2.Ione Larissa - Demonica 02 - Uwolniony (nieof.tlum.)

1 2 Prolog Trzy lata temu…Shade zignorował swoją partnerkę i wycisnął kolejną serię uciśnięć na klatce piersiowej zmiennokształtnego. Z każdym uciskie...

7 downloads 15 Views 5MB Size

1

Prolog Trzy lata temu… Shade zignorował swoją partnerkę i wycisnął kolejną serię uciśnięć na klatce piersiowej zmiennokształtnego. Z każdym uciskiem połamane żebra trzeszczały pod jego palcami. Jeden tysiąc – ucisk -chrzęst – dwa tysiące – ucisk -chrzęst Serce Shade’a łomotało dziko, w ciągu minuty pompowało wystarczająco dużo krwi, by wypełnić nią lawo-termiczny generator podziemnego szpitala, mimo to serce pacjenta nie chciało zaskoczyć. Trzy tysiące – ucisk -chrzęst . Od Bóg wiedział jak długiego klęczenia we krwi obok pacjenta, mięśnie ud Shade’a krzyczały z bólu. Cztery tysiące – ucisk -chrzęst . Mrowienie idące od dermoglifów na jego ramieniu (*tatuaże demonów Seminus, coś, jak tatuaże wampirów z rasy Lary Adrian) rozprzestrzeniło się w dół jego ręki, kiedy użył swojego specjalnego daru, aby zmusić serce pacjenta do bicia. Skulk, pół-siostra ,sanitariuszka i partnerka Shade’a delikatnie położyła swoją szarą rękę na jego ramieniu. Wiedza, że Skulk miała rację, wcale nie ułatwiała poddania się i Shade nie miał już nawet wystarczająco dużo powietrza w swoich płucach, by przekląć. Dysząc, przerwał reanimację i usiadł na piętach, na brudnej podłodze porzuconego browaru. Jego ręce drżały z wysiłku, a jego stetoskop wisiał ociężale wokół jego szyi. Zacisnął zęby i spojrzał na zaszklone oczy zmarłego pacjenta. Ofiara praktycznie była jeszcze dzieckiem. Czternastolatek, może. Prawdopodobnie dopiero, co nauczył się zmieniać postać z ludzkiej, na tą z gatunku, do którego należała jego rodzina. Czerwone znamię prawdziwego zmiennego w kształcie gwiazdy za lewym uchem, było ledwie uformowane. mruknął wstając. Obok nich stały dwie fałszywe anielice, które zawiadomiły szpital. Ich pozornie urodziwy, niewinny wygląd kontrastował ze złowrogim błyskiem w ich oczach. zapytał Shade. Jedna z anielskich oszustów pokręciła głową. Jej złote włosy zaszeleściły na materiale jej białej sukni. 2

Druga anielica uśmiechnęła się. Jej palec prześliznął się prowokacyjnie po głębokim dekolcie jej stroju, którego nie założyłby żaden prawdziwy anioł. zamruczała ta druga. Pierwsza anielica skinęła głową. Anielica o imieniu Veragoth owinęła sobie na palec pasemko włosów i zmierzyła Shade’a pożądliwym wzrokiem od stóp do głów. O tak, jego czarny uniform w stylu stroju do walki rozpalał wszystkie laski, nawet gdy nie wydzielał swoich „przeleć-mnie” feromonów, które należały do standardowego wyposażenia każdego demona Seminus. Wyjątkowo, Shade nie czuł najmniejszej chęci rozebrania się w towarzystwie tych dwóch uroczych pań. Był wykończony, zły i miał po dziurki w nosie tej nowej fali okaleczania demonów. Najgorsze było to, że praktycznie każdemu zwisało to koło dupy, iż ktoś szlachtował demony dla ich organów, które najprawdopodobniej potem opychane były na czarnym rynku. Tak działo się już od jakiegoś czasu, ale nikogo to nie obchodziło. Ale Shade’a tak. To on był tym idiotą, którego wzywano na miejsce zbrodni, nawet jeśli tylko w nielicznych przypadkach udawało mu się zapobiec śmierci ofiary. Większość była zbyt mocno ranna, lub już martwa. Skulk odłożyła krótkofalówkę z powrotem do kabury i zaczęła szperać w torbie ratunkowej w poszukiwaniu nowej pary rękawiczek. Skończyliśmy tutaj. Ostatnimi czasy wiele wezwań kończyło się tym zdaniem. Głośno przeklinając, Shade pomógł Skulk przenieść ciało chłopca na nosze i do karetki. Ich czarny ambulans – jeden z dwóch, jakie posiadał podziemny szpital – chroniony był przez zaklęcie, które sprawiało, że był niewidoczny dla ludzkiego oka. Jednak tu ten niewidzialny płaszcz był zbędny, gdyż znajdowali się w spokojnej części Nowego Yorku, na byłym terenie przemysłowym, który został porzucony w czasach prohibicji, a który powoli przekształcał się w dzielnicę mieszkalną. powiedział Shade zatrzaskując tylne drzwi ambulansu. Ponieważ teraz była kolej Skulk za kółkiem, wślizgnął się na siedzenie pasażera, do ust wsadził sobie gumę do żucia i skoncentrował się na wypełnianiu niezbędnych formularzy. Główna dolegliwość pacjenta? Śmierć na skutek usunięcia organów wewnętrznych. Reakcja pacjenta na leczenie? Nadal jest kurewsko martwy. Shade rzucił piórem o deskę rozdzielczą. 3

ucichł nagle, gdy w jego wnętrzu rozgrzmiał huk. Trzęsienie ziemi w środku jego duszy. Począwszy od epicentrum rozprzestrzeniało się po całym jego ciele, aż tsunami strasznego bólu wcisnęło go w oparcie siedzenia. Skulk szarpała go za ramię, czego prawie nie zauważył. Otworzył drzwi ciesząc się, że jeszcze nie zdążyli ruszyć – i wypadł z ambulansu. Przez szum krwi w jego uszach usłyszał, jak jego kolana z hukiem uderzyły o bruk. Klęczał głęboko pochylony z rękoma przy ciele. Zrobiło mu się czarno przed oczami. Potem ciemność ogarnęła również jego mózg. Jeden z jego braci odszedł. Ale który? O Bogowie, który? Posłał swoje myśli, by połączyły się z Wraithem, od którego nie mógł się już bardziej różnić, ale z którym łączyła go wyjątkowa więź. Nic. Nie mógł wyczuć Wraitha. Walcząc o każdy oddech szukał słabszego połączenia z Eidolonem. Znowu nic. Roaga też nie mógł wyczuć. W tle słyszał Skulk rozmawiającą przez telefon komórkowy z Solice, pielęgniarką mającą obecnie dyżur w szpitalu. wydyszał. Skulk uklękła obok niego. . Potem przez chwilę słuchała głosu w telefonie. Nic dziwnego. Żaden Seminus, będący przy zdrowych zmysłach, nie poszedłby do demonicznego pubu, w którym pożądanie żeńskiej części gości więziłoby go w środku przez wiele dni – gorzej : mogłaby go tam spotkać nawet śmierć z ręki jednego z zazdrosnych demonów (*dla waszej informacji: owe demony semius, czyli demony sexu nie mogły bowiem opuścić miejsca, dopóki każda kobieta, która się w nim znajdowała nie została zaspokojona, co wy na to? )

Shade jęknął i przełknął narastającą w jego gardle żółć. Stopniowo mała iskra przebiła się przez ciemność. Wraith. Wyczuwał siłę witalną Wraitha. Bogom niech będą dzięki. Jego napięte mięśnie ramion rozluźniły się pod wpływem ulgi, nawet jeśli tylko na sekundę. Nadal nie wyczuwał Eidolona. Na ślepo wyciągnął rękę przed siebie tak, jakby mógł dotknąć brata. Skulk złapała go za dłoń i skrzyżowała swoje palce z jego. < Oddychaj, Blady Cieniu> wyszeptała jego przezwisko z dzieciństwa, które nadała mu ponad osiemdziesiąt lat temu. . Nie, jeśli E. jest martwy. Cholera, E. był tym, który troszczył się o nich wszystkich, trzymał Roaga w 4

ryzach i utrzymywał Wraitha przy życiu. Nagła świadomość przeszła przez jego ciało. Eidolon. Był bezpieczny. Powoli ból ustępował, jednak dokuczliwa, bolesna pustka wierciła kolejną dziurę w jego duszy. Demony Seminus były połączone ze swoimi braćmi, więc gdy jeden z nich umierał, zabierał ze sobą pewną część swoich żyjących braci. Trzydzieści siedem zgonów później, Shade czuł się jak sito. < Kto to był?> spytała cicho Skulk. Trzęsąc się głęboko odetchnął. < To był Roag> Odpowiedział automatycznie. Niechętnie przyznając, uważał, że świat był teraz lepszy.

5

Rozdział 1

„Wy, którzy kroczycie doliną cienia, pamiętajcie, że tam gdzie jest cień, jest również światło.” Austin O’Malley Od chwili, gdy Shade po raz ostatni obudził się w obcym miejscu, skacowany i bez najmniejszego pojęcia gdzie był, upłynęły ze dwie dekady. Jednak ciężar kajdanek na jego nadgarstkach i szczęk łańcuchów sprawiły, że się uśmiechnął. Upłynęło nawet więcej czasu, gdy ostatni raz znajdował się w takiej sytuacji, czyli zakuty w kajdanki. Czadowo. Oczywiście wolał, gdy to kobiety były w kajdankach, a nie on… ale to też było w porządku. < Shade.> Kobiecy głos zabrzmiał znajomo, ale przez szum w uszach jakoś nie mógł go sobie teraz skojarzyć. Oczu najwyraźniej także nie mógł otworzyć. < Shade, obudź się!> Jakaś ręka szarpnęła go za ramię, i to nie delikatnie tak, jakby tego oczekiwał od kobiety, która spędziła z nim upojną noc. Co do diabła? Właściwie to powinna go budzić swoimi ustami na jego… < Shade, do jasnej cholery! Obudź się wreszcie!> Z głośnym jękiem przewrócił się na plecy i zadrżał z powodu tętniącego, tępego bólu z tyłu jego czaszki. < Już jestem rozbudzony dziecinko. Już jestem rozbudzony. Wskakuj na mnie, a ja zaraz dołączę> < Dzięki, nie skorzystam, ale jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie "dziecinką", wyrwę ci usta> Shade z wysiłkiem otworzył oczy, mrugając spojrzał na pochyloną nad nim rozmazaną twarz i ponownie zamrugał. < Runa?> < Oo, pamiętasz jeszcze jak mam na imię? Wybacz, ale zaraz padnę z wrażenia> (*uwielbiam takie zadziorne kobitki ) Ten sarkazm był całkowicie niepotrzebny, ale tak, pamiętał jej imię. Była najgorętszą ludzką kobietą, z którą kiedykolwiek był w łóżku. Długie, karmelowo-brązowe włosy, które niczym jedwab opadały na jego pierś, brzuch i uda, gdy ustami wędrowała po jego ciele z góry na dół. Pełne, zmysłowe usta wygięte w rozpustnym uśmiechu, godnym jego najśmielszych snów. Oczy koloru szampana, stanowiły wspaniały kontrast z gładką, złotobrązową skórą, która roztapiała się pod jego językiem jak brązowy cukier. (* dobra, dobra chyba wszyscy już zaskoczyli, że jest ładna) 6

A jednak nie widział jej już prawie rok. Od tamtej nocy, gdy uciekła i zniknęła z powierzchni ziemi. < Dlaczego tu jesteś? Dlaczego ja tu jestem?> Zmrużył oczy, by przeniknąć mdłe światło. < A "tu" to znaczy gdzie?> Jego pierwszą myślą było to, że Aegis go pojmali, ale to miejsce było zbyt przerażające, nawet jak na tych mordujących demony gnojków. < Możesz usiąść?> Runa pomogła mu się wyprostować, jednak trochę za szybko i przed jego oczami wszystko zawirowało. Z większą siłą niż się po niej spodziewał, pchnęła go na ścianę, nie stawiał oporu, wręcz przeciwnie, był wdzięczny za chłodny i wilgotny kamień za jego plecami, gdyż zmniejszał jego nudności. < Odpowiedz na moje pytanie> W międzyczasie zaczął podejrzewać, że jego kac nie miał seksualnego podłoża - co z kolei znaczyło, iż nie było dobrego powodu, dla którego był przykuty łańcuchami w towarzystwie kobiety, która najprawdopodobniej nie życzyła mu najlepiej. < Nadal jesteś aroganckim dupkiem> < Zaskoczona, co?> < W zasadzie to nie> Poczuł jej rękę na jego czole tak, jakby chciała sprawdzić, czy ma gorączkę. Tylko, że jako człowiek nie miała pojęcia, iż jego temperatura ciała była normalnie wyższa, niż jej, dlatego odepchnął jej rękę. No i poza tym jej dotyk podwyższał jeszcze temperaturę jego ciała, co w tym momencie definitywnie nie było mu potrzebne. < No więc? Gdzie jesteśmy?> Wydawało się, że byli w pewnego rodzaju klatce znajdującej się w wewnątrz jakiegoś większego zakładu. Zewsząd kapała woda, podłoga pokryta była słomą, a w żelaznych świecznikach na ścianach płonęły świece. Niech to, wylądował w jakimś tanim horrorze. < Nie mam pojęcia, gdzie jesteśmy, ale najprawdopodobniej jest czterech porywaczy. Przynajmniej cztery różne demony widziałam tu na dole, gdy przynosili nam jedzenie. Nazywają siebie strażnikami.> To nie brzmiało najlepiej. < Nam?> < Jestem tu już od tygodnia, a są też inni, siedzą w innych celach. Od czasu do czasu strażnicy zabierają niektórych z nas i przyprowadzają nowych> Po raz pierwszy Shade rozejrzał się wokół siebie i zauważył grube łańcuchy wokół jego lewej ręki i kostki. Runa przykuta była za prawą nogę do przeciwległej ściany. Miała na sobie jeansy i obcisły sweterek bez rękawów, który bardzo by docenił, gdyby nie fakt, że był właśnie uwięziony. Wyglądała jakoś inaczej, niż kiedyś. Gdy byli 7

razem – jeśli tak to można nazwać, gdy ktoś pieprzy się z kimś, jak króliki – wtedy była nieśmiała, potrzebująca i łatwa w kontrolowaniu, co karmiło jego potrzebę dominacji, ale w ostateczności stało się nudne. Pod konserwatywnymi ciuchami, które zazwyczaj nosiła, była nawet trochę pulchna i miękka. Ale teraz… cholernie gorąca. Nabrała masy mięśniowej i mógłby przysiąc, że urosła. Jej znoszone jeansy pasowały jak ulał, a jej czarny sweterek obciskał się na jej piersiach, które teraz były wyraźnie mniejsze niż dawniej. Idealne dla jego rąk. Jego ust. Ale tego typu myśli prowadziły ostatecznie do jednego: stanął mu w ekstremalnie nieodpowiedniej sytuacji. < Kiedy mnie przyprowadzili?> Potrząsnął głową, próbując zwolnić zaporę blokującą jego myśli i wspomnienia. Wczoraj w nocy… wczoraj w nocy… co robił wczoraj w nocy? Chwileczkę… miał na sobie swój mundur sanitariusza. Przypominał sobie, że poszedł do pracy, zameldował się krótko u Eidolona, potem wdał się w bójkę z Wraithem, a ich nowy lekarz, człowiek o imieniu Kynan rozdzielił ich, opróżniając na nich worek soli fizjologicznej. Zawsze ten sam, jedyny i nieporównywalny medyczny sposób na demony. Shade i Skulk zostali wezwani do rannego wampira w zakładzie mięsnym. Weszli do budynku, tyle wiedział, ale na tym kończyły się jego wspomnienia. < Przyprowadzili ze mną jeszcze kogoś? Kobietę?> < Demonicę Umbra?> Jego serce zaczęło walić jak młot pneumatyczny. < Demonica Umbra została tu przyprowadzona razem ze mną?> Runa kiwnęła, co nie powstrzymało go od zastanawiania się, skąd ona w ogóle wiedziała, czym jest demon Umbra. < Gdzie ona jest?> < Sypiasz z nią?> Jej ostry ton przeciął powietrze jak bicz. < Ona jest moją siostrą i nie mam czasu na twoją zazdrość> < A mi się wydaje, że czas to jedyne, co masz> Powiedziała Runa już łagodniejszym tonem. < Przykro mi, ale nie wiem, co zrobili z twoją siostrą, dopiero niedawno ją zabrali> Gdy trochę się od niego odsunęła, zdał sobie sprawę, że jej łańcuchy były napięte do granic możliwości. Nawet nie próbował jej wyjaśniać, dlaczego on i jego siostra należeli do różnych gatunków, a ona też więcej się nie dopytywała. Zamiast tego, przyglądała mu się, podczas gdy on oceniał, jak mocne były kraty w drzwiach do jej celi. Chociaż tak długo, jak nie był w stanie zerwać łańcuchów, którymi przykuty był do ściany, równie dobrze mogły być one zrobione z papieru. 8

< Naszą najlepszą szansą na ucieczkę jest moment, gdy po nas przyjdą> Przerwała jego myśli. < Mówiłaś, że przynoszą ci jedzenie?> < Tak, ale jedzenie i wodę wsuwają do środka patykiem. Wystrzegają się bliskiego kontaktu z nami> < Kim są ci oni?> < Wydaje mi się… wydaje mi się, że są tym, co wy demony nazywacie Ghulami> Serce Shade'a stanęło. < Co? Skąd to wiesz?> < Tak nazwał ich ktoś z innej celi.> Ghule. Nie ten rodzaj zjadających zwłoki stworzeń opisywany w makabrycznych historyjkach, którego bali się ludzie. Nie, Ghule były tym, czego najbardziej bały się demony. Oczywiście zaraz po wojownikach, Aegis. Ghulem określano każdego – demona lub człowieka, – ktory porywał wampiry, zmiennokształtnych i demony, by sprzedawać ich części ciała na czarnym rynku świata podziemnego. Ghule zawsze były złymi i bezwzględnymi stworzeniami, ale w ostatnich lata ich postępowanie stało się jeszcze bardziej szatańskie. Zamiast wyjmowania organów zwłokom swoich ofiar, robiły to, podczas gdy ofiara jeszcze żyła. W ostatnich lata sprawiły one Shade'owi i jego braciom dość sporo kłopotów. Partnerka Eidolona, pół-demonka o imieniu Tayla, pomagała w wytropieniu grupy ludzi, którzy potajemnie współpracowali z demonami, stojącymi na szczycie szajki handlarzy organami. Po tym wydarzeniu świat demonów cieszył się chwilą spokoju, aż do czasu przed paroma miesiącami, kiedy to uprowadzenia i krwawe okaleczenia rozpoczęły się na nowo. Na końcu korytarza otworzyły się drzwi i odgłos kroków rozbrzmiał w całym więzieniu. Shade wewnętrznie przygotowywał się do walki, ale intruzi zatrzymali się zanim dotarli do celi, w której on i Runa spokojnie siedzieli. Czekali. Dopiero, gdy rozległy się krzyki, Shade zrozumiał, jak głęboko w gównie siedział. *** Runa Wagner siedziała na swojej małej stercie słomy i słuchała krzyków jakiejś wyprowadzanej przez porywaczy kobiety, którą czekała najprawdopodobniej straszna śmierć. Surowe i męskie rysy twarzy Shade'a nie ujawniały, co czuł w obliczu tego, co działo się wokół niego i Runa dopasowała swoją minę do jego. Tylko, że nie było mowy, by jej oczy zmieniły się w tak zimne i bez wyrazu, jak jego, praktycznie czarne, ani by udało jej się tak zgrzytać zębami, że sprawiało to wrażenie, jakby ostrzył je 9

o kości. Promieniował groźbą, która była tak wyczuwalna, jak niebezpieczeństwo, które ich otaczało. Gdy szarpnął za swoje łańcuchy, musiał podobnie jak ona zdać sobie sprawę, iż były one bardzo stabilne i wytrzymałe. Odwrócił się do niej i jego badawczy wzrok prześliznął się po jej ciele od stóp do głów i mimo, że nie było w tym nic seksualnego, poczuła jak jej ciało budzi się do życia w miejscach, które już dawno uznała za martwe – martwe, ponieważ to ona była tą, która je zabiła. < Zrobili ci coś?> < Nic, od kiedy mnie tu przyprowadzili> Przypuszczalnie miała jeszcze limo od uderzenia w twarz, ale prócz paru siniaków i zadrapań czuła się dobrze. < Jesteś pewna?> Przykląkł obok niej i swoją wolną rękę położył na jej policzku. Runa wzdrygnęła się, ale z łatwością ją przytrzymał. < Nie dotykaj mnie!> < Tylko spokojnie kochanie. Chcę cię tylko szybko obejrzeć> Jego głos był ochrypły, ale melodyjny, zmysłowy nawet, gdy się o to nie starał. < Kiedyś podobało ci się, gdy ciebie dotykałem> < O tak, ale to było zanim przyłapałam cię z dwiema wampirzycami w łóżku i zanim dowiedziałam się, że jesteś demonem.> < Tylko jedna była wampirzycą> Runa wściekle wciągnęła powietrze. < Czy to wszystko, co masz do powiedzenia w swojej obronie?> < Nie jestem gadatliwy.> < To niewiarygodne!> Krzyknęła. Shade cofnął rękę i usiadł na boku, jedną nogę podciągając do klatki piersiowej, a drugą zgiął w kolanie. Jego czarne włosy do ramion opadły mu na twarz i zasłoniły jego minę, gdy patrzył w ścianę. < Przepraszam, że myślałaś, iż jestem człowiekiem, ale ja nigdy nie twierdziłem, że nim jestem.> < Nazwij mnie szaloną, ale czy jest to rzeczywiście coś, o co powinnam była zapytać?> < Najwyraźniej tak, ponieważ może wtedy nie byłabym taka przerażona, znajdując w twoim łóżku prawdziwą wampirzycę i tą… czymkolwiek była ta druga> kontynuowała. < Właściwie to miało cię tam nie być. Mówiłaś, że będziesz zajęta> < Chciałam zrobić ci niespodziankę.> Co jej się rzeczywiście udało. Wmaszerowała do jego mieszkania, a w rękach miała pełno składników potrzebnych do przygotowania romantycznej kolacji. Jak tylko przekroczyła próg apartamentu, usłyszała 10

hałas dochodzący z jego sypialni. I nawet, gdy złe przeczucie wzburzyło jej żołądkiem, zakradła się korytarzem do otwartych drzwi. Shade leżał na plecach, wyciągnięty w poprzek łóżka tak, że jego nogi zwisały zza krawędź łóżka. Naga kobieta siedziała na nim okrakiem i ujeżdżała go delektując się, podczas gdy jej twarz schowana była w jego szyi. Runa musiała wydać z siebie jakiś dźwięk, ponieważ Shade nagle obrócił głowę w jej stronę i spojrzał na nią złotymi, świecącymi oczami. Najdziwniejsze było to, że w pierwszej chwili pierwsze, o czym pomyślała to, że nigdy nie widziała jego oczu, gdy się kochali. Zazwyczaj miał je zamknięte, chował twarz w jej szyi, lub brał ją od tyłu. < Masz chęć do nas dołączyć?> Zapytał. Runa dopiero w tym momencie zauważyła drugą kobietę, która klęczała na podłodze z twarzą między jego nogami. (* co? To ile on ma fiutów do cholery ?) Kobieta nad nim podniosła głowę, krew ciekła jej po brodzie, gdy uśmiechając się błysnęła kłami. Na szyi miała skórzaną, kolczastą obrożę z przyczepionym łańcuchem, którego drugi koniec znajdował się w ręce Shade'a. Podczas, gdy Runa stała tam przerażona i wzburzona, kobieta schyliła się, polizała jego sutek i zwiększyła tempo. Shade jęknął i chwycił kobietę za biodra, wyginając się w jej stronę. Runa uciekła. Szlochając, uciekła od jednego koszmaru do drugiego. < Mówiłaś, że będziesz zajęta> Powtórzył Shade, wpatrując się w nią przenikliwym spojrzeniem. < Nie spodziewałem się ciebie> < I to sprawia, że to, co zrobiłeś, było ok.? Jak długo pieprzyłeś się za moimi plecami?> Shade oparł łokieć na kolanie i wyglądał przy tym nawet całkiem nonszalancko – tak, jakby codziennie był brany w niewolę przez Ghule i z czasem nawet to polubił. < Lepiej nie zadawaj pytań, na które nie chcesz znać odpowiedzi.> < Ale ja chcę je usłyszeć> < Wątpię.> < Jesteś dupkiem.> < Powiedz mi coś, czego nie wiem> < Byłam w tobie zakochana.> Cisza spadła na nich jak topór kata. O Boże. Czy ona to naprawdę powiedziała? Na głos? Jeśli to, jak szybko jej krew napłynęła do policzków nie mówiło już samo za siebie, to tak - otworzyła swoją niewyparzoną buzię i zrobiła z siebie kompletną idiotkę. < Bez obaw> Dodała szybko. < Skończyłam z tym. Z tobą.> Shade pochylił się. < To dobrze. Wiesz, czym jestem? Czym naprawdę jestem?> < Jesteś demonem Seminus.> Powiedziała, spoglądając w stronę czarnych 11

symboli idących w górę od palców jego prawej ręki, aż do szyi. Tatuaże. Tak przynajmniej myślała. W międzyczasie dowiedziała się, że się z nimi urodził i że stanowiły one historię jego przodków, sięgającą dziesiątki pokoleń wstecz. Najwyższy symbol, "niewidzące oko", tuż poniżej jego dolnej szczęki był jego osobistym symbolem, który pojawił się po jego pierwszym cyklu dojrzewania, gdy miał około dwudziestu lat. < No i?> Zaśmiała się spięta. < Po tamtej nocy wiele miesięcy spędziłam, by dowiedzieć się więcej o twoim gatunku> Nie to, żeby mogła znaleźć wiele informacji na ten temat. Oczywiście temat "Inkubów" był bardzo dobrze udokumentowany, ale jego specjalna odmiana – Seminus, była tak rzadka, że znalazła tylko kilka ograniczonych informacji. < Więc wiesz o mojej natu…> < Twojej naturze?> Ogarnął ją gniew. Gniew, który myślała, iż już dawno w sobie pogrzebała. < Zrozumiałam, że żyjesz praktycznie w nieustającym stanie pobudzenia. Zrozumiałam, iż twoje pragnienie sexu jest niemal niekontrolowane. Ale wiesz co? Gówno mnie to obchodzi. Użyłeś na mnie swoich trików, by zaciągnąć do łóżka. Użyłeś do tego swoich inkubich sztuczek i feromonów. Oszukałeś mnie, udawałeś człowieka.> Jeszcze godzinami mogła dalej mówić o tym, jak zraniona i zdradzona się czuła, gdy dowiedziała się prawdy, ale ostatecznie liczyło się tylko to, co stało się po jej ucieczce z jego mieszkania. < Zrujnowałeś mi życie!> Naskoczyła na niego. No dobra, w zasadzie to zrobiła to sama już długo przed tym, zanim Shade przekroczył próg jej kawiarni, ale on jeszcze wszystko pogorszył. < Gówno> Wymamrotał. < Wiesz, co, to jest właśnie powód, dla którego zazwyczaj nie sypiam z ludźmi więcej niż raz. Szybko się przywiązujecie> Runa patrzyła na niego i omal nie wybuchła ze złości. < Żartujesz sobie ze mnie? Uważasz, że moje życie zostało zrujnowane, ponieważ mnie uwiodłeś i złamałeś mi serce?> < Eee, tak> Powiedział, podnosząc jedno ze swoich szerokich ramion. CO. ZA. DUPEK Warcząc, tak szybko wyskoczyła do przodu i przykucnęła gotowa do ataku, że aż się cofnął. Jej łańcuchy zabrzęczały, gdy ze złości trzęsła się na całym ciele. Jej skóra swędziała i ściągnęła się, jej dziąsła bolały i zdała sobie sprawę, iż jest blisko wypuszczenia swojej wewnętrznej bestii. < Ty arogancki skurwielu!> Uderzyła go w klatkę piersiową i z zadowoleniem słuchała, jak odchrząknął. < Tamtej nocy byłam bardzo zdenerwowana, ale przeszłoby mi. Szkoda tylko, że nigdy nie miałam to tego okazji – po tym, jak opuściłam twój 12

apartament, zostałam napadnięta, rozszarpana i pozostawiona bardziej martwa niż żywa. Co pewnie byś wiedział, gdybyś nie był zbyt zajęty jakąś obrzydliwą wampirzą dziwką, która skrzeczała twoje imię. Może wtedy byś usłyszał, jak krzyczę.> Czarny wzrok Shade'a wyostrzył się. < Ktoś cie zranił?> < Mam teraz uwierzyć, że cię to obchodzi?> Jego ręka spoczęła na jej. < Wierz lub nie, ale nie jestem potworem.> Zaśmiała się, ostrym gorzkim śmiechem. < Nie, ale ja jestem.> Zbliżyła do niego swoją twarz tak, że dzieliły ich tylko centymetry. < Przez ciebie jestem potworem, Shade. Jestem pieprzonym wilkołakiem.>

Rozdział 2

Wilkołak? Niedobrze. Shade zamknął oczy w nadziei, że gdy znów je otworzy, obudzi się w swoim własnym łóżku, a Runa zniknie. < Więc?> To by było na tyle z pobożnych życzeń. Ten koszmar nie zniknie. Otworzył oczy i od razu chciał je znów zamknąć. Runa wpatrywała się w niego, jej blade oczy błyszczały. Boże, założyłby się o wszystko, że w jej zwierzęcej postaci wyglądała przepięknie… lśniące karmelowe futro, błyszczące oczy koloru szampana. I byłaby duża, prawdopodobnie nawet większa niż on. Teraz to, że wydawała mu się większa i szczuplejsza, nabrało sensu. Ten kto został ugryziony przez wilkołaka – lub Warga, jak lubili się nazywać – nabierał masy mięśniowej, a jego ludzkie ciało rosło o parę centymetrów. Teraz, gdy w jego głowie trochę się rozjaśniło, mógł wyczuć jej zapach. Już nie był kwiatowy i słodki. O nie. Teraz pachniała ziemią, jak las latem po deszczu. Och i poza tym pachniała, jak wkurzona, bardzo wkurzona kobieta. < Czy pełnia księżyca nie będzie przypadkiem za dwa dni?> Jej oczy zwęziły się w szparki. (*zespół napięcia przedpełniowego)

< Przeszło mi to przez myśl.> Wilkołaki mogły sobie stroić żarty z ZNP, ale ci, którzy nie byli wilkołakami, nie uważali ataków furii, wahań nastrojów i wyjętego spoza wszelkiej kontroli popędu seksualny za zbyt zabawne. 13

< No jasne, mój gniew nie ma nic wspólnego z tym, że siedzę uwięziona w celi, z jedną z dwóch osób, których nienawidzę najbardziej na świecie i z tym, iż za dwa dni, gdy się zmienię, najprawdopodobniej zostanę żywcem obdarta ze skóry, ponieważ na czarnym rynku moje futro warte jest fortunę.> Warknęła i wyszarpnęła mu swoją rękę. < Więc przepraszam, jeśli jestem trochę zdenerwowana> < Trochę?> Runa szarpnęła za swój łańcuch, tak jakby miała nadzieję, że pęknie, a ona będzie mogła się na niego rzucić. < Powinnam cię ugryźć> < Demony są odporne na wilkołacze infekcje> < Ale za to będzie bolało> Odsłoniła zęby, a on nie miał żadnych wątpliwości, że gdyby tylko mogła, rzuciłaby się na niego. < Chciałam cię wytropić i zadać ci wiele bólu, wiesz? Niestety, pech chciał, że Ghule dorwały mnie pierwsze> < Jak cię złapali?> Runa podciągnęła kolana do piersi i oplotła je rękami. < Wróciłam do tego miejsca, gdzie zostałam zaatakowana. To była oczywiście czysta spekulacja, ale miałam nadzieję, że znajdę parę wskazówek, a ponieważ to było niedaleko twojego mieszkania, poszłam tam później. Ciebie nie było i gdy chciałam odejść zaczepił mnie pewien mężczyzna. Pytał, czy cię znam. Zadawał zbyt wiele pytań, więc zrobiłam się podejrzliwa i chciałam odejść, ale wbił mi strzykawkę i potem obudziłam się już tu.> Shade zmarszczył czoło. < Skąd wiedzieli, że jesteś wilkołakiem?> < Nie wiedzieli, dopóki inny wilkołak nie przyszedł mnie przesłuchać> odpowiedziała. To miało sens. Zazwyczaj potrzebny był inny Łak, lub Zmiennokształtny, by rozpoznać drugiego. < O co cię pytali?> < O ciebie, Shade. Cały czas pytali, czego szukałam w twoim mieszkaniu i skąd cię znam> O kurwa! Nie była porwana dla jej futra, tylko dlatego, że go znała. Ale dlaczego? Runa nadal patrzyła na niego ze złością, jej delikatne brwi złączyły się w jedną linię. Jeszcze raz głęboko wciągnął jej zapach, ten ostry aromat złości i miększy, kobiecy zapach, który apelował do jego męskiego instynktu obrońcy. Nie powinno jej tu być, zamkniętej razem z demonami w lochu, który śmierdział pleśnią, moczem i rozpaczą. To samo tyczyło się jego siostry. Wiedza, że zarówno Skulk jak i Runa były tu tylko z jego powodu, sprawiała, że czuł się, jakby ktoś kopnął go w żołądek. Jeśli chodziło o ochronę kobiet, jego kartoteka nadawałaby się na materiał do koszmarów. 14

Skrzypiący dźwięk i zimny przeciąg zasygnalizowały otwarcie żelaznych drzwi ich celi. Runa przysunęła się do Shade’a tak blisko, jak tylko mogła. Męski Nightlash-demon (*no więc tu postanowiłam zostać przy oryginalnej nazwie demona ) wszedł do środka, jego humanoidalny wygląd zakłócały jedynie szponiaste stopy i ostre zęby. Za nim weszły dwa gnomy, jeden męski, drugi żeński. Ich oczy i usta wydawały się nieproporcjonalnie duże w porównaniu z ich małą czaszką. Mieli ze sobą łańcuchy, maczugę i bat do chłosty (* I tu uwaga: w niemieckim tłumaczeniu było, że mieli rózgę, a w ang. tłumaczeniu bambusową laskę. Po ciężkich domysłach doszłam, że chodziło o bat spleciony z jakiejś trzciny, czy coś)

< Brać go.> Powiedział Nightlash-demon. Shade rzucił się na gnomy. Nightlash przesunął jedną z dwóch dźwigni znajdujących się na ścianie. Przez moment zazębiające się na siebie koła zatrzęsły całą celą, a potem łańcuchy Shade’a stawały się coraz krótsze, aż zawisł dociśnięty do ściany. Shade zacisnął zęby, by stłumić ból, który przeszył jego ramiona i biodra. Jeden z gnomów założył mu metalową obrożę na szyję, a drugi żelazne kajdany na nogi. Jego przekleństwa odbijały się echem od wilgotnych ścian, ale mimo to słyszał jak Runa błagała Nightlasha, żeby zostawił go w spokoju. Shade spojrzał na nią zaskoczony, gdy gnomy opuszczały go na podłogę. Gniew błyszczał w jej oczach i może nie nienawidziła go aż tak bardzo jak mówiła. Chociaż z drugiej strony, może chciała, by strażnicy zostawili go w spokoju, żeby sama mogła go zamordować. < Dokąd mnie zabieracie?> Wzbraniał się z całych sił, miotając kajdanami, za co gnom nagrodził go uderzeniem maczugi w tył głowy. Nightlash nie uraczył Shade’a żadną odpowiedzią, tylko wykrzywił usta w okrutnym uśmiechu. Łańcuch, który przyczepiony był do obroży na szyi Shade’a owinął sobie wokół ręki, pociągnął za niego, zmuszając Shade’a, by wstał. Gnomy wykręciły mu obie ręce do tyłu i zakuli w kajdanki. Ciągnęli go w stronę drzwi. Gdy doszli do progu znów zaczął się przeciwstawiać i mocne uderzenie batem w tył kolan zwaliło go z nóg. Chłodne powietrze owiało mu nogi – bat rozdarł mu spodnie, następna będzie jego skóra. Za nim, Runa wyrzucała z siebie przekleństwa i groźby tak kreatywne jak nieskuteczne. Nie mógł sobie wyobrazić, by Runa, z którą sypiał, mówiła takie rzeczy – nie ta nieśmiała osóbka. Wygląda na to, że tej małej dziewczynce urosły pazurki i kły. Cholernie seksowne. Albo z pewnością byłoby, gdyby nie to, że był właśnie ciągnięty do jednego z trzech słupów do chłosty. 15

Jasne, Shade zawsze doceniał dobre biczowanie, ale miał pewne podejrzenie, że to nie będzie przyjemne. No cóż, zawsze lepsze to od wodnego koła, „madejowego łoża” (*ława z kołowrotem, służącym do wyciągania pary kończyn), stojącego w rogu, czy bicza z hakami zwisającego z sufitu. I to tylko te z tych łagodniejszych narzędzi tortur, które porozstawiane były po całym pomieszczeniu. Na końcu lochu był łukowaty otwór, odsłaniający widok na mniejszą komnatę, który zmroził mu krew w żyłach. Całe pomieszczenie wypełnione było medycznym sprzętem: narzędzia do krojenia, stół do sekcji zwłok, piła do cięcia kości i narzędzia do rozpierania klatki piersiowej. Na podłodze było pełno krwi, zarówno tej zaschniętej, jak i świeżej. Bogowie to było totalnie chore. Demony zawiesiły go na słupie, zwróconego twarzą do przodu, ręce rozłożone miał na boki i związane nad głową, nogi rozstawione szeroko i związane. Samica gnoma głaskała jego udo i powoli kierowała się ku górze. Natychmiast zaczął obmyślać plan, jak mógłby ją uwieźć, żeby go wypuściła… aż po chwili Nightlash pacnął ją w głowę. Mimo to nie zaszkodzi zapamiętać, że niektórzy strażnicy byli płci żeńskiej. < Gdzie jest Demonka Umbra?> Zapytał Shade. Ponieważ Shade nie spodziewał się żadnej odpowiedzi, ten głęboki, warczący głos go zaszokował. Wydawało mu się, że wyłapał cień akcentu… może irlandzki, ale nie był pewien. Ociężała postać w czarnych szatach wyszła z cienia, jej rechot był zimny jak powietrze. < A co dokładnie mam robić, by współpracować?> < Cierpieć> Przeszedł go zimny dreszcz. < Może mógłbyś być nieco bardziej konkretny> Kątem oka dostrzegł przebłysk ruchu. Coś uderzyło go w klatkę piersiową i krew zaczęła tryskać na stojące obok niego drewniane słupki. Przed nim stał Nightlash-demon z cierniowym batem w ręku i wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. < Czy to było wystarczająco konkretne?> < Absolutnie> Odpowiedział szybko przez zaciśnięte zęby. < Jednak byłoby efektywniej, gdybyś najpierw zdjął mi koszulę> < A wszyscy twierdzą, że to Wraith jest cwaniaczkiem w rodzinie.> Myśli Shade’a wirowały w głowie. Skąd ten typ zna Wraitha? < Częsty błąd, dupku> Ta obelga przyniosła mu więcej cierpienia. Krew spływała w dół jego klatki piersiowej przez rozerwane skrawki koszuli. Jego jedynym pocieszeniem było to, że tak długo jak porywacze zajęci byli torturowaniem go, Runa była bezpieczna. < Rozbierzcie go> Powiedział dupek. 16

< I przyprowadźcie Flufferkę> (* Fluffer, czyli członek ekipy na planie filmu pornograficznego, który odpowiada za utrzymanie erekcji u aktorów płci męskiej, niezła fucha, co ?)

Flufferkę? Jeden z gnomów oddalił się, podczas gdy Nightlash rozciął uniform Shade’a i zdjął mu buty. < Wiesz co? To niesprawiedliwe, że ja musze być goły, a ty chowasz się za tym fatałaszkiem „ala-królowa dramatu”> Fatałaszkowy typ zrobił krok do przodu, nie za blisko, ale na tyle, że Shade mógł poczuć jego aurę na swojej skórze. Wydała mu się znajoma, coś jak zapach, który przywołuje jakieś wspomnienie, którego nie możesz dokładnie sklasyfikować. Wibracje były równe, ale dziwnie słabe, możliwe że zamaskowane. Może ukrył je przy pomocy magii. Ale dlaczego? Żeby nie zostać rozpoznanym? < Jesteś krótko przed S´genesis.> (* przypominam, że to ostatnia faza cyklu dojrzewania demona Seminus) Powiedział fatałaszkowy facet. < Przemiana. Mogę ją wyczuć. Jesteś gotowy? Czy chcesz z tym walczyć jak Eidolon?> Do diabła, nie. Nie zamierzał opóźniać swojego końcowego procesu dojrzewania, który - oprócz rzeczy mniej przyjemnych - da mu możliwość zmiany swojego kształtu, by mógł zapładniać samice każdego gatunku. Ale skąd ten dupek wiedział, co E. zrobił, by zapobiec przemianie? < Jeśli chcesz skłonić mnie do tego, bym zapytał cię, skąd wiesz to wszystko o moich braciach i moim gatunku, to niestety nie zadziała, dupku. Więc, jeśli masz coś do powiedzenia, to wyduś to z siebie.> < Jeszcze nie.> Fatałaszkowy typ zaczął krążyć wokół niego, twarz miał ukrytą pod pewnego rodzaju kapturem. Ale jego sposób poruszania się… ponownie był dziwnie znajomy. Zatrzymał się za Shadem i palcem przeciągnął w górę po linii jego kręgosłupa, wywołując lekkie mrowienie. Shade starał się stłumić dreszcz. < No więc? Będziesz z tym walczył ? Czy weźmiesz sobie partnerkę? Och, no tak, zapomniałem, że nie możesz się z nikim związać, bo mógłbyś się zakochać i tym samym aktywować klątwę> Fatałaszkowy gość pochylił się i ciepły, cuchnący oddech owiał ucho Shade’a. Ten skurwiel wiedział o Maluncoeur, o klątwie, która mówiła, że jeśli się zakocha, zacznie powoli znikać, aż stanie się niewidzialny. Będzie żył całą wieczność, cierpiąc niezaspokojony głód, paraliżujące pragnienie i nieznośne seksualne pragnienie. Shade zamknął oczy i próbował przypomnieć sobie, kto mógł znać tak prywatne szczegóły z jego życia. Lista była krótka, a ci, co na niej byli, nigdy nie puściliby pary z ust. Chyba że, byliby torturowani. Skulk. 17

< Jeszcze raz.> Powiedział fatałaszkowy gość. < Tym razem w wewnętrzną stronę uda> Shade nie miał nawet czasu, by się przygotować, gdy bicz Nightlasha rozdarł mu skórę. Fatałaszkowy gość zaśmiał się. < Czy nie wydaje ci się, że to trochę jak karma, biorąc pod uwagą, jak wiele kobiet potraktowałeś w podobny sposób?> Shade nie wysilał się, aby mu tłumaczyć, że tamto było zupełnie czymś innym, ponieważ czasami granica między przyjemnością, a bólem była zbyt cienka. < Jeszcze.> Bicz przeciął drugie udo Shade’a. Na jego czole pojawiły się krople potu i wzrok mu się rozmazywał. To gówno bolało jak cholera! Jakim cudem E. znosił to każdego miesiąca, gdy pokutował za grzechy Wraitha? < Zastanawiasz się, jak Eidolon sobie z tym radzi za każdym razem, gdy Wraith ponownie przekroczy swój limit zabitych ludzi?> Shade poderwał głowę do góry i spojrzał w bok, ale fatałaszkowy koleś schował się w cieniu. < Mam dość twojego gówna!> Ryknął.< Kim ty do cholery jesteś?> Złowieszczy rechot rozbrzmiał echem po całym lochu. < Cześć Shade> Dobrze znany kobiecy głos sprawił, że Shade znów spojrzał przed siebie. < Solice?> Wpatrywał się w ciemnowłosą wampirkę – pielęgniarkę, która od lat pracowała w ich szpitalu i nagle wszystko nabrało sensu. To nie Skulk się wygadała – to Solice. < Ty suko> Jej seksowny uśmiech ukazał długie kły, gdy pochyliła się i polizała go po klatce piersiowej. Jej szorstki język drażnił jego rozerwaną skórę. Wzdrygnął się, ale przeżył już gorsze rzeczy, gdy zabawiał się z niektórymi łóżkowymi towarzyszkami. < Już dawno chciałam cię posmakować> Wyszeptała przy jego sutku. < Ale ty nawet mnie nie zauważałeś> < Może dlatego, że po latach pieprzenia się z moim bratem, jesteś dla mnie przechodzonym towarem> Warknął. Solice zaczęła lizać go po sutku, possała nawet jego wisiorek Kaduceusza (*łac. caduceus -laska heroldów, stanowi symbol pokoju i handlu. W sztuce przedstawiana jest zwykle w formie prostego kija z dwoma oplatającymi go wężami, które pochylają ku sobie łby, symbolizują mądrość, równowagę sił)

Zaczął się już zastanawiać, kiedy zamierzają zacząć go torturować, bo jak do tej pory udało im się go tylko podniecić. Tak, to trochę chore, ale w końcu był inkubem i stawał mu nawet w najgorszych warunkach, a kobieta, która przed nim stała, promieniowała seksualnym podnieceniem, jak suka w rui. 18

< Zobaczmy więc, kto tu jest przechodzonym towarem> Wpatrując się w krew na jego udach, opadła przed nim na kolana. I wtedy dotarło do niego. O cholera, teraz dokładnie wiedział, jak będą wyglądały jego tortury. *** Runa podskakiwała na każdy dźwięk dochodzący zza drewniano-żelaznych drzwi. Powinna się cieszyć, że Shade jest torturowany. Właściwie to powinna nawet zaoferować swoją pomoc.Ale w głębi jej przeklętego serca chciała go po prostu uratować... Żeby sama mogła go zabić. Problem jednak polegał na tym, że nie wróciła do Nowego Jorku po to, by zabić Shade’a. Wróciła do rodzinnego miasta, ponieważ otrzymała rozkaz zebrania informacji na temat szpitala dla demonów i zlokalizowania ex-wojownika i strażnika Aegis, po którym słuch zaginął, po tym, jak doniósł im o istnieniu tego szpitala. Armia obawiała się, że stał się zdrajcą i to nie tylko Stanów Zjednoczonych, ale całej ludzkiej rasy. A gdy Bojówki-X Armii Stanów Zjednoczonych wydają rozkaz, wykonujesz go. I nie dlatego, że w twoim mózgu umieścili mikro-ładunek wybuchowy - nie, ta super tajna wojskowa organizacja zasługiwała na absolutną lojalność, ponieważ dawała „specjalnym ludziom” cel w życiu i poczucie przynależności w świecie, który ich odrzucił. Wprawdzie Runa nie została odrzucona, ale w jej sytuacji, bez pomocy z zewnątrz, tak by się stało. Aegis by ją zabili. Zanim jednak by to zrobili, najprawdopodobniej zdążyłaby wymordować niezliczoną ilość niewinnych ludzi. Na szczęście, jej brat, wysokiej rangi oficer jednostki R-XR, doskonale wiedział, co należy zrobić, gdy tamtej nocy znalazł ją w uliczce, gdzie została zaatakowana, zakrwawioną i umierającą. Wojsko uratowało jej życie, próbowali nawet zapobiec rozwojowi lykańskiego wirusa w jej organizmie. Niestety bez powodzenia, ale efekty uboczne przeprowadzanych na niej eksperymentów, okazały się pomocne. Jak do tej pory, każdego miesiąca, przez trzy dni zmieniała się w ogromną, śliniącą bestię. Bestię, która nie posiadała żadnej kontroli nad swoimi działaniami i miała bardzo ograniczone wspomnienia z tego, co się działo, gdy była w zwierzęcej formie. Armii zawdzięczała to, że mogła się zmienić w każdej chwili, w dogodnym dla siebie momencie. A nawet lepiej – gdy zmieniała się świadomie, zachowywała swoje człowieczeństwo, miała kontrolę nad swoimi działaniami i gdy wracała do swojej ludzkiej postaci, zachowywała wszystkie wspomnienia. Gdzieś w oddali rozbrzmiał kobiecy śmiech, a po nim ktoś głośno wciągnął powietrze i wydał z siebie erotyczny pomruk. Erotyczny pomruk Shade’a. Ten dźwięk rozpoznałaby zawsze i wszędzie. 19

Co to ma być? Torturują go seksem ? Co za gnojek. Nienawidziła go. Ale była prawie pewna, że krótko przed tym, jak zaatakował ją wilkołak, Shade uratował życie jej brata. I prawdę mówiąc najprawdopodobniej również i jej. Poznała go, gdy była w najgorszym etapie swojego życia. Mając tylko dwadzieścia pięć lat, czuła się jakby miała dwa razy tyle. Nadal nie pozbierała się po śmierci swojej matki, która zmarła przed czterema laty, bo niby jak miała to zrobić, gdy jej matka umierała samotna i nieszczęśliwa i to przez Runę? Ale w tym samym czasie wiele się działo: jej najlepsza przyjaciółka, wraz ze swoim nowym mężem, wyprowadziła się do Australii, jej kawiarnia stała na progu bankructwa, a jej brat leżał umierający. Dosłownie - Arik leżał umierający u niej w domu, a nie było jej przy nim tylko dlatego, że upierał się, by zadbała o swój interes i o pracowników, którzy niebawem staną się bezrobotni. Jedna z jej pracownic, zielonowłosa dziewczyna z kolczykami, o imieniu Aspic, zarzucała Runie, że nigdy nie podejmowała ryzyka – co najprawdopodobniej było powodem jej niepowodzeń w interesach. Żadnego ryzyka w miłości, w interesach i ogólnie w życiu. I dokąd ją to zaprowadziło? Arik leżał umierający, ale przeżył. Gdyby teraz zachorowała na jakąś tajemniczą chorobę, która zabijałaby ją dzień po dniu, czy uważałaby, że korzystała z życia w pełni, czy czułaby satysfakcję? Odpowiedź na to pytanie była boleśnie oczywista, zwłaszcza, iż jej wyrzuty sumienia zabijały ją tak samo, jak choroba, na którą zapadł Arik. Z uporem godnym religijnego fanatyka, odmawiała sobie wszystkiego, co nawet w najmniejszym stopniu przypominało przyjemność. Jak mogła pozwolić sobie na doświadczanie czegoś, czego odmówiła swojej matce. Nie było dnia, w którym nie myślałaby o tym, że zrujnowała małżeństwo swoich rodziców, a własną matkę popchnęła w spiralę depresji. Nieważne, ile razy Arik próbował wytłumaczyć jej, że powinna wybaczyć sobie to, iż powiedziała matce o tym, że widziała ich ojca z inną kobietą – nie potrafiła tego zrobić. Jednak Arik nie wiedział nic o jej sekrecie: o tym, że w głębi serca, Runa obawiała się, iż nie zrobiła tego z troski o matkę. Zrobiła to, ponieważ chciała zranić ojca. W dniu, w którym Shade wkroczył w jej życie, po raz pierwszy zastanawiała się, czy gdy Arik odejdzie, będzie miała jeszcze po co żyć. I wtedy pojawił się on - wmaszerował do jej kawiarni, ogromny i tak niewiarygodnie wspaniały. Jego czarne, motocyklowe buty z głuchym hukiem uderzały o podłogę, przy każdym ruchu jego skórzane spodnie i kurtka wydawały z siebie ten typowy skrzypiący dźwięk, a piracki kolczyk w jego lewym uchu błyszczał w świetle. (*lewe ucho, lewe ucho, hmm, które to było to gejowskie? W ogóle zepsuli mi scenę tym kolczykiem!)

Jego prawa ręka była wytatuowana, podobnie jak prawa część jego gardła i Runa zastanawiała się, czy na ramieniu również ma tatuaż, który łączyłby te dwa. 20

Oczy wszystkich kobiet skierowane były na niego. Mężczyźni odwracali wzrok. - Oo ja, pieprz mnie. - wyszeptała Aspic. - Najlepiej. Przez. Calutką. Noc. Niemożliwym było odwrócić wzrok od tego faceta, gdy szedł w kierunku lady. Jego oczy wpatrzone były w Runę. Aspic zaczęła sapać. Jak Boga kocham, zaczęła autentycznie dyszeć. - Nadchodzi Twoja szansa na ryzyko Runa, łap się jej, wykonaj ruch, albo klnę się na Boga, ja to zrobię. Nieznajomy zatrzymał się dokładnie przed Runą. - Poproszę kawę. Słowa spłynęły z jego języka, jakby powiedział „chciałbym doprowadzić cię do orgazmu.” - Tak. – szepnęła, ponieważ na bank mógł dać jej… Eee... racja. Kawa. Odchrząknęła nerwowo. Dwa razy. - Normalną, dużą, czy extra dużą? - Cokolwiek macie największego. - Jaką kawę pan preferuje…? - Mocną i gorącą. - Mleko? Mleko sojowe, czy normalne ? Śmietankę? - Do jasnej cholery ! - Położył ręce na ladzie i pochylił się. - Tylko kawa. Jego intensywne, oceniające spojrzenie powędrowało przez jej ciało tak, że powinno ją to wkurzyć, zamiast tego jej serce jedynie szybciej zabiło. - Może potem skuszę się na coś słodszego… Aspic wbiła Runie łokieć w bok i zrobiła krok do przodu. - Runa jest trochę nieśmiała. Jeździ pan motorem? Runa uwielbia motory. Założę się, że bardzo chętnie obejrzy pana motor. - Aspic! - policzki Runy zrobiły się całkiem czerwone ze wstydu. - Runa. - powiedział miękko facet w skórze, jakby smakował jej imię na języku. Wybierzesz się ze mną na małą przejażdżkę? - Bardzo chętnie. - Odpowiedziała za nią Aspic i postawiła jego kawę na ladzie. Runa pokręciła głową. - Nie sadzę, by… - Świetnie.- powiedział i rzucił dziesięć dolarów na ladę. - Reszty nie trzeba. Chodźmy. Zanim zdążyła się sprzeciwić, złapał swoją kawę, przeszedł za ladę, chwycił ją za rękę i poprowadził do tylnych drzwi. Gdy dotarli do progu, Runa gwałtownie się zatrzymała. - Niech pan posłucha panie… - Shade. Dziwne imię. Ale w końcu sama pracowała z dziewczyną o imieniu Aspic. - Panie Shade... - Po prostu Shade. - Więc dobrze, Shade. Obawiam się, że nie mogę z panem nigdzie pojechać. Podniósł jedną czarną brew i otworzył drzwi. 21

- A kto mówił coś o jechaniu? - Ale przecież mówił pan coś o przejażdżce… Jej spódnica zawirowała wokół jej łydek, gdy pociągnął ją w boczną uliczkę. - Zgadza się, mówiłem. Zaczęła panikować. Ten mężczyzna mógł być seryjnym mordercą albo Gwałcicielem, a ona o połowę od niego mniejsza szwendała się z nim po jakiś bocznych uliczkach. - Nie mogę… Bez ostrzeżenia przycisnął ją do ściany budynku. Jego ciało naciskało na jej, a usta miał przy jej uchu. Obie ręce położył jej na ramionach… do cholery, co on zrobił z kawą? (* a kogo to kur.. obchodzi?!) - Wyczuwam twoje podniecenie, Runa…- zamruczał uwodzicielskim głosem. Rozkwitasz dla mnie jak kwiat. Przycisnął swoje biodra do jej. Jego erekcja, ukryta za rozporkiem dżinsów, ocierała się o jej brzuch, obiecując, że tego doświadczenia nigdy nie zapomni. Ten facet był ucieleśnieniem seksu, przytłaczającą masą mięśni, testosteronu i zmysłowości, której nikt nie mógł się oprzeć. Nic nie mogło jej przygotować na coś takiego. Wątpiła, by którakolwiek kobieta mogła być przygotowana na tego faceta. Przynajmniej nie psychicznie. Jej ciało jednak było na niego gotowe, nawet bez jej sygnału do startu. Jej piersi swędziały i napięły się, jej serce biło jak szalone, a jej majteczki zrobiły się mokre. Zacisnęła uda, by sobie odrobinę ulżyć, ale tylko pogarszała sprawę. A sytuacja wymykała się spod kontroli. Jednak, gdy jego język sunął wzdłuż jej szyi, a jego ręce głaskały jej biodra, doszła do wniosku, że było jej wszystko jedno. Shade złapał za jej spódnicę i podciągnął aż do jej bioder. - Chcesz tego ? - przycisnął swoją twarz do jej szyi, muskularne udo wcisnął między jej nogi i lekko nacisnął na jej wnętrze. - Powiedz tylko jedno słowo, a przestanę. To była jej szansa. Jej szansa, by mu uciec. By wrócić do jej bankrutującej kawiarni, a potem do domu, do umierającego brata. Po drodze do domu mogła zostać napadnięta i zastrzelona. Albo rozjechana przez taksówkę. Lub zadźgana nożem na stacji metra. I będzie wtedy umierać, myśląc, że raz w życiu powinna zaryzykować. Palce Shade’a wślizgnęły się między ich ciała i pieściły jej cipkę przez mokre majteczki. - Więc? - Nie przerywaj, proszę nie przerywaj. (* dopiero się zorientowałam, że wstrzymałam oddech od fragmentu, jak wszedł do sklepu, aż do teraz )

Gdy ją pocałował, głęboki, zmysłowy pomruk wydostał się z głębi jego gardła. To nie był też zwyczajny pocałunek: najpierw oblizał jej wargi, a potem ich języki zjednoczyły się w gorącym, intymnym tańcu, aż dysząc złapała go za kurtkę tak, jakby już nigdy nie chciała go puścić. Usłyszała trzask materiału i 22

niejasno dotarł do niej szum przejeżdżającego auta i śmiech pieszego na chodniku. Nic z tego nie miało znaczenia, nawet jej majteczki opadające po jej nogach na ziemię. O Boże, to było szaleństwo. Seks z nieznajomym na środku ulicy i to w środku dnia. Gdy rozpinał rozporek swoich spodni, jej zdrowy rozsądek przedarł się przez mgłę pożądania, która ją otaczała i chwytając go za nadgarstek powstrzymała go od dalszych działań. - Dlaczego ja? - wydyszała ochrypłym głosem. - W środku były przecież inne kobiety, ładniejsze, seksowniejsze… - Wyczułem twoją potrzebę. Co za dziwna odpowiedź, ale natychmiast przestało ją to obchodzić, gdy w następnej chwili mocno naparł na jej wejście, ignorując jej rękę, którą nadal go trzymała. Instynkt wziął górę i owinęła nogi wokół jego talii jęcząc, gdy wsadził w nią główkę swojego penisa. - O rany. - wyszeptał. - Jesteś taka ciasna. Wycofał się trochę, by po chwili ponownie wejść, ale znowu tylko samą główką. Gdy czubek jego penisa stymulował pierścień nerwów u jej wejścia, delikatne rozciąganie przekształciło się w czyste, rozbijające pożądanie. - Wow! - wygięła się w łuk, a on wsunął za nią rękę, podpierając jej plecy. - Więcej. Chcę więcej. Tak, jakby tylko czekał na jej pozwolenie, wszedł w nią głęboko, niszcząc przyjemność falą bólu. Zamarł z napiętym wyrazem twarzy. - Wszystko w porządku? - W jak najlepszym. - Wyrzuciła z siebie, gdy ból osłabł. - Po prostu minęło trochę czasu, od kiedy ostatnio... Dokładniej mówiąc, minęło parę lat. Swoje dziewictwo straciła w ostatniej klasie liceum, z chłopakiem, który przysięgał, że ją kocha, a dwa dni później tak samo kochał już inną. - Powinnaś była mi powiedzieć. - Warknął. - Byłbym wtedy delikatniejszy. - Po prostu dokończ, co zacząłeś. - Powiedziała, a on przeklinając, zaczął się w niej poruszać. Nie było powolnego wzrostu napięcia, którego się spodziewała, ani poruszających uczuć, ani stopniowej rozgrzewki. Zamiast tego nastąpiła natychmiastowa eksplozja, wstrząs, który zmusiłby ją do krzyku, gdyby Shade nie przyłożył jej ręki do ust. Pod wpływem jego mocnych pchnięć raz za razem uderzała o ścianę budynku, ale było jej to obojętne, musiało być obojętne, bo właśnie dochodziła ponownie, on również zadrżał, jęknął i szarpnął się w potężnym wyładowaniu. (* dobra, zmiana majtek i lecimy dalej ) Gdy oboje znów mogli złapać oddech, ona obniżyła się i stanęła na nogach, a on wyszedł z niej, szybko chowając przyrodzenie z powrotem do spodni. Ciepła, łaskocząca ciecz pociekła w dół jej nóg, przywracając ją z impetem do 23

rzeczywistości. - O Boże, nie użyłeś prezerwatywy! - Jestem sterylny i nie jestem nosicielem żadnych chorób. - Mimo wszystko… Pocałunkiem zamknął jej usta. Gdy się cofnął, poczuła się odurzona. Wziął ją za rękę i poprowadził do tylnego wyjścia jej kawiarni. Na krótko przed tym zanim dotarli do drzwi przez jej żyły przeszła błyskawica. - Och! - sapnęła, gdy kolejny orgazm zatrząsł jej ciałem. Shade trzymał ją mocno w ramionach przez cały ten czas, a jego masywne ciało łagodziło jej drżenie. - To zdarzy się jeszcze parę razy. Może chciałabyś ukryć się na parę minut w jakimś biurze lub w innym pomieszczeniu? Odczekał, aż stabilnie stała na noga i następnie odszedł. Zatrzymał się na rogu i przez ramię rzucił jej spojrzenie. - A tak przy okazji, to jeżdżę Harleyem. Ze zmarszczonym czołem weszła do budynku. Aspic wyszczerzyła się do niej. - I? Jaki miał motor? Runa zaśmiała się. - Harleya. Ma Harleya. Później Shade skontaktował się z nią i przez parę tygodni byli razem. Następnie jej bratu pogorszyło się. Shade przyszedł do niej do domu, spędził parę minut z jej bratem i po paru dniach Arik był już zupełnie zdrowy. Zaledwie parę dni po tym wydarzeniu została zaatakowana przez wilkołaka i Arik zabrał ją do centrum medycznego jednostki R-XR. Ta tajemnicza wojskowa instytucja była dla niej szokiem. Uważała swojego brata za członka normalnej armii, za zwykłego żołnierza. A w tym czasie on pracował już przez wiele lat dla jednostki R-XR, współpracując z około setką innych wybranych, z których niektórzy byli w czynnej służbie a inni w cywilu. Garstka była nawet wilkołakami – członkowie armii, którzy przeżyli ataki, ściągani byli z innych jednostek, by pracować dla R-XR. Z powodu swojego wilkołactwa czuli się odizolowani od swoich towarzyszy i stworzyli coś na podobieństwo dumy/stada tak, jak nakazywały im ich nowe instynkty. Przygarnęli Runę do swojego grona, ale mimo to nadal czuła się outsiderką, nieważne, jak często zapraszali ją na wieczorne grillowanie i prosili, by towarzyszyła im w wyskokach do baru w bazie. Arik nie był tym zachwycony. Twierdził, że Alfa sfory Wargow, pan-nazbyt gorący-dla-własnego-dobra, męski szowinista imieniem Brendon, wymyślił sobie, że zrobi z niej swoją samicę, ale w końcu Arik zawsze się o nią martwił. Już od dzieciństwa był jej obrońcą, chronił ją przed pięściami ich ojca. Później, gdy Arikowi przyznano prawo do opieki nad nią, zadbał o to, żeby każdy z jej licealnych kolegów wiedział, jakie czekały go konsekwencje, gdyby sprawił jej ból. Zgrzyt wyrwał Runę z zamyślenia. Drzwi do celi otworzyły się i Nightlashdemon wraz z dwoma gnomami wciągnęli Shade’a. 24

Był nagi. Nogi i ręce miał związane, jego klatka piersiowa i nogi pokryte były zaschniętą krwią. Jego złote, świecące oczy wycelowane były w nią. Przez moment zwalczała w sobie nieodpartą pokusę, by do niego podejść. Zaryczał i ze wszystkich sił walczył ze swoimi oprawcami, by się do niej dostać i mimo że nie miała pojęcia, dlaczego tak bardzo jej pożądał, bardzo wyraźnie czuła jego desperację oraz sposób, w jaki jej ciało rozgrzewało się w odpowiedzi. Nightlash uderzył go dużą pałką w tył głowy, a głośny trzask odbił się echem po celi jak wystrzał z broni. Shade warknął i uspokoił się, ale jego płonące oczy nadal ją obserwowały. Patrzył na nią z niezachwianą intensywnością pobudzonego mężczyzny, który w głowie ma tylko jedno. I chce tego właśnie teraz.

Rozdział 3 < Shade, powiedz coś> Runa naciągnęła swój łańcuch tak mocno jak mogła. Porywacze zostawili go przywiązanego do ściany za obrożę na szyi tak, że był ledwo poza jej zasięgiem. Początkowo totalnie ześwirował i rzucał się w jej stronę jak opętany, dając jej obraz demona, który czaił się pod powierzchnią jego ludzkiego ciała. Po jakimś czasie, gdy pod wpływem wysiłku jego gardło zaczęło krwawić, zwinął się w kłębek i przez około pół godziny po prostu leżał dysząc i jęcząc. Jego wrażliwość przebiła się przez barierę gniewu, którą zbudowała wokół siebie i aż swędziały ją palce, by odgarnąć mu włosy z twarzy i zetrzeć krople potu z czoła. Idiotka! Ten mężczyzna… ten stwór… nieważne… wyrzucił ją jak śmiecia. I gówno obchodziły ją te jego bzdury pod tytułem „znasz-przecież-moją–naturę”. Po raz pierwszy w życiu zaryzykowała, uwierzyła, że w końcu nadszedł czas, by zostawić przeszłość za sobą i pozwolić sobie na trochę szczęścia. Z głośnym rykiem jej gniew rozgorzał w niej na nowo i powitała go jak starego przyjaciela. < Co ci zrobili?> spytała zimno. < Potrzebuję…> przerwał drżąc. < Ból.> < Tak wiem, że to boli. Co mogę zrobić?> < Ból. Mnie… sprawić> < Nie> 25

Wyciągnął się w jej kierunku tak, że palcami u nóg dotykał jej dłoni, twarz wykrzywioną miał w bolesnym grymasie. < Potrzebuję cię> wysyczał. < Musisz sprawić mi ból. Spraw… by zabolało> < Co? Nie!> Odskoczyła od niego. < Były czasy, kiedy niczego bardziej nie pragnęłam niż zadać ci ból, ale skoro tego chcesz, to już nie będzie tak samo zabawne> Otworzył oczy, obramowane w ciemne cienie, nie były już złote tylko prawie czarne, takie, jakim nigdy nie mogła się oprzeć. Przyglądała się jego stopie i zastanawiała się, czym mogłaby sprawić mu ból. W pobliżu nie było nic, czym mogłaby go uderzyć. Ale może… Nie, jeśli teraz zmieni się w wilka, to praktycznie podwoi swoje rozmiary i żelazo wokół jej kostki sprawi jej piekielny ból. Drżał tak mocno, że jego łańcuchy brzęczały. < Jeśli tego nie zrobisz… umrę> O cholera! Nieważne, jak zła była na niego, nie mogła pozwolić mu umrzeć. Gdy zdjęła bluzkę, uspokoił się tak, jakby wiedział, iż postanowiła mu pomóc. Potem zdjęła jeansy, które zostawiła owinięte wokół łańcucha na swojej kostce. Skoncentrowała się… i zaczęła zmieniać. Skóra naciągnęła się. Kości pękały. Rozdzierający ból wykrzywił jej twarz, gdy jej szczęka wydłużyła się i w szybkim tempie zaczęły wyrastać w niej nowe zęby. Tak, jak się tego spodziewała, kajdan na jej nodze zacisnął się wokół jej kostki jak imadło, wysyłając potężną falę bólu wzdłuż jej nogi, aż zamazał się jej obraz przed oczami. Shade przyglądał się jej z szeroko otwartymi oczami, gdy zrobiła krok w jego stronę na tyle blisko, na ile pozwoliły jej łańcuchy. Jej większa postawa i psowaty pysk dały jej dodatkowe centymetry potrzebne, by dosięgnąć Shade’a i ugryźć go z całej siły w stopę. Shade wydał z siebie krótki okrzyk bólu, który zaraz zagłuszył jękiem. Pod zębami poczuła jak kości ustępują, jednak nie łamią się. Jego skóra nie poradziła sobie już tak dobrze i poczuła krew. < Wystarczy> Warknął, więc puściła jego nogę. Gdy wróciła do swojej ludzkiej postaci, jej noga pulsowała z bólu. Leżała na ziemi całkowicie wyczerpana po transformacji. Była u kresu swoich sił i miała nadzieję, że nikt ich nie widział, bo jeśli ich oprawcy uświadomią sobie, iż w każdej chwili może zmienić się w wilkołaka, prawdopodobnie nie będą czekać do pełni, by zedrzeć z niej futro. Prawie zwymiotowała przez miedziany posmak w jej buzi, więc splunęła na słomę. < Dziękuję> Powiedział chrapliwie i gdyby nie wiedziała lepiej, pomyślałaby, iż jego zrujnowany głos był efektem wielogodzinnych krzyków, tylko, że on swoje 26

tortury znosił w ciszy. Usiadł, delikatnie przesuwając stopę. Wyglądało na to, iż czuł się już lepiej, mimo bólu, jaki musiał odczuwać z powodu rany na nodze. < Dlaczego możesz się zmienić, kiedy chcesz?> Mozolnie podniosła wzrok i zanim zdążyła się powstrzymać, jej wzrok powędrował po jego nagim ciele. Nawet teraz w lochu, przywiązany i ranny emanował męską siłą. Podniosła wzrok i spojrzała na jego wisiorek Kaduceusza. Gdy byli razem, domyślała się, że jest to jakiś symbol medyczny, ale dopiero teraz, kiedy wiedziała, gdzie pracuje i czym jest – dziwny wzór na wisiorku nabierał sensu. Laska Eskulapa (*stanowi symbol medycyny ,sztuki lekarskiej. W sztuce przedstawiana jest zwykle w formie prostego kija z oplatającym go wężem) zastąpiona została sztyletem, wokół którego owinięte

były dwie złowieszczo wyglądające żmije, a skrzydła nad ich głowami były nietoperzopodobne i dzikie. < Najpierw ty> Powiedziała, podciągając do góry jeansy. < Dlaczego czujesz się lepiej, mimo że przeżułam twoją stopę jak rottweiler swoją gumową kość? Co z tobą robili?> Shade odrzucił głowę do tyłu i wpatrywał się w sufit. < Wmusili mi samice. To przekleństwo mojego gatunku - jeśli jesteśmy pobudzeni do pewnego stopnia, koniecznie potrzebujemy ulgi, albo ból będzie nie do zniesienia, a jeśli trwałoby to dłużej, może to prowadzić nawet do śmierci.> < Och… Więc ta kobieta…> Zamilkła. Właściwie to nie chciała wiedzieć, co ta kobieta z nim robiła. (*chcesz, czy nie kochana, oto nadchodzi)

< Pobudzała mnie ustami, aż praktycznie szalałem z pożądania i wtedy przestawała> < Aa… fakt, że znajdujesz się właśnie w swego rodzaju izbie tortur rodem z horroru nie miał wpływu na twoje libido?> < Mój umysł był przeciwny, ale moje ciało zareagowało.> Wbił w nią swoje twarde spojrzenie. < Jestem inkubem, a ona była tak podniecona jak ja. Nie mogłem na to nic poradzić.> Oczywiście. Znowu ta jego natura. < Więc, gdy wyczuwasz pożądanie, reagujesz automatycznie?> Gdy przytaknął, w zamyśleniu przygryzła dolną wargę. < W dniu, w którym się poznaliśmy, powiedziałeś, że mogłeś wyczuć moje pożądanie. To miałeś na myśli?> Znów przytaknął. < Z tego powodu unikam miejsc publicznych. Klub nocny, szczególnie kluby dla demonów mogą być prawdziwym piekłem. Gra słów była niezamierzona.> To wyjaśniało, dlaczego nigdy nigdzie nie wychodzili podczas tego miesiąca, gdy byli razem. Cały ich związek odgrywał się w jego mieszkaniu lub w 27

pokoju hotelowym i kręcił się wokół sexu i jedzenia. Raz poszli na spacer po parku. Nocą, gdy nie ma tam żywej duszy. Wtedy uważała to za romantyczne. Teraz wiedziała lepiej. < Więc, nieważne gdzie jesteś – gdy czujesz pożądanie, musisz tam zostać? Nie możesz odejść?> < Nie jestem w stanie sam sobie ulżyć> To dlatego, gdy z powrotem przyprowadzili go do celi, próbował się na nią rzucić. Szalał z bólu i pożądania, bo natychmiast potrzebował ulgi, a ona była jedyną kobietą w zasięgu wzroku. A oni przykuli go poza jej zasięgiem, by go dręczyć. Chore dranie. < A ja miałam sprawić ci ból bo…?> Przyglądając się swojej stopie uciskał ranę, która mocno krwawiła. < Teraz twoja kolej. Dlaczego możesz przemieniać się, kiedy chcesz? Wargi zmieniają się tylko podczas pełni, a zmiennokształtni zmieniają się w prawdziwe zwierzęta, nie w wilkołaki> < Nie jestem pewna> Skłamała. < Miałam nadzieję, że wasz szpital pomoże mi to rozgryźć> Shade uniósł brew. < Skąd wiesz o szpitalu?> < W poszukiwaniu mojego stwórcy natknęłam się na wielu "nie-ludzi", a po drugie twój uniform cię zdradził> Więcej kłamstw, ale prawda nie wchodziła w grę. Nie mógł dowiedzieć się, że RXR wiedziało o jego szpitalu i że jednym z powodów, dla którego go szukała było to, iż chciała się dowiedzieć więcej. Shade mówił jej, że jest sanitariuszem, ale dopiero, gdy RXR dostało w ręce jeden z wisiorków z Kaduceuszem, który Aegis zabrali jednemu z zmiennokształtnych lekarzy, którego zabili, uświadomiła sobie, że Shade musi pracować w szpitalu dla demonów. Wisiorek zmiennokształtnego był identyczny jak u Shade’a. Zazwyczaj do jej obowiązków, w RXR należało – w pełnym tego słowa znaczeniu -węszenie w poszukiwaniu innych wilkołaczych stworzeń. Wojsko mogło wtedy potajemnie oznaczyć je nadajnikiem, który ułatwiłby ich kontrolę i obserwację, a zdobyte informacje dodawano do gigantycznej bazy danych. Ale znajomość Nowego Jorku oraz wcześniejszy związek z Shadem sprawiły, że otrzymała to zlecenie. < Nie powinnaś zadawać się z "nie-ludźmi"> Warknął. < Nie jesteś jeszcze na to gotowa> < Nie pytałam cię o zgodę> 28

< W moim świecie jesteś jeszcze dzieckiem, Runa. Trzymaj się od niego z daleka> Runa machnęła ręką, wskazując na ich otoczenie. < Rozejrzyj się, Shade. Niby jak mam to zrobić? Nie wybrałam sobie tego> Spojrzała na niego przymrużonymi oczami. < To twoja wina, że w ogóle znalazłam się w tym świecie.> < Zdajesz sobie sprawę, iż jako Warg będziesz żyła czterokrotnie dłużej? Powinnaś być mi wdzięczna> < Zakładając, iż uda mi się przeżyć nadchodzące dni i że Aegis, lub inny Warg mnie nie zakatrupią.> Parsknęła. < Wyjdziemy z tego.> < A skąd to wiesz?> < Mój brat może mnie wyczuć. Znajdzie nas.> Szkoda, że jej brat nie może jej wyczuć. Cholera, ani on, ani RXR nie będą wiedzieć do następnej pełni, iż w ogóle zniknęła, ponieważ dopiero wtedy miała się zameldować. Przyglądała się, jak Shade znów spogląda na swoją krwawiącą stopę i znów uciska ranę. Nawet się nie wzdrygnął. Jego ruchy były precyzyjne, opanowane i wydajne. < Ilu masz braci i sióstr?> To pytanie zadała mu już dawno temu, ale jego odpowiedź była wymijająca – kilku – a potem zmienił temat, zręcznie jak polityk. < Jedną siostrę – demonkę Umbra. Dwóch braci: Wraitha i Eidolona.> < Czy oni też są demonami Umbra?> Potrząsnął głową. < Nie, są Semsami jak ja> < Więc jak to możliwe, że masz siostrę demonkę Umbra?> < Mamy tą samą matkę. Z moimi braćmi dzielimy ojca, ale nasze matki pochodzą z różnych gatunków> < Więc jesteście swego rodzaju…mieszańcami?> < Nie. Wszystkie demony Seminus są płci męskiej i czystej rasy. Nie ma żeńskich demonów Seminus, dlatego po przejściu S´genesis zapładniamy samice innych gatunków. Potomstwo w każdym przypadku jest czystej rasy demonem Seminus, nawet jeśli niektórzy dziedziczą pewne nieznaczne cechy od swojej matki> Interesujące. < Dlaczego samice innych gatunków chciałyby mieć dzieci z demonem Seminus?> 29

< Milutko.> Shade wywrócił oczami. < Jesteśmy demonami. Ale jeśli to cię pocieszy – większość z nas jest dość zdegustowana swoim losem, bynajmniej do momentu fazy S´genesis. Potem mamy to w dupie.> < A teraz?> < Teraz nie. Sama myśl o tym, by oszukać, lub zgwałcić jakąś kobietę, aby ją zapłodnić jest obrzydliwa. Podobnie jak los naszego potomstwa.> < Większość zostaje zamordowana zaraz po narodzinach. Tylko nieliczne demony gotowe są wychować demona, który należy do innego gatunku, nie wspominając już o tym, żeby został on poczęty podstępem, lub przez gwałt.> < Wnioskuję, zatem, że ojcowie nie mają ze swoimi dziećmi zbyt wiele wspólnego> < Większość z nas nigdy nie poznaje samca, który nas spłodził. Znamy tylko rodzinę, która nas wychowała, jednak możemy wyczuć swoich braci.> < Więc nigdy nie poznałeś swojego ojca?> Poruszyła się, by wygodniej usiąść i wzdrygnęła, gdy ból wokół jej kostki się nasilił. < Wszystko, co o nim wiem, to historie z drugiej ręki> < Czy wszystkie demony seksu rozmnażają się w ten sposób?> < Nie. Większość Inkubów i Sukubów wykorzystuje ludzi do reprodukcji. Sems-y nie mogą. Gdy zapładniamy człowieka, powstaje Kombion.> < Niepłodny mieszaniec.> Jego pogardliwy ton powiedział jej, jakie jest jego zdanie o parowaniu się z ludźmi. Najwyraźniej pieprzenie się z nimi jest porządku. Starała się, by w jej głosie nie słychać było goryczy, gdy zapytała: < Więc twoja matka jest demonem Umbra?> Przytaknął. Runa nie wiedziała zbyt wiele na temat tego mieszkającego w jaskiniach gatunku, ledwie przekartkowała informacje, które wykopała. Chodziło jej o to, by wybadać, do jakiej rasy należał Shade. Demony Umbra były najprawdopodobniej człekopodobne i miały szarą skórę. Były dość zżyte, jeśli chodzi o rodzinę, jednak w świecie demonów były odizolowane, może dlatego, że stanowiły naturalne pożywienie dla niektórych groźniejszych gatunków demonów. < A co z twoimi braćmi?> Pochyliła się zaciekawiona. Runa miała trudne wprowadzenie w świat demonów, ale gdy przezwyciężyła pierwszy szok, każdą wolną minutę wykorzystywała, by dowiedzieć się o nim jak najwięcej. < Do jakiego gatunku należą ich matki?> < Mój starszy brat Eidolon został poczęty przez demonkę Justizia (*demon 30

sprawiedliwości), a

matka Wraitha była wampirzycą>

Zamrugała. < Myślałam, że wampiry nie mogą zajść w ciążę> < Bo nie mogą. Wraith jest anomalią.> Gdzieś w głębi lochu coś krzyknęło i Runa wzdrygnęła się. < A co z twoimi rodzicami?> Zapytała szybko, a głos nadal jej drżał. < Jest prawdą to, co mi mówiłeś, gdy byliśmy razem? Że twoja matka żyje w Afryce Południowej, a twój ojciec nie żyje?> Nastała długa, przytłaczająca cisza, a gdy myślała, iż jej nie odpowie, powiedział: < Moja matka została zabita parę miesięcy temu> < Och, tak mi przykro> < A co, zabiłaś ją?> Jej głos załamał się ze zdziwienia. < Nie.> < Więc nie musi być ci przykro> Warknęła. < Taa> Wzruszył ramionami. < Ale nie mamy nic innego do roboty> Jak na zawołanie przed ich celą rozbrzmiały kroki. Runa przykucnęła gotowa do ataku, Shade natomiast został tam, gdzie był. Wyglądał, jakby leżał rozwalony na swojej kanapie popijając piwo. Jeśli fakt, że był nagi go krępował, nie pokazywał tego. Drzwi się otworzyły. Nightlash demon, który przedtem wyciągnął Shade’a z celi, wszedł do środka i położył sportową torbę na podłodze. Za demonem do celi wślizgnęła się okryta szatą postać, której twarz ukryta była pod nisko zawieszonym kapturem, chociaż Runie wydawało się, że widziała pewnego rodzaju maskę. Tylko ręce tej kreatury były widoczne: szkieletowate szpony pokryte skórzaną skórą.(*wiem, ze brzmi to beznadziejnie, ale chodzi o skórę jak na skórzane rękawiczki nie o ludzką) Brakowało niektórych palców, co jednak nie powstrzymywało go przed trzymaniem groźnie wyglądającej maczugi z kolcami. Następnie to coś zwróciło się do Shade’a. < Jak widzę, doszedłeś już do siebie po torturach> < Tak to jest, kiedy zatrudniasz drugorzędną dziwkę, jak Solice. Powinniście ją lepiej wyszkolić w sztuce robienia loda> To coś zasyczało. < Sprawię, że będziesz cierpiał> < Obiecanki cacanki> Odpowiedział Shade, obracając się, by dokładnie postudiować swoje paznokcie u rąk. Runa mogła praktycznie poczuć wściekłość parującą od kreatury w szacie. < Sprawię, że to, co zrobiłem twojej siostrze, będzie wyglądało jak żart> Shade powoli podniósł głowę, w jego ciemnych oczach zwężonych w szparki połyskiwała nienawiść. 31

< Gdzie ona jest? Co jej zrobiliście?> < Naprawdę chcesz to wiedzieć?> Shade zerwał się na nogi. < Powiedz mi!> Kreatura kiwnęła do Nightlasha, który otworzył torbę i coś z niej wyciągnął, coś, co na pierwszy rzut oka wyglądało jak skórzany koc. O Boże. Runie przewróciło się w żołądku. Czuła, jak krew odpływa jej z twarzy, podczas gdy ubrana w płaszcz postać rechotała ze śmiechu. < Skóry demonów Umbra warte są fortunę na podziemnym rynku. Będzie świetnym płaszczem dla kogoś.> Ciemność ogarnęła Runę sekundę przed lodowatym wiatrem a Shade wydał z siebie rozdzierający krzyk, którego nie zapomni do końca życia. *** Kynan Morgan był najprawdopodobniej największym upierdliwcem wśród wszystkich pracowników UGH (*Underground General Hospital, czyli główny szpital podziemny)

Nie, poprawka. Nie najprawdopodobniej. On był największym upierdliwcem i doskonale o tym wiedział. Ale miał to w dupie. Ostatnimi czas w zasadzie wszystko miał w dupie. Jego "dupo-mierz” zepsuł się rok temu, kiedy to jego żona zdradziła go, a potem zginęła z ręki jej kochanka. Jednego z jej kochanków. Tego ludzkiego. No i była jeszcze Gem z jej czarno-niebieskimi włosami, ciuchami w stylu gothic, kolczykami i tatuażami. Kynan wybaczył Tayli to, że była demonem. Szczególnie, iż sama nie wiedziała o swoim pochodzeniu, dopóki Eidolon tego nie rozszyfrował. Ale siostrze Tayli, Gem - nie wybaczył. Poznał ją parę lat temu w szpitalu w Nowym Jorku, w którym pracowała i udawała człowieka. Rozmawiała z nim, śmiała się z nim, widziała go prawie nagiego podczas badań. Prawdę mówiąc nie chodziło tu o nadużycie zaufania. Nie była mu nic winna. Ale lubił ją, ufał jej, a ona przez cały ten czas była wrogiem. Ale nawet to nie było całą prawdą. Po tej brutalnej nocy sprzed roku doszedł do niepokojących wniosków, że nie wszystkie demony były złe, iż niektóre z nich starają się nawet robić coś dobrego. To odkrycie oraz zdrada jego żony wstrząsnęło jego moralnoduchowoemocjonalnym fundamentem. Odszedł z Aegis, porzucił jedną z dwóch rzeczy, w których był dobry – zabijanie. Pozostał mu, więc tylko jeden talent, umiejętność, którą sam nie wiedział, czy jest jeszcze zainteresowany. (* Wszyscy pewnie teraz myślicie, że ta druga rzecz, którą robi dobrze, to sex , ale nie martwcie się., ja też tak pomyślałam !) 32

Sztuka leczenia. W tym momencie wkroczył Eidolon i zaproponował mu posadę w szpitalu jako jednemu z pół tuzina ludzi, którzy już tam pracują. Ironia tej sytuacji była kurewsko śmieszna. Spędził lata na zabijaniu demonów, a teraz chcieli, by je leczył. Zaakceptował tą posadę, jednak pod pewnymi warunkami, a mianowicie, iż będzie mógł sam decydować, komu będzie pomagał. W żadnym wypadku nie chciał być odpowiedzialnym za ratowanie tyłków tym złym, by znów sprawiali, że ulice nie będą bezpieczne. Eidolon to rozumiał i jako że w szpitalu był chroniczny niedobór wyuczonych lekarzy a Kynan miał dużo medycznego doświadczenia, dzięki wojskowemu szkoleniu na medyka i po latach składania do kupy swoich strażników po walkach z demonami -zatrudnił go nawet na stanowisku lekarza. (* Niemcy z całą pewnością wygraliby konkurs na najdłuższe i najbardziej porypane zdanie, to miało 7 wierszy! Toć w połowie człowiek nie wie już, o co chodziło na początku !)

Mimo to uważał tą robotę, jako tymczasowe rozwiązanie. Zadawanie się z demonami było doskonałym odzwierciedleniem jego psychicznego stanu, ale musiał wierzyć, że to się kiedyś skończy i znów będzie mógł odnaleźć się w świecie. Nie był pewny, czy mógłby ponownie objąć stanowisko kierownika nowojorskiej jednostki Aegis –cholera, najprawdopodobniej nie będą go nawet chcieli. Jeśli Siedel, zgromadzenie dwunastu najwyższych przywódców Aegis wiedziałoby, że pracuje razem z wrogiem… no cóż, wtedy i on byłby wrogiem. Nie mogą dowiedzieć się, co on robi w szpitalu. A gdyby dowiedzieli się, że komisarystyczna kierowniczka nowojorskiej jednostki – Tayla jest pół demonką i partnerką jednego z demonów, byłby to wyrok śmierci dla niej i dla niego. Najwyraźniej Siegel nie słyszał jeszcze o Tayli i jej nowym sposobie podejścia do demonów, czyli o tym, że nauczyła swoich strażników jak rozróżnić te złe demony od tych nieszkodliwych – ruch, za który zostali nagrodzeni pełną garścią informacji. Poza tym wprowadziła nową politykę dotyczącą człowiekołaków (*pół człowiek, pół zwierz np. wilkołak), a mianowicie, by je wyłapywać, a nie zabijać. Co również było mądrą decyzją. Niektóre Łaki nie wyrządzały nikomu świadomie krzywdy, uciekły jedynie ze swoich klatek, albo byli na tyle nowi, że jeszcze nie pojmowali, co się z nimi dzieje w te trzy noce w miesiącu. Zabijani byli tylko ci, którzy nie mieli poszanowania dla ludzkiego życia. Kynan musiał przyznać, iż Tay po nieco niepewnym początku okazała się świetną kierowniczką. < Hej, niewolniku> Na dźwięk głosu Wraitha, Kynan zazgrzytał zębami, odcinając nić na szwie rany pacjenta, którego właśnie zszywał. Podczas całego zabiegu demonka Neethul zachowywała się nadzwyczaj spokojnie, mimo że sposób komunikowania się tego gatunku ograniczał się najwyraźniej do warczenia i syczenia. 33

Demony Neethul nie należeli do jego ulubionego gatunku demonów, ale ponieważ ich okrucieństwo skierowane było przeciwko innym demonom, a nie ludziom, nie miał problemu, by ich załatać i ponownie wypuszczać do ogólnej populacji demonów. Poza tym ta tutaj została zaatakowana i zgwałcona przez demona Seminus, który przeszedł właśnie S´genesis. Ky chciał dopaść skurwiela i rozerwać na strzępy. Najprawdopodobniej była też w ciąży, ale na to nie mógł już nic poradzić. Kynan spojrzał na Wraitha, który opierał się o futrynę drzwi pokoju zabiegowego i którego bezczelny uśmieszek aż się prosił, by mu go wytłuc z twarzy. < Ogólnie? Cię wkurzyć> < Klnę się na Boga, że cię …> < Ee-ee> Wraith pogroził mu palcem < W szpitalu dla demonów nie możesz tego zrobić> Ky wziął głęboki oddech i policzył do pięciu. Eidolon powiedział, że jemu pomaga to w kontaktach z Wraithem. Możliwe, ale ostatecznie to nie z Eidolona żoną przespał się Wraith. Ok., wprawdzie Wraith zaprzeczał, jakoby przeleciał Lori, ale on nie był najlepszym przekładem uczciwości. A jeśli on już teraz był tak zły, to po przejściu S´genesis z pewnością totalnie mu odbije. < Gdyby nie było tu zaklęcia anty-przemocy, skopałbym ci tyłek> Odgryzł się Ky. Wraith zaśmiał się, bo była to tylko pusta groźba. Kynan był szkolony w sztuce walki zarówno w Aegis, jak i w armii, ale ten Seminus był nie tylko mistrzem wszystkich sztuk walki, jakie wynaleźli ludzie, czy demony, ale w wieku dziewięćdziesięciu dziewięciu lat miał okrągłe siedemdziesiąt lat doświadczenia więcej niż Kynan. Wraith mógłby łatwo wytrzeć nim podłogę i nawet się przy tym nie spocić. < Zawsze mnie rozśmieszasz, człowieku. Dlatego pozwolę ci żyć> Powiedział Wraith, pozornie zrelaksowanym tonem, który był dla niego charakterystyczny. < Jakieś wieści od Shade'a?> < Nie.> I to nie był dobry znak. Ostatniej nocy, Eidolon wysłał na poszukiwania ekipę, by odnaleźć Shade’a i Skulk, po tym jak nie wrócili z akcji ratunkowej i byli nieosiągalni zarówno przez radio, jak i przez telefon komórkowy. Gdy ekipa ta dotarła do ostatniego znanego im miejsca pobytu Shade’a, nie znaleźli kompletnie żadnego śladu po sanitariuszu. < Nie możesz go wyczuć?> < Jeśli się postaram. Ale nie, jeśli on próbuje zrobić to samo w tym samym czasie, lub jeśli silny ból …> Wraith przerwał, łapiąc z trudem powietrze. Upadł na kolana, objął się rękoma i zaczął wić. Jego blond włosy opadły mu na twarz, a jego cierpienie było oczywiste, po tym, jak załamał mu się głos. 34

Jęknął. < Ja pierdolę> (* uwielbiam inteligentne monologi ) Kynan obrócił się i wcisnął przycisk na interkomie (*aparat komunikacji wewnętrznej)

< Eidolon! Izba przyjęć, pokój numer dwa. Natychmiast!> Potem ukląkł obok Wraitha. < Hej, stary, co się dzieje? Powiedz, gdzie cię boli.> < Shade.> Wraith podniósł głowę, a w jego niebieskich oczach, które były tak różne od ciemnych oczu jego braci - były łzy. < Shade cierpi.> *** < Wy dranie!> Shade próbował rzucić się na zakapturzonego sukinsyna, ale łańcuchy trzymały go w miejscu. Przenikliwy, przecinający ból rozrywał go niczym nóż myśliwego. Minęło osiemdziesiąt lat od momentu, kiedy ostatni raz tak się czuł. Gdy jego działania kosztowały życie wszystkie jego Umbra-siostry, wszystkie prócz tej jednej. A teraz ta jedna, która wtedy przeżyła, ta, którą przysięgał chronić – była martwa. < Kim jesteś? Pokaż się ty tchórzu!> < Kim jestem?> Zakapturzone coś zrobiło krok do przodu. < Naprawdę chcesz to wiedzieć?> Warcząc, Shade znów zaczął szarpać się z łańcuchami. < Nie, chciałem po prostu posłuchać swojego głosu, ty popaprańcu!> Fatałaszkowy typ podniósł rękę i ściągnął maskę. Była obrzydliwa, zrobiona ze skóry i włosów, jednak jego twarz nadal była osłoniętą przez kaptur. < Kim jesteś?> Tajemnicza postać powoli odsunęła kaptur. (* normalnie akcja, jak w telenoweli meksykańskiej! Albo z tej reklamy - “ chcesz dowiedzieć się, kto jest ojcem Pablo?")

