Larissa Ione - 2 - Pragnienie wyzwolone

Ione Larissa Demonica 02 Pragnienie wyzwolone

Runa Wagner nie miała najmniejszego zamiaru zakochiwać się w seksownym nieznajomym, który zdawał się znać jej każde najgłębiej skrywane pragnienie. Nie może jednak oprzeć się niewiarygodnemu pożądaniu, jakie między nimi wybucha. Pożądaniu, które wygasa kiedy odkrywa jego zdradę i swoją nieodwracalną przemianę. Teraz, pełna determinacji by sprawić, żeby Shade zapłacił za transformację, która ją prześladuje, Runa wyrusza na jego poszukiwania, tylko po to, by stać się więźniem największego wroga Shade’a. Jako demon Seminus obarczony miłosną klątwą, która grozi mu wiecznym cierpieniem, Shade miał nadzieję, że Runę i jej nieodparty urok widział już po raz ostatni. Kiedy jednak budzi się w wilgotnym lochu przykuty do ściany tuż obok wściekłej i niespodziewanie potężnej Runy, uświadamia sobie fakt, że wpływ jaki na niego wywarła jest o wiele bardziej niebezpieczny niż myślał. Gdy ich porywacz rzuca zaklęcie wiążące ich jako swoich życiowych partnerów, Shade i Runa muszą rozpocząć walkę o własne życie i serca – lub ulec nikczemnym planom szaleńca.

Sekundę później Runa znalazla się na ścianie budynku, a jego cialo przygważdżalo ją do muru. Przysunął usta do jej ucha. Obie dłonie Shade trzymał na jej ramionach... - Czuję twoje pożądanie, Runo - wymruczał zmysłowym, uwodzicielskim tonem. Facet był chodzącym seksem, obezwładniającą masą mięśni, testosteronu i zmysłowości, przed którymi nie umiała się bronić. Nic nie przygotowało jej na coś takiego. Wątpiła, by jakakolwiek kobieta potrafiła przygotować się na spotkanie Shadea. A przynajmniej nie psychicznie, bo fizycznie jej ciało zaczynało się do tego przygotowywać bez żadnej zgody. Serce waliło jej jak oszalałe. Sytuacja zaczęła wymykać się gwałtownie spod kontroli i gdy Shade przejechał językiem po jej szyi i pogładził dłońmi biodra, odkryła, że to wymykanie wcale jej nie obchodziło. Niski, zmysłowy pomruk wydobył się z jego gardła, gdy ją pocałował. To nie był pocałunek w dokładnym tego słowa znaczeniu, ale liźnięcie przez usta, a potem głęboka, wilgotna penetracja i zderzenie języków, po którym zaczęła dyszeć i czepiać się jego kurtki, tak jakby już nigdy nie chciała go puścić...

Słownik Aegis - stowarzyszenie ludzkich wojowników, którzy poświęcili się chronieniu świata przed złem. Patrz: Strażnicy, Regent, Sigil. Carceris - strażnicy więzienni podziemia. Wszystkie gatunki demonów wysyłają swoich reprezentantów na służbę do Carceris. Członkowie Carceris są odpowiedzialni za aresztowanie demonów oskarżonych o naruszenie prawa oraz za wypełnianie obowiązków dozorców w więzieniu. Rada - sprawuje władzę nad wszystkimi rodzajami i gatunkami demonów. Ustanawia prawo i wymierza sprawiedliwość pojedynczym członkom danego gatunku. Dresdiin - demoniczny ekwiwalent anioła. Strażnicy - Wojownicy Aegis, wyszkoleni w technikach walk, rodzajach broni oraz magii. Po wcieleniu do Aegis, wszyscy Strażnicy zostają obdarowani zaklętym elementem biżuterii noszącej tarczę Aegis, która między innymi pozwala im widzieć w nocy i umożliwia widzenie przez demoniczne zaklęcie niewidzialności. Harrowgate - niewidzialne dla ludzi portale, które demony wykorzystują po to, by podróżować pomiędzy miejscami na Ziemi i w Szeolu.

Infadre - samica każdego demonicznego gatunku, która została zapłodniona przez demona Seminusa. Maleconcieo - najwyższy stopień władzy w radzie demonów, którego reprezentantem jest przedstawiciel z każdego gatunku. Narody Zjednoczone demonicznego świata. Orgesu - demoniczny seksualny niewolnik, często pochodzący z gatunków hodowanych specjalnie do dostarczania cielesnej przyjemności. Regent - przywódca lokalnego ośrodka Aegis. S'genesis - końcowy cykl dorastania demona Seminusa. Występuje w momencie ukończenia stu lat. Demon rodzaju męskiego, który przeszedł ów cykl, jest w stanie się rozmnażać i posiada zdolność zmiany kształtu w męskiego osobnika każdego demonicznego gatunku. Szeol - królestwo demonów. Ulokowane głęboko w trzewiach ziemi. Dostęp do niego prowadzi wyłącznie przez portale Harrowgate. Szeolski - uniwersalny język demonów, którym posługują się wszystkie rasy, choć wiele gatunków wykształciło swoje własne. Sigil - rada dwunastu ludzi zwanych Starszyzną, którzy są najwyższymi przywódcami Aegis. Założona w Berlinie, nadzoruje wszystkie ośrodki Aegis na świecie. Ter'taceo - demony, które potrafią podszywać się pod ludzi, ponieważ ich przodkowie byli ludźmi z wyglądu, lub potrafią przybrać ludzką postać. Therionidryo - słowo jakiego używają stworzenia z gatunku wilkołaków określające osobę, którą on lub ona ugryzło i zmieniło w następnego wilkowatego. Ufelskala - system klasyfikacji demonów w zależności od stopnia zła. Wszystkie stworzenia nadprzyrodzone i źli ludzie są zakwalifikowani do pięciu Stopni. Piąty Stopień składa się z najgorszych przypadków. Klasyfikacja Demonów spisana przez Baradoca, demona Ziemi, który posłużył się rasą Seminus jako przykładem: Królestwo: Zwierzęta Grupa: Demony Rodzina: Demony seksualne Rodzaj: Lądowe Gatunek: Inkub Rasa: Seminus

Prolog Trzy lata wcześniej - Nie żyje. Ogłoś czas zgonu. Shade zignorował swojego partnera i wpompował kolejną serię ucisków w klatkę piersiową zmiennokształtnego. Strzaskane żebra zgrzytały pod jego dłońmi wraz z każdym uderzeniem. Raz, dwa, trzy, chrup. Raz, dwa, trzy, chrup. Serce Shade’a waliło jak młot, pompując tyle krwi na minutę ile wystarczyłoby na rozruch opalanego lawą generatora Szpitala Podziemnego, lecz serce pacjenta ani drgnęło. Raz, dwa, trzy, chrup. Mięśnie jego ud krzyczały z bólu od klęczenia przez Bóg jeden wie jak długi czas w kałuży krwi obok pacjenta. Raz, dwa, trzy, chrup. Mrowienie rozeszło się po jego dermo-ire, które oplatało jego rękę, począwszy od prawego ramienia a skończywszy na dłoni, gdy użył swojego daru, by zmusić serce pacjenta do bicia. - Shade. Przestań. - Skulk, jego przyrodnia siostra i partner w zespole paramedycznym, położyła filigranową, szarą dłoń na jego ręce. Zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy. Świadomość tego, że. Skulk miała rację nie uczyniła poddania się łatwiejszym, a Shade nie miał wystarczająco dużo powietrza w płucach żeby zakląć. Dysząc ciężko, przerwał masaż serca i usiadł na piętach na zaśmieconej podłodze

opuszczonego browaru. Ramiona bolały go od wzmożonego wysiłku, a stetoskop zwisał mu ciężko z szyi. Zacisnął zęby i spojrzał w szkliste oczy swojego niedawno zmarłego pacjenta. Ofiarą był dzieciak. Miał najwyżej czternaście lat. Pewnie dopiero niedawno nauczył się, jak zmieniać postać z ludzkiej na postać tego gatunku, do którego należała jego rodzina. Charakterystyczne znamię prawdziwego zmiennokształtnego, czerwony pieprzyk w kształcie gwiazdy widoczny za lewym uchem, ledwie się uformował. - Pieprzenie - mruknął Shade, wstając. Obok stały dwa Fałszywe Anioły, które zgłosiły wypadek do szpitala. Złowrogi błysk w oczach zadawał kłam słodkim, niewinnym wyrazom jakie malowały się na ich twarzach. - Widzieliście kto go tu zostawił? - spytał. Jedna z anielskich oszustek pokręciła głową. Jej blond włosy zaszeleściły na białym materiale sukni. - Po prostu tu leżał. Wyglądał tak spokojnie. - Spokojnie? Z brakującą połową organów wewnętrznych? Na ustach drugiej anielicy pojawił się uśmiech. - Aleś ty drażliwy. - Sugestywnie przesunęła palcem wzdłuż głębokiego dekoltu sukni, której nie założyłby żaden prawdziwy anioł. Może pomożemy ci się zrelaksować, inkubie? - Tak - wymruczała pierwsza. - Od zawsze miałam słabość do mężczyzn w uniformach. Anielica skinęła głową. - Veragoth wręcz uwielbia napadać na posterunki policji. - Mmm... - Anielica o imieniu Veragoth okręciła kosmyk włosów wokół palca i omiotła Shadea wygłodniałym spojrzeniem od stóp do głów. - Ale zaczynam przekonywać się co do pomysłu spotykania się z sanitariuszami. Fakt. Jego czarny uniform w stylu wojskowego munduru polowego sprawiał, że wszystkie kobiety podniecały się

jeszcze bardziej, nawet wtedy gdy nie emitował wokół feromonów spod znaku „pieprz mnie", które wchodziły w standardowy pakiet wyposażenia demonów Seminusów. Jednak po raz pierwszy Shade nie miał ochoty na towarzystwo dwóch pięknych nagich kobiet. Był wyczerpany, wściekły i chory, bo złapał jakąś wysypkę. Co gorsza, nikogo nie obchodziło, że ktoś zabijał demony, wycinał ich organy i sprzedawał je na podziemnym, czarnym rynku. Trwało to już od jakiegoś czasu, ale niewielu się tym przejmowało. Shade należał do wyjątków. To on był tym dupkiem, który był wzywany na miejsce zbrodni, choć nie miał znaczenia fakt, czy ofiara umarła czy nie. Większość z nich była w okropnym stanie. Albo nie żyła. Skulk schowała krótkofalówkę i wygrzebała z torby parę czystych rękawiczek. - Skoro ciała zmiennokształtnych nie rozkładają się nad powierzchnią ziemi, E będzie chciał obejrzeć ciało. Lepiej je zabierzmy. My już skończyliśmy. Skończyliśmy. Shade pomógł Skulk załadować ciało chłopaka na nosze. Czarny ambulans, jeden z dwóch będących na usługach Szpitala Podziemnego, był chroniony zaklęciem, które sprawiało, że był niewidoczny dla ludzi. Jednak tutaj nie było to potrzebne. Znajdowali się w spokojnej dzielnicy Nowego Jorku, w dawnym okręgu industrialnym, który został opuszczony podczas prohibicji i dopiero od niedawna zaczął się przekształcać w osiedle mieszkaniowe. - Zbierajmy się stąd - powiedział Shade, zatrzaskując tylne drzwi ambulansu. Tym razem to Skulk miała prowadzić, więc Shade wspiął się na siedzenie pasażera, wsadził do ust listek gumy do żucia i skupił się na wypełnianiu dokumentacji. Główna dolegliwość pacjenta? Śmierć na skutek usunięcia organów.

Reakcja pacjenta na leczenie? W dalszym ciągu, kurwa, martwy. - Niech to szlag. - Shade cisnął długopisem w tablicę rozdzielczą. - Do diabła z tym wszystkim... - Urwał, niespodziewanie czując w głębi ciała potężny wstrząs, trzęsienie ziemi w samym środku jego duszy. Ból eksplodował z jego epicentrum, rozlewając się na całe ciało, aż fala cierpienia nie przygniotła go z powrotem do siedzenia. - Shade? Co się stało? Shade? - Skulk potrząsnęła go za ramię, ale prawie tego nie zauważył. Szarpnięciem otworzył drzwi, wdzięczny za to, że jeszcze nie ruszyli z miejsca, i wypadł z karetki. Jego kolana uderzyły w chodnik z hukiem, który usłyszał przez szum krwi w uszach. Zgiął się w pół i chwycił za brzuch. Czerń przesłoniła mu wzrok i umysł. Jeden z jego braci nie żył. Tylko który? Dobry Boże, który? Próbował połączyć się mentalnie z Wraithem, bratem który stanowił jego największe przeciwieństwo, i z którym łączyła go wyjątkowa więź. Nie udało się jednak. W ogóle nie wyczuł jego obecności. Walcząc o każdy oddech, wyszukał po omacku słabsze połączenie z Eidolonem, ale znów nic z tego nie wyszło. Roaga również nie potrafił namierzyć. W tle słyszał Skulk rozmawiającą przez komórkę z Solice, pielęgniarką zajmującą się selekcją pacjentów mającą akurat dyżur w szpitalu. - Gdzie są bracia Shadea? Muszę to wiedzieć. Natychmiast! - Skulk... - wydyszał ochrypłym głosem. Przyklękła obok niego. - Trzymaj się. - Przyłożyła komórkę do ucha i słuchała przez chwilę. Solice mówi, że Roag poszedł do Brimstone. Jest wściekła, że nie zabrał jej ze sobą, ale właśnie szykuje się, by tam pójść. Nie ma pojęcia gdzie podziewają się E i Wraith. Ale nie ma ich z Roagiem.

Nic dziwnego. Żaden Seminus przy zdrowych zmysłach nie znalazłby się w pubie dla demonów, gdzie kobiece pożądanie mogło zatrzymać go tam jak więźnia na wiele dni, lub co gorsza, posłać na śmierć zadaną przez innego zazdrosnego samca. Jednak z drugiej strony Roag nigdy nie miał zbyt równo pod sufitem. Shade jęknął, przełykając ślinę. Stopniowo przez ciemność zaczął się przebijać jasny punkcik światła. Wraith. Wyczuł siłę życiową Wraitha. Dzięki Bogu. Ulga sprawiła, że mięśnie jego ramion rozluźniły się, ale tylko na sekundę. W dalszym ciągu nie potrafił wyczuć Eidolona. Wyciągnął na oślep rękę, jakby mógł tym samym dotknąć swojego brata. Skulk chwyciła go za dłoń, splatając palce z jego palcami. - Oddychaj, Cienisty - szepnęła, używając dziecięcej ksywki, jaką nadała mu ponad osiemdziesiąt lat temu. - Przejdziemy przez to. Nie, jeśli E nie żył. Cholera, to on był tym bratem, który utrzymywał ich wszystkich w ryzach, doprowadzał Roaga do porządku i utrzymywał przy życiu Wraitha. Nagle wyczuł czyjąś obecność. Eidolon. Był bezpieczny. Ból zelżał, ale gryząca, bolesna pustka wywierciła jeszcze jedną dziurę w duszy Shadea. Seminusy były połączone ze wszystkimi swoimi braćmi, więc kiedy jeden z nich umierał, zabierał ze sobą cząstkę rodzeństwa, któremu udało się przetrwać. Trzydzieści siedem śmierci później Shade czuł się dziurawy jak durszlak. - Kto to był? - spytała łagodnym głosem Skulk. - Roag. - Wziął głęboki, drżący oddech. - To był Roag. - Tak mi przykro. - Mnie również - odparł, ale odpowiedź była automatyczna. Choć nie chciał się do tego przyznać, świat był od teraz o wiele lepszym miejscem.

Rozdział pierwszy Gdy kroczysz „doliną cienia" pamiętaj, że cień jest rzucany przez Swiatlo. - Austin 0'Malley Minęły co najmniej dwie dekady odkąd Shade obudził się na czyjejś podłodze, związany i nie mający bladego pojęcia co do miejsca swojego przebywania. Ciężar kajdan wokół nadgarstka i brzęk łańcucha sprawiły, że się uśmiechnął. Jeszcze więcej czasu minęło odkąd znalazł się w podobnej sytuacji i w dodatku skuty łańcuchem. Wspaniale. Owszem, wolał by to kobiety znajdowały się w okowach zamiast niego, ale z tym również mógł sobie poradzić. - Shade. Kobiecy głos wydał mu się znajomy, ale dzwonienie w uszach skutecznie uniemożliwiło mu przypisanie do niego jakiejś twarzy. Niech to szlag, powinna obudzić go z ustami na jego... - Niech cię diabli, Shade, obudź się! Pojękując, przetoczył się na plecy i skrzywił, gdy tylko poczuł tępy ból umiejscowiony z tyłu głowy. - Nie śpię, słonko. Możesz zaczynać. Dogonię cię. - Dzięki, ale nie. Nazwiesz mnie słonkiem jeszcze raz, a odgryzę ci usta.

Shade powoli otworzył oczy. Zamrugał, widząc wpatrzoną w niego rozmazaną twarz. Zamrugał raz jeszcze. - Runa? - Pamiętasz moje imię? Wybacz, jeśli zaraz zemdleję z szoku. Sarkazm nie był potrzebny, ale owszem, pamiętał je. Była najseksowniejszą ludzką kobietą, jaką kiedykolwiek miał w swoim łóżku. Miała długie, karmelowo-brązowe włosy, które ślizgały się po jego klatce piersiowej, brzuchu i udach jak jedwab, gdy całowała go po całym ciele. Pełne zmysłowe usta wygięte w kpiarski uśmieszek, warte jego najdzikszych fantazji. Oczy w kolorze szampana, które podkreślały gładką, złocistą skórę, która rozpływała się pod dotykiem jego języka jak brązowy cukier. Nie widział jej niemal od roku. Od czasu tej pamiętnej nocy, kiedy uciekła i zapadła się pod ziemię. - Dlaczego tu jesteś? Dlaczego ja tutaj jestem? - Powiódł wzrokiem w ciemnościach. - I gdzie dokładnie znajduje się „tutaj"? - W pierwszej chwili pomyślał, że to Aegis go porwało, ale to miejsce było zbyt przerażające nawet jak na tych mordujących demony dupków. - Możesz usiąść? - Runa pomogła mu się podnieść, ale zrobiła to zbyt szybko i jego głowa opadła bezwładnie w bok. Posadziła go pod ścianą z większą siłą niż się spodziewał. Nie opierał się, wdzięczny za dotyk zimnego, wilgotnego kamienia, który zmniejszył jego mdłości. - Odpowiedz na moje pytanie - powiedział, bo zaczął w końcu podejrzewać, że nie miało to nic wspólnego z seksualnym kacem. A to znaczyło, że nie istniał żaden dobry powód, by leżeć tu związanym łańcuchem, czuć się jak kupa gówna i mieć nad głową kobietę, która prawdopodobnie chciała wyrządzić mu jeszcze większą krzywdę. Runa prychnęła pod nosem.

- W dalszym ciągu jesteś takim samym aroganckim dupkiem. - To musi być dla ciebie szok, co? - Bynajmniej. - Przyłożyła mu rękę do czoła, jak gdyby szukała oznak gorączki, lecz jako człowiek nie miała pojęcia o tym, że normalna temperatura jego ciała zawsze była taka wysoka. Odepchnął jej dłoń. Ten dotyk sprawił, że temperatura podskoczyła jeszcze bardziej, a on zdecydowanie tego nie potrzebował. - Gdzie my jesteśmy? - Wyglądało na to, że znajdowali się w czymś na kształt celi będącej częścią jakiejś większej konstrukcji, być może lochów. Coś kapało nieustannie z góry, podłogę zawalały śmieci, a w żelaznych kinkietach przytwierdzonych do kamiennych ścian płonęły świece. Piekło i szatani, to wyglądało jak plan żywcem wyjęty z tandetnego horroru. - Nie mam pojęcia. Wygląda na to, że pilnuje nas czwórka porywaczy... a przynajmniej tylu naliczyłam. Cztery różne demony pojawiały się tu, żeby nas nakarmić. Nazywają siebie Opiekunami. Sytuacja nie wyglądała zbyt ciekawie. - Siebie? - Jestem tu od tygodnia. W celach jest jeszcze kilka innych osób. Opiekunowie zabierają kilka i przyprowadzają nowe. Po raz pierwszy Shade przyjrzał się sobie uważnie i dostrzegł ciężkie łańcuchy zwisające z jego lewego nadgarstka i kostki u nogi. Runa została przykuta do przeciwległej ściany kajdanami oplatającymi jej prawą kostkę. Miała na sobie dżinsy i obcisły sweter bez rękawów, który nawet by mu się spodobał, gdyby nie fakt, że Shade tkwił tu jako więzień. Wyglądała też nieco inaczej niż zapamiętał. Gdy umawiali się na randki - o ile pieprzenie się do upadłego można nazwać randką - była nieśmiała, zachłanna i łatwa w kontrolowaniu, co napędzało jego chęć dominacji lecz szybko stało się nudne.

Pod konserwatywnymi sukienkami i spodniami skrywała nieco zaokrąglone kształty. Ale teraz... niech to szlag. Przybyło jej mięśni i mógł przysiąc, że zrobiła się wyższa. Wytarte dżinsy pasowały na nią jak rękawiczka, a czarny sweter rozciągał się na piersiach, które były zdecydowanie mniejsze i wręcz idealnie pasowałyby do jego dłoni. I ust. Ten tok myślenia przyczynił się jedynie do tego, że stanął mu w kompletnie niewłaściwej sytuacji. Choć z drugiej strony, gdy było się demonem Seminusem, stawał mu niemal zawsze. - Kiedy tu trafiłem? - zapytał. - Zeszłej nocy. Potrząsnął głową, próbując pozbyć się przeciążenia, jakie zablokowało jego myśli i wspomnienia. Ostatnia noc... ostatnia noc... co on wtedy robił? Chwileczkę... z pewnością miał na sobie swój lekarski uniform. Pamiętał pójście do pracy, przywitanie się z Eidolonem i wdanie się w bójkę z Wraithem. Ich najnowszy nabytek, ludzki doktor imieniem Kynan, przerwał ją, oblewając ich całym workiem soli fizjologicznej. W jedynym ośrodku medycznym dla demonów wszystko było po staremu. Shade i Skulk zostali wezwani do rannego wampira w pakowni mięsa w Nowym Jorku. Wkroczyli do budynku, ale od tego momentu miał dziurę w pamięci. - Czy przyprowadzili tu kogoś jeszcze? Kobietę? - Demona Umber? Serce zaczęło mu walić jak młot. - Razem ze mną trafił tu demon Umber? Runa skinęła głową, a on nie zatrzymał się nawet na sekundę, by zastanowić się skąd miała pojęcie czym w ogóle jest demon Umber. - Gdzie ona jest? - A co? Sypiasz z nią? - spytała ostrym tonem.

- To moja siostra, a ja nie mam czasu na twoją zazdrość. - A mnie się wydaje, że w tej chwili pozostał ci jedynie czas - odparła Runa, ale jej głos złagodniał. - Przepraszam. Nie wiem co zrobili z twoją siostrą. Zabrali ją stąd jakiś czas temu. - Odsunęła się od niego, a on zdał sobie sprawę, że znajdowała się na samym końcu łańcucha. - Nie wyglądasz jak ona. Shade nie przejmował się wyjaśnieniami z tego powodu, że on i jego siostra należeli do dwóch różnych gatunków, a Runa nie poprosiła go o żadne informacje. Zamiast tego przyglądała mu się, gdy taksował wzrokiem kraty w drzwiach celi i zastanawiał się, jak bardzo były wytrzymałe. Jeśli okaże się, że nie dałby rady zerwać łańcuchów, to równie dobrze mogły być z papieru. - Szansa na ucieczkę pojawi się dopiero gdy po nas przyjdą - powiedziała. - Mówiłaś, że cię karmili. - Tak, ale przysuwali wodę i jedzenie kijem. Żaden z nich nie podszedł bliżej. - Kim oni są? - Wydaje mi się... wydaje mi się, że są tym, co wy, demony, określacie mianem Ghuli. Shade poczuł, jak zwalnia mu serce. - Co? Skąd to wiesz? - Ktoś z drugiej celi ich tak nazwał. Ghule. Ale nie takie, których obawiali się ludzie, stwory zjadające mięso rodem z bajek. Ghule były stworzeniami, których obawiały się demony - a właściwie były na drugim miejscu, zaraz po zabójcach Aegis. Ghulem określano każdego, demona lub człowieka, który porywał wampiry, zmiennokształtnych i demony, by sprzedawać ich organy i części ciała na podziemnym czarnym rynku. Ghule od zawsze były wyjątkowo okrutne, ale w ciągu ostatnich dwóch lat ich zbrodniczy proceder stał się jeszcze bardziej bestialski. Teraz, zamiast zwyczajnie wycinać organy robiły to, kiedy ich ofiary jeszcze żyły.

W zeszłym roku Shade i jego bracia udaremnili całą operację. Partnerka Eidolona, półdemon o imieniu Tayla, pomogła wyeliminować ludzi współpracujących w sekrecie z demonami odpowiedzialnymi za handel organami. Populacja demonów cieszyła się z kilku miesięcy względnego spokoju do momentu, w którym znów zaczęła się fala zniknięć i równie krwawych okaleczeń. Drzwi na końcu ciemnego korytarza otworzyły się, a od ścian lochu odbił się echem odgłos kroków. Shade przygotował się na starcie lecz intruzi zatrzymali się zanim dotarli do celi, gdzie on i Runa siedzieli w milczeniu. Czekając. Dopiero w chwili, w której rozległ się wrzask, Shade uświadomił sobie w jak poważnych znalazł się tarapatach. Runa Wagner siedziała na swojej niewielkiej stercie słomy, nasłuchując krzyków jakiejś kobiety, podczas gdy Opiekunowie zabierali ją ze sobą, prawdopodobnie po to, by spotkała ją potworna śmierć. Surowe, męskie rysy twarzy Shadea nie wyrażały żadnych emocji co do tego, jakie miał odczucia wobec całej sytuacji. Starannie dopasowała swój wyraz twarzy do jego. Nie potrafiła jednak sprawić, by jej oczy stały się równie obojętne i zimne jak jego, ani zacisnąć szczęki w taki sposób, by wyglądało to jakby ostrzył sobie zęby o kości. Emanował niebezpieczeństwem równie namacalnym, co zagrożenie wokół nich. Szarpnął za łańcuchy, ale odkrył jedynie, że zostały zaprojektowane tak, by wytrzymać wszystko, co oboje byliby w stanie wymyślić. Odwrócił się do niej i rzucił jej zmysłowe spojrzenie, taksując ją wzrokiem od stóp do głów. Poczuła poruszenie w miejscach, o których myślała, że są już od dawna martwe. Martwe, ponieważ to on je zabił.

- Zrobili ci krzywdę? - Nie tknęli mnie od momentu, w którym tu trafiłam. - Miała podbite oko od uderzenia dłonią, drobne siniaki i otarcia, ale poza tym wszystko było w porządku. - Jesteś pewna? - Przekręcił się na kolana i wolną ręką chwycił ją za łydkę. Runa wzdrygnęła się, ale Shade przytrzymał ją mocno. - Nie dotykaj mnie. - Spokojnie, kochanie. Sprawdzam, czy nic ci nie jest. - Głos miał szorstki i głęboki. Nie musiał się zbytnio starać, by nadać mu zmysłowości. - Lubiłaś, kiedy cię dotykałem. - Taa, no cóż, to było zanim przyłapałam cię w łóżku z dwiema wampirzycami. Och, i zanim dowiedziałam się, że jesteś demonem. - Tylko jedna z nich była wampirem. Runa wciągnęła gwałtownie powietrze. - Tylko tyle masz do powiedzenia na swoją obronę? - Nie jestem zbyt gadatliwym typem. - Nie do wiary - mruknęła. - Oszukałeś mnie, zdradziłeś i nie stać cię nawet na zwykłe „przepraszam"? Shade zabrał rękę i oparł się biodrem o ścianę z jedną nogą schowaną pod siebie, a drugą zgiętą w kolanie. Wpatrywał się w mur. Sięgające ramion czarne włosy opadły mu do przodu, skrywając wyraz jego twarzy. - Przykro mi, że myślałaś, iż jestem człowiekiem. Nigdy nie mówiłem, że nim jestem. - Możesz mnie mieć za wariatkę, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby o to pytać - odpaliła. - Wygląda na to, że powinnam była, bo wtedy nie byłabym aż tak bardzo zszokowana widokiem prawdziwego wampira i... tego czegoś, co było w twoim łóżku. - Nie powinno być cię wtedy u mnie tamtej nocy. Powiedziałaś, że jesteś zajęta.

- Chciałam zrobić ci niespodziankę. I doskonale jej się to udało. Weszła do jego mieszkania z torbami pełnymi zakupów potrzebnych do przygotowania romantycznego posiłku. Gdy tylko przekroczyła próg, usłyszała dziwne odgłosy dobiegające z jego sypialni. Z żołądkiem ściśniętym pod wpływem złego przeczucia, przekradła się przez korytarz w stronę otwartych drzwi. Shade leżał na plecach z nogami zwisającymi znad krawędzi łóżka. Ujeżdżała go naga kobieta z twarzą schowaną w jego gardle. Runa musiała wydać z siebie jakiś dźwięk, bo odwrócił głowę i spojrzał na nią płonącymi, złotymi oczami. Co dziwne, pierwszą rzeczą jaka przyszła jej wtedy do głowy było to, że nigdy nie widziała jego oczu, kiedy się kochali. Zawsze miał je zamknięte, a twarz ukrytą w załamaniu jej szyi, albo brał ją od tyłu. - Dołączysz? - spytał, i właśnie wtedy Runa dostrzegła drugą kobietę klęczącą na podłodze z twarzą pomiędzy jego nogami. Kobieta na górze uniosła głowę. Krew płynęła jej po brodzie, a kiedy się uśmiechnęła, błysnęły kły. Nabijana kolcami skórzana obroża otaczała jej szyję, a koniec łańcucha tkwił w zaciśniętej pięści Shadea. Gdy wstrząśnięta Runa stała jak sparaliżowana, kobieta pochyliła się, polizała go po sutku i podjęła przerwany rytm. Shade jęknął, chwycił ją za biodra i wbił się w nią głęboko. Runa uciekła. Szlochając, trafiła z jednego koszmaru prosto w objęcia drugiego. - Powiedziałaś, że jesteś zajęta - powtórzył Shade, przewiercając ją spojrzeniem na wylot. - Nie spodziewałem się ciebie. -1 to cię niby usprawiedliwia? Kiedy zacząłeś mnie zdradzać? Wsparł łokieć na kolanie, jakimś cudem zachowując swobodny wyraz twarzy, jak gdyby był porywany przez Ghule niemal co dzień i nawet mu się to podobało.

- Nie zadawaj pytań, na które nie chcesz znasz odpowiedzi. - Och, ależ chcę. - Nie wydaje mi się. - Ale z ciebie dupek. - Powiedz mi coś, czego nie wiem. - Byłam w tobie zakochana. - Zapadła śmiertelna cisza. Rany boskie. Czy ona naprawdę to powiedziała? Na głos? Jeśli sposób, w jaki krew odpłynęła mu z twarzy mógł stanowić jakąś wskazówkę, to owszem. Powiedziała to i zrobiła z siebie kompletną idiotkę. - Nie przejmuj się dodała szybko. - Już mi przeszło. Skończyłam z tobą. Shade pochylił się do przodu. - To dobrze. Masz pojęcie czym jestem? Czym tak naprawdę jestem? - Demonem Seminusem. - Zerknęła na czarne znaki biegnące od czubków palców jego prawej dłoni aż do samej szyi. Przedtem wydawało jej się, że to zwykłe tatuaże. Ale potem dowiedziała się, że były czymś, z czym się urodził, historią jego pochodzenia sięgającą dwanaście pokoleń wstecz. Symbol na samej górze, niewidome oko tuż pod szczęką, stanowił jego osobisty znak, który pojawił się podczas przebiegu pierwszej fazy dojrzewania w wieku dwudziestu lat. - I? Jej usta wygięły się w nikłym uśmiechu. - Po tamtej nocy spędziłam wiele miesięcy na poznawaniu twojego gatunku. - Nie żeby było na ten temat zbyt dużo dostępnych informacji. Dokładne dane na temat samych inkubów zostały starannie udokumentowane, ale konkretny pod-gatunek do którego należał Shade, Seminusy, był tak rzadki, że udało jej się jedynie dokopać do kilku szczegółów. - W takim razie znasz moją naturę... - Twoją naturę? - Ogarnął ją gniew, o którym myślała, że już dawno się go pozbyła. - Rozumiem, że żyjesz w stanie

permanentnego pobudzenia. Rozumiem, że twoja potrzeba seksu jest niekontrolowana. Ale wiesz go? Gówno mnie to obchodzi. Oszukałeś mnie, żebym uprawiała z tobą seks. Posłużyłeś się swoimi sztuczkami i feromonami. Okłamałeś mnie. Myślałam, że jesteś człowiekiem. - Mogła tak mówić jeszcze długo, o tym jak czuła się zdradzona i zniesmaczona, kiedy odkryła prawdę, ale ostatecznie to, co zdarzyło się po tym jak opuściła jego mieszkanie liczyło się najbardziej. - Zrujnowałeś mi życie warknęła. Cóż, sama do tego doprowadziła na długo przed tym zanim Shade natknął się na nią w jej barze, ale on zdecydowanie wszystko pogorszył. - Cholera - mruknął. - Właśnie dlatego mam zasadę, żeby nie sypiać z ludźmi więcej niż raz. Ludzkie kobiety są takie zaborcze. Runa utkwiła w nim zdumione spojrzenie. - Ty chyba żartujesz? - syknęła. - Myślisz, że moje życie legło w gruzach dlatego, że uwiodłeś mnie i złamałeś mi serce? - Cóż, chyba tak - powiedział, wzruszając jednym szerokim ramieniem. Co. Za. Dupek. Warcząc, skoczyła do przodu tak szybko, że musiał się wycofać. Łańcuchy zabrzęczały, gdy drżała na całym ciele, wstrząsana siłą swojego gniewu. Poczuła mrowienie na skórze, która momentalnie się napięła. Dziąsła zaczęły ją boleć. Wiedziała, że jest o krok od uwolnienia drzemiącej w jej wnętrzu bestii. - Ty arogancki skurwysynu. - Uderzyła go pięścią w klatkę piersiową, czując dreszcz emocji, gdy udało jej się wycisnąć z niego jęknięcie bólu. Tamtej nocy byłam przybita, ale po jakimś czasie z pewnością by mi przeszło. Szkoda tylko, że nigdy nie miałam szansy tego zrobić. Widzisz, zaraz po tym jak opuściłam twoje mieszkanie zostałam zaatakowana,

poraniona i zostawiona na pewną śmierć. Mógłbyś o tym wiedzieć, gdyby jakaś ohydna wampirzyca nie wykrzykiwała akurat twojego imienia. Może usłyszałbyś wtedy mój krzyk. Spojrzenie Shadea nabrało ostrości. - Ktoś cię skrzywdził? - Mam uwierzyć, że to cię obchodzi? Wyciągnął dłoń i nakrył nią jej rękę. - Możesz mi wierzyć lub nie, ale nie jestem potworem. Runa wybuchnęła gorzkim śmiechem. - Ty nie, ale ja tak. - Zbliżyła się, patrząc mu prosto w oczy. - Przez ciebie, Shade, stałam się potworem. Stałam się pieprzonym wilkołakiem.

Rozdział drugi Wilkołakiem? Niedobrze. Shade zamknął oczy z nadzieją, że kiedy znowu je otworzy, obudzi się we własnym łóżku, a Runy nie będzie w pobliżu. - No więc? I to by było na tyle. Koszmar nie miał zamiaru odejść. Otworzył oczy. I pożałował, że to zrobił. Runa przewiercała go morderczym spojrzeniem, a jej jasne oczy iskrzyły. Rany, mógł się założyć, że w swojej zwierzęcej postaci była prawdziwie piękna... z lśniącym futrem w kolorze toffi i płonącymi oczami o barwie szampana. Z pewnością była większa, być może nieco wyższa od niego. Teraz fakt, że sprawiała wrażenie wyższej i smuklejszej, miał sens. Ofiarom ugryzień wilkołaków lub wargów, jak zwykli siebie określać, w ludzkiej formie przybywało masy mięśniowej i kilka dodatkowych cali wzrostu. Teraz, kiedy już przejaśniło mu się w głowie, mógł wyczuć także jej zapach, który nie był już ani kwiatowy ani słodki. Pachniała ziemią, późnym letnim deszczem spadłym w lesie. I autentyczną wściekłością. - Czy za dwa dni nie ma przypadkiem pełni? Zmrużyła oczy. - A co? Boisz się, że wpadnę w furię z powodu PMS? - Przeszło mi to przez myśl.

Wilkołaki mogły sobie żartować o syndromie poprzedzającym pełnię księżyca, ale stworzenia nie należące do ich gatunku nie widziały niczego zabawnego w ich gwałtownych wybuchach wściekłości, zmiennych nastrojach ani niekontrolowanym popędzie płciowym. - Och, no tak. Mój gniew nie ma przecież nic wspólnego z tym, że z dwójki ludzi, których nienawidzę najbardziej na świecie, jestem teraz uwięziona w celi z jednym z nich i że kiedy przemienię się za dwa dni, zostanę pewnie obdarta żywcem ze skóry, która najwyraźniej jest warta fortunę na podziemnym czarnym rynku. - Powarkując, wyszarpnęła dłoń z jego uścisku. - Wybacz więc, że jestem trochę podminowana. - Trochę? Szarpnęła za łańcuch, jakby miała nadzieję, że się zerwie, a wtedy mogła się rzucić na Shadea. - Powinnam cię ugryźć. - Demony są odporne na wirus likantropii. - Mimo to w dalszym ciągu by cię bolało. - Obnażyła zęby, a on nie miał wątpliwości, że gdyby mogła z rozkoszą rozdarłaby go na strzępy. Chciałam cię dopaść i zadać ból. Niestety Ghule złapały mnie zanim mi się to udało. - W jaki sposób cię złapały? Podciągnęła kolana pod brodę i objęła je ramionami. - Wróciłam w miejsce, w którym zostałam zaatakowana. Wiedziałam, że to marny trop, ale miałam nadzieję, że znajdę jakąś wskazówkę. Twoje mieszkanie było w okolicy, więc poszłam do ciebie. Nie było cię, ale kiedy stamtąd odchodziłam, od strony ulicy podszedł do mnie jakiś mężczyzna. Spytał czy cię znałam. Zadawał zdecydowanie zbyt wiele pytań. Nabrałam podejrzeń i próbowałam uciec, ale wtedy zamachnął się i ukłuł mnie igłą. Obudziłam się już tutaj. Shade zmarszczył brwi. - Skąd mogli wiedzieć, że jesteś wargiem?

- Nie wiedzieli, dopóki inny warg nie przyszedł mnie przesłuchać wyjaśniła, co miało sens. Zazwyczaj trzeba było wilkołaka lub zmiennokształtnego, by rozpoznał drugiego. - O co cię pytali? - O ciebie, Shade. Ciągle pytali co robiłam w twoim mieszkaniu i jak się poznaliśmy. Kurwa mać. Nie porwali jej dla skóry. Porwali ją dlatego, że go znała. Tylko czemu? Runa w dalszym ciągu patrzyła na niego spod byka. Jej delikatnie zarysowane brwi wygięły się w surowe łuki. Shade zaciągnął się ponownie jej zapachem, nabierając w płuca ostrą woń jej gniewu i łagodniejszy, kobiecy aromat, który uruchomił jego męski instynkt ochronny. Nie powinna była tu trafić, uwięziona wraz z demonem w lochu, który cuchnął pleśnią, moczem i całymi pokładami rozpaczy. Tak samo jak nie powinna tu trafić jego siostra. Świadomość tego, że Skulk i Runa znalazły się tu przez niego sprawiła, że poczuł się tak, jakby ktoś kopnął go w żołądek. Jego historia osiągnięć w dziedzinie ochrony kobiet przypominała senny koszmar. Rozległ się zgrzytliwy odgłos, któremu towarzyszył podmuch zimnego powietrza. Żelazne drzwi do ich celi zostały otwarte. Runa przysunęła się bliżej Shadea. Do środka wszedł demon Nightlash. Jego ludzki wygląd zakłóciły uzbrojone w pazury stopy i ostre kły. Dwa chochliki - jeden płci męskiej i jeden płci żeńskiej - podążały za nim. Oczy i usta miały nieproporcjonalnie wielkie w stosunku do małych, okrągłych głów. Niosły ze sobą łańcuchy, pałkę oraz bambusowy kij. - Bierzcie go - rozkazał Nightlash. Shade rzucił się na chochliki. Nightlash, nacisnął jedną z dwóch dźwigni w ścianie. Zgrzyt obracających się przekładni wstrząsnął celą, a łańcuchy Shadea uległy skróceniu, holując go w tył aż w końcu przykleił się do ściany.

Zacisnął zęby z bólu wykręcającego mu ramię i biodro. Jeden z chochlików zacisnął metalową obrożę wokół jego szyi, podczas gdy drugi był zajęty instalowaniem okowów na nogach. Jego przekleństwa odbiły się echem od wilgotnych murów. Usłyszał jak Runa błaga Nightlasha, by zostawił go w spokoju. Zaskoczony Shade zerknął na nią, gdy chochliki opuściły go na podłogę. Wściekłość połyskiwała w jej oczach. Może nie nienawidziła go tak bardzo jak twierdziła. Jednak z drugiej strony może chciała, by Opiekunowie zostawili go w jednym kawałku, żeby sama mogła go zabić. - Dokąd mnie zabieracie? - Shade szarpał się w swoich więzach, przez co zarobił pałką w tył głowy od jednego z chochlików. Nightlash nie odpowiedział tylko wykrzywił usta w paskudnym uśmiechu i owinął łańcuch przypięty do obroży wokół pięści, szarpnięciem zmuszając Shadea do podniesienia się z ziemi. Chochliki wykręciły mu ramiona i zapięły kajdany wokół nadgarstków. Pociągnęły go w stronę drzwi. Gdy walczył z nimi na progu, uderzenie kijem w ścięgna udowe sprawiło, że padł na kolana. Zimne powietrze owionęło tył jego nóg. Kij rozciął materiał spodni. Jego skóra będzie następna. Za jego plecami Runa wyrzucała z siebie wiązanki wymyślnych przekleństw, które nie przyniosły jednak żadnego rezultatu. Nie potrafił sobie wyobrazić, że nieśmiała Runa, którą miał kiedyś w łóżku, mogła mówić takie rzeczy. Wyglądało na to, że faktycznie wyrosły jej pazury i kły. Cholernie seksowne. A przynajmniej takie byłoby to odczucie, gdyby nikt nie wlókł go w stronę jednego z trzech słupów do chłosty. Oczywiście, Shade potrafił docenić porządne bicie jak każdy inny facet, ale podejrzewał, że tym razem nie miało to się odbyć tylko dla zabawy. Mimo wszystko słup był lepszy od zębatego

koła do tortur czy haków do mięsa wiszących u sufitu. To były tylko nieliczne z wielu urządzeń do zadawania tortur rozstawionych w pomieszczeniu. Na tyłach lochu łukowate przejście do mniejszej komnaty ujawniło widok, który sprawił, że lodowaty dreszcz przebiegł mu po plecach. W środku znajdował się sprzęt medyczny - skalpele, stół do autopsji, piła do kości oraz poszerzacz klatki piersiowej. Świeża i zaschnięta krew plamiły podłogę. Rany boskie, to już przekraczało wszelkie granice. Demon związał go, stojąc tuż przed nim. Dłonie miał rozciągnięte nad głową, a nogi rozstawione szeroko przez drążek i skute kajdanami w kostkach. Chochlik płci żeńskiej pogładził go po udzie, przesuwając dłoń coraz wyżej, a Shade błyskawicznie zaczął opracowywać plan uwiedzenia go tak, by pozwolił mu stąd uciec... ale tylko do momentu, w którym Ni-ghtlash nie uderzył jej dłonią w głowę. Mimo to fakt, że niektóre z Opiekunek były kobietami, był warty zapamiętania. - Gdzie jest demon Umber? - spytał. - Zacznij współpracować, a wkrótce ją zobaczysz. Shade nie spodziewał się usłyszeć odpowiedzi, więc głęboki, ochrypły głos wprawił go w zdumienie. Wydawało mu się, że wykrył w nim ślad jakiegoś akcentu... Chyba irlandzkiego, ale nie miał pewności. Zwalista postać schowana w czarnej szacie wyłoniła się z cienia. Z jej ust wydobywał się chichot równie zimny co tutejsze powietrze. - Co muszę zrobić, żeby zacząć współpracę? - Cierpieć. Lodowaty dreszcz przebiegł Shadebwi po skórze. - Mógłbyś to bardziej sprecyzować? Kątem oka dostrzegł jakiś ruch. Coś uderzyło go w pierś, a drewniany słup obok niego spryskała krew. Nightlash stał przed nim, trzymając zakończony hakami bat, puchnąc z dumy z powodu tego co zrobił.

- Czy to było wystarczająco precyzyjne? - Jak dla mnie może być - odparł gładko Shade, choć zrobił to przez zaciśnięte zęby. - Choć byłoby bardziej skuteczne, gdybyś zdjął przedtem moją koszulę. - A wszyscy mówią, że to Wraith jest największym dupkiem w rodzinie. Shade przeraził się nie na żarty. Skąd ten skurwiel wiedział o Wraithcie? - To ogólne błędne mniemanie, ty fiucie - odparł. Zniewaga sprawiła, że wkrótce zaznał jeszcze bardziej precyzyjnego bólu. Krew płynęła strumieniami po jego piersi, wsiąkając w strzępy uniformu. Jego jedynym pocieszeniem była świadomość, że kiedy tamci byli zajęci torturowaniem go, Runie nie działa się żadna krzywda. - Zdejmijcie jego ubranie - rozkazał wyżej wymieniony fiut - i przyprowadźcie flufferkę. Flufferkę? Jeden z chochlików oddalił się, podczas gdy Nightlash rozciął uniform Shadea i zdjął mu buty. - Wiesz, to trochę nie fair, że ja muszę być nagi, a ty chowasz się za tymi zniewieściałymi szatami. Mężczyzna przysunął się nieznacznie bliżej, ale to wystarczyło, by Shade wyczuł męskie wibracje na swojej skórze. Były znajome, jak zapach przywołujący wspomnienie, którego nie potrafił sprecyzować. Wibracje sprawiały wrażenie słabych lub celowo zamaskowanych. Prawdopodobnie ktoś posłużył się zaklęciem by je ukryć. Tylko po co? Czyżby mężczyzna nie chciał być rozpoznany? - Jesteś bliski sgenesis - powiedział. - Przemiany. Czuję ją. Jesteś gotowy? Czy może masz zamiar z nią walczyć, tak jak zrobił to Eidolon? Nie miał zamiaru wyjawiać mu niczego co miało związek z ostatecznym procesem dojrzewania, który umożliwi mu zmianę kształtu i zapłodnienie kobiet, nie licząc innych mało

przyjemnych rzeczy. Ale skąd ten dupek wiedział co E zrobił by powstrzymać Przemianę? - Jeśli próbujesz mnie tym nakłonić do powiedzenia ci czegoś o moich braciach i moim gatunku, to się nie doczekasz, dupku. Jeśli masz coś do powiedzenia, to mów to, kurwa, od razu. - Jeszcze nie teraz. - Mężczyzna w szatach okrążył go. Twarz miał ukrytą pod kapturem, ale w sposobie, w jaki się poruszał było coś... znajomego. Zatrzymał się za Shadeem, który chwilę później poczuł muśnięcie palca po kręgosłupie. Udało mu się zwalczyć chęć wzdrygnięcia się. - No więc jak to będzie? Masz zamiar walczyć? A może weźmiesz sobie partnerkę? Och, racja, nie możesz się z nimi związać na stałe, bo istnieje ryzyko, że się zakochasz i tym samym uaktywnisz klątwę. - Gorący, cuchnący oddech owionął ucho Shadea, gdy stworzenie przysunęło się bliżej. - Błędy młodości zawsze wracają, by dać ci popalić, prawda? Skurwysyn wiedział o Maluncoeur, klątwie która mówiła, że jeśli się zakocha, zacznie stopniowo znikać, aż w końcu stanie się dla wszystkich niewidzialny. Będzie żył już zawsze dręczony morderczymi napadami głodu, wycieńczającym pragnieniem i niemożliwym do zniesienia seksualnym popędem przez całą wieczność. Shade zamknął oczy i próbował wyobrazić sobie kto mógł znać tak intymne szczegóły z jego życia. Lista była krótka, a znajdujące się na niej osoby nie powiedziałyby ani słowa. Chyba że były torturowane. Skulk. - Jeszcze raz - powiedział nieznajomy. - Wewnętrzna strona uda. Shade ledwie miał czas, by przygotować się na uderzenie, zanim bicz Nightlasha rozciął mu skórę. Mężczyzna w szatach roześmiał się.

- Czy to nie przypomina trochę karmy, biorąc pod uwagę ilość kobiet, którym zrobiłeś to samo? Shade nie przejmował się tłumaczeniem, że to było co innego, bo czasami granica między przyjemnością a bólem zbyt mocno się zacierała. - Jeszcze raz. Bicz wgryzł się w drugie udo. Pot wystąpił Shadebwi na czole. Pociemniało mu przed oczami. Cholera, to bolało. Jakim cudem E znosił to co miesiąc, żeby zapłacić za grzechy Wraitha? - Zastanawiasz się teraz, jak Eidolon radzi sobie z tym za każdym razem, kiedy Wraith przekroczy swój limit ludzkich morderstw. Shade uniósł szybko głowę i rozejrzał się na boki, ale mężczyzna wycofał się w mrok. - Mam już dość tego pieprzenia - ryknął. - Kim ty, u diabła, jesteś? Złowieszczy chichot rozszedł się po lochu. - Demonem, którego wkrótce zaczniesz błagać o śmierć. Począwszy od teraz. - Witaj, Shade. - Przeniósł spojrzenie w stronę właścicielki znajomego głosu. - Solice? - Gapił się na wampirzą pielęgniarkę o brązowych włosach, która od lat pracowała w Szpitalu Podziemnym. Nagle wszystko nabrało sensu. Skulk nie pisnęła ani słowa... To Solice ich wsypała. - Ty suko. Uśmiechnęła się zmysłowo, odsłaniając długie kły, i wilgotnym ciepłym językiem polizała go po klatce piersiowej. Jej szorstki język zahaczył o poszarpaną skórę. Shade poczuł ukłucie bólu, ale wycierpiał o wiele więcej, zabawiając się w łóżku z niektórymi bardziej brutalnymi ze swoich partnerek. - Od dawna chciałam cię spróbować - mruknęła z ustami tuż przy jego sutku. - Ale ty nigdy nie zwracałeś na mnie uwagi.

- Dlatego, że po latach pieprzenia się z moim bratem - arknął - zrobił z ciebie wybrakowany towar. Kontynuowała lizanie go po piersi, a nawet zaczęła ssać lekko jego wisiorek w kształcie kaduceusza, a on zastanawiał się kiedy rozpoczną się prawdziwe tortury, bo to wszystko co działo się teraz zaczynało go coraz bardziej podniecać. Był całkiem porąbany, ale był też inkubem zdolnym do podniecania się nawet w najgorszych z możliwych sytuacji, a kobieta stojąca przed nim była pobudzona jak suka w rui. - Zaraz się przekonamy, kto tu jest wybrakowanym towarem. Osunęła się na kolana, spoglądając na krew na jego udzie. Shade domyślił się w czym rzecz. Niech to szlag. Wiedział dokładnie na czym będzie polegało jego cierpienie. as&s easo ews Każdy odgłos, jaki przenikał przez okute żelazem drewniane drzwi sprawiał, że Runa wzdragała się co chwila. Powinna była cieszyć się ze świadomości, że Shade był torturowany. Powinna zgłosić się na ochotnika, żeby w tym pomóc. Ale głupie serce kazało jej go uratować. Tak żeby mogła go zabić własnoręcznie. Tyle tylko, że nie wróciła do Nowego Jorku aby zabić Shadea. Wróciła do rodzinnego miasta po tym jak otrzymała wojskowy rozkaz, by zebrać informacje na temat szpitala dla demonów oraz namierzyć byłego żołnierza i Strażnika Aegis, od którego nie mieli żadnych wieści, po tym jak udał się potwierdzić istnienie szpitala. Armia obawiała się, że mógł zostać zdrajcą nie tylko Stanów Zjednoczonych, ale całej ludzkiej rasy. A kiedy Pluton X Komandosów armii Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, w skrócie R-XR, wydawał rozkaz, należało go wykonać - i to nie dlatego, że wszczepiali ci w mózg mikroskopijny detonator. Supertajna jednostka wojskowa zaszczepiała lojalność, dając „wyjątkowym

ludziom" cel i poczucie przynależności do świata, który ich odrzucił. Ona nie została odrzucona, ale jej sytuacja skutecznie jej to zagwarantowała. Aegis zabiłoby ją, ale prawdopodobnie przedtem zdążyłaby jeszcze zamordować wielu niewinnych ludzi. Na szczęście jej brat, wysoki rangą oficer Plutonu, wiedział dokładnie co robić tamtej nocy, gdy znalazł ją zakrwawioną w zaułku, w którym została zaatakowana. Armia uratowała jej życie, a nawet podjęła próbę uniemożliwienia wirusowi likantropii przejęcia kontroli nad jej ciałem. Nie udało im się, ale skutki uboczne eksperymentalnej terapii okazały się całkiem użyteczne. W dalszym ciągu mogła zmieniać się w gigantyczną, śliniącą się bestię trzy razy w ciągu miesiąca - bestię, która nie miała żadnej kontroli nad swoimi czynami i znikomymi wspomnieniami co do tego, co działo się gdy była w zwierzęcej postaci. Jednak dzięki armii potrafiła zmieniać się w wilka kiedy tylko chciała. To było o wiele lepsze. Gdy zmieniała postać celowo, zachowywała swojego człowieczeństwo, potrafiła kontrolować swe czyny i po powrocie do ludzkiej postaci pamiętała wszystko. Chwilę później dał się słyszeć kobiecy śmiech, po którym nastąpił przeciągły jęk. Erotyczny jęk. A dokładnie erotyczny jęk Shadea. Rozpoznałaby go wszędzie. Czyżby torturowali go tam seksem? Co za drań. Nienawidziła go. Miała jednak niemal stuprocentową pewność, że tuż przed atakiem wilkołaka, ocalił życie jej bratu. I prawdę mówiąc, jej także. Runa spotkała go, gdy znalazła się na samym dnie. Miała dwadzieścia pięć lat ale czuła się dwa razy starsza i w dalszym ciągu nie pogodziła się ze śmiercią swojej matki, do której doszło cztery lata temu. Niby jak miała to zrobić, skoro jej matka umarła samotna i nieszczęśliwa właśnie dzięki niej? W dodatku całkiem niedawno jej najlepsza przyjaciółka

przeprowadziła się do Australii z nowym mężem, jej bar był o krok od zamknięcia a brat umierał. W rzeczywistości Arik umierał w jej domu, a jedyny powód dla którego jej przy nim nie było był fakt, że upierał się, by doglądała kawiarni i pracowników, którzy wkrótce zostaną bez pracy. Jeden z nich, zielonowłosa dziewczyna z mnóstwem kolczyków, która kazała mówić do siebie Aspic, żartowała z Runy, że nigdy nie podejmuje żadnego ryzyka. Pewnie właśnie dlatego jej interes podupadł. Zero ryzyka w miłości czy życiu. 1 dokąd ją to zaprowadziło? Arik co prawda umierał, ale przynajmniej poznał smak życia. Gdyby sama zapadła na tajemniczą chorobę, która zabijała ją powoli i stopniowo, czy poznałaby czym jest satysfakcja płynąca z czerpania z życia pełnymi garściami? Odpowiedź na to pytanie była boleśnie oczywista, bo poczucie winy zabijało ją tak samo jak to, co dopadło Arika. Odmawiała sobie wszystkiego co choć nieznacznie przypominało przyjemność z bezwzględną zajadłością religijnego fanatyka. Jak miała pozwolić sobie doświadczyć tego, czego odmówiła swojej matce? Nie było dnia, żeby nie myślała o tym, jak zrujnowała małżeństwo swoich rodziców i przyczyniła się do pogłębiającej się depresji swej matki. Bez względu na to ile razy Arik powtarzał jej, że musiała sobie wybaczyć to, że opowiedziała matce 0 tym, jak nakryła ojca z inną kobietą, nie potrafiła tego zrobić. Arik nie znał jednak jej tajemnicy - że w głębi duszy Runa obawiała się, iż wcale nie zrobiła tego z troski o ich matkę. Zrobiła to, by skrzywdzić ich ojca. Dzień, w którym Shade zjawił się w jej życiu, był dniem, w którym po raz pierwszy zaczęła się zastanawiać czy po śmierci Arika będzie miała powód by żyć. Shade wszedł leniwym krokiem do jej kawiarni, ogromny i niewiarygodnie przystojny. Jego czarne motocyklowe buty

zadudniły o podłogę. Skórzane spodnie i kurtka wydawały z siebie miękki szelest. W jego lewym uchu połyskiwał kolczyk. Prawą rękę miał wytatuowaną, tak samo jak prawą stronę gardła, a ona zaczęła się zastanawiać czy oba tatuaże się ze sobą łączyły. Oczy wszystkich kobiet skierowały się w jego stronę. Wszyscy mężczyźni odwrócili wzrok. - Och, pieprz mnie - szepnęła Aspic. - Przez. Całą. Noc. Nie można było oderwać od niego wzroku, gdy podszedł do lady patrząc Runie prosto w oczy. Aspic zaczęła dyszeć. - Oto twoje ryzyko, Runa. Podejmij je. Zrób pierwszy krok, bo jak nie to przysięgam, że ja go zrobię. Shade zatrzymał się przed Runą. - Poproszę kawę. - Słowa spłynęły z jego ust, zupełnie jakby powiedział „Chciałbym dać ci orgazm". - Oczywiście - szepnęła, bo faktycznie mógł jej dać... hmm, no tak. Kawa. Odchrząknęła dyskretnie. Dwa razy. - Zwykłą, średnią czy dużą? - Największą, jaką macie. - Jaka ma być? - Mocna i gorąca. - Z mlekiem? Sojowym czy zwykłym? A może śmietanką? - Piekło i szatani. - Położył dłonie na ladzie i pochylił się. - Tylko. Kawę. - Jego intensywne spojrzenie omiotło jej sylwetkę, wyrażając jawną aprobatę, która powinna była ją rozwścieczyć ale zamiast tego sprawiła, że serce zabiło jej szybciej. - Choć możliwe, że skusiłbym się też na coś słodszego. Aspic trąciła ją łokciem i zrobiła krok do przodu. - Runa jest trochę nieśmiała. Masz motocykl? Bo ona uwielbia motocykle. Założę się, że na pewno chciałaby obejrzeć twój. - Aspic! - Policzki Runy płonęły z upokorzenia. - Runa - powiedział miękkim głosem facet w skórze, jakby testował na języku brzmienie jej imienia. - Chciałabyś się przejechać?

- Z przyjemnością się przejedzie - powiedziała Aspic, stawiając przed nim kawę. Runa pokręciła głową. - Nie wydaje mi się, żeby... - Świetnie - powiedział i rzucił na ladę dziesięciodolarówkę. Zatrzymaj resztę. Chodźmy. Zanim zdążyła zaprotestować, chwycił swoją kawę, wszedł za ladę, wziął ją za rękę i poprowadził w stronę drzwi na zaplecze. Runa zatrzymała się na progu. - Posłuchaj, panie... - Shade. Dziwne imię. Jednak z drugiej strony sama pracowała z dziewczyną o imieniu Aspic. - Panie Shade. - Po prostu Shade. - W takim razie Shade. Obawiam się, że nie mogę z tobą pójść. Uniósł jedną czarną brew i otworzył drzwi. - A kto mówił, że gdzieś się wybieramy? - Przecież wspominałeś o przejażdżce... Jej plisowana spódnica zawirowała wokół łydek, gdy poprowadził ją w boczną uliczkę. - Zgadza się. Runa poczuła ukłucie paniki. Ten facet mógł być seryjnym mordercą albo gwałcicielem, a ona była od niego o połowę mniejsza i w dodatku szła z nim prosto do zaułka. - Nie mogę... Sekundę później znalazła się na ścianie budynku, a jego ciało przygważdżało ją do muru. Przysunął usta do jej ucha. Obie dłonie trzymał na jej ramionach... co takiego stało się z jego kawą? - Czuję twoje pożądanie, Runo - wymruczał zmysłowym, uwodzicielskim tonem. - Rozkwitasz pod moim dotykiem jak kwiat.

Zakołysał biodrami, wciskając się między jej nogi. Wybrzuszenie wyczuwalne za rozporkiem jego spodni masowało ją po brzuchu, obiecując doświadczenie, jakiego już nigdy nie zapomni. Facet był chodzącym seksem, obezwładniającą masą mięśni, testosteronu i zmysłowości, przed którymi nie umiała się bronić. Nic nie przygotowało jej na coś takiego. Wątpiła, by jakakolwiek kobieta potrafiła przygotować się na spotkanie Shadea. A przynajmniej nie psychicznie, bo fizycznie jej ciało zaczynało się do tego przygotowywać bez żadnej zgody. Runa poczuła, jak jej piersi zaczynają się naprężać i delikatnie mrowić. Serce waliło jej jak oszalałe. Między udami zebrała się wilgoć, wyczuwalna przez majteczki. Zacisnęła nogi, by zmniejszyć pulsowanie między nimi, ale to tylko pogorszyło sprawę. Sytuacja zaczęła wymykać się gwałtownie spod kontroli i gdy Shade przejechał językiem po jej szyi i pogładził dłońmi biodra, odkryła, że to wymykanie wcale jej nie obchodziło. Shade chwycił jej spódnicę i podciągnął do pasa. - Chcesz tego? - Potarł nosem jej gardło i wcisnął muskularne udo między jej nogi, tworząc cudowne tarcie. - Wystarczy jedno twoje „nie", a przestanę. To była jej szansa na ucieczkę. Szansa na powrót do upadającej kawiarni, a potem do domu, do umierającego brata. Ale przecież po drodze mogła zostać okradziona i zastrzelona. Przejechana przez taksówkę. Dźgnięta nożem na stacji metra. I wtedy umrze ze świadomością, że choć raz w życiu powinna była zaryzykować. Shade wsunął palce między jej uda, gładząc jej kobiecość przez wilgotny materiał majteczek. - Nie przestawaj. Proszę, nie przestawaj. Niski, zmysłowy pomruk wydobył się z jego gardła, gdy ją pocałował. To nie był pocałunek w dokładnym tego słowa znaczeniu, ale liźnięcie przez usta a potem głęboka, wilgotna

penetracja i zderzenie języków, po którym zaczęła dyszeć i czepiać się jego kurtki, tak jakby już nigdy nie chciała go puścić. Do jej uszu doleciał trzask rozdzieranego materiału, szum przejeżdżających samochodów, śmiech przechodniów na chodniku. Nic z tego nie miało znaczenia, nawet szelest majteczek, które zsunęły się z jej nóg i opadły na ziemię. Cholera, to było istne szaleństwo. Seks z nieznajomym w zaułku. I t o w środku dnia. Jakiś przebłysk trzeźwości przebił się przez spowijającą jej umysł mgłę, gdy rozpinał spodnie. Powstrzymała go, zaciskając dłoń na jego nadgarstku. - Dlaczego ja? - wydyszała. - W środku było mnóstwo innych ładniejszych i seksowniejszych kobiet... - Wyczułem twoją potrzebę. Dziwna odpowiedź, ale napierał na nią pomimo jej uścisku, a ją przestało obchodzić dlaczego to wszystko się działo. Instynkt wziął górę. Runa otoczyła go w pasie udami i jęknęła, gdy wsunął w nią czubek swojej męskości. - Rany - wydyszał. - Jesteś taka ciasna. - Wycofał się odrobinę, a potem znów wsunął nieco do środka. Łagodne wrażenie rozciągania wkrótce przeistoczyło się w drżenie z rozkoszy, gdy końcem penisa pieścił wrażliwe wejście u zbiegu jej ud. - Łał. - Wygięła się w łuk, a on wsunął rękę pod jej plecy. -Więcej. Chcę więcej. Zupełnie jakby czekał na jej pozwolenie, wbił się w nią głęboko, niszcząc jej przyjemność falą bólu. Zastygł w bezruchu z napiętym wyrazem twarzy. - Wszystko w porządku? - Tak -powiedziała, gdy ból ustąpił. - Po prostu nie robiłam tego od bardzo dawna. - A właściwie od lat. Straciła dziewictwo w ostatniej klasie szkoły średniej z chłopakiem, który przysięgał, że ją kocha, ale dwa dni później w ten sam sposób kochał kogoś innego.

- Mogłaś mi powiedzieć - warknął. - Byłbym delikatniejszy. - Po prostu skończ - powiedziała, a on, mrucząc pod nosem siarczyste przekleństwa, zaczął poruszać się w jej wnętrzu. Powolne budowanie napięcia nie nastąpiło tak, jak się tego spodziewała. Nie odczuła żadnego stopniowania przyjemności. Ani uczucia ciepła promieniującego od środka. Zamiast tego nastąpiła natychmiastowa eksplozja, od której zaczęłaby krzyczeć, gdyby nie zakrył jej ust dłonią. Jego potężne pchnięcia wciskały ją w ścianę budynku, ale miała to gdzieś, bo właśnie zaczynał się drugi orgazm, a on drżał, pojękiwał i szarpał się, gdy ogarnęło go niewiarygodne uniesienie. Kiedy oboje znów mogli oddychać, Runa postawiła stopy na ziemi, a on wycofał się z niej, zapinając szybko spodnie. Ciepła łaskocząca strużka nasienia pociekła jej po nodze, z hukiem przywołując ją do rzeczywistości. - O mój Boże. Nie miałeś przy sobie gumki. - Jestem bezpłodny i nie przenoszę żadnych chorób... - Mimo to... Uciszył ją pocałunkiem. Gdy się odsunął, w głowie jej szumiało. Ujął ją za rękę i poprowadził w stronę tylnego wyjścia kawiarni. Zanim dotarła do drzwi, błyskawica przeszyła całe jej ciało. - Och! - Straciła dech, gdy wstrząsnął nią kolejny orgazm. Shade trzymał ją w objęciach, przyjmując na siebie siłę jej spazmów. - To się stanie jeszcze parę razy. Lepiej będzie, jeśli zaszyjesz się na jakiś czas w biurze albo zrobisz sobie przerwę. - Odczekał chwilę aż znalazła grunt pod nogami, a potem odszedł leniwym krokiem. Na rogu obejrzał się przez ramię. - A tak na marginesie, jeżdżę Harleyem. Marszcząc brwi, weszła do budynku. Aspic wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - No i? Jaki miał motor?

Runa wybuchnęła śmiechem. - Harleya. Miał Harleya. Shade skontaktował się z nią później. Umawiali się przez kilka tygodni. Wtedy stan jej brata znacznie się pogorszył. Shade przyszedł do jej domu, spędził z Arikiem kilka chwil, a po upływie paru dni jej brat w pełni odzyskał zdrowie. To stało się zaledwie kilka dni po tym jak zaatakował ją wilkołak, a Arik zabrał ją do siedziby R-XR pod opiekę ratowników medycznych. Istnienie tajemnej wojskowej organizacji było dla niej szokiem myślała, że jej brat należał do zwyczajnej armii i był jednym z wielu żołnierzy. Okazało się jednak, że pracował dla R-XR od lat, wraz z wyselekcjonowaną grupą na którą składała się niemal setka innych pracowników. Część z nich pełniła czynną służbę, część przeszła do cywila. Niektórzy byli wargami - żołnierzami, którym udało się przeżyć atak i których zwerbowano z ich stałych jednostek do służby w R-XR. Z powodu likantropii czuli się odizolowani od reszty towarzyszy, więc tworzyli własne sfory, tak jak nakazywał im instynkt. Dopuścili ją do swojego wewnętrznego kręgu, ale bez wojskowego doświadczenia w dalszym ciągu czuła się jak intruz, bez względu na to jak często zapraszali ją na wspólne gril-lowanie na tyłach dziedzińca i wypady do wojskowej kantyny. Arik wcale nie był z tego powodu szczęśliwy. Żywił przekonanie, że alfa, zbyt seksowny nawet jak na faceta, męski szowinista imieniem Brendan, planował uczynienie z Runy swojej partnerki, ale z drugiej strony Arik od zawsze się o nią martwił. Od czasów dzieciństwa był jej aniołem stróżem, osłaniając ją przed pięściami ich ojca. Od kiedy został jej oficjalnym prawnym opiekunem, zadbał o to, by każdy jej chłopak z liceum zrozumiał konsekwencje płynące ze skrzywdzenia jej. Jakiś zgrzyt wyrwał Runę z zamyślenia. Drzwi celi otworzyły się, a Nightlash i dwa chochliki wciągnęły do środka

Shadea. Był nagi, ręce i nogi miał związane, a uda i klatkę piersiową pokryte zaschniętą krwią. Wpił w nią spojrzenie swych płonących, złocistych oczu. Natychmiastowa, niekontrolowana potrzeba znalezienia się przy nim sprawiła, że naparła z całej siły na łańcuchy. Shade ryknął głośno, walcząc z oprawcami i próbując się do niej dostać. Choć Runa nie miała pojęcia dlaczego tak bardzo jej pragnął, odczuła jego rozpaczliwą desperację, a jej ciało momentalnie zareagowało. Nightlash uderzył Shadea w głowę grubą pałką. Ostry trzask rozległ się w celi jak wystrzał z pistoletu. Shade charknął i osunął się na ziemię, ale jego oczy w dalszym ciągu płonęły. Ani na sekundę nie spuścił z niej wzroku... Obserwował ją z pełną determinacji intensywnością podnieconego mężczyzny, który chciał tylko jednego. I chciał tego teraz.

Rozdział trzeci - Mów do mnie, Shade. Runa szarpnęła za koniec swojego łańcucha. Ich porywacze zostawili go przykutego do ściany za pomocą obroży na szyi, całkiem poza jej zasięgiem. Z początku szalał, skacząc w jej stronę jak opętany, tak że spod jego ludzkiej postaci przebijał się tkwiący w nim demon. W końcu, gdy gardło zaczęło mu krwawić od tej szarpaniny, zwinął się w kłębek i leżał, dysząc i pojękując, przez jakieś pół godziny. Jego bezbronność przezwyciężyła gniew, jaki do niego czuła. Palce świerzbiły ją, by odgarnąć mu włosy z twarzy w miejscu, w którym pot wystąpił mu na czole. Idiotka. Ten facet... kreatura... cokolwiek to było... porzucił ją jak jakiegoś śmiecia. Nie obchodziła jej cała ta gadka o jego prawdziwej naturze. Po raz pierwszy w życiu świadomie podjęła ryzyko. Uwierzyła, że może nadszedł w końcu czas na odsunięcie od siebie przeszłości i dopuszczenie do siebie szczęścia. Znów zalała ją fala gniewu, a ona powitała go jak starego przyjaciela. - Co oni ci zrobili? - spytała nieugiętym głosem. - Potrzebuję... - Urwał wstrząsany dreszczami. - Boli. - Wiem, że boli. Co mogę zrobić? - Ból. Skrzywdzić... mnie. - Wiem, zrobili ci krzywdę...

- Nie. - Jego twarz wykrzywiła się w grymasie agonii, gdy wyciągnął się tak, by stopą dotknąć jej palców. Syknął, gdy mu się udało. - Chcę żebyś... zadała mi ból. Spraw... żeby zabolało. - Co? Nie. - Odsunęła się od niego gwałtownie. - Już od dawna chciałam to zrobić, ale wygląda mi na to, że będziesz miał z tego jakąś przyjemność. - Proszę. - Otworzył oczy. Otaczały je głębokie cienie. Całe ich złoto zniknęło, zastąpione przez niemal całkowitą czerń, która zawsze pochłaniała ją bez reszty. Spojrzała na jego stopę, zastanawiając się co może zrobić. W zasięgu ręki nie było niczego czym mogłaby go uderzyć. Może gdyby... Nie. Gdyby się zmieniła, kajdany wokół kostki zacisnęłyby się na niej niczym imadło, sprawiając potworny ból, bo jej ciało zwiększyłoby się dwukrotnie. - Runa. - Wstrząsnął nim tak potężny dreszcz, że jego łańcuchy zabrzęczały. - Umrę... jeśli tego nie zrobisz. Niech to diabli. Bez względu na to jak bardzo była na niego wściekła, nie mogła pozwolić, by umarł. Zastygł w bezruchu gdy zdjęła koszulę, jak gdyby wiedział, że zgodziła się mu pomóc. Ściągnęła dżinsy, ale musiała zostawić je zwisające wokół kajdan na kostce. Chwilę później zmieniła się. Jej skóra rozciągnęła się, kości zatrzeszczały. Rozdzierający ból przeszył jej twarz, gdy szczęki się wydłużyły i wyrosły kły. Kajdany wokół kostki zacisnęły się na niej jak imadło, przyprawiając o tak intensywną falę bólu, że na chwilę pociemniało jej przed oczami. Shade obserwował z szeroko otwartymi oczami, jak skoczyła w stronę końca swojego łańcucha. Większy rozmiar i wilczy pysk zapewniły jej kilka dodatkowych centymetrów, których potrzebowała, by zacisnąć zęby na stopie Shadea. Wrzasnął, wydając z siebie krótki okrzyk bólu, który przeszedł w jęk. Kości pod jej zębami wygięły się, ale nie złamały. Poczuła na języku posmak krwi.

- Wystarczy - warknął, a ona go puściła. Jej noga zaczęła pulsować, gdy tylko wróciła do ludzkiej postaci Leżała na ziemi, wyczerpana transformacją, z nadzieją, ze nikt z oprawców tego nie widział. Gdyby ich porywacze odkryli, że potrafiła dobrowolnie zmieniać się w warga mogliby nie czekać aż do pełni, żeby zedrzeć z niej skórę Zaczęła się dławić, gdy poczuła miedziany posmak krwi w ustach i splunęła na słomę. - Dziękuję - powiedział Shade ochrypłym głosem. Gdyby nie znała go epiej, pomyślałaby, że jego zdarty głos był efek tern wielu godzin wrzasku. Shade zniósł jednak swoje cierpieniei tortury wmilczeniu. Usiadł, testując ostrożnie stopę Wyglądał o wiele lepiej pomimo bólu, jaki musiała powodować rana. - Jak to się dzieje, że potrafisz zmieniać się na żądanie? Osłabiona, spojrzała mu w twarz, omiatając wzrokiem jego nagie cało zanim zdążyła się powstrzymać. Nawet związany i poraniony promieniował męskością. Przeniosła spojrzenie na wisiorek z kaduceuszem. Kiedy się umawiali wydawało jej się, ze to jakiś medyczny symbol, ale teraz kiedy wiedziała już gdzie pracował i czym był, osobliwy wzór nabierał głębszego sensu. Prosty kij został zastąpiony sztyletem oplecionym przez dwie złowrogo wyglądające żmije. Skrzydła ponad ich łbami przypominały te u nietoperza. - Ty pierwszy - odparła, zakładając dżinsy. - Dlaczego czujesz się lepiej choć prawie odgryzłam ci nogę jak rottweHer? Co om ci właściwie zrobili? Shade oparł głowę o ścianę i zapatrzył się w sufit - Zmusili mnie do zbliżenia z kobietą. To przekleństwo mojego gatunku, że kiedy jesteśmy podnieceni do pewnego punktu potrzebujemy spełnienia, inaczej ból jest niemożliwy do zniesienia. Jeśli trwa to wystarczająco długo, umieramy. - Och, więc ta kobieta... - Runa urwała, wcale nie chcąc wiedzieć co mu dokładnie zrobiła.

- Sprawiała mi rozkosz ustami dopóki nie oszalałem z pożądania, a potem przestała. - Więc... fakt, że znajdujesz się sali tortur żywcem wyjętej z horroru nie osłabił wcale twojego libido? - Mój umysł wcale tego nie chciał, ale ciało zareagowało inaczej. Przewiercił ją na wskroś twardym spojrzeniem. - Jestem inkubem, a ona była równie podniecona co ja. Nie mogłem nic na to poradzić. Jasne. To jego natura. - Chcesz powiedzieć, że skoro wyczuwasz podniecenie, musisz na nie odpowiedzieć? - Gdy skinął twierdząco głową, przygryzła dolną wargę w zamyśleniu. - W dniu, w którym się spotkaliśmy powiedziałeś, że wyczułeś moją potrzebę. Właśnie to miałeś na myśli? Znów skinął głową. - Dlatego staram się unikać miejsc publicznych. Nocny klub, a zwłaszcza nocny klub dla demonów, to istne piekło. Bez obrazy. To by tłumaczyło dlaczego nigdy nie wychodzili w trakcie tego miesiąca, kiedy się umawiali. Cały ich związek obracał się wokół hotelu i jego mieszkania, seksu oraz jedzenia. Któregoś razu wybrali się na spacer po parku - w nocy, kiedy cały jego teren był opuszczony. Wtedy wydawało jej się, że to romantyczne, ale teraz znała prawdę. - W takim razie bez względu na to gdzie jesteś, musisz zostać jeśli wyczujesz czyjąś potrzebę? Nie możesz wyjść? - Nie, jeśli choć jedna kobieta chce uprawiać seks. Jestem zmuszony ją znaleźć. Jeśli akurat jest z innym mężczyzną, sprawy mogą przybrać naprawdę nieprzyjemny obrót. - Nie możesz po prostu... hmm... - Nie mogę osiągnąć spełnienia przez samozaspokojenie się. To dlatego próbował się do niej dobrać, kiedy go przyprowadzili. Był oszalały z bólu i pożądania, potrzebował

spełnienia a ona była jedyną kobietą w zasięgu wzroku. A oni skuli go, odsuwając wystarczająco daleko, by nie mógł jej dosięgnąć. Co za popaprańcy. - Więc dlaczego chciałeś, żebym cię ugryzła? - Liczyłem na łut szczęścia. Miałem nadzieję, że ból przesłoni pożądanie. - Przyjrzał się swojej stopie i nacisnął delikatna dziurę z której sączyła się krew. - Twoja kolej. Jakim cudem potrafisz zmieniać się na żądanie? Wargi przemieniają się wyłącznie podczas pełni księżyca. A zmiennokształtni transformują w prawdziwe zwierzęta, nie w wilkopodobne - Nie jestem pewna - skłamała. - Liczyłam, że może w twoim szpitalu mi to wytłumaczą. Jedna brew Shade wygięła się ku górze. - Skąd wiesz o szpitalu? - Próbowałam odszukać swojego stwórcę, co oznacza, że spotkałam po drodze paru nieludzi. W dodatku twój uniform dał mi sporo do myślenia. - Jeszcze więcej kłamstw, ale powiedzenie prawdy nie wchodziło w grę. Shade nie mógł wiedzieć, ze R-XR odkrył istnienie szpitala i że jednym z powodów, dla którego go szukała, było dowiedzenie się o nim możliwie jak najwięcej. Shade powiedział jej, że był pracownikiem paramedycznym, ale dopiero wtedy gdy R-XR otrzymało wisiorek w kształcie kaduceusza zabrany zmiennokształtnemu lekarzowi, którego zabiło Aegis, Runa uświadomiła sobie, że Shade pracował w szpitalu dla demonów. Wisiorek zmienno-kształtnego był identyczny co jego. Zazwyczaj jej praca dla R-XR polegała na tym, że węszyła w poszukiwaniu innych wilkowatych w dosłownym tego słowa znaczeniu. Później wojsko w tajemnicy przydzielało im identyfikatory, a informacje o nich dodawano do gigantycznej bazy danych umożliwiającej monitorowanie.

Jednak jej znajomość Nowego Jorku oraz należący do przeszłości związek z Shadeem zapewniły jej przydzielenie obecnego zadania. - Nie powinnaś przebywać w towarzystwie nieludzi - warknął Shade. - Nie jesteś gotowa. - Nie pytałam cię o pozwolenie. - W moim świecie jesteś jeszcze dzieckiem, Runo. Trzymaj się od niego z daleka. Machnęła ręką, zataczając szeroki łuk. - Rozejrzyj się dookoła, Shade. Już bliżej nie mogłabym się znaleźć. Nie mam żadnego wyboru. - Zmrużyła oczy, patrząc na niego. - To przez ciebie znalazłam się w tym świecie. - Zdajesz sobie sprawę z tego, że długość twojego życia jako warga zwiększyła się czterokrotnie? Powinnaś mi dziękować. - Zakładając, że nie umrę w trakcie kilku najbliższych dni. I nie zostanę zabita przez Aegis. Albo inne wargi. - Prychnęła z irytacją. - Jeśli spodziewasz się wdzięczności, to jeszcze długo sobie poczekasz. Nie żeby nam obojgu zostało dużo czasu. - Wyjdziemy z tego cało. - Skąd masz tę pewność? - Mój brat potrafi mnie wyczuć. Znajdzie mnie. Szkoda, że Arik nie potrafił wyczuć jej. Cholera, ani on ani R-XR nie będą mieli pojęcia, że zniknęła dopóki nie nadejdzie pełnia, podczas której miała zdać raport. Patrzyła, jak Shade sprawdza swoją krwawiącą stopę i znów zaczyna uciskać ranę. Nawet się nie wzdrygnął. Ruchy miał precyzyjne i skuteczne. - Jak wiele sióstr i braci posiadasz? - Spytała go o to już dawno temu, a odpowiedź, jakiej wtedy udzielił - kilkoro - była dość niejasna. Potem zmienił temat rozmowy ze zręcznością polityka. - Jedną siostrę, demona Umber. I dwóch braci. Eidolona i Wraitha. - Oni również są demonami Umber?

Pokręcił przecząco głową. - Nie. To Seminusy, tak samo jak ja. - W takim razie dlaczego twoja siostra jest demonem Umber? - Mamy wspólną matkę. Z braćmi mamy tego samego ojca, ale nasze matki należą do trzech różnych gatunków. - Jesteście... mieszańcami? - Nie. Wszystkie Seminusy są demonami czystej krwi i wyłącznie mężczyznami. Nie ma żadnych osobników płci żeńskiej, więc po zakończeniu sgenesis zapładniamy samice innych gatunków. Potomstwo to czystej krwi Seminusy, choć każdy dziedziczy cechy po matce. Interesujące. - Dlaczego inne gatunki dobrowolnie zgadzają się na posiadanie z wami potomstwa? - Nie robią tego. Seksualnie dojrzałe Seminusy nabywają umiejętność transformowania w męskie osobniki pozostałych gatunków. Więc generalnie rzecz biorąc oszukujemy kobiety, by uprawiały z nami seks. Jeśli to nie działa, to pozostaje gwałt. - Jak miło. Shade przewrócił oczami. - Jesteśmy demonami. Ale jeśli to ma ci poprawić samopoczucie to zdradzę ci, że większość z nas brzydzi się takim losem do momentu, w którym przechodzimy sgenesis. Potem już nic nas nie obchodzi. - Ale ciebie obchodzi, tak? - Jak na razie, owszem. Pomysł zwodzenia i zgwałcenia jakiekolwiek kobiety, żeby zrobić jej dziecko napawa mnie wstrętem. Tak samo jak rzeczywistość, jakiej musi stawić czoła potomstwo. - To znaczy? - Większość jest zabijana tuż po narodzinach. Niewiele demonów jest skłonnych wychować demona innego gatunku,

a zwłaszcza takiego, który został poczęty przez oszustwo lub gwałt. - Rozumiem, że ojcowie nie mają z tymi dziećmi nic do czynienia. - Większości z nas nigdy nie udaje się poznać osobników odpowiedzialnych za nasze poczęcie. Znamy jedynie rodzinę, jaka nas wychowała, choć potrafimy wyczuć swoich braci. - Więc nigdy nie poznałeś swojego ojca? - Zmieniła pozycję na bardziej wygodną, krzywiąc się z powodu tępego bólu w kostce. - Jedyne co o nim wiem to opowieści z drugiej ręki. - Czy wszystkie demony się tak rozmnażają? - Nie. Większość inkubów i sukubów wykorzystują do tego ludzi, ale Seminusy nie mogą. Zapłodnienie ludzkiej kobiety skutkuje powstaniem cambionów. - Cambionów? - Bezpłodnych mieszańców. - Sposób, w jaki to powiedział, z lekką drwiną w głosie, powiedział jej co myślał o rozmnażaniu się z ludźmi. Mimo to pieprzenie się z nimi uważał za całkiem właściwe. Starała się, by nie usłyszał w jej tonie goryczy, gdy spytała: - Twoja matka jest demonem Umber, tak? Shade skinął głową. Runa nie wiedziała zbyt wiele o zamieszkującym jaskinie gatunku. Udało jej się jedynie odkryć parę szczegółów, gdy poznawała demony, by zidentyfikować rasę Shadea. Demony Umber charakteryzowały się szarą skórą i humanoidalną sylwetkę, choć unikały kontaktu z ludźmi. Z rodzinami łączyła je niezwykle silna więź, ale izolowały się w świecie demonów - prawdopodobnie dlatego, ze stanowiły naturalną ofiarę innych, bardziej niebezpiecznych gatunków. - Co z twoimi braćmi? - Pochyliła się do przodu, zaintrygowana. Została brutalnie wprowadzona w świat demonów,

ale kiedy już otrząsnęła się z szoku, poświęciła każdą minutę na nauczenie się o nim tak dużo jak tylko mogła. - Do jakich gatunków należą ich matki? - Mój starszy brat, Eidolon, urodził się wśród demonów Judicia, a matka Wraitha była wampirem. Runa zamrugała, zaskoczona. - Myślałam, że wampiry nie mogą się rozmnażać. - Bo nie mogą. Wraith jest anomalią. Coś w głębi lochu krzyknęło, przyprawiając Runę o dreszcz. - A co z twoimi rodzicami? - spytała szybko nieco roztrzęsionym głosem. - Czy to, co powiedziałeś mi kiedy się spotykaliśmy, było prawdą? Twoja matka mieszka w Ameryce Południowej a ojciec nie żyje, tak? Celę wypełniła długa, niezręczna cisza. W końcu, kiedy Runie wydawało się już, że nie otrzyma odpowiedzi, Shade powiedział: - Moja matka została zabita kilka miesięcy temu. - Och, tak mi przykro. - Zabiłaś ją? Głos Runy załamał się pod wpływem zdumienia. -Nie. - To nie masz powodu, żeby było ci przykro. - Wkurzam cię swoimi pytaniami? - warknęła. - Uhm. - Wzruszył ramionami. - Ale i tak nie mamy nic lepszego do roboty. W tym momencie, jak na zawołanie, na zewnątrz rozległy się dudniące odgłosy kroków. Runa przykucnęła, gotowa do ataku, ale Shade pozostał na swoim miejscu, sprawiając wrażenie, jakby nie robił nic innego prócz wylegiwania się na kanapie z piwem w ręku. Nawet jeśli przeszkadzał mu fakt, że był całkiem nagi, wcale tego po sobie nie pokazał. Drzwi otwarły się na oścież. Nightlash, który wcześniej wywlókł Shadea z celi, wszedł do środka i rzucił na podłogę

torbę treningową. Postać w szatach wślizgnęła się do środka tuż za drugim demonem, skrywając twarz pod długim kapturem. Runie wydało się, że dostrzegła na niej coś na kształt maski. Jedynie jej dłonie były widoczne - wydłużone jak pazury, kościste odnóża obciągnięte zasuszoną skórą. Brakowało im kilku palców, co wcale nie uniemożliwiło im trzymać groźnie wyglądającego nabijanego kolcami kija. Postać zwróciła się w stronę Shadea. - Widzę, że doszedłeś już do siebie po torturach. - Tak to już jest kiedy zatrudniasz podrzędne dziwki pokroju Solice. Powinieneś podszkolić ją trochę jak poprawnie zrobić komuś loda. Stworzenie wydało z siebie syk. - Sprawię, że będziesz cierpiał. - Obiecanki cacanki - wycedził Shade, odwracając się i przyglądając uważnie swoim paznokciom. Runa prawie czuła furię promieniującą z zamaskowanej postaci. - To, co za chwilę ci zrobię, będzie drobnostką w porównaniu do tego, co uczyniłem twej siostrze. Bardzo powoli, Shade uniósł głowę. Jego ciemne oczy zwęziły się, pałając nienawiścią. - Gdzie ona jest? Co jej zrobiłeś? - Naprawdę chcesz wiedzieć? Shade skoczył na równe nogi. - Gadaj natychmiast! Stworzenie skinęło na Nightlasha, który otworzył torbę leżącą na podłodze i wyciągnął z niej coś, co wyglądało jak skórzany koc. Dobry Boże. Żołądek Runy wywinął fikołka. Krew odpłynęła jej z twarzy, gdy mężczyzna w szatach zachichotał. - Skóra demona Umber jest warta fortunę na podziemnym czarnym rynku. Ta posłuży komuś za wspaniałą pelerynę.

Ciemność ogarnęła Runę na sekundę przed podmuchem lodowatego wiatru, a wtedy Shade zawył pełnym agonii głosem, który zapamiętała już na zawsze. Kynan Morgan był prawdopodobnie największym wrzodem na tyłku personelu Miejskiego Szpitala Podziemnego. Poprawka. Nie „prawdopodobnie". Był największym wrzodem i doskonale o tym wiedział. I miał to gdzieś. Właściwie to prawie wszystko przestało go obchodzić. Jego licznik „mam-wszystko-w-dupie" zepsuł się niemal rok temu, kiedy zdradziła go żona, a potem umarła na rękach swojego kochanka. Jednego z wielu. Tego, który był człowiekiem. Do tego dochodziła Gem ze swoimi niebiesko-czarnymi włosami, gotyckimi strojami, kolczykami i mnóstwem tatuaży. Wybaczył Tayli to, że była demonem. Głównie dlatego, że nie miała pojęcia o swoim prawdziwym pochodzeniu dopóki nie odkrył tego Eidolon. Jednak w przypadku siostry Tayli, Gem... nie było już tak różowo. Poznał ją kilka lat temu w szpitalu New York City, gdzie pracowała udając, że jest człowiekiem. Rozmawiała z nim, śmiała i widziała niemal nagiego w trakcie egzaminów. Prawdę mówiąc, to nie była zdrada. Nie była mu nic winna. Mimo to żywił do niej sympatię, ufał jej, a okazało się, że przez cały czas tak naprawdę była wrogiem. Jednak nawet i to nie było do końca prawdą. Od czasów tej nocy, która wydarzyła się prawie rok temu, doszedł do niepokojących wniosków, że nie wszystkie demony były złe. Że niektóre dążyły do tego, by być dobrymi. Ta świadomość w połączeniu ze zdradą żony zachwiała jego moralnymi, duchowymi i emocjonalnymi przekonaniami. Odszedł od Aegis, rezygnując z jednej z dwóch rzeczy, w których był dobry: z zabijania.

