Ludzie jak Bogowie Tom 1-3

Sier​giej Snie​gow Lu​dzie jak bo​go​wie 1. Ga​lak​tycz​ny zwiad 2. W Per​se​uszu 3. Pę​tla wstecz​ne​go cza​su

1. Ga​lak​tycz​ny zwiad

Część I. Wężopanna z Wegi

1

Dla mnie hi​sto​ria ta roz​po​czę​ła się w cza​sie spa​ce​ru nad kra​te​ra​mi Ki​li​man​dża​ro, od spo​tka​nia z Lusi​nem le​cą​cym na ogni​stym smo​ku. Nie lu​bię la​tać na smo​kach, bo trą​ci mi to sta​ro​żyt​ną te​atral​no​ścią, a po​wol​nych pe​ga​zów wręcz nie zno​szę. Na Zie​mi po​słu​gu​ję się zwy​czaj​ną wy​god​ną awio​net​ką, po​jaz​dem nie​za​wod​nym. Ale Lusin nie po​tra​fi so​bie wy​obra​zić po​dró​ży bez uży​cia smo​ka. W szko​le, kie​dy te cuch​ną​ce po​two​ry do​pie​ro wcho​dzi​ły w mo​dę, Lusin wdra​pał się na ćwi​czeb​nym smo​ku na Czo​mo​lungmę. Smok wkrót​ce zdechł, cho​ciaż był w ma​sce tle​no​wej, a Lusi​no​wi za​ka​za​no przez mie​siąc po​ja​wiać się w staj​ni. Od te​go cza​su upły​nę​ło czter​dzie​ści trzy la​ta, ale Lusin nie zmą​drzał. Po​wta​rza cią​gle, że od​zy​wa się w nim du​sza przod​ków, któ​rzy ubó​stwia​li te dziw​ne stwo​rze​nia, lecz mo​im zda​niem zwy​czaj​nie po​zu​je na ory​gi​na​ła. Zu​peł​nie tak sa​mo jak An​dre Szer​stiuk. Obaj go​to​wi są wy​leźć ze skó​ry, aby tyl​ko ko​goś czymś za​dzi​wić. Ta​cy już są. Kie​dy więc znad Oce​anu In​dyj​skie​go nadle​ciał skrzy​dla​ty smok oto​czo​ny kłę​ba​mi dy​mu i ję​zy​ka​mi pło​mie​ni, od ra​zu do​my​śli​łem się, kto go do​sia​da. Istot​nie, Lusin krzyk​nął na po​wi​ta​nie i wy​lą​do​wał na urwi​stym sto​ku kra​te​ru Ki​bo. Za​to​czy​łem kil​ka krę​gów w po​wie​trzu, aby obej​rzeć so​bie „wierz​chow​ca” po czym rów​nież wy​lą​do​wa​łem. Lusin pod​biegł do mnie i ser​decz​nie uści​skał. Nie wi​dzie​li​śmy się od dwóch lat. Przy​ja​ciel roz​ko​szo​wał się mo​im zdu​mie​niem. Smok był du​ży, miał oko​ło dzie​się​ciu me​trów dłu​go​ści. Roz​cią​gnął się bez​wład​nie na ka​mie​niach, za​mknął ze zmę​cze​nia wy​pu​kłe, zie​lo​ne oczy, a je​go chu​de bo​ki opan​ce​rzo​ne po​ma​rań​czo​wą łu​ską wzno​si​ły się i za​pa​da​ły. Spo​t​nia​łe skrzy​dła zwie​rzę​cia drga​ły spa​zma​tycz​nie, nad je​go gło​wą kłę​bił się dym, przy wy​de​chu z pasz​czy try​skał pło​mień. Ogni​ste​go smo​ka wi​dzia​łem po raz pierw​szy. – Ostat​ni mo​del – po​wie​dział Lusin. – Ho​dow​la za​ję​ła mi dwa la​ta. Ko​le​dzy z INF chwa​lą. Ład​ny, praw​da? Lusin pra​cu​je w In​sty​tu​cie No​wych Form i nie​ustan​nie cheł​pi się, że syn​te​ty​zu​je ży​we isto​ty, ja​kich na​tu​ra nie zdo​ła wy​two​rzyć w pro​ce​sie ewo​lu​cji na​wet za mi​liard lat. Coś nie​coś, na przy​kład mó​wią​ce del​fi​ny, istot​nie mu się uda​ło. Ale smok dy​mią​cy jak wul​kan nie wy​dał mi się pięk​ny. – Masz za​miar stra​szyć nim dzie​ci? – za​py​ta​łem. Lusin czu​le po​kle​pał smo​ka po jed​nej z je​go dwu​na​stu ża​bich nóg. – Efek​tow​ny. Za​wie​zie​my na Orę. Niech oglą​da​ją. Draż​ni mnie, je​śli ktoś mó​wi o Orze. Po​ło​wa mo​ich przy​ja​ciół tam le​ci, a mnie się nie uda​ło. Zło​ści mnie nie ich szczę​ście, lecz to, że w naj​wyż​szym stop​niu in​te​re​su​ją​ce spo​tka​nie z miesz​kań​ca​mi in​nych świa​tów prze​kształ​ca​ją w pry​mi​tyw​ną wy​sta​wę za​ba​wek. Cze​go też oni na tę Orę nie za​bie​ra​ją! – Bred​nie! Nikt tam na​wet nie spoj​rzy na two​je wy​ko​pa​li​sko. Każ​dy Nie​bia​nin jest sto​kroć bar​dziej nie​zwy​kły niż wszyst​kie wa​sze cu​dac​twa ra​zem wzię​te. Są​dzę, że ma​szy​ny bę​dą ich cie​ka​wić przede wszyst​kim.

– Ma​szy​ny tak! Zwie​rzę​ta rów​nież! Wszyst​ko! – I ty rów​nież! – rzu​ci​łem ze zło​ścią. – Pięk​ny okaz czło​wie​ka pią​te​go wie​ku: ru​do​wło​sy, żół​to​oki, wzrost metr dzie​więć​dzie​siąt dwa, wiek pod sześć​dzie​siąt​kę, sa​mot​ny. Że​by tyl​ko nie za​ko​cha​ła się tam w to​bie ja​kaś my​ślą​ca ro​pu​cha! Na​wet na swo​im smo​ku nie uciek​niesz! Lusin uśmiech​nął się i po​ki​wał gło​wą. – Za​zdro​ścisz, Eli. Od​wiecz​ne uczu​cie. Star​sze od smo​ków. Ro​zu​miem. Sam bym na two​im miej​scu. Przy​zwy​cza​ili​śmy się do sty​lu Lusi​na, ale nie​zna​jo​mi cza​sa​mi nie mo​gą go zro​zu​mieć. Nie lu​bi zresz​tą roz​ma​wiać z nie​zna​jo​my​mi. Je​go wy​rzu​ty zde​ner​wo​wa​ły mnie. Obu​rzo​ny od​wró​ci​łem się. Lusin po​ło​żył mi rę​kę na ra​mie​niu. – Spy​taj jak? – po​pro​sił smut​nym gło​sem. – Cie​ka​we. Ski​ną​łem gło​wą, aby nie spra​wić mu za​wo​du swo​ją obo​jęt​no​ścią. Z je​go opo​wia​da​nia do​wie​dzia​łem się, że w żo​łąd​ku po​two​ra syn​te​ty​zu​ją się sub​stan​cje pal​ne i że sa​me​go smo​ka ani to zię​bi, ani grze​je. Lusin pra​cu​je nad te​ma​tem: „Ma​te​ria​li​za​cja po​two​rów ze sta​ro​żyt​nych po​dań”. Smok zie​ją​cy ogniem jest czwar​tym je​go te​ma​tem, a po​tem za​mie​rza stwo​rzyć skrzy​dla​te asy​ryj​skie lwy i pła​zo​po​dob​ne egip​skie sfink​sy. – Chcę bo​ga Ho​ra z so​ko​lą gło​wą. Jesz​cze nie za​twier​dzo​ny. Mam na​dzie​ję -po​wie​dział Lusin. Przy​po​mnia​łem so​bie, że An​dre wie​zie na Orę swo​ją sym​fo​nię „Har​mo​nia gwiezd​nych sfer” i że pra​wy​ko​na​nie te​go utwo​ru od​bę​dzie się dziś wie​czo​rem w Ka​irze. Po​wąt​pie​wam co praw​da w ta​len​ty mu​zycz​ne An​dre, ale wo​lę już mu​zy​kę niż dy​mią​ce smo​ki. Lusin po​de​rwał się. – Nie wie​dzia​łem. Le​ci​my do Ka​iru. Ja przo​dem. Do dwor​ca ra​kie​to​we​go. – Sam się roz​ko​szuj tru​ją​cy​mi wy​zie​wa​mi two​je​go po​two​ra – po​wie​dzia​łem. – A ja tra​dy​cyj​nie: raz, dwa i już prze​le​cia​łem sto ki​lo​me​trów. Uda​ło mi się wy​prze​dzić Lusi​na o bli​sko dwa​dzie​ścia mi​nut. Cze​ka​jąc na nie​go umó​wi​łem się z ob​słu​gą sta​cji, że na​kar​mią smo​ka w staj​ni pe​ga​zów. Na każ​dym dwor​cu ra​kie​to​wym jest obec​nie za​gro​da skrzy​dla​tych ko​ni, spe​cjal​nie dla tu​ry​stów. Mo​ja proś​ba nie wzbu​dzi​ła wiel​kie​go za​chwy​tu, któ​ry zu​peł​nie się ulot​nił, kie​dy po​wie​dzia​łem, że smok jest ogni​sty. Za​dzior​ne pe​ga​zy nie​na​wi​dzą flegma​tycz​nych smo​ków i kie​dy tyl​ko je do​strze​gą, na​tych​miast rzu​ca​ją się na nie z gó​ry. Oczy​wi​ście ani ko​py​ta, ani zę​by nie mo​gą uszko​dzić łu​ski, ale zwa​rio​wa​ne ko​nie ata​ku​ją upar​cie aż do cał​ko​wi​te​go wy​cień​cze​nia. Nie ro​zu​miem zu​peł​nie, cze​mu Gre​cy wy​bra​li kie​dyś do swych po​etyc​kich lo​tów to szyb​ko nu​żą​ce się w po​wie​trzu zwie​rzę. Wo​lał​bym oso​bi​ście wzno​sić się ku ar​ty​stycz​nym wy​ży​nom na kon​do​rach lub gry​fach, któ​re wzla​tu​ją wy​żej i do​sko​na​le szy​bu​ją nad Zie​mią. Po​ma​cha​łem rę​ką do wol​no zbli​ża​ją​ce​go się Lusi​na. – Po​spiesz się, bo się spóź​ni​my! Mo​żesz swo​je​go wul​ka​no​po​dob​ne​go piesz​czo​cha zo​sta​wić tu​taj. Obie​ca​no mi, że pe​ga​zów do nie​go nie do​pusz​czą.

2

Pierw​szym zna​jo​mym spo​tka​nym w Ka​irze był Al​lan Cro​ose, rów​nież szkol​ny ko​le​ga. Przy​le​ciał dwie go​dzi​ny przed na​mi i szedł wła​śnie do Iz​by Tras Gwiezd​nych. W rę​ku niósł wa​li​zecz​kę jak zwy​kle peł​ną ksią​żek. Al​lan ubó​stwia te sta​ro​cie. Pod tym wzglę​dem po​dob​ny jest do Paw​ła Ro​me​ro, któ​ry tak​że nie odry​wa się od ksią​żek. Pa​weł ślę​czy nad ni​mi, bo ta​ki jest je​go za​wód, Al​lan na​to​miast grze​bie się w nich dla przy​jem​no​ści. Peł​niej się czu​je współ​cze​sność, kie​dy się trzy​ma w rę​ku ze​tla​łe ga​ze​ty z dwu​dzie​ste​go wie​ku – mó​wi ze śmie​chem. Al​lan za​wsze al​bo gnie​wa się, al​bo się śmie​je. Gniew i ra​dość nie są krań​co​wy​mi, lecz są​sia​du​ją​cy​mi sta​na​mi je​go psy​chi​ki. Al​bo jest obu​rzo​ny, al​bo pe​łen za​chwy​tu wy​wo​ła​ne​go tym tyl​ko, że nie jest obu​rzo​ny. Do​wie​dziaw​szy się, do​kąd idzie​my, sta​nął jak wry​ty. – Tyl​ko po to przy​je​cha​li​ście do Ka​iru? Mo​gli​ście prze​cież włą​czyć sa​lę kon​cer​to​wą i z da​le​ka roz​ko​szo​wać się mu​zy​ką. Po​cią​gną​łem go za rę​kaw. Nie lu​bię, kie​dy lu​dzie ni z te​go, ni z owe​go za​trzy​mu​ją się w pół kro​ku. – Sym​fo​nii An​dre na​le​ży słu​chać w spe​cjal​nych ha​lach. Je​go mu​zy​ka nie jest przy​jem​no​ścią, lecz cięż​ką pra​cą fi​zycz​ną. Al​lan po​szedł z na​mi. – Mu​szę po​roz​ma​wiać z An​dre – po​wie​dział groź​nym to​nem. – Na​trę mu uszu po kon​cer​cie. Ostat​ni mo​del je​go ru​cho​me​go de​szy​fra​to​ra jest do ni​cze​go. – Zwol​nij kro​ku i nie ma​chaj mi tym ku​frem przed no​sem. Pew​nie masz tam pięć​dzie​siąt ki​lo​gra​mów? – Sześć​dzie​siąt trzy. Po​słu​chaj​cie, ja​ka głu​pia hi​sto​ria przy​da​rzy​ła się nam na Pro​cjo​nie przez nie​dbal​stwo An​dre. O głu​piej hi​sto​rii na Pro​cjo​nie już sły​sze​li​śmy. Zna​li ją wszy​scy miesz​kań​cy Zie​mi i pla​net ukła​du. Wy​pra​wa Al​la​na spraw​dza​ła lek​ki mo​del Gwiezd​ne​go Płu​ga przy​sto​so​wa​ne​go do szyb​kich prze​wo​zów pa​sa​żer​skich. W po​bli​żu Ukła​du Sło​necz​ne​go roz​pę​dzać się nie wol​no, dla​te​go też je​de​na​ście i pól ro​ku świetl​ne​go prze​by​li w cią​gu trzy​dzie​stu dzie​wię​ciu dni po​kła​do​wych. W gwiaz​do​zbio​rze Ma​łe​go Psa rów​nież nie by​ło gdzie się roz​pę​dzić, wo​bec cze​go osią​gnę​li za​le​d​wie stu​krot​ną pręd​kość świa​tła. Za to wła​śnie w tym gwiaz​do​zbio​rze, w ukła​dzie pla​ne​tar​nym Pro​cjo​na, człon​ko​wie wy​pra​wy, sa​mi o tym nie wie​dząc, do​ko​na​li wresz​cie za​po​wie​dzia​ne​go pięć wie​ków te​mu od​kry​cia: zna​leź​li my​ślą​ce po​ro​sty. Na dru​giej spo​śród trzech pla​net Pro​cjo​na bra​ko​wa​ło świa​tła i cie​pła, a ska​ły by​ły po​kry​te ru​dym mchem. Astro​nau​ci cho​dzi​li po mchach, ba​da​li je apa​ra​ta​mi, ale wy​kry​li je​dy​nie to, że ro​śli​ny wy​sy​ła​ją sła​be fa​le ma​gne​tycz​ne. Po po​wro​cie na Zie​mię cen​tral​ny kom​pu​ter, Wiel​ki Aka​de​mic​ki, roz​szy​fro​wał za​pi​sa​ne pro​mie​nio​wa​nie i stwier​dził, że jest to mo​wa. Uda​ło się od​czy​tać kil​ka zdań: „Kim je​ste​ście? Skąd? Jak wy​kształ​ci​li​ście w so​bie zdol​ność ru​chu?” Nie​ru​cho​me po​ro​sty by​ły naj​bar​dziej zdu​mio​ne tym, że lu​dzie po​tra​fią cho​dzić. – Wszyst​kie​mu wi​nien idio​tycz​ny RD-2! – grzmiał Al​lan na ca​łą uli​cę. Za​wsze mó​wił bar​dzo gło​śno. – Jest wpraw​dzie lep​szy od na​ręcz​nych de​szy​fra​to​rów, któ​re na​da​ją się tyl​ko

do pro​wa​dze​nia roz​mo​wy z pie​ska​mi i ptasz​ka​mi, to fakt. Na przy​kład na Pol​luk​sie, w Bliź​nię​tach, po​ga​da​li​śmy so​bie nie​źle z in​te​li​gent​ny​mi ry​ba​mi. Te za​baw​ne ne​re​idy ge​ne​ro​wa​ły fa​le ultradźwię​ko​we, my zaś na​uczy​li​śmy się prze​kształ​cać wła​sne sło​wa w ta​kie sa​me fa​le. Zresz​tą wie​cie o tym z trans​mi​sji… Ale w trud​nych sy​tu​acjach przy​rząd An​dre za​wo​dzi. I ta​ką bez​rad​ną ma​szy​nę re​kla​mu​je się ja​ko ostat​ni krzyk tech​ni​ki! Al​lan na​gle prze​rwał i za​trzy​mał się znów. Chcia​łem jesz​cze ener​gicz​niej po​cią​gnąć go za rę​kaw, ale ude​rzył mnie wy​raz je​go twa​rzy. – Zu​peł​nie za​po​mnia​łem, bra​cisz​ko​wie! – wy​krzyk​nął i ro​zej​rzał się do​ko​ła, jak​by oba​wiał się, że ktoś go pod​słu​cha. – Do Iz​by Tras Gwiezd​nych do​tar​ła dziś za​dzi​wia​ją​ca wia​do​mość. Nikt na ra​zie nie zna szcze​gó​łów, ale pew​ne jest, że od​kry​to no​wy ro​dzaj istot ro​zum​nych. Coś w ro​dza​ju praw​dzi​wych lu​dzi. Wy​da​je się przy tym, że sza​le​ją Wśród nich bra​to​bój​cze woj​ny, znacz​nie groź​niej​sze od sta​ro​żyt​nych wo​jen na Zie​mi. Dziw​na i wręcz nie​po​ję​ta jest dziś dla mnie obo​jęt​ność, z ja​ką wów​czas słu​cha​li​śmy Al​la​na. Prze​cież w owej chwi​li do​ko​ny​wał się prze​łom w ca​łej hi​sto​rii ludz​ko​ści… Te​raz jest to oczy​wi​ste dla każ​de​go pierw​szo​kla​si​sty, ale wte​dy Lusin i ja nie za​py​ta​li​śmy na​wet, kto do​star​czył in​for​ma​cji o no​wo od​kry​tych isto​tach i czym one wła​ści​wie przy​po​mi​na​ją lu​dzi. Wy​su​ną​łem tyl​ko przy​pusz​cze​nie, że miesz​ka​ją z da​la od naj​bliż​szych gwiazd, bo w na​szym re​jo​nie Ga​lak​ty​ki z ni​czym po​dob​nym do​tych​czas się nie ze​tknię​to. – Nie wiem – od​po​wie​dział Al​lan. – Wiel​ki Aka​de​mic​ki już dru​gi dzień ana​li​zu​je otrzy​ma​ne in​for​ma​cje. Ju​tro lub po​ju​trze wszy​scy do​wie​dzą się, do ja​kich wnio​sków do​szedł kom​pu​ter. – Za​cze​kaj​my więc do ju​tra – rzu​ci​łem nie​dba​le. – Ja oso​bi​ście wy​trzy​mam na​wet do po​ju​trza. Lusin był te​go sa​me​go zda​nia. Kon​cert An​dre po​chła​niał go bar​dziej niż do​nie​sie​nie o no​wych od​kry​ciach. W owych mie​sią​cach, któ​re po​prze​dza​ły na​ra​dę na Orze, cią​gle sły​sze​li​śmy o no​wych isto​tach ro​zum​nych od​kry​tych przez wy​pra​wy gwiezd​ne. Nic więc dziw​ne​go, że stra​ci​li​śmy po​czu​cie nie​zwy​kło​ści. Dzi​wy już nam spo​wsze​dnia​ły. – Tłum! – po​wie​dział Lusin wy​cią​ga​jąc pa​lec przed sie​bie. – Za​brak​nie miejsc. Po​spiesz​my się. Ru​szy​li​śmy szyb​ciej. Ogrom​ny Al​lan wy​su​nął się do przo​du. Jesz​cze w szko​le cho​dził naj​szyb​ciej ze wszyst​kich. Je​go krok mie​rzy metr dwa​dzie​ścia. Krzyk​ną​łem za nim: – Zaj​mij dla nas dwa miej​sca obok sie​bie! Do sa​li kon​cer​to​wej wle​wa​ły się dwa stru​mie​nie lu​dzi. Znaj​do​wa​li​śmy się bli​żej drzwi za​chod​nich, ru​szy​li​śmy więc tam​tę​dy. Al​lan przedo​stał się na czo​ło, my zaś, osło​nię​ci je​go sze​ro​ki​mi ba​ra​mi, po​su​wa​li​śmy się za nim. Tuż przy drzwiach zda​rzy​ło się nie​przy​jem​ne zaj​ście, któ​re ze​psu​ło mi hu​mor. Ja​kaś brzyd​ka, szczu​pła dziew​czy​na gwał​tow​nie od​su​nę​ła się z dro​gi prą​ce​go na​przód Al​la​na. Nie zdo​ła​łem się za​trzy​mać i wpa​dłem na nią z roz​pę​du. Dziew​czy​na od​wró​ci​ła się z obu​rze​niem. Mia​ła wiot​ką, dłu​gą szy​ję i ciem​ne oczy. Moż​li​we zresz​tą, że po​ciem​nia​ły z gnie​wu. – Gbur! – po​wie​dzia​ła gniew​nie ni​skim, me​lo​dyj​nym gło​sem. Twarz jej szpe​ci​ły sze​ro​kie brwi, rów​nie czar​ne jak oczy. – Pa​ni też nie na​uczo​no uprzej​mo​ści! – od​cią​łem się, ale chy​ba te​go nie usły​sza​ła. W pierw​szej chwi​li tak się zmie​sza​łem, tak mnie za​sko​czył jej nie​uspra​wie​dli​wio​ny gniew, że za​po​mnia​łem ję​zy​ka w gę​bie. Nim zdo​ła​łem od​po​wie​dzieć, by​li​śmy już da​le​ko od sie​bie. Na sa​li dwu​krot​nie wsta​wa​łem i roz​glą​da​łem się do​oko​ła, sta​ra​jąc się od​na​leźć tę szczu​płą dziew​czy​nę. Ale wśród dwu​dzie​stu ośmiu ty​się​cy osób wy​peł​nia​ją​cych wi​dow​nię nie​ła​-

two by​ło ją od​szu​kać. Mo​gę po​wie​dzieć jed​no: re​ak​cja nie​zna​jo​mej za​in​try​go​wa​ła mnie bar​dziej niż za​gad​ko​wa no​wi​na Al​la​na.

