pięknie pachnie? Kawa? Mocny, czarny i aroma­ tyczny napój stał się dla Angel w tej chwili najbardziej pożą­ daną rzeczą na świecie. Najpierw jednak musi opłukać wodą obolałe ciało. Nie! Najpierw powinna zadzwonić. Nadal zastanawiała się, co jest ważniejsze, gdy Aleks otworzył łokciem drzwi. Spojrzał w głąb ciemnej, ponurej sypialni, wypełnionej meblami, które należały niegdyś do ro­ dziców i dziadków. Taca przechyliła się niebezpiecznie w je­ go rękach. Dina nie znosiła tego pokoju, tak jak nie znosiła całego domu Hightowerów. Aleks namawiał ją, żeby przemeblowała go, zmieniła według swego gustu. Nawet nie zainteresowała się tą sugestią. Takie zajęcie było dla niej zbyt mało ważne. Angel pewnie wywróciłaby wszystko do góry nogami w ciągu paru miesięcy. Już teraz, bez szczególnych starań, zmieniła tak wiele w tym domu i podniosła na duchu jego właściciela do tego stopnia, że w obecnych okolicznościach mogło się to wydawać niemożliwe. Ale taka właśnie była Angel. Zawsze płonęło w niej jakieś wewnętrzne światło. Nawet jako mała dziewczynka potrafiła wprawić go w dobry nastrój. Była taka szczera i niezmiennie radosna. Od początku ją lubił, ale kiedy zaczął patrzeć na nią tak, jak dojrzewający chłopak patrzy na dziewczynę, starał się jej unikać. Potem spotkał Dinę. Trójka przyjaciół rozłączała się coraz częściej. Angel zniknęła z pola widzenia; Gus mówił, że miała własne życie, swoje sprawy. A teraz była tutaj: siedziała na łóżku pośród zmiętej po­ ścieli, szczelnie okrywając się kołdrą. Łokcie oparła na pod­ ciągniętych kolanach, podbródek zaś na złożonych dłoniach.

Ta sama słodka, jasna Angel. Wyglądała tak cudownie, że najchętniej natychmiast znalazłby się na posłaniu obok niej i znowu poszukał zapomnienia w jej ramionach. - Myślę, że możemy zacząć od kawy i grzanek. Potem zjemy coś bardziej konkretnego - powiedział. - Aleks, czy rozmawiałeś z nauczycielami Sandy? Ta pani Toad... - Todd. - Może ona wie o czymś, co... - Angel, ja nie chcę, żebyś odchodziła. Spojrzała na niego, jakby nie rozumiejąc, o czym mówi. - Chciałabym zadzwonić do Gusa i sprawdzić, czy... - Proszę bardzo, ale czy słyszałaś, co powiedziałem? - Powiedziałeś... Co powiedziałeś? Odstawił tacę na stolik przy łóżku i usiadł przy niej. - Posłuchaj... Ja wiem, że to może nie najlepszy moment, ale jeśli będziemy dalej zwlekać, znowu zdarzy się coś, a ja... nie mogę stracić cię na następne dwadzieścia lat. Angel ze zdziwieniem patrzyła na jego ręce, które zaczę­ ły drżeć. Miał cienie pod oczami, skaleczony policzek po goleniu, ale kochała go tak, że serce chciało wyskoczyć jej z piersi. Tyle że on miał rację. To nie był właściwy moment. - Aleks, posłuchaj mnie uważnie. Któregoś dnia Sandy pomagała mi w pracy, a Gus naprawiał instalację. Pytała go wtedy, gdzie jest jego dom, kto z nim mieszka i czy ja go czasami odwiedzałam. Aleks zaczął słuchać uważnie jej słów. Angel nalała kawy do dwóch filiżanek i dodała cukru, jak lubił. - Pomyślałam sobie, że może jest szansa... - Ale Gus przecież zadzwoniłby tutaj? - To zależy, ile czasu zajęła jej podróż do jego domu.