< Jestem twoim bratem.> Z mocno bijącym sercem Shade spoglądał na twarz Wraitha. Jego niebieskie oczy. Jego przeplatane jasnymi pasemkami blond włosy. Jego bezczelny uśmieszek, który odsłaniał kły. Ale coś było w nim nie tak. Tak jak wcześniej, gdy fatałaszkowy typ go torturował, jego wibracje wydawały się jakoś przytłumione. < Nie jesteś Wraith´em> < Nigdy tak nie twierdziłem> Językiem przesunął po jednym ze swoich kłów, co było typowe dla Wraith´a. < Ale jeśli cię to pocieszy – polowałem na Wraith´a, nie na Skulk. Dlaczego to ona miała dyżur, a nie on?> Shade’a przeszedł zimny dreszcz. 35

Wraith jeździł z nim karetką tylko raz w miesiącu. Skąd ten dupek wiedział, że wczoraj była kolej Wraitha? (*o teraz nie błysnął inteligencją. Chyba już zapomniał, kto mu loda robił – faceci !)

Gdyby Wraith stawił się na służbę, jak było zaplanowane, Skulk nie musiałaby za niego wskakiwać i to Wraith byłby porwany razem z Shadem przez Ghule. Skąd więc fatałaszkowy typ miałby to wiedzieć… chyba, że… oczywiście, Solice (*ding, ding – gratulujemy, wygrał pan wycieczkę zagraniczną do lochu ) Jak długo już ta wampirza dziwka szpiegowała jego i jego braci? < Ode mnie gówno się dowiesz> Shade mówił powoli, rozważnie, tak by każde słowo zdradzało nienawiść, którą czuł. Nightlash z powrotem schował przerażające trofeum do torby a Shade’a mało nie upadł z żalu. < Wykrzykiwała twoje imię, wiesz?> Powiedział fałszywy Wraith. < A w zasadzie to przeklinała je> Śmiejąc się, zamknął oczy i głęboko odetchnął tak, jakby w myślach rozkoszował się dźwiękiem jej krzyków i zapachem jej agonii. To stworzenie żywiło się smutkiem i żalem, a Shade nie zamierzał grać w tą grę. Miał duże doświadczenie z tego typu demonami i mimo, że bardzo chciał rozerwać sukinsyna na tysiąc kawałków, musiał teraz działać rozważnie. A gdy tylko dostanie to, czego chciał, zadba o to, by ten skurwiel zapłacił milion razy więcej za to, co zrobił Skulk. *** Runa czuła, jak paląca nienawiść paruje z każdej pory Shade’a. Mimo to pozostał nieruchomy. Ciężar ciała opierał na rannej nodze tak, jakby jej ugryzienie nie było niczym więcej, jak tylko zadrapaniem. < No dalej zrób to, po co tu przyszedłeś> Jego głos był mocny i głęboki, jak odgłos pata. Postać syknęła i zrobiła krok do przodu, zatrzymując się poza zasięgiem Shade’a. < Zawsze cię nienawidziłem. Prawie tak bardzo, jak twojego małego, żałosnego brata.> Shade odsłonił zęby. < Może by mnie to obchodziło, gdybym wiedział, kim jesteś> Przez krótki moment jego porywacz po prostu tam stał bez ruchu. Żyła na jego skroni pulsowała. Twierdził, że jest bratem Shade’a, ale wyglądało na to, iż Shade tego nie kupował. Mimo to było dziwne, jak bardzo przypominał Shade’a, pomijając niebieskie oczy i blond włosy. A gdy zdjął płaszcz i pokazał swoje muskularne, atletyczne ciało, zauważyła jeszcze kilka innych różnic. Przede wszystkim Shade miał szersze ramiona, 36

mimo że był trochę niższy, – jeśli kogoś, kto ma dobry metr dziewięćdziesiąt, można w ogóle nazwać "niższym". Symbole na jego prawym ramieniu były identyczne jak u Shade’a z tym, że tam, gdzie Shade miał "niewidzące oko” , u drugiego demona była klepsydra. Nagle ten napakowany demon zaczął się rozmazywać i zmieniać w coś w rodzaju humanoidalnego stworzenia, pomarszczonego i skulonego. Jego popękana skóra wydawała się w pewnych miejscach pomarszczona, a w innych napięta i połyskująca. Czymkolwiek był, wyglądał jak coś, co wrzucono do frytkownicy i przypieczono na bardzo chrupiąco. < Nie mogę utrzymać tej formy zbyt długo> Powiedział. < Maksymalnie parę godzin. Mam te wszystkie ograniczenia demona Seminus po S´genesis> Jego wzrok napotkał Shade’a. W tych teraz brązowych oczach migotały więcej niż jedna iskierka szaleństwa. Shade zbladł tak szybko, że Runa obawiała się, iż zemdleje. < Tak> Wychrypiało to coś < Teraz już wiesz, kim jestem, nieprawdaż?> Shade zatoczył się w bok, aż ramionami uderzył o ścianę. Był blady jak śmierć, a jego dermoglify pulsowały gwałtownie, kontrastując z popielatą skórą. < To niemożliwe… nie możesz być…> Pokryte bliznami usta wykrzywiły się w groteskowym uśmiechu. < Spójrz na mnie. Goimy się szybko i dobrze, ale zobacz, co może zrobić z nami ogień> < Ogień> Wyszeptał Shade. < Ogień zniszczył Brimstone> Potrząsnął głową tak, że jego ciemne włosy smagnęły go po oczach. < Ale ty zginąłeś. Budynek spłonął doszczętnie. Czułem, jak umierasz> < Przez jakiś czas byłem martwy> Powiedziało spalone coś. < Dlatego połączenie, które dzieliliśmy zostało w tym dniu przerwane. Ale ty dobrze wiesz, że to ja> < Shade> Głos Runy przebił się przez panujące w lochu napięcie. < Co się dzieje? Kim on jest?> < To mój martwy brat> Wydusił Shade. < To jest Roag.> (* a teraz, kto się domyślał, ręka do góry? )

37

Rozdział 4 Roag żyje. Shade próbował przetrawić te informacje, ale daleko nie zaszedł. To wszystko nie miało sensu. < Dlaczego? Dlaczego to robisz?> Roag machnął pomarszczoną ręką. < To? Pobieranie narządów? Tego dowiesz się niedługo> < Jak długo już?> Shade obawiał się, że Roag prowadzi swoją działalność już wiele lat i to tuż pod ich nosem. < Parę lat. Jestem nowy w tej branży, ale moimi działaniami wygryzłem całą konkurencję> < Ale czemu pozwoliłeś nam wierzyć, że umarłeś?> < Czemu?> Z głośnym rykiem Roag zamachnął się maczugą. Shade zrobił unik, ale łańcuchy ograniczały jego ruchy i oberwał w policzek. Krew płynęła strumieniem po twarzy Shade’a. < O czym ty do diabła mówisz?> < O Brimstone, ty głupi durniu. Ty, Wraith i Eidolon zaplanowaliście moją śmierć. Jedyne, czego nie wiem, to który z was ostatecznie podjął decyzję o tym, że byłem zbyt szalony, by żyć > W zasadzie to Shade podjął tą decyzję już dekady temu. W 1952 roku – ich czworo spędziło właśnie trzydzieści sześć godzin w haremie demonów Bedim. Zaspokojeni, wyczerpani i przepełnieni euforią, jaką niesie ze sobą dobry sex, dyskutowali jak to będzie po S´genesis. W przeciwieństwie do E i Shade’a, Wraith i Roag nie mogli się już doczekać. Ale Roag nie tylko się na to cieszył, było mu całkowicie obojętne, co S´genesis z nim zrobi. Szalony, czy nie – nie miało to dla niego znaczenia. Postawa Roaga zdziwiła Eidolona, ale Shade’a nie. Już od dawna wiedział, że Raog ma nie po kolei w głowie. < To nie my. Z jakiegoś powodu, nieważne jak bardzo byłeś świrnięty, E zawsze przymykał na to oko.> < Nie jestem świrem!> Warknął Roag. < Oczywiście. Tylko rozsądni ludzie tną innych ludzi, by sprzedawać ich organy.> Tym tekstem Shade zarobił na kolejny cios maczugą, tym razem w ramię. < Śmiesz mnie osądzać? Zostałem z niczym, aż do momentu, gdy wyzdrowiałem po pożarze i zacząłem rozkręcać ten interes, ale teraz jestem bliski tego, by odebrać tobie i twoim braciom wszystko to, co zostało mi skradzione.> < To nie my> Powtórzył Shade. 38

< Kłamca! Wiem, że to wy! I zapłacicie za to. Tak, jak twoja siostra> Roag dał znak Nightlashowi, na co ten wystąpił do przodu, trzymając swoją maczugę. Runa krzyknęła, ale Shade zamknął tylko oczy. Przeciwstawianie się nie miało sensu. Jedyne, co by tym osiągnął, to tylko sprawiłby radość Roagowi. Dlatego zamiast tego, znosił bicie, aż ugięły się pod nim kolana. Shade nie miał pojęcia, ile to wszystko trwało, ale po jakimś czasie ciosy się skończyły, a Roag i Nightlash wyszli. Wydawało mu się, że minęły całe dnie. Klęczał na podłodze w celi, a kamienie i słoma wbijały się boleśnie w jego kolana. W głowie mu huczało i miał sucho w ustach, ale powoli dochodził do siebie. Możliwe, iż dotyk Runy – miękki i lekki jak piórko - miał z tym coś wspólnego. < Jak długo?> Wychrypiał. < Nie wiem. Jakiś czas.> Cofnęła swoją rękę. Nadal byli przykuci do ściany i tylko wysilając się i rozciągając mogli siebie dosięgnąć. < Skurwysyn> Odetchnął i obolały położył się na boku. < Ten skurwysyn> < Ten demon…Roag… uważałeś go za martwego?> < Przez trzy lata> Shade patrzył przed siebie na wilgotną kamienną ścianę, ale przed oczami znowu widział ten dzień, gdy dowiedział się, że Roag nie żyje. Dopiero po jakimś czasie dowiedział się, iż Aegis jakoś udało się wyśledzić ukryty za pomocą magii klub demonów i wymordować wszystkich gości. Gdy wojownicy Aegis skończyli, spalili klub Brimstone aż do fundamentów. Nie mógł pojąć, jak Roag mógł to przeżyć, ale oparzenia wyjaśniały, czemu wcześniej nie mógł rozpoznać jego głosu, który teraz był głębszy i ochrypły tak, że zniekształcał jego irlandzki akcent. < Zagaduję, że gdy wcześniej wyglądał normalnie - z blond włosamiudawał twojego drugiego brata, Wraitha, zgadza się?> < Tak.> Skierował swoje spojrzenie na nią i zastanawiał się, jak ona daje sobie z tym wszystkim radę. Rany, była naprawdę twarda – siedziała tam spokojna i opanowana, podczas gdy Shade najchętniej ześwirowałby tak, jak Roag.(* no < Czy mogę … czy mogę coś zrobić?> Zapytała cicho. < Tylko, jeśli możesz zwrócić mi moją siostrę> < Przykro mi> Shade zaryzykował jeszcze jedno spojrzenie. < Myślałem, że mnie nienawidzisz> Runa odrzuciła głowę, jakby ją spoliczkował. < Nigdy nie życzyłabym ci czegoś takiego> Spojrzała na swoje ręce, złożone na kolanach. < Wiem, jak to jest, gdy kochasz siostrę lub brata> Shade skulił się ze wstydu. 39

Dopiero teraz przypomniał sobie o jej bracie, o uczuciach, jakie do niego żywiła, o jej żalu, gdy bezradna patrzyła, jak marnieje. Byli sobie bardzo bliscy. Opowiadała mu o tym, jak jej brat przejął nad nią opiekę, gdy miała szesnaście lat po tym, jak ich ojciec zniknął, a matkę zabrano do kliniki. Arik troszczył się o nią tak, jak powinien robić to brat. Tak, jak Shade powinien chronić Skulk. < Jak ma się Arik?> Zapytał. Potrzebował odwrócenia uwagi, żeby natychmiast nie zacząć krzyczeć. < Ma się świetnie> Spojrzała na niego z ukosa. < Dzięki tobie.> Shade odwrócił sie od niej. < Nie wiem, o czym mówisz> < Uleczyłeś go> Przyglądała mu się badawczo, ale nie wiedział, czego szuka. < Wiem, że to zrobiłeś> < Nie ule…> < Przestań. Wiem, że to ty. Arik leżał umierający, a potem ty u niego byłeś …i zaraz po tym jak wszedłeś, poczuł się lepiej> Shade westchnął. Trzy dni przed tym, jak Runa nakryła go z tymi dwiema kobietami, przyszedł do niej do domu, w New Rochelle, by podrzucić jej kurtkę, którą u niego zostawiła. Zamierzał również z nią zerwać. Zauważył jej rosnące przywiązanie i to, że potrzebowała więcej, niż mógł jej dać. Gdy tylko przekroczył próg domu spowił go zapach śmierci. Runa właśnie telefonowała, dlatego przeszedł przez dom, aż dotarł do głównej sypialni, gdzie na łóżku jak żywy szkielet leżał jej brat. < Cierpiał z powodu choroby spowodowanej przez demona> Odpowiedział, gdy jej spojrzenie powiedziało mu, iż nie było mowy, by zmieniła temat. < Jak to zrobiłeś?> < Cholera> Rękoma potarł twarz. Nie chciał, by się tego dowiedziała. Nie chciał jej wdzięczności, tak jak nie chciał, by myślała, że jest mu coś winna. A ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował to, aby żywiła do niego jakieś uczucia. < Shade? Jak go uleczyłeś?> W pobliskiej celi słychać było szamotaninę, po której nastąpiły wyzwiska, a potem okrzyk bólu. Następnie wszystko ucichło. Kompletna cisza…z wyjątkiem irytującego nieustannego kapania, które było wystarczającą zachętą, by mówić dalej. Wszystko było lepsze od słuchania dźwięku własnych myśli. < Mam zdolność wpływania na funkcje organizmu. Celem mojej inkubiej zdolności jest doprowadzanie do owulacji u kobiet, ale mogę również przenikać do organizmu na poziomie komórkowym i cofnąć rozwój 40

niektórych chorób.> Wzruszył ramionami. < Choroba twojego brata nie była w zasadzie skomplikowana> < Lekarze byli zdumieni> Wymamrotała. < Zaraz na drugi dzień zawiozłam go do szpitala i po raz pierwszy od miesięcy wszedł do niego na własnych nogach> < Dziękuję> I oto ona - wdzięczność, której tak bardzo chciał uniknąć. < Nie dziękuj mi. Zrobiłem to dla własnej korzyści> Warknął. < W jaki sposób ratowanie życia może być samolubnym czynem?> Zmusił się, by odwzajemnić jej spojrzenie z taką złością, jaką tylko był w stanie w sobie zebrać. < Pomyślałem, że jeśli będziesz musiała opłakiwać brata, to się ode mnie nie odczepisz i będziesz kulą u nogi> (*Auć !) Runa westchnęła, a on poczuł ukłucie wyrzutów sumienia, ponieważ ją okłamał. Uratował Arika, ponieważ był sanitariuszem i mimo, iż Arik był człowiekiem, cierpiał. < Jesteś draniem.> < Jepp> (* zgadza się!) Gdy próbował wygodniej usiąść, skrzywił się i zadrżał; to wcale nie było łatwe, zwłaszcza po torturach, które wycierpiał i ugryzieniu Runy. Jednak od razu poczuł się jak gówno, ponieważ narzekał na mały dyskomfort, który zapewne był niczym w porównaniu z tym, co musiała wycierpieć Skulk. < Jak przeżyłaś atak Warga> Zapytał. < Jak to się stało?> Przez długą chwilę Runa milczała tak, jakby swoim milczeniem chciała go ukarać ,co właściwie zadziałało. < To stało się tamtej nocy, gdy nakryłam cię z tymi dwiema… dziwkami. (*dokładnie nazywajmy rzeczy po imieniu ) Wybiegłam na zewnątrz i nie zwracałam w ogóle uwagi na to, co działo się wokół mnie i wtedy mnie zaatakował.> Wzdrygnęła się tak gwałtownie, iż Shade obiecał sobie, że jeśli kiedyś znajdzie tego Warga, to go zabije. < Gdy ze mną skończył, rzucił mnie za kontener ze śmieciami. Nie wiem, jak długo tam leżałam, ale po jakimś czasie udało mi się wyciągnąć komórkę i zadzwoniłam do mojego brata. Przyszedł po mnie. Zabrał mnie do szpitala. Lekarze chcieli zatrzymać mnie na parę dni w szpitalu, ale Arik zabrał mnie stamtąd już następnego dnia wieczorem - wbrew zaleceniom lekarzy. Nie wiedziałam czemu, ale mu ufałam.> < Wiedział, że zostałaś ugryziona przez wilkołaka> < Tak. Nie powiedział mi tego od razu. Zabrał mnie do domu i zamknął w piwnicy. Myślałam, że postradał zmysły, ale następnego ranka, gdy obudziłam się w kompletnie zdemolowanej piwnicy, wszystko mi wyjaśnił.> Shade pochylił się do przodu, zapominając na chwilę o bólu. 41

< Skąd to wiedział? I w jaki sposób zaraził cię demonicznym wirusem?> Runa szybko odwróciła wzrok, a on natychmiast pożałował, że nie była o krok bliżej, aby mógł zmusić ją, by na niego spojrzała. Chociaż z drugiej strony było lepiej dla niego, że nie mogli się dotykać, bo pamiętał aż za dobrze, jak wspaniale było czuć ją pod jego rękoma, jego ciałem. < Runa?> Gdy nie odpowiedziała, przysunął się do niej na tyle blisko, na ile pozwoliły mu łańcuchy. < Do jasnej cholery, on należy do Aegis, zgadza się?> Potrząsnęła głową. < Wojsko?> Jej spojrzenie powędrowało w górę, a oczy miała szeroko otwarte ze zdziwienia. < No co? Myślałaś, że demony nie są świadome tego, iż rządy całego świata występują przeciwko pladze podziemnego świata?> Rękoma potarł twarz. Był taki zmęczony. < Zakładam, że nie możemy liczyć na to, iż wojsko pospieszy nam na ratunek?> Runa tylko patrzyła przed siebie. < Tak myślałem> Powoli wypuścił powietrze. < Nie możemy również w stu procentach liczyć na Wraitha, a więc wygląda na to, że musimy uratować się sami> < Jak?> < To> Powiedział ponuro. < Jest pytanie dnia>

*** Roag spojrzał w dół na małego, obleśnego demona Drekavac, który jak zdeformowana bezwłosa małpa kucał u jego stóp. < Ależ Panie, przecież przyprowadziłem ci demona Seminus, jednego z braci, o których prosiłeś> Skomlał Drekavac, podczas gdy jego chude jak patyki palce głaskały buty Roaga. < I torturowanie go niedokończonym obciąganiem oraz śmiercią jego ukochanej siostry było zabawne, ale w gruncie rzeczy Shade jest dla mnie bezużyteczny. Jest przeklęty, co oznacza, że jego organy również mogą być przeklęte. Potrzebuję Wraitha> W ostateczności mógłby użyć Eidolona, ale on miał już zapewnione tortury na całe życie. Rozsądny i lojalny doktor E. raz w miesiącu karany był brutalnie przez wampiry, które zapewne kiedyś zrobią z niego kalekę, lub zabiją. Poza tym, do zrealizowania swojego planu będzie jeszcze 42

potrzebował umiejętności chirurgicznych doktorka, oraz jego wrodzonego, leczniczego talentu. A ponieważ Shade był bezużyteczny, został tylko Wraith. Co było zupełnie w porządku, ponieważ Wraith był tym, którego cierpienia pragnął najbardziej. Biedny, mały Wraith. Tak złamany i zadręczony, tak chroniony przez jego idiotycznych, niczego nieświadomych braci. Głupcy! Roag od początku przejrzał Wraitha. Jego najmłodszy brat był niczym więcej, jak stratą dobrych organów, ale Roag zamierzał to naprawić. < Więc powtórzę jeszcze raz: zawiodłeś> Roag kopnął Drekavaca tak mocno, że tamten przeleciał przez całą salę i uderzył o stół. Podczas, gdy Drekovac mozolnie czołgał się do niego z powrotem, Roag ponownie przybrał postać Wraitha, rozkoszując się przemianą, która zmieniała jego pobliźnioną i pomarszczoną skórę w miękką i gładką. < Ponieważ najwyraźniej potrzebujesz przypomnienia – tak właśnie wygląda Wraith> I tak niebawem będzie wyglądał on, gdy odbierze Wraithowi jego skórę i narządy rozrodcze. < Najdroższy?> Roag obrócił się, dziękując wielkiemu szatanowi, że zdążył zmienić wygląd, zanim Sheryen weszła do pomieszczenia. Demonka Bathag nie widziała go jeszcze w jego prawdziwej postaci i jeśli wszystko pójdzie po jego myśli, nigdy nie zobaczy. Potrzebował Wraitha i to szybko. Za jakiś czas Sheryen stanie się odporna na mentalny sex i uświadomi sobie, iż mimo tych wszystkich wspomnień i orgazmów, nigdy nie uprawiali ze sobą sexu. < O co chodzi, Sher?> < Widzę, że masz w lochu demona Seminus. Chcę go wziąć i się z nim zabawić> (* ja też chce ) Roag prawie oszalał z zazdrości. < Masz trzymać się z daleka od lochu, lirsha. Jak często mam ci to powtarzać?> Jej słodka, nadąsana mina sprawiła, że zazgrzytał zębami z frustracji. Nadal odczuwał ten sam popęd seksualny, co kiedyś, ale w pożarze w Brimstone stracił swoje genitalia, nie mógł więc zrobić nic, by ją zaspokoić. Była to najgorsza z tortur – być podnieconym, ale niezdolnym do pieprzenia. Wcześniej, gdy kazał Solice obsłużyć Shade´a, zafundował mu niewielki przedsmak, ale najwyraźniej nie podnieciła go wystarczająco mocno, ponieważ udało mu się ponownie dojść do siebie, zamiast umierać z bólu. Plan był następujący: zostawić Shade’a kilka godzin w agonii, aż będzie bliski śmierci i wtedy ponownie wysłać do niego Solice, by dała mu upragniony orgazm… a potem powtórzyć wszystko od początku. Kilka chwil przyjemności, przerywane godzinami agonii. Znowu i znowu. Piękne. A wszystko zrujnowane, ponieważ Solice ssała kutasy tak samo źle, jak 43

wykonywała operacje usuwania organów na demonach, które przechwytywały Ghule. Z tego powodu potrzebował Eidolona. Znalezienie dobrego medycznego personelu było dużo trudniejsze, niż znalezienie dobrego sługusa. Sheryen zarzuciła swoje długie, srebrne włosy za ramię. < Więc idę do Eternal. Masz ochotę do mnie dołączyć?> Niech ją szlag! Dobrze wiedziała, że on nigdy nie chodzi do klubów, a już szczególnie nie do wampirzych. Już na samą myśl oblewał go zimny pot. < Zobaczymy się dziś wieczorem w naszym legowisku> (*albo kryjówce obie wersje były poprawne, a nie wiem, którą z nich miała na myśli autorka)

Posłała mu buziaka i wyszła. < Śledź ją!> Polecił innemu sługusowi, który obgryzał kość przy kominku. < Nie chcę, by w drodze na zewnątrz, zboczyła do lochu> Shade z przyjemnością wykorzystałby okazję, by wypieprzyć ją aż do utraty zmysłów i wykorzystać do ucieczki. Roag powinien go zabić, albo wybebeszyć. Organy demona Seminus były praktycznie bezcenne na czarnym rynku. Jedynym problemem było to, że nie było sposobu, aby ustalić, czy klątwa Shade’a –jedna z najmroczniejszych i najgenialniejszych, o jakich Roag kiedykolwiek słyszał – miała wpływ na jego organy. Wszystko to robił dla Sheryen, żeby w końcu mógł połączyć się ze swoją prawdziwą miłością i zatrzymać ją w swoim łóżku, ale nie mógł ryzykować przeszczepienia sobie organów przeklętych anty-miłosnym zaklęcie. A zabicie Shade’a poszłoby zbyt szybko. Nie, on musi cierpieć tak samo, jak Eidolon. Ale jak? Roag zabił matkę Shade’a, co było zabawne, nawet jeśli mu jeszcze o tym nie powiedział, a śmierć Skulk będzie prześladować Shade’a przez całe jego życie, ale to nadal było za mało. < Co mój brat robi tam na dole? Jest nieszczęśliwy?> Prawdopodobnie nie. Shade zawsze lubił łańcuchy i baty. Drekavac wzruszył zdeformowanymi ramionami. < Nie wydaje mi się…samica Warga dotrzymuje mu towarzystwa> Roag zmrużył oczy. < Mam tylko nadzieję, że nie mogą się dotknąć> Jeśli ten gnojek zabawia się w jego lochu… Chwileczkę… to jest to ! Ostateczne tortury dla Shade’a. I jeśli wszystko pójdzie dobrze, to Shade będzie cierpiał nie tylko do końca życia, ale… całą wieczność. Rozdział 5 44

Satynowe prześcieradła. Puszyste poduszki. Truskawki oblane czekoladą i szampan. Wszystko to było zbyt dekadenckie dla Shade’a, on wolał mniej komfortu, a więcej skór i łańcuchów – jednak ten luksus doskonale pasował do Runy. Jej miękka skóra zasługiwała na jedwabne prześcieradła. Jej długie, gęste włosy opadały lśniącymi falami na puszyste poduszki. A sposób, w jaki zlizywała truskawkowy sok ze swoich ust sprawiał, że płonął z pożądania. Gdzieś w najgłębszych zakamarkach jego umysłu podejrzewał, iż to wszystko jest tylko snem, ale nie będzie się przed tym bronił. Bycie z Runą było po prostu zbyt cholernie przyjemne. Poruszał się w niej, głęboko zanurzony w jej wilgotnej gorącej dziurce. Minęło wiele czasu, od kiedy ostatni raz byli ze sobą, kiedy ostatni raz pozwolił sobie rozkoszować się kobietą, zamiast po prostu dojść. Niebezpieczne było dopuszczanie do siebie takich uczuć. Gdyby w zeszłym roku nie nakryła go z tymi dwiema innymi, przegoniłby ją – ale nie dlatego, że się go uczepiła - jak to sobie wmawiał - ale dlatego, iż był na dobrej drodze, aby to on uczepił się jej. Gdyby nie klątwa Maluncoeur, mogłoby skończyć się tym, że pozwoliłby, by ich znajomość trwała, aby przekonać się, dokąd zaprowadzi ich ten związek, nawet jeśli połączenie z człowiekiem nie wchodziło w rachubę. Nawet, jeśli ona z jej niedoświadczeniem i nieśmiałością w ogóle nie była w jego typie. Jednak coś w niej przyciągało go, coś, co sprawiło, że myślał o niej jeszcze długo po tym, jak opuścił jej kafejkę i co skłoniło go do tego, by zdobyć jej numer telefonu i zadzwonić do niej dwa wieczory później, aby zaproponować randkę. < Tęskniłam za tobą, Shade> Głos Runy był słodki jak nektar i musował w jego żyłach niczym szampan, który kilka minut wcześniej spijał z małego wgłębienia w dole jej pleców, podczas gdy ona leżała na brzuchu rozłożona przed nim jak uroczysty posiłek. < Weź mnie w siebie> Na te słowa poderwał głowę do góry. Jej oczy błyszczały pożądaniem, miłością i wszystkim tym pomiędzy. Jej spojrzenie odszukało jego i wiedział, że mówiła poważnie. Chciała się z nim związać - zostać jego partnerką i pomóc mu przejść przez S´genesis tak, by nie musiał przechodzić przez to sam, aby jego życie nie musiało się całkowicie zmienić. Prawa strona jego twarzy pulsowała, glyfy na jego skórze tylko czekały, by przedrzeć się na powierzchnię i ogłosić, że przeszedł przemianę. Mogły minąć może jeszcze tygodnie, a może tylko dni, zanim zmieniłby się w zmieniającego formę demona, który zapomniałby o swoim dotychczasowym życiu i cały swój czas poświęcił na uganianie się za kobietami, które mógłby zapłodnić. Związanie się z partnerką mogłoby położyć kres temu szaleństwu – w 45

pełnym tego słowa znaczeniu. Demony, które przeszły S´genesis często traciły rozum. Roag był tego najlepszym przykładem. Natomiast demony, które przeszły S´genesis i związane były z partnerkami zachowywały poczytalność, były płodne i mogły również zmieniać swoją formę. Jednak jedynymi kobietami, z jakimi mogli sypiać były ich partnerki. Fakt, że przez całe życie będą ograniczeni tylko do jednej kobiety był powodem tego, iż wiele demonów Seminus decydowało się jednak nie wiązać, a już na pewno nie po S´genesis. Kto chciałby spędzić sześćset lat z jedną partnerką? (* no tak, typowe dla facetów, wolą zwariować niż całe życie bzykać jedną babkę ehh)

Gorzej: jedynym sposobem uwolnienia się z więzi była śmierć jednego z partnerów. A ponieważ demony ogólnie nie miały poszanowania dla życia, znalezienie zaufanej partnerki, która zaledwie po 200-stu latach więzi nie zabije cię we śnie było prawie niemożliwe. Mimo to Shade byłby gotowy zaryzykować… gdyby nie klątwa. Nie mógł ryzykować, że po związaniu z jakąś kobietą, zakocha się. A wiedział, iż tak by się stało. I to byłby jego koniec. Pragnienie posiadania kochającej rodziny wyssał już z mlekiem matki i każdego dnia tęsknił za tym, czego nie mógł mieć. Ale teraz miał Runę. Jej nogi zacisnęły się mocno wokół niego. Wygięła się i głośno jęcząc przyjęła go całego aż po trzon. Shade zapomniał już, jak dobrze zgrana była z nim w łóżku, zawsze reagując z entuzjazmem na każde jego pragnienie. Jej ciekawość była nieograniczona, a on rozkoszował się, mogąc zapoznawać ją z różnymi nowymi pozycjami, zabawkami i umiejętnościami. Jej ręka powędrowała niżej i wbiła paznokcie w jego pośladki, by zmusić go do podjęcia pożądanego rytmu. < Mocniej> Warknęła. < Aż będę krzyczeć, demonie> Zaskoczenie przeszyło jego ciało. Nigdy wcześniej nie okazywała żadnych oznak agresji podczas seksu, zawsze ulegała jego pragnieniom i potrzebom, posłuszna i doskonała. Ale to było nawet lepsze. Wbijał się w nią mocniej, dając jej to czego chciała, sprawiając, że jęczała głośniej, podczas gdy jej podniecenie rosło. Zapach jej pobudzenia wzmocnił się i czynił go prawie szalonym z pożądania, odurzając go tak, iż pokój wydawał się wirować. < Pij ze mnie> Rozkazała, przecinając swoim długim paznokciem, skórę obojczyka aż do krwi. Usłuchał bez zastanowienia. Runa splotła palce swojej lewej ręki z jego prawą i wyciągając ich ręce do góry umieściła je nad jej głową.(* Kurde, to zdanie było straszne do przełożenia. Normalnie, jakbym tłumaczyła poradnik "ćwiczymy jogę")

Ból przeszył jego ciało, słodki, wyśmienity ból promieniujący z jego 46

ramienia, gdzie Runa zatopiła swoje zęby. Symbole na jego skórze, rozciągające się od palców prawej ręki do szyi, płonęły niczym płynny ogień, zdając topić się w jedną całość. Na kręgi piekieł! Byli w trakcie wiązania, a on nie mógł zrobić nic, by to powstrzymać, nie kiedy jej krew jak wino spływała po jego gardle, a ona piła z niego długimi, erotycznymi pociągnięciami. Nie, gdy jego orgazm uderzył w niego jak pociąg towarowy, a Runa głośno krzyczała i…(* i ciecie, kamera stop, dziękujemy za to ujęcie )

Ryknął dochodząc, a jej własny orgazm doił jego penisa, jej mokra dziurka zaciskała się na nim, trzymając go w niewoli. W niewoli… Oślepiony przez orgazm, który trwał i trwał, nie widział jeszcze wyraźnie, ale coś było nie tak. Zapach w pokoju był dziwny. Nie pachniało już czekoladą i podnieceniem, lecz śmierdziało grzybem i ściekami. Jego kolana nie ślizgały się na satynie, tylko tarły o twardy kamień. < Runa> Wyszeptał, a ona jęknęła tak, jakby przebudzała się z tego samego mglistego transu, co on. < Co się stało?> Zamrugała. Katem oka zauważył, że symbole na jego skórze przestały pulsować. Czuł ją teraz w sobie, w swojej duszy, sercu. Związali się. I z rosnącym przerażeniem uświadomił sobie, gdzie się znajdowali.

*** < Ty draniu!> Krew zagotowała się w Runie, gdy spojrzała w górę na Shade’a. < Co ze mną zrobiłeś?> Z całej siły pchnęła go w nagą pierś. < Złaź ze mnie!> Na jego korzyść przemawiało to, że wyglądał na tak samo zmieszanego, jak ona. Niezręcznie i nieporadnie zczołgał się z niej szybko. Ale w końcu ona też nie poruszała się z największą gracją i zwinnością. Jej powieki były ciężkie, jakby w jej żyłach płynął gęsty ołów, zamiast krwi. < Cholera> Wyszeptał Shade, klękając obok niej. < Co się stało?> < To ty nie wiesz?> < Wiem tylko, że właśnie się związaliśmy, ale nie mam pojęcia, jak do tego doszło> Związaliśmy? Wzdrygnęła się, gdy przeszył ją ostry ból głowy. Musieli być pod wpływem 47

jakichś narkotyków. Rozmazane obrazy wirowały jej w głowie. Strażnicy przynieśli im wodę i jedzenie. Zjedli i od tamtej pory… w jej głowie była tylko duża czarna dziura. Niejasno pamiętała, że słyszała głos Roaga. A potem była z Shadem w jakimś hotelu i kochali się… Wiązanie, kąsanie, krew… jakiegoś rodzaju rytuał parowania? Podniecające mrowienie zalało jej ciało, odbierając jej zdolność logicznego myślenia. Och, to pamiętała bardzo dobrze. Pamiętała, że seks z Shadem dawał jej orgazmy, które trwały jeszcze długo po tym, jak skończyli się kochać. Zdusiła jęk, zawstydzona, iż nawet w tych warunkach mogła dojść. Podczas, gdy orgazm przetaczał się przez jej ciało, Shade przyciągnął ją do siebie, obejmując silnymi ramionami. < Kocham tą część> Zamruczał do jej ucha. < Gdy po seksie ze mną rozpadasz się z przyjemności, a ja patrzę> Runa wygięła się w jego stronę, kurczowo trzymając się jego szerokich ramion, trzymając się tych fal niesamowitej przyjemności, która mogłaby się nigdy nie kończyć. Jego twarde mięśnie amortyzowały drżenie jej ciała. Niewyraźnie zdawała sobie sprawę z tego, że swoim udem Shade rozszerzył jej nogi, a ona kołysała się, ocierając o niego. Trzymał ją mocno tak, iż czuła jego twardą erekcję naciskającą na jej brzuch. Jego usta muskały jej ucho, gdy mówił do niej, kiedy zalewał ją orgazm za orgazmem. Jego słowa były jak graficzny, gorący, werbalny afrodyzjak, który utrzymywał ją drżącą w jego objęciach. Gdy było już po wszystkim, odepchnęła go od siebie jednak już nie z taką siłą, jak wcześniej. < To szaleństwo> Powiedziała. Jej głos by ochrypły. < Tak samo jak Roag> Shade przeczesał ręką włosy, przyglądając się jej tak, jakby starał się ocenić, jak ona radzi sobie z tym wszystkim, co się właśnie stało. < Przypominam sobie, że słyszałam głos Roaga. Musieli dosypać nam narkotyków do jedzenia – ale czemu?> Rozejrzała się po celi. Dopiero teraz zwróciła uwagę, iż nie byli już przykuci do ściany. Przepełniła ją nadzieja i radośnie powitała to uczucie, aż mroczny głód uświadomił jej, że to, co czuła, nie było nadzieją. To przyciąganie księżyca. Zbliżała się pełnia. < Też nie mam pojęcia, dlaczego to zrobił, ale Roag posiada umiejętność, która może zmusić nas do myślenia o rzeczach, które nie są prawdziwe. Ten sam dar posiada Wraith. Roag zakradł się do naszych głów i wmówił nam, że chcemy się związać.> < A czym dokładnie jest to wiązanie?> < Wiązanie jest tym, co robią demony Seminus, gdy chcą obejść S´genesis, lub przynajmniej odwrócić jej najgorsze skutki. Mimo wiązania, przechodzimy przemianę, ale jeśli mamy partnerkę, nie pogrążamy się w życiu pełnym przemocy i nie mamy potrzeby wyśledzenia i zapładniania każdej samicy żyjącej na tej planecie> 48

Pochylił się do przodu, jego oczy skierowane były na jej nagie piersi, które napięły się pod wpływem jego gorącego spojrzenia. < Odczuwamy za to potrzebę zapłodnienia swojej partnerki> Runa przełknęła głośno i owinęła ramiona wokół klatki piersiowej. < Czy ty…> < Nie jestem jeszcze płodny> Zmarszczył brwi. < Mam pierścień wokół szyi?> < Tak.> Było to przedłużenie symboli na jego ramieniu, coś w rodzaju związanej na supeł obroży. (* hmm, to 100 razy lepsze, niż obrączka na palcu ;)) Wyciągnęła rękę, by tego dotknąć, ale się odsunął. < Nie.> Jego głos był głęboki i szorstki. < Już i tak jest mi ciężko się kontrolować. Te wszystkie rzeczy, które chciałbym z tobą robić…> Serce waliło jej w piersi, podskakiwało aż do gardła tak, że ledwo mogła mówić. < Czy to normalne?> < Słyszałem, że wzięcie partnerki przed przemianą przyspiesza proces> Jego oczy pociemniały tak, iż białka jego oczu zostały zastąpione niemal całkowicie przez czerń. < Ze względu na stałą dostępność seksu> Już samo to słowo i zaborcza intensywność w jego spojrzeniu sprawiły, że prawie jęknęła. < Zapomnij koleżko. Nie jestem twoim seksualnym niewolnikiem> Mówiąc to miała nadzieje, iż dla niego brzmiała bardziej przekonująco, niż dla samej siebie. Shade odsunął się od niej kawałek, ale sposób, w jaki przykucnął i to, jak nie spuszczał jej z oczu, przypominało jej gotową do skoku panterę. < To nie działa w ten sposób> Dotknął się za gardło. < Są tam dwa pierścienie, czy jeden?> < Jeden> < Będą dwa, jak tylko zakończy się faza S´genesis. Pierwszy pierścień oznacza, że jestem związany, drugi, że jestem płodny. Natomiast za kilka minut na twoim ramieniu pojawią się symbole, które będą wyglądały tak jak moje. Ponieważ lykantropia zmieniła twoje DNA, nie jesteś już w pełni człowiekiem, dlatego połączenie nie powinno cię zabić.> Nie powinno? Niedobrze, naprawdę niedobrze. Wstała i zaczęła chodzić w tą i z powrotem. Wilcza krew płonęła tuż pod jej skórą. < No dobra. Jak możemy unieważnić wiązanie?> Potarł palcami po brodzie. 49

< Nie możemy.> < Co znaczy, nie możemy? Musi być jakiś sposób. Jakieś zaklęcie, czy rytuał…> < Nie ma> Znów potarł brodę < Kurwa> Runa pomyślała, że powinna się bardziej przejąć tą całą sytuacją, ale ponieważ najprawdopodobniej jutro, lub najpóźniej pojutrze umrze, związanie się na całe życie nie wydawało się jej już aż tak wielką sprawą. < Tak dla zabawy, załóżmy, że przeżyjemy Ghuli. Co dla mnie i dla nas oznacza to wiązanie? > Shade wstał i zrobił parę kroków. Jego muskularne ciało poruszało się z niewiarygodnym wdziękiem. < Po pierwsze: narzucona wierność. Żadne z nas nie może dobrowolnie uprawiać seksu z inną osobą. Gdybyś jednak spróbowała, będziesz odczuwać intensywny ból. A mi nawet nie stanie w obecności innej. (*czemu ludzie nie mają tak samo po ślubie) Co oznacza, że będziemy odczuwać wzajemne podniecenie, nieważne jak daleko od siebie będziemy się znajdować. Będziemy również odczuwać swoje emocje. Na przykład teraz mogę wyczuć twój gniew> Piorunowała go wzrokiem. < To wszystko brzmi dość gównianie. Dlaczego ktokolwiek chciałby robić coś takiego? To znaczy, rozumiem, że tobie ułatwi to życie, ale dlaczego kobieta miałaby chcieć się związać?> < Nie kobiety. Nasza krew jest toksyczna dla ludzi, dlatego nie możemy się z nimi wiązać> < Niech będzie. A więc samice. Dlaczego demonki chciałyby się z tobą związać?> < Demony też się zakochują, wiesz> Odwarknął. < Są samice, które chcą uchronić samca, którego kochają przed utratą rozumu i pieprzeniem wszystkiego, co się rusza> Wziął głęboki oddech i gdy znów zaczął mówić wydawał się być trochę spokojniejszy. < Niektóre gatunki wydłużają w ten sposób swoje życie. Np. Demonki będące często ofiarami innych demonów zyskują obrońcę. Jest wiele powodów, dla których żeńskie demony chciałyby związać się z demonem Seminus.> < Co z kobietami wilkołakami?> < Orgazmy nie z tej ziemi> Gapiła się na niego z niedowierzaniem. < To wszystko? Świetny seks? Do końca mojego życia zmuszona jestem cię znosić, a wszystko, co z tego mam, to świetny seks?> < Więcej niż świetny> Odpowiedział, brzmiąc na trochę obrażonego. Runa pozbierała swoje ubrania, które leżały porozrzucane wkoło. 50

< Po prostu świetnie> I nie miała tu na myśli swoich majtek, które nie przetrwały ich wiązania w całości. < Ja też nie jestem zachwycony, księżniczko> Opierała się pokusie, by na niego nawrzeszczeć, ale to nie była jego wina. < Co jest z twoim bratem? Dlaczego jest taki…> < Świrnięty?> < Dokładnie, tego słowa mi brakowało> < Od zawsze był trochę szurnięty. Urodził się w rodzinie Neethulposiadaczy niewolników, jednej z najokrutniejszych, demonicznych ras. A gdy przeszedł fazę S´genesis całkiem mu odbiło> Naciągnęła dżinsy i w którymś momencie musiała warknąć, ponieważ rzucił jej zaciekawione spojrzenie. < Jesteś już blisko, prawda?> W odpowiedzi na jego pytanie jej ciało zareagowało, jej mięśnie boleśnie się napięły tak, jakby chciały oderwać się od kości. < Niedługo pełnia> < Cholera> < Dokładnie. Jak tylko się zmienię, zedrą ze mnie futro> Powoli potrząsnął głową, dotykając kolczyka w uchu. < Nie wydaje mi się. Roag nie bez powodu pozwolił nam się związać.> < Więc nie zabije mnie?> Spojrzał jej w oczy. Powiedział spokojnie. < Ale jeszcze nie teraz. Myślę, że zaplanował coś o wiele gorszego.>

*** Dr. Gemella Endri stała w pokoju lekarskim podziemnego szpitala i przyglądała się, jak Wraith chodzi w tą i z powrotem, podczas gdy Eidolon i Kynan próbowali go uspokoić. Daremność ich wysiłków łamała jej serce. Już od wielu godzin Wraith był bliski załamania. Nawet jego ubrania nie przetrwały tego stresu. Kołnierz jego T-shitru był całkowicie rozciągnięty, ponieważ cały czas szarpał za niego rękoma tak, jakby tamten go dusił. Nie zdziwiłaby się również, gdyby podeszwy jego bojowych butów były całkowicie zdarte przy tych kilometrach, które musiał już zrobić. Obiema rękoma przejechał po włosach, zatrzymał się, oparł plecami o ciemnoszarą ścianę, na której krwią wymalowane zostały ochronne zaklęcia, zapobiegające przemocy w szpitalu. Przynajmniej większości przemocy. Jego i jego braci zakaz ten nie dotyczył. 51

< Nadal nie mogę go zlokalizować. Cholera, nie mogę go znaleźć!> Eidolon siedział naprzeciwko Gem i patrzył ciemnymi, niespokojnymi oczami. Znaleźli karetkę, którą Shade i Skluk podróżowali, ale po nich nie było ani śladu. Cały szpital był zaniepokojony. < Możesz go w ogóle wyczuć?> Wraith wpatrywał się w sufit, który był tak samo ciemny jak ściany. < Czasami wyczuwam krótkie impulsy, gdy odczuwa ból, ale to nie trwa długo. Ktoś musiał nałożyć na niego zaklęcie maskujące, czy coś takiego> < To Ghule prawda?> Kynan wypowiedział na głos to, o czym wszyscy myśleli. Gem głęboko wciągnęła powietrze. Bała się. < Nie> Wraith wystrzelił przez pokój jak błyskawica i rzucił Kynanem o ścianę, która natychmiast zaczęła pulsować w obliczu zbliżającej się przemocy. Przycisnął przedramię do gardła Kynana i ucisnął poszarpaną bliznę, która biegła od gardła do obojczyka. < Nie waż sie tak mówić! Nawet tak nie myśl!> Kynan nie reagował, patrzył tylko na Wraitha spokojnymi oczami. Tym, co powiedział trafił w dziesiątkę i wszyscy o tym wiedzieli. Dziś rano do szpitala dostarczono Oni-Demonkę, której usunięto język i trzy pary oczu, co tylko wzbudziło ich większy lęk. < Puść go Wraith> Powiedział Eidolon łagodnym, uspakajającym tonem. < Skoncentruj się na Shadzie> Minęło kilka bolesnych sekund, zanim Wraith oderwał się od Kynana. < Muszę stad wyjść> Eidolon wstał i poprawił swój stetoskop tak, by nie zsunął mu się z ramion. < Wraith…> Ostrzeżenie w jego głosie było ostre jak ostrze skalpela. < Daruj mi wykładu pt: "po prostu powiedz nie" bracie> (* tu się przyznam, że kilka razy sprawdzałam w oryginale i i niemieckiej wersji, bo jakoś wydaje mi się to zdanie wyrwane nie wiadomo skąd i myślałam, że coś pominęłam, ale w oryginale jest tak samo., za huhu nie wiem, o co chodzi. Wiem, że to mówi Wraith do Eidolona i dalej nic. w org brzmi tak: “Spare me the just-say-no lecture, bro." Jak ktoś ma jakiś pomysł to słucham)

Wraith wyszedł z pokoju lekarskiego, a zaraz za nim przeklinając wyszedł Eidolon tak, że Gem została sam na sam z Kynanem. < Co za popaprany demon> Wymamrotał Ky. Potarł się po szyi i z lodówki dla personelu wyciągnął Red Bulla. Gem siłą musiała odwrócić swój wzrok od jego wspaniałego tyłeczka, gdy się pochylał.(* końcówka zdania jest z ang., bo niemiecki tłumacz znów puścił wodze swojej wyobraźni i powypisywał jakieś rzeczy, których w ogóle nie ma w oryginale, ach ci Niemcy zawsze wsadzą swoje 5 groszy ee, a raczej centów ;))

< Myślę, że wszyscy jesteśmy trochę zdezorientowani> Powiedziała zmęczona. < Masz na myśli nas wszystkich? Czy tylko demony?> 52

Otworzył puszkę, obserwując ją jego jeansowo-niebieskimi oczami, które zawsze przyśpieszały jej oddech. < Takie, jak ty> To grubiańskie przypomnienie ostudziło jej zapał. On był człowiekiem, którego byłą pracą było zabijanie demonów i który miał wszelkie powody, by ją nienawidzić. Jednak teraz pracował razem z nimi, spędzał z nimi czas, a nawet ich leczył. I mimo tego nie widział w niej nic poza demonem. Nie dostrzegał, jak bardzo go pożądała. To prawda, rany po zdradzie jego żony jeszcze się nie zagoiły, ale Gem z desperacją pragnęła mu pomóc, nawet jeśli tylko z samolubnych pobudek. Kochała Kynana Morgana i to już od lat. Nie miało nawet znaczenia to, że nie był już tym mężczyzną, w którym na początku się zakochała. Jej demoniczna połowa cieszyła się, iż utracił swoją czystość i dobroć, podczas gdy jej ludzka połowa płakała nad jego nieszczęściem i pragnęła pomóc mu w powrocie do zdrowia. < Gem?> Ręka Kynana ciężko opadła na jej ramię i wyrwała ją z jej żałosnej zadumy, jednocześnie kojąc ją swym ciepłem. O Boże, ale był gorący. Ciemne, obcięte na jeża włosy, niebieskie oczy, mocno opalona skóra. Jego atletyczne ciało stworzone było do maratonów – zarówno tych łóżkowych, jak i poza nimi. < Eee, Gem?> Zamrugała. < Przepraszam, myślami byłam gdzie indziej> < Wszyscy martwimy się o Shade'a i Skulk> < Ach, doprawdy?> Jej pytanie zabrzmiało ostrzej, niż zamierzała, więc nieco zniżyła głos, zadając kolejne. < Naprawdę się o nich martwisz?> < Myślisz, że są mi obojętni, bo są demonami?> < Przeszło mi to przez myśl> < Znam ludzi, którzy są gorsi od tej dwójki> Te słowa dały jej nową nadzieję: lekkie, trzepoczące uczucie w jej brzuchu. < Mógłbyś … mógłbyś sobie wyobrazić …Eee bycie z jakąś demonką?> Pytanie wypłynęło z jej ust, zanim mogła się powstrzymać. Uszkodzenie strun głosowych, którego Ky nabawił się jeszcze za czasów wojska sprawiło, że jego głos był szorstki i chrapliwy, ale teraz zabrzmiał nawet bardziej ochryple i głęboko. < Co masz na myśli? Seks?> Zrobiło jej się sucho w ustach i przeszedł ją dreszcz pożądania i strachu. < Ja… nie wiem. Pomyślałam tylko… mógłbyś sobie to wyobrazić?> Jego długi, zgrabny palec obrysował linię jej szczęki – był to najintymniejszy kontakt, jaki do tej pory mieli. 53

< Nigdy> (* i mamy kolejnego bohatera z syndromem zaprzeczania, ech ) To powiedziawszy wymaszerował z pokoju. Kynan zatrzymał się za drzwiami pokoju lekarskiego. Jego serce waliło jak szalone, jego oddech palił go w gardle. Ciemne, szpitalne korytarze wydawały się zamykać wokół niego, dlatego oparł się o ścianę, by pokonać zawroty głowy. Co do jasnej cholery właśnie się wydarzyło? Przez te wszystkie lata, podczas których znał Gem, nie widział w niej nic więcej poza koleżanką, a teraz wydaje się nagle… jakby go pożądała. Jego? Dlaczego? (*no właśnie dlaczego? ) Był jak uszkodzony towar, a do tego był pierwszorzędnym dupkiem. Nie zapominajmy również o jego libido, które od jedenastu miesięcy było martwe, jak jego żona. Ale nagle stojąc tam z Gem, jego ciało na nowo obudziło się do życia tak, jakby ktoś pobudził go defibrylatorem. Ona jest demonem. Wymamrotał do siebie. Ale półdemon jest tak samo zły jak demon. Jezus. Oto stoi tam na środku korytarza i kłóci się sam ze sobą, podczas gdy jego fartuch tylko w niewielkim stopniu skrywa jego erekcję – i po co to wszystko? Przecież przed chwilą wyraźnie powiedział, że nigdy nie zadałby się z demonką, nawet dla czegoś tak płytkiego jak seks, tylko że, seks nigdy nie był dla niego czymś płytkim i nieważnym. O rany, inkubowi bracia zrywaliby boki ze śmiechu gdyby wiedzieli, że uważał seks za coś wyjątkowego, coś co dwoje ludzi powinno dzielić tylko, jeśli naprawdę się kochali. Mimo to nie osądzał tych, którzy myśleli inaczej. Dorastał, jako syn prostytutki, która wycofała się z interesu po tym, jak jego bogaty, żonaty tatusiek zapłacił jej dużą sumę za milczenie. Dorastając, poznał najlepsze i najgorsze cechy u ludzi, podobnie jak w wojsku. Ludzie robili dziwne rzeczy, gdy byli pod presją, lub zostali ranni, albo po prostu z powodu tego, jak byli wychowani. Dlatego nie osądzał innych, nie wyciągał pochopnych wniosków. Może po prostu źle zrozumiał pytanie, które zadała mu Gem. Może w ogóle nie chodziło jej o seks, albo przynajmniej nie o seks z nią. A może po prostu był pieprzonym idiotą, ponieważ doskonale wiedział, o co chodziło w ich rozmowie i jego kutas też to wiedział. (* wybieram bramke nr 3 ) Nie, żeby miało to jakieś znaczenie, ponieważ między nimi nie mogło do niczego dojść, nieważne jak seksownie wyglądała w tej swojej skórzanej mini spódniczce i pończochach sięgających do połowy ud, które - właśnie sobie to uświadomił - były niewiarygodnie gorące. Kurwa. Siedział w głębokim gównie i nie miał zielonego pojęcia, jak się stamtąd wydostać. 54

Rozdział 6 Shade chodził po celi w tą i z powrotem rozmyślając, jak mógłby wyciągnąć ich z tego więzienia. Obserwował przychodzących i wychodzących strażników, starając się zapamiętać ich wygląd, gatunki i płeć. Najprawdopodobniej najlepszą szansą na ucieczkę mieliby, gdyby udało mu się uwieść jedną ze strażniczek, a jak do tej pory odkrył dwie : samicę Gnoma, która wcześniej pomagała wyciągnąć go z celi i jeszcze jedną strażniczkę, która przynosiła im jedzenie. Runa zasnęła przed paroma minutami, a on usiadł obok niej opierając plecy o ścianę i rozmyślał o Roagu. Miał nadzieję, że przypomni sobie coś, co pomoże mu zrozumieć, czemu Roag obwinia jego i jego braci za to, co mu się przytrafiło w Brimstone. Ciche pochrapywanie Runy uspokajało go, podczas gdy on próbował przypomnieć sobie ostatni dzień, w którym widział Roaga żywego. Pierwszy wyjazd ratunkowy tego dnia okazał się porażką. Zanim Shade i Skulk dotarli do alejki, w której ranny został Soulshredder (*można to wytłumaczyć jako Profanator dusz – czyli demon niszczący dusze), on już nie żył i nie zostało po nim nic poza cienką warstwą oleju na podłodze. Shade skręcił i zawrócił do pieprzonego garażu. Zjechał w głąb kilka pięter poniżej nowojorskich ulic. Głęboko pod ziemią zaraz przed nimi migotała piekielna brama prowadząca do garażu, która dla ludzi była niewidoczna, za to dla demonów świeciła jak latarnia. Shade nacisnął jeden z przycisków na desce rozdzielczej i brama otworzyła się tak, by ambulans mógł wjechać. Ponownie pojawili się na ogromnym parkingu zaraz obok szpitala. Po tym, jak odstawił ambulans na swoje miejsce parkingowe, udał się do pokoju pracowniczego, w którym kłócili się Eidolon i Wraith, bez wątpienia o coś zupełnie nieistotnego. Roag stał oparty o ścianę spoglądając na Solice, wampirzą pielęgniarkę, która pochylała się nad lodówką. powiedział Roag swoim irlandzkim akcentem < próbuję właśnie namówić naszych braci, by towarzyszyli mi do Brimstone, ale odmawiają, znowu.> < Dlaczego wiec ciągle próbujesz? Żaden z nas nie chce tam iść> Nawet Wraith nie był na tyle szalony, by zapuścić się do wypełnionego pożądaniem demonicznego baru. Za to Roaga nie obchodziły już konsekwencje jego czynów. Stał się niewolnikiem swoich instynktów i swojego libido. Nawet teraz, gdy obserwował Solice, zapach jego pożądania spowijał go jak gęste chmury. Roag oblizał wargi i przeszedł przez pokój, przyciągnął ją do siebie i pchnął twarzą do ściany. Eidolon odchrząknął. < Żadnego seksu w pokoju pracowniczym. Znasz zasady.> 55

Roag kontynuował obmacywanie pielęgniarki, jakby w ogóle go nie słyszał i Shade przygotowywał się już na bójkę. Jednak, gdy Eidolon zrobił pierwszy krok w ich stronę, Roag odpuścił. < Spotkajmy się przy barze, jak tylko skończę zmianę> zamruczała Solice. Roag uśmiechnął się z satysfakcją. < Wtedy zabawimy się w niegrzeczną pielęgniarkę, która dostaje lanie.> Ugryzł ją w płatek ucha i puścił. Solice zachwiała się odurzona wpływem jego inkubich feromonów, Roag w tym czasie ruszył do drzwi. Większość kobiet unikałaby demona Seminus, który przeszedł fazę S´genesis zaraz po tym, jak tylko go rozpoznały, ale ponieważ wampiry nie mogły zajść w ciążę – pomijając matkę Wraitha, która była wyjątkiem – nie miały one zahamowań, by się z nimi pieprzyć. < Idiota> powiedział Shade, gdy drzwi za Roagiem się zatrzasnęły. < Któregoś dnia zaprowadzi go to do grobu> Gdy wyszedł, Wraith wstał: < Miejmy nadzieję> powiedział ze złowieszczym blaskiem w oczach. < Shade?> Shade zamrugał otrząsając się ze wspomnień z dnia, w którym zginął Roag. Przysnął i na miłość boską wolałby zostać w tym śnie zamiast tu w rzeczywistości. Spojrzał na Runę, która spoglądała na niego z dołu i serce zaczęło mu mocniej bić. To była tylko kwestia czasu zanim się w niej zakocha, a konsekwencje jego emocjonalnej słabości sprawią, że długa i bolesna śmierć będzie wydawać się przyjemnością. Shade nigdy niczego się nie bał, ale klątwa Maluncoeur, którą przed osiemdziesięcioma laty rzucił na niego pewien bardzo wkurwiony czarownik budziła w nim paniczny strach i jeśli nie będzie uważał, Runa stanie się jego zgubą. Jednak nawet w tej chwili jego ciało z całą siłą budziło się do życia, domagało się, by ją posiadł, raz za razem, aż już nie będzie mogła bez niego żyć. A tak właśnie by się stało. Z każdym orgazmem jego nasienie zwiąże ich mocniej; chemiczny proces, którego efektem będą intensywniejsze, dłuższe orgazmy oraz wzmożona produkcja endorfin, utrzymująca się godzinami. Krótko mówiąc: Runa nauczy się pożądać go tak mocno, jak on jej. Gdyby tylko dawno temu nie poddał się pragnieniu tej ludzkiej kobiety, pięknej gwiazdy kina niemego, która pieprzeniem utorowała sobie swoją drogę do sławy i która jako swego rodzaju zadośćuczynienia zażądała od niego ostrego i brutalnego seksu. Gdyby wtedy nie zabił jej męża, który nakrył nagiego Shade’a z jego zakutą w kajdanki żoną. Gdyby ten mąż nie był czarownikiem, który w ostatnich sekundach swojego życia rzucił klątwę na Shade’a. (*a gdyby babcia miała wąsy, to by była dziadkiem) Wzywam was, słudzy zła, demonie zemsty, wyzywam was, Ariocha, który podarowujesz zemstę, który odbierasz życia. Rozkazuję ci powiązać tego demona z klątwą Maluncoeur, by cierpiał wieczne życie niezaspokojonego 56

pragnienia, nieustępliwego głodu, niekończącego się bólu i niespełnionych potrzeb. Niech nigdy nie zazna miłości, dopóki nie spełni się klątwa i przejdzie do cienia. Przybądźcie tu, przybądźcie tu i wypełnijcie moją wolę. Osiemdziesiąt lat później słowa czarnoksiężnika brzmiały tak samo wyraźnie, jak w dniu, w którym wypowiedziały je jego zakrwawione usta. Runa klepnęła go zimną ręką w policzek. < Hej. Nie spisz?> (*haha nie ma to jak spoliczkować kogoś i pytać, czy nie śpi  Od razu mi się kawał przypomniał, jak w środku nocy przed blokiem stoi facet i się drze: ludzie, ludzie! Wszyscy mieszkańcy powychodzili na balkony a facet: ludzie! Czemu wy jeszcze nie spicie?!)

Shade odepchnął jej rękę zanim zdążył zrobić coś głupiego, jak np. przyciągnąć ją do siebie. Nie uszło też jego uwadze, że symbole sparowania nie ukazały się jeszcze na jej ramieniu. < Co jest?> < Ktoś idzie> < No nareszcie> Otrzasnął się ze swojej śpiączki, zerwał na równe nogi i nadal nagi przywarł do zimnej kamiennej ściany. Słyszał kroki – miękkie, lekkie, zdecydowanie kobiece. Kurewsko wspaniale! Ostrożnie zaczął przesuwać się w stronę drzwi do celi, gdzie w przeciwległym zaciemnionym rogu mógł wtopić się w cień. Dał znak Runie, która położyła się na ziemi z łańcuchem obwiniętym wokół szyi tak, jak to omawiali. Odwalała kawał dobrej roboty udając martwą. Shade miał nadzieję, że uda mu się tak samo dobrze stopić z tłem. Gdy wślizgnął się w ten niewielki skrawek cienia przy drzwiach, komórki jego skóry zaczęły się zmieniać, robić się ciemniejsze, aż nie mógł ujrzeć swojej ręki. Dzięki odziedziczonej po jego Umbra matce zdolności przekształcania się w cień w obecności cienia, tylko niewielu udałoby się go teraz odkryć. Kroki stały się głośniejsze i wyraźniejsze. Jeszcze jeden odwiedzający. Czekał. Oddychał powoli i równomiernie, by utrzymać spokojny rytm serca, mając nadzieję, że ktokolwiek się do nich zbliża nie ma super słuchu, by mógł usłyszeć bijące serce i krążącą w żyłach krew. Przede wszystkim wampiry były w tej dziedzinie nie do pobicia. < Pan powiedział, pani tu nie przychodzić>(*po składni wnioskuję, że mamy zabrzmiała w męskim głosie za drzwiami. < Chcę zobaczyć Seminusa> zamruczał kobiecy głos. < Roag i ja jeszcze nie jesteśmy związani, więc mogę robić, co chcę. On nie wie, że wróciłam już z klubu Eternal. Mam więc jeszcze czas, by się zabawić.> Przez kraty w drzwiach Shade mógł wyczuć jej pożądanie i po raz pierwszy od osiemdziesięciu lat nie odczuwał nawet najmniejszego śladu 57

podniecenia. Rzucił okiem na Runę i jego kutas drgnął. Przeklęta więź! Kobieta zajrzała przez kraty, a jej blada, przeźroczysta skóra, fioletowe oczy i szpiczaste uszy zdradzały mu, że mają do czynienia z demonem Bathag, gatunkiem żyjącym w jaskiniach. Proszę, proszę…Roag znalazł sobie samicę, z którą chciał się związać. < Nie ma go. Kto go wypuścił?> zaczęła szarpać za drzwi. < Zabił wilkołaka> < Nie robić tego!> zawołał mężczyzna. < Nie!> Żelazny zamek zabrzęczał i drzwi się otworzyły. Kobieta weszła do środka i spojrzała wprost na niego. Shade wstrzymał oddech, próbując spowolnić bicie swego serca, co mu się nie bardzo udało. Po chwili, która wydawała mu się trwać całą wieczność, kobieta Bathag odwróciła wzrok. Gdy zaczęła iść w kierunku Runy, Shade zaatakował : obiema rękoma chwycił jej głowę i w ostatniej sekundzie zdecydował się jednak nie łamać jej karku. Powinien to zrobić, ale jeśli to, co mówiła o wiązaniu się z Roagiem było prawdą, jego brat musiał być w niej zakochany, co mogło okazać się przydatne. Runa zerwała się na nogi. < Za tobą!> Obrócił się i zablokował cios mężczyzny, który podążył za kobietą do lochu. Trzema szybkimi ruchami połamał i zabił szkieletopodobnego demona. Runa obezwładniła kobietę i trzymała ją twarzą do ziemi. Usiadła na niej okrakiem, jedną ręką trzymała ją mocno za kark, a drugą wykręciła ramię demonki Bathag na plecy. Nawet jeśli nie było na to zbyt wiele czasu, Shade zatrzymał się na moment i po prostu tam stał, podziwiając swoją partnerkę, jak obezwładnia tą drugą i… Cholera. Potrząsnął głową. < Musimy uciekać> Runa otworzyła szeroko oczy. < Shade!> Dwa demony Darquethoths wbiegły do celi. Ich fluororescencyjne oczy, usta i nacięcia na ich obsydianowej skórze świeciły jasnym pomarańczowym blaskiem w półmroku celi. Poruszali się szybko, ale Shade przebił się między nimi, odsuwając ich na boki i torując drogę dla Runy. < Pospiesz sie!> zawołał i po chwili zacharczał, gdy lina owinęła się wokół jego szyi. Jeden z Darquethoths rzucił nim o drzwi celi. Ból wydawał się ciąć jego kręgosłup w plasterki. Wściekły ryk odbił się echem po całym więzieniu i Runa przeleciała obok, atakując demona Darquethoth gradem pięści i nóg. Lina poluzowała się i Shade walnął pięścią w twarz Darquethotha. Demon upadł na podłogę w tym samym czasie, co jego towarzysz, który oberwał w twarz Runy nogą. Demonka Bethag znów zaczęła się podnosić i jej spojrzenie spoczęło na 58

Shadedzie, syknęła i podłoga zaczęła się trząść. Jeden z kamieni na suficie oderwał się i spadł na podłogę, unosząc do góry wielką chmurę kurzu. Cholera – ona zamierza wszystko zawalić. Runy źrenice powiększały się i kurczyły na zmianę. Jej palce stały się dłuższe. Noc zapadała tak szybko, jak i sufit nad nimi. Z daleka zaczęły dobiegać głośne krzyki. Kolejni strażnicy. < Musimy uciekać!> Złapał ją za rękę. Żałował, że nie mogą zabrać ze sobą małej przyjaciółeczki Roaga, ale demonka Bathag tylko by ich spowalniała. Ziemia pod ich stopami zakołysała się, gdy wybiegali z celi. Przed nimi dwóch strażników walczyło desperacko, by utrzymać się na nogach. Shade przeszedł przez nich jak kula przez kręgle. Nie zwalniając ciągnął Runę do góry po wąskich krętych schodach aż wyszli na zewnątrz na trawiastą przestrzeń. Szara mgła otaczała ich zewsząd grubymi mackami, które wirowały między ich stopami. Gdzieniegdzie mgła była cieńsza i z pewnej odległości dało się dostrzec skaliste zbocza i karłowate krzewy. Za nimi widać było wznoszącą się prostopadłą ścianę, która zanikała we mgle. Więziono ich w zamku. < Gdzie jesteśmy?> < W Irlandii, tak mi się wydaje> Przypuszczenie to bazowało zarówno na krajobrazie, jak i na korzeniach Roaga. Po tym, jak przeszedł pierwszy cykl dojrzewania, wyszedł z Sheoulu, królestwa demonów znajdującego się głęboko pod ziemią – na powierzchnię, by żyć wśród ludzi w różnych irlandzkich miastach, aż w końcu przyłączył się do organizacji IRA. Nic nie kręciło go bardziej, niż sianie zamętu. Runa dysząc pochyliła się do przodu. Podejrzewał jednak, że jej problemy z oddychaniem nie miały nic wspólnego z wysiłkiem fizycznym, tylko ze zbliżającą się przemianą. < O co chodziło z tym trzęsieniem ziemi?> < Demony Bathag…kontrolują element ziemi i wody. Mogą wywoływać trzęsienia ziemi, Tsunami i wiele innych gównianych rzeczy, gdy są wkurzone, a ta była wkurwiona maksymalnie> Rozbrzmiały głośne, gniewne okrzyki i jego oddech również przyśpieszył. < Musimy spadać maleńka. Chętnie bym jeszcze posiedział i pogawędził, ale wygląda na to, że nasze wiązanie obudziło we mnie ogromny instynkt obronny.> < Sama potrafię o siebie zadbać> jej głos był miękki i stanowczy jednocześnie. Tak, jak jej spojrzenie. Shade przyglądał się jej przez chwilę, całkiem świadomy uciekającego czasu, jednak tego momentu nie przegapiłby za żadne skarby. Runa miała duszę i determinację wojowniczki. To przemawiało do niego. Wyłączając wszystkie elementy zdrowego rozsądku sprawiało, że nie mógł się jej oprzeć. Złapał ją w pasie i przyciągnął do siebie. Jego skóra wydawała się kurczyć, a krew wrzała w jego żyłach. Najchętniej wziąłby ją tu i teraz. 59

Na święty ogień piekielny! < Wiem, że umiesz się o siebie troszczyć, ale ja mogę zadbać o to, byś nie musiała tego robić> Wiedząc, że mądrze byłoby zostawić ją tutaj, by dała się zabić, przeklinając więź złapał ją za rękę i pociągnął w stronę lasu. Runa dotrzymywała Shade’owi kroku, witając każde ukłucie bólu w boku i sposób, w jaki jej płuca paliły z każdym oddechem. Była wolna, a świeże, rześkie, wieczorne powietrze sprawiało, że chciała biec, wyć, polować. < Nadchodzi> Shade zatrzymał się tak gwałtownie, że prawie na niego wpadła. Runa wskazała głową na horyzont, gdzie ostatnie promienie światła dziennego wyglądały przez mglistą zasłonę. < Noc. Zmieniam się.> < Dokąd zazwyczaj się udajesz w takich przypadkach?> < Czy ma to jakieś znaczenie? Jesteśmy oddaleni tysiące mil od Stanów Zjednoczonych> Miała przytulną klatkę na terenie bazy wojskowej w tajnej placówce w podziemiach Waszyngtonu, która pomysłowo wykorzystywała podział miasta na pentagramy(*pięciokąt gwiaździsty foremny, figura geometryczna w wielu kulturach uważana za symbol magiczny, gwiazda pitagorejska.) i heksagramy(* zwane też gwiazdą Dawida, sześcioramienna gwiazda złożona z dwóch zachodzących na siebie pionowo trójkątów równoramiennych). Symbole te, które dla Wolnomularzy(*Wolnomularstwo, inaczej masoneria lub sztuka królewska – międzynarodowy ruch, organizacja mająca na celu duchowe doskonalenie jednostki i braterstwo ludzi różnych religii, narodowości i poglądów.)

miały duże znaczenie często mylnie rozumiane przez niektórych jako symbole satanizmu, w rzeczywistości stosowane były do ochrony przed czarną magią lub do wzmacniania magicznych zaklęć ochronnych. Oczywiście nie mogła tego wszystkiego powiedzieć Shade’owi, a już na pewno nie mogła go tam zabrać. Cywilom wstęp do obiektu był surowo wzbroniony, demonom nie - ale tylko jeśli w jakiś sposób były niezdolne do działania, lub były częścią programu jednostki R-XR lub…martwe. < Mój dom w Nowym Jorku. Urządziłam sobie tam specjalne miejsce w piwnicy> Nie to, żeby w ostatnich miesiącach była tam chociaż raz. Była zbyt zajęta swoją pracą dla armii, by iść do domu. Kto by pomyślał, że na świecie było aż tyle wilkołaków. Większość czasu spędzała podróżując po całym świecie do różnych obszarów kryzysowych, a do Nowego Jorku wracała zazwyczaj tylko na czas pełni. Kochała podróże, wyzwania, tropienie innych, takich jak ona. Większość złapanych wyposażano w nadajnik i ponownie wypuszczano na wolność. Wojsko było zdania, że w przypadku wojny między ludźmi, a demonami, wilkołaki mogą odgrywać kluczową rolę i 60

chcieli, by walczyli oni po stronie ludzkości. Shade potrząsnął głową, a jego czujny wzrok nie przestawał skanować otoczenia. Jego muskularne ciało emanowało stłumioną siłą, wyraźnie zarysowane glyfy na jego skórze nadawały mu niecywilizowanego, drapieżnego wyglądu pasującego do otaczającego ich imponującego, nieokiełznanego krajobrazu. Brakowało mu tylko miecza, by wyglądał jak pradawny wojownik, który stworzony został do dwóch rzeczy : walki i seksu. Zadrżała pod wpływem prymitywnej, kobieciej reakcji na obraz Shade’a, walczącego z wrogiem na polu bitwy i zdobywającego zwycięstwa, a następnie zdobywającego ją. < Roag może wiedzieć kim jesteś> powiedział Shade. < Nie chcę, by Ghule cię znalazły> (* hallo? i co z tym wyczuwaniem emocji, krok od niego baba stoi napalona fantazjami o nim zdobywającym ją, a on o ghulach papla, ech)

Zalała ją panika i jej serce zaczęło bić jak szalone. A może to uczucie ucisku i wewnętrznego niepokoju to jej wilk, który próbuje przedostać się na powierzchnię? Zamilkła. Nie chciała mówić głośno, co się stanie, gdy zmieni się w śliniącą, morderczą bestię, która najprawdopodobniej najpierw zamorduje Shade’a, a potem uda się na poszukiwanie ludzkich ofiar. < Wiem> Shade spojrzał w niebo tak, jakby chciał zacząć wyć. Runa znała to uczucie. < Co robisz?> < Namierzam piekielne bramy. Roag nie prowadziłby swojego interesu daleko od jednej z takich bram> Piekielne bramy. System transportu podziemnego świata. Wojsko od lat bezskutecznie próbowało dowiedzieć się, jak one funkcjonują. < Mam. Tędy.> Zaczął iść z powrotem w kierunku, z którego właśnie przyszli. < Eee> < Wszystko w porządku. Jak tylko znajdziemy się wewnątrz bramy przetransportujemy się do wyjścia w pobliżu mojej kryjówki> Cicho i szybko przemykali między drzewami. Shade poruszał się jak kot: elegancko i zwinnie, a jeśli jego ranna stopa sprawiała mu jakiś ból, nie dał tego po sobie poznać. Jej własne kroki wydawały się coraz cięższe, ponieważ jej ciało napinało się, przygotowując się do przemiany. Część jej już teraz chciała poddać się wilczej stronie i pozwolić jej przejąć kontrolę – było to niebezpieczne dla każdego Warga. Raz w miesiącu walczyła z naglącym pragnieniem stania się bestią, która przemierzała świat zabijając wedle własnej woli i dla przyjemności. Dzięki temu draniowi, który ją ugryzł stała się potworem. I dzięki Shade’owi. I lepiej, żeby o tym nie zapomniała. < Jesteśmy na miejscu> 61

Runa przyjrzała się miejscu między głazem, a rozpadającą się ścianą z kamienia, gdzie powietrze wydawało się migotać. Widywała już wcześniej podobne zasłony światła, ale myślała, że to tylko złudzenie. Tylko kilka metrów dzieliło ich od bramy, ale coś było nie tak. Zrobiło się nienaturalnie spokojnie, tak jakby zło trzymało wiatr na smyczy wbrew jego woli. Shade też musiał to wyczuć. Zatrzymał się i stanął zupełnie nieruchomo. Tylko jego oczy się poruszały, obserwując wszystko naokoło. < Brama jest strzeżona.> wyszeptał. < Przez kogo?> < Nie wiem> Do jej ultra czułych uszu dobiegł stłumiony odgłos kroków i wiedziała, że nie mają już czasu. < Wygląda na to, że będziemy musieli zaryzykować. Wróg na godzinie ósmej.> Biegiem rzucili się do bramy. Niecałe trzy metry od bramy zatrzymali się gwałtownie, gdy coś podniosło się z ziemi - mglista podobna do dymu istota. Przeplatające się przez siebie białe kosmyki mgły zaczęły nabierać kształtu ukazując wysokiego na prawie cztery metry potwora z szeroko otwartą szczęką i zębami jak u rekina. Jego oczy były czerwonymi szczelinami. Z tego, co Runa mogła zauważyć, to coś nie miało nóg, za to nadrabiało szponami, które były dłuższe niż jej całe ramię. Runa nie miała pojęcia, co to było, ale śmierdziało szambem i zgniłą rybą. I było przerażające jak cholera. < Niedobrze> wymamrotał Shade. < Jesteś królem niedopowiedzeń > Za nimi z krzaków wyszło trzech strażników i demonka Batheg. Bez zastanowienia Shade ruszył do akcji powalając jednego z Darquethothów. Demonka Bathag rzuciła się na Runę, a podczas ataku jej twarz zmieniła się w coś okropnego i złośliwego, z ustami pełnymi ostrych zębów i rozszczepionym językiem. Runa ciężko trenowała w wojsku i mimo, że nie była członkiem jednostki specjalnej komandosów, potrafiła o siebie zadbać. No, mniej więcej. W tym przypadku raczej mniej. Świat zawirował, gdy sturlały się ze stoku, szarpiąc się, aż uderzyły w kamienny mur. Głośno warcząc Runa uderzyła demonkę pięścią w twarz. A chwilę potem sycząc wciągnęła powietrze, gdy ostre zęby demonki rozdarły jej kostki. < To zabolało> Runa kopnęła demonkę w plecy, przerzucając ją na drugą stronę. Ale dopiero, gdy wymierzyła jej cios w szczękę, Bathag przestała warczeć. Demonka zamarła, jakby chwilowo oszołomiona. Runa podczołgała się mozolnie do grubej gałęzi, kiedy rozległ się obrzydliwy dźwięk, gdy coś twardego uderzyło w ciało, a potem popłynęły zbolałe przekleństwa Shade’a, dając jej nową siłę do walki. Skoczyła na nogi i 62

zamachnęła się gałęzią jak kijem golfowym… < Runa! Nie zabijaj jej!> Za późno – z wielkim hukiem gałąź uderzyła o czaszkę demonki Bathag, która natychmiast zwiotczała. Runa nie poświeciłaby nawet sekundy, by uronić choć łzę za tą sukę, za to poświeciła chwilę, by sprawdzić jej puls. Nic. Dlaczego Shade chciał zachować demonkę przy życiu? Wytarła zakrwawione ręce o jeansy i spojrzała na Shade’a, który ponownie zaangażowany był w walkę. Pośpieszyła więc z powrotem na szczyt wzgórza i gdy tam dotarła znalazła dwa martwe demony i Shade’a, który wykańczał właśnie ostatniego strażnika. Zaraz za nim warknęła mgłowa kreatura, unosząc się w przód i w tył, najprawdopodobniej nie chcąc, lub nie mogąc zaatakować.To było szokujące przeżycie – obserwować, jak Shade walczy: jedna wielka masa mięśni i tatuaży wirująca wkoło jak tornado. Nie pomyliła się: był stworzony do walki. Walka, niebezpieczeństwo i gniew, zebrane w jednym potężnym, zachwycającym pakiecie. Noga Shade’a z trzaskiem uderzyła o plecy Darquethotha, który upadł na ziemię jak bezkostny worek. Shade natychmiast się do niej odwrócił. < Demonka Bathag nie żyje?> Kiwnęła. Gdy jego mina się zasępiła, przeszyło ją złe przeczucie. < Na co?> Wziął ją za rękę. < Będziemy musieli biec, jakby gonił nas sam diabeł. Mgłowate widmo przywiązane jest do bramy, a ponieważ jest płci męskiej nie mogę go uwieść.> Runa spojrzała na to coś, co za wszelką cenę próbowało się do nich dostać, jednak bez powodzenia, tak jakby był uwiązany na niewidzialnej smyczy. < Myślałam, że po tym jak się związaliśmy, nie jesteś w stanie nikogo uwieść> < Nie mogę pójść na całość z inną kobietą, ale nadal mam swój inkubi wdzięk> < Wdzięk?> On chyba żartuje. < Moje „pieprz mnie” feromony> Ach to. To było możliwe. < Dlaczego mgłowate widmo przywiązane jest do bramy? Czy wszystkie bramy są strzeżone?> < Nie, to dzieło Roaga, by uniemożliwić jego więźniom ucieczkę, a jego wrogom odnalezienie go.> Uścisnął jej rękę. < Jak się trzymasz?> Wiedziała, o co pyta. W odpowiedzi na jego pytanie, jej stawy zaczęły pękać w strasznym bólu, tak jakby jego słowa przypomniały jej wewnętrznemu 63

wilkowi, że powinien zaczynać przemianę. sapnęła. < Tylko jak?> Z oddali dobiegły ich głosy. Mieli coraz mniej czasu. Runa miała coraz mniej czasu. I mimo, że wbieganie prosto na najstraszniejszego demona, jakiego w życiu widziała, nie było jej zdaniem najlepszym pomysłem – jeśli chciała przeżyć, będzie musiała zaufać Shade’owi. < Ok. Jak chcesz> wydyszała. Shade spojrzał na nią z uniesionymi brwiami, a w następnym momencie biegli już przed siebie. Shade wyciągnął przed siebie rękę tak, jakby chciał to coś zepchnąć z ich drogi, a glyfy na jego reku zaczęły świecić. Gdy uderzyli w bestię, po całym ciele Runy rozprzestrzeniło się eksplodujące uczucie, jakby parzyły ją miliony meduz. Runa zwalczała w sobie chęć, by nie zacząć krzyczeć ze strachu i bólu. Przez palące łzy w oczach potknęła się, ale Shade złapał ją i przycisnął do swojego solidnego, umięśnionego ciała. Mgłowate widmo wrzasnęło, a następnie już byli za nim. Shade pociągnął ją do bramy. Zapanowała ciemność, na gładkich czarnych ścianach lekko tliły sie symbole i mapy. Jej ciało wciąż było obolałe, a pod jej skórą mięśnie napięły się do granic możliwości, naciągając stawy, gdy jej ciało przygotowywało się na przejęcie zwierzęcej postaci. Pospiesz się, Shade. < Co stało się z widmem?> Jej głos brzmiał ochryple, gardłowo i wiedziała, że jej twarz w połowie uformowana była już w pysk. < Użyłem mojego daru i trochę pomieszałem mu w bebechach. To go nie zabije, ale otumaniło bydlę na tyle, żebyśmy mogli przejść> Spojrzał na nią. < Och, nie. Jeszcze Ci nie wolno. Siad! Zastań!> Ha ha, bardzo zabawne. Ugryzie go, jak tylko się zmieni. Shade dotknął niektórych znaków znajdujących się na ścianie i jedno uderzenie serca później brama się otworzyła. Wyszli na ścianę ciepła i wilgoci. Dżungla. Uczucie, że jej skóra zaraz eksploduje, natychmiast ustało. Zbliżająca się pełnia nadal gotowała jej krew w żyłach, ale przemiana wydywała się już nie tak pilna, jak przed chwilą. A najlepsze z tego było to, że wszystkie części ciała natychmiast powróciły do normalności. < Eee, gdzie jesteśmy?> otaczał ich koncert przeróżnych dźwięków: śpiew ptaków, brzęczenie owadów i skrzeczenie niezidentyfikowanego stworzenia, które zwisało z wierzchołka drzewa. < Na Costa Rice> < Ameryka środkowa?> < Znasz jeszcze jakąś inną Costa Ricę?> 64

Przemądrzały dupek. Podskoczyła, gdy za nią coś syknęło. Jeśli tu zastaną, niedługo dostanie zawału serca. Nie dość, że ścigały ją demony, to teraz miała jeszcze na karku jadowite węże i wygłodniałe jaguary. < Czy te demony pójdą za nami?> Shade potrząsnął głową i zaczął przedzierać się przez zarośla. Runa pospieszyła za nim. < A co z Roagiem?> Shade zatrzymał się. Jego ciemne oczy przeszukiwały dżunglę. < Trudno jest wyśledzić kogoś przez piekielne wrota, chyba że się tego kogoś wytropi, a do tego potrzebny jest piekielny pies.> < Dobrze, a dlaczego tu jesteśmy?> < Żeby dać ci parę dodatkowych godzin i poza tym...> dodał < ponieważ tu znajduje się mój drugi dom, o którym Roag nic nie wie> Proszę, a to ukoronowanie dnia! < Nigdy nie mówiłeś, że masz drugi dom> < Nie przyprowadzam tu ludzi> Wspaniale. Wyobraziła sobie, że tu właśnie zapraszał swoje demoniczne sekspartnerki, gdzie w parnej dżungli tarzali się naokoło i bzykali jak zwierzęta. Przed oczami ponownie stanęły jej te wszystkie powody, dla których go nienawidziła. To i świadomość zbliżającej się pełni wprawiło ją w dość zgryźliwy nastrój. < Mnie również nie zabierzesz do tego miejsca> warknęła. < Masz jakiś lepszy pomysł?> < Możesz robić, co chcesz. Ja pójdę do mojego brata i przeczekam całą tą sprawę z Roagiem> Niezadowolenie biło od niego falami. < To nie podlega dyskusji. Zostajesz ze mną.> < Nie wydaje mi się > Skrzyżowała ręce na piersi i starała się zignorować stróżkę potu, która właśnie spływała w dół jej pleców, podczas gdy napięcie między nimi rosło. < Nie jestem już tą słabą naiwniarą, jaką byłam wtedy, gdy się spotykaliśmy> wymamrotał. < Ach tak. Ty też podobałeś mi się wtedy bardziej> < Cholera Runa. Sprawa z Roagiem nie minie tak po prostu. Zabiłaś jego przyszłą partnerkę. On zrobi wszystko, by znów dostać cię w swoje ręce i jak tylko mu się to uda…> Shade zacisnął ręce w pięści i przełknął mocno. W reakcji na jego słowa jej wyobraźnia zadziałała i już miała przed oczami te wszystkie okropne miejsca. Zmartwiona spojrzała za siebie na piekielną bramę. Powietrze między gałęziami migotało tak samo, jak przy bramie, do ktorej weszli w Irlandii, tylko że tej bramy nie strzegł żaden przerażający demon. 65

< Dlaczego nie mogę ich wyczuć?> zapytała, nie do końca z ciekawości, ale bardziej, by odwrócić swoją uwagę od tego, co Roag mógłby jej zrobić. < Świeżo przemienione wilkołaki są jeszcze zbyt ludzkie, by je wyczuć. Kiedy z czasem twoje człowieczeństwo zaniknie, wyostrzą się twoje nieludzkie instynkty> < Jak długo to potrwa? To znaczy…minął już prawie rok> Shade wzruszył ramionami. < W szpitalu mamy sanitariusza wilkołaka, który je wyczuwa. Ma sto lat, a zmieniono go jakoś po dwudziestce, więc gdzieś w przedziale tych 80-ciu lat zaczął wyczuwać piekielne wrota> Runa rzuciła mu zdenerwowane spojrzenie. < Bardzo pomocne> < Chodź> złapał ją za rękę – za tą, którą pszarpały zęby demonki Bathag – i wzdrygnęła się. < Jesteś ranna> przyciągnął jej rękę do swojej twarzy tak, że ich ciała również zbliżyły się do siebie. < To nic> Shade zignorował ją i palcem delikatnie potarł po zranionej skórze. Delikatny podmuch wiatru poruszył gałęziami i przywiał jego zapach: odurzająca mieszanka zapachu ziemi, potu, walki i seksu. Jego pierś umazana była ziemią i krwią, a na jednym policzku miał siniaka, ale to wszystko sprawiało, że wyglądał jeszcze bardziej pociągająco. Nienawidziła swoich prymitywnych reakcji na to, jak dla niej walczył, nienawidziła go. Mimo to, nie mogła przestać się na niego gapić, tak samo, jak jej serce nie mogło przestać bić. < Puść mnie!> warknęła na niego, desperacko próbując wyrwać mu swoją rękę. On jednak trzymał ją w miejscu swoim hipnotyzującym spojrzeniem i powolnymi ruchami gładził skórę jej ręki. Nagle poczuła głębokie mrowienie na swojej ręce i westchnęła. < Co robisz?> < Przyspieszam proces gojenia. Nie jestem w stanie wyleczyć cię od razu tak, jak mógłby to zrobić Eidolon, ale mogę przyspieszyć naturalne samoleczenie> Jego głos był ochrypły, przypominając jej o sposobie, w jaki brzmiał, gdy był głęboko w niej i szeptał jej nieprzyzwoite słowa do ucha. On najwyraźniej pomyślał o tym samym, bo przeklął i puścił jej rękę. < Chodź za mną> ruszył naprzód, nie oglądając się za siebie. Patrzyła na niego, gdy odchodził, sfrustrowana zarówno sprzecznością swoich uczuć, jak i nieprzewidywalnością jego zachowania. Kusiło ją, by cofnąć się do piekielnej bramy i spróbować wrócić na własną rękę. < Nie będziesz umiała jej obsługiwać> zawołał. Cholera! Skąd wiedział, o czym myślała? Pewnym krokiem prowadził ją przez zarośniętą ścieżkę. Liście przecinały mu skórę, gałęzie biczowały, ale on zdawał się tego w ogóle nie zauważać. 66

Nie wiedziała, jak długo już tak szli, wydawało jej się, że około godziny, aż w końcu zwolnił kroku. Gdy zaatakował ją rój komarów, usłyszała dźwięk płynącej wody. < Boże, natychmiast potrzebuję prysznica> uderzyła się w kark i zmiażdżyła jednego z natrętnych krwiopijców. < Jak ty możesz tu żyć?> < Tutejszy klimat mi nie przeszkadza, tylko naprawdę ekstremalne temperatury mogą mi zaszkodzić.> Przypomniało jej się, że gdy w zimnej celi rozebrano go do naga, nawet nie zadrżał. Za to ona obawiała się, że zamarznie na śmierć. Gąszcz porośniętych mchem drzew i zarośli przerzedził się i ukazała się polana, która z jednej strony graniczyła z urwiskiem skalnym, a z drugiej strony był ogromny wodospad – połyskujący w słońcu raj w samym środku piekła.

tak to sobie wobrazam

< Pozwól, że zgadnę – wejście do twojej jaskini jest za wodospadem?> Zbyt banalne. Shade nie odpowiedział, tylko szedł dalej. Szła za nim, zabijając więcej komarów i odsuwając na bok zarośla, które wczepiały jej się w sweter i włosy. Przeszli wąskim przejściem między urwiskiem i ogromnym prostokątnym kamieniem na stromą ścieżkę długą na dziesięć metrów, prowadzącą do góry, dopóki nie doszli do ślepego zaułka porośniętego dziką plątaniną pnączy i innych winorośli. Shade wsadził rękę w zarośla i zaczął przy czymś grzebać. Usłyszała kliknięcie i duży kamień odsunął się na bok ukazując wąskie przejście. < Kto to zbudował?> < Demoniczni przedsiębiorcy budowlani> Proszę, proszę, czegoś takiego nie słyszy się każdego dnia. Weszli do chłodnej jaskini rozświetlonej przez lampy zamontowane na wypolerowanym, kamiennym białym suficie. < Wodospad dostarcza prąd> powiedział, zanim zdążyła zapytać. Za nimi kamień ponownie się zasunął, ale prawie tego nie zauważyła będąc zbyt zafascynowana jego kryjówką. 67