3

– An​dre! – po​wie​dział Lusin. – Cóż to za dzi​wak! An​dre na​wet na kon​cer​cie nie po​wstrzy​mał się od ro​bie​nia ka​wa​łów. Za​miast uka​zać się na ste​reo​ekra​nie i stam​tąd uśmiech​nąć się do pu​blicz​no​ści, wy​szedł na sce​nę. Na roz​le​głej, pu​stej es​tra​dzie wy​glą​dał jak kra​sno​ludek. Za​czął wy​gła​szać mo​wę: coś o Zie​mi i gwiaz​dach, Nie​bia​nach i lu​dziach, lo​tach i ka​ta​stro​fach. Utrzy​my​wał przy tym, że wszyst​ko to zna​la​zło od​bi​cie w je​go ko​smicz​nej sym​fo​nii. Tak mi się to wresz​cie znu​dzi​ło, że krzyk​ną​łem: „Dość pa​pla​nia!” Gdy​bym wie​dział, że wzmac​nia​cze zo​sta​ły na​stro​jo​ne na wszyst​kie dźwię​ki z sa​li, z pew​no​ścią za​cho​wał​bym się ostroż​niej. Mój glos ogłu​sza​ją​co za​hu​czał pod stro​pem, a od​po​wie​dział mu rów​nie grom​ki śmiech. Nie spe​szo​ny An​dre krzyk​nął we​so​ło: – Po​trak​tu​je​my wa​sze nie​cier​pli​we wrza​ski ja​ko uwer​tu​rę do sym​fo​nii. Po​tem znik​nął. Dzi​ko za​grzmia​ła mu​zy​ka gwiezd​nych sfer. Naj​pierw za​pa​da​li​śmy się. Sie​dzie​li​śmy nie​ru​cho​mo w fo​te​lach trzy​ma​jąc się kur​czo​wo oparć, a jed​no​cze​śnie na łeb, na szy​ję pę​dzi​li​śmy w dół. Stan nie​waż​ko​ści na​stą​pił tak gwał​tow​nie, że za​kłu​ło mnie w ser​cu. My​ślę, że in​ni wi​dzo​wie nie czu​li się le​piej. Póź​niej za​brzmia​ła de​li​kat​na me​lo​dia, w po​wie​trzu za​szy​bo​wa​ły kłę​bia​ste, róż​no​barw​ne obłocz​ki i gra​wi​ta​cja po​wró​ci​ła. Me​lo​dia na​ra​sta​ła, or​ga​ny elek​tro​no​we grzmia​ły wszyst​ki​mi swo​imi dwu​dzie​sto​ma czte​re​ma ty​sią​ca​mi gło​sów, ko​lo​ro​we chmur​ki wy​peł​ni​ły się sza​lo​ny​mi skoka​mi świe​tli​stej zo​rzy, i wszyst​ko znik​nę​ło w wi​ru​ją​cym, róż​no​barw​nym desz​czu iskier. Nie by​ło wi​dać ani ścian, ani su​fi​tów, ani wi​dzów na sa​li. Naj​bliż​si zaś są​sie​dzi zmie​ni​li się na​gle w ja​kieś po​chod​nie zim​ne​go pło​mie​nia. Wów​czas świa​tło za​czę​ło na​bie​rać cie​pła, me​lo​dia przy​spie​szy​ła rytm, zwięk​szy​ło się przy​cią​ga​nie, a w po​wie​trzu po​pły​nę​ły fa​le go​rą​ca. Chcia​łem już zdjąć ma​ry​nar​kę, kie​dy roz​bły​sła błę​kit​na bły​ska​wi​ca. Do​ko​ła za​pło​nął zło​wiesz​czy fio​le​to​wy ogień i na wi​dzów spadł gwał​tow​ny, lo​do​wa​ty wi​cher. Nikt nie zdą​żył się od​wró​cić ani osło​nić twa​rzy rę​ka​mi. Zlo​do​wa​ce​nie przy​szło w świ​ście i brzę​cze​niu elek​tro​no​wych gło​sów. Prze​cią​że​nie szyb​ko się zwięk​sza​ło, płu​com za​czę​ło bra​ko​wać tle​nu. Znów ryk​nę​ły trą​by, za​śpie​wa​ły stru​ny, za​dźwię​cza​ła miedź i sre​bro, w fio​le​to​wej mgle za​pło​nę​ły po​ma​rań​czo​we ję​zycz​ki. Lo​do​wa​te tchnie​nie ustą​pi​ło miej​sca fa​lom cie​pła, prze​cią​że​nie ma​la​ło i zmie​nia​ło się w nie​waż​kość. Po​wie​trze, aro​ma​tycz​ne i ko​ją​ce, sa​mo wle​wa​ło się do krta​ni, w gło​wie krę​ci​ło się od sub​tel​nych dźwię​ków, de​li​kat​nych barw, cie​pła i uczu​cia lek​ko​ści. Po​wta​rza​ło się to trzy​krot​nie: pur​pu​ro​wy upał przy akom​pa​nia​men​cie grzmo​tu trąb i nie​waż​kość, bły​ska​wicz​nie na​ra​sta​ją​cy, prze​ni​kli​wie nie​bie​ski ziąb wraz z prze​cią​że​niem i nie​mal cał​ko​wi​ty brak po​wie​trza; me​lo​dyj​ne ró​żo​wo-po​ma​rań​czo​we od​ro​dze​nie owia​ne cie​płem. Póź​niej po raz ostat​ni ude​rzył mróz, ru​nął upał i już zwy​czaj​nie, sło​necz​nie za​lśnił strop sa​li kon​cer​to​wej. Skoń​czy​ła się pierw​sza część sym​fo​nii. Ze wszyst​kich stron do​bie​ga​ły okrzy​ki i śmiech. Ktoś po​stę​ki​wał, ktoś ma​so​wał od​mro​żo​ne po​licz​ki, ktoś gar​dło​wał: „Au​tor! Daj​cie mi au​to​ra!” Więk​szość wi​dzów spie​szy​ła się

do wyj​ścia. – On zwa​rio​wał! – obu​rzał się Al​lan. – Na​wet po An​dre nie spo​dzie​wa​łem się cze​goś po​dob​ne​go! Po co​ście mnie tu za​cią​gnę​li? Lusin w mil​cze​niu ob​ser​wo​wał zde​ner​wo​wa​nych wi​dzów, ja zaś za​opo​no​wa​łem: – Nikt cię nie cią​gnął, sam tu przy​sze​dłeś. Do​sko​na​le też wie​dzia​łeś, co cię cze​ka. Uprze​dza​łem, że mu​zy​kę An​dre mo​gą znieść je​dy​nie atle​ci. – Nie je​stem ułom​kiem i też nie mo​głem wy​trzy​mać! Czyż​by i w dru​giej czę​ści cze​kał nas ta​ki kosz​mar? Po​da​łem mu za​pro​sze​nie, na któ​rym wid​niał tekst: „An​dre Szer​stiuk. Har​mo​nia gwiezd​nych sfer. Sym​fo​nia na dźwięk, świa​tło, cie​pło, ci​śnie​nie i cią​że​nie. Część pierw​sza – Wir świa​tów. Część dru​ga – Lu​dzie i Nie​bia​nie. Część trze​cia – Wiecz​ne jak ży​cie”. Al​lan par​sk​nął i po​we​se​lał. – Bra​ku​je tu jesz​cze jed​ne​go skład​ni​ka, za​pa​chu – wy​krzyk​nął z grom​kim śmie​chem. – Wy​obraź​cie so​bie cuch​ną​ce al​le​gro i won​ne ada​gio! Dla peł​ni ob​ra​zu, co o tym są​dzi​cie? – Suk​ces! – po​wie​dział Lusin. – Wszy​scy są za​chwy​ce​ni i wstrzą​śnię​ci. Obo​jęt​nych nie ma! – Nie za​chwy​ce​ni, lecz prze​ra​że​ni – po​pra​wi​łem. Na sa​li po​zo​sta​ła naj​wy​żej jed​na trze​cia wi​dzów. – No​wość. Nie od ra​zu poj​mu​ją. – Zaj​mij się ra​czej swo​imi cu​dacz​ny​mi for​ma​mi, a nie mu​zy​ką – po​ra​dzi​łem mu. – Two​je​go bo​ga Ho​ra z so​ko​lą gło​wą mo​że uda się w da​le​kich wy​pra​wach wy​ko​rzy​stać do ło​wów na nie​tope​rze, a ja​ka ko​rzyść z no​we​go dzie​ła An​dre?

4

Po roz​pa​sa​nej czę​ści pierw​szej dru​ga wy​da​ła się nam spo​koj​na. Moż​li​we zresz​tą, że się już wpra​wi​li​śmy. Do​mi​no​wa​ło w tym frag​men​cie świa​tło: skłę​bio​na zie​lon​ka​wo​żół​ta mgła, czer​wo​ne roz​bły​ski, wi​ją​ce się fio​le​to​we pa​sma, iskry i bły​ska​wi​ce spa​da​ją​ce z su​fi​tu ni​czym kur​ty​na zo​rzy po​lar​nej, a po​tem wszyst​ko uto​nę​ło w ró​żo​wym, cie​płym obłocz​ku, któ​ry roz​le​ni​wiał, usy​piał my​śli i uczu​cia. Wszyst​kie​mu to​wa​rzy​szy​ły me​lo​dyj​ne dźwię​ki elek​tro​nicz​nych gło​sów. Gra​wi​ta​cja i ci​śnie​nie stop​nio​wo na​ra​sta​ły, to znów za​ni​ka​ły, zim​no ata​ko​wa​ło mniej gwał​tow​nie, a za​stę​pu​ją​cy je upał był mniej pa​lą​cy. Krót​ko mó​wiąc ta część sym​fo​nii spodo​ba​ła mi się. Moż​na ją by​ło znieść, co o dzie​łach An​dre nie​czę​sto moż​na po​wie​dzieć. Za to w trze​ciej czę​ści znów do​sta​li​śmy za swo​je. „Wiecz​ne jak ży​cie” mo​gło każ​de​go wpę​dzić do gro​bu. An​dre naj​wi​docz​niej chciał do​wieść, iż ży​cie nie jest za​ba​wą, i do​piął swe​go. Opa​lał nas, mro​ził, ogłu​szał i ośle​piał co naj​mniej przez dwa​dzie​ścia mi​nut. Sym​fo​nia się skoń​czy​ła, a wi​dzo​wie da​lej sie​dzie​li bez ru​chu, nie mo​gąc przyjść do sie​bie. Nie​któ​rzy wy​glą​da​li na tak wy​cień​czo​nych, że aż się ro​ze​śmia​łem. Al​lan za​chwy​cał się ha​ła​śli​wie. Z nim tak jest za​wsze. Nie​zwy​kło​ści naj​pierw go za​ska​ku​ją, a póź​niej wpro​wa​dza​ją w stan eu​fo​rycz​nej ra​do​ści. – Moc​na rzecz! – wrzesz​czał. – Po​czę​sto​wać ta​ką sym​fo​nią isto​ty z Al​fy Cen​tau​ri lub z Sy​riu​sza – a nie ma​ją one zbyt wie​lu ko​ści – i zo​sta​nie z nich mo​kra pla​ma! Nie, to zu​peł​nie by​cze! W opu​sto​sza​łej sa​li roz​legł się głos: przy​ja​cie​le au​to​ra sym​fo​nii pro​sze​ni są do wschod​nie​go wyj​ścia. Al​lan po​pę​dził wy​prze​dza​jąc ostat​nich wy​cho​dzą​cych wi​dzów. Ja i Lusin nie spie​szy​li​śmy się zbyt​nio. Wie​dzia​łem, że An​dre na mnie za​cze​ka. Przy wschod​niej bra​mie szyb​ko ze​bra​ła się grup​ka przy​ja​ciół. Wkrót​ce za​bo​la​ła mnie rę​ka od uści​sków. Ład​niut​ka Żan​na Uspień​ska, żo​na An​dre, pro​mie​nia​ła. Ona za​wsze cie​szy się jak dziec​ko, je​że​li An​dre uda się co​kol​wiek, i trze​ba po​wie​dzieć, że czę​sto ma po​wo​dy do ra​do​ści. Tym ra​zem mo​gła​by za​cho​wać się tro​chę po​wścią​gli​wiej. Żan​na po​wie​dzia​ła gło​śno: – Zmie​ni​łeś się, Eli! Po pro​stu trud​no uwie​rzyć, że je​steś ta​ki opa​lo​ny i sym​pa​tycz​ny. Słu​chaj, czyś się przy​pad​kiem nie za​ko​chał? Wie​dzia​łem, cze​mu mó​wi tak gło​śno i bar​dzo mi się to nie spodo​ba​ło. Zbli​żał się do nas Le​onid Mra​wa z Olgą Tron​dic​ke. Groź​ny Le​onid tym ra​zem spra​wiał wra​że​nie nie​mal we​so​łe​go, Ol​ga zaś jak zwy​kle by​ła zrów​no​wa​żo​na i po​god​na. Zro​zu​mia​ła oczy​wi​ście alu​zję Żan​ny, ale nie da​ła te​go po so​bie po​znać, Le​onid na​to​miast z ta​ką si​lą po​trzą​snął mo​ją rę​ką, że aż syk​ną​łem z bó​lu. Ten ol​brzym (dwa me​try trzy​dzie​ści) wbił so​bie do gło​wy, że sto​ję mu na dro​dze. Oba​wiam się, że Ol​ga utrzy​mu​je go w tym błę​dzie. Jest to tym dziw​niej​sze, że w prze​ci​wień​stwie do Żan​ny nie ma w so​bie ani odro​bi​ny ko​kie​te​rii. – Cie​szę się, że cię wi​dzę – po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Zda​je mi się, że by​łeś na Mar​sie? – A cze​go miał​bym tam szu​kać? – od​bur​k​ną​łem. – Mon​to​wa​li​śmy siód​me sztucz​ne słoń​ce na Plu​to​nie, pew​nie o nim sły​sza​łaś.

– Oczy​wi​ście. Żół​to​czer​wo​ny ka​rzeł o zwy​kłej gę​sto​ści, moc ośmiu ty​się​cy al​ber​tów. Ob​li​czy​łam nie​daw​no, że ta moc nie wy​star​czy do nor​mal​nej pra​cy. Nie czy​ta​łeś mo​jej no​tat​ki? – Nie. Two​je no​tat​ki są zbyt uczo​ne dla mnie! Ol​ga nie ob​ra​zi​ła się i nie zmar​twi​ła. Słu​cha​ła spo​koj​nie, na​dal po​god​na i ru​mia​na. Je​stem pe​wien, że nie za​sta​na​wia​ła się w ogó​le nad sen​sem mo​ich słów. Wy​star​cza jej, że mó​wię. Słu​cha tyl​ko brzmie​nia gło​su. Żan​na wy​krzyk​nę​ła i po​trzą​snę​ła ufry​zo​wa​ny​mi wło​sa​mi, tak ja​sny​mi, że z da​la wy​glą​da​ją jak si​we. – Nie od​po​wie​dzia​łeś na mo​je py​ta​nie, Eli! – Tak – od​po​wie​dzia​łem. – Za​ko​cha​łem się. Wiesz w kim? W to​bie. Dłu​go to ukry​wa​łem, ale już dłu​żej nie mo​gę. I co te​raz za​mie​rzasz zro​bić? – Znio​sę to z po​go​dą, a mo​że po​wiem An​dre, że​by wie​dział, ja​kich to ma przy​ja​ciół. Od​wró​ci​ła się do mnie ple​ca​mi. Żan​na tak pra​gnie się wszyst​kim po​do​bać, że gnie​wa się, kie​dy ktoś z te​go żar​tu​je. – Al​lan ma cie​ka​wą wia​do​mość – po​wie​dzia​łem, aby skie​ro​wać roz​mo​wę na in​ne to​ry. – Al​lan, po​wtórz z ła​ski swo​jej re​we​la​cje o no​wych od​kry​ciach. Znów, tak sa​mo jak przed​tem Lusin i ja, nikt nie po​trak​to​wał po​waż​nie no​wo​ści Al​la​na. Wszy​scy wy​słu​cha​li go obo​jęt​nie, jak​by plot​ko​wał o ja​kichś głup​stwach, a nie dzie​lił się naj​waż​niej​szą in​for​ma​cją otrzy​ma​ną kie​dy​kol​wiek przez ludz​kość. Dziś, wspo​mi​na​jąc te dni, sta​ram się i nie mo​gę po​jąć, cze​mu by​li​śmy wów​czas tak nie​wy​ba​czal​ne lek​ko​myśl​ni. Ta lek​ko​myśl​ność by​ła tym bar​dziej nie​po​ję​ta, że Le​onid i Ol​ga, ka​pi​ta​no​wie wiel​kiej że​glu​gi ko​smicz​nej, już wów​czas cie​szy​li się sła​wą do​świad​czo​nych astro​nau​tów. Oni w każ​dym ra​zie po​win​ni by​li zo​rien​to​wać się, co ozna​cza od​kry​cie na na​szych tra​sach ga​lak​tycz​nych istot rów​nych nam in​te​lek​tem i po​tę​gą. Le​onid po​stą​pił jesz​cze lek​ko​myśl​niej ode mnie, gdyż po pro​stu mach​nął rę​ką na opo​wieść Al​la​na. Na​sze ma​lut​kie sztucz​ne słoń​ce na Plu​to​nie in​te​re​so​wa​ło go bar​dziej. – Za​dzi​wia mnie wasz kon​ser​wa​tyzm – po​wie​dział. – Naj​pierw mon​tu​je​cie ogrom​ne​go sa​te​li​tę, po​tem roz​pa​la​cie go, pó​ki nie za​mie​ni się w mi​kro​sko​pij​ną gwiazd​kę i tra​ci​cie na to kil​ka lat, zu​peł​nie tak sa​mo jak na​si dzia​do​wie dwa wie​ki te​mu. Po co? Gwiezd​ny Pług w cią​gu do​by za​pa​li dzie​sięć sztucz​nych słońc o do​wol​nych wiel​ko​ściach i tem​pe​ra​tu​rach. Nie trze​ba ani mon​ta​żu, ani roz​grze​wa​nia. Wy​star​czy roz​kaz: za​pa​lić i do​star​czyć słoń​ce na miej​sce! – Świę​ta ra​cja! – pod​chwy​cił Al​lan, któ​ry na​tych​miast za​po​mniał o swo​ich gwiezd​nych no​wo​ściach. Ucie​szył się, że ktoś chwa​li Gwiezd​ny Pług i za​śmiał się. Był nie​zmier​nie dum​ny ze swe​go stat​ku. – Dla nas to zu​peł​ny dro​biazg. Mo​że​my w pięć mi​nut uto​czyć ele​ganc​kie sło​necz​ko i pod​rzu​cić je na pla​ne​tę, któ​rej bra​ku​je cie​pła i świa​tła. – Pięk​nie! – wy​krzyk​nął Lusin. – Bar​dzo pięk​nie! Na​wet bar​dzo! Za​pa​lić i do​star​czyć! Wspa​nia​le!… – Cu​dow​nie! – po​wie​dzia​łem. – Znacz​nie pięk​niej​sze od po​ża​rów, ja​kie wznie​casz w żo​łąd​kach bied​nych zwie​rzą​tek. A pro​pos, cze​mu wła​ści​wie nie uży​wa się Gwiezd​ne​go Płu​ga do za​pa​la​nia sztucz​nych słońc? Ol​ga ostu​dzi​ła mój za​pał mó​wiąc rze​czo​wo, bo ina​czej nie po​tra​fi: – Two​rze​nie słońc z po​mo​cą Gwiezd​ne​go Płu​ga by​ło​by pew​nie ła​twiej​sze. Ale ich uru​cho​mie​nie w oko​li​cach na​sze​go ukła​du pla​ne​tar​ne​go gro​zi za​kłó​ce​niem rów​no​wa​gi prze​strze​ni ko​smicz​nej. Nie chce​cie prze​cież, aby Sy​riusz wpadł na Pro​cjo​na, a Pro​k​si​ma Cen​tau​ri zde​rzy​ła się ze Słoń​cem?

Le​onid za​opo​no​wał: – Re​al​ność ta​kie​go ka​ta​stro​ficz​ne​go za​gro​że​nia nie zo​sta​ła przez ni​ko​go do​wie​dzio​na… – Nikt rów​nież nie do​wiódł, że jest na od​wrót – od​pa​ro​wa​ła Ol​ga. – Od​po​wiedź mo​że dać je​dy​nie do​świad​cze​nie, nie​uda​ne zaś do​świad​cze​nie mo​że spro​wa​dzić nie​od​wra​cal​ną ka​ta​stro​fę. Z sa​li kon​cer​to​wej wy​szedł An​dre wraz z Paw​łem Ro​me​ro. Zja​wie​nie się Paw​ła by​ło tak nie​spo​dzie​wa​ne, że nie​przy​tom​ny z ra​do​ści po​bie​głem im na​prze​ciw.

5

Naj​pierw po​trzą​sną​łem rę​ką An​dre i do​pie​ro wte​dy wpa​dłem w ob​ję​cia Paw​ła. Ro​me​ro po dłu​giej roz​łą​ce nie wi​ta się zwy​czaj​nie, lecz chwy​ta w ob​ję​cia utrzy​mu​jąc, że ta​ki zwy​czaj pa​no​wał daw​niej we wszyst​kich cy​wi​li​zo​wa​nych ple​mio​nach. Ca​łe szczę​ście, że przy​naj​mniej nie ca​łu​je na po​wi​ta​nie, cho​ciaż zda​je się ist​niał kie​dyś ta​ki dziw​ny ob​rzą​dek. – To pan, Eli! – po​wie​dział uro​czy​stym to​nem. – Wy​raź​nie wi​dzę, że to pan. Sta​li przede mną, ra​mię przy ra​mie​niu, uśmiech​nię​ci i za​do​wo​le​ni, a ja chci​wie im się przy​pa​try​wa​łem. Obaj by​li nie​wy​so​cy, mie​rzy​li po metr dzie​więć​dzie​siąt je​den – mniej niż ja i Lusin – bar​czy​ści i mło​dzi: An​dre miał pięć​dzie​siąt sie​dem lat, czy​li ty​le sa​mo co ja i Lusin, Ro​me​ro zaś był o pięć lat star​szy. Na tym koń​czy​ło się po​do​bień​stwo. Po​za tym róż​ni​li się cał​ko​wi​cie, po​czy​na​jąc od wy​glą​du i przy​zwy​cza​jeń, a na gu​stach i spo​so​bie by​cia koń​cząc. Ro​me​ro nie jest po​dob​ny do ni​ko​go, na​wet je​go wą​sy i hisz​pań​ska bród​ka w ni​czym nie przy​po​mi​na​ją roz​ło​ży​stych bród i su​mia​stych wą​sów na por​tre​tach pre​hi​sto​rycz​nych kró​lów, cho​ciaż twier​dzi, że je za​po​ży​czył od ja​kie​goś rzym​skie​go ce​sa​rza lub ame​ry​kań​skie​go pre​zy​den​ta, nie pa​mię​tam do​kład​nie, w każ​dym ra​zie od któ​re​goś z wład​ców przed​po​to​po​wych re​pu​blik. W do​dat​ku dla za​ba​wy no​si wszę​dzie ze so​bą la​skę. Na​wet obej​mu​jąc mnie nie wy​pu​ścił jej z rąk. Je​że​li Ro​me​ro nie jest po​dob​ny do ni​ko​go, to An​dre nie by​wa dłu​go po​dob​ny do sa​me​go sie​bie. Za każ​dym na​szym wi​dze​niem An​dre jest in​ny i za​ska​ku​ją​cy. Gdy​by nie był ge​nial​ny, po​wie​dział​bym, że jest zwy​czaj​nie próż​ny. W szko​le zmie​niał wło​sy czę​ściej niż ubra​nia. Na pią​tym se​me​strze dru​gie​go krę​gu usu​nął kasz​ta​no​wa​te kę​dzio​ry, któ​ry​mi ob​da​rzy​ła go na​tu​ra, i wy​ho​do​wał czar​ne, pro​ste wło​sy. W trze​cim krę​gu owło​sie​nie zmie​nia​ło się rok​rocz​nie: gład​kie wło​sy ustę​po​wa​ły miej​sca lo​kom, póź​niej po​ja​wi​ły się pęcz​ki po​dob​ne do ba​gien​nych kę​pek, na​stęp​nie An​dre był zwier​cia​dla​nie ły​sy, a po​tem znów za​opa​trzył się we wło​sy, tym ra​zem krót​kie i kłu​ją​ce jak dru​ty. „Na two​ją fry​zu​rę moż​na od​bie​rać trans​mi​sje z Fo​mal​hau​ta” – mó​wi​li​śmy, ale na Szer​stiu​ku dow​ci​py nie ro​bią wra​że​nia. Ko​lor wło​sów rów​nież się zmie​niał: kę​dzio​ry by​ły zło​te, a póź​niej kru​cze, zaś dru​tokształt​ne po​ro​sty pło​nę​ły ma​li​no​wo​czer​wo​ną barwą, tak że gło​wa ja​rzy​ła się w świe​tle ni​czym głow​nia. An​dre był prze​ko​na​ny, że z ta​ką ilu​mi​na​cją jest mu do twa​rzy. Tym ra​zem An​dre miał mięk​kie kasz​ta​no​wa​te kę​dzio​ry, rów​nie dłu​gie jak wło​sy Żan​ny. W każ​dym ra​zie wy​glą​da​ły le​piej niż ma​li​no​we dru​ty. – Opa​li​łeś się, Eli! – po​wie​dział to sa​mo co Żan​na. – Czyż​by słoń​ce na Plu​to​nie by​ło tak go​rą​ce? – To sku​tek kon​cer​tu – po​wie​dzia​łem. – Two​ja sym​fo​nia o ma​ło mnie nie zwę​gli​ła. Pe​wien sta​ru​szek chwy​tał się na​wet za ser​ce. – Nie po​do​ba​ła ci się? Na​praw​dę ci się nie po​do​ba​ła, po​wiedz Eli? – Czy kosz​mar mo​że się po​do​bać? – Wy​po​wie​dzia​łem tę sa​mą myśl – pod​chwy​cił Ro​me​ro. – W do​dat​ku ty​mi sa​my​mi sło​wa​mi, dro​gi An​dre: pań​ska sym​fo​nia to kosz​mar! Żan​na ob​ję​ła An​dre i po​ka​za​ła mi ję​zyk.