Gdyby ktoś ją podwiózł, to nie trwałaby długo. Kilka godzin. Jeśli pojechała autobusem, to straciłaby więcej czasu. Od przystanku do domu Gusa jest dość daleko. A jeśli przekonała go, że my w takiej stresującej sytuacji możemy... - Przekonać się wreszcie, że chcemy być razem? Angel poczuła, jak gorący rumieniec oblewa jej twarz. O Boże, tylko tego teraz brakowało! Włosy miała jak wronie gniazdo, pewnie ciemne ślady na szyi; gdy była zakłopotana, robiła się czerwona jak burak. Aleks wsunął jej niesfony kosmyk włosów za ucho, ujął w palce następny i obracał go między palcami. Jego oczy rozjaśniły się. - Czy mówiłem ci już, że kiedy wróciłem od ciebie, Sandy na mnie czekała? Chciała wiedzieć, czy spaliśmy ze sobą, czy zamierzam się z tobą ożenić i dlaczego nie przywiozłem cię do naszego domu. Zaczynam być pewny, że to był powód tej zwariowanej ucieczki. Angel przycisnęła dłonie do płonących rumieńcem po­ liczków. - Więc teraz już wiem, prawda? - Co wiesz? Że ona jest u Gusa? Jestem sporo do przodu, jeśli o to chodzi. Dzwoniłem do jego domu dziś rano, ale nikt nie odpowiadał. - Próbowałeś na komórkowy? Nie próbował. Za to Gus zadzwonił, kiedy Aleks był pod prysznicem. Zostawił wiadomość, że ma już za sobą drogę przez góry i jedzie ze swoją pasażerką w stronę miasta. Będą na miejscu za godzinę. - Zadzwoń do niego. Numer znajdziesz w moim notesie - mówiła Angel, ale myślała już o czymś innym. Aleks chyba poprosił ją o rękę. Tak to pewnie należało rozumieć... Mógł to sobie darować, jeśli potrzebuje jej do pomocy przy wycho-

wywaniu dorastającej córki. Daleki odgłos silnika samochodu przebił się przez szum deszczu, tłukącego o dach. - To Flora - powiedziała Angel. - Nie wydaje mi się - odrzekł z uśmiechem Aleks. Ten głęboki warkot musiał pochodzić od czegoś znacznie większe­ go niż mała honda kucharki. Brzmiał raczej jak silnik cięża­ rówki. Aleks znał taki duży, kryty wóz, który mógłby nadje­ chać tu właśnie o tej porze. Obrócił się do rozczochranej kobiety na łóżku, pochylił się nad nią i przygwoździł do łóżka, opierając ręce o przykrycie po obu stronach jej ud. - Mamy mniej więcej dwie minuty, zanim nasza rodzina zacznie się tu dobijać. No co, zawrzemy jakąś ugodę, zanim twój brat i moja córka zażądają ode mnie satysfakcji?... Bo jak nie, to będę miał za swoje: zamiotą ten pokój moimi zmaltretowanymi zwłokami. Angel podejrzliwie zmierzyła go wzrokiem. - Kiedy zdążyłeś się upić? Nie było rady, Aleks opowiedział jej całą historię. Zanim skończył, z wyłożonych chodnikiem schodów dobiegło ich echo kroków Gusa. Towarzyszyła mu paplanina Sandy. - Powiedz coś, panienko, ale szybko - nalegał Aleks. Jego oczy śmiały się; Angel nie pamiętała nawet, kiedy widziała go takiego kiedykolwiek. - Czy może mam zamknąć drzwi i zabrać się do roboty, żeby cię przekonać? - Zwariowałeś chyba - powiedziała bez tchu. - Tatusiu, czy jesteś tam? - Masz ostatnią szansę - powiedział łagodnie. - Zaraz za­ czną się awanturować pod drzwiami. Nie wiem, czy w tych warunkach będę dość przekonujący, ale będę się starał. - Aleks, ja naprawdę nie mam pojęcia, o czym mówisz. I nigdy nie widziałam cię w takim stanie!

- To prawda, bo nigdy w życiu tak się nie czułem. - Do diabła, Hightower, jeżeli więzisz tam moją siostrę, będziesz miał ze mną do czynienia! - ryczał basem Gus przez grube, orzechowe drzwi. - Idź sobie, Wydowski! - zawołał Aleks. Pochylił się nad Angel i szepnął: - No i co, zostaniesz? - Gdzie zostanę? - szepnęła drżącym głosem. Była za­ wsze realistką. Nie wierzyła, póki nie usłyszała na własne uszy. - Czy zostaniesz ze mną dzisiaj? A potem na całe życie? Zostaniesz moją żoną, Angel? Przecież nie mam nic do stracenia, pomyślała, wtulając się w jego ramiona; dwie pary pięści poczęły dobijać się do drzwi sypialni.