Jones Carrie Pragnienie 2 Zniewolenie

WSKAZÓWKA Królowie piksów zostawiają po sobie podobny do brokatu pył. Ponoć to część ich duszy. Nie jestem pewna, czy oni w ogóle mają duszę, ale staram się myśleć pozytywnie.

Wyobraźcie sobie, że naprawdę istnieją uczniowie, którzy lubią zajęcia wychowania fizycznego. Ogólnie uważa się, że raczej chrząkają, niż mówią, i są mistrzami w sztuce pocenia. Najczęściej noszą wypasione sportowe ciuchy i rzucają teksty w stylu:„Koleś, rozniesiemy to boisko w drobny mak”. Ale chociaż wcale nie pasuję do tego opisu, przyznaję się, że jestem jedną z tych dziwnych osób, które uwielbiają wf. A to dlatego, że na te lekcje chodzę z Nickiem. Jednak teraz niezbyt fascynuje mnie siedzenie w lodowatej sali gimnastycznej i słuchanie o zasadach gry w ping-ponga, ponieważ jestem zbyt zajęta zamartwianiem się na śmierć. Trener Walsh zebrał nas w półkręgu; przed chwilą zakończył przemowę na temat koordynacji ręki ze wzrokiem, a także wprowadził nas w zawiłe zasady serwowania. By się ogrzać, przytulam się do mojej najlepszej przyjaciółki Issie. Wciąż szczękam zębami. Choć trener zaraz skończy część teoretyczną zajęć. Nicka wciąż nie ma. Nie chcę się o niego martwić. Chcę tylko, żeby był bezpieczny. Przyciskam się jeszcze mocniej do drobnej Issie, jakby to miało mi jakoś pomóc. A może Nick leży gdzieś w lesie poraniony i połamany? Może krwawi i umiera? Może... Łapię szczupłą rękę Issie i pytam szeptem: – Gdzie on jest? – Po prostu trochę się spóźnia. – Issie podskakuje na palcach, próbując mnie uspokoić. Nie odsuwa się. Issie jest fajna, jeśli o to chodzi. Lubi bliski kontakt z ludźmi. – Nic mu nie jest. Za każdym razem, kiedy któreś z nas się spóźnia, ty wyobrażasz sobie najgorsze. Nie wolno ci tak myśleć.

– Nie wyobrażam sobie, że nie żyje – zaprzeczam, ale właśnie to mam przed oczami: obraz Nicka, który wykrwawia się na śmierć, leżąc w lesie, na śniegu. A nad nim krążą kruki. Z jego pięknej piersi wystaje strzała piksów. Dokładnie to samo podejrzewałam, gdy w zeszłym tygodniu spóźniał się Devyn. – Jesteś absolutną i totalną paranoiczką. – Is całuje mnie w policzek w ten swój uroczy przyjacielski sposób. – Ale i tak cię kocham. – Po prostu martwię się o innych – szepczę. – Czuję się taka bezradna, jeśli to nie ja jestem tam, w lesie. Trener Walsh zauważa, że rozmawiamy. – Dziewczyny, słuchajcie uważniej. I żadnego całowania. Pozostali uczniowie zaczynają chichotać. Puszczam pokrytą gęsią skórką rękę Issie. Robi mi się gorąco, co oznacza, że weszłam w tryb rumieńców. Nick twierdzi, że mój tryb rumieńców jest uroczy. Schylam się i upewniam, że na kostce wisi bransoletka, którą mi podarował. To cienki złoty łańcuszek z zawieszką w kształcie delfina. Przypomina mi o Charlestonie, bo tam mogłam oglądać delfiny na żywo. Obok delfina znajduje się serduszko, które przypomina mi o miłości – może to banalne, ale prawdziwe. Strasznie się boję, że zgubię bransoletkę, ale tak ją uwielbiam, że nie jestem w stanie jej zdjąć. – Zapłacę za więcej! – drze się jakiś palant. Powinnam wiedzieć, jak się nazywa, ale wciąż nie wszystkich tu znam. Mieszkam w Maine od niedawna i mam problem z zapamiętywaniem imion. Siedzący na wózku Devyn wskazuje wrzeszczącego kolesia, który jest od niego chyba jakieś trzy razy cięższy. W oczach trenera dostrzegam ironiczny błysk, ale nie odzywa się, ignoruje nas i zaczyna dzielić na grupy. Issie, Devyn i ja kulimy się obok siebie na środku lśniącej podłogi. Przejeżdżając po niej czubkiem tenisówki, poprawiam spodenki. – Gdzie on jest? – pytam już głośno, bo trener zdążył się oddalić. Oczy Devyna wyrażają spokój. Jest najbardziej opanowany z nas, ma analityczny umysł i ostatni wpada w panikę – dlatego też między innymi Issie (nieoficjalnie) się w nim kocha. – Patroluje teren, Zaro, nic więcej. Na pewno lada moment tu będzie. Pewnie coś go zatrzymało. – Nie powinien wychodzić sam – mruczę pod nosem.

– Tylko mu tego nie mów. – Devyn wyciąga ręce wysoko nad głowę, jakby rozpościerał skrzydła. Nawet siedząc na wózku, zajmuje dużo przestrzeni i cały czas się porusza, jakby miał zamiar odlecieć. – W jego naturze leży samotne wędrowanie. – Wiem – mamroczę. Ostatnio Devyn sporo mi opowiedział o naturze Nicka. Nick zmienia się w wilka. A wilki... Cóż, są drapieżnikami, ale także chronią innych. Śpią zbite w gromady. Same się o siebie troszczą. Są inne niż ludzie. Devyn przestaje się rozciągać. – Ich DNA jest po prostu inne. – I nie mają męskiego kompleksu bohatera – dodaje Issie. Podskakuje, dotykając palców u nóg. Koszulka z króliczkiem podjeżdża nieco do góry, odsłaniając jaskrawopomarańczową bieliznę. – Czyż to nie przydatna wskazówka do poradnika? „Jeśli zadajesz się z piksami, nie możesz mieć kompleksu bohatera”. Devyn i ja zaczęliśmy bowiem pisać poradnik. Zatytułowaliśmy go Jak przetrwać atak piksów, co jest oczywiście kopią tytułu książki o zombie, ale pomyśleliśmy, że trzeba dać ludziom jakieś pożyteczne wskazówki na wypadek, gdybyśmy kiedyś zdecydowali się ujawnić. A tak naprawdę to pewnie anonimowo wrzucimy poradnik do Internetu. Kilka miesięcy temu nie wiedzieliśmy nawet, że piksy istnieją. A teraz jedyne, co robimy, to próbujemy je powstrzymać. – Dodam to zdanie – rzuca Devyn i zwraca uwagę na jakieś poruszenie w drzwiach. Do sali wpada lodowate powietrze. Zima w Maine to nie przelewki. Do sali wchodzi Nick i moje serce prawie przestaje bić. W spodenkach i ciemnozielonej koszulce jest wręcz absurdalnie przystojny. Wydaje się, że tacy piękni ludzie są delikatni, wręcz nierealni. Ale Nick jest prawdziwy – prawdziwe są jego ciemna cera, ciemne włosy i oczy. No dobrze – brwi, tak jak nos Devyna, są dość spore, a gdy przyjrzeć się z bliska, usta wydają się nieco krzywe. Całowałam je. Czułam oddech Nicka na uchu i wiem na pewno, że był prawdziwy, nawet jeśli mój ukochany jest wilkołakiem. Gdy

podchodzi

bliżej,

dostrzegam

potężne

usprawiedliwieniem w stronę trenera, woła: – Przepraszam za spóźnienie! Mam tu papier.

mięśnie

jego

nóg.

Machając

– Nie ma sprawy, kolego! – odkrzykuje trener. On i Nick są prawie kumplami. Nick wkłada zwolnienie – zapewne fałszywe – do kieszeni. Choć stoimy daleko od siebie, czuję jego zapach. To chyba feromony, które wydzielają faceci, by przyciągnąć dziewczyny. Widocznie feromony Nicka mają zaprogramowane moje imię i atakują całą masą. – Zaczynasz się rozklejać – zauważa Issie śpiewnym głosem i delikatnie mnie szturcha. Odwraca się do Devyna, który uśmiecha się jak wariat i siedząc spokojnie, przygląda się sytuacji. – Dev, spójrz tylko na Zarę. Znów ma maślane oczy. Gdy zaś sama Is obdarza przyjaciela zakochanym spojrzeniem, on rzuca w odpowiedzi: – Tak. Szczenięca miłość. To oczywiste. Same hormony. – To nie hormony – prostuję z udawanym oburzeniem. Ale Dev tylko się śmieje. Widzimy, jak macha do niego Cassidy – dziewczyna, z którą podobno kiedyś chodził, w czwartej klasie. Uśmiechając się, odwzajemnia pozdrowienie. Issie cała sztywnieje, ale kiedy chcę jej powiedzieć, że Cassidy nie jest przecież żadną konkurencją, podchodzi do nas Nick. Obejmuje mnie i przyciąga do siebie. Instynktownie przywieram do jego piersi. Nie mogę nic na to poradzić. Wdycham te nieszczęsne feromony, aż zaczyna kręcić mi się w głowie. Czuję las, czyste powietrze i ciepło. I pocałunek w czubek głowy. – Hej, wy tam! Żadnego obściskiwania! – Trener Walsh podchodzi bliżej, dzierżąc rakietki do ping-ponga i zestaw piłeczek. Palce Nicka na sekundę zaciskają się wokół moich, ale od razu puszczają. – Wasza czwórka – rzuca trener. – Tenis stołowy, zapraszam. Ostatni stół. Dasz radę, Devynie? Devyn kiwa głową i sięga po kule. Jeszcze miesiąc temu nie mógł nawet stać, a teraz zaczyna powoli chodzić. Lekarze mówią, że to cud. Ale my znamy prawdę. Devyn, tak jak Nick, jest tylko w połowie człowiekiem. Należy do zmiennokształtnych – może zmieniać się w zwierzę, orła, i dzięki temu szybciej zdrowieje, a rany lepiej się goją. To, co zwykłego człowieka by sparaliżowało, jego nie pokona. A jednak nie potrafi ukryć frustracji, że proces zdrowienia postępuje tak wolno. Czasem aż zaciska zęby ze zniecierpliwienia. Is podaje mi rakietkę i szepcze: – On kiedyś byl mistrzem ping-ponga.

– Jak można być mistrzem czegoś takiego? – Uśmiecham się. – Tylko popatrz – odpowiada z przekonaniem i podaje drugą rakietkę Nickowi. – To dzięki ptasiej naturze – wyjaśnia Nick. – Dobra koordynacja ruchowa. – Nabijacie się ze mnie? —– prycha Dev. Trzyma już rakietkę w odpowiedniej pozycji, tak jak uczył nas trener. – Pewnie. – Is zaczyna uwodzicielsko trzepotać rzęsami. – Nabijamy się. – Nie chodzi o koordynację ręka-oko, ale o to, by przewidzieć, dokąd poleci piłeczka i posłać ją tam, gdzie się chce – tłumaczy Devyn. – Podobnie jest w życiu. Chodzi o cel i kierunek. Nie można się o to martwić, trzeba tylko planować, przewidywać i reagować. Issie prawie puchnie z dumy. – Czytałem ostatnio o związkach piksów z mitologią skandynawską – Devyn zmienia temat. – Ciekawe rzeczy. Ale dość niejasne. – Powiesz nam? – Nick serwuje pierwszy. Dev odbija piłeczkę. – Jeszcze nie teraz. Zaro, chciałbym do poradnika dopisać rozdział o mitologii. Zgadzasz się? – Jasne. – Obracam rakietkę i skubię prasowankę na starej koszulce z U2. Nick znów odbija piłeczkę, Devyn odpowiada z woleja. Mała jaskrawopomarańczowa kulka przelatuje z jednej strony na drugą tak szybko, że ledwo ją dostrzegam. Słyszę tylko charakterystyczny dźwięk, gdy odbija się od twardego stołu. Odsuwam się, Issie także, ale chłopcy nawet tego nie zauważają. – Dlaczego się spóźniłeś? – pytam Nicka. – Patrol. – Ruchem nadgarstka posyła piłkę w stronę Devyna, który natychmiast ją odbija. – To wiemy, bohaterze. – Issie podbiega do stołu, jakby uważała, że uda jej się dosięgnąć piłeczkę. – Ale się spóźniłeś. Wpatrujemy się w niego wszyscy, lecz Nick odwraca wzrok. – Miałem przygodę – odpowiada po chwili, marszcząc czoło. Devyn nie trafia w piłeczkę, która odbija się od stołu i spada na bok. Issie rzuca się, by ją złapać, ale piłeczka toczy się po lśniącej podłodze pod inny stół.

Odgarniam włosy z twarzy, by lepiej przyjrzeć się Nickowi. Jest tu – cały i zdrowy. – Wszystko w porządku? – pytam. Napotykając mój wzrok, rozkłada szeroko ręce, jakbym chciała go przeszukać. – Oczywiście. Issie przynosi piłeczkę i podaje ją Devynowi, by zaserwował, choć to nie jego kolej, bo przegrał ostatni punkt. – Cassidy przesyła ci liścik – oznajmia smutnym głosem. – Dzięki. – Dev wkłada kartkę do kieszeni, poprawia kule i pochyla się nieco do przodu, ale serwuje idealnie w poprzek stołu. Piłeczka odbija się przede mną, lecz dostrzegam ją dopiero wtedy, gdy Nick odbija ją za mnie. Po drugiej stronie stołu Issie krzyżuje ręce na piersi i wbija wzrok w podłogę. Przeraża ją myśl, że Dev może lubić Cassidy. Dziewczyna jest nawet miła, lecz daleko jej do fantastycznej Issie. – O czym gadacie? – pyta. – O tym, dlaczego się spóźniłem. Spotkałem piksa – odpowiada Nick. – Ale dałem sobie radę. Nick uderza piłeczkę trochę za mocno, a ona odbija się od stołu i uderza w ścianę po drugiej stronie sali, niedaleko Cassidy. – Tę chyba odpuszczę – oznajmia Issie. – Spotkałeś się z piksem i nie wezwałeś... – zaczynam prawie piszczeć z irytacji – ...nie wezwałeś pomocy? Nick z typowym dla siebie spokojem odpowiada: – Wszystko działo się za szybko, skarbie. – Nie mów tak do mnie – proszę poważnie. – Znasz zasady. Wzywasz pomoc, jeśli wiesz, że

się

spóźnisz.

Ta

zasada

obowiązuje

nas

wszystkich,

bo

wszyscy

jesteśmy

w niebezpieczeństwie. – Hm, cóż – mamrocze Issie – może jednak pójdę po tę piłeczkę, bo jeszcze zacznę wykład o tym, że faceci używają określenia „skarbie”, gdy nie potrafią poradzić sobie z silniejszą kobiecą naturą i robią się zazdrośni. Ups! Już zaczęłam. Zaraz wracam.

– Issie ma problem, zawsze unika konfrontacji – ocenia Devyn, jakbyśmy tego nie wiedzieli. – Nie potrzebowałem pomocy. – Nick ignoruje nasze komentarze i zwraca się do mnie. W jego oczach widzę dobroć, ale głos wydaje się całkiem poważny. – Nie było na to czasu. – Zawsze jest czas – upieram się. – By wysłać SMS, wystarczą dwie sekundy. Is wraca z piłeczką. – Już po kłótni? Przytakuję, choć to nie do końca prawda. Nick musi przestać podejmować niepotrzebne ryzyko i ja powinnam sprawić, że to zrozumie. Ale teraz nie czas na to. Jesteśmy na wuefie. Bez żartów. Trącam biodrem Nicka i znów ustawiamy się we właściwych pozycjach. – To ja mam rację – upieram się. – Taak, już po kłótni – zapewnia Devyn. Is uśmiecha się do niego. – Serwuję. – I nie trafia w piłkę. – Hm. Może ty serwuj. Devyn robi, co trzeba, i rzucam się do piłeczki, ale to Nick odbiera ją pierwszy. – Wybacz – mruczy. Z irytacją wznoszę oczy do nieba, bo chłopcy znów zaczynają grać sami. Próbuję śledzić tor lotu piłeczki, ale nie potrafię przewidzieć jej kierunku, a tym bardziej zmusić, by leciała tam, gdzie chcę. I nie mogę powstrzymać się od cichego komentarza: – Ciągle zgrywasz bohatera, aż w końcu coś ci się stanie. Nick przestaje grać i patrzy na mnie uważnie. – Ty miałaś lekcje, a ja wolną godzinę – przypomina łagodnie. – Ale zasady są takie, że gdy widzisz piksa, wzywasz wsparcie – przypomina Issie. – Nie chcę się kłócić, lecz taki jest protokół postępowania. Kurczę, ale to fajne określenie. To Devyn je nam podsunął. Ale słowa nie mają znaczenia. Liczy się to, że mamy wyłapywać wszelkie zabłąkane piksy w naszej okolicy. Łapiemy je i wsadzamy do wielkiego domu, który otoczyliśmy żelazem. Dom stoi w lesie i kryje go czar, coś jakby zaklęcie, przez które ludzie nie widzą, co naprawdę się tam znajduje. Nie bardzo podoba mi się pomysł więzienia kogokolwiek, ale nie znalazłam lepszego rozwiązania. Piksy były niebezpieczne. Zabijały chłopców, ale je powstrzymaliśmy. Trawiło je pragnienie i dlatego wymknęły się spod kontroli króla. W społeczeństwie piksów obowiązuje hierarchia. Król i większość okolicznych

Piksów wciąż są uwięzieni, ale od czasu do czasu z innych miejsc przybywają pojedyncze osobniki. Nie wiemy dlaczego. Wiemy jednak, że je także musimy powstrzymać.

WSKAZÓWKA Piksy nie wyglądają wcale tak, jak psotna wróżka z Piotrusia

Pana.

Nawet

jeśli

czasami

wkładają

podobne

ubrania.

Przecież coś muszą nosić.

Zamiast pójść na lunch do szkolnej stołówki, Devyn i ja bierzemy kanapki i ruszamy do biblioteki, by poszukać nowych informacji. Macham na przywitanie bibliotekarce, której imię wciąż zapominam, a to wstrętne, bo jest dla mnie bardzo uprzejma, po czym kładziemy nasze laptopy na jednym z wypolerowanych drewnianych stołów. Drewno jest tak jasne, że prawie żółte. Devyn uderza głową o kant blatu, gdy próbuje podłączyć zasilacz do prądu. – Au! – Upuszcza kabel na ziemię. – Daj, ja to zrobię. – Podnoszę wtyczkę. – Dzięki. – W powietrzu przeskakują impulsy elektryczne. – Nie ma sprawy. Biblioteka jest w połowie zapełniona uczniami. Zamiast szeptać, wszyscy wbrew przepisom wrzeszczą na cały głos. Wokół jakiejś dziewczyny i jej komputera rozsiadła się grupa chichoczących koleżanek. Słyszę kliknięcia – chyba się fotografują. Jakiś chłopak w ciemnym ubraniu pochyla się nad monitorem. Dwóch innych, kawałek dalej, pisze coś bardzo szybko, ale nie wiem, czy pracują, czy grają. Dev i ja przyszliśmy, by poszukać informacji do naszej książki o piksach – a to niełatwe. Większość rzeczy, które znajdujemy w sieci, dotyczy pixies – psotnych wróżek podobnych do Dzwoneczka – albo założonego w 1986 roku w Bostonie zespołu rockowego. – Dlaczego wciąż trafiam tylko na Piotrusia Pana albo strony z muzyką? – niecierpliwię się. – Spokojnie. Otwieram kolejną stronę i rzucam okiem.

– Dobra, mój spokój doprowadził mnie do strony, której autorka próbuje zrobić doktorat, chce spędzić emeryturę w Szkocji i ma wyraźną słabość do obrazków kobiet pracujących w bardzo krótkich spódniczkach. – Daj popatrzeć. – Zaciekawiony Devyn podnosi wzrok. – Może sama też takie nosi? – Wątpię. – Nigdy nic nie wiadomo. – Odsuwa się od komputera i odrywa kawałek kanapki. Przez ostatni miesiąc sprawdziliśmy jakieś dwadzieścia blogów, które miały opowiadać o piksach, jednak żaden tak naprawdę o nich nie mówił. Większość autorów po prostu lubi powieści fantasy – super, tyle że my szukamy czegoś innego. – Mam już dość. Chciałabym w końcu coś zrobić, wykazać jakąś aktywność. Dev milczy, gryząc kolejny kęs kanapki, i po chwili odpowiada: – Zbieranie informacji to właśnie aktywność. Nie mogę powstrzymać parsknięcia. – Tak samo patrolowanie. Uśmiecham się bezwiednie, słysząc wibracje mojej komórki. – Nick? – pyta Devyn. – Kiedy widzieliście się ostatnio? Pięć minut temu? – Pięć minut – wciskam klawisz telefonu, by odebrać wiadomość – to bardzo długo. Słyszę westchnienie irytacji. – Co pisze? Kocham Cię, skarbie – Cicho bądź. Pisze: Spotkajmy się przy poezji. – Podskakuję na krześle, rozglądając się. – Jest tutaj. – Chcesz się wykręcić, co? – Devyn zaczyna się śmiać. – Pewnie – rzucam, próbując sobie przypomnieć, gdzie znajduje się dział poezji. – I tak lepiej niż ja radzisz sobie z wyszukiwaniem informacji. – Nieprawda. Ruszam w stronę ostatnich rzędów półek, ale zatrzymuję się jeszcze na chwilę i pochylając nad Devynem, mówię szeptem: – Poszukaj „inwazja Piksów”. Jest ich tu nagle zdecydowanie za dużo, to nienormalna sytuacja.

– Dobry pomysł. Szybkim krokiem mijam biurka bibliotekarek, gdzie jedna z nich opowiada bodajże o sporządzaniu bibliografii, i wchodzę między rzędy „Proza Ca-Cz”. Skręcam w prawo, gdzie półki sięgają do samego sufitu – czasem trzeba wchodzić po małej drabince. Jak na szkolną bibliotekę, zbiory są tu naprawdę ogromne. Wydaje mi się – choć nie jestem pewna – że poezja znajduje się na samym końcu, w lewym rogu. Moja komórka znowu się odzywa. Idziesz – odczytuję wiadomość. Tak cierpliwości – odpowiadam. W bibliotece unosi się zapach książek – starych i nowych – kawy oraz bajgli. Jasne światło wpada przez rzędy wysokich okien, zalewając całą bibliotekę pięknym złotym blaskiem. Skręcam za róg. Nick uśmiecha się, opierając o wielki szary kaloryfer. Jego gruby czarny sweter przytula się do ściany. Przez chwilę chciałabym być tą ścianą. No dobra, dłużej niż przez chwilę. – Cześć – rzuca. – Cześć. – Odwzajemniam uśmiech. – Myślałam, że zrezygnowałeś z lunchu, żeby razem z Issie patrolować teren. – Skłamałem. – Nick przykuca i podnosi mały czarny plecak, który widzę po raz pierwszy. Wyciąga z niego plażowy ręcznik i zaczyna rozkładać go na podłodze. – Daj, pomogę ci. – Łapię za brzeg jasnoniebieskiego materiału z wyszytą falą. Palce moje i Nicka dotykają się i choć czujemy przepływający ładunek elektryczny, nie odsuwamy dłoni. – Elektrostatyka – mruczy Nick. Patrzę, jak jego usta poruszają się powoli, gdy wypowiada to słowo, jakby mnie całowały. Sama słodycz. Pochylam się do przodu, ale on podnosi palec, zatrzymując mnie. – Momencik. Usiądź na ręczniku, skarbie. – Rządzisz. – Siadam pokornie. – Ty też lubisz rządzić. – Zgadza się – potwierdzam. Śmiejąc się, Nick wyjmuje plastikowy woreczek z czymś okrągłym i ciemnym w środku. Ciastka! Rzucam się do przodu. – Czy to...

– Czekolada i masło orzechowe – kończy zdanie. Wciąż wpatruję się w jego usta, ale otwieram woreczek. – Uwielbiam je! Mama często takie piekła. – Wiem o tym. – Skąd? – Powiedziałaś mi kiedyś. Nick siada obok mnie i zanim totalnie się wzruszę, wyjmuje jedno ciastko i podnosi je do moich ust, drocząc się. – Masz ochotę? Rozchylam wargi, a on wsuwa mi smakołyk do buzi. Odgryzam kęs, czując, jak słodycz rozpływa się na języku. – Mmm, pycha. Z uśmiechem odsuwa się odrobinę i szepcze: – Wiesz, że tu nie wolno jeść. – Ależ jesteśmy niegrzeczni. – Przełykam szybko herbatnik. – Bardzo. – Nick odgryza kolejny kawałek. – A wiesz, że za kilka tygodni będą tańce? – Bal Zimowy. Wszędzie w szkole wiszą plakaty. – Chcesz iść? Zastanawiam się całe pół sekundy. – Ubierzesz się ładnie? Nick kiwa głową. Przysuwam się odrobinę, opierając dłonie na ręczniku i zbliżając twarz do twarzy Nicka. W moim sercu pojawia się nagle dziwne ciepło, coś jak przyjemny pożar, gdy pytam: – Zatańczymy wolny kawałek? Kolejne skinienie. Nick delikatnie i tylko na moment rozchyla usta. Prawie natychmiast je zamyka – nic się nie stało. Nachylam się, jakbym chciała musnąć wargami jego wargi, i dodaję: – Przytulisz się do mnie? Będziemy tańczyli bardzo blisko siebie, a ty położysz rękę na moim karku i powoli zanurzysz ją w moich włosach i...

Nick już nie przytakuje, tylko schyla głowę, wplata palce w moje włosy i po chwili zatapiamy się w niekończącym się pocałunku. Jego wargi są jednocześnie delikatne i twarde. Nasze oddechy się mieszają. Wszystko inne nagle znika w mgnieniu oka. Zostajemy tylko ja, Nick, książki i ciastka. – Tego właśnie chcesz? – pyta, gdy w końcu odrywamy się od siebie. Oddycham głęboko i przysuwam usta do jego ucha. – Tego właśnie chcę. – A jeśli obiecam, że tak będzie, pójdziesz ze mną na bal? Siadam na piętach i odpowiadam: – Tak, jeśli obiecasz też, że nie będziesz sam chodził na zwiady. Nick przez moment milczy, a potem uśmiecha się i krzyżuje ręce na piersi. – Jesteś nieznośna, absolutnie i totalnie nie... – Za to mnie przecież kochasz, prawda? Rzuca we mnie herbatnikiem. – Za to i ponieważ mogę piec dla ciebie ciasteczka. Łapię ciastko lewą ręką. – Bardzo dobre powody. A chcesz wiedzieć, dlaczego ja cię kocham? – Bo piekę doskonałe ciasteczka? – Nick łamie jedno na pół i wkłada kawałek do ust. – Po części też – przyznaję, gryząc. – Ale nie tylko dlatego. Zabłąkany okruszek spada na dżinsy Nicka. Strącam go, gdy pyta: – Lubisz mnie tak torturować, co? – Dobrze, już nie będę. – Siadam po turecku i uśmiecham się. – Kocham cię za to, że tak się o wszystkich troszczysz, za to, że jesteś taki uparty, i za to, jak bardzo kochasz Issie i Devyna. Nick znowu się pochyla, całuje mnie w czoło, a potem po kolei w obie powieki. To najbardziej czułe pocałunki. Delikatne i szczere. – Ciebie też kocham, Zaro. – Bardzo, bardzo się z tego cieszę – wzdycham. I rzeczywiście tak jest. Pozostała część dnia mija raczej spokojnie. Po szkole Nick pracuje w szpitalu, a Issie i Devyn chodzą na francuski, więc idę pobiegać. Znów możemy spokojnie trenować, bo chłopcy

przestali ginąć. Na pewien czas szkoła wstrzymała treningi biegaczy, ponieważ Jay Dahlberg i młody Beardsley zostali porwani przez piksy. Oczywiście nikt nie wiedział, że to były piksy, wiadomo było tylko, że chłopcy znikają w lesie. Nawet teraz jedynie kilka osób ma świadomość, co naprawdę się wydarzyło – pozostali myślą, że grasował tu seryjny zabójca. Za każdym razem, gdy moja stopa uderza o ziemię, słyszę śmiech ojczyma. Ale bieganie po śniegu, nawet twardym i ubitym przez ratraki, jak w Maine, nie jest tak fajne, jak jogging na ulicach Charlestonu, gdzie się wychowałam, gdzie jest ciepło i wokół unosi się zapach kwiatów – również w zimie. Bedford w niczym nie przypomina Charlestonu. Mama przysłała mnie tu, bo nie potrafiłam pogodzić się ze śmiercią ojczyma. Trudno mi było przyzwyczaić się do Maine. W okolicy jest tylko nieco ponad sześć tysięcy stałych mieszkańców, a ocean to zimny i niebezpieczny wróg czający się za półwyspem. Wszystko jest zalesione, brudne i zimne. Nigdy nie byłam tu wiosną. Nagie gałęzie drzew wyglądają jak ramiona tonących błagających o pomoc. Wpatruję się w kolejne pnie, widząc w nich upiorne kształty. Ciemne węzły w miejscach, z których odpadły gałęzie, przypominają usta otwarte do krzyku. Mijam drzewa otaczające tor, skręcam ostro, wbiegając pod górę przy składzie budowlanym, i ruszam dalej. Myślę sobie, że byłoby lepiej, gdyby Devyn naprawdę nie lubił Cassidy, bo on i Issie tak idealnie do siebie pasują. Wiedzą o tym chyba wszyscy oprócz samego Deva. Nagle dochodzi do mnie jakiś dźwięk. Nieco zduszony, ale z pewnością ludzki. Mprhhh... Natychmiast dostaję gęsiej skórki. – Bzdura. Zatrzymuję się i nasłuchuję. Wyciągam telefon, wciskam jeden-jeden-dwa, ale nie łączę się. Bo co niby miałabym powiedzieć? „Halo, tu Zara. Jestem na trasie przy torach kolejowych, minęłam skład budowlany i wydaje mi się, że coś usłyszałam. Dostałam gęsiej skórki, a to oznacza, że... Hm, no cóż, to oznacza, że gdzieś w pobliżu jest król piksów". Jednak to nie może być prawda, ponieważ król piksów jest uwięziony w domu po drugiej stronie lasu, chyba że... – Wymyślasz, Zaro – mówię do siebie.

Mprh... Mruf.... Dźwięk dochodzi gdzieś z lewej strony. Podnoszę szybko głowę i rozglądam się, szukając śladów. Żadnych nie dostrzegam. Przynajmniej nie tych ludzkich. Jednak coś przyciąga mój wzrok. Schylam się i dotykam śniegu. Leży na nim jakiś pył, zaledwie odrobina, ale widzę, że lśni. Jednak nie mam halucynacji. Tylko królowie piksów zostawiają po sobie złoty pyłek. Zwykłe piksy? Prawie nigdy. Wiatr huczy wśród bezlistnych drzew. Jedna z gałęzi trzeszczy, jakby nie miała już siły i wolała złamać się i runąć na ziemię. Znam to uczucie. Mrmfl Dźwięk wydaje się głośniejszy i już wiem, co to – ludzki głos. Stłumiony, co oznacza, że ktoś najpewniej ma kłopoty. Wciskam w komórce klawisz przypisany Nickowi. Jest w pracy, dlatego nie odbiera. W szpitalu nie wolno korzystać z komórek. No jasne. Głupia. Włącza się poczta głosowa. – Cześć, to ja – mówię szeptem, powoli obracając się w poszukiwaniu napastnika. – Jestem koło składu budowlanego, niedaleko torów. Biegałam i wydawało mi się, że... Coś słyszałam. No dobra. Idę sprawdzić. Jeśli nie zadzwonię za chwilę, to znaczy, że jestem martwa. Czy coś. To pa. Mrpf. Powoli i ostrożnie przedzieram się przez skrzypiącą biel, podnosząc głowę i sprawdzając, czy na gałęziach czai się coś, co może mnie zaatakować. Wiem, jestem paranoiczką, ale brak instynktu samozachowawczego może być niebezpieczny dla zdrowia. Zaczynam myśleć o fobiach, to mnie uspokaja. Recytuję je sobie i robię się mniej nerwowa. Albuminurofobia – lęk przed chorobami nerek. Filematofobia albo filemafobia – lęk przed całowaniem. Genufobia – lęk przed kolanami.

Jednak i to nie pomaga. Jestem już w środku lasu, gdy zauważam, skąd dochodzi głos. To mężczyzna przywiązany do wielkiego świerka. Ma jasne włosy, usta zaklejone taśmą i ciało owinięte drutem kolczastym. Jedyne, co trzyma go w pionie, to ten drut i resztka silnej woli. Piksy prawie go zabiły. Chyba że to on jest piksem. Może to właśnie z nim walczył Nick? Ale przecież Nick nie związałby go tak sobie i tu nie zostawił, prawda? Odpowiedź brzmi: być może. Przeszywa mnie dreszcz. Chłopak patrzy na mnie błagalnym wzrokiem. Wygląda, jakby miał zaraz umrzeć. Piks nie piks, podbiegam bliżej. Zrywam z rąk rękawiczki, które lądują na ziemi obok stóp tamtego. Wyglądają jak czarna kałuża. Zaczyna padać śnieg, wielkie, ciężkie, wilgotne płatki wielkości mojego kciuka. Próbuję rozplatać drut, ale jest tak zimny i kłujący, że rani mi skórę. Odskakuję i zaciskam pięści, by chronić palce. – Mrf... Mmmm... – Zdesperowany głos pasuje do spojrzenia zielonych oczu. Podświadomie wiem, co chce, bym zrobiła. Rozkładam palce i wyciągam rękę. – Będzie bolało. Paskudnie się czuję, odrywając taśmę, ale robię to. Podważam krawędź paznokciem i pociągam. Taśma odrywa się z mlaśnięciem. – Załóż rękawiczki i mnie uwolnij – mówi niskim głosem z lekkim obcym akcentem, którego nie rozpoznaję. Jakby... irlandzkim. Ale to niemożliwe. – Proszę. Ona przyjdzie po... – Czy to piksy? One ci to zrobiły? Widziałam pył. Czy może ty jesteś piksem? Muszę wiedzieć. – Ogarnia mnie poczucie winy. Wiem, że piksy są złe, ale gdy widzę kogoś tak cierpiącego, nawet jeśli jest jednym z nich... Cóż, pewnie jest, ale to bez znaczenia. – Muszę wiedzieć, czy wciąż coś ci grozi. Wydaje się, że mówienie dużo go kosztuje. Powoli porusza ustami. – Co? Ona jest... Nie przygotowałem się na śmierć. – Nie umrzesz. – Podnoszę z ziemi rękawiczki i je wkładam. Ten chłopak jest piksem, wiem to, ale nie mogę tak po prostu pozwolić mu umrzeć. Czuję, jak mięknie mi serce. To

byłoby okrutne, zostawić go tu przywiązanego do drzewa, by czekał na śmierć. – Jeśli obiecasz, że mnie nie skrzywdzisz, ja nie pozwolę ci umrzeć. – Bardzo się staram, ale jeśli ona się pojawi, to... – Urywa, a po chwili krzyczy: – Uważaj! Odwracam się szybko. Rękawiczka upada na ziemię. Drugą ledwo zdążyłam założyć do połowy. Przede mną stoi kobieta. Drobnej postury, ale bardzo piękna. Ma długie, opadające na ramiona czarne włosy i ciemną skórę. Nie mogę powstrzymać westchnienia. – Proszę, nie pozwól jej mnie zabrać – szepcze chłopak, gdy zaczynam się cofać. – Nie pozwolę. – Jeszcze nie wiem, jak dotrzymam tej obietnicy. W nieznajomej kobiecie jest coś złowieszczego. Być może to uczucie wzmaga rycerski napierśnik, który przykrywa ciemnozieloną aksamitną suknię. A może coś innego – na przykład przerażająco intensywne spojrzenie. – Wiesz, że muszę cię zabrać, wojowniku. – Kobieta ma mocny głos, a jej oczy lśnią złowieszczo. Robi krok do przodu. Dostrzegam szczupłe i delikatne dłonie, lecz wyczuwam, że to złudna słabość. Podnoszę chuderlawe ramiona. – Momencik. Daj nam chwilę, dobrze? – Próbujesz mnie powstrzymać, mała? – rzuca ironicznie. – Słucham? Nazwałaś mnie „mała”? Sama do olbrzymów bynajmniej nie należysz – mówię. Chłopak za mną odzywa się z wysiłkiem: – Nie rób tego. Nieznajoma uśmiecha się i robi kolejny krok do przodu. – Moim świętym obowiązkiem jest zabieranie stąd upadłych wojowników. – Zabieranie dokąd? – Podnoszę rękawiczkę i cofam się, by znów zacząć rozplątywać drut. Podoba mi się, że potrafię zachowywać się tak swobodnie, jakby moje serce nie biło jak oszalałe, jakby ta kobieta nie miała wcale małych wystających kłów. – Do Walhalli. Zaczynam gorączkowo myśleć. Devyn opowiadał mi co nieco o skandynawskiej mitologii i chyba padło także i to słowo. Ale nie pamiętam, w jakim kontekście.

– Walhalla? – upewniam się. – Jak w skandynawskiej mitologii? Bo chyba mam rację, prawda? Bóg Odyn? O to chodzi? Kobieta rzuca się do przodu. Zamiast palców nagle wyrastają jej pazury. Jeden wbija się w mój policzek i rozcina skórę. Zimne okrutne oczy wpatrują się we mnie, a na jej rzęsach lądują płatki śniegu. – Jak śmiesz wymawiać na głos jego imię, ludzka istoto! – rzuca głosem przepełnionym złością. – Jesteś niczym, drobinką kurzu wobec jego istnienia. Draśnięcie jej pazura przeszywa całe moje ciało, nie tylko policzek. Mam wrażenie, że coś się we mnie zmieniło. Nagle czuję zawroty głowy i mdłości, ale jakoś udaje mi się oprzytomnieć, odwrócić wzrok i wbić go w związanego chłopaka. Wracam do rozplątywania drutu, który jest zawiązany na supeł. Ale ja dobrze radzę sobie z supłami. Nie odsuwam się, nie okazuję strachu. – Czyje imię? Odyna? – mamroczę. Kolczasty węzeł wreszcie puszcza. Szarpię i nieznajomy piks pochyla się do przodu. Doskakuję i łapię go, gdy próbuje stanąć prosto, i opiera się o mój bok. Obejmuję go i słyszę trzaskający pod naszymi stopami śnieg. Drzewa dokoła kołyszą się na wietrze. Kobieta syczy i zaczyna węszyć. Świat wokół jest zimny, szarawy, pozbawiony kolorów. Widzę jej oskarżycielskie spojrzenie. – Nie jesteś człowiekiem. – Oczywiście, że jestem. – Próbuję utrzymać piksa w pionie. Ona mruży oczy. – Nie... Nie w całości. – Wyraz jej twarzy się zmienia – teraz maluje się na niej obrzydzenie. – Jesteś kundlem, mieszańcem. Chłopak nagle sztywnieje, a potem zaczyna drżeć. Oboje szuramy nogami po śniegu, z trudem trzymając się prosto. Opieram go o twardy pomarszczony pień drzewa. – Jak sobie chcesz. – Oddycham głęboko, próbując nie zwracać uwagi na pazury i kły, które widzę przed sobą, a zamiast tego myślę o schowanym w skarpetce nożu. By go wyjąć, musiałabym puścić chłopaka. Mój umysł pracuje na pełnych obrotach, a jednocześnie staram się zachowywać swobodnie. Nie przestaję mówić: – Chciałam ci tylko oznajmić, że nie możesz go zabrać.

Kobieta krzyżuje ręce na piersi. – A to dlaczego? Na śnieg spada sosnowa szyszka. Wygląda dziwnie – ostre brązowe krawędzie na idealnej gładkości i bieli. Próbuję wymyślić jakąś sensowną odpowiedź. Ale to chłopak odzywa się pierwszy: – Nie możesz mnie zabrać, bo nie umarłem. Wciąż żyję. – Już niedługo. – Na twarzy kobiety pojawia się złowieszczy uśmiech. Widzę wysuwający się z ust język, na który spada płatek śniegu. Między drzewami szaleje wiatr. – Ależ oczywiście, że długo. – Wbijam w nią wzrok. – Zapewnię mu odpowiednią opiekę medyczną i szybko wyzdrowieje. – „Odpowiednią opiekę medyczną”? – Słyszę ironiczne parsknięcie. – Czy ty wiesz, kundlu, kim on jest? Spójrz na niego. – Nie nazywaj mnie tak. – Przecież nie masz siły. – Jej mina zdaje się mówić, że właśnie pokonała najsławniejsze supermodelki świata w walce o lukratywny kontrakt reklamowy. – Ledwo możesz go podtrzymać. Ma rację. Świat wokół czeka w milczeniu. Nieznośna biel okrywa nas całych, a śnieg nie przestaje sypać z zachmurzonego nieba. Pociągam nosem. Mam katar. Młody piks jęczy cicho. Słyszę w jego głosie smutek, cierpienie i rezygnację. Jest taki kruchy. Piks czy nie – potrzebuje mojej pomocy. – Nie poddam się – rzucam odważnie. Nieznajoma unosi brew, jakby zastanawiała się, co się, do diabła, tutaj wyrabia. Ja właściwie zastanawiam się nad tym samym, ale muszę raczej zebrać wszystkie siły, by utrzymać siebie i jego w pionie. Czuję, jak zimno przenika moje stopy, a potem ciało – do szpiku kości. – Skoro się wtrąciłaś – słyszę – być może naprawdę będzie żył. Milczę w oczekiwaniu. – Ale my chcemy go nagrodzić, nie karać – mówi łagodniej. – Przysięgam. Po śmierci będzie walczył u boku Odyna w bitwie wszech czasów. Słyszę, jak piks przez zęby wypowiada ostre, zdecydowane zdania:

– Nie jestem gotowy umierać. Mam tu coś do zrobienia. Nie. Mogę. Umrzeć. Z sosnowej gałęzi niczym z nieba spada kolejna szyszka. Uderza mnie w ramię i ląduje na ziemi. Odłamane kawałki przyklejają się do śniegu na jej drodze. Wiatr wieje coraz mocniej i jakby ze złością. Nieznajoma kobieta ani drgnie. – Rozumiem. – Nagle z jej pleców wyrastają pióra, a wściekłość zabarwia oczy na czerwono. Włosy zaczynają skręcać się w spirale i falują na wietrze. Jednak nie jest to piękne, a przerażające. Chwieję się odrobinę. Ręka młodego piksa obejmuje mnie w talii i choć wiem, że sam ledwo może ustać, widzę też, że próbuje chronić mnie przed atakiem. Jego blond włosy targa wiatr. – Nie mam zamiaru krzywdzić tego kundla – słyszymy. W tym momencie zdaję sobie sprawę, że pióra wyrastające z jej pleców to skrzydła – zgrabne i lśniące jak u łabędzia, tyle że kruczoczarne. Zupełnie nie wiem, co myśleć o tej kobiecie. Nie mam pojęcia, co robić i mówić. Stoję więc tylko, drżąc z zimna albo strachu – albo z obu powodów. – Masz otwarte usta – rzuca ona, lekko się uśmiechając. – Pozwolę ci go zatrzymać, bo skoro i tak tu jesteś, pewnie przeżyje. Ale sama będziesz musiała zdecydować, czy to dobrze, kundlu. Próbuję protestować, ale kobieta podnosi rękę. – A zresztą wkrótce spotkam innych wojowników. Śmierć nadciąga, niesie ją wiatr. Czujecie? Słysząc te słowa, zaczynam myśleć, że ma rację – czuję jakieś czające się niebezpieczeństwo, nadciągającą burzę. Śnieg wokół nas zaczyna wirować. Nieznajoma kiwa głową w moją stronę, rozkłada łabędzie skrzydła i unosi się w powietrze, prosto w białe niebo. Zataczam się lekko i upadam. Piks ląduje na mnie. Zaczyna się śmiać cichym, ale szalonym, zmęczonym śmiechem. – Przepraszam, wybacz. Ależ... ależ było blisko. Myślałem, że... – Urywa i znów się śmieje. Nagle krzywi się z bólu i jęczy. Wygrzebuję się spod niego, przestraszona, że do reszty oszalał. – Poradzisz sobie? – pytam.

Kręci głową, a potem przytakuje. Drżącą podrapaną ręką sięga do linii włosów nad czołem. Patrząc mi w oczy, porusza ustami: – Dziękuję. I mdleje. – Cudownie.

WSKAZÓWKA Piksy nie są dobre. Są złe. I nie tak po prostu złe jak niesmaczny obiad, ale przerażające jak najstraszniejszy na świecie horror, który śni się po nocach. A tak naprawdę? Są jeszcze gorsze.

Wiatr wieje jak opętany. Sekundy zmieniają się w dwie albo trzy minuty. Muszę zrobić coś mądrego – coś innego niż gapienie się na zemdlonego faceta leżącego na śniegu. Jest dość młody, może kilka lat starszy ode mnie – o ile piksy starzeją się tak jak ludzie. Nie mam o tym pojęcia. Nie ma na sobie kurtki, tylko ciemny wełniany sweter i dżinsy. Na pewno przemarzł do szpiku kości. Podnoszę głowę, spoglądam w białe niebo i szukam nieznajomej kobiety. Do oczu od razu wpadają mi płatki śniegu i natychmiast się topią. Nieznajoma zniknęła. Mrugając energicznie, by pozbyć się wody, sprawdzam, czy piks ma jakieś poważne rany – takie krwawiące. I szybko znajduję niespodziankę: potężne ugryzienie na brzuchu. Skóra wokół jest poszarpana. Z rany leci krew w dziwnym niebieskoczerwonym kolorze – może to dlatego, że zaplątały się tam ciemne włókna swetra, a może tak właśnie krwawią piksy. Nie mam pojęcia. Mija kolejna sekunda i chłopak powoli otwiera oczy. Nie mam czym opatrzyć rany, ściągam więc kurtkę i obwiązuję mu nią brzuch. Z tyłu zawiązuję rękawy i próbuję ucisnąć. Czuję zapach krwi – miedziany, metaliczny. Otwieram komórkę i wybieram numer babci. Ona lepiej radzi sobie z poważnymi ranami. I jest nie tylko ratownikiem medycznym, ale także tygrołakiem. Dziwaczne – wiem. Po jednym sygnale czuję, jak ręka piksa zaciska się na mojej. – O co chodzi? – pytam, czując ogarniającą mnie złość. – Muszę zadzwonić po pomoc. – Nie. Pomoc nie. – Ma spierzchnięte usta. – Muszę się ukryć. Wyzdrowieć.

– Mówisz urywanymi zdaniami – zauważam – a to znaczy, że nie w twojej gestii leży podjęcie decyzji. Kręci głową. – Proszę. Nikt nie może wiedzieć, że tu jestem. Zabiją mnie, póki nie mam siły walczyć. Moja komórka zaczyna dzwonić – to babcia. Chcę przeczesać ręką włosy, ale przypominam sobie, że cała jestem we krwi. – To chyba nie jest dobry pomysł. – Proszę! – Nie pozwolę ci umrzeć – zapewniam. Śmieje się z wysiłkiem. – Gdybym miał umrzeć, Thrud by mnie zabrała. – Thrud? – Walkiria. Sygnał w telefonie milknie. – Aha. No tak. – Przełykam ślinę. – Nie mam pojęcia, czym jest walkiria. Piks unosi brew i pociąga nosem. – Jesteś piksem, prawda? – Nie... – Uciskam jego ranę. Jęczy, ale udaje mu się na mnie spojrzeć. – No dobrze, powiem ci: jestem w połowie piksem. Boli? – Trochę. – Krzywi się, jakby bolało o wiele bardziej. – Jesteś w połowie piksem. A więc to prawda, że... Urywa, by wydać kolejny jęk, i nagle robi mi się go żal. – Przepraszam. Przepraszam, że na ciebie warczę. Nie chciałam być wredna. Z natury nie jestem. Ale muszę cię stąd zabrać. Jesteś ranny i powinnam ci pomóc. Zabrać do szpitala albo coś w tym stylu. – Nie do szpitala – jęczy. – Do mojego pokoju. – Powinieneś jechać do szpitala – nalegam. – I tak mnie nie wyleczą. – Z trudem wstaje. Jego ciemne dżinsy pokrywa śnieg. – Musisz mi pomóc złapać równowagę. Mogę?

– Jasne – odpowiadam, gdy on obejmuje mnie ramieniem, a ja trzymam go w pasie. Jest dużo lżejszy niż Nick i dobrze. Zaczynamy powoli iść przez las. Piks kaszle jak foka i się potyka. Strasznie mi go szkoda. – Nie martw się, mój samochód nie jest bardzo daleko – pocieszam go. Kiwa głową i mamrocze coś pod nosem. Z czoła ściekają mu kropelki potu. Wiatr znów wieje mocniej, a śnieg utrudnia nam poruszanie się, zasypując nas, przyklejając się do włosów, zacierając ślady. To długa droga, jednak udaje nam się dobrnąć do parkingu, który – na szczęście – jest prawie pusty. Wydaje mi się, że piks odzyskał nieco sił. – Muszę zabrać cię do szpitala – powtarzam. – To mnie zabije. Zataczam się lekko do tyłu. – Wiem, że nie jesteś człowiekiem. Tyle że... Należysz do zwykłych piksów czy jesteś królem? Kręci głową. – Dość już pytań, proszę. – Jesteś królem? – ponawiam pytanie. – Powiedziałem, żebyś... – Wiem, co powiedziałeś, ale to nie znaczy, że mam cię słuchać. – Wzdycham. – Tutaj umieszczamy piksy w pewnym miejscu. Podnosi nagle wzrok, by spojrzeć mi w oczy. – A więc to prawda? – Co? – Że ktoś nas więzi. Nie odpowiadam. Mróz zmienia mój nos w mały sopel. Naciskam przycisk alarmu i otwieram subaru. Rozlega się znajome piknięcie. – To barbarzyństwo – słyszę. Po części się z nim zgadzam. Niepewnie podchodzimy do auta – Yoko stoi koło wielkiej czarnej furgonetki, najbardziej popularnego samochodu wśród męskiej części uczniów liceum w Bedford. Próbuję wyjaśnić: – Oni zabijali ludzi. Torturowali chłopców.

– Dlatego, że ich król był słaby. – Piks kręci głową i kaszle. – Gdybym nie był ranny, zmusiłbym cię, żebyś mnie do nich zaprowadziła. – Cóż, jesteś ranny – stwierdzam. Mruży oczy i przez chwilę skupia na mnie wzrok. Przygląda się mojej twarzy. – Twoja skóra robi się niebieska – mówi. – Bo jest zimno. Uśmiecha się ironicznie, a ja mam ochotę wrzasnąć. Zupełnie nie wiem, co teraz z nim zrobić. Co prawda jest ranny, ale w końcu to piks. Ranny piks, w dodatku najpewniej król. Niedobrze, bardzo niedobrze. A nawet bardzo źle. Rzucam więc szybko: – Zabiorę cię tam, do domu. – Nie wolno ci tego zrobić – odpowiada spanikowanym, podniesionym głosem. Krzywiąc się z bólu, powoli się jednak uspokaja. Łapie mnie mocno za nadgarstek. – W takim stanie nie mogę tam pójść. Wyrywam się i otwieram drzwi auta od strony pasażera. – A ja nie mogę pozwolić, byś zabijał ludzi. Piks znów łapie mnie za rękę, tym razem nieco wyżej. – Nie zabijam ludzi, tylko wrogów. Kontroluję się, przysięgam. Nie wszystkie piksy są... nie wszyscy jesteśmy tacy jak ci, których znasz. I nie powinnaś osądzać całej rasy na podstawie kilku osobników, to niesprawiedliwe. Trafia w samo sedno. Coś znów we mnie pęka, robi mi się słabo, jakbym gdzieś odpływała. Może to początki grypy? Zmuszam się, by się skupić. – Kto cię ugryzł? – Co? – Patrzy pytająco. – Kto. Cię. Ugryzł? – Wilk. – Zaciska zęby. Miałam rację, ale stwierdzenie tego faktu wcale nie poprawia mojej sytuacji i nie sprawia, że czuję się lepiej. Piks patrzy na mnie, czekając na jakąś reakcję, próbuję więc przybrać spokojny wyraz twarzy.

– Wilk, naprawdę? – Znasz go. – To stwierdzenie, nie pytanie. Uścisk na moim przedramieniu nie słabnie. Mimo że piks jest ranny, wciąż ma siłę. – No tak, jasne. Znam wilka. Chodzimy na spacery, na pizzę i pielęgnuję jego futro. Oczywiście, że nie znam żadnego wilka – prycham. – Wsiadaj do auta. Gdy piks siada na fotelu pasażera, jego twarz wykrzywia dziwny grymas. Nie wiem, czy to z bólu, czy może dlatego, że auto zrobione jest z żelaza i stali. A piksy tych dwóch materiałów bardzo nie lubią. Przez chwilę zastanawiam się, czy zapiąć mu pas, ale przechodziłby przez środek rany, więc odrzucam ten pomysł i zatrzaskuję drzwi. – Uważaj na nogi – mówię. Odsuwa się. Obchodzę Yoko i zerkam na zegarek. Powinnam zdążyć zawieźć go do domu w lesie i wrócić, zanim Issie skończy francuski, ale nagle coś przychodzi mi do głowy. Nie wiem, czy ten piks zasługuje na to, by znaleźć się w więzieniu z innymi. Nie wiem nawet, czy w ogóle zrobił coś złego. Czy popełnił jakąś zbrodnię? Wiem tylko, że urodził się piksem. Czyżbym skreślała cały gatunek z powodu tego, co się tu niedawno wydarzyło? Może w rzeczywistości nie wszystkie piksy są przerażające i okrutne? Otwieram drzwi od strony kierowcy. Nick oczywiście nie miałby żadnych wątpliwości. Gdyby myślał inaczej, nie byłoby tego ugryzienia na brzuchu nieznajomego piksa. Jeśli bowiem chodzi o kwestie dobra i zła, Nick widzi wyłącznie białe i czarne barwy. A ja? Ja zauważam szarości. Nic w tym złego, po prostu jesteśmy inni. Wsiadam, zapinam pas i zerkam na piksa. Siedzi z lekko otwartymi ustami i zamkniętymi oczami. Chyba bardzo cierpi. – Przykro mi, że jesteś ranny... – zaczynam. Chyba się odwodniłam, bo kręci mi się w głowie. Przekręcam kluczyk w stacyjce. Odwracam się, spoglądam przez prawe ramię, by wyjechać z parkingu, i dodaję: – To okropne, że tak cierpisz, szczególnie, że jeśli naprawdę jesteś... Kątem oka dostrzegam nagle jakiś błysk i czuję rękę na swoim ramieniu. Robi mi się ciemno przed oczami.

WSKAZÓWKA Mimo tego, co mówią ludowe podania, piksy wcale nie lubią być nagie. Na szczęście wolą nosić ubrania. To zapobiega oskarżeniom o ekshibicjonizm oraz odmrożeniom.

Gdy się budzę, jestem w aucie sama, a w okno Yoko wali Issie, której włosy wysunęły się spod czapki w tęczowe paski i teraz fruwają swobodnie na wietrze. – Zaro! – wrzeszczy Is. Mała pięść uderza raz po raz w szybę. – Zaro! Odblokuj drzwi! Robię, co każe. – Devynie! Pospiesz się! – Is otwiera szeroko drzwi i nachyla się, prawie mnie przygniatając. – O rany, wszystko w porządku? Dobrze się czujesz? Myślałam, że umarłaś! – Nie umarłam – odpowiadam z wysiłkiem i przecieram oczy. – Ale czuję się jak martwa. I skacowana. – Ależ wybrałaś sobie miejsce na spanie! O rany Julek! Nie chcę cię karcić ani krytykować, ale to niebezpieczne. Wyjechałaś z miejsca do połowy, lecz silnik jest wyłączony – tłumaczy pospiesznie. Ma szeroko otwarte oczy, rozbiegane jak u królika. – Pewnie on wyłączył. – Próbuję pojąć, co się właściwie wydarzyło. – Twoja skóra wygląda jakoś dziwnie. Jakby była niebieskawa. Moment... „On”? Jaki on? Nick? – Is zbliża swoją twarz do mojej. Przez otwarte drzwi do auta wpada lodowate powietrze, ale ona wbija we mnie wzrok. Najwyraźniej oparłam głowę o siedzenie i nagle zauważam na ciemnoszarej tapicerce zawstydzającą mokrą plamę śliny. Prostuję się więc i odpowiadam: – Ten cholerny piks. – Co ty mówisz? – Issie jest przerażona. Widocznie to przez niego straciłam przytomność, choć nie mam pojęcia, jak to zrobił. Dotykam ramienia, lecz nic nie znajduje – ani kropli krwi, nie

czuję też bólu. Na klamce od strony pasażera dostrzegam czerwoną smugę, ale to jedyny dowód, że ktoś tu był. Obok auta pojawia się Devyn, a za nim stoi Cassidy. Jej odziane w rękawiczki dłonie spoczywają na uchwytach wózka, jakby był jej własnością. Z zatroskaną miną Dev pyta: – Zaro, co się stało? Rozkładam bezradnie ręce i zerkam na zmartwioną minę Cassidy oraz jej unoszone wiatrem warkocze. – Chyba nic. Ja tylko... zasnęłam, no i... – Ale wcisnęła hamulec i samochód przejechał tylko trochę – zmyśla na poczekaniu Issie. Cassidy mruży podejrzliwie oczy. Ładna jest, taka ciemna. I sporo wyższa od Issie, lepiej ubrana i – jak widać – mniej naiwna. – To mało prawdopodobne – mówi. – Och, wiesz, te samochody – paple Issie. – Nigdy nie wiadomo, co się wydarzy, prawda? Żartobliwie szturcha Devyna, ale robi to tak mocno, że wózek zaczyna odjeżdżać na bok. Cassidy łapie za uchwyty. – Dzięki. – Devyn patrzy jej w oczy. Wydaje mi się, że wszystko rozgrywa się w zwolnionym tempie. Nie wiem, czy to dlatego, że jest mi słabo, czy może z powodu Issie, która spogląda na Devyna. A Devyn wciąż wpatruje się w Cassidy. Ona zaś patrzy na niego z czułością. Cholera. – Na pewno nic ci nie jest, Zaro? – pyta Devyn po dłuższej chwili, odrywając w końcu wzrok od koleżanki. Oczywiście wiem, że to pytanie ma podwójne znaczenie, i nie mogę powiedzieć mu całej prawdy, skoro tuż obok stoi Cassidy. Używam więc kodu, który wspólnie wymyśliliśmy. – Zapiksowało mnie. – Co to znaczy? – pyta oczywiście Cassidy, skubiąc rękaw płaszcza. Milczymy przez chwilę. Dla nas znaczenie tego słowa oczywiście jest jasne: „niespodziewane spotkanie z piksem”, ale nieuświadomionym powinno kojarzyć się jedynie z „zafiksowaniem". Devyn, jak zwykle opanowanym i przekonującym głosem, oznajmia w końcu:

– To oznacza stan totalnego zmęczenia, wyczerpania, kiedy ktoś po prostu nagle odlatuje. Cassidy uśmiecha się czarująco. – Och, w takim razie ja zawsze jestem zapiksowana po testach pana Burnsa. Ty też, Zaro? Ten facet jest po prostu okrutny. A mnie się wydawało, że biologia powinna być fajna. Kiwam głową trochę zbyt zdecydowanie, lecz świat wokół znów zaczyna tracić ostrość. Issie pochyla się nade mną. – Jesteś prawie niebieska, Zaro. I zdecydowanie bledsza niż zazwyczaj. –Taaak – bąkam. – Ten sprawdzian mnie dobił. Na kolejną sekundę znów zapada niezręczne milczenie. Przerywa je Cassidy, poprawiając rękawiczki i mówiąc: – Dobra, Devynie, jedziemy? – Ja... Hm... – Dev bawi się teczką trzymaną na kolanach – to książka, nad którą pracujemy. – Tak. Cassidy zawiezie mnie do domu. – Rany, człowieku, nie musisz za to przepraszać. – Cassidy poprawia fioletowy szalik i obrzuca Issie dziwnym, badawczym spojrzeniem. Drapie się w szyję podrażnioną przez szalik, i żartuje: – Czy przejażdżka ze mną to aż taka tragedia? – Nie – mamrocze Dev. – Nie chciałem... Nie to miałem na myśli. Bynajmniej nie patrzy przy tym na Issie. A jej mina wyraża w tej chwili wyłącznie zdruzgotanie. Na chwilę zapominam o piksie. Smutek Issie spycha wszystko na dalszy plan. – Zadzwoń do mnie później, Zaro! – woła Devyn, ruszając z Cassidy do jej auta. Issie wsiada do mojego i gwałtownie zamyka drzwi od strony pasażera. – Możesz prowadzić? – pyta. – Jasne. – To jedź – rzuca. – Tak szybko, jak to legalnie możliwe, żebyśmy stąd zniknęły. Odpalam Yoko, wyjeżdżam na wolny pas i nagle słyszę, jak spod kół wydobywa się jakiś ostry dźwięk zgniatanego przedmiotu.

Otwieram drzwi i wychylam się odrobinę. Na ziemi leży porzucona puszka po coli, teraz zupełnie spłaszczona. Zatrzaskuję drzwi i gdy tylko udaje mi się wyprostować kierownicę, odgarniam włosy z twarzy Issie. – Is, chcesz po... – zaczynam. – Nie. Nie będziemy o tym rozmawiały. Brak miłości w moim życiu... czy jak to tam nazwiesz... Nieważne. Najważniejsze jest teraz, że zemdlałaś w swoim samochodzie. Więc gadaj. Natychmiast. – Krzyżuje ręce na piersi. – Ale... – Mówię poważnie, Zaro. Mów, co się wydarzyło. Więc mówię. Gdy tylko wysadzam Issie pod domem, dzwoni Devyn i żąda raportu z ostatnich wypadków. – Trudno mi mówić przez telefon. Może do ciebie wpadnę? – proponuję. I nagle nachodzi mnie myśl, że nigdy dotąd nie byłam u Devyna. Nawet nie wiem, gdzie mieszka. Zapada cisza i po chwili słyszę odpowiedź: – Lepiej nie. Wprowadzam Yoko na podjazd, spoglądając na uroczy, drewniany, tak typowy dla Maine dom, w którym mieszkam z babcią Betty. Wygląda tak niewinnie i normalnie – w ogóle nie widać, że zdemolował go niedawno król piksów. Devyn był tu sto razy, pracowaliśmy nad naszą książką, szukaliśmy materiałów albo po prostu siedzieliśmy. Coś zaczyna ściskać mnie za gardło. Co się z nim dzieje? Spotyka się z Cassidy, olewa Issie i nie chce, żebym go odwiedziła. Trudno mi ukryć irytację, gdy pytam: – A niby dlaczego? Cassidy jest z tobą? – Nie. Tym razem to ja milczę. Zatrzymuję się, ale nie wyłączam silnika. Tak przynajmniej jest ciepło. Jakaś część mnie najchętniej spytałaby Devyna, o co chodzi z nim i Cassidy. Nagle zaczęła spędzać z nim cały czas, jakby stała się najważniejszą postacią w naszym wspólnym życiu. Z chęcią wyłożyłabym Devynowi, że przecież ma być z Issie, i że za każdym razem, gdy ona widzi go z Cassidy, pęka jej serce. Ale pytam tylko jeszcze raz: – Dlaczego więc? – To po prostu zły moment – odpowiada Dev. – Przepraszam, Zaro.