– Nie martw się, ko​cha​ny. Pa​rę mi​nut te​mu Eli wy​znał mi mi​łość: „Le​żę u two​ich stóp. Co za​mie​rzasz ro​bić?” Jak moż​na po​waż​nie trak​to​wać Elie​go? Za​śmia​li​śmy się gło​śno, na​wet Ol​ga się uśmiech​nę​ła. An​dre w dal​szym cią​gu był nie​po​cie​szo​ny. Ten dzi​wak spo​dzie​wał się za​chwy​cić ca​ły świat swo​ją pie​kiel​ną mu​zy​ką. – Mo​gę wy​ja​śnić, co mi się w two​im kon​cer​cie nie po​do​ba – po​wie​dzia​łem. – Ale to zaj​mie spo​ro cza​su. – Usiądź​my więc w par​ku i po​roz​ma​wiaj​my – od​po​wie​dział. – Le​piej po​spa​ce​ruj​my po par​ku – za​pro​po​no​wał Pa​weł. – W sta​ro​żyt​no​ści fi​lo​zo​fo​wie lu​bi​li roz​pra​wiać w cza​sie prze​chadz​ki. Cze​mu nie sko​rzy​stać z ich do​bre​go przy​kła​du? – Bez cho​dze​nia sta​ro​żyt​nym nie wy​cho​dzi​ło – po​twier​dził Le​onid. – Wła​śnie dla​te​go na​zy​wa​no ich pie​chu​ra​mi. – Pe​ry​pa​te​ty​kar​ni, to zna​czy prze​cha​dza​ją​cy​mi się, sza​now​ny Mra​wo. Mo​gę pa​na za​pew​nić, że pie​chu​rzy nie mie​li nic wspól​ne​go z fi​lo​zo​fią. Le​onid nic nie od​po​wie​dział. Z Paw​łem nie war​to dys​ku​to​wać, bo wie o sta​ro​żyt​no​ści wszyst​ko. W do​dat​ku nikt z nas nie miał po​ję​cia, czym wła​ści​wie róż​ni​ły się za​ję​cia pie​chu​rów i prze​cha​dza​ją​cych się. W sta​ro​żyt​no​ści by​ło wie​le za​dzi​wia​ją​cych rze​miosł. Od dzie​ciń​stwa nie lu​bię za​sta​na​wiać się nad ich sub​tel​no​ścia​mi.

6

Wzię​li​śmy się wszy​scy pod rę​ce i ru​szy​li​śmy rzę​dem – Żan​na, Ol​ga, An​dre, Pa​weł, Lusin, ja, Le​onid, Al​lan. Za​czą​łem od te​go, że dzie​ło sztu​ki win​no da​wać roz​kosz, a nie wy​trzą​sać z czło​wie​ka du​szę. Po sym​fo​nii An​dre trze​ba za​żyć od​świe​ża​ją​cej ką​pie​li pro​mie​ni​stej, aby od​zy​skać si​ły. Nie​któ​re rze​czy są wpraw​dzie cał​kiem nie​złe, jak na przy​kład pew​ne me​lo​die i efek​ty świetl​ne, mróz sko​ja​rzo​ny z prze​cią​że​niem i upał z nie​waż​ko​ścią, ale wszyst​ko to po​da​ne jest w ta​kich daw​kach, tak sku​mu​lo​wa​ne, że przy​jem​ność za​mie​nia się w tor​tu​ry. – Mnie się po​do​ba je​dy​nie mu​zy​ka i bar​wy – za​uwa​żył Ro​me​ro. – Mu​szę się przy​znać, moi mi​li, że wa​sze prze​cią​że​nia, nie​waż​ko​ści, ci​śnie​nia, upa​ły i tym po​dob​ne rze​czy zu​peł​nie do mnie nie prze​ma​wia​ją. – Bra​ku​je za​pa​chu! – po​wtó​rzył Al​lan swój po​przed​ni za​rzut. – I wie​cie, cze​go jesz​cze? Wstrzą​sów elek​trycz​nych! W grzmo​cie i roz​bły​skach, przy lo​do​wa​tym wie​trze i prze​cią​że​niach, ta​kie ja​do​wi​te ukłu​cia, jak​by mrów​ki bie​ga​ły szyb​ciut​ko po ca​łym cie​le. – Za​śmiał się za​do​wo​lo​ny z kon​cep​tu. Lusin wy​rzekł z sza​cun​kiem: – Mrów​ki, do​brze! – Nie słu​chaj ich! – po​pro​si​ła Żan​na. – Oni cie​bie nie ko​cha​ją. Tyl​ko ja jed​na cię ro​zu​miem. Wy​trzy​ma​łam two​ją sym​fo​nię od po​cząt​ku do koń​ca i tyl​ko raz krzyk​nę​łam ze stra​chu. – Ależ oni mnie ko​cha​ją! – po​wie​dział ener​gicz​nie An​dre. – Ale my​lą się i trze​ba im prze​trze​pać skó​rę. Za​raz to zro​bię. Na​stęp​nie wy​gło​sił mo​wę. To by​ło bły​sko​tli​we i na​tchnio​ne prze​mó​wie​nie, rów​nie wspa​nia​łe, jak wszyst​ko co ro​bi An​dre. Obro​na sym​fo​nii spodo​ba​ła mi się znacz​nie bar​dziej od sa​mej sym​fo​nii. Je​go zda​niem zbyt je​ste​śmy ludź​mi i to jest złe. W na​szej epo​ce, kie​dy od​kry​to mnó​stwo ple​mion róż​nych pod wzglę​dem form i spo​so​bów ży​cia, czło​wiek wi​nien się wsty​dzić te​go, że uzna​je swój ma​ły świa​tek za je​dy​ny moż​li​wy do przy​ję​cia. Je​go ziem​skie zwy​cza​je na​da​ją się je​dy​nie dla nie​go sa​me​go i nie trze​ba ich wy​no​sić po​za gra​ni​ce Ukła​du Sło​necz​ne​go. Ale czyż czło​wiek nie od​czu​wa jed​no​ści ży​cia w ca​łym Wszech​świe​cie, czyż nie jest ty​sią​ca​mi ni​ci po​wią​za​ny z nie​zwy​kły​mi isto​ta​mi in​nych świa​tów? Nie cho​dzi tu o wspól​ność szcze​gó​łów i wy​glą​du ze​wnętrz​ne​go, nie, waż​na jest wspól​no​ta ży​we​go ro​zu​mu. Wła​śnie o tym, o jed​no​ści istot ro​zum​nych Wszech​świa​ta mó​wi je​go sym​fo​nia. To nie jest mu​zy​ka ziem​ska, lecz ko​smicz​na, bo uze​wnętrz​nia fi​lo​zo​ficz​ne po​do​bień​stwo wszyst​kie​go co ży​we. Je​że​li wie​le w tym utwo​rze jest trud​ne​go do znie​sie​nia dla czło​wie​ka, to nic nie szko​dzi, bo mo​że to wła​śnie spodo​ba się in​nym isto​tom my​ślą​cym. Coś nie​coś po​do​ba​ło się wam, coś in​ne​go spodo​ba się miesz​kań​com We​gi, a jesz​cze in​ny skład​nik dzie​ła prze​nie​sie ra​dość przy​by​szom z Fo​mal​hau​ta lub utra​fi w gust miesz​kań​ców Ple​jad. Pra​cę moż​na uwa​żać za uda​ną, je​śli znaj​dzie oddźwięk w du​szy róż​nych istot. Ta sym​fo​nia to las rąk wy​cią​gnię​tych ku przy​ja​cio​łom ze Wszech​świa​ta. Nie żą​daj​cie, aby wszyst​kie te rę​ce ści​ska​ły jed​ną wa​szą dłoń, nie bądź​cie chci​wi, bo har​mo​nia Wszech​świa​ta nie ogra​ni​cza się do tej, któ​ra brzmi w wa​szych ser​cach.

Za​chwy​co​ny Al​lan pod​rzu​cił ka​pe​lusz do gó​ry. – Pierw​sza na świe​cie sym​fo​nia dla wi​dzą​cych, sły​szą​cych, ob​da​rzo​nych zmy​słem do​ty​ku, cho​dzą​cych i la​ta​ją​cych! Roz​kosz dla oczu, uszu, łap, skrze​li, pan​ce​rza, trąb i przy​ssa​wek! Ro​me​ro uśmiech​nął się iro​nicz​nie. – Swo​im utwo​rem wska​zał pan bied​ne​mu czło​wie​ko​wi skrom​ne miej​sce na​leż​ne mu we Wszech​świe​cie, ale wszak czło​wiek nie mo​że po​go​dzić się z ro​lą cze​goś po​śred​nie​go mię​dzy in​te​li​gent​ną jaszczur​ką a głu​pa​wym Anio​łem. Czy pan po​my​ślał o tym, An​dre? An​dre cze​kał na mo​je sło​wa. Nie chcia​łem go mar​twić, ale nie mo​głem też mil​czeć. – Two​je za​mie​rze​nia są bar​dzo pięk​ne, lecz nie​re​al​ne – po​wie​dzia​łem. – Wy​da​je mi się, że nie mo​że ist​nieć dzie​ło sztu​ki od​dzia​łu​ją​ce na wszyst​kie isto​ty Wszech​świa​ta. Od​daj​my czło​wie​ko​wi co ludz​kie, na​to​miast my​ślą​ce ry​by wy​ma​ga​ją cze​goś zu​peł​nie in​ne​go, moż​li​we, iż na​wet zu​peł​nie dla nas ob​ce​go. Nie przy​po​mi​nam so​bie, by An​dre kie​dy​kol​wiek od ra​zu przy​znał ra​cję opo​nen​to​wi. Za​wsze sta​rał się wy​na​leźć ja​kiś nie​ocze​ki​wa​ny kru​czek, im​pro​wi​zo​wać za​wi​kła​ne do​wo​dy wy​ma​ga​ją​ce do​kład​nej ana​li​zy i w ten spo​sób sta​rał się od​wlec nie​unik​nio​ną po​raż​kę. – Nie​chaj Nie​bia​nie sa​mi roz​strzy​gną nasz spór! Wró​ci​my do tej dys​ku​sji na Orze! Wszy​scy się zmie​sza​li, a ja nie mo​głem spoj​rzeć na An​dre. – Czyż​byś nie wie​dział – za​py​ta​ła Ol​ga z wy​rzu​tem w gło​sie – że Eli nie le​ci z na​mi na Orę?

7

An​dre tak się zmar​twił, że aż mi go się zro​bi​ło żal. Pa​trzył na mnie tak, jak​by nie mógł w to uwie​rzyć. – Nic na to nie moż​na po​ra​dzić – po​wie​dzia​łem. – Wy po​le​ci​cie za​po​zna​wać się z Nie​bia​na​mi, ja zaś za​ła​twię na Zie​mi swo​je spra​wy służ​bo​we i wró​cę bu​do​wać sztucz​ne słoń​ca na fir​ma​men​tach da​le​kich pla​net. – Po​grze​bo​wy ton nie pa​su​je do two​jej iro​nicz​nej gę​by, już daw​no po​wi​nie​neś to zro​zu​mieć! – wy​krzyk​nął An​dre. – Czy mo​żesz mi przy​stęp​nie wy​tłu​ma​czyć, jak do te​go do​szło? Od​rze​kłem, że nie ma w tym nic nad​zwy​czaj​ne​go. W cza​sie se​lek​cji kan​dy​da​tów nie mo​głem wy​ka​zać się ta​ki​mi za​le​ta​mi, ja​ki​mi szczy​ci​li się moi przy​ja​cie​le. Bez Olgi, Al​la​na i Le​oni​da nie moż​na od​by​wać da​le​kich wy​praw, są wszak in​ży​nie​ra​mi i ka​pi​ta​na​mi ko​smicz​ny​mi. An​dre rów​nież jest nie​za​stą​pio​ny, bo ma​ło kto mo​że się z nim rów​nać, je​że​li trze​ba roz​szy​fro​wać nie​zna​ną mo​wę. Lusin też jest po​trzeb​ny: za​po​zna się z róż​ny​mi for​ma​mi ży​cia, a nie​któ​re z nich spró​bu​je sztucz​nie od​two​rzyć. Przy​da się rów​nież znaw​ca sta​ro​żyt​no​ści, Ro​me​ro. Kto wie, czy nie​któ​re pra​wa i oby​cza​je no​wo od​kry​tych spo​łe​czeństw nie po​kry​wa​ją się z tym, co nie​gdyś pa​no​wa​ło na Zie​mi? No a ja, na co się przy​dam? – Nie spo​tka​łem jesz​cze więk​sze​go dur​nia niż ty! – zde​ner​wo​wał się An​dre. – Py​tam o coś in​ne​go: czy sta​ra​łeś się o udział w wy​pra​wie? Co w tym kie​run​ku zro​bi​łeś? Wy​tłu​ma​czy​łem mu cier​pli​wie, że już rok te​mu za​pi​sa​łem się na kurs kwa​li​fi​ka​cyj​ny. Wiel​ki Pań​stwo​wy trzy mie​sią​ce te​mu roz​po​czął ana​li​zę da​nych. By​ło nas łącz​nie oko​ło sześć​dzie​się​ciu mi​lio​nów osób, ale po pierw​szym od​sie​wie we​dług kry​te​rium zdro​wia i wie​ku po​zo​sta​ło nie​peł​ne czte​ry mi​lio​ny. – Prze​sze​dłeś do dru​gie​go eta​pu? – Tak. Ale co mi z te​go przy​szło? Kom​pu​ter stop​nio​wo zwę​żał krąg wy​bra​nych. W koń​cu po​zo​sta​ło sto ty​się​cy osób od​po​wia​da​ją​cych wszel​kim wy​ma​ga​niom. Ja rów​nież by​łem wśród nich. Wów​czas prze​pro​wa​dzo​no lo​so​wa​nie. Prze​gra​łem. Przez ja​kiś czas szli​śmy w mil​cze​niu. An​dre marsz​czył czo​ło. Do​my​śla​łem się, że sta​ra się wy​szu​kać ja​kąś moż​li​wość wzno​wie​nia sta​rań o mój udział w wy​pra​wie. Ja by​łem spo​koj​ny, bo ta​ka moż​li​wość nie ist​nia​ła. – Zro​bi​my tak – po​wie​dział An​dre. – Eli po​je​dzie za​miast mnie. Do​sko​na​le so​bie na mo​im miej​scu po​ra​dzi. Tyl​ko Żan​na ucie​szy​ła się, że An​dre zo​sta​je. Po​zo​sta​li zgod​nie mu wy​my​śla​li. Na​sze obu​rze​nie by​ło tym więk​sze, że wie​dzie​li​śmy, jak trud​no te​go czło​wie​ka prze​ko​nać, kie​dy wbi​je so​bie coś do gło​wy. – Bez Elie​go nie po​ja​dę! – po​wta​rzał upo​rczy​wie An​dre. – Jesz​cze w szko​le po​sta​no​wi​li​śmy, że pierw​szą po​dróż do in​nych gwiaz​do​zbio​rów od​bę​dzie​my ra​zem. Zro​zum​cie, że nie chcę się z nim roz​sta​wać! – Masz ra​cję, ko​cha​ny! – mó​wi​ła po​spiesz​nie Żan​na. – Ja rów​nież nie chcę się z to​bą roz​sta​wać. Nie słu​chaj ich! Zo​stań. An​dre i tak nas nie słu​chał, my zaś krzy​cze​li​śmy i wza​jem​nie so​bie prze​ry​wa​li​śmy. Póź​-

niej ode​zwa​ła się mil​czą​ca do tej po​ry Ol​ga: – W two​ich po​czy​na​niach brak lo​gi​ki, An​dre. Je​że​li Eli po​je​dzie za​miast cie​bie, to i tak bę​dziesz mu​siał się z nim roz​stać. An​dre czę​sto w dys​ku​sjach cze​piał się pierw​sze​go z brze​gu ar​gu​men​tu, nie zwa​ża​jąc na to, że mo​że się on zwró​cić prze​ciw nie​mu. Te​raz w oszo​ło​mie​niu za​czął wpa​try​wać się w Olgę. Sko​rzy​stał z te​go Ro​me​ro. – Wpadł mi do gło​wy pe​wien pro​jekt – oświad​czył. – Po​pro​si​my Wie​rę, aby po​mo​gła Elie​mu. Nie chcia​łem, aby zwra​cał się do Wie​ry, ale wszy​scy mnie za​krzy​cze​li. – Za pięć mi​nut le​cę do Sto​li​cy – po​wie​dział Pa​weł. – Jest dzie​sią​ta. O je​de​na​stej do​wie się pan, Eli, czy los pa​nu sprzy​ja. Za​koń​czył tę pom​pa​tycz​ną prze​mo​wę rów​nie pom​pa​tycz​nym ge​stem rę​ki i od​da​lił się. Ro​me​ro to bar​dzo zdol​ny i do​bry czło​wiek, ale mó​wi i za​cho​wu​je się ni​czym sta​ro​żyt​ny wład​ca Rzy​mu. An​dre po​pro​sił nas do swe​go ho​te​lu. Lusin przy​po​mniał so​bie o smo​ku i mar​twił się, że bied​ne​mu zwie​rzę​ciu z pew​no​ścią do​ku​cza​ją pe​ga​zy. Le​onid i Ol​ga spie​szy​li się do swej ba​zy ga​lak​tycz​nej. – Chcia​łem ci na​wy​my​ślać za de​szy​fra​tor, ale bę​dę mu​siał to odło​żyć – po​wie​dział z ża​lem Al​lan, któ​ry też miał ja​kieś pil​ne spra​wy. An​dre wziął mnie pod rę​kę. – Po​spa​ce​ru​je​my jesz​cze tro​chę, a póź​niej pój​dzie​my do mnie. Nie masz po​ję​cia, jak się cie​szę, że cię spo​tka​łem, Eli!

8

Lu​bię ka​ir​skie wie​czo​ry. Oczy​wi​ście od cza​su, kie​dy Za​rząd Osi Ziem​skiej na​uczył się zmie​niać orien​ta​cję na​szej pla​ne​ty w prze​strze​ni, róż​ni​ce kli​ma​tycz​ne po​mię​dzy stre​fa​mi wy​dat​nie się zmniej​szy​ły, ale nie zni​kły zu​peł​nie. Sam jesz​cze pa​mię​tam nie kon​tro​lo​wa​ne bu​rze, któ​re w pew​nych la​tach sza​la​ły na An​tark​ty​dzie. Ja​kieś pięt​na​ście lat te​mu po​waż​nie za​sta​na​wia​no się, czy przy​pad​kiem nie na​le​ża​ło​by stwo​rzyć na Zie​mi trwa​le żre jo​ni​zo​wa​nych stref kli​ma​tycz​nych: wiecz​ne​go la​ta w tro​pi​kach i wiecz​nej wio​sny w wyż​szych sze​ro​ko​ściach. Po​mysł ten jed​nak w koń​cu od​rzu​co​no, z cze​go bar​dzo się cie​szę. Na​tu​ra ludz​ka wy​ma​ga zmian i sprze​ci​wia się jed​no​staj​no​ści. Obec​ne, za​pla​no​wa​ne na po​szcze​gól​ne mie​sią​ce i ty​go​dnie okre​sy cie​pła i chło​du, desz​czów i dni bez​chmur​nych, wia​trów i ci​szy bar​dzo mi od​po​wia​da​ją. Każ​de jed​nak miej​sce na Zie​mi ma swo​je uro​ki. Żad​ne sta​ra​nia me​teo​ro​lo​gów nie przy​da​dzą po​wie​trzu Gren​lan​dii i Ja​ku​cji po​łu​dnio​we​go aro​ma​tu i de​li​kat​no​ści. Na pół​no​cy świat jest su​row​szy i ja​śniej​szy, pod zwrot​ni​ka​mi zaś przy​ro​da jest jak​by za​du​ma​na i sub​tel​niej​sza. Błę​kit​ny, prze​po​jo​ny za​pa​cha​mi po​łu​dnio​wy wiatr po​ry​wa mnie swą mu​zy​kal​no​ścią. Moż​li​we, że na​le​ża​ło​by to wy​ra​zić ina​czej, ale po pro​stu nie mo​gę zna​leźć in​nych słów. Wła​śnie tak po​wie​dzia​łem, kie​dy wraz z Żan​ną i An​dre spa​ce​ro​wa​li​śmy bul​wa​rem wy​sa​dza​nym pal​ma​mi i cy​pry​sa​mi. Żan​na ze​rwa​ła krwa​wo​czer​wo​ny, odu​rza​ją​co pach​ną​cy ama​ry​lis. Na pół​no​cy ogro​do​we ama​ry​li​sy, do któ​rych przy​wy​kłem, nie pach​ną. Ten na​to​miast roz​ta​czał tak sil​ną woń, że pa​rę hau​stów po​wie​trza znad je​go kie​li​cha wy​wo​ły​wa​ło sil​ne bi​cie ser​ca. – Głupta​sie! – An​dre ode​brał Żan​nie kwiat. – Je​że​li Opie​kun​ka nie trosz​czy się o cie​bie, to mu​szę ja to zro​bić. W two​im sta​nie po​win​naś za​cho​wy​wać się ostroż​niej. Za​py​ta​łem, o ja​ki stan cho​dzi, gdyż Żan​na nie​wie​le się zmie​ni​ła od cza​su, kie​dy wi​dzia​łem ją dwa la​ta te​mu. An​dre od​po​wie​dział, że ocze​ku​ją chłop​czy​ka, i po​ka​zał syn​te​tycz​ny wi​ze​ru​nek ich przy​szłe​go dziec​ka, w wie​ku dzie​się​ciu lat, spo​rzą​dzo​ny na pod​sta​wie wzo​rów. Zdu​mia​łem się, że ma​lec ma być aż tak po​dob​ny do oj​ca: te sa​me oczy, nos, pod​b​ró​dek. Oka​za​ło się, iż Żan​na jest w czwar​tym mie​sią​cu i wczo​raj, przed od​lo​tem na kon​cert do Ka​iru, Kom​pu​ter Me​dycz​ny po zba​da​niu jej usta​lił ter​min po​ro​du, a na​stęp​nie ob​li​czył i wy​dru​ko​wał por​tret syn​ka. – Spójrz na ho​ro​skop ge​ne​tycz​ny Ole​ga, bo chce​my go na​zwać Ole​giem – po​wie​dział An​dre. – Wspa​nia​ły chło​pak, nie​praw​daż? Ja​ki sto​pień zdol​no​ści po​znaw​czych, ja​ki wskaź​nik ak​tyw​no​ści ży​cio​wej! Wskaź​nik ak​tyw​no​ści ży​cio​wej mal​ca był o dwa​dzie​ścia punk​tów wyż​szy od te​go, ja​ki w swo​im cza​sie wy​li​czo​no mnie. Sto​pień zdol​no​ści po​znaw​czych też nie​tu​zin​ko​wy. Ale za​fa​scy​no​wa​ły mnie nie ty​le zdol​no​ści przy​szłe​go dziec​ka, ile je​go po​do​bień​stwo do An​dre. Wszyst​kie te wspa​nia​łe licz​by, ja​ki​mi ob​da​rza​ją nas przy uro​dze​niu, to nic in​ne​go jak tyl​ko moż​li​wo​ści: moż​li​wo​ści trze​ba jesz​cze wy​ko​rzy​stać, a to nie jest pro​sta spra​wa! Ze​staw wskaź​ni​ków ży​cio​wych wy​pi​sa​nych w świa​dec​twach uro​dze​nia jest pu​ła​pem, któ​ry trze​ba do​pie​ro osią​gnąć. Na ra​zie ludz​kość ja​ko ca​łość znaj​du​je się po​ni​żej wła​ści​we​go jej po​zio​mu.

