3. Jak u siebie - Izabela Fraczyk

Rozdział 1 No, nie rycz już, no proszę cię! Jutro po pogrzebie zrobi ci się lepiej, zobaczysz – pocieszała przyjaciółkę Iga. Spojrzała na zapłakaną twarz Elizy, westchnęła ciężko i sięgnęła do torebki po kolejną paczkę chusteczek higienicznych. – Myślisz? – chlipnęła cicho zrozpaczona Eliza. – Wątpię. Ona była mi bardzo bliska… Wyjątkowa. Uwielbiałam ją! Nie wiem, jak pójdę do pracy! Wszystko tam będzie mi ją przypominać… – Moja droga, jeśli będziesz tak mocno przeżywać śmierć każdego pensjonariusza, wykończysz się szybciej, niż myślisz. Jeśli tak ma to wyglądać, to chyba minęłaś się z powołaniem. Może czas pomyśleć o zmianie zawodu? Jak widać, robota pielęgniarki w domu spokojnej starości to dla ciebie zbyt duże obciążenie. Nie wolno ci tak bardzo zżywać się z pacjentami! – Przecież wiem. Ale Ludwika… – Eliza, proszę! Ona miała dziewięćdziesiąt cztery lata! Przeżyła szmat czasu we względnym zdrowiu i zwyczajnie umarła ze starości. Żeby spokojnie odejść we śnie, trzeba mieć tam w górze naprawdę niezłe chody. Każdy by tak chciał. – Ale przecież wszyscy się na nią wypięli! Nie miała nikogo! Niby gdzieś syna, ale nawet nie chciała o nim wspominać. Była mi jak babcia, której nigdy nie znałam. Ech, straszna szkoda… Już nic nie będzie takie jak dawniej – westchnęła Eliza. Nie miała w Polsce nikogo bliskiego. Cała jej rodzina wyemigrowała kilkanaście lat wcześniej do Australii, ale ona, mimo gorących nalegań rodziców, postanowiła pozostać w kraju przynajmniej do zakończenia nauki w wymarzonej szkole. Podobno na antypodach wykwalifikowane pielęgniarki opłacano doskonale, niemniej jednak Eliza, tuż po otrzymaniu dyplomu, podjęła pracę w państwowym warszawskim szpitalu. Początkowy entuzjazm i nastrój, podładowane ideałami, prawie natychmiast przyćmiły protesty strajkującego białego personelu. Pensje w służbie zdrowia wołały o pomstę do nieba, a przyjęcie choćby czekoladek od wdzięcznego pacjenta mogło zwiastować spore kłopoty. Po roku od ukończenia szkoły Eliza czuła się zniechęcona i rozgoryczona. Cięcie etatów przez dyrekcję sprawiło, że przemęczone pielęgniarki podpierały się nosem. By jakoś związać koniec z końcem, prześcigały się w braniu prywatnych nocnych dyżurów, co docelowo nie wpływało dobrze ani na stan ich zdrowia, ani na samopoczucie. Propozycja zatrudnienia w domu spokojnej starości trafiła się Elizie jak przysłowiowej ślepej kurze ziarno. O ile dziewczyna była doskonałą pielęgniarką, świetną w swoim fachu, o tyle coś takiego jak siła przebicia w jej przypadku nie istniało. Albo nie miała jeszcze o tym pojęcia. Przez blisko trzydzieści wiosen Eliza wiodła poukładane życie, mijające bez większych niespodzianek. Dotychczas nie musiała wykazywać się przebojowością, bo właściwie od zawsze wszystko układało się samo. Oczywiście mogła podjąć radykalną decyzję i dołączyć do rodziny w Australii, ale nie miała ochoty na rewolucję. Miło było mieć świadomość, że gdzieś tam, daleko, istnieje zaplecze, ale w sumie tutaj nie było na co narzekać. Eliza zajmowała urocze mieszkanko na Starówce, które zostawili jej rodzice, zarabiała na utrzymanie, choć pewnie w innym kraju z takiej samej pracy żyłaby o wiele wygodniej. Tyle że kochała Polskę, swoje warszawskie życie, no i swoją pracę. Na miejscu miała

staruszków i zawsze niezawodną Igę. Jako całkiem atrakcyjna naturalna brunetka, Eliza nie narzekała na brak powodzenia u płci przeciwnej, niemniej jednak obracając się w większości w gronie żonatych medyków, całkowicie uodporniła się na ich awanse. Status kochanki jej nie odpowiadał, a kawalerów było w jej środowisku jak na lekarstwo. Owszem, smalił do niej cholewki pewien atrakcyjny i świetnie zapowiadający się młody chirurg, ale gdy po bliższym poznaniu uznała, że większego bufona świat nie widział, szybko zakończyła znajomość. Jakoś wcześniej nie spotkała na swojej drodze nikogo, kto skradłby jej serce albo choć zatrzymał się w nim na dłużej. Gdy jej koleżanki z osiedla chodziły na pierwsze randki, ona zakuwała anatomię w żeńskiej szkole. One szalały na dyskotekach, ona w ramach praktyk zmieniała pościel na szpitalnych łóżkach. Ale nie narzekała. Realizowała marzenia, od których nikt oraz nic nie było jej w stanie odwieść. Nawet rozstanie z rodziną. O ile praca w szpitalu nieco podcięła jej skrzydła, o tyle praca w domu seniora na Marcowym Wzgórzu angażowała ją w całości. Eliza już od pierwszego dnia zabrała się do pracy z zapałem, szybko stając się ulubienicą większości leciwych pensjonariuszy. Zazwyczaj były to osoby dość majętne, które nie chciały swą starością sprawiać kłopotu rodzinom, albo na tyle dbałe o samopoczucie, by zamieszkać w miejscu, które zapewniało im towarzystwo rówieśników, fachową opiekę medyczną i szeroki wachlarz rozrywek adekwatnych do wieku. Żyli komfortowo i wygodnie, wśród udogodnień zależnych od grubości portfela. Do tego w ośrodku znajdował się pełnowymiarowy basen, luksusowe centrum rehabilitacji, a także pełne zaplecze sportowe. Wykwalifikowana kadra instruktorów proponowała seniorom urozmaicony program, mający na celu zapewnienie im na stare lata jak najlepszej kondycji. Nie bez znaczenia był szeroki wybór rozrywek intelektualnych. Słowem – Eliza uwielbiała pracę ze staruszkami, a oni uwielbiali ją. Oczywiście gremialnie załamywali ręce nad jej wolnym stanem i non stop swatali ją ze swoimi wnukami, siostrzeńcami i bratankami. Dosłownie podtykano jej pod nos przeróżne kandydatury, ale ona jakoś nie była zainteresowana. Choć Leszek, wnuk jednego z najmilszych pensjonariuszy, zainteresował ją cokolwiek. A przynajmniej na tyle, by umówić się z nim na kolację. Wielkie uczucie przy tej okazji nie wybuchło, ale miło spędzili czas. Błyskawicznie odnaleźli wspólny język i zaczęli nadawać na tej samej fali. Chłopak, podobnie jak Eliza, wcale nie miał parcia na stały związek, niemniej jednak, nękany przez rodzinę w sprawie ożenku, postanowił postawić zasłonę dymną. Eliza, zmęczona nieustannym nagabywaniem, ochoczo przyklasnęła pomysłowi. Dla zmylenia przeciwnika, czyli grupy spiskujących staruszków, postanowili stworzyć coś na podobieństwo pary. Ustalili, że raz na tydzień Leszek będzie przyjeżdżał po nią do pracy, oczywiście z kwiatami i obowiązkowym całusem pośrodku korytarza na oczach wszystkich. Pomysł okazał się strzałem w dziesiątkę, a sprytnej dwójce nie wiedzieć kiedy zaczęło być ze sobą coraz lepiej. Po pół roku znajomości Eliza i Leszek zostali parą naprawdę. Może łączące ich uczucie nie nasuwało skojarzeń z wystrzałami fajerwerków i stadami trzepoczących motyli, ale mieściło się w definicji przyzwoitego związku dwojga uczciwych ludzi, którzy darzą się szacunkiem, podobają się sobie nawzajem i właśnie są w trakcie tworzenia solidnych podstaw, by w przyszłości zbudować coś więcej. Eliza była wreszcie szczęśliwa. Czuła się spełniona. Prywatnie i zawodowo. W perspektywie pojawił się pomysł wspólnego zamieszkania, ale na razie idea pozostawała w zawieszeniu. W pracy – huk roboty. Dwie koleżanki rozchorowały się na grypę, trzecia zaś właśnie była w ciąży i fatalnie się czuła, więc chwilowo o uwiciu wspólnego gniazdka nie mogło być mowy. Eliza dwoiła się i troiła, by załatwić jakieś zastępstwo za koleżanki, ale bezskutecznie. Nawet dyrekcja ośrodka nie wskórała zbyt wiele. Wszystkie agencje outsourcingowe w sezonie grypowym notowały braki w personelu, więc nie pozostawało nic

innego, jak przenieść się do pokoiku na terenie pensjonatu i dbać o podopiecznych po godzinach, z doskoku. Mimo wszystko Eliza zawsze miała dla nich czas. I niezmierzone pokłady cierpliwości, gdy pod pewnymi względami bywali gorsi i bardziej wymagający niż dzieci. Upodobała ją sobie zwłaszcza pani Ludwika, leciwa dystyngowana dama, która zwykła swą opiekunkę traktować jak wnuczkę. Ta zaś przepadała za towarzystwem uroczej starowinki i często po godzinach poświęcała jej sporo wolnego czasu. Dostojeństwo nie przeszkadzało pani Ludwice uchodzić za indywiduum wysoce oryginalne. Bogatym życiorysem mogła obdzielić tuzin osób. Była czterokrotnie zamężna. Wywodziła się z arystokratycznej rodziny, której imponujące drzewo genealogiczne (o ile starszej pani można było wierzyć) sięgało niemal średniowiecza. Ponoć Ludwika za młodu buntowała się przeciwko własnym korzeniom, a swoją miłość do koni realizowała w cyrku jako woltyżerka, oczywiście ku wielkiemu oburzeniu statecznych przodków. Podczas drugiej wojny światowej wstąpiła do AK, gdzie ktoś pod wrażeniem jej niezwykłej urody wpadł na pomysł, by uczynić z niej szpiega. Oficer SS, któremu ją podstawiono, natychmiast połknął haczyk. Eliza mogła mieć wątpliwości odnośnie do podkoloryzowanych opowieści ekscentrycznej podopiecznej, ale musiała przyznać, że na zdjęciach z młodości Ludwika prezentowała się wręcz olśniewająco. Nowa znajomość dość szybko przerodziła się w gorącą miłość i wielką namiętność; ślub odbył się po kilku miesiącach. Niestety, po roku szczęśliwego pożycia małżonek dokonał żywota w tajemniczych okolicznościach, a młoda wdówka pogrążyła się w żałobie. No ale wojna to wojna – na rozdrapywanie ran nie było czasu – i kolejny mąż, tym razem dużo starszy, pojawił się jeszcze przed jej zakończeniem. Był wybitnym reporterem i uwielbiał awanturnicze życie. Ludwika nie pozostawała w tyle, towarzysząc mężowi, kiedy tylko się dało. Pod koniec życia żałowała, że nie spisała ich przygód. Drugiego męża również przeżyła, z trzecim się rozwiodła; to właśnie z numerem trzecim doczekała się potomka, o którym nie lubiła wspominać. Mąż nastawił syna przeciwko niej, a całkiem już duży chłopak zdecydował, że po rozwodzie nie chce mieszkać z matką. Wyjechał z ojcem za granicę na stałe i wszelki słuch o nich zaginął. Ostatni ślubny Ludwiki, wreszcie ten odpowiedni, był prawdziwym hrabią z herbem i pielęgnowanym wspomnieniem o zrujnowanym majątku za obecną wschodnią granicą, gdzie urzędował teraz lokalny kołchoz oraz koło gospodyń. Małżonkowie doczekali sędziwego wieku, wspólnie prowadząc rozliczne interesy przez ponad trzydzieści lat. Po śmierci męża staruszka spieniężyła nieruchomości, część funduszy zainwestowała i przeniosła się na Marcowe Wzgórze. Przynajmniej tak brzmiała wersja oficjalna. – I ty w to wszystko wierzysz? – zapytała kiedyś Iga, dosłownie na kilka dni przed śmiercią pani Ludwiki. – A dlaczego mam nie wierzyć? Nie wygląda na sklerotyczkę, choć zdarza jej się powtarzać. Czasem się gubi w szczegółach, ale generalnie wszystko trzyma się kupy. Ech, te dziadki! – roześmiała się Eliza. – A u ciebie co? Jak praca? Ruszyło się coś? – Szkoda gadać! Szukam i szukam. Wysyłam i rozsyłam. Rozsyłam i wysyłam. Przecież ci ludzie nie wiedzą, czego chcą! Jako wykwalifikowany menedżer w restauracji czy kawiarni nie muszę chyba mieć skończonych pięciu fakultetów, znać biegle sześciu języków, być jednocześnie intendentem, szefem kuchni, barmanem, kelnerką, szatniarką, sprzątaczką, pomywaczką, kierowcą i dostawcą? – rozżaliła się Iga. – O rany. – A jeszcze trafiłam na szefa, który kupuje surowce na wyprzedażach, a później mnie obciąża kosztami przeterminowanego żarcia! Jak Boga kocham, mam już tego powyżej uszu! – Iga przejechała dłonią na wysokości czoła. – O potąd!

Eliza wręcz ją ubóstwiała. Znały się jeszcze ze szkoły pielęgniarskiej. Razem rozpoczęły edukację, ale Iga dość szybko zorientowała się, że minęła się z powołaniem, i niezwłocznie przeniosła się do technikum gastronomicznego. Pewna wiedza teoretyczna nabyta w pierwszej placówce przydawała się jej wprawdzie, ale skuteczne zarządzanie lokalem wymaga przede wszystkim praktyki i rutyny. Nawet późniejsze studia ekonomiczne nie uczyniły z niej menedżera wysokiej klasy. Doświadczenia na razie nie miała zbyt bogatego, choć przez kilka ostatnich lat ciężko tyrała na wymarzoną pozycję w branży. Obecnie była mężatką z kilkuletnim stażem, co nieco komplikowało jej zawodowe aspiracje. Praca w zupełnie innych godzinach przez większość tygodnia sprawiała, że praktycznie mijali się z Maćkiem. Również w przypadku Igi młodzieńcze marzenia i wyidealizowana dorosłość nijak się miały do zaistniałej rzeczywistości. Dziewczyna oddawała pracy większość siebie i uwielbiała to, co robi, niestety, bez wzajemności. Po ostatniej kłótni z szefem uznała, że miarka się przebrała, i postanowiła natychmiast odejść. Natychmiast, czyli od razu, jak tylko znajdzie coś lepszego. Szczerze nienawidziła aktualnego przełożonego, ale mając na względzie chwilowo niepewną pozycję zawodową męża, postanowiła nie fikać, tylko robić swoje i spokojnie rozglądać się za okazją. W końcu byt i stabilna sytuacja finansowa były jej celami nadrzędnymi, a wobec braku planu B Iga nie mogła sobie pozwolić na fochy. – Uwierz mi, robię, co mogę, ale w mojej branży wszyscy się znają jak łyse konie i nietrudno o wilczy bilet. Wystarczy, żeby ten złośliwy cymbał rozpuścił wici, że mnie zwolnił, bo go okradłam. – Przecież to nieprawda – oburzyła się Eliza. – No jasne, że nieprawda. Tyle że nie mam wpływu na to, co powie ta szemrana szuja. On doskonale wie, że w naszym małym światku wystarczy drobne pomówienie w temacie nieuczciwości i masz pozamiatane na amen. – Nawet jak jesteś uczciwa? – Kochana, a czy ty byś powierzyła własny interes osobie z etykietką złodzieja? – Nno nie… – zająknęła się Eliza. – Zatem sama widzisz. Muszę być ostrożna. Nie po to zasuwałam tyle lat i zarywałam noce, a do tego siedziałam w zadymionych salkach i jako bierny palacz traciłam zdrowie. Za dużo poświęciłam, żeby teraz przez jakiegoś pazernego kretyna stracić dobre imię. – To niesprawiedliwe! – Takie życie, moja droga. Ty przynajmniej masz spokój. Poużerasz się trochę z tymi twoimi dziadkami, pogadasz o pogodzie i ciśnieniu atmosferycznym. Odczytasz im wskazania barometru, żeby każdy wiedział wcześniej, kiedy ma go reumatyzm wykręcać, no i tyle. Prześpisz noc i rano apiać to samo. – Ale ja lubię moją pracę. Tak jak ty swoją. – No właśnie. Każda z nas ma to, czego chciała. Ze wszystkimi plusami i minusami – podsumowała Iga. – Nie wiem, jak ty, ale przede mną daleka droga. Jeszcze nikt nie zaufał mi na tyle, bym mogła rozwinąć skrzydła na całego. – Oj, kochana, takiego frajera to chyba ze świecą szukać… – Eliza roześmiała się w głos. – Nie frajera, tylko… Ja z tobą nie wytrzymam! – Iga próbowała zachować powagę, ale nic z tego. Również parsknęła śmiechem. – Matko, ale z nas para! Sytuacja została rozładowana na dobre. Przyjaciółki jak zwykle działały na siebie jak balsam. Tylko we własnym dwuosobowym gronie czuły się naprawdę swobodnie. Mogły sobie nawtykać bez obaw, że znienawidzą się natychmiast. Jeśli Iga kupiła fatalne buty i wyglądała

w nich koszmarnie, Eliza waliła jej prawdę w oczy bez jakichkolwiek konsekwencji typu „obrażę się na śmierć i życie”. Podobnie w drugą stronę – zawsze mogła liczyć na szczerą i obiektywną opinię. Ta przyjaźń była największym skarbem. Dlatego właśnie w dniu śmierci pani Ludwiki Eliza jak w dym pobiegła wypłakać się na ramieniu Igi. W przeciwieństwie do niej samej przyjaciółka wyglądała zabójczo. Wysokie szpilki w zestawieniu z klasyczną, ale nie za krótką ciemną mini genialnie wyeksponowały smukłe nogi, a dopasowana wizytowa bluzka podkreśliła atrakcyjny dekolt. Jasne włosy, zebrane w gładki koczek, wydobyły owal twarzy. – Nie ma co, atrakcyjna babeczka z ciebie… – chlipnęła Eliza. Mimo przepełniającego ją żalu nie mogła zignorować faktu, że Iga prezentuje się bez pudła. – Weź przestań! – fuknęła tamta, choć widywała koleżankę w lepszych odsłonach. Eliza wyglądała jak z krzyża zdjęta. Długie ciemne włosy, rozjaśnione delikatnie nieco jaśniejszymi pasemkami, zwykle schludnie upięte lub zaczesane, dziś były posklejane w nieciekawe strąki. Zwisały w totalnym nieładzie. Gdy zadzwonił lekarz dyżurny z hiobową wieścią, właśnie miała wejść pod prysznic, ale straciła ochotę do zajęcia się sobą – tak jak stała narzuciła na siebie kitel i pobiegła na oddział. Pech chciał, że następnego dnia znów czekał ją samotny dyżur, a oprócz codziennych obowiązków spadły na nią sprawy związane z organizacją pochówku Ludwiki. Ponury dzień przeleciał jak z bicza strzelił i dopiero wieczorem Eliza zorientowała się, że jest głodna. W aneksie kuchennym przeznaczonym dla personelu medycznego przyrządziła sobie jajecznicę. Kiszki grały jej marsza, ale i tak miała kłopoty z przełknięciem choćby kęsa. Zmusiła się, a po kolacji jak nieżywa padła na łóżko. Miała pełną świadomość, że powinna się wykąpać, lecz całkiem opadła z sił. – Przecież od tego się nie umiera. Mądrzy ludzie żyją w brudzie – mruknęła pod nosem i ostatkiem woli zwlokła się, by przynajmniej umyć zęby. Ponownie opadła na łóżko w dyżurce i dopiero teraz znalazła czas, by spokojnie pomyśleć, co się stało. Doskonale zdawała sobie sprawę, że pani Ludwika odeszła w spokoju, pogodzona z Bogiem i losem, ale dłużej nie potrafiła powstrzymać łez. Świadoma, że nazajutrz będzie wyglądać jak opuchnięty czerwonooki królik angorski, próbowała opanować cisnącą się do oczu żałosną fontannę, ale bez skutku. W końcu machnęła ręką; zmęczona i spłakana jak bóbr usnęła kamiennym snem. Z pogrzebem nie poradziłaby sobie zapewne, gdyby nie pomoc dyrekcji Marcowego Wzgórza. Pozostało już tylko przyszykować ciemne ubranie i przetrwać jakoś jutrzejszy dzień. Eliza nie spodziewała się wielu żałobników – cmentarz, na którym miała być pochowana jej ulubiona podopieczna, był oddalony od domu seniora o ponad trzydzieści kilometrów, zatem prawdopodobieństwo, że pojawią się tam inni pensjonariusze, było równe zeru. Zresztą w kaplicy na Marcowym Wzgórzu zamówiono mszę za duszę zmarłej. Odziana w skromną czerń Eliza stanęła nad otwartym grobem. Jak na złość i tak nie najlepsza listopadowa pogoda tego dnia popsuła się całkowicie. Silne wietrzysko niemiłosiernie tarmosiło nagimi gałęziami, strącając ostatnie, poczerniałe od pierwszych przymrozków liście. Deszcz zacinał ostro. Zziębnięta dziewczyna modliła się w duchu o rychłe zakończenie ceremonii. Była zmarznięta, przewiana, zmoknięta i całkowicie zdołowana. Marzyła, by wreszcie złożyć kwiaty, zmówić pacierz, usiąść za kierownicą swojej corsy i odjechać. Nie licząc jej samej, księdza i grabarzy, zmarłą przyszło odprowadzić w ostatnią drogę zaledwie dwóch mężczyzn o poważnych twarzach. Jeden jest niewiele starszy ode mnie, zauważyła Eliza, posyłając mu przelotne spojrzenie. Uznała, że postawny, szczelnie owinięty

szalikiem mężczyzna mimo ponurego spojrzenia prezentuje się przyzwoicie i wzbudza zaufanie. Drugi nieznajomy, dla odmiany w mocno podeszłym wieku, w garniturze i długim ciemnym płaszczu wyglądał na dystyngowanego arystokratę. Całości wizerunku dopełniał elegancki kapelusz i wytworna laseczka ze srebrną kulką zamiast rączki. Czyżby to któryś z mężów Ludwiki? Napotkawszy jej wzrok, starszy mężczyzna ukłonił się i uprzejmie uchylił kapelusza. Eliza odkłoniła się i szybko odwróciła wzrok. Po króciutkiej i nader skromnej uroczystości, drżąc z zimna, skierowała się na parking. Z ulgą zamknęła za sobą drzwiczki opla i od razu uruchomiła silnik. Szyby w aucie zaparowały, więc włączyła maksymalny nadmuch na przednią szybę. Zagapiła się na zanikającą mgiełkę. – Boże! – westchnęła ciężko, odczuwając nagłą ulgę, że już po wszystkim. Nieboszczka Ludwika spokojnie spoczęła w grobie, a Eliza mogła powoli zaczynać nowy etap w życiu. Bez pani Ludwiki. Zdawała sobie sprawę, że jej podopieczna była osobą nietuzinkową, która za życia wywarła spory wpływ na światopogląd nieco zagubionej opiekunki. Dała jej wyrazisty przykład, jak cieszyć się życiem, jak żyć na tyle dobrze, by niczego nie żałować, a z drugiej strony – by mieć co wspominać. Eliza otarła wierzchem rękawiczki napływające do kącików oczu łzy i energicznie wyjechała z parkingu. Droga powrotna zajęła jej niewiele czasu. A że wzięła sobie na dzisiaj wolne, od razu skierowała się do swojego lokum. Moje zmienniczki powinny wrócić do pracy niebawem, dumała, zbierając rzeczy do prania i przygotowując czyste ubrania na kolejne dni. Rozejrzała się dokoła – zaniedbane przez ostatnie dni mieszkanko aż prosiło się o gruntowne porządki. Eliza uwielbiała czystość, ale tym razem doszła do wniosku, że posprząta później. Teraz przetarła tylko szmatką meble i ogarnęła jako tako kuchnię. Wyrzuciła do śmieci dwa uschnięte doniczkowe kwiatki i przyrzekła sobie, że w przyszłym tygodniu kupi nowe; na szczęście pozostałe rośliny dużo lepiej znosiły suszę i miały się całkiem dobrze. Eliza podlała je obficie i pobiegła do pobliskiego sklepiku po coś do jedzenia, ponieważ resztki z lodówki również wylądowały w śmieciach. Zazwyczaj stołowała się na Marcowym Wzgórzu, a w dni wolne chodziła do pobliskiego bistra, ale dziś wybitnie nie miała ochoty na jedzenie poza domem. Chwilowo nie potrzebowała ludzkiego towarzystwa, całej tej wszechobecnej wrzawy, zgiełku, głosów. Nawet nie chciało jej się zadzwonić do Igi, nie wspominając o Leszku. Dobrze, że rozumie, na czym polega moja praca, nie zadaje pytań i nie robi kłopotów, westchnęła. Leszek, jako człowiek o wysoko rozwiniętej empatii, zdawał sobie sprawę z aktualnych emocjonalnych rozterek swojej dziewczyny i ani myślał się narzucać. Zdążył już poznać ją na tyle, by wiedzieć, że z pewnymi sprawami lubiła rozprawiać się sama. Nie znosiła, gdy ktoś jej nadskakiwał, a w sytuacji gdy ktokolwiek zaczynał się nad nią litować, wręcz dostawała szału. Od litowania się nad bliźnimi była ona! Oczywiście owa litość ograniczała się wyłącznie do przywołania rozklejonego pacjenta do porządku. Eliza miała bowiem dar motywowania ludzi do wysiłku. Całą sobą sprawiała, że jej pacjenci zaczynali dawać z siebie wszystko. Tak, jakby robili to dla niej. Nie miała pojęcia, skąd ta umiejętność, ale najwyraźniej jej podopieczni czuli się zobowiązani odpłacać jej za wysiłek. Niejednokrotnie słyszała od staruszków, że gdy wchodzi do pokoju w deszczowy dzień, jest tak, jakby na chwilę wychodziło słońce… Teraz nalała gorącej wody do wanny. Niewielkie, chwilowo niedogrzane pomieszczenie błyskawicznie napełniło się parą. Nie chciała podkręcać centralnego ogrzewania, więc tylko uchyliła drzwi i energicznie machając ręcznikiem, rozgoniła kłęby białej pary. Z ulgą zrzuciła

żałobny strój. Stojąc przed lustrem w samej bieliźnie, uważnie zlustrowała swoje nogi, których długość zawsze spędzała jej sen z powiek. Co z tego, że proporcjonalne i kształtne, skoro za krótkie! Oczywiście była to subiektywna opinia Elizy, bo jakoś oprócz niej nikt nie zauważał defektu. Wystarczył niewielki obcas, odpowiednio dobrana spódnica czy sprytny fason spodni, a sylwetka nagle stawała się proporcjonalna i całkiem zgrabna. To samo dotyczyło biustu. Według właścicielki był on zbyt duży, więc sporo energii poświęciła na wykombinowanie odpowiednich staników. Gorseciarka po wysłuchaniu życzeń klientki popatrzyła na nią jak na kompletną wariatkę, ale zadanie wykonała, dobierając biustonosze optycznie zmniejszające walory, co przy szczuplutkiej talii dało w końcu zadowalający Elizę efekt. Owszem, była bardzo krytyczna wobec własnego wyglądu, ale też starała się nie wariować na tym punkcie. Była wystarczająco zapracowana, by nie doszukiwać się kolejnych mankamentów (których istnienia miała bolesną świadomość), uznając je za mało istotne, przynajmniej na obecnym etapie życia, kiedy nie miała czasu, by porządnie zjeść i się wyspać. Leszkowi się podobam i to jest najważniejsze, pomyślała. Wyszła wreszcie z wanny, szczelnie opatuliła się puszystym szlafrokiem i wysuszyła włosy. Uważnie przyjrzała się swojej twarzy. Jasna cera, zwykle naturalnie zaróżowiona i zdrowa, teraz wydawała się szara i pomięta. Zielonkawe oczy jakby straciły kolor, białka błyskały nienaturalną czerwienią. W najbliższych dniach muszę znaleźć czas na regulację brwi i hennę na rzęsy, postanowiła. Ale to może zaczekać, aż w pracy wygrzebię się z obowiązków i w końcu odbiorę zasłużone dni wolne. Eliza zakropliła oczy preparatem ze świetlikiem, a w łazienkowej szafce znalazła odklejoną z jakiejś babskiej gazety saszetkę z maseczką na twarz. Nie przepadała za zabiegami upiększającymi, ale zdawała sobie sprawę, że w pewnym wieku to już, niestety, obowiązek. Starannie nałożyła kleisty specyfik, który po chwili wysechł i ściągnął skórę tak bardzo, że Eliza miała wrażenie, że popęka ona przy kolejnym otwarciu ust. Przerażona postanowiła zmyć go natychmiast, ale podejrzana substancja pod wpływem wody stała się śliska i obrzydliwa w dotyku. Paniczne zabiegi usunęły wprawdzie z twarzy paskudztwo, ale zakończyły się umazaniem włosów. No to mycie i suszenie od nowa!, pomyślała zła jak osa Eliza. Gdy po raz kolejny wylądowała przed lustrem, ujrzała nie tylko kobietę zmęczoną, ale i wściekłą. Z natury nie cierpiała powtórnego wykonywania raz zrobionych rzeczy. Nawet samochodem starała się nie pokonywać dwa razy dziennie tej samej trasy. Takie alternatywne dojazdy sprawiły, że znakomicie znała miasto. Miało to swoje dobre strony, gdy trzeba było omijać korki. Eliza zawsze była logiczna i poukładana, czasem aż do przesady. Leszek często pokpiwał z tej cechy. Niestety, gdy już nabierała ochoty na szaleństwo, za nic nie dawał się namówić na żaden mało rozsądny wybryk.

Rozdział 2 Dzień dobry szefie. – Eliza stanęła w drzwiach i uśmiechnęła się do dyrektora na powitanie. – Już jestem. – To doskonale – odparł zasępiony. – Dziś w nocy odszedł nasz Lucjan. – O matko, tylko nie to! Dziadek Leszka. Normalnie jakaś czarna seria! – Jak to zwykle jesienią. Zawsze tak jest. Skoki ciśnienia, zmiany temperatury, silne fronty atmosferyczne. Starzy ludzie są na to bardzo wrażliwi. A śmierć jest wpisana w nasz zawód, moja droga Elizo. – Wiem, wiem. Tyle że tej ostatniej dwójki będzie mi brakować szczególnie. Zwłaszcza że Lucjan był dla mnie prawie jak rodzina. – Cóż. Takie życie. A skoro już jesteśmy przy temacie… Dobrze by było, gdybyś w wolniejszej chwili uprzątnęła rzeczy po Ludwice. Chyba nie życzyłaby sobie, żeby robił to ktoś obcy. – Oczywiście. Jeszcze dziś spakuję wszystko i odniosę do magazynu. Procedura taka jak zwykle, prawda? W przypadku pensjonariuszy, którzy nie zostawiali po sobie spadkobierców, obowiązywały specjalne przepisy wewnętrzne, mające nie dopuścić do nadużyć wśród personelu Marcowego Wzgórza. – Aha – mruknął doktor w roztargnieniu. I tak wszyscy wiedzieli, że zmarła zadysponowała, by szkatułkę z biżuterią otrzymała właśnie Eliza, natomiast reszta obchodziła ją niewiele. – Do której mam czas? – Tyle, ile potrzebujesz, choć nie ukrywam, że na to lokum jest kolejka chętnych. Trzeba je wysprzątać i odświeżyć ściany… – Tak, tak, rozumiem. Wezmę tylko kartonowe pudełka z magazynu i zabieram się do roboty. – Zuch-dziewczyna. Marta wróciła dziś z chorobowego, więc o nic się nie martw. Zastąpi cię w ambulatorium. – Świetnie! Eliza odwróciła się na pięcie i cichutko zamknęła za sobą drzwi gabinetu. Sekretarka właśnie rozmawiała przez telefon, ale gestem dała znać, by dziewczyna zaczekała chwilę. Niestety, rozmowa ciągnęła się w nieskończoność, więc skończyło się na pośpiesznym nagryzmoleniu na karteczce numeru i wręczeniu Elizie żółtego świstka z bezgłośnym poleceniem: „Zadzwoń!”. Obdarowana skinęła głową i ruszyła do magazynu. Wiedziała, że Ludwika nie miała zbyt wielu rzeczy, więc wzięła zaledwie trzy pudła i kilka worków na ubrania. Wyrzuciła bieliznę osobistą, resztki kosmetyków, pozostały dobytek zaś skrupulatnie spisała w specjalnym zeszycie. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że tak długie i barwne życie powinno pozostawić po sobie coś więcej niż kilka byle dzindzibołów, trochę pamiątkowej biżuterii i kilka worków szmat, które zapewne w niedługim czasie zasilą magazyny pomocy społecznej. Jeśli chodziło o nią samą, ciepłe wspomnienia wywoływała niemal każda pamiątka.

Do obiadu kąt Ludwiki był gotowy do przekazania ekipie remontowej. Eliza, zgodnie z procedurą, oddała magazynierowi rzeczy nieboszczki, włącznie z przeznaczoną dla siebie szkatułką z błyskotkami, i klucze. Przeszła do stołówki, gdzie wygłodniała zaatakowała pomidorową z ryżem. Ciepły posiłek dodał jej sił. Po drugim daniu poczuła się najedzona i odprężona. Zrobiło jej się tak dobrze i błogo, że nagle ziewnęła szeroko. Przy kolejnym ziewnięciu, przy którym szczęka omal nie wyskoczyła jej z zawiasów, uznała, że bez kawy się nie obejdzie. Wstała niechętnie od stolika, przechodząc do aneksu kuchennego dla personelu, włączyła ekspres i z westchnieniem oparła się o ścianę. Miała za sobą naprawdę ciężkie pół dnia, a czekał ją jeszcze dyżur w ambulatorium, gdzie zawsze kłębiło się od znudzonych pensjonariuszy. Ludzie chcieli zwyczajnie pogadać i po prostu się rozerwać, więc dla przyzwoitości symulowali różne dolegliwości. Gabinet zabiegowy odwiedzali również ci, którym się nie nudziło, ale należało im zmienić opatrunki, zrobić zastrzyk czy zmierzyć ciśnienie albo poziom cukru we krwi. Ci ostatni, zanim dopchali się do kolejki, nie raz i nie dwa wdawali się w awanturę z symulantami, a ci nie pozostawali im dłużni. Awantura w poczekalni zawsze stanowiła atrakcję, ale dzisiaj wymknęła się spod kontroli. Zaalarmowana krzykami Eliza pojawiła się na korytarzu dokładnie w chwili, gdy osiemdziesięciosiedmioletni pan Eugeniusz, były nauczyciel matematyki, z werwą nastolatka zamachnął się krzesłem w kierunku równie leciwego pana Antoniego, emerytowanego sędziego, który zarzucił mu oszustwo. Znany autor wielu poczytnych książek, pan Władysław, trzymał w pogotowiu laskę, by w razie potrzeby przywalić komu trzeba. – Dość! – huknęła Eliza. – Proszę postawić to krzesło! – Nigdy w życiu! – wyseplenił pan Eugeniusz. – Natychmiast, bo wezwę policję! O, ochrona już idzie! – Eliza stanowczo pozbawiła staruszka oręża. – Zapraszam pana do zabiegowego! – ryknęła, wiedząc doskonale, że jej podopieczny jest głuchy jak pień. – Idę, już idę – wymamrotał. – Niech sobie czekają symulanci. Jestem w końcu kombatantem czy nie? – zrzędził, podążając we wskazanym kierunku. Eliza, w obawie przed dalszą eskalacją awantury, szybko zamknęła drzwi. Wewnątrz okazało się, że pan Eugeniusz posiał gdzieś sztuczną szczękę. Widział na jakimś filmie, że przed bójką należy ją wyjąć, więc uczynił podobnie. Tyle że nie miał pojęcia, gdzie mógł ją wetknąć. Kurde, bohater ostatniej akcji!, pomyślała ubawiona Eliza. Po kilku minutach szczęka szczęśliwie odnalazła się u uroczej pani Łucji, która od lat skrycie wielbiła kolegę z pokoju obok. Teraz była przeszczęśliwa, że może mu się przydać. Z nabożną czcią dzierżyła w dłoni obrzydliwe znalezisko. Boże, za jakie grzechy! Eliza wzniosła oczy do nieba, upiła łyk kawy i wezwała kolejnego oczekującego. Musiała mu zmierzyć ciśnienie, choć doskonale zdawała sobie sprawę, że wskutek draki w korytarzu wyniki można będzie wyrzucić do kosza… Do swojego tymczasowego mieszkanka dotarła dopiero po dziewiętnastej. Zmęczona rozpięła błękitny kitel i odruchowo opróżniła kieszenie. Długopis, identyfikator, pieczątka i… O, karteczka z numerem telefonu, ta, którą dała mi sekretarka!, przypomniała sobie. Od razu wybrała numer. Po drugiej stronie odezwał się damskim głosem automat informujący, że Eliza właśnie dodzwoniła się do jednej z najstarszych stołecznych kancelarii notarialnych. Nawiasem mówiąc, po godzinach urzędowania. – No, no, ale numer! – mruknęła pod nosem. Po pierwszym zaskoczeniu uznała, że nie ma co się dziwić. Nieboszczka Ludwika przed śmiercią na prawo i lewo trąbiła o biżuterii, więc zapewne tu jest pies pogrzebany.

Skontaktuję się z notariuszem jutro z samego rana, postanowiła Eliza, choć na myśl o procedurze spadkowej aż nią wstrząsnęło. Skoro moja ulubiona pensjonariuszka chciała mnie obdarować, mogła to zrobić od ręki, a nie ciągać po kancelariach, westchnęła, w duchu przeklinając wszechobecne procedury. Nazajutrz był piątek, więc w pracy zapowiadał się względny spokój. Zwykle w piątki organizowano wycieczki do muzeów, więc większość lokatorów Marcowego Wzgórza miała zapewnioną atrakcję. Ci, którzy zostawali na miejscu, szykowali się do podjęcia weekendowych gości bądź pakowali się, by odwiedzić bliskich. Eliza uwielbiała ten ostatni dzień w tygodniu, kiedy wreszcie mogła w spokoju nadrobić papierkową robotę, na którą zwykle brakowało czasu. Jej szef był człowiekiem więcej niż skrupulatnym i bardzo pilnował porządku w dokumentacji, więc miała zamiar ostro przysiąść fałdów i w kilka godzin pozbyć się zaległości. A przynajmniej taki miała plan. Do czasu gdy zatelefonowała do kancelarii. Około dziesiątej ponownie wystukała na klawiaturze numer z żółtej karteczki i uzyskała połączenie z sekretariatem w notariacie. Sekretarka natychmiast połączyła ją, z kim trzeba. – Dzień dobry, panie mecenasie. Eliza Lisewicz. – Witam panią. Moje uszanowanie. Antoni Bogacki się kłania. Mieliśmy okazję widzieć się na pogrzebie, ale uciekła pani tak szybko… Nie zdążyłem z panią porozmawiać. Serdeczny ton sprawił, że Eliza od razu przypomniała sobie eleganckiego starszego pana z laseczką. – Nie rozumiem – zdziwiła się szczerze. Do tej pory nigdy nie spotkała się z obecnością notariusza na pogrzebie mieszkańca Marcowego Wzgórza. A z pogrzebami często miała do czynienia. – Cóż, przyjaźniłem się z Ludwiką i z jej ostatnim mężem przez długie lata. To wiele wyjaśnia, prawda? Łączyły nas nie tylko relacje usługowe. – Oczywiście. W czym mogę panu pomóc? – Chciałbym panią do siebie zaprosić. W związku z testamentem nieboszczki. – Wiem, wiem. Ponoć mam odziedziczyć biżuterię. – Eliza uśmiechnęła się czule, świadoma, że zawartość szkatułki to liche i niewiele warte błyskotki. – Została złożona i zaplombowana w depozycie. – Mam już wszystko u siebie. Przekażę to pani podczas spotkania. – Dobrze. Na kiedy zatem się umówimy? – No cóż… Trzeba odczytać testament zmarłej zgodnie z zasadami, ale ponieważ znam jego treść, chciałbym panią o czymś uprzedzić. Zanim jeszcze się spotkamy i zdecyduje pani o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku. Boże, co tam może być takiego? Elizę aż zatchnęło. Znała doskonale swoją byłą, nieco zwariowaną podopieczną i równie doskonale zdawała sobie sprawę, że stać ją było na wiele. Zaniepokoiła się lekko, że właśnie może otrzymać w spadku długi z kasyna w Las Vegas czy przytulisko dla bezdomnych sierot. Albo i coś gorszego. – Słucham. Jestem gotowa – powiedziała słabym głosem. Mocno zacisnęła powieki. – To nic takiego, droga pani. Ludwika zostawiła pani trochę rzeczy osobistych. – Niczego więcej nie miała… – Niezupełnie. Pozostała nieruchomość. – Co takiego? – Eliza z wrażenia omal nie spadła z krzesła. – No właśnie – dodał prawnik. – Życzeniem zmarłej było, żeby obejrzała pani

wspomniane mienie, zanim podejmie pani decyzję co do objęcia spadku. Dobrze się składa, że zaraz weekend. Zorientuje się pani spokojnie, wszystko przemyśli… – O rany! – zaskoczona Eliza przycisnęła palce do skroni. – Dobrze, oczywiście. A gdzie to jest? – Całkiem niedaleko. – W Warszawie? – Owszem. Ulica Wołomińska 170, przy skręcie do centrum handlowego Galaktyka. – Aha. – Pani Elizo, jeśli mogę się tak do pani zwracać. Proszę się nie martwić. Ludwika była mądrą kobietą i na pewno nie miała zamiaru przysparzać komukolwiek kłopotów. – Wiem. – Dlatego właśnie zostawiła pani wybór. – Rozumiem. – Proszę zatem, by przez weekend dokonała pani lustracji rzeczonej nieruchomości. I naturalnie proszę dać mi znać odnośnie do swojej decyzji, zanim odczytam całość testamentu. – Dobrze. – A zatem umówmy się wstępnie u mnie w kancelarii w poniedziałek o dwunastej. Gdyby z jakichkolwiek względów nie mogła pani przybyć, proszę o kontakt. Mecenas Bogacki podyktował jeszcze swój numer telefonu komórkowego, zanotował numer komórki Elizy i pożegnał się uprzejmie. A ona siedziała bez ruchu. Miała wrażenie, że oto jakaś tajemnicza siła wprawiła ją w stan nieważkości. Nie oczekiwała niczego, a tu nie dość, że ta śmieszna szkatułka z sentymentalną zawartością, to jeszcze jakaś nieruchomość. Eliza podeszła do okna i otworzyła je na oścież. Na zewnątrz hulał wiatr. Powietrze było świeże i rześkie. Wzięła kilka głębokich oddechów i na mapach Google’a sprawdziła, gdzie leży Wołomińska. Tak jak się domyślała, ulica wskazywała z grubsza kierunek na znaną podwarszawską miejscowość. Żadna filozofia, ale Eliza wolała się upewnić. Pojadę tam zaraz po pracy, postanowiła, ale z planów wyszły nici. Papierkowe zaległości pozwoliły odetchnąć dopiero, gdy na zewnątrz było już kompletnie ciemno i dodatkowo lunęło jak z cebra. Na sobotę zapowiadano poprawę pogody, więc Eliza przełożyła wizytację. Uznała, że wcześniej podskoczy po Leszka i pojadą razem. Niestety, jej facet został niespodziewanie zaproszony na branżową konferencję i właśnie pakował manatki. Awaryjne rozwiązanie w postaci Igi również poszło w odstawkę. Przyjaciółka miała właśnie w domu na przechowaniu chore na ospę dziecko siostry i męża zdychającego na półpaśca, czyli dorosłą wariację choróbska. I wrażenie, że ona sama ledwie daje radę. – O matko, biedne dziecko! – Eliza jak zwykle zareagowała empatycznie na wizję malucha od stóp do głów obsypanego swędzącymi wypryskami. – Głupia jesteś! – prychnęła Iga. – Dziecku nic nie jest, poza tym, że głupio wygląda. Za to Maciek tak daje czadu, jakby właśnie się na tamten świat przenosił! Jęczy głosem jak z zaświatów, wszystko go boli, jeść może tylko to, co lubi, i generalnie zdycha po całości. Mówię ci, komediant! – pokpiwała. – Żałuję, ale nic z tego. Może innym razem? Sama wiesz, jak ja lubię takie tajemnicze historie! A wiesz coś bliżej na ten temat? – Nie. Mam tylko ten adres. Pojadę jutro i dam ci znać. Tymczasem zadbaj o ten szpital i wracaj do żywych.

– Wiem, muszę. Jeszcze nie wiem jak, ale jutro na noc idę do roboty. Wiesz, sobota, dyskoteki. Normalnie niech to szlag! Noc minęła Elizie niespokojnie. Co chwila budziła się i przekładała poduszkę, która nagle zaczęła być dziwnie twarda i niewygodna. Z rozrzewnieniem wspomniała własne wygodne łóżko, przysięgając sobie, że wróci do domu jak najszybciej. Jeszcze tylko kilka dni… O piątej nad ranem dała za wygraną i zwlokła się z wymiętej pościeli. Rozmasowała ścierpnięte plecy i kolistymi ruchami głowy rozruszała zesztywniałą szyję. W maleńkim aneksie kuchennym nastawiła ekspres do kawy i poszła pod prysznic. Gorąca woda przyniosła ukojenie. Do rozpoczęcia zmiany pozostały jeszcze dwie godziny, więc Eliza bez pośpiechu zjadła śniadanie i włożyła pielęgniarski uniform. Dyżur w ambulatorium trwał do czternastej, ale jeśli zacznie godzinę wcześniej, wcześniej skończy. O ile, naturalnie, w międzyczasie nie wyniknie nic nieprzewidzianego. Pozostawało mieć nadzieję, że wszystko przebiegnie zgodnie z planem. Eliza wprost nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie wsiądzie do samochodu. Dzień zapowiadał się przepiękny. Eliza dwoiła się i troiła, by udało się jej wcześniej wyjść z pracy, ale wysiłki były daremne. Już stała w progu, gdy dostała wiadomość, że pan Edmund właśnie spadł ze schodów i złamał nogę. Zrzędliwy staruszek nawet nie chciał słyszeć o wezwaniu karetki, więc Eliza osobiście zawiozła go na pogotowie; na szczęście złamanie nie było skomplikowane, więc akcja przebiegła względnie szybko i sprawnie. Przestraszony pacjent, pod okiem zasadniczej opiekunki, wreszcie przestał się nad sobą użalać. Gdy z miną bohatera dnia wjechał na wózku do holu na Marcowym Wzgórzu, jak na zawołanie obskoczyły go wszystkie, równie leciwe jak on, koleżanki. – Uff. Nareszcie – westchnęła Eliza, upewniwszy się, że sytuacja została opanowana na dobre. Przekazała posterunek w zabiegowym zmienniczce i wybiegła na zewnątrz. Musiała się śpieszyć, bo słońce właśnie zachodziło i do zmroku pozostało niewiele czasu. Wycofała samochód z parkingu. Odszukanie strony ulicy z budynkami o parzystych numerach nie przysporzyło jej trudności. Przy numerze 158 Eliza z emocji wstrzymała oddech. – 160, 162, 166… – odczytywała na głos oznakowanie kolejnych zadbanych posesji. Numer 168 okazał się porośniętą chaszczami pustą działką, graniczącą przez płot z uroczym domostwem. – O Boże! – Eliza aż sapnęła z przejęcia. – Ależ cudo! Zatrzymała auto, wcisnęła się corsą na wąski podjazd przed bramą i wyłączyła silnik. Wysiadła. Podeszła bliżej, zapatrzona na zachwycającą architekturę. Ponownie sprawdziła adres, jakby nie potrafiąc uwierzyć, że dobrze trafiła. Spośród liści oblepiających podświetlaną niegdyś tabliczkę z numerem jak byk wyzierał numer 170. Nawiasem mówiąc, kombinacja cyfr, które Eliza od dawna zwykła była uważać za szczęśliwe. Okazała willa z dwudziestolecia międzywojennego była prześliczna. Ozdobne rzeźbione galeryjki, wymyślne balustrady i łukowate okna wskazywały na rękę niezłego architekta. Posesja wyglądała wprawdzie na nieco zapuszczoną, ale budynek wciąż nosił ślady dawnej świetności. I pasował do Ludwiki. Dlaczego ona sądziła, że można wzgardzić takim podarunkiem?, zachodziła w głowę Eliza. Owszem, fasadę należy wyremontować, ale półokrągły dach z wymyślnymi okienkami

jest świetnie zachowany… Nie mam pojęcia, jak to wszystko wygląda wewnątrz, ale co mi szkodzi sprawdzić? Przekręciła gałkę przy furtce. Metalowa bramka ustąpiła ze zgrzytem, ale bez oporu. Eliza rozejrzała się po zaniedbanym ogrodzie. Wysokie, dorodne drzewa aż prosiły się o przycięcie, to samo dotyczyło licznych krzewów. Trawnik zapewne trzeba będzie założyć na nowo, ale najpierw należy odgarnąć z niego tę grubą warstwę liści… Drzwi wejściowe okazały się zamknięte na głucho, więc Eliza wspięła się na niski gzyms i zerknęła do środka przez okno. Wewnątrz znajdowało się niewiele sprzętów. W oczy rzucał się masywny kaflowy piec. Na ścianach nie było zacieków, choć stary budynek wyglądał na niezamieszkany przez lata. W pozostałych oknach wisiały mniej lub bardziej zniszczone firanki, zdecydowanie utrudniające rekonesans, więc Eliza wysiliła wzrok. Widok kolejnych pomieszczeń właściwie nie różnił się niczym od tego, co zobaczyła w pierwszym. Szeleszcząc butami w zalegających liściach, obeszła całą willę. Nie mogła się doczekać, kiedy otrzyma klucze i pobuszuje wewnątrz. O domu z charakterem marzyła właściwie od zawsze, a ta niewielka willa niewątpliwie posiadała duszę. Nagle Eliza zapragnęła przywrócić domostwu dawną świetność. Doskonale zdawała sobie sprawę, że remont będzie kosztował majątek, ale przecież nie musi wszystkiego robić od razu. Podeszła do stojącego na tarasie metalowego krzesła, przysiadła i rozejrzała się ponownie. Oczami wyobraźni zobaczyła piękny ogród i siebie na tym samym tarasie za jakiś rok czy dwa i przez kolejne lata. Najlepiej z Leszkiem. I z ich bezpiecznie bawiącymi się dziećmi… Eliza odetchnęła pełną piersią i po raz pierwszy od dawna poczuła się naprawdę szczęśliwa. Zrobiło się już prawie całkiem ciemno, więc jeszcze raz rzuciła okiem na okolicę. O ile z jednej strony jej działka sąsiadowała z zarośniętym na amen nieużytkiem, o tyle z drugiej mrugał tandetny szyld obskurnego podmiejskiego hotelu. Okropna budowla o arcyniezachęcającym wyglądzie nasuwała skojarzenia z amerykańskimi filmami sensacyjnymi i podłymi przydrożnymi motelami. Wynajmowano w nich pokoje na godziny, poszukiwano schronienia przed policją lub – jak pary spragnione miłosnych uniesień – przed czujnym okiem zazdrosnych małżonków. Elizy to jednak na martwiło. Przytomnie otaksowała roślinność i uznała, że chaszcze od strony nieszczęsnego przybytku oddzielą ją od niego skutecznie od wiosny do jesieni. Była tak zachwycona resztą, że bez oglądania wnętrza willi planowała sprzedaż swojego mieszkania. Nieduży apartamencik w sercu Starówki był wart mnóstwo pieniędzy. A przy tym chętni ustawiali się w kolejce. Zmarzła trochę, więc uruchomiła silnik i zatarła ręce z uciechy. Była podekscytowana tak bardzo, że postanowiła nie trzymać miłego pana notariusza w niepewności do poniedziałku. Ale innym nic nie powiem, dopóki nie podpiszę papierów!, postanowiła. Drżąc z emocji, wystukała na klawiaturze telefonu wiadomość do mecenasa Bogackiego o treści: „Widziałam, biorę, dziękuję”, i zadowolona wróciła na Marcowe Wzgórze. Cała w skowronkach wygospodarowała nieco weekendowego czasu, by zadbać o własny kąt. Zrobiła na Starówce gruntowne porządki i wykonała zdjęcia wszystkich pomieszczeń. Zamieszczając ogłoszenie o sprzedaży na internetowej stronie z nieruchomościami, nie można przecież kusić fotografiami bałaganu, doszła do całkiem słusznego wniosku. Zadowolona z siebie, raz jeszcze odwiedziła znaną już sobie posesję i zmierzyła dystans oraz czas podróży spod numeru 170 na Marcowe Wzgórze. Jechała dziesięć minut, w dodatku uliczkami, których nie dotykały codzienne korki. Dystans spod nowego domu do pracy wynosił jedynie trzy kilometry. W stołecznych realiach była to po prostu rewelacja.

Rozdział 3 Witam drogą panią Elizę! – Mecenas Bogacki podniósł się zza wielkiego mahoniowego biurka i podszedł do zaanonsowanej przez sekretarkę klientki. – Niezmiernie mi miło! – Dzień dobry – przywitała się grzecznie Eliza i usiadła na wskazanym miejscu z elegancko skrzyżowanymi nogami. Szary dopasowany kostiumik świetnie prezentował się przy wysokich czarnych kozakach na szpilce. Do tego modne sztuczne futerko oraz skórzana aktówka. Eliza mogła z powodzeniem uchodzić za pracownicę kancelarii, a nie za klientkę. – Proszę, oto dokumenty. Rozumiem, że widziała pani już wszystko. – Oprócz wnętrza. Jestem bardzo podekscytowana. Od dziecka marzyłam o czymś takim! – W takim razie przystąpmy niezwłocznie do rzeczy. O ile nie ma pani nic przeciwko temu? Otóż nasza świętej pamięci Ludwika była niezwykle zacną i mądrą kobietą. Nie chciała pani sprawić kłopotu tym spadkiem, więc opracowaliśmy wspólnie rozwiązanie, które pozwoli pani na pewne inwestycje w odziedziczoną nieruchomość. Jak zapewne pani wiadomo, przed przeprowadzką na Marcowe Wzgórze nieboszczka spieniężyła niemal cały majątek. Namawiałem ją, by pozbyła się również i tego. – Mecenas znacząco postukał w plik papierów. – Ale nie chciała. Była bardzo związana z tym miejscem, choć ja zupełnie nie popierałem jej entuzjazmu w tej kwestii. Ale cóż, taka była jej wola. Jako że, jak mniemam, jest pani zdecydowana przyjąć spadek w całości, pozwoli pani, że odczytam testament – zakończył notariusz uroczyście. Eliza słuchała jak zaczarowana. Wyglądało na to, że jest wyłączną spadkobierczynią i że w udziale przypadła jej urocza willa oraz środki na jej renowację. Jak wynikało z fachowych ekspertyz, część biżuterii należącej do Ludwiki stanowiła nie lada cacka sztuki jubilerskiej i po spieniężeniu mogła przynieść spadkobierczyni małą fortunę. – No proszę! A Ludwika biegała z tą szkatułką i pokazywała jej zawartość komu popadnie. Że też się nie bała… – powiedziała Eliza. – Pokazywała marne szkiełka. Bo to, co jest naprawdę cenne… – mecenas zrobił pauzę i sięgnął po tandetnie zdobione pudełko – …jest tutaj. – Uruchomił zmyślną zapadkę i spod denka wysunęła się ukryta szufladka. Zadowolony z siebie obrzucił zaskoczoną Elizę wzrokiem godnym iluzjonisty i wyjął ze schowka czarny aksamitny woreczek. – Proszę spojrzeć. – Ostrożnie wysypał na blat kilka brylantów, które w świetle biurowej lampki błysnęły olśniewająco. Eliza wstrzymała oddech. – O mój Boże… – wyszeptała w końcu. – To niebywałe! – Otóż to, miła pani. Cała nasza Ludwika była niebywała. Zawsze miałem na nią oko, ale mnie nie chciała. – Mecenas Bogacki podrapał się po lśniącej łysinie. – Teraz pani rozumie, o co jej chodziło? Czy za pieniądze uzyskane ze sprzedaży kamieni postawi pani to wszystko na nogi? – Oczywiście. Notariusz raz jeszcze, dla pewności, rzucił okiem na dokumenty. Najwyraźniej uznał, że wszystko jest w porządku, po krótkiej chwili bowiem wręczył je zaaferowanej

spadkobierczyni. – Proszę sobie teraz w spokoju to wszystko przeczytać i podpisać. W razie potrzeby służę wyjaśnieniami. Proszę się nie śpieszyć. Przy aktach notarialnych pośpiech nie jest wskazany. Wszystko musi być jak Pan Bóg przykazał, to ważne dokumenty. No i pozostaje jeszcze sprawa najemcy, choć wraz ze śmiercią Ludwiki umowa najmu nieruchomości wygasła automatycznie. – Najemcy? To ktoś tam mieszka? – Nie sądzę. Ale będziecie musieli państwo jakoś się rozmówić. – Aha… – mruknęła nieco zaskoczona Eliza. Podczas oględzin nie zauważyła śladów niczyjej obecności. – To nawet lepiej. Czy mam obowiązek przedłużyć mu tę umowę? – Nie, skądże. Przejęta Eliza drżącą ręką sięgnęła po elegancką papierową teczkę ze złotym logo kancelarii. Pod jej czaszką trwało kłębowisko myśli, więc skupienie się na tekście przychodziło z trudnością. Resztką woli spróbowała doprowadzić chaos w głowie do ładu i zaczęła czytać. Niewiele rozumiała, ale w końcu uznała, że przecież nikt nie chce jej zrobić krzywdy. Z dokumentów jasno wynikało, że została spadkobierczynią nieruchomości położonej przy Wołomińskiej 170 oraz właścicielką zawartości szkatułki, która po spieniężeniu miała pokryć koszty remontu. Antoni Bogacki zaproponował jej pomoc przy sprzedaży, więc chyba nie musi niczego się obawiać. Raz kozie śmierć!, pomyślała. Zdecydowanym ruchem położyła teczkę na stole konferencyjnym i zwróciła się do zamyślonego notariusza. – Gdzie mam podpisać? – zapytała. Mecenas natychmiast wskazał jej odpowiednie miejsce na dokumencie. – I to wszystko? – Tak. Jeśli nie ma pani ochoty na ciąganie po sądach, proszę podpisać również i to. Moja kancelaria zajmie się wszystkim. – Prawnik podsunął wcześniej przygotowane pełnomocnictwo do reprezentowania w sprawie spadkowej. Elizę sądy przerażały. Ilekroć trafiała do ich siedziby, gubiła się w przepastnych korytarzach. Podpisała bez namysłu. Po dopełnieniu formalności zaproponowano jej tradycyjny koniaczek, ale co z tego, skoro przyjechała na spotkanie samochodem? Odmówiła z przykrością, bo w tak niebywałych okolicznościach lampka koniaku byłaby jak znalazł. A co tam, obleję wszystko hurtem, doszła do wniosku, gdy tylko uprawomocni się stwierdzenie nabycia spadku. Po kurtuazyjnej rozmowie o drogiej zmarłej Eliza wreszcie uznała, że pora wracać do pracy. Odebrała okrycie z rąk sekretarki i wyszła na korytarz. W podskokach zbiegła po schodach. Zaraz! A klucze?, zatrzymała się w pół kroku. Zawinęła się na pięcie i ruszyła z powrotem na górę. – Czym mogę służyć? – notariusz uśmiechnął się uprzejmie. – Zapomnieliśmy o kluczach! – wysapała zdyszana Eliza. – O jakich kluczach? – No o kluczach. Przecież muszę jakoś otworzyć drzwi, żeby dostać się do środka. – Nie rozumiem. Przecież tam wszystko otwarte… – Nieprawda! – Jak to? – Pojechałam tam po naszej rozmowie telefonicznej, ale zastałam wszystko zamknięte

na głucho. Przecież nie będę się włamywać. Chyba że klucze zaginęły i trzeba wezwać ślusarza? – Nadal nie rozumiem. – Mecenas był wyraźnie zdezorientowany. – O ile mi wiadomo, hotel funkcjonuje cały czas. Jest otwarty całą dobę, siedem dni w tygodniu, a kluczami… – Jaki hotel? – przerwała mu Eliza. – Słucham? – Pytam, o jakim hotelu pan mówi? – O hotelu Zacisze. Mniej więcej kwadrans temu oficjalnie stała się pani jego spadkobiercą. Zapewniam, że może pani do niego wejść bez kluczy, o każdej porze dnia i nocy. – Rany boskie… – Eliza pobladła. Namacała dłonią poręcz od krzesła i szybko usiadła, w obawie, że zaraz upadnie. – Proszę się uspokoić. To zapewne jakieś nieporozumienie, choć nie wiem, co naprawdę się stało. – Notariusz zdenerwował się wyraźnie. – Przecież miała pani cały weekend, żeby sobie wszystko dokładnie obejrzeć. – No i obejrzałam! – jęknęła Eliza. – Obejrzałam! Pod numerem 170, piękną willę z dwudziestolecia międzywojennego. Sąsiadującą z jakimś obskurnym hotelem! – O matko! – wykrzyknęła sekretarka. – Ja już chyba wiem! Proszę chwileczkę zaczekać! Kobieta znikła za masywnymi drzwiami, by powrócić po chwili z zakurzonym segregatorem. Sprawnie przewertowała kartki. – Czy to ta willa? – Wskazała na fotografię. – Ta sama! – Eliza ożywiła się w nadziei, że jeszcze nie wszystko stracone. Przecież miałam odziedziczyć willę, a nie jakiś hotel! – No to wszystko jasne. – Mecenasowi wystarczył rzut oka, by odgadnąć, w czym rzecz. – Istotnie, willa należała kiedyś do Ludwiki i jej męża, ale sprzedali ją dawno temu. Nie mam pojęcia, dlaczego Ludwika nie sprzedała hotelu, ale nawet nie chciała o tym słyszeć. – Ale jak to? – bąknęła Eliza bez przekonania. – Przecież na tym domu jest numer 170. Sprawdzałam to dwa razy, bo liście z winorośli oblepiły tabliczkę… – Proszę pani – wtrąciła się sekretarka. – Proszę spojrzeć. – Podsunęła segregator bliżej. Na zdjęciu widniał jak byk numer 170A. W aktach oznaczenie identyczne. Nie mogło być mowy o jakiejkolwiek pomyłce. – O Boże, liście… To one przykryły to przeklęte A! – wyszeptała słabym głosem Eliza. – A może jednak koniaczku? – zaoferował notariusz. – Podwójny poproszę. Poniedziałek miał się ku końcowi. Leszek, który wrócił już z konferencji, wyraził chęć spotkania po południu, ale Eliza wykpiła się bólem głowy. Po wizycie w kancelarii zawiadomiła szefa, że z przyczyn osobistych bierze urlop na żądanie, i wróciła na Starówkę. Jako że u notariusza wypiła dwa podwójne koniaki, a w domu poprawiła jeszcze dwoma mocnymi drinkami, z tej rozpaczy po prostu się upiła. I od razu poszła spać. Około siedemnastej obudziła ją potworna suchość w ustach; śniło się jej, że przemierza pustynię w samo południe, a teraz musiała jakoś pokonać drogę do kuchni z życiodajną wodą. Półtoralitrową butelkę nałęczowianki wyżłopała łapczywymi haustami, połknęła tabletkę od bólu głowy i wróciła do łóżka. Ledwie proszek zaczął działać, ponownie zadzwonił Leszek, ale Eliza nie miała ochoty z nim rozmawiać, a co dopiero się spotykać! Wyobraziła sobie ogrom trudu, jaki trzeba by było przedsięwziąć,

by wziąć się do kupy i wyszykować do wyjścia. Mowy nie ma! Możliwości Elizy przekraczało obecnie nawet zamówienie pizzy przez telefon, a o obiedzie w restauracji nie było co marzyć. Leszek zagadnął jeszcze o notariusza, ale został spławiony burknięciem, że absolutnie nie ma się czym ekscytować. Wykręciwszy się złym samopoczuciem, Eliza nabrała wody w usta. Wściekła, obiecała opowiedzieć mu wszystko przy najbliższej okazji i udała umierającą. Z Igą poszło trudniej – oczywiście, jak człowiek potrzebuje świętego spokoju, to wszyscy jak na komendę przeszkadzają mu, jak mogą – ale i ją dało się spławić obietnicą szczegółowej relacji w innym terminie. Rodzice zaanonsowali przemożną chęć pogadania przez Skype’a, ale gdy tylko Eliza uświadomiła sobie, że będzie to rozmowa na wizji, wykpiła się chorobą. Przyłożyła wreszcie ciężką głowę do poduszki, ale sen nie przychodził, choć szczerze zamierzała przespać ten cholerny czas, w którym wszystko poszło nie tak, jak trzeba. Jeszcze tego ranka była chodzącym, a raczej fruwającym, entuzjazmem, by chwilę później zmienić się w chodzącą kupkę nieszczęścia. Zamiast willi marzeń dostała jakąś ruderę, zwaną szumnie hotelem. W dodatku podpisała dokumenty, w których wyraziła zgodę na przyjęcie spadku, godząc się na warunki postawione przez ofiarodawcę. Istotnie, działała pod wpływem impulsu, ale to nie tłumaczyło niczego. Nikt nie wprowadził jej w błąd, bo w błąd wprowadziła się sama. Wszyscy wokół, ze świętej pamięci Ludwiką na czele, mieli jak najlepsze chęci, lecz co z tego, jeśli Eliza na własną prośbę zrobiła samą siebie w konia. Klamka zapadła. Szkoda, że nie ma więcej spadkobierców, westchnęła w duchu Eliza, zapadając w sen. Może zechcieliby tę mordownię za półdarmo. Albo nawet za darmo… Umysł zwolnił, tryby w głowie obracały się coraz ciężej. Ale przecież są jeszcze brylanty!, zaskoczyły od nowa. Cały szkopuł tkwił w tym, że Eliza zupełnie nie miała pojęcia o prowadzeniu hotelu. A poza tym miała już swoją wymarzoną pracę i ani myślała pakować pieniędze w jakąś rozlatującą się budę o podejrzanej reputacji. Pomimo kaca, który chwilowo zamulał jej umysł, trzymała się dzielnie. Wstała z łóżka i uruchomiła komputer. Wystukała adres na Wołomińskiej. W wyszukiwarce internetowej natychmiast pojawił się link do hotelowej strony www. – Że też nie zrobiłam tego wcześniej! – mruknęła do siebie z żalem. – Przecież w Google’ach od razu wyskakuje ten pieprzony hotel! Kurczę, i to na pierwszej pozycji! Boże drogi, dlaczego? Korzystając z tego, że witryna internetowa została otwarta, Eliza postanowiła się z nią zapoznać. Wcześniej zaledwie rzuciła okiem za płot i między Bogiem a prawdą nie miała pojęcia, w co się wpakowała. Na stronie ktoś zamieścił całkiem obszerną galerię zdjęć obiektu, koncentrując się głównie na widokach jadalni ze szwedzkim stołem w roli głównej. Obrusy przypięte do blatów zszywaczem (na obowiązującą modłę bankietową) prezentowały się całkiem przyzwoicie, podobnie jak – na pierwszy rzut oka – jedzenie. Może nie jest tak źle? Eliza poczuła przypływ nadziei i zachęcona miłym początkiem, przeszła do zdjęć przedstawiających hotelowe wnętrza. Niestety, mimo wysiłków fotografa, który zrobił naprawdę dużo, by jak najlepiej wyeksponować zniszczone pomieszczenia, wszystko wyglądało obskurnie. I nic dziwnego, skoro meble miały na oko trzydziestkę… Jak ja sobie poradzę z tym bałaganem?, spanikowała natychmiast. A może by tak to sprzedać?, przemknęło jej przez głowę po raz kolejny. Pomysł, choć kuszący, nie wchodził w grę ze względu na sympatię do Ludwiki

i ostatnią wolę nieboszczki. Przecież gdyby ta chciała, to już dawno spieniężyłaby tę budę! Zwłaszcza że sama działka w tak atrakcyjnej lokalizacji jest warta małą fortunę… Elizę znów rozbolała głowa. Skołowana wydarzeniami minionego dnia dziewczyna wyłączyła komputer i padła na łóżko jak kłoda. Mam być w pracy jutro o szóstej rano i nie wolno mi się spóźnić, zdążyła jeszcze pomyśleć, zanim zapadła w kamienny sen.

Zerwała się na równe nogi wraz z pierwszym sygnałem budzika. Na zewnątrz było jeszcze zupełnie ciemno. O parapet bębniły krople gęstego deszczu. – Niech to cholera! – westchnęła. – Umyj człowieku auto, a od razu zacznie lać! Wczoraj przytomnie poprosiła znajomego właściciela myjni, by odebrał corsę z parkingu u notariusza i przechował ją przez czas niedyspozycji po koniaczku. Miał podrzucić autko na Marcowe Wzgórze w ciągu dnia. Poranek nie zaliczał się do udanych. Po drodze autobus utknął w niespodziewanym korku na ponad kwadrans, wcześniej wjeżdżając w dużą kałużę i spuszczając skulonemu pod ścianą przechodniowi solidny prysznic. Rzecz działa się niedaleko przystanku, więc wściekły mężczyzna, przepychając się wśród pasażerów, z pięściami rzucił się do kierowcy. Do pracy Eliza zdążyła dosłownie w ostatniej minucie. Jej zmienniczka z niecierpliwości już przebierała nogami, by jak najszybciej zdać raport i przekazać pensjonat w dobre ręce. – Dasz radę zostać na miejscu jeszcze na dzisiejszą noc? – zapytała znienacka. – Jasne, ale to już ostatnia. Od jutra w razie draki ty mieszkasz w służbówce – roześmiała się Eliza. – Wiem, wiem. Przez tę grypę i ciążę Gośki nieźle dostałaś w kość. Ale myślę, że teraz już będzie dobrze. Od jutra znowu będziemy we trzy albo i cztery, i wszystko wróci do normy. – W takim razie posprzątam dyżurkę. To na razie! Eliza pomachała nad głową dokumentami, które dostała od koleżanki. I w tej samej chwili zauważyła, że jej bielutki uniform, prosto z prania, ma na sobie błotne smugi. – Nie… – jęknęła, przypomniawszy sobie, jak o świcie prasowała go w pośpiechu. Całe szczęście miała zapasowy, schowany w szafce. – Matko, co za popieprzony ranek! Mniej więcej do szesnastej trwało takie urwanie głowy, że nie było jak zjeść. Poranna kawa wystygła i aż do teraz stała nietknięta w ceramicznym kubku. Gdyby nie zapobiegliwa kucharka, która zostawiła dla niej obiad, Eliza musiałaby obejść się zimną lurą. Mijała siedemnasta, gdy przełykała ostatni łyk owocowego kompotu. Odniosła brudne naczynia do specjalnego okienka, gdy dobiegł ją dziarski głos przyjaciółki. – No, nareszcie cię widzę! – A już myślałam, że sobie w końcu odpocznę! – ucieszyła się Eliza na widok Igi. – Skończyłaś ten kierat na dzisiaj? – Na to wygląda. – To idziemy na miasto. Jestem spragniona najnowszych ploteczek. – Nie ma mowy. Nie ruszam się z Marcowego Wzgórza. – Ale przecież już po zmianie? – Teoretycznie tak. Ale w praktyce obiecałam, że będę na miejscu, na wypadek jakiegoś nieszczęścia. Ostatnio jeden dziadek złamał nogę. Wiesz, jaki był cyrk? – Ale przecież oni są całkiem żwawi – zdumiała się Iga. – Owszem. I właśnie dlatego muszą być pod kontrolą. Jeszcze tylko do jutra. Później będę mieć trochę luzu.

– To chociaż powiedz, co odziedziczyłaś? – Ech, nawet nie pytaj. Miała być śliczna willa z międzywojnia, a jest paskudny wszawy niby-hotel! Marzenie jak z krzywego zwierciadła! – Pierniczysz? – Iga zrobiła wielkie oczy i przysiadła na krześle w pielęgniarskiej dyżurce. Sięgnęła do przepastnej torby i wyjęła butelkę wina. – Możesz? – Wprawdzie formalnie nie jestem na dyżurze, więc jeden kieliszek, ale nie więcej. Jestem trochę wczorajsza. Jakby nie daj Bóg coś się stało, to nawet nie chcę myśleć… – Dobra tam! – Iga sprawnie odkorkowała butelkę. – Dawaj szklankę. Jak sądzę, coś poszło nie tak? – Bardziej niż nie tak. – Ale dlaczego? Chyba nie musiałaś przyjmować spadku, jeśli nie chciałaś? Nikt cię nie zmuszał. – No w sumie nie… Ale Ludwika była wobec mnie fair, więc ja też powinnam. Notariusz dał mi cały weekend na oględziny nieruchomości. Wczoraj miałam zdecydować. Obejrzałam wszystko w miarę dokładnie, zdecydowałam się przyjąć spadek i wysłuchałam testamentu. Nawet podpisałam papiery. Dopiero na samym końcu zorientowałam się, że pomyliłam numery. Zamiast pod 170 trafiłam pod 170A. – Nie wiedziałam, że jesteś ślepa. – Rozbawiona Iga uniosła szklankę z czerwonym płynem. – Nie jestem. Sprawdzałam nawet dwa razy, ale uschnięta winorośl zasłoniła literę. I nieporozumienie gotowe. – O Boże! Nie możesz się wycofać? – No właśnie nie bardzo. To znaczy, jak się uprę, to pewnie mogę, ale to nie byłoby w porządku wobec Ludwiki. – Zatem okej. I co dalej? – Nieboszczka przytomnie zostawiła mi trochę biżuterii i kilka szlachetnych kamieni do spieniężenia. Pieniądze mam przeznaczyć na renowację przybytku i postawienie biznesu na nogi. – O matko! Ty i hotel? – Idze nie mieściła się w głowie wizja przyjaciółki w roli hotelowego menedżera. – Masz, łyknij sobie. – Ale ja nie mogę! – zaprotestowała słabo Eliza. – Nie chrzań. Masz. – W dłoni nieszczęśliwej spadkobierczyni wylądowała kolejna szklaneczka. – W razie czego możesz na mnie liczyć – uśmiechnęła się Iga. – Tak, jasne. – Eliza była sceptyczna. – Nawet jeszcze dobrze nie widziałam, co odziedziczyłam – poskarżyła się. – A to w ogóle działa? – Działa, choć chyba nie powinno. Ponoć umowa najmu z aktualnym zarządcą wygasła z chwilą śmierci Ludwiki, więc teraz wszystko jest na krzywy ryj. Muszę tam podjechać jak najprędzej i zorientować się w sytuacji. Dość, że ten cały hotel to jakaś melina. Na razie obejrzałam sobie w Internecie. Wnętrza wyglądają jak za króla Ćwieczka. Mówię ci, makabra. – Wiesz co? – No? – Myślę, że dobrze by było, gdybyś się tam zaokrętowała na jakiś czas. Poznasz interes od podszewki, jeśli tam pomieszkasz przez chwilę. – Ale ja nie chcę tego prowadzić! – zjeżyła się Eliza. – Nikt ci nie każe. Sądzę jednak, że powinnaś poznać potencjał własnej nieruchomości.