Jaskinia była otwarta i zaskakująco przestronna. Naturalne cechy jaskini wykorzystano doskonale, tworząc dobre warunki mieszkalne. Wszędzie stały kamienne ławy wyłożone miękkim materiałem. W rogu pośród gładkich ciemnych ścian stał kominek, a nad nim wisiał ogromny telewizor z płaskim ekranem. < Służy przede wszystkim do oglądania filmów> wyjaśnił, idąc w głąb jaskini. < Nie ma tu kablówki, dlatego zafundowałem sobie cholernie dobry zbiór płyt DVD.> O tak. To już zdążyła zauważyć. W jednej ze ścian wyrzeźbiono półki, na których stało więcej płyt niż w niejednej wideotece. I na miłość boską, mógłby się w końcu w coś ubrać! Sposób, w jaki poruszały się jego mięśnie pleców, jak poruszały się jego pośladki, gdy szedł… Po prostu musiała się na nie gapić, mimo że ten rodzaj pochlebstwa był zupełnie niepotrzebny dla jego ego. Gdy zniknął za jakimiś drzwiami podążyła za nim. Małe światełka wielkości główki od szpilki zamontowane były w ścianie krótkiego przejścia, które prowadziło do kuchni. Ponownie genialnie wykorzystano naturalne cechy jaskini, by zdefiniować pomieszczenie. Wykuty z kamienia stół z dwiema ogromnymi ławami pomieściłby spokojnie osiem osób. Również przestronny był blat i podwójny zlew. Najnowszej klasy sprzęt AGD, ze stali nierdzewnej był dyskretnie osadzony w ścianie. < Tu jest super> Już jego nowoczesny, urządzony po męsku apartament w Nowym Jorku sprawił, że była pod wrażaniem, ale to tutaj…Wow! < Dlaczego w ogóle mieszkasz w mieście, skoro każdego dnia mógłbyś wracać tutaj?> < Skąd wiesz, że tak nie robię?> Ręką wskazał, by przeszła przez wąskie przejście po jej prawej stronie. < Nie ma tu aż tylu rzeczy, by utrzymać cię zajętym> powiedziała i weszła do… O Boże! Ręką zakryła usta, by nie krzyknąć. Parsknął. < Gdy tu przychodzę to mam zamiar być bardzo zajęty> Runa stała jak wryta. Jej nogi były jak z ołowiu. Jego ciężka ręka opadła na jej ramię, a usta obniżyły do jej ucha. Jej serce zaczęło bić w nierytmicznym szalonym tempie. < Tak jak widzisz> O tak. Widziała. Znajdowali się w swego rodzaju sypialni. W szeroko pojętym znaczeniu tego słowa. < To…to jest komnata tortur> Shade przecisnął się obok niej, ciepło jego ciała praktycznie paliło ją przez 68

ubrania. < Wolę raczej określenie komnata przyjemności> Gdy ponownie się do niej odwrócił spodziewała się głupiego uśmiechu, zamiast tego wydawał się…smutny. < Tutaj zostaniesz na noc> < Co?> zaczęła się cofać dopóki nie wpadła na ścianę. Coś zabrzęczało. Łańcuchy. Cholera! < Zabrałeś mnie z jednego więzienia tylko po to, by zamknąć mnie w drugim?> Próbowała uciec przesuwając się wzdłuż zimnej ściany, ale z drapieżną uwagą jaguara, którego tak obawiała się podczas marszu przez dżunglę, schwytał ją w mgnieniu oka. Idiotka. Shade był dużo bardziej niebezpieczny niż jakiekolwiek zwierzę w dżungli. Stanął tak blisko niej, że musiała odchylić głowę, by na niego spojrzeć. Jego głos był jak głębokie erotyczne warknięcie. < To komnata przyjemności, Runa…> < Co dla jednego jest komnatą przyjemności, dla drugiego jest izbą tortur> odpowiedziała ochryple. < Rozejrzyj się> Przełknęła swój strach i zmusiła się, by odwrócić wzrok od jego ciemnych oczu. Masywne łóżko zajmowało całą tylną część pokoju i jak wszystko inne wbudowane zostało w wgłębieniu skały i wyglądało, jakby samo stało w swojej małej oddzielnej jaskini. Z sufitu na pasku zwisało koło do podnoszenia, łańcuchy i skórzane kajdanki. Oprócz tego gdzieniegdzie najwyraźniej przypadkowo rozmieszczone zostały solidne drewniane konstrukcje, chociaż zapewne nie było nic przypadkowego w sposobie, w jaki były wykorzystywane. < Pręgierze> wyjaśnił. < Ławy do bicia> Ręką wskazał skrzynie w rogu. < Pejcze, rózgi, kneble. Jest tego dużo więcej, jednak nie wydaje mi się, żebyś chciała to zobaczyć> Runie zaschło w gardle. Nie miała pojęcia, jak powinna zareagować. Wiedziała za to, że po raz pierwszy od kiedy poznała Shade’a i dowiedziała się, że jest demonem, bała się go. *** Shade wyszedł z pokoju, zostawiając Runę samą w sypialni. Nie mógł dłużej znieść zapachu jej strachu i zmieszania. Nienawidził tego pokoju. Nienawidził wszystkiego, co w nim było. Nienawidził tego, że musiał kobietę taką jak Runa, delikatną i łagodną 69

przyprowadzić do tego miejsca, gdzie podczas seksu rozlewał nie tylko swoje nasienie, ale również krew niezliczonej liczby kobiet. Robiły to dobrowolnie. On dawał im tylko to, czego chciały, ponieważ jego natura go do tego zmuszała i nienawidził każdej minuty spędzonej z tymi demonkami. Opuszczały jego jaskinię zawsze zaspokojone, za to on po wszystkim był totalnie rozbity, tak wstrząśnięty że tylko rzucenie się w wir pracy pomagało mu wrócić do normalności. Wiedział, że jego bracia na pewno wychodzą z siebie ze zmartwienia, dlatego wziął swój telefon satelitarny i wykręcił numer Wraitha. Wraith zameldował się po pierwszym sygnale. < Shade?> ze względu na zakłócenia jego głos był lekko zniekształcony tak, że Shade ledwo mógł go dosłyszeć. Jednak mimo to wolał nie opuszczać jaskini, by mieć lepszy zasięg. Chciał mieć Runę na oku. < Tak stary, to ja> < Gdzie jesteś? Dobrze sie czujesz? E i ja chodzimy praktycznie po ścianach> < Ze mną wszystko dobrze. Za parę godzin będę u was w szpitalu> < Przyjdę po ciebie, powiedz gdzie jesteś> Troska w głosie Wraitha raniła Shade’a jak skalpel. Wraitha i jego zawsze łączyła silna więź, niemal zbyt silna. Czasami Wraith mógł czytać Shade’a myśli, co nie było zbyt dobre nawet bez tych wszystkich sekretów, które Shade starał się trzymać w tajemnicy przed swoim młodszym bratem. A miał takie tajemnice i jedną z nich była ta jaskinia. Wraith, który praktycznie od urodzenia przez wiele lat był więziony i torturowany miał ogromny problem ze wszystkim, co w najmniejszym stopniu miało do czynienia z kajdankami i torturami. A już na pewno nie zrozumiałby ekstremalnych seksualnych potrzeb Shade’a. < Naprawdę nic mi nie jest bracie.> usłyszał szum wody pod prysznicem i wyobraził sobie, jak Runa zdejmuje swoje ubrania, jak woda obmywa jej nagie ciało i natychmiast stwardniał. < Potrzebuję trochę czasu, by ochłonąć, jeśli łapiesz o co chodzi> < Jeśli nie będzie cię tu do północy> warknął Wraith. < przyjdę po ciebie, jeśli łapiesz o co mi chodzi> Shade uśmiechnął się. Jeśli Wraith ci grozi, że po ciebie przyjdzie, to ma na myśli, że jak tylko cię znajdzie, skopie ci dupę. < Wyluzuj ok.? Jak tylko się u was zjawię, wszystko wam wyjaśnię> Shade rozłączył się zanim Wraith zaczął się z nim sprzeczać i wszedł przez ukryte drzwi między salonem i kuchnią. Przez moment ciepła bryza otuliła go niczym ramiona ukochanej – jedynej, którą kiedykolwiek do siebie dopuścił. To wyjście prowadziło do płaskiej, dobrze ukrytej pod wodospadem platformy z kamienia. Nigdy nie przyprowadził tu żadnej ze swoich seksualnych partnerek, ale chciał, by Runa zobaczyła to miejsce, miejsce które było mu najdroższe na całym świecie. Runa – która teraz naga stała pod jego prysznicem. Skóra Shade’a zrobiła 70

się gorąca, tak gorąca, że nawet delikatna, chłodna mgiełka dudniącego wodospadu nie łagodziła tego pożaru. Przeklinając, głęboko wciągał powietrze i wszedł pod wodospad. Spadająca woda rozbijała się o jego ciało, zmywając z niego cały więzienny brud, jednak nie zdołała zmyć ciemności w jego duszy i bólu po śmierci Skulk. Jego mała siostrzyczka była jedynym światełkiem w jego życiu, jedyną delikatną rzeczą w jego twardym życiu. Obdarzona została darem dostrzegania w każdym jego ciemnej strony i posiadała moc, by tą ciemność zredukować lub całkiem usunąć. Ciągle martwiła się tym, że nie mogła uleczyć Shade’a z ukrytej w nim ciemności, jednak wierzyła, że kiedyś uda mu się zwalczyć zarówno jego przekleństwo, jak i wyrzuty sumienia. Pomyliła się co do Shade’a, za to miała rację co do Roaga. „W nim jest tyle zła, blady cieniu” powiedziała mu kiedyś, używając jego przezwiska, którego już nigdy w życiu nie usłyszy. Z jego opaloną skórą wyróżniał się spośród jego dwudziestu sióstr, które z ich cementowo-szarą karnacją i czarnymi jak węgiel oczami były czystej krwi demonkami Umbra. Był pierworodnym synem– wynikiem gwałtu na jego matce, gdy ta dopiero co przeszła okres dojrzewania- i dziesięć lat starszy od najstarszej z sióstr. Demony Umbry były niezwykle łagodne i opiekuńcze, dlatego był tak samo dobrze traktowany, jak jego siostry. Jako najstarszy był odpowiedzialny za opiekę nad nimi. Miał dbać o ich bezpieczeństwo i zawiódł całkowicie. Jego matka powierzyła mu opiekę nad rodzeństwem, podczas gdy ona udawała się na polowanie, które czasem trwało nawet kilka dni. Podczas jej nieobecności zaczął się jego pierwszy okres dojrzewania i zostawił swoje siostry same, by zaspokoić swoje seksualne potrzeby. Gdy po wszystkim wrócił do jaskini zastał totalną masakrę. Diabły Khilesh w poszukiwaniu jedzenia namierzyły niechronioną jaskinię i nawet gdy napełnili już swoje brzuchy nadal zabijali. Skulk była jedyną, która ocalała. Uniknęła śmierci, ponieważ ukryła się w jednym z szybów, który był jej ulubioną skrytką, gdy bawili się w chowanego. Shade zamknął oczy i zwrócił twarz do góry z nadzieją, że uderzająca w niego woda sprawi, iż stanie się odrętwiały, że nie będzie już nic czuł – wiedział jednak że to nic nie pomoże. Nic nie pomagało. Wytropił i zabił demony Khileshi, ale nawet ich śmierć nie pomogła uśmierzyć bólu. Poczucie winy z powodu tych wydarzeń żarło go od środka jak kwas i nie miało znaczenia nawet to, że zostawił swoje siostry w fazie obłędu. Do diabła, nie mógł sobie nawet przypomnieć, jak opuszczał jaskinię. Ani dni ciągłego seksu, które nastały po tym wydarzeniu. Jednak, ani Skulk ani jego matka nie obwiniały go za to, co się stało. To ich miłość i troska sprawiły, że chciał założyć własną rodzinę, mieć synów, których wychowałby z kobietą, którą by kochał. Ale z powodu klątwy to się nigdy nie wydarzy. Nie mogło się wydarzyć. Otrząsnął się z tych myśli, które prowadziły go na dobrze mu już znaną 71

ścieżkę, na którą nie chciał dziś wstępować. Wyszedł spod wody i wszedł z powrotem do jaskini. Runa była w kuchni. Miała na sobie jeden z jego Tshirtów i bokserki, które musiała zapewne mocno związać w pasie, by jej nie spadły. W jego koszulce wydawała się taka drobna i mimo, że koszulka sięgała jej do ud i tak nie zasłaniała wystarczająco dużo. powiedziała. < Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko> < Częstuj się czym chcesz> przeszedł obok niej i wszedł do sypialni, gdzie ubrał się w skórzane spodnie, bezrękawnik i buty. Gdy skończył się ubierać, zaskoczony zauważył stającą w drzwiach Runę. < Chcę wiedzieć, co to wszystko znaczy> powiedziała stanowczo. W jej oczach widać było ten nowy upór, który tak bardzo starał się nienawidzić, a który jednak podziwiał. < Powiedziałbym, że to chyba oczywiste> < Ze mną… ze mną nigdy nie używałeś takich rzeczy> Przed jego oczami ukazał się obraz Runy przywiązanej do jego krzyża z rozłożonymi nogami, zdanej całkowicie na jego łaskę. Jego puls stał się nieregularny. Tak, nie lubił tego pomieszczenia i wszystkiego, co się w nim znajdowało, ponieważ zmuszony był do korzystania z niego, ale chcieć z niego skorzystać, to już całkiem inna sprawa. < Nie, ale przyznasz, że nie byłem najdelikatniejszym kochankiem, nieprawdaż?> < Nie wiem> spuściła wzrok na swoje nagie stopy. < Nie miałam zbyt wiele możliwości do porównania. Przed tobą byłam tylko z jednym mężczyzną…> Coś ścisnęło się boleśnie w jego piersi i by pozostać w pionowej pozycji zmusił się do oddychania, bo nagły brak tlenu w połączeniu z tym, co właśnie powiedziała, zwaliłby go z nóg. < Po mnie z nikim nie byłaś?> Ściągnęła brwi i spiorunowała go wzrokiem. < Byłam trochę zajęta po tym, jak zostałam zmieniona w wilkołaka i w ogóle...> Wzrósł w nim gwałtowny zaborczy instynkt, który napełnił go dumą, a inne części ciała pożądaniem. Moja. Tylko moja. Jednak potem zazgrzytał zębami. Dobry Boże, byli ze sobą związani zaledwie jeden dzień, a już stawała się bliska jego sercu. Sprawiała, że jej pragnął. Nie mógł do tego dopuścić. Gniew zastąpił niepokój, napływając z tego ciemnego miejsca z jego wnętrza, które było jak bezdenna studnia. Chwycił ją za nadgarstek i pociągnął w głąb pokoju. < Czas cię zamknąć> warknął. 72

< Shade! Co ty wyprawiasz?> walczyła z nim, ale dodatkowa siła, którą otrzymała dzięki wilkołactwu nie była nawet w najmniejszym stopniu porównywalna z jego. Bynajmniej nie, kiedy była w ludzkiej postaci. Tak ostrożnie, jak tylko mógł, zmusił Runę, by stanęła na rękach i nogach. Przytrzymywał ją jedną ręką w miejscu, podczas gdy drugą chwycił za łańcuchy Morfestusa, które przymocowane były do skały. Ogniwa łańcucha wzmocniono demoniczną magią tak, by utrzymały nawet najsilniejsze stworzenia. Kajdany, które założył jej wokół kostki automatycznie dostosują się do rozmiaru nogi, jak tylko się przemieni tak, by dopasować się do jej solidnej wilczej postawy. < Zaraz zapadnie noc> < Jasne!> fuknęła. < za jakieś parę godzin> Jej stopa wystrzeliła w górę i prawie trafiła go w nogę. < Coś koło tego> Jego spojrzenie powędrowało po jej ciele, jej głowa była pochylona tak, że włosy opadały na jej twarz, tworząc zasłonę ukrywającą jej minę, która bez wątpienia była wyrazem czystej furii. Jej zgrabny tyłek był uniesiony do góry i przy każdym jej ruchu ocierał się o jego biodra. Mógłby ją tak wziąć, tu i teraz. Jeden szybki ruch i jej bokserki przeszłyby do historii. Drugi ruch i jego pulsujący członek byłby wolny. Jego instynkty działały na pełnych obrotach, podczas gdy jego rozum krzyczał, by się im oprzeć. Puścił ją gwałtownie i odskoczył od niej. Teraz to ona wściekła wypluła gorzkie przekleństwo i rzuciła się na niego, próbując złapać go za nogę. Nie udało jej się, ale była blisko. < Nie rób mi tego!> < Nie pozostawiasz mi wyboru!> wrzasnął. Wiedział, że niesprawiedliwym było karanie jej za jego brak samokontroli, ale sprawiedliwość była teraz ostatnią rzeczą, o której myślał. < Sprawiasz, że cię pożądam, a tak nie może być do kurwy nędzy!> Odskoczyła do tyłu jej usta były szeroko otwarte. < Ach, przepraszam bardzo, że byłam w lochu twojego brata i że nie mam z tym całym gównem absolutnie nic wspólnego!> Poczuł się jak osioł. (* i slusznie ) Patrzył na nią z góry, jak siedziała przed nim, ogromny T-shirt zadarty wysoko tak, że widać było bawełniane bokserki, które ciasno opinały się na wzgórkach i dolinach jej płci między rozłożonymi udami. Wyglądała seksownie i na zranioną jednocześnie. Ale bardziej na zranioną. To wszystko musiało być dla niej strasznie przerażające: wiązanie z demonem bez jej zgody, bycie zakutą w kajdanki w obcym miejscu i w dodatku krótko przed przemianą. Niech to piekło pochłonie! Zamknął oczy i starał się uspokoić. < Posłuchaj, mi też się to nie podoba, ale muszę teraz koniecznie iść do szpitala. Przyniosę ci parę steków, czy coś takiego. Jutro rano będę z 73

powrotem> Dzięki Lucowi, ich pielęgniarzowi wilkołakowi wiedział, że jeśli wilkołak w swojej zwierzęcej postaci nie pożywi się, nie poczuje między swoimi potężnymi zębami surowego mięsa i chrzęstu kości, w ludzkiej postaci budzi się wygłodniały i z ogromnym apetytem na surowe mięso. Nieusatysfakcjonowana bestia będzie szaleć z gniewu nawet po powrocie do ludzkiej postaci. Runa odwróciła wzrok. < Nie chcę byś mnie taką widział> < Jaką? Jako wilkołaka? Myślisz, że nigdy żadnego nie widziałem? Kochanie ja mam sto lat. Widziałem je, leczyłem, pieprzyłem… eee... właśnie tak, znam niejednego wilkołaka> Nic nie odpowiedziała i poczuł się, jakby właśnie kopnął leżącego psa, więc dodał. < Wrzucę jedzenie do klatki i nie będę patrzył, ok.?> < Wszystko mi jedno> wymamrotała. Szarpnęła za łańcuch. < Gdy się zmienię, to będzie bolalo> < Kajdany rozszerzą sie automatycznie> < No tak, to było oczywiste, że masz takie, które pasują na każdy rozmiar> Czując na sobie jej wściekłe spojrzenie pomaszerował do kuchni, wziął paczkę gum do żucia i zastanawiał się, co powinien teraz zrobić. Zastanawiał się, jak wyjaśni braciom, że ma teraz partnerkę, że Skulk nie żyje, że ich uważany za zmarłego brat nie tylko żyje ale jest też szefem handlarzy organów, który torturuje i zabija ich rodzaj. E najprawdopodobniej będzie wysłuchiwał tego w ciszy i skupieniu, Wraith natomiast się wkurzy. Zapewne każdy z nich zareaguje inaczej, jednak w jednej kwestii będą zgodni. Runa będzie musiała zginąć, by Shade mógł dalej żyć. *** Kynan stał w pokoju dla pracowników i przysłuchiwał się, jak Wraith i Reaver – upadły anioł i cholernie dobry lekarz – dyskutowali o filmie Slasher, który właśnie leciał na ekranie ogromnego telewizora. Wprawdzie Ky nie wybrałby tego filmu do odpoczynku po ciężkim dniu pracy, ale nie zamierzał się skarżyć, ponieważ Wraith po raz pierwszy od kilku dni robił coś innego niż tylko chodzenie w tą i z powrotem i warczenie na wszystkich. Po prostu cieszył się że Shade zadzwonił i że nic mu nie było. W samą porę spojrzał znad lodówki, z której wyciągał sobie kanapkę, by zobaczyć, jak jakaś parka bzyka się na ekranie – co praktycznie gwarantowało, że zaraz ktoś ich ukatrupi. Wraith wyszczerzał się do Reavera. < Założę się, że to jedna z korzyści bycia upadłym, co? Przyjemności 74

cielesne?> Były anioł wzruszył ramionami. < Owszem, dają przyjemność> Wraith uniósł brwi i kiwnął głową w kierunku ekranu, na którym kobieta obciągała właśnie swojemu partnerowi. < Podobnie, jak ta laska na ekranie> Na ustach Reavera pojawił się uśmiech, który sprawiał, że wszystkie kobiety w szpitalu miały takie myśli, o których eks-anioł nawet nie śnił. < To jest najlepsze> < Skoro tak twierdzisz> powiedział Wraith. Ky prawie udławił się swoją kanapką z masłem orzechowym. < Masz prawie sto lat i bzykasz się z kilkanaście razy dziennie, więc z pewnością musisz to wiedzieć> Wraith wywrócił oczami. < Po pierwsze : bzykam dwanaście razy dziennie, ale tylko w te gorsze dni. Po drugie: większość kobiet, z którymi się zadaję, ma zęby ostre jak brzytwa i jeśli uważasz, że dopuszczę je choćby w pobliże mojego kuta…> < Kod srebrny w izbie przyjęć!> rozbrzmiał kobiecy głos. < Fajowo> wyszczerzył się Wraith, a Kynan tylko pokręcił głową. Tylko Wraith mógł cieszyć się z tego, że jakiś demoniczny stwór ześwirował i rozwalał cały szpital. Zaklęcie anty-przemocy przeciwdziałało wszelkim formom przemocy, powodując silny ból u tego, który umyślnie próbował kogoś zranić. Jednak wściekły, zraniony demon będący w amoku mógł zdemolować doszczętnie cały szpital powodując wiele szkód. Wraith i Ky wystrzelili z pokoju, a zaraz za nimi biegł Reaver. Skręcili za rogiem do izby przyjęć i stanęli jak wryci. Pośrodku pomieszczenia stał ogromny czarny wilkołak, który trzymał się za głowę i wył. Obok niego stał pielęgniarz, który uciskał sobie ranę z tyłu głowy. < Ten Warg chciał mnie zaatakować> powiedział pielęgniarz. Wilkołak, o którym mowa, najwyraźniej słono płacił za swój błąd, ponieważ nadal stał trzymając się za głowę obiema rękami i wyjąc tak przeraźliwie, że Kynan sam dostawał bólu głowy. < Dlaczego trwa to tak długo?> wrzasnął na Ciske, pielęgniarkę demonkę Triage, która nadal stała przy biurku i grzebała w apteczce, która na takie okazje zazwyczaj wypełniona była środkami uspokajającymi. Reaver przejechał ręką przez złotą czuprynę. < To kawał ogromnego wilka > < Większy nawet od Luca> wymamrotał Wraith. A to było już coś, bo Luc był praktycznie czołgiem na nogach. Warg opuścił w końcu swoje uzbrojone w szpony ręce. Z pyska kapała mu ślina a w oczach płonęła wściekłość. Podczas służby dla Aegis, Ky walczył z dużymi wilkołakami, ale ten tutaj 75

mógłby być jego prawdziwym trofeum. Ale już nie będzie, dzięki Tayli. Bynajmniej nie w nowojorskiej jednostce Aegis. Ciska z głośnym trzaskiem zamknęła pokrywę pudełka z lekami, przyciągając tym uwagę wilkołaka. Skoczył w jej stronę przewracając sprzęt i krzesła. < Kurwa!> Wraith skoczył na wilkołaka łapiąc go za nogę. < Strzelaj wreszcie!> Bestia zamachnęła się i uderzyła go w ramię tak, że przeleciał przez cały pokój. Przez moment wszyscy zamarli, wszyscy poza wilkołakiem. Cholera! Bestia nie powinna być w stanie uderzyć Wraitha, nie odczuwając po tym bólu. Warg zauważył, że znalazł sobie cel dla rozładowania swojej agresji i w następnej sekundzie rzucił się na Wraitha. Obaj zaczęli się okładać pięściami i gryźć. Kynan wyrwał Ciskce strzykawkę ze środkiem uspokajającym z ręki i unikając o włos uderzenia udało mu się wbić ją w bok bestii. Wilkołak zawył i obrócił się, zaraz opadł jednak na podłogę zanim zdążył zaatakować. < Co… to… było... do… kurwy nędzy?> Wraith zwinnie poderwał się na nogi. Krwawił z nosa i twarzy. Podszedł do leżącego wilkołaka i bez wahania załadował mu porządnego kopa w brzuch. < Lepiej żebyś nie miał wścieklizny, ty pchlarzu!> < Myślałam, że tylko bracia mogą bić się w szpitalu bez odczuwania bólu> Gem stała w wejściu do izby przyjęć, bawiąc się jednym z czarnoniebieskich kosmyków. < Taa> wymamrotał Wraith. < ja też tak myślałem…> Wraith zawahał się i zmarszczył czoło. < Coś mi tu nie gra> Kynan nie spuszczał wilkołaka z oczu głównie dlatego, by nie gapić się na Gem. < Ciska, skąd przyszedł ten Warg?> Swoim długim czerwonym ogonem wskazała na piekielną bramę, która była niewidoczna dla ludzkiego oka Kynana, ale wiedział, że znajdowała się ona między dwoma wypolerowanymi marmurowymi kolumnami po drugiej stronie izby przyjęć. < Usłyszałam hałas i spojrzałam w górę i on tam stał, był właśnie w trakcie przemiany.> Wraith obszedł potwora, uklękł obok niego i położył mu rękę na głowie. < O rany> wyszeptał. < O cholera! Znam tę aurę i jego myśli…> Ky zauważył, że ręka Wraitha gładziła niemal z miłością futro za uszami bestii. < Wraith? Kto to jest?> < To Shade.> powiedział Wraith. < Ten wilkołak, to Shade.> 76

Rozdział 7 Ciemność wirowała wokół Shade’a, naciskając na niego, gdy powoli wracała mu przytomność. Próbował obrócić się na bok, ale coś solidniejszego od przytłaczającej go ciemności, trzymało go w miejscu. Jęknął. Jeśli otworzy teraz oczy i znów będzie w lochu Roaga… < Shade, chłopie obudź się> < E?> Shade uniósł powieki na tyle wysoko, na ile mógł, a nie było to zbyt wysoko. Spod przymrużonych powiek spojrzał na Eidolona, który właśnie poluźniał pasy, którymi był związany. Spojrzał w górę, na zwisające z ciemnego sufitu łańcuchy i kable, i poczuł ulgę. Szpital. Udało mu się dotrzeć do szpitala. Ale chwileczkę – dlaczego nic nie pamięta i dlaczego jest związany? Jak długo już tu jest? I gdzie jest… Runa! Wpadł w panikę i uspokoił się dopiero, gdy przez łączącą ich więź wyczuł, że żyje i że jest bezpieczna – dość wkurzona – i nadal w zwierzęcej formie. < Co się stało?> Zapytał. Cholera, ale miał obolałe gardło. Czuł się, jakby połknął kolczastego piekielnego szczura. W całości. Od tyłu. < Ach, wygląda na to, że znalazłeś sobie partnerkę> Wolną ręką potarł pierścień na swojej szyi. < To nie było zamierzone> Gdy E. uniósł pytająco brwi, Shade pokręcił tylko głową. < O tym opowiem wam później. Dlaczego jestem związany?> < Już nie jesteś. Gotowe> Eidolon pomógł mu usiąść i podał mu kubek wody, który Shade chętnie przyjął. < Powiesz mi, co się dzieje?> I dlaczego był nagi? Nawet jego wisiorek zniknął. Rany, miał już serdecznie dość budzenia się ciągle w różnych miejscach, nie mając pojęcia, jak się tam znalazł. Ktoś położył lekarskie ubrania na krześle, więc zaczął się ubierać, podczas gdy jego brat nadal nie odpowiadał na jego pytanie. < E? Zaczynasz mnie przerażać> < Co pamiętasz?> < Niezbyt dużo> Powiedział drżącym głosem. < Wiem, że zakułem Runę w kajdany…> A zaraz po tym poszedł do oddalonej o parę mil byłej jaskini swojej matki, by z szacunku do niej sprawdzić, czy żaden inny demon się tam nie zagnieździł, ale te informacje zachowa dla siebie. < Wszedłem do piekielnej bramy i… i to wszystko, co pamiętam> 77

Przeklął. < Runa jest twoją partnerką?> Shade kiwnął niepewnie. < Jest wilkołakiem?> Zapytał E. Oczywiście fakt, że zakuł ją w kajdanki podczas pełni księżyca był dość znaczącą podpowiedzią, ale sposób w jaki E. unikał odpowiedzi i jego wzroku… To nie było podobne do jego brata. Coś tu było bardzo nie tak. < Wczorajszej nocy wparowałeś do izby przyjęć. Pamiętasz to?> < Ledwo, teraz gdy o tym wspominasz> Shade próbował połączyć wirujące w jego głowie skrawki wspomnień – jak to, że po wyjściu z bramy ujrzał czerwone światło, które pozwalało stworzeniom żyjącym za dnia, widzieć wewnątrz szpital tak samo dobrze, jak tym, którzy żyli w ciemnościach… ale potem wspomnienia się zamazywały. < W zasadzie to jest wszystko, co pamiętam> < A to dlatego, że gdy tylko opuściłeś piekielną bramę, zmieniłeś się w wilkołaka> Shade zamarł podczas sznurowania spodni. < To jakiś żart, co nie?> Widząc, że E. w ogóle się nie uśmiecha, wciągnął głęboko powietrze. < E. daj spokój. Przecież jesteśmy odporni na lykanskiego wirusa> < Przypomnę ci te słowa dziś w nocy, jak będziesz robił sztuczki za psie przekąski > Shade bezskutecznie próbował przełknąć, prawie nie mógł oddychać. Demony Seminus raczej nie zmieniały się w stworzenia innego rodzaju. Mogli przynależeć do innego gatunku tylko, jeśli się tacy urodzili, to był jedyny sposób. Tak, jak w przypadku Wraitha, który był czystej krwi demonem Seminus i jednocześnie wampirem. W innych okolicznościach, jeśli Shade zostałby urodzony przez samicę wilkołaka, to byłby czystej krwi demonem Seminus, który trzy noce w miesiącu wykazywałby morderczy apetyt na czapi. Ale jeśli nie przynależeli do innego gatunku z racji urodzenia, nie mogli się w niego przemienić. (* przy tym zdaniu ani ja, ani Kas nie miałyśmy pomysłu, jak ująć to by brzmiało sensownie, mam nadzieję, że wiadomo, o co chodzi)

< Shade, opowiedz mi, co się wydarzyło i gdzie byłeś przez ostatnie kilka dni?> Shade opadł na łóżko, zanim kolana się pod nim ugięły. < W piekle E. Byłem w piekle> Zapadła długa cisza. Znajome pipczenie medycznej aparatury trochę go uspokoiło, gdy E. znów przemówił. < Powiedziałeś, że zakułeś swoją partnerkę. Gdzie?> < U mnie> 78

E. kiwnął. Doskonale wiedział, o jakim miejscu mowa. < Dlatego przemieniłeś się tak nagle. Z powodu różnicy czasu między Środkową Ameryką a Nowym Jorkiem. Wystarczyło, że wyszedłeś z piekielnej bramy. Okres przejściowy całkowicie cię ominął.> To by się zgadzało. Shade kilka razy miał okazje obserwować, jak wilkołak zmienia się w zwierzę lub wraca z powrotem do swojej ludzkiej postaci, dlatego wiedział, że to nie dzieje się tak nagle. Najwyraźniej w jego przypadku było inaczej. Zapewne, gdy przemiana dobiegła końca, stał się dużym wściekłym szczeniaczkiem. < Zraniłem kogoś?> < Tylko kilka zadrapań i siniaków, nic poważnego> < Braciszku!> Wraith wszedł do środka i zamknął Shade’a w niedźwiedzim uścisku. < Ktoś tu bardzo się o ciebie martwił> powiedział Eidolon, gdy Wraith w końcu uwolnił Shade’a z uścisku. < A ty może nie?> Wraith uderzył E pięścią w ramię i obrócił się do Shade‘a. < Więc duży bracie? Teraz musisz wyjaśnić kilka rzeczy. Najlepiej zacznij od tego, co ci strzeliło do głowy, żeby się związać> Shade potrzasnął głową i poczuł ból, jakby ktoś przyłożył mu kijem bejsbolowym w głowę. < Uwierz mi, to nie jest temat od którego powinienem zacząć> < Gdzie byłeś?> Wraith skrzyżował muskularne ręce na piersi, zasłaniając obraźliwy napis na jego koszulce. < Wiemy, że cierpiałeś i wiemy, że byłeś osłonięty zaklęciem> < Osłonięty? Tak, to by się zgadzało. Nie mogłem was wyczuć i zastanawiałem się, dlaczego nie przychodzicie mi na ratunek> Roag był na tyle sprytny, by osłonić magicznym zaklęciem swój zamek i uniemożliwić więzionym tam demonom, telepatyczne wzywanie pomocy oraz tłumić emitowane cierpienie, które mogłoby zostać wyłapane przez wrażliwsze stworzenia. < Wraith był tak zmartwiony, że o mało nie wyszedł z siebie> < Tak jakbyś ty się nie martwił> < Wszyscy martwiliśmy się o Skulk i o ciebie> jego głos stał się cichszy. < Wszystko z nią dobrze, prawda?> < Nie> pierś Shade’a ścisnęła się boleśnie na wspomnienie śmierci Skulk.< Wezwanie było pułapką. Skulk i ja byliśmy przetrzymywani przez Ghule.> Temperatura w pokoju spadła, a jego bracia zamarli. < Skulk?> Głos E był zaledwie szeptem. Shade nie mógł tego wypowiedzieć. Jego gardło zacisnęło się. < Ach, kurwa> warknął Wraith. Eidolon nie powiedział nic, jedynie zamknął oczy i zwiesił głowę. Odmawiał modlitwę wedle tradycji demonów sprawiedliwości wśród których dorastał. 79

Modlitwę, w której prosił o sprawiedliwy osąd nad duszą Skulk i o jej szczęśliwy powrót w nowym ciele. Shade, którego religijne wychowanie było mniej fundamentalne niż Eidolona, nie był pewien co stanie się z duszą Skulk. Za to Wraith, jak wiele demonów, ludzi i wampirów, nie wierzył w nikogo i w nic, a z jego ust słychać było jedynie płynące zniewagi i mocne przekleństwa w różnych językach, zarówno ludzkich jak i demonicznych. < Zabiję dupka, który wam to zrobił. Przysięgam ci Shade. Jego głowa zawiśnie na ścianie w laboratorium!> Kolejne przekleństwa wyszły z ust Wraith´a, gdy jego gniew rósł. Wraith posiadał dwa przełączniki: pierwszy „mam- wyjebane- na -wszystko” i drugi „zabiję-gościa”, i każda intensywniejsza emocja uruchamiała jeden z tych przełączników. (* hmm nic nowego każdy facet ma takie dwa przełączniki  no dobra może trzy bo trzecim jest seks)

W głowie Shade’a rozbrzmiał głos Roaga, skrzypliwy, zachrypnięty głos, którym mówił, że to nie Skulk była jego celem tylko Wraith. < Najpierw musimy go znaleźć> z przyzwyczajenia poklepał się po kieszeni, szukając paczki gum. < Opowiedz nam cała historię> powiedział Eidolon i Shade zebrał się w sobie w obawie na ich reakcje. < Obudziłem się w lochu. Runa była ze mną.> Wraith zmarszczył brwi. < Runa? Ta samica człowieków, którą pukałeś w zeszłym roku?> < Tak, ale ona już nie jest człowiekiem i jestem teraz z nią związany> < Dlaczego? Jak?> To było takie poniżające. < Zostaliśmy do tego zmuszeni. Przez kogoś, kto wiedział o mojej klątwie. Kogoś, kto chce, byśmy wszyscy cierpieli> Ponownie ręką poklepał koszulkę w poszukiwaniu gum. Jedno było pewne. Następną rzeczą jaką zrobi, będzie zamontowanie tu automatów. < To wampir, prawda?> W obliczu tego, co zaszło między wampirami, a demonami Seminus, dzięki niedyskrecji ich szalonego ojca, było to logiczne rozumowanie. To co zrobił ich ojciec, było zdaniem wampirów najgorszą zbrodnią i Shade podzielał ich zdanie. Jaki chory drań gwałci kobietę, która jest w trakcie przemiany w wampira, zapładnia ją i dzięki swojemu darowi – temu samemu, który posiada Shade – utrzymuje ją przy życiu aż do porodu? Podczas ciąży gwałcił ją wielokrotnie i utrzymywał w stanie piekielnego zastoju – już nie człowiek, ale jeszcze nie wampir. Nie było więc zaskoczeniem, że kobieta postradała zmysły, a Wraith za to płacił. A gdy ich ojciec wpadł w końcu w ręce wampirów, zapłacił i on. < Chciałbym, żeby ten szatan był wampirem> Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jego ręka nadal spoczywa na koszulce, tylko już nie poszukuje gum, ale pociera pierś. 80

Dziura, jaką pozostawiła po sobie Skulk bardzo bolała, a rozmowa o tym pogarszała tylko sprawę. < To Roag> Wraith przymrużył oczy i pomachał ręka przed oczami Shade‘a. < E? Zleciłeś badanie CT jego głowy? On chyba uderzył się w głowę?> Shade odepchnął rękę brata. < Roag żyje i jest jeszcze bardziej szurnięty niż dawniej. To on stoi za handlem organami na czarnym rynku, przynajmniej w ostatnich latach> Eidolon cały zesztywniał i miał udręczony wyraz twarzy. Wraith potrzebował trochę więcej czasu, by przetworzyć te informacje, ale gdy to się już stało… Shade nie widział go nigdy bardziej bladym. < To wcale nie jest śmieszne, Shade> Głos Wraitha był niczym warknięcie. < Wcale kurewsko nieśmieszne!> < A widzisz, żebym się śmiał?> Shade powoli wypuścił powietrze. Potrzebował chwili, by upewnić się, że ma wszystko pod kontrolą, ponieważ cała ta sytuacja bardzo szybko mogła zrobić się bardzo nieprzyjemna, zwłaszcza przez to, jak nieobliczalny był Wraith. < Roag przeżył pożar. Nie wiem jak. Jest strasznie oszpecony. Jego skóra wygląda jak wysuszone mięso, nie ma nosa i brakuje mu połowy palców.> Eidolon, najlogiczniejszy z nich wszystkich, pokręcił głową. < Czuliśmy, jak umiera. Gdyby nadal żył, wyczuwalibyśmy go.> Odpowiedział Shade. < A gdy został odratowany, więź pozostała przerwana> < W jaki sposób go odratowano? I kto to zrobił?> Wraith włożył rękę do kieszeni dżinsów i Shade wiedział, że szuka on pocieszenia, dotykając jednej ze swoich broni. Jego brat nigdy nie rozstawał się z bronią nawet gdy spał, pieprzył się, rownież przebywając w zabezpieczonym szpitalu. Bez wątpienia, na jego ciele ukrytych było jeszcze z pół tuzina noży. < To Solice. To ona była z Roagiem. Zapewne szpiegowała dla niego> Shade zacisnął ręce w pięści, gdy przypomniał sobie, jak w lochu opadła przed nim na kolana, by go torturować. < Solice?> Usta Wraitha wyciągnęły się w złowieszczym uśmiechu. < Chłopie, zostanie zwolniona i to z hukiem!> (* w oryginale ang było “She’s so fired. Like, with real fire” niemieckie tlumaczenie brzmi podobnie, ale w języku pl nie ma odpowiednika, który odda ten sam sens, po polsku fire to ogien)

Eidolon ledwo trzymał nerwy na wodzy. Zgrzytał zębami i szarpał nerwowo za swój stetoskop. < To wszystko nie ma sensu. Zgadza się, Roag miał mocno nasrane w głowie, ale czemu chciałby skrzywdzić ciebie, czy Skulk?> < Zabił Skulk, by mnie zranić. Myśli też… że to my jesteśmy odpowiedzialni za podłożenie ognia w Brimstone. Chce się zemścić.> Wraith wytrzeszczył oczy, a E. potrzasnął głową. (* ten Eidolon tylko trzęsie i trzęsie tą głową, może coś mu się poluzowało?) 81

< To byli Aegis> < Też o tym wiem, ale on jest przekonany, że chcieliśmy jego śmierci> < Ja na pewno chcę jego śmierci> Wtrącił Wraith. < Ode mnie nie usłyszysz słowa sprzeciwu> Shade rzucił E. wyzywające spojrzenie, by ten nawet nie próbował się przeciwstawić, ale E. tylko kiwnął. Wraith niespokojnie chodził w kółko. Jego buty tak mocno uderzały o obsydianową podłogę, iż Shade spodziewał się niebawem ujrzeć iskry. < Powiedziałeś, że Roag zmusił cię i Runę do wiązania?> < Sprawił, że myśleliśmy, iż to sen> E. przeklął. < On jest naprawdę chory. Doskonale wie, że gdy zwiąże cię z jakąś kobietą, to się w niej zakochasz> (* w każdej? W byle jakiej? To trochę uwłacza Runie ) < I tym samym aktywujesz klątwę> Wraith obrócił się. < Na to jest całkiem proste rozwiązanie – zabijemy Runę i…> Niskie warczenie zatrzęsło pokojem. Wypisane na ścianie zaklęcie zaczęło pulsować i Shade uświadomił sobie, że zarówno warczenie, jak i agresja emanują od niego. < Tylko spokojnie, Shade> Powiedział E. < Wiesz, że Wraith ma rację> Tak, wiedział, ale ten dziki, zaborczy instynkt, by chronić swoją partnerkę, płonął w nim. < Ja to zrobię> Głos Wraitha zabrzmiał mocno i zdecydowanie. < Gdzie ona jest?> Shade rzucił się na swojego brata tak szybko, że nie mógł sobie nawet Przypomnieć, w jaki sposób się tam znalazł. < Dotknij ją, a zdechniesz szybciej, niż zdążysz się połapać, co się stało.> Wraith uniósł ręce do góry i uśmiechnął się, pokazując kły. < Widzicie? To jest powód, dla którego nigdy, przenigdy nie zwiążę się z kobietą. To sprawia, że głupiejecie.> (* oj kochanieńki nigdy nie mów nigdy, w następnym tomie twoja kolej i zobaczymy, jak będziesz śpiewał )

Rzucił Eidolonowi znaczące spojrzenie. < Albo w ostateczności jesteście pod pantoflem> Mimo, że Shade był wściekły, musiał przyznać Wraithowi rację. Nie to, by Eidolon był nieszczęśliwy. Jego partnerka – Tayla, uratowała go przed utratą zmysłów – ale oprócz tego owinęła go sobie wokół swojego małego, wojowniczego palca. Jeden ruch i E. już dochodził (* w oryginale ang „he came”, mała gra słów oznaczająca, że ona kiwnęła i on już leciał, a drugie znaczenie to dochodził, ciężko przełożyć na polski)

< Shade> Spokojnie powiedział Eidolon. < Byłoby ci lżej, gdyby to Tayla to zrobiła? Dziś w nocy, zaraz po tym jak Runa się przemieni?> < Nie!> Shade odsunął się od Wraitha, przejechał ręką po włosach, a następnie obiema rękami złapał się za głowę tak, jakby miało mu to pomóc 82

nie stracić głowy. < Nic mi tego nie ułatwi. Myślicie, że chcę wiedzieć, iż Wraith poszedł zabić moją partnerkę, lub że twoja pogromczyni tłucze ją na śmierć> E. kiwnął tak jakby rozumiał. (* znów to kiwanie!) < Ja mogę to zrobić. Najpierw ją uśpię, więc nie będzie nic czuła> Przerażający strach skręcał żołądek Shade‘a, opuścił ręce. Fizycznie i emocjonalnie był totalnie rozdarty. < E. to do ciebie niepodobne, by oferować komuś czyjąś śmierć> Z drugiej strony było to logiczne rozwiązanie, a E. był bardzo logiczny. (* taa, szczególnie z tym kiwniem i potrząsaniem, kurde, ale się na niego uwzięłam )

< Lepiej ona niż ty> Ciemne spojrzenie Eidolona wyostrzyło się. < Nie będę ryzykował, że cię stracimy Shade. Nie przez tą klątwę. I tak musimy uporać się z twoim wilkołactwem, a do tego stoisz krótko przed swoją S´genesis> Faza S´genesis, która już zaciskała na nim swoje szpony. Mógł już wyczuć pulsowanie na jego gardle, dokładnie nad miejscem, w którym pojawił się pierścień wiązania. To samo pulsowanie odczuwał w swojej pachwinie i wiedział, że musi być z Runą i to wkrótce. < Niech nikt nie waży się jej tknąć, dopóki to wszystko się nie skończy> Warknął. < Posiadanie partnerki wiele mi ułatwi, przede wszystkim teraz, gdy doszyły do tego dodatkowe komplikacje w postaci wilkołactwa…> Co za koszmar. Jeśli S´genesis rozpocznie się podczas pełni księżyca, mógł sobie tylko wyobrazić, jakie okropności robiłby kobietom, które zmuszałby do seksu. Eidolon powoli wypuścił powietrze. < Zgadzam się z tym, że sensowniej będzie poczekać, ale w ten sposób dużo ryzykujesz> < Na pewno nie zakocham się w niej w najbliższej przyszłości bracie. Jest strasznie wkurzająca. Mam jeszcze czas.> < To mi się nie podoba> Powiedział Wraith. Shade parsknął. < Szukasz tylko wymówki, by móc ją zabić.> Wraith nie zaprzeczył. < A w ogóle, to jak ona cię zaraziła?> Jego ciało spięło się na wspomnienie strasznego bólu, jaki odczuwał, błagając Runę, by go zraniła. < Zmieniła się, by mnie ugryźć> Zmarszczył czoło. Eidolon skrzywił się. < Jak to możliwe?> < Tego nie jest pewna> < To niedobrze, Shade. Wilkołacze infekcje są ludzkimi chorobami. Nie 83

powinieneś był się tym zarazić. Kto wie, co ta lykantropia zrobi z twoim ciałem. A co będzie, gdy będziesz potrzebował seksu podczas pełni? Mógłbyś rozszarpać swoją partnerkę na strzępy.> < Mam Runę.> < Na razie> Shade zacisnął ręce w pięści i zmienił temat. < Może powinieneś zrobić na niej kilka testów> Testy te mogłyby również wyjaśnić, dlaczego do tej pory nie pokazał się u niej znak wiązania. Chociaż w tej chwili wolałby to zachować tylko dla siebie. < Dobry pomysł> Wraith wziął skalpel ze stojącej w pobliżu tacy i kciukiem sprawdził ostrze. < Wy dwaj gadacie tak, jakby ona miała żyć wystarczająco długo, by móc dowiedzieć się, co jej dolega. Zupełnie zapomnieliście, że ona musi umrzeć, im szybciej tym lepiej?> Shade się zjeżył. < Jak dla mnie jesteś trochę za bardzo chętny, by posłać ją do piachu, bracie> Eidolon stanął między nimi. < Muszę zbadać Runę. Jeśli rzeczywiście może zmieniać się wedle swojej woli, najprawdopodobniej posiada antyciała przeciwko wilkołaczemu wirusowi. Jeśli uda mi się wyizolować, co robi inaczej…> < Mógłbyś stworzyć lekarstwo dla mnie> Wymamrotał Shade. < Dokładnie> Shade próbował zignorować ulgę, jaką poczuł, gdy kamień spadł mu z serca – próbował sobie wmówić, że ulżyło mu, ponieważ pojawiła się możliwość wyleczenia go z wilkołactwa, a nie dlatego, iż dzięki temu zawieszony został wyrok śmierci na Runie. Jednak poczucie ulgi nie trwało długo. Nagle poczuł potworny ból, a jego skóra zaczęła palić, jakby kłuto ją tysiącem igieł. < Shade?> Głos Wraitha zadrżał ze zmartwienia. < Co się dzieje?> Usłyszał, jak skalpel upada na podłogę i poczuł dwie pary rąk na swoim ramieniu, czuł jak dwa duże i silne ciała jego braci trzymają go między sobą. < Ze mną wszystko dobrze> Wyszeptał. < To Runa. Poczułem, jak znów się zmienia. Zadrżał, gdy uczucie powoli ustępowało, ciesząc się jednocześnie, że podczas jego przemiany był odurzony i nic nie czuł. < Jest głodna> A podniecające uczucie w pachwinie mówiło mu, że jedzenie nie było jedyną rzeczą, której pragnęła. Do diabła. < Idź do niej> Powiedział Eidolon tonem, który mówił, że doskonale widział o co chodzi.< Przyprowadź ją tu później> Drżąc, Shade nabrał powietrza. 84

< Musimy zająć się Roagiem. Ściga nas i najprawdopodobniej ma więcej szpiegów w szpitalu. Runa zabiła jego przyszłą partnerkę, więc ją też chce dopaść.> < Nadal nie mogę uwierzyć, że on żyje> Eidolon wziął kartę zdrowia Shade i wsunął ją sobie pod pachę. < Wiesz, gdzie byłeś przetrzymywany?> < To był swego rodzaju zamek. Wydaje mi się, że w Irlandii> Wraith obnażył zęby. < Znajdę go. Przyrzekam wam, że go załatwię!> Shade kiwnął. Jeśli ktoś mógł znaleźć Roaga, to tylko Wraith. Jego zadaniem było wyszukiwanie, zlokalizowanie i sprowadzanie do szpitala rzadkich artefaktów, zaklęć i wszystkiego, co można było wykorzystać w leczeniu demonów. Posiadał doświadczenie, instynkt i uparcie dążył do celu. Gdy tylko raz obrał sobie jakiś cel, nie dał się nikomu od niego odwieźć. Ponieważ, jeśli czegoś chciał, zawsze to dostawał. < Uważaj na siebie, bracie. Roag był zawsze na ciebie cięty i twardo postępował w stosunku do ciebie> (* troche przerobilam zdanie, bo znowu angielska i niemiecka gra słów nie ma tego samego znaczenia w przełożeniu na polski, tu macie oryginał : “Be careful, bro. Roag has always had a real hard-on when it comes to you.”)

A propos “twardy” – erekcja Shade’a boleśnie naciskała na materiał jego spodni. Musiał koniecznie wracać do Runy. < To pochlebiające> Opowiedział sarkastycznie Wraith. < Ale tak czy siak i tak umrze> Z delikatnym szeptem otworzyły się drzwi i do pokoju weszła Ciska. < Doktorze E? Na izbie przyjęć mamy nowego pacjenta w ciężkim stanie i Gem prosi pana o wsparcie> < W porządku> Odchodząc Eidolon poklepał Shade’a po plecach. < Idź do Runy. Kiedy ją tu przyprowadzisz, znajdziemy jakieś rozwiązanie i wyjscie z tej sytuacji> Eidolon zniknął za drzwiami i zanim Ciska zdążyła za nim podążyć, Shade zatrzymał ją. < Masz chwilę?> < Dla was?> Zamruczała, obrzucając na zmianę Wraitha i Shade’a uwodzicielskim spojrzeniem. < Dla was zawsze. Chcecie się trochę zabawić?> Wraith nonszalancko wzruszył ramionami, ale widać było, że nadal jest podenerwowany. Wraith był zawsze za, tak długo, jeśli w grę nie wchodziły ludzkie kobiety i wampirzyce, a że Ciska była ładną, małą Sora-Demonką, którą zarówno Shade jak i Wraith już zaliczyli, nie trzeba było być geniuszem, by dojrzeć entuzjazm Wraitha. < Podejdź tu> Shade wskazał na swojego brata. < A ty zostań tam, gdzie 85

jesteś> Ciska zalotnym, wolnym krokiem podeszła do Shade’a, przycisnęła swoje bujne piersi do jego klatki piersiowej i zaczęła ocierać się o niego w sposób, który powinien wywołać elektryczne mrowienie. Ale nie wywołał. < Czy on będzie się po prostu przyglądał?> < Dotknij mnie> Rozkazał Shade. Uśmiechając się, wyciągnęła rękę i objęła jego kutasa. Przez moment pozostał twardy i rozbłysła w nim iskra nadziei. Może nie był tak naprawdę związany z Runą. Może… zaczęła mu obciągać, a on sflaczał jak przebite płuco. Kurwa! Szybko się obrócił. Nadal czuł potrzebę seksu, upartą i dziką, ale czuł się, jakby jego dolna część ciała przywiązana była sznurkiem do Runy. Potrzeba szarpała nim, przywracając mu erekcję i sprawiając, że płonął z pożądania. Runa może i nie miała na sobie jego znaku, ale on definitywnie był z nią związany. Chciała seksu i sadząc po wzroście jego adrenaliny, chciała go tak bardzo, jak nigdy dotąd. Niech ją szlag! Przyssała się do jego żyły i było tylko kwestią czasu, zanim się wykrwawi. *** < Hej Ky, koleżko, mam prośbę, mógłbyś rzucić okiem na Wraitha?> Eidolon wszedł na izbę przyjęć, gdzie Ky i Gem zajmowali się demonem Trillah, z rodzaju koto-podobnych, który został mocno ranny w stopę. Gem dopiero co rozpoczęła zmianę, nie mieli więc jeszcze okazji, by przedyskutować tego, że Kynan wczoraj praktycznie uciekł z pracowniczego pokoju i teraz powietrze między nimi aż iskrzyło od podświadomego napięcia. < A co z nim jest?> Ky wyrzucił kawałek zakrwawionej gazy do śmietnika. < Pamiętasz, jak opowiadałem ci o naszym nieżyjącym bracie?> Kynan kiwnął. < Roag, zgadza się?> < On żyje> < Co?> Gem spojrzała znad worka z roztworem soli fizjologicznej, do którego właśnie coś wstrzykiwała. < To nie może być prawda> Gniew błysnął w oczach Eidolona, ale natychmiast zniknął za codzienną chłodną, opanowaną miną lekarza. < Mi też ciężko w to uwierzyć> Z typowym dla niego profesjonalnym spokojem założył rękawiczki, co było jego sposobem na radzenie sobie ze stresem, jak Ky zdążył się już zorientować. < To on stoi za najnowszymi operacjami na czarnym rynku , które to 86

powodują, że na izbie przyjęć i w kostnicy nie brakuje nam roboty. To on więził Shade’a i zmusił go do związania się z wilkołakiem i… i to on zabił Skulk> < Boże> Wymamrotał Kynan. Patrzył, jak Eidolon bada pacjenta, tak jakby nic niezwykłego się nie stało, jedynie jego oczy błyszczały czerwienią, która pokazywała się, gdy był ekstremalnie wkurzony. < Nie wiem, jak Wraith zareaguje, gdy przetrawi ten cały syf i będę ci naprawdę wdzięczny, jeśli pomożesz mi mieć go na oku> Świetnie. Był szczęściarzem, którego wyznaczono do niańczenia. < Nie ma sprawy> Zdjął zakrwawione rękawiczki i spojrzał na zegarek. Jeszcze sześć godzin. Za sześć godzin kończy się jego zmiana, a za siedem godzin będzie leżał pijany jak bąk. Im szybciej, tym lepiej. Chciał zalać się już wczoraj po spotkaniu z Gem, ale w kwaterze głównej Aegis mieli mały problem, jakaś nowa pogromczyni załamała się nerwowo po swojej pierwszej walce z demonem. W normalnych okolicznościach, to Tayla zadbałaby o tego typu rzeczy, ale ona była zbyt ostra w obcowaniu z załamanymi nerwowo agentami. Załamana pogromczyni potrzebowała również lekarskiej opieki, co oznaczało, że robił podwójną zmianę jako lekarz i psychiatra. Ostatecznie poszedł bezpośrednio do swojej kawalerki, do której wprowadził się po śmierci żony i zasnął z wyczerpania, a nie na rauszu alkoholowym. Tayla zaoferowała mu, by przenocował na kanapie w kwaterze głównej Aegis. W domu z sześcioma sypialniami, gdzie ciągle przebywało z tuzin pogromców, ale nie zniósłby przebywania w miejscu gdzie on i Lori niegdyś byli szczęśliwi. Szczęśliwi. Dobry żart. Nie miał pojęcia, jak długo Lori zdradzała go za jego plecami, dopóki jej nie przyłapał i teraz cały ich związek stał pod znakiem zapytania, od chwili jego pierwszej misji w armii. Mogła pieprzyć się z każdym, podczas gdy on na pustyniach i w dżunglach ryzykował swoim dupskiem. < Wraith jest nadal w pokoju Shade’a> Powiedział E. < I dzięki chłopie, mam u ciebie dług> < A żebyś wiedział> Wkurzony Kynan wyszedł z izby przyjęć i za minutę stał już pod drzwiami pokoju Shade’a. Gdy właśnie miał nacisnąć klamkę, drzwi się otworzyły i Ciska minęła go pośpiesznie z tajemniczym uśmieszkiem na ustach. Uśmiech przestał być tajemniczy, gdy Ky wszedł do pokoju i ujrzał jak Wraith zapina rozporek. Wraith wywrócił oczami. < Niech zgadnę: E. cię przysłał> < Bingo> Ky zamknął za sobą drzwi. < Nie potrzebuję niańki, więc spadaj> Kynan zignorował go i opadł na pobliskie krzesło. < Gdzie jest Shade?> 87

< Najprawdopodobniej pieprzy się teraz ze swoją partnerką> Taa, ta nowina błyskawicznie rozeszła się po szpitalu. Ky, nie był pewien, dlaczego wszyscy robili z tego taką wielką sprawę, w końcu E. też wziął sobie partnerkę, ale najwyraźniej było to coś złego. < Wszystko się ułoży Wraith. Będzie dobrze> < Wszystko jedno. Nie dbam o to> < Nie wciskaj mi tu kitu. To wcale nie jest ci obojętne> Wraith parsknął. < Nie dbam o nic i o nikogo, człowieku> Dźgnął Ky palcem w klatkę piersiową i warknął. < Za odpowiednią cenę sprzedałbym moich braci. Wbij to do swojej tępej łepetyny> Po tym Wraith wymaszerował z pokoju. Jak tylko drzwi się za nim zamknęły, Ky usłyszał go jak krzyczy: < Hej samico! Choć tutaj!> Kynan gapił się na drzwi. Wraith nie szukał bójki i nie dążył do tego, by stać się ćpunem, ale miał skłonności, by seksem zastępować narkotyki i przemoc, gdy był zdenerwowany. A jeśli zabraknie okazji do seksu, Wraith popadnie w jeden z pozostałych jego nałogów, a wtedy sprawy mogły bardzo szybko przybrać zły obrót. *** Wraith odczekał, aż laborantka, którą właśnie brutalnie wypieprzył, zamknie drzwi od magazynu, w którym przed chwilą się bzykali. Z jej krzywym zgryzem, ogromnymi kłami i wytartym futrem nie była akurat najatrakcyjniejszą demonką Slogthu, którą przeleciał. Jak tylko wyszła, oparł się o ścianę i zjechał na dół, zakrywając rękami twarz. Pierdolony Kynan. Skąd przyszło mu do głowy, że Wraith nie miał wszystkiego w dupie? „Za odpowiednią cenę sprzedałbym swoich braci.” To zdanie rozbrzmiewało w jego głowie raz za razem. Okrutna prawda, ponieważ sprzedał jednego ze swoich braci. Zdradził swój rodzaj, własną krew i ciało. I kurewsko udało mu się uniknąć kary! Przed trzema laty, gdy ścigał członka jednego z nowojorskich gangów, bardziej dla zabawy niż z głodu, natknął się na jednego z wojowników Aegis. Oczywiście ten kretyn próbował go zabić. Typek nawet całkiem dobrze walczył, ale na całym świecie i w królestwie demonów nie było nikogo, kto mógłby się równać z Wraithem w walce jeden na jednego i dlatego gość już po paru sekundach leżał na ziemi z nożem przyciśniętym do gardła. Kusiło go, by go zabić, zatopić w nim kły i wysuszyć go do cna, ale zamiast tego dał mu wskazówkę. No, może coś więcej niż tylko wskazówkę, bo 88

praktycznie naszkicował pogromcy mapę, która prowadziła prosto do Roaga. Roag, już przed S´genesis, miał nie po kolei w głowie, a do tego po przejściu cyklu, stał się okrutny. Wraith i jego bracia zgodzili się co do tego, że żaden z nich nie powinien tak żyć, ale nieważne, co Roag przeskrobał, Eidolon zawsze domagał się najpierw szczegółowego śledztwa, zanim surowo go ukarali. Ale śledztwa trwały zbyt długo i gdy w końcu Wraith znalazł martwą ludzką kobietę, którą Roag zagwałcił na śmierć, podjął konieczne działania. Sam mógł zabić Roaga, ale E. by to odkrył. Wraith nie spodziewał się tylko, że Aegis zdemolują cały bar, w którym przebywał Roag. Nie, żeby miało to jakieś znaczenie. Co z tego, że przy okazji poległa banda wampirów i demonów? Ale czy to nie było typowe, iż właśnie ten, który powinien zginąć, jako jedyny przeżył? A teraz Roag torturował Shade’a i prawie go przy tym zabił i to wszystko przez Wraitha. Zabił również Skulk, jedną z nielicznych kobiet w szpitalu, z którymi się nie pieprzył i to nie dlatego, że Shade by się zagotował. Wraith lubił ją na swój braterski sposób. A teraz ona nie żyje i Shade cierpi. Przez niego. < Tak bardzo mi przykro, Shade> Wyszeptał. Uderzył głową o ścianę i zamknął oczy. Brakowało mu tego lekkiego, narkotykowego rauszu, albo zastrzyku adrenaliny po porządnej bójce. Seks nie działał. Mógłby przelecieć każdą istotę płci żeńskiej w cały szpitalu, a to i tak byłoby za mało. Zacisnął ręce w pieści i uderzył w ścianę. Ból przyniósł mu chwilową ulgę, ale do cholery, nic nie było w stanie naprawić jego życia. Najprawdopodobniej został mu jeszcze tylko rok do S´genesis, a potem i tak będzie miał wszystko w dupie. Ale teraz to boli. A z wyjątkiem bólu, który zadawał sobie sam, z innym radził sobie niezbyt dobrze. *** < To brzmi jak scena z kiepskiego komiksu> Warknął Roag. < Jestem otoczony przez niekompetentnych durni> Jego sługa demon Drec klęczał przed nim z pochyloną głową. Minął zaledwie jeden dzień, od kiedy Shade uciekł, a bałagan, jaki powstał, nadal był nieuprzątnięty. Niektóre z jego Ghuli zaginęły i Sheryen również nie wróciła jeszcze z Eternalu, co nie było dla niego nowością, ale mimo to wkurzało go na maksa. < Tylko dwóch innych więźniów uciekło, gdy spadające kamienie uszkodziły drzwi do ich celi> Powiedział Drec. Wysuszona ręka Roaga zacisnęła się w pieść. Inni uciekinierzy go nie Obchodzili. To, co naprawdę zaszło mu za jego zwęgloną skórę to, że Shade uciekł z tą wilkołaczą suką. 89

Gniew palił go, powodując bolesny dreszcz na jego zniszczonej skórze. Wraith zapłaci za to, że zrujnował jego życie. Że zmienił go w wypaloną skorupę. Roag nie miał najmniejszej wątpliwości, że to Wraith był za to wszystko odpowiedzialny. Tamta noc w Brimstone odtwarzała się w jego głowie raz po raz, jak film, który po zakończeniu zaczyna się na nowo. Robił swoje, nikomu nie czyniąc krzywdy, właśnie pieprzył dwie wróżki za barem, kiedy nagle Aegis zaatakowali. Roag zauważył, że jeden z pogromców, punk z irokezem, wydawał się szukać kogoś konkretnego i gdy spojrzał na Roaga, zaraz rzucił się w jego stronę. W tej sekundzie Roag zrozumiał, że znalazł się na liście do odstrzału. Natychmiast użył swojego daru, by przeniknąć umysł pogromcy i znalazł jedno wspomnienie. Wspomnienie tego, jak dostaje on wskazówkę od Wraitha, opis drogi do Brimstone oraz dokładny opis Roaga. Wraith położył wisienkę na przysłowiowym torcie, mówiąc że zapłaci pogromcy, jeśli przyniesie mu dowód śmierci Roaga. Dzięki przebytej S´genesis Roag mógł przyjąć postać większego i silniejszego demona i rozerwać pogromcę na strzępy. Gdy bar zaczął płonąć jedynym, co go uratowało, był fakt, że demon, w którego się przemienił, był odporny na ogień. Wprawdzie przemiana w osobnika innego gatunku nie gwarantowała mu przejęcia wszystkich zdolności danego gatunku, dlatego nie był w stu procentach odporny na ogień, ale stał się na tyle odporny, by nie zmienić się w kupkę popiołu. Mimo to, gdyby po tym, jak odeszli pogromcy, nie pojawiła się Solice, byłby teraz martwy. Zawsze gardził Wraithem, gardził uwagą, jaką poświęcali mu E. i Shade, ale od dnia wydarzeń w Brimstone marzył o tym, by Wraith cierpiał, cierpiał, jak jeszcze nikt na świecie. I gdy Roag dojdzie do wniosku, że już wystarczająco wycierpiał, zabije go. Ale przedtem zedrze z niego skórę i przeszczepi sobie jego organy. Wraith odda mu to, co mu odebrał. Zamieszanie na drugim końcu sali zwróciło jego uwagę i gdy spojrzał w górę jego serce - a przynajmniej to, co z niego zostało – zamarło. < Panie.> Powiedział Nightlash, jeden z jego strażników. < Znaleźliśmy ją niedaleko piekielnej bramy…> Nightlash trzymał w ramionach poobijane i połamane ciało Sheryen. Roag patrzył, jak kładziono mu pod nogi ciało Sheryen. Ranny i zakrwawiony demon Darquethoth przykuśtykał na salę. < Panie ścigaliśmy waszego brata i jego samicę. Zaatakowali nas..> < Kto zabił Sheryen?> Warknął.< Kto?> < Partnerka twojego brata, panie> Zalała go wciekłość , wstrząsając dogłębnie jego ciałem, naciągając jego stawy tak, że popękała mu skóra, a przez pęknięcia popłynęła krew. < Sprowadź nekromantę> < Ale Panie…> Syknął Darquethoth. < Zrób to!> Krzyknął Roag.< Natychmiast!> Odzyska swoją ukochaną. Pieprzyć konsekwencje! < I zadbaj o to, byśmy mieli nowego szpiega w szpitalu> 90

< Tak, Panie> < Dopadnę Wriatha> Przyrzekł sobie. < I zrujnuję życie moich braci, ale najpierw chcę widzieć głowę tej przeklętej kurwy na tym palu!> Roag ukląkł obok swojej ukochanej. Gdy wziął ją w ramiona, trząsł się na całym ciele. Dzięki wielkiemu szatanowi, że zginęła niedaleko piekielnej bramy, której demoniczna energia powstrzyma jej ciało przed rozkładem. Po cichu modlił się, by zaklinacz umarłych przybył jak najszybciej. Sheryen musiała zostać ożywiona, zanim jej ciało zacznie się rozkładać, a czas uciekał. < Nie obawiaj się ukochana> Na jej ustach wycisnął szybki pocałunek, ciesząc się, że nie mogła poczuć jego oszpeconych ust. < Niedługo będę nosił skórę Wraitha, a ty poczujesz jak w twoich żyłach płynie krew Runy> Na samą myśl uśmiechnął się. Cóż za ironia, że tylko krew tej, która zabiła Sheryen, mogła przywrócić jej życie.

Rozdział 8

Runa ocknęła się na podłodze w jaskini Shade’a. Jej całe ciało było wciąż cholernie obolałe po transformacji, a jej żołądek zaciskał się z głodu. Jakby tego było mało, była obolała z pożądania, co było najnieprzyjemniejszym efektem ubocznym transformacji ze zwierzęcej postaci w ludzką. Ten uboczny efekt utrzymywał się zazwyczaj przez godzinę, podczas gdy prymitywne zwierzęce hormony szalały w jej ludzkim organizmie. Sprawę pogarszał jeszcze fakt, że obudziła się naga na kocu przesiąkniętym zapachem Shade’a. Nie dość, że miał na nią zły wpływ, gdy był przy niej, to teraz udawało mu się to nawet na odległość. Potrzeba skręcała jej wnętrzności, sprawiając, że zacisnęła uda i szczęki. Nienawidziła tej fazy przemiany, nawet masturbacja nie przynosiła żadnych efektów, nieważne, jak często, czy długo się zaspokajała. Dzika, potężna żądza przeszła przez jej ciało i było chyba lepiej, że Shade’a nie było w pobliżu, bo gdyby było inaczej, na pewno by go zaatakowała. Dla seksu. Gdzie on się w ogóle podziewał? Zastanawiała się. Zaburczało jej w brzuchu, a w ustach pojawiło się więcej śliny. Dlaczego 91

ostatniej nocy nie przyniósł jej nic do jedzenia, tak jak obiecał? Może coś mu się stało? Usiadła i poczuła szarpnięcie ciężkiego łańcucha przymocowanego do jej kostki. Była już zmęczona tym ciągłym zakuwaniem jej. Z jednego więzienia do drugiego w przeciągu kilku godzin. W podwyższonym stanie podniecenia obserwowała pejcze, kije i bicze, które dekorowały ściany sypialni Shade’a. Maski, kneble, kajdanki. Obrzydliwe. Przerażające. A jednak… jakby to było być zdaną całkowicie na łaskę i niełaskę Shade’a? Poczuć, jak jego silne, utalentowane ręce obsługują te wszystkie narzędzia, których mógł użyć zarówno do tego, by zadać ból… albo sprawić przyjemność. Z nią zawsze był delikatny… przynamniej w porównaniu z tym wszystkim tutaj. „Nie byłem najczulszym kochankiem, nieprawdaż?” Nie, z pewnością nie był. Nie pozwalał jej się dotykać, z wyjątkiem chwil, gdy uprawiali seks. W łóżku to on decydował, co jej wolno, a czego nie i w pewnym sensie podobało się jej to, jak z nią postępował. Dopóki on decydował, ona mogła się zrelaksować. Z chorobą jej brata i ze zbliżającym się zamknięciem jej kafejki, miała wystarczająco dużo na głowie, a jej duch walki został złamany. Dlatego przeważnie nie przeszkadzało jej to, jak ją traktował. Było to dla niej w porządku, kiedy zapraszał ją do siebie na kolację i na parę godzin seksu, a po wszystkim odprowadzał do domu. Albo gdy spotykali się w hotelu i pieprzył ją szybo i mocno, a zaraz potem znikał. W zasadzie w tej chwili „mocno i szybko” brzmiało dla niej dość dobrze. Już na samą myśl, warknęła nisko i zrobiła się wilgotna między nogami. Wilczyca w niej chciała tego szybko i brutalnie. Chciała podporządkować się silnemu samcowi, jednak dopiero po stymulującej, ostrej walce. Nigdy nie myślała, że będzie pragnęła seksu z kimś kogo nienawidzi, ale może jej nienawiść do niego tylko wszystko ułatwi. To tylko seks, prawda? Żadnych emocjonalnych komplikacji, żadnych uczuć, tylko seks. Ale czy ich związek mógł taki pozostać, szczególnie, że teraz byli ze sobą związani? Mówił o tym, jak o czymś… stałym. Może R-XR znalazłoby jednak jakiś sposób, by ją z tego wyciągnąć. A jeśli nie, no cóż, wtedy musieliby sobie wiele wyjaśnić, bo nie mogliby spędzić lat, a może nawet i wieków, nienawidząc się nawzajem. Potrzasnęła głową, ponieważ nie wierzyła, że będzie to coś trwałego. Musiało być inne wyjście z tej sytuacji i zrobi wszystko, by je znaleźć. Gdzie on się podziewa, do cholery? Odgłos kroków odbił się echem w jej nadal nadwrażliwych po transformacji uszach. Tak. Z bijącym sercem wstała i okryła się kocem. 92

Wieczorem, przed przemianą, rozebrała się do naga, a teraz życzyła sobie, by znów mieć na sobie ubranie. Gdy Shade wyszedł zza rogu, nie wiedziała, czy się cieszyć na jego widok, czy nie. Swoim ciałem wypełniał drzwi, jego masywne ramiona ocierały się o kamienną ramę po obu stronach wejścia. Jego szeroka klatka piersiowa unosiła się z każdym silnym oddechem. Zapach jego pobudzenia i gniewu napływał do niej, niczym gorący podmuch. Niekontrolowane dreszcze podniecenia przeszły przez jej ciało. < Niech cię szlag> Powiedział zachrypniętym głosem. < Niech cię szlag za to, że sprawiasz, że tak płonę. Dla ciebie> Nawet w jego lekarskich ciuchach zapierał jej dech w piersiach. W rękach trzymał torbę z jedzeniem, a jego oczy płonęły jak złote lasery, które paliły jej skórę gdziekolwiek spojrzał. Nic nie mówiąc, rzucił torbę na podłogę i w kilku szybkich krokach przeszedł przez pokój. Wyszeptała jego imię, nienawidząc się za to, ale mimo to, nie mogła już tego cofnąć. Nie, gdy przez niego cała płonęła. Zamknęła oczy i czekała aż ją pocałuje, ale zamiast tego obrócił ją i pchnął na ścianę, dociskając swoją klatkę piersiową do jej pleców. Przez materiał jego spodni czuła jego erekcję, dociskającą się do jej pleców i, nie mogąc się powstrzymać, ocierała się o niego jak kocica w rui. < Nienawidzę, gdy to robisz> Wyszeptała. Położył jej rękę na brzuchu i przycisnął jej biodra do swoich. < Co robię?> Kolanem brutalnie rozstawił jej nogi. < Sprawiasz, że zapominam, jak bardzo cię nienawidzę> < Witaj w moim świecie> Jego obie dłonie uderzyły z klaśnięciem o ścianę po obu stronach jej głowy i docisnął swoje ciało do niej. < Też tego nie chcę, ale oto jestem> Przez chwilę wydawało jej się, że weźmie ją tak, jak stała, przy ścianie, ale on stał bez ruchu, dominując nad nią w zwierzęcy, prymitywny sposób. Jako samiec był większy, silniejszy i zamierzał ze swoją samiczką zrobić, co mu się spodoba. Zaczęła drżeć, trząść się na całym ciele z powodu zakazanej, nieprzyzwoitej radość oczekiwania. Jedną ręką zerwał z niej koc, którym bezskutecznie próbowała okryć swoje piersi, drugą złapał ją za biodra, obrócił i mocno do siebie przycisnął. Jego erekcja naciskała na jej brzuch. Ogromna. Nieustępliwa. < Dotknij mnie> Jego palce wbiły się w jej biodra, podczas gdy drugą rękę wplótł w jej włosy. < Teraz> Wypchnął swoje biodra do przodu, niezbyt subtelnie podkreślając swój rozkaz. Oo tak, chciała, musiała go dotknąć. Ale szalejąca w niej bestia, która 93

potrzebowała więcej, niż tylko miłych wrażeń, nadal chciała dzikiego, erotycznego seksu z nutką niebezpieczeństwa. Na samą myśl zmiękły jej kolana. Była zdenerwowana, pełna agresji i trochę więcej niż uparta, dlatego ugryzła go w obojczyk na tyle mocno, by sapnął. < Zmuś mnie> Jego ciało stwardniało niczym stal. < Coś ty powiedziała?> Śmiało spojrzała mu w oczy. < Powiedziałam... Zmuś mnie> Wyglądał na tak zdezorientowanego i wstrząśniętego, że prawie się roześmiała. Prawie, ponieważ w następnej chwili jego zdezorientowanie zmieniło się we wściekłość. Ręką, którą trzymał w jej włosach, chwycił jej nadgarstek. Warknęła i walczyła z nim, ale nawet nie drgnął. Wsadził sobie jej dłoń w spodnie i zmusił, by objęła nią jego kutasa. < A teraz> Powiedział głębokim gardłowym głosem Nadal patrzyli sobie w oczy. Zwierzę w niej najeżyło się w odpowiedzi na wyzwanie w jego oczach. Jej kobiece „ja” przeszedł dreszcz. Kobieta, którą się stała w ostatnich jedenastu miesiącach, wydoroślała i zdecydowała, że zupełnie nie podoba jej się, gdy ktoś nią dyryguje. Nadszedł czas, by pokazać temu facetowi, iż nie zamierza się położyć i grać uległej. Uśmiechając się, zacisnęła palce na jego grubym fiucie, który pulsował w jej ręce. Czuła, jak gorąca krew dziko pulsuje pod jej palcami, a główka penisa wysunęła się przez pierścień, który utworzyła jej dłoń. Uczucie trzymania jego fiuta w jej dłoni było takie dobre… takie wspaniałe… poczekała, aż triumf zalśnił w jego oczach i wtedy popchnęła go tak mocno, jak tylko mogła. Zatoczył się do tyłu, a ona przykucnęła gotowa do ataku. < Ty…> (* hehe, zapewne przyszło mu na myśl tyle epitetów, że nie mógł się zdecydować, który wybrać)

Używając swojej całej siły, uderzyła go ramieniem w brzuch. Warknął i zatoczył się do tyłu, upadając na łóżko zgrabniej, niż by tego chciała. Jej zwycięstwo było krótkotrwałe. Natarł na nią jak czołg, obrócił i twarzą w dół brutalnie rzucił na podłogę, wystarczająco mocno, by nie mogła złapać oddechu. Jego długie ciało rozłożyło się na niej, przytrzymując ją w miejscu. Gorący oddech owiał jej policzek, gdy warknął jej do ucha: < Co stało się z moją wstydliwą, małą Runą?> Wstydliwą? Wspomnienie władzy, jaką nad nią miał, władzy, która złamała jej serce, rozpaliło jej gniew na nowo. < Zginęła w paszczy wilkołaka, ty skurwysynie!> Szarpała się pod nim, próbując wyrwać się z jego uchwytu i jednocześnie Czuła, jak z każdym ruchem jej podniecenie rośnie. Jego kutas ocierał się o jej pośladki, paląc niczym rozgrzane żelazo. Przez 94

cienki materiał jego spodni czuła każde wybrzuszenie i każdą żyłkę na jego fiucie i gdy poruszyła się, po raz kolejny zrobiła to, by wypiąć biodra w jego stronę tak, aby znalazł się tam, gdzie go potrzebowała. < Czy skurwysyn sprawiłby, że będziesz jęczeć?> Jego język prześlizgnął się po jej policzku; ciepłe, mokre uczucie, które sprawiło, że jęknęła, jak zapowiedział. < Taak> Wydyszała. Boże, zaraz dojdzie. < Tak, prawdopodobnie masz rację> Po chwili ciężar jego ciała zniknął, ale ręką złapał ją za kark, by utrzymać ją twarzą do podłogi. Drugą ręka wsunął pod jej biodra i uniósł ją tak, by stała na kolanach. Usłyszała szelest materiału, gdy ściągnął spodnie. < Chciałem zrobić to z tobą już wczoraj, gdy cię tu przyciągnąłem, by cię zakuć> Wziął głęboki oddech i zamruczał z satysfakcją, a ona wiedziała, że wywęszył zapach jej pobudzenia. < Stałaś przede mną, tak jak teraz. Całkowicie otwarta dla mnie. Bezbronna> Bezbronna? W tej pozycji nie mogła się ruszać, była całkowicie pod jego kontrolą. To ją irytowało i budziło w niej ochotę, by z nim walczyć, gdy jednocześnie trzęsła się z oczekiwania i podniecenia, a jej soki spływały po wnętrzu jej ud. Wiedziała, że też to zauważył, bo jęknął. < Chcę cię wylizać> Powiedział szorstko. < Chcę zacząć od twoich ud i językiem podążać w górę, śladem twojego słodkiego soku, aż dojdę do miejsca, które sprawi, że będziesz krzyczeć.> O Boże. Jęknęła i zakręciła biodrami, gdy jego słowa wywołały początek orgazmu. < Ale nie mogę ci przecież zaufać? Będziesz ze mną walczyć, nieprawdaż?> < Nie> Wydyszała. < Zaufaj mi> (* no tak, po takich tekstach kobita obieca mu wszystko, byle ją tylko dotknął)

Chciała poczuć jego język głęboko między nogami, by ją lizał, pożerał ją ustami do chwili, aż się rozpadnie. Jednak zamiast tego jego palec pogładził wnętrze jej ud, znajdując jej soki. < Jaka szkoda, że jestem takim skurwysynem> Zebrała całą swoją siłę i obróciła głowę w samą porę, by zobaczyć, jak oblizuje swój palec. Ich spojrzenia spotkały się. To było dla niej za dużo i eksplodowała. < Oo taak.> Shade puścił jej kark i wszedł w nią jednym szybkim ruchem bioder. Jej wnętrze zacisnęło się na nim, a drgawki, które wstrząsnęły jej ciałem doiły go z taką siłą, że syknął, pchnął głębiej i zastygł w bezruchu. < Kurwa> Jęknął. < Oo… kurwa> Czuła, jak w niej nabrzmiewa, by w następnej chwili pompować w nią tak szybko, że aż ślizgała się po podłodze. 95

Przód jego ud uderzał w jej tył, a jego palce trzymały jej biodra tak mocno, iż na pewno będzie miała siniaki. To było to, czego chciała, jak tylko się obudziła. Rozkoszowała się jego dzikim tempem, brutalnymi pchnięciami, mokrymi dźwiękami ich erotycznej gry… jego krzykiem, gdy w niej dochodził. Aż drugi orgazm przeszył jej ciało niczym piorun. Shade nie przestawał w nią pompować, dopóki jego biodra nie zadrżały i nie wstrząsnął nim drugi orgazm. Wtedy nadszedł jej kolejny orgazm i kolejny, aż zaszlochała ze szczęścia i wyczerpania. Z radością powitała oba te uczucia, ponieważ już wkrótce ocknie się w obcym świecie z demonem, który jej nie chciał i innym, który ją chciał… ale martwą. *** Shade upadł na podłogę jak bezkostny worek, pociągając Runę za sobą tak, że leżeli teraz obok siebie w pozycji na łyżeczkę. Na piekielne kręgi! Czy to właśnie był ten zapierający dech w piersiach seks, który ma miejsce tylko między partnerami? Jeśli tak, to teraz rozumiał te lekko nieobecne, zadowolone spojrzenie E., gdy mówi o Tayli. Przypomniał sobie rozmowę z braćmi na temat Runy i o wszystkich omawianych możliwościach, a to trochę ostudziło jego poorgazmową błogość. Bardzo dobrze mógł sobie wyobrazić, jak Tayla atakuje Runę jedną ze swoich zaostrzoną srebrem broni i tłucze ją do nieprzytomności, zanim zada jej śmiertelny cios. I był jeszcze Wraith, który potrafił być brutalnie skuteczny, lub bawić się ze swoją ofiarą jak kot z myszką. Najprawdopodobniej zabiłby ją szybko, ale czy by się na niej pożywił? Obraz jego brata przy gardle Runy, jego rosnącego podniecenia, podczas gdy wysysał z niej życie, ona bezwładna w jego ramionach sprawił, że cały się napiął i przyciągnął Runę bliżej do siebie. Wraith jej nie dotknie, w żadnym wypadku. Eidolon zrobiłby to ze współczuciem. Mógłby wstrzyknąć jej śmiertelny środek uspokajający pod pretekstem pobrania jej krwi… Ale nie, jeśli Runa musiała umrzeć, to zdobędzie się na odwagę i zrobi to sam. Przynajmniej tyle mógł dla niej zrobić. Poruszyła się i Shade pogładził ją po ramieniu. Jej gładka skóra, na której o dziwo nadal nie było śladu po jego symbolach, pokryła się gęsią skórką pod jego palcami. Dlaczego do tej pory nie pojawiły się u niej symbole wiązania? Czy było możliwe, że on był z nią związany, a ona z nim nie? Jeśli tak było, to stał tuż przed wielką katastrofą. Potrzebował seksu, jak ludzie potrzebowali wody, by przeżyć. Związany demon Seminus mógł współżyć jedynie ze swoją partnerką, a jeśli wiązanie nie było obustronne, mogła go po prostu olać i uprawiać seks z kim tylko 96

chciała. A jeśli on nie będzie mógł jej mieć, umrze. Będzie musiał powtórzyć rytuał wiązania. Nie mógł pozwolić jej odejść wolno, podczas gdy on był do niej przywiązany. < Runa?> < Hmm..> Wtulił twarz w jej włosy i odetchnął głęboko, wdychając jej naturalny, ziemisty zapach. < Chodźmy się umyć> Nic nie odpowiedziała, nawet nie drgnęła. Zaklęciem otworzył kajdany Morfestusa i zaniósł ją pod prysznic. Delikatnie postawił ją na podłodze. Uśmiechnęła się do niego lekko zamroczona i zachwiała się. Jej nogi trzęsły się tak mocno, iż bał się, że się przewróci. Bez namysłu wziął ją w ramiona i mocno trzymał. Gdy uderzyła w nią woda z dwóch natrysków wystających z naprzeciwległych ścian jęknęła i odrzuciła głowę do tylu. Cholera, ale była piękna. Jedną ręką trzymał ją mocno, a drugą nalał żelu do mycia na jej ramiona, pokrywając jej ciało perłową konsystencją, aż ta zaczęła spływać w dół po jej wygiętych w łuk plecach i między piersiami. Umył ją delikatnie i czule, myśląc przy tym cały czas, jakim był kretynem, ponieważ pozwolił sobie rozkoszować się tą czynnością. Wydała z siebie erotyczny dźwięk, coś pomiędzy westchnieniem, a jękiem, więc przyciągnął ją bliżej do siebie, używając swojego ciała do tłumienia jej poorgazmowych drgawek. Jej jęki, uczucie jej gładkiej, mokrej skóry, ocierającej się o jego… to wystarczyło, by sprawić, że znów stwardniał. Nie to, żeby kiedykolwiek potrzebował większej zachęty, ale po takim seksie, który właśnie uprawiali, powinien być zaspokojony przez kilka godzin. Na piekielne wrota! Siedział głęboko w gównie. Nie powinien jej przynosić tu pod prysznic. Po seksie powinien sam się umyć, a ją zostawić samej sobie. Sama by sobie poradziła, co do tego nie miał żadnych wątpliwości. Uznanie dla jej siły rosło w nim, gdy ręką przeczesywał jej włosy. Ta nowa Runa zagrażała jego światu, jak żadna inna kobieta kiedykolwiek. Nawet, jeśli nie mógł wyczuć jej fizycznych i psychicznych potrzeb, czuł, że go do niej ciągnie. Oczywiście, była przepiękna, teraz z jej nowym, bardziej kanciastym ciałem nawet piękniejsza niż dawniej, ale to było coś więcej. Pod tą silną agresywniejszą osobowością, którą rozwinęła podczas ostatnich paru lat, nadal schowana była jej czuła kobiecość i opiekuńczość, którą nauczył się szanować, dzięki temu, jak został wychowany. Zawsze myślał, że to on opiekował się swoimi siostrami i matką, w rzeczywistości było jednak odwrotnie. O Bogowie, dlaczego Roag nie związał go z inną kobietą? Na żadnej innej kobiecie nie zależało mu tak, jak na Runie. Żadna inna kobieta nie budziła w nim takiego instynktu obrońcy. I żadna inna kobieta nie miała szans, by go 97

w sobie rozkochać. Gdy ją opłukał i osuszył, nadal była dość zamroczona, jednak gdy położył ją do łóżka, udało jej się ziewnąć i wymamrotać: < Jedzenie?> < Tak, przyniosłem coś do jedzenia. Teraz będzie już pewnie zimne, ale jeszcze nigdy nie pogardziłem zimnym hamburgerem.> Przyniósł torbę z jedzeniem, którą wcześniej rzucił na podłogę. Runa usiadła i zmęczonymi, ale też jednocześnie rozmarzonymi oczami przeszukiwała torbę w poszukiwaniu frytek i ćwierćfuntowca.(* hamburgera) < Dziękuję> Powiedziała pomiędzy gryzami. < Umierałam z głodu> < Właśnie widzę> Gdy przestała wpychać sobie do buzi jedzenie i posłała mu gniewne spojrzenie, uśmiechnął się, choć najwyraźniej niezbyt przekonująco, bo po chwili jednym kęsem pożarła frytkę i posłała mu figlarny uśmiech. Ogarnięty nagłą potrzebą, by dotknąć kciukiem jej wydętej dolnej wargi, wyciągnął przed siebie rękę, jednak w ostatniej chwili się powstrzymał i rzucił jej serwetkę, by zatuszować swoją gafę. < Masz keczup na buzi> Skłamał.< I eee, przykro mi z powodu ostatniej nocy. Byłem w pewnym sensie uwiązany w szpitalu> Położył się obok niej i rozciągnął na kocach. < Gra słów była zamierzona> Natychmiast przestała żuć. Przełknęła. < Związali cię? Poważnie?> Tym razem wyglądała tak słodko, że gdy ponownie naszła go chęć, by jej dotknąć uległ tej pokusie i palcem obrysował linie jej odsłoniętych bioder. < Zabawne. Wygląda na to, że kiedy ugryzłaś mnie w lochu Roaga, zaraziłaś mnie swoim wilkołactwem, bo gdy ostatniej nocy wyszedłem z piekielnej bramy, w szpitalu wyrosło mi futro i kły, i próbowałem pożreć połowę personelu> < Ale…> Runa zbladła. < Przecież mówiłeś, że jesteś odporny na lykanskiego wirusa> < W normalnych okolicznościach jestem odporny, ale Eidolon uważa, że to, co pozwala zmieniać ci się wedle woli wpłynęło na rodzaj twojego wirusa i tym samym…> < Na twój system odpornościowy> Zamknęła oczy i opadła na skórzany zagłówek. < Tak mi przykro, Shade. Tak bardzo mi przykro> Jego własne odczucia ścisnęły mu gardło. Czuł dziwną mieszankę radości, ponieważ był dla niej na tyle ważny, by go żałowała i poczucia winy, bo to przez niego stała się wilkołakiem, a do tego wszystkiego dochodził jeszcze gniew, ponieważ dopuścił do tego, aby czuć do niej cokolwiek. < Niepotrzebnie> Powiedział szorstko. < Gdybyś mnie wtedy nie ugryzła, umarłbym z bólu> 98

< Mimo to…> < Przestań!> Krzyknął.< Zjedz i odpocznij. Za parę godzin idziemy do szpitala> < Ok, panie zrzędo. A wrócimy tu?> < Będziemy musieli> Pochylił się do przodu i z jakiegoś chorego, perwersyjnego powodu pełen napięcia czekał na jej reakcję na jego następne słowa:< Musimy nas zakuć> I to będzie bardzo interesujące. Albo rozerwą się na kawałki, albo zapieprzą się na śmierć. < Razem?> Kawałek frytki w jej ręku zaczął drżeć. < Tak, że będziemy mogli się dotykać?> Dotykać, smakować… ciało Shade’a napięło się, gdy w jego głowie pojawiły się obrazy tego, jak to będzie, gdy oboje spędzą ze sobą noc w zwierzęcej postaci. Noc, podczas której kierować nimi będzie jedynie czysty, zwierzęcy instynkt. Nawet teraz jego instynkt krzyczał, by rzucić ją na plecy i wcisnąć w materac. < Ostatnio czułem twoje pożądanie aż w Nowym Jorku > Powiedział przez zaciśnięte zęby.< Obiecuję ci, że już nigdy nie spędzimy żadnej nocy osobno, tak długo, jak oboje żyjemy. Ostatniej nocy byłem mocno znieczulony, ale dzisiaj nikt i nic nie zdoła utrzymać mnie z dala od ciebie> Przewrócił się na drugą stronę, by na nią nie patrzeć i ponownie nie ulec Pokusie, by wziać ją tu i teraz. < Zjedz i prześpij się. Będziesz potrzebować swoich wszystkich sił> *** Gem wyszła właśnie spod prysznica. Ubrała czyste spodnie i założyła stanik, gdy drzwi do damsko-męskiej szatni dla personelu otworzyły się. < Och przepraszam…> < Kynan> Cały dzień próbowała złapać go na osobności, ale facet był mistrzem w unikaniu, dlatego nie zamierzała zmarnować tej okazji. < Hej, posłuchaj powinniśmy pogadać o tym, co wczoraj zaszło między…> Kynan trzymał ręce w górze i robił wszystko, by nie gapić się na jej cycki – wszędzie tylko nie tam. < Wszystko ok. Między nami jest wszystko ok> Gdy się obrócił, złapała go za nadgarstek. < Nie. Zaczekaj. Proszę> < Nie ma o czym gadać> Jego głos, który i tak brzmiał nisko, teraz brzmiał jedną oktawę niżej i jeszcze bardziej chropowato. < Puszczaj. Nie lubię być dotykany> 99

< Nie wierzę ci> Powiedziała cicho.< Tay opowiadała mi o tym, jak razem z Lori nie mogliście się od siebie oderwać> Kynan zamarł, ale puls na jego nadgarstku wściekle pulsował pod jej palcami. < Nie rób tego> < Mogę dostrzec twoje blizny, Ky. To leży w mojej naturze. Mogę je wydobyć, ponownie otworzyć i wszystko pogorszyć> Przygryzła dolną wargę, zastanawiając się, czy mądrze było mówić mu o tym wszystkim.< Albo mogę ci pomoc, by je zaleczyć> < Nie ma tam nic do leczenia, pani doktor> < Co stało się z tym Kynanem, którego niegdyś znałam? Tym, który tak chętnie się śmiał? Tym, który był przyjazny, czuły i zawsze wyluzowany?> Gdy się zaśmiał, był to gorzki, zimny śmiech. < On nie żyje, Gem. Umarł razem z Lori> Jego żoną, którą pewnej nocy przyłapał w ramionach dwóch różnych mężczyzn; jednym był pogromca demonów, któremu ufał, a drugim demon pozbawiony skrupułów. Wraith, który zaprzeczał temu, że uprawiał seks z Lori, ale który na oczach Kynana pożywił się na niej i zapewne zrobiłby o wiele więcej, gdyby Eidolon go nie powstrzymał. < On nie umarł. Ukrywa sie tylko…> Nagle została przyszpilona do szafek, jeden z uchwytów wrzynał się jej w kręgosłup, a duże ręce Kynana trzymały ją za ramiona. < On zginął> Warknął.< Czy czuje się jak ktoś łagodny i opiekuńczy?> By podkreślić swoje słowa przycisnął ją mocniej, a potem puścił. < Marnujesz na mnie swój czas, Gem. Poszukaj sobie kogoś innego, kim możesz się opiekować> Po tych słowach wyszedł, zostawiając ją dyszącą i z dziko łomoczącym sercem, pośrodku szatni.