Nie​szczę​ście po​le​ga na tym, że na ra​zie nie do​ro​śli​śmy do sa​mych sie​bie! – Ja​skra​wym przy​kła​dem nie zre​ali​zo​wa​nych moż​li​wo​ści jest Pa​weł Ro​me​ro – po​wie​dzia​łem. – Czyż przy uro​dze​niu nie stwier​dzo​no u nie​go wiel​kich zdol​no​ści ma​te​ma​tycz​nych? A on nie zno​si ma​te​ma​ty​ki! Uwiel​bia je​dy​nie hi​sto​rię! – To​bie wy​li​czo​no, że masz umysł kry​tycz​ny ze skłon​no​ścia​mi do iro​nii, a to chy​ba praw​da-za​opo​no​wał An​dre. – Ro​me​ro jest wy​jąt​kiem. Co do Ole​ga, to je​stem pe​wien, że urze​czy​wist​ni wszyst​ko, co prze​po​wia​da je​go ho​ro​skop ge​ne​tycz​ny. – Na ra​zie jest tyl​ko bar​dziej po​dob​ny do cie​bie niż ty sam, bo bar​dzo lu​bisz zmie​niać po​wierz​chow​ność. Czy przy​pad​kiem nie ukry​łeś się ko​ło ma​szy​ny, kie​dy prze​świe​tla​no Żan​nę? Obo​je chó​rem za​pro​te​sto​wa​li. Żan​na odę​ła war​gi. By​ła dum​na z po​do​bień​stwa przy​szłe​go sy​na do oj​ca bar​dziej niż z je​go wy​li​czo​nych za​wcza​su nie​zwy​kłych zdol​no​ści. W na​tu​rze ko​biet jest wie​le rze​czy nie​wy​tłu​ma​czal​nych. Wy​star​czy po​wie​dzieć, że ho​ro​sko​py ge​ne​tycz​ne dziew​czy​nek spraw​dza​ją się znacz​nie mniej do​kład​nie niż ho​ro​sko​py chłop​ców. – Po​ród we​dług prze​wi​dy​wań nie bę​dzie lek​ki – mó​wił An​dre. – Żan​na mu​si bar​dzo na sie​bie uwa​żać, a nie​dba​ła Opie​kun​ka zbyt rzad​ko stro​fu​je mo​ją nie​roz​sąd​ną żo​nę. – Je​stem prze​ko​na​ny, że Opie​kun​ka jak zwy​kle do​brze wy​wią​zu​je się ze swych obo​wiąz​ków, a ty jak zwy​kle nie​po​trzeb​nie się nie​po​ko​isz. – Z to​bą cza​sem trud​no dys​ku​to​wać. Je​steś do ta​kie​go stop​nia lo​gicz​ny, że nie spo​sób te​go znieść. Wcze​śniej czy póź​niej oże​nisz się z Olgą, a wte​dy za​miast stów bę​dzie​cie uży​wać w roz​mo​wie liczb i sym​bo​li! – Je​steś wstręt​ny – po​wie​dzia​ła Żan​na i ob​ję​ła mnie. – Eli jest do​brym chłop​cem i lu​bię je​go, a nie cie​bie. Cie​szę się, że od​la​tu​jesz na dłu​go i zo​sta​wiasz mnie sa​mą. Zło​śli​wość An​dre przy​po​mnia​ła mi, że Ro​me​ro obie​cał po​roz​ma​wiać z Wie​rą. Do​cho​dzi​ła dwu​na​sta. Mo​głem wpraw​dzie sam wy​wo​łać Wie​rę, ale nie chcia​łem, aby po​my​śla​ła, że chcę ją za​nu​dzać proś​ba​mi. Nie zro​bi​li​śmy jed​nak na​wet trzech kro​ków, kie​dy w alei za​bły​sła wi​de​oko​lum​na, a w niej syl​wet​ka Wie​ry sie​dzą​cej na ka​nap​ce i uśmie​cha​ją​cej się do mnie. Wi​dzia​łem ży​ran​dol i kwia​ty po pra​wej stro​nie. Resz​ta po​miesz​cze​nia roz​pły​wa​ła się we mgle. Po le​wej stro​nie Wie​ry ktoś stał. Wy​da​ło mi się, że to Ro​me​ro, ale Wie​ra prze​chwy​ci​ła mój wzrok i oświe​tlo​na prze​strzeń skur​czy​ła się, ogar​nia​jąc tyl​ko ją sa​mą. – Bra​cie – po​wie​dzia​ła Wie​ra – mógł​byś po przy​jeź​dzie na Zie​mię po​ka​zać się u mnie. – Mia​łem do za​ła​twie​nia pa​rę spraw służ​bo​wych, nie wie​dzia​łem po​za tym, że na wa​szej zwa​rio​wa​nej Zie​mi sta​ło się mod​ne skła​da​nie so​bie wi​zyt. – Ma​ło się zmie​ni​łeś, Eli – za​uwa​ży​ła. – In​ni uwa​ża​ją, że bar​dzo się zmie​ni​łem – rzu​ci​łem. Prze​sta​ła się uśmie​chać. Uważ​nie, jak​by nie wie​rzy​ła, że to ja, wpa​try​wa​ła się we mnie. Ana​li​zo​wa​ła i roz​wa​ża​ła coś, aby nie po​peł​nić błę​du. Ta​ka by​ła za​wsze – po​ryw​cza, gwał​tow​na, ale nie​zmier​nie spra​wie​dli​wa. – A te​raz chcesz je​chać na Orę? – Czy czło​wiek nie chce mieć wszyst​kie​go, co mu przyj​dzie na myśl? – Nie wszyst​kie ży​cze​nia da​ją się urze​czy​wist​nić. – Już to prze​ra​bia​łem w ra​mach wy​kła​dów „Gra​ni​ce moż​li​wo​ści” i zda​je się, że uzy​ska​łem naj​wyż​szą oce​nę za roz​są​dek, dwu​nast​kę. – Oba​wiam się, że roz​sąd​ku star​czy​ło ci tyl​ko na zda​nie eg​za​mi​nu.

– Czę​sto mar​twi​łem się swo​im roz​sąd​nym za​cho​wa​niem na eg​za​mi​nach. Ro​ze​śmia​ła się. Lu​bię jej śmiech. Nikt nie umie się śmiać tak jak Wie​ra, któ​ra wów​czas jak​by roz​świe​tla się we​wnętrz​nie. – Nie moż​na cię prze​ga​dać, bra​cie. Przyjdź do mnie ju​tro wie​czo​rem. Sy​tu​acja się zmie​ni​ła i nie​wy​klu​czo​ne, że two​je ży​cze​nie się speł​ni. Nie zdą​ży​łem ani po​dzię​ko​wać, ani za​py​tać dla​cze​go sy​tu​acja się zmie​ni​ła, bo wi​de​oko​lum​na zga​sła. Roz​ra​do​wa​ny An​dre moc​no uści​snął mi rę​kę. – A więc je​dziesz z na​mi, Eli! – Wie​ra po​wie​dzia​ła tyl​ko: moż​li​we. – Je​że​li Wie​ra mó​wi moż​li​we, to zna​czy pew​ne! Żan​na rów​nież gra​tu​lo​wa​ła mi, ale po swo​je​mu. Po​wie​dzia​ła, że na Zie​mi bę​dzie o dwóch zwa​rio​wań​ców mniej, a ona ma dość sza​leństw. Póź​niej wsłu​cha​ła się w sie​bie. – Opie​kun​ka żą​da, abym się po​ło​ży​ła, An​dre. Nie ro​zu​miem-cze​mu, nie ma jesz​cze prze​cież dwu​na​stej. An​dre chwy​cił nas obo​je pod rę​ce. – Na​tych​miast do ho​te​lu! Mo​gę to wy​tłu​ma​czyć. Czu​jesz się dziś go​rzej niż zwy​kle, ale nie wiesz o tym. Opie​kun​ka zaś dla​te​go jest Opie​kun​ką, że wszyst​ko o nas wie. Po przyj​ściu do ho​te​lu Żan​na uda​ła się do sy​pial​ni, a ja wy​sze​dłem na bal​kon. W do​le le​żał śpią​cy Ka​ir przy​kry​ty gwiezd​ną pół​no​cą.

9

Mo​że je​stem sen​ty​men​tal​ny, ale coś we mnie za​mie​ra, kie​dy zo​sta​ję sam na sam z gwiaź​dzi​stym nie​bem. Na​szych przod​ków-pa​ste​rzy ogar​niał lęk na wi​dok Wszech​świa​ta mru​ga​ją​ce​go do nich ty​sią​ca​mi nie​śmier​tel​nych oczu, mnie zaś ogar​nia za​chwyt. Tam​ci nie przy​pusz​cza​li na​wet, jak nie​zmier​nie wiel​ki jest roz​po​ście​ra​ją​cy się do​ko​ła świat, a jed​nak czu​li się zni​ko​mo ma​li wo​bec gwiezd​ne​go ma​je​sta​tu. Wiem do​sko​na​le, ile dzie​siąt​ków i se​tek par​se​ków dzie​li mnie od każ​dej z tych ja​snych gwiazd, ale nie czu​ję się przy​tło​czo​ny ich groź​ną da​lą i ogro​mem. To bzdur​na za​chcian​ka i wstyd się do niej przy​zna​wać, ale za​wsze pra​gnę wy​cią​gnąć rę​ce ku da​le​kim świa​tom, tak sa​mo roz​ja​rzać się i zmie​niać swój blask, tak jak one po​sy​łać we Wszech​świat roz​mi​go​ta​ne wo​ła​nie!… – Co ci jest? – za​py​tał An​dre wy​cho​dząc na bal​kon. – Wy​glą​dasz, jak​byś zo​ba​czył du​cha. – Za​chwy​cam się nie​bem, nic wię​cej. An​dre siadł na fo​te​lu i ko​ły​sząc się z wol​na, rów​nież za​pa​trzył się w gwiaz​dy. Wkrót​ce je​go twarz przy​bra​ła dziw​nie uro​czy​sty wy​raz wła​ści​wy wszyst​kim, któ​rzy zna​leź​li się pod wra​że​niem ma​je​sta​tu świa​ta. Sfe​ra nie​bie​ska wol​no ob​ra​ca​ła gwiaz​dy wo​kół nie​wi​dzial​nej osi. Atła​so​wo​czar​ne nie​bo wi​sia​ło tuż nad gło​wą, zda​wa​ło się, że wy​star​czy wy​cią​gnąć rę​kę, aby do​tknąć gwiaz​dy. Na pół​no​cy po​ły​ski​wa​ła nad ho​ry​zon​tem Wiel​ka Niedź​wie​dzi​ca, w ze​ni​cie pło​nął ol​brzy​mi Orion, bu​chał pro​mie​nia​mi Sy​riusz, a po​ni​żej, rów​nież pra​wie nad ho​ry​zon​tem, uro​czy​ście wzno​sił się Krzyż Po​łu​dnia i roz​ja​rza​ło się pur​pu​ro​we ogni​sko Ka​no​pu​sa. Po​wie​trze by​ło tak prze​źro​czy​ste, że ła​two do​strze​ga​łem gwiaz​dy siód​mej wiel​ko​ści, a od pa​lą​ce​go bla​sku ze​ro​wych i ujem​nych bo​la​ły oczy. An​dre po​wie​dział ci​cho: – A tam, w nie​zgłę​bio​nych ot​chła​niach Wszech​świa​ta, bę​dzie​my tę​sk​nić za ro​dzin​ną Zie​mią. Wiesz, Eli, my​ślę cza​sem o lu​dziach, któ​rzy star​to​wa​li w ko​smos przed od​kry​ciem efek​tu Ta​nie​wa. Tym nie​wol​ni​kom ża​ło​snych szyb​ko​ści pod​świetl​nych nie star​cza​ło ich kró​ciut​kie​go ży​cia na po​wrót, wie​dzie​li o tym i mi​mo to par​li do przo​du. – Chcesz po​wie​dzieć, że by​li sza​le​ni? – Chcę po​wie​dzieć, że by​li bo​ha​te​ra​mi. W do​le ci​cho szu​mia​ły li​ście palm i aka​cji, za​wsze nie​ru​cho​me cy​pry​sy na​gle za​skrzy​pia​ły sztyw​ny​mi ga​łę​zia​mi. Uśmiech​ną​łem się i za​mkną​łem oczy. Pro​sto na mnie pa​trzy​ło po​ma​rań​czo​we oko roz​wście​czo​ne​go nie​biań​skie​go by​ka, Al​de​ba​ra​na. Dzie​li​ło nas dwa​dzie​ścia je​den par​se​ków, sześć​dzie​siąt pięć lat świetl​nych. Gdzieś tam, w kie​run​ku Al​de​ba​ra​na, le​cia​ła nie​wi​docz​na stąd sztucz​na pla​ne​ta, Ora. – Czte​ry​sta dwa​dzie​ścia lat te​mu za​gu​bi​li się w prze​strze​ni Ro​bert List i Edward Ka​ma​gin wraz z to​wa​rzy​sza​mi – po​wie​dział w za​du​mie An​dre. – Mo​że i dziś jesz​cze ich sta​tek pę​dzi ja​ko błą​dzą​ce cia​ło ko​smicz​ne, a mar​twi ko​smo​nau​ci ści​ska​ją rę​ko​je​ści ste​rów ze​tla​ły​mi pal​ca​mi. Jak mu​sie​li cier​pieć ci lu​dzie wspo​mi​na​jąc ma​lut​ką, zie​lo​ną, na wie​ki już nie​osią​gal​ną Zie​mię! Ob​ró​ci​łem się ku nie​mu. – Skąd ten smu​tek, przy​ja​cie​lu? – Bo​ję się po​zo​sta​wić Żan​nę sa​mą – po​wie​dział chmur​nie. – Cóż za oba​wy! Nie​uda​ne po​ro​dy już daw​no się nie zda​rza​ją!…

– Nie, nie o to cho​dzi! Mil​czał przez chwi​lę, jak​by się wa​hał, a trze​ba po​wie​dzieć, że An​dre wa​ha się tyl​ko w wy​jąt​ko​wych wy​pad​kach. – Przed ślu​bem spy​ta​li​śmy wraz z Żan​ną In​for​ma​cję o na​szą wza​jem​ną przy​dat​ność do ży​cia ro​dzin​ne​go. In​for​ma​cja po​wie​dzia​ła nam, że od​po​wia​da​my so​bie za​le​d​wie w trzy​dzie​stu dzie​wię​ciu pro​cen​tach., – No, no! Ni​gdy bym nie przy​pusz​czał. – My też się te​go nie spo​dzie​wa​li​śmy. Naj​wi​docz​niej by​li​śmy tak za​ko​cha​ni, że nie za​uwa​ży​li​śmy te​go, co nas dzie​li​ło. By​łem zu​peł​nie przy​bi​ty, Żan​na pła​ka​ła. – Pa​mię​tam, pa​mię​tam… Przed ślu​bem by​łeś bar​dzo po​nu​ry… – Dzi​wisz się? Wią​zać się ze so​bą wie​dząc, że mał​żeń​stwo bę​dzie nie​uda​ne! Póź​niej po​wie​dzia​łem do Żan​ny: niech się dzie​je, co chce, ma​my trzy​dzie​ści dzie​więć pro​cent, a daw​niej lu​dzie łą​czy​li się przy kil​ku set​nych wza​jem​nej to​le​ran​cji i ja​koś ży​li!… Od​rze​kła mi na to, że pręd​ko się so​bie znu​dzi​my, ale ja na​le​ga​łem i mu​sia​ła ustą​pić… Przez kil​ka pierw​szych ty​go​dni po​ży​cia usu​wa​li​śmy so​bie wza​jem​nie pył​ki sprzed stóp, we wszyst​kim so​bie ustę​po​wa​li​śmy, aby się tyl​ko nie po​kłó​cić. Póź​niej ja​koś ozię​bli​śmy i znów nad​szedł lęk, czy przy​pad​kiem te prze​wa​ża​ją​ce zło​wro​gie pro​cen​ty nie bio​rą gó​ry nad na​szą mi​ło​ścią? Znów za​py​ta​li​śmy In​for​ma​cję i wy​obraź so​bie, że na​sza wza​jem​na to​le​ran​cja wzro​sła do sie​dem​dzie​się​ciu czte​rech pro​cent! – Pięk​nie! – Tak. Sie​dem​dzie​siąt czte​ry. Ulży​ło nam tro​chę, ale nie​zu​peł​nie. Nie śmiej się. Bez wzglę​du na to, czy na​da​ję się dla Żan​ny, nie chcę jej tra​cić. W dniu, kie​dy za​pa​dła de​cy​zja po​dró​ży na Orę, otrzy​ma​li​śmy ko​lej​ne za​wia​do​mie​nie: na​sza wza​jem​na zgod​ność osią​gnę​ła dzie​więć​dzie​siąt trzy pro​cent, czy​li nie​mal cał​ko​wi​te zjed​no​cze​nie. Ale i te bra​ku​ją​ce sie​dem pro​cent bar​dzo mnie nie​po​koi. Na​tu​ral​nie, gdy​bym po​zo​stał na Zie​mi… – Wszy​scy za​ko​cha​ni są jed​na​ko​wo głu​pi. Pa​trząc na cie​bie cie​szę się, że nie je​stem za​ko​cha​ny. – To zło​śli​wość, a nie ar​gu​ment, Eli – An​dre po​ki​wał gło​wą z tak smęt​nym wy​ra​zem twa​rzy, że z tru​dem po​wstrzy​my​wa​łem się od śmie​chu. – Do​brze, więc wy​słu​chaj ar​gu​men​tów. Czy sły​sza​łeś le​gen​dę o Fi​le​mo​nie i Bau​cis? By​ła to naj​wier​niej​sza so​bie pa​ra mał​żeń​ska wśród lu​dzi i bo​go​wie po​da​ro​wa​li im szczę​ście śmier​ci te​go sa​me​go dnia, a po zgo​nie za​mie​ni​li ich w dąb i li​pę. Ro​me​ro ze​brał wszyst​kie da​ne o Fi​le​mo​nie i Bau​cis, a po​tem prze​ka​zał je In​for​ma​cji do ana​li​zy. Zgad​nij, ja​ka by​ła wza​jem​na to​le​ran​cja? Osiem​dzie​siąt sie​dem, o sześć pro​cent mniej niż u cie​bie, dzi​wa​ku! Po​wi​nie​neś ska​kać, a nie za​drę​czać się! Na to An​dre nie zna​lazł żad​nej od​po​wie​dzi, a ja do​rzu​ci​łem na​stęp​ny ar​gu​ment. Lu​dzie na Zie​mi zbyt​nio po​le​ga​ją na ma​szy​no​wym pro​gra​mo​wa​niu wszel​kich prze​ja​wów ży​cia. Ro​zu​miem oczy​wi​ście, że gi​gan​tycz​nej pra​cy ste​ro​wa​nia wszyst​ki​mi pla​ne​ta​mi nie moż​na wy​ko​nać bez au​to​ma​tów. Ale pod​da​wać kon​tro​li kom​pu​te​ra te dzie​dzi​ny, gdzie zu​peł​nie wy​star​czy wła​sny ro​zum i uczu​cie? My, miesz​kań​cy in​nych pla​net, oby​wa​my się na ra​zie bez Opie​ku​nek i In​for​ma​cji i ja​koś nie gi​nie​my! A kie​dy ja się za​ko​cham, bę​dę pie​ścił uko​cha​ną nie py​ta​jąc o wza​jem​ną to​le​ran​cję. Si​ła na​szej mi​ło​ści bę​dzie wy​star​cza​ją​cym mier​ni​kiem od​po​wied​nio​ści. Po​ca​łun​ki za​apro​bo​wa​ne przez ma​szy​nę nie bu​dzą we mnie en​tu​zja​zmu! Nie je​stem Ro​me​rem z je​go pa​sją do sta​ro​żyt​no​ści, ale przy​zna​ję, że przod​ko​wie za​cho​wy​wa​li się roz​sąd​niej i nie pro​gra​mo​wa​li swo​ich sym​pa​tii.

An​dre par​sk​nął: – A cóż ty wiesz o sta​ro​żyt​no​ści? Je​steś prze​cież hi​sto​rycz​nym anal​fa​betą. Któż ci po​wie​dział, że na​si przod​ko​wie nie pro​gra​mo​wa​li ży​cia spo​łecz​ne​go i oso​bi​ste​go? A ich pra​wa so​cjal​ne? Ich pra​wi​dła za​cho​wa​nia się? Ich tak zwa​ne nor​my przy​zwo​ito​ści? Czyż to nie był pro​gram ist​nie​nia? Spró​bo​wał​byś przejść się po do​wol​nym ze sta​rych miast! Prze​cież każ​dy krok był za​pro​gra​mo​wa​ny: prze​chodź uli​cę je​dy​nie w wy​zna​czo​nych miej​scach i tyl​ko przy zie​lo​nym świe​tle, nie zwal​niaj i nie bie​gnij, nie za​trzy​muj się na jezd​ni, chodź po pra​wej stro​nie, a wy​prze​dzaj z le​wej… Ty​sią​ce szcze​gó​ło​wych ogra​ni​czeń daw​no już przez nas za​po​mnia​nych. A ich po​sił​ki na uro​czy​stych wie​czo​rach? To już nie pro​gram, lecz uświę​co​ny ry​tu​ał na​po​jów i za​ką​sek, zmia​ny dań i na​kryć! Twier​dzę coś wręcz prze​ciw​ne​go niż ty: je​ste​śmy nie​po​rów​na​nie swo​bod​niej​si od na​szych przod​ków, a kom​pu​te​ry opie​kuń​cze i in​for​ma​cyj​ne je​dy​nie za​bez​pie​cza​ją nas, nie krę​pu​jąc wol​no​ści. Tak to jest, mój ty nie​wy​da​rzo​ny ma​szy​no​bur​co. Trud​no mi dys​ku​to​wać z An​dre, któ​ry o ułam​ki se​kun​dy szyb​ciej my​śli i bez​wstydnie to wy​ko​rzy​stu​je, nie da​jąc cza​su na sfor​mu​ło​wa​nie od​po​wie​dzi. – Zbo​czy​li​śmy z te​ma​tu – po​wie​dzia​łem. – Nic po​dob​ne​go, ale po​ra już spać. Do​cho​dzi trze​cia. Po​ło​żę się na łóż​ku, a ty na ka​nap​ce, do​brze? Po​szedł do sie​bie, a ja zo​sta​łem na bal​ko​nie. Kie​dy Orion ob​ró​cił mi się nad gło​wą, po​ło​ży​łem się na ka​na​pie i za​mó​wi​łem u Opie​kun​ki mu​zy​kę zgod​ną z na​stro​jem. Gdy​by An​dre do​wie​dział się, co ro​bię, za​czął​by krzy​czeć, że nie mam gu​stu i nie ro​zu​miem wiel​kich dzieł. An​dre uwiel​bia sil​ne okre​śle​nia. Co do mnie zaś, to uwa​żam wy​na​la​zek syn​te​tycz​nej mu​zy​ki do in​dy​wi​du​al​ne​go od​bio​ru za naj​więk​szy wy​twór ge​niu​szu ludz​kie​go. Ta mu​zy​ka jest je​dy​nie dla cie​bie, nikt in​ny jej nie mo​że zro​zu​mieć. Za​rów​no sta​ro​żyt​ny Bach i Be​etho​ven, jak póź​niej​si Sie​mien​czen​ko i Krot​thus, czy sztuk​mi​strze-mo​der​ni​ści Szer​stiuk i Ga​al two​rzą dzie​ła do od​bio​ru gru​po​we​go. Pod​po​rząd​ko​wu​ją so​bie czło​wie​ka, chwy​ta​ją za koł​nierz i cią​gną tam, gdzie chcą oni, a nie ja. Cza​sa​mi na​sze pra​gnie​nia po​kry​wa​ją się i wte​dy od​czu​wam roz​kosz, ale to nie​czę​sto się zda​rza. Mu​zy​ka in​dy​wi​du​al​na jest aku​rat tą, któ​rej w da​nej chwi​li chcę słu​chać. An​dre na​zy​wa ją fi​zjo​lo​gicz​ną, ale cze​mu ni​by mam się bać fi​zjo​lo​gii? Do​pó​ki ży​ję, do​pó​ki bie​gną pro​ce​sy fi​zjo​lo​gicz​ne, nic mnie od nich nie uchro​ni.