– Wiem. Powinnam. Tylko nie mam pomysłu, jak się do tego zabrać. Kompletnie się na tym nie znam! – Ale ja się znam. Zapomniałaś? – roześmiała się Iga. – Przynajmniej na gastronomii. Z hotelem będzie pewnie gorzej, ale przecież głupie nie jesteśmy? – Formalnie właścicielką zostanę dopiero, jak się zakończy postępowanie sądowe – uświadomiła przyjaciółce Eliza. – O ile gość wie o śmierci Ludwiki, powinien zacząć zwijać interes jakiś tydzień temu. Ja nie mam czasu palcem trafić do nosa, a ty mi gadasz o prowadzeniu hotelu! Boże, nie mogę! To mnie przerasta. – No to bierz urlop. Trzy dni minimum. – Ale nie mogę… – Jak to: nie możesz, skoro ostatnio tyrałaś jak wół? Dadzą ci przecież chyba parę dni wolnego. – Sama nie wiem – bąknęła Eliza bez przekonania. – Ale ja wiem. Rusz tyłek do szefa, i to już! Dzwoń migiem do tego hotelu, ja też zadzwonię i zamelduję się tam z tobą. I nic się nie martw. Na początek damy radę. – Matko jedyna! – Eliza chwyciła się za głowę. – Weź już nie histeryzuj! Nic złego się nie dzieje. Poza tym, że za chwilę ten najemca zwinie manatki, a ty zostaniesz z tym całym biznesem, bez ludzi i wiedzy. Tak przynajmniej istnieje szansa, że czegokolwiek się dowiesz. – Przestań krakać! – Ja nie kraczę, ja mówię. Przecież wiesz, że mam rację. – Wiem, wiem. Jestem po prostu zdruzgotana. Miało być pięknie, a wyszło jak zwykle. Chlapnij no mi tu jeszcze odrobinkę. – Eliza podsunęła pustą szklankę. Nie myślała już o ryzyku utraty pracy. Gdyby jednak któremuś z pensjonariuszy coś się stało…

Rozdział 4 Pierwsze zdziwienie ogarnęło je już w recepcji. Tuż przed nimi obowiązku meldunkowego dopełniała para mieszana. Mężczyźnie, dobrze po czterdziestce, towarzyszyła sporo młodsza kobieta, która na prośbę recepcjonistki o dowód osobisty odparła, że ma portfel na dnie torby, a dokument doniesie później. Jej towarzysz uparcie twierdził, że powinien wystarczyć jego dowód, jednak młode dziewczę z recepcji pozostawało nieugięte. Uparcie obstawało, by na własne, wypacykowane maskarą oczęta ujrzeć dokument tożsamości wyraźnie speszonej kobiety. Eliza i Iga wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. Młoda kobieta z westchnieniem zaczęła grzebać w przepastnej torbie. – Proszę – powiedziała zrezygnowana, kładąc z trzaskiem swój dowód na recepcyjnym kontuarze. – Dziękuję bardzo. A jednak się pani udało. – Recepcjonistka z bezczelnym uśmieszkiem rzuciła okiem na dokument. – Ojej! – wykrzyknęła. – Takie samo nazwisko jak u pana! – A co pani myślała? – Młoda kobieta straciła cierpliwość. – Tym razem mój mąż przywiózł do stolicy żonę. To takie dziwne? W końcu żona też człowiek… – Boże, co za idiotka! – szepnęła Eliza pod adresem panienki. – Ja pierniczę! – zawtórowała jej Iga, również szeptem. Para zrezygnowała z usług i postanowiła ulokować się gdzie indziej. – Czym mogę służyć? – zapytało przyjaciółki niczym niezrażone dziewczę. – Mamy rezerwację. Na dwójkę. I poprosimy bez domysłów. Nie jesteśmy małżeństwem, kochankami też nie, więc chętnie pokażemy pani nasze dokumenty tożsamości. – Iga nie miała zamiaru oszczędzać głupiej recepcjonistki. – Dziękuję bardzo – powiedziała bezmózga służbistka. – Łóżko małżeńskie czy dwa pojedyncze? – Nie wierzę! – Iga aż zatrzęsła się ze śmiechu. Nawet przejętej Elizie udzielił się komizm sytuacji. – Widziałaś? Coś podobnego! Jak można postawić na recepcji taką kretynkę? – Niebywałe… Naprawdę niebywałe. Rzadko bywam w hotelach, ale czegoś takiego jeszcze nie widziałam. Eliza zatrzymała się przed obdrapanymi drzwiami na pierwszym piętrze. Dawno temu ktoś pociągnął je czarną olejną farbą, która właśnie obłaziła, ukazując pod spodem gołą dyktę. Do rozchwierutanego zamka Iga wetknęła klucz z dyndającym wielgachnym brelokiem i otworzyła drzwi do pokoju, który swoim dziwacznym wystrojem miał chyba nasuwać skojarzenia z kabiną rozpusty. Królujący we wnętrzu krwistoczerwony abażur z różowymi frędzlami mógł straszyć nawet jako teatralna dekoracja. Reszta dekoracji również porażała szkarłatem. Zwłaszcza ciężkie welurowe zasłony ze złotymi sznurami i pomponami. – Rany Julek, ale czad! To jakiś burdel? – Iga opadła na fotel tapicerowany grubo tłoczonym bistorem. Rzuciła okiem na wiszącą na ścianie reprodukcję przedstawiającą sprośne sceny rodem z bachanaliów. – Matko, ale to obicie w tyłek trze… To jakiś gabinet tortur? –

Dotknęła fotela. – Nie wiem – odparła Eliza z roztargnieniem. Bezradnie rozglądała się dokoła. – No patrz, ta głupia koza jednak podwójne łóżko nam dała! Obie jak na komendę ryknęły gromkim śmiechem. Spazm zgiął je wpół. – Chodźmy może coś zjeść, co? – zaproponowała Eliza. – Kurczę, aż się popłakałam! – Iga, wciąż pokwikując, podeszła do lustra i poprawiła rozmazany makijaż. – Dobra. W razie czego masz jakieś kanapki? – Nie mam, ale obok jest całodobowy market. Damy radę. Hotelową restaurację odwiedziły dopiero po kwadransie, już jako tako opanowane. Pobyt incognito okazywał się dość zabawny, choć interesowi nie wróżył dobrze. Lokal wyglądał jak żywcem przeniesiony z lat osiemdziesiątych, kiedy to niewątpliwie musiał uchodzić za całkiem przyzwoity. Po pierwsze, w oczy rzucał się masywny drewniany sufit, imitacja wawelskich kasetonów. Wrażenie było przytłaczające. Myśliwskie trofea na ścianach oraz krzesła ciężkie tak bardzo, że ledwie dawały ruszyć się z miejsca, sprawiały, że całość prezentowała się przygnębiająco. Przez brudne szyby do środka wpadało niewiele światła i wszechobecnego mroku nie rozjaśniały nawet zapalone świece w ustawionym na stole pięcioramiennym kandelabrze. Drewniana boazeria była zniszczona, a zwisające spod sufitu wszędobylskie paprotki wyglądały po prostu paskudnie. Gdyby nie fakt, że zjawiły się w tym miejscu celem zrobienia rekonesansu, przyjaciółki w życiu nie zamówiłyby niczego do jedzenia. Jak dotąd, mimo że nastała pora obiadu, w restauracji były same. Postanowiły nie ryzykować z wymyślnymi daniami i zamówiły pierogi ruskie oraz kotlet po hawajsku. Eliza obstawiła, że będzie to zwykły schabowy z plastrem ananasa, i wcale się nie pomyliła. Całość była całkiem jadalna, choć połączenie południowego owocu z zasmażaną kapustą i typowo polskim garni nie bardzo przypadło jej do gustu. Natomiast pierogi Igi wyglądały dość apetycznie. Oczywiście i jej talerz kucharz udekorował pstrokatym zestawem warzywnym. – Mmm, dobre. – Iga, która mełła w ustach pierwszego pieroga, nagle podskoczyła jak oparzona. Eliza zarejestrowała jakiś szum i skuliła się odruchowo. – O Boże! Popatrz na to tylko! – Osłupiała przyjaciółka wycelowała widelcem za jej plecy. Zaciekawiona Eliza zerknęła przez ramię. W drugim końcu sali restauracyjnej dostrzegła fontannę, którą właśnie uruchomiono. Pośrodku wielkiej kamiennej misy stał naturalnej wielkości posąg greckiego boga i sikał wodą. – O matko! – wybuchnęła śmiechem. Z wrażenia omal nie udławiła się kotletem. Pomysł z nagim adonisem od biedy jeszcze by uszedł, ale ktoś wcześniej okaleczył gipsowego pięknisia, utrącając mu przyrodzenie. Na domiar złego w miejsce, w którym figura doznała uszczerbku, wstawiono fragment zielonego ogrodowego węża, z którego teraz lała się woda. – Ja nie mogę! Iga trzymała się za brzuch, starając się nie zwracać uwagi na płynący po raz kolejny makijaż. Eliza odłożyła sztućce na talerz i bezskutecznie próbowała uspokoić rozedrganą przeponę. Barman przyglądał im się podejrzliwie zza brzydkiego kontuaru z ciemnego drewna. – A ten co się tak gapi? – zawyła spazmatycznie Eliza. – Dobra, kończmy jedzenie! – zadysponowała Iga. – Jego barmańskie umiejętności przetestujemy później. Może się w końcu na coś przydam.

Obiad, mimo tandetnych dekoracji na talerzach, bardzo im obu smakował. Uprzejmy kelner zebrał ze stołu brudną zastawę, zaliczając przy okazji wpadkę, jak się bowiem okazało, obca mu była „mowa sztućców”. O ile Iga po skończonym posiłku ułożyła nóż i widelec równolegle na godzinie piątej, o tyle Eliza, która miała pewne trudności z pochłonięciem pokaźnego kotleta, zrobiła sobie przerwę. Skrzyżowała sztućce na talerzu i zareagowała zdziwieniem, że kelner uznał, że właśnie skończyła. Zdumienie było obustronne, a speszony chłopak zaproponował podgrzanie potrawy. Uczynny młodzieniec musiał wsadzić całość do kuchenki mikrofalowej, bo sałata, podobnie jak reszta owocowo-warzywnej dekoracji, poczerniała i sflaczała. Wyglądała mocno nieapetycznie. – Czy pan oszalał? – zapytała rozbawiona Eliza. – Jeszcze za zimne? Podgrzać mocniej? – Nie, broń Boże! I proszę zapamiętać, że świeżych warzyw, a już zwłaszcza sałaty, nie pakuje się do mikrofali. Nie widzi pan, jak to się prezentuje? – Nadziała na widelec zwiędły, zaparzony liść i zadyndała kelnerowi przed nosem. – Ale o co pani chodzi? Przecież nie będę pani grzebał w talerzu! – Podenerwowany chłopak wzruszył ramionami i obrażony odszedł w swoją stronę, mamrocząc pod nosem coś w stylu: „Ech te baby, same nie wiedzą, czego chcą”. – No tak… Miły, kumaty, niewyszkolony. Dobry materiał – podsumowała Iga, gdy kelner zniknął wreszcie w kuchni, zabierając brudną zastawę. – Przestań! – Eliza przywołała przyjaciółkę do porządku. – Mówisz, jakbym miała zostać jego szefową, a ja nie mam takiego zamiaru. Przedłużę tę umowę najmu i święto. – Coś kręcisz, moja droga. – Iga wycelowała w jej stronę palec wskazujący. – Jeśli rzeczywiście pragnieniem Ludwiki było zachowanie tego bajzlu tylko po to, byś wynajmowała go nadal, to po jaki piernik zostawiła ci diamenty? – Noo… Eee… – No widzisz! Coś się plączesz, moja miła. – No wiesz… – Wiem! Widzę czarno na białym, że dostałaś ten hotel po to, by go postawić na nogi i poprowadzić! – Tak myślisz? – A kto normalny trzymałby się czegoś takiego do śmierci, a później przekazał w spadku ze środkami na remont? No weź się zastanów! – Boże… – Nie panikuj. Na pierwszy rzut oka widać, że lokalizacja jest po prostu fenomenalna. Trzeba tylko to wszystko jakoś doprowadzić do ładu. Kto wie, może nawet rozbudować? – Przecież to ogromna inwestycja… Eliza, która właśnie odwróciła się do okna, przerwała w pół słowa. Na obszernym parkingu niemal jednocześnie zaparkowało kilkanaście luksusowych aut. Zjechały się jak w zegarku. W ciągu kilku sekund wszyscy kierowcy oraz pasażerowie rzucających się w oczy samochodów opuścili je i ustawili się w równym szeregu. – Iga? Ale jaja… – Widzę. Przyjaciółka uniosła się z krzesła i wiedziona ciekawością niemal przytknęła nos do brudnej szyby. W tej samej chwili na hotelowy parking wjechało ognistoczerwone ferrari testarossa. Wysiadł z niego mężczyzna w eleganckim długim płaszczu, skinieniem głowy pozdrowił zgromadzonych i skierował się w stronę wejścia do restauracji. Szereg ruszył za nim gęsiego.

– Kurczę blade… – Idze odebrało mowę. Próg lokalu przekroczyła na oko dwudziestka rosłych i napakowanych facetów. Oprócz Igi i Elizy nikt nie zwrócił na nich najmniejszej uwagi, choć na widok każdego przypadkowy przechodzień w ciemnej uliczce z pewnością wziąłby nogi za pas. Mówili po rosyjsku. – Rany, ale zakazane gęby! – mruknęła Iga. Eliza już otwierała usta, by zawtórować przyjaciółce, ale zamknęła je czym prędzej. Jeden z przybyłych bez skrępowania gadał na cały głos przez telefon i notował w notesie prawdopodobnie zamówienie. – Piat’ krasnych mercedesow, dwa biełyje beemwe, odin raz cziornyje porsze… – Jezus Maria! – szepnęła tylko. – Jakoś mi nie wyglądają na licencjonowanych sprzedawców – dodała Iga. – Ale jazda! Eliza nie miała pojęcia, w którą patrzeć stronę, choć żaden z mężczyzn nie zaszczycił ich obu nawet przelotnym spojrzeniem. Widać było, że czują się jak u siebie w domu. Co dziwne, żaden nie zamówił niczego. Kelner nawet do nich nie podszedł. – Najwyraźniej nie jest to ich pierwsza wizyta – mruknęła Iga pod nosem. – Obsługa traktuje ich jak tego bożka z utrąconym fiutem. Jak element wystroju wnętrza. – Co my właściwie jeszcze tutaj robimy? – zapytała retorycznie przestraszona Eliza. Na szczęście w tej samej chwili na salę wkroczyła hałaśliwa grupka, najwyraźniej zmierzająca na obiad. Stół przygotowano już wcześniej. Uwagi obu przyjaciółek nie uszło, że nalany do szklanek kompot miał barwę rozcieńczonego denaturatu. Nie wyglądał zbyt apetycznie. Dwudziestoparoosobowa grupka rozgadanych młodych ludzi, wypisz, wymaluj uczestników jakiegoś korporacyjnego szkolenia, również wyglądała na zadomowioną. W ciemno podeszli do długiego stołu. Z kuchni na specjalnym wózku wyjechały wazy z zupą. Wewnątrz naczyń parował rosół z makaronem. Po wierzchu pływało coś czerwonego. – Boże, nie dam rady! Znowu czerwona papryka, a ja mam uczulenie! – jęknęła jedna z czekających na posiłek dziewczyn. – Rany! Widziałaś kiedyś paprykę w rosole? – Eliza popatrzyła na przyjaciółkę. – Nigdy w życiu! – O nie! – Przy stole uczestników szkolenia cienki głosik zapiszczał ponownie. – Patrzcie tylko! – Młoda kobieta podniosła widelec z nadzianym kawałkiem sznycla. – W mielonym też papryka! A sałatka z czego? Z papryki, oczywiście! Dobrze, że w kompocie jej nie ma! – Wstała wściekła i skierowała się w stronę wyjścia. – A ty dokąd? – dobiegł ją z kąta męski głos. – Do Tesco – odburknęła młoda kobieta. Odwróciła się w stronę zdziwionych przyjaciółek. – Panie też o papryce? – zapytała. – Współczuję. – Nie. Jakoś nie – odparła zaskoczona Eliza. – To dziwne. Bo my jesteśmy tu piąty dzień i piątego dnia znajdujemy ją w każdym daniu. Dobrze, że obok jest sklep, bobym z głodu padła. Pewnie właściciel tej budy ma jakieś szklarnie albo co. Normalnie modlę się o powrót do domu! – Aż tak źle? – zainteresowała się Iga. – Masakra jakaś! Ci Ruscy meldują się tutaj dwa razy dziennie, z zegarkiem w ręku. Kuchnia karmi ludzi papryką. W hotelu wynajmują pokoje na godziny, a ścianki cienkie – wyliczała na palcach. – Od piątej rano po drugiej stronie ulicy skuwają asfalt młotami pneumatycznymi. Przerażona Eliza zerknęła spod oka na rosłych Rosjan, którzy właśnie wstali od pustego

stołu. Bez słowa ruszyli do drzwi. – To jakieś piekielne miejsce, mówię wam! – Dziewczyna uśmiechnęła się konfidencjonalnie. Podeszła do wieszaka z ubraniami, wzięła płaszcz i wybiegła na zewnątrz. – Hm – mruknęła Eliza. – Też jestem uczulona na czerwoną paprykę, ale w kotlecie jej nie było… – W pierogach również nie – roześmiała się Iga. – Wiesz, w gastronomii różnie bywa. Jak kucharz ma nadmiar jakiegoś składnika, stara się go wykorzystać maksymalnie. Normalna praktyka. Zwłaszcza jak się trafi duża grupa do wyżywienia. – Ale żeby w rosole? Rosół to rosół, a nie jakieś popłuczyny z byle czym. Kucharz przesadził. – Fakt. Mógł z tego zrobić zupę krem i wystawić jako danie dnia. Albo coś w stylu „szef kuchni poleca”. – Nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu. – Nie marudź. Jak na restaurację w hotelu, który formalnie nie powinien działać, całkiem nieźle sobie radzą. Nawet wliczając w to tę nieszczęsną paprykę. Masz ochotę na piwo? – Może być, byle zimne – odparła Eliza. Iga podeszła do paskudnego barku i poprosiła o kartę z napojami. Dla siebie zamówiła mohito, ciekawa, skąd obsługa wytrzaśnie w listopadzie miętę, ale czekało ją miłe zaskoczenie. Barman wyjął z lodówki całkiem świeże aromatyczne liście i rozgniótł je z cukrem. Fachowo przygotował drinka i zabrał się do nalewania piwa. – Pani usiądzie – bąknął. – Przyniosę zamówienie do stolika. – Poradzę sobie z dwiema szklankami. – Iga bardzo chciała pozostać przy barze i poobserwować to i owo. – Proszę się nie fatygować. – Nalegam. – Bardzo pan uprzejmy, dziękuję. Facetowi zależy na napiwku, stwierdziła w duchu i odruchowo sprawdziła, czy ma w portfelu drobne. Zawróciła do stolika, ale nie spuszczała z barmana oka. A chłopak radził sobie całkiem nieźle. Przy nalewaniu piwa nie zamoczył kranu, utoczył tyle, ile wskazywała podziałka na szklance, i uzupełnił zawartość przepisową pianą na dwa palce. Zaserwował w szklance, ustawiając ją logo w stronę Elizy, pod spód zaś podkładając kartonową podstawkę. – No i czar prysł! – westchnęła. – Że co? – Zdziwiona Eliza zamoczyła usta w apetycznej jasnej pianie. – Nieźle mu szło na początku. Musiał być na szkoleniu, ale chyba uciekł przed końcem, bo podłożył pod szklankę podstawkę. Nie powinien, na stole jest obrus. Poza tym kartonik to reklamówka innego browaru niż ten od piwa, które pijesz. A to jest niedopuszczalny błąd w sztuce. – To chyba dobrze, że użył podstawki? – Źle. One są po to, żeby skroplona na szkle para nie zmoczyła blatu i później nie skapywała na kolana konsumenta. Jeśli jest goły blat, wafle są obowiązkowe, jeśli leży obrus, on wchłania wilgoć. Rozumiesz? – Jasne. Nie sądziłam, że to takie skomplikowane. Przecież to zwykłe piwo. – Ha! Nawet nie masz pojęcia, jak mnie poważnie przeszkolono w tej kwestii! Jakbym ci zrobiła wykład na temat samego tylko mycia szklanek do piwa, tobyś mi tutaj usnęła. Do tego obsługa urządzenia rozlewczego, czyszczenie, bieżąca konserwacja. Plus sztuka

nalewania. Nie wiadomo z czego zrobiło się nauki na bite dwa dni! – O matko… – Eliza aż złapała się za głowę. – To tylko piwo i aż piwo. Jeśli nie chcesz potruć klientów, musisz wiedzieć to i owo. Nie zapominaj, że piwo jest żywe. Gdy nie jest często nalewane, potrafi zanieczyścić całą instalację, a nawet zakazić świeżo napoczętą beczkę. – Kto by pomyślał! – No właśnie. Dlatego byłam bardzo ciekawa, jak się zachowa barman. Bo coś mi ten lokal na piwiarnię nie wygląda. – I co? – Mimo wszystko fachowiec. Ponieważ beczki i instalację ma pod barem, czyli wężyki są krótkie, zlał pierwsze piwo do szklanki i wylał. Podał ci dopiero drugie. – Ale dlaczego? – Bo to pierwsze było niedobre. Wierz mi, nie chciałabyś pić takiego. Bez smaku, bez gazu, fuj! – Nie miałam pojęcia – skrzywiła się Eliza. – Ale przecież to strata – dodała po krótkim namyśle. – Ano strata. Tu i tak jest dobrze, bo wystarczy zlać szklankę, ale w niektórych lokalach między beczką a kranem ciągnie się kilkanaście metrów przewodów. Pal licho, jak jest zimno i leje się dużo piwa. Ale wystarczy byle przestój, by to, co w rurach, poszło w kanał. Dobrze, jak barman jest przytomny i odłącza zbiorniki, bo wtedy idzie do zlewu tylko kilka piw. W przeciwnym razie nawet i kilkadziesiąt litrów. Albo, co gorsza, renoma lokalu. Bo właściciel oszczędza i każe nalewać gościom popsutego sikacza. – No popatrz, a ja myślałam, że lanie piwa to żadna sztuka! – Sztuka, nie sztuka, ale się na niej zarabia. I to całkiem niemało. A ty lepiej pij, bo ci wybąbluje – roześmiała się Iga na widok miny przyjaciółki, która zamiast delektować się apetyczną pianą, słuchała z otwartymi ustami. – Ty żartujesz, prawda? – zapytała Eliza z nadzieją w głosie. – Wcale nie żartuję. I to żadne mecyje. Po prostu trzeba wiedzieć to i owo. Tak samo jak o przechowywaniu innych trunków, ale ta wiedza raczej ci chyba potrzebna nie będzie. Nie ma znaczenia sposób zaserwowania zwykłego stołowego wina po dysze za butelkę. Droższych hotel Zacisze raczej nie serwuje? – A bo ja wiem? – Chwilowo oszołomiona Eliza siorbnęła wreszcie spory łyk i bezradnie rozejrzała się dokoła.

Rozdział 5 Po drodze do pokoju przyjaciółki spotkały czterech mężczyzn, z których każdy wlókł z lekka wstawioną lafiryndę. Wnioskując po wyglądzie i ubiorze owych pań, przed chwilą odkleiły się od sąsiadujących z hotelem latarni. Za zamkniętymi drzwiami rozbrzmiała głośna muzyka, do której dołączyły kobiece piski. I gromkie męskie porykiwania, wyrażające aprobatę dla odgłosów wydawanych przez damy. – Chyba dzisiaj nie pośpimy… – Zaczekaj! Iga zerwała się na równe nogi, capnęła za kurtkę i wybiegła z pokoju. Wróciła mniej więcej po kwadransie, z dwiema szklankami i butelką półsłodkiego wina. – Zwariowałaś? – Niby czemu? Przecież szybko nie zaśniemy. Chciałaś poznać swoje nowe włości od kuchni, to masz. Nie możesz przespać wrażeń, to przynajmniej z łaski swojej przytrzymaj tę szklankę. Zaciekawiona Eliza patrzyła, jak przyjaciółka usiłuje odkorkować butelkę za pomocą długopisu. – Nie prościej zejść do baru i poprosić o korkociąg? – zapytała. – Phi! – prychnęła rozzłoszczona Iga. – Jasne! Idź i się przyznaj, że pijesz swoje! – A co, nie można? Przecież to nie Hilton! – Niby można, ale raczej nie wypada. Kapewu? Twarz Igi poczerwieniała z wysiłku, ale korek nareszcie ustąpił i dał się wcisnąć w głąb szyjki. To nic, że przy okazji wycisnął z butelki fontannę czerwonego wina, które malowniczo upstrzyło i tak już mocno przybrudzony brzydki dywanik pośrodku pokoju. – Daj szkło, poleję. Eliza niechętnie podsunęła zwykłą szklankę do herbaty, bo tylko taka była do dyspozycji. – No i co ja teraz mam zrobić? No powiedz! – zażądała pomiędzy łykami. – A bo ja wiem? – mruknęła Iga, zdradzając pierwsze oznaki lekkiego upojenia. – Najprościej byłoby sprzedać ten cały bajzel, spieniężyć diamenty i mieć święty spokój. – I owszem. A co z wolą drogiej zmarłej? – No właśnie. Ale mnie wpierniczyła! – Nie, kochana. Wpierniczyłaś się sama i na własne życzenie. Twoja zgoda na przyjęcie nieruchomości była warunkiem odczytania testamentu. Nieprawdaż? – Wiem. Ale to nie tak miało być! – Trudno, w życiu rzadko kiedy coś idzie tak, jak chcemy. Wieczór upłynął przyjaciółkom na podobnych egzystencjalnych rozważaniach. Oczywiście pomysł sprzedaży wszystkiego jawił się jako najbardziej sensowny, ale stanowczo się mu sprzeciwiało morale. Była jasno postawiona wola zmarłej? Była. Był warunek do spełnienia? Był. Był czas do namysłu i uczciwe postawienie sprawy? Owszem. Zatem jeśli Eliza chce spokojnie patrzeć w lustro, musi chwycić byka za rogi. I tak powinna dziękować

Bogu, że ma na podorędziu Igę, która całkiem nieźle zna się na przeróżnych aspektach zarządzania gastronomią. Ponadto poszukuje nowej pracy, więc istnieje nikła nadzieja, że docelowo da się namówić na pracę w tym cholernym hotelu… Bo o ile Iga miała jako takie pojęcie, o tyle Eliza nie miała nawet bladego. Nie przeszło jej nawet przez myśl, by zadać sobie pytanie, ile osób trzeba zatrudnić w tego typu przybytku. Kucharz, to jasne, kelner, pewnie jakiś kuchcik, pomywacz i barman. Oczywiście recepcjonistka, ktoś do sprzątania. Powinno wystarczyć. Chyba. Na tym właśnie kończyła się wiedza nowej właścicielki dotycząca hotelarstwa, z którym do czynienia miewała wyłącznie od święta, gdy sporadycznie, czyli średnio raz na dwa lata, korzystała z szeroko pojętych usług noclegowych. Impreza z udziałem czterech mocno podchmielonych już par rozkręciła się w najlepsze, ale Idze to niespecjalnie przeszkadzało. Po przegadaniu wieczoru usnęła snem sprawiedliwej dosłownie w pół zdania. Eliza westchnęła, dopiła wino i skierowała się do łazienki. W pomieszczeniu zalatywało stęchlizną. Tym, co rzucało się w oczy, był poczerniały od pleśni niegdyś biały silikon w okolicy brodzika i umywalki, wywołujący mało zachęcające pierwsze wrażenie. Choć prawdę mówiąc, łazienka wyglądała schludnie. Eliza odkręciła wodę pod prysznicem i zaskoczona wrzasnęła na cały głos, bo z góry chlusnął na nią lodowaty strumień. Chwyciła za kurek od archaicznej baterii, ale wysiłki nie zdały się na wiele – kran, zamiast odciąć zalewającą jej ciało strugę zimnej wody, został jej w ręku. Klnąc na czym świat stoi, Eliza jakimś cudem wetknęła go na miejsce i przekręciła. Wściekła wyszła spod prysznica i ostrożnie, osłaniając się sfatygowaną ceratą, uregulowała temperaturę. Na szczęście wiedziała już, na jakie trudności napotka przy zakręcaniu wody, więc wykonała toaletę bez dalszych niespodzianek. Z lekkim obrzydzeniem przekroczyła wypływającą spod brodzika brudnomydlaną kałużę, ostrożnie, żeby na mokrej podłodze nie zrobić szpagatu, dotarła do umywalki, gdzie zmyła makijaż i wyszorowała zęby. Zadowolona, że żyje, jest cała i zdrowa, po kwadransie szczęśliwie dobrnęła do posłania, a raczej do swojej połowy małżeńskiego łoża, które przyszło jej dzielić z Igą. Zza ściany wciąż dochodziły radosne ryki, ale o tej porze jakby słabsze i z minuty na minutę coraz cichsze. Widać impreza miała się ku końcowi. Eliza rozciągnęła się wygodnie i naciągnęła kołdrę w brzydkiej, szorstkiej poszewce pod samą brodę. Już prawie zasypiała, gdy z wysłużonego materaca z charakterystycznym jękiem wyskoczyła sprężyna i boleśnie strzeliła ją w tyłek. – O Boże, ale kanał! – westchnęła dziewczyna. To, co zobaczyła dotychczas, wcale się jej nie podobało. Dosłownie każda rzecz w tym hotelu, każdy detal raził starością, brzydotą albo tandetnym wykonaniem. Świeżą spadkobierczynię porażał ogrom ewentualnego zadania, które czekało ją w najbliższym czasie. Cudów nie ma, doprowadzenie przybytku do porządku będzie mocno absorbującym przedsięwzięciem, pomyślała. A jeśli dodać do tego pełen etat na Marcowym Wzgórzu oraz osobiste zobowiązania, najbliższa przyszłość maluje się w ciemnych barwach… Eliza postanowiła, że nazajutrz z samego rana zapyta w recepcji o szefa. Uznała, że wie o sytuacji wystarczająco dużo, by nie chcieć prowadzić tego interesu. Jeśli dotychczasowy najemca zapragnie przedłużyć umowę i prowadzić hotel z wyszynkiem, ona nie będzie mu utrudniać życia. I wyjdzie z tego pata z honorem. Diamenty zdeponuje w bankowym sejfie, a remontem zajmie się za kilka lat. Ajent nie zrezygnuje z działalności, ludzie nie stracą pracy i wszyscy będą zadowoleni. Ona sama spokojnie zajmie się staruszkami, odsyłając wykonanie testamentu w bliżej nieokreśloną czasoprzestrzeń. Wilk pozostanie syty, a owca cała.

Rozwiązanie znajdowało się pod ręką. Eliza wcale nie miała ochoty na wywracanie życia do góry nogami. Kochała swoją pracę i swoich pensjonariuszy oraz poukładaną rzeczywistość, której nie miała najmniejszej chęci zmieniać. Do tego dochodził jeszcze narzeczony, również nieprzepadający za zmianami, a ta, która się szykowała, z samego założenia nie była drobiazgiem. Zmęczona i nieco skołowana Eliza usnęła wreszcie. Wcześniej, za namową przyjaciółki, zamówiła budzenie na ósmą rano, by sprawdzić, czy personel recepcji wywiąże się z tak prostego zadania. Śniadanie serwowano od siódmej do dziesiątej, więc pora była dobra, by sprawdzić, czy po dziewiątej rano będzie jeszcze co jeść. Telefon z pobudką zadzwonił punktualnie. Eliza miała wrażenie, jakby nie spała wcale albo spała szybko. Dzwonek zadzwonił jak wściekły, ledwie przyłożyła głowę do poduszki. Odebrała i kompletnie zamroczona podziękowała za usługę. A że Iga nawet nie drgnęła, więc zakręciła się przy porannych ablucjach, ubrała się i przyniosła do pokoju dwie mocne kawy ze śmietanką. Ze śniadaniem postanowiła zaczekać na przyjaciółkę. Była ciekawa jej fachowego osądu, choć to, co widziała w jadalni, wyglądało całkiem apetycznie. Mimo że pierwszą rzeczą, która rzuciła się jej w oczy na szwedzkim stole, okazała się wielka micha z sałatką z czerwonej papryki. Iga, wywabiona ze snu aromatem świeżo mielonej kawy, niechętnie uchyliła powieki. – Rany, pachnie jak boski nektar! Kawę mają niezłą – podsumowała, zaciągając się kuszącym zapachem. – Wstawaj, bo ci ten nektar wystygnie. Poza tym w jadalni czeka papryka. – Coś ty? – Poważnie, salaterka wielkości miednicy. Biedna ta alergiczka ze szkolenia. Od samej woni można wyzionąć ducha. – No dobra. Daj mi kwadrans. Eliza skończyła kawę i pierwsza zeszła na dół. Przez wielkie panoramiczne okno na parterze ponownie ujrzała zajeżdżające pod hotel luksusowe samochody, z tymi samymi postawnymi Rosjanami. Na początku miała wątpliwości, ale gdy karnie stanęli w szpalerze na powitanie szefa, Eliza rozpoznała niektórych. Wkrótce przekonała się, że scenariusz porannego spotkania osiłków w niczym nie odbiegał od popołudniowego, którego była świadkiem. Przez telefon ponownie posypały się zamówienia na ekskluzywne wozy. Grupa, jak wczoraj, zignorowała pozostałych gości. Towarzystwo zachowywało się jak u siebie. – Idę o zakład, że każde z tych aut na parkingu jest lewe – powiedziała półgłosem do Igi, która właśnie dołączyła do stolika. – Nie ma siły, muszą być kradzione! Ciekawi mnie tylko, dlaczego oni niczego się nie boją. Czy policja jest ślepa? – Wątpię. Wiem, jak to wygląda z drugiej strony. – A niby skąd? – W moim biznesie haracze to normalna praktyka. Policja wie o wszystkim, ale nie robi nic. – Dlaczego? – Woli rozpoznać gangsterskie struktury i mieć je na oku, niż mieszać w tym tyglu. Proste. Stabilna sytuacja jest wygodna dla wszystkich, a naruszenie tej chwiejnej równowagi mogłoby się skończyć nie wiadomo czym. A nic nowego i tak by do sprawy nie wniosło. Taki półświatek istnieje od zawsze. Zniszczyć się go nie da, więc po co walczyć? – No cóż, logiczne – westchnęła Eliza. – Patrz, jaka cizia! – wyszeptała do Igi, dyskretnym ruchem głowy wskazując na wejście.

Do restauracji wkroczyła matrona o mocno dziwacznym wyglądzie. Na oko miała około siedemdziesiątki, choć nosiła się jak dwudziestoletnia ulicznica. Czarna lateksowa minisukienka ciasno opinała szczupłe pośladki, eksponując długie nogi obute w wysokie muszkieterki w wydaniu maksi. Metalowe i ostre jak sztylet obcasy rytmicznie stukały o posadzkę z lastryko o dość topornym wzorze typu salceson, tak popularnym przed półwieczem. Całości stylizacji nietypowej babci dopełniał głęboki dekolt, z którego na światło dzienne wyłaziły przywiędły biust i żylasta szyja opleciona krzykliwą tanią biżuterią. Ekstremalny tapir na tlenionych włosach, krwistoczerwone szpony i paskudny makijaż nasuwały jednoznaczne skojarzenia. – Matko święta! Jakaś burdelmama czy co? – Iga zastygła z widelcem w połowie drogi pomiędzy ustami a talerzem. – Ty lepiej spójrz na naszych chłopców! – Eliza ukryła uśmiech w szklance z sokiem. Istotnie, wystarczył jeden gest szefa, by wszyscy członkowie gangsterskiego zgromadzenia jednocześnie zdradzili oznaki poruszenia. W ślad za bossem wstawali i po kolei, szarmancko, całowali upierścienioną dłoń nowo przybyłej damy. – Hm, mają mores przed kobitką, nie ma co. Pytałaś już recepcjonistki o szefową? – Owszem – odparła Eliza. – Mam przyjść o dziesiątej, ale już chyba wiem, z kim przyjdzie mi rozmawiać… – Kurczę, co to za miejsce? – zadumała się Iga. – Jesteś pewna, że ta twoja Ludwika była przy zdrowych zmysłach? – Tak, do samego końca. Też bym tak chciała w jej wieku. – To dlaczego wcześniej nawet słowem się nie zająknęła w temacie tego hotelu? – Sama chciałabym to wiedzieć. – Eliza przełknęła ostatni kęs smakowicie pachnącej jajecznicy i poszła po kolejną kawę. Nie wyspała się dobrze, a przed interview z najemcą chciała być w jako takiej formie. W końcu za pół godziny miało wyjaśnić się wszystko. Zdenerwowana spadkobierczyni nie mogła się doczekać. Gdy wreszcie stanęła przed tapicerowanymi drzwiami z tabliczką „Dyrektor”, poczuła, jak z nerwów w gardle rośnie jej gula. Nie lubiła takich drzwi, bo nie można było w nie zapukać, więc spróbowała poskrobać palcem w okolicy klamki. Nie doczekawszy się odpowiedzi, uchyliła drzwi. Wewnątrz pomieszczenia było ciemno i ponuro. Już w progu Elizę owionął duszący aromat tlących się indyjskich trociczek wymieszany z siwym dymem z papierosa. Okazało się, że za biurkiem siedzi leciwa dama, którą miała okazję widzieć już wcześniej w jadalni. – Słucham panią – odezwała się kobieta. – Czy pani ze skargą? – Nie, skądże. Właśnie niedawno… dowiedziałam się, że zostałam właścicielką obiektu, którym pani zarządza, więc chciałam… – Boże! – wykrzyknęła tamta. – Czy coś się stało pani Ludwice? – Owszem. Zmarła tydzień temu. Miała dziewięćdziesiąt cztery lata. – I zapisała pani w spadku mój hotel? – Tapirowana pańcia wbiła w Elizę twarde spojrzenie. – Aha. W Elizę wstąpiła nadzieja, że to dziwadło zechce jednak zawalczyć o przedłużenie umowy najmu. – No cóż – westchnęła dama. – Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło… – Nie rozumiem. – To proste. Mam już swoje lata i dawno chciałam zrezygnować z biznesu.

Bo tu idzie sobie w łeb strzelić, kochaniutka. Jak nie dziwki, to ruska mafia, jak nie ruska mafia, to jakieś szkolenia, na których goście chleją do rana i demolują wyposażenie. Ja już nie mam siły na takie rzeczy! – To dlaczego nie zrezygnowała pani wcześniej? – Nie mogłam. Pani Ludwika była bliską przyjaciółką mojej matki. Kilkanaście lat temu oddała nam wielką przysługę, podpisując ze mną umowę najmu. Mogła go sprzedać i pozbyć się kłopotu, lecz postanowiła zatrzymać, żebym miała gdzie prowadzić działalność. To była bardzo szlachetna osoba. Do końca życia jej tego nie zapomnę. Ale teraz nadszedł czas na zasłużoną emeryturę. Kobieta nachyliła się nad biurkiem i oczom Elizy ukazała się głębia obwisłego dekoltu. Z bliska jej mocno przypudrowana twarz wyglądała jak upiorna maska, posklejane zaś tuszem rzęsy nawet nie tyle tandetnie, ile żałośnie. Najwyraźniej ich właścicielka za nic nie mogła się pogodzić z upływem czasu. Jej bezowocne starania, by udawać młodość, przynosiły wręcz odwrotny, karykaturalny efekt. – Rozumiem, że moja umowa najmu wygasła, tak? – zapytała. – Tak. – I Bogu niech będą dzięki! – Kobieta wzniosła oczy do nieba. – To kiedy się pani wprowadza? – Uderzyła się dłońmi po chudych udach i zachichotała. – Wprowadza? – Zdziwiona Eliza aż zamrugała powiekami. A to wiedźma!, pomyślała. – A jak pani to sobie wyobraża? Biznesu trzeba pilnować, ot co! – Rozradowana dama zerwała się na równe nogi. Podeszła do brzydkiej biurowej szafy i otworzyła ją na oścież. – Proszę bardzo. Zostawiam wszystko. Tu jest cała dokumentacja z ostatnich lat. Teoretycznie powinnam to zabrać ze sobą i trzymać przez pięć następnych, ale na co mi to? Spiszemy sobie protokół i ty to, kochaniutka, przejmiesz. To znaczy: wypożyczysz sobie. – Jak to? – Normalnie. Nie jestem świnią. W tej szafie jest sto procent wiedzy o hotelu. Cała ta makulatura z pewnością ci się przyda, moje dziecko. – Rozumiem nawet, że pani chce odejść… Ale żeby tak od razu? – Cóż, umowa wygasła, więc nic mnie nie trzyma. Pewnie w najbliższych dniach zwinę działalność. Pozostaje jeszcze kwestia ludzi… Coś trzeba z nimi zrobić. Eliza była coraz bardziej przerażona. – To chyba nie dziwne? W moim wieku z niczym nie należy czekać – westchnęła kobieta, starannie wydłubując brud spod długiego tipsa. Oszołomiona nowa właścicielka Zacisza wróciła do pokoju ze zwieszoną głową. Ponieważ Iga zabawiła w jadalni dłużej, skorzystała z chwili samotności, ubrała się ciepło i wyszła na zewnątrz. Musiała się przewietrzyć. Sytuacja nie była łatwa, a myśli szalały pod czaszką w zawrotnym tempie. Eliza próbowała poskładać sobie wszystko w logiczną całość, ale chwilowo nie dawała rady. Czuła się tak, jakby ktoś ją ogłuszył, a później ocucił gwałtownie. I od razu kazał funkcjonować na najwyższych obrotach. Ubłagała szefową hotelu, by ta wstrzymała się z bólami jeszcze przez najbliższe dwa tygodnie, bo sama nie miała pojęcia, jak się zabrać za sprawy, które właśnie spadły jej na głowę z siłą i rozmachem śnieżnej lawiny. Oczywiście doskonale wiedziała, że czternaście dni to tyle co nic, ale dobre i tyle, żeby odłożyć egzekucję. Na szczegółowe zapoznanie się z dokumentacją przyjdzie czas później. Elizę wciąż korciło, żeby mimo wszystko spróbować zawrzeć umowę z kimś innym. Szansa na nowego najemcę była nikła, ale przynajmniej dawała nadzieję.

Eliza wyjęła z kieszeni komórkę i zrobiła budynkowi kilka zdjęć. Jeszcze dziś wieczorem zamieszczę odpowiednie anonse w Internecie, postanowiła. Jestem zielona jak szczypiorek w tym biznesie, a czasu mam mało. Poza tym muszę chodzić do pracy. Owszem, przez jakiś czas mogłabym doglądać hotelu z doskoku, ale na dłuższą metę nie ma to racji bytu. Jeśli nie znajdzie się nowy najemca, trzeba będzie błyskawicznie rozejrzeć się za godnym zaufania zarządzającym, westchnęła w duchu. Pomyślała nawet, czy nie zaproponować współpracy Idze (w końcu nie wszyscy mają przyjaciółki z branży!), ale uznała, że nie podoła wymaganiom finansowym ewentualnie zainteresowanej. Iga traktowała karierę zawodową bardzo poważnie, a na dodatek zależało jej na pieniądzach. Eliza nawet nie miała pojęcia, ile mogłaby jej zaproponować. Ba, nie miała pojęcia, jakiego rzędu obroty mogłoby generować całe to opłakane przedsięwzięcie. Pragnęła mieć nadzieję, że ten interes mimo wszystko jest rentowny. Żeby choć trochę!, pomodliła się w duchu. Zamyślona, dwukrotnie okrążyła posesję. Zniszczona fasada aż błagała o nową elewację. Zresztą wszystko tutaj błagało o wszystko. Elizę pocieszała nieco myśl o kosztownościach, które pozostawiła Ludwika, i nadzieja, że po ich spieniężeniu pieniędzy wystarczy na kompleksowy remont. No i na wynagrodzenia dla personelu. Tylko jakiego personelu? Nie mogła przecież przejąć tych ludzi w ciemno. Pracownik oznacza zobowiązania finansowe, a to już nie są przelewki. Założenie działalności gospodarczej, zarejestrowanie w ZUS-ie, otwarcie rachunku bankowego, wyrobienie pieczątek… I jeszcze setka dodatkowych spraw. – Boże jedyny… – Przerażona Eliza wzniosła oczy ku niebu. – Przecież to nie dla mnie! Zdruzgotana zawróciła do pokoju. Iga siedziała przy nadgryzionym zębem czasu biureczku i notowała coś zawzięcie. – I jak? – Podniosła głowę. – Tragedia. Słuchaj, nie wiesz przypadkiem, za jakie grzechy mnie to spotyka? – Spokojnie. Prześpisz się z tym, okrzepniesz. Powinnaś podołać. Z bożą pomocą. I… – Iga na chwilę zawiesiła głos. – I z moją – dokończyła. – Coś ty powiedziała? – Eliza szeroko otworzyła oczy. – Że ci pomogę. Właśnie na amen pocięłam się z moim szefem. Nie chcę znać drania! – Ale ja… – Nic nie mów. Podjęłam decyzję i nawet jeśli nie będziesz miała mi z czego zapłacić, poczekam. Tam już nie wrócę na pewno. Tutaj natomiast czeka mnie życiowe wyzwanie, o jakim marzy każdy w moim zawodzie. Poza tym pod względem gastronomicznym jest, hm, całkiem nieźle. – Mówisz poważnie? – Do Elizy wciąż nie docierał w pełni sens słów przyjaciółki. – Jak najbardziej. Dopóki miałam stałą pracę, to mogłam sobie szukać i wybrzydzać. Teraz podjęłam decyzję. Ten gnój bez porozumienia ze mną zwolnił mojego zastępcę! Mam trochę oszczędności, co stanowi razem z pensją Maćka, dopóki ją dostaje, przyzwoite zabezpieczenie domowego budżetu na kilka najbliższych miesięcy. – Wiesz, że to duże ryzyko? – Masz mnie za głupią? – zjeżyła się Iga. – Oczywiście, że wiem. Ale z drugiej strony nie znam nikogo, kto by nie zarobił na jedzeniu. A zwłaszcza na dobrym jedzeniu. Kochana, kto nie ryzykuje, ten szampana nie pije! – zakończyła. Podeszła do Elizy, chwyciła ją za ramiona i potrząsnęła przyjaciółką delikatnie. – Matko, Iga, dziękuję! Zrobię wszystko, żebyś nie żałowała tej decyzji. Obiecuję!

– Trzymam cię za słowo! – Pomyśleć, że przed chwilą na spacerze naszła mnie myśl, żeby to wszystko wynająć. Zrobiłam nawet zdjęcia. Spójrz… – A kto da się na to nabrać? – Iga weszła Elizie w słowo. – Rozejrzyj się, kobieto, po tej ruinie. – Powiodła dokoła spojrzeniem. – Znalezienie takiego frajera graniczyłoby z cudem! – Wiesz, teraz już boję się tylko jednego. Że obie poświęcimy wiele, a guzik z tego będzie. O ile ja mam pracę i stabilną pozycję zawodową, o tyle ty mnie trochę martwisz. – Zapomniałaś, skarbie, że jestem już dorosła? – zapytała Iga przesadnie niewinnym głosem. – Nie. Po prostu trochę niepokoję się o ciebie. Eliza musiała przyznać, że propozycja przyjaciółki wytrąciła jej z ręki przyszykowany oręż. Sprawiła, że czas zarezerwowany na oswojenie się z sytuacją, lub wręcz na dalsze okłamywanie się, że być może wszystko da się jeszcze jakoś odkręcić albo przynajmniej zepchnąć na dalszy plan, właśnie skurczył się do zera. – Dobra. W takim razie dziś odpoczywamy i zbieramy siły. A od jutra do roboty! – Nowa właścicielka energicznie zatarła ręce. – Czas chwycić byka za rogi. Pierwsza wylatuje fontanna. Co ty na to? – Stoi! – Iga parsknęła śmiechem i zaczęła się pakować. – Nie wiesz, do której trwa doba hotelowa? – Nie mam pojęcia! Zapytaj mnie za kilka , kilka tygodni.

Rozdział 6 Gdy Eliza wynotowała sobie większość spraw do załatwienia, szybko doszła do wniosku, że bez urlopu się nie obejdzie. Formalności związane z działalnością gospodarczą, a do tego wyciśnięcie ile się da z dotychczasowej szefowej, muszą zająć od groma czasu. Na normalną pracę nie było już miejsca. Po pierwsze, zajęła się rozeznaniem rynku kosztowności. Wcześniej zleciła wprawdzie tę sprawę prawnikom z kancelarii notariusza Bogackiego, ale teraz postanowiła sama zorientować się w realiach obrotu klejnotami. Owszem, towar był chodliwy, ale po okazyjnej cenie, a gdzie jeszcze wycena i ekspertyza potwierdzająca autentyczność kamieni i stopień ich czystości? Po krótkiej analizie rynku Eliza znalazła się w sytuacji bez wyjścia i dała mecenasowi wolną rękę, starając się nie myśleć, ile na tym straci. Następnie wzięła dwutygodniowy urlop na załatwienie formalności i wstępne zorientowanie się w nowym biznesie. Wyszukała krótki internetowy kurs zarządzania z uwzględnieniem aspektów właściwych dla branży hotelarskiej i z marszu wykupiła pakiet szkoleniowy. W obecnej chwili najbardziej zależało jej na materiałach, z których mogłaby się nauczyć czegokolwiek, więc postanowiła działać jako ekstern. Zapłaciła z góry. O dokumencie potwierdzającym ukończenie kursu pomyślę w dalszej kolejności, stwierdziła. Udała się wreszcie do urzędu i założyła działalność gospodarczą. Zapewne odpadłaby już przy pierwszych rubrykach formularza, gdyby nie przemiły, choć pryszczaty stażysta, chwilowo urzędujący w okienku z napisem: „Urząd Statystyczny”. Chłopak najpierw z wyraźną aprobatą otaksował sylwetkę Elizy z góry na dół, a następnie z wyrazem cielęcego zachwytu z pamięci podyktował jej wszystko, co było konieczne do właściwego wypełnienia dokumentów. Doradził również, by zawczasu piętro niżej uiściła w kasie wszystkie opłaty, co zaoszczędzi jej nerwów i niepotrzebnego biegania po schodach. Jak to dobrze, że włożyłam dziś mini!, pomyślała rozbawiona Eliza, odbierając po trzech godzinach upragniony dokument. Teraz jeszcze tylko formalności w ZUS-ie, pieczątka i konto w banku. Ech, gdybyż cała reszta była taka prosta!, westchnęła w duchu. W najbliższych dniach czeka mnie młyn, jakiego nie zaznałam jeszcze nigdy w życiu. – Boże, Iga, ja nie wyrabiam! – poskarżyła się przyjaciółce. – Jeszcze nawet dobrze nie zaczęłam, a ten cholerny hotel już śni mi się po nocach! Co noc mam jakiś koszmar. – Zmęczona wsparła czoło na rękach. Mając gdzieś konwenanse, wbiła łokcie w stół i podparła się, bezceremonialnie siorbiąc ciepłe już zimne piwo, które zamówiła do obiadu. Mogła sobie na to pozwolić, bo w hotelowej restauracji były same. – I ty mi to mówisz? – Iga podniosła wzrok znad opasłych segregatorów z rachunkami. Machinalnie zanotowała w notesie namiary do kolejnego z zaopatrujących dotychczas hotel hurtowników i potarła zaczerwienione z niewyspania oczy. – Matko, nie wiem, kiedy w końcu rozgryzę ten bajzel! To się w głowie nie mieści. Popatrz tylko! – Podsunęła Elizie pod nos jakiś świstek. – Co to jest? – Rachunek za soki z pobliskiego sklepu. Tak dla informacji. Mają dwa razy drożej niż w hurcie.

– Matko… – Spokojnie. Takich kwiatków mam tu więcej. Zanosi się na to, że szybko zarobię na swoje wynagrodzenie, bo od jutra docisnę śrubę, komu trzeba. Iga pierwotnie również planowała wziąć urlop, ale jej konflikt z szefem tak bardzo przybrał na sile, że postanowiła zrobić mu na złość i pójść na chorobowe. Oczywiście nie poprzestała na zwykłym lekarzu, a od razu udała się do psychiatry i uskarżając się na wyzysk, szantaż emocjonalny i mobbing, załatwiła sobie zwolnienie na depresję. – Zawsze wiedziałam, że jesteś psychiczna – śmiała się Eliza. – Ale nigdy nie miałam na to papierów – wtórowała jej Iga. – Niech no tylko ten cham spróbuje mi podskoczyć, a tak go załatwię, że popamięta! Na wszelki wypadek już pogadałam ze współpracownikami. – I co? – Nic wielkiego, ale parę sensownych sztuk mu podwędzę. Tutaj, niestety, połowa jest do odstrzału. Albo i więcej. Na ile zdążyła się zorientować w tak krótkim czasie, kilka osób rzeczywiście aż prosiło się o rozwiązanie umowy. Nie dość, że nie do końca wywiązywały się z obowiązków, to jeszcze nie zdradzały nawet najmniejszych przejawów chęci, by cokolwiek zmienić i czegokolwiek się nauczyć. Zupełnie jakby nie zależało im na pracy, zwłaszcza w sytuacji, gdy firma zatrudniająca je do tej pory właśnie przestała istnieć, a przedstawiciel nowego potencjalnego pracodawcy, czyli Iga, wszystkiemu bacznie się przygląda. Nowa pani menedżer pragnęła skompletować jak najlepszy zespół, ale to wcale nie było łatwe. – I niech mi ktoś powie, że mamy bezrobocie! – mruknęła Eliza. – Ależ mamy, mamy. Tyle że w tabelkach w ministerstwie i w deklaracjach wyborczych obiecujących eldorado. Pomimo że dziś tylko idiota zatrudnia ludzi na etat, bo go od razu państwo wyciska, to ludzi do pracy, takich, żeby im się chciało, jest tyle co kot napłakał. Jak nie olewają, to kradną, jak nie kradną, to nie myślą, a jak już myślą, to mają wszystko gdzieś, bo zarabiają za mało. – Aż tak? – Eliza nigdy nie miała do czynienia z zarządzaniem ludźmi, więc słuchała przyjaciółki z oczami wielkimi jak spodki. – Tak. Dokładnie tak, moja droga. Uczciwych, którzy myślą i im się chce, jest jak na lekarstwo. Do tego dochodzą jeszcze niewydarzeni szefowie, jak choćby mój, i cały rynek pracy zaczyna wołać o pomstę do nieba. – Czyli beznadzieja. Błędne koło się zamyka, tak? – Otóż to! – odparła Iga. – Całe szczęście mam w odwodzie kilka osób, o które warto zawalczyć… – …i które trzeba będzie odpowiednio wynagrodzić – weszła jej w słowo Eliza. – Nie sądzę, by było mnie na to stać. – Spokojna głowa, poczekamy, aż się prawnicy wykażą. Matko… – Iga rozejrzała się dokoła. – A wiesz, ja chyba zaczynam lubić to miejsce. Już widzę je za jakiś czas. Kalendarz zapełniony przyjęciami weselnymi, maj pękający w szwach od przyjęć komunijnych i co drugą niedzielę z zaklepanymi chrzcinami. – Marzycielka! – Eliza parsknęła śmiechem. – Owszem. I jeszcze w każdym tygodniu ze dwie stypy plus spotkania biznesowe. Szkolenia mile widziane, bo to podchodzi pod żywienie zbiorowe. Czytaj: opłaca się. No i andrzejki. A! I sylwester! Wjazd po pięć stówek od pary. – Piękną masz wizję. Jeszcze przydałaby się jakaś ładna strona w necie. – To może niech twój luby ruszy dupę? – rzuciła bezceremonialnie Iga.

– Ruszy, ruszy. Ale na razie jest tak zarobiony, że nie ma nawet czasu pogadać ze mną. Odkąd wrócił z tej swojej konferencji, pracuje bez przerwy. – A ty oczywiście myślisz, że o robotę mu chodzi? – mruknęła Iga pod nosem. – Nie mam pojęcia. Nawet nie mam jak tego sprawdzić, ale raczej nie sądzę, że przyprawia mi rogi. W końcu nie jesteśmy małżeństwem i zawsze byliśmy wobec siebie uczciwi. Nasz związek od początku miał dość luźny charakter… – zawiesiła głos Eliza. – Nieee, naprawdę nie przypuszczam, by teraz angażował go ktoś inny – dodała po chwili namysłu. – Myślę, że powiedziałby mi od razu. – Jakoś tak lekko do tego podchodzisz – stwierdziła Iga. – Nie, skądże. Zależy mi na nim. – Bardzo? – A coś taka ciekawa? – obruszyła się Eliza. – Ja? Ciekawa? Nie jestem ciekawa, ale jakoś nie widzę, byś usychała z tęsknoty za lubym. Mimo że nie widujecie się po kilka tygodni. – Cóż, jakie życie, taki związek. Może nie jest specjalnie burzliwy, ale przynajmniej traktujemy się uczciwie i z szacunkiem. – No tak… – No właśnie. Znam mnóstwo tych niby szaleńczo zabujanych. Tere-fere. Tłuką się, okłamują, zdradzają, rozwodzą. Na co mi to? – Może i masz rację. W sumie wygodny układ. – Otóż to. – Tylko ciekawe, jak długo potrwa. – Spokojna głowa i nie twój interes. – Eliza buńczucznie wysunęła brodę do przodu, pragnąc jak najszybciej zakończyć ten wątek. Ze zdziwieniem sama przed sobą przyznawała, że niewygodny. Ostatnio zrobiła rachunek sumienia i wyszło jej, że jej związek jest daleki od ideału. Mieści się w granicach przyzwoitości, naturalnie, ale kiedy ostatnio zadrżało jej serce? Mało to, nawet nie pamiętała, ba, zapomniała, jak to jest. Po ponad dwóch latach dość luźnej znajomości emocji było mniej niż u znudzonego sobą małżeństwa z pięćdziesięcioletnim stażem. Już jakiś czas temu Eliza próbowała jakoś urozmaicić tę relację, ale albo ona była zbyt zajęta, albo zajęty był on. Dodatkowo praca angażowała go w porze, kiedy Eliza miała wolne. Ona była pozbawiona podobnego komfortu, Leszek mógł pracować elastycznie. – Masz rację – westchnęła. – Rzeczywiście, jakoś nam ostatnio nie po drodze. – A nie mówiłam? – W głosie przyjaciółki zabrzmiała nutka słabo skrywanej satysfakcji. – Odwal się, dobra? – No weź przestań! Przecież wiesz, że chcę dobrze. Tak się tylko temu wszystkiemu z boku przyglądam i wcale mi się to nie podoba. Cały ten wasz układ jest jakiś taki, taki… bez jaj. Taki nieludzki, bezemocjonalny i bezosobowy. Zupełnie jakbyś chodziła z automatyczną sekretarką. Nawet w biznesie ludzie przejawiają większe emocje, a wy z Leszkiem jakoś tak jak… – …śnięte ryby? – dokończyła Eliza. – Coś w tym stylu. – Iga trochę poniewczasie zorientowała się, że w swoich konfabulacjach zabrnęła nieco za daleko. – Wiesz, przepraszam. Nie chciałam być wścibska. To nie w moim stylu. – Wiem, wiem. Nie martw się. Ja też to wszystko widzę. Iga stwierdziła ze zdziwieniem, że przyjaciółka wcale nie wygląda na zmartwioną.

Co więcej, tryskała humorem, zdając się zupełnie nie przejmować swoim nieco ułomnym damsko-męskim układem. Eliza najwyraźniej wkroczyła w doskonale znaną Idze kreatywną fazę twórczą, tym razem związaną z hotelem, i aktualnie żadna inna rzecz nie miała dla niej znaczenia. Zapewne zainteresowanie związkiem, totalnie beznadziejnym, bez ikry i bez sensu, powróci w najbliższych dniach, ale zdanie Igi na ten temat i tak liczy się najmniej. Nie ma co wtrącać się w sprawy sercowe i tak mocno skołowanej i zabieganej dziewczyny. Sama Iga również nie miała łatwo. Podjęcie decyzji o odejściu z dotychczasowej pracy okupiła kilkoma cichymi dniami w domu. Maciek nijak nie chciał zrozumieć jej pasji i zawodowych aspiracji. Nie pojmował, czym różni się menedżer w podrzędnej spelunce od menedżera znanej restauracji czy osoby zarządzającej hotelową gastronomią. Nie miał pojęcia o odpowiedzialności. Dla niego był to kompletny kosmos. W jego branży wszystko było poukładane precyzyjnie, jedno wynikało z drugiego i wszystko musiało się zgadzać. Jakakolwiek doza improwizacji w sprawach zawodowych nie mieściła mu się w głowie. W domu z Igą uzupełniali się fenomenalnie. Ona impulsywna i uczuciowa, on poukładany, logiczny perfekcjonista, zakochany w żonie na zabój. W dodatku z wzajemnością. Iga za mężem poszłaby w ogień, aczkolwiek czasem diabli ją brali na tę zabójczą logikę, która wyzierała z każdej wypowiedzi Maćka i ujawniała się w każdym jego działaniu. Nie bez kozery śmiał się, że jego żona swoimi spontanicznymi reakcjami mogłaby obdzielić cały podlegający mu dział finansów, a i jeszcze by starczyło dla marketingu. W tej chwili jednak obie przyjaciółki zaangażowały się w sprawy hotelu. Chciały jak najszybciej poznać wszystkie aspekty funkcjonowania interesu. Żeby sobie wzajemnie nie przeszkadzać, rozdzieliły zadania i dały sobie trzy dni na rozpoznanie rewirów. Iga, jako osoba nieźle obeznana w tematach związanych z zarządzaniem, podjęła się sprawdzenia wszystkiego, co się da, w tym właśnie zakresie oraz, o ile to możliwe, dokładnego zorientowania się w tematach personalnych. Eliza wzięła na siebie wszystkie sprawy związane ze stricte hotelarską działalnością – wynajem pokoi, ich stan techniczny i obsługę bieżących rezerwacji. Ważnym tematem pozostawały również kwestie remontowe, więc po dokładnej lustracji wszystkich pomieszczeń w jej notatniku szybko zabrakło wolnych stronic. Na chwilę obecną ogrom koniecznych prac i wydatków wymykał się wszelkiej logice. Już drugiego dnia Eliza doszła do wniosku, że chyba lepiej byłoby to wszystko zrównać z ziemią i wybudować od nowa, niż bawić się w remonty. Niestety, nie dysponowała gotówką, a hotel sam w sobie, nawet w obecnej formie, przynosił dochody pozwalające na jego skromne utrzymanie. A minimum półroczny przestój skutkowałby utratą klientów, wszystkich pieniędzy, których wciąż jeszcze nie miała, i pewnie nie przetrwałaby pierwszych trzech miesięcy działalności. Dodatkowo Eliza straciłaby Igę, która przecież potrzebowała pracy tu i teraz. Poza tym kto miałby tego wszystkiego pilnować? Z ukochanego zajęcia na Marcowym Wzgórzu nie zamierzała rezygnować, a tymczasem dwutygodniowy urlop kurczył się w niepokojącym tempie. – Ależ mnie Ludwika urządziła na cacy! – westchnęła na głos i usnęła jak dziecko, z głową na biurku, w hotelowej kanciapie, szumnie zwanej biurem. Pomieszczenie, przesycone wonią indyjskich kadzidełek, wymieszaną z papierosowym dymem, wypadałoby wywietrzyć, a najlepiej odremontować. Do brudnej wykładziny można było się przykleić i zostawić na niej buty, a meble, w które wyposażono biuro dawno temu, teraz nadawały się wyłącznie na podpałkę. Poprzedniczka Elizy, mimo obietnic, że zostanie w pracy jeszcze kilka dni i pomoże się rozeznać w temacie hotelarskiej nowicjuszce, jak strzała wypruła do sanatorium i tyle ją widziano. Na szczęście pozostawiła po sobie całą, dość skrupulatnie prowadzoną buchalterię. Co z tego, jeśli Eliza ledwie potrafiła się w niej

rozeznać? Przez lata szkoliła się na pielęgniarkę. Niespecjalnie przydatna była w tej kwestii nawet Iga, która o usługach hotelarskich miała podobnie zielone pojęcie. Zrozpaczona właścicielka interesu jak szalona połykała materiały z branżowego szkolenia, ale niewiele z nowo zdobytej wiedzy przystawało do rzeczywistości. Najwyraźniej kurs był dziełem jakiegoś teoretyka gawędziarza, który na wszelki wypadek najeżył materiały skomplikowanymi wzorami, przerażającymi kursanta na pierwszy rzut oka. Tak też było w przypadku Elizy. Poddała się po godzinie głowienia się nad ułamkowym i w dodatku wielopiętrowym wskaźnikiem miesięcznego wykorzystania osobołóżek i sprawdziła, o co w tym wszystkim chodzi, w Internecie. Podana w pigułce wiedza z Wikipedii wniosła do tematu więcej niż całe szkolenie za ciężkie pieniądze. Nie chodziło o nic innego, a o zwykły wskaźnik wykorzystania bazy noclegowej. Zwyczajne obliczenie, jaki procent miejsc do spania został wykorzystany w ostatnich miesiącach. – Rany, jakie to proste! – Olśniona prawdą objawioną Eliza oburącz zakryła twarz. Wystarczyło wykonać kilka prostych działań. Hotel dysponował trzydziestoma pokojami, w większości dwu-, trzyi czteroosobowymi. Nawet takiemu hotelarskiemu dyletantowi jak Elizie wystarczyło raptem kilka dni na zorientowanie się, że dużo lepszym rozwiązaniem są pokoje mniejsze. Najlepiej dwuosobowe z opcją pojedynczego wykorzystania. Dobrym pomysłem powinny być również sąsiadujące ze sobą dwójki, połączone drzwiami zamykanymi bądź otwieranymi na życzenie. Przy drzwiach zamkniętych można by je było wynajmować normalnie, a dla na przykład małżeństwa z teściem albo dwójką dzieci tworzyć coś w rodzaju studia. Iga widziała nawet połączenie trzech numerów, gdzie środkowy pełnił funkcję saloniku wspólnego dla dwóch sąsiadujących z nim pokoi albo tylko dla jednego. Wszystko w zależności od widzimisię klienta. Wniosek nasuwał się prosty. Aby maksymalnie wykorzystać aktualnie dostępną bazę, należało być elastycznym i myśleć perspektywicznie. No i jeszcze mieć pieniądze na te wszystkie fanaberie. Działka, na której położony był hotel Zacisze, pod względem rozwojowym rokowała doskonale. Budynki i parking zajmowały jedynie ułamek z ponadstuarowego areału, którego wszystkie części, jeśli wierzyć zapisom w planie zagospodarowania terenu, miały przeznaczenie budowlane. Tak duży teren w tak atrakcyjnej okolicy niewątpliwie stanowi łakomy kąsek na rynku obrotu nieruchomościami. Atrakcyjna lokalizacja i regularny kształt podziału czynią z tego kawałka ziemi naprawdę atrakcyjny grunt, choć na razie porośnięty trawą i chaszczami. Jednak podczas jednej z bezsennych nocy Eliza wpadła na pomysł, by wszystko to wykosić, utwardzić i wykorzystać większość placu jako parking dla ciężarówek. Droga wylotowa z Warszawy w kierunku na północ mogła okazać się wcale niezłym miejscem nawet na weekendowy, czyli dwudniowy, postój. Kierowcy gdzieś muszą przeczekać zakaz poruszania się po drogach od piątku do poniedziałku. Oczywiście w większości przypadków są samowystarczalni – gotują na butlach gazowych, dogrzewają się webasto i nocują w szoferce, ale zmordowana Eliza, przysypiając, w wyobraźni zobaczyła cały teren zastawiony potężnymi naczepami. Obok znajdował się nieduży, acz funkcjonalny pawilon wyposażony w płatne łazienki, toalety, bistro oraz kilka pokoi w systemie schroniskowym. Kierowca też człowiek i w trasie powinien mieć gdzie się podziać, jeśli nie chce wszystkiego załatwiać własnym sumptem. Utwardzenie oraz wybudowanie wielofunkcyjnego pawilonu nie powinno kosztować zbyt wiele, ale Eliza z dużą obawą zlecała fachowcowi wstępny kosztorys. Jak dotąd nie miała pojęcia, ile pieniędzy może się spodziewać po spieniężeniu kosztowności. Na razie ze wszystkich sił próbowała jako tako zorientować się w sytuacji. Iga co rusz sygnalizowała katastrofalny stan tego czy owego elementu wyposażenia kuchni. Słowem – szykowały się

krociowe wydatki. Głupia ubijaczka do śmietany wraz z chłodziarką za jedyne osiem tysięcy złotych, zmywarka do szkła za drugie tyle. Zmywarka do naczyń to koszt poprzedniej razy dwa. – Jezus Maria! – Eliza złapała się za głowę. – Nie możesz poszukać czegoś tańszego? – Mogę. Na wyprzedażach. Może coś się trafi po jakiejś zlikwidowanej restauracji. – A nie można tego kupić tak normalnie? W jakimś sklepie z artykułami gospodarstwa domowego? Przecież zmywarka to zmywarka. – Że co? – Oczy Igi przepełniało bezbrzeżne zdziwienie. – Czy naprawdę musimy kupować takie drogie rzeczy? Ostatnio za zmywarkę dałam półtora tysiąca, więc skąd aż kilkanaście? – Kochana, nie gniewaj się, ale nie masz pojęcia, o czym gadasz. – Jak to? – Tym razem zdumiała się Eliza. – Normalnie. Mówimy o wyposażeniu profesjonalnym. Zwykła zmywarka, przeznaczona do użytku domowego, nie wytrzyma tu nawet pół roku. Poza tym jest za mała. – Nawet taka największa? – Wierz mi. Nawet taka największa. Wiesz przecież, co tanie, to drogie. Możemy kupić nawet dwie domowe, to obie wykończymy w pół roku. Ponieważ będą na gwarancji, dostaniemy dwie nowe i tak dalej. Kochana, nie stać nas na takie korowody. – O Boziu, za co? – Spokojnie, jakoś damy radę. Na razie nie musimy niczego wymieniać, bo wszystko jakoś chodzi. Już sprawdziłam. Ale stan wszystkich sprzętów jest tragiczny, więc zepsuć się mogą lada chwila. Trzeba być przygotowanym na wydatki. – Raczej niemałe. – I owszem. Poza tym weź pod uwagę energooszczędność. Te, które tutaj masz, pamiętają chyba Gierka, a i wydajnością nie grzeszą. Idę o zakład, że jeden cykl mycia w naszej zmywarce napełniłby wannę. – Nie dobijaj mnie już, dobrze? Przepraszam. – Eliza zerknęła w stronę dzwoniącego telefonu. – Dobrze, dobrze. Rozumiem, że luby? – zadrwiła Iga z uśmiechem i szybko oddaliła się w stronę kuchni. – Gruchajcie sobie do woli, gołąbeczki – rzuciła przez ramię. – Spadaj! – huknęła Eliza. Pochwyciła komórkę i z uśmiechem zniknęła w najdalszym kącie restauracji. W sam raz za fontanną z greckim bożkiem o utrąconym przyrodzeniu. Głos narzeczonego od razu poprawił jej humor. Była właśnie na etapie marzeń o tym, by Leszek zabrał ją do jakiegoś sympatycznego miejsca, w którym mogłaby się do niego przytulić i przy smacznej kolacji, przy kieliszku wina, podzielić się z nim wydarzeniami ostatnich dni. Ma mu tyle do opowiedzenia! Oczywiście nie może się jeszcze pochwalić żadnym widocznym sukcesem, ale z dnia na dzień coraz lepiej zaczyna sobie układać wszystkie kwestie, jeszcze do niedawna tak całkowicie obce. Z dnia na dzień i z godziny na godzinę Eliza uczyła się czegoś nowego. Średnio co kilka godzin czuła się jak harcerz zdobywający nowe sprawności. Nie umiała wprawdzie (jeszcze!) własnoręcznie sklecić pryczy i rozpalić ognia za pomocą hubki i krzesiwa, ale za to potrafiła już obliczyć i zinterpretować kilka branżowych wskaźników, wypełnić druk przelewu, która to czynność przerastała ją od zawsze. No i w końcu nauczyła się obsługiwać skaner. – Nawet nie masz pojęcia, jak się cieszę, że dzwonisz. Stęskniłam się za tobą – zagruchała w słuchawkę. – Ja też – bąknął niewyraźnie Leszek.

– Wyczułeś, że cię poproszę o pomoc. Nikt nie zrobi tego lepiej niż ty… – To miłe – przerwał. – Ale wiesz, zarobiony jestem. Chciałbym zobaczyć kiedyś tę twoją nową zabawkę, ale… Nawet nie zapytał, o co chciała go poprosić. – Że co? Zabawkę? – wściekła się. – Coś ci się chyba pochrzaniło! – A jak to inaczej nazwać? Poświęcasz się jakiejś ruderze bez przyszłości. I na nic innego nie masz czasu. – Nieprawda! – zaperzyła się Eliza. – Prawda! Kiedy widzieliśmy się ostatnio? – Nie wierzę! – sapnęła wściekle. – Co za obłuda! Od dłuższego czasu udajesz zawalonego robotą, wiecznie jesteś w rozjazdach, unikasz spotkań. I jeszcze odpowiedzialność za ten stan rzeczy chcesz zrzucić na mnie? – Nie. – A właśnie, że tak! – upierała się Eliza. – Unikasz mnie od dawna, a teraz szukasz pretekstu, żeby mi przypisać całą winę. Nie ze mną te numery, Brunner! Przeczytałam właśnie parę kształcących publikacji, również tych o manipulowaniu ludźmi i o asertywności. – Widzę, że odbiło ci kompletnie. – Głos w słuchawce zabrzmiał głucho i nieprzyjemnie. – Oczywiście, masz rację, kochanie. Rozumiem, że z dzisiejszej kolacji raczej nici? – zapytała z nikłą nadzieją, że Leszek obróci ich kłótnię w żart. – Tak jakby. – Rozumiem – odparła drętwo. – Zadzwoń w wolnej chwili – powiedział na odczepnego, co ona wyczuła natychmiast. – Jasne – wykrztusiła przez ściśnięte gardo i wcisnęła na telefonie guzik z czerwoną słuchawką. – A goń się, bałwanie! – prychnęła, wzięła solidny zamach i z całej siły cisnęła komórką do fontanny. Woda w kamiennej misie rozprysła się na wszystkie strony. Telefon niemal od razu wypłynął na powierzchnię, gdzie natychmiast obsikał go przerośnięty gipsowy cherubinek kaleka. Eliza poczuła, że czas pozbyć się złudzeń. To był koniec. Z furią, ale bez większych emocji, podobnie jak cały związek i wszystko, co go dotyczyło. – Tak. Jakie życie, taka relacja. Dno i tyle – mruknęła pod nosem. Z satysfakcją spojrzała w kierunku nieszczęsnej fontanny i zaniosła się głośnym śmiechem. Jej komórka spokojnie dryfowała przy brzegu.

Rozdział 7 Poranek obfitował w kłopoty. Wreszcie, po dwutygodniowej przerwie, Elizie ponownie udało się wyspać we własnym łóżku, ale obudziła się z uczuciem, że nie może doczekać się powrotu na Marcowe Wzgórze. Ze zdziwieniem stwierdziła, że tęskni i za samym miejscem, i za pensjonariuszami. Teraz ziewnęła przeciągle, rozprostowała kończyny i żwawo wyskoczyła z łóżka. Nastawiła ekspres do kawy i podśpiewując wesoło, pomaszerowała do łazienki. Spod prysznica wyciągnął ją uporczywie dzwoniący telefon. Chciała oddzwonić, jak skończy toaletę, ale ten ktoś po drugiej stronie nie dawał za wygraną. Mocząc podłogę, Eliza wyszła do przedpokoju, gdzie wpadła wprost w gęsty kłąb białej pary. – Jezus Maria! Przerażona wbiegła do kuchni. Ekspres do kawy buchał niczym parowóz i wydawał złowrogie dźwięki. Strach było go dotknąć, więc Eliza po prostu otworzyła na oścież okno i odłączyła urządzenie od prądu. Gdzieś ostatnio czytała, że ciśnienie wytwarzane przez tę niewinną maszynę może doprowadzić do poważnego wybuchu. – Jasna cholera! – mruknęła na widok sporej kałuży na podłodze, w którą właśnie wdepnęła, roznosząc wodę na pół mieszkania. Telefon nie przestawał się urywać. – Słucham?! – ryknęła Eliza do słuchawki. Ton jej głosu zdradzał skrajną złość. – Dzień dobry, ja dzwonię z banku i mam dla pani wspaniałą ofertę rachunku osobistego… – Ale ja nie chcę żadnego rachunku osobistego! – Ale ja mam naprawdę atrakcyjną… – Ale ja naprawdę dziękuję. – Ale… – Dziękuję! – Eliza zakończyła połączenie. – Cholerni oferenci! Przesunęła palcem po dotykowym ekranie nowej komórki i zaklęła ponownie. Nawykła przez lata do normalnych klawiszy, za nic nie mogła się przyzwyczaić do nowości. Nauka prostego odbierania połączeń i wybierania numerów potrwała dobrych kilka godzin. – Co za badziewie! Ledwie odłożyła telefon na półkę, uparte urządzenie odezwało się ponownie. Pewna, że to niczym niezrażona telemarketerka, Eliza po raz kolejny huknęła w słuchawkę: – Słucham, do jasnej cholery! Po drugiej stronie zapanowała cisza tak wymowna, że Eliza spłoszyła się nieco. To chyba jednak nie jest ta uparta dziewczyna z banku. – Słucham – odchrząknęła zmieszana. – Dzień dobry, ja dzwonię z hotelu – odezwał się cichutki głosik. – Mamy tu małą awarię, a ja nie wiem, co robić. – Co? Jaką znowu awarię? – Ulatnia się gaz. – Jak to? Skąd? – Elektryk właśnie wieszał lampę na zewnątrz, tę z wyłącznikiem zmierzchowym,

i chyba się przewiercił przez rurę od gazu. – O matko! I co? Pogotowie już jedzie? – Nie, nic mu nie jest. No i on uciekł. – Boże, dziewczyno! Ja nie pytam o elektryka, tylko o pogotowie gazowe! – Elizie ze zdenerwowania zaczął drżeć głos. – Przecież za chwilę możecie wylecieć w powietrze! Zakręć szybko główny zawór i dzwoń po pogotowie gazowe! Migiem! – Ale ja nie wiem, gdzie jest ten zawór. – Dobrze. – Eliza wzięła głęboki oddech. – To wyjdź na zewnątrz. Inni też niech wyjdą. Wyprowadź wszystkich gości i tam zaczekajcie na ekipę z gazowni. Tylko bez paniki. Jasne? Rozdygotana, przysiadła na brzegu wanny. Indolencja recepcjonistki dosłownie zwalała z nóg. Dziewczyna dała się poznać już podczas pierwszego pobytu Elizy w hotelu, kiedy wykazała się skrajną głupotą i brakiem kompetencji, ale dostała szansę. Do dzisiaj. Bo nawet jeśli założyć, że każdego można wyszkolić, lepiej czy gorzej, to tak niezmierzonej głupoty nie da się wyplenić absolutnie żadnym sposobem. – Matko, co za kretynka! – wymamrotała pod nosem Eliza. Zadzwoniła na pogotowie gazowe i do Igi. – Nie wierzę. – Przyjaciółkę na chwilę aż zamurowało z wrażenia. – Błagam, jedź tam i zobacz, czy wszyscy żyją! – Nie dam rady. Jestem poza miastem i dojadę najwcześniej za godzinę. A ty nie możesz? – No nie. Za pół godziny muszę być w pracy. Cholera! – Eliza podjęła decyzję. – Dobra, jadę tam. Spóźnię się do roboty, ale trudno. Ktoś przytomny musi sprawdzić, czy za chwilę ten interes nie pierdyknie w powietrze. – Okej. – No to jadę. Zadzwonię później. Eliza pędem posprzątała kuchnię. Ekspres na szczęście przestał dymić, ale na wszelki wypadek wyniosła go na balkon. Błyskawicznie wskoczyła w pierwsze z brzegu ubranie, nie zwracając uwagi, czy części garderoby do siebie pasują, i przyczesała włosy. Kosmetyczkę z przyborami do makijażu wrzuciła do torebki. Teraz była cenna każda minuta, a podmalować się mogę choćby i w drodze do hotelu, pomyślała. Na szczęście los jej sprzyjał, w miejscach bowiem, gdzie zazwyczaj bywały korki, za każdym razem świeciło się zielone światło. Eliza zaparkowała byle jak przed wejściem do hotelu i zdenerwowana podbiegła do specjalistów z gazowni, którzy już zdążyli poradzić sobie z problemem. Na ścianie budynku, tuż przy drzwiach wejściowych, pyszniła się wielka wyrwa w tynku. – Bardzo panom dziękuję za przyjazd. Jestem właścicielką. Naprawdę, bardzo dziękuję – mówiła zdenerwowana. – Nie ma sprawy. Ten facet miał mnóstwo szczęścia. Przewiercając się przez metalową rurę, mógł w każdej chwili wywołać iskrę i spowodować eksplozję. – O Boże… – A na przyszłość niech pani lepiej przeszkoli personel w kwestii lokalizacji głównych zaworów. Proszę tutaj podpisać. – Rosły mężczyzna w granatowym drelichu podsunął Elizie pod nos notatnik z jakimiś kwitami, najeżonymi różnymi symbolami, z których niczego nie zrozumiała. – Przepraszam, wiem, że to głupie, ale ten hotel jest moją własnością dopiero od niedawna i sama nie mam pojęcia, gdzie są zawory. – Ma pani fart, że firma mojego brata wykonywała tu kiedyś remont instalacji.