To sprawiło, że pozostała mu tylko jedna umiejętność, coś, do czego nie był pewny czy ma jeszcze serce. Uzdrawianie. W tym momencie do akcji wkroczył Eidolon i zaproponował mu pracę w SP. Miał być jednym z pół tuzina ludzi, którzy znaleźli tam zatrudnienie. Ironia losu. Spędził całe lata na zabijaniu demonów, a teraz one chciały, żeby je leczył. Zgodził się ale pod warunkiem, że sam będzie dobierał sobie pacjentów. Nie miał zamiaru być odpowiedzialnym za przywracanie do zdrowia niebezpiecznych, złych demonów. Eidolon to rozumiał i nawet mianował go doktorem, ponieważ szpital cierpiał na brak lekarzy ze stopniem naukowym, a Kynan posiadał od cholery lekarskiego doświadczenia dzięki swojemu medycznemu szkoleniu w armii i latom spędzonym na łataniu Strażników po bitwach z demonami. Mimo to traktował tę pracę jako coś tymczasowego. Przebywanie wśród demonów stanowiło idealne odbicie jego mentalnego stanu, ale musiał wierzyć, że to wkrótce dobiegnie końca, że znów odnajdzie samego siebie. Nie był pewny czy dałby radę wrócić na stanowisko Regenta nowojorskiego oddziału Aegis - nie miał pojęcia czy w ogóle chcieliby jego powrotu. Gdyby Sigil - dwunastka najwyższych przywódców Aegis - odkrył, że współpracował z wrogiem... cóż, wkrótce sam by się nim stał. Nie mogli poznać prawdy o tym, co robił w szpitalu. A gdyby dowiedzieli się, że tymczasowy Regent nowojorskiej komórki, Tayla, sama była w połowie demonem i w dodatku posiadającym innego demona za partnera, za nim i za Tay zostałyby wysłane listy gończe. Najwidoczniej Sigil nie miał pojęcia o nowym podejściu Tayli do kwestii zabijania demonów - uczyła Strażników w swojej komórce rozpoznawać różnice między złymi i nieszkodliwymi demonami. Ten ruch opłacił im się w postaci kilku nowych demonicznych informatorów. Wprowadziła

również zasadę „złapać-zamiast-zabijać" w przypadku wilkołaków. Kolejne dobre posunięcie. Część wilkołaków nie krzywdziła nikogo celowo. Uciekały ze swoich klatek lub były tak młode, że nie miały pojęcia co się z nimi dzieje w trakcie trzech nocy w miesiącu. Tylko te, które nie miały żadnego poszanowania dla ludzkiego życia, były uśmiercane. Kynan musiał przyznać, że po niepewnym początku w szeregach Aegis, Tay okazała się wspaniałym Regentem. - Hej, mruku. Kynan zgrzytnął zębami na dźwięk głosu Wraitha, przeciągając igłę przez ostatni szew, jaki założył pacjentowi. Neethul był zdumiewająco cichy podczas całego zabiegu, choć standardowym zachowaniem dla jego gatunku był nieustający wściekły warkot. Neethulowie nie należeli do jego ulubionych demonów, które składał do kupy, ale koncentrowały całe swoje okrucieństwo na innych demonach, nie ludziach, więc nie widział żadnego problemu w tym, by odesłać Neethula z powrotem do swoich. Poza tym ta przedstawicielka gatunku została zaatakowana i zgwałcona przez demona Seminusa po sgenesis. Chciał, żeby go znalazła i rozerwała drania na strzępy. Istniało prawdopodobieństwo, że była w ciąży, ale akurat na to nie mógł nic poradzić. Kynan spojrzał przez ramię na Wraitha, który stał w przejściu do zabiegówki. Jego bezczelny uśmieszek wręcz prosił się o to, by zetrzeć go z jego twarzy. - Czego chcesz? - Szczerze? Zirytować cię. - Przysięgam na Boga... - Nu, nu, nu. - Wraith pokręcił karcąco palcem. - Nie możesz tego mówić w szpitalu dla demonów. Ky wziął głęboki wdech i policzył do pięciu. Eidolon powiedział, że to pomoże mu w radzeniu sobie z Wraithem. Ta

metoda może pomagała E, ale z drugiej strony to nie z jego żoną przespał się Wraith. Oczywiście sam Wraith zaprzeczył, że kiedykolwiek posuwał Lori, ale sam nie był niewiniątkiem. Skoro teraz, jeszcze przed sgenesis, zachowywał się tak nieznośnie, to potem zupełnie mu odbije. - Gdyby nie zaklęcie ochrony, już dawno skopałbym ci tyłek - warknął Ky. Wraith wybuchnął śmiechem. Groźba była zupełnie bez pokrycia. Kynan był wyszkolonym żołnierzem działającym zarówno w szeregach Aegis jak i wcześniej w armii, ale Semi-nus był nie tylko mistrzem w każdej metodzie walki znanej ludziom i demonom, ale miał także dziewięćdziesiąt dziewięć lat i co najmniej siedemdziesiąt lat przewagi doświadczenia od Kynana. Mógł wypolerować nim podłogę i nawet się przy tym nie spocić. - Rozśmieszasz mnie, człowieku. Pozwolę ci jeszcze trochę pooddychać - skwitował Wraith tak jak co dzień, tym swoim zwodniczo przyjaznym głosem. - Czy ktoś miał jakieś wieści od Shadea? - Nie. - To nie wróżyło dobrze. Zeszłej nocy Eidolon wysłał zespół by odnalazł Shadea i Skulk, kiedy oboje nie wrócili z wezwania karetki i nie zgłosili się do centrali przez radio ani telefony komórkowe. Zespół pojawił się w ostatnim znanym miejscu, w którym przebywał Shade, ale nie znalazł nawet śladu po obu lekarzach. - Możesz go wyczuć? - Jeśli wystarczająco mocno się na tym skupię. Ale jeśli on próbuje zrobić to w tym samym czasie lub wystarczająco silnym bólu... - Wraith urwał, tracąc oddech. Upadł na kolana, chwycił się za brzuch i zgiął w pół. Blond włosy przesłoniły mu twarz, ale jego cierpienie było ewidentne w sposobie, w jaki odezwał się schrypniętym głosem. - Kurwa - jęknął. Kurwa mać. Kynan odwrócił się błyskawicznie i wcisnął guzik interkomu.

- Eidolon! Zabiegówka numer dwa, NATYCHMIAST! - Uklęknął obok Wraitha. - Stary, co się stało? Powiedz mi, co cię boli. - Shade. - Wraith uniósł głowę. Jego niebieskie oczy, tak różne od ciemnych oczu jego braci, łzawiły. - Shade boli. - Dranie! - Shade rzucił się w stronę zakapturzonego sukinsyna, jednak łańcuchy przytrzymały go w miejscu. Przejmujący, druzgocący smutek rozdarł go jak miecz zabójcy. Minęło osiemdziesiąt lat odkąd czuł coś takiego, kiedy jego czyny kosztowały życie reszty jego sióstr. Teraz jedyna ocalała, ta, którą przysiągł ochraniać, nie żyła. - Kim jesteś? Pokaż się, tchórzu. - Kim jestem? - Mężczyzna w szatach postąpił krok naprzód. Naprawdę chcesz wiedzieć? Powarkując, Shade znów zaczął się rzucać i napierać na łańcuchy. - Nie. Spytałem o to tylko dlatego, żeby usłyszeć własny głos, skurwielu. - Jakie to dramatyczne. - Zamaskowany mężczyzna wyciągnął dłoń i zerwał maskę, potworny przedmiot ze skóry i włosów, lecz jego twarz w dalszym ciągu skrywał kaptur. - Kim jesteś? Mężczyzna powoli ściągnął kaptur. - Twoim bratem. Z dziko walącym sercem, Shade spojrzał w twarz Wraitha. W jego niebieskie oczy. Wypłowiałe od słońca blond włosy. Bezczelny uśmieszek, w którym odsłaniał wampirze kły. Jednak płynące od niego wibracje nie były takie same. Tak jak wtedy, gdy go torturował, wibracje były przytłumione. - Nie jesteś Wraithem. - Nigdy nie powiedziałem, że nim jestem. - Oblizał językiem kieł w sposób, w jaki robił to wyłącznie Wraith. - Jeśli

to ma być dla ciebie pocieszenie, to właśnie jego ścigałem. Nie Skulk. Dlaczego ona była na dyżurze zamiast niego? Zimny dreszcz przebiegł Shadebwi po plecach. Wraith jeździł ambulansem tylko przez jeden dzień w miesiącu. Skąd ten drań wiedział, że właśnie wczoraj wypadał ten dzień? Gdyby Wraith pojawił się w szpitalu zgodnie z grafikiem, Skulk nie zostałaby wezwana na jego miejsce, a banda Ghuli nie porwałaby jej wraz z nim. Jakim cudem ten zakapturzony facet wiedział... No tak. Solice. Jak długo ta wampirza dziwka szpiegowała jego i jego braci? - Nie powiem ci ani słowa - odezwał się powoli Shade, celowo upewniając się, że każde z nich ociekało nienawiścią jaką odczuwał. Nightlash wepchnął swoje makabryczne trofeum z powrotem do torby, a Shade o mało co nie zemdlał ze smutku. - Krzyczała twoje imię, wiesz? - powiedział fałszywy Wraith. Przeklinała je. - Uśmiechając się, zamknął oczy i odetchnął głęboko, jak gdyby rozkoszował się odgłosami jej krzyków i zapachem agonii. To stworzenie karmiło się nieszczęściem innych, ale Shade nie poszedł tym tropem. Miał mnóstwo doświadczeń z demonami takimi jak ten i choć pragnął rozerwać go na strzępy, wiedział, że musi sprytnie rozegrać tę partię. Po tym jak dostanie to, czego chciał, zadba o to, by ten sukinsyn cierpiał milion razy bardziej za to, co zrobił Skulk. Runa czuła palącą lodowatą nienawiść sączącą się z porów Shadea gdy tak stał nieruchomo, opierając cały ciężar ciała na poranionej nodze, tak jakby jej ugryzienie było dla niego zaledwie draśnięciem. - Rób to, z czym tu przyszedłeś. - Jego głos, silny i głęboki, uderzył jak bicz.

Drugi osobnik syknął i rzucił się naprzód, zatrzymując się tuż poza zasięgiem Shadea. - Od zawsze cię nienawidziłem. Niemal tak samo jak twego żałosnego młodszego braciszka. Shade obnażył zęby. - To mogłoby coś dla mnie znaczyć, gdybym wiedział kim jesteś. Przez chwilę ich porywacz stał nieruchomo z żyłą pulsującą na skroni. Powiedział, że był bratem Shadea, ale wyglądało na to, że Shade mu nie wierzył. Mimo to sposób, w jaki go przypominał był niewiarygodny, nie licząc niebieskich oczu i blond włosów. Gdy zerwał z siebie szatę, odsłaniając wyrzeźbione, atletyczne ciało Runa dostrzegła pozostałe różnice, głównie to, że Shade był szerszy w barach i nieco niższy - choć przy metrze osiemdziesięciu pięciu centymetrach nie można było nazwać go niskim. Znaki na jego prawym ramieniu były identyczne, jednak w miejscu, w którym Shade nosił na szyi niewidzące oko, drugi demon miał klepsydrę. Nagle napakowany mięśniami demon zamigotał i przybrał humanoidalną postać, pomarszczoną i zgiętą w pół. Skórę miał gdzieniegdzie zwiotczałą lub mocno naciągniętą i błyszczącą. Czymkolwiek był, wyglądał jakby wrzucono go do frytkownicy i usmażono na ekstra chrupko. - Nie mogę zbyt długo pozostawać w przybranej postaci - powiedział. - Najwyżej kilka godzin. Dotyczą mnie wszystkie ograniczenia, z jakimi spotyka się Seminus po sgenesis. - Pochwycił spojrzenie Shadea. W jego nowych brązowych oczach połyskiwało szaleństwo. Krew odpłynęła z twarzy Shadea tak szybko, że Runie wydało się, iż ten za chwilę zemdleje. - Tak - powiedział ochrypłym głosem. - Wiesz, kim jestem, prawda?

- Nie. - Shade zatoczył się, uderzając ramieniem w ścianę. Zbladł śmiertelnie, a mroczne wzory pulsowały na tle jego poszarzałej skóry. Nie możesz być... Pokryte bliznami usta wygięły się w groteskowym uśmiechu. - Przyjrzyj mi się. Regenerujemy się całkiem dobrze i szybko, ale spójrz co robi z nami ogień. - Ogień - szepnął Shade. - Ogień zniszczył Brimstone. - Pokręcił głową tak, że włosy wpadły mu do oczu. - Przecież zostałeś zabity. Po Brimstone zostały tylko zgliszcza. Czułem, jak umierasz. - Umarłem na pewien czas - odparł poparzony - więc łącząca nas jako braci więź została zerwana, ale ty wiesz, że to ja. - Shade? - Głos Runy przełamał napięcie panujące w celi. - O co chodzi? Kim on jest? - To mój nieżyjący brat - warknął Shade. - Roag.

Rozdział czwarty Roag żyje. Shade próbował przetrawić tę informację, ale nie bardzo mu się to udało. Nic nie miało sensu. - Ale dlaczego? Dlaczego to robisz? Roag machnął zasuszoną ręką. - To? Masz na myśli wycinanie demonom organów? Wkrótce się tego dowiesz. - Od jak dawna się tym zajmujesz? Boże. Shade miał przed oczami wizję Roaga od lat zarządzającego całym procederem i to dokładnie tuż pod ich nosami. - Kilka lat. Jestem w tym nowy, ale moje poczynania na dobre wyeliminowały z gry konkurencję. - Dlaczego chciałeś, żebyśmy myśleli, że nie żyjesz? - Dlaczego? - Roag z rykiem zamachnął się kijem. Shade zrobił unik, ale łańcuchy ograniczyły jego ruchy i oberwał w policzek. - Masz czelność mnie o to pytać? Próbowaliście mnie zabić. Piekący strumyk krwi spłynął Shadebwi po policzku. - Co ty, do diabła, wygadujesz? - Brimstone, kretynie. Ty, Wraith i Eidolon zaaranżowaliście moją śmierć. Nie wiem tylko, który z was podjął ostateczną decyzję uznając, że byłem zbyt obłąkany by żyć. W rzeczywistości to Shade podjął tę decyzję wiele lat temu. Był rok tysiąc dziewięćset pięćdziesiąty drugi i cała ich

czwórka właśnie spędziła trzydzieści sześć godzin w łóżku z całym haremem demonów Bedim. Zaspokojeni, wyczerpani i w dalszym ciągu podnieceni, zastanawiali się jakie będzie ich życie po sgenesis. W odróżnieniu od E i Shadea, Wraith i Roag nie mogli się jej doczekać. Jednak Roag nie tylko jej wyczekiwał, ale także miał gdzieś, w jakim stanie z niej wyjdzie. Szalony czy nie, nie stanowiło to dla niego żadnej różnicy. Eidolon był zaskoczony nastawieniem Roaga, ale nie Shade. Od zawsze wiedział, że Roag był o krok od popadnięcia w obłęd. - To nie byliśmy my - powiedział Shade. - Z jakiegoś powodu, bez względu na to jak bardzo byłeś popieprzony, E zawsze widział to inaczej. - Nie jestem obłąkany - warknął Roag. - Akurat. A normalni ludzie rozcinają innych, żeby sprzedawać ich organy. To sprawiło, że Shade zarobił kolejne uderzenie kijem, tym razem w ramię. - Masz czelność mnie osądzać? Nie miałem nic dopóki nie wyzdrowiałem i nie rozpocząłem tej operacji, ale teraz mam zamiar wziąć wszystko to, co odebrałeś mi ty i twoi bracia. - To nie byliśmy my - powtórzył Shade. - Kłamiesz! Wiem, że tak. I zapłacisz mi za to. Tak jak twoja siostra. Roag dał znak Nightlashowi, który wystąpił naprzód ze swoim własnym kijem. Runa krzyknęła, ale Shade zamknął oczy. Stawianie oporu było bezcelowe, a Roag tylko by się tym podniecił. Zamiast tego pozwolił, by tłukł go do momentu, w którym ugięły się pod nim kolana. Po jakimś czasie grad ciosów ustał, a Roag i Nightlash wyszli, ale Shade nie miał pojęcia, jak dawno to nastąpiło. Miał wrażenie, że minęły całe dnie. Kamienie i słoma wbijały mu się w kolana, gdy klęczał na podłodze swojej celi. Miał

sucho w ustach, a głowa pulsowała mu z bólu gdy odzyskał przytomność. Dotyk Runy, lekki i łagodny, miał z tym coś wspólnego. - Jak długo? - wychrypiał. - Nie wiem. Jakiś czas. - Zabrała dłoń. W dalszym ciągu byli przykuci do ściany i ledwie mogli się dotykać, i to tylko wtedy gdy oboje się wyciągnęli. - Sukinsyn - wydyszał, wspierając się z bólem na jednym biodrze. Cholerny sukinsyn. - Ten demon... Roag... myślałeś, że nie żyje? - Od co najmniej trzech lat. Shade spojrzał ponad jej ramieniem na kamienną ścianę, z której sączyła się wilgoć, ale w myślach widział powtórkę z dnia, w którym dowiedział się, że Roag nie żyje. Dopiero później wyszło na jaw, że Aegis jakimś cudem namierzyli osłonięty zaklęciem maskującym pub i zamordowali wszystkich w środku. Gdy Strażnicy zakończyli krwawą jatkę, spalili Brimstone, tak że nic po nim nie zostało. To, w jaki sposób Roag przeżył ten pożar stanowiło tajemnicę, ale uszkodzenia, jakie spowodował ogień tłumaczyły to, dlaczego Shade nie rozpoznał jego głosu. Teraz, skoro jego irlandzki akcent był zniekształcony, ten głos był ochrypły i głęboki. - Rozumiem, że kiedy wyglądał normalnie i miał blond włosy, przypominał jednego z twoich braci, tak? Wraitha? - Tak. - Spojrzał na Runę, zastanawiając się, jak sobie z tym wszystkim radziła, ale siedząc tu i zachowując spokój wyglądała jak stara wyjadaczka, podczas gdy on chciał wpaść w szał zupełnie jak Roag. - Czy... mogę coś dla ciebie zrobić? - spytała łagodnie. - Tak, jeśli umiesz sprowadzić tu moją siostrę. - Przykro mi. Zaryzykował kolejne zerknięcie w jej stronę. - Myślałem, że mnie nienawidzisz.

Jej głowa odskoczyła w tył, jakby ją uderzył. - Nigdy nie życzyłabym ci czegoś takiego. - Spojrzała na swoje dłonie splecione na podołku. - Wiem, jak to jest kochać swoje rodzeństwo. Wstyd chwycił go za gardło. Przypomniał sobie jej brata, jej poświęcenie względem niego, rozpacz, gdy patrzyła jak odchodzi. Byli ze sobą blisko - opowiedziała mu jak jej brat został jej prawnym opiekunem, gdy skończyła szesnaście lat, po tym jak zostawił ich ojciec, a matka trafiła do szpitala na hospitalizację. Arik chronił ją tak, jak powinien to robić starszy brat. Tak jak Shade powinien był chronić Skulk. - Jak się miewa Arik? - spytał, potrzebując czegoś - czegokolwiek - co powstrzymałoby go od wrzasku. - Dobrze. - Spojrzała na niego z ukosa. - Dzięki tobie. Shade obrócił dokoła głową. - Nie mam pojęcia o czym mówisz. - Uleczyłeś go. - Utkwiła badawcze spojrzenie w jego twarzy, ale Shade nie miał pojęcia co właściwie próbowała dostrzec. - Wiem, że to zrobiłeś. - Wcale nie... - Przestań. Dobrze wiem, że to byłeś ty. Arik umierał, a potem zjawiłeś się ty... a kiedy wyszedłeś, jego stan zaczął się poprawiać. Shade westchnął. Trzy dni przed tym zanim Runa nakryła go z dwiema kobietami, poszedł do jej domu, starego dwupiętrowego budynku w New Rochelle, żeby odnieść kurtkę, którą u niego zostawiła. Miał również w planach szybkie zerwanie z tą kobietą. Wyczuł jej rosnące przywiązanie i potrzebę czegoś więcej, niż mógł jej dać. W chwili, w której przekroczył próg jej mieszkania, zaatakował go jednak ostry odór śmierci. Runa stała przy telefonie, więc przeszedł się po jej domu, aż w końcu znalazł główną sypialnię, gdzie w łóżku leżał jej brat przypominający żywy szkielet.

- Cierpiał z powodu choroby spowodowanej przez demona powiedział Shade, kiedy spojrzenie Runy upewniło go w przekonaniu, że nie ma zamiaru tak łatwo odpuścić. - Co zrobiłeś? - Cholera. - Potarł dłonią twarz. Nie chciał, żeby dowiedziała się prawdy. Nie chciał, żeby czuła wdzięczność lub miała poczucie, że jest mu coś winna. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował była świadomość, że żywi do niego jakieś ciepłe uczucia. - Shade? Jak go wyleczyłeś? W sąsiedniej celi rozpętała się bójka, po której dało się słyszeć wiązankę przekleństw, kilka szczęknięć bólu, a potem wszystko się uspokoiło. Cisza przerywana jedynie doprowadzającym do szału nieustannym kapaniem wystarczyła, by zmusić Shadea do mówienia. Wszystko było lepsze od słuchania własnych myśli. - Posiadam zdolność wpływania na funkcje życiowe. Pierwotnym celem mojego daru jest zmuszenie samicy do owulacji, ale potrafię także działać na poziomie komórkowym i eliminować niektóre choroby. Wzruszył ramionami. - W rzeczywistości choroba twojego brata była bardzo łatwa do wyleczenia. - Lekarze byli zdumieni - wymamrotała. - Następnego ranka zabrałam go do szpitala. Wszedł tam o własnych siłach po raz pierwszy od wielu miesięcy. - Miło mi to słyszeć. - Dziękuję. W jej głosie usłyszał wdzięczność, której miał nadzieję uniknąć. - Nie dziękuj mi. Zrobiłem to wyłącznie z samolubnych pobudek warknął. - Jakim cudem uratowanie komuś życia może być samolubne? Zmusił się, żeby spojrzeć jej w oczy, wkładając w to tyle złości ile tylko się dało.

- Nie sądziłem, że machniesz na to ręką, jeśli będziesz opłakiwać jego śmierć. Runie zaparło dech w piersi, a on poczuł się winny za to, że ją okłamał. Ocalił Arikowi życie, bo taki już był. Był sanitariuszem i choć jej brat był człowiekiem, i tak by cierpiał. - Jesteś draniem. -Uhm. Skrzywił się, układając w nieco wygodniejszej pozycji - co było dość trudne po torturach, jakim go poddano i ugryzieniu Runy. Niespodziewanie poczuł się jak kupa gówna za krzywienie się z bólu z powodu swojego dyskomfortu, biorąc pod uwagą fakt przez co musiała przejść Skulk. - Jak udało ci się przeżyć atak warga? - spytał. - Jak do tego doszło? Runa milczała przez chwilę, jakby cisza z jej strony miała być formą kary. Shade doszedł do wniosku, że w pewnym sensie rzeczywiście tak było. - To stało się tej nocy, kiedy poszłam do twojego mieszkania i nakryłam cię z tymi dwiema... dziwkami. Wybiegłam na zewnątrz i nie przywiązywałam uwagi do tego, co działo się wokół mnie. I właśnie wtedy zaatakował mnie wilkołak. - Wzdrygnęła się tak gwałtownie, że Shade poprzysiągł sobie, iż zabije tego warga, jeśli tylko go złapie. Kiedy skończył, zostawił mnie za Dumpster. Nie mam pojęcia jak długo tam leżałam, ale jakimś cudem udało mi się znaleźć swoją komórkę i zadzwonić po brata. Arik przyjechał po mnie i zabrał do szpitala. Lekarze chcieli zatrzymać mnie na obserwacji przez kilka dni, ale Arik wypisał mnie wbrew lekarskim zaleceniom już następnego wieczora. Nie wiedziałam dlaczego to zrobił, ale ufałam mu. - Wiedział, że zostałaś ugryziona przez warga. - Tak. Choć wtedy mi o tym nie powiedział. Zabrał mnie do domu i zamknął w piwniczce na wino. Uznałam, że całkiem

postradał rozum. Następnego ranka, kiedy obudziłam się w doszczętnie zrujnowanej piwnicy, wszystko mi wyjaśnił. Shade przysunął się do przodu, momentalnie zapominając o wszystkich obrażeniach. - Jakim cudem się tego domyślił? I w jaki sposób zaraził się demonicznym wirusem? Runa uciekła spojrzeniem w bok, a on pożałował, że nie siedzieli bliżej siebie, tak by mógł zmusić ją, żeby na niego spojrzała. Jednak z drugiej strony możliwość dotykania się nie była najlepszym pomysłem. Shade miał zbyt wiele wspomnień o tym, jak cudownie było czuć ją pod swymi dłońmi. Pod swoim ciałem. - Runo? - Gdy nie odpowiedziała, naciągnął łańcuchy, testując ich wytrzymałość. - Niech to szlag, on należy do Aegis, prawda? Runa pokręciła głową. - Jest wojskowym? Uniosła wzrok, a w jej oczach błysnęło zaskoczenie. - Co? Myślałaś, że demony nie wiedzą o tym, iż rządy państw na całym świecie współpracują razem nad wielką podziemną czystką? Przejechał dłonią po twarzy. Był potwornie zmęczony. - Cóż, w takim razie chyba nie możemy liczyć na to, że wojsko wyciągnie nas z opałów. Runa milczała, wpatrując się w niego. - Tak też myślałem. - Westchnął przeciągle. - Obawiam się, że Wraith również może się nie zjawić. Wygląda na to, że sami będziemy musieli się uratować. - Niby jak? - To - odparł ponuro - jest całkiem dobre pytanie. - Problem z posiadaniem demonicznych sług polega na tym, że słudzy są głupi. - Roag spojrzał w dół na oślizgłego

małego drekavaca, który wyglądał trochę jak zdeformowana, bezwłosa małpa płaszcząca się u jego stóp. - Przecież przyprowadziłem ci tego Seminusa, jednego z braci, którego chciałeś mieć - zakwilił drekavac, głaszcząc chudymi palcami buty Roaga. - Torturowanie go niedokończonym fellatio i śmiercią ukochanej siostry faktycznie było bardzo zajmujące, ale ostatecznie Shade jest dla mnie całkiem bezużyteczny. Jest przeklęty. A to oznacza, że jego organy i części ciała również mogą być przeklęte. Potrzebuję Wraitha. Eidolon również się nada, jeśli zajdzie taka konieczność, ale Roag zaplanował już dla niego życie wypełnione udręką. Logiczny, lojalny doktor E był torturowany raz w miesiącu przez wampiry, które w końcu trwale go okaleczą lub zabiją. Poza tym potrzebował jego uzdrawiających i chirurgicznych umiejętności, by przeprowadzić do końca swój plan. Skoro Shade okazał się bezużyteczny, pozostawał jeszcze Wraith. Co cholernie dobrze się składało, ponieważ w zamyśle Roaga to właśnie on miał cierpieć najbardziej ze wszystkich. Biedny, mały Wraith. Taki złamany i udręczony, tak bardzo chroniony przez swoich głupich, nie mających o niczym pojęcia braci. Kretyni. Roag przejrzał Wraitha od samego początku. Jego najmłodszy brat tylko marnował dobre organy, ale Roag miał zamiar temu zaradzić. - Zawiodłeś mnie po raz kolejny. - Kopnął drekavaca tak mocno, że ten przeleciał przez wielki stary korytarz i uderzył z hukiem w stolik. Gdy znów zaczął pełznąć w jego stronę, Roag przybrał postać Wraitha, rozkoszując się świadomością, że transformacja uczyniła jego sztywną, pokrytą bliznami skórę miękką i gładką. - Skoro najwyraźniej potrzebujesz przypomnienia, to właśnie tak wygląda Wraith. - On również będzie tak wyglądał, gdy tylko zedrze z niego skórę i pozbawi organów reprodukcyjnych.

- Najmilszy? Roag obrócił się na pięcie, dziękując w duchu Wielkiemu Szatanowi za to, że zdążył zmienić postać nim Sheryen wkroczyła do pokoju. Demon Bathag nigdy nie widział go w rzeczywistej postaci i jeśli jego plany się powiodą, już nigdy go takim nie ujrzy. Potrzebował Wraitha i to szybko. Wkrótce Sheryen stanie się odporna na mentalny seks i zda sobie sprawę z tego, że pomimo wszystkich wspomnień i orgazmów jakie miała, jeszcze nigdy nie odbyli ze sobą stosunku. - O co chodzi, Sher? - Widziałam, że trzymasz w lochu Seminusa. Chcę go stamtąd zabrać, by móc się trochę zabawić. Zazdrość omal nie wytrąciła go z równowagi. - Masz trzymać się z dala od lochów, lirsha. Ile razy mam ci to powtarzać? Sposób, w jaki wydęła swoje śliczne usta sprawił, że zacisnął zęby z frustracji. W dalszym ciągu odczuwał te same potrzeby co wcześniej, lecz po tym jak stracił w pożarze Brimstone swoje organy rozrodcze, nie mógł im w żaden sposób zaradzić. To była najgorsza możliwa tortura ze wszystkich - być wiecznie podnieconym i nie móc się z nikim pieprzyć. Shade zdążył już tego posmakować, kiedy kazał Solice się nim zająć, ale najwidoczniej nie podnieciła go wystarczająco mocno, bo wolał uwolnić się bólem od podniecenia niż cierpieć na granicy śmierci. Roag planował torturować Shadea przez wiele godzin, aż znajdzie się na krawędzi życia i śmierci, a potem znowu przysłać Solice, dać mu spełnienie, którego potrzebował i... rozpocząć wszystko od nowa. Parę chwil rozkoszy poprzedzielane kilkoma godzinami bólu. Bez końca. Cudownie. Plany jednak spaliły na panewce, bo Solice obciągała równie marnie jak wykonywała operacje mające na celu usunięcie części ciała demonów, których schwytały jego Ghule. Właśnie

dlatego potrzebował Eidolona. Znalezienie specjalistycznej pomocy lekarskiej było jeszcze trudniejsze niż znalezienie dobrych sług. - Hm... - Sheryen przerzuciła przez ramię swoje długie, srebrzyste włosy. - W takim razie idę do Eternal. Przyłączysz się do mnie? Niech ją diabli. Wiedziała, że nie poszedłby z nią do żadnego klubu, a już na pewno nie do baru dla wampirów. Sam pomysł sprawił, że oblał się zimnym potem. - Spotkamy się dziś wieczorem w naszym gniazdku - odparł. Posłała mu całusa i wyszła, kołysząc biodrami. - Idź za nią - warknął w stronę drugiego sługi, który obgryzał kość w pobliżu płonącego kominka. - Nie chcę, żeby po drodze zaszła do lochu. Shade z radością wykorzystałby szansę przelecenia jej do utraty przytomności, a potem posłużył nią, by stąd uciec. Powinien był go zabić. Albo pociąć na kawałki. Części ciała Seminusów były niezwykle cenne na podziemnym czarnym rynku. Problem polegał jednak na tym, że nie miał pojęcia czy klątwa Shadea, jedna z najbardziej złowieszczych i pomysłowych, o których kiedykolwiek słyszał, nie wpłynie jakoś na jego organy. Robił to wszystko dla Sheryen, by móc złączyć się ze swoją prawdziwą ukochaną i zatrzymać ją w swoim łóżku - nie mógł jednak ryzykować przeszczepienia sobie organów dotkniętych miłosną klątwą. Jednak natychmiastowe zabicie Shadea byłoby zbyt pochopne. Musiał cierpieć, tak samo jak Eidolon. Tylko w jaki sposób? Roag zabił matkę Shadea, co było całkiem zabawne, choć jak na razie nie ujawnił jeszcze swojej roli w całym tym zdarzeniu. Śmierć Skulk również będzie go prześladowała, ale to w dalszym ciągu było za mało.

- Co robi w lochu mój brat? Czy jest wystarczająco nieszczęśliwy? Prawdopodobnie nie. Shade od zawsze miał upodobanie do biczy i łańcuchów. Drekavac wzruszył jednym zdeformowanym ramieniem. - Nie... nie wydaje mi się. Samica warga dotrzymuje mu towarzystwa. Roag zmrużył oczy. - Oby tylko nie mieli możliwości dotykania się. Jeśli ten drań zabawia się teraz w lochu... Zaraz. To jest to. Ostateczna tortura dla Shadea. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, Shade nie będzie dręczony wyłącznie przez resztę swojego życia... Będzie cierpiał przez całą wieczność.

Rozdział piąty Satynowa pościel. Puchowe poduszki. Oblane czekoladą truskawki i szampan. To wszystko było dla Shadea zbyt dekadenckie. Wolał mniejsze wygody, więcej skóry i łańcuchów, ale ten luksus odpowiadał Runie. Jej miękka skóra zasługiwała na jedwabne prześcieradła. Długie gęste włosy układały się lśniącymi falami na poduszce. Sposób, w jaki zlizywała z ust truskawkowy sok doprowadzał go do obłędu. W jakimś zakamarku swojego umysłu Shade podejrzewał, że to sen, ale nie miał zamiaru z nim walczyć. Kochanie się z nią było po prostu zbyt cudowne. Poruszał się na niej, zatopiony głęboko w gorącym żarze jej ciała. Minęło wiele czasu odkąd byli razem. Tak dużo czasu odkąd cieszył się z bycia z kobietą zamiast po prostu jakąś przelecieć. Pozwalanie sobie na takie uczucia było niebezpieczne. Gdyby w zeszłym roku nie przyłapała go z dwójką demonie, kazałby jej się spakować i wynieść precz i to nie dlatego, że stała się zaborcza i uporczywie się go trzymała, tak jak to sobie wmawiał, tylko dlatego, że to on robił się coraz bardziej zaborczy. Gdyby nie klątwa, Maluncoeur, czułby pokusę, by ciągnąc dalej tę znajomość i przekonać się dokąd mogła ich zaprowadzić, nawet jeśli związanie się na stałe z człowiekiem było absolutnie wykluczone. Jednak nawet wtedy, ze swoim brakiem doświadczenia i nieśmiałością, nie była w jego typie.

Miała w sobie coś, co go przyciągało, co kazało mu myśleć o niej na długo po tym jak zostawił ją w kawiarni, co sprawiło, że zdobył numer jej telefonu i zadzwonił z zaproszeniem na randkę dwa dni później. „Tęskniłam za tobą, Shade". Głos Runy przypominał słodki nektar rozlewający się po jego żyłach jak wino musujące, które kilka minut wcześniej zlizał z zagłębienia nad jej pośladkami, kiedy leżała na brzuchu z rozpostartymi nogami. „Przyjmij mnie w siebie". Jego głowa podskoczyła do góry. Oczy Runy, połyskujące miłością, pożądaniem i wszystkim pomiędzy, wpatrywały się w niego. Wiedział, że to co powiedziała mówiła serio. Chciała się z nim związać. Stać się jego życiową partnerką i pomóc mu przejść przez sgenesis, tak by nie musiał zmagać się z nią w samotności i nie wywrócił swojego życia do góry nogami. Prawa strona jego twarzy pulsowała. Wzory na skórze próbowały przebić się na powierzchnię i domagały się, by przeszedł Przemianę. Zostało mu kilka tygodni, dni lub nawet godzin do tego zanim stanie się zmiennokształtnym demonem 1 całkiem zapomni o swoim dawnym życiu, do końca swoich dni podążając za bezmyślną potrzebą zapładniania samic. Związanie się z życiową partnerką ukróci to szaleństwo - dosłownie. Osobniki męskie, które przeszły przez sgenesis często wpadały w obłęd. Roag był tego doskonałym przykładem. Osobniki połączone w pary zachowywały zdrowie umysłowe, stawały się płodne i potrafiły zmieniać kształt, lecz jedynymi kobietami, z którymi mogli sypiać były ich życiowe partnerki. Fakt, że będą ograniczeni do spędzenia życia wyłącznie z jedną kobietą, był powodem dla którego większość Seminusów nie łączyła się w pary, zwłaszcza po sgenesis. Kto chciałby spędzić sześćset lat z tą samą kobietą? Co gorsza, na wyplątanie się z takiego związku była tylko jedna możliwość - śmierć któregoś z partnerów. A skoro demony w większości

żywiły głęboką pogardę dla życia, znalezienie partnera, któremu można było zaufać, że nie zabije cię we śnie w trakcie dwustu lat trwania więzi, było praktycznie niemożliwe. Mimo to Shade był skłonny zaryzykować... gdyby nie klątwa. Nie mógł ryzykować zakochania się w kobiecie, z którą połączyłaby go więź. A wiedział, że się zakocha i to bez pamięci. Pragnienie posiadania kochającej rodziny zostało mu wpojone przez matkę i każdego dnia tęsknił za tym, czego nie mógł mieć. Chociaż na razie miał Runę. Objęła go ciasno nogami. Wygięła się w łuk, przyjmując go w siebie do samego końca i pojękując głośno. Zapomniał już jak bardzo była do niego dopasowana w łóżku. Zawsze odpowiadała z entuzjazmem na wszystkie jego pragnienia. Jej ciekawość nie miała granic, a on rozkoszował się uczeniem jej nowych pozycji i wprowadzaniem kolejnych zabawek do ich erotycznej gry. Sięgając ręką do jego pośladków, wbiła paznokcie w jeden z nich i zmusiła do narzucenia własnego rytmu. „Mocniej", warknęła. „Aż zacznę krzyczeć, demonie". Zaskoczyła go tym. Nigdy wcześniej nie okazywała agresji w trakcie seksu. Zaspokajała jego potrzeby i pragnienia, była ustępliwa i idealna. A teraz było jeszcze lepiej. Wbijał się w nią raz za razem, dając jej to, czego chciała i sprawiając, że z jej gardła co chwila wyrywały się jęki, gdy razem wspinali się na szczyt. Zapach jej podniecenia rozszedł się w powietrzu, odurzając go żądzą. Był tak upojony, że pokój wokół nich zaczął wirować, a kiedy rozkazała mu „Pij" i przejechała długimi paznokciami po dekolcie, zrobił to bez żadnego zastanowienia. Splotła palce lewej dłoni z palcami jego prawej ręki i wyciągnęła je wysoko ponad swoją głowę. Shade poczuł, jak przeszywa

go strzała bólu, cudownego, słodkiego bólu, który promieniował z ramienia gdzie zatopiła zęby. Dermoire rozciągająca się od czubków jego palców po szyję zaczęła płonąć płynnym ogniem, sprawiając, że ich ciała niemal stopiły się ze sobą. Niech to piekło pochłonie, przeprowadzali rytuał złączenia. Cholera, to działo się tak szybko, a on nie był w stanie tego powstrzymać. Nie wtedy gdy jej krew spływała mu do gardła jak wino, a ona wysysała jego własną mocnymi, erotycznymi haustami. A już z pewnością nie wtedy, gdy orgazm targnął nim z siłą huraganu, a ona zaczęła krzyczeć i... Krzyk wyrwał mu się z gardła, gdy zaczęła szczytować, a jej śliskie ścianki zacisnęły się na nim, trzymając go w środku jak więźnia. Więźnia... Oślepiony orgazmem, który zdawał się ciągnąć w nieskończoność, nie bardzo rozumiał co się wokół nich dzieje ale wiedział, że coś było nie tak. Zapach w pokoju nie przypominał już czekolady i podniecenia, tylko pleśń i smród ścieków. Jego kolana nie ślizgały się na satynie. Szorowały o twardy kamień. - Runa - szepnął, a ona jęknęła, podnosząc się z tą samą otępiałością, która zaatakowała i jego. - Co się stało? - Spojrzała na niego, mrugając. Kątem oka Shade zobaczył jak dermoire na jego ręce przestaje lśnić. Czuł Runę w swoim wnętrzu, w duszy i w sercu. Zostali złączeni. Wtedy z rosnącym przerażeniem uświadomił sobie, gdzie się znajdowali. - Ty draniu. - Wściekłość zagotowała się w żyłach Runy, gdy rzuciła Shadebwi mordercze spojrzenie. - Co mi zrobiłeś? - Zaparła się z całej siły o jego nagie ramiona. - Złaź ze mnie! Musiała przyznać, że wyglądał na równie zaskoczonego jak ona. Zsunął się z niej. Ruchy miał gwałtowne i niezdarne.

Jednak z drugiej strony ona również nie poruszała się z gracją. Czuła się ociężała, jakby wjej żyłach zamiast krwi płynął ołów. - Cholera - wydyszał, klęcząc obok niej. - Co się stało? - Nie wiesz? - Wiem, że przed chwilą dokonaliśmy spojenia. Nie mam tylko pojęcia, jakim cudem do tego doszło. Spojenia? Skrzywiła się, czując ukłucie bólu w głowie. Musiała zostać odurzona. Jej umysł pracował na zwiększonych obrotach. Niewyraźne obrazy przesuwały się przed jej oczami. Opiekunowie przynieśli im jedzenie i wodę. Zjedli posiłek, a potem... czarna dziura. Pamiętała jak przez mgłę głos Roaga, a potem znalazła się w pokoju hotelowym z Shadeem, gdzie uprawiali seks... Spojenie. Ugryzienie, krew... jakiś rodzaj godowego rytuału? Podniecenie zmrowiło jej skórę i pozbawiło logicznego myślenia. Och, pamiętała doskonale jak seks z Shadeem sprawiał, że jeszcze długo po tym cieszyła się serią orgazmów. Stłumiła narastający w gardle jęk, zawstydzona faktem, że w innych okolicznościach potrafiłaby znaleźć sposób na spełnienie. Gdy targnął nią kolejny spazm, Shade wziął ją w swoje ramiona. - Uwielbiam tę część - wymruczał jej do ucha. - Po tym jak cię miałem, a ty rozpadasz się z rozkoszy na kawałeczki na moich oczach. Wygięła się w łuk i przylgnęła do jego szerokich ramion, upajając się cudownymi falami przyjemności zalewającymi jej ciało. Twarde mięśnie Shadea amortyzowały jej gwałtowne szarpnięcia. Niejasno zdała sobie sprawę z tego, że udem rozsunął jej nogi, a ona ocierała się o niego. Trzymał ją w żelaznym uścisku, masując jej brzuch swoją pobudzoną męskością. Ustami musnął krawędź jej ucha, szepcząc sprośne, namiętne słowa, które niczym afrodyzjak sprawiały, że drżała w jego ramionach, gdy orgazmy nadchodziły jeden po drugim.

Kiedy było już po wszystkim i przejaśniło jej się w głowie, znów go od siebie odepchnęła, choć z mniejszą siłą niż poprzednio. - To jakieś szaleństwo - powiedziała schrypniętym głosem. - To Roag jest szalony. - Shade przeczesał dłonią włosy, obserwując ją, jakby chciał ocenić jej umiejętność radzenia sobie ze wszystkim co zaszło. - Pamiętam jego głos. Musieli nas czymś nafaszerować. Tylko dlaczego? - Rozejrzała się po malutkiej celi i dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego, że nie byli już skuci łańcuchami. Poczuła przypływ nadziei. Jednak mroczny głód, jaki odczuwała w środku uświadomił jej, że to nie nadzieja. To był wpływ księżyca. Pełnia była już blisko. - Nie mam pojęcia. Roag posiada zdolność, dzięki której każe nam wierzyć w rzeczy, które nie są prawdziwe. Wraith ma ten sam talent. Wszedł w nasze umysły i sprawił, że chcieliśmy dokonać spojenia. - A czym dokładnie jest to spojenie? - Tym, co Seminusy robią, by uniknąć lub odwrócić najgorsze efekty jakie wywiera na nich sgenesis. W dalszym ciągu podlegamy Przemianie, ale jeśli udało się nam znaleźć partnera, nie popadamy w życie wypełnione przemocą i nie mamy nieustającej potrzeby zapładniania każdej samicy na tej planecie. - Przysunął się bliżej, obejmując wzrokiem jej nagie piersi, które stwardniały pod jego gorącym spojrzeniem. Jedyna potrzeba, jaka nami rządzi to konieczność zapłodnienia swojej partnerki. Runa z trudem przełknęła ślinę i objęła się ramionami. - Czy ty... - W tej chwili nie mogę się jeszcze rozmnażać. - Zmarszczył brwi. Czy wokół mojego gardła pojawił się pierścień? - Tak. - Stanowił przedłużenie dermoire pokrywającej jego ramię. Przypominał kołnierz wokół szyi. Wyciągnęła dłoń, by go dotknąć, ale Shade odsunął się szybko.

- Nie rób tego. - Głos miał niski i schrypnięty. - Z trudem utrzymuję nad sobą kontrolę. Rzeczy, które chciałbym z tobą zrobić... Serce zaczęło jej walić w piersi jak młot. Podeszło jej do gardła tak, że ledwie mogła mówić. - Czy... czy to normalne? - Słyszałem, że dokonanie spojenia tuż przed Przemianą sprawia, że odbywa się ona o wiele szybciej. - Jego oczy pociemniały tak bardzo, że białka praktycznie zostały pochłonięte przez czerń. - A wszystko dzięki nieustannemu dostępowi do seksu. To jedno słowo i zaborcza intensywność w jego wyrazie twarzy sprawiły, że omal nie jęknęła. - Lepiej zastanów się jeszcze raz nad tym, co mówisz. Nie mam zamiaru być twoją seksualną niewolnicą. - Miała nadzieję, że w jego uszach zabrzmiało to o wiele bardziej przekonująco niż w jej. Shade zwiększył dystans między nimi, ale sposób, w jaki jego ciało było zwinięte i to, jak ją obserwował przypominało jej o panterze gotowej do skoku. - To nie działa w ten sposób. - Przesunął palcem po gardle. - Ile jest pierścieni? Jeden czy dwa? - Jeden. - Drugi pojawi się, gdy sgenesis dobiegnie końca. Pierwszy oznacza, że jestem z kimś związany. Drugi, że jestem płodny. Za kilka minut na twojej skórze pojawią się znaki odpowiadające moim. Skoro likantropia zmieniła twoje DNA, nie jesteś już w pełni człowiekiem, więc spojenie nie powinno cię zabić. Nie powinno? Rzeczywistość nie prezentowała się najlepiej. Runa podniosła się i zaczęła chodzić w kółko. Wilcza natura czaiła się tuż pod powierzchnią jej skóry. - W porządku. Jak w takim razie możemy się rozdzielić?

Shade potarł dłonią szczękę. - Nie możemy. - Jak to „nie możemy"? Musi być jakiś sposób. Zaklęcie, rytuał... - Me ma. - Znów pomasował szczękę. - Kurwa mać. Przeszło jej przez myśl, że powinna być bardziej zdenerwowana, ale skoro w niedalekiej przyszłości oboje i tak mieli umrzeć, związanie się na całe życie nie wyglądało tak źle. - Powiedzmy, że wyjdziemy cało z tej sytuacji. Co bycie związanym oznacza dla mnie? Dla nas? Shade wstał i przeszedł się po celi. Jego opalone ciało wyglądało pięknie w ruchu. - Po pierwsze, wymuszoną wierność. Żadne z nas nie może dobrowolnie uprawiać seksu z kimś innym. Poczujesz ból, jeśli spróbujesz. Z kolei ja nie będę mógł się podniecić. Po drugie, umiejętność wyczuwania swojego podniecenia, bez względu na to jak wielka będzie nas dzielić odległość. Będziemy potrafili wyczuwać swoje emocje. W tej chwili czuję, jak ogarnia cię wściekłość. - Ja myślę. - Rzuciła mu mordercze spojrzenie. - Ogólnie rzecz biorąc nie wygląda to za wesoło. Po co ktoś miałby chcieć to robić? To znaczy rozumiem, że to może ci ułatwić wiele rzeczy, ale czemu kobiety się na to godzą? - Kobiety nie. Nasza krew jest toksyczna dla ludzi, więc nie możemy się z nimi wiązać. - W porządku, w takim razie przedstawicielki innych gatunków. Dlaczego demony płci żeńskiej chcą się z wami wiązać? - Na wypadek gdybyś nie wiedziała, demony również się w sobie zakochują - warknął. - Demonice chcą uchronić partnerów, których kochają przed popadnięciem w obłęd i pieprzeniem wszystkiego co się rusza. - Wziął głęboki oddech, a kiedy znów się odezwał był spokojniejszy. - Przedstawicielki niektórych gatunków zyskują na tym układzie

dłuższy okres życia. Gatunki, na których żerują drapieżniki dostają w zamian opiekuna. Jest wiele powodów, dla których samice łączą się w pary z Seminusami. - A w przypadku wilkołaków? - Orgazmy nie z tego świata. Runa utkwiła w nim zdumione spojrzenie. - To wszystko? Wspaniały seks? Jestem zmuszona radzić sobie z tobą do końca swoich dni i jedyne co z tego mam to wspaniały seks? - Lepiej niż wspaniały - odparł, sprawiając wrażenie nieco przygaszonego. Wyciągnęła rękę po rozrzucone wokół niej ubrania. - Cudownie, lepiej być nie mogło. - I nie mówiła wcale o swoich majteczkach, które zostały rozerwane na strzępy. - Ja też nie jestem szczęśliwy z tego powodu, księżniczko. Stłumiła chęć wyładowania na nim swojej wściekłości. To nie była jego wina. - Co dalej z twoim bratem? Dlaczego jest taki... - Walnięty? - Może być. - Od zawsze miał nierówno pod sufitem. Urodził się pośród Neethuli, mistrzów niewolnictwa. To wyjątkowo okrutna rasa. Gdy przeszedł przez swoją sgenesis, do reszty postradał rozum. Runa wciągnęła dżinsy. W którymś momencie musiała warknąć, bo Shade rzucił jej zaciekawione spojrzenie. - Jesteś blisko, prawda? W odpowiedzi jej mięśnie naprężyły się boleśnie, jak gdyby oddzielały się od kości. - Już prawie pełnia. - Cholera. - Uhm. Jak tylko się zmienię, obedrą mnie ze skóry. Kręcąc powoli głową, Shade musnął palcem swój kolczyk.

- Wątpię. Roag związał nas z konkretnego powodu. - Nie zabije mnie więc? Napotkał jej spojrzenie. - Zabije - powiedział cicho. - Ale jeszcze nie teraz. Myślę, że zaplanował dla nas coś znacznie gorszego. Doktor Gemella Endri stała w pokoju lekarskim Miejskiego Szpitala Podziemnego, obserwując Wraitha chodzącego w kółko z Eidolonem i próbującego go uspokoić Kynana. Bezskuteczność ich wysiłków była przygnębiająca. Wraith chodził załamany już od wielu godzin. Nawet jego ubrania zdawały się nie wytrzymywać stresu, w jakim tkwił. Koszulka rozciągnęła mu się przy szyi od nieustannego szarpania za nią rękami, tak jakby go dusiła. Chodził w kółko już tak długo, że uznała, iż podeszwy jego butów powinny być już całkiem zdarte. Przeczesując włosy obiema rękami, zatrzymał się w miejscu i uderzył plecami w szarą ścianę pokrytą inkantacjami zapisanymi krwią — zaklęciami ochronnymi zabezpieczającymi przed przemocą. W większości przypadków. On i jego bracia byli zwolnieni z obowiązku przestrzegania tego nakazu. - W dalszym ciągu nie mogę go namierzyć. Niech to szlag, nie potrafię go odnaleźć! Eidolon spojrzał na niego z miejsca, w którym siedział. Ciemne oczy miał pełne udręki. Ambulans, którym jeździli Shade i Skulk, został odnaleziony, ale nigdzie nie było śladu demonów i wszyscy w szpitalu zamartwiali się na śmierć - Czujesz w ogóle jego obecność? Wraith wpatrywał się w sufit, który był równie ciemny co ściany. - Widzę przebłyski kiedy cierpi, ale one nie trwają długo. Ktoś musiał rzucić na niego zaklęcie maskujące lub coś w tym stylu.

- To Ghule, prawda? - Kynan wypowiedział na głos to, o czym wszyscy myśleli, a pełna niepokoju Gem gwałtownie zaczerpnęła powietrza. - Me. - Wraith przemknął przez pomieszczenie i rzucił Kynanem o ścianę, która zaczęła pulsować w miarę narastania groźby zastosowania przemocy. Wbił przedramię w jego tchawicę, naciskając na poszarpane blizny biegnące od jego szczęki do obojczyka. - Nie mów tak. Nawet tak nie myśl. Kynan nie zareagował tylko zmierzył Wraitha pełnym opanowania spojrzeniem. Trafił w sedno i wszyscy o tym wiedzieli. Dopiero co przywieźli demona Oni, któremu Ghule odcięły język i wyłupiły troje oczu, co tylko zwiększyło ich niepokój. - Zostaw go w spokoju, Wraith - powiedział Eidolon łagodnym, kojącym głosem. - Skup się na Shadzie. Upłynęło kilka rozdzierających chwil nim Wraith w końcu odsunął się od Kynana. - Muszę jak najszybciej się stąd wynieść. Eidolon wstał, poprawiając stetoskop tak, by nie ześlizgnął mu się z szyi. - Wraith... - Ostrzeżenie w jego głosie było równie ostre co skalpel. - Oszczędź mi swojego wykładu, bracie. - Wraith wymaszerował z pokoju. Klnąc pod nosem, Eidolon poszedł za nim, zostawiając Gem i Kynana samych. - Książkowy przykład demona popaprańca - mruknął Ky, rozcierając gardło i wyjmując puszkę redbulla z lodówki dla personelu. Gem siłą woli musiała oderwać wzrok od jego wspaniałego tyłka rysującego się pod opiętym materiałem spodni, gdy schylił się po napój. - Chyba wszyscy tacy jesteśmy - odparła zmęczonym tonem. - Masz na myśli każdego z nas czy tylko demony? - Ky otworzył puszkę, obserwując ją tymi swoimi oczami w kolorze

denimu, które zawsze przyprawiały ją o szybsze bicie serca. - Takie jak ty? Bezpośrednie przypomnienie uzmysłowiło jej, gdzie jest jej miejsce. Kynan był człowiekiem nawykłym do zabijania demonów i miał wszelkie powody, żeby je nienawidzić. Mimo to współpracował z nimi, utrzymywał z nimi stosunki towarzyskie i leczył je w Szpitalu Podziemnym. A jednak w dalszym ciągu nie potrafił dostrzec w niej czegoś więcej. Nie widział, jak bardzo go pragnęła. Zrozumiałe, że rany jakie odniósł dowiedziawszy się o zdradzie żony nadal były całkiem świeże, ale Gem desperacko chciała go uleczyć, nawet jeśli miałaby zrobić to wyłącznie ze swoich egoistycznych pobudek. Kochała Kynana Morgana i to od wielu lat. Nie miało znaczenia to, że nie był już tym samym człowiekiem, w którym się zakochała. Jej demoniczna połowa radowała się na wieść o utracie jego czystości, jego dobroci. Ludzka połowa zanosiła się szlochem, z tęsknotą upatrując dnia kiedy znów będzie sobą. - Gem? - Kynan położył dłoń na jej ramieniu, wyrywając ją z żałosnych rozmyślań i jednocześnie kojąc swoim ciepłem. Rany boskie, ależ był gorący. Miał ciemne, krótkie włosy, błękitne oczy i mocno opaloną skórę. Atletyczna budowa jego ciała była wręcz stworzona do maratonów, wliczając te łóżkowe. - Gem? Zamrugała zaskoczona. - Wybacz. Jestem trochę rozkojarzona. - Wszyscy martwimy się o Shadea i Skulk. - Naprawdę? Mówisz serio? - spytała ostrzej niż zamierzała. Starannie zniżyła i uspokoiła głos zanim zadała następne pytanie. - Naprawdę szczerze się o nich martwisz? - Myślisz, że nic mnie to nie obchodzi, bo oboje są demonami?

- Przeszło mi to przez myśl. - Znałem ludzi, którzy byli o wiele bardziej źli od nich. Jego odpowiedź napełniła ją nadzieją. Łaskoczącym uczuciem podniecenia rozprzestrzeniającym się po brzuchu. - Czy mógłbyś kiedykolwiek... hmm... związać się z demonem? Pytanie wyszło z jej ust zanim zdążyła ugryźć się w język. Uszkodzenie strun głosowych, jakiego doznał w trakcie służby w armii sprawiło, że jego głos stał się szorstki i ochrypły, a teraz zrobił się jeszcze niższy i schrypnięty. - O czym my teraz właściwie rozmawiamy? O seksie? Gem zaschło w ustach. Przebiegł ją dreszcz zarówno pożądania jak i niepokoju. - Ja... sama nie wiem. Chciałam tylko... Widziałbyś siebie w takim związku? Kynan przesunął palcem wzdłuż linii jej szczęki. To była naj intymniej sza pieszczota, do jakiej kiedykolwiek między nimi doszło. - Nigdy. I to mówiąc, wyszedł z pokoju. Zatrzymał się tuż za drzwiami z walącym dziko sercem i oddechem palącym gardło. Pogrążone w cieniu korytarze szpitala zdawały się na niego napierać. Musiał podeprzeć się o ścianę gdy dopadły go ogłupiające zawroty głowy. Do diabła, co tam się właściwie stało? Przez te wszystkie lata znajomości z Gem nigdy nie wyłapał od niej czegoś więcej prócz przyjacielskiego nastawienia, ale nagle, nie wiedzieć czemu, wydała mu się... spragniona. Spragniona czego? Jego? Był wybrakowanym towarem i w dodatku najgorszym możliwym dupkiem. Nie wspominając już o tym, że przez ostatnich jedenaście miesięcy jego libido było równie martwe co była żona.

Mimo to, gdy stał tam w pokoju razem z Gem, jego ciało zbudziło się do życia, zupełnie jakby został podłączony do defibrylatora. Ona jest demonem. - Półdemonem - mruknął pod nosem sam do siebie. Bycie półdemonem jest równie złe. Jezu Chryste. Stał w korytarzu walcząc sam ze sobą. W spodniach napęczniał mu niezbity dowód podniecenia. Tylko dlaczego? Przecież przed sekundą wyraził się jasno, że nigdy nie wejdzie w związek z demonem, nawet z tak płytkiego powodu jak seks. Głównie dlatego, że dla niego seks nigdy nie był płytki i powierzchowny. Rany boskie, bracia inkuby zrywaliby boki ze śmiechu gdyby się o tym dowiedzieli. Zawsze uważał seks za coś wyjątkowego, coś czym dwoje ludzi powinno się dzielić, jeśli im na sobie zależy. Nie osądzał jednak tych, którzy nie mieli podobnych przekonań. Sam był synem luksusowej prostytutki, która skończyła z biznesem gdy jego bogaty, żonaty ojciec zapłacił jej pokaźną sumkę, by trzymała język za zębami. Dorastając, miał styczność z ludźmi najgorszego i najlepszego sortu, tak samo jak później w wojsku podczas bitew. Ludzie robili różne idiotyczne rzeczy gdy byli pod wpływem stresu, bólu czy ze względu na wychowanie jakie odebrali. Tak więc Kynan nie osądzał ich i nie wysnuwał pochopnych wniosków. Możliwe, że po prostu źle zinterpretował pytanie Gem. Może wcale nie mówiła o seksie - a przynajmniej o seksie z nią. A może to on był pieprzonym idiotą, bo cholernie dobrze wiedział o czym była ta rozmowa i jego fiut również to wiedział. Nie miało to jednak żadnego znaczenia, bo między nimi i tak nigdy do niczego nie dojdzie, bez względu na to jak

seksownie Gem wyglądała w tych swoich skórzanych minispódniczkach i sięgających ud pończochach, które - z czego właśnie zdał sobie sprawę - były wręcz niewiarygodnie seksowne. Niech to szlag. Znalazł się w prawdziwych kłopotach i nie miał pojęcia, jak się z nich wyplątać.

Rozdział szósty Shade chodził w kółko, starając się wymyślić plan wydostania ich z lochu. Przyglądał się Opiekunom, którzy przychodzili i odchodzili, próbując dowiedzieć się czegoś na temat schematów ich zachowania, gatunków i płci. Uwiedzenie jednej z Opiekunek dawało im największą szansę ucieczki. Jak na razie zobaczył dwie - chochliczkę, która zabrała go wcześniej z celi, i drugą, która przynosiła im jedzenie. Runa zapadła w sen kilka minut wcześniej, więc usiadł obok niej opierając się plecami o ścianę, i rozmyślał o Roagu, mając nadzieję, że przypomni sobie coś, co rzuci więcej światła na to, dlaczego obwiniał jego i pozostałych braci za to, co przydarzyło mu się w pożarze Brimstone. Ciche pochrapywanie Runy uspokoiło go nieco, gdy przywołał w pamięci ostatni dzień, kiedy widział Roaga żywego. Pierwszy wyjazd karetkę tego rana okazał się kompletnym niewypałem. Nim Shade i Skulk dojechali na czas do zaułka, w którym raniono Rozpruwacza, zdążył już umrzeć, zostawiając po sobie jedynie śliską, tłustą plamę na ziemi. W drodze powrotnej Shade skręcił w przeznaczony do rozbiórki piętrowy parking, zjeżdżając w dół kilka pięter pod ulicami Nowego Yorku. Głęboko pod ziemią iskrzyły wrota garażu niewidoczne dla ludzi, ale doskonale widzialne dla demonów. Shade wcisnął guzik na tablicy rozdzielczej karetki, a wrota otworzyły się, umożliwiając przejazd. Znaleźli się na gigantycznym parkingu przyległym do szpitala.

Po zaparkowaniu pojazdu w miejscu, ruszył w stronę pokoju socjalnego, gdzie Eidolon kłócił się z Wraithem, bez wątpienia o jakąś głupotę. Roag opierał się o ścianę i przyglądał Solice, wampirzej pielęgniarce, która pochyliła się, by przejrzeć zawartość lodówki. - Shade - odezwał się Roag z irlandzkim akcentem. - Próbuję namówić naszych braci na wypad do Brimstone, ale nie chcą. Znowu. - Po co w ogóle próbujesz? Nikt nie chce tam iść. - Nawet Wraith nie był takim idiotą, żeby szlajać się po barach dla przepełnionych żądzą demonów. Jednak Roag nie dbał już o konsekwencje. Stał się niewolnikiem swoich popędów i libido. Nawet teraz, kiedy obserwował Solice, zapach pożądania promieniował od niego falami. Oblizując usta, podszedł do niej, przyciągnął do siebie i popchnął twarzą do ściany. Eidolon odchrząknął znacząco. - Żadnego seksu w pokoju socjalnym. Znasz zasady. Zupełnie jakby nie usłyszał jego słów, Roag zajął się pieszczeniem pielęgniarki, a Shade zebrał się w sobie, przygotowując do walki. Kiedy Eidolon zrobił pierwszy krok w stronę ich obojga, Roag odsunął się od Solice. - Jesteś strasznie nerwowy, E. - Spotkamy się w barze, gdy skończę zmianę - wymruczała Solice, a na ustach Roaga pojawił się szeroki uśmiech. - Zabawimy się w niegrzeczną pielęgniarkę. - Skubnął płatek jej ucha i wypuścił z objęć. Zachwiała się lekko na nogach, będąc pod wpływem jego feromonów i wyszła z pokoju. Większość kobiet unikałaby Seminusa po sgenesis, gdyby udało im się takiego rozpoznać, ale skoro wampiry i tak nie mogły mieć dzieci - za wyjątkiem odosobnionego przypadku matki Wraitha - nie miały żadnych oporów przed tym, żeby się z nimi pieprzyć. - Idiota - odezwał się Shade, gdy tylko drzwi zamknęły się za Roagiem. - Zabije się.

Wraith wstał ze swojego miejsca ze złowrogim błyskiem w oczach. - Miejmy taką nadzieję. - Shade? Shade zamrugał, odpędzając od siebie wspomnienie dnia, w którym zginął Roag. Przysnął na chwilę i szczerze mówiąc, wolałby znów zapaść w sen niż stawiać czoła rzeczywistości, w której się obudził. Spojrzał na Runę, która przyglądała mu się z góry, a jego serce zabiło gwałtowniej. To była tylko kwestia czasu, kiedy się w niej zakocha, a konsekwencje jego emocjonalnej słabości sprawią, że w porównaniu do tego zbliżająca się śmierć wyda się całkiem zabawna. Shade nigdy wcześniej nie bał się niczego tak bardzo jak Maluncoeur, klątwy rzuconej na niego osiemdziesiąt lat temu przez rozwścieczonego czarownika. Przerażała go do szpiku kości, więc jeśli nie zachowa ostrożności Runa stanie się jego zgubą. Nawet teraz jego ciało budziło się do życia, żądając by posiadł ją ponownie i po raz kolejny, aż całkiem się od niego uzależni. Nie miał wątpliwości, że do tego dojdzie. Wraz z każdym następnym orgazmem, jego nasienie zwiąże ją z nim jeszcze mocniej. Skutkiem tego chemicznego procesu będą jeszcze dłuższe, jeszcze potężniejsze orgazmy oraz wyrzut endorfin do krwi utrzymujące się jeszcze przez wiele godzin. Krótko mówiąc, Runa nauczy się pożądać go z równą mocą, z jaką on pożądał jej. Gdyby tylko nie uległ zaspokojeniu potrzeb tamtej ludzkiej kobiety, przepięknej gwiazdki niemego kina, która wspięła się po szczeblach sławy dzięki sypianiu z kim popadnie i która żądała od niego ostrego, brutalnego seksu w ramach swojej pokuty. Gdyby tylko nie zabił jej męża, który nakrył go nagiego ze swoją związaną żoną. Gdyby nie okazało się, że ów mąż jest czarownikiem, który rzucił na niego klątwę w ostatnich momentach swojego życia.

"Wzywam cię., sługo Zła, Demonie Zemsty, wzywam cię, Ariochu, który daje zemstę, który odbiera życie. Rozkazuję ci związać tego demona, z Maluncoeur, z wiecznym życiem pełnym rozpaczliwego pragnienia, bezlitosnego głodu, niekonczącego się bólu i niezaspobojonych żądz. Niech nie zazna miłości, aby nie został cieniem. Przyjdź do mnie, przyjdź do mnie. Wypełnij mą wole.” Osiemdziesiąt lat później słowa czarownika były równie jasne jak wtedy, gdy opuściły jego zakrwawione usta. Runa poklepała go po policzku zimną dłonią. - Hej, nie śpisz? Odsunął jej rękę zanim zdążył zrobić coś głupiego, jak na przykład wciągnąć ją na siebie. Nie umknął jego uwadze również fakt, że w dalszym ciągu nie miała na ramieniu znaków. - Co się stało? - Ktoś nadchodzi. - W końcu. - Otrząsając się z drzemki, podniósł się z ziemi i nagi przysunął do zimnej, kamiennej ściany. Rozległy się odgłosy kroków lekkie i ciche. Z całą pewnością należały do kobiety. Idealnie. Przysunął się do drzwi celi i skrył w pogrążonym w cieniu rogu. Dał znak Runie, żeby przypadła do podłogi z łańcuchem owiniętym wokół szyi. Doskonale wywiązała się z zadania, sprawiając wrażenie całkiem martwej. Jemu samemu powiodło się równie dobrze w sprawianiu wrażenia niewidzialnego. Gdy ukrył się w półmroku zalegającym przy drzwiach, zadrżał, a komórki jego ciała zmieniły się i pociemniały aż

w końcu nie był w stanie dojrzeć własnej ręki. Nieliczne stworzenia potrafiłyby go teraz namierzyć dzięki wrodzonej umiejętności przeistaczania się w cień w jego obecności. Kroki przybrały na sile, stały się cięższe. Ktoś dołączył do kobiety. Oddychając powoli i równo, by utrzymać stały rytm serca, czekał z nadzieją, że ktokolwiek nadchodził nie był wrażliwy na dźwięk bijącego serca i szum krwi. Zwłaszcza wampiry potrafiły być wtedy prawdziwym utrapieniem. - Pan zabronił ci tu przychodzić! - Desperacja wkradła się w głos mężczyzny stojącego na zewnątrz. - Chcę zobaczyć Seminusa - wymruczała nieznajoma. - Roag i ja nie jesteśmy jeszcze związani, więc mogę robić co mi się tylko podoba. Nie wie, że wróciłam z pubu. Mam trochę czasu, żeby się zabawić. Shade wyczuwał jej pożądanie przedostające się przez kraty celi i po raz pierwszy od osiemdziesięciu lat nie doświadczył nawet najmniejszego dreszczu podniecenia. Zerknął na Runę, a jego penis drgnął. Przeklęta więź. Kobieta zajrzała do wnętrza celi. Jej blada, przezroczysta skóra, fiołkowe oczy i spiczaste uszy wskazywały na to, że należy do gatunku Bathagów zamieszkujących jaskinie. A więc Roag znalazł sobie samicę, z którą mógłby się połączyć. - Nie ma go tutaj. Kto go stąd wypuścił? - Szarpnęła drzwiami. - Zabił warga. - Nie! - krzyknął mężczyzna. - Tylko nie to! Żelazne drzwi otworzyły się z kliknięciem zamka. Kobieta weszła do środka i spojrzała prosto na niego. Shade wstrzymał oddech i próbował, z marnym skutkiem, spowolnić bicie serca. Po długiej chwili demonica odwróciła, się. Gdy ruszyła w stronę Runy, Shade rzucił się na nią, zaciskając ręce po obu stronach jej głowy. Pohamował się jednak w ostatniej sekundzie i nie skręcił jej karku. Powinien

to zrobić, ale jeśli to, co powiedziała o związaniu się z Roagiem było prawdą, jego brat był w niej zakochany. Mogła być całkiem użyteczna. Runa skoczyła na równe nogi. - Za tobą! Shade okręcił się w miejscu i zablokował cios mężczyzny, który wszedł tu za nią. Wystarczyły trzy ruchy, żeby kościo-trupi demon padł trupem. Runa przytrzymywała kobietę twarzą do ziemi. Usiadła na niej okrakiem, jedną ręką trzymając ją za kark, a drugą wykręcając jej ramię za plecami. I choć nie miał teraz czasu, żeby stać i się gapić, Shade zatrzymał się na moment i podziwiał widok swojej partnerki trzymającej kontrolę nad sytuacją i... Cholera. Otrząsnął się z tych myśli. - Musimy uciekać. Oczy Runy zrobiły się okrągłe jak spodki. - Shade! Dwójka Darquethothów wpadła do celi. Ich fluorescencyjne ślepia, usta i pazury w obsydianowej skórze płonęły jaskrawym pomarańczem w stłumionym świetle lochu. Poruszali się szybko, ale przedarł się przez nich, robiąc miejsce dla Runy, gdy oboje się rzucili się do ucieczki. - Chodź! - krzyknął, i chrząknął gdy lina owinęła mu się wokół szyi. Jeden z Darąuethothów cisnął nim o drzwi celi. Ból przeszył mu kręgosłup. Ryk wściekłości odbił się echem po lochu, a potem Runa rzuciła się na oprawcę z rękami i nogami, wymierzając kilka imponujących ciosów. Lina osunęła się na ziemię, a Shade wbił pięść w twarz napastnika. Mężczyzna skulił się i opadł bezwładnie na ziemię w tej samej chwili co drugi, otrzymawszy od Runy potężny cios stopą w głowę. Bathag próbowała podnieść się na nogi. Gdy utkwiła spojrzenie w Shadedzie, syknęła, a grunt pod ich stopami zaczął

się trząść. Kamienie z sufitu zwaliły się na dół w chmurze pyłu. Cholera, miała zamiar zrównać z ziemią całe to miejsce. Źrenice Runy rozszerzyły się i zwęziły dziko. Palce zaczęły się wydłużać. Noc zapadała równie szybko co kruszący się sufit. Skądś dało się słyszeć czyjeś krzyki. Nadbiegało jeszcze więcej Opiekunów. - Musimy uciekać! - Złapał Runę za rękę. Żałował, że nie mogli zabrać ze sobą partnerki Roaga, ale Bathag tylko by ich spowolniła. Ziemia pod ich nogami trzęsła się gdy wybiegli pędem z celi. Dwójka Opiekunów przed nimi próbowała zachować równowagę na niepewnym gruncie. Shade przeleciał przez nich jak rozpędzona kula przez kręgle. Nie zwalniając ani na moment, pociągnął Runę w stronę wąskich, krętych schodów. Wypadli na zewnątrz prosto na trawiastą równinę. Otaczała ich szara mgła, całkiem bezkształtna, nie licząc gęstych macek wirujących wokół ich stóp. Gdzieniegdzie się przerzedzała, umożliwiając im zobaczenie w oddali skalistych klifów i karłowatych drzew. Za ich plecami wznosiła się stroma kamienna ściana, znikając we mgle. Byli przetrzymywani w zamku. - Gdzie my właściwie jesteśmy? - Chyba w Irlandii. - Domyślił się tego po otaczającym ich krajobrazie i po przeszłości Roaga. W tracie pierwszego cyklu dorastania, wyłonił się z Szeolu, królestwa demonów ukrytego głęboko pod ziemią, żeby żyć pomiędzy ludźmi w różnych irlandzkich miastach, aż w końcu związał się z irlandzką bojówką IRA. Nic nie ekscytowało go bardziej niż sprawianie kłopotów. Runa zgięła się w pół, dysząc, choć podejrzewał, że jej kłopoty z oddychaniem nie miały za wiele wspólnego z wysiłkiem, a raczej ze zbliżającą się przemianą w wilkołaka. - O co chodziło? Mam na myśli te wstrząsy.

- Demony Bathag... one potrafią kontrolować żywioły ziemi i wody. Potrafią wywoływać tsunami, trzęsienia ziemi i całe mnóstwo innych katastrof, kiedy są wkurzone. Ona była. - Przerwały mu gniewne okrzyki, przyprawiając go o atak za-dyszki. - Musimy uciekać, złotko. Z rozkoszą zostałbym na dłużej, ale wygląda na to, że ta głupia więź wywołała we mnie dziwne instynkty opiekuńcze. - Potrafię o siebie zadbać. - Jej głos był cichy lecz ze stalową nutą. Tak samo jak wyraz oczu. Przyciągnął ją do siebie, mając świadomość uciekającego czasu, ale nie chciał się pozbawiać przyjemności tej chwili. Miała w sobie duszę wojownika, determinację myśliwego. Pociągała go, przezwyciężając głos zdrowego rozsądku. Objął ją ramieniem w talii i przyciągnął do siebie. W tym samym momencie jego skóra naprężyła się, a krew zawrzała w żyłach. Chciał ją wziąć tu i teraz. Niech to szlag. - Wiem, że potrafisz. Ale ja mogę zadbać o to, żebyś już nie musiała. Wiedząc, że mądrą rzeczą byłoby zostawienie jej tutaj na pewną śmierć, przeklął w myślach więź, ujął ponownie jej dłoń i zaciągnął w stronę lasu. Runa dotrzymywała mu tempa, z radością witając rwanie w boku i fakt, że płuca płonęły jej przy każdym oddechu. Była wolna, a świeże, rześkie, nocne powietrze sprawiało, że chciała biegać i wyć. Chciała polować. - Zbliża się. Shade zatrzymał się tak gwałtownie, że prawie na niego wpadła. - Kto? Roag? Kiwnęła głową w stronę horyzontu, gdzie ostatnie, srebrzyste promienie światła przebijały się przez zasłonę mgły.

- Noc. Niedługo się zmienię. - Gdzie wtedy chodzisz? - Czy to ma jakieś znaczenie? Znajdujemy się tysiące mil od Stanów Zjednoczonych. - Mogę zabrać nas w dowolne miejsce w przeciągu kilku minut. Mów dokąd wtedy chodzisz. Miała wygodną klatkę w bazie armii, sekretnej jednostce leżącej w podziemiach dystryktu Waszyngton, która w genialny sposób wykorzystała pentagram i plan miasta w kształcie heksagramu na swoją korzyść. Symbole charakterystyczne dla masonerii, błędnie uważane za satanistyczne, zapewniały ochronę przeciwko złu i jednocześnie zwiększały moc obronnej magii. Oczywiście, nie mogła powiedzieć o tym Shadebwi, ani go tam zabrać. Cywilom nie wolno było przebywać na terenie jednostki. Demonom tak, ale tylko wtedy, gdy były związane i unieruchomione, stanowiły część programu R-XR, albo były... martwe. - Mój dom jest w Nowym Jorku. W piwnicy mam swoją kryjówkę. Nie była tam od miesięcy. Była zbyt zajęta pracą dla armii, żeby wracać do domu. Kto by pomyślał, że na świecie roiło się od tylu wilkołaków? Spędziła większość czasu na podróżowaniu do miejsc ich spotkań, wracając do Waszyngtonu tylko na czas pełni. Uwielbiała podróże, to wyzwanie, jakie dawało jej odnajdywanie takich jak ona. Większość z nich była wtedy oznakowana i zostawiana w spokoju. Wojsko zdawało się myśleć, że w walce między ludźmi a demonami, wilkołaki i zmiennokształtni mogły odegrać znaczącą rolę. Chcieli, żeby walczyły po stronie ludzi. Shade pokręcił głową, ale jego zaniepokojone spojrzenie ani razu nie przestało taksować okolicy wokół nich. Jego muskularne ciało wibrowało powstrzymywaną mocą, a wyraziste

znaki dermoire przydawały mu nieucywilizowanego, drapieżnego wyglądu. Pasował idealnie do dzikiego, nieujarzmionego krajobrazu. Brakowało mu tylko miecza, a wtedy wyglądałby jak starożytny wojownik, stworzony do dwóch rzeczy - walki i seksu. Runa zadrżała w prymitywnej, kobiecej reakcji na wyobrażenie Shadea odnoszącego zwycięstwo w walce, a potem biorącego w posiadanie jej ciało. - Roag może wiedzieć, gdzie jesteś - powiedział Shade. - Nie chcę, żeby znalazły cię Ghule. Poczuła przypływ paniki, czując jak serce wali jej gwałtownie w piersi. A może to uczucie napięcia od środka świadczyło o tym, że wilk w jej wnętrzu próbował wydostać się na zewnątrz. - Musimy coś zrobić. Jeśli się zmienię... Urwała, nie chcąc mówić na głos o problemach związanych ze zmianą w morderczą bestię, która prawdopodobnie zabiłaby Shadea, a potem pognałaby dalej w poszukiwaniu ludzkich ofiar. - Wiem. - Shade uniósł twarz ku niebu, jakby chciał zawyć. Dobrze znała to uczucie. - Co robisz? - Próbuję zlokalizować Harrowgate. Roag z pewnością nie osiedlił się z dala od portalu. Harrowgate. Podziemny system transportu. Armia od lat próbowała ustalić, na jakiej zasadzie działały. - Mam. Tędy. - Zaczął iść w kierunku, z którego właśnie przyszli. - Uhm... - Wszystko będzie dobrze. Gdy tylko znajdziemy się w portalu, przeniesiemy się do wyjścia blisko mojego mieszkania. Prześlizgnęli się szybko przez drzewa. Shade poruszał się jak kot, lekko i z gracją. Jeśli zraniona noga dawała mu się we znaki, w ogóle tego po sobie nie pokazał. Jej własne kroki stały

się ciężkie, a ciało naprężyło się, gotowe do przemiany. Część niej chciała oddać wilczej połowie wolną rękę, co stanowiło niebezpieczeństwo dla każdego warga. Raz w miesiącu walczyła z pragnieniem stania się bestią i zabijania dla przyjemności. Tym właśnie potworem stała się dzięki draniowi, który ją ugryzł. I dzięki Shadebwi - czego zapamiętanie dobrze jej zrobi. - Jesteśmy na miejscu. Runa zajrzała w migotliwą przestrzeń między głazem, a kruszącą się kamienną ścianą. Widywała już wcześniej takie zasłony światła, ale przypisywała je złudzeniu optycznemu. Od portalu dzieliło ich mniej niż dwanaście jardów. Ale coś było nie tak. Powietrze zrobiło się nienaturalnie nieruchome, jak gdyby zło miało kontrolę nad wiatrem. Shade musiał to wyczuć, bo stanęli w miejscu. Jego ciało zastygło w bezruchu prócz oczu, które zdawały się ogarniać wszystko jednym spojrzeniem. - Portal jest strzeżony - mruknął. - Przez co? - Nie wiem. Jej superwrażliwy słuch zarejestrował szybkie odgłosy wielu kroków. Wiedziała, że skończył im się czas. - Będziemy musieli zaryzykować. Kłopoty na ósmej. Pobiegli w stronę portalu. Coś wyrosło przed nimi jak spod ziemi. Niewyraźna, jakby zrobiona z dymu postać. Stanęli jak wryci niecały metr od przejścia. Białe smugi mgły splotły się ze sobą, powoli przybierając postać bestii mierzącej niemal trzy i pół metra, uzbrojonej w szeroką paszczę i rekinie zęby. W miejscu oczu miała czerwone pionowe szczeliny. Runa nie dostrzegła jej nóg, ale nawet jeśli ich jej brakowało to nadrabiała to szponami długości jej przedramienia. Nie miała pojęcia czym była, ale cuchnęła odchodami i zepsutą rybą. I była przerażająca jak cholera.

- Niedobrze - mruknął Shade. - Jesteś prawdziwym królem niedopowiedzeń. Za nimi z krzaków wyłoniła się trójka Opiekunów i demon Bathag. Shade rzucił się do ataku, powalając na ziemię jednego z Darąuethothów. Bathag skoczyła w stronę Runy. Twarz demonicy zdeformowała się w coś potwornego i okrutnego, ozdobionego garniturem ostrych kłów i rozwidlonym językiem. Runa przeszła twarde szkolenie w armii. Chociaż nie należała do komandosów z jednostki specjalnej, potrafiła utrzymać się na swojej pozycji. Mniej więcej. W tym przypadku mniej. Świat zawirował, gdy obie stoczyły się po zboczu i uderzyły w kamienny mur. Runa wydała z siebie zduszony odgłos i pięścią zdzieliła demonicę w twarz. Ostre jak brzytwa zęby drasnęły jej skórę. Wciągnęła gwałtownie powietrze. - To bolało. - Runa zarzuciła nogę przez plecy demonicy i szarpnęła. Jej warkot ustał, gdy wymierzyła jej cios w szczękę. Demonica zamarła, momentalnie ogłuszona. Runa powlokła się w stronę grubej, opadłej z drzewa gałęzi. Przyprawiający o mdłości trzask czegoś twardego uderzającego o ciało, po którym z ust Shadea dało się słyszeć pełne bólu przekleństwo, tchnęły nowe życie w jej walkę. Skoczyła na równe nogi i zamachnęła się gałęzią jak kijem golfowym. - Runa! Nie zabijaj jej! Za późno. Rozległ się trzask drewna uderzającego o czaszkę Bathaga, a demonica osunęła się bezwładnie na ziemię. Runa nie wylałaby nawet jednej łzy z powodu tej suki, ale zmarnowała kilka na sprawdzenie jej pulsu. Którego nie było. Dlaczego Shade chciał, by zostawiła Bathaga przy życiu? Wycierając zakrwawione dłonie o dżinsy, spojrzała w jego stronę, ale Shade znów wciągnął się w wir walki. Pobiegła w stronę szczytu wzgórza, znalazła dwa martwe demony i Shadea rozprawiającego się z ostatnim z Opiekunów.

Stojąca za nim istota z dymu warknęła, ale ograniczyła się jedynie do dryfowania w powietrzu, nie chcąc - lub nie mogąc - zaatakować. Oglądanie Shade a w tym stanie było prawdziwym szokiem. Przypominał zwartą masę mięśni i tatuaży wirujących w powietrzu jak tornado. Wrażenie jakie odniosła chwilę wcześniej było słuszne. Shade był stworzony do walki. Był chodzącym niebezpieczeństwem i kłopotami w wyjątkowo przystojnym opakowaniu. Wymierzył mocnego kopniaka w plecy Darqu-ethotha, który osunął się bezwładnie na ziemię. Nie zatrzymując się ani na sekundę, odwrócił się w jej stronę. - Bathag nie żyje? - Gdy skinęła twierdząco głową, na widok jego ponurej miny ogarnęło ją złe przeczucie. - Niech to szlag. Jesteś gotowa? - Na co? Ujął ją za rękę. - Za chwilę pobiegniemy w tamtą stronę. Mgliste widmo jest połączone z Harrowgate i w dodatku jest rodzaju męskiego, więc nie będę w stanie go uwieść. Runa przyjrzała się dokładnie istocie, która próbowała ich dosięgnąć, ale sprawiała wrażenie jakby ograniczała ją niewidzialna smycz. - Przecież mówiłeś, że skoro jesteśmy ze sobą związani, nie będziesz już mógł tego robić. - Nie pójdę na całość z żadną inną kobietą, ale w dalszym ciągu posiadam sporą dawkę wrodzonego uroku. - Uroku? Chyba żartował. - Mam na myśli feromony. Akurat w to potrafiła uwierzyć. - Dlaczego widmo jest połączone z portalem? Czy wszystkie przejścia są chronione?

- Nie. To dzieło Roaga. Zapobiega ucieczce więźniów i uniemożliwia wrogom odnalezienie go. - Ścisnął jej dłoń. - Jak się czujesz? Wiedziała, co miał na myśli. Zupełnie jakby jego słowa przypomniały wilkołakowi w jej wnętrzu, że powinien zacząć przemianę, w jej rozciągających się stawach eksplodował rozdzierający ból. - Musimy uciekać - wydyszała. - Tylko jak? - Przebiegniemy przez portal. We mgle dało się słyszeć głosy. Skończył im się czas. Jej skończył się czas. Mogła sobie myśleć, że wbiegnięcie na oślep w jednego z najbardziej przerażających demonów, jakiego kiedykolwiek wiedziała było złym pomysłem, ale musiała zaufać Shadebwi, jeśli chciała dalej żyć. - Jak chcesz - wysapała. Shade uniósł brew ze zdziwienia, a chwilę później pędzili już przed siebie. Wyrzucił rękę do przodu, jakby chciał odepchnąć stworzenie na bok, a jego dermoire zaczęła lśnić. Razem uderzyli w istotę, a wrażenie miliona parzących macek meduzy przeszyło całe ciało Runy. Zdusiła wrzask strachu i agonii narastający w gardle. Łzy zakłuły ją w oczy. Potknęła się. Shade chwycił ją i przyciągnął do swojego muskularnego ciała. Widmowa postać zaskrzeczała, a sekundę później znaleźli się po drugiej stronie. Shade pociągnął ją do wnętrza portalu. Otoczyła ich ciemność rozświetlona jedynie przez połyskujące symbole i mapy wyrzeźbione w gładkich obsydianowych ścianach wokół nich. Ból przetoczył się przez ciało Runy. Mięśnie pod jej skórą naprężyły się jak struny, gdy reszta zaczęła przemieniać się w bestię. Shade, pośpiesz się. - Co się stało z demonem? - Głos miała szorstki i gardłowy. Wiedziała, że mówi przez na wpół uformowany pysk.

- Posłużyłem się swoim darem, żeby rozszarpać mu wnętrzności. Nie zabiłem go jednak, tylko ogłuszyłem wystarczająco mocno, żebyśmy mogli przejść. - Spojrzał na nią z ukosa. - Hej... powstrzymaj się jeszcze na chwilę. Siad. Nie ruszaj się. Ale śmieszne. Miała zamiar ugryźć go, jak tylko dopełni się przemiana. Shade dotknął któregoś z rzeźbionych wzorów. Sekundę później portal otworzył się, a ich otoczyło wilgotne gorące powietrze. Znaleźli się w dżungli. Wrażenie eksplodowania we własnej skórze momentalnie ustąpiło. Krew nadal szumiała w jej żyłach z powodu nadchodzącej pełni lecz groźba przemiany oddaliła się. Co najlepsze, wszystkie części jej ciała wskoczyły z powrotem na swoje miejsce. - Hmm, gdzie my właściwie jesteśmy? Otoczyła ich kakofonia dźwięków, na którą składały się ptasie śpiewy, bzyczenie owadów oraz nieokreślone pokrzykiwanie zwierząt wśród koron drzew. - Na Kostaryce. - W Ameryce Środkowej? - A znasz jakąś inną Kostarykę? Przemądrzały dupek. Runa podskoczyła na dźwięk jakiegoś syku. Jeszcze chwila a to miejsce przyprawi ją o atak serca. Wystarczyło już, że miała na karku demony. Teraz musiała jeszcze martwić się o jadowite węże i wygłodniałe jaguary. - Czy te demony będą nas ścigać? Shade pokręcił głową i zaczął przedzierać się przez poszycie. Runa pośpieszyła za nim. - A co z Roagiem? Przystanął na moment, skanując wzrokiem otaczającą ich dżunglę. - Jeśli nie potrafisz kogoś wyczuć, trudno namierzyć tę osobę przez Harrowgate. Potrzeba do tego cerbera. - Okej, ale dlaczego tutaj?