10

Ra​no do​wie​dzia​łem się, że w umiar​ko​wa​nych sze​ro​ko​ściach od​bę​dzie się dziś świę​to Wiel​kiej Bu​rzy Let​niej i po​spie​szy​łem do Sto​li​cy. An​dre z Żan​ną od​le​cie​li o świ​cie. Kie​dy pod​sze​dłem do ho​te​lo​we​go ste​reo​fo​nu, na ekra​nie po​ja​wił się ro​ze​śmia​ny An​dre. – Tak moc​no spa​łeś, że nie chcie​li​śmy cię bu​dzić. Po wi​zy​cie u Wie​ry przyjdź do nas. Na uli​cach Ka​iru czu​ło się, że ma na​stą​pić coś waż​ne​go. W po​wie​trzu mknę​ły ae​ro​bu​sy i awio​net​ki, szu​mia​ły skrzy​dła pe​ga​zów, zwi​ja​ły się cia​ła mil​czą​cych smo​ków. Wsko​czy​łem do ae​ro​bu​su le​cą​ce​go na Dwo​rzec Pół​noc​ny i przyj​rza​łem się z gó​ry pa​no​ra​mie ogrom​ne​go mia​sta. Na zie​mi Ka​ir jest wie​lo​barw​ny i róż​no​kształt​ny, z po​wie​trza na​to​miast wszyst​ko przy​tłu​mia​ją dwa ko​lo​ry: zie​lo​ny i bia​ły. Za​nim do​tar​li​śmy do dwor​ca, wy​prze​dzi​li​śmy co naj​mniej set​kę pe​ga​zów i la​ta​ją​cych smo​ków. Eks​pre​sy na pół​noc star​to​wa​ły co mi​nu​tę. Bu​rza zgod​nie z pla​nem za​czy​na​ła się o dwu​na​stej. Nad Mo​rzem Śród​ziem​nym wpa​dli​śmy w pierw​sze sku​pi​sko chmur. Wie​dzia​łem, że z Atlan​ty​ku i Pa​cy​fi​ku za​wcza​su wznie​sio​no do gó​ry ty​sią​ce ki​lo​me​trów sze​ścien​nych wo​dy i że ca​ły​mi ty​go​dnia​mi gro​ma​dzo​no je nad po​wierzch​nią mórz, aby w od​po​wied​nim mo​men​cie wy​siać nad kon​ty​nent. Ale za​sko​czy​ło mnie to, że i ob​ję​te re​zer​wa​tem Mo​rze Śród​ziem​ne po​słu​ży​ło za ma​ga​zyn ob​ło​ków. Na Zie​mi wie​le się zmie​ni​ło w cią​gu tych dwóch lat mo​jej nie​obec​no​ści. Po​ża​ło​wa​łem, że do​wie​dzia​łem się o świę​cie zbyt póź​no, bo chęt​nie po​le​ciał​bym nad Oce​an Spo​koj​ny obej​rzeć, jak gi​gan​tycz​ne ma​sy chmur spra​so​wa​ne w dzie​się​cio​ki​lo​me​tro​wą war​stwę na​gle ru​sza​ją z miej​sca i opusz​cza​jąc się z wy​so​ko​ści, do​kąd je za​pę​dzo​no, szyb​ko su​ną prze​wi​dzia​ny​mi tra​sa​mi na prze​wi​dzia​ne miej​sca. Wiatr miał szyb​kość oko​ło trzy​dzie​stu me​trów na se​kun​dę. Mo​rze Śród​ziem​ne bu​rzy​ło się. Za okna​mi ro​bi​ło się co​raz ciem​niej. Po pew​nym cza​sie po​ciąg po​wietrz​ny skrę​cił na wschód i wy​rwał się pod ja​sne słoń​ce. Oko​ło dwu​dzie​stu mi​nut le​cie​li​śmy wzdłuż kra​wę​dzi chmur. Za​dzi​wi​ła mnie zręcz​ność, z ja​ką kształ​tu​je się obec​nie trans​por​ty ob​ło​ków: ki​lo​me​tro​wa war​stwa chmur pę​dzi​ła tak rów​nym fron​tem, jak​by ob​cię​to ją przy li​nij​ce. Przej​ście z ciem​no​ści do świa​tła by​ło zu​peł​nie na​głe. Do Sto​li​cy do​tar​li​śmy o je​de​na​stej i wy​sie​dli​śmy na skrzy​żo​wa​niu Zie​lo​ne​go Bul​wa​ru z Czer​wo​ną Uli​cą. Nie chcia​łem wy​cho​dzić na za​tło​czo​ny w świę​ta bul​war i skrę​ci​łem w Czer​wo​ną. Nie jest to naj​pięk​niej​sza spo​śród dwu​dzie​stu czte​rech ma​gi​stra​li Sto​li​cy, ale lu​bię ją. Nie​wy​so​kie, trzy​dzie​sto- i czter​dzie​sto​pię​tro​we do​my gó​ru​ją nad nią sze​ścia​na​mi i ostro​słu​pa​mi opa​sa​ny​mi we​ran​da​mi wi​szą​cych ogro​dów i ta​ra​sa​mi pla​cy​ków spa​ce​ro​wych. Po​do​ba mi się wy​ra​zi​stość tej uli​cy. Ko​lor czer​wo​ny za​wie​ra mnó​stwo od​cie​ni i pół​to​nów, nie​któ​re do​my try​ska​ją w gó​rę ma​li​no​wy​mi ję​zo​ra​mi, in​ne roz​po​ście​ra​ją się ścia​ną pur​pu​ro​we​go ognia, jesz​cze in​ne znów przy​po​mi​na​ją ru​do​po​ma​rań​czo​we sto​gi, a ża​den nie jest po​dob​ny do są​sia​da. Ale i na Czer​wo​nej by​ło wie​le lu​dzi. Lo​ty na pe​ga​zach i smo​kach są w Sto​li​cy na​dal za​ka​za​ne, za to dziś miesz​kań​cy wy​le​gli w po​wie​trze na awio​net​kach. Jak za​wsze naj​wię​cej za​mie​sza​nia ro​bi​ła dzie​ciar​nia, któ​rej do do​ka​zy​wa​nia wy​star​czy naj​mniej​szy pre​tekst, a czyż mo​że być pre​tekst lep​szy od Wiel​kiej Let​niej Bu​rzy? Dzie​ci sza​leń​czo ko​zioł​ko​wa​ły nad do​-

ma​mi i drze​wa​mi. Wie​dzia​łem, że Opie​kun​ki pil​nu​ją ich, ale ro​bi​ło mi się nie​swo​jo, kie​dy mal​cy za​czę​li współ​za​wod​ni​czyć w upad​kach z czter​dzie​ste​go pię​tra. Je​den z ta​kich dzie​się​cio​let​nich akro​ba​tów z wrza​skiem ru​nął na mnie. Opie​kun​ka na​tu​ral​nie w po​rę skrę​ci​ła je​go awio​net​kę, ma​lec przemknął obok i za​wisł o dzie​sięć me​trów da​lej. – Oj, bo cię do​go​nię! – hukną​łem, sta​ra​jąc się wstrzy​mać śmiech. – Nie do​go​ni pan. Ja każ​de​mu uciek​nę. I za​raz drap​nął w gó​rę wy​pa​try​wać z pod​nieb​nej wy​so​ko​ści ko​lej​nej ofia​ry. Na skrzy​żo​wa​niu Czer​wo​nej Uli​cy z Zie​lo​nym Bul​wa​rem sta​ły wol​ne awio​net​ki. Wsia​dłem do jed​nej z nich i roz​ka​za​łem w my​śli: „Do Dziel​ni​cy Mu​ze​al​nej”. W trzy mi​nu​ty póź​niej awio​net​ka wy​lą​do​wa​ła na pla​cu Pan​te​onu przy po​mni​ku Kro​wy. Przy​jeż​dża​jąc do Sto​li​cy za​wsze od​wie​dzam Pan​te​on. Obec​nie ni​ko​go już się tam nie umiesz​cza, ale po​tęż​ne umy​sły i cha​rak​te​ry daw​nych wie​ków, któ​re swą dzia​łal​no​ścią po​ło​ży​ły pod​wa​li​ny pod na​sze spo​łe​czeń​stwo, za​słu​ży​ły na wiecz​ny sza​cu​nek. Sza​cu​nek ten oka​za​li im na​si pra​dzia​do​wie, któ​rzy wznie​śli Pan​te​on. Na fron​to​nie bu​dow​li umiesz​czo​no na​pis: „Tym, któ​rzy w swych nie​do​sko​na​łych cza​sach do​rów​na​li nam wiel​ko​ścią”. An​dre cza​sa​mi śmie​je się, że na​pis jest sa​mo​chwal​ny, że za​dzie​ra​my no​sa przed przod​ka​mi. Ja na​to​miast wi​dzę w nim hołd dla naj​lep​szych lu​dzi prze​szło​ści, pra​gnie​nie, aby​śmy się sta​li ich god​ni. Prze​sze​dłem ale​ją wy​ima​gi​no​wa​nych po​sta​ci, któ​re wy​war​ły wpływ na roz​wój du​cho​wy ludz​ko​ści: Pro​me​te​usz, Odys, Don Ki​chot, Ro​bin​son, Ham​let, Bud​da, ma​ły Huck Finn i in​ni. Nie opo​dal, pod ścia​ną, przy​tu​li​ła się sta​tua An​drie​ja Ta​nie​wa, obok któ​rej na chwi​lę przy​sta​ną​łem. An​driej Ta​niew żył nie​gdyś i nie był przez ni​ko​go wy​my​ślo​ny. O je​go ży​ciu wie​le wia​do​mo, cho​ciaż po​zo​sta​łe po nim wię​zien​ne no​tat​ki zo​sta​ły od​na​le​zio​ne do​pie​ro w dwie​ście lat po śmier​ci au​to​ra. Ale w je​go hi​sto​rii praw​da tak po​mie​sza​ła się z fan​ta​zją, że pew​ne jest tyl​ko jed​no: na po​cząt​ku wie​ku dwu​dzie​ste​go sta​rej ra​chu​by cza​su żył czło​wiek, któ​ry od​krył prze​kształ​ca​nie się ma​sy w prze​strzeń i prze​strze​ni w ma​sę, co póź​niej na​zwa​no „efek​tem Ta​nie​wa”. Czło​wiek ten dłu​go sie​dział w wię​zie​niu i swo​je ba​da​nia na​uko​we pro​wa​dził w ce​li. Rzeź​biarz przed​sta​wił Ta​nie​wa w wię​zien​nej kur​cie z rę​ka​mi za​ło​żo​ny​mi do ty​łu i z gło​wą wznie​sio​ną ku gó​rze: wię​zień wpa​tru​je się w noc​ne nie​bo, roz​my​śla o gwiaz​dach i two​rzy teo​rię ich po​wsta​wa​nia z „ni​cze​go” i prze​kształ​ca​nia się w „nic”. To, co wie​my o Ta​nie​wie, prze​ma​wia za in​nym wi​ze​run​kiem. Nie był to wca​le ode​rwa​ny od spraw przy​ziem​nych my​śli​ciel, lecz czło​wiek wy​bu​cho​wy, nie​zmier​nie ko​cha​ją​cy ży​cie, po pro​stu ży​cie, nie​waż​ne – do​bre czy złe. Za​cho​wa​ły się je​go wię​zien​ne wier​sze: nor​mal​ny czło​wiek na je​go miej​scu praw​do​po​dob​nie po​grą​żył​by się w smut​ku, on na​to​miast ra​du​je się, że po​pra​co​wał na mro​zie i za​wiei, że z chci​wo​ścią po​żarł swo​ją por​cję i że świet​nie się wy​śpi. Wąt​pli​we, aby czło​wiek cie​szą​cy się z ta​kich głupstw bar​dzo tę​sk​nił do gwiazd. A jed​nak Ta​nie​wo​wi pierw​sze​mu uda​ło się wy​pro​wa​dzić wzo​ry prze​kształ​ce​nia prze​strze​ni w ma​sę i on wła​śnie pierw​szy po​wie​dział, iż na​dej​dzie czas, kie​dy czło​wiek bę​dzie ni​czym Bóg two​rzył świa​ty z pust​ki i po​ru​szał się z szyb​ko​ścią nad​świetl​ną. Wszyst​ko to moż​na od​na​leźć w je​go wię​zien​nych no​tat​kach. Po​środ​ku ga​le​rii wzno​si się na pie​de​sta​le krysz​ta​ło​wy klosz, w któ​rym spo​czy​wa czar​na, kę​dzie​rza​wa gło​wa Ngo​ro, naj​więk​sze​go ma​te​ma​ty​ka prze​szło​ści. Wy​da​je się ży​wa i je​dy​nie za​mknię​te oczy świad​czą o tym, że ten po​tęż​ny mózg już ni​gdy nie oży​je. Ngo​ro jest za​dzi​wia​ją​co po​dob​ny do Le​oni​da: to sa​mo sze​ro​kie jak ścia​na czo​ło, te sa​me po​tęż​ne war​gi i po​licz​ki, wy​dłu​żo​ny pod​b​ró​dek, gę​ste brwi i ma​syw​ne uszy. Wszyst​ko w tej nie​zwy​kle] gło​-

wie jest po​tęż​ne i ma​syw​ne. Ale je​śli wy​ra​zi​sta twarz Le​oni​da jest za​wsze chmur​na, a cza​sa​mi ka​mie​nie​je w skur​czu gnie​wu, to Ngo​ro jest do​bry, głę​bo​ko, nie​zmier​nie do​bry. Kie​dy jesz​cze w szko​le do​wie​dzie​li​śmy się, że Ngo​ro uległ wy​pad​ko​wi i nie​po​rad​na ów​cze​sna me​dy​cy​na zdo​ła​ła ura​to​wać tyl​ko je​go gło​wę od​dzie​lo​ną od cia​ła, za​wsze bu​dzi​ło we mnie zdu​mie​nie to, że gło​wa póź​niej roz​ma​wia​ła, my​śla​ła, śmia​ła się, na​wet pod​śpie​wy​wa​ła, wie​czo​rem za​sy​pia​ła, o świ​cie bu​dzi​ła się – sło​wem ży​ła, nor​mal​nie ży​ła dłu​gie trzy​dzie​ści dwa la​ta! Pe​wien sta​ro​żyt​ny mu​zyk po ogłuch​nię​ciu na​pi​sał naj​pięk​niej​szą ze swych sym​fo​nii, a gło​wa Ngo​ro od​dzie​lo​na od tu​ło​wia za​koń​czy​ła teo​rię two​rze​nia sys​te​mów na​uko​wych dro​gą roz​kła​du do​wol​ne​go fak​tu do​świad​czal​ne​go na sze​reg licz​bo​wy. Umarł w sześć​dzie​sią​tym siód​mym ro​ku ży​cia. Wie​dział, że umie​ra, że sztucz​ny krwio​bieg mógł prze​dłu​żyć ży​cie gło​wy, lecz nie mógł za​pew​nić jej nie​śmier​tel​no​ści. Po​że​gnał się z przy​ja​ciół​mi, po​zdro​wił wszyst​ko do​bre i ro​zum​ne, co jesz​cze zja​wi się na Zie​mi, i spo​koj​nie, ze swym nie​zmien​nym, do​brym uśmie​chem za​snął o zwy​kłej po​rze na po​cząt​ku no​cy, aby się już nie obu​dzić. I te​raz sta​łem przed wiel​ką gło​wą, a Ngo​ro uśmie​chał się czar​ną twa​rzą wy​glą​da​ją​cą tak, jak​by Ngo​ro usnął dziś w no​cy, a nie dwie​ście lat te​mu. – Ngo​ro! – po​wie​dzia​łem. – Do​bry, ja​sno​wi​dzą​cy Ngo​ro! Chciał​bym choć tro​chę być po​dob​ny do cie​bie! Wtem na ze​wnątrz za​dzwo​ni​ły dzwo​ny, za​śpie​wa​ły trąb​ki. – Chmu​ry! Chmu​ry! – krzy​cze​li lu​dzie na pla​cu. Po​bie​głem do wyj​ścia po​le​ca​jąc Opie​kun​ce we​zwać dla mnie awio​net​kę.

11

Chmu​ry wy​pły​nę​ły zza ho​ry​zon​tu i szyb​ko po​kry​wa​ły nie​bo. Za​czą​łem po​spiesz​nie na​bie​rać wy​so​ko​ści nad wy​spą Dziel​ni​cy Mu​ze​al​nej oto​czo​nej przez trzy pier​ście​nie wy​so​kich do​mów za​sła​nia​ją​cych wi​docz​ność. Pierw​szy pier​ścień, we​wnętrz​ny, jest jesz​cze sto​sun​ko​wo ni​ski i nie prze​kra​cza sześć​dzie​się​ciu pię​ter, dru​gi na​to​miast, Cen​tral​ny, wzno​si się ta​ra​so​wa​te do wy​so​ko​ści stu pię​ter, opa​su​jąc ca​łą dziel​ni​cę gi​gan​tycz​nym, trzy​dzie​sto​ki​lo​me​tro​wym łań​cu​chem gór​skim. Te ogrom​ne gma​chy wi​docz​ne z każ​de​go punk​tu mia​sta sta​no​wią naj​więk​szy ze​spół miesz​kal​ny Sto​li​cy. Ra​zem ze mną wzno​si​ły się set​ki in​nych awio​ne​tek, a w gó​rze nad mia​stem by​ło ich już tak wie​le, że ża​den mózg ludz​ki nie po​tra​fił​by zo​rien​to​wać się w tym tło​ku. Wy​obra​zi​łem so​bie, że Wiel​ki Kom​pu​ter Pań​stwo​wy prze​sta​nie dzia​łać. Opie​kun​ki sza​le​ją​cych w po​wie​trzu miesz​kań​ców Sto​li​cy utra​cą z ni​mi łącz​ność i wzdry​gną​łem się mi​mo wo​li: lu​dzie zde​rza​li​by się ze so​bą, spa​da​li na da​chy i jezd​nie zmie​nia​jąc się w krwa​wą ma​sę. Na szczę​ście na Zie​mi nie zda​rza​ją się awa​rie. Chmu​ry mknę​ły zwar​tym fron​tem i po mi​nu​cie za​kry​ły po​ło​wę nie​bo​skło​nu. Świat na​gle roz​padł się na dwie czę​ści: jed​na czar​na i wzbu​rzo​na wia​trem po​że​ra​ła dru​gą, roz​iskrzo​ną i le​ni​wie spo​koj​ną. Gwał​tow​nie nadle​ciał hu​ra​gan, awio​net​ki zwró​ci​ły się dzio​ba​mi w je​go kie​run​ku i za​ko​ły​sa​ły for​su​jąc sil​ni​ki. Uchy​li​łem okno i ude​rze​nie pę​dzą​ce​go po​wie​trza na chwi​lę po​zba​wi​ło mnie od​de​chu. Na​wet na tej wy​so​ko​ści by​ło sły​chać wście​kłe wy​cie bu​rzy. A póź​niej gwał​tow​nie, bez żad​ne​go przej​ścia, ogar​nę​ła nas ciem​ność. Nie wi​dzia​łem już le​cą​cych obok i mnie już nikt nie wi​dział. Wie​dzia​łem, że ma​szy​ny bez​pie​czeń​stwa ochra​nia​ją nas, ale na chwi​lę zlą​kłem się i za​wró​ci​łem ku mia​stu. To sa​mo pew​nie od​czu​wa​li tak​że in​ni, bo kie​dy pierw​sza bły​ska​wi​ca roz​ja​śni​ła prze​strzeń, wszy​scy do​ko​ła pę​dzi​li w dół. Zwy​my​śla​łem się za tchórzo​stwo i skie​ro​wa​łem awio​net​kę pro​sto w splot wy​ła​do​wań elek​trycz​nych. Mo​że się my​lę, ale zda​je mi się, iż w tym let​nim świę​cie naj​pięk​niej​sza jest nie sa​ma bu​rza, lecz jej zbli​ża​nie się: wście​kły lot chmur i star​cie bły​ska​wic. Roz​bły​ski świa​tła i ło​skot grzmo​tów wpro​wa​dza​ją mnie w stan pod​nie​ce​nia. Pę​dzę w ma​lut​kiej awio​net​ce i wrzesz​czę, sam po​dob​ny do ku​li​ste​go pio​ru​na. W głę​bi du​szy każ​de​go z nas kry​ją się dzi​cy przod​ko​wie, czci​cie​le grzmo​tu i bły​ska​wi​cy. Róż​ni​my się je​dy​nie tym, że oni bał​wo​chwal​czo pa​da​li na ko​la​na przed nie​bie​skim ży​wio​łem, a ja chciał​bym się zmie​rzyć z si​ła​mi przy​ro​dy. Zgod​nie z pla​nem wy​ła​do​wa​nia świetl​ne’ mia​ły trwać za​le​d​wie dwa​dzie​ścia mi​nut, po​pę​dzi​łem więc w kie​run​ku za​rod​ka bły​ska​wi​cy, gdzie gro​ma​dzą się wy​so​kie na​pię​cia. Fa​la po​wietrz​na ma tam pręd​kość eks​plo​zji, a roz​błysk elek​trycz​ne​go ognia ośle​pia na​wet przez ciem​ne szkła oku​la​rów ochron​nych. Uwa​żam to za sport od​waż​nych, cho​ciaż in​ni na​zy​wa​ją ta​kie zma​ga​nia z bu​rzą za​ba​wą sza​leń​ców. W po​bli​żu bły​ska​wi​ca za​pło​nę​ła dzie​siąt​ka​mi za​ła​mań i roz​ga​łę​zień przy​po​mi​na​jąc ogrom​ny ko​rzeń. Rów​no​le​gle do niej try​snę​ła dru​ga, a z gó​ry ude​rzy​ła trze​cia. Wszyst​ko zla​ło się w je​den kłąb ognia. Wy​da​ło mi się, że do​sta​łem się w śro​dek po​chod​ni i zo​sta​łem spo​pie​lo​ny. Ośle​pio​ny i ogłu​szo​ny, na se​kun​dę stra​ci​łem przy​tom​ność: awio​net​ka ru​nę​ła

w dół i za​trzy​ma​ła się do​pie​ro tuż nad da​chem do​mu. W jed​nym z lą​du​ją​cych apa​ra​tów doj​rza​łem wczo​raj​szą nie​uprzej​mą dziew​czy​nę o dłu​giej szyi. Po​ma​cha​łem do niej rę​ką i wpa​dłem w no​wy zgę​stek po​ten​cja​łów. Tym ra​zem nie uda​ło mi się do​trzeć do cen​trum wy​ła​do​wań i awio​net​ka po​szła rów​no​le​głym kur​sem. Zro​zu​mia​łem, że in​ter​we​nio​wa​ła Opie​kun​ka. – O co cho​dzi? – krzyk​ną​łem, cho​ciaż Opie​kun​kę wy​star​czy wy​wo​łać w my​śli. W mó​zgu ode​zwa​ła się jej mil​czą​ca od​po​wiedź: „Nie​bez​piecz​nie”. Krzyk​ną​łem z jesz​cze więk​szą zło​ścią: – Prze​licz​cie na no​wą gra​ni​cę do​pusz​czal​nych dzia​łań! Ma​cie tam prze​cież trzy​krot​ne za​pa​sy bez​pie​czeń​stwa! Tym ra​zem bez​na​mięt​na ma​szy​na ra​czy​ła od​po​wie​dzieć gło​sem. Wy​tłu​ma​czy​ła mi do​kład​nie, że bu​rza w tym ro​ku jest wy​jąt​ko​wo sil​na, ma ta​ki wy​so​ki po​ziom ener​ge​tycz​ny, iż nie​mal sa​ma wy​ła​mu​je się spod kon​tro​li. Urzą​dze​nia Za​rzą​du Osi Ziem​skiej pra​cu​ją peł​ną mo​cą, aby utrzy​mać bu​rzę na prze​wi​dzia​nej tra​sie i nie do​pu​ścić do prze​kro​cze​nia za​pla​no​wa​ne​go na​tę​że​nia. Każ​de miej​sco​we za​kłó​ce​nie sys​te​mu wy​ła​do​wań mo​że do​pro​wa​dzić do roz​pa​du kon​tro​lo​wa​nej ma​sy bu​rzo​wej. Nie ma sen​su dys​ku​to​wać z Opie​kun​ką. Wy​łą​cze​nie jej jest na wszyst​kich pla​ne​tach uwa​ża​ne za po​waż​ne prze​stęp​stwo, a już na Zie​mi, z jej su​ro​wy​mi prze​pi​sa​mi, jest po pro​stu nie​moż​li​we. Mio​ta​łem się więc pod chmu​ra​mi od bły​ska​wi​cy do bły​ska​wi​cy nie zdą​ża​jąc na mo​ment wy​ła​do​wa​nia, ale i tak roz​ko​szo​wa​łem się stru​mie​nia​mi świa​tła i ry​kiem po​wie​trza. Ze dwa ra​zy do​brze mną po​trzą​snę​ło, raz od​rzu​ci​ło w bok i w su​mie mia​łem nie naj​gor​szą, za​ba​wę. Kie​dy mi​nę​ło dwa​dzie​ścia mi​nut prze​zna​czo​nych na wy​ła​do​wa​nia elek​trycz​ne, lu​nął deszcz i po​spie​szy​łem do mia​sta, bo desz​cze trze​ba ob​ser​wo​wać z zie​mi, wy​czu​wać cia​łem nie osło​nię​tym sko​ru​pą awio​net​ki. Wy​lą​do​wa​łem na pla​cu i wy​sko​czy​łem pod ule​wę. Awio​net​ka na​tych​miast od​le​cia​ła na po​stój, a ja po​bie​głem ku sto​ją​ce​mu na​prze​ciw​ko do​mo​wi. Przez dro​gę so​lid​nie prze​mo​kłem. Pod dasz​kiem sta​ło oko​ło dwu​dzie​stu osób. Mój wi​dok wy​wo​łał śmiech i zdzi​wie​nie: by​łem ubra​ny nie​od​po​wied​nio na tę po​go​dę. Wśród obec​nych zna​la​zła się rów​nież mo​ja gniew​na dziew​czy​na. Naj​wy​raź​niej od pierw​sze​go wej​rze​nia na​bra​ła do mnie an​ty​pa​tii, bo i tym ra​zem ja​ko je​dy​na ze wszyst​kich pa​trzy​ła na mnie z wro​go​ścią. Tak mnie zdzi​wi​ła jej mil​czą​ca nie​chęć, że ode​zwa​łem się uprzej​mie: – Prze​pra​szam, czy to nie pa​nią spo​tka​łem nie​daw​no tuż pod chmu​ra​mi? – Znacz​nie ni​żej, nie​mal nad sa​mą zie​mią też – po​wie​dzia​ła chłod​no. – Pan zda​je się prze​ko​zioł​ko​wał od ude​rze​nia pio​ru​na? – Stra​ci​łem pa​no​wa​nie nad ste​ra​mi, ale póź​niej wró​ci​łem w re​jon wy​ła​do​wań. – To rów​nież wi​dzia​łam, nie​zno​śnie pan tam pa​ja​co​wał. Naj​wy​raź​niej chcia​ła mnie ob​ra​zić. By​ła nie​wy​so​ka, bar​dzo szczu​pła i zwin​na. Brwi rze​czy​wi​ście mia​ła cięż​kie w sto​sun​ku do wy​dłu​żo​nej, ner​wo​wej twa​rzy. Ta​kie brwi by​ły​by od​po​wied​niej​sze dla mnie niż dla tej dziew​czy​ny. Nie dba​ła o swój wy​gląd. Oczy​wi​ście trud​no jest zmie​nić kształt gło​wy, ale ła​two jest do​brać brwi do twa​rzy, in​ne ko​bie​ty z pew​no​ścią by to zro​bi​ły. – Nie lu​bię, jak ktoś się na mnie bez​myśl​nie ga​pi – po​wie​dzia​ła i od​wró​ci​ła się ty​łem. Za​sko​czy​ło mnie to tak, że nie po​tra​fi​łem nic od​po​wie​dzieć i wy​sze​dłem, pra​wie ucie​-

kłem spod dasz​ka. Za​czę​to za mną wo​łać, abym wra​cał, ale jej gło​su nie usły​sza​łem i przy​spie​szy​łem kro​ku. Deszcz już nie pa​dał, lecz lał stru​mie​nia​mi, dźwię​czał w po​wie​trzu, ło​mo​tał po chod​ni​kach i ale​jach, hu​czał po​to​ka​mi wo​dy na jezd​niach. Zim​na wo​da pły​nę​ła po cie​le. To by​ło nie​przy​jem​ne i Opie​kun​ka po​ra​dzi​ła zmie​nić odzież na nie​prze​ma​kal​ną, ja​ką wszy​scy no​szą na Zie​mi. Trze​ba by​ło we​zwać awio​net​kę i po​le​cieć do naj​bliż​sze​go ma​ga​zy​nu. Po dzie​się​ciu mi​nu​tach wy​sze​dłem na deszcz w stro​ju Zie​mia​ni​na. Na Plu​to​nie nie urzą​dza się ulew i za​po​mnie​li​śmy tam już, co to zna​czy ubie​rać się od​po​wied​nio do po​go​dy. Po pew​nym cza​sie czerń chmur zbla​kła i dzień z wol​na wy​parł sztucz​nie wy​wo​ła​ną noc. Za​czę​ły wy​ła​niać się syl​wet​ki do​mów i wie​że lą​do​wisk. Słu​py pa​da​ją​cej wo​dy zmie​ni​ły się naj​pierw w prę​ty, póź​niej w ni​ci, któ​re na​stęp​nie roz​pa​dły się na strzę​py i kro​ple. Deszcz wy​co​fy​wał się na wschód. By​ła go​dzi​na szes​na​sta, bu​rza koń​czy​ła się do​kład​nie w wy​zna​czo​nym ter​mi​nie. Na uli​ce i do par​ków wy​le​gła dzie​ciar​nia, w po​wie​trzu znów po​ja​wi​ły się awio​net​ki, w oknach za​czę​ły po​wie​wać fla​gi. Słoń​ce try​snę​ło go​rą​cy​mi pro​mie​nia​mi, z zie​mi roz​le​gły się ra​do​sne okrzy​ki – świę​to trwa​ło na​dal. Wsze​dłem do sto​łów​ki i nie pa​trząc na​ci​sną​łem trzy gu​zi​ki na ta​bli​cy ja​dło​spi​su. To by​ła sta​ra gra: czy tra​fi się na coś smacz​ne​go? Uda​ło mi się i au​to​mat po​dał mię​sne grzyb​ki, mo​ją ulu​bio​ną po​tra​wę. Dwa in​ne da​nia – prze​sło​dzo​na ga​la​ret​ka i pie​róg – by​ły mniej uda​ne, ale zgod​nie z za​sa​da​mi gry zja​dłem je rów​nież. Po​ra by​ła iść do Wie​ry.