A ja sobie w porę o tym przypomniałem. Inaczej byłby problem. – Nie wiem, jak panu dziękować. – Eliza uśmiechnęła się z wdzięcznością. Mężczyzna przed odjazdem pokazał jeszcze, gdzie znajdują się te nieszczęsne zawory, a przy okazji zwrócił uwagę na przeterminowane gaśnice. Od daty ich ostatniego przeglądu minęło ładnych parę lat. – I kominiarza niech pani czym prędzej zaprosi. Instalacje wentylacyjne i kominy muszą być sprawne. Inaczej nadzór budowlany zamknie pani ten interes i kłopot gotowy. – Co pan powie? – zdziwiła się Eliza. – To tego nie trzeba robić regularnie? – Ależ właśnie trzeba. Nie wiem, jakim cudem się pani poprzednikom upiekło. Do tego ma pani obowiązek co roku robić przegląd instalacji gazowej w budynku. Kiedy mija termin? – Nie mam pojęcia. – Złapała się za głowę. – I kominiarz też powinien być co roku. No i elektryk z uprawnieniami. – Co takiego? – Niech pani lepiej to wszystko sprawdzi. To nie są żarty – dodał mężczyzna i odszedł w swoją stronę, pozostawiwszy Elizę w stanie osłupienia graniczącego z przerażeniem. – No i masz babo placek – westchnęła załamana, wspierając czoło na dłoniach złączonych na kierownicy. – Jeszcze kominiarza i gościa od gaśnic mi teraz do kompletu brakuje! Gaz, prąd, jakieś przeglądy… O dobry Jezu! Łaska boska, że z wodociągów nie przyjeżdżają. Ponaglona klaksonem stojącego za nią auta, Eliza wrzuciła jedynkę i ruszyła spod świateł w stronę Marcowego Wzgórza. Spóźniła się kwadrans, ale tym razem szef miał jakichś gości i nikt nie zauważył obsuwy. Jedynie zmienniczka uczyniła kąśliwą uwagę na temat punktualności. Trzeba było pokornie spuścić głowę, licząc, że tamta nie doniesie. – Przepraszam cię. Po drodze był wypadek. No i od razu korek. Wiadomo. Po dwóch tygodniach nieobecności uzbierało się nowych informacji, z którymi Eliza musiała się zapoznać. Jak zwykle jesienią, na skutek gwałtownych zmian ciśnienia atmosferycznego, kilku pensjonariuszy opuściło Marcowe Wzgórze na zawsze. Między innymi jeden z ulubieńców Elizy, pan Edmund. Na szczęście żaden z nich nie obdarował jej spadkiem. Kolejka chętnych do zamieszkania na Marcowym Wzgórzu zawsze była długa, zatem praktycznie od razu zasiedlono puste mieszkania i pokoje. Zaroiło się od nowych pensjonariuszy, których trzeba było poznać jak najszybciej. Zmienniczka wręczyła Elizie plik dokumentów lekarskich dotyczących schorzeń i zaleceń dla poszczególnych pacjentów i wypruła do domu, jakby ją ktoś gonił. – Co my tu mamy? Cukrzyca, niskie ciśnienie, tarczyca, nietrzymanie moczu. Okeeej – mruczała do siebie Eliza, wertując dokumentację. – O, i jeszcze pierwsze objawy parkinsona. Niedobrze, jest i alzheimer. Matko. Nowotwór jelita grubego w remisji i dieta wątrobowa, nawracające migreny i podagra. U każdego kolejnego pacjenta, a było ich aż czterech, lista przypadłości była długa. Obowiązkiem pielęgniarki było zaś zapoznanie się ze wszystkimi zaleceniami na pamięć. I w razie czego recytowanie ich o każdej porze dnia i nocy. – Matko jedyna, chyba odwykłam… Po trzech godzinach wykończona Eliza padła na krzesło w pielęgniarskiej dyżurce, by niemal od razu odebrać telefon od Igi. – No i co tam? Stoi jeszcze ta buda? – Pracuj spokojnie. Już jestem na Marcowym Wzgórzu. W hotelu wszystko gra. – Dzięki Bogu.

– Wiesz, co ja przeżyłam? – Domyślam się. – Przez tę kretynkę z recepcji. Jak jej na imię? Pamiętasz może? – Marzenka – szybko odparła Iga, znacznie lepiej zorientowana w sprawach kadrowych. – Otóż nasza durna Marzenka omal nie wyleciała dzisiaj na Marsa razem z całym interesem. Jak ją zapytałam o pogotowie, nawet nie skojarzyła, że chodzi o gazowe. Powiedziała, że pogotowia nie trzeba, bo elektrykowi nic się nie stało. – No właśnie, a co z nim? – Narozrabiał i uciekł. Skąd ty go wytrzasnęłaś? Wypadałoby go wziąć za bety. – Spokojna głowa. Był przysłany przez firmę. Ale przecież to nie jego wina, że natrafił na rurę. Każdemu mogło się przydarzyć. – No wiem, ale dlaczego uciekł, zostawiając z tym odbezpieczonym nabojem nierozgarniętą dziewuchę? I co to za firma, która nie chce zapłaty? – Spokojnie, za chwilę się tym zajmę. Powinni przecież zapłacić za naprawę elewacji. W końcu to ich człowiek. – No popatrz, zupełnie o tym nie pomyślałam! – Od tego masz mnie. – Iga uśmiechnęła się w słuchawkę. – A kiedy przyjedziesz? Musimy omówić parę spraw. – Spróbuję jakoś po pracy. Jak najszybciej. Zjem coś w pracowniczej stołówce. Mówię ci, mam młyn jak diabli. – Wyobraź sobie, że ja też. Na szczęście Iga zaliczała się do osób o pogodnym usposobieniu i nigdy nie widziała problemu tam, gdzie go nie było. Była stworzona do zarządzania, a stanowisko menedżera było wprost stworzone dla niej. Zwłaszcza teraz, gdy obie przyjaciółki czekał chrzest bojowy, w hotelu był potrzebny ktoś przytomny, opanowany i w miarę obeznany z branżowymi zagadnieniami. Eliza, pracując na dwóch etatach, nie miała czasu, żeby podrapać się w nos, a najbliższe dni wcale nie zapowiadały się lepiej. Już wkrótce czekał ją nabór hotelowego personelu. Sytuacja i tak była dość komfortowa, pracą bowiem okazała się zainteresowana cała dotychczasowa załoga. Wprawdzie jeden z kucharzy i dwie podkuchenne nadawali się do zwolnienia, ale tutaj z pomocą miała przyjść Iga, deklarująca, że odpowiedni kandydaci już czekają. Oczywiście należało się śpieszyć, bo kuchnia bez połowy obsady nie ma szans, by pracować jak należy, a obie przyjaciółki miały już świadomość, że obecnie podstawowym źródłem dochodów jest właśnie restauracja. Ten sam problem dotyczył również kelnerów. W sumie powinno ich być czterech, ale jeden odmówił współpracy od razu, drugiego zaś wyrzuciła Iga, przyłapawszy delikwenta na kradzieży alkoholu. Ponieważ chwilowo sprawy kuchni były pod kontrolą, głowę Elizy zaprzątała głównie kwestia zatrudnienia obsługi hotelu. Jeszcze nigdy w życiu właścicielka nie miała podwładnych, zatem teraz czuła się bardzo niepewnie. Dwie pokojowe jak dotąd spisywały się bez zarzutu, natomiast personel recepcji pozostawiał wiele do życzenia. Taka mało rozgarnięta Marzenka nadawała się do zwolnienia od zaraz. Chętnych na jej miejsce było sporo, ale Eliza uznała, że lepiej będzie zatrudnić mężczyznę. Daleka była od jakiejkolwiek dyskryminacji, ale wydawało się jej, że na nocnych zmianach jednak powinna pracować płeć silniejsza. W pierwszej kolejności zainstalowała w hotelu system antynapadowy i monitoring, przekonana, że kamery cokolwiek zniechęcą rosyjskich stałych bywalców do częstych odwiedzin, ale okazało się, że była w błędzie. Nic podobnego się nie stało. Misza – ich

szarmancki dowódca – gdy tylko dowiedział się o zmianie szefostwa, zaraz przyszedł się przedstawić. Podziękował za udostępnienie lokalu i natychmiast skinął na kelnera, by ten przyniósł butelkę wódki. Zaproponował skonsternowanej Elizie bruderszaft i zapewnił ją, że ten monitoring to ona może sobie zdjąć. Dopóki on i jego ekipa będę spotykać się w hotelu Zacisze, zapowiedział, nikt nikogo nawet palcem tutaj nie tknie. Krótko mówiąc, Misza gwarantował bezpieczeństwo zarówno szefowej, jak i jej nowemu biznesowi. Przy trzecim kieliszku zaproponował, że załatwi jej jakieś auto. Uznał, że właścicielka hotelu powinna jeździć czymś bardziej reprezentacyjnym niż jej obecny samochód. Eliza odmówiła grzecznie. – Matko, Iga, trzymaj mnie! – wyszeptała lekko wstawiona. – No co? – pokpiwała rozbawiona do granic Iga. – Wpadłaś mu w oko, nie ma gadania. – Puknij się w głowę, kobieto! – Eliza czknęła donośnie. – Jest tu gdzieś woda mineralna? Suszy mnie… – Tak od razu? Suszyć powinno cię rano – sprostowała Iga przytomnie. – Błagam, dawaj wodę – wyjęczała jej przyjaciółka, padając na niewygodną sofkę w pomieszczeniu zwanym biurem. – Nie mam wody, ale już służba niesie, jaśnie pani. – Iga drwiła już po całości. Podniosła słuchawkę interkomu i wydała polecenie barmanowi, który pojawił się w biurze w tempie prawie ekspresowym. Był świadkiem wcześniejszych wydarzeń, więc teraz, chcąc się wykazać, dorzucił do szklanki kilka plasterków cytryny. – Pięknie narozrabiałaś, pięknie, nie ma co. Spuścić cię z oka choćby na chwilę i od razu broisz. – Iga puściła do przyjaciółki oko. – A daj mi spokój! Nie dość, że jestem teraz po imieniu z hersztem ruskich zbójów, to jeszcze on chce mi wtrynić jakieś kradzione auto! Matko jedyna, ratuj mnie, w głowie mi się kręci! – Pij! – Boże, na co mi przyszło? Co za upadek… moralny. – Spokojnie. Pamiętasz, jak kiedyś rozmawiałyśmy na ich temat? – No! – ponownie czknęła Eliza, ożywiwszy się nieco. – Daj im po prostu spokój. Nie mieszaj się, niech robią swoje. Dopóki są tutaj, nic nam nie grozi. – Tak mówił Misza… – Sama widzisz. Czy w czymś ci przeszkadzają? – No nie. – To zostaw ich w diabły. A tak przy okazji, widziałaś już naszego nowego rezydenta? – To mamy jakiegoś nowego? – zdziwiła się Eliza, która dotąd wiedziała zaledwie o jednym stałym mieszkańcu hotelu. Był nim pewien poczytny pisarz, niejaki Jacek, który, mimo że mieszkał opodal, na stałe wynajmował po promocyjnej cenie pokój w hotelu Zacisze i traktował go jako pracownię. Był ojcem piątki dzieci i jak sam twierdził, musiał wynosić się z domu, by napisać cokolwiek. W hotelu bywał o różnych porach, nie zależało mu na luksusach, płacił wyłącznie za spokój. Przez lata przyzwyczaił się tak bardzo, że nie straszna mu była nawet zapowiedź kapitalnego remontu. Gotów był zapłacić, ile trzeba, by jego kąt wyremontować jako ostatni, a na czas przebudowy reszty wygłuszyć tylko rozhuśtane drzwi. – Nie ma jak pan Jacek – westchnęła Iga. – To święty gość. Oby jak najwięcej takich. Natomiast ten nowy to ktoś z budowy odcinka pobliskiej obwodnicy.

– Przecież nawet jeszcze nie zaczęli jej budować! – No niby nie, ale proces wywłaszczenia gruntów ponoć ma się ku końcowi i już niedługo ostro ruszają z robotą. Dość, że właśnie wynajęli apartament na poddaszu na nadchodzące półrocze. – Pierniczysz? – Mówię poważnie. Mam ci pokazać zamówienie? – To przecież wspaniale! Może wreszcie obłożenie nam wzrośnie do magicznych trzydziestu procent i cały ten hotel zacznie w końcu normalnie na siebie zarabiać! Hotel Zacisze nie świecił wprawdzie pustkami, ale mimo wszystko odwiedzało go zbyt mało klientów, by mógł się utrzymać i wyjść na zero. Na chwilę obecną przynosił niewielkie straty. Mimo całkiem częstej obecności sporych grup i co najmniej kilkunastu stałych klientów. – Spokojnie. Już niedługo. – Iga uśmiechnęła się pobłażliwie. – A ten nowy gość? Jakiś miły? – Całkiem niczego sobie. Blondyn, wysoki, postawny, barczysty, opalony… – Wow! Ależ litania pobożnych życzeń! – Eliza aż zachłysnęła się śmiechem. – …trzydniowy zarost, zadbane dłonie, dobrze ubrany, kulturalny, niezłe auto na stanie. – Nie może być aż tak idealny. Pewnie bije żonę. A może przynajmniej jakiś alkoholik? – Nie dostrzegłam obrączki – wykrzywiła się Iga. – A przestańże już, babo utrapiona! Zapłacił ci za swatanie, czy jak? Jeśli tak, idź do Miszy i popytaj o dziewczynki z sąsiednich agencji, ale ode mnie się odchrzań! Mam złamane serce, zapomniałaś? – Właśnie widzę – zarechotała przyjaciółka. – Jak to dobrze, że w końcu pozbyłaś się tego sztywniaka! Kompletnie do siebie nie pasowaliście. – Tak myślisz? – Eliza pociągnęła z wysokiej szklanki solidny łyk wody z cytryną. – Od początku to wiedziałam, ale ani mi było w głowie wtrącanie się w nie moje sprawy. Ty, taka towarzyska, ciepła, otwarta i uczynna, a on taki nadęty i zamknięty w sobie. Bałwan. – Nie mów. Przynajmniej jest przystojny – Eliza twardo broniła swojego wyboru. – No i co z tego? Na piernika komu ładne opakowanie, skoro w środku pusto jak w bębnie? – Też racja. Wiesz, że on nawet nie chciał się ze mną spotkać? Palant jeden! Nigdy taki nie był… – Wygląda mi na to, że szukał pretekstu. Może brakowało mu odwagi, żeby zakończyć tę fikcję? – A pies go trącał, i małe pieski też. Wiesz, chyba dziś tutaj zanocuję. Eliza przytomnie uznała, że jej stan nie pozwala na prowadzenie samochodu. W sumie w hotelu zgromadziła już trochę bielizny i ubrań, a kosmetyki miała w samochodzie. Wystarczyło zejść na parking. – Idę do auta – oznajmiła. Wstała i chwiejnym krokiem skierowała się do wieszaka na ubrania. – Bóg cię opuścił? Chcesz jechać w takim stanie? Mowy nie ma! – Iga własnym ciałem zastąpiła przyjaciółce drogę. – Puść mnie, wariatko! – roześmiała się Eliza. – Spokojnie, zanocuję na górze. Wezmę tylko z auta kosmetyczkę. Poza tym mam ochotę się przespacerować. – W taką pogodę? Przecież psa by nie wygnał. – Jakby na potwierdzenie tych słów silne wietrzysko z wyciem naparło na okno, zalewając je strugami wody. – Nie cierpię listopada! Niech już zrobi się zima. Taka prawdziwa.

– Nieważne, ochłonę trochę. Też już wychodzisz? Odprowadzę cię na parking. Iga, równie zmęczona jak przyjaciółka, zebrała z biurka swoje rzeczy, złożyła papiery do aktówki i razem wyszły na podjazd przed budynkiem. Zamieniły jeszcze parę słów i każda udała się w swoją stronę. Eliza obeszła hotel dookoła, na chwilę zatrzymując wzrok na świeżej wyrwie w elewacji, powstałej wskutek dzisiejszej awarii. Całość wyglądała okropnie i aż się prosiła o pilny remont. Niestety, do czasu stwierdzenia nabycia spadku nie było co liczyć na jakiekolwiek fundusze. Żeby sprzedać diamenty, trzeba formalnie stać się ich właścicielką… Wiatr wzmógł się jeszcze bardziej. Podmuchy stały się tak silne, że zawiniętej w puchowy płaszcz Elizie zapierały dech w piersi. Walcząc z żywiołem, dotarła do drzwi holu, skinęła głową recepcjoniście, który właśnie meldował jakiegoś gościa, i pomaszerowała do siebie z mocnym postanowieniem skontaktowania się z notariuszem Bogackim. Niestety, o tej porze prawnik był już nieosiągalny, więc Eliza zostawiła wiadomość na automatycznej sekretarce i zagłębiła się w zawartości segregatora pełnego faktur. Minęły już prawie trzy tygodnie, a ona wciąż nie mogła przebrnąć przez hotelową buchalterię. Wiedziała już coraz więcej i coraz lepiej zaczynała orientować się w swojej nowej działalności, ale miała również bolesną świadomość, że jeszcze dużo wody w Wiśle upłynie, zanim nabierze biegłości i doświadczenia. Zmęczona przytuliła głowę do poduszki. Dzięki Bogu, że chociaż ma Igę… – Och, nie! – jęknęła. Wystarczyło wspomnienie przyjaciółki, aby żołądek przypomniał sobie, że od obiadu nie dostał niczego do jedzenia, i zaczął burczeć w różnych tonacjach. Eliza wiedziała, że głodna nie zaśnie. Zazwyczaj odżywiała się regularnie i jeszcze nigdy nie udało jej się przespać głodu. Dała sobie kwadrans na przetrzymanie, ale wysiłki nie zdały się na wiele. Nie pozostawało nic innego, jak coś na siebie narzucić i sprawdzić w kuchni, czy zostało jeszcze coś w garnkach. Właśnie wybiła jedenasta w nocy, czyli godzina zamknięcia hotelowej restauracji. W kwiecistej nocnej koszuli i w puchowym płaszczu Eliza niczym zjawa przemknęła przez ponure korytarze. Całe szczęście nie było wielu gości, więc niezauważona dotarła do kuchni. Tu ucięła sobie miłą pogawędkę z kucharzem, który już zbierał się do wyjścia, i załapała na resztkę pysznego gulaszu. – Świetny! – pochwaliła. – Bardzo dziękuję, no i do jutra. Rozumiem, że śniadanie dla hotelowych gości wydadzą rano pokojowe? – Oczywiście. Pani Iga miała świetny pomysł. – Dokładnie. Cóż, na co komu szef kuchni do kawy i kanapek? – Dobranoc pani. Będę jutro. I mam nadzieję, że mój nowy zmiennik pojawi się niebawem, bo żona już zaczyna się skarżyć, a jak ona zaczyna, to nigdy nie kończy. Za chwilę wciągnie w to wszystko teściową i cyrk gotowy. – Musi pan wytrzymać jeszcze kilka dni, aż to się jakoś ułoży. Wszyscy mamy teraz ciężki okres i tylko od nas zależy, kiedy się z tym uporamy i kiedy zaczniemy odcinać kupony. – Mądre słowa – mruknął kucharz. Starannie zapiął kurtkę i szczelnie omotał szyję szalikiem w kratę. – Zamknie pani interes? – Oczywiście. – Eliza przełknęła ostatni kęs gulaszu. Odczekała chwilę, aż szef kuchni zniknie za drzwiami, i na nowo zapaliła światło w kuchni. Do tej pory jeszcze nie miała czasu dokładnie się tutaj rozejrzeć. Teraz metodycznie zlustrowała kuchenne pomieszczenia. Wprawdzie nie miała pojęcia o przeznaczeniu niektórych sprzętów, za to doskonale widziała obraz nędzy i zniszczenia. Nie można było powiedzieć,

że ktoś nie dbał o wyposażenie, bo nigdzie nie dostrzegła brudu, ale stare i do granic wyeksploatowane sprzęty aż prosiły się o wymianę. Owszem, część mogła w spokoju dokonać żywota w jakiejś budce z hot dogami nad Zalewem Zegrzyńskim, ale niestety już nie nadawała się do użytku w restauracji. Z kuchni, podobnie jak z każdego innego zakamarka hotelu Zacisze, wyzierała ruina, wielkim głosem wołająca o naprawę. Krótko mówiąc, wszystko tutaj czekało na remont. Tyle że w chwili obecnej hotel ledwie zipał, a o zysku nikomu się nawet nie śniło. Eliza starannie zgasiła światło i zamknęła na klucz drzwi do kuchni. Ziewnęła głośno, rozdziawiając usta szeroko jak smok, i wyszła na salę. Pewna, że jest sama, zrezygnowała z wkładania płaszcza i w samej nocnej koszuli skierowała się do wyjścia. Nagle jej wzrok napotkał parę piwnych, wpatrzonych w nią oczu. W najdalszym kącie restauracji w lekkim półmroku siedział jakiś mężczyzna i bacznie się przyglądał. Eliza, przykuta jego przenikliwym spojrzeniem, zatrzymała się w pół kroku, czując się jak tresowane zwierzę pod okiem wytrawnego hipnotyzera. Mężczyzna lekko skłonił głowę i uruchomił leżący przed nim tablet. Niebieskawa poświata nagle wyostrzyła mu rysy, a Eliza ocknęła się z zaskoczenia. Prawie niezauważalnie odpowiedziała skinieniem i speszona własnym przyodziewkiem pobiegła do recepcji, by oddać klucz od kuchni. Aż do zaśnięcia nie mogła oprzeć się wrażeniu, że gdzieś już spotkała tego mężczyznę. Mogłaby przysiąc, że już gdzieś kiedyś natknęła się na ten wzrok, ale za nic nie mogła sobie przypomnieć okoliczności.

Rozdział 8 Słucham? – wychrypiała zaspanym głosem do telefonu. Sprawdziła godzinę. Była szósta rano. – Bogacki się kłania. Nie przeszkadzam? – Nie, skądże. Czy mogę do pana oddzwonić za kwadrans? – Będę czekał, choć, niestety, nie mam zbyt dobrych wieści. Eliza wyskoczyła z łóżka jak z procy. Natychmiast zadzwoniła do kuchni z prośbą o grzanki i mocną kawę, lecz zdenerwowana ledwie przełknęła gorący i aromatyczny płyn. Umyła twarz lodowatą wodą i dokładnie po kwadransie wybrała numer notariusza. Przeraził ją nie na żarty, aż ze zdenerwowania skurczył się jej żołądek. Doprawdy, nie miała pojęcia, jakież to niedobre wiadomości może mieć dla niej prawnik. Przecież wszystko zostało ustalone już dawno temu. Niby czego mam się obawiać?, pomyślała. Notariusz odebrał osobiście. – A witam, witam. Pani wybaczy tak wczesną porę, ale czasami się zapominam. – Nic nie szkodzi – odparła drętwo. – Odkąd stuknęła mi siedemdziesiątka, prawie wcale nie potrzebuję snu i tym samym wydaje mi się, że o szóstej rano już dawno nie śpią i inni. – Czy coś się stało? Nie powiem, zdenerwował mnie pan – odparła Eliza, cała w nerwach. – I tak, i nie. Jakie wiadomości podać najpierw? Dobre czy złe? – Złe – ucięła i zamieniła się w słuch. – No cóż. Nasi zaufani specjaliści poddali dogłębnej ekspertyzie wszystkie kamienie, jakie zostawiła pani świętej pamięci Ludwika. Niestety, część z nich to kryształowe podróbki. – O Boże… – Eksperci nie mają wątpliwości. Ale część to prawdziwe diamenty. – I co jeszcze? – Wczoraj otrzymałem informację z sądu, że rozprawę o stwierdzenie nabycia spadku wyznaczono już za tydzień. Tyle że podobno zgłosił się też inny spadkobierca. – Jakim cudem? Przecież ona nie miała nikogo! – wykrzyknęła poruszona Eliza. – Ależ miała. Syna z trzeciego małżeństwa… – Ach tak. – …którego obejmuje ustawowe prawo dziedziczenia. – Nawet w sytuacji, gdy jest ważny testament? Nic z tego nie rozumiem. – Pani Elizo, proszę się nie denerwować. Jeśli ustalę, że istotnie mamy do czynienia z legalnym spadkobiercą, należeć mu się będzie zachowek, ale nie całość spadku. – A gdzie te dobre wieści? – Eliza poczuła, że z nerwów zaczyna ją mdlić. – Kamienie, które nadają się do sprzedaży, są warte sporo pieniędzy. – Ile? – Nie był to czas na uprzejmości. – Po sfinalizowaniu transakcji, odliczeniu wszystkich podatków i naszych kosztów powinna pani otrzymać około sześciuset tysięcy złotych. – Ile?! – Eliza z wrażenia niemal straciła głos. Jak długo żyła, nie słyszała o takich kwotach. Dwadzieścia tysięcy złotych wydawało się jej horrendalnym majątkiem, a pięćdziesiąt tysięcy przekraczało granice percepcji.

– Jest pan wielki – wyszeptała. Zupełnie do niej nie docierało, że niebawem stanie się właścicielką fortuny. Pierwszy raz w życiu trafiła się jej taka szansa. – Boże, przecież to ponad pół miliona złotych – wymamrotała. – Przecież w tej sytuacji jakiś zabłąkany pociotek, starający się o symboliczny zachowek po Ludwice, przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. – Otóż nie. Niestety, nie mówimy o symbolicznym zachowku. – A o jakim? – Każdemu spadkobiercy ustawowemu, który został pominięty w testamencie, należy się połowa wartości tego, co by odziedziczył, gdyby testamentu nie było. – Boże drogi! – Eliza chwyciła się za głowę. – To oznacza, że ta osoba zabierze hotel! Mój hotel! – Niezupełnie. Ma prawo do połowy jego rynkowej wartości. Według wyceny. – A co z pieniędzmi? – Elizę ogarnęło przerażenie. – O nich nie ma pojęcia nikt poza panią i mną. Wiem, kto może chcieć dorwać się do spadku. Wiem również, jaki Ludwika miała stosunek do tej części rodziny, która odwróciła się od niej całkowicie. Nie wiem, dlaczego ich nie wydziedziczyła. Ale pewien jestem, że przewróciłaby się w grobie, gdyby odebrano pani cokolwiek ze szkatułki. Moi radcy prawni zrobią wszystko, by tamci dostali jak najmniej. Może pani spać spokojnie. O klejnotach te sępy nie mają pojęcia. Pozostałe rzeczy Ludwiki nie przedstawiają chyba jakiejkolwiek wartości, prawda? – Owszem. Wszystko leży w depozycie. Zrobię z tym porządek, jak tylko będę mogła. – To dobrze. – A ile jest tych osób uprawnionych do spadku? – odważyła się zapytać Eliza słabym głosem. – O ile wiem, nieboszczka miała jednego syna, i to właśnie jego reprezentant zwrócił się do mnie. Proszę się nie martwić, jest pani w dobrych rękach. Załatwimy wszystko z jak największą korzyścią dla pani. No jasne, pomyślała Eliza. W końcu wam płacę. Wydawać się mogło, że wszystko pomalutku zaczyna się stabilizować, a tu nagle taka niespodzianka! Ogłuszona wiadomościami Eliza odczuła ją tak, jakby właśnie oberwała w głowę czymś ciężkim. Na myśl o tym, że przed nią całkiem poważne kłopoty, znów poczuła mdłości. Z trudem wyszykowała się do pracy i ponownie spóźniona zameldowała się na Marcowym Wzgórzu. Naturalnie po raz kolejny naraziła się koleżance z nocnej zmiany, która chyba zapomniała o nocach, kiedy sama była zastępowana bez szemrania. Cóż, życie, westchnęła w duchu Eliza. Jak się ma miękkie serce, trzeba mieć twardą dupę. Natychmiast przystąpiła do przygotowywania porannych dawek leków dla pensjonariuszy. W porze lunchu znalazła chwilę, by w spokoju wypić kawę i choćby z grubsza przeanalizować aktualną sytuację. To wszystko miało wyglądać nie tak. Sprawy od samego początku przybrały zupełnie inny obrót, niżby sobie tego życzyła, a teraz jeszcze skomplikowały się mocno. Jeśli będzie musiała podzielić się spadkiem, chcąc zachować hotel, tak czy inaczej będzie musiała podzielić się pieniędzmi. A wtedy owo mgliste pół miliona ze świstem przeleci jej koło nosa i zwyczajnie pozbawi hotel funduszy na remont. Będę wciąż w punkcie wyjścia, chyba że sprzedam część przyległych gruntów, pomyślała. – Rany, ale koszmar! I po co mi to? Mam przecież dość roboty na Marcowym Wzgórzu – mruknęła pod nosem. Dopiła kawę i pomaszerowała do ambulatorium. Za kwadrans zaczyna się codzienny dyżur, więc teraz, zamiast użalać się nad sobą, trzeba zebrać siły do codziennej batalii

z seniorami. Dyżur okazał się jednym z najcięższych w życiu, wieść o tajemniczym spadku Ludwiki zdążyła się już bowiem roznieść wśród pensjonariuszy. Pod pretekstem różnych dolegliwości staruszkowie przybywali do pawilonu przychodni celem wypytania o szczegóły. Tego dnia stawili się wszyscy. Eliza zorientowała się, że coś jest na rzeczy, już przy drugiej rozmowie. Zdawała sobie sprawę, że milczeniem tylko bardziej podsyci plotki i domysły, które i tak urosły do fantastycznych rozmiarów, niemniej jednak nie miała ochoty na ujawnianie konkretów, zwłaszcza że nie znała ich sama. Potwierdziła zatem wersję o spadku i na razie zasłoniła się procedurami prawnymi. Zapewniła, że nie odchodzi z pracy, że z tym dziedziczeniem jeszcze nic dokładnie nie wiadomo i w niedługim czasie wszystko wyjaśni się w sądzie. Poprosiła o wyrozumiałość, a że była lubiana, szybko dano jej spokój. Po pracy podjechała do domu, zabrała kilka drobiazgów i trochę ubrań, i późnym popołudniem zawitała do hotelu. Pałaszując z apetytem sałatkę grecką, przyznała, że posiadanie własnej restauracji ma swoje plusy. Nie przepadała za gotowaniem, a teraz wcale nie musiała tego robić. – Widzę, że wprowadzasz się na dobre – uśmiechnęła się Iga. – Mam dobre wieści. – Przynajmniej ty. Dawaj. – Po pierwsze, udało mi się wygrać aukcję na kilka sprzętów kuchennych. Pamiętasz tę licytację ogłoszoną przez komornika? – Tak. Co kupiłaś i za ile? – Eliza, mając już względne pojęcie o cenach urządzeń gastronomicznych, na wszelki wypadek zacisnęła zęby. – Moja droga, kupiłam całkiem sporo. Przede wszystkim prawie nowe garnki, bo w naszych lada chwila dziury się zrobią ze starości. Kostkarkę do lodu. Zamrażarkę i witrynę chłodniczą. Wszystko pierwsza klasa. – Cena? – Dwadzieścia pięć tysiaków. Przy okazji załapałam się jeszcze na setkę ścierek i drugie tyle obrusów. Licytację mebli zaplanowano na przyszły tydzień. Pójdę oczywiście zobaczyć! Płatność do sześciu tygodni. Pogratulujesz? – A po cholerę nam aż setka ścierek? – Ech, zupełnie się nie znasz – westchnęła z rezygnacją Iga. – Setka ścierek wystarcza na mniej więcej pół roku. A te dorzucono gratis. Podobnie z obrusami. Załatwiłam je prawie za bezcen. Spokojnie wystarczą na rok, zwłaszcza że mamy trochę starych. Większość tych naszych nadaje się już tylko na szmaty, ale coś się jeszcze wybierze. Elizę, o dziwo, te zakupy nawet ucieszyły. Na razie nie myślała o potrzebach bazy noclegowej, bo w pokojach do wymiany było dosłownie wszystko. Zatem z planowaniem remontu trzeba zaczekać na zakończenie procedury spadkowej. W skrócie przekazała przyjaciółce informacje od Bogackiego i zamówiła butelkę białego wina. – Jak tak dalej pójdzie, to przez ten hotel się roztyję i wpadnę w alkoholizm. – Spokojnie, dziś auto wziął Maciek. Do domu wracam taksówką, więc to wino się nie zmarnuje. – Iga na migi pokazała barmanowi, by podał dwa kieliszki. – Och, Iga. Ależ mnie życie wmanewrowało na amen! Jeszcze miesiąc temu żyłam sobie spokojnie jak normalny, biały człowiek, a dziś? Tylko popatrz! Przestałam sypiać, a każdą noc spędzam gdzie indziej. Budzę się z zamiarem pójścia do toalety, lecz najpierw muszę przez dobrą chwilę pomyśleć, gdzie jestem. Tutaj myślę o pigułkach dla dziadków, tam mam w głowie tutejsze najnowsze rezerwacje i podatki. W domu nie mam czasu podlać kwiatów. Kontrolka płynu do spryskiwacza świeci mi się w aucie od ponad tygodnia.

Do tego już nie pamiętam, kiedy rozmawiałam z moją rodziną. Zapomniałam, jak wygląda fryzjer, i na dokładkę straciłam faceta. Mówię ci, ja z tego wszystkiego już nie wyrabiam na zakrętach. Często budzę się zlana potem. Śni mi się, że w hotelu stało się coś złego. – A co z pieniędzmi? – Na razie nic nie wiem. Jeszcze chwila, cierpliwości. – Eliza celowo ukryła przed Igą konkretne informacje, zarówno o pieniądzach, jak i o nowych chętnych na spadek. – Wiesz, jak te prawnicze procedury potrafią się ślimaczyć. Normalnie jakbym trafiła w jakąś ciemną masę kłopotów i niemocy… – Weź już nie kracz, dobra? – przerwała jej tyradę przyjaciółka. – Czy już mówiłam, że wreszcie dobrałam się do tyłka temu nieszczęsnemu elektrykowi, co ci rurę przewiercił? – Nie. No i co? – ożywiła się Eliza. – Widziałam się z jego szefem. Jutro gość ma przysłać ludzi do naprawy elewacji. – I tak na ścianie zostanie placek… – Owszem, ale wyszperałam dziś w piwnicy taką fajną tablicę, więc się ją w tym miejscu na razie powiesi. – A po co? – Jak to: po co? Zrobię coś w stylu „Danie dnia” albo „Zestaw obiadowy za paręnaście złotych”. To taka tablica do pisania kredą. – W życiu bym na to nie wpadła! Co ja bym bez ciebie zrobiła… – rozczuliła się Eliza i opróżniła kieliszek. Iga natychmiast napełniła go po raz kolejny. – Jutro zaczynam nabór nowych pracowników. Rozmowy kwalifikacyjne startują od rana, więc się chyba nie załapiesz. – Jesteś wielka. – Eliza popatrzyła na przyjaciółkę z wdzięcznością. – Dobra, dobra. Recepcjonistów też ci przesłucham. Po prostu zrobię wstępną selekcję. Wybiorę sensownych kandydatów, a później porozmawiamy już z nimi we dwie. Co ty na to? – Świetnie. Skoro masz tyle pary, to jeszcze rzuć okiem, czy ktoś by się nie nadał do pracy w charakterze złotej rączki. Ktoś taki musi tu być i nie ma uproś. Jeśli nie na stałe, to na gwizdek. Przecież tutaj wszystko się sypie. Najlepiej jakiś sprytny emeryt z własną firmą. Oczywiście dyspozycyjny przez całą dobę. – Chyba jest już ktoś taki. Julek z recepcji twierdzi, że pan Kazik pracuje tu od samego początku. – To co z nim? Nie znam żadnego pana Kazika. – Miesiąc temu zmarła mu żona, więc topi smutki w wódce. Julek planuje pojechać do niego na dniach i jakoś postawić gościa na nogi. – Kurczę, byłoby super! Przecież taki facet zna tu każdy gwóźdź i każdą śrubkę. – Właśnie o to mi chodzi. Pan Kazik jest wart fortunę. Jak przyjedziesz tu w najbliższą sobotę, powiedz Julkowi, żeby cię do niego zabrał. Pogadacie i zobaczysz. – Jesteś wielka, Iguś. Twoje zdrowie! – Eliza wzniosła toast na cześć przyjaciółki. W tej samej chwili pochwyciła natarczywe spojrzenie pary piwnych oczu z drugiego końca sali. Podobnie jak ostatnio mężczyzna lekko skinął głową na powitanie, po czym przeniósł wzrok na leżące przed nim dokumenty. Kontakt wzrokowy się urwał. A Eliza ponownie nie mogła oprzeć się wrażeniu, że skądś zna ten wzrok. Przyjaciółki rozmawiały półgłosem, w restauracji siedziało bowiem kilkanaście osób. Odkąd Iga na poważnie porozmawiała z kucharzem, praktycznie z dnia na dzień przybyło klientów. Wokół mieściło się sporo firm i w porze lunchu kuchnia nie nadążała z wydawaniem posiłków. Szef kuchni

nauczył się wreszcie gustownie garnirować potrawy, a wspólnie z Igą nieco zmodyfikował menu. Nie chcieli zmieniać zbyt dużo, by na razie nie drukować nowych kart i nie generować zbędnych kosztów; na razie wystarczyły wkładki z nowymi daniami. Personel kuchni ochoczo zabrał się do pracy nad całkiem nowymi przepisami. Szef podsunął jeszcze pomysł na usługi cateringowe dla okolicznych firm, ale tę ideę odłożono do czasu zatrudnienia drugiego kucharza. Stary system wymagał obecności kucharza praktycznie przez całą dobę, ale Iga szybko zmieniła te porządki, zarządzając, by kuchnia pracowała między jedenastą przed południem a dwudziestą trzecią. Poranne posiłki z powodzeniem mogły wydawać pokojowe, bo przyrządzenie parówek i jajecznicy absolutnie nie wykraczało poza ich kwalifikacje. Wręcz przeciwnie. Kobiety wreszcie poczuły się dowartościowane, że powierzono im tak odpowiedzialne zadanie. Już w pierwszych dniach dało się zauważyć, że pomysł wypalił w stu procentach. Takie rozwiązanie dodatkowo pozwoliło na redukcję etatów kucharskich, niemniej jednak Iga i tak miała na oku pewnego bardzo uzdolnionego człowieka, którego wszelkimi sposobami próbowała ściągnąć do hotelu Zacisze. Była pewna, że z jego pomocą osiągną sukces, ale na razie nie pisnęła o tym Elizie ani słówkiem. Po pierwsze, nie chciała robić przyjaciółce niepotrzebnej nadziei, po drugie, nie zamierzała stresować jej finansowymi oczekiwaniami wschodzącej gwiazdy kulinariów, które nawet na tym etapie działalności musiały być wysokie. – Wiesz może, kto to jest? – Eliza wykonała głową dyskretny ruch w stronę tajemniczego mężczyzny. – Kto? – Iga, zadowolona ze zmiany tematu, już miała odwrócić się we wskazanym kierunku, gdy przyjaciółka błyskawicznie odgadła jej zamiar. Wyraźnym gestem powstrzymała odruchową reakcję. – Nie oglądaj się, wariatko! Bóg cię opuścił? Przecież zaraz obie wyjdziemy na idiotki. – Aaa, rozumiem. Chodzi ci o tego przystojniaka przy fontannie? – Aha. – Eliza ukradkiem przyjrzała się gościowi i szybko spuściła wzrok, by nie dać się przyłapać. Wcześniej nie zwróciła jakoś uwagi na męską urodę i teraz bardzo chciała się przekonać, na ile z Igą mają podobny gust. – Wiesz, moja babcia zawsze mówiła, że jeśli mężczyzna z wyglądu jest choćby ciut ładniejszy od małpy, można go uznać za przystojnego. – Wariatka! – Iga zaniosła się śmiechem. – A poważnie to ten jest całkiem, całkiem. Gdyby nie mój Maciuś, pewnie zawiesiłabym na tym panu oko na dłużej. Ale ty będziesz mieć po temu jeszcze mnóstwo okazji. – Że co? – To nasz nowy rezydent. Przecież ci mówiłam. Pan Karol Kownacki we własnej osobie. – Z tej firmy od budowy autostrady? – Rezerwacja na pół roku z góry. – O Boże! A remont? – Pst! – rozbawiona Iga uciszyła ją syknięciem. – Siedźże cicho, wszyscy się gapią! On też. – Och, przestań. – Speszona Eliza spuściła wzrok i niespodziewanie oblała się pąsem.

Rozdział 9 Jeśli pani nie wierzy, proszę czytać na głos. – Inspektor z sanepidu, o smętnym wyglądzie służbisty, wręczył zaspanej Elizie instrukcję poboru wody. – Wszystkim nam dobrze zrobi, jak sobie przypomnimy te ważne wytyczne – zwrócił się do towarzyszącej mu dwójki młodych ludzi, uczącej się na podobnych mu inspektorów. Nieprzytomna ze względu na wczesną porę Eliza posłusznie wzięła zalaminowaną instrukcję. – „Przed przystąpieniem do pobrania próbki wody należy sprawdzić szczelność kranu i odkręcić sitko. Kran dokładnie wyszorować szczotką na zewnątrz i wewnątrz, używając detergentu. Spłukać dokładnie wodą i zamknąć kran” – przeczytała. – Dobrze, tylko nie tak szybko – upomniał ją starszy inspektor. – Młodzież musi się nauczyć pracy na żywym organizmie. Co on bredzi? Na jakim znowu organizmie?, zdumiała się w duchu Eliza. Dzisiejszego poranka jeszcze nie zdążyła dobrze otworzyć oczu, a już miała na głowie kontrolę z sanepidu. Podobno w budynku nie dopatrzono corocznej kontroli czystości wody w kranach. Sensu w tym pretekście było tyle co kot napłakał. Eliza wiedziała skądinąd, że woda jest badana codziennie przez miejskie wodociągi, ale wszystko stało się jasne, gdy wystawiono jej rachunek na pięćset złotych, wcześniej udzielając szczegółowego szkolenia z rozkręcania kranów. – Będzie pani łaskawa kontynuować? – napomniał ją inspektor, więc posłusznie wzięła się do czytania, modląc się, by na horyzoncie pojawił się ktoś, kto może ją zmienić. – „Zdezynfekować kran alkoholem i opalić płomieniem. Kranu ze sztucznego tworzywa nie opalać, lecz zanurzyć w denaturacie lub innym alkoholu na dziesięć minut”. Matko, co ja tu robię?, pomyślała. Czy znalazłam się na innej planecie? Czując się jak kosmitka, bez makijażu, z nieumytymi zębami, Eliza skonstatowała, że chyba znów spóźni się do pracy. Starszy inspektor widać wziął sobie do serca szkolenie nowej kadry, bo właśnie wyjął z teczki opasły segregator pełen procedur. Wyglądało na to, że na potrzeby szkolenia przewertuje calusieńki. Tymczasem minęła ósma, a właścicielka hotelowego interesu stała przed nim w dresie narzuconym na wymiętą piżamkę. Bose stopy wsunęła w przydeptane adidasy i na chybcika przyczesała rozczochrane włosy. Za czterdzieści pięć minut mam być na Marcowym Wzgórzu, myślała w popłochu. – Dalej proszę! Jeśli pani łaskawa – wyrwał ją ze stuporu głos inspektora. – „Otworzyć kran, ustawić strumień wypływającej wody tak, aby nie rozpryskiwała się, i spuszczać wodę do osiągnięcia stałej temperatury”. Rany boskie, co to za brednie? – Najmocniej państwa przepraszam, ale niestety nie mam czasu. – Jak to? – Inspektor był wyraźnie zaskoczony. – Przykro mi. Muszę już iść, inaczej spóźnię się do pracy. Za chwilę przyjedzie szef kuchni i on wszystko państwu pokaże. Przed chwilą do niego telefonowano. Jest w drodze. Może tymczasem napiją się państwo kawy? – zaproponowała Eliza, mając nadzieję, że stosunkowo wczesna pora zachęci niespodziewanych gości do skorzystania z poczęstunku. Musiała jakoś zyskać na czasie. Niech się dzieje, co chce. Nie mogę znowu spóźnić się

do roboty!, powtarzała w duchu. – Ależ z wielką przyjemnością – odparł inspektor i potulny jak cielę dał się zaprowadzić do stolika. Eliza przekazała go pokojowej, tej bystrzejszej z dwóch, i w te pędy pognała do siebie. Gotowa do wyjazdu minęła się w drzwiach z kucharzem, który właśnie zameldował się na stanowisku. Poinformowała go o dotychczasowym przebiegu kontroli i spokojna o ciąg dalszy ruszyła spod hotelu. Tego dnia spóźniła się zaledwie pięć minut. Błyskawicznie przebrała się w pielęgniarski uniform, ale zanim w końcu udało jej się przystąpić do obowiązków, odebrała jeszcze trzy telefony w związku z najnowszą, kilkudniową rezerwacją na pięćdziesiąt osób. Bardzo przejęta tak dużym zamówieniem uważnie zapisywała prośby klienta i nawet nie zauważyła, że jej szef od dłuższej chwili stoi w drzwiach i z nudów opiera się o framugę. Wreszcie skończyła notować. – O, dzień dobry, panie dyrektorze. Przepraszam, musiałam odebrać. – Rozumiem. – Przełożony bacznie przyjrzał się nieco wymiętej Elizie i zaprosił ją do siebie po zakończeniu pracy. – Oczywiście, będę punktualnie – zapewniła gorliwie. Zbliżał się termin negocjowania kontraktów o pracę na kolejny rok i wypłat premii za rok, który właśnie się kończył. Eliza spodziewała się raczej dobrych wieści. – To czekam. Z tonu szefa nie dało się wywnioskować niczego. Darowawszy sobie kawę, Eliza rzuciła się w wir pracy. Listopadowe gwałtowne zmiany aury unieruchomiły w łóżkach kilkoro staruszków, którzy, znudzeni, oczekiwali towarzystwa, opieki i zainteresowania. Doświadczenie wskazywało, że najważniejsze jest dla nich to ostatnie. Wprawdzie pensjonariusze z Marcowego Wzgórza niewiele mieli wspólnego z osobami przebywającymi w podobnych państwowych placówkach, zazwyczaj samotnymi albo opuszczonymi przez rodziny, ale podobnie jak wszyscy wiekowi ludzie cierpieli na brak atrakcji, pomimo że nowoczesny dom seniora gwarantował wiele rozrywek. O dziwo, dzień przeleciał bez niespodzianek. Dopiero przy obiedzie Eliza zorientowała się, że za godzinę kończy, i przypomniała sobie, że powinna przed wyjściem zameldować się w gabinecie szefa. Zadowolona z udanych ośmiu godzin, z uśmiechem wkroczyła do sekretariatu. – Cześć. Dyrektor u siebie? – zagadnęła sekretarkę. – Tak, czeka. Wchodź – odpowiedziała tamta i odebrała dzwoniący telefon. Eliza delikatnie zapukała do drzwi i usłyszała zaproszenie. Niezbyt często bywała w tym miejscu, ale za każdym razem dostrzegała wyraźny dysonans pomiędzy jakością wyposażenia gabinetu na Marcowym Wzgórzu a w państwowej placówce. Tutaj dyrekcja pracowała w luksusie, o jakim ta szpitalna nawet nie słyszała. Prywatny dom seniora był wygodny, komfortowy i słynął z wszelkich możliwych udogodnień. Nie do pomyślenia było, by pielęgniarka musiała przenosić pacjenta czy skakać wózkiem inwalidzkim po schodach. Wszystko było na najwyższym poziomie, panowała przyjazna atmosfera, wynagrodzenia były godne. Każdy z pracowników dziękował Bogu, że może wypełniać obowiązki w tak fantastycznym miejscu. – O, pani Eliza. Jak miło, że znalazła pani czas! – powitał ją dyrektor z wyczuwalnym sarkazmem. Zwykle zwracał się do niej po imieniu. Ta nieoczekiwana zmiana mogła zwiastować wyłącznie kłopoty.

– Oczywiście, panie dyrektorze. Jak zawsze na stanowisku i do usług! – wypaliła ze świadomością, że zachowuje się jak ostatni lizus. Wysłuchała dziesięciominutowej tyrady, jaki to ciężki rynek pracy dziś mamy za sprawą miłościwie nam panującego ugrupowania politycznego, które już jakiś czas temu dorwało się do władzy i natychmiast zapomniało o obietnicach wyborczych. Wreszcie odchrząknęła, niechcący naprowadzając szefa na prawdziwy powód ich spotkania. Dyrektor początkowo zaczerwienił się jak burak, później poluzował krawat i rozpiął kołnierzyk błękitnej koszuli, by w końcu poinformować Elizę, że nie przedłuży z nią umowy o pracę. – Ależ panie dyrektorze, dlaczego? – wykrzyknęła zdumiona. – Cóż, ostatnio zbyt często nie widuję pani w pracy. Odnotowaliśmy wiele spóźnień… – Nie rozumiem. Przecież jeszcze kilka tygodni temu mieszkałam tutaj przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, zastępując wszystkie pielęgniarki, i pracowałam, poświęcając prywatny czas, podczas gdy one były chore. Teraz to ja mam przejściowo ciężki okres i to ja potrzebuję wsparcia. Zwykła zasada wzajemności to chyba nic nadzwyczajnego, prawda? – Pani Elizo, tajemnicą poliszynela jest, że świętej pamięci Ludwika pozostawiła pani fortunę. Nie sądzę, by w takiej sytuacji zechciała pani nadal u nas pracować… – Panie dyrektorze, to jakieś nieporozumienie. Ja nie dostałam żadnej fortuny, jedynie kłopotliwy biznes. I wcale nie mam zamiaru odchodzić z pracy. Kocham Marcowe Wzgórze, a ten nieszczęsny interes próbuję zorganizować tak, by mieć czas na pracę tutaj. Jeszcze może z miesiąc i wszystko powinno się unormować. Nic nie poradzę na krążące plotki, ale równie dobrze może się okazać, że nie odziedziczę niczego. – Doszły mnie słuchy, że jest wręcz przeciwnie. To po pierwsze. Po drugie, inne pielęgniarki ostatnio skarżą się regularnie na pani notoryczne spóźnienia, przez co nie mogą punktualnie wracać do domów. – Czyżby już zapomniały, że jeszcze niedawno harowałam za nie bez słowa skargi? – W głosie Elizy zabrzmiała gorycz. – W takim razie może powinien pan pomyśleć o zmianie personelu? Bo zatrudnianie pielęgniarek mających sklerozę może się źle skończyć dla pacjentów. – Proszę się nie denerwować. Przecież wszyscy tutaj panią lubią. – Właśnie widzę. – A w temacie sklerozy… Podobno w zeszłym tygodniu zamieniła pani lekarstwa pani Chojnickiej. Nie mogę tolerować takich wybryków. – To nieprawda! – Eliza spróbowała rozpaczliwej obrony, choć czuła, że to bezcelowe, bo dyrektor podjął decyzję już wcześniej. Fakt, że wcale nie zamieniła lekarstw, teraz pozostawał bez znaczenia. – Pani Elizo. – Szef wskazał palcem na pękatą teczkę z ofertami. – Na pani miejsce czeka ponad setka chętnych. – Ale dlaczego? Panie dyrektorze, proszę jedynie o kilka tygodni. Przecież tak się angażowałam… – Przykro mi bardzo. Zawsze doceniałem pani pracę, ale ostatnio za dużo skarg wpływa na panią, zarówno ze strony personelu, jak i naszych pensjonariuszy. A przecież pani wie, jacy to wymagający klienci. Narzekają, że nie ma pani dla nich czasu. – No cóż, chyba nie mają świadomości, że wcześniej poza zawodowymi obowiązkami często poświęcałam im również mój prywatny czas. Teraz, niestety, go zabrakło. – Pani Elizo, przecież pani wie, że nikt nie lubi mieć gorzej. – W takim razie bardzo mi przykro.

Eliza poczuła, że przegrała. Zgubiła ją własna wcześniejsza nadgorliwość. Rozpieściła wszystkich wokół, a wzajemność? W imię czego? Dyrektor miał absolutną rację. Nikt nie lubi mieć gorzej, a zwłaszcza ten, kto wymaga, bo płaci. Szef na koniec uścisnął jej dłoń i zapewnił, że w razie potrzeby służy referencjami. – Pan wybaczy, ale osoba tak zamożna jak ja raczej nie będzie ich potrzebować, by wylegiwać się na Hawajach. Świadectwo pracy proszę mi przesłać pocztą. Do końca listopada pozostały jedynie trzy dni, z czego dwa przypadały na nadchodzący weekend. A że właśnie nastało piątkowe popołudnie, wypadało, by Eliza zabrała swoje nieliczne rzeczy z dyżurki na Marcowym Wzgórzu i już teraz wyniosła się na dobre. Nie miała najmniejszej ochoty na pożegnania, po prostu spakowała się i wyszła przed budynek. Było już ciemno, z okien domu seniora na parking sączyło się światło. Eliza poczuła wilgoć w oczach. W bezsilności zacisnęła pięści i dała upust fontannie łez. Nie mogę prowadzić samochodu, dopóki się nie uspokoję, pomyślała przytomnie, ale wkrótce pozbierała się na tyle, że była w stanie odjechać z tego miejsca. Po kwadransie ze zdziwieniem odnotowała fakt, że zaparkowała pod hotelem. A przecież planowała pojechać do domu i tam w spokoju dojść do siebie po dzisiejszych przeżyciach! Tymczasem hotel Zacisze, już świątecznie przystrojony, zwabił ją, jak wabił klientów. Fakt, pomysł z rozświetlonymi girlandami okazał się strzałem w dziesiątkę, przyznała w duchu. Po zmroku drobniutkie światełka wyglądały cudownie, bajkowo i bardzo zachęcająco. Natomiast w dzień nieco maskowały brzydką i zniszczoną elewację. Westchnęła i wysiadła z auta. Poczuła głód. Ostatnio szef kuchni pod okiem Igi wprawiał się w różnych wersjach befsztyka tatarskiego, więc gdy tylko Eliza przekroczyła próg restauracji, na widok kucharza bezgłośnie wypowiedziała słowo „tatar”. Szef pojął w lot i po chwili na stoliku wylądowała świeżutka i apetycznie zaserwowana potrawa. Wściekle głodna właścicielka natychmiast przystąpiła do mieszania składników. – Przepraszam, nie chciałbym się narzucać, ale… – Aż drgnęła, zaskoczona, na dźwięk niskiego męskiego głosu tuż obok. – Nie chciałem pani przestraszyć. Podniosła wzrok i od razu rozpoznała znane jej już natarczywe spojrzenie piwnych oczu. – Czy mogę się przysiąść na chwilę? – zapytał nieznajomy. – Proszę. – Ruchem brody Eliza wskazała mu miejsce naprzeciwko. I natychmiast pożałowała, że teraz nie będzie mogła spokojnie zjeść. – Karol Kownacki. – Eliza Lisewicz. – Niezmiernie mi miło. Proszę wybaczyć, ale obserwuję panią już od kilku dni… Nie żebym panią śledził, ale pojawia się tu pani dość często, w dziwnych ubiorach i o dziwnych porach. Czy pani tu mieszka? Kownacki przyniósł sobie do jej stolika piwo i rozsiadł się wygodnie. – Słucham? – zapytała nieprzytomnie. – Proszę wybaczyć, jeśli się narzucam. Nie miałem na myśli nic złego. Ale dziś zauważyłem na przykład, że pani płakała. – Wcale nie płakałam! – zaprotestowała gwałtownie. Obecność rezydenta przyprawiła Elizę o wzrost ciśnienia. Jego wścibstwo powoli zaczynało ją wkurzać. Co z tego, że wygląda jak z żurnala i wedle obecnych kanonów męskiej urody stanowi bardzo atrakcyjny okaz? – Jeśli nie, to w takim razie ten rozmazany tusz musi świadczyć o innych okolicznościach. Zapewne milszych, niż zakładałem – wybrnął z wdziękiem.

Uśmiechnął się uroczo, a Elizę wreszcie opuściło napięcie. – Ma pan rację. Popłakałam się dziś ze złości. Bo płaczę wyłącznie w sytuacji, gdy czuję się bezsilna albo gdy jest mi strasznie czegoś żal. Dziś miały miejsce obie rzeczy naraz. Właśnie zwolniono mnie z pracy, z którą łączyłam spore nadzieje i dalszą przyszłość. To niesprawiedliwość, na którą nie zasłużyłam. – Och, przepraszam! – Facetowi najwyraźniej zrobiło się głupio. – Mówmy sobie po imieniu. Jesteś wprawdzie moim gościem i klientem, ale co tam! Eliza! – Eliza przedstawiła się raz jeszcze, wyciągając dłoń ponad blatem stolika. – Tak, jestem właścicielką tego cholernego hotelu. To tak przy okazji. – Coś podobnego! Dlaczego tak o nim mówisz? – Karol podskoczył jak dźgnięty szpilką. – Bo przez tę przeklętą budę mam same kłopoty! – Nie rozumiem. – No tak. Dostałam ten hotel w spadku, wskutek nieporozumienia. A z powodu ciągu kolejnych nieporozumień właśnie straciłam ukochaną pracę. Kilka dni temu rozpadł się mój związek, dziś rano miałam nalot z sanepidu. No i nie wiem, co jeszcze się stanie, bo w tym hotelu nic nie idzie tak, jak powinno. – Masz ciekawe życie, jak widzę. – A ty? Powiesz mi coś o sobie? Głodna Eliza marzyła, by Karol okazał się gadułą. Pociągnie opowieść na swój temat, a ja tymczasem w spokoju rozprawię się z tatarem, planowała. – Zapewne słyszałaś o nowej obwodnicy, która niebawem ma powstać w pobliżu? Jestem przedstawicielem zagranicznej firmy, która specjalizuje się w procesie przygotowawczym inwestycji. Wiesz, wywłaszczanie gruntów pod różne strategiczne przedsięwzięcia… – Ciekawe… – wymamrotała pomiędzy kęsami. – To jeszcze nie wszystko. Zajmujemy się również działalnością deweloperską i inwestycyjną. – Karol ze smakiem pociągnął łyk piwa. – Jak widzisz, nie nudzę się, bo wciąż coś się dzieje. – Pochodzisz stąd? – Najedzona Eliza spojrzała wreszcie na rozmówcę z aprobatą. – Hm… Teoretycznie. – Nie rozumiem. – Tutaj się urodziłem, ale wychowałem w Austrii. Polskę zacząłem poznawać dopiero po studiach. Teraz, odkąd zajmuję się inwestycjami, bywam w niej zdecydowanie częściej. Wystarczył rzut oka na jego drogi garnitur, by bez patrzenia na metkę zauważyć, że jest wart kilka przeciętnych wypłat. Koszula i krawat również nie wyglądały na masową taniochę, o butach nie wspominając. W przekonaniu Elizy wizerunek nowego gościa nieco się kłócił ze standardem jej hotelu. A Karol miał w nim mieszkać przez nadchodzące miesiące. – Czy mogę ci zadać niedyskretne pytanie? – Ależ słucham. – Zaintrygowany, zabawnie nadstawił ucha. – Rozumiem, że nieźle ci się wiedzie. – Raczej nie narzekam. – W takim razie dlaczego wybrałeś hotel Zacisze? Przecież są w okolicy lepsze, bardziej ekskluzywne. – Bo ma najlepszą lokalizację względem inwestycji mojej firmy. Poza tym nie jestem jakimś rozpieszczonym pacanem i tutejszy standard w zupełności mi wystarcza. – Rozumiem.

– No i po co przepłacać? – No fakt. Nie mamy drogo – roześmiała się Eliza. Ceny były wręcz śmieszne, ale dopóki nie podniesie się standardu i nie poprawi jakości usług, można zapomnieć o podwyżce. Na razie jednak marny stan rzeczy sprawiał, że w hotelu przez cały czas byli jacyś goście. Do tego dochodził jeszcze wynajem pokoi na godziny. Początkowo Eliza zareagowała niechęcią, ale Iga szybko ustawiła ją do pionu. Rzecz się opłacała, cieszyła się sporą popularnością i stanowiła przyzwoite źródło dochodu. „Nie czas i miejsce na wybrzydzanie”, stwierdziła przyjaciółka. Jednocześnie obie próbowały uporać się ze stałą obecnością w Zaciszu prostytutek i ich opiekunów. Eliza dała sobie na to kilka dni, ale wskórała niewiele – branża czuła się tu jak u siebie w domu i nikt z szemranego układu nie miał ochoty na zmiany. Pomogła dopiero interwencja Miszy. – A pocziemu ty dziewczonek nie chocziesz? Eto diengi – zdziwił się szczerze. – Wiem. Ale nie tutaj. – Mir na żopie stoit, Eliza, krasawica ty maja. Podumaj, podumaj – radził. – Miszka, i bez tego mam dość kłopotów. Proszę cię. Mógłbyś mi pomóc? Mam trochę inną koncepcję prowadzenia tego interesu. Dziewczynki lecą na księżyc, zgoda? – Sdiełano. Wsio dla tiebia, Eliza. Wystarczyły dosłownie dwa telefony wpływowego Rosjanina i było po kłopocie. Eliza, nie posiadając się z radości, że wyfiokowane i krzykliwie ubrane dziewczyny w końcu znikły z hotelu, postawiła Miszy i całej jego ekipie po tatarze i dorzuciła kilka butelek wódki. Gest został przyjęty z aprobatą, kucharz zebrał komplementy, że osiągnął mistrzostwo w befsztykach na surowo. Wreszcie zapadła decyzja, by umieścić je w karcie dań i podjąć kolejne wyzwanie – potrawy z dyni, której o tej porze roku było pod dostatkiem i za psie pieniądze. Do tego warzywo doskonale znosiło magazynowanie i mrożenie, więc Iga zrobiła większy zapas. Wprowadzona do karty zupa dyniowa praktycznie z dnia na dzień stała się hitem. Zmiksowane na gładko rozgotowane kawałki dyni i ziemniaków, z dodatkiem gałki muszkatołowej, zaserwowane z prażoną cebulą i zieleniną, od razu zrobiły furorę. – Zawsze jej unikałem. Kojarzyła mi się z czymś słodkim i mało wyrazistym – mruknął Karol znad kokilki lekko pikantnego, gładkiego kremu. – Bo sama dynia jest rzeczywiście mdła. Cóż, ja nie zajmuję się kuchnią, robi to moja przyjaciółka. I generalnie wie, co robi. Ma w tym względzie niemałe doświadczenie, więc hotelowa gastronomia pozostaje w dobrych rękach. Na szczęście mamy kumatego szefa kuchni i właśnie czekamy na drugiego. Według Igi to jakaś wschodząca kulinarna gwiazda, którą ona skusiła sobie tylko znanymi socjotechnikami. O dziwo, gość się zgodził. Zastanawia mnie tylko, że chce pracować w takim miejscu… – Wybacz, zupełnie się na tym nie znam, ale może wcześniej nikt nie pozwolił mu na rozwinięcie skrzydeł? A tutaj? Małe ryzyko, jak coś schrzani. Ups, przepraszam, źle się wyraziłem. Karol, któremu wymsknęły się dwa słowa za dużo, siedział teraz z głupią miną. – Nie przejmuj się, przecież ja wiem, że ten hotel to melina, a kuchnia na razie ma za zadanie wyłącznie nie potruć gości. Jestem realistką. Do tego nie mam pojęcia o prowadzeniu takiej działalności. Mam zupełnie inny zawód. – To czym się zajmujesz? – Jestem dyplomowaną pielęgniarką. – O matko. – Sam widzisz. Mam wszystkie stopnie pielęgniarskiego wtajemniczenia, a nie znam

procedury mycia naczyń i nie wiem, ile potrzebuję prześcieradeł. Ech, masakra jakaś, mówię ci. – Eliza rozluźniła się nieco i roześmiała. – A jak u ciebie z praniem? Bo będę potrzebował. Macie na miejscu pralnię czy mam wozić rzeczy do marketu? – Mamy. W piwnicy jest cały osprzęt. Dość stary, ale chyba sprawny. – To ty nie wiesz? – Nie wiem, bo jeszcze nie sprawdzałam. Na razie korzystamy z pralni zewnętrznej. Przyjeżdżają, zabierają brudne, piorą, przywożą czyste i wystawiają rachunek. Może to i drożej, niż prać samemu, ale znów te cholerne wymogi sanepidu! Lepiej zapłacić więcej i niech się martwi ktoś inny. Szkoda słów na te durne procedury! Jak będziesz potrzebował zrobić pranie na własną rękę, to pokażę ci, gdzie się schodzi do piwnicy. Nastawisz sobie pralkę, wysuszysz i święto. Chyba tak będzie wygodniej, niż ze wszystkim jeździć? – Jesteś aniołem, Elizo. – Karol uśmiechnął się zabójczo. – Właśnie wybawiłaś mnie od prania bielizny i skarpet. Czy w związku z tym, w ramach rewanżu, pozwolisz się porwać któregoś wieczoru? Będzie mi ogromnie miło. Już jutro przecież weekend. Chyba nie macie tutaj wesela? – Nie, nie mamy. Za to jutro z samego rana przyjeżdża pięćdziesięcioosobowa grupa na tygodniowe szkolenie. – Ale chyba nie będą cię angażować aż do wieczora? – Nie wiem jeszcze. To moi pierwsi tak liczni goście. – Nie ma się co martwić na zapas. Z tego, co mi wiadomo, takie grupy trzeba nakarmić, napoić i dać im święty spokój. Wieczorem pewnie wyprują na miasto, jak to zazwyczaj bywa w takich razach. Nie powinni ci sprawić kłopotu. – Chyba masz rację. Zresztą jutro będzie tu Iga. – Czyli mam rozumieć, że jesteśmy umówieni? Karol stanowczym, acz delikatnym gestem ujął jej dłoń i patrząc głęboko w oczy, ucałował. Eliza mimo woli zadrżała. Od stóp po czubek głowy. – Tak. Uśmiechnął się szeroko i zniknął w głębi korytarza.

Rozdział 10 Matko, i co ja najlepszego wyprawiam? – mruknęła pod nosem Eliza i dyskretnie odprowadziła spojrzeniem nowego rezydenta. Uznała wreszcie, że dość już ostatnio dostała od życia w kość, że wystarczy tej ascezy. Zbyt długo oglądała się za siebie, sprawdzając, czy aby na pewno wszyscy akceptują jej postępowanie. Czy wszyscy aby na pewno są zadowoleni, by wreszcie ona mogła spokojnie zasnąć z poczuciem dobrze wykonanego obowiązku. Całe życie starała się robić wszystko jak najlepiej i zadowalać otoczenie. Naginała się do wymagań, sama nie stawiając żadnych. Przez długi czas wydawało jej się, że tak trzeba. Po prostu nie umiała inaczej. Dopiero dopust boży w postaci spadku boleśnie zweryfikował skuteczność tej służalczej postawy. Wystarczyło zaledwie kilka tygodni, by okazało się, jak bardzo nagi jest król. Dopiero teraz, gdy sytuacja wokół powoli zaczęła się oczyszczać, Eliza zrozumiała, jak bardzo pozwoliła sobie wejść na głowę. Każdemu, począwszy od pacjentów, szefa, koleżanek z pracy, na narzeczonym kończąc. Nawet jej najbliżsi potrafili dyktować jej warunki aż z antypodów, a ona godziła się potulnie. To zawsze oni decydowali, kiedy i o której godzinie Eliza ma meldować się przed kamerą internetową, nieważne, czy ona miała na to czas i ochotę, czy nie. Najśmieszniejsze zaś, że dotychczas żyła w przekonaniu, iż wiedzie udane, systematyczne i poukładane życie. Teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo była ślepa. Całą swoją dotychczasową egzystencję podporządkowała potrzebom innych, a gdy nadeszła pora rozliczenia i rewanżu, wszyscy zgodnie się na nią wypięli. Jedynym wyjątkiem w tej bezwzględnej otaczającej ją masie była Iga. Ona jedyna doceniała zaangażowanie i dobre serce Elizy. Potrafiła być lojalna i wspierająca, gdy przyjaciółka potrzebowała pomocy, mało tego – robiła to bezinteresownie, nie oczekując niczego w zamian. Wskutek zaistniałych okoliczności Eliza nareszcie zrobiła rachunek sumienia i wyciągnęła wnioski. Przy porannej kawie powzięła mocne postanowienie zmian. W każdej dziedzinie. W końcu też jestem ważna, uznała. I stoi przede mną nie lada wyzwanie. Mam od podstaw poznać całkiem obcą branżę. Mam własną firmę i właśnie przyjęłam odpowiedzialność za pracowników. W końcu to od mojej decyzji będzie zależało, czy ich rodziny będą miały co jeść i z czego się utrzymać, dumała. Ja, i tylko ja, jestem odpowiedzialna za właściwe zainwestowanie majątku po Ludwice i szybkie postawienie hotelu na nogi. Podczas ostatniej rozmowy rejent Bogacki zapewnił Elizę, że sprawy mają się całkiem dobrze. Podobno jej pełnomocnik odbył już kilka rozmów z pełnomocnikiem syna zmarłej i obaj praktycznie doszli do porozumienia. Decyzja i ostateczne stanowisko drugiej strony miały zostać ogłoszone już w nadchodzący poniedziałek. W najlepszym układzie zanosiło się na ominięcie przynajmniej części sądowych procedur dotyczących działu spadku, ale takie rozwiązanie wymagało zgody spadkobierców. Sądowe stwierdzenie nabycia spadku powinno nastąpić już w najbliższy wtorek. Istniało duże prawdopodobieństwo, że do końca tygodnia będzie po wszystkim. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, syn Ludwiki zadowoli się wydzieloną kilkunastoarową częścią nieruchomości. Wprawdzie owa działka, którą miał chęć przyjąć w ramach zachowku, znajdowała się w dość strategicznym miejscu i była w całości uzbrojona, ale w niczym nie determinowała działalności hotelu. Eliza przyjęła tę propozycję z ulgą. Z powodzeniem mogła

zrezygnować z części gruntu, z którym i tak nie za bardzo wiedziała, co zrobić. Wilk byłby syty i owca cała. – Wiesz – powiedziała nieco później do Karola – kiedy dowiedziałam się, że dostałam ten hotel, miałam ochotę się rozpłakać. – Poważnie? – Byłam zdruzgotana. I nie ma co gadać, przerażona. – Nie wierzę, że było aż tak źle. – A było. Lecz dziś już nie wyobrażam sobie, że mogłoby nie być Zacisza. To coś jak urodzenie brzydkiego dziecka, które po jakimś czasie staje się dla matki najpiękniejszym skarbem. Pomysł Karola na randkę okazał się nieco nietypowy – zaproszenie do kina na najnowszy filmowy hit z Bruce’em Willisem. Jak się okazało, Eliza podobnie jak on uwielbiała kino akcji i przez cały seans zaledwie kilka razy zaczerpnęła powietrza. Przed wejściem na salę Karol kupił dwa duże opakowania popcornu i po największej coca-coli. Uważając na rozsypującą się przy każdym podmuchu prażoną kukurydzę, chichocząc jak dzieci, trafili wreszcie na miejsca. Pudełka z niezdrową zawartością opróżnili mniej więcej w połowie seansu. Po wyjściu z kina Eliza poczuła się niedobrze. – Przepraszam, ale całe lata nie jadłam popcornu. Chyba siadł mi na żołądku – usprawiedliwiała się, smutna, że musi zakończyć tak mile zapowiadający się wieczór. – Jak mogę ci pomóc? – Karol spoglądał z troską. – Choć niespecjalnie wyglądasz na chorą… Tego dnia Eliza postanowiła o siebie zadbać. Pomna porannych przemyśleń, umówiła się przed południem do fryzjera, gdzie podcięła zniszczone końcówki. Wyszczotkowane i fachowo wymodelowane ciemne włosy wdzięcznie poruszały się przy każdym kroku. Świeżutki francuski manicure od razu poprawił jej humor, a staranny makijaż przywrócił jej wiarę we własne siły. Nie pamiętała, kiedy ostatnio miała czas na podobne zabiegi. Po raz pierwszy od wielu lat nareszcie mogła polakierować paznokcie. Pielęgniarki obowiązywał stanowczy zakaz, ze względu na wymogi sanitarne, ale Eliza nareszcie mogła mieć te wymogi gdzieś. Za namową kosmetyczki postanowiła również zerwać z kolejnym pielęgniarskim nawykiem w postaci mycia rąk po każdej czynności. Woda niepotrzebnie wysuszała i tak zniszczoną skórę, przesada nie była wskazana. Na razie nieco uratował sytuację zabieg parafinowy, ale w najbliższym czasie trzeba będzie lepiej zatroszczyć się o zniszczone dłonie. Miała w planach miły wieczór z przystojnym towarzyszem, a tu własny żołądek spłatał jej takiego figla! – Nie przejmuj się, to tylko lekka niestrawność. Pewnie za dużo popcornu. Czy możemy się przejść kawałek? Właśnie zaczął padać śnieg i chwycił lekki mróz. Ponury jesienno-zimowy podmiejski krajobraz z minuty na minutę przywdziewał wdzięczną, puszystą, białą szatę. – Oczywiście. Przecież nie mamy daleko. Szli raźnym krokiem. Eliza wkrótce pozbyła się dolegliwości. – Zaczekaj chwilę. – Karol pochylił się i błyskawicznie ulepił śnieżną kulkę. – Uwaga! – Wziął zamach i posłał w kierunku towarzyszki biały pocisk. – Auć! – Zaskoczona Eliza oberwała prosto w ramię. Nie spodziewała się ataku i dała się podejść, ale zareagowała natychmiast. Biała piguła wpadła Karolowi za kołnierz. – Wariatka! – Podskakiwał śmiesznie, próbując wytrząsnąć śnieg. Eliza zaniosła się śmiechem i wkrótce śnieżna bitwa rozgorzała na dobre. Oboje,

od stóp do głów obsypani białym puchem, w spazmach śmiechu łapali się za brzuchy. Nawet nie zauważyli, jak znaleźli się w pobliżu hotelu. – Spójrz tylko! – Eliza spostrzegła to pierwsza. Wycelowała palcem wskazującym w stronę jasno oświetlonej budowli. – Co takiego? – zapytał Karol nieco nieprzytomnie, przerywając nagarnianie w dłonie kolejnej porcji śniegu. – Czy to nie wygląda bajkowo? Ten hotel to gotowa scenografia do kryminału albo horroru! Wystarczyło, że posypało śniegiem przez godzinę, a zmienił się w chatkę z bajki! Karol, który nie podzielał entuzjazmu właścicielki obiektu, milczał dyplomatycznie. Jego oko wytrawnego inwestora dostrzegało w tym miejscu zupełnie coś innego, ale nie był to ani czas, ani miejsce, by o tym rozmawiać. Trzymając się za ręce, roześmiani jak dzieci wpadli do holu. Pod czujnym okiem Julka z recepcji strząsnęli z ubrań i z włosów topiący się śnieg. Eliza przywitała się grzecznie i zleciła recepcjoniście rozeznanie w kwestii hotelowej pralni. Pod całym budynkiem rozciągały się przepastne piwnice, których jeszcze nie miała okazji zlustrować, nie licząc jednorazowej wizyty dla ustalenia położenia głównego zaworu gazu. Wstyd przyznać, ale Eliza jeszcze nie znalazła na to czasu. Teraz, skoro na dniach naprawdę ma się stać prawowitą właścicielką, i do tego została pozbawiona źródła stałego dochodu, powinna zająć się hotelem na poważnie. Żarty się skończyły. Klamka zapadnie w ciągu kilkudziesięciu godzin. Pożegnała się z Karolem, z którym akurat połączył się jakiś ważny zagraniczny kontrahent. Mężczyzna błyskawicznie przeszedł na angielski i gestem dał znać, że to ważne. Odchodząc, odwrócił się jeszcze w przejściu na korytarz i dłonią przesłał Elizie całusa. Odpowiedziała mu tym samym i skręciła do restauracji. – No, no! – Przyjaciółkę natychmiast dopadła Iga. – Gdyby nie uszy, miałabyś uśmiech dookoła głowy. – Że co? – Eliza próbowała zapanować nad twarzą. – Kochana, kogo ty chcesz wyprowadzić w pole? Już lepiej zjedz cytrynę. – Iga parsknęła śmiechem. – Gdzie się włóczyliście, gadaj! No i czemu jesteś taka mokra? Byliście na basenie? – Zaaferowana i żądna pikantnych rewelacji usiadła przy służbowym stoliku. – Nie. Byliśmy w kinie. – Co takiego? Zaprosił cię do kina? O Boże, jakie to romantyczne! Zupełnie jak w dawnych czasach. – Tak, jasne! Tak się nażarłam popcornu, że aż mnie zemdliło. Wróciliśmy na piechotę. – Nie mógł wziąć taksówki? – Mógł, ale wolałam się przejść. To niedaleko. Podczas bitwy na śnieżki spaliłam kinowy fast food i od razu zrobiło mi się lepiej. Wiesz, pięknie wygląda nasz hotel o zmroku, gdy pada śnieg… – Kiedy będzie decyzja? – Iga spoważniała. Dobrze wiedziała, że prędzej czy później Eliza i tak opowie jej o randce. Jeśli tylko zechce. – Maksymalnie w połowie przyszłego tygodnia. Oni chcą tylko kawałka gruntu, hotel ich nie interesuje. – No tak! Synalek wyrodny chce tego, co najlepiej się sprzeda. Przecież te grunty są warte majątek! – O ile wiem, to jego ojciec odżegnał się od wszystkich spraw związanych z Ludwiką. Nie chciał jej znać. A syna wywiózł za granicę potajemnie.