- Będziesz miała kilka dodatkowych godzin światła nim zapadnie noc. No i - dodał - to mój drugi dom. Roag nie ma pojęcia o jego istnieniu. Cóż, ona również była zaskoczona. - Nigdy mi nie powiedziałeś, że masz drugi dom. - To nie jest miejsce, w które zabieram ludzi. Cudownie. Wyobraziła sobie jak sprowadza tutaj swoje demoniczne seksualne partnerki, prosto do parującej z gorąca dżungli, po której prawdopodobnie tarzali się jak dzikie zwierzęta. Wszystkie powody, dla których go nienawidziła wróciły do niej ze zdwojoną siłą, tak samo jak wszechogarniająca wściekłość. To w połączeniu z poprzedzającym pełnię podenerwowaniem wprawiło ją w uszczypliwy humor. - Więc mnie również tam nie zabierzesz - odparowała. - A masz jakiś lepszy pomysł? - Rób sobie co chcesz. Przeprowadzę się do swojego brata dopóki ta sprawa z Roagiem nie przycichnie. Mina Shadea wyrażała niezadowolenie. - Wykluczone. Zostajesz ze mną. - Nie ma mowy. - Skrzyżowała ramiona na piersi, próbując zignorować strużkę potu spływającą jej po plecach, gdy napięcie między nimi zgęstniało w lepkim powietrzu. - Nie jestem już tą naiwną, posłuszną idiotką, którą byłam gdy się spotykaliśmy. - Lubiłem cię o wiele bardziej kiedy byłaś posłuszna - mruknął. - Tak, no cóż, ja ciebie również. - Niech to szlag, Runa. Sprawa z Roagiem nie rozejdzie się po kościach ot tak. Zabiłaś jego partnerkę. Nic go nie powstrzyma, żeby dopaść cię w swoje łapy. A kiedy już to zrobi... - Shade zacisnął dłonie i z trudem przełknął ślinę. Wyobraźnia podsunęła jej wszystkie potworne miejsca i rzeczy, których nie wypowiedział na głos. Spojrzała

z niepokojem w stronę portalu. Migoczący łuk zwisał między dwoma skałami, identyczny jak tamten w Irlandii, za wyjątkiem strzegącego go przerażającego demona. - Dlaczego nie mogę go wyczuć? - spytała, bardziej żeby odpędzić swoje myśli od tego co mógł jej zrobić Roag niż zaspokoić ciekawość. - Nowo przemienione wilkołaki w dalszym ciągu są w dużej mierze ludźmi. Gdy z czasem twoje człowieczeństwo zacznie się zacierać, twoje nadludzkie instynkty znacznie się wyostrzą. - Jak długo to potrwa? Minął już prawie rok. Shade wzruszył napiętymi ramionami. - W naszym szpitalu pracuje sanitariusz, warg, który potrafi je wyczuwać. Skończył sto lat, został ugryziony gdy miał dwadzieścia kilka. Zaczął wyczuwać obecność portali około osiemdziesiątki. Runa rzuciła mu poirytowane spojrzenie. - Jakie to pomocne. - Chodź. - Chwycił ją za rękę, tę, którą poharatały zęby Bathaga. Runa skrzywiła się z bólu. - Jesteś ranna. - Przysunął jej dłoń do swojej twarzy, przyciągając też resztę jej ciała. - To nic takiego. Shade zignorował to, muskając palcami poszarpaną, zaczerwienioną skórę. Lekki wiatr zaszumiał między drzewami, przynosząc ze sobą jego zapach, uderzające do głowy połączenie ziemi, potu, walki i seksu. Smugi brudu i krwi plamiły mu klatkę piersiową, a na policzku widać było siniaka. Mimo to wyglądał jeszcze przystojniej. Nienawidziła swojej prymitywnej reakcji na sposób, w jaki za nią walczył. Nienawidziła jego. Nie mogła jednak przestać się gapić, tak samo jak nie mogła powstrzymać bicia swojego serca. - Puść mnie - rzuciła zjadliwym tonem, rozpaczliwie próbując się od niego odsunąć, ale przytrzymał ją w miejscu hipnotyzującym spojrzeniem i powolnymi, kojącymi muśnięciami

kciuka. Gdy coś na kształt prądu o niskim natężeniu przeszyło jej dłoń, gwałtownie zaczerpnęła powietrza. - Co robisz? - Przyśpieszam proces regeneracji. Nie potrafię tego co Eidolon i nie umiem wyleczyć cię od razu, ale mogę pobudzić naturalne zdolności regeneracyjne twojego ciała. - Głos miał niski i ochrypły, przypominający jej o tym jak brzmiał, kiedy był w jej wnętrzu i szeptał jej do ucha seksowne, niegrzeczne słowa. Najwidoczniej Shade przypomniał sobie o tym samym, bo zaklął i puścił jej rękę. - Chodź za mną. - Ruszył przed siebie, nie mówiąc ani słowa. Sfrustrowana z powodu swych zmiennych uczuć względem Shadea i jego nieprzewidywalnego zachowania, przyglądała mu się odczuwając pokusę by wypróbować Harrowgate na własną rękę. - Nie uda ci się go uruchomić - zawołał. Niech to licho, skąd miał pojęcie o czym myślała? Poprowadził ją przez wybujałe poszycie. Ruchy miał szybkie i pewne. Ostre krawędzie liści i szorstkie gałęzie raniły mu skórę, ale zdawał się tego nie zauważać. Nie miała pojęcia jak daleko zawędrowali. Podskakiwała nerwowo przy każdym podejrzanym dźwięku, ale wyczuła, że minęła co najmniej godzina zanim zaczęli zwalniać. Szum wody dotarł do jej uszu w momencie, w którym zaatakował ją rój moskitów. - Rany boskie, muszę wziąć prysznic. - Uderzyła się w szyję, miażdżąc jednego owada. - Jakim cudem możesz tu mieszkać? - Dzika przyroda w niczym mi nie przeszkadza. Tylko ekstremalnie wysoka temperatura jest w stanie mi zaszkodzić. Przypomniała sobie teraz, że w lodowatym lochu nawet nie zadrżał z zimna po tym jak zdarto z niego ubranie. Jej z kolei wydawało się, że jeszcze chwila a zamarznie na śmierć. Zwarta ściana omszonych drzew i bujnej roślinności przerzedziła się, przechodząc w polanę otoczoną z jednej strony

przez strome kamieniste urwisko i wysoki wodospad. Migoczący raj w samym środku piekła. - Niech zgadnę. Wejście do twojej jaskini znajduje się za wodospadem? Jakie to przewidywalne. Shade milczał, prąc do przodu. Poszła za nim, zabijając moskity i odgarniając na bok gałęzie czepiające się jej swetra i włosów. Przeszli między zboczem a gigantycznym prostokątnym głazem, ścieżką wnoszącą się ostro do góry na jakieś dziewięćset metrów, aż w końcu natknęli się splątaną masę poszycia i pnączy. Shade wsunął dłoń w roślinność i grzebał w niej przez chwilę aż usłyszała kliknięcie, a ogromny kawał skały odsunął się na bok, odsłaniając wąskie przejście. - Kto to zbudował? - Demony konstruktorzy. Takiej informacji nie słyszało się na co dzień. Po przejściu przez próg znaleźli się w chłodnej jaskini. Zalewało ją łagodne światło z kinkietów przymocowanych do sufitu z białego, wypolerowanego kamienia. - Wodospad jest głównym źródłem energii napędzającym to miejsce powiedział zanim zdążyła spytać. Kamienna ściana za ich plecami wsunęła się na miejsce, ale Runa ledwie zwróciła na to uwagę. Była zbyt zafascynowana oglądaniem jego kryjówki. Zaskakująco przestronna naturalna jaskinia została wykorzystana jako przestrzeń mieszkalna. Po jej wnętrzu rozrzucono kilka kamiennych ławek wyłożonych miękkim materiałem. Palenisko kominka umieszczono w niszy wyżłobionej w gładkiej ścianie, a nad nim wisiał wielki płaski ekran telewizora. - Głównie do oglądania filmów - wyjaśnił, idąc na tył pomieszczenia. Nie mam kablówki, więc zgromadziłem sobie ogromną kolekcję DVD.

O tak, od razu to zauważyła. W całej jednej ścianie wycięto półki, na których znajdowało się więcej płyt niż w sklepie video. I na litość boską, czy Shade nie mógł się w końcu ubrać? Sposób, w jaki mięśnie na jego plecach i pośladkach prężyły się gdy szedł... Nie mogła przestać się gapić, a on zdecydowanie nie potrzebował teraz podbudowania swojego ego. Zniknął za drzwiami. Runa poszła w jego ślady. Niewielkie punktowe świetliki zostały umieszczone w ścianach krótkiego korytarza, który kończył się czymś w rodzaju kuchni. Tutaj również we wspaniały sposób wykorzystano naturalne właściwości jaskini. Stół, przy którym na dwóch długich ławach mogło zasiąść osiem osób, został wyrzeźbiony z kamienia, tak samo jak blaty i zlew z dwiema komorami. Kuchenne przybory wykonane ze stali nierdzewnej zajmujące mało miejsca wyglądały jak dzieła sztuki i miały minimalistyczny charakter. - Ale tu fajnie. - Była pod wrażeniem współcześnie urządzonego, męskiego wnętrza jego mieszkania w Nowym Yorku, ale to było... Łał. Po co ci mieszkanie w mieście skoro codziennie mógłbyś wracać tutaj? - Skąd wiesz, że tu nie mieszkam? - Wskazał ręką na wąskie przejście po prawej skrywające coś, co znajdowało się za kuchnią. - Nie ma tu wystarczająco dużo rzeczy, którymi mógłbyś się zająć powiedziała i chwilę później znalazła się w... Dobry Boże. Zacisnęła dłoń na ustach, by nie wymknął się z nich pełen zaskoczenia okrzyk. - Jeśli tu przychodzę, mam w planach być zajęty - prychnął. - Runa stanęła jak wryta, czując, jak stopy zamieniają się jej w ołów. Dłonie Shadea zacisnęły się na jej ramionach. Przysunął usta do jej ucha. Serce Runy waliło jak szalone. - Zresztą sama widzisz. O tak, zobaczyła. Znajdowali się w czymś w rodzaju sypialni. Choć to słowo nie bardzo pasowało to sytuacji.

- To... to jest sala tortur. Shade minął ją, a ciepło promieniujące z jego ciała prawie poparzyło ją przez ubranie. - Wolę określenie komnata rozkoszy. - Odwrócił się w jej stronę. Runa spodziewała się zobaczyć na jego twarzy uśmiech, ale, co dziwne, Shade wyglądał na... smutnego. - Zostaniesz tu na noc. - Co takiego? - Cofnęła się, wpadając na ścianę jaskini za plecami. Dał się słyszeć jakiś brzęk. Łańcuchy. Niech to szlag. - Wyciągnąłeś mnie z tamtego lochu tylko po to, bym trafiła do kolejnego? Odsunęła się od niego, szorując plecami po zimnej ścianie. Shade śledził każdy jej ruch z drapieżnym skupieniem jaguara, którego obawiała się w trakcie wędrówki przez dżunglę. Idiotka. Shade był o wiele bardziej niebezpieczny od któregokolwiek z dzikich kotów. Przyskoczył do niej, zatrzymując się tak blisko, że musiała wyciągnąć szyję, by móc spojrzeć mu w oczy. - To pokój zabaw, Runo - odezwał się głębokim, przesiąkniętym erotyzmem głosem przypominającym pomruk. - To co dla jednego jest pokojem zabaw, dla drugiego może być salą tortur - rzuciła ochryple. - Rozejrzyj się. Przełykając strach, zmusiła się by oderwać wzrok od jego mrocznych oczu. Ogromne łoże zajmowało cały tył pomieszczenia i, tak jak wszystko inne, zostało wpuszczone w niszę, sprawiając wrażenie jakby znajdowało się we własnej małej jaskini. Nad nim wisiały u sufitu bloczki, łańcuchy i skórzane kajdany. Gdzie indziej ustawiono przypadkowo solidne drewniane konstrukcje, choć nie miała wątpliwości, że w sposobie, w jaki miały zostać użyte nie było nic przypadkowego. - Dyby - wyjaśnił po kolei Shade. - Ławki do wymierzania razów. Jego dłoń podążyła w stronę klapy kufra stojącego

w rogu. - Bicze, pejcze, kneble. Jest tego więcej, ale wątpię byś chciała to obejrzeć. Runie zaschło w ustach. Nie miała pojęcia jak zareagować, ale wiedziała, po raz pierwszy odkąd spotkała Shadea i odkryła że jest demonem, że miała powód do strachu. Shade zostawił Runę w sypialni, niezdolny do zniesienia zapachu jej dezorientacji i przerażenia. Nienawidził tamtego pomieszczenia. Nienawidził wszystkiego, co się w nim znajdowało. Nienawidził tego, że musiał przyprowadzić kobietę tak łagodną i troskliwą jak Runa w miejsce, w którym w trakcie seksu dochodziło do rozlewu jego nasienia i krwi niezliczonej ilości kobiet. Pragnęły tego, a on im to dawał, bo zmuszała go do tego jego natura. Nienawidził jednak każdej minuty spędzonej z demonicami. Za każdym razem opuszczały jego jaskinię pełne satysfakcji, a on na nowo rozdrapywał swoje rany i był tak roztrzęsiony, że tylko całkowite poświęcenie pracy mogło przywrócić jego wewnętrzną równowagę. Wiedząc, że jego bracia będą szaleć z niepokoju, telefonem satelitarnym połączył się z komórką Wraitha, który odebrał połączenie już po pierwszym dzwonku. - Shade? - Zakłócenia na linii zdeformowały jego głos tak bardzo, że ledwie go słyszał, ale nie chciał wychodzić na zewnątrz, by znaleźć lepszy zasięg. Wolał mieć Runę na oku. - Hej, stary, to ja. - Gdzie jesteś? Wszystko w porządku? E i ja zaczynaliśmy już chodzić po pieprzonych ścianach ze strachu. - Nic mi nie jest. Niedługo zjawię się w szpitalu. - Przyjadę po ciebie. Powiedz mi gdzie jesteś. Troska w głosie Wraitha zraniła Shadea jak skalpel. Ich obu od zawsze łączyła głęboka więź, niemal zbyt głęboka. Wraith

potrafił czasami czytać jego myśli, co było złe choć on sam nie miał żadnych tajemnic przed swoim młodszym bratem. Ukrywał jednak kilka rzeczy, a jedną z nich było istnienie owej jaskini. Torturowany i więziony w klatce przez lata niemal od urodzenia, Wraith miał poważne problemy ze wszystkim, co wiązało się z krępowaniem i torturami. Na pewno nie zrozumiałby jego ekstremalnych seksualnych potrzeb. - Bracie, nic mi nie jest. - Usłyszał odgłos odkręcanej wody w prysznicu i gdy wyobraził sobie Runę pozbywającą się ubrania i wodę spływającą po jej nagim ciele, jego własne od razu stwardniało. Potrzebuję trochę czasu dla siebie, jeśli rozumiesz co mam na myśli. - Jak nie zjawisz się przez północą - warknął Wraith - przyjdę po ciebie. Jeśli rozumiesz co mam na myśli. Shade uśmiechnął się do siebie. Kiedy Wraith groził, że po ciebie przyjdzie, miał na myśli to, że gdy cię dopadnie spierze cię na kwaśne jabłko. - Wyluzuj, dobrze? Gdy tylko się zjawię, opowiem tobie i E o wszystkim co się wydarzyło. - Rozłączył się nim Wraith zdążył zaprotestować i wymknął się na zewnątrz przez ukryte boczne przejście pomiędzy salonem a kuchnią. Ciepły podmuch wiatru otoczył go momentalnie jak objęcia kochanki. Jedyne, na jakie kiedykolwiek sobie pozwolił. Przejście zaprowadziło go do płaskiego, doskonale ukrytego występu skalnego schowanego za wodospadem. Jeszcze nigdy nie przyprowadził tu ze sobą żadnej seksualnej partnerki, ale zapragnął, by Runa zobaczyła jego najbardziej ulubione miejsce na świecie. Runa, która właśnie stała nago pod jego prysznicem. Jego skóra momentalnie zrobiła się gorętsza. Tak gorąca, że drobna, chłodna mgiełka unosząca się nad płynącą z hukiem wodą nie zmniejszyła tego palącego uczucia. Tłumiąc westchnięcie i przekleństwa cisnące się na usta, wszedł w objęcia wodospadu. Woda rozbiła się o niego,

zmywając brud z lochu, ale nie potrafiła spłukać ciemności w jego duszy ani bólu po utracie Skulk. Młodsza siostra była jedynym światłem w jego życiu, ostoją wrażliwości w odpowiedzi na jego brutalną surowość. Posiadała zdolność do widzenia ciemności w każdej żywej istocie i moc zmniejszenia lub nawet usunięcia jej za pomocą dotyku. Fakt, że nie mogła uleczyć Shadea, że nie umiała nawet zbliżyć się o krok do wymazania tkwiącej w nim ciemności, stanowił dla niej źródło ciągłego zmartwienia. Była jednak przekonana, że zarówno jego klątwa jak i wiążący się z nią smutek w końcu zostaną ostatecznie przegnane. Myliła się co do Shadea, ale miała rację w przypadku Roaga. „Jest w nim tyle zła, Cienisty", powiedziała mu kiedyś używając zdrobnienia, którego nie usłyszy już nigdy więcej. Ze swoją opaloną skórą Shade wyróżniał się znacznie na tle swoich pozostałych dwudziestu sióstr. Wszystkie były demonami Umber czystej krwi. Miały szarą skórę o barwie cementu, czarne jak węgiel włosy i brązowe oczy. On urodził się jako pierwszy na skutek gwałtu, jaki jego ojciec popełnił na jego matce, gdy ta osiągnęła dojrzałość płciową. Był o dziesięć lat starszy od najstarszej siostry. Demony Umber były niewiarygodnie łagodnymi i matczynymi istotami, więc został potraktowany jak reszta sióstr. Jako najstarszy w rodzinie, to właśnie on miał obowiązek opiekowania się nimi wszystkimi. Zapewnienia im bezpieczeństwa. I odniósł na tym polu całkowitą porażkę. Matka zostawiła go na straży, a sama udała się na polowanie, które mogło potrwać nawet kilka dni. W trakcie jej nieobecności u Shadea rozpoczął się pierwszy cykl dojrzewania. Zostawił siostry same, by zaspokoić swoje seksualne potrzeby, a kiedy wrócił do jaskini, na miejscu czekała go prawdziwa masakra. Demony Khilesh w poszukiwaniu posiłku natrafiły na bezbronną jaskinię. Stało się oczywiste, że nawet po napełnieniu

brzuchów kontynuowały swoją rzeź. Skulk ocalała jako jedyna. Uniknęła śmierci dzięki ukryciu się w wąskim szybie, który był jej ulubioną kryjówką w trakcie ich zabaw w chowanego. Shade zamknął oczy i uniósł twarz ku górze z nadzieją, że woda wychłoszcze go tak mocno, aż stanie się całkiem odrętwiały. Wiedział jednak, że to w niczym nie pomoże. Nic nie było w stanie pomóc. Wyśledził i zabił demony Khilesh, ale nawet ich śmierć nie ukoiła bólu. Wyrzuty sumienia zżerały go od środka niczym kwas. Nie miało znaczenia to, że zostawił swoje rodzeństwo w trakcie tego napadu szaleństwa. Nie pamiętał nawet samego opuszczenia jaskini ani dni wypełnionych nieustającym seksem, które po tym nastąpiły. Mimo to ani Skulk ani matka nie miały mu tego za złe. To ich miłość i pociecha sprawiły, że zapragnął posiadać własną rodzinę. Synów, jakich mógłby wychować z partnerką, którą by kochał. Dzięki klątwie żadna z tych rzeczy nigdy nie będzie miała miejsca. Me mogła. Otrząsając się z myśli, które niechybnie zaprowadziłyby go na znajomy tor myślenia, którym nie chciał dzisiaj kroczyć, wyszedł z wody i ruszył do jaskini. Zastał Runę w kuchni. Miała na sobie jego koszulkę i parę sznurowanych na tasiemki bokserek, które musiała zawiązać w pasie do samego końca. Koszulka skracała jej sylwetkę, opadając do połowy uda, ale i tak nie zakrywała wystarczająco dużo. - Znalazłam sobie napój gazowany w twojej lodówce - powiedziała. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, że go sobie wzięłam. - Czuj się j ak u siebie w domu. - Minął j ą i zaszył się w sypialni, gdzie założył skórzane spodnie, tank top i buty. Gdy skończył się ubierać, zaskoczył go widok Runy stojącej w drzwiach. - Chcę wiedzieć co to wszystko ma znaczyć - zażądała z oczami pełnymi tego całkiem niepodobnego do niej uporu,

którego chciał nienawidzić, ale mimo wszystko podziwiał bez względu na to, jak bardzo starał się tego nie robić. - Myślałem, że to oczywiste. - Nigdy... nigdy nie wykorzystałeś żadnej z tych zabawek, kiedy się spotykaliśmy. Widok Runy rozciągniętej na krzyżu świętego Andrzeja zdanej wyłącznie na jego łaskę podrażnił jego zmysły, przyprawiając o szybszy puls. Mógł sobie nienawidzić tego pokoju i wszystkiego, co się w nim znajdowało, ale tylko dlatego, że musiał tego używać. A pragnienie użycia było czymś całkiem odmiennym. - Nie, ale nie byłem też delikatnym kochankiem, prawda? - Nie wiem. - Utkwiła wzrok w swoich bosych stopach. - Nie mam zbyt wiele doświadczenia, żeby móc to z czymś porównać. Przed tobą był tylko ten jeden mężczyzna... Shade poczuł, że coś ściska go w piersi. Zmusił się do tego, żeby wziąć wdech i wypuścić powietrze. W tej chwili naprawdę potrzebował zachować spokój, a nagły brak tlenu w połączeniu z tym co właśnie powiedziała Runa kompletnie wytrąciłby go z równowagi. - Nie byłaś z nikim od czasu kiedy się rozstaliśmy? Runa zmarszczyła brwi, rzucając mu piorunujące spojrzenie. - Byłam trochę zajęta radzeniem sobie z byciem wilkołakiem i całą resztą. Shadea ogarnął gwałtowny, zaborczy instynkt, napełniając go dumą i sprawiając, że inne części jego ciała zaczęły pęcznieć z podniecenia. Moja. Tylko moja. Zacisnął zęby. Dobry Boże, byli związani zaledwie jeden dzień, a on już zaczynał się do niej przywiązywać. I pożądać. Nie mógł do tego dopuścić. Niepokój zastąpił gniew przywołany z mrocznego miejsca w jego duszy przypominającego otchłań bez dna. Chwycił ją za nadgarstek i zaciągnął do pokoju.

- Czas na chwilę odosobnienia - warknął. - Shade! Co ty wyprawiasz? - Szarpała się w jego żelaznym uścisku, ale dodatkowa siła, jaką zapewniła jej likantropia nie mogła równać się z jego mocą. A przynajmniej nie wtedy gdy była w ludzkiej postaci. Na tyle delikatnie na ile się dało, przyparł ją do ziemi i unieruchomił, trzymając jedną dłoń na jej karku, a drugą sięgając po łańcuch morphestus wbity głęboko w kamień. Łańcuchy wzmocnione magią demonów zostały zaprojektowane tak, by utrzymać nawet najsilniejsze z istot, a kajdany jakie zatrzasnął wokół jej kostki automatycznie dopasują się do właściwego rozmiaru. Gdy Runa się zmieni, metal rozciągnie się, by pomieścić jej powiększoną postać. - Zapada zmrok. - Wiem - warknęła. - Za jakieś parę godzin, tak? - Jej stopa wystrzeliła do przodu prawie trafiając go w udo. - Mniej więcej. Omiótł spojrzeniem jej sylwetkę. Głowę miała spuszczoną w dół, więc włosy utworzyły zasłonę wokół jej twarzy, bez wątpienia skrywając grymas wściekłości. Jej jędrny tyłeczek ocierał się o jego biodro wraz z każdym naładowanym złością ruchem. Mógł wziąć ją tak jak stał, tu i teraz. Jeden ruch nadgarstka wystarczył, by zerwać z niej cienkie bokserki. Szarpnięciem palców uwolniłby ze spodni swoją pulsującą męskość. Zmysły Shadea szalały nawet wtedy, gdy jego umysł wrzeszczał na niego, by pohamował żądzę. Przeklinając, puścił ją i odskoczył w tył. Z ust Runy również wyrwało się pełne wściekłości przekleństwo, gdy rzuciła się w jego stronę, celując w nogę. Nie trafiła, ale tylko o włos. - Nie rób tego! - Nie dajesz mi wyboru! - ryknął, mając świadomość, że to nie fair karać ją za brak samokontroli jej organizmu, lecz

w tym momencie nie obchodziło go to, co było fair. - Sprawiasz, że cię pragnę a do tego nie mogę, kurwa, dopuścić! Runa wzdrygnęła się, otwierając usta ze zdziwienia. - Och, w takim razie wybacz, że trafiłam do lochu twojego brata i że nie miałam z tym wszystkim nic wspólnego! Teraz Shade poczuł się jak skończony dupek. Spojrzał na nią, na sposób, w jaki przysiadła na nogach, a ogromna koszulka podwinęła się na tyle, by mógł dostrzec bawełniane bokserki opięte ciasno na wypukłościach jej kobiecości między rozsuniętymi udami. Wyglądała bezbronnie i seksownie jednocześnie, ale w głównej mierze bezbronnie. To wszystko musiało być dla niej straszne. Została związana z demonem bez swojej zgody, skuta łańcuchami w obcym miejscu i na krawędzi przemiany w wilkołaka. Och, niech to piekło pochłonie. Shade zacisnął mocno powieki, zmuszając się do tego, by zachować spokój. - Posłuchaj, mnie również nie bardzo się to podoba. Muszę wrócić teraz do szpitala. Zanim wzejdzie słońce, przyniosę ci kilka steków. Dzięki Lukowi, ich sanitariuszowi i wilkołakowi w jednym, wiedział, że jeśli wargi nie pożywią się w zwierzęcej postaci, nie poczują w potężnych szczękach trzasku pękających kości i odgłosu rozdzieranego mięsa, obudzą się w ludzkiej formie w paskudnym humorze i w dalszym ciągu będą pożądać smaku surowego mięsa. Niezaspokojony wilkołak wpadnie w szał w swojej ludzkiej postaci nawet po przemianie o wschodzie słońca. Runa uciekła spojrzeniem w bok. - Nie chcę, żebyś oglądał mnie w takim stanie. - W jakim? Jako warga? Myślisz, że nigdy żadnego nie widziałem? Skarbie, mam setkę na karku. Widywałem je, leczyłem, pieprzyłem... o tak, w swoim czasie spotykałem się z jednym czy dwoma. - Runa milczała, a Shade poczuł się tak

jakby właśnie kopnął leżącego psa i westchnął. - Podrzucę ci jedzenie przez drzwi i nie będę patrzył. Dobrze? - Wszystko jedno - mruknęła i pociągnęła za łańcuch. Będzie bolało, kiedy się zmienię. - Metal się rozciągnie. - Oczywiście. Uniwersalny rozmiar to dla ciebie konieczność, prawda? Czując na plecach jej wściekłe spojrzenie, Shade wycofał się do kuchni, wziął z szafki paczkę gumy do żucia i zaczął się zastanawiać, co właściwie powinien teraz zrobić. Nie miał pojęcia, jak powiedzieć swoim braciom o tym, że został związany z Runą, Skulk nie żyje, a ich zmarły brat nie tylko żyje, ale także stoi na czele siatki zajmującej się zbieraniem organów, która napadała na ich ludzi. E prawdopodobnie zamilknie i zastygnie w bezruchu, jakby połknął kij. Wraith z kolei wpadnie w szał. Obaj zareagują inaczej, ale nie miał wątpliwości, że zgodzą się co do jednego. Żeby on mógł przeżyć, Runa będzie musiała zginąć. Kynan stał w pomieszczeniu socjalnym dla personelu, przysłuchując się jak Wraith i Reaver, upadły anioł i cholernie dobry uzdrowiciel, robią sobie żarty z filmu akcji lecącego na wielkim ekranie telewizora. Kynan zazwyczaj nie wybierał takich odmóżdżających programów, ale nie miał zamiaru narzekać, bo po raz pierwszy od wielu dni Wraith robił coś więcej prócz łażenia w kółko i warczenia na wszystkich. Był po prostu szczęśliwy, że Shade zadzwonił i czuł się dobrze. Już miał wziąć kanapkę z lodówki, gdy para na ekranie zaczęła się ze sobą zabawiać, co gwarantowało, że praktycznie w każdym momencie mogli zostać zabici. Wraith uśmiechnął się do Reavera.

- Założę się, że to jeden z plusów bycia upadłym. Cielesna rozkosz. Upadły anioł wzruszył ramionami. - Nie robi różnicy. Wraith uniósł znacząco brew na widok sceny na ekranie. - Za to ona nieźle go obrabia. Usta Reavera wygięły się w uśmiechu, który sprawiał, że wszystkie kobiety w szpitalu zaczynały mieć myśli, jakich biedny upadły anioł nigdy by nie pojął. - I to jest najlepsze. - Jakbym nie wiedział - powiedział Wraith. Kynan prawie udławił się swoim masłem orzechowym i galaretką. - Masz niemal sto lat i pieprzysz się po dwanaście razy na dzień. Wychodzi całkiem niezła liczba. Wraith przewrócił oczami. - Po pierwsze, dwanaście razy to marny wynik. Po drugie, większość kobiet z którymi się spotykam ma zęby jak żyletki. Jeśli myślisz, że ich usta dostaną się w pobliże mojego fiu... - Kod srebrny, izba przyjęć - zatrzeszczał w interkomie kobiecy głos. - Super. - Wraith wyszczerzył zęby w uśmiechu, a Kynan pokręcił głową. Tylko on był w stanie ekscytować się jakimś stworzeniem, które wpadło w szał i potrafiło zdemolować pół szpitala. Gdyby ktoś celowo próbował kogoś skrzywdzić, zaklęcie Ochrony zniechęcało do przemocy przez wywołanie potwornego bólu, ale wściekły ranny demon w napadzie szału mógł roznieść szpital na strzępy i spowodować śmierć mnóstwa przypadkowych ofiar. Kynan wypadł z socjalnego z Wraithem i Reaverem depczącymi mu po piętach. Wyszli zza zakrętu prosto do izby przyjęć i wszyscy trzej stanęli jak wryci. Ogromny, pokryty

czarnym futrem wilkołak stał na środku pomieszczenia, trzymając się za głowę i wyjąc. Obok stał pielęgniarz, przyciskając dłoń do krwawiącej rany widocznej tuż przy rogu wystającym z potylicy. - Ten warg próbował mnie zaatakować - powiedział. Bestia, w dalszym ciągu trzymająca się za łeb i wydająca z siebie okropny jazgot, od którego Kynana zaczynała boleć głowa, płaciła teraz za swój błąd. - Dlaczego nie dostał jeszcze środka na uspokojenie? - wrzasnął na Ciskę, pielęgniarkę odpowiedzialną na selekcję pacjentów, która grzebała w apteczce przy swoim biurku, gdzie trzymano środki na tego typu sytuacje. Reaver przeczesał ręką grzywę swoich złotych włosów. - Ten wilkołak jest ogromny. - Większy od Luca - mruknął Wraith, a to już mówiło samo za siebie, bo Luc przypominał czołg na dwóch nogach. Warg zabrał w końcu swoje zakończone pazurami łapy z głowy. Ślina kapała mu ze szczęki, a w oczach płonęła wściekłość. Kynan pokonał w swoim życiu wiele nadnaturalnie wielkich wilkołaków, ale ten byłby prawdziwym trofeum w jego kolekcji. Dzięki Tayli nie mógł go jednak zabić. A przynajmniej nie na terenie nowojorskiej komórki Aegis. Ciska zatrzasnęła z hukiem apteczkę. Dźwięk przykuł uwagę bestii, która skoczyła naprzód, przewracając po drodze sprzęt i krzesła. - Niech to szlag! - Wraith rzucił się w stronę nogi wilkołaka, łapiąc go za łydkę. - Załatw go! Bestia okręciła się na pięcie i wzięła zamach. Cios trafił Wraitha w ramię i posłał na przeciwległą ścianę. Na ułamek sekundy wszyscy prócz bestii zastygli w bezruchu. Kurwa... mać. Wilkołak nie powinien był trafić Wraitha i nie doświadczyć przy tym bólu. Wszystko wskazywało na to, że właśnie

znalazł sobie cel i chwilę później rzucił się na Wraitha. Obaj zaczęli okładać się pięściami ze wszystkich stron. Przeklinając pod nosem, Kynan wyszarpnął strzykawkę ze środkiem uspokajającym z ręki Ciski i o mały włos nie wyłożył się jak długi na podłodze, gdy wbił igłę w bok wilkołaka. Bestia zawyła i odwróciła się, ale zanim zdążyła zaatakować, zwaliła się z hukiem na ziemię. - Co. To. Kurwa. Miało. Być? - Wraith skoczył zwinnie na równe nogi. Krwawił z nosa i rozciętej wargi. Wymierzył kopniaka w brzuch nieprzytomnego wilkołaka. - Cholerny draniu, lepiej żebyś nie miał wścieklizny. - Myślałam, że tylko ty i twoi bracia mogą sprać się na kwaśne jabłko i nie odczuwać przy tym bólu. - W drzwiach izby przyjęć stanęła Gem, bawiąc się swoim czarno-niebieskim warkoczem. - Uhm - mruknął Wraith. - Ja też... - Urwał, marszcząc brwi. - Coś jest nie tak. Kynan wpatrywał się w warga, głównie dlatego żeby nie patrzeć na Gem. - Ciska, skąd on właściwie się tu wziął? Czerwonym, podobnym do bicza ogonem wskazała na Harrowgate, portal niewidoczny dla ludzkich oczu Kya. Kynan wiedział jednak, że przejście znajdowało się między dwoma wypolerowanymi filarami z marmuru, w dalekim krańcu izby przyjęć. - Usłyszałam jakiś hałas, podniosłam głowę i zobaczyłam go w trakcie jego przemiany. Wraith przykucnął obok bestii i położył dłoń na jej głowie. - O rany - szepnął. - Niech to cholera. Znam te wibracje. Jego myśli... - Kynan mógł przysiąc, że niemal z czułością pogładził dłonią futro między uszami wilkołaka. - Wraith? O co chodzi? - To Shade - powiedział. - Tym wilkołakiem jest Shade.

Rozdział siódmy Ciemność wirowała wokół Shadea, przypierając go do muru gdy odzyskiwał i tracił co chwilę przytomność. Spróbował przewrócić się na bok, ale powstrzymywało go przed tym coś znacznie mocniejszego od napierającego mroku. Jęknął. Gdyby otworzył oczy, znów odkryłby, że znajduje się w lochu Roaga... - Shade, stary, obudź się. - E? - Shade z trudem uniósł powieki na tyle na ile się dało. Przez wąskie szparki oczu spojrzał na Eidolona, który odpinał trzymające go w miejscu pasy. Shade przeniósł wzrok na łańcuchy i wyciągi zwisające z ciemnego sufitu i poczuł przypływ ulgi. Szpital Podziemny. Udało mu się dotrzeć do szpitala. Chwileczkę... Dlaczego nic nie pamiętał i dlaczego został związany? Od jak dawna tu był? I gdzie była... Runa! Poczuł przypływ paniki, która ustąpiła gdy wyczuł dzięki więzi jej siłę życiową, i że pomimo wściekłości była bezpieczna w zwierzęcej postaci. - Co się stało? - spytał. Cholera, gardło miał zdarte do żywego. Miał wrażenie jakby połknął kolczastego piekielnego szczura. Całego. I w dodatku od tyłu. - No cóż, wygląda na to, że znalazłeś sobie partnerkę. Udało mu się uwolnić jedną rękę. Potarł palcami pierścień wokół gardła. - Nie zrobiłem tego celowo. - Gdy E uniósł brwi ze zdziwienia, Shade tylko pokręcił głową. - Wytłumaczę ci później. Dlaczego jestem przywiązany pasami? - Nie jesteś. Już skończyliśmy. - Eidolon pomógł mu usiąść i podał kubek wody, którego Shade nie przyjął. - Powiesz mi co się stało? - Dlaczego u licha był nagi? Zniknął nawet jego wisiorek. Rany boskie, miał już dość budzenia się w dziwnych miejscach, nie wiedząc jak się tam znalazł. Ktoś położył szpitalny uniform na krześle obok łóżka, więc założył go, podczas gdy jego brat zignorował pytanie. - E? Przerażasz mnie, stary. - Co pamiętasz?

- Niewiele - przyznał roztrzęsionym głosem. - Pamiętam, że skułem Runę łańcuchem. - Zaraz po tym wędrował przez kilka mil do jaskini swojej matki, zrobił to z szacunku, upewniając się, że żaden demon nie założył tam przypadkiem sklepu. To był sekret, który zatrzymał wyłącznie dla siebie. - Przeszedłem przez Harrowgate i... i to wszystko co pamiętam. Zaklął pod nosem. - Jak długo tutaj jestem? Ona prawdopodobnie umiera z głodu. Muszę zanieść jej jedzenie. - Runa jest twoją partnerką? - Gdy Shade skinął z wahaniem głową, E spytał: - Wilkołakiem? - Skąd wiesz? Oczywiście fakt, że Shade zamknął ją w odosobnieniu na czas pełni było jasną wskazówką, ale sposób, w jaki E wykręcał się, unikając jego spojrzenia... To nie było podobne do jego brata. Musiało się stać coś naprawdę złego. - Zeszłej nocy wpadłeś jak burza do izby przyjęć. Pamiętasz coś? - Mglisto, skoro już o tym wspominasz. - Starał się złożyć w całość fragmenty wspomnień krążących chaotycznie w jego głowie, tak jak to o wyjściu z portalu w czerwonawe światło, które sprawiało, że za dnia mieszkańcy mogli zobaczyć

wnętrze szpitala jak i tych, którzy czaili się w ciemnościach... ale potem obraz rozwiewał się jak dym na wietrze. - Mam pustkę w głowie. - To dlatego, że w chwili przekraczania Harrowgate zmieniłeś się w warga. Shade zamarł, zawiązując tasiemki przy spodniach. - To jakiś żart, tak? - Gdy na twarzy E nie pojawił się uśmiech, Shade wciągnął gwałtownie powietrze. - E, daj spokój. Przecież jesteśmy odporni na zarażenie likantropią. - Przypomnę ci o tym dziś w nocy, kiedy będziesz robił sztuczki w zamian za psie ciasteczka. Shade nie mógł przełknąć śliny. Ledwie oddychał. Semi-nusy nie były podatne na „przemianę". Jedynym sposobem na to, by jego gatunek mógł przejąć część cech innego, było urodzenie się nim. Tak jak Wraith, który był czystej krwi Se-minusem oraz wampirem. Gdy zachodziły pewne sprzyjające okoliczności, Shade urodziłby się jako wilkołak zajadający się psią karmą w trakcie trzech nocy w miesiącu. Jednak zmiana w wampira lub warga nie była możliwa. - Powiedz mi co się stało, Shade. Gdzie byłeś przez kilka ostatnich dni? Shade usiadł ciężko na łóżku zanim ugięły się pod nim nogi. - W piekle, E. Byłem w piekle. Zapadła długa cisza. Znajome, stłumione popiskiwanie szpitalnych urządzeń już prawie go uspokoiło, gdy Eidolon w końcu się odezwał. - Powiedziałeś, że twoja partnerka jest skuta łańcuchem. Gdzie? - U mnie. E kiwnął głową, wiedząc dokładnie o które miejsce chodzi. - To dlatego zmieniłeś się tak gwałtownie. Przez różnicę czasu między Ameryką Środkową a Nowym Jorkiem.

Wystarczyło jedynie opuścić portal. Zupełnie przegapiłeś moment przemiany. Shade widział raz czy dwa jak wilkołak zmienia się w człowieka i odwrotnie, więc wiedział, że nie działo się to tak od razu. Ale jak widać nie sprawdziło się w jego przypadku. Gdy jego przemiana się dopełniła, musiał być porządnie wkurzoną bestią. - Skrzywdziłem kogoś? - Zostało parę siniaków i zadrapań, ale to nic poważnego. - Braciszku! - Wraith wpadł do pokoju i porwał Shadea w objęcia. - Ktoś tu się o ciebie poważnie martwił - wycedził Eidolon, gdy Wraith puścił Shadea. - Jakby ciebie to nie dotyczyło. - Klepnął Eidolona po ramieniu i odwrócił się do Shadea. - A teraz, wielki bracie, wytłumacz co się stało. Zacznij od tego jakim pieprzonym cudem pomyślałeś o znalezieniu sobie partnerki. Shade pokręcił głową. Odniósł wrażenie, jakby oberwał w nią kijem baseballowym. - Uwierz mi, to nie od tego powinienem zacząć. - Gdzieś się podziewał? - Wraith skrzyżował umięśnione ręce na piersi, zasłaniając sprośny napis na koszulce. - Wiemy, że cierpiałeś i wiemy, że ktoś zablokował do ciebie dostęp. - Zablokował? Tak, to chyba ma sens. W ogóle was nie czułem. Zastanawiałem się, dlaczego nie ruszyliście mi na ratunek. Roag był na tyle bystry, żeby rzucić zaklęcie tłumiące wokół zamku, by powstrzymać demony przebywające w środku przed wysyłaniem błagań o pomoc i osłabić fale cierpienia wyczuwalne przez tych, którzy są na nie wrażliwi. - Wraith był w takim stresie, że prawie wyłaził ze skóry - powiedział E takim tonem, jakby wcale się nie martwił, ale cienie pod przekrwionymi oczami jego brata mówiły co innego. - Wszyscy martwiliśmy się o ciebie i Skulk. - Zniżył głos. - Nic jej nie jest, prawda?

- Nie. - Wnętrze Shadea zacisnęło się wokół pustej dziury, jaka powstała po śmierci Skulk. - Wypadek, do którego pojechaliśmy ambulansem, okazał się pułapką. Skulk i mnie porwały Ghule. Temperatura w pomieszczeniu gwałtownie spadła, gdy jego bracia zastygli w całkowitym bezruchu. - Skulk? - Głos Eidolona przypominał szept. Shade nie mógł tego powiedzieć. Gardło miał ściśnięte jak w imadle. - Kurwa mać - wychrypiał Wraith. Eidolon nie powiedział ani słowa, tylko zamknął oczy i zwiesił głowę. Zanosił modlitwę jaką miały w zwyczaju odmawiać demony Judicia, w której prosił o sprawiedliwy osąd jej duszy i satysfakcjonujący powrót do nowego fizycznego ciała. Shade, którego wychowanie religijne było znacznie mniej fundamentalne od Eidolona, nie był pewny co sądzić o stanie duszy Skulk. Tak jak wiele demonów, ludzi i wampirów, Wraith nie modlił się do nikogo ani za nic, więc z jego ust posypały się przekleństwa, paskudne obelgi w kilku ludzkich i demonicznych językach. - Zabiję drania, który to zrobił, Shade. Przysięgam. Obiecuję ci, że zgwałcę jego łeb w pokoju pobrań. W miarę narastającej wściekłości, z jego ust wylało się jeszcze więcej przekleństw. Wraith operował na dwóch trybach: gówno-mnie-to-obchodzi i zaraz-kogoś-zabiję. Każda intensywna emocja powodowała przejście w jeden tryb lub drugi. W głowie Shadea rozległ się głos - ochrypłe, rzężące słowa Roaga, który powiedział, że to Wraith był jego celem, nie Skulk. - Najpierw musimy go złapać. - Z przyzwyczajenia poklepał się po kieszeni, szukając paczki gumy do żucia. - Opowiedz nam o wszystkim - poprosił Eidolon, a Shade przygotował się w duchu na ich reakcje.

- Obudziłem się w lochu. Runa była razem ze mną. Wraith spojrzał na niego spode łba. - Runa? Ta laska, którą pieprzyłeś zeszłego roku? - Tak. Nie jest już człowiekiem. A ja jestem z nią związany. - Dlaczego? Jak? To było takie upokarzające. - Zostaliśmy do tego zmuszeni. Przez kogoś, kto wiedział o mojej klątwie. Kogoś, kto chce, żebyśmy wszyscy cierpieli. - Znów poklepał kieszeń. Pierwsze co zrobi to każe zainstalować tu cholerny automat ze słodyczami. - Był wampirem, prawda? - spytał Wraith. Logiczny wniosek, biorąc pod uwagę to, co zaszło między wampirami a Seminusami dzięki szalonej niedyskrecji ich ojca. Wampiry uznały to za najgorszą z możliwych obelg, a Shade musiał się z tym zgodzić. Jaki chory drań gwałcił kobietę w trakcie jej przemiany z człowieka w wampira, zapład-niał ją a potem wykorzystywał swoje umiejętności - te same jakie miał Shade - utrzymywania jej ciała przy życiu do momentu rozwinięcia się płodu oraz porodu? Naruszał jej cielesność jeszcze wiele razy podczas ciąży i utrzymywał w czymś, co musiało być dla niej piekielnym zawieszeniem. Nie była do końca człowiekiem i jeszcze nie wampirem. Nic więc dziwnego, że kobieta oszalała, a Wraith zapłacił za to surową cenę. Ostatecznie to samo spotkało ich ojca, kiedy wampiry dorwały go w swoje ręce. - Wolałbym, żeby potwór, który jest za to odpowiedzialny, był wampirem. - Zdał sobie sprawę, że nadal dotykał dłonią piersi, ale teraz pocierał ją zamiast szukać gumy. Pustka, jaką pozostawiła po sobie Skulk sprawiała ból. Rozmawianie o tym tylko pogarszało sprawę. - To był Roag. Wraith zmrużył oczy i machnął Shadebwi przed oczami. - E? Zleciłeś tomografię mózgu? Czy on przypadkiem nie uderzył się w głowę?

Shade odepchnął od siebie dłoń brata. - Roag żyje. I jest jeszcze bardziej obłąkany niż kiedykolwiek. To on przez kilka ostatnich lat stał za handlem organami na czarnym rynku. Eidolon stężał. Na jego twarzy pojawił się wyraz pełen udręki. Przyjęcie do wiadomości tej sensacji zajęło Wraithowi sekundę dłużej, a kiedy już w pełni ją pojął... niech to szlag. Shade nigdy nie widział, żeby jego brat zbladł tak śmiertelnie. - Mało zabawne, Shade - powiedział Wraith ochrypłym głosem. Mało. Kurwa. Zabawne. - Czy ja wyglądam jakbym się śmiał? - Shade wypuścił powoli powietrze z płuc, potrzebując chwili, żeby zebrać się do kupy, głównie dlatego, że mimo tego jak bardzo Wraith był niestabilny w jeden ze swoich lepszych dni, sytuacja mogła szybko i w dość paskudny sposób wymknąć się spod kontroli. - Roag przeżył pożar. Nie mam pojęcia w jaki sposób. Jest mocno zdeformowany - jego skóra przypomina mieloną wołowinę, brakuje mu nosa i połowy palców. Eidolon, od zawsze myślący logicznie, pokręcił głową. - Poczułem, jak umarł. Wiedzielibyśmy o tym, gdyby nadal żył. - Jego śmierć zerwała więź - powiedział Shade. - Kiedy został reanimowany, więzi nie przywrócono. - Jakim cudem ktoś go reanimował? Kto? - Wraith wepchnął dłoń do kieszeni dżinsów, a Shade domyślił się, że dodawał sobie otuchy dotykając jednej ze swoich broni. Jego brat nigdy nie chodził nieuzbrojony. Miał przy sobie broń kiedy spał, pieprzył się i nosił ją nawet na terenie szpitala. Bez wątpienia miał jeszcze z pół tuzina różnych ostrzy ukrytych na całym ciele. - Solice. Była tam, z Roagiem. Szpiegowała dla niego. - Shade zacisnął pięści na wspomnienie tego jak osunęła się na kolana i torturowała go w lochu.

- Solice? - Usta Wraitha wykrzywił paskudny uśmiech. - Damy jej popalić. Tym razem prawdziwym ogniem. Eidolon był kompletnie wstrząśnięty. Zacisnął zęby, szarpiąc za stetoskop. - To nie trzyma się kupy. Roag był co prawda skończonym wariatem, ale dlaczego miałby kazać cierpieć tobie? Albo Skulk? - Zabił Skulk i poddał mnie torturom. A co do reszty... wydaje mu się, że jesteśmy odpowiedzialni za pożar w Brimstone. Chce zemsty. Wraith otworzył szeroko oczy ze zdumienia, a E tylko pokiwał głową. - Przecież to sprawka Aegi. - Wiem, ale on jest przekonany, że to my chcemy jego śmierci. - To pewne jak cholera, że chcę jego śmierci - wycedził Wraith. - Nie będę wdawał się z tobą w kłótnie. - Shade rzucił Eidolonowi wyzywające spojrzenie, ale jego brat tylko skinął głową. Wraith zrobił kółko, uderzając butami w obsydianową podłogę tak mocno, że Shade spodziewał się zobaczyć iskry. - Więc mówisz, że Roag zmusił ciebie i Runę do spojenia? - Sprawił, że myśleliśmy, że to sen. Eidolon zaklął pod nosem. - On naprawdę jest chory. Wie, że jeśli będziesz miał przy sobie kobietę, z którą cię zwiąże, zakochasz się w niej. - I aktywujesz klątwę. - Wraith okręcił się na pięcie. - Jest prosty sposób, żeby temu zaradzić. Po prostu ją zabijemy... W pokoju rozległ się niski warkot. Napisy na ścianach zaczęły pulsować, a Shade uświadomił sobie, że te odgłosy i agresja wydobywają się z niego. - Spokojnie, Shade - powiedział E. - Wiesz, że Wraith ma rację.

Tak, wiedział o tym. Ale potężny instynkt chronienia swojej partnerki palił go od środka. - Ja ro zrobię. - Głos Wraitha był twardy, stanowczy. - Gdzie ona jest? Shade znalazł się przed bratem w tak błyskawicznym tempie, że nawet nie pamiętał jak to się stało. - Tknij ją, a zostanie po tobie mokra plama. Wraith uniósł dłonie w obronnym geście, błyskając kłami w uśmiechu. - Widzicie? To dlatego nigdy nie zwiążę się z żadną kobietą. To robi z faceta idiotę. - Rzucił Eidolonowi znaczące spojrzenie. - Albo pantoflarza. Pomimo wściekłości, Shade musiał przyznać Wraithowi rację. Nie żeby bycie pod pantoflem było czymś złym, ale Tay-la, jego partnerka, powstrzymywała go przed popadnięciem w obłęd, przy okazji owijając go sobie wokół małego, smukłego palca. Wystarczyło, że nim machnęła, a on od razu się zjawiał. - Shade - odezwał się Eidolon łagodnym głosem. - Czy nie będzie łatwiej, jeśli zajmie się tym Tayla? Dziś wieczorem, kiedy Runa się zmieni? - Nie! - Shade odsunął się od Wraitha, przeczesał dłońmi włosy i złapał się za głowę, jakby to miało mu pomóc w trzeźwym myśleniu. Nic tego nie ułatwi. Myślisz, że chcę wiedzieć, że Wraitha podnieca zabicie mojej partnerki, a twoja zabójczyni tłucze ją na miazgę? E kiwnął głową, jakby zrozumiał. - Ja mogę to zrobić. Uśpię ją najpierw. Niczego nie poczuje. Udręka ścisnęła wnętrzności Shadea. Opuścił dłonie. Stracił kontrolę nad ciałem i emocjami. - To do ciebie zupełnie niepodobne, żeby oferować zabicie kogoś powiedział. Choć z drugiej strony to był jedyny logiczny wniosek, a Eidolon skłaniał się wyłącznie ku logice.

- Lepiej żeby to była ona niż ty. - Mroczne spojrzenie Eidolona wyostrzyło się. - Nie zaryzykuję twojej utraty, Shade. Nie z powodu tej klątwy. Mamy już na głowie problem z twoim wilkołactwem, nie wspominając nawet o zbliżającej się sgenesis. Sgenesis, która nie dawała mu spokoju nawet teraz. Czuł pulsowanie na gardle tuż nad miejscem, w którym utworzył się jego znak spojenia. Lędźwie pulsowały mu wraz z gardłem. Wiedział, że musi znaleźć się sam na sam z Runą, i to szybko. - Nikt się do niej nie zbliży dopóki przez to nie przejdę - warknął. - Posiadanie partnerki znacznie mi to ułatwi. A co do komplikacji z likantropią... - Co za koszmar. Jeśli sgenesis zawładnie nim w trakcie pełni księżyca, mógł tylko wyobrażać sobie potworności, jakie wyrządzi kobietom, które zaatakuje dla seksu. Eidolon westchnął. - Zgadzam się, że warto poczekać, ale sporo przy tym ryzykujesz. - Na razie nie mam żadnego zamiaru się w niej zakochiwać. Jest strasznie wkurzająca. Mam czas. - Nie podoba mi się to - powiedział Wraith. Shade prychnął pod nosem. - Po prostu chcesz wymówki, żeby ją zabić. Wraith nie zaprzeczył. - W jaki sposób cię zaraziła? Jego ciałem targnął skurcz. Miał wrażenie, jakby przypomniało ono sobie agonię, jakiej doświadczył, gdy błagał Runę, żeby go ugryzła. - Zmieniła się, żeby mnie ugryźć. - Zmarszczył brwi. - Może się zmieniać, kiedy tylko chce. Nie potrzebuje do tego pełni księżyca. Na twarzy Eidolona odmalował się wyraz zaskoczenia. - Jak to możliwe? - Nie mam pojęcia.

- To niedobrze, Shade. Choroby wilkołaków to choroby ludzi. A nasze organizmy nie powinny się nimi zarażać. Nie wiemy, co likantropia może zrobić z twoim ciałem. A co się stanie podczas pełni, kiedy będziesz potrzebował seksu? Rozerwiesz swoją partnerkę na strzępy. - Będę miał Runę. - Na razie. Shade zacisnął dłonie w pięści i zmienił temat. - Może powinieneś przeprowadzić na niej kilka badań. Te testy mogły również powiedzieć, dlaczego nie rozwinęły się u niej znaki świadczące o spojeniu, choć to było coś, co na razie wolał zatrzymać tylko dla siebie. - Dobry pomysł. Wraith podniósł skalpel z leżącej w pobliżu tacy i sprawdził kciukiem krawędź ostrza. - Zachowujecie się tak, jakby ona miała pożyć wystarczająco długo, żeby odkryć co z nią nie tak. Czy wy przypadkiem nie zapominacie o tym, że musi umrzeć, i że im szybciej to się stanie tym lepiej? Shadea ogarnęła wściekłość. - Za bardzo jesteś skory, żeby wsadzić ją do piachu, bracie. Eidolon stanął pomiędzy nimi. - Muszę zobaczyć się z Runą. Skoro potrafi zmieniać się w każdej chwili, może posiadać jakieś unikalne antyciała przeciwko wirusowi likantropii. Jeśli uda mi się wyizolować to, co sprawia, że jest inna... - Będziesz mógł stworzyć dla mnie lekarstwo - mruknął Shade. - Dokładnie. Shade próbował zignorować uczucie ulgi, które zdjęło ciężar z jego piersi, i udawać, że było ono związane z tym, iż może zostać uleczony z likantropii, a nie z faktem, że Runa dostała tymczasowe odroczenie wyroku śmierci.

Ulga nie trwała jednak długo. W jego brzuchu odezwał się wykręcający wnętrzności ból. Jego skóra niemal wrzasnęła z bólu, gdy odniósł wrażenie, jakby wbiło się w nią milion igieł. - Shade? - odezwał się Wraith zaniepokojonym głosem. - Co się stało? Usłyszał, jak skalpel uderza z brzękiem o podłogę i sekundę później poczuł na sobie cztery ręce. Jego ciało zostało podtrzymane przez wielkie, krzepkie sylwetki braci. - Nic mi nie jest - wydyszał. - To Runa. Poczułem, jak się zmieniła. To chyba skutek wielokrotnej przemiany. - Wzdrygnął się, gdy uczucie ustąpiło i nagle ucieszył się, że został na-faszerowany lekami. - Jest głodna. - Drgnięcie w spodniach podpowiedziało mu, że pragnęła nie tylko jedzenia. Piekło i szatany. - Idź do niej - powiedział E tonem, który sugerował, że doskonale wiedział co się dzieje. - Przyprowadź ją tu później. Shade wziął drżący oddech. - Musimy wziąć się za Roaga. Będzie nas ścigał i może mieć w szpitalu więcej szpiegów. W dodatku Runa zabiła jego partnerkę. Ją również będzie chciał dopaść. - Nadal nie mogę uwierzyć w to, że żyje. - Eidolon wziął kartę Shadea i wsunął ją pod pachę. - Wiesz, gdzie byliście przetrzymywani? - W zamku. Chyba w Irlandii. Wraith obnażył kły. - Znajdę go. Przysięgam, że przybiję do ściany jego tyłek jako trofeum. Shade kiwnął głową. Jeśli ktoś mógł znaleźć Roaga, to tylko Wraith. Jego praca w SP polegała na wyszukiwaniu, lokalizowaniu i odzyskiwaniu rzadkich artefaktów, zaklęć... wszystkiego, co mogło się przydać w trakcie leczenia demonów. Miał doświadczenie, instynkt i determinację, której nic nie mogło złamać. Kiedy Wraith czegoś chciał, dostawał to.

- Uważaj, bracie. Roag od zawsze miał świra na twoim punkcie. - A skoro mowa o świrowaniu na czyimś punkcie, Shade trzepnął ręką w przód spodni. Musiał jak najszybciej znaleźć się sam na sam z Runą. - Pochlebiasz mi - powiedział kpiącym tonem Wraith - ale on i tak zginie. Drzwi otworzyły się, a do środka weszła Ciska. - Doktorze E? Mamy nowego pacjenta na urazówce. Gem prosi o pańską pomoc. - Jasne. - Eidolon klepnął Shadea w ramię, mijając go. - Wracaj do Runy. Gdy ją przyprowadzisz, wymyślimy co z tym wszystkim zrobić. - Zniknął na końcu korytarza, lecz zanim Ciska zdążyła za nim pójść, Shade zatrzymał ją w miejscu. - Masz chwilę? - Dla ciebie? - wymruczała, rzucając uwodzicielskie spojrzenia jemu i Wraithowi. - Zawsze. Idziemy na imprezę? Wraith wzruszył ramionami. Nadal wyglądał na nieco zaniepokojonego sytuacją. - Jestem na tak. Wraith zawsze był na tak, jeśli kobieta nie była człowiekiem ani wampirem, a skoro pielęgniarka należała do drobnych, ślicznych demonów Sora, którą oboje z Shadeem zaliczyli, entuzjazm Wraitha był oczywisty. - Chodź tu. - Po czym Shade wskazał na swojego brata. - A ty zostań. Ciska podeszła do niego, przycisnęła swój obfity biust do jego piersi i zaczęła się o niego ocierać w sposób, który powinien był zbudować erotyczne napięcie. Tak się jednak nie stało. - Czy on będzie tylko patrzył? - Dotknij mnie - rozkazał Shade. Uśmiechając się, sięgnęła w dół i złapała go za fiuta. Przez moment pozostał twardy w jej dłoni. Poczuł przypływ nadziei. Może wcale nie był związany z Runą. Może... Zaczęła go pieścić, a on sflaczał jak przekłuty balon.

Kurwa mać. Odwrócił się na pięcie. Chęć uprawiania seksu nadal go paliła, ostra i nieustępliwa, ale miał wrażenie, jakby jego lędźwie były połączone z Runą jakąś liną. I w dodatku za nią szarpała, przywracając erekcję i sprawiała, że zaczynał płonąć z pożądania. Może Runa nie miała na ciele znaków spojenia, ale on z pewnością był związany z nią. Chciała seksu i sądząc po tym, jak jego organizm zaczynała zalewać adrenalina, chciała go w sposób, jakiego jeszcze nigdy nie doświadczyła. Niech ją szlag. Jeszcze trochę, a całkiem go wykończy. - Ky, stary, miałbyś coś przeciwko sprawdzeniu co u Wraitha? Eidolon wszedł do izby przyjęć, gdzie Kynan i Gem leczyli demona Trillah - podobnego do kota stworzenia o lśniącej sierści - z poranioną stopą. Gem właśnie przyszła na swoją zmianę, więc w dalszym ciągu nie zdążyli porozmawiać o tym, jak Kynan praktycznie uciekł wczoraj z socjalnego, a atmosfera między nimi aż trzeszczała od nieokreślonego napięcia. - A co mu się stało? - Ky rzucił na tacę zakrwawioną gazę. - Pamiętasz martwego brata, o którym ci mówiłem? Kynan kiwnął głową. - Roaga, tak? - On żyje. - Co? - Gem spojrzała znad woreczka soli fizjologicznej. - To nie może być prawda. Na twarzy Eidolona odmalowała się furia, zastąpiona błyskawicznie przez jego zwykłą chłodną fasadę. - Ostatnio mam trudności z uwierzeniem we wszystko co mówię skwitował. - Włożył gumowe chirurgiczne rękawiczki, mocno zaaferowany, a Ky odkrył, że to jego sposób na radzenie sobie ze stresem. - Shade mówi, że stoi za ostatnimi ofiarami

handlu organami, które lądują na naszym oddziale i w kostnicy. Porwał Shadea, zmusił go do spojenia z wargiem i... zabił Skulk. - Jezu - mruknął Kynan. Obserwował, jak Eidolon ocenia stan pacjenta, jakby nie stało się nic nadzwyczajnego, ale jego oczy płonęły, upstrzone czerwonymi plamkami pojawiającymi się wtedy, gdy był potwornie wściekły. - Nie wiem jak Wraith zareaguje na to, gdy to wszystko w końcu do niego dotrze. Dobrze by było, gdybyś pomógł mi go przypilnować. Cudownie. Tylko on miał takie szczęście, żeby niańczyć wampira. - Nie ma sprawy. - Zdjął zakrwawione rękawiczki i zerknął na zegarek. Sześć godzin. Za sześć godzin zejdzie ze swojej zmiany, a za siedem będzie pijany jak bela. Zeszłej nocy po spotkaniu z Gem chciał się urżnąć jak świnia, ale w kwaterze Aegis nastąpił niewielki kryzys. Początkujący Strażnik załamał się po swojej pierwszej walce. Tayla dawała sobie radę niemal ze wszystkim w trakcie zwykłych operacji, ale była zbyt ostra w radzeniu sobie z psychicznymi dołkami. Strażnik pogrążony w szoku wymagał medycznej opieki, więc Ky wziął podwójną zmianę, pracując jednocześnie jako psychiatra i lekarz. Potem poszedł prosto do mikroskopijnej kawalerki, do której się wprowadził po tym, jak jego żona go zostawiła. Był padnięty bardziej ze zmęczenia niż z powodu wypitego alkoholu. Tayla zaoferowała mu nocleg na jednej z kanap w kwaterze głównej, domu z sześcioma sypialniami, gdzie mieszkał tuzin Strażników, ale nie mógł zostać w miejscu, w którym on i Lori byli szczęśliwi. Szczęśliwi. Co za ironia losu. Nie miał pojęcia od jak dawna Lori go zdradzała zanim przyłapał ją na gorącym uczynku, lecz teraz cały ich związek stawał pod znakiem zapytania, już od czasów jego pierwszego wyjazdu na front. Mogła pieprzyć się z byle kim, kiedy jego ostrzeliwano w dżunglach i na pustyniach.

- Zostawiłem go w pokoju Shade’a - powiedział E. - Dzięki, stary. Jestem ci winien przysługę. - Ja myślę. - Kynan wyszedł z izby przyjęć i sekundę później znalazł się w gabinecie Shadea. Drzwi otworzyły się, a on sięgnął do klamki. Ciska minęła go z tajemniczym uśmiechem na ustach. Tajemnica stała się mniej tajemnicza gdy wszedł do środka i zobaczył jak Wraith zapina spodnie. Wraith przewrócił oczami. - E cię przysłał, co? - Tak. - Kynan zamknął drzwi. - Nie potrzebuję niańki, więc możesz spadać. Ignorując Wraitha, Kynan usiadł na krześle. - Gdzie jest Shade? - Prawdopodobnie posuwa swoją partnerkę. O tak, wieści rozchodziły się po szpitalu jak zaraza. Ky nie rozumiał, dlaczego wzięcie sobie partnerki przez Shade’a było taką wielką sprawą skoro Eidolon zrobił to samo, ale najwidoczniej to było coś Wyjątkowo Złego. - Poradzi sobie, Wraith. Wszystko będzie dobrze. - Wszystko jedno. Nic mnie to nie obchodzi. - Nie wciskaj mi kitu. Bardzo cię to obchodzi. Wraith prychnął. - Nie obchodzi mnie nikt ani nic, człowieku. - Dźgnął Kynana palcem w pierś i pochylił się, żeby warknąć mu w ucho: - Za rozsądną cenę sprzedałbym własnych braci. Wbij to sobie do tej zakutej pały. To mówiąc, wyszedł z pokoju. Gdy drzwi się zamykały, Kynan usłyszał jak woła: - Hej, kobieto! Chodź tu! Ky utkwił wzrok w drzwiach. Wraith może i nie szukał dziś kłopotów ani ćpuna, którym mógłby się pożywić, ale gdy był wkurzony miał w zwyczaju zastępować seksem narkotyki i przemoc.

Gdy nawet seks przestawał działać, zaczynał szukać ulgi w jednej z dwóch wyżej wymienionych rzeczy, a wtedy sprawy szybko przybierały paskudny obrót. Wraith odczekał aż pracownica laboratorium, którą właśnie przeleciał, zamknęła drzwi do schowka z zaopatrzeniem, gdzie skończyli się pieprzyć. Nie poszczęściło mu się zbytnio. Ze swoim przodozgryzem, przerośniętymi dolnymi kłami i pstrym futrem nie była zbyt atrakcyjnym egzemplarzem demona Slogthu, jakiego przeleciał. Gdy tylko zniknęła, osunął się na podłogę plecami do ściany, i ukrył twarz w dłoniach. Pieprzony Kynan. Dlaczego myślał, że Wraith przejmował się czymkolwiek? Za rozsądną cenę sprzedałbym własnych braci. Słowa odbiły się echem w jego głowie. Gorzka prawda, ponieważ rzeczywiście sprzedał swojego brata. Zdradził swój własny gatunek, swoją własną rodzinę. I jeszcze się tym podniecił. Trzy lata wcześniej, gdy ścigał członków nowojorskiego gangu bardziej dla sportu niż z konieczności pożywienia się, natknął się na zabójcę Aegi. Oczywiście ten kretyn próbował go zabić. Wraith uznał go za całkiem niezłego wojownika, ale na ziemi i w Szeolu nie było stworzenia, które mogłoby pokonać Wraitha w walce wręcz i w przeciągu kilku sekund facet leżał już na ziemi ze sztyletem wycelowanym w gardło. Czuł pokusę, żeby go zabić, żeby osuszyć kłami z krwi. Zamiast tego, dał facetowi wskazówkę. No cóż, coś więcej niż wskazówkę. Praktycznie narysował mu mapę prowadzącą do Roaga. Roaga, który przed sgenesis miał straszne problemy z utrzymaniem w ryzach swojej psychiki, i który później stał się jeszcze gorszy. Wraith i jego bracia zgodzili się, że żaden

z nich nie powinien żyć w ten sposób, ale obojętnie czego nie zrobiłby Roag, Eidolon żądał pełnego śledztwa nim podjęto jakiekolwiek działania mające na celu go ukarać. Śledztwo trwało jednak zbyt długo i w końcu, po odnalezieniu szczątków kobiety, którą Roag zgwałcił tak brutalnie, że umarła, Wraith podjął odpowiednie kroki. Własnoręcznie zabiłby Roaga, ale Eidolon od razu by się połapał. Nie spodziewał się jednak, że Aegis obróci w perzynę cały bar dla demonów, do którego chodził Roag. Nie żeby to było coś wielkiego - co z tego, że banda wampirów i demonów została wycięta w pień? Okazało się jednak, że ten, który miał zginąć był jedynym ocalałym. A teraz, z powodu Wraitha, Roag torturował Shadea, prawie go zabił, zamordował Skulk, jedną z nielicznych kobiet w Szpitalu, których nigdy nie przeleciał. I to nie dlatego, że Shade dostałby ataku serca. Po prostu lubił ją, tak jak starszy brat lubi swoją siostrę. A teraz Skulk nie żyła, a Shade cierpiał. Z jego powodu. - Tak mi przykro, Shade - szepnął. Oparł głowę o ścianę. Zamknął oczy, pogrążając się w błogim otępieniu jak po alkoholu lub haju po walce. Seks nie działał. Mógł przelecieć każdą laskę w szpitalu, a to i tak by nie wystarczyło. Potrzebował czegoś więcej. Zwinął dłoń w pięść i wbił ją w ścianę. Ból zapewnił mu tymczasowy odlot, ale niech to szlag - nic nie mogło naprawić jego życia. Wiedział, że został mu jeszcze rok czasu przed sgenesis, a potem już nic nie będzie go obchodziło. Teraz odczuwał wyłącznie ból. Nie licząc bólu zadanego samemu sobie, Wraith nie znosił go zbyt dobrze. - To przypomina fabułę kiepskiego komiksu - warknął Roag. Otaczają mnie sami niekompetentni idioci.

Jeden z jego sług, Drec, klęczał przed nim z pochyloną głową. Minął prawie cały dzień od ucieczki Shadea, a bałagan w dalszym ciągu nie został uprzątnięty. Zniknęło kilku jego Ghuli, Sheryen nie wróciła jeszcze z krainy wieczności, co wcale nie było niezwykłe, ale i tak niezmiernie go wkurzało. - Tylko dwójka naszych pozostałych więźniów uciekła, gdy ich cele zostały zniszczone przed spadające kamienie - powiedział Drec. Wysuszona dłoń Roaga zwinęła się w pięść. Nie obchodzili go pozostali uciekinierzy. Tak naprawdę drażniło go, że Shade’owi i tej wilkołaczej suce udało się uciec. Ogarnęła go furia, sprawiając ból w zniszczonej skórze. Wraith zapłaci za zrujnowanie mu życia. Za zmienienie go w wypaloną skorupę. Nie miał bowiem wątpliwości, że to Wraith był za wszystko odpowiedzialny. Wieczór w Brimstone odtwarzał się bez końca w jego głowie niczym film, który zaciął się na przycisku wiecznego przewijania. Zajmował się własnymi sprawami, przeleciał stadko faerie na tyłach pubu, a potem miejsce zostało sterroryzowane przez Aegi. Roag zauważył, że jeden z zabójców, jakiś typ z fryzurą na irokeza, szukał kogoś konkretnego, a kiedy dostrzegł Roaga, wycelował broń prosto w niego. W tej samej chwili wiedział już, że to on jest celem. Błyskawicznie wykorzystał swój dar, żeby wedrzeć się do umysłu zabójcy i zobaczył tam pewne wspomnienie. To, w którym napastnik dostał wskazówki od Wraitha, który opisał drogę do Brimstone i Roaga. Jego młodszy brat dolał oliwy do ognia mówiąc Aegi, że z chęcią zapłaci za dowód śmierci Roaga. Dzięki sgenesis, Roag mógł zmienić się w coś większego i wredniejszego. Rozerwał tamtego Aegi na strzępy. Gdy w pubie podłożono ogień, jedyną rzeczą jaka ocaliła mu życie był fakt, że demon którego postać przybrał był odporny na płomienie. Przemiana w członka innego gatunku nie szła zbyt

dobrze w parze z unikalnymi umiejętnościami, więc okazało się, że nie był do końca odporny. Otrzymał jednak wystarczającą wytrzymałość, żeby wyjść stamtąd cało i nie zamienić się w kupę popiołu. Mimo to, gdyby nie obecność Solice, która zjawiła się tam po ataku zabójców, zginąłby. Od zawsze gardził Wraithem, gardził uwagą, jaką okazywali mu Eidolon i Shade, ale od dnia masakry w Brimstone chciał, by Wraith cierpiał jak jeszcze nikt w historii. A kiedy poczuje już satysfakcję, że wycierpiał wystarczająco dużo, Wraith umrze. Przedtem odda jednak część swoich organów i skórę. Zwróci to, co mu zabrał. Jakieś poruszenie na końcu korytarza przykuło jego uwagę. Gdy uniósł wzrok, jego serce, a raczej to, co z niego zostało, zamarło. - Panie mój - powiedział jego sługa Nightlash. - Znaleźliśmy ją w pobliżu wejścia do Harrowgate... - Nightlash niósł na rękach bezwładne, zakrwawione ciało Sheryen. Roag utkwił w niej wzrok, gdy złożono mu ją do stóp. Pokryty krwią, poraniony Darąuethoth wystąpił naprzód, kulejąc. - Ścigaliśmy twojego brata i jego kobietę. Zaatakowali... - Kto zabił Sheryen? - wychrypiał. - Kto? - Partnerka twojego brata, panie. Ogarnęła go wściekłość, wstrząsając kośćmi, naprężając stawy i sprawiając, że jego cienka jak papier skóra popękała, a z powstałych ran zaczęła sączyć się krew. - Wezwij nekromantę. Darąuethoth syknął. - Ależ panie... - Zrób to! - ryknął Roag. - Natychmiast! - Odzyska swoją ukochaną. Niech szlag trafi wszystkie konsekwencje. - I sprowadź nowego szpiega do szpitala. - Tak, panie.

- Dopadnę Wraitha - przysiągł sobie - i zniszczę życie swoich braci, ale najpierw nadzieję łeb tej suki na pal. Uklęknął przy ukochanej, trzęsąc się na całym ciele, gdy wziął ją w ramiona. Dzięki niech będą Wielkiemu Szatanowi, że zginęła blisko Harrowgate, gdzie demoniczna energia uchroniła jej ciało przed rozpadem. Pomodlił się bezgłośnie o szybkie pojawienie się nekromanty. Sheryen musiała zostać reanimowana nim jej ciało zacznie się rozkładać, a czas uciekał. - Nie bój się, ukochana. - Musnął jej usta w pocałunku, ciesząc się, że nie czuje jego pokrytych bliznami, sztywnych warg. Wkrótce będę nosił skórę Wraitha, a ty poczujesz jak w twoich żyłach płynie krew Runy. Uśmiechnął się na tę myśl. Cóż za rozkoszna ironia, że tylko krew tej, która ją zabiła sprawi, że Sheryen wróci do świata żywych.

Rozdział ósmy Runa leżała na ziemi w jaskini Shadea z ciałem obolałym z powodu nadwrażliwości po przemianie i żołądkiem ściśniętym głodem. Czuła się obolała również z podniecenia, co stanowiło uciążliwy skutek uboczny zmiany z wilkołaka w człowieka w trakcie pełni. Efekty utrzymywały się zazwyczaj przez godzinę, gdy pierwotne, zwierzęce hormony buzowały w jej ludzkim ciele. Fakt, że obudziła się naga na kocu przesączonym zapachem Shadea, w niczym nie pomógł. Już wystarczająco źle się działo, że miał na nią taki wpływ, gdy był tuż obok. Teraz robił to samo na odległość. Potrzeba skręciła jej wnętrzności, każąc zacisnąć uda i zęby. Nienawidziła tej fazy wilczej przemiany. Żadna ilość samozaspokojenia nie mogła jej pomóc. Wstrząsały nią pierwotne, gwałtowne potrzeby i chyba dobrze się stało, że Shadea nie było w pobliżu, bo cholernie dobrze wiedziała, że z pewnością by go zaatakowała. Dla seksu. A swoją drogą, gdzie on się właściwie podziewał? W żołądku burczało jej z głodu. Dlaczego Shade nie dostarczył jej wczoraj jedzenia, tak jak obiecał? Czy to możliwe, że coś mu się stało? Usiadła, tylko po to żeby poczuć ciężar łańcucha przyczepionego do kostki. Miała już dość bycia skutą. W przeciągu godziny trafiła z jednego lochu do drugiego. We wzmożonym seksualnie

stanie, przyjrzała się dokładnie biczom, kijom oraz pejczom zdobiącym ściany sypialni Shadea. Obejrzała maski, kneble i kajdanki. Obrzydliwość. A mimo to... była ciekawa jakby to było wystawić się na łaskę Shadea, widzieć jak jego silne utalentowane dłonie dzierżą narzędzia, które mogły sprawić rozkosz... lub ból. Zawsze obchodził się z nią względnie delikatnie... Zresztą, takie miał nastawienie chyba do wszystkiego. Me byłem najdelikatniejszym z kochanków, prawda? Nie, raczej nie. Nie licząc seksu, nigdy nie pozwalał jej by go dotykała. Rozkazywał jej w łóżku, a jakaś część niej lubiła sposób, w jaki wszystkim dowodził. Gdy on stał za sterami, ona mogła się odprężyć. Pomiędzy chorobą jej brata i nieuchronnym zamknięciem kawiarni, miała wszystkiego w bród lecz jej duch został niemal złamany. Kiedy więc zabrał ją do siebie na kolację i kilka godzin seksu, a potem szybko odstawił ją do domu lub gdy spotykał się z nią w hotelu, pieprzył ostro i szybko, a potem wychodził, nie miała nic przeciwko. Przez większość czasu. Prawdę mówiąc, ostro i szybko brzmiało w tej chwili naprawdę dobrze. Samo myślenie o tym sprawiło, że z jej gardła wydobył się niski warkot, a miejsce u zbiegu ud zwilgotniało. Jej wilcza połowa pragnęła ostrego seksu. Chciała poddać się potężnemu samcowi, lecz dopiero po stymulującej, brutalnej walce. Nigdy by nie uwierzyła, że można pragnąć seksu z kimś, kogo się nienawidzi, ale wyglądało na to, że nienawiść może to ułatwić. W końcu to był tylko seks, prawda? Żadnego emocjonalnego przywiązania, żadnego zakochiwania się w nim od początku. Zwykły. Seks. Tylko czy teraz, kiedy zostali spojeni, ich związek nadal mógł takim pozostać? Shade wyraził się o nim w sposób bardzo... trwały. Może R-XR mógł znaleźć sposób jak ją z tego

wydostać. A jeśli nie, no cóż. Mieli przed sobą kilka spraw do załatwienia bo przecież nie spędzą dziesiątek - a nawet setek - lat, nienawidząc się wzajemnie. Pokręciła głową, bo odsunęła od siebie myśl o trwałości tego związku. Musiał istnieć jakiś sposób na uwolnienie się z niego, a ona zrobi wszystko co trzeba byleby tylko do tego doprowadzić. Gdzie on się właściwie podziewał? W jej nadwrażliwych po przemianie uszach rozległy się wibrujące odgłosy kroków. O tak. Z walącym sercem podniosła się z ziemi i zgarnęła koc, żeby się okryć. Rozebrała się wczoraj przed przemianą w wilka, a teraz żałowała, że nie zdążyła ponownie się ubrać. Gdy Shade wyszedł zza rogu, nie była pewna czy odczuwa na jego widok ulgę czy nie. Stanął w przejściu, masywnymi ramionami ocierając się o kamienną futrynę. Jego szeroka pierś unosiła się w rytm oddechów. Zapach jego podniecenia i wściekłości owionął ją podmuchem gorącego powietrza. Poczuła przypływ ekscytacji. Niekontrolowanej, rozdygotanej ekscytacji. - Niech cię szlag - powiedział zdartym głosem. - Niech cię szlag za to, że sprawiasz, iż płonę z pożądania. Do ciebie. Nawet ubrany w szpitalny uniform wyglądał tak, że oddech uwiązł jej w gardle. Miał ze sobą papierową torbę z jedzeniem na wynos. Jego oczy przypominały złociste lasery, które sprawiały, że skóra paliła ją wszędzie gdzie spoczął na niej jego wzrok. Nie powiedział ani słowa, gdy rzucił torbę na ziemię i zmniejszył dystans między nimi. Westchnęła, wymawiając jego imię, nienawidząc się za to, że to zrobiła i nie mogąc nic zrobić, żeby to cofnąć. Nie wtedy gdy płonęła z pożądania. Zamknęła oczy, czekając aż ją pocałuje, ale Shade odwrócił ją i popchnął na ścianę, przyciskając pierś do jej pleców. Poczuła jego erekcję napierającą na jej

pośladki przez materiał spodni. Nie mogła się powstrzymać i otarła się o niego jak kotka w rui. - Nienawidzę, kiedy mi to robisz - szepnęła. Wypiął jej biodra ruchem dłoni rozłożonej na brzuchu. - Robię co? - Brutalnie rozsunął na boki jej stopy. - Sprawiasz, że zapominam jak bardzo cię nie znoszę. - Witaj w moim świecie. - Położył dłonie po obu stronach jej głowy i nakrył ją swoim ciałem. - Ja też tego nie chcę, ale jestem tu z tobą. Przez chwilę wydawało jej się, że weźmie ją tak jak teraz, przypartą do ściany. Zachował jednak bezruch, przejmując nad nią dominację w tej prymitywnej, zwierzęcej pozie. Samiec był większy i silniejszy, i weźmie swoją samicę tak jak mu się podobało. Runa zaczęła drżeć z powodu zakazanego oczekiwania. Jedną dłonią zerwał z niej koc, którzy trzymała bezradnie przy piersiach, a drugą zacisnął na jej biodrze i odwrócił ją gwałtownie ku sobie. Jego wzwód wbił się w jej podbrzusze, nie dając o sobie zapomnieć. - Dotknij mnie. - Zacisnął palce na jej biodrze, a drugą rękę wsunął w jej włosy. - Teraz. - Przysunął się bliżej w niezbyt subtelnym rozkazie. O tak. Chciała - wręcz musiała - go dotknąć. Jednak bestia w jej wnętrzu w dalszym ciągu szalała, desperacko pragnąc czegoś więcej niż tylko zwykłego zaspokojenia. Chciała dzikości i erotyzmu z małą domieszką niebezpieczeństwa. Rozpłynęła się od środka na samą myśl. Czując przypływ swawoli i agresji oraz nieco większego uporu, ugryzła go w obojczyk wystarczająco mocno, żeby gwałtownie zaczerpnął tchu. - Zmuś mnie. Jego ciało zrobiło się sztywne jak kołek. - Coś ty przed chwilą powiedziała?

Rzuciła mu zuchwałe spojrzenie. - Powiedziałam „Zmuś mnie". Wyglądał na wstrząśniętego i tak zszokowanego, że prawie wybuchnęła śmiechem. Prawie, bo szok Shadea przeszedł gwałtownie we wściekłość. Dłoń, którą trzymał w jej włosach, zacisnął na nadgarstku. Runa warknęła, próbując wyrwać rękę, ale on nie popuścił nawet na milimetr. Wsadził jej rękę w spodnie i zmusił by objęła nią jego pal. - A teraz - powiedział niskim, gardłowym tonem - pogłaszcz go. Ich spojrzenia zwarły się ze sobą. Drapieżnik we wnętrzu Runy dostał gęsiej skórki na wyzwanie widoczne w oczach Shadea. Kobieca część jej natury zaczęła drżeć na całym ciele. Kobieta, która w ciągu ostatnich jedenastu miesięcy przeszła przyśpieszony kurs dorastania, uznała, że nie lubi jak się jej rozkazuje. Najwyższy czas pokazać temu samcowi, że nie miała zamiaru przekręcić się na plecy i odgrywać roli uległej kochanki. Uśmiechając się, zacisnęła palce na całej jego długości. Pulsował w jej uścisku. Czubek wysunął się przez obręcz jej dłoni, której nie mogła do końca zamknąć. Był wspaniały, taki wspaniały... Odczekała, aż błysk triumfu zapali się w jego oczach, a potem odepchnęła go od siebie tak mocno jak tylko umiała. Shade cofnął się, potykając. Runa opadła na czworaka, gotowa do skoku. - Ty... Zdzieliła go ramieniem w brzuch, wkładając w to całą swoją siłę. Chrząknął i upadł na plecy, osuwając się na łóżko z większym wdziękiem niż by chciała. Jej zwycięstwo okazało się krótkotrwałe. Shade staranował ją jak czołg. Obrócił ją i przygwoździł twarzą do podłogi tak mocno, że powietrze uciekło jej z płuc. Nakrył ją swoim ciałem, unieruchamiając w miejscu.

Jego gorący oddech owionął jej policzek, gdy warknął jej prosto do ucha: - Co się stało z moją nieśmiałą małą Runą? Nieśmiałą. Przypomnienie mocy, jaką nad nią miał, dzięki której udało mu się złamać jej serce, potwornie ją wkurzyło. - Zginęła w szczękach wilkołaka, sukinsynu. Wiła się pod nim, próbując wyswobodzić się z jego uścisku, czując jednocześnie jak z każdym ruchem rośnie jego podniecenie. Jego nabrzmiały penis uciskał jej pośladki. Czuła każde wybrzuszenie, każdą krawędź, przez cienki materiał jego spodni. Znów zaczęła się wiercić, ale tym razem tylko po to by unieść biodra. By zaprowadzić go tam, gdzie było jego miejsce. - Czy sukinsyn taki jak ja mógłby sprawić, że zaczniesz jęczeć z rozkoszy? - Polizał ją po szczęce. Gorące, wilgotne liźnięcie sprawiło, że jęk wyrwał się z jej gardła w chwili, w której to powiedział. - Tak - wydyszała. Boże, jeszcze sekunda, a dojdzie w ten sposób. - Chyba masz rację. Po chwili przygniatający ją ciężar zniknął, ale jego dłoń objęła ją za szyję, przytrzymując policzek przy podłodze. Drugą dłoń wsunął pod jej biodra i uniósł tak, że stała teraz na kolanach. Usłyszała szelest materiału, gdy zsunął w dół spodnie od uniformu. - Chciałem to zrobić już wczoraj, gdy zaciągnąłem cię tutaj i skułem łańcuchem. - Zaciągnął się głęboko i mruknął z uznaniem, a ona domyśliła się, że wyczuł jej pożądanie. - Byłaś w tej samej pozycji co teraz, otwarta dla mnie. Bezbronna. Bezbronna. W tej pozycji nie mogła się ruszyć, była całkowicie zdominowana. Zirytowało ją to, sprawiło że znów chciała oddać mu cios, a mimo to zadrżała z podniecenia, a niezbity dowód żądzy pojawił się u zbiegu jej ud. Wiedziała, że Shade to zobaczył, bo jęknął przeciągle.

- Chcę cię tam polizać - powiedział ochrypłym głosem. - Chcę zacząć nisko na twoim udzie, a potem przejechać językiem przez ten słodki sok, aż dotrę do miejsca, które sprawia, że zaczynasz krzyczeć. Dobry Boże. Zaskomlała, wypychając biodra ku górze, gdy jego słowa sprawiły, że poczuła pierwsze oznaki zbliżającego się orgazmu. - Ale czy mogę ci zaufać i mieć pewność, że nie będziesz ze mną walczyć? - Tak - wyszeptała. - Zaufaj mi. - Pragnęła poczuć jego język między nogami, chciała by ją nim pieścił, by wessał ją w swoje usta, aż zemdleje z rozkoszy. Zamiast tego Shade musnął palcem wewnętrzną stronę jej ud, nabierając nieco jej soków. - Szkoda, że jestem takim sukinsynem. Odwróciła głowę i zobaczyła jak oblizuje palec, patrząc jej prosto w oczy. Ten erotyczny widok wstrząsnął nią. Sekundę później do-sięgnął ją orgazm. - O tak. - Shade puścił jej szyję i wszedł w nią szybkim ruchem bioder. Jej wnętrze zacisnęło się na nim, a skurcze targaj ące j ej ciałem obj ęły go z taką siłą, że syknął, wszedł j eszcze głębiej i tak pozostał. - Niech to szlag - jęknął. - Niech to... szlag. Runa poczuła, jak Shade pęcznieje w jej wnętrzu. Chwilę później posuwał ją tak ostro, że zaczęła się ślizgać na podłodze. Uderzał udami o jej pośladki, z całej siły zaciskając dłonie na biodrach. Właśnie tego pragnęła od chwili, w której się obudziła. Rozkoszowała się wściekłym rytmem, brutalnymi pchnięciami, wilgotnymi odgłosami erotycznej gry... jego okrzykiem, gdy wytrysnął w jej wnętrzu. Kolejny orgazm wziął ją z zaskoczenia, przedzierając się przez jej ciało jak błyskawica. Shade nie przestawał, pompując

biodrami, gdy wstrząsnął nim drugi orgazm. Runa poczuła, jak ogarnia ją kolejny i jeszcze jeden, aż w końcu zaczęła szlochać z rozkoszy i wyczerpania. Z radością powitała jedno i drugie, bo wkrótce obudzi się w dziwnym świecie z demonem u boku, który jej nie chciał i drugim, który pragnął jej... ale martwej. Shade osunął się bezwładnie na ziemię, ciągnąc Runę ze sobą tak, że ułożyli się na boku, wtulając w siebie ciałami. Niech to piekło pochłonie. Czy to był ten rodzaj kosmicznego seksu, który uprawiała ze sobą dwójka życiowych partnerów? Jeżeli tak, teraz rozumiał już dlaczego Eidolon miał gwiazdy w oczach za każdym razem gdy mówił o Tayli. Wspomnienie rozmowy z braćmi dotyczącej losu Runy powróciło, wraz z kilkoma jej zakończeniami, które mogły zniszczyć po-orgazmowy błogostan. Wyobraził sobie Taylę atakującą Runę swoimi srebrnymi sztyletami i tłukącą ją na miazgę przed zadaniem ostatecznego ciosu. No i był też Wraith, który potrafił być brutalnie skuteczny i igrać ze swoją ofiarą jak kot z myszą. Z łatwością mógł rozłożyć Runę na łopatki, ale czy pożywiłby się na niej? Obraz jego brata wpijającego się w jej gardło, podniecającego się tym i wysysającego z niej ostatnią kroplę życia sprawił, że Shade stężał i przyciągnął Runę bliżej siebie. Nie ma, kurwa, mowy, żeby Wraith ją tknął. Eidolon uczyniłby to z litością. Mógł wstrzyknąć jej zabójczy środek usypiający, udając jednocześnie, że pobiera krew czy coś w tym stylu... Nie. Skoro Runa miała umrzeć, on sam będzie musiał zdobyć się na odwagę, żeby to zrobić. Przynajmniej tyle był jej winien. Runa poruszyła się niespokojnie, a on pogładził ją po ramieniu. Jej gładka skóra, w dalszym ciągu pozbawiona kopii

jego dermoire, pokryła się gęsią skórką. Dlaczego znaki po spojeniu jeszcze się nie pojawiły? Czy to możliwe, że on był przywiązany do niej... a ona do niego nie? Jeśli tak, to katastrofa zbliżała się wielkimi krokami. Potrzebował seksu, tak jak ludzie potrzebowali wody. Do przeżycia. Spojonemu mężczyźnie seks mogła zapewnić jedynie jego partnerka. Jeśli więź nie została odwzajemniona, Runa mogła uciec i kochać się z kim tylko chciała. Jeżeli nie uda mu się do niej dotrzeć, umrze. Musiał ponownie odprawić rytuał. Nie mógł pozwolić, żeby była wolna skoro sam był do niej przywiązany. - Runa? - Mmm. Schował twarz w jej włosy, wdychając naturalny, ziemny zapach. - Wstawaj. Musimy doprowadzić się do porządku. Nie odpowiedziała ani nie ruszyła się z miejsca, więc rozkazem odpiął kajdany z jej kostki i zaniósł pod prysznic. Delikatnie postawił ją na podłodze. Posłała mu nieco nieprzytomny uśmiech, chwiejąc się na nogach tak mocno, że bał się, iż upadnie. Bez namysłu wziął ją w ramiona i podtrzymał. Gdy strumienie wody tryskające z dwóch stron uderzyły w jej ciało jęknęła, odrzucając głowę w tył. Niech to szlag, była piękna. Obejmując ją jedną ręką, wylał nieco mydła na jej ramiona. Jej ciało pokryła warstewka perłowego płynu, który wkrótce zaczął ściekać po jej plecach i między piersiami. Ostrożnie i delikatnie, umył ją od stóp do głów, cały czas myśląc, jakim był idiotą, że pozwalał sobie na odczuwanie z tego powodu radości. Runa wydała z siebie erotyczny pomruk, coś między westchnięciem a jękiem, a on przytulił ją mocniej, używając swojego ciała do stłumienia jej orgazmicznych spazmów. Jej odgłosy, dotyk wilgotnej śliskiej skóry na jego skórze...

wystarczyło, by znów stwardniał. Nie żeby potrzebował do tego zbyt wiele, ale po seksie, jaki przed chwilą uprawiali powinien być zaspokojony na wiele godzin. Cholera, tkwił po uszy w kłopotach. Nie powinien był zanosić jej pod prysznic. Powinien był wziąć prysznic i zostawić ją, żeby sama się sobą zajęła. I mogła to zrobić. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Przeczesując jej włosy palcami, poczuł, jak ogarnia go duma z powodu jej siły. Nowa Runa zagrażała jego światu jak żadna inna kobieta. Mimo tego, że nie potrafił wyczuć jej fizycznych i emocjonalnych potrzeb oraz nastrojów, odkrył, że czuje do niej pociąg. Była piękna i teraz pociągała go jeszcze bardziej, gdy odkrył w niej pazur, ale chodziło o coś więcej. Pod powłoką silniejszej, bardziej agresywnej osobowości jaka rozwinęła się u niej w przeciągu ostatniego roku, tkwiła kobiecość i instynkt macierzyński, który szanował. Zawsze mówił sobie, że to on zadbał o swoje siostry i matkę, ale tak naprawdę sytuacja wyglądała odwrotnie. Boże, dlaczego Roag nie mógł związać go z kimś innym? Żadna inna kobieta nie chwytała go za serca tak jak Runa. Żadnej nie udało się wzbudzić w nim takiego instynktu opiekuńczego. Żadna inna kobieta nie sprostała wyzwaniu i nie sprawiła, że się w niej zakochał. Runa w dalszym ciągu była półprzytomna gdy wytarł ją do sucha, lecz kiedy umościł ją w łóżku, udało jej się ziewnąć i wymamrotać: - Jeść. - Tak, przyniosłem jedzenie. Jest zimne, ale jeszcze nigdy nie natrafiłem na zimnego burgera, który,by mi nie smakował. - Wziął torbę z jedzeniem z podłogi. Runa usiadła, nieco zaspana, i wgryzła się we frytki i hamburgery. - Dzięki - powiedziała miedzy kęsami. - Umieram z głodu.