Czuję się odrzucona. Opowiadam więc przez telefon o wszystkim, co się wydarzyło, tak szybko, jak potrafię. Kończę i opieram głowę o kierownicę. Nie wiadomo dlaczego, pachnie jak keczup. – Niesamowite – ocenia Devyn. – To znaczy, że zmiennokształtni wywodzą się z mitologii, rozumiesz? A więc miałem rację, że zacząłem zgłębiać skandynawskie mity. – Tak. A czy mógłbyś wykorzystać te swoje genialne umiejętności wyszukiwania informacji i skupić się na Walhalli oraz walkiriach? Nie mogę uwierzyć, że w ogóle istnieje taka rasa stworzeń, nie mieliśmy o nich pojęcia, Devynie. To mnie przeraża. – Podnoszę głowę z kierownicy. Na dworze wszystko jest białe, zimne i nagie. Wiatr porusza czubkami drzew, wyglądają, jakby drapały niebo. – Powiesz Nickowi? O tym, co się stało? – Tak, Zaro. Powiem mu, że uwolniłaś piksa. – Dev wzdycha tak głośno, że słyszę to przez telefon. – Dzięki. – Zaro, on wie, że jesteś wrażliwa. Nie martw się. Nie będzie się złościł zbyt długo. – Tak myślisz? – Otwieram drzwi i rozglądam się, szukając oznak obecności piksów. – Ja to wiem. Zajmę się wszystkim. Ale... Kurczę! Walkirie, Walhalla. Nie potrafię sobie wyobrazić, co to oznacza... – Rozłącza się, mrucząc coś pod nosem, nawet się nie pożegnawszy. Zatrzaskuję drzwi auta i szybkim krokiem wchodzę na ganek. Przeskakuję po dwa schodki naraz i wsuwam klucz do zamka. Nie oglądam się za siebie. Jak zawsze. Za bardzo boję się tego, co mogę zobaczyć, niebezpieczeństw, jakie czyhają na mnie, ukryte za drzewami. Przez godzinę odrabiam lekcje, a potem wpisuję w wyszukiwarkę słowo „walkiria”. Pierwsze, co wyskakuje, to tytuł filmu o Hitlerze, w którym gra Tom Cruise. Cała pierwsza strona wyników to linki do niego, plus kilka reklam odżywki dla kulturystek. Dopiero dalej znajduję coś o skandynawskiej mitologii. Wiem, że Devyn w tej chwili robi to samo, ale trudno... Przecież ja też muszę się czegoś dowiedzieć. Zresztą i tak znajduję tylko informacje o tym, że walkirie przenosiły poległych wojowników do Walhalli, pałacu Odyna, który był najważniejszym bogiem. A ja jestem taką komputerową łamagą, że nie wiem nawet, czy to jakieś rzeczywiste miejsce na ziemi, jak na przykład Norwegia, czy bardziej coś w rodzaju nieba.

Słyszę, jak otwierają się drzwi wejściowe, ale nie odrywam wzroku od monitora. – Cześć, Betty! – wołam. – To nie Betty – odzywa się Nick. Zatrzaskuje za sobą drzwi i wchodzi do salonu. Zrzuca kurtkę i wiesza ją na balustradzie przy schodach. Stawiam laptop na stoliku, tuż obok starych książek Stephena Kinga, które czytywał mój tata, i podbiegam do Nicka, mówiąc jednocześnie: – Nie możesz być na mnie zły, zrozum, bo nie byłam w stu procentach pewna, że on jest piksem. Umierał i nie mogłam na to patrzeć, a kiedy pojawiła się ta walkiria, to wtedy... Sama nie wiem. Nie mogłam pozwolić jej go zabrać. Nick kładzie mi rękę na karku. Cały pachnie lasem. Wpatruje się we mnie, ale ja spuszczam wzrok, gdy mówi: – Nie jestem na ciebie zły, Zaro. –To dobrze! – Jestem tylko zmartwiony. Nie powinienem był go w ogóle tam zostawiać, lecz kończył mi się czas. A teraz on znowu jest na wolności – fatalnie. Ale ty... znam cię. Nie pozwoliłabyś nikomu umrzeć. – Zbliża usta do mojego ucha i szepcze: – Nie jestem zły. Między innymi za to tak bardzo cię przecież lubię. Uśmiecha się lekko i wyraźnie łagodnieje. Prostuję się, by nasze usta mogły się spotkać. Nick jest delikatny i czuły. Przeczesuje dłonią moje włosy. – Ale jesteś taka skomplikowana – dodaje. Siedzimy na kanapie, nie przestając się całować. Wzdycham z radością i przytulam się mocniej do Nicka. – Teraz będziemy musieli go szukać. Niestety. – Wiem. – Nick kładzie głowę na moich kolanach. Jego długie nogi lądują na bocznym oparciu kanapy. Z uśmiechem zamyka oczy. Głaszczę delikatnie jego czoło i skórę na powiekach. Łapie moją rękę, całuje i po chwili puszcza. – Jesteś dla mnie taka dobra – mruczy i nagle – tak po prostu – zasypia. Ech, faceci. Jakoś udaje mi się ściągnąć ze stolika laptop i położyć go obok siebie na kanapie. Przeglądam kolejne strony o walkiriach, aż nagle słyszę stukanie w szybę. To rudzik, który trzyma w dziobie kartkę. Kolejny raz uderza w okno i upuszcza liścik, a potem odlatuje.

Wyślizguję się z ramion Nicka najdelikatniej, jak potrafię, i na palcach przechodzę przez pokój, by otworzyć drzwi. Kartka leży na ławce na ganku. To malutki liścik zwinięty w rulonik. Rozglądam się, ale ptaka ani śladu. Właściwie to nigdzie nie dostrzegam najdrobniejszego ruchu. Rozwijam kartkę, na której pięknymi drobnymi literami napisano:

Twój wilk jest w niebezpieczeństwie. Jeśli chcesz wiedzieć dlaczego, będziesz

musiała

mnie

uwolnić.

Masz

dwa

dni.

Nie

bierz

ze

sobą

zmiennokształtnych.

Wsuwam list do kieszeni i wracam do domu. Nick jęczy przez sen. Dotykam jego powiek. Jeśli naprawdę jest w niebezpieczeństwie, nie mam wyjścia. Oczywiście, że nie mam – żadnego. Zostałam wezwana przez piksa. Za pośrednictwem ptaka. Ptak? Nagle ogarnia mnie strach. Skoro może wykorzystać do swoich celów ptaka, pewnie umie wykorzystywać też inne stworzenia. A być może – uwolnić się. – Fatalnie – mruczę pod nosem. – Bardzo, bardzo fatalnie.

WSKAZÓWKA Piksami rządzą królowie – oraz ich pragnienia. Zachowajcie szczególną ostrożność. Okazuje się, że mogą wykorzystywać do swoich celów ptaki.

Dwa dni później Is i ja pędzimy samochodem jak szalone leśnymi drogami. – Nie jestem pewna, czy dobrze robimy – odzywa się Issie. – A skąd w ogóle wiadomo, co jest dobre? – pytam filozoficznie. – Musimy być pewne siebie, Is. Musimy wierzyć, że postępujemy słusznie. – Uhm. – Nie wydaje się przekonana. Ptasi liścik potwornie mnie przeraził. Nie powiedziałam o nim Nickowi, choć zamierzałam. Zamiast tego wymyśliłam plan i poprosiłam Issie o pomoc w jego realizacji. Z tyłu Yoko dobiega znużony męski głos: – Choć niesamowicie bawi mnie rozmowa o moralności amerykańskich nastolatek, liczyłem na jakąś ulgę. Czy mogłybyście mnie już rozwiązać? Czy może będziemy ciągnęli to udawane porwanie jeszcze dłużej? Bo to był twój pomysł, by mnie uwolnić. – Nie! Nie rozwiązuj! – wrzeszczę i natychmiast zasłaniam ręką usta. – To było okrutne, prawda? Issie kiwa głową. – Nie martw się. Nigdy nie byłaś zbyt twarda. Po to mamy Nicka. – Ale muszę się nauczyć podejmowania decyzji. Nie możemy zawsze polegać tylko na Nicku – dodaję. Głos odzywa się znowu: – Nie jest mi także specjalnie miło, gdyż związany metalowym drutem znajduję się w pojeździe zrobionym ze stali. – Wielkie rzeczy! – prycha Issie. – W ogóle nie robi to na nas wrażenia, panie piksie.

Ściskam kierownicę prawą ręką i włączam kierunkowskaz, wyjeżdżając na główną drogę, choć przecież dookoła i tak nie ma śladu innych pojazdów – tylko drzewa, drzewa i jeszcze więcej drzew. W głębi lasu stoi ukryty dom piksów. Zwracam się do Is: – Niefajnie jest porywać ludzi, wiesz? – Oni nie są ludźmi. To piksy. I technicznie rzecz biorąc, nie porywamy go, bo już przedtem był przez nas uwięziony. A tym razem zgodził się, byśmy go związały i wrzuciły do bagażnika, prawda? – rozumuje Issie. – Mnie się wydaje, że to obustronne porozumienie, a nie porwanie. – Jasne. No tak... – Wciąż myślę o tym, co powiedział tamten drugi piks. Cały czas się zastanawiam, czy mogę tak bardzo uogólniać swoje opinie, oparte tylko na pośrednich dowodach. Tyle że tamten piks był inny, a ten, którego wywlekłyśmy z domu i wsadziłyśmy do Yoko, postępował źle, wyrabiał okropne rzeczy. Nie mam więc zamiaru czuć się winna. Pochylam się i szeptem mówię do Is: – Czuję się winna. Udaje, że szturcha mnie łokciem. – Nie wolno! – Powiedz mi, jak udało ci się opanować ptaka! – wołam do piksa. – Rozmawiam z nim. Niektórzy z nas to potrafią – odpowiada. – To dlaczego nie każesz mu sprowadzić kogoś, kto by wam pomógł i usunął żelastwo, które jest wokół domu? – pytam znów. – Zaro! – Issie karci mnie scenicznym szeptem. – Nie musisz mu podpowiadać! Przeklinam się w myślach, ale piks wyjaśnia, że większość ludzi w ogóle nie zdałaby sobie sprawy, że ptak trzyma cokolwiek w dziobie. Liścik był bardzo mały i prawie każdy by go zignorował. Okazało się też, że wysyłał do mnie ptaka jakieś pięć razy, zanim w końcu dostrzegłam kartkę. A oprócz tego jesteśmy w Maine i jest zima. Nie latają tu miliony ptaków. Wyjeżdżam na drogę, układając sobie w głowie kolejne sprawy. Kwestia ptaka akurat najmniej mnie teraz martwi. Przez większość życia uważałam, że świat jest normalny, okrągły, bezpieczny, zaludniony przez ludzi (dobrych i złych) oraz zwierzęta (oswojone i dzikie), ale okazało się, że to niekoniecznie prawda. Zupełnie jakby rzeczywistość nie była okrągła, tylko płaska, a świat miał krawędzie, z których można spaść. W październiku, gdy przeprowadziłam

się do Maine, to właśnie się stało. Wtedy dowiedziałam się o piksach i zmiennokształtnych. Dowiedziałam się też, co znaczy pragnienie i ból oraz jak niebezpieczny i „nieokrągły” może być naprawdę świat. – Uwięziliśmy je. Po to, by ludzie byli bezpieczni. Postąpiliśmy słusznie – mówię, jakbym chciała przekonać samą siebie. – Nie mieliśmy wyboru. – Issie obgryza paznokcie. – Żadnego. – A to, że teraz z nim gadamy? Tylko dlatego, że do mnie napisał? – Też nie miałyśmy wyboru. Niby znaleźliśmy jakieś rozwiązanie, ale ostatnio zaczynam się zastanawiać, czy było dobre. Parkuję Yoko za Hannaford, popularnym w Maine i tu założonym sklepem spożywczym. Z tyłu budynku widać głównie potężne, wysokie, betonowe wjazdy dla ciężarówek z towarem, a na śniegu ślady opon. Na lekkim wietrze grzechoczą pokrywy brzydkich zielonych śmietników. Za nami jest już tylko las. Gdy wyłączam silnik, Issie pyta ze strachem: – Może powinniśmy pojechać do ciebie do domu? – Nie. Nick albo babcia wyczuliby tam jego obecność. Wiesz, jacy są wrażliwi. – A w samochodzie go nie wywąchają? – Słuszna uwaga. Kurczę. Słuszna. – Przecieram twarz. – Ale oni nigdy nie wsiadają do mojego samochodu, prawda? – A to dlatego, że nikt dobrowolnie nie wsiadłby z tobą do auta, ponieważ nie umiesz prowadzić w zimowych warunkach. Bez urazy. – Ty wsiadłaś – zauważam. Uśmiecha się lekko. – Bo jestem trochę szalona. Plus – uwielbiam cię. Plus – jestem jeszcze gorszym kierowcą niż ty. Opatulam się swetrem, który mama zamówiła mi przez Internet. Tu w okolicy nie ma outletów. Ani centrów handlowych. To szaleństwo, ale w Maine można spotkać się jedynie w sklepie spożywczym. – Zróbmy to – rzucam.

– Tak. Jednak żadna z nas się nie rusza. – Dziewczyny... – dobiega głos z bagażnika. – Nie gadaj! – krzyczę. – Jeśli będziesz gadał, zawieziemy cię z powrotem do domu, i tyle, rozumiesz? – I tak to zrobicie, bez względu na wszystko – zauważa. Issie łapie za klamkę. – On ma rację. Wiatr rozwiewa sypki śnieg. Biały pył podnosi się i opada. Podnosi i opada... – Dobra. Idę. – Otwieram drzwi i szybko podchodzę do bagażnika. Issie po chwili robi to samo. Stoimy, wpatrując się w klapę. Jest brudna. Piasek i błoto zakrywają tablicę rejestracyjną. – Nie musimy tego robić – szepcze Issie, łapiąc mnie za rękaw. Oddycham głęboko. – Powiedział, że Nick jest w niebezpieczeństwie. – Może kłamał? –A może nie? – Racja. Ale jakoś nie jestem nastrojona zbyt optymistycznie oraz ufnie, bo to jest Bardzo Zły Piks. – Pozwolił, żebyśmy go związały – przypominam. –To prawda. – Issie puszcza moją rękę. – Ale może uznał, że nie zrobimy tego porządnie. Naciskam klamkopodobną dźwignię, która kryje się pod załamaniem drzwi. Nie wiem, jak to się nazywa, ale na szczęście słowo nie ma znaczenia, tylko ruch. Bagażnik subaru powoli się otwiera. W środku leży pled – stary, czerwony, kraciasty pled. Issie i ja wczoraj wieczorem wszyłyśmy w niego kawałki metalu. Nogi i ręce piksa związałyśmy drutem. – Myślisz, że to wystarczy, by nie uciekł? – pyta Issie. – W czasie jazdy nie uciekł. – Prawda. A wciąż mi się wydawało, że wyskoczy i nas udusi. – Mnie też!

– Poważnie? A wydawałaś się taka odważna. – Issie obejmuje się ramionami, próbując ocalić ciepło ulatujące w niskiej temperaturze. Wiatr znów się wzmaga. Śmietniki wtórują mu grzechotem, śnieg zaczyna wirować. Czując ucisk w gardle, mówię dzielnie: – Wyciągnę rękę i zdejmę pled. – Dobra. – Is przestaje podskakiwać. Ciągnę za brzeg koca i odsłaniam spiętą bladą twarz. Wydaje się, jakby pod białą skórą pełzały małe niebieskie żyłki, co sprawia, że wygląd piksa jest jeszcze mniej ludzki niż zazwyczaj. Kiedyś wydawał się przystojny – gęste czarne włosy, wyraziste męskie rysy, bardzo skupione spojrzenie... Jednak teraz twarz jest biała jak świeży śnieg, a oczy zapadnięte. Błękitne linie pod skórą zdradzają obcość gatunku. Wygląda, jakby miał za chwilę umrzeć, i to przede wszystkim z mojej winy. Spierzchnięte usta wykrzywiają się w lekkim uśmiechu. Mam ochotę go dotknąć, uspokoić, ale tego nie robię. Nie mogę. Wiem, czym jest. – Księżniczko – szepcze. Kiwam głową. – Tato.

WSKAZÓWKA Jeśli jesteście zmuszeni walczyć z piksami, pamiętajcie, by używać broni zawierającej jakiś rodzaj żelaza. Materiału, nie pierwiastka, oczywiście.

Wiele osób cierpi na witrikofobię – czyli lęk przed ojczymem – ale ani Devynowi (którego rodzice są zmiennokształtnymi psychiatrami), ani mnie nie udało się znaleźć określenia na lęk przed biologicznym ojcem. A w moim przypadku ten strach nie jest bynajmniej irracjonalny, jako że mój biologiczny ojciec jest piksem. A piksów należy się bać. – Tatofobia – rzucam. W oczach ojca dostrzegam błysk. – Co? – szepcze Issie, chowając się za moimi plecami. – Tatofobia. Właśnie wymyśliłam to słowo. – Zaro, kochana, to chyba nie najlepszy moment, żeby... Ojciec przerywa jej w pół zdania: – Nie musisz się mnie bać, Zaro. Milczę. – Nie jestem twoim wrogiem. Issie zdecydowanie mu nie wierzy. – Rany, przecież próbowałeś porwać własną córkę, żeby zmusić jej matkę do przyjazdu tutaj. Potem usiłowałeś zmienić tę mamę w piksa... Daj spokój. Bez urazy, ale nikt nie przyzna ci tytułu Ojca Roku. – Issie robi mały krok do przodu. – Na dodatek zniknąłeś z pola widzenia na jakieś... szesnaście lat? Kiepściutko. Mówię poważnie. Słabo wywiązujesz się z obowiązków ojca. Nagle ojciec wysuwa spod koca rękę i łapie Issie za nadgarstek. – To nie była moja wina. Is piszczy z bólu. Rzucam się do przodu, chcąc uwolnić przyjaciółkę. Zauważam od razu drut luźno zwisający z nadgarstka ojca. Ryczę ze złości:

– Puść ją natychmiast, bo przysięgam, że...! – Dobrze – mówi ojciec spokojnie. – Puszczam. Powoli otwiera rękę ściskającą nadgarstek Is, ona zaś wyszarpuje się i próbuje rozmasować bolące miejsce. – Jest naprawdę silny – potwierdza. Jakaś ciężarówka wydaje nagle dziwny zgrzyt i obie z Issie podskakujemy przestraszone. Ojciec nie porusza rękami ani nogami, ale krzywi się, jakby cierpiał. – Przeszkadza ci metal w karoserii? – pytam, nie starając się nawet ukryć nadziei w głosie. Ignoruje moje pytanie. Na czubkach jego palców zauważam ślady oparzeń. Lecz w końcu tymi samymi palcami złapał Issie za rękę – więc jest silny. Może nieco osłabł, ale wciąż ma siłę. – To nie moja wina, że nie zostałem przy tobie... gdy byłaś dzieckiem... – mówi z wyraźnym trudem. – Twoja matka odeszła ode mnie i cię ukrywała. Wymierzam w niego oskarżycielski palec. – A to dlatego, że jesteś oszalałym królem piksów, który wysysa z ludzi krew i torturuje młodych chłopców. – Tylko gdy nie mam królowej – przypomina. – Tylko gdy przez wiele lat muszę żyć bez niej. I tylko dlatego, że mój lud zaczął się niepokoić. Dobrze o tym wiesz. Jedynie w ten sposób mogłem zachować władzę. A teraz... panuje chaos. Nie masz pojęcia, jakie straszne rzeczy się dzieją. Wiem, że ma na myśli dom, w którym uwięziliśmy wszystkie piksy kilka miesięcy temu. Ale przypominam sobie, jak porwali Jaya Dahlberga i przywiązali go do łóżka. Oszalał ze strachu. Na całym ciele miał ślady ugryzień – w miejscach, z których wysysali mu krew. Piksy stały dokoła niego, dokoła mnie, jakbyśmy leżeli na ołtarzu ofiarnym. – Wiem, Zaro, że uważasz mnie za potwora. Twoja matka też, zdaję sobie z tego sprawę, ale nie powinienem był nigdy pozwolić jej odejść. Nie powinienem był pozwolić, byście żyły beze mnie. – Przełyka ślinę. – Jednak gdy pragnienie stało się zbyt potężne... Zacząłem tracić kontrolę. A teraz... – Co teraz? – Nie wszystkie piksy są takie jak ja. I nie wszyscy królowie są do mnie podobni. – O czym ty mówisz? – W moim sercu budzi się nadzieja. Może tamten piks miał rację?

– O tym, że większość z nas nie ma litości, wyrzutów sumienia, nie przeszkadzają im tortury czy śmierć człowieka. Zabijanie dla nich to nie ostateczne wyjście, ale codzienność. Przecież ten piks, którego uwolniłam... Mówił coś zupełnie innego. Patrzę w oczy ojca. Moje i jego mają ten sam kształt, delikatnie unoszą się w kącikach. – Co chcesz mi powiedzieć? – Oni nadchodzą. – Gdzie? – Idą tutaj. Issie spogląda na mnie przerażona. Wydaje mi się, że nawet wiatr na chwilę ucichł. Dopiero po kilku sekundach zrywa się na nowo, uderzając w nas ze zdwojoną siłą. – Już tu są – zwracam się do ojca. – Kilka piksów już się pojawiło w okolicy i wsadziliśmy ich do waszego domu. Wzdycha i odpowiada: – Ale żaden z nich nie był królem. To tylko zwiadowcy. Wiesz, jaka to różnica, Zaro. Twoja skóra reaguje tylko na królów albo na tych, którzy mogą nimi zostać. – Gęsia skórka – orientuje się Issie. – Co? Co ja mam z tym wspólnego? – To dlatego, że szukasz partnera. Odpowiadasz na wezwanie siły – tłumaczy ojciec. – Ale ja mam partnera! – Krzywię się na sam dźwięk tego słowa i natychmiast się poprawiam: – Mam chłopaka. I jeszcze... nie byliśmy razem. – On jest zwierzęciem – stwierdza ojciec. – On jest człowiekiem. I w dodatku bohaterem. Nie jest zwierzęciem – odcinam się. – Oczywiście nie mamy nic przeciwko zwierzętom – wtrąca Issie nieco nerwowo. – Zupełnie nie rozumiem, dlaczego zawsze umieszcza się je na samym dole hierarchii. Jeśli zabije się psa, trafia się do więzienia na mniej niż rok, ale jeśli człowieka – na zawsze. No i ptaki... Każdy może sobie zabijać ptaki, chyba że są na liście gatunków chronionych. Ignoruję Is, która zawsze tak paple, gdy jest zdenerwowana, i próbuję dowiedzieć się więcej. Pytam więc: – Dlaczego się tu pojawiają?

– Bo wiedzą, że nie mam pełnej władzy i jestem osłabiony. Każdy chce więcej poddanych, większego terytorium. Wkładam ręce do kieszeni. – Po prostu ich powstrzymamy. To proste. Ojciec kręci głową. – Jeden z nich znajdzie nasz dom. Zatrudnią ludzi, by zdjęli metalowe osłony, które założyliście. Uwolnią nas, a moi... moi poddani są głodni. Podążą za nowym królem i zapanuje chaos. A bez królowej nie będę w stanie ich kontrolować. Wiesz o tym dobrze, Zaro. Z tego powodu stało się to, co się stało. Rozumiem, co mówi, ale nie sprowadziłam go tutaj, by słuchać jego wyjaśnień. – W takim razie co to „wszystko” ma wspólnego z Nickiem? – Twój zwierzak... – ironizuje – twój piękniś... – Piękniś? – dziwi się Issie. – Chłopak. To takie staroświeckie słowo na określenie chłopaka – wyjaśniam niecierpliwie. W spojrzeniu ojca dostrzegam złość. – Twój piękniś samowolnie obwołał się także strażnikiem całego miasta oraz twoim. – No i co z tego? – Ciągłe gadanie o tym, że Nick ma nas chronić, strasznie mnie wkurza. Sama potrafię o siebie zadbać. Ojciec porusza bezgłośnie ustami, jakby ćwiczył następną kwestię, aż w końcu mówi: – Gdy nadejdą kolejne piksy... ich król nie będzie troszczył się o Nicka i jego dobre samopoczucie. A jako że Nick jest dość sporych rozmiarów i stanie na linii ognia tuż obok ciebie... Inny król nie będzie przejmował się śmiercią jakiegoś zmiennokształtnego. Zrobi wszystko, by zdobyć nagrody. – Nagrody? W liczbie mnogiej? – Issie nie może się powstrzymać. Ale mówi jakoś dziwnie rozwlekle, jakby słowa wychodziły z jej ust sto razy wolniej niż zazwyczaj i unosiły się w zimnym powietrzu. – Tak. W mnogiej. Nagrody. – Ojciec kręci się niespokojnie. Ma niewidzące, przepełnione cierpieniem spojrzenie. – Czyli? – Moje piksy, moje terytorium i ciebie.

Wiatr znów się wzmaga, popychając mnie i Issie bliżej samochodu. Nasze włosy latają jak szalone wokół twarzy. Gdy po chwili udaje nam się wyprostować, próbuję wcisnąć kolejne pasma za kołnierz kurtki. – Jesteś zła – zauważa ojciec. – Naprawdę? Co ty powiesz? – rzucam sarkastycznie. Nie przejmuję się. – Pewnie błyskawice, które ciskasz oczami, to dobra podpowiedz – odzywa się Is. Obruszam się: – Po prostu nie lubię, gdy mówi się o mnie jak o nagrodzie. To seksistowski tekst. – Seksistowski i obraźliwy – dodaje Issie. – A także typowy dla męskiego stereotypu, według którego wszystkie kobiety mają być uległe. – No właśnie. Ojciec spuszcza wzrok. – To moja wina, Zaro. Połowa twoich genów pochodzi ode mnie. – Jestem człowiekiem – prostuję zdecydowanie. Nawet smak miętowego tic-taca w ustach przyprawia mnie o mdłości. – Nie wszystkie piksy lubią torturować. Tylko te złe, zaniedbane, które nie mają przywódcy... Albo takie, które mają przywódcę okrutnego lub słabego, albo pozbawionego królowej. Niektóre z nas stoją po dobrej stronie, inne po złej. A niektóre – jak ja – utknęły gdzieś pomiędzy okolicznościami i przeznaczeniem – ciągnie ojciec bez zająknięcia. – Zara jest człowiekiem, ale pachnie inaczej niż zwykli ludzie. Zmiennokształtni to wyczuwają, piksy też. Ale gdyby się przemieniła... – Nigdy się nie przemienię! – krzyczę. – ...byłaby potężną, bardzo potężną królową. Wpatruję się w piksa, który jest moim biologicznym ojcem. Leży skulony na szarej wykładzinie bagażnika mojego samochodu. Wygląda prawie po ludzku i prawie niewinnie. Ale to złudzenie. Do mojej kostki przykleja się stary papierek po hamburgerze i tam zostaje. Schylam się, by go podnieść, choć jest obrzydliwy i brudny. Nie mogę pozwolić, by tak latał po świecie bez końca i go zaśmiecał.

– Mogę usiąść? – pyta ojciec. – Nie – rzuca Issie dokładnie w chwili, gdy ja odpowiadam: – Tak. Is patrzy na mnie i choć rozwiewane wiatrem włosy smagają jej twarz, nie odgarnia ich. Próbuję wyjaśnić: –Issie... On nas poprosił o zgodę. Mógłby wstać milion lat temu, gdyby tylko chciał. Przypomnij sobie, jak złapał cię za rękę. – Dokładnie o tym myślę. – Zaciska usta, ale po chwili otwiera je, by dodać: – Uważam, że to podstęp. – To żaden podstęp – wtrąca ojciec bardzo zmęczonym głosem. – Moje intrygi są bardziej wyrafinowane. – Możesz usiąść – rzucam. Ojciec bardzo powoli się podnosi. Oddycha niespokojnie, obłoczki pary rozpływają się w powietrzu. Owijam mu nogi kocem. – To na wszelki wypadek. Uśmiecha się ledwo zauważalnie. W lewym policzku ukazuje się dołeczek. – Przez chwilę wydawało mi się, że to matczyna troska. – Chyba raczej córczyna – prostuję. Przez moment mierzymy się wzrokiem. Jego oczy są naprawdę hipnotyzujące, jakby przyciągały. Przerażające. – Przeżyłaś, bo ci pozwoliłem – słyszę. Podnoszę głowę tak gwałtownie, że coś strzela mi w szyi. – Co proszę? Mówi spokojnie, oparty o tylne siedzenie. – Pozwoliłem ci przetrwać. I nie zabiłem twojego chłopaka. Szalałem z pragnienia, pożądałem twojej matki, a jednak pozwoliłem tobie, mojej córce, przeżyć. Wiedziałem, że zamierzasz nas tam uwięzić, ale pozwoliłem twojej matce uciec, udając, że odwróciłaś moją uwagę. To dowodzi, iż nie jestem twoim wrogiem. – W takim razie, dlaczego teraz jesteś taki spokojny? – Issie bierze się pod boki. – No? Dlaczego się na nas nie rzucasz, nie próbujesz mnie zmienić w piksa albo coś podobnego?

– Nie ty masz być moją królową – oznajmia. – Rany. Super. – Issie głośno wypuszcza powietrze. – Nie obrażaj się – mówię. – To zaleta. Ojciec nie spuszcza wzroku z Is. – Nie jesteś też młodym chłopcem. Nie mógłbym upuścić ci krwi. W powietrzu zawisa złowroga cisza, aż przechodzi mnie dreszcz. W kieszeni kurtki coś zaczyna mi wibrować, a po chwili rozlega się dźwięk mojej ulubionej piosenki: to Nick. – Cholera. Issie szeroko otwiera oczy. – Czy to on? Wyjmuję komórkę z kieszeni. – Tylko SMS. Ojciec ignoruje nas i ciągnie: – Wiem, że uważasz mnie za potwora, Zaro. I być może nim jestem. Wiem też jednak, że jeśli nie zaspokoję swoich potrzeb, moi poddani staną się dużo bardziej niebezpieczni. – Co więc mam zrobić? – pytam. – Uwolnij mnie. – Nie mogę. – Patrzę mu w oczy. Jest w nich moc, ale są też smutne i zmęczone. – Muszę zaspokoić pragnienie – tłumaczy ojciec. – Tylko wtedy będę miał dość siły, by walczyć. Muszę to zrobić – wtedy ochronię ciebie, twojego wilka oraz utrzymam władzę. – Nie mogę pozwolić, żebyś torturował jakiegoś biednego chłopca, nawet jeśli to miałoby nas chronić. – W takim razie potrzebuję królowej. – Sztywnieje, jakby miał zamiar zaatakować. Zaciskam pięści. – Nie, nie i jeszcze raz nie. To znaczy – jeśli znajdziesz jakąś biedną oszalałą kobietę, która zechce zostać królową piksów, proszę bardzo. Ale mamy nie weźmiesz. Zresztą nawet jej tu nie ma. – Zaro... Nie mam zbyt wielu możliwości. – Skóra w kąciku jego oka zaczyna drżeć.

– To nie są żadne możliwości. Torturowanie chłopców i przemienienie mamy w piksa – to nie są możliwości. – Tylko ja jestem wystarczająco potężny, by powstrzymać innego króla. Jestem... Issie zamierza zatrzasnąć bagażnik i nie pozwolić mu dokończyć. – Trzeba go odwieźć, nie sądzisz? Zostawmy sprawy ich własnemu biegowi, przemyślmy wszystko. Zmuszam się do kiwnięcia głową, ale wciąż wpatruję się w twarz ojca. Powoli zamyka oczy, jakby się poddawał. – Drżysz. – Is uważnie mi się przygląda. – Jest zimno. – Nie dlatego się trzęsiesz. – Przyjaciółka obejmuje mnie i przytula. – Nie mogę uwierzyć, że to ja mam być tą odważną. Podmuch wiatru znów uderza o samochód, a nasze dżinsy i kurtki oblepia kurz. – Fuj – prycha Is. – Brud. – Jesteś bardzo dzielna, Issie. Śmieje się i otwiera drzwi od strony pasażera. – Dzięki. Jednak ja jeszcze nie skończyłam z ojcem. Zapalam silnik i wołam do tyłu: – Co wiesz o Walhalli? – To mitologiczny pałac Odyna – pada odpowiedź. – Odyna? – Issie podkręca ogrzewanie. – To jeden z bogów ze skandynawskiej mitologii. – Wyprowadzam auto z parkingu. – A więc nie istnieje naprawdę? – Oczywiście, że nie – obrusza się ojciec. – Chciałbym, żebyś przemyślała to, jak mnie oceniasz, Zaro, i mnie uwolniła. Zapewniam cię, że... – A walkirie? – przerywam mu, zatrzymując się na jednym z dwóch skrzyżowań ze światłami w naszym mieście. Obok mnie staje pan Burns, nasz nauczyciel, machając na przywitanie. Issie i ja przyklejamy na twarze uśmiechy i odwzajemniamy pozdrowienie.

– Walkirie? – Tym razem ojciec jest rozbawiony. – To bajki. Issie chce coś powiedzieć, ale kładę palec na ustach, by milczała. Światło zmienia się na zielone. – Nie wiem, po co w ogóle go zabrałyśmy – gderam. – Ja też nie. – Issie podkręca głośność w radiu. Gdy uwalniamy ojca z więzów, próbuje uciec. Jestem zmuszona go obezwładnić izaciągnąć z powrotem w metalowe otoczenie domu. Zyskuję tym ogromne uznanie Issie, która oznajmia, że powinnam dostać nagrodę dla supermenki. Pędem wracamy do samochodu i szybko odjeżdżamy. Obie trzęsiemy się ze zdenerwowania, ale milczymy. Pod domem Issie zatrzymuję się i wrzucam wsteczny, trzymam jednak stopę na pedale gazu, gotowa odjechać. Chyba nie wiem, dokąd powinnam... – To nie jest tak, że wierzę ojcu w stu procentach, ale bardzo martwię się o Nicka – zaczynam. – Martwię się, że sama nie będę potrafiła go ochronić. Is przechyla głowę. – Zaro, kochanie, przecież nie możesz chronić go sama. Wszyscy jesteśmy częścią planu, pamiętasz? Nie działasz sama. – Jasne. – Ściskam mocniej kierownicę. Drogi o tej porze roku są śliskie. – Wiem o tym, ale to, że mogę na was liczyć, nie zmienia faktu, iż czuję się odpowiedzialna. Jakby wszystko było moją winą albo zasługą. – Jesteś tak samo stracona jak Nick. – Is uśmiecha się, dając znak, że żartuje. – Los świata bynajmniej nie zależy od ciebie, Zaro White. – Przysięgasz? – pytam, gdy otwiera drzwi i do auta wpada lodowate powietrze. Issie wysiada i przez chwilę przytrzymuje klamkę. – Przysięgam – odpowiada. Cofam auto i zastanawiam się, czy takie przysięgi mają jakieś znaczenie. Po wyjeździe od Is sprawdzam, czy mam sygnał w komórce, i dzwonię do mamy. Jest jeszcze w Charlestonie, ale przenosi się tutaj. Zrezygnowała już z pracy i załatwiła inne sprawy, jednak kiedy zajmuje się tak wysokie stanowisko, jak ona, w umowie o pracę jest klauzula o długim wypowiedzeniu. A jeśli się ją naruszy, firma może nałożyć na pracownika karę

finansową albo pozwać go do sądu. Teraz jednak, gdy myślę o słowach ojca, cieszę się, że mama wciąż jest daleko. Brak mi tylko jej uścisku, ubrań i zapachu. Telefon dzwoni, lecz od razu włącza się poczta głosowa. Mama pewnie jest na jakimś spotkaniu w sprawie rekrutowania fizyków czy czymś równie pasjonującym. Nagrywam krótką wiadomość i rozłączam się, powtarzając sobie, że nic takiego się nie stało. Trudno prowadzi się w taką pogodę, lepiej więc nie bawić się telefonem. Biedna Yoko ledwo trzyma się oblodzonej drogi. Próbuję opanować auto i nie wjechać w zaspę, która ogranicza drogę z obu stron, jakby na mnie czekała. Przecież chodzi o to, by próbować, prawda? Tylko to możemy w życiu zrobić. Próbować postępować właściwie, próbować przetrwać liceum, próbować jechać zdradliwie śliską drogą... Devyn często cytuje mistrza Yodę z Gwiezdnych wojen. Yoda mówi totalnie upalonym głosem i podobno jest wielkim mędrcem stojącym po jasnej strony mocy. Mnie wydaje się kimś w rodzaju tybetańskiego mnicha skrzyżowanego z doktorem House'em. Aha, i z E.T. W każdym razie Yoda mawia: „Rób albo nie rób. Prób nie maę. Nie znoszę tych słów. Czasem nie da się po prostu „zrobićę. Czasami można tylko próbować. Nastawiam głośniej radio i słucham, jak Bono śpiewa o utracie, pragnieniu i nadziei. To starsza płyta U2, nie żaden nowy kawałek. Na poboczu drogi widzę cienie wychodzące z lasu. Wyglądają jak ludzie. Ale przecież to tylko moja wyobraźnia, prawda? Prawda. Zimowa mgła owija się wokół pni drzew, skrywając je, a także wszystko inne, co może czaić się wśród gałęzi. Jest szaro i niebezpiecznie. – Nie będę zwracała na ciebie uwagi, mgło – oznajmiam i nastawiam głośno radio, co prawdopodobnie sprawi, iż ogłuchnę już przed trzydziestką. Nagle czuję gęsią skórkę, jakby po moich rękach przebiegały tysiące małych pajączków. Może to pozostałość po byciu z ojcem, a może niezbyt dokładnie uwięziłyśmy go w domu... Może się uwolnił? – Cholera. Otwieram komórkę i przytrzymuję klawisz z dwójką. Dzwoni i dzwoni. – Issie?

– Zara? – Issie ma dziewnie zduszony głos. Wydaje mi się, że płakała. – Wszystko w porządku? – U mnie tak. A u ciebie? – Tak, gra i buczy... Przytrzymuję telefon ramieniem i kładę obie ręce na kierownicy. – Znów mam te dreszcze – wyznaję. – Piksowe? – Tak. Nie zatrzymuj się. Jedź. Byle do przodu. – Czujesz, że król piksów jest gdzieś w pobliżu i jakby chodziły ci po rękach pająki? – Uhm. – O rany. – Słyszę, jak mówi coś niewyraźnie z dala od słuchawki, a po chwili rozróżniam słowa:–Znów ma gęsią skórkę. – Będziesz zła, jeśli poproszę cię, żebyś przyjechała? – Zaraz tam będziemy. Jest ze mną Devyn. Natychmiast dzwoń do Nicka! Rozłączam się i przez ułamek sekundy myślę. Nie chcę, by coś stało się Nickowi. Odkładam komórkę i nastawiam radio jeszcze głośniej. Lekko skręcam i już prawie prostuję koła, gdy muszę nacisnąć na hamulec. Na środku drogi stoi jasnowłosy mężczyzna. Na coś czeka. O mój Boże, byle tylko nie na mnie.

DEFINICJA Spiksowany: zagubiony, zdezorientowany, sprowadzony na złą drogę.

Yoko wymyka się spod kontroli. Zarzuca mnie w lewo, potem w prawo, prosto na drzewo. Jego pień jest gruby, szerszy od auta. A jeśli uderzę? Niedobrze. Połamię sobie kości. Uderzę. – Nie! – krzyczę, ale wcale nie słyszę swojego głosu. Wciskam mocniej hamulec. Głośno piszczy. – Nick! – wrzeszczę bez zastanowienia. Samochód uderza w coś wielkiego i twardego. Drzewo? Głowa odskakuje mi do tyłu, potem leci do przodu i znów do tyłu. Sama nie wiem. Poduszka powietrzna wali mnie w twarz i w pierś. Nic nie widzę. Nie mogę oddychać. Wszędzie pełno plastiku. Boli. Coś się pali. Kwaśny zapach uderza mnie w nos. Napieram do przodu. Klatkę piersiową coś rozrywa. – Wysiadaj! Wysiadaj! – słyszę męski głos. Drzwi się otwierają i do auta wpada mroźne powietrze. Śmierdzi coraz bardziej. Spalenizna. Jakieś ręce sięgają po mnie, a ja tylko wołam zrozpaczona: – Nick?! – Próbuję ci pomóc – mówi głos. To nie Nick. Pewnie, że nie. Niby dlaczego to ma być on? Skup się, powtarzam sobie. Skup się. Próbuję głęboko odetchnąć. – Nie mogę się ruszyć. – Pas. Pas? Co to jest pas? Mój mózg przestał pracować. – Rozepnij się. Rozpiąć? Pas? No tak. Sięga przeze mnie i ciągnie za pas bezpieczeństwa. Jego ręce. Faceta stojącego na drodze. To nie Nick, tylko piks. Ten młody, którego uratowałam.

– Nie dam rady tego zrobić – mówi. – Cholera, nie znoszę metali. Powinienem był wziąć antidotum. Próbuję wyciągnąć rękę i uwolnić się samodzielnie, ale ręka z jakiegoś powodu nie działa. To ta sama, którą inny piks, Ian, złamał, gdy mnie porwał i próbował przemienić. Chyba znów ją złamałam albo zwichnęłam, sądząc po bólu przeszywającym mi ramię. Głos piksa staje się dziwnie naglący i wyższy. – Pożar! – Yoko? Yoko się pali? – Samochód się pali. Proszę, nie ruszaj się, żebym mógł ci pomóc. Nie ruszam się, mimo że wszystko we mnie woła: „Uciekaj, natychmiast, wiej!”. Słyszę dźwięk rozdzieranego materiału. Czy to mój pas? Jak można podrzeć pas bezpieczeństwa? Jego ręce wyciągają mnie z samochodu prosto na zimno. Tyle że na plecach czuję... ciepło. Ból przemieszcza się z ręki do klatki piersiowej. Kręci mnie w nosie od smrodu gorącej stali, gumy i jakichś chemicznych substancji. Piks z jękiem upada na śnieg, a ja na niego. Od strony samochodu dobiegają dziwne dźwięki. Z trudem odwracam lekko głowę, by spojrzeć, ale wciąż jestem cała zesztywniała i dziwnie powolna. Z Yoko została kupa pogiętej stali. Drzwi są szeroko otwarte, a spod maski strzelają płomienie. Dym jest ciężki, ciemny, trujący i jakiś nierzeczywisty. Szkło pęka i spada na ziemię. – Może wybuchnąć – odzywam się, jakbym dopiero co się obudziła albo nagle straciła połowę IQ. – Samochody wybuchają. Piks kiwa głową i wstaje. – Dasz radę iść? –Nie... Nie wiem. Ja... Dobre pytanie. Schyla się i bierze mnie na ręce, a potem zarzuca sobie na ramię i szybkim krokiem rusza po śniegu. Jego stopy ledwo dotykają ziemi. – Jesteś ranny – sapię. – Twój brzuch... Rana się powiększy. Znów dźwięk pękającego szkła.

– Nagle zaczęłaś martwić się o piksa? – śmieje się. To ostry, okropny śmiech cierpiącego stworzenia. Nie wiem, czy to ból psychiczny, czy fizyczny, ale chciałabym go jakoś zmniejszyć, ulżyć mu. Ale znów słyszę w jego głosie ironię: – Co by na to powiedział twój chłopak? Pochyla się. Ześlizguję się z jego ramienia i zaczynam kaszleć. Biodrem uderzam w zmarznięty śnieg. Jesteśmy spory kawałek od Yoko, która zderzyła się z potężnym drzewem. Maska jest zgnieciona, a karoseria prawie owinięta wokół pnia. Z trudem podnoszę się do pozycji siedzącej. Mam wrażenie, że moja szyja nie chce podtrzymywać głowy. – Musimy ugasić pożar... Moje auto... Yoko wybucha. Od huku prawie pękają mi bębenki. Zanim zdążam się zorientować, piks łapie mnie i przyciąga do siebie. Obejmuje rękami moją głowę i przekręca się tak, że zasłania mi widok, jakby chciał nas oboje ochronić przed falą uderzeniową. To miło z jego strony, ale zupełnie nie wiem, dlaczego się mną zajmuje, troszczy, dlaczego... – O rany... Oooo. – Nie mogę nawet odetchnąć. W ustach czuję materiał jego kurtki. Smakuje jak wełna, gorzko, obrzydliwie. Z wysiłkiem udaje mi się coś dostrzec. Z Yoko buchają pomarańczowe i czarne płomienie. Pierwsze, co przychodzi mi do głowy, to mój telefon. Zostawiłam w aucie komórkę. I iPoda. I podręczniki. I laptop. W mojej głowie pulsuje krew. Czy to normalne? Czy to normalne, że myślę? – Dlatego nie znoszę technologii! – piks na wpół mamrocze, na wpół krzyczy. – Jest absurdalnie niebezpieczna. Nagle mój umysł się rozjaśnia i czuję narastającą złość. – Słucham? To nie jest wina technologii, tylko twoja! – wrzeszczę. – To ty stałeś na drodze. Przez ciebie musiałam gwałtownie skręcić. Przez ciebie się rozbiłam. Piks patrzy na mnie zdziwiony, naprawdę marszcząc nos! – Dlaczego stałeś na tej drodze? – pytam, próbując ustabilizować rękę. – Chciałeś mnie zabić? Nie odpowiada. Na szarej koszulce, którą widzę pod rozpiętą kurtką, dostrzegam ślad krwi. Odsuwam się i natychmiast krzywię z bólu. Przestaję więc się ruszać i próbuję opanować gniew. – A wtedy, w samochodzie... ogłuszyłeś mnie i uciekłeś. Strąca z nogi kawałek podartego pasa. Nie mam pojęcia, jak się tam znalazł.

– Straciłaś przytomność, a ja wykorzystałem okazję, by odejść. – Uśmiecha się. Ale to chytry uśmiech. Miły, ale i niemiły. Piękny, ale niebezpieczny. Prawie śmiertelny. Rozumiem już, dlaczego Nick niemal go zabił. Nick... Po głowie tłuką mi się ostrzeżenia ojca. Ale przecież muszę do kogoś zadzwonić, wezwać przynajmniej straż pożarną. – Masz komórkę? – pytam. Delikatnie dotyka mojego policzka. Delikatnie? – Mam, ale nie pozwolę ci jej użyć. Zidentyfikują mój numer. Próbuję go zmiękczyć: – Proszę... Boli mnie. Zastanawia się przez chwilę i w końcu kiwa głową. Wciska coś na telefonie. – Zablokuję identyfikację numeru. Już wybrałem sto dwanaście. – Mówi do słuchawki: – Wypadek samochodu na drodze numer trzy mniej więcej milę od marketu w Bedford. Auto się pali. Jedna osoba jest ranna, ale nie ma zagrożenia życia. – No, już. – Rozłącza się i patrzy na mnie uważnie. – Wciąż jesteś blada. Dasz radę wstać? – Dzięki. – Upadam na śnieg, a on próbuje objąć mnie w pasie, żebym jakoś stanęła. Dotyka mnie niezręcznie. – Przepraszam. – Wybacz – mówi dokładnie w tym samym momencie. Nie wiedziałam, że piksy w ogóle znają takie słowo. Powoli zabiera rękę z mojej talii, by nie sprawiać mi bólu. Wydaje mi się, że nasłuchuje czegoś w lesie. – Będę musiał zaraz zniknąć, mała. Poradzisz sobie? – „Mała”? – Znów wzbiera we mnie złość. – Nie wiem, jak masz na imię. – Piks zerka na mnie, a jego oczy mają kolor pięknej głębokiej zieleni, jak czubki sosen. Wiem jednak, że to urok – naprawdę wygląda zupełnie inaczej, a jego oczy są srebrne, jak u wszystkich piksów. To czar sprawia, że wydaje się człowiekiem, to ich magia. – Skoro nawzajem się uratowaliśmy, powinienem je poznać. Nic nie mówię. Nie chcę, by przy następnej okazji ten piks zachował się jak ojciec i zaczął szeptać moje imię, gdy będę w lesie, byle tylko mnie zmylić. Zamiast tego powtarzam pytanie: – Dlaczego stałeś na drodze?

– Czekałem na ciebie. Kiwam głową, jakby jego odpowiedź miała jakiś sens. A nie ma. – Kiepsko się czuję – wyznaję. – Doznałaś szoku. – Delikatnie przyciska palce do mojej ręki. – I jesteś ranna. A w dodatku robisz się lekko niebieska. – To z zimna. Unosi pytająco brew i zmienia pozycję, krzywiąc się z bólu przy każdym ruchu. – Nie wydaje mi się, by to był powód. – Boli cię? – pytam. – Twój brzuch... – Już się goi. Jeszcze nie czuję się całkiem dobrze, ale dziękuję, że spytałaś. I dziękuję, że uratowałaś mnie tamtego dnia. Wydaje mi się, że zimny śnieg, którego dotykam, pali jak ogień. Przyglądam się piksowi. Z pozoru jest taki normalny. Próbuję skoncentrować się na jego twarzy, potarganych jasnych włosach, oczach... zobaczyć piksa pod tą zwodniczą urodą. – Dlaczego czekałeś na mnie na drodze? – Chciałem, żebyś mnie do nich zaprowadziła. – Do kogo? Do pozostałych piksów? – Tak. – To niemożliwe. – Oddycham głęboko, lecz w piersi od razu czuję piekący ból. Piks kładzie mi rękę na karku. – Nie oddychaj zbyt głęboko. Wydaje mi się, że masz poobijane żebra. Znajdujemy się tak blisko siebie, że nasze twarze dzieli tylko kilka centymetrów. Przełykam głośno ślinę. – Obiecaj mi, że nie skrzywdzisz moich przyjaciół. Jeśli musisz, skrzywdź mnie, ale ich zostaw w spokoju. – Nigdy cię nie skrzywdzę. – Wpatruje się w moje oczy. – I niechętnie cię zostawiam, ale sobie poradzisz. Robi wrażenie naprawdę szczerego, jakby chciał tylko mi pomóc.

– Opowiedz mi o walkirii – proszę, czując pieczenie w piersi. – Kiedy indziej. – Nie, teraz. Zabiera rękę z mojego karku, wstaje i klepie mnie po ramieniu jak dobry kolega. Powtarza ten gest kilkakrotnie, mówiąc: – Twój wilk zaraz tu będzie. Odchrząkuję i pytam: – Mój wilk? A skąd ty niby to wiesz? – Cała nim pachniesz. – Krzywi się na moment, jakby to był nieprzyjemny zapach, na przykład gotowanych brokułów. Przez chwilę wydaje mi się uroczy, młody, jakbym widziała przed sobą małego chłopca. To sprawia, że prawie mam ochotę go pocieszyć. Prawie. Z trudem przysuwam się bliżej niego, jedną rękę znów wkładając w lodowaty śnieg. – Co masz na myśli, mówiąc „mój wilk”? – Ojciec mnie ostrzegał. – On nie jest mój. Nie mam go na własność. Ludzie nie mogą się „posiadać”. Ale tego drania już nie ma, zniknął we mgle, a ja zostałam sama na śniegu. Yoko powoli dogasa. W oddali słyszę syreny. Pewnie już ma dokładny plan, mogę się założyć. Piksy są właśnie takie: inteligentne i przebiegłe. Nie są złe do szpiku kości, ale wystarczająco złe. Pasuje. – Zaro! – Głos Nicka przywraca mnie do rzeczywistości. Z ogromnym wysiłkiem otwieram oczy. Nick stoi nade mną i wszystko mi zasłania. – O rany, kochanie. – Nic mi nie jest – mówię z trudem. Wyciągam zdrową rękę, by dotknąć Nicka. Jest taki ciepły, a teraz bardzo tego ciepła pragnę. – Zabiłam Yoko. – Zimno ci? Zrobiłaś się dziwnie niebieska. – Schyla się i przytula mnie do swojej bluzy. Krzyczę z bólu. Nick natychmiast rozluźnia uścisk. – Skarbie? – Moja ręka – jęczę. – I klatka piersiowa. – Przepraszam. Strasznie przepraszam. – Na jego twarzy widzę przerażenie i niepokój. I drobinkę złotego pyłu. – Chciałem cię tylko przytulić.

– To nie twoja wina. Delikatnie kładzie mnie na ziemi. Zdejmuje kurtkę, podkłada mi ją pod nogi i siada na śniegu, żebym mogła się o niego oprzeć. Syreny są coraz bliżej. Drzewa kołyszą się na wietrze. Nick pachnie bezpieczeństwem, Old Spice'em i odrobinę szpitalem. – Tak mi przykro, kochanie. – Kołysze się uspokajająco. – Co się stało? Wpadłaś w poślizg? – Był tu piks. Ten sam... Ten, którego uwolniłam. Nick sztywnieje. – Co się stało? Co on ci zrobił? – Zaczyna mówić lodowatym głosem. – Pocałował cię? – Nie, nic. On stał... Stał na środku drogi. Zahamowałam nagle i zniosło mnie na pobocze. I walnęłam w drzewo. – Próbuję wstać. – Dam radę się podnieść, tylko trochę mnie boli. – Nie ruszaj się. – Nick ogląda mnie, szukając obrażeń. – Mogę rozpiąć ci kurtkę? – Jasne. Przekręca mnie tak, że leżę właściwie na jego kolanach. Rozpina zamek i podciąga odrobinę bluzę oraz przeciwpotny podkoszulek. – Masz sporo siniaków – stwierdza. – Wezwałaś straż? Słyszę syreny. – On wezwał. Mój telefon został tam. – Wskazuję Yoko. – Tak samo jak laptop, iPod i... – On zadzwonił? Ten piks? – Nick przerywa mi w pół zdania. – Uratował mnie. Wyciągnął z samochodu, zanim wybuchł pożar. Nick warczy. Jego plecy sztywnieją, a głowa podnosi się gwałtownie. – On cię nie ocalił, tylko poranił. A zostawił cię w spokoju chyba tylko dlatego, że byłaś zbyt ranna, by mógł cię pocałować i przemienić. – To nieprawda. Chciał wiedzieć, gdzie są piksy. Myślę, że chce je uwolnić. Kolejne warknięcie. – To wszystko moja wina – mówię. Przytulam się mocniej i obejmuję zdrową ręką szyję Nicka, mimo że cały aż trzęsie się ze złości. Aż nią emanuje. Nie chcę się kłócić, jestem na to zbyt zmęczona. – To nie twoja wina. I już wszystko dobrze.

Nick wypuszcza powietrze z płuc i widzę, że jest odrobinę mniej spięty. Jego duże dłonie łapią mnie za szyję, gdy zaczyna obsypywać moją twarz delikatnymi pocałunkami. Jednocześnie palcami gładzi mój policzek. Ależ to cudowne uczucie. Nagle zrobiło się tak bezpiecznie. Ale nie na długo, prawda? Oczywiście, że nie. Do Yoko podjeżdża wóz strażacki. Zauważam, że w ogóle się nie ślizga. To tylko ja nie potrafię się opanować, rzuca mną na wszystkie strony, to ja postępuję bezmyślnie i potem muszę cierpieć. Strażacy wyskakują z wozu, ciągnąc za sobą węże. Jeden z mężczyzn idzie drogą w naszą stronę. – Nick, mimo że go uwolniłam, a teraz stało się to wszystko... – zaczynam wyjaśniać – to i tak niczego nie żałuję. Inaczej on by umarł. – I co byłoby w tym złego? – rzuca ostro Nick. Na moment odchyla głowę i zamyka oczy. – Szkodzisz sobie tą łagodnością, Zaro – mówi już spokojniej. – Musisz nauczyć się, jak być bardziej surową. – Całuje mnie w czoło, by złagodzić ostre słowa. – Szczególnie jeśli chodzi o piksy. Rozumiemy się? Kiwam głową, ale niczego nie obiecuję. Nie mogę potwierdzić głośno. Zamiast tego odpowiadam: – Przestanę być miła, jeśli ty przestaniesz ryzykować. Nick kręci głową, ale oboje wiemy, że mówię poważnie – żadne z nas nie zmieni swojego postępowania, przynajmniej nie w najbliższym czasie. Babcia Betty trzaska drzwiami karetki i energicznym krokiem rusza przez śnieg, mówiąc coś do krótkofalówki i niosąc torbę ze sprzętem medycznym. Jej emocje zdradza wyłącznie błysk w oczach. Zachowuje się bardzo formalnie – żadnych uścisków. Pochyla się nade mną, ogląda twarz i zagląda w oczy. – Źrenice w normie. Otwieram usta, by coś powiedzieć, ale ucisza mnie podniesieniem palca. Zmarszczki w kącikach jej oczu robią się coraz głębsze. – Jak masz na imię? – Zara. – W jakim jesteś stanie? – W Maine. A może chodzi o stan świadomości?

– Bardzo zabawne. Co za sarkazm, panienko. Ale przecież uczyłaś się od najlepszych. – Betty uśmiecha się, lecz tylko na moment. – Wyrzuciło cię? Nie rozumiem pytania. – Z samochodu – wyjaśnia babcia. – Wyrzuciło cię? – Nie. Mruży oczy, jak zawsze wtedy, gdy się nad czymś zastanawia. Wiatr rozwiewa jej siwe włosy. – W takim razie, dlaczego jesteś tak daleko od auta? – Ja... Hm... Chyba zbyt długo zwlekam z odpowiedzią, bo Betty znowu pyta: – Przeniosłeś ją, Nick? On w odpowiedzi powoli kręci głową. Chyba nie chce znów sprawić mi bólu. – Nie było mnie tu, gdy się to stało. Zapiksowało ją. Betty kiwa ze zrozumieniem głową i zmienia temat: – Co cię boli? – Ręka. Ta sama co poprzednio. Piecze w klatce piersiowej. Głowa i szyja. Ale nie jest tak źle – wyjaśniam, podczas gdy Betty wydaje polecenia drugiemu ratownikowi. To ten wysoki facet, Keith, który ma przepiękne włosy i bardzo niekształtny podbródek. Razem wyciągają składane nosze. – Musimy ją ruszyć – babcia zwraca się do Nicka. – Przepraszam bardzo, ale nie jestem bezosobowa. Siedzę tutaj obok. I dam radę iść sama – gderam, próbując wstać. – Nie. – Betty zakłada mi na szyję wielki wstrętny kołnierz ortopedyczny. – Nie skręciłam karku – protestuję, gdy mnie podnoszą. – Nie będę ryzykowała. – Betty mówi głosem nieznoszącym sprzeciwu, a jej wielkie buty zdecydowanie zanurzają się w śnieg. Nick rzuca mi współczujące spojrzenie. Wygląda tak, jakby zaraz miał się roześmiać. Marszczę nos, a on uśmiecha się jeszcze szerzej.

– Mogę pojechać z nią karetką? – pyta. Betty się zastanawia. – Pójdę sama – powtarzam. – Ludzie się na mnie gapią. – Strażacy to nie ludzie. Strażacy to zawodowcy i gapienie się to ich praca. Tak, możesz z nią jechać, Nick – dodaje Betty w chwili, gdy pojawiają się Issie i Devyn. Is wyskakuje z samochodu i biegnie w naszą stronę. – O rany, Zaro! To przez piksy?! – wykrzykuje. Keith gwałtownie podnosi głowę i szeroko otwiera usta, wpatrując się w Issie. – Piksy? – Pixies – tłumaczy za nas Betty. – Zara zbyt głośno słucha muzyki. To taka stara grupa rockowa z lat osiemdziesiątych. – Bardzo retro. – Teraz Is zaczyna się wymigiwać. – Taki oldskul. Ale trendy. Zarze to bardzo na rękę, prawda? O rany, Zaro, złamałaś rękę? – paple bez sensu. Ręka Nicka ląduje na ramieniu Issie. – Hej, odetchnij głęboko. – Odetchnąć? – Wdech i wydech – przypomina spokojnie Nick. Strażacy zaczynają krzyczeć. Koło szczątków Yoko coś stuka, a potem słyszę dźwięk metalu uderzającego o metal połączony z szumem wody lejącej się z węży. Nick przesuwa się odrobinę i wciąż rozmawia z Issie, jakby zupełnie nic się nie działo: – I zrób krok do tylu, żeby ratownicy mogli zabrać Zarę do karetki. – Zara jedzie karetką! – wykrzykuje Is, sięgając po moją rękę. – Pojedziemy za tobą. Będziemy tuż za wami. O nic się nie martw, dobrze? O nic się nie martw. – Oddychaj, Issie. Nic mi nie jest. – Uśmiecham się przelotnie ściskam jej rękę. – To nic poważnego, nie mam nawet wstrząsu mózgu. – Dzięki Bogu za choć taki cud – mruczy Betty, gdy podnoszą mnie i wsadzają do karetki. Siada obok. W środku jest ciasno i wszędzie widzę jakieś przyrządy, szuflady pełne lekarstw i igieł, potrzebnych, by utrzymać ludzi przy życiu i ustabilizować ich, zanim dotrą do szpitala. Nick także ładuje się do środka. Żeby się zmieścić, musi schylić głowę. Gdy tylko Keith zajmuje fotel kierowcy, Betty mówi szeptem do mojego ucha:

– Rozumiem, że opowiesz mi ze szczegółami, co naprawdę się wydarzyło? Próbuję kiwnąć głową, ale w kołnierzu ortopedycznym to trudne. – Przykro mi z powodu auta, babciu. – Kochana, samochód to najmniejsze z moich zmartwień – mówi. A potem robi coś zupełnie nie w jej stylu: pochyla się i całuje mnie w policzek miękkimi suchymi ustami. – Wpędzisz mnie do grobu, dziewczyno. Chichocze. Leżę na plecach, patrząc na twarze ich obojga. Światło jest tak fluorescencyjnie jasne, że widzę nawet pojedyncze pory w skórze i włoski w brwiach Nicka. Tyle ludzi umierało w tej karetce. Niektórych ocaliła Betty. Jest bohaterką. Nick zresztą też, załatwił tyle piksów, zupełnie sam, i nigdy nie narzeka, choć musi chronić tak wiele osób. Różni są bohaterowie, ale ja mam dwoje swoich, a oni mnie kochają. Do oczu napływają mi łzy. Nick pochyla się i całuje moje powieki. – Kochać cię, Zaro, to praca na cały etat. Cudowna, nie zrozum mnie źle. Najlepsza, jaką mógłbym mieć. Ale nie jest mi łatwo, bo ty wciąż... – ...robisz sobie krzywdę? – podpowiada Betty. – Szukasz kłopotów? Mdlejesz? Łamiesz ręce? – Wszystko powyższe – śmieje się Nick. Moja ręka znajduje gruby nadgarstek Nicka i łapie go mocno. – Pamiętaj, że to ja jestem pacjentką! Gdzie współczucie? Gdzie twoja troska? – Zaro, współczucie to tylko dobra wymówka, by wysyłać kartki z pozdrowieniami, rzucać nieszczęśliwe spojrzenia, a tak naprawdę cieszyć się w duszy, że to nie ty jesteś osobą, której parszywe nieszczęście musi oglądać cały świat – tłumaczy mi Betty. Szpitalne badanie ujawnia: - zwichnięty nadgarstek - kilka poobijanych, ale nie pękniętych żeber oraz - skręcenie szyi (lekkie), które nie wymaga kołnierza ortopedycznego. W szpitalu babcia przebiera się w zwykłe ciuchy – czyli bojówki i flanelową koszulę – a potem swoją furgonetką odwozi nas do domu. Siedzę na środkowym fotelu, opierając się o Nicka.