– Ale jak tak można? Ludwika musiała coś przeskrobać. Jakiś duży kaliber, mówię ci. – Nie mam pojęcia. Bogacki też nic nie wie, poza tym, że znienawidziła męża jak psa. Tajemnicę zabrała ze sobą do grobu. – W głowie mi się nie mieści! Jak matka może pozwolić, by mąż zabrał jej dziecko! – A cholera ich wie, jaki mieli układ. Bogacki, który ponoć podkochiwał się w Ludwice, mimo że była od niego dużo starsza, powiedział, że dziwi się, dlaczego nie wydziedziczyła towarzystwa. Podobno wystarczyłby zapis w testamencie. – Nic z tego nie rozumiem… – Mówił jeszcze, że był wcześniejszy testament, w którym taki zapis się znajdował. – I co? – Ponoć gdy mnie poznała, napisała całkiem nowy i tamten stracił ważność. Ktoś pokpił sprawę, a Bogacki nie chce drążyć tematu. – Jakoś wytrzymamy tych kilka dni. – Wiesz… – Eliza zawiesiła głos. – Dawaj, mała – ponagliła przyjaciółkę Iga. – Wiesz, że będę milczeć jak grób. – Popatrz tylko. W niespełna miesiąc całe moje życie stanęło na głowie. Twoje zresztą też. – Iga przytaknęła. – Ta hotelowa klątwa dotknęła każdej jego dziedziny i posprzątała w nim na dobre. – No, nie da się ukryć. – Pamiętam, jak z rozpaczy upiłam się u notariusza, gdy okazało się, że zamiast willi za płotem dostałam, kurde, to! Eliza skinęła na barmana i poprosiła o kieliszek czerwonego wina. Potrzebowała czegoś, przy czym mogłaby spokojnie posiedzieć. Również trawienne działanie wytrawnego trunku było w tym momencie nie bez znaczenia. – A wiesz, że ta willa też kiedyś należała do Ludwiki? – A skąd? Nie widziałam jej z bliska, ale wygląda na opuszczoną. Niszczeje. Szkoda, bo to piękny dom. – Jutro cię tam zabiorę. Chcesz? – uśmiechnęła się Eliza. – Nikogo tam nie ma, a brama jest otwarta. No ale ja nie o tym chciałam gadać… – Opróżniła kieliszek i poprosiła o napełnienie. – Dzisiaj, gdy wracaliśmy z kina, zobaczyłam tę moją ruderę tonącą w blasku setek maleńkich migoczących lampek i poczułam, że to miejsce stało się dla mnie bardzo ważne. Wiesz, że w chwili gdy dowiedziałam się o innym spadkobiercy, podświadomie zareagowałam paniką? – Widziałam. – Ale wcale nie chodziło mi o pieniądze. Przecież wcześniej się modliłam, by pojawił się ktoś jeszcze i wybawił mnie z kłopotu. Wtedy oddałabym temu komuś wszystko, byle tylko nie wchodzić w to bagno, a teraz? – A teraz nie wyobrażasz sobie już życia bez Zacisza, co? Przyznaj się. – Iga uśmiechnęła się domyślnie. – Skąd wiesz? – Bo ja mam tak samo. – Nie wiem, co to miejsce w sobie ma… – Coś szczególnego, magicznego, jakiś taki dziwny klimat. Choć ludzie przy zdrowych zmysłach powinni omijać ten hotel szerokim łukiem, jakoś przyjeżdżają. I co dziwne, wracają przy byle okazji. Nie wiem, jak to dokładnie wygląda w przypadku hotelu, ale w restauracji często widuję te same twarze. – Przecież coraz lepiej dajemy ludziom jeść, a i wcześniej chyba nie serwowano

tu padliny. A pamiętasz tę dekorację z sałaty, którą mi odgrzali w mikrofalówce? – Eliza roześmiała się głośno na wspomnienie pierwszego pobytu. Wprawdzie od tamtej pory nie zmieniło się zbyt wiele, ale w kuchni sytuacja polepszała się z dnia na dzień. Iga przycisnęła kogo trzeba, komu trzeba podziękowała za współpracę i raz na zawsze rozprawiła się z procederem wynoszenia jedzenia przez personel. Pół biedy, jeśli dotyczyło to dań gotowanych, nienadających się na kolejny dzień, ale gdy przyłapała kilka osób na wynoszeniu świeżych owoców, warzyw i mięsa, wpadła w szał. Od razu przygotowała wypowiedzenia, a złodziejom zagroziła wezwaniem policji. Kilka osób stanęło okoniem, ale na widok własnych twarzy nagranych ukrytymi kamerami nowego monitoringu zrzedły im miny. Bez szemrania podpisali dokumenty, a Iga, dosłownie i w przenośni, wystawiła ich za drzwi z opcją doniesienia do prokuratury, jeśli którekolwiek spróbuje utrudniać im życie. Pracowała w branży już od kilku lat i doskonale znała wszelkie nieuczciwe triki, ale w tym przypadku przyznawała bez bicia, że ma do czynienia ze złodziejami prima sort. Pomysł, by przyrządzać dania bez zamówienia, a później zjeść je samemu lub wynieść, zrzucając winę na trudnego klienta, był stary jak świat. Owszem, bywało, że ktoś raz na jakiś czas zwracał danie do kuchni – klient nasz pan – ale dziesięć dań? Owszem, czasem klient zamawiał i nie tykał, więc można było odgrzać potrawę i zaserwować ją kolejnemu, ale dlaczego ceny nikt nie nabijał na kasę? Jeden z kuchcików okazał się tak gorliwy, że po wykonaniu takiego manewru od razu pobiegł do szefowej pochwalić się pomysłowością… Iga zatem wcale nie miała łatwego życia, ale w przeciwieństwie do Elizy znała się na swojej robocie i w razie problemów mogła zastąpić dosłownie każdego na linii kuchcik–pomywacz–kelner. Do tego świetnie znała się na wszelkich gastronomicznych wskaźnikach. Choćby stłuczki w zastawie – normalnie wcale nie było ich tak wiele, na bieżąco wyrzucało się tylko wyszczerbione sztuki. Zdarzało się, że gość zabierał do pokoju kawę, drinka lub piwo, ale naczynia zawsze znajdowano w pokojach podczas sprzątania. Zastawy tłukło się niewiele. W normalnie funkcjonującej restauracji, przy pełnym obłożeniu, należało przyjąć jakieś dziesięć procent strat w tym zakresie, lecz w hotelu Zacisze odsetek ten był przekroczony aż czterokrotnie, i to przy niewielkiej liczbie klientów. Wniosek nasuwał się sam – obsługa kradła na potęgę. Początkowo Eliza chciała wyposażyć restaurację w ładną porcelanę, ale Iga szybko wybiła jej to z głowy. – Musi minąć nieco czasu, zanim ludzie przyzwyczają się do nowych rządów i zwyczajów – tłumaczyła. – Na razie zastawy jest dość. Starej i brzydkiej, ale na chwilę obecną to musi wystarczyć. – Ech, może jestem głupia, ale chciałabym, żeby już było ładnie! – A widzisz te swoje wymarzone bajeranckie talerze w towarzystwie naszego amorka i tych sufitowych wawelskich kasetonów? Jeszcze tylko brakuje arrasów z sali tronowej! – Nie widzę. – To może wybierzmy sztućce, bo te to dopiero giną! – Rany boskie, to sztućce też kradną? – I to jak! Ale akurat sztućców ubywa zawsze i wszędzie. I to w dużych ilościach. A jak masz jakieś ładne, to w ciągu roku i połowę potrafią wynieść. Część ląduje w śmieciach wraz z odpadkami. I tak się to kręci. Musimy wybrać jakiś jeden prosty wzór, żeby później było łatwo dokupić nowe. Znam niezłą hurtownię. Aha, na marginesie, rozpoczęłam właśnie rozmowy z kilkoma największymi browarami. – A po co? – A nie chcesz na lato ogródka na zewnątrz? – No pewnie, że chcę. Ale chyba nie będzie nas stać w najbliższym sezonie.

– Kobieto, przecież nam to dadzą za darmo! Od płotków i oświetlenia po szklanki. Wsio! Musimy się tylko zdecydować na jedną markę piwa i podpisać umowę na wyłączność. Teraz zbieram oferty. Zobaczymy, kto da więcej. – Rany, jak to dobrze, że cię mam! – To żadna filozofia. Tak robią wszyscy producenci. A w przypadku dużej sprzedaży to jeszcze potrafią ci ciężką kasę odpalić, tylko za to, że ich chcesz. Tak samo zrobimy z wódkami i winem. Gorzelnie co prawda nie są tak hojne jak browary, ale też coś dorzucą. Choćby szkło czy lodówkę do ekspozycji. Oczywiście im lepszy lokal, tym bardziej są skłonni do ustępstw, ale tak czy siak dla wszystkich najważniejsza jest sprzedaż. U nas całkiem niezła, więc jestem dobrej myśli. – Jeszcze tylko te pieniądze… Mam nadzieję, że już na dniach. Jakoś nigdy w życiu nie byłam bogata, a tu mogę się spodziewać ponad pół miliona. Wiesz, jaka to kasa? – Fiuuu, aż tyle? – Iga zrobiła wielkie oczy. – Podobno. Z tego, co wiem, na razie nie ma się co śpieszyć ze sprzedażą diamentów ze względu na ceny. To jasne, że chcemy sprzedać jak najdrożej, zwłaszcza że część kamieni okazała się zwykłymi szkiełkami. Ktoś musiał Ludwikę oszukać. – Ale numer! Z uwagi na liczbę i kaliber wydarzeń, które miały nastąpić w nadchodzącym tygodniu, Eliza była kłębkiem nerwów. Co noc śniły jej się wszystkie możliwe komplikacje. Budziła się zlana potem. – Marzę, by już był koniec tygodnia. Już nie mogę się doczekać. Stanę się właścicielką tego hotelu i w końcu będę bogata! – Długo to raczej nie będziesz – podsumowała filozoficznie Iga znad stosu faktur, które szykowała dla księgowej. – A co? – obruszyła się Eliza. – A nic. Tylko potrzeby są tu tak duże, że ta kasa to kropla w morzu potrzeb. Wpadnie w czarną dziurę, zrobi chlup! i tyle ją będziesz widzieć. – Co ty gadasz? – Jezu, kobieto, gdzieś ty się uchowała? Na jakim ty świecie żyjesz? Na samą kuchnię potrzebuję minimum sto kawałków. Na restaurację ze dwieście. Jeśli chcemy z niej zrobić coś przyzwoitego, trzeba wymienić meble. Na elewację też wyskoczysz z dwóch stówek i masz po pieniądzach! – Nie opowiadaj głupot! – fuknęła rozzłoszczona Eliza, której wcale się nie spodobało, że Iga tak łatwo rozporządza nie swoimi pieniędzmi i tak błyskawicznie pozbawia ją złudzeń. Miała nadzieję na kompleksowy remont, może nawet na kupno nowego auta, a tymczasem zanosiło się, że kasy nie wystarczy nawet na postawienie interesu na nogi. O własnych potrzebach można było zapomnieć. – Z czegoś musimy zrezygnować. To znaczy, ty musisz – powiedziała. – Mowy nie ma! – Iga nie miała zamiaru odpuścić. – Jak coś zostanie z tego budżetu, to oddam do puli. Ale inaczej się nie zgadzam! – Dobrze ci się wydaje cudzą kasę, co? – Zdenerwowana Eliza poniewczasie ugryzła się w język. – Coś ty powiedziała? – Iga wstała od stołu. Łypnęła na przyjaciółkę złowrogo. – Siadaj! Wiem, poniosło mnie. Przepraszam! – Uff… A już myślałam, że ci odbiło! – Mnie? Mnie odbiło? To już raczej tobie! – Eliza parsknęła śmiechem. Iga dołączyła po sekundzie. Atmosfera była czysta.

– Ten stres mnie wykończy! – westchnęła Eliza. – Już ciągnę resztkami sił, a to dopiero początek. Nerwy mam w strzępach. Błądzę jak dziecko we mgle. Jutro rano przychodzą kominiarze, w południe strażak, a na dokładkę dostałam informację z urzędu marszałkowskiego o jakichś wymogach w temacie kategoryzacji hotelu. Niby ma jakieś marne trzy gwiazdki, ale ja nie mam pojęcia, o co w tym chodzi. – Spokojnie, nie pali się. Najwyżej ci jedną odbiorą, a po remoncie oddadzą. Też nie wiem dokładnie, ale słyszałam gdzieś, że z tym nie ma większego problemu. Poczytaj w necie, to cię oświeci. Strażak to tylko strażak, tak samo kominiarz. Ten drugi przynosi szczęście. – Iga uśmiechnęła się pokrzepiająco i uścisnęła ramię przyjaciółki. – Głowa do góry! Pomyśl o czymś przyjemnym. Może być o Karolu. – Głupia! – fuknęła Eliza, ale w jej oczach rozbłysły wesołe iskierki. – Dobra, idę robić swoje. Jak chcesz, to po obiedzie usiądziemy w biurze i spokojnie wszystko obgadamy. Wiele rzeczy musimy jakoś rozsądnie zaplanować, a źle się planuje, jak kołderka krótka… – Załatwione. – Iga poderwała się z miejsca. – To ja w takim razie spadam do garów. Już nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie wypieprzę z kuchni tę starą cuchnącą frytkownicę. – To my sprzedajemy frytki? – zdziwiła się Eliza. – Już nie. – Mam nadzieję. – Bo w tym się nie da zrobić przyzwoitych frytek, a frytki muszą być dobre. Waży toto chyba z tonę, ma na sobie Bóg wie ile przypalonego tłuszczu. I popaliły się kable. Ale nic się nie martw, mam na nią kupca. – Na taki złom? – Owszem. Gość powiedział, że sobie wymieni elektrykę i zabierze do punktu gastronomicznego nad jakimś bajorem, gdzie będzie truł ludzi. O! Cwaniaczek, jakich wielu. – Jesteś niesamowita! – wyszeptała Eliza. – Ha! Jestem jeszcze bardziej niesamowita, niż ci się wydaje, bo znalazłam kupców na większość wyposażenia z kuchni i restauracji. Przecież muszę wziąć skądś kasę, bo ty mi skąpisz na konieczne wydatki. – A poszła już! Eliza nie wytrzymała. Zmięła pierwszą z brzegu fakturę w kulkę i cisnęła w stronę rozbawionej przyjaciółki. Ta zrobiła unik i znikła w kuchni. Czas najwyższy na głęboki oddech i wygodne usadzenie się za stołem, stwierdziła Eliza. Zamówiła sałatkę i ponownie zerknęła w kierunku wejścia. Właśnie zdała sobie sprawę, że robi tak od samego rana, podświadomie mając nadzieję, że wkrótce ujrzy Karola, choć na parkingu nie było jego auta. Wprawdzie daleko jej było choćby do zadurzenia, ale miniony wieczór wspominała bardzo miło; w męskim towarzystwie oderwała się od kłopotów i bawiła świetnie. A Karol okazał się inteligentny i zabawny. A wyglądał tak zabójczo, że niewiele znalazło się kobiet w multipleksie, które nie zaszczyciłyby go przeciągłym spojrzeniem pełnym aprobaty. Eliza, jak każda kobieta, bacznie zwracała uwagę na takie rzeczy, a takie spojrzenia dodatkowo łechtały i jej próżność. Schowała hipokryzję do kieszeni i postanowiła cieszyć się tym stanem rzeczy. Siłą rzeczy porównywała Karola z mijanymi mężczyznami i bez bicia musiała przyznać, że na ich tle prezentował się najlepiej. Karmelowy płaszcz z wielbłądziej wełny, jasny golf i dżinsy, a do tego niedawna wizyta u fryzjera zrobiły swoje. Proste blond włosy układały się idealnie, a kilkudniowy, starannie przycięty zarost dodawał uroku. Cóż, obstawa Elizy wyglądała bardzo atrakcyjnie. W luźnym casualowym wydaniu Karol czuł się równie swobodnie, co w służbowym garniturze.

Eliza nie przepadała za smutasami, a on lubił się śmiać i robił to często. Teraz już było wiadomo, czego zabrakło w związku z Leszkiem: swobody, radości i luzu. Wszystko z tamtym było sztywne, wystudiowane i jakieś takie drętwe, a już zwłaszcza na początku znajomości, kiedy oboje udawali przed resztą świata parę zakochanych. Eliza zapomniała już dawno, jak to jest dobrze się bawić, i dopiero bitwa na śnieżki uświadomiła jej, że życie jest zbyt krótkie na bycie sztywniakiem. – Przepraszam… Nie przeszkadzam? – usłyszała nad głową głos Julka. Podskoczyła jak oparzona. Omal nie zadławiła się pomidorem. – Matko, ależ mnie wystraszyłeś! – Przepraszam. Nie chciałem. – Wiem, wiem. To moja wina. Zamyśliłam się na amen. Słucham? Julek, najbardziej przytomny członek hotelowego personelu, bardzo wziął sobie do serca wcześniejszą rozmowę na temat konserwatora. Udało mu się nawet nawiązać kontakt z mitycznym panem Kazikiem, który wreszcie uporał się z bólem po stracie żony i trochę przetrzeźwiał. Mógł stawić się choćby od zaraz, ale pod pewnym warunkiem – że zamieszka w Zaciszu, bo teraz, gdy został sam, nie opłacało mu się wynajmować mieszkania. Propozycja była sensowna i miała swoje dobre strony. W przyziemiu i piwnicy znajdowało się mnóstwo pustych pomieszczeń, które po odświeżeniu bez problemu mogły nadawać się do zamieszkania. Była tam również łazienka, więc pan Kazik miałby zapewnione wszystkie wygody, a przy okazji tkwiłby na miejscu przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Co przy zaniedbanym budynku i planowanym remoncie zakrawało na najszczęśliwszy ze szczęśliwych zbiegów okoliczności. – Załatwione. Jeśli tylko chce, może szykować sobie lokum choćby od dziś. Na zapleczu widziałam wiadro z farbą i pędzle, więc niech z marszu weźmie się do odnawiania. I proszę poprosić pokojowe, by posprzątały dolną łazienkę, choć widzę, że wcale nie jest w takim złym stanie. – Same z niej korzystają. Nie ma problemu. Tuż obok jest szatnia pracownicza. Tam gdzie te szare szafki. – Rozumiem. Zatem do roboty. – Zadowolona z obrotu sprawy Eliza szybko wycofała się do siebie. Było jej głupio, że do tej pory nie zainteresowała się toaletą dla personelu i szatnią. – Pan Kazik może zacząć od jutra. Rano ustalę z nim szczegóły odnośnie do wynagrodzenia. – Ale on chce pracować wyłącznie za wikt i opierunek! Jako były wojskowy dostaje wcale niezłą emeryturę… – Tym lepiej. Działajcie! Uff, nareszcie coś się udało!, westchnęła Eliza z nadzieją, że może z początkiem grudnia minie wreszcie zła passa. Listopad, kiedy piękna złota polska jesień potrafiła z dnia na dzień zmienić się w paskudną szaroczarną pluchę, był najgorszym miesiącem w roku. Eliza nie znosiła jego ponurej i smutnej aury. Widok nagich, szarpanych wiatrem drzew i przycupniętych skulonych ptaków, stroszących pióra na deszczu, zawsze sprawiał, że czuła się zdołowana i przygnębiona. Całe szczęście spadł już pierwszy śnieg. To bardzo dobry znak.

Rozdział 11 Wydarzenia ostatnich dni w żaden sposób nie były z gatunku tych dopieszczających. Eliza chwilami miała wrażenie, że ze zmęczenia chodzi na rzęsach, ale mimo nadmiaru obowiązków jakimś cudem zebrała w sobie wszystkie ukryte dotąd pokłady cierpliwości, koncentracji i siły. W minionym tygodniu otrzymała wreszcie pieniądze ze sprzedaży kosztowności i sfinalizowała sprawy spadkowe, choć kosztowało ją to sporo nerwów. Tak jak zapewniali ją prawnicy z kancelarii Bogackiego, kwestię zachowku dla syna Ludwiki udało się załatwić bez najmniejszego zgrzytu. Potomek zmarłej, który cudownym zrządzeniem losu objawił się dopiero po jej śmierci, a wcześniej przez kilkadziesiąt lat nie chciał znać matki, wzbudzał w Elizie niesmak, ale procedury przebiegły całkiem sprawnie. Spadkobiercę ustawowego zadowoliła jedna niewielka działka. I dobrze. Eliza nie miała pojęcia, czym Ludwika tak bardzo podpadła rodzinie, że ta nie chciała jej znać za życia, ale nie chciała wiedzieć. Wystarczał jej fakt, że ta sympatyczna staruszka namieszała w jej życiu jak diabli. Z chwilą formalnego objęcia spadku Eliza stała się prawowitą właścicielką hotelu Zacisze i nareszcie mogła z czystym sumieniem przystąpić do rewolucji. Niczego nie dawało się zrobić po kolei. Wszystkie działania były nierozerwalnie ze sobą związane, a poza tym właśnie kończył się rok i kto żyw chciał się wyrobić z pracą przed świętami. Znalezienie jakiejkolwiek ekipy graniczyło z cudem, choć okres pomiędzy Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem wydawał się z punktu widzenia Elizy idealny do rozpoczęcia remontu. O gościach w tym czasie można było zapomnieć, więc wspólnie z Igą ustaliły, że na pierwszy ogień pójdzie restauracja. Tyle że nie było kim robić. Nieoczekiwanie przyszedł im z pomocą pan Kazik, który właśnie się wprowadził i zdążył na dobre zadomowić w hotelu. Okazało się, że posiada rozliczne kontakty w branży, więc wytrzasnął robotników niemal spod ziemi. Sytuacja, choć po jej myśli, przerosła nową właścicielkę po raz kolejny. Robotnicy mieli wystartować z demolką od razu po świętach, podczas gdy Eliza nie dysponowała jakimkolwiek projektem czy nawet pomysłem na to, jak po remoncie miałaby wyglądać sala restauracyjna i aneks z barem. Pewne było jedynie, że wszystkie dotychczasowe ozdoby, w postaci dębowej boazerii, fontanny i sufitowych kasetonów, zostaną zdemontowane i wywiezione na śmietnik, a podłoga z brzydkiego lastryko zostanie zastąpiona czymś ładniejszym. W efekcie przyjaciółki przez dwa wieczory głowiły się nad docelowym wystrojem, choć zaowocowało to zaledwie ustaleniem konwencji, w jakiej zostaną utrzymane wszystkie hotelowe wnętrza. Miały być przytulne, przypominające domowe, praktyczne i eleganckie zarazem. Słowem stanowiły potężne wyzwanie dla osób, które nie miały bladego pojęcia o planowaniu. Eliza prawie straciła wzrok od ślęczenia przy komputerze, ale w końcu po trzech dniach znalazła to, czego szukała. – Patrz! Mamy! – Zadowolona nonszalancko rzuciła komputerowy wydruk Idze, pogrążonej w studiowaniu książek kucharskich. Zmęczona przyjaciółka odruchowo złapała kartkę. – Jezu! – Podniosła znad biurka zachwycony wzrok. – To jest naprawdę piękne! Skąd to masz? – Z komputera. – Eliza uśmiechnęła się skromnie. – Właśnie znalazłam projektanta, który robi te cuda.

– I pewnie życzy sobie majątku, co? – A skądże! Zrobi mi projekt za darmo. – Jakim cudem? – Zdumiona Iga przenosiła wzrok z wydruku na Elizę i z powrotem. – To jakiś filantrop? Nie wierzę. – Coś ty! Żaden filantrop! To student. A projekt Zacisza ma być jego pracą magisterską. Będzie wniebowzięty, jak pozwolę mu rozwinąć skrzydła, a co z tego wykorzystam, zależy ode mnie. – Niebywałe! – Iga uważnie oglądała wydruk z każdej strony. – To, co widzisz, to tylko symulacja. Wysłałam mu kilka zdjęć naszej knajpy. Na razie mu wystarczyły do zrobienia wstępnego projektu i zorientowania się, czy trafia w oczekiwania. – Cholera… W dziesiątkę trafił! Dawaj go tu jak najszybciej. Trzeba to jeszcze trochę dopasować do knajpianych realiów, ale już widzę, że wytrzasnęłaś geniusza. Kurczę… Prosto, schludnie, domowo i szykownie. Genialnie. – Prawda? Nie wiedziałam, jak to ująć, ale właśnie o to mi chodziło. – Mało kto potrafi stworzyć eleganckie wnętrze pozbawione zadęcia, takie, w którym goście będą się czuli dobrze. Szykowne, a przy tym bezpretensjonalne i swobodne. – Nasz mistrzunio! – roześmiała się rozluźniona Eliza. – Jutro tu przyjedzie. Ma na imię Jarek. – Dobra, dobra. Wiesz, ile roboty przed nami? – Wiem. Już wymiękam. Ledwie żyję, ale bez przerwy się uczę. Czasem normalnie chce mi się płakać, bo wiesz… dużo tego… – Elizie załamał się głos. – No rany, nie płacz mi tu! – Iga podbiegła do przyjaciółki i przytuliła ją mocno. – Przestań. Dasz radę. To tylko hotel, a nie ośrodek lotów kosmicznych. Przecież wiesz, że najlepszą metodą nauki jest rzucenie delikwenta na głęboką wodę? – Wiem. Tylko dlaczego mną ktoś piznął w Rów Mariański? Cholera, ciut płycej się nie dało? – chlipnęła. – No przestań! Tylko spójrz, kto zaparkował przy wejściu. To chyba nasz atrakcyjny Karolek? Coś dawno go nie było, prawda? Na dźwięk tych słów Eliza podskoczyła jak ukłuta szpilką. Zdumiała ją własna reakcja. Karol wyjechał zaraz po ich ostatnim spotkaniu. Początkowo Eliza wypatrywała go, ale po kilku dniach dała sobie spokój i w końcu zapomniała o nowym znajomym. Aż do teraz, kiedy sama przed sobą musiała przyznać, że jego obecność cieszy ją bardziej, niżby wypadało. – Może to nawet i dobrze, że go nie było, w końcu firma i tak płaci – ciągnęła myśl Iga. – Aha, musisz go wypytać, co planuje w przerwie świątecznej, bo w tym czasie raczej spokojnie tutaj nie pomieszka… – Co takiego? – zapytała Eliza nieprzytomnie. Ocknięcie się z zamyślenia nie uszło uwagi bystrej przyjaciółki. – Trzeba z nim pogadać i ustalić, czy zostanie tu również podczas remontu. Będzie głośno i krucho z jedzeniem, ale jeśli chce… – Iga wykrzywiła usta w zabawnym grymasie i uśmiechnęła się domyślnie. – Dobra! – Eliza weszła jej w słowo. – I przestań już tak na mnie patrzeć! Czy ja mam coś napisane na czole? – zapytała rozbawiona. – Owszem. – Iga ze śmiechu aż zgięła się wpół. Czym prędzej umknęła w stronę wahadłowych kuchennych drzwiczek. – Szalona kobieta…! – Kto taki? – zza pleców dobiegł Elizę męski głos.

– A nie, nic takiego. Miło cię widzieć. Zjesz coś? Gdzie się podziewałeś przez tak długi czas? – Gulasz. Królestwo za gulasz i zimne piwo! Przepraszam, że tak zniknąłem bez słowa. Wezwały mnie interesy, a konkretnie jeden, na który czekałem od dawna i już nawet zwątpiłem w jego powodzenie. No ale teraz wszystko nabrało tempa i znajduje się na dobrej drodze. Jestem bardzo zadowolony. – Jak miło usłyszeć, że komuś się układa! Za gulasz nie trzeba królestwa, tylko dychę. Poza tym gratuluję sukcesów. – Jeszcze nie podziękuję, żeby nie zapeszyć. – Karol zdjął elegancki kaszmirowy płaszcz i odwiesił go na wieszak. – Jeszcze raz przepraszam. Mogłem zadzwonić, ale jakoś nie miałem głowy. – Przecież to nie moja sprawa, nie musisz się tłumaczyć. Pokój jest opłacony i guzik mi do tego, gdzie się podziewasz. Tak tylko zapytałam… – Wyłącznie przez kurtuazję? – rzucił znad stolika, zerkając kokieteryjnie spod oka. Eliza miała wrażenie, że właśnie przeanalizował treść jej żołądka i przeskanował wszystkie myśli. – Oczywiście. Przecież nie mogę się angażować w prywatne sprawy hotelowych gości, nie sądzisz? – Racja. – Uśmiechnął się. – Przysiądziesz się na chwilę? Eliza chciała wprawdzie dać dyla do biura, ale na widok Karola zmieniła zdanie. Nogi miały ponieść ją w lewo, a tymczasem dziwnym trafem poszły w prawo i usadziły właścicielkę na ciężkim krześle przy stoliku. Miała świadomość, że robi głupio, ale nie potrafiła się oprzeć propozycji, choć próbowała zachować zimną krew. Mimo to, gdy pytała o plany Karola na czas przed Nowym Rokiem, niemal zaschło jej w gardle z obawy, że usłyszy o ucieczce z Zacisza gdzie pieprz rośnie. – A chciałabyś, żebym został? – Sama nie wiem. Wiesz, będzie tu duży hałas, i to od świtu do nocy. Restauracja też będzie nieczynna. Jeśli mimo to ktoś będzie chciał tu zanocować, zapewnimy mu wyłącznie śniadania, kawę z automatu i piwo z lodówki w recepcji. Wiesz, to… – przerwała, bo Karol pochwycił jej dłoń. – Ja nie pytam o wyżywienie, a o to, czy chciałabyś, żebym tu został. Od jedzenia są pizzerie, chińskie budy, żarcie na wynos i milion innych przybytków. – Ale… – Jakie ale? Chcesz czy nie? Widział, że Eliza się waha, więc postanowił przyprzeć ją do muru. Musiał wiedzieć, czy ma szanse. – Ale… – podjęła ostatnią próbę. – To jak? Chcesz? Jestem biznesmenem i lubię konkrety. – Tak – odparła z mocą. Oblawszy się pąsem, wstała od stolika. – Przepraszam na chwilę. Uciekła do pobliskiej toalety, jedynego miejsca, które nie wymagało odnowienia, bo ktoś zrobił to całkiem niedawno. – Matko święta, co ja wyprawiam? – wyszeptała, oparłszy się o ścianę. Serce Elizy łomotało jak szalone. Drżącymi z emocji rękami spryskała twarz zimną wodą. Ochłonęła po dobrej chwili. Karol właśnie regulował rachunek; na jej widok przerwał, by się pożegnać – znaczący błysk w jego oku nie miał prawa jej umknąć – i skierował się do wyjścia. Wyjął z bagażnika

walizki. Eliza miała nadzieję na kontynuację rozmowy, ale właśnie odwołano ją do recepcji, by poinformować, że w jednym z pokoi wynajmowanych przez grupę przebywającą na szkoleniu są rozwalone sanitariaty. – Jak to rozwalone? Czym? – Proszę pani, ja nie wiem, ale jeszcze w życiu nie widziałem, żeby do jednego pokoju goście wnieśli aż tyle wódki – relacjonował Julian. – No i? – Jeśli wypili choć część z tego, co przynieśli, to cud, że ten hotel jeszcze stoi na swoim miejscu… – To co robimy? Wzywamy policję? – Chyba nie będzie trzeba. Za kwadrans przyjedzie Misza z chłopakami, to pójdziemy tam i porobię zdjęcia. Na razie towarzystwo leży sztywne z przepicia, ale diabli wiedzą, czy się nie podniesie. Wie pani, jak to jest… – Wiem – potwierdziła Eliza, choć nie miała bladego pojęcia. – Działaj, Julek, działaj – poleciła i już miała odejść, ale recepcjonista powstrzymał ją gestem. – To jeszcze nie wszystko. – Co takiego? – Małżeństwo z piątki dało dziś nogę bez płacenia. Mieli zapłacić przelewem. – No i? – Dali namiary na firmę, która nic o nich nie wie i nie ma zamiaru za nic płacić. – Boże, co za ludzie! – westchnęła Eliza. – Długo byli? – Dwie noce. Ale niech się pani nie załamuje. Tam, gdzie pracowałem wcześniej, to dopiero były numery! Raz cały autokar kibiców nam uciekł i jeszcze przy okazji pokradli z pokoi wszystkie firanki. – A na cholerę im były firanki? – Eliza wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. – Wcześniej próbowali je podpalić, ale źle się paliły, więc postanowili ukraść, żeby nie było widać, że podpalili. – O Jezu! – Eliza roześmiała się tak głośno, że aż przysłoniła usta dłonią. – Do tego rozbili kibel… Ups, przepraszam – poprawił się Julek. – To znaczy muszlę rozbili w łazience. I żeby nie płacić, skitrali caluśki fajans. W kawałkach. Pokojówka zastała w łazience tylko dziurę w podłodze. Podniosła raban na cały hotel. – No i co? – Nic. Później przez tydzień wszyscy znajdowaliśmy ten fajans pochowany po kątach. Trzeba było kupić nowy sracz. Przepraszam, toaletę, znaczy się. – Dobrze, już dobrze. A u nas co potłukli? – Zdaje się, że tylko umywalkę. I wyłamali drzwi z kabiny prysznicowej. Nie sądzę, żeby dały się naprawić. – Niczego nie będziemy naprawiać. Wymienimy na nowe – westchnęła ciężko Eliza na myśl o nieplanowanych wydatkach. Bo skoro już i tak trzeba wymieniać łazienkową ceramikę i prysznic, to chyba już lepiej wyremontować łazienkę po całości. – Które to piętro? – Pierwsze. Siedemnastka. Drugi pokój po lewej. – Dobrze – powiedziała do siebie i powędrowała do biura. Tam od razu pochyliła się nad rachunkami i wstępnymi kalkulacjami. Była to tylko formalność, bo wszystkie obliczenia miała w głowie i znała je na wyrywki. Jak dobrze pójdzie, nie licząc planowanych remontów, pieniędzy powinno wystarczyć na renowację wszystkich łazienek na pierwszym piętrze.

Plan, aby po kolei odcinać poszczególne kondygnacje, był całkiem sensowny. Ekipy nie przeszkadzałyby gościom i zaoszczędziłoby się na sprzątaniu na okrągło po budowlańcach. W ślad za odnową każdego piętra Eliza zaplanowała zmianę cen, w myśl zasady, że im lepszy standard, tym wyższy koszt wynajmu. W jej zamyśle najbardziej ekskluzywny pierwszy poziom miał zostać wyremontowany w pierwszej kolejności, ale dopiero gdy restauracja w nowej odsłonie stanie na nogi. Dzisiejsza demolka nieco pokrzyżowała te plany. Montowanie nowej ceramiki w starej łazience mijało się z celem. Trzeba szybko przerobić kosztorys, dumała Eliza. Chyba będzie można coś skubnąć z kwoty przeznaczonej na wymianę elewacji, ale to będę wiedziała dopiero nazajutrz, gdy spotkam się z wykonawcą i poznam ostateczną wycenę. Pozostaje nadzieja, że kalkulacja, robiona z Igą pi razy oko, została przesadzona w górę… Eliza wsparła łokcie na obskurnym biurku i podparła brodę. Z zamyślenia wyrwał ją Misza, który, poinformowany przez Julka, od razu poszedł do szefowej, by ustalić szczegóły interwencji. – Priwiet, krasawica. W czom dieło? – Cześć, Misza. Julek ci nie mówił? – Goworił. Szto diełajem? Łubudu ili wygowor? – Spokojnie raczej. Tam wszyscy zalani w sztok. Myślę, że konkretny wygawor wystarczy. Nie trzeba nam kłopotów. – Eliza obdarzyła ruskiego mafiosa uśmiechem. Jeszcze nigdy w życiu nie miała okazji z nikim współpracować w oparciu o tak proste i jasne zasady. Czyli: ja robię przysługę tobie, a ty w zamian robisz przysługę mnie. Mimo że na początku dałaby wiele, byleby tylko pozbyć się Miszki i jego szemranych kamratów, teraz bez nich chyba czułaby się nieswojo. Dosłownie po minucie do biura zajrzał Julek i obiecał zająć się wszystkim. Ekipa Miszy miała zapewnić mu ochronę, a widokiem umięśnionych karków już na wstępie odwieść winnych zdemolowania mienia od jakichkolwiek prób protestu. – Spisze się protokół – stwierdził – porobi zdjęcia i wraz z pismem przewodnim prześle oficjalne zgłoszenie do dyrekcji firmy. Niemałe doświadczenie Julka w załatwianiu podobnych spraw zaowocowało pomysłem, jak przycisnąć zleceniodawcę, nawiasem mówiąc, całkiem znaną firmę z branży usług FMCG. Takich szkoleniowych grup spotkał już w swoim życiu dziesiątki i wiedział doskonale, że zazwyczaj uczestnicy cierpią na syndrom psa zerwanego z łańcucha. Na co dzień przykładni mężowie, tatusiowie i pracownicy, niespodziewanie ujawniają na wyjeździe swoje gorsze, bardziej szalone i bardzo pijane drugie ja. Jak na jedno popołudnie Eliza miała dość wrażeń, więc poszła do barmana po kawę i po raz kolejny postanowiła przestudiować kosztorys. Mimo że właśnie otrzymała majątek, który niejednemu przewróciłby w głowie, w głębi duszy czuła, że musi się pilnować. Ludwika w swej ostatniej woli przeznaczyła fundusze na hotel, a Eliza chciała być wobec niej w porządku. Oczywiście fakt, że kilka największych kamieni okazało się falsyfikatami, mocno skomplikował sprawę. Co z tego, że obecny stan konta zwalał z nóg, skoro i tak pieniędzy było za mało? Optymistycznie nastawiona do świata Iga nawet na to znalazła wytłumaczenie. – Wiesz, jak przychodzi do ciebie głodny żebrak, to nie dawaj mu ryby, tylko wędkę. – Ale on jest głodny… – Co z tego? Niech się trochę postara. Kochana, słyszałaś, żeby coś kiedyś komuś z nieba spadło? Poza doniczką z czyjegoś parapetu. – I moim hotelem – dodała ponuro Eliza.

– Nie o to chodzi. – No pewnie, że słyszałam. A te wielomilionowe wygrane to co? – Tak, jasne! Większość osób, które wygrały duże pieniądze, tak naprawdę źle na tym wyszła. Albo roztrwoniły majątek, albo straciły przyjaciół. Generalnie jak komuś z nagłego dobrobytu wali na dekiel, zawsze się kończy niedobrze. Do dużych pieniędzy trzeba dorosnąć, wierz mi. – Ale ja nie chciałam żadnych pieniędzy, żadnego spadku! Chciałam tylko spokojnie żyć! – No to los chciał inaczej. Minęło niewiele czasu, a tylko spójrz, ile rzeczy się wokół nas zmieniło! Poleciała lawina. Nie widzisz? – Widzę. Co nie zmienia faktu, że mam za mało kasy, by ogarnąć cały ten bajzel. – Nic nie rozumiesz… – Czego znowu nie rozumiem? – Eliza zdradzała oznaki zniecierpliwienia. – Prostej rzeczy. Wszystko w życiu dzieje się po coś. To, że od tygodnia siedzisz z kalkulatorem i kombinujesz, uczy cię zarządzania. To, że codziennie musisz podejmować setki decyzji, uczy cię prawdziwego życia, o którym ci się nie śniło. Do tego masz pracowników, obowiązki, musisz improwizować sto razy na godzinę. To jest szkoła życia, kochana. Eliza, którą właśnie trafił piramidalny szlag, z hukiem zatrzasnęła notes. Nie miała najmniejszej ochoty zgadzać się z Igą, ale logika wywodu była miażdżąca. Istotnie, gdyby Eliza dostała tyle pieniędzy, ile początkowo zakładano, do dziś nie posiadłaby nawet połowy tej wiedzy, którą zdobyła ostatnio, i wciąż tkwiłaby w swoim oderwanym od rzeczywistości kokonie. Dysponując wystarczającą gotówką, zapewne poszłaby po linii najmniejszego oporu i zatrudniła kogoś, kto by ją wyręczył w stu procentach. A ona udawałaby, że nic się nie zmieniło. A zmieniło się wiele. Tak naprawdę testament Ludwiki zmienił wszystko. – Przepraszam – bąknęła pod nosem. – Masz rację. Ale co ja poradzę, że wolałabym więcej kasy? – Hy! – parsknęła Iga. – Każdy by wolał. O właśnie! Musimy wybrać sztućce, bo za chwilę nie będzie czym jeść. – Dawaj! Eliza wyprostowała się na krześle i ochoczo zabrała do oglądania noży i widelców. Jakby na potwierdzenie teorii przyjaciółki ze zdumieniem skonstatowała, że jeszcze nigdy nie poświęcała sztućcom tak wiele czasu. Waga i wielkość łyżek stołowych nigdy nie miały dla niej znaczenia, a kształt małych łyżeczek nie interesował jej kompletnie. Lecz, jak się właśnie okazało, te z pozoru nieistotne kwestie miały w branży gastronomicznej spore znaczenie. Lekkie sztućce z założenia kojarzyły się ze słabą jakością, a tego należało unikać. Również zbyt ciężkie nie były wskazane, ich zadaniem bowiem nie było urwanie ręki konsumentowi, lecz jedynie zaakcentowanie, że trzyma w ręku coś eleganckiego i dobrze wyważonego. Natomiast pojemność łyżki do zupy okazała się kwestią kluczową. Klient nie mógł dostać łyżki zbyt małej, by się za bardzo nie zmęczyć zamiataniem w talerzu, a także, w opinii dietetyków, nie nałykał przy okazji sporych dawek powietrza (co z kolei wpływało niekorzystnie na kolejne zamówienia, ponieważ taki klient zbyt szybko czuł sytość). Błądząc wśród tych wszystkich zawiłości, Eliza musiała się przyznać do kompletnego dyletanctwa w tej materii. Wreszcie obie z Igą zdecydowały się na w miarę elegancki i prosty wzór. Biorąc pod uwagę duże ubytki, uznały, że uniwersalny, prosty kształt pozwoli na bieżąco uzupełniać braki, bez konieczności wymiany całości.

Wieczorem Eliza poprawiła makijaż, przyczesała włosy, wcześniej wcisnąwszy się w obcisłe dżinsy z modnym motywem floral, które fantastycznie eksponowały jej zgrabną pupę, i skierowała się do restauracji. W recepcji Julek ledwie powstrzymał gwizdnięcie. Do tej pory nie widział jeszcze szefowej w tak atrakcyjnych fatałaszkach, więc teraz, jak każdy zdrowy facet, odprowadził ją pełnym aprobaty wzrokiem. Eliza usiadła przy stoliku i odruchowo spojrzała na mężczyznę, który niespodziewanie pojawił się w drzwiach. Och nie!, jęknęła w duchu na widok Leszka. A jego po jakie licho tu przyniosło? – Cześć – przywitał się jej były i sztywno cmoknął ją w policzek. – Fajne miejsce – dorzucił, po czym zlustrował Elizę z góry na dół, sekundę zbyt długo zatrzymując wzrok na jej zgrabnych nogach, opiętych elastyczną materią. – Pięknie wyglądasz. – Dzięki – odparła, poirytowana tą mocno spóźnioną atencją. Nie potrafiła sobie przypomnieć, by Leszek kiedykolwiek wcześniej prawił jej komplementy. Mogła włożyć suknię do kankana, a on i tak nie zauważyłby zmiany w jej ubiorze. – Co cię sprowadza? – rzuciła oschle. – Chciałem cię przeprosić. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. – Ja również nie wiem. Ale to już nieaktualne. – Nie chciałbym, żebyś przeze mnie cierpiała. Chcę być z tobą. – Leszek, to nie… – Zerwałem z nią raz na zawsze. Przysięgam! – zapewnił żarliwie. – Ale z kim? – Eliza przez chwilę miała uczucie, że wylądowała w jakiejś innej bajce. – Z Bożeną. – Z jaką znów Bożeną? To w ogóle była jakaś Bożena? Niewiele brakowało, a parsknęłaby śmiechem. Wstała. – To nie tak, jak myślisz. Ja nic do niej nie czułem. Zrozumiałem, że kocham ciebie. Leszek poderwał się na równe nogi i z całej siły przytulił zaskoczoną Elizę. Właśnie wpijał się w jej usta, gdy ona kątem oka ujrzała wchodzącego do restauracji Karola. Zanim zdążyła wyzwolić się z objęć byłego, było za późno. Karol odwinął się na pięcie i wyszedł. Elizę ogarnęła wściekłość. – Daruj sobie te żałosne sceny, dobrze? Mam w nosie i ciebie, i tę jakąś tam Bożenę, o której nic nie wiem. To nie twoja zdrada mnie zraniła, ale obojętność. Olałeś mnie, kiedy potrzebowałam pomocy! – Skarbie… – Zamknij się! Już nie pracuję na Marcowym Wzgórzu, więc niczego przed nikim nie muszę udawać! – Nie chciałem, wybacz mi! Nie widzę poza tobą świata – wyjęczał Leszek z miną zbitego psa. – Ja jej nie kochałem. Straciłem rozum. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. – Odpuść te wyświechtane teksty. Nie mam ochoty tego słuchać. Nie kocham cię i nie chcę. Jasne? – Będę o ciebie walczył! – A pocałuj się w tyłek! – Eliza rzuciła znaczące spojrzenie jednemu z kompanów Miszy, który podszedł natychmiast. – Wyjdziesz sam czy trzeba ci pomóc? – wymruczała słodko. Zrozumiał aluzję. Westchnął teatralnie i wyszedł. – Matko, co za dzień! – sapnęła poruszona Eliza i zamówiła kieliszek wina.

Rozdział 12 Jeszcze nie tak dawno potraktowałaby Leszka inaczej. Zapewne byłaby skłonna wybaczyć mu niesubordynację i zdradę, ale dziś była już zupełnie inną Elizą. Jakoś wcześniej nie wyobrażała sobie siebie w tak stanowczym i asertywnym wydaniu. Ze dwa miesiące temu potulnie zgodziłaby się na wiele, byleby tylko wszystkim wokół było dobrze. Jej poczucie własnej wartości mocno by ucierpiało, ale tamta Eliza grzecznie położyłaby uszy po sobie. Dziś mogła sobie pogratulować postępów w nauce życia. Nareszcie doceniła to, co od dawna mówiła jej Iga, choć przyjaciółka miała świadomość, że próba całkowitego nawrócenia to sprawa niemal beznadziejna. – Boże, co za palant! – mruknęła Eliza, zapadając w słodki stan alfa, poprzedzający zaśnięcie. Ziewnęła szeroko i przytuliwszy głowę do poduszki, odpłynęła w błogi niebyt. Rano nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio spało jej się tak dobrze jak minionej nocy. Rześka wyskoczyła z łóżka i pomaszerowała do łazienki. Myjąc twarz, zepsuła kolejną leciwą baterię. Kurek zimnej wody został jej w ręku. – Cholera jasna, co za dziadostwo! Dobrze, że to też pierwsze piętro – westchnęła ciężko Eliza, mimo wiedzy, że na pozostałych dwóch kondygnacjach wcale nie jest lepiej. Zanim rozpoczął się remont, sprawdziła przecież wszystkie krany na pierwszym piętrze i zdecydowała, że te, które jeszcze jako tako trzymają się kupy, przydadzą się tymczasowo na piętrze drugim i trzecim. Cóż, trzeba jakoś kombinować, żeby wystarczyło na wszystko, i nie generować niepotrzebnych wydatków. Na nadchodzący dzień zaplanowała buszowanie po internetowych aukcjach, na których za grosze można było kupić używaną armaturę z rozbiórek. Pomysł, jako rozwiązanie przejściowe, wydawał się niezły. Inną niezłą ideą było hurtowe zamówienie nowych rzeczy i przy okazji wynegocjowanie sporego upustu, ale Eliza wciąż nie wiedziała, na co tak naprawdę może sobie pozwolić. Za pomocą lokówki ułożyła włosy. Starannie wytuszowała rzęsy. Lakier na paznokciach prezentował się całkiem nieźle i wymagał jedynie nałożenia kolejnej warstwy, ale skóra na twarzy aż prosiła się o jakiś zabieg odżywiający. Zmęczenie ostatnich tygodni zaczęło zbierać żniwo. Na razie Eliza oprószyła twarz sypkim pudrem i pociągnęła usta błyszczykiem. Ubrała się i zbiegła na śniadanie. Była głodna jak wilk, bo przez wieczorne zajście z Leszkiem w roli głównej zapomniała o kolacji. Na śniadaniu było niewielu gości; zazwyczaj większość przychodziła około dziewiątej, a teraz dopiero dochodziła ósma. Elizę ucieszyła zwłaszcza nieobecność Karola. Będzie czas spokojnie się najeść i wypić ze dwie mocne kawy, pomyślała. Na wszelki wypadek sprawdziła, czy jego samochód parkuje tam gdzie zwykle. Ponieważ tak właśnie było, zasiadła do posiłku. Szwedzki stół pod rządami Igi zyskał na atrakcyjności. Smaczne wędliny ze sprawdzonej hurtowni robiły furorę. Eliza ze śmiechem zasugerowała nawet zmianę dostawcy i serwowanie jakiejś wstrętnej padliny, w obawie, by goście nie jedli zbyt dużo. – Bóg cię opuścił? – oburzyła się Iga. – Tylko spójrz na komentarze w necie! Dopiero od miesiąca dajemy te nasze pyszne śniadanka, a pozytywne opinie już są! – Widziałam. – Wiesz, jak bardzo musiało komuś smakować, że mu się chciało w necie nas poszukać, zarejestrować się, zalogować i napisać opinię? – Mnie by się nie chciało.

– No właśnie. Sama widzisz. Tego dnia Iga zaczynała od południa, więc Eliza szybko dokonała inspekcji serwowanych potraw. Upewniwszy się, że wszystko jest w porządku, dokończyła śniadanie i samodzielnie zrobiła sobie kawę cappuccino. Nowy ekspres nijak wprawdzie nie przystawał do obecnego geesowskiego wystroju wnętrza, niemniej jednak cieszył się powodzeniem. Świeżo mielona kawa pachniała zabójczo, a profesjonalnie spienione mleko utrzymywało się w filiżance do samego końca, co dla domowego ekspresu było rzeczą niewykonalną. Przy użyciu nieprofesjonalnego spieniacza jeszcze nigdy w życiu Elizie nie udało się osiągnąć pianki tak sztywnej, by nie oklapła po paru łykach. Teraz wreszcie do woli mogła rozkoszować się aromatem dobrej kawy i smakować na języku jedwabiste mleko. Istna rozkosz dla podniebienia. Wraz z nastaniem godziny dziewiątej gości zaczęło przybywać, lecz rozczarowana Eliza nie zauważyła wśród nich Karola. Po drugiej kawie zrezygnowała z trzeciej i poszła do recepcji, by pozostawić informację dla Jarka, architekta wnętrz, że czeka na niego w biurze. To pomieszczenie było kwintesencją aranżacji panującej obecnie w całym budynku i jeśli młody człowiek poradzi sobie z tą śmierdzącą norą, poradzi sobie ze wszystkim. Przy recepcyjnym kontuarze musiała chwilę poczekać, bo Anna – nowy nabytek – właśnie rozmawiała przez interkom. Przyjęła zamówienie na śniadanie do pokoju numer 25 i obiecała natychmiast przekazać je do kuchni. Pokój numer 25 zajmował Karol. Eliza drgnęła niespokojnie. – Czy coś się stało naszemu gościowi? – Nie wiem, proszę pani. Zamówił śniadanie dla jednej osoby i zapytał o kontakt z internistą. Strasznie chrypiał. – Pewnie chory. Zrób, o co prosi. Później sprawdzę, co u niego. Jarek przyjechał punktualnie. Ogolony na łyso, chłopaczkowaty, drobniutkiej postury, śmiało mógł uchodzić za licealistę. Po obejrzeniu teczki z autorskimi aranżacjami Elizie odjęło mowę. – Czy może pan mi to pożyczyć? Choćby do jutra. Chciałabym to z kimś skonsultować. – Oczywiście. – Jarek rozejrzał się ciekawie. – Czy mogę tutaj fotografować? – Do woli. Ale zanim przystąpi pan do pracy, pragnę lojalnie uprzedzić, że mamy mało czasu. Co ja mówię, mamy totalnie mało czasu. To znaczy: nie mamy go wcale. – Proszę się tym nie martwić. – Chłopak dostał wypieków z emocji. – Ten projekt to moje oczko w głowie. Uwinę się w tydzień. Będziemy potrzebowali ze dwóch konsultacji przy wyborze materiałów, mebli i dodatków, ale tutaj służę moimi kontaktami. Więc bez obaw. – Serio? Załatwi pan wszystko na czas? – Postaram się, choć na meble zapewne poczeka pani kilka tygodni. Na tkaniny może nieco krócej. Bądźmy dobrej myśli. – Uśmiechnął się i jak strzała wypruł z brzydkiej kanciapy. Ustawienia profesjonalnego aparatu fotograficznego sprawdził już wcześniej, więc teraz obfotografował chyba każdy centymetr hotelu Zacisze. Skończył po godzinie, pożegnał się szybko i pognał w swoją stronę. Przed wyjściem obiecał jeszcze wykonać wstępne szkice restauracji i baru, maksymalnie na następny dzień, a później zabrać za pomieszczenia recepcyjne i pokoje. Na koniec pozostawił sobie projekt elewacji. Z jednej strony Eliza była wniebowzięta tempem, z drugiej przerażona ogromem czekających ją wyzwań. By z trzeciej omal nie załamać się pod nadmiarem wrażeń. Tuż po otrzymaniu funduszy Iga dostała skrzydeł i natychmiast wyfrunęła z Zacisza w poszukiwaniu nowych urządzeń do kuchni. Przeczesała wszystkie komisy, poznała oferty

licytacyjne oraz promocje u sprawdzonych dostawców, by kupić jak najtaniej. Eliza pozostawała pod wrażeniem, przyjaciółka bowiem z szybkością światła wymieniła w kuchni prawie wszystko, mieszcząc się na dodatek w zaplanowanym budżecie, ba, wygospodarowując środki na profesjonalne wyposażenie baru! I jeszcze zostało jej trzydzieści tysięcy. Przy planowanych kosztach nie była to kwota znaczna, niemniej jednak załatwiała problem remontu kilku łazienek, co było pilną koniecznością. Po wstępnych konsultacjach z ekipą remontową stało się jasne, że w związku z remontem trzeba będzie zawiesić działalność restauracji na blisko miesiąc. Wydawanie posiłków w bardzo ograniczonym zakresie nie napawało optymizmem, zwłaszcza że teraz interes opierał się na działalności gastronomicznej. Dochodził jeszcze problem z Miszą i jego kompanami, których Eliza wcale nie miała ochoty się pozbywać. Chłopcy okazali się mili i zdyscyplinowani. Oświadczyli, że tymczasowo w zupełności wystarczy im hol obok recepcji. Przyjaciółkom niespodziewanie przyszła z pomocą Anna. Nowa recepcjonistka z własnej woli wykonała parę telefonów i rozeznała się w usługach cateringowych wśród firm, których było w okolicy całkiem sporo. Jak się okazało, większość oferowała jedynie obiady z dowozem. Nikt nie dostarczał na miejsce kilku dań do wyboru. Eliza była wniebowzięta. Tak dobre wieści sprawiły, że miała ochotę uściskać swój nowy personalny nabytek. Anna od początku, już podczas rozmowy kwalifikacyjnej, robiła dobre wrażenie, a wystarczyło kilka dni, by udowodniła szefowej, że ta zyskała znakomitego pracownika. Rzeczywiście, postawa dziewczyny i jej zaangażowanie mogły budzić szacunek. Do tego męska część zarówno personelu hotelowego, jak i gości nie pozostawała obojętna na niepodważalne zewnętrzne walory atrakcyjnej recepcjonistki. – Boże, i ładna, i mądra. – Iga nie mogła się nachwalić. – Mówię ci, to kosmitka. – To dziewczę to dar niebios. Jak sobie przypomnę tę niekumatą Marzenkę, to normalnie aż żal serce ściska na to, że ziemia może nosić takiego matołka. – Oj, może, może. Nawet i gorszych nosi – powiedziała Iga i podsunęła Elizie pod nos testowy jadłospis cateringowy, który zamierzała wprowadzić w życie już nazajutrz. Pomysł Igi polegał na przygotowaniu pierwszego dnia remontu kilku jednogarnkowych dań i zaproponowaniu degustacji pracownikom z pobliskich biurowców. Nie było oczywiście szans na ściągnięcie ich do hotelu, więc ustalono, że kelnerzy przejdą się po okolicznych biurach i zaproponują każdemu chętnemu skosztowanie paru kęsów, rozdając przy okazji przygotowane wcześniej wizytówki Zacisza. Według Elizy lepiej byłoby wydrukować w formie ulotek całe jadłospisy, ale jak słusznie zauważyła Iga, tak czynią wszyscy. Papier bezapelacyjnie wylądowałby w koszach na śmieci. Owszem, czasem jakaś pojedyncza karteczka plątała się po szufladzie biurka sekretarki, ale przecież nie o to chodziło. Cały wic polegał na tym, by zachęcić ludzi i odróżnić się od całej reszty, która działała schematycznie. – No to jazda! Boso, ale w ostrogach! – zarządziła Eliza, pełna nieoczekiwanej energii. – Aleś się rozszalała! Normalnie nie poznaję. – Iga bezlitośnie nabijała się z mentalnej metamorfozy przyjaciółki. – Odwal się, co? – Nie mam zamiaru. Coraz lepiej sobie radzisz. Jak pomyślę, że jeszcze pół roku temu pewnie byś siadła w progu i zapłakała… – Hm. Możliwe. – Eliza przycupnęła na chwilę. – Wiesz, jaki numer wyciął mi Leszek? – Właśnie byłam ciekawa, kiedy mi powiesz. – Iga uśmiechnęła się znacząco. – To ty o tym wiesz? – Oj, kochana, w takim miejscu tajemnica się nie uchowa, a już na pewno nie taka

pikantna sensacyjka. Niedługo relacja tych rzekomo naocznych świadków dostanie takiego poślizgu, że wyjdzie na to, że Leszek zgwałcił cię na środkowym stoliku. – O mój Boże… – Eliza wzniosła oczy ku niebu. – No, gadaj. Wieść niesie, żeś popisowo pogoniła natręta. – Wystraszył się i sam wyszedł. Gdyby nie Stiopa ze swoją srogą miną, nie wiem, jak by się to skończyło. A wiesz, że była jakaś inna? Bożenka. – A nie mówiłam? Nie chciałaś mnie słuchać. – No właśnie. Tylko popatrz. Jak to jest, że obcy zawsze widzą więcej niż my sami, mający wszystko przed nosem? – To chyba normalne. Z lekkiego oddalenia zawsze jest lepsza perspektywa. – Iga odczytała esemesa od męża. – A co u boskiego Karolka? Podobno chory – rzuciła z błyskiem w oku. – Właśnie słyszałam. Zaraz do niego zadzwonię i sprawdzę, czy żyje. Ustalę tylko z budowlańcami szczegóły demolki. Jak dobrze pójdzie, będą mogli zacząć już jutro. Do świąt jeszcze tydzień, więc jak się wszyscy dobrze sprężymy, może się załapiemy z jakąś inauguracyjną imprezą na koniec karnawału. Na razie działaj z tym cateringiem. Ja biorę na siebie remonty. Elizie marzył się elegancki raucik dla obsługi i stałych gości z okazji zakończenia bałaganu. Oczami wyobraźni widziała już nowy wystrój i nie mogła się doczekać, kiedy odrestaurowany lokal ponownie otworzy podwoje. Wraz z Igą wymyśliły, że po otwarciu będzie się nazywał Pod Talerzykiem, z powodu wróżby, którą klient otrzyma przyklejoną pod spodem talerza. By odczytać przepowiednię, będzie musiał skonsumować danie do ostatniego kęsa. Początkowo Eliza była sceptyczna i wobec nazwy, i pomysłu, ale po kilku dniach, kiedy na spokojnie przespała się z ideą, uznała, że jest całkiem niezła. A przede wszystkim niemal nie generuje kosztów. Ponieważ nie wyglądało to na koncept wtórny, pojawiła się szansa na wyróżnienie się wśród konkurencji. Po wielu godzinach spędzonych na ustalaniu jadłospisu przyjaciółki doszły do wniosku, że nie ma się co wysilać na pseudozagraniczne kulinarne imitacje. Miejsc z jedzeniem włoskim, chińskim, hiszpańskim i japońskim było w stolicy zatrzęsienie. Sugerując się upodobaniami przeciętnego hotelowego gościa, jak i statystycznego klienta imprezowego, zdecydowały, że w restauracji serwowana będzie tradycyjna polska kuchnia. Jedyne odstępstwo od tej zasady to bar z sałatkami. Iga planowała również od czasu do czasu organizować wieczory, weekendy czy nawet tygodnie tematyczne, podczas których miały być prezentowane kuchnie świata. Konstanty, wschodząca gwiazda stołecznej branży kulinarnej, a zarazem nowy kucharz, bardzo się do tego zapalił i zaoferował swoje rozliczne kontakty, którymi dysponował prawie na całym świecie. Obiecał także pomóc w organizacji. Najwyraźniej pragnął się wykazać w nowej pracy, ale tymczasem dostał do przerobienia temat cateringu, który miał za zadanie choć trochę załatać finansową dziurę w przedsięwzięciu Elizy. Zwłaszcza że istniało ryzyko, że tak długa przerwa w funkcjonowaniu restauracji zniechęci wielu klientów. Po przebudowie trzeba ich będzie szukać od nowa i zaczynać praktycznie od zera. Hałas na zewnątrz wywabił Elizę przed budynek. Ogromny samochód z dźwigiem właśnie podstawiał specjalne kontenery, niezbędne przy remoncie. Podekscytowana właścicielka wskazała kierowcy odpowiednie miejsce i szczękając z zimna zębami, dopilnowała rozładunku. – To co, miła pani? Gotowa? – zapytał kierowca. – Jak najbardziej – wyjąkała. – Zaczynamy jutro od szóstej.

O matko!, pomyślała Eliza. Nie tylko goście nie pośpią… W ślad za rozpoczęciem prac i mnóstwem niedogodności dla klientów trzeba było obniżyć i tak już niskie ceny noclegów, choć istniała uzasadniona obawa, że gdy budowlany pył w końcu opadnie, niezręcznie będzie powrócić do starego poziomu. Jak dotąd, zwłaszcza jak na warunki warszawskie, nocleg ze śniadaniem i miejscem parkingowym kosztował niewiele. Eliza wyliczyła nawet, że na czas remontu bardziej opłaca się jej zamknąć interes, ale okres świąteczny obfitował w okazje, których za nic nie miała zamiaru przepuścić. – Nie zmienię już bardziej cen. Jedynie rezydenci mogą liczyć na nieznaczny upust – upierała się, nie chcąc słyszeć o innej opcji. – Jak się komuś nie podoba, niech śpi gdzie indziej. W końcu w nocy nikt się nie będzie tłukł. – Nie poznaję cię – uśmiechnęła się Iga. – Nigdy nie byłaś taka stanowcza… – Bo nigdy nie miałam takiego bajzlu na głowie. Uczę się, moja miła, uczę. – Właśnie widzę. Zostałaś prymuską z pierwszej ławki – nabijała się Iga. – A Karol żyje? Nie widziałam go od wczoraj. – Rano zamówił śniadanie. Pytał o lekarza. – Może wypadałoby sprawdzić? – Dobrze, że mi przypomniałaś. Zaraz to zrobię – skłamała gładko Eliza. Prawda była taka, że pamiętała doskonale. Od dłuższego czasu zamierzała pójść na ostatnie piętro, ale non stop ktoś jej w tym przeszkadzał, angażując w coraz to nowe sprawy. Rano pokojówka zastała na klamce od pokoju Karola wywieszkę z prośbą, by mu nie przeszkadzać, więc Eliza skorzystała z interkomu. Odczekała chwilę i rozłączyła się. Po paru minutach ponowiła próbę. Również bez rezultatu. Zaniepokoiła się nie na żarty. Mając w nosie wywieszkę na klamce, zastukała delikatnie. Odpowiedziała jej cisza, więc zastukała mocniej. Bez reakcji. Z duszą na ramieniu delikatnie nacisnęła na klamkę i pełna najgorszych myśli uchyliła drzwi. Wewnątrz było ciemno, ale światło z korytarza padało prosto na łóżko. Karol był blady jak ściana. Nie zareagował, gdy przerażona Eliza włączyła górne oświetlenie. Ostrożnie dotknęła ramienia chorego i poczuła pod palcami przemoczoną piżamę. – Karol! Karol! Co ci jest? Odpowiedzią był cichy jęk. Eliza dopiero teraz zauważyła, że twarz mężczyzny obsypana jest drobnymi krostkami. Wysypka pokrywała również szyję, zatem można było domniemywać, że również resztę ciała. Rozpalone i spocone czoło świadczyło, że to ospa albo inna zakaźna cholera. Karol jęknął ponownie. – Pić… – wychrypiał. – Zaraz! – Eliza poderwała się z miejsca i sięgnęła po stojącą na stoliku butelkę wody mineralnej. Natychmiast połączyła się z recepcją i kazała Julkowi wezwać lekarza z prywatnego pogotowia. Karol był w strasznym stanie. Zdenerwowana zbiegła do apteczki, którą na szczęście kilka dni wcześniej uzupełniła o podstawowe medykamenty, złapała termometr i silny lek przeciwgorączkowy. Elektroniczny czujnik zapiszczał po krótkiej chwili, wskazując ponad czterdzieści jeden stopni. – Boże drogi, Karol! Oprzytomniej! Musisz to połknąć! Mężczyzna jęknął niemrawo, na szczęście Elizie przydało się pielęgniarskie doświadczenie. Podeszła od wezgłowia i ujęła chorego pod pachy. Wsunęła mu pod głowę dwie dodatkowe poduszki, tym samym zabezpieczając przed zachłyśnięciem. Tabletki znalazły się w żołądku. Karol obrzucił ją jeszcze nieprzytomnym spojrzeniem i z powrotem osunął się

w mokre bety. – Trzymaj się, chłopie! – wyszeptała przerażona Eliza. – Pij! – Stanowczo zmusiła chorego do przełknięcia kilku łyków wody. – No już! Musisz pić! Inaczej się odwodnisz. Wstrząsany dreszczami Karol dygotał jak w febrze. Teraz najpilniejszą koniecznością stała się zamiana piżamy na suchą, gdyż tę, którą miał na sobie, można było wykręcać. Pościel musiała zaczekać, ale na szczęście w pokoju znajdowały się jeszcze dwa zaścielone łóżka, więc przybyły lekarz i Eliza od razu przenieśli chorego. Miły brodacz, który od progu zdiagnozował ospę i uprzedził o jej ciężkim przebiegu u dorosłych, pomógł również przebrać pacjenta w suchą piżamę. Początkowe opory przed grzebaniem w osobistych rzeczach Karola znikły wobec stanu wyższej konieczności. Już po wyjściu lekarza zadziałały lekarstwa obniżające gorączkę i Karol nareszcie nieco oprzytomniał. Nawiązał kontakt ze światem zewnętrznym. Miniony dzień uznał za wyjęty z życiorysu, a na koniec pożalił się, że jest głodny. To dobry znak!, ucieszyła się Eliza i zbiegła do kuchni po gorącą zupę. Po drodze wzięła jeszcze z apteczki puder w płynie i wręczyła buteleczkę wymęczonemu Karolowi. – Dzięki – powiedział słabo po kilku łyżkach zupy. – Miałem wrażenie, że odjeżdżam. W życiu tak strasznie się nie czułem! Jakbym miał za chwilę wykitować. – Domyślam się. Ospa to choroba wieku dziecięcego, dorośli prawie na nią nie chorują. Owszem, często miewają półpaśca, czyli jakby dorosłą odmianę wirusa, ale na klasyczną ospę choruje mało kto. Na starość choróbsko ma bardzo ciężki przebieg, ale chyba najgorsze za tobą. – Wprawnym ruchem chwyciła chorego za nadgarstek i zmierzyła puls. – Widzę, że jestem w dobrych rękach. – Karol uśmiechnął się z widocznym wysiłkiem.

Rozdział 13 Nazajutrz jego stan poprawił się nieznacznie. Po kilkunastu godzinach ekstremalnie wysokiej gorączki Karol był słaby jak mucha. Pomijając gustowny wzorek z drobnych wykwitów, pokrytych zaschniętym płynnym pudrem, wyglądał jak zdjęty z krzyża. Rano Eliza przyszła sprawdzić samopoczucie chorego, wziąwszy przy okazji z kuchni kilka kanapek i dzbanek herbaty z cytryną. Po drodze natknęła się na kilkunastu rozgadanych mężczyzn niosących ogromne wiertarki, które okazały się sprzętem niezbędnym do rozbiórki, czyli innymi słowy – totalnej demolki. Robotnicy przywitali się grzecznie, a po zwyczajowej kawce i wyniesieniu mebli do piwnicy przystąpili do roboty. Najwyraźniej lubili swoje zajęcie, pomiędzy łomotem wydobywającym się z pneumatycznych urządzeń dawało się bowiem słyszeć donośne ryki, ewidentnie wyrażające satysfakcję z wykonywanego zajęcia. – Boże… Oni chyba nie muszą bawić się w wojnę w Internecie. – Iga rzuciła przyjaciółce krzywe spojrzenie. – Ja nie mogę, oni mają autentyczną uciechę! – Właśnie słyszę. Wytrzymacie w tym piekle? – Tak, spokojnie. Chyba… Rozstawiliśmy parawany, żeby się nam nie pyliło do kuchni. Gotowania mamy całkiem, całkiem. – Mówisz o cateringu? Jak wypadła degustacja? – Eliza, zajęta innymi sprawami, zupełnie zapomniała o przedsięwzięciu. – Och, doskonale. Domowy kociołek Konstantego zrobił furorę, na zapiekankę makaronową po toskańsku mamy dziś ponad dwadzieścia zamówień, a legumina z ryżu skończyła się nam wczoraj już na parterze pierwszego biurowca. – Iga pękała z dumy. – Legumina? Pierwsze słyszę. Co to takiego? – Toż to niebo w gębie! Nie mów, że nigdy nie jadłaś? Ryż z cynamonem zapiekany z jabłkami. Na słodko. Tak z grubsza, ale całość delikatna i pyszna. W południe będzie gotowa nowa dostawa, więc się przekonasz. A co z Karolem? Ustaliłaś w końcu? – Ma ospę i leży jak Łazarz. Wczoraj znalazłam go prawie nieprzytomnego. – Matko… – Wiesz, co ja przeżyłam, jak musiałam sama wejść do pokoju, z którego nie dochodził żaden dźwięk? Wcześniej nie odbierał telefonu. Mówię ci, miałam pełne portki. – Aż tak źle? Pięknie go wzięło. – Prawie stracił przytomność. Zupełnie nie kontaktował. Myślałam, że umarł. – Na szczęście jest w dobrych rękach. I co teraz? – Nic. Był lekarz, przepisał kurację. Ja trochę pomogę, ale Karol szybko chyba nie wstanie. – Cóż, będziesz miała na Boże Narodzenie gościa mimo woli – roześmiała się Iga. Sama wybierała się na narty aż do Nowego Roku, natomiast Eliza wymyśliła wypoczynek w domu, a przy okazji doglądanie prac remontowych w hotelowej restauracji. Miały całkiem sporo rezerwacji na czas świąt. Kuchnia bez problemu powinna poradzić sobie z samymi śniadaniami. Obecność Igi była zbędna. Lepiej, jeśli zbierze siły przed fazą remontu, w której wedle założeń nastąpi urwanie głowy, myślała Eliza. Maciek będzie protestował, ale Iga będzie wtedy musiała choć na kilka dni przenieść się do hotelowego pokoju. Konstanty planował do końca grudnia opracować i wypróbować nowe przepisy

na potrzeby cateringu, a do końca stycznia zająć się ułożeniem nowego menu dla restauracji. Sprawa dostarczania jedzenia do okolicznych biur wyglądała na tyle obiecująco, że Eliza postanowiła kupić jakiś niewielki samochód i rozejrzeć się za dostawcą. Podczas remontu mogli to robić kelnerzy, chwilowo bez zajęcia, ale do późniejszej obsługi klientów zewnętrznych należało się sensownie przygotować. W najbliższych tygodniach wszystkich czekało mnóstwo pracy. Potrzebny był spokój, lecz nie minęła jeszcze godzina, a Eliza uznała, że za chwilę ogłuchnie. Od przekrzykiwania przeraźliwego łomotu straciła głos. Prawdziwym wybawieniem w tym rozgardiaszu okazał się Jarek, który wpadł, by pokazać projekty, a przy okazji wyciągnął Elizę do składu budowlanego po coś na podłogę. Pod koniec grudnia pojawiło się kilka atrakcyjnych promocji, w sam czas, by wybrać coś rozsądnego na hotelowe posadzki. Koniec rozbiórki zaplanowano jeszcze przed styczniem, zatem czas naglił. Eliza, zachwycona wstępnymi szkicami, które właśnie wyszły spod ręki zdolnego studenta, przymknęła oko na wyższą, niż zakładała, cenę i pozwoliła się namówić na dość drogą, ale za to elegancką i niezniszczalną podłogę z wielkich płyt imitujących ekskluzywny marmur. Nie bez znaczenia był również fakt, że towar okazał się dostępny od ręki, a dostawca dorzucił gratisowy transport. Rozochocona właścicielka Zacisza jak burza wpadła między regały pełne farb i przez dobre pół godziny wpatrywała się w wiszące na ścianach kolorowe próbniki. W obawie, by nie dostać oczopląsu, wyszła przed market i zagapiła się w ciemność. Feeria barw wewnątrz kusiła, ale Eliza postanowiła zachować zdrowy rozsądek. Całość nowego wystroju miała być utrzymana w ciepłej tonacji. Z podłogą w jasny, szarobeżowy marmurkowy deseń doskonale komponowały się odcienie cynamonu i karmelu. Według projektu fragmenty ścian miały być kremowe, co w połączeniu z jasnymi meblami dawało pożądany efekt przytulności i niewymuszonego szyku. Wszystkie tkaniny, czyli zasłony i część obrusów, zaplanowano w kolorach ziemi. To pozorne barwne zamieszanie miało na celu wytworzenie domowej atmosfery, jak również pozwalało wykorzystać całkiem pokaźny zapas odziedziczonych białych obrusów i serwet. W nowym wnętrzu leciwe tiulowe firanki nie miały już racji bytu, więc zakończyły swój wieloletni żywot w odpowiednim pojemniku na pobliskim śmietnisku. Paskudne karnisze miały zostać obudowane regipsem, a proste zasłony w dyskretny wzorek oraz tekstylne rolety zastąpić ten nieszczęsny, niegdyś biały tiul. Zakup rolet zaplanowano na później, gdy wnętrze choć z grubsza zacznie przypominać boską wizję z projektu. Na szczęście czas ich produkcji nie był długi, a przewidująca Eliza i tak zaklepała ostateczny termin dostawy na koniec stycznia. Z roletami zatem miała spokój. Oczami wyobraźni widziała, jak siedzi w niemal ukończonej restauracji i wertuje bajecznie kolorowe wzorniki… Nowe meble w kolorze klonu miały przydać wnętrzu lekkości. Oczywiście przydałaby się jeszcze wisienka na torcie, czyli elegancka porcelana, ale tej nie było w planach, bo Iga uparła się, żeby najpierw wytłuc tę aktualną, a na fanaberie po prostu zarobić. Eliza, patrząc na topniejące konto bankowe, w duchu podziękowała Bogu za zesłanie tak zapobiegliwej i przytomnej przyjaciółki. Stan zaawansowania robót pozwalał na względny optymizm. Prace w restauracji szły pełną parą. Kuchnia, nie licząc kilku nabytych okazyjnie sprzętów, na które trzeba było chwilę poczekać, była prawie gotowa. Stara glazura, położona na ścianach blisko pół wieku temu, prezentowała się, o dziwo, całkiem możliwie. O ile na początku wygląd płytek był nie do przyjęcia, o tyle po interwencji profesjonalnej firmy sprzątającej ściany zdecydowanie zyskały na estetyce. Wcześniej były po prostu straszliwie brudne. Solidne szorowanie uchroniło właścicielkę przed wcale niemałą inwestycją w dużą ilość białej glazury, którą wszystkie kuchenne pomieszczenia musiały być wyłożone aż po sam sufit. Eliza nigdy wcześniej nie miała

okazji oglądać profesjonalnej kuchni, więc jej zdziwienie, że pomieszczenie, w którym powstają arcydzieła sztuki kulinarnej, jest tak mało romantyczne, było ze wszech miar usprawiedliwione. Przypominało sterylną fabrykę, pełną chirurgicznej stali. Wykonane z kainerowej stali półki, stoły i blaty nasuwały raczej skojarzenie z prosektorium. Przy urządzaniu domowych kuchni, zazwyczaj stanowiących serce domu, ludzie kierowali się głównie estetyką wnętrza. Zwykle aranżowali przestrzeń w taki sposób, by dobrze się w niej czuć i by szlag trafił koleżankę na widok lepszych mebli czy zmywarki. Tymczasem profesjonalne wyposażenie gastronomiczne było całkowicie wyprane z akcentów pozaużytkowych. Bo restauracyjna kuchnia, pełna przemysłowych, brzydkich sprzętów, miała zupełnie inne zadanie. W razie potrzeby musiała nakarmić jednocześnie sto pięćdziesiąt osób, spełniając przy okazji wymogi sanitarne, umyć i wyparzyć dwieście talerzy w trzy minuty i dać się łatwo wyczyścić. Od kreowania nastroju było inne pomieszczenie, położone tuż obok, za wahadłowymi drzwiczkami. Sala jadalna. Ktoś, kto nigdy nie widział realiów kuchennego piekła, nie ma pojęcia, że panuje tam nerwówka i młyn, za które odpowiedzialny jest wyłącznie szef kuchni. Od niego zależy poziom wyszkolenia personelu tak, by ludzie nie wchodzili sobie w drogę, a wszystko działało sprawnie. Jak w kombinacie do gotowania, niemającym nic wspólnego z domowym pichceniem i miłą atmosferą. Rajd po składach i budowlanych marketach okazał się dość wyczerpujący. Eliza nie przepadała za jazdą w śniegu, a tu jak na złość sypnęło jak w bajce, tyle że drogowcy jak zwykle z opóźnieniem przystąpili do odśnieżania. Mimo że właśnie zmieniła opony na zimowe, corsą tyrpało na prawo i lewo. Przerażony Jarek kurczowo trzymał się rączki przy suficie i co chwila przymykał oczy, by nie widzieć, jak Eliza wyprzedza kolejnego ślamazarę. Na kolejnych światłach chłopakowi głośno zaburczało w brzuchu, a Eliza odczytała ten sygnał właściwie – właśnie nadeszła pora obiadowa. Pan projektant został zatem uprzedzony o wszelkich niedogodnościach – o tym, że będą musieli pożywić się w jej biurze, trzymając talerze na kolanach – i zaproszony na obiad, ale był tak bardzo głodny, że nie robił problemów. Z niejakim zaskoczeniem Eliza zauważyła, że destrukcja postępuje szybciej, niż zakładał plan. Nie spodziewała się po robotnikach takiej szybkości i sprawności działania. Na widok kontenera wypełnionego po brzegi zdjętymi z sufitu drewnianymi kasetonami aż się wzdrygnęła. – Matko, ale paskudztwo! – mruknęła pod nosem. Po czym odruchowo sięgnęła ręką i wybrała cztery białe główki w ciemnych ramkach. Zaniosła je do gabinetu. – Po co one pani? – zapytał zdziwiony Jarek. – A bo ja wiem? Zobaczy się. W końcu to kawałek historii tego miejsca, prawda? Nawet pan… Przerwał jej łomot do drzwi. – Proszę! – zawołała. – Co robimy z fontanną? – wysapał spocony mężczyzna. – Ciężkie cholerstwo jest! – Domyślam się. Nie mam na nią pomysłu. Na śmietnik! – zakomenderowała Eliza. – Stop! Chwileczkę! A nuż się przyda? – zaprotestował Jarek. – Takie szkaradzieństwo? – Elizę aż przytkało ze zgrozy. – Nie chcę tego widzieć! – A co z ogródkiem? – zainteresował się chłopak. – Z jakim ogródkiem? Nie mam tu żadnego ogródka. – Jeszcze nie… Proszę ją jednak zostawić – zdecydował. – Wykorzysta się ją na zewnątrz. Figurę rzeczywiście należałoby wywalić na śmietnik, ale reszta jest

w porządku. Śmiało można ją zagospodarować. – Dobra! Adonis na śmietnik, reszta do garażu. Nie wiedziałam, że masz takie plany… – No mam. Jeszcze się nie wyrobiłem, ale już to widzę. Na razie rzeczy najważniejsze, pozostałe później – odparł Jarek tajemniczo. – No dobrze – powiedziała z wahaniem Eliza. – W takim razie zaczekam… Przyda ci się coś jeszcze? – Aha. Wszystkie stare meble z restauracji. – Matko, a one do czego? – Niespodzianka! – roześmiał się. Przełknął kęs jedzenia. – Mmm, genialna ta sałatka z kurczakiem! – Dziękuję. Zadowoloną z komplementu Elizę ponownie zaatakowały wściekłe odgłosy kucia. Gdy wreszcie została sama i spróbowała zebrać myśli, do biura wpadła brudna, ale podekscytowana Iga. – Jezu! Ale rozpierducha! Widziałaś? – Jeszcze nie. Na razie głównie słyszałam. Dałaś im coś jeść? – No jasne, dlatego teraz jeszcze mocniej się tłuką. Zostało mi trochę tego żarcia na wynos, a chłopcy pochłonęli je w try miga. – Iga zdawała relację z entuzjazmem. – Została jeszcze legumina. Chcesz spróbować? – Oczywiście! – Eliza wciąż była głodna, a w dodatku ciekawa nieznanego. Gdy po chwili wyskrobywała dno w miseczce, była bliska ekstazy. – Matko, toż to ambrozja! Takie coś jest w stanie umarłego wskrzesić i chorego uzdrowić! – Nagle przypomniała sobie o Karolu. – Masz jeszcze trochę? Iga przyszykowała porcję dla chorego, a Eliza spróbowała połączyć się z jego pokojem. Bezskutecznie. Raczej nie spodziewała się, że ktokolwiek z personelu widział dzisiaj Karola, ale upewniła się, czy jego auto stoi na miejscu. Wzięła ze sobą jedzenie i ruszyła na najwyższe piętro. Kilka minut później stała już w progu i załamywała ręce. Gorączka nieco spadła, ale chory nadal był w opłakanym stanie, tak słaby, że ledwie dawał radę dojść do toalety. Mimo głodu nie miał siły jeść, więc Eliza musiała go nakarmić. Później przyszło jej ponownie przebrać pacjenta w kolejną, ostatnią już suchą piżamę. Podeszła do tej czynności fachowo, ale w przypadku Karola emocji nie udało się opanować. Już dzień wcześniej, gdy towarzyszył jej lekarz, nie mogła nie zawiesić oka na wyrzeźbionym męskim torsie, choć chory był tak słaby, że przelatywał jej przez ręce. Przy zmianie spodni odwróciła wzrok. – No, nieco lepiej. Ale swędzi jak jasna cholera – poskarżył się Karol. – Dziękuję, że przyszłaś. – Nie ma sprawy. Niepotrzebny mi trup w hotelu, i to w sam raz na święta. A właśnie, masz jakieś plany? – Za dwa dni Wigilia. Żeby wrócić na święta, musiałbym jutro ruszyć do rodziny. – Daleko ją masz? – W Czechach. – Zapomnij. Jesteś słabszy niż mucha. Nie ma takiej możliwości. No chyba że ktoś po ciebie przyjedzie. – Nie przyjedzie – powiedział słabo. – Pomożesz mi dojść do łazienki? Chciałbym się umyć. – Odradzam kąpiel. Zaczekaj do jutra. Dziś wypiorę ci piżamy. Wyschną, więc wypindrzysz się rano. Na razie wyłącznie podstawowa toaleta. – Eliza uśmiechnęła się figlarnie.