- Właśnie widzę. - Uśmiechnął się gdy przestała wpychać jedzenie do ust, by obrzucić go morderczym wzrokiem. I zarazem kpiącym, bo przeżuła głośno frytkę i posłała mu psotne spojrzenie. Ogarnięty nagłą potrzebą by pogładzić kciukiem jej pełną, dolną wargę, Shade wyciągnął dłoń w jej stronę. Klnąc pod nosem, zreflektował się w ostatniej sekundzie i rzucił jej serwetkę jako wymówkę dla swojego czynu. - Masz ketchup na ustach - skłamał. - I przepraszam cię z powodu ostatniej nocy. Uwiązało mnie na trochę w szpitalu. - Wyciągnął się na łóżku obok niej. To był żart. Runa zamarła w połowie przeżuwania następnego kęsa. Z trudem przełknęła ślinę. - Uwiązało? Mówisz poważnie? Wyglądała tak uroczo, że tym razem, gdy ogarnęła go chęć dotknięcia jej, poddał się temu, wodząc palcem po jej obnażonym biodrze. - Zabawne. Wygląda na to, że kiedy ugryzłaś mnie w lochu Roaga, przeniosłaś na mnie swoją likantropię. Więc gdy przekroczyłem wczoraj Harrowgate i znalazłem się w szpitalu, obrosłem futrem i kłami, a potem próbowałem pożreć połowę personelu. - Ale... - Krew odpłynęła z jej twarzy. - Przecież powiedziałeś, że jesteś na nią odporny. - Owszem, w normalnych okolicznościach. Eidolon twierdzi, że cokolwiek pozwala ci na przemianę w dowolnym momencie, miało wpływ na wirusa i tym samym na... - Twoją odporność. - Zamknęła oczy i oparła się o pokryty skórą zagłówek. - Przykro mi, Shade. Tak mi przykro. Emocje ścisnęły mu gardło - mieszanka radości z powodu tego, że zależało mu na nim wystarczająco, by czuć się winną, wyrzutów sumienia, że przez niego została wilkołakiem oraz gniewu, że pozwolił sobie na to, by cokolwiek do niej poczuć. - Nie ma takiej potrzeby - odparł ochrypłym głosem. - Gdybyś mnie nie ugryzła, umarłbym z bólu, jaki wtedy czułem.

- Mimo to... - Przestań - warknął. - Zjedz wszystko i odpocznij. Za kilka godzin ruszamy do szpitala. - W porządku, Panie Gburowaty. Wrócimy tu później? - Będziemy musieli. - Nachylił się, oceniając jej reakcję. Jakaś chora perwersja kazała mu ją wywołać, gdy powiedział: - Musimy skuć się łańcuchami. To dopiero będzie interesujące. Albo rozerwą się nawzajem na strzępy, albo będą się pieprzyć aż do śmierci. - Razem? - Frytka w jej dłoni zaczęła drżeć. - Żebyśmy mogli się dotykać? Dotykać, smakować... Ciało Shadea stwardniało, gdy jego umysł wypełniły obrazy tego, jakby to było spędzić noc w zwierzęcej postaci i mieć za przewodnika jedynie czysty, zwierzęcy instynkt. Nawet w tej chwili jego własny podpowiadał mu, by przygwoździć ją do łóżka i przewiercić na pół. - Poczułem twoje pożądanie aż z Nowego Jorku - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Przysięgam, że póki oboje żyjemy, już ani jednej nocy nie spędzimy osobno. Wczoraj byłem pod wpływem ciężkich środków usypiających, ale dziś już nie jestem i nic mnie przed tobą nie zatrzyma. Przetoczył się na bok, żeby nie musieć na nią patrzeć i nie odczuwać pokusy, by wziąć ją ponownie. - Skończ jeść i wyśpij się. Musisz być w pełni sił. Gem dopiero co wyszła spod prysznica, założyła parę czystych spodni od uniformu i zdążyła zapiąć stanik, gdy drzwi wspólnej szatni otworzyły się. - Przepraszam, nie chciałem... - Kynan. - Cały dzień próbowała porozmawiać z nim sam na sam, ale facet był mistrzem wykrętów, więc tym razem nie zamierzała zmarnować okazji. - Hej, posłuchaj. Musimy porozmawiać o tym, co wtedy zaszło...

Kynan uniósł dłonie w pojednawczym geście, nie patrząc na jej piersi. Patrzył wszędzie tylko nie tam. - Wszystko w porządku. Nic się nie stało. Odwrócił się, ale ona złapała go za nadgarstek. - Nie, zaczekaj. Proszę. - Nie mamy o czym rozmawiać. - Jego niski już głos zrobił się jeszcze niższy i chropowaty. - Puść mnie. Nie lubię być dotykany. - Nie wierzę ci - odparła łagodnym tonem. - Tay powiedziała mi, że ty i Lori nie mogliście oderwać od siebie rąk. Kynan stężał na całym ciele, ale puls w jego nadgarstku łomotał pod jej palcami. - Nie zaczynaj tego tematu. - Widzę twoje blizny, Ky. Taka już jestem. Mogę je zbadać, otworzyć, sprawić, że będą bolały jeszcze bardziej. - Przygryzła wargę, zastanawiając się, czy nie zraniła go przypadkiem jeszcze mocniej. - Albo mogę pomóc ci je uleczyć. - Nie ma tam niczego, co mogłabyś uleczyć, pani doktor. - Co się stało z Kynanem którego znałam? Tego, który się śmiał, który był łagodny, troskliwy i wyluzowany? Kynan wybuchnął krótkim, gorzkim śmiechem. - On umarł, Gem. Umarł razem z Lori. Jego żoną, którą jednej nocy znalazł w ramionach dwóch innych mężczyzn - zaufanego Strażnika i demona pozbawionego moralności. Wraitha. Zaprzeczył, jakoby sypiał z Lori, ale pożywił się nią na jego oczach i zrobiłby o wiele więcej, gdyby do akcji nie wkroczył Eidolon. - On nie umarł. Po prostu się ukrywa... Sekundę później Gem znalazła się plecami na szafce. Jeden z uchwytów wbił się w jej kręgosłup. Na ramionach poczuła wielkie dłonie Kynana.

- Jego już nie ma - warknął. - Czy ja wyglądam na kogoś delikatnego i troskliwego? - Popchnął ją nieco mocniej, by podkreślić swoje słowa, a potem puścił. - Tracisz na mnie swój czas, Gem. Znajdź kogoś innego kogo będziesz mogła uleczyć. Wyszedł, zostawiając ją z walącym sercem na środku szatni.

Rozdział dziewiąty Łóżko było wygodne, bardziej niż spodziewałaby się tego po jaskini pełnej zabawek sado-maso. Shade zaskakiwał ją na każdym kroku, a ona zaczęła się zastanawiać, czy uda jej się kiedykolwiek go poznać. Z drugiej strony, wyglądało na to, że mieli przed sobą całe życie żeby się poznać nie tylko jako kochankowie, ale także wilkołaki. Rany boskie, tego się nie spodziewała. Pamiętała, jaka była wściekła, gdy dowiedziała się o swojej infekcji, jak bardzo była przerażona, zagubiona i samotna choć miała przy sobie Arika, który pomagał jej przez to przejść. Nie rozumiała fizycznych i behawioralnych zmian, które wystąpiły niemal natychmiast. Bała się o swoją przyszłość i o niewinnych ludzi, których mogła skrzywdzić. Była wściekła za to, jak jej życie usunęło się spod jej stóp i że nie miała już nad niczym kontroli. Shade miał nad nią przewagę, dlatego że urodził się w tym dziwnym świecie i wiedział już o istnieniu wilkołaków. Mimo to, gdy przesunęła palcem po pokrytych skórą kajdankach zwisających ze słupka łóżka, on był facetem przywykłym do przejmowania kontroli w i poza sypialnią. Konieczność poddania się mu w ciągu trzech nocy w miesiącu nie mogła skończyć się dobrze. Ziewając, zerknęła na budzik przy łóżku. Ona i Shade spali przez sześć godzin. Przekręciła się ostrożnie na bok, żeby go nie obudzić. Leżał zwrócony w jej stronę z wyrazem spokoju

na twarzy. Dziwny pierścień wokół jego szyi poruszał się przy każdym oddechu. Wzór miał ten sam ciemny kolor co dermoire pokrywająca jego prawą rękę. Odgarnęła mu lśniące włosy z szyi gdzie jego osobisty symbol, niewidzące oko, zdawało się, no cóż, patrzeć na nią. Z każdym oddechem, z każdym przełknięciem śliny falował, śledząc każdy jej ruch. Czując się nieco nieswojo, musnęła palcem skórę jego ramienia, śledząc wgłębienia w jego mięśniach, aż dotarła do ręki. Dermoire ciągnęła się aż do jego długich palców, tych, które ją pieściły, penetrowały, doprowadzały do niewiarygodnych orgazmów więcej razy niż mogłaby zliczyć. Podniecenie zaczęło iskrzyć w jej żyłach na samą myśl. Rany, była w kompletnej hormonalnej rozsypce. Wilcza strona zwiększyła jej libido, a pełnia księżyca tylko to pogarszała... jednak przebywanie w pobliżu Shadea przypominało dolewanie oliwy do ognia. Kilka minut spędzonych w strumieniach zimnej wody było całkiem dobrym pomysłem. Przekręciła się na swoją stronę łóżka, przerzuciła nogi ponad krawędzią... i sekundę później znalazła się na materacu przygnieciona ciałem Shadea. - Nie tak szybko. - Głos miał zaspany i cudownie ochrypły, a jego wpółprzymknięte oczy płonęły złotem. Jego penis spoczywał w zagłębieniu jej uda. - Zamierzałam wziąć prysznic. Przyłączysz się do mnie? - Później. - Wtulił twarz w jej szyję, skubiąc delikatnie wrażliwą skórę. - Po tym jak z tobą skończę. - Poczułeś moje... uhm... podniecenie? Jego palce zniknęły między jej nogami,, by dotknąć śliskiej kobiecości. - Tak, i czuję nadal. - Wiesz, co mam na myśli.

Polizał językiem miejsce, które przygryzł. - Obudziło mnie. Czemu pytasz? - Dlatego - jęknęła, przechylając głowę w bok, by dać mu lepszy dostęp - że wcześniej powiedziałeś, iż poczułeś moje pożądanie aż z Nowego Jorku. Zastanawiałam się, czy już zawsze będziesz to czuł. Uniósł głowę, żeby na nią spojrzeć. Jego oczy nie były już zaspane. Płonęły intensywnie. - Jesteśmy spojeni. Jestem świadomy wszystkiego co czujesz. Wygiął plecy w łuk i wszedł w nią. - Kiedy pragniesz seksu, jestem zmuszony go zapewnić. - Nawet j eśli j esteśmy w innych stanach? W innych kraj ach? - Tak, ale to już się nie powtórzy. - Przycisnął jej nadgarstki nad głową i zaczął powoli poruszać biodrami. - Żadna moja partnerka... - Urwał z przekleństwem na ustach. - Nie podoba ci się to słowo, co? - Choć raz pragnęła przebiec dłońmi po jego ramionach, które prężyły się pod wpływem jego potężnych pchnięć, wbić palce w jego mięśnie gdy dochodziła, ale zacisk na jej nadgarstkach się wzmocnił. - Jakie słowo? - Partnerka. Pokręcił głową. Gęste włosy opadły mu na twarz. - Nie podoba mi się nic z tego co się ostatnio wydarzyło. Wygięła plecy, by przyjąć go w siebie jeszcze głębiej. - Nawet to? Jego twarz pociemniała od emocji, których nie potrafiła nazwać. - Jesteś podniecona. Więź zmusza mnie do tego, by ci służyć. - Że co proszę? - Słyszałaś. - Zaczął ruszać się jeszcze szybciej. Jego ruchy stały się niemal mechaniczne. - Miejmy to już z głowy. - Jeśli myślisz, że pieprząc mnie robisz mi przysługę - warknęła - to możesz już przestać i pieprzyć się sam.

Zatrzymał się, ale nie wycofał z jej ciała. - Rok temu nigdy byś mi czegoś takiego nie powiedziała. - Głos Shadea przypominał niski, ochrypły warkot. - Żadna kobieta, którą kiedykolwiek wziąłem do łóżka, nigdy nie ośmieliłaby się mówić do mnie w ten sposób. Piorunując go wzrokiem, próbowała wyrwać dłonie z jego uścisku. - Pewnie dlatego, że każda z nich zwisała z sufitu zakuta w kajdany. - Celna uwaga. - Zerknął w stronę narzędzi tortur i rozkoszy zwisających ze ścian, jakby chciał wybrać jedno z nich dla niej. Zadrżała na tę myśl. Nie była tylko pewna, czy to ze strachu czy z podniecenia. - Chcesz mi zrobić to samo? Roześmiał się, jakby to, co powiedziała absolutnie wykraczało poza rzeczywistość. Co zresztą potwornie ją wkurzyło, bo niby czemu miałby cieszyć się w ten sposób towarzystwem innych kobiet, a jej już nie? I czemu, u licha, w ogóle ją to zdenerwowało? - Podoba mi się twoja odwaga, mały wilczku. Ale przydałaby ci się odrobina... dyscypliny. - Mój ojciec mówił to samo. - Skrzywiła się, żałując zarówno słów jak i wspomnień, które prześlizgnęły się przez szczelinę jaką im zrobiła. Ten mały bachor potrzebuje dyscypliny. Jej ojciec mawiał tak na chwilę przed tym, jak rzucał się na nią z paskiem, drewnianą łyżką czy czymkolwiek co miał akurat w ręku. Jako dziecko była buntownikiem i sprzeciwiała się rodzicom na każdym kroku, wprawiając ojca alkoholika we wściekłość graniczącą z użyciem przemocy. Jakim więc cudem mogła oglądać kolekcję pejczy i pozostałych, niemożliwych do zidentyfikowania przedmiotów Shadea i nie myśleć o nich jak o instrumentach stworzonych do zadawania bólu? Była kompletnie popaprana.

Shade pogładził ją kciukiem po policzku. - Runa? Hej, nic ci nie jest? - Puścił w końcu jej nadgarstki i podniósł się na łokciach, żeby się z niej zsunąć. - Zrobimy to później. - Nie. - Zacisnęła nogi wokół jego bioder. - Myślę... myślę, że zrobisz mi przysługę, jeśli dalej będziesz mnie... no wiesz. - Teraz, kiedy gniew osłabł, nie umiała być tak bezpośrednia, jak by chciała. - Pieprzyć? Rumieniec wypłynął na jej policzki, a w środku rozpaliło się pożądanie. -Tak. - Jesteś pewna? - Gdy skinęła twierdząco głową, wślizgnął się do jej wnętrza, wzdychając z ulgi. - To dobrze, bo gdybyśmy teraz przestali znów ogarnąłby mnie ból. - Tak jak wtedy w lochu? - Delikatnie, tak żeby nie zdał sobie sprawy z tego, że ją uwolnił, położyła dłonie na ciepłej skórze jego ramion. Kiedy prawie umarłeś? - Nie było tak źle. Ledwie zaczęliśmy. Nie jestem jeszcze na tyle pobudzony. W końcu udałoby mi się rozładować napięcie, ale wolałabyś wtedy trzymać się ode mnie z dala co najmniej przez kilka godzin. Jej serce wykonało małego fikołka na myśl, że cierpiałby z jej powodu. Do cholery, nie powinno trzepotać za każdym razem z byle jakiego powodu. Wyglądało na to, że szukało wymówki, by znów się w nim zakochać. Najwidoczniej jej serce miało bardzo krótką pamięć. Shade polizał jej sutek, sprawiając, że wszystkie myśli uleciały jej z głowy. - Czujesz mnie? Uśmiechnęła się, bo owszem - czuła, jak rozciąga jej wrażliwe wnętrze, docierając aż do miejsca, które sprawiało, że szalała z rozkoszy.

-Uhm. Chwycił ją za lewe ramię, to, na którym według niego powinny pojawić się identyczne znaki jak jego, ajej serce zamarło w piersi, bo choć ten jeden raz chciała go dotknąć. - Nie o to mi chodzi. Pytam czy naprawdę mnie czujesz? Wyczułaś moją przemianę w warga? Mój nastrój tego ranka? Splatając kostki na plecach Shadea, zaczęła się wić pod jego ciałem, zirytowana faktem, że rozmowa zakłócała ich stosunek. - Nie. Nie wyczułam niczego. A miało być inaczej? - Chyba tak. - Zdjął z pleców jej nogi i zszedł z łóżka. - Zostań tu. Jej ciało drżało z potrzeby, gdy wychodził z pokoju, ale wrócił już po minucie. Niosąc w ręku kuchenny nóż. - Hmm... Shade? - Ciii. - Nakrył ją swoim ciałem i wszedł w nią jednym ostrym ruchem bioder. - Nie zrobię ci krzywdy. - Wiem. - Skąd? Nie miała pojęcia, ale w tej chwili po prostu wiedziała. Shade zastygł w bezruchu na ułamek sekundy, a chwilę później wciskał ją w materac z bezlitosną, cudowną mocą. Jej orgazm przyszedł nie wiadomo skąd. Shade rozciął nadgarstek i przycisnął do jej ust, gdy dochodziła. Na jej zęby i język spłynęła krew o metalicznym posmaku. - Pij - rozkazał ochrypłym głosem, a ona nie mogła się oprzeć, mimo że każdy nerw w jej ciele się temu sprzeciwiał. Przypomniała sobie, jak robili to w tym dziwnym półśnie w lochu. Seks był wtedy wytworem wyobraźni, choć jednocześnie bardzo realnym. Nie mogąc się powstrzymać, połknęła kilka chciwych haustów. Wraz z każdym łykiem jej orgazm osiągał wyższe stadium i ciągnął się w nieskończoność. Krew Shadea była jak płynny seks. Gdy wchodził w nią raz za razem i dotarł na swój

szczyt, jej nie chciał się skończyć. Przez jej ciało przetaczał się orgazm za orgazmem i kiedy wydawało jej się, że to już koniec, dopadał ją następny. Stopniowo zaczęła tracić świadomość i jak przez mgłę czuła ciężar spoczywającego na niej Shadea, jego zdyszany oddech i ochrypły głos. - Runa? - Próbował wyrwać rękę, ale ona przyssała się do niej zębami i ściskała dłońmi, nie mając najmniejszego zamiaru się od niej odrywać. Tak długo jak piła pojawiał się kolejny orgazm i... - Runa! Przetoczyła się przez nią fala ekstazy, a po niej zaczęły napływać kolejne. Poczuła ukłucie bólu na policzku, ale miała to gdzieś. Rozkosz pochłonęła ją bez reszty, zabrała wyżej niż kiedykolwiek udało jej się dotrzeć. Ból przybrał na sile. Przez opar orgazmicznej mgły dotarło do niej, że Shade ściska ją za szczękę, zmuszając do otwarcia ust. Puściła go niechętnie, a on wzdrygnął się, ściskając przedramię. Jęknęła, nie mając siły się ruszyć, gdy wspaniały orgazm w końcu zniknął. - Co się stało? - Jej głos przypominał ledwie słyszalny bełkot. Kącik ust Shadea uniósł się w wyrazie rozbawienia, co ją zaskoczyło, biorąc pod uwagę ból, jaki musiał odczuwać. - Gdybym cię lepiej nie znał, powiedziałbym, że jesteś w połowie wampirem. Rozkosz wróciła, eksplodowała, a ona zaczęła drżeć w kolejnym uniesieniu, miotając się dziko. Shade obserwował ją na wpół przymkniętymi oczami. Intensywność jego spojrzenia mogła przyprawić o omdlenie. - Piękna - szepnął z nutą podziwu w głosie. - Jesteś taka piękna, kiedy dochodzisz. Czuła się piękna, gdy spoglądał na nią w ten sposób. Piękna i bezbronna.

Dysząc, zacisnęła dłonie na prześcieradle. - Dlaczego? Dlaczego znów kazałeś mi pić swoją krew? Wiedziała, że w jakimś stopniu powinna być zdegustowana faktem, że właśnie połknęła jego krew, lecz po niemal roku jedzenia surowego mięsa przez trzy noce w miesiącu trochę już do tego przywykła. - Nie masz jeszcze znaków na skórze. Mam nadzieję, że kolejna próba sprawi, że się pojawią. - Może nie wszystkie gatunki je mają. Shade uciekł wzrokiem w bok. - Może. Siadając, chwyciła za jego przedramię. - Czego mi właściwie nie mówisz? - Niczego czym musiałabyś się martwić. - Wstał, wyrywając się z jej uścisku. - Musimy iść. Najpierw pójdziemy do ciebie, żeby zabrać trochę ubrań. Potem przeprowadzimy na tobie kilka badań w Szpitalu i wrócimy tu nim zapadnie zmrok. Częścią jej misji w Pułku było nauczenie się możliwie jak najwięcej rzeczy o szpitalu demonów, więc wizyta w nim stanowiła ku temu świetną okazję, ale wykonywanie rozkazu wydało jej się teraz nie na miejscu. Było jak zdrada. Dobry Boże, miała już dość problemów na głowie z tym, czy powinna czy nie powinna słuchać rozkazów swojego dowódcy, który - tak się akurat złożyło - był też jej bratem. Będzie musiała sprawdzić szpital i zdecydować, co robić dalej. - Tylko mi nie mów, że mam się nie martwić, Shade. Nie wtedy, gdy widzę, że ciebie samego coś gryzie. W oczach Shadea pojawił się mroczny cień, zmieniając je w poważne i czarne, i przyprawiając ją o dreszcz. - Masz rację. Tak długo jak Roag żyje, mamy wszelkie powody, żeby się martwić.

Nikt nie lubił leniwego dnia w szpitalu, a Kynan chodził wtedy po ścianach. Nie należał do typu faceta, który pocałuje-cię--w-kuku-i-wszystko-będzie-dobrze. Pragnął krwi i flaków, życia lub śmierci. Przypadków, które wpompowałyby co najmniej cztery litry adrenaliny w jego organizm. Jako wojskowy sanitariusz właśnie w tym był najlepszy, bez względu na ogień czy burzę. Nie obchodziło go nawet czy jego pacjenci byli ludźmi. Psy potrącone przez samochód czy podziurawione przez kule wielbłądy miały zapewnioną jego opiekę na równi z ludźmi. I demonami. Kynan wypuścił powoli powietrze, czując jak wspomnienie miażdży mu klatkę piersiową. On i Lori, która również zaciągnęła się do wojska, byli małżeństwem od czterech lat. Stacjonowali w Fort Lewis, ale jego przenieśli do Afganistanu. W dniu, w którym na zawsze zmieniło się całe jego życie, udał się na pomoc grupie Rangerów, którzy zostali wpędzeni w zasadzkę i przyparci do muru. Gdy jego zespół zjawił się na miejscu, Rangerów nie było nigdzie w zasięgu wzroku, a sądząc po ilości krwi, jaka rozprysła się jak farba po górskich głazach, nie mogli ujść daleko o własnych siłach. Zespół Kya rozpoczął poszukiwania, które skończyły się tym, że jego ekipa trafiła prosto na linię ognia. Pośród świstu kul i niekończących się, wstrząsających ziemią wybuchów, Kynan został oddzielony od zespołu i ścigany przez talibskich bojowników. Znalazł kryjówkę w jaskini. Opatrzywszy ranę na nodze, wezwał pomoc przez radio. Przekaz był urywany, a on nie miał pojęcia czy kawaleria ma w najbliższym czasie zamiar ratować jego tyłek. Przybrawszy pozycję obronną, natrafił na to, co zostało z Rangerów. Obok nich leżały ciała żołnierzy wroga, a między świeżymi szczątkami znajdowały się rozsypane setki zwierzęcych i ludzkich kości. Umysł Kya ledwie zarejestrował to okropieństwo, gdy dwugłowy potwór - demon, o czym Kynan teraz wiedział

- wynurzył się z czeluści jaskini. Postrzelił go, a potem próbował uratować życie, głównie dlatego, że ktoś gdzieś mógł chcieć, żeby ten stwór pozostał przy życiu. Żołnierze wroga zaatakowali kiedy był wytrącony z równowagi i strzelił w gardło. Jego wspomnienia od tamtej chwili były w najlepszym razie zamazane, ale później dowiedział się, że gdy znaleźli go jego ludzie, odkryli rozdarte na strzępy ciała wrogich żołnierzy. Nie natrafiono na ślad potwora, ale krótko po tym, jak Kynan obudził się w szpitalu wojskowym po operacji, jaka uratowała mu życie, Faceci w Czerni - cóż, a właściwie w zieleni - zjawili się po niego. Jego służba dobiegała już końca, więc nie mogli przydzielić go do supertajnej paranormalnej jednostki obronnej, Pułku R-XR, ale jego cywilny odpowiednik, Aegis, dał mu propozycję nie do odrzucenia. Zaoferowali podwójną stawkę, dodatki medyczne i emerytalne oraz własny oddział, który miałby nadzorować razem z Lori. Chcieli również żeby podróżował, by trenował innych Regentów zarówno pod względem taktycznych metod walki jak i ratownictwa medycznego. Tak więc w momencie, w którym został zwolniony z honorami ze służby w armii, on i Lori zaciągnęli się do walki z demonami. Zabawne, że wylądował w szpitalu dla demonów, gdzie ratował im życie. W tej chwili stał w izbie przyjęć, wypełniając kartę niemowlęcia demona Daeva, które zostało przyniesione z powodu kaszlu. Kaszlu. Chryste Panie, rodzice demony potrafili być równie paranoiczni co ludzcy. Usłyszał kroki i poczuł ciepły powiew powietrza, który towarzyszył doktor Shakvhan, starożytnemu sukubowi, który za dnia praktykował druidzką medycynę, a nocami kradł ludzkie dusze. Kynan nie miał żadnego problemu z tym by

z nią pracować, ale poza murami szpitala doktor Shakvhan na sto procent miałaby do czynienia z ostrą końcówką jego noża. - Wypisałeś rano tego Neethula? - spytała głosem ociekającym zmysłową obietnicą, której wcale nie udawała. - Czemu pytasz? Wzruszyła jednym kształtnym ramieniem sprawiając, że jej włosy w odcieniu perłowego blondu rozbłysły. Nic dziwnego, że ludzcy mężczyźni dobrowolnie szli z nią na spotkanie śmierci. Wyglądała, jak króliczek z rozkładówki Playboya. - Eidolon chciał, żebym pobrała próbkę krwi do banku DNA. Kynan z pedantyczną wręcz drobiazgowością uzupełnił dane w karcie pacjenta. - Zrobiłem to dziś rano. Eidolon wpadał w szał, jeśli jakiś pacjent został wypisany bez sprawdzenia jego obecności na jego liście skatalogowanych gatunków. Jakikolwiek gatunek demona, który nie był wcześniej przyjmowany w szpitalu, musiał przejść testy DNA i zostać poproszonym o oddanie krwi do banku na przyszłość oraz na użytek pacjentów z tego samego gatunku. Doktor Shakvhan uśmiechnęła się i poklepała go po głowie. - Odpowiedzialny z ciebie człowiek. Myślę, że mogłabym zostawić twoją duszę nietkniętą po tym, jak już pozbawiłabym cię nasienia. Odeszła, kołysząc biodrami w sposób, który większość mężczyzn przyprawiłby o zadyszkę. Kynan nie dyszał dla nikogo od momentu, w którym umarła jego żona, i nie miał zamiaru dyszeć teraz, zwłaszcza z powodu złego sukuba. Raz już prawie dyszałeś z powodu Gem. Pieprzyć to. Nie miał ochoty się w to zagłębiać. Poza tym, że jego ciało zdecydowanie miało ochotę się w to zagłębić. Stwardniał na samą myśl o Gem, na wspomnienie tego, jak stała w szatni z pełnymi piersiami nie mieszczącymi się

w miseczkach czarnego stanika, na wspomnienie tatuażu jakiegoś rodzaju smoka pokrywającego jej płaski, wyrzeźbiony brzuch z zębami narysowanymi w taki sposób, by wyglądało jakby zaciskał kły na kolczyku w jej pępku. Łagodny i delikatny. Zachowywał się tak w stosunku do Lori i przekonał się na własne oczy dokąd go to zaprowadziło. Może teraz, po tej całej sytuacji w szatni, Gem zrozumie to, co chciał jej przekazać. Może uświadomi sobie, że część blizn nie zagoi się nigdy. Wepchnął kartę swojego pacjenta do przegródki z większą siłą niż to było konieczne i sięgnął po kolejną, gdy portal Har-rowgate zaczął brzęczeć. Natychmiast poczuł przypływ adrenaliny, który ku jego uldze zatarł wszystkie myśli związane z Gem. Formalnie rzecz biorąc, jego zmiana skończyła się dziesięć minut temu, ale był skłonny zostać nieco dłużej gdyby trafiło się coś naprawdę fajnego. Jego ulubionymi przypadkami od zawsze były poszarpane i oderwane kończyny. Zapach krwi wyprzedził pacjenta. O tak, to dopiero będzie coś. Podbiegł do portalu, zatrzymując się z szokiem, gdy wytoczył się z niego Wraith. Jasna cholera. Demon wyglądał, jakby stoczył kilka rund z gigantycznym blenderem. Trzymał się za ramię, jedna ręka zwisała bezwładnie do jego boku, a strumień krwi spływał na podłogę. Głębokie rany pokrywały całe jego ciało, odsłaniając ścięgna i kości, ale Wraith szczerzył zęby w uśmiechu tak szerokim, jakby właśnie zrobiono mu pierwszego w życiu loda. - Wezwij Gem i zadzwoń po Eidolona - nakazał pielęgniarce. Natychmiast. - E poszedł do domu godzinę temu, ale musiał przy tym być. Kynan objął Wraitha w pasie, żeby nie osunął się na podłogę. - Cholera, ważysz chyba z tonę. - Poprowadził go w stronę jednej z wolnych sal. - Co się stało?

Wraith jęknął, gdy opadł na stół. - Zostałem postrzelony. - Zdjął dłoń z ramienia, gdzie z rany o wyraźnych krawędziach sączyła się krew. - Stary, pozostałe rany nie są od kul - powiedział Kynan, zakładając gumowe rękawiczki. - Maczety. Tylko Wraith byłby zdolny do tego, żeby dać się posiekać przez maczety. - Znowu ścigałeś afrykańskich rebeliantów? - Może. - Uciskaj ranę. - Najwidoczniej układ oddechowy Wraitha działał bez zarzutu, więc Kynan szybko sprawdził puls we wszystkich jego kończynach. Wyglądało na to, że nic mu nie jest, ale medycyna ratownicza w szpitalu dla demonów cholernie różniła się od tej w szpitalu dla ludzi, głównie dlatego, że każdy gatunek demona posiadał inne, normalne dla niego objawy czynności życiowych, inną anatomię, próg śmiertelności... więc Kynan musiał dużo improwizować. Rozciął koszulę Wraitha nożycami, a potem delikatnie odsunął materiał. Zaschnięta krew przylgnęła miejscami do skóry, ale to była łatwiejsza część. Jego rany wyglądały naprawdę paskudnie. Parawan oddzielający ich od reszty pomieszczenia rozsunął się, a do środka weszła Gem. - Łał. Wdałeś się w bójkę z naprawdę dużym kociakiem. - Bardzo zabawne, Gem. A teraz zabierz tu swój wesoły tyłeczek i possij mojego... ała! Kurwa mać! - Wraith rzucił Kynanowi mordercze spojrzenie. - Przepraszam. - Kynan cisnął zakrwawioną koszulę na ziemię. Kawałki materiału przylgnęły do ran. - Gówno prawda. Zrobiłeś to specjalnie. - Nie udowodnisz mi tego. - Kynan zbadał jedno z najgłębszych nacięć. Seminusy leczyły się bardzo szybko. Krwotok Wraitha znacznie zmalał, ale nie wystarczająco. - Jeśli

dzięki temu poczujesz się lepiej to wiedz, że E jest już w drodze. Wyleczy cię w pięć minut i znów będziesz mógł ścigać swoich maniakalnych ludobójców. Gem uniosła kciukiem jedną z powiek Wraitha. - Znowu wysysałeś ćpunów? Wraith wydał z siebie pełen oburzenia pomruk. -Nie. Kynan wsadził w uszy słuchawki stetoskopu. - Ale żywiłeś się Afrykanami, prawda? - No raczej. Gdy Gem rzuciła Kybwi pytające spojrzenie, powiedział: - Bojownicy są śmiertelnie niebezpieczni. Kompletnie dzicy i całkiem stuknięci z powodu ciężkich drągów. - To by tłumaczyło te szkliste oczy. - Co się stało? - Eidolon wszedł do pokoju ubrany w brązowe bojówki i niebieską płócienną koszulę. - To co zwykle - odparła Gem. Wskazała na Ciskę, która przygotowywała instrumenty. - Przynieść jednostkę krwi. Jakiegokolwiek gatunku. - Niech to szlag, Wraith - mruknął Eidolon. - Dlaczego to sobie robisz? Kynan przesunął zimny koniec stetoskopu na plecy Wraitha, który wzdrygnął się z zimna. - Był tam zaledwie z tuzin żołnierzy. Nagle zorientowałem się, że walczę z całą pieprzoną armią. - Miałeś szukać Roaga. - Szukałem. To była moja przerwa na lunch. Eidolon schylił się by zbadać ramię Wraitha. - Zostałeś postrzelony. Wraith prychnął pod nosem. - Tchórze. Poważnie. Kto przynosi pistolet do walki na noże? To oszustwo. - Nie miałeś broni? - spytał Kynan.

Na twarzy Wraitha odmalował się wstręt. - Strzelanie do ludzi nie jest szlachetne. - Chcesz powiedzieć, że nie strzelałeś do ludzi, którzy cię postrzelili? - Jasne, że strzelałem. Rozbroiłem jednego typa i zabiłem tylu ilu się dało zanim udało mi się uciec w stronę najbliższego portalu. Dermoire na ramieniu Eidolona zaczęło migotać, gdy przelewał energię w ciało Wraitha. Na oczach Kynana rany zaczęły się zasklepiać. Wraith jęknął, obnażając zęby. Jego kły wydłużyły się, a Kynan prawie czuł jak pulsują. Proces gojenia potrafił być bolesny - Kynan sam go doświadczył parę miesięcy temu, gdy został pogryziony przez Cruentusa w trakcie jazdy ambulansem. Ciska wróciła z woreczkiem krwi i podała ją Wraithowi, który wgryzł się w torebkę. - Ohyda - wymamrotał Kynan. Wraith uniósł brew. - A co? Zgłaszasz się na ochotnika, żeby oddać swoją? - Chciałbyś. Wraith prychnął, lecz zanim zdążył wypluć z siebie jakąś idiotyczną uwagę, E kiwnął głową z satysfakcją. - Gotowe. A odnośnie rany po kuli... - Zerknął na Kya. - Będzie potrzebne znieczulenie miejscowe. - Nic mi ni jest - powiedział Wraith. - Będzie bolało jak cholera, bracie. Ky, przynieś zastrzyk. - Powiedziałem, że nic mi nie jest - powtórzył niskim głosem, który zawibrował w pokoju. Eidolon stanął tuż przed bratem z oczami w kolorze złota - co oznaczało, że albo był podniecony albo wkurzony, a skoro Tayli nie było w pobliżu... - Nie zaczynaj, Wraith. Na jakiś czas skończysz z bijatykami. I prawdopodobnie z seksem. I substancjami chemicznymi. Najwyższy czas wyluzować.

- Nie. Chcę. Żadnego. Znieczulenia. Małe czerwone punkciki zaczęły przebijać się przez złoto w oczach, gdy jego wściekłość osiągnęła wyższy stopień. Wkrótce sytuacja zacznie przybierać paskudny obrót. - Weź zastrzyk, stary - odezwał się zza zasłony Shade. Wokół gardła miał nowy znak dermoire, a u boku nieznajomą kobietę. Czyżby to była jego partnerka? Kynan nie miał pewności. Miała na sobie dżinsy i jedwabną bluzkę z krótkim rękawem, spod której widać było opalone ramiona bez jakichkolwiek znaków dermoire jakie miała Tayla. W oczach Wraitha pojawił się lodowaty błysk - najwidoczniej zauważył to samo. Przynajmniej odwróciło to jego uwagę od zastrzyku. - Weź zastrzyk - powtórzył Shade niskim, kojącym głosem. - Jeśli E mówi, że go potrzebujesz, to go potrzebujesz. Wraith spojrzał na niego spode łba, ale jeśli miał kogokolwiek posłuchać, to tym kimś z pewnością był Shade. - Dobra, wszystko mi jedno. Daj mi ten cholerny zastrzyk, człowieku. - Gdy Ky wsadził igłę w ranę, Wraith złapał go za nadgarstek. - Zrób tak, żeby bolało. - Niczego bardziej nie pragnę. W ciszy jaka zapadła, Kynan słyszał niski, jednostajny warkot, jaki wydawał z siebie Wraith, wpatrując się w nieznajomą jakby była wrogiem. Shade wyczuł wrogość Wraitha. Obaj bracia spojrzeli sobie prosto w oczy. Sytuacja nie wyglądała zbyt ciekawie, choć Kynan nie miał pojęcia co się właściwie działo. Jednak w tym momencie złagodzenie napięcia bardzo by im się przydało. Wiedział, że nie powinien tego robić, ale gdy wstrzykiwał znieczulenie, powiedział: - Hej, Wraith. Mam nową grę na X-Boxa. Naprawdę brutalną. Zamierzam się dziś kompletnie nawalić i pograć. Chcesz spróbować skopać mi tyłek?

Wraith odwrócił głowę w jego stronę. - Dlaczego mnie o to pytasz? - Dlatego, że zawsze tłuczesz mnie na miazgę na sali gimnastycznej, a ja chcę się wreszcie odegrać. Wraith zmrużył oczy, jakby domyślił się, że to podstęp. Nie mógł się jednak powstrzymać, żeby nie drażnić się dalej. - Daję ci niezły wycisk, co? Bez kitu. Kynan trenował z Wraithem od miesięcy, ucząc się nowych technik walki i ulepszając stare, ale wiedział, że nigdy nie opanuje nawet jednej dziesiątej tych umiejętności, w których Wraith był mistrzem. - W grze również skopię ci dupę - powiedział Wraith, ograniczając się jedynie do wzdrygnięcia, gdy Ky wyciągnął igłę strzykawki z jego ciała. - Nie masz żadnych szans. Wraith prychnął. - Zetrę cię na proch. Eidolon skinął nieznacznie głową w subtelnym podziękowaniu za rozładowanie wybuchowej sytuacji. Ky odwzajemnił się tym samym i zrobił błąd spoglądając na Gem. Mógł co prawda zgasić lont z jednej laski dynamitu, ale po błysku w jej oczach poznał, że między nim, a Gem był istny pożar.

Rozdział dziesiąty Shade nie czekał dłużej w izbie przyjęć by odpowiadać na pytania i słuchać wykładów na temat Runy. Zaprowadził ją do laboratorium, posadził na krześle i wydał polecenie Frankowi, technikowi i jednemu z nielicznych ludzi pracujących w szpitalu, by pobrał krew i przeprowadził wszystkie możliwe testy. Potem czekał tuż pod drzwiami, skąd obserwował wszystko co działo się wokół, bo nie miał zamiaru pozwolić, żeby ten facet dotykał Runy podczas jego nieobecności. Sam wolał pobrać krew, ale wiedział, że jego bracia mogli zjawić się w każdej chwili i zacząć zadawać pytania, na które nie chciał odpowiadać. Obserwował Runę przez okienko, niewytłumaczalnie zadowolony z faktu, że jak na osobę, która nigdy wcześniej nie była w szpitalu dla demonów, rozglądała się dokoła z ciekawością, a nie przerażeniem. Z drugiej strony wiedziała, że stoi tuż za drzwiami. Zapewnił ją, że nie stanie się jej nic złego tak długo jak on będzie w pobliżu. Co za wielkie, pieprzone kłamstwo. Jego wnętrzności skręciły się, gdy oderwał od niej wzrok. Zbyt mocno się do niej przywiązywał, zbyt szybko, a ten poranny seks tylko pogorszył sytuację. Nie tylko skłamał, mówiąc przez zaciśnięte zęby o tym, że będzie na każde jej skinienie - cholera, prawdopodobnie potrzebował jej bardziej niż ona jego - ale udręczone spojrzenie Runy, gdy wspomniała o ojcu, było dla niego jak szpikulec do lodu wbity prosto w serce.

Kryła się za tym jakaś bolesna historia, a on miał przeczucie, że była powiązana z ciemnością i poczuciem winy, jakie w niej wyczuł. Nie chciał jednak o tym wiedzieć. Nie chciał jej związywać tak jak to robił z pozostałymi kobietami w przeszłości, by wyciągnąć tę ciemność na wierzch poprzez seks i ból. Tak długo jak Runa będzie się starała trzymać to tylko dla siebie, będzie w porządku. W chwili, w której zdecyduje się opowiedzieć otwarcie o swojej przeszłości i uzna, że chce się pozbyć poczucia winy czy tego, co naznaczyło jej duszę, on będzie zmuszony zrobić wszystko, by to z niej wyciągnąć. Ta myśl sprawiła, że zrobiło mu się niedobrze. I o co, u diabła, chodziło z tym brakiem dermoire7. Nawet po drugim podejściu tego ranka... nie pojawił się żaden znak. Cholernie niedobrze. Eidolon podszedł do niego ze zmartwieniem widocznym w ściągniętych brwiach i zaciśniętych ustach. - Gdzie jest Wraith? - spytał Shade. - Wydawało mi się, że swoimi pytaniami będzie chciał mi wiercić dziurę w brzuchu. - Wyszedł razem z Kynanem. Powiedziałem mu, że jeden z nas wystarczy, żeby to robić. - Gówno prawda. Wraith nigdy by tego nie kupił. Eidolon wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Masz rację. Ale wytłumaczyłem mu, że ja wiem jak to jest mieć partnerkę i że będę wiedział jak sobie z tobą poradzić. Dodałem, że wszystko co powie sprawi, że zaszyjesz się gdzieś w głuszy i już nigdy więcej cię nie zobaczymy. - Nigdy do tego nie dojdzie. Ponury wyraz twarzy zastąpił uśmiech Eidolona, przypominając im obu o tym, że Shade miał naprawdę przerąbane. - Wiem o tym. Ale on nie. - Wszystko z nim w porządku? - Jest osłabiony po odstawieniu krwi ćpunów. Robi co może żeby poradzić sobie jakoś z całą tą sytuacją z Roagiem i Skulk

oraz faktem, że wpakowałeś się w nie lada kłopoty, ale wydaje mi się, że zbyt łatwo przyjmuje to wszystko do wiadomości. - A więc to tylko kwestia czasu kiedy całkiem mu odbije. Eidolon przeczesał dłonią swoje krótkie, ciemne włosy. - Nie wspomniałeś ani słowem o tym, że Runa nie ma znaków. - Gdy Shade wzruszył ramionami, E ciągnął dalej. - Czy ona w ogóle cię wyczuwa? Czy więź nie jest przypadkiem jednostronna? Shade zerknął na Runę przez okienko w drzwiach. Uśmiechała się do technika, który trzymał jej ramię nieruchomo by pobrać krew. Moja. Z trudem przełknął ślinę. Wściekłość i zazdrość skutecznie zablokowały mu gardło. - Frank jej dotyka. Sam powinienem był pobrać jej krew. Nadal mogę to zrobić... - Shade? Spójrz na mnie. Shade oderwał wzrok od Runy i Franka. - Dlaczego sam nie pobrałeś próbki krwi? - Dlatego, że staram się zachować dystans. Ale on dotyka ją swoimi łapami. Zaraz tam wpadnę i go zabiję. - Z czasem będzie ci łatwiej. Gdy więź się ustabilizuje, napady wściekłej zazdrości się zmniejszą. Co prawda nie znikną całkowicie, ale będzie lepiej. Gdyby tak nie było, nigdy nie pozwoliłbym pracować Tayli z mężczyznami w kwaterze głównej Aegis. - Pozwolił? Coś mi mówi, że i tak nie dałbyś rady jej powstrzymać. Eidolon zrobił zmieszaną minę. - Tak, prawdopodobnie masz rację. Shade wziął drżący oddech i starał się nie patrzeć przez okienko. - Więź jest jednostronna. Nie rozumiem tego. Wiem, że za pierwszym razem wszystko zrobiliśmy jak należy. Dzisiaj powtórzyłem jej część rytuału. - To może być problem.

- Co ty nie powiesz. - Shade oparł się ramieniem o ścianę, ciesząc się z podpory. - Hej, mogę cię o coś spytać? - Wal śmiało. Shade zawahał się. Rozmawianie o seksie z braćmi nigdy w niczym nie różniło się od rozmów o sporcie, ale teraz czuł się niezręcznie i źle. Zupełnie jakby miał zdradzić Runę. - Czy seks... jest dla ciebie inny odkąd wziąłeś Tay na swoją partnerkę? Brwi Eidolona podjechały w górę, a porozumiewawczy uśmiech rozjaśnił jego twarz. - O tak. Jest o wiele lepszy. To zdecydowanie jeden z bonusów naszej więzi. - Tego się właśnie obawiałem. Zapadła chwila niezręcznej ciszy. W końcu Eidolon powiedział: - Znajdziemy sposób, żeby cię od tego uwolnić. Zarówno od likantropii jak i klątwy. Shade wybuchnął gorzkim śmiechem. - Nawet jeżeli znajdziemy lekarstwo na likantropię, z klątwą nie pójdzie nam już tak łatwo. - Musi istnieć jakiś sposób. Coś, co przeoczyliśmy. - Szukamy już od niemal osiemdziesięciu lat, E. Istnieje tylko jeden sposób, ale on nie wchodzi w grę. Taa. Do jego małej klątwy miłosnej dołączony był warunek równie chory co stary pryk, który wymyślił ją od samego początku. Shade mógł przenieść klątwę na ukochaną osobę, kogoś, na kim mu zależało w nieromantyczny sposób. A to wykluczało wszystkich poza Eidolonem i Wraithem, a Shade nie miał zamiaru do tego dopuścić. Nawet gdyby rzeczywiście zdecydował się przenieść klątwę, i tak nie miał pojęcia jak to uczynić. Sanitariusz pchający wózek mackami przeszedł obok nich. Kiedy już znalazł się poza zasięgiem słuchu, Eidolon powiedział:

- Czy istnieje niebezpieczeństwo, że w niedługim czasie zakochasz się w Runie? Shade zamknął oczy, jakby to miało pomóc mu zablokować prawdę. - Nie - skłamał. Nie chciał wystraszyć na śmierć swoich braci, a wyznanie prawdy sprawiłoby, że Runa natychmiast znalazłaby się w niebezpieczeństwie. - Wiem, że nie chcesz jej zabić, ale może istnieć inny sposób. Shade gwałtownie otworzył oczy. -Jaki? - Możemy ją tutaj trzymać. Albo gdzieś indziej. W specjalnym pokoju gdzie będzie jej wygodnie. Będziesz mógł przychodzić do niej kiedy zajdzie potrzeba... - Chcesz, żebym trzymał ją w klatce jak zwierzę? Jak Orgesu? - Shade, jeśli Runa nie jest połączona z tobą więzią, równie dobrze może uciec. Pójść dokąd tylko chce i pieprzyć się z kimkolwiek zechce. Co stanie się wtedy z tobą? Zmienisz się w krwiożerczą bestię próbującą ją namierzyć zanim umrzesz. Nawet jeśli jesteście połączeni, nie możecie być razem. Zakochasz się w niej. To nieuniknione. Wtedy cię stracimy, a tobie przypadnie los gorszy od śmierci. O wiele gorszy. Wyobraził sobie siebie jako widmo unoszące się dokoła bez żadnej możliwości komunikowania się ani dotknięcia kogokolwiek. Uwięziony w permanentnym stanie wygłodzenia, pragnienia i bólu od niezaspokojonych żądz, wkrótce oszaleje. Obłęd był u nich cechą rodzinną, a on był już w połowie drogi do szaleństwa. - Nie mogę więzić jej jak seksualną niewolnicę, E. Nie mogę pozwolić, żeby żyła w samotności, nie licząc chwil kiedy odwiedzę ją na kilka razy dziennie na szybki numerek. - Daję ci alternatywę na to, jak jej nie zabić. Shade spojrzał przez okienko drzwi laboratorium, próbując wyobrazić sobie Runę zamkniętą w pokoju, gdzie towarzystwa

dotrzymywałby jej telewizor lub parę książek. Czy zgasłaby, zmieniając się w apatyczną, pustą skorupę człowieka, który nie ma powodu, by żyć, po tym jak jego życiowa iskra się wypaliła? Czy leżałaby nieruchomo podczas gdy on brałby ją, wpatrując się pustymi oczami w ścianę, dopóki by nie skończył? A może stałaby się zła i zgorzkniała, zmieniając się w oszalałą bestię, którą musiałby gwałcić, żeby dostać to, czego pragnął? Dobry Boże, na samą myśl chciało mu się rzygać. Zupełnie jakby wyczuła na sobie jego wzrok, odwróciła się i pomachała do niego, przytrzymując bawełniany gazik w miejscu ukłucia igłą. Frank powiedział coś, co sprawiło, że się roześmiała, więc odwróciła się w jego stronę. Jej uśmiech był zarazem niewinny i flirciarski, a Shade chciał tam wpaść i rozwalić draniowi czaszkę. - Pieprzony Roag - warknął. - Bracie, wprost marzę o tym, żeby upuścić mu krwi. - Wszyscy o tym marzymy. - Serio? - Shade odwrócił głowę. - Naprawdę tego chcesz? Bo ty i Roag od zawsze byliście sobie bliscy. Nigdy nie dostrzegałeś zła, jakie w nim tkwiło. Eidolon mrugnął kilka razy, jakby nie mógł uwierzyć, że Shade to powiedział. Racja, to był cios poniżej pasa. - Hej - wymamrotał Shade. - Wybacz. Jestem po prostu sfrustrowany. I wściekły. Nie powinienem był zmienić się w wilkołaka, nie powinienem wiązać się z partnerką, a Skulk nie powinna być martwa. Rany, szyja mnie pali. Marszcząc brwi, Eidolon przytknął palce do gardła Shadea. - To sgenesis. Zbliża się. Może się zacząć w każdej chwili. No jasne. Potarł powieki, zastanawiając się jakim cudem tak szybko znalazł się na krawędzi. Wirujące światła na ścianach zaczęły błyskać, a słaby ryk syren ambulansu sprawił, że do jego żył wystrzeliła adrenalina. Nigdy nie przestało go zdumiewać, że kiedy E po raz

pierwszy wyszedł z propozycją zbudowania szpitala, on sprzeciwiał się temu pomysłowi, nie mając zamiaru nikomu pomagać. Wkrótce uzależnił się jednak od podniecenia i adrenaliny, jakie wiązały się z każdym przypadkiem na ostrym dyżurze. Wiedział, że Eidolon czuje to samo. Że za chwilę popędzi sprintem na izbę przyjęć i przejmie kontrolę nad wszystkim, co miało wpaść za chwilę przez drzwi szpitala. Shade potarł dłonią twarz. - Muszę wracać do pracy. - Jesteś pewien? - To odwróci moją uwagę od niepotrzebnych myśli. A poza tym, kto wie jak były traktowane moje biedne ambulanse podczas mojej nieobecności? - Nie mógł jednak zostawić Runy samej, zwłaszcza kiedy z łatwością mogła stąd uciec. - Runa dotrzyma mi towarzystwa podczas jazdy karetką. - Tak długo jak myślisz, że dasz sobie z tym radę. - Popracuję jutro nad nowym grafikiem i zacznę jeździć jak tylko pełnia księżyca dobiegnie końca. Drzwi laboratorium otworzyły się. Runa stanęła w przejściu, urocza i zagubiona, a on chciał pochwycić ją w ramiona i przytulić do siebie. Wpadł po uszy. I to w wielkie kłopoty. - Frank powiedział, że już po wszystkim. Frank. Nie technik z laboratorium. Nie pan Williams. Frank. Ta szalejąca zazdrość nie służyła mu zbyt dobrze. Wiedząc co się dzieje, Eidolon klepnął go po ramieniu. - Z czasem będzie lepiej. - Wszystko jedno - wymamrotał Shade. - Wracasz do domu? - Kiedy E kiwnął twierdząco głową, Shade dodał: - Jesteś pewien, że z Wraithem wszystko w porządku? - Na razie tak. Kynan ma go na oku. - Kynan Morgan? - spytała Runa. Eidolon uniósł brew. - Znasz go?

Runa przygryzła dolną wargę w charakterystyczny dla siebie sposób, który sprawiał, że Shade miał ochotę ją pocałować. - Mój brat go zna. Wydawało mi się, że rozpoznałam go już wcześniej. Ze zdjęć - dodała pośpiesznie. - To on zajmował się Wraithem. - Shade złapał ją za rękę, niezadowolony z faktu, że wypytywała o tego faceta. - Wracamy do jaskini. - Sądząc po sposobie, w jaki się zachowywał, pieprzona jaskinia była jego miejscem. Równie dobrze mógłby ją tam zawlec za włosy. Na domiar złego, skóra zaczęła go swędzieć i rozciągać się. Miał przeczucie, że jeszcze chwila, a wyrosną mu kły. - Chciałbym przeprowadzić więcej badań - powiedział Eidolon, przejmując swoją rolę lekarza. - Rezonans magnetyczny, biopsję szpiku kostnego... - Stary, jeśli zostaniemy tu chwilę dłużej, będziesz musiał ją wysłać na badania do kliniki weterynaryjnej. - Zerknął na Runę. - Po drodze wpadniemy do stołówki. - Nie jestem głodna. - Zauważyłaś różne gatunki demonów wśród personelu? Wszystkie mają unikalne sposoby odżywiania. Co oznacza również spożywanie surowego mięsa. Runa zmarszczyła nos. - Chcesz powiedzieć, że trzymacie tu... - Nie żywe zwierzęta. Ale mamy za to spore lodówki pełne padliny. Wstręt malujący się na jej twarzy przyprawił go o uśmiech. - Jesz surowe mięso trzy noce w miesiącu i obrzydza cię nasza stołówka? - To nie tak, że sama z własnej woli chcę jeść surowe mięso. Wierz mi, gdybym potrafiła wyleczyć się z likantropii, już dawno bym to zrobiła. Spojrzała na Eidolona. - Myślisz, że istnieje choć mała szansa na to, że Shade zostanie wyleczony? Miało ją to nie obchodzić, a fakt że było inaczej sprawił, że serce Shadea zaczęło krwawić.

- Zrobi wszystko co w jego mocy - wycedził przez zaciśnięte zęby i pociągnął ją w stronę stołówki. - Jeśli dowiesz się czegoś z badań, daj mi znać - rzucił w stronę Eidolona. - I powiadom mnie, gdy uda się wam wpaść na trop Roaga. - Jasne. Uważaj, Shade. Uważaj na siebie - odparł Eidolon, ale nie miał na myśli Roaga. Miał na myśli Runę. Stołówka w niczym nie przypominała tego, co kiedykolwiek widziała Runa. Dziwne, nieprzyjemne zapachy mieszały się tutaj ze znajomymi, pikantnymi woniami, które sprawiały, że żołądek Runy jednocześnie wywracał się na drugą stronę i burczał z głodu. Stoliki i ławki wykonano z masywnych bloków granitu. Głęboka na jakieś pięć stóp i szeroka na czterdzieści jama zajmowała jeden róg przestronnego pomieszczenia. Siedziały w niej trzy demony nieznanego jej gatunku, rozdzierając coś na strzępy zębami i pazurami. Wokół nich tłoczyło się pół tuzina mniejszych stworzeń - groteskowych, pajęczych osobników rozmiarów chihuahua - rzucających się na ochłapy. Runa wzdrygnęła się i ścisnęła mocniej dłoń Shadea. - Mam nadzieję, że to nie są pracownicy. - Te większe to pacjenci. Pozostali to czyściciele. Jeden z demonów, zielony, uskrzydlony stwór rozmiarów człowieka, odwrócił się żeby na nią spojrzeć. Runa niemal zamarła w miejscu pod wpływem intensywności zła w jego wzroku. Poza tym, że stwór tak naprawdę nie posiadał żadnego spojrzenia, ponieważ nie miał oczu. Shade szczeknął coś w jego stronę w języku, którego nie znała, a stworzenie warknęło, wracając do miażdżenia kości zębami jak u rekina.

- Nie denerwuj pacjentów - powiedział, ale nie miała czasu zaprotestować, bo zatrzymali się przed stolikiem gdzie w szpitalnym uniformie siedziała samotnie śliczna kobieta z niebiesko-czarnymi włosami, czytając powieść przygodową i popijając kawę z kubka poplamionego jej czarną szminką. - Gem - odezwał się Shade, a kobieta uniosła wzrok. - To jest Runa. Popilnuj jej przez chwilę. Nikt nie może tknąć jej nawet palcem. Nie czekał na odpowiedź, tylko odszedł z arogancją kogoś, kto doskonale wiedział, że jego rozkazu nie można złamać. Irytacja i podziw ogarnęły Runę, gdy patrzyła jak odchodzi niczym jedna wielka groźba opakowana w czarną skórę i ciężkie buty. Kobieta, którą nazwał Gem, pokazała mu przekłuty kolczykiem język, a potem wskazała na miejsce na ławce obok siebie. - Usiądź. Ty musisz być... - zerknęła na obnażone ramiona Runy i urwała. - Albo i nie. - Jestem - westchnęła Runa. - Po prostu nie mam jeszcze znaków. Brat Shadea stara się wyjaśnić dlaczego tak się dzieje. - Patrzyła, jak Gem upija łyk kawy. - Pachnie jak kolumbijska mieszanka. Przekłuta brew Gem powędrowała w górę. - Lał. Niezła jesteś. - Kiedyś byłam właścicielką kawiarni. Odsuwając kubek na bok, Gem rzuciła tęskne spojrzenie w stronę kolejki po lunch. - Kochałabym cię do końca życia, gdybyś nauczyła tych kretynów, jak się parzy przyzwoitą kawę. - Parzenie paskudnej kawy powinno być karane - odparła Runa, uśmiechając się. Polubiła tę kobietę. - Pracujesz tu jako lekarz? Jesteś człowiekiem? - Przygryzła wargę. - Czy to było obraźliwe pytanie?

- Ależ skąd. - Gem wsunęła zakładkę między strony swojej książki i odłożyła ją na bok. - Jestem lekarzem. I w połowie człowiekiem. Partnerka Eidolona, Tayla, to moja siostra. Jestem pewna, że wkrótce ją poznasz. Pomoże ci zrozumieć, czego spodziewać się po więzi - i po Shade'dzie. Runa spojrzała ponad stolikiem na gotycką lekarkę, żałując, że jest całkiem obca w tym świecie. Obca Shadebwi. - Jak dobrze go znasz? - Znam go od lat, ale szczerze mówiąc, wcale nie znam go tak dobrze. Jest świetnym sanitariuszem i potrafi zarządzać szpitalem równie dobrze co Eidolon, ale jeśli chodzi o życie osobiste jest strasznie skryty. - Gem zniżyła głos. - Kochasz go, prawda? - Ledwie się znamy - odparła Runa, co nie było odpowiedzią na zadane pytanie. - To znaczy, umawialiśmy się już przedtem... tak jakby. Ale któregoś razu przyłapałam go z tymi... - Zamknęła oczy i westchnęła głęboko. - Paplam jak najęta. - Tak, paplasz. - Gem uśmiechnęła się. - Ale tobie wolno. Jesteś zakochana. - Jej uśmiech posmutniał. - Tylko że on prawie nie zauważa, że istniejesz, prawda? - Coś w tym stylu - powiedziała cichym głosem Runa. Przyglądała się czerwonoskórej pielęgniarce podchodzącej do lady, zza której dwójka wyglądających jak ludzi osobników wydawała niezidentyfikowane gorące posiłki. - Ale ja go nie kocham. - Wszystko jedno. - Gem przewróciła oczami, sprawiając że srebrny kolczyk z rubinem w jej brwi podjechał na czoło. - Dziewczyno, masz blizny które sięgają głęboko i które nie mają nic wspólnego z Shadeem. - Nie jestem pewna o czym mówisz - przyznała Runa, choć doskonale wiedziała o co chodzi. Zdrada Shadea sprzed roku bardzo ją zraniła, ale prawda była taka, że pogodziła się z tą sytuacją, nawet jeśli dalej cierpiała. Ale to nie o tym mówiła ta kobieta i Runa to wiedziała. Zielone oczy Gem rozbłysły niesamowitym światłem.

- Shade jest w stanie je uleczyć, ale tylko wtedy jeśli mu na to pozwolisz. Jeśli mu zaufasz. Całkowicie zaabsorbowana słowami Gem, Runa podskoczyła w miejscu, gdy dłoń Shadea zacisnęła się na jej ramieniu. W drugiej ręce trzymał jutowy worek. - Chodźmy. - Wskazał palcem na Gem. - Pilnuj swojego nosa i zatrzymaj swoje gówniane uwagi Rozpruwacza dla siebie. Gem wstała od stołu. - Puszczę to mimo uszu, bo wiem że spotkało cię wiele złego. Zgarnęła swoją książkę. - Ale nie zapominaj, że widzę również twoje blizny, a droga, którą podążasz sprawi, że przybędzie ci ich znacznie więcej. - Zapominasz się. - Głos Shadea przebił się przez gwar stołówki, pogrążając ją w pełnej napięcia ciszy. Nawet demony w jamie zastygły w bezruchu. Gotycka lekarka spojrzała mu prosto w oczy, jakby chciała dalej toczyć rozmowę, lecz ponura czerń oczu Shadea niosła w sobie zapowiedź całkowitego braku tolerancji. - Wiem co widzę, Shade. - Wyparowała ze stołówki, przypominając rozmazaną plamę błękitu, czerni i kolczyków. Po sposobie, w jaki Shadea ogarnęło napięcie, Runa spodziewała się usłyszeć z jego ust wiązankę parszywych przekleństw. Zaskoczył ją jednak w miarę łagodnym „Idziemy". Nie drgnęła z miejsca. - Co to są „gówniane uwagi Rozpruwacza?" - Gem jest w połowie Rozpruwaczem. One widzą słabości, a potem je wykorzystują. Idziemy. - Zaczekaj. O jakiej drodze ona mówiła? - O żadnej, do cholery. A wracając do tematu, chcesz obrosnąć futrem tutaj w szpitalu czy wolisz wrócić do jaskini? - O żadnej? - Runa, odpuść sobie. Wcale nie chcesz tego wiedzieć. Zaufaj mi.

Boże dopomóż, chciała mu zaufać. Wiedzieć, że przynajmniej jednej osobie na niej zależy, prócz brata. Spojrzała na niego, na demona, z którym była związana. Jego oczy przypominały mroczne, niebezpieczne szparki, a wyraz twarzy był równie twardy i nieugięty co jego ciało. Tak. Boże miej ją w swojej opiece. Shade nie był w dobrym nastroju, gdy wrócili do jaskini. Runa próbowała z nim rozmawiać, ale jego odpowiedzi ograniczały się jedynie do pomruków i rzucanych od czasu do czasu ostrym tonem „tak" lub „nie". Poszedł prosto do sypialni i komnaty tortur w jednym i zdjął worek czegoś, co uznała za mięso z haka wbitego w sufit. Nie miała zamiaru pytać co jeszcze miało okazję stamtąd zwisać. Mimo to skrzyżowała ramiona na piersi i kiwnęła głową w stronę starannie posegregowanego ekwipunku wiszącego na ścianach. - Opowiedz mi o tym. Shade pokręcił głową. Miękkie muśnięcie jego włosów o skórzany kołnierz kurtki zlało się z okropnym zgrzytem mięsa kołyszącego się w tę i we wtę na haku. To była najdziwniejsza sytuacja, w jakiekolwiek się znalazła, ale gdy pracowało się dla jednostki paranormalnej armii USA, dziwne sytuacje były na porządku dziennym. Ta myśl sprawiła, że poczerwieniała z poczucia winy. Shade stał się niedostępny. Nie mówił jej o wszystkim, wliczając w to rzeczy, jakie miały miejsce w tym pokoju, ale ona również miała swoje tajemnice. Na przykład to, jak dużo wojsko wiedziało o szpitalu i powód, dla którego naprawdę wróciła do Nowego Jorku. I co, u licha, miała właściwie zrobić gdy pełnia dobiegnie końca, a ona znów będzie musiała wrócić do pracy? Shade nie miał zamiaru pozwolić jej odejść, a ona z kolei nie chciała

rezygnować z pracy, którą zdążyła pokochać, żeby Shade mógł ją trzymać w swojej jaskini jak więźnia. - Nie musisz nic wiedzieć. - Owszem, chyba jednak muszę. - Runa, naprawdę nie chcesz nic wiedzieć. - Ciągle to powtarzasz, a ja mam już tego dość - odparła, wspierając dłonie na biodrach. - Nie jestem już tą potulną, małą myszką i chcę znać odpowiedzi. Natychmiast. Shade zaklął pod nosem, przeczesując dłonią włosy i chodząc w kółko. Oderwała od niego wzrok, głównie po to żeby dać mu czas na odzyskanie równowagi, bo sprawiał wrażenie jakby miał zaraz wyskoczyć ze skóry. Wpatrywała się więc w ściany, gdzie wisiały rzędy biczy, batów i sprzętu służącego do związywania. Na półce stały słoje i butelki, zaraz obok masek i rękawiczek i mniej groźnych rzeczy takich jak pióra. Dobry Boże, jak dużo kobiet tutaj sprowadził? I co im właściwie robił? - Shade? Zmuszałeś je do tego? - Zrobiło jej się niedobrze, głównie z powodu odpowiedzi, jaką mogła otrzymać. - Nie. - Odwrócił się szybko. Jego oczy płonęły tak intensywnie, że cofnęła się o krok. - Nigdy. Wybieram kobiety, które się tego domagają. Które tego pragną. - Co masz na myśli mówiąc pragną? Znów zaczął chodzić w kółko, w kilku krokach przemierzając całą długość sypialni. - Pamiętasz ten pierwszy raz w kawiarni? Powiedziałem ci, że wyczułem twoją potrzebę. Wspomnienie tego, co zrobili w zaułku sprawiło, że na jej policzki wypłynął krwisty rumieniec. - To był tylko seks. Nie umiem wyobrazić sobie nikogo kto potrzebowałby bicia. - One chcą zostać wyzwolone. Wyczuwam wszystkie seksualne potrzeby, wliczając w to konieczność bycia wyzwolonym.

Okej, sprawy zaczynały przybierać coraz dziwniejszy obrót. - Wyzwolone? Od... życia? Tym razem kiedy się zatrzymał, spojrzał na nią tak, jakby już obrosła futrem. - Nie jestem potworem. Nie zabijam ich. Nigdy. - To o czym w takim razie mówisz? I przestań wreszcie chodzić w kółko. Zaraz zrobisz dziurę w podłodze. Shade zignorował ją, oczywiście. - Niektóre kobiety kręci sado-maso. Pragną dominacji. Brutalnego traktowania. Krępowania. Podnieca je nawet ból. Chcę tego. Ale to jedno. Inne kobiety po prostu tego potrzebuję. - Potarł dłonią kark, ale nie zwolnił kroku. - Powiedziałem ci kiedyś, że moja matka jest demonem Umber. - Tak, ale nie mam wielkiego rozeznania w poszczególnych gatunkach. - Demony Umber wyczuwają ciemność w innych - zło, żal, poczucie winy i tym podobne. To sprawia, że świetnie potrafią ocenić czyjś charakter. Poczucie winy. Zastanawiała się, jak wiele z tego miała wypisane na twarzy, tak by wszyscy mogli to zobaczyć. I jak wiele z tego było widoczne dla Shadea. - Potrafisz to samo? Błagam, powiedz, że nie... - Nie w przypadku mężczyzn. Widzisz, potomstwo Semi-nusów dziedziczy kilka cech od gatunków swoich matek, ale nie wszystkie. To, co dostają często jest zniekształcone przez geny Seminusów. Skoro jestem demonem seksualnym, wyczuwam mrok jedynie w kobietach, a konkretnie w tych, które są przez ten mrok dręczone i chcą się go pozbyć. - Urwał. - I potrafię to z nich wyciągnąć. - W jaki sposób? - Gdy jego spojrzenie przesunęło się po sprzęcie na ścianach, Runa poczuła, jak jakiś ciężar przygniata jej pierś. - Wyciągasz to z nich torturami.

- Powiedziałem ci już. Nie chciałabyś o tym wiedzieć. - Czy ty... - Z trudem przełknęła ślinę. - Wyczuwasz mrok we mnie? Zapadła długa, pełna napięcia cisza. Shade podtrzymał jej spojrzenie, które ani na moment nie straciło nic ze swojej intensywności. - Tak. Prawdopodobnie jest związany z bliznami, o których mówiła Gem. Runa odniosła wrażenie, jakby pokój się skurczył. Z jaskini zmienił się w trumnę. - Nie zrobiłbyś tego... - Uwolnienie się od niego nie jest tym, czego potrzebujesz. Nie teraz. Jeszcze nie. Cóż, co za ulga. Jednak sposób, w jaki powiedział „jeszcze nie" nie wróżył niczego dobrego. - Nadal tego nie rozumiem. Shade machnął niecierpliwie ręką. - Nie potrafię lepiej tego wytłumaczyć. Po prostu wiem, kiedy kobieta jest dręczona od środka. Podświadomie chce i potrzebuje się uwolnić od tego, co ją prześladuje. Wierz mi, Runa, nie zmuszam żadnej z nich, żeby przyszła do mojej jaskini. - Rzucił jej rozżalone spojrzenie. - Prócz ciebie. Ale to zupełnie inna sprawa. Gdy one tutaj są, mamy swój umówiony sygnał lub słowo. Jeśli z niego skorzystają, ja przestaję. Ale część z nich potrafi znieść naprawdę... dużo. - Sprawia ci to przyjemność? - spytała, gardząc drżeniem w głosie, nienawidząc tego, jak jej żołądek skurczył się ze strachu. Uniosła rękę do ust, jakby to miało stłumić mdłości. Pomysł, że Shade mógł podniecać się, torturując innych... Dobry Boże, puls walił jej w uszach tak głośno, że nie była pewna czy dobrze go usłyszała, gdy w końcu powiedział: - Nienawidzę tego. - Ż-że co proszę?

- Powiedziałem... - Zamknął oczy i wziął głęboki oddech. - Że tego nienawidzę. Dzięki Bogu. Wyobraziła sobie rozciągnięte i związane kobiety, Shadea stojącego nad nimi z palcami owiniętymi wokół rączki bata. Nie mogła jednak pogodzić tego widoku ze stojącym przed nią mężczyzną. - Co z tego masz, skoro nienawidzisz tego tak bardzo? - Odnajduję własne spełnienie. - Ale skoro tego nienawidzisz... - Jestem inkubem, Runa. Mojego ciała nie obchodzi to, co pomyśli sobie mózg. Te kobiety przychodzą tu po seks, a ja jestem zmuszony im go dać. Zamknęła oczy, nie mogąc pojąć jakim cudem może mówić tak zwyczajnie o liczbie kobiet, z jakimi był i o tym, co im robił. Z drugiej strony był demonem, a ona dołączyła do jego świata zaledwie rok temu. Nie rozumiała tego. Ale chciała. - Jeśli więc czegoś chcę, czegoś innego niż seks, jesteś zmuszony mi to dać? Nie patrzył na nią, ale teraz odwrócił głowę w jej stronę. Zmrużył ciemne oczy, przyglądając się jej podejrzliwie. Nawet niewidzące oko na jego szyi, wyzierające spomiędzy włosów, wyglądało tak, jakby taksowało ją od stóp do głów. - Zależy co to jest - powiedział niskim, ochrypłym głosem. - Czego chcesz? Podenerwowanie wprawiło jej palce w drżenie, gdy zdejmowała koszulę i dżinsy. Stanęła przed Shadeem mając na sobie tylko różowe, koronkowe majteczki. Poczuł liźnięcie żaru między nogami, dostrzegając nagły głód w jego oczach. - Chcę tego, co dałeś innym. Shade wychowywał się wśród demonów do momentu, w którym skończył dwadzieścia lat. Następne osiemdziesiąt

spędził przeskakując ze świata demonów do świata ludzi. Niełatwo było go zaszokować. Nigdy nie zapomniał języka w gębie. Ale gdy Runa zdjęła majtki i podeszła do krzyża z ukośnymi ramionami odkrył, że nie jest w stanie wykrztusić z siebie ani słowa. Ani też oddychać. - Przestań - wychrypiał. Zignorowała go, odwracając się do twardego drewna, które podpierało niezliczoną ilość kobiecych ciał przed nią. Sam pomysł sprawił, że zrobiło mu się niedobrze. To nie było jej miejsce. Delikatna skóra Runy nie powinna nawet wejść w kontakt z czymś tak splamionym obecnością i krwią - innych osób. Wsunęła stopy w kajdany, a one zatrzasnęły się wokół jej kostek ze złowieszczym, metalicznym brzękiem. Uniosła ręce i zrobiła to samo z nadgarstkami. Każdy szczęk zamykających się kajdan sprawiał, że serce podskakiwało w jego piersi. Umysł Shadea z krzykiem sprzeciwiał się temu widokowi, ale jego ciało mimowolnie wydało z siebie niski pomruk. Jakżeby inaczej? Umięśnione ramiona Runy prężyły się nad jej głową, unosząc do góry jędrne, pełne piersi. Wąska talia kończyła się na smukłych biodrach, a to słodkie, gorące miejsce między jej szeroko rozłożonymi nogami kusiło go, rozchylone na tyle, by ukazać wilgotny ślad podniecenia. Runa spojrzała na niego z wyzwaniem w oczach. - No i jak, partnerze? Poddaję ci się. Co teraz ze mną zrobisz? - Poddajesz? - Pokręcił głową. - Ledwie zaczęłaś to robić. - Chcąc zakończyć tę idiotyczną sytuację, podszedł do niej, wykorzystując swój wzrost i posturę by ją onieśmielić. Stanął tuż poza jej zasięgiem. Rzucasz rękawicę w grze, o której nie masz zielonego pojęcia. - Więc mnie naucz - odparła ochrypłym tonem, a on nagle zobaczył samego siebie nakrywającego ją ciałem i wnikającego

do jej wnętrza, gdy wiła się w okowach, bezradnie poddając się rozkoszy, jaką jej dawał. To był absurd. Powinien natychmiast ją uwolnić, skuć ją na czas przemiany, a potem pójść wypić kilka piw nim przyjdzie pora samemu się związać. Palcami odnalazł mechanizm zwalniający w nadgarstku. - Nie - szepnęła, zawierając w tym słowie zarówno rozkaz jak i rozpaczliwą desperację. Wzięła głęboki oddech, przez to jej piersi zetknęły się z jego żebrami i przyprawiły o dreszcz pożądania, przenikający aż do męskości. - Chcę tego, co dałeś innym. Ciało Shadea zadrżało pod wpływem siły jej żądzy. Przymus, by zapewnić jej to, czego chciała powoli zaczynał przejmować nad nim kontrolę. Niech ją szlag. Niech ją piekło pochłonie, bo teraz pragnął tego samego. Jedynym ratunkiem okazało się to, że choć wyczuł w niej mroczne poczucie winy, nie była jeszcze gotowa na skonfrontowanie jej i uwolnienie. - Naprawdę, Runa? - Przesunął dłoń po jej ramieniu, docierając do piersi. Schylając głowę tak, że ustami musnął jej ucho, położył dłoń na miękkim wzgórku i ścisnął tak, że zabrakło jej tchu. - Naprawdę chcesz wiedzieć, co to znaczy się poddać? Odnaleźć w sobie tę część, która pragnie jedynie zadowolić drugą osobę? Będę z tobą szczery - ci, którzy się poddają mają zazwyczaj większą kontrolę niż ci, którzy dominują. Ale nie w moim przypadku. Nigdy w moim przypadku. Zniesmaczony własnymi słowami i zaślepiony niepohamowanym instynktem, by dać swojej partnerce to, czego chciała, odsunął się od niej i zerwał ze ściany skórzaną maskę. Wydała mu się zimna i nie na miejscu, ale zmusił się do wybrania knebla. Oddech uwiązł jej w gardle, gdy wziął z kosza garść klamerek do bielizny. Runa przyjrzała się przedmiotom w jego dłoni, przełknęła ślinę, a potem rzuciła mu buntownicze spojrzenie.

- Ufam ci. Shadea oblał zimny pot. Pozostałe kobiety też mu ufały - że je skrzywdzi. Runa ufała, że tego nie zrobi. Nie miała powodu by to robić. Nie powinna. Ufanie mu skończyło się dla niej jedynie złamanym sercem, atakiem wilkołaka, uwięzieniem przez Roaga oraz śmiertelnym niebezpieczeństwem ze strony Roaga, Eidolona, Wraitha... oraz jego samego. Nigdy nie przetrwałaby w tym świecie gdyby nie zbudowała wokół siebie obronnego muru, a życie nie dało jej w kość. Jest silniejsza niż ci się wydaje. Silniejsza od ciebie. Te słowa przemknęły mu przez głowę jak zjadliwa kpina. Jakaś spaczona część niego samego chciała ją ukarać za bycie silniejszą od niego. - Shade? Słyszałeś mnie? Ogarnęła go wściekłość, zalewając krew i myśli. Nie miało znaczenia to, że był wściekły na samego siebie, Roaga, na wszystkich dokoła prócz niej. Musiał się wyżyć, a ona była jedynym dostępnym pod ręką przedmiotem. - Zamknij się! - wrzasnął. - Po prostu się ucisz. Wepchnął knebel w jej usta, delikatniej niż zamierzał. Niech to piekło pochłonie. Nie mógł jej skrzywdzić, nawet kiedy chciał. Przez to wszystko cała gra stała się bezcelowa, no chyba że udałoby mu się ją przestraszyć. Warcząc z narastającej frustracji, cisnął maskę na podłogę i założył skórzaną rękawiczkę nabijaną po wewnętrznej stronie malutkimi, podobnymi do igieł kolcami, a na wierzchu większymi i cięższymi. Chwilę później wybrał groźnie wyglądający niewielki bat z kolczastą końcówką. - Co teraz, mały wilczku? - spytał, zmieniając głos na cichszy i bardziej niebezpieczny. - Co się stanie, kiedy naprawdę zacznę ci sprawiać lanie? Nie zdążyliśmy jeszcze ustalić umówionego słowa.

Runa wydała z siebie niski, gardłowy odgłos, przyglądając się narzędziom, jakie wybrał. Utkwiła wzrok w skórzanej rękawiczce gdy wyciągnął dłoń, zatrzymując się zaledwie o milimetr od jej piersi. Zadrżała, a jej sutki natychmiast stwardniały. - Nadal ufasz, że nie zrobię ci krzywdy? Uniosła głowę, a determinacja malująca się na jej twarzy sprawiła, że cofnął się o krok. Runa nie miała zamiaru odpuścić. Nawet nie pachniała strachem. Trzymał narzędzia tortur, które mogły sprawić, że będzie krzyczeć z rozkoszy, bólu lub obu tych rzeczy, a ona ani trochę się nie bała. Mógł ją za to pokochać. Lodowate przerażenie przeszyło go na wskroś. Cisnął bat na ziemię, zerwał z dłoni rękawiczkę, i uwolnił ją niezdarnymi, drżącymi palcami. Przez cały czas gadał do siebie jak szaleniec, nie mając nawet pewności co właściwie mówi. Gdy była wolna, odsunął się zupełnie, jakby przenosiła jakąś zakaźną chorobę. Wiedział, że w tej chwili zachowuje się jak skończony idiota, ale miał to gdzieś. Jeśli Runa wiedziała co dla niej dobre, będzie trzymała język za zębami i nie zbliży się do niego nawet na krok. Przez chwilę wydawało się, że czyta mu w myślach, bo stała w miejscu, rozmasowując energicznie ramiona, żeby przywrócić krążenie. Ale potem, ponieważ koniec końców była sobą, zrujnowała wszystko otwierając usta i mówiąc: - Co ty wyprawiasz? Nie skończyliśmy jeszcze. Odwrócił się, udając, że jej nie słyszał. Może odejdzie, gdy będzie ją ignorował. Sekundę później poczuł, jak coś uderza go w plecy i zobaczył jak knebel upada na ziemię. Rzuciła w niego kneblem. - Powiedziałam, że nie skończyliśmy. - Owszem - warknął. - Skończyliśmy. Od jego ramienia odbił się kolejny przedmiot. Klamerki, niewielkie zabawne narzędzia do szczypania ciała.

- Czym jest Maluncoeur? Shade odwrócił się gwałtownie. - Coś ty powiedziała? Runa odsunęła się o krok, ale nie spuściła wzroku. - Mamrotałeś „Maluncoeur" przez cały czas, kiedy mnie uwalniałeś. - To nic takiego. - Wziął głęboki, drżący oddech. - Nic takiego. - Przestań mnie okłamywać - krzyknęła. - Przestań mnie unikać! - Unikać? Nie mogę się od ciebie uwolnić! - Ale z ciebie dupek! Przestań mnie odtrącać. - Machnęła ręką, wskazując na pomieszczenie wokół. - Nie chcesz nawet pozwolić mi stać się częścią tych rzeczy, które robiłeś innym, nic nie znaczącym dla ciebie kobietom. Czy to znaczy, że ja też nic dla ciebie nie znaczę? Cholerne piekło i szatany. Jak miał jej powiedzieć, że nie chciał zrobić z nią tego, co z innymi nie dlatego, że nic dla niego nie znaczyła, tylko dlatego, że znaczyła o wiele więcej? - Pamiętasz, co powiedziałem o zadawaniu pytań, na które nie chcesz znać odpowiedzi? Odsunęła się, a na jej policzkach wykwitły jaskrawe plamy. - Czasami zachowujesz się jak ostatni drań. Minęła go i zniknęła w łazience. Gdyby były tam drzwi, wiedział, że trzasnęłaby nimi wystarczająco mocno, by wypadły z zawiasów.

Rozdział jedenasty Wraith okazał się całkiem dobrym towarzyszem zabawy Skopał Kynanowi tyłek w kilku grach wideo i rozerwał się nieco, przeglądając kolekcję jego filmów oraz naśmiewając się z niej, ale głównie milczał podczas gdy Kynan upijał się jak świnia. Sześć piw i sześć kieliszków whiskey później, Ky nadal nie był wystarczająco pijany. Spojrzał na demona siedzącego na skórzanym rozkładanym fotelu obok sofy i rzucającego ziemniaczanymi chipsami w Davida Lettermana. - Zatłuścisz mi cały telewizor - powiedział. Wraith prychnął i odchylił się na fotelu z rozłożonymi nogami. Czarną, zapinaną na guziki koszulę od munduru polowego sanitariusza miał rozchyloną na boki. Jego ubranie zostało doszczętnie zniszczone w trakcie walki z rebeliantami z Afryki, więc pożyczył jeden z uniformów Shadea, kategorycznie sprzeciwiając się założeniu szpitalnego stroju, który określił jako „cholerną piżamę". Westchnął, przesuwając dłonią po muskularnej piersi. Chryste, Kynan nigdy nie widział nikogo równie dobrze zbudowanego i umięśnionego co Wraith. Demon wyglądał tak, jakby spędzał na siłowni dwadzieścia trzy godziny na dobę. I nie chodziło tu wcale o napompowane mięśnie nabyte dzięki niezliczonej ilości powtórzeń z podnoszeniem ciężarów. Mięśnie Wraitha były twarde i zbite, regularnie wykorzystywane nie tylko na siłowni.

Lori ocierała się o jego pierś jak kot znaczący swoje terytorium. Jej dłonie gładziły jego ciało w intymnej pieszczocie. Miał wrażenie, jakby to było wczoraj, ale minął rok odkąd Kynan zobaczył Wraitha z kłami zatopionymi w gardle Lori i szarpiącego za suwak jej spodni. Od zawsze wypierał się tego, że z nią spał, ale ich widok utkwił w pamięci Kynana aż po dziś dzień. - Hej, człowieku? Wyczuwam twoją agresję. O co chodzi? - Powiedz mi jeszcze raz, że wcale nie spałeś z Lori. - Cholera, znowu do tego wracamy? Nie sypiam z ludźmi. Chcesz, żebym nagrał ci taśmę, którą będziesz mógł odtwarzać sobie w nieskończoność? - Dlaczego nie sypiasz z ludźmi? Większość wampirów ich uwielbia. - Ja mam puls. Nie jestem jak większość wampirów. - Wraith pochylił się do przodu, opierając łokcie na kolanach. - Mimo to odkryłem chyba o co chodziło z twoją żoną. Możesz posłuchać, jeśli choć na sekundę wygrzebiesz się ze swojej otchłani rozpaczy. - Dupek z ciebie. - Ała - wycedził Wraith. - Zraniłeś mnie. - W porządku. Co takiego odkryłeś? - To był Roag. To on manipulował twoją żoną i mieszał jej w głowie, prawdopodobnie od wielu miesięcy. -Jak? - Potrafi zmieniać kształt. Po tym, jak ocalał z pożaru w Brimstone, posłużył się moją postacią do działań na czarnym rynku organów. Chciał mnie wrobić, żebym to ja zebrał cięgi. To dlatego tamtej nocy w zoo, gdy zobaczyłeś mnie ze swoją żoną, myślała, że mnie zna. - Wraith odgarnął włosy z twarzy. - Problem w tym, że nie wydaje mi się, by kiedykolwiek uprawiał z nią seks. - Gadasz głupoty. - Kynan zmierzył wzrokiem butelkę whiskey. - A może to dlatego, że jestem już nieźle narąbany.

Widziałem, jak się do ciebie łasiła. To oczywiste, że musiała się z tobą pieprzyć - albo z Roagiem, skoro myślała że nim jesteś. - Dobra, posłuchaj. Z tego co powiedział Shade, Roag usmażył się jak tost w piekarniku. Prawie został zniszczony. Idę o zakład, że nie może uprawiać seksu bez względu na to jak bardzo tego pragnie. - Wraith wyszczerzył zęby w uśmiechu. - To dopiero kurewsko zabawne. - Jesteś chory. Jakim cudem on nadal żyje skoro nie może uprawiać seksu? Potrzebujecie go do przetrwania, prawda? - Jeśli zgrillował sobie jądra, nie potrzebuje już seksu. - To dlaczego Lori myślała, że go uprawiali? - Dlatego, że Roag ma ten sam dar co ja. Mógł sprawić, że z łatwością w to uwierzy. - Nie kupuję tego. - Strażnicy posiadali osłony chroniące przed atakiem na umysł, a poza tym tworzenie wspomnień w ten sposób pozostawiłoby pewne wątpliwości, nieuchwytne wrażenie, że coś jest nie tak. Nagle Kynan znalazł się na plecach w swojej sypialni, z dłońmi zaplątanymi w prześcieradło, i Gem ujeżdżającą go na górze. Jej miękka skóra błyszczała od potu, silne uda trzymały go w mocarnym uścisku. Rozkosz przeszyła go jak błyskawica, ostra i potężna. Jęki Gem trafiły go prosto w męskość, która stwardniała, gotowa do finiszu. To było złe, cholernie złe. Wiedział, że jej tu nie było, że to Wraith stał za tym wszystkim, ale nie potrafił się opanować. Nie był pewny czy chciał. A zwłaszcza wtedy, gdy Gem zrobiła ten trik z dolną wargą, przygryzając ją zębami i odrzucając głowę w tył. Światło rozbłysło mu przed oczami i znów znalazł się na kanapie, całkiem ubrany, dyszący i z szalejącą erekcją napierającą na rozporek spodni. - Teraz mi wierzysz? Wcale nie musiałem wchodzić głębiej w twój umysł. Gdybym to zrobił, nie wiedziałbyś nawet, że tak jest. Uznałbyś, że to naprawdę się zdarzyło.