Dotykam nogą jego uda. – No i dzięki Bogu – wzdycham. – Niby za co? – pyta. Delikatnie głaszcze moje ramię, przyprawiając mnie tym o dreszcze. – Że nie muszę nosić tego kołnierza. Trudno byłoby mi w nim zaszpanować, skoro mamy iść na bal. Nick schyla się i całuje mnie w nos. – Jeśli ktoś miałby szpanować w taki sposób, to tylko ty. Przechylam głowę i nasze usta się spotykają. – Hej, hormony, ja wciąż tu jestem. Ja. Stara baba, inaczej zwana twoją babcią – wtrąca się Betty. – Przepraszam. Trudno mu się oprzeć. – Znów przytulam się do Nicka. – W takim razie czasem spróbuj się oprzeć – sugeruje Betty, podczas gdy ciężarówka podskakuje na wybojach. – Wybacz! Nie chciałam tobą potrząsać. – Moment – odzywa się Nick. – O czym wy mówicie? – Betty kazała mi spróbować się oprzeć – powtarzam. – Mnie? To niemożliwe. Betty znów zaczyna się śmiać. – Panie Colt, czy przypadkiem nie ma pan zbyt wysokiego mniemania o sobie? – Ale... Zara powiedziała... I... – jąka się Nick. – Nie chodziło mi tylko o ciebie, Nick – wyjaśnia babcia, łagodniejąc, ale tylko na chwilę. Wiem zresztą, o czym zacznie teraz mówić. Powiedzieliśmy jej w końcu o uwolnionym przeze mnie piksie. A głos, który nagle poważnieje, oznacza tylko jedno: oficjalną burę. – Zara nie tylko tobie nie może się oprzeć. Jej chodzi o sprawiedliwość, o bycie szlachetną, o zostanie męczennicą. Myśli o tym, jak ulżyć cierpieniu innych i zapomina o sobie, nie widząc szerszego kontekstu. – Jesteś zbyt ostra, Betty. – Nick chce mnie bronić. – Ostra? Zaraz powiem ci coś ostrego. Zara przez swoją wspaniałomyślność postanowiła uwolnić piksa, prawdopodobnie króla – sądząc z tego, jak szybko wyzdrowiał – i o mało przez niego nie zginęła. – Babcia skręca, ale choć jest na mnie zła, prowadzi powoli, żeby za bardzo mną nie rzucało. – Rozumiesz to, Zaro, prawda? Mogłaś dzisiaj umrzeć.

Moje poobijane żebra przyznają Betty rację. Wjeżdżamy w naszą ulicę. Wszystkie okna w domu są ciemne. Niebo także. Świat jest ciemny. Drzewa to tylko kawałki cienia. Nie wiadomo, co się wśród nich czai. Nie wiadomo, kto cię stamtąd obserwuje.

WSKAZÓWKA Piksy

w

rzeczywistości

mają

niebieską

skórę.

Smerfy,

Ciasteczkowy Potwór i Grover z Ulicy Sezamkowej też są niebiescy. Ale niech was to nie zwiedzie. Bohaterowie z bajek was nie zabiją. Raczej.

– Obudź się, Zaro! Skarbie! Obudź się, do diabła! – Betty potrząsa mną zdecydowanie. Zrywam się i trafiam na babciną flanelową piżamę. Jej miękkość tak różni się od stanowczości Betty. W moim pokoju pali się światło. Co? Mrugam szybko i siadam na łóżku. Mówię jakimś dziwnym nerwowym głosem. – Co? Co jest? Piksy? Babcia podtrzymuje mnie za ramiona, ale uścisk już zelżał. – Miałaś kolejny koszmar. Opadam na poduszki. Od gwałtownych ruchów boli mnie w piersi. – Znowu? Od wypadku co noc mam złe sny. Cały tydzień koszmarów. – Pamiętasz, co ci się śniło? – Babcia dotyka mojego czoła i odgarnia z niego włosy. – Tak. – Chcesz mi opowiedzieć? – Babciu, nikt nie lubi słuchać o snach innych ludzi. To jak oglądać zdjęcia z cudzych wakacji na Karaibach. Słuchasz opowieści o plaży, ale i tak na niej nie jesteś, więc lepiej sobie darować. Mruży oczy i przygląda mi się uważnie. Wygładza bluzę od piżamy, na której widnieją lizaki i bawiące się lwy. Potem zamiera bez ruchu. To najfajniejsza, najbardziej godna zaufania i silna babcia, jaką można sobie wyobrazić.

– Przepraszam, że cię obudziłam – dodaję. – Nic się nie stało, skarbie. I tak nie śpię. – Pochyla się i całuje mnie w czoło, wyprostowuje się i zdecydowanie przechodzi po drewnianej podłodze. Otwiera drzwi mojej sypialni i zatrzymuje się przy włączniku. – Chcesz, żebym zgasiła światło? Moje tętno nagle przyspiesza. Krew uderza do głowy, jakby chciała wyskoczyć z żył. – Nie, światło się przyda. Drzwi zamykają się, a ja wpatruję się w wiszący nad moim łóżkiem plakat Amnesty International. Jest na nim paląca się świeca owinięta drutem kolczastym. W moim śnie też były płomienie. Skakały koło moich stóp, a ja kluczyłam pomiędzy nimi, wbiegałam po schodach jakiegoś domu. Każda komórka mojego ciała chciała wbiec po tych schodach, coraz głębiej w ogień. Korytarz był podobny do tego w domu piksów, gdzie uwięziliśmy mojego ojca i pozostałych. Przez chwilę wydawało mi się, że to jego szukam, ale nagle zdałam sobie sprawę, że się mylę. Z dołu wołał mnie Nick, lecz go zignorowałam, wbiegając coraz dalej i dalej w płomienie, gdzie czekał na mnie jasnowłosy piks. A potem Nick krzyknął. Odwróciłam się i zobaczyłam, że otaczają go wygłodniałe piksy, które rozrywają jego ubranie i ciało. Zawahałam się... I to była najgorsza część snu. Płomienie były tak kuszące, zachęcały, bym weszła jeszcze głębiej. Ale zignorowałam to pragnienie i zaczęłam wracać. Gdy to zrobiłam... Bum! Coś złapało mnie za ramiona. Wrzasnęłam. I Betty mnie obudziła. I tyle. Koniec snu. Rany, ależ ja nienawidzę snów. Jak to możliwe, że wywołują poczucie winy, skoro nie są prawdziwe? Ze zmartwienia nie mogę spać. Wstaję z łóżka, by skorzystać z laptopa Betty, którego pożyczyła mi do czasu, gdy pojedziemy do Bangor kupić nowy. Otwieram e-mail od Amnesty International w sprawie nowych akcji. Fidelis Chiramba, Gandhi Mudzingwa i Kisimusi Dhlamini siedzą w więzieniu w Zimbabwe tylko za to, że są działaczami politycznymi, mimo że wszyscy cierpią na poważne schorzenia. Nie pozwolono im nawet pojawić się na własnym procesie. Nienawidzę takich przypadków. Wysyłam e-mail do rządu Zimbabwe i zastanawiam się, czy jest sens zbierać się do szkoły.

Zamiast tego postanawiam popracować trochę nad podręcznikiem o piksach. Zajmuję się rozdziałem pod tytułem Jak obronić się przed piksami. Ale jakoś nie mam weny. Podchodzę więc do okna i otwieram okiennice. Niebo jest jasnoniebieskie, wstał nowy dzień. Myślę o tym, jak czują się ci zakapturzeni mnisi, o których czytałam, czy wiedzą, jak wygląda ich niebo, czy je widzą? Czy płomień nadziei tli się w nich mimo całego zła? Drzewa po drugiej stronie ulicy kołyszą się na wietrze i przez moment wydaje mi się, że coś poruszyło się za ich pniami. Jakiś człowiek. Przechodzi mnie dreszcz. Przypomina mi się ojciec, który wciąż znikał, zanim w końcu powiedział mi, kim jest i czego chce. – On jest uwięziony – rzucam w przestrzeń. Na szybie osiada chmurka pary. Ścieram ją czubkami palców. – I nie pozwalam, by ten drugi piks tutaj był. – I dodaję zdecydowanym głosem: - Absolutnie nie pozwalam. Drzewa znów zaczynają się kołysać i przez moment ja kołyszę się razem z nimi, zdezorientowana, półprzytomna. Potrząsam głową, wyobrażając sobie piękną twarz Nicka, linię jego podbródka, psotne, lśniące oczy. Odwracam się od okna i idę wziąć prysznic. Kiedy się ubieram, coś nagle przychodzi mi do głowy. Dawno temu mój ojczym ostrzegł nas przed piksami, robiąc notatki na marginesie starej powieści Stephena Kinga. Może to nie był jedyny raz? Nawet jeśli Betty i mama nie wiedzą nic o walkiriach czy Walhalli, nie znaczy, że mój ojczym też nic nie wiedział. Biegnę do jego dawnego pokoju i przyglądam się podniszczonym książkom stojącym w biblioteczce. Prawie wszystkie są autorstwa Stephena Kinga. Na górnej półce stoi Carrie – pierwsza powieść autora – a potem kolejne, chronologicznie, aż do Marzeń i koszmarów, zbioru opowiadań wydanego w 1993 roku. Potem King napisał jeszcze dużo książek, ale ich tu nie ma – być może są w naszym domu w Charlestonie. Przeglądam wszystkie po kolei, szukając pisma taty na marginesach, jakichś notatek, znaków, że naprawdę istniał. Nawet gdy trafiam na tylko lekko zagięty róg, od razu chce mi się płakać. Utrata osób, które się kocha, wpływa na nasze życie. Chowa się gdzieś głęboko, a potem zmienia w wielką, głęboką przepaść pełną bólu. Ona zaś nie znika, nawet jeśli oficjalnie żałoba się kończy. Nie chcę, by ta przepaść się pogłębiła. Nie chcę stracić nikogo więcej. Szybko kartkuję kolejne tomy, lecz niczego nie znajduję. Wsuwam ostatni na miejsce. W pokoju są też inne książki, które powinnam przejrzeć, ale nie mogę spóźnić się do szkoły. Wyjmuję zbiór opowiadań H.P. Lovecrafta. Na okładce jest iście piekielny potwór, ukrywający się w głębi jakiejś przerażającej pieczary, która znajduje się pod grobowcem.

– Brr – mamroczę. Na marginesie znajduję jakieś zapiski. Pierwszy brzmi: Krwi i lat nie sieją. Drugi jest nieco dłuższy: W harfie zdradź szot, splot mili lob. Jakieś bzdury. Wkładam książkę pod pachę, by zabrać ją na dół, i rzucam w przestrzeń: – Super. Dzięki, tato. Na lodówce Betty zostawiła mi liścik.

Mam ranną zmianę. Weź środek przeciwbólowy. Nie handluj nim w szkole. Żartowałam!

Upuszczam łyżkę na podłogę. – Kurczę. Upada z brzękiem. Podnoszę ją, a gdy wstaję, kręci mi się w głowie. Muszę przytrzymać się lodówki. Wrzucam łyżkę do zlewu. Metal uderza o metal. Wszystkie moje organy zdają się protestować. Robi mi się zimno. Wyglądam przez okno. Nie ma tam niczego oprócz cieni. Próbuję odpędzić od siebie strach i zjadam trochę płatków z mlekiem. Czekoladowe kulki nie mają smaku. Dziwne. Sprawdzam, czy bransoletka na kostce jest mocno zapięta. Jest. – Nie ma się czym przejmować – mówię na głos. Lodówka szumi w radosnej akceptacji. Tylko taką odpowiedź mogę dostać.

WSKAZÓWKA Oczy piksów w kącikach są nieco skośne.

Nick przez cały tydzień wozi mnie do szkoły – to miłe, bo spędzamy razem więcej czasu i przynajmniej jestem pewna, że nie zamorduje go jeden z wściekłych królów. Jednak żadne z nas nie jest rannym ptaszkiem, więc zwykle całą drogę marudzimy, przeciągamy się i ziewamy. Nick parkuje mini coopera i bierze mój plecak. Czasem fajnie jest mieć zwichnięty nadgarstek. Ale wszystko się goi. Nie mam już szyny, tylko bandaż. – Czy ty musisz codziennie zabierać do domu wszystkie podręczniki? – pyta, z trudem przerzucając sobie przez ramię mój nowy plecak (poprzedni umarł śmiercią ognistą). – Muszę. – Uśmiecham się. Pochyła się i szepcze mi do ucha: – Masz szczęście, że jesteś taka ładna, kotku. Macham do Paula i Callie, pary, która chodzi z nami na plastykę. Na głowach mają ufarbowane na zielono, takie same irokezy – co jest nawet urocze w pewien staroświecki sposób. Jill i Stephanie trzymają się za ręce i w przeciwieństwie do nas chyba lubią poranki. Wszyscy są tacy zakochani. Wszędzie dokoła są zakochani, ale oni nie muszą się martwić, że ich druga połowa zostanie zamordowana przez piksy z powodu tego, kim jest... albo nie jest. Podchodzę do Nicka i zdrową ręką obejmuję go w pasie. Docieramy do drzwi naszego liceum i oczywiście to on je dla mnie otwiera. Uderza nas fala ciepłego powietrza i hałas. Nick przytrzymuje drzwi, by Paul, Callie, Jill i Stephanie też mogli wejść. – Rany, ale jesteśmy spóźnieni – mówi Jill, podnosząc kciuki. – Fajne dżinsy. Naprawdę super. – Dzięki – odpowiadam. Widzę Issie biegnącą w stronę Devyna po prowadzącej na drugie piętro rampie. Jej cienka bluzka faluje przy każdym ruchu. – Issie! Devyn! – wołam. Devyn odwraca się i macha do nas z uśmiechem. Nie siedzi na wózku, tylko opiera się na kulach! Obok niego stoi Cassidy.

Nagle Nick zaciska dłoń na mojej. – On nie ma wózka! Zaro, on już nie siedzi na wózku! Puszcza mnie równie nagle i przeskakuje przez barierkę. Obejmuje Devyna i kręci się z nim, trzymając w mocnym uścisku. Ludzie uciekają im z drogi. Dev upuszcza jedną z kul, która uderza o rampę. Issie, biegnąc w ich stronę, musi podskoczyć, i od razu wpada prosto w zbiorowy uścisk. Aż krzyczy z radości. Wiedzieliśmy, że ten dzień w końcu nadejdzie, ale teraz... Widzieć go bez wózka? To cudowne, wzruszające uczucie. Podnoszę kulę i ruszam za nimi. – Nic dziwnego, że nie chciałeś dzisiaj podwózki – mówi Issie, nie przestając klepać Deva po plecach. – Nic dziwnego! Przyjechałeś sam? – Nie. Cassidy mnie przywiozła. – Właśnie – wtrąca rzeczona, bawiąc się jaskraworóżową spinką do włosów. – Ona... Ona cię przywiozła? – jąka się Is. – Tak, Is. Chciałem wam zrobić niespodziankę. – Devyn uśmiecha się do mnie. – Co myślisz, Zaro? Podaję mu kulę i odpowiadam: – Myślę, że to jedna z najlepszych rzeczy, jakie widziałam w życiu. I tak jest. – Wreszcie mogę znów robić to, co chcę – oznajmia Devyn. – Na przykład? – pytam podejrzliwie. Ale on wciąż tylko się uśmiecha. Cassidy odchrząkuje i przelotnie go przytula. – Kosmicznie się cieszę, Dev. Issie cofnęła się i oparła o ścianę. Z dłonią na gardle patrzy gdzieś w dal. – Dzięki – pada odpowiedź. Odsuwają się od siebie i Cassidy, dziwnie zadumana, zaczyna drapać się po karku. – Wiedziałam, że to się zdarzy – rzuca nagle. Sposób, w jaki wypowiada to zdanie, zatrzymuje mnie w pół kroku. Jej ton jest prawie... upiorny, ale już po chwili zmienia temat, zanim zdążę się odezwać.

– Wszyscy jesteśmy spóźnieni. – Patrzy przez ramię, wciąż drapiąc się po szyi. – Gratulacje, Devynie. Daj znać, jeśli będziesz potrzebował podwózki do domu. Ruszamy na pierwszą lekcję. Choć przez chwilę Nick nie mówi o obronie miasta, piksach i cierpieniu. Jego ramiona są rozluźnione, uśmiecha się, a ja zdaję sobie sprawę, jak trudna jest dla niego cała ta sytuacja. Do oczu – nie wiadomo dlaczego – napływają mi łzy. Chyba po prostu nie chcę, by Devynowi znów coś się stało. Żeby któremukolwiek z nas coś się stało. Hiszpański był kiedyś moją najmniej ulubioną lekcją dnia. I to nie z powodu tego, że w klasie śmierdziało liliowymi perfumami naszej nauczycielki i nos natychmiast mi się zatykał. Powodem była pewna dziewczyna – Megan. Siedziała przede mną, po przekątnej, i co jakiś czas odwracała się i wbijała we mnie wzrok. Potem szeptała coś do swojej przyjaciółki Brittney, po czym obie chichotały złośliwie. Chociaż Megan już tu nie ma, wciąż czuję jej obecność. Wzdycham głęboko i obgryzając końcówkę długopisu, sporządzam listę: NASZE NIELEGALNE DZIAŁANIA ORAZ ICH PRZYCZYNY 1. Betty zabiła Iana, ponieważ próbował mnie pocałować i przemienić w piksa. 2. Megan zniknęła, więc pani Nix sfałszowała jej podanie o przeniesienie. I dobrze, bo Megan nie była tylko wredną krową, ale i pikiem. 3. Uwięziliśmy wszystkie piksy w domu, bo nie przestałyby zabijać. W porządku, to nie jest bardzo długa lista, więc czuję się nieco lepiej, nawet jeśli znalazły się na niej morderstwo, oszustwo i porwanie. Składam kartkę i wsuwam ją za okładkę Domu dusz. Wracam do tłumaczenia, ale i tak myślę tylko o tym, że babcia kogoś zabiła, ja uwięziłam, i jak rozwija się historia przemocy, w której uczestniczę i z którą nie mogę sobie poradzić. Należę do Amnesty International. Zajmuję się obroną praw człowieka. Ale co z prawami piksów? One też są po części ludźmi. I co zrobić, skoro świat nie ma pojęcia o ich istnieniu? Z tłumaczeniem daleko nie zajadę, wyciągam więc nową kartkę i zaczynam pracować nad podręcznikiem o piksach, dopisując notatki, które potem wklepię do komputera Devyna albo Betty. DZIESIĘĆ RZECZY, O KTÓRYCH TRZEBA PAMIĘTAĆ, GDY MA SIĘ DO CZYNIENIA Z PIKSAMI 10. Wydaje wam się, że piksy przypominają Dzwoneczek z Piotrusia Pana? Mylicie się.

9. Piksy nie przyjaźnią się z Piotrusiem Panem. 8. Piksy nie sypiają w szklanych słojach i nie mają magicznych różdżek. 7. Piksy nienawidzą żelaza i stali. 6. Piksy nawołują ludzi po imieniu i próbują zgubić ich w lesie. 5. Piksy są doskonałymi wojownikami; do walki używają pazurów i zębów. 4.Piksy mogą wyglądać jak ludzie, ale nimi nie są. 3.Piksy mogą chodzić z wami do szkoły albo do pracy. Nie mamy pojęcia, gdzie są. 2. Piksy mają pragnienia. 1. Nie pozwólcie, by jakiś piks was pocałował. Nigdy. – Zara? Atiende usted? – Nauczycielka hiszpańskiego mierzy mnie wzrokiem. Stoi przy moim krześle i uśmiecha się uroczo. Ciemnobrązowe włosy ma związane w wysoki kucyk. Unosi pytająco brew. – Tak.. .Tak. To znaczy si – próbuję się poprawić. Uderzam się ręką w głowę i książka z hałasem się zamyka. Brittney chichocze. – Usted no traduce el libro. – Nauczycielka dobitnie stuka palcem w moją prawie pustą kartkę. – Usted está mirando por la ventana. Nie tłumaczyłam. Patrzyłam przez okno. Winna. Próbuję wymyślić coś mądrego, ale mogę tylko przeprosić. – Lo siento. Lo siento. Przykro mi, ale nie dlatego, że nie uważałam na lekcji. Przykro mi, że piksy istnieją, a przeze mnie moi przyjaciele są w niebezpieczeństwie. Przykro mi tak w ogóle. Gdy tylko lekcja się kończy, wszyscy jednocześnie zrywają się z miejsc i wybiegają na korytarz niczym stado bydła zaganianego do wodopoju na Dzikim Zachodzie. Przepychamy się, szturchamy, aż w końcu każdy znajduje sobie miejsce w drodze na następne zajęcia. Nagle ktoś łapie mnie za zdrowy łokieć, ale wyrywam się z wrzaskiem. – Skarbie? Co się stało? – Twarz Nicka jest jednym wielkim zaniepokojeniem. – Nic, nic. Przepraszam, jestem nerwowa – odpowiadam, próbując się uspokoić.

– Martwisz się o tego... – Nie kończy zdania, bo wokół nas jest zbyt wielu ludzi. Wkłada ręce do kieszeni bojówek i dodaje: – Jeszcze go nie znaleźliśmy, ale zrobię to. Przysięgam. Rozlega się dzwonek. – Spóźnimy się – mówię, próbując odwrócić wzrok, ale nie mogę. Oczy Nicka są takie brązowe i piękne. Strzepuję kłaczek sierści z jego koszuli w kolorze głębokiego błękitu. Nick wygląda dzisiaj trochę jak sportowiec, trochę jak skejter. Podoba mi się. Wzrusza ramionami. – Pani Nix napisze nam usprawiedliwienie. Łapie mnie za rękę i ciągnie na klatkę schodową. Siadamy na najwyższym schodku, a koło nas przebiega Callie, uśmiechając się szeroko. – Zakochana para! – rzuca. Odwzajemniamy uśmiech, a ona zbiega na dół. Zielony irokez drży od nastawionego na maksymalną temperaturę ogrzewania. Na podłodze, po mojej lewej stronie, powstała wielka kałuża ze stopionego śniegu. – Martwisz się o tego piksa? – pyta znowu Nick. Wzruszam ramionami, nie chcę odpowiadać. – Zaro? Martwisz się? – Trochę – odpowiadam cicho Nick wydaje dziwny jęk, na wpoi warknięcie, na wpół westchnienie. – Czego mi nie mówisz? – Niczego. – Zaro? Działamy lepiej, gdy jesteśmy drużyną. – Jesteśmy dobrą drużyną. – Tak, jesteśmy. Przez moment milczymy. Zamykam oczy, bolące od migoczących fluorescencyjnych żarówek skontrastowanych z brzydką szarą klatką schodową. Chciałabym zabrać Nicka na spacer po Charlestonie, pokazać mu Battery, oglądać z nim delfiny bawiące się w oceanie, śmiać się z turystów schodzących ze statków wycieczkowych, wystrojonych w śmieszne ciuchy

z saszetkami przy paskach, kupujących tyle typowych dla Charlestonu koszy, ile uda im się unieść... Tym razem przebiega koło nas Cassidy, długimi nogami zaliczając po dwa schody naraz. Gdy nas widzi, zatrzymuje się gwałtownie. Nie patrzy na mnie, tylko na Nicka, otwierając szeroko usta. Wstrzymuje oddech i chwieje się na stopniu, łapiąc za poręcz, by utrzymać równowagę. Zrywam się z miejsca, by ją złapać. Nick robi to samo, tuż za mną. – W porządku? Cassidy na długą chwilę zamyka oczy. Gdy je otwiera, wydają mi się pełne smutku. – Tak, wszystko w porządku. To tylko zaskoczenie. Tak. Odbiega pospiesznie, mrucząc coś pod nosem. Siadam, poklepując schodek koło mnie, żeby Nick także usiadł. – Dziwna sytuacja. Mam nadzieję, że nic jej nie jest. Gapiła się na ciebie. – Tak działam na kobiety – mruczy Nick namiętnie, przeciągając słowa. – Sprawiam, że tracą równowagę i uciekają. – Co ty powiesz? – Odwracam się i próbuję unieść z dezaprobatą brwi. Palce Nicka przesuwają się od mojego ucha do podbródka. Coś pęka we mnie z pragnienia, tęsknię za ludzkimi, hormonalno-nastoletnimi zachowaniami. Nick uśmiecha się i pochyla, by mnie pocałować. Oddaję pocałunek – długo, przyjemnie, z pasją. Gdy w końcu się ode mnie odrywa, ma łagodne, ale pełne emocji oczy, ciemniejsze niż zazwyczaj. – To za dużo. Kładę dłoń na jego piersi. Czuję bijące w niej serce. Raz. I kolejny. Równy rytm życia, spokojny. – Nigdy nie chcę cię stracić – udaje mi się powiedzieć. Pochylam głowę. Unosi ją delikatnie, by spojrzeć mi w oczy. – Nie stracisz. – Ma lekko chrapliwy głos. – Przysięgasz? – szepczę. Nawet w tym jednym wyszeptanym słowie jest strach przed ciemną przepaścią utraty, rozpaczy i... Nick dotyka mojej skóry.

– Przysięgam. Szkolna stołówka jest ośmiokątnym pomieszczeniem z ladą do wydawania posiłków i kuchnią (trzy boki) oraz drzwiami wyjściowymi i wejściowymi (czwarty bok). Reszta to ściany z oknami i wyjście przeciwpożarowe. Biel śniegu na dworze w połączeniu z jaskrawym oświetleniem sprawiają, że jest tu absurdalnie jasno — i okropnie. Is i ja zamawiamy bajgle, które tu podają na papierowych talerzach z plastikowymi nożami. – Niezbyt przyjazne środowisku. – Is cmoka z niezadowoleniem i przesuwa swój identyfikator przez czytnik. Stojąca za mną Giselle Brown też się odzywa: – Od wieków próbuję coś z tym zrobić. Potrząsa głową, aż jej dredy fruwają na wszystkie strony. Ma na sobie starą pofarbowaną koszulkę z zespołem Grateful Dead. To jedna z niewielu osób, które zawsze przychodzą na organizowane przeze mnie środowe spotkania Amnesty International, dlatego ją uwielbiam – mimo że czasami przeklina w listach do przywódców państw. Nieważne. Nikt nie jest doskonały. A zresztą, jeśli ma kogoś przeklinać, lepiej, żeby byli to właśnie dyktatorzy. Giselle nachyla się do Issie i pyta: – O co chodzi z Devynem i Cassidy? Issie zamiera w pół kroku. – O czym ty mówisz? – Osaczyła go. A ja myślałam, że to wy jesteście parą – wyjaśnia Giselle. Papierowy talerz, który Is trzyma w rękach, zaczyna się trząść. – Nnnnie. Nie. Nie jesteśmy... Tylko przyjaciółmi. – Chyba że tak. W takim razie nie będę jej dogryzała w twoim imieniu. – Giselle uśmiecha się do mnie i marszczy nos. – Rany, tu śmierdzi kupą. Szefowa stołówki odrywa się od swoich obowiązków i trzepocząc rzęsami, prostuje: – To nie kupa, to kapusta. Giselle wyrywa się do przodu i upuszcza banana. Na szczęście udaje mi się go złapać, zanim zdąży spaść na podłogę.

– O rany, nie zrobiłam tego specjalnie, przepraszam. Naprawdę bardzo przepraszam. Kobieta mierzy w Giselle czubkiem białego długopisu, a siatka na jej włosach przesuwa się nieco w lewo. – Cicho już. Ja też uważam, że gotowana kapusta śmierdzi jak kupa. Przesuwam swoją kartę i razem z Issie idę do stolika – czteroosobowego, wściekle różowego. Nick i Dev już przeżuwają przy nim pizzę. Przysiadam na krześle obok Nicka. – Cześć, mała – mówi, całując mnie. Pachnie pepperoni. – Co tam? – Nic. – Jedną ręką otwieram bajgla. – Giselle właśnie powiedziała pani za ladą, że pachnie jak kupa – oznajmia Issie, gdy Giselle przechodzi tuż za nią. – Nie o to mi chodziło! – prostuje, wciąż potrząsając głową. Siada kawałek dalej przy stoliku z Callie i innymi uczniami ze sztuki i teatru. Nick smaruje mojego bajgla serem, bo jedną ręką nie mogę tego zrobić. Trzeba przytrzymać bułkę i w ogóle. – Jesteś najmilszym chłopakiem na świecie – mówię i całuję go w policzek. –Fu! – prycha Devyn. – Zazdrośnik – drażni się z nim Nick, grożąc plastikowym nożem. – Zresztą zupełnie bez sensu, bo aktualnie to ty, od kiedy pozbyłeś się wózka, jesteś gwiazdą szkoły. Wszyscy o tobie gadają. – Gwiazdą szkoły? – Devyn popija napój energetyzujący. – Wszystkie dziewczyny... – Nick wskazuje chichoczące obok nas uczennice – ...lubią cuda. Cuda są seksowne. Pamiętasz, jaką popularność zdobył Jay Dahlberg, gdy wrócił po porwaniu? – Nie dodaje „przez Piksy”, bo w naszej obecności nie musi. – Serio? – Devyn robi minę bardzo kiepskiego amanta, patrząc na nas zmrużonymi oczami. Issie z wrażenia wydaje dziwny pisk i upuszcza butelkę z wodą. Jako że nie była zakręcona, zawartość rozlewa się na stół i nasze talerze. –Ups! Rany. Przepraszam. Próbuje zetrzeć wodę rękawem. Nick podaje jej serwetki, a ja biegnę po więcej. Woda ze stołu kapie na podłogę.

– Jestem okropną niezdarą. – Is nerwowo macha serwetkami. – Strasznie was przepraszam... Devyn łapie ją za rękę. – Issie, skarbie, wszystko w porządku. Is zamiera na chwilę. Spoglądają sobie w oczy, wciąż trzymając się za ręce. – „Skarbie” – szepcze ona. Jakby nagle wszystkie hałasy dokoła ucichły i stołówka opustoszała. Tylko Nick i ja w milczeniu oglądamy film, w którym występują Devyn i Issie. Nick uśmiecha się szeroko, a ja chyba robię dokładnie to samo. Za to Is otwiera usta w zdziwione O. Devyn puszcza jej rękę i zamyka jej buzię, delikatnie dotykając czubka brody. – Pocałuj ją! – wrzeszczy Callie. – Całuj! Dołącza się do niej kilkunastu uczniów: – Ca-łuj! Ca-łuj! Ca-luj! Twarz Issie robi się purpurowa. Biedaczka znowu piszczy i wstaje. Wybiega ze stołówki tak szybko, że przez sekundę wydaje mi się, że także ma w sobie krew piksów. W przeciwieństwie do Issie z twarzy Deva odpływa cała krew. Blednie, a ludzie zaczynają szeptać i wzdychać, wyraźnie rozczarowani takim zakończeniem. Nick podnosi ze stołu obrzydliwy wilgotny kłąb serwetek i mówi: – Musisz to zrobić, człowieku. Ona jest w tobie po uszy zakochana. Devyn kręci głową i patrząc zdecydowanie, odpowiada: – Nie mogę. Dopiero po chwili udaje mi się wykrztusić: – Lepiej, żeby nie podobała ci się Cassidy, Devynie, bo przysięgam, że jeśli tak jest, to cię zabiję. – Cassidy? – patrzy zdziwiony. – Koleś, przecież wszyscy o tym gadają – rzuca Nick. – Cassidy mi się nie podoba. – To przestań z nią flirtować. – Wstaję od stołu. – Flirtować? – Dev błagalnym wzrokiem patrzy na przyjaciela.

–Tak. Flirtować. Spędzasz z nią mnóstwo czasu. Przywozi cię do szkoły. Gadasz o niej i piszesz do niej SMS-y – tłumaczę oburzona. —Nie mam zielonego pojęcia, jak się flirtuje. Jestem kujonem. U takich jak ja nie wykształciły się umiejętności socjalizacyjne. I tak mu nie wierzę. – Cóż, ale flirtowałeś z nią jak specjalista, Dev, bez opamiętania. – Zaro, odpuść mu trochę – karci mnie Nick – bo sama wychodzisz na zazdrosną. – Nie każ mi nikomu odpuszczać – mówię, spoglądając na niego. – Czasem strasznie się wymądrzasz. On pierwszy odwraca wzrok. – Próbuję tylko rozgryźć Cassidy. – Devyn przeczesuje włosy, ignorując naszą dyskusję. – Po co? Dlaczego tak cię fascynuje? Wciąż się drapie – zauważam. – A ty masz Issie. Jest obok i bardzo cię kocha. Dobrze o tym wiesz. Idę zobaczyć, co z nią – oświadczam i celuję w Devyna palcem. – Lepiej przestań się zachowywać jak kretyn i szybko ją pocałuj, albo przynajmniej powiedz, że ją kochasz, bo przysięgam, że tym razem to ja przetrącę ci kark i wbiję strzałę w plecy. – Cassidy mnie potrzebuje... – zaczyna Devyn. Wybiegam ze stołówki, słysząc jeszcze Devyna, który mówi zdziwiony: – Myślałem, że ona jest pacyfistką. – Nie, jeśli chodzi o przyjaciół. Ale powiedz, podoba ci się Cassidy czy nie? – Reszty nie słyszę, bo z trzaskiem zamykam za sobą drzwi stołówki. Znajduję Issie w toalecie. Zza drzwi z wyrytym i pociągniętym czarnym markerem napisem 2KOOL4SKOOL dochodzi pociąganie nosem i szloch. To chyba najnędzniejsze graffiti na świecie. Oddycham głęboko i pukam do drzwi kabiny. – Is? Pociągnięcie nosem. – Issie? Po chwili słyszę jej cichy, zmęczony głos: – Nie ma mnie tu.

– Hm. – Cofam się o krok, by zerknąć pod drzwi. Nie widzę jej stóp. – W takim razie powinnam chyba zacząć wrzeszczeć, bo rozmawiam z muszlą klozetową. Co? Może biedna Zara wzięła dzisiaj za dużo prochów... – Nie... – Głos Is dociera gdzieś spomiędzy drzwi i metalowej framugi. Słyszę, jak z tąpnięciem stawia stopy na podłodze. Lśniące czerwone buty wyginają się, stykając podeszwami. – Stałaś na toalecie? – pytam. Otwiera powoli drzwi i dostrzegam bardzo smutną, bardzo spuchniętą buzię płaczącej Issie. Niezgrabnie przytulam biedaczkę jedną ręką. – Kochanie. – Nie chciał mnie pocałować – szlocha. – Issie! – Wciąż trzymam rękę na jej ramieniu, ale cofam się, by spojrzeć w jej załzawione oczy. – Naprawdę chcesz, żeby twój pierwszy pocałunek miał miejsce w licealnej stołówce w obecności stu rozochoconych, przeżuwających nastolatków, wrzeszczących i wyjących? – Przeżuwających? – Jedzących. Pociera nos wierzchem dłoni. – Ja chcę... Chciałabym w ogóle to przeżyć, rozumiesz? Kiwam energicznie głową, przypominając sobie, jak to było w czasach przed pierwszym pocałunkiem. Nick nie był moim pierwszym... Biedna Is. – Rozumiem. – I chyba wcale mnie nie interesuje, czy miałabym publiczność, bo to przynajmniej oznaczałoby, że Dev naprawdę mnie lubi i ma ochotę mnie pocałować. – Zerka na mnie nieśmiało. Kapie jej z nosa, a oczy wciąż są czerwone. – Nie jestem całuśna, co? Nie jestem. Czy Cassidy jest fajniejsza ode mnie? – Issie, co za bzdura. Jesteś cudowna. Gdybym była facetem albo lesbijką, albo bi, to bardzo chciałabym cię pocałować. – Naprawdę? – Pociąga nosem.

– Przysięgam. – Wyjmuję z pojemnika brązowy papierowy ręcznik, składam go w kwadrat i wkładam pod strumień zimnej wody. Ocieram spuchniętą twarz Issie. Przez chwilę jest spokojna, ale zaraz znów zaczyna: – To dlaczego j e m u się nie podobam? – Issie! – Mam ochotę nią potrząsnąć. – Przecież tego nie wiesz. – Nie podobam mu się. – Chwiejnie podchodzi do lustra. – O matko, tylko na mnie spójrz. Jak ja wyglądam? Popatrz na moje usta! – Dotyka swojej twarzy. – Są zbyt wąskie. W ogóle nie liczą się jako usta. Cassidy ma ładniejsze, a Dev wcale mnie nie lubi, Zaro. Pamiętasz, jak zadzwoniłaś do mnie tuż przed wypadkiem? Pamiętam. Wydawało mi się wtedy, że Is płakała, ale nigdy jej o to nie spytałam. O rany, ale koszmarnie się zachowałam. Co ze mnie za przyjaciółka? – Płakałam – mówi Is, pociągając nosem – bo w końcu powiedziałam Devynowi, że mi się podoba... w ten sposób, a wiesz, co on mi odpowiedział? – Nie pozwala mi nawet spróbować zgadnąć i kontynuuje: – Powiedział, że „w obecnej chwili nie wie, jak ma wykorzystać tę informację”. Ja w końcu zdobyłam się, żeby mu wszystko wyznać, a on posłał mnie na drzewo. Próbuję coś z tego zrozumieć, ale kiepsko mi idzie. – A powiedział ci, dlaczego? – Nie, bo zadzwoniłaś, a ja... Ja... Już potem o tym nie rozmawialiśmy. – To nie ma sensu. Może próbował zachować się jak macho albo bohater, albo kujon... To w jego stylu. – Wyciągam kolejny papierowy ręcznik i ocieram policzki Is, próbując osuszyć łzy. – Powiedział do ciebie „skarbie”. Żaden facet nie mówi tak do dziewczyny, jeśli mu się nie podoba. Po długim przekonywaniu w końcu udaje mi się zmusić Is, by wróciła ze mną do stołówki. Przez całą drogę nie podnosi wzroku i cicho wślizguje się na swoje miejsce. – Hej. – Trudno rozpoznać jej głos, taki jest cichy. – Hej. – Dev także odpowiada szeptem. – No więc... – Nick bardzo chce coś powiedzieć. – Myślicie, że we wszystkich szkolnych stołówkach można kupić bajgle?

– Cóż, pewnie tak... – odpowiadam, siląc się na wesołość. – Przecież bajgle są dobrym źródłem węglowodanów, więc liczą się jako porządne jedzenie, a jako że sprzedaje się je w plastikowych torebkach do mrożonek, mogą w tej formie służyć za śmiercionośną broń. – Zapamiętam to sobie – obiecuje Nick. – Następnym razem zamiast przywiązywać piksa do drzewa, gdy nie będę miał czasu odprowadzić go do domu, walnę go mrożonym bajglem i przez kilka godzin będzie nieprzytomny. – Tak właśnie zrób – gadam bez sensu. – Zamiast uczyć się strzelania z kuszy, władania mieczami oraz nożami, powinniśmy przerzucić się na walkę bajglami i sztućcami. Patrzymy na siebie zdesperowani. Issie i Devyn wyglądają na zmarnowanych. A mnie nagle przypomina się jasnowłosy piks, to, jak trzymał mnie, gdy Yoko wybuchła. Ze złością odsuwam od siebie ten obraz. Po kilku minutach koszmarnej wymuszonej rozmowy Nick i Dev przestawiają się na tryb, który nazywam „jesteśmy samcami, chronimy nasze samice”. Oczywiście to staroświeckie i szowinistyczne, ale dostrzegam także coś uroczego w tym, jak nachylają się nad stołem, garbiąc się, zaciskając dłonie w pięści, a potem rozwierając je, by na palcach wyliczyć swoje zmartwienia i podjęte akcje. Devyn zaczyna: – Zajrzałem dzisiaj rano do domu. Niczego nie znalazłem. Ani śladu złotego pyłu. – Nie zauważyłem też śladu nowych piksów – dodaje Nick. – Może przestały się tu pojawiać? – podsuwam. – Albo zmądrzały. – Nick splata palce, aż strzelają stawy. Wydłubując rodzynek z bajgla, mówię: – Cóż, to akurat nie byłoby złe. – Musisz przestać się okłamywać, że jesteś bezpieczna – ostrzega Nick. – W zeszłym tygodniu o mało nie umarłaś. – Wcale nie. Po prostu byłam ranna, ale nie śmiertelnie – prostuję. – Jesteś lepszy? Zawsze sam chodzisz na polowanie, a to też niebezpieczne. Issie kopie mnie pod stołem. Zrywam się z miejsca. – W porządku, Zaro. – Is próbuje mnie uspokoić. Kładzie dłonie na obrzydliwym stołówkowym stole i rozsuwa białe delikatne palce. Patrzę na nie przez chwilę, jak odcinają się

od różowofioletowego blatu, obok papierowych talerzy z na wpół zjedzonymi bajglami, plastikowych noży, butelki z wodą, pustego pudełeczka po serze śmietankowym... Patrzę, patrzę i patrzę, i nagle ogarnia mnie to dziwne uczucie, prawie jak gęsia skórka wywołana przez piksy, ale połączone z czymś jeszcze... czymś więcej, czymś innym. Uginają się pode mną nogi. – Czuję się jakoś... – Nie potrafię sklecić zdania. Ktoś łapie mnie w pasie i pomaga usiąść. Duże ręce, silne. Ręce Nicka. – Zaro? Co jest? Co się stało, skarbie? – Coś... dziwnego... – odpowiadam z wysiłkiem. – Pajączki. Jakby chodziły po mnie pajączki. Podnoszę głowę, patrząc przez wielkie okno na pole i skraj lasu. W tym samym oknie widziałam raz mojego ojca piksa – stał i wskazywał mnie palcem, jeszcze zanim dowiedziałam się, kim jest. Cały świat się kołysze, ale teraz nikogo tam nie ma. Siedzę bokiem na krześle, a Nick klęczy na podłodze tuż przede mną. Trzyma ręce na moich kolanach i patrzy mi w oczy. Ma zmartwioną, czułą i zatroskaną twarz. Ale szybko przestawia się na tryb obronny. – Devyn – rzuca – czujesz coś? Dev wciąga powietrza. – Nie, za dużo tu różnych zapachów. Nie wyizoluję ich. Z gardła Nicka wydobywa się ciche warknięcie. – Ja też nie. Wstaje i rozgląda się po stołówce. Z napięcia cały drży. Łapie mnie za rękę. – Nie widzę go. – Nick? Znów wstrząsa nim dreszcz. Ludzie dokoła coś zauważyli i się na nas gapią. – O cholera – odzywa się nagle Devyn. – On się przemienia. Wstaję i ciągnę Nicka w kierunku toalety, szybkim krokiem maszerując przez stołówkę. – Nie wolno ci się przemienić – mówię zdecydowanie. – Nie tutaj. Nikomu nie grozi niebezpieczeństwo. Nie przemieniaj się. Issie zrywa się od stołu, a Devyn rusza za nami, ale idę tak szybko, że nie może nadążyć. Gdy wychodzimy ze stołówki, Nick zatrzymuje się, opiera o ścianę i wciąż drży. Mówi błagalnym tonem, tę samą prośbę wyrażają jego oczy:

– Zaro... Biorę w dłonie jego twarz. – Nie przemienisz się. Już dobrze. Wszyscy są bezpieczni. Nie ma tu piksów. Spójrz na mnie. Kiwnij głową. Posłuchaj: NIC MI NIE JEST. Issie i Devyn w końcu nas doganiają. Nick ciągle się trzęsie, jakby miał zamarznąć, ale próbuje się opanować. Nie puszczając jego głowy, mówię: – Wydaje mi się, że już się opanował. Obok przechodzi jakaś pierwszoklasistka z wielką różową torbą na ramieniu i się nam przygląda. – Co z nim? – pyta. – Jest chory? Mam wezwać pielęgniarkę? Issie zapewnia dziewczynę, że wszystko jest w porządku, i delikatnie popycha ją dalej, a ja i Devyn próbujemy uspokoić Nicka. – To się nie zdarza ot, tak sobie – mówi Devyn. – Musiał być jakiś powód. – Nick zmienia się, gdy ludzie są w niebezpieczeństwie – przypominam. – Komuś coś groziło, to jedyne wytłumaczenie. – Jasne, tylko co się stało? Nick przełyka ślinę i porusza ustami. Trudno mu mówić. Sprawia wrażenie, jakby umierał z pragnienia, ale w końcu wyjaśnia: – Ten piks z jasnymi włosami. Był tu. Był w stołówce. Wiem to. – Ale go nie widziałeś – zauważa Issie. Nick bierze mnie za ręce. Spogląda mi w oczy i odpowiada mnie, nie Issie: – Nie musze widzieć. Po prostu wiem.

WSKAZÓWKA Piksy są jak koty. Co prawda nie Mruczek ani Puszek, ale lubią torturować swoją ofiarę, zanim ją zabiją. Wydaje im się, że to zabawne.

Decydujemy, że powinniśmy wyjść ze szkoły, przegrupować się i zaplanować następny krok. Dzieje się coś złego, wszyscy o tym wiemy. Nagle, po paru tygodniach nieustannego napływu nowych piksów do naszej okolicy, przestały się pojawiać. Ale jeśli ten jasnowłosy piks naprawdę przyszedł do szkolnej stołówki, to mamy poważny problem. Przez moment wpatruję się we wnętrze mojej szafki i oznajmiam: – Patrolowanie okolicy już nie wystarczy. Musimy dowiedzieć się, o co chodzi z walkiriami, i chyba namierzyć króla piksów, zanim on namierzy nas. – Nic tu nie ma sensu. – Devyn wyjmuje z szafki kurtkę. – Hej, dokąd idziecie? – Cassidy pojawia się, jakby wyrosła spod ziemi, przysięgłabym, że przed sekundą jej tu nie było. Uśmiecha się lekko i mierzy mnie wzrokiem. Jej źrenice nieco się rozszerzają, a rąbek spódnicy dotyka moich dżinsów, tak blisko siebie stoimy. – Zaro? Wszystko w porządku? Kiwam energicznie głową – jak zawsze, gdy kłamię. – Tak. A co? Szarpię zamek kurtki. Trzęsą mi się ręce. Słychać dzwonek, ale Cassidy nie rusza się z miejsca. – Bo wydaje mi się, że zrobiłaś się niebieska. – Co? – Moje pytanie odbija się echem w korytarzu. Nick, Is i Dev wpatrują się we mnie, a ich twarze są bledsze niż zwykle.

Nick zaciska usta, odciąga mnie od Cassidy i prowadzi do wyjścia bardzo, bardzo szybkim krokiem. – Co? No co? – powtarzam, ale nikt nie odpowiada. Po chwili odzywa się Devyn: – Źle się czuje, Nick zabierze ją do pielęgniarki. To nic takiego, Cassidy, nic takiego. Pa. Zadzwonię do ciebie. Nick nie przestaje mnie ciągnąć, nawet gdy mówię: – Poczekaj. Powiedz mi, o co chodzi. Przygryza wargę, podciąga rękaw mojej kurtki i bluzki, którą mam pod nią, odsłaniając nagie przedramię. – Nie daj jej zemdleć! – krzyczy Issie. – Nie mam zamiaru mdleć – mówię beznamiętnie, patrząc na swoje ciało. Pod powierzchnią skóry widać każdą żyłkę. A wszystkie one przewodzą krew, która jest jasnoniebieska, farbując całe ciało na kolor nieba. – Piękne – szepcze Issie, która już nas dogoniła. – Dziwaczne. – Opuszczam szybko rękaw. – Czy to samo dzieje się z moją twarzą? Nick przytakuje. Ma zamglone spojrzenie, z którego nic nie mogę wyczytać. – O rany, kurczę. Wyglądam... Wyglądam... – Nie mogę znaleźć właściwych słów. Osuwam się na ziemię i opieram plecami o wielki, bardzo gorący grzejnik. – Wyglądasz dobrze – uspokaja mnie Issie. Kuca koło mnie i głaszcze ramię, które nie dotyka kaloryfera. – Wciąż jesteś śliczna, naprawdę. – Nie o bycie śliczną się martwię. Gorsze jest to, że nie wyglądam jak człowiek. – Kręcę głową, czując, jak Is gładzi mnie matczynym gestem. – Wyglądam jak piks. Przez dłuższą chwilę siedzimy w milczeniu. – Jest gorzej? – pytam wreszcie. Issie kręci głową, ale Devyn oczywiście woli szczerość od przyjaźni, więc przyznaje: – Było fatalnie, ale chyba proces się zatrzymał. No i zmienia się tylko skóra, zęby i oczy nie. – „Proces”? – Chowam twarz w dłoniach. Ktoś delikatnie mnie podnosi, ale nie patrzę kto.

– No chodź – słyszę burczenie Nicka. – Idziemy do sekretariatu po usprawiedliwienie i zabieramy się stąd. Szkolna sekretarka, pani Nix, jest przyjaciółką mojej babci. To pulchna kobietka z przerzedzonymi włosami i szerokim radosnym uśmiechem. Należy do ginącego gatunku staromodnych sekretarek, które pieką ciasteczka, przynoszą je do szkoły na wielkim talerzu i stawiają na ladzie, by uczniowie mogli się częstować. Pani Nix ma grube kostki i nosi bluzy z tłoczonymi obrazkami białych puchatych kociaków. Na nogi zwykle wkłada proste płaskie buty, a kiedy idzie przez parking do swojego chevroleta, ochrania je foliowymi woreczkami. Oprócz tego jest zmiennokształtna – a konkretnie, zmienia się w niedźwiedzia. Tyle że nie ma w niej nic niedźwiedziego. Gdy widzi teraz moją twarz, wydaje okrzyk zaskoczenia i robi krok do tyłu. Nick obronnym gestem obejmuje mnie i podchodzi bliżej. Jeden krok, potem drugi. Pani Nix wychyla się zza wysokiej lady i wyciąga rękę. Czubkami palców delikatnie dotyka mojej dłoni. – Zaro, kochanie – szepcze. – Co ci się stało? Kręcę głową. – Nie wiem. Niezgrabnie ruszam do przodu, a Nick puszcza mnie, by pani Nix mogła mnie uściskać. Pachnie różami. – Chodź, usiądź tutaj. – Sadza mnie na żółtym plastikowym krześle. – Nick, przynieś ciasteczka. Nick z lekkim uśmiechem podaje nam talerz. Jem je powoli. – Naprawdę pycha. A... hm... czy ciągle jestem niebieska? – Już nie tak bardzo – odpowiada pani Nix. – Nick, bądź tak miły i przynieś, proszę, jeszcze moją torbę. Nick idzie na zaplecze i wychodzi stamtąd z torbą pani Nix. Gdy dzwoni telefon, sekretarka każe Devynowi odebrać i włączyć sygnał oczekiwania, a sama przeszukuje zawartość wielkiej płóciennej torby. – Mam! – Wyciąga puderniczkę. – To podkład. Issie, pomóż mi nałożyć go na twarz Zary. – Jest za ciemny – zauważa Nick.

– Cóż, będzie musiał wystarczyć, dopóki nie znajdziecie jakiejś drogerii, prawda? Chyba że pan, panie Colt, chowa jakieś kosmetyki w kieszeniach swojej skórzanej kurtki. – Trafiony zatopiony – komentuje szeptem Dev. Wielkie brązowe oczy pani Nix wpatrują się w moje – delikatnie, ale z wyraźną troską. – Żaden z nich cię nie pocałował, prawda? – Piks? – Sama myśl o takiej możliwości mnie przytłacza. Pani Nix kiwa głową. – Nie. – Patrzę na Issie, szukając potwierdzenia. – Żaden. – Ale w samochodzie na chwilę straciłam przytomność... – Zauważyłabym, gdyby to się stało, prawda? – Na pewno. Przede wszystkim przez dłuższy czas byłabyś nieprzytomna. O ile w ogóle byś przeżyła... – Pani Nix urywa i nagle w sekretariacie robi się dziwnie cicho. Dopiero po chwili dodaje: – Cóż, to prawdziwa ulga. Issie rozsmarowuje na mojej brodzie kolejną warstwę pudru. Jej palce poruszają się szybko i delikatnie. – Już jest lepiej – ocenia. – Teraz zrobiła się pomarańczowa – krytykuje Devyn, pochylając się, biorąc kolejne ciastko i przyglądając mi się uważnie. – Devyn! – Is rzuca mu karcące spojrzenie. – To i tak lepiej niż niebieska. – Prawda – zgadza się Is. – Teraz wygląda jak moja mama na zdjęciu z lat osiemdziesiątych. Nakładała sobie taki makijaż i nie wcierała go. Na brodzie robiła się jej biała linia. Wymieniamy spojrzenia, bo Issie najczęściej robi dokładnie to samo. Pani Nix pochyla się, by obejrzeć moją twarz. Z zadowoleniem stwierdza: – Dużo lepiej. Zmuszam się, by spojrzeć na Nicka, który kiwa głową. – Ślicznie – szepcze. Ależ z niego kłamca. Pani Nix odwraca się do nas z pałającym spojrzeniem. – Mam was zwolnić z lekcji? – Nie czeka na odpowiedź, tylko wypisuje nam wszystkim zwolnienia i błyskawicznie wkłada je do akt. Po chwili spogląda na mnie i mówi:

– Nie martw się. – Ale... – Mówię poważnie, Zaro. Niczym się nie martw. To na pewno tylko chwilowe załamanie i nie oznacza wcale tego, co myślisz. Przełykam głośno ślinę i opieram się o ladę. – Uważa pani, że jestem... Sekretarka podnosi rękę, nie pozwalając mi dokończyć. – Nie. Nie uważam, że zmieniasz się w piksa. – Na pewno? Bo jestem przekonana, że nie potrafiłabym tego zaakceptować. To nie byłabym ja. Zła, z zębami jak u rekina, no i... te pragnienia? Pani Nix podnosi rękę, jakby składała przysięgę. Nick przybliża się do mnie, a ja od razu się do niego przytulam. Słyszę kolejne zapewnienie: – Przysięgam, że jesteś w stu procentach człowiekiem, Zaro. Nie mam najmniejszych wątpliwości. Jedziemy wszyscy razem samochodem Issie, ale prowadzi Nick. Jego mini cooper jest za mały na naszą czwórkę i sprzęt Devyna. Is i ja kulimy się na tylnym siedzeniu. Nick siadł za kierownicą i z frustracją, wręcz złością, zamknął drzwi. – To szaleństwo, Zaro. Jestem prawie pewny, że przegapiliśmy jakiś kawałek układanki. – Powiedz mu – bezgłośnie nakazuje mi Issie. Nie chcę, ale nie mam wyjścia. – Hm... Nick? Wyprowadza samochód z parkingu, a Is mocniej ściska moją dłoń. – Nick? – próbuję raz jeszcze. – Nic ci nie będzie, skarbie, przysięgam. Zabierzemy cię do Betty i tam się zastanowimy. – Nie o to chodzi. – Wstrzymuję oddech. Dev odwraca się, by na nas spojrzeć. – W takim razie o co? – Cóż... – Zaro? – Głos Nicka brzmi prawie jak ostrzeżenie. Kulę się jeszcze bardziej.

– Któregoś dnia Issie i ja... My... No... Tak jakby zabrałyśmy mojego ojca z domu piksów... – Ale szybko zamknęłyśmy go tam z powrotem – zaznacza Is. – Właśnie. No i bardzo dokładnie zawinęłyśmy go w koc z wszytymi metalowymi przedmiotami – dodaję. Is znowu mi przerywa: – No i samochód. Źle się w nim czuł z powodu żelaza i stali. Moment. Zaro, nie boli cię głowa ani nic takiego, prawda? Z trudem odrywam spojrzenie od karku Nicka, by spojrzeć na przyjaciółkę. – Nie. Dlaczego pytasz? No tak. Siedzę w samochodzie i jestem niebieska, prawda? – Zaro! – ryczy Nick, a Devyn musi złapać kierownicę. Robi się strasznie nerwowo. – Dam radę, Dev. Nick gwałtownie zjeżdża na pobocze, zupełnie bez szacunku traktując samochód Issie. To bardzo wrażliwe auto, którego opony, amortyzatory czy coś tam innego piszczą nagle w proteście. Nick wdeptuje hamulec i odwraca się, by na mnie spojrzeć. Jego oczy są ciemniejsze niż kiedykolwiek. – Ochłoń trochę, kolego – radzi mu Devyn. Nick go ignoruje. – Co wam strzeliło do głowy? Issie mocniej ściska moją rękę. – Myślałyśmy, że... Tym razem to ja przerywam jej w pół zdania: – Wiesz co, panie Wiem Wszystko Najlepiej? – Dev parska rozbawiony, ale nie zwracam na niego uwagi i mówię dalej: – Zemsta jest do bani. A Issie i ja od czasu do czasu też możemy połobuzować. Puszczam rękę Is, by oskarżycielsko wysunąć palec. Nick wciąż na nas patrzy, a obok przejeżdżają samochody. Łapie mój palec w swoją wielką dłoń. Widzę, jak nerwowo drga mięsień na jego twarzy. Przełykam ślinę, lecz nie odwracam wzroku. Coś w spojrzeniu Nicka się zmienia i uścisk słabnie. – Masz rację – mówi w końcu. Issie głośno wypuszcza powietrze z płuc i gwałtownie opada na siedzenie. Mamrocze pod nosem coś, co brzmi jak:

– Nienawidzę kłótni. Nick zerka na nią przelotnie, ale szybko skupia wzrok na mnie. Mówi ostrym tonem, opuścił ramiona, jakby był nami... mną... rozczarowany. – Przecież twój ojciec jest śmiertelnie niebezpieczny. – Wiem, ale wszyscy robimy niebezpieczne rzeczy. Nasze życie pełne jest zagrożeń. – No i musiałyśmy go spytać o różne sprawy – wyjaśnia Issie. Teraz to Devyn odzywa się, mówiąc cichym, zmęczonym głosem: – O co spytać, Is? – Co naprawdę nam grozi. – I spytałyście? – chce wiedzieć Nick. – Tak – mówię spokojnie. – Spytałyśmy. Nick wyjeżdża na ulicę, a Is i ja wyjaśniamy wszystko w drodze do pogotowia. Opowiadamy o tym, co powiedział mój ojciec – że nadejdą inne piksy, ponieważ on stał się słaby, i zawłaszczą jego terytorium, które – jak się dowiedziałyśmy – rozciąga się jeszcze na Nową Anglię i wschodnią Kanadę. Jakiś inny król zaatakuje główną kwaterę piksów w naszym mieście i nie będzie troszczył się o ludzi. Prawdopodobnie weźmie też mnie jako trofeum, bo jestem w połowie piksem i córką króla. – Co oznacza, że również ty jesteś w niebezpieczeństwie – podsumowuję, gdy wjeżdżamy na parking dla karetek Dostrzegam furgonetkę Betty zaparkowaną w najdalszym kącie parkingu. Babcia lubi chodzić. – A niby dlaczego ja jestem w niebezpieczeństwie? – pyta Nick. To właściwe pierwsze pytanie, jakie zadał w tej rozmowie. Za to Devyn nie przestał tego robić ani na sekundę. – Ponieważ... – Nie bardzo wiem, jak mam to wyrazić słowami. – Bo między nami coś jest, więc jesteś zagrożeniem. – I lepiej uwierz, że tak jest – warczy Nick. Wydaje się, że całe auto trzęsie się od jego energii. Włoski na moich przedramionach stają na baczność. – Znów zmienia się w macho – nonszalancko rzuca Devyn, otwierając drzwi. – On zawsze jest macho – przypomina Is. – To chyba typowe dla wilków.