Na ustach Karola również zagościł słaby grymas. Eliza pośpiesznie zbiegła po schodach. Nastawiła pralkę w hotelowych podziemiach i poprosiła pana Kazika, by ten rozwiesił pranie. Poszła do siebie i spakowała rzeczy na noc do domu. Z trudem uruchomiła silnik wysłużonej corsy. Na mrozie rozrusznik ledwie zakręcił, dając znać, że wymiana akumulatora na cito. Eliza westchnęła i cofając, rzuciła okiem na parking. W hotelu przebywało całkiem sporo gości. Aż dziw, że nie było skarg. Pretensje o hałas zgłosił zaledwie jeden mężczyzna, ale po darmowej kawie, jaką zaproponował mu Julek, dał spokój z hałasem, natomiast rozpoczął narzekania na brak okna dachowego w pokoju. Tłumaczenia, że będzie niebawem (uwzględniono je w planach), nie chciał słuchać, uznawszy, że należy mu się dodatkowy upust. Ponoć wskutek zbyt słabego dziennego światła jego umysł nie pracuje tak jak zwykle, a on sam poniesie w związku z tym niepowetowane straty. I naprawdę nie ma znaczenia, że on budzi się w południe, a mrok zapada w okolicy godziny piętnastej… Ot, zwykły pies na rabaty, czyli przedstawiciel gatunku, którego hotelarze i gastronomicy nie cierpią z całego serca. W co drugim posiłku wynajdywał wyimaginowany włos tylko po to, by nie zapłacić. To jeszcze pół biedy, ale włosowi towarzyszyła tak karczemna awantura, że płoszyła innych; goście wstawali od stolików jeszcze przed złożeniem zamówienia. Jeśli akurat włos nie występował w roli głównej, można się było spodziewać, że zbyt zimna okaże się zupa. Eryk Kwiatkowski, tak bowiem ów gość się nazywał, za każdym razem narzekał na fatalną obsługę i za każdym razem przysięgał na wszystkie świętości, że jego noga już nigdy więcej nie postanie w hotelu Zacisze. Groził, że po powrocie do domu obsmaruje ów nędzny przybytek na wszelkich forach internetowych, ale jak dotychczas nie odnotowano ani jednego wpisu jego autorstwa, sam zaś Kwiatkowski regularnie co dwa tygodnie meldował się w recepcji. Podczas ostatniej wizyty wyskoczył z pretensjami na temat niewygodnego materaca i zbyt twardej poduszki, teraz dokuczał mu brak światła, a pomijał milczeniem dobiegający z dołu nieziemski łomot młotów pneumatycznych. Dobrze, że na personel nie udało mu się zwalić winy za aktualną epidemię grypy i możliwość zachorowania na koklusz, którą wieszczył. O to, na szczęście, obwiniał obecny rząd, a w szczególności premiera. – Cóż, takie życie! – westchnęła filozoficznie Eliza i ruszyła w stronę domu. Po drodze zrobiła zakupy, jedynie podstawowe sprawunki, a w nich ulubione mrożone penne ze szpinakiem w sosie z sera gorgonzola. Uwielbiała to połączenie smaków i z tego też powodu nie mogła przeżyć, że Iga uparła się na wyłącznie polską kuchnię. Owszem, Eliza kochała pierogi ruskie nad życie, ale we własnej restauracji chętnie zobaczyłaby rozmaite wariacje na temat makaronu. Iga szybko ucięła te sugestie, twierdząc, że włoskich knajp ma wokół od licha i ani jednej porządnej rodzimej. A Pod Talerzykiem ma być polska do bólu. Klasyczna, sprawdzona i pyszna. Eliza, po skosztowaniu testowych dań autorstwa nowej kucharskiej ekipy, nie mogła odmówić racji przyjaciółce. Wszystko było wyśmienite. Penne ze szpinakiem mogła sobie ugotować w domu. Dom, dom, dom… Kiedyś kochane przytulne gniazdko dziś przypominało opuszczoną i zaniedbaną norę. Przez okna niemyte przez ponad kwartał niewiele można było dostrzec na zewnątrz, a kurz zalegał dosłownie w każdym zakamarku. Eliza nawet nie zauważyła, kiedy praktycznie z dnia na dzień zamieszkała w hotelu. Nie minęły jeszcze dwa miesiące od śmierci Ludwiki, a ona miała już dwa osobne zestawy kosmetyków i bielizny. Jeden w domu, drugi w pracy. Jej nowym miejscem na ziemi stał się obecnie plac budowy, chwilowo połączony z jakąś nędzną noclegownią, a własne wychuchane mieszkanko stało sobie puste i podupadało.

Stanęła skonsternowana pośrodku kuchni, usiłując sobie przypomnieć, gdzie trzyma patelnie. Coś podobnego!, przemknęło jej przez myśl. Pokręciła głową z niedowierzaniem i zanurkowała w szafce z garnkami. Z ciemnej czeluści wydobyła wreszcie ceramiczną patelnię i wysypała na nią zawartość foliowej torby, by po chwili wciągnąć w nozdrza aromatyczną woń gorgonzoli i szpinaku. Była tak głodna, że wszystko inne odłożyła na później. Dopiero po obfitym posiłku znalazła chwilę, by spokojnie usiąść i zastanowić się nad aktualnymi wydarzeniami w swoim życiu. Nie, nie była to żadna rewolucja, nawet nie trzęsienie ziemi. To, czego ostatnimi czasy doświadczyła, można było porównać wyłącznie do tsunami, które zmiotło z powierzchni ziemi wszystko, co do tej pory było dla Elizy ważne i cenne. Ją samą rzuciło niczym rozbitka na nieznany i nieprzyjazny ląd, gdzie musi nauczyć się żyć od nowa. Nigdy dotąd nawet nie przeszło jej przez myśl, że kiedyś będzie zgłębiać tajniki hotelarstwa, degustować potrawy z własnej restauracji, organizować pranie Bóg wie ilu zmian pościeli, obrusów i ręczników, by za chwilę wpadać w szpony przemiłej skądinąd przedstawicielki handlowej z firmy produkującej jednorazowe papierowe serwetki i zapachowe świece. Na szczęście Iga wzięła na siebie wszystkie kontakty z przedstawicielami firm bezpośrednio związanych z gastronomią, zatem Elizę omijały zamówienia mięs, wędlin, owoców, warzyw i nabiału. Nie miała o tym bladego pojęcia. Z wielkim zdziwieniem przyjęła fakt, że na zapleczu każdej restauracji musi znajdować się osobne pomieszczenie do przechowywania jajek, dodatkowo wyposażone w specjalne urządzenie do ich odkażania. Zawsze się jej wydawało, że jajka wystarczy tak składować, by się nie potłukły. I tyle w temacie. Tymczasem w wydaniu restauracyjnym była to wyższa szkoła jazdy. Podobne obostrzenia dotyczyły każdej innej grupy produktów spożywczych – wszystko musiało mieć swoje miejsce. Ale gdy do powyższego doszła wiedza o odpowiednio zaprojektowanych ciągach komunikacyjnych, wykluczających spotkanie naczyń czystych z brudnymi, tudzież jedzenia z odpowiednich sekcji, Eliza sobie odpuściła. Funkcjonowanie części hotelowej stanowiło dla niej początkowo nie lada problem, teraz zaś, w połączeniu z szeroko zakrojonym remontem, stało się wyzwaniem niemal ponad siły. Eliza nijak nie mogła pojąć, dlaczego dopiero co nabyte kompetencje w zderzeniu z nieco innym przypadkiem brały w łeb. Dlaczego jednego dnia można było spokojnie doczekać chwili, w której goście kładą się do łóżek, a w drugim dniu dostać z nerwów biegunki i co chwila biegać do toalety? Musiało minąć ładnych parę tygodni, by zrozumiała, że dotychczasowe życie nie przygotowało jej na takie sytuacje. Jak widać, młodzi bywali dużo gorsi niż schorowani staruszkowie, a zdrowi gorsi niż chorzy… Rany boskie, Karol!, uprzytomniła sobie Eliza. Jej gość pozostał bez opieki! Natychmiast wykonała telefon do hotelu i nakazała recepcjonistce, żeby ta zaniosła choremu coś do jedzenia. Najchętniej zrobiłaby to sama, lecz przecież od czasu do czasu musi pomieszkać we własnym domu. Praca pracą, ale przecież nie można dać się zwariować. W mieszkaniu czekało ją mnóstwo sprzątania. O ile do niedawna Eliza utyskiwała nieco na ciasnotę i mały metraż, o tyle teraz dziękowała losowi, że nie ma tych metrów więcej. Niechętnie chwyciła za odkurzacz, ale ten wydał z siebie dziwny odgłos, po czym wypuścił kłąb siwego dymu i odmówił współpracy. – A niech cię jasna cholera! – Eliza mocno kopnęła urządzenie. – Au! – kwiknęła z bólu i złapała się za stopę. – Kurde! Ale boli! Szlag! Zła jak osa, zrobiła sobie okład z kostek lodu i obwiązała stopę ściereczką. Skoro z odkurzania nic nie wyszło, czas zabrać się do czyszczenia łazienki, stwierdziła. Po godzinie intensywnej pracy, spocona, przysiadła na brzegu wanny. Duży palec

u stopy pulsował boleśnie. Eliza ostrożnie odwinęła okład i zbadała bolące miejsce; na szczęście nie wyglądało to na złamanie. Kuśtykając, udała się do kuchni w poszukiwaniu czegoś na ból, ale w szafce nie znalazła niczego. Sprawdziła w lodówce. Tutaj ujrzała jedynie zapomnianą puszkę piwa, ale uznała, że z braku laku dobre i ono. Z głośnym sykiem odbezpieczyła zawleczkę i z lubością pociągnęła łyk zimnego płynu. Raz jeszcze z niesmakiem rozejrzała się po mieszkaniu, pozamiatała podłogę i przetarła ją na mokro. Ledwie żywe kwiatki doniczkowe postanowiła zabrać do hotelu. Ustawiła je pod drzwiami, by nazajutrz o nich nie zapomnieć, dopiła piwo i wykończona padła jak kłoda do łóżka.

Rozdział 14 Wczesnym rankiem obudził ją dźwięk telefonu. Dzwonił kierownik budowy i, niestety, nie miał dobrych wieści. Okazało się, że obecna instalacja elektryczna nadaje się do natychmiastowej wymiany. Na pytanie Elizy, czy to naprawdę konieczne, mężczyzna roześmiał się tylko i stwierdził, że nie, ale bez sensu inwestować w gipsowe gładzie, skoro w każdej chwili ścianom grozi kucie. – Boże, przecież już święta, nie zdążymy na czas! Kucie, prucie kabli… – Nie będziemy niczego pruli. Po prostu położymy nowe przewody. Starą instalację zostawimy. Jak zrobimy prąd tylko na dole, wcale nie wyjdzie drogo. To jak? – Dobrze, róbcie. Eliza nabrała powietrza głęboko w płuca i wypuściła je z sykiem. – Rany, co zaoszczędzę, to zaraz czarna dziura wsysa! Diabli nadali! – burczała zła i co gorsza świadoma, że to zapewne nie koniec niespodzianek. W tak starym i zaniedbanym budynku można było spodziewać się dosłownie wszystkiego. Czegokolwiek człowiek się tknął, rozlatywało się w proch, pociągając za sobą lawinę zniszczeń. W obawie o finanse Eliza zebrała z kilku banków oferty kredytów hipotecznych. Wprawdzie przez całe życie była przeciwna zaciąganiu długów, ale teraz, stwierdziła, być może nie będzie innego wyjścia. Pieniądze przeciekały przez palce, a za wszelką cenę trzeba było uniknąć sytuacji, w której skończą się fundusze, a zostanie rozgrzebana robota. W najgorszym razie, jeśli kasy wystarczy wyłącznie na zewnętrzną elewację i parter, resztę pomieszczeń wyremontuje się w późniejszym terminie. O ile któryś z etapów nie zostanie wstrzymany w trakcie prac… Zakładając ongiś optymistyczny scenariusz, Eliza miała nadzieję, że uda jej się odnowić hotel przynajmniej do pierwszego piętra włącznie, na którym nie tylko łazienki wołały o pomstę do nieba. Do wymiany nadawało się wszystko i za wszystko trzeba było płacić. Nawet za wywóz gruzu. Na szczęście gruz okazał się potrzebny komuś z sąsiedztwa, a dodatkowo Jarek zasugerował zakopanie jego części w miejscu, w którym zaplanował ogródek letni i plac zabaw dla dzieci. Niestety, na zewnątrz panował mróz i o zakopaniu można było na razie tylko pomarzyć. Eliza zaparzyła sobie kawy. Jeszcze nie zdążyła wejść do łazienki, gdy telefon rozdzwonił się ponownie. Mężczyzna po drugiej stronie przedstawił się z galanterią. Nazwisko nic Elizie nie mówiło. Po nieco mglistym wstępie nieznajomy złożył jej propozycję. Nie do wiary!, pomyślała. Ten facet chce kupić mój hotel! Mowy nie ma! Nie było nic do gadania. Mężczyzna próbował porozmawiać o finansach, ale Eliza spuściła go po brzytwie. Na nic zdały się zachęty, by wysłuchała cierpliwie oferty. – Przykro mi. Nie jestem zainteresowana – ucięła stanowczo. – Rozumiem, jednak jestem pewien, że moja propozycja panią zainteresuje. Za drugim razem może nie być już tak atrakcyjna – kusił. – Więc tym bardziej proszę nie zawracać mi głowy! – Jak pani uważa. Ale proszę pamiętać, że mój mocodawca jest człowiekiem niecierpliwym i nie zwykł długo prosić po dobroci. – Pan mi grozi? – Eliza oburzyła się na całego. – To bezczelność! Do widzenia panu!

Jeszcze nigdy nikt, w żadnej sytuacji, nie próbował zmusić mnie do działania wbrew woli siłą, z pominięciem rzeczowych argumentów!, piekliła się w duchu. Po chwili telefon odezwał się ponownie. Odebrała. – Proszę pana, ja nie jestem… – Proszę mnie wysłuchać – mężczyzna nie dawał za wygraną. – Jestem prawnikiem i reprezentuję właściciela… – Nie. To pan mnie wysłucha! Nie jestem prawnikiem, ale jestem właścicielem. I nie mam najmniejszego zamiaru pozbywać się nieruchomości, którą właśnie remontuję. Czy to jasne? – Jak najbardziej. Niemniej jednak, zważywszy na okoliczności zaistniałe względem… – Błagam, proszę sobie darować ten branżowy bełkot, którego nie rozumie nawet pan sam! – Eliza pojechała po bandzie. – I bardzo proszę mnie więcej nie nękać. Będzie pan łaskaw przekazać to swojemu klientowi. – Jak sobie pani życzy. Tylko później proszę nie mieć pretensji, że pani nie uprzedzałem. – A niby o czym? – Że mój klient to twarda sztuka. Do widzenia pani. – Żegnam! – Eliza odrobinę za mocno uderzyła komórką o stół. Na wszelki wypadek upewniła się, że telefon wyszedł cało z opresji. – Co za bezczelny dupek! – mruknęła do siebie i poszła pod prysznic. O burzliwym początku poranka zapomniała natychmiast po przyjeździe do hotelu. Uśmiech na twarzy Elizy pojawił się już na parkingu. Nawet nie zauważyła, kiedy zapałała sympatią do tego miejsca. Jeszcze dwa miesiące temu z wdzięczności pewnie padłaby do stóp potencjalnemu nabywcy i mając w nosie ostatnią wolę zmarłej, w try miga sprzedałaby kłopotliwą nieruchomość, ale dzisiaj nawet nie chciała słyszeć o takim rozwiązaniu. Mimo że kontenery pełne budowlanych śmieci, zakurzony chodnik i wszechobecny łomot, atakujący uszy jeszcze przed wejściem, powinny skutecznie zniechęcać do zajmowania się nieznaną branżą. Dziś Eliza nie miała odwrotu. Nie wiedziała dokładnie, kiedy to się stało, ale właśnie miała w kieszeni bilet w jedną stronę, a pociąg pędził coraz szybciej. Teraz rozlokowała się w pokoju i poszła sprawdzić, co w kuchni. Rzuciła okiem na zrównane z ziemią wnętrze restauracji i zamieniwszy parę słów z majstrem, udała się do Karola. – Cześć. Jak się masz? – zaszczebiotała wesoło. – Przyniosłam ci czyste piżamy. – Dzięki, jakoś żyję. To urocze dziewczę z recepcji dba o mnie lepiej niż moja własna matka. – Uśmiechnął się kwaśno. – Czy dziś już pozwolisz mi wziąć prysznic? – Masz gorączkę? – Odruchowo dotknęła dłonią jego czoła. – Nie. Niespodziewanie chwycił jej rękę i pocałował. Eliza aż odskoczyła. – Przepraszam. – Chciałbym ci podziękować. Pojutrze Wigilia, a ty, zamiast zająć się przygotowaniami, rodziną, znajdujesz dla mnie czas. – Daj spokój. Jestem singielką i nie mam rodziny – odparła i poprawiła się natychmiast: – To znaczy moja rodzina mieszka w Australii. – To z kim spędzisz święta? – Z nikim. Obejrzę sobie Krzyżaków, pewnie wezmę jeszcze jakiś film z wypożyczalni, zjem kawałek ryby. Jak dotrwam do północy, może pójdę na pasterkę. Tyle w temacie.

– To nie brzmi ciekawie. Ale ja też będę sam. Może pooglądamy sobie coś razem? Dziś już jest lepiej, ale przykuty do łóżka nudzę się niemożebnie. – Czy ja wiem… – Elizie pomysł bardzo się spodobał, ale nie chciała reagować zbyt entuzjastycznie. – Pomyślę – powiedziała i uśmiechnęła się szeroko. – Czy czegoś ci potrzeba, poza prysznicem? – Chyba nie. Może trochę wody mineralnej, bo wypiłem wszystko. Dużo dałbym za zimne piwo… – Spojrzał wymownie. – Zapomnij! Jesteś tak słaby, że upijesz się w moment. Poczekaj kilka dni. Jak tam twoja wysypka? – Chyba znika. Sama zobacz. – Karol znienacka ściągnął górę od piżamy, a Elizę zamurowało z wrażenia. Resztką woli powstrzymała się, by nie wyciągnąć ręki i nie dotknąć opalonych pleców. Oczami wyobraźni zobaczyła je z innej perspektywy… Z cichym świstem wciągnęła powietrze. – No i co? – Słucham? – Zauroczona, zapomniała, po co zdjął piżamę. – Jak wysypka? – Eee… Prawie nie ma. Przyschło jak na psie – stwierdziła Eliza i z ulgą opuściła pokój chorego. W lustrze na korytarzu zauważyła, że ma wypieki. O matko święta!, pomyślała i uśmiechnęła się głupkowato do własnego odbicia, a później zbiegła na dół, by wydać dyspozycje. Poprosiła pokojówkę, by ta zaniosła Karolowi butelkę wody mineralnej i zmieniła pościel. Po krótkiej rozmowie z Igą zdecydowała, że pozostanie na święta w hotelu. Ktoś musi pilnować interesu, a większość personelu dostała na ten czas wolne. Zgodnie z planem robót ściany w restauracji, po zaszpachlowaniu bruzd wykutych pod kable elektryczne, powinny obeschnąć, więc krótka przerwa świąteczna była wszystkim na rękę. Na szczęście ekipa wracała do pracy już dwudziestego siódmego, więc raczej nie należało spodziewać się opóźnień. Pozytywnie naładowana Eliza zasiadła w biurze nad rachunkami i listą rzeczy, które należało załatwić jeszcze przed końcem roku. Wyglądało na to, że powoli zaczyna się jako tako orientować w swoich obowiązkach, które jeszcze do niedawna były jak czarna magia. Zaryzykowałaby nawet twierdzenie, że ma dobry humor, gdyby nie poranny telefon od nieznajomego prawnika. Facet wytrącił ją nieco z równowagi. W jego słowach brzmiała może nie tyle groźba, ile ostrzeżenie. Eliza doskonale wiedziała, że w takich sytuacjach stosuje się różne psychologiczne triki, ale ten bardzo jej się nie spodobał. Ponieważ jeszcze przed końcem roku zamierzała się spotkać po raz ostatni z rejentem Bogackim i wreszcie rozliczyć, postanowiła przy okazji zapytać, co on sądzi o tak dalece niestosownych propozycjach. Bo ta poranna nie była jedyna. Już jakiś czas temu zadzwonił ktoś inny, ale dał się spławić stosunkowo łatwo. W ślad za telefonem pojawiły się dwa mejle, które Eliza skasowała bez czytania. Nieco zdenerwowana zadzwoniła do notariusza i po obowiązkowych przedświątecznych grzecznościach zapytała, czy z prawnego punktu widzenia ktoś lub coś może jej zagrozić. Prawnik zaprzeczył stanowczo, więc uspokojona padła na fotel i pozwoliła sobie na odrobinę luzu przy kawie z nowego profesjonalnego ekspresu. Świeżo mielone ziarna z Kolumbii pachniały wprost nieziemsko, a urządzenie, dostarczone przez dystrybutora kawy znanej marki, spisywało się znakomicie. Kawowego mercedesa załatwiła Iga, i to za darmo. A właściwie za obowiązek kupowania kawy z jednej firmy. I tyle.

Kawa kawą, tymczasem leżący przed nosem Elizy stos faktur do zapłacenia na chwilę odebrał jej humor. Płatnościami planowała zająć się dopiero wieczorem, ale niespodziewanie zadzwoniła księgowa, która ze względu na święta chciała odebrać dokumenty wcześniej. Umówiły się na popołudnie, więc trzeba było zasiąść do komputera. W ostatnim czasie Eliza nabrała biegłości w bankowości internetowej, z której wcześniej nie korzystała prawie wcale. Była to kolejna umiejętność nabyta w nowej pracy. Czasami zastanawiała się, jakim cudem udało jej się przeżyć prawie trzydzieści lat bez wiedzy, którą posiadła w ostatnich tygodniach, i wcale nie chodziło wyłącznie o zarządzanie hotelem. Wyglądało na to, że Eliza żyła dotąd na pół gwizdka, kompletnie nieświadoma otaczających ją realiów. Dotychczasowa łatwa i w swej codzienności przewidywalna egzystencja była prawie całkowicie pozbawiona niespodzianek. Elizę mógł zaskoczyć co najwyżej zepsuty samochód. Nie licząc skądinąd ciekawej pracy, która dostarczała jej sporo emocji i stawiała wiele wyzwań, prywatność była nudna jak flaki z olejem. Nie ożywił jej nawet romans z Leszkiem. A przecież Eliza była osobą bystrą, inteligentną, towarzyską i wesołą. Pochylając się właśnie nad plikiem faktur, sama nie mogła się nadziwić, jak to się stało, że znalazła się tu i teraz, we własnym remontowanym hotelu, w dodatku odpowiedzialna za kilkanaście osób personelu i hotelowych gości. Uruchomiła kilka pierwszych przelewów i jej myśli znów poszybowały gdzie indziej. Tym razem na ostatnie piętro. Przed oczami stanął jej obraz Karola. Facet, nawet chory, podobał jej się bardzo, a ostatnimi czasy zaprzątał ją coraz częściej. Niepostrzeżenie wkradł się w jej myśli i zagościł w nich na dobre. Musiała przyznać, że z radością zdecydowała o spędzeniu Bożego Narodzenia poza domem i że wcale nie chodziło o dopilnowanie interesu i opiekę nad gośćmi, a o Karola. Eliza nie była hipokrytką – choroba mężczyzny, jego dłuższa niedyspozycja i unieruchomienie w hotelu były jej bardzo na rękę. Pod pretekstem opieki i pielęgniarskiej troski mogła bez przeszkód interesować się jego stanem bez wzbudzania podejrzeń. Nawet sprytna i nieprzeciętnie inteligentna Iga mogła się tylko domyślać, że jej przyjaciółka wzdycha do nowego obiektu, ale nic nie wiedziała na pewno. Eliza zakończyła sesję bankową i rozprostowała zesztywniałe plecy. I ponownie zobaczyła twarz Karola. Spróbowała odegnać od siebie tę wizję, ale im bardziej się starała, tym efekt był gorszy. Uznała, że skoro mają spędzić nadchodzące święta razem, wypadałoby kupić mu jakiś upominek. Przydałoby się również specjalne jedzenie. Niezwłocznie pomaszerowała do kuchni i zamówiła na następny dzień nieco czerwonego barszczu z uszkami i karpia w galarecie. Kucharz już wychodził do domu. Barszcz obiecał przyrządzić nazajutrz. Na szczęście karp był już gotowy i czekał na zastygnięcie galarety. – Czy machnąć dla pani coś słodkiego? – zapytał kucharz. – Nie, dziękuję. Nie trzeba. Sama jutro zrobię półkruche ciasteczka, tylko proszę mi pokazać, jak to działa. – Wskazała palcem na wielki stalowy mikser. Po krótkim instruktażu Eliza uznała, że sobie poradzi, i dopytała, gdzie leżą potrzebne składniki. Zadowolona narzuciła na siebie puchowy płaszcz i pojechała do pobliskiej galerii handlowej po prezenty dla Igi i Karola. Przez ponad godzinę snuła się po zatłoczonych sklepach, kompletnie nie potrafiąc się zdecydować. Nie znosiła tłoku, a tymczasem wokół falował dziki tłum ludzi z obłędem w oczach. Eliza brała do ręki to czy owo, ale z niczego nie była zadowolona. Przyjaciół nie opędza się byle czym! Wreszcie jednak los się do niej uśmiechnął i trafiła na coś, o czym przyjaciółka marzyła od dawna, ale jakoś nie mogła znaleźć czasu, by udać się na zakupy. Eliza capnęła beżową czapkę beanie z kominowym szalikiem w zestawie i uszczęśliwiona pognała do kasy,

bo najwyraźniej znalazła ostatnią sztukę. Nieco gorzej poszło z podarkiem dla Karola. Z jednej strony chciała kupić mu coś ładnego, sprawić mu przyjemność, a z drugiej zdawała sobie sprawę, że on nie będzie miał możliwości rewanżu. Eliza nie chciała stawiać go w kłopotliwej sytuacji, ale nie potrafiła wymyślić niczego, co byłoby miłe, a jednocześnie niezobowiązujące. Zrezygnowana, skierowała się na parking. Ogłuszona wszechobecnym pędem i rozgardiaszem postanowiła, że sprezentuje mu ciasteczka. Przynajmniej nie będzie musiała zjeść ich sama. Już miała wychodzić z galerii, gdy jej wzrok padł na wystawę księgarni. – Bingo! – powiedziała na głos i dosłownie po paru minutach wyszła z bestsellerową powieścią szpiegowską pod pachą. To musi być to!, stwierdziła, zwłaszcza że przykuty do łóżka Karol nie miał możliwości korzystania z innych rozrywek. Opcją był wprawdzie stojący w jej biurze stary telewizor, ale Eliza nie wiedziała, czy to pudło działa. Zaparkowała na miejscu na wprost wejścia do hotelu i weszła do recepcji. Girlandy, rozświetlone setkami maleńkich ledowych żaróweczek, przydawały brzydkiemu wnętrzu przytulności. Stojąca w rogu holu choinka wprowadzała swojski i domowy nastrój. – I jak? Nasi budowlańcy już poszli? – zagadnęła Julka, który właśnie objął dyżur za recepcyjnym kontuarem. – Dosłownie przed chwilą. Skończyli i kazali wietrzyć. – Zatem wietrzymy, jak sądzę. – Ma się rozumieć. Kazali uważać, żeby nie przemrozić, bo zaprawa popęka. – Matko! Czyli co mamy robić? – zapytała zdezorientowana Eliza. – Nic. Będę wietrzył, zamykał na godzinę, a później znów wietrzył. – A ogrzewanie? Przecież działa. – Kazik kazał skręcić na minimum. Za szybko schnąć też nie może, bo zaprawa popęka. – A cóż to za przeklęta zaprawa, że tak pęka z byle powodu? I dlaczego Kazik nie może pilnować suszenia? – Wie pani, Kaziu to swój chłop, a ekipa wiechę dziś miała. To sobie chlapnęli po maluchu. – Chyba po niejednym – mruknęła do siebie Eliza, świadoma alkoholowych ciągot hotelowej złotej rączki. Postanowiła nie schodzić teraz na dół, żeby nie psuć sobie humoru. – Dobra, Julek. Zatem wietrz, ile wlezie. Czy nasz rekonwalescent dawał jakieś oznaki życia? – Nie. Wszystko w normie, cisza w eterze, żadnych problemów. Tfu, tfu! – Chłopak udał, że spluwa przez lewe ramię. – Pozostali nie wyglądają na upierdliwych. Tylko budzenie pozamawiali na piątą rano, bo jutro do Lichenia jadą się modlić. – O rany, pielgrzymki chyba jeszcze tutaj nie mieliśmy? – Tutaj nie, ale tam gdzie pracowałem poprzednio, gościła niejedna. – I jak? – Z tymi pielgrzymami to na dwoje babka wróżyła. Raz grzecznie się modlą i zachowują się tak, jakby ich nie było, a innym razem hotel chcą roznieść. Raz byli u nas tacy, co z Jasnej Góry wracali, a z nimi kaleka bez nogi, który w tym dniu miał urodziny. Tak się wszyscy popili, że rano nie było komu wstać. W końcu jakoś się pozbierali, ale solenizant ni piernika. Spał jak zabity. – No i? – No to go wzięli i zanieśli do autokaru. Tylko nie zauważyli, że proteza została pod łóżkiem. Pokojowa narobiła takiego rabanu, jakby całego nieboszczyka znalazła!

– Makabra jakaś… – E tam. – Julek rozgadał się na całego. – Prawdziwego trupa też mam na koncie. – Boże! – No co? To się zdarza. Ludzie umierają w różnych miejscach. – Biedak! Tak umrzeć w obcym łóżku… – W wannie wykorkował. To znaczy: zszedł – zreflektował się Julek. – Ale co wcześniej użył z dziewczynami z pobliskiej agentury, to jego. Normalnie aż się hotel trząsł. – Recepcjonista nie mógł powstrzymać śmiechu. – Oj, Julek, Julek! – Eliza pogroziła mu palcem. – Nie przypuszczałam dotąd, że hotelarstwo to taki ciekawy biznes. – Bardzo ciekawy. Sama się pani przekona. Za jakiś rok będzie pani mogła książkę o tym wszystkim napisać. – Cóż, wcześniej pracowałam w domu spokojnej starości… Nasi pensjonariusze również dawali popalić. To tylko ludzie, Julek, a gdzie ludzie, tam się dzieje. Zdążyłam się już połapać, że niekoniecznie wszyscy mają równo pod sufitem. – No. – Julek pokiwał głową w zamyśleniu. – A pewnego razu przyszła do nas pewna kobieta i zapłaciła za przyjęcie weselne dla stu osób. Szef gastronomii chciał tylko zaliczkę, ale ona się uparła, że z góry i za całość. Przez tydzień przychodziła i ustalała menu. I wie pani co? W dniu wesela nikt się nie zgłosił. – Jak to nikt? – Nikt. Wtedy jeden kolega się rozchorował i wzięli mnie na ten wieczór na kelnera. Myśleliśmy, że ktoś przynajmniej zadzwoni i da znać, co zrobić z jedzeniem, ale chała. – Dziwna sprawa. Może ktoś jej umarł? Albo ona sama? – To chyba ktoś by dał znać, prawda? Choćby pan młody. Kobieta wybuliła ponad dwadzieścia tysięcy i słuch po niej zaginął. Ale wyżerkę mieliśmy na jej koszt! Królewska uczta była – rozmarzył się Julek. Eliza ustaliła z nim jeszcze kilka szczegółów i poszła do biura. Przez dłuższą chwilę gmerała w szufladzie w poszukiwaniu kopert, w końcu znalazła ostatnią. Wsunęła do niej kilka stuzłotowych banknotów i idąc do siebie, po drodze wręczyła ją Julkowi. – Trzymaj. – Co to jest? – zapytał zaskoczony. – Twoja premia świąteczna. Mam nadzieję, że się przyda. Zasłużyłeś. – Uśmiechnęła się szeroko na widok radosnego błysku w oczach chłopaka. – No pewnie, że się przyda! Bardzo dziękuję! – Julek obiegł recepcyjną ladę i ucałował szefową serdecznie. – A! Byłbym zapomniał! Przed chwilą był tu pewien człowiek i zostawił to dla pani. – Sięgnął po dużą szarą kopertę. – Co to takiego? – Nie mam pojęcia. Powiedział tylko, że to dla pani, do rąk własnych, i wyszedł. – Nie chciał się ze mną widzieć? Przecież byłam na miejscu. – Też mnie to zdziwiło.

Rozdział 15 Choć nie miała tego w planach, Eliza zawróciła do biura. Jednak zanim zdecydowała się otworzyć tajemniczą kopertę, przez dłuższą chwilę obracała ją w dłoniach. Wreszcie sięgnęła po nożyk do otwierania korespondencji i dobrała się do zawartości. W środku nie było niczego, poza mapką katastralną jej nieruchomości oraz przyległych działek. Dwukrotnie upewniła się, czy to już wszystko, a na koniec jeszcze potrząsnęła kopertą. Nie widniał na niej żaden napis, podobnie zresztą jak na mapce. Eliza poszła do kuchni, gdzie buchnęła Konstantemu cztery pierogi z kapustą i grzybami, i podeszła do baru. Odchyliła ochronną folię, wyjęła z lodówki butelkę lekko gazowanego, schłodzonego lambrusco. Upewniwszy się, że Karol rzeczywiście przez cały dzień nie dawał znaku życia, zamówiła porcję pierogów również dla niego. Zaniosę później na górę, postanowiła. Na razie jednak usiadła w gabinecie i z kieliszkiem wina w dłoni zagapiła się na mapkę. Pierwszy raz w życiu miała w rękach podobną, więc studiowała ją kreska po kresce. Znalazła obrys hotelu i pobliskich zabudowań, ale po kwadransie śledztwa uznała, że to najzwyklejsza mapa na świecie. Julek potwierdził, że mężczyzna, który ją przywiózł, wyglądał jak najnormalniejszy w świecie krawaciarz, niczym niewyróżniający się z milionowej rzeszy mu podobnych, jakich można było spotkać na stołecznych ulicach. Nie licząc faktu, że podjechał jakimś drogim samochodem. Jakim? Tego, niestety, chłopak nie zapamiętał. Pewnie faceta przysłał Bogacki, skonstatowała. W końcu sama udzieliłam kancelarii wszelkich pełnomocnictw w zakresie testamentu Ludwiki. Dowiem się na spotkaniu, machnęła ręką. Zadowolona chwyciła za szyjkę dopiero co napoczętą butelkę wina, wzięła z baru drugi kieliszek i ostrożnie, żeby nie pogubić apetycznie wyglądających pierogów, wspięła się na najwyższe piętro. Zastukała do drzwi, które otworzyły się niemal od razu. Karol był nie do poznania. Świeżo wykąpany i starannie ogolony wyglądał jak nowo narodzony. Pachniał jakimś markowym kosmetykiem, dopiero co umyte włosy wyglądały na nieco wilgotne. Eliza, zaskoczona nad wyraz dobrym stanem ozdrowieńca, aż wstrzymała oddech. Zlustrowała mężczyznę od stóp do głów. W szarych spodniach od dresu, rozpiętej dżinsowej koszuli, z bosymi stopami wsuniętymi w espadryle prezentował się bosko. – Cześć! – zawołał, bardzo z siebie zadowolony. – Wejdź! Czy to dla mnie? – Łakomie łypnął na pierogi. Eliza nie mogła oderwać wzroku od nagiego torsu. – Tak, proszę. Prezent od firmy – bąknęła niepewnie i postawiła talerz na niewielkim obdrapanym stoliku. – O! Widzę, że nareszcie skończyła się prohibicja. Usiądźże wreszcie! Co tak stoisz? – Ty też siadaj, bo ci jedzenie wystygnie. To ostatnia okazja, żeby zjeść coś ciepłego. Jutro w południe Konstanty kończy pracę i wraca dopiero po Nowym Roku. – Dobrze, że istnieje jedzenie na wynos – wymamrotał Karol, przeżuwając pierwszego pieroga. – Mmm… Niebo w gębie! – To nie do końca tak. W święta wszyscy mają wolne. Ale nie martw się. Kazałam w kuchni ugotować co nieco na zapas, zatem głód nam w te święta nie grozi. – Mam rozumieć, że jednak zostajesz na miejscu?

– Aha. W sumie i tak nie mam innego wyjścia. Jest całkiem sporo rezerwacji, a ktoś musi pilnować interesu. Poza tym nie mam nic lepszego do roboty. – To świetnie. Popatrz, co zamówiłem! Karol wstał i poprowadził ją do drugiego pokoju. Na stoliku stała żywa choinka w doniczce. Drzewko było malutkie, ale bardzo gęste i proporcjonalne. Jak z obrazka. – Ale śliczna! – westchnęła Eliza. – Trzeba ją czymś ustroić. – Nic nie mam. – Nie szkodzi. Jutro upiekę ciasteczka. W kuchni mamy foremki wszelkiej maści, chyba nawet widziałam tam gwiazdki i renifery. A tak w ogóle, to jak się czujesz? – Zważywszy na okoliczność, że jeszcze kilka dni temu stałem nad grobem, całkiem nieźle. – Karol pokazał w uśmiechu śnieżnobiałe zęby. Eliza od razu przypomniała sobie o swojej wysuniętej dolnej dwójce. Wprawdzie lata treningu sprawiły, że nauczyła się mówić i uśmiechać w sposób maskujący dolne zęby, ale kompleks z dzieciństwa nadal spędzał jej sen z powiek. – Jestem jeszcze trochę słaby i raczej nie wystartowałbym w biegu maratońskim, ale generalnie wróciłem do żywych. Nigdy nie przypuszczałbym, że kąpiel ma tak zbawienny wpływ na człowieka… – A wiesz, że mnóstwo starszych osób do dziś tkwi w przekonaniu, że jest szkodliwa? Musiałam się nieźle napracować, by zmusić niektórych z naszych pensjonariuszy na Marcowym Wzgórzu do w miarę regularnych ablucji. – Poważnie? – Cóż, przesąd. Pan Edmund powiedział mi nawet, że jego dziewięćdziesięcioletnia sąsiadka nie kąpała się od wojny. – Matko święta! – Nie no, w sumie regularnie dbała o podstawową higienę, tylko nie korzystała z kąpieli. Aż pewnego dnia wnuczka nie wytrzymała i zmusiła starowinkę do bardziej konkretnych zabiegów. – I co? – Babina zawinęła się w tydzień. – Nie gadaj! Aż tak jej zaszkodziło? – Karol aż otworzył szerzej oczy i uniósł brwi. Mógłby zapiąć tę przeklętą koszulę i przestać świecić golizną!, pomyślała nagle zirytowana Eliza i postanowiła upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. – Babina dostała zapalenia płuc i tyle. Więc dobrze ci radzę, zapnij z łaski swojej guziki albo włóż coś pod spód. A mit o szkodliwości kąpieli wziął się stąd, że podczas niej pozbywamy się ze skóry powłoki lipidowej, czyli naturalnej warstwy ochronnej, która odbudowuje się w ciągu dwunastu godzin, nawiasem mówiąc. – Nie miałem pojęcia. – Zatem od moczenia się w wannie dużo zdrowszy jest szybki prysznic. Cała filozofia. Nalać ci wina? Słabiutkie jest. – Eliza wskazała głową napoczętą butelkę. – Poproszę. Po skończonym posiłku Karol litościwie doprowadził koszulę do porządku. Kilka kieliszków lambrusco wprawiło ich w doskonały nastrój i nawet nie zauważyli, kiedy minęły dwie godziny. Eliza snuła wizję związanej z hotelem świetlanej przyszłości. Opowiedziała nawet, w jakich okolicznościach stała się jego właścicielką. – Nie wyobrażasz sobie, jakie to było koszmarne przeżycie! Czaiłam się na tę śliczną willę tuż obok, a dostałam to. – Zatoczyła ręką okrąg. – Ironia losu jak jasna cholera! – Dlaczego nie chcesz tego sprzedać? – A skąd wiesz? – W Elizie obudziła się czujność.

– Nie wiem, ale przypuszczam, że grunty w tej lokalizacji są warte majątek. Ja bym na twoim miejscu pozbył się kłopotu, zgarnął kasę i miał święty spokój. – Też tak myślałam na początku. – I co? – Zrobiłam rachunek sumienia. Gdyby Ludwika chciała, żeby hotel przestał istnieć, spieniężyłaby go wcześniej. – Być może. Tylko gdzie sens użerać się z czymś, na czym się nie znasz? – Właśnie zaczynam się znać. I lubić ten biznes. Zwłaszcza że nie mam już innej pracy. – Twój wybór. – Wiem. Ale w końcu dałam słowo. – Wstała. – Ależ jesteś honorowa! To wartościowa cecha – dodał i podszedł bliżej. – Bardzo ci dziękuję za opiekę. Nie wiem, czy bez ciebie bym przeżył. – Uśmiechnął się szeroko i mocno ją przytulił. – Chodź tu do mnie – wymruczał. – No wiesz… – Eliza próbowała protestować. – Przestań! – Nie mam zamiaru. Choć dziś cię wypuszczę. Dobrej nocy. Karol cmoknął ją w czubek nosa. Ten niezobowiązujący gest rozładował atmosferę. Odsunął Elizę na odległość ramion i przesłał jej w powietrzu całusa, a ona, zdezorientowana, uznała, że najbezpieczniej będzie się uśmiechnąć. Tak też zrobiła. Pomachała na pożegnanie i znikła za drzwiami. Na dół zbiegała z uśmiechem na twarzy. Niedokończona butelka wina została na górze, więc Eliza stoczyła sama ze sobą krótką walkę, w której morale i zdrowy rozsądek z kretesem przegrały z chęcią posiedzenia w biurze i rozluźnienia się przy pysznym trunku. Ponownie znalazła się w barze, skąd powróciła z nową butelką lambrusco w dłoni. Uruchomiła komputer i oddała się przyjemności pobuszowania w czeluściach internetowych sklepów oferujących najmodniejsze ubrania. Nigdy nie była rozrzutna, ale teraz poczuła przemożną chęć odświeżenia wizerunku, więc prześledziła najbardziej znane modowe blogi i zdecydowała się wybrać dla siebie kilka rzeczy. Nie minęła dziesiąta, a Eliza z błogim wyrazem twarzy rozparła się na obrotowym krześle. Już jakiś czas temu przyznała sama przed sobą, że osoba Karola niezmiernie ją interesuje, a teraz najnormalniej w świecie postanowiła się dla niego wystroić. Jeszcze raz rzuciła okiem do wirtualnego koszyka i zalogowała się do banku, by zlecić płatność za zakupy. Oczami wyobraźni widziała się w zwiewnej tunice i obcisłych legginsach, które powinny idealnie nadawać się do kozaków. Zazwyczaj unikała wysokich obcasów, choć miała świadomość, że dobrze robią jej nieco przykrótkim nogom, ale od kilku tygodni zdawała się zmieniać nawyki. Zauważyła to nawet Iga. – Hm, służy ten hotelowy biznes. – Z aprobatą otaksowała przyjaciółkę od stóp do głów. – Świetnie wyglądasz – podsumowała. – Dzięki. Ty też niczego sobie. Iga, która wraz z nową pracą dostała turbonapędu, zadowolona, że pozbyła się wyimaginowanej dwukilogramowej nadwagi, w eleganckim kostiumiku i gładkiej fryzurce prezentowała się po prostu bez pudła. Nigdy nie pracowałam w miejscu, które wymagałoby ode mnie dbałości o strój, dumała Eliza. Zawsze tylko bezkształtny kitel lub służbowy uniform. A w domu najlepiej sprawdzał się dres. Cóż. Było, minęło. Z radością rzuciła okiem na swoje odbicie w lustrze. Po raz pierwszy od bardzo dawna zauważyła, że jest całkiem atrakcyjną młodą kobietą, która może się podobać.

Raz jeszcze zerknęła na swoje nowe ubrania, prezentowane na obrobionych programem graficznym modelkach. Podniosła kieliszek z winem do ust i omal nie dostała zawału. – Boże! – Wystraszona prychnęła alkoholem na klawiaturę komputera. Skąd pochodził dźwięk, który wywołał u niej taką reakcję, nie miała pojęcia. Wiedziała tyle, że energiczne szuranie rozlegało się gdzieś bardzo blisko i na zewnątrz. Przerażona Eliza skryła się za zasłonką i nadstawiła ucha. Dźwięk się powtórzył. Na dworze lało jak z cebra, ale odgłos wyraźnie odróżniał się od bębniących o parapet kropli. Eliza z ulgą uświadomiła sobie, że w oknie ma kraty, a w dłoni trzyma nadajnik, który po naciśnięciu czerwonego przycisku zawiadomi o kłopotach firmę ochroniarską. – Miau! – W ślad za szuraniem rozległ się przeraźliwy piskliwy dźwięk. – O matuś… – Eliza nabrała powietrza i przycisnęła do piersi zaciśnięte dłonie. Po krótkiej chwili namysłu uchyliła okno. Małe i kompletnie przemoczone stworzenie natychmiast skorzystało z okazji i dało susa do środka. – Ale numer! Aleś mnie wystraszył, niech cię! Kociak na widok wyciągniętych rąk od razu wskoczył Elizie na kolana, mając w głębokim poważaniu jej jasną spódnicę, którą natychmiast upaćkał błotem z góry na dół. – O nieee…! Odruchowo chciała wystawić intruza na zewnątrz, ale szybko zmieniła zdanie. Jej mały gość był tak mizerny i przemoczony, że musiałaby nie mieć sumienia. Czarne futerko było kompletnie mokre. Eliza sięgnęła do sterty wyprasowanych ścierek, owinęła zwierzaka i poszła do kuchni. W lodówce znalazła trochę okrawków z wędlin, które kotek wchłonął jak odkurzacz i zaraz upomniał się o kolejną porcję. Uporał się z nią równie szybko, na koniec napił się wody i udał do remontowanych pomieszczeń w poszukiwaniu miejsca, w którym mógłby załatwić potrzebę. Eliza próbowała go gonić, ale bieganie na wysokich obcasach w ciemnym pomieszczeniu, w dodatku między kupkami gruzu, mogło skończyć się źle, zatem zostawiła uchylone drzwi i wróciła do biura. Dopijając resztkę wina z kieliszka, powędrowała myślami do Karola. Nic nie mogła poradzić, że nowy znajomy usadowił się w jej myślach na stałe. Dziś w jego objęciach poczuła dawno zapomnianą ekscytację. Gdyby to od niej zależało, pozostałaby w tych objęciach na dłużej… Na dużo dłużej. Myśl o kolejnym wspólnym wieczorze wywoływała ciarki podniecenia. Wieczór wigilijny we dwoje sprzyjał bliskości. Z wypiekami na twarzy, godnymi zadurzonej nastolatki, Eliza zamknęła biuro i poszła do siebie. Czarny futrzak postanowił do niej dołączyć i mrucząc jak szalony, plątał się pod nogami. Nie czekając na zaproszenie, wskoczył na łóżko, zwinął się w ciasny kłębuszek i w sekundę zasnął jak zabity. Eliza pokręciła głową. Właśnie stało się jasne, że została właścicielką wbrew własnej woli po raz drugi. Jakby wszystkiego było mało, jutro czeka mnie wizyta u weterynarza, westchnęła. No i muszę wymyślić temu brzdącowi jakieś imię, bo te wszystkie Mruczki i Puszki nijak mi nie pasują. Kot niewątpliwie miał charakter i sporą determinację, by znaleźć sobie nowy dom. Jak by nie patrzeć, mały po prostu wprowadził się do hotelu i oczywiste było, że zamierza w nim pozostać. – Niezły z ciebie numer, mały, oj niezły! – Eliza przed zaśnięciem delikatnie pogłaskała cieplutkie ciałko. Wśliznęła się pod kołdrę, jak umiała najostrożniej, byleby tylko nie przerywać zwierzakowi wypoczynku. – Widzisz? Jeszcze się nie znamy, a już mnie masz – wyszeptała i zapadła w głęboki, mocny sen.

Pobudka nastąpiła, gdy na zewnątrz było jeszcze całkiem ciemno. Coś zimnego i mokrego dotykało jej nosa. Zanim do niej dotarło, że jej nowy nabytek właśnie daje jej do zrozumienia, że się wyspał i chętnie by coś przekąsił, nieźle się wystraszyła. Zegarek wskazywał siódmą, więc Eliza niechętnie zwlokła się z łóżka i nieprzytomna poczłapała do łazienki. Kot dzielnie asystował swej pani przy porannych ablucjach, po czym znaną już sobie drogą pognał do kuchni. – Co to za sierściuch? – zapytał na powitanie Konstanty. Przyzwyczajony do wczesnego wstawania, w przeciwieństwie do szefowej tryskał energią i humorem. – To mój kot. – Nędznie wygląda. – No właśnie. Daj mu coś do jedzenia, mnie też. Nie mogę jechać do weterynarza z burczącymi kiszkami. – Już się robi! Eliza wsadziła kotka do kieszeni kamizelki i poszła do restauracji, by uchylić okna. Wyglądało na to, że wszystko schnie jak należy. Nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie w pomieszczeniu zacznie się dziać coś bardziej konkretnego niż demolka i usypywanie bardzo konkretnych stert gruzu. Po śniadaniu, przy porannej kawie ustaliła położenie najbliższej kliniki weterynaryjnej. Nie zwlekając, wpakowała kotka za pazuchę i wsiadła do auta. Kot ani drgnął. Przez całą drogę i w trakcie wizyty dołożył natomiast wszelkich starań, by przekonać wszystkich, że jest najfajniejszym kotem na świecie. Po oględzinach szczęśliwie okazało się, że nic mu nie dolega, więc został odrobaczony. Termin szczepienia ustalono na po świętach. Gdy przyszło do wypełnienia karty, poproszono Elizę o podanie imienia pacjenta. – Matko, nie wiem! Nie mam pojęcia. – Ale ja muszę coś wpisać. – A ja muszę się zastanowić… – Byle szybko, bo blokuje pani kolejkę. – Za plecami Elizy zabrzmiał zniecierpliwiony damski głos. – Wszystkim nam się dzisiaj śpieszy. – Wiem, przepraszam. Ale on nie ma jeszcze imienia. – A jakie były pani pierwsze słowa na jego widok? Pamięta pani? – zapytała dziewczyna z rejestracji. – Pamiętam. Powiedziałam: „Ale numer!”. – No to wpiszemy Numer. W razie czego później zmieni mu pani na inne. Droga powrotna zajęła Elizie dosłownie chwilę. Po drodze wstąpiła jeszcze do apteki po lekarstwo dla Karola. Upchnąwszy kota za połami kurtki, spokojnie zrobiła zakupy. – Cześć! Podobno mamy zwierzę? – Iga powitała entuzjastycznie przyjaciółkę już w progu. – Matko, u nas jest jak na bazarze! Wszyscy plotkują – roześmiała się Eliza i rozpięła suwak. – Pozwól, że ci przedstawię. Oto Numer we własnej osobie. – Poważnie tak ma na imię? – Iga zamrugała z niedowierzaniem. – Tak. Tymczasowo. Dopóki nie wymyślę czegoś lepszego. – Wiesz, Numer bardzo pasuje do hotelowego kocura… – Dziewczyny spojrzały po sobie i parsknęły śmiechem. – Wyobrażasz to sobie? Numer, kici, kici, Numer! O matko, nie mogę! – Iga aż się zatoczyła i chwyciła się za brzuch. – Aleś mnie rozbawiła! – Ty mnie też. Idziesz już? – Tak. Wszystko dopilnowane, dopięte. Zatem do zobaczenia drugiego stycznia. – Uszczęśliwiona dłuższym urlopem Iga okręciła przyjaciółkę i złożywszy życzenia,

w podskokach wybiegła na parking. – Co nowego? – zagadnęła Eliza recepcjonistkę. – Nic. Wszystko jak trzeba. Pan Kownacki to chyba już czuje się dobrze, bo dziś już zszedł na śniadanie i nawet dowcipkował. Miły gość – dodało dziewczę. – To się cieszę. Czy wszyscy goście już zjedli? – Tak, proszę pani. A Konstanty przed chwilą skończył sprzątać i wybiera się do domu. – Świetnie. Elizie dopisywał humor jak nigdy, więc przeszła do kuchni z mocnym zamiarem upieczenia ciasteczkowych ozdób na choinkę. Chciała to zrobić zawczasu, by zdążyły wystygnąć. Już wcześniej zaopatrzyła się w maleńkie kolorowe perełki, lukrowe śniegowe płatki i gruby różowy cukier kryształ. Konstanty pokazał jej jeszcze, gdzie można znaleźć potrzebne składniki, po czym złożyli sobie życzenia i kucharz poszedł świętować. Wyglądało na to, że przez dziesięć najbliższych dni Eliza zostanie w hotelu bez pomocy. W pierwszej chwili poczuła przypływ paniki, ale gdy tylko zabrała się do zagniatania ciasta, jej myśli powędrowały w zupełnie innym kierunku. Przy dobiegających z radia radosnych dźwiękach zrobiła podwójną porcję, zawinęła w folię spożywczą i umieściła w lodówce. Po chwili zrezygnowała z tego pomysłu i przeniosła zawiniątko do zamrażarki, by przyśpieszyć proces chłodzenia ciasta. Potykając się o kota, nieustannie kręcącego ósemki między jej nogami, zrobiła sobie kawę i poszła do biura. Starannie zapakowała prezent dla Karola i sprawdziła internetową pocztę. Odpisała na kilkanaście wiadomości. Upewniła się, że nie sknociła przepisu na ciasteczka, i zasięgnęła porad w temacie ich kształtu. Nic trudnego, poza tym, że trzeba przed upieczeniem igłą przewlec przez ciastko nitkę lub kordonek. Z tym mógł być problem, bo Eliza za nic nie mogła sobie przypomnieć, gdzie coś takiego się znajduje. W biurku znalazła biały sznureczek i kosmaty choinkowy łańcuch – uznała, że powinien się nadać na choinkę Karola – ale to nie rozwiązywało problemu igły. Eliza postanowiła spróbować patentu z wbitą w ciasto wykałaczką. Po półgodzinie wróciła do kuchni i przystąpiła do pracy. W radiu właśnie puścili jej ulubiony świąteczny kawałek. Zaczęła śpiewać. Na początku nuciła pod nosem, by po chwili wydzierać się na całe gardło. Już wcześniej nastawiła piekarnik, który zdążył się nagrzać, a sama przystąpiła do formowania ciasteczek. Zawsze lubiła tę czynność. Podrygując w rytm muzyki, zawzięcie wycinała z ciasta różne kształty. Czuła się jak mała dziewczynka. Z wypiekami na twarzy wpatrywała się w szybę piekarnika, gdzie jej dzieło stopniowo nabierało złotego koloru. Wyjęła gotową drugą blachę i podśpiewując, ponownie zagapiła się na piekącą się kolejną porcję. – Matko, ależ pachnie! Niespodziewająca się gości Eliza drgnęła zaskoczona. – Co ty tu robisz? – Przyszedłem za węchem. – Na potwierdzenie swoich słów Karol pociągnął nosem. – Dzień dobry, kuchareczko. – Przysunął się bliżej i nachyliwszy, potarł palcem jej policzek. – Coś się stało? – Eliza wstrzymała oddech. – Nic. Miałaś mąkę na twarzy. – Pokazał biały palec i puścił oko. – Mogę jedno? Błagam! – Jasne, częstuj się. Na końcu języka miała: „To dla ciebie”, ale powstrzymała się w ostatniej chwili. – Mmm, pycha! – Karol z lubością wgryzł się w jeszcze ciepłe ciasteczko w kształcie aniołka. – Jak dobrze mieć czasem chody w kuchni. Taki zapach to tortura dla głodnego.

– À propos. W lodówce za tobą są śledzie. Mamy post do pierwszej gwiazdki, ale jeśli masz ochotę, to się częstuj – powiedziała Eliza z uśmiechem. – Dzięki ci, dobra kobieto. Umieram z głodu. – To się obsłuż. – Potarła czoło upapraną w cieście dłonią i wskazała kierunek. – Talerze znajdziesz za drzwiami po lewej. Sztućce są obok. Pieczywo nie wiem, gdzie jest. Poszukaj. Ja tu tylko piekę. – Powiodła za gościem roziskrzonym wzrokiem. – A niech to szlag! – zaklęła i rzuciła się do piekarnika, by ocalić przed przypaleniem ostatnią porcję ciastek. – Au! O matko! – Co się stało? – Wyjmuj tę blachę! Szybko! – Dopadła zlewu i odkręciła zimną wodę. Wsadziła poparzoną dłoń pod lodowaty strumień. – Podasz mi trochę lodu? – Wskazała palcem przemysłową kostkarkę. – Tyle wystarczy? – Karol nabrał garść. – Tak, dziękuję. – Pokaż mi rękę. – Nic mi nie będzie. – A jednak chciałbym rzucić okiem. – Chwycił jej dłoń i obejrzał dokładnie. Pocałował i szybko przyłożył lód z powrotem. – Ciekaw jestem, po co wam aż tyle lodu? Przecież w tej kupie można schować nieboszczyka. Albo i dwóch. – Och, przestań! – roześmiała się Eliza. Ból zelżał nieco i znów odzyskała humor. – Niedawno zadałam Idze to samo pytanie. I wiesz, co mi powiedziała? Że na średnim weselu, czyli takim na mniej więcej sto pięćdziesiąt osób, potrafi zejść dwanaście sześćdziesięciolitrowych worków lodu. – Niebywałe! – No widzisz. Ja też cały czas się uczę. Wczoraj na przykład trafiłam na ciekawostkę dotyczącą letnich ogródków piwnych. Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się nad kształtem stolików, a wbrew pozorom ma to spore znaczenie. – A niby jakie? – Otóż przy kwadratowym stoliku zwykle siadają tylko cztery osoby, natomiast przy okrągłym mieści się ich aż osiem. Dla gastronomika to różnica zasadnicza. – No fakt, przecież to oczywiste. Ale ktoś spoza branży nawet o tym nie pomyśli. – No właśnie. Podobnie jak żaden klient restauracji nie zawraca sobie głowy, co dzieje się za ścianą. Nie zdaje sobie sprawy, ilu ludzi pracuje na to, by mógł zjeść zamówione danie. Ile decyzji trzeba podjąć, by stworzyć odpowiednią atmosferę, w której poczuje się dobrze i zechce powrócić. Czy wiesz, że decyzje w sprawie tkanin na obrusy, kształtu talerzy czy sztućców to w tej branży decyzje kluczowe? Nawet w takim małym biznesiku jak mój mamy z tym urwanie głowy. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, co się dzieje na przykład w takim Bristolu… Tam to chyba robią casting na zwijacza serwetek i wybierają najlepszego. A zwykłym ludziom wydaje się, że kształt serwetki jest zupełnie bez znaczenia. – Nieźle. Karol zerkał spod oka. Z twarzy Elizy bił entuzjazm, jakiego już dawno nie widział u nikogo. Właśnie dotarło do niego, że dla niej to nie tylko biznes. To miłość.

Rozdział 16 Wigilijną kolację przyszykowali u niego. Początkowo Eliza uważała to za bezsensowne, skoro można było zjeść na dole bez noszenia wszystkiego po schodach na najwyższe piętro, ale w końcu przemówił do niej argument, że w pokoju Karola stoi drzewko, ślicznie przystrojone pachnącymi rumianymi ciasteczkami w kształcie gwiazdek i aniołków. Fragment ozdobnego łańcucha również się przydał, choć spadał przy byle podmuchu powietrza. Poustawiali na stoliku świąteczne frykasy, które przygotował dla nich Konstanty, i uznali, zważywszy na prowizorkę, że wyszło całkiem, całkiem. Kładąc pod choinką prezent dla Karola, Eliza zauważyła, że jest tam coś jeszcze. Pewnie podarek dla niej. Ciekawe, kiedy zdołał to kupić?, zainteresowała się. Zadowolona rzuciła okiem na świąteczny stół, uniosła w górę kciuk i zbiegła na dół, by się przebrać do wigilijnej wieczerzy. Na schodach niespodziewanie zaatakował ją Numer i tylko cudem uniknęła upadku. Wbiła się w szykowną sukienkę w odcieniu mlecznej czekolady, dobrała dyskretne złote dodatki. Wysokie szpilki w kolorze starego złota dopełniły stylizacji. Fryzjera załatwiła już wcześniej; okazał się na tyle dobry w swoim fachu, że włosy nawet teraz, po kilku dniach, wyglądały bez zarzutu. Po prostu mistrzowskie strzyżenie. Zrobiła staranniejszy niż zwykle makijaż. W holu rzuciła okiem na swoje odbicie w wielkim lustrze, pomachała dłonią recepcjonistce i wspięła się na schody. – Strasznie smutno byłoby siedzieć tu dziś samemu. – Eliza od wejścia podzieliła się refleksją. – Mnie na szczęście samotność nie grozi. – Karol szarmancko podał jej ramię i poprowadził do stolika. – Wesołych świąt, Elizo. – Sięgnął pod rozświetloną choinkę i podał jej talerzyk z opłatkiem. Wcześniej zgasił górne światło i włączył nocne lampki. – Życzę ci wszystkiego, o czym marzysz. Z całego serca. – Dziękuję. Ja tobie również – wyszeptała wzruszona i nadstawiła policzek do tradycyjnego cmoknięcia, ale jej towarzysz ominął policzek i delikatnie pocałował ją w usta. Eliza zadrżała. To muśnięcie było tak słodkie, cudowne i przesycone erotyzmem, że na chwilę aż odebrało jej oddech. Jak urzeczona wpatrywała się w oczy Karola. Nogi wrosły jej w ziemię. Bez słowa przyciągnął ją do siebie i z westchnieniem przywarł do jej ust. Eliza z trudem powstrzymała jęk. Usta Karola okazały się zadziwiająco miękkie. Nie napotkawszy oporu, rozpoczęły wędrówkę wzdłuż linii brody, w stronę wrażliwego płatka ucha. Elizie zadrżały kolana. Gdy poczuła na uchu lekki oddech, nie wytrzymała i jak wygłodniała kocica wpiła się w jego usta. Dłonie Karola na jej udach sprawiły, że poległa z kretesem. Przez sekundę usłyszała w głowie alarmowy dzwonek, ale szybko odegnała wątpliwości. Nie pamiętała, kiedy ostatnio było jej tak dobrze i kiedy tak żywiołowo reagowała w obecności jakiegokolwiek mężczyzny. Delikatnie wywinęła się z objęć i energicznie zdjęła Karolowi krawat. Drżącymi palcami próbowała rozpiąć guziki przy białej koszuli, ale z emocji nie była w stanie. On również miał z tym problem, ale rozwiązał go energicznym szarpnięciem. Guziki prysnęły

na boki, a Eliza natychmiast wtuliła się w ciepłą pierś. Uczucie było tak cudowne, że nawet nie zauważyła, kiedy jej sukienka wylądowała na podłodze. – Jesteś wspaniała! – wyszeptał zachwycony Karol. Eliza resztką świadomości skonstatowała, że wciąż ma na sobie buty. Zawsze się sobie podobała w szpilkach i eleganckiej bieliźnie, więc nie miała nic przeciwko temu, aby teraz przekonał się o tym i on. Czuła przyśpieszone bicie serca. Jakoś udało się jej rozpiąć pasek, jednak za nic nie potrafiła sobie poradzić ze skomplikowanym zapięciem spodni od garnituru. – Zaczekaj, skarbie. – Karol kilkoma ruchami pozbył się ubrania i pochwyciwszy Elizę na ręce, zaniósł ją na łóżko. W ciepłym świetle choinkowych światełek jego skóra miała odcień bursztynu. Eliza nie mogła się napatrzeć. Chciała, by ta chwila trwała wiecznie, ale Karol najwyraźniej nie miał ochoty czekać aż tyle czasu. Nieśpiesznie ściągnął jej buty i przystąpił do zsuwania pończoch. Ten płomień we mnie zaraz przepali materac!, przemknęło Elizie przez głowę. Nie wytrzymała i sama pozbyła się bielizny. Karol aż jęknął z zachwytu i przytulił ją z całych sił. – Zaraz cię uduszę. Chcę cię mieć jak najbliżej, a wciąż jesteś za daleko. Opętałaś mnie chyba… Eliza nie była nowicjuszką, ale nie pamiętała, by kiedykolwiek jej rozkosz graniczyła z utratą przytomności, którego to stanu doświadczyła w ciągu ostatniej godziny kilkakrotnie. Zmęczona i spocona przylgnęła do Karola. Serce waliło mu w piersi niczym wielki spiżowy dzwon. Przygarnął ją i czule pocałował w czoło. – Gdzie ja jestem? – wymruczała zadowolona. – Ze mną. – Dobrze, że moi goście świętują dziś gdzie indziej… – Oj, nasłuchaliby się za wszystkie czasy. – Karol parsknął śmiechem. Pod drzwiami rozległ się rozpaczliwy, przeciągły miaukot. – Nie no, Numer, spadaj! Numerek, proszę… – jęknęła Eliza. – Że co? Miej litość, kobieto. Przecież ostatnio chorowałem, zapomniałaś? – O czym? – W pierwszej chwili nie załapała. – Pozwól mi odpocząć. – Karol lekko ugryzł ją w ucho. – Ależ to nie było do ciebie! – Zwinęła się ze śmiechu. Narzuciła koszulę Karola i uchyliła drzwi do pokoju. Numer z głośnym miauknięciem aprobaty wparował jak do siebie. I natychmiast zainteresował się wigilijnym stołem. – Jest głodny – stwierdziła Eliza. – Ja także – odparł Karol. – Kolacja jakoś mi umknęła. Od rana jestem o jednym śledziku. – I o dziesięciu aniołkach z lukrem – dogryzła mu czule. – A jakże! I o jednym większym bez lukru, ale za to z winem. – Przygarnął ją ponownie i pocałował w nabrzmiałe usta. – Co to za zwierzak? – zainteresował się. – To Numer. Nie widziałeś go wcześniej? – Nie, skądże. Serio ma tak na imię? – Ano. Tymczasowo. Wczoraj się przyplątał, więc dziś pojechałam z nim do weta, a tam kazali mi podać jakiekolwiek. No i został Numerem, z okazji pierwszego wypowiedzianego na jego widok słowa. – W sumie fajnie. Niech zostanie. – Jeszcze pomyślę. A teraz może rzeczywiście coś byśmy zjedli. Wyglądasz mizernie, a dzisiejszej nocy zapewne sporo będzie się działo. – Eliza puściła oko i przyjęła od Karola

ciepły puszysty szlafrok. – Szkoda, że nie mamy drugiego. Cóż, nie jesteśmy w Hiltonie… – Nie szkodzi. Wskoczę w dres. I po jakie licho ja prasowałem tę koszulę? – A co ja mam powiedzieć? Tyle przygotowań na marne! Fryzura, makijaż… Nawet dobrze nie rzuciłeś okiem na kieckę. – Uśmiechnęła się filuternie. Barszcz z uszkami wystygł kompletnie, za to pierogi w żaroodpornym naczyniu wciąż trzymały ciepło. Oboje ostrzyli sobie zęby na pysznego karpia w galarecie, ale chwilowo byli tak głodni, że woleli nie ryzykować połknięcia zbłąkanej ości. Zaspokoiwszy pierwszy głód, Eliza ubrała się porządniej i poszła do hotelowej kuchni, by odgrzać barszcz. Zajęło jej to dosłownie chwilę. Po drodze zajrzała do siebie, wzięła własny szlafrok i po kwadransie była z powrotem. – Gdzie się podziewałaś tak długo? Zdążyłem się stęsknić – wymruczał jej do ucha. I znów zaciągnął do łóżka. – Ale barszcz… – spróbowała nieśmiało. – Chrzanić barszcz… Do spełnienia brakowało niewiele, gdy w pokoju rozległ się huk. Przerażona Eliza na dobrą chwilę straciła orientację, podobnie zresztą jak jej towarzysz. Gdy pojął wreszcie, że kot postanowił poczęstować się wiszącym na choince ciastkiem, Numer już siedział pod szafą i nie miał zamiaru wyjść. – A to gałgan! To na czym skończyliśmy, droga pani? – Karol ustawił choinkę na miejscu i wskoczył z powrotem do ciepłego łóżka. Leżąc w wymiętej pościeli, Eliza czuła się tak, jakby odjęto jej z pięć lat i tyleż samo kilogramów. Mimo zmęczenia była lekka jak piórko. Miała wrażenie, że mogłaby pofrunąć. – Mam dla ciebie prezent – powiedziała. – Oczywiście jeśli kot go nie zniszczył… – Nie, nie. Woda z donicy wylała się, ale wsiąkła w dywan – stwierdził Karol niefrasobliwie. – Mam tylko nadzieję, że nie przeleciała piętro niżej. – Zwariowałeś? – Przerażona Eliza wyskoczyła z łóżka jak z procy. – Spokojnie, przecież żartowałem. – Karol roześmiał się serdecznie. – Nic się nie stało, tylko trzeba zamieść i tyle. A skoro już jesteś na nogach, to może podasz mi tę niespodziankę spod choinki, bo aż mnie skręca z ciekawości. Eliza uznała, że bieganie na golasa w Wigilię wokół drzewka trochę nie przystoi, więc włożyła szlafrok i z prezentami przysiadła na łóżku. Na reakcję czekała niecierpliwie. – Rany! Najnowszy Dan Brown! Super! – Z entuzjazmu w głosie obdarowanego wywnioskowała, że się ucieszył. – Miałem go sobie kupić, jak tylko wyzdrowieję. Jak dotąd nie przegapiłem żadnego tytułu. – Cieszę się, że trafiłam. – W dziesiątkę. Nie mogłaś lepiej. Otworzysz swój prezent? – Jasne. Eliza rozerwała świąteczny kolorowy papier i na widok zawartości parsknęła głośnym śmiechem. – Ale jaja! Już wiem, kto pomógł ci to kupić! – Co ty powiesz? – Oczywiście! Po pierwsze, byłeś zbyt chory, by samemu iść do sklepu. Po drugie, żaden facet nie kupiłby czegoś tak totalnie niepraktycznego. A po trzecie, tylko Iga wiedziała, że chciałabym to mieć. Rozmawiałyśmy o tym całkiem niedawno. – Poddaję się. – Karol podniósł ręce. – Rozgryzłeś mnie, Sherlocku. Eliza z zachwytem obracała w dłoniach delikatny przedmiot. Całość, wykonana z cienkich drucików, imitowała starodawny wieszak na ubrania, tyle że w wersji mini,

w sam raz pasującej gabarytami do damskiej toaletki. Ów ozdobny wieszaczek, sam w sobie dekoracyjny bibelot, służył do przechowywania biżuterii. Choć obwieszony z góry na dół pierścionkami i bransoletkami już nie wyglądał tak ładnie jak pusty. – Dziękuję. – Cmoknęła w czoło Karola. – To właśnie jedna z tych rzeczy, o których człowiek marzy, a w życiu sam ich sobie nie nabędzie. – Doskonale wiem, o czym mówisz. Mam to samo z bombonierkami. Zwykle kupuję je dla kogoś, ale dla samego siebie jakoś szkoda mi kasy. Zawsze chciałem coś takiego dostać, ale wszyscy wokół myślą chyba, że jestem alkoholikiem, bo zazwyczaj obdarowują mnie whisky albo winem. Na dokładkę obowiązkowo czerwonym wytrawnym, którego nie znoszę. – Też go nie cierpię, ale jeśli dostaję, to właśnie takie. – Słuchaj, a może nikt go nie lubi? I gdy dostanie takie na przykład egri bikaver, robi z niego prezent przechodni? – Nie no, niektórzy lubią. Inaczej bym go nie zamawiała do restauracji. Jednak ktoś je pije, mam dowody. Choć na mój żołądek działa jak środek do czyszczenia toalet. – Na wspomnienie atrakcji zrobiła pauzę. – Okropność! – Naprawdę to sprzedajesz? – Naprawdę. Choć może nie powinnam, bo jest dostępne w okolicznych sklepach. – A niby dlaczego? – To proste. Żaden klient, nawet ten najbogatszy, nie lubi przepłacać. Jeśli ta sama butelka kosztuje u mnie kilkadziesiąt złotych, a w sklepie połowę… – Skąd ty to wszystko wiesz? – Karol wybałuszył oczy. – Nie wiem. Dopiero się uczę. To Iga ma stosowne doświadczenie i to ona zarządza tą działką. Wie doskonale, co powinnyśmy, a jak nie wie, to wie przedstawiciel hurtowni, która nas zaopatruje. Cała filozofia. Ja tylko za to wszystko płacę. – Mimo woli Eliza ziewnęła szeroko. – Przepraszam. – Spokojnie, jest pierwsza w nocy. – Jesteś głodny? – Nie. Eliza podeszła do stołu i zadbała o wigilijne pyszności. Na widok barszczu uśmiechnęła się pod nosem i starannie nakryła wazę pokrywką. Zabezpieczone jedzenie mogło spokojnie doczekać dalszego ciągu świąt. Wszystko wskazywało, że nic się nie zmarnuje. Wprawdzie obojgu dopisywał apetyt, ale tej nocy nie mieli już siły jeść, więc wtuliwszy się w siebie, zapadli w głęboki sen. Rano Elizę obudził głodny Numer. Po kilku kocich całusach odtańczył ósemkowe wygibasy. Przestał się wdzięczyć dopiero z pełnym brzuchem. Na dole właścicielka hotelu pojawiła się dopiero około południa, choć wcześniej chyłkiem przemknęła do siebie. Miała nadzieję, że nikogo nie zainteresuje fakt, iż biega po korytarzu w szlafroku. Na szczęście nikt jej nie zauważył. Za drzwiami swojego pokoju poczuła się jak szpieg z bożej łaski. Odświeżyła się, przebrała i udała do recepcji. – Jak się spało? Wesołych świąt! – powitał ją Julek. – Już dawno po śniadaniu, a pani pewnie głodna. – A witaj. Dziękuję i wzajemnie. Jadłam już wcześniej. – Nie widziałem pani. – Zdarza się – odparła nieco zakłopotana Eliza. – Rozumiem, że pan Kownacki już jadł? – Też nie zauważyłem, ale chyba tak… – To dobrze, że wreszcie wyzdrowiał. Wczorajszy wieczór minął nam miło, ale widać,

że nasz gość jest jeszcze bardzo osłabiony po chorobie. Ospa w jego wieku czyni straszne spustoszenie w organizmie. Upłynie trochę czasu, zanim całkowicie odzyska formę. – I dobrze, że nie ma powikłań – stwierdził Julek tonem znawcy. – Tego by brakowało! – pokręciła głową Eliza z udawaną troską. – Nie ma nic gorszego niż chory gość. – Gość to pół biedy. Rezydent gorszy. – Wiem coś o tym. Czy mógłbyś nastawić radio na jakąś stację z kolędami? – zmieniła temat. – Ten twój ukochany Rammstein za Chiny mi nie pasuje do świątecznej atmosfery. Nie masz słuchawek? – Już się robi. – Skarcony recepcjonista rzucił się do komputera i w mig wyciszył ciężkie rockowe brzmienia. Po kilku minutach w hotelowym holu rozległy się ckliwe świąteczne pienia w wykonaniu chóru Poznańskie Słowiki. – To na razie. Eliza odwinęła się na pięcie i odeszła od kontuaru. Na tyle dobrze zdążyła już poznać hotelowy biznes, by wiedzieć, że w niedalekiej przyszłości jej relacje z Karolem staną się tajemnicą poliszynela. Tymczasem jednak nie miała zamiaru afiszować się z nowym związkiem zaraz po pierwszej dobie, choć znając Julka, utrzymanie sprawy w tajemnicy będzie wymagało sporo wysiłku. Nie na darmo dewiza chłopaka brzmiała: „Dobry recepcjonista wie wszystko o wszystkich”. Na szczęście istniało jeszcze coś takiego jak niepisana etyka zawodowa, która zobowiązywała do zachowania dyskrecji wobec gości. I dotyczyła także pokojówek. Bo dobra pokojówka od razu wiedziała kto, gdzie i z kim. Poza tym to ona wyrzucała śmieci, więc mogła wiele wywnioskować po zawartości samych koszy. Do tego dochodziły jeszcze dziwne znaleziska w różnych zakamarkach. Ostatnio klienci nagminnie zostawiali wszelkiej maści ładowarki; w chwili obecnej Zacisze dysponowało chyba wszystkimi modelami dostępnymi na rynku. W specjalnej szafie w piwnicy, gdzie gromadzono wszelkie zguby, leżał też spory zapas obuwia, zarówno damskiego, jak i męskiego. Całą półkę zajmowały gadżety o przeznaczeniu erotycznym oraz spory zapas bielizny we wszystkich dostępnych rozmiarach. Pogubionych długopisów, wiecznych piór, zapalniczek czy spinek do mankietów nawet nikt nie liczył i nie przechowywał, chyba że wśród zgub natrafiano na wyjątkowo cenny egzemplarz. Wtedy recepcja kontaktowała się z gościem, lub odwrotnie, i ustalano procedurę zwrotu zapomnianej rzeczy. Eliza, robiąc dobrą minę do złej gry, dla niepoznaki weszła na chwilę do swojego biura, po czym niepostrzeżenie wśliznęła się do kuchni. Była głodna jak wilk. Podczas rozmowy z Julkiem całą siłą woli starała się powstrzymać zdradzieckie burczenie w brzuchu. Wprawdzie u Karola zostało jeszcze sporo jedzenia, ale ono nie nadawało się do konsumpcji na zimno. Poza tym miniona noc kosztowała Elizę tak ekstremalny ubytek kalorii, że natychmiast musiała uzupełnić energetyczne braki. Przygotowała solidną porcję świątecznych przysmaków i zaniosła do biura. Stamtąd zadzwoniła do Karola. – Czy pan zamawiał budzenie w samo południe? – zaszczebiotała. Nie minęła minuta, a Karol, równie głodny jak ona, pojawił się w biurze. Od razu porwał Elizę w objęcia. Wygodna sofa sprawiła, że śniadanie musiało nieco poczekać, za to później zmietli wszystko do ostatniego okruszka. Trzeba było zorganizować dokładkę. – Chyba musimy zacząć racjonować żywność. – Karol nabijał się z Elizy na całego, widząc, jakie ilości jedzenia pochłania ta drobna kobieta. – Odczep się! Mam niedobór węglowodanów – wybełkotała z pełnymi ustami.