Jezu Chryste. Kynan potarł twarz drżącą dłonią. - Właśnie to Roag zrobił Lori? I po jaką cholerę Wraith posłużył się Gem w tej małej, chorej fantazji? - Idę o zakład własnym życiem. Kynan zaczął się wiercić, by zrobić nieco więcej miejsca w spodniach. - W takim razie czemu... - Czemu ją ugryzłem? Próbowałem dobrać się do jej majtek? Na samo wspomnienie Kynana ogarnęły mdłości. - Tak - wychrypiał. - Kleiła się do mnie, Ky. Walczyłem i byłem na wpół oszalały od żądzy krwi. Nie chciałem tego, ale nie myślałem wtedy trzeźwo. Musiałem się pożywić. Niestety, ponieważ jestem inkubem, kiedy jestem z kobietą, pożywianie się i pieprzenie idą ze sobą w parze. Wspaniale. Kynan musiał oderwać się od tego wszystkiego, potrzebował ucieczki. Wtoczył się do łazienki, a kiedy wyszedł, Wraith stał przy drzwiach. - Świetnie się bawiłem, ale czas stąd spadać, człowieku. Muszę wrócić do polowania na Roaga i pożywić się. Pożywić się. Tak Wraith wyraził się o Lori. Ugryzł ją i zatopił swoje wielkie kretyńskie kły w jej wdzięcznej, kremowej szyi. Odrzuciła wtedy głowę w tył, jakby pogrążała się w absolutnej ekstazie. Niech to szlag trafi. Kynan osunął się ciężko na kanapę i w ataku dziecinnej, pijackiej złości zmiótł wszystko ze stolika, posyłając w powietrze puste butelki i torebki chipsów. Gdy ostatnia butelka po piwie znieruchomiała, uderzając w telewizor, opadł na poduszkę i zarzucił stopy na pusty stół. To wszystko było takie popieprzone. Wiedział, że lepiej by było gdyby powstrzymał się od picia, bo jego myśli zawsze zmierzały wtedy ku Lori. Czasami wspominał dobre czasy,

całe dnie, jakie spędzili w łóżku, kochając się i rozmawiając o przyszłości, o wakacjach, na jakie chcieli wyjechać, o dzieciach, które chcieli wychowywać. Czasami myślał o tym, jak Wraith trzymał ją w ramionach, z kłami wbitymi głęboko w jej gardło. Jak się wtedy czuła? Bała się o życie czy może cieszyła się każdą sekundą? Czy czekała aż Kynan ją uratuje, czy może pozwoliłaby, żeby Wraith wziął ją na jego oczach? Chciało mu się wrzeszczeć z nadzieją, że Lori go usłyszy, gdziekolwiek teraz była. Zostawiła go z tyloma pytaniami i tak wielkim gniewem, że nie zdawał sobie sprawy z tego, że potrzebował pomocy, by wydostać się z otchłani rozpaczy, w którą powoli się zapadał. - Wraith - wybełkotał Kynan. - Ugryź mnie. No dobra, może faktycznie był pijany. Wraith zatrzymał się w połowie ruchu, sięgając do klamki od drzwi. - Daj spokój, Ky. Po tobie spodziewałem się lepszej riposty. - To nie jest żadna riposta. Chcę, żebyś się na mnie pożywił. Decyduję się na Rzeczy, O Których Nigdy Nie Myślałem Że Je Powiem Choćby za Milion Lat, Alex. Wraith uniósł do góry jedną płową brew. - Jak dużo wypiłeś? - Za mało żeby to miało jakiś wpływ na moją ocenę sytuacji. To ci dopiero pijackie stwierdzenie. Wraith prychnął pod nosem. - Nie obchodzi mnie twoja ocena sytuacji. Jestem ciekawy, bo od alkoholu we krwi dostaję prawdziwego haju. - Czy kiedykolwiek zdarza ci się pomyśleć o czymś innym prócz siebie samego? Wraith sprawiał wrażenie, jakby zastanawiał się nad tym przez chwilę, a później wzruszył ramionami.

- Nie - powiedział, co nie było prawdą, ponieważ demon na pewno troszczył się o swoich braci, bez względu na to jak bardzo niechętnie się do tego przyznawał. - Po prostu to zrób. Wraith odsunął się od drzwi, mrużąc oczy, jakby spodziewał się zasadzki. - Dlaczego? - Jestem ciekawy. - Gówno prawda. Polowałeś na wampiry od lat, a teraz pozwalasz jednemu wyssać się do cna? I dlaczego ja? Czemu nie znalazłeś sobie jakiejś seksownej wampirzycy, dzięki której miałbyś ssanie i numerek w jednym? - Nie ufam nikomu innemu. - Nie powinieneś ufać mnie - warknął Wraith. - Nie ufam. Ale wiem, że mnie nie zabijesz. Szpital zbyt wiele dla ciebie znaczy, a ja jestem cholernie dobrym lekarzem, na stratę którego nie możesz sobie pozwolić. - Jesteś głupcem jeśli myślisz, że cokolwiek i ktokolwiek ma dla mnie znaczenie. - Wszystko jedno. - Kynan skrzyżował nogi w kostkach. - Ugryziesz mnie czy nie? - Najpierw powiesz mi dlaczego. - Daję ci darmową porcję swojej krwi, a ty udajesz trudnego do zdobycia? Co z ciebie za wampir? - Wraith stał dalej w miejscu, a Kynan przewrócił oczami. - Och, daj spokój. Moja krew ma w sobie z jakieś osiemdziesiąt procent. Chcesz jej. Wiem, że tak. Oczy Wraitha zaszkliły się nieco. O tak, chciał jej. Ale ten cholerny demon nie dał się zbyć słowami. - Mów. - Pieprz się. - Nie jesteś w moim typie. Ky westchnął. - Słyszałem, że nie pożywiasz się na kobietach.

- Na ludzkich kobietach. Demonice i ludzcy mężczyźni są jak najbardziej w menu. - Dlaczego mężczyźni a nie kobiety? - Dlatego, że przy nich mi nie staje. - Co za ulga. - Tylko wtedy, gdy z premedytacją będę chciał się na tobie pożywić. Czego nie zrobię. No chyba że powiesz mi dlaczego. - Dlatego, że chcę wiedzieć co czuła moja żona, kiedy ją ukąsiłeś, psia krew! - ryknął Kynan, zaskakując samego siebie zaciekłością i gwałtownością swojego gniewu. Wraith odwrócił się. - Nie chciałem tego - mruknął. - Przysięgam. Kynan klepnął się ręką po twarzy i potarł oczy. Cholera, był zmęczony. - Wiem. Obok siebie usłyszał szelest i skrzypnięcie poduszki wyściełającej krzesło. Dłoń Wraitha zacisnęła się wokół jego przedramienia i położyła je, ręką do góry, na podłokietniku. Kybwi zaczęło walić serce. Nie patrzył. Nie mógł. Chwilę później poczuł ukłucie bólu, gdy podobne do sztyletów kły Wraitha zagłębiły się w jego nadgarstku. Momentalnie zalała go fala ciepła. Przyjemne mrowienie rozeszło się po jego mięśniach i nerwach. Rany boskie, było naprawdę dobrze. Zerknął na Wraitha. - Nie jesteś przypadkiem jakimś wampirzym gejem? Wraith prychnął i pokazał mu środkowy palec. Wampiry były strasznie pokręcone. Ale Kynan zaczynał rozumieć, dlaczego niektórzy ludzie pozwalali by piły ich krew. Towarzyszące temu uczucie było obezwładniające i prawdopodobnie bardzo uzależniające. Mógł sobie wyobrazić jakby to było, gdyby robiła to wampirzyca. Z ustami przy jego gardle, przyciśnięta do niego, leżąca na nim lub pod jego ciałem, które właśnie zaczęło budzić

się do życia, gdy Gem stała się leżącą pod nim kobietą z zębami wbitymi w jego szyję. Oczywiście, Gem nie była wampirem, więc cały ten pomysł wydawał się niedorzeczny. Jego rękę przeszyła błyskawica, gdy Wraith pociągnął wyjątkowo mocny łyk. Niech go szlag za to, że umieścił scenę z Gem w jego głowie. Teraz nie mógł się jej pozbyć. Była taka prawdziwa, że wydawała się być wspomnieniem, a nie zwykłą fantazją. Nadal słyszał jak szepcze mu do ucha seksowne, sprośne rzeczy. Dźwięk jej głosu przeniósł go głębiej w stan totalnego odprężenia, usypiając bardziej niż alkohol. - Co. To. Ma. U. Diabła. Być? - usłyszał głos Gem, szorstki i wyraźny. Rozchylił powieki na tyle, by móc ją zobaczyć. Stała w salonie z rękami skrzyżowanymi na piersiach, których pełne pagórki zostały wypchnięte w górę przez gorset w kolorze ciemnego granatu. Gdyby się teraz odwróciła, mógł się założyć, że spódniczka ledwie zakryłaby jej pośladki. Ciężkie buty z wysokimi obcasami kończyły się tuż powyżej jej kolan, odsłaniając niewielki fragment jej ud. Włosy miała związane w dwa warkocze, na szyi nabijaną kolcami obrożę, a na ustach czarną szminkę, i wyglądała na gotową na imprezę. Kynan nie miał pojęcia, dlaczego ta myśl sprawiła, że poczuł przeszywające ukłucie zazdrości. Z drugiej strony, siedział na kanapie kompletnie pijany, z wampirem uczepionym do nadgarstka. Najwyraźniej to on miał nierówno pod sufitem. Niech to szlag, pomyślała Gem. To było... niespodziewane. Kynan leżał wyciągnięty na kanapie z rozłożonymi nogami i lewą ręką wspartą na podłokietniku. Przy nim klęczał Wraith, z ustami przyłożonymi do nadgarstka. Gdy uniósł wzrok, jego oczy błyszczały złowieszczo.

- Pytam jeszcze raz. Co to ma być, do cholery? Kynan spojrzał na nią sennymi oczami, od których jej ciało zalało gorąco. - A na co ci to wygląda? Rzuciła Wraithowi mordercze spojrzenie. - Na to, że ktoś był zbyt leniwy, żeby zamówić na obiad dostarczyciela pizzy. Wraith schował kły i otarł ręką usta. - To o niebo lepsze. Domowa kuchnia. - Podtrzymał jej spojrzenie, oblizując nakłucia na nadgarstku Kynana, żeby się zagoiły. Powoli. Zmysłowo. Gem przełknęła ślinę, a potem nagle zaschło jej w ustach. Wraith wiedział. Wiedział, że pragnęła Kynana i drażnił się z nią, bo miał świadomość, że to ona chciała być na jego miejscu i lizać człowieka. A kiedy jego nozdrza zafalowały, domyśliła się, że wyczuł jej podniecenie. - Po co tu przyszłaś? - Głos Kya był ochrypły i rozleniwiony, jakby dopiero co się obudził. Z rana jego głos na pewno brzmiał wspaniale. - Wraith po mnie zadzwonił. Ky rzucił Wraithowi spojrzenie spod znaku zaraz-ci-się-oberwie, ale demon tylko wzruszył ramionami i skoczył zwinnie na równe nogi. - No co? Zadzwoniłem, kiedy ty byłeś w łazience. Uznałem, że nie powinieneś zostać teraz sam. A ja muszę już iść. Potrzebuję więcej niż te marne pół litra, jakie wypiłem. - Podszedł do drzwi. - Do zobaczenia. Odrzucając głowę, żeby spojrzeć na wiatrak obracający się powoli na suficie, Kynan westchnął ciężko. - Kurwa mać. - No raczej. Coś ty sobie myślał? Mam nadzieję, że nie zrobiłeś nic głupiego i nie poprosiłeś go, żeby zmienił cię w wampira, co?

- Może i brakuje mi zdrowego rozsądku, ale nie jestem głupi i nie mam myśli samobójczych. - W takim razie dalej ich nie miej, bo wątpię żeby Wraith był zdolny kogokolwiek zmienić. Technicznie rzecz biorąc, nie jest nieumarłym. Kynan zakrył ręką oczy. - Zastanawiałaś się nad tym kiedyś, Gem? No wiesz, nad tym jakim trzeba być człowiekiem żeby zaufać wampirowi na tyle, by osuszył cię z krwi niemal do cna? Co niby powstrzymuje wampira przed pozostawieniem człowieka na pewną śmierć zamiast podania mu w zamian własnej krwi? - Jestem pewna, że czasami tak właśnie jest. - Zajrzała do jego kuchni, która ogólnie rzecz biorąc przypominała raczej niewielki aneks wciśnięty w róg salonu. - Przyniosę ci coś do picia. Musisz się nawodnić. Mała porada na przyszłość? Kiedy następnym razem zdecydujesz się oddać krew, oddaj ją Czerwonemu Krzyżowi. Ky milczał, gdy przeszukała jego lodówkę, znalazła napój izotoniczny i nalała do szklanki. Gdy wróciła, leżał w tej samej pozycji z zamkniętymi oczami, choć jedna ręka opadła mu w dół. Gem wsparła się kolanem o poduszkę, uniosła mu głowę i przystawiła szklankę do ust. Opróżnił pół szklanki nim otworzył oczy. - Dziękuję. - No cóż, piwem na pewno byś się nie nawodnił - powiedziała, spoglądając na butelki rozrzucone na stoliku i podłodze. Kynan uśmiechnął się krzywo i chwycił za jeden z jej kucyków. Puls Gem gwałtownie podskoczył. - Ty nigdy się nie upijasz? Nigdy nie próbowałaś zatracić się w alkoholu z nadzieją, że utoniesz? Nagle stała się nadzwyczaj świadoma ciepła bijącego z zewnętrznej strony jego uda przy jej kolanie, muśnięć palców na warkoczu i gorącego oddechu owiewającego jej policzek.

- Nie - szepnęła. - Nie mogę. - Jesteś wtedy chora? - Tak - skłamała, bo nie mogła zdradzić mu prawdy. Nie teraz, kiedy wszystko wskazywało na to, że zapomniał kim jest. A była demonem Piątego Stopnia, ostatniego, najgorszego poziomu na Ufelskali, systemu klasyfikacji zła. Gdyby demony z jej gatunku były tornadami, byliby piątką w sześciostopniowej skali Fujity. Fakt, że była demonem tylko w połowie, miał dla niej i dla Kynana niewielkie znaczenie. Robiła co mogła, by kontrolować swoją drugą połowę, głównie dzięki magicznym tatuażom wokół kostek, nadgarstków i szyi. Unikała również alkoholu. Picie zmniejszało jej zdolność do trzymania demona w ryzach. Doszła do tego w dość nieprzyjemny sposób, kiedy upiła się na imprezie bractwa, gdy chodziła do akademii medycznej. Jakaś drobnostka przyprawiła ją o napad szału. Na szczęście rozpoznała towarzyszące temu wrażenie podobne do drapania pazurów po wewnętrznej stronie skóry, i szybko pobiegła w stronę najbliższego portalu. Jakimś cudem wylądowała w Szpitalu Podziemnym, gdzie Reaver podał jej środki usypiające, po których wszystko minęło. Upadły anioł zapobiegł czemuś, co można by określić krwawą jatką. Kynan musnął kłykciami jej gardło, a kiedy gwałtownie zaczerpnęła tchu, jego ręka znieruchomiała. Wpatrywała się w jego twarz i zobaczyła na niej całą paletę emocji. Smutek. Strach. Podniecenie. Skrępowanie. - Jesteś taka śliczna - szepnął. Przemawiał przez niego alkohol, ale Gem miała to gdzieś. Od niemal roku w te lepsze dni postrzegał ją wyłącznie jako koleżankę z pracy, a w pozostałe jako demona. W tej chwili

widział w niej kobietę, i nie miało znaczenia to, że patrzył na nią zza alkoholowej mgły. Powoli, tak żeby go nie spłoszyć ani nie zgasić iskry pożądania, jaka się między nimi zatliła, odstawiła szklankę. Uniosła zimną dłoń do jego twarzy, czując gorący dotyk skóry na jego policzku. Utkwił w niej wzrok, a kiedy musnęła kciukiem jego pełną, dolną wargę, rozchylił nieco usta. Boże, tak bardzo pragnęła go pocałować. Zamiast tego nie przestawała gładzić jego ust. Lekko. Delikatnie. Kynan położył rękę na jej biodrze i przyciągnął ją bliżej. Nerwy sprawiły, że zadrżała, nachylając się w jego stronę, z oczami utkwionymi w jego ustach. Przysunął twarz do jej twarzy. Dłoń, która bawiła się jej warkoczem, chwyciła ją za tył głowy i pociągnęła w dół. Ich usta się spotkały. Z początku niepewnie. Jego były mocne i nieustępliwe, a potem, jak gdyby pękła jakaś tama, zmiażdżył jej usta w pocałunku. Westchnęła w jego usta z powodu ulgi i zaskoczenia. Dzięki Ci, Boże. Położył dłonie na jej spódniczce i brutalnie zadarł ją do góry. Słodkie napięcie zaczęło pulsować między jej udami, gdy wciągnął ją na kolana. Ścisnęła jego ramiona dla utrzymania równowagi, a jego twarde jak skała mięśnie nawet nie ugięły się pod naciskiem jej palców. Gdy jej kobiecość zetknęła się z jego wyprężoną męskością napierającą na rozporek dżinsów, momentalnie zwilgotniała. Pojękując, Kynan wtulił się w nią, trzymając blisko siebie. Całował ją dalej, na przemian muskając językiem jej wargi i wsuwając go głęboko do środka. Gem ogarnęła żądza, a chwilę później kołysała się już na jego kolanach, ocierając się o niego. Cienki jedwab jej majteczek zapewnił jej dawkę cudownego, namiętnego tarcia. To był sen. Musiał nim być. Całowała mężczyznę, który był gwiazdą jej wszystkich fantazji, znajdowała się na krawędzi

orgazmu, a przecież żadne z nich nie zdjęło nawet ubrań. Chciała wsunąć dłoń pomiędzy ich ciała i uwolnić go ze spodni, ale bała się, że zrobi coś, co każe Kynanowi zmienić zdanie. Jego usta wypaliły ścieżkę wzdłuż jej szczęki i szyi. - Gem - wymamrotał z ustami tuż przy delikatnej skórze jej gardła. Boże, jesteś taka ciepła. Zadrżała z rozkoszy z powodu jego słów i nieśpiesznej, namiętnej pieszczoty jego języka wzdłuż jej szczęki. Wrażenie rozeszło się po całym jej ciele. Niski jęk wydobył się z piersi Kya, odbijając się echem w jej ciele. Krótkie, urywane oddechy zapoczątkowały nowy, szalony rytm pchnięć między jej udami. Warstewka potu pokryła skórę Gem. Jej nogi zadrżały, a piersi wyprężyły się, gdy potężna eksplozja ogarnęła od środka jej ciało, sprawiając, że rozsypało się na milion kawałków. Krzycząc, uczepiła się Kynana, gdy wił się pod nią. Syknął przez zaciśnięte zęby. Jego wielkie ciało dygotało, gdy ogarnęło go spełnienie. Orgazm wykradł wszelkie spójne myśli z jej głowy, ale nie przyćmił jej wzroku, więc gdy przyglądała się jak dochodzi, uznała, że jeszcze nigdy nie widziała czegoś równie pięknego. Kynan zakołysał biodrami ostatni raz. Gdy ich oddechy wyrównały się, a hormony przestały szaleć, ciało Gem śpiewało z radości. Boże, był idealny. Mężczyzna stworzony do seksu. - Och, cholera - jęknął. - Gem... niech to szlag. Przepraszam. - Przepraszasz? - Uśmiechnęła się i przesunęła palcem po jego okrytej koszulką piersi. - Jedyną rzeczą, za jaką powinieneś mnie przepraszać jest to, że nadal jesteśmy ubrani. Odwrócił wzrok. Na jego twarzy odmalował się ponury wyraz. Gem nagle stała się świadoma nowego napięcia między nimi, choć powinno było zniknąć. Zepchnął ją z kolan i wstał chwiejnie na nogi. Otworzyła się na to, co Tayla nazywała „demonicznym wzrokiem" i westchnęła.

Emocjonalne blizny Kynana sięgały głęboko, ale w ciągu kilku ostatnich miesięcy zaczęły się goić. Teraz, skupione nad jego sercem jak płonące, krwawiące pęknięcia, wyglądały równie świeżo jak w dniu, w którym je otrzymał, gdy znalazł Lori w ramionach innego. - Kynan? Stało się coś? Wsunął kciuki do kieszeni dżinsów i spojrzał w sufit. - Lepiej będzie, jeśli już pójdziesz. - Powinniśmy porozmawiać... - Proszę, Gem. - Uniósł i opuścił ramiona. - Jestem pijany, wyczerpany i mam pół litra krwi mniej. Chcę zostać sam. Gem wstała niezdarnie i obciągnęła spódniczkę w dół, po raz pierwszy żałując, że nie jest dłuższa. - Gdybyś czegoś potrzebował... - Zadzwonię. Wychodząc, obejrzała się przez ramię ze świadomością, że jej telefon nigdy nie zadzwoni. Sporo ryzykował, kręcąc się po szpitalnych korytarzach. Zanim „umarł", Roag chodził tu z powodu niekończącej się liczby pielęgniarek, które mógł przelecieć, ale od zawsze nienawidził tego miejsca i nigdy nie rozumiał powodów dla których jego bracia go zbudowali. Kogo obchodziło ratowanie demonów? Rozrywanie ich na strzępy było o wiele lepsze. Mimo to, jego Ghulom nie udało się znaleźć nikogo, kto by dla niego szpiegował, a on nie miał już czasu, by ulokować któregoś ze swoich sług w szeregach szpitalnego personelu. Zemsta kosztowała go już zbyt wiele, a skoro Sheryen została reanimowana, zostało mu zaledwie kilka dni na znalezienie Runy nim podobne do zombie ciało Sher zacznie się rozkładać. Potrzebował jej krwi i to zaraz.

Przybierając postać zwykłego Slogthu, był praktycznie niewidzialny dla personelu, o ile trzymał się cienia i udawał, że odwiedza pacjenta. Nie martwił się o to, że jego bracia odkryją jego obecność - Eidolon nie pracował na nocną zmianę, Wraith spędzał wieczory na hulankach, a Shade zajmował się swoją wilkołaczą suką. Mimo to, kilku pracowników posiadało zdolność do postrzegania wszystkiego przez magiczną zasłonę. Z pewnością go nie rozpoznają, skoro wyglądem bardziej przypominał kawałek zwęglonego brykietu niż samego siebie, ale każdy demon przybierający postać innego demona wzbudziłby podejrzenia. Kręcił się więc w pobliżu i obserwował. Czekał na idealną ofiarę potrzebną do zrealizowania kolejnej fazy planu. Chciał uderzyć w swoich braci tam, gdzie ich zaboli - w szpital i w personel. Gdy wstrząśnie nimi szok, zaczną popełniać błędy. Demon Sora - o imieniu Ciska, jak wskazywała jej plakietka - przeszła obok w kierunku Harrowgate. Jej czerwona skóra pachniała Wraithem. Roag poczuł, jak włosy na karku stają mu dęba. Zbyt wiele kobiet w tym miejscu pachniało jego młodszym bratem, który prowadził życie, jakie powinien był prowadzić Roag. Posuwać laski i nie martwić się o nic. Wkrótce zacznie się martwić. I to zaraz. Sora mogła o tym nie wiedzieć, ale za chwilę stanie się jego kolejną ofiarą. Wziął głęboki oddech, wypełniając nozdrza zapachem Wraitha i pocieszając się faktem, że to ostatni raz kiedy ta kobieta cuchnie jego bratem. Za chwilę zacznie cuchnąć wyłącznie swoim własnym przerażeniem.

Rozdział dwunasty Runa nie pamiętała zbyt wiele z tego, co stało się zeszłej nocy - a przynajmniej niewiele z tego, co zaszło po tym jak wyszła spod prysznica. Poszła prosto w stronę łańcuchów i skuła się zanim Shade miał szansę to zrobić. Wszystko później przypominało zamazaną plamę, ale pamiętała powrót do ludzkiej formy razem z Shadeem. Choć w dalszym ciągu była wściekła, poddała się potrzebom swoich szalejących hormonów. Doskonale zapamiętała cudowną ekstazę posiadania w końcu kogoś, kto ulży jej potrzebom, które nachodziły ją każdego ranka następującego po pełni księżyca. Shade kochał się z nią trzy razy. Brutalnie, w milczeniu. Po wszystkim opadli bez sił na łóżko i nadal nie odezwali się do siebie ani słowem. Co dziwne, Shade przytulił ją do siebie mocno i trzymał blisko siebie, gdy zasypiali. Przeszło jej przez myśl, że chciał się upewnić, że mu nie ucieknie kiedy spał, ale do tej teorii nie pasował sposób, w jaki jego palce błądziły leniwie po jej skórze. Sześć godzin później Runa obudziła się, ale Shade nadal spał, więc owinęła się w szlafrok i na palcach wyszła z jaskini, zaglądając w różne zakamarki. Szukała telefonu. Znalazła go w pokoju telewizyjnym. Po cichu zajrzała do Shadea, upewniła się, że śpi i wymknęła się na zewnątrz. Ze wszystkich stron otoczyła ją parna dżungla. Jakim cudem udawało mu się utrzymać w jaskini niską temperaturę, skoro najwyraźniej nie miał tam klimatyzacji? Co najmniej było to dziwne.

Fakt, że miała obsesję na punkcie tego, jak Shade utrzymywał chłód w jaskini zamiast wykonać telefon, nie umknął jej uwadze. Prócz tego dziwnego życia, w które się wpakowała, miała też swoje własne, i teraz musiała stawić mu czoła. Z żołądkiem wywracającym się na drugą stronę, wykręciła numer komórki swojego brata. Odebrał po trzecim dzwonku. - Arik? - Runa. Gdzie ty się podziewasz? Wiem, że masz się zgłosić dopiero jutro, ale myślałem, że do tej pory zdążysz się już odezwać. To dlatego, że rzadko kiedy dzwoniła do Arika co trzeci lub czwarty dzień. Praca dla Pułku sprowadzała się do samotniczego trybu życia. Tylko garstka współpracowników chciała utrzymywać z nią kontakt, a Arik był jej jedynym towarzyszem. Najwidoczniej bycie wilkołakiem okazało się czymś w rodzaju przeszkody do zawierania przyjaźni z ludźmi. Wyszła z jaskini i oparła się o pień drzewa. - Natknęłam się na pewne komplikacje. - Nic ci nie jest? Napięcie w jego głosie było słyszalne nawet przez szum w słuchawce. - Wszystko w porządku. Chciałabym, żebyś czegoś dla mnie poszukał. Chodzi o informacje na temat Maluncoeur. Usłyszała skrobanie ołówka na papierze, a potem: - Co to takiego? - Nie mam pojęcia. - Powiesz mi, co się właściwie dzieje? Wyjrzała zza drzewa i spojrzała w stronę wejścia do jaskini. Czysto. - Zostałam porwana przez Ghuli. - Co takiego? Gdzie jesteś? Potrzebujesz pomocy? - Uspokój się. Jestem bezpieczna. Tak jakby.

Przekleństwa, jakie wyrzucił z siebie Arik, mogłyby z powodzeniem stopić obwody w satelitach transmitujących ich rozmowę. - Mówiłem Davisowi, żeby nie posyłał cię na tę misję. Niech to szlag. To ja powinienem był zająć się szukaniem Kynana. Arik od samego początku był przeciwny jej pracy dla Pułku, ale z powodu zamknięcia jej kawiarni, złamanego przez Shadea serca i likantropii, nic nie mogło powstrzymać jej od robienia czegoś interesującego po raz pierwszy w życiu. A praca dla R-XR była interesująca. Czasami nawet nieco niebezpieczna, jak wtedy gdy śledziła lwiołaka ulicami Madrytu i natknęła się na całe jego stado przygotowujące się do wędrówki na wieś, aby tam zapolować. Tylko zdolność do zmiany na zawołanie uratowała jej wtedy życie. - To nie jest wina pułkownika - westchnęła. - Byłeś zajęty, a ja skorzystałam z szansy powrotu do Nowego Jorku. - Chcesz powiedzieć, że skorzystałaś z szansy ponownego spotkania się z tamtym demonem. Nie marnowała czasu na zaprzeczenia, częściowo dlatego, że doprowadziłoby to do kolejnej kłótni na temat tego, jaką była wariatką, że pozwalała sobie na uczucia względem Shadea, a częściowo dlatego, że sama nie wiedziała czy przyjechała tu, żeby go zranić czy zobaczyć jeszcze ten jeden raz. - O co chodziło z tymi Ghulami? - spytał Arik, gdy nie podjęła wyzwania. - To długa historia, ale głównie chodzi o to, że chyba jestem związana z Shadeem. - Co to znaczy „związana"? Runa znała swojego brata na tyle dobrze, że wiedziała, iż powiedział to przez zaciśnięte zęby. - Nie wiem. Tego również musisz się dowiedzieć. I odkryć czy istnieje sposób na to, by się z tego wyplątać. - Cholera.

- Tak. Ale mam też dobre wieści. Znalazłam Kynana. - Oparła się głową o pień. - Pracuje w szpitalu dla demonów. - Chyba, kurwa, żartujesz. Przecież to on nam o nim opowiedział! To on dał Arikowi demoniczny kaduceusz, dzięki czemu Runa złożyła fakty w całość i odkryła, że Shade również jest zamieszany w sprawę ze szpitalem. - Wiem. Widziałam, jak leczył brata Shade a, Wraitha. - Byłaś w szpitalu?! Zamknęła oczy i zasłuchała się w pisk jakiegoś zwierzęcia w koronie drzewa powyżej. - Shade mnie tam zabrał. On i jego brat tam pracują. Nie miałam okazji rozmawiać z Kynanem, więc nie mam pojęcia jaki ma w tym udział. - Gdzie znajduje się szpital? Z krzewów wyleciał ptak. Obserwowała go, żałując że nie może odlecieć stąd razem z nim zamiast balansować na cienkiej linie. Z jednej strony była armia, a z drugiej Shade. Bez względu na to, co mówiła lub nie i tak musiała kogoś zdradzić. - Runa? Gdzie on jest? - Nie mogę powiedzieć. - Nie możesz czy nie chcesz? Słuszne pytanie, na które nie znała odpowiedzi. Co prawda nie umiałaby narysować mapy prowadzącej do szpitala, ale gdyby potrafiła, to czy zrobiłaby to? - Nie mogę. Zjawiliśmy się tam dzięki portalowi Harrow-gate, którym sama nie umiem podróżować. - Nie podoba mi się to. Musisz wracać do domu. - To niemożliwe. - Czy Shade przetrzymuję cię gdzieś jak.więźnia? Wyślemy zespół i... - Nie o to chodzi. - No cóż, poniekąd tak było. - To przez więź, Arik. On mnie potrzebuje.

- Dlaczego? - spytał niskim, śmiertelnie niebezpiecznym głosem. Och, no wiesz. Potrzebuje seksu kilka razy na dzień i tylko ja mogę mu go zapewnić. Co by się jednak stało gdyby nie było jej w pobliżu? Dla jego gatunku seks był jak oddychanie, więc gdyby nie dostał go na czas... czy zakończyłoby się to dla niego śmiercią? - Po prostu potrzebuje. - Wracaj. Do. Domu. - Mam zamiar. Ale najpierw muszę dowiedzieć się czegoś więcej o tej więzi, na przykład co mi się stanie, jeśli od niego odejdę. Dowiedz się tego. I pośpiesz się. Każdy dzień sprawiał, że Shade stawał się jej coraz bliższy, a poza tym miała przeczucie, że jeszcze trochę a wcale nie będzie chciała zrywać tej więzi. Las wokół niej zamilkł, a po jej plecach przebiegł zimny dreszcz. Rozejrzała się dokoła i nie dostrzegła niczego, ale nie spodobała się jej ta niespodziewana cisza. - Muszę kończyć. Zadzwonię, jak tylko będę mogła. - Zaczekaj... Rozległ się trzask pękającej gałązki. Serce stanęło jej w piersi. Skupiła wzrok na drzewach za swoimi plecami. O Boże. Zobaczyła oczy. Płonące, czerwone ślepia. Zrobiła chwiejny krok w tył i opuściła rękę z telefonem. Zaczepiła piętą o lianę, niemal wywracając się na ziemię. Ciemność otaczająca czerwone oczy zaczęła migotać i przybierać postać, choć spojrzenie płonących ślepi przewiercało ją na wylot. Krzyk cisnął się jej na usta, stłumiony przez przerażenie ściskające ją za gardło. Kształt nabrał wyraźnych konturów. Shade. Cienki, spanikowany głosik jej brata dobiegał z telefonu, który trzymała w drżącej dłoni.

- Nic mi nie jest - powiedziała do słuchawki. - Zadzwonię później. Rozłączyła się, zastanawiając z przerażeniem, jak wiele z ich rozmowy usłyszał Shade. Jego oczy przypominały teraz maleńkie, czerwone szparki świdrujące ją z mocą lasera. - Runa - wychrypiał głosem, który brzmiał tak, jakby zapomniał jak się mówi. - Shade? Stało się coś? - Złapała go za przedramię, a on zamknął oczy i zachwiał się. - Sgenesis. - Jęk wydobył się z jego piersi, która była równie naga co reszta jego ciała. Runa przeniosła spojrzenie na jego pachwinę, gdzie sztywna męskość prężyła się w górę tak bardzo, że na pewno musiało go boleć. Przyjrzała się płonącej skórze, promieniującej palącym gorącem. Dermoire na jego ramieniu wiła się wściekle, a wokół szyi cień pulsował wraz z rytmem serca tuż pod powierzchnią skóry. - To twoja Przemiana? - spytała, a on skinął głową. Nie powiedział, jak będzie przebiegała właściwa zmiana ani jak długo to zajmie, ale z pewnością nie spodziewała się, że zdarzy się to z taką intensywnością. - Boli. - Jego ciałem szarpnął gwałtowny skurcz, jakby zgadzało się z tym słowem. - Co mogę zrobić? Obnażył zaciśnięte zęby. - Potrzebuję... cię. Jego wyznanie odpędziło bolesne słowa, jakie powiedział zeszłej nocy. Potrzebował jej. - Jestem przy tobie. Weź to, czego chcesz. Otworzył oczy. Nie było żadnego ostrzeżenia. Sekundę później przygniatał ją całym ciałem do drzewa. Krzyknęła, gdy gałąź wbiła się w jej plecy, a usta Shadea zmiażdżyły jej wargi w pocałunku.

- Wybacz mi - wymamrotał z ustami przy jej ustach. - Proszę. Wybacz mi za to, co mam zamiar ci zrobić. Shade obudził się z jękiem. Bolał go każdy mięsień, w głowie mu pulsowało i miał wrażenie, jakby jego skórę oblano kwasem. Obok niego, na gołej ziemi w jaskini, leżała zwinięta w kłębek Runa. Otworzyła jedno zaspane oko. - Potrzebujesz mnie jeszcze? - wychrypiała. Zaciągnął się powietrzem i jej zapachem, wonią nieustannego seksu, jaki uprawiali. Nie potrzebował jej znowu, ale pragnął. Teraz jeszcze bardziej niż kiedykolwiek. Była jego partnerką życiową, a on dopełnił Przemianę. Cała jego uwaga, wszystkie pragnienia były w pełni skupione na niej, a jednym z nowych było wypełnienie jej swoim nasieniem. Swoim potomstwem. To by dopiero była katastrofa. Był już wystarczająco zaborczy, ledwie mógł znieść myśl o zrobieniu tego, co trzeba, żeby uratować własne życie, ale gdyby nosiła pod sercem jego dziecko... - Nie. - Głos miał równie ochrypły co ona. Skutek wielu godzin dyszenia, krzyku i jęku w trakcie seks maratonu, który miał miejsce przez cały wczorajszy dzień w ich normalnych postaciach, oraz całą noc spędzoną w ciałach wargów. - Odpocznij. Myślę, że już po wszystkim. - Jesteś pewien? - Raczej tak. Sgenesis Eidolona przebiegała inaczej i trwała przez kilka dni. Seksualne skutki uboczne były minimalne dzięki miesiącom spędzonym na powstrzymywaniu jej za pomocą eksperymentalnej terapii z wykorzystaniem jego własnej krwi. Przemiana Shadea była o wiele szybsza i intensywniejsza, ale dzięki Bogu, miał przy sobie partnerkę, która mogła mu pomóc. Ciężar wstydu zagnieździł się w jego brzuchu. Cały ten czas psioczył z powodu posiadania partnerki, a mimo to

z radością wykorzystał ją do łatwiejszego dopełnienia przemiany w całkowicie dorosłego osobnika. Niech to piekło pochłonie. Okazał się zwykłym draniem. Wspomnienia z ostatnich osiemnastu godzin wróciły do niego fragmentami, erotyczne wizje wszystkiego, co zrobili od momentu gdy poczuł, że sgenesis zaczyna przejmować nad nim kontrolę. Runa nie odmówiła mu ani razu i oddała się jako dobrowolna ofiara jego ciągłej żądzy. Choć z drugiej strony nie dał jej zbyt wielkiego wyboru. Dotknął gardła, krzywiąc się z powodu wrażliwości skóry. - Mam nowy znak? Pogłaskała go w miejscu, którego dotykały jego palce. Zamiast zranić, jej dotyk ukoił ból. - Masz kolejny pierścień wokół szyi. Splecione symbole, które łączą się z drugim pierścieniem. A więc od teraz był płodny. Zamykając oczy, pozwolił się głaskać, przysuwając się bliżej. - Nic ci nie jest? - Nie. A tobie? Przełknął z trudem ślinę, otworzył oczy i zobaczył wyraźne ślady ugryzień na jej ramieniu i pręgi pozostawione przez paznokcie, które wbił w jej plecy i pośladki. Po tym co jej zrobił, nie zasługiwał na jej troskę. Nie zasługiwał na nią. Klnąc pod nosem, zerwał się na nogi i uciekł pod wodospad, ignorując jej wołania. - Shade. - Cholera jasna - warknął, odwracając się. - Czego? Była naga, cudownie naga, ale obejmowała się ramionami tak, jakby żałowała, że nie zdążyła się ubrać zanim za nim wyszła. - Co by się stało gdyby nie było mnie w pobliżu w trakcie twojej sgenesis7. - Masz na myśli to gdybyśmy nie byli zespojeni? - Krople chłodnej wody ukoiły jego palącą skórę. - Byłbym zmuszony

poszukać innych ludzkich i demonicznych kobiet. Tylu, ilu to byłoby konieczne. Nie obchodziłaby mnie ich zgoda czy uczucia. - Ten pomysł sprawił, że zrobiło mu się niedobrze, bo wątpił, by obchodziła go zgoda Runy, gdy dopadło go najgorsze i jedyne co czuł to doprowadzająca do szaleństwa potrzeba spełnienia w jej wnętrzu. - Shade, nie zgwałciłeś mnie przecież. Szczęka mu opadła. Zamknął ją z trzaskiem. Wiedział, że nie czuła jego emocji, bo nie mieli wspólnego połączenia, ale jakimś cudem wiedziała o czym myślał. - Nie dałem ci zbyt wielkiego wyboru. Przysunęła się o krok, ujmując jego rękę w swoją delikatną dłoń. - Gdybym chciała się bronić, zrobiłabym to. Faktycznie. W ciągu dnia mogła zmienić się w warga i skopać mu tyłek. - Powinnaś była to zrobić. Tylko garstka Seminusów dożywała do dnia, w którym pojawiał się znak ukończenia stu lat, ale ci, którym się udało, zginęli w trakcie sgenesis jako ofiary zbyt małej ilości seksu lub zostali zabici przez kobiety, które próbowali zgwałcić, oraz samców chroniących swoje partnerki. - Jesteśmy w tym razem, czy ci się to podoba czy nie - powiedziała, a on prawie wybuchnął śmiechem. Ni cholery nie byli w tym razem. Runa wcale nie była z nim związana, a on w niedalekiej przyszłości musiał ją zabić, by uwolnić się od więzi, jaka go z nią połączyła. Takiego mariażu z pewnością nie zaplanowały niebiosa. Wyglądało na to, że to raczej sprawka piekieł. - Co teraz będzie? - spytała. Poczuł, jak znów robi mu się gorąco, bez względu na to jak bardzo się temu opierał. - Mogę sprawić, że zajdziesz w ciążę. - Jej gwałtowne zaczerpnięcie powietrza dało się słyszeć nawet przez ryk

wodospadu. Szybko ulżył jej zmartwieniu. - Nie zrobiłem tego. Nie masz jeszcze dni płodnych. Jej dłoń nadal spoczywała w jego dłoni, a on nie mógł się powstrzymać, żeby nie posłużyć się swoim darem i zbadać jej ciało. Zejść głęboko do jej organów reprodukcyjnych, żeby określić jak blisko była owulacji. Mógłby ją przyśpieszyć, gdyby chciał, a pokusa sprawiła, że dreszcz przebiegł mu po ciele. Runa wsunęła za ucho kosmyk włosów i przyjrzała mu się. - Zmień się w coś. -Co? - Chcę zobaczyć, co się wtedy stanie. Masz jakieś ograniczenia? - Możemy zmieniać się wyłącznie w osobniki podobnych rozmiarów, które są żyworodne. Żadnych jajorodnych gatunków. Jesteśmy w stanie przybrać dwa razy większe rozmiary, ale nie więcej. Samice musiały posiadać zdolność do rodzenia młodych Seminusów, a demony mniejszych rozmiarów nie wychodziły dobrze na tym, gdy zmuszało się je do rodzenia potomstwa większych gatunków. Uświadomił sobie, że głaska kciukiem jej nadgarstek, przyciągając bliżej i wywołując uczucie relaksacji, jedną z inkubich sztuczek uwodzenia. Ten jeden raz postanowił ulec pokusie. Jak wiele ludzkich kobiet potrafiło dostosować się do jego świata w tak szybkim tempie i bez jakichkolwiek zastrzeżeń? Runa powinna być przerażona zachodzącymi w nim zmianami, a mimo to błyskawicznie się pozbierała - zeszłej nocy poradziła sobie z jego gwałtownymi seksualnymi zapędami, z faktem, że w każdej chwili mógł ją zapłodnić, a teraz chciała, żeby zmienił się w coś potencjalnie groźnego. Była niewiarygodnie cudowna. Gdyby nie klątwa, dziękowałby swojej szczęśliwej gwieździe, że Roag zmusił go do spojenia się z nią.

- Nie jestem pewien czy wiem, jak to zrobić - przyznał. - Cóż, kiedy ja zmieniam się poza pełnią, po prostu wyobrażam to sobie... i gotowe. Eidolon powiedział coś podobnego, że przebywanie w obecności demona pomagało zmienić się w jego gatunek, ale w przeciwnym razie kluczem do sukcesu była koncentracja. Shade pomyślał w duchu o co najmniej kilku tuzinach różnych gatunków i na koniec uznał, że lepiej będzie nie terroryzować Runy za bardzo. Wybrał demona Sora. Skupił się... i w przeciągu chwili poczuł piekący ból rozciągającej się skóry, szarpnięcie w wyskakujących stawach, a sekundę później miał już ja-skrawoczerwoną skórę, długie szpony i podobny do bata ogon. Super. Runa cofnęła się o krok, ale obserwowała go z ciekawością, nie wykazując ani odrobiny strachu. - Wyglądasz jak postać z kreskówki. Brakuje ci tylko wideł. Shade roześmiał się, bo Tayla to samo powiedziała o Cisce, pielęgniarce z SR Tej, która potrafiła wyczyniać niewiarygodne rzeczy ze swoim ogonem... Co podsunęło mu iście diabelski pomysł. Zrobił zamach ogonem, chwytając Runę za nadgarstek. Nie opierała się, gdy pociągnął ją w swoją stronę, choć przełknęła z trudem ślinę, kiedy tylko zauważyła jego erekcję. Zerknął w dół i, o tak, ten drań był wart odrobiny strachu. Pulsował głębokim odcieniem szkarłatu, miał szeroką główkę, a na czubku połyskiwała kropla płynnego podniecenia. Mimo to nadal nie wyczuł u niej strachu. - To dla ciebie takie łatwe, prawda? - mruknęła. -Co? - Seks. Uwodzenie kobiet. Musnął palcem szczyty jej piersi. - Taki już jestem. - Powoli przesunął ogonem po jej nagich pośladkach. - Rozsuń nogi.

Zawahała się na ułamek sekundy nim posłuchała. Wsunął ogon między jej uda i zaczął pieścić końcem jej kobiecość. Wydała z siebie ciche, kobiece westchnięcie, którego tak uwielbiał słuchać. Przysunął dłonie do jej sutków i wykorzystał przedłużone paznokcie, by uszczypnąć je delikatnie, łaskocząc ją ogonem między nogami. Co za przydatna kończyna. Może ta cała sge-nesis nie była jednak taka zła. A przynajmniej dla samca posiadającego partnerkę. Schylił się i przesunął językiem po jej ustach, żądając, by je otworzyła. Gdy to zrobiła, wsunął go do wnętrza jej warg, czując słaby posmak pasty do zębów, i zaczął się zastanawiać, kiedy znalazła czas - i energię - na to by umyć rano zęby. Pragnąc skosztować więcej, wsunął język głębiej i rozpoczął powolny rytm, który sprawił, że chwyciła go za ramiona i za-kołysała biodrami w tym samym zmysłowym tempie. Przed Runą, całowanie nigdy nie sprawiało mu radości. Gardził intymnością tego aktu. Uwielbiał jednak to, jak wkładała całą duszę w każdy pocałunek. Nie była doświadczona, ale nadrabiała braki emocjami i wysiłkiem. Wsunęła dłoń między ich ciała i palcami zaczęła pieścić czubek jego męskości, zabawiając się zbierającą się na nim wilgotnością. Pojękując, Shade odrzucił głowę w tył i pozwolił jej na pieszczoty, pozwolił na coś, czego nie robiła odkąd zaczął się cały ten koszmar. Ostatniej nocy Runa dała mu tak wiele, że nadszedł czas odwzajemnić przysługę. Dotknął ustami jej ucha i delikatnie przygryzł jego płatek. - Pachniesz jak ja, Runa. Wiedziałaś, że za każdym razem kiedy w tobie dochodzę, moje nasienie przenika każdą część twojego ciała? Twoją krew, włosy, komórki. - Zadrżała, ale nie wiedział czy z powodu jego słów czy faktu, że powoli pieścił ją ogonem między udami. - Twoja skóra smakuje mną. Chcę cię spróbować dosłownie wszędzie.

Teraz on zadrżał, gdy przypomniał sobie, jak zeszłej nocy zanurzył palec w jej wilgotnej kobiecości i wsunął go do ust. Miała dekadencki, jedwabisty i głęboki smak z intensywną nutą jak likier Irish cream. Krew zaczęła szybciej krążyć w jego żyłach. Osunął się na kolana. Pieścił jej płaski brzuch, przejechał językiem od pępka do miękkich, karmelowych loczków. Gdy straciła dech, uniósł wzrok i spojrzał na nią. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, a on uświadomił sobie, że to pierwszy raz, kiedy jego usta znalazły się tak blisko tego pięknego, kobiecego miejsca. Nawet gdy się spotykali, nigdy nie poświęcił nawet chwili na to, by kochać ją w ten sposób. Idiota. Straciłeś tyle czasu. - Rozchyl nogi - powiedział, a ona zrobiła to, nadal go obserwując. Patrząc jej prosto w oczy, wsunął język do środka. Oczy Runy zaszkliły się momentalnie, a usta rozchyliły. Ten erotyczny widok kazałby mu paść na kolana, gdyby już na nich nie klęczał. Desperacko pragnąc więcej, objął dłońmi jej uda i rozsunął kciukami miękkie płatki jej ciała. Dotknął ustami jej gorącego punktu, najpierw pieszcząc go językiem, a potem ssąc długo i delikatnie. Wczepiła dłonie w jego włosy, przytrzymując go w miejscu, ale on nigdzie się nie wybierał. Nie wtedy, gdy najsłodszy nektar na ziemi i w Szeolu spływał po jego gardle, rozpalając go od środka. - Shade, och tak... Uniosła biodra i dotarła gwałtownie na szczyt. Jej ciało dygotało tak mocno, że musiał przytrzymać ją w miejscu, gdy kończył ją pieścić. Gdy mięśnie Runy zaczęły drżeć, gdy jej orgazm osłabł, podniósł się z kolan całkiem oszołomiony i spragniony jej ciała. - Chcesz, żebym się zmienił z powrotem? - spytał, gładząc jej ramiona i czując mocne mięśnie pod warstwą jedwabistej skóry.

- Nie - szepnęła. - To część tego, kim jesteś. Niech to piekło pochłonie. Potężna fala emocji, jaka napłynęła do niego z jej strony, wstrząsnęła nim na wskroś i rozpuściła od środka. To było niebezpieczne, ale Shade nie mógł się powstrzymać. Musiał znaleźć się w jej wnętrzu. Objęła go nogami w pasie, a on wszedł w nią delikatnie, rozciągając od środka, gdy wsunął się aż po sam koniec. - Robię ci krzywdę - jęknął. - Muszę się zmienić. Chwyciła jego twarz w obie dłonie i spojrzała mu prosto w oczy. - Zostań. Proszę. Nie miał wyboru. Zmuszony, by postąpić według jej żądania, zaczął poruszać się w niej powoli. Jej gorące wnętrze zacisnęło się na nim z cudowną siłą. Kilka pierwszych pchnięć udało mu się zrobić powoli, zanim instynkt przejął nad nim kontrolę. Wnikał w nią raz za razem jak opętany demon, którym prawdopodobnie był. Runa wykrzykiwała jego imię, a za każdym razem gdy wychodziło ono z jej idealnych ust, musiał ugryźć się w policzek, żeby powstrzymać się od dojścia na szczyt. Poddał się gdy uniosła głowę i z całej siły wgryzła się w jego ramię. Orgazm rozprzestrzenił się po jego ciele z taką siłą, że miał wrażenie, iż zaraz rozerwie mu czaszkę. Runa dołączyła do niego z krzykiem, ściskając go od środka, gdy nadszedł kolejny orgazm i jeszcze jeden, aż Shade stracił rachubę. Oboje osunęli się na mokry kamień. Nogi trzęsły mu się tak bardzo, że ledwie był w stanie się podtrzymać. Nagle uświadomił sobie, że to siła Runy uchroniła go przed upadkiem na ziemię. W którymś momencie przybrał swoją postać i, co ciekawe, wcale nie poczuł przemiany. Obejrzał się cały, żeby upewnić się, że wszystkie części jego ciała są na miejscu, lecz gdy dotarł do dłoni, jego serce zamarło.

Jego palce z mocnych stały się przejrzyste, i na odwrót. Poczuł ściskanie w piersi, gdy jego serce zaczęło bić chaotycznie do rytmu podyktowanego przez przerażenie. Cholera... niech to szlag. Runa wygięła się z taką siłą, że jego męskość wysunęła się z jej wilgotnego wnętrza. Choć dygotał tak bardzo, że prawie poślizgnął się na mokrym kamieniu pod stopami, objął ją i trzymał w ramionach, dopóki się nie uspokoiła. Po wszystkim spojrzał na swoje dłonie jeszcze raz i już wiedział. Klątwa została aktywowana.

Rozdział trzynasty - To było niewiarygodne - wymruczała Runa z ustami przy ramieniu Shadea. Kropłe wody zebrały się na jego skórze, a ona zlizała je, rozkoszując się chłodną wilgocią na suchym języku. Smakował żarem dżungli, świeżą ziemią i silnym mężczyzną. Shade jęknął, leżąc na niej i przyciskając do mokrego kamienia. Trzymał ją blisko siebie, bliżej niż kiedykolwiek. Był delikatny, troskliwy, a jego wielkie ciało drżało przy jej ciele. Rok temu złamał jej serce, ale Runa czuła, jak zaczyna się goić. Oczywiście, Shade nie mógł sobie pozwolić na dalsze przy-tulanki. Odsunął się od niej i nie patrząc jej w oczy, wrócił do jaskini. Runa nie była pewna czy to jej wyobraźnia, czy faktycznie sprawiał wrażenie, jakby w paru miejscach był przezroczysty. Widziała, jak kiedyś praktycznie zmienił się w cień... ale teraz wyglądał inaczej. Może to po prostu efekt uboczny przemiany w inny gatunek demona? Weszła pod wodospad, żeby się ochłodzić - niesamowite, że miał w jaskini taki naturalny prysznic - a gdy skończyła, znalazła go w kuchni z nadal mokrymi włosami, ubranego w swój zwykły czarny, skórzany strój. Wliczając w to rękawiczki. Dłonie trzęsły mu się nieco, a napięcie otaczało go jak burzowa chmura. Czyżby zawstydzała go bliskość, jaką niedawno ze sobą dzielili? Coś wisiało w powietrzu, a Shade w dalszym ciągu nie chciał spojrzeć jej w oczy.

- Wybieramy się dokądś? Ignorując jej pytanie, rzucił jej ręcznik kąpielowy i przesunął w jej stronę talerz. - Jedz. Owijając się szczelnie ręcznikiem, spojrzała na kanapkę z szynką i serem i choć umierała z głodu, niespodziewana niezręczność między nimi zaniepokoiła ją. - Nie jestem głodna. Shade w końcu spojrzał jej w oczy, a Runa wstrzymała oddech na widok mrocznych cieni w jego oczach. - Owszem, jesteś. Czuję to. Niech szlag trafi jego i jego zmysły. Wgryzł się w swoją kanapkę jak wygłodniały. - Dlaczego ja nie czuję twojego głodu? - spytała. - Nie wiem. Jedz. Wzdychając, usiadła naprzeciwko niego i patrzyła jak przeżuwa, a jego krtań faluje wraz z każdym połknięciem. Te usta dotykały jej po całym ciele, a ona zaczerwieniła się na wspomnienie, które wypaliło się w jej umyśle: Shade klęczący między jej nogami, pieszczący ustami jej ciało. - Na co się gapisz? - spytał. - Mam coś między zębami? Roześmiała się. - Oczywiście, że nie. Lubię na ciebie patrzeć. Nic na to nie poradzę. Czy w twoim świecie demonów to jakaś zbrodnia? - Chyba nie. Zimny podmuch powietrza wleciał do jaskini, owiewając jej wilgotne włosy i przyprawiając o dreszcz. Przeczesała dłonią splątane kosmyki. Musiała wyglądać jak mokry szczur. - Posłuchaj, rozumiem, że to nie jest wymarzona sytuacja dla żadnego z nas, ale jeśli masz rację, a ta więź jest trwała... - Jest. - Okej, w takim razie wydaje mi się, że musimy omówić kilka rzeczy.

Oderwał napój bezalkoholowy z sześciopaka, który postawił na stole, i przesunął w jej stronę. - Na przykład? - Na przykład to, że nie zamierzam spędzić w tej jaskini reszty swojego życia. Faza księżyca dobiegła końca. Czy teraz możemy już udać się w jakieś inne miejsce? -Nie. - Spodziewasz się po mnie, że zostanę twoim więźniem do końca moich dni? Shade ścisnął swoją kanapkę tak bardzo, że spomiędzy dwóch kromek chleba wyciekł majonez. - Zapomniałaś już o Roagu? Zabiłaś jego kobietę. Będzie chciał zemsty. - Skąd możesz to wiedzieć? Powiedziałeś, że jest obłąkany. - Jego szaleństwo sprawia, że jest jeszcze bardziej niebezpieczny. I wiem o tym, bo zrobiłbym to samo, gdyby ktoś zabił cieb... - Cisnął kanapkę na talerz, przekrzywiając wierzchnią warstwę. - Nie chcę o tym rozmawiać. Runa utkwiła w nim zaskoczone spojrzenie. Część niej chciała go pocałować za to co powiedział - a raczej prawie powiedział - o tym, co by zrobił, gdyby ktoś ją zabił. Jednak druga część nie dała się zbyć jego aż nazbyt znajomym unikom. - Cóż, wielka szkoda. - Rzuciła swoją kanapkę. - Nie mogę żyć tak jak teraz i nie będę. Nie przeszło ci przez myśl, że mam swoje życie? Pracę, w której jestem dobra? Ludzi, którzy będą za mną tęsknić? - Szczerze mówiąc, nie. Nie pomyślałem o tym. - Roześmiał się gorzko. - Przez cały ten czas ani razu o tym nie pomyślałem. Boże, ale ze mnie dupek. - Nie będę się z tym sprzeczać - mruknęła. Pełne wściekłości słowa wydobyły się z ust Shadea, wypowiedziane w gardłowym języku, którego Runa nie znała, ale rozumiała ogólny sens. Rzucił wiązankę soczystych

przekleństw. Mimo to znalazł czas, żeby poprawić kromkę na górnej stronie kanapki, układając ją równo z dołem. - Z kim rozmawiałaś przez telefon? - spytał nagle. Ale niespodzianka. Serce Runy zatrzymało się na chwilę. - Pamiętałeś? - Może i byłem na wpół oszalały od sgenesis, ale teraz wszystko do mnie wraca. Runa z trudem przełknęła ślinę i sięgnęła po napój. - Co... co usłyszałeś? - Wystarczająco dużo, by wiedzieć, że osoba z którą rozmawiałaś, wie o istnieniu szpitala i roli, jaką odgrywa z nim Kynan. Runę oblał zimny pot. Nigdy nie była dobrym kłamcą, a dzięki więzi Shade mógł z łatwością wyczuć jej emocje i wiedzieć, że kłamie w bardzo ważnej sprawie. Zawsze mogła zdradzić mu tylko część informacji... - Rozmawiałam z Arikiem. Powiedziałam ci, że on i Kynan się znają. - Skąd? - A co to? Przesłuchanie? - Odpowiedz na pytanie. - Gdy nie odezwała się ani słowem, Shade pochylił się nad stołem. - Im dłużej będziesz to przeciągać, tym większych nabiorę podejrzeń, i choć nie mogę poddać cię torturom - no chyba, że chcesz być torturowana - nie będę miał żadnych oporów przed unieszkodliwieniem Kya. A teraz gadaj. - Przestań mi rozkazywać. Shade zaklął pod nosem, a ona zrozumiała jego słowa aż za dobrze. - Już to przerabialiśmy. Przestań być taki naburmuszony i pamiętaj, że to nie moja wina. Shade uderzył pięściami w stół wystarczająco głośno, by ją zaskoczyć, ale po chwili powiedział przyciszonym głosem:

- Masz rację. Jeśli chodzi o przeprosiny, Runa wiedziała, że to wszystko, co mogła z niego wyciągnąć. - Znają się z wojska. Shade zmrużył ciemne oczy. - Szpieguje nas? -Nie. Kiwnął głową, jakby zaczynał składać wszystko w jedną całość. - Ta praca, o której wspominałaś... pracujesz dla armii, prawda? Ale wpadka. - Nie... ja... - Kłamstwo zaplątało się jej na języku, ale Shade i tak by go nie kupił, więc utkwiła spojrzenie w podłodze i wyszeptała: - Tak. - Co ma z tym wspólnego Kynan? - Gdy milczała, Shade westchnął. Wytłumacz mi wszystko. Nie wiedząc od czego zacząć i bojąc się ujawnić więcej niż to konieczne, Runa ostrożnie dobrała słowa. - Był łącznikiem między Aegis a wojskiem. Zniknął nam z oczu mniej więcej w tym samym czasie co zginęła jego żona. Od tamtego czasu nie odezwał się ani razu. Nikt w Aegis nie potrafił się z nim skontaktować. Dlatego przyjechałam do Nowego Jorku, żeby go znaleźć. Najwyraźniej Tayla wiedziała, gdzie on przebywa, ale utrzymywała to w sekrecie przed wszystkimi członkami Aegis. Runa została wysłana, by zrobić coś więcej niż tylko go namierzyć. Armia chciała mieć go w swoich szeregach. I to bardzo. Nie wiedziała dlaczego i nie miała prawa wiedzieć. Gdy wydawano rozkazy, należało je wykonać. Rzucił jej ostre spojrzenie. - Chodzi o coś więcej. Jest coś, o czym mi nie mówisz. - Nie...

- Kiedy przyszłaś do mnie, nie zrobiłaś tego dlatego, że cię wkurzyłem, prawda? Chciałaś informacji na temat Szpitala Podziemnego. Runa odwróciła wzrok, dostrzegając swoje odbicie w metalowych drzwiach lodówki. Jej spojrzenie odwzajemniło poczucie winy. -Tak. - Nienawidziłaś mnie tak bardzo, że chciałaś zniszczyć mnie i szpital. - Ton jego głosu stał się łagodniejszy. - Nie żebym miał ci to za złe. Jakim cudem miała zaprzeczać prawdzie? - Nie chodziło tylko o to - mruknęła, czując w sobie jakąś pokręconą potrzebę, by poprawić mu samopoczucie. - Nie kłamałam, gdy powiedziałam, że chciałam zabić warga, który mnie ukąsił, i to dlatego poszłam do twojego mieszkania. - Jaki to był dzień? - Piątek. Tydzień później wylądowaliśmy razem w lochu. Dłonią w rękawiczce przejechał po twarzy. - Cholera. -Co? - Założę się, że Roag chciał schwytać Wraitha. Tamtego wieczora Wraith miał się ze mną spotkać w moim mieszkaniu, ale odwołaliśmy to w ostatniej chwili, bo musiałem przyjść tutaj... ~ Z kobietą - dokończyła. Zgorzkniały ton jej głosu zaskoczył nawet ją. Shade odwrócił wzrok. Jego ramiona zgarbiły się nieco, a ona zaczęła mu współczuć. Może i ukrywał się za fasadą obojętności, ale Runa już w nią nie wierzyła. - W porządku - zaczęła głosem łagodniejszym niż kiedykolwiek. - W takim razie skąd Roag wiedział, że Wraith miał się u ciebie zjawić? - Solice wiedziała. Była pielęgniarką w szpitalu. To właśnie ona, hmm... torturowała mnie w lochu.

- Och. No cóż, najwidoczniej nie wiedziała o zmianie planów tamtego wieczora, i zamiast Wraitha porwano mnie. - Kur... niech to szlag trafi. - Shade pokręcił głową. - Bardzo mi przykro z tego powodu, Runa. - Nie miała czasu na okazanie zdumienia ani zmięknięcie pod wpływem jego słów, bo Shade błyskawicznie przeszedł od przeprosin do innego tematu. - Powiedz mi jak bardzo jesteś zaangażowana w sprawy armii. Choć nienawidziła o tym rozmawiać, w pewnym sensie poczuła się lepiej, mogąc zrzucić z siebie ciężar tej wielkiej tajemnicy. Może teraz Shade zrozumie jej potrzebę powrotu do realnego świata. - Jestem opłacanym ochotnikiem. Pomogli mi dojść do siebie po ataku. - Pomogli? Jak? - Arik zabrał mnie do bazy, gdzie próbowali wyleczyć mnie z likantropii. - Wzięła głęboki wdech i opowiedziała mu resztę. - Terapia była eksperymentalna, a po kilku miesiącach od jej rozpoczęcia nabyłam umiejętności zmieniania się na żądanie. - Myślisz, że to eksperymenty są za to odpowiedzialne? - Gdy kiwnęła twierdząco głową, on pokręcił swoją. - Powinnaś była mi o tym powiedzieć. Eidolon wiedziałby lepiej jak cię leczyć. - Nie wiedziałam czego mogę się po tobie spodziewać. Ani po twoich braciach. Jestem wilkołakiem ale także człowiekiem, i nie mogę zdradzić własnych ludzi, wyjawiając tajemnice amerykańskiej armii. Pomyśl o tym. Gdybyś był w podobnej sytuacji, to co byś zrobił? Cholernie dobrze wiedziała, że Shade nigdy nie przyznałby się do tego, że miała rację. I faktycznie, uniknął odpowiedzi, zadając kolejne pytanie. - Co powiedziałaś swojemu bratu o szpitalu, kiedy dzwoniłaś do niego wczoraj? - Nic. Przysięgam.

Shade skrzyżował ramiona na szerokiej piersi. - Wiesz co Kynan przekazał wojsku? -Nie. - Co jeszcze możesz mi powiedzieć o tej jednostce, dla której pracujesz? - Shade, proszę. Nie mogę o tym rozmawiać. Spojrzenie, jakim ją obdarzył, przyprawiło ją o dreszcz, który przeniknął ją aż do szpiku kości. - W takim razie Kynan mi powie. Shade odszedł od stołu, pozostawiając Runę w całkowitym zdumieniu i wściekłą z powodu jego groźby. Która niezupełnie okazała się groźbą. Niech to szlag. Jeśli Ky miał wobec szpitala nikczemne zamiary, jeśli w sekrecie pracował przeciwko nim... Kurwa mać. Cóż, Runa nie mogła nawrzeszczeć na niego za to, że pomyślał to słowo. - O nie! Nie odejdziesz ode mnie tak po prostu! Runa dogoniła go w salonie, gdy zmierzał w kierunku wyjścia. Musiał wydostać się z tego miejsca, potrzebował kilku minut na odzyskanie równowagi nim zrobi coś głupiego, jak pochwycenie jej w ramiona i obiecanie, że wynagrodzi jej wszystko, co zrobił Roag. Jego żołądek zaburczał, przypominając mu dobitnie o tym, dlaczego nie mógł tego zrobić. Klątwa już zaczynała wywierać na niego wpływ. Zjadł dwie kanapki zanim Runa wróciła znad wodospadu, ale miał wrażenie, jakby nie ugryzł ani kęsa. Niezaspokojony głód. Jedno się spełniło, pozostały jeszcze trzy. - Ubieraj się - powiedział, nie odwracając się. - Musimy wrócić do szpitala.

Szpitala, który miała za zadanie szpiegować. Z jakiegoś powodu fakt, że zgodziła się to zrobić, zabolał ją bardziej niż powinien. - Żeby zrobić więcej badań czy żeby torturować Kynana? - Głównie dla badań. - Shade mógł wezwać E i powiedzieć mu o Kynanie oraz eksperymentach armii na Runie, ale chciał być tam osobiście. Teraz jeszcze bardziej niż kiedykolwiek, Szpital Podziemny stanowił schronienie. Shade był demonem, ale także lekarzem sanitariuszem, a jego chęć ratowania życia była równie silna jak jego pragnienie uprawiania seksu. Z Runą. Swoją partnerką. Kurwa mać. - Shade? - Co znowu? Przecież nie przeklinam na głos. Znowu mówisz z poczuciem winy, idioto. - Boję się. Czy wyczuwała, że z jego strony groziło jej takie same niebezpieczeństwo jak ze strony Roaga? Odwrócił się, czując jak strach wykręca mu wnętrzności. Stała przed nim z uniesionym podbródkiem i skrzyżowanymi ramionami, z dziko wzburzonymi mokrymi włosami rozsypanymi na ramionach. - Dlaczego? - Bo nie mam nad niczym kontroli. Twój szalony brat chce mojej śmierci, łączy mnie z tobą więź, z której nie mogę się uwolnić, i nie mogłabym cię zostawić nawet gdybym chciała, bo nie wiem jak podróżować przez Harrowgate. - Przełknęła ślinę wystarczająco głośno, by ją usłyszał. - Wydaje ci się, że z łatwością powinnam wszystko zaakceptować, i szczerze powiedziawszy, próbowałam to zrobić... ale niczego mi nie ułatwiasz. Zachowujesz się, jakby to było tymczasowe, ale powiedziałeś jednocześnie, że jest trwałe. Skoro jest trwałe, to czy nie chciałbyś mnie lepiej poznać? Uczynić choć najmniejszego wysiłku, żeby to zadziałało? Nie rozumiem tego. Naprawdę tego nie rozumiem.

Drżenie w jej głosie na samym końcu zdania sprawiło, że wszystkie jego myśli o tym, żeby jej nie przytulić, urwały się gwałtownie. Chciał ją poznać. Chciał wiedzieć, jak dorastała. Jaki był jej ulubiony film, jedzenie i miejsce, do którego chciałaby pojechać na wakacje. Ale jak mógł jej powiedzieć, że mimo iż chciał tych wszystkich rzeczy, nie mógł sobie na to pozwolić? Każdy skrawek informacji zbliżyłby go do niej i do jego fatum. Zamiast jej to wytłumaczyć, wyciągnął rękę w jej stronę wiedząc, że popełnia olbrzymi błąd. Podeszła do niego chętnie i oparła o jego pierś. Dobrze było czuć ją w ramionach. Jej ciepło otoczyło go, wypełniając miejsca, które od dawna były puste i zimne. Potarł brodą o czubek jej głowy, wdychając egzotyczny, świeży zapach szamponu i tropikalnej wody. - Przepraszam, że cię w to wpakowałem. Objęło go mocno rękami. - To, co się stało, już się nie odstanie. Przeszłość nie ma znaczenia. - Niestety - odparł ochrypłym głosem - ma. Znaczna część przeszłości ma wpływ na przyszłość. Pogłaskała go uspokajająco po plecach. - Opowiedz mi o swojej. Ale nie o bliznach, o których mówiła Gem ani niczym takim - dodała szybko. - O czymś miłym. Może o twojej rodzinie? Rozpoznał jej wybieg - tę jej potrzebę zrozumienia go. Lecz jego smutek po śmierci Skulk był świeży, a rozmawianie o rodzinie nagle wydało mu się balsamem na jego duszę. - Powiedziałem ci, że moim ojcem był demon Seminus. Zmienił się w demona Umber i zapłodnił moją matkę. Zaraz po tym moja matka również wzięła sobie za partnera jednego z tych demonów, a kiedy się urodziłem, oboje byli zszokowani nie tylko pojedynczym porodem, ale także wyglądającym na ludzkie dzieckiem z tatuażami na ramieniu. Na szczęście,

demony Umber to dobrzy rodzice. Wychowali mnie i zajęli się płodzeniem kolejnych dzieci. - Runa nie przestawała go głaskać, wyciągając przy okazji więcej informacji. - Skulkbyła najsłabszym dzieckiem z ostatniego miotu. Zaraz po tym, mój ojciec został zabity, kiedy próbował obronić nasze gniazdo przed demonami pożerającymi małe dzieci. - To straszne - powiedziała, a jej ręka zastygła w bezruchu na dolnej części jego pleców. Zaczął się wiercić dopóki nie załapała o co mu chodzi i znów zaczęła głaskać. - Moja matka zabiła tego drania, ale była zrozpaczona po śmierci swojego partnera. Po tym zdarzeniu bardzo dużo jej pomagałem. Wyczuł, jak usta Runy rozciągają się w uśmiechu przy jego piersi. - Co? Co w tym takiego zabawnego? - Po prostu nie umiem wyobrazić sobie, jak niańczysz bandę małych dzieciaków. Owinął kosmyk jej miękkich włosów wokół palca. - Kocham dzieci. Chciałbym mieć jaskinię pełną... - Urwał zanim dokończył zdanie, bo nigdy nie będzie mu dane się tym cieszyć. Nie z Runą. Ani z nikim innym. - Dzieci - szepnęła. - To coś, o czym w końcu będziemy musieli porozmawiać, prawda? - Tak. - Głos miał niski i ochrypły, w którym dało się słyszeć instynkt jego rasy nakazujący mu zapłodnić ją teraz, oraz zdrowy rozsądek, który kazał mu uciekać i to szybko. Zdrowy rozsądek wygrał. O włos. - Chodź. Musimy wracać do szpitala. Gem nie mogła się doczekać końca zmiany. Po wczorajszej katastrofie z Kynanem nie potrafiłaby znieść jego widoku, gdy za godzinę rozpocznie swoją zmianę. Boże, jaka była żałosna. Pożądała mężczyzny, który nie chciał jej zaakceptować, kiedy był pijany. A nawet gorzej,

po tym co stało się wczoraj, wiedziała, że gdyby wmaszerował teraz do izby przyjęć i kiwnął na nią palcem, rzuciłaby mu się do stóp jak zaniedbywany pies, skłonny wziąć każdy ochłap, jaki rzuciłby mu jego pan. Idiotka. Portal do izby rozbłysnął. Do środka wszedł Wraith. W ramionach trzymał zakrwawionego, czerwonoskórego demona... Ciska. O mój Boże. Natychmiast poczuła przypływ adrenaliny. Wydała kilka poleceń stojącym w pobliżu pielęgniarkom i technikom, jednocześnie prowadząc Wraitha do pustej sali. - Co się stało? Założyła rękawiczki, gdy Wraith położył Ciskę na stole. - Nie mam pojęcia - odparł dziwnie obojętnym tonem. - Znalazłem ją w takim stanie. - Gdzie? - Poza granicami szpitala. Dołączyli do nich Reaver i pielęgniarki, ale Gem miała przeczucie, że jest już za późno. Jama brzuszna demonicy była otwarta, a Gem mogła się założyć, że brakowało jej kilku ważnych organów wewnętrznych. Ghule. Roag. - Niech ktoś wezwie Eidolona. Shadea również, jeśli jest w pobliżu. Eidolon potrafił naprawić uszkodzone tkanki, ale Shade umiał wpływać na funkcje organów pacjenta i potrafił utrzymać czynności oddechowe i tłoczyć krew lepiej od jakiejkolwiek maszyny. - Brak szmerów oddechowych po lewej stronie - powiedział jeden z pielęgniarzy, wampir. - Intubujcie ją - odparła Gem, kiwając głową w stronę Re-avera. - Co z ciśnieniem krwi i pulsem? - Jedno uderzenie na sekundę - powiedział.

Gorący oddech owionął jej kark. Gem podskoczyła w miejscu, zaskoczona. - Jak to jest, Gem - mruknął jej do ucha Wraith - że nigdy się ze sobą nie pieprzyliśmy? - Dlatego, że cię nie lubię? - podsunęła. - Patrząc po sposobie, w jaki się zachowywał, kiedy jedna z ich pielęgniarek umierała, to powinno wystarczyć. Dłonie Wraitha zacisnęły się na jej biodrach, a jego zęby drasnęły skórę jej szyi. - Zostaw ją. I tak nic jej nie pomoże. Chodź ze mną, a uczynię cię taką jak ja. - Do diabła, co jest z tobą nie tak? - Odepchnęła go. - Znowu się naćpałeś? Roześmiał się, mrugając do niej, i wyszedł z pokoju. Gem patrzyła za nim w oszołomieniu. Wraith bywał odpychający, ale pomimo całej swojej zjadliwości, nigdy by nie pomyślała, że może wykazać się tak otwartym okrucieństwem. Spodziewała się po nim raczej wybuchu wściekłości i szybkiej obietnicy zemszczenia się na sprawcy za śmierć ich okaleczonej pracownicy. - Pani doktor, proszę spojrzeć. Jeden z asystentów otworzył Cisce usta. Do ich wnętrza wepchnięto kawałek materiału, który - dobry Boże - był przyszpilony do jej języka. Tak delikatnie jak tylko mogła, Gem wyjęła materiał, czując jak wnętrzności wywracają się jej na drugą stronę, gdy przeczytała napis na skrawku. Prezent dla Wraitha. Wiem, co zrobiłeś. Wraith zapalił papierosa pod nosem .Eidolona w pokoju socjalnym dla personelu. Demony nie chorowały na raka płuc, ale E miał w sobie pozostałości ludzkich uprzedzeń nabyte w ludzkiej szkole medycznej, i nienawidził dymu

papierosowego. Co sprawiało, że palenie w szpitalu było takie zabawne. - Do diabła, Wraith - warknął E, ale nie powiedział nic więcej. Co za rozczarowanie. Wraith czuł poważną potrzebę rozładowania napięcia. Shade zadzwonił godzinę temu, że jest w drodze do szpitala i chce z nimi porozmawiać, a czekanie doprowadzało go do szału, po części dlatego, że martwił się o Shadea, i dlatego, że miał mnóstwo nowych informacji, którymi chciał podzielić się ze swoimi braćmi. Wczoraj, kiedy wyszedł z mieszkania Kynana, udał się na polowanie, ale nie dla krwi. Śledził Ramzesa, starszego członka Rady Seminusów, a potem szukał porady u nieuchwytnej, starożytnej kapłanki, która z miejsca zapałała do niego niechęcią. Godzinami przekonywał ją - w łóżku - żeby pozbyła się tego nastawienia. Na szczęście dla niego, nie męczył się zbyt szybko. Dzięki temu znalazł się w posiadaniu informacji, które mogły pomóc jemu i Shadebwi. Zaraz po tym, udał się do Północnej Irlandii, żeby zbadać najbliższe otoczenie wokół każdego z portali Harrowgate. Nie odkrył niczego, ale dziś wieczór miał zamiar tam wrócić, by sprawdzić południowe rejony wyspy. Znajdzie Roaga, a kiedy już mu się to uda, cierpienie jego brata przejdzie do legendy. Stanie się opowieścią, którą nawet po upływie stuleci większość złych demonów będzie opowiadała swojemu potomstwu na dobranoc. Drzwi otworzyły się gwałtownie, uderzając z hukiem o ścianę. Do środka, żując gumę, wszedł Shade ubrany od stóp do głów w czarną skórę, włącznie z dłońmi. Musiał przyjechać tu na swoim Harleyu. Ponadto, co Wraith zauważył z pewną dozą zazdrości, wokół jego szyi widniał nowy znak dermoire. Shade dokończył Przemianę. - Gdzie jest Runa? - spytał Eidolon.

- Na rezonansie magnetycznym. - Brwi Eidolona wystrzeliły w górę ze zdziwienia, ale Shade pokręcił głową. - Spokojnie. Nie zostawiłem jej pod opieką żadnych męskich lekarzy. Doktor Shakvhan przeprowadza badania, które zleciłeś. Wraith wypuścił z ust smugę dymu. - To przez tę więź? Eidolon pokiwał twierdząco głową. - Z jakiegoś powodu, zaraz po spojeniu, stajemy się nieco nadopiekuńczy. Kolejny powód, dla którego Wraith nigdy, przenigdy nie miał zamiaru wiązać się z ludzką kobietą. Nie było takiej opcji. Czekało go zatem pogrążenie się w zamęcie po skończeniu sgenesis. Chciał spędzić ten czas, nie martwiąc się o nic prócz jednej rzeczy. Pieprzenia się do nieprzytomności. A gdyby kompletnie oszalał, jego bracia go zabiją. - Więc o co chodzi? Nadszedł czas, żeby pozbyć się Runy? Osłonięte rękawiczkami dłonie Shade a zacisnęły się w pięści. - Odpuść sobie, dobra? - Shade? - spytał łagodnie Eidolon. - Wszystko z tobą w porządku? Jego dłonie rozluźniły się i zacisnęły ponownie, a Wraith odniósł dziwne wrażenie, że Shade coś ukrywa. - Nic mi nie jest. Po prostu chcę się pozbyć tej cholernej likantropii. Teraz już wiem przez co przechodzą kundle przykute łańcuchem w podwórkach. Dowiedziałeś się czegoś z testów? - Jeszcze nie. Bądź cierpliwy. - Cierpliwy, akurat. Nie mam zamiaru przechodzić przez kolejną pełnię. - Osunął się ciężko na kanapę. - Ale dowiedziałem się czegoś, co może okazać się. pomocne. Wojsko przeprowadzało na Runie eksperymenty. Próbowali ją wyleczyć, i cokolwiek jej tam zrobili, podarowali jej umiejętność zmieniania się na żądanie.

Na twarzy Eidolona pojawiło się podniecenie, jak za każdym razem, gdy próbował rozwiązać jakąś medyczną zagadkę. - To wiele tłumaczy. Część jej DNA jest tak nietypowa, że zacząłem się zastanawiać, czy nie miała czasem w rodzinie jakiegoś demona. Ale skoro jest to skutkiem eksperymentów... to oszczędziłeś mi mnóstwo czasu. Shade pochylił się do przodu i wsparł łokcie na kolanach. - Mamy kolejny problem. Chodzi o naszego ulubionego doktorka. - O Kynana? Co się stało? - Wygląda na to, że brat Runy i Kynan służyli razem w armii. Prawdopodobnie w jakiejś tajnej jednostce. Runa również jest w to zamieszana. Wysłali ją, by odszukała Kynana. Wiedzą o szpitalu, a ja myślę, że to Kynan im powiedział. - Kurwa mać. - Eidolon zerknął na zegarek. - Kynan jest teraz na zmianie. Wraith i ja utniemy sobie z nim małą pogawędkę. Słyszałeś już o Cisce? Wraith spojrzał na niego spode łba. - Niby co miałem słyszeć? - Zmarła zaraz po tym jak ją przyniosłeś. Ciska? Me żyje? Szok i smutek zderzyły się w nim ze zdumieniem. - Co? Jak? Przecież był z nią nie dalej jak wczoraj. W swoim gabinecie. Na biurku. Za godzinę miał się z nią spotkać w pokoju odwiedzin. - Jak to jak? - spytał Eidolon. - Widziałeś ją. Była zmasakrowana. Wraith cisnął peta do umywalki. - Nie mam pojęcia o czym mówisz. - Przekazałeś ją Gem. Nie pamiętasz? - Czy ty naprawdę myślisz, że zapomniałbym o czymś takim?

E wpatrywał się w niego przez chwilę w zamyśleniu, jakby zastanawiał się na ile w to uwierzyć. W końcu, wsunął dłoń do kieszeni i wyciągnął z niej jakiś przedmiot. - Na jej ciele znaleźliśmy wiadomość. Jest adresowana do ciebie. Wraith wziął do ręki zakrwawiony kawałek materiału. Wiem, co zrobiłeś. Widok znajomego pisma sprawił, że lodowaty dreszcz przebiegł mu po plecach. - Do stu diabłów - warknął Shade. - To Roag ją tu przyniósł. Żołądek Wraitha wywrócił się na lewą stronę. - Roag był tutaj? W szpitalu? - To drań. Pieprzony drań! - Eidolon obnażył zęby i wbił pięść w szafkę. Przez bardzo długą chwilę stał nieruchomo, z dłońmi wspartymi o blat i zwieszoną nisko głową. Wraith rozpoznał tę odzyskam-równowagę-zanim-zabiję-swojego--brata pozę, która choć raz nie dotyczyła jego. - Co oznacza ta wiadomość? - spytał w końcu głosem napiętym od ledwie powstrzymywanej wściekłości. - Co takiego wie? Pierwszym odruchem Wraitha była chęć skłamania, ale nie po to, żeby ochronić własną skórę. Prawda zraniłaby Shadea, a w ciągu kilku ostatnich dni doświadczył on więcej bólu niż to konieczne. A Eidolon... to mogła dla niego być ostatnia kropla przepełniająca czarę. Wraith nie był głupi - wiedział, że E trzymał go w załodze szpitala, by mieć na niego oko i trzymać go z dala od kłopotów. Ale po czymś takim nawet E przestanie się czymkolwiek przejmować. - Wraith? - odezwał się niskim, kojącym głosem Shade. - Powiedz prawdę. Eidolon odwrócił się, a wyraz jego twarzy potwierdził wszystko, o czym myślał Wraith. Rozczarowanie już przebijało się przez powierzchnię jego ciemnych oczu. Nic nowego.

Wraith odchrząknął dyskretnie, bo poczuł, jak gardło blokuje mu jakaś wielka gula. Obaj bracia zesztywnieli, jak gdyby przygotowywali się psychicznie na to, co tym razem zrobił. - To, co stało się w Brimstone, to moja wina. Dałem cynk Aegis, bo wiedziałem, że Roag tam będzie. - Napotkał spojrzenie Shadea. Wystawiłem go na pewną śmierć. Zamykając oczy, E pokręcił niedowierzająco głową, ale to reakcja Shadea zaniepokoiła go najbardziej. To przez niego Roag pragnął zemsty, a Skulk straciła życie. Shade siedział w bezruchu, dogłębnie wstrząśnięty. - Powiedz coś - odezwał się Wraith niemal błagalnym tonem. Gdy Shade zachował milczenie, Wraith wziął głęboki oddech, próbując określić emocje swojego brata, ale nie wyczuł niczego, prócz zapachu jego partnerki i seksu. - Cholera, Shade! To ja jestem odpowiedzialny za to, co stało się między tobą a Runą. Jestem winien śmierci Skulk. Nie siedź tak i zrób coś! Ale Shade tylko siedział, a Wraith nie mógł tego znieść. Odwrócił się, oparł ramię o ścianę nad głową i zamknął oczy, czekając. Bez względu na to, co mu zrobią, tym razem nie będzie walczył. Zasługiwał na każdą karę, jaką mu wymierzą. Gdy Shade w końcu przemówił, jego głos był równie lodowato zabójczy co arktyczny wiatr. - Chyba nie muszę pytać dlaczego to zrobiłeś. Roagowi kompletnie odbiło. Ale niech cię szlag, dlaczego nie powiedziałeś nam o tym dużo wcześniej? Dlatego, że nie chciałem żebyście mnie nienawidzili. Eidolon i Shade byli wszystkim co miał. Jedynym powodem, dla którego ciągle żył. - Shade może nie chce znać powodów, dla których to zrobiłeś, ale ja tak - powiedział Eidolon z gorączkową wściekłością kontrastującą z lodowatym tonem Shadea, co oznaczało, że nawet nie próbował przywołać swojego spokoju

charakterystycznego dla Sędziego Sprawiedliwości. - Zabicie Roaga powinno być grupową decyzją i cholernie dobrze o tym wiedziałeś. - Akurat. - Wraith odwrócił się w ich stronę. - Nigdy byś się na to nie zgodził. Twój mały, cenny Roag nie potrafił wyrządzić żadnego zła. A ja? Ja nie potrafię zrobić nic dobrego. Ale nigdy nie zrobiłem żadnej kobiecie tego co on. - Wraith zadrżał na wspomnienie ostatniej ludzkiej kobiety Roaga, którą znalazł, tej, która popchnęła go do podjęcia decyzji o zlikwidowaniu Roaga przy pierwszej nadarzającej się okazji - która, jak się później złożyło, miała miejsce w Brimstone. - A mimo to - powiedział Eidolon - czekasz z niecierpliwością na sgenesis, kiedy zmienisz się w takiego samego potwora co Roag. Niby dlaczego masz być lepszy niż on? Znaki na ścianach zaczęły pulsować, gdy odczuł na sobie wściekłość Wraitha. Wystarczyło jednak jedno spojrzenie na Shadea, który zamknął oczy i siedział w milczeniu, prawdopodobnie myśląc o Skulk, żeby Wraith spuścił z tonu. - Różnica między nami polega na tym - mruknął - że nie chcę, by ogarnęło mnie to samo szaleństwo co jego. - Zmierzył Eidolona twardym spojrzeniem. - Roag tego chciał. A jeśli do tego dojdzie, ufam, że zrobicie co trzeba. Shade ukrył twarz w dłoniach. - Niech to cholera, Wraith. Po prostu... kurwa mać. - Wiem. Tym razem wdepnąłem w niezłe gówno. Ale gdybyś tylko zobaczył tamtą kobietę... gdybyś wiedział... – Urwał i odwrócił się ponownie. Nie powinien był dopuścić do tego, żeby wściekłość przejęła nad nim kontrolę. Powinien pozwolić, żeby stłukli go na kwaśne jabłko. Nadal mogli to zrobić. Powinni to zrobić. Po upływie długiej chwili, usłyszał dudnienie kroków na czarnych płytkach podłogi. Przygotował się wewnętrznie na grad ciosów, ale on nigdy nie spadł. Zamiast tego otoczyło go

czyjeś ramię. Eidolon. Sekundę później kolejne, cięższe, dołączyło do pierwszego. Shade. - Bracie - powiedział Shade ochrypłym głosem - to, co zrobiłeś było głupie, ale nie mogłeś wiedzieć, że Roag przeżyje atak i wróci gorszy niż kiedykolwiek. Od dzisiaj koniec z kłótniami i żalem. Głos Eidolona był równie roztrzęsiony co Shadea. - Roag próbuje nas ze sobą skłócić. Chce nas osłabić. - Odsunął się, by obrócić Wraitha w ich stronę. Ujął w jedną dłoń policzek Shadea, a w drugą Wraitha. - Od teraz jesteśmy jednością. Shade szarpnął się, jakby ktoś go ukłuł. Jego oczy błysnęły złotem. - Mamy okazję do przetestowania tej jedności - powiedział, zmierzając szybko w kierunku drzwi. - Coś jest nie tak z Runą.

Rozdział czternasty Czuła Go. Tego, który zmienił ją w wilkołaka. Potwora, od którego nie mogła się uwolnić. Był tutaj. Załamanie między jej szyją a ramieniem, gdzie ją ugryzł, paliło jakby jego kły nadal były zagłębione w jej ciele. Całe jej ciało naprężyło się i zawibrowało od zwodniczej, mrocznej mocy. Tuż pod powierzchnią skóry czuła buzującą wrogość, która napawała ją wstrętem pomimo adrenaliny dodającej sił. Czytała o tym, że związek między panem a jego therionidrysi był potężny i pełen zła. Czuła to w każdej komórce swojego ciała. - Możesz się ubrać. - Doktor Shakvhan pomogła Runie zejść z metalowego stołu. Podczas gdy piękny sukub krzątał się przy medycznym sprzęcie, Runa przebrała się ze szpitalnej koszuli w dżinsy i sweter. Nie było to łatwe, kiedy dłonie trzęsły się jej od nadmiaru energii. Napięcie kotłowało się w każdym mięśniu, docierając aż do kości. Gdy doktor Shakvhan odwróciła się do niej plecami, Runa uciekła z pokoju. Miała zamiar znaleźć tego wilkołaka i go zabić. Tutaj w szpitalu. Napadła na niego jakaś kobieta. Luc jej nie rozpoznał, ale znał ją i wiedział, czego chciała.

Złapał ją za gardło w momencie, w którym targnął nią ból. Wiła się w jego uścisku, ale nie dlatego, że trzymał ją nad ziemią, co z pewnością nie mogło być komfortowe, ale dlatego, że próbowała go skrzywdzić, a teraz miała zapłacić za to słoną cenę. Luc nigdy nie sprawdzał zaklęcia Ochrony i nie miał pojęcia, jaki potrafiło zadać ból, ale nawet gdyby chciał, wątpił by wykazał się choć odrobiną współczucia. Już nic nie było go w stanie zaskoczyć. To nie była do końca prawda. Dziwna, wroga więź łącząca go z tą kobietą, zaskoczyła go. Poczuł się, jakby właśnie wciągnął nosem doprawioną czystym złem kokainę. Haj, na jakim się znalazł był niewiarygodny, tak samo jak potężne pragnienie, by siać zniszczenie. Nie czuł się tak od czasu, gdy dopadł swojego własnego stwórcę i rozerwał go na strzępy gołymi rękami. - Puść ją, Luc - odezwał się niskim, kontrolowanym głosem Shade, gdy podszedł do niego ze swoimi braćmi. Na jego twarzy malował się wyraz całkowitej wściekłości. - Z rozkoszą. - Luc otworzył dłoń i puścił ją, ale Shade zdążył ją złapać nim uderzyła w podłogę. Szkoda. - Boli - szepnęła, trzymając się za głowę tak mocno, że aż dłonie jej pobielały. Shade trzymał ją w ramionach. Rzucił Lukowi mordercze spojrzenie. - Co jej zrobiłeś? - To ona zaatakowała mnie. Pielęgniarka faerie w najbliższym pomieszczeniu kiwnęła twierdząco głową. - Mówi prawdę. Głupia dziewczyna. Shade pogłaskał głupią dziewczynę po włosach. Oczy miał czarne od morderczych zamiarów. - Dlaczego miałaby cię zaatakować? - Dlatego, że to ja ją stworzyłem.

W martwej ciszy, jaka zapadła w zazwyczaj głośnej izbie przyjęć, można było usłyszeć mysz drepczącą po podłodze. Frank, jeden z techników z laboratorium, zamarł w pół kroku. Mroczne cienie w oczach Shadea zawirowały, wijąc się jak żywe stworzenia. - Ty? - To stało się w noc, w którą tamci zabójcy próbowali mnie złapać. Zabili też wtedy jego przyszłą partnerkę zanim miał szansę, by ją zdobyć. - Deptali mi po piętach, a ona wpadła prosto na mnie. - Wzruszył ramionami. - Jeśli to ma być dla ciebie jakieś pocieszenie, myślałem, że ją wtedy zabiłem. - A przynajmniej taką miał nadzieję. Rada Wargów nie wybaczała, gdy chodziło o przemienianie i zabijanie ludzi, choć zdecydowanie woleli to drugie. W skład Rady wchodziły osobniki czystej krwi, które urodziły się jako wargi. Gdyby mogły rządzić po swojemu, starłyby z powierzchni ziemi wszystkie przemienione wargi, których uważały za obywateli drugiej kategorii. Nim nadeszła ta noc, Luc ukrywał się, starając się za wszelką cenę uniknąć zwrócenia na siebie uwagi przez Radę. Zachował większą część swojego człowieczeństwa, żył między ludźmi i postępował właściwie, zamykając się przez wszystkimi na czas każdej pełni. Wtedy zaatakowali go zabójcy. Włamali się do jego domu i celi, gdzie wraz z Ulą mieli zamiar się połączyć. Zabili ją, a jego poważnie zranili, nim w końcu udało mu się uciec. Tamta noc odzywała się z krzykiem we wszystkich jego wspomnieniach i koszmarach. Me miał pojęcia jak długo biegł, trzymając się cienia i chowając za zaparkowanymi samochodami, ale gdy adrenalina się wyczerpała i znów zaczynał słabnąć, uświadomił sobie, że jest na obcym terytorium, na skraju miasta i daleko od swojego dobrze znanego podmiejskiego sąsiedztwa.