Rozdział 9 Łóżko było bardzo wygodne, o wiele wygodniejsze niż się tego spodziewała po łóżku w jaskini z wyposażeniem sadomaso. Ale Shade zaskoczył ją ponownie i zaczęła się zastanawiać, czy kiedyś naprawdę dobrze go pozna. Z drugiej strony wygląda na to, że mają całe życie na to, by się dobrze poznać, nie tylko jako kochankowie, ale również jako wilkołaki. Boże, tego się naprawdę nie spodziewała. Pamietała, jak wkurzona była, kiedy dowiedziała się o tym, że jest zarażona, jaka była przestraszona, zagubiona i samotna, mimo że miała Arika, który pomagał jej przejść przez ten ciężki czas. Nie rozumiała zmian fizycznych w jej ciele ani w zachowaniu, które zaczęły się praktycznie natychmiast po zarażeniu. Bała się o swoją przyszłość, bała 100

się, że zrani wielu niewinnych ludzi. I w końcu była wkurzona, że praktycznie z dnia na dzień musiała przestawić się na zupełnie inny tryb życia, nad którym to nie miała żadnej kontroli. W porównaniu z nią Shade miał z górki, ponieważ urodził się w tym dziwacznym świecie i znał się na wilkołakach. Jednak - pomyślała z roztargnieniem wodząc palcem po skórzanym mankiecie kajdan, które zwisały z oparcia łóżka – był on mężczyzną przyzwyczajonym do tego, że dominował zarówno w łóżku, jak i poza nim. I na pewno nie przyjdzie mu łatwo zrezygnować z tego podczas trzech nocy w miesiącu. Spojrzała na budzik i ziewnęła. Ona i Shade spali sześć godzin. Wolno obróciła się na drugą stronę, by go nie obudzić. Leżał naprzeciwko niej z błogim wyrazem twarzy. Dziwny pierścień wokół jego szyi poruszał się z każdym jego oddechem. Pierścień miał ten sam kolor, co symbole biegnące wzdłuż jego prawego ramienia. Odgarnęła mu włosy na bok tak, by mogła zobaczyć jego osobisty symbol „niewidzące oko”, które w pewnym sensie wydawało się na nią spoglądać. Z każdym oddechem i przełknięciem poruszało się, śledziło ją, nieważne dokąd się ruszyła. Niepewnie przebiegła palcem w dół jego ramienia, śledząc wypukłości i załamania jego mięśni, aż dotarła do ręki. Dermoglify sięgały aż do jego długich palców – palców, które ją gładziły, w nią wchodziły i doprowadzały do dzikich orgazmów, częściej niż była w stanie policzyć. Już na samą myśl krew zagotowała się w jej żyłach. O rany, jej gospodarka hormonalna była totalnie rozregulowana. Wilkołactwo podwyższyło ekstremalnie jej libido, a pełnia księżyca pogarszała jeszcze sprawę i leżenie obok Shade’a było niczym dolewanie oliwy do ognia. Parę minut pod zimnym prysznicem wydało jej się świetnym pomysłem. Obróciła się, przerzuciła nogi za kant łóżka… i w mgnieniu oka została wciągnięta z powrotem na materac pod Shade´a. < Nie tak szybko> jego głos był zaspany i cudownie ochrypły, a jego do połowy otwarte, zaspane oczy płonęły złotym blaskiem. Jego erekcja docisnęła się do jej płci. < Zamierzałam tylko wziąć prysznic. Może chcesz mi towarzyszyć?> < Później> wtulił twarz w jej szyję, lekko podgryzając wrażliwą skórę < gdy z tobą skończę> < Wyczułeś moje, eee… podniecenie?> Jego place wślizgnęły się miedzy jej nogi, badając jej wilgotną płeć. < Och tak, wyraźnie je czuję> < Wiesz, co mam na myśli> Językiem prześledził miejsce, które przed chwilą podgryzał. < To mnie obudziło, a czemu pytasz?> < Ponieważ> jęknęła, przechylając głowę na bok, by miał lepszy dostęp do jej szyi < wcześniej mówiłeś, że czułeś moje pożądanie aż z Nowego Jorku i zastanawiałam się, czy już zawsze będziesz je czuł> 101

Uniósł głowę i spojrzał na nią. Jego oczy nie były już zaspane, płonęły intensywnie. < Jesteśmy ze sobą związani. Jestem świadomy każdego twojego odczucia> Wygiął plecy i wszedł w nią. < Kiedy chcesz seksu, jestem zmuszony ci go dać> < Nawet, gdy przebywamy w rożnych miastach? Rożnych krajach?> < Tak, ale to się nigdy nie zdarzy> Trzymając jej ręce nad głową, zaczął poruszać się w niej wolno i równomiernie. < Moja partnerka…> uciął i zaklął. < Nie lubisz tego słowa, prawda?> Tylko ten jeden raz chciała dotykać rękoma jego ramion, gdy poruszali się przy każdym jego silnym pchnięciu, wbić paznokcie w jego plecy, gdy będzie dochodzić, ale uchwyt na jej nadgarstkach jeszcze się umocnił. < Jakiego słowa?> < Partnerka> Potrząsnął głową, a jego gęste włosy opadły mu na twarz. < Nic z tego mi się nie podoba> Runa wygięła plecy, by wziąć go w siebie jeszcze głębiej. < Nawet to?> Emocja, której nie mogła odczytać, przemknęła przez jego twarz. < Jesteś podniecona. Więź między nami zmusza mnie bym ci służył> < Że co, proszę?> < Zrozumiałaś> Zaczął poruszać sie w niej szybciej, niemal mechanicznie. < Miejmy to już za sobą> < Jeśli myślisz, że wyświadczasz mi przysługę, pieprząc mnie> warknęła < to możesz natychmiast przestać i pieprzyć się sam!> Zatrzymał się, ale z niej nie wyszedł. < Rok temu nigdy być tak do mnie nie powiedziała> Jego głos był cichym, ochrypłym warknięciem. < Żadna kobieta, którą wpuściłem do swojego łóżka, nie odważyłaby się tak ze mną rozmawiać> Wkurzona, patrzyła na niego, próbując oswobodzić swoje ręce. < Może to dlatego, że zwisały z sufitu zakute w kajdany> < Słuszna uwaga> Spojrzał na narzędzia tortur i przyjemności, zwisające ze ścian, jakby chciał wybrać jedno dla niej. Na samą myśl zamarła, nie wiedząc, czy to ze strachu czy z podniecenia. < Zakładam, że ze mną chętnie zrobiłbyś to samo> Zaśmiał się tak, jakby to, co mówiła, było całkowicie niemożliwe do wykonania, co ją oczywiście mocno uraziło, bo dlaczego z innymi kobietami zabawiał się w taki sposób, a z nią nie? I dlaczego, do jasnej cholery, ją to denerwuje? 102

< Podoba mi się twoja odwaga, mały wilczku. Ale brakuje ci trochę… dyscypliny> < Mój ojciec mówił to samo> Skrzywiła się, żałując natychmiast tych słów i wspomnień, które wdarły się do jej umysłu przez furtkę, którą im właśnie otworzyła. „ Mały bachor potrzebuje dyscypliny”. Tak zawsze mawiał jej ojciec, zanim ukarał ją paskiem albo chochlą, albo czymkolwiek, co miał pod ręką. Jako dziecko miała dużo temperamentu i prowokowała swoich rodziców przy każdej okazji i wprawiała tym w szał jej ojca, alkoholika, tak że stawał się agresywny. Dlaczego więc postrzegała zbiór pejczów i innych niezidentyfikowanych przedmiotów Shade´a jako coś innego niż przedmioty do zadawania bólu? Jakim popapranym zboczeńcem musiała być? Shade kciukiem pogładził jej policzek. < Runa? Wszystko w porządku?> W końcu puścił jej nadgarstki i przesunął swoje ciało, by z niej zejść. < Dokończymy to później> < Nie> Zacisnęła nogi wokół jego talii. < Myślę… myślę, że wyświadczysz mi przysługę, jeśli będziesz mnie nadal… po prostu… no wiesz…> Teraz, gdy jej złość opadła, nie było jej łatwo wyrażać się tak wulgarnie jak by chciała. < Dalej pieprzył?> Rumieniec rozlał sie na jej policzkach, a pożądanie w jej wnętrzu. < Tak> < Jesteś pewna?> Gdy skinęła, wszedł w nią ponownie i zaczął poruszać biodrami, a z ust wymknęło mu się westchnie ulgi. < To dobrze, bo gdybym teraz przestał, cholernie by bolało> < Tak jak w lochu?> (* matko, czy oni naprawdę odbywają tę rozmowę podczas stosunku?! masakra)

Bardzo delikatnie, tak by się nie zorientował, że zapomniał skrępować jej ręce, położyła swoje dłonie na ciepłej skórze jego ramion. < Gdy mogłeś zginąć?> < Nie aż tak. Dopiero co zaczęliśmy. Nie jestem jeszcze aż tak podniecony. (* a to tekst, który każda kobieta marzy usłyszeć przy stosunku ) Po jakimś czasie by mi przeszło, ale uwierz mi, wolałabyś trzymać się ode mnie z daleka przez te parę godzin > Na te słowa jej serce zabiło mocniej, ponieważ był gotów tak dla niej cierpieć, ale ,do cholery, nie powinno bić dla niego z żadnego powodu. Wygląda na to, że jej serce szuka jakiejkolwiek wymówki, by znów się w nim zakochać. Najwyraźniej ma krótką pamięć. Shade polizał jej sutek, odwracając jej uwagę od tych myśli. < Czujesz mnie?> 103

Uśmiechnęła się. O tak, i to jak go czuła. Czuła, jak rozciąga jej wrażliwe ciało, pocierając raz za razem to miejsce, które sprawiało, że wariowała. < Uuhu> Chwycił jej lewą rękę, na której, jak mówił, powinny pojawić się symbole wiązania, a ona westchnęła rozczarowana, bo tak bardzo chciała móc go dotykać, ten jeden jedyny raz. < Nie tak. Mam na myśli, czy możesz mnie poczuć? Wyczułaś, jak zmieniłem się w wilkołaka? Albo czy mogłaś poczuć, w jakim dziś rano byłem nastroju?> Skrzyżowała kostki za jego plecami i zaczęła się wiercić pod nim, poirytowana, że psuje nastrój swoim gadaniem. < Nie. Nic. A powinnam?> < Tak myślę> wyplątał się z uchwytu jej nóg i wstał. < Nie ruszaj się, zostań tak> Jej całe ciało trzęsło się z pożądania, gdy wyszedł z pokoju, ale po paru sekundach wrócił. I przyniósł nóż kuchenny. < Eee…. Shade?> < Ciii> położył sie na niej i szybkim pchnięciem ponownie w nią wszedł. < Nic ci nie zrobię> < Wiem> nie wiedziała skąd u niej taka pewność, ale w tej chwili była tego zupełnie pewna. Znieruchomiał na chwilę, ale potem zaczął w nią walić z bezwzględną, cudowna siłą, wciskając ją w materac. Jej orgazm pojawił się znikąd. Gdy szczytowała, Shade naciął sobie jeden z nadgarstków i przyłożył jej do ust. Miedziana ciecz spłynęła jej po zębach i języku. < Pij> jego ochrypły głos był jak rozkaz, któremu nie mogła się sprzeciwić, mimo że jej instynkt buntował się, by tego nie robiła. Przypomniało jej się, że to samo robiła w tym dziwnym śnie, który miała w lochu, a który był zarówno urojony jak i prawdziwy. Niezdolna by się oprzeć, piła głębokimi, zachłannymi haustami. Z każdym łykiem jej orgazm wspinał się na nowe wyżyny, tak jakby miał się nigdy nie skończyć. Jego krew była jak płynny seks i podczas, gdy on wbijał się w nią dochodząc w jej wnętrzu, jej orgazm wydawał się nie mieć końca. Orgazm za orgazmem trząsł jej ciąłem i za każdym razem, gdy już myślała, że to koniec, ogarniał ją następny. Stopniowo stawała się świadoma ciężaru ciała Shade´a na jej ciele, jego szybkiego oddechu i jego dudniącego głosu. < Runa?> Próbował oderwać swoją rękę od jej ust, ale wgryzła się w niego zębami i kurczowo trzymała go rękami, nie mając najmniejszego zamiaru puścić go w najbliższym czasie. Dopóki piła, dochodziła i … < Runa!> Czysta ekstaza otaczała jej ciało. Poczuła krótki ból na policzku, ale nie obchodziło ją to. Była całkowicie pogrążona w szczęściu, które wznosiło ją wyżej niż kiedykolwiek przedtem. Ból wzrastał i przez mgłę jej orgazmowej przyjemności dotarło do niej, że Shade ściska jej szczękę, zmuszając ją, by otworzyła usta. Niechętnie puściła 104

jego rękę. Szybko cofnął swoja rękę i chwycił ręką za przedramię. Runa jęknęła, nie mogąc się ruszyć, podczas gdy jej niesamowity orgazmowy maraton odpływał. < Co się stało?> jej głos brzmiał niewyraźnie i był ledwo słyszalny, tak jakby była pod wpływem narkotyków. Kącik jego ust powędrował w górę w rozbawieniu, co ją zdziwiło, zważając na ból, jaki musiał przed chwilą odczuwać. < Gdybym nie wiedział lepiej, powiedziałbym, że jesteś pół-wampirem> Znów wszystko zaczęło wirować. Jej pożądanie wzrosło, eksplodowało i kolejny orgazm wstrząsnął gwałtownie jej ciałem. Shade obserwował ją zamglonym wzrokiem, który hipnotyzował swoją intensywnością. < Przepiękna> wyszeptał. Powiedział to niemal z uwielbieniem. < Jesteś przepiękna gdy dochodzisz> Czuła się piękna, gdy patrzył na nią w ten sposób. Piękna i bezbronna. Wciąż dysząc, zaciskała ręce na prześcieradle. < Dlaczego? Dlaczego ponownie kazałeś mi z ciebie pić?> Gdzieś w podświadomości zdawała sobie sprawę z tego, że powinien brzydzić ją fakt, że piła jego krew, ale po tym, jak od ponad roku przez trzy noce w miesiącu jadła surowe mięso, nie była już taka wrażliwa. < Nadal nie masz symbolów wiązania na swojej skórze. Mam nadzieję, że kolejna próba sprawi, że się pojawią> < Może nie wszystkie gatunki otrzymują takie znaki> Shade odwrócił wzrok. < Może> Usiadła i złapała go za ramię. < Czego mi nie mówisz?> < Niczego, czym musisz się martwić> Wstał i wyszarpał się z jej uchwytu. < Musimy iść. Najpierw pójdziemy do ciebie, by zabrać parę rzeczy, a potem zrobimy ci parę testów w szpitalu, a przed zapadnięciem zmroku wracamy tu.> Część jej misji dla R-XR polegała na tym, by dowiedzieć się jak najwięcej o szpitalu dla demonów, dlatego była to dla niej dobra okazja, nawet jeśli wykonanie tego rozkazu sprawiło, że czuła się, jakby robiła coś niewłaściwego. Jak zdrada. Boże, miała ważniejsze powody do zmartwień niż zastanawianie się, czy powinna być posłuszna swoim przełożonym – wśród których był jej brat – czy nie. Najpierw obejrzy sobie ten szpital, a potem zdecyduje, co powinna zrobić. < Nie wciskaj mi kitu, że nie powinnam się martwić, Shade. Nie kiedy ty wyraźnie jesteś czymś zaniepokojony> Runa zadrżała, gdy cienie zamigotały w jego oczach, sprawiając, że stały się czarne i bez wyrazu. < Masz rację. Tak długo, jak Roag jest gdzieś tam na wolności, wszyscy mamy 105

powód do zmartwienia> *** Nikt nie lubił tych ponurych dni w izbie przyjęć, kiedy nic się nie działo, a Kynan szczególnie, ponieważ sprawiały, że chodził po ścianach. Po prostu nie był typem człowieka „choć pocałujemy paluszek i nie będzie już bolało i wszystko będzie dobrze”. Chciał krwi i flaków, życia i śmierci. Chciał przypadków, dzięki którym adrenalina galonami pompowana była do krwioobiegu. Jako sanitariusz wojskowy właśnie w tym był najlepszy - pracował, nieważne, czy pod ostrzałem, czy w oku cyklonu. I było mu zupełnie obojętne, czy jego pacjenci byli ludźmi, czy nie. Potrącone przez auta psy, czy podziurawione kulami wielbłądy, były traktowane na równi z ludźmi. A demon. Kynan powoli wypuścił powietrze, gdy zalały go wspomnienia. On i Lori, która również służyła w armii, byli od czterech lat małżeństwem. Stacjonowali w Forcie Lewis, ale jego oddelegowali do Afganistanu. W dniu, w którym jego życie zmieniło się na zawsze, przydzielono go do pomocy drużynie komandosów, która wpadła w zasadzkę. Gdy jego zespół dotarł na miejsce, po komandosach nie było śladu, a sądząc po ilości krwi, która rozpryskana była na górskich skalach jak farba, niemożliwym było, żeby udało im uwolnić się własnymi siłami. Zespół Kynana przeprowadził poszukiwania, które nie przyniosły rezultatów, a jedynie kłopoty, bo podczas poszukiwań zostali ostrzelani. Pod niekończącym się gradem kul, ziemią wstrząsnęła eksplozja i Kynan został oddzielony od swojego zespołu. Ścigany przez talibanów, znalazł schronienie w jaskini. Został ranny w nogę, dlatego przez radio poprosił o wsparcie. Miał słaby zasięg i nie miał pojęcia, czy kawaleria uratuje jego dupsko w najbliższym czasie. Szukając dobrego miejsca do obrony, natknął się na resztki jednego z komandosów, tuż obok leżały ciała żołnierzy wroga, a pośrodku tej masakry leżały setki ludzkich i zwierzęcych kości. Umysł Kynana nie zdążył nawet wchłonąć tego całego horroru, gdy dwugłowy potwór – demon, o czym teraz wiedział –wyszedł z głębi jaskini. Ky najpierw strzelił do niego, a później próbował uratować mu życie, bo wiedział, że ktoś na tym świecie będzie chciał mieć to coś żywe. Gdy był pochłonięty ratowaniem potwora, wróg zaatakował i został postrzelony w szyję. Od tego momentu jego wspomnienia były zamazane, ale później dowiedział się, że znaleźli go jego towarzysze broni, a obok niego leżały rozszarpane ciała żołnierzy, którzy go zaatakowali. Potwór zniknął, ale krótko po operacji, która uratowała mu życie, odnaleźli go „faceci w czerni” – ok, w rzeczywistości ubrani byli na zielono. Ponieważ jego służba dobiegała końca, nie mogli go zmusić, by przystąpił do ich super tajnego departamentu ochrony przeciw paranormalnym X-RX, 106

ale cywilny odpowiednik wyżej wymienionego departamentu złożył mu ofertę nie do odrzucenia. Zaproponowali mu podwojenie jego dotychczasowej żołnierskiej pensji, plus ubezpieczenie zdrowotne i emerytalne, jak również oddzielne lokum dla niego i Lori. Poza tym miał wiele podróżować i uczyć innych regentów techniki walki i medycyny ratunkowej. I tym sposobem, on i Lori zobowiązali się do walki z demonami krótko po tym, jak zostali honorowo zwolnieni ze służby w wojsku. Zabawne, że teraz był tu w szpitalu dla demonów i ratował im życie. Cóż, ściślej mówiąc stał właśnie przy biurku i wypełniał formularz dla niemowlaka demona Daev, którego rodzice doraźnie przyprowadzili na izbę przyjęć z powodu kaszlu. Kaszlu. Boże, demoniczni rodzice potrafili być takimi samymi paranoikami jak ludzcy. Usłyszał kroki i poczuł ciepły podmuch powietrza, który towarzyszył Dr Shakvhan, przestaremu żeńskiemu Skubowi, która w dzień praktykowała druidzką medycynę, a nocami kradła ludzkie dusze. Kynan nie miał problemu by z nią pracować, ale gdyby spotkał ją poza murami szpitala, bez wątpienia zapoznałby dr Shakvhan z ostrym końcem swojego sztyletu. < Wypisał pan dziś rano demona Neethul?> jej głos ociekał zmysłową obietnicą, której nie musiała udawać. < A co?> Wzruszyła ramionami i jej blado blond włosy zalśniły. Nic dziwnego, że ludzcy mężczyźni z własnej woli podążali za nią na śmierć. Była tak pociągająca, jak dziewczyny z okładki Playboy’a. < Eidolon chciał, bym pobrała mu próbkę krwi do banku DNA> Kynan nadal sumiennie wypełniał swój formularz. < Już to zrobiłem dziś rano> Eidolon wpadał w amok, jeśli któryś z pacjentów nie został sprawdzony z jego skatalogowaną listą gatunków. Każdy gatunek demona, który nie był jeszcze leczony w szpitalu, musiał zostać zbadany i proszono go, by oddał krew, by w przyszłości inni pacjenci tego samego gatunku mogli z niej skorzystać. Dr Shakvhan uśmiechnęła się i poklepała go po głowie. < Cóż za odpowiedzialny człowiek. Myślę, że zostawiłabym twoją duszę w spokoju po tym, jak wysuszyłabym cię z twojego nasienia> Po tych słowach odeszła, kręcąc biodrami w taki sposób, że większość mężczyzn zaczęłaby sapać na ten widok. Po śmierci Lori żadna kobieta nie sprawiła, by zaczął sapać i na pewno nie zamierzał zaczynać teraz, a już na pewno nie z powodu podstępnego skuba. Prawie sapałeś przy Gem. Pieprzyć to, nie będzie się teraz zadręczał. Jednak jego ciało było innego zdania. Zrobił się twardy na samą myśl o Gem, na wspomnienie jej, stojącej 107

przed nim w przebieralni, jej pełnych piersi wylewających się z miseczek jej czarnego stanika, tatuażu smoka na jej płaskim umięśnionym brzuchu, którego zęby wydawały zaciskać się wokół jej pępka. Delikatny i czuły, akurat. „ Delikatny i czuły” był z Lori i gdzie go to zaprowadziło? Może teraz, gdy z bliska zapoznał ją z szafkami w szatni, skapowała, co chciał jej przekazać. Zrozumie wreszcie, że są rany, które nigdy się nie goją. Z większą siłą niż było to konieczne wepchnął dokumenty na półkę i złapał za kolejne, gdy zabrzęczała piekielna brama. Poczuł skok adrenaliny i powitał to uczucie, które wyrzuciło wszystkie myśli o Gem z jego głowy. Technicznie rzecz biorąc, jego zmiana skończyła się dziesięć minut temu, ale jeśli teraz pojawi się jakiś interesujący, nowy przypadek, gotów był zostać dłużej. Oderwane lub naderwane kończyny były jego faworytami. Zapach krwi poprzedził wejście pacjenta – o tak, to zapowiadało się na uraz pierwszej klasy. Kynan podbiegł do bramy, by po chwili zatrzymać się i z przerażeniem obserwować, jak chwiejnym krokiem wychodzi z niej Wraith. Ja pierdolę! Wyglądał, jakby przeszedł kilka rund z gigantycznym blenderem. Trzymał się za ramię, które bezwładnie zwisało przy jego ciele. Krew płynęła z niego prawdziwym potokiem. Miał głębokie szarpane rany na całym ciele, tak że można było dostrzec ścięgna i białe kości, a mimo to szczerzył się, jakby ktoś właśnie zrobił mu pierwszą w życiu laskę. < Powiadom Gem przez pager i zadzwoń do Eidolona do domu> poinstruował pielęgniarkę z izby przyjęć. < Natychmiast> E przed godziną poszedł do domu, ale w tym przypadku na pewno będzie musiał i chciał tu być. Kynan objął Wraitha w talii, by go wesprzeć. < Ja pierdolę, ważysz chyba z tonę> poprowadził Wraitha do pustego pokoju lekarskiego. < Co się stało?> Wraith jęknął, gdy opadł na stół. < Postrzał> Puścił swoje ramię, w którym miał sporą dziurę, a z niej sączyła się krew. < Ale pozostałe rany nie powstały na skutek postrzałów, stary> powiedział Ky zakładając rękawiczki. < Maczety> Tylko Wraith był w stanie dać posiekać się maczetami. < Znów polowałeś na afrykańskich rebeliantów?> < Może> < Uciskaj ranę> Oddech był w normie, więc Ky sprawdził szybko puls na każdej z jego kończyn. Wszystko wydawało się być w porządku, ale medycyna ratunkowa w szpitalu dla demonów cholernie różniła się od tej w szpitalu do ludzi, głównie dlatego, że każdy gatunek demona miał różne parametry życiowe, kondycję oraz próg śmierci…. w większości przypadków Kynan 108

improwizował. Nożyczkami rozciął koszulę Wraitha i delikatnie usunął zaschnięty na ranie zakrwawiony materiał, to była najłatwiejsza część. Ta rana wyglądała naprawdę paskudnie. Zasłona oddzielająca poszczególne kabiny, została szarpnięciem rozsunięta i weszła Gem. < Wow, wdałeś się w bójkę z naprawdę dużym kotem> < Bardzo śmieszne Gem. A teraz przywlecz tu swój zabawny tyłeczek i possij mojego… Aua! Kurwa!> Wraith wkurzony spojrzał na Kynana. < Przepraszam> Kynan rzucił zakrwawioną koszulkę na podłogę. < krew częściowo była już mocno zaschnięta i tkanina mocno osadziła się w ranie> < Nie pierdol mi tu bzdur. Zrobiłeś to specjalnie> < Udowodnij to> Kynan zbadał jedno z głębszych cięć. Demony Seminus leczyły się dosyć szybko i rany Wraitha nie krwawiły już tak mocno, jednak nadal zbyt mocno. < Może poczujesz się lepiej, gdy powiem, że E jest już w drodze. Uzdrowi cię w przeciągu sekundy i znów będziesz mógł polować na szalonych ludobójczych maniaków> Gem podniosła jedną z jego powiek. < Znów osuszyłeś kilku ćpunów?> Wraith warknął oburzony. < Nie> Kynan wsadził sobie stetoskop do uszu. < Ale piłeś krew tych Afrykańczyków?> < Jasne, kretynie.> Gdy Gem spojrzała na Ky’a pytająco, wyjaśnił: < Ci wojownicy są jak dzikie zwierzęta. Totalnie stuknięci i nafaszerowani twardymi narkotykami> < To wyjaśnia jego zaszklone oczy> < Co się stało?> Eidolon podszedł do nich ubrany w beżowe spodnie cargo i niebieską, zapinaną na guziki lnianą koszulę. < To co zawsze> powiedziała Gem. Na przywitanie machnęła Cisce, która przygotowywała narzędzia lekarskie. < Przynieś worek krwi. Obojętnie jakiego gatunku> < Cholera, Wraith> wymamrotał Eidolon. < Dlaczego to sobie robisz?> Kynan przesuwał swój zimny stetoskop po plecach Wraitha. Wraith wzdrygnął się. < Miałeś szukać Roaga> < I szukałem. To wydarzyło się w czasie mojej przerwy obiadowej> Eidolon pochylił się, by zbadać ramię Wraitha. < Zostałeś postrzelony> (*wow, Eidolon jak zawsze błyszczy inteligencją ) 109

Wraith warknął. < Tchórze. Poważnie, kto zabiera broń do walki na noże? Toż to oszustwo.> < Nie masz żadnej broni palnej?> zapytał Kynan. Wraith skrzywił twarz z obrzydzeniem. < Strzelanie do ludzi to niezbyt sportowe zachowanie> < Więc nie strzelałeś do tych typków, którzy cię postrzelili?> < Jasne, że strzelałem. Zabrałem broń jednemu z tych durni i odstrzeliłem tyle, ile mogłem, zanim pobiegłem do najbliższej piekielnej bramy> Dermoglyfy na ramieniu Eidolona zaczęły migotać, a uzdrawiająca energia popłynęła do ciała Wraitha. Na oczach Kynana, rany Wraitha zaczęły się goić. Wraith jęknął i obnażył zęby. Jego kły wydłużyły się i Kynan praktycznie mógł poczuć jak pulsują. Proces leczniczy mógł być bolesny, o czym Ky przekonał się na własnej skórze przed paroma miesiącami, gdy podczas jednej z misji został ugryziony przez demona Cruentus. Ciska wróciła z workiem krwi i podała go Wraithowi, który wgryzł się w niego natychmiast. < To obrzydliwe> wymamrotał Kynan. Wraith uniósł brwi. < Chcesz sie zgłosić na ochotnika i zaoferować mi łyczka?> < Chciałbyś> Wraith prychnął, ale zanim zdążył znów palnąć coś głupiego, Eidolon pokiwał głową z aprobatą. < Gotowe. Teraz obejrzę sobie ranę postrzałową> Mówiąc to, spojrzał na Kynana. < Żeby to zrobić, potrzebuję miejscowego znieczulenia> < Nie chcę> powiedział Wraith. < To będzie cholernie bolało, bracie. Ky, przynieś strzykawkę> < Powiedziałem, że nie chcę> głos Wraitha był głębokim warknięciem, które zawibrowało w pokoju. Eidolon zbliżył swoją twarz do twarzy swojego brata, jego oczy płonęły złotem, co oznaczało, że albo był podniecony, albo cholernie wkurzony, a że Tayli nie było w pobliżu… < Zapomnij, Wraith! Walczyłeś jak opętany i prawdopodobnie miałeś dokładnie tyle samo seksu, a to wszystko, jak widzę, z pomocą chemicznego wsparcia. Najwyższy czas, żebyś trochę wyluzował> < Żadnego. Znieczulenia!> Niewielkie czerwone plamki zaczęły pojawiać się na złotych oczach E, gdy jego gniew osiągnął kolejny poziom po „cholernie wściekły”. Cała ta sytuacja mogła szybko eskalować. < Pozwól dać sobie zastrzyk, braciszku> powiedział Shade, który nagle pojawił się w drzwiach z nowym dermoglyfem na szyi i kobietą u swego boku. Jego partnerka? Kynan nie był pewny. Miała na sobie jeansy i jedwabną bluzkę z krótkim rękawem, która odkrywała jej umięśnione ramiona, na których jednak nie było śladu po symbolach wiązania, takich jakie miała Tayla. 110

Oczy Wraitha błysnęły lodowato, najwyraźniej też to zauważył. Przynajmniej to go rozproszyło i odciągnęło jego uwagę od tematu znieczulenia. < Pozwól dać sobie zastrzyk> powtórzył Shade cichym i spokojnym głosem. < Jeśli E mówi, że potrzebujesz znieczulenia, to tak jest> Wraith się skrzywił, ale jeśli miał posłuchać kogokolwiek, to na pewno tylko Shade´a. < Dobra. Niech będzie. Rób ten zastrzyk, człowieku> Gdy Ky zbliżył się z igłą do jego ramienia, Wraith złapał go za nadgarstek. < Zrób to tak, by zabolało> (*tak sobie myślę, że Wraith przypomina mi trochę V. z BDB, jak myślicie?)

< Z przyjemnością> W ciszy, która nastąpiła, Ky mógł usłyszeć ciche powarkiwania Wraitha, gdy ten gapił się na nową kobietę, tak jakby była ich wrogiem. Shade zauważył wrogość Wraitha względem jego kobiety i bracia zwarli się spojrzeniami. To nie wróżyło nic dobrego, mimo że Kynan nie miał pojęcia, co i dlaczego się właśnie, do cholery, dzieje, przerwanie tego narastającego napięcia wydawało się doskonałym pomysłem. Wiedział, że nie powinien się wtrącać, ale gdy skończył wstrzykiwać znieczulenie, powiedział: < Hej, Wraith, mam nowa grę na Xbox´a. Bardzo brutalna. I dziś wieczorem zamierzam zalać się do nieprzytomności i pograć. Masz ochotę spróbować skopać mi tyłek?> Wraith przechylił głowę na bok. < Dlaczego pytasz mnie?> < Ponieważ na siłowni lejesz mnie zawsze na kwaśne jabłko i chciałbym mieć szansę się zrewanżować> Wraith zmrużył oczy, ale nawet jeśli wiedział, że to podstęp, nie mógł oprzeć się pokusie. < Daję ci niezły wycisk, co?> I niestety miał rację. Kynan już od miesięcy trenował z Wraithem, ucząc się nowych technik walki i udoskonalając już nabyte, ale mimo to nie miał szans na opanowanie nawet jednej dziesiątej umiejętności, które posiadał Wraith. < I w grze też skopię ci dupsko> Gdy Ky wyciągnął igłę, Wraith nawet nie drgnął. < Nie masz szans> Wraith prychnął. < Zetrę cię na pył> Eidolon skinął lekko glową w podziękowaniu za rozładowanie napiętej sytuacji i Ky odpowiedział tym samym gestem, ale popełnił przy tym błąd i zerknął na Gem. Może udało mu się zdmuchnąć płomień z jednej laski dynamitu, ale błysk w jej oczach wyraźnie mówił mu, że sprawy między nimi nadal płonęły. 111

Rozdział 10 Shade nie został w izbie przyjęć, by uniknąć pytań o Runę i wysłuchiwać pouczeń. Zabrał ją do laboratorium, posadził na krześle i nakazał laborantowi Frankowi – jednemu z nielicznych zatrudnionych ludzi – pobrać jej tyle krwi, by można było zrobić jej wszelkie możliwe badania. Następnie czekał przed drzwiami, skąd mógł obserwować, co dzieje się w laboratorium, bo na pewno nie pozwoli, by ten typek dotykał Runy pod jego nieobecność. Sam wolałby pobrać jej krew ale wiedział, że za chwilę zjawią się jego bracia i zasypią go pytaniami, na które nie znał odpowiedzi. Przyglądał się Runie przez szybę. Z niewyjaśnionych powodów cieszył go fakt, że rozglądała się po laboratorium z zaciekawieniem bez krzty strachu, czego nie spodziewałby się po kimś, kto pierwszy raz jest w szpitalu dla demonów. Ale przecież wiedziała, że czekał zaraz za drzwiami i poza tym zapewnił ją, że dopóki on był w pobliżu nic jej nie grozi. Co za duże pierdolone kłamstwo. Niechętnie zmusił się, by odwrócić od niej wzrok. Coraz bardziej stawała się bliższa jego sercu i to w zawrotnym tempie. A dzisiejszy poranny seks pogorszył jeszcze całą sprawę. Nie tylko bezczelnie skłamał jej w twarz, że robi to z nią, ponieważ musi jej służyć – pieprzone bzdury, prawdopodobnie potrzebował jej bardziej niż ona jego, a jej udręczony wyraz twarzy, gdy mówiła o swoim ojcu, wbił się w jego serce niczym szpikulec do lodu. Skrywała się za tym jakaś bolesna historia, która najprawdopodobniej miała związek z ciemnością i wyrzutami sumienia, które w niej wyczuwał, ale nie chciał tego wiedzieć. I nie chciał jej powiedzieć, co dawniej robił z kobietami, by poprzez seks i ból wypędzić z nich tą ciemność. Tak długo jak udawało jej się to w sobie tłumić, było wszystko w porządku. W momencie kiedy zdecyduje się przed nim otworzyć i opowiedzieć mu o swojej przeszłości, kiedy zdecyduje pozbyć się i uwolnić od wyrzutów sumienia, czy czegokolwiek, co jest w jej umyśle, będzie zmuszony zrobić wszystko, aby jej pomóc. Już sama myśl przyprawiała go o mdłości. I dlaczego do cholery nadal nie miała symboli wiązania? Nawet po drugiej próbie dziś rano – nic. To nie było dobre. E. dołączył do niego. Miał ściągnięte brwi i zaciśnięte usta, a na jego twarzy malowała się troska. < Gdzie jest Wraith?> zapytał Shade. < Myślałem, że przyjdzie, by działać mi na nerwy i wiercić dziurę w brzuchu> < Odprawiłem go z Kynanem. Powiedziałem, że wystarczy jeśli jeden z nas będzie ci wiercił dziury w brzuchu> 112

< Co za bzdura. Wraith by tego nigdy nie kupił > Eidolon wyszczerzył się. < Racja. Ale wytłumaczyłem mu, że ja wiem, jak to jest mieć partnerkę i dlatego potrafię z tobą postępować. A wszystko, co on mógł ci powiedzieć, skłoniłoby cię do ucieczki i już nigdy byśmy ciebie nie ujrzeli> < Tak się nie stanie> Uśmiech zniknął z twarzy E. zastąpiony przez ponure groźne spojrzenie, co sprowadzało ich z powrotem do punktu wyjścia, czyli do miejsca, gdzie Shade miał mocno przejebane. < Wiem. Ale on tego nie wie> (* czyli podsumowując, my wiemy, że oni wiedza, że my wiemy )

< Jak on się trzyma?> < Jest zdezorientowany. Robi co może, by poradzić sobie z całą tą twoją sprawą, Roagiem, śmiercią Skulk. Tylko mam wrażenie, że radzi sobie z tym aż za dobrze> < Co oznacza, że to tylko kwestia czasu zanim wybuchnie> Eidolon przeczesał ręką swoje krótkie, ciemne włosy. < Nie wspomniałeś, że Runa nie ma symboli sparowania> Shade wzruszył ramionami. < Wyczuwa cię? Czy wiązanie jest jednostronne?> Shade zerknął przez szybę na Runę, która uśmiechała się do laboranta, który pobierał jej krew mocno trzymając jej rękę. Moja. Shade przełknął mocno. Gniew i zazdrość ścisnęły mu gardło. < Frank jej dotyka. Sam powinienem to zrobić. Nadal mogę…> < Shade? Spójrz na mnie> Shade z trudem odwrócił wzrok od Runy i Franka. < Dlaczego więc sam nie pobrałeś jej krwi?> < Ponieważ staram się zachować jakiś dystans, ale teraz on ją obmacuje. Zabiję go> < Z czasem będzie łatwiej, bracie. Gdy wiązanie się znormalizuje, wściekła zazdrość minie. Nie zniknie całkowicie, ale na pewno będzie lepiej. Gdyby tak nie było, nie byłbym w stanie pozwolić Tayli pracować z męskimi pogromcami w głównej kwaterze Aegis> < Czy ty właśnie powiedziałeś „pozwolić”? Coś mi mówi, że nie byłbyś w stanie jej od tego odwieść> E wyglądał na trochę speszonego . < Tak, chyba masz rację> Shade ze świstem wciągnął powietrze, unikając spoglądania przez szybę na Runę. < Wiązanie jest jednostronne. Nie rozumiem tego. Wiem, że za pierwszym razem oboje zrobiliśmy wszystko jak trzeba, a dziś powtórzyłem jej część rytuału.> < To może być problemem> 113

< Co ty nie powiesz> Shade oparł się o ścianę, ciesząc się, że mógł się o coś wesprzeć. < Mogę cię o coś spytać?> < Strzelaj> Shade zawahał się przez chwilę. Zawsze mógł porozmawiać ze swoim bratem o seksie tak samo swobodnie jak o sporcie, ale tym razem wydawało mu się to dziwne i złe, tak jakby zdradzał Runę. < Czy seks jest teraz… inny dla ciebie, od kiedy Tayla jest twoją partnerką?> Brwi Eidolona powędrowały w górę i szeroki uśmiech pojawił się na jego twarzy. < Oo tak. Dużo lepszy. To zdecydowanie jedna z zalet wiązania> < Tego się obawiałem> Nastała krępująca cisza aż Eidolon powiedział : < Znajdziemy jakiś sposób, by cię z tego wyciągnąć. Zarówno z wilkołaczego problemu, jak i z klątwy> Shade zaśmiał się gorzko. < Nawet jeśli uporamy się z wilkołactwem, to sprawa z klątwa po prostu nie może zakończyć się dobrze> < Musi być jakiś sposób. Coś, co przeoczyliśmy> < Szukamy rozwiązania już od prawie osiemdziesięciu lat E. Jest tylko jedno wyjście i ono nie wchodzi w rachubę.> Och, tak. Ta zabawna, mała klątwa w rzeczy samej zawierała jedną klauzulę rezygnacji z niej, która była tak samo szalona jak dupek, który ją rzucił. Shade mógł przenieść klątwę na ukochaną mu osobę, kogoś kto - nie w romantyczny sposób – był bliski jego sercu, czyli Eidolona lub Wraitha, a to nie wchodziło w grę. Ale nawet gdyby zdecydował się przenieść na kogoś to przekleństwo, nie miał zielonego pojęcia, jak to zrobić. Jeden z pielęgniarzy przeszedł obok nich pchając wózek swoimi mackami i gdy tylko był poza zasięgiem słuchu, Eidolon powiedział: < Czy istnieje niebezpieczeństwo, że zakochasz się w Runie w najbliższym czasie?> Shade zamknął oczy, tak jakby w ten sposób mógł ukryć prawdę. < Nie> skłamał. Nie chciał, by jego bracia ześwirowali i gdyby na to pytanie odpowiedział „tak”, naraziłby Runę na niebezpieczeństwo. < Wiem, że nie chcesz jej zabić, ale może istnieje inne rozwiązanie> Shade natychmiast otworzył oczy. < Jakie?> < Moglibyśmy zatrzymać ją tutaj, lub w innym miejscu. W specjalnie przygotowanym pomieszczeniu, w którym czułaby się komfortowo, a ty mógłbyś do niej chodzić, gdy tylko potrzebowałbyś…> < Chcesz zamknąć ją jak jakieś zwierzę? Jak jakąś Orgesu?> < Shade, jeśli ona rzeczywiście nie jest z tobą związana, może w każdej chwili 114

uciec. Iść gdzie chce, bzykać się z kim chce… a co z tobą? Będziesz zwierzęciem na skraju szaleństwa, próbując ją odszukać zanim umrzesz. A nawet jeśli wiązanie byłoby obustronne, nie moglibyście zostać razem. Zakochałbyś się w niej. To nieuniknione. A wtedy cię stracimy, a ty skazany będziesz na los, który jest gorszy niż śmierć> Dużo gorszy. Już mógł sobie wyobrazić siebie jako krążącego wokoło widma, bez możliwości porozumiewania się z kimkolwiek, czy dotykania kogokolwiek. Uwięziony w niekończącym się stanie głodu, pragnienia i bólu, a z powodu stłumionego pożądania seksualnego straciłby rozum i oszalał. Do diabła, szaleństwo było u nich rodzinne i do tego stanu dużo mu już nie brakowało. < Nie mogę traktować jej jak jakieś niewolnicy seksualnej. Nie mogę pozwolić, by żyła samotnie, pomijając te parę razy w ciągu dnia, kiedy przyjadę odwiedzić ją na szybki numerek.> < To zawsze jakaś alternatywa, by jej nie zabijać> Shade zerknął przez szybę do laboratorium i próbował wyobrazić sobie Runę, zamkniętą gdzieś w jakimś pokoju, w którym jej jedynym towarzystwem byłby telewizor i może kilka książek. Czy zwiędłaby tam jak kwiat? Zmieniła się w pustą skorupę, która wegetowałaby przez resztę dni, nie posiadając nic, dla czego warto by było żyć? Czy jej promienny blask przygasłby z czasem? Czy może stałaby się zła i zgorzkniała, jak wściekła bestia, którą musiałaby gwałcić, by dostać to, czego potrzebował? O Bogowie, miał ochotę zwymiotować. Runa obróciła głowę w jego stronę, jakby wyczuwając jego spojrzenie i pomachała mu wolną ręką, podczas gdy druga przytrzymywała wacik na nakłuciu po igle. Wtedy Frank powiedział coś, co ją rozśmieszyło i znów obróciła głowę w jego stronę. Jej uśmiech był niewinny i zarazem zalotny, a Shade miał ochotę wpaść do laboratorium i rozwalić sukinsynowi czaszkę. < Pierdolony Roag> warknął. < Za to powinien mocno krwawić> < Wszyscy tego chcemy> < Doprawdy?> Shade obrócił się gwałtownie. < Naprawdę chcesz, by krwawił? Bo Roag i ty byliście ze sobą dość zżyci. Nigdy nie widziałeś zła, które w nim było > Eidolon zamrugał parę razy jakby nie mógł uwierzyć, że Shade właśnie to powiedział – i tak, to był cios poniżej pasa. < Hej> wymamrotał Shade. < Przepraszam. Jestem taki sfrustrowany i wściekły. Nie powinienem być wilkołakiem, nie powinienem być związany i Skulk nie powinna być martwa, a w dodatku moja szyja płonie.> E. zmarszczył czoło i położył rękę na szyi Shade´a. < S´genesis. Zbliża się. W każdym momencie może się rozpocząć> Oczywiście. Shade potarł oczy i zastanawiał się, w jaki sposób dotarł na skraj przepaści w tak szybkim tempie. Czerwone lampy na ścianach zaczęły migotać i rozbrzmiała syrena, co 115

wystrzeliło adrenalinę prosto do krwioobiegu Shade´a. Jedna rzecz zawsze go zaskakiwała: kiedy E. po raz pierwszy mówił o zbudowaniu szpitala, Shade był niechętny, nie czuł najmniejszej potrzeby pomagania innym. Ale potem uzależnił się od przypływu adrenaliny, który towarzyszył każdemu nagłemu przypadkowi. Wiedział, że Eidolon czuł to samo, że wręcz nie mógł się doczekać, by pobiec na ostry dyżur i przejąć dowodzenie, wszystko jedno kto lub co miało za chwilę przejść przez drzwi. Shade potarł twarz rękoma. < Muszę wrócić do pracy> < Jesteś tego pewien?> < To odwróci moją uwagę, a poza tym – kto wie jak zmaltretowali moją biedną karetkę podczas mojej nieobecności.> Jednak nie mógł zostawić Runy samej, nie kiedy tak łatwo mogłaby uciec. < Runa mogłaby jeździć ze mną> < Jeśli uważasz, że sobie z tym poradzisz> < Jutro opracuję nowy plan dyżurów i wchodzę do gry, gdy tylko skończy się pełnia> Drzwi do laboratorium otworzyły się i stanęła w nich Runa. Wyglądała uroczo i na zagubioną jednocześnie, a on chciał po prostu wziąć ją w ramiona i mocno przytulić. Był w strasznych tarapatach. < Frank powiedział, że skończyliśmy> Frank. Nie „ten typ z laboratorium” czy „pan Williams”. Frank! Ta szaleńcza zazdrość nie była dobra. Eidolon najwyraźniej wiedział, co się z nim dzieje, bo klepnął go w ramię. < Będzie lepiej> < Skoro tak twierdzisz> wymamrotał. < Idziesz do domu?> E. kiwnął. < Jesteś pewny, że z Wraith´em wszystko dobrze?> < W tym momencie tak. Kynan ma na niego oko> < Kynan Morgan, prawda?> zapytała Runa. Eidolo uniósł brwi. < Znasz go?> Runa przygryzła wargę w ten specyficzny dla niej sposób, który sprawiał, że Shade natychmiast chciał ją pocałować. < Mój brat go zna. Od razu wydał mi się znajomy. Ze zdjęć.> dodała szybko. < On jest tym lekarzem, który zajmował się Wraithem> Shade chwycił ją za rękę. Nie cierpiał tego, że wypytuje o innego faceta. < Wracamy do jaskini> Przez swoje zachowanie dokładnie to było miejsce, gdzie powinien być – w pieprzonej jaskini. Równie dobrze mógł złapać Runę za włosy i ją tam zaciągnąć. A jakby tego było mało, jego skóra zaczęła swędzieć i rozciągać się… i miał wrażenie, że za chwilę znów zmieni się w kundla. 116

< Chciałbym przeprowadzić jeszcze kilka testów> powiedział Eidolon znów całkowicie przełączony na tryb lekarski. < Rezonans magnetyczny i punkcję szpiku kostnego…> < Jeśli zostaniemy tu choć chwilę dłużej, możesz od razu wysłać ją do kliniki dla zwierząt> Shade zerknął na Runę. < Wpadniemy jeszcze na krótko do stołówki> < Nie jestem głodna> < Zauważyłaś może, że wśród szpitalnego personelu mamy różne gatunki demonów? Każdy z nich ma specjalne preferencje żywieniowe, między innymi surowe mięso.> Zmarszczyła nos. < A więc trzymacie tu…> < Żadnych żywych zwierząt. Ale mamy lodówkę pełną padliny> Jej zdegustowany wyraz twarzy sprawił, że się roześmiał. < Przez trzy noce w miesiącu żywisz się surowym mięsem, a naszą stołówkę uważasz za odpychającą?> < To nie tak, że ja chcę jeść surowe mięso. Uwierz mi, gdybym mogła wyleczyć się z wilkołactwa, zrobiłabym to.> Spojrzała na Eidolon´a. < Myślisz, że istnieje szansa, iż przynajmniej Shade zostanie z tego wyleczony?> W zasadzie powinno to być jej obojętne, a że nie było, sprawiło, iż serce Shade´a krwawiło. < Na pewno da z siebie wszystko> powiedział z wysiłkiem i pociągnął ją w stronę stołówki. < Jeśli testy coś wykażą, zadzwoń do mnie> powiedział jeszcze odwracając się do Eidolona. < I daj znać, jeśli będzie coś nowego w sprawie Roag´a.> < Dam znać> < Uważaj na siebie, Shade. Bardzo na siebie uważaj> dodał Eidolon, ale nie miał tym razem na myśli Roaga. Mówił o Runie. Takiej stołówki Runa jeszcze nigdy nie widziała. Dziwne, odrażające zapachy mieszały się ze znajomymi korzennymi aromatami, co sprawiało, że jednocześnie zrobiło jej się niedobrze i zaburczało jej w brzuchu z głodu. Stoły i ławki wydawały być się zrobione z masywnych granitowych płyt, a w rogu jaskini podobnego pomieszczenia dużą powierzchnię zajmował dół o wymiarach dwanaście na dwanaście metrów i głęboki na jakieś pięć metrów. Trzy demony nieznanego jej gatunku znajdowały się w tym dole i rozszarpywały coś zębami i pazurami. Wokół nich roiło się z pół tuzina mniejszych, groteskowych, pająkopodobnych stworzeń wielkości Chihuahua, które łapały resztki. Runę przeszedł dreszcz. 117

Ścisnęła rękę Shade’a mocniej. < Mam nadzieję, że to coś tam, to nie pracownicy> < Większość to pacjenci. Reszta po prostu tylko sprząta> Jeden z demonów, zielone skrzydlate coś wielkości człowieka, obróciło się i spojrzało na nią. Zamarła pod jego intensywnym złowrogim spojrzeniem. Tylko, że to coś nie mogło na nią patrzeć, ponieważ nie miało oczu. (*ok. więc przeczytałam oba zdania jeszcze raz, bo myślałam, że coś mi się źle zrozumiało, bo po winie jestem, ale nie, tak jest tam napisane!)

Shade warknął do kreatury w nieznanym jej języku. To coś odwarknęło i znów zabrało się za miażdżenie kości zębami jak u rekina. < Nie drażnij pacjentów> powiedział do niej, ale nie miała czasu, by zacząć protestować, ponieważ zatrzymali się właśnie przy jednym ze stołów, gdzie siedziała ładna kobieta z niebiesko-czarnymi włosami, ubrana w fartuch lekarski, czytając kryminał i popijając kawę z filiżanki, na której były odciśnięte ślady jej czarnej szminki. < Gem> powiedział Shade, a kobieta podniosła wzrok. < To jest Runa. Mogłabyś chwilę na nią uważać? Nikt nie może jej dotknąć> Nawet nie poczekał na jej odpowiedź, tylko oddalił się z arogancją kogoś, kto wiedział, że nikt nie waży się jemu przeciwstawić. Patrząc, jak dumnie kroczył odchodząc, nie wiedziała, czy ma się na niego wkurzać, czy go podziwiać – ubrany w czarną skórę i czarne buty emanował pewnością siebie i zagrożeniem. Kobieta, którą nazwał Gem, pokazała mu przekłuty język i gestem wskazała ręką na naprzeciwległą ławkę, zapraszając Runę, by usiadła. < Usiądź. Ty musisz być jego partn…> przerwała, spoglądając na nagie ramiona Runy. < Tak, jestem jego partnerką> westchnęła. < Tylko nie mam jeszcze symboli sparowania. Brat Shade’a próbuje ustalić dlaczego tak jest> Przyglądała się, jak Gem wzięła łyka kawy z filiżanki. < Pachnie jak mieszanka kawy „kona” z kolumbijską> Przekłuta brew Gem powędrowała w górę. < Wow. Dobra jesteś> < Kiedyś miałam kawiarnię> Gem odsunęła od siebie filiżankę i z utęsknieniem spojrzała na kolejkę do miejsca, gdzie wydawano posiłki. < Będziesz miała stałe miejsce w moim sercu, jeśli nauczysz tych kretynów, jak parzyć porządną kawę> < Parzenie złej kawy powinno być karalne> uśmiechnęła się do Gem. Polubiła tę kobietę. < A więc jesteś tu lekarką? Jesteś człowiekiem?> przygryzła wargę. (* oj, Runa nikt ci nie powiedział, że jak przygryziesz wargę to przyjdzie Christian Grey i… obecnie czytam „Fifty Shadows of Grey” i nie mogłam się powstrzymać )

< Czy to pytanie nie na miejscu?> < Ależ nie, skądże> 118

Gem włożyła zakładkę między strony książki i odłożyła ją na bok. < Jestem lekarką i w połowie człowiekiem. Tayla, partnerka Eidolona, jest moją siostrą. Myślę, że poznasz ją niedługo. Ona może ci pomóc lepiej zrozumieć sparowanie i Shade’a.> Runa spoglądała na lekarkę w wydaniu gotyckim i pragnęła wiedzieć więcej o tym dziwnym, obcym dla niej świecie. I o Shade´dzie. < Jak dobrze go znasz?> < Znam go od lat, ale tak naprawdę nie wiem o nim zbyt dużo. Jest wspaniałym sanitariuszem, umie zarządzać szpitalem tak samo dobrze jak Eidolon, ale jeśli chodzi o jego życie prywatne jest dość milczący.> Gem ściszyła głos. < Kochasz go prawda?> < Prawie się nie znamy> odpowiedziała Runa, co praktycznie nie było odpowiedzią na pytanie. < To znaczy, kiedyś byliśmy już razem… w jakiś sposób. Ale wtedy przyłapałam go z tymi…> zamknęła oczy i powoli wypuściła powietrze. < Gadam głupoty> < Taa. Można tak powiedzieć.> Gem wyszczerzyła się. < ale wolno ci, bo jesteś zakochana> Uśmiech Gem stał się smutny. < Ale on ledwie zauważa, że istniejesz, nieprawdaż?> < Coś w tym rodzaju> odpowiedziała cicho Runa, obserwując jedną z pielęgniarek o czerwonej skórze, która podchodziła właśnie do lady, gdzie dwa demony wyglądający jak ludzie, rozdawały niezdefiniowane posiłki. < Ale nie kocham go> < Oczywiście> Gem przewróciła oczami tak, że jej przekłuta srebrnym kolczykiem z rubinem brew powędrowała do góry. < Ale jedno muszę ci powiedzieć, dziewczyno. Masz w sobie blizny, które są dość głębokie i nie mają nic wspólnego z Shadem> < Nie jestem pewna, co masz na myśli> stwierdziła Runa, mimo że doskonale wiedziała o czym była mowa. Zdrada Shade´a głęboko ją zraniła, ale prawda była taka, że teraz trochę rozumiała jego sytuację, nawet jeśli to wciąż bolało. Ale to nie było to, o czym mówiła ta kobieta i Runa doskonale to wiedziała. Zielone oczy Gem błysnęły przerażająco. < Shade może je wyleczyć, ale tylko jeśli mu pozwolisz. Tylko jeśli mu zaufasz.> Całkowicie pochłonięta przez słowa Gem, Runa podskoczyła, gdy Shade położył rękę na jej ramieniu. W drugiej ręce trzymał jutowy worek (* worek z grubej tkaniny workowej).

palcem wskazał na Gem. < a ty zajmij się swoimi sprawami i oszczędź nam tego swojego gówna a’la profanator dusz> Gem wstała. < Tym razem puszczę ci to płazem, bo wiem, że ostatnio dużo przeszedłeś> Chwyciła swoją książkę. < ale nie zapominaj, że twoje blizny też mogę 119

zobaczyć, a droga, którą obrałeś, jedynie przysporzy ci nowych> < Teraz posunęłaś się za daleko> głos Shade´a przebił się przez cichy szum rozmów w stołówce i natychmiast zapanowała pełna napięcia cisza. Nawet demony w rowie zamilkły. Gotycka lekarka zwarła się spojrzeniem z Shadem, jakby była skłonna przedyskutować ten temat, ale czarne, bez wyrazu oczy Shade´a obiecywały zero tolerancji. < Wiem co widzę, Shade> i po tych słowach Gem wymaszerowała z pomieszczenia niczym wir z czarnych, niebieskich i srebrnych kolczyków. Po tym, co właśnie się wydarzyło, Runa oczekiwała z ust Shade´a całej litanii wściekłych przekleństw, ale on zaskoczył ją, mówiąc łagodnie: < Choć> Runa nie drgnęła. < Co to jest „gówno a’la profanator dusz”?> < Gem jest w połowie demonem niszczącym dusze. Wyszukuje blizn i słabości u innych i je wykorzystuje, a teraz chodźmy> < Chwileczkę – w takim razie o jakiej obranej drodze mówiła?> < Nieważne, cholera. Chcesz porosnąć futrem tu w szpitalu, czy może lepiej w jaskini?> < Nieważne?> < Runa, zapomnij o tym. Zaufaj mi, nie chcesz tego wiedzieć.> Niech Bóg ma ją w swojej opiece, ale chciała mu zaufać, chciała wierzyć, że jest jeszcze ktoś oprócz jej brata komu na niej zależy. Spojrzała na niego, na demona, z którym była związana. Jego oczy były takie ciemne, niebezpiecznie zwężone, a jego mina tak stanowcza i nieustępliwa jak jego ciało. Tak, niech Bóg ma ją w swojej opiece. *** Shade nie był w najlepszym humorze, gdy wrócili do jaskini. Runa próbowała z nim porozmawiać, ale jego odpowiedzi ograniczały się do pomruków i zgryźliwych krótkich tak lub nie. Wmaszerował do sypialni – lub pokoju tortur – i zawiesił worek, w którym jak podejrzewała było mięso, na haku zwisającym z sufitu. Nie zamierzała dopytywać się, co wcześniej wieszał na tym haku. Zamiast tego skrzyżowała ręce na piersi i kiwnęła głową w kierunku narzędzi, które starannie poukładane były według rozmiaru i zastosowania. < Powiedz mi, co to wszystko znaczy> Shade pokręcił głową, a delikatny szelest jego włosów ocierających się o kołnierz jego kurtki dołączył do niesamowitego skrzypienia zawieszonego na haku worka z mięsem, który kołysał się tam i z powrotem. To była naprawdę najdziwniejsza sytuacja z jaką przyszło jej się zmierzyć, a przecież pracując w armii Stanów Zjednoczonych, w dziale zajmującym się paranormalnymi istotami, codziennie stawała w obliczu dziwnych sytuacji. 120

Zarumieniła się, czując się winna. Shade trzymał ją na dystans i nie rozmawiał z nią otwarcie o niczym, włączając w to wszystko, co zaszło w tym pokoju, ale ona również miała swoje tajemnice, jak np. to, jak dużo wojsko wiedziało o jego szpitalu i z jakiego powodu tak naprawdę była w Nowym Jorku. I co do cholery miała zrobić, gdy pełnia się skończy, a ona będzie musiała znów wrócić do pracy? Shade na pewno nie pozwoli jej odejść, a ona nie miała zamiaru rezygnować z pracy, którą lubiła, po to, by mógł więzić ją w tej jaskini. < Nie musisz tego wiedzieć> < Owszem, muszę> < Runa, tak naprawdę nie chcesz tego wiedzieć> < Ciągle tak gadasz i mam tego naprawdę dość> położyła ręce na biodrach. < Już nie jestem tą cichą, małą myszką, koleżko i żądam odpowiedzi. Teraz> Shade zaklął i przeczesywał rękami włosy, chodząc tam i z powrotem. Odwróciła od niego wzrok, by dać mu czas, by się pozbierał, ponieważ wyglądał jakby zaraz miał wyjść z siebie. Wpatrywała się w ściany i wiszące na nich pejcze, kije i sprzęt do krępowania. Na jednym z regałów obok rękawic, masek i mniej przerażających narzędzi tortur jak piórka, w szeregu stały różne butelki i słoiki. Boże, jak dużo kobiet już tu przyprowadził? I co on z nimi robił? < Shade? Zmuszałeś je do tego?> przy tym pytaniu jej żołądek przewrócił się do góry nogami, przede wszystkim dlatego ,że obawiała się odpowiedzi. < Nie!> obrócił się w jej stronę. Jego oczy były tak dzikie, że zrobiła krok w tył. < Nigdy. Wybieram kobiety, które tego chcą. Które tego potrzebują> < Co masz na myśli, mówiąc „ potrzebują”> Znów zaczął chodzić tam i z powrotem, jego długie nogi przemierzyły sypialnię w dosłownie kilku krokach. < Pamiętasz jeszcze nasze pierwsze spotkanie w twojej kawiarni? Kiedy ci powiedziałem, że mogłem wyczuć twoje pożądanie?> Wspomnienie tego, co robili w tamtej uliczce, sprawiło, że się zaczerwieniła. < To był seks. Nie mogę sobie wyobrazić, żeby ktoś pragnął być pobity> < Potrzebują wyzwolenia. Wyczuwam każdą potrzebę seksualną, włączając w to potrzebę bycia uwolnionym> Ok, to było naprawdę dziwne, to znaczy… jeszcze dziwniejsze niż do tej pory. < Uwolnienia? Od… życia?> Tym razem zatrzymał się gwałtownie i gapił się na nią, jakby już porosła futrem. < Nie jestem potworem. Nie zabijam ich. Nigdy> < No więc o czym mówisz? I mógłbyś przestać chodzić tam i z powrotem? Zaraz wydepczesz dziurę w podłodze> Oczywiście zignorował ją. 121

< Niektóre kobiety lubią BDSM(*skrót pochodzący od słów "związanie" i "dyscyplina" (ang. bondage & discipline, B&D), "dominacja" i "uległość" (ang. domination & submission, D&S) sadyzm i masochizm (ang. sadism & masochism, S&M). Pragną podporządkowania, brutalnego

traktowania, poskromienia. Niektóre z nich lubią nawet, by zadawać im ból. Chcą tego. To jedna sprawa. Inne tego potrzebują.> Uniósł rękę i potarł nią kark, nie tracąc przy tym swojej koncentracji. < Opowiadałem ci już, że moja matka jest demonem Umbra> < Tak, ale ten gatunek nie jest mi za dobrze znany> < Wyczuwają ciemności w innych: zło, wyrzuty sumienia, poczucie winy, coś w tym rodzaju. Potrafią dobrze przejrzeć innych, ich charaktery.> Poczucie winy. Zastanawiała się, ile z tego dostrzegają u niej inni. A co ważniejsze, ile z tego dostrzegał Shade. < Też to widzisz?> proszę powiedz „nie”… < Nie u mężczyzn. Widzisz, potomstwo demonów Seminus dziedziczy pewne cechy gatunku od swoich matek, ale nie wszystkie, a to co odziedziczą jest często zmutowane przez geny Seminus. A ponieważ jestem demonem seksu, mogę dostrzec tę ciemność jedynie w kobietach, a szczególnie w tych, których ta ciemność dręczy i które chcą się jej pozbyć> zamilkł i po chwili dodał < Jak?> gdy jego wzrok powędrował na przyrządy wiszące na ścianach, poczuła ucisk w klatce piersiowej. < Torturując je?> < Mówiłem ci, że nie chcesz tego wiedzieć> < Aa…> przełknęła mocno. < Wyczuwasz ciemność we mnie?> Nastąpiła długa, napięta cisza. Patrzył jej prosto w oczy, bez wahania, nie tracąc intensywności. < Tak. Prawdopodobnie ma ona związek z bliznami, o których mówiła Gem.> Pokój wydawał się kurczyć, stając się trumną, już nie jaskinią. < Nie zamierzasz…?> < Wyzwolenie nie jest tym, czego potrzebujesz. Nie teraz. Jeszcze nie> Uf, czyż to nie była ulga? Ale sposób, w jaki wypowiedział „jeszcze nie”, nie wróżył nic dobrego. < Nadal nic z tego nie rozumiem> Shade machnął niecierpliwie ręką. < Nie potrafię ci tego wytłumaczyć. Wiem tylko, kiedy kobieta cierpi wewnętrzne męki. Ona podświadomie chce i musi uwolnić się od tego, co ją prześladuje. Uwierz mi Runa, nie zmuszam kobiet, by przychodziły ze mną do jaskini> Spojrzał na nią z żalem. < Oprócz ciebie. Ale to jest co innego. Gdy tu są, ustalamy słowo bezpieczeństwa lub gest bezpieczeństwa. Gdy go używają, natychmiast przestaję. Ale niektóre potrafią…. znieść bardzo dużo> < Lubisz to robić?> zapytała. Nienawidziła tego, w jaki sposób jej głos drżał, 122

a jej żołądek zaciskał się ze strachu, gdy czekała na odpowiedź. Położyła rękę na ustach, tak jakby w ten sposób mogła opanować mdłości. Myśl, że mogło go podniecać zadawanie bólu innym… Boże, jej serce waliło tak głośno w jej uszach, że gdy w końcu odpowiedział, nie była pewna czy dobrze usłyszała. < Nienawidzę tego.> < S-słucham?> < Powiedziałem…> zamknął oczy i głęboko odetchnął. < Powiedziałem, że tego nienawidzę.> Dzięki ci Boże. Wyobraziła sobie kobiety, związane, z szeroko rozłożonymi nogami i Shade´a, który stał obok zaciskając palce na rękojeści pejcza – ale jakoś nie mogła tego obrazu połączyć z mężczyzną, który stał przed nią. < Więc co ty masz z tego, skoro tego nienawidzisz?> < Sam odnajduję wyzwolenie> < Ale skoro tego nienawidzisz…> < Jestem Inkubem, Runa. Mojemu ciału jest obojętne, co myśli głowa. Te kobiety przychodzą tu z powodu seksu, tak samo jak ja. Jestem zmuszony im go dać.> Zamknęła oczy, nie mogąc pojąć, jak mógł być taki obojętny wobec faktu, że uprawiał seks z tyloma kobietami i tego, co im robił. Chociaż z drugiej strony był demonem, a ona poznała jego świat dopiero rok temu. Nie rozumiała go. Ale chciała zrozumieć. < Więc, jeśli czegoś chcę, czegoś innego niż seks, jesteś zmuszony mi to dać?> Gdy to mówiła, nie patrzył na nią, ale teraz obrócił się do niej, a jego ciemne oczy zwęziły się podejrzliwie. Nawet symbol na jego szyi, „niewidzące oko”, wydawał się obserwować ją, wyglądając spod jego włosów. < To zależy od tego, co to jest> powiedział zachrypniętym, niskim głosem. < Czego byś chciała?> Była tak bardzo zdenerwowana, że trzęsły się jej ręce, gdy ściągnęła swoją bluzkę i jeansy, aż stanęła przed nim ubrana tylko w różowe koronkowe majtki. Gorąco rozprzestrzeniło się między jej nogami w odpowiedzi na pożądanie, które płonęło w jego oczach. < Chcę tego, co robiłeś z innymi kobietami> *** Shade dorastał wśród demonów od kiedy skończył dwadzieścia lat. Następne osiemdziesiąt lat spędził, krążąc między światem demonów i ludzi. Nie było łatwo go zaszokować. Nigdy nie oniemiał z zaskoczenia. Ale gdy Runa ściągnęła swoje majtki i podeszła do krzyża św. Andrzeja, zabrakło mu słów. I powietrza. < Nie> wychrypiał. Zignorowała go, obróciła się i oparła się plecami o twarde drewno, na 123

którym przed nią wisiała niezliczona ilość kobiet. Na tę myśl zrobiło mu się niedobrze. Runa nie należała do tego miejsca. Jej delikatna skóra nie powinna dotykać czegoś, co zostało skażone przez obecność i krew innych. Ułożyła stopy w wyznaczonych na nie kajdanach, które zamknęły się na jej kostkach z metalicznym złowrogim brzękiem. Potem uniosła ręce i zrobiła to samo z nadgarstkami. Z każdym brzękiem serce drżało w jego piersi. Na ten widok jego umysł krzyczał, cierpiąc, podczas gdy jego ciało się nim delektowało, mrucząc z zadowolenia. Jak mogło być inaczej? Jej muskularne ramiona były napięte w taki sposób, że jej piersi uniosły się do góry. Jej wąska talia rozszerzyła się nieco w biodrach, gdy szeroko rozłożyła nogi, a między nimi kusiło jej słodkie, gorące ciało. Jej wargi sromowe były delikatnie rozchylone, odsłaniając przed nim jej połyskujące podniecenie. Spojrzała na niego wyzywająco. < Więc, partnerze? Poddaję się tobie. Co teraz ze mną zrobisz?> < Poddanie?> potrząsnął głową. < Ty nie masz bladego pojęcia, co znaczy „poddanie”> Żeby zakończyć tą idiotyczną sytuację, podszedł do niej i stanął poza zasięgiem jej rąk, wykorzystując swój rozmiar i budowę ciała, by ją onieśmielić i zniechęcić. < Rzucasz mi wyzwanie do gry, o której nie masz pojęcia, Runa> < Więc mnie naucz.> wychrypiała. Już widział, jak przykrywa jej ciało swoim i wbija się w nią, podczas gdy ona zakuta w kajdany szamocze się i wije, bezradna, niezdolna zrobić nic innego prócz poddania się rozkoszy, którą jej ofiarował. To śmieszne. Natychmiast powinien ją uwolnić, zakuć ją w klatce na czas przemiany, a następnie iść na parę piw i wrócić dopiero, gdy nadejdzie czas, by samemu również się zakuć. Jego palce odnalazły mechanizm otwierający kajdany na jednym z jej nadgarstków. < Nie> to wyszeptane słowo zabrzmiało jednoczenie jak rozkaz i desperackie błaganie. Odetchnęła głęboko, co sprawiło, że jej pierś uniosła się i dotknęła jego żebra, wysyłając falę uderzeniową w postaci czystej ekstazy prosto do jego jąder. < Chcę tego, co dałeś innym> Jego ciało zadrżało pod wpływem siły jej żądania i przymusem spełnienia jej pragnienia. Kurwa! Niech ją szlag! Ponieważ teraz pragnął tego samego co ona. Jedynym pocieszeniem było to, że mimo, iż wyraźnie wyczuwał w niej głęboko zakorzenione poczucie winy, ona nie była gotowa, by się z tym skonfrontować lub uwolnić. < Naprawdę tego chcesz, Runa?> Gładził jej ramię, przesuwając się niżej, aż dotarł do jej piersi. Pochylił głowę tak, że jego usta musnęły jej ucho, a jego ręką objęła mięsisty wzgórek i ścisnął go aż sapnęła. 124

< Naprawdę chcesz wiedzieć, co znaczy poddać się komuś? Znaleźć tą część siebie, która chce zadowolić drugą osobę? Bo będę z tobą szczery: Zazwyczaj to niewolnica ma większą władzę niż Domin. Ale nie w moim przypadku. Nigdy w moim przypadku.> (*och, Shade olej ją, weź mnie wrr miu ) Zdegustowany swoimi słowami i jednocześnie całkowicie odurzony przez ponaglający instynkt, by dać swojej partnerce to, czego chciała, odsunął się od niej i zdjął skórzaną maskę ze ściany. Maska była zimna i czuł, że to niewłaściwe, ale zmusił się i jako następny wybrał owalny knebel. Runa wstrzymała powietrze, gdy z jednego z koszy wyjął garść spinaczy do prania. (*jak praktycznie, w międzyczasie zrobił pranie) Zerknęła na wszystkie przyrządy, które trzymał w ręku, przełknęła głośno i spojrzała na niego wyzywająco. < Ufam ci > Oblał go zimny pot. Kobiety przed nią ufały mu – ufały, że sprawi im ból. Runa ufała mu, że tego nie zrobi. Nie miała najmniejszego powodu, by mu ufać. Nie powinna mu ufać. Ufanie mu nie dało jej do tej pory nic poza złamanym sercem, atakiem wilkołaka, przebywaniem w lochu Roaga i śmiertelnym niebezpieczeństwem ze strony Roaga, Eidolona i Wraitha… no i Shade´a. Cholera! Ona nigdy nie przetrwa w tym świecie, jeśli nie zacznie w końcu budować wokół siebie murów obronnych i nie wypracuje twardszego charakteru. Ona jest o wiele twardsza niż myślisz. Twardsza niż ty. Te słowa pojawiły się znikąd w jego głowie, drwiąc z niego złośliwie, tak jakby jakaś jego część chciała ukarać ją za to, że była silniejsza od niego. < Shade? Słyszałeś mnie?> Gniew zawrzał w nim, spalając jego krew i myśli. Nie miało znaczenia, że był zły na samego siebie, na Roaga, na wszystkich i każdego, tylko nie na nią. Na kimś musiał wyładować tę złość, a ona była w tej chwili pod ręką. < Zamknij się!> krzyknął. < Po prostu siedź cicho!> Wepchnął jej knebel w usta, o wiele łagodniej niż zamierzał, ale na ognie piekielne , nie mógł jej skrzywdzić nawet, gdy tego chciał. Co oczywiście sprawiało, że to wszystko było bez sensu, chyba że mógłby ją nastraszyć. Warknął wściekle, rzucił maskę na podłogę i założył skórzaną rękawiczkę, której wewnętrzna powierzchnia pokryta była małymi, igłopodobnymi kolcami, a zewnętrzna strona dłoni również pokryta była kolcami, tylko że większymi. Następnie wybrał groźnie wyglądający mały pejcz z kolczastą końcówką. < I co teraz, mały wilczku?> zapytał. Jego głos brzmiał miękko i niebezpiecznie. < Co się stanie, kiedy naprawdę zabiorę się do roboty, by złoić ci skórę? A ty nawet nie otrzymałaś ode mnie gestu bezpieczeństwa> Kiedy spojrzała na cały sprzęt, który wybrał, z jej gardła wydobył się niski dźwięk. Jej spojrzenie zatrzymało się na jego ubranej w rękawicę dłoni, 125

którą wyciągnął w jej stronę dopóki nie zatrzymał się zaledwie parę milimetrów od jej piersi. Zadrżała, a jej sutki stwardniały. < Nadal ufasz, że nie zrobię ci krzywdy?> Szarpnęła głowę do góry, a determinacja wypisana na jej twarzy sprawiła, że zachwiał się i cofnął. Nie zamierzała się wycofać. Nie pachniała strachem. W ręku trzymał narzędzia tortur, którymi mógł sprawić, by krzyczała z bólu lub rozkoszy, albo z obydwu jednocześnie, ale mimo to nie odczuwała żadnego strachu. Za to mógł ją pokochać. Teraz to jego ogarnął paniczny strach niczym lodowaty podmuch wiatru. Rzucił pejcz na podłogę, ściągnął rękawicę z dłoni i niezdarnymi, drżącymi palcami otworzył kajdany. Przez cały czas mówił do siebie jak szaleniec. Nie miał pojęcia, co mówił, ale mógł siebie usłyszeć. Gdy ją uwolnił, cofnął się, jakby miała chorobę zakaźną. Wiedział, jak idiotycznie musiał wyglądać, ale było mu to obojętne. I jeśli wiedziała, co dla niej dobre, będzie trzymać buzię na kłódkę i ręce przy sobie. Przez moment wydawało się, że czytała w jego myślach, ponieważ po prostu tam stała i pocierała swoje nadgarstki, by pobudzić krążenie. Ale potem oczywiście, musiała wszystko zepsuć gadaniem, tylko dlatego, że była Runą. < Co ty wyprawiasz? Nie skończyliśmy> Shade odwrócił się tak, jakby nic nie słyszał. Może da mu spokój, jeśli ją zignoruje. Poczuł, jak coś uderza go w plecy i zauważył jak owalny knebel opada na podłogę. Rzuciła tym w niego! < Powiedziałam, że jeszcze nie skończyliśmy!> < Och, tak> warknął. < Skończyliśmy> Kolejna rzecz uderzyła go w ramię: spinacz do prania – zabawne małe przedmioty, które głęboko wgryzają się w skórę. < Co to jest Maluncoeur?> Shade gwałtownie się obrócił. < Co powiedziałaś?> Runa zrobiła krok do tyłu, nie unikając jego spojrzenia. < Gdy mnie uwalniałeś, cały czas mamrotałeś „Maluncoeur”> < Nic> Wziął głęboki oddech. < Przestań mnie okłamywać!> krzyknęła. < I przestań mnie unikać!> < Unikać cię? Nie mogę się od ciebie uwolnić!> < Jesteś takim idiotą! Przestań mnie od wszystkiego odcinać> Ręką wskazała cały pokój. < Nawet nie pozwoliłeś mi być częścią tego, co robiłeś z innymi kobietami, które, jak twierdzisz, nic dla ciebie nie znaczyły. Czy to oznacza, że jestem mniej niż nic?> Na pieprzone, krwawiące kręgi piekieł! Jak mógł jej powiedzieć, że nie chciał robić jej tego, co innym kobietom, nie dlatego, że mało dla niego 126

znaczyła, ale dlatego, że znaczyła dla niego o wiele więcej? < Pamiętasz, co ci mówiłem o zadawaniu pytań, na które nie chcesz znać odpowiedzi?> Cofnęła się, a na jej policzkach pojawiły się czerwone plamy. < Czasami jesteś takim dupkiem, wiesz?> Przeszła obok niego i pomaszerowała do łazienki. Gdyby były tam drzwi, wiedział, że trzasnęłaby nimi tak mocno, że wyskoczyłyby z zawiasów.

Rozdział 11 11 Wraith okazał się całkiem niezłym kompanem do towarzystwa. Najpierw porządnie skopał Kynanowi tyłek w kilku grach wideo, a potem rozbawiony nabijał się z jego kolekcji filmów, ale ogólnie zachowywał się cicho i przyzwoicie, podczas gdy Kynan zapijał się na umór. Sześć piw i sześć szklanek whiskey później Kynan nadal nie był wystarczająco pijany. Spojrzał na demona, który siedział obok niego w skórzanym fotelu i obrzucał Davida Lettermana(*amerykański komik, gospodarz talk show. Od 1993 roku prowadzi Late Show with David Letterman na kanale CBS.) chipsami ziemniaczanymi. < Uświnisz cały ekran mojego telewizora> Powiedział Ky. Wraith tylko parsknął i opadł z powrotem na fotel, rozkładając szeroko nogi. Czarna koszula zapinana na guziki, ciasno opinała się na jego szerokiej piersi. Jego własne ubrania zostały totalnie zniszczone podczas walki z afrykańskimi rebeliantami, dlatego pożyczył sobie jeden z uniformów Shade´a, gdyż stanowczo odmawiał ubrania fartucha szpitalnego, czyli jak miał w zwyczaju je nazywać, „pieprzonej piżamy”. Westchnął i pogładził ręką swoją muskularną pierś. Boże, Kynan jeszcze nigdy nie widział nikogo, kto był równie dobrze umięśniony i zbudowany jak Wraith. Wyglądał tak, jakby spędzał 23 godziny na dobę w siłowni, trenując. I nie był to rodzaj masywnych mięśni, które były efektem wielogodzinnego podnoszenia ciężarów, był to rodzaj mięśni solidnych i mocnych, które zdobywa się poprzez ich regularne używanie, nie tylko przy treningu. Lori tuliła się do tej piersi, pocierała o nią swoją twarzą jak kotka, oznaczająca swoje terytorium. Jej ręce gładziły ciało Wraitha w intymnej zażyłości. Wydawało się, jakby to było wczoraj, a przecież minął już rok, od kiedy Kynan widział, jak Wraith zatapia swoje kły w jej szyi, a rękami majstruje przy jej rozporku. Wraith zawsze zaprzeczał, jakoby przespał się z Lori, ale widok ich razem prześladował Kynana aż do dziś. < Człowieku? Mogę wyczuć twoją agresję. O co chodzi?> 127

< Powiedz mi jeszcze raz, że nie spałeś z Lori> < Dlaczego nie sypiasz z ludźmi? Większość wampirów ich uwielbia.> < Mam puls. Nie jestem jak większość wampirów> Wraith pochylił się do przodu i oparł łokcie na kolanach. < Ale teraz wiem, co tak naprawdę przydarzyło się twojej kobiecie i jeśli możesz poświęcić chwilę na coś innego, niż użalanie się nad sobą, mogę cię oświecić> < Jesteś takim dupkiem> < Auć> Powiedział Wraith. < Zraniłeś moje uczucia.> <Świetnie. Więc, czego się dowiedziałeś?> < To był Roag. To on obracał twoją kobietę, prawdopodobnie już od miesięcy> (* rany, z tym podejściem do pacjenta, Wraith powinien być psychologiem )

< Jak?> < Może zmieniać postać. Po tym, jak doszedł do siebie po pożarze w Brimstone, najprawdopodobniej użył mojego wizerunku na potrzeby swoich brudnych interesów, wrabiając mnie tak, by w razie wpadki, to ja nadstawiał za niego głowę. Dlatego tamtej nocy w zoo, gdy widziałeś mnie z Lori, myślała, że mnie zna.> Wraith odgarnął włosy z twarzy. < Rzecz w tym, że – nie wierzę, iż tak naprawdę uprawiali seks.> < To nie ma żadnego sensu> Kynan spojrzał na butelkę whiskey. < A może to ja cię nie rozumiem, bo jestem dość nawalony. Widziałem, jak się o ciebie ocierała. To było dość oczywiste, że pieprzyła się z tobą, bądź Roagiem, jeśli naprawdę wierzyła, że on był tobą.> (* ok. ok. ja też go nie rozumiem, więc chyba i ja jestem nawalona )

< Ok., więc posłuchaj.Wiem od Shade´a, że Roag jest zwęglony jak spalony tost. Nie zostało z niego za wiele i myślę, iż jego cenne klejnoty również nie przetrwały. Założę się, że nie może uprawiać żadnego seksu, nieważne jak bardzo tego potrzebuje> Wraith wyszczerzył się. < Co oczywiście jest kurewsko zabawne> < Jesteś chory. Więc jak to możliwe, że nadal żyje, skoro nie może uprawiać seksu? Przecież potrzebujecie go do życia, czy nie?> < Jeśli przypiekł sobie jaja, to nie potrzebuje już więcej seksu> < To dlaczego Lori myślała, że z nim spała?> < Ponieważ Roag posiada tą samą zdolność, co ja. Sprawił, iż w to uwierzyła.> < Nie kupuję tego> Pogromcy posiadają swego rodzaju system obronny, chroniący przed atakami na ich umysły. I poza tym sztuczne generowanie wspomnień pozostawiało zawsze swego rodzaju dziwne uczucie wątpliwości, że coś jest nie tak. Nagle Kynan znalazł się płasko na plecach w swojej sypialni. 128

Ręce zaciskał na pościeli, a Gem siedziała na nim okrakiem, ujeżdżając go. Pot lśnił na jej delikatnej skórze, a jej silne uda zaciskały się na nim tak mocno, że wiedział, iż nie uda mu się od nich uwolnić. Ostra, paląca rozkosz przeszła przez całe jego ciało. Jęki Gem odczuwał niczym wibracje aż w swoich jądrach, które napięły się gotowe do wytrysku. To było niewłaściwe. Wiedział, że to nie działo się naprawdę, widział, iż Wraith był za to w jakiś sposób odpowiedzialny, ale nie mógł nic zrobić, by się przeciwstawić. Nie był nawet pewny, czy chciał z tym walczyć. A już na pewno nie, gdy robiła tą rzecz ustami : przygryzała wargę, odrzucając głowę do tyłu. Światło rozbłysło w jego oczach i nagle znów siedział na kanapie, w pełni ubrany, dysząc i z wielką erekcją, wypychającą jego spodnie. < Teraz mi wierzysz? I do tego nawet nie musiałem głęboko penetrować twojej czaszki. A gdybym wszedł głębiej, nawet nie zdawałbyś sobie sprawy, że w ogóle tam byłem. Wierzyłbyś, iż to wszystko stało się naprawdę> Jezus. Kynan potarł twarz drżącą ręką. < To właśnie Roag zrobił Lori?> I dlaczego do cholery Wraith użył do swojej popieprzonej małej fantazji akurat Gem? < Założę się nawet o moje życie, że tak właśnie było> Kynan poruszył się, żeby zrobić sobie więcej miejsca w spodniach. < Dlaczego więc…> < Dlaczego ją ugryzłem i próbowałem rozpiąć jej spodnie?> Na samo wspomnienie Kynanowi zrobiło się niedobrze. < Taa> Odpowiedział zachrypniętym głosem. < Rzuciła się na mnie, Ky. Właśnie wróciłem z walki i szalałem z żądzy krwi, nie byłem sobą. Nie chciałem tego, ale nie mogłem jasno myśleć, potrzebowałem się pożywić. A ponieważ jestem inkubem, dla mnie żywienie się i pieprzenie idzie w parze, gdy jestem z jakąś kobietą> Świetnie. Nie to, żeby miało to jakieś znaczenie. Teraz potrzebował krótkiej przerwy i chciało mu się szczać. Potykając się ruszył w kierunku łazienki, a gdy wrócił Wraith stał przy drzwiach. < Naprawdę było miło, ale muszę już spadać, człowieku. Muszę szukać Roaga i pożywić się > „Muszę się pożywić”. Wraith mówił to też o Lori. Ugryzł ją, zatopił swoje pieprzone, ogromne kły w jej delikatnej, bladej szyi. Jej głowa odleciała do tyłu tak, jakby przeżywała niesamowitą ekstazę. Cholera. Kynan opadł na kanapę i w przypływie pijackiej wściekłości zrzucił ręką ze stolika puste butelki i opakowania po chipsach. 129

Gdy ostatnia butelka po piwie przeturlała się po podłodze aż pod telewizor usiadł z powrotem na kanapie i zarzucił nogi na pusty stół. To wszystko było takie popieprzone. Powinien to przewidzieć. Zawsze kończyło się tak samo, gdy się upijał. Po jakimś czasie jego myśli znów wracały do Lori. Czasem wspominał dobre czasy, gdy całe dnie spędzali w łóżku kochając się i snując plany na przyszłość – dokąd pojadą na urlop, ile dzieci będą mieć. A czasem wspominał, jak widział ją w ramionach Wraitha i jego kły zatopione w niej głęboko. (* Kynan tak tu sobie rozmyśla, rozpamiętuje, a biedny Wraith ciągle stoi pod drzwiami i chce wyjść )

Jakie to było dla niej uczucie? Bała się o swoje życie, czy rozkoszowała się tym? Czekała, aż Kynan ją uratuje, czy robiłaby z, Wraithem co tylko by chciał na jego oczach? (* obstawiam bramkę numer 2 )

Najchętniej zacząłby krzyczeć tak głośno, jak tylko mógł w nadziei, że Lori mogła go usłyszeć gdziekolwiek teraz była. Zostawiła go z tyloma pytaniami i tą całą złością, a on nie był wystarczająco pijany, by nie rozpoznać, że potrzebował pomocy, by uciec z tego bagna rozpaczy, które nieustannie zasysało go głębiej. < Wraith> Powiedział Kynan. < Ugryź mnie> No dobra, może jednak był pijany. Wraith, który już trzymał rękę na klamce zatrzymał się. < Daj spokój, Ky. Spodziewałem się po tobie lepszej riposty> < To nie jest riposta. Chcę, żebyś się na mnie pożywił> To stanowczo należało do kategorii „ rzeczy, o których nie myślałeś, że kiedykolwiek powiesz” Jedna ciemno-blond brew powędrowała do góry. < No dobra, ile wypiłeś?> < Niewystarczająco, by miało to wpływ na moje racjonalne myślenie> To była typowa pijacka gadka. Wraith parsknął. < Mam w dupie twoje racjonalne myślenie. Pytam tylko, dlatego, że po wypiciu twojej krwi będę miał prawdopodobnie niezłą fazę> < Czy kiedykolwiek miałaś jakieś przemyślenia, które nie dotyczyłyby ciebie?> Wraith wydawał się przez chwilę zastanawiać, potem wzruszył ramionami. < Nie> Co oczywiście nie było prawdą. Jego bracia byli dla niego naprawdę ważni, nieważne, jak mocno się tego wypierał. < Zrób to po prostu> Wraith odsunął się od drzwi, mrużąc oczy tak, jakby zastanawiał się, w jaką pułapkę chce zwabić go Kynan. < Czemu tego chcesz?> < Jestem ciekawy>

130

< Gówno prawda. Polowałeś na mój gatunek przez wiele lat i teraz nagle chcesz dać się wyssać jednemu z nas? I dlaczego ja? Dlaczego nie poszukasz sobie gorącej wampirzycy na małe dymanko z ekstra ssaniem?> < Ponieważ nikomu innemu nie ufam> < Mi tym bardziej nie powinieneś ufać> Warknął Wraith. < Nie ufam. Ale wiem, że mnie nie zabijesz. Szpital jest dla ciebie zbyt ważny, a ja jestem cholernie dobrym lekarzem, więc nie możecie sobie pozwolić, by mnie stracić.> < Jeśli uważasz, że coś lub ktoś jest dla mnie ważny, to jesteś jeszcze głupszy niż myślałem > < Wszystko jedno> Kynan skrzyżował nogi. < Chcesz mnie ugryźć, czy nie?> < Nie, dopóki mi nie powiesz, dlaczego> < Proponuję ci bezpłatną próbkę mojej krwi, a ty się wzbraniasz? Co z ciebie za wampir?> Wraith tylko stał i patrzył na niego. Kynan przewrócił oczami. < Ach, daj spokój. Moja krew ma teraz z osiemdziesiąt procent. Chcesz tego. Wiesz, że tego chcesz> Oczy Wraitha zrobiły się szkliste. Oo tak, chciał tego. Ale ten pieprzony demon nie dawał za wygraną. < Odpowiadaj> < Pieprzę cię> < Nie jesteś w moim typie> Ky westchnął. < Słyszałem, że zazwyczaj nie pożywiasz się na kobietach> < Na ludzkich kobietach. Żeńskie demony i ludzcy mężczyźni są na mojej karcie dań> < Dlaczego mężczyźni tak, a kobiety nie?> < Ponieważ mężczyźni nie robią mi laski> < Co za ulga> < Tylko, jeśli mam zamiar się na tobie pożywić. Co się nie wydarzy, chyba, że powiesz mi, dlaczego tego chcesz> < Ponieważ chcę wiedzieć, co czuła moja żona, gdy ją ugryzłeś, cholera!> Krzyknął Kynan, sam zaskoczony swoim gwałtownym wybuchem gniewu. Wraith odwrócił głowę. < Nie chciałem tego> Wymamrotał. < Przysięgam> Kynan podniósł rękę i potarł swoje oczy. Cholera, ale był zmęczony. < Wiem.> Obok usłyszał szelest i skrzypnięcie poduszki na krześle stojącym obok. Ręka Wraitha zamknęła się wokół jego nadgarstka i obrócił go dookoła tak, że zewnętrzna strona dłoni leżała na oparciu kanapy. Serca Kynana zaczęło walić jak szalone. Nie patrzył. Nie mógł. 131

Po chwili poczuł ból, gdy długie, sztyletowate kły Wraitha zatopiły się w jego nadgarstku. Zaraz jednak poczuł przyjemne ciepło, a mięśnie i zakończenia nerwowe zaczęły mrowić. Boże, to uczucie było wspaniałe. Rzucił okiem na Wraitha. < Wśród wampirów to chyba nie oznacza bycia wampirzym gejem, czy coś w tym stylu, prawda?> Wraith prychnął i pokazał mu środkowy palec. Wampiry były cholernie dziwne, ale zaczynał rozumieć, dlaczego niektórzy ludzie dobrowolnie pozwalali im się na nich żywić. Rausz był naprawdę niesamowity i prawdopodobnie uzależniający. Mógł sobie wyobrazić, jakby to było, gdyby robiła to kobieta. Leżąc nad nim, lub pod nim, przyciśnięta do jego ciała, jego gardła. Jego ciało znów budziło się do życia, gdy w jego fantazji to Gem były tą kobietą, która leżała pod nim z zębami zatopionymi w jego szyi. Tylko, że ona nie była wampirem, co sprawiało, iż cały ten pomysł wydawał się być śmieszny. Fala niesamowitych, zmysłowych wrażeń wystrzeliła w górę jego ręki, gdy Wraith pociągnął większy haust. Dlaczego ten pieprzony demon użył Gem w tej fantazji, którą mu zafundował wcześniej. Przez to, teraz nie mógł przestać o niej myśleć. To było takie realne, że wydawało mu się, iż to wspomnienie, a nie fantazja. Nadal słyszał, jak szepcze mu do ucha sprośne rzeczy. Brzmienie jej głosu sprawiało, że zrelaksował się jeszcze bardziej. < Co tu się dzieje, do cholery?> Głos Gem brzmiał głośno i wyraźnie w jego uszach. Udało mu się otworzyć oczy na tyle szeroko, by zobaczyć, że stoi w jego salonie z rękami skrzyżowanymi na piersiach, które zostały wypchnięte do góry niczym dwa pulchne kopce, przez ciemnoniebieski gorset. Mógł się założyć o to, że gdyby się odwróciła, jej spódniczka ledwo zakrywałaby jej tyłek. Jej masywne kozaki na wysokim obcasie sięgały za kolano, pozostawiając odsłonięte jedynie uda, niczym zaproszenie, by ich dotknąć. Włosy uczesała w dwa kucyki, na szyi miała skórzaną obrożę z kolcami, a usta pomalowane czarną szminką. Wyglądała, jakby wybierała się na imprezę. (*taa, na zlot czarownic) Nie wiedział, czemu, ale na tą myśl poczuł ukłucie zazdrości. Ale jakby nie było, on też siedział właśnie pijany na kanapie z przyssanym do jego nadgarstka wampirem. Najwyraźniej nie był przy zdrowych zmysłach. *** Jasna cholera, pomyślała Gem. Tego… się nie spodziewała. Kynan leżał na kanapie z szeroko rozłożonymi nogami i lewą ręką leżącą na oparciu kanapy. 132

Obok niego na podłodze klęczał Wraith z ustami przyklejonymi do jego nadgarstka, a gdy na nią spojrzał, jego oczy błysnęły złośliwie. < Powtórzę jeszcze raz: Co tu się dzieje, do cholery?> Kynan spojrzał na nią sennymi oczami, które wysyłały fale ciepła przez jej ciało. < A na co to wygląda?> Wściekła patrzyła na Wraitha. < Wygląda na to, że ktoś był za leniwy, by zamówić sobie dostarczyciela pizzy na kolację> Wraith odsunął się od nadgarstka i mlasnął. < To jest o wiele lepsze. Kuchnia domowa> Nie przerywając z nią kontaktu wzrokowego, polizał małe dziurki na ręku Kynana, by je zamknąć. Powoli. Zmysłowo. Przełknęła. Nagle zrobiło jej się bardzo sucho w buzi. Wraith wiedział. Wiedział, że chciała Kynana. Bawił się z nią, bo wiedział, iż to ona chciała być ta, która liże jego dłoń. Gdy jego nozdrza się rozszerzyły, wiedziała, że wyczuł jej podniecenie. < Czemu tu jesteś?> Głos Kynana był ochrypły, leniwy, jakby dopiero co wstał. Fantastyczny, poranny głos. < Wraith do mnie zadzwonił> (*Wraith bawi się w swatkę ) Ky rzucił Wraithowi spojrzenie mówiące "odpłacę ci się za to później", ale Wraith wzruszył tylko ramionami i zwinnie podniósł się na nogi. < No co? Zadzwoniłem do niej, kiedy byłeś w łazience. Pomyślałem, że nie powinieneś być sam. Ja muszę spadać. Potrzebuję zdecydowanie więcej, niż te marne pół litra, które mi zaoferowałeś> Ruszył do drzwi. < Na razie> Kynan odrzucił głowę do tyłu i gapił się na wolno obracający się wentylator na suficie. Westchnął. < Dokładnie. Co ty sobie myślałeś ? Chyba nie zrobiłeś czegoś jeszcze głupszego i nie poprosiłeś go, by zmienił cię w wampira? Prawda? > < Mój zdrowy rozsądek może i jest lekko przytłumiony, ale nie jestem głupi, ani nie mam zapędów samobójczych> < I mam nadzieję, że tak zostanie, ponieważ nie wierzę, by Wraith mógł kogoś przemienić. Technicznie rzecz biorąc, nie jest nieumarłym> Kynan zasłonił oczy rękoma. < Myślałaś o tym kiedykolwiek? No wiesz, zastanawiam się jakiego rodzaju człowiek możne zaufać wampirowi na tyle, by ten wyssał go aż na skraj 133

śmierci? To znaczy, co powstrzymuje wampira przed zostawieniem kogoś na pewną śmierć bez podawania mu swojej wampirze krwi do picia? > < Jestem przekonana, że takie rzeczy się zdarzają> Spojrzała w stronę kuchni, która w zasadzie była tylko małą wnęką w salonie. < Przyniosę ci coś do picia. Potrzebujesz teraz dużo płynów. I jeśli mogę, dam ci radę. Jeśli następnym razem zdecydujesz się oddać krew, przekaż ją lepiej na czerwony krzyż> Milczał, podczas gdy ona przeszukiwała jego lodówkę, aż znalazła butelkę Gatorade (*Napój izotoniczny służy do uzupełniania poziomu płynów w organizmie) i nalała mu do szklanki. Kiedy wróciła, ciągle leżał w tej samej pozycji z zamkniętymi oczami. Stanęła obok niego i opadła jednym kolanem na kanapę, uniosła jego głowę i przystawiła mu szklankę do ust. Wypił pół szklanki, po czym otworzył oczy. < Dziękuję> < Cóż, piwem nie można zbyt dobrze uzupełniać płynów w organiźmie> Odpowiedziała, spoglądając na piętrzące się puste butelki po piwie, leżące na podłodze i stoliku. Uśmiechnął się do niej krzywo i pociągnął za jeden z jej kucyków. Jej puls gwałtownie podskoczył. < Upijasz się czasem, Gem? Zatraciłaś się kiedyś w butelce z nadzieją, że w niej utoniesz?> Nagle przy swoim kolanie poczuła ciepło jego uda. Palcami głaskał jej kucyk, a jego gorący oddech owiewał jej policzek. < Nie> Wyszeptała. < Nie mogę> < Robi ci się niedobrze po alkoholu?> Skłamała, ponieważ nie mogła powiedzieć mu prawdy. Nie teraz, gdy wydawało się, że na chwilę zapomniał czym była. A była demonem piątego stopnia, ostatnim i najgorszym z możliwych demonów w Ufelskali, czyli skali kwalifikacji demonów. Gdyby demon jej gatunku był tornadem, w skali oceniającej poziom intensywności tornada osiągałby F5 (* tu powiem tylko tyle, że tornado o sile F5 wyrywa drzewa z korzeniami i domy z fundamentów !)