– Ale wiesz, że jedzenia musi wystarczyć jeszcze na jutro? – Nie, kurna, nie wiem! Ale jutro pozwolę się zaprosić do kina i w razie draki najem się popcornu. – Mowy nie ma! Chcesz się znów pochorować? – Wezmę nachosy z sosem serowym. Może jest w nich mniej chemii i nie wypalą mi dziury w przełyku? A przynajmniej nie za pierwszym razem. – Ja bym nie ryzykował. – A co? Boisz się, że będziesz musiał się zrewanżować opieką? Nie martw nic, ja się szybko regeneruję. Poza tym jedzenia mamy tutaj jak na długie oblężenie. I zostały nam jeszcze ciastka na choince. W doskonałych humorach rozeszli się do swoich pokoi. Karol stwierdził, że musi się zdrzemnąć, bo inaczej padnie z wyczerpania, natomiast naładowana endorfinami Eliza wybrała się na spacer. Pogoda była bajkowa. Ostre słońce w połączeniu z bielą świeżego śniegu zmuszało do mrużenia oczu. Eliza szczelnie otuliła się ciepłym szalem, wyjęła z samochodu przeciwsłoneczne okulary i raźnym krokiem ruszyła przed siebie. Przy kilkunastu stopniach mrozu śnieg głośno skrzypiał pod butami. Uwielbiała taką aurę. Ze względu na świąteczny bezruch, w zazwyczaj hałaśliwej okolicy panowała względna cisza. Wszystko wokół było pozamykane, ruch na pobliskiej dwupasmówce zmalał do minimum. Eliza doszła do samej jezdni. Rano ktoś musiał ją odśnieżyć, pomyślała. I dotarło do niej, że podjazd przed hotelem również został odśnieżony. Była to zapewne zasługa pana Kazia, bo Elizie rzecz nawet nie przyszła do głowy. W duchu podziękowała losowi, że zesłał jej Julka, a Julek zesłał jej Kazia, a Kazio wiedział, co robić. A właśnie, jak ten ostatni urządził się w przyziemiu? Pochłonięta własnymi sprawami, Eliza nie znalazła jak dotychczas czasu, by się tym zainteresować. Nieładnie, droga pani, nieładnie, napomniała się w duchu. Postanowiła, że zaraz po powrocie zejdzie na dół i upewni się, czy czegoś Kaziowi nie brakuje. W końcu u niej pracował i mieszkał, zatem warunki powinien mieć godne. O jedzenie była spokojna, bo Iga w kwestii konsumpcji pracowniczej uprawiała codzienny monitoring. Eliza w swojej niewiedzy początkowo sugerowała, by pozwolić obsłudze jeść na koszt firmy, ale przyjaciółka natychmiast wybiła jej ten pomysł z głowy. – Zwariowałaś? Ledwie pozbyłam się żarłoków i złodziei, a ty chcesz wychować nowe pokolenie? Mowy nie ma! – rozsierdziła się nie na żarty. – Aż tak? – Nie znasz ludzi? Dasz palec, to utną ci rękę. Pozwolisz im oficjalnie jeść, za chwilę się okaże, że żywisz ich rodziny, sąsiadów i kumpli. Zęby na tym zjadłam, więc skoro mi ufasz, nie wchodź mi w paradę, zgoda? – Jasne. Polemika z takimi argumentami nie miała sensu, aczkolwiek Elizie wydawało się idiotyzmem, żeby kucharz czy kuchcik przynosili z domu kanapki na drugie śniadanie. Wreszcie jednak wypracowały wspólnie z Igą kompromis. Ustaliły, że raz dziennie kuchnia przygotuje posiłek dla wszystkich pracowników hotelu, w cenach niezawierających restauracyjnej marży, a personel przyklasnął, bo rozwiązanie było rozsądne. Nikt nie musiał się już martwić o przynoszenie jedzenia z domu czy kombinowanie, jak tu skubnąć z garnka tego czy owego. Dla kucharzy ugotowanie jednego posiłku dla kilkunastu osób nie stanowiło problemu, a Eliza nie była stratna. Ponadto zasugerowała, by wspólne posiłki serwować w restauracji, co dodatkowo wpłynęło korzystnie na morale załogi. Wilk był syty i owca cała.

Za rozliczenie odpowiadali szefowie kuchni, co upraszczało sprawę ewentualnych strat i dochodzenia, kto zawinił lub ukradł. Odpowiedzialność zbiorowa w tej materii nie wchodziła w rachubę, bo ponownie sprzeciwiła się Iga, twierdząc stanowczo, że to czysta fikcja. O dziwo, kucharze po krótkiej naradzie zaproponowali, by pracownicy mogli mieć wpływ na to, co jedzą, i tak oto w jednym tygodniu spełniano życzenia recepcjonistów, drugiego pokojówek i tak dalej. Teraz personel czekał z utęsknieniem na nową salę jadalną, bo na razie musiał się pożywiać na stojąco w kuchni, co było sprzeczne z przepisami. Owszem, można było zorganizować miejsce do jedzenia w pomieszczeniach socjalnych, ale i tak wszystkich ciągnęło do garów. – Bo to tak jak w domu – twierdził Julek, a Eliza przyznawała mu rację. Sama jadała ze wszystkimi i świetnie się czuła, słuchając wzajemnych docinków i najnowszych ploteczek. W jej rodzinnym domu życie również koncentrowało się w kuchni. Co z tego, że miała własny pokój, kiedy zadania domowe zawsze odrabiała przy kuchennym stole? W mieszkaniu rodziców znajdował się elegancki salon, używany był jednak wyłącznie od święta. Koleżanki mamy zawsze siadywały w kuchni, a latem na małym kuchennym balkoniku. – Bo kuchnia to miejsce magiczne – śmiała się Iga. – Dlatego tak ją kocham. Istotnie, w mieszkaniu Igi nie było klasycznego podziału na miejsce do przygotowywania posiłków i resztę. Zdawało się, że jest w nim wyłącznie kuchnia, w której toczy się życie, sypialnia i pracownia jej męża.

Rozdział 17 Eliza jak urzeczona gapiła się na oszronione drzewa. Drobne gałązki, zmrożone milionem lodowych brylancików, mieniły się w słońcu. Widok był oszałamiający. Westchnęła z zachwytem, odwróciła się i wolnym krokiem poszła w stronę hotelu. Na podjeździe pan Kazio żwawo machał łopatą do śniegu. Na widok szefowej uśmiechnął się serdecznie. – Wesołych świąt, pani Elizo! – Dziękuję, wzajemnie! Czy to pan odśnieżył całą drogę dojazdową? – No a kto jak nie ja? – dumnie wypiął pierś. – Świetnie się pan spisał – pochwaliła. Mężczyzna pokraśniał z dumy. – E tam, normalnie. Przecież od tego jestem, nie? – Czy już się pan urządził na stałe? – A jakże! Jest mi tu lepiej niż w domu. Zresztą co bym tam sam robił… – Posmutniał, ale zaraz rozpogodził się na nowo. – Jeszcze z miesiąc i sobie łóżko kupię. I będę miał jak pan! – Łóżka pan nie ma? To na czym pan śpi? – Na materacu. – Przecież tak nie można! Jak pan skończy z tym śniegiem, zapraszam do siebie. Zaraz coś wymyślimy. Czego jak czego, ale przecież łóżek w hotelu nie brakuje – powiedziała i od razu jej myśli pomknęły ku pokojowi, w którym znajdowała się chwilowo nieczynna łazienka. Zabierze się tymczasowo jedno łóżko do przyziemia i pan Kazio będzie miał przyzwoite miejsce do spania. Cała w skowronkach, Eliza energicznie wparowała do hotelu. Numer z punktu zgotował jej entuzjastyczne powitanie i ostentacyjnie obróciwszy głowę, skierował się w stronę kuchni. Mały cwaniak co chwila oglądał się, sprawdzając, czy jego pani pozostaje w zasięgu kociego wzroku i czy na pewno podąża w stronę lodówki. Nakarmiony zamruczał głośno i natychmiast umościł się na kolanach Elizy. – No dobra, mały. Tutaj sobie odpoczniesz po jedzeniu. Delikatnie przeniosła kota na kanapę, poszła do siebie i zapadła w głęboki fotel. Oddała się wspomnieniom. To, co spotkało ją w ostatnich dniach, było prawie tak niewyobrażalne jak lot w kosmos. Doświadczyła rzeczy, o jakich jej się nie śniło. Spędziła najwspanialszą Wigilię w życiu, u boku najwspanialszego mężczyzny na świecie, a pod choinkę dostała najpiękniejszy prezent, jaki mogła sobie wymarzyć, czyli nowy, cudowny związek. Aż się bała, co będzie dalej. Już teraz łaskotanie w okolicy żołądka stawało się nieznośne, a przecież to był dopiero początek. Początek wszystkiego. Eliza czuła, że właśnie wpadła po same uszy. Nie widziała Karola zaledwie od dwóch godzin, a już zdążyła za nim zatęsknić. Brakowało jej go ogromnie. Wstała z fotela i podeszła do lustra. Uważnie przyjrzała się swojemu odbiciu. Twarz promieniała szczęściem, jasne oczy rzucały iskry. Eliza była zakochana. Na zabój i na zawsze. Obiekt jej westchnień właśnie odsypiał nocne zaległości, a ona czuła, że mogłaby przenosić

góry. Martwiło ją tylko, czy długo uda się utrzymać ten romans w tajemnicy. Hotelowy personel nie zaliczał się do wścibskich, ale i nie do ślepych. Dzień po świętach, gdy Eliza odprowadzała Karola do samochodu, pochwyciła bystre spojrzenie Julka. Pożegnanie na szczęście odbyło się wcześniej, więc teraz poprzestano na oficjalnym cmoknięciu. – Kiedy wrócisz? – zapytała smutno. – Postaram się przyjechać najdalej w sylwestra. Jeszcze nie jestem w pełni sił, a trochę pracy przede mną. – Podczas przerwy świątecznej? – zdziwiła się szczerze. – Kochanie, Czesi to nie Polacy, którzy jak w piątek mają święto, to nie pracują od poniedziałku. Inna mentalność. Święto w piątek oznacza święto w piątek i nic poza tym. Więc muszę uważać, żeby mnie za bardzo nie eksploatowano. – Będę zazdrosna – mruknęła naburmuszona Eliza. – Szaleję za tobą. Karol, świadom skierowanej na parking kamery monitoringu, gotów był pójść o zakład, że właśnie w tej chwili Julek robi powiększenie na monitorze i bacznie się im przygląda. – Och, przestań! – Eliza zarumieniła się jak nastolatka. – Muszę lecieć. Zaległości czekają. – Karol wsiadł za kierownicę i wycofał auto. – Wrócę, gdy tylko się odrobię. – Pomachał na pożegnanie. Już z bezpiecznej odległości posłał dłonią całusa. No i po bajce, posmutniała Eliza. Jeszcze dobrze nie odjechał, a ona już tęskni. Właśnie dobiegły końca trzy magiczne dni, spędzone w ramionach mężczyzny jej życia, który wypuszczał ją z objęć wyłącznie na posiłki. Nie pamiętała, by kiedykolwiek tak często się kochała i tak dużo jadła. Na szczęście zapasy były na tyle obfite, że w obawie, iż niebawem się popsują, zaserwowała je Miszy i jego kumplom, czym wywołała falę pełnych uznania komentarzy. Chłopcy na czas świąt dali sobie spokój z wojennymi naradami w hotelu Zacisze, ale teraz, dzień po świętach, uśmiechnięci powrócili na stare śmieci. Sądząc po ich minach, czuli się jak u siebie. Eliza, nowa właścicielka szemranego przybytku, została już jakiś czas temu przepytana przez policjanta z dochodzeniówki w ich sprawie, ale jej relacja w niczym nie zaszkodziła Miszy. Bo tak naprawdę zaszkodzić nie mogła. O handlu samochodami wiedzieli wszyscy, policji nie wyłączając, co tylko potwierdzało teorię Igi na temat stabilnego rozkładu sił w lokalnym półświatku. Dziwaczna ekipa na stałe wtopiła się w hotelowy krajobraz, a Eliza już dawno zaczęła ją traktować jak wyposażenie lokalu. Pomijając podejrzane kontakty i profesję, w niczym jej nie przeszkadzali. Wręcz przeciwnie, w razie kłopotów potrafili pomóc. Każdy miły gest z jej strony był zawsze doceniany, czego chyba trudno byłoby się spodziewać po polskich odpowiednikach chłopaków. Po skończonym posiłku Misza w rewanżu postawił wódkę. – Eliza! Zdorowie! – Zdrowie! – Przechyliła kieliszek i z trudem ukryła grymas niesmaku. Nie cierpiała wódki, a oni z kolei nie uznawali innego alkoholu. Na domiar złego ostatnio świętowali dość często. Eliza starała się ich omijać, ale Iga przekonała przyjaciółkę, że zachowanie wobec tej ekipy stanowi jeden z kluczowych aspektów tak zwanego public relations, więc od czasu do czasu właścicielka musi przełknąć ohydną zawartość kieliszka. Niechęć do trunku nie osłabła, niemniej jednak obywało się już bez otrząsania i krzywienia. Ba, ostatnio Eliza nauczyła się nawet pić bez popitki! – Dzień dobry! I jak tam? Wyschło? – przywitał ją szef budowlańców. – Mam nadzieję. Pan Kazio nic tylko otwierał i zamykał okna, na zmianę, więc chyba

wyschło. Robotnicy, dowcipkując między sobą, poszli się przebrać, a rozpromieniona Eliza zwiała do biura. Miała zamiar w spokoju pokontemplować swój cudowny nastrój i przemyśleć ostatnie przeżycia, ale nie było jej dane. Jeszcze nie zdążyła usiąść, jak napatoczył się kominiarz z kalendarzem. Żeby chociaż ten, który niedawno sprawdzał kominy, ale gdzie tam! Ten był jakiś dziwny. Drapieżnym gestem capnął pieniądze i wyszedł bez pożegnania. – Myślisz, że to przebieraniec? – zwróciła się Eliza do Julka. – Całkiem możliwe. Zawsze w okolicy świąt roi się od oszustów i żebraków. – Trudno. Niech stracę tych parę złotych. Żeby tak jeszcze te kalendarze jakieś ładne były, ale odkąd pamiętam, zawsze przynoszą jakieś paskudztwa. – Ja tam na wszelki wypadek za guzik się chwytam. – Julek zrobił zabawną minę. – Nie zawadzi. – Ale wiesz, że to za jego guzik powinieneś złapać, a nie za swój? – Dlaczego? – Bo jak dawniej kominiarz przyjeżdżał przetykać kominy, wszystkie gospodynie zaczynały go ciągnąć do swojego domu. Ta, do której wszedł jako pierwszy, miała mieć szczęście. – I za guziki go ciągnęły? – Dokładnie. Ale co ma z tym zwyczajem wspólnego baba w okularach, to już nie wiem. Idę do pracy. Załatwisz mi kawę? Julek zasalutował komicznie i po chwili przyniósł do biura szefowej dwie filiżanki. – Ma pani gościa – oznajmił. Tuż za jego plecami dostrzegła Jarka. Projektant trzymał pod pachą małą aktówkę, a minę miał taką, jakby zaraz miał wyciągnąć królika z kapelusza. Rozsiadł się wygodnie, siorbnął kawy i podsunął Elizie pod nos zdjęcia. – Co to za pokoje? – Mam na myśli meble, a konkretnie łóżka. Jest do sprzedania prawie setka. I to z materacami. – Przykro mi, ale nie mam tego w kosztorysie. Budżet nie jest z gumy. – Ale musi pani. Hotel zwija działalność i właściciel chce to odsprzedać za bezcen. Ile łóżek pani potrzebuje? – A pewnie z sześćdziesiąt. A po ile? – Zależy facetowi na czasie. Na koniec stycznia w tym budynku ma ruszyć prywatna szkoła językowa, więc sprawa pilna. Powyżej dziesięciu sztuk policzy dwieście złotych za łóżko. – To rzeczywiście prawie darmo… Biorę. Na razie wstawimy je do piwnic. W sam raz do Nowego Roku. Pan Kazio zrobi tam miejsce. – Nie ma mowy! Do odbioru są jutro. – Matko! A gdzie? – W Łodzi. – O Boże! – westchnęła ciężko Eliza. – Nie miała baba kłopotu… Trzeba załatwić transport. – Już wszystko załatwione. – Jak to: załatwione? Bez porozumienia ze mną? Skąd wiedziałeś, że je wezmę? – Bo tylko głupek mógłby zmarnować taką okazję. A pani głupia nie jest. Resztę mebli sobie zostawiają, ale na szczęście to popularny kolor okleiny, więc nie będzie problemu z dobraniem pozostałych.

– Jesteś szybszy od przeciągu – uśmiechnęła się zadowolona Eliza. Pędem pobiegła do piwnic, żeby oszacować pojemność wolnych pomieszczeń. Wcale nie było źle. Wolnej powierzchni swobodnie wystarczało do zmagazynowania łóżek. Oczywiście Jarek swoim zwyczajem namieszał, narozrabiał i poszedł w swoją stronę, zostawiając oszołomioną, nieprzyzwyczajoną do takiego tempa Elizę samej sobie. Wcale nie miała zamiaru kupować łóżek, bo aktualnie od groma miała innych wydatków, a tu nie dość, że okazja nie do przepuszczenia, to jeszcze dostawa nazajutrz! Istne szaleństwo, ale grzechem byłoby nie skorzystać. Do tego ekipa budowlańców właśnie chwyciła jakieś nadzwyczaj intratne zlecenie i teraz wszyscy zasuwali jak dzicy, chcąc jak najszybciej skończyć robotę w hotelu. Eliza zadrżała na myśl o ewentualnej obsuwie dostawy materiałów do wykończenia restauracji, kiedy nie będzie miała do dyspozycji nikogo, kto mógłby jej pomóc. O ile termin dowozu mebli i reszty wyposażenia nie determinował niczyjej pracy, o tyle dostawy zamówionych materiałów do obłożenia narożników i fragmentów ścian wpływały na harmonogram prac. Jak na razie ostro ruszyło układanie podłogi. Położenie dużych, gładkich płyt z jasnego marmurowego konglomeratu wymagało nie lada umiejętności, za to, ze względu na wielkość elementów, spektakularny postęp był widoczny z godziny na godzinę. – Pięknie! – Eliza była zachwycona. Przyglądała się posadzce z uśmiechem. – Marmur z Carrary to nie jest, ale i tak wygląda fantastycznie. Nawet brudny – gorliwie zeznawała Idze przez telefon. Przyjaciółka właśnie zadzwoniła, donosząc, że Maciek złamał na nartach nogę, w związku z czym muszą skrócić pobyt o kilka dni. Iga była załamana. – Boże, kobieto, tu jest jak w bajce! Słońce, świeży śnieg i minus pięć. Już mnie zjarało na maksa, najeździłam się jak wściekły bąk. Jest bosko, tylko szkoda, że tak krótko. – Cóż, nie narzekaj. Dobrze, że to tylko złamanie – pocieszała ją Eliza. – I przecież mógł się połamać pierwszego dnia, prawda? – No tak. – Iga poweselała. – Nie pamiętam, byś kiedykolwiek prezentowała taki optymizm. Czy w czasie mojej krótkiej nieobecności zaszło coś, o czym powinnam wiedzieć? – Ciebie nikt nie oszuka. Jesteś za cwana, by cokolwiek dało się ukryć. – Eliza zarumieniła się na myśl o szalonym wieczorze wigilijnym. – A więc jednak – mruknęła z satysfakcją Iga. – Niech zgadnę, Karol? – Aha. – Eliza nie zamierzała kłamać. – Pierniczysz? Coś poważnego? – Tak jakby. Iga nawet na odległość wyczuła, że przyjaciółka się uśmiecha. – Boże, zjedz natychmiast coś kwaśnego! – parsknęła. – Bo ten twój małpi humorek nawet mnie się udziela. No, no, ty i nasz przystojny rezydent! Kto by pomyślał? Ale heca… – Ano właśnie. Po jego chorobie spędziliśmy razem święta. Dziś wyjechał do pracy nadrobić zaległości i spotkać się z rodziną. – Kiedy wraca? – Jak najszybciej. Cokolwiek to oznacza. A ty kiedy? – Wyjeżdżamy pojutrze. Ja do tej pory jeszcze trochę pojeżdżę, bo szkoda długoterminowego karnetu. Za to Maciek sobie poleży, poczyta, na TV oko zawiesi. Jakoś przeżyje. I tak wcześniej się nie da, bo nie ma żadnego samolotu. – Jasne. Odezwij się, jak już będziecie na miejscu. Zamieniły jeszcze kilka zdań na temat stanu zdrowia Maćka, a Eliza obiecała po powrocie opowiedzieć Idze o Karolu. W krótkich słowach zdała jej jeszcze relację

z postępu robót w hotelu i rozłączyła się. Timing miała idealny, bo do drzwi zastukał kelner z obiadem. – Och, bardzo dziękuję! Zupełnie zapomniałam. Nasi budowlańcy już jedli? – Oczywiście. Uwijają się przecież jak w ukropie. Dziś daliśmy im fasolkę po bretońsku, to wsunęli z dziesięć kilogramów chyba. – Dobrze. Niech pracują pełną parą. Nie stać mnie na opóźnienia. – Niepotrzebnie się pani martwi. Wszystko idzie jak należy. – Wiem. Dziękuję ci bardzo. Nie będziesz mi już potrzebny, więc jeśli skończyłeś pracę, możesz iść do domu. Uznała, że dziś może zwolnić chłopaka wcześniej. Zawczasu uświadomiła personel, że przy ponownym uruchomieniu restauracji wszyscy dostaną w kość, a niektórzy może i zapomną, jak się nazywają, ale w tym czasie będzie wymagała od wszystkich maksimum wysiłku. Od siebie również. Właśnie dlatego tych parę godzin w międzyświątecznym martwym okresie było dla niej, jako dla pracodawcy, zupełnie bez znaczenia. Poza tym chciała nareszcie pobyć sama ze sobą. Od rana marzyła, by zasiąść w wygodnym fotelu, zawinąć się w ciepły koc i z filiżanką miętowej herbaty do woli rozpamiętywać minione Boże Narodzenie. Tymczasem czuła się jak na dworcu. Wokół panował taki młyn i rozgardiasz, że o słodkich refleksjach nie było mowy. Korzystając z tego, że w hotelu sytuacja została opanowana właściwie na wszystkich frontach, Eliza spakowała się i zaniosła swoje rzeczy do samochodu. Wróciła jeszcze po torbę z brudnymi ubraniami. Julek gestem dał jej do zrozumienia, że telefon, który właśnie odebrał, powinna odebrać szefowa. Sięgnęła po słuchawkę. – Słucham. – Czy już się pani namyśliła? – Mężczyzna nie przedstawił się, ale wcale nie musiał. Złowrogi ton Eliza doskonale zapamiętała z wcześniejszych rozmów. – Nie rozumiem. Nie mam zamiaru nad niczym się zastanawiać. I proszę przestać mnie nękać. Jeśli istotnie jest pan prawnikiem, powinien pan wiedzieć, że nękanie jest karalne. – Nie mam zamiaru pani nękać. Pragnę jedynie złożyć ofertę w imieniu mojego mocodawcy. Wprawdzie jest już tylko w połowie tak atrakcyjna jak ostatnia, ale przecież uczciwie panią uprzedzałem, że mój klient to twardy zawodnik. – Tak? To proszę powiedzieć temu swojemu twardemu zawodnikowi, żeby pocałował się w dupę. Mój hotel nie jest na sprzedaż – wypaliła Eliza. Julek miał oczy jak spodki. – Jak pani chce. Tylko proszę nie mieć do mnie pretensji, że pani nie uprzedzałem… – A niby o czym? Pan też może się pocałować. Żegnam pana. Następnym razem zawiadomię policję. – Wściekła Eliza trzasnęła słuchawką o blat recepcji. – Boże, co za popieprzony dzień – westchnęła. W progu mieszkania złapała się za głowę, bo właśnie sobie przypomniała, że podczas poprzedniej bytności nastawiła pranie. O czym naturalnie kompletnie zapomniała. – Jasna cholera, niech to szlag! – zaklęła głośno. Nawet nie otworzywszy drzwiczek od pralki, w obawie przed ewentualnym odorem pleśni, który mógłby zaatakować ją z wnętrza, nastawiła to samo nieszczęsne pranie po raz kolejny, licząc, że może uda się coś uratować. Poza tym mieszkanie prezentowało się nie najgorzej, więc tylko wilgotną szmatką przetarła wszystkie meble i podlała kwiaty, o zabraniu których także zapomniała. Ziemia była już tak sucha, że na dobry centymetr odstawała od brzegów doniczek. Po raz nie wiadomo który Eliza obiecała sobie, że wreszcie zabierze

wszystkie rośliny do hotelu. Nie zakładała, że zamieszka tam na stałe, ale podczas kluczowych prac remontowych jej obecność w Zaciszu będzie koniecznością. Czyli pewnie jakoś tak do wakacji. Albo nawet nieco dłużej, westchnęła. Na razie postanowiła cieszyć się klimatem domowych pieleszy. Zafundowała sobie filmową kąpiel z pianą, a czekając, aż wanna napełni się wodą, zrobiła delikatny peeling twarzy. Zdjęła ubranie i w samej bieliźnie stanęła przed lustrem. Odniosła wrażenie, że chyba nieco przytyła na hotelowym wikcie, ale nigdzie nie mogła znaleźć centymetra, by to sprawdzić. Rozebrała się do końca i wygodnie ułożyła się w wannie. W Zaciszu do dyspozycji były tylko prysznice. Eliza wiedziała już, że to głównie ze względu na bezpieczeństwo gości, jak również dla zaoszczędzenia cennej powierzchni. Zużycie wody też robiło swoje. Teraz, mając w nosie oszczędności, z rozkoszą zanurzyła się w gorących odmętach własnej narożnej wanny i włączyła hydromasaż. Bąbelki przyjemnie opływały jej ciało. Dopóki woda nie wystygła, Eliza czuła się jak w ekskluzywnym spa, ale wystarczyło, by zobaczyła własne pomarszczone stopy, a natychmiast wstała i owinęła się wielkim kąpielowym ręcznikiem. Przebrała się w ciepły dres i zawinęła się w koc z rękawami, niedawny prezent od Igi. Dwa ostatnie kwadranse były czasem intensywnych przemyśleń. Eliza rozebrała na czynniki pierwsze swoje uczucia i spostrzeżenia. Nie dało się zaprzeczyć, że od kilku dni widziała w lustrze uśmiechniętą i szczęśliwą kobietę. Dołożywszy do tego fakt, że nawet nie musiała zamykać oczu, by widzieć twarz Karola, musiała się w końcu przyznać, że najnormalniej w świecie się zakochała.

Rozdział 18 Rankiem zaplanowała załatwienie kilku zaległych prywatnych spraw. Zarówno problemy hotelu, jak i nowy związek pochłonęły Elizę tak bardzo, że spiętrzyły się zaległości. Sprawy do załatwienia zepchnęła na dalszy plan tak skutecznie, że po zrobieniu listy aż chwyciła się za głowę. Potrzebuję tygodnia, a nie jednego przedpołudnia!, spanikowała. Zgrzytając zębami, ustaliła priorytety i po byle jakim śniadaniu, czyli marnym jogurciku, ostro ruszyła do boju. Około południa miała już z głowy pocztę, fryzjera, rachunki domowe, szewca oraz wizytę w zakładzie przeróbek krawieckich, gdzie zawiozła dwie kurtki, w których popsuły się suwaki. Zadowolona, że tak sprawnie jej poszło, zawróciła na najbliższym skrzyżowaniu i z przyjemnością pojechała w stronę hotelu. Nowe intensywne uczucie i piękna pogoda napawały optymizmem. Uśmiech od ucha do ucha nie schodził z twarzy Elizy. – Jestem szczęśliwa. Tak! Jestem! Jestem! Jestem! – powiedziała do wstecznego lusterka. Na dźwięk klaksonu aż drgnęła. Podniosła dłoń w przepraszającym geście, bo patrząc nie tam, gdzie trzeba, przegapiła zielone światło. Ostro ruszyła w znanym sobie kierunku, ciekawa, jak wygląda nowa podłoga i czy dotarła już dostawa z resztą materiałów. No i nie mogła się doczekać transportu z łóżkami. Nigdy dotąd niczego nie kupowała w ciemno, lecz teraz musiała zaufać Jarkowi i targała nią niejaka obawa odnośnie do stanu mebli. Rozważania przerwał Elizie telefon z recepcji. Zdenerwowany Julek jąkał się z przejęcia. – Powtórz jeszcze raz, bo nic nie rozumiem. Meble przyjechały? – Tak. – To dlaczego transport nie może podjechać pod sam hotel? – Bo jakiś cymbał zaparkował furgonetkę w poprzek naszej drogi. I nie chce odjechać. – Jak to: nie chce? – zdziwiła się Eliza. – Przecież nie może ot tak sobie blokować podjazdu. – Powiedział, że mu za to zapłacono. – Co takiego? To jakiś absurd! – No właśnie. Gość nie chce odjechać, a kierowca z meblowozu się niecierpliwi, bo mu się śpieszy. – O matko święta… Zaraz będę. Eliza rozłączyła się i energicznie zredukowała bieg, poganiając leciwą corsę. Istotnie, na drodze dojazdowej na światłach awaryjnych stał ogromny meblowóz. A kilka metrów dalej parkowała w poprzek biała furgonetka. Zdenerwowana Eliza wyłączyła silnik i podeszła do kierowcy. – Co pan wyprawia? Blokuje pan przejazd. Proszę stąd natychmiast odjechać! – Nie mam zamiaru – odburknął. – Trudno. W takim razie wzywam policję. Po pierwsze, łamie pan zasady ruchu drogowego… – Zepsuł mi się samochód – mężczyzna wszedł jej w słowo. Uśmiechając się

bezczelnie, wcisnął przycisk świateł awaryjnych. – Nie ma sprawy. – Eliza była bliska wybuchu. – W takim razie albo pan natychmiast wzywa pomoc drogową, albo robię to ja. Na pana koszt. – Paniusiu? Wjadę dziś z tymi gratami czy nie? Śpieszy mi się! – wtrącił się kierowca meblowozu. – Spokój! – huknęła Eliza. – Nie widzi pan, że jest problem z jakimś niepoczytalnym człowiekiem? – No widzę. – Przecież nie wezmę tej furgonetki na ręce i jej nie przeniosę! – Ja wcale nie jestem niepoczytalny! – zdenerwował się kierowca furgonetki. – Cisza, do jasnej cholery! Wszyscy! – Elizie puściły nerwy. Czuła się osaczona i kompletnie bezsilna. – Dzwonię na policję! Ta blokada jest nielegalna. Parkuje pan na mojej drodze. – Ale mi powiedzieli, że to nie pani droga. – A niby czyja? I kto powiedział? Jeszcze chwila, a staranuję go corsą, pomyślała. – Ten, który mi zapłacił. Powiedział, że to jego teren. – Bzdura! Proszę stąd natychmiast odjechać! – Mowy nie ma! – upierał się mężczyzna. Eliza wyczuła, że kierowca meblowozu czai się, by po raz kolejny przypomnieć o swojej obecności. – Ani słowa! – ryknęła, uprzedzając go. Była tak zdenerwowana, że nie zauważyła przybycia chłopaków od Miszy. Właśnie wybiła pora ich południowego spotkania. Jak zwykle wszyscy zjechali się punktualnie. – Priwiet! W czom dieło? – zainteresował się szef. – Ten pan twierdzi, że właściciel mojej drogi zapłacił mu, by zablokował dojazd do mojego hotelu. To jakiś absurd! Jakiś kompletny, pieprzony absurd! Eliza miała wrażenie, że za chwilę się rozpłacze, ale dzielnie wzięła się w garść. Wystarczyło, że Misza spojrzał w stronę kamratów, a wszyscy jak na komendę wysiedli z samochodów. W ogóle nie zwrócili uwagi, że ich karawana blokuje połowę dwupasmowej jezdni. W milczeniu podeszli do furgonetki. Kierowca pobladł. – Naprawdę mi zapłacono… – jęknął. – A kto dokładnie? Do tej pory myślałam, że takie rzeczy dzieją się wyłącznie w filmach. – On powiedział, że to jego teren. Nie znam go, ale kasy nie żałował, to się zgodziłem. – W takim razie muszę pana poinformować… – Eliza, czując poparcie, chwyciła wiatr w żagle – …że z całą pewnością nie zapłacił tyle, by wystarczyło ci chłopie na dentystę po interwencji tych panów. – Wskazała na Rosjan. – Łomot? – Mrugnął do niej rozbawiony Misza, świadom, że jego ekipa aż się pali do pokazania wystraszonemu kierowcy, które pół dnia dłuższe. – To jak będzie? – Eliza zwróciła się do przerażonego mężczyzny i uniosła brwi. – Psia wasza mać! Mam żonę i troje dzieci! Pieprzę to! – Kierowca spuścił oczy i wycofał samochód, wypuszczając na pożegnanie ciemny kłąb dymu z rury wydechowej. Wszystkie czekające na ulicy pojazdy bez przeszkód wjechały na hotelowy parking, a Eliza z wdzięczności postawiła wódkę wybawcom, sama jednak odmawiając spożycia, by dopilnować wyładunku.

Jarek miał rację, łóżka były w idealnym stanie i za psie pieniądze. Z pomocą niezawodnego pana Kazia Eliza zarządziła, jak je zmagazynować do czasu, kiedy zarobi na remont pokoi. Wieczorem miała w planach pobuszować w niezmierzonych czeluściach Internetu w poszukiwaniu tkanin na zasłony oraz firanek oferowanych na wyprzedażach w bankrutujących hurtowniach. Teraz już wiedziała, że tak się robi. Cała filozofia polegała na tym, by taką hurtownię namierzyć i nawiązać z nią kontakt odpowiednio wcześnie. A przy okazji wynegocjować upusty od i tak już niskich cen. Nerwy po akcji z furgonetką odpuściły dopiero po kilku godzinach. Po raz pierwszy w życiu Eliza miała okazję uczestniczyć w podobnym absurdzie. Cieszyło ją, że problem dał się rozwiązać, lecz niepokoił fakt, że kierowca szedł w zaparte, twierdząc, że otrzymał pieniądze od właściciela drogi. Jak to możliwe?, zamyśliła się. Olśnienie nadeszło po kilku sekundach. Krew odpłynęła Elizie z twarzy. Dziewczyna zerwała się jak oparzona i gwałtownie otworzyła szafę. Pozornie niezwiązane ze sobą fakty nagle zaczęły układać się w logiczną całość. Ze zdenerwowania ręce Elizy trzęsły się tak bardzo, że upuściła na podłogę kilka segregatorów. – Cholera! – zaklęła, lecz wreszcie znalazła to, czego szukała. Starała się trzymać emocje na wodzy, gdy po raz kolejny sięgała w głąb dużej szarej koperty. Mapka katastralna, niegdyś po prostu ciekawy przypadek niezrozumiałej czarnej magii, teraz stała się czytelnym źródłem informacji. – Dobry Boże… Stres i zdenerwowanie sięgnęły zenitu. Eliza podziękowała opatrzności, że pielęgniarstwo nauczyło ją zachowania zimnej krwi w warunkach kryzysowych, i działając jak automat, włożyła płaszcz. Ze stoickim spokojem spakowała dokumenty i po półgodzinie jak huragan wpadła do kancelarii notariusza Bogackiego. Sekretarka, zauważywszy stan klientki, wszelkimi sposobami usiłowała odwieść ją od wtargnięcia do tej części biura, gdzie znajdowały się gabinety prawników. Nic z tego. Eliza przetoczyła się przez długi korytarz jak taran i bez pukania stanęła w progu szefa. – Jak pan śmiał? – Cisnęła kopertę na biurko. – Ale o co chodzi? – zdziwił się notariusz. – Jest pan ślepy? Proszę spojrzeć na mapkę wysokościowo-poziomicową. – Mapka jak mapka. W czym problem, pani Elizo? – prawnik pozostał niewzruszony. – Rozumiem, że nie widzi pan, tudzież żaden z pańskich radców prawnych nie zauważył, że w ramach zachowku oddaliście synowi Ludwiki działkę z dojazdem do hotelu? – Faktycznie… – Bogacki nachylił się nad mapą w skupieniu. – Któryś z moich ludzi musiał to przeoczyć. Czy to jest dla pani problem? – Pan chyba żartuje? – wycedziła Eliza przez zęby, pewna, że za chwilę wybuchnie. – To pan pyta o takie rzeczy? Gdyby nie było problemu, nie byłoby mnie tutaj. Zapłaciłam panu wystarczająco dużo pieniędzy, by kupić sobie pewność, że mogę spać spokojnie, bo wszystko zostało dopięte na ostatni guzik! Tymczasem pańscy prawnicy sprezentowali synowi Ludwiki najbardziej newralgiczny fragment nieruchomości! Czym narazili mnie na poważne kłopoty, również finansowe. – Nadal nie rozumiem… – Bogacki podrapał się po łysinie. – Czy coś się dzieje? – Owszem. Od jakiegoś czasu jestem szantażowana przez jakiegoś prawniczynę, który nie dość, że chce mnie zmusić do sprzedaży hotelu, to jeszcze blokuje mi dojazd do posesji! – Ach tak…

– I nie rozumiem, jak to się stało, że doświadczona kancelaria mogła oddać temu dupkowi akurat tę część terenu! Przecież, o ile mi wiadomo, on sobie może ogrodzić swoją działkę, a mnie pozostawić bez dojazdu! – Nie jest tak źle… – mruknął Bogacki znad dokumentów. Wezwał jednego z pracowników. Młody mężczyzna przedstawił się jako aplikant radcowski. – Przepraszam, że jak? Pan śmiał powierzyć moje sprawy osobie, która dopiero się uczy? – wrzasnęła Eliza. Nie wierzyła własnym uszom. – Nie do końca… – zmieszał się Bogacki. – Trzeci rok aplikacji oznacza prawie radcę… – Mam nadzieję, że jest pan ubezpieczony, bo zamierzam oskarżyć pana o rażące zaniedbanie obowiązków wobec klienta! Mimo że za usługę skasował pan konkretną kwotę! – Ależ proszę się nie denerwować… Po pierwsze, pytałem panią o zdanie w tej sprawie. A pani zgodziła się bez uwag. – Oczywiście. Wiedziałam, że to atrakcyjna działka, ale nie przypuszczałam, że biegnie przez nią dojazd do mojego hotelu. Poza tym to pańska kancelaria miała wszystkiego dopilnować i to pan we własnej osobie uspokajał, bym się niczym nie martwiła. Czy czegoś nie zrozumiałam? – Cóż, myślałem, że pani wie… – A niby skąd? – A choćby z mapki. – Ciekawe. Pierwszą mapkę otrzymałam od szantażysty. Wcześniej jakoś nikt z pańskiej zakichanej kancelarii nie pokwapił się, by mi ją pokazać! – zagotowała się Eliza. – I niech pan nie robi ze mnie idiotki! Jeszcze kilka minut temu sam pan o tym nie wiedział, a teraz usiłuje pan obarczyć mnie odpowiedzialnością za własną indolencję! – Ależ proszę się nie denerwować… – powtórzył Bogacki. Robił, co mógł, by uspokoić rozjuszoną klientkę. – Istnieje jeszcze jeden dojazd do pani posesji. Moi radcy o nim wiedzieli i właśnie dlatego zgodzili się na rozwiązanie proponowane przez syna świętej pamięci Ludwiki. – Akurat wiedzieli! Guzik wiedzieli! A niby gdzie jest ten dojazd? – O tutaj. – Bogacki wskazał palcem. – Jest pan śmieszny! Czy chcąc zanocować przy drodze ekspresowej, kluczyłby pan wcześniej po lesie? Poza tym ta ścieżynka nie spełnia warunków wymaganych dla drogi pożarowej! – wycedziła wściekle. – To niepoważne… – Ależ spokojnie, pani Elizo… – mitygował ją prawnik. – Spokojnie? Dobre sobie! Przez pańskie niedbalstwo strażacy zamkną mój hotel! A pan mi mówi, że mam być spokojna? Niech się pan nie wygłupia z łaski swojej, tylko pogoni tych swoich aplikujących dyletantów, żeby tym razem lepiej przyłożyli się do roboty! – Trzeba będzie wystąpić do sądu o ustanowienie służebności gruntowej… – Znowu jakaś prawnicza grypsera? Jak mam to rozumieć? – Wniesiemy o ustanowienie drogi koniecznej. – Czyli? – Czyli niezbędnej do funkcjonowania obiektu. Jeśli na pani działce stałby dom jednorodzinny, z dojazdem od drugiej strony nie byłoby problemu. W przypadku hotelu problem występuje. Związany choćby z wymogami pożarowymi. Więc sąd powinien się przychylić do naszego wniosku. – Jak długo potrwa procedura?

– Może być różnie. Nawet do roku. – Boże! Przecież rok to wystarczająco dużo czasu, by mnie pognębić na wszystkich frontach! I finalnie zmusić do sprzedaży hotelu! – Na to, niestety, nie mamy wpływu. – Nie mogę pojąć, dlaczego nikt od pana mnie o tym nie poinformował! Dostaliście ode mnie wszystkie pełnomocnictwa. Zaufałam panu. Przecież oni nawet i w pół roku mnie zniszczą… – Pani Elizo, błędy zdarzają się każdemu. Jeszcze dzisiaj wniesiemy w pani imieniu stosowny wniosek. Oczywiście bezpłatnie. – Dziękuję. – Nie mogę pani obiecać, że nie będzie mieć pani żadnych problemów, ale do sprawy przydzielę najbardziej kompetentną osobę. Bogacki nacisnął przycisk interkomu i zamienił kilka słów z sekretarką. Po chwili w jego gabinecie pojawił się elegancki mężczyzna. Notariusz oficjalnie przedstawił mecenasa Sitka Elizie, przekazał mu wszystkie pełnomocnictwa i wyszedł. Zaskoczona Eliza stwierdziła, że dawno nie widziała tak atrakcyjnego faceta. Gdyby nie Karol, zapewne zrobiłaby wiele, by poznać go lepiej. Pomijając wygląd, jej prawny opiekun był również niezwykle delikatny i szarmancki. Ten stary dziad pewnie przydzielił mi go dla osłody, pomyślała. Nie sposób się wściekać na takie ciacho. Mecenas Sitek właśnie uniósł ku niej chabrowe oczęta i zamrugał ciemnymi rzęsami. Był w pełni świadomy wrażenia, jakie robi na kobietach. O nie, nie ze mną takie gierki, kolego! Eliza przejrzała go w lot. – Czy będę mógł przyjechać do pani? Powiedzmy jutro? Muszę wykonać kilka fotografii, ocenić postęp robót. Chciałbym również obejrzeć ten alternatywny dojazd. – Oczywiście. Nie ma sprawy. Hotel jest otwarty całą dobę, a w recepcji zawsze ktoś udzieli panu wszelkich informacji – rzuciła niedbale Eliza. Piękny prawnik osłupiał. Najwyraźniej sytuacja, w której kobieta unika bezpośrednich relacji z jego osobą, była dla niego czymś nowym. – Mimo wszystko wolałbym zobaczyć się z panią. W podobnych przypadkach zazwyczaj kontaktujemy się bezpośrednio z właścicielami. – Dobrze. Jestem w hotelu od południa do samego wieczora – odparła. – Jesteśmy umówieni. – Jak najbardziej. – Mecenas Sitek poderwał się z krzesła. Podał klientce płaszcz, wykonując przy tym zaskakujący gest. Gdy już narzucił okrycie na ramiona Elizy, delikatnie zebrał jej długie włosy i wyłożył na kołnierz. Zadrżała mimowolnie. – Dziękuję, mecenasie. W takim razie do zobaczenia jutro. I proszę mnie nie odprowadzać. Znam drogę. Zważywszy na okoliczności, powinna płakać ze złości, ale niemal popłakała się ze śmiechu na wspomnienie nieudolnych, acz starannie wyreżyserowanych zalotów. – Boże, ale egzemplarz! Iga, ja myślałam, że padnę, jak przy tym odgarnianiu włosów smyrał mnie w szyję! – Pół godziny później zdawała relację przyjaciółce, ponownie zwijając się ze śmiechu. – Ciebie nawet na kilka dni nie można spuścić z oka! Ale cieszę się, że nie tracisz rezonu. Cała ta sytuacja wygląda dość dziwnie, żeby nie rzec: tajemniczo. Niby dlaczego syn

Ludwiki chce cię zmusić do sprzedaży hotelu? Mówiłaś, że całe lata siedział cicho. Teraz dostał zachowek, więc na cholerę mu jeszcze kłopot? – Nie wiem. Pojęcia nie mam. Sprawdziłam go sobie w necie. Ten facet to znany inwestor, pewnie ostrzy sobie pazury na grunt. W końcu te moje działki są bardzo atrakcyjne. Uzbrojone, w świetnym miejscu, z doskonałym dojazdem. Miodzio normalnie. – Wszystko wiem. Dziwi mnie tylko, czemu gość robi aż takie podchody. Jakby nie mógł normalnie się spotkać i porozmawiać. – Może właśnie taki ma styl? Eliza wspomniała o wydarzeniach minionych dni, ale na większe ploty obie umówiły się już po powrocie przyjaciółki z nart. Miało to nastąpić najpóźniej za dwa dni, zatem w pracy Iga miała pojawić się jeszcze przed sylwestrem. I bardzo dobrze!, ucieszyła się Eliza, która czuła się dużo pewniej w jej obecności. Nawet teraz, gdy radziła sobie coraz lepiej. Nie minął jeszcze kwartał od śmierci Ludwiki, a Eliza przeszła niesłychaną metamorfozę – począwszy od zmiany wyglądu i stylu ubierania się, przez zmianę podejścia do osób chcących ją wykorzystać, po nagle odkrytą wolę walki o byt, własne dobro i własne zdanie. Dziś postrzegała otaczający ją świat pod innym, szerszym kątem. Wcześniej wprzęgnięta do kieratu nie widziała, ale też i nie miała potrzeby oglądania rzeczywistości z innej perspektywy. Nowe obowiązki wyzwoliły z niej zupełnie innego ducha, o którego istnieniu nie miała dotąd pojęcia. Ta nowa, stanowcza Eliza, która w sekundę podejmowała kluczowe decyzje, potrafiła jak kameleon zmienić się z ciepłej kobietki w herod-babę, trzymającą w garści całkiem spory biznes. Jeszcze niedawno nawet jej się nie śniło, że mogłaby zwolnić kogoś z pracy. Nie przypuszczała, że w ogóle będzie w stanie, tymczasem nie dość, że potrafiła, to jeszcze robiła to w taki sposób, że zwalniana osoba nie czuła do niej zbyt wielkiego żalu. Dawna Eliza nigdy nie poszłaby do łóżka z mężczyzną, którego ledwie poznała, tymczasem ta nowa nie miała najmniejszych zahamowań. Ze spontanicznych zachowań potrafiła czerpać radość i ani myślała żałować czegokolwiek. Postanowiła zaufać intuicji i wyszła na tym doskonale. Brak wiedzy rekompensował jej instynkt. – Cóż, pole walki wyostrza zmysły – przekomarzała się z Igą, która od pewnego czasu nie mogła nadziwić się zmianom w zachowaniu przyjaciółki. – A żebyś wiedziała! Ale tak czy siak, jestem pod wrażeniem twoich postępów. Pół roku temu w obliczu niejednej sprawy, którą teraz załatwiasz w ciemno, pewnie byś usiadła i zapłakała jak ostatnia niemota, a teraz? Tylko spójrz w lustro. Prawdziwa wojowniczka. – Och przestań. – Eliza aż pokraśniała z zadowolenia. – Dobra, dobra. Już się nie kryguj. Wyrabiasz się i tyle – zakończyła Iga. Eliza załatwiła jeszcze trochę biurowej roboty, spotkała się z księgową i wyruszyła do domu. W drodze rozdzwonił się telefon, ale zanim wysupłała go z kieszeni dżinsów, zamilkł. W obawie, że zaraz zatrzyma się na czyimś tylnym zderzaku, dała sobie spokój. Po drodze zjadła w wietnamskiej knajpce podwójną porcję sajgonek i syta wylądowała na Starówce. Wszechobecna cisza nagle okazała się irytująca. Wcześniej Eliza ją uwielbiała, teraz brak znajomych dźwięków działał jej na nerwy. Nastawiła zatem pierwszą z brzegu stację radiową; z eteru zaatakowały sylwestrowe hity. Świąteczne piosenki, grane bez przerwy od listopada, znikły z dnia na dzień. Eliza rozwiesiła pranie, o którym dzień wcześniej zapomniała po raz kolejny. Na szczęście większość rzeczy udało się uratować, jedynie na białej poszwie znać było szare smugi po pleśni. Mam rozładowaną komórkę!, uświadomiła sobie i natychmiast wpięła ją do ładowarki.

Numer na wyświetlaczu nie był jej znany, ale zakładała, że może należeć do Karola. Od dwóch dni nie dawał znaku życia. Po szalonych świętach zapanowała miłosna posucha, ale serce i ciało dziewczyny ani myślały zapomnieć. Zakochanej na zabój Elizie pozostawało mieć nadzieję, że Karol choćby w połowie odwzajemnia jej uczucia. Ale oddzwaniać na razie nie zamierzała. Dla zabicia czasu przetrząsnęła szafę z ubraniami, wybrała najbardziej szałowe ciuchy i zaczęła je przymierzać po kolei. Rzeczywiście, ostatnio nieco przytyła, bo część ubrań okazała się przyciasna, ale fakt ten nie pozbawił Elizy dobrego humoru. Najważniejsze, że podobam się Karolowi, stwierdziła, reszta nie ma znaczenia. W chwili gdy wreszcie sięgnęła po komórkę, jej żołądek i serce fikały koziołki z emocji. Z radości zapomniała języka w gębie, ale po minucie już trajkotała o wszystkim, co ją trapi. – Nie miałem pojęcia, że ten ktoś jest aż tak zawzięty – zmartwił się. – Niestety. Ale moi prawnicy już nad tym pracują i niebawem dobiorą mu się do tyłka. To spadkobierca, pominięty w testamencie przez Ludwikę. – Coś takiego… – powiedział Karol nieswoim głosem. – Konkretnie to jej syn. Ponoć jego ojciec, trzeci chyba z kolei mąż nieboszczki, nienawidził jej z całego serca. A teraz cała rodzinka się mści. Tylko co ja jestem winna? – Nie wiesz, co zaszło? – Nie mam pojęcia. Dość, że facet odszedł, zabierając dzieciaka, i wyjechał za granicę bez słowa. Ludwika była zrozpaczona. – Skąd wiesz? – Od niej. Ale nie znam szczegółów. Później wyszła za mąż po raz czwarty i to właśnie z ostatnim mężem dożyła późnej starości. On zmarł pierwszy, ona pozbyła się większości wspólnych aktywów i przeniosła na Marcowe Wzgórze. Zostawiła po sobie tylko ten hotel i dziwnym zrządzeniem losu zapisała go mnie. Zwykłej pielęgniarce z domu spokojnej starości.

Rozdział 19 Karol planował powrót do Warszawy w Nowy Rok. Wcześniej, niestety, nie dało rady. Trasę do rodzinnego domu zwykle pokonywał samochodem w kilka godzin, ale osłabiony po ospie poleciał rejsowym samolotem i teraz nie miał jak wrócić. Zdobycie biletów lotniczych w okresie noworocznym graniczyło z cudem. Eliza nie posiadała się z radości, że znów będzie miała go blisko, ale szybko została sprowadzona na ziemię. W pierwszych dniach stycznia jej ukochany spodziewał się kilku dłuższych służbowych podróży, więc do syta mogli się nabyć ze sobą dopiero po dziesiątym stycznia. – Lepiej się pośpiesz, bo zaczynam tęsknić – mruknęła. Za nic nie przyznałaby się, że skręca ją od chwili, gdy Karol opuścił hotelowy parking. – Ja też, skarbie, ja też. Chciałbym być już na miejscu i pomóc ci, w czym tylko zechcesz. Na razie uruchomię swoje kontakty i spróbuję namierzyć tego typa. – Jakim cudem? – W deweloperskim światku znają się wszyscy. Lepiej albo gorzej, ale o uszy obijają mi się wciąż te same nazwiska. – Naprawdę myślisz, że mógłbyś jakoś wpłynąć na tego świra? – Nie wiem. Zobaczymy – odparł wymijająco. – Boże, oby! Strasznie się boję. – Daj mi trochę czasu. I niczym się nie martw. Choć ja na twoim miejscu bym to wszystko sprzedał. Choćby dla świętego spokoju. – Mowy nie ma! – weszła mu w słowo. – Teraz miałabym pozbyć się czegoś, co stało się moim życiem? Po moim trupie! Tu pracują ludzie, to miejsce ma duszę, a ja zamierzam postawić je na nogi! Ten zakichany zagraniczny inwestor może mi skoczyć ze swoim szantażem, bo mam drugi dojazd! Ha! – odparowała bojowo. Wcale nie po to, by przekonać Karola, raczej by podnieść na duchu samą siebie. – Poważnie? – zdziwił się Karol. – Nie wiedziałem… – Ja też nie. Dopiero co się dowiedziałam. Może nie jest tak atrakcyjny jak ten, z którego korzystam obecnie, ale spokojnie da radę. Jedyny problem to strażacy… – Zrobię wszystko, żeby jak najszybciej wrócić do Polski – obiecał Karol. – Jak nie uda się samolotem, spróbuję autokarem. A ty uważaj na siebie, maleńka. Eliza uśmiechnęła się pod nosem. W kilku słowach wspomniała jeszcze o ewentualnym ustanowieniu służebności gruntowej, dodała kilka czułości. Rozłączyła się i pojechała do biura. Od razu rzucił jej się w oczy stos faktur, do zapłacenia jeszcze przed końcem roku. Dla porządku przerzuciła dokumenty, zwracając szczególną uwagę na zakupy materiałów budowlanych. Rachunek z hurtowni elektrycznej wprawił ją w osłupienie. Marne dwieście gniazdek elektrycznych i niewiele mniej wyłączników nie dziwiło (cena była nadzwyczaj okazyjna), bo miało wystarczyć na całość inwestycji, ale półtora kilometra kabla elektrycznego wbiło Elizę w fotel. Nie potrafiła sobie przypomnieć, by ktoś konsultował z nią ten zakup. Korzystając z faktu, że ekipa budowlana szaleje w restauracji, natychmiast skierowała tam swoje kroki i obtańcowała zastępcę majstra, który – przyparty do muru – przyznał się do prywaty. Zamówił tę ilość, bo elektryka w całym hotelu była priorytetem, ale przy okazji obłowił się na prowizji wypłacanej mu przez zaprzyjaźniony skład budowlany.

– Przepraszam, pokój dzieciakowi remontuję – sumitował się. – Jakby co, to mogę anulować zamówienie. Wydawało mi się, że będzie dobrze, bo ten kabel się przecież nie zmarnuje… – Okej, tylko dlaczego nikt mnie o to nie zapytał? – Bo na początku pani mówiła, że chce mieć święty spokój, bo się pani nie zna. Od szefa wiem. Niestety, była to prawda. Eliza kompletnie zapomniała, że jeszcze niedawno dałaby wiele, aby tylko ktokolwiek zdjął jej z głowy choć część problemów. – Dobrze. Nie mam pretensji, bo kabel się przyda. Ale od teraz proszę ze mną konsultować wszystkie zamówienia. – Wszystkie? Nawet kilo fugi? – A kto kupuje kilo fugi, jak mu potrzeba stu? – Mrugnęła figlarnie. – Już się nauczyłam tego i owego, więc nie dam się naciągnąć. Jak zaszalejecie, to wam nie zapłacę, bo po prostu nie będę mieć z czego, jasne? Mam ograniczony budżet, więc miarkujcie się trochę. Poza tym chcę wiedzieć, co się dzieje. W końcu to mój biznes. W porze lunchu zrobiła sobie kanapkę z importowanym pomidorem, którego smak można było podciągnąć pod wiele rzeczy, ale żadną z nich nie był pomidor. Równie dobrze Eliza mogłaby zjeść trawę albo styropian. – Ale świństwo! – westchnęła i rozmarzyła się na wspomnienie cudownego aromatu letnich polskich malinowych pomidorów, różowych, nierównych i pomarszczonych. Za pomidorami przepadała od dziecka. Odkąd pamiętała, toczyła z babcią zaciekłe dyskusje, czy pomidor to owoc, czy raczej bliżej mu do warzywa. W wieku dziewięciu lat stała się nawet posiadaczką niewielkiego inspektu z pomidorami, ale jej radość, niestety, nie trwała długo. Ledwie udało jej się zebrać pierwszy plon, babcia zmarła, a mama natychmiast sprzedała ogródek działkowy. Eliza była zrozpaczona. Podczas pamiętnych oględzin sąsiedniej posesji zwróciła uwagę na niewielką szklarenkę na tyłach willi. Cóż, marzenie niedoszłej plantatorki rozpłynęło się wraz z informacją, że nie o tę willę chodzi. – A właśnie… – mruknęła do siebie, przełykając ostatni kęs kanapki. Dopiła herbatę i ubrawszy się ciepło, wyszła przed hotel. Postanowiła raz jeszcze zrobić obchód. Wiadomość o alternatywnym dojeździe ucieszyła ją szczerze, więc postanowiła zrobić mały rekonesans i go poszukać. Przed wyjściem rzuciła okiem na mapę, naciągnęła czapkę na uszy i żwawym krokiem ruszyła przed siebie. Jej posesja mała nie była, a poranne słońce już jakiś czas temu skryło się za chmurami i zrobiło się bardzo zimno. Nisko nad głową Elizy wisiały ołowiane chmury, ponure i napęczniałe. W lecie zapewne zwiastowałyby burzę, ale o tej porze roku należało spodziewać się kolejnych opadów śniegu. I rzeczywiście, z nieba jak na zawołanie posypał się biały puch, a świat od razu zrobił się czyściejszy. Przynajmniej na chwilę. Eliza dotarła do siatki odgradzającej jej teren od willi i przystanęła na chwilę. Budowla po drugiej stronie miała w sobie coś magicznego; robiła wrażenie, że przyciąga ją, a stare mury pragną Elizy tak samo jak ona ich. Ale teraz coś było inaczej. Śnieg zdążył już pokryć ziemię dwucentymetrową warstewką, więc Eliza nie miała szans na dostrzeżenie jakichkolwiek śladów, ale nabrała ochoty na ponowne odwiedziny. Skończyło się na spacerze wzdłuż płotu, z obawy przed przyłapaniem i kompromitacją. Eliza zostawiła za sobą hotel, minęła budynek gospodarczy i przystanęła przy ogromnym kamieniu w kształcie buta. Właściwie był to spory głaz narzutowy

i najprawdopodobniej nad ziemię wystawał tylko jego fragment. O ruszeniu go z miejsca nie było mowy, nie wspominając o wywiezieniu. Majster sugerował potraktowanie go dynamitem, ale Jarek, usłyszawszy to, omal nie zemdlał ze zgrozy i zdecydował, że wykorzysta ten okaz przyrody nieożywionej na potrzeby przyszłego placu zabaw dla dzieci. Uznał, że głaz wprost idealnie nadaje się do przeróbki na niewielką ściankę wspinaczkową. W swoich koncepcjach poszedł nawet dalej. Wymyślił, by kamień stanowił centralną część małpiego gaju, z doczepionymi doń drewnianymi drabinkami, zjeżdżalnią i żerdzią, na której miały zawisnąć huśtawki. Eliza obeszła głaz i skierowała się ku odległej części działki daleko na tyłach hotelu. Gęstniejąca zadymka z minuty na minutę utrudniała widoczność. Wąska polna droga kończyła się na ogrodzeniu hotelowej posesji. Eliza chwyciła za metalową siatkę i wspięła się na palce. Biały puch ledwie przykrywał koleiny wyżłobione przez samochodowe opony. Bingo!, pomyślała, szacując jednocześnie odległość do hotelu. Nie więcej niż sto, sto pięćdziesiąt metrów. Po obiedzie sprawdzę tę drogę od drugiej strony, postanowiła. Jeśli nadaje się do użytku, choćby tymczasowo, szantażysta musi spuścić nieco z tonu. Choćby do czasu rozstrzygnięcia w sądzie. – Brrr… – Eliza skuliła się pod naporem wiatru. Wirujące płatki usiłowały wcisnąć się pod ubranie. Eliza już miała zawrócić, gdy coś skłoniło ją, by ponownie zerknąć za siatkę. Po drugiej stronie stał jakiś człowiek. – Dziwne… – mruknęła Eliza pod nosem i spojrzała jeszcze raz. Teraz nie zauważyła nikogo. Matko, chyba mam zwidy!, pomyślała. Kto łazi w taką pogodę, w dodatku po drodze donikąd?, próbowała uspokoić samą siebie, ale i tak poczuła na plecach zimną strużkę. Nie oglądając się za siebie, biegiem ruszyła w stronę hotelu. Ze wszystkich sił starała się odegnać przerażenie, ale ono nie odpuszczało. Mimo że Eliza nie miała stuprocentowej pewności, czy nie doznała przywidzenia. Zdyszana dopadła drzwi holu. Julek, który właśnie pojawił się na stanowisku, podbiegł do szefowej i pomógł jej zdjąć okrycie. – Czy coś się stało? Ktoś panią gonił? – Nie, nie! Tak zmarzłam na spacerze, że postanowiłam się rozgrzać. Eliza za nic nie chciała wyjść na wariatkę, więc postanowiła milczeć. Dopiero po chwili zauważyła w lustrze, że jej twarz, zamiast zaróżowić się z wysiłku i zimna, jest blada jak ściana. Względną równowagę przywróciła jej dopiero kawa z koniakiem, a po półgodzinie niemal gotowa była się założyć, że widziała zwykłego spacerowicza z psem. Przecież nikt normalny nie snuje się bez celu w takiej okolicy. Chyba że czegoś szukał. Tak samo jak ona… – Jasne! – Elizę olśniło. Aż pacnęła się dłonią w czoło i w duchu zwyzywała od idiotek. Przecież to mógł być ktoś z kancelarii Bogackiego albo reprezentant drugiej strony sporu. W końcu droga jest ogólnodostępna i każdy mógł się tam dostać. Ta druga opcja niespecjalnie ją cieszyła, bo oznaczała, że przeciwnik nie zasypia gruszek w popiele. Niemniej jednak myśl, że to nie seryjny morderca, zdecydowanie poprawiła Elizie humor. Na wszelki wypadek sprawdzę nagrania z monitoringu, postanowiła i czym prędzej zeszła do piwnicy, gdzie ustawiono całą aparaturę. Niestety, umieszczone na hotelu kamery nie miały aż tak dużego zasięgu. Trzeba zamontować dodatkowe, westchnęła w duchu, szacując kolejne nieprzewidziane wydatki, ale niezwłocznie połączyła się z firmą ochroniarską. Osiągnęła tyle, że zostawiła zgłoszenie,

bo poza dyżurną koordynatorką patroli na miejscu nie było psa z kulawą nogą. Czas biegł szybko. Prace remontowe w restauracji miały się ku końcowi. Podłoga była prawie gotowa, ściany i sufity z regipsu prezentowały się całkiem nieźle, choć należało jeszcze pokryć je gładzią i wyszlifować spoiny. A to oznaczało zapaćkanie wszystkiego wokół białym pyłem, którego później nie szło usunąć… Eliza na razie machnęła na to ręką i mimo wszystko wsiadła do corsy, by dokonać lustracji dojazdu z drugiej strony siatki. Jak się okazało, droga gruntowa dochodziła do samego ogrodzenia. Eliza aż podskoczyła z radości, ale jej euforia nie trwała długo. Droga biegła wprawdzie równolegle do dwupasmówki, ale oddzielał ją od niej rów melioracyjny. By się na nią dostać, trzeba było podjechać kilkaset metrów, zawrócić i dopiero wtedy skręcić w polną dróżkę na tyłach hotelowych zabudowań. Taka droga, niestety, nie nadawała się do eksploatacji jako stały dojazd. Być może przez jakiś czas mogłaby służyć pracownikom i budowlańcom, ale kierowanie na nią hotelowych gości nie wchodziło w rachubę. Mimo że prowadziła do Zacisza jak po sznurku. Nie było mowy o pomyłce. Na przykrywającym koleiny śniegu Eliza zauważyła ślady stóp, co utwierdziło ją w przekonaniu, że się nie myliła i istotnie ktoś był tu wcześniej. Sądząc po rozmiarze i kształcie – mężczyzna w wizytowych butach. Zrezygnowana zawróciła do hotelu. W kuchni zrobiła sobie coś do jedzenia i zasiadła w biurze. Gładzie gipsowe położono już we wszystkich pomieszczeniach, więc szlifowania należało spodziewać się lada chwila. Eliza zamknęła za sobą ciężkie tapicerowane drzwi i starannie ułożyła wzdłuż progu wilgotny ręcznik. Sprawdziła internetową pocztę i wykonała kilka telefonów. Rezerwacje wskazywały, że w najbliższych dniach zwali jej się na głowę jednorazowo czterdzieści osób, pierwsza tak liczna grupa za jej rządów. Eliza przeraziła się nieco, ale wkrótce uświadomiła sobie, że cały kuchenny personel wróci już do pracy i wydanie takiej liczby posiłków nie nastręczy jakichkolwiek problemów. Zwłaszcza że przed chwilą odebrała od Konstantego mejla z gotowym jadłospisem cateringowym. Widać było, że podczas przerwy świątecznej szef kuchni nie próżnował, bo przesłał również kilka nowych przepisów do restauracji. Niestety, nie zamieścił zdjęć dań, ale Elizie wystarczył rzut oka na składniki, aby nabrać chęci na degustację. Puszysty krem z zielonego groszku z nutką prażonych migdałów i roladka ze schabu z wykwintnym farszem staropolskim, serwowana z dufinkami ziemniaczanymi i sałatą skropioną kremem balsamicznym z żurawiny i fig, przyprawiły ją o ślinotok. Rozległo się stłumione pukanie do drzwi. – Proszę. – To tylko ja. – Do biura wtarabanił się Julek. – Mogę? – Stało się coś? – Zaczęli szlifować. A ja za chwilę się uduszę. Mam astmę – wydyszał ciężko, padając na kanapę. – O Matko Boska! – Eliza zerwała się z krzesła. – Dlaczego nic nie mówiłeś? – Bo nie przyjęłaby mnie pani do pracy – wykrztusił pobladły chłopak. – Bóg cię opuścił? A niby w czym astma może przeszkodzić recepcjoniście? Leczysz się? – Jasne. Już wziąłem leki, ale teraz nie mogę przez jakiś kwadrans wystawiać się na pył. – Okej. – Eliza wezwała pokojową i zleciła dziewczynie zastępstwo, dopóki Julek nie odzyska pełnego oddechu. – Spójrz na to. – Odwróciła monitor w jego stronę. – To dzieło Kostka? – zapytał po chwili.

– Zgadza się – przytaknęła zadowolona. – Jezu… – Julek aż przełknął ślinę. – Rozetka z balotyny drobiowej z łezką dressingu ziołowego. Matko jedyna! A to… – Wskazał palcem. – Udziec z indyka, serwowany na puszystym sosie grzybowo-winnym, z kluseczkami śląskimi i surówką z modrej kapusty. Boże, ale odlot! Właśnie zrobiłem się straszliwie głodny – jęknął. – A co powiesz na rozetki z łososia z kremowym musem chrzanowym? – Niech mnie już pani nie nęka. – Julek zaczerpnął powietrza. Nawet nie zauważył, kiedy opuściła go duszność. – No popatrz tylko, jaki z naszego Kostka artysta! Żeby wymyślić takie menu, i do tego takie nazwy, trzeba być prawdziwym kulinarnym wirtuozem! Niech no tylko Iga wróci! Będzie zachwycona! – trajkotała podniecona Eliza. – Z takim menu podbijemy świat! – Oczywiście. Jeśli tylko uda się komuś do nas dojechać. – Eliza uśmiechnęła się kwaśno, boleśnie świadoma, że kłopoty jeszcze nawet nie zaczęły się na dobre. Po rekonesansie w terenie zeszła na ziemię i teraz spodziewała się najgorszego. Syn Ludwiki, mając, podobnie jak ona, świadomość, że alternatywna droga do niczego się nie nadaje, miał w rękach wszystkie atuty. Eliza zaś wyłącznie nieruchomość bez dojazdu i graniczące z pewnością przekonanie, że owa nieruchomość, ta studnia bez dna, która pochłonęła krocie, pozbawiona łaski tego człowieka bez skłonności do negocjacji padnie na inwestycyjny pysk. Jeśli ów podstępny biznesmen zechce pognębić Elizę w dowolny sposób, zapewne mu się uda. Ona miała wizję, chęci i środki wystarczające na rozruszanie interesu, ale brakowało jej możliwości, by stawić czoło inwestorskim rekinom, które płotki, takie jak ona, wcinają na śniadanie. Pogrążyła się w zadumie. Chwilowo musi po raz kolejny zaufać kancelarii Bogackiego, ale nadszedł czas na inicjatywę własną. Oczywiście trzeba wcześniej skonsultować się z prawnikami, dumała Eliza, ale i ja sroce spod ogona nie wypadłam! Była skłonna spotkać się w cztery oczy z synem Ludwiki i wyłożyć kawę na ławę. Dotychczasowe podchody i manewry, rodem jak z podjazdowej wojenki, przestały ją interesować. Postanowiła chwycić byka za rogi. Niech się dzieje, co chce! Tuż po powrocie Julka do recepcji zatelefonowała do mecenasa Sitka i poprosiła o spotkanie. Nawet na odległość wyczuwała ten jego oślizgły, obrzydliwie ugrzeczniony ton, dla niej nie do przyjęcia. W krótkich słowach wyraziła swoje oczekiwania i poza wcześniejszymi ustaleniami zleciła prawnikowi, by doprowadził do spotkania stron. Nie lubiła konfliktów i konfrontacji, ale czas najwyższy poznać wroga, do tej pory człowieka widmo. Wyjątkowo podstępnego, fałszywego i upierdliwego, który skutecznie psuł jej radość z życia i z nowej miłości. Kilka razy dziennie atakowała ją szalona fala endorfin, tęsknoty i radości jednocześnie, by po chwili ustąpić miejsca strachowi przemieszanemu z niepewnością i niepokojem. Emocjonalna huśtawka godna świra, a nie ułożonej i opanowanej pielęgniarki, przyzwyczajonej do racjonalnej codziennej egzystencji. Że nudnej? Trudno, ale przynajmniej spokojnej. Nie to co teraz. Nowa praca, nowi ludzie, nowe wyzwania, jedna wielka niewiadoma, masa kłopotów, milion szybkich decyzji w kwestiach, o których dotąd nie miała bladego pojęcia, i jeszcze na dodatek jakieś szemrane rodzinne rozgrywki pomiędzy zmarłą a jej podłą rodziną. Swoje dokładał Numer, rzucający się wszystkim pod nogi w charakterze kłody i drący wszystkim kobietom rajstopy, przez co Eliza musiała zabezpieczyć w recepcji spory ich zapas we wszystkich rozmiarach. Na wypadek gdyby któraś poszkodowana pojawiła się z zażaleniem. Prawdę mówiąc, w ostatnich dniach zdarzyło się to wielokrotnie. Przeklęty futrzak!, fuknęła w duchu Eliza. I ta tęsknota, od której aż ściska w dołku! Na domiar złego

jeszcze ten ugrzeczniony i wyglansowany mecenasik, od którego robiło jej się mdło, był jak zepsuta wisienka na torcie. Kompletna porażka. – Nażelowany skończony dupek! – mruknęła pod nosem. Odłożyła telefon i pozwoliła myślom pofrunąć do Karola. W ostatnich dniach wiele się działo, ale jego obraz nie opuszczał Elizy ani na minutę. Odliczała czas do spotkania. Karol zawładnął nią na dobre. Na dodatek tęsknotę podsycała ciekawość, co też udało się Karolowi ustalić w kwestii syna Ludwiki. Sprawa dręczyła ją bardzo i Eliza dałaby wiele, żeby dowiedzieć się czegoś konkretnego. Postanowiła nie narażać się na dalsze nieprzyjemności. Do tej pory zrobiła, co mogła, aby pozostać lojalną wobec nieboszczki, ale lojalność nie obejmuje chyba represji i szantażów? Sytuacja uległa zmianie. Teraz Eliza miała pełne prawo czuć się zwolniona z danego samej sobie przyrzeczenia, zwłaszcza że nikt jej nie uprzedzał, że w imię bycia porządną będzie musiała się bać i użerać z jakimś rodzinnym mścicielem z bożej łaski! Nikt jej nie uprzedził, że działaniem w dobrej wierze narazi się tak bardzo, że dopadnie ją ochota rzucenia Zacisza w jasną cholerę! Że Eliza zechce zaszyć się w mysiej dziurze i w końcu zaznać odrobiny świętego spokoju. Nie, nie, takich rzeczy nie było w planie. Ani atrakcji, które przygięłyby grzbiet niejednemu twardzielowi! Jedyne pocieszenie stanowili ludzie, na których mogła liczyć. Było to krzepiące, po wcześniejszych doświadczeniach bowiem szczerze w gatunek ludzki zwątpiła. Po tym, co usłyszała podczas swoich ostatnich chwil na Marcowym Wzgórzu, postanowiła nie ufać nikomu. Przekonała się wówczas boleśnie o prawdziwości porzekadła, że za każdy dobry uczynek człowiek zostanie ukarany po dwakroć. Swoim dobrym sercem, zaangażowaniem i poświęceniem Eliza solidnie zapracowała sobie na zwolnienie. Nie takiej zapłaty oczekiwała. A ojciec nie raz jej powtarzał, że żadna praca nie jest warta zbyt wielkich poświęceń, bo prędzej czy później i tak szef cię zwolni! I choćby człowiek stanął na rzęsach i zebrał od wszystkich najlepsze na świecie referencje, w niczym to nie pomoże. Bo szef ma zawsze rację. – Ech! – westchnęła ciężko Eliza i zadzwoniła do Karola. Jej serce przyśpieszyło, bo potwierdził swój powrót. Zapewnił tajemniczo, że sprawa dojazdu do hotelu jest na dobrej drodze, i poprosił, by się nie martwiła. Obiecał opowiedzieć wszystko po przyjeździe. Ledwie się rozłączył, a zadzwoniła Iga z meldunkiem, że jest już w kraju i nazajutrz rano ma zamiar pojawić się w pracy. Eliza była wniebowzięta. Nareszcie jakaś bratnia dusza w pobliżu, uśmiechnęła się w duchu.