– Nie zmieniam się w macho. Zawsze jestem macho – prostuje Nick i na chwilę napięcie opada, ale już po sekundzie znów widzimy, że jest zdenerwowany. – Nie mogę uwierzyć, że dałaś mu się tak zmanipulować. Wykorzystał cię, przestraszył tylko po to, żeby się przejechać i zabawić. Myślałem, że moi rodzice są do niczego, ale twój ojciec to dopiero świr. Nick otwiera drzwi samochodu i wyjmuje kule Devyna. Gdy wysiadam, szepczę jeszcze do Is: – O co chodzi z jego rodzicami? Issie otwiera szeroko oczy i także szeptem odpowiada: – Nie powiedział ci? – O czym? – prawie syczę. Pod naszymi stopami chrzęszczą kamyki. Jeden wpada do lodowo-błotnej kałuży. – Później ci powiem. – Wskazuje chłopców. Dev stoi, czekając na swoje kule. Drogą przejeżdża wielka ciężarówka z transportem wody. Jakiś rok temu troje mieszkańców Birmy napoiło wodą mnichów, którzy protestowali na ulicy przeciwko utracie swobód obywatelskich. Rząd uznał, że podanie im wody było aktem wspierającym terroryzm. Przez moment marzę, bym mogła w jakiś magiczny sposób przenieść te wszystkie butelki tam, gdzie ich potrzebują. Przez moment marzę, by udało mi się w cudowny sposób opowiedzieć rządzącym Birmą o piksach i wytłumaczyć, czym jest prawdziwy terroryzm. – Zaro? Żyjesz? – Is szturcha mnie lekko. – Tak. Wybacz. Czy wciąż jestem niebieska? Mierzy mnie wzrokiem. – Troszeczkę, ale trudno odróżnić kolor od podkładu. Chyba powoli robisz się normalna. Dotykam karoserii brudnego auta Is, rysując delikatne, ledwo widoczne linie. Podnoszę palce do oczu. – Kłamiesz, bo jesteś moją najlepszą przyjaciółką i nie chcesz mnie przestraszyć? Is robi z kresek na samochodzie uśmiechniętą buzię. –Tak. Wchodzimy do budynku, a w środku, w kwadratowym biurze, dyspozytorka Josie od razu wstaje zza starego, wielkiego, metalowego biurka i się uśmiecha. Na końcach ciasno zaplecionych przy głowie warkoczyków kołyszą się niebieskie i żółte koraliki.

– Proszę, kogo my tu mamy. Wyszliście ze szkoły legalnie czy powinnam zadzwonić do dyrekcji, że wagarujecie? – Legalnie. Mamy usprawiedliwienia – odpowiada Nick, przestępując z nogi na nogę. Buzująca w nim energia szuka ujścia. – Powinnam się domyślić. Wiecie, jak wykorzystać system, co? – Josie skinięciem głowy pokazuje ekspres do kawy. – Chcecie może coś do picia? Czy tylko wezwać Betty? – Napiłbym się wody – odpowiada Devyn, posuwając się w stronę butli po paskudnym linoleum, które wygląda, jakby było z lat siedemdziesiątych. Wyjmuje plastikowy kubek i podsuwa go pod kranik. Josie naciska jakiś przycisk i mówi do niego: – Betty, masz gości, całą ekipę. W interkomie odzywa się głos babci: – Kto to? – Zara, jej słodki misiaczek – Josie unosi brwi, stojący obok mnie Nick się czerwieni, a Is chichocze. – ...i ich przyjaciele. – Powiedz, żeby przyszli tu do mnie – słyszymy. – Dzięki, Josie. – Nachylam się i całuję dyspozytorkę w policzek. – Pachniesz kokosem. – Balsam do ciała – wyjaśnia. – Może jeszcze całus od twojego misiaczka? Nick robi, co mu polecono. – „Misiaczek!” – nabija się Dev, gdy idziemy wąskim korytarzem do biura na tyłach. – Jesteś zazdrosny – mruczy Nick. Devyn parska śmiechem przez nos, w sposób typowy tylko dla nieco przemądrzałych kujonów i nadal ironizuje: – Jasne, misiaczku. Może wolałbyś, żeby nazwała cię pajacykiem albo żołnierzykiem, albo... Już wiem! Transformersem! – Przymknij się. – Nick spogląda na mnie i się uśmiecha. Odrywam się od Issie, żeby mogła być bliżej Devyna, ale też po to, by otworzyć drzwi do pokoju socjalnego, gdzie przesiadują ratownicy, czekając na wezwanie. Nick mnie jednak uprzedza i przytrzymuje drzwi nam wszystkim.

– Dzięki – mówię, mijając go i wdychając jego zapach. – Nie ma za co. – Wolną ręką dotyka lekko mojego karku, od razu przyprawiając mnie o dreszcz. Bardzo miły dreszcz. Widzi to i od razu pyta: – W porządku? – Jasne. – Podnoszę głowę, by na niego zerknąć. Is i Dev już są w pokoju. Nick bierze mnie za rękę i delikatnie wyciąga z powrotem na korytarz, gdzie jesteśmy sami. Szepcze: – Musisz mi zaufać, Zaro. Tylko wtedy związek ma sens, rozumiesz? Trzeba mówić sobie wszystko. Pozwolić, by ta druga osoba wiedziała rzeczy, o których nie wie nikt inny na świecie. Wstrzymuję oddech. – Ja po prostu nie chcę... Nie chcę, żebyś się martwił. Przepraszam za tę historię z ojcem. Nick kładzie mi dłoń na policzku, a jego kciuk gładzi moją skórę powoli, delikatnie, ale i zdecydowanie. – Wiem. A ja przepraszam, że czasami jestem taki surowy. Zaciskam mocno usta, on zaś kiwa energicznie głową, jakby chciał stłumić wielkie emocje. – Dobra, wejdźmy i poprośmy Betty, żeby cię zbadała. Okropne żółte żarówki w pokoju ratowników sprawiają, że zarówno Betty, jak i drugi ratownik, Mike, wyglądają, jakby mieli żółtaczkę albo inną chorobę wątroby. Mike siedzi na rozpadającej się brązowej kanapie, oglądając CNN, i bezwiednie skubie skraj taśmy klejącej, która przytrzymuje bok starego mebla. W telewizji gadają o seksaferach i politykach. Na środku stolika po lewej stronie stoi pudełko z pączkami. A Betty robi to, co potrafi najlepiej: maszeruje po stacjonarnej bieżni, czytając rozłożonego przed nią „Economista”. Kiedyś babcia była prezesem firmy ubezpieczeniowej. Odeszła na emeryturę, zanim przedsiębiorstwo zaczęło osiągać zysk ośmiuset milionów dolarów rocznie. Co za pech! Gdyby wciąż tam pracowała, pewnie już miałabym nowy samochód i laptop. – Proszę, Devynie! Ty znowu chodzisz. Co za radość dla moich starych oczu. – Siwe włosy Betty podskakują przy każdym energicznym kroku, gdy się do nas uśmiecha. – Zostało mi jeszcze trzydzieści sekund do spalenia pięciuset kalorii. Szkoda, że nie widzicie mojego tętna.

– Równiutkie? – pyta Nick. – Jak z podręcznika. – Babcia uśmiecha się i przyciska jakiś guzik. Bieżnia zwalnia. Betty poprawia służbową koszulę, wciskając dokładnie białe rogi w obrzydliwe niebieskie spodnie z jakiegoś sztucznego materiału, które musi nosić. – Wagarujecie? Próbuję się uśmiechnąć, ale kiepsko mi idzie. Nick staje obok i obejmuje mnie w talii. – Zara jest trochę smutna1 – Zdecydowanie akcentuje słowo „smutna”. Betty upija łyk wody i patrzy na nas uważnie. – Właściwie to bardzo smutna – mówi z naciskiem Issie i spłoszona spogląda na Mike'a. Babcia zeskakuje z bieżni, kładzie wielkie dłonie na moich ramionach i pochyla się nieco, by spojrzeć mi w oczy. – Smutna, naprawdę? W depresji? Pociągam nosem i czuję intensywny zapach babcinego dezodorantu. Może być, ale wydaje mi się trochę zbyt dziecięcy. – Mike! – Betty podnosi nieco głos. – No? – Ratownik odwraca lekko głowę, by na nas zerknąć, i macha niedbale. Dev i Is odwzajemniają pozdrowienie. – Czy mógłbyś dotrzymać towarzystwa Josie, a ja porozmawiam z wnuczką? – prosi Betty, ale gdy ona „prosi”, to zawsze brzmi prawie jak rozkaz. Wiem coś o ty. Dokładnie w ten sam sposób „prosi”, bym na przykład poskładała pranie. Nie znosi wtedy sprzeciwu, tylko wydaje polecenie. – Jasne. I tak potrzebuję kolejnej kawy. – Mike wstaje i się przeciąga. Jest dość wysoki, jak Nick, tyle że bardzo chudy, przypomina stracha na wróble. Wycelowuje w moją stronę palec, udając, że strzela, i wychodzi, zamykając za sobą drzwi. Gdy tylko znika, Betty wkracza do akcji. – Devynie, przynieś mi skrzynkę, stoi koło wieszaka – rozkazuje. Dev podnosi ratownicze czerwone pudełko, które wygląda jak skrzynka rybacka z przynętą, tylko z jakimiś medycznymi znakami. Fajnie, że Devyn może nam pomóc. – Zdejmuj kurtkę, Zaro. – Betty odblokowuje skrzynkę i otwiera ją gwałtownie. 1

Gra stów: słowo blue w języku angielskim oznacza zarówno „niebieski”, jak i „smutny”.

Nick pomaga mi się rozebrać. – Podwiń rękawy – poleca babcia. Robię, co każe. – Jesteś niebieska – zauważa i zamiera na moment, patrząc mi w oczy. – Wiem. – Przedtem było gorzej – odzywa się Nick. Betty wyciąga igłę i probówkę, do której pobiera się krew. Zdziwiona mówi: – Nigdy nie widziałam czegoś podobnego. Issie łapie mnie za rękę. – Chcesz się mnie przytrzymać? – Jasne – mówię, ujmując jej dłoń. – Dlaczego pobierasz mi krew? – pytam babcię. Betty wbija igłę w zgięcie przedramienia. – Żeby sprawdzić, czy się przemieniłaś. Wzdrygam się. – Nie ruszaj się – karci mnie babcia, podczas gdy probówka się wypełnia. – Możesz się tego dowiedzieć z mojej krwi? Czy powinnam czuć się jakoś inaczej? Być zła? – Powiedzcie mi, gdy skończycie. – Teraz to Issie zmienia kolor – robi się blada i wygląda, jakby miała zemdleć. – Nie znoszę tego. Nienawidzę krwi i igieł. Nawet samego słowa „igła”. Brr. Puszczam jej rękę. – W porządku – zapewniam. – Nie boli. Za bardzo. – Zawsze chcesz być superdzielna, Zaro. A nie musisz. – Betty wyjmuje igłę. – Nick, połóż gazik na ranę i delikatnie uciśnij. Zamyka fiolkę i zwraca się do nas: – Wyślę ją do przebadania. – Dokąd? – pytam. – Do moich rodziców – słyszę odpowiedź Devyna. – Są ekspertami. Nic nie rozumiem. – Myślałam, że twoi rodzice to psychiatrzy.

– Bo tak jest. Tyle że mają także... inne zainteresowania medyczne. – Na przykład? – Kryptozoologia. Badają różnice w składzie krwi zmiennokształtnych, piksów, obcych. – Obcych? – Przełykam głośno ślinę. Dev przytakuje. – Odkąd mnie zaatakowano, rodzice zrobili się nieco... przewrażliwieni. – Są cudowni – wtrąca Issie. – Tak, ale trochę im odbiło na tym punkcie. Całą naszą piwnicę zamienili w laboratorium. Dwadzieścia cztery godziny na dobę siedzą w Internecie, a do tej jesieni nawet nie wiedzieli o istnieniu piksów. Opuszczam rękawy. – Dlaczego nikt mi o tym nie powiedział? Wszyscy spoglądają na Devyna, który siedzi na składanym metalowym krześle, a na jego twarzy maluje się zaskakująca pewność. – Bo chcą mnie chronić. Mam ochotę zapytać dlaczego, ale czekam, aż sam mi wszystko opowie. Dev siada prosto i wyjaśnia: – Moi rodzice nie są normalnymi ludźmi, a mój dom to chlew. – Gorzej niż chlew, poważnie – mówi Issie. – Wiesz, jakie jest absolutne przeciwieństwo sterylności? Jeden wielki burdel. Bez urazy, Dev. On w odpowiedzi wyciąga nogi i kontynuuje: – Nikogo nie zapraszam do domu z wyjątkiem Is i Nicka. Zawsze tak było. – A nawet mnie długie lata trzymał z daleka – dodaje Nick. – Najpierw mnie zlał, zanim to zrobiłem. – Uśmiecha się Devyn. – W siódmej klasie. A przyjaciółmi jesteśmy od przedszkola. Czuję ucisk w piersi. Oczywiście rozumiem, lecz i tak mam wrażenie, że zostałam wyrzucona poza nawias. Jak nowa uczennica, której nikt nie ufa, bo nie należy do paczki. Jakaś część mnie ma ochotę się obrazić, ale gryzę się w język i pytam: – Co z moją skórą, babciu?

Betty pochyla się i zagląda mi w oczy, znów opierając dłonie na moich ramionach. – Nie ma sensu panikować. Jakoś cię wytłumaczymy. Mówiliście, że kolor blaknie? – Już bardzo zbladł – potwierdza Nick. – A kiedy to się zaczęło? – Betty puszcza moje ramiona. Opieram się o pierś Nicka, to mnie uspokaja. – Możesz jej powiedzieć? – proszę go. Obejmuje mnie i opowiada babci o dziwnym uczuciu, które mnie dopadło. O tym, jak Issie i ja porwałyśmy ojca z domu w lesie (i odstawiłyśmy go z powrotem), oraz o tym, że wspomniał o innych piksach. Betty słucha uważnie i kręci głową. – Niedobrze. – Zwraca się do mnie i Issie: – Nie mogę uwierzyć, że tak narozrabiałyście. Nie wolno ufać piksom. – A więc mnie też nie? – ryzykuję. – Ty nie jesteś piksem, tylko człowiekiem. – Babcia zamyka skrzynkę za narzędziami. – No jasne. I dlatego moja skóra jest niebieska. – Z nerwów żołądek skręca mi się w supeł. – Zaro... – zaczyna Nick ostrzegawczo. – Jest smutna – wyjaśnia za mnie Issie. – Dlatego tak się irytuje. A może to przez te tabletki przeciwbólowe? – One zmieniają nastrój – przytakuje Devyn. – Nie irytuję się. Jestem zła, bo nikt mnie nie słucha. – Zaciskam dłonie w pięści. – No co? Fakt, że nie chcesz mi wierzyć, Nick, nie znaczy, iż to wszystko nieprawda. Pamiętam, jak się zachowałeś, gdy wyszło na jaw, kim jest mój ojciec. Dobrze pamiętam: uciekłeś. Wiem, że nienawidzisz piksów, a to, że ja nim jestem, musi oznaczać, że... Wyciąga do mnie ręce, ale i on ma zaciśnięte pięści. – Zaro... – Nic nie mów. – Patrzę na wszystkich, cofając się o krok. – W ogóle już nic nie mówcie. To nie wasz problem, tylko mój. Mój. To ja jestem dziwadłem. Ja.

Betty zaczyna się śmiać. – Zaro, pomyśl, do kogo to mówisz. – Wy jesteście zmiennokształtni, z wyjątkiem Is. A zmienni to nie piksy. I nie wszystkie są złe, prawda?! – krzyczę. Chwytam za klamkę i naciskam, ale drzwi są zamknięte. Muszę je odblokować i choć palce mi się trzęsą, w końcu się udaje. – Dokąd idziesz, Zaro? – pyta Issie, przesuwając się nieco w moją stronę. – Zostań. – Otwieram drzwi na oścież i do środka wpada zimne powietrze. – Po prostu sobie idę, rozumiecie? Idę sobie. Wypadam na dwór i biegnę przez parking aż na jego błotnisty kraniec, gdzie zaczyna się las. Za sobą słyszę jeszcze słowa babci: „Pozwólcie jej iść. Musi być sama. Zachowuje się tak, odkąd...”. Biegnę, ślizgając się w błocie, brudząc nogawki dżinsów, i kieruję się do lasu. Uciekam, ale prawda jest taka, że nie mam dokąd pójść.

WSKAZÓWKA Piksy będą szeptać wasze imię i zwodzić was, aż zabłądzicie – najczęściej w lesie. Nie słuchajcie ich, bo nie wrócicie. Zresztą w ogóle najlepiej jest unikać kontaktu z głosami pozbawionymi ciał.

Mam dojrzałość emocjonalną dwulatki. Wiem o tym! Wiem, ale i tak nie mogę się powstrzymać: muszę uciec od babci, przyjaciół, litości, którą widziałam w ich oczach i w oczach Nicka... Od ich spojrzeń, które nagle przestałam rozumieć. Biegnę przez roztopiony śnieg i błoto najszybciej, jak potrafię. Docieram tak głęboko w las, że przestaję słyszeć przejeżdżające samochody. W ogóle nic już nie słyszę. W wysokich gałęziach świerków i sosen nie wieje nawet lekki wiaterek. Cienkie bladobrązowe pnie nie trzeszczą pod ciężarem śniegu i lodu. Nie śpiewają ptaki. Nie słychać pisku wiewiórek, czy jak tam nazywają się wydawane przez nie odgłosy. Nic. Żadnego dźwięku. Zupełnie nic. To nie jest normalne. Pociągam nosem, ale czuję tylko zapach mokrego drewna i zgliwiałych sosnowych igieł. Olfaktofobia to lęk przed zapachami. Choć i ta fobia ma swoje wariacje. Bromidrosifobia to lęk przed wonią ciała – ludzkiego. Jej na szczęście nie mam. Z tego, co wiem, nie istnieje określenie lęku przed brakiem zapachu. Nie znam też słowa oznaczającego strach przed brakiem dźwięku. Bo lęk przed samym dźwiękiem – to akustikofobia. Dlaczego nikt nie wymyślił nazw lęków przed brakiem różnych rzeczy? Przed zanikaniem człowieczeństwa na przykład? W tej chwili mam objawy właśnie tej fobii: boję się, że przestaję być człowiekiem. Widziałam już, co dzieje się potem. Jay Dahlberg był torturowany i gryziony przez piksy pijące z niego krew, co zobaczyłam, gdy znalazłam go w jednej z sypialni na górze wielkiej

posiadłości mojego ojca. Jay nic z tego nie pamięta, ale ja tak. Pamiętam, jak się trząsł, gdy próbowałam sprowadzić go długimi marmurowymi schodami na dół. Zapach jego strachu tłumił wszystkie inne. Piksy mu to zrobiły. Nie mogę być jednym z nich. Nie mogę. Z wysiłkiem wyrzucam z głowy tamte obrazy i przez jakieś pół godziny stoję, opierając się o drzewo, i próbuję zrozumieć, dlaczego uciekłam. Tyle że tu nie ma nic do rozumienia. Nie chcę stawić czoła temu, że robię się niebieska. Moje własne ślady na śniegu wskazują mi drogę powrotną na parking, do stacji pogotowia, do rzeczywistości. Idę w tamtą stronę, patrząc na ciemne ślady na śniegu. A potem znowu to czuję: pająki biegające po całym moim ciele, gęsią skórkę i coś jeszcze. Ból. Zginam się wpół, przyciskając rękę do brzucha. – Nawet twoje jęki są urocze – mówi jakiś głos. Męski, głęboki, ale melodyjny jak w piosence country. Rozpoznaję go. – Nie powinno mnie to dziwić. Koszmarne uczucie przybiera na sile. Śnieg wokół się rozmywa. Próbuję się wyprostować, przytrzymując pobliskiego drzewa. Coś ściska mnie w gardle, z którego z trudem wydobywam głos: – Rany, tylko nie ty. – Po co ta panika? Otaczają nas drzewa i na wpół stopiony śnieg. Wszystko jest szare, białe i buroszarobrązowe albo szarozielone. Jest tylko głos. Mówię więc tak zdecydowanie, jak tylko potrafię: – Nie panikowałabym, gdybyś się pokazał. – Którą wolisz formę? Którą formę? Myślę przez chwilę. Piks czy człowiek – – to mnie pyta. Zataczam się w stronę drzewa, dotykając chropowatego pnia. – Człowieka – odpowiadam.

– A więc człowiek. – Jego ręce łapią mnie i pomagają ustać. Odsuwam się, ale są też zaskakująco łagodne. Piks nie uśmiecha się, gdy próbuję zobaczyć jego twarz. Po prostu stoi i pozwala mi patrzeć. Jest wysoki, ma takież czoło i ciemnoblond, krótko ostrzyżone włosy oraz zielone, głęboko osadzone oczy. Szerokie usta są wyraźnie zarysowane, mocne, jak cała postać. Kostki dłoni wystają wyraźnie, jakby ich właściciel był bokserem, reumatykiem albo walił nimi w ściany. Piks wygląda jak wtedy, gdy wyciągnął mnie z samochodu, lecz teraz wydaje się silniejszy, dziwnie wysoki. Widać już całkiem wyzdrowiał. Na oko ma tyle lat, co ja, no i jest przystojny. Typowy uczeń liceum, w którym zakochują się wszyscy, nawet nauczyciele. Odpycham go, robię krok do tyłu i przyciskam się do drzewa. – Jesteś tym drugim królem, prawda? – Jestem jedynym królem, jako że w obecnej chwili twój ojciec nie radzi sobie najlepiej. – Domyśliłeś się? – pytam, szukając jakiejś broni. Gałąź? Czy uda mi się odłamać gałąź? I czy w ogóle potrzebuję jakiejkolwiek broni? Przecież ten piks już raz mnie uratował. Gram na zwłokę, zadając następne pytanie: – Domyśliłeś się, kim jestem? Wzdycha, przeczesując ręką włosy, i zmienia temat: – Tutaj, w Maine, jest strasznie zimno. Twój biedny ojciec ugrzązł na tym terytorium. Musiał chyba kogoś nieźle wkurzyć. Robi taką minę, jakby ten stan wywoływał w nim obrzydzenie. – Zawsze możesz wyjechać – sugeruję. Rozglądam się. Żeby dobiec do parkingu, potrzebuję jakichś trzech minut, ale co potem? Przecież mnie złapie. – Złapię cię – odzywa się. – Czytasz w myślach? – Zgaduję. Z zimna zaczynam dzwonić zębami. – No widzisz? Ty też nie znosisz Maine. Poszukałem trochę i wiem, że jesteś dziewczyną z Południa, prawda? Charleston. Znany z tańca i leniwych gorących dni spędzanych na werandzie. A ty utknęłaś w tym wieśniackim lodowatym stanie. – Sama o tym zdecydowałam. Podnosi brew – powoli, z namysłem. Podobnie też do mnie mówi:

– Nie wierzę ci. Jesteś tu, bo musisz. Tak samo jak ja. Spoglądam mu w oczy – głębokie, prawie hipnotyzujące. Mówiłam już „głębokie”? No jasne. Ale to niedokładnie tak. Te oczy przyciągają jak morski wir albo rzep, one... zniewalają. Kuszą, jakby widziało się na drodze przewrócony samochód i czarne worki na ciała – chociaż człowiek nie chce patrzeć, patrzy, bo nie może nie patrzeć, bo coś go kusi i... Przestań, dziewczyno. Przestań. – Pozwolisz mi wrócić? – pytam, wskazując głową stację pogotowia i parking. – Oczywiście. Nie należę do piksów, które zwodzą ludzi w ciemnym lesie, by zgubili drogę, albo chcą ich uwięzić. – Uhm. Jasne. I nie masz w zwyczaju wołać z ukrycia czyjegoś imienia? – To było dobre sto lat temu. Naprawdę to robili? – Jego glos traci hipnotyzującą barwę i piks wydaje się zaciekawiony. W porównaniu z moim ojcem jest taki młody, zbyt młody, żeby być królem. Zaczynam iść. Czuję, jak śnieg wpada mi do butów. Już i tak mam mokre i zmarznięte stopy. Piks idzie tuż za mną. Jest tak blisko, że czuję we włosach jego oddech. Gdybym nagle się zatrzymała, wpadłby na mnie. – I nie porwiesz mnie, prawda? – pytam. – Bo nie bardzo by mi się to spodobało. – Nie porwę. – Podnosi rękę w geście przysięgi. Wciąż wygląda na rozbawionego. – Na honor piksa. Parskam z ironią. – Honor piksów, no jasne. Już raz mnie porwano, jakbyś nie wiedział. Doskonale zdaję sobie sprawę, co znaczy „honor piksów”. Łapie mnie za ramię i gwałtownie obraca. Szarpię się. Zaczyna mówić szybko i zdecydowanie: – Wiem, że do tej pory nie miałaś z nami najlepszych doświadczeń, księżniczko, ale twój ojciec był słaby. Z trudem kontrolował swoich poddanych. Nie tak powinniśmy rządzić. – Poważnie? – Wyrywam się z uścisku. – Wybacz. Przekonałam się, że nie bardzo można wam ufać. Mierzy mnie wzrokiem i spokojnym, prawie współczującym głosem mówi:

– Robisz się niebieska. Gdy pierwszy raz cię zobaczyłem, ledwo było to widać, więc nie miałem pewności, ale teraz jest gorzej. Nagle zrywa się wiatr. Chwieję się, prawie upadam. – Kręci mi się w głowie. Piks obejmuje mnie, mówiąc: – Zaniosę cię z powrotem. – Nie – protestuję, ale on nie słucha i bierze mnie w ramiona. – Powiedziałam „nie”. – Nie dojdziesz tam sama. – Niesie mnie, jakbym nic nie ważyła. Nagle cały świat zaczyna się kołysać. – Co się... – ...z tobą dzieje? – kończy zdanie. – Nie jestem do końca pewny. Ale wydaje mi się, że tak reagujesz na mnie. Moja obecność wzbudza w tobie krew piksów, przywołuje ją. Niewiele jest takich półstworzeń, Zaro. Nie wolno ich tworzyć, a już na pewno nie istnieje nikt, kto pochodzi z królewskiego rodu. Nigdy nic podobnego się nie zdarzyło. – Nie robiłam się niebieska w obecności ojca. – Przechodzi mnie dreszcz. – Ponieważ jest twoim ojcem. Byłoby... hm, dziwne, gdybyś czuła do niego ten rodzaj pożądania. – Nagle jego pewność siebie zniknęła. – Wydaje mi się, że moja krew przywołuje twoją. Przyciągamy się. Kręcę głową. – Wcale mi się nie podobasz. Kocham Nicka. – Nick – mruczy pod nosem. – A więc wilk ma na imię Nick. – Nie rób mu krzywdy – jęczę, bo znów robi mi się słabo. – Zabiję cię, jeśli coś mu zrobisz. Piks zatrzymuje się na chwilę. – Zrobię tylko to, co będę musiał, Zaro. – Urywa, jakby się zastanawiał, i po chwili dodaje: – Teraz ważne jest to, co dzieje się z tobą. Masz rozbiegane oczy. – Czy ja się przeobrażam? – pytam szeptem. – Czy staję się jedną z was? Niesie mnie przez las. Jest silny i pełen wdzięku. – Nie, wydaje mi się, że nie. Musiałabyś zostać pocałowana. Zresztą wciąż pachniesz ładnie i ludzko. Ale nie jestem pewny. Spróbuję się dowiedzieć.

Wracam pamięcią do chwili, gdy Ian próbował mnie pocałować. Porwał mnie i zamierzał przemienić, by pokonać mojego ojca i przejąć władzę. – Nie pocałujesz mnie – mówię stanowczo, uderzając go w pierś. – Obiecaj. Obiecaj, że mnie nie pocałujesz. Uśmiecha się znów w znany mi sposób – jakby chytry, nieodsłaniający zębów, zmieniający wyraz jego twarzy w prawie szczęśliwy, a przynajmniej mniej smutny. – Nie mogę ci tego obiecać, ale daję słowo, że nie pocałuję cię, jeśli nie będziesz tego chciała. – W takim razie nigdy się nie doczekasz – oznajmiam. – I nie rób krzywdy Nickowi. – Jasne. – Śmieje się, a ja odwracam głowę, by spojrzeć na swoje dłonie. Są prawie całkiem niebieskie. Leżą na ciemnej, wełnianej tkaninie jego kurtki. Zaciskam je w pięści, ale drżą. To ostatnie, co widzę – swoje drżące niebieskie dłonie. Budzę się w samochodzie Issie. Piks otworzył tylne drzwi i położył mnie na siedzeniu. Dotykam ręką jakiegoś starego sprawdzianu z francuskiego Is, złożonego, ubłoconego, jakby ktoś na niego nadepnął i porzucił. Piks stoi tuż za drzwiami i drży. Delikatnie kładzie dłoń na mojej ręce. – Nie próbuj jeszcze wstawać. Zemdlałaś, bo chyba gdy jesteś w ludzkiej postaci, moja obecność to dla ciebie za dużo. – Mruga do mnie jak jakiś totalny palant, piksowy uwodziciel. – I tak nie miałem zamiaru zanosić cię do środka, bo nie mam ochoty na krwawą jatkę. Wejdź tam za minutę, gdy nie będziesz już taka niebieściutka. Dotyka mojej twarzy, delikatnie, czubkami palców muska policzek. Przechodzi mnie dreszcz. – Ja też nie znoszę samochodów, jak my wszyscy – mówi. Nie dlatego zadrżałam. Siadam, wystawiam nogi na zewnątrz i próbuję się uspokoić. – Chyba powinnam ci podziękować za to, że mnie tutaj przyniosłeś, że nie próbowałeś przemienić, zjeść ani nic takiego. Jego twarz znów tężeje. Chyba zacisnął zęby. – Nie pogrywam w ten sposób.

– Nie pogrywasz? – Przeciągam ręką po tapicerce na tylnym siedzeniu, natrafiam na sprawdzian i znów go trochę rozdzieram. – Ja w ogóle nie pogrywam, nie lubię tego. Mówiłem, że nie wszyscy jesteśmy tacy. – Jacy? – Jak twój ojciec. – Wciąż to powtarzasz. – Bo ty wciąż mi nie wierzysz. Jego twarz znów się zmienia i dostrzegam pod skórą niebieski odcień. Biorę wymiętą kartkę, rozkładam ją i próbuję wygładzić, a potem składam w kwadraty, dopasowując krawędzie, byle tylko zająć czymś ręce. W końcu się odzywam: – Nie wiem, co masz na myśli. Jego ręce drgają tuż obok moich kolan. Ten piks przypomina mi dawnych bokserów, uosobienie siły i samokontroli. – Gdybym chciał cię zabić, już byś nie żyła. Podnoszę gwałtownie głowę i łapię jego nadgarstki. Sprawdzian Issie wpada w błoto. – Nikogo nie zabijesz ani nie skrzywdzisz, rozumiesz? Nawet mojego ojca. Jego też nie tkniesz. – Nie mną powinnaś się martwić. Kręcę głową. – Słucham? O czym ty mówisz? Oczywiście, że powinnam się martwić tobą. Odsuwa się odrobinę i zabiera ręce. Wstaje i tak po prostu odchodzi, wyprostowany, ale jakby inny. W jego postawie dostrzegam coś prawie... pokornego. Sama nie wiem. Nic już nie rozumiem. – Hej! Czy ty masz jakieś imię?! – wołam słabym, ale słyszalnym głosem. Odwraca się i uśmiecha, tym razem szeroko, odsłaniając idealnie białe zęby. Teraz jego twarz jest piękna, tak dzieje się też z Nickiem. – Astley – odpowiada. Stawiam stopy na ziemi i powtarzam:

– Astley? Wzrusza ramionami, wciąż się uśmiechając. – Niestety, nie wybieramy sobie imion. – Co ono znaczy? – Gwiazda. – Odwraca się i znika w lesie, jakby nigdy go tu nie było. – Czekaj! Opowiedz mi o walkiriach! – wrzeszczę. Żadnej odpowiedzi. Opadam na siedzenie samochodu i patrzę, jak moja skóra powoli blednie, zupełnie jakby nic się nie wydarzyło. Prawie. – Nigdy cię nie pocałuję – mówię szeptem. – Nie pocałuję nikogo prócz Nicka. Oczywiście nikt mnie nie słyszy.

WSKAZÓWKA Piksy nie żywią się pyłkiem kwiatowym, jak w bajkach. Zdecydowanie nie.

W Charlestonie miałam przyjaciółki, będące słownikowym przykładem anuptafobii. Boją się, są wręcz totalnie przerażone, gdy z nikim nie chodzą – anuptafobia to bowiem lęk przed samotnością. Oznacza, że były gotowe umówić się z kimkolwiek albo czymkolwiek, byle tylko mieć pewność, że nie zostaną singielkami. Nie rozumiem tego. Czasem miałam ochotę walnąć je w plecy i powiedzieć, że randka z wąchającym klej futbolistą, który spał z całą drużyną cheerleaderek, choć gluty kapią mu z nosa i śmierdzi mu z ust, z pewnością jest gorsza od bycia samotną, szczególnie jeśli smrodek przypomina ser pleśniowy. Ja zawsze byłam inna. Ale teraz, gdy poznałam Nicka, trochę zaczynam rozumieć tę fobię. Myśl o tym, że może już nigdy nikogo nie pocałujesz, że nikt nigdy nie weźmie cię w ramiona, nie będziesz mogła wdychać zapachu męskiego mydła, siły i lasu, nigdy nie usłyszysz „kocham cię” i będziesz sama... naprawdę jest straszna. Gramolę się z samochodu Issie. Szukam stabilnego gruntu, ale wciąż lekko się chwieję. Staję prosto, przytrzymując się auta, i znów mam brudne palce. Ten pojazd potrzebuje kąpieli. Ja zresztą też. Zbieram się do kupy i ruszam do budynku. Kiedy mam złapać za klamkę, drzwi gwałtownie się otwierają. Nick patrzy na mnie tak dziwnie, że zupełnie nie mogę odczytać wyrazu jego twarzy – nie znoszę tego. Jego źrenice nieco się wtedy zmieniają, robią się bardziej owalne, jak u wilka. Pyta burkliwym głosem: – W porządku? – Tak, dzięki. – Przełykam ślinę. – Przepraszam, że odstawiłam taką histerię. – Nic się nie stało. Masz... Masz po prostu za dużo na głowie. Wyciąga do mnie rękę, ale nagle pojawia się Issie, biegiem mija Nicka i niemal śpiewa tym swoim ciepłym głosem:

– Ona się wstydzi. Możesz się wstydzić, Zaro, lecz twoje emocje są absolutnie, całkowicie normalne. Masz prawo się denerwować, ale pamiętaj, żeby nie myśleć o swojej piksowej naturze, tylko szukać w sobie pozytywnych aspektów i je afirmować. Wpatruję się w nią zahipnotyzowana. – Zajęcia z psychologii – wyjaśnia. – Powinnaś się na nie zapisać, łatwizna. Trąca mnie żartobliwie łokciem, a wtedy pojawia się Devyn i wyjaśnia: – Betty pojechała do wypadku. Dopiero teraz zauważam, że karetka zniknęła. – Och – mamroczę. – Jasne. Issie prowadzi mnie do samochodu. – Jedziemy do ciebie. Bez awantur. Wciąż cię kochamy, prawda, Nick? Nick wyciąga rękę, żeby mnie objąć, ale zamiera w pół gestu. – Zaro... – mówi głosem przepełnionym cierpieniem. Wstrzymuję oddech. Nick porusza nosem. Dev zbliża się i robi to samo. – Cholera – klnie. – Co? O co chodzi? – dopytuje Is. – Ona pachnie. – Nick jakby zastygł, nie wiedząc, czy się odsunąć, czy podejść bliżej. Issie wciąż nie rozumie. – No i co? Wszyscy jakoś pachniemy. To się nazywa feromony albo perfumy. – Wącha moje włosy. – Zara na przykład pachnie migdałowo-miodową odżywką do włosów z Body Shopu oraz masłem do ciała z mango. Mam rację? Z trudem kiwam głową. – Issie, ona śmierdzi piksem. – Oj! – Issie jest w szoku, ale przytula mnie jeszcze mocniej. Za to właśnie ją kocham. – Czy to oznacza, że się przemienia? Nick nawet nie patrzy w jej stronę. Jego brązowe oczy wpatrują się we mnie. – Ona śmierdzi tym piksem z lasu. – Zaro? Co się z tobą dzieje? – Dev jest oburzony. – Zadajesz się z piksami?

Jego pytanie uderza we mnie jak pocisk, jak pięść kata, ale przecież to żaden kat. To tylko Devyn, a ja ukrywam przed przyjaciółmi różne rzeczy. Ja, nie on. – Nie – odpowiadam. – I dlaczego nigdy nie wyczuliście Iana ani Megan? Oni też byli piksami. Nick rzuca mi spojrzenie. – No co? Po prostu jestem ciekawa. – Wtedy nie wiedziałem jeszcze, jakiego zapachu szukać – wyjaśnia w końcu, głośno wciągając powietrze. Wyraźnie próbuje się uspokoić. – A teraz wiem. To coś jak mydło Dove. – Problem w tym – wtrąca Devyn – że wielu zwykłych ludzi także używa podobnego mydła. Więc strzał nigdy nie jest pewny. Właściwie to bez sensu. Mydło... Delikatnie uwalniam się z objęć Issie i otwieram drzwi auta od strony pasażera. – Możemy uciec z tego zimna? Opowiem wam, co się wydarzyło, dobrze? Dev i Nick wymieniają spojrzenia. Chciałabym wiedzieć, o czym myślą, ale w końcu Nick kiwa głową i zdobywa się na tyle, by odgarnąć włosy z mojej twarzy. – Dobrze. Nick jedzie tak szybko, że mijane drzewa są nieostre, a ja próbuję opowiedzieć, co się wydarzyło między mną i Astleyem. – Astley, czyli „gwiazda” – oznajmia Devyn z przedniego siedzenia. – Skąd ty to wiesz? – Issie pochyla się do przodu, ale szybko wraca na swoje miejsce. – On jest geniuszem. Devyn, bracie, jesteś geniuszem. – Nick targa przyjacielowi włosy. Pierwszy znak, że może jednak nie wybuchnie. – Nie jestem geniuszem. Po prostu dużo zapamiętuję, ale najczęściej to zupełnie nieprzydatne informacje – wyjaśnia Dev, ale uśmiecha się i nie przygładza włosów. – Jak myślisz, co to wszystko znaczy? – pyta Nick, skręcając tak ostro, że Issie i ja lecimy na boki. – Ja? Nie mam pojęcia – odpowiada Devyn. – Cóż, to ten król, o którym wspomniał ojciec Zary... – Issie próbuje nie wlecieć na mnie, przytrzymuje się więc siedzenia. – Złoty pył, pajączki na skórze...

– Zastanawiam się, dlaczego on wciąż powtarza, że nie jest taki, jak ojciec Zary? – pyta Dev, powoli wymawiając każde słowo. – Rozumiecie mnie? Dlaczego jest taki... Czy nie wydawało ci się, że chce ci coś powiedzieć, ale tego nie robi? Zaro? Opowiedziałaś nam wszystko? Odwraca się i nasze spojrzenia się spotykają. – Oczywiście, że tak – prycham zirytowana. – Dobrze, dobrze! Ale ty i Is niespecjalnie się spieszyłyście, by powiedzieć nam o tej familijnej wycieczce z twoim ojcem. – Komentarz jest lekko złośliwy. Issie wyraźnie gaśnie. – „Familijnej”? – parska Nick. – Zamknij się. – Dev szturcha kumpla w bok. – Wzbogacam swoje słownictwo przed egzaminem. Nie mam zamiaru się tego wstydzić. – Możesz być z siebie dumny, nasz mistrzu słowa – żartuje Iss, lecz jej słowa nie wywołują oczekiwanego efektu. – „Mistrzu słowa”? – powtarzam, by złagodzić ironię. – Och, Is... – Devyn odwraca się i zerka na nią. – To może być określenie superbohatera – zauważam, ale kiepsko mi idzie ratowanie sytuacji. Jedziemy w napiętej atmosferze. Issie jest wyraźnie zdenerwowana. Wiem, że trudno jej przebywać z Devynem, bo chciałaby, żeby zaprosił ją na bal, a z powodu tej dziwnej sytuacji z Cassidy nic teraz nie wiadomo. Mijamy kolejne drzewa i wielkie ciężarówki z drewnem. Wjeżdżamy pod górę, zakręcamy, aż Nick nagle wciska hamulec. Uderzam głową w zagłówek. – Co jest?! – krzyczy Issie. – Jasna cho... – Nick wyskakuje z auta i patrzy w niebo. My także wysiadamy. Zadzieram głowę. W powietrzu widzę coś dziwnego. Jakby dwie złączone istoty z wielkimi skrzydłami. – To walkiria – szepczę. – Porwała kogoś. Przez moment stoimy w milczeniu. – Devynie? Możesz się zmienić? – pytam wreszcie. – Chyba tak. – Kiwa głową. – To spróbuj. Leć za nią, sprawdź, dokąd podąża – nakazuję.

Devyn schyla się, a Issie przechodzi na moją stronę auta. Dev zaczyna przerzucać nad maską ubrania. Już po chwili jest ptakiem i unosi się, a jego wielkie orle skrzydła uderzają mocno w zimne białe niebo. Chmury wiszą wysoko i są burzowo ciemne. – Uważaj na siebie! – woła Is. – Nie daj się zranić, panie mistrzu słowa! A Dev wzlatuje coraz wyżej. Zabieram przytuloną do mnie Is do auta. Nick podnosi ubrania Devyna i także wsiada. Włączamy ogrzewanie i czekamy. Żadne z nas nie mówi słowa – ani o piksach, ani o balu, miłości, sprawdzianie z fizyki, ani o niebieskiej skórze. Na szczęście nie mija zbyt dużo czasu i Devyn się pojawia. Przemienia się, schowany za samochodem, i ubiera, drżąc z zimna. Wyciągając ręce do kratki, z której wydobywa się ciepłe powietrze, opowiada, że widział kobietę z łabędzimi skrzydłami, trzymającą w ramionach kobietę piksa. – Zgubiłem ją. Wzleciała w chmury i nagle zniknęła. – Drżącą ręką przeczesuje włosy. – Nie mogę uwierzyć, że ją zgubiłem. Devyn i Nick mają teorię: dobrze, że pojawiła się walkiria, bo skoro porywa piksy, zostanie ich mniej dla nas. Uważają, że może dlatego w ostatnich dniach nie widzieliśmy ich tu zbyt wiele. Ale ja? Ja widziałam walkirie z bliska i nie jestem pewna, czy mają rację.

WSKAZÓWKA Piksy są silniejsze nocą. Nie wychodźcie z domów. Noc to zły czas na polowanie na piksy.

– To z pewnością najdziwniejsza rzecz, jaką widziałam – mówi Issie. Jesteśmy w domu Betty, gdzie pokazuję przyjaciołom książkę, którą znalazłam na górze, tę z zapiskami taty. – Krwi i lat nie sieją? W harfie zdradź szot, splot mili lob. Niezbyt zrozumiałe wskazówki – żartuje Nick. –Wybacz, skarbie. Szturcham go lekko w bok i podaję książkę Devynowi. – Myślę, że to anagramy. – Zapewne masz rację. – Devyn bierze ode mnie tomik. – Pozwólcie mi pomyśleć. Jedyne, co od razu wpadło mi do głowy, to „Ranią wilki te siej”, co raczej nie ma sensu i na dodatek jest niepoprawne. – W Internecie jest strona z anagramami – przypomina sobie Issie i otwiera laptop Betty. – Zobaczmy, co nam wyskoczy. Wchodzi na stronę i wpisuje kolejne litery: „Krwiilatniesieją”. Otrzymujemy kilkaset przedziwnych rezultatów. Wszyscy tłoczymy się przed komputerem, a Is zaczyna odczytywać kolejne: – „Wieki ją trasie Nil”, „Siwi nie leją i trakt”, „Nie siwi trą alej kit”, „Skrewili tanią i tej”, „Ja relikwię tnie sit”, „Wieki staną i je lir”... – To nic nie da – mruczy Nick. Zaczyna się wycofywać, ale dotykam jego ręki i widzę, że powoli wypuszcza powietrze. Jakbym musiała uspokajać narowistego konia. Devyn przyznaje mu rację. – W ten sposób wychodzi za dużo wyników. Zresztą i tak wyświetla się tylko pierwszych sto, a reszta jest płatna. Nie ma sensu się wykosztowywać.

– Ale nie wolno nam się poddać – mówię. – Może to zdanie nie ma nic wspólnego z obecną sytuacją, a może jest ważne. Krwi i lat nie sieją. Czy w tym zdaniu nie ma słowa „walkirie”? Issie, otwórz nowy dokument. Robi, o co proszę, i pisze: Krwi i lat nie sieją. Potem wykreślamy „walkirie”. Zostaje: t nie siją. – Wychodzi z tego... „istnieją” – sprawdza Dev. Wykrzywia usta w dziwnym grymasie. – „Walkirie istnieją". No i co z tego? Przecież wiemy. – Cholercia. – Moja nadzieja zaczyna ulatywać. Nick ściska mi dłoń. – Nie martw się. Jest jeszcze to drugie zdanie. Nie poddawaj się. Nie poddajemy się, ale i tak nie wpadamy na żaden pomysł. W końcu Devyn wraca do domu, by poszukać nowych informacji i przekazać rodzicom krew do badania. Nick rusza na patrol z Issie jako wsparciem. Ja, zamiast zwinąć się w kłębek z lusterkiem w ręku i się sobie przyglądać, zaczynam pisać listy, tym razem do gruzińskiego rządu, przekazuję informację do znajomych i żałuję, że nie mogę zrobić więcej dla obrony praw człowieka. W mojej głowie cały czas tłuką się te same pytania, ani na chwilę nie znikają: co wykażą badania krwi, dlaczego piks w lesie był dla mnie dobry, co zrobi Nick, gdy okaże się, że jestem teraz piksem, bo w końcu – spójrzmy prawdzie w oczy – zmiennokształtni są do nich nieco uprzedzeni, a wiedząc to, co wiem, właściwie im się nie dziwię. – Nie myśl za dużo – nakazuję samej sobie. – Już przemyślałaś to na sto różnych sposobów. Nie rozczulaj się nad sobą, tylko szukaj informacji. To więc próbuję robić, przykuta do laptopa babci. Wyszukuję „jak nie zmienić się w Piksa”, kiedy Betty we własnej osobie – w służbowym uniformie, wysoka i dzielna jak zawsze – pojawia się w drzwiach. Moje przeciwieństwo. – Cześć – rzuca, zamykając kopniakiem drzwi. – Wciąż masz zły humorek i odstawiasz... jak to się mówi? Emo?

– Emo jest nacechowane negatywnie. – Zamykam komputer, przesuwając dłonią po zimnej klapie. – Dlaczego? – śmieje się Betty. – Dlatego że to skrót od słowa „emocjonalny”? Nie ma nic złego w wyrażaniu emocji. Zresztą istnieją też różne dobre emocje, wiesz? Rozlega się dzwonek telefonu. Odbiera babcia. – Halo? Czekam w milczeniu. W głowie pojawia się obraz Astleya. Zmuszam się, by o nim zapomnieć, myśląc o Charlestonie, delfinach, oceanie, ciepłym powietrzu i kwiatach. – Nie, właśnie weszłam do domu, Josie. O co chodzi? – mówi Betty do słuchawki. Włączam zasilacz, by podładować laptop, i widzę, że babcia wciąż rozmawia, tyle że przeszła do kuchni. – Idę wziąć prysznic – szepczę. – Mam randkę z pewnym wilkołakiem, który nie znosi piksów. Muszę więc pachnieć człowiekiem. Babcia z aktorską przesadą pociąga nosem i udaje, że wyczuła coś obrzydliwego. – Dzięki. – Odbijam piłeczkę. – Jesteś naprawdę uroczą babcią. Macha na mnie, żebym szła na górę. Odmeldowuję się. Moja komórka dzwoni, gdy stoję pod prysznicem, ale jako że jestem więźniem nowych technologii, oczywiście odbieram. – Zaro? – Cześć, Nick. – Co robisz? Z mojej zdrowej ręki na mały różowy chodniczek leżący koło wanny kapie woda, pogłębiając jego odcień. – Co? – Bierzesz prysznic? – No.

Nie odzywa się. Ja także nie. Mimo szumu płynącej wody słyszę jego oddech. Jestem naga. Nick wie, że jestem naga. To mnie lekko przeraża. Rzucam okiem na ręczniki i w końcu się odzywam: – Już nie jestem niebieska. – Pewnie dlatego, że jesteś czerwona? – Co? Skąd wiesz, że jestem? – Bo się rumienisz. – Słyszę jego śmiech. Gorąca woda obmywa mi kostkę, bo wciąż nie wyszłam spod prysznica. Nick znów milczy. Ja także. Marnuję wodę, ale mam to w nosie. Niegrzeczna Zara. Niegrzeczna hipokrytka, i na dodatek półpiks. – Mam nadzieję, że nie stoisz pod prysznicem z telefonem w ręku, bo to niebezpieczne. – Nick krztusi się ze śmiechu. Zaciskam usta i od razu psuję wesoły nastrój. – Ani trochę mi nie ufasz, prawda? – Ufam – odpowiada jakoś zbyt szybko. –Jasne. Uhm. Na pewno. Mimo że wciąż słyszę głośno szumiący prysznic, i tak dociera do mnie szybki, nerwowy oddech Nicka. Woda spływa z głośnym szumem. – Wiesz... – mówi Nick – ja naprawdę, okrutnie, bardzo cię kocham. – Mówisz jak słownikowo idealny chłopak. – Wychodzę z wanny i biorę ręcznik. Znów się śmieje. – Mówię słownikowo idealne rzeczy, a co robię? Wciąż narzekasz, że zachowuję się jak macho, samiec alfa i wilk bohater. – No tak, zapominam o twojej sekretnej miłości do psiej karmy. – Obiecałaś nigdy o tym nie wspominać! – prycha z udawaną złością. – Nieprawda, obiecałam nie wspominać, co robisz przy hydrancie. – Zaro! – I o tym, że warczysz na odkurzacz.

– Nawet nie próbuj – ostrzega, ale nie przestaje się śmiać. – Mimo twojego paskudnego charakteru i tak jesteśmy dziś umówieni. No i będziesz musiał pójść ze mną na bal. W myślach widzę, jak Nick trzyma się za brzuch, śmiejąc do rozpuku. Zamykam oczy. – Myślisz, że uda ci się namówić Devyna, żeby zaprosił Issie? – Spróbuję. – Fajnie. Nick przyjeżdża po mnie wieczorem. Nawet nie puka do drzwi, tylko wchodzi, jakby z nami mieszkał. Zresztą prawie tak jest. – Porywam twoją wnuczkę! – woła do Betty, która w kuchni zmywa naczynia po kolacji. Ponieważ mam obolałą rękę, nie muszę tego robić. Hurra! – I dobrze – odzywa się babcia. – Zabierz ją na trochę, bo siedzi przy moim komputerze tak długo, że palce zaczynają się jej zawijać do środka. – Betty z uśmiechem wchodzi do salonu, wycierając ręce w jasnożółtą ścierkę. – Bawcie się dobrze. I nie wróćcie zbyt późno. Biegnę przez pokój, by pocałować ją w policzek. W odpowiedzi gładzi mnie po twarzy i mówi: – Jesteś kochana. Nick robi dokładnie to samo, co ja przed chwilą, z głośnym cmoknięciem całując policzek babci. A potem łapie ją w te swoje wielkie wilcze ramiona i obraca. – A ty jesteś tylko miły – śmieje się, uderzając go ścierką. – No już, znikajcie. Wskakujemy do mini coopera, w którym wciąż trochę pachnie psem. Próbuję zapiąć pas, lecz mam tak zmarznięte dłonie, że nie mogę tego zrobić. Na dodatek obolały nadgarstek wszystko utrudnia. Nick wyciąga rękę, by mi pomóc. Dotyka palcami mojej dłoni i całe moje ciało natychmiast zaczyna drżeć i się rozpływać. Nick ma takie piękne usta... Patrzę... patrzę na jego usta. Powinnam go pocałować. Pochylam się więc bliżej, a on rozchyla wargi. I nagle cały świat znika. Jesteśmy tylko my dwoje. Ręka Nicka na mojej szyi. Przyciąga mnie do siebie, a ja się nie opieram. – Gdzie masz rękawiczki? – mruczy, muskając oddechem moje usta.

– Zapomniałam. – Mam po nie pójść? Kręcę głową, ale Nick i tak wyskakuje z samochodu. – Moment. – Nick! – Moja dziewczyna nie może marznąć. Uśmiecha się i biegnie do domu, przeskakuje schody i znika w środku. Opieram się plecami o zimne siedzenie coopera i zamykam na moment oczy. Ostatnie tygodnie nie były łatwe. Porwałam własnego ojca, niechcący ocaliłam życie piksa, mój samochód wybuchł, moja skóra zmieniła kolor, nie wspominając o tym, że miałam test z hiszpańskiego, projekt plastyczny do oddania, no i nie mam co włożyć na zbliżający się bal – koszulka i dżinsy tym razem nie wystarczą. Chucham w zmarznięte dłonie i czuję, jak przechodzi mnie dreszcz... To uczucie – małe pajączki i gęsia skórka... znów się pojawia. Jakby po całym moim ciele pełzały jakieś małe stworzonka. Nagle rozlega się wrzask. Na wpół ludzki, ale nie do końca zwierzęcy. Na pewno jednak nie ma w nim niczego dobrego. Wyczuwam cierpienie, ból. Wydaje się dość odległy. Łapię za klamkę, czując w ręku zimny metal, i nasłuchuję... Nic. – Astley? – szepczę w ciemność. Żadnej odpowiedzi. Drzwi domu otwierają się i Nick biegiem wraca do mini. Boję się, że coś nagle wyskoczy z ciemności i go zaatakuje. Podświadomie czekam na walkę, krew, strach. Jednak nic się nie dzieje. Nick zamyka za sobą drzwi, uśmiecha się i podaje mi błękitne puchate rękawiczki, moje ulubione. – Masz. Już lepiej. Pochyla się i całuje mnie w nos, a potem wciska guzik stacyjki i podkręca ogrzewanie. Silnik jeszcze się nie rozgrzał, więc na razie owiewa nas zimne powietrze, krążące między nami a silnikiem, w tę i z powrotem, wędrujące... – Zaro? Wszystko w porządku?

Wciskam dłonie w rękawiczki, czując już ciepło, i próbuję zmienić się w normalne, a nie „mieszane” stworzenie. – Tak. Nick przechyla na bok głowę i przygląda mi się. – Na pewno? – Na pewno. – Żadnych pajączków? – Właściwie to... – Ściskam jego rękę. – Wydawało mi się, że słyszałam krzyk. Nick znów wyskakuje z samochodu, ale tym razem ja również. Nasłuchuje, przechylając głowę. – Niczego nie słyszę – mówi po chwili. Las jest tak ciemny, wszystko spowija mgła. Czepiam się ręki Nicka. – Pewnie mi się wydawało. Wracajmy do samochodu. Wsiadamy i oboje oddychamy głęboko. Nick pochyla się do mnie i szepcze mi do ucha: – Kocham cię. Odpowiadam najbardziej szczerze, jak to możliwe: – Ja ciebie też. – Naprawdę? – Uśmiecha się szeroko. – Naprawdę.

WSKAZÓWKA Piksy

nie

potrzebują

zaproszenia,

by

pojawić

się

w

publicznym miejscu, takim jak kręgielnia czy kawiarnia. Gdy jesteście

w

miejscu

publicznym,

nie

czyni

to

was

bezpiecznymi.

Przez całą drogę trzymamy się za ręce i w końcu nie rozmyślam o swojej niebieskiej skórze, piksach oraz kobietach porywających je i wzlatujących w niebo. Myślę tylko o tym, że dłoń Nicka dotyka mojej dłoni. O tym, jak to jest, gdy ktoś mówi, że cię kocha, i robi ci się wtedy słodko, ciepło, jakby czekoladowo-karmelowo. Nick wiezie mnie na wzgórze, do Eastward Lanes. – Kręgielnia? – pytam. Przytakuje. – Zabierasz mnie na k r ę g l e? Znów kiwa głową i uśmiecha się łobuzersko. – Czasem zachowujesz się jak najprawdziwsza diwa. – Nie jestem diwą. Mam zwichnięty nadgarstek i wielkiego siniaka na klatce piersiowej. – Urażona puszczam rękę Nicka. – No tak. Wydaje ci się po prostu, że jesteś za dobra, żeby pójść na randkę do zapadłej kręgielni w Maine. – Nie jestem za dobra na randkę w kręgielni, wszystko jedno, czy w Maine, czy gdzie indziej, i bardzo ci dziękuję za taką ocenę. – Otwieram gwałtownie drzwi. Do środka wpada podmuch lodowatego powietrza. Wyskakuję z auta, zatrzaskuję drzwi i spotykam się z Nickiem przy masce mini coopera. – Wydaje mi się tylko, że randka w kręgielni jest mało... Hm... Nick wciska przycisk alarmu i zapewnia: – Sprawię, że będzie romantyczna.

Prycham i znów biorę go za rękę. Nasze palce splatają się i od razu mam wrażenie, że jestem zakotwiczona, połączona, spokojniejsza. Oczywiście tylko pozornie. Wszystko wokół i tak wydaje mi się niebezpieczne – jakby w każdej chwili ktoś miał nas zaatakować, jakaś kobieta wojowniczka zlatująca z czarnego nieba, by nas porwać. Idziemy wolno przez parking. Próbuję nie poślizgnąć się na zamarzniętych kałużach, omijam je zygzakiem, mimo że wiem, iż zanim upadnę, Nick mnie złapie. Nad wejściem do kręgielni miga neon. Trochę kiczowaty, ale w dobrym, staromodnym stylu. Podchodzimy do szklanych drzwi i Nick naciska klamkę. Dotykam jego ręki. – Nick? – Słucham? – Ja nigdy... nigdy nie grałam w kręgle. – No i? – No więc pewnie będę kiepściutka. Na dodatek mój nadgarstek... – Podnoszę rękę. Pochyla się i całuje mnie w czubek głowy. – Pomogę ci. Będzie fajnie. – Nie lubię być kiepściutka. – Trudno. Czasem trzeba spokornieć. – Łatwo ci mówić, ty we wszystkim jesteś doskonały. Otwiera szeroko wielkie metalowe drzwi i rzuca: – Nieprawda. Wchodzę do środka. – Absolutna prawda – upieram się. – Wymień jedną rzecz, w której jesteś kiepski. – Nie potrafię się opanować i mam problem, by nie traktować innych protekcjonalnie. – Cóż, przynajmniej jesteś tego świadomy, prawda? – Śmiejąc się, wchodzę do kręgielni. Są tam już Issie, Devyn i mnóstwo innych ludzi z naszej szkoły. Is właśnie wypożycza buty przy ladzie, Cassidy już gra. Z sufitu zwisa wielka dyskotekowa kula, rzucając jaskrawe światła na całe pomieszczenie, w którym zresztą słychać muzykę z lat osiemdziesiątych. – Jak ci się podoba? – szepcze Nick. – Bardzo

Moja miłość do tego miejsca nie trwa zbyt długo, bo – spójrzmy prawdzie w oczy – kręgle to zło wcielone. – Zaczynam chyba mieć kręglofobię – szepczę do Issie przed następną kolejką. Skoro wymyślono nazwę nawet na lęk przed pięknymi kobietami – kaligynefobię – to kręgle z pewnością zasługują na własną. W zdrowej ręce trzymam kulę. Na szczęście to jakiś specjalny, dziwny rodzaj miniaturowej kuli, której używają w Nowej Anglii – jest lżejsza i mniejsza. Próbuję przypomnieć sobie wszystko, co w trakcie mojego przyspieszonego kursu mówił Devyn o wyważeniu i kształcie kuli, ale nic nie pomaga. Wredna, okrągła, brązowa bestia od razu skręca na lewo i za każdym razem wpada do rynny z boku toru. – Dlaczego ona nie leci tak, jak powinna?! – wrzeszczę, odwracając się do przyjaciół. Nick od razu zaczyna skręcać się ze śmiechu, Dev zakrywa ręką usta i widzę, jak drżą mu ramiona, gdy bardzo stara się nie wpaść w histerię. Issie grozi im palcem. – Ani mi się ważcie śmiać. – Nie trzyma się na torze – marudzę. Upewniam się też, że bransoletka na mojej kostce jest mocno zapięta. Boję się ją zgubić. – Musisz rzucać prosto – tłumaczy Nick. Wstaje i wyjmuje kulę z tej wielkiej maszyny, która stoi między torami. Na innych torach kule zbijają kręgle z głośnym hałasem. Słyszę piszczącą Cassidy: – Jestem boska! – Dobra robota, Cassidy! — woła Devyn. Issie udaje, że poprawia sznurowadła. Robi to przesadnie długo. – Dobrze. Po pierwsze, kiedy rzucasz kulę prawą ręką, musisz wystawić do przodu lewą stopę. Inaczej wszystko wyjdzie na odwrót. – Nick nie odpuszcza. Wkłada mi kulę do ręki i nasze palce się spotykają. Od razu przechodzi między nimi prąd. Pociągam nosem. Nick ładnie pachnie: drewnem, miętą i ciastem. – Uhm.

Kolejne kręgle wokół upadają, kolejne kule z łoskotem toczą się po drewnianych torach. Nick ujmuje moją zdrową rękę i powoli pokazuje kolejne ruchy. – Musisz trzymać nadgarstek i dłoń sztywno, nie zginaj ich. – Ale kula jest ciężka, jak mogę nie zginać ręki? Palce Nicka gładzą moją skórę, wysyłając ciepłą energię do ścięgien i mięśni. Próbuję się nie kołysać. – To są kręgle, Zaro – przypomina mi Devyn. Sam trzyma na kolanach kulę, cierpliwie czekając na swoją kolej, ale najwyraźniej myśli, że jestem straszną sierotą. – To nawet nie są duże kulki. – „Duże kulki” – chichocze Issie. Ja też zaczynam się śmiać. – Ależ jesteście niepoważne – jęczy Dev. – No dobra, spróbujmy w końcu. Pomogę ci. – Nick wciąż stoi tuż za mną i trzyma moją rękę, by wykonać nią zamach. Jestem tak skupiona na jego bliskości, że najchętniej odwróciłabym się i go przytuliła. Ale przypominam sobie o kuli i puszczam ją. Zdecydowanie za późno. Tak późno, że właściwie wyrzucam ją w powietrze i z hukiem uderza w środek toru. Ludzie się na mnie gapią. – Nie wolno rzucać! Uszkodzisz tor! – wrzeszczy na mnie ktoś z obsługi. Chowam twarz w dłoniach i biegnę do Issie. – Czy przynajmniej zbiłam choć jeden? – Nie, kochana. Przykro mi. – Chyba chodzi o wymach – Nick zwraca się do Deva. – Ona ma zero wymachu. – Kręgle to nie jej bajka – zgadza się Devyn. – Trajektoria zupełnie zaburzona. Siadam załamana i krzyżuję ręce na piersi. – Cudownie. Bardzo miło, że tak o mnie mówicie, gdy wciąż jestem chora. Ranna. Pamiętacie? – Przepraszam, Zaro. – Devyn oblewa się rumieńcem. Daję mu kuksańca. – Żartowałam!