A to, iż była tylko w połowie demonem, nie robiło większej różnicy, ani dla niej, ani dla Kynana. Robiła, co mogła, by wyciszyć jej demoniczną połowę, włączając w to magiczne tatuaże na jej kostkach, nadgarstkach i wokół szyi. Poza tym unikała picia alkoholu. Alkohol zmniejszał jej zdolność do kontrolowania jej wewnętrznego demona. Przekonała się o tym na własnej skórze, podczas studiów, gdy wypiła zbyt dużo na jednej ze studenckich imprez. Jakaś drobnostka doprowadziła ją do furii, ale na szczęście w porę rozpoznała to uczucie, uczucie, jakby ostre pazury drapały jej skórę od wewnątrz. Natychmiast udała się wtedy do najbliższej piekielnej bramy. Jakoś udało jej się dotrzeć do podziemnego szpitala, gdzie Reaver podawał jej środki uspokajające, dopóki rausz alkoholowy nie minął i w ten sposób zapobiegł krwawej masakrze. 134

Kynan musnął palcami jej gardło, a gdy sapnęła, zastygł w bezruchu. Studiowała jego twarz, na której rozgrywała się walka między różnymi emocjami. Smutek. Strach. Podniecenie. Dezorientacja. < Jesteś taka piękna> Wyszeptał. To alkohol przez niego przemawiał, ale było jej to obojętne. Od ponad roku, podczas dobrych dni, widział w niej jedynie koleżankę, a podczas złych, demona. Ale w tym momencie widział w niej kobietę i nie obchodziło jej, że patrzył na nią przez okulary z denek od piwa. Powoli, by go nie odstraszyć i nie zgasić seksualnej iskry, która zapłonęła między nimi- odłożyła szklankę. Podniosła rękę do jego twarzy pełna zdumienia, jak ciepły był jego policzek w kontakcie z jej zimną dłonią. On tylko na nią patrzył. Gdy kciukiem pogładziła jego pełną dolną wargę, rozchylił delikatnie usta. Boże, jak bardzo chciała go pocałować. Jednak zamiast tego, kontynuowała pieszczotę. Delikatnie niczym piórko. Jego dłoń, spoczywająca na jej biodrze, zaczęła ją powoli przyciągać. Drżąc, pochyliła się, wpatrując w jego usta. Uniósł twarz do jej. Ręką, którą wcześniej głaskał jej kucyk objął ją za tył głowy i przyciągnął do siebie w dół. Ich usta spotkały się, najpierw niepewnie. Jego usta były twarde, nieustępliwe, a potem puściły wszystkie hamulce i napadł na nią. Sapnęła w jego usta i był to dźwięk zaskoczenia i ulgi. Dzięki ci Boże. Jego obie ręce powędrowały do jej spódniczki i brutalnie podciągnął ją do góry. Wciągnął ją na swoje kolana tak, że siedziała na nim okrakiem, a słodki ucisk między jej nogami zaczął pulsować. By nie stracić równowagi, rękami chwyciła jego ramiona, a jego twarde jak skała mięśnie nie ustępowały nawet na minimetr pod jej palcami. Gdy jej łono otarło się o jego twardego kutasa, napierającego na rozporek spodni, natychmiast zrobiła się całkiem mokra. Jęcząc wypchnął biodra do góry używając swych rąk na jej biodrach, by przyciągnąć ją do siebie jeszcze bliżej. Przez cały czas nie przerywali pocałunku. Jego język raz lizał jej wargi, by za chwilę ponownie głęboko penetrować jej usta i połączyć się w tańcu z jej językiem. Potrzeba zżerała ją od środka. Nawet nie zdała sobie sprawy, gdy zaczęła poruszać się w przód i w tył, ocierając swoją cipką o jego twardą długość, a cienki materiał jej jedwabnych majtek wytwarzał cudowne, gorące tarcie. To był sen. Musiał być sen. 135

Całowała mężczyznę, grającego główną rolę we wszystkich jej nocnych fantazjach i była na skraju orgazmu, a nie zdjęli z siebie jeszcze ani jednego kawałka odzieży. Miała ochotę sięgnąć między ich ciała i uwolnić jego kutasa z jeansowego więzienia, ale strasznie bała się zrobić cokolwiek, co mogłoby sprawić, że zmieniłby zdanie. Jego usta torowały sobie drogę wzdłuż jej szczęki i szyi. Wymruczał przy delikatnej skórze jej szyi. < Boże, jesteś taka ciepła> Jego słowa wywołały u niej dreszcz rozkoszy. Jego język pieścił jej szyję powolnymi, gorącymi liźnięciami wzdłuż jej żyły szyjnej, wzbudzając niesamowite zmysłowe odczucia w każdym miejscu, którego dotknął. Niski jęk wyrwał się z głębi jego piersi, wibrując przez całe jego ciało, przenosząc się również na nią. Gwałtowne, dyszące oddechy zapoczątkowały nowy szalony rytm pchnięć między jej nogami. Pot pokrył jej skórę. Jej uda drżały, a jej piersi napięły się. Potężny wybuch wstrząsnął jej ciałem od wewnątrz. Krzycząc, przylgnęła do niego całą sobą, a on nadal się o nią ocierał. Syknął przez zaciśnięte zęby, a jego ogromne ciało drgnęło, gdy sam osiągnął szczyt. Orgazm skradł jej wszystkie myśli, ale nie wzrok i gdy patrzyła na niego jak dochodzi pomyślała, że jeszcze nigdy nie widziała czegoś tak pięknego. Szarpnął się po raz ostatni, a gdy ich oddechy się uspokoiły i hormony opadły, jej serce podskoczyło z radości. Boże, on był doskonały. Mężczyzna stworzony dla seksu. < Och kurwa> Jęknął. < Gem…cholera. Przepraszam> < Przepraszasz?> Uśmiechnęła się do niego i przebiegła palcami po jego ubranej w t-shirt klatce piersiowej. < Jedyne za co powinieneś przepraszać to, że oboje wciąż jesteśmy ubrani> Z udręczonym wyrazem twarzy odwrócił od niej wzrok, a ona zdała sobie sprawę z napięcia, które było między nimi, a które nie powinno być po tym, co się właśnie wydarzyło. Jego twarz pociemniała, jakby nagle zapadła na niej noc. Zepchnął ją ze swoich kolan i chwiejąc się wstał. Otworzyła się na to, co Tayla nazywała "demonicznym widzeniem" i ostro wciągnęła powietrze. Jego emocjonalne blizny sięgały głęboko, ale w przeciągu kilku ostatnich miesięcy zaleczyły się w większym, lub mniejszym stopniu. Teraz bezpośrednio nad jego sercem widziała święcące na czerwono krwawiące pęknięcia tak świeże, jak w dniu, w którym powstały, gdy przyłapał Lori w ramionach innego. < Kynan? Co się dzieje?> 136

Ky zahaczył kciukami o kieszenie jeansów i spojrzał na sufit. < Powinnaś już iść> (* no tak, typowe dla faceta, spuścił "pary" więc do widzenia) < Powinniśmy poroz…> < Gem proszę> Jego ramiona podnosiły się i opadały. < Jestem pijany, wykończony i brakuje mi około pół litra krwi. Muszę zostać sam> Wstała zakłopotana i obciągnęła na dół spódniczkę. Po raz pierwszy żałowała, że nie była ona ciut dłuższa. < Jeśli będziesz czegoś potrzebował…> < Zadzwonię> Rzuciła mu ostatnie spojrzenie przez ramię, gdy wychodziła wiedząc, że jej telefon z całą pewnością nigdy nie zadzwoni. *** Dużo ryzykował, pojawiając się w szpitalu. Przed jego "śmiercią" lubił tu często przebywać z powodu niekończących się dostaw nowych pielęgniarek, które mógł pieprzyć, ale mimo tego nienawidził tego miejsca i nie mógł zrozumieć, po co jego bracia zbudowali ten szpital. Kogo interesowało składanie do kupy demonów? Rozkładanie ich na części było zabawniejsze. Jego Ghulom nie udało się znaleźć dla niego nowego szpiega w szpitalu, a on nie miał czasu, by przemycić tam jednego ze swoich sługusów. I tak już długo odwlekał swoją zemstę. Teraz, gdy przywrócił Sheryen do życia, zostało mu tylko kilka dni, by odszukać Runę, zanim ciało Sher zacznie szwankować. Potrzebował krwi Runy i to natychmiast. Pod postacią demona Slogthu udawał odwiedzającego, szukającego znajomego pacjenta. Trzymając się w cieniu był praktycznie niewidoczny dla personelu. Nie martwił się, że jego bracia go zdemaskują. Eidolon nie pracował w nocy, Wraith spędzał noce na chlaniu i seks-orgiach, a Shade będzie zajęty swoją cholerną wilkołaczycą. Jednak niektórzy z pracowników posiadali zdolność widzenia przez zaklęcie transformacji takie, które go otaczało. Nie to, że ktoś mógł go rozpoznać, bo teraz bardziej przypominał brykiet na grilla, niż siebie samego z dawnych czasów, ale każdy demon udający kogoś innego mógł wzbudzać podejrzenia. Dlatego obserwował, poszukując idealnej ofiary do następnego etapu swojego planu. Chciał uderzyć jego braci tam, gdzie zaboli najbardziej: czyli w szpital i jego pracowników. Gdy sprawi, że będą niepewni, zdezorientowani, zaczną popełniać błędy. Demonka Sora o imieniu Ciska, jeśli wierzyć plakietce z imieniem na jej fartuchu, przeszła obok, kierując się w stronę piekielnej bramy. Jej czerwona skóra nosiła jeszcze słaby zapach Wraitha. 137

Roag zjeżył się. Zbyt wiele kobiet w tym miejscu pachniało jak jego mały braciszek, który żył życiem, które powinno należeć do niego. Pieprzył beztrosko, kiedy chciał. Ale niedługo już nie będzie taki beztroski. Wkrótce. A Sora, nawet jeśli jeszcze o tym nie wiedziała, też będzie jego następną ofiarą. Głęboko wciągnął powietrze, napełniając swój nos zapachem Wraitha, pocieszając się myślą, iż to ostatni raz, gdy demonka pachniała jego bratem, ponieważ za parę minut będzie pachniała tylko swoim strachem przed śmiercią.

Rozdział 12 Runa nie pamiętała za wiele z tego, co działo się zeszłej nocy, a konkretnie, nie pamiętała, co stało się po tym, jak wyszła spod prysznica. Zaraz po wyjściu z łazienki zakuła się w kajdany, by Shade nie mógł tego zrobić. A potem urwał jej się film i pamiętała tylko, że ona i Shade wrócili do ludzkiej postaci w tym samym czasie. Mimo, że nadal była wściekła, poddała się szalejącym w jej ciele hormonom. Wyraźnie przypominała sobie czystą ekstazę uczuć, ponieważ w końcu miała kogoś, z kim mogła dać upust swoim pragnieniom, które ogarniały ją zawsze podczas pełni księżyca. Shade wziął ją trzy razy, bez litości i w milczeniu. Po wszystkim opadli na łóżko i aż do teraz nie zamienili ze sobą ani słowa. O dziwo, gdy zasypiali, przyciągnął ją do siebie i mocno trzymał w ramionach. Może chciał się upewnić, że nie ucieknie, gdy on będzie spał? Tylko, że ta teoria nie pasowała do sposobu, w jaki jego palce pieściły jej skórę długimi, powolnymi ruchami. Sześć godzin później Runa obudziła się, podczas gdy Shade nadal spał. Nałożyła więc szlafrok i dokładniej przyjrzała się jego jaskini, zaglądając w każdy kąt, ale przede wszystkim szukała telefonu, który ostatecznie znalazła w jego telewizyjnym pokoju. Po cichu ponownie zajrzała do Shade´a, by się upewnić, że nadal śpi. Upewniwszy się, że głęboko śpi, wymknęła się z jaskini. Gorące i wilgotne powietrze dżungli ogarnęło ją natychmiast. Jak udało mu się utrzymywać powietrze w jaskini tak chłodne i suche, gdy oczywistym było, iż nie miał tam klimatyzacji? Dziwne. Nie umknęło jej uwadze to, że zaprząta sobie głowę głupotami jak te, w jaki sposób Shade chłodzi swoją jaskinię, zamiast zadzwonić, co musiało zostać koniecznie załatwione. Poza tą całą dziwną sytuacją, w którą się wpakowała miała jeszcze swoje życie, z którym teraz musiała się zmierzyć. Z niespokojnym uczuciem mdłości w żołądku wykręciła numer komórki brata. Odebrał po trzech sygnałach. 138

< Arik?> (a kogo się spodziewałaś wykręcając jego numer ?) < Runa! Gdzie jesteś? Wiem, że miałaś się u nas zameldować dopiero jutro, ale myślałem, że odezwiesz się wcześniej> Rzadko zdarzało się, że nie dzwoniła do Arika trzy, cztery dni. Swoją pracę dla R-XR wykonywała w pojedynkę i niewielu jej kolegów chciało spotykać się z nią poza pracą, dlatego też Arik był jej jedyną odskocznią. Najwyraźniej bycie wikołakiem było poważną przeszkodą w kumplowaniu się z ludźmi. Odeszła kolejne parę kroków od jaskini i oparła się o drzewo. < Wszystko w porządku?> mimo złego połączenia i hałasów, napięcie w jego głosie było wyraźnie słyszalne. < Czuję się dobrze, ale musisz coś dla mnie odszukać. Maluncoeur.> Usłyszała odgłos ołówka drapiącego po papierze. < Nie mam pojęcia> < Nie chcesz mi powiedzieć, co się dzieje?> Ostrożnie spojrzała na wejścia do jaskini. Wszystko w porządku. < Zostałam porwana przez ghule.> < Co?! Gdzie jesteś? Potrzebujesz pomocy?> < Uspokój się. Jestem bezpieczna.> Noo, powiedzmy. Jego przekleństwa mogłyby przepalić przewody satelity transmitującego ich rozmowę. < Od razu mówiłem Davisowi, że nie powinien wysyłać ciebie na tę misję. Cholera. To ja powinienem był szukać Kynana> Arik już od początku był przeciwny jej pracy dla R-XR, ale po tym, jak jej kawiarnia splajtowała, Shade złamał jej serce i musiała radzić sobie z wilkołactwem, nie było siły, która powstrzymałaby ją przed robieniem czegoś interesującego po raz pierwszy w jej życiu. A ta praca była interesująca. Czasami nawet trochę niebezpieczna, jak wtedy, gdy śledziła Lwo-łaka ulicami Madrytu i ostatecznie wpadła na całą lwią dumę szykującą się na polowanie. Uszła z życiem tylko, dlatego, że mogła zmienić się wedle woli. < To nie wina Colonela> westchnęła. < Ty byłeś zajęty, a ja wykorzystałam okazję, by znów wrócić do Nowego Jorku.> < Masz na myśli, że wykorzystałaś okazję, by znów zobaczyć swojego demona> Runa nie marnowała oddechu na zaprzeczanie, po części dlatego, iż to prowadziłoby tylko do kolejnej kłótni na temat tego, jak szalona musiała być, ponieważ żywiła jakieś uczucia do Shade´a, a częściowo dlatego, że sama nie wiedziała, czy przybyła do Nowego Jorku, by go zabić, czy żeby go ponownie zobaczyć. < Co stało się z ghulami?> zapytał Arik, gdy nie dała się wciągnąć w kolejną 139

kłótnię. < To długa historia, ale jej punktem kulminacyjnym jest to, że najwyraźniej jestem związana z Shadem> < Co masz na myśli mówiąc „związana”?> Runa znała swojego brata na tyle dobrze, że wiedziała, iż przy tych słowach mocno zacisnął zęby. < Sama dokładnie nie wiem. O tym też musisz poczytać. A przede wszystkim poszukaj, czy można się z tego jakoś wyplątać.> < Taa. Ale mam nie tylko same złe wiadomości. Znalazłam Kynana.> Oparła głowę o drzewo. < Pracuje w szpitalu dla demonów> On również dał Arikowi wisiorek Kaduceusza, dzięki czemu Runa, dodając jeden do jednego, domyśliła się, że Shade musiał mieć coś wspólnego ze szpitalem. < Byłaś w szpitalu?> Zamknęła oczy i słuchała odgłosów jakichś zwierząt w liściastym dachu nad nią. < Shade mnie zabrał. On i jego bracia tam pracują. Jeszcze nie miałam okazji pogadać z Kynan´em, dlatego nie wiem, co naprawdę jest grane.> < Gdzie znajduje się ten szpital?> Jakiś ptak poderwał się do lotu z głośnym krzykiem. Patrzyła na niego życząc sobie, by razem z nim mogła odlecieć od tego wszystkiego, zamiast kroczyć tą niebezpieczną drogą, na której się znalazła. Po jednej stronie wojsko i jej brat, po drugiej Shade. Nieważne, co powie lub czego nie powie. Jednego z nich będzie musiała zdradzić. < Runa? Gdzie jest ten szpital?> < Nie mogę powiedzieć> < Nie możesz, czy nie chcesz?> To było dobre pytanie, ale nie znała na nie odpowiedzi. Wprawdzie nie była w stanie narysować mapy prowadzącej do podziemnego szpitala, ale nawet gdyby potrafiła…zrobiłaby to? < Nie mogę. Weszliśmy tam przez piekielną bramę, której sama nie umiem obsługiwać> < To wszystko wcale mi się nie podoba. Musisz natychmiast wrócić do domu> < Nie mogę> < Czy Shade cię przetrzymuje? Wyślemy ekipę…> < To nie o to chodzi> Eee, w zasadzie tak. < To wiązanie, Arik. On mnie potrzebuje> Głos Arika stał się cichszy i groźniejszy < Dlaczego?> Ach, ponieważ parę razy dziennie potrzebuje seksu i tylko ja mu mogę go dać. Ale co będzie, gdy nie będzie jej w pobliżu? Dla jego rodzaju seks był 140

niczym powietrze…a co jeśli go nie dostanie…mógłby umrzeć? < Po prostu> < WRACAJ. DO. DOMU.> < Mam taki zamiar, ale najpierw muszę dowiedzieć się czegoś więcej o wiązaniu, np. co się ze mną stanie, gdy go opuszczę. Mógłbyś się tym zająć? Proszę. I pospiesz się> Ponieważ każdego dnia Shade stawał się jej bliższy i powoli ogarniało ją przeczucie, że niedługo wcale nie będzie chciała zerwać łączącej ich więzi. Nagle las wokół niej ucichł i ciarki przeszły jej po plecach. Rozejrzała się wokoło, ale nie zauważyła nic podejrzanego, miała jednak złe przeczucie. < Muszę kończyć. Zadzwonię jak tylko będę mogła> < Zaczekaj…> Niedaleko siebie usłyszała chrzęst łamanej gałęzi i jej serce niemal stanęło. Jej spojrzenie powędrowało do zaciemnionego zakątka wśród drzew. O Boże! Widziała oczy. Świecące, czerwone oczy. Potykając się zrobiła kilka kroków w tył, nerwowo zaciskając palce na telefonie. Jej pięta zaplątała się o winorośl i omal nie upadła. Ciemność otaczająca czerwone oczy zaczęła migotać i nabierać kształtu, a oczy zbliżały się do niej. Krzyk narastał jej w gardle, ale został stłumiony przez fale panicznego strachu. Postać nabrała kształtów. Shade. W słuchawce telefonu, którą trzymała drżącą dłonią, słychać było spanikowany, brzęczący ryk jej brata. < Wszystko ok.> powiedziała do słuchawki. < Zadzwonię później > Rozłączyła się z niepokojącym uczuciem w żołądku, zastanawiając się, ile Shade usłyszał z jej rozmowy. Jego oczy świeciły intensywną czerwienią. zawołał zachrypniętym głosem tak, jakby zapomniał jak się mówi. < Shade? Co się dzieje?> Gdy zamknął oczy i się zachwiał złapała go za ramię. < S´genesis> Jęk zadudnił z głębi jego klatki piersiowej, która była goła jak reszta jego ciała. Jej wzrok opadł do jego pachwiny. Jego kutas sterczał tak mocno w górę, że musiało to być bolesne. Jej wzrok powędrował wzdłuż jego ciała po rozpalonej skórze, która aż promieniowała gorącem. Dermoglify na jego ramieniu wiły się gwałtownie, a wokół jego szyi, tuż pod powierzchnią skóry, w rytm uderzeń jego serca, pulsował cień. < Czy to przemiana?> zapytała, a on kiwnął twierdząco. Nigdy nie powiedział jej, w jaki sposób przemiana będzie się dokonywać, 141

lub jak długo potrwa, ale nie spodziewała się, że będzie to aż tak dramatyczne. < Boli> jego ciałem wstrząsnęły konwulsje, potwierdzając jego słowa. < Co mogę zrobić?> Jego usta cofnęły się na zaciśniętych zębach. < Potrzebuję…cię…> Jego słowa zmyły wszystkie bolesne rzeczy, które powiedział jej wczorajszej nocy. Potrzebował jej. < Jestem tu. Weź, co ci potrzeba.> Jego oczy otworzyły się powoli. A potem bez ostrzeżenia jej ciało zostało dociśnięte do drzewa. Krzyknęła, gdy konar drzewa wbił się jej w plecy, a jej usta zostały niemal zmiażdżone przez jego. < Wybacz mi> wymamrotał w jej usta. < Proszę wybacz mi to, co mam zamiar ci zrobić> *** Shade obudził się z jękiem. Każdy mięsień w jego ciele bolał, w jego głowie dudniło i miał wrażanie, jakby ktoś wylał kwas na jego skórę. Obok niego na gołej podłodze zwinięta w kłębek leżała Runa. Otworzyła jedno oko i widać było, że wcale nie czuła się lepiej. < Znów mnie potrzebujesz?> wychrypiała. Zaciągnął się głęboko wdychając jej zapach, korzenny aromat seksu non stop, który mieli. Nie czuł już potrzeby, by mieć ją po raz kolejny, ale pragnął jej. Teraz bardziej niż kiedykolwiek. Była jego partnerką, a on zakończył przemianę. Jego całe istnienie, wszystkie jego pragnienia koncentrowały się od teraz wyłącznie na niej, a jednym z jego nowych pragnienień było wypełnienie jej swoim nasieniem i potomstwem. Co by to była za katastrofa. Już teraz zachowywał się wobec niej zaborczo. Ledwo mógł znieść myśli o tym, co musiało być zrobione, by uratować jego życie, a gdyby jeszcze nosiła jego dziecko… < Nie.> jego głos był jeszcze bardziej zachrypnięty niż jej w wyniku wielogodzinnych jęków, krzyków i wysiłku podczas ich seksualnego maratonu, który odbywał się przez cały wczorajszy dzień w ludzkiej postaci i całą noc w wilczej. < Odpocznij. Myślę, że to koniec> < Jesteś pewien?> < Raczej tak.> S´genesis Eidolona przebiegała inaczej. Przemiana rozciągnęła się na kilka dni wywołując minimalne seksualne skutki uboczne, co było rezultatem jego eksperymentów na własnej krwi w celu opóźnienia przemiany o kilka miesięcy. Przemiana Shade´a przebiegała stanowczo szybciej i była intensywniejsza, 142

ale dzięki Bogom miał partnerkę, z którą mógł się wyżyć. Mimo to poczucie winy ciążyło mu na sercu niczym kamień. Cały czas narzekał na posiadanie partnerki, a jednak potem ochoczo posłużył się nią, by ułatwić sobie przemianę w dojrzałego samca. Cholera, ale był dupkiem. Znowu i znowu przed oczami widział fragmenty wydarzeń ubiegłych osiemnastu godzin, erotyczne obrazy tego, co robili, gdy poczuł, że zaczęła się jego przemiana. Runa nie stawiała żadnego oporu. Z własnej woli poddała się jego nieustającej potrzebie. Z drugiej strony, nie dał jej wyboru. Dotknął swojego gardła i wzdrygnął się. Skóra tam była wciąż bardzo wrażliwa. < Czy mam tam nowy znak?> Runa pogłaskała miejsce, które przed chwilą dotknęły jego palce. Jej dotyk nie sprawiał mu bólu, koił. (*Runa, nowy Kaszpirowski < Masz nowy pierścień wokół szyi. Poplątane symbole, które łączą się z tym drugim pierścieniem> Teraz był płodny. Zamknął oczy poddając się jej pieszczocie i czuł, jak jego uczucia względem niej rosną. < Dobrze się czujesz?> < Świetnie. A ty?> Przełknął i otworzył oczy. Spojrzał na paskudnie wyglądający ślad po ugryzieniu na jej ramieniu, na szramy, które jego paznokcie pozostawiły na jej plecach i pośladkach. Po tym wszystkim, co jej zrobił, nie zasłużył na jej współczucie. Nie zasłużył na nią. Przeklinając, zerwał się na równe nogi i pobiegł do wodospadu, ignorując jej krzyki. < Shade!> < Cholera> warknął i odwrócił się do niej. < Co?> (* hmm, czego w zdaniu „pobiegł ignorując jej krzyki” nie zrozumiałeś Shade?)

Była naga, wspaniale naga, nawet gdy oplotła się ramionami tak, jakby żałowała, że nie ubrała się zanim za nim pobiegła. < Co by się stało, gdyby nie było mnie, gdy rozpoczęła się twoja przemiana?> < Masz na myśli, co by było, gdybyśmy nie byli ze sobą związani?> Chłód wodospadu łagodził jego piekącą skórę. < Byłbym zmuszony znaleźć sobie jakieś ludzkie, bądź demoniczne kobiety. Tyle, ile bym potrzebował. Biorąc je nie dbałbym o ich zgodę, czy ich pragnienia> Już na samą myśl zrobiło mu się niedobrze, ponieważ szczerze wątpił, żeby wczoraj, gdy poczuł uderzenie fali szalonego pragnienia, by się w niej spuścić, obchodziła go zgoda Runy. < Nie zgwałciłeś mnie, Shade> (*patrzcie, nie dość że Kaszpirowski, to jeszcze jasnowidz! Pełen pakiet)

Szczęka mu opadła. Wiedział, że nie mogła odczuwać jego emocji, ponieważ 143

nie dzieliła z nim takiego samego połączenia, ale jakimś cudem wiedziała, co go dręczyło. < Ale nie dałem ci wyboru> Podeszła do niego i wzięła jego rękę w swoją drobną dłoń. < Gdybym chciała się bronić, zrobiłabym to> Miała rację. Mogła zmienić się w wilkołaka i skopać mu dupsko. < Powinnaś była to zrobić> Tylko garstka demonów Seminus przeżywała swoje setne urodziny, a z tych którym się udało, około połowa umierała podczas S´genesis, ponieważ nie otrzymali wystarczająco dużo seksu, lub zostali zabici przez samicę, którą próbowali zgwłacić lub przez mężczyzn broniących swoich kobiet. < Tkwimy w tym razem, czy ci się to podoba, czy nie> powiedziała, a on niemal sie zaśmiał. Gówno prawda. Ponieważ ona nie była z nim związana, a on będzie musiał ją zabić, by uwolnić się od więzi, którą z nią dzielił. Nie był to związek zawarty w niebie, lecz w piekle. < I co teraz?> zapytała. Czuł, jak jego wzrok płonie czerwienią, nieważne jak bardzo z tym walczył. < Teraz mógłbym cię zapłodnić> Jej sapnięcie słychać było nawet przez szum wodospadu, więc by ją uspokoić szybko dodał. < Ale cię nie zapłodniłem. Nie jesteś teraz płodna.> Jej ręka nadal trzymała jego i nie mógł oprzeć się pokusie, by nie wykorzystać swojego demonicznego daru i zagłębić się głęboko w jej ciało aż do jej narządów płciowych, by sprawdzić, kiedy będzie miała następne jajeczkowanie. Gdyby chciał mógłby wywołać je już teraz i cholera jasna! Pokusa była ogromna. Schowała kosmyk włosów za ucho i przyglądała mu się. < Zmień się w coś innego> < Co?> < Chcę zobaczyć, co się stanie. Jesteś w jakiś sposób ograniczony?> < Możemy przemienić się jedynie w gatunki o podobnym kształcie i takie, które rodzą swoje młode. Nie takie, co składają jaja. Możemy co najwyżej dwukrotnie zwiększyć swój rozmiar, ale nie możemy się zmniejszyć> Kobiety muszą być w stanie donosić potomstwo Seminus, a mniejsze gatunki mogłyby mieć problem, by urodzić dziecko, które należałoby do większego gatunku. Zdał sobie sprawę, że kciukiem głaszcze jej nadgarstek, przyciąga ją bliżej, sprawia, by się zrelaksowała – typowa sztuka uwodzenia demona Seminus. Tylko, że tym razem to on był uwiedzony. Jak wiele ludzkich kobiet mogłoby tak szybko, prawie bez strachu i osądów dostosować się do jego świata? Zmiany, jakie w nim zaszły powinny ją przerazić, zamiast tego po prostu je zaakceptowała – jego dzikie seksualne pożądanie wczorajszej nocy, to że w każdej chwili mógł ją zapłodnić…a w dodatku teraz domagała się, by zmienił się w coś, co mogło być bardzo 144

przerażające. Po prostu była wspaniała. Gdyby nie był przeklęty, dziękowałby na kolanach swojej szczęśliwej gwieździe za to, że Roag zmusił go do połączenia się z nią. < Nie jestem pewien, jak mam to zrobić> przyznał. < No więc, gdy ja chcę zmienić się w wilka w czasie poza pełnią, po prostu wyobrażam sobie jak sie zmieniam i to się dzieje> Eidolon mówił coś podobnego, iż bycie w obecności demona, w którego chciało się zmienić pomaga, ale najważniejsza jest koncentracja. W myślach przeanalizował wszystkie znane mu gatunki demonów, a że zdecydował się nie napędzać Runie aż takiego strachu, wybrał demona Sore. Skoncentrował się… i po kilku sekundach poczuł pieczenie rozciągającej się skóry i straszny ból stawów wyskakujących z panewek stawowych. Zanim się zorientował, jak to zrobił, miał już jaskrawoczerwoną skórę, długie pazury i ogon. Czadowo. Runa cofnęła się o krok obserwując go z zaciekawieniem bez cienia strachu. < Wyglądasz, jak ten diabeł z komiksu. Brakuje ci tylko wideł> Zaśmiał się, ponieważ Tayla powiedziała to samo o Cisce, pielęgniarce z ich szpitala. Tej, która swoim ogonem potrafiła robić te wszystkie niesamowite rzeczy. Ta myśl sprawiła, że wpadł na szalony pomysł. Smagnął swoim ogonem niczym batem i owinął go wokół talii Runy. Nie stawiała żadnego oporu, gdy ją do siebie przyciągnął, jednak, gdy dostrzegła jego erekcję, przełknęła wyraźnie. Spojrzał w dół i – oo tak, niejedna zadrżałaby na ten widok. Pulsował głęboką ciemną purpurą; główka była szeroka, a na jej szczycie błyszczała kropelka pobudzenia. I mimo to nie wyczuwał od niej żadnego strachu. (*widocznie Runa już nie takie dżointy paliła ) < Przychodzi ci to z taką łatwością> wymamrotała. < Co przychodzi mi z łatwością?> < Seks. Uwodzenie kobiet.> Palcem obrysował szczyty jej piersi. < Tym jestem> Ogonem powoli pogładził jej nagie pośladki. < Rozłóż nogi> Zawahała się tylko przez chwilę, a następnie posłusznie wykonała jego polecenie. Wsunął swój ogon między jej uda i pierzastą końcówką nakrył jej płeć. Wydała z siebie dźwięk, to ciche kobiece westchnienie, które tak kochał. Obiema rękami przejechał do jej sutków i użył wydłużonych pazurów, by delikatnie za nie pociągnąć, jednocześnie ogonem cały czas pobudzał jej cipkę. Doprawdy, jaki praktyczny dodatek. Może nie wszystko było takie złe w S´genesis. Bynajmniej dla mężczyzny z partnerką. Pochylił głowę i językiem przejechał po linii jej ust, by dać jej do 145

zrozumienia, że powinna otworzyć usta. Gdy to zrobiła, wsunął język do jej ust wyczuwając słaby posmak pasty do zębów. Zastanawiał się, jak na Boga znalazła dziś rano czas i energię na umycie zębów. (* też chciałabym to wiedzieć, zważając na to, że parę linijek temu obudzili się na gołej podłodze zwinięci w kłębek, chyba że Runa zwinięta w kłębek potajemnie jechała ze szczotą)

Żądny jej smaku, by dostać więcej, pchnął swój język głębiej naprzeciw jej i zaczęli powolny, penetrujący, rytmiczny taniec, który sprawił, że kurczowo złapała się jego ramion, a biodrami zaczęła ocierać się o niego w idealnej synchronizacji. Przed Runą nigdy nie lubił całowania. Nienawidził intymności tego aktu, ale kochał sposób, w jaki Runa wkładała całą swoją duszę w każdy pocałunek. Nie miała w tym dużego doświadczenia, ale jego brak nadrabiała uczuciem i zaangażowaniem. Wsunęła swoją rękę między ich ciała, jej palce pogładziły główkę jego penisa, bawiąc się wilgocią na jej szczycie. Jęcząc odrzucił głowę do tyłu i pozwolił jej się pobawić, ponieważ, od kiedy ten cały koszmar się zaczął nie miała do tego okazji. A po tym ile dała mu ubiegłej nocy, nadszedł czas, by oddać przysługę. Zbliżył usta do jej ucha i przygryzł płatek. < Pachniesz jak ja, Runa. Wiedziałaś, że moja esencja przenika cię całkowicie za każdym razem, gdy w tobie dochodzę? Twoją krew, twoje włosy, twoje komórki> Zadrżała, ale nie wiedział, czy to przez jego słowa, czy z faktu, że jego ogon przesuwał się po najintymniejszych zakątkach jej płci, pieszcząc je powoli. < I twoja skóra smakuje jak ja. Chcę skosztować cię wszędzie.> Teraz to on zadrżał, kiedy przypomniał sobie tę noc, gdy palcami uchwycił jej mokre pożądanie i oblizał swoje palce. Smakowała dekadencko, słodko, soczyście, z nutką irlandzkiego kremu. Jego krew przetaczała się przez jego ciało, rozbijając się erotycznymi falami, rzucając go na kolana. Skierował się w dół po jej płaskim brzuchu, jego język ślizgał się po jej ciele od pępka do miejsca, w którym zaczynały się jej miękkie, karmelowe loki. Gdy sapnęła, podniósł na nią wzrok. Obserwowała go z szeroko otwartymi oczami i zdał sobie sprawę, że to był pierwszy raz, gdy jego usta były tak blisko tego przepięknego, kobiecego miejsca. Nawet, gdy byli razem, nigdy nie zadał sobie trudu, by kochać ją w ten sposób. Idiota. Zmarnował tyle czasu. < Rozłóż szerzej nogi> rozkazał, a ona posłuchała nie odwracając wzroku. Utrzymał jej spojrzenie, gdy jego język prześliznął się po jej szparce. Jej oczy zaszkliły się natychmiast, a usta rozchyliły. Ten niezwykle erotyczny widok powaliłby go na kolana, gdyby już nie klęczał. Pragnąc więcej, położył ręce na jej udach, by trzymać je rozłożone, jednocześnie kciukiem rozdzielając jej kobiece wargi. Ustami objął jej gorącą cipkę, najpierw lizał głaszcząc językiem, a potem 146

zaczął ssać delikatnie i powoli. Jej ręce chwyciły go za włosy przytrzymując go na miejscu, ale on i tak nigdzie się nie wybierał. Nie, gdy najsłodszy nektar na ziemi i Sheoulu spływał po jego gardle, sprawiając że płonął od wewnątrz. < Shade, o taak…> bliska orgazmu, dziko poruszała biodrami w przód i w tył. Jej ciało szarpało się tak mocno, że musiał ją przytrzymać, by dokończyć swoją miłosną pieszczotę. Jej mięśnie zaczęły drżeć, gdy wybuchł jej orgazm. Kiedy osłabł, Shade wstał. Kręciło mu się w głowie. Jego ciało pożądało jej. < Chcesz, bym zmienił się z powrotem?> zapytał, głaszcząc ją po ramieniu, czując jej silne mięśnie pod jedwabistą skórą. < Nie.> wyszeptała. < To część tego kim jesteś> Na święty ogień piekielny! Bijąca od niej burza emocji wstrząsnęła nim aż do szpiku kości, topiąc wszystkie jego organy. To było niebezpieczne, ale nie potrafił się powstrzymać. Musiał być w niej. Owinęła nogami jego pas, a on wszedł w nią delikatnie. Jego ogromny rozmiar rozciągał ją do granic możliwości, gdy zanurzył się w niej do końca. < Sprawiam ci ból> jęknął. < Muszę się zmienić> Wzięła jego twarz w obie dłonie i spojrzała mu prosto w oczy. < Zastań. Proszę> Nie zostawiła mu żadnego wyboru. Zmuszony, by robić to, czego od niego wymagała, powoli zaczął się w niej poruszać. Jej wilgotny żar masował go rozkosznie, naciskając na niego i przez kilka pchnięć udało mu się utrzymać ten delikatny i wolny rytm, zanim jego instynkt przejął dowodzenie. Pompował w nią niczym opętany demon, co prawdopodobnie trafnie go opisywało. Kilkakrotnie wykrzyczała jego imię i za każdym razem, gdy jej idealne usta to robiły, musiał ugryźć się w policzek, by nie dojść natychmiast. Jednak, gdy pochyliła głowę do przodu i ugryzła go w ramię, skapitulował. Jego orgazm uderzył z taką siłą, wspinając się w górę jego kręgosłupa, że bał się, iż rozsadzi mu czaszkę. Runa krzyknęła, gdy jej własny orgazm przetoczył się przez nią. Ciasny uchwyt jej wilgotnej szparki doił go tak długo, aż wybuchł w nim kolejny orgazm i następny i następny, że nie nadążył liczyć. Oparli się o mokrą skałę. Jego nogi drżały tak mocno, że ledwo mógł ustać. Nagle zdał sobie sprawę, iż to siła Runy powstrzymuje go przed runięciem na ziemię niczym bezmózga kałuża. W pewnym momencie ponownie przybrał swoją prawdziwą postać. Interesujące było to, że nawet nie zauważył transformacji. Resztkami sił sprawdził dla pewności, czy wszystkie części ciała były tam, gdzie powinny, ale gdy spojrzał na swoje ręce, serce przestało mu bić. Jego palce migotały na przemian z widocznych w niewidoczne. Jego serce zaczęło bić nieregularnie, a pierś zacisnęła się, gdy ogarnął go strach przed 147

śmiercią. Cholera…oo cholera! Runa ponownie wierzgnęła gwałtownie i wygięła się w łuk tak, że jego kutas wyślizgnął się z jej mokrej głębi. Mimo, iż trząsł się tak mocno, że o mało nie stracił równowagi na śliskich kamieniach pod jego stopami, nie puścił jej, dopóki się nie uspokoiła. Wtedy ponownie spojrzał na swoje ręce i wiedział. Klątwa została aktywowana.

Rozdzial 13 < To było niesamowite> wymamrotała Runa w ramię Shade´a. Jego skóra pokryta była kropelkami wody. Zlizała kilka kropel rozkoszując się chłodem i wilgocią na jej suchym języku. Wyczuwała ciepło dżungli, świeżość ziemi i potężnego mężczyznę. Jęknął. Nadal opierał się o nią, wciskając ją w mokry kamień. Trzymał ją bardzo blisko, mocno dociskając do siebie, mocniej niż kiedykolwiek. Przynajmniej tak jej się wydawało. Był taki delikatny i czuły. Czuła, jak jego potężne ciało drży. Rok temu złamał jej serce, ale teraz czuła, że stopniowo zaczyna się uleczać. Oczywiście Shade nie mógł zbyt długo znieść jedynie przytulania. Odepchnął się od ściany i pomaszerował z powrotem do jaskini bez oglądania się za siebie. Czy jej się wydawało, czy miejscami był przeźroczysty? Widziała już kiedyś, jak stojąc w cieniu stał się praktycznie niewidoczny, ale to wydawało się być coś innego. Może były to jakieś skutki uboczne przemiany w osobnika innego gatunku? Weszła pod strumień wodospadu, by się umyć – naturalna kabina prysznicowa w jego mieszkaniu – fajne, co? Gdy skończyła znalazła go w kuchni. Jego włosy były jeszcze mokre, ale był całkowicie ubrany w typowy dla niego skórzany strój, włącznie z rękawiczkami. Jego ręce wydawały się drzeć i napięcie otulało go niczym koc. Czyżby czuł się niezręcznie z powodu bliskości, jaką dzielili? Coś tu było nie tak…unikał również jej spojrzenia. < Idziemy gdzieś?> Zignorował jej pytanie. Rzucił jej ręcznik, postawił talerz na stole i popchnął w jej stronę. < Jedz.> Owinęła się mocno ręcznikiem i spojrzała na kanapkę z szynką i serem. Jednak, mimo że była głodna jak wilk, nieprzyjemna atmosfera między nimi 148

rozstroiła jej żołądek. < Nie jestem głodna.> W końcu na nią spojrzał. Wstrzymała oddech na widok cieni w jego oczach. < Owszem jesteś. Mogę to wyczuć.> Niech go szlag i jego wyczuwanie emocji. Ugryzł swoją kanapkę, jakby umierał z głodu. < Dlaczego ja nie mogę wyczuć twojego głodu?> zapytała. < Nie wiem. A teraz jedz.> Westchnęła, usiadła naprzeciwko niego i przyglądała się jak jadł - ruchom jego gardła, gdy przełykał. Jeszcze niedawno te usta dały jej tyle przyjemności. Zarumieniła się, gdy w myślach pojawił się obraz, który bez wątpienia wypalił się w jej pamięci na zawsze - on pomiędzy jej nogami i to, jak poruszały się mięśnie jego szczęki, gdy ją smakował. < Na co się tak gapisz?> zapytał. < Mam coś między zębami, czy co?> (*owszem włosy łonowe ) Zaśmiała się. < Nie, oczywiście, że nie. Po prostu lubię na ciebie patrzeć. Nic nie poradzę. Czy w świecie demonów to przestępstwo?> < Chyba nie> Chłodny podmuch wiatru zawiał przez jaskinię i poczuła, jak dostaje gęsiej skórki i jej mokra skóra głowy ściąga się. Ręką przeczesała swoje rozczochrane włosy. Musiała wyglądać jak zmokła kura. < Posłuchaj, wiem, że to wszystko nie jest idealne, ale jeśli masz rację i to wiązanie jest trwałe…> < Jest trwałe.> < Ok., więc wydaje mi się, że musimy ustalić parę rzeczy> Wyjął puszkę lemoniady z sześciopaku, który postawił na stole i popchnął puszkę w jej stronę. < A co takiego na przykład?> < Na przykład to, że nie zamierzam spędzić mojego całego życia tu, w jaskini. Pełnia się skończyła, nie możemy się przenieść gdzieś indziej?> < Nie> (* no to sobie wyjaśnili ) < Więc oczekujesz ode mnie, iż będę twoim więźniem do końca życia?> Shade ścisnął swoją kanapkę tak mocno, że majonez wypłynął po bokach. < Czyżbyś zapomniała już o Roag´u? Zabiłaś jego przyszłą partnerkę. Będzie chciał się za to zemścić> < Skąd możesz to wiedzieć? Sam mówiłeś, że jest nieobliczalny> < Jego nieobliczalność sprawia, że jest jeszcze bardziej niebezpieczny. A wiem to, ponieważ zrobiłbym to samo gdyby ktoś zabił cieb…> rzucił swoją kanapkę na talerz tak mocno, że spadła górna kromka. < Nie chcę o tym rozmawiać> Gapiła się na niego. Część jej najchętniej chciałaby go ucałować za to, co powiedział – a raczej prawie powiedział. Ale inna nie chciała dać się rozproszyć przez ten manewr. 149

< Och, jaka szkoda.> również rzuciła swoją kanapkę. < Nie mogę i nie chcę tak żyć. Czy przyszło ci do głowy, że mam swoje życie? Pracę, w której jestem dobra? Ludzi, którzy będą za mną tęsknić?> < Szczerze mówiąc, nie. Nie przyszło mi to do głowy> Zaśmiał się gorzko. < Przez ten cały czas nie pomyślałem o tym ani razu. Na Bogów, ale ze mnie dupek> < Nie zaprzeczę> wymamrotała. Z jego ust wyszła cała litania przekleństw. Słowa w gardłowym języku, których nie rozumiała, ale wiedziała, o co chodzi – klął jak szewc. Potem nagle przestał, podniósł kromkę, która wcześniej upadła i ułożył ją idealnie równo na kanapce. (*Shade ma takie wahania nastrojów, ze zaczynam podejrzewać, ze Shade cierpi na rozdwojenie jaźni albo jest przed okresem )

< Do kogo dzwoniłaś?> zapytał obcesowo. Ocho. Jej serce podskoczyło. < Pamiętasz to ?> < S´genesis doprowadziła mnie wprawdzie prawie do obłędu, ale powoli zaczynam sobie wszystko przypominać> Przełknęła nerwowo i złapała puszkę lemoniady. < I co…i co usłyszałeś?> < Wystarczająco dużo, żeby wiedzieć, iż osoba, z którą rozmawiałaś wie o szpitalu i że Kynan ma z tym coś wspólnego> Oblał ją zimny pot. Nigdy nie potrafiła dobrze kłamać, a teraz, gdy są ze sobą związani na bank będzie czuł to, co ona i domyśli się, że kłamie. Może mogła uratować sytuację przez to, że powie mu tylko część prawdy… < Rozmawiałam z Arikiem. Mówiłam ci już, że on i Kynan się znają.> < Skąd?> < Co to ma znaczyć? To jakieś przesłuchanie, czy co?> < Odpowiedz na pytanie> Gdy milczała pochylił się nad stołem. < Im dłużej milczysz, tym więcej nabieram podejrzeń, a skoro nie mogę cię torturować, no chyba, że będziesz tego chciała, nie mam absolutnie żadnego problemu z tym, by wycisnąć to z Kynan´a. No, więc dalej, gadaj> < Przestań mi ciągle rozkazywać!> Przeklął i tym razem doskonale go zrozumiała. < Dopiero to robiliśmy, koleżko. (*musiał użyć „ fuck” w znaczeniu „pieprzyc to” lub cos jak „ja pierdole” ) Może mógłbyś na chwilę spuścić z tego zrzędliwego tonu i przypomnieć sobie, że nic z tego, co się dzieje, nie jest moją winą i przy okazji wypłucz sobie usta wodą z mydłem> Jego obie pięści uderzyły z hukiem o stół na tyle mocno, że się wzdrygnęła. Jednak po chwili powiedział spokojnie: < Masz rację> Jeśli chodzi o przeprosiny, to było maksimum, czego mogła się po nim spodziewać. 150

< Z armii> Jego ciemne oczy zwęziły się. < Szpieguje nas?> < Nie> Skinął głową tak, jakby właśnie wszystkie części układanki zaczęły pasować. < Ta praca, o której mówiłaś… pracujesz dla armii prawda?> Trafiona, zatopiona. < Nie… ja…> kłamstwo po prostu nie chciało przejść jej przez usta. Zresztą Shade i tak by jej nie uwierzył, dlatego spuściła wzrok i wyszeptała: < Tak> < Co Kynan ma z tym wszystkim wspólnego?> Kiedy nic nie odpowiedziała, westchnął. < Współpracuj ze mną, na Boga> Niepewna, gdzie powinna zacząć i bojąc się, że zdradzi więcej niż było to konieczne, ostrożnie dobierała słowa. < Był łącznikiem między Aegis i armią. Mniej więcej w tym czasie, gdy zmarła jego żona, zniknął z powierzchni ziemi. Od tamtej pory nie było z nim żadnego kontaktu. Nikt z Aegis nie był w stanie nawiązać z nim kontaktu. Więc przybyłam do Nowego Jorku, by go odszukać> Najwyraźniej Tayla doskonale wiedziała, gdzie był Kynan, ale trzymała to w tajemnicy przed innymi członkami Aegis. Runa została wysłana, by zrobić więcej niż tylko odnaleźć jego miejsce pobytu. Armia chciała go mieć z powrotem. Koniecznie. Nie wiedziała, dlaczego i nie wypadało jej o to pytać. Gdy wydawano rozkaz, należało go wykonać. Shade rzucił jej ostre spojrzenie. < Jest jeszcze coś. Coś, czego mi nie mówisz> < Nie…> < Kiedy przyszłaś do mojego mieszkania to nie dlatego, że byłaś na mnie zła, mam rację? Chciałaś informacji o szpitalu.> Runa spojrzała w bok i niespodziewanie została skonfrontowana ze swoim odbiciem w stalowych drzwiach lodówki. Poczucie winy miała wypisane na twarzy. < Tak> < Nienawidziłaś mnie tak bardzo, że chciałaś zniszczyć mnie i szpital> Jego ton złagodniał. < Nie, żebym miał ci to za złe> Jak mogła zaprzeczać prawdzie? < To nie był jedyny powód> wymamrotała, czując dziwną potrzebę poprawienia jego samopoczucia. < Nie kłamałam, gdy mówiłam, że przyszłam do ciebie, bo chcę zabić wilkołaka, który mnie ugryzł > < Jaki to był dzień?> < Piątek. Tydzień przed tym, jak wylądowałeś ze mną w lochu.> Shade przetarł twarz rękami ubranymi w rękawiczki. 151

< Cholera> < Co?> < Założę się, że Roag chciał dorwać Wraith´a. W ten wieczór byliśmy umówieni, ale odwołałem spotkanie w ostatniej minucie, bo musiałem przyjść tutaj z…> < Bo musiałeś przyjść tu z kobietą> dokończyła za niego zdanie. Gorycz w jej głosie zaskoczyła ją samą. Odwrócił wzrok i zwiesił ramiona tak, że prawie było jej go żal. Może i wkładał zawsze swoją maskę „mam-wszystko- dupie” udając, że było mu wszystko obojętne, ale ona już w to nie wierzyła. < W porządku> jej głos był łagodniejszy, niż wcześniej. < Skąd Roag mógł wiedzieć, że Wraith będzie u ciebie w domu?> < Solice wiedziała. Była pielęgniarką w naszym szpitalu. To ona eee… torturowała mnie w lochu> < Och, no cóż, najwyraźniej nie wiedziała o waszej zmianie planów i w ten sposób zamiast Wraith´a porwali mnie> < Kur…, ach, jasna cholera> potrząsnął głową. < Tak bardzo mi przykro Runa> Runa nie miała dość czasu, by być zaskoczoną jego słowami, bo w następnej chwili rozproszył jej myśli mówiąc. < Opowiedz mi dokładniej, na czym polega twoja praca w armii> Mimo, że nienawidziła o tym rozmawiać, to poczuła ulgę mogąc w końcu wyrzucić z siebie ten wielki ciężar ukrywania wszystkiego w tajemnicy. Może dzięki temu Shade zrozumie, dlaczego musiała wrócić do swojego prawdziwego życia. < Jestem opłacaną ochotniczką. Armia pomogła mi po ataku.> < Pomogli? W jaki sposób?> < Arik zabrał mnie do bazy i tam próbowali wyleczyć mnie z wilkołactwa> Głęboko wciągnęła powietrze i opowiedziała mu resztę. < To były badania eksperymentalne i po paru miesiącach rozwinęłam zdolność przemiany wedle własnej woli.> < Więc myślisz, że to dzięki tym eksperymentom?> Gdy kiwnęła twierdząco, potrząsnął głową. < Powinnaś mi o tym powiedzieć wcześniej. Eidolon wiedziałby wtedy, gdzie ma szukać> < Nie wiedziałam, jak zareagujesz, ty lub twoi bracia. Może i jestem wilkołakiem, ale jestem również nadal człowiekiem i nie mogę zdradzić swoich ludzi, rozpowiadając tajemnice amerykańskiej armii. Zastanów się, co byś zrobił, gdybyś był na moim miejscu?> Dobrze wiedziała, że nie przyzna jej racji i rzeczywiście ominął odpowiedź, stawiając kolejne pytanie. < Co powiedziałaś swojemu bratu o szpitalu, gdy z nim wczoraj rozmawiałaś?> < Nic, przysięgam> (*Runa zagmatwaj to trochę np: że oni wiedza ze wy wiecie ze my 152

wiemy )

Shade skrzyżował ramiona na szerokiej piersi. < Wiesz, co Kynan powiedział armii?> < Nie> < Co jeszcze możesz powiedzieć mi o tej jednostce wojskowej, dla której pracujesz?> < Shade, proszę. Nie mogę o tym rozmawiać> Spojrzenie, które jej posłał, zmroziło ją aż do kości. < Więc Kynan mi powie> *** Shade wstał i wymaszerował z kuchni, zostawiając Runę z otwartą buzią i wkurzoną na jego groźbę. Tylko, że to nie była tylko groźba. Jeśli Kynan miał jakieś złe zamiary wobec szpitala i potajemnie pracował przeciwko nim… Kurwa! Ha! Runa nie mogła na niego krzyczeć za przeklinanie w myślach. < O nie! Nie zostawisz mnie tutaj i po prostu sobie wyjdziesz!> Dogoniła go, gdy był już w salonie i kierował się do wyjścia. Musiał koniecznie stąd wyjść. Potrzebował kilku minut, by się pozbierać, zanim zrobi coś głupiego, jak na przykład weźmie ją w ramiona i obieca, że wszystko będzie dobrze i że naprawi całą krzywdę, jaką wyrządził jej Roag. Zaburczało mu w brzuchu, co przypomniało mu, dlaczego nie mógł tego zrobić: klątwa zaczęła działać. Zanim dołączyła do niego w kuchni, zjadł dwie kanapki, a mimo to czuł się, jakby nie zjadł nawet kęsa. Nieustający głód. Spełniła się pierwsza część klątwy. Zostają jeszcze trzy. < Ubieraj się, Runa> powiedział, nie odwracając się. < Musimy wracać do szpitala> Do szpitala, który miała szpiegować. Z jakiegoś powodu fakt, że podjęła się tego zadania, bolał go bardziej niż powinien. < Na dalsze testy, czy by torturować Kynan´a?> < Głównie na testy> Shade mógł zadzwonić do E. i zdać mu relację o Kynan´ie i eksperymentach na Runie, ale wolał opowiedzieć o tym osobiście. Szpital był jego ostoją, teraz bardziej niż kiedykolwiek. Był demonem, ale był również sanitariuszem i chęć ratowania życia była w nim niemal tak silna jak pragnienie seksu. Z Runą. Jego partnerką. Kurwa. < Shade?> < Co? Nie przekląłem.> Tylko winny się tłumaczy, idioto. 153

< Boję się> Czyżby podświadomie wyczuwała, że z jego strony grozi jej takie samo niebezpieczeństwo, jak od Roaga? Obrócił się, a strach ścisnął mu żołądek. Stała tam z uniesionym podbródkiem i wyprostowanymi ramionami. Potargane włosy zwisały jej dziko wzdłuż ramion. < Dlaczego?> < Ponieważ niczego już nie kontroluję. Twój obłąkany brat chce mojej śmierci, jestem na zawsze z tobą związana i nie mam drogi odwrotu, bo nawet gdybym chciała cię zostawić, to nie wiem, jak funkcjonują te przeklęte, piekielne bramy> Przełknęła tak mocno, że mógł to usłyszeć. < Ty wydajesz się myśleć, iż powinnam to wszystko tak po prostu zaakceptować i uwierz mi próbowałam, ale ty mi też wiele nie ułatwiasz. Zachowujesz się, jakby to wszystko było tylko przejściowe, ale z drugiej strony twierdzisz, że to na zawsze. Ale gdyby to było na zawsze, czy nie chciałbyś mnie choć trochę poznać? Zadać sobie choć trochę trudu, by ten związek jakoś funkcjonował? Po prostu tego nie rozumiem. Naprawdę> Drżenie w jej głosie położyło kres jego determinacji, by jej nie przytulić. Chciał ją poznać. Chciał wiedzieć jak dorastała. Jaki był jej ulubiony film, ulubione jedzenie, o jakich wakacjach marzyła. Ale jak mógł jej wytłumaczyć, że mimo, iż bardzo chciał wiedzieć te rzeczy, to nie mógł. Każda następna, nawet najmniejsza informacja zbliży go do niej bardziej, tym samym zbliżając go do jego zguby. Dlatego zamiast cokolwiek jej wyjaśniać, po prostu wyciągnął do niej ręce wiedząc, że popełnia wielki błąd. Przyjęła jego zaproszenie i wtuliła się w jego pierś. To było tak przyjemne uczucie, trzymać ją w ten sposób. Ciepło jej ciała otuliło go, wypełniając miejsca, które już od dawna były puste i zimne. Oparł swoją brodę na jej głowie i wdychał egzotyczny, świeży zapach jej szamponu i wodospadu. < Bardzo mi przykro, że zostałaś w to wciągnięta przeze mnie> Objęła go mocniej. < To, co się stało, już się nie odstanie. Przeszłość nie ma już znaczenia.> < Owszem, ma.> odpowiedział szorstko. < Wiele z tego, co stało się w przeszłości, wpływa na teraźniejszość> Runa głaskała go pocieszająco po plecach (* zaraz, zaraz, to chyba on miał ja pocieszać?)

< Opowiedz mi o swojej przeszłości. Nie o bliznach, o których mówiła Gem> dodała prędko. < Opowiedz coś miłego. Może coś o swojej rodzinie?> Wiedział, do czego dąży i co chce przez to uzyskać; chciała go lepiej poznać. Żal po śmierci Skulk nadal był świeży, a mówienie o jego rodzinie wydawało mu się czymś, czego właśnie teraz potrzebował. 154

< Opowiadałem ci już, że mój biologiczny ojciec jest demonem Seminus. Zmienił się w demona Umbra i zapłodnił moją matkę. Krótko po tym zdarzeniu moja matka wybrała sobie innego demona Umbre na towarzysza i kiedy przyszedłem na świat byli zszokowani. Nie tylko, dlatego, że byłem ich jedynym męskim potomkiem, ale do tego wyglądałem jak ludzkie niemowlę z tatuażami na ramieniu. Na szczęście demony Umbra są dobrymi rodzicami. Zachowali mnie z zamiarem posiadania więcej dzieci.> Runa nie przestawała głaskać go rękami, zachęcając go tym do mówienia. < Skulk była nasłabszym młodym z ostatniego miotu. Krótko po tym mój Umbra-ojciec został zabity, gdy próbował bronić naszego gniazda przed demonem zjadającym małe dzieci> < To okropne> powiedziała. Jej ręka zatrzymała się w dole jego pleców. Zaczął się wiercić niespokojnie, dopóki nie zrozumiała aluzji i ponownie zaczęła go gładzić. < Moja matka zabiła gnojka, ale była zrozpaczona po stracie towarzysza. Wspierałem ją najlepiej jak umiałem> Wyczuł, jak Runa uśmiecha się przy jego klatce piersiowej. < Co? Co w tym takiego śmiesznego?> < Po prostu nie mogę sobie ciebie wyobrazić jako opiekunki dla całej bandy małych dziewczynek> Shade owinął sobie jej miękki kosmyk włosów wokół palca. < Kocham dzieci. Najchętniej chciałbym mieć całą jaskinię pełną…> przerwał, ponieważ nigdy nie będzie tego miał. Nie z Runą. Z nikim. < Dzieci> wyszeptała. < Zakładam, że kiedyś będziemy musieli na ten temat porozmawiać, prawda?> < Tak.> Jego głos był szorstki i ochrypnięty. Ogarnęła go potężna kombinacja Seminus- instynktów, nakazując mu natychmiast ją zapłodnić, podczas gdy jego umysł krzyczał, że powinien uciekać stamtąd tak szybko i daleko, jak tylko mógł. Zdrowy rozsądek zwyciężył. Ledwo. < Chodź. Musimy iść do szpitala> *** Gem nie mogła się doczekać, by wyrwać się z pracy. Za godzinę Kynan miał zacząć swoja zmianę, a po wczorajszej katastrofie, nie mogła znieść jego widoku. Boże, była taka żałosna. Pragnęła mężczyzny, który w ogóle jej nie chciał – no chyba, że był pijany. Gorzej, nawet po tym, co stało się ubiegłej nocy wiedziała, że gdyby teraz wszedł do izby przyjęć i kiwnął małym palcem, leżałaby u jego stóp niczym zaniedbywany pies, gotowa przyjąć wszystko, bez względu na to, jakie ochłapy chciał jej rzucić. 155

Idiotka. Piekielna brama w izbie przyjęć zamigotała i wyszedł z niej Wraith. W ramionach trzymał zakrwawione ciało demonki o czerwonej skórze… Ciska! O Boże! Adrenalina pobudziła ją i szybko zaczęła wydawać polecenia obecnym pielęgniarkom i sanitariuszom, podczas gdy sama poprowadziła Wraith´a do pustego pokoju zabiegowego. < Co się stało?> Zakładała już rękawiczki, gdy Wraith delikatnie odłożył ciało Ciski na łóżko. < Nie wiem> powiedział z dziwną obojętnością. < Znalazłem ją już w tym stanie> < Gdzie?> < Koło szpitala, na zewnątrz.> Reaver i kilka pielęgniarek dołączyli do nich, ale Gem miała złe przeczucie, że wszelka pomoc nadeszła za późno. Demonka została praktycznie rozszarpana. Jej podbrzusze było otwarte i Gem mogła się założyć, iż brakowało jej pewnych istotnych narządów. Ghule. Roag. < Ktoś musi wywołać Eidolona. I jeśli Shade gdzieś się tu kręci, natychmiast go tu przyprowadźcie> Eidolon był w stanie naprawić uszkodzone tkanki, ale Shade mógł wpłynąć na życiowe funkcje organizmu. Mógł wspomóc oddychanie i pobudzić krążenie krwi lepiej, niż niejedna maszyna. < Z lewej żadnych szmerów oddechu> powiedział jeden z sanitariuszy, wampir. < Intubujemy ją> powiedziała Gem, dając znak Reaver´owi. < Ciśnienie krwi i puls?> < Chwileczkę> odpowiedział. Gem poczuła gorący oddech na karku i wzdrygnęła się wystraszona. < Więc Gem> wymruczał jej w ucho Wraith. < Jak to się stało, że nigdy się ze sobą nie pieprzyliśmy?> < Może dlatego, że nie mogę cię znieść?> Co wcale nie było dalekie od prawdy, sądząc po tym, jak się właśnie zachowywał, podczas gdy jedna z ich pielęgniarek leżała umierająca. Położył ręce na jej biodrach skubiąc zębami jej szyję. < Zostaw pielęgniarkę i tak jest już praktycznie martwa i chodź ze mną, a sprawię, że mnie polubisz> < Co w ciebie wstąpiło, do cholery?> Odepchnęła go od siebie. < Znów jesteś naćpany?> Zaśmiał się, pomachał jej i wyszedł z pokoju. Zmieszana patrzyła za nim. Ok., Wraith bywał czasami nie do zniesienia, ale nieważne, jaki był złośliwy, nigdy nie zachowywał się tak okrutnie. Jeśli już, oczekiwała, że będzie wściekły i oburzony i że obieca pomścić okaleczoną koleżankę. < Pani doktor, proszę spojrzeć na to> 156

Jeden z asystentów otworzył Cisce usta. Ktoś wepchnął jej kawałek materiału w usta i – o mój Boże! – Przymocowano go igłą do jej języka. Tak delikatnie, jak tylko mogła, Gem usunęła materiał. Gdy zobaczyła słowa zapisane na jego skrawku, przewrócił się jej żołądek. „Prezent dla Wraith´a. Wiem, co zrobiłeś.” *** Wraith stojąc naprzeciwko Eidolon´a w pokoju dla personelu, odpalał właśnie papierosa. Demony nie mogły dostać raka płuc, ale Eidolon´owi musiały zostać pewne ludzkie uprzedzenia z czasów studiów medycznych na uniwersytecie dla ludzi, bo nienawidził dymu. Co sprawiało, że palenie na teranie szpitala było takie zabawne. < Cholera, Wraith> warknął E., nie mówiąc nic więcej. Rozczarowujące. Wraith odczuwał mocną potrzebę spuszczenia trochę pary. Shade dzwonił godzinę temu, by oznajmić, że jest w drodze do szpitala, aby z nimi porozmawiać i czekanie go dobijało. Częściowo, ponieważ martwił się o Shade´a, a częściowo, ponieważ miał dużo informacji, którymi chciał podzielić się ze swoimi braćmi. Po tym, jak wyszedł od Ky zeszłej nocy, poszedł polować, jednak nie dla krwi. Wyśledził Ramzesa, wysokiego rangą członka rady demonów Seminus, a następnie szukał porady u bardzo starej, bardzo trudnej do osiągnięcia czarownicy, która niestety znienawidziła go od pierwszego wejrzenia. Spędził godziny, zmniejszając jej niechęć do niego - w łóżku. Na jego szczęście miał doskonałą wytrzymałość. I w ten sposób, jest teraz w posiadaniu informacji, które powinny okazać się bardzo przydatne zarówno dla Shade´a, jak i dla niego samego. Przeszukał również każdą piekielną bramę w całej północnej Irlandii. Nic nie znalazł, ale wróci tam tej nocy, by przeszukać południową część wyspy. Znajdzie Roaga i gdy to się stanie, o cierpieniu jego brata będą krążyć legendy. Takie, że nawet najbardziej złowieszcze demony jeszcze przez wieki będą opowiadać o tym swoim potomkom na dobranoc. Drzwi otworzyły się z rozmachem i uderzyły z hukiem o ścianę. Shade ubrany od stóp do głów w czarną skórę wmaszerował do pokoju, żując gumę do żucia. (*co za twardziel! wszyscy mężczyźni chcą być tacy jak on a wszystkie kobiety chcą być u jego boku)

Prawdopodobnie przyjechał na swoim Harleyu. I, jak Wraith zdążył zauważyć z zazdrością, wokół jego szyi pojawił się nowy pierścień. Przeszedł przemianę. < Gdzie jest Runa?> zapytał E. < MRI> (*Rezonans magnetyczny, nowoczesne i bardzo dokładne badanie, przedstawiające 157

przekroje narządów wewnętrznych człowieka we wszystkich płaszczyznach.)

Gdy E podniósł brwi, Shade pokręcił głową. < Nie, nie zostawiłem jej z żadnym mężczyzną. Pani doktor Shakvhan przeprowadzi testy, które zarządziłeś. Wraith wypuścił smugę dymu. < Czy to kolejny efekt wiązania?> Eidolon przytaknął. < Z jakiegoś powodu, bezpośrednio po związaniu, mężczyźni stają się trochę nadopiekuńczy.> Jeszcze jeden powód, dlaczego Wraith nigdy i pod żadnym pozorem nie zwiąże się z żadną kobietą. Nie, dziękuję. Nie mógł się już doczekać, by zatracić się w świecie, jaki zaprezentuje się przed nim po przejściu S´genesis. Chciał cieszyć się swoim życiem, nie musząc martwić się o cokolwiek, pieprząc się do utraty zmysłów. A, jeśli za bardzo zeświruje, jego bracia go wyeliminują. < Więc, o co chodzi? Nadszedł czas pozbyć się Runy?> Odziane w skórzane rękawiczki ręce Shade´a zacisnęły się w pięści. < Skończ z tym wreszcie!> < Shade?> zapytał spokojnie Eidolon. < Wszystko z tobą w porządku?> Raz za razem Shade otwierał swoje dłonie, by po chwili znów zacisnąć jej w pięści. Wraith był pewien, że on coś ukrywa. < Wszystko dobrze. Po prostu chcę tylko pozbyć się tego przeklętego wilkołactwa. Teraz wiem, co czują kundle leżące na podwórkach przykute łańcuchami do budy. Są już jakieś wyniki testów?> < Jeszcze nie. Musisz być cierpliwy> < Cierpliwy, akurat. Nie zamierzam przechodzić przez to ponownie przy kolejnej pełni> Opadł na kanapę. < Ale mam coś, co może pomoc. Armia eksperymentowała na Runie. Próbowali ją wyleczyć. Cokolwiek jej zrobili, dało jej zdolność do przemiany wedle własnej woli> Twarz Eidolona miała ten podekscytowany wyraz twarzy, który przybierał, gdy rozwiązywał jakiś medyczny problem. < To wiele wyjaśnia. Część jej DNA tak mocno odbiegała od normy, że już myślałem, iż w jej drzewie genealogicznym ukrywał się jeden lub kilka demonów. Ale jeśli to z powodu eksperymentów… zaoszczędziłeś mi właśnie sporo czasu i wysiłku.> Shade pochylił się do przodu i oparł łokcie na kolanach. < Mamy jednak nowy problem. Nasz ulubieniec Ex- Aegi doktorek.> < Kynan? Co z nim?> < Najwyraźniej zarówno Kynan, jak i brat Runy byli w armii, prawdopodobnie w jakimś tajnym wydziale. Runa też w tym jest i wysłano ją, by odszukała Kynan´a. Wiedzą o szpitalu i myślę, że to Kynan był tym, który im powiedział.> < Kurwa.> E. spojrzał na zegarek. < Właśnie rozpoczął zmianę. Wraith i ja 158

będziemy musieli sobie z nim porozmawiać. A słyszałeś już o Cisce?> Wraith skrzywił się. < Co jest z Ciską?> < Zmarła krótko po tym, jak ją przyniosłeś> Ciska? Martwa? Szok i smutek mieszały się ze zmieszaniem. < Co? Jak?> Przecież był z nią zeszłej nocy. W jego biurze. Na jego biurku. Za godzinę byli umówieni w dyżurce. < Jak to, jak?> zapytał Edolon. < Przecież ją widziałeś. Była strasznie okaleczona> Wraith wrzucił niedopałek do zlewu. < Nie mam pojęcia, o czym gadasz> < Przekazałeś ją Gem. Nie pamiętasz?> < Naprawdę uważasz, że mógłbym zapomnieć coś takiego?> E gapił się na niego przez moment zamyślony, jakby zastanawiając się, w co powinien wierzyć. (* Ediolon ciemniaku na miłość boska obudź sie!) W końcu wsadził rękę do kieszeni i coś wyciągnął. (*kalkulator, tabletki na zwiększenie objętości mózgu?)

< Ta wiadomość była w niej. Jest zaadresowana do ciebie> Wraith wziął zakrwawiony skrawek materiału od swojego brata. „Wiem, co zrobiłeś” (* no to dupa zimna Wraith! Teraz przemoczony wędkarz z hakiem będzie cie ścigał jak w tym filmie)

Na te słowa przeszedł go zimny dreszcz. < Na kręgi piekieł> warknął Shade. < To Roag ją tu przyniósł> Serce Wraith´a opadło mu aż do kolan. < Roag tu był? W szpitalu?> < Ten drań. Ten pierdolony drań!> warknął Eidolon i walnął pięścią w szafkę. Stał tak przez chwilę w bezruchu, z rękami opartymi o blat i spuszczoną głową. Wraith znał tą „wezmę-się-w garść-zanim-zabiję-mojego-brata” pozycję, tylko, że tym razem w drodze wyjątku, to nie on był tym bratem, o którego chodziło. < Co oznacza ta widomość?> zapytał E zdławionym od gniewu głosem. < Co on wie?> Wraith´a pierwszą reakcją było, by skłamać, ale nie by chronić siebie. Prawda zrani Shade´a, a on wycierpiał już sporo w ostatnim czasie. I Eidolon…u niego mogła być to kropla, która przeleje dzban. Wraith nie był głupi. Wiedział, że E. zatrudnił go tylko, dlatego, by mieć na niego oko i zadbać o to, żeby nie robił głupstw. Ale gdy usłyszy, co Wraith zrobił, nie będzie go obchodziło, co się z nim stanie w przyszłości. < Wraith?> głos Shade´a był cichy i spokojny. < Musisz powiedzieć nam wszystko> Eidolon obrócił się. Jego mina tylko potwierdzała obawy Wraith´a. Już teraz widział rozczarowanie w ciemnych oczach brata. No cóż, nic nowego. Wraith odchrząknął, czując nagle wielką gulę w gardle. Jego bracia 159

wydawali się być bardzo napięci, jakby wewnętrznie przygotowywali się już na to, co spieprzył tym razem. < To, co stało się w Brimstone, było moją winą. To ja dałem Aegis cynk, bo wiedziałem, że Roag tam będzie> Spojrzał Shade´owi w oczy. < Zaplanowałem jego śmierć> E. zamknął oczy i potrząsnął głową (* tak to wychodzi mu najlepiej ), ale to na reakcji Shade´a zależało mu najbardziej. To przez niego Roag chciał zemsty, przez niego Skulk była martwa. Shade siedział z nieodgadnionym wyrazem twarzy. < Powiedz coś> powiedział Wraith – a dokładniej, błagał. Gdy Shade nadal milczał, Wriath odetchnął głęboko. Koniecznie musiał wiedzieć, co czuje jego brat, ale nic nie wyczuwał. Żadnego zapachu, prócz zapachu jego partnerki. I seksu. < Do jasnej cholery, Shade! To ja jestem odpowiedzialny za sytuację, w której się znalazłeś. Za śmierć Skulk. Więc nie siedź tam tak po prostu!> Ale Shade właśnie to robił, aż Wraith nie mógł już tego znieść. Odwrócił się, oparł ręce na ścianie nad głową i zamknął oczy, czekając. Nieważne, co tym razem zamierzają z nim zrobić, nie będzie się bronił. Zasłużył na to, co dla niego planowali. Gdy Shade w końcu się odezwał, jego głos był śmiertelnie poważny i zimny niczym arktyczne powietrze. < Nawet nie muszę pytać, dlaczego to zrobiłeś. Roag był poza kontrolą. Ale niech cię szlag! Czemu nie powiedziałeś nam wcześniej?> Bo nie chciałem żebyście mnie znienawidzili. Byli wszystkim, co miał na tym świecie. Byli jedynym powodem, dlaczego wciąż żył. < Shade może nie musi pytać, dlaczego to zrobiłeś, ale ja tak> głos Eidolon´a był w takim samym stopniu gorący, co Shade´a zimny, co znaczyło, że nawet nie próbował przywołać swojego typowego dla sędziego sprawiedliwości spokoju. < Decyzję o śmierci Roaga powinniśmy podjąć wspólnie i kurewsko dobrze to wiedziałeś> < To prawda> Wraith odwrócił się do nich. < Ale nigdy byś się na to nie zgodził. Twój cenny Roag nigdy nie robił nic złego. A ja? Nigdy nie umiem zrobić nic dobrze. Ale ja nigdy nie zrobiłbym żadnej kobiecie tego, co on zrobił!> Wraith zadrżał na samo wspomnienie ludzkiej kobiety, którą Roag zamordował w okrutny sposób. I to zaważyło na decyzji Wriath´a o zlikwidowaniu Roaga przy najbliższej nadążającej się okazji, czyli w Birmstone. < I mimo to cieszysz się już na S´genesis> powiedział Eidolon. < Która zrobi z ciebie takiego samego potwora, jak Roag. Dlaczego więc uważasz się za lepszego od niego?> Temperament Wraitha groził wybuchem, przez co napisy na ścianach zaczęły pulsować. Jednak, gdy spojrzał na Shade´a, który siedział spokojnie 160

z zamkniętymi oczami, myślami będąc najprawdopodobniej ze Skulk, uspokoił się. < Różnica jest taka> wymamrotał. <że ja nie chcę ześwirować> Spoglądał twardo na E. < a Roag chciał. Ale jeśli do tego dojdzie, oczekuję od was, że zrobicie, co będzie trzeba.> Shade schował twarz w dłoniach. < Cholera, Wraith. Ach, ja pierdolę!> < Wiem, tym razem naprawdę przegiąłem pałę. Ale gdybyście widzieli tą kobietę…gdybyście widzieli…> Zamilkł i odwrócił się plecami do swoich braci. Nie miał prawa być wściekły. Powinien pozwolić im się sprać. Powinni go sprać na kwaśne jabłko. Gdy przez dłuższą chwilę nic się nie stało, w końcu rozbrzmiały kroki na czarnej kamiennej podłodze. Przygotowywał się na pierwszy cios, który nigdy nie nadszedł. Zamiast tego objęły go silne ramiona. Eidolon´a. Jedno uderzenie serca później kolejne potężne ciało oparło się o jego. Shade. < Bracie> powiedział Shade zachrypniętym głosem. < Zrobiłeś wielką głupotę, ale nie mogłeś przewidzieć, że Roag przeżyje i stanie się gorszy niż kiedykolwiek. Tak, więc od teraz: żadnych więcej kłótni, żadnych wyrzutów sumienia> Głos Eidolona drżał tak samo, jak Shade´a, gdy powiedział: < Roag próbuje nas ze sobą skłócić, osłabić> Odsunął się i obrócił Wraith´a do siebie. Jedną ręką objął policzek Shade´a, a drugą Wraitha. < Od teraz trzymamy się razem> Shade skrzywił się, jakby ktoś uszczypnął go w tyłek, a jego oczy zapłonęły złotem. < Zaraz wypróbujemy tą „trzymamy się razem” teorię> powiedział i szybko ruszył do drzwi. < Coś złego dzieje się z Runą.>

Rozdział 14

Czuła go. Tego, który zmienił ją w wilkołaka- w potwora, przed którym nie mogła uciec. Był tu. Ślad po ugryzieniu między jej szyją, a ramieniem płonął tak, jakby jego zęby były nadal zatopione w jej ciele. 161

Całe jej ciało zesztywniało, wibrując kuszącą ciemną mocą. Tuż pod powierzchnią jej skóry pojawiła się oleista warstwa czystego zła, które obrzydzało ją, jednocześnie podnosząc poziom adrenaliny i wprawiając w pewien rodzaj transu. Czytała o tym, iż związek pomiędzy stwórcą, a jego Therionidrysi był potężny i zły. I każdą komórką swojego ciała czuła, że to prawda. < Może się pani już ubrać> Dr. Shakvhan pomogła Runie zejść z metalowego stołu. Runa zdjęła szpitalny fartuch i założyła swój sweter, podczas gdy czarująca skubia pani doktor zajęta była obsługą urządzeń medycznych. Ubieranie się wcale nie było łatwe, podczas gdy jej ręce drżały z nadmiaru energii. Każdy mięsień był naciągnięty do granic możliwości. Gdy Dr. Shakvhan tylko odwróciła się do niej plecami, Runa wybiegła z pokoju. Znajdzie tego wilkołaka i zabije. Właśnie tu, w tym szpitalu. *** Kobieta biegła w jego stronę. Luc nie rozpoznał jej, ale wiedział, kim jest i wiedział, czego chciała. Złapał ją za gardło w tym samym momencie, w którym uderzył w nią ból. Skręcała się i szarpała w jego uścisku, ale nie dlatego, że trzymał ją trzydzieści centymetrów nad ziemią, tylko dlatego, że próbowała go zranić i teraz płaciła za to cenę. Luc nigdy nie wystawił zaklęcia antyprzemocy na próbę. Nie miał pojęcia, jak to było czuć to cierpienie, które właśnie odczuwała. Ale nawet gdyby wiedział i tak by jej nie współczuł. Nie było łatwo go zaszokować. Nie, to nie do końca była prawda. Ta dziwna, złowroga więź, którą dzielił z tą kobieta szokowała go. Czuł się, jakby wciągnął kokainę wymieszaną z czystym złem. Rausz był niesamowity, podobnie jak surowe, wybuchowe pragnienie, by siać spustoszenie. Nie czuł się tak, od kiedy wytropił i rozerwał gołymi rękami swojego stwórcę. < Puść ją, Luc> głos Shade´a był niski, ale opanowany, mimo że miał morderczą minę, gdy on i jego bracia do nich podeszli. < Chętnie> Luc puścił Runę i pozwolił jej opaść, ale Shade złapał ją zanim zdążyła upaść na ziemię. Jaka szkoda. < To boli> wysapała. Tak mocno ściskała swoją głowę, że aż pobielały jej knykcie. Shade przytulił ją do siebie i rzucił Lucowi mordercze spojrzenie. < Co zrobiłeś?> < To ona mnie zaatakowała> Pielęgniarka, wróżka, która w pokoju obok opróżniała pojemniki z krwią, skinęła potwierdzająco. 162

< Luc mówi prawdę. Głupia dziewucha> Shade pogłaskał Runę po głowie. Jego spojrzenie było nadal czarne od morderczych intencji. < Dlaczego miałaby cię zaatakować?> < Ponieważ ją przemieniłem> Zapadła tak grobowa cisza, że dałoby się usłyszeć mysz, skradającą się na palcach. Frank, jeden z laborantów, który właśnie chciał przejść obok, zamarł. Cienie w oczach Shade´a poruszały się jak żywe. < Ty?> Tej nocy, kiedy zaszlachtowali jego przyszłą partnerkę, zanim zdążył uczynić ją swoją. < Deptali mi po piętach, a ona na mnie wpadła> wzruszył ramionami. < Jeśli to was w jakiś sposób pocieszy, myślałem że ją zabiłem> Taką miał przynajmniej nadzieję. Rada wilkołaków nie była zbyt wyrozumiała, jeśli chodziło o zabijanie, lub przemienianie ludzi – jednakże śmierć stanowczo przedkładali nad przemianę. Rada składała się z urodzonych wilkołaków i gdyby to zależało tylko od nich, wytępiliby wszystkie przemienione wilkołaki, ponieważ uważali ich za istoty drugiej kategorii. Przed wspomnianą nocą Luc starał się nie zwracać na siebie uwagi Rady. Zachował wiele ze swojego człowieczeństwa, żył wśród ludzi i robił to, co trzeba, zamykając się na czas pełni. Ale wtedy pogromcy zaatakowali. Włamali się do jego domu i jego odseparowanej celi, w której on i Ula (* Oo Urszula toc to nasza dziewucha musiala być!) właśnie zamierzali się sparować. Zabili ją, a jego ciężko zranili, zanim udało mu się uciec. Ta noc zdominowała jego wspomnienia i koszmary. Nie wiedział, jak długo i daleko biegł, cały czas trzymając się w cieniu, chowając się za zaparkowanymi samochodami. Gdy adrenalina opadła i stawał się coraz słabszy, znalazł się w nieznanej dzielnicy gdzieś na obrzeżach Nowego Jorku, daleko od swojego domu na przedmieściach. Każdy oddech palił jego płuca, a żołądek przewracał sie od nudności. Ula. Z jego gardła wyrwał się krzyk, a jego wycie rozdarło ciemność nocy. Stanął na dwóch nogach, otworzył swój umysł, poszukując najbliższej, piekielnej bramy. Na północ, kilka bloków dalej. Dość daleko, ale to była jego jedyna nadzieja. Kierowany tylko przez instynkt pobiegł dalej, nawet nie próbując się dłużej kryć. Gdy skręcił za róg zderzył się z kobietą, która pachniała gniewem i bólem, a uczucia te w jednej sekundzie zmieniły się w paniczny strach. Jej odczucia zderzyły się z jego, wzmacniając je do potężnej eksplozji. 163

Niekontrolowany głód i pragnienie, by coś rozszarpać wstrząsnęły nim, gdy tak nad nią górował. < Uciekaj, mały czerwony kapturku> Ponieważ nadal był w zwierzęcej postaci, słowa te zabrzmiały w jego paszczy jak warkot, a ona krzyknęła niczym pieprzona aktorka z kiepskiego horroru. Pogromcy na pewno ją słyszeli. Panika zmyła resztki jego człowieczeństwa i zaatakował, wgryzając się w delikatne miejsce między ramieniem, a szyją. Pięściami waliła w jego pierś, kopała dziko, gdzie popadło w desperackiej samoobronie, podczas gdy on szarpał nią niczym bulterier szczura. < Tędy!> Głos pogromcy wyrwał go z morderczego transu. Kobieta jęknęła cicho, wisząc bezwładnie w uścisku jego szczęk. Dźwięk szybkich kroków odbijaj się od ścian domów. Szarpnął głową, rzucił nieprzytomną kobietę za śmietnik i pobiegł w dół chodnikiem. Podczas swojego szalonego biegu do piekielnej bramy, co chwila zderzał się z ulicznymi latarniami i znakami drogowymi. W końcu udało mu się dotrzeć do szpitala i Eidolon uratował mu życie, ale pozostałości jego człowieczeństwa wykrwawiły się przez głębokie rany, które zadali mu pogromcy. W końcu stał się potworem, którego zawsze się obawiał i mimo, że bardzo się starał myśleć inaczej, miał to wszystko w dupie. To była tylko kwestia czasu, aż Wraith spełni obietnicę, którą mu złożył. Obietnicę, że upewni się, iż Luc nie zaatakuje już niewinnych ludzi. < Dlaczego cię to obchodzi?> zapytał Shade´a Luc. < Nie jest przecież twoją partnerką> < Owszem, jest> < Nie jest oznaczona> Na gardle Shade´a były symbole sparowania, ale na ramieniu kobiety nie. < Zdaję sobie z tego sprawę, wilkołaku> Luc wzruszył ramionami. Oczy Shade´a zrobiły się czerwone, a kobieta w jego ramionach obnażyła zęby. < Nie ośmielisz się> warknęła. < Wypróbuj mnie> < Nie pożyjesz wystarczająco długo, by czegokolwiek zażądać> warknął Shade. < Ale ty też nie pożyjesz za długo po tym, jak mnie zabijesz> odbił piłeczkę Luc. < Mam rację doktorku?> Eidolon przez pewien czas pracował jako sędzia sprawiedliwości. Jako jeden z tych, którzy dbali o to, aby przestrzegano demonicznego prawa. Wilkołacze prawo mówiło, że każdy wilkołak, który stworzył nowego 164

wilkołaka, w przeciągu pierwszego roku miał prawo swojego Therionidrysi wziąć na swojego partnera lub partnerkę, nawet wbrew jego woli, albo zabić ją lub jego bez żadnych konsekwencji. Jeśli Shade zabije Luca za domaganie się „prawa pierwszeństwa”, według demonicznego prawa zostanie skazany na karę śmierci. < Nikt nikogo nie zabije> powiedział Eidolon. < Shade zabierz Runę do pokoju zabiegowego. Luc idź do domu i ochłoń trochę> Następnie obrócił się do jednej z pielęgniarek. < A pani zadzwoni po Kynan´a. Ten szpital zmienia się powoli w dom wariatów. I to musi się skończyć> *** Roag podążał za Shadem, zachowując dyskretną odległość, gdy ten niósł korytarzem tą swoją morderczą dziwkę. Pomszczę cie ukochana Sheryen. Drżał z chęci zabicia jej natychmiast, dopóki była w jego zasięgu, ale musiał postępować ostrożnie i uważnie zaplanować swoją zemstę. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, załatwi swoich braci i tą kurwę za jednym zamachem. Chociaż…może pozwoli żyć Shade´owi tylko po to, by ziściła się klątwa. Patrzenie na to, jak Runa umiera powoli i boleśnie z pewnością uruchomi najgorsze skutki klątwy, a potem wspomnienia jej śmierci będą prześladować go wiecznie. Na samą myśl uśmiechnął się. (* na pewno mu stanął ) Shade idąc rzucił szybkie spojrzenie przez ramię i przez chwilę Roag wstrzymał oddech. Przybrał postać demona Hocker, obrzydliwego demona wielkości człowieka. Udawał pacjenta, co pozwoliło mu być świadkiem bardzo interesującej konfrontacji między Luckiem, a Shadem. I mimo, że Roag wiedział, iż Shade nie jest w stanie go rozpoznać, uderzył w niego paraliżujący strach. Był już tak blisko zrealizowania swojego planu zemsty, że teraz nie mógł wszystkiego zepsuć. Shade skręcił za róg i Roag odetchnął z ulgą. Koniecznie musiał dostać się do laboratorium i do specjalnego magazynu, w którym Eidolon przechowywał rzadkie eliksiry i artefakty. Kolekcja mitycznych i magicznych przedmiotów jego brata była bardzo rozległa, ale Roag dokładnie wiedział, czego szuka. Najpierw jednak musiał przybrać postać jednego z zaufanych pracowników szpitala, by zapewnić sobie dostęp do tego obszaru. Takiego pracownika, którego śmierć będzie wielkim ciosem dla jego braci. Pospiesznie ruszył z powrotem do izby przyjęć, gdzie Luc przechodził 165

właśnie przez przesuwane drzwi wychodzące na parking. Luc poruszał się, jakby był właścicielem tego miejsca. Jego arogancja ustępowała jedynie arogancji Wraith´a. Zlikwidowanie tego upierdliwego wilkołaka będzie prawdziwą przyjemnością. Roag schował się za zasłoną jednego z pokoi zabiegowych i przybrał postać kogoś, kogo jeszcze nie naśladował : Shade´a. Szybko ruszył za Luck´iem na parking i spotkał go, gdy tamten wyciągał swoje rzeczy z jednej z dwóch stojących karetek. < Idziesz do domu?> Luc, który stał po stronie kierowcy spojrzał na niego podejrzliwie. < Chyba słyszałeś, co powiedział E. Mam wziąć sobie wolne. A co?> Roag wzruszył ramionami. < Chciałem się tylko upewnić, że zostawisz Runę w spokoju> < Chciałem cię tylko wkurzyć. Pokażę się dopiero wtedy, gdy minie czas moich roszczeń do „prawa pierwszeństwa”> < Cieszy mnie to> mruknął Roag. < Tylko wezmę coś szybko z samochodu> Roag wskoczył na tył pojazdu i chwycił torbę medyczną. Nie miał pojęcia, jaką porcji leku będzie potrzebować, by zabić Luca, ale podejrzewał, że mieszanka wszystkich w największej strzykawce, jaką mógł znaleźć, powinna przynajmniej pozbawić go przytomności tak, by Roag własnoręcznie mógł skręcić mu kark. W każdym razie nie było mowy, żeby rzucił się na wilkołaka bez uprzedniego zabezpieczenia się. Luc właśnie wsiadł, gdy Roag odstawił torbę medyczną z powrotem na swoje miejsce. Roag schował strzykawkę za swoim ciałem. Musiał zmusić Luca, by wysiadł z samochodu. Zaklęcie antyprzemocy działało również wewnątrz karetki, ale parking był niechroniony. < Co ty tam robisz?> wzrok Luc´a wędrował między Roag´iem, a torbą medyczną. < Już sprawdziłem inwentarz> Roag przewrócił oczami. To oni prowadzili spis inwentarza? Jego bracia byli tak kurewsko pedantyczni. < To mój szpital i robię, co mi się podoba, zmienny> powiedział Roag aroganckim, szyderczym tonem Shade´a. Luc blokował tylne drzwi, więc Roag wysiadł przez boczne w nadziei, że Luc podąży za nim. Udał, że upadł podczas wysiadania. < O kurwa! Luc! Chyba złamałem nogę.> Luc nadszedł z drugiej strony samochodu. < Powinienem cię tak zostawić> powiedział Luc, klękając obok Roaga. < Nie ruszaj się, Seminie> Roag rozejrzał się. Żadnych świadków. I gdy tylko Luc położył mu rękę na nodze, zaatakował. Wbił igłę głęboko w brzuch Luca i wcisnął tłok strzykawki. Luc ryknął i walnął Roag´iem o karetkę. Uderzenie było tak mocne, że Roag 166

nie mógł już dłużej utrzymać wyglądu Shade´a, ale to nie miało już znaczenia. Luc klęczał przed nim ciężko oddychając. Zaskoczenie błysnęło w oczach wilkołaka, zmieniając się po chwili w dziwny spokój. Gdyby Roag nie wiedział lepiej, pomyślałby, że Luc chciał umrzeć. No cóż, cieszę się, że mogłem pomóc. Luc powoli osunął się na podłogę, jego oddech drżał z każdym wdechem. Drżący, śmiertelny oddech. Wspaniały dźwięk. Dźwięk, którego Roag już nie mógł się doczekać z ust Runy. Ciało Luca drgnęło, wypuścił powietrze i zamarł. Roag sprawdził puls… był tam, mimo że bardzo slaby. Luc nie przeżyje kolejnych pięciu minut. Tak szybko, jak mógł, zaciągnął ciężkie ciało Luca do karetki. Później złoży anonimowy donos odpowiednim władzom o tym, jak to Shade zamordował Luca, by powstrzymać go przed wyegzekwowaniem prawa pierwszeństwa i jak tylko Shade zostanie schwytany, Runa będzie bezbronna. < Luc?> kobiecy głos rozniósł się echem po parkingu. Roag przybrał postać Luca i wyskoczył z karetki. < Tak?> Dwóch sanitariuszy, kobieta i mężczyzna, ruszyli w jego stronę. Zamknął drzwi karetki tak, by nie było widać ciała Luca. < Szef mówił, że masz iść do domu. Przejmujemy twój dzisiejszy dyżur.> Roag rzucił okiem na karetkę i zaklął w duchu. Chociaż z drugiej strony… jeśli dobrze to rozegra, nie będzie musiał zbyt długo udawać Luca. Tylko na tyle długo, by dostać się do laboratorium i zasiać pewną sugestię w głowie Wraitha. Uśmiechając się, minął sanitariuszy. < Nie ma problemu, już mnie nie ma> *** Shade nie odezwał się słowem do Runy, podczas gdy niósł ją do prywatnego pokoju dla pacjentów i delikatnie położył na łóżku. Te same niesamowite czerwone światła, które oświetlały też resztę szpitala, skąpały pokój migoczącą, czerwoną poświatą, rzucając mocne cienie na już i tak mroczne i złowrogie rysy twarzy Shade´a. Jednak jego wzrok pozostał ciepły. < Dziękuję> Była wdzięczna za jego pomoc. W jej głowie dudniło tak mocno, że wątpiła, aby udało jej się dotrzeć do pokoju na własnych nogach. A poza tym to było bardzo dobre uczucie, być wtuloną w silne ramiona Shade´a. < Mogłeś jednak wspomnieć o tym, że szpital chroniony jest przez zaklęcie zapobiegające przemocy> < Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że powinienem> warknął, jednak jego 167

palce delikatnie pieszczące jej, przeczyły jego ostrym słowom. < Naprawdę bardzo mi przykro, iż narobiłam ci wstydu w twoim szpitalu> Odwróciła od niego wzrok, ale widok czaszki wiszącej na ścianie nie był zbyt pocieszający. < Uwierz mi> powiedział, palcem odwracając jej twarz znów w swoją stronę. < Potrzeba dużo więcej, by upokorzyć mnie w tym miejscu> Westchnęła wdzięczna za te słowa. Shade zacisnął zęby tak mocno, iż usłyszała trzask kości. < Nadal możesz go wyczuć?> < Tak> Oleisty cień zła nadal przebijał się przez jej skórę. W tym momencie oddałaby wszystko, by móc spędzić, chociaż godzinę pod wodospadem Shade´a. Shade opadł na krzesło obok jej łóżka i wymamrotał: < Jego możesz wyczuć, ale mnie nie> < Mogę go wyczuć tylko, gdy jest bardzo blisko, tak jak teraz> Usiadła i skrzywiła się, gdy ból głowy się nasilił. < Myślisz, że naprawdę nie powoła się na to śmieszne prawo pierw…> < Nie!!> Shade zerwał się na równe nogi. < Przysięgam ci, że Luc tego nie zrobi> Gdy szukając informacji o wilkołakach natknęła się na prawo pierwszeństwa, nie postrzegała tej praktyki, jako realnego zagrożenia, ponieważ już od początku zakładała, że zabije swojego stwórcę, jak tylko go znajdzie. < Nie jestem pewna, co byłoby gorsze. To, że mnie zabije, czy…> < Nie myśl o tym> W dwóch szybkich krokach był przy niej, pociągnął ją na nogi w swoje ramiona. < Niedługo minie rok od przemiany i wtedy Luc nie będzie miał do ciebie żadnych praw> < A kto będzie miał?> wyszeptała. < Och, Runa…> Jego serce waliło w jej uszach, kojąc ją. Głęboko zaczerpnęła powietrza, zamknęła oczy i rozkoszowała się tą chwilą spokoju. Stali tak dłuższą chwilę, dopóki złowrogie uczucie płynące przez jej żyły całkowicie nie zniknęło. Czując ulgę, oparła się całkowicie o Shade´a. < Odszedł. Musiał przejść przez jedną z bram.> < My również powinniśmy iść> < Z powrotem do jaskini?> Gdy przytaknął i cofnął się, potrząsnęła głową. < Już ci mówiłam, że nie mam zamiaru spędzić całego mojego życia, jako 168

twoja niewolnica> < To, czego ty chcesz, nie ma znaczenia> Niech go szlag! < Jak możesz być w jednej minucie taki czuły i opiekuńczy, a w następnej takim dupkiem?> < Roag był tu w szpitalu, Runa. Zabił jedną z naszych pielęgniarek tylko po to, by nam udowodnić, iż może. Muszę zabrać cię w bezpieczne miejsce> Wiadomość, że Roag tu był sprawiła, iż zmiękły jej kolana. Ramię Shade´a wystrzeliło do przodu, wspierając ją. < Już dobrze. Trzymam cię> Kciukiem w roztargnieniu głaskał jej ramię. Ramię, na którym powinny być jego symbole. Wyrwała się z jego uścisku, a on nie próbował jej znów do siebie przyciągnąć. < To ma coś wspólnego z tym, że nie noszę twoich symboli, prawda?> Wyrzuty sumienia, które wypisane miał na twarzy, tylko potwierdziły jej podejrzenia. < O Boże> sapnęła. < Wiązanie nie jest obustronne. Dlatego chcesz, bym zawsze była blisko ciebie. Dlatego przetrzymujesz mnie w swojej jaskini. Boisz się, że mogłabym cię zostawić> Ubrane w rękawice ręce Shade´a zaczęły drżeć. Zacisnął je w pięści. < Masz wszelkie powody, by to zrobić> < Co by się stało, gdybym to zrobiła?> < Wiesz, że potrzebuję seksu kilka razy dziennie, a teraz mogę go dostać tylko od ciebie. Gdybyś mnie opuściła, byłbym zmuszony cię wytropić, a gdybym z jakiegoś powodu nie mógł się do ciebie dostać, w przeciągu kilku kolejnych dni postradałbym zmysły i umarł.> Przerażona wciągnęła powietrze. < Dokładnie. Jak widzisz, istnieje dobry powód, dlaczego tak mało przedstawicieli mojego gatunku decyduje się na partnerkę> Wyjaśnił to szczegółowo i Boże, nic dziwnego, że był tak zdeterminowany, aby zatrzymać ją u swego boku. Ta cała sprawa musiała go przerażać. Nie sądziła, że mogłaby poradzić sobie z taką sytuacją nawet w połowie tak dobrze, jak on, gdyby role się odwróciły. Od momentu, gdy obudził się w lochu Roaga, odsunął swoje lęki na bok, by ją chronić. Nawet później, gdy się związali, wciąż ją chronił, dając jej poczucie bezpieczeństwa, jakiego jeszcze nigdy nie czuła. (* What the fuck? Chyba podali jej za mocne leki, bo ma urojenia)

To prawda, czasami był dla niej szorstki, ale prawił jej też komplementy, dodawał jej odwagi, wiary w siebie, zachęcał do podejmowania ryzyka. Po raz pierwszy od momentu, kiedy stała się wilkołakiem, nie czuła się jak 169

podrzutek, jak dziwoląg. Mimo, że świat Shade´a był czasami dziwny – należała do niego. Wyciągnęła rękę i położyła ją na jego policzku, zmuszając go, by na nią spojrzał. < Przysięgam ci, że cię nie opuszczę. I nie odmówię ci tego, czego potrzebujesz> Czuła ulgę, wiedząc, iż nie jest z nim związana i że nic nie mogło się jej stać, gdyby go opuściła, ale nie mogła pozwolić mu umrzeć. Jednak, nie wiedząc czemu, jej obietnica zasmuciła go. Najwyraźniej znów powiedziała coś niewłaściwego. Zazgrzytał zębami i przełknął mocno, a jego głos był niczym surowy brzęk parującej maszyny do kawy (* właśnie próbuję sobie wyobrazić, jak maszyna do kawy może brzmieć surowo)

< Na wszystko, co nieświęte, przestań! Przestań być tak cholernie miła. Powinnaś mnie nienawidzić> < Nienawidzić?> zapytała zdumiona. < Boże, Shade, ja cię kocham> jej serce waliło jak szalone przy tym wyznaniu. Shade zrobił się blady jak trup, a ona wszystko jeszcze pogorszyła cicho dodając: < Kochałam cię od samego początku> < Ale powiedziałaś… gdy byliśmy w lochu… że ze mną skończyłaś > Tak powiedziała i w tamtym momencie w to wierzyła. Ale mantra jej matki wypowiadana za każdym razem, gdy ta dowiedziała się o nowej zdradzie jej ojca, teraz nabrała sensu: Tak naprawdę nie można nienawidzić kogoś, kogo się pokochało. Można tylko cierpieć. < Kłamałam, ty ciężko kapujący mięśniaku> powiedziało cicho. Wzięła głęboki, drżący oddech. < Niech Bóg ma mnie w swojej opiece> Terror szeptał mu do ucha niczym niewidzialny zjawa. Odsunął się od niej, utrzymując parę metrów odstępu między nimi, ale to nie wystarczyło. Nawet kilometry byłyby niewystarczające. < Nie mów tak. Nawet tak nie myśl> < Ale to prawda> położyła mu rękę na ramieniu (* taa tylko jak, skoro się odsunął na parę metrów?)