Rozdział 20 Poranek, mimo że słoneczny, nie zaczął się dobrze. Najpierw Eliza dowiedziała się, że jej tata właśnie wylądował w szpitalu w Sydney z podejrzeniem raka trzustki. Mimo różnicy czasu odbyła długą rozmowę z mamą. Ta, przerażona stanem męża, ze wszystkich sił próbowała nie panikować i nie denerwować córki, ale wyszło to raczej marnie. Po skończonej rozmowie Eliza ubrała się i zeszła na dół po kawę. Stres ścisnął jej żołądek do rozmiarów małego supełka, ale z rozsądku zrobiła sobie kanapkę, z nadzieją, że jakoś ją przełknie. Ledwie zauważyła budowlańców i postęp robót. Minęła ich, nie widząc, postawiła posiłek na biurku i zdruzgotana wsparła czoło na łokciach. Telefon dzwonił jak najęty, ale nie robiło ta na Elizie żadnego wrażenia. Po kilku minutach do biura wpadła wzburzona Iga. – Co jest, do cholery?! – ryknęła od progu. – Co jest? – Eliza ocknęła się z zamyślenia. Nie miała pojęcia, czym naraziła się na taki atak. – Ty się jeszcze pytasz? – Iga szarpała za guziki płaszcza. Szamocząc się z szalikiem, wyrzucała z siebie słowa jak karabin maszynowy. – Po pierwsze, dlaczego nie odbierasz? Po cholerę ci Bozia dała komórkę? Telefon mobilny, wiesz… – No wiem. Odbiło ci? – …to taki telefon, który się ma zawsze pod ręką, nawet w łazience! Zwłaszcza jak się prowadzi taki cholerny biznes! – Ale o co chodzi? Czemu się tak pieklisz? – Że co? Że ja się pieklę? – Iga się zagotowała. – Wyjrzyj łaskawie przez okno! Tuż na wjeździe stoi samochód z firmy produkującej ogrodzenia, a robotnicy właśnie montują jedno na drodze. A dokładnie w poprzek dojazdu. Czaisz? – Że co? – Elizę zatkało. – Nie mamy dojazdu. Ci goście nie pozwolili mi przejechać! – Boże… – Na szczęście moja terenówka ma wysokie zawieszenie, to przeprawiłam się bokiem po trawniku, ale ty, z tym twoim opelkiem, jesteś udupiona na cacy. Że o hotelowych gościach nie wspomnę. Przerażona Eliza wybiegła na zewnątrz. Istotnie. Wszystko, o czym mówiła Iga, było prawdą. Choć wiedziała, że tym razem sprawy nie da się załatwić we własnym zakresie, Eliza dla świętego spokoju podeszła do ekipy na podjeździe i zapytała, o co chodzi. Z dokumentów, które jej pokazano, jasno wynikało, że robotnicy otrzymali zlecenie na ogrodzenie nieszczęsnej działki należącej do syna Ludwiki. Cóż, nastąpił kolejny atak na jej biznes. Elizie opadły ręce. Wyglądało na to, że starania kancelarii i dobre chęci Karola nie zdały się na nic. Nawet wcześniejsza interwencja Miszy nie zadziałała na dłuższą metę. Właściciel, który właśnie postanowił ogrodzić swoją posesję, miał do tego pełne prawo. Eliza dokonała szybkiej analizy sytuacji. Grodząca ekipa nie miała pojęcia o rozgrywkach pomiędzy spadkobiercami, ale to nie powód, żeby jej nie wykorzystać. Wystarczyło kilka minut pertraktacji, by robotnicy zgodzili się rozebrać starą siatkę na tyłach

hotelu, a Eliza uzyskała alternatywny dojazd. Ustaliła z brygadzistą odpowiednie wynagrodzenie i odetchnęła z ulgą, gdy zauważyła, że auta chcące wjechać na parking idą w ślady Igi. No tak, to rozwiązanie dla tych wyżej zawieszonych, dopóki ziemia jest zamarznięta, westchnęła i poszczękując z zimna zębami, zawróciła do wnętrza. Zrozpaczonej właścicielce Zacisza niespodziewanie przyszedł z pomocą pan Kazio, który właśnie się napatoczył i zeznał, że w jednym z budynków gospodarczych leżą specjalne zbrojone blaty, używane do budowy tymczasowych przejazdów. Wprawdzie nie potrafił wytłumaczyć, w jaki sposób hotel wszedł w ich posiadanie, ale zlokalizował je natychmiast. A po konsultacji z Elizą zlecił ekipie od ogrodzeń ich ułożenie. – Iga, ja tego nie wytrzymam! – Eliza zamknęła za sobą drzwi do biura i padła w objęcia przyjaciółki, szlochając jak bóbr. – Czym sobie na to wszystko zasłużyłam? – chlipnęła. – No czym? Czy ja komuś wyrządziłam jakąś krzywdę? No sama powiedz? Cholera! Dlaczego ja mam tak przesrane? No, czemu ja? – Przestań. Widocznie na górze cię nie lubią… Żartuję! Wiesz chyba, że jestem z tobą, i to także moja sprawa, żeby wszystko tutaj szło, jak trzeba. Jak ten gnój odetnie dojazd, biznes zbankrutuje i nie tylko ty zostaniesz bez pracy. Ty, w swoim zawodzie, poradzisz sobie bez problemu, ale pomyśl o mnie. Ja przyszłam tutaj, żeby się wybić. Zdobyć renomę. I co? Może być jajco. – Nie wiem. – Eliza usiadła. Zrezygnowana, skuliła ramiona i przygarbiła plecy. – A miało być tak pięknie… – A kto ci to, kurwa, obiecał? – zdenerwowała się Iga. – Nikt. A ty i tak masz lepiej. Zawsze możesz liczyć na Maćka, a ja jestem sama jak palec. Z Karolem na razie jest fajnie, ale kto wie, co dalej. Znamy się krótko. Kocham go, to znaczy, jestem zakochana. Tyle dobrego, że w żołądku mam rój wesołych owadów, które smyrają mnie od środka. I czuję się lekka jak piórko. Iga na dźwięk imienia męża wyprostowała się jak dźgnięta między łopatki. Co nie uszło uwagi Elizy. – Maciek! Maciek… Nie chce mi się o nim gadać. – Przyjaciółka robiła dobrą minę do złej gry, ale Eliza znała ją nie od dzisiaj. – No dobra, gadaj. – A niby o czym? – Iga próbowała iść w zaparte. – O tym, co cię gryzie. Przecież widzę, że coś jest nie tak. A ten głupi płot na drodze to przy tym pestka. Iga spojrzała z ukosa. Zaczerpnęła powietrza jak przed zanurkowaniem. – Rozwodzę się – wypaliła. Energii wystarczyło jej tylko na to wyznanie. Później zwiesiła głowę. – Co ty bredzisz? – Eliza wybałuszyła oczy. – Jest inna kobieta. U niego w pracy. – Pierniczysz? – Już kiedyś, przypadkiem, natrafiłam na dwuznaczne mejle, ale tłumaczenie Maćka było sensowne. Dałam spokój i zapomniałam o temacie. Ale kilka dni temu, wtedy jak się połamał, znów natknęłam się na ich korespondencję. Niby służbowa, ale iskrzyło jak diabli. A przecież nie jestem głupia? – Spojrzała na przybitą Elizę. Jej jasne oczy ciskały błyskawice. – Nie jesteś. Ale w czym problem? Skąd wiesz, że to poważne? Pytałaś go? – Bo wiem. Ta suka napisała o kilka słów za dużo, ja przeczytałam. Przypadkiem. – A co na to Maciek?

– Nawet nie próbował zaprzeczać – powiedziała Iga i wybuchnęła płaczem. Eliza przytuliła ją i po chwili płakały już obie. Każda z innego powodu, za to ze wspólną świadomością, że właśnie pędzą w dół w tym samym wagoniku szalonej kolejki górskiej. Wiedziały doskonale, że jeśli rozpędzony rollercoaster nie wyrobi na zakręcie, poznają gorycz porażki. Jeśli natomiast wyjedzie na prostą… Oprzytomniały około południa. Zjadły lunch pod zamówioną butelkę wina, później zamówiły kolejną. To wystarczyło, by w porze obiadu były już dobrze wstawione. Zgodnie upiły się na smutno. Gdy wybiła siedemnasta, pochlipywały i kiwały się na kanapie. Zdążyły już ponarzekać na wszystko, co możliwe, obrobić tyłki większości znanych sobie mężczyzn, zapewnić się o dozgonnej przyjaźni i dojść do wniosku, że i tak mają mnóstwo szczęścia, skoro mają siebie. – Przeklęty hotel! – chlipnęła Eliza. – Wcale nie jest przeklęty! – Iga czknęła i przełknęła kolejny łyk wina. – Dziękuj Bozi, że go masz. Inaczej dalej byś podcierała tyłki staruszkom i słuchała zrzędzenia ramoli. – Lubiłam tę robotę. – Eliza starała się mówić wyraźnie. – Ale ta robota nie lubiła ciebie. Wycisnęli cię jak cytrynę i kopnęli w tyłek. Nie warto było dla niej niczego poświęcać, bo… Bo nie warto i już! Chodźmy dziś wieczorem do kina, co? – Iga znienacka poderwała się na równe nogi. Nogi odmówiły posłuszeństwa, więc zachwiała się i z powrotem opadła na kanapę. – Zgłupiałaś chyba? Dzisiaj sylwester! A w takim stanie nie wpuszczą nas do żadnego kina. – Eliza parsknęła śmiechem. – Możemy sobie obejrzeć na wideo jakiś stary wyciskacz łez. W piwnicy u Kazia stoi cały regał z filmami na kasetach VHS. Coś się znajdzie. Odtwarzacz mamy tutaj. Ciekawe, czy działa? – Ja bym spiraciła coś nowszego z Internetu – wymamrotała Iga. – E tam, te twoje nowości do niczego się nie nadają. Nie ma to jak sprawdzona klasyka! Rada w radę postanowiły udać się do piwnicy. Chichocząc, przemogły niemoc i jakoś dotarły na miejsce. Po drodze, długiej i krętej, zdołały przewrócić stos wykrochmalonych prześcieradeł i wpaść w stertę brudnej bielizny. Wybór kaset okazał się całkiem spory, ale po długiej, pozbawionej argumentów dyskusji zdecydowały się ostatecznie na Titanica. Na wszelki wypadek wzięły jeszcze komedię romantyczną z Sandrą Bullock i rozpoczęły powrót do biura. Tym razem nie przemknęły niezauważone. Szczerze zdumiony wskazującym stanem szefowej, Kazio zameldował w korytarzu, że prowizoryczny przejazd jest już prawie gotowy, po czym pomógł obu rozochoconym kobietom wejść na schody. Na skutek spożycia emocjonalny kryzys minął. Histeryczne wybuchy śmiechu z byle czego i niekontrolowane napady małpiego humoru zastąpiły wcześniejszy smutek. Jakimś cudem Elizie udało się przyrządzić w kuchni mrożone pierogi, jeszcze z Wigilii. Nalała do kubków czerwonego barszczu z kartonu i uczta była gotowa. W obawie, że nie uda im się dotrwać do północy, dziewczyny postanowiły wypić po mocnej kawie. Licząc na działanie kofeiny, przyrządziły podwójną porcję mocnego jak szatan espresso i zajęły się wybieraniem kreacji na wieczór. – Dla kogo chcesz się stroić? – zainteresowała się Eliza. – Przecież tu nikogo nie ma. – Jak to nie ma? Ja jestem. – Iga stłumiła czknięcie. – Ty jesteś. – Daj spokój. I tak nie dotrwamy do północy. – Szkoda – zasępiła się Iga. Naprawdę miała ochotę uczcić pierwszego sylwestra bez męża. – Spędziłaś kiedyś ten wieczór w dżinsach?

– Nigdy. – No widzisz, ja też nie! Więc dajmy sobie spokój. Nie mam siły się przebierać. – Eliza ziewnęła potężnie. – Może nawet się zdrzemnę… – Mowy nie ma! – sprzeciwiła się Iga. – Nie będę tu siedzieć sama! – Chce mi się spać i kręci mi się w głowie. – Eliza poczuła kolejne objawy pijackiej niemocy. – Jak się teraz położysz, to wstaniesz dopiero rano! – Racja. Eliza dokończyła kawę i ociężale udała się do baru. Sprawdziła, czy wystarczy im wina, doszła do wniosku, że nie, wzięła z półki dwie butelki i zgarnąwszy po drodze przyjaciółkę, otworzyła drzwi do biura. Przez chwilę walczyła z archaicznym odtwarzaczem, który udało się jej uruchomić dopiero po kwadransie. – Ale złom! – westchnęła, postanawiając pozbyć się sprzętu przy najbliższej okazji. – Grunt, że chodzi. – Iga wygodnie rozsiadła się na kanapie i nalała im wina. Rozmowa o życiowych perypetiach potrwała wystarczająco długo, by przy kolejnych kieliszkach przyjaciółki odzyskały świetny humor i znów pękając ze śmiechu, poczyniły noworoczne postanowienia. Iga wiedziała, że czeka ją ciężki rok. Rozstanie z mężem, podział majątku, nerwówka, sąd. Musiała przetrwać. Postanowiła zrobić w swoim życiu totalne przemeblowanie i poukładać wszystko na nowo, ale do tego potrzebny był jej hotel Elizy. Tego jedynego punktu zaczepienia nie mogła stracić, więc obiecała, że zrobi, co może, by ocalić Zacisze. Zobowiązała się nawet uruchomić jakieś znajomości w zarządzie dróg, by choć spróbować rozwiązać sprawę nowego dojazdu. O ile było jej wiadomo, wybudowanie specjalnego pasa kosztowało majątek, a byle jakiego zjazdu z dwupasmówki po prostu nie da się zrobić. – Zrobię wszystko – wymamrotała. – A swoją drogą, co za wesz podła z tego synalka! Niech go cholera porwie! Zamiast przyjechać i pogadać jak biały człowiek, bawi się w chowanego! Musi jakiś kretyn. – To jakiś znany inwestor. Mieszka za granicą. Karol podobno go zna i obiecał, że spróbuje jakoś dojść z nim do porozumienia. Twierdzi, że już z nim rozmawiał. – Czyli jest jakaś nadzieja? – Jutro wraca Karol, więc może coś ustalimy we troje. Ale skoro dziś ten koleś się ogrodził, to raczej czarno widzę. No i zobaczymy, co załatwi mój goguś mecenas. Może jemu powiedzie się lepiej. – Musimy dać radę. Przecież nie jesteśmy głupie, prawda? – Iga uzupełniła zawartość kieliszków i wzniosła toast. – Pamiętasz, jak jeszcze niedawno przerażał cię cały ten biznes? – Pamiętam. Miałam ochotę zaszyć się w mysiej norze! – No właśnie. A teraz popatrz na siebie tylko! Co widzisz? Czy nadal jesteś zagubioną sierotką? – Nie. Oczywiście, że nie! – Eliza hardo wysunęła podbródek. – Tylu rzeczom stawiłam już czoło! Dziś czuję, że mogłabym wszystko! Wino zrobiło swoje i napełniło Elizę świadomością mocy godnej Goliata. Wprawdzie jasne było, że przekonanie to ulotni się jak sen złoty wraz z nadejściem poranka, ale najważniejsze było to, co działo się teraz. Eliza była pewna, że jej podświadomość zapamięta coś z sylwestrowych deklaracji i później przełoży je na codzienność. Najważniejsze, że przestałam się bać, pomyślała. Przez ostatnie miesiące okrzepłam, nabrałam pewności siebie. Odkryłam, że moje zdanie jest równie ważne co zdanie innych, i nauczyłam się mówić „nie”! Ze zdziwieniem odkrywała, że jej otoczenie nie ma z tym najmniejszego problemu. Jej „nie”

znaczyło po prostu „nie” i nikt go nie kwestionował, a ona wcale nie czuła się źle z nieoczekiwaną asertywnością. – A ty? Jakie są twoje postanowienia? – usłyszała. – Nie mam żadnych. Tak mi życie w dupę dało ostatnio, że chyba już nic mnie nie zaskoczy. – Ale przecież musisz coś chcieć. – Wstawiona Iga nie dawała za wygraną. – No bo chcę. Chcę hotelu, świętego spokoju i Karola. Tęsknię za nim. Z Leszkiem nigdy nie było mi tak dobrze… – No pewnie. Bo żadnej chemii między wami nie było. A w sumie to w życiu nie widziałam tak niedobranej pary jak wy. Ty, taka żwawa, wesoła, a on przybity jak paka gwoździ. Jak kiedyś przyszłaś z nim do nas, to zachowywał się jak główny księgowy na melanżu, na którym kazano mu się bawić. Wbił się w granatowy bezrękawnik z wycięciem w serek, nonszalancko nie dopiął koszuli przy kołnierzyku, zaszalał, wkładając dżinsy, i udawał, że taki z niego luzak! Przebieraniec, kurde! – Dobrze, że sobie poszedł. Nie wiem tylko, co w niego wstąpiło, że tutaj przyszedł, by ratować związek. Całe szczęście Stiopa był pod ręką i skutecznie go wystraszył. Na to wszystko jeszcze napatoczył się Karol, ale zaraz się stlenił. Wiesz, jaki był cyrk? – Matko, moja głowa! Jestem strasznie głodna – wymruczała Iga. Eliza zebrała się w sobie i pomaszerowała do kuchni po coś do jedzenia. Później namówiła wreszcie Igę na filmowy seans z Kate Winslet i Leonardem di Caprio w rolach głównych. Uruchomiły odtwarzacz i dały się wciągnąć w akcję. Iga, choć dzielnie walczyła z alkoholową niemocą, nie była w stanie dotrwać do uderzenia w górę lodową, Eliza natomiast spięła się w sobie i wytrzymała prawie do samego końca. Tak czy inaczej jednak już godzinę przed północą obie spały jak zabite, każda skulona na swojej połowie biurowej kanapy, przykryte kocem, naciągniętym przez Elizę w ostatnim przebłysku świadomości. Nie była w stanie ich obudzić nawet kanonada sztucznych ogni. Numer, przerażony wszechobecnym hukiem, rozpaczliwie szukał ratunku u swojej pani, ale ta ani drgnęła, więc wczołgał się pod koc i wcisnął Elizie pod pachę. Dopiero tam usnął snem sprawiedliwego. – Boże, ja umieram… – do uszu Elizy dotarł głos pełen skargi. Dobrą chwilę trwało, zanim zorientowała się, gdzie jest, z kim i dlaczego śpi w ubraniu. Nowy Rok powitał przyjaciółki wpadającym przez okno ostrym światłem. – O matulu, moje oczy! – stęknęła Eliza. Spojrzała w stronę równie nieprzytomnej Igi. – Matko Boska, moja głowa! Za jakie grzechy? – jęczała Iga. – Jak to za jakie? Słyszałaś o grzechu pijaństwa? – Nie słyszałam. Przecież alkohol jest dla ludzi. – Jasne, ale nie dla tych, którzy przesadzają z ilością. – Eliza czuła się ciut lepiej niż Iga, więc nabijała się z przyjaciółki ile wlezie. – Będziesz żyła. Chcesz iść do siebie? – A gdzie tam! Chcę tylko świętego spokoju, ciszyyy… – urwała Iga. Nagle pozieleniała. – Przydałaby się miednica… Nie zważając na własne samopoczucie, Eliza poderwała się z miejsca i biegiem rzuciła się do toalety. Po chwili powróciła z potrzebnym sprzętem. – Masz! I ułóż się wygodnie. Zasunęła brzydką bistorową zasłonę, niestety zbyt wąską. Na szczęście wystarczyło jej do osłonięcia przed słońcem tej części kanapy, na której zdychała Iga. – Matko, co za piekielny ranek!

Sama Eliza również nie pozostała obojętna na skutki wieczornej libacji. Była blada jak ściana i kręciło jej się w głowie. Miała wrażenie, że jej kończyny należą do kogoś innego. Ścierpnięta po spędzonej na kanapie nocy marzyła, by położyć się do łóżka. W ustach miała posmak jak po przeżuciu kwaśnego kapcia. Jednak zanim wyszła, kierując się głęboko zakorzenioną dyscypliną i poczuciem obowiązku, zabezpieczyła śpiącej Idze miednicę, rolkę papierowych ręczników i butelkę wody mineralnej. Zabrała ze sobą kota i oboje z trudem dotarli do pokoju. Eliza wzięła prysznic, umyła zęby i jak długa gruchnęła w pościel. Zażyła tabletkę na pękający łeb i spokojnie odpłynęła w objęcia Morfeusza. Śniło jej się, że znajduje się na statku podczas sztormu, ale w pewnym momencie wychodzi na pokład, gdzie świeże powietrze przynosi jej ulgę. Wiatr delikatnie muskał jej twarz, spowijał ciało ciepłym kokonem. Był to jeden z przyjemniejszych stanów, jakich Eliza doświadczyła w całym swoim życiu. Miała świadomość, że śpi, ale za nic nie chciała się obudzić. Dochodzące spoza snu kocie pomruki niosły ukojenie. Gdy około południa uchyliła wreszcie powieki, poczuła się wypoczęta i szczęśliwa jak nigdy. Ziewnęła, przeciągając się jak kotka. Ciepłe łóżko nie miało zamiaru wypuścić jej z objęć. Eliza mocno wtuliła twarz w poduszkę i naciągnęła kołdrę na głowę. – No, w końcu! – usłyszała męski głos. – Karol! – Zaskoczona usiadła w pościeli. – Nareszcie jesteś! Uszczęśliwiona Eliza zarzuciła mu ręce na szyję i przylgnęła doń całym ciałem. – Jak dobrze… – wymruczał jej do ucha. – Ależ się stęskniłem! Myślałem, że szlag mnie tam trafi z niemocy. – A ja tu prawie uschłam… Zaczęła rozpinać guziki przy jego koszuli. Po chwili szczupłe palce wsunęły się w gąszcz włosków na męskim torsie. – Mmm… Chodź no tu do mnie. – No, jeśli tak wygląda uschnięta kobieta… – Karol zmrużył oczy i wsunął ręce pod wygrzaną ciepłym ciałem Elizy kołdrę. – Mogę się przyłączyć? – Na to właśnie czekam… Chwilę później, leżąc w wymiętej pościeli, Eliza z rozkoszą wtuliła nos w ciepłą męską pierś. – Rany, jak ja się cieszę, że jesteś! – wymruczała i nadstawiła usta do pocałunku. – Ja też, skarbie. Widzę, że muszę częściej wyjeżdżać – powiedział przewrotnie. – Stanowczo protestuję! Choć taką pobudkę mogłabym mieć każdego dnia… – Mam świetne wieści. Już nie musisz się martwić tym oszołomem od działki. Rozmawiałem z nim osobiście i obiecał mi, że da ci spokój. To biznesmen z krwi i kości. Całkiem na poziomie. – Poważnie? – Eliza aż podskoczyła. – Czy ja wyglądam na klauna? – Kiedy z nim rozmawiałeś? – Kilka dni temu, niedługo po twoim telefonie. A dlaczego pytasz? – Nie widziałeś zagrodzonego wjazdu? Koleś najwyraźniej nie dotrzymał waszej dżentelmeńskiej umowy, bo wczoraj się ogrodził! – oznajmiła wzburzona Eliza. – Widziałem, ale nie skojarzyłem, że… – Za wszelką cenę chce mnie pognębić i zmusić do sprzedaży nieruchomości, ale ja się nie dam! – ciągnęła. – Moi prawnicy już poczynili starania, by ustanowić na tamtej działce służebność. W końcu hotel funkcjonuje od lat, a bez wjazdu grozi mu bankructwo, więc prędzej czy później ten gnojek będzie musiał ustąpić! Zdecyduje sąd. Na razie mam

prowizoryczny dojazd od frontu i awaryjny na tyłach posesji. Poradzę sobie! – Jesteś pewna? – Jak dwa razy dwa! – trajkotała podekscytowana Eliza. – Też mi pytanie! Na razie i tak trwa remont, a robotnicy i dostawcy mogą wjechać od tyłu albo przez trawnik. Goście w sumie też. Poza tym Iga obiecała zorientować się w zarządzie dróg. Ma tam wejścia, więc może uda się załatwić bezpłatne zezwolenie na dodatkowy wjazd. Może nawet i refundację funduszy na jego wykonanie. Cały ten synalek Ludwiki będzie musiał obejść się smakiem! Taki z niego doświadczony inwestor jak z koziej dupy trąba! Źle się zabrał do rzeczy i tyle. A poza tym również i ciebie wystawił do wiatru. – A co według ciebie powinien zrobić? – Zagrać ze mną w otwarte karty. No, chyba że w waszym biznesie takie chwyty poniżej pasa to standard. Jeśli tak, to nie zazdroszczę kontrahentom. – Wiesz, mimo wszystko wydaje mi się, że to nie on stoi za całą tą aferą. Rozmawiałem z nim, robi naprawdę dobre wrażenie. – To co tu jest grane? – Nie mam pojęcia. Ale Gustav prowadzi wiele interesów i nie wszystko jest w stanie dopilnować osobiście. Od tego ma wykwalifikowanych specjalistów, ale ludzie to tylko ludzie. Wiem coś o tym, bo w tym siedzę. Ludzie dostają wytyczne. Mają osiągnąć cel, wykonać plan, zdać raport i skasować premię. Tak to działa. – Rozumiem. Ale mimo wszystko podtrzymuję, że on sam, albo jakiś jego przedstawiciel, powinien skontaktować się ze mną bezpośrednio. Jestem wprawdzie cienkim zawodnikiem w te klocki, ale skoro ktoś ma w planie mnie wyrąbać, niech przynajmniej wiem kto. Tymczasem nie miałam nawet okazji poznać jego nazwiska. –? – No tak. Jest to napisane w jakimś dokumencie, ale nie miałam głowy, żeby sprawdzić. A postępowanie spadkowe załatwiali nasi prawnicy. Na oczy gościa nie widziałam. – Gustav Konopka. – No tak, faktycznie, już gdzieś słyszałam… Może nawet niejeden raz. – To znana postać. – Ale mógłby chyba się ze mną spotkać, a nie podsyłać wysłanników, którzy na własną rękę robią numery, że głowa mała? – Możliwe, że on nawet nie ma o tym pojęcia. On wymaga i płaci za efekt. – W takim razie dlaczego nie odwołał swoich chartów? – A skąd ja mogę wiedzieć? Dajmy mu kilka dni. A na razie, skoro da się dojechać do hotelu, kończ spokojnie swój remont.

Rozdział 21 Pierwsze dni stycznia upływały nadzwyczaj pracowicie. Iga, mimo że przybita problemami rodzinnymi, rzuciła się w wir zajęć. Złożyła w sądzie pozew rozwodowy i teraz robiła wszystko, by nie myśleć o przykrych sprawach. Pracowała jak szalona. Przeprowadziła się do hotelu i wspólnie z Konstantym, który zdążył już opracować wszystkie potrzebne przepisy, ustaliła ostateczną wersję menu. Można było zlecać druk kart z jadłospisem, czekano tylko na Jarka, który obiecał zaprojektować nowe logo. Niejako przy okazji wypłynęła też sprawa nowej nazwy hotelu. Dotychczasowa wydawała się wyjątkowo pospolita i oklepana, a Elizie marzyło się coś bardziej wyrafinowanego. Zaprosiła do biura Igę, pana Kazia i Julka. Pojawił się również Konstanty. – Czy coś się stało? – zaniepokoił się pan Kazio. – Nie, nie. Chciałam was tylko poprosić o zdanie w sprawie zmiany nazwy naszego hotelu. – A ta się pani nie podoba? – Niezupełnie. Zacisze jest w każdej miejscowości. Hotel, motel, knajpa, kawiarnia, wiejska kufloteka, restauracja i co kto chce. – I dlatego chcesz zmienić nazwę? – zdumiała się Iga. – Właśnie dlatego. – Głos Elizy stwardniał. Nie była zadowolona, że nikt z zebranych nie wykazał entuzjazmu. – Pani Iga ma rację – odezwał się Julek. – Skoro od Bóg wie ilu lat hotel jest znany pod obecną nazwą, po co wyważać otwarte drzwi? – Bo od tylu lat kojarzy się z dziadostwem i niską jakością, a ja właśnie wydaję majątek, by podnieść standard. A jakie jest pana zdanie? – Eliza zwróciła się do Kazia, który łakomie wpatrywał się w barową lodówkę na butelkowane piwo. – Eee… Mnie tam się podoba, jak jest. Zawsze tak było. – Konstanty? – Spojrzenie Elizy powędrowało w stronę kucharza. – Twoje zdanie również mnie interesuje. – Ja tam się nie znam na hotelach. Powiem tylko tyle, że skoro wyżerka zawsze była tu w miarę przyzwoita, to restauracja dobrze się kojarzy. Przyzwoite porcje za przyzwoitą cenę. I nadal tak będzie, choć lepiej. Już moja w tym głowa. Zrobimy wielkie otwarcie, choćby pani miała dopłacić, i fama pójdzie w miasto. – Ale klienci z miasta to nie nasz cel! Naszym są przyjezdni, więc ta twoja fama… – Posłuchaj – weszła jej w zdanie Iga. – Po co kombinować? Wiesz, ile zachodu jest z taką zmianą? Ile formalności? Wszystkie hurtownie, wszyscy dostawcy zaczną się mylić. Ty wiesz, jaki zrobi się bajzel? Zmiana pieczątek, sterczenie w urzędach, brrr! Odpuść. – A jeśli zmienię sam szyld, czyli nazwę hotelu, a nie nazwę firmy? – Eliza, jak tonący, chwytała się brzytwy. Choć ostateczna decyzja i tak należała do niej, nie mogła odrzucić tak rozsądnej i trafnej argumentacji. – Jeśli zmieni pani tylko sam szyld, co, nawiasem mówiąc, kosztuje niemało – wtrącił Julek – to i tak nic nie da, bo na dokumentach pozostanie hotel Zacisze. Dopiero będzie bałagan!

– W porządku – poddała się Eliza. – Przekonaliście mnie. Zostaje, jak było. – No i dobrze, bo lepsze jest wrogiem dobrego – skwitował filozoficznie pan Kazio. Wstał od stołu, dając sygnał pozostałym, że dyskusja dobiegła końca. Personel powrócił do swoich obowiązków. – No i super. Odbicie Elizy w brudnym lustrze wzniosło fajansowy kubek do kawy jak do toastu. Cóż, najwyraźniej pozostali mają rację. A niejako przy okazji właścicielka przybytku dowiedziała się, że polubili hotel Zacisze i każde po trosze traktowało go jako coś swojego. To już zakrawało na cud. Eliza zdawała sobie sprawę, że taki personel to rzecz rzadko spotykana. Wszyscy, których zmiana nazwy tak naprawdę nie powinna interesować, próbowali dobrze jej doradzić i zaoszczędzić kłopotów. Ci ludzie, oczywiście z wyłączeniem Igi, wcale nie zachowali się jak pracownicy. Eliza czuła przez skórę, że pomału zyskuje nowych przyjaciół. Ich wsparcie było bezcenne. Nadchodzące tygodnie zapowiadały się nadzwyczaj pracowicie. Karol obiecał wprawdzie Elizie weekendowy wypad w góry w połowie miesiąca, ale do tego czasu musiał obrobić się z własną robotą. Jego firma planowała sporo nowych inwestycji, niestety rozrzuconych po całej Polsce, co wymusiło nieobecność w hotelu. Eliza niemal umierała z tęsknoty i wyłącznie nawał obowiązków pozwalał jej przetrwać. Przeżyła najazd trzecioligowych kibiców piłki nożnej, którym niespecjalnie zależało na jedzeniu i standardzie noclegu, a na dodatek zaraz po przybyciu mieli wyruszyć na stadion. Gdy jednak autokar z gośćmi zajechał pod hotel Zacisze i wysypało się z niego, a raczej wytoczyło, kilkudziesięciu wymachujących szalikami podpitych mężczyzn, Elizie zrzedła mina. Miała nadzieję, że po meczu wrócą wystarczająco wstawieni, by od razu pójść spać, ale na nieszczęście ich drużyna wygrała. W fanów wstąpiło nowe życie. Oblewanie zwycięstwa trwało do rana. Donośnym rykom, które ponoć miały przypominać drużynowe pieśni, nie było końca. Dopiero około piątej morze wypitego alkoholu zrobiło swoje. Julek szedł o zakład, że się pospali pokotem, i współczuł pokojówkom, które będą musiały posprzątać, bo sądząc po odgłosach dochodzących z pokojów, impreza była przednia. Chyba tylko cudem wszystkie okna i drzwi pozostały na swoich miejscach, za to w jednej z łazienek calutka wanna była pełna pustych butelek po alkoholu. Czego by nie powiedzieć, widok robił wrażenie. Eliza podziękowała Bogu, że nie odnowiła jeszcze pokojów, więc nieznaczne zniszczenia – trzy oberwane karnisze i jedno połamane krzesło – nie miały większego znaczenia. Na śniadaniu pojawili się tylko nieliczni, którzy i tak wyglądali, jakby właśnie zaliczyli łagier. Jedzenia prawie nie tknęli, za to zabrali ze sobą wszystkie butelkowane napoje. Gdy nareszcie odnieśli do autokaru kilku kompletnie nieprzytomnych kolegów, Eliza odetchnęła głęboko i obiecała sobie solennie, że już nigdy nie zgodzi się na podobną grupę. – Żadnych kibiców, Julek. Nigdy więcej! Ledwie żyję. – Ale nie zawsze wiadomo, że jakaś grupa to właśnie oni – zasępił się recepcjonista. – Masz Internet? – zapytała retorycznie. – Masz! To sprawdzaj terminy rozgrywek! – Wszystkie ligi? – Owszem. – Kurde, trochę tego jest… – Nie przesadzaj. Przecież nie każę ci uczyć się terminarza na pamięć. O ważniejszych meczach media trąbią wcześniej, więc sprawa jest prosta. – A skąd wiadomo, że ktoś przyjeżdża właśnie na mecz? Przecież nie będziemy pytać. – Och, Julek, włącz myślenie! Ja mam na myśli zorganizowane duże grupy, takie jak ta. Kiedy goście przyjeżdżają pijani i zachowują się jak bydło. Czy to problem przed

rezerwacją sprawdzić, czy jej termin nie pokrywa się z rozgrywkami? – No nie. – No właśnie. Wolę zarobić mniej, niż pozwolić zdemolować hotel. – Rozumiem. Tylko przed chwilą zrobiłem bez sprawdzania kolejną dużą rezerwację… – Na kiedy? – Na pojutrze. – Ktoś wtedy gra? – Nie, to pątnicy. Jadą gdzieś z najdalszego krańca Bieszczadów i robią postój w Warszawie. – Dzięki Bogu. Pielgrzymi od biedy mogą być. Postępy w wykańczaniu restauracji pozwalały na względny optymizm. Z wszechobecnej ruiny, bałaganu i budowlanego rozgardiaszu pomału wyłaniał się efekt końcowy, który nawet na tym etapie prac prezentował się wcale nieźle. Eliza była wniebowzięta. Nie psuła jej humoru nawet przedłużająca się nieobecność ukochanego. Jedyną rzeczą, która uwierała ją jak drzazga pod paznokciem, była wciąż niewyjaśniona sprawa z nieuzasadnionymi roszczeniami Gustava Konopki. Pomimo starań prawników daty spotkania nie dawało się ustalić, choć Karol zapewniał, że deweloper obiecał mu wstrzymać się z działaniami do decyzji sądu. Tymczasem jednak płot blokował podjazd, choć Eliza przestała być nękana telefonami i kolejnymi propozycjami nie do odrzucenia. Sprawa pozostawała w zawieszeniu, bo na to, że Konopka niespodziewanie odstąpi od swoich planów, raczej nie było szans. Nawet jeśli poprosi go o to ten czy inny kolega po fachu. W świecie inwestorów budowlanych panowały twarde zasady. Przyparty do muru Karol wyznał niechętnie, że dla świętego spokoju Elizy zrezygnował na rzecz Konopki z udziału w pewnym przetargu, który spodziewał się wygrać. Elizie zrobiło się okropnie głupio. – Niepotrzebnie to zrobiłeś. – A niby jak miałem to załatwić? W naszym biznesie zawsze jest coś za coś. Zależało mu na tamtej inwestycji, więc odpuściłem. – Niepotrzebnie. – Coś ty znowu wymyśliła, kobieto utrapiona? – Karol się zniecierpliwił. – Jak cię nękają, źle, jak masz spokój, to też niedobrze. – To nie tak. Przepraszam. Po prostu teraz jestem zobowiązana. – Kochanie, nie mów głupstw. Proszę. – Nic nie rozumiesz. Skoro z tego mojego powodu poniosłeś stratę, czuję się, jakbym ci była coś winna. – Czego niby nie rozumiem? – Karol zerwał się z krzesła. – Że kobieta, którą kocham, ma problemy, które od początku kładą się cieniem na naszym związku? A gdy próbuję przychylić jej nieba i rozwiać czarne chmury, stroi fochy? – Tak. – Wy kobiety jesteście istotami nie do pojęcia… – Pokręcił głową z niedowierzaniem. – Karol, zrozum. Jak ty byś się czuł, gdyby się role odwróciły? – Pewnie byłbym ci wdzięczny. – Przecież ja jestem ci wdzięczna! A jeśli twoja inicjatywa choć w połowie zdejmie mi kłopot z głowy, będę ci wdzięczna dozgonnie. – Już w porządku. – Pocałował ją w czubek nosa. – Mam jeszcze jeden pomysł, ale na razie sza. – Już się boję. – Uśmiechnęła się wreszcie. W tej samej chwili dotarł do niej sens wszystkich wypowiedzianych przez Karola słów. Zarzuciła mu ręce na szyję. – Czy mówiąc

o kobiecie, którą kochasz, miałeś na myśli mnie? – zapytała, patrząc mu prosto w oczy. – A nie mówiłem tego już wcześniej? Cóż za niedopatrzenie! – Parsknął śmiechem. – Kocham cię, mała. Bardziej może, niżbyś sobie tego życzyła. Kompletnie nie mam pojęcia, co mnie napadło. Myślałem, że poprzedni związek wyleczył mnie z tych głupot raz na zawsze, ale scenariusz uległ zmianie, bo los podsunął mi ciebie. Wiedziałem, że będę miał problem, już wtedy gdy cię zobaczyłem po raz pierwszy. – Nie wyglądasz na tchórza. – Eliza uśmiechnęła się zalotnie. – A jakże! Robiłem wszystko, by się nie zaangażować, ale ciągnęło mnie do ciebie i tyle. Rozsądek swoje, a serce swoje. Początkowo nie wiedziałem, kim jesteś. Przypuszczałem, że też tu rezydujesz, podobnie jak ja, dlatego każdy wieczór spędzałem na dole. W nadziei, że znów cię zobaczę. – Ależ jesteś romantyczny! – Wreszcie nie wytrzymałem. Przysiadłem się wtedy, pamiętasz? – Tak. – I poległem. A później zobaczyłem, jak jakiś dupek obściskuje cię na środku restauracji. Wiesz, że nigdy o nikogo nie byłem aż tak zazdrosny? Myślałem, że go zabiję. – No coś ty? – Mówię poważnie. Dlatego wyszedłem. – I do tej pory o niego nie zapytałeś? – zdziwiła się szczerze Eliza. – Nawet nie wiesz, ile mnie to kosztowało, zanim się zorientowałem, że to dla ciebie nikt ważny. – To Leszek. Mój były. Stare dzieje. – Całe szczęście. – Karol złapał ją za rękę i pociągnął w stronę pokoju. – Przestań! – syknęła. – Pracę mam! – Praca nie zając, nie ucieknie. Będę się streszczał. – Puścił oko. – Obiecuję. – Wariat! Puszczaj mnie! Julek patrzy… – A niech sobie patrzy. – Karol wzruszył ramionami, pokazując osłupiałemu recepcjoniście uniesiony w górę kciuk. – No to pięknie! Jak on już wie, za pięć minut będą wiedzieć wszyscy… – A co? Zamierzałaś ukrywać nasz związek do końca życia? – Nie. I nie śpiesz się tak, bo jeszcze sobie połamię obcasy! – zachichotała. – No to co? – Nie zwracając uwagi na protesty, wziął Elizę na ręce i zaniósł do swojego pokoju. Natychmiast zdjął jej buty. – Dlaczego nigdy nie spotykamy się u ciebie? – zapytał. – Żebyś ty wiedział, jakie tam jest małe łóżko – roześmiała się, popychając Karola na wielki dwuosobowy materac. Rozległ się głuchy odgłos. – Jezu… – Matko Boska! Ale przywaliłeś! Lód, szybko! Żyjesz? – Żyję – wychrypiał zamroczony Karol. Z całej siły przycisnął dłoń do skroni. – Ledwie żyję – uściślił. – Matko, ale napiernicza! Spomiędzy jego palców popłynęła krew. Eliza rzuciła się do łazienki, złapała dwa ręczniki i cisnęła w stronę Karola. Nie doleciały, więc zaklęła jak szewc, szybko pozbierała je z podłogi. Odkręciła zimną wodę i namoczyła kolejny. – Masz! Dociskaj! Zaraz wracam! Pędem zbiegła po schodach, wdzięczna losowi za nową kostkarkę do lodu.

Przebiegając boso obok recepcji, zignorowała zaskoczoną minę Julka, ale gdy w równie szybkim tempie wracała z wiaderkiem pełnym lodu, nie zdołała się powstrzymać. – No i co się gapisz? Chłopak tylko pokręcił głową w milczeniu. Po chwili Eliza zbiegła ponownie. – Dawaj apteczkę! Gazem! I rozgrzej silnik w mojej corsie! – Coś się stało? – zapytał zaintrygowany. – Owszem. Nasz rezydent miał wypadek. Uderzył głową w ścianę i rozciął sobie łuk brwiowy. Krwawi jak szlachtowane prosię! Pośpiesz się! – Już lecę! Istotnie, rana krwawiła obficie, choć rozcięcie nie było głębokie. Podczas krótkiej nieobecności Elizy Karol zdążył już zużyć dwa ręczniki i zbroczyć krwią połowę pokoju. – Kładź się i dociśnij! – wydała dyspozycje. W progu pojawił się Julek z apteczką. Nie mógł sobie darować, by na własne oczy nie zobaczyć, co się stało. – O kurde! – Co z moim autem? Zatamujemy krwotok i od razu jedziemy na pogotowie. To się nadaje do szycia. – Pan Kazio właśnie odśnieża. Mogę w czymś pomóc? – Poproś pokojówkę o świeże ręczniki! Aha, i jak pojedziemy, niech tutaj posprząta. – Załatwione – odparł Julek i pognał do recepcji. Wcześniej jednak ogarnął wzrokiem pokój stałego rezydenta. Od jakiegoś czasu domyślał się, że między rezydentem a szefową jest coś na rzeczy, ale widok jej butów na dywanie i rajstop zwisających z oparcia krzesła w towarzystwie koronkowej nocnej koszulki dał mu pewność. – No, no, niezłe jaja! – mruknął pod nosem, wybiegając przed hotel, by sprawdzić, czy samochód Elizy jest już gotowy do jazdy. Na pogotowiu okazało się, że założenie szwów nie będzie konieczne, wystarczą plastry ściągające. Karola prześwietlono i odprawiono do domu. Zdiagnozowano lekki wstrząs mózgu, więc Eliza wiedziała, co dalej. Ponieważ na następny dzień Karol zaplanował jakieś ważne spotkanie, teraz kazała mu się położyć na okoliczność mdłości wywołanych wstrząsem. Na klasyczne fioletowe limo, którego należało się spodziewać, niewiele mogła poradzić. – To ostatnia szansa, żebyś zwlókł się jutro z łóżka – powiedziała. – Pojutrze nie będziesz się nadawał, by zejść na kawę. Będziesz za to mógł straszyć małe dzieci. – Dobrze, już dobrze. Boli jak cholera! Eliza zaaplikowała pacjentowi tabletki przeciwbólowe i delikatnie pocałowała go w usta. – Przepraszam cię, skarbie. To moja wina. Chociaż… Na filmach bohaterowie tak padają na łóżko, ale nigdy im się nic nie dzieje. – Uśmiechnęła się. – Oni mają dublerów. Eliza była zła. Nie dość, że Karol wracał do Warszawy jedynie na krótko, to jeszcze teraz został skutecznie unieruchomiony. Następne dni zaskutkują jego nieobecnością w pracy, więc również i zaległościami. Co oznacza, że później będzie musiał wyjeżdżać na dłużej. Na osłodę pozostała wprawdzie obietnica wspólnego weekendu w górach, ale na to trzeba było poczekać. O ile Karol dojdzie do siebie, a ja znajdę czas, żeby zrobić sobie wolne, pomyślała i aż dostała gęsiej skórki na wyobrażenie rozruchu restauracji i związanego z tym urwania głowy. Już teraz czuję drżenie w żołądku, a przed samym otwarciem dostanę chyba

rozstroju jelit na tle nerwowym!, snuła czarne wizje. Zdecydowanie muszę odpocząć, i to z dala od tego miejsca. Oderwać się od miliona problemów natury organizacyjnej, tajemniczych kwestii budowlano-remontowych oraz wciąż niewiele mi mówiących tematów z zakresu prawa, finansów i ubezpieczeń, postanowiła. Na szczęście Iga wróciła już do pracy na dobre, a wczoraj dowieziono ostatni transport materiałów wykończeniowych. Pod koniec miesiąca miały pojawić się zamówione meble. Istniała spora szansa, że Eliza zdąży z remontem przed końcem karnawału i urządzi to swoje wymarzone eleganckie otwarcie. Zaczęła liczyć się ze zdaniem Konstantego i choć początkowo traktowała jego pomysł jako drogą i całkowicie zbędną fanaberię, teraz wprost nie mogła się doczekać uroczystej gali. Dała się przekonać do wydrukowania plakatów i za namową Igi postanowiła zaprosić na otwarcie wszystkich współpracowników, dostawców i stałych klientów, także cateringowych. Po podliczeniu planowanych wydatków aż zadrżała ze zgrozy, ale życzliwy personel natychmiast zarzucił ją serią stosownych argumentów. Po prostu nie dopuszczono Elizy do słowa. Nie pozostawało nic innego, jak wspólnie z Igą zdecydować o stosownym menu, zaprojektować zaproszenia i rozesłać je do wszystkich branych pod uwagę gości, również poprzedniej zarządzającej i Miszy z ekipą. Eliza miała wprawdzie wątpliwości, ale Konstanty, który zdążył już bliżej poznać sympatycznych Rosjan, uznał ich obecność za konieczną. Po pierwsze, argumentował, są najwierniejszymi klientami, niejednokrotnie okazywali się pomocni, no i zagwarantują bezpieczeństwo. Eliza pomodliła się w duchu, żeby wszystko udało się dopiąć na ostatni guzik i żeby dopisali goście. Sięgnęła po telefon, ustaliła odpowiednią datę i zamówiła zaproszenia. Zleciła Idze i Julkowi dopilnowanie przygotowań i poszła sprawdzić, co u Karola. Wzięła dla niego śniadanie i teraz z dzbankiem kawy w jednej ręce, a z talerzem w drugiej zastukała butem w drzwi. Nikt nie otwierał, więc łokciem nacisnęła na klamkę. Drzwi ustąpiły bez oporu. Z łazienki dochodził szum wody. Eliza ustawiła śniadanie na stoliku i odruchowo rzuciła okiem na ekran laptopa. W pierwszej chwili sądziła, że widzi zdjęcie eleganckiego osiedla, ale gdy przyjrzała się bliżej, stwierdziła, że to komputerowa wizualizacja. Nie zdążyła zobaczyć nic więcej, bo Karol właśnie wyszedł z łazienki. – O, cześć! – powiedział zaskoczony. – Już czuję się lepiej, choć może nie wyglądam. – Uśmiechnął się. Przechodząc obok stolika, opuścił klapę komputera. – Cóż, trochę spuchłeś. Jutro będzie gorzej – zapewniła go Eliza. Ruchem głowy wskazała na laptopa. – Masz ciekawą pracę. – Widziałaś? – zmieszał się. – Tylko rzuciłam okiem. Piękny projekt. – Taki sobie. – Karol najwyraźniej nie miał ochoty rozmawiać o pracy. – Ślicznie wyglądasz. Zrobiłem już dla nas rezerwację. Mamy wynajęty mały domek w górach, tuż przy wyciągu. W pełni wyposażona kuchnia, ale nie zakładam, że będziemy mieli czas i chęć na gotowanie, więc zaklepałem pełne wyżywienie. Biorąc pod uwagę czas dojazdu, powinniśmy wyruszyć stąd w piątek rano. Jeśli chodzi o powrót, możemy stamtąd wyjechać w niedzielę wieczorem lub w poniedziałek. Jak ci pasuje. – Jejku! – sapnęła zaskoczona. – Nie wiem… Matko, muszę zawieźć narty do serwisu. Nie pamiętam już, kiedy ostatnio jeździłam! – Nie przejmuj się. Ja wcale nie mam nart. Wypożyczymy coś na miejscu. – To przynajmniej wezmę buty. Jesteś niesamowity! – Po prostu cię kocham, maleńka. – Ja ciebie też – wyszeptała Eliza.

Nigdy dotąd nie czuła takiego szczęścia.

Rozdział 22 Pielgrzymka wreszcie przybyła. Eliza z okna pokoju spoglądała na opuszczających autokar pątników. Spodziewała się starszych pań we flauszowych płaszczach z obowiązkowym kołnierzem z nutrii i w moherowych beretach, tymczasem zobaczyła towarzystwo nadzwyczaj egzotyczne. Jako pierwszy wysiadł wysoki, szpakowaty mężczyzna w eleganckim czarnym ubraniu stylizowanym na angielską modłę. Nawet z daleka można było zauważyć powściągliwe ruchy i czujnie skanujący otoczenie bystry wzrok. W ślad za nim z autokaru wysypali się przedstawiciele obu płci w strojach przypominających szaty tybetańskich mnichów. W przeciwieństwie jednak do pierwowzorów zamiast charakterystycznie ogolonych na łyso głów wszyscy nosili wyjątkowo długie włosy. Wszystkie czynności wykonywali w skupieniu. Kobiety w powłóczystych szatach złapały za bagaże i skierowały się w stronę hotelu. Zaintrygowana Eliza zbiegła na dół. – Boże, Julek! To jakaś sekta! – zdążyła wyszeptać, zanim kolorowy tłumek pojawił się w holu. Kobiety stanęły po lewej, po prawej zgrupowali się mężczyźni. Facet w czerni natomiast swobodnym krokiem podszedł do kontuaru, by dopełnić formalności. Przydzielanie pokoi trwało dobrą chwilę, podczas której żaden ze zgromadzonych nie odezwał się nawet słowem. – Proszę się nie dziwić – powiedział ubrany na czarno mężczyzna. – Naszą regułą jest milczenie od świtu do zmroku. – Rozumiem – odparła Eliza i dała sobie spokój z pytaniem, czy jego ta reguła nie obowiązuje. W sumie nie powinno mnie to obchodzić, doszła do wniosku. – Czy życzycie sobie państwo śniadanie? Jak zapewne panu wiadomo, w ciągu dnia, ze względu na remont, nie wydajemy posiłków. – Proszę się nie martwić, jesteśmy przygotowani. Mamy własny prowiant. Oczywiście rano, zanim wyruszymy w dalszą drogę, zjemy śniadanie. Nasza pielgrzymka kończy się na wyspie Wolin. Tam mieszka nasz guru. Najwyższy zwierzchnik naszego Kościoła – wyjaśnił mężczyzna. – A jak się nazywa wasz Kościół? – nie wytrzymał Julek. – Kościół Służby Dnia Piątego i Szóstego. – Dnia piątego i szóstego? Kopniak w kostkę, który wymierzyła recepcjoniście Eliza, był aż nazbyt czytelnym sygnałem, by chłopak się zamknął. – Tak, drodzy państwo. W tych dniach nasz Stwórca powołał do życia zwierzęta lądowe, wodne i latające. – Rozumiem. Czy mają państwo jakieś specjalne życzenia? – zapytała Eliza. – Zazwyczaj staramy się nie sprawiać kłopotu, ale dziś wyjątkowo poprosimy o oddzielne, w miarę ciepłe pomieszczenie. Wieziemy dary dla naszego najwyższego kapłana i nie chcielibyśmy, aby zniszczył je mróz. – Czy jedno pomieszczenie państwu wystarczy? – Oczywiście. Niech będzie wam chwała! – wykrzyknął gromkim głosem czarny.

Pozostali wyznawcy jak na komendę skłonili z powagą głowy. Milcząca gromada sprawiała dziwaczne wrażenie. Ludzie stali na baczność, ich oczy zaś, całkowicie pozbawione wyrazu, patrzyły w pustkę. Eliza, uznawszy, że przybyszom wystarczy pokój z nieczynną łazienką, wydała Julkowi stosowne polecenia i znikła w biurze. Zdążyła usiąść, gdy zjawiła się Iga i jednocześnie rozdzwonił się interkom. – Co tam? – rzuciła w słuchawkę. – Chcą śniadanie na szóstą. – To daj znać do kuchni. Coś jeszcze? – Tak. Mamy problem z kozą. – Z czym? – Eliza omal nie spadła z krzesła. – Z kozą – odparł Julek ze stoickim spokojem. – Oni wiozą ze sobą kozę. Żywą. – Autokarem? – Na to wygląda. No i właśnie to biedne stworzenie musimy przenocować. Klatki z gołębiami pocztowymi zabrali do pokojów, a pszczoły… – Co takiego? – Eliza nie wierzyła własnym uszom. – Wiozą też pszczoły. W darze dla tego swojego guru. – Czy one w zimie przypadkiem nie śpią? – Owszem, wiozą śpiące. To stworzenia latające stworzone piątego… – Dobrze, że ryb nie wiozą! – westchnęła. – Ależ wiozą, wędzone. Na całym piętrze zalatuje dymem. – Jezus Maria… – To co robimy z tą kozą? – Matko, nie wiem! Kazia zapytaj. – Ale pan Kazio… Julek przerwał w pół zdania. Wolał nie dopowiadać, że konserwator leży w piwnicy pijany jak bela. – Nie obchodzi mnie, co pan Kazio! Mamy mnóstwo pomieszczeń gospodarczych, więc z łaski swojej znajdźcie miejsce dla tego zwierzaka, a mnie dajcie święty spokój! Jasne? – Jasne, jasne – mruknął Julek w głuchą już słuchawkę. – Matko, co za ekipa! Widziałaś? – zapytała Eliza zdziwioną Igę. – Nie. Byłam w kuchni, później w magazynie. – Myślałam sobie, że przyjedzie stado moherowych dewotek, a dostałam milczących hipisów, którzy wiozą ze sobą żywe stworzenia! – Matko, na prowiant. Biedna koza! – To podarek dla ich najwyższego kapłana. – A niby co ten kapłan będzie robić z tą kozą? – A bo ja wiem? Cholera go tam wie. – Przyjaciółki spojrzały po sobie i jak na komendę dostały głupawki. – Nie tak wyobrażałam sobie pielgrzymów… – Chyba mimo wszystko zachowują się dość spokojnie? – Aha. Milczą od świtu do zmierzchu. Czyli pewnie zaczną mówić jakoś po szesnastej. – A nie chcą dzisiaj nic jeść? Przecież dopiero piętnasta – zatroskała się Iga. – Powiedzieli, że mają własne żarcie. I na szczęście nie wydziwiają ze śniadaniem. Bo w takich sektach różnie bywa. Wiesz, korzonki, poziomki, larwy. Ciężko się tym najeść… Narada w biurze potrwała jeszcze chwilę, bo okazało się, że trzeba ustalić plan robót związany z wystrojem sali restauracyjnej. I jak na komendę rozdzwoniły się wszystkie

telefony. Szef ekipy wynajętej do odnowienia elewacji obiecywał, że ruszy z robotą, gdy tylko przejdą mrozy i prognoza pogody stanie się bardziej obiecująca. Był wyjątkowym gadułą, więc aby go spławić, Eliza musiała wykazać się nie lada zręcznością. Pod drzwiami tymczasem czekał dostawca z hurtowni tkanin, który twierdził, że właścicielka wczoraj miała zdecydować o kolorze na ścianach w recepcji i przedsionku. Ten temat jakoś umknął Jarkowi, będącemu właśnie jak na złość poza zasięgiem sieci. Na domiar złego do biura wkroczyła księgowa z prośbą o jakieś papiery. Eliza scedowała poszukiwanie rachunków na Igę, a sama pobiegła do recepcji na spotkanie z agentem ubezpieczeniowym. Po ostatniej wizycie kibiców postanowiła rozszerzyć polisę o dewastację mienia. W końcu nie zawsze będę mogła liczyć na interwencję Miszy, a straty spowodowane przez gości mogą być znaczne, myślała. – No to teraz już ma pani kompletny pakiet – uśmiechnął się agent. – I słusznie. Bo przydać się może wszystko, skoro pani goście potrafią w najlepsze grillować sobie zimą na parkingu… Eliza spojrzała na niego jak na przybysza z innej planety i bez słowa wybiegła przed hotel, gdzie stanęła jak wryta. Istotnie, pielgrzymi rozstawili trzy przenośne grille i przy akompaniamencie radosnych pieśni właśnie próbowali rozpalić węgiel. – Matko święta… – mruknęła do siebie. – Oryginalnych miewa pani gości – stwierdził zaintrygowany agent. – Owszem. – Zrezygnowana Eliza pokręciła głową. – Choć w sumie niczego złego nie robią, nie licząc faktu, że zakopcili całą okolicę. Mam tylko nadzieję, że później nie rozpalą ogniska w umywalce. Albo nie wymyślą jeszcze czegoś gorszego. – Interesująca grupka. – To pielgrzymi z Kościoła Służby Dnia Piątego i Szóstego. – Czyli? – Zdumiony agent aż otworzył usta. – Dużo by gadać. Generalnie czciciele zwierząt. Przedstawicielowi towarzystwa ubezpieczeniowego lepiej nie mówić zbyt dużo, stwierdziła w duchu Eliza. A już na pewno nie o gołębiach i pszczołach. No i o kozie. Po godzinie goście posilili się, wypalili coś w rodzaju fajki pokoju i rozeszli się po pokojach. Chyba nadrabiali zaległości w mówieniu, bo gadali jak najęci. Jeden przekrzykiwał drugiego i co chwila ktoś wybuchał śmiechem. Tak histerycznym, że aż kładł się na podłodze. – Palili opium, wie pani? – zeznał Julek szeptem. – A ty skąd wiesz? – Ta ich fajeczka. Specjalna do opium. – Jesteś nieźle obeznany z tematem, jak widzę. No, no – uśmiechnęła się Eliza pod nosem. Julek porozumiewawczo przymrużył oko. Uspokojona zachowaniem pielgrzymów Eliza odzyskała dobry nastrój, gdy nagle na górze rozległ się przeraźliwy huk. A zaraz potem dziki wrzask. – Kurczę, idź i zobacz – poprosiła Julka. Krzyk rozległ się ponownie. Po chwili na schodach usłyszeli tupot nóg. I przerażonego Karola. – Co się tutaj dzieje, do jasnej cholery? – Nic. Gości mamy. Wiesz, świątobliwych – rzuciła niedbale Eliza. – Raczej świętojebliwych. W pokoju obok mojego właśnie ma miejsce jakaś zbiorowa orgia. Ci ludzie zachowują się jak jaskiniowcy! – To pewnie przez to opium – skwitował Julek z miną znawcy.

– Ja rozumiem, ale żeby aż tak się naćpać? To ma być pielgrzymka? Przecież to jakaś hucpa! Karol przysiadł na kanapie na wprost recepcji, w świetle rzucanym przez stojącą lampę. Eliza i Julek jak na komendę ryknęli śmiechem. – No i z czego się tak cieszycie? – rozzłościł się Karol. – Że jakiś goły hipis właśnie wyważył drzwi do mojego pokoju, wprowadził tam gołą hipiskę, a ta idiotka na mój widok zaczęła wrzeszczeć jak opętana? Nie dość, że mi się władowali do numeru razem z drzwiami, to jeszcze zaczęli hałasować! – A przeglądałeś się dzisiaj w lustrze? – Eliza dostała spazmów. Karol nie zdążył odpowiedzieć. – Ratunku! – Całą trójkę poderwał dochodzący z piwnicy rozpaczliwy okrzyk. – Boże dopomóż i uchowaj ode złego! Precz, siło nieczysta! Po kilkunastu sekundach w holu pojawił się przerażony konserwator. Ledwie trzymał się na nogach. – Panie Kaziu, co się stało? – Diabeł, pani Elizo! Chciał zeżreć moją kołdrę! Ja przysięgam na Boga, ja nigdy więcej…! – Co pan przysięga? – Ja od dzisiaj nie piję! – wybełkotał uroczyście mężczyzna i osunął się na podłogę, przy okazji uderzając o nią twarzą. – Ja nie mogę! – Eliza przewróciła oczami. – Co tutaj się dzieje? Julek, leć do kuchni po lód, Kaziowi chyba okład się przyda. Głównie na głowę. Nie wiesz, czy dużo wypił? – Czy coś się stało? – Iga wyrosła jak spod ziemi. – Koniec świata. Taki mały Armagedon – wyjaśniła ze stoickim spokojem Eliza. – Nasi spokojni pielgrzymi naćpali się po grillu, który urządzili sobie na parkingu, i teraz zbiorowo się gwałcą. Już zdążyli wyłamać drzwi do pokoju Karola i wystraszyć pana Kazia, który wcześniej mocno się zanietrzeźwił. Nasza złota rączka rozbiła sobie twarz o posadzkę. A Karol wypłoszył nagą hipiskę. To tyle. Julek właśnie powrócił z kuchni ze sporym workiem lodu w kostkach i owinąwszy go wcześniej w ściereczkę, przyłożył do rozbitego nosa pijanego konserwatora. – Wczoraj wieczorem był na imieninach u kolegi – powiedział. – Dzisiaj rano miał kaca, więc postanowił poprawić piwem. Tak mocno się utrwalił, że go do jutra rana pewnie potrzyma… A za kozę to ja osobiście przepraszam. – Za kozę? – zapytały unisono przyjaciółki. – Za kozę – przytaknął. – Kazała mi ją pani gdzieś ulokować… – No i? – Wszystkie pomieszczenia gospodarcze mamy nieogrzewane, a na zewnątrz jest minus dwadzieścia. Na noc zapowiadają aż trzydzieści stopni mrozu, więc postanowiłem umieścić ją w piwnicy. Jakoś musiała otworzyć sobie drzwi do przyziemia. Bo to chyba ona chciała zjeść kołdrę pana Kazia. – O kurde…! Iga wybuchnęła tak zaraźliwym śmiechem, że reszta towarzystwa nie wytrzymała. Po chwili płakali ze śmiechu wszyscy zgromadzeni w recepcji, wyłączywszy nawalonego Kazia. Dobry humor udzielił się nawet wkurzonemu Karolowi. Jego twarz mieniła się intensywnie wszystkimi kolorami tęczy, ale błyskawiczna interwencja przyjaciółek i markowy puder w kremie zrobiły swoje. Ciemne sińce zostały skutecznie zatuszowane. – Wcale się nie dziwię tej biduli, że zaczęła krzyczeć – nabijała się bezlitośnie Iga,

wyciskając z tubki beżową emulsję. Fachowo obróciła poobijaną twarz Karola w stronę okna i porównała odcień podkładu z odcieniem karnacji. – Jest dobrze. Tylko za bardzo się nie tapetuj, bo będziesz wyglądał jak transwestyta. – Dowcipnisia! Wiesz, jak to boli? – Wiem. A najbardziej boli odbicie w lustrze, co? – No dobra, koniec hecy – wtrąciła Eliza. – Widzieliście gdzieś kota? – Widziałem go rano. Ganiał po pierwszym piętrze – odparł Karol. – O matko! – Eliza przeraziła się nie na żarty. – Numer! Numer! Kici, kici. Numerek! Kici, kici! – Boisz się, że go pielgrzymi zeżarli? – Rozbawienie Igi sięgnęło granic. – A cholera ich wie! Eliza obróciła się na pięcie i udała się do biura. Przyszykowała się do wyjścia. – Bawcie się dalej – powiedziała z przekąsem, kierując się na parking. – Ja jadę na spotkanie z prawnikami i na zakupy. Wrócę pewnie za jakieś trzy godziny, więc gdy tylko pojawi się Numer, dajcie mu jeść i schowajcie go w biurze. Dobra? – Dobra, dobra – wymamrotał Karol, który nie mógł nawet pożegnać Elizy spojrzeniem, bo Iga zabroniła mu się ruszać. Właśnie wklepywała w obolałą twarz kolejną porcję podkładu. – Banda wariatów! – żachnęła się Eliza i opuściła towarzystwo. W drodze do samochodu rzuciła okiem na parking, ale wszędzie panował porządek. Najwyraźniej jej goście zdążyli już posprzątać po obiedzie. Nie licząc placków roztopionego śniegu, nigdzie nie było widać śladów grillowania. – Boże, za jakie grzechy? – westchnęła Eliza i uruchomiła auto. Corsa przejechała po prowizorycznym podjeździe. Eliza nie miała pojęcia, kiedy ten stan rzeczy ulegnie zmianie, ale miała nadzieję, że jeszcze dziś dowie się tego podczas spotkania z prawnikami. W trakcie rozmowy telefonicznej mecenas Sitek wyraził bowiem umiarkowany optymizm. Nie wiedzieć czemu nie chciał zbyt wiele mówić, sugerując, by klientka przybyła do kancelarii osobiście. Pół godziny przed umówionym czasem zmienił miejsce spotkania na pobliską restaurację. Elizie było wszystko jedno. Zaparkowała przed eleganckim lokalem, nieco pożałowawszy, że tego dnia niespecjalnie przyłożyła się do wybory garderoby. Pogrzebała w schowku i po chwili wydobyła zeń dawno nieużywaną wiśniową szminkę; pomadka przypominała konsystencją porządnie zmrożony owocowy sorbet. Przez chwilę rozcierała w dłoniach podłużne pudełeczko, ale bez skutku. Spodziewanego efektu nie przyniosło również energiczne chuchanie. Zła jak osa Eliza cisnęła szminkę z powrotem na miejsce i weszła do restauracji. Już w progu zlustrowało ją kilkanaście par oczu. Mimo że była to pora lunchu, obecni na sali prezentowali się bez zarzutu. Eliza pogratulowała sobie w duchu włożenia ulubionych kozaków na wysokiej szpilce i względnie modnej tuniki. Odnalazła wzrokiem mecenasa Sitka i śmiałym krokiem podeszła do stolika. Prawnik wyglądał jak z żurnala. Gdyby nie to, że był tak oślizgłym lizusem i wazeliniarzem, jego pozycja w prywatnym rankingu Elizy byłaby zapewne wyższa. Obecnie zajmował miejsce ciut wyższe od błazna. Niewiele pomogło szarmanckie powitanie; Eliza natychmiast sprowadziła mecenasa na ziemię. Pomimo jego namów zamówiła wyłącznie maleńkie espresso i z punktu przygwoździła go kilkoma konkretnymi pytaniami, na które nie potrafił odpowiedzieć. Uzyskała jedynie informację, że Gustav Konopka od dłuższego czasu pozostaje nieuchwytny, w związku z czym kancelaria nie ustaliła niczego. – I po to mnie pan fatygował? – zapytała zjadliwie Eliza.

– Nie, nie tylko. – W takim razie po co? – Chciałem się z panią spotkać, poznać bliżej. Porozmawiać, zjeść coś smacznego… – Proszę wybaczyć. – Eliza nawet nie tknęła kawy. – Szkoda mi czasu na takie gierki. – Tak będzie dla pani lepiej… – Nie ma mowy! – przerwała. Zauważyła kamerę monitoringu, więc podniosła głos. – To dla pana będzie lepiej, jeśli da mi pan święty spokój i zrobi to, za co panu płacę. Bo molestowanie do tych czynności się nie zalicza. – Ależ… – Nie ma żadnego „ależ”! Od dziś oczekuję od pana kontaktu wyłącznie drogą mejlową. Do wieczora czekam na pełny raport w mojej sprawie. Konkretny! Bo inaczej odbiorę wam pełnomocnictwa i wytoczę sprawę o odszkodowanie. Kancelaria jest chyba ubezpieczona od błędu w sztuce? – Pożałuje pani! – Wyraźnie wściekły Sitek kurczowo chwycił Elizę za ramię. – A niby czego? – Widząc zainteresowanie przy sąsiednich stolikach, buńczucznie wysunęła podbródek i zręcznie wyrwała rękę. – A w kwestii molestowania złożę odpowiednie zawiadomienie w okręgowej izbie radców prawnych. Jakieś pytania? Mecenas poczerwieniał. Sprawiał wrażenie, jakby za chwilę miał eksplodować. Eliza sięgnęła do torebki. Wyjęła dwudziestozłotowy banknot i położyła na stole. – To za kawę. Do widzenia. Wkurzona na czym świat stoi, uruchomiła silnik. Sytuacja sprzed chwili wydała się jej kuriozalna, a bezczelne umizgi wymuskanego prawnika, które normalnie puściłaby mimo uszu, przelały czarę. Po fakcie Eliza była na siebie trochę zła za niepotrzebną ostentację, ale mówi się trudno. Co się stało, to się nie odstanie. Podczas powrotu do hotelu trzęsła się ze złości, więc gdy w końcu zaparkowała, postanowiła się przejść. Nie zważając na egipskie ciemności, swoim zwyczajem obeszła dokoła hotel. Świeże powietrze dobrze mi zrobi, pomyślała. Przystanęła na moment i bezmyślnie zagapiła się przed siebie. Spędziła tak kilka minut, po czym raźno ruszyła naprzód. Nagle zatrzymała się jak wryta i gwałtownie odwróciła się ku swej ulubionej willi. Wewnątrz paliło się światło. Już wcześniej Eliza miała wrażenie, że coś się zmieniło w wyglądzie budynku, ale dopiero teraz zauważyła, że poznikały stare pozrywane firanki i zasłony. Stała zbyt daleko, by dostrzec więcej szczegółów, ale nawet z tego miejsca pochwyciła w środku lekki ruch. Zaintrygowana podeszła bliżej i zobaczyła furgonetkę firmy remontowo-budowlanej. – Och, nie. Proszę, nie! – jęknęła. Nadzieja, że dom jest opuszczony, a ona być może kiedyś zdoła go odkupić, właśnie prysła jak bańka mydlana. – Niech to szlag! – zaklęła Eliza i w złości szurnęła butem po śniegu. Kopiąc wściekle biały puch, zła jak osa dotarła do hotelu. Nic nikomu nie mówiąc, zabrała kilka niezbędnych drobiazgów i rzuciwszy na odchodnym recepcjonistce, że wraca rano, poszła do auta. O tej porze dnia dotarcie na Starówkę zajęło Elizie zaledwie kwadrans. Zmęczona padła na kanapę. Muszę odpocząć, stwierdziła. A przede wszystkim nabrać dystansu.