12

Wie​ra spa​ce​ro​wa​ła po po​ko​ju, a ja sie​dzia​łem. Sio​stra wy​da​wa​ła mi się ta​ka sa​ma jak daw​niej, a jed​no​cze​śnie in​na. Nie mo​głem okre​ślić, co się w niej zmie​ni​ło, ale czu​łem tę prze​mia​nę. Ob​ję​ła mnie za ra​mio​na i po​chwa​li​ła mój wy​gląd. – Sta​jesz się męż​czy​zną, Eli. Do pięć​dzie​sią​te​go ro​ku ży​cia by​łeś chło​pa​kiem, i to w do​dat​ku wca​le nie przy​kład​nym. Przy​glą​da​łem się jej w mil​cze​niu. Tak by​ło za​wsze. Ona beszta​ła mnie za psi​ku​sy, a ja po​nu​ro od​wra​ca​łem gło​wę. Nie​cier​pli​wa i wy​bu​cho​wa, su​ro​wo trak​to​wa​ła mo​je „prze​wi​ny”, a ja się o to na nią zło​ści​łem. Te​raz nie mia​łem po​wo​du od​wra​cać się, ale nie uda​ło mi się na​wią​zać swo​bod​nej roz​mo​wy. O na​szych po​czy​na​niach na Plu​to​nie wie​dzia​ła ty​le sa​mo co ja. Wie​ra za​trzy​my​wa​ła się i za​kła​da​ła rę​ce na kark. To jej ulu​bio​na po​za. Po​tra​fi tak ze skrzy​żo​wa​ny​mi na kar​ku rę​ka​mi i twa​rzą wznie​sio​ną do gó​ry cho​dzić i stać go​dzi​na​mi. Kie​dyś pró​bo​wa​łem po​stać tak ze trzy​dzie​ści mi​nut, ale nie po​tra​fi​łem. Dziś mia​ła na so​bie zie​lo​ną suk​nię z ko​ron​ka​mi przy​pię​ty​mi bro​sz​ką, czer​wo​no-żół​tą żmij​ką z przy​dy​mio​ne​go nep​tuń​skie​go ka​mie​nia. Wie​ra lu​bi bro​sz​ki, cza​sa​mi za​kła​da bran​so​le​ty i to za​mi​ło​wa​nie do ozdób jest chy​ba je​dy​ną jej sła​bo​ścią. Wresz​cie zro​zu​mia​łem, co się w niej zmie​ni​ło. Zmie​ni​ła się nie ona, lecz mo​je spoj​rze​nie na nią. Do​strze​ga​łem dziś to, cze​go daw​niej nie za​uwa​ża​łem. Na​gle po​ją​łem, że Wie​ra jest nie​zwy​kle pięk​na. O jej pięk​no​ści wie​dzia​łem już daw​niej, wszy​scy mi to bo​wiem cią​gle po​wta​rza​li. „Pań​ska sio​stra to grec​ka bo​gi​ni” – mó​wił Ro​me​ro. Dla mnie by​ła do​tych​czas je​dy​nie star​szą sio​strą, któ​ra za​stą​pi​ła mi wcze​śnie zmar​łą mat​kę i oj​ca, któ​ry zgi​nął w ka​ta​stro​fie na Mer​ku​rym, sio​strą su​ro​wą i wład​czą, nie za​sta​na​wia​łem się więc nad jej wy​glą​dem. Ale te​raz nie tyl​ko wie​dzia​łem, lecz rów​nież wi​dzia​łem, że Ro​me​ro ma ra​cję. Wie​ra za​py​ta​ła ze zdzi​wie​niem: – Cze​mu mi się tak przy​glą​dasz? Przy​zna​łem się z uśmie​chem: – Od​kry​łem, że je​steś ład​na, sio​stro. – Czy przy​pad​kiem nie za​ko​cha​łeś się w kimś? – Żan​na za​py​ta​ła mnie o to sa​mo. Co we​dług was świad​czy o tym, że je​stem za​ko​cha​ny? – Tyl​ko jed​no: za​czą​łeś zwra​cać uwa​gę na oto​cze​nie. Daw​niej ży​łeś je​dy​nie wła​sny​mi pa​sja​mi. – Pasyj​ka​mi, Wie​ro. Przy​znasz sa​ma, że koń​czy​ło się wszyst​ko na psi​ku​sach. Po​bie​gać sa​me​mu po pu​sty​ni lub Hi​ma​la​jach, przedo​stać się po kry​jo​mu do ra​kie​ty mię​dzy​pla​ne​tar​nej – pa​mię​tasz? Nie od​po​wie​dzia​ła. Za​trzy​ma​ła się przy oknie i pa​trzy​ła na mia​sto. Ja rów​nież za​mil​kłem. Nie mu​sia​łem jej po​na​glać, bo i tak po​wie, po co mnie do sie​bie we​zwa​ła. – Za​koń​czy​łeś już swo​je spra​wy służ​bo​we na Zie​mi? – za​py​ta​ła po chwi​li od​wra​ca​jąc się ku mnie. – Za​ła​twi​łem i to bar​dzo po​myśl​nie. Do​sta​li​śmy wszyst​kie po​trzeb​ne nam ma​szy​ny i urzą​dze​nia.

– Pa​weł po​wie​dział mi, że wzna​wiasz sta​ra​nia o wy​jazd na Orę. Cze​mu chcesz do​stać się na kon​fe​ren​cję gwiezd​ną? Nie je​stem pew​na, czy do​brze ro​zu​miesz za​da​nia, ja​kie sta​wia​my so​bie na Orze. Do​tych​czas by​wa​łeś obo​jęt​ny wo​bec te​go, co pa​sjo​nu​je in​nych. Ro​ze​śmia​łem się. Uspo​so​bie​nie Wie​ry nie zmie​ni​ło się w cią​gu tych dwóch lat, cho​ciaż ze​wnętrz​nie wy​da​ła mi się in​na. Każ​da na​sza roz​mo​wa nie​od​mien​nie prze​kształ​ca​ła się w spraw​dzian te​go, co wiem i umiem. Po​sta​no​wi​łem za żad​ną ce​nę nie ob​lać dzi​siej​sze​go eg​za​mi​nu. – Nie ta​ki znów obo​jęt​ny, Wie​ro. Re​gu​lar​nie słu​cham trans​mi​sji z Zie​mi, a o kon​fe​ren​cji na Orze mó​wi się w nich bez prze​rwy. – Nie od​po​wia​dasz na mo​je py​ta​nie, Eli. – Jesz​cze nie zdą​ży​łem. A od​po​wiedź, dro​ga sio​stro, jest ta​ka. Zbie​ra​cie na Orze miesz​kań​ców są​sied​nich ukła​dów gwiezd​nych, aby za​po​znać się z ich po​trze​ba​mi i moż​li​wo​ścia​mi, na​wią​zać z ni​mi przy​ja​zne kon​tak​ty, zor​ga​ni​zo​wać wy​mia​nę to​wa​rów i wia​do​mo​ści, przy​go​to​wać lo​ty mię​dzy​gwiezd​ne. Za​mie​rza się na​wią​zać So​jusz Gwiezd​ny łą​czą​cy wszyst​kie isto​ty ro​zum​ne z na​sze​go re​jo​nu Ga​lak​ty​ki… Do​kład​nie to po​wta​rzam? Wie​ra za​sta​na​wia​ła się nad my​mi sło​wa​mi al​bo mo​że my​śla​ła o czymś in​nym. By​ła za​tro​ska​na, te​raz wi​dzia​łem to wy​raź​nie. – Do​kład​nie, oczy​wi​ście, a jed​no​cze​śnie zu​peł​nie błęd​nie… – Nie ro​zu​miem cię. – Wi​dzisz, za​da​nia Ory, z któ​ry​mi wszy​scy się zga​dza​my, wy​li​czy​łeś ści​śle. Ale nie je​stem pew​na, czy bę​dzie​my je re​ali​zo​wać. Od​kry​to wie​le nie​ocze​ki​wa​nych fak​tów… Przy​po​mnia​łem so​bie i po​wtó​rzy​łem sło​wa Al​la​na o isto​tach po​dob​nych do nas i rów​nych nam po​tę​gą. – Cho​dzi wła​śnie o to – po​twier​dzi​ła Wie​ra. – Al​lan wspo​mi​nał, że in​for​ma​cje są ana​li​zo​wa​ne. Czy już otrzy​ma​li​ście osta​tecz​ne wy​ni​ki? – Osta​tecz​ny wy​nik bę​dzie zna​ny ju​tro. Ale na​wet te​go, cze​go do​wie​dzie​li​śmy się wczo​raj i dzi​siaj, wy​star​czy, aby mieć po​wód do nie​po​ko​ju… – Wie​ro, bar​dzo cię pro​szę… – To nie jest żad​na ta​jem​ni​ca i za​raz wszyst​kie​go się do​wiesz. – Wy​da​ło mi się, że się wa​hasz, czy mi po​wie​dzieć. – Po pro​stu za​sta​na​wiam się, od cze​go za​cząć. No​we da​ne spa​dły na nas tak nie​ocze​ki​wa​nie… Zda​wa​li​śmy so​bie oczy​wi​ście spra​wę, że zba​da​li​śmy je​dy​nie ma​lut​ki wy​ci​nek Ga​lak​ty​ki, za​le​d​wie kil​ka ty​się​cy są​sied​nich gwiazd i nie czas jesz​cze na wy​cią​ga​nie osta​tecz​nych wnio​sków, a wąt​pli​we też, aby​śmy kie​dy​kol​wiek mo​gli ta​kie wnio​ski wy​cią​gnąć… Ale od​kry​wa​jąc ko​lej​ne wspól​no​ty gwiezd​ne i prze​ko​nu​jąc się, że wszyst​kie sto​ją na niż​szym po​zio​mie tech​nicz​nym i so​cjal​nym niż spo​łe​czeń​stwo ludz​kie, utwier​dzi​li​śmy się ja​koś w prze​ko​na​niu o swej wy​jąt​ko​wo​ści. Miesz​kań​cy Al​de​ba​ra​na i Ca​pel​li, Al​ta​iru i Fo​mal​hau​ta, na​wet We​gań​czy​cy, nie mó​wiąc już o nie​zli​czo​nych ple​mio​nach Anio​łów z Hiad, wszy​scy ustę​pu​ją czło​wie​ko​wi. Fak​tem jest, że na​si bez​po​śred​ni są​sie​dzi gwiezd​ni są pry​mi​tyw​niej​si od nas. Rów​nież i to, że kon​fe​ren​cje na Orze zwo​łu​je​my wła​śnie my, a nie kto​kol​wiek z nich, świad​czy o szcze​gól​nej po​zy​cji czło​wie​ka wśród miesz​kań​ców gwiazd. – A no​we da​ne z hu​kiem zbu​rzy​ły wasz zmo​dy​fi​ko​wa​ny wa​riant an​tro​po​cen​try​zmu na​szych przod​ków? Czło​wiek wca​le nie jest pęp​kiem świa​ta i naj​do​sko​nal​szym wy​two​rem na​tu​ry? Czy do​brze cię zro​zu​mia​łem, Wie​ro?

– Za​wsze się spie​szysz. Mar​cin Spy​chal​ski, nasz kie​row​nik na Orze, do​star​czył za​pi​sy snów anio​ło​kształt​nych za​miesz​ku​ją​cych układ jed​nej, z pe​ry​fe​ryj​nych gwiazd w Hia​dach, Pło​mie​ni​stej B. Kil​ka słów o tej gwieź​dzie. Jest nie​co go​ręt​sza od na​sze​go Słoń​ca, ma kla​sę F-8, dzie​więć pla​net rów​nież ma​ło róż​nią​cych się od Zie​mi. Wszyst​kie pla​ne​ty są za​miesz​ka​łe przez dwu-i czte​ro​skrzy​dłe Anio​ły. Po​ziom ży​cia spo​łecz​ne​go jest tam ni​ski: pry​mi​tyw​na kul​tu​ra ma​te​rial​na, wza​jem​na wro​gość ple​mion, brak al​fa​be​tu i ma​szyn. Ale za​pis ich fal mó​zgo​wych w cza​sie snu ujaw​nił fak​ty, któ​rych do tej po​ry nie zna​li​śmy. Anio​ło​kształt​ne z Pło​mie​ni​stej B wi​dzą w swo​ich snach isto​ty ma​ło róż​nią​ce się od lu​dzi. Wi​dzą je w sy​tu​acjach do​praw​dy tra​gicz​nych. Cie​ka​we, że czu​wa​ją​ce Anio​ły tłu​ma​czą swo​je sny ja​ko od​bi​cie zna​nych im ba​śni o ja​kichś isto​tach prze​wyż​sza​ją​cych je ro​zu​mem i po​tę​gą. – A mo​że to na​praw​dę ba​śnie? Coś w ro​dza​ju ludz​kich le​gend o si​ła​czach i cza​ro​dzie​jach? – Ba​śnie też za​no​to​wa​no, są uboż​sze od snów. Wy​glą​da na to, że isto​ty po​dob​ne do lu​dzi przy​le​cia​ły na Hia​dy z da​le​ka. A pro​pos, WKP prze​tłu​ma​czył ich na​zwę „Ga​lak​to​wie”, a nie „Nie​bia​nie” jak zwy​kle. To jesz​cze nie wszyst​ko. Z te​go, że gdzieś we Wszech​świe​cie są isto​ty po​dob​ne do nas, na​le​ży się tyl​ko cie​szyć, po​sta​ra​my się też od​szu​kać je i na​wią​zać kon​takt. Ale pa​mię​tasz, mó​wi​łam, że no​we od​kry​cia wy​wo​łu​ją nie​po​kój? Cho​dzi o to, że Ga​lak​to​wie ma​ją po​tęż​nych wro​gów, z któ​ry​mi pro​wa​dzą woj​nę ko​smicz​ną na tak ogrom​ną ska​lę, że jest to nie​mal po​za za​się​giem na​sze​go zro​zu​mie​nia. Obiek​ta​mi znisz​cze​nia w tej woj​nie nie są już isto​ty lub me​cha​ni​zmy, jak w sta​ro​żyt​nych wal​kach ludz​kich, lecz cia​ła nie​bie​skie i ca​łe ukła​dy pla​ne​tar​ne. Anio​ły nada​ły groź​nym isto​tom wal​czą​cym z Ga​lak​ta​mi mia​no „Zły​wro​gów”. – „Zły​wro​gi”! – wy​krzyk​ną​łem. – Ja​ka głu​pia na​zwa! Ma w so​bie coś in​fan​tyl​ne​go. Mo​im zda​niem nie​zbyt przy​po​mi​na ter​min na​uko​wy. – Są​dzę, że WKP nie bez po​wo​du wy​brał to sło​wo spo​śród ty​się​cy in​nych. Wi​docz​nie okre​śla ono naj​do​kład​niej ich za​cho​wa​nie się. Na dru​gim miej​scu ma​szy​na wy​mie​ni​ła ter​min „Nisz​czy​cie​le”. Cie​ka​we, że na py​ta​nie o wy​gląd ze​wnętrz​ny Zły​wro​gów WKP od​po​wie​dział: „nie wia​do​mo”. – Twar​dy to mu​si być orzech, sko​ro na​wet su​per​po​tęż​ny Kom​pu​ter Pań​stwo​wy nie mógł go roz​gryźć. – Naj​wi​docz​niej bra​ku​je mu da​nych. Z na​zwą „Nisz​czy​cie​le” ko​ja​rzą się roz​szy​fro​wa​ne po​ję​cia: „uni​ce​stwiać ży​cie” i „za​cie​śniać świa​ty”. Ju​tro obej​rzysz na ste​reo​ekra​nie, jak to wy​glą​da. Wy​da​je się, że Zły​wro​gi opa​no​wa​ły od​wrot​ną re​ak​cję Ta​nie​wa, to zna​czy two​rzą sub​stan​cję z uni​ce​stwio​nej przez sie​bie prze​strze​ni, bo ina​czej nie moż​na „za​cie​śniać” świa​tów. Ga​lak​to​wie prze​szka​dza​ją im w tym, no i w re​zul​ta​cie w prze​stwo​rzach mię​dzy​gwiezd​nych sza​le​je woj​na. Wzdry​gną​łem się. – To przy​po​mi​na opo​wie​ści o ty​ta​nicz​nych bi​twach bo​gów. – Po​wta​rzam ci treść roz​szy​fro​wa​nych za​pi​sów, nic wię​cej. A zresz​tą, cóż to jest „bi​twa bo​gów”? Obec​na po​tę​ga czło​wie​ka znacz​nie prze​wyż​sza moż​li​wo​ści przy​pi​sy​wa​ne kie​dyś bo​gom, na​dal jed​nak je​ste​śmy ludź​mi, a nie bo​ga​mi. Pro​mień świa​tła po​zo​sta​je da​le​ko w ty​le za na​szy​mi stat​ka​mi ga​lak​tycz​ny​mi – czy to w daw​nych wie​kach nie wy​da​wa​ło​by się nad​na​tu​ral​ne? W cza​sie dzi​siej​szej bu​rzy ści​ga​łeś się z bły​ska​wi​ca​mi. Wąt​pię, aby ktoś sto lat te​mu wpadł na po​mysł ta​kiej roz​ryw​ki. – Jak wi​dzę, wiesz o tym? – Ob​ser​wo​wa​łam cię. Je​steś w Sto​li​cy, więc na​le​ży ocze​ki​wać ry​zy​kow​nych dzi​wactw. Nie wia​do​mo dla​cze​go uwa​żasz to mia​sto za naj​lep​szy te​ren do ro​bie​nia psi​ku​sów. Na Plu​-

to​nie za​cho​wy​wa​łeś się znacz​nie spo​koj​niej. – Na Plu​to​nie nie mia​łem cza​su na za​ba​wy, zresz​tą nie ma tam Opie​kun​ki. Po​wiedz mi, pro​szę, ja​kie wnio​ski wy​cią​ga​cie z in​for​ma​cji o Ga​lak​tach i Zły​wro​gach? – Ju​tro zbie​ra się Wiel​ka Ra​da, wte​dy za​de​cy​du​je​my, co ro​bić. Już te​raz jest oczy​wi​ste, że wy​ło​ni​ły się dzie​siąt​ki pro​ble​mów ogrom​nej wa​gi, z któ​rych każ​dy wy​ma​ga szyb​kie​go roz​wią​za​nia. Trze​ba od​po​wie​dzieć, czy Ga​lak​to​wie i Zły​wro​gi ist​nie​ją na​dal, czy też in​for​ma​cja na ich te​mat to po​zo​sta​łość ka​ta​kli​zmów sprzed wie​lu mi​lio​nów lat? Kto z nich zwy​cię​żył w ko​smicz​nej ba​ta​lii? A mo​że obie stro​ny wy​gi​nę​ły w swo​ich po​twor​nych star​ciach? Co wspól​ne​go z ludź​mi ma​ją tak za​dzi​wia​ją​co po​dob​ni do nas Ga​lak​to​wie? Je​że​li zaś obie ra​sy jesz​cze ist​nie​ją, to ja​kie oko​li​ce za​miesz​ku​ją? Na pla​ne​tach Ukła​du Sło​necz​ne​go nie ma śla​dów ich byt​no​ści. Dla​cze​go? Czy ist​nie​niu ludz​ko​ści nie za​gra​ża fakt, że gdzieś w da​le​kich ukła​dach gwiezd​nych miesz​ka​ją te isto​ty? Wy​cho​dzi​my po raz pierw​szy w hi​sto​rii na tra​sy ga​lak​tycz​ne, czy te tra​sy są dla nas bez​piecz​ne? Pla​nu​je​my utwo​rze​nie Mię​dzy​gwiezd​ne​go So​ju​szu Istot Ro​zum​nych, czy nie za wcze​śnie? Mo​że po​win​ni​śmy za​skle​pić się cał​ko​wi​cie w świat​ku pla​net sło​necz​nych? Gło​si się ta​kie po​glą​dy, Eli! Ma​my ogrom​ne za​so​by, czy nie na​le​ży więc prze​zna​czyć ich na bu​do​wę urzą​dzeń obron​nych? Mo​że trze​ba bę​dzie wznieść wo​kół Ukła​du Sło​necz​ne​go pier​ścień sztucz​nych pla​net-twierdz? O tym wszyst​kim na​le​ży po​mó​wić. Sło​wem, mnó​stwo nie​prze​wi​dzia​nych, waż​nych pro​ble​mów! Nie​któ​re z nich bę​dziesz mu​siał roz​wią​zać ty, Eli – przy na​szej po​mo​cy, oczy​wi​ście. – Bar​dzo się cie​szę! – wy​krzyk​ną​łem z pod​nie​ce​niem. – Czy to zna​czy, że po​ja​dę z wa​mi na Orę, czy też bę​dę miał in​ne za​da​nie? – Nie​bia​nie już zjeż​dża​ją się na Orę. Mo​im zda​niem na​le​ży bez​względ​nie spo​tkać się z miesz​kań​ca​mi in​nych świa​tów. Jak ci wia​do​mo, prze​pro​wa​dze​nie na​ra​dy na Orze po​wie​rzo​no mnie. Chcę cię tam wziąć ja​ko se​kre​ta​rza. – Se​kre​ta​rza? Cóż to ta​kie​go? Ni​gdy nie sły​sza​łem te​go sło​wa. – W sta​ro​żyt​no​ści ist​niał ta​ki za​wód. Mó​wiąc ogól​nie jest to po​moc​nik. Są​dzę, że dasz so​bie ra​dę. – Ja rów​nież tak są​dzę. Bę​dziesz chy​ba mu​sia​ła za​py​tać kom​pu​ter, czy na​da​ję się na se​kre​ta​rza? – Wiel​ki już wy​brał. Po​pro​si​łam, aby wy​szu​kał mi na se​kre​ta​rza czło​wie​ka od​waż​ne​go, szyb​kie​go w dzia​ła​niu, zde​cy​do​wa​ne​go na wszyst​ko, umie​ją​ce​go w ra​zie po​trze​by ry​zy​ko​wać na​wet ży​cie, lu​bią​ce​go przy​go​dy i w ogó​le nie​zna​ne – nikt bo​wiem nie wie, z czym ze​tknie​my się w da​le​kich świa​tach – i Wiel​ki sam cię za​pro​po​no​wał. Mu​szę stwier​dzić ze smut​kiem, że je​steś je​dy​nym Zie​mia​ni​nem, dys​po​nu​ją​cym peł​nym ze​spo​łem cech praw​dzi​we​go nar​wań​ca. Rzu​ci​łem się jej na szy​ję. Wie​ra naj​pierw bro​ni​ła się ze śmie​chem, a po​tem go​rą​co mnie uca​ło​wa​ła. Już w dzie​ciń​stwie od​kry​łem, że kie​dy na​wet bar​dzo się gnie​wa​ła, wy​star​czy​ło ją po​ca​ło​wać, aby po mi​nu​cie złość mi​nę​ła bez śla​du. Wie​ra sta​wa​ła się wów​czas we​so​ła i sko​ra do roz​mo​wy. Je​dy​nie nie​chęć do li​zu​so​stwa i czu​łych słó​wek prze​szka​dza​ła mi wy​ko​rzy​sty​wać tę za​baw​ną ce​chę jej cha​rak​te​ru. – Bar​dzo się cie​szę, że po​je​dziesz, Eli! – po​wie​dzia​ła. – I cho​ciaż dziś mam wię​cej po​wo​dów do nie​po​ko​ju niż do ra​do​ści, bar​dzo je​stem ra​da. Ja cie​szy​łem się jak dziec​ko. – No cóż, Wie​ro – po​wie​dzia​łem po chwi​li. – Moż​li​we, że na Zie​mi spra​wiam wra​że​nie nar​wań​ca, ale te nie naj​lep​sze ce​chy mo​je​go cha​rak​te​ru mo​gą się przy​dać w in​nych świa​tach.