Syknął i zrzucił jej rękę. < Cholera, Runa> Przeklinał drżenie w swoim głosie, nienawidząc się za to. < Dlaczego musisz to wszystko tak komplikować?> < Ja? Komplikować? Robiłam wszystko, o co prosiłeś. Ty jesteś tym, który stwarza problemy. Zależy ci na mnie i nawet się nie waż zaprzeczać> Zaprzeczyłby, ale wiedział, że będzie wiedziała, iż kłamie. Nawet jego ciało wiedziało. Wróciły zawroty głowy i czuł, jak jego mięśnie zmieniają się w 170

pudding. Gdyby teraz zdjął rękawiczki, zobaczyłby, jak jego ręce migoczą przeźroczyście. Zależało mu na niej tak mocno, że aż bolało go serce. Serce, które niebawem przestanie bić, ponieważ klątwa zmieni je w cień. Na zawsze. < Więc?> Runa wyrzuciła ręce do góry. < Jesteś niemożliwy> Podszedł do niej ciężkimi krokami, ceniąc ją za to, że się nie cofnęła. Stanął tak blisko niej, aż ich klatki piersiowe się zetknęły. < Wcześniej mówiłaś prawdę? Gdybym chciał cię wziąć tu i teraz, gdzie w każdej chwili może nas ktoś nakryć, odmówiłabyś mi, bo jesteś na mnie wkurzona?> Uniosła wysoko brodę. < Nie> Na bogów. Jej odwaga go podniecała. Wyzywała go. Sprawiała, że chciał znaleźć jakiś sposób, by uczynić ją pod każdym względem swoją – i niech szlag trafi klątwę! Ukrył dłoń w jej włosach, przytrzymując mocno. Opuścił głowę i pocałował ją. Kiedy jego usta po raz pierwszy dotknęły jej, elektryczna iskra przebiegła w jego żyłach. Gdy wysunęła swój język, by prześlizgnąć się w miejscu, w którym stykały się jego usta, iskra ta eksplodowała tak gwałtownie, że jego ciało stanęło w płomieniach. Runa wprawiała go w ekstazę, nawet się nie starając. Nadszedł czas, by ponownie przejąć kontrolę. Brutalnie pociągnął jej głowę do tyłu tak, aby nie mogła się ruszyć, będąc bezbronną, na łasce jego ust, gdy się z nią drażnił. Łagodne, delikatne pocałunki i lekkie podgryzanie sprawiały, że jęczała. W końcu, gdy był gotowy, wyszeptał: < Otwórz się na mnie. Teraz> < Nie> Zamarł. < Mówiłaś, że mi nie odmówisz> < Ale nie mówiłam, iż pozwolę ci mi stale rozkazywać> Kącik jej spuchniętych od całowania ust uniósł się w łobuzerskim uśmiechu. < A to właśnie próbujesz teraz robić. Chcesz udowodnić, że owinąłeś mnie sobie wokół małego palca. Cóż, pieprz się! Nie odmówię ci seksu. Jeśli chcesz się kochać, zrobimy to. Ale te twoje małe, kontrolujące gierki? Nie będę się w to bawić i zamierzam walczyć z tobą najlepiej, jak potrafię.> Uśmiechnął się rozbawiony, mimo, że jednocześnie gniew wzburzał jego krew. Gdyby była tą Runą, z którą spotykał się rok temu, okiełznałby ją lekką ręką, 171

potraktowałby ją jak obiekt seksualny, nie musząc martwić się o klątwę. Ale ta mała kula ognia, którą się stała, była tak gorąca, że musiał prowadzić ją twardą ręką. Twardą ręką i nowym podejściem. Ponieważ nie zamierzał jej zabijać. I gdy teraz tak o tym myślał, uświadomił sobie, że wiedział o tym od początku. Ona nie umrze z jego powodu. To on sprowadził na siebie klątwę i Runa nie będzie płacić za jego grzechy. Sam za nie zapłaci. Albo sam zakończy swój żywot, albo ulegnie losowi, który gorszy będzie niż śmierć. Ale nieważne, na co się zdecyduje, zamierzał zabrać Roag´a ze sobą.

Rozdział 15 W drodze do administracyjnego skrzydła szpitala, Kynan czuł się, jakby ponownie był w szkole, będąc wezwanym do gabinetu dyrektora. Eidolon nakazał mu, by się u niego stawił i Kynan poczuł, jak przewraca mu się w żołądku. Drzwi do gabinetu Eidolona były otwarte, a on sam siedział przy swoim biurku z ramionami skrzyżowanymi na piersi, jego długie nogi również były skrzyżowane w kostkach. W jednym rogu stał Wraith i wpatrywał się w niego swoimi lodowatymi, niebieskimi oczami. To nie wróżyło nic dobrego. < Zamknij drzwi.> Rozkazujący ton Eidolona był tak zimny, jak oczy Wraitha. < A teraz opowiedz mi, skąd znasz Arika Wagnera> Kynan najpierw musiał przełknąć „o cholera-gulę”, zanim znów odzyskał swój głos. < Znam go z czasów, gdy służyłem w armii> < Podaj mi swoją rękę> Co to ma być? Zastanawiał się w duchu Kynan, ale nawet nie przyszło mu do głowy, by zignorować polecenie. Eidolon złapał go za nadgarstek i przyłożył swoje palce do jego pulsu. < Dokładnie to zamierzam zrobić> powiedział Eidolon i z jakiegoś powodu zabolało to Kynana. < A teraz zdradź mi, skąd Arik wie o szpitalu> O rany. Puls Kynana przyśpieszył niczym silnik samochodu wyścigowego. 172

Nie zrobił nic złego, ale to, co wydawało mu się właściwe podczas jego służby w Aegis, teraz wydawało mu się straszną zdradą. < W zeszłym roku opowiedziałem mu o podziemnym szpitalu, zaraz po tym, jak Tayla mi o nim doniosła. Ale to było zanim zacząłem tu pracować.> < Kto jeszcze wie o szpitalu?> Gdy Kynan nie odpowiedział, Eidolon ścisnął jego nadgarstek. < Kto jeszcze?> < Nie umiem na to odpowiedzieć> Oczy Eidolona zrobiły się złote z wściekłości. < Lepiej, żebyś mi odpowiedział. Muszę chronić szpital> < Nie ma powodu do obaw> < To, dlaczego armia wysłała siostrę Arika, by cię odnalazła?> Niedobrze. < Nawet nie wiedziałem, że Arik ma siostrę> < Ma.> Powiedział Wriath. (* to on ma jeszcze jakieś stare partnerki? ) Jaki ten świat jest kurewsko mały, a kurewska armia jeszcze mniejsza. Cholera. W zasadzie nie powinien być zaskoczony, że wysłali kogoś, by go odszukać. Nawet, jeśli nie był w aktywnej służbie, dostarczał im różnych informacji do momentu, gdy rozpoczął pracę w szpitalu. O tamtego momentu uciął swoje wszelkie kontakty z armią i R-XR. Czasami, gdy było to konieczne wspierał Taylę, a tak unikał Aegis jak tylko mógł. To wszystko powiązane było ze zbyt wieloma wspomnieniami i nie trzeba mu było przypomnienia, że grał teraz dla drużyny przeciwnej. Gdyby armia dowiedziała się, że współpracuje z wrogiem, natychmiast pojmaliby jego dupsko i zamknęli w więzieniu na Bóg wie jak długo. Albo gorzej. < Kynan, proszę> Głos Eidolona brzmiał tak błagalnie, jak nigdy. < Odpowiedz na pytanie> < Nie mogę> Wraith zrobił krok i w mgnieniu oka jego ramię zacisnęło się na piersi Kynana, a jego ciało dociśnięte zostało do ciała Wraitha. Wraith boleśnie nacisnął palcem na podstawę czaszki Kynana, paraliżując go całkowicie. < A już zaczynałem cię lubić, człowieczku> wymamrotał mu do ucha Wraith. < I dlatego mam też wielką nadzieję, iż nie zrobiłeś nic, co mogłoby narazić szpital na jakiekolwiek niebezpieczeństwo> głos demona był cichy i szorstki, gdy kontynuował. < Zobaczmy, więc, co tkwi w tym twoim małym, ludzkim móżdżku> Wojownicy Aegis posiadali magiczną biżuterię, która chroniła ich przed atakami psychologicznymi, ale Kynan wyrzucił swój pierścień już parę miesięcy temu. Mimo to, nadal pamiętał kilka technik obronnych i 173

natychmiast wzniósł bariery ochronne wokół swojego umysłu. Wraith zaśmiał się. < Myślisz, że sobie z tym nie poradzę?> Nagle Kynan znalazł się na plaży. Całkiem sam. Jakaś kobieca postać w oddali zbliżała się do niego. Miała na sobie różową, letnią sukienkę do kolan taką, jaką Lori często lubiła nosić. Gdy kobieta podeszła bliżej, ogarnęła go tęsknota. Jego serce zaczęło szybciej bić. Była bardzo podobna do jego żony. Uśmiechnęła się. Uśmiechem Lori. To była sprawka Wraitha. Wiedział o tym, ale nie mógł z tym walczyć. < Lori?> sapnął. Przebiegła ostatnie kilka metrów i rzuciła mu się na szyję. Uderzenie było tak mocne, że upadł, pociągając ją za sobą. < Jesteś martwa> powiedział. < To wszystko jest bzdurą. Przestań w końcu, Wraith> < Szzzz> położyła mu palec na ustach, uciszając go. < Opowiedz mi o Ariku> Potrząsnął głową. Jego umysł stał się nagle zamglony, a wspomnienia niewyraźne. Jego bariery ochronne opadały. < Kynan? Opowiedz mi> < Arik jest częścią pułku komandosów w paranormalnym departamencie armii> Kurwa. Czy on to naprawdę powiedział? < Tak, powiedziałeś> Lori wtuliła twarz w jego szyję, tak jak robiła to zawsze, gdy chciała kochać się z nim powoli. < Powiedziałeś im o szpitalu dla demonów?> Powoli wypuścił powietrze, ale mimo to nie udało mu się pozbyć uczucia, że coś tu było nie tak. Wraith był… zaraz… kim był Wraith? < Powiedz mi, ukochany> wyszeptała. < Tak, powiedziałem im. Ale nie mówiłem, gdzie się znajduje.> W momencie, gdy zlokalizował szpital, nie był już w kontakcie z R-XR. < Powinieneś im powiedzieć> < Nigdy> < Tęskniłam za tobą, Ky. Tak mi przykro z powodu tego wszystkiego> Jej ręka zsunęła się na jego umięśniony brzuch, aż jej palce dosięgły paska jego spodni. Usiadła na nim okrakiem i zaczęła się o niego ocierać tak, jak robiła to Gem. Gem była taka gorąca, taka… < Ky, proszę kochaj mnie> < Kochałem cię tak mocno Lori> Złapał ją w talii i rzucił na plecy. Potem brutalnie pociągnął jej ręce do góry i przytrzymał mocno nad jej głową. 174

Nie zamierzał ponownie nabrać się na to jej gówno. < Do chwili, gdy mnie zdradziłaś i wyrzuciłaś jak śmiecia> warknął. Uniosła biodra, próbując bardziej go podniecić, ale nie udało się. < Opowiedz mi o szpitalu dla demonów. O tym, jakie informacje przekazałeś R-XR.> Zmarszczył czoło. < Od tamtej nocy, kiedy przyłapałem cię z Wraithem, nie mam z nimi żadnego kontaktu> Wraith! Ty skurwysynu! Nagle znów stał w biurze Eidolona z galopującym sercem. < Niech cię szlag> wyszeptał. < Niech cię szlag!> Wyrwał się z uścisku demona, ale jego nogi były jak z waty i nie mogły go utrzymać. Musiał przytrzymać się biurka. Stał tak przez chwilę z zamkniętymi oczami, próbując na nowo powrócić do rzeczywistości. Obrazy Lori były takie realne nawet, jeśli były nieprawdziwe. Ale jedno było prawdą, choćby było to dla niego zaskoczeniem. Kochałem cię tam mocno, Lori. Do chwili, gdy mnie zdradziłaś… Do chwili. Jasna cholera, już jej nie kochał… Walczył z uczuciem zaskoczenia i mdłościami, podczas gdy Wraith opowiadał Eidolonowi o wszystkim, co zaszło w głowie Kynana. < Żałuję, że musieliśmy użyć tej metody, Kynan> powiedział do niego Eidolon. < Ale musieliśmy wiedzieć, co przed nami zataiłeś. Jednostka R-XR zostanie naszą tajemnicą, dopóki z nami nie zadrą. Obiecuję ci to.> Kynan kiwnął, nie otwierając oczu. Rozumiał. Wiedział, dlaczego byli zmuszeni wyciągnąć z niego te informacje, gdy nie chciał mówić. Gdyby był w podobnej sytuacji, zrobiłby to samo. Robił nawet gorsze rzeczy, by chronić Aegis. < Ky, jeśli potrzebujesz czasu dla siebie, weź wolne. Tyle, ile będziesz potrzebował.> Eidolon wyszedł i zostawił go samego z Wraithem. < Stary, wszystko porządku?> Pokój wydawał mu się wirować, gdy obrócił się szybko i spojrzał złowrogo na Wraitha. < Idź do diabła!> < Dlaczego jesteś zły na mnie, a na Eidolona nie?> < Ponieważ on jest odpowiedzialny za szpital i wszystkich z nim związanych. Chroni swój szpital. Ale ty…> Ty jesteś moim przyjacielem. Boże, czy on właśnie tak o tym pomyślał? Tylko dlatego, że Wraith wbił w niego swoje kły? Ok. Było coś więcej, niż tylko to. Od miesięcy razem trenowali, razem skopywali sobie tyłki w grach komputerowych, ale to nie oznaczało przecież jeszcze przyjaźni. Naprawdę 175

musiało być z nim bardzo źle, skoro spodziewał się czegoś innego. < Co ja?> < Tobie się to podobało> < Uważasz, że podobało mi się używanie twojej martwej żony przeciw tobie?> zapytał ściszonym głosem Wraith. < To ty jesteś tym, który zawsze mówi, że wszyscy są mu obojętni> Wraith zesztywniał, jakby te słowa go zraniły. < Ale to nie oznacza, iż lubię patrzeć, jak ludzie wokoło mnie cierpią> Kynan parsknął. < Jasne, przecież jesteś taki wrażliwy> < Gdybym mógł, zabrałbym od ciebie ten ból, człowieku> Te słowa były wypowiedziane tak cicho, że Kynan ledwo je usłyszał, a następnie Wraith wymaszerował szybko z pokoju, jakby ziemia paliła się pod jego stopami. Niezgrabnie, ponieważ jego nogi nadal były jak z waty, Kynan opadł na krzesło przy biurku Eidolona. Co za bałagan. W tym momencie tyle różnych myśli przebiegało przez jego głowę. Lori i Gem, jego praca w szpitalu, Aegis, R-XR. Używał pracy i alkoholu, by uniknąć konfrontacji z którymkolwiek z tych problemów, ale teraz zwaliło się na niego wszystko naraz. Jedno było pewne: Musiał chronić szpital i to nie dlatego, że lubił Eidolona i jego braci. Rzeczy, których się tu nauczył były bezcenne dla ludzkiej medycyny. Jeśli oczywiście uda mu się namówić Eidolona, by podzielił się swoją wiedzą. Według wyliczeń Kynana, niemal dziesięć procent ludzkich chorób miało demoniczne korzenie. Zwłaszcza seks między ludźmi i demonami był odpowiedzialny za zaskakującą liczbę zachorowań, co Gem również mogła potwierdzić na podstawie swojej wcześniejszej pracy w ludzkim szpitalu. I o co chodziło z tą siostrą Arika i tym, że była związana z Shadem? Potarł swój napięty kark i jęknął. Jeśli powiedziała Arikowi, że Kynan pracuje w podziemnym szpitalu, był udupiony. R-XR naśle na niego całą jednostkę. Musiał zadzwonić do Arika. A jak już to załatwi, zostaje jeszcze jeden naglący problem do rozwiązania. Problem, który prześladował go zarówno w jego marzeniach jak i koszmarach. Gem. *** Zaskakujące było, że Shade nie skomentował tego, że Runa się mu sprzeciwiła. W zasadzie to miała nawet wrażenie, że mu się to podobało. Dobrze. Ponieważ to na pewno nie był ostatni raz. Wiedziała, że zawsze była trochę nieśmiała. Ach cholera, przecież mogła 176

spokojnie się przyznać: była popychadłem. Ale cała „zostałam-ugryziona-przez-wilkołaka” sprawa zahartowała ją. Plus fakt, że przetrwała w więzieniu Roaga też nie zaszkodził, a wręcz przeciwnie. I w końcu te wszystkie docinki Shade´a, które za każdym razem doprowadzały ją do wściekłości. Jednak teraz, kiedy wiedziała, że jej potrzebował… Jej policzki poczerwieniały ze wstydu, gdy szli wśród ciemnych korytarzy szpitala, gdzie Shade przyznał się, że w związkach z Saminusami to kobiety posiadały większą władzę, co oczywiście nie oznaczało, iż powinna jej nadużywać. < Mógłbyś powiedzieć jeszcze raz, dokąd idziemy?> Zastanawiając się, do czego służą, przyglądała się dziwnym kanalikom, idącym wzdłuż korytarza. < Do mojego biura. Muszę porozsyłać nowy plan dyżurów dla sanitariuszy.> Rzucił jej krótkie spojrzenie. < Nie dotykaj tego.> Cofnęła rękę wyciągniętą w stronę posągu gargulca, przed którym się zatrzymała. < Dlaczego?> Posąg był piękny… biały, gładki marmur, na którym przewijały się czarne i złote żyły. < On gryzie> Shade ruszył dalej, podczas gdy ona cofnęła się o krok. Mogła przysiądz, że kącik ust gargulca lekko uniósł się do góry. < Twój szpital jest naprawdę przerażający> poskarżyła się, doganiając go. Przerażający, owszem, ale przynajmniej nie pachniał jak ludzkie szpitale, gdzie przytłaczający zapach środków dezynfekujących nakładał się na bardziej subtelny, ale o wiele bardziej niepokojący smród chorób i śmierci. Już na samą myśl o tym zapachu, przeszedł ją dreszcz. Jej żołądek zacisnął się natychmiast na powracające wspomnienie jej umierającej matki, podłączonej do niezliczonej ilość maszyn. I do ojca, który parę lat później leżał w tym samym szpitalu. < I eee… jak długo jesteś już sanitariuszem?> Zapytała, po części, by odwrócić swoją uwagę od powodów, dla których nienawidziła szpitali, a po części, dlatego że była naprawdę ciekawa. < Ponad czterdzieści lat. Co dziesięć lat szkolę się na kursach dla ludzkich sanitariuszy, by być na bieżąco w zakresie najnowszych technologii i technik. > < To się nazywa prawdziwe powołanie> Została o krok z tylu, by przepuścić ogromne dwugłowe coś. < A czemu zostałeś sanitariuszem?> Westchnął, dając jej do zrozumienia, że wyświadcza jej ogromną przysługę, odpowiadając.
istot, ale mogą być również wykorzystane do leczenia. Kiedy więc ja i moi bracia zaczęliśmy tą całą sprawę ze szpitalem postanowiłem, że nie chcę kolejnych paru lat spędzić na uniwerku, by zostać lekarzem> Wzruszył ramionami. < Poza tym, jako sanitariusz muszę jedynie odbierać i dostarczać pacjentów do szpitala. Nie muszę spędzać z nimi dużo czasu i angażować się tak, jak E.> < Nie musisz się angażować> < To jeden z punktów widzenia.> Domyślała się, że dla Shade’a był to jedyny akceptowalny punkt widzenia. Gdy skręcili za kolejny róg, prawie zderzyli się z ogromną, żelazną klatką, w której siedział rodzaj skrzydlatego demona. Jego straszny, ostry dziób i groźnie wyglądające czarne pazury zdradziły jej więcej o jego nawykach żywieniowych, niż chciała wiedzieć. Demon syknął i zatrzepotał jednym ze skrzydeł, ponieważ drugie było zagipsowane i nieruchome. < Co to jest do cholery?> zapytała, ostrożnie obchodząc klatkę. < To demoniczny odpowiednik sępa> < Czy nie powinien w takim razie być u jakiegoś demonicznego weterynarza, czy coś w tym stylu?> Patrzyła zafascynowana, gdy Shade zatrzymał się przed klatką i wsadził jedną rękę do środka, by pogładzić demona po kolczastych piórach. To coś wydało z siebie wysoki, świergotliwy dźwięk. < Tak, ale jak pewnie się domyślasz, demoniczni weterynarze są rzadkością i większość z nich pracuje na powierzchni ziemi, w ludzkich klinikach dla zwierząt. Ktoś przyniósł tu to stworzenie, a E. nie odmawia prawie nikomu, z wyjątkiem kilku wybranych gatunków. Kiedyś leczył nawet psa, którego przyniosła Skulk.> Smutny uśmiech pojawił się na jego ustach. Runa wyciągnęła do niego rękę, biorąc jego dłoń w swoją. Chciała go pocieszyć, ale zamiast tego spiął się i wyrwał rękę z jej uścisku. < Więc> powiedziała, by zmienić temat. < Czy wszyscy sanitariusze są tacy jak ty?> Shade wydał z siebie kilka klikających odgłosów do skrzydlatego czegoś i to coś potarło swoją łuskowatą głowę o jego dłoń. < Jacy? Asocjalni?> < Tak. To znaczy, zauważyłam, że Luc również jest sanitariuszem, a też nie wydaje się być „panem rozrywkowym”.> Ciepła fala wściekłości promieniującą od Shade´a uderzyła w nią w tym samym momencie, co wypowiedziane przekleństwa. < Najchętniej skręciłbym mu kark za to, co ci zrobił > < Czy to oznacza „tak”?> < Nie> Ruszył dalej i musiała podbiec, by go dogonić. < Wielu sanitariuszy wybiera tą pracę, ponieważ uwielbiają wysoki poziom 178

adrenaliny. Nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać, kiedy jedziesz na wezwanie. Można wylądować w samym środku walki lub czymś takim. Skulk lubiła…> zamilkł i zacisnął ręce w pięści. < Żałuję, że jej nie poznałam> powiedziała cicho. Shade zatrzymał się gwałtownie i obrócił do niej. < Dlaczego?> W jego głosie nie było żalu, jedynie ciekawość. < Ponieważ ją kochałeś, a o ile mi wiadomo, nie robisz tego zbyt często.> Zacisnął usta, ale jego wzrok złagodniał. Powoli, niepewnie, odsunął włosy z jej twarzy. Jego delikatny dotyk był niczym szept na jej skórze, lecz mimo to poczuła, jak iskra przechodzi przez jej zakończenia nerwowe. < Na piekielne bramy> wymamrotał. < Chciałbym…> < Tak, Shade?> oparła się o jego dłoń, wtulając swoją twarz w ciepłą skórę jego ręki. Zalotnie podgryzała czubek jego kciuka obserwując, jak jego oczy ciemnieją, a powieki opadają, gdy patrzył na nią jednoznacznie ze zmysłową intencją. < Czego byś chciał, Shade?> Nagle opuścił rękę i odwrócił się, by kontynuować swój marsz w dół korytarza, jeszcze szybciej niż do tej pory. < Nic> (* oż fuck mać Schade! No ręce i cycki opadają chłopie!) Ten facet był po prostu niemożliwy. Jednak znała go już na tyle dobrze, że wiedziała, kiedy warto było się z nim sprzeczać, a kiedy nie i to nie był ten moment, więc nie naciskała. Zamiast tego podążała za nim do jego biura. Kiedy przechodzili obok drzwi innych biur, zdała sobie sprawę, iż jedynymi oknami, jakie tu były, są te pomiędzy holem i biurami. W pomieszczeniach biurowych nie było widoku na zewnątrz. A jak zastanowić się głębiej, zauważyła, że w całym szpitalu również nie było okien wychodzących na zewnątrz. < Jesteśmy pod ziemią, prawda?> Czuła się jak trochę głupio, bo nie zauważyła tego wcześniej. < Technicznie rzecz biorąc znajdujemy się w Nowym Jorku, pod jednym z podziemnych garaży.> Będąc pod wrażaniem rozejrzała się wokoło. < Wasi demoniczni budowlańcy naprawdę znają się na swojej robocie> Mruknął porozumiewawczo i chwilę potem jeszcze raz, ponieważ zderzył się z Kynanem, wychodzącym z jednego z biur. < Kynan> warknął Shade. < Musimy pogadać> < Twoi bracia przesłuchali już mój tyłek, więc odpuśćmy sobie, ok.?> < Kynan?> Runa wyszła zza pleców Shade´a, by porozmawiać z człowiekiem, którego rozkazano jej odnaleźć. To z jego powodu tkwiła w tym szalonym bałaganie. Kynan zmarszczył czoło. < Ty jesteś siostrą Arika?> 179

Kiwnęła, pełna podziwu, stojąc twarzą w twarz z mężczyzną, który przeżył bitwę, której zarówno jego własny team, jak i wrogowie nie przeżyli. Poza tym załatwił w pojedynkę demona Fangorg. Ale czy był również zdrajcą ludzkości? < Czy armia wie, gdzie jestem i co tu robię?> < Tak> Dzięki mnie. Z uznaniem obserwowała jego pokerową twarz. Jeśli był tym zaniepokojony, jego mina tego nie zdradzała. Kiwnął raz i znacząco spojrzał na Shade´a. < Mam nadzieję, iż wiesz, że nie zrobiłbym nic, co naraziłoby szpital na szwank > Następnie znów zwrócił się do Runy. < Miło było cię poznać> I po tych słowach odszedł. Runa odczekała, aż zniknął i zapytała: < Wierzysz mu?> < Tak> odpowiedział. < Ten facet to ludzka wersja Eidolona. Posiada to samo uciążliwe i absolutnie wkurzające poczucie honoru.> Westchnęła z udawanym przerażeniem. < Jakie to straszne. Prawdopodobnie należy go zabić. Natychmiast.> Ich spojrzenia spotkały się i przez jedną sekundę obawiała się, że go rozzłościła. Ponownie. Ale wtedy kąciki jego ust powędrowały w górę. < Co?> < Twój wewnętrzny wilk pasuje do ciebie> Shade zaczerwienił się mocno i odsunął tak, jakby zdał sobie sprawę, że przyznał jej rację, kiedy nazwała go kłamcą, wtedy gdy twierdził, że jest mu obojętna. Teraz jedyne, co musiała zrobić, to zmusić go, by się przyznał.

Rozdział 16 Shade wolałby, żeby Runa została z nim w biurze, podczas gdy on wykonywałby swoją pracę, ale zarzucila mu, że jest maniakiem kontroli i miała trochę racji. Dlatego pozwolił jej samej wędrować po skrzydle administracyjnym, mimo że o mało go to nie zabiło. Sam zaś zajął się opracowywaniem dyżurów dla sanitariuszy i różnymi innymi rzeczami, które wylądowały na jego biurku, podczas gdy był torturowany w lochu Roaga. Jak się okazało, cholernie trudno było pisać w rękawiczkach, jednak mimo to nie odważył się ich zdjąć – i to nie dlatego, że nie chciał, by Runa, czy jego 180

bracia coś zauważyli. On sam nie chciał widzieć jak znika. Łatwiej było udawać, że wszystko było „hura! hura!” wspaniale. < Czy mogę przynieść sobie coś do picia z pokoju dla pracowników?> Zawołała Runa. < Jasne. Tylko nie opuszczaj administracyjnego skrzydła.> < Przecież ci mówiłam, że nie musisz się martwić, że cię zostawię> < Po prostu bądź ostrożna. Niektórzy moi koledzy po fachu nie są aniołami> To była prawda, ale przede wszystkim nie chciał podejmować żadnego ryzyka zwłaszcza teraz, kiedy Roag miał odwagę osobiście wejść do szpitala. Słyszał jej oddalające się kroki, a kiedy za jakiś czas ponownie usłyszał kroki, był tak zaabsorbowany swoją pracą, że nawet nie pomyślał, iż mogą one należeć do kogoś innego, niż Runa. Do momentu aż Wraith pojawił się w drzwiach. Wydawało się, że lodowata wściekłość emanowała z każdej komórki jego ciała. < Zdejmij rękawiczki> Cholera. < Pieprz się> < Nie zmuszaj mnie, bym ściągnął ci je siłą> Serce Shade´a przyśpieszyło. Wraith wiedział. A przynajmniej coś podejrzewał. < A może od razu mi powiedziesz, co cię ugryzło> Gdy Wraith spojrzał na sufit, Shade wiedział już, że to nie będzie nic dobrego. Zresztą nigdy nie było, jeśli chodziło o Wraitha. < Już wcześniej chciałem ci o tym powiedzieć. Byłem u Rady Seminus. I wiesz, co mi powiedzieli, kiedy spytałem, czy słyszeli już o jakimś związku demona Seminus z wilkołakiem?> < Nie mam pojęcia, ale zapewne zaraz mnie oświecisz> Wraith przyszpilił Shade´a nietypowym dla niego poważnym wzrokiem. < Jeden, Shade. Do tej pory odnotowano tylko jeden taki związek. I skończył się on katastrofalnie. Wiązanie było jednostronne. Brzmi to dla ciebie znajomo? Wilkołaki nie mogą wiązać się z naszym gatunkiem, więc kiedy tamta wilczyca weszła w ruję, wzięła sobie innego wilka na partnera życiowego i oboje zabili Seminusa> < O to się akurat nie martwię> Powiedział Shade, czując się, jakby uszło z niego całe powietrze. < Czy to znaczy, że jesteś gotowy ją sprzątnąć?> < Wraith…> głos Shade´a był cichym, gardłowym pomrukiem. < Przecież sam powiedziałeś, że ją zabijesz. Nadszedł już czas> Shade zerwał sie z fotela i rzucił brata na podłogę. Wraith uderzył pięściami w bok Shade´a, wysyłając gorące fale bólu przez jego brzuch. Gniew dodał Shade´owi sił, by to przetrzymać i następnie jego pięści poszły w ruch a pokój wypełnił satysfakcjonujący dźwięk skóry uderzającej o skórę. Jeden z ciosów Wraitha trafił w jego szczękę na tyle 181

mocno, że przed oczami zobaczył gwiazdy i poczuł w ustach krew. Potem Shade z całej siły uderzył Wraitha łokciem w gardło. Dla Wraitha zabawa sie skończyła. W następnej sekundzie Shade leciał tyłem przez pokój, aż uderzył o biurko, prawie łamiąc sobie kręgosłup. Wraith zamachnął się nogą i trafił w udo Shade´a. Niczym czerwona mgła, gniew i ból błysnęły mu przed oczami. Wiedział jednak, że Wraith się wstrzymuje, ponieważ tym kopnięciem z łatwością mógł złamać mu nogę. Shade przeturlał się, złapał Wraitha za kostkę i pociągnął do siebie. Pięść Wraitha wypełniła całe pole widzenia Shade´a i w ostatniej chwili udało mu się odwrócić, unikając mocnego ciosu w nos. Uderzenie trafiło go w policzek i rozdzierający ból promieniował na całej jego twarzy. Z wściekłości głośno ryknął i rzucił się na Wraitha, wbijając mu kolano w brzuch. Wraith warknął, co samo w sobie było już wielkim zwycięstwem, ponieważ jego brat każdy rodzaj bólu znosił w milczeniu. Nagle czyjeś ręce chwyciły Shade´a za ramiona i odciągnęły od brata. Wraith przeturlał się w bok. Kły miał wydłużone, a oczy były złote tak, jak Shade’a. < Natychmiast przestańcie!> Krzyknął Eidolon i ustawił się między nimi. Shade zignorował E. i ponownie rzucił się na Wraitha, ale E. chwycił go w pasie i rzucił nim o ścianę. (*ja pierdziele co za fajfus każdy nim rzuca o ścianę! Weź się w garść!)

< Opanuj się wreszcie, bracie> warknął Eidolon złowrogo. < Coś ty sobie myślał?> < Pomyślałem, że powinienem oderwać Wraith´owi łeb! > Eidolon odepchnął go po raz kolejny. < Bójka z Wraith´em naprawdę nie rozwiąże żadnych naszych problemów> Shade jednak nie słuchał. Chciał oderwać Wraith´owi jakąś część ciała. Wraith stanął obok nich. < E. zapytaj go, dlaczego nie chce ściągnąć swoich rękawiczek.> Smak krwi wypełnił usta Shade´a. < Zamknij mordę!> Shade warknął do Wraitha, który jedynie odpowiedział mu gniewnym spojrzeniem. Eidolon puścił Shade´a. < O co tu chodzi?> < Byłem właśnie w drodze do Irlandii, by dalej szukać Roaga, gdy Luc mnie zagadał.> Wyjaśniając, Wraith nie spuszczał wzroku z Shade´a. < Powiedział mi, że zauważył, iż Shade miejscami znika. Dlatego tu przyszedłem. By przemówić do jego pieprzonego rozsądku> < Taa. Poskutkowało wręcz rewelacyjnie.> Eidolon odsunął się i zacisnął usta zirytowany. < No dalej, Shade. Zdejmij rękawiczki. Udowodnij nam, że nie zadurzyłeś się w twojej małej wilczycy> Wraith potrząsnął głową. 182

< Pomogła ci przejść przez przemianę, ale teraz już jej nie potrzebujesz. Mówiłeś, że ją zabijesz. Przestań grać na zwłokę> Eidolon zmarszczył czoło. < Shade? Dobrze się czujesz?> Nie. Nic nie było dobrze. Czuł, jak ogromny ból rozrywa go od środka niczym granat. Tylko, że to nie był jego ból, tylko Runy. Odwrócił głowę w stronę drzwi i stała tam z bladą twarzą i drżącą brodą. Usłyszała ich. Jej smutek uderzył w niego niczym pociąg towarowy. Łzy. Zdrada. Ach, na pierdolone kręgi piekieł. Wiedziała. < Runa> powiedział zachrypniętym głosem, ale ona opuściła puszkę z napojem, którą trzymała w ręku i uciekła. Shade wyrwał się z uścisku E, ale zanim dotarł do drzwi, Wraith staranował go i ponownie pchnął na ścianę. < Złapiemy ją. Musisz pozwolić jej odejść. Teraz. Na zawsze> < Nie!> Shade nie walczył w połowie tak dobrze, jak Wraith, ale jakoś udało mu się wyrwać z jego uścisku i wybiegł z biura. Musiał odnaleźć Runę, zanim zrobią to jego bracia. Zanim E., czy Wraith zabiją ją z miłości do Shade´a, lub Roag zrobi to samo… z nienawiści. *** Runa biegła przez szpital. Oczy szczypały ją od łez. Palące poczucie zdrady rozprzestrzeniało się w jej żyłach niczym pożar niszcząc wszystko, co stanęło na jego drodze. Ten skurwysyn! Myślała, że zależało mu na niej, nawet, jeśli nie chciał się do tego przyznać. Zdradził ją po raz drugi i pozwoliła mu na to. Tylko tym razem odbierze jej więcej niż tylko serce. Odbierze jej życie. Kto raz dał się oszukać – jest żałosny, kto dwa razy dał się oszukać – jest sam sobie winien, kto trzy razy dał się oszukać …jest martwy (* dla ambitnych dołączam ten wierszyk po angielsku: „Fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me. Fool me thrice … I end up dead” Niemiecka wersja brzmi trochę inaczej, ale tym razem zostałam przy niemieckiej wersji, bo łatwiej mi było ją przetłumaczyć)

Musiała wydostać się z tego szpitala. Panika utrudniała jej oddychanie, gdy gorączkowo rozglądała się za wyjściem. Znajdowali się pod ziemią, ale wiedziała, że karetki w jakiś sposób wydostawały się na zewnątrz na nowojorskie ulice, więc musiało być jakieś wyjście. Wiedziała o piekielnej bramie w izbie przyjęć, bo zawsze używali jej, by wchodzić i wychodzić, ale czy umiałaby ją obsługiwać? Przyglądała się, jak Shade jej używał…z pewnością mogłaby przynajmniej dostać się w bezpieczne miejsce. Gdzieś w pobliże jednej z baz militarnych. Jeśli uda jej się dotrzeć do Arika, armia mogłaby ją chronić. 183

„Już jej nie potrzebujesz.“ Słowa Wraitha były niczym lodowaty nóż. Stała tam, czekając, aż Shade zaprzeczy słowom swego brata, ale tego nie zrobił. A kolejne słowa Wraitha sprawiły, że jej serce przestało bić. „Mówiłeś, że ją zabijesz.” Och, Boże. Wpadła do izby przyjęć i gdy pielęgniarka o niebieskiej skórze odwróciła głowę o sto osiemdziesiąt stopni, wpatrując się w nią oślepiająco białymi oczami, zatrzymała się z poślizgiem. Tylko spokojnie. Powtarzała sobie. Nie mogła sobie pozwolić na przyciąganie czyjejś uwagi. Przed nią, piekielna brama migotała niczym falująca kurtyna światła. Zdecydowanym krokiem ruszyła w stronę bramy tak, jakby miała wszelkie prawo, by tam być i jakby doskonale wiedziała, gdzie chciała iść. Gdy dotarła do bramy, dołączył do niej laborant, który pobierał jej krew. < Wychodzisz?> zapytał Frank. < Moja zmiana właśnie się skończyła. Moglibyśmy wspólnie skorzystać z bramy.> < Runa!> głos Shade´a cichy, ale zdecydowany, rozbrzmiał echem w korytarzu. Jej serce zatrzymało się na chwilę. Musiała się pospieszyć i może ten typek mógłby pomóc jej w obsłudze bramy. < Tak. Byłoby miło. Dziękuję.> Przeszli przez luk i natychmiast spowiła ich upiorna ciemność. Jedyne światło pochodziło z map, żarzących się na gładkich, czarnych ścianach. Frank wydawał się czekać, az wykona pierwszy ruch. Jej serce waliło jak szalone, gdy przeszukiwała prymitywną mapę Stanów Zjednoczonych, której wcześniej używał Shade. < Tego szukasz?> Zapytał Frank, stukając palcem w zarys czegoś, czego nie rozpoznała. Natychmiast pojawiła się mapa Stanów Zjednoczonych i stuknął na Nowy Jork. Zamknęła buzię. Nie mogła przecież jednemu z pracowników szpitala zdradzić, dokąd chciała się udać, a mianowicie do Waszyngtonu, do tajnej placówki wojskowej, w której pracowała. < A tak, tak, dokładnie to. Dziękuję.> < Nowy Jork. Która brama?> Nie miała bladego pojęcia. Studiowała kartę, szukając jakiegoś wyjścia niedaleko jej domu. Były dwa. Nacisnęła na jedno z nich i brama otworzyła się natychmiast na ciemny zalesiony park. Przyszło jej do głowy, że najprawdopodobniej nie była to najmądrzejszą decyzja, by w środku nocy biegać po parku, ale zapewne była tam o wiele bardziej bezpieczna, niż w szpitalu pełnym demonów, które chciały jej śmierci. Poza tym, gdyby popadła w kłopoty, mogłaby zmienić się w wilka. Z całą pewnością była bezpieczniejsza wśród najgorszych ludzi, niż… Ludzi. 184

Frank był człowiekiem. Ludzie nie mogli korzystać z piekielnych bram. Co znaczyło, że osoba stojąca obok niej nie była Frankiem. (*no nareszcie się zorientowała no ale to blondynka wiec dobrze ze w ogóle się pokapowała )

O, Mój Boże. Przeszły ją dreszcze, ale zmusiła się, by zachować spokój i oddychać głęboko i regularnie. Wymamrotała grzecznie „dziękuję”, wyszła z bramy i na drżących nogach weszła na trawnik. Zrobiła krok. I kolejny. I kolejny… na razie wszystko w porządku. Wściekły, głęboki pomruk rozbrzmiał za jej plecami i stawał się coraz głośniejszy. Przełknęła gulę strachu, która uformowała się w jej gardle i obróciła się. Demon, który stał w wejściu bramy, był zwęglony i poskręcany. Zło emanowało od niego niczym z diabelskiego pieca. Roag. Krzyk narastał w jej gardle, gdy sięgnął po nią swoimi zniszczonymi pazuropodobnymi rękami. < Ty mała dziwko. Żywcem obedrę cię ze skóry za to, co zrobiłaś Sheryen.> Runa zaczęła biec. Szybciej niż kiedykolwiek. Raz się potknęła i mało nie upadla. Usłyszała trzepotanie i podmuch powietrza otulił jej ciało, a chwilę potem skrzydlaty demon wylądował przed nią z hukiem. Uśmiechnął się, ukazując ogromne, wystrzępione, rekinopodobne zęby. Jego czerwone oczy z nienawiścią wwiercały się bezpośrednio w jej czaszkę. W jej obecnej formie nie miała najmniejszej szansy przeciwko Roagowi, ale mogła się przemienić, tylko że w momencie przemiany będzie całkowicie bezbronna. Potrzebowała czasu. Wbiła pięść w pokryty łuskami brzuch, a następnie brutalnie kopnęła go między nogi. Dzięki za trening, Arik. Roag ryknął głośno i splunął na nią żółcią, która parzyła jej skórę opadając na jej ramiona i szyję. Rzuciła się biegiem w do prawej części parku, którą dobrze znała. Drzewa i krzewy tam porośnięte były dużą ilością liści, co skrzydlatemu demonowi takich rozmiarów powinno utrudnić latanie. Z braku tlenu paliło ją w płucach, ale biegła dalej, dopóki nie sparaliżowało jej kłucie w boku, a jej nogi odmówiły posłuszeństwa. Gdy dobiegła na skraj parku, wskoczyła do rowu, biegnącego wzdłuż parku i gdy tylko wylądowała na dole, skoncentrowała się, pozwalając swojej wilczej naturze przejąć kontrolę. Pękające kości i rozrywana skóra przyniosły ze sobą poczucie siły i mocy. W przeciągu kilku sekund siedziała przykucnięta w trawie za krzakiem, jej ulepszony słuch wyłapał chrzęst liści i gałęzi, po których Roag biegł w jej stronę. Wypadł zza drzew tylko, że tym razem przyjął postać kogoś, kto przerażał ją bardziej, niż spalona powłoka Roaga. 185

Shade´a. < Runa? To ja. Teraz jesteś już bezpieczna> Nie była głupia, ale jeśli Roag myślał, że pobiegłaby do Shade´a, jak dobrze wytresowany piesek, to nie tylko był szalony, ale cierpiał też na urojenia. Nie ruszyła się z miejsca, czekając, aż podejdzie trochę bliżej. Roag przeszukiwał wzrokiem okolice, aż jego wzrok skoncentrował się na jej kryjówce. < Wiem, że tam jesteś> Jednym susłem przeskoczyła przez krzak i rzuciła się na niego, zderzając się z jego szeroką piersią tak, że oboje upadli na podłogę w plątaninie ciał. < Kurwa> warknął. Wow, Roag doskonale opanował sposób wyrażania się Shade´a. Wziął zamach i rzucił ją o pień drzewa. Runa odbiła się i upadła, jednak już po chwili znów była na nogach. W tym ciele była większa niż Shade. Jej mocne, pokryte futrem nogi utrzymywały ją w pionie, gdy patrzyła na niego z góry. < Runa, posłuchaj mnie> jego głos był miękki i kojący. Zdała sobie sprawę, że używa na niej swojego głosu sanitariusza. Roag naprawdę wiedział, co robi, ponieważ prawie się nabrała. < Nie chcę cię skrzywdzić. Zmień się, a wtedy o wszystkim pogadamy> Rzuciła się na niego. Tym razem jej szczęki zacisnęły się na jego gardle, podczas gdy jej pazury wbiły się głęboko w jego ramię. Ciepła krew zwilżyła jej język, napędzając ją. Ugryzła mocniej… nie czując w buzi nic poza futrem. Nagle demon, leżący pod nią był wilkiem, ogromną, czarną bestią, w którą Shade przemieniał się podczas pełni księżyca. Jego ryk zawibrował w obu ich ciałach. Tarzali się po podłodze niczym jeden wielki kłębek pazurów i kłów, atakując się wzajemnie, aż strzępy futra latały w powietrzu. Udało jej się utrzymać, dopóki Roag nie zarzucił na nią nogi i przycisnął twarzą do ziemi. Jego cichy, niski pomruk rozbrzmiał w powietrzu. Trzymał ją mocno. Jego szczęki zaciskały się na jej karku, a ostre pazury wbijały się w jej żebra. Z całą pewnością był ze dwa razy cięższy, niż ona i już sam jego ciężar wciskał ją w ziemię… i Boże, jego erekcja dociskała się do jej biodra. Jej oczy piekły. Ze wściekłości i bezradności chciało jej się płakać. Roag ją zabije, była tego pewna, ale zanim to zrobi, będzie ją torturował i zgwałci. W swojej głowie krzyczała tak głośno, jak tylko mogła w nadziei, że Shade wyczuje jej strach. Chociaż z drugiej strony, zapewne będzie ją ignorował, mając nadzieje, że ktoś inny odwali za niego brudną robotę. Powinna była zostać w szpitalu. Shade chciał ją zabić, ale przynajmniej zrobiłby to szybko. *** Shade czuł, jak pod nim ciało Runy sztywnieje, a jej mięśnie napinają się, przygotowując do kolejnej rundy. Jeszcze mocniej owinął się wokół niej. 186

Oboje krwawili, mimo, że on ewidentnie był w gorszym stanie niż ona. Nie chciał zrobić jej krzywdy i słono zapłacił za to, że się hamował. Nic nie poszło zgodnie z planem. Shade dotarł do piekielnej bramy w momencie, gdy ta się właśnie zamykała i zdążył rzucić jedynie krótkie spojrzenie do wewnątrz na Runę. Gdy zobaczył Franka, zmroziło mu krew w żyłach. Frank nie mógł używać piekielnych bram. Shade prawie oszalał, czekając aż brama ponownie się otworzy. Jedynie obecność Eidolona uspokajała go na tyle, by mógł w miarę jasno myśleć. W momencie, gdy brama błysnęła w sygnale gotowości, on i jego bracia wpadli do środka. Nie miał żadnych złudzeń, że jego bracia towarzyszą mu, by pomóc w odnalezieniu Runy. Chcieli dopaść Roaga. Więź z Runą aż wibrowała od jej strachu, prowadząc go prosto do niej. Eidolon i Wraith ruszyli za Roagiem, depcząc mu po piętach. Bynajmniej przypuszczał, że stworzenie, które odleciało z jednego z drzew, gdy przybyli na miejsce, było jego bratem. Miał nadzieję, że go złapią, ale w tym momencie najważniejsza była wilczyca, którą trzymał pod sobą. Runa dyszała z wysiłku i drżała ze złości, jednak teraz ta wściekłość zmieniała się w strach. Ten strach wyraźnie ostudził jego libido, które wcześniej pobudziła walka. Czy ona myślała, że on jest Roagiem? Chociaż z drugiej strony miała wszelkie powody, by bać się go bardziej, niż Roaga. Ta myśl dręczyła go. Nie był potworem. Nie był. Dlaczego więc czuł się jak kłamca? < Runa…> Dopiero, gdy jej imię zabrzmiało jak surowe warknięcie, zdał sobie sprawę, że nadal był pod postacią wilka. Zmienił się, by bronić się przed jej atakami. Powoli i ostrożnie uwolnił jej kark z uścisku swoich szczęk, jednak nie uwalniając jej jeszcze spod swojego ciężaru. Poczuł, jak się pod nim napina jeszcze bardziej. Skoncentrował się i udało mu się przybrać swoją naturalną postać. Boże, ale była ogromna! Zdał sobie sprawę, że wiele ryzykuje. < Runa. To ja.> Odpowiedziała mu złowrogim warczeniem. Niezbyt zachęcające. < Mogę to udowodnić. Roag nie może wiedzieć, jak się poznaliśmy, prawda?> Potarł swoją twarz o jej jedwabiście gładkie furo i zaczął dalej mówić do jej ucha, które nagle drgnęło, łaskocząc go w usta. < Nie może wiedzieć, jak wyszedłem z tobą z kafejki i że byłaś taka gorąca i ciasna, że prawie doszedłem, zanim wszedłem w ciebie cały> Wyostrzył swoje zmysły, żeby móc nasłuchiwać zbliżających się wrogów. Usłyszał, jak przyspiesza jej oddech, gdy przypominał jej, dlaczego tak cholernie dobrze do siebie pasują. < Nie może wiedzieć, co podoba mi się najbardziej, gdy się kochamy, że po akcie uwielbiam patrzeć, jak dochodzisz, rozpadasz sie w moich ramionach.> 187

Wstrzymała oddech wystarczająco długo, by wiedział, iż nie wątpi już w jego tożsamość i że nie pozostała obojętna na jego słowa. < Tak, wiesz, że to ja. Musisz się teraz zmienić, abym mógł ci wyjaśnić to, co usłyszałaś> Wydawała się napięta i niezdecydowana, wyczuł też, że jego słowa ją zraniły. < Proszę lir…> Uciął w połowie słowa. Lirsha? Naprawdę chciał to powiedzieć? Ukochana. Na piekielne kręgi. < Porozmawiaj ze mną. Proszę> Jej całe ciało drżało, ale nie ruszyła się z miejsca. Gdzieś w oddali słychać było głosy. Ludzie. Byli jeszcze zbyt daleko, by się martwić, ale tą rozmowę powinni przeprowadzić gdzieś indziej. Większość demonów była niewidoczna dla ludzi, no chyba, że chcieli być widziani. Ale wilkołaki i demony człowiekopodobne takie, jak jego gatunek, byli wyraźnie widoczni dla każdego. < Zejdę teraz z ciebie. Żadnych gwałtownych ruchów> Wstał ostrożnie i odsunął się na bok, gdzie przykucnął i położył ręce na udach, starając się wyglądać niegroźnie. A ponieważ był nagi- jego rozdarte ubrania leżały porozrzucane po ziemi – w tym momencie wyglądał prawdopodobnie tak nieszkodliwie, jak nigdy dotąd. Gdy zaryzykował spojrzenie na swoje kończyny, jego żołądek stał się ciężki jak z ołowiu, mimo że wiedział, co zobaczy. Migocząca przeźroczystość rozprzestrzeniła się od rąk do nadgarstków i od stóp do kostek. Runa zerwała się błyskawicznie, obróciła w jego stronę i wyszczerzyła imponujące kły. O rany, ale była ogromna. I taka piękna. Jej furto w kolorze toffi błyszczało w świetle księżyca, a jej oczy świeciły niczym bursztyny. < Wróć do mnie.> Powiedział błagalnym, zachrypniętym głosem, wiedząc, że w grę wchodzi wszystko, albo nic. Mogła go zabić, lub opuścić. Tak, czy siak, skończyłby martwy. Przez chwilę było bardzo spokojnie. Potem Runa wydała z siebie cichy dźwięk i zaczęła się zmieniać, dając mu iskierkę nadziei. Wiedząc, iż zawsze czuła się zakłopotana, gdy ktoś patrzył na jej transformację, odwrócił wzrok, aż makabryczne dźwięki wracających na swoje miejsce mięśni i ścięgien dobiegły końca. Spojrzał na nią ponownie. Stała przed nim otulona przez nocne powietrze, naga tak jak on. < Musimy udać się w bezpieczne miejsce> Powiedział cicho, wiedząc jak głupio to brzmiało. < Bezpieczne> zaśmiała się gorzko. < Z tobą? To chyba jakiś żart, co? Dlaczego w ogóle trudziłeś się ratowaniem mnie przed Roagiem, kiedy mogłeś po prostu pozwolić mu wykonać za ciebie robotę?> < Wiem, co usłyszałaś, ale przysięgam, że cię nie zabiję> 188

< Nikt cie nie dotknie. Nie pozwolę, żeby ktoś zrobił ci krzywdę, Runa.> Owinęła ręce wokół siebie i zadrżała. < Ale zamierzałeś mnie skrzywdzić> < Tak> przyznał otwarcie, ponieważ nie było sposobu, by upiększyć prawdę. Ból błysnął w jej oczach i w tym momencie zrobiłby wszystko, aby poczuła się lepiej, ale ten etap mieli już za sobą. < Koniecznie chcesz unieważnić wiązanie. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo mnie nienawidzisz> Na Bogów, chciał ją nienawidzić. Strasznie go wkurzało, że nie mógł zmusić się, by tak się stało. < Na tym właśnie polega problem> wymamrotał. < Nie nienawidzę cię tak, jakbym chciał.> < Mówisz poważnie?> gapiła się na niego z otwartą buzią i poczuł się, jakby miał pięć centymetrów wzrostu. < Mówisz poważnie, prawda? Chcesz mnie nienawidzić? Jakim trzeba być dupkiem, by chcieć kogoś nienawidzić?> Potrząsnęła głową, jakby desperacko próbowała nadać sens jego słowom. < Posłuchaj…> urwał, gdy usłyszał zbliżające się kroki. Natychmiast skoczył na równe nogi, osłaniając Runę przed intruzami, którymi miał nadzieję, będzie jeden z jego braci. Najlepiej jeden z tych zdrowych psychicznie. < Kto to?> wyszeptała Runa. < Zostań za mną> Z krzaków wyszły dwa demony i serce Shade´a zamarło. Byli to przedstawiciele dwóch różnych gatunków : jeden z nich to Nightlash, a drugi Seminus, który nie przeszedł jeszcze przemiany. Jego dermoglify ujawniały, że Shade i on mieli tego samego pra pradziada. Obydwoje mieli na sobie mundury demonicznych strażników więziennych, których zadaniem było pojmanie i przetrzymywanie tych, którzy oskarżeni byli o naruszenie demonicznego prawa. Nighlash wyszedł naprzód. < Shadzie, synu Khane’a zostałeś oskarżony o zamordowanie wilkołaka, w celu uniemożliwienie mu powołania się na prawo pierwszeństwa. Co na to odpowiesz?> Runa sapnęła przerażona. < Zabiłeś Luca?> < Mimo, że bardzo mnie korciło> Odpowiedział Shade. < Nie zrobiłem tego> Seminus pochylił głowę. < O tym zdecyduje sędzia sprawiedliwości. Twoja odpowiedź została odnotowana. Udasz się teraz z nami do aresztu.> Za cholerę! Demony sprawiedliwości zapewne dojdą do sedna sprawy, ale on nie mógł pozwolić sobie na przebywanie w zamknięciu przez tak długi czas, aż potwierdzą jego niewinność. Nie, dopóki Roag polował na Runę. Nie zostawi swojej partnerki bezbronnej. 189

Uśmiechnął się. < Oczywiście. Pozwólcie mi tylko, że się pożegnam.> Zanim strażnicy mogli mu odmówić, odwrócił się już do Runy, która patrzyła na niego z mieszanką dezorientacji i resztkami gniewu. Gniewu, który czuł przez jej sztywne, napięte ciało. < Zaraz zaczniesz biec> wyszeptał, przyciśnięty do jej ucha < Biegnij do piekielnej bramy. Będę zaraz za tobą. Jeśli nie dołączę do ciebie w przeciągu dwóch minut, odszukasz Eidolona, lub użyjesz bramy, by dostać się do szpitala. Zrozumiałaś?> < Nie. Nic nie rozumiem> (*tak zdecydowanie blondynka, ale zanim zlinczują mnie wszystkie czytające blondynki powiem ze tez jestem blondynką!)

< Po prostu zrób, co mówię> ręka zacisnęła się na jego ramieniu. Nightlash. Shade zaatakował, uderzając pięścią w jego paskudną twarz. < Biegnij Runa!> Oczywiście Runa zrobiła dokładnie odwrotnie. Zaatakowała Seminusa, który nie spodziewał się jej ataku, ponieważ właśnie szykował się, by pomóc Nighlashowi. Shade zapomniał już, jak wspaniale walczyła, ale nie miał czasu, by podziwiać jej ruchy. Shade trenował z Wraithem przez dekady, ale Nightlash był większy i silniejszy, stracił więc dużo cennego czasu, zanim zyskał przewagę. Posłał jeden po drugim, dwa szybkie ciosy w brzuch Nightlasha, a potem opadł i kopnął go z półobrotu w kolana. Demon upadł na ziemię i zatoczył się do rowu. Shade podniósł się natychmiast i walnął Seminusa w nos. Podczas, gdy demon zataczał się do tyłu trzymając ręce przy twarzy, Shade złapał Runę za rękę i pobiegli w stronę bramy, jakby gonił ich sam diabeł. Gdy do niej dotarli, wpadli do środka i Shade odnalazł na karcie Costa Ricę. Wyszli z bramy i natychmiast pobiegli dalej, aż dotarli do jaskini i Shade pospiesznie wepchnął Runę do środka. < Cholera> warknął Shade, gdy kamienne drzwi się zasunęły. < Mam przejebane > I jestem goły. Co przy innych okolicznościach nie byłoby problemem, ale podejrzewał, że w tym momencie, Runa może nie być w nastroju. I poza tym musiał zakryć części ciała, które powoli stawały się przezroczyste. Ruszył, więc do sypialni, a Runa deptała mu po piętach. < Co to wszystko miało znaczyć?> zapytała. Rzucił jej szlafrok. < Którą część masz na myśli?> < Wszystkie części> Ubrała szlafrok < A teraz najbardziej interesuje mnie odpowiedź na pytanie, czy mogą nas znaleźć> < Mają swoje sposoby, by wyśledzić nas przez piekielne bramy> założył jeansy. < Kim oni byli? Czymś w rodzaju demonicznej policji?> 190

< Coś w tym stylu> Grzebał w swojej szafie w poszukiwaniu bluzy i rękawiczek. < A demony sprawiedliwości?> Cholera, gdzie do diabła były jego wszystkie motocyklowe rękawice? < Shade? Demony sprawiedliwości?> Kląc, podszedł do komody. Żadnych rękawiczek. < To demony, które w naszym świecie wymierzają sprawiedliwość. Przez długi czas E piastował funkcję rzecznika sprawiedliwości, dlatego mniej więcej wiem, czego mogę się spodziewać. Po jakimś czasie dojdą do prawdy, ale ja nie mogę pozwolić sobie na przesiadywanie w celi przez tak długi czas> Runa zmarszczyła czoło. Potrząsnął głową. < Te cele zostały specjalnie zaprojektowane, by tłumić specyficzne potrzeby poszczególnych gatunków. Podczas odsiadki Wampiry nie muszą się pożywiać, Inkuby nie potrzebują seksu i tak dalej> Taa, te logicznie myślące, rozsądne demony sprawiedliwości pomyślały o wszystkim. < Ty też uważasz, że to zrobiłem?> < Że co zrobiłeś? Zabiłeś Luca?> Potrząsnęła głową. < Wiem, iż tego nie zrobiłeś. Prawie przez cały czas byłam w szpitalu, więc bym usłyszała. < To musiał być Roag> Shade masował się między brwiami, chociaż pewnie nic nie było wstanie załagodzić bólu głowy, który zaczął pulsować w jego skroniach. (* podobno woda jest najlepszym lekarstwem na wszystkie dolegliwości dwie krople na szklankę wódki i wszystko przejdzie  pozdrowionka Ewus!)

< Roag musiał go zabić, potem przybrać jego postać i podkablować mnie u Wraitha. Robi się coraz śmielszy.> Shade chwycił telefon satelitarny, wyszedł przed jaskinię w celu polepszenia zasięgu i wykręcił numer komórkowy E. Jego brat odebrał po drugim dzwonku. < Tak to ja> < Wszystko ok? Jesteś bezpieczny?> < Na razie tak. Ścigają mnie więzienni strażnicy> < Wiem. Uciekając, nie wyświadczyłeś sobie przysługi> < Przecież nie mogłem zostawić Runy bez ochrony. Chyba, że ty i Wraith złapaliście Roaga?> < Ten drań zwiał nam. I wygląda na to, iż włamał się do naszego szpitalnego laboratorium> Shade zaklął. Roag mógł skraść pewne, potencjalnie niebezpieczne materiały. < W takim razie braciszku, musimy podwoić nasze starania i w końcu go 191

unieszkodliwić. Myślę, że powinieneś umieścić Tay w bezpiecznym miejscu> < Już to zrobiłem. Zostanie w głównej kwaterze Aegis. Gdy będziemy musieli być razem, Kynan odeskortuje ją do szpitala. A jak idzie z Runą?> Runa wyszła za Shadem na zewnątrz i mimo, że stała spokojnie ze skrzyżowanymi rękami przy wejściu do jaskini, płomienie, które buchały z jej oczu mówiły, co innego. Zgadywał, że prawdopodobnie nadal była zła na niego za to, iż chciał ją zabić. < Obecnie ma się dobrze> < Ach tak?> głos E stał się cichszy, aż przeszedł w szept i Shade musiał się naprawdę wysilić, by go w ogóle usłyszeć. < W każdym razie coś jest z tobą nie w porządku. Wraith jest bardzo zaniepokojony, a ja robię, co mogę, by go uspokoić> < Myślisz, że mógłby sobie coś zrobić?> < Może to zabrzmi nieprawdopodobnie, ale myślę, iż próbuje wziąć się w garść. Głównie dlatego, że jest bliski ruszenia za tobą w pościg. On uważa, że potrzebujesz pomocy.> Ból głowy znów sie nasilił. < Może powinieneś zadomowić się w innym miejscu. Chyba, że…> < Nic nie mów> < Klątwa Maluncoeur, zgadza się? Zakochujesz się w Runie> Shade gwałtownie wciągnął powietrze. < Nie mogę o tym rozmawiać> Mówienie o tym, wypowiedzenie tego, sprawi, iż to stanie się rzeczywistością. A moment, w którym stanie się to rzeczywistością, to moment, w którym zniknie na zawsze. Przekleństwa E zanieczyściły połączenie radiowe. (* wiem wiem głupie zdanie ale ja tylko tłumaczę)

< Nie pozwolę na to> < Nie ma nic, co mógłbyś zrobić. To mój bałagan> Spieprzył sprawę i to nie pierwszy raz, zaczynając od dnia, w którym został przeklęty. Przez te wszystkie lata, to Wraith traktowany był w rodzinie, jak czarna owca, ale tak naprawdę, Shade bił go na głowę.

Rozdział 17 Runa wróciła do sypialni, opadła na łóżko Shade´a, podczas gdy on kończył rozmowę ze swoim bratem i zaczęła się zastanawiać, co powinna teraz 192

zrobić. Shade twierdził, że nie zamierza jej zabijać, ale nie była całkiem pewna, czy mogła mu zaufać. W każdym razie faktem jest, iż planował ją zabić i już na samą myśl o tym przechodziły ją dreszcze. Boże, ale była głupia, po raz kolejny obdarzając go zaufaniem. Shade wszedł do pokoju i zatrzymał się. W dłoni, która wydawała się blaknąć, trzymał telefon. Nagle jego ręka stała się całkiem przeźroczysta i telefon upadł. < Jasna cholera> powiedział cicho i wpatrywał się w telefon, nie trudząc się, by go podnieść. < Co się dzieje, Shade?> < Nie chcę o tym rozmawiać> (* oż fuck mać, jakie zaskoczenie, normalnie emocje jak na rybach)

Runa zerwała się na nogi. < Wiesz, co? Gówno mnie obchodzi, czego ty chcesz. Jesteś mi coś winien> Może jej się tylko wydawało, ale odniosła wrażenie, że rzeczywiście jest mu wstyd. < Nie mogę> (* tu zacytuje hasło kampanii Baracka Obamy w wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 2008 "Yes You Can!" )

< A możesz mi, chociaż powiedzieć, dlaczego chciałeś mnie zabić? Czy ten temat jest na twojej, krótkiej liście tematów, o których możesz rozmawiać? Chciałeś się po prostu wyplątać z wiązania, czy były też inne powody?> Gdy nie odpowiedział, skończyła jej się cierpliwości. Uderzyła go. Tak mocno, iż zdrętwiała jej ręka, a na jego twarzy został czerwony odcisk. < Boże, musieliście się ze mnie śmiać ty i twoi bracia. Pewnie uważaliście, że jestem żałosna i zdesperowana, kiedy przyrzekłam zostać przy tobie, mimo iż nie jestem z tobą związana> W czarnych głębinach jego oczu znów pojawiły się cienie. < Nigdy się z ciebie nie śmiałem.> Powiedział dosadnie. < I nigdy nie uważałem cię za żałosną> Zaśmiała się. < A powinieneś. Sama się sobą brzydzę> Potrzasnęła głową i rozejrzała się po pokoju. < I wiesz, co jest najgorsze? Mimo, że wiedziałam, czym jesteś, zakochałam się w tobie po raz drugi.> < Nie chciałem tego, Runa. Od początku ci to mówiłem.> < Ooo, tak, mówiłeś i zrobiłeś też wiele więcej> szydziła. < Poważnie, jak mogę cię obwiniać. W końcu robiłeś, co mogłeś, bym cię znienawidziła. Ale byłam tak desperacko zakochana, że tego nie zauważałam. Więc prawda jest taka, że to jest wyłącznie moja wina. Mam nadzieję, że tym złagodziłam twoje poczucie winy.> Naprawdę była szurnięta. Tak samo szurnięta, jak jej matka, która nie mogła odejść od jej agresywnego, ciągle pijanego, niewiernego ojca. Najwyraźniej Runa odziedziczyła jej złe geny. 193

Wprawdzie, później jej ojciec się zmienił, wytrzeźwiał i przestał zdradzać jej matkę, ale do tego czasu Runa była już zbyt rozgoryczona, by to zauważyć, lub by ją to obchodziło. Gdyby tyko mogła, choć część tej goryczy i gniewu skierować przeciwko Shade´owi. Odwróciła od niego wzrok, bojąc się, aby jej genetyczna słabość nie sprawiła, że padnie mu w ramiona. Na ścianach, narzędzia bólu i przyjemności mieniły się w słabym świetle. Wyśmiewały ją. Ile kobiet dotykały? Ile kobiet, Shade doprowadził tymi narzędziami do łez, lub drżenia z rozkoszy? O tak i oto wspomniana gorycz. Narastała w jej gardle prawie je zatykając. Niemal nie mogła mówić, ale jakimś cudem udało jej się wydusić następujące słowa: < Chcę, by to zniknęło, Shade. Wszystko, co do ciebie czuję. Wszystko, co upodabnia mnie do mojej matki> Zdjęła szlafrok i wolnym krokiem podeszła do pręgierza, będącego wysokim na około dwa metry drewnianym slupem, na którego górnym końcu wisiały miękkie, skórzane pasy do wiązania rąk. < Zrób to. Zrób to tak, jak robiłeś to tym innym kobietom. I tym razem nawet się nie waż wymigiwać> < Nie zrobię ci tego, Runa> Gdy jego głos się załamał, prawie było jej go żal. < Nie znowu> < Czemu nie? Dlaczego możesz robić to innym kobietom, a mnie nie?> < One chciały tego z innego powodu> powiedziała cicho. < Właściwie to wiem, że mnie podnieca, ponieważ kochanie ciebie boli, a mimo to wciąż wracam po więcej.> < Przestań ciągle to powtarzać> Zatoczył się do tyłu i potknął o telefon. < Skończ z mówieniem, że mnie kochasz> < Runa> jęknął. < Nie rób tego. Proszę, nie rób tego> Oparła czoło o słup, zamknęła oczy i powoli zrobiła wdech i wydech. < Zrobisz to, Shade. Jesteś mi to winien i niech cię szlag, zrobisz to> *** Shade´owi wywróciło się w żołądku. Tak, był jej coś winien, ale nie mógł dać jej tego, czego od niego wymagała. 194

Nawet, jeśli teraz, w przeciwieństwie do ostatniego razu, gdy myślała, że nie zada jej bólu wiedziała, iż to zrobi. I chciała tego. Ostatnim razem była tylko ciekawa, ale tym razem potrzebowała tego na poziomie, którego jeszcze nie mógł zrozumieć, a ich więź zmuszała go, by jej to dał. Był to mroczny i kuszący niczym grzech przymus, któremu w końcu drżąc, uległ. < Chwyć słup obiema rękami> nienawidził drżenia w swoim głosie. < Jeśli już muszę to zrobić, nie będę zakuwał cię w kajdany> Przez chwilę myślał, że będzie się sprzeciwiać, ponieważ jak zdołał się już wiele razy przekonać, w nowej Runie nie było ani jednej komórki, która chciałaby współpracować. Jednak po chwili wahania, zrobiła jak jej kazał i tak mocno chwyciła słup, że kłykcie jej zbielały. Po raz pierwszy w życiu, Shade żałował, iż nie posiadał daru Wraitha. Byłoby wspaniale po prostu wejść do jej głowy i wmówić jej, że dał jej to, czego chciała. Zrobiło mu się słabo, mimo iż stwardniał na jej widok. Jej gibkie ciało dociśnięte było do drewna, a jej włosy dzikimi falami opadły do połowy jej pleców. Delikatnie odgarnął jej włosy przez ramiona do przodu. Westchnęła i był to cichy dźwięk pożądania. Na Bogów, ona tego chciała. Nieważne, jak bardzo próbował to w sobie zdusić, syknął w odpowiedzi na jej pragnienie, gdy jego własna potrzeba wzrosła. Może mógł odwrócić jej uwagę, dając jej złudzenie przyjemności i bólu, z przewagą przyjemności. Zrelaksował się nieco z nadzieją, że jego plan zadziała. Jego Runa nie była głupia i będzie musiał być bardzo przekonujący. < Wyprostuj ramiona> warknął. Podskoczyła zaskoczona, ale posłuchała. Milutko. W nagrodę jego dłoń pogładziła jej okrągły tyłek. Powoli okrążył ją, pozwalając swoim palcom wędrować do przodu, wzdłuż jej talii, a potem na dół, aż jego palce musnęły jej wzgórek łonowy. Gdy gwałtownie zassała powietrze, uśmiechnął się. < Ludzie są najwrażliwsi, gdy są nadzy> < A jak jest z demonami?> < Niektóre są wrażliwe, ale ja nie> Zdjął ograniczające go ubranie. < Jestem najpotężniejszy, gdy jestem nagi> Przy drugim okrążeniu zatrzymał się przed nią. < Dość tego gadania. Od teraz odzywasz się tylko wtedy, gdy ci pozwolę> Po jej rozwścieczonej minie wywnioskował, że się tego nie spodziewała. < Co się stało, mały wilczku? Myślałaś, że to będzie dotyczyć tylko twojego ciała?> Przysunął swoje usta do jej ucha. < To, co robię z kobietami, odgrywa się w takim samym stopniu w głowie, jak i na ciele> Głęboko wciągnął powietrze, wdychając mieszankę irytacji i pożądania. < To nie to, czego chcę> Odwarknęła. 195

Dobrze. Może da sobie spokój z tym szaleństwem. Miał nadzieję, że tak się stanie, zanim sprawy zajdą dla niego za daleko. W tej chwili mógł jeszcze myśleć, ale im bardziej Runa czegoś chciała, tym bardziej zmącony był jego umysł, aż w końcu stanie się zwierzęciem, kierowanym jedynie przez swoje instynkty. Instynkty i jej życzenia. < Co mówiłem na temat odzywania się?> Dał jej klapsa w tyłek, pozostawiając na nim ładny, zaróżowiony odcisk ręki. Potem zaczął to miejsce pocierać i głaskać rozpaloną skórę, aż jęknęła i wypchnęła ku niemu pupę. Cholera, uwielbiał ją dotykać i pieścić. Uwielbiał te delikatne dźwięki, które wydawała z siebie, gdy była podniecona. Powoli przesunął rękę niżej, między jej nogi. Jedwabisty miód pokrył jego palce, gdy przesuwał nimi w przód i w tył, znajdując rytm, od którego przyspieszył jej oddech. Jego kutas zmienił się w stal i musiał zacisnąć zęby, aby nie poddać się swoim pragnieniom, by wziąć ją tu i teraz. < Twoje słowo bezpieczeństwa brzmi „Cień”. Powtórz. Zapamiętaj.> < C-cień> wyszeptała, wyginając się w jego stronę. < Dobrze. Bardzo dobrze.> To było łatwiejsze niż myślał. Z uśmiechem przyglądał się wiszącym na ścianie zabawkom, aż w końcu wybrał bat, na którego końcu umocowana była klapka z miękkiej skóry. Jeśli używało się go poprawnie, powodował przyjemne, delikatne pieczenie. W połączeniu z nagrodą, dawał potężne orgazmy, które przyćmiewały ból. Uderzył batem o swoją dłoń i podskoczyła na ten dźwięk. < A teraz opowiesz mi, co napędza twoje pragnienia, ok.?> Jej oczy rozszerzyły sie w zaskoczeniu. < Co?> < Patrz w dół> Powiedział ostro, uderzając ją w udo. Spojrzała w dół. < Nic ci nie powiem. Nie tak.> < Ale tak to właśnie działa, Runa> < Nie jestem głupia> wymamrotała, ciągle patrząc na podłogę. < Powiem ci i to uwolni mnie od moich wyrzutów sumienia, zgadza się?> Spojrzała w górę, z determinacją napotykając jego spojrzenie. Shade przełknął. Zlany potem. Spanikowany. < Naprawdę myślałeś, że możesz mnie oszukać? Myślałeś, iż złamiesz mnie paroma małymi klapsami? Tak, jakbym nigdy nie dostała porządnego lania? Cóż, pierdol się, Shade! Pierdol się, jeśli myślałeś, że jestem takim mięczakiem> Wytrąciła mu bat z ręki. 196

< Teraz przynieś coś odpowiedniego. To tam.> Podążył za jej spojrzeniem do pejczy. Gula stanęła mu w gardle. Podniósł bat. < Nie> Runa nic nie odpowiedziała. Jedynie nękała go siłą swojej woli, która była bezsprzecznie silniejsza niż jego. Ale był idiotą, skoro myślał, że jest słaba. Nie znał nikogo, kto byłby silniejszy od niej. Skoncentruj się. Blefuj. Powiedział, bardzo uważając, by jego głos zabrzmiał stanowczo. < Powiesz mi, kto cię bił> Po krótkim komentarzu na temat jej ojca, miał przeczucie, kto to mógł być, ale chciał wyciągnąć z niej jak najwięcej, bez zadawania jej bólu, a ta sprawa z biciem była nieoczekiwanym odkryciem. Gdy nic nie odpowiedziała – akurat teraz postanowiła być cicho! – przesunął w górę batem po wewnętrznej stronie jej ud. Zataczał powolne, małe kółka wzdłuż jej ud, dopóki nie zaczęła drżeć. Czuł zapach jej oczekiwania, jednak nie wiedział, czy oczekiwała przyjemności, czy bólu. < Mój ojciec, ok? To był mój zasrany ojciec> Przesunął bat w górę tak, że skórzana klapka pocierała jej płeć. Była to niewielka nagroda, ale jej jęk ulgi sprawił, iż wydawała się większa. < Rozłóż szerzej nogi… tak, tak jest dobrze> delikatnie dotykał ją, pieszcząc batem jej fałdki. < A co zrobiłaś, by na to zasłużyć?> Zaczęła się wić, ale jej stopy pozostały na miejscu. < Nic> < Dlaczego więc cię bił?> < Bo był… bo był alkoholikiem> Szło całkiem nieźle. Wyglądało na to, że zapomniała o tej całej sprawie z pejczami. Zwiększył nacisk i pozwolił, by miękka skóra prześlizgiwała się między jej wargami tak, aby za każdym razem pieścić jej łechtaczkę. < Więc alkohol powodował u niego napady agresji> Nagle ujrzał niepokojącą wizję jej skulonej przed gradem pieści ojca. Rzadko zdarzało się, żeby tego typu wspomnienia pojawiały się w jego głowie podczas sesji, ale te wstrząsnęły nim do głębi jego duszy. Najchętniej zabiłby tego faceta za to, co zrobił Runie. Teraz wiedział też, dlaczego zachęcała go do tego, by użył wobec niej przemocy. Naprawdę nienawidziła swojego ojca i miała nadzieję, iż to samo traktowanie, pomoże jej znienawidzić Shade´a. Musiała wiedzieć, że to nie zadziała, musiała wiedzieć, iż w tym wszystkim chodziło o dotarcie do przyczyny jej bólu, ale jej umysł nie był jeszcze gotowy, by móc to przyznać. < Gdzie on jest?> Warknął, zanim mógł się powstrzymać. < Nie żyje> Ból w jej głosie sprawił, że upuścił bat. 197

< Ulotnił się, gdy byłam jeszcze nastolatką, a ponownie widziałam go dopiero na łożu śmierci> < Dlaczego… dlaczego więc przejmujesz się tym, że jest martwy, skoro go nienawidziłaś?> Szarpnęła głowę do góry i spojrzała na niego ze złością. < Gdy umierał nie nienawidziłam go, a jeśli chcesz wiedzieć więcej… wiesz, co masz robić> Jego spojrzenie powędrowało do pejczy. < Nie potrzebujesz tego> Powiedział w ostatniej desperackiej próbie zmienienia jej zdania, ale ona pokręciła głowa. < Wiesz, że to nieprawda> Niestety, miała rację i nienawidził tego. Nienawidził siebie. Ociężałym krokiem podszedł do ściany i ściągnął z haka pejcz. W jego dłoni, która jak na ironię teraz była solidna, pejcz był ciężki niczym z ołowiu. Shade przysiągł sobie na wszystko, co było święte i nie święte, że po dzisiejszej nocy zniszczy ten pejcz. Tak, jak wszystko inne w tym pokoju. Odetchnął głęboko i odwrócił się do niej. < Gdzie była twoja matka, kiedy twój ojciec się nad tobą znęcał?> Jej oczy błyszczały. Za tą historią kryło się o wiele więcej, ale nie była jeszcze gotowa, by się tym z nim podzielić. Nie bez zachęty. Podszedł do niej i batem zwiniętym jak sznur uderzył ją w tylną część ud. Nie tak mocno, aby zabolało, ale wystarczająco mocno, by krzyknęła z zaskoczenia. < W pracy. Nic o tym nie wiedziała> < Jesteś pewna?> Zapytał cicho. On sam dorastał z matką, która nawet będąc oddalona o wiele mil, doskonale wiedziała, gdy jedno z jej młodych po prostu kichnęło i przypuszczał, że ludzkie matki nie różniły się aż tak bardzo. < Nic nie wiedziała> Powiedziała przez zaciśnięte zęby. < Kłamiesz> Znów uderzył ją pejczem, tym razem trochę mocniej. < Nie> Jej głos drżał, powoli zbliżali się do sedna problemu. Jej obawy zaczęły wydostawać się na powierzchnię. < Twoja matka wiedziała, ale ty nie mogłaś przyznać się do tego przed samą sobą> < Nie!> Fala jej potrzeby, uderzyła w niego tak mocno, że musiał cofnąć się o krok. Wiedział, iż Runa nie zamierzała zagłębiać się dalej w swoje lęki, dopóki nie będzie dla niej ostrzejszy. Siła jej potrzeby sprawiła, że pejcz w jego dłoni wibrował, uniósł rękę w górę, nieważne jak usilnie raz za razem szeptała, „nie”. Bat uderzył w jej plecy, nie za mocno, ale mimo to pozostawił różową 198

smugę, która natychmiast zaczęła puchnąć i zmieniać się w siną pręgę. Runa nie wydała z siebie ani jednego dźwięku, ale Shade tak. Krzyknął z głębi gardła. < Twoja matka wiedziała i nie zrobiła nic, by ciebie chronić. Przyznaj Runa. Przyznaj się, bo inaczej nie będziemy mogli przejść dalej.> Zaszlochała. < Ona… nie mogę> < Możesz i zrobisz to> Ponownie uniósł rękę. Bat pozostawił kolejny ślad na jej plecach i znaczenie większą bliznę na jego duszy. < Tak> wyszeptała. < Wiedziała o tym. Musiała wiedzieć. Ale nic nie zrobiła> Łza spłynęła po jej policzku, a on pragnął ją otrzeć. < Dlaczego nic nie zrobiła? On sprawiał mi ból. Zdradzał ją. Wydawał jej wszystkie pieniądze na whiskey, nawet, jeśli to oznaczało, że będziemy głodować> Nieważne, jak bardzo emocjonalne były te wspomnienia i jak dobre dla niej było wyrzucić to z siebie, musiała uwolnić jeszcze więcej z siebie. Nadal wyczuwał w niej ciemność i wydawało się, że nie mógł wypuścić z ręki bata. Nie kontrolował już swoich działań. Jego ciało reagowało teraz wyłącznie na jej życzenia. Dotarli do punktu, z którego nie było już odwrotu. Teraz jedynym sposobem zakończenia tej sesji było wypowiedzenie przez nią słowa bezpieczeństwa. Uniósł rękę. < Runa powiedz słowo bezpieczeństwa> Mdłości nękały jego żołądek. Proszę, proszę powiedz. przełknęła mocno. Kurwa Nie mógł nic zrobić. Następne uderzenie trafiło ją blisko łopatek. Shade próbował powiedzieć, że jest mu przykro, ale słowa po prostu nie chciały przejść mu przez usta. Nigdy dotąd nie było mu przykro – taka była jego natura, rodzaj demona, jakim był. Nie mógł walczyć ze swoim instynktem oczyszczania dusz, tak jak nie mógł walczyć z potrzebą oddychania. I prawie go to zabijało. < Skąd pochodzą twoje wyrzuty sumienia, Runa? Ta ciemność?> Jego głos był mocny, mimo że trząsł się w środku. Runa potrząsnęła głową. < Odpowiedz mi!> Rozkazał. < Nienawidziłam go!> Krzyknęła. < I jej też, ponieważ go nie zostawiła> Nie mógł oderwać wzroku od jej napiętych mięśni pleców, które drżały jednak nie ze strachu, czy bólu, ale ze wściekłości. < W pewnym stopniu każdy nienawidzi swoich rodziców> 199

< Ale nie tak jak ja. Chciałam, by matka go zostawiła. Byłam zła. Robiłam różne rzeczy, by go wkurzyć, tylko po to, by zrozumiała, że on musi odejść> < Byłaś tylko dzieckiem…> < Przestań!> Wrzasnęła. < Było tego więcej, o wiele więcej!> Poczuł nagłą potrzebę pocieszenia jej. Wyciągnął rękę w jej stronę, ale po chwili z sykiem cofnął ją z powrotem. Jego ręka była przezroczysta. Po prostu zniknęła aż do łokcia. Paniczny strach wycisnął całe powietrze z jego płuc. Spojrzał na drugą rękę, ale było jasne, że dłoń, w której trzymał pejcz, była solidna, jak z kamienia. Mięśnie jego ręki napięły się, gdy ją uniósł, by uderzyć ponownie. Widział, że powstrzymywanie się przed zadawaniem ciosów nie miało sensu, ale mimo to nadal próbował. W rezultacie czego czuł się, jakby skalpelem obdzierali go żywcem ze skóry. Świsnął pejczem i Runa wydała z siebie jęk, wyrażający zarówno ból, jak i przyjemność. Pole widzenia Shade´a zaczęło się zwężać i widział wszystko jak przez mgłę, gdy jego podświadomość przejęła kontrolę, bowiem on sam nie był wystarczająco silny, by kontynuować. < Co masz na myśli mówiąc, ”było tego więcej”?> Słyszał swój głos, całkowicie służbowy i obcy. < Mama w końcu postawiła mu ultimatum i przestał pić. Zmienił się w przykładnego męża i ojca. Ale było już za późno> Wydała zduszony dźwięk udręki. Shade podszedł do niej bardzo blisko. Trząsł się na całym ciele, gdy ustami prześledził każdą blizną, którą zrobił na jej wspaniałym ciele. < Dlaczego było za późno?> Proszę Runa, mów. Nie chcę bić cię po raz kolejny. < Ponieważ już go nienawidziłam> jęknęła. < Miałam szesnaście lat, gdy przyłapałam go z inną kobietą> Puls Shade´a walił jak młotem. Stali już nad przepaścią i czuł, jak wzrasta w niej poczucie winy i ciemność, która trzymała ją w uścisku, nie całkiem gotowa, by ją opuścić. < Co zrobiłaś?> < Arik błagał mnie bym tego nie robiła, ale ja i tak to zrobiłam i rozkoszowałam się świadomością, że łamałam mojej matce serce. O Boże, rozkoszowałam się tym> Ciężar jej winy uderzył go niczym cios siekierą. < Udało ci się rozbić małżeństwo twoich rodziców?> Kiwnęła. < Moja mama… zabiła się. Ale to było na darmo, Shade.> Zmroziło mu krew. < Dlaczego?> Jej głowa opadła do przodu i zwiesiła ramiona. Nie miał pojęcia, jak udawało jej się wciąż ustać na nogach. < Umierał. I… i wtedy mi powiedział, że gdy widziałam go z tamtą kobietą, zakończył ich związek. Moja mama… O Boże, Shade!> 200

< Co?> Runa zaszlochała. < Ona nigdy nie powinna dowiedzieć się o tamtej kobiecie. To było już skończone i to już od dłuższego czasu. Gdybym jej nie powiedziała…> < Runa nie możesz się obwiniać> To było kiepskie pocieszenie… prawdopodobnie na przełomie lat słyszała dokładnie to samo od swojego brata i to także nie przyniosło rezultatów. Tylko jedna rzecz mogła pomóc i gdy o to poprosiła, zmroziło mu krew w żyłach. < Więcej, Shade. Proszę, więcej!> < Nie mogę> Jednak bat w jego ręku szeptał mroczne rzeczy. Uchwyt płonął w jego dłoni tak, jakby zapuścił korzenie, które wrosły w jego skórę, wbijając się w najbardziej mroczne części jego osobowości, która czyniła go demonem. < Zadaj mi ból> wyszeptała. < Przestań się wstrzymywać. Spraw, bym poniosła konsekwencje> Zacisnął palce wokół rękojeści. Symbol związania na jego szyi pulsował, przypominając mu o tym, że kobieta- jego partnerka - o coś go prosiła. Jego instynkty żądały, by spełnił jej życzenie, mimo że jego umysł krzyczał w proteście. Jego ręka uniosła się. Nie. Nie! Pot spływał po jego skroniach, gdy z wysiłkiem próbował odrzucić bat. Bat upadł na podłogę. Zaciskając zęby w agonii znosił straszny ból, który był efektem sprzeciwiania się jego prawdziwej naturze. Muszę… z tym walczyć. Ale jego nogi zaczęły się poruszać. Sztywno i niezgrabnie prowadziły go do ściany. Mógł jedynie patrzeć przerażony, jak jego ręka ściąga z haka bicz spleciony ze skórzanych pasków, które zwisały jak dredy z uchwytu, a na końcu każdego był mały, ostry, zrobiony z kości kolec. (*mam podobnie w sklepie z butami wtedy też jak zaklęta patrze przerażona jak moja ręka sięga po kolejna parę butow a ja kompletnie nie mam na to wpływu )

< Pospiesz się, Shade> Głos Runy był niczym magnez, który przyciągał go do niej. Jego ręka znów powędrowała w górę. Jego umysł krzyczał, a jego wnętrzności ścisnęły się, gdy uderzył tak mocno, jak tylko potrafił. We własną pierś. Ból rozrywał go na kawałki. Słodki, paraliżujący ból. Runa sapnęła. < Co robisz? Przestań!> < Nie… nie mogę> W jakiś sposób ból załagodził jego własny ciężar wyrzutów sumienia, z powodu niepowodzeń w przeszłości, jednocześnie był przeszczęśliwy, że udało mu się oszczędzić Runę. < Zniosę ten ból za ciebie> przysiągł. < Jeśli jedno z nas musi krwawić, niech będę to ja. To zawsze będę ja.> 201

Nie było nic, czego by dla niej nie zrobił. Teraz to wiedział. < Nie!> Krzyknęła i próbowała po niego sięgnąć, ale złapał ją za nadgarstki i zakuł w kajdany nad jej głową. < Och, Shade.> Łzy spływały jej po twarzy. Niczym bryza, wypłynęła od niej fala ciepła, oznaka uwolnienia. Nawet powietrze wokół niej wydawało się lżejsze. Krzyknęła w ekstazie, kołysząc biodrami, gdy przetoczyło się przez nią mentalne i fizyczne uwolnienie. To właśnie do tego dążyły kobiety, które tu przyprowadzał: najbardziej intensywny orgazm w ich życiu, taki, który w pewnym stopniu będzie trwał wiecznie. Nic nie było przyjemniejsze, niż oczyszczona dusza, wolna od winy żalu i nienawiści. Jednak mimo to wciąż nie mógł puścić bicza. Jej ciemność i wyrzuty sumienia zniknęły, ale jego jeszcze nie i nie miał najmniejszego pojęcia, jak się ich pozbyć.