Rozdział 23 Rankiem pielgrzymi zamilkli ponownie. Dziewczyna z recepcji i pan Kazio zeznawali zgodnie, że dawali popalić tak ostro, że Karol tymczasowo, z braku wolnych pokojów, przeniósł się do piwnicy. Mógł niby zostać u siebie, ale bez drzwi czuł się jakoś niekomfortowo, więc ulokował się po prostu w pobliżu mieszkanka konserwatora. Na dole łóżek nie brakowało, więc skorzystał. Już po śniadaniu okazało się, że metalowa futryna została poważnie wygięta i wymaga wymiany. A ponieważ w żaden sposób nie udało się osadzić w niej drzwi, recepcjonistka spisała protokół zniszczeń i dała go do podpisu człowiekowi w czerni. O dziwo, podpisał bez szemrania. Gdy tylko pątnicy popielgrzymowali dalej, pokojówki niezwłocznie przystąpiły do gruntownych porządków. W pierwszej kolejności wyszykowały inne lokum Karolowi, który ponownie wyniósł się na piętro. Spojrzał w lustro. Wciąż nie mógł w to uwierzyć, ale najwyraźniej się zakochał. Wystarczyła godzina niewidzenia Elizy, a natychmiast zaczynał czuć się źle. I wcale nie chodziło o samopoczucie związane z kontuzją. Dokuczała mu tęsknota. Chodził rozdrażniony, nie poznawał sam siebie. Tęsknił jak wariat. Doskonale zdawał sobie sprawę, że Eliza ma w pracy ciężki okres, ale jego drugie egoistyczne „ja” miało na ten temat zdanie odmienne. Jedyną szansą na wspólny czas był nadchodzący weekend w górach. Chwilowo Elizy nie było w pobliżu, zatem Karol postanowił załatwić to i owo. Wyszedł przed hotel, upewnił się, że nikt go nie obserwuje, i poszedł dalej. Właśnie zaczęło sypać. Jeśli wierzyć prognozom, opady objęły cały kraj, co dobrze wróżyło narciarskiemu wypadowi. Zapomniał czapki, więc postawił kołnierz płaszcza na sztorc. Przeszedł jeszcze kawałek, zbliżając się do stojącej opodal grupki mężczyzn, którzy właśnie zrobili sobie przerwę na papierosa. – Dzień dobry. Jak leci? – przywitał się uprzejmie. – Wszystko w porząsiu, szefuniu – odparł najstarszy. – A dokładniej? – Wszystko zgodnie z planem. Jak w zegareczku. Przecież pan nas zna. – Wiem, wiem – uśmiechnął się Karol. – Tak tylko pytam. Zatem powodzenia. Aha, przez weekend będę nieobecny, więc skontaktuję się z wami dopiero w poniedziałek. – Się wie, szefuniu. – Mężczyzna uchylił na pożegnanie czapki uszanki i obcasem ciężkiego buta rozgniótł niedopałek w udeptanym śniegu. – No dobra, chłopy! Do roboty! – zwrócił się do reszty. Rzucił okiem w stronę oddalającego się Karola. – Mamy mało czasu! Do piątku czas dłużył się niemiłosiernie, ale gdy wreszcie, tuż po śniadaniu, oboje zapakowali się do samochodu, uśmiech nie schodził z twarzy Karola. Wprawdzie Eliza miała wyrzuty sumienia, że zostawia cały interes na głowie personelu, ale Iga szybko ją ich pozbawiła. – Spokojnie, damy radę. Ja już byłam na urlopie, teraz twoja kolej. – Ale ja… – A bądźże cicho! Nie ma ludzi niezastąpionych, nie wiesz? – No dobra. – Eliza uśmiechnęła się szeroko i pobiegła po zapomnianą kosmetyczkę. Karol zdążył już upchnąć bagaże i włączyć na cały regulator ciepły nawiew. Pomimo

że wyruszyli o czasie, podróż szła jak po grudzie. Warunki na drodze były bardzo trudne. Zima tradycyjnie zaskoczyła drogowców. – Ja tego nie rozumiem. Odkąd pamiętam, zawsze to samo! – Z czym? – Karol nie od razu załapał, o co chodzi. – Z odśnieżaniem. Ujechaliśmy już dobre pięćdziesiąt kilometrów, a pługa czy piaskarki ani widu, ani słychu. Jakby śnieg spadł w czerwcu, byłoby to jakieś usprawiedliwienie, ale w styczniu nie powinien nikogo zaskakiwać! – Cóż, to Polska właśnie. Wychowywałem się za granicą i musiałem się nieźle natrudzić, by po latach nadążyć za naszą narodową mentalnością. Niby nie mieszkałem daleko, ale w tym przypadku dwieście kilometrów robi wielką różnicę. Dużo wysiłku kosztowało mnie przestawienie się na nadawanie na polskich falach. – Wiem. Polacy to naród sfrustrowanych smutasów, którym nikt nie dogodzi. Każdemu przypinamy łatki. – Nie rozumiem. – Proste. Jak ktoś robi nam przykrość, to drań. Niby oczywiste. Ale bezstronnego mamy za tchórza i konformistę, natomiast gdy ktoś pragnie nam przychylić nieba, zaczyna się draka. – A tego to już naprawdę nie pojmuję. – To proste. Wyobraź sobie, że ktoś w dobrej wierze stawia ci obiad, a ty, zamiast się ucieszyć, wkurzasz się, że jego stać, a ciebie nie. To już wystarcza, by zarzucić mu złe intencje. Tymczasem zapraszający nie miał niczego złego na myśli. Zwyczajnie, chciał miło spędzić z tobą czas przy stole. Bez najmniejszych podtekstów. Uwierz mi, niejeden powie: „O, burżuj się trafił! Pewnie ukradł”. – Aż tak dobrze nie znam Polaków… – I nie masz czego żałować – roześmiała się Eliza. – …ale znam trochę ciebie. Mam nadzieję, że zjesz dzisiaj z burżujem kolację? – Mrugnął znad kierownicy, ale natychmiast powrócił do obserwowania drogi. Śnieg gęstniał, warunki jazdy z godziny na godzinę stawały się coraz gorsze. Mieli nadzieję dotrzeć w okolice Krynicy mniej więcej w porze obiadowej, ale w obecnych okolicznościach rzecz była raczej mało prawdopodobna. Gdy pokrzepieni obiadem w Krakowie wyruszyli w dalszą drogę, była już szesnasta. Teraz jechało się lepiej, ale i tak dotarli na miejsce dopiero po szóstej wieczorem. Eliza była zachwycona. Położona w pobliżu wyciągu chałupka wyglądała jak z bajki. Zwisająca z dachu czapa śniegu groziła oberwaniem się w każdej chwili, ale Eliza zabroniła ją strącać, dopóki nie zrobi zdjęcia. Położona wśród wysokich zasp chatynka z dwoma okienkami, przez które na zewnątrz sączyła się pomarańczowa poświata z kominka, prezentowała się jak wymarzona ostoja zmarzniętego tułacza. Podobnie jak oaza na rozpalonej słońcem pustyni dla uczestnika karawany. – Boże, jak tu pięknie! – Eliza nie mogła oderwać oczu od domku pod lasem. – Idziemy na narty? Wyciąg jeszcze chodzi, chodź! Zdążymy pośmigać! Nie jeździła na nartach od kilku lat, ale teraz, natchniona klimatycznym widokiem, nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie zaliczy pierwsze szusy. – Skarbie, spokojnie – uspokajał Karol, otwierając drzwi. – Przecież nie mamy nart. – Faktycznie – mruknęła rozczarowana. – Kochanie, dziś załatwimy sprzęt, rozgościmy się, zjemy kolację, a jutro od rana hulaj dusza na stoku! – Mądrze waść prawisz. – Ze śmiechem rzuciła mu się na szyję. Uważając, żeby po raz kolejny nie zrobić mu krzywdy, popchnęła go na szerokie, pokryte patchworkowym

pledem łoże. Z braku czasu nie kochali się od tygodnia, więc teraz z zapałem przystąpili do nadrabiania zaległości. Gdy oprzytomnieli, zrobiło się już tak późno, że nie było sensu wychodzić gdziekolwiek. Wszystko wokół wyglądało na zamknięte. Na szczęście gospodarze pozostawili im pełną lodówkę. – Cudnie jest – powtórzyła Eliza. Stała przy blacie oddzielającym salonik z kominkiem od części kuchennej, tylko we flanelowej koszuli Karola i japonkach. Rozczochrane włosy z braku laku związała skarpetką i tak wystrojona wzięła się do szykowania jajecznicy z pomidorami i pieczarkami. Całość posypała drobno posiekanym szczypiorkiem. Z paleniska w kominku wyjęła bagietkę, która zdążyła się lekko przyrumienić. Aromatyczne proste danie i chrupiące pieczywo smakowały niebiańsko. Wino dopełniło rozpusty. W ciągu wieczora opróżnili całą butelkę. – Na jutrzejszy wieczór przyszykowałem małą niespodziankę – wymruczał Karol. – Mianowicie? – Mam nadzieję, że nie masz uczulenia na końską sierść? – Jezu! – Eliza aż podskoczyła z emocji. – Kulig? Prawdziwy kulig? – Aha. – Karol ledwie zdołał uniknąć zamaszystego klepnięcia, wycelowanego w jego ścierpnięte nogi. Eliza wylądowała na kanapie tuż obok, zarzuciła ukochanemu ręce na szyję i mocno pocałowała go w usta. – Chcesz jeszcze wina? – Tak, ale nie za dużo. Jutro zapowiada się zbyt piękny dzień, by rozpoczynać go od kaca. Rzeczywiście, rankiem obudziła ich iście alpejska pogoda. Czysty błękit nieba i promienie słońca, które sprawiły, że śnieg skrzył się niczym góra diamentów, poprawiły i tak już świetne humory. Eliza i Karol pochłonęli śniadanie i jakby ich ktoś gonił, wybrali się na stok. Na miejscu bez przeszkód wypożyczyli narty i wyjechali krzesełkowym wyciągiem na szczyt. Widoki powalały. Ze względu na stosunkowo wczesną porę dnia na stoku nie było zbyt wielu amatorów białego szaleństwa. Taki stan rzeczy ucieszył oboje, zarówno Eliza, jak i Karol zaczynali bowiem po kilkuletniej przerwie. Chwilami mieli stok tylko dla siebie, więc szybko przypomnieli sobie dawne umiejętności. Po kilku zjazdach trzymali się na deskach całkiem pewnie. Około południa Eliza uznała, że zaraz odpadną jej nogi, zjechali zatem oboje do knajpki, gdzie doszli do siebie po solidnym lunchu i kubku aromatycznego grzańca. Drugi kubek sprawił, że Eliza chwilowo porzuciła szusowanie i z lubością wyciągnęła się na leżaku z twarzą ku słońcu. Karol, którego dopadł narciarski bakcyl, pognał na stok. Dołączyła do niego po godzinie. – Miałeś genialny pomysł z tym wyjazdem – powiedziała, gdy usiedli na obszernej kanapie wyciągu. Kurczowo chwyciła się barierki zabezpieczającej. – Czy ty się boisz? – Karol obrzucił ukochaną zatroskanym spojrzeniem. – Nie, nie boję się – odparła dzielnie, ale w tej samej chwili wyciąg się zatrzymał. – Boże… Mam lęk wysokości i zawsze w takich okolicznościach czuję się trochę niepewnie – wyznała. – Jestem tu z tobą. Zaufaj mi, nic złego się nie dzieje. Zaraz ruszymy. – Wiem. Głos Elizy brzmiał spokojnie, choć ona sama miała ochotę wrzeszczeć ze strachu. Nie

znajdowali się przesadnie wysoko nad ziemią, ale dla niej wystarczało. Chwyciła Karola ze wszystkich sił za ramię. – Wiem, wiem, zaraz ruszy. Normalnie nie mam z tym problemu, ale to cholerstwo stoi już odrobinę za długo. Jak na złość zaszło słońce i zaczęło wiać. Krzesełkiem huśtało na wszystkie strony. – Jezus Maria! – Eliza nie miała ochoty robić z siebie pośmiewiska, ale strach był silniejszy. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? Poszlibyśmy na orczyk! – Karol wyskoczył z pretensjami. Wszystko było dobre, byleby odwrócić uwagę Elizy. – Teraz wszystko będzie na mnie! – Nie będzie. Myślałam, że mi przeszło – broniła się słabo. – Wcześniej nic mi nie było, sam widziałeś. – Dobra, dobra. Chwyć mnie za rękę, bo zaraz ruszamy. Karol wziął od niej kijki i z zapamiętaniem wpił się w drżące usta Elizy. Zareagowała tak żywiołowo, jakby za chwilę miała na tym nieszczęsnym wyciągu umrzeć. Nawet nie zauważyła, że krzesełko drgnęło i powędrowało w górę. Niespodziewana uległość i bezbronność Elizy były dla Karola niespodzianką. Do tej pory miał do czynienia z kobietą, która wie, czego chce, i którą niełatwo zbić z pantałyku. Tymczasem teraz Eliza po prostu drżała ze strachu. Szczęśliwie dotarli do górnej stacji wyciągu. – Jeszcze raz, czy idziemy na obiad? – zapytał Karol po zjeździe. – Jeszcze raz! – odparła z entuzjazmem. – Muszę się jakoś z tym uporać. Nie mogę przecież bać się przez całe życie! Przed obiadem zaliczyli jeszcze trzy zjazdy, więc gdy wymęczeni odpięli w końcu narty, obojgu nogi trzęsły się ze zmęczenia. Gorący posiłek i kolejny kubek grzańca wywołały taki atak ziewania, że szczęki omal nie powypadały im z zawiasów. Mając na uwadze zaplanowane wieczorne atrakcje, Karol nie mógł pozwolić, by ukochana kobieta zasnęła mu w pół słowa. Nie pytając jej o zdanie, zamówił podwójną mocną kawę. Przesiadł się na ławkę obok Elizy, objął ją ramieniem i przyciągnął. – Wiesz, zaimponowałaś mi dzisiaj… – A niby czym? Panikowaniem na wyciągu? – Wcale nie panikowałaś. Wręcz przeciwnie. Przyznam, że i ja czułem się nietęgo na tym dyndającym w przestworzach krzesełku, a ty przez cały czas próbowałaś zachować zimną krew. – Z dość marnym efektem – mruknęła z przekąsem. – Nieprawda. Na twoim miejscu mało kto odważyłby się ponownie wsiąść na wyciąg. – A skąd wiesz? – Wiem. Sam wprawdzie nie boję się wysokości, za to od dziecka cierpię na klaustrofobię. Wystarczy, że w telewizji leci film o grotołazach penetrujących ciasne jaskinie, a mnie dopada gęsia skórka i mam dosyć. Kiedyś na studiach zakładałem się z kumplami o różne głupoty. Można było dużo wygrać, ale za nic nie byłem w stanie wejść do śpiwora głową do przodu. Od razu zaczynałem się dusić. – Naprawdę? – Eliza zamrugała z niedowierzaniem. – Taki postawny, silny mężczyzna i taki irracjonalny lęk? – Otóż to. Fobia nie wybiera. Próbowałem różnych terapii, radziłem się fachowców, ale bez efektu. – I co?

– I nic. Strach to żaden wstyd, znam to uczucie od podszewki. Więc tym bardziej twoja dzisiejsza postawa jest warta podziwu. Jedzmy, bo wystygnie! – Mrugnął znad dymiącej miski z żurkiem i zaatakował zupę łyżką. Zmęczeni, ale zadowoleni i pełni wrażeń, dotarli do domku. Nieco później, niż planowali, więc teraz musieli się śpieszyć, bo do kuligu pozostało niewiele czasu. Do sań wsiedli punktualnie. Roześmiany woźnica wręczył im zapalone pochodnie i szczelnie okrył ich baranicą. Przed odjazdem wręczył Karolowi termos z gorącą herbatą z prądem, po czym wskoczył na kozła i cmoknął na konie. Zniecierpliwione długim postojem siwki ruszyły z kopyta. Po drodze ich pojazd dołączył do szeregu innych sań. Gazdowie musieli często organizować takie kuligi, bo nawet postronny obserwator mógł z łatwością dostrzec, że powożą w szyku z dużą swobodą. Każdy znał swoje miejsce i rolę. Pogoda była idealna – gałęzie wprost uginały się pod naporem świeżo spadłego śniegu, a roziskrzone milionem gwiazd niebo dopełniało doskonałości zimowego świata jak z obrazka. Szalona jazda sprawiła uczestnikom mnóstwo radości, a gdy przy ogromnym ognisku każdy dostał w garść patyk z nabitym nań pętem kiełbasy, wpadli w zachwyt. Proste specjały smakowały jak ambrozja. Wisienką na torcie okazały się popisy regionalnej kapeli. – W życiu nie miałam okazji uczestniczyć w czymś równie uroczym! – Zachwycona Eliza z uśmiechem usadowiła się na powrót w saniach. Nakrywszy się baranicą, przytuliła się do ukochanego. – Mam coś dla ciebie – powiedział. – Znów niespodzianka? Co to takiego? – Wiesz, obmyślałem rozmaite scenariusze, ale ten, który właśnie się realizuje, przebija pozostałe. – Jakie znowu scenariusze? Wypiłeś za dużo herbatki po góralsku? – Wystarczająco dużo, żeby zebrać się na odwagę. I wręczyć ci to. – Karol z przejętą miną przetrząsał kieszenie. – Cholera, nie tutaj! – zirytował się po wybebeszeniu lewej. – Mam! Proszę! Woźnica właśnie gwizdnął na siwki i sanie ruszyły. Na wyboistej drodze trzęsło jak diabli, więc Eliza ściskała maleńkie pudełeczko. Zawartości mogła się na razie domyślać. – No, otwórz – ponaglił ją zdenerwowany Karol. – Boję się. A jak wypadnie? – Nie wypadnie. Daj! Przejął etui, uchylił wieczko i podsunął Elizie zawartość pod nos. – Jaki piękny! – westchnęła z zachwytem. Pięknie szlifowany kamień skrzył się zupełnie jak świeży śnieg w blasku księżyca. – Nie patrz tak, tylko zdejmij rękawiczkę. Zaraz wjedziemy na mostek. A jak go wtedy zgubimy… Eliza czym prędzej ściągnęła rękawiczkę. Z przejęcia już jakiś czas temu wstrzymała oddech, ale zauważyła to dopiero teraz. – Wygląda ślicznie i co najważniejsze pasuje, więc pora na dopełnienie formalności. Wyjdziesz za mnie? – Tak! – wypaliła zachwycona Eliza. Bała się odetchnąć, by nie spłoszyć chwili. Gdy Karol ją całował, czuła zawroty głowy. Pęd sań, lśniące gwiazdy, szczypiący mróz i malownicze czapy śniegu otulające każdą gałązkę… Wieczór idealny. Do tego u boku ukochany mężczyzna, który właśnie się

oświadczył, i kilkaset kilometrów do warszawskich przyziemnych problemów. Liczyło się tu i teraz. Eliza marzyła, by najpiękniejszy moment w jej dotychczasowym życiu nie kończył się nigdy. Mroźny podmuch zaróżowił jej policzki, więc wtuliła się mocno w szyję Karola i tak dojechali do domku. Podziękowali woźnicy i spragnieni siebie pędem rzucili się w stronę wejścia. Nie zdążyli zdjąć kurtek, gdy rozległo się energiczne pukanie do drzwi. – Panie! Zapomnieliśta swojej herbaty! – zawołał niczego nieświadomy góral. – Nie szkodzi. – Karol machnął ręką. – A szkodzi, bo zapłaciliśta za nią! Weźta! Jeszcze ciepła, a i na piecu można podgrzać. – A termos? – Termos zostawta w kuchni, to sobie w poniedziałek pusty odbiorę. – Dobrze, dziękuję. Coś jeszcze? – Karol musiał mieć pewność, że woźnica nie przeszkodzi im ponownie. – Ni. Dobranoc państwu, szanowanie! – Mężczyzna uchylił czarnego kapelusza z muszelkami i poszedł w swoją stronę. – Nareszcie! – ucieszyła się Eliza. Pukanie rozległo się ponownie. – Co tam? – wrzasnął Karol przez drzwi. – A nic, nic. Chciołech tylko powiedzieć, że jak wam drewna do kominka zbraknie, to w drewutni większy zapas leży! – Dziękujemy! – odkrzyknęła Eliza, dusząc się za śmiechu. Karol nie tracił czasu i w międzyczasie zdjął z niej większość ubrań, a później pociągnął przed buzujący ogniem kominek. – Karol, a nasza herbata? – Chrzanić herbatę! Odgrzeje się! Góralska herbata z prądem, już nieco przestygła, została odgrzana w mikrofalówce dopiero po godzinie. Zmęczeni narzeczeni, pełni wrażeń, po dwóch kubkach lokalnego napitku posnęli jak dzieci. Eliza obudziła się o świcie. Wyprawa do toalety okazała się niemal ponad jej siły, bo właśnie dały znać o sobie zakwasy po narciarskim szaleństwie. Ze łzami w oczach usiadła na sedesie i za nic nie mogła się podnieść. Mięśnie nóg paliły żywym ogniem. Karol, który podniósł się godzinę później, miał dokładnie takie same objawy. O dniu na stoku nie było co marzyć. Na szczęście istniał plan B – baseny termalne. Wymoczeni i jako tako rozruszani świeżo upieczeni narzeczeni pochłonęli śniadanie, rozliczyli się z gospodarzem i wzięli azymut na dom. Do Warszawy dotarli późnym wieczorem. Nawet nie przypuszczali, że widok migoczącego w oddali hotelowego neonu sprawi im tak dużą radość. – Jesteśmy, kochanie – oznajmił Karol, szczęśliwy, że to już koniec jazdy. Marzył, by położyć się przed telewizorem z butelką zimnego piwa w dłoni. – No, prawie – zachichotała Eliza. – Wiesz, to ciekawe, ale sama nie wiedzieć kiedy zaczęłam traktować to miejsce jak dom. A przecież od lat mam normalne mieszkanie. Tyle że od jakiegoś czasu wcale nie mam ochoty do niego wracać. Pomijam już fakt, że dojazd do pracy stamtąd fatalny, ale chyba straciło klimat… – Poważnie? – zdziwił się Karol. – Aha. Najchętniej zamieszkałabym w Zaciszu na stałe. Gdyby nie to, że nikt

normalny nie powinien mieszkać w pracy… – To jak masz zamiar to rozwiązać? – Na razie nie mam pomysłu. Ideał, choć raczej mało realny, to lokum gdzieś w pobliżu. Miałam marzenia, ale niedawno spaliły na panewce. A poza tym właśnie kończą mi się przeznaczone na inwestycje pieniądze. Nie, na nic w pobliżu nie mam kasy. A jutro czeka mnie spotkanie w sprawie kredytu hipotecznego. – Musisz go brać? – Jeżeli chcę w miarę szybko zakończyć remont i zacząć zarabiać, muszę. Choć i tak z tym zarobkiem na dwoje babka wróżyła. Dojazd utrudniony, z Konopką nie ma kontaktu, prawnicy nic nie robią… – Przecież ci mówiłem. Daj sobie spokój z Konopką, sprawa jest załatwiona. – Wiem, wiem. Tyle że płot nie znika, a my się telepiemy przez wyboje na trawniku. Ale naprawdę chcę ci wierzyć. – Ja jemu też…

Rozdział 24 Szczęście Elizy sprawiało, że uśmiech nie schodził jej z twarzy. Z dumą nosiła zaręczynowy pierścionek i coraz częściej przeglądała w sieci ofertę ślubnych sukni. Ale mimo to próbowała nie kłuć w oczy otoczenia radosnym stanem ducha, choćby przez wzgląd na Igę i problemy przyjaciółki. Doskonale zdawała sobie sprawę, że cierpiącego najłatwiej dobić, afiszując się szczęściem. Rozwód sam w sobie nie był rzeczą miłą, a dodatkowo Maciek niespodziewanie zaczął piętrzyć problemy. Sprawy nie zdążyły jeszcze dobrze nabrać rozpędu, a Iga miała już kompletnie dosyć. Wyglądała jak śmierć na chorągwi, schudła. – Martwię się o ciebie. – Eliza objęła przyjaciółkę ramieniem. – Nie trzeba. Masz teraz wystarczająco dużo na głowie. Mną się nie przejmuj. – A niby jak to sobie wyobrażasz? Spójrz tylko na siebie. Wyglądasz, jakbyś miesiąc nie spała i nie jadła. – Jakoś przeżyję. – Może trochę przystopuj z robotą. Weź jakieś wolne, odetchnij. – Jasne! Nie znasz mnie? Już widzę, jak mieszkając w hotelu, w którym pracuję, robię sobie przerwę. – Iga uśmiechnęła się słabo. – To się nazywa pracoholizm. – Który właśnie ratuje mi życie. – Odpuść trochę. Konstanty może cię odciążyć. – Ale ja nie chcę pomocy! – Iga miała płacz na końcu nosa. – Robota pozwala mi nie myśleć o Maćku, wiesz? – Wiem, wiem. – Eliza przygarnęła ją mocniej. – Najgorsze już za tobą. Chociaż pewnie nie jest ci lekko, zwłaszcza że u mnie się układa… – Dobrze ci życzę, ale i zazdroszczę. Tej fali endorfin, tego wrażenia, że unosisz się nad ziemią, a w płuca nagle wciągasz dwa razy więcej powietrza niż zwykle. Ech! – Iga uśmiechnęła się smutno. – Wiem, o czym mówisz. Może jeszcze nie wszystko stracone? Wciąż jesteś młoda, atrakcyjna, niegłupia i samodzielna. Zobaczysz, że jeszcze się zakochasz. – Właśnie to sobie wmawiam. – Iga wstała. – Podpisz mi te dokumenty. Ta nowa hurtownia od win ma fioła na punkcie formalności. Obiecali zrobić kilka szkoleń z udziałem jakichś znanych sommelierów, zgłosiłam cały nasz personel. A właśnie, przywieźli kilka butelek do degustacji. Chcesz spróbować? – Jasne, ale raczej pod wieczór. Teraz muszę wyskoczyć na chwilę. Karol znów wyjechał w interesach na dłużej, a Eliza, chcąc jakoś zabić tęsknotę za narzeczonym, rzuciła się w wir zakupów. Korzystając ze styczniowych obniżek, postanowiła sprawić sobie jakąś ekstrabieliznę. Dawniej nie przywiązywała do dessous wagi, ale teraz zapragnęła kupić sobie coś takiego, że Karol z wrażenia padnie trupem. Pomyślała przez chwilę. – Ubieraj się! – zarządziła. – Jedziemy na bieliźniane łowy! – A po co? – zdziwiła się Iga. – Głupiaś! Nie słyszałaś, że nic tak dobrze nie robi kobiecie jak zakupy? – Słyszałam. Ale na co mi teraz jakieś fiu-bździu? – Nie słyszałam, żebyś wstąpiła do klasztoru i ślubowała, że do śmierci będziesz

nosić barchanowe gacie! Ruszaj tyłek! Jedziemy! Teraz są takie obniżki, że grzechem jest nie spróbować. Próba rozruszania przygnębionej przyjaciółki zakończyła się, o dziwo, powodzeniem. Iga skutecznie oderwała się od smutnych myśli i nawet chichotała, gdy razem z Elizą przymierzały coraz to bardziej wyuzdane zestawy. Sprzedawczyni przyglądała im się spod oka, a przy wyjściu trzy razy sprawdziła rzeczy, które wyniosły z przymierzalni. – Patrzy na nas jak na złodziejki! – szepnęła konspiracyjnie Iga. – A niech sobie tam! Jak ostatnio kupowałam tutaj strój kąpielowy, to mi dziewczę nie chciało wyjąć zabezpieczenia przed kradzieżą i kazało mierzyć bikini spięte magnetycznym klipsem. – Że jak? – Normalnie. Jak mierzyłam stanik, to pod pachą zwisały mi majtki, a jak włożyłam majtki, to między nogami dyndał mi stanik. Eliza na wspomnienie minionych zmagań parsknęła śmiechem na cały sklep. Iga dołączyła do niej natychmiast. – Wiesz, cieszę się, że mnie wyciągnęłaś na te zakupy – powiedziała cichutko, gdy już obie siedziały w corsie. Akurat przystanęły w korku przed najbliższymi światłami. – Też się cieszę. Nie przepadam za łażeniem po sklepach, ale z tobą to co innego. – Dawno się tak nie ubawiłam. Dziękuję. – Iga lekko uścisnęła dłoń przyjaciółki. – Przestań, bo się zaraz poryczę, a prowadzę. Lepiej mi powiedz, czy masz już menu na inauguracyjny bankiet? Przecież jutro przywożą nam meble. Zaproszenia inauguracyjne zostały rozesłane już jakiś czas temu, a potwierdzenie przybycia przez niemal wszystkich gości wywołało niekłamane zdumienie Elizy. Zdołała jakoś przełknąć wydatek blisko dziesięciu tysięcy złotych i teraz trzymała kciuki, by zdążyć ze wszystkim na czas. Raz jeszcze sprawdziła, czy zostały dopilnowane dziesiątki drobnych spraw, i zadowolona odłożyła notes. Zadzwoniła do Karola i odebrała swój kwadrans czułości. Na jej twarzy ponownie zagościł uśmiech od ucha do ucha. Wieczorna degustacja nowych win okazała się, wbrew przewidywaniom Elizy, całkiem udanym przedsięwzięciem. Iga, pokrzepiona udanymi zakupami i przez chwilę oderwana od kieratu, tryskała humorem i sypała dowcipami jak z rękawa. Ktoś, kto obserwowałby ją z boku, nigdy by nie przypuszczał, że ma przed sobą zrozpaczoną, zdradzoną mężatkę. – Są już wieści odnośnie do kredytu hipotecznego? Przecież to miało być jakoś na dniach. – Mam. Kredyt przyznany. Bank jeszcze nie uruchomił płatności, ale kasa wpłynie na konto lada dzień. – Och, dzięki ci Boże! – westchnęła Iga. – Jak dobrze pójdzie, to do wakacji wyszykujesz hotel na cacy. – Mowy nie ma! – Eliza zdenerwowała się odrobinę. – Dopóki nie wyjaśni się sprawa z tym cholernym synalkiem Ludwiki, nie wydam na to miejsce nawet złotówki! Zrobię tylko elewację, bo umówiona ekipa czeka, ale na tym koniec! Muszę mieć pewność, na czym stoję! – Ten zakichany synalek jest jak wrzód na dupie… – Niech go pokręci! A na czym właściwie stanęło? – Niby wszystko jest w porządku. Zgodnie z relacją Karola padły pewne obietnice, ale płot stoi, jak stał. Nie ma co ufać, trzeba pewne rzeczy ustalić na mur! – Czyli dupa blada – zasępiła się Iga, którą dalsze losy hotelu obchodziły równie żywotnie jak jego właścicielkę. – Otóż to. Na dzień dzisiejszy nie wiem nawet, jak dochodowy będzie mój biznes.

Na razie ledwie ciągniemy. – O to się nie martw – ożywiła się Iga. – Jak odpowiednio zaszpanujemy przy otwarciu, to zobaczysz, szybko posypią się rezerwacje na wesela. A na nich zarabia się najwięcej. W maju komunie mamy jak w banku, bo wtedy wszyscy mają zajęte. Uwierzysz, że ludzie rezerwują lokale z rocznym wyprzedzeniem? – Żartujesz? – Wcale nie. Jak tylko w parafii ogłoszą terminy, następnego dnia urywają się telefony. – Daj Panie Boże! – Pomódl się lepiej o trochę zgonów w okolicy, bo stypy to też niezły interes. I co ważne, kochana, w tygodniu. – Co ja bym bez ciebie zrobiła? – zawołała Eliza z wdzięcznością. – Zginęłabym jak ciotka w Czechach! – I vice versa. To które bierzemy? – Te dwa ostatnie półwytrawne, czerwone słodkie i białe półsłodkie. A z resztą sama wybierz. – Jakoś nie mogę złapać smaku, ale myślę podobnie. – Iga wstała i zanotowała nazwy. Skrupulatnie zakorkowała napoczęte butelki i zaniosła je do baru. Zawsze uwielbiała wino, ale ostatnio nie mogła patrzeć na alkohol. Długotrwała nerwówka i brak snu zrobiły swoje. – Idę do łóżka – powiedziała. – Jutro o szóstej rano przywożą stoły, a o dziesiątej przyjeżdżają goście od rolet okiennych. Też się wyśpij, bo będzie młyn. – Przyjaciółka mrugnęła do Elizy i znikła za drzwiami. Eliza postanowiła wykorzystać konstruktywnie nieobecność narzeczonego, więc wzięła się do segregowania faktur i zamówień. Sprężyła się i uporała z dokumentami w niecałe pół godziny. Wyszykowała się do snu i gdy wybiła dwudziesta druga, z lubością wtulała się w puchowy jasiek. Spała jak zabita do piątej rano, kiedy to Numer postanowił urządzić swej pani piekielną pobudkę. Musiało mu się wydawać, że poluje na jakieś wielkie zwierzę, bo hałasował jak stado dzikich świń, galopując we wszystkich kierunkach. Eliza jęknęła i naciągnęła kołdrę na głowę, ale po chwili zrobiło się jej gorąco. Dla ochłody wysunęła stopę, a kot najwyraźniej uznał, że jego zdobycz właśnie wychynęła z nory. Długim susem pokonał dzielącą go od niej odległość i z zapamiętaniem wbił ostre zęby w nagą piętę. – Auć! Chryste Panie! – wrzasnęła przestraszona Eliza. – Przestańże, gadzie przebrzydły! Odruchowo podwinęła nogi i energicznie zawinęła się w kołdrę. Kot natychmiast dał susa pod łóżko, skąd ani myślał wychodzić. A Eliza desperacko podjęła próbę drzemki, tyle że prawie natychmiast rozdzwonił się budzik. Przeciągnęła się i wstała niechętnie. Ubrała się ciepło i porządnie wyszczotkowała zęby. Włożyła wełniane skarpety, stopy wsunęła w modne futrzane botki. Po drodze chwyciła z wieszaka kurtkę i zbiegła na dół. Julek drzemał przy recepcyjnym kontuarze, ale na dźwięk gromkiego powitania ocknął się natychmiast i stanął na baczność. – Dobra, dobra. Nie ściemniaj, bo się jeszcze przewrócisz – uśmiechnęła się ciepło Eliza. – Zrobić ci kawy? – Jeśli łaska… – mruknął i skrzywił się śmiesznie, nieudolnie próbując stłumić ziewanie. Tego dnia w hotelu nie było żadnych gości, więc kuchnia stała odłogiem. Eliza

uruchomiła ekspres i zanurkowała w przepastnej lodówce w poszukiwaniu czegoś na śniadanie. Po kwadransie, gdy przełykała ostatni kęs kanapki z szynką, Julek zameldował, że właśnie zajechał transport z meblami. Podekscytowana właścicielka w sekundę znalazła się na dworze. Przywitała się i zarządziła, co dalej. Kazała Julkowi nastawić wodę na herbatę i pokazała, gdzie wnieść meble. Po chwili zjawił się pan Kazio, tym razem, o dziwo, trzeźwy, aby pomóc przy targaniu stołów. Na drugi rzut poszły krzesła. Eliza przyglądała się nowemu wyposażeniu z zachwytem. Z producentem umówiła się, że przed odjazdem dostawcy sprawdzi, czy nic nie uległo zniszczeniu podczas transportu, co wcale nie było takie proste. Rozpakowanie sprzętów zajęło ponad godzinę, a niemal drugie tyle ustawienie ich przez pana Kazia pod ścianami restauracji. Szczęśliwie wszystko było w porządku, więc zadowolona Eliza podpisała dokumenty i odprawiła samochód. Rozochocony konserwator od razu chciał wszystko ustawić w docelowym układzie, ale ponieważ czekała ich jeszcze wizyta monterów od rolet okiennych, szefowa ostudziła jego zapędy. Pan Kazio był niepocieszony. Eliza rozumiała go doskonale, bo sama miała wielką ochotę zweryfikować w naturze projekt Jarka, ale musiała dać sobie na wstrzymanie przez ładnych parę godzin, choć z niecierpliwości ściskało ją w dołku. Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, zobaczę tę moją wymarzoną restaurację jeszcze przed wieczorem, pomyślała. Gdy specjaliści od wystroju okien zrobią swoje, pozostanie już tylko przykrycie stołów nowymi obrusami i zamówienie roślin. Wykwalifikowany botanik z pobliskiej hurtowni zacierał ręce już od kilku dni; oto w martwym sezonie trafiła mu się gratka nie lada. Razem z Jarkiem dokonali już wyboru roślin i teraz pozostało tylko ocenić wolną przestrzeń i oszacować liczbę doniczek. Roślinne aranżacje zostały zaplanowane na jutro. Około południa Eliza z nerwów dostała biegunki, a równie przejętą Igę chwyciły torsje. – Jak tak dalej pójdzie, obie stracimy dziś trzewia! – biadoliła Eliza, co rusz skręcając się z powodu skurczów. – Zaparzę rumianku. – Iga z trudem dowlokła się do kuchni, gdzie czujny Konstanty w lot załapał, o co chodzi. – Nowe karty menu przywieźli przed chwilą – oznajmił. – Kazałem położyć je w biurze – powiedział niby-swobodnym tonem, kątem oka bacznie obserwując reakcję szefowej. Zdążył już zadomowić się w hotelu Zacisze na dobre. Nowy jadłospis, będący jego autorskim dziełem, mógł wprawić w zachwyt niejednego konesera. Na szczęście zarówno Iga, jak i Eliza doceniły starania szefa kuchni. Ta ostatnia zrobiła nawet wszystko, by w i tak do granic napiętym budżecie wygospodarować sowitą premię. W porze obiadu obie przyjaciółki poczuły się odrobinę lepiej. Eliza łyknęła garść pastylek i w oczekiwaniu na kolejnych fachowców zadzwoniła do Karola. Aż podskoczyła z radości na wieść, że skrócił pobyt w delegacji i zapowiedział się na dzisiejszy wieczór. Przybyłych wreszcie monterów rolet zostawiła pod czujnym okiem Igi, a sama pobiegła doprowadzić się do porządku. Od rana nie miała czasu, by wziąć prysznic i zrobić makijaż, więc musiała czym prędzej nadrobić zaległości. Na dole pojawiła się, gdy wszystko było już niemal gotowe. Obrzuciła restaurację spojrzeniem pełnym aprobaty i podpisała protokół zdawczo-odbiorczy. – Panie Kaziu! – zawołała z uśmiechem. – Ustawiamy meble! Podekscytowany konserwator przybiegł co tchu. Po drodze dołączył do niego równie przejęty Julek. Konstanty zdjął kucharską bluzę i również zawinął rękawy. Iga z wypiekami na twarzy wezwała pokojówkę z nowymi obrusami, a Eliza wstrzymała powietrze. Urzeczona

patrzyła, jak jeszcze niedawno zrujnowane i obskurne pomieszczenie właśnie zyskuje nowe życie. Dokładnie lustrowała każdy szczegół. – Och, nie! – jęknęła, blednąc. – Co się stało? – przeraził się Julek. – Zapalcie światła! – zarządziła Eliza. Gdy pomieszczenie rozświetliło kilkadziesiąt halogenowych żarówek, właścicielka osunęła się na pobliskie krzesło. – Boże, nie… – Ale co jest? – spanikowała Iga. – Nie widzisz, że krzesła mają zupełnie inny odcień niż stoły? Przecież to trzeba reklamować! Natychmiast! – Zwariowałaś? Otwarcie za tydzień, nie zdążymy. Poza tym oprócz ciebie nikt tego nie widzi. Nakryjemy obrusami i… Dawać te obrusy! Pokojówki rozesłały serwety, które niestety okazały się krótsze niż w zamówieniu. Fuszerkę na szczęście zauważyła tylko Iga. – Pięknie! – Zrobiła dobrą minę do złej gry i pogładziła dłonią elegancką oliwkową materię. – Serwetki i talerze! – zarządziła. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki na stołach pojawiło się wszystko. Niedawno znalazło się nieco grosza na nową ceramikę i teraz nowa zastawa w połączeniu z resztą wystroju prezentowała się świetnie. Wzruszona Eliza miała łzy w oczach. – Konstanty, szampan dla wszystkich! Najlepszy, jaki mamy. To trzeba oblać! Gdy w smukłych kieliszkach spienił się jasny płyn, zapadła cisza. Personel zwrócił oczy na szefową. – Kochani – wzniosła toast Eliza. – Nie wiem, jak wam dziękować. Sami widzicie, ile dobrego dokonaliście. Zamierzam stworzyć nam wszystkim fajne miejsce pracy i nie pozwolę, bo ktokolwiek pokrzyżował nasze plany. Chciałabym, abyście traktowali Zacisze jak swoje, zwłaszcza że poświęciliście mu kawałek siebie. I to pozostanie tutaj już na zawsze. Zrobiła krótką przerwę na oddech. Od progu rozległy się brawa. Karol uśmiechał się od ucha do ucha i klaskał tak, że poczerwieniały mu dłonie. Nie czekając na zakończenie przemówienia, podbiegł do Elizy i pochwyciwszy ją w objęcia, pocałował. Teraz brawa bili pozostali. Zarumieniona z emocji Eliza skinęła na kelnera, by przyniósł jeszcze jeden kieliszek. – Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że jesteś – szepnęła. – Popatrz tylko… – Odwróciła się w stronę nowiusieńkiej sali. – Świetnie. Brak mi słów, zwłaszcza że doskonale pamiętam poprzedni wystrój. Gratuluję, skarbie. I jestem z ciebie dumny. Spotkamy się u mnie? – wyszeptał Elizie do ucha. – Za chwilę. Zjesz coś? – Nie, dzięki. Jadłem po drodze. – W porządku. Mam prośbę. Przyjrzyj się dobrze meblom i powiedz mi, co według ciebie jest nie tak. – A co niby jest nie w porządku? Mogę usiąść? – No jasne. – Mmm, całkiem wygodne. Karol rozparł się na krześle i pogładził dłonią blat stołu. – I co widzisz? – pogoniła go niecierpliwie Eliza. – Piękne.

– Na serio? A może jak każdy facet jesteś daltonistą? – Przykro mi, kochanie. Widzę wyłącznie kawał dobrej roboty i solidnego mebla. Co przeoczyłem? – zapytał nieostrożnie. Mimo że Julek dawał mu znaki za plecami szefowej, Karol za nic nie potrafił pojąć, o co chodzi. – Kolory, kochanie. Kolory. Stoły są o dobre dwa tony jaśniejsze od krzeseł! – Szczerze? To się wcale nie rzuca w oczy. – No właśnie – wtrącił Konstanty. – Do restauracji przychodzi się zjeść i miło spędzić czas, a nie robić doktorat z odcieni buka czy olchy. Zbyt późno ugryzł się w język. Napotkawszy wymowny wzrok Elizy, czym prędzej zamknął usta i znikł za kuchennymi drzwiami. – On ma rację. Za bardzo to wszystko przeżywam… – westchnęła. – To zrozumiałe, bo skoro płacisz stolarzowi całkiem niemało, powinien trzymać standard. Zwłaszcza że zamówiłaś hurtem, naraz. W takiej sytuacji o różnicy w odcieniu nie może być mowy. – Nie mam już czasu na reklamację, bankiet za tydzień. Nie zdążę. – I tak nikt tego nie zauważy, a po imprezie wystąpisz do wykonawcy o upust. Zapewne odzyskasz nawet i kilka tysięcy złotych. – Mówisz poważnie? Sądzisz, że coś mi się należy? – Takie rozwiązania były dla Elizy nowością. – Jak najbardziej. I najlepiej zadzwoń od razu. Wyślij im mejla jeszcze dziś.

Rozdział 25 Niech to szlag! – warknęła wściekle i po raz kolejny wyjęła z kontaktu wtyczkę od modemu. Internet jak na złość odmówił współpracy. Zła zadzwoniła na infolinię, do pomocy technicznej. Po odsłuchaniu kilkunastu automatycznych komunikatów udało się jej nawiązać połączenie z konsultantem. Awaria sieci w okolicy okazała się poważna, a jej usunięcie mogło potrwać nawet dobę. – No i klops! – mruknęła do Igi, która właśnie szykowała się do spotkania z Maćkiem. Minę miała nietęgą, bo właśnie planowali podział majątku. – Idź do Karola. On chyba ma Internet mobilny. – Bingo! Jesteś wielka! – Ech! – westchnęła przybita Iga. Powiodła tęsknym wzrokiem za przyjaciółką, która jak młody źrebak pognała do apartamentu narzeczonego. Eliza zastukała delikatnie do drzwi. Karol otworzył przyodziany jedynie w hotelowy ręcznik, który opasywał mu biodra. Otaksowała go z góry na dół z aprobatą. Zgrabne i umięśnione męskie nogi zawsze się jej podobały, a teraz mogła je podziwiać w całej okazałości. – Eee… – zapomniała języka w gębie. – No chodź! – Wciągnął ją do środka i przytulił ze wszystkich sił. – Chciałabym skorzystać z twojego netu, bo mój właśnie padł – wysapała pomiędzy pocałunkami. – Jasne. Za chwilkę… – wymruczał. Eliza nawet się nie spostrzegła, kiedy naga wylądowała w wielkim łożu. Wystarczyła chwila, by zapomniała, po co przyszła. Poddała się pieszczotom i oprzytomniała dopiero po godzinie. – Matko! Karol, ja muszę wysłać tego mejla! – parsknęła śmiechem. – A wysyłaj sobie do woli! Wiesz, jak to działa? – Pocałował ją w kark i poszedł do łazienki. – Jasne. Zaczekała, aż niebieski pasek ładowania zmieni się w zielony, i nacisnęła stosowny przycisk. Monitor zamrugał i oczom Elizy ukazał się znajomy obrazek. Zobaczyła wizualizację eleganckich apartamentowców, którą widziała już wcześniej. Teraz przez nikogo nie niepokojona mogła ją sobie spokojnie obejrzeć. Na górze ekranu widniał duży stylizowany napis: „Apartamenty Pod Kamieniem”. Hm, całkiem to ładne, tylko nazwa głupia, pomyślała. Za pomocą kursora obróciła widok o dziewięćdziesiąt stopni i ujrzała ogromny narzutowy głaz, zaadaptowany na ściankę wspinaczkową stanowiącą część małpiego gaju dla dzieci. Wokół projektant umieścił wygodne miejsca do grillowania i kompletny plac zabaw dla najmłodszych. Wszystko wykonano zgodnie z ekologiczną modą, z drewna i grubych sznurów. Eliza uśmiechnęła się pod nosem i zwinęła projekt do paska zadań. Uruchomiła Internet i zalogowała się do swojej poczty. Napisała ostrego mejla do dostawcy mebli i chciała zakończyć połączenie, ale coś nie dawało jej spokoju. Raz jeszcze otworzyła plik z wizualizacją osiedla. – Nie, to niemożliwe! – wyszeptała.

Dlaczego niektóre elementy projektu wydają się jej znajome? Eliza obróciła wirtualne budynki o kolejne sto osiemdziesiąt stopni. Obraz ładował się chwilę. Prawda dotarła do niej w chwili, gdy Karol wyszedł spod prysznica. – Co to jest? – zapytała twardo. Twarz jej stężała. Czuła, że za chwilę wybuchnie. – Co to, do cholery, jest?! – Ale o co chodzi, kochanie? – Karol podszedł od tyłu. – Ty jeszcze śmiesz pytać?! – zagotowała się Eliza. – Przecież to komputerowa symulacja osiedla położonego na moich działkach! Już wcześniej coś mi nie grało, ale teraz mam pewność. Poznałam po tym kamieniu, którego nie da się ruszyć! – Eliza… – Milcz, draniu! – huknęła. – Nawet nie próbuj się odzywać, ty pieprzony zdrajco! Ten cały Gustav Konopka to jakaś ściema, prawda? I ta cała żenująca gadka o jego nawiedzonych pełnomocnikach, którzy robią, co chcą! Na przykład stawiają ogrodzenia w poprzek drogi, straszą i nękają! Boże, nie wierzę… – Pokręciła głową, łapiąc się za skronie. – Nie. – Zamknij się! I nie mów, że dla niego nie pracujesz! – Nie mogę zaprzeczyć, ale… – Milcz! – Eliza była bliska płaczu, ale furia chwilowo wygrywała z żalem. – Nie! Posłuchaj! Musisz mnie wysłuchać! To prawda, współpracuję z Konopką. Miałem cię namówić na sprzedaż gruntu, ale sprawy się skomplikowały… – Jakie znów sprawy? – Zakochałem się w tobie. – Boże, w życiu nikt mnie tak nie podszedł! Ty cholerny, pieprzony zdrajco! Wynoś się z mojego hotelu i z mojego życia. Natychmiast! – Ależ kochanie… – Karol próbował oponować. Stanowczym gestem chwycił Elizę za ramiona i spojrzał jej prosto w oczy. Spojrzenie było tak intensywne, jakby chciał przeanalizować treść jej żołądka i spenetrować najgłębsze zakamarki duszy. Eliza patrzyła jak zahipnotyzowana. I nagle doznała olśnienia. Od początku miała wrażenie, że zna ten twardy wzrok. Wszystko stało się jasne. – Już wiem, gdzie cię widziałam! Byłeś tam wtedy! Na cmentarzu, na pogrzebie Ludwiki! Widziałam cię zaledwie przez moment, ale to byłeś ty! – Rozszlochała się na dobre i gwałtownie ściągnęła zaręczynowy pierścionek. – Skarbie, to nie tak! Byłem, ale… – „Kochanie, to nie tak, jak myślisz”. Wiesz co? Wszystkie to znamy! Nie ma chyba bardziej wyświechtanego stwierdzenia! Więc daruj sobie, żebym nie straciła dobrego zdania na temat twojego intelektu – wysyczała wściekle i zręcznie wywinęła się z uścisku. – Elizo… – Spróbował dotknąć jej twarzy, ale ona odsunęła się na bezpieczną odległość. – Nie dotykaj mnie, ty nędzna gnido! Precz! Masz godzinę na opuszczenie mojego hotelu. Ty… ty podstępny, fałszywy sukinsynu! – wykrzyczała przez łzy i wypadła na korytarz. Nie obchodziło jej, że występuje na bosaka i tylko w przydługim podkoszulku. Zbiegła na dół, do biura. Julek spojrzał zdumiony, ale w swojej karierze widział już tak wiele, że nawet nie próbował pytać, co się stało. Rozdygotana Eliza starannie zamknęła za sobą drzwi. Obronnym gestem skrzyżowała ręce na piersiach i płacząc, osunęła się na podłogę. Ból był tak wielki, że miała wrażenie, że zaraz rozerwie jej żebra. Wreszcie wstała, owinęła się kocem i wylądowała zwinięta

w kłębek na kanapie. Płakała, dopóki nie usnęła. Ocknęła się, gdy na zewnątrz świtało. Przeciągnęła się i spróbowała rozprostować ścierpnięte ciało. Ledwie mogła otworzyć opuchnięte od płaczu oczy. Dodając do tego wczorajszy rozmazany makijaż, mogła sobie darować spoglądanie w lustro, pomyślała. Uchyliła drzwi i nie niepokojona przez nikogo przeszła do baru, skąd wzięła garść lodu. Zawinęła go w ściereczkę i ponownie ułożyła się na niewygodnej kanapie. Lodowaty okład studził rozpalone czoło, opuchlizna powiek malała. Eliza z bólem przeanalizowała zdarzenia poprzedniego wieczoru i wyjrzała przez okno, żeby upewnić się, czy auto Karola wciąż stoi na parkingu. Miejsce było puste. Z gardła Elizy wyrwał się głośny szloch. Czuła się tak, jakby właśnie zawalił się świat. Nagle wszystko, co ważne, przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Miała wrażenie, że zaszło słońce, nastąpiło globalne zlodowacenie i zapadła wieczna ciemność. Chciała zapłakać, ale zabrakło jej łez. Decyzję podjęła w jednej chwili. Jak automat poszła do pokoju i dokonała porannych ablucji. Ubrała się, wróciła do gabinetu i zasiadła za biurkiem. Wypiła dwie mocne kawy, a wraz z wybiciem dziewiątej kazała Julkowi połączyć się z kancelarią notariusza Bogackiego. Niestety, czekało ją kolejne rozczarowanie, bo w kancelarii właśnie przeprowadzano niewielki remont, a mecenasi w większości przebywali na feriach zimowych. Zostawiła wiadomość w sekretariacie i postanowiła zaszyć się w domu, by w spokoju wylizać świeże rany. Wyłączyła komputer i już szykowała się do wyjścia, gdy do biura wpadła przejęta Iga. – Siadaj! Mam bombę! – Już wiesz? – zapytała Eliza nieprzytomnie. – Tak. A ty jak się dowiedziałaś? – Domyśliłam się. Dziwię się, że nie powiedziałaś mi wcześniej. Liczyłam na twoją lojalność. – Kochana, ja wiem dopiero od wczorajszego wieczoru. – Ja też. No popatrz tylko, co za zafajdany skurwiel! – O czym ty mówisz? – zdziwiła się Iga. – A ty? – Eliza zaskoczyła, że chyba mówią o dwóch różnych rzeczach. – Jestem w ciąży. – Pierniczysz? – Serio. Postanowiłam dać nam szansę. Maciek na wieść o dziecku oszalał ze szczęścia. Czekaliśmy tak długo… – O Boże! – Eliza poczuła, że zaraz się rozpłacze. Mimo to dzielnie wstała i przytuliła przyjaciółkę. – Tak się cieszę! Walcz o swoje, bo wreszcie masz o co! – A ty? – Ja? Ja już nie mam. Wczoraj odkryłam wielką mistyfikację z Karolem w roli głównej. – Co takiego? – To, co słyszysz. Karol to parszywy konfident. Od początku pracował dla syna Ludwiki. Wprowadził się tutaj, by dla niego szpiegować i spróbować mnie namówić na sprzedaż hotelu i działek. Te wszystkie podchody, barykady i ogrodzenia to zapewne jego sprawka, a nawet jeśli nie jego bezpośrednio, na pewno był doskonale zorientowany w temacie. Zauważ, że kiedy coś się działo, nigdy nie było go w pobliżu. – O matko! – Idze ze zdumienia opadła szczęka. – To jeszcze nie koniec.

– Przecież to niemało… – Był motyw. W komputerze Karola odkryłam projekt ekskluzywnego osiedla Apartamenty Pod Kamieniem. Czaisz? – Nie – bąknęła zdezorientowana Iga. – Ten głaz narzutowy, na tyłach hotelu. Kojarzysz? – Jasne! – No właśnie. Ten cholernie wielki, wykorzystany przez Jarka jako element placu zabaw. Ten o niepowtarzalnym kształcie. Nie ma mowy o pomyłce. A mój narzeczony, cholera by go wzięła – Eliza ze złością pokazała palec, na którym jeszcze wczoraj widniał zaręczynowy pierścionek – nawet nie próbował zaprzeczać. – To co będzie dalej? – Nic. Podjęłam decyzję o sprzedaży hotelu. – Nie wierzę. – To uwierz. Jak tylko skończą się ferie i prawnicy wrócą do pracy, zlecę im formalności. Przykro mi bardzo, zwłaszcza ze względu na ciebie i resztę personelu, ale nie mam już siły na ewentualne szykany z nie wiadomo której strony. – Ale co się z nami stanie? – zapytała Iga zrezygnowanym głosem. – Dacie sobie radę. – A co z bankietem inauguracyjnym? Przecież to za kilka dni. I wszystko już dograne. – Nie martw się. Bankiet się odbędzie – powiedziała Eliza. – Mój pierwszy i ostatni – dodała po chwili. – Boże, nie wierzę. – Iga bezradnie zwiesiła ramiona. – Może to wszystko da się jeszcze jakoś wyjaśnić? – A to, co powiedziałam, nie trzyma się kupy? Eliza raz jeszcze zdała przyjaciółce relację, od spotkania na cmentarzu począwszy, na wczorajszej konfrontacji skończywszy. – Boże jedyny! To się nie mieści w głowie… – Teraz już chyba się nie dziwisz, że chcę sprzedać ten hotel? Nie jestem w stanie walczyć z tym stadem piranii. Stosują chwyty poniżej pasa. Już dzwoniłam do kancelarii Bogackiego, żeby ustalić kwestie podatkowe w kontekście sprzedaży. Niestety, nie dowiedziałam się niczego, bo mają remont i urlopy, ale już niedługo. – Ale przecież wzięłaś kredyt! – No to co? Zrezygnuję i tyle. I pomyśleć, że Karol zapewniał mnie, że dogadał się z tym Konopką. Podobno zrezygnował z jakiegoś przetargu na rzecz tamtego, a wszystko w zamian za ten nasz nieszczęsny ogrodzony kawałek ziemi z drogą. A ja, idiotka, jeszcze miałam wyrzuty sumienia, że naraził się na straty! – Eliza zgrzytnęła zębami. – A kij mu w bary! – mruknęła Iga. – Cholera, kto by pomyślał… – No właśnie. Idę się przejść. – Zaczęło sypać. – Nie szkodzi. Lubię śnieg. Przecież mnie nie rozpuści. Eliza wstała, wyjęła z szafy puchowy płaszcz i ciepły szal. Wyszła na zewnątrz i udała się na obchód wciąż swoich włości. Na chwilę przystanęła przy ogrodzeniu sąsiedniej willi, którą nieodmiennie darzyła sentymentem. Ekipa robotników właśnie wymieniała okna w całym domu. Stare i odrapane skrzynkowe zastąpiły nowe i eleganckie, odpowiednio stylizowane. Eliza westchnęła ciężko i ruszyła gdzie oczy poniosą. Niełatwo było się przyznać, ale

w ciągu ostatnich kilku miesięcy pokochała to miejsce z całego serca. I zaangażowała się szczerze w całe to hotelarskie przedsięwzięcie. Bo hotel Zacisze zmienił w jej życiu wszystko, a przede wszystkim nią samą i jej sposób postrzegania świata. Jednak czas tego magicznego przybytku już minął. Teraz kolej na inne wyzwania, pomyślała. Dni pozostałe do bankietu przeżyła jak w permanentnym transie. Załamana i zła na cały świat, na dłużej przeniosła się na Starówkę. Postanowiła również powrócić do starego zajęcia. Nie zwlekając, zarejestrowała się na kilku zawodowych portalach i zamieściła tam swoje anonse. Choć przez całe dotychczasowe życie czuła się pielęgniarką z powołania, teraz zawahała się przy rubryce „wykonywany zawód”. Nagle poczuła ogromne zmęczenie. Po niedawnych wydarzeniach było jej źle na świecie, na sercu i na duszy, a teraz doszło jeszcze cierpienie fizyczne. Bez Karola wszystko straciło sens, a Elizie wcale nie uśmiechał się powrót do ścielenia łóżek, kłucia tyłków i zmieniania pampersów. Ale do pracy w branży hotelarskiej. Poszukiwanie pracy wynikało wyłącznie z rozsądku i poczucia obowiązku. Przez chwilę przemknęło jej przez głowę, by scedować hotel Zacisze na Igę, ale nie mogła przecież wsadzić najbliższej przyjaciółki na taką minę. Skoro ten nieszczęsny przybytek kosztował ją samą tyle zdrowia, nie oszczędzi i Igi. Poza tym komplikowała sprawę ciąża. Za kilka miesięcy to Iga będzie potrzebowała pomocy i wsparcia. – No i co ja mam teraz zrobić? – mruknęła pod nosem Eliza i zmęczona wsparła dłonie na rękach. Poszła do lodówki po wino, ale stojąca tam od jakiegoś czasu resztka zdążyła zamienić się w ocet. – Tfu! – prychnęła w stronę zlewozmywaka, przy okazji opryskując pół kuchni na czerwono. – Matko, ależ to świństwo! Tfu! Z winem nie wyszło, więc zajęła się lekturą menu, jakie Iga i Konstanty zaplanowali na nadchodzący bankiet. Do imprezy zostały jeszcze trzy dni, a wszystko dopięto już na ostatni guzik. Profesjonalne działanie personelu nie pozostawiało złudzeń; jakimś cudem Elizie udało się skompletować megazespół, z którym można było konie kraść. Nawet teraz, gdy na kilka dni całkowicie znikła z biznesu, jej ludzie pokazali, co potrafią. Jadłospis sprawił, że Eliza dostała ślinotoku. Półgęsek pieczony z sosem z grzybów leśnych, z aromatem suszonej śliwki, oraz kupieckie sakiewki ze schabu nadziewane pieczarkami i cebulką, serwowane z bukietem warzyw w sosie beszamelowym zadziałały na jej wyobraźnię tak, że aż jęknęła. A gdy przeczytała o kieszeni drobiowej faszerowanej wątróbką w aksamitnym sosie porowym, rulonach naleśnikowych z prażonymi jabłkami w sosie waniliowym oraz owocach z grilla w sosie rumowo-imbirowym, wymiękła kompletnie. Zdała sobie sprawę, że nie wysiedzi spokojnie w domu, kiedy w Zaciszu tyle się dzieje. Wybrała numer do Igi, a gdy usłyszała rozradowany głos przyjaciółki, podjęła decyzję. Po kilku dniach intelektualnego i fizycznego rozmemłania Eliza wreszcie wyciągnęła z szafy przyzwoite ciuchy. Jej zmęczona twarz i podkrążone oczy wymagały większych niż zazwyczaj czynności kosmetyczno-upiększających, ale po kwadransie efekt był zadowalający. Pozbierała wszystkie brudne rzeczy i uruchomiła pralkę. Pomna ostatniej przygody z zapleśniałym praniem, nastawiła w telefonie przypominacz. W drodze do hotelu odwiedziła pobliską kwiaciarnię i zamówiła na najbliższą sobotę kwiaty do dekoracji stołów. – O mój Boże! – Julek na jej widok niemal wyskoczył zza kontuaru. – Jak dobrze, że pani wreszcie wróciła! Mamy mnóstwo problemów! – Jakże mi miło. – Eliza wysiliła się na sarkazm, który w żaden sposób nie chciał

przejść przez uśmiechnięte usta. – A gdzie reszta? – W kuchni. Przywieziono przed chwilą nowe sztućce, więc wszyscy się ekscytują. Zupełnie jakby Murzynowi urodziło się białe dziecko! Odcień nie taki czy coś… – Czego odcień? Eliza jak burza wpadła do restauracji, lecz przystanęła w pół kroku. Hurtownik z roślinami musiał zjawić się podczas jej nieobecności i zrobił, co trzeba. Sala jadalna wyglądała po prostu fantastycznie. W Elizę nagle wstąpiło nowe życie. – Co się tu dzieje? Co z tymi sztućcami? Czego odcień do dupy? To wywalić wszystko do śmieci! – Eee, no, nie całkiem – plątał się Konstanty. – Wyglądają dobrze, ale miały być bardziej błyszczące niż matowe. – Weź już przestań się mądrzyć. – Iga szturchnęła kucharza pod żebro. – Siedź cicho! – No dobrze, moi mili. Za dwa dni otwarcie – powiedziała Eliza. – Owszem, nie było mnie przez chwilę, ale szybko nadrobię zaległości. Ktoś w międzyczasie dał ciała? Jakieś problemy? Jadłospis powala, więc naszym nadwornym kuchcikom należą się honory. Rośliny piękne. A co z resztą? – Wszystko gra. Tylko świeczek nie dowieźli, ale to się załatwi – oznajmiła Iga, bacznie przyglądając się odmienionej przyjaciółce. – Nowe stroje dla kelnerów by się przydały, bo te, które mają, kompletnie nie pasują do obecnego wystroju. – To załatw. Masz na to półtora dnia. Zdążysz? – No jasne. Mamy już wybrane, nawet dość tanie, ale czekaliśmy na ciebie. – A niby dlaczego? – Eliza ściszyła głos, tak żeby nie usłyszał jej nikt poza Igą. – Jesteś szefową gastronomii, więc nie zawracaj mi z łaski swojej głowy kelnerskimi uniformami! – Tak jest! – zasalutowała przyjaciółka. W jej oczach zabłysły iskierki wesołości. – I tak trzymać. Jeszcze coś? – Eliza zwróciła się do pozostałych. – Jeśli chodzi o bankiet, to panuję nad wszystkim. Właśnie testujemy nadziewane kieszonki. Podać? – zapytał Konstanty. – No jasne! Muszę sprawdzić, czy nie potrujecie mi gości. Po degustacji Eliza zamieniła z Julkiem kilka zdań na temat nowych rezerwacji i bieżących płatności za noclegi, i obie z Igą przeszły do biura. – Jak się miewasz? – Zważywszy na okoliczności, całkiem nieźle. Karol mnie olał na amen. Nawet nie próbuje dzwonić. Cóż, mam wybitny talent do wybierania samych popaprańców. – I nic nie boli? – Ależ boli. I to bardzo. Ale podobno co nas nie zabije, to nas wzmocni. Nie pozwolę, żeby byle dupek popsuł mi szyki! – Rany, nie poznaję cię. – Chyba wreszcie dorosłam. – A co z hotelem? – Jak to co? Działa dalej – rzuciła niedbale Eliza. Przyjaciółki zerwały się z miejsc i z piskiem padły sobie w objęcia. – W takim razie musisz kupić sobie coś wyjątkowego na bankiet. – A ty? – Ja już kupiłam. – Iga łypnęła spod oka. – I przyjdę z Maćkiem. Jeśli ci to nie przeszkadza. – Co ma mi przeszkadzać? Chyba żartujesz! A w temacie kiecki masz rację. Jutro

zafunduję sobie coś ekstra. W końcu trafia mi się pierwsza w życiu okazja, żeby się porządnie wystroić. Wierz mi, tym razem nie będę oszczędzać. – Eliza wojowniczo wysunęła brodę. Swobodnie rozparła się w nowym biurowym fotelu. Nareszcie czuję się w tym miejscu jak u siebie, stwierdziła z satysfakcją.

Rozdział 26 Pogrymasiła chwilę przy wyborze eleganckiego wieczorowego spodnium, ale gdy ekspedientka zaproponowała jej w komplecie zwiewny błyszczący top, Eliza uznała, że to jest to. Kreacja, uszyta z eleganckiej i zwracającej uwagę tafty, naprawdę robiła wrażenie, więc przy kasie klientce nawet nie drgnęła powieka. Czterocyfrowa kwota poważnie nadwyrężyłaby niejeden budżet, ale Eliza uznała, że żyje się raz. Przez całe życie ubierała się wygodnie i niedrogo, więc teraz zaszaleje, postanowiła. Dotąd sądziła, że taką okazją będzie jej własny ślub, ale zważywszy na okoliczności, zanosiło się nań raczej nieprędko. Wróciła do hotelu i ostrożnie rozwiesiła strój na wieszaku. Cieszyło ją, że poszczególne jego elementy nadawały się do łączenia z innymi ubraniami, zatem ten jednorazowy kosmiczny wydatek miał mimo wszystko szansę się zamortyzować. Dobrała doń klasyczne czarne szpilki i dyskretną biżuterię. Fryzjera umówiła już wcześniej i po prostu nie mogła już doczekać się jutra, by zaprezentować się w pełnej krasie. Modowe rozważania przerwał jej Julek, który właśnie zameldował, że przybył zamówiony kwartet smyczkowy, by sprawdzić akustykę. – Pokaż im, co i jak. W piwnicy mamy sprzęt, ale nie wiem, czy działa. Są tam jakieś głośniki, wzmacniacze i cała masa kabli. O matko, Julek… Ja się na tym nie znam. – Ja też nie. – Przymrużył oko. – Ale znam kogoś, kto się zna. – Kogo? – Mój brat jest specem od nagłośnienia. Wezwać go? – Julek, ja cię chyba ozłocę! – odetchnęła Eliza z wyraźną ulgą. Dlaczego do tej pory nikomu nie przyszło do głowy, żeby to sprawdzić?, pomyślała. Zamówionemu didżejowi również. – A mowę pani już ma? – zapytał chłopak. – Jaką znów mowę? – Eliza zastygła w bezruchu, nagle zdając sobie sprawę, że została przyłapana na kolejnej niedoróbce. – No, wypadałoby chyba coś powiedzieć do gości? Ale spokojnie, szefowo! Mikrofon też gdzieś widziałem. – Boże, jak mi jeszcze powiesz, że twoja siostra jest polonistką i pisze przemówienia dla premiera, to cię ozłocę naprawdę! – Nie mam siostry, ale tak się składa, że sam jestem po filologii ojczystej. Zaraz się zabiorę za to pani przemówienie. Oczywiście w nadziei na tę obiecaną górę złota. – Julek roześmiał się głośno. – A idźże już! – fuknęła Eliza. – Kurczę, dobra wróżka się znalazła! Tylko krótkie poproszę, coby nam goście nie posnęli – zawołała jeszcze za chłopakiem i poszła do samochodu po serwetki, które przywiozła z magla. Gdy mijała recepcję, Julek z uśmiechem niewinnego aniołka dodał: – Konstanty mówi, że świeczki nie dojechały. Trzeba kupić. – Jezu! – Eliza wymownie przewróciła oczami. – Ile i jakie? – Sto. Białe i cienkie. Mogą być kręcone. Widziałem w Ikei – wystrzelił jak z pepeszy. – Dobra, kupię.

Zdążyła tuż przed zamknięciem. Bywają dni, że człowiekowi nic nie wychodzi, a jego otoczenie jak na złość robi wszystko, by utrudnić mu życie. W takie dni nie działa żaden bankomat, bateria w telefonie rozładowuje się przed ważną rozmową, pomimo że wcześniej była naładowana na full, podczas tankowania oblewasz paliwem nowe buty, a w każdej kasie kończy się taśma do drukowania, akurat gdy chcesz zapłacić za zakupy. Takie właśnie popołudnie miała Eliza. Dopiero około dwudziestej drugiej, kiedy jak nieżywa padła na kanapę w biurze, zdała sobie sprawę, że od rana biega o suchym pysku. Na szczęście Konstanty, który szykował jeszcze półprodukty na jutrzejszą fetę, wyczarował dla szefowej ciepłą michę. Gęsta zupa miała fluorescencyjny pomarańczowy kolor i była gładka jak aksamit. – Mmm, boska. Co to takiego? – Zupa z dyni. Zupełnie nowy przepis. – Konstanty skromnie wzruszył ramionami, ale Eliza zauważyła, że jest mu miło. – Świetna. Mamy ją w menu? – Tak, sezonowo. Dopóki nam wystarczy zamrożonej dyni. – Zatem pamiętaj od czasu do czasu o wiernej fance. Na którą będziesz jutro gotowy? Zapowiedziała się ponad setka osób. – Przecież wiem. – Kucharz dumnie wypiął pierś. – Spokojnie, zdążę na czas. Bez obaw. Wieczorem zmęczona Eliza przegapiła moment zaśnięcia. Usłyszała budzik, ale miała wrażenie, że nie spała ani minuty. Naciągnęła kołdrę na głowę, uważając, by nie odsłonić bosych stóp, i mocniej wtuliła głowę w poduszkę. Nic z tego. Drzemka nastawiona w trybie budzenia spełniła swoją rolę, więc Eliza zwlokła się niechętnie i zabrała za życie. Miała na liście sporo spraw do załatwienia i zdążyłaby ze wszystkim, gdyby nie wypadek Konstantego. Szef poślizgnął się we własnej kuchni i zwichnął kolano. Eliza czym prędzej zawiozła go na pogotowie, nie wnikając, czy kucharz bardziej cierpi wskutek kontuzji, czy żalu, że na wieczornej imprezie będzie niedysponowany. Na szczęście los okazał się łaskawy – wystarczył stabilizator i kule, a Konstanty czym prędzej zorganizował sobie pomoc kolegi i do wieczora we dwóch pokazali, co potrafią. Na widok cudownie ugarnirowanych zakąsek Eliza miała łzy w oczach. Pół godziny przed rozpoczęciem bankietu wszystko zostało zapięte na ostatni guzik. Eliza z aprobatą otaksowała w łazienkowym lustrze swój elegancki kok i dokończyła wieczorowy makijaż. Gdy wkroczyła na salę, by powitać gości, przyciągnęła wzrok wszystkich obecnych. Największa obawa, że goście nie dopiszą, rozwiała się właśnie jak zły sen. – Ależ cudownie wyglądasz! – Iga podeszła do przyjaciółki jako pierwsza i uścisnęła ją serdecznie. Zastawione stoły na sali aż uginały się pod ciężarem wykwintnie zaserwowanych potraw. Kelnerzy w nowych uniformach stali pod ścianami, czekając na znak. Eliza rzuciła okiem przez okno i dostrzegła na parkingu jeszcze kilkanaście taksówek. Odczekała chwilę i przywitała serdecznie przybyłych, w kilku słowach dziękując, komu trzeba. Na koniec życzyła wszystkim udanego wieczoru. Zgrabna i krótka przemowa, ułożona przez Julka, najwyraźniej się spodobała, bo jeszcze przed jej końcem rozległy się brawa. Eliza zerknęła w stronę, skąd dobiegały, i niemal zemdlała. W kącie sali stał Karol.

Nie wystarczy mu to, czego już narobił?, pomyślała wściekła Eliza. Podeszła do intruza. – Co ty tutaj robisz? Może zechciałbyś opuścić to miejsce, zanim zrobię awanturę? – wycedziła. Nie uszedł jej uwagi bezbłędny wygląd mężczyzny. – Nieładnie, pani gospodyni – odparł. – Jeśli zaprasza się kogoś na piśmie, należy go ugościć. Zwłaszcza gdy postanowił skorzystać. – Nieprawda! – Prawda. Możemy przejść do mnie, to pokażę ci mejla. – Do ciebie? Ty tu nie mieszkasz! Chyba że… – urwała, tknięta nagłym przeczuciem. – Kto cię meldował? – A nie znam… Jakieś nowe dziewczę. Nie widziałem tej panienki nigdy wcześniej. O matko!, jęknęła w duchu Eliza, zaciskając pięści w bezsilnej złości. Nowa recepcjonistka miała prawo nie znać wszystkich hotelowych i towarzyskich zawiłości. Zapewne to również ona była odpowiedzialna za zaproszenie Karola na bankiet. Eliza bez słowa przemaszerowała obok recepcji i wkroczyła na schody. Karol podążył za nią. Julek odprowadził oboje zdziwionym spojrzeniem. – Już wszystko rozumiem… – powiedziała Eliza i przystanęła gwałtownie. – Nie muszę iść na górę. Były mężczyzna jej życia nieoczekiwanie spuścił z tonu. – Proszę. Nawiasem mówiąc, czeka u mnie gość specjalny bankietu. Warto, żebyś go poznała. – No dobrze – odparła niechętnie. Wstyd się było przyznać, ale babska ciekawość przeważyła. Niepewnie przystanęła przed znajomymi drzwiami. Karol uchylił je i gestem zaprosił Elizę do środka. Zapachniało fajkowym tytoniem. W saloniku, na wyściełanym fotelu siedział starszy mężczyzna. Na widok przybyłej nieznacznie zsunął okulary na koniec nosa i spojrzał znad szkieł. Zaintrygowana Eliza podeszła bliżej. Mężczyzna miał starannie przycięte szpakowate włosy. Pomarszczona, ogorzała twarz kontrastowała z bielą wizytowej koszuli. – Pozwól, że ci przedstawię… – Karol zaczekał, aż nieznajomy wstanie i zapnie marynarkę. – Elizo, to mój ojciec. – Gustav Konopka. Syn Ludwiki. Bardzo mi miło – dodał mężczyzna z wyraźnie wyczuwalnym obcym akcentem. Eliza odzyskała głos dopiero po dobrej chwili. – Nic z tego nie rozumiem… – poskarżyła się bezradnie. – Moi prawnicy przekazali mi, że pragnie się pani ze mną spotkać. Od tamtej chwili upłynęło wprawdzie trochę czasu, byłem bardzo zajęty. Ale gdy opowiedział mi o pani mój jedyny syn, uznałem, że warto znaleźć czas. – Naprawdę jesteście rodziną? – wykrztusiła oszołomiona Eliza. – Owszem. Pani pozwoli, że wyjaśnię jej to i owo. I proszę usiąść wygodnie, bo jest sporo do opowiadania. – Karol… – Eliza zwróciła się do byłego narzeczonego. – Czy możesz przynieść mi drinka? Najlepiej mocnego. Gustav rozpoczął, nie czekając na powrót syna. Opowieść zajęła mu kwadrans, podczas którego Eliza słuchała z otwartą buzią.

Z relacji starszego pana wynikało, że Ludwika zupełnie nie sprawdzała się w roli matki. Ponoć w sytuacjach, które wymagały jakiegokolwiek zaangażowania, zazwyczaj zwijała żagle i stosowała wygodne uniki. A mały Gustav cierpiał. I już w dzieciństwie obiecał sobie, że się na matce zemści. Czara goryczy przelała się, gdy Ludwika oszalała na punkcie przystojnego właściciela hotelu Zacisze. Ojciec dostał pracę za granicą i wyjechał, zabierając ze sobą syna, ale chłopczyk nigdy nie zapomniał miejsca, które kojarzyło mu się z utratą matki. Nieustannie marzył, by kiedyś zrównać je z ziemią. Dorósł, odnalazł się w branży budowlanej. Radził sobie świetnie i starał się nie tracić kontaktu z rodzinnym krajem. Odwiedzał Polskę od czasu do czasu, a po śmierci ojca postanowił tutaj zainwestować. Skupował tereny inwestycyjne, budował, zarabiał. Zawsze z myślą o zemście. Na różne sposoby próbował podejść matkę przez podstawionych pośredników i zmusić ją do sprzedaży hotelu, ale ona pozostawała głucha na wszelkie propozycje. Tymczasem dorastał jego syn, Karol, któremu Gustav zamierzał przekazać polską część budowlanego imperium, gdy chłopak okrzepnie w branży. Odpowiednia chwila nastała, gdy dowiedział się o śmierci Ludwiki. Wcześniej latami śledził nekrologi, wynajął nawet prywatnego detektywa, by ten co jakiś czas donosił mu o poczynaniach matki. Po jej śmierci Gustav wyjaśnił synowi wszystko, zapoznał z planami przejęcia Zacisza i starcia go w proch, i wysłał Karola do Polski na dłużej. Konkretnie z misją zniszczenia tej dziwnej spadkobierczyni, która wzięła się nie wiadomo skąd i przeszkadza w zemście. – Cóż, miła pani, mój syn spisał się marnie. A ja po latach musiałem zweryfikować strategię. – Jak to „marnie”? – zapytała nieprzytomnie. – Zakochał się w pani jak wariat i tyle, czym uprzytomnił mi, że są na tym świecie rzeczy ważniejsze od jakiejś głupiej zemsty. – Nie wierzę… – szepnęła poruszona Eliza. – To wszystko najszczersza prawda – wtrącił Karol. – Czy teraz… – zawahał się – będziesz skłonna mi wybaczyć i ponownie przyjąć moje oświadczyny? Ulga była obezwładniająca. Eliza nawet w najśmielszych snach nie wyobrażała sobie takiego happy endu. Walcząc ze łzami, rzuciła się Karolowi na szyję. Od rozszlochania się powstrzymała ją wyłącznie świadomość, że od nowa trzeba będzie robić pracochłonny makijaż. Gustav Konopka dyskretnie opuścił pokój. – Elizo, ubierz się ciepło – powiedział Karol. – To nie ostatnia niespodzianka tego wieczoru. Wyszli na zewnątrz. – Pośpiesz się, kochanie! Nie wypada, żeby gospodyni na tak długo opuszczała gości. – Karol ciągnął ją za rękę. Po chwili skręcił i popchnął furtkę od posesji obok. – Karol, tak nie można! To czyjaś własność, a nie opuszczona rudera! Ludzie się tutaj kręcą, jeszcze nas pogonią! – Spokojnie, maleńka. – Jak nas tu ktoś nakryje, to obciach stulecia gotowy. Karol, no co ty? Zwariowałeś? Przerażona Eliza obserwowała poczynania narzeczonego włamywacza. Lecz gdy drzwi willi stanęły otworem, nie potrafiła sobie odmówić oględzin. Po chwili oprzytomniała.

– Gdzieś ty się nauczył otwierać zamki? – zapytała podejrzliwie. – Z tym to żaden problem – roześmiał się beztrosko. – Masz, to dla ciebie. – Wręczył Elizie pęk kluczy. – Doskonale zapamiętałem, że masz za daleko do pracy, a nie chciałbym, żebyś mieszkała w hotelu. Bo tylko idioci nocują w firmie. – Co takiego? – Oto twój nowy dom, miła pani, albo raczej nasz nowy dom, jeśli zechcesz w nim ze mną zamieszkać. Odnowiłem go odrobinę, wymieniłem okna i instalacje, ale z wystrojem postanowiłem zaczekać na ciebie. Bo wiesz, ja się nie znam. – Uśmiechnął się kokieteryjnie. – Mój Boże… – wyszeptała Eliza, wciągając w nozdrza zapach świeżego gipsu. – Kupiłeś tę willę? – Ojciec ją kupił. Już dawno, gdy tylko nadarzyła się okazja. Jeszcze w ramach zemsty na babci. – Ja chyba śnię. – A ja razem z tobą. – Karol objął ją od tyłu i mocno wtulił twarz w jej szyję. – Kocham cię, maleńka – mruknął. Przez chwilę stali nieruchomo, napawając się tą cudowną chwilą, w której ludzie zdają sobie sprawę, że oto wszystkie przeciwności losu już za nimi. – Chodźmy, kochanie – pierwszy oprzytomniał Karol. – Pora wracać do gości. I do taty, który pewnie bryluje na bankiecie. Wiesz, on się bardzo przejął tym wszystkim i teraz za wszelką cenę chciałby zatrzeć złe wrażenie. – Tańcem? – Sama zobaczysz. – Karol zrobił tajemniczą minę. – Czy wy się obaj uparliście, żeby mnie dzisiaj wykończyć na serce? Na sali Gustav akurat perorował otoczony wianuszkiem pań, lecz gdy tylko kwartet smyczkowy ustąpił miejsca didżejowi, przeprosił nowe znajome uprzejmie. Porwał przyszłą synową na parkiet. – Ślub zapewne niebawem? – zagaił podczas wolnego numeru. – Jeszcze nie planowaliśmy. Za dużo wrażeń jak na jeden wieczór – odparła Eliza z rezerwą. – Rozumiem. Zatem to, co ci wręczę, potraktuj jako podarek z okazji zaręczyn i rekompensatę za wcześniejsze nieprzyjemności. Ode mnie, wyłącznie dla ciebie. Proszę… – Ojciec Karola sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyjął niewielką szarą kopertę. – Co to takiego? – Cóż… – Gustav zgrabnie obrócił zdumioną partnerką. – To pismo, w którym ceduję na ciebie wszystkie prawa związane z moją działką. Od tej chwili jesteś jej jedynym dysponentem, czy wyjdziesz za mojego syna, czy nie. – Rany, dziękuję! Nawet nie wiesz, ile to znaczy dla mnie i dla moich ludzi! Ale, ale… Skoro już się godzimy na wszystkich frontach, czy mógłbyś mi wyjaśnić, dlaczego dopiero wczoraj zabrałeś ten przeklęty płot? Skoro planowałeś ten prezent… – powachlowała się kopertą Eliza – …już od jakiegoś czasu. – Możesz mi wierzyć lub nie, ale zwyczajnie o tym zapomniałem. – Ciekawi mnie jeszcze, dlaczego jeden z was mieszka w Czechach, a drugi w Austrii? – Bo tak się poukładało życie. Z ojcem zamieszkaliśmy w Austrii, ale moja żona była Czeszką polskiego pochodzenia. Rozwiedliśmy się, gdy Karol był jeszcze bardzo mały. Wymogła na mnie, by nosił jej nazwisko, urodziła w Polsce. Czy teraz już wszystko jasne? – Aha.

– Wspaniały bankiet. – Gustav pokiwał z uznaniem głową. – Co to za ludzie? – Wszyscy, którzy mieli i mają cokolwiek wspólnego z moim hotelem. Cieszę się, że dobrze się bawią. – Eliza odwróciła głowę w stronę zastawionych stołów. – Widzę, że znasz się na rzeczy. – Właśnie próbuję się poznać. – Uśmiechnęła się skromnie. – Nabierzesz doświadczenia. Najważniejsze, że czujesz się tutaj jak u siebie i że znalazłaś swoje miejsce na ziemi. Przynajmniej choć tyle dobrego zrobiła moja matka. I chwała jej za to. Gustav wymownie spojrzał w górę i serdecznie przycisnął przyszłą synową do swojej piersi.

KONIEC

Podziękowania Koniec każdej powieści to dla mnie moment bardzo szczególny, dlatego też przy tej właśnie okazji pragnę podziękować Anecie i Pawłowi – właścicielom hotelu Zalesie w Bochni, bez których ta książka nigdy by nie powstała. Oboje z anielską cierpliwością odpowiadali na moje niekończące się pytania. Cierpliwie liczyli obrusy, widelce, ręczniki i gniazdka elektryczne. Pozwolili mi też z bliska przyjrzeć się, jak od zaplecza wygląda i funkcjonuje prawdziwa restauracja. Przez kilka tygodni skutecznie wtajemniczali mnie we wszystko, co było potrzebne, by Eliza wraz z Igą mogły na dobre zaistnieć w autentycznych hotelowych realiach. Dziękuję

Iza