– Wiecie, co podoba mi się w mitologii skandynawskiej? – słyszymy ni z tego, ni z owego. – Fakt, że Odyn został szefem wszystkich, ale nie dlatego, że był najprzystojniejszy albo najsilniejszy, tylko dlatego, że był najmądrzejszy i umiał wykorzystywać magię. – A co to ma wspólnego z kręglami? – pytam, patrząc, jak kula Issie wędruje do rynienki. – A to, że w szerszej perspektywie nie zawsze rządzą najsilniejsi i najsprawniejsi – wyjaśnia Dev. – Zrozumiałem to, jeżdżąc na wózku. Choć wtedy myślałem, że z chęcią oddałbym umysł za sprawne nogi. A teraz oczywiście bardzo się cieszę, że je mam. Dev ma rację. Co z tego, że fatalnie gram w kręgle? Zresztą nie mam co płakać, że dziesięć razy trafiłam do rowu, bo Issie idzie jeszcze gorzej. – Jedenaście! – krzyczy. – Jedenaste zero z rzędu. – Dla niej to takie normalne – mówię cicho do Nicka. – Takie fantastycznie normalne. Mniej więcej w połowie wieczoru idę do toalety, co – jak się okazuje – nie jest najlepszym pomysłem. Natykam się na Cassidy, która myje ręce nad umywalką wiszącą naprzeciwko dwóch niebieskich kabin. – O, Zara, cześć! – Cześć, Cassidy. – Próbuję być miła, bo przecież nie mam powodu nie lubić tej dziewczyny. Tyle tylko, że zagraża miłości i związkowi Issie i Devyna. Zerka na mnie kilka razy, zakręca wodę i pyta: – U Nicka wszystko w porządku? – Tak. Dlaczego pytasz? – Patrzę, jak macha rękami, by je wysuszyć. Cassidy wyraźnie szuka właściwych słów. – No bo... On... Dzisiaj w szkole wyglądał trochę niewyraźnie. Czy coś wydarzyło się podczas przerwy na lunch? – Nic mu nie jest. – Jesteście taką fajną parą. Naprawdę. Przechylam pytająco głowę. Chce mi się siku, ale decyduję się poczekać, aż powie więcej. – Naprawdę! – Cassidy znów drapie się po szyi. – Macie takie szczęście! I nie patrz na mnie w ten sposób. Wiem, że musiałaś przeprowadzić się tu z Charlestonu i w ogóle, ale...

zresztą sama nie wiem. Ty i Issie również pasujecie do siebie, o tak! – Łączy dwa palce wskazujące. Przytakuję i dość zdecydowanie oznajmiam: – Is jest moją najlepszą przyjaciółką. – No i z Devem tworzycie taką fajną bandę czworga. Zazdroszczę wam, wiesz? Ty masz Nicka, który cię uwielbia. Wciąż na ciebie patrzy i się uśmiecha. Jak najlepszy ochroniarz. Łapię za klamkę drzwi kabiny i wpatruję się w małe czarne okienko umieszczone wysoko na ścianie, po drugiej stronie łazienki. Taki sobie prostokąt ciemności... Ochroniarz? Czy to dlatego Nick tak mnie kocha? Bo może mnie chronić? – W dodatku jesteś taka mądra, ale nie przemądrzała. I tak doskonale biegasz. – Cassidy pociąga usta błyszczykiem, oblizuje je i wrzuca tubkę do torebki – podróbki bardzo drogiej torebki, nawiasem mówiąc. – Sama nie wiem. Pewnie gadam bzdury, ale wydaje mi się, że twoje życie już się zaczęło, a reszta z nas czeka... Rozumiesz? Czeka, aż się stąd wydostaniemy czy coś w tym rodzaju. Czeka, żeby kogoś znaleźć. Albo coś. Albo stać się kimś. Nie mam pojęcia, czy Cassidy gada o tym, że podoba się jej Devyn, czy raczej ogólnie. Chyba zbyt długo zwlekam z odpowiedzią, bo w końcu uśmiecha się i kręci głową. – Jestem kompletną idiotką. Muszę coś zrobić ze swoim życiem. Dotykam jej ręki. – Z twoim życiem wszystko jest w porządku, Cassidy. – Tak, jasne – prycha. – Zmarnowałam już połowę na ukrywanie tego, kim naprawdę jestem. – Coś o tym wiem. – Naprawdę? – Wyciąga długie ręce nad głowę i przypomina budzącego się kota. – Devyn jest jedną z niewielu osób, które naprawdę mnie rozumieją. Ale jest się bardzo samotnym... – Kiedy? – Gdy nie ma nikogo, kto naprawdę nas rozumie. – Zawsze przecież możesz komuś powiedzieć, prawda? Otworzyć się. – Przez moment zastanawiam się, czy może Cassidy jest piksem, ale Devyn i Nick od razu by to wyczuli. W takim razie może lubi dziewczyny? Sama już nie wiem. Szkoda, że nie prowadzę

śniadaniowego talk-show, wtedy wiedziałabym, o co zapytać. – To coś poważnego? Potrzebujesz pomocy? – Och, Zaro, jesteś taka miła. Ale nie, nie potrzebuję pomocy. Wszystko ze mną dobrze. – Zerka na moją rękę na klamce. – O rany. Ciągle nie poszłaś siusiu. Strasznie przepraszam. Opiekuj się Nickiem, dobrze? Wybiega z toalety, nie czekając na moją odpowiedź. Wchodzę więc do kabiny, a potem idę umyć ręce. Odkręcam wodę i uderzam w pojemnik na mydło, raz i drugi, aż w końcu mała strużka jaskraworóżowego płynu ścieka na moje ręce. Cudownie. Mydło śmierdzi jak wymiociny. Obrzydliwe uczucie na skórze, prawie jak pajączki piksów. Tak czy owak, myję ręce i przeglądam się w lustrze. Jestem niebieska. Znowu jestem niebieska. Prawie tak niebieska jak drzwi kabiny. W które właśnie uderzam, bo widocznie podświadomie zrobiłam krok do tyłu. Podbiegam do lustra, wyszarpuję garść brązowych papierowych ręczników, wkładam je pod kran i moczę, a potem szoruję twarz. – To nie pomoże – odzywa się jakiś głos nade mną. Z wrzaskiem zahaczam biodrem o umywalkę i odwracam się, zaciskając pięści. Na parapecie w otwartym oknie wisi Astley, trzymając się rękami framugi. – Odejdź! – krzyczę, ale on podciąga się i zeskakuje na podłogę. Jego stopy nie wydają przy tym prawie żadnego dźwięku, choć Astley wygląda na ciężkiego; jest prawie tak potężny jak Nick i ma większe mięśnie. Czyżby ciągle rósł? – Nie wolno tak się pojawiać z zaskoczenia. To przerażające. – Znów jesteś niebieska. – Mierzy mnie wzrokiem. – Co ty powiesz? Głośno przełyka ślinę. Widzę, jak rusza mu się jabłko Adama. Robi krok w moją stronę. – Dopiero przyszedłem, a ty już jesteś niebieska. Odwracam się i patrzę na odbijającego się w lustrze potwora. – Wolałabym nie być. – Gdybyś była piksem, nie miałabyś problemu. Potrafiłabyś ukryć kolor. – Nie jestem piksem – syczę i pochylam się, dotykając czołem obleśnego lustra. Jest zimne, ale mam to w nosie. Wbijam wzrok w umywalkę, białą, porcelanową, miejscami popękaną i brzydką.

Podskakuję nerwowo, gdy Astley dotyka mojego ramienia. – Zaro? – Co? – Zawsze jesteś taka nerwowa? – Nie. Tak. Nie wiem. – Histerycznie pocieram twarz. Łapie mnie za nadgarstek. – Musisz się uspokoić. – Jak niby mam się uspokoić? Jestem niebieska. A mój chłopak nienawidzi piksów. – Wszystkich? – A dziwisz mu się? – Właściwie tak. Nie wszyscy jesteśmy źli. – Oczy Astleya są ciemne, przenikliwe. – No jasne – ironizuję, ale chyba nawet chcę mu wierzyć. – Jasne. Tak właśnie jest, Zaro. I wydaje mi się, że w głębi duszy o tym wiesz. Puszcza moją rękę. Próbuję uwolnić się od gniewu, który ogarnął mnie całą. Oddycham głęboko i pytam: – Po co tu przyszedłeś? – Już o tym rozmawialiśmy – wzdycha. – Chodzi mi o teraz. Dlaczego jesteś ze mną w damskiej toalecie? Astley wydyma lekko usta i odpowiada: – Chciałem cię ostrzec. – Ostrzec? – Dzieją się złe rzeczy. Musisz być ostrożna. I trzymaj się w grupie, najlepiej wewnątrz budynku. Ostrzeż też swoich przyjaciół. I babcię. – Ale przed czym? – Przybył kolejny król.

WSKAZÓWKA Zęby

piksów

przypominają

zęby

rekinów.

Niestety,

w przeciwieństwie do nich piksy potrafią oddychać i bez wody.

– Jak to „kolejny król”? – Obracam się na pięcie, by spojrzeć na Astleya. Niestety, w głowie kręci mi się nawet chwilę później. Przerażonym i rozhisteryzowanym głosem, którego nie mogę opanować, krzyczę: – Ile was w ogóle jest!? Ludzie! To jakaś międzynarodowa konferencja czy co? Astley łapie mnie za ręce. – Nie dotykaj mnie! – Wyrywam się. Krzywi się, a jego ręce zawisają w powietrzu, nie mając czego chwycić. – Wydawało mi się, że upadniesz, chciałem ci pomóc. – Chcesz mi pomóc? W takim razie wyjaśnij, o co chodzi z tym innym królem i niebezpieczeństwem, a potem odejdź, żeby moja twarz w końcu odzyskała normalny kolor, dobrze? – Tracę równowagę i muszę oprzeć się o umywalkę. – Opowiedz mi też o walkirii. Astley podchodzi krok bliżej. – Chyba wywołuję też u ciebie zawroty głowy. – Nie wiem. Może. – Mój wirujący umysł nie protestuje. Jego twarz łagodnieje. Unosi rękę, jakby chciał dotknąć mojego policzka. –Nie rób tego – proszę. Wydaje mi się, że zdradzam Nicka, rozmawiając z tym piksem, co zresztą nie ma sensu, bo przecież codziennie rozmawiam z innymi chłopakami. – Powiedz mi tylko o tym królu. Astley opuszcza rękę. – Jest tu. To okrutny, zły władca, niepopierany przez naszą federację. – Federację?

– Federację Piksów. – Macha lekceważąco dłonią. – To skomplikowana kwestia. Każde królestwo jest zrzeszone w jakiejś federacji, którą z kolei rządzi parlament królów. Staramy się utrzymać porządek, trzymać piksy w bezpiecznej odległości od ludzi, a ludzi – od nas, ale czasem coś się psuje i nie wszyscy królowie pozostają w dobrych stosunkach z federacją. Niektórzy chcą też większej władzy... – Jak ten zły król? – Będzie walczył ze mną o terytorium twojego ojca. Mam nadzieję, że to nie potrwa długo, bo już się zaczęło. Już straciłem jednego z poddanych. Był lekarzem. – Asdey zasępia się. – Nie bardzo wiem, co mam o tym myśleć. – Czuję na biodrze lodowaty porcelit umywalki. Zimno jest tak przenikliwe, że przechodzi przez spodnie i wgryza się w skórę. – Zaro, nie ma wyboru. Twój ojciec był słaby, ty go uwięziłaś, a z nim część moich zwiadowców. Muszę uwolnić swoich poddanych, ale także przejąć kontrolę nad terytorium. Aby to zrobić, muszę obalić króla. Ta decyzja została już usankcjonowana. Nagle łazienka zaczyna się trząść, bo ktoś spuścił wodę w męskiej toalecie – pewnie rury są połączone. Pytanie zadaję powoli: – Mówiąc „obalić”, masz na myśli „zabić”? Astley kiwa głową. – Nie pozwolę ci go zabić. – W moim głosie nie ma emocji, jest tylko pewność. – Nie powstrzymasz tego, Zaro. Jeśli ja go nie obalę, zrobi to ten drugi król. Jedyna kwestia, kto uczyni to pierwszy. A zresztą nie wydaje ci się, że śmierć to lepsze rozwiązanie od tego, co w tej chwili dzieje się w tamtym domu? Nie odpowiadam. – Tamten król także wysłał zwiadowców. – Dostrzegam w jego oczach napięcie. – A on, Zaro... On nie jest taki jak ja. Ani nawet taki jak twój ojciec. Jest o wiele, wiele gorszy. – W takim razie, dlaczego to jego nie zabijesz i nie obejmiesz jego terytorium? – Bo jeszcze nie jestem wystarczająco silny, by to zrobić. Potrzebuję poddanych twojego ojca, dużo poddanych. – Dużo... – mamroczę, próbując zrozumieć. – On jest potężny i stoi po złej stronie mocy. A ta strona – mówi Astley z gorzką ironią – zawsze z łatwością gromadzi zwolenników, oddziały, nazwij to, jak chcesz.

– A ty stoisz po dobrej stronie? – Przełykam ślinę, odwracam się i odkręcam wodę, która leci na moje dłonie – niebieskie dłonie. – Nie wydaje ci się, że każdy uważa, iż to właśnie jego strona jest dobra? Na przykład walkiria? – Z pewnością tak myślała. – Astley dotyka mojego ramienia, ale znów odskakuję. Obraca mnie, by spojrzeć mi w oczy. Woda wciąż leci z kranu, ucieka z niego, ucieka w dal... – Ja stoję po stronie dobra, tak samo jak ty. Nawet twój wilk. Wszyscy mamy do odegrania konkretne role – tłumaczy. – A na twojej twarzy odzwierciedla się to samo przeznaczenie. Mrugam nerwowo kilka razy. Jego twarz mnie rozprasza. – Nie wierzę w przeznaczenie. Stoimy przez chwilę w milczeniu, aż w końcu zabiera rękę. Znów oddycham. – Co więc powinnam zrobić? – pytam, sięgając za siebie i zakręcając kran. Astley wygląda tak, jakby miał ochotę się roześmiać. Podchodzi do drzwi kabiny i opiera się o nie, jakby chciał wyglądać seksownie. Halo? Opieranie się o drzwi publicznej toalety seksowne? Nie ma takiej opcji. – Cóż, jeśli to zależałoby ode mnie, kazałbym ci pokazać, gdzie trzymacie piksy, pozwolić się pocałować, a wtedy byłabyś pod ochroną federacji i moją. Wyjechalibyśmy stąd i pojechali do mojego domu. – Oszalałeś. Nigdzie z tobą nie pojadę, nawet za milion lat. Piksom nie wolno ufać. – Ciągle to powtarzasz, ale chyba już ci nie wierzę. – Uśmiecha się. – I coś ci wyjaśnię. Każda z pięciu ras Lśniących ma dobre i złe strony. Niektórzy stają po ciemnej stronie, inni po jasnej. Dlatego wciąż mówię, że nie wszystkie piksy są takie same. – Uważasz, że mój ojciec stanął po złej stronie? – Słowa Astleya mają sens. Piksy nie są „po prostu” złe albo „po prostu” dobre, i podobnie jest z ludźmi. Nie powinnam mieć problemu, by to pojąć. – Mówię tylko, że twój ojciec skłania się ku złu, ale nie jest przekonany. Tak jak wielu innych Lśniących, na przykład zmiennokształtni. Oni zwykle w ogóle nie są zorganizowani. Wątpię na przykład, czy twój wilk wie, do jakiej federacji należy – kończy z ironią. Uderza w złą strunę. Zabieram rękę, kładę ją na piersi i przyciskam drugą. – A ja wątpię, czy ktokolwiek raczył go o tym poinformować.

– Posłuchaj, Zaro, nie mogę tu z tobą zostawać zbyt długo... – Astley się prostuje. – To byłoby niebezpieczne. Od razu by cię namierzył. Odwraca się, by wyjść przez okno, ale łapię go za rękaw. – Czy ja i moi przyjaciele powinniśmy... wyjechać? – On w końcu cię znajdzie. – Astley odwraca głowę tak, że widzę jego profil: ostry, zdecydowany, zdecydowanie nie ludzki. – Mogłabyś pójść ze mną, ochroniłbym cię. Coś ściska mnie w piersi. Wiem dobrze, że to propozycja tylko dla mnie. –Nie mogę. –Takiej odpowiedzi się spodziewałem. Muszę lecieć. – Astley wyraźnie smutnieje. W dżokejskim stylu podskakuje do okna, opierając stopę w połowie ściany, wyskakuje na zewnątrz i znika. Stoję w milczeniu. Wreszcie wraca mi oddech. Odwracam się do lustra. Wciąż jestem niebieska. Gdybym potrafiła rzucać urok, mogłabym schować swój kolor. Zresztą ten błękit to nie moja sprawka, tylko czar króla – któregoś z królów w każdym razie. Przyciskam czoło do zimnego brudnego lustra, próbując się uspokoić. – Głębokie oddechy – mamroczę. – Oddychaj głęboko. Nie działa. Mam wrażenie, że ściany łazienki się do mnie zbliżają. Okno wciąż straszy jak wielki, czarny prostokąt niebezpieczeństwa. Astley przez nie wszedł, a to oznacza, że każdy może się tu dostać. Czuję, jak przechodzi mnie dreszcz, szukam jakiegoś narzędzia. Czym miałabym się bronić? Papierowymi ręcznikami? A może papierem toaletowym? Co prawda, jest sztywny, ale bez przesady. Do kręgielni też nie mogę wrócić, bo jestem niebieska! Z moich ust wydobywa się jęk. Piszę do Issie: Przyjdź do łazienki szybko. Wysyłam. Trochę to niegrzeczne, więc wystukuję kolejnego SMS-a: Proszę. Wpada do łazienki pięć sekund później. Drzwi otwierają się gwałtownie, uderzając w betonową ścianę. Usta Is są szeroko otwarte ze zdumienia. – Co się dzieje? Potrzebujesz pomocy? Dostałaś... Urywa w połowie zdania i widzę, jak ślizga się na mokrej podłodze, machając rękami, by złapać równowagę. Rzucam się do przodu, żeby nie uderzyła w umywalkę. Łapię ją zdrową ręką.

– Rany! – sapie Is. – Znowu jesteś niebieska. – Uhm. – Mam głos niczym mała dziewczynka, ale sfrustrowana jestem jak bardzo duża. – Nie możesz stąd wyjść w takim stanie. – Wiem. W oczach Issie dostrzegam psotne chochliki – A ja mam doskonały plan – mówi, gdy tylko udaje jej się oswobodzić z moich ramion.. – Naprawdę? – Tak jest. – Uśmiecha się szeroko. – Wiem, że jestem wyrzutkiem i nigdy nie wpadam na genialne pomysły ani plany, bo nie taka jest moja rola, ale... – Nie jesteś wyrzutkiem – przerywam jej. – Zaro? Halo? – Pokazuje siebie palcem. – Jestem jedynym człowiekiem w naszej czwórce. To właśnie znaczy „wyrzutek”, jasne? – Ale... – Żadnych „ale”. Nie przeszkadza mi to. – Is wyjmuje ze swojej wielkiej torby (różowej, w kropki, prześlicznej) jakiś pakunek. – Wyrzutkom zwykle udaje się przetrwać, no i nie mają tych wielkich moralnych dylematów, które dręczą wszystkich bohaterów. Więc naprawdę jestem zadowolona. Voila Wyciąga paczuszkę z naklejką Wal-Martu. – Kredki? – dziwię się. – Coś ty, głuptasie. Za grube na kredki. To farbki do twarzy. Czeka, co powiem, a ja tylko się gapię. – Rozumiesz? – Wymachuje paczuszką, wskazując swoje policzki. – Pomalujemy się, jakby specjalnie. Ozdobię swoją twarz, a potem załatwimy tak wszystkich pozostałych. To będzie coś w rodzaju wieczoru tematycznego. Zaplanowałam to na wypadek, gdybyś znowu zmieniła kolor. Podskakuję z radości i przytulam Issie. Jest taka drobna – nie tak jak Nick czy Astley. – Piszczysz – zauważa, gdy ją puszczam. – Rozumiem, że to oznacza zgodę? – Cudowny pomysł!

Uśmiecha się jeszcze szerzej i rozrywa opakowanie. – Widzisz? Wyrzutki są boskie. – Ogląda tubki. – Ja chyba chcę być zielona. Wybieram kolor. – Załatwione.

WSKAZÓWKA Piksy potrafią być irytująco tajemnicze. Nie rozmawiajcie z nimi. Będą was zwodzić, a potem z was kpić, jak czarne charaktery w starych filmach albo nauczyciele fizyki.

Po kręglach cała nasza czwórka plus Betty rozmawia (całe wieki zresztą) o tym, czy ostrzeżenie Astleya to przypadkiem nie jedna wielka manipulacja. Betty, Dev i Nick głosują, że tak. Is i ja nie możemy się zdecydować. Devyn szuka w Internecie czegoś o walkiriach, jednocześnie czatując z Cassidy. Is stara się udawać zadowoloną. W końcu idą do domu, a potem Betty pozwala przenocować Nickowi u nas, bo okazało się, że jest trzecia w nocy. – Twoja babcia... – mruczy mi do ucha Nick, gdy przytulamy się na kanapie – ...jest najlepsza. Zasypiamy, przytuleni do siebie, oczywiście ubrani, bo w końcu jeszcze ze sobą nie spaliśmy, no i babcia cały czas jest w domu. Za to rano, zanim zdążyliśmy się choćby poruszyć czy ziewnąć, Betty wyszła na śniadanie do swojej ulubionej knajpki. A może od razu pojechała do pogotowia. Budzi mnie ból ramienia. Spałam w jakiejś dziwnej pozycji, na złym boku, i teraz w prawej dłoni i palcach czuję mrówki, a reszta ręki zesztywniała i nie chce się ruszać. Z jękiem odsuwam się odrobinę od Nicka i próbuję się rozprostować. Jego ciało jest takie ciepłe, wilkołaczo ciepłe. Budzi się, gdy tylko ruszam ręką. Obejmuje mnie i przytula. – Na pewno jest za wcześnie, by wstawać. – Mhm. – Podkulam nogi. Nick dotyka mojej bransoletki na kostce. Wtulam się w jego szarą koszulkę i przez moment czuję się bezpieczna – całkowicie bezpieczna, jak wtedy, gdy byłam małą dziewczynką i ojczym układał mnie do snu. Dokoła mnie ustawiał barierę z poduszek, bo zawsze bałam się wyimaginowanych nocnych potworów. Wierzyłam, że dopóki tata jest ze mną, żaden się nie pojawi. Tak samo czuję się przy Nicku. Tyle że to złudne bezpieczeństwo. Bo tak naprawdę

tylko my sami możemy je sobie zapewnić. A fakt, że Nick próbuje mnie chronić, czyni go tylko bardziej kruchym. Życie to nie powieść historyczna o ratowaniu dam z opresji – moje to raczej horror o ratowaniu wszystkich innych. – Hej, Amnesty, o czym myślisz? – mruczy Nick w moje włosy. Wciąż bawi się zawieszonym na bransoletce delfinem. – O niczym. – Kłamczucha. – Myślałam o tym, jaki jesteś uroczy o poranku, choć trochę niechlujny. – Uroczy nawet z psim oddechem? – Uśmiecha się. – Hau. Zakrywa mi ręką usta i siada prosto. – A o czym naprawdę myślałaś? – O tym, jak mój ojciec... – Który? – Piks. Wtedy, gdy się tu włamał, pamiętasz? Poprzewracał meble ze złości, że nie chciałam go wpuścić do swojego pokoju. Koszmar. – Wzdrygam się. – To było złe – potwierdza Nick, przeciągając się. – Ale ty i tak wciąż czujesz się winna, że zamknęłaś jego i resztę tych potworów, prawda? Nie odpowiadam. – Nie mieliśmy wyboru, Zaro. Mogliśmy ewentualnie wszystkich ich zabić. – Nie wierzę w zabijanie. – Nawet jeśli robisz to, by kogoś ocalić? – Nie. Nigdy. I nie mam zamiaru zmieniać przekonań, Nick. Uważam też, że to straszne, iż o mało nie zabiłeś Astleya. Naprawdę. – Inaczej on zabiłby mnie. – Tego nie wiesz. Założyłeś, że tak się stanie, bo jest piksem. Zaatakowałeś go pierwszy? Nick nie odpowiada i widzę, że tego nie zrobi – co oznacza, że mam rację. Usatysfakcjonowana wstaję i cicho przechodzę do kuchni.

– Chcesz śniadanie? – pytam. – Frytki? W worku na blacie leżą dobre do frytek ziemniaki, odpowiadam więc: – Są. – Jajka w koszulkach? Otwieram lodówkę i zaglądam do środka. Stoi tam pudełko jajek czekających radośnie na rozbicie. – Są. – Sok pomarańczowy? Wyjmuję plastikową butelkę. – Jabłkowo-żurawinowy. Nick udaje, że się zastanawia, z trudem zwleka się z kanapy i podchodzi do mnie. – No nie wiem... Jabłkowo-żurawinowy jest taki... – Jaki? – Mało męski. – Słucham? Istnieje coś takiego jak „męski” sok? Że niby pomarańczowy jest bardziej męski niż jabłkowo-żurawinowy? Nick łapie się krawędzi blatu i odchyla do tyłu, rozciągając mięśnie łydek. Stawiam butelkę z sokiem obok niego i widzę, że jest naprawdę zdziwiony. – Nick, daj spokój. To niemądre. I tak dostaniesz jajka w koszulkach. – No i? – Czy jajka w koszulkach są męskie? Przechyla w zamyśleniu głowę. – A nie są? Quiche nie jest męski, to na pewno. Tyle że to jajko w cieście. W koszulkach powinny być w porządku. Chociaż najbardziej macho jest chyba jajecznica. Może powinniśmy usmażyć jajecznicę! Nalewam wodę do specjalnego rondelka, udając, że nie słyszę pytającego tonu Nicka. Zakręcam kran i wbijam pierwsze jajko do kieszonki z ciemnego plastiku, która uniemożliwia rozlanie się białka i żółtka. Po chwili wbijam drugie. – Zastanawiam się, czy powinniśmy uciec.

– Poważnie? – pyta Nick dziwnym tonem. – Po prostu mam złe przeczucia. – Zaro, ty zawsze masz jakieś przeczucia. To się nazywa zamartwianie się. – Nick przesuwa się za mnie i kładzie mi ręce na ramionach, szepcząc do ucha: – Ja nie mogę uciec, ale ty byś mogła. To byłby dobry... – Bez ciebie nie. – W żołądku robi mi się wielki supeł. Odwracam się, przyciągam Nicka do siebie, przytulam z całych sił i dodaję: – Będziemy walczyli. Pokonaliśmy mojego ojca i tyle piksów po nim. Z tymi nowymi także sobie poradzimy. – Nigdy nie pozwolę, by ktoś cię skrzywdził – mruczy Nick w moje włosy. – Prędzej umrę, niż znowu coś ci się stanie. Tak mi dopomóż Bóg, Zaro. Umrę. – Ja też. – Co? –

Prędzej umrę, zanim pozwolę komukolwiek skrzywdzić ciebie, Issie, Devyna, Betty

albo... – Urywam i odsuwam się od Nicka, by spojrzeć mu w twarz. – Robi się trochę melodramatycznie, co? Śmieje się, dotykając moich pleców, i schyla się, by mnie pocałować. – Tak. Trochę. Po śniadaniu jedziemy nakarmić piksy, upewniając się, że nikt nas nie śledzi. Nienawidzę karmienia, bo doskonale wiem, co zobaczę – to samo, co widziałam już miliony razy – obnażone zęby w oknach, oczy bardziej dzikie niż u jakiegokolwiek zmiennokształtnego, przebiegłe dziwne ruchy, źrenice, w których odbija się nie dobroć, lecz pragnienie – czyste pragnienie, tylko ono. Nie tym chcę się stać. Przez całą drogę do posiadłości mam zapięty pas, ale siedzę tak, by położyć głowę na ramieniu Nicka. On obejmuje mnie i prowadzi jedną ręką. – Ten Astley strasznie namieszał mi w głowie – odzywam się, dotykając palcem wskazującym dużego okrągłego prędkościomierza na środku deski rozdzielczej. Podoba mi się, że wie się dokładnie, jak szybko się jedzie, wystarczy zerknąć. – Dlaczego? – pyta Nick.

– Bo... bezustannie krytykuje wszystko, co robimy, i na dodatek... Jestem prawie pewna, że to przez niego robię się niebieska. – Tak ci powiedział? – No tak. – A ty wierzysz we wszystko, co on mówi? Zabieram palec z licznika. – No, wiem... – Jesteś zbyt ufna, Zaro. – A ty zbyt często mnie pouczasz, mądralo. Napięcie wyraźnie opada. – Racja. Ale pracuję nad tym. Mijamy kolejne drzewa, a potem obłażący z farby biały dom, przed którym leżą klatki na homary. Wjeżdżamy coraz głębiej w las, palce Nicka muskają moją rękę. Materiał jego kurtki cicho szeleści. Odzywa się moja komórka – to Devyn. – Mam dla ciebie informacje – mówi. Sygnał sieci zanika i w słuchawce strasznie trzeszczy. Krzyżuję palce na szczęście. – Tak? – W twojej krwi nie ma materiału genetycznego piksów. – Ani trochę? – Ściskam kolano Nicka. Czuję sztywny, zimny materiał jego dżinsów. Devyn odpowiada natychmiast: – Nie, ani odrobiny. Piszczę z radości. Devyn jęczy ze śmiechem, że zaraz pękną mu bębenki. Rozłączam się i mówię wszystko Nickowi. Uśmiecha się tak szeroko, jak nigdy, wyrzucając pięść w powietrze. I całuje mnie, mimo że prowadzi samochód. – To fantastycznie! – Wiem! – Z chęcią bym podskoczyła. – Nie mogę uwierzyć. – A ja mogę. – Nick patrzy na mnie z dumą. Dotyka mojej twarzy i muska palcem policzek. – Tak strasznie się cieszę, kochanie.

Szczęście w końcu rozluźnia mi mięśnie. Nie miałam zresztą pojęcia, jak bardzo byłam spięta. A teraz wydaje mi się, że ktoś zafundował mi profesjonalny masaż. Łapię rękę Nicka i ściskam jego grube palce. – Ja też się cieszę. Wjeżdżamy w boczną drogę i parkujemy. Za drzewami stoi ukryty skuter śnieżny. Nick i ja wsiadamy na niego, najpierw zakładając kaski. Silnik budzi się do życia i ruszamy przez las. Obejmuję Nicka w pasie. – Trzymasz się? – pyta. Nie odpowiadam. Zygzakiem jedziemy między drzewami, trzymając się szlaku. Las jest cichy, spokojny, nieruchomy, wypełniony białym światłem. Gdy wyjeżdżamy na polanę, Nick zwalnia i gwałtownie zatrzymuje skuter. Cała moja radość z tego, że jestem człowiekiem, ulatuje. Nagle ciszę przerywa głos Nicka: – Jasna cho... Zeskakuję ze skutera. – Rozwalona! Metalowa barykada, którą zbudowaliśmy wokół posiadłości, wygląda, jakby przeszło przez nią tornado. W śniegu błyszczą kawałki lśniących przedmiotów. Połamane podkłady kolejowe i szyny leżą na ziemi. Kawałki pokręconego drutu kolczastego wiją się jak węże, poruszając się na wietrze niczym do taktu piosenki, której nie słyszymy. Posiadłość stoi tam, gdzie stała, wysoka i smutna. Bariery z metalowych przedmiotów i drutu, które zamontowaliśmy na oknach, zostały oderwane i rzucone na ziemię. Wszystkie są powyginane jak szkielety – dowód, że przez jakiś czas udało nam się utrzymać piksy w środku. Ale już koniec. Przechodzi mnie dreszcz. Wiatr szepcze mi do ucha groźby. Czy mój ojciec wciąż tam jest? Czy żyje? Czy w środku zostały jeszcze jakieś piksy? Nie myśląc, co robię, ruszam przez śnieg w stronę zwalonej barykady. Nick dogania mnie w dwie sekundy i łapie za ramię. – Zaro, nie idź tam. – Przecież widać, że już po bitwie. Pewnie rozegrała się tej nocy. – To pułapka. – Nick, tam może być mój ojciec.

– Sama powtarzasz, że to nie on nim jest. – Nie możemy tak po prostu pozwolić mu umrzeć. – Oczywiście, że możemy. – Nick zatrzymuje się i węszy. Wydaje mi się, że w posiadłości ktoś szepcze, ale nie jesteśmy w stanie usłyszeć konkretnych dźwięków. Okiennica z hukiem spada na ziemię, aż podskakuję. Nick ani drgnie. – Co? – pytam. Nie odpowiada. – Co się dzieje? – Czuję krew. – Wymawia to słowo powoli, cicho, jakby mełł w ustach przekleństwo. – Czyją krew? – Piksów. Nie wiem, jak udaje mi się to zrobić, ale wyrywam się z uścisku Nicka, odwracam i ruszam do frontowych drzwi wielkiego białego domu. Są otwarte, wiszą na zawiasach. Zaglądam do środka i zatrzymuję się. Nick jest tuż za mną. – O nie... – szepczę. Nick przytula mnie do piersi, ale zobaczyłam już wystarczająco dużo. Ten porażający, koszmarny obraz utkwi w mojej pamięci jak kadr z kiepskiego horroru: powykręcane ciała leżące na marmurowej podłodze, krew rozbryzgana na ścianach w takich ilościach, jakby wypływała z przeciętych arterii, kończyny porozrzucane na podłodze, szeroko otwarte oczy, usta rozchylone z przerażenia. Odsuwam się gwałtownie od Nicka i patrzę. Po chwili zaczynam się poruszać. Wstrzymuję oddech, chodząc od jednego ciała do drugiego. – Zaro, co robisz? – Szukam ojca. Nie zatrzymuję się. Mijam jakąś kobietę w rozdartej różowej sukni. Podchodzę do ciemnowłosego mężczyzny, ale to nie ojciec. Z jego ust cieknie strużka krwi. Zamykam na chwilę oczy, po czym ruszam schodami na górę. Nick łapie mnie za rękę. – Zaro... W jego oczach widzę zarazem ból i życie, pustkę i poruszenie. Ciekawe, czy moje wyglądają podobnie, czy może są jak oczy martwych piksów skłębionych na podłodze. – Muszę sprawdzić, czy on tu jest, Nick. Zaciska usta i po chwili mówi: – Poszukam z tobą.

– Nie musisz. – Wchodzę po długich kręconych schodach. Mijam młodego, jasnowłosego piksa – to nie Astley. Ktoś poderżnął mu gardło. W ustach czuję nagle gorzki smak. Podchodzę do poręczy, by się opanować, ale tam też jest pełno krwi. Krew jest wszędzie. Przyciskam dłoń do ust. Nick mija mnie, mówiąc: – Pójdę pierwszy. Wyjmij nóż. Ręką trzymającą nóż łapię się jednocześnie kurtki Nicka i idę za nim na górę. Gdy tam docieramy, widzimy ciemny korytarz, nie pali się ani jedna żarówka. – Czujesz coś? – pytam szeptem. – Śmierć. Czuję śmierć. – Bierze mnie za rękę. – Czy ktoś przeżył? Bo mam gęsią skórkę. Nick nabiera powietrza. Mimo że ogrzewanie działa, wciąż drżę. – Nick? – Powoli kiwa głową, wskazując, bym jeszcze kawałek szła za nim, lecz tego nie robię. Wciąż trzymam się jego kurtki, ale idę obok niego. Staję na czymś mokrym i spodziewam się, że to krew, jednak to tylko woda – wylana z plastikowej butelki, którą ktoś upuścił przy drzwiach pokoju. Przypomina mi się dzień, w którym umarł mój ojczym, zaraz po powrocie z naszego wspólnego treningu. W podobny sposób upuścił butelkę na podłogę w kuchni. Nick gestem nakazuje, bym była cicho, i wchodzi do pokoju. Unoszę brwi. Tutaj światło jest zapalone, ale w środku nie widzę nikogo. Nie ma też żadnych ciał. A łóżko – z satynową pościelą – jest starannie zasłane. Za to korytarz wciąż jest ciemny, przerażający, przesiąknięty zapachem krwi i rzezi. Nick krzywi się z niezadowoleniem i gestem każe mi zostać na miejscu. Kręcę głową i chcę ruszyć za nim. Patrzy mi prosto w oczy, błagalnie. Moje spojrzenie jest chyba podobne, bo w końcu kiwa głową i bierze mnie za rękę zaciskającą się na rękojeści noża. Robimy kolejny krok i wchodzimy do pokoju. Jest tu dwoje dużych drewnianych drzwi, a tuż za łóżkiem toaletka i krzesło. Na podłodze leżą kajdany. Wskazuję głową dalsze drzwi i czuję, jak całe ciało Nicka przeszywa dreszcz. Jego ręka w mojej drży, lecz po chwili uspokaja się i łapie mnie mocniej. Wiem, że za chwilę się przemieni. Gdy nadchodzą kolejne drgawki, puszcza mnie, ale jeszcze zdążam poczuć, jak jego palce skracają się i zmieniają w coś dziwnego, obcego, futrzastego. Boję się choćby szepnąć słowo. Opieram się o ścianę. Szwy w spodniach Nicka pękają, ale nie patrzę.

Nie chcę patrzeć. Gdy się przemienia, jest taki bezbronny. Ja także. Rozglądam się po pokoju, szukając jakiegoś zagrożenia, gotowa bronić nas obojga. Słyszę warknięcie gdzieś z poziomu podłogi. Oczywiście wiem, że Nick mnie nie zrani, lecz i tak czuję, jak mój żołądek się wywraca. Już nie ma sensu się kryć. Strzelam palcami, by przywołać go do siebie – choć wiem, że później dostanę za to manto. Nick nie znosi, gdy traktuję go jak psa. Wstaje jednak i przywiera do mojego boku. – Co się dzieje? – pytam szeptem. Odpowiada niskim warknięciem, kładąc uszy po sobie. Obnaża zęby i wpatruje się najbliższe drzwi. Kładę rękę na pokrytym gęstym futrem karku. Czuję napinające się mięśnie gotowe do ataku. Nick chce skoczyć na coś, na kogoś. Szukam obroży, czegoś, czego mogłabym się złapać i go powstrzymać, ochronić. Drzwi otwierają się szeroko. – Ach, Zaro! Czy może powinienem powiedzieć „księżniczko”? Wciąż jesteś człowiekiem? – pyta stojący w progu piks. Jest wysoki, blady, ciemnowłosy jak ja i starszy od nas. Oblizuje usta zakrwawionym językiem. To nie Astley. To nie mój ojciec. To nieznany mi piks, który emanuje siłą. – Ale już niedługo, jak sądzę. Tylko spójrz na ten błękitny odcień twojej skóry. Widzę, że się zbliżamy. Nie patrzę na swoje ręce, tylko wbijam wzrok w jego oczy. – Pewnie chcesz sprawdzić, co u tatusia. – Uśmiecha się. Mięśnie karku Nicka napinają się, serce zamiera mi w piersi, futro wymyka się z moich palców. – Nie, Nick! Zostań! Nick przeskakuje przez łóżko i rzuca się na piksa, który skoczył w tym samym momencie. Spotykają się w powietrzu. Futro miesza się z ciałem. Widzę, jak Nick zaciska szczękę, a piks otwiera usta, pokazując zęby. Obaj poruszają się tak szybko, że ich kontury się zacierają. Nagle uderzają w okno i wypadają na zewnątrz. – Nick! – wołam. Potykając się, podbiegam do okna. Leżą na ziemi i walczą. Nie mogę skoczyć, jest za wysoko. Odwracam się. Słyszę dobiegający z łazienki jęk. – Zaro...

Mój ojciec z trudem podchodzi do drzwi. Ma poranioną, krwawiącą szyję. Krew pokrywa też ciemne włosy. Z westchnieniem wyciągam rękę. – Idź, nic mi nie będzie, Zaro... –Urywa. – Tak? – Pomagam mu się położyć, choć chcę tylko zbiec na dół, pomóc Nickowi, zrobić milion rzeczy naraz. – Bądź ostrożna. Ostrzeż swoją matkę, jeśli... Kiwam głową. – Zostań tu. Zaraz wracam. Spogląda mi w oczy, ale natychmiast odwraca wzrok. Zbiegam na dół tak szybko, jakbym miała skrzydła. Wypadam na dziedziniec, gdzie walczą wilk i piks. Obaj krwawią, są wyczerpani. W ich oczach widzę szał, dzikość. Ciemnowłosy król się uśmiecha. Tam, gdzie człowiek ma paznokcie, jemu wyrastają pazury. Wilk gotuje się do skoku. – Nick! – wyrywa się z moich ust, a on odwraca się do mnie na ułamek sekundy... I królowi to wystarcza. Ostre zęby zatapiają się w futrze Nicka, rozdzierając mu szyję. Choć wilcza szczęka zaciska się na ramieniu piksa, to nie wystarcza. Król wbija pazury w pierś Nicka, obalając go na ziemię. Wilczym ciałem wstrząsa spazm, a z szyi tryska krew. Jestem przerażona. – Nie! – Biegnę po śniegu w jego kierunku. Podnoszę kawałek szyny, by oddzielić siebie i Nicka od piksa. Ten zaś uśmiecha się kpiąco i spokojnie. – Zabawne. W jednej łapce żelazo, w drugiej nóż. Ogon Nicka bezwładnie leży na śniegu obok mnie. Słyszę cichy zwierzęcy pisk, a potem głębokie westchnienie. – Nie skrzywdzisz go! – Podnoszę wyżej szynę. – Rozumiesz? Nie skrzywdzisz go! – Ojej, straszna ludzka dziewczynko, cały się trzęsę. – Piks ze śmiechem rzuca się w naszą stronę, mimo krwawiącego ramienia. Robię zamach i trafiam go żelazem w głowę. Wycofuje się. Widzę wielki ślad oparzenia na nieskazitelnej bladej skórze. Dotyka rany. – Zapamiętam to sobie – mówi i uśmiecha się kpiąco. Przez moment przypomina mi ojca. – Księżniczko.

– Mam gdzieś twoją „księżniczkę”! – Znów podnoszę żelastwo, przesuwając się przed nieruchomo leżącego Nicka. Szyna dobrze leży w ręku i choć boli mnie nadgarstek, adrenalina pozwala o tym zapomnieć. Głos także mam spokojny, lecz przez moment wydaje mi się, że nie należy do mnie, choć wydobywa się z moich ust. – Zaraz zafunduję ci nowe wspomnienia. Patrzy pytająco i uśmiecha się coraz szerzej. Robi krok do tyłu i rozkłada ręce jak skrzydła. – Wrócę po to, co należy do mnie. Ale ja nie chcę, by odlatywał. Chcę go zranić. Nagle znów słyszę swój hardy, prowokujący głos: – No i dlaczego teraz uciekasz, co? Dlaczego od razu mnie nie zabierzesz? Przechyla lekko głowę w moją stronę. Widzę, że dość mocno krwawi z ucha i szyi. – Większą przyjemność sprawi mi obserwowanie, jak patrzysz na śmierć swojego wilka. Lubię melodramaty. Wrócę po ciebie, możesz być pewna. Wznosi się gwałtownie w niebo i znika. Nick wydaje jęk, który łamie mi serce. Odrzucam żelastwo, padam na kolana i podnoszę ciężkie wilcze ciało Nicka, by wziąć je w ramiona. – Przepraszam, że nie potrafiłam cię ochronić – szepczę. – Tak mi przykro. Jego pierś z trudem się podnosi, oddech urywa. Dotykam wilczych żeber, przynajmniej jedno jest złamane. Oczy Nicka powoli się otwierają – wielkie, brązowe, patrzące z wyrzutem. Na jego nos spada łza – moja. Wilk wyciąga język i delikatnie dotyka mojego policzka. Zrywam z siebie kurtkę i przyciskam ją do rany na szyi. – Nie chciałam cię skrzywdzić – mówię. – Nigdy nie chciałam, by coś ci się stało. Próbuje podnieść głowę, ale nie ma siły tego zrobić. Zamyka oczy, pozwalając, by zabrała go nieświadomość – nikomu innemu nie pozwoliłby tak sobą zawładnąć. Kładę go na śniegu, wyjmuję nowy telefon i wciskam klawisz z numerem Issie, ale oczywiście nie ma zasięgu. Wredne granitowe góry i kiepskie nadajniki. Przesuwam się, próbując położyć sobie Nicka na kolanach i ucisnąć jego ranę. – Zabiorę cię stąd – szepczę. – Obiecuję. Gdy piksy umierają, tracą swoją zasłonę – czar. To właśnie dzięki niemu wyglądają, jakby miały ludzką skórę. A po śmierci okazuje się, że ich skóra jest jasnoniebieska, przetykana siecią

cienkich żyłek przeplatających się jak bluszcz. Na rękach i na twarzach są ciemniejsze. W pewien obcy, dziki sposób jest to piękne. Żeby zabrać Nicka z posiadłości, muszę przejść obok kilkunastu ciał. Żeby zabrać Nicka, muszę najpierw wrócić do budynku i znaleźć coś, na czym mogłabym go pociągnąć, bo nie mam siły, by zanieść go do skutera – skuter zaś nie przejedzie przez drut kolczasty i żelazne sztaby. Wchodzę do domu i nasłuchuję. Żadnego ruchu. Żadnych jęków. Tylko śmierć. – Tato?! – wołam, patrząc w górę, tam, gdzie na schodach leży czerwony dywan i są martwe piksy. Cisza. Nigdy nie nazwałam go tatą. – Królu! – wołam znowu. Wciąż cisza. Wbiegam po schodach, próbując omijać niebieskawe kończyny i kałuże krwi. Wpadam do sypialni, ale... nie ma go. – Świetnie – mruczę. – Bardzo ładnie mnie tak zostawiać. Mamy kolejną nominację do tytułu Tatusia Roku. Ściągam kapę z łóżka i przerzucam ją sobie przez ramię, a potem wycofuję się korytarzem, w dół schodami i na dwór. Nick wciąż leży na śniegu w wilczym ciele i wciąż krwawi. Kładę kapę na ziemi i próbuję wciągnąć na nią Nicka tak delikatnie, jak tylko potrafię, ale to trudne. Spogląda na mnie pełnymi cierpienia brązowymi oczami. Wzdryga się z bólu. Kłapnąwszy zębami, kieruje na mnie zażenowane – chyba – spojrzenie, gdy przesuwam na koc jego tylne nogi. – Przepraszam. Naprawdę próbuję być delikatna. Warczy cicho, ale przyjaźnie. Owijam kapę wokół wilczego futra i zaczynam ciągnąć. Arystoteles powiedział, że „prowadzimy wojny, aby zażywać pokoju”. Nie wiem, co o tym myśleć. Nie mam pojęcia. Wszystkie wojny na świecie, wszelkie niebezpieczeństwa – zawsze były tak odległe. Ale teraz, gdy pojawiły się obok mnie, nie panikuję. Działam metodycznie, choć moja twarz jest pewnie blada ze strachu.

Serce wali mi jak młotem, niesamowicie głośno. Co chwila podnoszę głowę, obserwując niebo w poszukiwaniu drapieżników – piksów z ostrymi zębami, kobiet z czarnymi łabędzimi skrzydłami. – Trzymaj się – nakazuję Nickowi. – Masz się trzymać. Zabiorę cię stąd. Jakoś udaje mi się zrobić z narzuty i podkładów kolejowych prowizoryczne sanie, które przywiązuję łańcuchami do skutera. Palce mam zmarznięte i zdrętwiałe, co sprawia, że jestem bardziej niezdarna niż zazwyczaj, ale w końcu osiągam cel. – Wszystko w porządku? – pytam, ale Nick tylko cicho skamle. – W porządku – odpowiadam za niego. – Mamy tylko jedno życie, więc wszystko musi być w porządku. Nick oddycha ciężko. Zamyka i otwiera oczy. Zatapiam dłoń w jego futrze i patrzę, jak nikną w nim moje palce. Jesteśmy połączeni. Wiem to. Wiem. – Nie stracę go – szepczę. I nie jest to życzenie, tylko oświadczenie, które składam samej sobie. Zanim wsiadam na skuter i odjeżdżam, raz jeszcze zerkam na posiadłość piksów. Znów jest niewidzialna, chroniona dawnym urokiem przed ludzkim spojrzeniem. Ale ja wiem, że to wcale nie jest idylliczny krajobraz Nowej Anglii, przykryty świeżym śniegiem i otoczony sosnami, i ple, ple, ple... Nie, ja wiem, że na środku tego pola odbyła się rzeź. Tylko ciała zostały ze stworzeń, które tu uwięziłam. To moja wina. Przynajmniej częściowo. Ta świadomość uciska mnie jak wielki ciężar, wysysając jednocześnie całą nadzieję. Stało się. Stało. One nie żyją, a Nick jest ranny. Nie mogę zrobić nic, by to zmienić. Odpalam więc skuter, sprawdzam, czy Nick leży wygodnie, i próbuję dostać się gdzieś, gdzie mój głupi telefon w końcu złapie zasięg, żebym mogła zadzwonić do Issie, Betty, sprowadzić pomoc dla Nicka, odnaleźć jakoś ojca i dowiedzieć się, jak powstrzymać nowego króla. Bo jest oczywiste – aż za bardzo – że on wróci. Jego wojna dopiero się rozpoczęła.

WSKAZÓWKA Nie wahajcie się zabić piksa. Po prostu to zróbcie.

Dopiero po mniej więcej pół mili wreszcie pojawia się zasięg. Zatrzymuję skuter, wciskam klawisz i biegnę do Nicka. – Babciu, to ty? – rzucam, gdy tylko odzywa się kliknięcie. – Nie. Mówi oficer Clark. Czy to Zara? –Tak. Tak. – Wpatruję się w szare niebo nad drzewami, jakby moje spojrzenie mogło coś naprawić. – Jest tam Betty? – Hm. – Słyszę chrząknięcie. – Sytuacja tutaj jest dość kiepska... Mamy... Zaro, był wypadek. – Co? – Odwracam się, o mało nie upuszczając telefonu. – Z babcią wszystko w porządku? – Tak, udziela pomocy. Po prostu... Jest źle. Muszę iść. Powiem, żeby oddzwoniła. – Moment. Niech jej pan... Rozłączył się. Zauważam wiewiórkę, która spaceruje po gałęzi niczym jakiś cholerny cesarz i ćwierka na mnie jak ptak. – Wiem, wiem. Dobrze – mruczę pod nosem. Sprawdzam, co z Nickiem. Ledwo oddycha. Kurtka, którą go okryłam, cała jest we krwi. Powtarzam mu, by się nie poddawał, i dzwonię do Issie. Słyszę sygnał za sygnałem. – Cześć, Zaro. – Głos jest lekko zduszony, ale znajomy. Przełykam z ulgą ślinę. Kucam przy Nicku, dotykam wierzchem dłoni jego grzbietu i znów podnoszę głowę, wypatrując na niebie niebezpieczeństwa. – Zaro? – Głos Is wyrywa mnie z zamyślenia. – Issie, mamy problem. Wielki problem. – Co się stało?

Moja ręka dotykająca wilczego futra zaczyna drżeć, a ja nie mogę jej uspokoić. – Chodzi o Nicka. Jest ranny, poważnie ranny. A piksy... część nie żyje, a reszta zniknęła. – O czym ty mówisz? Chyba nie byłaś w tym autobusie? – Jakim autobusie? Issie, posłuchaj! Były jakieś inne piksy. Zaatakowały Nicka i... Urywam, bo wydaje mi się, że Issie upuściła telefon. – Issie? Is? Nick lekko zamrugał. Piękny wilczy pysk odrobinę się porusza. Mimo przerażenia i troski widzę, jak bardzo stara się utrzymać przy życiu. – Zaro, tu Dev. Issie zemdlała. Zadzwonię później, dobrze? – Devyn mówi szybko i nerwowo. – Nie! – wrzeszczę do słuchawki. – Nie możesz zadzwonić później. Nick... Ale połączenie zostało przerwane. Dzwonię znowu, lecz żadne nie odbiera. – Cholera! – Rzucone z frustracją słowo odbija się echem w lesie. Od razu żałuję, że krzyknęłam. Gdzieś tu mogą się ukrywać inne piksy. Być może obserwowały, jak powoli jechałam na skuterze przez las, patrzyły na Nicka, którego ciągnęłam za sobą, i czekały na odpowiedni moment, by zaatakować. Do skutera przyczepiony jest z boku żelazny pogrzebacz. To nie najlepsza broń, ale zawsze jakaś. Odrywam taśmę klejącą, która go przytrzymywała, i biorę w zdrową rękę. Biegiem wracam do Nicka, który tymczasem zmienił się w człowieka. – Nick? – mówię cicho. Upuszczam pogrzebacz w śnieg i padam na kolana, dotykając twarzy Nicka. Jego skóra zrobiła się biała. Odsuwam koce, by obejrzeć rany. Każda z nich obficie krwawi. Na ciele widzę mnóstwo siniaków. Przykrywam go. — Kochanie? Jęczy. – Nick? – Z moich oczu kapią łzy i lądują na jego policzku. — Sprowadzę pomoc, dobrze? Otwiera oczy. Coś jest z nimi nie tak – są zamglone od bólu. Porusza ustami, więc pochylam się jeszcze bardziej. – Nie słyszę cię.

– Umieram – szepcze. – Nie, wcale nie. – Całuję go w czoło. Jest piekielnie gorące. – Nie umrzesz. Zamyka oczy, traci resztki sił. Przyciskam dłoń do jego ramienia, znów czuję żar. – Musisz leżeć spokojnie, skarbie. Leż spokojnie, bo ci się pogorszy. Próbuje poruszyć powiekami i po chwili się uspokaja. Jakby toczył niesamowitą walkę z samym sobą. Z wysiłkiem otwiera oczy. Schylam się i przyciskam usta do jego ust. – Nic ci nie będzie, przysięgam. Ochronię cię. Czuję jego poruszające się wargi. – Kocham cię. – Przez moment oczy Nicka są silne, takie jak dawniej. – Zawsze będę cię kochał, bez względu na wszystko. – Zawsze będziemy się kochali – powtarzam. – W porządku? Muszę teraz zabrać cię do miasta. Dotrzemy do drogi i wezwę karetkę. Nic ci nie będzie. Nick zamyka oczy. – Nie... martw... się... zawsze... Ujmuję jego głowę i unoszę ją. – Nie zasypiaj! Nick, skarbie, zostań ze mną. Zza moich pleców dobiega kobiecy głos: – Nie może z tobą zostać. Moje ciało przebiega dreszcz. Nie odwrócę się. Nie spojrzę na nią. Wiem, kim jest. Jedną z walkirii: Thrud. Mam wrażenie, że płonę. – Wynoś się stąd. Czuję powiew powietrza. Walkiria unosi się i ląduje po drugiej stronie leżącego Nicka. Ma ogromne skrzydła i cała promienieje. Ale jej twarz nie przypomina szczęśliwego anioła, bardziej ostrze noża. Którym rozcina mi serce na pół. – Nie ocalisz tego wojownika – mówi. Każde słowo wbija się we mnie niczym sztylet. Każde słowo jest wyrokiem śmierci, którego nie chcę słyszeć. Łapię pogrzebacz i ostrożnie przechodzę nad Nickiem, by stanąć oko w oko z Thrud. By go dostać, będzie musiała mnie pokonać. Zaciskam palce na zimnym żelazie. – Nie pozwolę ci go zabrać.

– Nie masz wyboru. – Zawsze jest jakiś wybór. – Nie czuję ciała Nicka, a chciałabym jakoś się upewnić, że wciąż tam jest. Robię więc krok do tyłu, by piętą lekko dotykać jego ręki. Nie porusza się. Skrzydła walkirii przypominają czarne, wywrócone na lewą stronę walentynkowe serce. – Nie, mylisz się – mówi. – Nie zawsze jest wybór. Wiatr się wzmaga. Do oczu wpada mi śnieg, miękki i zimny. Zastanawiam się, czy to jej sprawka. – Wolisz, by umarł tutaj, i nie pozwolisz, by żył dalej jako wojownik po stronie dobra w komnatach Walhalli? – Thrud uśmiecha się kpiąco. – Jesteś nie tylko chciwa, ale i samolubna, jak wszyscy ludzie. – On nie umrze – powtarzam. Walkiria kiwa głową i przez moment wydaje mi się, że dostrzegam na jej twarzy przebłysk człowieczeństwa. – Ależ tak. I to wkrótce. Coś we mnie pęka. W mojej głowie i w sercu jest tylko rozpacz. Drżą mi ręce, a palce rozluźniają uchwyt. Nick umiera. Umiera, a ja nie mogę go ocalić. Jest bardzo blady i ledwo oddycha. Jego ciało to już tylko skorupa, prawie pusta, pozbawiona życia. Zginam się wpół, ale tylko na chwilę. Prostuję plecy i próbuję podać walkirii trzymaną w ręku broń. – W takim razie zabij i mnie. I zabierz ze sobą. Ja nie... Nie mogę go stracić. Kręci głową. Długie włosy powiewają na wietrze. Jej spojrzenie znów robi się stalowe. – Nie jesteś wojowniczką, tylko dziewczyną. Człowiekiem. Słyszę czyjś szloch – mój własny. Błagam więc: – Proszę... Thrud ani drgnie. Wiatr się uspokaja. Wszystko wokół rozjaśnia się, płatki śniegu przestają wirować. Widzę każdy szczegół walkirii – każdy włos, każde pióro. Nie chcę jednak zaakceptować jej istnienia. – Proszę... Jestem w połowie piksem, nie całkiem człowiekiem. – Prawie wpycham jej pogrzebacz do rąk. – Robię się niebieska, zupełnie jak piks. Weź mnie. Jeśli musisz zabrać jego, weź także mnie.

– Nie, twój ojciec jest piksem. Ty sama pozostałaś człowiekiem podatnym na magię piksów. Być może kiedyś staniesz się jedną z nich, ale teraz wciąż jesteś dziewczyną... tylko człowiekiem. – Lekko wzrusza ramionami i robi krok do przodu. – Nie byłaś nigdy wojownikiem, nikogo nie zabiłaś. Jakaś część mnie nabiera siły. – Nie. Zbliżaj. Się. – Wymachuję pogrzebaczem. – Albo cię zabiję. Jej usta drgają, jakby chciała się uśmiechnąć. Nie uważa mnie za zagrożenie, ani trochę. Porusza nosem. – Zbliżają się piksy, mała. Wskazuje gdzieś za mnie. Nie odwracam się jednak – nie dam się nabrać. – Nie odwrócisz mojej uwagi – mówię. Wzdycha i odpowiada: – Czas twojego wojownika już minął. Muszę się pospieszyć, zanim obie go stracimy. Jej postawa nagle się zmienia. Zbieram siły i próbuję dźgnąć ją pogrzebaczem, ale walkiria tylko mnie mija, jakbym była szczeniakiem, i ręką uderza mnie w bok. – Nie! – wykrzykuję to słowo jak przekleństwo i modlitwę. Odwracam się, rzucam do przodu i łapię Thrud za kostkę dokładnie w chwili, gdy ona bierze Nicka na ręce. Wbijam paznokcie w jej skórę i widzę, że krwawi na czerwono. Pomagam sobie chorą ręką, by wzmocnić uścisk. – Nie możesz go zabrać! Skrzydła walkirii rozkładają się i napinają nad nami. Łapią wiatr i Thrud zaczyna się unosić, ciągnąc mnie za sobą. – Puść – syczy. – Nie! – Czuję, jak moje stopy odrywają się od ziemi. – Nie! Wciąż się wznosimy. Coraz wyżej. – Puść, dziewczyno! – powtarza Thrud głosem przepełnionym gniewem. – Ludzie nie mają prawa wejść do Walhalli. – Nie możesz go zabrać. – Rozluźniam uchwyt. Chora ręka zwisa bezużytecznie. Cholera. Cholera. – Potrzebuję go. Wznosimy się jeszcze trochę, jakieś sześć stóp nad ziemię. Nie obchodzi mnie to, nie boję się wysokości. Boję się tylko, że stracę Nicka.

– Proszę, zostaw go – powtarzam. – Zaopiekuję się nim. Błagam... Walkiria potrząsa nogą. – Żebrzesz jak pies. Gdzie twój honor? – On jest mój! – krzyczę. Palce drżą od ciężaru. – Kocham go! Proszę! – Przykro mi – odpowiada szeptem, znów próbując strząsnąć mnie ze swojej nogi. – Potrzebujemy wilka, by walczył. Martwy nie przyda się nikomu, będzie gnił w ziemi. A teraz puszczaj. Wolną nogą kopie mnie, wbijając obcas w moje palce. Kurczą się – tylko na sekundę, lecz to wystarczy, bym rozluźniła uścisk i spadła. Najpierw o ziemię uderzają moje stopy. Wstrząs czuję w całym ciele aż po czubek głowy. Uginam kolana i trzymam się, lecz sekundę później upadam prosto na leżący na śniegu pogrzebacz. Czuję zimny metal po prawej stronie kręgosłupa. Podnoszę wzrok. Zniknęli. Nie mogłam go ocalić. Nie potrafiłam zatrzymać. – Nie. – Już nie krzyczę, tylko szepczę. Wypowiadam to słowo raz, potem drugi i kolejny, jak mantrę. – Nie, nie. Nienienienienienie... Czuję, jak ogarnia mnie od środka pustka – tak samo pusto jest na niebie. Jakby pochłaniała mnie wielka czarna dziura, każdy mój kawałek, wymazując istnienie. Nick. Nick odszedł.

WSKAZÓWKA Piksów nie interesuje wasza żałoba. Nie przyślą wam kwiatów i nie

będą

trzymać

za

rękę.

Zapomnijcie

o

liściku

z kondolencjami. Prędzej któryś was ugryzie.