Rozdział 18 Wraith szturmem wypadł z piekielnej bramy i znalazł się w gorącej, wilgotnej dżungli. Nie było łatwo wyśledzić Shade´a, dopóki nie odczuł straszliwej agonii brata, która zdominowała jego wszystkie myśli i sprawiła, że nie było już nic ważniejszego, niż odnalezienie Shade´a. Pilnie podążał jego śladem, wykorzystując swoje instynkty. I nie był jedynym, który go śledził. Eidolon użył swoich kontaktów wśród demonów sprawiedliwości i dowiedział się, że za Shadem wysłano piekielnego psa. Roag bez wątpienia również podłączył się pod tą nagonkę. Wraith badawczo przyjrzał się ziemi. Upewniwszy się, iż nikogo nie było tu przed nim, ruszył dalej, jedną z lekko wydeptanych ścieżek. Gorąco dżungli otulało Wraith´a, gdy przedzierał się przez zarośla. Wszystkie jego zmysły skoncentrowane były tylko i wyłącznie na Shadzie. Przed nim. Gdzieś tam znajdował się jego brat i cierpiał. W końcu udało mu się przedrzeć przez zarośla i znalazł się na małej polanie z wodospadem, który tryskał z wysokiego urwiska. W innych okolicznościach Wraith zatrzymałby się na moment, by podziwiać ten widok, ale teraz czuł się, jakby gigantyczna pięść ściskała na miazgę jego serce i płuca tak, że coraz trudniej mu było oddychać. Shade. 202

Wraith ostrożnie poruszał się wokół wodospadu, aż dotarł do formacji skał, które jak na jego oko były zbyt idealnie dopasowane do siebie. Przeszukał ten obszar skalny w poszukiwaniu otworów, ponieważ, mimo że nic na to nie wskazywało, by było to coś innego niż spokojna oaza w środku dżungli, mógł wyczuć tam Shade´a. I jego brat był bardzo blisko. To musiała być swego rodzaju jaskinia, ale nie mógł znaleźć wejścia. Musiał być jakiś inny sposób. Spojrzał na strumień wody, który spływał po lśniących czarnych skałach. Zaciemnione zakamarki za wodną zasłoną wskazywały na to, iż jest tam jakiegoś rodzaju pieczara. Zaczął się wspinać. Skały były śliskie i szorstkie, ale miał w dupie, że obedrze sobie ręce, dżinsy, czy swój naprawdę zajebisty Hard-Rock CaféBukarest-T-Shirt . No powiedzmy, że miał to w dupie. Z tym t-shirtem podarowanym przez pół-krwi rumuńską kelnerkę, którą wypieprzył, by go zdobyć, wiązało się parę naprawdę gorących wspomnień. Po prawie dwudziestu metrach był przemoczony do suchej nitki, prawie stracił przyczepność i upadł, ale w ostatniej chwili chwycił się ciernistej winorośli i zabolało jak diabli. Krzywiąc się, puścił winorośl i wspiął się za wodospad. Trafiony zatopiony! Jakieś trzy metry nad sobą zauważył płaską, szeroką półkę skalną, która zdawała się sięgać w głąb skały. Ostrożnie wspiął się wyżej i podciągnął na nią. Prawdziwym wyzwaniem było przedostanie się przez niesamowicie silny strumień wodospadu tak, by nie zostać zrzuconym do stawu, lub na skały poniżej. Ale w końcu udało mu się przejść. Na sekundę położył się na plecach na gładkim kamieniu, aby uspokoić oddech, ale agonia Shade´a, którą odczuwał niczym wbijające się w jego pierś szpikulce do lodu, zmuszała go, by wstał. Wszedł głębiej do łukowatego tunelu, którego ściany były czyste i gładkie, co zdecydowanie nie było naturalne. Na jednym z kamieni leżał ręcznik tak, jakby ktoś używał wodospadu jako prysznica. Podczas, gdy jego oczy nadal dostosowywały się do ciemności, usłyszał szloch. O, cholera! W panice po omacku próbował znaleźć drogę do środka i gdy mu się w końcu udało, w pośpiechu o mało nie potknął się o własne nogi. Gdy wpadł do niespodziewanie nowoczesnej kuchni przez krótką chwilę pomyślał, jakie to wszystko było dziwne, ale odgłosy cierpienia wyrwały go z zamyślenia i jedyne, o czym mógł myśleć to, by jak najszybciej dotrzeć do brata. Potykając się, przedzierał się przez kuchnię, zrzucając po drodze solniczkę ze stołu. < Shade!> Zbyt szybko pokonał zakręt i ramieniem uderzył w ościeże… A potem zamarł. Każdy mięsień w jego ciele był niczym zamrożony w szoku. Jego serce przestało bić. A płuca wydawały się wypełnione cementem. 203

Shade stał pośrodku pewnego rodzaju komnaty tortur z biczem w ręku, podczas gdy Runa rozpaczliwie próbowała uwolnić się z kajdan. Szlochała i błagała Shade´a, by upuścił bat. Wraith poczuł, jak ogarnia go przejmujący chłód. Zachwiał się. Chwilę później chłód zniknął tak szybko, jak się pojawił, a zastąpiła go paląca nieznośnie wściekłość. Rzucił się na swego brata, powalił na podłogę i zaczął okładać go pięściami tak długo, aż w końcu zauważył, że Shade w ogóle nie stawia oporu. < Co ty kurwa robisz!> Krzyknął, ale Shade tylko na niego patrzył swoimi przeszklonymi, nieobecnymi oczami. Wraith dostał mdłości. Po tym, jak wyglądał ten pokój, Shade musiał robić Bóg wie co, nie wiadomo ilu kobietom. I dlaczego zranił także samego siebie? < Czy ty je zabijasz?> Wyszeptał Wraith. Jego oddech był nierówny, a płuca paliły. Wspomnienia jego własnych tortur z rąk wampirów przemykały przez jego umysł w przyspieszonym tempie, wywołując mdłości. < Nie> Odpowiedział Shade, z szeroko otwartymi oczami. < Nie, nigdy. Na Bogów Wraith! Jak mogłeś tak pomyśleć?> Spojrzał na Runę. < Muszę ją uwolnić…> < Nie dotkniesz jej!> Powiedział Wraith i uderzył Shade´a jednym nieoczekiwanym, mocnym ciosem, nokautując go. Ostry zapach krwi ciężko wisiał w powietrzu. Jako wampir odczuwał ten zapach, jako zniewalający, uwodzicielski, mimo że jego nie wampirza strona była zdegustowana tym, w jaki sposób ta krew została rozlana. Gdy podszedł do Runy, trząsł się tak mocno, jak… cóż nie mógł sobie nawet przypomnieć, kiedy ostatni raz czuł się tak okropnie. Nadal stała, jej ręce kurczowo zaciskały się na słupie tak, by nie ześlizgnęła się na podłogę. Było dla niego zagadką, skąd miała tyle siły, ale podziwiał to, rozpinając kajdany i odginając jej palce od słupa jeden po drugim. < Hej> powiedział łagodnie. < Już dobrze. Jesteś bezpieczna> < Sh-Shade?> < Już cię nie skrzywdzi> < Ale on mnie nie skrzywdził…> Może jeszcze nie. Wraith wprawdzie nie posiadał wiedzy, czy wykształcenia medycznego tak, jak jego bracia, ale umiał rozpoznać, gdy ktoś był w szoku. Runa opadła w jego ramiona i zaniósł ją do łóżka osadzonego w ścianie. Jak miło, że Shade mógł spać w tej komnacie rodem z horroru. Rany, czyżby tak słabo znał swojego barta? Potrząsnął głową, ponieważ wiedział, że znał Shade´a. Wiedział, iż dorastał on w rodzinie przepełnionej 204

miłością, z siostrami, które uwielbiał. Znał jego ulubioną potrawę i napój: rybne tacos (*http://pl.wikipedia.org/wiki/Tacos) i lemoniada Fresca (*cytrynowy napój produkowany przez Cola-Cole), chociaż dzięki Bogom nie przy tym samym posiłku. Wiedział, że Shade uwielbiał filmy, ale najchętniej oglądał w samotności, ponieważ w szczególności lubił kiczowate komedie romantyczne. I ten Shade w ogóle nie pasował do tego, który posiadał komnatę tortur. I dlaczego, do cholery Wraith już wcześniej nie zobaczył tego chorego sekretu, podczas jednego ze spacerów po umyśle Shade´a? Kurwa. Runa leżąc na brzuchu jęknęła w poduszkę. Drżącą ręką przykrył ją ostrożnie kocem, upewniając się, że nie dotknie jej nadgarstków, które mocno poobcierała sobie, gdy walczyła z kajdankami. Spojrzał na Shade´a, który nadal leżał na podłodze nieprzytomny. I co teraz? Eidolon. Musiał zadzwonić do E. On będzie wiedział, co robić.(*oj kochanieńki nie liczyłabym zbytnio na jego inteligencję ;))

Zawsze wiedział. Zaczął grzebać w kieszeni swojej dżinsowej kurtki, aż w końcu znalazł swoją komórkę. Brak zasięgu. Co za szok – tu na pustkowiu, na końcu świata, pośrodku Ameryki Środkowej. (* krótko mówiąc, takie zadupie, że psa nie widać, a łańcuch szczeka ) Ale nawet na takim zadupiu, Shade musiał mieć możliwość kontaktowania się ze światem zewnętrznym. Shade nie lubił być zbyt długo sam. Mimo, że próbował udawać pana "nikogo-nie-potrzebuję", to w głębi serca był towarzyskim stworzeniem. Sadystycznym, towarzyskim stworzeniem. Kurwa. Wraith zaczął szybko przeszukiwać jaskinię i odkrył telefon satelitarny. Wybrał numer Eidolona. W momencie, w którym jego brat odebrał, zewnętrzny spokój Wraitha ulotnił się niczym pierwsze zaklęcie praktykanta czarnoksiężnika. < E. mamy kłopoty. O rany… o rany> < Uspokój się> Przez szum w słuchawce, głos Eidolona był ledwo słyszalny. < Co się stało?> < Shade. Chodzi o Shade´a. Jestem w jego… sali tortur> Nastała cisza w eterze. < Cholera> < Wiedziałeś!?> Gdy Wraith zorientował się, że krzyczy, zniżył głos. < Wiedziałeś o tym?> 205

< Porozmawiamy o tym później. Lepiej mi powiedz, co się dzieje. Gdzie jest Shade?> Wraith przełknął. < Shade jest tutaj. Jest ranny. A jego partnerka… po prostu się pospiesz> < Zaraz tam będę> Wraith opadł na łóżko obok Runy i położył jej rękę na karku. Potem zamknął oczy i skoncentrował się na tym, by karmić jej umysł pocieszającymi obrazami. Miejmy nadzieję, że lubi plażę. Piña Colada (* słodki karaibski koktajl alkoholowy) ciepły piasek. Wszystko, co mogło zapewnić jej parę minut spokoju, by zapomniała o piekle, które właśnie przeszła. Dopiero później zdał sobie sprawę, że jej pomaga, zamiast ją zabić, co w zasadzie powinien zrobić, by ocalić Shade´a przed klątwą Maluncoeur. Może po prostu w głębi serca wierzył, iż jego bratu nie można było już pomóc. *** Eidolon przekazał Reaverowi kierownictwo nad izbą przyjęć i udał się prosto do jaskini Shade´a. Nie było dobrze, że Wraith dowiedział się o jaskini, ale kiedy zobaczył Runę nieprzytomną na łóżku i Shade’a leżącego na podłodze, wiedział, iż było znacznie gorzej niż przypuszczał. < Zajmę się tym> Powiedział do Wraitha, który wstał, ustępując mu miejsca. < Pospiesz się> Głos Wraitha był mieszanką smutku, bólu i strachu. Wraith, który na ogół miał wszystkich w dupie. Jego brat nieustannie go zaskakiwał. Eidolon wyciągnął rękę w stronę Runy… i zawahał się. Jego ręka zawisła tuż nad jej plecami. Najrozsądniej byłoby ją zabić. Natychmiast, dopóki Shade nie był świadomy tego, co się dzieje, a ona była nieprzytomna. Mógł zrobić to szybko, humanitarnie. Humanitarnie. Dobre sobie. Ludzie lubili uważać się za coś lepszego, ale jak ci, którzy kamieniowali swoje kobiety za zdradę swoich mężów mogli być lepsi? Lub tacy, którzy dla swojej przyjemności pozwalali, by zwierzęta walczyły ze sobą? Oczywiście demony wcale nie były lepsze, ale przynajmniej nie chowały się za religijnymi dogmatami, czy tradycjami kulturowymi, by usprawiedliwić swoją brutalność. Jedyną wymówką demonów było to, że byli demonami. < E?> Głos Wraitha wyrwał go z zamyślenia. Eidolon nigdy nie lubił ludzi i ich arogancji, z czego Tayla regularnie śmiała się do rozpuku, ponieważ on, jak lubiła mu przypominać, był najbardziej arogancką osobą, jaką kiedykolwiek spotkała. powiedział spokojnie Wraith. < Już wystarczająco wycierpiała przez Shade´a> 206

Wraith spojrzał na ziemię, a Eidolon nie był pewien, czy to dlatego, że chciał popatrzeć na Shade´a, czy dlatego, iż chciał ukryć zakłopotanie, ponieważ został przyłapany na okazywaniu miłosierdzia. < Stracimy go, jeśli tego nie zrobię> < I tak go stracimy. Spójrz na niego. Klątwa jest już aktywna.> Natychmiast poczuł piekący ból. Wraith miał rację. To było oczywiste, że Shade był zakochany w Runie. Zabicie jej teraz mogło jedynie przyśpieszyć klątwę. Wystarczyło tylko spojrzeć na Kynana. Krótko po śmierci Lori, jego miłość do niej w połączeniu z żalem po jej śmierci i jej zdradzie, była prawdopodobnie silniejsza, niż kiedykolwiek. Eidolon przełączył się na tryb lekarski i pospiesznie zbadał Runę. Ulżyło mu, gdy się okazało, że była jedynie wyczerpana. Shade musiał się hamować. Jednak zmienił zdanie, gdy rzucił okiem na Shade´a, którego klatka piersiowa, brzuch i ramiona pokryte były licznymi ranami. Shade zdecydowanie się nie hamował. E. skoncentrował się, aż ciepłe mrowienie jego uzdrawiającego daru przypłynęło po jego prawym ramieniu i położył swoją rękę na ramieniu Runy. W ciągu kilku sekund czerwone pręgi na jej plecach i otarcia na nadgarstkach uzdrowiły się. Usłyszał, jak za nim Shade z całych sił walczy, by dostać się do Runy, ale Wraith usiadł na nim, przytrzymując go. Warknął Shade. Wydał z siebie okrzyk bólu i E. Podejrzewał, że Wraith musiał zastosować na nim jakiś ucisk. < E., cholera> Wymamrotał Wraith. < Skończyłeś z nią w końcu?> Eidolon zmarszczył czoło. Shade zacisnął zęby, warknął, a jego twarz wykrzywiła się w bólu. Chwycił za leżący na podłodze bicz. Cholera! Ediolon wziął Runę za rękę. < Runa> Odwróciła się na bok i zmrużyła oczy tak, jakby stopniowo stawała się świadoma swojego otoczenia. < Shade podał ci słowo bezpieczeństwa. Musisz je teraz wymówić> < Co?> (* jak widać w tym rozdziale Runa także nie błyszczy inteligencją ) Podciągnęła kołdrę na piersi. < Słowo bezpieczeństwa! Jak ono brzmi? On musi zostać uwolniony> Zbladła. Wyszeptała. < Cień> Shade opadł na podłogę, a na jego twarzy malowała się ulga. < Tak mi przykro Runa> Zawołał chrapliwie. < Tak przykro> < Co się stało Shade?> Zapytał Eidolon. < Czemu jesteś ranny?> < Co tu się dzieje do cholery?> Zapytał Wraith. Nie było sensu kłamać, czy owijać w bawełnę. Eidolon wstał z łóżka, uklęknął obok Shade’a i pozwolił, by jego 207

uzdrawiające moce spłynęły na niego. < Nie jest tak źle, jak myślisz, Wraith> Wraith zerwał się na nogi i wskazał na otoczenie. < Może jednak chcesz jeszcze raz przemyśleć swoją odpowiedź, braciszku? Bo jestem przekonany, że to tu..> Złapał parę kajdanek ze ściany < jest dokładnie tym, na co wygląda. Nasz brat jest naprawdę chorym dupkiem.> Zaśmiał się gorzko. < A ja myślałem, że to Roag jest obłąkany> Runa tak szybko wyskoczyła z łóżka, iż prawie stratowała Eidolona. Stanęła twarzą w twarz z Wraithem. Zupełnie naga. < Nie waż się porównywać Shade´a do Roaga! Nie masz pojęcia, o czym mówisz. Jeszcze jedno słowo, a ci przywalę!> Przez te wszystkie lata, które Eidolon znał Wraitha, jeszcze nigdy nie widział, żeby brat zaniemówił. Runa właśnie dokonała niemożliwego. *** Runa odwróciła się od Wraitha i uklękła na podłodze obok Shade´a, który miał popielatą twarz i drżał na całym ciele. Duża część jego ciała migocząc stawała się niewidoczna. To, co dla niej zrobił, to jak udało mu się zwalczyć jej pragnienie bycia ukaraną i zwrócić je przeciwko sobie… to było poświęcenie, wykraczające poza zdolność jej rozumowania. < Przykro mi> Wymamrotał Shade. < Tak bardzo przykro> Położyła dłoń na jego policzku, czując ostre drapanie jego jednodniowego zarostu. < Niepotrzebnie. To ja jestem tą, która powinna przepraszać. To, co dla mnie zrobiłeś…> < Zrobiłbym to ponownie> Jej oczy paliły. < Wiem o tym> Ściągnęła kołdrę z łóżka i owinęła w nią ich oboje. Poczucie winy z powodu śmierci jej matki zniknęło tak, jak i złość na Shade´a. Nagle nic z wyjątkiem połączenia, które dzielili, nie miało znaczenia. Fakt, że nie posiadała żadnych widocznych symboli wiązania nie oznaczał, iż ich wiązanie było mniej intensywne. Przeklnął. Raz. Drugi. < Twoja ciemność zniknęła. Ale nadal nie mogę… na Bogów, Runa. To, co ci zrobiłem. Nigdy nie byłem w stanie chronić kobiet w moim życiu. Zawsze sprawiam im ból. Tobie sprawiłem ból> < Szzzzz> Położyła mu palec na ustach, a on wciągnął ją na swoje kolana i trzymał tak mocno, że ledwo mogła oddychać. Szybkie bicie jego serca dudniło jej w 208

uszach, niemal całkowicie zagłuszając odgłos rozmowy jego braci Eidolona, który próbował wyjaśnić dar Shade´a do uwalniania kobiet z niepokojących ich zmartwień. Jednak po wściekłych słowach Wraitha wnioskowała, że rozmowa nie przebiegała zbyt pomyślnie. Delikatnie odsunęła się od Shade´a, pozostając na jego kolanach. < Musisz mi teraz powiedzieć, co się z tobą dzieje.> Spojrzała wymownie na jego lewą rękę, która migotała w różnych stopniach przejrzystości. Poczuła, jak zaczął pod nią drżeć i to prawie złamało jej serce. Cokolwiek to było, było to coś złego. < Pamiętasz, jak zapytałaś mnie o Maluncoeur?> Kiwnęła. < To klątwa. Klątwa, którą sam na siebie sprowadziłem> < Jak?> Wyciągnął rękę, by pogładzić ją po włosach, jednak gdy jego dłoń po prostu przeszła na wylot przez jej włosy, pozostawiając jedynie delikatny szept powietrza, opuścił rękę. Potrząsnął głową. < Miałem dwadzieścia lat. Moja matka poszła na polowanie i zostawiła moje siostry pod moją opieką. Ale podczas jej nieobecności zaczął się pierwszy etap mojej przemiany> Skinęła głową, ponieważ wciąż pamiętała, co jej powiedział i co sama wyczytała o procesie dojrzewania demona Seminus. < Aby przeżyć potrzeba kilku dni seksu non stop.> Powoli wypuścił powietrze z płuc i spojrzał na sufit. < Przed przemianą nigdy wcześniej nie uprawiałem seksu i gdy zaczęła się przemiana, seks był szalony, szybki i brutalny. Potrzebowałem seksu, by przejść przemianę, rozumiesz? A kiedy już było po wszystkim, chciałem seksu, ponieważ miałem na niego ochotę, nie dlatego, że go potrzebowałem. Czy to ma dla ciebie jakiś sens?> Nie bardzo, ale skinęła głową mimo to, zauważając, że bracia Shade´a wyszli za drzwi sypialni, by dać im trochę prywatności. Zastanawiała się, ile elementów tej historii było dla nich znane, a ile było nowych. < Więc zamiast wracać do jaskini, by chronić moje siostry, wyrwałem tą ludzką Skarlet. Poszliśmy do niej.> Jego wzrok powędrował do przyrządów na ścianie. < To wtedy odkryłem, że odziedziczyłem zdolności demona Umbra do wyczuwania rzeczy, które kobiety chowały głęboko w sobie i to, iż mogę im pomóc się ich pozbyć, jeśli tego chcą.> 209

< Więc ty…> < Tak. I gdy byłem w trakcie, wrócił jej mąż. Zrobiło się nieprzyjemnie. Walczyliśmy i zabiłem go.> Wzdrygnął się. < Ale zanim umarł, przeklął mnie. Przeklął mnie, bym nigdy nie zaznał miłości, a gdybym jednak się zakochał, żebym zniknął.> < Umarłbyś?> < Gorzej.> Słuchała z przerażeniem, podczas gdy on opisywał, co mogłoby się z nim stać. < O Boże> Zakryła ręką usta. < Więc to dlatego… z tego powodu chciałeś mnie znienawidzić. Nie chciałeś się…> < W tobie zakochać > Wychrypiał. < Ale i tak jest już za p…> < Shade!> Eidolon pospiesznie wszedł do pokoju. < Nie mów tego! Ani słowa więcej> Całkowicie przerażona patrzyła, jak całe ciało Shade´a migocze i ogarnęło ją straszne uczucie, że wszystko by się skończyło, gdyby rzeczywiście powiedział, iż się w niej zakochał. Nic dziwnego, że jego bracia chcieli się jej pozbyć. I mimo, że bolało ją to, iż Shade nawet nie rozważył powiedzenia jej prawdy, teraz go rozumiała. < A krótko po tym, znalazłeś swoje siostry martwe. Nieprawdaż?> Zapytał Wraith, a Runa zauważyła, że była to próba odwrócenia uwagi Shade´a od myślenia o uczuciach do niej. < Tak.> Głos Shade´a załamał się i Runie pękło serce. < Wróciłem do jaskini, w której je zostawiłem. Były martwe. Wszystkie, oprócz Skulk. Gdybym wtedy nie poderwał tej kobiety, może jeszcze by żyły> Jego nienawiść do samego siebie promieniowała od niego falami, a jego smutek był tak wielki, że mogła go praktycznie posmakować. < Czy to z tego powodu uważasz, iż nie potrafisz chronić kobiet?> < Nie chodzi tylko o nie. Do tego dochodzi moja matka i Skulk…> < Przestań> Powiedziała cicho. < Sama tak długo obwiniałam się za śmierć mojej matki, że wydam ci się może teraz straszną hipokrytką, ale nic z tego, co się stało, nie było twoją winą. Zrobiłeś, co mogłeś. I Shade… mnie ochroniłeś. Wyciągnąłeś mnie z lochu Roaga. Nawet dzisiaj, obroniłeś mnie przed nim. I uwolniłeś mnie z tego ciemnego miejsca, pełnego poczucia winy z powodu przeszłości. Jeszcze nigdy nie czułam się tak dobrze. Po prostu musimy znaleźć sposób, by wyleczyć cię z tej głupiej klątwy.> < Na to nie ma lekarstwa> Powiedział Eidolon. < Nie teraz, kiedy on się w tobie… eee no cóż, tak jak mówiłem nie ma lekarstwa. Jedyne, co można 210

zrobić to, przenieść przekleństwo na ukochaną osobę> Runa czuła, jak jej nadzieja ulatuje i zostaje zastąpiona przez wściekłość. Do jasnej cholery, nie straci go. Musi być jakiś sposób. < Gdzie jest telefon?> Shade zmarszczył czoło. (*Nie będziesz dzwoniła do byłych fagasów z mojej komóry bejbe ;))

(* mózg także mu chyba zanika, toć chyba nie będzie dzwonić na tele zakupy!)

< Zadzwonię do Arika. Może armia znajdzie coś, co przegapiliście> Wraith parsknął. < Armia Stanów Zjednoczonych? Nie mogliby znaleźć swoich własnych fiutów, nawet gdyby im kurwy…> < Wraith> Powiedział łagodnie Eidolon. Wraith podał jej telefon bez słów, a ona podziękowała mu i obróciła się do Shade´a. < Po postu wytrzymaj jeszcze trochę, ok.?> Przez wzgląd na Runę, uśmiechnął się pokrzepiająco, ale on sam już dawno porzucił wszelką nadzieję. Boże, najchętniej przytuliłaby się do niego, trzymała go, kochała się z nim, aż wszystko to poszłoby w zapomnienie, ale musiała trzymać dystans – w końcu nie chciała jeszcze przyspieszyć klątwy. A już na pewno nie chciała, by zobaczył, iż jest na skraju załamania nerwowego. Ubrała się szybko w dżinsy i t-shirt bez rękawów i zostawiła trzech braci w sypialni, by zadzwonić do Arika z pokoju telewizyjnego, w nadziei, że w międzyczasie dowiedział się już czegoś o klątwie Maluncoeur. Wybrała jego numer, chodząc w tą i z powrotem po pokoju. Arik odebrał, ale ledwo mogła go słyszeć. < To ja, Runa.> Odpowiedział jej coś, czego przez głośny szum w słuchawce nie mogła zrozumieć. Przeniosła się do kuchni i tam połączenie było trochę lepsze, ale tym razem to Arik jej nie słyszał. W końcu wyszła z jaskini przez ukryte drzwi. Noo, teraz lepiej. Nie rewelacyjnie, ale nie mogła ryzykować, odchodząc zbyt daleko od wejścia. < A jak teraz? Słyszysz mnie?> < Głośno i wyraźnie> Odpowiedział Arik, dysząc. < Przeszkodziłam ci w czymś?> < Tylko w moim treningu.> Jak zawsze. Jeśli nie było go w biurze był na siłowni. < Posłuchaj, mam coś dla ciebie. Pamiętasz, miałeś dowiedzieć się dla mnie coś o Maluncoeur? Więc to klątwa.> < Wiem. Ale to wszystko, co wiem na ten temat> 211

< Prawdopodobnie może być przeniesiona na ukochaną osobę, ale musi istnieć jeszcze jakiś sposób na pozbycie się jej.> < To dla mnie za mało informacji, bym mógł z tym ruszyć dalej> < Zrób wszystko, co w twojej mocy. Musisz dowiedzieć się więcej i to szybko. Ta klątwa zabija Shade´a. To rodzaj klątwy-zemsty, która powoduje że ofiara znika, jeśli się zakocha.> < Co masz na myśli?> Łzy, które do tej pory wstrzymywała, w końcu popłynęły. < Kocham go> < Skurw…! On jest demonem, Runa!> < A ja wilkołakiem. Nikt nie jest doskonały.> < To nie czas na żarty, siostrzyczko> Usłyszała huk, który podejrzanie zabrzmiał, jak uderzająca w ścianę pięść. < To nie do przyjęcia. Wysyłam do ciebie ekipę> < Nie, nie wysyłasz!> Odwarknęła, ale chwilę później jej głos złagodniał. Denerwowanie Arika pobudzi tylko jego mega nadopiekuńczą, kontrolującą stronę. < I chcę, żeby armia zostawiła w spokoju szpital> < To nie ty o tym decydujesz. Leczą tam demony. Naszych wrogów.> Zmroziło jej krew w żyłach. < Wygląda na to, że ja także zaczynam się do nich zaliczać> Przekleństwo Arika parzyło ją w ucho. < O tym porozmawiamy później> < Nie mamy o czym rozmawiać. Kocham Shade´a> < Nie możesz mieć wszystkiego. Armia wyrzuca ludzi za samo lunatykowanie, jeśli istnieje podejrzenie, że przez to mogliby zdradzić sekrety armii. Myślisz, iż pozwolą ci dla nich pracować, a następnie iść po pracy do domu, do pieprzonego demona?> < Ten pieprzony demon uratował ci życie> Bez wątpienia Arik nie chciał, by mu o tym przypominała. < To nie zmienia faktu, że dowództwo nie przyjmie tego dobrze> < Jeśli tego nie zaakceptują, to ich problem> < Więc jesteś gotowa dla Shade´a zrezygnować ze swojej pracy i dotychczasowego życia?> Wydarzenia minionego roku ponownie przebiegły jej szybko przed oczami: te wszystkie ciekawe i ekscytujące misje badawcze. Wszystkie poszukiwania, dopytywanie się i eksperymentowanie. Samotność. Shade, trzymający ją w ramionach. < Z niczego nie rezygnuję> Usłyszała całą wiązankę przekleństw, po której nastąpiła długa cisza. < Kynan się z nami skontaktował> Powiedział w końcu Arik i ton jego głosu sugerował, że bez wątpienia wrócą jeszcze do rozmowy o Shadzie. < Powiedział, że z nim rozmawiałaś> < Zamierza wam pomóc?> Zdradzić szpital? 212

< Chwilowo nie jest zbyt skory do współpracy, ale jeszcze pójdzie po rozum do głowy> Miała pewne wątpliwości po tym, jak widziała ten charakterystyczny wyraz na twarzy Kynana. Zamachnęła się na jakiegoś ogromnego owada, brzęczącego wokół jej twarzy. < Posłuchaj, muszę kończyć, ale zadzwonię do ciebie później, by zapytać, co udało ci się znaleźć> < To wszystko wcale mi się nie podoba> Owad zaatakował ją ponownie w locie nurkującym.(* nie zdziwiłabym się, jeśli tym natarczywym owadem byłby Roag )

Ponownie się na niego zamachnęła i uchyliła, kontynuując. < Wyraziłeś się bardzo jasno. Najważniejsze, byś potraktował sprawę Maluncoeur priorytetowo> Gdy nie odpowiedział, ogarnęło ją nagłe przeczucie, że wcale nie zamierzał pomagać w tej sprawie. < Przypominasz sobie, jak mówiłam ci o wiązaniu? Jeśli Shade umrze, ja również umrę> (* proszę nasza Runa jest, jak to mawia moja mama, cwańsza niż ładniejsza) < O nie> Nie poczuła najmniejszych wyrzutów sumienia z powodu kłamstwa. < O tak. Więc zdobądź informacje> < Zdobędę.> Wyszeptał. < I Runa?> < Kocham cię> Uśmiechnęła się łagodnie, ponieważ, mimo że czasami doprowadzał ją do szału, szybko potrafił ją znów udobruchać. < Też cię kocham> Rozłączyła się i krótko po tym, ten głupi robal, to pomarańczowe coś o rozpiętości skrzydeł nietoperza, wylądował na jej szyi. Krzyknęła głośno i zaczęła podskakiwać jak opętana po okolicy. Mój Boże, ale była mięczakiem. Bydle odleciało w zamęcie skrzydeł, a ona westchnęła z ulgi. Dorastała w dużym mieście i w ogóle nie była zwolennikiem przyrody, a tutaj było jej bardzo dużo. Te zapachy, odgłosy… Zmarszczyła czoło, zdając sobie sprawę, że puszcza ucichła. Gdy zdarzyło się to za pierwszym razem, Shade pojawił się znikąd ze świecącymi, czerwonymi oczami, dręczony przez S´genasis. < Runa> Odwróciła się i Shade wyszedł z zarośli, jak zawsze ubrany w czarną skórę. I był całkowicie widoczny. Żadnych przezroczystych miejsc. To nie był Shade. Jej serce rzucało się w klatce piersiowej, jakby ponaglając ją w kierunku wejścia do jaskini, które oddalone było tylko o kilka metrów. Jednak równie dobrze mogło ją dzielić od drzwi boisko do gry w nogę. Rzuciła się w kierunku wejścia. 213

Fałszywy Shade był przy niej w mgnieniu oka, chwytając i ściskając jej gardło, zduszając jej krzyk. Telefon wyślizgnął jej się z ręki. Paznokciami drapała jego dłoń, kopała go w nogi, ale on po prostu tam stał. Jego ręka zaciskała się na jej gardle, a w jego oczach płonęła nienawiść. Rysy jego twarzy zaczęły się rozmazywać i czerwone punkty tańczyły jej przed oczami, a ostatnią rzeczą, którą zobaczyła, zanim pochłonęła ją ciemność, była twarz Roaga. *** < Weź mnie za rękę> Shade spojrzał na Wraitha, który usiadł koło niego. Wraith po prostu wziął Shade’a rękę w swoją. < A teraz powtarzaj za mną: Solumaya. Orentus. Kraktuse> < Dlaczego?> < Zrób to po prostu> Shade wyszarpnął swoją dłoń z uścisku Wraitha i nadal siedząc na podłodze, naciągnął spodnie. < Najpierw powiedz, dlaczego> < Nie miałem okazji wyjaśnić wam tego wcześniej w biurze, głównie dlatego, że byłeś zajęty okładaniem mnie pięściami…> < Wraith.> Wtrącił E. < O co chodzi?> Niecierpliwie odgarnął długie włosy z twarzy. < Odwiedziłem moją starą przyjaciółkę, czarownicę. Cóż, w zasadzie to ona bardziej jest starym wrogiem, ale ten etap mamy już za sobą.> Eidolon odchrząknął i Wraith przewrócił oczami. < Ok., ok. już dobrze. Więc wszyscy wiemy, iż Maluncoeur może być przeniesiona na ukochaną osobę, ale nie wiedzieliśmy jak. Czarownica powiedziała mi, jak to zrobić.> < Słowa, które wcześniej wypowiedziałeś?> Zapytał Shade. < Tak. Więc możesz przenieść klątwę na mnie> Wyciągnął rękę do Shade´a. < Ale musimy się dotykać. Dlatego cieszę się, że w międzyczasie ubrałeś spodnie> Shade odsunął się do tyłu żałując, iż nadal czuł się tak chwiejnie, bowiem w przeciwnym razie natychmiast zerwałby się na nogi i pobiegł do drzwi. < Zwariowałeś? Nie przeniosę na ciebie klątwy!> Shade wciąż odsuwał się do tyłu, a Warith na czworaka podążał za nim. < Właśnie, że tak, mój drogi bracie. Zrobisz to> < Pieprz się> < Nigdy się nie zakocham, Shade. (* w wolnym tłumaczeniu "nigdy" to jakieś za parę 214

miesięcy, bo wtedy spotka Serenę ) Klątwa

mi nie zaszkodzi. Nigdy. Wiec zrób to

po prostu.> Shade tak mocno pokręcił głową, że jego włosy zbiczowały mu twarz. < Nie zrobię tego> < Niech cię szlag, Shade!> Głos Wraitha był niczym szept. < Uratowałeś mi życie tak wiele razy. Pozwól mi to dla ciebie zrobić> < Nie, ja…> Shade zamilkł, gdy uczucie niepokoju rozeszło się po jego klatce piersiowej. Zło zacisnęło się na jego szyi niczym stryczek i sprawiło, że jego skóra zaczęła go mrowić. < Runa> Wydyszał. < Gdzie ona jest?> Zerwał się na równe nogi, chwytając Eidolona za ramię, kiedy fala zawrotów głowy prawie ponownie rzuciła go na ziemię. < Prawdopodobnie nadal rozmawia ze swoim bratem przez telefon> Powiedział Wraith. Shade zaklął. Kręciło mu się w głowie. < Na zewnątrz. Ona jest na zewnątrz. Coś jest nie tak.> Eidolon pochwycił jego spojrzenie. < Strażnicy więzienni.> < Może dopadł ją jakiś jaguar> Niezbyt pomocnie zaproponował Wraith. Przynajmniej znów był sobą. E. rzucił Wraithowi upominające spojrzenie, zanim odwrócił się do Shade´a. < Ty tu zostajesz. Ja i Wraith zajmiemy się tym.> < Akurat> Warknął Shade. Uczucie duszenia zniknęło, ale był zaniepokojony i nie mógł już wyczuć nastroju Runy. Wyczuwał, że wciąż była niedaleko, ale nawet to odczucie rozmazywało się. W następnej chwili uwolnił się od E. i tak szybko jak mógł, pobiegł do wyjścia. (* jak widać dla chcącego nic trudnego ) < Shade, zaczekaj! Jeszcze nie skończyliśmy!> Wraith podążył za nim, a za nimi słychać było przekleństwa Eidolona. Jeśli ci dranie, więziennicy zranili Runę, by do niego dotrzeć, ktoś zapłaci za to życiem. Albo więcej "ktosiów". Wystrzelił z bocznych drzwi przygotowany na konfrontację z Nightlashem i Seminusem, których widział wcześniej. Nie ulegało wątpliwości, że ci dwaj będą mieć ze sobą piekielne psy, a te bestie kochały walczyć. Dobrze wyszkolone więzienne psy nie zabijają swoich ofiar, ale niewiele brakuje. Co gorsza, były wiecznie napalone i to, co robiły demonowi, gdy przewróciły go na ziemię, było dużo gorsze niż to, co spowoduje zwykły pies, który uchwyci się czyjejś nogi. Wraith i Eidolon deptali mu po piętach, gdy biegł ścieżką w dół, w stronę południowej części skał, nawet nie wysilając się, by zachowywać się cicho i dyskretnie. Przed nim na polanie, na ziemi leżała Runa. Jej zwinięte ciało leżało zaraz obok drzewa. < Skurwys…> Coś uderzyło go w głowę. 215

Ból eksplodował w jego czaszce, ale mimo to obrócił się do sprawcy, którym był pokryty śluzem demon Drec, trzymający w rękach maczugę. Wraith strzelił z bicza. Ale to, jak zdołał chwycić tą rzecz podczas biegu, pozostanie pytaniem na później. Jego brat uderzył batem tak, jakby był przedłużeniem jego dłoni i twarz Dreca pękła, a krew i zęby pofrunęły w różnych kierunkach. Więcej innych stworzeń wybiegło z dżungli, ale Shade wymijał je zygzakiem lub po prostu taranował, całkowicie skoncentrowany na Runie. Już prawie był przy niej, prawie… Ogromny stwór o czterech skrzydłach spadł z nieba, lądując przed nim. Demon, którego nigdy wcześniej nie widział: ohydna, czarna bestia, która pachniała i wyglądała jak zgniłe mięso. Jego głowa bardziej przypominała ogromną, otwartą paszczę, w której był szereg ostrych jak brzytwa zębów. Niedobrze. (* oj kochanieńki powiedziałabym raczej, ze masz przejebane jak Pinokio w krainie termitów )

Za nim słychać było odgłos zaciętej walki. Był zdania, że jego bracia zadawali więcej ciosów niż otrzymywali, ale nie mógł zaryzykować spojrzenia przez ramię. Skrzydlate coś stało między nim, a Runą, a on nie zamierzał pozwolić, by cokolwiek stanęło pomiędzy nimi po raz kolejny. Shade szybko przykucnął, machnąwszy jednocześnie nogą i uderzając stwora w jedną z jego kościstych kostek i ten upadł na ziemię. Z całej siły uderzył pięścią w korpus bestii, a gąbczaste, wilgotne ciało demona wessało jego rękę aż do łokcia. Na ognie piekieł, to było obrzydliwe! Shade obrócił się i kopnął to coś między nogi. Potwór krzyknął i z całej siły uderzył ciężkim skrzydłem w ramię Shade´a, który zrobił unik i skrzydło ledwie go musnęło, jednak eksplozja bólu i zapach krwi powiedziały mu, że uderzenie spowodowało wystarczająco dużo szkód. Kolejna bestia wylądowała koło niego, a trzepot jej skrzydeł niczym burza wygiął drzewa, aż liście i winorośle wirowały w powietrzu. Coś uderzyło go w plecy, a szok uderzenia sprawił, iż prawie stracił przytomność. Co tu się działo, do diabła? To nie była jedna z operacji więzienników, no chyba, że w ubiegłych latach drastycznie zmienili swoje metody działania. < Khroyesch!> Słowo to wypowiedziane w języku sheolickim, uniwersalnym języku demonów oznaczało "zatrzymać się", i byłoby prawdziwą ulgą słyszeć to słowo, gdyby nie zostało ono wypowiedziane przez zgrzytliwy, zniszczony głos Roaga. Skrzydlate potwory wycofały się, a zza ich pleców wyłonił się Roag, niosąc w ramionach na wpół przytomną Runę. Na jego jednej ręce zamocowana była pewnego rodzaju klamra korekcyjna, o przerażająco wyglądających, ostrych szponach w stylu Freddiego Kruegera, w miejscu, gdzie powinny być jego własne palce. (* sorry, nie potrafiłam jakoś lepiej przetłumaczyć tego opisu, ciężkie zdanie do przełożenia ) 216

< Zostań tam, gdzie jesteś> Powiedział Roag, trzymając jedno z ostrzy przy gardle Runy < Albo ona umrze.> < Uwierz mi bracie, nie chcesz tego robić> Roag uniósł brwi – czarne, nędznie wyglądające coś, co jeszcze nie do końca odrosło po pożarze. Skinął w kierunku Wraitha i E., którzy prawie zostali rozgromieni. < Powiedz im, by przestali> By podkreślić swój rozkaz, przeciął ostrzem policzek Runy. Jęknęła, ale przez połączenie wyczuwał, że była zbyt zamroczona, aby odczuwać silny ból. < Niech cię szlag!> Shade z całych sił walczył, by mówić cicho i spokojnie, mimo że najchętniej by krzyczał. < Zrób to!> Kolejny ruch ostrza i tym razem przeciął skórę niebezpiecznie blisko tętnicy szyjnej. Zapach krwi Runy wypełniał Shade´a gorzkim, ostrym gniewem. Chciał zmienić się w coś okropnego i odgryźć Roagowi głowę, ale nie mógł ryzykować życia Runy, ponieważ nawet jeśli udałoby mu się zabić Roaga, armia potworów, którą ze sobą przyprowadził, prawdopodobnie zabiłaby ich wszystkich. Nie odrywał oczu od Runy, gdy krzyczał do swoich braci. < Przestańcie!> < Nic z tego, bracie> Słowa Wraitha zabrzmiały, jak niewyraźne bulgotanie. Shade przypuszczał, że jego młodszy brat miał rozcięte usta i mówił z buzią pełną krwi. Co oznaczało, iż poczuł smak krwi na swoim języku, a przez to i przez ból popadł w żądzę krwi. Cholera. < Musisz go powstrzymać> Ostrzegł Roag i przycisnął Runie ostrze do delikatnej skóry, między gardłem, a brodą. Serce Shade´a waliło jak szalone. Oblał go zimny pot. < E! Musisz powstrzymać Wraitha! Natychmiast!> Shade wahał się, rozdarty pomiędzy chęcią pozostania tak blisko Runy, jak to tylko było możliwe, a pomocą E. w unieszkodliwieniu Wraitha. Ale gdy usłyszał, jak Wraith okłada Eidolona pięściami, podjął decyzję. Rzucił się w ich kierunku i zaskoczył Wraitha od tyłu. Udało mu się przytrzymać ramiona Wraitha po obu stronach jego ciała, niestety tylko przez chwilę. Wraith i tak był od niego lepszy, a żądza krwi i nienawiść do wszystkiego, co go w jakikolwiek sposób wstrzymywało, zmieniło to wszystko w brutalną walkę. W końcu, wspólnymi siłami udało im się powalić go na podłogę, ale Wraith 217

był cholernie silny i cholernie wkurzony. Jego oczy płonęły czerwienią, a kły wydłużyły się niczym ostre sztylety i Shade wątpił, żeby Wraith wiedział w ogóle, przeciwko komu walczy. Eidolon użył swojego ciężaru, by przytrzymać Wraitha na dole, podczas gdy Shade wpływał na niego za pomocą swojego daru, spowalniając najpierw jego tętno i oddech, a następnie przenikając głębiej, by zatrzymać przepływ adrenaliny. < Spokojnie, bracie. Tylko spokojnie> Wymamrotał Shade, spoglądając przez ramię, by upewnić się, iż z Runą wszystko dobrze i że żaden ze sługusów Roaga nie planował ataku z zaskoczenia. Uspakajanie Wraitha wydawało się trwać całą wieczność i najprawdopodobniej proces ten był daremny. Gdy tylko go puszczą, pewnie ponownie rzuci się na demony Roaga. < Bardzo, bardzo dobrze> Powiedział Roag. < Ale szczerze mówiąc, nadal nie mogę uwierzyć, że do tej pory nie przyszło wam do głowy, iż wasze życie byłoby o wiele łatwiejsze, gdybyście po prostu zabili Wraitha.> (*cóż, po tym tekście, Wraith zapewne znów ma ciśniecie 200 na 60

)

Ediolon obnażył zęby. < Wiesz, co ułatwiłoby nam życie, ty pierdolony…> < Nie!> Shade złapał Eidolona za ramię i ścisnął. < Nie mogę ryzykować życia Runy> Wiatr zaszumiał w gałęziach drzew, niosąc ze sobą zapach siarki. Piekielne psy. < Skąd masz tropiące psy?> E. puścił Wraitha, który zwinnie skoczył na nogi, ale został w miejscu, drżąc na całym ciele z wysiłku, powstrzymując się, żeby natychmiast nie rzucić się Roagowi do gardła. Roag pogładził ostrzem po włosach Runy i tym razem to Shade musiał się wstrzymywać, zwłaszcza, gdy jej piękne loki, jeden po drugim opadały na ziemię. < Myślisz, że nie posiadam własnej hodowli psów?> Shade już miał na końcu języka, iż Roag nie potrafił nawet upilnować swojej kobiety, nie wspominając już o piekielnym psie, ale Runa wciąż była w poważnym niebezpieczeństwie, więc trzymał gębę na kładkę. Dwóch więziennych oficerów, przytrzymywanych przez sługusów Roaga, weszło na polanę. A więc to tak znalazł Shade´a. Uwięził więziennych strażników i zmusił ich, by go wytropili przy pomocy piekielnych psów. Skurwysyn. < Shade?> Cichy, ale stanowczy głos Runy wypełnił go dumą. Nie wyczuwał od niej żadnego strachu, przeciwnie: powietrze przesiąknięte było jej siłą. < Już dobrze, Lirsha.> Roag parsknął. 218

< Znikasz, czyżbyś tego nie zauważył? Wydaje mi się, że absolutnie nic tu nie jest w porządku> Niski, głęboki pomruk wydobył się z gardła Runy. Puls Shade´a przyspieszył w panice. < Runa, niee!> Uderzyła. Dwa szybkie ciosy, jeden po drugim: jedno ostre kopnięcie w goleń i jeden cios łokciem w twarz. Gdy pełna energii fala uderzeniowa uderzyła w Shade´a wiedział, że Runa próbuje się zmienić. < Ty mała dziwko!> Syknął Roag, zatapiając jedno z ostrzy głęboko w jej ramię. Jej krzyk rozdarł powietrze. < To ostrze jest zrobione z czystego srebra. Nie możesz się przemienić.> Krwistoczerwona mgła przysłoniła mu oczy. Rzucił się do przodu, by rozerwać Roagowi gardło. Coś przebiło jego szyję – strzałka, bez wątpienia nasączona środkiem znieczulającym. Upadł tak mocno na ziemie, że uderzenie wycisnęło mu całe powietrze z płuc. Zdeterminowany, aby dostać się do Runy, wyciągnął strzałkę z szyi. Wściekłe krzyki Ediolona i Wraitha powiedziały mu, iż podzielili oni ten sam los, co on. A ostatnią rzeczą, jaką usłyszał, zanim stracił przytomność, był mrożący krew w żyłach krzyk Runy.

Rozdział 19 Kynan stanął na progu mieszkania Gem. Miał ściśnięty żołądek, a jego umysł był odurzony po wypiciu pół tuzina szklanek „płynnej odwagi”, które łyknął zanim tu przyszedł. Nie pił tyle przed śmiercią Lori (*dobra, dobra tylko winny się tłumaczy ), ale ostatnimi czasy był tak bardzo samotny i zbyt chętnie szukał pocieszenia, które mógł mu dać jedynie Captain Morgan (*rodzaj rumu. PS. Alkohol to twój wróg, więc go lej w mordę! ).

Chociaż zazwyczaj nie wpadał w objęcia kapitana przed południem. Ale dziś rano zaczął wcześniej, zaraz po rozmowie z Arikiem i otrzymaniu potwierdzenia, że wojsko wiedziało o jego pracy w podziemnym szpitalu. Ky dał jasno do zrozumienia, iż nie zdradzi ani Eidolona, ani szpitala i Arik przyjął to zadziwiająco spokojnie. Potem przez jakiś czas rozmawiali o różnych rzeczach, które wydarzyły się w międzyczasie i cała rozmowa przebiegała dość miło. Zbyt miło. Jego szósty zmysł bił na alarm. Drzwi się otworzyły i Gem stanęła przed nim. Wyglądała na zaskoczoną i bardzo seksownie, w czarnym sweterku z dekoltem w szpic, wyciętym na tyle głęboko, by odsłonić kawałek jej ciemno-czerwonego stanika. Jej czarna 219

mini spódniczka wydawała się być zrobiona z tego samego miękkiego materiału i była na tyle krótka, że zastanawiał się, czy miała na sobie majtki pasujące do stanika. Najdziwniejsze było to, iż odniósł wrażenie, jakby jej zdaniem był to wygodny strój do leniuchowania w domu. < Mogę wejść?> Zmrużyła oczy, jakby próbowała rozgryźć, czy to był jakiś podstęp, aż w końcu odsunęła się na bok. Mijając ją, zaciągnął się jej słodkim, cytrusowym zapachem i prawie się zatoczył. Przeklęty alkohol! Może rzeczywiście była to wina alkoholu, ale to nie alkohol sprawił, że jego kutas stanął na baczność. Wszedł do jej małego pokoju dziennego i obrócił się do niej. < Czyżbyś gdzieś wychodziła?> < Wychodziła?> Spojrzała na siebie. < Och, nie. W każdym razie nie do końca. Później chciałam wyskoczyć do supermarketu. Strasznie ekscytujące, nieprawdaż?> Jego kutas drgnął. Taa, on na pewno był podekscytowany. Mały drań. Odchrząknął, pocierając kark. Próbował zebrać odwagę, by powiedzieć to, co miał do powiedzenia. < Tak, więc, posłuchaj Gem. Myślę, że powinniśmy porozmawiać.> < Też tak uważam.> Oparła biodro o oparcie skórzanej sofy – czarnej, jak wszystkie jej meble. Nawet klosz do lampy był czarny. Właściwie to wszystko w jej salonie było, albo czarne, albo lśniąco białe. Żadnych odcieni szarości dla Gem, ale to żadna niespodzianka. < Może powinniśmy zacząć od tego, dlaczego nadal się tak zadręczasz?> zaczęła otwarcie. < Lori nie żyje od roku> Tego sie nie spodziewał, a jego zaskoczenie szybko zmieniło się w defensywny gniew. < Czy istnieją jakieś ograniczenia czasowe dla żałoby?> Warknął. < Czy tak mają demony?> < Dlaczego wszystkie nasze rozmowy sprowadzają się do tego? Mogłabym powiedzieć: Och, tylko popatrz na te piękne chmury, a ty byś odpowiedział: takie chmury mogą podobać się tylko demonom> Fakt, że miała rację, wkurzał go jeszcze bardziej. < A czego się spodziewałaś? Walczyłem z nimi przez wiele lat. Straciłem przez nich przyjaciół. Moją żonę> < A jednak jesteś tu teraz, w mieszkaniu demona> < Nie zamierzam zostać> Skrzyżowała ręce na piersi. (*tja, jak to mawiał Killer „też chciałbym to wiedzieć Stefan“ )

< Przeprosić. Ostatnio zachowywałem się jak kompletny dupek. Nie 220

powinienem był cię uwodzić. Wykorzystałem cię i to było niesprawiedliwe. To się więcej nie powtórzy> < Nie wykorzystałeś mnie. Potrzebowałam ciebie, a ty potrzebowałeś mnie… nie ma w tym nic złego> < Żyjemy w różnych światach, Gem> < Ach, doprawdy? Bo widzę, jak spacerujesz po tych samych szpitalnych korytarzach, co ja. Widzę, że nosisz ten sam szpitalny fartuch z demonicznym kaduceuszem> Zaklął i przeciągnął palcami przez włosy. < Myślisz, iż nie wiem, jak popieprzone to jest?> (*Gem, nie kłóć się z głupim, bo najpierw zniży cię do swojego poziomu, a następnie pokona doświadczeniem)

< Myślę, że pogrążyłeś się w świecie, którego nienawidzisz, byś mógł mocno trzymać się swojego gniewu. Ty nie chcesz zapomnieć o niewierności swojej żony, nieprawdaż?> < Nie masz o niczym pojęcia> odparł szorstko. < Naprawdę myślisz, że nie zauważyłam, iż to nie demonów nienawidzisz, tylko samego siebie? Że nienawidzisz samego faktu, iż zaczynasz lubić niektórych z nas?> Podeszła do niego tak, blisko, że jej piersi ocierały się o jego klatkę piersiową. < Nienawidzisz tego, iż mnie pożądasz. To sprawia, że prawie tracisz rozum, czyż nie mam racji? Doprowadza cię to do szału> < Wiesz, co tak naprawdę doprowadza mnie do szału?> (*wszystko?) Chwycił rąbek jej spódniczki, a jego głos był głębokim warknięciem. < Te skąpe ciuszki w stylu „wypieprz mnie”, które zawsze masz na sobie. Bawi cię podniecanie mężczyzn? Uganiasz się za ludzkimi facetami? Lubisz pieprzyć się z nimi, a potem śmiać się do rozpuku z tego, jak udało ci się nakłonić nic niepodejrzewającego, głupiego człowieka do pieprzenia z demonicą> To były niesprawiedliwe oskarżenia zrodzone z gniewu, frustracji i starej, dobrej, tłumionej żądzy. Sam nie był pewien, co chciał przez to osiągnąć, ale na pewno nie było to uderzenie w jego biceps. < Kretyn> Zamrugał. < Słucham?> < To wcale do ciebie nie podobne, by kogoś oczerniać, Kynan> Jej głos był łagodny, ale stanowczy i zupełnie pozbawiony gniewu, co go zaskoczyło. Po tym, co jej powiedział, powinna być zła. < Wiem, że zostałeś zraniony i czujesz się samotny, ale pod tym wszystkim nadal jesteś przyzwoitym facetem> < Przestań mówić takie rzeczy! Czy przyzwoity facet porzuciłby ludzi, z którymi pracował przez lata, po to, by zadawać się z demonami? Chciałby pójść z demonicą do łóżka…> Urwał, zanim powiedział coś więcej, ale ona wiedziała. 221

< Nigdy nie myślałam, że jesteś tchórzem> Powiedziała. Gniew rozgorzał w nim ponownie. < Ale właśnie nim jesteś. Tak bardzo boisz się swoich słabości, że nie potrafisz przyznać się przed sobą do swoich uczuć lub zrobić cokolwiek, co mogłoby być sprzeczne z górą moralnej wyższości, na której stoisz, patrząc na wszystkich innych z pogardą.> Tchórz? Utknął przy tym jednym słowie, które zabrało go z powrotem do czasów jego służby wojskowej, gdzie nawet najmniejszy ślad tchórzostwa wystarczył, by napiętnować kogoś do końca jego wojskowej kariery. Kynan mógł przyznać się do strachu. Kto do cholery nie odczuwał strachu, stojąc przed wysokim na prawie dziesięć metrów demonem Gerunti z paszczą, jak u T-Rex´a (* skrót od Tyrannosaurus Rex) i pazurami długimi jak człowiek? Ale nie był tchórzem. Pomijając fakt, że właśnie udowodnił, iż miała rację, nie mógł przyznać nawet przed samym sobą, że jej pragnął. (* Pragnął to raczej mało powiedziane. Myślę, że jest na nią napalony, jak szczerbaty na suchary, więc, po co ten syndrom wypierania?)

Chciał poczuć ją wszędzie, chciał być w niej, sprawić, by krzyczała. Niech Bóg ma go w swojej opiece, niczego nie pragnął bardziej niż tylko zanurzyć się w ciele demonki i zapomnieć o swoich wszystkich troskach. Wystarczyło tylko zrobić ten ostatni krok i przekroczyć granicę, oddzielającą dobro od zła. Źle wychowanego i dobrze wychowanego. (*Naughty and nice w ang wersji, nie jestem ekspertem ale chyba można by było to przetłumaczyć również : niegrzeczny i miły? Nieprzyzwoity i przyzwoity). Przyjemność

od

bólu. Granica ta stawała się niewyraźna, gdy zatracił się w jej oczach, a gdy oblizała wargi powoli i zmysłowo nie tylko zrobił krok, przekraczając wspomnianą granicę, ale wręcz przebiegł na drugą stronę. Bez ostrzeżenia chwycił ją za kark ukrywając rękę w jej włosach i przycisnął jej usta do swoich. Zesztywniała. Zacisnęła usta, odmawiając mu dostępu. Został obezwładniony przez wszystkie swoje instynkty. Samiec w nim domagał się, by się podporządkował i zdobył kobietę, stojącą przed nim, a żołnierz w nim domagał się zwycięstwa. Przycisnął swoje twarde ciało do jej miękkiego. Serce waliło mu jak oszalałe, gdy z rosnącą potrzebą językiem pieścił miejsce, gdzie stykały się jej wargi. Rękoma objął jej pośladki, przycisnął ją do swojej szybko rosnącej erekcji, aż w końcu jęknęła i rozpłynęła się w jego ramionach niczym wosk. Jej usta się rozchyliły i natychmiast to wykorzystał. Smakowała wspaniale, jak słodkie owoce i aromatyczne przyprawy, ich języki tańczyły oplatając się wzajemnie i nie mógł myśleć o niczym innym, niż o tym, żeby posmakować jej wszędzie. Najchętniej wziąłby ją tu i teraz, tak mocno, aby krzycząc, błagała go o wiecej… 222

A co potem? Wezmą ślub i będą żyli długo i szczęśliwie do końca ich dni? Dysząc oderwał się od niej. Krew pulsowała boleśnie w jego żyłach i penisie. < Nie mogę. To nie może się wydarzyć> Oczy Gem były zaszklone, pokryte blaskiem pożądania, który wzywał go niczym latarnia morska, przemawiając do wszystkiego, co czyniło go mężczyzną. < Owszem, możesz. Jesteśmy dorośli, Kynan. Nie potrzebujemy pozwolenia> Jej głos wyostrzył się. < Czy chodzi może o twoją demonofobię?> Chciał, żeby chodziło tylko o to. < Nie jestem jeszcze gotowy na nic miłego, Gem. Wziąłbym cię szorstko i mocno, bez żadnych uczuć> (*i to niby miało ją zniechęcić ? ) Palcami ujął jej podbródek i przyciągnął do siebie. < To nie byłoby nic więcej, jak krótkie pieprzenie, a ty byłabyś dla mnie tylko ciałem, w które się spuszczę. To jest wszystko, co mogę dać ci w tej chwili, a ty na to nie zasługujesz. Nie mogę dać ci tego, czego byś chciała. Nie potrafię też powiedzieć, czy kiedykolwiek będzie inaczej. Jedyne, co wiem to, że nie mam ci do zaoferowania nic prócz seksu> Odwrócił się szybko i usłyszał, jak podchodzi bliżej. Cholera! < W porządku> Powiedziała. < Ky, pragnęłam cię już od tak dawna. Gdybym wiedziała, że mam u ciebie szanse wtedy, gdy Lori jeszcze żyła, starałabym się ciebie poderwać i byłoby mi wszystko jedno, że jesteś żonaty> Jej cichy, drżący głos przesądził sprawę. < Boże, Gem. Możesz mieć kogoś lepszego niż ja. Powinnaś mieć kogoś lepszego ode mnie. Zasługujesz na dużo więcej, niż mogę ci dać> < Wow, to brzmi prawie tak, jakbyś mnie szanował. Demona. To znaczy, tak naprawdę, czy demon zasługuje na dobre traktowanie?> Jej głos był pełen goryczy. Zacisnął zęby, ponieważ miała rację. Była demonem. Dlaczego martwi się o jej uczucia? Jej wrażliwość? Odwrócił się do niej ponownie. < Więc chcesz tego? Naprawdę chcesz, żebym cie pieprzył, jak zwierzę?> (* jeśli to mnie by zapytał, to bym mu odpowiedziała, jak ten ślepy koń na zawodach: „nie widzę przeszkód” )

< Tak.> Wyszeptała. Był przy niej w mgnieniu oka. Obrócił ją i przechylił przez poręcz krzesła. Jedną ręką podciągnął jej spódniczkę, a drugą uwolnił swoją ogromną erekcję. (*oburęczny, bardzo praktycznie ) Boże, już na widok jej jędrnego, okrągłego tyłka, zaczął ciężko oddychać. Tylko przez moment pozwolił sobie pogładzić jej miękką skórę. Zadrżała i wypięła się ku niemu bezwstydnie. Nie mógł już dłużej czekać i chcąc przyspieszyć całą sprawę, zerwał z niej bieliznę – czerwoną, tak jak przypuszczał - a następnie wszedł w nią jednym mocnym pchnięciem. 223

Zbyt późno wyczuł jej barierę, za późno usłyszał jej krzyk bólu, który nie ustawał nawet, gdy zamarł w bezruchu. < Kurwa> Zamknął oczy i wziął głęboki, drżący oddech. < Dlaczego mi nie powiedziałaś?> < Ponieważ> Wymamrotała, pochylając głowę tak, by nie mógł zobaczyć jej twarzy < Bałam się, że jeśli byś wiedział, nie chciałbyś tego zrobić> Z warknięciem wycofał się z niej. < I masz cholerną rację, że bym nie chciał!> Cholera, cholera, cholera, cholera! Jego penis zrobił się miękki, więc schował go z powrotem do spodni i oparł się o ścianę, zanim kolana się pod nim ugięły. Dziewica. Do tej pory miał tylko jedną. Lori. Gdy się poznali, sam był prawiczkiem. Dopiero, co skończył osiemnaście lat i był w drodze do obozu szkoleniowego. Ona została właśnie zwerbowana do lokalnego ośrodka wojskowego MEPS (*Military Entrance Processing Stationorganizacja wojskowa pracująca dla departamentu obrony). To była miłość od pierwszego wejrzenia i mimo, że nawet nie śmiał mieć nadziei, iż zobaczy ją ponownie, skończyło się tym, że zostali przydzieleni do tej samej bazy. Po sześciu miesiącach umawiania się, pod wpływem czystego kaprysu wzięli ślub. W noc poślubną pozbawił ją dziewictwa. Powoli i delikatnie. To było niesamowite doświadczenie dla nich obojga. A teraz pozbawił dziewictwa Gem, brutalnie i bez litości, a w podzięce nie podarował jej choćby jednego orgazmu. < Cholera, Gem> Powiedział wycieńczony. < Dlaczego ja? Dlaczego czekałaś tak długo, by potem dać to mnie?> Odwróciła się do niego, drżącymi rękami obciągając w dół spódniczkę. Nie patrzyła na niego, gdy w końcu mu odpowiedziała: < Jestem w tobie zakochana od lat. Od kiedy zobaczyłam cię po raz pierwszy w szpitalu Mercy General.> Wydawało się, że było to tak dawno temu. Wtedy przyprowadzał rannych pogromców, by mogli zostać zbadani przez lekarza, który wiedział o walce Aegis z demonami. Gem była tam stażystką, a on nigdy nie podejrzewał, że mogła być demonem. < Nie mogłam się zmusić do uprawiania seksu z kimś innym> kontynuowała. < Choć wiedziałam, że szanse na to, byśmy byli razem, były praktycznie zerowe> Pociągnęła nosem i wierzchem dłoni otarła łzę. < Chciałam po prostu… chciałam podarować ci coś czystego. A to jest wszystko, co mam. Miałam. Wszystko inne we mnie jest skażone przez demoniczną krew. Ale miałam to. I to zawsze należało do ciebie> O Boże. Jego pierś ścisnęła się, jakby zaciskało się na niej niewidzialne 224

imadło. Czuł, jak ze wstydu napina się jego skóra. Co powinien teraz powiedzieć? (* Bosz, ten to ma whiskas zamiast mózgu!) Wzdrygnął się, gdy zadzwoniła jego komórka. Nienawidził się za to, że jego ręka drżała, gdy wyciągał telefon z kieszeni. < Co jest?> < Ky, człowieku, tu Arik. Nie mogę dodzwonić się do Runy, a mam dla niej ważne informacje. Wiesz może, jak mógłbym skontaktować się z Shadem?> Kynan mógł przysiądz, że Arik praktycznie zakrztusił się, wymawiając imię Shade´a, cóż nie byłoby niespodzianką, jeśli już wiedział o tym, iż jego siostra była partnerką Shade´a. Partnerka demona. < Zrobię, co będę mógł> Zakończył połączenie i nie patrząc na Gem, powiedział. < Muszę iść> Wyszedł, nie oglądając się za siebie i tym samym udowadniając po raz kolejny, że rzeczywiście był tchórzem, za jakiego go miała. (* normalnie mam ochotę wyrwać mu jaja przez gardło!)

*** Powracająca świadomość niczym wir myśli i doznań wirowała wokół Runy, a wraz z nią przyszła ciemność tak nieprzenikniona, że musiała zamrugać kilka razy, by upewnić się, iż ma otwarte oczy. Troska w głosie Shade´a przenikała mrok. Podniosła głowę i skrzywiła się, gdy odczuła przeszywający ból z tyłu głowy. Przełknęła, bezskutecznie próbując stłumić narastające w żołądku mdłości. Gdzie była? (*uwierz mi, nie chcesz wiedzieć!) Pomarańczowe światło zamigotało gdzieś niedaleko, gdy usiadła na zimnej, kamiennej podłodze, a brzęk łańcuchów zaciśniętych wokół jej kostek odbił się echem wokół niej. Spojrzała w stronę światła. Czy to były płonące świece? Nie. To pochodnie. To było dziwnie znajome. Wciągnęła powietrze nosem i poczuła duszący smród krwi, pleśni, odchodów i strachu. O Boże! Znów była w lochu Roaga. Przewróciło jej się w żołądku i pochyliła się w samą porę tak, by nie zwymiotować na swoje kolana. Jej żołądek zacisnął się i opróżnił całą jego zawartość jednym, gorącym chluśnięciem. Przez dzwonienie w uszach słyszała zaniepokojony głos Shade´a, powtarzającego jej imię. Wspomnienie o tym jak została pojmana uderzyło w nią z siłą pociągu ekspresowego i zapragnęła ponownie zemdleć, by nadal być w błogiej nieświadomości. Zamknęła oczy i poważnie rozważała zwinięcie się w kłębek i zapadnięcie w błogą nieświadomość. Już tak kiedyś robiła, gdy jej ojciec rozpoczynał kolejny alkoholowy maraton. 225

Trzy dni leżała na podłodze w swojej szafie, podczas gdy jej umysł zabierał ją daleko, do znaczenie przyjemniejszych miejsc, gdzie nie była świadoma tego, co działo się wokół niej. Lekarze nazywali to katatonią i w końcu wyciągnęli ją z tego, ale nigdy nie zapomniała, jak łatwo można było ponownie znaleźć się w tym miejscu. Jak łatwo byłoby pójść tam teraz. < Runa, kochanie, zostań ze mną> Shade wiedział. Wiedział, o czym myślała. Znał jej słabości. Zabrał jej poczucie winy, które nękało ją przez lata, ale małej dziewczynki, którą kiedyś była, nie mógł odebrać. Ciągle powtarzał, jak bardzo zmieniła się przez miniony rok, że stała się silniejsza, jednak fakt, iż najchętniej skuliłaby się i poddała, świadczył o tym, jaka wciąż była słaba. < Runa> Głęboki i władczy głos Eidolona przerwał jej rozczulanie się nad sobą. < Spójrz na mnie> Będąc na rękach i kolanach uniosła głowę w jego stronę. Jej wzrok się wyostrzył, co w zasadzie niekoniecznie było dobre. Na początku myślała, że znajdowała się w podobnej celi do tej, którą wcześniej dzieliła z Shadem, ale ta była o wiele gorsza. Rzeczywiście znajdowała się w lochu Roaga, jednak tym razem byli uwięzieni w dużej komnacie, w której Roag przechowywał narzędzia tortur. Runa była przykuta do ściany łańcuchami, podczas gdy Shade i jego bracia – nadzy - zostali umieszczeni w osobnych klatkach. Shade przycisnął się do krat środkowej klatki tak, by być tak blisko niej, jak to tylko było możliwe, a jego ciało migotało, stając się widoczne i przezroczyste na przemian. Wyszeptała. < Posłuchaj mnie> Powiedział Eidolon, z klatki po lewej stronie Shade´a. Siedział, opierając się o tylne kraty z ramionami luźno spoczywającymi na kolanach tak, jakby był w domu przed telewizorem. < Im bardziej się Shade o ciebie martwi, tym szybciej postępuje klątwa. Jeśli umrzesz, jego żal go wykończy. Musisz wytrzymać. Bądź silna> (* noo, to ją pocieszył )

< Ona jest silna> Powiedział Shade. Jego ciemne, obsydianowe oczy wwiercały się w nią. < Jesteś silna. Wyjdziesz z tego.> Z tylnej części komnaty, spod zacienionych schodów wyszedł Roag, a za nim podążały dwa krzepkie demony z baranio-podobnymi głowami. < Doprawdy, to byłby nie lada wyczyn. Mam na myśli przeżycie tego tutaj> Płynnie kroczył naprzód, a jego czarne szaty dramatycznie wirowały wokół niego. Wraith, który stał w rogu klatki ze zwieszoną głową, a jego włosy sterczały posklejane zaschniętą krwią, syknął. Runa sapnęła z wrażenia. Wraith wyglądał jak… no cóż jak demon. Jego twarz wykrzywiona była z 226

wściekłości, miał kły ogromne, jak u tygrysa, a jego oczy lśniły, jak wrzucone do ognia bursztyny. Wydawało się, że składał się wyłącznie z krwi i siniaków. W porównaniu z Shadem i Eidolonem wyglądał dużo gorzej, jednak gdy Roag się zbliżył, Wraith wpadł we wściekłość. Rzucił się na kraty, uderzając w nie ciałem raz za razem tak, jakby próbował złamać każdą kość w swoim ciele, by móc się między nimi przecisnąć. Shade próbował go uspokoić, ale bez względu na to, co mówił, nic nie pomagało. < Ależ on jest strasznie drażliwy> Niedbale powiedział Roag. < Ale chyba także bym taki był, gdybym przez dwadzieścia lat był uwięziony w klatce i torturowany> < Teraz masz nas wszystkich razem> Warknął Eidolon i wstał. < Czego chcesz?> Dwa potężne demony stojące za Roagiem rozpaliły ogień w kominku. (* o zaczyna się robić romantycznie )

< Moja lista jest wręcz kilometrowo długa, bracie. I zaczyna i kończy się bólem> Raog uśmiechnął się. < Ale to jest coś, co doskonale znasz, nieprawdaż E?> Wraith ponownie się uspokoił i stał teraz w swojej klatce z pochyloną głową i drżącymi ramionami, nie spuszczając wzroku z Roaga. < Zamknij się!> Eidolon potrząsając, zabrzęczał prętami swojej klatki. < Zamknij swoją pieprzoną mordę!> < No co? Nie chcesz, żeby biedny, mały Wraith dowiedział się, co przez niego wycierpiałeś?> Niski pomruk Wraitha zawibrował w kościach Runy. Czuła, że za chwilę zostanie wyjawione coś strasznego. Raog zwrócił się do Wraitha. < Najprawdopodobniej było ci ciężko dowiedzieć się o tym, że Shade´a podnieca torturowanie kobiet. Dlatego mogę sobie wyobrazić, iż nie spodoba ci się to, co Rada Wampirów robi Eidolonowi raz w miesiącu. Możliwe, że to będzie kropla, która przeleje dzban i przez to wreszcie zupełnie popadniesz w szaleństwo. W końcu nigdy nie byłeś zbyt stabilny umysłowo> < Ty gnoju> Wyszeptał Eidolon. < Ufałem ci. Kochałem cię> Shade wzruszył ramionami. < A ja nie. Zawsze byłeś dupkiem> Raog warknął coś w innym języku do swoich sługusów, którzy wsadzili żelazne pogrzebacze w ogień, który wcześniej rozniecili. Krew Runy natychmiast osiągnęła temperaturę rzeki Hudson w zimie. < Tobą zajmę się za moment, Shade> Roag zbliżył sie do klatki Wraitha, ale nie za blisko, co nie umknęło uwadze Runy. < Czy wiesz, dlaczego Rada Wampirów zostawiła cię w spokoju? Dlaczego możesz zabijać i zabijać bez opamiętania, a oni nic z tym nie robią? To 227

dlatego, że dawno temu nasz kochany, słodki brat – Eidolon, dobrowolnie zgłosił się na ochotnika, by przyjmować karę za ciebie> Wraith był tak blady, że Runa obawiała się, iż za chwilę straci przytomność. < Nie> < Ty kupo gówna!> Warknął Eidolon. < Gołymi rękoma rozerwę cię na strzępy!> < Och tak, jednego z nas rozszarpiesz na kawałki, ale do tego dojdziemy później> Obiecał Raog, nie odrywając wzroku od Wraitha. < Tak więc mały braciszku. Wiesz, jaka jest kara za zabicie więcej niż dozwolonej liczby ludzi w miesiącu? Czy wiesz, że wampiry godzinami brutalnie maltretowały Eidolona? A gdy już z nim skończyły, nie było na nim ani jednego cala, z którego by nie krwawił. A najzabawniejsze jest to, iż to trwa już od lat! Już ja o to zadbałem.> Eidolon otworzył szeroko oczy. < Ty. Przyjąłeś postać Wraitha i zabijałeś ludzi> < Wraith wystarczająco przechwalał się swoimi zabójstwami, byś był torturowany i bez mojej pomocy, ale tak naprawdę to ja po prostu lubię zabijać ludzi> Wraith zaczął drżeć, a jego oczy były tak przerażone i pełne bólu, że Runa praktycznie mogła poczuć jego cierpienie. < Dlaczego E?> Wychrypiał. < Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?> Raog się zaśmiał. < Nie słuchaj go, Wraith> Powiedział Shade. Zimne, surowe polecenie, które miało na celu zwrócenie i utrzymanie uwagi Wraitha. < E przejął twoją karę, ponieważ ty już wiele przeszedłeś w swoim życiu i z tego samego powodu nie powiedzieliśmy ci o tym> < Och, on nie przeszedł jeszcze wystarczająco dużo> Powiedział Raog. < Żaden z was> Pstryknął palcami i dwa kolejne demony, które musiały ukradkiem wejść schodami do komnaty, podczas gdy Runa pochłonięta była tą dziwną rozmową, wprowadziły bladą kobietę, która poruszała się jak zombie. Runa z przerażeniem zdała sobie sprawę, że kobieta poruszała się jak zombie, bo była zombi. O Boże, to była ta kobieta, którą Runa zabiła podczas ich ucieczki z lochu. < Och, ty chory pojebańcu> Powiedział Shade, gapiąc się na kobietę. < Owszem, a twoja mała partnerka będzie ofiarą krwi, której potrzebuje, by w pełni przywrócić moją ukochaną do życia> Shade z cichym warknięciem wyszczerzył kły. A następnie tak szybko, że Runa nawet nie spostrzegła, co się dzieje, dopóki nie było już po wszystkim, 228

zmienił się w bardzo chudego demona, wyciągnął swoje ekstra długie ramię przez kraty i chwycił Roaga. Pazurami zadrapał jego pierś tak, iż krew tryskała aż na stojący obok niego drewniany stojak. Raog krzyknął i odskoczył. Zimny, bezduszny gniew błysnął w jego oczach. < Zamierzam rozkoszować się waszym cierpieniem. Będę napawał się cierpieniem każdego z was> Przycisnął sobie rękę do żeber i zwrócił się do Eidolona. < Czy wspomniałem już, co jest w tym wszystkim najlepsze? Oczywiście poza zabiciem Runy na oczach Shade´a i przyglądaniem się, jak on znika na wieki? Zamierzam usunąć Wraithowi kilka wybranych części ciała, obedrzeć go ze skóry, a następnie zmusić cię, byś przeszczepił mi wszystkie jego dobre organy> Szczęka Runy opadła prawie do samej podłogi. Oczy Eidolona błysnęły wściekłym szkarłatem, niczym choinkowe światełka bożonarodzeniowe. Światełka bożonarodzeniowe z piekła rodem. < Co sprawia, że myślisz, iż zrobiłbym coś takiego?> Głos Eidolona brzmiał jak wydarty z najgłębszych piekielnych czeluści. < Ponieważ mój drogi bracie, jeśli tego nie zrobisz, będę torturował Taylę w taki sposób, że nawet nie jesteś sobie w stanie tego wyobrazić.> Paniczny strach Eidolona uderzył Runę niczym lodowaty podmuch. < Nie masz Tayli> < Jeszcze nie mam. Ale będę miał. Przyjdzie tu zwabiona twoim cierpieniem> Shade pokręcił głową. < Nie słuchaj go E. Pamiętasz, że kiedy tu byłem, Wraith nie mógł mnie wyczuć ?> Wyjaśnił Roag. < Przyjdzie. A kiedy przyjdzie, będę gotowy> Podszedł do ognia, w którym rozgrzewały się żelazne pręgierze i skinął na dwóch krzepkich demonów i każdy z nich wyciągnął rozżarzone żelazo z ognia. Z uśmiechem na ustach ponownie obrócił się do Shade´a. < Czas się zabawić, chłopcy>

Rozdział 20 Kynanowi nie udało się znaleźć, ani Shade´a, ani Runy. Do diabła nigdzie nie mógł także namierzyć Eidolona i Wraitha. Wrócił do szpitala i już ponownie zamierzał wybrać numer Eidolona, gdy zadzwoniła jego komórka. Na wyświetlaczu widniał numer domowy Eidolona. < Tak?> 229

< Tu Tayla.> Jej głos drżał ze strachu. < E jest ranny. O Boże, Kynan, jest źle!> (* uspokój się kobieto! Otwórz szafę i mów do rzeczy!) Adrenalina natychmiast wystrzeliła do jego krwiobiegu, spadając prosto do jego żołądka i jednocześnie z naddźwiękową prędkością popędziła w kierunku jego czaszki. A on starał się ponownie odnaleźć w sobie ten opanowany lekarski głos. < Tylko spokojnie, a teraz opowiedz mi po kolei, co się wydarzyło> Jej zdławiony szloch rozbrzmiał w jego uchu. < Przed paroma godzinami E. zadzwonił do mnie ze szpitala. Wraith go potrzebował. Myślę, że był u Shade´a. W każdym razie z jakiegoś powodu Wraith zupełnie stracił głowę. I od tamtej pory nic od niego nie słyszałam. O Boże!> Zimny dreszcz przeszedł mu po plecach. Jeśli bracia byli razem, a jeden z nich odczuwa ból, to bardzo prawdopodobne, że wszyscy trzej są w niebezpieczeństwie. (* wow brawo! Masz zapłon szachisty) < Tayla, posłuchaj mnie. Możesz wyczuć Eidolona, prawda? To stąd wiesz, że cierpi> < Tak, czuję i muszę koniecznie się do niego dostać> < Możesz go znaleźć? Możesz użyć swojego połączenia, by go zlokalizować?> < Tak…Eidolon mówił mi, że więzienie Roaga znajduje się gdzieś w Irlandii. Wyruszam natychmiast> < Nie możesz iść sama, idę z tobą> < Ale ty nie możesz podróżować przez piekielne bramy> Głośno wypuścił powietrze. Zupełnie zapomniał o tym ograniczeniu. Ludzie mogli przechodzić przez piekielny bramy tylko wtedy, gdy mieli mroczne dusze lub byli nieprzytomni. Więc wyglądało na to, że będzie musiał dać się znokautować. Już na samą myśl przeszedł go dreszcz – było oczywiste, iż ludzie, którzy odzyskiwali przytomność w środku piekielnej bramy, wychodzili z niej martwi. < Możemy obejść to ograniczenie> powiedział. < Spotkajmy się tutaj w szpitalu> < Potrzebuję Gem. Mógłbyś ją odszukać?> < Zadzwonię do niej> (* dobrze, że zawsze mam otwarty oryginał, bo niemiecki tłumacz po prostu pominął sobie to zdanie )

< Ona nie odbiera komórki. Jakiś dupek strasznie ją zdenerwował, czy coś w tym stylu… poszła do klubu Vamp. Mógłbyś po nią iść?> Cholera. Vamp. Gotycki klub z piekła rodem. No i oczywiście doskonale wiedział, kto był tym dupkiem, który ją zdenerwował. < Tay, nie rób głupstw i nie idź nigdzie sama! Poczekaj, aż wszyscy zbierzemy się w szpitalu, zrozumiano?> < Pospiesz się Kynan> Rozłączył się i ruszył prosto do klubu Vamp. W klubie było ciemno, głośno i dziwacznie. Było do przewidzenia, że akurat dzisiaj grali Death Metal. 230

Zaciskając zęby, przedzierał się przez masę wirujących ciał. Połowa tu obecnych miała na sobie za dużo ubrań, a druga połowa za mało. Bez wątpienia Gem będzie należeć do tej drugiej grupy. Ta myśl sprawiła, że zacisnął pięści w gniewie, którego w zasadzie nie miał prawa czuć. Przed nim w tłumie poruszała się czarno-niebieska głowa, więc ruszył w tym kierunku. Zobaczył Gem, zanim ona go zobaczyła i nawet, gdy palące uczucie zazdrości rozeszło się w jego piersi na widok dużego pana "jestem chętny" wampira, ocierającego się o nią podczas tańca, nie mógł zrobić nic, jak tylko zatrzymać się i ją podziwiać. Począwszy od jej czarnych kozaków na piętnastocentymetrowym obcasie do jej mini spódniczki wydawała się być zbudowana tylko z nieskończenie długich nóg i pnących się w górę róż z długimi łodygami, wytatuowanych po wewnętrznej części jej ud. (* przy tłumaczeniu tego zdania miałam ochotę wylogować się z istnienia)

Miała na sobie czerwony, sznurowany gorset, który wypychał jej wspaniale piersi w górę, a kolczasta, skórzana obroża wokół jej smukłej szyi połączona była łańcuszkiem. Jakoś nigdy nie pociągał go gotycki styl i moda, ale jej to pasowało. Uświadomił sobie, że to on chciał być tym facetem, o którego się ocierała, zamiast tego nieudacznika, z którym tańczyła. Ten nieudacznik da jej zapewne to, czego on jej nie dał. Najprawdopodobniej zabierze ją do domu i będzie się z nią kochał czule i bez gniewu. Poruszając się w niej, całując ją i dotykając jej delikatnej skóry, podaruje jej orgazm. Chociaż jakoś ciężko było mu sobie wyobrazić, aby gość, który nosi biały podkład, umalowany jest czarną kredką do oczu i czarną szminką, mógłby być dobrym kochankiem. A z drugiej strony w ogóle nie chciał myśleć o tym, że ktokolwiek inny kochałby się z Gem. Jakby go wyczuwając, Gem obróciła się w jego stronę. W jej zielonych oczach błysnęło zaskoczenie, jednak po chwili zmrużyła je szelmowsko. Jej spojrzenie wyraźnie mówiło: Już ja ci pokażę! Odepchnęła od siebie napalonego gościa i zaczęła przepychać się przez tłum, nie odrywając wzroku od Kynana. Cholera. To było tak, jakby ktoś rzucił na niego zaklęcie. Po prostu tam stał jak kłoda, podczas gdy ona szła w jego stronę. Stanęła przed nim tak, że jej piersi dotykały jego klatki piersiowej. (*teraz będę chamska  Nie naruszaj mojej przestrzeni powietrznej swoim wczorajszym oddechem )

Złapała za kołnierz jego koszuli i szarpnęła go, przyciągając do siebie jak najbliżej, jednocześnie umieszczając jego jedną nogę między jej. Z całą pewnością nie umknęła jej uwadze jego erekcja, która właśnie wypalała dziurę w jej brzuchu tak, jak i on nie przegapił gorąca, ocierającego się o jego udo. To była jej zemsta, dobrze to wiedział. I mimo, że bardzo chętnie dałby jej możliwość podniecenia go i porzucenia, to zagrożonych było zbyt wiele żyć. A jednak nie śpieszył się, kładąc ręce na jej wąskich biodrach i ocierając się o nią, odtwarzając swoją własną wersję Dirty Dancing, którą 231

wcześniej odgrywał z nią ten wampirzy pozer. I jeśli dobrze interpretował jej westchnięcia, robił to zdecydowanie lepiej, niż jego poprzednik. Gorąca pasja płonęła w jej oczach i mimo, że dobrze wiedział, iż nie powinien tego robić, pocałował ją dziko, nagląco, zachłannie. (* no cóż, jak to mówią „nie chcem ale muszem” )

Jej pocałunek skradł mu oddech i myśli do tego stopnia, że prawie zapomniał, po co tu właściwie przyszedł. Jednak w samą porę ponownie sobie przypomniał i zmusił się, by się od niej oderwać. < Nie dlatego tu jestem> Przekrzykiwał głośną muzykę. Położyła ręce na biodrach. < Och, doprawdy? Ja także nie sądziłam, że przyszedłeś tutaj, by wydymać mnie w pomieszczeniu pełnym ludzi, kiedy nie potrafisz tego zrobić nawet, gdy jesteśmy sami> O tak, zasłużył sobie na to. < Tayla nas potrzebuje> Złapał ją za rękę i wyciągnął z klubu. Gdy byli już na zewnątrz, szarpnęła go i musiał się zatrzymać. < O czym ty mówisz?> Odciągnął ją od ludzi stojących w kolejce do klubu. < Najprawdopodobniej. Zamierzamy ich odszukać> Jego komórka zadzwoniła i wyciągnął ją z kieszeni, podczas gdy on i Gem ruszyli w kierunku jego Mustanga. Numer Arika wyświetlił się na ekranie. < Tak?> < Znalazłeś moją siostrę?> < Mam pewne podejrzenia, ale nie mogę się teraz zagłębiać w szczegóły> Arik zaklął. < Jestem w drodze do Nowego Jorku, ale na wypadek gdybyś znalazł ją pierwszy, mam coś, co Runa koniecznie musi wiedzieć> Kynan wysłuchał go i mimo, że nie miał bladego pojęcia, o czym do diabła Arik mówił, obiecał przekazać Runie wiadomość. *** Shade czekał w swojej klatce. Czekał, aż Roag wróci, by kontynuować swoją zabawę. Zabawę. Dobre sobie. Dźganie i bicie Eidolona i Shade´a rozżarzonymi pogrzebaczami było naprawdę niesamowicie zabawne. Przynajmniej teraz Roag zabrał swoich sługusów i swoją dziewczynę, aby przez chwilę mogli pocierpieć w spokoju. E siedział w kącie swojej klatki, koncentrując się na ukrywaniu swojego bólu możliwie jak najgłębiej. Za żadne skarby nie chciał, by Tayla go namierzyła, jednak Shade przypuszczał, że na to było już dużo za późno. 232

Shade potarł udo w miejscu, gdzie jeden z pogrzebaczy wbił się dość głęboko, ale tak jak w przypadku większości jego ran, gorąco skauteryzowało rany (*kauteryzować - przypalać chorą tkankę, przyżegać), dlatego mimo wielu odniesionych ran, krwawił tylko z kilku. I pomimo, że Raog groził, iż pozwoli swoim sługusom zgwałcić Runę, dzięki Bogu, jeszcze do tego nie doszło. Zostawili również Wraitha w spokoju i mimo że go nie dotknęli, to on był tym, który cierpiał najbardziej. Wraith wpadł w szał, gdy przypalali, bili i dźgali E i Shade´a. Raz za razem, rzucał się na kraty, aż wyglądał niczym krwawiąca miazga. (* czyli jakby zamordował 20 osób widelcem )

Teraz stał nieruchomo niczym posąg, wpatrując się w schody, za którymi zniknął Roag. W jego oczach lśniła czysta żądza krwi. Żądza krwi i odrobina szaleństwa, która mówiła, iż Wraith mentalnie znajdował się teraz w miejscu, którego Shade raczej nie chciał znać. Już od wielu godzin Wraith się nie poruszył i nie powiedział ani słowa, niezależnie od tego, co Shade robił, czy mówił i Shade zastanawiał się, czy jego mały brat kiedykolwiek się z tego otrząśnie. Zakładając, że wyjdą z tego żywi. Przeszedł go dreszcz na myśl o rzeczach, które Roag jeszcze dla nich zaplanował. Śmierć to jedno, ale obdarcie Wraitha żywcem ze skóry, usunięcie mu poszczególnych części ciała i zmuszenie E do przeszczepienia ich Roagowi… Boże… cholera. Shade potrząsnął swoją klatką w nadziei, że uda mu się przepędzić dziką desperację w oczach Runy. < Runa, kochanie? Dobrze się czujesz?> Od momentu, gdy Roag wyszedł, nie spuszczała z niego wzroku. Gdy Roag i jego podwładni zabawiali się z nimi, szalała niemal tak samo, jak Wraith. Jej kostki krwawiły w miejscach, które metalowe kajdany mocno obtarły. < Zabiję go> Jej głos był ochrypły od krzyków, ale moc jej słów nienaruszona. Wiedział, że gdyby tylko miała ku temu okazję, wyrwałaby Roagowi serce z piersi gołymi rękami. Wziął głęboki oddech, jego pierś uniosła się i napływająca krew wypełniła jego serce. Wypełniła go miłość i było to tak ciepłe, przyjemne i właściwie uczucie, iż jego oczy napełniły się łzami, jak u jakiejś beksy. < Shade… kurwa!> Eidolon zerwał się na równe nogi. Runa krzyknęła: < O nie! Shade, nie!> Spojrzał w dół i poczuł się, jakby tracił grunt pod nogami. Prawie nie widział już swojego ciała. Znikał w oczach, a przy tym tempie zostało mu tylko parę minut istnienia.