– Zło tak​że moż​na wy​ko​rzy​stać w do​brych ce​lach, ale le​piej oby​wać się bez zła. Jesz​cze jed​na spra​wa. Bądź ju​tro w Za​rzą​dzie Kom​pu​te​rów Pań​stwo​wych. Po​ka​żą nam, co uda​ło się roz​szy​fro​wać. Punk​tu​al​nie o dzie​sią​tej, nie spóź​nij się! – Pod​nio​sła się z fo​te​la. – Po​ra spać. Twój po​kój nie zmie​nił się od cza​su, kie​dy od​le​cia​łeś na Plu​to​na, tyl​ko oczy​wi​ście jest po​sprzą​ta​ny. – Nie chce mi się spać. Po​sie​dzę w ogro​dzie.

13

Wszyst​kie do​my w Sto​li​cy są co pią​te pię​tro opa​sa​ne we​ran​da​mi, a co dwa​dzie​ścia pię​ter ma​ją ta​ra​sy z ogro​da​mi. Na​sze miesz​ka​nie znaj​du​je się na sie​dem​dzie​sią​tym dzie​wią​tym pię​trze Zie​lo​ne​go Bul​wa​ru, we​wnętrz​nej stro​ny Pier​ście​nia Cen​tral​ne​go. Po​je​cha​łem win​dą do gó​ry i usia​dłem w ogro​dzie na osiem​dzie​sią​tym pię​trze. Nie pa​mię​tam już, jak dłu​go sie​dzia​łem i o czym duma​łem. Roz​bie​ga​ne my​śli kłę​bi​ły mi się w gło​wie – by​łem jed​no​cze​śnie szczę​śli​wy i za​tro​ska​ny. W szko​łach uczy się, że sta​ro​żyt​ne mia​sta by​ły za​la​ne bla​skiem re​flek​to​rów i la​tarń ja​rze​nio​wych, że by​ły gwar​ne, a na uli​cach nie​ustan​nie prze​le​wa​ły się tłu​my prze​chod​niów. Cho​ciaż Sto​li​ca jest mia​stem niemło​dym (wkrót​ce mi​nie czte​ry​sta lat od jej za​ło​że​nia) i sku​pi​skiem wiel​kich gma​chów zbu​do​wa​nych na skraw​ku zie​mi, cze​go już daw​no się nie ro​bi, to pod in​ny​mi wzglę​da​mi jest mia​stem no​wo​cze​snym. No​cą ma​gi​stra​le są ciem​ne i ci​che. Aby nie za​pa​lać oświe​tle​nia ulicz​ne​go, lu​dzie za​kła​da​ją wie​czo​rem spe​cjal​ne oku​la​ry nok​to​wi​zyj​ne, któ​re po​zwa​la​ją do​sko​na​le orien​to​wać się w ciem​no​ści. Lu​bię noc​ne kon​tra​sty Sto​li​cy: ciem​ne uli​ce i bul​wa​ry obrze​żo​ne świe​tli​sty​mi wstę​ga​mi do​mów. Po​ły​skli​wy łań​cuch gór​ski Pier​ście​nia Cen​tral​ne​go roz​pły​wa​ją​cy się w od​da​li, czar​ną do​li​nę par​ku za​mknię​tą rów​no​le​gły​mi li​nia​mi oświe​tlo​nych pię​ter Pier​ście​nia We​wnętrz​ne​go. Dziel​ni​cy Mu​ze​al​nej, cen​trum Sto​li​cy, nie by​ło wi​dać. Ani pi​ra​mi​dy, ani świą​ty​nie egip​skie i asy​ryj​skie, ani Kreml, ani ba​zy​li​ka Świę​te​go Pio​tra, pa​ry​ska No​tre Da​me, ko​loń​ski i me​dio​lań​ski go​tyk, ani też żad​ne in​ne po​mni​ki mi​nio​nych wie​ków od​two​rzo​ne na nie​wiel​kiej wy​spie, do​sko​na​le, wi​docz​ne dniem, nie wy​ła​nia​ły się z ciem​no​ści. Je​dy​nie czer​wo​na pół​ku​la na cen​tral​nym pla​cu mia​sta, sie​dzi​ba Za​rzą​du Kom​pu​te​rów Pań​stwo​wych, to​nę​ła w po​to​kach świa​tła. Na Zie​mi każ​de​mu czło​wie​ko​wi wol​no wcho​dzić, do​kąd ze​chce: do fa​bryk, la​bo​ra​to​riów czy pa​ła​ców pu​blicz​nych i tyl​ko ten je​den gmach jest ob​ję​ty za​ka​zem. Każ​dy z nas set​ki ra​zy wi​dział na ste​reo​ekra​nie wszyst​kie po​ko​je i ko​ry​ta​rze tej sław​nej „fa​bry​ki my​śle​nia i kie​ro​wa​nia”, jak nie​któ​rzy go na​zy​wa​ją, ale tyl​ko nie​licz​ni szczę​śliw​cy mo​gą się po​chwa​lić, że by​li w nim oso​bi​ście. Trzy naj​waż​niej​sze urzą​dze​nia: Wiel​ki Kom​pu​ter Pań​stwo​wy, Wiel​ki Kom​pu​ter Aka​de​mic​ki i In​for​ma​cja nie​ustan​nie, dniem i no​cą, nie za​trzy​mu​jąc się ani na se​kun​dę pra​cu​ją tam już od nie​omal dwóch wie​ków. Pa​trzy​łem na czer​wo​ny bu​dy​nek i my​śla​łem, że dziś roz​wią​zu​je się w nim jed​ną z naj​trud​niej​szych za​ga​dek, ja​kie sta​nę​ły przed ludz​ko​ścią i że ca​ła przy​szłość Zie​mi za​le​ży być mo​że od te​go, czy ma​szy​ny roz​wią​żą pra​wi​dło​wo tę za​gad​kę. My​śla​łem rów​nież o tym, że bę​dę mu​siał zna​leźć się da​le​ko od te​go miej​sca, gdzie wśród stu mi​liar​dów ele​men​tów Wiel​kie​go znaj​du​je się mój „pry​wat​ny” frag​men​cik zło​żo​ny z mi​lio​nów ko​mó​rek – mo​ja Opie​kun​ka, mą​dry i bez​na​mięt​ny na​uczy​ciel i prze​wod​nik. Nie​raz kłó​ci​łem się z Opie​kun​ką, beszta​łem ją, na​zy​wa​łem bez​dusz​ną i nie​po​trzeb​ną, chwa​li​łem się na​wet swym iro​nicz​nym sto​sun​kiem do ma​szyn kie​ru​ją​cych. Ale praw​dę mó​wiąc je​stem do niej przy​wią​za​ny tak, jak trud​no się przy​wią​zać do ży​we​go czło​wie​ka. Któż jak nie ona od​su​wa ode mnie nie​bez​pie​czeń​stwo, sta​ra się strzec przed cho​ro​ba​mi, po​wstrzy​mu​je przed nie prze​my​śla​ny​mi po​stęp​ka​mi?

Za​pra​gną​łem po raz ostat​ni wy​pró​bo​wać po​tę​gę ob​słu​gu​ją​cych nas ma​szyn i po​le​ci​łem Opie​kun​ce do​wie​dzieć się, co to za dziew​czy​na dwu​krot​nie mnie zwy​my​śla​ła. W mó​zgu roz​ja​rzy​ła się od​po​wiedź: „Zbyt ma​ło da​nych, by udzie​lić od​po​wie​dzi”. Opar​łem gło​wę o pień ole​an​dra i za​czą​łem przy​po​mi​nać so​bie spo​tka​nia z tą dziew​czy​ną: tłok przed sa​lą kon​cer​to​wą, nie​przy​jem​ną roz​mo​wę pod dasz​kiem, gdzie schro​ni​li​śmy się przed desz​czem. Mia​łem ją przed oczy​ma, za​gnie​wa​ną, ciem​no​wło​są, z de​li​kat​ną twa​rzą, smu​kłą szy​ją i sze​ro​ki​mi brwia​mi… – Te​raz da​nych wy​star​czy – za​brzmiał głos Opie​kun​ki. – Dziew​czy​na na​zy​wa się Ma​ry Glann, po​cho​dzi ze Szko​cji, stu​dio​wa​ła na Mar​sie, do​kąd po​je​cha​ła z oj​cem. Ma czter​dzie​ści trzy la​ta, sto osiem​dzie​siąt dwa cen​ty​me​try wzro​stu, wa​ży sie​dem​dzie​siąt pięć ki​lo​gra​mów, nie​za​męż​na. Naj​waż​niej​sze za​in​te​re​so​wa​nia – ho​dow​la form ro​ślin​nych dla pla​net z wy​so​ką gra​wi​ta​cją i twar​dym pro​mie​nio​wa​niem. – Czy ta Ma​ry Glann ma na​rze​czo​ne​go? – spy​ta​łem. – Nie jest i nie by​ła za​ko​cha​na. Kon​ty​nu​owa​łem grę w „na​rze​czo​ne​go i na​rze​czo​ną”, jak tę za​ba​wę na​zy​wa się w szko​łach. W tym okre​sie mło​dzież za​sy​pu​je In​for​ma​cję py​ta​nia​mi na te​mat wza​jem​nej to​le​ran​cji, zwłasz​cza dziew​czę​ta bar​dzo się tym pa​sjo​nu​ją. Zwy​kle spraw​dza​ją w ten spo​sób kil​ka se​tek „na​rze​czo​nych”, a wy​cho​dzą za mąż naj​czę​ściej nie za te​go, któ​re​go im po​le​ca​ła Opie​kun​ka. – A czy ja bym jej od​po​wia​dał? Ja​ki jest sto​pień na​szej wza​jem​nej to​le​ran​cji? Tym ra​zem Opie​kun​ka prze​ka​za​ła od​po​wiedź In​for​ma​cji do​pie​ro po ja​kichś czte​rech se​kun​dach. Wy​obra​żam so​bie, ja​ki ogrom czu​ło​ści, na​mięt​no​ści, uści​sków, kłót​ni, prze​pro​sin, nie​po​ro​zu​mień, klęsk, krzywd, ra​do​ści i za​chwy​tów zmo​de​lo​wa​ła w cią​gu te​go cza​su. Usły​sza​łem na​gle po​gar​dli​wy głos Ro​me​ra: „Nie wy​da​je się pa​nu przy​pad​kiem, dro​gi przy​ja​cie​lu, że tech​ni​ka ma​szy​no​wa na​szych cza​sów prze​ro​sła sa​mą sie​bie? Daw​niej ta​kie zja​wi​ska okre​śla​no zwro​tem: „Ma nie po ko​lei w gło​wie”. Głos za​dźwię​czał tak re​al​nie, że od​wró​ci​łem się od​ru​cho​wo. Pa​weł nie mógł zresz​tą pod​słu​chać mo​ich py​tań, bo ta​jem​ni​ce my​śli są bar​dzo su​ro​wo chro​nio​ne. In​for​ma​cja wresz​cie ode​zwa​ła się: – Wa​sza wza​jem​na to​le​ran​cja wy​no​si dzie​sięć i trzy dzie​sią​te pro​cent. Jej in​dy​wi​du​al​na przy​dat​ność do te​go związ​ku – sie​dem​na​ście i dwie dzie​sią​te pro​cent, two​ja – dwa i osiem dzie​sią​tych. Roz​wód praw​do​po​dob​ny w pierw​szym mie​sią​cu po​ży​cia, a nie​unik​nio​ny w po​ło​wie dru​gie​go. Przy​po​mnia​łem so​bie śmiesz​ną hi​sto​rię opo​wie​dzia​ną przez Ro​me​ra. Zna​la​zła się dwój​ka ro​man​tycz​nie uspo​so​bio​nych mło​dych, męż​czy​zna i ko​bie​ta, któ​rzy tak da​le​ce uwie​rzy​li w nie​omyl​ność In​for​ma​cji, że cał​kiem se​rio po​le​ci​li jej zna​leźć so​bie part​ne​rów. In​for​ma​cja wy​bra​ła spo​śród wszyst​kich miesz​kań​ców Zie​mi wła​śnie ich, ja​ko mak​sy​mal​nie przy​dat​nych do wspól​ne​go ży​cia. Te​raz po​zo​sta​wa​ło tyl​ko po​znać się i po​ko​chać. Mło​dzi spo​tka​li się i po​czu​li do sie​bie wza​jem​ną od​ra​zę. Nie​spo​dzie​wa​nie dla sa​me​go sie​bie po​czu​łem się do​tknię​ty i za​py​ta​łem bru​tal​nie: – Ta, jak jej tam, Ma​ry, nie py​ta​ła przy​pad​kiem o mnie? Opie​kun​ka prze​ma​wia zwy​kle mi​łym ko​bie​cym gło​sem, rza​dziej opry​skli​wym star​czym te​nor​kiem, a jesz​cze rza​dziej po pro​stu za​pa​la w mó​zgu swo​je od​po​wie​dzi. Nie wiem, cze​mu tak się dzie​je, ale przy​pusz​czam, że kon​struk​to​rzy nie chcie​li, aby lu​dzie przy​wią​zy​wa​li się do ma​szyn jak do czło​wie​ka. Je​śli spra​wy tak się rze​czy​wi​ście mia​ły, to ich ostroż​ność oka​za​ła się nie​zbyt sku​tecz​na.

W mó​zgu za​mi​go​tał zim​ny, zie​lon​ka​wy na​pis: „Nie​grzecz​nie. Nie prze​ka​zu​ję py​ta​nia In​for​ma​cji”. Prze​cią​gną​łem się i wsta​łem. Na świe​cie nie by​ło dziew​czy​ny, któ​ra mniej by mnie ob​cho​dzi​ła niż ta aro​ganc​ka Ma​ry. Zresz​tą mó​wi​łem już An​dre, że gdy się za​ko​cham, nie bę​dę pro​sił In​for​ma​cji o ra​dę. Po​sze​dłem spać.

14

Na​za​jutrz ra​no nic w mie​ście nie świad​czy​ło o tym, że wczo​raj by​ło świę​to. Gdy​by w Sto​li​cy zja​wił się czło​wiek, któ​ry ni​gdy w niej po​przed​nio nie był, nie uwie​rzył​by, iż miesz​ka w niej pięt​na​ście mi​lio​nów osób, tak ma​ło by​ło prze​chod​niów na uli​cach: dzie​ci jesz​cze wczo​raj od​wie​zio​no do pod​miej​skich szkól i przed​szko​li, a do​ro​śli by​li w fa​bry​kach i la​bo​ra​to​riach. Gdy na uli​cach po​ja​wia​ją się lu​dzie nie spie​szą​cy się, roz​glą​da​ją​cy się do​oko​ła, to od ra​zu wia​do​mo, że to tu​ry​ści. Szcze​gól​nie wie​lu tu​ry​stów spo​ty​ka się w Dziel​ni​cy Mu​ze​al​nej. Za​nim do​tar​łem do Za​rzą​du Kom​pu​te​rów Pań​stwo​wych, wy​mi​ną​łem co naj​mniej dzie​sięć grup wy​ciecz​ko​wych, nie li​cząc zwie​dza​ją​cych w po​je​dyn​kę. Przy wej​ściu do gma​chu spo​tka​łem Ro​me​ra i An​dre. – Nie przy​sze​dłeś do nas – po​wie​dział An​dre – a Żan​na cze​ka​ła. – Mia​łem bar​dzo waż​ną roz​mo​wę z Wie​rą. An​dre wy​ni​ki tej roz​mo​wy znal już od Ro​me​ra. Obaj po​gra​tu​lo​wa​li mi no​mi​na​cji na Orę. Za​rów​no An​dre, jak i Ro​me​ro spra​wia​li wra​że​nie za​nie​po​ko​jo​nych. Al​lan, Ol​ga i Le​onid, któ​rzy do​łą​czy​li do nas w hal​lu, rów​nież by​li za​sę​pie​ni. Znik​nę! a bez śla​du lek​ko​myśl​na bez​tro​ska, z ja​ką dwa dni te​mu wy​słu​cha​li​śmy pierw​szej wia​do​mo​ści o Ga​lak​tach. Je​dy​nie Lusin był spo​koj​ny. Je​go ob​cho​dzą tyl​ko dzi​wacz​ne zwie​rzę​ta. – Kto z was już tu kie​dyś był? – za​py​tał An​dre. – Ja po raz pierw​szy. Ro​me​ro opro​wa​dził nas po gma​chu. Wszyst​kie trzy wiel​kie Kom​pu​te​ry zmon​to​wa​ne są w wie​lo​pię​tro​wych piw​ni​cach i tam nie po​szli​śmy, bo to nic cie​ka​we​go: sto​ja​ki z mi​lio​na​mi ko​mó​rek ro​bo​czych i re​zer​wo​wych, mi​liar​dy dzia​ła​ją​cych ele​men​tów i za​gad​ko​wy dla la​ika gąszcz prze​wo​dów. Obej​rze​li​śmy za to sa​le po​sie​dzeń. Tu wszyst​ko by​ło peł​ne wzbu​dza​ją​ce​go sza​cu​nek ma​je​sta​tu. Wiel​ka Ra​da zbie​ra się w Sa​li Błę​kit​nej, któ​rej strop imi​tu​je gwiaź​dzi​ste nie​bo. Nas za​pro​szo​no do Sa​li Po​ma​rań​czo​wej, po​miesz​cze​nia ro​bo​cze​go Wiel​kie​go Kom​pu​te​ra Aka​de​mic​kie​go. Sa​la ob​li​czo​na jest na pięć ty​się​cy osób i wszyst​kie te miej​sca by​ły za​ję​te już o dzie​sią​tej. Na​szej sió​dem​ce da​no lo​żę. Przed ocza​mi mie​li​śmy pu​sty sze​ścian ste​reo​ekra​nu. Wszyst​ko, co się na nim po​ja​wi, prze​ka​zy​wa​ne bę​dzie na ziem​skie ste​reo​fo​ny. Dzi​siej​szej na​ra​dzie przy​pi​sy​wa​no tak wiel​ką wa​gę, że mia​no ją trans​mi​to​wać rów​nież na pla​ne​ty Ukła​du Sło​necz​ne​go. Punk​tu​al​nie o dzie​sią​tej w zamglo​nym wnę​trzu ste​reo​ekra​nu po​ja​wił się czło​wiek o du​żej gło​wie, nie​co wy​trzesz​czo​nych oczach, ru​mia​nych po​licz​kach i si​wych wą​sach. – Mar​cin Spy​chal​ski – szep​nął An​dre. Wpa​try​wa​łem się z cie​ka​wo​ścią w po​stać słyn​ne​go astro​nau​ty. Je​go stat​ki do​tar​ły naj​da​lej w głąb gwiezd​nych prze​stwo​rzy, on sam był w miej​scach, w któ​rych nikt przed nim ani po nim nie by​wał. Jak na swo​je sto czter​dzie​ści dzie​więć lat trzy​mał się do​sko​na​le, na​wet głos miał mło​dzień​czo dźwięcz​ny. Opo​wie​dział o wy​pra​wie na Pło​mie​ni​stą B i po​ka​zał nam ko​lej​no dzie​więć pla​net ukła​du tej gwiaz​dy. Sa​ma gwiaz​da i jej pla​ne​ty by​ły nie wy​róż​nia​ją​cy​mi się ni​czym cia​ła​mi nie​bie​ski​mi, ja​kie moż​na spo​tkać na każ​dym nie​mal kro​ku. Ale skrzy​dla​ci miesz​kań​cy ukła​du wy​wo​ła​li szep​ty i śmiech na sa​li. Rze​czy​wi​ście przy​po​mi​na​li wy​obra​że​nia sta​ro​żyt​nych

na te​mat anio​łów, dla​te​go tak ich też na​zwa​li od​kryw​cy Char​les Wing​dock i Zo​fia Ko​gut. Anio​ły z Pło​mie​ni​stej B ma​ło się zresz​tą róż​nią od skrzy​dla​tych istot za​lud​nia​ją​cych pla​ne​ty po​zo​sta​łych stu trzy​dzie​stu gwiazd zgru​po​wa​nych w Hia​dach, mo​że są odro​bi​nę niż​si i mniej wśród nich osob​ni​ków czte​ro​skrzy​d​łych. Wszyst​kie Anio​ły są wy​bu​cho​we i sko​re do bit​ki, rzad​ko któ​re więk​sze ze​bra​nie od​by​wa się u nich bez rę​ko​czy​nów. Po​ka​za​no nam bój​kę na pla​cu ich mia​sta – puch ze skrzy​deł prze​sło​nił wszyst​ko jak mgła, ło​pot byt tak gło​śny, że w uszach dzwo​ni​ło. A już ich miesz​ka​nia na pla​ne​tach tej – da​le​kiej gwiaz​dy zu​peł​nie na​mi wstrzą​snę​ły: ubo​gie par​te​ro​we ba​ra​ki o tak ni​skich i wą​skich drzwiach, że bied​ne Anio​ły nie wla​tu​ją do nich, lecz wpeł​za​ją z pod​ku​lo​ny​mi skrzy​dła​mi. W ukła​dach pla​ne​tar​nych cen​tral​nych gwiazd w Hia​dach miesz​ka się wy​god​niej, bo Anio​ły bu​du​ją tam do od​po​czyn​ku i do snu ko​mu​nal​ne pa​ła​ce z sze​ro​ki​mi por​ta​la​mi wej​ścio​wy​mi, a wła​ści​wie wlo​to​wy​mi. Po​ka​za​no nam rów​nież, jak te isto​ty śpią – po​ko​tem na pod​ło​dze w ciem​no​ści i ści​sku, krzy​cząc i zry​wa​jąc się, kie​dy opa​nu​ją je sen​ne ma​ja​ki. Póź​niej za​pło​nę​ły roz​szy​fro​wa​ne ob​ra​zy snów. Naj​pierw uj​rze​li​śmy po​stać z od​da​li za​ska​ku​ją​co po​dob​ną do czło​wie​ka. Po​stać wy​pły​wa​ła ze skłę​bio​nej mgły przed​snu i roz​ja​rza​ła się w mia​rę te​go, jak sen się po​głę​biał. Wkrót​ce sta​ło się ja​sne, że to rów​no​cze​śnie czło​wiek i nieczło​wiek, ktoś słab​szy i jed​no​cze​śnie sil​niej​szy od czło​wie​ka. Pa​trzy​ły na nas spo​koj​nie ogrom​ne oczy, peł​ne ro​zu​mu i do​bro​ci. Dłu​gie lo​ki spa​da​ły na ra​mio​na. Ga​lakt pod​niósł rę​kę, na któ​rej wi​ło się pięć pal​ców, tak jest, wi​ło się, a nie po​ru​sza​ło. Po​dra​pał się w bro​dę jed​nym z tych ru​chli​wych pal​ców i po​ło​żył rę​kę na pier​si, tak że dwa pal​ce by​ły wy​cią​gnię​te do przo​du, trzy zaś wy​gię​ły się do ty​łu ku grzbie​to​wi dło​ni. Rę​ce wy​war​ły na mnie jesz​cze więk​sze wra​że​nie niż twarz. Na dru​gim ob​ra​zie był kra​jo​braz – ma​li​no​wo​czer​wo​ne ska​ły i tak sa​mo ja​skra​wo​czer​wo​ny płyn ude​rza​ją​cy o nie fa​la​mi (grzbie​ty fal by​ły zie​lon​ka​we) oraz ogrom​ne błę​kit​no zie​lo​ne słoń​ce wscho​dzą​ce nad ma​li​no​wym pły​nem. Kra​jo​braz był tak zło​wiesz​czy, że skó​ra mi ścier​pła, i nie od ra​zu po​ją​łem, że po​ka​zu​ją nam po pro​stu jed​ną z pla​net Pło​mie​ni​stej B. Na ska​łę wszedł Ga​lakt oto​czo​ny skrzy​dla​ty​mi miesz​kań​ca​mi pla​ne​ty. Był od nich pra​wie dwu​krot​nie wyż​szy. Wzrost Ga​lak​ta, jak za​ko​mu​ni​ko​wa​ła ma​szy​na, wy​no​sił dwa me​try sie​dem​dzie​siąt cen​ty​me​trów. Na sa​li pod​niósł się gwar: Ga​lakt o pół me​tra prze​wyż​szał ro​słe​go czło​wie​ka! Obej​rzaw​szy go do​kład​nie prze​ko​na​łem się, że to ten sam osob​nik, któ​re​go wi​dzie​li​śmy w pierw​szym ob​ra​zie. Ga​lakt roz​glą​dał się, osła​nia​jąc jed​ną rę​ką oczy przed ja​skra​wy​mi pro​mie​nia​mi peł​zną​cej ku gó​rze gwiaz​dy dzien​nej, a dru​gą przy​ja​ciel​sko po​kle​py​wał po ra​mio​nach tło​czą​ce się wo​kół nie​go czte​ro- i dwu​skrzy​dłe ka​rzeł​ki. Spo​za skał po​ja​wił się dru​gi Ga​lakt, sta​rzec z si​wą bro​dą i si​wy​mi wło​sa​mi, i pod​szedł do pierw​sze​go. Obaj by​li ubra​ni w stro​je po​dob​ne do sta​ro​żyt​nych okryć ludz​kich: ja​skra​wo​zie​lo​ne, swo​bod​nie spły​wa​ją​ce z ra​mion płasz​cze. „Co no​we​go? ” – za​py​tał sta​rzec, a ja zdu​mia​łem się, że mó​wi ludz​kim ję​zy​kiem. Do​pie​ro po chwi​li po​ją​łem, że WKA tłu​ma​czył na nasz ję​zyk sen​ne wi​dze​nia Anio​łów. „Wro​ga nie ma – od​po​wie​dział mło​dy. – Żad​nych śla​dów Nisz​czy​cie​li”. „Nisz​czy​cie​le są pod​stęp​ni i zja​wia​ją się za​wsze nie​spo​dzia​nie – od​rzekł na to sta​rzec. – Bądź​my ostroż​ni”. Wpa​trzy​li się w mil​cze​niu w czer​wo​ne mo​rze. Ob​raz za​czął bled​nąc. – Za​pi​sa​no na czwar​tej pla​ne​cie Pło​mie​ni​stej B – za​ko​mu​ni​ko​wał WKA. – Ko​lej​ny za​pis po​cho​dzi z ósmej pla​ne​ty te​go sa​me​go ukła​du.