Odszedł. Jego krwawiące, poranione, piękne ciało jest w miejscu, do którego nie mam dostępu. Nie usłyszę już jego głębokiego warkliwego głosu. Nie poczuję jego warg na moich ustach. Nigdy nie wplecie palców w moje włosy. Nie będę już mogła żartować z psiego jedzenia i hydrantów. Leżę przez chwilę na ziemi, wpatrując się w białe niebo. Patrzę, patrzę, ale niczego nie widzę. Kątem oka widzę, że ktoś wychodzi z lasu. Sięgam ręką pod plecy, znajdując żelazny uchwyt pogrzebacza. Jest zimny. Zaciskam na nim palce, wiedziona instynktem, który nie ma nic wspólnego z sercem. – Jest ranna – mówi głos. Odwracam głowę w lewo, lecz się nie podnoszę. To piks – kobieta. Nie kryje jej urok: ma srebrne oczy, niebieską skórę i te ich ostre zęby. Piękna suknia jest podarta. Nie widzę płaszcza ani butów. Ma zranioną nogę i rękę. Z prawej nadchodzi jeszcze ktoś. Odwracam więc głowę w drugą stronę. To mężczyzna – wyższy i wciąż pod osłoną uroku. Ma na sobie robocze ubranie: ortalionowe spodnie, zielonobiałą bluzę z kapturem. I bardzo podkrążone oczy. Oboje wyglądają na głodnych. – Ranna, znaczy łatwiejsza do zabicia – stwierdza mężczyzna – a to się nam teraz przyda. Rozważam swoją sytuację. Myślą, że jestem ranna, a tak nie jest. Jeśli wstanę, zobaczą pogrzebacz. Stracę swoją jedyną przewagę, którą jest zaskoczenie. Podkradają się do mnie. Wiem, jak szybkie mogą być piksy, ale tych dwoje idzie powoli. Jak koty torturujące ofiarę. – Straciła swojego wilczka – odzywa się kobieta z udawanym współczuciem. Jej słowa są lodem. – Biedne, bezbronne stworzenie.

Czarna dziura w moim wnętrzu jeszcze się powiększa, ale czuję też w sobie coś ciemnego i mrocznego. To nienawiść. Wywołana przez nich. Straciłam Nicka przez piksy. Narastająca we mnie nienawiść jest zimna, jednak odrobinę odsuwa na bok smutek. Daje mi poczucie celu. – Pewnie to smutne stracić coś tak pachnącego, futrzastego i ciepłego – mówi piks. Robi skok i ląduje tuż przy mojej głowie. Jego ręka ociera się o moje policzki. To wstrętny, nieprzyjemny dotyk. – O, biedactwo płacze. Słodkie. Nie martw się. Już nie będziesz długo cierpieć. Zresztą zaraz doświadczysz innego bólu, który zajmie twoją uwagę. Gdzieś między drzewami odzywa się kruk. Piks otwiera usta i nagle jego urok znika. Widzę zęby podobne do paznokci – śmiertelnie zaostrzone na końcach. – Ojej, ona drży, maleństwo – kpi. Tylko Nick mógł tak do mnie mówić. Myślę intensywnie. Kobieta jest już blisko – idzie, ale dostrzegam, że kuleje. Będę musiała najpierw zająć się nim. – Wylądowała na ręku? Może coś złamała? Ale fajnie – chichocze kobieta. – Możemy ją torturować. – Myślisz, że spaść z nieba po stracie wilka to nie była dla niej wystarczająca tortura? – odzywa się mężczyzna. – Uwięziła nas. Za to nie ma odpowiednio srogiej kary – syczy ona. Piks odwraca się w moją stronę. Widzę jego błyszczące oczy. – To prawda. Otwiera usta i pochyla się. Tasiemka przy jego bluzie zwisa, uderzając mnie w policzek. Piks odchyla gwałtownie moją głowę, by odsłonić szyję. – Po wampirzemu? – rzuca. Przez moment w ogóle nie reaguję. Przez moment myślę, że może tak będzie lepiej. Może łatwiej będzie się poddać. Ale nie chcę umrzeć w ten sposób. Zaciskam palce na pogrzebaczu. Piks pochyla się jeszcze niżej, a kobieta natychmiast się przysuwa. Jest tuż przy mnie i jęczy – widocznie szybkie ruchy wywołują ból. I dobrze. – Weź ją – nakazuje. – I pospiesz się, jeśli chcesz być pierwszy. – Zamknij się – ucisza ją towarzysz, zaciskając ręce na mojej twarzy. Coraz wyraźniej widzę jego zęby.

Dość tego. Unoszę biodra, wyrzucam nogę w górę i szybko wysuwam rękę zza pleców. Pogrzebacz wbija się w głowę piksa. Stwór wybałusza oczy, a potem je zamyka. Odsuwam się i zrywam na nogi. Kobieta zaczyna się śmiać, a ja czuję narastający gniew. – Niezła niespodzianka, mała księżniczko – syczy. – Miło będzie cię spróbować. – Jasne. - Kiepska riposta. Ale mam w nosie riposty. Zresztą już nic mnie nie obchodzi. Teraz słyszę tylko imię Nick, tylko je w sobie czuję. Działam na autopilocie. Upewniam się, rzucając przelotne spojrzenie, że mężczyzna się nie rusza. Kobieta podąża za moim wzrokiem. – Jeszcze nie umarł, widzisz? Wciąż oddycha. Jesteś słaba, jak twój ojciec. Nie masz w sobie dość siły, by nas zabić, prawda? Potrafisz tylko nas uwięzić i pozwalasz, byśmy powoli tracili zmysły z pragnienia, bo nie jesteś w stanie dokończyć tego, co zaczęłaś. Wiesz, jak wiele razy miałam ochotę zabić twojego ojca z tymi jego niekończącymi się zmartwieniami? Ale nie mogłam – oczywiście – przecież był naszym królem. Gdyby nie była piksem, uznałabym ją za piękną. Długie czarne włosy powiewają na wietrze. – Uwięziłam was, bo jesteście potworami. – Z trudem wydobywam głos. – Mój ojciec także. – Potworami? Niby dlaczego? Tylko dlatego, że przyznajemy się, że lubimy zadawać ból? Że go lubimy? Przynajmniej nie udajemy, że jesteśmy jakimiś wojownikami-bohaterami jak twój wilk – ironizuje. Widzę, jak sztywnieje – wiem, że zaraz zaatakuje. – On jest bohaterem. Chroni ludzi przed takimi jak ty. – I ty. – Pociąga nosem i uśmiecha się. – Wyczuwam w tobie piksa. – Nie jestem taka jak wy - warczę. – To prawda, nie jesteś. Ukrywasz zło i skłonność do przemocy pod maską dobra. A ja jestem po prostu zła. – Rzuca się na mnie. Przekręcam pogrzebacz tak, by zaatakować zakrzywioną końcówką, i uderzam nim najmocniej, jak umiem. Trafiam kobietę w pierś. Słyszę dźwięk spalonej skóry, gdy żelazo dotyka ciała. Widzę, jak kobieta otwiera w zdziwieniu usta, uśmiecha się, a potem krzywi ze złością. Wyciąga rękę, by złapać mnie za szyję i zranić długimi pazurami. Kolejny raz biorę zamach i cofam się o krok.

Kobieta upada. To dzień pełen upadków. Nie oddycha. Zabiłam żywą istotę. Zabiłam. Jakbym poruszała się w zwolnionym tempie, sprawdzam, co z mężczyzną. Przewraca się na bok. Jest nieprzytomny, ale jeśli go tu zostawię i odejdę, wydobrzeje. Podnoszę pogrzebacz raz jeszcze. – To za Nicka. – Wbijam narzędzie w jego ciało raz po raz. – A to za mnie.

WSKAZÓWKA Piksy są chore – boją się metalu. To metalofobia.

Mam krew na rękach, na bandażu, na dżinsach. Pewnie także na twarzy. Nic mnie to nie obchodzi. Zostawiam te czerwone smugi, żeby zaschły. Wdrapuję się na skuter, wyjeżdżam na drogę i docieram do auta Nicka. Kluczyki. Nick ma je zawsze w kieszeni. – Boże! – szlocham w złożone dłonie, ale to nie bluźnierstwo. To błaganie, prawdziwe błaganie. Nie mam już siły. Po prostu nie mam. Wyłączam silnik skutera i zaczynam płakać. Nie wiem, ile mija czasu. Niczego nie wiem. Wiem tylko, że Nick odszedł, jak mój tata. Zostałam sama. Świat wokół jest spokojny. Żadnego dźwięku – samochodów, wiatru czy zwierząt. Nawet drzewa wydają się ciche i samotne. Mruczę coś pod nosem – do siebie, ale tak naprawdę to już nie ja. Bez Nicka – to już nie ja. Bez Nicka. Bez. Nicka. Mamroczę coś do siebie, do Boga, do Nicka, ale wydaje mi się, że nikt mnie nie słyszy. – Nie mogę tego zrobić – szlocham. Ocieram zdrową ręką twarz, próbując pozbyć się łez. – Nie mogę, nie potrafię. – Oczywiście, że potrafisz. Podnoszę głowę i odwracam się lekko, by go zobaczyć. Stoi otoczony przez wirujące płatki śniegu. Skórzana kurtka nie ma śladów rozdarcia. Dżinsy są czyste. Żadnych ran. Przecież nie był w domu. Kolejne płatki lądują w jego włosach, zmieniając blond w prawie biały. Patrzymy na siebie, aż w końcu on przechyla głowę i wyciąga rękę. – Zaro. – Nie przyjdę do ciebie. Nie opuszcza ręki.

– To nie moja wina, Zaro, tylko twoja. Ty sama uwięziłaś tę moc w jednym miejscu i tylko kwestią czasu było, kiedy wybuchnie. Ma rację. Oczywiście, że ma rację, ale nie mogę się zmusić, by odwrócić się w jego stronę. Bo i po co? Nawet milczenie jest bez znaczenia. Nie chce mi się szukać znaczeń, nie chcę już się martwić, co się ze mną stanie, bo nic gorszego wydarzyć się nie może. Moi bliscy umierają. Najpierw ojczym, a teraz... Powietrze gęstnieje. Gdzieś w oddali słyszę krzyk. Oddycham głęboko, zimne powietrze wciska mi się do płuc. Jeszcze jeden wdech. Podnoszę dłoń do twarzy, by ją otrzeć. Łzy na policzkach są jak sopelki lodu. Wydech. Astley mi się przygląda. W jego oczach odbija się śnieg. Porusza nosem. – Czuję innego króla, i nie jest to twój ojciec. – Głos drży mu z emocji. A może to troska? Tak, chyba tak. – Był tam. – Chwieję się. – Zranił mojego ojca. Z-z-za-bił Nicka. A potem zabrała go ta durna walkiria. Zaczynam tracić równowagę. Świat powoli wiruje. Astley doskakuje do mnie tak szybko, że nie zdążam mrugnąć, i łapie mnie w objęcia. Czuję na policzku gładką skórę jego kurtki. Jest pozbawiona faktury, tylko lśni i śmierdzi zdechłą krową. – Źle z tobą – ocenia Astley. – A jak ma być dobrze? – Próbuję powstrzymać czkawkę. Opieram się na nim i dodaję: – Ale stanąć mogę sama. Ignoruje mnie i przytula mocniej – Powinnaś przestać się okłamywać. Przez moment próbuję, jednak szybko się poddaję. Płatki śniegu krętym torem spadają na ziemię, jakby na coś czekały – na wyjaśnienie, znaczenie. Lądują jeden po drugim, tworząc małe zaspy, pokrywając wszystko dokoła. Nie dają mi odpowiedzi. Nikt mi ich nie da za darmo. Zawsze muszę o nie walczyć. – Co masz na myśli, mówiąc, że okłamuję sama siebie? Astley znów porusza nosem. Przechyla głowę, nasłuchując wiatru i lasu tak samo, jak robił to Nick. Patrzy niespokojnie. – O co chodzi? – pytam. – Wyczuwasz coś? Nie odpowiada, tylko jeszcze mocniej mnie przytula.

– Powiedz. Co się dzieje? – Śmierć – mówi cicho. Głos ma przepełniony smutkiem. – Och, Zaro, czuję jego śmierć. Przeżyłaś szok, tragedię. Chodźmy. Zabiorę cię w bezpieczne miejsce. Nie odpowiadam. Nie potrafię. To, że ktoś już wie o Nicku, sprawia, iż jego zniknięcie staje się bardziej realne, a ja nie chcę, by takie było. Coś ściska mnie w gardle. Astley puszcza moje kolana i przyciska mnie do siebie, obejmując w talii. Unosimy się w powietrze. Szepcze mi do ucha: – Nie bój się. Świat pod nami traci ostrość. Drzewa zlewają się w jedną białą masę. Przemieszczamy się nad lasem niesamowicie szybko. Wiatr uderza mnie w policzki. Oczy zaczynają łzawić z zimna. Wreszcie odzyskuję głos. – Nie lecę pierwszy raz. – Ojciec? – Tak. Wtedy gdy mnie porwał. Pachniał grzybami, tak samo jak ty teraz. Z czego to się bierze? – Ziemia nas wzywa. Ale już niedługo. Jeśli chcesz, zamknij oczy. Nie robię tego. Chcę widzieć. W oddali, chyba na drodze numer trzy, dostrzegam błyskające światła ambulansów. Babcia tam jest. Pewnie to tam doszło do wypadku. Zauważam leżący na boku autobus, ale nic więcej, bo szybko go mijamy. Przez moją głowę przepływają obrazy Nicka walczącego z piksem. Krew. Błyskające zęby. Rozdzierana skóra. Zły, niski głos króla i jego kpiący uśmiech. Drżąc na całym ciele, pytam Astleya: – Jesteś silniejszy od tamtego? Spina się i odpowiada: – Mam nadzieję. Wkrótce będę musiał być silniejszy. Fatalnie, że znalazł dom przede mną. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Pozwoliłem się... zdekoncentrować. Przełykam ślinę, tłumiąc szloch. Pokonuję wielką gulę w gardle i dodaję: – To także moja wina. Przez dłuższą chwilę Astley nie odpowiada, aż w końcu mówi:

– Wiesz, pomyślałem tak samo, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy i gdy dowiedziałem się o całej... sytuacji. Ale teraz... Nie miałaś wyboru, prawda? Kiepsko załatwiliśmy tę sprawę. Z twoim ojcem powinna sobie poradzić jego własna rasa, i to dawno temu. Nie wiem, co odpowiedzieć. Mimo piekącego zimna podnoszę głowę i zerkam na niebo, szukając tam Nicka, i w tej samej chwili zaczynamy się zniżać. Jesteśmy przy moim domu. Domu, w którym Nick i ja spaliśmy, całowaliśmy się i jedliśmy razem śniadanie. To było tak niedawno, a wydaje się, że wieki temu. Ręka Astleya nieco się przesuwa. – Trzymaj się, lądujemy. Nie jestem w tym najlepszy. Ląduje z tąpnięciem i upada na siedzenie, a ja sekundę później spadam na niego. Rumieni się, a potem uśmiecha. – Rany. – Zsuwam się na ziemię. – Naprawdę nie jesteś najlepszy. – Wszyscy mamy jakieś słabości – usprawiedliwia się, wstając. Wpatruję się w dom – wygląda tak spokojnie, normalnie, jakby nic się nie wydarzyło. Bezpiecznie, stabilnie i miło, choć wcale nie jest bezpiecznie, stabilnie i miło. Powoli podchodzę do ganku. Astley idzie za mną. Asekuruje mnie, lecz nie dotyka, choć jest gotowy, by mnie podtrzymać, jeśli się zachwieję. Szamoczę się z klamką. – Daj, ja to zrobię. – Wkłada klucz do zamka i go przekręca. Wchodzę do środka. Astley pytająco przechyla głowę. – Nie mogę cię wpuścić – mówię powoli. Na ułamek sekundy przymyka oczy. – Nie ufasz mi. Nie odpowiadam. Jestem zbyt zmęczona i smutna, by odpowiedzieć. Zza chmury wygląda słońce. Światło odbija się od białego śniegu. Osłaniam ręką oczy, jest zbyt jasno. Nic nie powinno być tak jasne. Przekraczam próg do domu. Astley łapie mnie za rękę. – Nie mogę cię tak zostawić – mówi. – Przecież ledwo mówisz. – Musisz. Przez sekundę stoimy bez słowa, cały świat się zatrzymuje. Czuję rękę Astleya na ramieniu. Nie mam siły jej strącić. – Nie wpuszczaj nikogo do domu. Jest niebezpiecznie – ostrzega.

Mam ochotę się zaśmiać – to dopiero oględnie powiedziane. Za plecami Astleya śnieg przykrył już ślady opon mini coopera. Puszcza mnie i wyjmuje z kieszeni kawałek papieru. Zapisuje na nim jakieś cyfry i podaje mi, zamykając wokół karteczki moje palce. – To numer mojej komórki. Zadzwoń, jeśli będziesz mnie potrzebowała. – Nie będę. – Zerkam na papierek – to rachunek z Holiday Inn – i wchodzę do domu. – Ale dzięki. – Zaro... – Jego głos zatrzymuje mnie w pół kroku. Odwracam się. – Być może będziesz. Zamykam drzwi, ale nie na zamek, bo i tak nie ma to sensu. Jedynym piksem, który może tu wejść, jest ten, którego już wcześniej zaproszono – czyli mój ojciec. To jedna z wielu dziwacznych zasad piksów. Pozostałe – teraz, gdy są na wolności – pewnie szaleją po okolicy, szukając pożywienia i zemsty. W ich osłabionych ciałach z pewnością pulsuje pragnienie. Wiem, jakie to uczucie. Jest także we mnie. Pragnienie zemsty – oddzielone od reszty świata, osobne, rosnące z dala od matek tulących niemowlęta, od dzieci na huśtawkach, z dala od ludzkości. Padam na kanapę, przyciskając twarz do czerwonej tkaniny, i oddycham głęboko, szukając zapachu Nicka, który może został z poprzedniej nocy, ale niczego nie czuję. Wtulam się mocniej w poduszkę, ale tu także nic. Nie ma Nicka – ani na kanapie, ani w mini Cooperze wciąż zaparkowanym przy drodze, ani w szpitalu na stażu, ani na polowaniu w lesie, nigdzie. Nie ma go tu, choć tak bardzo chciałabym zanurzyć palce w jego ciemnych włosach, wdychać jego zapach... Choć tak bardzo chcę, by był ze mną teraz i przez cały czas... Nie ma go. Wstaję i piszę do Issie: Zadzwoń. Piksy uciekły. Nie mogę jej powiedzieć o Nicku, nie w taki sposób. Po prostu nie potrafię. Taką samą wiadomość wysyłam do Betty. Telefon wypada mi z rąk i ląduje na kanapie. Zostawiam go tam. I czekam. Nic się nie dzieje. Nie mam pojęcia, ile czasu mija. Nie mam zresztą na co czekać. Piksy zabiły Nicka. Nie dla nas kwiatowe rabatki i mały biały domek. Już nigdy go nie pocałuję. Nigdy nie przytulę. Nigdy nie powącham. To wina piksów. Ale i moja. Jakimś cudem podnoszę się z kanapy, na której razem spaliśmy. Jakimś cudem stopy niosą mnie do kuchni, a potem do drzwi do piwnicy. Naciskam klamkę, otwieram drzwi i schodzę na dół. Jest tu szafka z bronią pełna metalowych i żelaznych przedmiotów. Nigdy nie byłam dobrym wojownikiem. Nick mówił, że to dlatego, iż nie ma we mnie pragnienia zabijania.

Otwieram klapę metalowej skrzyni i wyjmuję miecz. Wkładam go do pochwy i mocuję do paska za pomocą wielkiej klamry pacyfki. Obija się o nogę. Chodzę po domu milcząca jak trup. W moim wyborze jest siła. Moja historia straciła męskiego bohatera i romantyczny wątek. Została ze mnie jedynie skorupka. Dlatego moja śmierć nie będzie dużą stratą, a ja zamierzam zabić tyle tych potworów, ile tylko zdołam, by zostało jak najmniej tych, które mogłyby skrzywdzić babcię, Issie, mamę i Devyna. Taki mam plan. Pomszczę Nicka, choćbym miała przy tym zginąć. Wychodzę z domu i ruszam do lasu.

WSKAZÓWKA Udawanie, że piksy nie istnieją, nie jest rozwiązaniem.

Burzowe chmury już się rozwiały. Gdy idę przez nasz trawnik, śmieje się do mnie jasnoniebieskie niebo. Wciąż mam na nogach zimowe buty – nawet tego nie zauważyłam. Na jednym z nich widzę zaschniętą krew. Jej też nie zauważyłam. Nieważne. Człapię przez zaspy i ignoruję tę krew, niebo, wchodząc między drzewa. Tu śnieg jest nieco płytszy, bo wisi nad nim baldachim z sosnowych gałęzi. One przejmują część białego ciężaru, teraz są przygniecione do ziemi. Jak my wszyscy. Idę przez las, słuchając zimowych dźwięków – kruki wrzeszczą do siebie najnowsze wiadomości, wiewiórki piszczą nerwowo, gdy je mijam. Widzę na śniegu ich tropy. Żadnych śladów stóp oprócz moich własnych. Piksy nie zawsze zostawiają ślady – nie wiem dlaczego. I mam to w nosie. „Jak” i „dlaczego” nie ma już znaczenia. Idę jakieś dziesięć minut, gdy ktoś zaczyna wołać moje imię: – Zaro... To kobiecy głos, zachrypnięty i niski, taki, jaki mają piosenkarki jazzowe, których Betty słucha nocami na iPo-dzie. Zatrzymuję się, ale nie wyjmuję miecza. Czuję na karku gęsią skórkę. Przecież tego chciałam... Tego chcę. Chcę walczyć. – Zaro, chodź do mnie... – Tym razem odzywa się męski głos, wysoki i czysty. Chyba dochodzi z lewej strony. Chcą, żebym się zgubiła, idioci. – Zaro... Kręcę głową. Czy nie zauważyli miecza przypasanego do mojego boku? Czy są aż tak zarozumiali, że ich to nie obchodzi? Nie spodziewają się, że jestem zagrożeniem? Idę za głosami, które dochodzą już teraz zewsząd – z tyłu, przodu, z góry i dołu. – Zaro... – Księżniczko...

– Zaro... Kruki, wiewiórki i drzewa umilkły. Oddycham, patrząc, jak w powietrzu tworzy się obłoczek pary. Ochłodziło się, ale ja tego nie czuję. Nie czuję niczego. Robię jeszcze krok i widzę kobietę piksa. Rozpoznaję ją – to jedna z poddanych mojego ojca. Ma potargane rude włosy. Usta wykrzywia w drwiącym grymasie. Ma na sobie piżamę w koty i szlafrok – zabawne, ale prawdziwe. – Księżniczko. – Uśmiecha się. Z mojej prawej pojawiają się jeszcze dwaj mężczyźni – wysocy, wychudzeni z pragnienia. Z lewej trzaska gałąź i wyłania się kolejna trójka – kobieta i dwóch mężczyzn. Z tyłu znów dolatuje jakiś dźwięk. Następny piks jest ukryty w gałęziach sosny, gotowy do skoku. Nie odzywam się, tylko wyciągam miecz. Rudowłosa zaczyna się głośno śmiać. Ktoś z tyłu pyta: – Zabijemy ją teraz, czy poczekamy, aż zobaczy, jak zabijamy jej przyjaciół? Przez chwilę się zastanawiają. Czuję ciężar miecza w dłoni. Przez moment nikt się nie rusza, aż w końcu któryś z prawej proponuje: – Głosuję, żebyśmy prawie ją zabili, a potem kazali patrzeć. – Rozsądna decyzja – ocenia rudowłosa. Kręcę głową. – Wy, piksy, potraficie tylko gadać. Ple, ple, ple. To takie nudne. Zanim zdążą zareagować, rzucam się w lewą stronę, przecinając mieczem powietrze. Wygląda to dziwacznie, ale działa. Żelazo wchodzi w brzuch jednego z piksów jak w masło. Mężczyzna się przewraca. Obracam się, gotowa znowu uderzyć, ale pozostali rzucają się na mnie. Podnoszę miecz, lecz nie jestem tak szybka, więc rudowłosa kobieta wytrąca mi go z ręki. Od razu wydaje okrzyk bólu, bo oparzyła sobie ręce o żelazne ostrze. W powietrzu unosi się ohydny, kwaśny zapach spalenizny. Z ust kobiety wydobywa się przekleństwo. Jeden z mężczyzn łapie mnie z tyłu za włosy. – Zwiążcie ją – słyszę rozkaz. – Zrobimy to powoli. Mają ze sobą niebieską nylonową linę. Coś przeskakuje nagle po gałęziach sosen i ląduje tuż przede mną – kłąb skóry, dżinsu i jasnych włosów.

– Cholera – mamrocze Astley, jednak zrywa się na nogi, zanim orientuję się, co się dzieje. Obraca się i wyrywa mnie z rąk dwóch piksów, którzy mnie unieruchomili, wrzeszcząc: – Trzymaj się! Trzymam się. Astley wyskakuje w powietrze. Sosnowe igły unoszą się, oblepiając nasze ubrania. Chowam twarz na jego piersi. Pod nami słyszę przeklinające piksy. Trzymam się go kurczowo, próbując zacieśnić bezpieczny uchwyt. Astley jedną ręką obejmuje mnie w pasie, a drugą próbuje chronić nasze głowy przed zwisającymi gałęziami. Widzę strzałę, która mija nas o włos, ale chwilę później jesteśmy bezpieczni, ponad koronami drzew, i wzlatujemy w niebo. – Co ty sobie, do diabła, wyobrażasz? – mówi Astley, jak tylko nieco się oddalamy. Obejmuje mnie już w pasie obiema rękami. – Co z tobą? Chcesz się zabić? Uderzam pięściami w jego pierś. – Nie chcę, żebyś mnie ratował! Daj mi jakąś broń i opuść na ziemię, albo walcz razem ze mną. I puść mnie. – Zaro. Każdy kogoś ratuje i jest ratowany przez innych. Świat pod nami jest odległy i zimny. Unosimy się w pustce ponad drzewami, pod prawdziwym niebem. – Nie potrafię żyć bez Nicka – jęczę. – Oczywiście, że potrafisz. Wszyscy jesteśmy w stanie poradzić sobie ze stratą. Nie chcemy, ale potrafimy. Nie mam ochoty słuchać tego moralizowania, zmuszam się więc, by przypomnieć sobie wydarzenia tego dnia: dom piksów, walka, kobieta unosząca Nicka w powietrze. Muszę w jakiś sposób dostać się do Walhalli – tylko tak mogę sprowadzić go na ziemię. – Opowiedz mi o walkiriach – proszę. Astley nie chce rozmawiać podczas lotu, a dopiero po jakimś czasie niezgrabnie lądujemy w uliczce tuż za Martha's Cafe i studiem tańca irlandzkiego. Asfalt pokrywa cienka warstwa śniegu. Cegły z tylnej ściany budynku osypują się, ale i tak opieram się o nią, by stanąć prosto. – Dlaczego tu przylecieliśmy? – pytam. Astley kilkoma zręcznymi ruchami wkłada koszulę do spodni i wyjaśnia: – Jestem głodny. W restauracji powinno być bezpiecznie. – I rusza dokoła budynku.

– To zbyt zatłoczone miejsce. Ale jeśli są naprawdę spragnieni, mogą zaryzykować. Nie wiem. Głód – pragnienie – może zagłuszyć zdrowy rozsądek. Biegnę za nim i łapię za rękaw kurtki. – A ty nie masz pragnień? – Mam. – Jak je kontrolujesz? – Jestem królem, ale wciąż dość młodym, Zaro. Mój ojciec niedawno umarł, ja dopiero się uczę, dlatego pragnienia, które mogą zawładnąć królem, nie ujawnią się jeszcze przez kilka najbliższych lat. – Zerka na mnie, mrużąc oczy. – Chodź, poprawię ci włosy. Masz w nich patyki. I krew na twarzy. – Mój tata... ojczym... także niedawno umarł. – Wiem. Bardzo mi przykro. – Delikatnie dotyka mojej twarzy. Przełykam ślinę. – Mnie także. Energicznie porusza rękami, umiejętnie zbierając moje włosy w kucyk. Zdejmuje kawałki gałązek i liści z włosów oraz ubrania i rzuca je na ziemię. Odrobiną śniegu ściera z mojego policzka krew i zdrapuje tę, która przywarła do dłoni. Okrywa mnie kurtką, by zakryć brud i czerwone plamy na bluzce. Ruszamy, ale nagle sobie przypominam: – Jestem niebieska. – No to co? – Asdey nie rozumie. Wycieram dłonie w dżinsy i poprawiam pacyfkę przy pasku. Zaczynam jasno myśleć. – Nie mogę wejść do restauracji w takim stanie. Astley bierze mnie za łokieć. – Oczywiście, że możesz. – Nie, przecież ludzie... Ludzie pomyślą... Jestem mokra od śniegu i podrapana, i... – Wszystko będzie dobrze. Wymyślę jakąś historyjkę. — Wpycha mnie do restauracji, zanim zdążyłam się sprzeciwić. Duża tablica przy wejściu informuje, że mamy sami zająć miejsca. Idziemy po czarnobiałych kafelkach, którymi wyłożona jest podłoga, mijamy czerwone kanapy i zdjęcia dawnych

gwiazd filmowych, sławnych jakieś pół wieku temu. Astley siada w loży na końcu restauracji, pod zdjęciem Johna Wayne'a w kowbojskich ciuchach. – Podoba mi się tu – mówi. Opieram łokieć na stole i schylam głowę, próbując ukryć kolor swojej skóry przed resztą świata. – Uwielbiam naleśniki. – Astley podaje mi papierową serwetkę. – Spróbuj zacząć mówić, Zaro. Masz problem z komunikacją, to niepokojące. Biorę serwetkę, kładę ją na kolanach i wpatruję się w nią zdecydowanie zbyt długo. W końcu zaczynam: – Trudno mi wyobrazić sobie, że piksy po prostu przychodzą tu i jedzą, jak normalni ludzie. Uśmiecha się i wręcza mi menu. – Ale tak jest. Nagle wpada mi do głowy coś głupiego, decyduję się jednak o tym powiedzieć: – Nie mam pieniędzy. – W takim razie ja stawiam. Przynajmniej tyle mogę zrobić w taki dzień jak dzisiaj. Wpatruję się w Astleya i w końcu pytam: – Dlaczego w tej chwili nie ścigasz złych piksów? Nick by tak zrobił. – Nie jestem Nickiem – odpowiada zaskakująco ostro. – No jasne. Unosi brew. – Byłem zajęty szukaniem ciebie, Zaro. Ty jesteś dla mnie najważniejsza. Milczę. W drugim końcu sali mała dziewczynka kończy jeść naleśnik i wspina się na kolana swojego taty, by szepnąć mu coś do ucha. On obejmuje ją w pasie i przytula. W innej loży para dwudziestolatków siedzi z nogami splecionymi pod stolikiem i złączonymi dłońmi. Wszystko jest takie ulotne. Mam ochotę krzyknąć, by się tym cieszyli, by zostali blisko siebie i kochali się, dopóki mogą. Poprawiam serwetkę na kolanach. – Dlaczego jestem dla ciebie najważniejsza? – Bo znalazłaś się w niebezpieczeństwie. – Astley bierze solniczkę i bawi się nią. – I dlatego, że wydaje mi się, iż jesteś przeznaczoną mi królową.

Piksy i ta ich absurdalna obsesja na punkcie królowych. Mam jej serdecznie dość. Biorę w dłoń saszetkę z cukrem, próbując zignorować spojrzenia innych gości, i pytam szeptem: – Nigdy nie jestem bezpieczna. Co się ostatnio zmieniło? Astley przestaje bawić się solniczką. – Co się zmieniło? Twój ojciec i jego piksy są na wolności. Frank jest tutaj. To właśnie się zmieniło. Wiesz, co to dla ciebie oznacza? – Potworności i przerażenie? Wzdycha, ale zanim zdąża odpowiedzieć, a ja zapytać, kim jest Frank, podchodzi do nas kelnerka z wodą. To akurat Martha, właścicielka, która ma uroczą diastemę między przednimi zębami. Widzę to, bo właśnie otworzyła usta ze zdziwienia. – Zaro, skarbie, jesteś niebieska – zauważa z przejęciem. Przytakuję. – Farbka do malowania twarzy – wyjaśnia Astley. – Nie schodzi. Próbowaliśmy wszystkiego. –O rany! – Martha ze śmiechem wyciąga ołówek i notes. – Będziesz teraz wyglądała jak Ciasteczkowy Potwór? – Nie jest tak źle. Ma jaśniejszy odcień – odpowiada Astley. – Moje biedactwo – chichocze Martha. – Przyniosę ci papierowe ręczniki i może rozpuszczalnik? Mruga do Astleya, a on się uśmiecha. Ja w ogóle się nie odzywam. Wszystko we mnie jest po prostu puste. O rany... Ależ tęsknię za Nickiem. Gdy Martha odchodzi, Astley odchrząkuje i zaczyna: – Najpierw opowiem ci o wojnie, dobrze? Większej niż ta, o której się pisze w gazetach. – Chcę dowiedzieć się czegoś o walkirii. – Wojna to także po części powód, dla którego walkiria jest tutaj. Wojnę tę określa się nazwą Ragnarók albo Gótterddmmerung, czyli zmierzch bogów. Jest legendarna, lecz rozgrywa się naprawdę. Rozumiesz? W czasie tej walki brat staje przeciwko bratu, a syn zabija ojca. Ludzie działają bez żadnych zasad. – Znów zaczyna bawić się solniczką, która przypomina mi śnieżną kulę. Po chwili Astley odstawia ją i mówi: – Przepraszam. Wciąż jesteś w szoku. Dasz radę się skupić?

Przy pozostałych stolikach słychać szmer rozmów, ludzie szepczą, gawędzą. Upijam trochę wody. – Staram się. – Wiem. W porządku. Przykro mi, że nie mamy na to więcej czasu, ale wydaje mi się, że powinnaś poznać te informacje. – Dobrze. Wolę wiedzieć. Nie znoszę czegoś nie wiedzieć. – Ja też. W tym jesteśmy podobni. – Astley zanurza czubek palca w wodzie z lodem. – Legenda głosi, że do Ragnarol, wielkiej walki, w której wyniku zginą bogowie, dojdzie po niezwykle surowej zimie, Fimbuluinter. Przez trzy lata z rzędu po wiośnie nie nadejdzie lato. A sama wojna będzie ostateczną, wielką walką. Astley mówi coraz ciszej, lecz po chwili nabiera powietrza i kontynuuje: – To wszystko oznacza, że właśnie Bedford w stanie Maine stało się jakby radiolatarnią dla wszystkich Lśniących – a przynajmniej dla piksów i zmiennokształtnych. Pomyśl, jak wielu ich tutaj przybyło. Są tu, bo właśnie w tym miejscu rozegra się ostateczna bitwa. – O nie – protestuję. – Nie dopuszczę do tego. – Nie jestem pewny, czy możemy jej zapobiec. Szklanka z wodą jest zimna, gładka i śliska. Ściskam ją mocniej i oznajmiam: – Zrobimy to. Astley muska koniuszkami palców moją dłoń, wciąż trzymającą szklankę. Czuję jakby ciepły prąd między nami i natychmiast się odsuwam. – Dlaczego to zrobiłeś? Rumieni się i odwraca wzrok. – Nie mogłem się powstrzymać, przepraszam. Milczymy. Wszyscy pozostali goście rozmawiają o wypadku autobusu. Wciąż słyszę słowa „przerażający”, „orkiestra” i „Sumner” – to ostatnie to nazwa liceum na wybrzeżu, jakieś czterdzieści pięć minut od Bedford. Astley wzdycha i mówi dalej: – Ludzie nie przetrwają. Nie są wystarczająco silni, by stanąć po którejkolwiek stronie. Także wszyscy Lśniący, choć nie zawsze o tym wiedzą, muszą opowiedzieć się po jednej z nich. Synowie Odyna, czyli siły dobra – chyba można nas nazwać... herosami...

– To bardzo skromne określenie. – Ale prawdziwe. Nie uważasz swojego wilka za herosa? Zamykam oczy, czując, jak ogarnia mnie smutek, ściskający za gardło i serce. – Proszę, nie mówmy o nim. – Przepraszam cię raz jeszcze, Zaro, ale muszę. Między innymi z jego powodu tu jesteś. Otwieram oczy i wiedząc, że Astley dostrzeże złość w moich oczach, prostuję: – Jestem tutaj wyłącznie z jego powodu. Astley przetrawia moje słowa. Opiera się wygodniej, wyciąga ręce przed siebie, składa dłonie i rozprostowuje palce, aż strzelają stawy. Milion razy widziałam, jak Nick robi to samo. – Herosi zostaną wezwani do bitwy. Zejdą się z całego świata w miejsce zwane Vigrid. Proroctwo mówi, że właśnie tu rozegra się ostateczna bitwa. Dokładnie w tym miejscu. W Bedford. Rozglądam się: rozmawiający ludzie, zapach smażonego bekonu, cicho mruczące światła rzucające miękki żółty blask. To miejsce wydaje się takie bezpieczne, normalne... nie wygląda na pole bitwy. Trudno mi uwierzyć. Zmieniam więc temat: – Walkiria powiedziała, że zabiera Nicka, bo jest wojownikiem. – Będzie walczył u boku Odyna i Thora, tak. Muszą zgromadzić armię liczącą ośmiuset wojowników. – I Nick ma być jednym z nich? – Uzdrowią go, a później... tak, zostanie w Walhalli, aż nastanie czas bitwy – wyjaśnia Astley. Wstaję i zapominam na chwilę, że powinnam szeptać. – W takim razie musimy się tam dostać! Musimy tam iść i go wyciągnąć. Pomoże nam zapobiec bitwie, zanim się rozpocznie. – Ludzie na nas patrzą. – Astley łapie mnie za rękę. – Usiądź. Nie chcę tego, ale robię, co każe. – To niełatwe – ostrzega.

– Powiedziała, że ludzie nie mogą wejść do Walhalli. – Astley milczy. Chce, żebym sama to rzekła. Robię to więc. Po prostu wyrzucam z siebie słowa: – Pocałujesz mnie, prawda? Przemienisz? – Wolałbym nie robić tego z akurat takiego powodu. – Dlatego że chcę to zrobić dla Nicka? Przytakuje. – Chciałbym to uczynić, gdy zechcesz zostać moją królową. – Zrobiłabym to wyłącznie z jednego powodu – dla niego – mówię, czując, jak stopa Astleya dotyka mojej pod stołem. I znowu ten dreszcz – ciepły, przenikliwy. Wsuwam nogi głębiej pod krzesło. On zaś znowu mnie ocenia: – Nie znam cię zbyt długo, Zaro, ale z tego, co wiem, wnioskuję, że nie mówisz prawdy. – Nazywasz mnie kłamczuchą? – Nie, mówię tylko, że twoje ostatnie zdanie to kłamstwo. Zrobiłabyś to dla każdego ze swoich przyjaciół, tak mi się wydaje. Przemieniłabyś się, by uratować swoją matkę, babcię, może nawet obcą osobę, prawda? – Gdy nie odpowiadam, ciągnie: – Przemieniłabyś się, gdyż takie jest twoje przeznaczenie – mówi cicho. – Twoim przeznaczeniem jest zostać moją królową. – Przeznaczenie nie ma znaczenia. – Rozrywam papierową torebkę ze słodzikiem i wsypuję go do wody. Małe ziarenka wirują, porwane nurtem. Wpadają na kostki lodu, aż w końcu lądują na dnie. – Pozwól mi porozmawiać z Issie i Devynem, powiedzieć im, co się stało, i z babcią. Potem to zrobimy. – Nie mamy zbyt dużo czasu. – Astley lekko się uśmiecha, a ja tylko mieszam wodę, próbując rozpuścić w niej słodzik. – Będę się spieszyła. – Mam gonitwę myśli. – Muszę zadzwonić do mamy, powiedzieć jej, że ojciec jest na wolności. Grozi jej niebezpieczeństwo. – Nie tylko jej. – To znaczy? – Nawet jeśli zaspokoją pragnienie, to i tak uwięzione przez ciebie piksy będą żądne zemsty.

– Nikt nie skrzywdzi moich przyjaciół. – Rozdzieram kolejną torebkę, tym razem z prawdziwym cukrem, i wsypuję go do szklanki. Dzwonię łyżeczką o szkło, patrząc, jak się rozpuszcza, znika. Przez chwilę siedzę w milczeniu, po czym mówię: – Dobra, rozumiem. Ale jeśli chodzi o całowanie... – Patrzę Astleyowi w oczy. – Powiedz, co muszę zrobić.

WSKAZÓWKA To legenda, że piksy zawsze lśnią. Tylko królowie zostawiają po sobie złoty pył. Pozostali nie błyszczą ani nic podobnego. Być może cierpią z tego powodu na ataki zazdrości.

Astley kończy jeść, ale nie zgadza się, bym poszła do domu sama. Wracamy na boczną ulicę, gdzie chodnik jest popękany i w opłakanym stanie. Gdzieniegdzie brzydotę zakrywają zamarznięte kałuże. – Mogę biec – mówię, choć wiem, że to niebezpieczne i potrwa całe wieki. Jednak w moim sercu błysnął blady promień nadziei i mam tyle energii, że mogłabym zrobić wszystko. Może uda mi się odzyskać Nicka. Znajdę go. Oczywiście jeśli Astley mówi prawdę i to nie jest jeden wielki przekręt. – Nie masz pojęcia, jak bardzo są wściekłe i głodne – odzywa się pogardliwie, słysząc moje słowa. – Znajdą cię. Lecimy więc do domu. Przez całą drogę mam zamknięte oczy i rozmyślam o Nicku – co by na to wszystko powiedział? Jeszcze gdy tu był, nie podejmował za mnie decyzji, i teraz też mi nie pomoże. Ale i tak się zastanawiam. Czy będzie mnie nadal kochał, jeśli się przemienię? Mój nastrój zmienia się z każdym podmuchem wiatru – od nadziei do rozpaczy. – Trzymaj się, lądujemy – ostrzega Astley. Wpada w śnieg, próbując osłonić moją rękę przed zbyt gwałtownym upadkiem. Zrywam się i biegnę do domu. Astley wciąż leży na śniegu – bezładny i zupełnie pozbawiony godności. – Dzięki! – Wbiegam po schodach. – Zobaczymy się o zmroku – odpowiada, wstając i otrzepując ubranie. Łapię za klamkę i słyszę jeszcze:

– Bądź ostrożna. Dzień ich nie powstrzyma, gdy są w takim stanie. Wchodzę do domu i zatrzaskuję za sobą drzwi. Opieram się o nie plecami i próbuję głęboko odetchnąć. Wciąż drżą mi ręce – nadal brudne. Cała czuję się brudna, zbrukana. – Nick – szepczę, ale nie słyszę odpowiedzi. Zamykam oczy i próbuję go wyczuć. Przysięgłabym, że prawie mi się udaje. Odpycham się od drzwi i ruszam do łazienki. Wezmę prysznic. Wezmę prysznic i pomyślę. Wezmę prysznic, pomyślę i przestanę sie trząść. Wezmę prysznic, pomyślę i nie trzęsąc się, będę sobie wyobrażała, że znów spotykam Nicka. Jak to będzie, gdy znów mnie przytuli i pozwoli obsypać się pocałunkami. To z pewnością jest możliwe. Na pewno. Pod prysznicem zaczynam w końcu poważnie myśleć o tym, co się stanie, gdy przemienię się w piksa. Już nie będę sobą. Nie będę człowiekiem. Moje zęby, skóra, sposób działania prawdopodobnie staną się zupełnie inne. Muszę tylko wierzyć, że zachowam tę samą dawną duszę, prawda? Muszę wierzyć. Woda robi się diabelnie gorąca. Łazienka pachnie słodko i czysto. Biorę żel pod prysznic i wyciskam go na gąbkę, by się porządnie wyszorować. Jest tyle różnych możliwych rozwiązań. Być może Astley kłamie. Być może, jeśli mnie pocałuje, umrę. Być może nie znajdę drogi do Walhalli. Być może Nick nie wróci. Czuję na ciele silny strumień gorącej wody. Zakręcam kurek i stoję nieruchomo. Coś ściska mnie w żołądku. Muszę to zrobić, naprawdę. Nie mam wyboru. W końcu wycieram się, wkładam spodnie od dresu i ulubioną różową bluzę z kapturem, zapinaną na zamek, z wyszytym wielkimi białymi literami napisem CHARLESTON. Wchodząc do salonu, ze zdziwieniem zauważam, że na kanapie siedzą Issie i Devyn. Is drży, Dev ją obejmuje. Oboje patrzą na mnie. W oczach Issie widzę przerażenie. Za to Dev wygląda jak naćpany. Pewnie jakoś dowiedzieli się o Nicku. – Jesteś niebieska – odzywają się jednocześnie. – Wiem. – Nie wdaję się w wyjaśnienia, tylko siadam na kanapie obok Is. – A wy już wiecie? W tym samym momencie Issie pyta:

– Co się stało z Nickiem? O matko! Chyba nie jechał tym autobusem? Nie, oczywiście, że nie. Tam była orkiestra z liceum w Sumner. Przecież Nick nie jest członkiem orkiestry w Sumner. Zdenerwowana klękam przed nią i próbuję pozbierać do kupy informacje, które usłyszałam teraz, przedtem w restauracji, oraz wiadomość o tym, że Betty była na miejscu wypadku. – To był... Był... – Issie pochyla się do przodu i ukrywa twarz w dłoniach. Devyn głaszcze ją po plecach i kończy zdanie: – To był atak. Is wszystko widziała. Piksy zaatakowały autobus. Muszę połączyć w całość to, co wiem od Devyna, z Betty, z kogutami służb ratunkowych, które widziałam na drodze, gdy lecieliśmy z Astleyem do miasta. Wciąż nic nie rozumiem. – Zaatakowały cały autobus? – To była zasadzka. Jeden z nich stanął na środku drogi. Kobieta w podartym, brudnym ubraniu – wyjaśnia Dev. – Wyglądała, jakby miała wypadek – szepcze Issie. – Machała, wzywając pomocy. Kierowca autobusu zjechał na pobocze. Cały czas to widzę. Jechałam z przeciwnego kierunku tym długim prostym odcinkiem drogi numer trzy. Jej głos wciąż drży. – Chcesz wody? Przyniosę ci. – Devyn wstaje i bez kul idzie do kuchni. – Autobus się zatrzymał. Kierowca otworzył drzwi. Kilku pasażerów wysiadło, żeby pomóc tej kobiecie, która upadła na chodnik. I wtedy... To wszystko... Było koszmarnie. Piksy wyszły z lasu. Były wszędzie. I te krzyki... Słyszałam je, mimo że siedziałam w samochodzie. – Is zaczyna szlochać. – Zatrzymałaś się? – Oczywiście, że się nie zatrzymała! — krzyczy Devyn. Po chwili uspokaja się i dodaje: – Mam dla ciebie wodę, Is. Is podnosi głowę i bierze od niego szklankę. – Zadzwoniłam pod sto dwanaście i powiedziałam, że zdarzył się wypadek, potem zadzwoniłam do Betty, ale jechałam dalej. I jechałam... Devyn wyjmuje szklankę z dłoni Is i stawia ją na podłodze.

– Było tak strasznie... – jęczy moja przyjaciółka. – Cśśś – uspokaja ją Dev. – Wiem, już dobrze. Płacze jeszcze przez chwilę, a potem powoli się uspokaja. Z trudem łapiąc oddech, mówi: – Przepraszam. – Nie masz za co przepraszać. – Dev wpatruje się we mnie i odciąga mnie na bok. – Daj nam sekundę, Issie. Stajemy przy kuchennym zlewie. Na lśniącym metalu widać smugi. – Co z tobą? – syczy. – Dlaczego jej nie pocieszasz? Przełykam ślinę. – Przepraszam, ale ja... Teraz mnie puszczają nerwy. Nie wiem, co powiedzieć. Poruszam ustami, ale nie wydobywa się z nich ani jedno słowo. Issie wchodzi do kuchni i odkręca kran, by napełnić szklankę. – Moment. Gdzie jest Nick? – pyta. – I dlaczego znowu jesteś niebieska? – dorzuca Devyn oskarżycielskim tonem. Na moment zamykam oczy, oddycham głęboko i mówię im o wszystkim. Opowiadam, jak walkiria porwała Nicka, i że nie mogłam go ocalić. Dev nagle blednie i chwieje się, jakby miał zemdleć. Raz po raz zaczyna przeczesywać ręką włosy, jak szalony, jakby chciał je sobie wyrwać. Z jego komórki dobiega dźwięk przychodzącej wiadomości. Nie odczytuje jej, tylko wciąż nerwowo bawi się włosami. – To znaczy, że on umarł? – Już prawie tak. Ona... Ona go zabrała. Powiedziała, że nie ma sposobu, by go ocalić – próbuję im wyjaśnić. Każde słowo parzy mnie w język. Issie kręci głową. – Ale Nick nie mógł umrzeć. Jest naszym bohaterem. Samcem alfa. Naszym... – Issie! – przerywa jej Devyn. – No co? – Obrzuca go wymownym spojrzeniem. -Przecież tak jest! Nie wolno mi się denerwować? – Zgina się wpół, obejmując ramionami. – Nie mogę uwierzyć, że on nie żyje. Zaro, tak mi przykro.

Próbuje mnie przytulić, ale w tej chwili nie potrzebuję uścisków. Potrzebuję działania, planu. – Jest sposób, żeby sprowadzić go z powrotem, ale tylko jeśli przemienię się w piksa. – Co? – Issie otwiera usta ze zdziwienia, zaczynam więc wyjaśniać. Mówię, patrząc, jak z oczu moich przyjaciół płyną łzy. Ja w tej chwili nie mogę sobie na nie pozwolić. Gdy kończę, Devyn stwierdza: – Nickowi by się to nie spodobało. – Trudno. Nawet jeśli mnie za to znienawidzi, i tak zrobię, co muszę. A muszę sprowadzić go tutaj z powrotem. Issie odgarnia włosy z twarzy i ociera oczy. – Niech to, Zaro, będziesz piksem. A tego najbardziej się obawiałaś. Kiwam głową tak energicznie, że cała podskakuję. – Wiem. Oboje patrzą na mnie, wymieniając kolejne „przeciw”, o których sama dobrze wiem. Jestem przygnębiona. Wiem, że jeśli coś pójdzie nie tak z pocałunkiem, umrę. A jeśli pójdzie dobrze, zmienię się na zawsze. – Nawet nie wiemy, co to oznacza – powtarza Devyn. – Czytałem, że będziesz potem przywiązana do króla. – Jak niewolnica? – wtrąca Is. – To przerażające. – Astley tego nie zrobi – tłumaczę im. – Nie jest taki. Devyn znów siada na kanapie i mówi zniecierpliwiony: – Nie znasz go. Przecież może cię oszukiwać. – Może – zgadzam się. Tyle że już podjęłam decyzję. Moi przyjaciele o tym wiedzą. – Muszę spróbować. Wiecie, że muszę spróbować. – Ale... – zaczyna Dev. – Chodzi o Nicka. – Głos zaczyna mi się łamać. Issie łapie mnie za rękę. – Wiem, ale... Zaro? Jesteś pewna, że nie próbujesz sama siebie oszukać, sądząc, że to w ogóle możliwe?

– Oczywiście, że nie. – Spoglądam w jej oczy pełne troski i wielkiego smutku. – Musimy zadzwonić do jego rodziców. Dev i Is wymieniają znaczące spojrzenia. – No co? – pytam. Is wzdycha, pochyla się w moją stronę i mówi: – Zaro, rodzice Nicka nie żyją. – Wcale nie. Są fotografami i wyjechali do Afryki na jakiś duży plener dla Animal Planet czy coś takiego. – Zasuwam zamek bluzy pod samą szyję. Nick powiedziałby, że weszłam w tryb kujona. – Nie, kochana. To kłamstwo. – Is gładzi mnie po nodze. – Tak naprawdę oni nie żyją. – Ale... Ale... – Nie jestem w stanie przyswoić tego, co słyszę. – Rozmawialiśmy przecież o nich. O tym, kiedy wrócą i jak Nick się czuje, gdy ich nie ma. – Wskazuję palcem Devyna. – Ty też o tym mówiłeś. Dev się krzywi. – Chciał, żebyśmy udawali, że o niczym nie wiemy. Więc tak zrobiliśmy. – Ale dlaczego? Przecież to nie ma sensu. – Spoglądam to na jedno, to na drugie. – Tyle że właśnie to wszystkim powtarzał... – zaczyna wyjaśniać Issie. – Ale ja nie jestem „wszyscy”! – Zrywam się z kanapy. – Jestem miłością jego życia. To znaczy... – tracę siły – miałam nią być. – Zaro, kochana... – Issie też wstaje i mocno mnie obejmuje. – Ależ oczywiście, że jesteś. Jesteś miłością jego życia. – W takim razie dlaczego mnie okłamał? – Moje słowa ulatują w powietrze pełne złości, irytacji i frustracji. Is szuka pomocy u Devyna. – Ponieważ nie zawsze byłaś miłością jego życia i na początku ci nie ufał. Dlatego zaserwował ci ten sam tekst, co wszystkim innym. – A potem nigdy nie zaufał mi na tyle, by to sprostować?

– Ludzie szybko grzęzną w kłamstwach – tłumaczy Dev. – Nick też się w nie zaplątał. Jestem pewny, że chciał ci powiedzieć. Przez chwilę analizuję jego słowa, ale to nie sprawia, że czuję się choć trochę lepiej. – A więc co stało się z jego rodzicami? – pytam. Issie kręci się jak niespokojny ptak. – Umarli w domu. Chyba. No dobrze. Prawda jest taka, że ojciec Nicka oszalał. Przemienił się i zaatakował jego mamę. I wtedy Nick go zabił. Zastygam. – Nick zabił swojego ojca? – Zastrzelił go – dodaje Devyn. – Nie miał innego wyjścia. Ojciec wpadł w prawdziwy amok. To się... – zerka na Issie – ...zdarza od czasu do czasu nie tylko wilkom, ale nam wszystkim.

To

coś

jakby

wirus,

na

przykład

grypy,

tylko

że

atakuje

wyłącznie

zmiennokształtnych. – A więc on... go zamordował? Zamordował własnego ojca? A jego ojciec matkę? – Zakrywam dłonią usta, zataczając się do tyłu. Uderzam ramieniem w kominek. – On go nie zamordował – cedzi Devyn, a jego twarz robi się czerwona. – Nick musiał to zrobić. – Co to znaczy „musiał”? – Robię krok do przodu. – To jedyne rozwiązanie, tak? Zabić albo dać się zabić, zgadza się? Do diabła z nauką, medycyną czy choćby staromodną policją i więzieniem. Mam rację? – Nick nie miał wyboru – powtarza Dev. – Jego ojciec był wilkiem, który nagle zdziczał. Nie ma na to lekarstwa. Chwilę później zabiłby też Nicka. Nasze zasady są inne, Zaro. – Zasady zmiennych? – ironizuję, kreśląc w powietrzu cudzysłów. – Mówię poważnie, Zaro. Nie bądź idiotką. Issie nie wytrzymuje: – Devynie! Nie nazywaj jej idiotką! – Ale tak się zachowuje. – Jesteś wredny. – Usta Issie zaczynają drżeć. – I okrutny. Podobno jesteśmy przyjaciółmi i powinniśmy się wspierać.

– Masz rację. – Dev wyraźnie próbuje się opanować. Przepraszam, Zaro. Po prostu szaleję z niepokoju. Naprawdę mi przykro. Macham lekceważąco ręką. – To nie ma znaczenia. Issie na moment zaciska powieki – jak zawsze, gdy próbuje się nie denerwować – i mówi: – Nie jesteśmy pewni, dlaczego Nick nigdy nie złapał tego wirusa, ale przecież to naprawdę dobrze. Devyn i jego rodzice też nie – a teraz próbują znaleźć jakieś lekarstwo w swoim wielkim laboratorium. – Oni badają wiele różnych rzeczy, Is. – Devyn drapie się po zaczerwienionym karku w miejscu, gdzie kołnierzyk koszuli dotyka skóry. Issie podchodzi bliżej i kładzie mi rękę na ramieniu. – Tak mi przykro, że on odszedł, Zaro. Odsuwam się. – Nie odszedł. Sprowadzę go z powrotem, nawet jeśli mnie okłamał i zachował się jak totalny palant. Is opuszcza rękę i kręci głową. – Zaro... – Jestem naprawdę wściekła, rozumiesz, Issie? Wciąż opowiadamy o tym, że piksy to kłamcy, ale spójrz na nas. Nick kłamał jak diabli; Devyn nigdy nie powiedział mi nic o swoich rodzicach ani nie zaprosił do domu. Ty i ja kłamałyśmy, gdy „zapomniałyśmy” powiedzieć chłopakom, że rozmawiałyśmy z moim ojcem. – Ale w końcu to zrobiłyśmy – protestuje Is. – Jednak nie od razu. Nie powiedzieć nic to także kłamstwo, a Nick nieźle się tu zasłużył. – Mrugam nerwowo i oddycham głęboko. – Jednak potrzebujemy go, by walczyć, i wiecie, że potrafię to zrobić. Pójdę tam i go odzyskam. – Ten piks może cię oszukiwać – ostrzega Devyn. Wstaje i podnosi z podłogi kule. – To najbardziej prawdopodobny scenariusz i dobrze o tym wiesz. Nie można ufać piksom. Przypomnij sobie, jak kombinował twój ojciec, by zwabić do siebie twoją matkę. – Astley nie przypomina mojego ojca.

– Rany boskie, Zaro, naprawdę mu ufasz? – zżyma się Is. – Chyba nie, powiedz? Proszę, proszę, powiedz, że mu nie ufasz. – Zaro, pomyśl. – Devyn obrzuca mnie poważnym spojrzeniem. – Nie każ mi myśleć. Cały czas myślę! Nie ty jeden jesteś do tego zdolny, Dev. Nie jestem idiotką. Chociaż moje wybory mogą być inne od twoich. Być może kierujemy się różnymi zasadami, ale nie jestem głupia. – Jestem zirytowana, próbuję się uspokoić – przecież to moi przyjaciele. – Mam szansę, by wydostać Nicka. – W najlepszym wypadku, jeśli to nie jest jeden wielki przekręt, zmienisz się w piksa! – przypomina Devyn. – Nie będziesz już sobą, a Nick nienawidzi piksów. – Muszę zaryzykować – odpowiadam szeptem. – Muszę zaryzykować, by go ocalić. Dev kręci głową. – Potrzebujemy cię tu, by walczyć. – Wiem, ale... – Szukam jakiejś wymówki. – Betty będzie z wami. I pani Nix. No i sprowadzę Nicka z powrotem, więc będziemy mocniejsi. A ja jako piks będę lepiej walczyła. – Albo wpadniesz w szał jak te potwory, które zaatakowały autobus. – Isie aż się wzdryga. – Przyszło ci to do głowy? Zrobisz krzywdę nam albo komuś innemu. – Przyszło mi to do głowy. Dev unosi pytająco brew. – No i... – I jeśli tak się zdarzy, jeśli zobaczycie choć znak, że to możliwe, wtedy mnie zabijecie.

WSKAZÓWKA Piksy nie mieszkają tylko w Anglii, jak Dzwoneczek. To wielkie kłamstwo. Są wszędzie.

Dzwonię do mamy, by ją ostrzec. Bo – spójrzmy prawdzie w oczy – mój ojciec jest głodny, owładnięty pragnieniem, a kiedy to się zdarza, zwykle pragnie mojej bardzo ludzkiej, bardzo kruchej mamy, kobiety, która – jak zdecydował – ma być jego królową. Cudem udaje mi się połączyć, bo mama jest w odległej części miasta, gdzie zasięg bezustannie zanika. Tak jak w Bedford, nie ma tam wystarczającej liczby masztów telefonii komórkowej. Koszmar. Opowiadam, co się stało, ale nie wspominam o Nicku i swoim planie. Już i tak muszę męczyć się z faktem, że Devyn i Issie są przeciwko. Zamiast tego próbuję wydobyć z niej jakieś informacje o wypadku autobusowym i o tym, dlaczego do niego doszło. Mama chrząka znacząco (zawsze to robi) i mówi: – Kiedy król czuje pragnienie, wybiera sobie młodego mężczyznę i wysysa z niego krew. Tak się stało z Jayem Dahlbergiem, sama widziałaś. – W porządku. Ale wytłumacz mi, o co chodzi z tym wypadkiem. – Wydaje mi się, że takie rzeczy zdarzają się, gdy król jest słaby lub obojętny, wtedy piksy zaczynają dziczeć. Mów o swoim ojcu, co chcesz, ale do tej pory naprawdę się kontrolował i kontrolował też piksy, którymi rządził. – Mówisz tak, jakbyś go lubiła. Mama wzdycha przeciągle. – Nie jest tak, tylko... On bardzo się stara zachowywać porządnie, być dobrym, mimo że jego natura szalenie to utrudnia. Muszę docenić fakt, że próbuje. – Jasne. To jakby doceniać seryjnego zabójcę za to, że morduje tylko raz w miesiącu. – Zaro, to nie to samo. – Czyżby?

Znam mamę tak dobrze, że mogę się domyślić, co robi. W tej chwili krzyżuje nogi w kostkach i małą dłonią przeczesuje włosy. – Jesteś taka podobna do taty – mówi. Wiem, że chodzi jej o mojego ojczyma, który mnie wychował i niedawno umarł. – Mam nadzieję, że to prawda. – Dlaczego? – Bo tata był bohaterem – podkreślam i na chwilę milknę. Dotykam bolącego z nerwów brzucha. Chciałabym powiedzieć mamie, co zamierzam zrobić, ale nie mogę. – Będziesz tam bezpieczna? – słyszę jej pytanie. – Wiem, że się o mnie martwisz, ale ja martwię się o ciebie, kochanie. – Nic mi nie będzie. – Kłamstwo godne Pinokia, jak powiedziałaby Issie. Patrzę na nią, stojącą teraz w kuchni i nalewającą wodę do czajnika. Od płaczu ma czerwoną i spuchniętą twarz. Za to Devyn położył na kuchennym stole pogrzebacze i żelazne miecze. Wygląda, jakby działał na autopilocie. Ta broń nie pomoże mu w walce, jeśli będzie zmieniony, ale może pomóc Issie i mnie. Chociaż... szczerze mówiąc, jakiś czas temu nie byłam taka skora do walki, prawda? Devyn podnosi jeden z mieczy i waży go w ręku. Ma zupełne inne spojrzenie niż to, które znam – jest przeszywające, pełne złości, a jednocześnie puste. Zwraca się do Issie: – Zemścimy się na nich. Is nie odpowiada. – Zemszczę się na nich, Issie, za to, co musiałaś oglądać... I za Nicka. Tym razem Is odpowiada cytatem: – Nocą ludzie śpią spokojnie w swoich łóżkach tylko dlatego, że na straży stoją mężczyźni o surowych obliczach, gotowi stosować przemoc w ich imieniu. Chyba powiedział to ten facet od Folwarku zwierzęcego, Orwell. – Zaro? – Głos mamy w słuchawce wyrywa mnie z zamyślenia. – Przepraszam, wybacz. Coś mi przeszkodziło. Mamo, musimy wymyślić jakiś sposób, żebyś była bezpieczna. Dobrze? Mama stara się mówić silnym i spokojnym głosem. – Zajmij się sobą, a ja zadbam o siebie. Jak Nick?