233

*** Kynan, Gem i Tay stali obok piekielnej bramy w izbie przyjęć podziemnego szpitala. Tayla zmarnowała wiele cennych godzin na przeszukiwaniu okolic wokół irlandzkich piekielnych bram, jednak, gdy w końcu znalazła właściwą bramę i pokonała strzegącego jej demona, natychmiast wróciła do szpitala po Ky i Gem. Gem nadal nie odezwała się słowem do Kynana, od kiedy wyszli z klubu Vamp. < Skontaktowałaś się z jedną z irlandzkich filii Aegis, żeby wysłali ci wsparcie?> Zapytała Gem. < Chciałabym móc to zrobić> Odpowiedziała Tay. < Ale nie polegać na tym, że będą zabijali tylko złe demony> Ky przytaknął. < Zgadzam się. Ich wsparcie bez wątpienia byłoby dla nas bardzo pomocne, jednak musielibyśmy im zbyt wiele wyjaśniać, gdy wy dwie zmienicie swoją postać. A poza tym, nie jesteśmy całkiem sami> Stłumiony pomruk aprobaty zabrzmiał wśród demonów, otaczających ich wpół okręgu. Wśród nich byli pracownicy szpitala, którzy nalegali, by iść z nimi. Praktycznie każdy, kto właśnie miał dyżur dobrowolnie zgłosił się na ochotnika, aby pomóc ratować E i jego braci, co mówiło wiele o ich lojalności, mimo tego, że demony nie były znane z ich altruizmu. Tayla uśmiechnęła się i związała swoje rude włosy w wysokiego kucyka. < Kto by pomyślał, co?> Miała na sobie swój standardowy strój bojowy z czerwonej skóry. Wiele demonów było ślepych na ten kolor, co sprawiało, iż zwracała na siebie mniejszą uwagę, niż gdyby była ubrana w czerń. < Taa, demony, które nie do końca są złe. Kto by pomyślał?> Rzucił Gem ukradkowe spojrzenie i znów spojrzał na Tay. < Jesteś gotowa?> < Zwarta i gotowa> (* zwarta, gotowa i czujna jak jaszczurka ) Tay wyciągnęła rękę, a on wsadził jej w dłoń jedną z dwóch strzykawek, które przygotował. Zawartość strzykawki pozwoli mu być nieprzytomnym przez około 5 minut. Wystarczająco długo, by przetransportować jego ludzkie dupsko przez piekielną bramę. Hojnie przeliczył swoją dawkę. Nie to, żeby chciał być nieprzytomny dłużej, niż było to konieczne, ale na pewno nie zamierzał obudzić się zbyt wcześnie. Jeśli już musiał umrzeć, to wolał polec w walce, niż umierać w piekielnej bramie. < Czy każdy wie, co ma robić?> Tay zaczęła, zwracając się do wszystkich obecnych. < Jak tylko wyjdziemy z bramy, będę szła przodem. Jestem pewna, że te dupki już na mnie czekają, więc dam się złapać. Wy podążycie za mną i gdy już będę wewnątrz zamku, zaatakujecie, podczas gdy oni będą wciąż zajęci 234

mną. Zrozumiano?> Kynanowi ani trochę nie podobał się pomysł, by Tay była przynętą, ale nie mieli wielkiego wyboru. Ogólny pomruk aprobaty wzniósł się ponad stłumionymi odgłosami szpitala. Gem założyła sobie na ramię torbę podróżną wypełnioną bronią. Tay miała poukrywaną broń na całym ciele, czego Roag będzie się po niej spodziewać . Ky również był obładowany, a ciężar jego załadowanej kabury podnosił go na duchu. Dodatkowo miał przy sobie apteczkę pierwszej pomocy. Ky chwycił nadgarstek Tay, zanim zdążyła zrobić mu zastrzyk. < Jeśli w przeciągu czterech minut po dotarciu do Irlandii nie odzyskam przytomności, niech Gem poda mi Episol, który jest w mojej apteczce> Używanie stymulatora na bazie epinefryny było ryzykowne. Eidolon wynalazł ten lek i stosował go na mieszańcach ludzkiego i demonicznego pochodzenia, ale Kynan musiał być natychmiast gotowy do akcji. < Zrozumiałam> Abasi, ogromny zmiennokształtny mężczyzna, stanął za Ky, gdy Tay wbiła strzykawkę w ramię Ky. Kynanowi zrobiło się ciemno przed oczami i ostatnie, co udało mu się zarejestrować to, że Abasi złapał go, gdy upadał.

Rozdział 21 Prawie straciła Shade´a. Runa nie mogla oderwać od niego oczu i nie potrafiła przestać płakać. Eidolon nakazał Shade´owi, by na nią nie patrzył, ponieważ to pogarszało tylko jego stan i sprawiało, że znikał szybciej, jednak mimo to, co jakiś czas spoglądał na nią ukradkiem. Ból widoczny w jego oczach ranił ją niczym nóż. Na Bogów, najchętniej zaczęłaby krzyczeć do utraty głosu i zmysłów. < Już cza-as> Runa wzdrygnęła się na śpiewny głos Roag´a. Ponownie wprowadził do lochu swoją zombi-dziewczynę i posadził ją na stole do autopsji, który rozstawił po tym, jak skończył torturować Shade´a i Eidolon´a. < I mam dla was prezent> Odgłos łańcuchów i szarpaniny rozbrzmiał na schodach i trzy demony wciągnęły za sobą do lochu zakrwawioną, ludzką kobietę. Przerażenie widoczne na twarzy Eidolona zdradzało, że tą kobietą jest Tayla. Musiała być niewiarygodnie silna, ponieważ trzy demony dwa razy większe od niej miały ręce pełne roboty próbując utrzymać ją pod kontrolą. 235

< Cieszę się, że postanowiłaś do nas dołączyć> powiedział Roag. < Trochę długo to trwało. Już zaczynałem myśleć, iż ci nie zależy> < Jeśli choć włos spadnie jej z głowy, nie dostaniesz ode mnie tego, czego chcesz> Przysiągł Eidolon. Roag parsknął tylko. < Zmienisz swoje zdanie, gdy pozwolę moim sługom się z nią zabawić> Wskazał na róg, w którym stało niekształtne coś z wystającymi z pyska kłami. W jego oczach było czyste zło – i pożądanie. < Ten będzie pierwszy> Roag podszedł do Runy i zdjął jej łańcuchy. Piekące ciepło wydawało się palić jej ramię i zamglonymi oczami mogła zobaczyć dlaczego. Roag wbił jej w ramię coś, co wyglądało na srebrną igłę, najwyraźniej by powstrzymać ją przed przemianą. To osłabiło ją tak bardzo, że nie miała siły się bronić, gdy ciągnął ją niczym szmacianą lalkę w stronę swojej zombi-dziewczyny. Najpierw przymocował nadgarstki Runy do masywnego kamiennego stołu, potem podbiegł do ściany i ściągnął brutalnie wyglądający bułat z ząbkowanym ostrzem. Z uśmiechem sprawdził ostrze. < To będzie bolało, Runa. Może nie jest to konieczne, ale bez bólu nie ma zabawy> Oblizał ostrze, smakując je niemal czule, zanim znów przemówił. < Widzisz…moja ukochana Sheryen potrzebuje twojej krwi, ale potrzebuje też twojego serca. Oczywiście, gdy będzie ono jeszcze biło.> Mówiąc to, czule pogładził Sheryen po policzku. Kiedy ponownie spojrzał na Runę, był uosobieniem wszystkiego, w co za czasów jej dzieciństwa wierzyła,że charakteryzowało demona: złowrogie szaleństwo wrzące w jego oczach, głęboka nienawiść do wszystkiego, co dobre, a poza tym umiłowanie wszystkiego, co bezbożne i złe. < Panie!> Zielony, rogaty stwór zbiegł po schodach, potykając się na ostatnich stopniach. W ręku ściskał zakrwawiony kikut. < Zostaliśmy zaatakowani!> Z góry słychać było odgłosy uderzania metalu o metal i pieści o ciało, tak jak i okrzyki bólu. I wtedy rozpętało się piekło. Jakiś błysk światła niemal oślepił Runę i w następnym momencie w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą stała Tayla była zupełnie inna istota. To coś przypominało Taylę, ale było większe, miało nietoperze skrzydła i łuskowatą skórę – nie mówiąc już o ogromnych zębach i pazurach. Łańcuchy przytrzymujące bestię rozpadły się i rzuciła się ona na Roaga. Przez krótką chwilę wydawało się, że Tayla łatwo się z nim rozprawi, ale wtedy do walki rzuciły się sługusy Roaga i Tayla zaczęła opadać pod ich bezlitosnymi uderzeniami. 236

Roag, który krwawił z otwartej rany na ramieniu, warknął dziko, obiema rękami chwycił ostrze i zamachnął się na nią. Tayla krzyknęła i natychmiast z powrotem wróciła do swojej ludzkiej postaci, a w jej brzuchu tkwiło ostrze. Eidolon wydobył z siebie straszliwy krzyk, który odbił się echem po całym lochu. Grobowo zimny wiatr zawiał, idąc w parze z dźwiękiem jego cierpienia, które słychać było jeszcze długo po tym, gdy powinny już ucichnąć. Odgłosy bitwy wydawały się narastać i zbliżać do nich, ale Runa po prostu nie mogła oderwać oczu od partnerki Eidolona, która wiła się z bólu na podłodze. < Zobacz, co się dzieje tam na górze!> Wrzasnął Roag do jednego ze swoich demonów. Demon, który czekał na swoją kolej, by móc zabawić się z Taylą pokłusował – i to należy rozumieć dosłownie, ponieważ miał kopyta – w kierunku schodów, gdy nagle dziesiątki demonów wbiegło szturmem do środka. Runa patrzyła bezradnie, jak Kynan, Gem i cała zbieranina demonów, niektórzy wciąż ubrani w szpitalne fartuchy walczyli w krwawym brutalnym starciu. Gdy Gem oberwała w głowę i upadła na ziemię, Kynan wyciągnął pistolet ze swojej skórzanej kurtki i strzelił do demona, który ją uderzył, robiąc mu w klatce piersiowej dziurę wielkości pięści. Mimo to, nawet z imponującym arsenałem broni Kynana, sługusy Roaga powoli, ale pewnie zyskiwały przewagę, pokonując drużynę dobra. Tymczasem Roag stał na uboczu, osłaniając Sheryen. Czas zdawał się płynąć coraz wolniej i Runa miała wrażenie, że za każdym razem, gdy jeden z demonów walczących po ich stronie padał, odczuwała to niczym cios w brzuch. Puls dudnił jej w uszach, tłumiąc okrzyki bólu i brzęk metalu o metal. Shade i jego bracia rzucali się na kraty i kopali drzwi. Głęboko zatopiona w spirali rozpaczy ledwie mogła dosłyszeć nawołujący ją głos. Roag wygrywał. Ona umrze w straszliwych męczarniach, a Shade będzie cierpiał przez wieczność. Kynan zamachnął się na jednego z demonów, z którym walczył, dziwnie wyglądającą bronią z obustronnym ostrzem zakrzywionym w kształcie litery "S", zadając mu głęboką ranę w boku. Walcząc, przedzierał się w jej stronę z dzikim, skoncentrowanym wyrazem twarzy. Jednak cokolwiek miał jej do powiedzenia, będzie musiało poczekać, bo nagle ostrze zatopiło się w jej piersi i Roag pochylił się nad nią, a czyste zło płonące w jego oczach nie wróżyło nic dobrego. < Koniec z tą grą na zwłokę> Warknął. 237

< Nadszedł czas, by wziąć twoje serce> Shade całym ciałem rzucał się na drzwi swojej klatki. Strach i adrenalina dodawały mu nowej siły. Drzwi wygięły się, ale nadal trzymały. Klatki zostały zrobione specjalnie po to, by utrzymać nawet najpotężniejsze demony, a szpary między kratami były zbyt wąskie, żeby mógł się przez nie przecisnąć, nieważne, w jaki gatunek demona by się przemienił. Roag, który nadal stał pochylony nad Runą obrócił się do Shade´a i obdarował go uśmiechem, który zmroził mu krew w żyłach. Kynan dźgnął łokciem w bok demona Darquethoth i w końcu był na tyle blisko Runy, by walnąć Roaga z bekhendu. Głowa Roaga z szarpnięciem odleciała do tyłu, a z jego nosa trysnęła krew. Darquethoth skoczył Kynanowi na plecy, ale on jedynie wyszczerzył zęby i zrobił kolejny krok do przodu. Shade wstrzymał oddech, modląc się do każdego Boga, który zechciałby go wysłuchać, żeby pozwolił Kynanowi pomóc Runie. Jednak Darquethoth złapał Kynana za ramię i odciągnął na bok. Kynan krzyczał coś do Runy, ale jego słowa zostały stłumione, a cokolwiek jej powiedział sprawiło, że jej oczy się rozszerzyły. Ostatkiem sił, Kynan doskoczył do Runy z wyciągniętym ramieniem, a jego ostrze przemknęło tak blisko jej nadgarstka, iż Shade myślał, że odrąbał jej rękę od ramienia. Zamiast tego jej łańcuchy opadły i była wolna. Srebrna igła w jej ramieniu nadal ją paraliżowała, jednak udało jej się przewrócić na bok, trafiając Roaga nogami. Warcząc, kopnęła Roaga i pchnęła w stronę Shade´a. Bogowie wysłuchali jego modlitw i nie miał zamiaru ich rozczarować. Gdy jego brat uderzył w drzwi klatki, Shade złapał go za ramię. Kraty były blisko siebie, a jego ciało zanikało, nie miał szans przeciwko Roagowi, ale do jasnej cholery, wyrządzi swojemu starszemu bratu tyle szkód, ile tylko będzie mógł. < Rodzina!> Głos Runy przedzierał się przez zgiełk bitwy, gdy Shade mocno szarpał Roagiem uderzając nim o klatkę tak mocno, że rozbił mu czaszkę. < Twoja klątwa! Arik!> (* jeśli on zrozumie, o co jej chodzi po tych podpowiedziach, to chyba jest dobry w kalamburach)

To, co mówiła, po prostu nie miało sensu. < Co?> Słyszał jej chrapliwy, zbolały oddech, gdy obok ołtarza, na którym położył ją Roag, z trudem usiłowała podnieść się na nogi. < Arik znalazł inne tłumaczenie dla twojej klątwy. Ukochana osoba lub…członek rodziny> Już o tym dyskutował z Wraithem. Mógł uwolnić się od klątwy tylko, jeśli przeniósłby ją na ukochaną osobę… Rodzina. Albo…członka rodziny. 238

Na piekielne kości! Czy to mogła być prawda? Nie miał czasu, by dłużej się nad tym zastanawiać. (* No właśnie, czas nie chuj, nie stanie! Działaj!) Trzymał Roaga mocno, ale gdy ten zaczął wyślizgiwać się z jego uścisku, Shade wypowiedział słowa, które wcześniej nakazał mu wypowiedzieć Wraith. (*cud, że zapamiętał, ale w sumie można zapamiętać na podstawie skojarzenia np.: soli Maja, orientuj się, kaktusie )

Nic się nie wydarzyło. Kurwa! I wtedy powietrze między nim i Roagiem zaczęło wibrować. (* To jest to! Brakowało „kurwa” na końcu!) Ciało Shade´a powoli stawało się znów solidne, podczas gdy poszczególne partie ciała Roaga zrobiły się mlecznoprzejrzyste tak, że Shade mógł przez niego dostrzec, jak Runa zbliża się do nich chwiejnym krokiem. Tak! Podekscytowanie dodało mu nowych sił i mocno trzymał Roaga, który wydawał się jeszcze nie dostrzegać, iż teraz to on jest nosicielem klątwy. Runa wyrwała klucze zza pasa Roaga i szybko odskoczyła do tyłu, gdy ten się na nią zamachnął. Jeden ze sługusów Roaga szykował się, by rzucić się na Runę, ale Gem chwyciła to jaszczuropodobne stworzenie za gardło i rzuciła na ziemię. < Uwolnij Eidolona!> Krzyknął Shade do Runy. On sam mocno trzymał Roaga przyciśniętego do drzwi jego klatki. Nie mógł ryzykować, by coś stało się Runie. Gdy tylko Eidolon został uwolniony, walnął Roaga pięścią w twarz, powalając go na ziemię, a następnie pospieszył do Tayli, podczas gdy Runa uwalniała Shade´a. Shade wybiegł na zewnątrz. Sługusy Roaga zbliżali się do niego i sam Roag również ponownie stawał na nogi. Jednym płynnym ruchem Shade oparł Runę o klatę i wyszarpnął srebrną igłę z jej ramienia. Jej zduszony okrzyk bólu prawie rozerwał mu serce. < Przepraszam> Szepnął. Jego palce odnalazły ranę na jej ramieniu i zapragnął, by móc tak jak Eidolon posiadać dar uzdrawiania, ale jedyne, co mógł zrobić w ułamku sekundy, jaki mieli, to spowodować wydzielanie endorfin w celu złagodzenia jej bólu. < W porządku> Zapewniła go. < Za tobą!> (* matko, zawału można dostać!) Obrócił się i walnął Roaga łokciem w gardło. Najchętniej stłukłby sukinsyna na miazgę, ale teraz koniecznie potrzebowali zdolności Wraitha do walki. Więc wypuścił swojego młodszego brata z klatki i cofnął się. (* słusznie, bo jak mawiają boksera może obrazić każdy, ale nie każdy zdąży przeprosić )

Z dzikim rykiem Wraith przedzierał się przez wojsko Roaga niczym nóż przez bibułkę. Ogromne ciało uderzyło w Shade´a z boku. Nie był na to przygotowany i 239

zatoczył się na ścianę. Chwilę potem walczył na śmierć i życie. Demon, z którym walczył był silny, znacznie silniejszy niż Shade. Za pomocą swoich człekokształtnych rąk chwycił Shade’a za gardło, utrzymując równowagę przy pomocy skrzydeł, podczas gdy próbował wycisnąć życie z Shade´a. Upadły anioł. O Bogowie, czego w zamku Roaga szukał pieprzony upadły anioł? Anioł uśmiechnął się na daremne wysiłki Shade´a. A potem wszystko, co mógł dostrzec, to kły i krew. Runa w swojej wilczej postaci odgryzła aniołowi jedno skrzydło. Anioł gwałtownie się obrócił i zaczął uciekać. Runa chciał rzucić się za nim w pościg, ale Shade złapał ją za kark. < Spokojnie dziecinko. Ich nie można tak łatwo zabić. Pozwól mu odejść> Udręczony krzyk Roaga zagłuszał odgłosy bitwy. Oszołomiony patrzył na swoje ręce. O tak, teraz zauważył klątwę. Spojrzał na Eidolona, który stał pochylony nad Taylą. Jego dermoglify świeciły, podczas gdy uzdrawiał swoją partnerkę. Raog miał zamiar przenieść klątwę na E. Shade zerwał topór ze ściany i w dwóch krokach stał tuż przy Sheryen. Roag wyciągnął rękę w stronę Ediolona. Shade zamachnął się. < To za Skulk, ty sukinsynu!> Głowa Sheryen z cichym szeptem została oddzielona od jej ciała. Roag obrócił się, a siła rozmachu sprawiła, że uderzył w Eidolona. krzyknął Roag i po raz pierwszy w życiu Shade widział prawdziwy ból w oczach swojego brata. Roag nie przestawał krzyczeć, a jego głos i ciało stopniowo zanikały, aż nic z nich nie zostało. < A to> powiedział cicho Shade. < Za nas wszystkich> Skończyło się. Po tym, gdy Roag odszedł, jego podwładni nie trzymali już razem. Niektórych opuściła odwaga i stali się łatwym łupem dla Gem, Kynana i szpitalnego personelu, a reszta uciekła. Wraith, którego żądza krwi i potrzeba zemsty prawie doprowadziły do utraty rozumu, ścigał ich znikając za krętymi schodami. Kiedy Runa się poruszyła, Shade przyciągnął jej nagie ciało do swojego. < Wszystko w porządku? Zawołam E, żeby wyleczył twoje rany> < Mogę zaczekać. Inni potrzebują jego pomocy bardziej niż ja> Shade spojrzał na E. < Jak ona się czuje?> Tayla wstała i otrzepała się z brudu. Wiele demonów zachowuje swoje ubrania, gdy zmieniają postać i Tayla należała do jednego z tych szczęśliwych gatunków. < Czuję się dobrze. Jak nowo narodzona> 240

Eidolon tak samo niechętnie chciał opuścić Taylę, jak Shade Runę, ale niektórzy z jego szpitalnych kolegów, którzy pospieszyli mu na ratunek, byli w kiepskim stanie. Mimo to Shade znalazł czas, by pocałować Runę. Długie, gorące spotkanie ich ust z obietnicą na więcej, później. Tak wiele jej zawdzięczał i zamierzał spędzić resztę życia, starając się wynagrodzić jej to, co on i Roag jej zrobili. A teraz przełączył się na tryb lekarski i odsunął od niej. Niektóre obrażenia były na tyle poważne, że Shade musiał skorzystać z apteczki pierwszej pomocy, którą przyniósł Kynan. Na szczęście, ponieważ wszyscy oprócz Runy posiadali pewną wiedzę medyczną mogli dość szybko stwierdzić, które z przypadków były najcięższe i którymi powinni zająć się w pierwszej kolejności. Mimo to stracili jednego asystenta medycznego, zmiennokształtnego-lwa, który od ponad dziesięciu lat pracował w szpitalu. Ci, którzy byli w stanie się jeszcze poruszać, przenieśli ciężko rannych do piekielnej bramy, by móc ich przetransportować do szpitala. Shade i Eidolon zrobili co tylko mogli i na koniec byli wyczerpani. Ktoś przeszukał pomieszczenia zamku i przyniósł workowate tuniki, które nosili sługusi Roaga. Runa i Shade założyli je na siebie, podczas gdy Eidolon resztkami energii leczył Runę, Gem i Kynana. (* trzech na raz? Wow, dobry jest!) Gdy skończył, Shade posadził go na drewnianym stołku, by nie upadł. Tayla usiadła mu na kolanach i przytuliła go do siebie. < Dopadłem wszystkich sukinsynów> Powiedział Wraith, potykając się na ostatnich schodach, schodząc w dół. Wyglądał jak masa krwi i dotkliwych ran. < Solice także> Zachwiał się i upadł na kamienną podłogę, aż trzasnęły jego rzepki kolanowe. < Ta dziwka> < Cholera> Shade rzucił się biegiem do niego i dosięgnął brata w tym samym czasie, co E. Każdy z nich wziął go pod ramię, by utrzymać go w pozycji pionowej i obaj wysyłali fale uzdrowicielskich mocy do niego. Energia Eidolona zaczęła leczyć rany, ale był to długi proces, ponieważ E sam był na wyczerpaniu. Kląc pod nosem Shade zaczął poszukiwania wewnętrznych obrażeń. Na szczęście organy wewnętrzne Wraitha były nienaruszone, ale stracił dużo krwi, co było dość niebezpieczne. Jego głowa zwisała tak nisko, że podbródkiem dotykał klatki piersiowej, a jego długie włosy ukrywały jego twarz i Shade zastanawiał się, czy Wraith był tak słaby, że nie mógł podnieść głowy. < On musi się pożywić> Powiedział Shade, wstając. 241

Zimny przeciąg poruszał słomą na podłodze, aż w końcu Gem przerwała ciszę i wystąpiła na przód. < Ja to zrobię> Erotyczny wir pożądania niczym delikatny wietrzyk natychmiast roztoczył się wokół Wraitha i E. uniósł brew. < Naprawdę jesteś na to gotowa? Bo po około pięciu sekundach, gdy rozpocznie karmienie, będziesz leżeć pod nim, a on będzie w tobie> Gem przełknęła i skinęła głową dzielnie. < To nie tak, że jestem dziewicą, czy coś> Wydawało się, jakby w jej odpowiedzi był jakiś podtekst, ale Shade nie miał absolutnie bladego pojęcia, co to mogło być. < Nie> Kynan podszedł i ukląkł obok Wraitha. < Ja to zrobię. Już raz się ode mnie żywił> E. wstał, spojrzał na Shade´a i wyglądał na tak samo zaskoczonego i zdezorientowanego jak Shade. Kiedy do diabła Wraith miałby pić krew Kynana? I dlaczego? Jakoś nie mógł sobie wyobrazić, żeby Kynan pozwolił na coś takiego. Gem jednak nie wyglądała na zaskoczoną. Moze… nie. Demony Seminus nie były seksualnie zainteresowane mężczyznami. Mogli osiągnąć orgazm wyłącznie z kobietami. Chociaż…prawdopodobnie Sem mógłby również posuwać faceta, jeśli byłaby przy tym obecna kobieta. Więc Gem, Ky i Wraith… Shade potrząsnął głową, by oczyścić myśli. Jego umysł zabrał go do miejsca, w którym nie chciał być. < Czy mimo to, nadal będzie potrzebował seksu?> Zapytała Runa i Shade przytaknął. < Byłoby najlepiej, jeśli mógł dostać obie te rzeczy jednocześnie, ale jeśli się pożywi, możemy później poszukać mu kobiety w szpitalu> Wszyscy odsunęli się, gdy Kynan podwinął rękaw i zaoferował Wraithowi swój nadgarstek. Nozdrza Wraitha rozszerzyły się i zanim Shade zdążył wykrzyczeć ostrzeżenie, Wraith zatopił kły w gardle Kynana. Kynan zaczął machać rękoma na wszystkie strony, szarpnął się raz i zrelaksował. < Założę się, że szybko nie zgłosi się ponownie na ochotnika> Wymamrotał Shade. Po kilku minutach, Gem przyklękła obok Wraitha, który na nią warknął. Jego złote oczy widziały w niej zagrożenie dla jego źródła pożywienia. < Spokojnie> Powiedziała łagodnie, chwytając za nadgarstek Kynana. < Wraith, musisz przestać> Wraith szarpnięciem przyciągnął Kynana jeszcze bliżej siebie, pijąc długimi i mocnymi haustami, jakby chciał wypić tyle pokarmu, ile możliwe, zanim jego posiłek zostanie mu zabrany. Shade sprawdził puls po drugiej stronie szyi Kynana. Puls był szybki, za 242

szybki i słaby. Wniknął do ciała Kynana swoim darem i… o tak, facet oddał więcej krwi niż powinien. < Przestań bracie. Teraz> Wraith ssał jeszcze mocniej. Eidolon złapał Wraitha za ramiona i pociągnął go do tyłu. < Cholera, zabijasz go> E. uderzył Wraitha w tył głowy. < Zabijasz Kynana! Wraith!> Złoto wyblakło w oczach Wraitha, zastąpione przez elektryzujący błękit. Oderwał się od szyi Kynana i zamrugał, kiedy ponownie wynurzał się ze swojej żądzy krwi. Kynan osunął się na ziemie, bardzo blady i bardzo nieprzytomny. < Szok hipowolemiczny> Shade złapał głowę Kynana, zanim zdążyła uderzyć o ziemię. < Musimy zabrać go do szpitala> Wsunął ręce pod bezwładne ciało Kynana, ale Wraith chwycił go za nadgarstek. < Ja go zaniosę> Determinacja w głosie Wraitha nie pozostawiała miejsca na kłótnie. Jego brat musiał to zrobić. < W porządku> Powiedział Shade. < Tylko się uwijaj!> Rozdział 22 Kynan leżał nieprzytomny na szpitalnym łóżku podłączony do kroplówki infuzyjnej z krwią B+ . Shade stał u stóp łóżka z Runą u jego boku. Wraith siedział blisko przy łóżku, chowając twarz w dłoniach i wyglądał, jakby wiele dni pracował jako niewolnik w kopalni demona Neethul. (* biedny Wraith, zmęczony jak koń po westernie)

< Stary, nic mu nie będzie> Shade poklepał Wraith´a po ramieniu, odzianym w szpitalny fartuch, który każdy z nich miał na sobie. Wraith spojrzał w górę. Miał podkrążone i przekrwione oczy (* taa, tyle się Kynana krwi nachłeptał, że mu aż do oczu podeszło )

< Gem też tak twierdzi> < Nie kłamałaby> Wraith przytaknął. < Po prostu poczekam tutaj, aż się obudzi> < A wtedy?> 243

< Jest coś, co muszę zrobić> Shade dał sobie spokój z pouczaniem Wraith´a, by ten nie wysuszał jakiś ćpunów i nie wdawał się w bójki. Miał przeczucie, że po tym, jak Roag wyjawił ich sekret o tym, iż E. będzie torturowany, jeśli Wraith przekroczy miesięczny przydział zabitych, Wraith będzie teraz ostrożniejszy. A przynajmniej będzie uważać, żeby nikogo nie zabić. A to, czy będzie ostrożniej obchodził się ze swoim życiem, to już inna kwestia. Shade ścisnął rękę Runy i cicho wyszli z pokoju. W korytarzu czekał E. Najwyraźniej chciał dać Tay i Gem trochę prywatności, gdy rozmawiały ze sobą kilka drzwi dalej. < Jak on się czuje?> zapytał E. < Ky, czy Wraith?> < Obaj> < Wydaje się, że Kynan czuje się coraz lepiej, a Wraith…> Shade potrząsnął głową. < Nie wiem> < Cieszę się, że cierpienie Roaga będzie trwało całą wieczność> Wymamrotał Eidolon. < Ja też bracie> Przez chwilę E. patrzył z roztargnieniem na pokój, a potem znów zwrócił się do Shade´a. < Mam także kilka dobrych wiadomości. Po pierwsze: Luc przeżył> < Luc. No wiesz – Runy stwórca> Shade zacisnął zęby, a fala gniewu i zaborczości przelała się przez niego, ale Runa szybko go uspokoiła, gładząc kciukiem jego rękę. < Taa, nie musiałeś ponownie o tym wspominać> Ta cała sprawa ze stwórcą stała mu kością w gardle. < Więc jak to się stało, że przeżył?> < Jeden z naszych nowych sanitariuszy go znalazł, reanimował i podłączył do maszyny podtrzymującej życie. Od tego momentu mogliśmy tylko czekać. Właśnie u niego byłem. Obudził się ze śpiączki i jest wkurzony jak cholera. Powiedział, że jakaś przypalona kreatura przebrana za ciebie, próbowała go zabić. Mówił tez, iż ratując go odsunęliśmy tylko w czasie to, co nieuniknione> < Ten koleś powinien natychmiast sprawić sobie nową osobowość> Shade spojrzał na E. zmrużonymi oczami. < Zaraz zaraz… od kiedy wiesz, że on przeżył?> 244

< Po tym, gdy zgubiliśmy Roaga w parku, a ty wróciłeś z Runą do jaskini. Chciałem ci powiedzieć, ale…> < Ale Roag nas złapał> Shade wziął głęboki oddech i zadał Runie pytanie, na które w zasadzie nie chciał znać odpowiedzi. < Możesz wyczuć Luca?> Uśmiechnęła się. < Ani trochę> Gdy Eidolon odchrząknął, to Shade już wiedział, że zbliżała się jedna z jego sławnych lekarskich pogadanek pod tytułem "mogę wam dokładnie wyjaśnić, jak to się stało". < Wprawdzie jego śmierć była krótkotrwała, ale musiała zerwać łączącą was więź dokładnie tak, jak stało się z nami wtedy, gdy Roag zmarł. Mam swoją teorię na ten temat…> (* na pewno jest porywająca, ale… pytał się ciebie kiedyś o cos ktoś?) < Jaka jest ta druga dobra wiadomość?> Przerwał mu Shade, ponieważ miał głęboko w dupie tą teorię i z całą pewnością nie będzie zaglądał darowanemu, piekielnemu koniowi w zęby. Nie to, żeby kiedykolwiek chciał zrobić coś takiego, ponieważ te dranie pluły ogniem. E. kontynuował bez wahania. < Dzięki waszym informacjom o eksperymentach, które armia przeprowadziła na Runie, byłem w stanie zawęzić zakres swoich badań > < Chcesz przez to powiedzieć, że znalazłeś lekarstwo?> Eidolon przytaknął. < Jestem już bardzo blisko. Udało mi się wyizolować białka, które spowodowały zakażenie. Za parę tygodni, maksymalnie za miesiąc powinienem mieć już opracowaną szczepionkę> Tak! Shade najchętniej wykrzyczałby swoją radość do nieba, chciał chwycić Runę i okręcać się z nią w kółko, aż im obojgu zakręciłoby się w głowie. < A co z Runą?> Gdy dotknęła jego ramienia, jej nadzieje i obawy przeszły na niego niczym ładunek elektryczny, jednak wyraz twarzy Eidolona sprowadził ich z powrotem na ziemię. < Nie możesz jej wyleczyć> Wyszeptał Shade. < Dlaczego nie?> < Ugryzienie wilkołaka zmienia ludzkie DNA> Wyjaśnił Eidolon. < Cokolwiek wojsko jej zrobiło, wpłynęło to na sposób, w jaki jej geny produkują białko. To białka pozwalają jej przemienić się w dowolnym momencie i to one cię zainfekowały, nie zmieniając twojego DNA. Mogę 245

zniszczyć białka u was obojga, ciebie to uzdrowi, a u niej spowoduje utratę zdolności przemiany wedle woli.> Runa wypuściła głośno powietrze. < I nadal podczas pełni będzie mi rosło futro?> < Tak> Odpowiedział Eidolon. < Przykro mi> Potrząsnęła głową. < W porządku. Powoli przyzwyczajam się do bycia wilkołakiem. Parę razy było to nawet przydatne. I… hej, czterokrotne wydłużenie długość życia jest tego warte> Na Bogów – o tym nie pomyślał. Jeśli znów stałaby się człowiekiem, straciłby ją zbyt szybko, a z tym nie mógłby sobie poradzić. Zerwanie ich więzi nie mogłoby zabić go fizycznie, ale złamane serce owszem. Runa czule ścisnęła jego ramię. < Wylecz się. Miałeś już dość kłopotów nawet bez tej całej sprawy z wilkołactwem> Nie zasługiwał na nią, ale, rany, miał szczęście, że ją miał! Nienawidził Roaga każdą komórką swego ciała, ale przynajmniej ten drań podarował mu Runę. I mimo, iż wtedy nie postrzegał tego jako dar, to teraz już nigdy nie będzie żałował więzi, jaką dzielili, nawet jeśli wiązanie było jednostronne. Wiedziała dokładnie, o czym myślał. < Nigdzie się nie wybieram> Powiedziała. < Z symbolami wiązania, czy bez – należysz do mnie. Kocham cię, Shade> Przyciągnął ją blisko do siebie. < Ale ponieważ wiązanie jest jednostronne, nie możesz mnie wyczuć. Kiedy cię potrzebuję, kiedy jestem ranny…> < Będę zawsze blisko ciebie. Jakoś sobie poradzimy> < Cholera, kocham cię> Westchnęła: słodki, miękki dźwięk, którego słuchanie nigdy mu się nie znudzi. < Więc zgódź się na zastrzyk> < Nawet nie jestem pewien, czy nadal tego chcę> Eidolon cofnął się, dając im szansę, by porozmawiali. < Nie możesz odmówić> Powiedziała. < To twoja szansa, aby być wolnym> < Może ja wcale nie chcę być wolny> Przeciągnął palcem wzdłuż jej szczęki, rozkoszując się widokiem jej oczu w kolorze szampana, które pociemniały, zmieniając się w płynny, wirujący karmel. 246

< Może podoba mi się to, co robimy razem podczas pełni księżyca. To, co robimy, gdy budzimy się rano, wciąż pobudzeni przez księżyc> < W tej kwestii nic się nie zmieni. Nadal będziesz mógł w każdej chwili zmienić się w wilkołaka> Eidolon ponownie do nich dołączył przyprowadzając Tay. (*na miłość boską zostawił ich chyba tylko na 5 sekund!)

< Musicie wziąć też coś innego pod uwagę: wasze potomstwo> < Co z naszym potomstwem? Runa nie jest już człowiekiem, więc dzieci urodzą się pełnokrwistymi demonami Seminus> < Tak, ale będą też wilkołakami> < Runa nie jest urodzonym wilkołakiem, więc to nie powinno się zdarzyć> Ludzie, którzy zostali przemienieni w wilkołaki, rodzili normalne ludzkie dzieci chyba, że do zapłodnienia doszło, gdy matka była jeszcze w zwierzęcej postaci. Ale ci, którzy przyszli już na świat jako wilkołaki, rodzili wilkołaki, nieważne, jak i kiedy doszło do poczęcia. < Myślę, że eksperymenty również na to miały wpływ. Jeśli wyleczę cię z lykantropii, mógłbym użyć twoich przeciwciał, by wyprodukować szczepionkę dla twoich dzieci. Nawet dla tych poczętych w zwierzęcej formie, podczas gdy Runa będzie w rui> Shade wydmuchał głośno powietrze. Nie chciał lekarstwa dla siebie, ale chętnie oszczędzi wilkołactwa swoim dzieciom. Jeśli nie będą mieć partnerek, pełnia księżyca będzie niebezpieczna zarówno dla nich, jak i dla każdej samicy, która wejdzie im w drogę. < No dobra. Zrób to> Runa chwyciła jego twarz w obie ręce i złożyła szybki pocałunek na jego ustach. < Kocham cię> Powiedziała przy jego ustach. Jej głos był głęboki i zachrypnięty i to podniecało go w sposób, w jaki tylko ona potrafiła go podniecić. < I wiesz, jak zamierzam ci to udowodnić?> Odsunął się trochę. < Pamiętasz tą rzecz, której nigdy nie wolno mi było robić, gdy byliśmy razem rok temu?> Jej spojrzenie powędrowało do szybko rosnącej wypukłości w jego spodniach, a on wziął drżący oddech. Obraz jej klęczącej przed nim, biorącej go w usta… Cholera! < Nie mogłem ci na to pozwolić> 247

Powiedział ochryple. < Moje nasienie jest afrodyzjakiem. Jak wyjaśniłbym ci fakt, że po wszystkim szalałabyś z pożądania?> Jej figlarny uśmiech uciął jego dalszą wypowiedź i skradł mu oddech. Sprawił, iż jego serce prawie przestało bić. < Nie to, żebym przy tobie kiedykolwiek potrzebowała afrodyzjaku, ale to brzmi interesująco> Gdy oblizała swoje wargi, mała bestia, było po nim. Znalazł się w punkcie, z którego nie było odwrotu. Chwycił ją za rękę i krótko zwrócił się do E. E. otworzył usta, ale Tayla, która właśnie podeszła, posłała mu "zamknij się" spojrzenie. Dobra robota pogromczyni. Shade ruszył w kierunku piekielnej bramy, zastanawiając się, do którego z jego dwóch mieszkań powinien zabrać Runę. Cholera! Zarówno jaskinia, jak i jego apartament w mieście były oddalone od wyjścia z bramy o kilka minut spacerem. Runa znów wyczuła, o czym myślał. Przyciągnęła go do siebie. < Myślisz, że jest gdzieś w pobliżu jakiś wolny gabinet lekarski?> Ogarnęło go rozbawienie i pożądanie. < Będziemy potrzebować tego pokoju na parę godzin…> < Dni> Powiedziała, grzesznie się uśmiechając. Wydawało mu się, że topi się wewnątrz, podczas gdy jego zewnętrzne części stwardniały niczym kamień. < Ooo, tak. Chodźmy> Eidolon patrzył, jak Shade i Runa odchodzą pospiesznie. Ich podniecenie było aż nadto wyczuwalne dla jego inkubich zmysłów. Jego własne ciało również się podnieciło i gdy Tayla objęła go rękoma i wyszeptała : < Myślisz, że jest więcej wolnych pokoi?> Nie wahał się. Gdy przechodzili obok pokoju Kynana, spojrzał na Wraitha, modląc się, żeby i on znalazł spokój i szczęście, którego tak rozpaczliwie potrzebował. Jednak nie mógł pozbyć się uczucia, że w przypadku Wraitha modlitwy te pozostaną niewysłuchane. *** 248

Irytujące piepczenie aparatury medycznej przebijało się przez głęboki i mroczny sen Kynana, sprowadzając go z powrotem do rzeczywistości. Do rzeczywistości, w której obok jego łóżka siedział demon. < Wraith?> Kynan zamrugał, by pozbyć się resztek snu z oczu. Miał wrażenie, jakby spał przez cały tydzień. Może tak właśnie było. I dlaczego, do cholery, był w szpitalu? Jako pacjent? Wraith pochylił się do przodu na krześle, opierając przedramiona na rozstawionych kolanach. < Jak się czujesz, kolego?> Kolego? Kynan ponownie zamrugał. Wcale nie był w szpitalu. Był w strefie mroku. (*ang. Twilight Zone, wprawdzie słownik podpowiada mi tu, że określenie to oznacza “niejasne sytuacje", ale jak wiecie, nie jestem ekspertem z języka angielskiego)

< Jak… Co się stało?> W momencie, w którym wypowiedział to pytanie, ponownie przypomniał sobie walkę w irlandzkim zamku. Doznał tylko niewielkich obrażeń, które Eidolon szybko uleczył. < Jak się tu dostałem?> Wraith potarł kark i spojrzał na swoje stopy. < No cóż, więc, eee … to tak, jakby moja wina> To wszystko stawało się coraz dziwniejsze. Wraith nigdy nie czuł się nieswojo i z tego, co Kynan´owi było wiadomo, nigdy nie żałował niczego w swoim życiu. Ale teraz odstawiał typowy numer pt. "spierdoliłem sprawę". < Co masz na myśli mówiąc, że to twoja wina? Co zrobiłeś?> < Właściwie to niewiele, naprawdę. Po prostu o mały włos nie wysuszyłem cię na śmierć> Kynan zmarszczył brwi, przeszukując swoje wspomnienia. Po walce podzielili rannych, leczyli ich według stopnia odniesionych ran. Wraith ruszył w pościg za uciekinierami. Potem wrócił poobijany, krwawiąc… i koniecznie potrzebował krwi. Tak, teraz powoli sobie przypominał. Pamiętał też fakt, iż Gem zaoferowała Wraith´owi swoją krew i Kynan szybko odrzucił tą propozycję. Nie chodziło o to, że wcześniej Wraith już się od niego pożywiał. Tylko, iż za pierwszym razem Kynan chciał w pewnym stopniu zrozumieć motywy Lori, by przynajmniej w niewielkim stopniu pojąć, co działo się w jej głowie tamtej nocy, kiedy wylądowała w ramionach Wraitha. 249

Ale gdy Wraith drugi raz pił z żyły Kynana, chodziło o to, by trzymać go z dala od Gem, oraz by mu pomóc, ponieważ nieważne, jak Ky był zły na Wraitha za to, co tamten zrobił w gabinecie Eidolona, był mu też wdzięczny. Wraith pomógł mu pogodzić się ze swoimi uczuciami do Lori i mimo, że reszta jego życia była nadal popieprzona, to przynajmniej ta część została uporządkowana. < Co jeszcze?> Wraith podniósł głowę. < Co masz na myśli, mówiąc "co jeszcze"?> < Mam na myśli: dlaczego masz taką smutną minę?> < Prawie cię zabiłem, ty durny człowieku!> (* prawie robi wielką różnicę ) O, tak. Wraith znowu był sobą, czyli taki, jakim go wszyscy znali i kochali. < Dobrze wiedzieć, że poczucie winy nie wpłynęło na twój całkowity brak taktu> < Dobrze wiedzieć, iż bycie bliskim śmierci nie miało wpływu na fakt, że jesteś dupkiem> Odpyskował Wraith. Kynan wyszczerzył się. < Teraz, gdy wymieniliśmy już uprzejmości, opowiedz mi, co mnie ominęło, gdy byłem nieprzytomny> I takim to szybkim sposobem, uczucie dyskomfortu wiszące w pokoju zostało rozproszone. Wszystko zniknęło: napięcie z ramion Wraitha, wstyd z zostania przyłapanym na okazywaniu uczuć do kogoś innego. < Gem przez cały czas nie opuszczała twojego boku> Powiedział Wraith znów będąc całkiem sobą. Kynan powoli wypuścił powietrze. < Jest lekarką> Wraith parsknął. < Powiedziałbym raczej, że chciałaby pobawić się z tobą w doktora> < Zapomnij, stary> < Eh koleś…> Wraith wwiercał się w niego spojrzeniem. < Powinieneś wykorzystać okazję> < To nie takie proste> < Dlaczego nie?> < Pyta Inkub> Wraith wywrócił oczami. < Wy ludzie wszędzie ciągacie za sobą swoją cholerną moralność. Przecież to tylko seks. Twoje ciało zostało stworzone to tego, by odczuwać przyjemność, dlaczego miałbyś się tym nie rozkoszować?> 250

< Tu nie chodzi o moralność> Kynan już sam nie wiedział, o co tu do diabła chodziło. < To o co? Tylko teraz nie wciskaj mi gówna, że ona ci się nie podoba> < Jasne, że mi się podoba, idioto. Spójrz na nią tylko> Wraith poruszał brwiami. < Już to zrobiłem> < No cóż, to niczego nie dowodzi. Ty gapisz się na wszystko, co oddycha> < Jak to mawia E: oddychanie jest nieobowiązkowe> Kynan westchnął, odchylił głowę i wpatrywał się w ciężkie łańcuchy zwisające z czarnego sufitu. Gdzieś w szpitalu coś wydało z siebie skrzeczący krzyk. < Sam nie wiem, stary. Lori naprawdę namieszała mi w głowie> < Z tym już się pogodziłeś> Wspomnienie tego, jak Wraith wdarł się do jego głowy nadal trochę bolało, ale miał rację. < To nie to. Ja po prostu nie wiem, czy będę mógł kiedykolwiek ponownie tak komuś zaufać> < A kto mówi, że z Gem musi to być zaraz coś poważnego? Rozumiesz teraz, co miałem na myśli mówiąc o ludziach i moralności? Nigdy nie pieprzyłeś się na lewo i prawo, gdy byłeś młodszy?> < Byłem dość młody, gdy poznałem Lori> < I nigdy nie pieprzyłeś na boku?> Kynan parsknął. < Nie. Głupio z mojej strony, co?> < Moim zdanie nadszedł czas, by wyskoczyć z lekarskich ciuchów, za którymi się ukrywasz i trochę się zabawić> Wraith rozmyślał o nim. Akurat Wraith, którego Kynan uważał za tak egocentrycznego i pochłoniętego sobą, że nigdy by nie przypuszczał, iż zauważy on cokolwiek, co dzieje się wokół niego. Ten gość był dużo bardziej spostrzegawczy, niż Ky i prawdopodobnie jego bracia się po nim spodziewali. Wraith wstał powoli. < Słuchaj stary, wiem, że twoja żona wykręciła ci niezły numer, ale nie dawaj jej więcej władzy, niż na to zasługuje. Zrzuć ten cały balast i żyj swoim życiem> < Czy to nie brzmi trochę jak hipokrytyczna gadka?> < Masz cholerną rację> Wraith położył swoją ciężką rękę na ramieniu Kynana. < Ale mam zamiar wprowadzić w życie to, co ci powiedziałem. Do zobaczenie później, człowieku> 251

Gdy Wraith opuścił pokój, jego ciężkie kroki dudniły na kamiennej podłodze, nie wróżąc nic dobrego. Kynana ogarnęło nagle przeczucie, że cokolwiek ten demon zamierzał zrobić, konsekwencje tego przetoczą się przez szpital, wstrząsając nim niczym niekończące się fale sejsmiczne. Wiedząc, że i tak nie mógł nic na to poradzić, Kynan opuścił nogi za brzeg łóżka i wyciągnął sobie kroplówkę z ręki. Nie mógł uwierzyć, iż miał zamiar posłuchać rady Wraitha, ale facet miał dużo racji. Kynan zbyt długo starał się topić swoje smutki w alkoholu i pracy, aż w końcu się zatracił. Nadszedł czas, by zająć się swoimi demonami. *** Gem właśnie nalała sobie filiżankę kawy, gdy ktoś zapukał do drzwi. Gdy usłyszała ciężkie stąpanie po podłodze, obróciła się. Kynan stał w drzwiach do jej kuchni, wypełniając całe przejście, biorąc je w posiadanie, sprawiając że zabrakło jej tchu. < Wyjaśnijmy sobie coś> Zaczął, nie mówiąc nawet "cześć". < Całe swoje życie spędziłem na czynieniu dobra, walcząc ze złem. Chciałem uratować cały pieprzony świat. A potem nagle zło nie było już złem, a ci wszyscy ludzie, których uważałem za dobrych, byli źli. Na jakiś czas pogubiłem się Gem i najpierw muszę ponownie odnaleźć siebie. Najpierw walczyłem przeciwko demonom, a potem je ratowałem… i w pewnym momencie chciałem uprawiać z nimi seks> Jego oczy pociemniały niebezpiecznie i zaparło jej dech w piersiach. < Ale najpierw muszę się pozbierać. Dowiedzieć się, gdzie jest moje miejsce w tym szalonym świecie.> Kubek w jej ręce drżał. Odstawiła go, zanim coś wyleje. < Co chcesz przez to powiedzieć?> < Wracam do Aegis> Na moment jej serce przestało bić. < Ty… opuszczasz nas?> W kilku krokach pokonał dzielącą ich odległość i zatrzymał się kilka centymetrów przed nią. Tak blisko, że ciepło jego ciała otuliło ją, a jego dziki, męski zapach spowodował, iż przez je żyły przetoczyła się zmysłowa fala pożądania. < Nie, do diabła. Posłuchaj mnie. Praca w szpitalu nie jest już dla mnie bezpieczna. Jestem prawie pewien, że mnie obserwują i nie chcę narażać szpitala na niebezpieczeństwo. Będę pracował dla Aegis, ale nie znikam z powierzchni ziemi. Mam tu przyjaciół. E, Shade´a, Wraitha, Taylę> 252

Położył rękę na jej policzku. < Ciebie> Jej serce waliło jak szalone. < Przyjaciele. To dlatego tu jesteś? By mi powiedzieć, że jesteśmy przyjaciółmi?> < Nie chcę byśmy byli przyjaciółmi> (*No teraz to zajebałeś jak dzik w sosnę) Patrzył na nią tymi swoimi cierpliwymi, morsko-niebieskimi oczami. < Chcę, byśmy byli kochankami.> Och, tak, tak, tak! Podekscytowanie i dzika radość tryskała z niej. Ale to musiał być sen. Kynan kciukiem obrysował jej dolną wargę. < Myślę, że jeśli Tayla jako pół demonka i partnerka życiowa demona może służyć w Aegis, to ja też mogę spotykać się z demonką> < Ty… mówisz poważnie> Jeden kącik jego ust uniósł się w uśmiechu, gdy pochylił głowę. < Tak> Oczy Kynana były ciemne z pożądania i Gem zastanawiała się, czy jej własne spojrzenie było tak samo gorące. Rękoma sunął w górę wzdłuż jej ramion, pozostawiając na nich gęsią skórkę. Gdy dotarł do jej barku, zatrzymał się i przytrzymał ją mocno. Powoli, tak powoli, że już prawie zgrzytała zębami, zniżył swojej usta do jej. I wtedy ktoś zapukał do drzwi. < Nie zwracaj na to uwagi> Wymamrotał przy jej ustach. < Nie zamierzam> Drzwi eksplodowały, Kynan obrócił się i wepchnął Gem za siebie. A następne, co słyszeli to przeładowanie broni automatycznej skierowanej w ich stronę. *** Kurwa! Kynan przypuszczał, że R-XR go obserwuje, ale nie spodziewał się, że tak szybko przejdą do działania. Zakładał, że na początku będą trzymać się z boku, obserwując jego ruchy i kontakty. Jeśli wiedzieli o demonicznej stronie Gem… sięgnął do tyłu, upewniając się, że była całkowicie osłonięta przez jego ciało. Potem spojrzał w twarz ex członkowi sił Delta Force, który dowodził tą grupą. Jego krótko przystrzyżone włosy były tak ciemne, jak jego mina. < Każ im opuścić pieprzoną broń, Arik> 253

Arik skinął krótko, a jego ludzie - wszyscy ubrani byli w czarne kombinezonyopuścili broń. < Musimy pogadać> < To gadaj> < Zaufaj mi. Powinniśmy to zrobić raczej w cztery oczy> Arik poszedł do salonu i Kynanowi nie pozostało nic innego, jak iść za nim. < Zostań tutaj> Powiedział do Gem. < Zajmę się tym. O nic się nie martw> < Nie martwię się> Uśmiechnęła się do niego, a po chwili rzuciła Arikowi wściekłe spojrzenie. < Zapłacą za moje drzwi> < Powiem im to> Jeszcze raz uścisnął jej rękę i dołączył do Arika, nie spuszczając z oczu Gem. Gdy stanął naprzeciwko Arika robił wszystko, by nad sobą panować. < Co ma znaczyć to gówno do kurwy nędzy?> Tyle na temat opanowania. < Przykro, że musieliśmy zrobić to w ten sposób> Powiedział Arik. < Ale powiedziałeś, że nie wrócisz> < To dlatego, iż nie byłem w nastroju dać się wam torturować, byście mogli wycisnąć ze mnie informacje> < Nie byłbyś torturowany, ale nie o to tu chodzi. Fakt, że pracujesz w szpitalu dla demonów jest… eee, niepokojący i naprawdę potrzebowalibyśmy paru informacji, ale to nie był powód, dla którego wysłaliśmy Runę, by cię znalazła> < Zaraz stracę cierpliwość, dlatego lepiej przejdź do rzeczy> Arik zerknął w stronę kuchni i zniżył głos. < Natychmiast musisz wrócić do R-XR> < Nie, oznacza nie, koleżko> < Nie, można powiedzieć, gdy ma się wybór> Kynan zacisnął ręce w pieści. < Więc wytłumacz mi, dlaczego powinienem z tobą iść bez stawiania oporu> Arik spiął się, nie robiąc nic, co mogło zostać zinterpretowane jako prowokacja. < Wiesz, że każdy członek armii zaatakowany przez demona przechodzi odpowiednie badania> Tak, wiedział. Musiał przejść całą masę testów, zanim armia pozwoliła mu przejść do Aegis. < Istnieją teraz nowe technologie i przeprowadziliśmy stare testy ponownie> 254

Arik spojrzał w dół, zanim znów podniósł wzrok i spojrzał Kynanowi prosto w oczy. < Odkryliśmy coś u ciebie. Podejrzany gen> Żołądek Kynana opadł mu do kolan. < Tylko mi nie mów, że to demoniczny gen, Arik. Nawet-o-tym-nie-myśl> < O to właśnie chodzi. Myślimy, iż to coś innego.> < Co? Gen zmiennokształtnego?> Arik pokręcił głową. < Kod genetyczny jest nadludzki. Nie znam dokładnego, technicznego określenia. Jestem raczej tylko prostym posłańcem> < Na miłość boską! Wyduś to w końcu!> < Gen upadłego anioła, Kynan. Uważamy, że gdzieś w twoim drzewie genealogicznym jest upadły anioł.> Wszystko w Kynanie krzyczało, "Nie". < Upadłe anioły są demonami> < Nie zawsze. Ten był najprawdopodobniej aniołem, który jeszcze nie zszedł do Sheoulu. Upadły owszem, ale jeszcze nie demon.> Kynan pomyślał o Reaverze, upadłym aniele, który pracował w podziemnym szpitalu. On właśnie znajdował się pomiędzy dwoma światami, choć Kynan nie miał pojęcia dlaczego. Ten facet nigdy o tym nie rozmawiał. Z tego, co Kynan wiedział, nikt nie znał historii Reavera...jak to się stało, że upadł i dlaczego nie wylądował w Sheoulu. To było po prostu zbyt nieprawdopodobne. To musiało być jakieś nieporozumienie. Musiało. Ale mimo tego, że wszystko w nim buntowało się przeciw tej informacji, musiał pozostać obiektywny. Testy mogły się mylić, ale jeśli nie, musiał wiedzieć, co dla niego oznaczał rezultat tych badań. < Czego chce ode mnie R-XR?> Zapytał. Jego głos był zachrypnięty bardziej, niż by tego chciał. < I żadnych kłamstw> < Musimy przeprowadzić kolejne badania. Zrobić testy> < Masz na myśli pogrzebać i powęszyć> Arik nie zaprzeczył. < Nigdy nie widzieliśmy czegoś takiego> No jasne, a Kynan nie urodził się wczoraj. R-XR nie wysyłali uzbrojonej jednostki po kogoś, komu zamierzali zrobić parę testów. < Co jeszcze?> 255

Na czole Arika pulsowała żyła i Kynan wiedział, że teraz Arik musi wyciągnąć asa z rękawa, kartę którą miał zagrać tylko, jeśli nie będzie miał innego wyjścia. < Jezus, chyba nie chodzi o jakąś głupią przepowiednię, co? Ponieważ one prawie nigdy nie mają sensu i nigdy nie kończą się tak, jak powinny...> Arik spojrzał poważnie Kynan´owi w oczy. < To coś więcej, niż zwykła przepowiednia, Ky. Mówimy o zagadce biblijnych rozmiarów, do której ty możesz być kluczem> (* w oryginale było „zamek biblijnych rozmiarów” oczywiście chodzi o zamek w sensie do drzwi a nie pałac)

< Kluczem do czego?> < Do końca świata> Powiedział ponuro Arik. < Do Armagedonu> Eksplozja, jaką wywołał Arik swoimi słowami, wstrząsnęła Kynanem do głębi. Jego głowa odskoczyła do tyłu i stał przez chwilę w milczeniu zbyt przerażony, by rozmawiać, poruszać się, czy oddychać. Wreszcie, gdy zaczęło palić go w płucach, wciągnął powietrze i opanował się. < Daj mi sekundę> Pomimo miękkich kolan, udało mu się dojść do kuchni. A tam czekała na niego Gem, ze łzami w oczach i drżącym podbródkiem. Wiedziała. < Wyjeżdżasz> < Tak> Nie było sposobu, by złagodzić ten cios. Chociaż nie spodziewał się, że będzie go to bolało tak samo, jak ją. Akurat, gdy na nowo zaczął układać sobie życie i jedna z ran w końcu się zagoiła, znowu wracał do punktu wyjścia. Bo nawet jeśli nie ufał Arikowi bezwarunkowo, nie mógł zignorować czegoś takiego. < Tak mi przykro, Gem> Pocałował ją i w ten pocałunek włożył wszystko, co miał. A potem odszedł.

Rozdział 23 Od ostatniej pełni księżyca minął już prawie miesiąc. Shade zmienił się wtedy po raz pierwszy w wilkołaka, a Runa po raz dwunasty. 256

Dzisiaj Shade przemieni się po raz ostatni. Szczepionka Eidolon´a była gotowa i zostanie użyta, jak tylko skończy się ta faza księżyca. Dziś będzie Runy trzynasta transformacja i mimo, że wiele ludzi uważa "trzynastkę" za pechową, to Runa zawsze uważała odwrotnie. Trzynastka była jej szczęśliwą cyfrą, dlatego nie mogła zrozumieć, dlaczego w ostatnim czasie odczuwała taki niepokój. Nawet Shade w przeciągu ostatnich kilku dni, zachowywał się dość dziwnie. Był bardzo troskliwy i niemal cały czas przyklejony do jej boku. Gdyby dziś nie został wezwany do szpitala z powodu nagłego wypadku, bez wątpienia byłby teraz przy niej. Chciał zabrać ją ze sobą do szpitala, ale musiała dokonać jeszcze kilku przygotowań, ponieważ pełnia księżyca miała być już za kilka godzin. Uśmiechając się szła do swojego domu. Do ich domu. Shade sprzedał swój apartament w mieście i teraz większość czasu spędzali u niej w domu, chociaż czasami, gdy Runa miała akurat swawolny nastrój, zaszywali się na kilka dni w jaskini. Shade chciał zrezygnować z jaskini, ale przekonała go, by ją zachował. Parę drobnych napraw i upiększeń, głównie dotyczących zniknięcia większości – ale nie wszystkich- zabawek Shade´a i zrobiło się tam naprawdę przytulnie. Zrobiła mu niespodziankę i poszperała trochę, dowiadując się nieco o jego Umbra pochodzeniu, a następnie przystroiła jaskinię sztuką demonów Umbra oraz tkanymi dywanami. Kiedy zobaczył, co zrobiła, był zbyt wzruszony, by coś powiedzieć, ale wziął ją w ramiona i trzymał tak mocno, jakby już nigdy nie chciał jej puścić. Co było dokładnie tym, czego chciała. Gdy właśnie wchodziła po starych drewnianych schodach, zadzwoniła jej komórka. Dźwięk dzwonka zdradził jej, że to jej brat. Melodia rozbrzmiewała głośno, niecierpliwie, podczas gdy odstawiała swoje torby z zakupami na ganku i przeszukiwała swoją kurtkę w poszukiwaniu telefonu. < Cześć Arik, jesteś już w domu?> W zeszłym tygodniu wpadł z wizytą i tego ranka ruszył z powrotem do bazy. < Tak. Piętnaście minut temu wysiadłem z samolotu> W tle słychać było stukanie i szum poruszającej się taśmy bagażowej, co zmusiło go, by mówił głośniej. < Może mogłabyś mnie, choć raz ugryźć, czy coś, żebym mógł korzystać z piekielnych bram, które bez wątpienia są znacznie szybszym środkiem transportu niż samoloty> 257

Roześmiała się. Nauczyła się z nich korzystać, chociaż nadal bardziej preferowała stare, dobre uczucie kierownicy w dłoniach. Szczerze mówiąc, prawie zawsze jeździła samochodem do pracy… do podziemnego szpitala. Kilka dni po walce w lochach, Runa i Arik omówili sobie wszystko na spokojnie. Po tym, jak poznał Shade´a, Arik był gotowy zachować jej sekret w tajemnicy przed R-XR, jeśli nadal będzie chciała tam pracować, ale ten pomysł jej się nie spodobał. Nie chciała narażać kariery Arika na szwank, na wypadek, gdyby prawda jednak wyszła na jaw, a poza tym miała lepszy pomysł, jak zaplanować swój wolny czas. (* mając za chłopaka demona seksu też miałabym kilka pomysłów na wykorzystanie mojego wolnego czasu )

Zaproponowała Eidolon´owi, że przejmie zarządzanie szpitalną stołówką. Wyzwanie, jakim było zaspokajanie potrzeb dziesiątek różnych gatunków wydawało jej się ekscytujące i mimo, że swoją poprzednią kawiarnię prowadziła raczej konserwatywnie, teraz była gotowa na podejmowanie ryzyka. Oczywiście nie będzie już podróżować po całym świecie, tropiąc zmiennokształtnych, ale jeśli tylko najdzie ją ochota na podróżowanie, to Shade mógł zabrać ją wszędzie, gdzie tylko by chciała. < Arik, bycie zamkniętym przez trzy noce w miesiącu zabiłoby cię> < Bardzo możliwe> Mogła usłyszeć rozbawienie w jego głosie. < Dobrze było zobaczyć cię szczęśliwą siostrzyczko> < Naprawdę jestem bardzo szczęśliwa> Powiedziała. < Wiem, że miałeś wątpliwości względem Shade´a, ale nie musisz się o mnie martwić> < Nie martwię się. Jest oczywiste, że on cię ubóstwia. Co jednak nie zmienia faktu, że jest demonem, ale bądź, co bądź uratował mi życie> < Mi również> Powiedziała cicho. < Dlatego udzielam mu kredytu zaufania> < A co z Kynan´em? Czy armia również udzieli mu kredytu zaufania?> Nadal nie wiedziała, co właściwie się z nim stało. Kynan został zabrany do kwatery głównej R-XR, gdzie musiał przejść serie testów. Nie powiedział jej zbyt wiele na ten temat, podobnie jak jej brat, ale prosił ją, by przekazała wiadomość Gem. "Powiedz jej, żeby nie czekała" < Przecież wiesz, że nie mogę rozmawiać o Kynan´ie> Arik zamilkł na chwilę. < O, jest mój bagaż. Muszę kończyć. Kocham cię> < Ja ciebie też> 258

Zakończyła rozmowę i z jakiegoś powodu spojrzała w dół, na ulicę. Na rogu stał mężczyzna, którego palące spojrzenie skupione było na niej. Poczuła mrowienie skóry. Sama nie wiedziała, dlaczego, ale gdy mężczyzna w końcu oderwał od niej wzrok, jej spojrzenie powędrowało za jego, do drugiego mężczyzny, który chodnikiem szedł w jej stronę. Mężczyźni byli od siebie tak różni jak dzień i noc, ale coś ich łączyło. Coś znajomego. Jej puls przyspieszył. Mężczyźni rzucali sobie gniewne spojrzenia. Wydawało się, jakby obaj oceniali odległość od siebie nawzajem i od niej. W ich oczach płonęła żądza i zbliżająca się przemiana. Runa jęknęła przerażona. Byli wilkołakami. Jej ciało zalała fala ciepła i płynnego podniecenia. O Boże! To dlatego była taka niespokojna ostatnio. Wchodziła w swoją pierwszą ruję, która wilczycom zdarzała się raz w roku. Musiała zadzwonić do Shade´a i to natychmiast, zanim jej instynkt zwycięży rozsądek i zmusi ją do zrobienie czegoś głupiego, jak na przykład, wzięcie jednego z tych wilkołaków do swojej klatki z zamiarem kopulacji. (* Jednego? Jak szaleć to szaleć, weź dwóch )

Samice wilkołaków będące w rui czekały aż samce załatwią to między sobą w pojedynku, a następnie kopulowały ze zwycięzcą. Jeśli podczas tego księżycowego cyklu samica zajdzie w ciążę, parowanie to stanie się trwałe, ponieważ wilkołaki tworzyły podobne więzi, jak demony Sminus i zawierały swoje związki partnerskie na całe życie. Mężczyźni zwarli się ze sobą w kłębie pięści. Byli napędzani przez swoje instynkty, tak samo jak ona i nawet, jeśli rozpoczęli walkę w ludzkiej postaci, zakończą ją, będąc w ciałach bestii, co w samym środku dzielnicy mieszkalnej, mogło zmienić się w katastrofę. < No dalej, rusz się> Wymamrotała do siebie samej. Jej najmroczniejsza i najprymitywniejsza część chciała oglądać walkę i dopingować silniejszemu, natomiast jej ludzka część wiedziała, że powinna wynosić się stamtąd jak najszybciej. Pospiesz się, Shade… Na pewno wyczuł jej nagłą potrzebę i bez wątpienia był już w drodze do niej. Bez względu na to, jakiego rodzaju nagły przypadek sprawił, że musiał iść do szpitala, instynkty sprowadzą go do domu. 259

Mimo, że nie było takiej potrzeby, spojrzała w górę na niebo, gdzie szybko zapadał zmrok. Jej ciało mówiło jej, iż księżyc wzejdzie za kilka minut. Szybko weszła do domu i natychmiast udała się do piwnicy. Nie do końca urządzone pomieszczenie było dość duże. Dźwiękoszczelne ściany pozwalały im robić tyle hałasu, ile tylko dwa wilkołaki mogły zrobić. Weszła do klatki stojącej pośrodku, którą razem z Shadem trochę powiększyli i urządzili nieco bardziej komfortowo. Zamknęła za sobą drzwi i przekręciła kombinację cyfr na szyfrowym zamku. Odgłos pękającego szkła przyspieszył jej puls, a po chwili obaj mężczyźni byli już w jej piwnicy i ponownie rzucili się na siebie. Pospiesz się, Shade. Wyciągnęła z kieszeni swoją komórkę i wybrała jego numer. < Jestem prawie na miejscu, kochanie> Powiedział bez powitania. W jego głosie mogła usłyszeć panikę. Rozłączył się, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Przeklinając wybrała numer Tayli. Partnerkę Eidolona poznała w ciągu ostatnich paru tygodni i w tym momencie była ona ich jedyną nadzieją na powstrzymanie walczących ze sobą przed klatką wilkołaków, zanim wpadną w amok. < Co się stało, Runa?> (* a ta już wie ze coś się stało?) < Nie mam czasu na wyjaśnienia. Mam problem. Wilkołaki w mojej piwnicy. Jeśli wydostaną się z domu…> < Cholera. Ok., zbiorę ludzi i wyłapiemy ich> < Tylko ich nie zabijajcie> < Wiem. Jesteśmy ostrożni> Runa odłożyła słuchawkę, zastanawiając się, czy nawet po roku bycia związaną z demonem, Tayla nadal czuła się dziwnie, dbając o bezpieczeństwo takich stworzeń, jak wilkołaki, zamiast ich po prostu zabijać. Wprawdzie Runa przyznała, że chciała zabić Luc´a za to, co jej zrobił, ale teraz była wdzięczna losowi, iż jednak tego nie zrobiła. Może nie był on najmilszym facetem na tej planecie, ale na swój gburowaty sposób przeprosił ją za to, że ją zaatakował. Przeprosiny były niepotrzebne. Teraz była silniejsza i twardsza, a dzięki przedłużonej długości życia, podarowano jej również więcej czasu z Shadem. Nawet, jeśli kiedykolwiek zostałoby wynalezione lekarstwo na wilkołactwo, odmówiłaby. Spojrzała na mężczyzn, którzy rozwalali jej piwnicę na kawałki. Im natomiast bardzo chętnie zaaplikowałaby to lekarstwo. Ryk Shade´a zatrząsł całym domem. Jego zapach wypełnił piwnicę, zanim wbiegł na schody i rzucił się prosto w wir walki. 260

Wciąż miał na sobie szpitalny fartuch, a na nogach typowe dla niego buty bojowe, którymi zadawał wiele bólu obu rywalom, częstując ich kopniakami jeden po drugim. < Zostań w klatce!> Krzyknął do niej, gdy sięgnęła do zamka. < Ale mógłbyś przecież szybko wejść…> < Muszę ich pokonać> Jej serce nabrzmiało. Teraz, gdy od ponad roku była wilkołakiem, instynktownie rozumiała jego determinację. Jej ludzkiej stronie, walki te wydawały się barbarzyńskie. Jednak ta część jej, która była samicą i wilczycą, doceniała dreszczyk emocji bycia nagrodą w starej jak świat walce o roszczenie sobie praw do samicy. Sądząc po zapale Shade´a, on czuł to samo. Musiał o nią walczyć. Chciał o nią walczyć. Związał się z nią jako demon Seminus, ale teraz był zmuszony, by zrobić to samo jako wilkołak. Dreszcz podniecenia i uczucie strachu sprawiły, że dostała gęsiej skórki. Jeśli zostanie pokonany… Shade trafił kopniakiem ciemnowłosego mężczyznę w klatkę piersiową i ten uderzył o regał pełen puszek. Kiedy mężczyzna opadł nieprzytomny na podłogę, Runa z ulgą wypuściła powietrze. (* ej bez jaj, uderzył o regał i już nieprzytomny!? Toć to wilkołak!)

Jeden załatwiony, został jeszcze jeden. Testosteron i wściekłość wypełniły powietrze, kiedy blond mężczyzna rzucił się na Shade´a i obaj uderzyli o poręcz przy schodach. Blondyn uderzył Shade'a w twarz z taką siłą, że jego głowa odleciała do tyłu, a oczy zrobiły się szkliste. < Shade!> (* tak, bardzo rozsądnie go jeszcze rozpraszać, drąc się) Potrząsnęła klatką, szperając już przy zamku szyfrowym, podczas gdy blondyn wykorzystał chwilowe oszołomienie Shade´a i wyciągnął szwajcarski scyzoryk z kieszeni spodni. Zamachnął się nożem na Shade´a szerokim łukiem. Jednak w ostatnim momencie Shade´owi udało się uniknąć ciosu. Nóż musnął go w ramię, rozcinając jego lekarski fartuch, pozostawiając na nim cienką, czerwoną linię. < Ty skurwysynu!> Warknął Shade. Obrócił się i posłał całą serię kopnięć i ciosów w klatkę piersiową i twarz przeciwnika. Nóż wyleciał z ręki blondyna, ale za około dziesięć sekund i tak będzie już bezużyteczny… Ku jej zaskoczeniu jej skóra zaczęła się już boleśnie rozciągać. Oni wszyscy przemienią się za kilka sekund. 261

< Pospiesz się, Shade!> Drżącymi rękoma, które zdążyły się już wydłużyć, zaczęła się rozbierać. Shade złapał blondyna za jego już futrzaste ramię i rzucił nim o podłogę, a następnie szybko zrzucił swoje buty. Blondyn złapał Shade´a za kostkę i przewrócił go na podłogę. W tym momencie obaj byli bardziej bestiami niż mężczyznami, a ich kłapiące pyski i przebłyskujące pazury wprowadziły do walki nowy element niebezpieczeństwa i podniecenia. Myśli Runy zaczęły się rozmazywać, jej umysł ogarnęła rosnącą żądza, a ciało zostało owładnięte przez wiszący w powietrzu zapach walki. Drzwi. Musi otworzyć drzwi, zanim całkiem przemieni się w zwierzę. Zaczęła grzebać przy zamku i gdy drzwi otworzyły się z głośnym hukiem, ból przeszył jej ciało. Jej kości pękały, stawy wydłużały się, a przez szum pędzącej krwi w jej uszach, słyszała okrzyki bólu mężczyzn. To była najgorsza część bycia wilkołakiem – radzenie sobie z bolesną transformacją. Mimo całej tej agonii i dzięki determinacji, by wygrać ten pojedynek, Shade´owi udało się chwycić ręką za głowę drugiego wilkołaka i uderzyć jego głową o betonową podłogę. Trzask rozniósł się echem po całej piwnicy i zanim pękający odgłos ucichł, Shade już tam był. Wskoczył do środka przez drzwi klatki i zatrzasnął je za sobą. I mimo, że ich nie zablokował, nie obchodziło ją to już. Była już całkowicie obezwładniona przez transformację, tak samo jak gorączkę rui. Shade stał przed nią na dwóch czarnych, włochatych nogach. Masywna, piękna bestia, tak samo podniecony jak ona. Rzucił się na nią, a ona odskoczyła na bok. Mimo, że pragnęła go tak bardzo, musiał zdać jeszcze jeden test. Ją również musiał pokonać. Jego dzikie, erotyczne warczenie przetoczyło się przez jej ciało niczym pieszczota, docierając aż do włókien jej mięśni: ogrzewając ją, przygotowując na niego. Teraz była niczym więcej, jak masą szalejących hormonów. Głęboko w jej ciele, jej macica napięła się, a jej płeć zacisnęła. Mimo to, gdy sięgnął po nią, zamachnęła się na niego pazurami. W jednej chwili już na niej był. Warknęła i kłapnęła zębami w jego stronę. On jednak zacisnął zęby na jej szyi i trzymał mocno. Ostatnimi siłami rzuciła się w bok, oboje uderzyli w drzwi klatki i na chwilę udało jej się go zrzucić.

262

Jednak jej zwycięstwo było krótkotrwałe. Po krótkiej szarpaninie, wirujących futer i kłów, znów miał ją tam, gdzie chciał ją mieć i jednym płynnym, mocnym ruchem wypełnił ją. Jej ciało eksplodowało w ekstazie i było to coś o wiele potężniejszego niż orgazm. Z więzią, czy bez – to był jej prawdziwy partner. Wycie Shade´a dołączyło do jej i tak świętowali noc. *** Shade obudził się nagi, poobijany i wyczerpany. Jego ciało mocno wtulone było w Runy, która gdy się przeciągnął, również się poruszyła. Wyciągnął rękę, by pogładzić ją po ramieniu, krzywiąc się na kłujące uczucie bólu mięśni i stawów. Jego oczy wciąż były zamknięte, głównie dlatego, że zamierzał spać przez cały następny tydzień. Ostatnie trzy dni i noce były najbardziej wyczerpującymi w jego życiu. Nie to, żeby się skarżył. Runa i on kopulowali nieustannie, zarówno w zwierzęcej, jak w ich prawdziwej postaci, robiąc przerwy w ciągu dnia tylko na jedzenie. Ktoś - najprawdopodobniej Tayla lub Eidolon - przyniósł im mięso pierwszej nocy. Nie przypominał sobie tego, by ktoś przyszedł pozbyć się ciał mężczyzn, przeciwko którym walczył, czy zamknął drzwi ich klatki, by Runa i on nie mogli uciec, ale cieszył się, że tego nie pamiętał. Ktokolwiek tu był, bez wątpienia miał okazję dobrze przypatrzeć się zwyczajom godowym wilkołaka. E. na pewno nigdy nie pozwoli mu o tym zapomnieć. Pod jego dłonią jedwabista skóra Runy rozgrzała się. Nie, nie tylko się rozgrzała, ale wręcz parzyła go w rękę. Z wysiłkiem otworzył oczy. Wszystko było zamazane, a to, że Runy włosy były rozsypane na jego twarzy też nie pomagało. Jęcząc podparł się na łokciu. < Mmmm> Runa ziewnęła. < Co robisz?> < Ja…> Zamarł. Jego ostatni oddech uwiązł mu w gardle, zatykając je niczym korek. Jej lewe ramię…Święte piekło! Runa rzuciła mu przez ramię zaniepokojone spojrzenie. < Coś nie tak?> Nie mógł oderwać wzroku od jej ramienia. < Poważnie?> Usiadła z trudem. Jej uśmiech trafił go prosto w serce. 263

< Och, wow! To jest prawdziwe, prawda?> Jej ręka odnalazła jego i spletli swoje palce, podczas gdy ona prześledziła wzory na swoim ramieniu. < Jesteśmy związani> < Tak.> Intensywność uczuć w jego głosie sprawiła, że brzmiał, jakby połknął całą ciężarówkę rozbitego szkła. < Teraz jesteś moja> Jej ręka zamarła, a jej spojrzenie przytrzymało jego. < Zawsze byłam twoja. Tylko nie potrafiłeś tego dostrzec> < Tak bardzo mi przy…> Przyłożyła mu palec do ust. < Nie mogłeś tego dostrzec, ponieważ twoje życie było zagrożone> Najdelikatniej jak potrafił pocałował jej rękę i pozostawił tam swoje usta. < Zasługujesz na o wiele więcej, niż to, co ci dałem> < Tak> Odpowiedziała zuchwale. Wyciągnęła rękę i przebiegła palcami po jego dermoglifach. < Niewidzące oko> < Zawsze zastanawiałem się, dlaczego to jest moim symbolem. E. ma wagę, ale w końcu urodził się w rodzinie demonów sprawiedliwości, więc to miało sens. Wraith ma klepsydrę… zawsze sobie żartujemy, że to dlatego, bo jest taki niecierpliwy i zawsze się spóźnia. Ale mój symbol… mój nigdy nie miał sensu.> < Teraz jest otwarte> < Co masz na myśli?> < Oko. Teraz jest otwarte. Już nie jest niewidzące> Oczy Shade´a zapiekły. < Szalki na wadze Eidolona także nie były w równowadze, dopóki nie związał się z Taylą.> Przełknął i starał się nie zrobić czegoś zupełnie niemęskiego, jak np. rozpłakać się. < Przez pierwsze kilka dni nawet nie zauważył zmiany> < Więc teraz jest w równowadze … a ty już nie jesteś ślepy> < Nigdy więcej> Obróciła się w drugą stronę, przerzuciła za niego nogę i przyciągnęła go do siebie. Po tych trzech nocach nigdy by nie pomyślał, że kiedykolwiek jeszcze będzie podniecony, bynajmniej nie w ciągu kilku najbliższych tygodni, jednak 264

jej rozgrzane, nagie ciało, ocierające się o jego wywołało u niego reakcję, której nie mógł zaprzeczyć. Dzwonienie jego telefonu komórkowego przerwało jego kosmate myśli. < Nie odbieram> Wymruczał. < Ale musisz. To dźwięk dzwonka twojego brata> Shade wciągnął Runę pod siebie pozwalając, by poczta głosowa zrobiła swoje. Eidolon będzie musiał poczekać. *** Jak się okazało wiadomość od Eidolona naprawdę była pilna, dlatego Shade i Runa wzięli szybki prysznic, łapczywie zjedli śniadanie – Shade przygotował dla niej naleśniki, ponieważ po trzech nocach jedzenia surowego mięsa, nic tak dobrze nie smakowało, jak węglowodany - i pognali na jego Harleyu do szpitala. Znaleźli E. w jego biurze, spoglądającego się z ponurą miną na stos papierów na jego biurku. < W końcu dostałem raport z inwentaryzacji w magazynie.> Powiedział bez przywitania. < Mamy problem> Shade usiadł i wciągnął Runę na swoje kolana. < A więc Roag jednak coś ukradł?> Gdy E. skinął głową, Shade przeklął. Ich brat w końcu odszedł, a jednak nadal udawało mu się przysparzać im problemów. Wiedzieli, że włamał się do magazynu, mniej więcej w tym samym czasie, kiedy próbował zamordować Luca, ale nie wiedzieli, co zostało skradzione. < Co ukradł?> < Między innymi oko demona Eth i Mordlair Necrotoxin> (* toksyna, która zabija komórki tkanki)

Oko Eth było rodzajem kryształowej kuli, wykorzystywanej do przewidywania przyszłości, a to drugie…nazwa coś mu mówiła, ale nie był pewien. < A to jest?> < Trucizna, na którą nie ma lekarstwa> Shade uniósł brew. < A ty miałeś ją… bo?> < Ponieważ odkryłem, że w mikroskopijnej ilości może leczyć lecepiczną ospę u demonów Trillah.> (* tu wyraz "lecepiczna" jest trochę wymyślony, ponieważ jest to termin medyczny i nigdzie nie ma w internecie znaczenia tego słowa, a raczej tej choroby, oryginalna nazwa to Lecepic Pox, przy czym "Pox" to ospa) 265

< Ach, tak myślisz?> Ciepła dłoń Runy gładziła Shade´a po plecach aż do karku, gdzie masowała jego napięte mięśnie. < No cóż, ten drań jest praktycznie rzecz biorąc martwy. Nikomu nie może już tym zaszkodzić> < Mam nadzieję, że masz rację> Powiedział E. i przewrócił oczami na rozbawione parsknięcie Shade´a. < Tak, tak, przyznaję, jestem paranoikiem> < Pierdzielisz> E. patrzył na niego tępo. < Powinieneś dać się przelecieć> Gdy oczy E. rozbłysły, Shade wiedział, że jego brat myśli właśnie o Tayli. Shade pocałował Runę w szyję, ponieważ doskonale wiedział, jak to jest myśleć o seksownej, przepięknej kobiecie. Jak to jest mieć ją na kolanach. I na jego… Shade spojrzał w stronę drzwi i zobaczył Wraitha, opierającego się jednym ramieniem o framugę drzwi z rękoma skrzyżowanymi na piersi i…jasna cholera! Wraith pokazał się im pierwszy raz w tym miesiącu, co w zasadzie nie byłoby niczym niezwykłym. Ale na twarzy miał dermoglify. Przeszedł S´genesis. Cały rok za wcześnie. Przez chwilę zapanowała cisza i Runy ręka zatrzymała się na karku Shade´a. < Skurwysyn> Wymamrotał Shade. E. odchylił się na swoim krześle i skrzyżował ręce na piersi, a na twarzy miał ponurą minę. < Czy jest coś, o czym chcesz nam powiedzieć?> Wraith wzruszył ramionami, jakby to był tylko jeden wielki żart. < Pamiętacie tą czarownicę, która podała mi formułkę na przeniesienie klątwy Shade´a? Przyspieszyła moją S´genesis. Oczywiście za niewielką opłatą> Sądząc po szelmowskim uśmieszku na twarzy Wraitha, Shade domyślał się, co było ceną. Chciał spytać Waritha, dlaczego to zrobił, ale w zasadzie wiedział. Jako Seminus bez partnerki, mógł robić dokładnie to, do czego byli stworzeni. Teraz wszystkie jego potrzeby, troski i zmartwienia zbiegały się do jednej: do zapładniania kobiet. 266

Wraith żył w piekle przez ostatnie dziewięćdziesiąt dziewięć lat i mimo że przemiana nie mogła wymazać jego przeszłości, to sprawi, iż wyda mu się ona jak coś odległego, co wydarzyło się bardzo dawno temu. Po przemianie nie będzie miał już czasu na rozmyślanie o przeszłości, ponieważ wszystkie jego myśli skoncentrowane będą na tym, gdzie mógłby znaleźć następną kobietę, więc na swój sposób Wraith będzie wolny. Cholera, Shade był w szoku, że Wraith w ogóle zawracał sobie głowę, by zajrzeć do szpitala. < Dlaczego jego symbol jest na twarzy, a nie na szyi?> Palec Runy delikatnie niczym piórko gładził skórę na szyi Shade´a tak, że ten prawie zaczął mruczeć. < Ponieważ nie ma partnerki> < I tak też zostanie> Powiedział Wraith, zerkając na Runę, która w międzyczasie ściągnęła kurtkę. < Hej! Ona ma symbole sparowania!> Eidolon obrócił głowę. < Jak to?> < Czadowo, co nie?> Shade przyciągnął oznaczoną rękę Runy do swoich ust. < Nie mam pojęcia jak i dlaczego to się stało. Gdy obudziliśmy się dzisiaj rano, już tam były.> < Wczoraj była pełnia> Myślał głośno Wraith. Ściągnął brwi, przyglądając się Runie. < Miałaś ruję?> Runa zarumieniła się na osiem różnych odcieni czerwieni. Shade gładził jej ramię, śledząc wzory na jej skórze i odpowiedział za nią. < O tak, mam zajebiste blizny, aby to udowodnić. Dlaczego pytasz?> Wraith pokręcił głową. < Chodzi o to, co kiedyś powiedział mi Luc. Mówił, że wilkołaki mogą połączyć się ze swoimi partnerkami tylko wtedy, gdy są one w rui i tylko wtedy, jeśli samica zaszła w ciążę> Shade´owi zaparło dech w piersi. < Może to właśnie było to, czego brakowało, by wiązanie stało się kompletne> < Masz na myśli…> Głos Runy był niczym szept. < Pozwól mi sprawdzić> Drżącą ręką Shade wziął jej dłoń. Jego dermoglify zamigotały i ciepło rozprzestrzeniło się po jego ramieniu, gdy jego energia wnikała w jej ciało. 267

Podróżował śladem jej krwiobiegu, aż dotarł do macicy. Wstrzymując oddech szukał, aż w końcu znalazł to, czego szukał – zapłodnione jajeczko. Zanim odpowiedział, przełknął gulę, która uformowała się w jego gardle. < Wraith ma rację. O rany, będziemy rodzicami> Zamilkł, gdy odnalazł kolejne jajeczko. I kolejne. < Trzy. Będziemy mieli troje dzieci!> Zaskoczony wyraz twarzy Runy nie zdradzał, czy cieszyła się z tego powodu, czy nie. Za to on szczerzył się jak idiota. Synowie. Będzie miał trzech synów. < Gratuluje, bracie> Powiedział Wraith, poklepał go po ramieniu i ruszył w stronę drzwi. < Lepiej ty, niż ja> Mówiąc to Wraith ponownie zniknął. Eidolon ruszył za nim. Było widać po nim, że obecny stan Wraitha bardzo go martwił. Wraith był teraz niczym tykająca bomba, która w każdej chwili mogła wybuchnąć. Gdy E. doszedł do drzwi, zatrzymał się. < Cieszę się razem z tobą, stary. Tylko nie proś mnie, bym się nimi zajmował > Uśmiechnął się i również zniknął. Shade wziął drżący oddech i ujął twarz Runy w swoje dłonie. < I…jak się z tym czujesz? Ze wszystkim, co ci się przydarzyło z mojego powodu?> Powoli promienny uśmiech rozświetlił jej twarz. < Czuję się lepiej niż dobrze, Shade. Po raz pierwszy w moim życiu czuję, że żyję. I to dzięki tobie> Palcem prześledziła wzory na swojej skórze. < Wychodzi na to, że nadal jesteś przeklęty. Przeklęty, by być ze mną na zawsze> < Mogę z tym żyć> Wychrypiał, a łzy paliły go w oczy. Runa wyzwoliła w nim to, co najlepsze mimo, iż on uważał, że nie było w nim nic dobrego. Bycie przeklętym, by kochać Runę, było najlepszym, co mogło go spotkać.

Koniec  268

269

Larissa Ione - Demonica 2 - Uwolniony (calosc)(nieoficjalne tlumaczenie g.o.g.a)

Read more

1 Ione Larissa Demonica 01 Rozkosz nieujarzmiona

Read more

Ione Larissa - Demonica 01 - Rozkosz nieujarzmiona (poprawione)

Read more

1.Ione Larissa - Demonica 01 - Rozkosz nieujarzmiona

Read more

1 Ione Larissa Demonica 01 Rozkosz nieujarzmiona

Read more

Larissa Ione - Demonica 01 - Rozkosz nieujarzmiona

Read more

Z_ A Demonica Underworld Novell - Larissa Ione

Read more

Ione Larissa Demonica 1 Rozkosz nieujarzmiona

Read more

Ione Larissa-Demonica# 1 - Rozkosz nieujarzmiona

Read more

Ione Larissa - Demonica 01 - Rozkosz nieujarzmiona

Read more

Larissa Ione - [Demonica 06.5] - Azagoth (1001 Dark Nights) (mobi)

Read more

Ione Larissa - Demonica 01 - Rozkosz nieujarzmiona (poprawione) (2)

Read more

Larissa Ione - Chained by Night 02

Read more

Larissa Ione 1 Rozkosz nieujarzmiona

Read more

Larissa Ione - 2 - Pragnienie wyzwolone

Read more

Larissa Ione 2 Pragnienie wyzwolone

Read more

Larissa Ione - 1 - Rozkosz nieujarzmiona

Read more

I Ione Larissa Rozkosz nieujarzmiona

Read more

Larissa Ione - Bound by Night 01

Read more

Forsaken by Night - Larissa Ione(ang

Read more

MSiO 1996 02 [02]

Read more

2017 02 02

Read more

Odkrywca 1998 02 [02]

Read more

02. The Lone Ranger #02

Read more

Scale Aviation Modeller International 1996-02 (Vol.02 Iss.02)

Read more

The War Illustrated 022 (1940-02-02)

Read more

Enoch Suzanne - 02 - 0Rozpustnik i dziewica 02

Read more

2003 02

Read more

vol. 02

Read more

2001 02

Read more

Recommend Documents

Larissa Ione - Demonica 2 - Uwolniony (calosc)(nieoficjalne tlumaczenie g.o.g.a)

1 Ione Larissa Demonica 01 Rozkosz nieujarzmiona

Ione Larissa - Demonica 01 - Rozkosz nieujarzmiona (poprawione)

1.Ione Larissa - Demonica 01 - Rozkosz nieujarzmiona

1 Ione Larissa Demonica 01 Rozkosz nieujarzmiona

Larissa Ione - Demonica 01 - Rozkosz nieujarzmiona

Z_ A Demonica Underworld Novell - Larissa Ione

Ione Larissa Demonica 1 Rozkosz nieujarzmiona

Ione Larissa-Demonica# 1 - Rozkosz nieujarzmiona

Ione Larissa - Demonica 01 - Rozkosz nieujarzmiona

Copyright © 2024 DOCER.TIPS. All rights reserved.
About Us | Privacy Policy | Terms of Service | Copyright | Contact Us

Sign In

Email

Password

Remember me Forgot password?

Login with Facebook Login with Google