Ogień palił mu płuca z każdym oddechem, a żołądkiem szarpały mdłości. Ula. Wrzask wyrwał się z jego gardła, odbijając się echem w ciemności. Stając na dwóch nogach, oczyścił umysł i poszukał najbliższego Harrowgate. Północ. Kilka przecznic dalej. Za daleko, ale to była jego jedyna szansa. Rzucił się w jego stronę, nie przejmując się więcej ukrywaniem. Działając wyłącznie za pomocą instynktu, wybiegł zza rogu i zderzył się z kobietą. Pachniała wściekłością i bólem, które natychmiast zmieniły się w ponure przerażenie. Jej emocje zderzyły się z jego, intensyfikując je do stanu potężnej eksplozji. Nie dający się kontrolować głód i potrzeba rozerwania czegoś na strzępy sprawiły, że zaczął drżeć na całym ciele, górując nad nią. - Uciekaj, Czerwony Kapturku. W zwierzęcej formie słowa, jakie wyszły z jego ust przypominały warkot, a kobieta wrzasnęła jak jakaś pieprzona aktorka z horrorów klasy B. Zabójcy na pewno ją usłyszą. Panika zatarła resztki jego człowieczeństwa. Zaatakował ją, wpijając kły w miękkie ciało między jej ramieniem a szyją. Szarpała się przy jego piersi, kopiąc dziko w daremnej próbie obrony, gdy potrząsnął nią jak terier szczurem. - Tędy! Głos jednego z zabójców wyrwał go z morderczego szału. Kobieta jęknęła, zwisając bezwładnie z jego szczęk. W oddali dało się słyszeć dudnienie kroków odbijające się od budynków. Jednym ruchem głowy odrzucił ciało nieprzytomnej kobiety za śmietnik i pobiegł chodnikiem, odbijając się po drodze od słupów latarni i znaków drogowych, w stronę portalu. Byle tylko trafić do szpitala. Udało mu się dotrzeć do SP, a Eidolon uratował mu życie. Jednak to, co pozostało z jego człowieczeństwa, wykrwawiło się przez głębokie rany zadane mu przez zabójców.

W końcu stał się potworem, którego zawsze się obawiał, ale nie był w stanie wykrzesać z siebie nawet odrobiny sprzeciwu. To była tylko kwestia czasu zanim Wraith wywiąże się z obietnicy, która zabraniała Lukowi żerować na niewinnych ludziach. - A co cię to obchodzi? - spytał Shadea. - Ona nie jest twoją partnerką. - Owszem, jest. - Nie ma znaków. - Na gardle Shadea widać było znaki dermoire, ale ramiona jego kobiety były ich pozbawione. - Jestem tego świadom, wargu. Luc wzruszył ramionami. - Wszystko jedno. Trzymaj ją ode mnie z daleka. Chyba nie chcesz mnie zmusić do skorzystania z moich Praw Pierwszeństwa. Oczy Shadea zrobiły się czerwone, a kobieta w jego ramionach obnażyła zęby. - Nie zrobiłbyś tego - warknęła. - Sprawdź mnie. - Nie pożyłbyś wystarczająco długo, żeby z nich skorzystać - odparł Shade. - A ty nie pożyłbyś długo po tym, jakbyś mnie zabił - odciął się Luc. Prawda, Doktorku? Eidolon przez pewien czas służył jako Sędzia Sprawiedliwości, przestrzegając demonicznego prawa. Według prawa wargów każdy z nich mógł w trakcie pierwszego roku po stworzeniu nowego osobnika, wziąć swoją therionidrysi za partnerkę - chętną lub nie - lub zabić jego albo ją bez poniesienia żadnych konsekwencji. Gdyby Shade zabił Luca w celu uniemożliwienia mu skorzystania z Praw Pierwszeństwa, według prawa demonów należało mu wymierzyć karę śmierci. - Nikt nikogo nie zabije - wtrącił Eidolon. - Shade, zabierz Runę do sali dla pacjentów. Luc, idź do domu i ochłoń

nieco. - Odwrócił się do stojącej obok pielęgniarki. - Wezwij Kynana. Ten szpital rozpada się na kawałki, ale koniec z tym. Roag obserwował Shadea z bezpiecznej odległości, podczas gdy jego brat prowadził korytarzem tę dziwkę o morderczych skłonnościach, swoją partnerkę. Pomszczę cię, moja ukochana Sheryen. Trząsł się cały od chęci zabicia Runy tu i teraz, kiedy była na wyciągnięcie ręki, ale musiał to mądrze rozegrać i starannie zaplanować moment zemsty. Jeśli wszystko pójdzie po jego myśli, będzie mógł za jednym zamachem zlikwidować swoich braci i tę dziwkę. Choć może lepiej pozwolić Shadebwi żyć na tyle długo, by klątwa zaczęła działać. Patrzenie, jak Runa umiera długo i w cierpieniu, z pewnością wyzwoli najgorsze efekty uboczne klątwy, a wtedy Shade będzie musiał spędzić całą wieczności z głową wypełnioną strasznymi wspomnieniami. Ta myśl przyprawiła go o śmiech. Shade nie zatrzymał się ani razu, ale obejrzał się ponad ramieniem. Na ułamek sekundy Roag wstrzymał oddech. Przybrał postać Crouchera, paskudnego demona wielkości człowieka. Udawał jednego z pacjentów, co pozwoliło mu być świadkiem interesującej konfrontacji między Lukiem a Runą. Choć wiedział, że Shade nigdy by go nie poznał, nadal paraliżował go strach. Był tak blisko od zemszczenia się i nie mógł pozwolić sobie teraz na porażkę. Shade zniknął za rogiem, a Roag odetchnął z ulgą. Musiał dostać się do laboratorium i specjalnego magazynu, w którym Eidolon trzymał wyjątkowo rzadkie eliksiry i artefakty. Zbiór magicznych i mitycznych przedmiotów jego brata był ogromny, a Roag doskonale wiedział, czego szukał. Najpierw jednak, by zyskać dostęp do tego pomieszczenia, musiał przybrać postać zaufanego członka personelu. Takiego, którego śmierć będzie ogromnym ciosem dla jego braci.

W pośpiechu wrócił do izby przyjęć, skąd przez rozsuwane drzwi wyszedł Luc, zmierzając ku ambulansom. Luc szedł w sposób, który świadczył o tym, że był panem tego miejsca. Jego arogancję przewyższała jedynie arogancja Wraitha. Pozbycie się tego mrukliwego warga będzie prawdziwą rozkoszą. Roag ukrył się za zasłoną w jednej z sal i przybrał postać, której jeszcze nigdy nie przybierał: Shadea. Szybko opuścił izbę przyjęć i znalazł Luca zbierającego swój sprzęt z jednej z dwóch karetek. - Idziesz do domu? Luc spojrzał nieufnie znad kabiny po stronie kierowcy. - Przecież słyszałeś, że E kazał mi wziąć sobie trochę wolnego. A co? Roag wzruszył ramionami. - Chciałem się upewnić, że nie masz zamiaru zbliżać się do Runy. - Drażniłem się z tobą, Seminusie. Nie zjawię się tu dopóki nie minie czas na skorzystanie z Praw Pierwszeństwa. - Miło mi to słyszeć - wymamrotał Roag. - Wezmę tylko coś z karetki. Wskoczył do tylnej części pojazdu i szarpnięciem otworzył apteczkę. Nie miał pojęcia, jakiej ilości leków potrzebował, żeby zabić Luca, ale uznał, że jeśli zmiesza je wszystkie w największej możliwej strzykawce, to facet przynajmniej straci przytomność, a wtedy on będzie mógł skręcić mu kark. Nie było mowy, żeby stawił czoła wargowi bez żadnego asa w rękawie. W chwili, w której schował apteczkę na jej miejsce, Luc wszedł do karetki. Roag schował strzykawkę przy boku. Musiał skłonić Luca do wyjścia na zewnątrz. Zaklęcie Ochrony zabezpieczało wnętrze ambulansu, ale parking wokół niego był niechroniony. - Co ty robisz? - Spojrzenie Luca prześlizgnęło się z apteczki na twarz Roaga. - Przecież już uzupełniłem zapasy.

Roag przewrócił oczami. Uzupełniali braki w tym cholerstwie? Jego bracia byli niewiarygodnie irytujący. - To mój szpital. Robię co mi się podoba, zmiennokształtny - odparł Roag swoim najbardziej pogardliwym, aroganckim głosem Shadea. Luc blokował tylne wyjście, więc Roag wyszedł przez boczne drzwi z nadzieją, że Luc zrobi to samo. Gdy schodził na dół po schodkach, zasymulował gwałtowny upadek. - Kurwa mać, Luc! Chyba złamałem nogę! Luc obszedł ambulans i stanął z boku. - Powinienem cię tu zostawić - powiedział, ale uklęknął obok Roaga. Nie ruszaj się. Roag rozejrzał się wokół. Żadnych świadków. Gdy Luc położył dłoń na jego nodze, zaatakował znienacka. Wbił strzykawkę głęboko w brzuch Luca i wcisnął tłok. Luc ryknął i cisnął nim o bok karetki. Siła ciosu sprawiła, że Roag utracił postać Shadea, ale to już nie miało znaczenia. Luc klęczał, rzężąc okropnie. W jego oczach błysnęło zaskoczenie, po którym, co dziwne, nastąpił dziwny spokój. Gdyby Roag nie miał więcej oleju w głowie, pomyślałby, że Luc chciał umrzeć. Cieszę się, że mogłem pomóc. Powoli Luc osunął się na ziemię. Jego pierś opadała gwałtownie przy każdym ciężkim oddechu. Odgłos śmierci. Piękny dźwięk. Roag nie mógł się doczekać, aż usłyszy go z ust Runy. Luc drgnął, wypuścił powietrze z płuc i znieruchomiał. Roag odszukał miejsce, w którym bił puls... był tam, ale słaby. Luc nie przetrwa kolejnych pięciu minut. Tak szybko jak tylko mógł, wciągnął ciężkie ciało Luca na tyły karetki. Później anonimowo powiadomi odpowiednie władze i opowie im, że Shade zabił Luca, by nie dopuścić do skorzystania z Praw Pierwszeństwa, a kiedy go schwytają, Runa zostanie sama i całkiem bezbronna.

- Luc? - Po parkingu rozszedł się czyjś kobiecy głos. Roag przybrał postać warga i wyskoczył z karetki. -Tak? Dwójka sanitariuszy, kobieta i mężczyzna, podeszła do niego. Zamknął drzwi ambulansu, ukrywając ciało Luca przed wścibskimi spojrzeniami. - Doktor powiedział, że masz iść do domu. Dzisiaj to my będziemy na zmianie. Zmierzył wzrokiem karetkę, przeklinając swoje szczęście. Mimo to, jeśli dobrze rozegra karty, nie będzie musiał utrzymywać się długo w postaci Luca. Wystarczy jeżeli dostanie się do laboratorium i zasieje w głowie Wraitha pewien pomysł. Uśmiechając się, minął dwójkę sanitariuszy. - Nie ma problemu. Już stąd spadam. Shade nie odezwał się słowem do Runy, gdy zaniósł ją do prywatnej sali dla pacjentów i położył delikatnie na łóżku. To samo dziwne, czerwone światło, które oświetlało resztę szpitala, zalewało pokój ciemnoczerwonym blaskiem, kładąc mroczne cienie na surowej, ponurej twarzy Shadea, ale jego spojrzenie pozostało czułe i ciepłe. - Dziękuję. - Była mu wdzięczna za pomoc. W głowie pulsowało jej tak bardzo, że wątpiła, by udało jej się dotrzeć tu o własnych siłach. Poza tym, miło było znajdować się w bezpiecznym uścisku silnych ramiona Shadea. - Mimo to mogłeś mi powiedzieć, że szpital jest chroniony zaklęciem uniemożliwiającym stosowanie przemocy. - Nie widziałem takiej konieczności - wycedził, ale sposób, w jaki głaskał czule jej palce zaprzeczał jego ostrym słowom. - Wybacz, że upokorzyłam cię w twoim własnym szpitalu. Odwróciła wzrok, ale oglądanie czaszek widocznych na ścianach wcale jej nie pocieszyło.

- Wierz mi - odparł, unosząc ku sobie jej twarz - że potrzeba czegoś znacznie więcej niż to, żeby upokorzyć mnie w tym miejscu. Westchnęła, wdzięczna za zrozumienie. - Chodzi o to, że tak długo szukałam człowieka, który mnie zaatakował, że kiedy go wyczułam, po prostu nie mogłam się powstrzymać. Shade zacisnął szczęki tak mocno, że usłyszała jak chrzęszczą mu kości. - Nadal go czujesz? - Tak. - Nadal czuła pod skórą to nieprzyjemne wrażenie. Oddałaby wszystko, żeby spędzić godzinę pod wodospadem Shadea. Shade opadł na krzesło obok łóżka i mruknął: - Jak to jest, że czujesz jego a nie mnie? - Wyczuwam go tylko wtedy, gdy jest bardzo blisko. Tak jak teraz. Usiadła, krzywiąc się z powodu bólu przeszywającego czaszkę. - Przecież i tak nie miał zamiaru upomnieć się o swoje prawa... - Nie! - Shade zerwał się na równe nogi. - Przysięgam ci, że nie upomni się o swoje Prawo Pierwszeństwa. Dowiedziała się o nich, gdy szukała informacji na temat wilkołaków, ale nie uważała tego zwyczaju za realne zagrożenie, skoro z pełną premedytacją zamierzała zabić swojego stwórcę, gdyby tylko go znalazła. - Nie wiem co byłoby gorsze. To, że by mnie zabił, czy to... - Nie myśl o tym. - Shade znalazł się przy niej w dwóch krokach i pomógł jej wstać, tuląc w uścisku swoich ramion. - Rok niedługo dobiegnie końca, a wtedy Luc nie będzie miał nad tobą żadnej władzy. - A kto będzie ją miał? - szepnęła. - Och, Runa... - Jego serce waliło tuż przy jej uchu, uspokajając ją. Wzięła głęboki oddech i zamknęła oczy, rozkoszując się chwilą spokoju.

Stali tak przez długi czas, aż w końcu nieprzyjemne wrażenie krążące w jej żyłach znikło. Oparła się z ulgą o Shadea. - Nie czuję go już. Widocznie musiał przejść przez jeden z portali. - My również to zrobimy. - Wracamy do jaskini? - Gdy skinął twierdząco głową, ona pokręciła przecząco swoją. - Mówiłam ci już, że nie mam zamiaru spędzić reszty życia jako twój więzień. - To, czego chcesz jest nieistotne. Niech go szlag. - Jakim cudem w jeden chwili możesz być taki troskliwy i opiekuńczy, a w drugiej zachowywać się jak skończony dupek? - Roag dostał się na teren szpitala. Zabił jedną z naszych pielęgniarek tylko po to, żeby pokazać nam, że mógł. Muszę zabrać cię w jakieś bezpieczne miejsce. Świadomość, że Roag był w tym budynku sprawiła, że nogi się pod nią ugięły. Shade wyciągnął ramię, żeby ją podtrzymać. - Wszystko w porządku. Trzymam cię. Bezwiednie zaczął masować kciukiem jej ramię - to, które powinno być pokryte znakami świadczącymi o spojeniu. Wysunęła się z jego objęć, a on nie próbował jej zatrzymać. - To ma coś wspólnego z faktem, że nie mam znaków, prawda? Poczucie winy, jakie przemknęło po jego twarzy, utwierdziło ją w tym przekonaniu. - O mój Boże - wyszeptała. - Więź nie jest obopólna. To dlatego trzymasz mnie blisko siebie i przetrzymujesz w jaskini. Boisz się, że cię zostawię. Jego dłonie w rękawiczkach zaczęły drżeć. Zacisnął je po bokach. - Masz wszelkie powody, żeby to zrobić. - Co by się stało, gdybym odeszła? - Wiesz, że potrzebuję seksu kilka razy dziennie, a teraz mogę go mieć wyłącznie dzięki tobie. Gdybyś ode mnie odeszła, byłbym zmuszony cię odszukać, a jeśli z jakiegoś powodu

nie udałoby mi się do ciebie dotrzeć, w przeciągu kilku dni oszalałbym i umarł. Runa westchnęła, zaskoczona. -Och. - No właśnie. Jest powód, dla którego tak niewielu przedstawicieli mojego gatunku wybiera sobie stałe partnerki. - Wytłumaczył jej wszystko ze szczegółami. Dobry Boże, nic dziwnego, że był zdeterminowany zatrzymać ją u swego boku. Ta sytuacja musiała go przerażać. Gdyby ich przypadki były odwrotne, nie sądziła, by udało jej się znieść to choć w połowie tak dobrze jak jemu. Od chwili, w której obudził się w lochu Roaga, odsunął na bok własne obawy po to, by ją chronić, a potem, gdy już zostali połączeni więzią, nadal ją ochraniał, sprawiając, że czuła się bezpieczniej niż kiedykolwiek przedtem. Był wobec niej brutalny, ale wspierał ją i dodawał odwagi, sprawiając, że uwierzyła w siebie i podejmowała ryzyko. Po raz pierwszy od kiedy została wilkołakiem, nie czuła się jak wyrzutek, jak dziwadło. Choć świat Shadea bywał momentami bardzo dziwny, to właśnie w nim było jej miejsce. Objęła dłonią jego policzek i zmusiła go, żeby na nią spojrzał. - Obiecuję ci, że nigdy cię nie zostawię. I nie będę ci niczego odmawiać. - Poczuła ulgę wiedząc, że nie jest z nim spojona, i że nic jej się nie stanie, gdyby go opuściła, ale nie mogła pozwolić mu umrzeć. Nie miała pojęcia dlaczego jej obietnica sprawiła, że na jego twarzy odmalował się ponury wyraz, ale najwidoczniej powiedziała coś złego. Mięśnie szczęk Shadea napięły się. Z trudem przełknął ślinę. - Na miłość boską wszystkiego co nieświęte, przestań. Przestań być taka cholernie miła. Powinnaś mnie nienawidzić. - Nienawidzić? - spytała niedowierzającym tonem. - Boże, Shade, przecież ja cię kocham. - Serce zaczęło jej walić pod wpływem tego wyznania. Shade zbladł jak ściana, a ona tylko

pogorszyła sytuację, gdy dodała cichym głosem: - Pokochałam cię już od pierwszej chwili. - Powiedziałaś... gdy byliśmy w lochu Roaga... że już dawno ze mną skończyłaś. Bo tak było. Przez pewien czas nawet w to wierzyła. Jednak słowa jej matki, powtarzane za każdym razem, gdy dowiadywała się o kolejnym romansie swojego ojca, teraz nabrały sensu. Me można nienawidzić kogoś, kogo się kochało. Można go tylko skrzywdzić. - Kłamałam, ty wielki głupku - odparła przyciszonym głosem. Okłamywałam samą siebie. I ciebie. Ale prawda jest taka, że cię kocham. - Wzięła głęboki, drżący oddech. - Boże, miej mnie w swojej opiece. Shadea ogarnęło przerażenie. Odsunął się, zwiększył odległość między nimi do kilku metrów, ale w tej chwili to i tak było za mało. Nie wystarczyłoby nawet kilka mil. - Nie mów tak. Nawet o tym nie myśl. - To prawda. - Położyła dłoń na jego ramieniu, a on syknął i wyrwał się z jej uścisku. - Niech to szlag, Runa. - Przeklął drżenie w swoim głosie, nienawidząc się za to. - Dlaczego zawsze musisz wszystko utrudniać? - Ja? Utrudniać? Zrobiłam wszystko, o co mnie poprosiłeś. To ty masz ciężki charakter. Zależy ci na mnie i nawet nie waż się temu zaprzeczać. Chciał, ale od razu by poznała, że kłamie. Jego ciało również to wiedziało. Wrażenie lekkości znów powróciło, ale czuł jak jego mięśnie zmieniają się w galaretę. Gdyby zdjął rękawiczki, zobaczyłby, że jego dłonie stają się transparentne. Zakochiwał się w niej tak mocno, że aż bolało go serce. Serce, które wkrótce przestanie bić, bo klątwa zmieni go w cień. Na stałe. -No i? - No i co?

Uniosła dłonie w geście rozpaczy. - Jesteś niemożliwy. Podszedł do niej. Musiał przyznać, że twardo obstawała przy swoim. Stanął tak blisko, że zetknęli się piersiami. - Czy wcześniej mówiłaś mi prawdę? Gdybym chciał wziąć cię tu i teraz, gdy w każdej chwili ktoś może tu wejść, odmówiłabyś mi? Dlatego, że jesteś wściekła? Uniosła podbródek. -Nie. Rany, jej hart ducha go ekscytował. Rzucał mu wyzwanie. Sprawiał, że chciał znaleźć sposób na to, by uczynić ją swoją. Niech diabli wezmą klątwę. Wsunął dłoń w jej włosy i przytrzymał w miejscu, dotykając ustami jej ust. Pierwsze muśnięcie jej warg sprawiło, że poczuł jak przeszywa go prąd. Gdy wysunęła język, by przesunąć nim po jego wargach, iskra w jego wnętrzu zapaliła się tak szybko, że jego ciało stanęło w ogniu. Runa doprowadzała go do szaleństwa nawet bez starania. Nadszedł czas na przejęcie kontroli. Wykręcił jej głowę w tył tak, że nie mogła nią ruszyć i była zdana na łaskę jego ust. Drobne, czułe pocałunki i pieszczoty sprawiły, że zaczęła cicho pojękiwać. W końcu, gdy wreszcie był gotowy, szepnął: - Otwórz usta. Teraz. -Nie. Zastygł w bezruchu. - Powiedziałaś, że niczego mi nie odmówisz. - Nie powiedziałam jednak, że pozwolę ci przejąć nade mną kontrolę. - Jeden kącik jej spuchniętych od pocałunków ust uniósł się w psotnym uśmieszku. - A właśnie to teraz robisz. Chcesz udowodnić, że owinąłeś mnie sobie wokół małego palca. No cóż, chrzań się. Nie odmówię ci seksu. Chcesz go, więc dostaniesz. Ale jeśli chodzi o te twoje pozostałe gierki - nie będę się na nie zgadzać i będę z tobą walczyć na każdym kroku.

Rozbawienie kazało mu się uśmiechnąć pomimo irytacji. Gdyby nadal była Runą, którą poznał rok temu, kontrolowałby ją z wyczuciem i trzymał przy sobie jako seksualną zabawkę, z którą mógłby sypiać, nie przejmując się klątwą. Jednak ta nowa, gorąca Runa stała się zbyt gorąca, by móc okiełznać ją wyłącznie za pomocą silnej ręki. Potrzeba było teraz czegoś więcej. Nowego podejścia. Nie zamierzał jej zabijać - gdy tylko o tym pomyślał, uświadomił sobie, że wiedział o tym już od samego początku. Nie umrze z jego powodu. On sam ściągnął na siebie klątwę, a Runa nie mogła płacić za jego grzechy. On za nie zapłaci. Albo sam popełni samobójstwo, albo podda się losowi gorszemu niż śmierć. Ale tak czy inaczej, pociągnie ze sobą Roaga.

Rozdział piętnasty Kynana nawiedziły wspomnienia z czasów, gdy był wzywany na dywanik do gabinetu dyrektora, kiedy znalazł się w administracyjnym skrzydle szpitala. Eidolon kazał mu zjawić się tam przed nim, a Ky czuł, jak wnętrzności skręcają mu się w supeł. Drzwi gabinetu Eidolona były otwarte. Lekarz siedział na krawędzi biurka z rękami założonymi na piersi i nogami skrzyżowanymi w kostkach. W kącie pomieszczenia stał Wraith. Jego niebieskie oczy były lodowato zimne. To nie mogło skończyć się dobrze. - Zamknij drzwi - polecił Eidolon, głosem równie chłodnym co spojrzenie Wraitha. - A teraz powiedz mi skąd znasz Arika Wagnera. Kynan musiał przełknąć gulę, jaka zablokowała mu gardło, zanim odzyskał mowę. - Z czasów służby w armii. - Podaj mi swoją dłoń. O co tu właściwie chodziło? - zastanawiał się Kynan, ale nie przeszło mu przez myśl, by nie usłuchać rozkazu. Eidolon ujął go za nadgarstek i przycisnął palec do miejsca, w którym bił puls. - Powiem ci prawdę - powiedział Kynan. - Nie musimy bawić się w wykrywacz kłamstw, jeśli o to ci chodzi. - Dokładnie o to - odparł Eidolon, a z jakiegoś powodu jego słowa zabolały Kynana. - Powiedz mi, jakim cudem dowiedział się o istnieniu szpitala.

O rany. Serce Kynana zaczęło bić jak oszalałe. Nie zrobił niczego złego, ale to, czego dokonał w trakcie służby dla Aegis wydawało mu się teraz potworną zdradą. - Opowiedziałem mu o nim rok temu, kiedy Tayla wyjawiła mi informacje na jego temat. Ale to było na długo zanim zacząłem tu pracować. - Kto jeszcze o tym wie? - Gdy Kynan nie odpowiedział, Eidolon ścisnął go za nadgarstek. - Kto jeszcze? - Nie mogę powiedzieć. Tęczówki oczu Eidolona były upstrzone złotymi plamkami świadczącymi o wściekłości. - Lepiej dla ciebie będzie, jeśli odpowiesz na pytanie. Muszę ochraniać szpital. - Nie ma powodu do obaw. - W takim razie dlaczego wojsko wysłało siostrę Arika, żeby cię znalazła? Niedobrze. - Nie wiedziałem, że ma siostrę. - Owszem, ma - odezwał się Wraith. - I tak się składa, że jest nową partnerką Shadea. Pieprzony mały świat. Pieprzona armia. Cholera, nie powinien być zaskoczony faktem, że kogoś za nim wysłali. Choć od dawna przeszedł w stan spoczynku, dalej dzielił się z nimi informacjami - do momentu, w którym zaczął pracować w Szpitalu Podziemnym. Po tym zdarzeniu zerwał wszelkie więzi łączące go z Aegis i R-XR. Pomógł Tayli, kiedy go potrzebowała, ale unikał Aegis jak tylko się dało. Wiązało się z nim zbyt wiele wspomnień, a on nie lubił przypomnień o tym, że teraz pracował dla drugiej strony. Gdyby wojsko dowiedziało się, że pracował dla wroga, złapali by go i trzymali jak więźnia - lub zrobili coś znacznie gorszego - przez Bóg jeden wie jak długo.

- Proszę, Kynan - powiedział Eidolon najbardziej zbliżonym do błagalnego tonem, jaki Ky kiedykolwiek u niego słyszał. - Odpowiedz na pytanie. - Nie mogę. Wraith zerwał się z miejsca i w ułamku sekundy znalazł za Kynanem, zaciskając potężne ramię wokół jego piersi i paraliżując go przez bolesne wbicie palca w podstawę czaszki. - A już zaczynałem cię lubić, człowieku - mruknął mu do ucha. - Mam nadzieję, że nie zrobiłeś niczego, co mogłoby narazić bezpieczeństwo szpitala. - Głos demona był niski i ochrypły, gdy dodał: - Sprawdźmy, co czai się w tym twoim małym, ludzkim umyśle, okej? Strażnicy nosili biżuterię nasyconą magią, która pomagała w odpieraniu psychicznych ataków, ale Kynan wyrzucił swój pierścień wiele miesięcy temu. Mimo to nauczył się kilku technik obronnych i błyskawicznie zbudował barierę wokół swoich myśli. Wraith wybuchnął śmiechem. - Naprawdę myślisz, że nie jestem w stanie tego obejść? Nagle Kynan znalazł się na plaży. Sam, nie licząc kobiecej postaci w oddali idącej w jego stronę. Miała na sobie sięgającą kolan, różową sukienkę plażową, taką jaką zazwyczaj nosiła Lori. Gdy kobieta podeszła bliżej, Ky poczuł, jak przeszywa go tęsknota. Jego serce zaczęło bić szybciej. Była bardzo podobna do jego żony. Uśmiechnęła się. Uśmiechem Lori. To była sprawka Wraitha. Kynan wiedział o tym, ale nie mógł się powstrzymać, żeby nie szepnąć: - Lori? Podbiegła do niego, rzucając mu się w ramiona. Siła zderzenia powaliła go na ziemię. Pociągnął ją w dół razem ze sobą. - Przecież ty nie żyjesz - powiedział. - To chore. Wraith, natychmiast przestań.

- Ciii. - Dotknęła palcem jego ust, uciszając go. - Opowiedz mi o Ariku. Pokręcił głową. Miał wrażenie, jakby jego umysł zachodził mgłą, a wspomnienia stały się rozmazane. Bariery ochronne zaczynały się ześlizgiwać. - Kynan? Powiedz mi. - Arik wchodzi w skład Pułku X. Wojskowej jednostki paranormalnej. Kurwa mać. Czy on to przed chwilą powiedział? - Tak, powiedziałeś. - Potarła jego szyję w sposób, w jaki robiła to zawsze wtedy, gdy chciała się kochać. Powoli. - Powiedziałeś im o szpitalu dla demonów? Powoli wypuścił z ust powietrze, ale nie pomogło to w niczym, by zmniejszyć uczucie nienaturalności tej sytuacji. Wraith był... zaraz... kim był Wraith? - Powiedz mi, kochany - szepnęła. - Tak, powiedziałem im. Ale nie zdradziłem miejsca, w którym jest. Zanim odkrył jego położenie, od dawna nie pracował dla Pułku. - Powinieneś był im powiedzieć. - Nigdy. - Tęskniłam za tobą, Ky. Przepraszam cię za wszystko. - Jej dłoń ześlizgnęła się z jego brzucha, docierając do spodni. Wspięła się na niego i otarła całym ciałem tak, jak zrobiła to Gem. Gem była taka gorąca, taka seksowna, taka... - Ky, proszę. Kochaj się ze mną. - Tak bardzo cię kochałem, Lori. - Chwycił ją w talii i przekręcił na plecy, przytrzymując jej dłonie nad głową. Nie miał zamiaru znów wierzyć w jej słowa. - Dopóki mnie nie zdradziłaś i nie zostawiłaś samego - warknął. Uniosła biodra, próbując go podniecić. Nie podziałało. - Opowiedz mi o szpitalu dla demonów. Jakie informacje przekazywałeś Pułkowi?

Kynan zmarszczył brwi. - Nie kontaktowałem się z nimi od tamtej nocy, kiedy przyłapałem cię z Wraithem. Wraith! Ty skurwysynu! Nagle znalazł się na powrót w gabinecie Eidolona, z dziko walącym sercem. - Niech cię szlag - szepnął. - Niech cię szlag. Odsunął się od demona, ale nogi miał zbyt słabe, żeby się na nich utrzymać. Musiał się chwycić biurka Eidolona, żeby nie upaść. Zamykając oczy, stał przez chwilę w miejscu, zgięty wpół, z rozpaczą próbując wrócić w pełni do rzeczywistości. Wspomnienia Lori były niesamowicie realne, nawet jeśli całkiem nieprawdziwe. Jedna rzecz okazała się jednak prawdziwa - nawet jeśli mocno go przy tym zaskoczyła. Tak bardzo cię kochałem, Lori. Dopóki mnie nie zdradziłaś... Dopóki. Niech to diabli, nie kochał jej już. Walczył ze swoim zdumieniem i mdłościami, podczas gdy Wraith przekazał Eidolonowi wszystko, co zaszło w jego umyśle. - Żałuję, że musieliśmy się do tego posunąć - powiedział Eidolon. Ale musieliśmy wiedzieć o czym nam nie mówisz. Ten Pułk X będzie naszą tajemnicą tak długo, dopóki ci goście nie zaczną z nami pogrywać. Obiecuję. Kynan kiwnął głową, ale nie otworzył oczu. Rozumiał doskonale, dlaczego byli zmuszeni wyciągnąć z niego te informacje. W podobnej sytuacji zrobiłby dokładnie to samo. W imię ochrony Aegis sam robił o wiele gorsze rzeczy. - Ky, jeśli potrzebujesz odpoczynku, weź tyle wolnego ile konieczne. Eidolon wyszedł, zostawiając go samego z Wraithem. - Nic ci nie jest, stary? Pokój zawirował mu nieco przed oczami, gdy odwrócił się, by obrzucić Wraitha morderczym spojrzeniem. - Idź do diabła.

- Dlaczego nie jesteś wściekły na Eidolona tylko na mnie? - Dlatego, że on zarządza tym miejscem i jego personelem. Chroni swój szpital. A ty jesteś... Ty jesteś moim przyjacielem. Dobry Boże, czy on naprawdę tak pomyślał? Tylko dlatego, że Wraith wbił w niego swoje kły? No dobra, chodziło o coś więcej niż tylko to - w końcu od miesięcy trenowali razem na siłowni i skopywali sobie tyłki w grach wideo - ale przecież nie to tworzyło podstawy przyjaźni. Musiało mu naprawdę odbić skoro wierzył, że jest inaczej. - Ja jestem czym? - Ciebie to rajcuje. - Czy tobie się wydaje, że lubię wykorzystywać twoją zmarłą żonę przeciwko tobie? - spytał przyciszonym głosem Wraith. - Sam powiedziałeś, że nic i nikt cię nie obchodzi. Wraith stężał, jakby poczuł się obrażony. - To wcale nie znaczy, że lubię patrzeć jak ludzie wokół mnie cierpią. Kynan prychnął pod nosem. - O tak, uczuciowy z ciebie facet. - Zabrałbym twój ból gdybym mógł, człowieku. - Te słowa zostały wypowiedziane tak cicho, że Kynan ledwie je usłyszał, a sekundę później Wraith wyszedł z pokoju tak prędko, jakby ziemia paliła mu się pod stopami. Niezdarnie, ponieważ kolana nadal miał jak z waty, Kynan osunął się ciężko na fotel Eidolona. Co za bajzel. W jego głowie aż huczało - Lori i Gem, jego związek ze szpitalem, z Aegis, R-XR. Pracą i alkoholem próbował uniknąć konfrontacji z każdym z tych problemów, ale w tej chwili czuł się nimi przytłoczony. Jedno było pewne. Musiał chronić szpital, i to nie tylko dlatego, że lubił Eidolona i jego braci. Rzeczy, których się tutaj

nauczył, miały nieocenioną wartość dla ludzkiej medycyny - o ile zdołałby przekonać Eidolona do podzielenia się z nim tą wiedzą. Według obliczeń Kynana prawie dziesięć procent ludzkich chorób i przypadłości wzięło się od demonów. A zwłaszcza z mieszanych związków demoniczno-ludzkich, które dały początek niezliczonej ilości chorób, co dzięki swojej pracy w ludzkim szpitalu mogła potwierdzić Gem. I o co właściwie chodziło z tym, że siostra Arika była związana z Shadeem? Kynan pomasował kark, pojękując gdy natrafił na spięte mięśnie. Gdyby powiedział Arikowi, że pracuje w szpitalu, miałby naprawdę przechlapane. R-XR wysłałoby za nim cały zespół. Musiał skontaktować się z Arikiem. Kiedy już to zrobi, pozostanie mu jeszcze jeden, niecier-piący zwłoki problem do załatwienia. Problem, który nieustannie pojawiał się w jego snach i koszmarach. Gem. Zadziwiające, ale Shade nie skomentował ani słowem sposobu, w jaki stawiła mu czoła. W rzeczywistości odniosła niejasne wrażenie, że mu się spodobał, Świetnie. Wkrótce będzie miał okazję posmakować więcej. Runa wiedziała, że zawsze była nieco nieśmiała. Niech to szlag - była popychadłem. Ale ta cała afera z ugryzieniem przez wilkołaka sprawiła, że stała się silniejsza, a przetrwanie najgorszego w lochu Roaga wcale nie przysporzyło jej cierpienia. Do tego dochodził fakt, że Shade miał sposób na to, by ją wkurzyć, a teraz, gdy dowiedziała się jak bardzo jej potrzebował... Zaczerwieniła się ze wstydu, gdy szli mrocznymi korytarzami szpitala. Powiedział, że to kobiety miały całą władzę w związku z demonem Seminusem, ale to nie znaczyło, że powinna tej władzy nadużywać.

- Dokąd idziemy? - Przyglądała się dziwnym odpływom biegnącym pod ścianami i zastanawiała do czego służą. - Do mojego gabinetu. Muszę wysłać e-mail z nowym grafikiem sanitariuszy. - Zerknął na nią z ukosa. - Nie dotykaj tego. Szybko zabrała rękę od posążku gargulca, przed którym przystanęła. - Dlaczego? - zapytała. Był piękny... gładki, biały marmur poprzecinany czarnymi złotymi żyłkami. - Gryzie. Shade poszedł dalej korytarzem, a ona odskoczyła w tył. Mogła przysiąc, że jeden z kącików ust gargulca uniósł się ledwo zauważalnie do góry. - Twój szpital jest nawiedzony - wymamrotała, doganiając go. Nawiedzony, ale przynajmniej nie cuchnął jak ludzkie szpitale, gdzie unosił się obezwładniający odór środków dezynfekujących nakładający się na subtelniejszy, ale bardziej niepokojący fetor choroby i śmierci. Samo myślenie o tym przyprawiło ją o dreszcz, przywołując straszne wspomnienia o matce podłączonej do maszyny, gdy leżała na szpitalnym łóżku, umierając. Rok później jej ojciec wylądował w tym samym szpitalu. - Więc, hmm... od jak dawna jesteś sanitariuszem? - spytała, częściowo po to, by odwrócić swoje myśli od powodów, dla których nienawidziła szpitali, a częściowo dlatego, że była naprawdę ciekawa. - Nieco ponad czterdzieści lat. Co każde dziesięć lat przechodzę przez program dla ludzkich sanitariuszy, żeby nadążać za nowymi technikami i technologiami. - To prawdziwe oddanie. - Schowała się za nim, żeby przepuścić monstrualne, dwugłowe stworzenie. - Dlaczego nim zostałeś? Westchnął, zaspokajając jej ciekawość.

- Zdolności mojego gatunku mają służyć uwodzeniu i reprodukcji, ale mogą być też wykorzystywane do leczenia. Gdy ja i moi bracia założyliśmy szpital, uznałem, że nie chcę spędzić całej wieczności w szkole medycznej, żeby zostać lekarzem. - Wzruszył ramionami. - Poza tym, paramedycyna umożliwia mi uzdrawianie pacjentów i zostawianie ich samym sobie. Nie muszę się przy nich kręcić i angażować w związki uczuciowe jak Eidolon. - Przecież nie musisz się do nich przywiązywać. - To jednostronna opinia. Odkryła, że będąc z Shadeem, to jedyny sposób patrzenia na sprawę. Wyszli za rogu, a ona niemal wpadła na żelazną klatkę, w której tkwił jakiś skrzydlaty demon. Jego okrutny, ostry dziób i przerażające, czarne szpony powiedziały jej więcej o jego diecie, niż chciałaby wiedzieć. Syknął i załopotał jednym ze skrzydeł - drugie było unieruchomione w gipsie. - Co to, u diabła, było? - spytała, starannie omijając klatkę. - To demoniczny ekwiwalent sępa. - Czy nie powinien zatem istnieć ekwiwalent demonicznego weterynarza? Patrzyła ze zdumieniem, jak Shade zatrzymał się obok klatki i wsunął do środka jedną dłoń, by pogłaskać kolczaste pióra. Stworzenie wydało z siebie piskliwy, szczebioczący odgłos. - Tak, ale jak się pewnie domyślasz, demony weterynarze są rzadkością, a większość z nich pracuje na powierzchni w ludzkich klinikach weterynaryjnych. Ktoś przyprowadził tu to stworzenie, a E nie odmówi opieki nikomu prócz kilku wybranych gatunków. Kiedyś wyleczył nawet psa, którego przyprowadziła Skulk. Po tych słowach smutny rodzaj uśmiechu pojawił się na jego ustach. Runa ujęła w dłoń jego rękę. Chciała go pocieszyć, ale momentalnie stężał. Zabrała rękę, wzdychając.

- Czy - powiedziała, głównie po to, by zmienić temat - większość lekarzy paramedyków jest taka jak ty? Wydał z siebie kilka klekoczących odgłosów w stronę skrzydlatego stworzenia, a ono potarło swoim łuskowatym łbem o jego dłoń. - Jaka? Antyspołeczna? - Tak, chodzi mi o to, iż zauważyłam, że Luc jest sanitariuszem, ale nie sprawiał wrażenia zwierzęcia imprezowego. Eksplodowała w nim furia, uderzając w nią w tej samej chwili co stek przekleństw. - Rozerwę go na strzępy za to, że cię zranił. - To znaczy „tak"? - Nie. - Znów ruszył korytarzem, a Runa musiała za nim pobiec, żeby go dogonić. - Większość techników medycznych pomocy doraźnej oraz sanitariuszy wybiera pracę, bo adrenalina daje im kopa. Nigdy nie wiesz w co się wpakujesz, gdy zostajesz wezwany do wypadku. Równie dobrze możesz znaleźć się pośrodku szaleńczej bójki. Skulk lubiła... - Urwał, zaciskając pięści. - Żałuję, że nie mogłam jej poznać - odezwała się Runa cicho. Shade zatrzymał się i odwrócił w jej stronę. - Dlaczego? - W jego pytaniu nie było złośliwości. Tylko zwykła ciekawość. - Dlatego, że ją kochałeś, a z tego co wiem, nie robisz tego zbyt często. Usta Shadea zacisnęły się w wąską kreskę, choć jednocześnie wyraz jego oczu złagodniał. Powoli i czule odgarnął jej włosy z twarzy, dotykając jej delikatnie jak piórko. Mimo to, ten subtelny dotyk sprawił, że przeszył ją prąd. - Niech to diabli - mruknął. - Chciałbym... - Co takiego, Shade? - Wtuliła policzek w jego ciepłą dłoń. Ugryzła go figlarnie w rękę i patrzyła, jak jego oczy ciemnieją,

a powieki opadają w dół, by obserwować ją uwodzicielskim spojrzeniem. - Czego chcesz? Ni z tego, ni z owego, Shade wyrwał rękę i odwrócił się na pięcie, idąc dalej korytarzem. Krok miał szybszy i cięższy niż poprzednio. - Niczego. Niemożliwy facet. Runa wiedziała o nim wystarczająco dużo, by staranniej dobierać potyczki, a to nie był najlepszy moment na oddanie pierwszego strzału. Postanowiła nie naciskać dalej. Zamiast tego poszła za nim do działu mieszczącego kilka gabinetów. Gdy minęli drzwi jednego z nich, uświadomiła sobie, że jedyne okna znajdowały się między korytarzem a biurami - same gabinety nie miały żadnych. Gdy zastanowiła się nad tym głębiej, doszła do wniosku, że szpital również był pozbawiony okien. - Jesteśmy pod ziemią, prawda? - spytała, nagle czując się jak idiotka, że nie odgadła tego wcześniej. - Technicznie rzecz biorąc, jesteśmy w Nowym Jorku, a dokładniej tuż pod opuszczonym garażem. Rozejrzała się dokoła oszołomiona. - Wasi demoniczni konstruktorzy znają się na rzeczy. Shade mruknął coś pod nosem, zgadzając się, a potem mruknął po raz kolejny, gdy z biura wyszedł Kynan i wpadł na niego. - Kynan - warknął Shade. - Musimy porozmawiać. - Twoi bracia już zdążyli dobrać mi się do tyłka, więc darujmy sobie tę przyjemność, okej? - Kynan? - Runa obeszła Shadea, żeby porozmawiać z mężczyzną, którego miała odszukać. Był powodem, od którego zaczęło się to całe szaleństwo. Kynan zmarszczył brwi. - Ty jesteś siostrą Arika?

Kiwnęła twierdząco głową, nieco speszona staniem twarzą w twarz z człowiekiem, który wyszedł cało z bitwy, której nie przeżył żaden członek jego załogi ani wrogowie, i który w pojedynkę dostarczył im demona Fangorga. Tylko czy rzeczywiście zasługiwał na miano zdrajcy ludzkości? - Czy armia wie, gdzie jestem i czym się zajmowałem? - Tak. - Dzięki mnie, dodała w myślach. Musiała przyznać, że udało mu się zachować kamienny wyraz twarzy. Jeśli był tym zmartwiony, nie pokazał tego po sobie. Ograniczył się do zwykłego skinięcia głową i spojrzał wymownie na Shadea. - Mam nadzieję, że wiesz, że nie zrobiłbym niczego, co mogłoby narazić szpital. - Odwrócił się w stronę Runy. - Miło było cię poznać. Oddalił się w pośpiechu, a ona odczekała chwilę aż zniknie za rogiem, i spytała Shadea: - Uwierzyłeś mu? - Tak. Ten facet jest jak ludzka wersja Eidolona. Wykazuje się identycznym, wkurzającym poczuciem honoru. Runa wciągnęła gwałtownie powietrze w udawanym przerażeniu. - Jakie to okropne. Powinieneś go zabić. Natychmiast. Shade spojrzał jej prosto w oczy. Przez chwilę wydawało jej się, że go zirytowała. Znowu. Mimo to, jeden kącik jego ust uniósł się powoli w uśmiechu. - No co? - Twój wewnętrzny wilk bardzo ci pasuje. Twarz Shadea pokrył silny rumieniec. Odsunął się od niej, jakby uświadomił sobie, że właśnie udowodnił, iż miała rację, gdy nazwała go kłamcą, kiedy powiedział, że mu na niej nie zależy. Teraz musiała tylko sprawić, żeby się do tego przyznał.

Rozdział szesnasty Shadea kusiło, żeby mieć Runę na oku w trakcie pracy w biurze, ale miała rację, gdy przypomniała mu o jego obsesji związanej z kontrolowaniem wszystkiego. I choć działało mu to na nerwy, pozwolił jej rozejrzeć się po dziale administracyjnym, a sam zajął się układaniem grafiku i pozostałymi sprawami, które wylądowały na jego biurku, gdy był torturowany w lochu Roaga. Pisanie w rękawiczkach znacznie utrudniało to zadanie, ale nie odważył się ich zdjąć, i to nie tylko dlatego, że nie chciał, by jego bracia i Runa coś zobaczyli. To on nie chciał patrzeć jak zamienia się w cień. Łatwiej było udawać, że wszystko jest w porządku. - Mogę wziąć sobie coś do picia z socjalnego? - zawołała Runa. - Jasne. Tylko nie opuszczaj działu administracyjnego. - Powiedziałam ci już, że nie musisz się martwić, iż zwieję ci sprzed nosa. - Po prostu uważaj. Część naszego personelu jest z piekła rodem. - To powinno wystarczyć za wyjaśnienie. Teraz, kiedy już wiedzieli, że Roag miał wystarczająco dużo odwagi, by pojawić się w szpitalu, Shade nie chciał ryzykować. Słyszał jej oddalające się kroki, a kiedy znów dotarł do niego ich odgłos, był tak pogrążony w pracy, że nie pomyślał, iż mogą należeć do kogoś innego prócz Runy. Do momentu, w którym Wraith nie stanął w drzwiach, epatując niepokojem.

- Zdejmij rękawiczki. Cholera. - Pieprz się. - Nie zmuszaj mnie, żebym zrobił to za ciebie. Serce Shadea podskoczyło nerwowo. Wraith wiedział. A przynajmniej podejrzewał. - Może powiesz mi, co cię ugryzło w dupę, co? Wraith utkwił wzrok w suficie, a Shade domyślił się, że nie uda mu się tak łatwo wykręcić. Choć z drugiej strony z Wra-ithem nigdy tak nie było. - Chciałem powiedzieć ci o tym wcześniej. Poszedłem zasięgnąć słowa u Rady Seminusów. Chcesz wiedzieć, co odpowiedzieli, gdy spytałem czy wiedzą o jakimś przypadku łączenia się w pary z wargami? - Nie mam pojęcia, ale i tak zaraz mnie uświadomisz, prawda? Wraith wbił w Shadea nietypowe dla niego, poważne spojrzenie. - Był taki przypadek. Jeden. Jeden związek, który zakończył się katastrofą. Okazał się być jednostronny. Brzmi znajomo? Wargi nie mogą wiązać się z przedstawicielami naszego gatunku, więc kiedy tamta wilkołaczka znalazła się w rui, wzięła innego warga za partnera i razem zabili tamtego Seminusa. - Nie martwię się tym - odparł Shade, choć poczuł się tak, jakby miał za chwilę zemdleć. - Czy to znaczy, że masz zamiar ją zlikwidować? - Wraith... - warknął Shade niskim, gardłowym głosem. - Powiedziałeś, że ją zabijesz. To odpowiedni moment. Shade zerwał się z fotela i powalił swojego brata na ziemię. Pięść Wraitha wbiła się w jego bok, sprawiając mu potworny ból przeszywający cały brzuch. Wściekłość dodała mu sił, żeby to przetrzymać. Posypały się ciosy, a odgłos skóry uderzającej

w ciało jeszcze nigdy nie był tak satysfakcjonujący. Jedno z uderzeń Wraitha w usta wystarczyło, by zobaczył gwiazdy i poczuł na języku smak krwi. Zamachnął się łokciem, trafiając go w gardło. Wraith miał już tego serdecznie dość. W ułamku sekundy Shade poleciał w tył. Uderzył w biurko, prawie łamiąc sobie przy tym kręgosłup. Wraith zdzielił go stopą, trafiając w jego udo. Ból i furia ogarnęły Shadea jak czerwona mgła, choć w głębi ducha dobrze wiedział, że Wraith się powstrzymuje, bo z łatwością mógł złamać mu nogę. Shade przetoczył się na bok, zacisnął pięść wokół kostki Wraitha i pociągnął go w swoją stronę. Przed oczami zobaczył jego zwiniętą pięść i odwrócił się w ostatniej chwili, unikając potężnego ciosu w nos. Mimo to, uderzenie brata trafiło go w policzek. Ból przeszył jego twarz jak błyskawica. Rycząc z wściekłości, Shade rzucił się na Wraitha, wbijając mu kolano w brzuch. Wraith chrząknął z bólu pod nosem, co było znacznym zwycięstwem, bo normalnie cierpiał w milczeniu. Czyjeś dłonie zacisnęły się na jego ramionach i ściągnęły z Wraitha, który odtoczył się na bok. Oczy miał równie złociste co Shade, a kły wysunięte z dziąseł. - Natychmiast przestańcie! - ryknął Eidolon, wchodząc pomiędzy nich. Shade zignorował E i skoczył w stronę brata, ale E zdążył złapać go w pasie i cisnąć nim o ścianę. - Lepiej zrób sobie badania na głowę warknął zjadliwym, paskudnym tonem Eidolon. - Co ty sobie myślałeś? - Myślałem, że za chwilę oderwę mu łeb! Eidolon znów go odepchnął. - Spranie Wraitha na kwaśne jabłko to nie jest najlepszy pomysł. Shade dalej nie słuchał. Chciał sprawić Wraithowi porządne lanie. Wraith przysunął się bliżej. - Lepiej zapytaj go, dlaczego nie chce zdjąć rękawiczek. Shade poczuł w ustach posmak krwi.

- Zamknij się, do kurwy nędzy! - odpalił, świdrując Wra-itha morderczym spojrzeniem, który odwzajemnił się dokładnie tym samym. Eidolon puścił Shadea. - O co chodzi? - Właśnie miałem zamiar wrócić do Irlandii, by ścigać Ro-aga, kiedy Luc mnie zatrzymał. - Mówiąc do Eidolona, Wraith ani razu nie spuścił wzroku z Shadea. - Powiedział, że widział, że nasz braciszek zaczyna znikać. To dlatego tu przyszedłem. Żeby wbić mu do łba trochę pieprzonego zdrowego rozsądku. - Właśnie widzę jak to podziałało. - Eidolon odsunął się o krok. Usta miał zaciśnięte w wyrazie skrajnej irytacji. - No dalej, Shade. Zdejmij rękawiczki. Udowodnij, że nie zakochujesz się w swoim małym wilczku. - Wraith pokręcił głową. - Pomogła ci przejść przez Przemianę, ale już jej nie potrzebujesz. Powiedziałeś, że ją zabijesz. Przestań z tym zwlekać. Eidolon zmarszczył brwi. - Shade? Wszystko z tobą w porządku? Nie. Nic nie było w porządku. Nagle poczuł, jak przeszywa go ból. Nie należał jednak do niego, tylko do Runy. Przekręcił głowę w stronę drzwi i zobaczył ją w przejściu, z pobladłą twarzą i drżącym podbródkiem. Słyszała. Jej smutek uderzył w niego z całą mocą. Łzy. Zdrada. Och, niech to diabli wezmą. Wiedziała. - Runa - wychrypiał, ale ona upuściła napój na podłogę i rzuciła się biegiem w dół korytarza. Przeklinając pod nosem, wyrwał się z uścisku Eidolona, ale zanim udało mu się dotrzeć do drzwi, Wraith zastąpił mu drogę i znów rzucił nim o ścianę. - Znajdziemy ją. Musisz pozwolić jej odejść. Teraz. Na zawsze. - Nie. - Shade nie posiadał nawet połowy umiejętności Wraitha, ale jakimś cudem udało mu się wyrwać i wypaść jak burza z biura. Musiał dotrzeć do Runy nim zrobią to jego

bracia. Nim E albo Wraith zabiją ją z miłości do niego, lub Roag zrobi to samo... z nienawiści. Runa biegła przez szpital, czując łzy napływające do oczu. Poczucie zdrady przetoczyło się przez nią jak ogień, wypalając wszystko na swojej drodze. Sukinsyn! Myślała, że mu na niej zależy, choć sam się do tego nie przyznał. Zdradził ją po raz drugi, a ona do tego dopuściła. Choć tym razem chciał jej zabrać coś więcej niż serce. Jej życie. Oszukasz mnie raz, wstydź się. Oszukasz mnie znów, wstydzę się ja. Oszukasz mnie trzeci raz... i jestem martwa. Musiała jak najszybciej wydostać się z tego szpitala. Panika utrudniała jej oddychanie, gdy szukała wyjścia. Szpital znajdował się pod ziemią, ale wiedziała, że w jakiś sposób karetki wyjeżdżały z niego na ulice Nowego Jorku, więc musiało istnieć jakieś wyjście. Wiedziała, że na izbie przyjęć jest portal, bo to właśnie nim posługiwali się, by tu trafić, ale czy mogła z niego skorzystać? Przyglądała się jak Shade go aktywuje... Przynajmniej mogła dzięki temu znaleźć się w bezpiecznym miejscu. Gdzieś blisko wojskowej bazy. Gdyby Arik dotarł do niej przed Shadeem, armia mogła ją ochronić. Me potrzebujesz jej już. Słowa Wraitha przebiły ją na wylot jak zimny nóż. Stała w drzwiach, czekając aż Shade powie swoim braciom, żeby się odpieprzyli. Nie zrobił tego. Kolejne słowa Wraitha sprawiły, że jej serce stanęło w piersi. Powiedziałeś, że ją zabijesz. Dobry Boże. Wpadła jak burza do izby przyjęć, lecz gdy niebieskoskó-ra pielęgniarka przekręciła swoją głowę o sto osiemdziesiąt stopni i spojrzała na nią oślepiająco białymi oczami, Runa

zatrzymała się gwałtownie. Uspokój się, nakazała sobie. Nie mogła sobie pozwolić na przyciągnięcie niczyjej uwagi. Tuż przed nią migotał portal Harrowgate, wyglądający jak kurtyna falującego światła. Ruszyła w jego stronę z jasno określonym celem, jakby była panią tego szpitala i doskonale wiedziała, gdzie chce się udać. Gdy dotarła do przejścia, dołączył do niej technik z laboratorium, który wcześniej pobrał jej krew. - Wychodzisz? - spytał Frank. - Właśnie kończę zmianę. Możemy skorzystać z portalu razem. - Runa! - Głos Shadea, odległy lecz silny, odbił się echem od ścian korytarza. Serce Runy drgnęło niespokojnie. Musiała się pośpieszyć, a ten facet mógł jej pomóc w skorzystaniu z portalu. - Tak. To bardzo miło z twojej strony. Dziękuję. Stanęli w przejściu i natychmiast otoczyła ich osobliwa ciemność. Jedyne światło pochodziło z płonących map na gładkich, czarnych ścianach. Wyglądało na to, że Frank czeka, aż zrobi pierwszy krok. Serce waliło jej jak młot, gdy szukała wzrokiem prymitywnej mapy Stanów Zjednoczonych, którą kiedyś na jej oczach posługiwał się Shade. - Szukasz tego? - spytał, wskazując palcem na kształt, którego nie rozpoznała. Mapa Stanów natychmiast wyskoczyła na wierzch. Stuknął palcem w obszar Nowego Jorku. - Nie... ja chciałam... - Zacisnęła usta. Nie mogła pozwolić, by personel szpitala wiedział dokąd chciała się udać. A konkretnie do dystryktu Waszyngton i tajnej jednostki, dla której pracowała. - Tak, tak, może być. Dzięki. - Nowy Jork... który portal? Nie miała zielonego pojęcia. Przyjrzała się mapie, szukając jakiegoś wyjścia w pobliżu domu. Były dwa. Wskazała jedno palcem i portal otworzył się błyskawicznie, ukazując pogrążony w ciemności park. Przeszło jej przez myśl, że bieganie

nocą po lesie nie jest najlepszym pomysłem, ale to i tak było o wiele bezpieczniejsze niż przebywanie w szpitalu, w którym chciały dopaść ją demony. Poza tym, gdyby wpadła w kłopoty, mogła zmienić się w wilkołaka. Była bezpieczna nawet wśród najgorszych ludzi... Ludzi. Frank był człowiekiem. Ludzie nie mogli podróżować portalami. Co znaczyło, że osoba stojąca obok niej nie była Frankiem. O mój Boże. Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach, ale zmusiła się do zachowania spokoju i wzięcia kilku głębokich, równych oddechów. Wymamrotała uprzejme „Dziękuję", i wyszła z portalu prosto na trawę, czując, jak drżą jej kolana. Zrobiła krok do przodu. Potem kolejny. I jeszcze jeden... Jak na razie wszystko szło dobrze. Sekundę później niski, złowieszczy warkot dobiegł zza jej pleców, narastający z każdą chwilą. Czując, jak przerażenie ściska ją za gardło, Runa odwróciła się. Demon w przejściu był zwęglony i zdeformowany. Zło promieniowało z niego jak z diabelskiego pieca. Roag. Krzyk wydobył się z jej gardła, gdy wyciągnął w jej stronę zniszczoną, szponiastą dłoń. - Ty mała suko. Obedrę cię żywcem ze skóry za to, co zrobiłaś Sheryen. Runa rzuciła się do ucieczki. Szybciej niż kiedykolwiek, prawie potykając się po drodze. Jakiś dźwięk podobny do łopotu dotarł do jej uszu w tej samej chwili co podmuch powietrza, a tuż przed nią, z głośnym łupnięciem, wylądował skrzydlaty demon. Uśmiechnął się szeroko, odsłaniając ogromne, ząbkowane, podobne do rekinich kły. Czerwone ślepia świdrowały ją wzrokiem pełnym nienawiści. Nie miała szans w starciu z Roagiem w jego obecnej formie, ale nie mogła się zmienić - była całkiem bezbronna

w trakcie kilku sekund potrzebnych na transformację. Potrzebowała czasu. Wbiła pięść w pokryty łuskami brzuch stwora, po którym nastąpił brutalny kopniak wymierzony w pachwinę. Dzięki za szkolenie, Arik. Roag ryknął, plując żółtą cieczą, która poparzyła jej skórę na szyi i ramionach. Rzuciła się w prawo ku tej części parku, którą doskonale znała. Poszycie było tutaj gęste i zwarte, i trudne do sforsowania dla skrzydlatego demona takich rozmiarów. Płuca paliły ją z braku tlenu, ale biegła przed siebie, dopóki rwanie w boku stało się nieznośne, a nogi bolały ją tak bardzo, że w każdej chwili mogły się pod nią ugiąć. Na skraju parku skoczyła w stronę rowu biegnącego wzdłuż, i w sekundzie, w której to zrobiła, skupiła się na wydobyciu z siebie wilczej połowy. Trzaskowi kości i rozciągającej się skórze towarzyszyło poczucie mocy i w przeciągu chwili Runa stała w trawie schowana za krzewem, a jej wzmocniony słuch wyłapywał szelest liści i trzask pękających gałązek, gdy Roag biegł w jej stronę. Wypadł spomiędzy drzew, tylko że tym razem przybrał postać, której obawiała się bardziej niż wypalonej skorupy, którą stał się Roag. Postać Shadea. - Runa? To ja. Jesteś bezpieczna. Nie dała się na to nabrać, ale jeśli Roag myślał, że pobiegnie w stronę Shadea jak dobrze wytresowany pies, to był nie tylko szalony ale i pomylony. Pozostała na swoim miejscu, czekając aż podejdzie bliżej. Roag omiótł spojrzeniem teren, a potem utkwił wzrok w miejscu jej kryjówki. - Wiem, że tam jesteś. Przeskoczyła ponad krzakiem i spadła na jego szeroką pierś. Uderzyli w ziemię w plątaninie rąk i nóg.

- Kurwa mać - wykrztusił. Lał, musiała przyznać, że Roag idealnie opanował odzywki Shadea. Zatoczył łuk ramieniem, ciskając nią w pień drzewa. Uderzyła w niego i niemal natychmiast skoczyła na równe nogi. W tym ciele była większa od Shadea, a silne, pokryte futrem łapy utrzymywały ją w pozycji stojącej, gdy spojrzała na niego z góry. - Runa, posłuchaj mnie przez chwilę. - Głos miał łagodny i kojący, a ona uświadomiła sobie, że to jego lekarski ton. Roag naprawdę znał się na rzeczy, bo prawie ją przekonał. - Nie chcę zrobić ci krzywdy. Wróć do swojej postaci, a o wszystkim porozmawiamy. Skoczyła w jego stronę. Tym razem zacisnęła szczęki wokół jego gardła i wbiła mu pazury w ramiona. Ciepła krew spłynęła jej po języku, dodając jej sił. Zacisnęła je jeszcze raz... i została z pyskiem pełnym sierści. Nagle demon pod nią stał się wargiem, wielką czarną bestią, w którą Shade przemienił się w trakcie pełni. Jego warkot odbił się echem w jego i jej ciele. Potoczyli się po ziemi, szarpiąc pazurami, aż w powietrzu zaczęły się unosić kłaki sierści. Wygrywała, dopóki Roag nie zahaczył jej nogą i nie przewrócił twarzą do ziemi. Jego niski warkot unosił się w nocnym powietrzu, gdy trzymał ją nieruchomo, zaciskając szczęki wokół jej karku i wbijając ostre pazury w jej żebra. Masą przewyższał ją o połowę, wciskając w ziemię... a jego erekcja wbijała się w jej biodro. Łzy wściekłości i bezradności zakłuły ją pod powiekami. Roag chciał ją zabić. Wiedziała o tym. Ale zrobi to dopiero po tym, jak podda ją torturom i zgwałci. Wrzasnęła głośno w myślach z nadzieją, że Shade wyczuje jej przerażenie. Choć z drugiej strony mógł ją zignorować i liczyć na to, że zamiast niego zajmie się nią kto inny. Powinna była zostać w szpitalu. Shade chciał ją zabić, ale przynajmniej zrobiłby to szybko.

Ciało Runy pod jego ciałem było całkiem zesztywniałe. Jej mięśnie naprężyły się, gotowe stoczyć jeszcze jedną walkę. Owinął się wokół niej jeszcze mocniej. Oboje krwawili, choć to zdecydowanie on odniósł poważniejsze obrażenia. Nie chciał jej skrzywdzić i zapłacił słoną cenę za powstrzymywanie się od zadawania ciosów. Nic nie poszło tak, jak sobie zaplanował. Dotarł do portalu w chwili, w której ten się zamykał. W środku mignęła mu Runa. Gdy zobaczył z nią Franka, jego serce zamarło. Frank nie mógł korzystać z Harrowgate. Prawie oszalał, czekając na to, aż przejście otworzy się ponownie. Tylko uspokajająca obecność Eidolona trzymała go w ryzach, a w chwili, w której portal rozbłysnął, dając sygnał, że jest gotowy do użycia, on i jego bracia rzucili się do środka. Nie miał złudzeń, że poszli z nim, by uratować Runę. Chcieli znaleźć Roaga. Jego psychiczna więź z Runą zawibrowała przerażeniem i zaprowadziła prosto do celu. Eidolon i Wraith rzucili się w pościg za Roagiem - Shade domyślił się, że stworzenie wzbijające się w powietrze z koron drzew, było ich bratem. Miał nadzieję, że go złapali, ale w tej chwili liczył się wilkołak przygwożdżony pod jego ciałem do ziemi. Runa dyszała ciężko z wysiłku, drżąc z gniewu, który szybko przeistoczył się w strach, skutecznie obniżając jego libido podkręcone w trakcie walki. Czy ona naprawdę myślała, że był Roagiem? Z drugiej strony miała wszelkie powody, by to jego obawiać się bardziej. Ta myśl nie dawała mu spokoju. Przecież nie był potworem. Nie był. Tylko dlaczego miał wrażenie, że to jedno wielkie kłamstwo? Runa...

Jej imię wyszło z jego ust w postaci ochrypłego warkotu, a on zdał sobie sprawę z tego, że nadal tkwi w postaci warga, którą przybrał, by ochronić się przed jej atakiem. Powoli i ostrożnie, rozluźnił zacisk szczęk i puścił jej kark, nadal przytrzymując ją w miejscu. Jej mięśnie naprężyły się jeszcze bardziej. Shade skoncentrował się na powrocie do postaci Seminusa. Boże, ależ była wielka. Uświadomił sobie, że podejmował spore ryzyko. - Runa. To ja. Jej odpowiedzią był paskudny warkot. Niezbyt zachęcające. - Mogę to udowodnić. Roag nie wiedziałby jak się poznaliśmy, prawda? - Potarł twarzą o jej jedwabiste futro, odzywając się wprost do jej ucha, które drgnęło, łaskocząc go w usta. - Nie miałby pojęcia, że wziąłem cię na tyłach twojej kawiarni, i że byłaś taka gorąca i taka ciasna, że prawie doszedłem zanim w pełni się w tobie znalazłem. Pozwolił, by jego zmysły wskoczyły na wyższe obroty, żeby usłyszeć zbliżających się wrogów, ale zamiast tego usłyszał jej przyśpieszony oddech, gdy przypomniał jej, jak cholernie dobrze było im ze sobą razem. - Nie wiedziałby, że moją ulubioną częścią kochania się z tobą jest ta na sam koniec, kiedy rozpadasz się z rozkoszy w moich ramionach, podczas ja mogę na to patrzeć. Oddech Runy przyśpieszył, tylko odrobinę, by dać mu znać, że nie wątpiła w prawdziwość jego tożsamości, a jego słowa nie pozostawiły jej obojętnej. - Wiesz, że to ja. Wróć do swojej postaci. Wytłumaczę ci wszystko, co usłyszałaś. - Napięcie promieniowało z niej na równi ze zmieszaniem i bólem. - Proszę, lir... - Urwał gwałtownie. Lirsha? Czy naprawdę miał zamiar to powiedzieć? Ukochana. Niech to szlag. - Mów do mnie. Proszę - dokończył.

Całe ciało Runy zadygotało, ale nie wróciła do poprzedniego kształtu. Shade usłyszał w oddali czyjeś głosy. Ludzkie. Zbyt dalekie, by się nimi martwić, ale musieli się przenieść gdzie indziej. Większość demonów była niewidzialna dla ludzkiego oka, chyba że demon chciał, by ktoś go zobaczył. Jednak wilkołaki i demony o ludzkiej postaci, takie jak jego gatunek, były doskonale widoczne. - Wycofam się teraz. Żadnych gwałtownych ruchów. - Zsunął się z niej i ukląkł obok, opierając dłonie na udach i starając się sprawiać wrażenie możliwie jak najmniej groźnego. Skoro był całkiem nagi, a jego ubranie leżało podarte na ziemi, uznał, że całkiem nieźle mu to wychodziło. Obejrzał dokładnie swoje ręce i nogi, czując ciężar w żołądku, choć dokładnie wiedział, czego się spodziewać. Połyskująca przejrzystość rozprzestrzeniła się z jego dłoni na nadgarstki i ze stóp na kostki. Runa błyskawicznie skoczyła na cztery łapy i odwróciła się do niego, obnażając masywne kły. Cholera, była ogromna. I piękna. Jej futro w kolorze toffi lśniło w świetle księżyca, a oczy połyskiwały bursztynowo jak dwa węgle. - Wróć do mnie. - Głos miał ochrypły i błagalny, bo postawił wszystko na jedną kartę. Mogła go zabić albo zostawić, ale bez względu na to, co by wybrała i tak by umarł. Na chwilę powietrze wokół znieruchomiało. Runa wydała z siebie cichy pomruk i zaczęła się zmieniać. Wiedząc, że nie do końca miała nad tym kontrolę, Shade odwrócił wzrok i nie patrzył, dopóki okropne odgłosy towarzyszące trzeszczącym kościom i ścięgnom wracającym na swoje miejsce całkiem nie ustały. Gdy znów na nią spojrzał, stała przed nim równie naga co on. - Musimy iść w jakieś bezpieczne miejsce - powiedział przyciszonym głosem, ze świadomością jak idiotycznie musiało to zabrzmieć.

- Bezpieczne? - Parsknęła gorzkim śmiechem. - Z tobą? To jakiś żart, prawda? Po za zawracasz sobie głowę ratowaniem mnie przed Roagiem, skoro mogłeś pozwolić mu odwalić za ciebie całą brudną robotę? - Wiem, co słyszałaś, ale przysięgam, że nie mam zamiaru cię zabić. - Każesz zrobić to jednemu ze swoich braci? - Żaden z nich nie tknie cię palcem. Nie pozwolę, żeby ktokolwiek cię skrzywdził, Runa. Otoczyła się ramionami i zadrżała. - Ale chciałeś to zrobić. - Tak - odparł z brutalną szczerością, bo nie było sposobu na to, żeby zatuszować prawdę. Ból przemknął w głębi jej oczu, a Shade zrobiłby w tej chwili wszystko, żeby to naprawić. - Musisz być naprawdę zdesperowany, żeby uwolnić się od więzi. Nie zdawałam sobie sprawy, że tak bardzo mnie nienawidzisz. Rany boskie, chciałby żeby to była prawda, i potwornie go wkurzało, że nie mógł zapanować nad sobą na tyle, by do tego dopuścić. - W tym właśnie tkwi problem - mruknął. - Nie nienawidzę cię wystarczająco mocno. - Serio? - Spojrzała na niego zaskoczona. - Mówisz prawdę. Chcesz mnie nienawidzić? Jaki dupek chce kogoś nienawidzić? Potrząsnęła głową, jakby chciała połączyć jego słowa w jedno sensowne zdanie. - Posłuchaj... - Urwał, słysząc odgłos zbliżających się kroków. Błyskawicznie skoczył na równe nogi i zasłonił ciałem Runę przed intruzami z nadzieją, że choć jeden z nich będzie jego bratem. Najlepiej by było, gdyby był nim ten ze zdrowym rozsądkiem.

- O co chodzi? - szepnęła Runa. - Stój za mną i nie ruszaj się. Dwójka demonów wyłoniła się z poszycia, a serce Shade-'a zamarło. Należały do innych gatunków - jeden był Nigh-tlashem, a drugi Seminusem przed sgenesis, którego dermoire ujawniła, że mają tego samego pra-pra-przodka. Obaj mieli na sobie uniformy Carceris, demonów, które łapały i więziły inne demony oskarżone o łamanie prawa. Nightlash wystąpił do przodu. - Shade, synu Khanea, zostałeś oskarżony o zabicie warga w celu udaremnienia mu skorzystania z Prawa Pierwszeństwa. Co masz na swoją obronę? Runa wstrzymała oddech. - Zabiłeś Luca? - Choć z chęcią bym się do tego przyznał - powiedział - to nie zrobiłem tego. Seminus skłonił głowę. - Ustaleniem tej kwestii zajmie się Judicia. Twoja odpowiedź została odnotowana. Teraz oddasz się w nasze ręce. Akurat. Judicia w końcu ustali prawdę, ale nie mógł sobie pozwolić na to, żeby tkwić w odosobnieniu zanim uznają go za niewinnego. Nie wtedy, gdy Roag polował na Runę. Nie zostawiłby swojej partnerki całkiem bezbronnej. Uśmiechnął się. - Oczywiście. Tylko dajcie mi chwilę na to, żeby się pożegnać. Zanim Carceris zdążyli odmówić, odwrócił się do Runy, która patrzyła na niego z mieszaniną zagubienia i resztek gniewu, który czuł w jej zesztywniałym ciele. - Za chwilę rzucisz się do ucieczki - szepnął jej do ucha. - Kieruj się w stronę Harrowgate. Będę tuż za tobą. Jeśli nie dołączę do ciebie w przeciągu dwóch minut, znajdź Eidolona albo posłuż się portalem, by trafić do szpitala. Zrozumiałaś? -Nie.

- Po prostu to zrób... - Dłoń Nightlasha zacisnęła się na jego ramieniu. Shade uderzył go zwiniętą pięścią prosto w paskudną twarz. - Uciekaj, Runa! Naturalnie, Runa zrobiła wszystko na odwrót. Zaatakowała Seminusa, biorąc go z zaskoczenia, gdy próbował pomóc Nightlashowi. Shade zapomniał już jak świetnie walczyła, ale nie miał czasu podziwiać jej ruchów. Trenował z Wraithem od dekad, ale Nightlash był większy i silniejszy, i potrzeba było czasu, żeby zdobyć nad nim przewagę. Shade otrzymał podwójny cios w brzuch, po którym przypadł do ziemi, zakręcił się w miejscu i wymachem nóg trafił Nightlasha w kolana. Demon zwalił się na ziemię i wpadł do rowu. Podrywając się z klęczek, Shade wbił kant dłoni w nos Seminusa. Gdy drugi demon zachwiał się w tył, łapiąc się za twarz, Shade chwycił dłoń Runy i razem pobiegli w stronę Harrowgate. Wskoczyli do środka, a Shade stuknął palcem w mapę, każąc przenieść ich na Kostarykę. Wyłonili się po drugiej stronie, uderzyli o ziemię i pobiegli dalej. Gdy tylko dotarli do jego jaskini, wepchnął Runę do środka. - Jasna cholera - warknął, gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły. Jestem wyczerpany. - I kompletnie nagi. Co w normalnych okolicznościach było mile widziane, ale uznał, że w tej chwili Runa wcale tego nie doceni. Poza tym musiał zasłonić czymś te części ciała, które zaczynały znikać. Ruszył więc w stronę sypialni. Runa poszła za nim, depcząc mu po piętach. - Co to właściwie miało znaczyć? - spytała. Rzucił jej szlafrok. - Co dokładnie? - Wszystko - odparła, zakładając strój. - Na razie zastanawiam się czy istnieje możliwość, że nas tu znajdą.

- Mają swoje sposoby na namierzenie nas dzięki Harrowgate. Założył na siebie dżinsy. - W chwili, w której przekroczą portal, zlokalizowanie mojej kryjówki nie będzie takie łatwe. Nawet gdyby im się to udało, dostanie się do środka będzie niezmiernie trudne. Ukrycie się tutaj to nasza najlepsza opcja. Roag nie ma pojęcia o tym miejscu, więc nie może im nic powiedzieć. - Kim oni byli? Demoniczną policją? - Coś w tym stylu. - Grzebał w szafie, szukając bluzy od dresu i rękawiczek. - A Judicia? Niech to diabli. Gdzie się podziały jego wszystkie rękawiczki motocyklowe? - Shade? A Judicia? Zaklął pod nosem i podszedł do komody. Żadnych rękawiczek. - To demony wymierzające sprawiedliwość. Eidolon służył przez jakiś czas jako Sędzia Sprawiedliwości, więc wiem, czego się spodziewać. Rozwiążą sprawę, ale nie mogę pozwolić sobie na to, żeby marnować czas w celi i czekać. Zmarszczyła brwi. - Czy... beze mnie... hmm... nie będziesz cierpiał w zamknięciu? Pokręcił głową. - Cele są specjalnie zaprojektowane, żeby eliminować potrzeby różnych gatunków. W trakcie uwięzienia wampiry nie muszą się pożywiać krwią, inkuby nie potrzebują seksu i tak dalej... - O tak, te logicznie myślące Judicia pomyślały o wszystkim. - Myślałaś, że to zrobiłem? - Co? Zabiłeś Luca? - Pokręciła głową. - Wiem, że nie. Niemal przez cały czas w szpitalu byłam blisko ciebie i wszystko słyszałam. - To musiał być Roag. - Ścisnął grzbiet nosa, choć i tak nic nie mogło odegnać bólu, który zaczynał pulsować w jego

skroniach. - Zabił go, przybrał jego postać i wydał mnie Wraithowi. Robi się coraz odważniejszy. Shade złapał telefon satelitarny, wyszedł z jaskini by mieć lepszy zasięg, i wykręcił numer Eidolona. Jego brat odebrał po drugim dzwonku. - Shade? -Tak. - Wszystko w porządku? Jesteś bezpieczny? - Na razie tak. Ścigają mnie demony Carceris. - Wiem. Uciekając, wcale nie poprawiłeś swojej sytuacji. - Nie mogłem zostawić Runy bez opieki. Chyba że tobie albo Wraithowi udało się dopaść Roaga. - Drań zdołał uciec. Wygląda na to, że włamał się do szpitalnego magazynu. Shade zaklął pod nosem. Roag mógł ukraść jakieś potencjalnie groźne materiały. - Bracie, musimy natychmiast zacząć go szukać. Wydaje mi się, że powinieneś przenieść Tay w jakieś bezpieczne miejsce. - Już to załatwiłem. Zostanie w kwaterze głównej Aegis. Kiedy będziemy musieli zostać sam na sam, przyjdzie do szpitala pod eskortą Kynana. O co chodzi z Runą? Wyszła za nim z jaskini, i choć stała spokojnie przy wejściu z ramionami skrzyżowanymi na piersi, w ogniu, jaki płonął w jej oczach nie było ani cienia spokoju. Uznał, że nadal jest na niego wściekła za to, że chciał ją zabić. - Na razie nic jej nie jest. - Serio? - E zniżył głos niemal do szeptu, tak że Shade musiał wytężyć słuch. - Cóż, z pewnością to z tobą jest coś nie tak. Wraith jest zmartwiony, a ja muszę się nieźle namęczyć, żeby utrzymać go pod kontrolą. - Chcesz powiedzieć, że jeszcze chwila a przełączy się na tryb samozniszczenia?

- Choć brzmi to całkiem nieprawdopodobnie, próbuje poskładać się do kupy. Głównie dlatego, że jest o krok od wyruszenia za tobą w pościg. Myśli, że potrzebujesz pomocy. Uporczywy ból głowy zaczął dobijać się do jego czaszki. - Cholera. Nie chcę, żeby wiedział o tym miejscu. - To oznacza, że lepiej dla ciebie jeśli się uspokoisz. No chyba że... - Nawet o tym nie wspominaj. - Chodzi o Maluncoeur, prawda? Zakochujesz się w Runie. Shade wciągnął gwałtownie powietrze. - Nie mogę o tym teraz rozmawiać. - Mówienie o tym, wypowiadanie tego na głos sprawi, że to będzie całkiem realne, jak gdyby sytuacja nie była już wystarczająco zła. Chwila, w której naprawdę w to uwierzy będzie chwilą, w której zniknie na zawsze. E wyrzucił z siebie stek przekleństw. - Nie dopuszczę do tego, żeby klątwa przejęła nad tobą kontrolę. - Nie możesz nic zrobić. To mój problem. Nawalił, robił to przez cały czas od dnia, w którym został przeklęty. Przez te wszystkie lata myślał, że to Wraith jest największym popaprańcem w rodzinie, ale okazało się, że pozostawił go daleko w tyle.

Rozdział siedemnasty Runa wróciła do sypialni i usiadła na łóżku Shadea, podczas gdy on kończył rozmawiać z bratem. Zastanawiała się, co teraz robić. Shade powiedział, że nie zamierza jej zabijać, ale w tej chwili nie wiedziała już w co wierzyć. Tak czy inaczej, planował ją zabić, a tego faktu nie mogła zignorować. Jezu, była skończoną idiotką, że zaufała mu po raz drugi. Shade wszedł do pokoju z telefonem w dłoni. Dłoni, która wyglądała jakby robiła się całkiem przezroczysta. Chwilę później stała się niewidzialna, a Shade upuścił telefon. - Niech to diabli - szepnął, wbijając spojrzenie w aparat, nie podnosząc go. - Co się dzieje? - Nie chcę o tym rozmawiać. Runa skoczyła na równe nogi. - Wiesz co? Gówno mnie obchodzi czego chcesz. Jesteś mi winny wyjaśnienie. Może to jej wyobraźnia, ale wydało jej się, że wyglądał na zawstydzonego. - Nie mogę. - A możesz mi przynajmniej powiedzieć, dlaczego chciałeś mojej śmierci? Czy to znajduje się na krótkiej liście tematów, o których możesz rozmawiać? Czy uwolnienie się od więzi było jedynym powodem, dla którego chciałeś mnie zabić, czy istnieje jakiś inny? - Gdy nie odpowiedział, Runa straciła

kontrolę nad swoim gniewem. Uderzyła go w twarz tak mocno, że aż ręka jej zdrętwiała, a na policzku Shadea pojawił się czerwony odcisk jej dłoni. - Rany boskie, ty i twoi bracia musieliście mieć ze mnie niezły ubaw. Pewnie myślałeś, że jestem tak żałosna i tak zdesperowana, że będę z tobą już zawsze, choć nawet nie jesteśmy spojeni. W czarnych głębiach jego oczu znów pojawiły się mroczne cienie. - Nigdy się z ciebie nie śmiałem - odparł z mocą. - I nigdy nie sądziłem, że jesteś żałosna. Runa wybuchnęła śmiechem, czując się tak, jakby wyrzucała z siebie ohydny szlam. - A powinieneś. Nawet ja się sobą brzydzę. - Kręcąc głową, rozejrzała się po pokoju. - Wiesz, co jest w tym wszystkim najgorsze? Pomimo tego, że wiedziałam kim jesteś, zakochałam się w tobie. Ponownie. - Nie chciałem tego. Postawiłem sprawę jasno od samego początku. - Och, jasne. Zrobiłeś to i wiele więcej. - Jej głos ociekał jadem. Naprawdę, nie powinnam mieć ci tego za złe. Próbowałeś mnie do siebie zniechęcić. A ja tak rozpaczliwie potrzebowałam miłości, że tego nie dostrzegłam. To wszystko moja wina. Mam nadzieję, że złagodziłam twoje poczucie winy. Była kompletnie popaprana. Tak samo jak jej matka próbująca zatrzymać przy sobie jej okrutnego, zapijaczonego i zdradzającego ją męża. Najwidoczniej odziedziczyła po niej te podłe cechy. Oczywiście, jej ojciec w końcu się opamiętał, przestał pić i zdradzać, ale do tego czasu ona była już zbyt zgorzkniała, by to dostrzec. I się tym przejąć. Gdyby tylko udało jej się przekierować część tej goryczy i wściekłości na Shadea... Odwróciła wzrok w obawie, że genetyczna słabość znów każe jej paść mu w ramiona. Narzędzia służące do zadawania bólu i sprawiania rozkoszy wiszące

na ścianach połyskiwały w przytłumionym świetle, mrugając do niej. Śmiejąc się z niej. Jak wielu kobiet dotykały? Ile kobiet Shade doprowadził do łez i orgazmów za ich pomocą? O tak, właśnie w tym tkwiło źródło jej goryczy, wzbierające i niemal dławiące ją za gardło. Ledwie mogła mówić, ale udało jej się wykrztusić: - Chcę, żeby to zniknęło, Shade. Wszystko, co do ciebie czuję. Wszystko, co sprawia, że jestem taka podobna do matki. - Zrzuciła szlafrok i podeszła do słupa od chłosty, wysokiego na osiem stóp drewnianego panelu z kajdankami z miękkiej skóry zwisającymi z góry. Zrób to. Tak, jak zrobiłeś to tym wszystkim kobietom. I tym razem nie waż się stchórzyć. - Nie zrobię ci tego, Runa. - Głos mu się załamał, a ona prawie zaczęła mu współczuć. - Nie drugi raz. - Dlaczego? Dlaczego mogłeś zrobić to innym, ale nie mnie? - Dlatego, że one nie chciały tego z identycznych powodów. - Pragnęły tego, bo miały w sobie jakąś cząstkę ciemności. I pewnie dlatego, że lubiły ból. Dlatego, że ból je podniecał. Cóż, może mnie również podnieca - dodała przyciszonym głosem. - W rzeczywistości tak właśnie musi być, bo kochanie ciebie mnie boli. A mimo to ciągle wracam po więcej. - Przestań tak mówić. - Zrobił krok naprzód, potykając się o telefon. Przestań mówić, że mnie kochasz. - Więc powstrzymaj to. Zrań mnie. Niech na zewnątrz poczuję to samo, co czuję w środku. - Runo - jęknął. - Nie rób tego. Proszę, nie rób. Oparła czoło o słup i zamknęła oczy, oddychając głęboko. - Zrobisz to, Shade. Jesteś mi to winien, i niech cię szlag, ale to zrobisz.

Shade poczuł, jak żołądek wywraca mu się na drugą stronę. Był jej to winien, ale to, o co prosiła, wykraczało poza jego możliwości. A mimo to, w odróżnieniu od poprzedniego razu, kiedy wierzyła, że nie zrobi nic, by ją skrzywdzić, teraz wierzyła, że to zrobi. Chciała tego. Ostatnim razem była ciekawa, ale teraz potrzebowała tego w sposób, jakiego do końca nie rozumiała, a łącząca ich więź nakazywała mu zaspokoić jej potrzebę. Wewnętrzny przymus był mroczny, kuszący w sposób, w jaki bywa tylko grzech, a Shade poddał się mu z drżeniem. - Chwyć słup obiema rękami. - Nienawidził tego, jak w tej chwili trząsł mu się głos. - Jeśli mam to zrobić, nie będę zakładał ci kajdanek. Przez chwilę wydawało mu się, że stawi opór, bo szybko odkrywał, że nowy kręgosłup moralny Runy nie był jedyną nieskorą do współpracy kością w jej ciele. W końcu zrobiła to, co jej kazał, ściskając słup tak mocno, że pobielały jej palce. Po raz pierwszy w życiu żałował, że nie posiada talentu Wraitha. Z radością wdarłby się do jej umysłu i kazał myśleć, że dał jej to, czego chciała. Żołądek skręcił mu się w supeł, choć jego ciało stwardniało na widok tego, jak się przed nim odsłoniła, ze smukłą, gibką sylwetką opartą o słup i włosami opadającymi falami aż do połowy pleców. Delikatnie odgarnął jej włosy za ramiona. Westchnęła, wydając z siebie cichy odgłos głodu. Boże, ona naprawdę tego chciała. Syknął w odpowiedzi, czując jak jego własny głód narasta bez względu na to, jak bardzo chciał go stłumić. Może udałoby mu się odwrócić jej uwagę, dać złudzenie rozkoszy i cierpienia... z naciskiem na rozkosz. Pozwolił sobie na relaks, z nadzieją, »że jego plan wypali. Jego Runa nie była głupia, więc musiał być przekonujący. - Skrzyżuj ramiona - warknął, a ona drgnęła, zaskoczona. Mimo to posłuchała. Świetnie. W nagrodę, przebiegł palcami

po jej krągłych pośladkach. Okrążył ją powoli, dotykając dłonią jej talii i muskając palcami wzgórek łonowy. Gdy wciągnęła gwałtownie powietrze, uśmiechnął się. - Ludzie są najbardziej bezbronni wtedy, gdy są nadzy. - A co z demonami? - Część również. Ale nie ja. - Zdjął ograniczające ruchy ubranie. - Ja jestem najbardziej potężny, gdy jestem nagi. - Zatrzymał się przed nią po drugim okrążeniu. - Dość rozmów. Nie odezwiesz się dopóki ci na to nie pozwolę. - Po wyrazie wściekłości malującym się na jej twarzy poznał, że nie tego się spodziewała. - O co chodzi, mały wilczku? Myślałaś, że to będzie wyłącznie kwestia fizyczności? - Przysunął usta do jej ucha. - To, co robię kobietom, dzieje się jednocześnie w ich głowach i ciałach. Wciągnął powietrze, czując uderzający do głowy zapach irytacji i pożądania. - Nie tego chcę - warknęła. Świetnie. Może odpuści sobie to wariactwo. Miał nadzieję, że nastąpi to zanim za bardzo go to wciągnie. W tej chwili dalej mógł myśleć, ale im bardziej ona czegoś chciała, tym bardziej jego umysł był zaćmiony, aż w końcu stanie się zwykłym zwierzęciem działającym pod wpływem instynktu. Instynktu i jej pragnień. - Co mówiłem o zakazie odzywania się? - Dał jej mocnego klapsa w pośladki, zostawiając na nich ładny, różowy odcisk dłoni. Pomasował to miejsce, pieszcząc je dopóki nie zaczęła pojękiwać i napierać na jego rękę. Cholera, uwielbiał jej dotykać. Uwielbiał przysłuchiwać się cichym odgłosom, jakie z siebie wydawała gdy była podniecona. Zsunął dłoń niżej, między jej nogi. Poczuł na palcach jedwabistą wilgoć, przesuwając je w przód i w tył, odnajdując prosty rytm, który sprawiał, że zaczynała szybciej oddychać. Jego męskość stwardniała jak kamień. Musiał zacisnąć żeby, żeby powstrzymać się przed wzięciem jej tu i teraz.

- Twoim bezpiecznym hasłem jest cień. Powtórz je. Zapamiętaj. - C-cień - szepnęła, wypinając się w stronę jego dłoni. - Dobrze. Bardzo dobrze. Zapowiadało się łatwiej niż myślał. Uśmiechnął się, przyglądając się zabawkom na ścianach, i wybrał pejcz, owinięty skórą kij z końcówką z miękkiej skóry. Dzierżony sprawną ręką, pozostawiał na skórze przyjemne mrowienie. Użyty w połączeniu z nagrodą, zapewniał niewiarygodne orgazmy pod przykrywką kary. Uderzył pejczem o dłoń, a ona podskoczyła na dźwięk trzasku skóry. - A teraz powiesz mi co napędza twoje pragnienia. Jej oczy rozbłysły zdumieniem. - Co takiego? - Spuść wzrok - odparł ostrym tonem, uderzając ją w pejczem po udach. Wbiła spojrzenie w podłogę. - Nie powiem ci niczego. Nie w ten sposób. - Tak to właśnie działa, Runo. - Nie jestem głupia - mruknęła, nadal patrząc w podłogę. - Jeśli ci powiem, uwolni mnie to od poczucia winy, prawda? - Uniosła wzrok, patrząc mu prosto w oczy. - Będziesz to musiał ze mnie wytłuc. Z trudem przełknął ślinę. Oblał się potem. Spanikował. - Myślałeś, że mnie oszukasz? Że dam za wygraną po jednym małym klapsie? Jakbym nigdy wcześniej nie została stłuczona na kwaśne jabłko. Cóż, pieprz się, Shade. Pieprz się, jeśli masz mnie za mięczaka. Wytrąciła mu pejcz z dłoni. - Weź coś większego. Na przykład to. Podążył za jej spojrzeniem w stronę bykowca. Poczuł, jak żółć podchodzi mu do gardła. Podniósł bat. -Nie.