– Nick... w porządku – wyrzucam z siebie kolejne kłamstwo, patrząc, jak Issie stawia imbryk na gazie. Słyszę urwany szloch. Wychodzę z kuchni do salonu, by mama jej nie usłyszała. Myślę o Astleyu i o tym, że muszę mu zaufać. – Mamo, myślisz, że wszystkie piksy są złe? – Tak, Zaro. Tak myślę. A właściwie nie myślę, ja to wiem. – Nigdy byś żadnemu nie zaufała? – Nie, skarbie, nigdy. Zaufałam twojemu ojcu i zobacz, co zrobił. Przyszedł po mnie, gdy tylko umarł twój ojczym, i zachował się okropnie. Porwał cię... – mówi już zdecydowanym głosem, bez wahania. – Nigdy nie ufaj piksowi. Ale ja muszę zaufać jednemu z nich. Nie mam wyboru. Jeśli tego nie zrobię, będzie to oznaczać, że Nick już mnie nie obchodzi, a to niemożliwe. Odkładam słuchawkę i od razu dzwonimy do pani Nix, by powiedzieć jej, co się stało. W trakcie rozmowy starsza pani wydaje okrzyki i piski, aż w końcu woła: – Musimy zewrzeć szyki! – Jej głos przypomina teraz ryk niedźwiedzia. – Zaraz będę. Rozłączam się i ogłaszam: – Pani Nix już tu jedzie. – Super! – Głos Issie wydaje się prawie entuzjastyczny, ale mało przekonujący. Is wrzuca torebki z herbatą do kubków. – To super – powtarza. – Dzwoniła też Betty. Powinna niedługo wyjść ze szpitala i ruszyć do domu. A mama będzie się ukrywała. Devyn opiera się o kuchenny blat. Jego twarz wydaje mi się dużo bledsza niż zazwyczaj. Na pewno jest mu ciężko poruszać się bez kul. Za nim stoi laptop babci, w którym przed chwilą szukał informacji. – Powiedziałaś im o Nicku? I o tym, co zamierzasz? – pyta Dev. – Nie. – Głos mi się łamie. – Nie mogę im o tym powiedzieć, bo... Wpatruje się we mnie tym swoim przenikliwym orlim spojrzeniem. Odwzajemniam je i próbuję znów znaleźć w sobie siłę. Nie wiem, gdzie zniknęła. Zaciskam usta i staram się wyprostować.

Dev mówi do mnie nauczycielsko-rodzicielskim tonem: – Jesteś tego pewna? – Nie. – Och, Zaro. – Issie przestaje maczać torebki z herbatą we wrzątku i podchodzi, by złapać mnie za ręce. – Nie musisz zmieniać się w piksa. Na pewno jest jakiś sposób. – Ja mógłbym pójść do Walhalli – odzywa się Devyn. – Nie – protestuję. – Chcieliby cię tam zatrzymać. – Dlaczego mieliby zatrzymać mnie, a ciebie nie? – Bo jesteś wojownikiem. – Lekko uszkodzonym – przypomina z ironią. – Nie bądź śmieszny. – Issie przechodzi teraz na stronę Deva. – Oczywiście, że chcieliby cię zatrzymać. – Sama myśl o tym powoduje, że Is blednie. – Nigdzie nie pójdziesz! – To ja mam pójść – mówię tak spokojnie, jak potrafię. – Zresztą jestem najsłabsza ze wszystkich, dużo tu nie pomogę. – Właściwie to chyba ja jestem najsłabsza – zauważa Is. Nie mówię jej, że niedawno po raz pierwszy zabiłam. Rzucam tylko: – Zgoda. W walce o tytuł najgorszego wojownika jest remis, ale ja mam w sobie piksa. Łatwiej zniosę przemianę, a zresztą Nick jest... m o i m chłopakiem. Devyn kiwa głową, jakby powoli zaczął akceptować mój plan. Podnoszę kubek ozdobiony obrazkiem konia, wyjmuję z niego torebkę herbaty i odkładam ją na papierowy ręcznik. Plama brązowego płynu rozprzestrzenia się na białym papierze jak dżuma. – No dobrze. Powiedzmy, że Nick naprawdę jest w Walhalli. A jeśli tam spodoba mu się bardziej? – pytam. – A jeśli będzie na mnie zły, że sprowadziłam go na ziemię? – Och, tak jak w Buffy. Kiedy Willow sprowadziła Buffy z innego wymiaru po jej śmierci i Buffy była bardzo smutna i pusta w środku, bo okazało się, że wcale nie trafiła do piekła, tylko do nieba? O tym mówisz? – Is urywa na chwilę. – Naprawdę było mi wtedy szkoda Willow... Naprawdę bardzo. Oczywiście zadarła z mocami wszechświata i w ogóle, no i wyciągnęła swoją

najlepszą przyjaciółkę ze szczęśliwego niebiańskiego wymiaru, a musiała przeżyć tego wielkiego węża, który wyszedł jej z ust i wszystko inne. Ja bym to dla was zrobiła. Absolutnie. Nie myślcie, że tylko tak mówię. Bawię się papierowym ręcznikiem. – Is, nie mam zielonego pojęcia, o c z y m ty mówisz. – Buffy to taki serial telewizyjny – wyjaśnia Devyn. – Kultowy, z lat dziewięćdziesiątych. – Aha. – Ale rozumiesz, o co mi chodzi? Że boisz się go zabrać jakby z nieba? – pyta Is. Wycieram dłonie w spodnie. – Tak. Devyn podchwytuje moje spojrzenie. – Zaro, szukałem nowych informacji i wszystko, co powiedział ten... piks – ostatnie słowo brzmi jak przekleństwo – chyba jest prawdą. Jeśli Walhalla istnieje, to dlatego, że Odyn i Thor zbierają wojowników na najważniejszą bitwę w dziejach. Nie wierzę, że tak po prostu wypuszczą Nicka. I nie jestem pewny, czy znajdziesz drogę do tego miejsca. – Dlaczego? – Jedyne, co znalazłem, to informacja, że to walkirie zabierają tam wojowników. – Musi być jakiś inny sposób – powtarzam. – Zawsze jest. – W kuchni pojawia się pani Nix. – Nie pukałam. A teraz powiedz mi, po co w ogóle wybierasz się do Walhalli? – Rozgląda się po kuchni, oceniając sytuację. – Gdzie jest Nick? Wszyscy milczymy. Pani Nix poprawia okulary i powtarza: – Gdzie jest Nick? Tym razem słyszymy w jej glosie jakby ryknięcie. – Wie pani o Walhalli? – zmieniam temat. – A więc naprawdę istnieje? Dlaczego nigdy nam pani o niej nie mówiła?

– Wiem tylko to, co opowiedziała mi kiedyś mama, ale nawet gdy to mówiła... – Pani Nix urywa. Wyrzuca ręce w powietrze, jakby szukała tam właściwych słów. – ...to była raczej bajka. Nie wspomniałam wam o niej, bo nie było takiej potrzeby. A ty, Zaro White, nie próbuj zmieniać tematu. Gdzie jest Nick? Na dworze rozlega się wrzask. Przeraźliwy i głośny. Issie rzuca się w objęcia pani Nix. Devyn natychmiast do nich podbiega. Doskakuję do okna, odsuwam zasłonę i wyglądam na podwórko. – Co to? – W głosie pani Nix słyszę panikę. – Piksy – odpowiadam. – Bardzo dużo piksów. Urwała im się pani w ostatniej chwili. Piksy wirują dokoła jak w jakimś dziwacznym tańcu. Wykręcają stopy na śniegu w wymyślny, acz niekontrolowany sposób. Wyciągają ręce do nieba. W zapadającym zmierzchu wyglądają, jakby wokół czegoś tańczyły. – A jeśli spróbują wejść do środka? – pyta Issie. Próbuję rozeznać się w sytuacji. – Tutaj może wejść tylko mój ojciec. – A jeśli to zrobi? – odzywa się Devyn. – To go zabiję – odpowiadam bez wahania. Gdy szukam ojca wśród tańczących postaci, coś zauważam. Jak mogłam od razu tego nie spostrzec? Odskakuję od okna. – Dajcie mi broń. – Co? – Daj mi broń – powtarzam, wyciągając zdrową rękę. – Pogrzebacz. Nie, lepiej miecz. Pani Nix wkłada rękojeść w moją rękę. Biegnę do drzwi. – Zostańcie tu. Oprócz pani Nix. Chyba powinna się pani przemienić. – O rany. Weszła w tryb dowodzenia. Zaro? Dlaczego weszłaś w tryb dowodzenia? – Zdenerwowana Issie wykręca ręce, ale nie mam czasu, by z nią rozmawiać. Devyn podchodzi do okna. – Jasna cho... – O co chodzi?! – woła Issie, ale ja już stoję przy drzwiach, otwieram je i wybiegam na dwór. – Betty! – odpowiada Devyn. – Złapali ją w zasadzkę. Otoczyli ją.

DEFINICJA Bohater: możecie zapragnąć zostać bohaterami, jeśli – i kiedy – wy lub wasi przyjaciele zostaniecie zaatakowani przez piksy. Pamiętajcie jednak, że bohaterowie często giną.

Najpierw uderza we mnie podmuch wiatru, niosąc śnieg, który przesiania mi widok jasną bielą. Ale to trwa tylko sekundę. Płatki dotykają mojej skóry i natychmiast się topią. Mrugam, by strącić krople z oczu, i ruszam, biegnę wprost na piksy. Miecz toruje mi drogę. Wyją. Jeden z nich się odwraca – to mężczyzna. Betty korzysta z okazji i atakuje, wskakując mu na plecy. Piks robi krok do przodu, by utrzymać równowagę. Tygrysie zęby zanurzają się w jego szyi. Nawet mimo pisków słyszę, jak kły rozrywają ciało, jak pękają skóra i kości, gdy Betty potrząsa ciałem ofiary. Piks spada na ziemię, nieruchomy, powyginany – w dżinsach z supermarketu. – Betty! – krzyczę ostrzegawczo. Zbliżają się do niej kolejne trzy. Odskakuje od zabitego i ryczy. Wielkie łapy odrywają się od śniegu, a szczęki znów się rozwierają. Nie mogę uwierzyć, że to moja babcia. Nie przemienia się często, ale gdy to robi, jest niesamowita. Coś uderza mnie od tyłu. Upadam. Wyciągam rękę z mieczem i młócę nim powietrze, zanim jeszcze dostrzegam, co mnie dopadło. To piks, kobieta. Uśmiecha się. Śnieg topi się w jej rudych włosach, rozpryskuje na kociej piżamie i szlafroku. – Księżniczko... Mamy ci podziękować. Po raz kolejny siekę mieczem. Ona jednak uchyla się i jedną ręką łapie mnie za kark, a drugą za ramię. Cholera, jest silna. – Jak to jest być w pułapce? – szepcze. – Jak to jest być po stronie przegranych? Czuć, że zaraz się umrze?

– Nie wiem – mamroczę. Kobieta zaciska rękę na mojej szyi, duszę się. Świat wokół wiruje. Z trudem charczę jeszcze: – Ty mi powiedz. Rzucam się z kopniakiem do przodu niczym wojownik ninja, tak jak uczył nas Nick. Siła tego ruchu pozwala mi uwolnić klatkę piersiową i wyrwać się z uścisku. To niewiele, ale wystarcza, bym przetoczyła się na bok. Kobieta upada na ziemię. Wokół nas wrzeszczą piksy. Betty ryczy złowieszczo, a one zaczynają mnie otaczać. Bez zastanowienia wywijam mieczem. Od jego ciężaru boli mnie ramię. Ostrze przeszywa bawełniany szlafrok rudowłosej i rozcina jej brzuch. Wypływa z niego czerwononiebieska krew. Kolor zalewa kotki na piżamie. Kobieta tylko się śmieje. Krew rozlewa się coraz szerzej. Ktoś krzyczy. Ktoś podnosi miecz i wbija go w szyję ofiary. Ten ktoś to ja. Wyrywam ostrze z jej ciała. Staję prosto. Kolejne życie uleciało z mojej winy. Trzecie. Zabiłam już trzykrotnie. Odwracam się, podnoszę miecz i nie przestaję krzyczeć. Wszystko dzieje się jakby w zwolnionym tempie. Nadlatuje Devyn i od razu zniża się, atakując jakiegoś mężczyznę z potarganymi niebieskimi włosami i dziwną ozdobą w nosie. Orle pazury celują prosto w oczy. Mój miecz zatapia się w brzuchu kolejnego piksa. Ten jest większy, zbudowany jak drwal. Chwieje się, ale nie przewraca. Jego spojrzenie robi się jeszcze bardziej dzikie i srebrne. Uśmiecha się i znowu się na mnie zamierza. Podnoszę miecz, lecz nie zdążam go opuścić. Na mojego przeciwnika rzuca się wielki niedźwiedź – pani Nix. Upadają spleceni na śnieg. Pani Nix nie wydaje żadnego dźwięku, tylko zaciska szczękę na głowie ofiary. Odwracam się. Piksów jest tak dużo. Atakują całą grupą. Betty próbuje walczyć z czterema naraz. Jej długi tułów aż drży z wściekłości. Ale widzę, że jest ranna w ramię. Próbuję się do niej zbliżyć, zdając sobie sprawę, że na nogach wciąż mam kapcie. Moje stopy gorzko tego potem pożałują. W tej chwili jednak nie czuję nic oprócz złości i dzikiego, szalonego pragnienia, by chronić i pomścić. Nagle powietrze przeszywa strzała, wbijając się w bok Betty, która zatacza się pod wpływem uderzenia i bólu. Rozlega się jej ryk. – Zaro... – szepcze jakiś piks gdzieś za moimi plecami, w lesie. – Chodź do mnie.

Ignoruję go –- stary numer, na który nie dam się już nabrać. Dostrzegam kolejną nadlatującą strzałę. Devyn nurkuje, łapie ją w dziób i upuszcza na ziemię. Biegnę w stronę Betty. Piksy zacieśniają krąg. Zamierzam się na tego stojącego najbliżej, ale chybiam. Odsuwa się. Klapy jego czarnej skórzanej kurtki łopocą na wietrze. – Stylowe faux pas, kolego – szydzę. Rzucam się do przodu i wyrywam strzałę z ciała Betty. Wydaje kolejny ryk i odwraca się do mnie. Nasze spojrzenia się spotykają. W moim oddechu czuć strach. Robię krok do tyłu. Coś uderza w bandaż na moim nadgarstku. Betty napręża mięśnie i przeskakuje nad moją głową. Widzę tylko białe futro na jej brzuchu, wielkie pazury – i już jej nie ma. Odwracam się i patrzę, jak z wyciągniętymi łapami ląduje na kolejnej ofierze. W tym czasie pani Nix wycofuje się w stronę domu, usuwając piksy z naszej drogi. Zostawia je za sobą, powykręcane, krwawiące. Issie stoi przy drzwiach z kuszą. Nic nie mówi, tylko rozgląda się skupiona. Naciąga cięciwę, ale nie mam okazji zobaczyć, czy trafiła. Jakiś piks po mojej prawej stronie ciągnie mnie za rękę, drugi gryzie w nadgarstek. Czuję przeszywający ból w ręce. Upuszczam miecz. Kopię i w coś trafiam, ale uścisk się nie rozluźnia. – Wycofajcie się! – wrzeszczy Issie. – Odwrót! Jest ich więcej! Do środka! Pani Nix wbiega po schodach na ganek. Devyn zamierza się na atakującego mnie piksa. Jego pazury rozdzierają mu skórę. W powietrzu rozlega się trzepot skrzydeł. Ten, który ciągnie mnie za rękę, odsuwa się, by odgonić Devyna. Ale drugi wciąż ssie mój nadgarstek. To kobieta. Nie mam czym jej uderzyć. Kolana. Kopię ją w pierś. Nic. Wrzeszczę, próbując sięgnąć po leżący w śniegu miecz. – Ona ma Zarę! – drze się Issie. – Żeby cię szlag, ty durny piksie! Znów ktoś krzyczy. Nie wiem, czy to ja, czy Is. – Betty! Jedna ze strzał Issie przeszywa powietrze, ale nie trafia w cel. Wciąż kopię, jednak kobieta piks nie puszcza. Jej palce zmieniają się w pazury. Łapie mnie w pasie, by rzucić na ziemię. Ból jest niewiarygodny. Próbuję jakoś ją zranić, lecz kiepsko mi to idzie. – Zaro! – słyszę męski głos. Nick? Nie, to nie on. Głos jest nieco niższy i bardziej ochrypły. Coś dzikiego i niebieskiego odciąga ode mnie kobietę. Mężczyzna.

Piks. Potężny i dziki. Uderza kobietę w twarz; słyszę trzask łamanych kości. On zaś uśmiecha się, zadowolony, i odwraca do mnie. Na ustach ma krew, która plami mu zęby. Doskakuje do mnie. – Nie! – wrzeszczę. Porywa mnie na ręce, a ja mogę tylko uderzać ręką w jego pierś. Moje ciało przeszywa ból. Trudno. Szarpię się raz jeszcze. – Zaro, nie. – Ma głęboki znajomy głos. Srebrne oczy patrzą w moje. – Miałaś przecież zadzwonić. Poznaję go, choć nie ukrywa się już pod czarem. – Astley? – Trzymaj się – nakazuje. Ściskam go tak mocno, jak potrafię, ale rana na nadgarstku bardzo to utrudnia. Astley przytula mnie do piersi, a ja znów czuję koszmarny ból. Boli każda komórka mojego ciała, jakbym odczuwała ją podwójnie, lecz cały harmider walki powoli się wycisza. Jesteśmy tylko my dwoje. – Zaro, trzymaj się! – powtarza. Przyciskam twarz do jego piersi. Jest mniej masywna niż Nicka. Astley nie pachnie jak Nick. Bo przecież nim nie jest. Moje kapcie już nie dotykają ziemi. Czy Astley zabiera mnie w jakieś bezpieczne miejsce? Ale nie wystarczy, że uratuje tylko mnie. Zaczynam się szarpać, próbując go odsunąć. – A co z Issie i babcią? Muszę im pomóc. – Wchodzą do domu. Spójrz. – Przechyla się, bym mogła spojrzeć w dół. – Nic im nie będzie. Nie widzę już Betty ani pani Nix. Tylko Devyn znów jest na dworze, krążąc nad piksami. – Szuka mnie. – Nie dostrzeże cię, bo nas zasłoniłem. Bez uroku nie mógłbym latać. – Uśmiecha się. – Chcesz, żeby cię zobaczył? Mogę to załatwić. Przez moment się zastanawiam, ale kręcę głową. – Nie. Poleciałby za nami.

Już widzę, jak Devyn się ze mną kłóci, jego ciemne oczy rzucają potępiające spojrzenia, a długie ręce znacząco gestykulują. To tylko opóźniłoby akcję. Astley oddycha głęboko, aż czuję poruszające się żebra, i zaczyna lecieć szybciej, tuż nad czubkami drzew. Ukrywam twarz na jego piersi, by nie odczuwać zimna, ale palce u nóg aż mnie bolą, tak są zmarznięte. Gdzieś zgubiłam jeden kapeć. Nadgarstek wciąż krwawi, lecz ostry, przeszywający ból zelżał, zmieniając się w głuche pulsowanie. A gdy Astley oznajmia, że zabiera mnie do swojego pokoju hotelowego, pulsowanie nie znika. Przyciska mnie jeszcze mocniej, mówiąc: – Coś wibruje w twojej kieszeni. – Komórka. Nie bardzo mam jak odebrać. – Nie próbuj, bo mogę cię upuścić. Zerkam przelotnie na ziemię pod nami. Jesteśmy spory kawałek nad ostro zakończonymi czubkami drzew. – Wolałabym nie. – Nie pozwolę ci spaść, księżniczko, obiecuję. – Astley napina mięśnie. – Trzymaj się, zaraz lądujemy. – Mógłbyś coś dla mnie zrobić? – pytam. Mój telefon znów się odzywa. – Uratowanie cię nie wystarczy? – Nie żartuj sobie. Nie znamy się wystarczająco dobrze, żebyś mógł ze mnie żartować. – Jestem królem. Wolno mi to robić. – Nie jesteś jedynym królem, tylko jednym z kilku. Czyż nie? – No tak. – Milknie na moment. – Czy ta przysługa to powstrzymanie się od żartów? – Nie. Przysługa to: czy mógłbyś nie nazywać mnie „księżniczką”? – Ale przecież nią jesteś. Kolejny dreszcz. Astley łapie mnie mocniej, gdy odpowiadam: – Wiem, ale tak nazywa mnie mój ojciec, a wiesz, że... Kończy zdanie za mnie: – ...nie chcesz, żebym ci o nim przypominał? – Właśnie. Kiwa głową.

– Dobry pomysł. Uważaj, lądujemy. Trzymaj się. Robię, co każe.

WSKAZÓWKA Piksy

potrafią

przebić

największe

okropieństwo,

nawet

w dobry dzień.

Astley pochyla się, by dotknąć mojej twarzy. Może chce przeprosić za koszmarne lądowanie? Nie jestem pewna. Odsuwam się odrobinę i jego ręka znika. Poruszamy się powoli, jakbyśmy oboje przeżyli właśnie jakiś wypadek. Oszołomieni, spoglądamy na siebie, szukając wsparcia, ale boimy się poruszyć, przyznać, że istniejemy. Przez moment milczymy. I wtedy mój telefon odzywa się ponownie. Nie mogę wyjąć go z kieszeni, bo mam zakrwawioną rękę. Astley robi to za mnie. – Rumienisz się – zauważa. – Właśnie włożyłeś rękę do mojej kieszeni. To dość intymne. Uśmiecha się łobuzersko i podaje mi telefon. – Są tam też cukierki. —Skittles – wyjaśniam. – Lubię je. Wciąż leżymy na ziemi. Patrzę na ekran – mam pięć wiadomości, wszystkie wysłane przez Issie i wszystkie tej samej treści: Jesteś cała? Gdzie jesteś? Proszę Astleya, by odpisał, że wszystko ze mną dobrze. Jego palce wydają się takie wielkie na malutkiej klawiaturze. Po sekundzie znów słychać brzęczyk. Tu małe obrażenia. Gdzie jesteś? Na to pytanie nie mogę odpowiedzieć, bo z pewnością wysłaliby zaraz grupę ratowniczą. Rozglądam się jednak: śmietniki, wielki, gładki, wysoki na dwa piętra mur, śnieg, klimatyzator. Astley przysiada na piętach i czeka. Ja także czekam. Nie bardzo wiem, co robić. Jeszcze raz przyglądam się temu miejscu. Wylądowaliśmy koło Holiday Inn, gdzie mieszka Astley, co wydaje mi się trochę zabawne. Raczej trudno się spodziewać, że piksy zachowują się normalnie, ale widać tak jest...

Przynajmniej niektóre z nich. W końcu Megan i Ian chodzili do normalnego liceum. Z pewnością jakieś piksy pracują – inaczej skąd mieliby choćby ubrania? Nie wiem. Tak wielu rzeczy jeszcze o nich nie wiem. – Tu mieszkasz? – pytam, gdy powoli wstajemy, schowani za śmietnikiem. – Przyznaję, że nie jest to najelegantszy hotel świata, ale w twoim mieście nie ma zbyt dużego wyboru – odpowiada, zamykając moją komórkę. – Możemy polecieć w jakieś lepsze miejsce, jeśli chcesz. – Nie. – Kręcę głową, strzepując śnieg z rąk, ale to tylko sprawia, że nadgarstek bardziej krwawi. – Wszystko dobrze. – Raczej nie bardzo. – Astley obejmuje ręką mój nadgarstek i uciska ranę, próbując zatamować krew. – Drżysz. Straciłaś sporo krwi. Niebezpiecznie byłoby cię teraz pocałować. Serce zamiera mi w piersi. – Ale musisz. Trzeba się spieszyć. – Zaro, niczego nie możemy być pewni w tej kwestii – mówi, prowadząc mnie w stronę wejścia do hotelu między pokrytymi śniegiem samochodami stojącymi na parkingu. Idę wolno, bo jedną stopę mam bosą. Astley zauważa to i pyta: – Ponieść cię? – Nie! – Byliśmy zbyt blisko już w czasie lotu. – Odmrozisz sobie palce. – Wcale nie. Zatrzymuje się i zaczyna zdejmować buty. – Weź rnoje. Otwieram szeroko usta ze zdziwienia. Astley kuca i wkłada moją gołą stopę do swojego skórzanego półbuta. – Przemarzłaś do kości – karci mnie. – Nic mi nie jest. Zresztą twoje buty i tak są na mnie za duże. Zdejmuje kapeć z mojej drugiej stopy i na nią także wkłada swój but, jakbym była dzieckiem. – W takim razie szuraj – proponuje.

Protestuję, bo naprawdę bardzo mi głupio, choć wiem, że piksy dobrze potrafią znosić zimno. Idę, szurając. Astley, dziwnie kruchy z gołymi nogami, razem ze mną mija wielkiego starego chevroleta i inne samochody. Ktoś otwiera pilotem auto i ciche piknięcie niesie się echem po parkingu. Astley otwiera mi drzwi. Gdy wchodzimy do holu, kobieta w recepcji spogląda na nas i automatycznie robi krok w tył. Drżącą dłonią zakrywa usta. Widzę przerażone jak u jelenia na drodze oczy, które dziwnie pasują do wysoko upiętych włosów. Wskazuje nas palcem. Słychać grzechot bransoletek na trzęsącym się nadgarstku. – Wy... W-wy... – jąka się, przesuwa odrobinę i zrzuca biodrem na podłogę jakiś ciężki przedmiot. Astley pochyla się i szepcze mi do ucha: – Zapomniałem zasłonić nas czarem i ona widzi, że jesteś niebieska. – Na dodatek krwawię, a ty jesteś boso. Wyglądamy dziwacznie – potwierdzam, gdy szurając nogami, mijamy wyszywane w róże hotelowe kanapy. – Biedna kobieta. Ręka recepcjonistki – ta, którą nas pokazywała – opada wzdłuż ciała. Słyszymy cichy jęk przerażenia. – Hej! – Zerkam na identyfikator z imieniem i szurając, podchodzę do kontuaru recepcji. Deidre? Wszystko w porządku. Wracamy z najlepszej imprezy w życiu. To talnie wariackiej. Tylko spójrz na moją skórę. Odjazdowa, co? Mam nadzieję, że to cholerstwo się zmyje. – Och... – bąka, próbując się otrząsnąć. – O rany... Kurczę... Te zęby... – Wiem, wiem. Jego kostium jest sto razy lepszy od mojego. Diabelnie niesprawiedliwe. – Kiwam głową i ręką pokazuję Astleyowi, by przeszedł obok. Odchodząc, rzucam jeszcze przez ramię: – Ale jeszcze za to beknie, przysięgam. – Jasne, kochana! – odkrzykuje recepcjonistka. – Daj mu popalić! Szybko idziemy wyłożonym wykładziną korytarzem i po schodkach do miejsca, gdzie po obu stronach zaczynają się pokoje. Astley patrzy na mnie rozbawiony. – Po co gadałaś takie głupoty? – pyta. Wypuszczam powietrze z płuc – nieświadomie wstrzymywałam oddech. – Dorośli oczekują, że nastolatki tak właśnie się wyrażają. Niezbyt elokwentnie – odpowiadam.

Uśmiecha się. Ależ ma dużo tych zębów. – Twoje zęby są przerażające – rzucam. – Nie chcę takich mieć. – To znaczy... Że jednak nie chcesz tego robić? – Astley zatrzymuje się i nieco mocniej ściska mój nadgarstek. Stoimy między pokojami sto dwadzieścia pięć i sto dwadzieścia siedem według numerów wypisanych na mosiężnych tabliczkach. – Wybór należy do ciebie, Zaro. Teraz zaczynają drżeć mi kolana. W myślach recytuję fobie, próbując jakoś poradzić sobie z tą sytuacją, ze strachem, ale nic z tego nie wynika. Opieram się o ścianę i proszę: – Daj mi chwilę. Astley mruga i obraca się tak, bym lepiej widziała jego twarz, ale po chwili chyba zmienia zdanie. Mówi spokojnie, choć spojrzenie ma bardzo skupione i zdecydowane: – To bardzo poważna decyzja. Oddycham głęboko, wyjmuję komórkę i dzwonię do Betty. Odbiera natychmiast i odzywa się głosem ostrym jak brzytwa: – Zaro! Gdzie ty, do diabła, jesteś? Wszystko w porządku? – Tak, u mnie tak. A u was? – Dobrze, dobrze. Radzę sobie z większym cholerstwem niż to, co przysłali. Ale gdzie ty jesteś? – Z Astleyem. – Jest z Astleyem – powtarza Betty zduszonym głosem. Chyba odwróciła się od telefonu. – To on jest królem? Jesteś z k r ó l e m ? Czy on cię porwał? – Ocalił mnie – odpowiadam szeptem. – Zaro White, jesteś zdecydowanie zbyt inteligentna, by uwierzyć, że król piksów może cię ocalić. Nie pozwól, powtarzam, nie pozwól, by cię pocałował – nakazuje. – Ja pójdę do Walhalli po Nicka. Wiem, co chcesz zrobić, ale to wszystko manipulacje. Nie jesteś dość silna, by to zrobić. Pomyśl, jakie to może mieć następstwa, Przerywam jej: – Kocham cię, babciu. Wiesz o tym, prawda?

– Zaro! – Kocham Issie, Deva i panią Nix, i mamę. – W moim gardle rośnie wielka gula. Cała sztywnieję, jakby ktoś uwięził mnie w śniegu. Czysty, zimny ból. – Kocham was! Rozłączam się, zanim udaje mi się zrozumieć, co krzyczy Betty do słuchawki. – W porządku? – Głos Astleya dobiega zza moich pleców. W porządku? Krew z pogryzionego nadgarstka przesącza się przez palce Astleya i kapie na podłogę. Nie mam wyjścia – muszę to zrobić. Ja i tylko ja, ponieważ to ja ponoszę całą odpowiedzialność. Weszłam do domu piksów, a Nick podążył za mną. I o mało nie umarł. Jeśli nie sprowadzę go z powrotem, całe moje istnienie pochłonie wielka czarna dziura i nikt mnie z niej nie wydobędzie. Tak, wszystko w porządku. Zarąbiście. Odsuwam na bok wszystkie myśli i wbijam wzrok w podłogę, gdy idziemy korytarzem. W końcu się odzywam: – Głupio mi, że krew kapie na dywan. Zostaną plamy. Astley tylko się śmieje. – Żartujesz, prawda? Zaraz zostaniesz przemieniona, a martwisz się o taki drobiazg? – Przechyla głowę i przygląda mi się uważnie, co mnie krępuje, i pyta jeszcze: – Nie martwisz się, że będziesz moją królową? Oddycham głęboko i odpowiadam: – Posłuchaj. Piekielnie się tego wszystkiego boję. Boję się być piksem, być twoją królową i długofalowych konsekwencji tego, co zrobię. Boję się Walhalli, tego, że nie uda mi się sprowadzić Nicka i tego, że kiedy zostanę piksem, przestanie mnie kochać. Boję się tych wszystkich piksów, które są na wolności. Boję się, że mnie okłamujesz. Naprawdę piekielnie się boję. Ale po prostu muszę to zrobić. Najlepiej krok po kroku. A jeśli będę za dużo myślała, to nic nie zdziałam. Bo ten strach mnie sparaliżuje, rozumiesz? Astley z chichotem otwiera drzwi na klatkę schodową. – Dwa razy powiedziałaś „piekielnie”. – Bo się denerwuję. – Większość ludzi przeklina, gdy się denerwuje. – Nie należę do większości. – Wiem. – Bierze mnie za łokieć.

Przechyla głowę i przygląda mi się uważnie. Odwzajemniam spojrzenie – patrzę w srebrne oczy, na niebieską skórę, gęste włosy, przerażająco ostre zęby. Astley przytrzymuje mój nadgarstek i stopą popycha drzwi. – Jesteś tego pewna? – Myślisz, że przeżyję? – pytam szeptem. – Pocałunek? – On także szepcze. Nie odrywam spojrzenia od jego oczu. – Tak. Pocałunek. I całą resztę. – Dopilnuję tego, byś przeżyła, Zaro. Obiecuję. – Nawet nie mrugnie okiem. Nie widzę znaków, które wskazywałyby, że kłamie. – Musisz być zdrowa. Jeśli masz zostać moją królową, chcę, byś przetrwała i była silna, by pomóc mi walczyć. – Po właściwej stronie, tak? – pytam głośno z lekką kpiną. – Tak. Nagle za nami słychać kobiecy głos: – Tam są! Odwracamy się na pięcie. Deidre, recepcjonistka, stoi z wysokim, chudym hotelowym ochroniarzem w szarym mundurze, i wskazuje nas palcem, co zresztą wygląda zabawnie, bo jesteśmy jedynymi ludźmi w całym korytarzu. – Brzydko tak pokazywać palcem – szepczę do Astleya. – Uciekajmy. Kręci głową. – Stój spokojnie. Może dam radę. Ochroniarz biegnie w naszą stronę, a jego policzki unoszą się jak obwisłe psie wargi. Na wpół jęczę, na wpół warczę: – „Może”? Co to niby znaczy „może”? Astley łapie mnie za rękę i wychodzi przede mnie. – Proszę pana? W czym możemy panu pomóc? Ochroniarz patrzy na nas wzburzony. – Ani kroku dalej. – Kroku gdzie? – pyta Astley i wydaje mi się, jakby mówił poważnie.

– To takie wyrażenie – syczę. – Oznacza „nie ruszaj się”. – Nie żartuj sobie ze mnie, gnojku. – Strażnik staje wyprostowany i przygląda nam się. – Co z ciebie za świr, po coś się tak przebrał? – Gestem każe mi podejść. – Wszystko w porządku, panienko? Czy on zrobił panience krzywdę? Nagle wydaje mi się, że korytarz się kurczy i wypełnia zapachem wody kolońskiej tego mężczyzny. Klaustrofobicznie. Klaustrofobia to strach przed... – Halo? – Znów słyszę warknięcie ochroniarza. – Podejdź utaj. – Ona jest w szoku – odzywa się Deidre. Zastanawiam się, czy wszyscy tu są przy zdrowych zmysłach. Rozglądam się, a Astley znów zaczyna gadać: – Naprawdę, proszę pana. Nic nam nie jest. Byliśmy na imprezie przebierańców. Moją dziewczynę trochę poniosło i... – Słuchaj! Kazałem ci puścić dziewczynę. – Ochroniarz zwraca się do Deidre: – Wezwij policję. Ja go tu zatrzymam. Mocniej ściskam dłoń Astleya. Odwzajemnia gest. – Mogę pana zapewnić, że... – No idź! – Mężczyzna szeroko otwiera usta, krzycząc na Deidre. Recepcjonistka wybiega, on zaś podchodzi bliżej i wyjmuje z kieszeni krótkofalówkę. – Zaczaruj go, zaraz wezwie posiłki – syczę do Astleya. – Próbuję. Ale nie jestem w tym najlepszy. Strażnik zatrzymuje się, podnosi krótkofalówkę do ust i wpatruje się w nas intensywnie. A właściwie w Astleya. – Pasujesz do opisu tych świrów, którzy napadli na autobus z Sumner. Jesteś jednym z nich? Nie odpowiadaj. Stań pod ścianą. Astley rusza do przodu, ale ciągnę go z powrotem. – Uciekaj! – krzyczę i rzucam w twarz ochroniarza cukierki, które miałam w kieszeni. A Astley słucha mojego polecenia. Odwraca się, pozwalając, bym pociągnęła go w stronę wyjścia, a strażnik nerwowo wciska guziki w krótkofalówce, by wezwać wsparcie, po czym rozpoczyna pościg.

DEFINICJA Pocałunek piksa: decydujący moment przemiany człowieka w piksa. Często jest śmiertelny, rzadko seksowny.

Biegniemy schodami na górę, wpadając do kolejnego korytarza wyłożonego typowo hotelową wykładziną i beżową tapetą. Mijamy kolejne drzwi, aż zatrzymujemy się pod pokojem numer dwieście pięćdziesiąt dziewięć, gdzie Astley przesuwa kartę magnetyczną i wpuszcza mnie do środka, zatrzaskując szybko drzwi. Opieramy się plecami o wytapetowaną ścianę, stoimy bez ruchu. Wstrzymuję oddech. Trzydzieści sekund później w korytarzu rozlega się tupot wielu stóp. – Nie widzieli, do którego wbiegliśmy pokoju – zauważa Astley. – Powinniśmy być bezpieczni. Przełykam głośno ślinę i przyglądam się pokojowi: dwa podwójne łóżka z podobnymi brązowymi narzutami, identyczne poduszki, beżowa wykładzina. Mosiężna lampka, zasłony, klimatyzator... Wszystko jest normalne – zwyczajny pokój hotelowy. W takim właśnie zwyczajnym hotelowym pokoju stracę swoje człowieczeństwo i stanę się... stanę się czymś innym. – A jeśli jestem taka? – rzucam nagle. Astley przynosi z łazienki biały ręcznik i owija nim mój nadgarstek. – Jeśli jesteś jaka? – Taka jak mój ojciec. – On nie jest najgorszym z nas, daleko mu do tego. – Zawiązuje końce ręcznika. – Wiem. – Przypominam sobie króla, który o mało nie zabił dzisiaj Nicka. Nie było w nim nic ludzkiego. – A jeśli też stanę się zła? Dotyka mojej brody. – Nie staniesz się, Zaro. – Jesteś pewny?

– Nie pozwolę na to. Nie pozwoli na to. Eremofobia – lęk przed tym, kim się jest. Ereutrofobia – lęk przed zaczerwienieniem się. Ergofobia – lęk przed pracą. Eremofobia – lęk przed tym, kim się jest... – Co tam mruczysz? – pyta Astley, sadzając mnie na podłodze. Wyciąga nogi tak, że dotykają kołdry wystającej spomiędzy materaca i ramy łóżka. – Fobie. Robię to, gdy się czegoś boję. – Krzyżuję nogi i odsuwam się nerwowo, bo kolanem dotykam nogi Astleya. Nickowi by się to nie spodobało. W gardle rośnie mi wielka gula. – Przykro mi, że się boisz. – Cóż, gdybym się nie bała, to by było dziwne, prawda? – Tak. Felinofobia – lęk przed kotami. Frankofobia – lęk przed wszystkim, co francuskie. Frigofobia – lęk przed zimnem lub zimnymi rzeczami. Eremofobia – lęk przed tym, kim się jest. Jak nazywa się lęk przed przeobrażeniem się w potwora? Przed tym, że na zawsze straci się siebie? Że ciało zmieni się tak bardzo, że nie będzie się już przypominało dawnego siebie? Bo taka właśnie fobia całkowicie mną owładnęła i teraz odpędza wszystkie rozsądne myśli, odbiera całą nadzieję. Kim się stanę, jeśli to zrobię? Czy będę okrutna? Silniejsza? Czy będę sobą? Jeśli moje ciało się zmieni, czy pozostanę Zarą White? – Piszę książkę pod tytułem Jak przetrwać atak piksów – odzywam się po chwili, opierając głowę o ścianę. – Zabawne, prawda? – Dlaczego zabawne? – Astley mówi pogodnie, mimo tego, że jesteśmy tak blisko siebie i pomimo goryczy, jaką słychać w moim głosie. – Bo okazuje się, że muszę tłumaczyć ludziom, jak przeżyć atak... mnie samej. Gdy nie reaguje, podnoszę głowę, by spojrzeć mu w twarz. Rumieni się. – O co chodzi? – pytam.

– Boisz się tak bardzo, że cała drżysz. – Chyba powinniśmy po prostu to zrobić – mówię. – Pocałuj mnie, zanim będzie za późno, by cokolwiek naprawić. – Jesteś pewna? Myślę o tym, co się ze mną stanie. Przestanę być człowiekiem. Będę miała inne zęby, inną skórę, inną krew. Genufobia – lęk przed kolanami. Gefyrofobia, gefydrofobia albo gefynofobia – lęk przed przekraczaniem mostów. Eremofobia – lęk przed tym, kim się jest. – Pomożesz mi? – pytam nerwowo. – Kiedy już wrócę? Pomożesz mi, żebym nie stała się takim potworem jak... jak ci, którzy... Ja kocham Nicka – mówię stanowczo. Serce bezradnie łopocze mi w piersi, a do oczu napływają łzy. – Oczywiście, że go kochasz – mówi Astley wcale nie szeptem. Powtarzam więc: – Robię to, bo kocham Nicka. – Wiem. Odsłaniam szyję. – Dobrze, zrób to. Astley śmieje się głośno. – To tak nie działa. Nie jesteśmy wampirami. – No to gdzie musisz mnie pocałować? Jeden świrnięty piks już kiedyś próbował, ale nie pamiętam zbyt dobrze, co się wydarzyło. – W usta, nie w szyję. I nagle sobie przypominam – twarz Iana coraz bliżej mojej. Zło, które w nim tkwiło, było jak trujący gaz rozpylony w powietrzu. Złamał mi wtedy rękę, a próbował złamać serce. Odsuwam od siebie to wspomnienie i pytam: – Będzie bolało? – Prawdopodobnie tak. Musisz... Ktoś zaczyna walić do drzwi. – Ochrona!

Astley zrywa się na nogi, mrucząc pod nosem przekleństwa. – Musimy się ukryć – mówi, choć to oczywiste. Wskazuje gestem, bym wczołgała się pod łóżko. Sam robi to samo. Ma szeroko otwarte, przestraszone oczy. Nad nami w metalowych sprężynach fruwają kłębki kurzu. Pukanie jest coraz głośniejsze. – Ochrona! Astley kładzie palec na ustach i łapie mnie za rękę. Nie dość, że leżymy pod łóżkiem bardzo blisko siebie, to ja jestem uczulona na kurz. Ruszam nosem, a on jeszcze szerzej otwiera oczy. Słyszymy dźwięk karty przesuwanej przez magnetyczny zamek. – Osłoń nas – szepczę w panice. – Tak jak wtedy, gdy lecimy. Nie może nas zobaczyć. Astley krzywi się, jakby sam nie wierzył, że potrafi to zrobić, a potem zaciska na moment powieki. Trzymam kciuki, żeby się udało. Ciężkie buty wchodzą do pokoju. Słyszymy trzaski krótkofalówki. Otwierają się drzwi szafy, a łomot kroków staje się głośniejszy, gdy strażnik wchodzi na pokrytą linoleum podłogę w łazience. Mój nos eksploduje i nie mogę nic na to poradzić. Już mam kichnąć, gdy Astley łapie mnie mocno za nos. Coś strzela mi w uszach, a za oczami pulsuje ból, ale przynajmniej nie wydaję żadnego dźwięku. W końcu jednak na krawędzi łóżka pojawiają się jakieś palce i unoszą ozdobną kapę. Widzimy brązowe oczy i cienki nos. Gdyby strażnik włożył pod spód rękę, dotknąłby naszych stóp. Wysyłam mu więc telepatyczną wiadomość: „Nie schylaj się. Nie schylaj”. Kapa opada, a stopy wycofują się na korytarz. Gdy słyszymy trzask zamykanych drzwi, wyrywam głowę z uścisku Astleya, by uwolnić nos. – Ależ było blisko – szepczę. Astley bierze moją twarz w dłonie. – Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? Kiwam głową. – Jestem pewna. – Nie ma odwrotu, Zaro. – Głaszcze mnie po twarzy, a potem wplata palce w moje włosy. – Wiem. Jego srebrne oczy są tak blisko moich, że czuję jego oddech tuż przy ustach. – Czy twój wilk jest tego wart, Zaro? Wart, by zrezygnować z bycia człowiekiem?

– Tak, jest. – Zamykam oczy, wyobrażając sobie Nicka, a potem Is, Betty i Devyna. Wyobrażam sobie nawet Cassidy, Callie i Giselle. – Wszyscy są tego warci. Moje słowa zawisają na moment w powietrzu. Wyczołgujemy się spod łóżka i siadamy. Kładę ręce na kolanach – nadgarstek wciąż krwawi. Najważniejsze, żebym zebrała się na odwagę i żebym przeżyła – po to, by odzyskać Nicka, przetrwać i ocalić swoje człowieczeństwo. Tu nie ma miejsca na błąd. A moje lęki? Po prostu nie mogę o nich myśleć. Astley znów pachnie grzybami. I człowiekiem. Pachnie jak ziemia i zimny wiatr. Na moment otwieram oczy, ale jego twarz jest tak blisko, że zupełnie traci ostrość. – Teraz to zrobię. – Usta Astleya są tuż przy moich, czuję je na wargach, gdy wymawia ostatnie słowo. Zaciskam dłoń w pięść. Wydaje mi się, że ze zranionego nadgarstka kapie więcej krwi. – Uspokój się, Zaro. Będzie zdecydowanie mniej niebezpiecznie, jeśli się zrelaksujesz, obiecuję. – Wycofuje się odrobinę, czuję to. Nawet powietrze zmienia kierunek. Mogłabym przysiąc, że czuję tęsknotę Astleya, czuję, jak próbuje się powstrzymać, odczekać, być silny. – Mam wrażenie, że zdradzam Nicka – rzucam nagle. – Całując mnie? Otwieram oczy. – Tak. Astley znów nałożył swój czar i na powrót stał się przystojnym mężczyzną. Marszczy odrobinę nos, gdy tak na mnie patrzy i próbuje zrozumieć. – Myślisz, że po tym wszystkim będzie cię w ogóle kochał? Twój wilk nie jest zbyt tolerancyjny. – Ja też taka byłam. – Ale to się zmieniło. Wzruszam ramionami. – Sama nie wiem. To nie takie proste. Nietolerancja nie może nagle zniknąć. Jest raczej jak paskudny wirus, który czai się i atakuje dokładnie wtedy, gdy myślisz, że antybiotyk już go zwalczył. Ale nie o to chodzi. Chodzi o to, że... O rany, czy możemy po prostu to zrobić? Nie zastanawiając się dłużej, biorę jego twarz w dłonie. Nie jest to zbyt zdecydowany ruch, bo – spójrzmy prawdzie w oczy – jedną rękę mam zwichniętą, a druga krwawi – ale udaje mi się

przysunąć twarz Astleya do mojej. Nasze usta się spotykają i... Nic się nie dzieje. Wargi dotykają warg, a moje oczy wpatrują się w jego, koloru wiosennej trawy. Widzę go teraz dokładnie, nie wiem dlaczego. Zaczynam się odsuwać – muszę spytać, dlaczego nic się nie dzieje. Nie mam jednak okazji, bo silne i sprawne dłonie Astleya splatają się na moim karku i przyciągają nasze twarze do siebie. Usta znów się stykają i cały świat nagle odpływa. Są tylko one – przyciśnięte do siebie wargi. Dym, pył, światło, ziemia i wiatr – tyle żywiołów w jednym pocałunku. Wszystko wokół kręci się, zatraca, warstwa po warstwie. Wiem to. Wiem, ale nie mogę powstrzymać tego procesu, nic nie mogę zrobić. Istnieje tylko ten pocałunek. Pragnienie. Jest tylko pragnienie. Gdybym mogła się ruszyć, przycisnęłabym usta jeszcze mocniej do ust Astleya. Gdybym mogła coś powiedzieć, błagałabym, żeby nigdy nie przestawał. Słowa. Astley wciąż mnie całuje, ale jednocześnie zaczyna mówić coś w języku skrzydeł i bogów – w języku piksów. Tak mi się wydaje. Porusza ustami, wplatając palce w moje włosy. Głowa pęka mi od słów, których nie rozumiem. Ból. I nagle wszystko się zmienia. Słowa stają się gorejącymi w mojej głowie płomieniami. Skórę pali żar, który zdaje się wychodzić z każdej pojedynczej komórki. Usta Astleya porzucają moje i zostaję sama. Pochłonięta. Jestem bólem. Stracona, stracona na zawsze. – Astley! – wołam. Czuję, że Astley bierze mnie na ręce i kładzie na łóżku. Cała się trzęsę. Wiem, że tak jest. Odgarnia mi włosy z czoła. – Już się zaczęło. Będzie dobrze, Zaro. Będę z tobą przez cały czas. – Przerwij to – jęczę. – Nie potrafię. Mogę tylko dać ci moją siłę, sprawić, że będzie ci łatwiej. – To jest „łatwiej”? Słyszę jego śmiech – jest smutny. Próbuję otworzyć oczy, by na niego spojrzeć, ale jakoś nie mogę. Czuję się tak, jakby ktoś wlewał smołę w milion maleńkich rozcięć na moim ciele. Z trudem wypowiadam słowa. Pożar wżera się w moją skórę, dociera aż do żył, mięśni, kości.

– Proces przebiega szybko – pociesza mnie Astley, trzymając rękę na moim czole. – Obiecuję ci, że przeżyjesz. Poczuj mój dotyk, poczuj moją siłę. Teraz jest także twoja. Przysięgam. Ja jestem twój. W głowie mam mętlik. Przed oczami przepływają kolejne obrazy. Podskakująca na szkolnym korytarzu Issie, której udało się na trójkę zaliczyć test z fizyki. Mój ojczym szeroko rozkładający ręce, by mnie przytulić, bo właśnie po raz pierwszy przebiegłam milę w mniej niż pięć minut. Mama czesząca mi włosy różową szczotką księżniczki Barbie. Mama pływająca ze mną w basenie, śmiejąca się i szukająca mnie z zamkniętymi oczami. Betty przypalająca spaghetti, które przykleiło się do dna garnka. I Nick. Jego cudowne brązowe oczy. Nick piszący listy do Amnesty International tą swoją wielką ręką, w której znikał długopis. Usta Nicka – ciepłe, namiętne i prawdziwe. Nick unoszony w niebo... Krzyczę. Astley zasłania mi usta. – Sprawię teraz, że zemdlejesz, Zaro. Nie możesz krzyczeć. Jesteśmy w hotelu, ktoś cię usłyszy. Tak będzie lepiej. Ostatnie, co dociera do moich uszu, to jego obietnica, że wszystko będzie dobrze. Ostatnie, o czym myślę, to imię Nicka – jedna sylaba, która znaczy dla mnie więcej niż wszystko inne. Nick. Łapię się tego imienia jak liny ratunkowej, a moje ciało opada w dół, odpływa. A potem i o nim już nie myślę – w głowie mam tylko siebie, Zarę. Jaka będę, gdy się obudzę? Nie wiem nawet, czy przeżyję ten proces, a jeśli tak – być może stanę się okrutna, okropna, i Devyn będzie musiał mnie zabić. Albo sama będę musiała to zrobić Moją duszą wstrząsa wielki szloch. Być może właśnie popełniłam największy błąd w życiu. Być może właśnie oddałam siebie.

WSKAZÓWKA Wiele piksów ukrywa swój prawdziwy wygląd dzięki magii, tak zwanemu czarowi lub urokowi. To akurat dobrze.

Nie mam najmniejszego pojęcia, ile czasu minęło, ale gdy się budzę, pokój wygląda dokładnie tak samo, tyle że pościel na łóżku jest podarta na strzępy, na białym telefonie stojącym na nocnej szafce widzę krew, a moją rękę ściska bardzo zmęczony jasnowłosy chłopak. No tak, to dość istotne zmiany. Słyszę jęk. Dopiero po chwili zdaję sobie sprawę, że wydobył się z moich ust, a jęczę dlatego, że mam wrażenie, iż moja skóra jest wyprana, podwójnie odwirowana i wyprasowana. Bolą mnie usta i wszystko ma dziwny smak miedzi – jak krew. Mój żołądek skręca się i zaciska. To znajome uczucie – głód. Astley opiera się na łokciu, nie puszcza jednak mojej ręki. – Cześć, piękna. – Nie nazywaj mnie tak – proszę szeptem. Głos mam strasznie ochrypły. Odchrząkuję, ale niewiele to pomaga. – Wiem, że nie jestem piękna. – Wierz w to, w co musisz – rzuca ironicznie. – Udało się? Przytakuje, ale patrzy na mnie jakoś inaczej. – Osiągnęliśmy sukces. – Wydajesz się smutny. Wciąż ledwo zauważalnie kiwa głową. – Bo chyba jestem. Pokój hotelowy wydaje mi się zatęchły i brudny. Zasłony są zasunięte, grzejnik buczy, wypuszczając umiarkowanie ciepłe powietrze. Astley przybrał ludzką formę; ma na sobie szarą koszulkę i dżinsy – jak każdy zwykły niepiks. Widzę jednak, że jest spięty.

Powiedziałabym, że jest nie tylko smutny, ale i przestraszony. Budzi współczucie. – Myślałam, że tego pragniesz. Myślałam, że uczynię cię bardziej... stabilnym, silniejszym i w ogóle... – Odchrząkuję raz jeszcze. – Rany, mówię jak nałogowa palaczka. – Jestem królem piksów. Muszę tego chcieć. – Wstaje i idzie do łazienki. Chyba odkręcił kran, bo słyszę szum płynącej wody. Język wysuwa się z moich ust i ociera o zęby – bardzo ostre zęby. Zaczynam panikować. Muszę się zobaczyć. Wstaję, ale wszystkie mięśnie protestują. Coś strzela mi w ramionach i plecach, jakbym cierpiała na reumatyzm. Schylam się, by dotknąć nogi. Bransoletka na kostce, którą dał mi Nick, wciąż tam jest. Delikatny łańcuszek nie pękł. Delfin i serduszko ciągle się trzymają. Zaczynam wstawać z łóżka. – Co ty robisz!? Połóż się! Nie ruszaj! – Astley wybiega z łazienki ze szklanką wody w ręku. Ma potargane włosy i szeroko otwarte oczy. Popycha mnie lekko na łóżko i podnosi z podłogi poduszki. – Schowałem kilka. Nie mogłem pozwolić, żebyś wszystkie zniszczyła. Gdy układa poduszki pod moimi plecami, pytam: – To ja zniszczyłam pościel? – Nie da się ukryć. I na dodatek mnie podrapałaś. – Pokazuje mi długie ślady na przedramionach. Rany już zaczynają się goić, ale widać, że były głębokie i bolesne. Mój żołądek chyba zaraz eksploduje. – O rany... Tak mi przykro... – To normalne. – Astley przytyka mi szklankę do ust. – Ale nienormalny jest fakt, że już jesteś w stanie usiąść. Niesamowicie szybkie tempo – mniej niż trzydzieści godzin. Większość ludzi traci przytomność przynajmniej na pięćdziesiąt. Ale nie moja królowa. Jego królowa? Co ja zrobiłam? Pijąc wodę, patrzę na Astleya. Wygląda na to, że jest ze mnie dumny. Zerkam na swoją niebieską skórę i zauważam, że rana na nadgarstku zniknęła. Wszystkie rany zniknęły! Odstawiam szklankę na stolik i zaczynam wymachiwać ręką. – Już nie jest zwichnięta. – Dodatkowa korzyść z tego, że przemienił cię król. Uzdrawiam cię. O ile – dodaje trochę bojaźliwie – cię nie zabiję. Przesuwam się i spuszczam nogi z łóżka. Ochrypłym głosem oznajmiam:

– Muszę uratować Nicka. – Jeszcze nie. – Astley powstrzymuje mnie, kładąc ręce na moich ramionach. Wiem, że nie pozwoli mi wstać. – Nie jesteś jeszcze wystarczająco silna. Nie wiemy nawet, jak dostać się do Walhalli. Odpocznij choć przez chwilę. Świat nagle się zatrzymuje. Czuję pulsujący w moim ciele gniew – zimny, lodowaty, niebieski. Słyszę go też w swoim głosie. – Co? Astley nie zabiera rąk. – Proszę cię, żebyś choć trochę odpoczęła. Właśnie przeszłaś ogromną przemianę i... —Nie! Pytam o to, co masz na myśli, mówiąc: „Nie wiemy nawet, jak dostać się do Walhalli”. – Wyszarpuję się i odsuwam, byle dalej od jego rąk. – Pozwoliłeś mi się przemienić, a nie wiesz nawet, jak, do diabła, tam dotrzeć?! Astley chichocze. Chichocze! – Znów powiedziałaś „do diabła”, to prawie jak „diabelnie”. – Nie drocz się ze mną – rzucam nerwowo. Jestem wściekła. Przesuwam się na drugą stronę łóżka. – Nie mogę uwierzyć, że mnie nabrałeś! Jesteś taki sam jak wszystkie piksy. Nigdy nie powinnam ci była zaufać. – Nie jestem taki jak twój ojciec. – Zaciska usta. – Kłamca! – Zaczynam wstawać, ale Astley jest przy mnie, zanim moje stopy zdążają dotknąć podłogi. Stawiam je jednak na ziemi i wpatruję się w niego. Wciąż jest pod urokiem – cały złoty i przystojny – ale to nieprawdziwa postać. Nie jest człowiekiem, tylko piksem. I właśnie mnie nabrał. – Nie nabrałem cię, Zaro. Po prostu nie powiedziałem ci całej prawdy. – Wyciąga rękę, jakby chciał dotknąć moich włosów, ale szybko ją zabiera. Jego twarz jest bez wyrazu. – Znajdziemy sposób, by dotrzeć do Walhalli. – Nie mogę uwierzyć, że przeobraziłam się na darmo. – Podnoszę ręce. Mam inne paznokcie – dłuższe, mocniejsze, bardziej jak pazury. Obrzydliwe. – Wcale nie na darmo. Znajdziemy twojego wilka. – Słucham jego zapewnień i próbuję w nie uwierzyć. Odnaleźć wiarę w to, co zrobiłam.

– A nawet jeśli nam się nie uda – słyszę – twoim przeznaczeniem było się przemienić, Zaro. Teraz jesteś silniejsza. Będziesz bezpieczniejsza. – Wskazuje moje paznokcie. – Wydłużają się w trakcie wałki. Wyostrzy ci się węch. Nie będziesz chciała już jeść mięsa. Moi poddani nie pragną krwi, bo ja jej nie pragnę. – Czyżby? – prycham. – Nieważne. – Mierzy mnie wzrokiem. – Wiesz, tak naprawdę nie musisz w ogóle oglądać się w swojej prawdziwej postaci. Od razu możesz zasłonić się urokiem, a on jakiś czas będzie trwał. Potem nałożysz go ponownie. Nieco się ożywiam, ale wciąż nie mogę pogodzić się z tym, że okłamał mnie w sprawie wejścia do Walhalli. A może wcale nie będę potrzebowała Astleya, by tam dotrzeć? Może Devyn i Issie pomogą mi znaleźć drogę, ale teraz muszę odzyskać spokój – roztopić lód w żyłach, dziwnych piksowych żyłach, i wydobyć z Astleya informacje. – Nie muszę oglądać siebie jako piksa? – I tak nim pozostaniesz, tyle że nie będziesz tego widziała. Reszta świata też zresztą nie, co akurat jest dobre. Bo świat zdecydowanie nie jest jeszcze na nas gotowy. – Astley nagle zrywa się i szybkim krokiem podchodzi do szafy z przesuwanymi lustrzanymi drzwiami. Grzebie tam przez chwilę i wraca z gałęzią jakiegoś drzewa. Nagle wydaje mi się trochę wyższy. – Trzymaj. Biorę gałąź. Czuję życiową energię, która kiedyś w niej płynęła. Jakby odbijała się we mnie echem. Jest też niesamowicie piękna. – Każde z nas ma drzewo, które symbolizuje jego ród. Twoim od teraz jest brzoza. Symbolizuje oczyszczenie albo odrodzenie, co idealnie pasuje, biorąc pod uwagę to, kim jesteś. Wiem, o co mu chodzi, ale nie odzywam się. Niech sam to powie. Czuję, jak burczy mi w brzuchu. Astley odchrząkuje, przeczesuje ręką włosy i kontynuuje: – Jesteś córką piksa, który zboczył z drogi prawdy. Teraz zostałaś królową piksa, który wierzy w honor. To znak nadziei, odnowienia dla całej naszej rasy. I właśnie to reprezentuje brzoza. – Brzoza jest również twoim drzewem, prawda? Kiwa głową. – To spuścizna mojego rodu. Zawsze byliśmy nadzieją całej rasy.

– Cóż za skromność – żartuję. Moment. Żartuję? Dlaczego żartuję? Przecież jestem zła. Jestem wściekła, a jednocześnie jest mi dobrze, jakbym nareszcie do czegoś przynależała. Astley się rumieni. – No tak. Dobra, po prostu potrzymaj tę gałąź, Zaro. Muszę przeprowadzić pewną ceremonię. Ceremonię? Nie wiem, co o tym myśleć. Znów wstrzymuję oddech. Mama kiedyś powiedziała mi, że urodziłam się, wstrzymując oddech. I podobno w szpitalu musieli mnie zachęcać, żebym nabrała powietrza. Trochę tak, jakbym jeszcze będąc niemowlęciem, próbowała się zabić, ale gdy w końcu nabrałam powietrza, wciągałam je głęboko w płuca, jakbym nagle zapragnęła żyć, oddychać, istnieć. Tak właśnie czuję się teraz. Część mnie chciałaby wstrzymać oddech i nie akceptować istnienia Zary piksa. Ta część czuje obrzydzenie, kurczowo trzyma się człowieczeństwa. Ale druga część oddycha pełną piersią, napełniając powietrzem płuca, gotowa ocalić Nicka i stawić czoło wszelkim niebezpieczeństwom. Wzdycham, próbując uspokoić myśli, i pytam: – Czy ta twoja ceremonia będzie bolała? – Nie. Z bólem już koniec, przysięgam. Ale to ważne. – Astley strzepuje z rękawa koszuli długi, ciemny włos. – Nie jestem jeszcze pewny, jak dotrzeć do Walhalli, jednak w pełni akceptuję to, że musisz to zrobić, i obiecuję, że pomogę ci tam trafić. Pomóż mi, Zaro, a cię nie zawiodę. Wierzę mu. Chyba dzięki temu, jak jego oczy zaglądają w moje, a usta poruszają się tak pewnie, wymawiając kolejne słowa... Wierzę mu. Tyle że nie ufam w stu procentach. Tak ufam tylko Nickowi, Issie, Devynowi i Betty. Wiem jednak, że Astley chce mi pomóc. – No dobrze. – Łapię gałąź brzozy tak mocno, że zaczyna trzeszczeć. I całe moje ciało nagle skręca się z bólu. Z sapnięciem mówię: – Obiecałeś, że już nie będzie bolało. – Bo tak jest! – Astley delikatnie uwalnia gałąź z mojego uścisku. – Tyle że ta brzoza od teraz jest tobą. Musisz o nią dbać. Jeśli spłonie, ty spłoniesz. Jeśli się złamie – i ty pękniesz. Gałąź nagle wydaje się bardzo delikatna i cenna. Nie mogę uwierzyć, że Astley mówi poważnie.