Runa nie odpowiedziała. Zmiażdżyła go siłą swojej woli. Która była o wiele silniejsza od jego. Był głupcem, że kiedykolwiek miał ją za słabeusza. Nigdy nie spotkał nikogo, kto byłby tak silny jak ona. Skup się. Blefuj. - Po pierwsze - powiedział, upewniając się, że jego głos był przekonujący - powiesz mi, kto cię bił. - Miał przeczucie, że o tym wiedział, po którymś komentarzu wygłoszonym przez nią pod adresem ojca, ale chciał z niej wyciągnąć tak dużo jak się dało bez konieczności ranienia jej. Fakt, że chciała by ją zbito, był nieoczekiwanym zaskoczeniem. Gdy nadal uparcie milczała - teraz uznała, że będzie cicho - przesunął pejczem po wewnętrznej stronie jej nogi. Zataczał małe, powolne kółka na jej udzie, dopóki nie zaczęła drżeć. Wyczuwał jej nerwowe oczekiwanie, ale nie wiedział, czy to z powodu rozkoszy czy kary. - Mój ojciec, okej? Mój przeklęty ojciec. Przeciągnął skórzaną końcówką pejcza po jej kobiecości. Jeśli chodziło o nagrody, ta była niewielka, ale jej jęk ulgi sprawił, że wydała się o wiele poważniejsza. - Rozłóż szerzej nogi... o tak, o to chodzi. - Nie przestawał jej głaskać. - Co takiego zrobiłaś, że sobie na to zasłużyłaś? Zaczęła się wiercić niespokojnie, ale jej stopy pozostały w miejscu. -Nic. - W takim razie dlaczego on to zrobił? - Był... alkoholikiem. Szło całkiem nieźle. Wyglądało na to, że zapomniała o tym idiotyzmie z bykowcem. Zwiększył nacisk, pozwalając by miękka skóra przesuwała się między wilgotnymi płatkami jej kobiecości. - A więc chodziło o napady wściekłości pod wpływem alkoholu. Nagła, niepokojąca wizja Runy kulącej się pod

gradem ciosów ojca, przemknęła mu przez myśl. W trakcie sesji takich jak ta, wspomnienia często pojawiały się w jego głowie, ale to odczuł w swojej duszy i sercu. Chciał zabić tego człowieka za to, co robił Runie. Teraz wszystko miało sens - szczególnie fakt, że zachęcała go, by posłużył się wobec niej przemocą. Szczerze nienawidziła swojego ojca i prawdopodobnie wierzyła, że ta sama metoda poskutkuje w jego przypadku. Musiała zdawać sobie sprawę z tego, że tak się nie stanie, że tak naprawdę chodziło o odkrycie powodu jej bólu, lecz jej logiczny umysł nie przywiódł jej jeszcze do miejsca, w którym mogła to przyznać. - Gdzie on jest? - warknął nim zdążył się powstrzymać. - Nie żyje. - Ból w jej głosie kazał mu odrzucić pejcz, który uderzył z łoskotem w ziemię. - Zniknął, gdy miałam dziesięć lat. Nie widziałam go do momentu, w którym znalazł się na łożu śmierci. - Dlaczego... dlaczego dręczy cię to, że jest martwy, skoro go nienawidziłaś? Odwróciła głowę, rzucając mu mordercze spojrzenie. - Nie nienawidziłam go, kiedy umarł, a jeśli chcesz dowiedzieć się więcej, wiesz co robić. Zmierzył wzrokiem bykowiec. - Nie potrzebujesz tego - powiedział w ostatecznej, desperackiej próbie zmiany jej zdania, ale Runa pokręciła głową. - Wiesz, że to nieprawda. Niestety, miała rację, a on nienawidził tego faktu. Nienawidził samego siebie. Ciężkim krokiem podszedł do ściany i zdjął bat z haka. Ciążył mu w dłoni, jakby był z ołowiu. Shade przysiągł na wszystko co święte i nieświęte, że dziś wieczorem go zniszczy. Zniszczy wszystko, co znajdowało się w tym pomieszczeniu. Oddychając głęboko, odwrócił się do niej plecami. - Gdzie była twoja matka, kiedy twój ojciec cię maltretował?

Jej oczy zalśniły. Kryła się za tym cała historia, ale na razie nie była gotowa się nią podzielić. Nie bez zachęty. Podszedł do niej i uderzył ją zwiniętym jak lina batem po udach. Niezbyt mocno, żeby jej nie zranić, ale wystarczająco, żeby wydała z siebie okrzyk zdumienia. - Mów. - Była w pracy. Nigdy się o tym nie dowiedziała. - Jesteś tego pewna? - spytał cicho, bo dorastał pod opieką matki, która wiedziała o każdym kichnięciu swojego dziecka, nawet jeśli znajdowała się tysiące mil stąd, i podejrzewał, że ludzkie matki są takie same. - Nie wiedziała - powtórzyła Runa przez zaciśnięte zęby. - Kłamiesz. - Znów wymierzył jej klapsa batem, tym razem nieco mocniej. - Nie. - W jej głosie słychać było drżenie, bo właśnie zaczynali zbliżać się do sedna sprawy. Wszystkie jej lęki i obawy wychodziły na wierzch. - Wiedziała, ale nigdy nie byłaś w stanie tego przed sobą przyznać. -Nie! Uderzyła w niego fala jej pragnień, i to z taką siłą, że musiał cofnąć się o krok. Nie miała zamiaru zdradzać niczego więcej chyba, że byłby dla niej bardziej bezwzględny. Bat wibrował w jego dłoni siłą jej potrzeby. Uniósł rękę bez względu na to jak usilnie szeptał „Nie". Bat opadł na jej nagie plecy, pozostawiając po sobie różowy ślad, który natychmiast zaczął puchnąć. Runa nie wydała z siebie żadnego dźwięku, ale on tak. Głuchy okrzyk wyrwał mu się z gardła. - Twoja matka wiedziała. I nie zrobiła nic, żeby cię ochronić. Przyznaj to, Runa. Przyznaj, albo nigdy przez to nie przebrniemy. Z ust Runy wyrwał się szloch.

- Ona... Nie mogę. - Możesz, i zrobisz to. - Znów uniósł dłoń. Koniec bata zostawił kolejny ślad na jej skórze i o wiele większą bliznę na jego duszy. - Tak - szepnęła. - Wiedziała o tym. Musiała wiedzieć. Ale nic nie zrobiła. - Łza spłynęła jej po policzku, a on zapragnął ją zatrzeć. Dlaczego? Przecież on mnie skrzywdził. Zdradzał ją. Wydał na whiskey wszystkie jej pieniądze, nawet jeśli to oznaczało, że chodziliśmy głodni. Choć jej wspomnienia były bardzo emocjonalne i pozbycie się ich było dla niej oczyszczające, do uwolnienia się potrzebowała czegoś znacznie więcej. Nadal wyczuwał w niej ciemność, i wciąż nie mógł wypuścić bata z ręki. Nie kontrolował już swoich czynów. Jego ciało reagowało wyłącznie na jej pragnienia. To wszystko zmierzało ku miejscu, z którego już nie było odwrotu, a teraz jedynym sposobem na zakończenie tej sesji było wypowiedzenie hasła. Uniósł rękę. - Runo, wypowiedz hasło. - Poczuł ogarniające go mdłości. Proszę, błagam, powiedz je. - Jeszcze... - z trudem przełknęła ślinę - ...nie skończyliśmy. Cholera. Nie mógł się powstrzymać, uderzając blisko jej łopatki. Próbował powiedzieć, że mu przykro, ale słowa nie chciały przejść mu przez gardło. Nigdy wcześniej nie było mu przykro - taką miał naturę, takim był demonem. Nie mógł zwalczyć instynktu uwalniania dusz od cierpienia bardziej niż od potrzeby oddychania. Zabijało go to. - Skąd się bierze u ciebie to poczucie winy, Runo? Ta ciemność? Głos miał silny, choć w środku cały się trząsł. - Wyczuwam ją w tobie. Od zawsze ją wyczuwałem. Pokręciła głową. - Mów! - krzyknął.

- Nienawidziłam go - wypaliła. - I nienawidziłam jej za to, że nie miała odwagi go zostawić. Nie mógł oderwać wzroku od silnych, smukłych mięśni jej pleców drżących nie z powodu bólu czy strachu, lecz wściekłości. - W którymś momencie każdy z nas zaczyna nienawidzić swoich rodziców. - Nie tak jak ja. Chciałam, żeby go zostawiła. Byłam zła i robiłam różne rzeczy, przez które wpadał w szał tylko po to, żeby przekonała się, że on musi odejść. - Byłaś tylko dzieckiem... - Przestań! - wrzasnęła. - Chodziło o coś więcej, o wiele więcej. Ogarnęła go niepohamowana potrzeba pocieszenia jej. Wyciągnął dłoń w jej stronę, ale sekundę później zabrał ją z sykiem. Jego dłoń była niewidzialna. Kurwa mać, zniknęła do samego łokcia. Przerażenie wycisnęło mu powietrze z płuc. Zerknął na drugą. Dłoń dzierżąca bat była równie solidna co otaczające ich kamienne ściany. Mięśnie w jego ramieniu stężały, przygotowując się do zadania kolejnego ciosu. Miał więcej oleju w głowie, żeby to powstrzymać, ale musiał próbować. W zamian za to nagrodziło go wrażenie, jakby tysiąc skalpeli wbijało mu się pod skórę. Zrobił zamach batem, a Runa jęknęła z bólu i rozkoszy. Pole jego widzenia zawęziło się i zaszkliło, gdy jego podświadomość przejęła na siebie zadanie, choć wiedział, że nie był wystarczająco silny, by to znieść. - O co więc chodziło? - Usłyszał swój głos, rzeczowy i całkiem obcy. - Matka w końcu postawiła mu ultimatum, a on wytrzeźwiał. Stał się modelowym przykładem męża i ojca. Ale było już za późno. - Runa wydała z siebie zduszony odgłos pełen udręki.

Shade przysunął się bliżej. Całe jego ciało trzęsło się, gdy musnął ustami różowy ślad na jej pięknej skórze. - Dlaczego było za późno? Proszę, Runa, mów. Nie chcę robić tego kolejny raz. - Dlatego, że już go nienawidziłam - jęknęła. - Miałam szesnaście lat. Przyłapałam go z inną kobietą. Puls Shadea gwałtownie przyśpieszył. Byli już o krok od celu. Czuł, jak poczucie winy i ciemność narastają, trzymając ją w garści i nie dając się do końca odpędzić. - Co wtedy zrobiłaś? - Arik błagał mnie, żebym o niczym nie mówiła, ale zrobiłam to. Zrobiłam i cieszyłam się świadomością, że złamię swojej matce serce... och, Boże, cieszyłam się tym! Siła jej poczucia winy uderzyła w niego ze zdwojoną mocą. - Udało ci się rozdzielić rodziców? Skinęła głową. - Moja matka... zabiła się. Ale to wszystko poszło na marne, Shade. Zrobiło mu się zimno. - Dlaczego? Spuściła głowę, garbiąc się. Nie miał pojęcia jakim cudem trzymała się na nogach. - On umierał. I... on powiedział mi to, gdy zobaczyłam go z tamtą kobietą. Że między nimi to koniec. Moja mama... o Boże, Shade... - O co chodzi? Runa zaniosła się szlochem. - Ona wcale nie musiała wiedzieć o tej drugiej. Zerwali ze sobą i nie spotykali od dłuższego czasu. Gdybym jej nie powiedziała... - Runa, nie możesz się o to obwiniać. - Te słowa były kiepskim pocieszeniem, które prawdopodobnie słyszała wiele razy z ust brata, a które wcale nie działały.

Tylko jedna rzecz była w stanie to zrobić, a on poczuł, jak krew zamarza mu w żyłach, gdy o nią poprosiła. - Więcej, Shade. Błagam, więcej! - Nie mogę. - A mimo to bat w jego dłoni szeptał mu do głowy mroczne rzeczy. Uchwyt parzył go w skórę, jakby wyrastały z niego korzenie wbijające się w dłoń, i trafiał w najbardziej złą i okrutną część tego, dzięki czemu był demonem. - Zrób mi krzywdę - szepnęła. - Nie powstrzymuj się. Każ mi za wszystko zapłacić. Zacisnął pięść wokół rączki. Znak spojenia na szyi zaczął pulsować, przypominając mu, że ta kobieta - jego życiowa partnerka - domagała się czegoś. Instynkt nakazywał podporządkowanie się temu żądaniu, choć umysł krzyczał w proteście. Uniósł dłoń. Nie. Nie! Strumyczki potu spłynęły mu po skroniach z powodu wysiłku, jaki włożył w to, żeby opuścić bat. Narzędzie uderzyło z trzaskiem w podłogę. Zaciskając zęby, Shade cierpiał katusze z powodu sprzeciwienia się swojej naturze. Nie. Możesz. Się. Złamać. Mimo to, jego stopy oderwały się sztywno od ziemi, prowadząc w stronę ściany. Patrzył z przerażeniem jak jego dłoń zdejmuje z haka bicz z plecionymi skórzanymi paskami. Każdy z nich był zakończony małym, ostrym haczykiem zrobionym z kości. - Pośpiesz się, Shade. - Głos Runy był jak magnes, przyciągając go coraz bliżej. Znów uniósł rękę. Jego umysł wrzasnął, a trzewia chwycił skurcz, gdy z całej siły zamachnął się biczem. I opuścił go na własną pierś. Przeszył go potworny ból. Słodka, paraliżująca agonia. Runa wciągnęła gwałtownie powietrze. - Co ty wyprawiasz? Przestań! - Ja... nie mogę. - W jakiś sposób ból zmniejszył ciężar jego brzemienia i poczucia winy z powodu porażek odniesionych

w przeszłości, i jednocześnie Shade ucieszył się z tego, że oszczędził Runę. - Zniosę ten ból za ciebie - przysiągł. - Jeśli któreś z nas ma krwawić, to będę ja. To zawsze będę ja. - Zrobiłby dla niej wszystko i teraz to wiedział. - Nie! - krzyknęła, próbując go dotknąć, ale wsunął jej dłonie w kajdany nad głową. - Och, Shade. - Łzy płynęły jej po twarzy. - Kocham cię. Wiem, że tego nie chcesz i przykro mi z tego powodu, ale nic na to nie poradzę. Z jej strony napłynęła fala ciepła podobna do podmuchu wiatru oznaka wolności. Powietrze wokół niej zdawało się być lżejsze. Krzyknęła w ekstazie, unosząc biodra, gdy ogarnęło ją mentalne i fizyczne spełnienie. To właśnie tego pragnęły kobiety, które tu sprowadzał, najbardziej intensywnego orgazmu życia, który, w pewnym sensie, miał trwać wiecznie. Nie było nic lepszego od duszy wolnej od poczucia winy, żalu i nienawiści. A mimo to nie mógł opuścić bicza. Ciemność i poczucie winy Runy zniknęło, ale jego pozostały, a on nie miał pojęcia, jak się od nich uwolnić.

Rozdział osiemnasty Wraith wypadł z Harrowgate prosto w skwarną dżunglę. Siedzenie Shadea nie było łatwe do momentu, w którym nie dosięgnęła go jego agonia, siejąc spustoszenie w umyśle Wra-itha. Od tamtej chwili znalezienie go stało się równie istotne co oddychanie. Szedł po jego śladach prowadzony głównie przez instynkt i z poczuciem niepokoju. Nie tylko on go śledził. Eidolon wykorzystał swoje kontakty wśród Judicia, by dowiedzieć się, że Carceris spuściło ze smyczy swojego cerbera. Nie miał wątpliwości, że do pościgu dołączył też Roag. Wraith przyjrzał się uważnie podłożu i zadowolony z faktu, że nie szli jeszcze tą drogą, poszedł lekko wydeptaną ścieżką odchodzącą od portalu. Upał panuj ący w dżungli otoczył go, gdy parł naprzód przez zarośla, ze wszystkimi zmysłami skierowanymi na Shadea. Był przed nim. Jego brat był kawałek drogi przed nim i cierpiał. Wraith wyleciał spomiędzy drzew na niewielką polanę, gdzie z klifu powyżej spływał wodospad. W innych okolicznościach poświęciłby chwilę na podziwianie widoku, ale teraz czuł się tak, jakby ktoś miażdżył mu płuca i serce na papkę. Oddychanie robiło się coraz trudniejsze. Shade. Wraith obszedł ostrożnie wodospad, natrafiając na stertę skał, które pasowały do siebie trochę zbyt idealnie. Przeszukał

teren wokół, szukając szczelin, bo choć nic nie wskazywało na to, że to nie było nic innego jak tylko spokojna oaza w samym sercu dżungli, nadal czuł obecność Shadea i wiedział, że jego brat jest blisko. To musiał być jakiś rodzaj jaskini, ale nie mógł znaleźć wejścia. Musiał istnieć jakiś inny sposób na to, żeby się tam dostać. Spojrzał na strumienie wody spływające po lśniących, czarnych głazach. Za zasłoną perlistej mgiełki widać było pogrążoną w cieniu niszę sugerującą, że może się tam znajdować jaskinia. Zaczął się wspinać. Kamienie były śliskie i szorstkie, ale Wraith miał w nosie fakt, że zdziera sobie skórę z rąk, niszczy dżinsy i naprawdę fajną koszulkę Hard Rock Cafe z Bukaresztu. No cóż, w większości miał to w nosie. T-shirt, który podarowała mu rumuńska kelnerka i mieszaniec w jednym, którą zerżnął żeby go dostać, miał w sobie pełno gorących wspomnień. Pięćdziesiąt stóp nad ziemią i przemoczony do suchej nitki, prawie stracił równowagę i spadł na ziemię, ale w ostatniej chwili zdążył się chwycić jakiejś kolczastej liany, która raniła jak cholera. Krzywiąc się, zabrał rękę i wszedł za wodospad. Przynajmniej się opłacało. Jakieś dziesięć stóp nad głową zobaczył płaską, szeroką półkę skalną, która wchodziła głęboko w kamień. Wspiął się na nią ostrożnie i podciągnął. Wyzwaniem było stawienie czoła niewiarygodnej sile wody tak, żeby nie zostać zepchniętym do stawu i skał znajdujących się poniżej, ale w końcu mu się udało. Przez sekundę leżał na płask na gładkim kamieniu, zbierając siły, ale cierpienie Shadea podobne do szpikulców do lodu wbijających się w jego pierś, ponagliło go do działania. Zagłębił się w łukowaty tunel, gładki i utrzymany w czystości, zdecydowanie nie utworzony ręką natury. Na kamieniu leżał ręcznik, jak gdyby ktoś wykorzystał wodospad jako

prysznic. Gdy wzrok wyostrzył mu się i przystosował do ciemności, usłyszał szlochanie. Niech to diabli. Odbijał się od ścian jaskini w gorączkowym przymusie znalezienia drogi do środka, a kiedy odkrył przejście, w pośpiechu niemal potknął się o własne nogi. Gdy wszedł do dziwnie nowoczesnej kuchni, zarejestrował jej osobliwy wygląd, ale tylko przez sekundę. Odgłosy cierpienia wzmocniły wszystkie jego zmysły. Jedyne o czym był w stanie myśleć to jak najszybsze znalezienie brata. Przeszedł przez kuchnię, po drodze strącając solniczkę ze stołu. - Shade! - Za szybko wybiegł zza zakrętu i uderzył ramieniem w drzwi... I zamarł. Każdy mięsień w jego ciele zastygł w bezruchu. Serce zatrzymało się gwałtownie. Płuca zmieniły w cement. Shade stał na środku czegoś, co przypominało komnatę tortur. Trzymał w ręku bat, a Runa próbowała uwolnić się z kajdan zapiętych wokół nadgarstków. Szlochała, błagając Shadea by opuścił bat. Wraith poczuł jak ogarnia go szok. Zachwiał się na nogach. Potem, tak szybko jak się pojawił, szok zniknął, a jego miejsce zajęła paląca wściekłość. Wraith rzucił się na brata i powalił na ziemię, uderzając pięściami do momentu, w którym zdał sobie sprawę, że Shade wcale nie próbował się bronić. - Co ty, kurwa, wyprawiasz?! - wrzasnął, ale Shade tylko popatrzył w przestrzeń. Oczy miał szkliste i rozbiegane. Wraith poczuł jak robi mu się niedobrze. Sądząc po wystroju, Bóg jeden wiedział co Shade robił tutaj nie wiadomo jak wielu kobietom. I dlaczego sam zadał sobie ból? Zabijasz je? - szepnął. - Shade, torturujesz je i zabijasz? - Oddychał

urywanie, czując jak płoną mu płuca. Wspomnienia własnych tortur z rąk wampirów przeleciały mu przez głowę w przyprawiającym o mdłości, zawrotnie szybkim tempie. - Nie - odezwał się Shade z rozszerzonymi oczami. - Nie, nigdy. Rany boskie, Wraith! Jak mogłeś tak pomyśleć? - Spojrzał na Runę. - Muszę ją uwolnić... - Nawet się do niej nie zbliżysz. - Trzasnął go z zaskoczenia wystarczająco mocno, żeby stracił przytomność. W powietrzu unosił się ostry zapach krwi. Jako wampir, uznał ten zapach za kuszący, choć jego nie-wampirza strona była zniesmaczona sposobem, w jaki została rozlana. Dygocząc w sposób w jaki nie dygotał od... - cóż, właściwie to nie mógł sobie przypomnieć czy kiedykolwiek był tak rąbnięty w łeb jak teraz - podszedł do Runy. Nadal trzymała się na nogach, chwytając się słupa do utrzymania równowagi. Jakim cudem znalazła siłę, by nie osunąć się bezwładnie na ziemię, stanowiło dla niego tajemnicę. Podziwiał jej hart ducha, rozpinając kajdany i delikatnie odginając jej palce zaciśnięte na drewnianym panelu. - Hej - powiedział łagodnym tonem. - Już dobrze. Wszystko będzie dobrze. - Co z Sh... Shadeem? - Nie skrzywdzi cię już. - On w-wcale... Może jeszcze nie. Wraith nie przeszedł medycznego szkolenia ani doświadczenia swoich braci, ale wiedział po czym poznać szok, kiedy go zobaczył. Runa osunęła się bezwładnie w jego ramiona. Zaniósł ją do łóżka wmontowanego w skalną ścianę. Jak miło, że Shade potrafił spać w swojej komnacie tortur. Chryste, czyżby wcale nie znał swojego brata? Pokręcił głową, bo wcale tak nie było. Wiedział, że dorastał w kochającej rodzinie wraz z siostrami, które uwielbiał. Że jego ulubionym jedzeniem było rybne tacos i napoje izotoniczne, choć, dzięki

Bogu, nie łączone w jednym posiłku. Wiedział, że uwielbiał filmy, ale oglądał je głównie sam, bo miał szczególne upodobanie do łzawych komedii romantycznych. Ten obraz Shadea nie pokrywał się z Shadeem, który miał salę tortur. I dlaczego, u licha, nie potrafił dostrzec tego brudnego sekretu, gdy przeczesywał jego umysł? Kurwa mać. Leżąc na brzuchu, Runa jęknęła w poduszkę. Wraith z drżeniem dłoni nakrył ją kocem, uważając żeby nie dotknąć jej nadgarstków, które były pościerane od szarpania się w kajdanach. Spojrzał na Shadea dalej leżącego nieprzytomnie na podłodze. Co teraz? Eidolon. Musiał zadzwonić do E. On będzie wiedział co robić. Zawsze wiedział. Wraith grzebał w kieszeniach spodni dopóki nie znalazł komórki. Brak sygnału. Co za szok, tutaj, w kraju Ameryki Środkowej. Jednak nawet w takim miejscu Shade miał swój sposób na kontaktowanie się ze światem zewnętrznym. Nie lubił izolować się na długo. Choć bardzo starał się podtrzymać wrażenie, że nikogo nie potrzebuje, w głębi serca był istotą społeczną. Sadystyczną istotą społeczną. Niech to szlag. Szybko przeszukał jaskinię, znalazł telefon satelitarny i wybrał numer Eidolona. W chwili, w której jego brat odebrał słuchawkę, maska spokoju jaką przybrał, rozpadła się jak pierwsze zaklęcie ucznia czarnoksiężnika. - E, mamy problem. Rany boskie, stary... - Uspokój się. - Głos Eidolona był ledwie słyszalny przez trzaski na łączach. - Co się stało? - Chodzi o Shadea. Jestem w jego... sali tortur. Po drugiej stronie zapadła cisza. - Cholera.

- Wiedziałeś? - Wraith uświadomił sobie, że prawie podniósł głos do krzyku, i szybko spuścił z tonu. – Wiedziałeś o tym? - Porozmawiamy o tym później. Powiedz mi, co się dzieje. Gdzie jest Shade? Wraith z trudem przełknął ślinę. - Tutaj. Jest ranny. A jego kobieta... Lepiej się pośpiesz. - Zaraz tam będę. Wraith osunął się na łóżko obok Runy i położył dłoń na jej karku. Zamykając oczy, skoncentrował się na wpojeniu jej podświadomości pocieszających obrazów. Miał nadzieję, że lubiła plażę. Pińacoladę. Ciepły piasek. Wszystko co tylko mogło jej zapewnić kilka minut spokoju i odpoczynku i pomóc wyjść cało z piekła, przez które właśnie przeszła. Dopiero później uświadomił sobie, że zamiast ją zabijać, tak jak powinien to zrobić, by uchronić Shadea przed Malun-coeur, okazał jej pomoc. Może dlatego, że w głębi duszy wierzył, że jego bratu już nic nie było w stanie pomóc. Eidolon zostawił Reavera na straży oddziału i ruszył prosto do jaskini Shadea. Fakt, że Wraith się o wszystkim dowiedział, nie świadczył dobrze, ale kiedy zobaczył leżącą na łóżku Runę i nieprzytomnego Shadea, odkrył, że było o wiele gorszej. - Ja się tym zajmę - powiedział do Wraitha, który wstał i pozwolił Eidolonowi zająć jego miejsce. - Pośpiesz się. - W głosie Wraitha słychać było mieszaninę strachu, bólu i zmartwienia. Wraitha, który zazwyczaj miał w nosie wszystkich i wszystko. Eidolon uznał, że chyba nigdy nie rozgryzie do końca swojego brata. Wyciągnął dłoń w stronę Runy, ale zawahał się, trzymając ją nad jej kręgosłupem. Mądrze byłoby ją teraz zabić, kiedy

Shade nie miał pojęcia co się dzieje i kiedy ona sama była oszołomiona. Mógł to zrobić szybko, po ludzku. Po ludzku. Co za kpina. Ludzie lubili udawać, że byli ponad wszystkimi, ale jak to się miało do mężczyzn otruwających swoje kobiety za zdradę z innymi? Jakim trzeba było być człowiekiem, żeby wystawiać do nielegalnych walk zwierzęta? Oczywiście, demony wcale nie były lepsze, ale przynajmniej nie chowały się za religijnymi doktrynami i tradycjami kulturowymi, by dać wymówkę dla swojej brutalności. Demony miały wymówkę, że były demonami. -E? Głos Wraitha wyrwał go z zamyślenia. Eidolon nigdy nie przepadał za ludźmi i ich arogancją, co nieustannie doprowadzało Taylę do szału, bo lubiła mu przypominać, że jeszcze nigdy nie spotkała kogoś równie aroganckiego co on. - Chyba nie powinieneś tego robić - dodał przyciszonym głosem jego brat. - Wystarczająco dużo przeszła z rąk Shadea. - Spojrzał na podłogę, ale Eidolon nie miał pojęcia, czy Wraith odwraca wzrok, by ukryć swoje zażenowanie, że został przyłapany na okazywaniu litości, czy dlatego, że patrzył na Shadea. - Stracimy go, jeśli tego nie zrobię. - I tak do tego dojdzie. Spójrz na niego. Klątwa została już aktywowana. Sekundę później przeszył go palący ból. Wraith miał rację. Było jasne jak słońce, że Shade zakochał się w Runie. Zabicie jej teraz mogło tylko przyśpieszyć działanie klątwy. Wystarczyło tylko spojrzeć na Kynana. Natychmiast po śmierci Lori, jego miłość do niej stała się silniejsza niż kiedykolwiek, i związana z cierpieniem zarówno z powodu jej śmierci oraz zdrady. Przyjmując lekarską postawę, Eidolon wykonał szybkie badanie. Ulżyło mu, gdy odkrył, że Runa cierpi bardziej z powodu wyczerpania organizmu niż czegoś innego. Widocznie Shade się powstrzymywał. Zerknął na ciało brata, które

pokrywały liczne rany piersi, brzucha i ramion, a potem przemyślał swoje spostrzeżenia. Wyglądało na to, że Shade nie miał żadnych zahamowań. Eidolon skoncentrował się, czując jak uaktywnia się jego dar uzdrawiania w prawej ręce, a potem położył ją na ramieniu Runy. W mgnieniu oka różowe pręgi na jej plecach i otarcia na nadgarstkach zagoiły się. Za sobą usłyszał jak Shade próbuje się podnieść i dostać do Runy, ale Wraith usiadł na nim, skutecznie go przed tym powstrzymując. - Pozwól mi wstać - warknął Shade. Jęknął z bólu, a Eidolon doszedł do wniosku, że Wraith wzmocnił nieco nacisk. - Cholera jasna, E - mruknął Wraith. - Skończyłeś już? Eidolon zmarszczył brwi. Shade wykrzywił usta w grymasie bólu, próbując sięgnąć po bat leżący na podłodze. Niech to szlag. Eidolon chwycił Runę za rękę. - Runa. - Przekręciła się na bok, mrugając szklistymi oczami i powoli wracając do rzeczywistości. - Shade podał ci hasło. Musisz je powiedzieć. - Co? - Podciągnęła koc, zakrywając piersi. - Hasło! Jak ono brzmi? Shade musi zostać uwolniony. Zbladła. - Cień - szepnęła. - Hasło to cień. Shade opadł bezwładnie na ziemię z mrocznym wyrazem ulgi na twarzy. - Przykro mi, Runa - wychrypiał. - Tak mi przykro. - Co tu się stało, Shade? - spytał Eidolon. - Dlaczego jesteś ranny? - O co tu, u diabła, chodzi? - domagał się odpowiedzi Wraith. Nie było sensu kłamać i owijać w bawełnę. Eidolon podniósł się z łóżka i uklęknął obok Shadea, przelewając w niego uzdrawiającą energię. - To nie jest to o czym myślisz, Wraith.

Wraith skoczył na równe nogi i machnął ręką. - Chcesz jakoś zmienić swoją wersję, braciszku? Bo mnie się wydaje, że to... - chwycił parę kajdan zwisających ze ściany - ...jest dokładnie tym, o czym myślę. Nasz brat to kompletny szajbus. - Parsknął krótkim, pełnym goryczy śmiechem. - A ja myślałem, że to Roag jest psychopatą. Runa wyskoczyła z łóżka z taką prędkością, że prawie zwaliła Eidolona z nóg. Stanęła tuż przed Wraithem, całkiem naga. - Nie waż się porównywać Shadea do Roaga. Nie masz pojęcia o czym mówisz. Jeszcze jedno słowo, a stłukę cię na kwaśne jabłko. Przez tyle czasu ile Eidolon znał Wraitha, jeszcze nigdy nie widział, żeby jego brat zaniemówił z wrażenia. Runa dokonała niemożliwego. Odwróciła się od Wraitha i uklękła na podłodze obok Shadea, który poszarzał na twarzy i zaczął się trząść. Większa część jego ciała co chwila znikała i pojawiała się. To, co dla niej zrobił, sposób w jaki pokonał jej pragnienie kary i wziął je na siebie, stanowiło poświęcenie nie do opisania. - Wybacz mi - szepnął. Objęła dłonią jego policzek, czując na skórze szorstki zarost. - Nie. Przestań. To ja przepraszam. To, co dla mnie zrobiłeś... - Zrobiłbym to ponownie. Poczuła ukłucie łez pod powiekami. - Wiem. - Ściągnęła kołdrę z łóżka i otuliła nią ich oboje. - Czujesz? Jestem wolna. Poczucie winy z powodu śmierci matki zniknęło, tak jak gniew wymierzony w Shade'a. Nie liczyło się nic prócz łączącej

ich więzi. Runa nie miała co prawda fizycznych znaków na jej potwierdzenie, ale to w niczym nie umniejszało ich połączenia. Shade z trudem przełknął ślinę. - Mrok w twoim wnętrzu zniknął. Ale nadal nie mogę... Chryste, Runa. To, co ci zrobiłem... Nigdy nie umiałem ochronić drogich mi kobiet. Zawsze je krzywdziłem. Skrzywdziłem też ciebie. - Ciii. Przyłożyła mu palec do ust, a on posadził ją sobie na kolanach i przytulił tak mocno, że ledwie mogła oddychać. Jego serce biło jak szalone, prawie zagłuszając odgłosy rozmowy, w trakcie której Eidolon próbował wytłumaczyć Wraithowi talent Shadea do uwalniania kobiet od dręczących je demonów. Sądząc po gniewnych słowach Wraitha, rozmowa nie przebiegała zbyt dobrze. Odsunęła się delikatnie, ale pozostała w uścisku Shadea. - Musisz mi powiedzieć, o co chodzi z twoim znikaniem. - Spojrzała wymownie na jego lewą rękę, która przechodziła różne stadia niewidzialności. Poczuła jak zaczyna się pod nią trząść i jej serce niemal pękło na pół. Jakakolwiek była tego przyczyna, musiała być bardzo poważna. - Pamiętasz jak spytałaś mnie o Maluncoeuń - Gdy kiwnęła głową, ciągnął dalej. - To klątwa. Klątwa, którą sam na siebie sprowadziłem. -Jak? Wyciągnął dłoń, żeby pogłaskać ją po włosach, ale kiedy kosmyki przeszły przez nią na wylot, opuścił rękę. - Czy masz pojęcie jak dużo czasu zajęło mi pozbycie się wściekłości, jaką żywiłem do czarownika, który mnie przeklął? Jak długo obwiniałem jego, a nie siebie? - Pokręcił głową. - Miałem dwadzieścia lat. Moja matka udała się na polowanie, zostawiając siostry pod moją opieką. W trakcie jej nieobecności dopadła mnie pierwsza faza cyklu.

Runa skinęła porozumiewawczo, przypominając sobie co powiedział i co sama przeczytała o cyklu dorastania płciowego u Seminusów. - Nieustannie potrzebowałeś seksu, żeby przez nią przejść. - Tak. Wyszedłem na zewnątrz, szukając kobiet i zaspokajając swoje potrzeby. I kiedy mówię „zaspokajając", mówię serio. - Wypuścił powietrze z płuc i utkwił wzrok w suficie. - Nigdy wcześniej nie uprawiałem seksu, a kiedy zrobiłem to po raz pierwszy, było szybko i brutalnie. Musiałem to zrobić, żeby przejść przemianę. Rozumiesz? Kiedy to się skończyło, pragnąłem seksu dlatego, że go chciałem. Nie dlatego, że go potrzebowałem. Czy to ma dla ciebie jakiś sens? Nie bardzo, ale pokiwała głową, zauważając, że jego bracia wyszli na zewnątrz, aby zapewnić im odrobinę prywatności. Była ciekawa ile z tej historii wiedzieli, a ile było dla nich całkowitą nowością. - Zamiast wrócić do jaskini, żeby chronić swoje siostry, poderwałem jedną ludzką ślicznotkę. Poszliśmy do niej. - Omiótł spojrzeniem narzędzia tortur na ścianach. - To wtedy odkryłem, że odziedziczyłem zdolność demonów Umber do wyczuwania rzeczy, które kobiety ukrywają głęboko w swoim wnętrzu - i że kiedy jakaś kobieta chce się uwolnić, ja mogę jej to zapewnić. - Więc... - Tak, zrobiłem to. W międzyczasie do domu wrócił jej mąż. Sytuacja nie wyglądała zbyt ciekawie. Wdaliśmy się z bójkę. Zabiłem go. Shadeem wstrząsnął dreszcz. - Zanim umarł, zdążył mnie jednak przekląć. Miałem nigdy nie poznać czym jest miłość, bo w przeciwnym razie stałbym się całkiem niewidzialny. - Umarłbyś? - Gorzej. Runa słuchała z przerażeniem, gdy opisywał co mu się stanie.

- Dobry Boże. - Zakryła usta dłonią. - To dlatego... dlatego pragnąłeś mnie znienawidzić. Nie chciałeś... - Się w tobie zakochać - wychrypiał. - Ale jest już za póź... - Shade! - Eidolon wrócił do pokoju. - Nie mów tego. Ani słowa więcej. Patrzyła ze strachem, jak całe ciało Shadea zamigotało. Miała paskudne przeczucie, że gdyby przyznał, że ją kocha, byłoby po wszystkim. Nic dziwnego, że jego bracia chcieli się jej pozbyć. I choć nadal bolał ją fakt, że Shade brał to pod uwagę, rozumiała go. - To stało się tuż po tym jak znalazłeś siostry, prawda? - spytał Wraith, a Runa domyśliła się, że próbuje odwrócić myśli Shadea od jego uczuć względem niej. - Tak. - Jego głos załamał się, razem z jej sercem. - Wróciłem do jaskini. Nie żyły. Wszystkie prócz Skulk. Gdybym tylko nie poderwał tamtej kobiety, prawdopodobnie wszystkie nadal by żyły. Nienawiść promieniowała z niego falami razem ze smutkiem tak namacalnym, że mogłaby go poczuć na języku. - To dlatego myślisz, że nie jesteś w stanie ochronić żadnej kobiety? - Nie chodziło tylko o nie. O moją matkę również. I o Skulk... - Przestań - nakazała mu łagodnym tonem. - Od tak dawna obwiniałam się za śmierć matki, że wiem, iż jestem straszną hipokrytką, ale to wszystko nie twoja wina. Zrobiłeś co w twojej mocy. I ochroniłeś mnie. Uwolniłeś z lochu Roaga. Uratowałeś mnie dziś przed nim. I zdjąłeś ze mnie ciężar poczucia winy z powodu tego co stało się w przeszłości. Nigdy nie czułam się lepiej. Teraz musimy tylko znaleźć sposób na to, jak wyleczyć cię z tej głupiej klątwy. - Nie ma na to lekarstwa - odezwał się Eidolon. - Skoro już się w tobie za... eee... tak czy inaczej, nie ma lekarstwa.

Klątwa może zostać przeniesiona na kogoś innego, ale wyłącznie na ukochaną osobę. Runa poczuła jak opuszcza ją nadzieja. Chwilę później dał o sobie znać gniew. Nie miała zamiaru go teraz tracić. Musiało istnieć jakieś wyjście. - Gdzie jest telefon? Shade zmarszczył brwi. - Czemu pytasz? - Zadzwonię do Arika. Może armia będzie w stanie znaleźć coś, co wy przeoczyliście. Wraith prychnął pod nosem. - Armia Stanów Zjednoczonych? Nie potrafiliby znaleźć swoich własnych fiutów w... - Wraith - upomniał go łagodnie Eidolon. - Musimy skorzystać z każdej pomocy. Wraith nie odezwał się słowem, ale przyniósł jej telefon. Podziękowała mu i odwróciła się w stronę Shadea. - Tylko się trzymaj, okej? - Dobrze. - Przez wzgląd na nią uśmiechnął się uspokajająco, ale już dawno temu wyzbył się nadziei. Boże, chciała go przytulić, trzymać go w objęciach i kochać się z nim, aż oboje o wszystkim zapomną, ale musiała zachować dystans. Nie miała zamiaru przyśpieszać działania klątwy. A już na pewno nie chciała, żeby zobaczył, że jest o krok od załamania nerwowego. Ubrała się szybko w tank top i dżinsy. Zostawiła trójkę braci w sypialni i wyszła do pokoju telewizyjnego, by zadzwonić do Arika. Miała nadzieję, że odkryje coś w związku z Malun-coeur. Chodząc w kółko po pokoju, wykręciła numer. Arik odebrał, ale ledwie go usłyszała. - Mówi Runa. Odpowiedział coś, ale nie zrozumiała go z powodu zakłóceń. Przeszła do kuchni, gdzie zasięg okazał się lepszy,

ale przez to pogorszyła się jakość połączenia po stronie Arika. W końcu wyszła za ukryte drzwi do jaskini. Lepiej. Nie świetnie, ale nie mogła ryzykować zbytniego oddalenia się od wejścia. - I jak? Słyszysz mnie teraz? - Zupełnie jak w reklamie - odparł Arik zdyszanym głosem. - Przerwałam ci w czymś? - Ćwiczyłem. Jak zwykle. Jeśli nie było go w biurze, siedział na siłowni. - Posłuchaj, mam coś dla ciebie. Pamiętasz o Maluncoeur, którą poprosiłam żebyś zbadał? Okazało się, że to klątwa. - Wiem. I to tyle. - Najwidoczniej można ją przekazać ukochanej osobie, ale musi istnieć inny sposób, żeby się jej pozbyć. - Nie ma na ten temat zbyt wielu informacji. - Zrób, co tylko musisz. Dowiedz się więcej, i to szybko. Klątwa zabija Shadea. To coś w rodzaju zemsty, która sprawia, że jej ofiara zmienia się w cień jeśli się zakocha. - Co chcesz przez to powiedzieć? Powstrzymywane łzy w końcu popłynęły. - Kocham go. - To sukin... Przecież to demon, Runa! - A ja jestem wilkołakiem. Nikt nie jest idealny. - To nie jest czas na żarty, siostro. - Usłyszała głuchy odgłos, który zabrzmiał podejrzanie jak uderzenie pięścią o ścianę. - To niedopuszczalne. Wysyłam po ciebie zespół. - Nie zrobisz tego - odcięła się, a potem złagodziła głos, bo doprowadzanie Arika do szału kończyło się tym, że na wierzch wychodziła jego hipernadopiekuńcza, kontrolująca wszystko część osobowości. - Nie chcę żeby wojsko wmieszało się w sprawy szpitala. - Ta decyzja nie należy do ciebie. Oni leczą tam demony. Naszych wrogów.

Runa poczuła, że robi się jej zimno. - Wygląda na to, że właśnie staję się jednym z nich. Do jej uszu dotarł stek soczystych przekleństw. - Porozmawiamy o tym później. - Nie mamy o czym rozmawiać. Kocham Shadea. - Nie możesz mieć obu rzeczy naraz. Wojsko potrafi wyrzucić ludzi za samo lunatykowanie, jeśli jest podejrzenie, że mogą ujawniać jakieś tajemnice. Myślisz, że Pułk pozwoli ci dla nich pracować, a potem wrócić do domu do pieprzonego demona7. - Ten pieprzony demon uratował ci życie. Nic dziwnego, że Arik nie lubił jak mu się o tym przypominało. - To nie zmienia faktu, że to będzie kolidowało z rozkazami. - Jeśli nie potrafią sobie z tym poradzić, to już ich problem. - Chcesz powiedzieć, że jesteś gotowa poświęcić dla Shadea swoją pracę i życie7. Wspomnienia z ostatniego roku nawiedziły ją ponownie - wszystkie interesujące badania i ekscytujące misje. Wszystkie testy i eksperymenty, którym została poddana. Samotność. Shade trzymający ją mocno w objęciach. - Nie mam zamiaru niczego poświęcać. Po jej słowach padła wiązanka pełna przekleństw, a potem zapadła długa cisza. - Kynan nawiązał kontakt - powiedział w końcu Arik, ale ton jego głosu sugerował, że ich rozmowa na temat Shadea jeszcze nie dobiegła końca. - Mówił, że z nim rozmawiałaś. - Pomoże ci? 1 zdradzi przy tym szpital? - W tej chwili to nie on rozdaje karty, ale niedługo wróci do gry. Wątpiła w to, zwłaszcza po wyrazie jaki odmalował się na twarzy Kynana. Odpędziła ręką wielkiego owada bzyczącego przy jej twarzy. - Posłuchaj, muszę kończyć. Zadzwonię później, żeby dowiedzieć się czy coś odkryłeś.

- Nie podoba mi się to. Insekt znów ją zaatakował, a ona zamachnęła się ręką, uciekając kawałek dalej. - Wyraziłeś się o tym dostatecznie jasno. Od teraz Malun-coeur to twój priorytet. - Gdy nie odpowiedział, Runę nawiedziło nagłe podejrzenie, że Arik nie miał zamiaru zrobić nic, by jej pomóc. Pamiętasz więź, o której wspominałam? Jeśli Shade umrze, ja umrę razem z nim. - Jezu Chryste... Nie poczuła żadnych wyrzutów sumienia z powodu kłamstwa. - No właśnie. Dowiedz się czegoś. - Jasne - odparł całkiem bez tchu. - Runa? -Co? - Kocham cię. Uśmiechnęła się słabo, bo mimo tego, że doprowadzał ją do obłędu, zawsze trzymał jej stronę. - Ja ciebie też. Rozłączyła się, a ten natrętny owad, pomarańczowy insekt o skrzydełkach wielkości skrzydeł nietoperza, wylądował na jej szyi. Runa zapiszczała, podskakując nerwowo w miejscu. Boże, ależ był z niej mięczak. Stworzenie odleciało z trzepotem skrzydeł, a ona odetchnęła z ulgą. Dorastanie w mieście sprawiło, że nie była zbyt wielką fanką natury, a teraz miała do czynienia z naturą w czystej postaci. Zapachy, dźwięki... zmarszczyła brwi, zdając sobie nagłe sprawę z ciszy panującej w dżungli. Kiedy ostatnim razem zrobiło się tak cicho, Shade wyskoczył na nią z krzaków z czerwonymi ślepiami, owładnięty sgenesis. - Runa. Odwróciła się, gdy Shade wyłonił się z buszu, ubrany jak zwykle w czarną skórę. Był w jednym kawałku. Zero przezroczystości. To nie był Shade.

Serce zaczęło obijać się jej o żebra. Wejście do jaskini znajdowało się zaledwie trzy metry stąd, ale równie dobrze mogła to być odległość dzieląca słupki bramki na boisku. Rzuciła się w jego stronę. Fałszywy Shade wystrzelił do przodu, łapiąc ją za gardło. Runa wydała z siebie zduszony krzyk. Telefon wypadł jej z palców. Drapała paznokciami w trzymającą ją rękę, kopała w nogi, ale on tylko stał w miejscu, zaciskając dłoń coraz mocniej. W jego oczach płonęła nienawiść. Jego rysy zaczęły się zamazywać, poprzecinane czerwonymi plamami wirującymi jej przed oczami. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyła zanim pochłonęła ją ciemność, była twarz Roaga. CW3 CS9SO - Weź mnie za rękę. Shade utkwił wzrok we Wraithcie, gdy ten usiadł obok niego. -Co? Wraith wcisnął swoją dłoń w dłoń brata. - A teraz powiedz te słowa: Solumaya. Orentus. Kraktuse. - Po co? - Po prostu to zrób. Shade wyrwał dłoń i włożył spodnie, nadal siedząc na podłodze. - Nie miałem okazji wytłumaczyć ci tego w twoim biurze, głównie dlatego, że okładałeś mnie pięściami... - Wraith - wtrącił się E. - O co chodzi? - Właśnie do tego zmierzam. - Niecierpliwym gestem odgarnął z twarzy długie włosy. - Odszukałem przyjaciółkę starej czarownicy. Właściwie to wroga, ale w tej chwili wszyscy są dla nas wrogami. Eidolon odchrząknął znacząco, a Wraith przewrócił oczami. - Tak, tak. Mów dalej. Dobra. Wiemy już, że Maluncoeur może zostać przeniesiona na ukochaną osobę, ale nie wiedzieliśmy jak. Ona zdradziła mi sposób.

- To te słowa, które wypowiedziałeś wcześniej? - spytał Shade. - Tak. Oddaj klątwę mnie. - Wyciągnął dłoń. - Musimy się przy tym dotykać, więc cieszę się, że znów założyłeś spodnie. Shade odsunął się, żałując, że jest taki roztrzęsiony, bo w sekundę zerwałby się na nogi i wyszedł za drzwi. - Zwariowałeś? Nie mam zamiaru oddawać ci swojej klątwy! Odsuwał się po kawałku, ale Wraith go osaczył. - O tak, bracie, oddajesz. - Pieprz. Się. - Nigdy się nie zakocham, Shade. Klątwa nie będzie miała na mnie żadnego wpływu. Nigdy. Więc zrób to. Shade pokręcił głową tak mocno, że włosy smagnęły go po twarzy. - Nie. - Niech cię szlag, Shade - powiedział szeptem Wraith. - Tyle razy uratowałeś mi życie, więc pozwól mi to zrobić dla ciebie. - Nie. Ja... Shade urwał, gdy uczucie niepokoju skupiło się wokół jego serca. Zło zmrowiło mu skórę i zacisnęło się wokół szyi jak pętla. - Runa - wydyszał. - Gdzie ona jest? - Zerwał się na równe nogi, chwytając się ramienia Eidolona, gdy fala zawrotów głowy niemal powaliła go na kolana. - Pewnie dalej rozmawia ze swoim bratem - powiedział Wraith. Shade zaklął pod nosem, czując jak kręci mu się w głowie. - Na zewnątrz. Wyszła na zewnątrz. Coś jest nie tak. Eidolon pochwycił jego spojrzenie. - Carceris. - Może dopadł ją jakiś jaguar - podsunął Wraith mało pomocnie, choć dobrze było wiedzieć, że znów był taki jak dawniej.

Eidolon rzucił mu piorunujące spojrzenie zanim odwrócił się do Shadea. - Zostań tutaj. Wraith i ja się tym zajmiemy. - Nie ma mowy - warknął Shade. Dławiące uczucie zniknęło, ale nadal był pełen niepokoju i nie mógł wyczuć nastroju, w jakim znajdowała się Runa. Czuł jej bliskość, ale nawet to było niewyraźne. Wyrwał się z uścisku Eidolona i rzucił w stronę wyjścia. - Shade, zaczekaj! Jeszcze nie skończyliśmy. - Wraith ruszył w jego ślady. Shade usłyszał za plecami jak E rzuca stek przekleństw. Jeśli te cholerne dranie z Carceris skrzywdziły Runę, żeby go dopaść, zabije kogoś. Albo kilka osób na raz. Wypadł przez boczne wyjście, przygotowany na starcie z Nightlashem i Seminusem, których spotkał wcześniej. Nie miał wątpliwości, że tym razem przyprowadzili ze sobą cerbery, a te bestie uwielbiały porządne lanie. Dobrze wytresowane cerbery Carceris nie zabijały swojego celu, ale niewiele im brakowało. Co gorsza, były nieustannie pobudzone, a to, co robiły z demonem, którego udało im się pokonać, zaliczało się do czegoś więcej niż zwykłego obwąchiwania nogi. Z Wraithem i Eidolonem depczącym mu po piętach, pobiegł ścieżką w kierunku południowej strony klifów, gdzie wodospad łączył się ze stawem, nie przejmując się ostrożnością. Kilkanaście metrów dalej, na polanie leżała Runa, skulona pod drzewem. - To skurwy... - Coś uderzyło go w tył głowy. Ból eksplodował mu w czaszce. Odwrócił się w stronę jego sprawcy, oślizgłego demona Dreca trzymającego drewnianą pałkę. Wraith trzasnął go bykowcem. Nie miał pojęcia jakim cudem udało mu się porwać w biegu tę broń. Jego brat dzierżył bat, jakby był przedłużeniem jego ramienia, a twarz Dreca pękła na pół. Krew i zęby rozprysnęły się w powietrzu.

Z buszu wyskoczyło kilka innych stworzeń, ale Shade omijał je łukiem albo przedzierał się przez nie, całkowicie skupiony na Runie. Już prawie tam był. Prawie. Ogromne stworzenie o czterech skrzydłach wylądowało tuż przed nim. Demon, którego jeszcze nigdy nie spotkał, ohydna czarna bestia cuchnąca - i wyglądająca - jak kupa gnijącego mięsa. Jego łeb przypominał ziejący otwór gębowy pełen zachodzących na siebie rzędów ostrych jak żyletki kłów. Niedobrze. Zza pleców dochodziły go odgłosy toczącej się walki. Domyślił się, że jego bracia wymierzają właśnie najgorsze z możliwych kar, ale nie mógł spojrzeć za siebie. Skrzydlaty stwór oddzielał go od Runy. Już nigdy nie stanie pomiędzy nimi żadna przeszkoda. Shade przypadł do ziemi, robiąc wykop nogą i trafiając stwora w jedną z chudych kostek. Demon zwalił się na ziemię, ale podniósł w ułamku sekundy. Shade poczęstował go solidnym ciosem w brzuch. Gąbczaste, wilgotne ciało wessało jego rękę aż po łokieć. Niech to diabli, co za ohyda. Shade okręcił się na pięcie, trafiając demona między nogi. Stwór wrzasnął i trafił go ciężkim skrzydłem w ramię. Shade zdążył zrobić unik, przyjmując na siebie jedynie część ciosu, ale eksplozja bólu i zapach krwi powiedziały mu, że odniósł wystarczająco duże obrażenia. Obok niego wylądowała kolejna bestia, podmuchem skrzydeł wprawiając w ruch korony drzew, liany i liście. Coś trafiło go w plecy, a siła uderzenia ogłuszyła go. Co tu się, u diabła, działo? To nie była akcja prowadzona przez Carceris, no chyba, że na przestrzeni kilku ostatnich lat zmienili metody postępowania. - Khroyesh! Słowo, wypowiedziane w szeolskim, uniwersalnym języku demonów, oznaczało wycofanie się, co byłoby prawdziwą

ulgą, gdyby nie fakt, że powiedział je Roag swoim zniszczonym, ochrypłym głosem. Skrzydlate potwory wycofały się. Roag wyszedł zza pleców jednego z demonów z na wpół przytomną Runą w ramionach. W dłoni trzymał coś na kształt świdra. Miał paskudne, podobne do szpon Freddyego Krugera przedłużenia ostrych pazurów w miejscu, gdzie powinny być jego własne palce. - Nie ruszaj się z miejsca - powiedział Roag, przykładając szpony do gardła Runy. - W przeciwnym razie ona zginie. - Wierz mi, bracie, nie chcesz tego robić. Roag uniósł ciemne brwi, które nie odrosły mu do końca po pożarze. - To nie ty stawiasz tutaj żądania. - Kiwnął głową w stronę Wraitha i Eidolona, którzy byli o krok od przegranej. - Każ im przestać. - Dla podkreślenia swojego rozkazu, rozciął pazurem policzek Runy. Zakwiliła cicho, ale dzięki więzi Shade wiedział, że była zbyt nieprzytomna, by odczuwać jakikolwiek ból. - Niech cię szlag. - Shade z trudem zachował spokój w głosie, choć tak naprawdę chciało mu się wrzeszczeć. - Natychmiast! - Kolejne rozcięcie utworzyło ziejącą ranę niebezpiecznie blisko jej tętnicy szyjnej. Zapach krwi Runy napełnił Shadea gorzką furią. Chciał zmienić się w coś potwornego i odgryźć Roagowi ten pieprzony łeb. Nie mógł jednak ryzykować życiem Runy. Nawet gdyby udało mu się zabić brata, armia potworów, jaką ze sobą przyprowadził, prawdopodobnie rozniosłaby ich wszystkich w pył. - Wraith! Eidolon! - Wołając do braci, ani razu nie spuścił wzroku z Runy. - Wycofajcie się! - Nie ma takiej opcji. - Słowa Wraitha były niewyraźne i bełkotliwe, a Shade podejrzewał, że jego młodszy brat mówił przez rozcięte usta pełne krwi. A to znaczyło, że miał ją na języku, a mając do wyboru to i ból, z pewnością wybrał poddanie się wampirzej żądzy krwi.

Cholera. - Powstrzymaj go - rzucił ostrzegającym tonem Roag, wbijając szpony w delikatną skórę Runy, między jej gardło a szczękę. Serce Shadea waliło jak oszalałe. Na czoło wystąpił mu zimny pot. - E! Musisz powstrzymać Wraitha. Teraz! Rozdarty pomiędzy trzymaniem się blisko Runy, a pomocą Eidolonowi w unieruchomieniu ich brata, Shade wahał się, nie wiedząc co wybrać, ale gdy usłyszał jak E dostaje wycisk od Wraitha, to przeważyło szalę. Rzucił się w ich stronę, łapiąc Wraitha od tyłu. Udało mu się przycisnąć mu ręce do boków, ale tylko na chwilę. Wraith miał nad nimi przewagę, a kiedy dodało się do tego niepohamowaną żądzę krwi, utrzymanie go pod kontrolą zmieniało się w zajadłą walkę. Siłą sprowadzili go na ziemię. Był silny i wkurzony, a sądząc po sposobie, w jaki jego oczy płonęły czerwienią a kły wydłużyły się, przybierając kształt sztyletów, Shade wątpił, żeby Wraith miał pojęcie z kim teraz walczy. Eidolon przygwoździł go swoim ciężarem, a Shade przelał w niego energię, używając swoich mocy, by spowolnić oddychanie i bicie serca Wraitha. Sięgnął głęboko, odcinając dopływ adrenaliny. - Uspokój się, bracie - wymruczał, spoglądając przez ramię, żeby upewnić się, czy Runie nic nie jest, i że żaden ze sługusów Roaga nie rzuci się na nich z zaskoczenia. Osłabienie Wraitha trwało potwornie długo i prawdopodobnie okaże się całkiem daremne. Jak tylko pozwolą mu wstać, wpadnie w szał i rzuci się na demony Roaga. - Bardzo dobrze - odparł Roag. - Mówiąc szczerze, nie mogę uwierzyć, że nie wpadliście jeszcze na pomysł, że zabicie Wraitha znacznie ułatwi wam życie. Eidolon obnażył zęby. - Wiesz, co znacznie ułatwiłoby nam życie, ty pieprzony...

- Przestań. - Shade chwycił E za ramię i ścisnął. - Nie mogę ryzykować życia Runy. W koronach drzew zaszeleścił wiatr, przynosząc ze sobą zapach siarki. Cerbery. - Skąd wziąłeś tropicieli? - Eidolon puścił Wraitha, który skoczył zwinnie na nogi, drżąc od powstrzymywanej chęci skoczenia Roagowi do gardła. Roag przejechał pazurami po włosach Runy, tak że teraz Shade musiał się powstrzymywać. Zwłaszcza gdy pukle jej wspaniałych włosów zaczęły opadać na ziemię. - A co, myślałeś, że nie mam własnej sfory? Shade miał na końcu języka uwagę, że Roag nie potrafił kontrolować własnej kobiety, a co dopiero cerbera, ale ponieważ życie Runy nadal było zagrożone, musiał zacisnąć usta. Dwójka oficerów Carceris wyszła na polanę, wzięta do niewoli przez sługi Roaga. A więc tak ich odnalazł. Uwięził wysłanników Carceris i zmusił ich do posłużenia się cerberami, żeby ich namierzyć. To skurwysyn. - Shade? - odezwała się cichym lecz silnym głosem Runa, a jego serce napełniło poczucie dumy. Nie wyczuwał w niej żadnego strachu. Zamiast tego bijąca z niej siła wypełniła powietrze. - Przepraszam. - Wszystko w porządku, lirsha. Roag prychnął pod nosem. - Stajesz się cieniem. Wydaje mi się, że to nie jest w porządku. Z gardła Runy wydobył się niski warkot. Shade poczuł jak skacze mu ciśnienie. - Runa, nie! Trafiła Roaga podwójnym ciosem, wymierzając jeden ostry kopniak w goleń i cios w twarz. Fala uderzeniowa energii rozbiła się o Shadea. Runa próbowała się zmienić.

- Ty mała suko - syknął Roag, i wbił jeden ze swoich szponów w jej ramię. Wrzask Runy rozdarł powietrze. - Jest z czystego srebra. Nie możesz się zmienić. Shadebwi zrobiło się czerwono przed oczami. Rzucił się naprzód z zamiarem rozerwania gardła Roaga na strzępy. Coś ukłuło go w szyję. Strzałka, prawdopodobnie zatruta. Upadł na ziemię tak mocno, że powietrze uciekło mu z płuc. Zdeterminowany, żeby dotrzeć do Runy, wyrwał strzałkę ze skóry. Wściekłe okrzyki Eidolona i Wraitha podpowiedziały mu, że stali się ofiarami podobnej sztuczki. Ostatnią rzeczą, jaką usłyszał zanim stracił przytomność, był mrożący krew w żyłach krzyk Runy.

Rozdział dziewiętnasty Kynan stał na progu mieszkania Gem z żołądkiem związanym w supeł i umysłem zaćmionym od co najmniej pół tuzina szotów płynnej odwagi, które wmusił w siebie zanim tu przyszedł. Przed śmiercią Lori nie pił zbyt wiele alkoholu, ale ostatnio był samotny i zbyt gorliwie szukał ukojenia, jakie mógł mu zapewnić jednie rum. Choć zazwyczaj nie upijał się tuż przed południem. Jednak tego ranka zaczął wcześnie, po tym jak zadzwonił Arik i potwierdził jego przypuszczenia, że armia wiedziała o jego pracy w Szpitalu Podziemnym dla demonów. Ky postawił sprawę jasno i powiedział, że nie zdradzi Eidolona ani szpitala, a Arikowi najwidoczniej to nie przeszkadzało. Spędzili trochę czasu na wspominaniu przeszłości. Wszystko było cacy - i to aż nazbyt. Szósty zmysł podpowiadał mu, że coś było nie tak. Drzwi otworzyły się i stanęła w nich Gem. Wyglądała na zdziwioną i cholernie seksowną w czarnej, krótkiej bluzie z wyciętym dekoltem, odsłaniającym skrawek czerwonego stanika. Jej czarna minispódniczka była zrobiona z tego samego materiału, i w dodatku tak krótka, że zaczął się zastanawiać, czy pod spodem nosiła pasujące do stanika majteczki. Dziwne, ale odniósł wrażenie, że w jej pojęciu to była wersja swobodnego, domowego stroju. - Kynan. Co za niespodzianka. - Mogę wejść?

Zmrużyła oczy, jakby próbowała zgadnąć w czym tkwi haczyk, ale odsunęła się na bok. Jej słodki, cytrusowy zapach napłynął w jego stronę, gdy ją minął. Prawie zwalił go z nóg. To przez alkohol. Możliwe, ale to nie cholerny alkohol sprawiał, że jego fiut stanął na baczność. Wszedł do jej niewielkiego salonu i odwrócił się w jej stronę. - Szykowałaś się do wyjścia? - Do wyjścia? - Spojrzała na swój strój. - Och, nie. Nic szczególnego. Miałam zamiar napaść później na sklep spożywczy. Ekscytujące, co? Jego penis drgnął w spodniach, bo owszem, był podekscytowany. Cholerny mały drań. Kynan odchrząknął dyskretnie. Pomasował kark. Zebrał się na odwagę, by powiedzieć to, co musiał powiedzieć. - Posłuchaj, Gem. Chyba musimy porozmawiać. - Też tak myślę. - Oparła się biodrem o sofę z czarnej skóry, która wyglądała jak wszystkie jej meble. Nawet abażur lampy był czarny. Właściwie to wszystko w jej salonie było albo czarne, albo oślepiająco białe. Dla Gem nie liczyły się żadne odcienie szarości, ale to nie stanowiło dla niego zaskoczenia. - Może zaczniemy od tego, dlaczego nadal się torturujesz - odparła wprost. - Lori nie żyje już od roku. Nie spodziewał się tego, a zaskoczenie jakie go ogarnęło, szybko zmieniło się w obronny gniew. - Nie wiedziałem, że na żal po kimś jest jakiś limit czasu - odciął się. Czy to normalne dla demonów? - Dlaczego wszystko zawsze musi się do tego sprowadzać, co? Równie dobrze mogłabym powiedzieć, że chmury są ładne, a ty uznałbyś, że są ładne wyłącznie, dla demonów. Fakt, że miała rację, wkurzył go jeszcze bardziej. - A czego się spodziewałaś? Walczyłem z nimi od lat. Przez demony traciłem przyjaciół. To one odebrały mi żonę.

- A mimo to jesteś tutaj, w mieszkaniu jednego z nich. - Nie zostanę długo. Skrzyżowała ręce na piersi. - Po co więc przyszedłeś? - Żeby przeprosić. Wczoraj zachowałem się jak ostatni dupek. Nie powinienem był do tego dopuścić. Wykorzystałem cię, a to nie było fair. To się więcej nie powtórzy. - Nie wykorzystałeś mnie. Ja potrzebowałam ciebie, ty potrzebowałeś mnie... nie ma w tym nic złego. - Pochodzimy z dwóch innych światów, Gem. - Och, naprawdę? Bo chodzisz tymi samymi szpitalnymi korytarzami co ja. Nosisz ten sam uniform z demonicznym kaduceuszem co ja. Przeklinając pod nosem, przeczesał palcami włosy. - Myślisz, że nie wiem jakie to wszystko skomplikowane? - Myślę, że pogrążasz się w świecie, którego nienawidzisz, żeby mieć czym podsycać swoją wściekłość. Wcale nie chcesz zapomnieć o zdradzie swojej żony, prawda? - Nie masz o niczym pojęcia - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Czy tobie się wydaje, że nie wiem, że to nie demony nienawidzisz, lecz samego siebie? Że nienawidzisz faktu, iż zaczynasz lubić niektórych z nas? - Podeszła do niego tak blisko, że jej biust musnął jego klatkę piersiową. - Nienawidzisz tego, że mnie pragniesz. To cię musi doprowadzać do szału. I nieźle mieszać ci w głowie. - Wiesz co miesza mi w głowie? - Chwycił w garść rąbek jej spódniczki, zniżając głos do niskiego warkotu. - Te skąpe stroje, które aż krzyczą „Pieprz mnie". Podnieca cię kuszenie innych facetów? Ludzkich mężczyzn? Lubisz się z nimi pieprzyć, a potem śmiać się z tego, że udało ci się zaciągnąć do łóżka niczego nie podejrzewającego faceta? To były niesprawiedliwe pytania zrodzone z gniewu, frustracji i starego jak świat pożądania. Nie miał pojęcia co uda

mu się przez nie osiągnąć, ale na pewno nie było to uderzenie w ramię. - Dupek. Zamrugał, zaskoczony. - Co takiego? - Poniżanie kogoś nie jest w twoim stylu, Kynan. - Głos Gem był łagodny lecz silny, i zaskakująco wolny od wściekłości. Po tym co jej powiedział powinna wpaść w furię. - Wiem, że cierpisz i czujesz się zagubiony, ale mimo tego nadal jesteś dobrym człowiekiem. - Przestań tak mówić! Czy dobry człowiek opuściłby ludzi, z którymi pracował przez wiele lat? Czy zadawałby się z demonami? Czy chciałby wziąć jednego z nich do łóż... - Urwał, zanim powiedział coś więcej, ale ona wiedziała. - Nigdy nie nazwałabym cię tchórzem - powiedziała, podnosząc mu ciśnienie. - Ale jesteś nim, prawda? Tak bardzo boisz się własnych słabości, ale nie pozwalasz sobie na to, by cokolwiek poczuć. By zrobić coś, co może być sprzeczne z tą górą moralnej wyższości, na której stoisz i spoglądasz z góry na pozostałych. Tchórz? Nadal tkwił przy tym słowie, które przypomniało mu służbę w wojsku, gdzie nawet sam zapach tchórzostwa potrafił być piętnem, które kładło się cieniem na całej wojskowej karierze. Ky dopuszczał do siebie strach - a kto by nie dopuścił, stojąc oko w oko z wysokim na trzydzieści stóp demonem Gerunti ze szczękami tyranozaura długości człowieka. Ale nie był tchórzem. Poza tym, że właśnie dał jej tego dowód, gdy nie chciał się przyznać, nawet przed samym sobą, że jej pragnął. Chciał ją mieć pod sobą. Znaleźć się w środku. Doprowadzić ją do krzyku. Boże Święty, pragnął zanurzyć się w ciele demona i pozbyć się reszty kłopotów. Zrobić ostatni krok i przekroczyć granicę oddzielającą dobro od zła. Rozkosz i ból.

Granica rozmazała mu się przed oczami, gdy utonął w jej spojrzeniu. Gdy Gem oblizała usta, a różowy koniuszek jej języka rozchylił je powoli i zmysłowo, Kynan nie tyle przekroczył granicę, co rzucił się biegiem w jej stronę. Bez żadnego ostrzeżenia chwycił garść jej włosów na karku i dotknął ustami jej ust. Gem momentalnie zesztywniała. Zacisnęła wargi i odmówiła mu dostępu. Każdy instynkt, każdy męski odruch kazał mu wciągnąć jej ciało pod swoje. Żołnierski instynkt domagał się zwycięstwa. Przycisnął jej pełne, miękkie ciało do swojego twardego jak stal. Z walącym dziko sercem zaczął intensywnie pieścić językiem jej zaciśnięte usta. Dłońmi objął pośladki i przycisnął ją do swojej gwałtownie rosnącej erekcji. Pojękując, Gem osunęła się w jego ramiona. Rozchyliła wargi, a on natychmiast to wykorzystał. Smakowała wspaniale słodkimi owocami i pikantnymi przyprawami. Gdy ich języki zderzyły się ze sobą, Kynan myślał wyłącznie o tym, by posmakować jej wszędzie. Chciał ją położyć na podłodze i wejść w nią tak ostro, że z krzykiem błagałaby o więcej... A potem co? Wyszłaby za niego za mąż i żyliby długo i szczęśliwie? Dysząc, Ky oderwał się od Gem. Krew zawrzała mu w żyłach boleśnie. - Nie mogę. To nie może się zdarzyć. W szklistych oczach Gem kryło się pożądanie przemawiające do wszystkiego, co czyniło z niego mężczyznę. - Tak, może. Jesteśmy dorośli, Kynan. Nie potrzebujemy pozwolenia. - W jej głosie pojawiła się twarda nuta. - A może to ma związek z twoją demonofobią? Kynan żałował, że nie chodzi wyłącznie o to. - Nie jestem gotowy na nic przyjemnego, Gem. Wezmę cię ostro i brutalnie, i to bez żadnego emocjonalnego

zaangażowania. - Ujął w dłoń jej podbródek i przysunął się bliżej. - To będzie zwykły, szybki numerek, a ty będziesz dla mnie jedynie ciałem, dzięki któremu sobie ulżę. W tej chwili nie mogę dać ci niczego więcej, a ty nie zasługujesz na coś takiego. Nie potrafię ofiarować ci tego, czego pragniesz. Nie wiem czy kiedykolwiek będę umiał. Jedyne co wiem to fakt, że nie mam ci do zaoferowania niczego prócz seksu. - Odsunął się, słysząc za sobą jej kroki. Niech to diabli. - W porządku - powiedziała. - Ky, pragnęłam cię od tak dawna. Gdybym wiedziała, że mam u ciebie szansę jeszcze wtedy, gdy żyła Lori, próbowałabym cię zdobyć, i miałabym gdzieś czy jesteś żonaty czy nie. Jej głos, tak cichy i drżący, doprowadził go na skraj wytrzymałości. - Dobry Boże, Gem, stać cię na coś lepszego niż ja. Musisz znaleźć coś lepszego ode mnie. Zasługujesz na więcej niż jestem w stanie ci dać. - Lał, to prawie brzmi jakbyś darzył mnie szacunkiem. Mnie, demona. To znaczy, czy demon faktycznie zasługuje na to, żeby go dobrze traktować? - Teraz to w jej głos wkradła się gorycz. Kynan zacisnął zęby, bo miała rację. Była demonem. Dlaczego przejmował się jej uczuciami? Jej wrażliwością? Odwrócił się. - Czago więc chcesz tego, co? Naprawdę chcesz, żebym przeleciał cię jak jakieś zwierzę? - Tak - szepnęła. W ułamku sekundy rzucił się na nią. Obrócił i pochylił nad oparciem krzesła. Jedną ręką zadarł jej spódniczkę, a drugą uwolnił ze spodni swoją szalejącą erekcję. Rany boskie, widok jej jędrnego, krągłego tyłka sprawił, że zaczął dyszeć jeszcze bardziej. Wystarczyła chwila, żeby pogładzić jej miękką, delikatną skórę. Gem zadrżała i naparła na jego dłoń. Nie mogąc czekać ani chwili dłużej i nie chcąc niczego spowalniać, zdarł

z niej bieliznę - czerwoną, jak zdążył się domyślić - i wszedł w nią jednym, potężnym pchnięciem. Za późno wyczuł barierę i usłyszał jej okrzyk bólu, który nie skończył się nawet po tym, jak zamarł w bezruchu. - Niech to szlag. - Zamykając oczy, wziął głęboki, drżący oddech. Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Dlatego - wymamrotała ze spuszczoną głową, przez co nie widział jej twarzy - że bałam się, że nie zrobisz tego, jeśli będziesz o tym wiedział. Powarkując, wycofał się z niej. - Do jasnej cholery, pewnie, że bym tego nie zrobił! Kurwa, kurwa, kurwa mać. Zdążył już zmięknąć, więc zapiął z powrotem spodnie i osunął się na ścianę, zanim ugięły się pod nim kolana. Dziewica. Przedtem miał tylko jedną. Lori. Sam był prawiczkiem, kiedy się spotkali. Właśnie skończył osiemnaście lat i wyjeżdżał do obozu dla rekrutów. Lori pracowała w biurze szacunkowym zajmującym się werbunkiem. To była miłość od pierwszego wejrzenia, i choć nie miał nadziei na ponowne spotkanie, wylądowali razem w tej samej bazie wojskowej. Umawiali się ze sobą przesz sześć miesięcy, a potem szybko pobrali. Tamtej nocy odebrał jej dziewictwo. Powoli, delikatnie. To było niesamowite doświadczenie dla nich obojga. A dzisiaj w brutalny sposób odebrał dziewictwo Gem, i nawet nie dał jej orgazmu. - Niech to szlag, Gem - powiedział zmęczonym tonem. - Dlaczego ja? Dlaczego powstrzymywałaś się tak długo, żeby oddać to mnie? Odwróciła się do niego, obciągając spódniczkę drżącymi rękami. Mówiąc, nie patrzyła na niego. - Byłam w tobie zakochana od lat. Od kiedy pierwszy raz zobaczyłam cię w Mercy General.

Tamte dni wydawały się być takie odległe. Zabierał tam Strażników do doktora, który wiedział o nieustającej wojnie między Aegis i demonami. Gem była tam stażystką, a on nigdy nie podejrzewał, że mogła też być demonem. - Nie mogłam się zmusić, by uprawiać seks z kimkolwiek innym ciągnęła dalej. - Nawet jeśli wiedziałam, że nie mam u ciebie żadnych szans. - Pociągnęła nosem i grzbietem dłoni wytarła łzę. - Ja po prostu... Chciałam dać ci coś czystego. To wszystko co mam. Miałam. Cała reszta jest skażona krwią demona. Ale miałam to. I to zawsze należało do ciebie. Niech to piekło pochłonie... Kynan poczuł się tak, jakby pierś ścisnęło mu niewidzialne imadło. W środku czuł potworny wstyd. Co miał na to odpowiedzieć? Brzęczenie komórki kompletnie go zaskoczyło. Nienawidził się za to, jak ręka mu się trzęsie, gdy sięgał nią do kieszeni po telefon. - Mów. - Ky, stary, tu Arik. Nie mogę namierzyć Runy i jestem w posiadaniu informacji, które mogą okazać się użyteczne. Wiesz jak mogę skontaktować się z Shadeem? Kynan mógłby przysiąc, że Arik niemal zakrztusił się, wypowiadając jego imię, co wcale nie było niespodzianką skoro wiedział, że jego siostra jest z nim związana. Z demonem. - Zrobię co w mojej mocy. - Rozłączył się. Nie patrzył na Gem, gdy powiedział: - Muszę już iść. Wyszedł nie oglądając się za siebie, udowadniając, że był tchórzem, za jakiego go miała. Runa powoli odzyskiwała przytomność, wraz z którą pojawiła się ciemność tak gęsta, że nie miała pewności, czy jej oczy są otwarte, dopóki nie zamrugała parę razy. - Runa. Lirsha. Obudź się.

Zmartwienie Shadea przebiło się przez mrok. Unosząc głowę, skrzywiła się, czując palący ból rozdzierający tył jej czaszki. Przełknęła ślinę w nieskutecznej próbie stłumienia mdłości. Gdzie właściwie była? Na krańcu jej świadomości migotało pomarańczowe światło. Usiadła na zimnej, kamiennej podłodze. Szczęk łańcuchów zaciśniętych na jej kostkach u nóg odbił się echem wokół niej. Zmrużyła oczy w jaskrawym świetle. Płomienie świec? Nie, pochodnie. Wyglądały znajomo. Zaczęła węszyć w powietrzu, czując ohydny odór krwi, pleśni, odchodów i strachu. Dobry Boże. Znów trafiła do lochu Roaga. Żołądek podszedł jej do gardła. Pochyliła się do przodu, w ostatniej chwili unikając zwymiotowania sobie na kolana. Jej wnętrznościami szarpnęły torsje, opróżniając żołądek do cna. Przez dzwonienie w uszach słyszała, jak Shade powtarza jej imię. Wraz z każdą mijającą sekundą w jego głosie słychać było coraz większy niepokój. Wspomnienie porwania uderzyło w nią jak rozpędzony pociąg. Żałowała, że nie może zemdleć ponownie i osunąć się w błogą nieświadomość. Zamknęła oczy i przez chwilę rozważała możliwość zwinięcia się w kłębek i odpłynięcia w nicość. Zrobiła to już wcześniej, gdy jej ojciec wpadł w pijacki szał. Przez trzy dni leżała na podłodze w swojej szafie, a jej umysł przenosił ją w o wiele bardziej przyjazne miejsca, w których nie była świadoma tego, co się wokół niej dzieje. Lekarze określili to mianem katatonii, i w końcu udało im się ją z niej wyciągnąć, ale nigdy nie zapomniała, jak łatwo mogła przenieść się w tamten świat. I jak łatwo byłoby zrobić to teraz. - Runa, kochanie, zostań ze mną. Shade wiedział. Wiedział, o czym myślała i znał jej słabości. Wymazał poczucie winy, które dręczyło ją latami, ale nie zniszczył dziewczyny, którą kiedyś była. Powtarzał,

że zmieniła się w przeciągu ostatniego roku, że stała się silniejsza, ale fakt, że chciała się skulić i poddać udowadniał, jak bardzo jeszcze była słaba. - Runa - odezwał się głębokim, nieznoszącym sprzeciwu głosem Eidolon, wyciągając ją z zamroczenia. - Spójrz na mnie. Opierając się na rękach i nogach, podniosła głowę by na niego spojrzeć. Dostrzegła wszystko wyraźniej, co niekoniecznie było dobrą rzeczą. Wydawało jej się, że znajdowała się w celi podobnej do tej, którą dzieliła przedtem z Shadem, ale ta była znacznie gorsza. Znajdowali się w lochu Roaga, ale uwięziono ich w wielkiej, zewnętrznej grocie, w której Roag trzymał swoje narzędzia tortur. Była przykuta do ściany, podczas gdy Shade i jego bracia zostali rozebrani do naga i wsadzeni do pojedynczych klatek. Shade napierał na pręty środkowej klatki, jakby chciał się znaleźć tak blisko niej jak to tylko możliwe. Jego ciało co chwila robiło się przezroczyste. - Och, Shade - szepnęła. - Posłuchaj mnie - powiedział Eidolon ze swojej klatki na lewo od Shade'a. Siedział oparty plecami o kraty, z rękami wspartymi swobodnie na kolanach, jak gdyby odpoczywał w domu przed telewizorem. - Im bardziej Shade się o ciebie martwi, tym szybciej postępuje jego klątwa. Jeśli umrzesz, smutek po twojej stracie go wykończy. Musisz się trzymać. Musisz być silna. - Ona jest silna - odparł Shade. Jego ciemne oczy przewiercały ją na wylot, zmieniając kolor na obsydian. - Jesteś silna. Przejdziesz przez to. Roag wyłonił się z pogrążonej w mroku klatki schodowej na końcu komnaty. Za nim podążała dwójka krzepkich demonów z głowami baranów. - To byłby niezły trik, nie sądzisz? Przetrwanie tego wszystkiego. Posunął się naprzód, falując dramatycznie połami czarnej szaty.

Wraith, który stał w rogu swojej klatki ze zwieszoną głową i pozlepianymi krwią, matowymi włosami, syknął. Runie oddech uwiązł w piersi. Wraith wyglądał jak, no cóż, jak demon. Na jego twarzy malowała się wściekłość, kły miał wielkości tygrysich, a jego oczy płonęły jak bursztyny wrzucone w ogień. Był posiniaczony i pokryty krwią, i w o wiele gorszym stanie niż Shade i Eidolon. Gdy tylko Roag się zbliżył, Wraith wyglądał jakby dostał ataku wścieklizny. Zaatakował metalowe pręty, uderzając w nie bez przerwy, jakby chciał połamać sobie wszystkie kości w ciele tak, żeby móc się przez nie przecisnąć. Shade próbował go uspokoić, ale nic nie pomagało. - Ekscytujące - rzucił od niechcenia Roag. - Choć z drugiej strony, pewnie też bym taki był, gdyby ktoś trzymał mnie w klatce i torturował przez dwadzieścia lat. - Złapałeś całą nasza trójkę - warknął Eidolon, podnosząc się z ziemi. Czego chcesz? Demony stojące za Roagiem zajęły się rozpalaniem ognia w piecu. - Moja lista jest długa na całą milę, braciszku. Zaczyna się i kończy na bólu. - Roag uśmiechnął się. - A to coś, o czym wiesz naprawdę sporo, prawda, E? Wraith znieruchomiał w swojej klatce, zwieszając głowę. Spojrzeniem świdrował Roaga na wylot. - Zamknij się. - Eidolon szarpnął kratami własnej klatki. - Kurwa mać, zamknij się. - Dlaczego? Nie chcesz, żeby nasz mały Wraith dowiedział się, ile za niego wycierpiałeś? - E... - Niski warkot Wraitha zawibrował w kościach Runy. Coś okropnego, coś naprawdę okropnego miało zostać za chwilę ujawnione. Roag odwrócił się do Wraitha. - Prawdopodobnie sama świadomość, że Shadea podnieca torturowanie kobiet, musiała źle na ciebie wpłynąć.

Wyobrażam sobie, że odkrycie tego, co Rada Wampirów robi Eidolonowi co miesiąc, nie poprawi ci nastroju. I może sprawić, że całkiem stracisz nad sobą kontrolę. Nigdy nie byłeś zbyt stabilny psychicznie. - Ty draniu - szepnął Eidolon. - Ufałem ci. Troszczyłem się o ciebie! Shade wzruszył ramionami. - Ja nigdy. Zawsze byłeś dupkiem. Roag powiedział coś rozkazującym tonem do dwójki swoich sług, którzy włożyli do ognia żelazne pogrzebacze. Runa poczuła, jak krew zamarza jej w żyłach. - Za chwilę przyjdzie kolej na ciebie, Shade. - Roag podszedł bliżej do klatki Wraitha, zachowując jednak bezpieczny dystans, co zauważyła Runa. - Wiesz, dlaczego Rada Wampirów zawsze zostawia cię w spokoju? Jakim cudem możesz zabijać i nie ponosić żadnych konsekwencji za swoje czyny? To dlatego, nasz słodki młodszy braciszku, że dawno temu Eidolon zgłosił się na ochotnika, żeby wziąć twoją karę na siebie. Wraith zbladł tak bardzo, że przez chwilę Runa myślała, że zemdleje. -Nie. - Ty gnojku - mruknął Eidolon. - Rozerwę cię na strzępy gołymi rękami. - Och, rozerwiesz na strzępy któregoś z nas, ale to dopiero później obiecał Roag, nie odwracając wzroku od Wraitha. - A teraz, młodszy bracie, czy wiesz, że wampiry wymierzają karę za przekroczenie limitu ludzkich ofiar na miesiąc? Wiedziałeś, że spędzają całe mnóstwo godzin na torturowaniu Eidolona? Gdy kończą, na jego ciele nie ma ani jednego miejsca, które nie byłoby zakrwawione. A teraz najzabawniejsza część. To wszystko trwa nieprzerwanie od wielu lat. Osobiście o to zadbałem. Oczy Eidolona rozszerzyły się z szoku.

- Ty. To ty podszywałeś się we Wraitha i zabijałeś niewinnych ludzi. - Wraith afiszuje się ze swoimi morderstwami w taki sposób, że i bez mojej pomocy byłbyś torturowany. Ja po prostu lubię zabijać ludzi. Wraith zaczął się trząść, a w jego oczach pojawiła się taka udręka i tak okropny ból, że Runa niemal czuła jego cierpienie. - Dlaczego, E? - wyrzęził. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? Roag wybuchnął śmiechem. - Ty idioto. Nie powiedzieli ci dlatego, że jesteś pieprzonym, słabym robakiem. Nigdy nie rozumiałem, dlaczego nie pozwolili ci umrzeć w tamtym starym magazynie. - Nie słuchaj go, Wraith - odezwał się Shade zimnym, twardym głosem mającym na celu zatrzymać uwagę Wraitha. - E wziął na siebie twoja karę dlatego, że ty przeszedłeś przez wystarczająco duże piekło. Nie powiedzieliśmy ci tego z tego samego powodu. - On jeszcze nie przeszedł przez wystarczająco duże piekło powiedział Roag. - Żadne z was nie przeszło. - Strzelił palcami, a dwójka innych demonów, które musiały zejść po schodach, w czasie gdy Runa była pogrążona w rozmowie, przyprowadziła ze sobą bladą jak płótno kobietę, która szła jak zombie. Która była, co Runa uświadomiła sobie z przerażeniem, faktycznie była zombie. Jezu Chryste, to była kobieta, którą Runa zabiła w trakcie ucieczki z Shadeem. - Ty popaprańcu - powiedział Shade, wpatrując się w kobietę. Ożywiłeś ją. - Tak. Ty i twoja partnerka będziecie ofiarą z krwi, która przywróci moją ukochaną z powrotem do życia. Shade wykrzywił usta w paskudnym grymasie. Ruchem tak szybkim, że Runa zauważyła go dopiero, gdy już było po wszystkim, zmienił się w jakiegoś chudego, patykowatego

demona i zamachnął się długimi łapami w stronę Roaga. Rozorał mu szponami skórę na piersi. Krew opryskała drewniane półki obok niego. Roag wrzasnął i odskoczył w tył. Lodowata, bezduszna furia zapłonęła w jego oczach. - Z rozkoszą zadam ci cierpienie. Zadam je wam wszystkim. Przytrzymał dłoń przy żebrach, odwracając się w stronę Eidolona. Wspomniałem o najlepszej części? Poza tym, że zabiję Runę na oczach Shadea i będę patrzył jak znika na wieczność? Usunę Wraithowi kilka ważnych organów wewnętrznych, zedrę z niego skórę, a potem każę ci przeszczepić sobie najlepsze części jego ciała. Runie opadła szczęka. Oczy Eidolona poczerwieniały z gniewu, połyskując jak świąteczne lampki. Wściekłe czerwone lampki. - Co każe ci myśleć, że kiedykolwiek bym się na to zgodził? - Głos Eidolona brzmiał, jakby wydobywał się z najgłębszych czeluści piekieł. - Dlatego, drogi bracie, że jeśli tego nie zrobisz, będę torturował Taylę w sposób, jakiego nie jesteś sobie w stanie wyobrazić. Przerażenie Eidolona uderzyło w nią jak fala. - Nie znajdziesz jej. - Jeszcze nie. Ale uda mi się. Zwabię ją tutaj twoim cierpieniem. Shade pokręcił głową. - Nie słuchaj, E. Pamiętasz, że Wraith wcale mnie nie wyczuł, gdy tutaj tkwiłem? - Usunąłem zaklęcie wygłuszające - powiedział Roag. - Ona więc przybędzie. A kiedy tak się stanie, będę gotowy. - Podszedł do ognia, gdzie podgrzewało się kilka pogrzebaczy. Skinął głową na dwójkę zwalistych demonów, a każdy z nich wyciągnął po jednym z żarzących się węgli. Uśmiechnął się i odwrócił się w stronę Shadea. - Czas na zabawę, chłopcy.

Rozdział dwudziesty Kynanowi nie powiodło się odnalezienie Shadea ani Runy. Cholera, nie mógł też znaleźć Wraitha ani Eidolona. Wrócił do szpitala i już miał zamiar dzwonić do E, gdy jego komórka znów się rozdzwoniła dzwoniono z domowego numeru Eidolona. -Tak? - Mówi Tayla. - W jej głosie było słychać panikę. - Eidolon cierpi. O mój Boże, Kynan, jest źle. Poczuł przypływ adrenaliny, starając się zapanować nad głosem. - Zwolnij i powiedz mi, co się stało. Po drugiej stronie dało się słyszeć zdławiony szloch. - Zadzwonił do mnie jakiś czas temu ze szpitala. Wraith go potrzebował. Wydaje mi się, że u Shadea. Wraith był czymś przerażony. Od tamtej pory się nie odezwał. Dobry Boże. Zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Jeśli bracia byli razem, a on cierpiał, prawdopodobnie wszyscy wpakowali się w kłopoty. - Tayla, posłuchaj. Czujesz teraz Eidolona, prawda? To stąd wiesz, że cierpi. - Tak. Muszę go odnaleźć. - Potrafisz to zrobić? Potrafisz wykorzystać waszą więź, żeby go namierzyć? - Tak... powiedział też coś o lochu Roaga w Irlandii. Wyruszam tam natychmiast.

- Nie możesz tam pójść w pojedynkę. Ja pójdę z tobą. - Nie przejdziesz przez Harrowgate. Kynan westchnął. Całkiem zapomniał o ograniczeniach nałożonych na ludzi. Tylko człowiek o czarnej duszy lub całkiem nieprzytomny mógł podróżować między portalami, więc wyglądało na to, że ktoś musiał pozbawić go przytomności. Sam pomysł sprawił, że poczuł się nieswojo najwidoczniej ludzie, którzy budzili się we wnętrzu portalu, wychodzili z niego martwi. - Możemy to obejść - powiedział. - Spotkajmy się w szpitalu. - Musimy zabrać Gem. Znajdziesz ją? - Zadzwonię do niej. - Nie odbiera komórki. Była wkurzona po tym, jak spławił ją jakiś dupek... poszła do Vamp. Wyciągniesz ją stamtąd? Cholera. Vamp. Gotycki klub z piekła rodem. Kynan doskonale wiedział, o jakim dupku mówiła. - Tay, tylko nie rób nic głupiego, dobrze? Zaczekaj, aż wszyscy spotkamy się w szpitalu. Zrozumiałaś? - Pośpiesz się, Kynan. Rozłączył się i pojechał prosto do Vamp. Gotycki klub był mroczny, głośny i dziwaczny. Domyślił się, że dziś grali death metal. Przedarł się przez tłum podrygujących ludzi, zaciskając zęby za każdym razem, gdy ocierały się o niego czyjeś ciała. Połowa ludzi miała na sobie zbyt wiele ubrań, a druga o połowę zbyt mało. Bez wątpienia Gem zaliczała się do tej drugiej grupy. Zacisnął dłonie w irytacji, której nie miał prawa czuć. Kilka metrów dalej niebiesko-czarna czupryna podskakiwała w tłumie, a on ruszył w tamtą stronę. Dostrzegł Gem zanim ona zobaczyła jego, i choć zazdrość paliła go od środka na widok jakiegoś wysokiego wampira ocierającego się o nią w sposób, który przypominał symulowanie stosunku, nie mógł się powstrzymać, żeby jej nie podziwiać.

Począwszy od czarnych butów na piętnastocentymetro-wych obcasach, a skończywszy na czarnej mikromini, była chodzącym seksem z różą wytatuowaną po wewnętrznej stronie uda. Miała na sobie czerwony, koronkowy gorset wypychający do góry jej wspaniałe piersi, a nabijana kolcami skórzana obrożna na jej szyi była połączona z górą łańcuchem. Nigdy nie pociągał go gotycki styl, ale Gem wyglądała nieziemsko, a Kynan odkrył, że sam chciałby być facetem ocierającym się o nią całym ciałem zamiast tego frajera, który z nią teraz był. Ten frajer mógł jej dać jednak to, czego on nie mógł. Pewnie zaprowadzi ją do swojego domu i będzie się z nią kochał z delikatnością i bez gniewu. Da jej orgazm, całując i dotykając jej aksamitnej skóry. Kynan wątpił jednak, żeby facet w białym makijażu, z czarnymi kreskami na oczach i czarną szminką na ustach okazał się dobrym kochankiem. Choć z drugiej strony, nie chciał wyobrażać sobie jak ktokolwiek uprawia seks z Gem. Zupełnie jakby go wyczuła, odwróciła się. W jej zielonych oczach pojawiło się zaskoczenie, a potem zwęziły się podejrzliwie, mówiąc jasno: „Dostaniesz za swoje". Odepchnęła od siebie napalonego faceta i przepchnęła się łokciami przez tłum, nie spuszczając z wzroku z Kynana. Cholera, miał wrażenie jakby był pod wpływem jakiegoś zaklęcia, bo stał w miejscu jak skończony głupek, gdy podeszła do niego tak blisko, że zetknęli się klatkami piersiowymi. Na pewno nie przegapiła jego erekcji napierającej na jej brzuch, tak samo jak on nie mógł nie zauważyć jak ociera się gorącą kobiecością o jego udo. To była zemsta, a on dobrze o tym wiedział. I choć z rozkoszą pozwoliłby jej wykorzystać sytuację żeby podniecić go do granic możliwości, a potem odejść, życie wielu osób było zagrożone. Mimo to, poświęcił chwilę czasu i położył dłonie na jej smukłych biodrach, żeby zakołysać się z nią w swojej własnej wersji erotycznego tańca, który wykonywał z nią ten

wampirzy pozer. Sądząc po sposobie, w jaki zaczęła dyszeć, robił to całkiem dobrze. Namiętność i pasja płonęły w jej oczach. Choć wiedział, że nie powinien, Kynan schylił głowę i pocałował ją żarliwie. Jej pocałunek skradł mu oddech i wszystkie myśli, sprawiając, że prawie zapomniał po co tu przyszedł. Przypomniał sobie w końcu i zmusił się, żeby się od niej oderwać. - Nie przyszedłem tu po to - wrzasnął, przekrzykując muzykę. Gem wsparła dłonie na biodrach. - No nie chrzań. Nawet przez chwilę nie myślałam, że przyszedłeś tu po to, żeby przelecieć mnie na oczach tych wszystkich ludzi, skoro nie chcesz tego zrobić nawet wtedy, gdy jesteśmy sami. O tak, zasługiwał na ten komentarz. - Tayla nas potrzebuje. - Złapał ją za rękę i wytaszczył z klubu. Szarpnęła nim, zatrzymując się tuż za wyjściem. - O czym ty mówisz? Wyciągnął ją z kolejki ludzi czekających na wejście. - Bracia Seminusy zniknęli. Runa również. Tayla powiedziała, że Eidolon cierpi. - Chodzi o Roaga? - Prawdopodobnie. Musimy ich znaleźć. Jego komórka zadzwoniła. Wygrzebał ją z kieszeni, idąc z Gem w stronę swojego mustanga. Na ekranie telefonu pojawiło się imię Arika. - Słucham. - Znalazłeś moją siostrę? - Wpadłem na pewien trop, ale w tej chwili nie jestem w stanie nic zrobić. Arik zaklął pod nosem. - Jestem w drodze do Nowego Jorku, ale odkryłem coś, o czym ona musi wiedzieć.

Kynan słuchał uważnie, i choć nie miał pojęcia o czym, u diabła, mówił Arik, obiecał przekazać wiadomość Runie. O ile przetrwają tę noc. Shade czekał w swojej klatce. Czekał, aż Roag wróci i będzie dalej kontynuował swoją zabawę. Zabawę. Jasne. Kłucie i bicie Shadea i Eidolona rozgrzanymi do czerwoności pogrzebaczami było kurewsko zabawne. Przynajmniej Roag zabrał stąd swoich sługusów i dziewczynę-zombie, więc przez jakiś czas mogli cierpieć w spokoju. Eidolon siedział w kącie swojej klatki, koncentrując się na ukryciu swojego bólu tak głęboko jak to tylko możliwe. Nie chciał, żeby Tayla go namierzyła, ale Shade podejrzewał, że było już za późno. Shade pomasował swoje udo, w które wbił się pogrzebacz, ale jak w przypadku większości odniesionych ran, rozżarzony metal przyżegał ich brzegi tak, że tylko kilka z nich krwawiło. Choć Roag zagroził, że każe swoim sługom zgwałcić Runę, dzięki Bogu jeszcze do tego nie doszło. Nie tknęli też palcem Wraitha, choć to właśnie on został skrzywdzony najbardziej. Całkiem oszalał, gdy Eidolona i jego przypalano, dźgano i bito. Rzucał się na klatkę do momentu, w którym nie zaczął przypominać zakrwawionej miazgi. Teraz stał w bezruchu jak posąg, wpatrując się w klatkę schodową, na której zniknął Roag. W oczach Wraitha błyszczała żądza mordu. Oraz cień szaleństwa, który powiedział Shadebwi, że jego brat znajdował się teraz w miejscu, do którego Shade nawet nie chciał się zbliżać. Wraith od wielu godzin nie poruszył się ani nie odezwał słowem bez względu na to, co zrobił lub powiedział Shade. Zaczął się zastanawiać, czy jego młodszy brat kiedykolwiek się z tego otrząśnie. Pod warunkiem, że to przeżyją.

Wstrząsnął nim dreszcz na samą myśl o rzeczach, jakie zaplanował dla nich Roag. Śmierć to jedno, ale pobranie organów i skóry od Wraitha, kiedy tamten jeszcze żył, a potem zmuszenie Eidolona, żeby je przeszczepił w ciało Roaga... Dobry Boże... Niech to szlag. Shade potrząsnął swoją klatką w nadziei, że Runa otrząśnie się z ataku furii. - Kochanie? Nic ci nie jest? Nie spuściła z niego wzroku od momentu, w którym Roag wyszedł. Wpadła w taki sam szał jak Wraith, gdy Roag i jego słudzy się zabawiali. Kostki krwawiły jej od otarć pozostawionych przez kajdany. - Zabiję go. - Głos miała ochrypły od krzyku, ale moc kryjąca się za jej słowami była potężna. Wiedział, że gdyby miała szansę, wyrwałaby Roagowi serce z piersi. Jego klatka piersiowa uniosła się w głębokim oddechu. Miłość wypełniła jego serce, tak cudowna i gorąca, że poczuł ukłucie łez pod powiekami. - Shade. Kurwa mać. - Eidolon zerwał się na równe nogi. Runa krzyknęła, przerażona. - O, nie. Shade, nie! Spojrzał w dół i poczuł jak ziemia usuwa mu się spod nóg. Ledwie widział swoje ciało. Znikał. W takim tempie pozostało mu zaledwie kilka minut istnienia. Kynan, Gem i Tay stali przed Harrowgate w izbie przyjęć Szpitala Podziemnego. Tayla straciła kilka godzin na przeszukanie terenu wokół irlandzkiego Harrowgate, ale kiedy tylko znalazła właściwy portal i zneutralizowała strzegącego go demona, teleportowała się z powrotem do szpitala do Kynana i Gem. Gem nadal nie odezwała się do niego słowem odkąd opuścili klub.

- Skontaktowałaś się z irlandzką jednostką Aegis i poprosiłaś o wsparcie? - spytała Gem. - Chciałabym, żeby tak było - powiedziała Tay. - Ale nie mogę im ufać, że zabiją złe demony i przyjdą nam z pomocą. Ky kiwnął głową. - Zgadzam się. Choć są całkiem pomocni, musielibyśmy się gęsto tłumaczyć, zwłaszcza że wasza dwójka potrafi zmieniać postać. Poza tym, mamy wsparcie. Z półkręgu otaczających ich demonów dało się słyszeć stłumione odgłosy potakiwania. Należeli do szpitalnego personelu, który nalegał na pójście razem z nimi. Niemal wszyscy na zmianie zgłosili się na ochotnika, by uratować Eidolona i jego braci, co mówiło wiele o ich lojalności względem nich, bo demony bywały zazwyczaj nieustannymi egoistami. Tayla uśmiechnęła się, związując rude włosy w wysoki kucyk. - Kto by pomyślał, co? - Miała na sobie swój strój bojowy z czerwonej skóry - większość demonów była daltonistami, więc czerwony kolor zapewniał jej większą niewidzialność niż czarny. - Tak. Demony, które nie do końca są złe. Kto by pomyślał? - Zerknął ukradkiem na Gem, ale szybko wrócił spojrzeniem do Tay. - Gotowi? - Gotowi i uzbrojeni. - Tay wyciągnęła dłoń, a on podał jej jedną ze strzykawek, które przygotował wcześniej. Jej zawartość zwali go z nóg na jakieś pięć minut, wystarczająco długo, by zaciągnąć jego ludzki tyłek do Harrowgate. Był całkiem hojny w ustalaniu dawki - nie chciał tracić przytomności na dłużej niż to konieczne, ale nie miał zamiaru budzić się w połowie drogi. Jeśli miał umrzeć, to prędzej zrobi to w walce niż we wnętrzu portalu. - Wiecie, co macie robić? - zaczęła, zwracając się do wszystkich. Kiedy wyjdziemy z portalu, ruszam naprzód. Jestem

pewna, że ci dranie będą się mnie spodziewać, więc dam im się złapać. Wy pójdziecie za mną, a kiedy już uda mi się dostać do zamku, zaatakujecie gdy będą zajęci mną. Rozumiecie? Kynanowi nie podobał się pomysł poświęcenia się przez Tay, ale nie mieli wyboru, a zbiorowy pomruk zgody przebił się ponad stłumione odgłosy szpitala. Gem zarzuciła torbę z bronią na ramię. Tay ukryła różne jej rodzaje w swoim stroju, tak jak będzie się tego spodziewał Roag. Ky również szedł uzbrojony po zęby. Znajomy ciężar uprzęży przynosił pocieszenie. Zabrał ze sobą również pełną apteczkę. Chwycił Tay za nadgarstek nim zdążyła mu podać zawartość strzykawki. - Jeśli nie odzyskam przytomności w ciągu czterech minut po przybyciu do Irlandii, niech Gem poda mi episol, który mam w apteczce. Ryzykował przyjęciem leku stymulującego opartego na epinefrynie, który opracował Eidolon, by móc go stosować na hybrydach ludzi z demonami, ale potrzebował pewności, że ktoś szybko postawi go na nogi. - Nie ma sprawy. Abasi, ogromny lwiokształtny, stanął za Kynanem, gdy Tay wbiła mu strzykawkę w nadgarstek. Momentalnie zrobiło mu się czarno przed oczami. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętał był Abasi chroniący go przed upadkiem na ziemię.

Rozdział dwudziesty pierwszy Shade był o krok od zguby. Runa nie mogła oderwać od niego wzroku ani powstrzymać łez płynących jej po policzkach. Eidolon kazał mu na nią nie patrzeć, bo robienie tego tylko pogarszało jego stan, ale on nie przestawał zerkać na nią ukradkiem. Ból w jego oczach sprawił jej cierpienie. Boże, chciała krzyczeć tak długo aż straci głos i rozum. - Już cz-czas. - Śpiewny głos Roaga przyprawił ją o dreszcz. Sprowadził do lochu swoją dziewczynę-zombie i posadził na jednym ze stołów do autopsji, które ustawił tu po tym, jak torturował Eidolona i Shadea. - Mam dla ciebie prezent. Na klatce schodowej rozległy się odgłosy walki i brzęk łańcuchów. Runa patrzyła jak trójka demonów wlecze za sobą do lochu zakrwawioną kobietę. Wyraz całkowitej rozpaczy na twarzy Eidolona podpowiedział jej, że to musiała być Tayla. Była naprawdę silna, bo trójka demonów, choć dwa razy większa od niej, z trudem utrzymywała nad nią kontrolę. - Tak się cieszę, że jesteś tu z nami - powiedział Roag. - Długo ci to zajęło. Już zaczynałem myśleć, że przestałaś się nami interesować. - Jeśli dotkniesz choć jednego włosa na jej głowie, nie zmusisz mnie do zrobienia tego, czego chcesz - przysiągł Eidolon, a Roag prychnął pod nosem. - Zmienisz zdanie, kiedy zobaczysz jak moi słudzy ją gwałcą. Wskazał na róg pomieszczenia, gdzie czaił się

zwalisty demon z kłami wystającymi mu z pyska ze spojrzeniem, w którym kryło się czyste zło. I żądza. - On idzie pierwszy. - Roag podszedł do Runy i uwolnił ją z okowów. - Nie chcę, żebyś czuła się pominięta. Palące uczucie przeszyło jej ramię. Przez czarne płatki wirujące jej przed oczami zobaczyła dlaczego. Roag wbił jej w skórę coś, co przypominało srebrny drut, mający powstrzymać ją przed zmianą postaci. Srebro sprawiło również, że była zbyt słaba, by walczyć. Nie mogła przeżyć, że tak bezwładnie się osunęła, gdy zawlókł ją w stronę swojej dziewczyny-zombie. Przygważdżając jej nadgarstek do masywnego kamiennego blatu, Roag odwrócił się i zdjął ze ściany paskudnie wyglądający, ząbkowany sejmitar. Uśmiechając się, przetestował jego krawędź. - Będzie bolało. Nie musi, ale jaka wtedy byłaby zabawa, prawda? Oblizał czule ostrze nim przemówił ponownie. - Widzisz, moja ukochana Sheryen potrzebuje twojej krwi, ale potrzebuje również twojego serca. Bijącego serca. - Roag z uczuciem pogładził Sheryen po policzku. Przeniósł wzrok na Runę, i w tym momencie uosabiał dla niej wszystko, co wiedziała o demonach, kiedy dorastała. Szaleńcza furia rozbłysła w jej oczach. Poczuła głęboką nienawiść dla wszystkiego co dobre i miłość dla wszystkiego co nieświęte i złe. - Panie! - Zielony stwór z rogami stoczył się ze schodów, ściskając zakrwawiony kikut ręki. - Zostaliśmy zaatakowani! Z góry dobiegł ją odgłos metalu uderzającego o metal i pięści o ciało oraz wrzaski bólu. Rozpętało się prawdziwe piekło, a błysk czerwonego światła niemal oślepił Runę. W miejscu, w którym przed chwilą stała Tayla, znajdowało się jakieś obce stworzenie. Coś, co przypominało Taylę, ale było większe, miało skrzydła podobne do nietoperza i pokrytą łuskami skórę. Nie wspominając już o ogromnych zębach i szponach. Łańcuchy utrzymujące ją w miejscu rozprysły się na kawałki. Tay rzuciła się w stronę Roaga.

Przez chwilę wydawało się, że Tayla zaraz skopie mu tyłek, ale gdy słudzy Roaga dołączyli do niego, upadła na ziemię pod gradem ciosów. Roag, który krwawił z ziejącej rany na ramieniu, warknął, chwytając ostrze obiema rękami. Tayla krzyknęła i zmieniła się w człowieka, a ostrze wbiło się w jej brzuch. Z gardła Eidolona wyrwało się przenikliwe wycie, które odbiło się echem od ścian lochu. Podmuch zimnego powietrza towarzyszył odgłosom jego niepokoju rozbrzmiewającym o wiele dłużej niż powinny. Bitwa zbliżała się do nich, ale Runa nie potrafiła odwrócić wzroku od wijącej się z bólu na podłodze partnerki Eidolona. - Sprawdź co tam się dzieje! - warknął Roag do jednego ze swoich demonów. Stwór czekający w kolejce do Tayli skoczył - dosłownie - w stronę schodów, z których wysypał się co najmniej tuzin demonów. Runa patrzyła bezradnie jak Kynan, Gem i grupa demonów, z których część nosiła szpitalne uniformy, dołączyły do krwawej, brutalnej walki. Gdy Gem otrzymała cios w głowę i osunęła się na podłogę, Kynan wyszarpnął pistolet z kieszeni skórzanej kurtki i wypalił dziurę wielkości pięści w piersi demona, który uderzył Gem. Mimo to, nawet z imponującym arsenałem broni Kyna-na, sługusy Roaga odzyskały przewagę. Roag stał na uboczu, ochraniając Sheryen. Czas stanął w miejscu. Za każdym razem gdy padał jakiś demon z dobrej drużyny, Runa czuła się tak, jakby otrzymała cios w brzuch. Puls dzwonił jej w uszach, zagłuszając wrzaski bólu i brzęk metalu. Shade i jego bracia rzucali się w klatkach i kopali w drzwi. - Runa! Ledwie usłyszała jego głos. Była zbyt pochłonięta rozpaczą. Roag wygrywał. Miała umrzeć potworną śmiercią, a Shade będzie przez to cierpiał przez całą wieczność.

- Runa! Klątwa... - Kynan zamachnął się dziwaczną bronią, ostrzem z podwójnym końcem wygiętym w kształt litery S, na jednego z demonów z którymi walczył, rozcinając mu bok. Przedzierał się w jej stronę z determinacją wypisaną na twarzy. Cokolwiek zamierzał jej powiedzieć musiało poczekać, bo srebrne ostrze wgryzło się w jej pierś, a Roag pochylił się nad nią z nikczemnymi zamiarami w oczach. - Dość zwlekania - warknął. - Najwyższy czas odebrać ci serce. - Nie! - Shade uderzył całym ciałem w klatkę. Przerażenie i adrenalina dodały mu sił. Drzwi ugięły się, ale wytrzymały. Klatki zostały zaprojektowane tak, żeby utrzymać w środku nawet najsilniejsze demony, a przerwy między prętami były zbyt wąskie, żeby móc się przecisnąć, bez względu na to w jakiego demona by się nie zmienił. Roag spojrzał na niego znad ciała Runy i rzucił Shadebwi mrożący krew w żyłach uśmiech. Kynan dźgnął łokciem Darąuethotha, zbliżając się do niej tak blisko, że mógł trafić Roaga grzbietem dłoni. Jego głowa odskoczyła w tył, a z jego zasuszonego nosa trysnęła krew. Darąuethoth skoczył Kynanowi na plecy, ale człowiek obnażył zęby i rzucił się naprzód. Shade wstrzymał oddech, modląc się do wszystkich bogów, żeby Kynan pomógł Runie. Jednak Darąuethoth chwycił go za ramię i odciągnął na bok. Krzyknął coś do Runy. Jego słowa były stłumione, ale cokolwiek powiedział, jej oczy zrobiły się okrągłe jak spodki. Ostatnim, heroicznym wysiłkiem Kynan skoczył, z wyciągniętym ramieniem, opuszczając ostrze noża tak blisko nadgarstka Runy, że Shade spodziewał się, że za chwilę odrąbie jej dłoń od reszty ciała.

Zamiast tego skuwający ją łańcuch opadł. Runa była wolna. Srebrny kolec w ramieniu osłabiał ją, ale przekręciła się na bok, łapiąc Roaga za nogi. Powarkując, poczęstowała go kopniakiem, popychając w stronę Shadea. Bogowie odpowiedzieli na jego modlitwy. Nie miał zamiaru ich rozczarować. Chwycił go za rękę, gdy Roag uderzył w drzwi klatki. Przestrzenie między metalowymi prętami były wąskie, a jego ciało zaczynało znikać. Nie miał szans w starciu z Roagiem, ale przedtem spuści mu największy łomot w życiu. - Rodzina! - Głos Runy przebił się przez odgłosy walki, gdy szarpnął Roagiem tak mocno, że jego głowa uderzyła z paskudnym trzaskiem w kraty. - Twoja klątwa! Arik! Nie miał pojęcia o czym ona mówi. - Co takiego? Słyszał jej zdyszany oddech pełen bólu, gdy próbowała stanąć obok ołtarza, na którym Roag zamierzał złożyć ją w ofierze. - Arik wpadł na ślad drugiego tłumaczenia twojej klątwy. Chodzi o ukochaną osobę... albo członka rodziny. Już to przerabiał z Wraithem. Mógł się pozbyć Maluncoeur tylko wtedy, gdyby przekazał ją ukochanej osobie albo... Komuś z rodziny. Komuś... z rodziny... Niech to diabli, czy to możliwe? Nie zastanawiaj się dłużej. Przytrzymywał Roaga, i choć jego brat zaczął wyślizgiwać mu się z rąk, wypowiedział słowa, które próbował wymusić z niego Wraith. - Solumaya. Orentus. Kraktuse! Nic się nie stało. Kurwa mać. Nagle powietrze między Shadeem a Roagiem zaczęło wibrować. Stopniowo ciało Shadea zaczęło odzyskiwać dawną sprawność, a Roaga zrobiło się tak przezroczyste, że Shade widział przez nie jak Runa podchodzi do niego, potykając się. Tak! Podniecenie dodało mu sił. Wzmocnił zacisk wokół

Roaga, który chyba nie zorientował się, że teraz to on był obarczony klątwą Shadea. Runa wyrwała klucz z paska Roaga i odskoczyła, gdy zamachnął się na nią. Jeden z jego sług ruszył w jej ślady, ale Gem chwyciła podobnego do jaszczurki stwora za gardło i cisnęła nim o ziemię. - Wypuść Eidolona - krzyknął do niej Shade. Trzymał Roaga zbyt blisko swojej klatki i nie mógł ryzykować, że coś jej się stanie. Gdy tylko wydostał się ze swojej klatki, Eidolon powalił Roaga ciosem w twarz i rzucił w stronę Tayli, a tymczasem Runa zajęła się otwieraniem klatki Shadea. Ten wypadł ze środka jak burza. Słudzy Roaga wycofali się, lecz jemu samemu udało się zebrać na nogi. Jednym, płynnym ruchem Shade oparł Runę o bok klatki i wyrwał srebrny kolec z jej ramienia. Jej zduszony okrzyk bólu przeszył na wskroś jego zbolałe serce. - Przepraszam - wyszeptał. - Palcami odnalazł ranę, żałując, że nie ma talentu Eidolona do leczenia, ale w tym ułamku sekundy jaki im pozostał mógł chociaż pobudzić wyrzut endorfin do krwi i złagodzić jej ból. - W porządku - powiedziała. - Za tobą! Odwracając się na pięcie, Shade wbił kant dłoni w gardło Roaga. Z rozkoszą stłukłby tego sukinsyna na miazgę, ale w tej chwili potrzebowali Wraitha i jego umiejętności w walce. Uwolnił swojego młodszego brata i odsunął się. Powar-kując, Wraith przedarł się przez zastępy sług Roaga jak nóż przez papier. Czyjeś ogromne cielsko uderzyło w Shadea z boku. Całkiem zaskoczony, rozbił się o ścianę i nagle wplątał w walkę na śmierć i życie. Demon był silny, o wiele silniejszy od niego. Ścisnął go za gardło humanoidalnymi dłońmi i posłużył się skrzydłami, żeby zachować równowagę, próbując jednocześnie wycisnąć z Shade'a życie.

Upadły anioł. Rany boskie, na co Roagowi był potrzebny w zamku pieprzony upadły anioł? Anioł z uśmiechem obserwował daremne wysiłki Shadea. Sekundę później jedyne co Shade zobaczył to kły i krew. Runa pod postacią wilkołaka oderwała aniołowi jedno ze skrzydeł. Anioł rzucił się do ucieczki, a widząc, że Runa ma zamiar go ścigać, Shade chwycił ją mocno za futro na karku. - Spokojnie, dziewczyno. One są niemal niemożliwe do zabicia. Zostaw go w spokoju. Ponad odgłosy walki przebił się agonalny wrzask Roaga. Wpatrywał się z przerażeniem w swoje dłonie. O tak. Właśnie odkrył, że został obarczony klątwą. Utkwił wzrok w Eidolonie, który pochylał się nad Taylą. Jego dermoire płonęła, gdy przelewał uzdrawiającą moc w swoją ukochaną. Miał zamiar przenieść klątwę na E. Shade zerwał ze ściany topór wojenny. W dwóch krokach znalazł się w zasięgu ciosu. Tuż przy Sheryen. Roag wyciągnął dłoń w stronę Eidolona. Shade wziął zamach. - To za Skulk, skurwysynie! Głowa Sheryen oddzieliła się od jej ciała z miękkim plaśnięciem. Roag okręcił się na pięcie, wpadając na Eidolona. - Sher! - wrzasnął, i po raz pierwszy Shade dostrzegł w oczach brata prawdziwy ból. Roag nie przestawał krzyczeć. Stopniowo, jego głos i ciało rozpłynęły się w nicości. - A to - dodał Shade przyciszonym głosem - było za nas wszystkich. Walka dobiegła końca. Roag został pokonany, a jego słudzy rozproszyli się. Część straciła odwagę i stała się łatwym celem dla Gem, Kynana i reszty szpitalnego personelu, a część po prostu uciekła. Wraith, prawdopodobnie bardziej niż na wpół oszalały od żądzy krwi i chęci zemsty, rzucił się za nimi w pościg, znikając na krętych schodach.

Runa zmieniła postać, a Shade przytulił do siebie jej nagie ciało. - Nic ci nie jest? Powiem E, żeby wyleczył wszystkie twoje obrażenia. - Mogę poczekać. Inni potrzebują pomocy bardziej niż ja. Shade zerknął na Eidolona. - Jak ona się czuje? Tayla podniosła się, otrzepując ubranie. Gdy większość demonów zmieniała postać, ich ubrania pozostawały nietknięte, a Tayla należała do jednego z tych szczęśliwych gatunków. - W porządku. Jak nowo narodzona. Eidolon sprawiał wrażenie równie niechętnego do zostawienia Tayli co Shade Runy, ale kilku członków szpitalnej załogi, która przyszła im z odsieczą, było w naprawdę kiepskim stanie. Mimo to Shade poświęcił chwilę czasu na to, by obdarzyć Runę czułym pocałunkiem, który obiecywał więcej na później. Zawdzięczał jej tak wiele i poświęci resztę życia na wynagradzaniu jej tego, co on - i Roag - zrobili. Odsunął się od niej, przybierając zwykłą lekarską postawę. Część obrażeń była na tyle poważna, że musiał poszperać w apteczce, którą przyniósł ze sobą Kynan. Na szczęście, skoro niemal wszyscy prócz Runy posiadali medyczne wykształcenie, oszacowanie rannych przebiegło sprawnie i szybko, choć stracili jednego asystenta lekarza, zmiennokształtnego lwa, który należał do załogi od niemal dziesięciu lat. Ci, którzy mogli chodzić o własnych siłach, przetransportowali bardziej poranionych do Harrowgate i szpitala. Gdy Shade i Eidolon uporali się ze wszystkim, obaj byli wyczerpani. Ktoś przeszukał pokoje na górze i przyniósł tuniki, które nosili słudzy Roaga. Runa i Shade założyli je, a Eidolon poświęcił resztkę energii na wyleczenie Runy, Gem i Kynana, a kiedy skończył, Shade kazał mu usiąść na drewnianym stołku zanim się przewróci. Tayla usiadła mu na kolanach i objęła mocno ramionami.

- Dorwałem wszystkich drani - powiedział Wraith, potykając się na schodach. Był cały zakrwawiony i pokryty ranami. - I Solice. - Zachwiał się i uderzył o podłogę z trzaskiem kolan. - Co za suka. - Cholera. Shade rzucił się w jego stronę. Razem z Eidolonem złapali swojego brata w tej samej chwili, podtrzymując go za ramiona i wysyłając w jego ciało fale uzdrawiającej energii. Moc Eidolona sprawiła, że najpoważniejsze rany zaczęły się goić, ale proces przebiegał powoli... Eidolon był wyczerpany. Przeklinając cicho pod nosem, Shade zagłębił się do środka, szukając wewnętrznych obrażeń. Na szczęście organy Wraitha pozostały nienaruszone, ale stracił niebezpiecznie dużo krwi. Zwiesił głowę tak, że dotykał brodą piersi, a jego długie włosy skrywały mu twarz. Shade zastanawiał się czy Wraith był zbyt słaby, żeby ją podnieść. - Musi się pożywić - powiedział Shade, podnosząc się z ziemi. Natychmiast. Słoma na podłodze zawirowała w podmuchach lodowatego wiatru. Zapadła cisza. Gem wystąpiła naprzód. - Ja to zrobię. Fala pożądania napłynęła od strony Wraitha, a Eidolon uniósł pytająco brwi. - Jesteś na to gotowa? Bo w przeciągu jakichś pięciu sekund od momentu, w którym zacznie się pożywiać, znajdziesz się na ziemi z Wraithem między nogami. Przełknęła ślinę, ale kiwnęła głową. - Przecież nie jestem dziewicą, ani nic w tym stylu. - W jej słowach tkwił jakiś podtekst, ale Shade nie miał pojęcia o co chodzi. - Nie. - Kynan wyszedł przed wszystkich i uklęknął przy Wraithcie. Ja to zrobię. Wraith pił już wcześniej moją krew. Eidolon wstał i wymienił z Shadeem zaskoczone spojrzenia. Kiedy, u diabła, Wraith miał okazję spróbować krwi

Kynana? I dlaczego? Jakoś nie potrafił sobie wyobrazić, żeby Kynan wyraził na to zgodę, ale Gem nie wyglądała na zaskoczoną. Może... nie. Seminusy nie brały do łóżka facetów - osiągały orgazm wyłącznie z kobietami. Choć domyślał się, że równie dobrze mogły zabawiać się z nimi, o ile w pobliżu była jakaś kobieta. A więc Gem, Ky i Wraith... Shade potrząsnął głową, potrzebując oczyścić myśli. Jego umysł podsuwał mu obrazy, których nie miał zamiaru oglądać. - Czy nadal będzie potrzebował seksu? - spytała Runa, a Shade kiwnął głową. - Najlepiej gdyby miał jedno i drugie w tym samym czasie, ale jeśli dostanie teraz trochę krwi, znajdziemy mu jakąś kobietę w szpitalu. Odsunęli się, a Kynan podwinął rękaw i podsunął Wraithowi pod nos swój nadgarstek. Nozdrza Wraitha zafalowały, a zanim Shade zdążył krzyknąć ostrzegawczo, Wraith wbił kły w gardło Kynana. Ky zaczął młócić rękami, drgnął kilka razy, a potem odprężył się. - Założę się, że już ani razu nie zgłosi się na ochotnika - mruknął Shade. Po upływie kilku minut Gem uklękła obok Wraitha, który warknął na nią, wpatrując się w nią złocistymi oczami i postrzegając jako zagrożenie dla jego jedzenia. - Spokojnie - powiedziała łagodnie, ujmując w dłoń nadgarstek Kynana. - Wraith, musisz przestać. Wraith przyciągnął Kynana bliżej, przełykając potężne hausty krwi, jak gdyby starał się pochłonąć tyle pożywienia ile tylko był w stanie, zanim ktoś zabierze mu posiłek. Shade odszukał na szyi puls Kya. Był szybki, zbyt szybki, i słaby. Sięgnął w głąb jego ciała i okazało się, że jego poziom krwi gwałtownie się zmniejszył. - Przestań, bracie. Natychmiast.

Wraith wessał się jeszcze bardziej. Eidolon chwycił go za ramię i odciągnął w tył. - Niech to szlag, zabijasz go. - Eidolon uderzył Wraitha w tył głowy. Za chwilę zabijesz Kynana, Wraith! Złoto w oczach ich brata zblakło, zastąpione przez jaskrawy błękit. Schował kły, mrugając oczami i otrząsając się z zamroczenia. Kynan osunął się na ziemię, śmiertelnie blady i nie dający znaku życia. - To wstrząs hipowolemiczny. - Shade złapał głowę Kynana zanim ta uderzyła o podłogę. - Muszę przenieść go do szpitala. - Wsunął dłonie pod bezwładne ciało Kynana, ale Wraith zacisnął dłoń na jego nadgarstku. - Ja go poniosę. - Determinacja w jego głosie nie pozostawiała możliwości stawienia oporu. Jego brat musiał to zrobić. - W porządku - zgodził się Shade. - Tylko się pośpiesz.

Rozdział dwudziesty drugi Kynan leżał nieprzytomny na szpitalnym łóżku, podłączony do kroplówki dostarczającej mu krew. Shade stał w milczeniu w nogach łóżka z Runą u boku. Wraith usiadł blisko poręczy z głową ukryta w dłoniach. Wyglądał, jakby spędził kilka rund w jamach niewolników Neethuli. - Nic mu nie będzie - zapewnił Shade, poklepując go po ramieniu ubranym w szpitalny uniform. Jego brat spojrzał na niego. Wokół jego przekrwionych oczu widać było ciemne kręgi. - Gem też tak powiedziała. - Nie okłamałaby cię. Wraith kiwnął głową. - Zaczekam aż się obudzi. - A potem? - Jest coś, co muszę zrobić. Shade miał więcej rozumu w głowie i wiedział, że lepiej nie pouczać Wraitha o wysysaniu ćpunów i wdawaniu się w bójki. Po rewelacjach jakie Wraith usłyszał w lochu Roaga o tym, że Eidolon był torturowany po tym jak Wraith przekraczał co miesiąc swój przydział ofiar, Shade miał przeczucie, że od teraz Wraith będzie bardziej ostrożny. A przynajmniej na tyle ostrożny żeby nie zabijać. A jeśli chodziło o ostrożność w stosunku do własnego życia? To już było całkiem inne pytanie. Shade uścisnął dłoń Runy. Oboje wymknęli się po cichu do korytarza, gdzie czekał na nich E. Tay i Gem rozmawiały kilka metrów dalej, zapewniając im odrobinę prywatności.

- Jak on się czuje? - spytał Eidolon. - Ky czy Wraith? - Obaj. - Kynanowi się polepsza. A co do Wraitha... - Shade pokręcił głową. Nie mam pojęcia. - Cieszę się, że Roag będzie cierpiał przez całą wieczność - mruknął Eidolon. - Ja również, bracie. Eidolon rozejrzał się wokół nieobecnym spojrzeniem, a potem odwrócił do Shadea. - Mam kilka dobrych wiadomości. Po pierwsze, Luc żyje. - Powtórz to jeszcze raz. - Luc. No wiesz, ten który ugryzł Runę. Fala zaborczości sprawiła, że Shade zacisnął zęby, ale Runa pogładziła kciukiem jego palce, uspokajając go. - Mogłeś o tym nie wspominać. - Ta cała sprawa stawała mu ością w gardle. - Jakim cudem on nadal żyje? - Znalazł go jeden z twoich nowych sanitariuszy. Reanimował go, podłączył do sprzętu podtrzymującego życie, a potem mogliśmy już tylko czekać. Co jakiś czas zaglądałem i sprawdzałem jak się czuje. Wybudził się ze śpiączki i jest cholernie wkurzony. Powiedział, że jakiś stwór ze spaloną skórą przybrał twoją postać i próbował go zabić. Powiedział też, że ratując go, odłożyliśmy w czasie nieuniknione. - Ten facet potrzebuje zmiany nastawienia. - Shade zmrużył niebezpiecznie oczy. - Chwileczkę... Kiedy odkryłeś, że przeżył? - Po tym jak zgubiliśmy Roaga w parku, a ty wróciłeś z Runą do jaskini. Miałem zamiar ci powiedzieć, ale... - Roag nas złapał. - Shade wziął głęboki oddech i zadał Runie pytanie, na które odpowiedzi wcale nie chciał poznać. - Wyczuwasz Luca? Runa uśmiechnęła się szeroko.

- Nie czuję zupełnie nic. Eidolon odchrząknął dyskretnie, a Shade wiedział, że kryje się za tym jakaś lekarska, wszystkowiedząca przemowa. - Jego śmierć, choć krótka, musiała zerwać połączenie, tak jak wtedy gdy umarł Roag. Wymyśliłem pewną teorię, która... - A co z resztą dobrych wiadomości? - przerwał mu Shade, bo naprawdę miał to gdzieś i nie zamierzał zaglądać darowanemu piekielnemu koniowi w zęby. Nie żeby w ogóle miał na to ochotę, zwłaszcza że te potwory zionęły ogniem. E nawet się nie zająknął. - Dzięki twoim informacjom o eksperymentach wojskowych na Runie, udało mi się zawęzić pole mojego poszukiwania. - Chcesz powiedzieć, że znalazłeś lek? Eidolon skinął twierdząco głową. - Jestem blisko. Wyizolowałem białka, które odpowiadają za twoją infekcję. Za kilka tygodni powinienem mieć opracowaną szczepionkę. No, góra kilka miesięcy. Tak. Shade chciał krzyczeć z radości wniebogłosy. Chciał pochwycić Runę w ramiona i kręcić nią a powietrzu, aż zakręci im się w głowach. - Co z Runą? Dotknęła jego ramienia, a jej nadzieje i obawy spłynęły do niego strumieniem. Wyraz twarzy Eidolona szybko sprowadził ich na ziemię. - Nie możesz jej wyleczyć - mruknął Shade. - Dlaczego? - Ukąszenie warga zmienia ludzkie DNA - wytłumaczył Eidolon. Cokolwiek zrobili jej w wojsku, miało to wpływ na sposób, w jaki jej geny syntetyzują białka. Te białka umożliwiają jej zmianę kształtu na żądanie, i to właśnie one zmieniły ciebie - bez szkody dla twojego DNA. Mogę zniszczyć białka w waszych ciałach i wyleczyć ciebie... ale to odbierze Runie umiejętność przemiany w dowolnej chwili. Runa westchnęła przeciągle.

- I w dalszym ciągu będę obrastać futrem w trakcie pełni księżyca. - Tak - oznajmił Eidolon. - Bardzo mi przykro. Pokręciła głową. - W porządku. Zaczynam się przyzwyczajać do bycia wilkołakiem. Już kilka razy bardzo mi się to przydało. Poza tym, poczwórnie wydłużony okres życia jest tego wart. Boże. Do Shadea dotarło, że wcale nie wziął tego pod uwagę. Gdyby Runa znów stała się człowiekiem, straciłby ją o wiele za szybko. Nie potrafiłby tego znieść. Zerwanie więzi nie zabiłoby go fizycznie, ale złamane serce tak. Uścisnęła go za ramię. - Masz szansę się wyleczyć. Miałeś już wystarczająco dużo kłopotów i nie musisz dokładać sobie do tego bycia wilkołakiem. Nie zasługiwał na nią, ale był prawdziwym szczęściarzem, że ją miał. Nienawidził Roaga każdą komórką w swoim ciele, ale ten drań podarował mu Runę. W tamtym czasie nie uznał tego za dar, ale teraz nigdy nie będzie żałował więzi, jaka go z nią łączyła, nawet jeśli nie była obustronna. Runa doskonale wiedziała, o czym myślał. - Nigdzie się nie wybieram - powiedziała. - Bez względu na to czy mam znaki czy nie, jesteś mój. Kocham cię, Shade. Przytulił ją do siebie mocno. - Ale przez jednostronną więź w dalszym ciągu mnie nie wyczuwasz. Gdybym cię potrzebował, jeśli zostanę ranny... - Zawsze będę w pobliżu. Rozpracujemy to jakoś. - Niech to diabli, Runa, kocham cię. Westchnęła słodko, wydając z siebie cichy odgłos, którego nigdy nie będzie miał dość. - Zgadzam się z tobą w stu procentach. Eidolon wycofał się, dając im szansę porozmawiać. - Nie zmarnuj tej szansy - powiedziała. - Dzięki temu możesz być wolny.

- Może wcale nie chcę. - Przeciągnął palcem po linii jej szczęki, rozkoszując się tym, w jaki sposób jej oczy w kolorze szampana pociemniały, nabierając karmelowego odcienia. - Może podoba mi się to, co robimy podczas pełni. Kiedy budzimy się, a księżyc nadal iskrzy w naszych żyłach. - Nadal będziemy to mieli. Możesz się zmieniać w warga, kiedy tylko chcesz. - Shade. - Eidolon podszedł bliżej, prowadząc ze sobą Taylę. - Jest jeszcze coś, o czym musisz pomyśleć. Wasze potomstwo. - Co z nim? Runa nie jest już człowiekiem, więc dzieci urodzą się czystej krwi Seminusami. - Owszem, ale będą także wargami. - Runa nie urodziła się jako warg, więc to nie powinno się zdarzyć. Kobiety zmienione w wilkołaki rodziły normalne ludzkie dzieci - chyba że moment poczęcia miał miejsce, gdy kobieta była w wilczej postaci ale te urodzone jako wilkołaki zazwyczaj rodziły wilkołaki, bez względu na to w jaki sposób poczęto młode. - Myślę, że wojskowe eksperymenty mogły z tym nieźle namieszać. Jeśli wyleczymy cię z likantropii, wykorzystam twoje antyciała do stworzenia szczepionki uodparniającej dla waszych dzieci. Nawet dla tych poczętych w zwierzęcej formie w trakcie pełni. Shade powoli wypuścił powietrze z płuc. Nie chciał lekarstwa dla siebie, ale wolał uniknąć wystąpienia likantropii u swoich dzieci. Bez partnerek, pełnie księżyca będą niebezpieczne dla nich i dla każdej kobiety, która wejdzie im w drogę. - W porządku. Zrób to. Runa ujęła jego twarz w obie dłonie i pocałowała go namiętnie. - Kocham cię - powiedziała z ustami przy jego ustach. Jej głos przypominał gardłowy, ochrypły szept, który rozpalił

go od środka w sposób, w który tylko ona umiała to zrobić. - Domyślasz się jak mam zamiar ci to pokazać? Odsunął się nieco. - Jak? - Pamiętasz tę rzecz, której nigdy nie pozwoliłeś mi robić, kiedy się umawialiśmy? - Zerknęła na gwałtownie powiększające się wybrzuszenie w jego spodniach, a Shade poczuł, że oddech mu się rwie. Widok Runy na kolanach biorącej go do ust... cholera. - Nie mogłem ci na to pozwolić - wychrypiał. - Moje nasienie to potężny afrodyzjak. Nie umiałbym ci potem wytłumaczyć, dlaczego całkiem oszalałaś z pożądania. Jej szelmowski błysk w oku sprawił, że oddech i słowa uwięzły mu w gardle. I prawie zatrzymały serce. - Nie żebym potrzebowała przy tobie jakiegoś afrodyzjaku, ale to brzmi całkiem interesująco. - Oblizała usta, mała lisica. Shade był podniecony do granic możliwości. Złapał ją za rękę i odwrócił się do Eidolona. - Spadamy stąd. Zadzwoń, jeśli będziesz mnie potrzebował, ale nie rób tego jeszcze przez jakiś czas. Eidolon otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale Tayla podeszła do niego i rzuciła mu spojrzenie nakazujące mu zamknąć jadaczkę. Nieźle, zabój czyni. Ruszył w stronę Harrowgate, zastanawiając się, do którego z miejsc zabrać Runę, ale zarówno jego mieszkanie jak i jaskinia znajdowały się daleko od portalu. Runa znów domyśliła się o co chodzi i pociągnęła go za sobą korytarzem. - Myślisz, że któryś z tych pokojów jest pusty? Rozbawienie - i wcale nie mniejsza doza podniecenia - wezbrało w nim. - Możliwe, że będziemy go potrzebować jeszcze przez wiele godzin... - Albo dni - powiedziała z niegrzecznym uśmiechem na ustach.

Shade poczuł, jak mięknie od środka. Pozostałe części jego ciała stwardniały jak kamień. - O tak. Chodźmy. Eidolon patrzył jak Shade i Runa odchodzą. Swoimi in-kubimi zmysłami wyczuwał ich oczywiste podniecenie. Jego własne ciało zbudziło się do życia, gdy Tayla objęła go ramionami i szepnęła: - Myślisz, że znajdzie się dla nas jakiś dodatkowy pokój? Nie wahał się ani chwili. Mijając po drodze pokój Kynana, zerknął na Wraitha i pomodlił się, żeby i on odnalazł spokój, którego tak rozpaczliwie potrzebował. Nie mógł się jednak pozbyć wrażenia, że w przypadku jego brata, modlitwy nie zostaną wysłuchane. Irytujące brzęczenie szpitalnego sprzętu przebiło się przez mroczne otchłanie snu Kynana i obudziło do życia. W którym tkwił demon uczepiony jego łóżka. - Wraith? - Zamrugał, próbując pozbyć się piasku z oczu. Czuł się tak, jakby spał przez tydzień. Może faktycznie tak było. I dlaczego, u diabła, leżał w szpitalu? Jako pacjent? Wraith wyprostował się na krześle, podpierając łokcie na rozstawionych kolanach. - Siema, stary. Stary? Kynan znów zamrugał. Nie znajdował się w szpitalu, tylko w jakiejś parodii „Zmierzchu". - Jak... to się stało? - W chwili, w której słowa wyszły z jego ust, przypomniał sobie bitwę w irlandzkim zamku. Odniósł tam jedynie drobne obrażenia, które wyleczył Eidolon. - Dlaczego tu trafiłem? Wraith pomasował kark i wbił wzrok w swoje stopy.

- Tak, uhm... to jakby po części moja wina. Sytuacja z minuty na minutę robiła się coraz dziwaczniejsza. Wraith nigdy nie bywał skrępowany, i o ile Kynan wiedział, ten demon nigdy niczego nie żałował. Ale teraz sprawiał wrażenie, jakby chciał powiedzieć, że strasznie nawalił. - Jak to twoja wina? Co zrobiłeś? - Nic takiego, naprawdę. Tylko wyssałem z ciebie niemal całą krew. Marszcząc brwi, Kynan próbował to sobie przypomnieć. Po walce oszacowali stan rannych i zajęli się ich leczeniem. Wraith pobiegł za niedobitkami wroga. Wrócił, zakrwawiony, w kiepskim stanie... i z desperacką potrzebą krwi. O tak, wspomnienia zaczynały wracać. Wliczając w to fakt, że Gem zgłosiła się na ochotnika, czemu on szybko zapobiegł. Przecież Wraith pił już wcześniej jego krew. Tyle że za pierwszym razem chodziło w tym o to, że Ky chciał w pewien sposób połączyć się z Lori. Żeby zrozumieć choć trochę z tego, co działo się w jej głowie tej nocy, kiedy rzuciła się w ramiona Wraitha. Jednak drugi raz miał na celu trzymanie go z dala od Gem. Chodziło również o to, żeby pomóc Wraithowi, bo pomimo tego, że Ky był na niego wkurzony za to, co zrobił mu w biurze Eidolona, był mu również wdzięczny. Pomógł mu pogodzić się ze swoimi uczuciami względem Lori, i mimo tego, że reszta jego życia nadal była kompletnie popieprzona, przynajmniej ta część odeszła do przeszłości. - Co jeszcze? Wraith podniósł głowę. - Jak to, co jeszcze? - Skąd ta mina. - Prawie wpędziłem cię do grobu, ty głupi człowieku! No, wreszcie pojawił się Wraith, którego wszyscy znali i kochali.

- Dobrze wiedzieć, że poczucie winy nie wpłynęło na twój kompletny brak taktu. - Dobrze wiedzieć, że fakt, iż prawie umarłeś, nie wpłynął na to, że jesteś dupkiem - odciął się Wraith. Kynan wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Skoro uprzejmości mamy już za sobą, opowiedz mi, co się działo kiedy leżałem nieprzytomny. Skrępowanie zniknęło. Napięcie w ramionach Wraitha, zażenowanie, że został przyłapany na tym, że mu na kimś zależało, wyparowały. - Gem prawie nie odchodziła od twojego łóżka - powiedział, znów będąc sobą. Kynan wypuścił z płuc powietrze. - Jest lekarzem. Wraith prychnął pod nosem. - Raczej chce się bawić w lekarza. - Daj spokój, stary. - Koleś. - Wraith utkwił w nim świdrujące spojrzenie. - Musisz coś z tym zrobić. - To nie takie proste. - Dlaczego? - I to mówi inkub. Wraith przewrócił oczami. - Wy, ludzie, jesteście tak cholernie przytłoczeni poczuciem moralności. To tylko seks. Twoje ciało jest stworzone do przyjemności. Dlaczego nie chcesz się tym cieszyć? - Moralność nie jest moim problemem. - Kynan nie miał już pojęcia co nim jest. - W takim razie co? Tylko nie gadaj bzdur i nie mów, że nie jesteś na nią napalony. - Cóż, stary. Spójrz na nią. Wraith poruszył brwiami. - Patrzę.

- No i? Jakoś nie sądzę, żeby była krzyczącą zachętą. Jeśli coś oddycha, patrzysz na to. - Jak to lubi zauważyć E, oddychanie jest opcjonalne. Wzdychając, Kynan odchylił głowę i wbił wzrok w łańcuchy zwisające z czarnego sufitu. Gdzieś w głębi szpitala coś zazgrzytało. - Sam już nie wiem, stary. Lori naprawdę namieszała mi w głowie. - Pogodziłeś się z tym. Przypomnienie tego jak Wraith wdarł się do jego umysłu, zirytowało go nieco, ale facet miał rację. - Nie chodzi o to. Nie wiem czy jestem w stanie zaufać komukolwiek w ten sposób. - A kto mówi, że masz się pakować w coś poważnego? Rozumiesz o co mi chodzi, kiedy mówię tak o was, ludziach? Czy kiedykolwiek pieprzyłeś się z kim popadnie, gdy byłeś młodszy? - Byłem bardzo młody, gdy poznałem Lori. - I nigdy jej z nikim nie zdradziłeś? Kynan prychnął. - Nie. Idiota ze mnie, co? - Wygląda na to, że najwyższy czas, żebyś porzucił szpitalny uniform pod którym się ukrywasz i zabawił się trochę. Wraith rzucał mu wyzwanie. Wraith, którego Kynan miał za tak zaabsorbowanego samym sobą, że nie zauważał niczego wokół. Facet był o wiele bardziej spostrzegawczy niż Kynan - i prawdopodobnie również jego bracia - byli w stanie przyznać. Wraith podniósł się z krzesła. - Słuchaj, stary. Wiem, że żona wykręciła ci niezły numer. Ale dajesz jej więcej kontroli nad sobą niż na to zasługuje. Porzuć przeszłość i zacznij żyć na nowo. - Czy to nie hipokryzja z twojej strony?

- A żebyś, kurwa, wiedział. - Położył silną dłoń na ramieniu Kya. - Ale ja mam zamiar wcielić w życie to, co przed chwilą powiedziałem. Do zobaczenia, człowieku. Wraith opuścił pokój, uderzając ciężko butami w kamienną podłogę. Kynana nawiedziło nagłe przeczucie, że cokolwiek miał zamiar zrobić demon, będzie się to wiązało z konsekwencjami przetaczającymi się przez ten szpital jak nigdy nie kończące się fale sejsmiczne. Wiedząc, że nie mógł z tym nic zrobić, Kynan przerzucił stopy przez brzeg łóżka i wyrwał wenflon z ręki. Nie mógł uwierzyć w to, że za chwilę skorzysta z rady Wraitha, ale facet miał rację. Zmarnował zbyt wiele czasu, topiąc swoje smutki w pracy i alkoholu, i w międzyczasie zatracił samego siebie. Nadszedł czas poradzenia sobie z własnymi demonami. Gem nalewała sobie kawy, gdy ktoś zapukał w drzwi jej mieszkania. - Proszę! Rozległo się dudnienie kroków o podłogę. Odwróciła się i w drzwiach kuchni zobaczyła Kynana. Oddech uwiązł jej w gardle. - Oto jak wygląda sprawa - powiedział bez żadnych wstępów. Poświęciłem życie na czynienie dobra, na odróżnianie go od zła i zwalczanie tego drugiego. Chciałem uratować ten cholerny świat. A potem okazało się, że zło wcale nie jest takie złe, a ludzie, których uważałem za dobrych, okazali się zupełnie inni. Pogubiłem się w tym wszystkim, Gem, i znów muszę odzyskać dawnego siebie. Od zabijania demonów przeszedłem do ratowania im życia... i chęci uprawiania z nimi seksu. - Jego oczy pociemniały niebezpiecznie, a ona całkiem straciła dech. - Muszę się określić. Poznać swoje miejsce w tym szalonym świecie.

Kubek w jej dłoni zaczął się trząść. Odstawiła go zanim wylała zawartość. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Wracam do Aegis. Serce zaczęło jej walić w piersi. - Zostawiasz... zostawiasz nas? W kilku krokach zmniejszył dzielącą ich odległość, zatrzymując się o parę cali od niej. Tak blisko, że otoczyło ją ciepło bijące z jego ciała, a jego prymitywny, męski zapach sprawił, że poczuła przypływ pożądania. - Cholera, oczywiście, że nie. Posłuchaj. Praca w Szpitalu nie jest już dla mnie bezpieczna. Jestem prawie pewien, że wojsko mnie obserwuje, a nie chcę narażać tego miejsca na niebezpieczeństwo. Będę pracował dla Aegis, ale nigdzie się nie wybieram. Mam tutaj przyjaciół. E, Shadea, Taylę, Wraitha. - Objął dłonią jej policzek. - Ciebie. Gem poczuła jak jej serce obija się boleśnie o żebra. - Przyjaciele. To po to tu przyszedłeś? Żeby powiedzieć mi, że jesteśmy przyjaciółmi? - Nie chcę żebyśmy byli przyjaciółmi. - Obserwował ją uważnie tymi swoimi cierpliwymi, niebieskimi oczami. - Chcę, żebyśmy byli kochankami. O tak, tak, tak! Gem poczuła przypływ radości i podniecenia. To musiał być sen. Kynan pogładził kciukiem jej dolną wargę. - Uznałem, że skoro Tayla może służyć w Aegis i być jednocześnie półdemonem związanym z demonem, ja sam mogę się z jednym umawiać. - Ty... mówisz poważnie. Kącik jego ust uniósł się w uśmiechu, gdy skinął powoli głową. -Tak. Jego oczy pociemniały z tęsknoty, a ona zaczęła się zastanawiać czy w jej widać to samo. Jego dłonie powędrowały wzdłuż

jej ciała, przyprawiając ją o przyjemne mrowienie. Gdy dotarł do jej ramion, unieruchomił ją w miejscu. Powoli, tak wolno, że aż chciała zgrzytnąć zębami z irytacji, pochylił się, by ją pocałować. Rozległo się pukanie do drzwi. - Zignoruj to - mruknął z ustami przy jej ustach. - Taki mam plan. Drzwi otworzyły się gwałtownie, uderzając z hukiem o ścianę. Kynan okręcił się na pięcie, chowając za sobą Gem. Kolejną rzeczą, jaką usłyszał był odgłos odbezpieczania karabinów automatycznych skierowanych w ich stronę. Niech to szlag. Kynan spodziewał się, że R-XR go obserwuje, ale nie spodziewał, że ujawnią się tak szybko. Uznał, że będą czekać i przyglądać się jego kolejnym ruchom. Jeśli wiedzieli o tym, że Gem jest demonem... Zasłonił ją całym ciałem i stanął oko w oko z przywódcą oddziału. Jego włosy, przycięte krótko na żołnierską modłę, były równie ciemne co wyraz jego twarzy. - Każ im opuścić tę pieprzoną broń, Arik. Arik skinął krótko głową, a jego ludzie, ubrani od stóp do głów w czarne uniformy, zastosowali się do rozkazu. - Musimy porozmawiać. - To rozmawiajmy. - Wierz mi, lepiej żeby to się odbyło na osobności. - Arik skierował się do salonu, a Kynan nie miał innego wyjścia jak pójść za nim. - Zostań tutaj - nakazał Gem. - Zajmę się tym. Niczym się nie martw. - Nie martwię się - Uśmiechnęła się, a potem rzuciła mordercze spojrzenie w stronę Arika. - Zapłacą mi za drzwi. - Przekażę im to. - Uścisnął jej dłoń i poszedł za Arikiem, mając Gem w zasięgu wzroku. Stanął przed Arikiem, robiąc wszystko, by utrzymać w ryzach swoją wściekłość.

- Co to, kurwa, było? - I to by było na tyle, jeśli chodzi o zachowanie kontroli. - Wybacz, że musieliśmy zrobić to w ten sposób - przyznał Arik - ale powiedziałeś, że sam do nas nie przyjdziesz. - To dlatego, że nie byłem w nastroju na tortury w celu wyciągnięcia ze mnie jakichś informacji. - Nikt by cię nie torturował, ale nie po to tu przyszedłem. Fakt, że pracujesz w szpitalu dla demonów, jest co najmniej... hmm... niepokojący, i przydałaby się nam każda informacja, ale to nie dlatego wysłaliśmy Runę, żeby cię odnalazła. - Zaczynam tracić cierpliwość, więc przejdź do sedna. Arik zerknął w stronę kuchni i zniżył głos. - Musisz wrócić do Pułku. - Nie znaczy nie, stary. - Nie możesz powiedzieć wtedy, kiedy masz wybór. Kynan zacisnął dłonie w pięści. - Powiedz mi, dlaczego powinienem się poddać bez walki. Arika ani razu nie ogarnęło napięcie. Nie zrobił nic, żeby go sprowokować. - Zapewne wiesz, że każdy żołnierz zaatakowany przez demona, jest badany przez Pułk. Tak, wiedział o tym. Przeszedł przez całą serię testów, zanim wojsko oddało go w ręce Aegis. -No i? - Odkąd mamy dostęp do nowoczesnej technologii, powtórzyliśmy stare testy. - Arik spuścił wzrok nim spojrzał ponownie prosto w jego oczy. - W twoich pojawiło się coś interesującego. Podejrzany gen. Kynan poczuł jak żołądek zapad mu się w dół. - Tylko mi nie mów, że to gen jakiegoś demona, Arik. Nawet. Tak. Nie. Mów. - W tym właśnie problem, Ky. Myślimy, że to coś zupełnie innego.

- Co? Gen zmiennokształtnego? Arik pokręcił głową. - Jest boskiego pochodzenia. Nie znam jego skomplikowanej, technicznej nazwy. Ja jestem tylko od wykonywania zadań. - Na litość boską, powiedz to wreszcie. - Upadły anioł, Kynan. Myślimy, że gdzieś wysoko w twoim drzewie genealogicznym pojawił się upadły anioł. Kynanowi zakręciło się w głowie od zaprzeczeń. - Przecież upadłe anioły to demony. - Nie zawsze. Prawdopodobnie był to anioł, który nie przekroczył jeszcze bram Szeolu. Upadły, ale nie do końca demon. Kynan pomyślał o Reaverze, upadłym aniele pracującym w Szpitalu Podziemnym. Tkwił w tym samym stanie zawieszenia, choć Kynan nie miał pojęcia dlaczego. Facet nigdy o tym nie rozmawiał. Z tego co wiedział Ky, nikt nie znał przeszłości Reavera... powodu, dla którego upadł i dlaczego nie trafił do Szeolu. Sprawa była zupełnie niewiarygodna. Gdzieś musiał tkwić błąd. Musiał. Choć Kynan nie chciał dopuścić do siebie tych informacji, musiał również zachować równowagę. Badania mogły się mylić, ale gdyby okazało się, że mówią prawdę, musiał wiedzieć co to dla niego oznacza. - Czego chce ode mnie Pułk? - spytał głosem bardziej ochrypłym, niż by chciał. - Tylko szczerze. - Musimy przeprowadzić więcej badań. Dowiedzieć się czegoś więcej. - To znaczy kłuć i dźgać. Arik nie zaprzeczył. - Nigdy wcześniej nie natrafiliśmy na podobny przypadek. Jasne. Kynan nie urodził się wczoraj. R-XR nie wysyłało uzbrojonego po zęby zespołu tylko po to, żeby odbić kogoś, na kim chcieli przeprowadzać badania.

- Co jeszcze? Żyła na czole Arika zaczęła pulsować, a Kynan domyślił się, że to jego as w rękawie. Karta, którą mógł zagrać tylko wtedy, gdy zaszła absolutna konieczność. - Jezu, tylko nie mów, że chodzi o jakieś idiotyczne proroctwo, dobra? Bo one nigdy nie mają sensu i nigdy nie sprawdzają się tak jak powinny... Kynan napotkał poważne spojrzenie Arika. - To coś więcej niż proroctwo, Ky. Mówimy tu o zachwianiu biblijnych proporcji. Ty możesz być kluczem. - Do czego? - Do końca świata - odparł ponurym tonem Arik. - Armagedonu. Wstrząs od rewelacji, jaką dostarczył mu Arik, dotarł aż do jego kości. Głowa odskoczyła mu w tył. Stał przez chwilę w milczeniu, zbyt ogłuszony i zbyt przerażony, by odezwać się choć słowem, poruszyć czy zacząć oddychać. W końcu, gdy płuca zaczęły mu płonąć z bólu, nabrał trochę powietrza i wziął się w garść. - Daj mi chwilę. - Chwiejnym krokiem wrócił do kuchni. Znalazł tam Gem z drżącym podbródkiem i oczami pełnymi łez. Wiedziała. - Odchodzisz. - Tak. - Nie znalazł sposobu na złagodzenie ciosu. Choć nie spodziewał się, że tak bardzo go to zrani. W chwili, w której dopiero co zaczynał odzyskiwać kontrolę nad własnym życiem, a jego rany zaczynały się goić, znów został sprowadzony na ziemię. Choć nie był gotowy na to, żeby uwierzyć Arikowi na słowo, nie mógł ignorować zaistniałej sytuacji. - Tak mi przykro, Gem. Pocałował ją, wkładając w to całą swoją duszę, a potem wyszedł.

Rozdział dwudziesty trzeci Minął prawie miesiąc od czasu ostatniej pełni - w trakcie której Shade zmienił się w wilkołaka po raz pierwszy, a Runa po raz dwunasty. Dziś wieczór miała nastąpić ostatnia przemiana Shadea. Szczepionka Eidolona była już gotowa do użycia, gdy tylko pełnia dobiegnie końca. Dla Runy to będzie trzynasta przemiana, i choć wielu ludzi uważało trzynastkę za zły omen, ona od zawsze czuła inaczej. Trzynastka była jej szczęśliwą liczbą, więc nie mogła zrozumieć, dlaczego ostatnio czuła się taka niespokojna. Nawet Shade zachowywał się dziwnie przez tych kilka dni. Był strasznie nadopiekuńczy i praktycznie cały czas przebywał blisko niej. Gdyby nie fakt, że został wezwany do szpitala z powodu jakiegoś nagłego przypadku, prawdopodobnie ani razu nie spuściłby z niej oka. Chciał, żeby poszła razem z nim, ale Runa musiała przygotować się na zbliżającą się za kilka godzin pełnię. Uśmiechając się, podeszła do swojego domu. Ich domu. Shade sprzedał swoje mieszkanie, i teraz spędzali większość czasu u niej, choć momentami, gdy Runa czuła, że wręcz roznosi ją energia, ukrywali się całymi dniami w jego jaskini. Shade chciał porzucić jaskinię, ale przekonała go, by ją zatrzymał. Przy małej zmianie dekoracji - która oznaczała pozbycie się większości, ale nie wszystkich, jego zabawek -to miejsce nabrało iście domowego charakteru. Zaskoczyła

go nawet tym, że dowiedziawszy się więcej o jego pochodzeniu, zapełniła jaskinię malowidłami i ręcznie robionymi dywanami jakie tworzyły demony Umber. Gdy zobaczył co zrobiła, był zbyt oszołomiony by cokolwiek z siebie wykrztusić, ale objął ją i tulił tak długo, jakby już nigdy nie chciał jej puścić. Co, swoją drogą, doskonale jej odpowiadało. Jej telefon rozdzwonił się, gdy wbiegła po starych, drewnianych schodach. Dzwonek charakterystyczny dla jej brata brzęczał niecierpliwie. Postawiła torby z zakupami na werandzie i przeszukała kieszenie swojej kurtki. - Hej, Arik, jesteś w domu? - Przyjechał z wizytą w zeszłym tygodniu i wyjechał dziś rano do swojej bazy. - Tak. Wysiadłem z samolotu jakieś piętnaście minut temu. - Szum transportera bagażowego na lotnisku zmusił go do podniesienia głosu. Może chciałabyś mnie ugryźć czy coś w tym stylu, żebym mógł podróżować portalami, co? To o wiele szybsze od samolotów. Runa wybuchnęła śmiechem. Nauczyła się z nich korzystać, choć wolała sprawdzone, staroświeckie metody podróżowania samochodem. Właściwie to niemal zawsze jechała nim do pracy... w Szpitalu Podziemnym. Kilka dni po walce w lochu, Runa i Arik omówili ze sobą kilka spraw. Po spotkaniu Shadea, Arik był skłonny zachować jej tajemnicę przed Pułkiem na wypadek, gdyby dalej chciała tam pracować, ale ten pomysł przyprawił ją o niepokój. Nie mogła narazić kariery brata na niebezpieczeństwo, gdyby prawda wyszła na jaw, a poza tym znalazła lepszy sposób na spędzanie wolnego czasu. Podsunęła Eidolonowi pomysł zarządzania szpitalną stołówką. Wyzwanie, jakim było zaspokojenie potrzeb tuzina różnych gatunków demonów, ekscytowało ją. W pracy w swojej kawiarni miała dość konserwatywne podejście, ale

teraz mogła podejmować wyzwania. Oczywiście, nie planowała przemierzać całego globu, żeby wyszukiwać zmiennokształtnych czy wilkołaki, ale Shade mógł zabrać ją wszędzie, gdzie tylko chciała, gdy poczuła chęć podróżowania. - Arik, zamykanie się w celi trzy razy w miesiącu zupełnie by cię dobiło. - Możliwe. - Wyczuła uśmiech w jego głosie. - Wspaniale było widzieć cię taką szczęśliwą, siostrzyczko. - Jestem bardzo szczęśliwa - powiedziała. - Wiem, że masz swoje wątpliwości co do Shadea, ale nie musisz się martwić. - Nie martwię się. Jest do ciebie bardzo przywiązany. To nie zmienia faktu, że jest demonem, ale wiem, że uratował mi życie. - I moje - dodała cicho. - Właśnie dlatego daję mu fory z powątpiewaniem. - A co z Kynanem? Czy jemu armia też da fory? - Nadal nie miała pojęcia co wyniknie z tej sytuacji. Kynan został zabrany do kwatery głównej Pułku, gdzie poddano go serii testów. Nie chciał o niczym mówić, tak samo jak jej brat, ale Ky dał jej wiadomość, którą miała przekazać Gem. „Powiedz jej, żeby na mnie nie czekała". - Nie mogę rozmawiać o Kynanie. Wiesz o tym. - Arik umilkł na chwilę. - Jest mój bagaż. Muszę iść. Kocham cię. - Ja ciebie też. Rozłączyła się, i z jakiegoś powodu rozejrzała po ulicy. Na rogu stał jakiś mężczyzna. Świdrował ją spojrzeniem. Runa dostała gęsiej skórki. Nie miała pojęcia dlaczego, ale kiedy nieznajomy oderwał od niej wzrok, spojrzała w stronę gdzie kolejny mężczyzna szedł chodnikiem, prosto w jej kierunku. Jeden był blondynem, a drugi brunetem, ale łączyła ich jedna wspólna rzecz. Znajoma rzecz.

Runa poczuła, jak serce zaczyna jej walić. Mężczyźni obrzucili się morderczym wzrokiem, obliczając dzielącą ich od siebie odległość. I od niej. Ich oczy połyskiwały głodem. Dostrzegli swoją szansę. Runa gwałtownie wciągnęła powietrze, zaskoczona. Obaj byli wargami. Jej ciało zalało płynne podniecenie. Dobry Boże. To dlatego była ostatnio taka niespokojna. Wkraczała w swój pierwszy coroczny okres rozrodczy. Musiała zadzwonić do Shadea, i to szybko. Zanim instynkt przejmie nad nią kontrolę i zmusi ją do zrobienia czegoś głupiego, jak zaproszenie jednego z wilkołaków do swojej klatki i parzenie się z nim. Samice wargów w rui czekały na to, aż samce zaczną się o nie bić, a potem parzyły się ze zwycięzcą. Gdyby zaszła w ciążę w trakcie pełni, związek z innym zostałby zawarty na stałe, odkąd wargi tworzyły więzi podobne do Seminusów. Byliby parą na całe życie. Mężczyźni rzucili się na siebie z pięściami. Popychał ich do tego instynkt. Choć zaczęli walczyć w ludzkiej postaci, skończą ją w zwierzęcej. Co mogło zakończyć się totalną katastrofą na środku zwykłego mieszkaniowego osiedla. - Uciekaj - mruknęła sama do siebie, bo najmroczniejsza, najbardziej prymitywna część niej chciała zostać, patrzeć i poznać zwycięzcę, ale ludzka część wiedziała, że musiała się stąd jak najszybciej ulotnić. Shade, pośpiesz się... Bez wątpienia wyczuł jej nagły głód i z pewnością był już w drodze. Bez względu na to, jaki nagły przypadek zmusił go do pojechania do szpitala, instynkt zaprowadzi go prosto do domu. Spojrzała w niebo, na gwałtownie zapadającą ciemność, choć wcale nie musiała tego robić. Jej ciało powiedziało jej, że księżyc ukaże się dosłownie za kilka minut. Błyskawicznie wdarła się do domu i popędziła w stronę piwnicy. Niedokończony pokój był wielki, a jego dźwiękoszczelne

ściany pozwalały na tak głośne hałasowanie jakie mogły zrobić wyłącznie dwa wilkołaki. Wślizgnęła się do klatki na środku pomieszczenia, którą ona i Shade powiększyli, żeby była wygodna dla nich obojga. Zatrzasnęła drzwiczki i wpisała kombinację cyfr w zamku zabezpieczającą przed ich otwarciem. Brzęk tłuczonego szkła sprawił, że serce zabiło jej gwałtowniej. Sekundę później obaj mężczyźni znaleźli się w piwnicy, rzucając się na siebie. Szybciej, Shade. Wyłowiła telefon z kieszeni i wykręciła jego numer. - Już prawie jestem na miejscu, kochanie - powiedział bez żadnego wstępu głosem podszytym paniką. Rozłączył się zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Przeklinając pod nosem, zadzwoniła do Tayli. W ciągu kilku ostatnich tygodni zdążyła poznać partnerkę Eidolona i wiedziała, że była ich ostatnią szansą na utrzymanie wargów z dala od klatki i popadnięcia w obłęd. - Co słychać, Runa? - Nie mam czasu wszystkiego tłumaczyć. Mam problem. W mojej piwnicy j est dwójka wargów. Jeśli wydostaną się z domu... - Cholera. Zbiorę zespół i utrzymam ich pod kontrolą. - Nie zabijajcie ich. - Wiem. Będziemy ostrożni. Runa rozłączyła się, zastanawiając czy, nawet po roku bycia związaną z demonem, nadal będzie czuła się dziwnie, prosząc Taylę o czuwanie nad bezpieczeństwem stworzeń takich jak wilkołaki, zamiast zabijania ich. Oczywiście, chciała zabić Luca za to, co jej zrobił, ale była wdzięczna, że wcale nie musiała tego robić. Może i nie był najbardziej przyjacielskim facetem na tej planecie, ale na swój gburowaty sposób przeprosił za to, że ją zaatakował. Przeprosiny były zbędne. Teraz była silniejsza i twardsza, a wydłużony okres życia zapewniał jej mnóstwo czasu

spędzonego z Shadeem. Gdyby lekarstwo na likantropię znalazło się w zasięgu jej ręki, odrzuciłaby je bez żadnego wahania. Spiorunowała wzrokiem mężczyzn, który obracali w perzynę jej piwnicę. Im z rozkoszą wstrzyknęłaby lekarstwo. Ryk Shadea wstrząsnął całym domem. Jego zapach wypełnił piwnicę, gdy zbiegł po schodach i wpadł w sam środek bójki. Nadal miał na sobie szpitalny uniform, ale na nogach nosił zwykłe wojskowe, ciężkie buty, które sprawiły rywalom morze bólu, gdy poczęstował ich kopniakami sięgającymi niemal ich głów. - Nie ruszaj się z klatki! - krzyknął do niej, gdy wyciągnęła rękę w stronę zamka. - Mógłbyś tu wejść... - Muszę to wygrać. Runa poczuła, jak serce jej puchnie. Po roku bycia wilkołakiem instynktownie rozumiała jego determinację. Te walki raziły jej ludzką stronę jako barbarzyńskie bijatyki, ale ta część niej, która była kobietą i wargiem rozkoszowała się dreszczem podniecenia i świadomością, że jest cenną nagrodą w starej jak świat walce o posiadanie. Jeśli entuzjazm Shadea miał być dla niej wskazówką, on uważał to samo. Musiał o nią zawalczyć. Chciał o nią walczyć. Połączył się z nią więzią jako Seminus, ale chciał zrobić to samo pod postacią warga. Dreszcz kobiecego podniecenia i strachu przebiegł jej po skórze. Jeśli przegra... But Shadea wylądował na piersi ciemnowłosego mężczyzny, który uderzył z trzaskiem o półkę z puszkowanym jedzeniem. Gdy osunął się bezwładnie na podłogę, nieprzytomny, Runa odetchnęła z ulgą. Jeden mniej. Testosteron i furia zmieniły powietrze w gęstą zupę, gdy blondyn rzucił się na Shadea, wbijając ich obu w poręcz schodów. Uderzył go w szczękę, a głowa Shadea odskoczyła w tył z taką siłą, że pociemniało mu przed oczami.

- Shade! - Runa szarpnęła swoją klatką, walcząc z zamkiem, podczas gdy blondyn wykorzystał swoją chwilową przewagę nad ogłuszonym Shadeem, i wyciągnął z kieszeni składany nóż. Shade uniknął ciosu w ostatniej chwili. Ostrze noża trafiło go w ramię, rozcinając uniform i pozostawiając na skórze cienką czerwoną linię. - Sukinsyn - warknął. Obrócił się błyskawicznie, rękami i nogami zasypując blondyna gradem ciosów wymierzonych w twarz i klatkę piersiową. Nóż wypadł z ręki rywala, ale za jakieś dziesięć sekund i tak przestanie być potrzebny... Wrażenie boleśnie naprężającej się skóry zaskoczyło Runę. Widmo przemiany wisiało nad nimi wszystkimi. - Pośpiesz się, Shade! Drżącymi i zaczynającymi się wydłużać rękami, zdarła z siebie ubranie. Shade chwycił blondyna za pokryte futrem ramię i rzucił nim o ziemię, a potem szybko zrzucił buty. Blondyn chwycił go za kostkę, powalając go na podłogę razem z nim. Ich ciała stanowiły teraz w większości ciała bestii, a kłapiące szczęki i błyskające pazury dodały walce nowego niebezpieczeństwa i powiewu ekscytacji. Umysł Runy zaczynał zachodzić mgłą. Jej myśli zagłuszyło rosnące pożądanie, a ciało poddało się wiszącemu w powietrzu zapachowi walki. Drzwi. Musiała otworzyć drzwi zanim nie zostanie z niej nic prócz zwierzęcia. Zmagała się z zamkiem, a gdy drzwi zdążyły się otworzyć, poczuła rozdzierający ból. Kości zatrzeszczały w jej ciele, a stawy zaczęły się rozciągać. Przez ogłuszający ryk krwi w uszach usłyszała jęk bólu. Bolesna przemiana stanowiła najgorszą część transformacji. Pomimo cierpienia, Shade uczepił się swojej szaleńczej determinacji, by wygrać walkę. Chwycił drugiego warga otwartą dłonią za głowę i uderzył jego głową o betonową podłogę.

Po piwnicy rozszedł się donośny trzask pękającej kości. Zanim rozpłynął się w powietrzu, Shade był już przy niej, wpadając do klatki. Zatrzasnął drzwiczki, i choć wcale ich nie zamknął, Runie to nie przeszkadzało. Transformacja całkiem przejęła nad nią kontrolę. Tak samo jak pożądanie. Shade stał przed nią na dwóch pokrytych czarnym futrem nogach. Był masywnym, pięknym stworzeniem, równie podnieconym co ona. Rzucił się na nią, a ona zrobiła unik w bok. Choć bardzo go pragnęła, pozostał mu jeszcze jeden test do zaliczenia. Ją również musiał pokonać. Jego głęboki warkot przetoczył się przez nią echem jak intensywna pieszczota. W tej chwili była tylko masą szalejących hormonów, czując jak jej wnętrze spazmatycznie zaciska się w głębi łona. Mimo to, gdy Shade wyciągnął rękę w jej stronę, zamachnęła się na niego z pazurami. W ułamku sekundy znalazł się na niej. Warknęła, próbując pochwycić go zębami, ale zacisnął szczęki na jej karku i unieruchomił w miejscu. W przypływie resztek sił, rzuciła się w bok, momentalnie go z siebie zrzucając. Oboje uderzyli w ścianę klatki. Zwycięstwo Runy okazało się krótkotrwałe. Sekundę później Shade dopadł ją i nakrył swoim ciałem, wypełniając ją jednym, gładkim, potężnym pchnięciem. Ekstaza przeszyła ją jak błyskawica, będąc czymś znaczenie więcej niż tylko seksualnym pożądaniem. Bez względu na więź, to Shade był jej prawdziwym kochankiem. Z ich gardeł wyrwał się skowyt, zapowiedź ekscytującej nocy. Shade obudził się nagi, poraniony i kompletnie wyczerpany. Obejmował Runę, która poruszyła się, gdy się przeciągnął.

Krzywiąc się z powodu bolących mięśni i stawów, pogładził skórę jej ramienia. Oczy miał nadal zamknięte, głównie dlatego, że zamierzał spać jeszcze tak przez tydzień. Ostatnie trzy noce i dni były najbardziej wyczerpujące w całym jego życiu. Nie żeby na cokolwiek narzekał. Razem z Runą kochali się bez przerwy zarówno w ludzkiej postaci jak i w ciałach wargów, robiąc sobie przerwy wyłącznie na posiłek. Ktoś, prawdopodobnie Tayla albo Eidolon, zostawił im pierwszej nocy świeże mięso - Shade nie pamiętał, żeby któreś z nich przychodziło tam, żeby zabrać ciała rywali, których pokonał i zamknąć drzwi klatki, aby on i Runa nie uciekli, ale cieszył się, że tak było. Nie miał wątpliwości, że naoglądali się wystarczająco dużo zwyczajów godowych wilkołaków. E nigdy nie pozwoliłby, aby Shade przechodził przez to sam. Jedwabista skóra Runy pod jego dłonią zrobiła się gorąca. Praktycznie parzyła go w rękę. Z trudem otworzył oczy. Wzrok miał zamglony, a fakt, że włosy Runy zasłoniły mu twarz, w niczym nie pomagał. Pojękując, wsparł się na jednym łokciu. - Mmm. - Ziewnęła. - Co robisz? - Ja... - Zamarł w bezruchu. Oddech uwiązł mu w gardle. Jej lewe ramię... niech to diabli. Runa rzuciła mu zaniepokojone spojrzenie ponad ramieniem. - Stało się coś? Shade nie mógł oderwać wzroku od jej ramienia. - Masz znaki. Masz moje znaki spojenia. - Poważnie? - Usiadła, a jej uśmiech trafił go prosto w serce. - Och, łał. Są prawdziwe, racja? - Nakryła dłonią jego dłoń, splatając z nim palce, gdy razem kreślili wzory na jej skórze. - Jesteśmy połączeni. - Tak. - Emocje sprawiły, że jego głos brzmiał tak, jakby połknął ciężarówkę tłuczonego szkła. - Od teraz należysz do mnie.

Jej ręka znieruchomiała. Spojrzała mu prosto w oczy. - Od zawsze należałam. Po prostu tego nie dostrzegałeś. - Przepraszam... Przycisnęła mu palec do ust. - Nie dostrzegałeś, bo twoje życie wisiało na włosku. Ucałował jej dłoń, tak czule jak tylko potrafił. - Zasługujesz na więcej niż to, co ci dałem. - Owszem - odparła mądrze. - Zasługiwałam. Ale podobnie jak ty, nie potrafiłam tego dostrzec. - Przesunęła palcami po jego osobistym znaku na szczycie dermoire. - Niewidzące oko. - Od zawsze zastanawiałem się, dlaczego to był mój symbol. E ma wagę, ale to dlatego, że urodził się wśród Judicia, więc to miało sens. Symbolem Wraitha jest klepsydra... zawsze żartujemy sobie, że to dlaczego, że jest niecierpliwy i nigdy nie zjawia się na czas. Ale mój... nigdy nie miał sensu. - Teraz jest otwarte. - Co masz na myśli? - Twój znak. Oko się otworzyło. Nie jest już niewidzące. Shade poczuł ukłucie pod powiekami. - Szalki wagi Eidolona były niewyważone, dopóki nie związał się z Taylą. - Z trudem przełknął ślinę, starając się nie zrobić czegoś tak beznadziejnego jak wybuchnięcie płaczem. - Minęło wiele dni zanim zauważył tę zmianę. - Więc teraz jest zrównoważony... a ty nie jesteś już ślepy. - Nigdy więcej. Runa przekręciła się na bok, przerzuciła nogę przez jego biodro i przyciągnęła blisko. Po ostatnich trzech nocach nie sądził, by mógł znów się podniecić - a przynajmniej nie przez najbliższy tydzień - ale sposób, w jaki jej nagie, rozpalone ciało ocierało się o niego, obudziło w nim reakcję, której nie mógł się sprzeciwić. Dzwonek telefonu zakłócił jego całkiem nieprzystojne myśli. - Nie odbieram - wymamrotał.

- Musisz. To dzwonek twojego brata. Shade wsunął Runę pod siebie i pozwolił, żeby odebrała za niego poczta głosowa. Eidolon będzie musiał poczekać. Wiadomość od Eidolona okazała się pilna, więc Shade i Runa wzięli prysznic, pochłonęli szybko śniadanie - przygotował jej naleśniki, bo nic nie smakowało lepiej od węglowodanów po trzech nocach jedzenia samego mięsa - a potem pojechali na jego harleyu do szpitala. Znaleźli Eidolona w jego gabinecie, wpatrującego się złym wzrokiem w stertę papierów na biurku. - Wreszcie dostałem raport inwentaryzacji z magazynu - powiedział bez żadnego powitania. - Mamy problem. Shade usiadł i posadził sobie Runę na kolanach. - Więc Roag uciekł stąd z czymś ważnym? - Gdy E pokiwał głową, Shade zaklął pod nosem. Ich brat zniknął na dobre, a mimo to nadal sprawiał kłopoty. Wiedzieli, że włamał się do magazynu mniej więcej w tym samym czasie, gdy próbował zabić Luca, ale dotychczas nie wiedzieli, co takiego zabrał. - Co to było? - Nie licząc innych rzeczy, Oko Etha i trującą nekrotoksynę. Okiem Etha była kryształowa kula służąca do wróżenia, ale to drugie... nazwa świtała mu w głowie, ale niezbyt jasno. - Co to takiego? - Trucizna, na którą nie ma żadnego lekarstwa. Shade uniósł brew ze zdziwienia. - I niby dlaczego ją miałeś? - Dlatego, że odkryłem, iż w mikroskopijnych ilościach leczy dżumę u demonów Trillah. Piekło i szatani. - Domyślam się, że Roag nie chciał jej zdobyć po to, aby pójść na misję humanitarną, żeby uratować Trillah przed chorobą, która dotyka jednego na tysiąc co każde sto lat.

- Tak myślisz? Ciepła dłoń Runy dotknęła jego szyi. Zaczęła rozmasowywać mięśnie, które powoli ogarniało napięcie. - Cóż, drań nie żyje. Nie może nikogo skrzywdzić. - Obyś miał rację - powiedział Eidolon, a potem przewrócił oczami, słysząc rozbawione parsknięcie Shadea. - Tak, wiem. Popadam w paranoję. - No co ty, nie chrzań. E rzucił mu poważne spojrzenie. - Chyba musisz pobzykać. Eidolonowi zaświeciły się oczy, a Shade wiedział, że jego brat myślał teraz wyłącznie o Tayli. Pocałował Runę w kark, bo doskonale rozumiał jak to jest mieć głowę zaprzątniętą seksowną, cudowną kobietą. Która siedziała akurat na jego kolanach. I jego... - Dlaczego E znowu popada w paranoję? Shade uniósł wzrok i zobaczył stojącego w drzwiach Wraitha, opierającego się ramieniem o futrynę. Ramiona skrzyżował na piersi i... niech to szlag. Widzieli go po raz pierwszy od miesiąca, co nie było niczym niezwykłym. Niezwykłe było jednak to, że Wraith miał na twarzy znak dermoire. Przeszedł przez sgenesis. O cały rok wcześniej. Zapadła cisza, a dłoń Runy znieruchomiała na szyi Shade'a. - Sukinsyn - mruknął Shade. Eidolon odchylił się na krześle, krzyżując ramiona na piersi. Na jego twarzy malowała się powaga. - Chcesz nam o czymś powiedzieć? Wraith wzruszył ramionami, jakby to wszystko było żartem. - Pamiętacie czarodziejkę, która zdradziła mi zaklęcie przenoszące klątwę Shadea? Pomogła mi przejść przez sgenesis. Oczywiście, za pewną cenę.

Po chytrym uśmieszku na twarzy Wraitha, Shade domyślił się, jaka to była cena. Chciał wiedzieć, dlaczego się zgodził, ale dobrze wiedział dlaczego. Jako wolny Seminus robiący to, do czego był stworzony ich gatunek, miałby na głowie bardzo nieliczne troski prócz jednej zapładniania kobiet. Wraith żył w piekle przez ostatnich dziewięćdziesiąt dziewięć lat, i choć Przemiana nie mogła wymazać przeszłości, mogła sprawić, że będzie się wydawała znacznie bardziej odległa. Nie mając czasu na myślenie i z głową pełną myśli o tym, jak znaleźć następną kobietę, w pewnym sensie Wraith byłby wolny. Cholera. Shade był zszokowany, że Wraith pofatygował się osobiście, by wpaść do szpitala. - Dlaczego ma znak na twarzy, a nie na szyi? - Palce Runy prześlizgnęły się po gardle Shadea, a on sam prawie zaczął mruczeć jak kot. - Dlatego, że nie ma partnerki. - I tak już pozostanie - odparł Wraith, kierując wzrok na Runę, która zdjęła kurtkę. - Hej, ona ma znaki! Eidolon odwrócił głowę. - Jakim cudem? - Fajnie, co? - Shade uniósł pokrytą znakami dłoń Runy do ust. - Nie mam pojęcia jak to się stało. Ani dlaczego. Obudziliśmy się tego ranka, a one już tam były. - Zeszłej nocy była pełnia - zaczął się zastanawiać na głos Wraith, a potem to on zmarszczył brwi, spoglądając na Runę. - Byłaś w rui? Na policzkach Runy wykwitły szkarłatne rumieńce. Shade pogłaskał ją po ramieniu, błądząc palcami po nowych znakach, i odpowiedział za nią. - Tak. Na dowód mam pieprzone blizny na plecach. Czemu pytasz? Wraith pokręcił głową.

- Luc powiedział mi o tym kiedyś. Że wargi mogą się połączyć tylko wtedy, gdy samica jest w rui i zajdzie w ciążę. Shade poczuł, jak oddech więźnie mu w gardle. - Możliwe, że tego nam brakowało do utworzenia więzi. - Chcesz powiedzieć, że... - szepnęła Runa. - Przekonajmy się o tym. - Dłoń Shadea trzęsła się, gdy ujął w nią jej rękę. Jego dermoire zamigotała, a wzdłuż ramienia rozlała się fala ciepła, gdy jego moc wniknęła w jej ciało. Wędrował przez jej układ krwionośny, aż w końcu dotarł do łona. Wstrzymał oddech badając - i znalazł to, czego szukał. Zapłodnione jajeczko. - Shade? Musiał przełknąć gulę w gardle zanim zdołał cokolwiek powiedzieć. - Wraith ma rację. O Boże, będziemy rodzicami. - Urwał, docierając mocą do kolejnego jajeczka. I kolejnego. - Są aż trzy. Będziemy mieli trójkę dzieci. Po wyrazie oszołomienia na twarzy Runy, nie potrafił powiedzieć czy cieszyła się z tej wiadomości czy nie, ale on uśmiechał się jak idiota. Synowie. Będzie miał trójkę synów. - Gratulacje, bracie - powiedział Wraith, poklepując go po plecach w drodze do wyjścia. - Lepiej że padło na ciebie niż na mnie. To mówiąc, wyszedł. Eidolon ruszył zaraz za nim, zmartwiony jego nowym stanem. Wraith przypominał odbezpieczony granat gotowy eksplodować w każdej chwili. Zatrzymał się jednak w drzwiach i powiedział: - Cieszę się razem z tobą, stary. Tylko nie proś mnie potem, żebym został niańką. - Eidolon uśmiechnął się i opuścił pokój. Shade wziął drżący oddech i ujął w dłonie twarzy Runy. - Nie masz nic przeciwko temu? Przeciwko wszystkiemu, co stało ci się z mojego powodu?

Powolny, radosny uśmiech rozjaśnił jej twarz. - Nie mam absolutnie nic przeciwko, Shade. Po raz pierwszy w życiu zaczynam żyć. I to ty mi to dałeś. - Dotknęła palcem swojej dermoire. Wygląda na to, że nadal jesteś przeklęty. Twoją klątwą jest bycie ze mną do końca twoich dni. - Mogę z tym żyć - powiedział załamującym się głosem, znów czując ukłucie pod powiekami. Runa udowodniła, że jest w nim tyle dobra, choć sam wierzył, że nie ma go w sobie wcale. Miłość do Runy była najlepszą klątwą ze wszystkich.