– A więc wszyscy mamy swoje gałęzie? Wszystkie piksy? – pytam, choć to niełatwe. Gdy Astley kiwa głową, kontynuuję: – A więc gdybym chciała zabić króla, który zranił Nicka, musiałabym tylko... – ...znaleźć jego gałąź i zniszczyć ją – kończy za mnie zdanie. – Ale to nie takie proste. Większość z nas ma bardzo dobrze zamaskowane kryjówki. Podnoszę gwałtownie głowę i nasze oczy się spotykają. – Ja nie mam. – Wiem. Tradycja jest taka, że król i królowa trzymają swoje w jednym miejscu. – Nie spuszcza ze mnie wzroku. – Prosisz, bym podarowała ci moje życie? – Przełykam ślinę. Kręgi w moim kręgosłupie strzelają i napinają się, jakby próbowały przyzwyczaić się do tego ruchu. Astley rozkłada ręce. – Już to zrobiłaś, Zaro. – To prawda. Opadam na łóżko i zamykam oczy. Cały świat wiruje. Wszystkie zapachy hotelowego pokoju stają się bardziej intensywne. Odświeżacz powietrza o sztucznym zapachu cytryny, wybielacz, środek do czyszczenia toalet, dym papierosowy, sam Astley – mieszanka grzybów i wiatru. Musi być jakiś wyłącznik tych zapachów, za dużo ich jest. Moje ręce drżą, gdy dotykają gładkiego drewna. Powinnam zdecydować, co zrobić z moją gałęzią, czy po raz kolejny powierzyć Astleyowi swoje życie. Wydaje mi się, że każda decyzja, którą podejmuję, coraz bardziej oddala mnie od Nicka. Z moich ust wydobywa się jęk. – Boli cię? – Mimo zamkniętych oczu wiem, że Astley stoi nade mną. Czuję jego intensywny zapach. Nie mogę się teraz rozsypać. Nie mogę stać się legendą, mitem, muszę pozostać Zarą. Muszę nią pozostać. Inaczej moje nowe zęby rozszarpią świat na strzępy. A niebieska skóra zacznie lśnić od pragnienia i okrucieństwa. – Czy piksy mają dusze? – pytam szeptem. Mogłabym przysiąc, że czuję zapach moich słów wydostających się na świat. Pachną jak smutek zataczający się po pustej ulicy. Materac ugina się, gdy Astley siada koło mnie.

– Wydaje mi się, że tak. – A więc nie muszę być zła. Śmieje się, ale niezbyt szczerze. – Nikt nie musi być zły – ani piksy, ani zmiennokształtni. – Ale wszyscy zmienni są dobrzy – protestuję. Te słowa? Pachną żółto, jak dawny smutek. – Nie wszyscy. Tak samo jak nie wszyscy ludzie są dobrzy. Wiesz o tym, Zaro. Myślę o listach pisanych do Amnesty. Piszę je, bo próbuję ocalić kolejnych ludzi, przekonać przywódców i dyktatorów, by postępowali właściwie. A potem myślę o tym, że zabiłam. Zabiłam przynajmniej trzy piksy. Jestem jednocześnie mordercą i zbawicielem. – Co to znaczy być dobrym? – pytam. – Zachowywać się honorowo. Dbać o to, by innym nie stała się krzywda. Próbować chronić swoją rodzinę i przyjaciół, by byli bezpieczni. – Nawet jeśli to oznacza krzywdę kogoś innego? – Czasami tak jest. Znów jęczę, przyciskając gałąź do serca, ale nie otwieram oczu. Słowa mnie bolą. Wbijają się w głowę i mają zapach. Słowa pachną jak rzeczy. Astley odgarnia włosy, które opadły mi na twarz. Nie odsuwam się, nie mam na to siły. – Wciąż chcesz się obejrzeć? – pyta. Kręcę zdecydowanie głową jak uparta trzylatka. – No dobrze. A chcesz przynajmniej nauczyć się, jak nakładać urok? – Tak. – Tu wybór jest łatwy. – Wolałabym nigdy nie oglądać siebie w tym stanie. Błękit mojej skóry krzyczy. Teraz wydaje mi się strasznie brzydki i wiem, że to dlatego, iż Nick pomyśli tak samo. Wpatruję się w swoje palce i paznokcie, gotowe, by zamienić się w pazury, i nagle wszystko we mnie zaczyna drżeć na myśl o tym, czym się stałam. Ręka Astleya delikatnie dotyka mojego ramienia. – Zaro, będziesz musiała przyzwyczaić się do tego, kim jesteś. – Ale krok po kroku. Najpierw pokaż mi, jak chronić się urokiem. Potem wymyślimy, jak dostać się do Walhalli. Mów, co robić.

– To dość proste. – Uśmiecha się spokojnie, uroczo, jego twarz pięknieje. Dotyka palcem linii mojej brody. – Czy gdy byłaś człowiekiem, próbowałaś kiedyś zmniejszyć ciśnienie w uszach, poruszając odrobinę szczęką, jakbyś delikatnie zaciskała mięśnie? – Hm... Niech pomyślę. Tak? Chyba tak. Słychać było wtedy takie kliknięcie, prawda? – Właśnie! – Astley cieszy się jak nauczyciel zadowolony z odpowiedzi uczennicy. Delikatnie naciska moją skórę. – Musisz więc... Już to zrobiłam. – Niesamowite – ocenia, składając ręce jak do oklasków. – Jesteś strasznie niecierpliwa, ale szybko się uczysz. Otwieram oczy i spoglądam na swoje dłonie – znów są ludzkie. – Mam też normalne zęby? – Tak powinno być. Urok wpływa również na twoje postrzeganie siebie. Możesz jednak, jeśli chcesz, pokonać jego działanie i zobaczyć nie tylko samą siebie, ale także inne piksy w normalnej postaci. Wstaje i przeciąga się, rozglądając po pokoju, który przedstawia widok, jakby przeszedł przez niego huragan. Wtedy podejmuję decyzję. – Weź moją gałąź. – Jesteś pewna? – Otwiera szerzej oczy ze zdziwienia. – Jestem. – Podaję mu brzozę. Bierze ją z nabożeństwem i niesie jak nowo narodzone dziecko, po czym układa w szafie. Przesuwa lustrzane drzwi i mruczy jakieś słowa w języku, którego nie rozumiem. Wydaje mi się, że jego ręce lśnią, a w całym pokoju robi się cieplej. Gęstnieje też zapach miodu i grzybów. Nagle blask znika. – I już? – szepczę, nie chcąc mu przeszkadzać. – To pierwsza część. Zjednoczyłem nasze gałęzie, a tym samym złączyłem nasze losy – mówi poważnie. – Złączyłeś... – Wstaję z łóżka, lecz całe moje ciało protestuje. Astley podbiega do mnie, wyciągając ręce. Chyba chce mnie złapać, jeśli upadnę. – Jak się czujesz? Kręci ci się w głowie? – dopytuje się. – Trochę. – Przyzwyczajam się do pozycji stojącej. – Ale w porządku. Ruszajmy więc.

– Dokąd? – Muszę uratować Nicka. – Przechodzę przez pokój, biorę z telewizora moją komórkę i sprawdzam nieodebrane połączenia oraz wiadomości. Jest ich jakiś tysiąc. Świat wali mi się na głowę. Zaczynam przewijać kolejne SMS-y. Wszystkie o tym samym: gdzie jestem, kiedy wrócę, żebym nie zrobiła czegoś głupiego, dopóki nie porozmawiam z Betty, i tak dalej, i tak dalej. Znów zaczyna mi się kręcić w głowie i tym razem bynajmniej nie od przemiany w piksa, tylko ze zdenerwowania. – Chodźmy. Nagle zdaję sobie sprawę, że znalazłam się w dość kiepskiej sytuacji odzieżowej – i natychmiast się czerwienię. Astley zauważa to i pokazuje mi torbę ze sklepu sportowego, a po chwili wyjmuje z niej zielone skarpetki z wyszytymi uśmiechniętymi buziami i adidasy. Podobno „jego człowiek” przyniósł je podczas mojej przemiany. Dziękuję, biorę torbę od Astleya i zaczynam wkładać skarpetki. – Możesz dać mi chwilę? – pytam i od razu orientuję się, że proszę go o zgodę, jakby Astley mnie kontrolował. Tak właśnie jest. On może mnie kontrolować, już to udowodnił. Chcę uniknąć takiej sytuacji. Dlatego zanim zdąży odpowiedzieć na moje tchórzliwe pytanie, idę do łazienki tak swobodnie, jakby nie miało znaczenia, że Astley jest królem, a moje potrzeby i emocje są połączone z jego. A w dodatku, skoro mam zacząć panikować, to, do cholery, zrobię to w samotności. Zamykam drzwi, złocona klamka jest zimna i drży. Nie, to moja dłoń na niej cała się trzęsie. Robię kilka głębokich oddechów, opieram się plecami o drzwi i przytrzymuję wieszaka na ręczniki. Piecze. Odsuwam gwałtownie rękę – pewnie jest tam jakiś metalowy element. Kurczę, czy od dzisiaj już nie będę mogła niczego dotknąć? Wieszak jest srebrnometalowy, kran także. Cały ten diabelny świat jest zrobiony z metalu, a większość metali zawiera żelazo lub stal. Jeszcze raz nabieram powietrza i głośno je wypuszczam.. I znów. Nie mogę się uspokoić. Łazienka wygląda jak milion podobnych hotelowych łazienek. Całą ścianę zajmuje lustro nad umywalką. Toaleta i prysznic są beżowe i nudne. Ale nie wszystko jest takie mdłe. Białe ręczniki leżące na podłodze są zakrwiawione. Chusteczki w koszu na śmieci zgniecione i purpurowe. Nawet na lustrzę widzę smugę krwi, zaschniętą, lecz wciąż obrzydliwą. Cała ta

krew jest chyba moja. Astley ma zadrapania, ale... Czując przechodzący moje ciało dreszcz, podnoszę wstrętny poplamiony ręcznik i za jego pomocą odkręcam kran. Wkładam ręce pod ciepłą wodę i zaczynam je szorować. Tylko czy to w ogóle jest moja skóra? Woda tylko odrobinę poprawia sytuację, bo pod spodem i tak kryje się skóra piksa. Może i wyglądam jak człowiek, ale już nim nie jestem. Stałam się czymś zupełnie innym. – Co ja zrobiłam? – szepczę do siebie, a każde słowo waży tonę, budząc coraz większy gniew. Powtarzam: – Co ja narobiłam? I wtedy gniew bierze górę. Uderzam pięścią w marmurowy blat przy umywalce. Od uderzenia wzbija się kurz. Odsuwam rękę i widzę wgniecenie. Wgniotłam marmur. Jak to możliwe? No tak, jestem piksem, wszystko jasne. Kurczę... Po prostu... O rany! Oglądam rękę – ani śladu stłuczenia. Gdybym była człowiekiem, poważnie bym się zraniła. – Nie jestem człowiekiem – mówię do siebie. Nie patrzę jednak w lustro. Nie mam już ochoty gapić się, rozmyślać i wątpić. No dobrze, jakaś część mnie bardzo chce się gapić, rozmyślać i wątpić, ale druga pragnie świętować. Jestem silna. Nie, jestem nieziemsko silna. Gdybym wcześniej miała taką moc, pomogłabym Nickowi walczyć z piksem, mogłabym chronić Issie, Betty, Deva i pozostałych. Ostrożnie dotykam pozłacanej klamki. Nie boli. Otwieram więc drzwi. Astley stoi po drugiej stronie pokoju i wygląda przez okno, ale gdy chrząkam, od razu się odwraca. – Jestem naprawdę silna – mówię. – Zgadza się. – Ale tak naprawdę naprawdę. Wgniotłam marmurowy blat. – Nie martw się, Zaro – mówi spokojnym, opanowanym głosem. – To żaden problem. Żaden problem? No dobrze... Zamykam drzwi łazienki. – Wezmę prysznic. I już, powiedziałam to. Nie pytałam o zgodę. Zamykam drzwi na zamek, ale wiem, że gdyby chciał, i tak wyrwałby je z zawiasów. Ja też mogłabym to zrobić. Oglądam swoje ręce – lewą dotykam prawego bicepsa i tricepsa. Są twarde jak kamień. Fajnie, ale jednocześnie niebezpiecznie. Jednak mój entuzjazm szybko gaśnie, bo wiem, że mogę skrzywdzić teraz nie tylko złych, ale i dobrych.

Uderzyłam w umywalkę zupełnie bezmyślnie. A jeśli zezłoszczę się na Devyna i coś mu zrobię? Albo na kogoś innego? A jeśli nie będę potrafiła się kontrolować jak Hulk z komiksu albo coś podobnego? Wydaje mi się, że kontroluję moje działania, lecz pozostałe piksy, mój ojciec... Wzdrygam się po raz kolejny, zdejmuję ubranie, biorę obrzydliwy zakrwawiony ręcznik i z jego pomocą odkręcam wodę. Wchodzę pod prysznic i zaczynam się modlić, by ciepła woda zmyła wszystkie moje wątpliwości i lęki. To miłe uczucie, ale jakoś nie działa. Opieram czoło o zimną ścianę łazienki. – Wciąż pozostanę sobą – mówię do siebie, do wody, powietrza. Boga. – I pozostanę dobra. Trzymam kciuki. Będę musiała...

WSKAZÓWKA Fakt: piksy potrafią kontrolować swoje pragnienia. Trzymam kciuki, by tak było naprawdę.

Po kąpieli ubieram się i wracam do pokoju. Nie mogę uwierzyć, że tak długo jestem tu z Astleyem sama. Mój żołądek wywija fikołki. Astley przesuwa grzebieniem po swoich jasnych włosach. To taki wdzięczny, uspokajający ruch. Widzę jednak, jak nerwowo drga mu kącik lewego oka. – Czy moje nastroje są połączone z twoimi? – pytam, zbierając włosy w koński ogon z udawaną swobodą, choć moje serce bije jakiś milion razy na minutę, tak jestem zdenerwowana i przestraszona. A może po prostu tak bije serce piksa. – Raczej nie – odpowiada. – Gdybyśmy się połączyli, wtedy by tak było. Unoszę brew, oznajmiając tym samym, że to na pewno się nie wydarzy, i zadaję kolejne, ważniejsze pytanie: – Czy ja mogę krzywdzić? To znaczy, czy będę potrafiła się kontrolować? – Nie wszystkie piksy to żądne krwi potwory. – „Nie wszystkie” mi nie wystarczy. – Zbieram z podłogi podarte prześcieradła i próbuję wepchnąć je do małych plastikowych koszy na śmieci, jakie zwykle stoją w hotelowych pokojach. – Chcę wiedzieć, czy od teraz będę zła. Astley idzie w moją stronę. Dostrzegam troskę na jego twarzy – tak mi się przynajmniej wydaje. – Zaro... – Tylko spójrz. – Podsuwam mu pod nos podarte prześcieradło. – To moja sprawka, prawda? Wgniotłam marmurowy blat. Jestem absurdalnie silna i widziałam, co potrafią piksy, Astleyu. Zabili Nicka. Porywają chłopców. Oni... Ja nie chcę taka być. Astley łapie mnie mocno za ramiona. – I nie będziesz.

– Skąd możesz to wiedzieć? – Nie pozwolę ci na to. – Jego palce poruszają się delikatnie, ale nie puszcza mnie. Patrzy z czułością. – A co ważniejsze, sama sobie na to nie pozwolisz. Jesteś inna, Zaro. Przez chwilę stoimy w milczeniu. – Tak myślisz? Astley zdejmuje jedną rękę z mojego ramienia i zakłada mi pasmo mokrych włosów za ucho. To intymny gest, ale się nie odsuwam. – Obiecuję ci, Zaro, że tak nie będzie. Poczujesz pragnienia, ale będziesz potrafiła je kontrolować. – I moi przyjaciele będą przy mnie bezpieczni? – Oczywiście. To nawet ma sens. Gdy Ian i Megan chodzili z nami do liceum, nie biegali jak wariaci, zabijając kolejne osoby. Mówię o tym Astleyowi, który siada na łóżku, zakładając nogę na nogę. – To dlatego, że ich władca potrafił po części kontrolować swoje potrzeby. Są też pojedyncze zepsute piksy, z nikim niezwiązane, i one często stają się... nie potrafią opanować pragnień, ale zwykle dość szybko je wyłapujemy. Tak dzieje się, gdy król, taki jak twój ojciec, traci kontrolę i rodzi się śmiertelne niebezpieczeństwo. – Astley starannie dobiera słowa. – Mnie to się nie przydarzy. Przyglądam mu się uważnie. – Obiecujesz? – Daję ci słowo. – Kiwa głową. Prześcieradła w moich rękach wydają się takie ciężkie. Próbuję je złożyć, ale nie mogę, bo są mokre od krwi. – Jeśli stanę się zła, będziesz musiał mnie zabić. To samo powiedziałam Devynowi i Issie. Wolę umrzeć, niż krzywdzić ludzi. – Nie wiem, czy będę w stanie cię zabić, Zaro – szepcze w odpowiedzi Astley. Wstaje i bierze ode mnie zniszczoną pościel. – Wiem jednak na pewno, że nie będziesz krzywdziła ludzi. Możesz używać swojej siły i zmysłów, by spełniać dobre uczynki.

Nieszczęsne prześcieradła są dowodem mojej zmiany. Cały mój mózg aż buzuje od siły, a przeciążone zmysły to kolejne jej potwierdzenie. Co wiem? Wiem, że jeszcze kilka dni temu nie pomyślałabym, że mogę kogoś zabić. A potem to zrobiłam – będąc człowiekiem. Teraz, gdy stałam się piksem, jest łatwiej. Wiem rzeczy, o których zwykli ludzie nawet nie mają odwagi pomyśleć: że istnieją piksy, zmiennokształtni, a na dodatek walkirie, które pojawiają się w naszym świecie. Wiem, że istnieje zło tak potężne, iż na samą myśl o nim włosy stają dęba. Wiem też, że pragnienia można latami kontrolować, bo kryją się w sercu każdej żyjącej istoty. Mieszkają tam, gdy chodzimy do szkoły lub pracy, wygrzewają się w naszych ciepłych łóżkach, biegają z ojcami po słonecznych ulicach południowych miast. Czekają na odpowiednią chwilę i wtedy uderzają. Mam nadzieję, że nadejdzie czas, gdy te pragnienia uda się kontrolować i ludzie będą bezpieczni, ale ten czas jeszcze nie nadszedł, jeszcze nie teraz. – Będziemy z nimi walczyli, prawda? Gdy sprowadzę Nicka z powrotem, zdobędziemy kontrolę nad tymi piksami? – pytam. – Kiedy tylko dowiemy się, jak ściągnąć tu twojego wilka, tak. – Astley bawi się ściągaczem swetra, ale choć zwykle patrzy mi w oczy, gdy się do mnie zwraca, tym razem jest inaczej. – Wciąż jestem na ciebie za to zła. – Spoglądam na niego. Przeciera oczy. Chyba jest zmęczony, bo nawet jego głos wydaje się słabszy, gdy mówi: – Wiem. Ktoś gwałtownie puka do drzwi. Astley podnosi wzrok i przechodzi obok mnie. – Chwila. Kocimi krokami podchodzi do drzwi i otwiera. Za nimi stoi wysoka, piękna kobieta koło czterdziestki, z długimi czarnymi dredami. Czuję jej zapach – leśno-grzybowy, podobny do zapachu Astleya. Kobieta odzywa się cicho: – Przeżyła? – Tak – pada odpowiedź. – Niewiarygodne. Mam informacje, o które prosiłeś. Astley wychodzi na korytarz i zamyka za sobą drzwi.

Pospiesznie wkładam buty. Oszukiwałam, mówiąc, że dobrze się czuję. Tak naprawdę wydaje mi się, że ktoś pociął moją skórę na małe kawałki i ułożył ją na nowo – bez ładu i składu. Ale to nieważne. Liczy się fakt, że jestem o krok bliżej od uratowania Nicka. Wstaję i znów rozglądam się po pokoju, szukając jakiejś wskazówki – czegoś, co pomoże mi obmyślić następny ruch. Podchodzę do drzwi i je otwieram. Astley wciąż rozmawia z tajemniczą kobietą. Ona zaś przyklęka na jedno kolano, zginając długie piękne nogi. – Królowo... – zaczyna. – Och, nie rób tego! – Łapię ją za ramiona i pomagam wstać. W jej oczach dostrzegam łzy, które nie zdążyły popłynąć po policzkach, ale robi, o co proszę. Jest dużo wyższa ode mnie, więc muszę od razu ją puścić. Wyciągam rękę. – Jestem Zara. Miło cię poznać. – Amelie. – Dotyka mojej dłoni i natychmiast przechodzi między nami prąd – jakby wysokie napięcie. Amelie wygląda, jakby chciała pocałować moją rękę, zamiast ją uścisnąć, ale Astley chrząka znacząco. – To zaszczyt móc cię poznać – mówi. – Wyglądasz zadziwiająco dobrze. Zwykle przemiana nie jest taka... – przez moment szuka odpowiedniego słowa – ...nie jest po prostu taka łatwa. Puszczam jej dłoń. Wymieniają z Astleyem spojrzenia. Tych dwoje coś ukrywa. Wiem to, bo tajemnica praktycznie wisi między nimi w powietrzu. – A więc o czym rozmawiacie? – pytam wprost. Astley przygląda mi się przez moment, a w końcu nabiera powietrza i odpowiada: – Amelie informowała mnie o aktualnej sytuacji. – Z piksami? – Natychmiast się poprawiam: – Ze złymi piksami? Kiwa głową. – No i? – Po incydencie z autobusem chyba trochę się uspokoiły. – Astley patrzy twardo. – Jednak twój ojciec zaginął. Za to drugiego króla widziano ostatnio w supermarkecie. – W supermarkecie? – Prawie krztuszę się tymi słowami.

– Właśnie. – W oczach Astleya na moment pojawia się łobuzerski błysk, ale szybko znika. – On jest niesamowitym zagrożeniem, Zaro. Jeśli tak jak do tej pory będzie przejmował poddanych twojego ojca, stanie się jeszcze silniejszy. – Dlatego mamy ciebie – wtrąca Amelie, patrząc na mnie. – Bo dzięki mnie Astley jest silniejszy. – Zakładam włosy za uszy i nagle zdaję sobie sprawę, że to znajomy gest. Bardzo często tak robiłam. Próbuję zapewnić samą siebie, że wciąż jestem tym, kim byłam. Ale nie jestem, prawda? Astley odchrząkuje i dodaje: – Tak będzie. Po części już jest, ale pomożesz mi bardziej, gdy wrócisz z Walhalli, dlatego musimy się upewnić, że tak się stanie. Na końcu korytarza sprzątaczka podjeżdża wózkiem pod drzwi pokoju. Wózek pełen jest papierowych ręczników, papieru toaletowego, zwykłych ręczników oraz czystych szklanek. Stosy wydają się dość chybotliwe, jakby miały runąć. Chciałabym pomóc tej kobiecie. Spogląda na nas i unosi brew. Ciekawe, czy ktoś jej pomoże. Jeśli rzeczywiście dojdzie do dramatycznych wydarzeń, jeśli rzeczywiście wybuchnie ta ogromna wojna, kto pomoże ludziom? Kto pomoże tym złapanym w dwa ognie? Kto pomoże Issie, mojej mamie, kolegom z hiszpańskiego i tej sprzątaczce, kto sprawi, że będą bezpieczni?

WSKAZÓWKA Jeśli podejrzewacie, że ktoś jest złym piksem, nie zapraszajcie go do domu, by pogadać. Fajne piksy? To zupełnie co innego. Pamiętajcie: piks nie może wejść do twojego domu, jeśli go nie zaprosisz.

Nie ma mowy, żebym zrobiła cokolwiek bez Devyna i Issie. Potrzebuję ich. Dzięki genialnym umiejętnościom wyszukiwania informacji Dev może już wie, jak dostać się do Walhalli. A Is? Ona upewni mnie, że nie zrobiłam tego wszystkiego na darmo, że Nick żyje, a Astley nie zrobił ze mnie idiotki. Proszę więc króla – mojego króla – by zabrał mnie do Issie. Znów lecimy. Już prawie przyzwyczaiłam się do latania. Zaletą bycia piksem jest to, że zimno już tak bardzo nie dokucza. Super. W wyglądzie domu Issie jest coś pocieszającego – to dwupiętrowy, typowo amerykański dom z uroczymi zielonymi okiennicami i garażem obok budynku. Nigdy nie widziałam go na wiosnę, ale z pewnością wzdłuż kamiennego murka rośnie masa kwiatów. Na pewno są tam żonkile, tulipany i stokrotki. Sama myśl o tym mnie rozgrzewa, choć tak bardzo boję się Issie i tego, co powie, gdy dowie się, że zrobiłam, co planowałam. Ale jest przecież moją najlepszą przyjaciółką. Nie mogę stracić i jej, i Nicka. To by było zbyt wiele. Boję się także samej siebie. Choć wydaje mi się, że mam nad wszystkim kontrolę, boję się, że przejmie ją jakieś szaleńcze pragnienie i... – Nic ci nie będzie, Zaro – odzywa się Asdey. – Znów czytasz w moich myślach? – pytam, gdy on naciąga mi czapkę na uszy. Dotykając mnie moment dłużej, niż to konieczne. Ten chłopak mnie pocałował. Wiem, co to znaczy w kwestii transformacji, ale w kwestii zwyczajnej relacji chłopak-dziewczyna... Nie miałam jeszcze czasu, by się nad tym zastanowić. Strzepuje jakieś nitki z ciemnozielonej skórzanej kurtki i odpowiada: – Nie, tylko w twoich emocjach.

Proszę go, by został na dworze. Staje na podjeździe, obejmując się rękami, aż kołnierzyk kurtki zaczyna śmiesznie odstawać przy karku. – To zajmie przynajmniej kilka minut – uprzedzam, wpatrując się w okna sypialni Issie, które lśnią od żółtego światła. Czuję, że są tam Devyn i Is. Ona pachnie motylami, wanilią i żółtymi żonkilami. A on – piórami, wiatrem i piżmem. Devyn. Mężczyzna. Będę chciała go ugryźć? Nie. Nie pozwalam sobie nawet o tym myśleć, to obrzydliwe. Zmuszam się, by skupić uwagę na czymś innym. Jest tu jeszcze jeden zapach, którego nie rozpoznaję – to chyba lawenda, lecz nie wiem, od kogo nadpływa. Frontowe drzwi czekają na mnie, ale nie chcę pukać – wolę nie budzić rodziców Issie. – Mogę latać? – pytam Astleya, który chyba czeka, aż wejdę, zanim zniknie, co jest zresztą bardzo grzeczne. – Raczej nie. Choć... może. Ale jeszcze nie próbuj. – Mówi urywanymi zdaniami. – Zwykle tylko królowie to potrafią. Między innymi to nas wyróżnia. Ale możesz skakać. – Skakać? – Skakać. Wielkimi susami. Bardzo daleko albo bardzo wysoko, w zależności od potrzeb. Spróbuj. – Pokazuje mi, unosząc ręce, jak mam się poruszać. Zginam kolana i czekam na odpowiedni moment. Wyskakuję w powietrze i z łomotem ląduję na parapecie. Wykręcam stopy na boki, by złapać równowagę, i łapię się gzymsu. Jestem zbyt przerażona, by cieszyć się faktem, że właśnie przeskoczyłam dziesięć stóp, ale szczerze mówiąc... O rany. – Doskonale! – wykrzykuje Astley. – Odlecę teraz na trochę. W lasach ukrywa się sporo piksów. Spróbuję przekonać ich, by się do mnie przyłączyli. – Dobrze. Super. Świetnie. – Sama nie wiem, co powiedzieć, dodaję więc: – Bądź ostrożny. Palce bieleją mi od trzymania się gzymsu. Na parapecie widzę odłażącą farbę. Ciekawe, czy zawiera ołów. Czy ołów szkodzi piksom? Zaglądam do pokoju Issie. Jest pomalowany na zielono, a na łóżku i podłodze leży mnóstwo pluszowych królików. Zwykle westchnęłabym z zadowoleniem na ten widok, ale tym razem robię to z innego powodu: Issie jest w pokoju z Devynem. Oboje są wystrojeni, co chyba oznacza, że to wieczór zimowego balu, i trzymają się za ręce. Trzymają się za ręce! Mam ochotę odtańczyć na parapecie taniec radości, lecz zamiast tego znów zaglądam do środka.

Jest tam także Cassidy. Wygląda na głęboko zamyśloną i przygląda się jakimś kryształom, jakby widziała w nich pytania końcowego egzaminu czy coś podobnego. To nie ma sensu. Co ona tu robi? Dlaczego Is i Devyn trzymają się za ręce? Muszę się tego dowiedzieć, ale najpierw wsłuchuję się w siebie: czy czuję jakieś pragnienie? Czy czuję, że tracę nad sobą kontrolę? Dziczeję? Pożądam czegoś? Nie, nie, nie i nie. Pukam więc w okno kolanem, bo boję się puścić gzymsu. Issie odwraca się i widząc mnie, otwiera szeroko usta. Podbiega do okna i widzę z bliska jej uroczą buzię. – Zaro! Otwiera natychmiast, odsuwając siatkę na owady. Devyn łapie ją za ramię. – Czekaj. Nie wpuszczaj jej. – Co? Devyn marszczy nos w bardzo niemiły sposób. Jego spojrzenie pochmurnieje. – Przemieniła się, czuję to. Na dodatek spójrz – na parapecie leży złoty pył. Rozglądam się. Ciekawe, czy to ja go zostawiłam, czy przyniosłam od Astleya. Czy królowe zostawiają za sobą złoty pył? – No i? – Is ściąga brwi. – No i jest piksem. Może cię skrzywdzić – powtarza Dev, patrząc na mnie z rezerwą. Wyciąga rękę, by pociągnąć Issie za rękę – tę, którą chciała otworzyć okno. Cassidy cofa się pod ścianę. W dłoni mocno ściska czarny kryształ. Twarz Issie wyraża niezadowolenie. – Rany, czasem jesteś osłem, Devynie. To znaczy kocham cię, ale jesteś osłem, jeśli chodzi o zaufanie. – A ty jesteś zbyt ufna – prycha Dev. – Przecież to Zara! – Issie nie daje za wygraną. – Może nas zaatakować – odzywa się Cassidy, mrużąc oczy i przyglądając mi się. – Jest piksem. Nie wiemy...

– Powiedzieliście jej o piksach! – Chwieję się na parapecie i próbuję patrzeć błagalnie. – Hej, pomóżcie mi, bo spadnę. Devyn sięga pod łóżko, by wyjąć stamtąd dwa noże i miecz. Podaje noże dziewczynom, sam bierze miecz. Razem z Cassidy wycelowują we mnie ostrza. Is kieruje swoje w podłogę. – Dobra. Wchodź. – Issie gestem nakazuje mi wskoczyć do pokoju. Devyn znów zaczyna protestować, ale Is ociera wolną rękę o lśniący materiał czarnej wieczorowej sukienki i mówi: – To mój dom i ja decyduję. Tylko mnie nie zjedz, Zaro. Obiecaj! – Nigdy. – Wślizguję się przez okno. Mam ochotę uściskać Issie, ale widzę, że jest zdenerwowana, bo cały czas podskakuje, mówię więc tylko: – Dzięki. Devyn staje między nami – chyba chce w ten sposób chronić Issie. Zasłania się mieczem i pyta: – Jak się czujesz? – Silniejsza. Obolała. W porządku. – Czujesz, że masz ochotę nas skrzywdzić? – Jego ręka trzymająca broń ani drgnie. Mówi spokojnie. – Nie. – Chciałabym mu powiedzieć, żeby się uspokoił, ale Cassidy wciąż tkwi przy ścianie, wpatrując się we mnie, jakby potrafiła dostrzec we mnie piksa. Issie znów zaczyna gadać: – Kurczę. Tylko tyle potrzeba? Miałam nadzieję, że będę musiała wypowiedzieć jakiś starożytny cytat po łacinie albo wyrecytować coś po celtycku albo, no wiesz, wykonać jakiś specjalny taniec, żeby wpuścić do domu piksa. To takie dziwnie zwyczajne. O czym ja w ogóle gadam? – Kręci głową, rzuca nóż na łóżko i robi kilka kroków, by mnie uściskać. – Issie, nie! – wrzeszczy Devyn. – Dev, zamknij się, proszę. – Is jest taka drobna i krucha, ale cudownie jest móc ją przytulić. Jakbym wróciła do domu. Uśmiecha się szeroko i puszcza mnie. – Tak się cieszę, że wróciłaś! – Ja też się cieszę, że wróciłam – mówię i po chwili pytam: – A więc nadal mi ufacie? – Oczywiście! – zapewnia Is. – Nie – mówi beznamiętnie Dev.

Cassidy nieco się zbliżyła, wyraźnie gotowa do ataku. – Issie, powinnaś podnieść swój nóż. – Po co? Ona nic mi nie zrobi. To Zara. – Zara piks – prostuje Devyn. – A nie nasza Zara. Nie nasza Zara... Zamykam na moment oczy, próbując odepchnąć od siebie gniew. Emocje są teraz silniejsze, prawie namacalne. Otwieram oczy i silę się na spokój, odpowiadając: – Nie wiem, co mam zrobić, by przekonać was, że nikogo nie skrzywdzę. Cassidy przechodzi między Devynem i Issie, by stanąć przede mną. Ma na sobie długą, wyszywaną koralikami spódnicę i kilka cienkich koszulek na ramiączkach, czarnych i fioletowych. Gdy podnosi rękę, by dotknąć mojej twarzy, na jej nadgarstku dzwonią bransoletki. Devyn chce złapać ją za rękę. – Bądź ostrożna... Zbywa go machnięciem ręki. – Będę wiedziała. Nie mam pojęcia, co zamierza zrobić Cassidy, ani dlaczego to robi, ale postanawiam stać spokojnie i pozwolić jej na wszystko. Ma brązowe głębokie spojrzenie. Te oczy przypominają mi Nicka i to w jakiś sposób mnie uspokaja. Cassidy wyciąga rękę i podaje Issie swój nóż. Czubkami palców dotyka mojego czoła. Przez moment nic się nie dzieje, a potem nagle wydaje mi się, że ktoś przeniósł mnie do spa. Świat staje się wilgotny, ciepły, a ciśnienie krwi spada mi chyba o połowę. Uśmiecha się i mówi: – Żadnych złych intencji. Jej dusza jest czysta. Opuszcza ręce i uśmiecha się zadowolona, gdy ja próbuję wydusić: – C-co? Skąd ty to wiesz? Issie unosi brwi. – Okazało się, że Cassidy jest po części elfem. Jej pra-pradziadek należał do Lśniących. To sprawia, że ma pewne umiejętności. – Elfem? Poważnie? — Kręcę głową i zaczynam się śmiać, bo to z jednej strony wariackie, a z drugiej fajne. No i w ogóle się tego nie spodziewałam.

– W niezbyt dużej części – wyjaśnia Cassidy – ale wystarczającej, bym mogła odczytać, czy ludzie są dobrzy, czy źli. Czasem trochę czaruję, by sprawdzić, co robią, i przewidywać przyszłość. – Dlatego Cassidy wciąż się drapie. Elfy reagują alergicznie na włókna syntetyczne w ubraniach. No i spędzała dużo czasu z Devynem – wyjaśnia Issie, opadając na łóżko. Wskazuje gestem, bym do niej dołączyła, co od razu robię. – Bo wyczuwała, że on i Nick także są inni. – Chciałam się tego dowiedzieć – dodaje Cassidy. Wraca pod ścianę i siada na podłodze, otoczona pluszowymi królikami i kryształami. –A ja myślałam, że... – Nie kończę zdania, bo to zbyt żenujące. Issie robi to za mnie: – Że podoba jej się Devyn. No tak. Ja też tak myślałam, no i że Devyn lubi ją, ale w ogóle nie o to w tym chodziło. – Aha. – Nie wiem, co innego miałabym powiedzieć. Bardzo chciałabym spytać, dlaczego Dev i Issie trzymali się za ręce. Bardzo, ale nie wiem jak. – Devyn i ja jesteśmy parą – rzuca nagle Is. Devyn przytakuje. Wciąż ściska miecz, ale przynajmniej nie kieruje go teraz w moją stronę. – Naprawdę? To super! – wykrzykuję i rzucam się na Is. Ściskamy się mocno, a ona głośno się śmieje. Zwracam się do Deva: – Najwyższy czas. – Wiem – mruczy Devyn i opada na wielki zielony puf. – Po prostu bałem się zepsuć naszą przyjaźń, no i martwiły mnie stosunki zmiennokształtnych z ludźmi, ale gdy straciliśmy Nicka... Smutek uderza mnie prosto w serce, nagle i gwałtownie. Jakby coś pękło. – Zdał sobie sprawę, że życie jest zbyt krótkie i cenne, żeby je marnować i takie tam – kończy za Deva Cassidy. – Zresztą nieważne. Teraz musimy zrobić następny krok i przekazać sobie informacje. Zgadza się? Prawie się uśmiecham. Lubię ją. –Wszystko się totalnie pokręciło – mówi Devyn, poprawiając starannie ułożone włosy. Nieźle się odstawił dla Issie.

– Fajnie, że nie jesteś już podobną do zombie i niekomunikatywną Zarą. Trochę to dziwne, że coś się poprawiło, choć zostałaś piksem, ale pewnie to z powodu nadziei na odzyskanie Nicka i... Wybacz! – Issie nabiera powietrza. – Od czasu twojego zniknięcia wszyscy jesteśmy trochę zestresowani. – Ja też. A potem wszystko mi opowiadają. Piksy wpadły w dziki szał. Zaginęło dwóch chłopców z ósmej klasy. Piksy praktycznie cały czas otaczają dom Betty. Żeby z niego wyjść i wrócić, musi zmyślać i prosić o podwiezienie jakiegoś policjanta. – Martwię się, że to wszystko była pułapka, Zaro. – Devyn układa się na siedzisku. – To znaczy być może istnieją dobre piksy, ale nie wiemy tego na pewno. Nie wiemy, czy możemy im ufać. Właściwie nie wiemy nic. Szczerze mówiąc, wciąż mam problem, by ci zaufać po przemianie, pomimo zapewnień Cassidy. Nasz brak wiedzy jest wręcz absurdalny. Wydawałoby się, że jako zmiennokształtni będziemy wiedzieli więcej, ale tak nie jest. Bezustannie dowiadujemy się czegoś nowego. – Na przykład? – pytam. – Na przykład... – Dev zastanawia się przez moment. – Na przykład tego, że Cassidy jest po części elfem. Biorę poduszkę Issie i przytulam ją do piersi. Tak bardzo pachnie człowiekiem, tak bardzo Issie. Przez moment mam ochotę zostać tu i poczekać, co się wydarzy. Ale to nie sprowadzi Nicka na ziemię. Wtedy cały mój ból poszedłby na marne, a przecież miał być pożyteczny. Issie i Devyn cały czas telepatycznie i mentalnie się ze sobą komunikują, wymieniając spojrzenia, aż w końcu Dev uspokaja się i wraca do zwykłej, „baraniej” postawy. – No więc szukałem informacji... – zaczyna. Issie wtrąca z dumą: – Znalazł profesora specjalizującego się w mitologii skandynawskiej, czyli po prostu super. Znalazł jego numer i zadzwonił do niego do Szwecji przez Skype'a i w ogóle. – Fajnie – rzucam tylko, bo chcę usłyszeć więcej. Devyn kontynuuje: – Zadałem mu różne dziwne pytania, aż on w końcu wypalił: „Czy widujecie piksy? Albo zmiennokształtnych?”. Wahałem się, ale jednak powiedziałem mu prawdę. – I on wcale nie pomyślał, że Devyn oszalał! – Issie zakrywa usta ręką. – Ups, znów przeszkadzam. Wybacz.

– W każdym razie z tego, co zrozumiałem, profesor nie należy do Lśniących, ale w nich wierzy, co jest rzadkie – mówi Dev. Is chrząka znacząco. – Oczywiście wyjątkiem jest nasza urocza Issie – dodaje Devyn, głaszcząc ją po głowie i wyraźnie sprawiając jej tym przyjemność. – W każdym razie profesor wspomniał o pewnej starożytnej księdze pod tytułem Homilie Vercellego, w której można przeczytać, że szatan jest ustami ogromnego smoka, pragnącego połknąć cały świat. Pierwszy raz mówiono o tym osiemset lat przed naszą erą jako o Dniu Sądu. Fenrir zaś to starożytny potwór – wilk, którego zabije Widar, syn Odyna. To taki wczesny mit. Dopiero potem chrześcijanie stworzyli pojęcie Sądu Ostatecznego. – W ogóle nie wiem, o czym mówisz – oznajmiam. – Mówię o mitologii, która stoi za tym, co się teraz dzieje. Chodzi o Walhallę i całą resztę. Legenda głosi, że odbędzie się wielka bitwa, w której Fenrir będzie próbował połknąć cały świat. – Dev spogląda na Is, jakby prosił o pomoc. – To samo było w Buffyl – wyskakuje ona. – Jej liceum znajdowało się tuż u wejścia do piekieł, więc w każdym sezonie Buffy musiała powstrzymać apokalipsę, żeby Sunnydale nie zniknęło w otchłani, a z nim cała ziemia. – Słucham? – Wciąż nic nie rozumiem. – Dlaczego nie chciałaś obejrzeć Buffy? – Is wydyma usta. – Mam wszystkie sezony w komputerze. Prosiłam cię o to sto razy. Wszystko byś zrozumiała, ale nie miałaś czasu. – Nie miałam, bo... Bo wciąż przesiadywałam z Nickiem? Is się uśmiecha. – Prawidłowa odpowiedź. Cassidy przytakuje, ale Devyn się niecierpliwi. – Ale tutaj dzieje się coś trochę innego. – Żadnych wielkich wilków czających się w piwnicy naszego liceum, by nas połknąć? – ironizuję. Issie szturcha Devyna łokciem.

– Słuchaj! Nawet fakt, że jest piksem, nie sprawił, że uwierzyła. Poziom sceptycyzmu pozostał ten sam. Hurra! Wyciągam oskarżycielsko palec. – Żadnych kpin. Przecież to absurdalne, co mówi. – Wszystko jest absurdalne. Na przykład fakt, że staję się orłem. Ale tak jest. – Dev nerwowo przeczesuje włosy palcami. – Nieważne, wszystko, o czym mówię, znajdziesz w Eddzie Poetyckiej. Możesz sprawdzić. Być może jest to po prostu jedna wielka metafora tego, że zło przejmie kontrolę nad światem, a niekoniecznie zje nas wielki wilk. Rozumiem, że teraz jest ci ciężko. Wszystkim nam jest ciężko bez Nicka. Na dodatek obawialiśmy się, że i ciebie straciliśmy. Głos mu się łamie. Obie z Issie zrywamy się, by go przytulić, a Cassidy głaszcze go po plecach. Stoimy tak przez moment. Oczywiście Dev pierwszy się otrząsa i podejmuje: – Wszystko to ma związek z nami, ponieważ Nicka zabrano do Walhalli, by stał się jednym z wojowników, których dotknie zmierzch bogów, czyli Ragnarón. – To wielki koniec świata, gdy wszystko zostanie zniszczone, łącznie z niebem i piekłem – dodaje Cassidy, otulając się swetrem. – Astley mi o tym mówił, rozumiem. – Odsuwam się od Issie, podchodzę do okna i wyglądam na dwór. Świat jest zimny i cichy. Nigdzie nie dostrzegam Astleya. Nie widzę też innych piksów, które ukrywają się w lesie, gotowe uderzyć w ciemnościach, ale czuję ich zapach. – Ta wielka bitwa... Myślicie, że dojdzie do niej wkrótce? Devyn zdmuchuje włosy z czoła. – Mam nadzieję, że nie. – Zawsze trzeba być gotowym na apokalipsę – oznajmia Issie. – Wiesz? – Wiem. – Wzdycham. – Teraz musimy tylko sprowadzić tu Nicka, a potem... no... wiecie, ocalić świat. Choć jest z nami Cassidy, nie mogę dłużej się powstrzymywać i mówię im wszystko o Astleyu – jak jestem zła, bo nawet nie wiem, czy Nick żyje; jak koszmarnie było zmieniać się w piksa; jak bardzo się bałam, że zrobię im krzywdę, ale fajnie jest być taką silną i nie odczuwać

zimna. Nie mówię im tylko o mieszanych uczuciach, jakie mam po pocałunku Astleya, i o tym, jak tęsknię za Nickiem. – Chyba możemy się dowiedzieć, czy żyje – oznajmia Cassidy, gdy kończę opowiadać. – Cassidy już raz to zrobiła, gdy chodziło o ciebie – wyjaśnia Devyn, patrząc na koleżankę jak dumny ojciec. – Pokazała nam, że jesteś w pokoju hotelowym... – Krzyczałaś – dodaje Issie – i cała się trzęsłaś. To było trochę przerażające, bo wyglądałaś zupełnie jak piks, wiesz? Bez urazy. – Jasne – rzucam, ale tak naprawdę jej nie słucham. Skupiam całą uwagę na Cassidy. – Naprawdę możesz to zrobić? Kiwa głową i zaczyna bawić się swoimi kryształami, przesuwając je w palcach jak różaniec. – Mogę spróbować. Rozmawiajcie, potrzebuję chwili, by się przygotować. – Właściwie to nie znoszę, gdy ona to robi – wyznaje Issie i blednie, jakby miała zemdleć. Zaczyna mocno tulić się do jednego ze swoich pluszowych królików w niebieskim kubraczku. – Piksy nas namierzają. Na pewno jakieś siedzą teraz w lesie. Za każdym razem, gdy wychodzimy, musimy być ostrożni. Jeden złapał nawet panią Nix. – Ale uciekła – dopowiada Devyn. – Było okropnie – ciągnie Issie – przez te ostatnie dni i tak bardzo się o ciebie martwiliśmy. Że mogłaś umrzeć albo... – Stać się zła? – sugeruję. – Właśnie. – Is kiwa głową. Wzdycham głęboko. Cisza panująca w pokoju jest nie do zniesienia. Myślę o ceremonii, przez którą dzisiaj przeszłam. Próbuję wymyślić plan – co robić dalej. Odchrząkuję, czując, jak każdy oddech pali mnie w piersi. Przyciskam rękę do brzucha i zaczynam akceptować to, co zrobiłam. Bo zrobiłam to z konkretnego powodu. Zrezygnowałam z dawnego „ja”, żeby ocalić Nicka – a więc było warto. Warto. Nie żałuję. Widzę, że Issie lekko się zapowietrza, jak wtedy, gdy stara się nie płakać. – A więc... – chcę, by wszyscy zaczęli myśleć o przyszłości i rozgonili tę pogrzebową atmosferę — wymyśliliście, co oznacza ten drugi anagram? – Nie.

– To pięta achillesowa naszego geniusza – ironizuje Is. Devyn podchodzi do mnie i bierze za rękę. – Myślisz, że on nie żyje, prawda? Uważasz, że cię oszukali? Jedyne, co mogę zrobić, to podnieść odrobinę głowę i ją opuścić. – Tak – mówię znów cichym, zdesperowanym szeptem. – Ale nadzieja... Nie, wiara w to, że jednak żyje, to jedyne, co mnie podtrzymuje na duchu. Bo po prostu nie chcę... Nie potrafię sobie wyobrazić życia bez Nicka. Wiem, że pewnie bym mogła żyć, ale stałoby się to niewyobrażalnie ciężkie. Opieram się o Issie, która obejmuje mnie i głaszcze po głowie. – Jestem gotowa – oznajmia Cassidy. – Może nie powinniśmy... – zaczyna Devyn. – Musimy – przerywam mu, siadając prosto, ale nie puszczając jego ręki. Cassidy uprzątnęła z kawałka podłogi w rogu pokoju wszystkie ubrania i maskotki. Wokół siebie, w kręgu, rozłożyła kryształy i chyba nalała wody do stojącej przed nią miseczki. Rozpryskuje wodę wokół kręgu, wyciąga długie ręce i zamyka oczy, mamrocząc coś cicho. Powietrze nagle robi się jakieś inne, pełne napięcia, jak przed burzą. Jej włosy zaczynają poruszać się wokół głowy, jakby zerwał się wiatr, który koncentruje się właśnie na Cassidy. Devyn mocniej ściska moją rękę. Z ust Issie dobywa się cichy jęk, a potem nagle wiatr, który skupiał się wokół Cassidy, przesuwa się i uderza w nas, tyle że to nie jest zwykły wiatr. To bardziej prąd elektryczny naładowany energią, szukający ujścia dla swojej mocy. Wszystkie komórki mojego ciała zdają się wibrować, drżeć, jakby ktoś wysysał ze mnie siłę. – To nas wykańcza. – Z trudem łapię powietrze. – Będzie dobrze – zapewnia mnie Devyn. Wydaje się, że Cassidy nie ma już kontaktu z tym, co się dzieje wokół niej. Jej ciało trzęsie się, jakby było naładowane elektrycznością. Światła w pokoju gasną, choć nikt ich nie wyłączał, a tylko w miejscu, gdzie siedzi Cassidy, pojawia się dziwny blask. Zrywam się z łóżka. – Nie widzę jej – mówię.

Dev znów mnie powstrzymuje. –To część procesu – wyjaśnia. A potem nagle blask się zmienia. Szare linie zaczynają się przesuwać, tworząc kształty. Widzę łóżko, coś na nim leży. Przez moment wydaje mi się, że to ja w pokoju hotelowym, ale łóżko jest zupełnie inne. Wygląda, jakby zrobiono je z drewnianych bali. Kołdra też nie jest hotelowa, tylko uszyta ze skóry. Wpatruję się w ten obraz. Moje serce przestaje bić. Na łóżku leży znajoma postać – nieco zbyt krzaczaste brwi nie pasują do idealnej twarzy. Ma zapadnięte policzki, jakby bardzo schudł, ale porusza ustami. Porusza ustami! – On żyje! – Szlocham, czując, jak każda część mojego ciała zaczyna tańczyć szalony taniec radości. Czarna dziura strachu zaczyna wypełniać się nadzieją. – Issie, spójrz! On żyje! Is także płacze. Dev puszcza moją rękę i widzę, jak wzdycha przejmująco, z ogromną ulgą. Usta Nicka wciąż się poruszają. – Co on mówi? – pytam i pochylam się niżej. Obraz nie jest doskonały – raczej niewyraźny i bez kolorów, ale to nieważne, bo Nick – mój Nick – żyje. Wpatruję się w jego usta. Usta, które całowałam i w których zatracałam się miliony razy. Poruszają się i już wiem: „Zara”. – Idę do ciebie, kochany. Znajdę cię, przysięgam. – Robię krok w jego stronę. Ale Nick mnie nie słyszy. Jęczy z bólu i obraz zaczyna drżeć. Wyciągam rękę, jednak czar Cassidy odrzuca mnie, poraża energią, a po chwili obraz znika. Od razu zapalają się światła, nawet komputer wraca do życia. Nasze telefony także pikają na znak, że odzyskały moc. Cassidy pochyla się do przodu, jakby miała upaść, ale podbiegam i łapię ją, zanim zdąży uderzyć o podłogę. Biorę ją w ramiona, wstaję i zanoszę na łóżko, próbując położyć tak delikatnie, jak to możliwe. – Ależ ty jesteś silna – wzdycha Issie z przejęciem. – Wiem! To zaleta bycia piksem. Mogę też wszystko wyczuć i daleko skakać. – Kładę poduszkę pod głową Cassidy i przygładzam jej włosy. Wygląda, jakby nagle schudła z dziesięć funtów. Nick też tak wyglądał. Odwracam się i ocieram łzy, które wciąż płyną po moich policzkach. – On żyje, kochani. Nick żyje. Wiecie, co to oznacza? Oczy Devyna także szklą się od łez. Chce odpowiedzieć, ale jest zbyt wzruszony, by to zrobić, więc Issie pokazuje mi gestem, bym to ja mówiła – pewnie wie, jak bardzo mam ochotę

wypowiedzieć te słowa. Chcę wykrzyczeć je ze szczytu najwyższych gór jak w najbardziej kiczowatym hollywoodzkim filmie. – To oznacza, że nie na darmo stałam się piksem. To oznacza, że odnajdę Nicka i sprowadzę go do domu – mówię. Devyn i Issie biorą się za ręce i splatają palce. Dostrzegam to i Cassidy chyba też, bo wciąż leżąc na łóżku, mruczy: – Urocze. – Zapomniałaś o czymś – odzywa się Issie. Nie wiem, o czym mówi. Moje palce także szukają palców Nicka, ale pytam: – O czym ? – Że ci pomożemy – Devyn kończy zdanie Is. – Wszyscy – zaznacza Cassidy. – Wszyscy. – Powtarzam to słowo i po raz pierwszy od wielu dni pozwalam sobie na uśmiech. Dotykam bransoletki, którą dał mi Nick. Wciąż jest na swoim miejscu. Łańcuszek się nie zerwał. Nasza więź także nie. – Jak dobrze. Issie zerka na zegarek. – Jesteśmy totalnie spóźnieni na bal. – Zgadza się – wzdycha Cassidy. Devyn wznosi oczy do nieba. – Lepiej już sobie pójdę – mówię, ale Issie łapie mnie za rękę. Nagle budzi się we mnie gniew – irracjonalny, ale potężny. Mogłabym z łatwością jej się wyrwać. Mogłabym ją udusić. Zabić. Czuję dreszcz. To właśnie mogę zrobić jako nowa ja. Mogę z łatwością zabijać. Ale tego nie zrobię. Oddycham powoli i gniew się ulatnia. – Idziesz z nami – oznajmia Is. – Raczej nie. – Patrzę w panice na Devyna, ale on tylko podnosi ręce do góry. – Hej, może byś mi pomógł? – Nick chciałby, żebyś poszła. – Cassidy także wstaje. – Musisz mieć sukienkę. Masz jakąś czy nosisz tylko podarte koszulki?

– To było wredne. – Is ociera oczy. – Ale prawdziwe. Zresztą nie ma czasu, by Zara jechała do domu po sukienkę, byłaby wielka awantura z Betty. Nie jesteś chyba na nią gotowa, prawda? – Zanim mogę odpowiedzieć, sama to robi: – Właśnie, tak mi się wydawało. Opadam na łóżko. – Nie sądzę, żeby Nick chciał, by Zara szła tam bez niego – odzywa się wreszcie Dev. – Dziękuję. – Uśmiecham się do niego. – Nie ma sprawy. – No, ale Nick nie jest jej szefem, zresztą go tu nie ma, a ja chcę, by poszła. – Issie już stoi przy szafie. – Możesz o mnie tego nie wiedzieć, Zaro, ale gdy byłam w pierwszej klasie, miałam słabość do sukienek. – Nosiła tylko sukienki – potwierdza Cassidy, dołączając do Is. Zaczynają mamrotać coś o kolorach i rozmiarach. – Nie damy chyba rady, co? – pytam Devyna. Siada koło mnie na łóżku, opiera się i podkłada ręce pod głowę. – Nie. Byłoby trudniej, niż zabić piksa. Bez urazy. – Nie ma sprawy. – Szturcham go w bok. I nagle uchodzi ze mnie całe powietrze. Jestem piksem. Co prawda przyjaciele zachowują się, jakby nie było sprawy, ale fakty są takie, że wszystko się zmieniło. Jestem inna. Cassidy odwraca się do nas, trzymając w rękach ciemnozieloną sukienkę z dekoltem w serduszko, odcinaną pod biustem, z ozdobnymi paskami. – Podoba ci się? – Może być. – Próbuję się uśmiechnąć. Chyba kiepsko mi to wyszło, bo Issie od razu pyta: – Co się stało? Nie podoba ci się sukienka? Jest piękna. – Nie chodzi o nią... Jest bardzo piękna, Is... – Z trudem znajduję właściwe słowa. Siadam na łóżku, Devyn także. – Ja po prostu nie wiem, czy to ma sens. Jestem teraz inna... Cassidy wiesza sukienkę na krześle przy biurku Issie. Podchodzi i kuca przede mną, biorąc mnie za ręce.

– Już to powiedziałaś: nie stałaś się piksem na darmo. – Skąd wiesz? Przechyla głową. – Jestem elfem. – Ciągle posługuje się tym argumentem – wyjaśnia Issie – ale prawie zawsze ma rację. – Na pewno czujesz się inaczej, Zaro. – Cassidy ignoruje komentarz. – Wiem, że uważasz, iż chodzi tylko o Nicka, ale nie do końca tak jest. Chodzi także o ciebie. Zmieniłaś się dla niego, ale to t y się zmieniłaś. Byłaś odważna, szalona i chciałaś działać, a choć Betty oraz Devyn byli na ciebie z tego powodu źli, jednak to zrobiłaś, Zaro. I tak miało być. Jej słowa tłuką się po mojej głowie. Zawsze myślałam, że to Nick jest odważny, ale okazuje się, że ja także jestem. – Chciałabym, żeby to była prawda – mówię w końcu. – To dobrze. – Cassidy puszcza moje dłonie. – Bo tak jest. Devynie, proszę, zabierz swoje samcze ciało z pokoju, bo musimy ubrać Zarę. –Już. – Wychodzi, kuśtykając, i zamyka za sobą drzwi. Issie klaszcze. – Super. Zrobimy cię na bóstwo, księżniczko piksów. Na chwilę tracę oddech, gdy słyszę, jak wypowiada przedostatnie słowo, ale tym samym ostatecznie muszę je zaakceptować: jakby cała prawda wszechświata się rozpadła, jakby płatki śniegu wyruszały w ostatnią podróż z nieba na ziemię, gdzie muszą przyjąć do wiadomości, czym naprawdę są. Szeptem pytam więc, wpatrując się w swoje odbicie w lustrze: – Myślisz, że ci się uda? – Wszystko jest możliwe, prawda? – Issie urywa i biorąc szczotkę do włosów, sama odpowiada na to pytanie: – Prawda. I wiecie co? Ma rację. Wszystko jest możliwe. Nie stałam się piksem na darmo. Wciąż jestem Zarą – inną, ale wciąż Zarą. To, co stanie się z nami wszystkimi, po części zależy ode mnie. Moim zadaniem, moim obowiązkiem jest chronić przyjaciół. To więc zrobię. Do tego jest zdolny piks, którym się stałam. – Zróbcie mnie na bóstwo, dziewczyny – mówię, wstając. – Chcę wyglądać jak królowa.

Podziękowania Raz na jakiś czas każda kobieta ma szczęście spotkać swojego własnego Johna Wayne'a – kowboja, który wie, jak kochać i jak być kochanym, jak ją traktować i jak traktować siebie, jak być bohaterem, który od czasu do czasu porywa swoją pisarkę, odjeżdżając w zachodzące słońce, najpierw przebrnąwszy przez bagna, przekroczywszy rzeki, pokonawszy grzechotniki i niedźwiedzie. Jestem szczęściarą, że cię mam. Kocham cię. Dziękuję. Ta książka jest dla ciebie. Dziękuję Emily Ciciotte, że jest tak cudownie cudowna, choć to wyrażenie od razu by skreśliła. Każdego dnia uczysz mnie, co znaczy odwaga, Em. Dziękuję Betty Morse, Bruce'owi Barnardowi, Lwu Barnardowi, Debbie Gelinas i Renie Morse za to, że są tak cudowną rodziną. Bruce'owi dziękuję szczególnie, bo to on nauczył mnie, jak stawiać czoło swoim własnym piksom. Dziękuję departamentom policji w Bar Harbor i Mount Desert (szczególnie sierżantowi Shaunowi Farrarowi, Marie Overlock i naczelnikowi Jimowi Willisowi), że pomogli mi zrozumieć ich świat i za to, że byli TAK BARDZO cierpliwi – szczególnie ty, Marie. Jesteście bohaterami dnia codziennego. Dziękuję Michelle Nagler, Caroline Abbey, Deb Shapiro i całej załodze Bloomsbury. Macie tyle cierpliwości i tak ciężko pracujecie. Bez was nie byłoby opowieści – szczególnie bez ciebie, Michelle. Naprawdę, przy tobie wciąż się zastanawiam, jak człowiek może być tak mądry, utalentowany, niesamowity i mieć taki dar tworzenia opowieści (i... hm... dar cierpliwości także). Dziękuję Edwardowi Necarsulmerowi IV. Jesteś kimś więcej niż tylko fantastycznym agentem – jesteś najlepszym człowiekiem, filozofem i przyjacielem. Nie wiem, jak przetrwałabym bez ciebie. Mówisz, że daję ci wiarę? Ty dajesz mi siłę, mądrość i dobroć – każdego dnia. Te same słowa kieruję do pięknej i mądrej Eriki. Dziękuję, że trzymaliście mnie przy zdrowych zmysłach, dawaliście siłę i pokazaliście Em to, co najlepsze w Nowym Jorku, i najfajniejszych ludzi tam mieszkających. Dziękuję Jennifer Osborn, Williamowi Rice'owi, Steve'owi Wedelowi, Devynowi Burtonowi, Chrisowi Masellemu, Laurze Hamor, Tamrze Wright, Renee Sweet, Emily Wing Smith, Evelyn Foster, Melodye Shore, Jacobowi Dayowi, Dorothy Vachon, Kelly Fineman i przyjaciołom z Facebooka, LJ, MySpace, którzy pisali do mnie e-maile. Sprawiacie, że świat i moje życie są po prostu lepsze! Dzięki za pomoc w tym trudnym roku. Stawiam wszystkim szarlotkę!