Rów​nież ten ob​raz za​czął się od wi​do​ku kra​jo​bra​zu, ale tym ra​zem był to pej​zaż sza​ry, nie​mal czar​ny: jed​no​staj​nie pa​gór​ko​wa​ta rów​ni​na, ma​to​we gwiaz​dy na ciem​nym nie​bie. Na po​wierzch​nię pla​ne​ty opusz​czał się cy​ga​ro​wa ty sta​tek rzu​ca​ją​cy sno​py zie​lon​ka​we​go świa​tła. – Fo​to​no​wy sta​tek ko​smicz​ny – sko​men​to​wał WKA – kon​struk​cja po​dob​na do bu​do​wa​nych przez na​szych przod​ków czte​ry wie​ki te​mu. – Pierw​szy sto​pień tech​ni​ki ko​smicz​nej! – mruknął Al​lan. – Nie naj​lep​szy sprzęt ma​ją ci gwiezd​ni piel​grzy​mi… W na​stęp​nym ob​ra​zie sta​tek fo​to​no​wy le​żał na po​wierzch​ni grun​tu, a wo​kół nie​go krzą​ta​li się Ga​lak​to​wie i Anio​ły. Ga​lak​to​wie trzy​ma​li w rę​kach skrzyn​ki po​dob​ne do pra​daw​nych apa​ra​tów spa​wal​ni​czych. Ze skrzy​nek try​ska​ły pło​mie​nie i iskry. Nie opo​dal, na wzgó​rzu, wzno​si​ła się wie​ża z ob​ro​to​wym re​flek​to​rem, któ​ry bez prze​rwy ob​ma​cy​wał nie​bo. Z czę​ści dzio​bo​wej stat​ku wy​strze​li​ła ra​kiet​ka i po​mknę​ła w ciem​ne nie​bo. Wy​glą​da​ło na to, że Ga​lak​to​wie cze​goś się oba​wia​li. Nie do​wie​rza​jąc ob​ro​to​we​mu oku na wie​ży prze​ry​wa​li pra​cę i wpa​try​wa​li się w gwiaz​dy po​ły​sku​ją​ce męt​nie na czar​nym nie​bo​skło​nie. Ga​lak​to​wie po​ru​sza​li się szyb​ko, pra​co​wa​li ner​wo​wo, sło​wem, spie​szy​li się. A kie​dy i ten ob​raz zblakł, po​ja​wi​ły się za​pi​sy do​star​czo​ne z dzie​wią​tej, ze​wnętrz​nej pla​ne​ty ukła​du. Nie by​ło w nich ani lu​dzi, ani przed​mio​tów, je​dy​nie mgli​ste pa​sma i świe​cą​cy pył, któ​ry wkrót​ce za​peł​nił ca​łe wnę​trze ste​reo​ekra​nu. W tym py​le po​ja​wi​ły się dwie zbli​ża​ją​ce się do sie​bie, nie​ja​sno po​ły​sku​ją​ce ku​le. Zbli​ża​nie się kuł wy​glą​da​ło na po​goń i uciecz​kę: pra​wa ku​la od​chy​la​ła się ku kra​wę​dzi ekra​nu, le​wa do​pę​dza​ła ją. Po chwi​li ca​łą prze​strzeń za​la​ło błę​kit​ne świa​tło i w sza​lo​nym roz​bły​sku po​chło​nę​ło obie ku​le. Od​nio​słem wra​że​nie, że obie ku​le eks​plo​do​wa​ły od ze​tknię​cia się ze so​bą. WKA po​twier​dził, iż wi​dzia​dło przed​sta​wia zde​rze​nie dwóch, na ra​zie nie zi​den​ty​fi​ko​wa​nych ciał nie​bie​skich. – Przy​pusz​czal​nie ka​ta​stro​fa ko​smicz​na – za​ko​mu​ni​ko​wał WKA. Al​lan po​krę​cił z nie​do​wie​rza​niem gło​wą. – Wąt​pię – po​wie​dział. – W każ​dym ra​zie nie wy​glą​da​ło mi to na na​tu​ral​ną ani​hi​la​cję ma​te​rii. Dru​gi ob​raz ko​smicz​ny przed​sta​wio​ny w ste​reo​ekra​nie już nie przy​po​mi​nał wy​bu​chu. Był to wi​ze​ru​nek sku​pi​ska gwiezd​ne​go, ra​czej roz​pro​szo​ne​go niż ku​li​ste​go. WKA po​in​for​mo​wał, że sku​pi​ska nie uda​ło się zi​den​ty​fi​ko​wać, cho​ciaż w snach skrzy​dla​tych miesz​kań​ców dzie​wią​tej pla​ne​ty czę​sto się po​wta​rza je​go od​bi​cie. Mgła​wi​ca mia​ła dzi​wacz​ny kształt, spra​wia​ła na mnie wra​że​nie cze​goś groź​ne​go. In​ni też to od​czu​li. Sku​pi​sko dzie​li​ło się na dwie nie​mal jed​na​ko​we czę​ści, z wie​lo​ma ty​sią​ca​mi gwiazd w każ​dej z nich. Ta ob​fi​tość ciał nie​bie​skich nie by​ła ni​czym nad​zwy​czaj​nym. W Ga​lak​ty​ce jest pod do​stat​kiem wie​lo​gwiezd​nych ro​jów. Dziw​ne by​ło co in​ne​go. Jed​na po​ło​wa wy​glą​da​ła na bar​dziej skon​cen​tro​wa​ną, sku​pio​ną, po​dob​ną do za​ci​śnię​tej gwiezd​nej pię​ści wy​mie​rza​ją​cej po​tęż​ny cios dru​giej gru​pie, któ​ra od​la​ty​wa​ła i roz​sy​py​wa​ła się na set​ki po​je​dyn​czych gwiazd. Praw​do​po​dob​nie wie​dząc, że cze​ka nas wi​dok po​twor​nych gwiezd​nych bi​tew, już za​wcza​su wy​szu​ki​wa​li​śmy je w każ​dym ob​ra​zie. An​dre utrzy​my​wał póź​niej, że sły​szał krzyk bó​lu do​bie​ga​ją​cy z dru​gie​go ro​ju. Znam wpraw​dzie sy​tu​acje, kie​dy świa​tło zda​je się krzy​czeć, ale tym ra​zem gło​su roz​pa​czy nie sły​sza​łem. – Ostat​ni za​pis – za​ko​mu​ni​ko​wa​ła ma​szy​na. – Pla​ne​ta czwar​ta, siód​ma i dzie​wią​ta. Wi​dze​nie po​wta​rza się w ma​ja​kach wie​lu skrzy​dla​tych. Do de​mon​stra​cji wy​bra​no naj​wy​raź​niej​szą ta​śmę.

To był ob​raz naj​bar​dziej dra​ma​tycz​ny spo​śród wszyst​kich po​ka​za​nych nam przez WKA. Ga​lakt jak pod​cię​ty pa​dał na zie​mię, wła​śnie pa​dał, a nie upadł, bo sen​ne wi​dzia​dło za​czy​na​ło się w chwi​li je​go upad​ku. Póź​niej le​żąc już, roz​pacz​li​wie bił no​ga​mi i roz​dra​py​wał zie​mię swo​imi ru​chli​wy​mi pal​ca​mi. Pró​bo​wał czoł​gać się z pod​nie​sio​ną gło​wą. Pełzł w na​szym kie​run​ku. W je​go szyi zia​ła sze​ro​ka ra​na, z któ​rej try​ska​ła krew na rę​ce i zie​mię. Ni​gdy nie za​po​mnę je​go twa​rzy, mło​dej, pięk​nej, ze​szpe​co​nej bó​lem i stra​chem. Ga​lakt krzy​czał i bez prze​kła​du WKA każ​dy z nas ro​zu​miał je​go krzyk. „Ra​tun​ku! – wo​łał prze​ra​żo​ny mło​dzie​niec. – Na mi​łość bo​ską, ra​tun​ku!” Po​tem w ostat​nim wy​sił​ku wy​cią​gnął ku nam rę​ce, ję​zyk mu drę​twiał, twarz bla​dła i tyl​ko ogrom​ne, nie​ludz​kie oczy na​dal bła​ga​ły o po​moc, żą​da​ły po​mo​cy. Wresz​cie mło​dy Ga​lakt za​mknął po​wie​ki i tyl​ko sła​be drgaw​ki prze​bie​ga​ły po je​go cie​le, jak​by w ten spo​sób chciał zrzu​cić z sie​bie oko​wy śmier​ci. Przez sa​lę prze​to​czy​ło się wes​tchnie​nie: ty​sią​ce wstrzy​mu​ją​cych od​dech lu​dzi jed​no​cze​śnie wcią​gnę​ło po​wie​trze. – O, niech to dia​bli! – klął na głos bla​dy An​dre. – Cóż to ma zna​czyć, do pio​ru​na!? – Ze​mścić się! – ryk​nął wście​kle Le​onid. Chwy​cił mnie za rę​kę i wparł we mnie po​bie​la​łe z gnie​wu oczy. – Trze​ba się ze​mścić, Eli! Je​den tyl​ko Ro​me​ro nie stra​cił gło​wy. – Na kim się ze​mścić? Za co? Je​ste​ście pew​ni, że to by​ło prze​stęp​stwo, a nie wy​pa​dek? Zgo​da, mło​dzie​niec jest cza​ru​ją​cy, wręcz bo​sko pięk​ny, choć nie​ste​ty nie po bo​sku śmier​tel​ny. Ale mo​że wi​dzie​li​śmy tu wy​da​rze​nie sprzed mi​lio​nów lat, nie po​my​ślał pan o tym, mój im​pul​syw​ny Mra​wo? Le​onid naj​pierw dzia​ła, a po​tem się za​sta​na​wia. Te​raz oszo​ło​mio​ny za​ga​pił się na Ro​me​ra. Znów ode​zwał się Wiel​ki Kom​pu​ter Aka​de​mic​ki. Jak na aka​de​mic​ką ma​szy​nę przy​sta​ło bez​na​mięt​nie de​mon​stro​wał i opi​sy​wał apa​ra​tu​rę do za​pi​su ma​rzeń sen​nych, oce​niał sto​pień wia​ry​god​no​ści roz​szy​fro​wa​nych ob​ra​zów. Skrzy​dla​ci miesz​kań​cy Pło​mie​ni​stej B nie mo​gli, jak się oka​za​ło, wy​tłu​ma​czyć wie​lu rze​czy, któ​re po​ja​wia​ły się w ich snach. Nie mie​li na przy​kład naj​mniej​sze​go po​ję​cia o stat​kach fo​to​no​wych i apa​ra​tach spa​wal​ni​czych. WKA opo​wie​dział, w ja​ki spo​sób do​zna​ne nie​gdyś sil​ne wra​że​nia są prze​ka​zy​wa​ne po​tom​kom przez me​cha​ni​zmy dzie​dzicz​no​ści, a póź​niej po​wtó​rzył ba​śnie o Ga​lak​tach i Nisz​czy​cie​lach ży​ją​ce w tra​dy​cji miesz​kań​ców pla​net Pło​mie​ni​stej B. Po​da​nie o przy​by​szach z ko​smo​su zna​ją je​dy​nie Anio​ły z te​go ukła​du pla​ne​tar​ne​go. Spro​wa​dza​ją się one po​krót​ce do te​go, że w daw​nych cza​sach ich pla​ne​ty by​ły mrocz​ne i nie za​go​spo​da​ro​wa​ne, po zie​mi peł​za​ły dra​pież​ne ga​dy, a w po​wie​trzu, kry​jąc się przed są​sia​da​mi, prze​la​ty​wa​ły z rzad​ka dzi​kie Anio​ły. Skrzy​dla​te lu​dy ży​ły we wza​jem​nej wro​go​ści. Przed​mio​tem krwa​wych bó​jek by​ło wszyst​ko: gle​ba i po​wie​trze, ro​śli​ny i odzież, po​karm i sie​dli​ska. Ską​pa na​tu​ra ro​dzi​ła ma​ło, każ​dy kęs sto ra​zy prze​cho​dził ze skrzy​deł do skrzy​deł, z pa​zu​rów do pa​zu​rów, za​nim tra​fił do ust. W tym pry​mi​ty​wie Anio​ły ży​ły nie​zmier​nie dłu​go i nic się nie zmie​nia​ło przez ca​łą ot​chłań cza​su, aż pew​ne​go ra​zu z nie​ba opu​ści​ły się stat​ki, a z nich wy​szli Ga​lak​to​wie. Wy​stra​szo​ne Anio​ły naj​pierw po​ukry​wa​ły się w ja​ski​niach i la​sach, a póź​niej prze​ko​naw​szy się, że przy​lot Ga​lak​tów nie przy​niósł zła, wy​sy​pa​ły się w po​wie​trze i z ło​po​tem szy​bo​wa​ły nad przy​by​sza​mi, urzą​dza​jąc przy oka​zji gwał​tow​ne bój​ki po​mię​dzy so​bą. Ga​lak​to​wie za​mknę​li za​bi​ja​ków na swo​ich stat​kach i na wszyst​kich pla​ne​tach za​ka​za​li wo​jen. Po​kój i po​rzą​dek za​pa​no​wa​ły z wol​na na sa​te​li​tach Pło​mie​ni​stej B. La​ta, któ​re Ga​lak​to​wie spę​dzi​li u nich, zu​peł​nie zmie​ni​ły wy​gląd ca​łe​go ukła​du pla​ne​tar​ne​go. Przy​by​sze prze​ko​pa​li ka​na​ły, za​ro​śla prze​kształ​ci​li w ogro​dy, na​uczy​li Anio​ły róż​nych

rze​miosł, prze​ka​za​li im sztu​kę bu​do​wa​nia ka​mien​nych do​mów. Cha​otycz​na dzi​kość pier​wot​ne​go by​to​wa​nia ustą​pi​ła miej​sca upo​rząd​ko​wa​ne​mu ży​ciu. Ga​lak​to​wie uwa​ża​li się jed​nak za go​ści, a nie miesz​kań​ców pla​net Pło​mie​ni​stej B. Nie​ustan​nie ob​ser​wo​wa​li nie​bo oba​wia​jąc się na​pa​du stam​tąd. Aż wresz​cie Anio​ły sta​ły się świad​ka​mi bi​twy ko​smicz​nej, roz​go​rza​łej mię​dzy Ga​lak​ta​mi a ich wro​ga​mi. Nie​bo zmie​ni​ło się w ot​chłań spo​pie​la​ją​ce​go pło​mie​nia. Dwie ze​wnętrz​ne pla​ne​ty zde​rzy​ły się i eks​plo​do​wa​ły. Na po​zo​sta​łych pla​ne​tach uni​ce​stwio​no za​sie​wy, sa​dy, mia​sta i ka​na​ły. Po stwo​rzo​nej przez Ga​lak​tów cy​wi​li​za​cji nie po​zo​sta​ło śla​du. Kie​dy wie​le mie​się​cy po bi​twie ura​to​wa​ne od ognia i gło​du Anio​ły wy​do​sta​ły się na po​wierzch​nię z ja​skiń, w któ​rych się ukry​ty, zo​ba​czy​ły po​twor​ny ob​raz znisz​czeń. Skrzy​dla​te lu​dy zo​sta​ły znów cof​nię​te do sta​nu pier​wot​ne​go by​to​wa​nia. Ani Ga​lak​tów, ani na​past​ni​ków – Zły​wro​gów ni​gdzie nie by​ło i wię​cej ani ci, ani dru​dzy nie po​ja​wi​li się na pla​ne​tach ukła​du Pło​mie​ni​stej B. WKA tak sko​men​to​wał le​gen​dy skrzy​dla​tych: – Za or​bi​tą dzie​wią​tej pla​ne​ty od​kry​to dwa ob​ło​ki py​ło​we krą​żą​ce wo​kół Pło​mie​ni​stej B. Hi​po​te​za, że są to po​zo​sta​ło​ści znisz​czo​nych nie​gdyś pla​net, jest bar​dzo praw​do​po​dob​na. Na wszyst​kich pla​ne​tach ukła​du stwier​dzo​no śla​dy znisz​czeń i po​ża​rów ukry​te pod póź​niej​szy​mi na​war​stwie​nia​mi. Wiek szcząt​ków za​wie​ra się mię​dzy dwu​stu ty​sią​ca​mi a mi​lio​nem lat we​dług ziem​skiej ra​chu​by cza​su. Na tym koń​czy​ła się in​for​ma​cja przy​sła​na przez Spy​chal​skie​go. Człon​ków Wiel​kiej Ra​dy po​pro​szo​no do Sa​li Błę​kit​nej. Wy​szli​śmy.

15

Wi​dać by​ło, że An​dre jest po​chło​nię​ty ja​ki​miś nie​zwy​kły​mi po​my​sła​mi. Al​lan i Le​onid za​pro​po​no​wa​li, aby za​cze​kać na Wie​rę, gdyż spo​dzie​wa​li się, że de​cy​zje Wiel​kiej Ra​dy bę​dą bez​po​śred​nio do​ty​czyć astro​nau​tów. Ro​me​ro za​pro​sił nas do wi​szą​cych ogro​dów Se​mi​ra​mi​dy. Uwiel​bia sta​ro​żyt​ną eg​zo​ty​kę. Awio​net​ka​mi po​le​cie​li​śmy nad dziel​ni​ce Me​zo​po​ta​mii i Egip​tu i wy​lą​do​wa​li​śmy na gór​nym ta​ra​sie Wie​ży Ba​bel przy świą​ty​ni Mo​lo​cha, ze zło​tym po​są​giem po​twor​ne​go bó​stwa. Ze​szli​śmy na środ​ko​wy ta​ras, gdzie za​ło​żo​no ogro​dy. By​ło tam przy​tul​nie i zie​lo​no, otwie​rał się wspa​nia​ły wi​dok na Dziel​ni​cę Mu​ze​al​ną: pi​ra​mi​dy po le​wej i an​tycz​ne świą​ty​nie po pra​wej. Sie​dli​śmy na ław​ce przy ba​rie​rze. Pod na​mi szu​mia​ły cy​pry​sy i eu​ka​lip​tu​sy, za​ska​ku​ją​ce w kra​jo​bra​zie Sto​li​cy. Zresz​tą na wy​spie jest wie​le rze​czy za​ska​ku​ją​cych. – Po​wiedz​cie więc, przy​ja​cie​le, co o tym wszyst​kim my​śli​cie? – za​py​tał An​dre. – Mo​im zda​niem, in​te​re​su​je cię ra​czej nie to, co my​śli​my, ale to, co to​bie sa​me​mu przy​szło do gło​wy – za​opo​no​wa​łem. – Nie trać więc cza​su na py​ta​nia. Słu​cha​my cię. – Twier​dzę, że na​sze po​do​bień​stwo do Ga​lak​tów nie jest dzie​łem przy​pad​ku – oświad​czył An​dre. – Je​ste​śmy w ja​kimś stop​niu spo​krew​nie​ni, z tym że oni wcze​śniej od nas osią​gnę​li wy​so​ki sto​pień cy​wi​li​za​cji. – Tech​ni​ka ma​szy​no​wa Ga​lak​tów jest mniej do​sko​na​ła od na​szej – za​uwa​ży​ła Ol​ga. – By​ła, dwie​ście ty​się​cy lub mi​lion lat te​mu. Nie wie​my na​to​miast, ja​ka jest dziś. Wte​dy zresz​tą by​ła do​sta​tecz​nie wy​so​ka, aby Ga​lak​to​wie mu​sie​li się wy​dać na​iw​nym Anio​łom co naj​mniej bo​ga​mi. – Ści​ga​ni po świe​cie i w do​dat​ku śmier​tel​ni bo​go​wie – rzu​ci​łem iro​nicz​nie. – Tak, ści​ga​ni bo​go​wie! – wy​krzyk​nął. – W każ​dym ra​zie tak się ry​su​ją w prze​sąd​nych wie​rze​niach lu​dów pier​wot​nych. Dla mnie Ga​lak​to​wie są ta​ki​mi sa​my​mi isto​ta​mi jak my sa​mi. Pro​po​nu​ję więc, żą​dam na​wet, aby od​szu​kać ich i za​ofia​ro​wać so​jusz. Sa​ma na​tu​ra stwo​rzy​ła nas do współ​pra​cy. W każ​dym ra​zie wy​da​je mi się ona na​tu​ral​niej​sza niż pro​jek​to​wa​ne bra​ter​stwo z Al​de​ba​rań​czy​ka​mi. A je​że​li Ga​lak​to​wie na​dal pro​wa​dzą wy​czer​pu​ją​cą woj​nę z wro​ga​mi, ma​my obo​wią​zek przyjść im z po​mo​cą. – Czło​wiek po​ma​ga bo​gom, któ​rym przy​da​rzy​ło się nie​szczę​ście, oto wi​do​wi​sko god​ne bo​gów! – po​wie​dzia​łem z prze​ką​sem. Do dys​ku​sji włą​czył się Ro​me​ro. Ob​ra​zy po​ka​za​ne nam w Sa​li Po​ma​rań​czo​wej wstrzą​snę​ły nim. Wy​wnio​sko​wa​łem to z je​go chmur​nej, za​sę​pio​nej twa​rzy. – Spie​ra​cie się o głup​stwa – po​wie​dział. – Nie ma żad​ne​go zna​cze​nia, czy je​ste​śmy z ni​mi spo​krew​nie​ni, czy też roz​wi​ja​li​śmy się nie​za​leż​nie od sie​bie. Waż​ne jest co in​ne​go: gdzieś w ko​smo​sie sza​le​ją wy​nisz​cza​ją​ce woj​ny, któ​re z pew​no​ścią do​trą w koń​cu rów​nież do nas, po​nie​waż wy​cho​dzi​my te​raz w prze​strze​nie ga​lak​tycz​ne. Uwa​żam, iż ludz​ko​ści gro​zi nie​bez​pie​czeń​stwo. Je​że​li wro​go​wie Ga​lak​tów już mi​lion lat te​mu po​tra​fi​li po​ko​ny​wać prze​strze​nie mię​dzy​gwiezd​ne i zde​rzać ze so​bą pla​ne​ty, to ja​ką tech​ni​ką nisz​cze​nia dys​po​nu​ją dziś? Zwra​cam wa​szą uwa​gę na fakt, że na​zy​wa​ją ich Nisz​czy​cie​la​mi – „Zły​wro​gi” to je​dy​nie po​gar​dli​wy epi​tet – i nie jest to na​zwa przy​pad​ko​wa, po​my​śl​cie o tym! Zu​peł​nie więc moż​li​-

we, iż Ga​lak​to​wie już daw​no zo​sta​li uni​ce​stwie​ni przez swych wro​gów, a po​szu​ki​wa​nie gwiezd​nych bra​ci, na co na​le​ga An​dre, do​pro​wa​dzi je​dy​nie do te​go, że ludz​kość ze​tknie się oko w oko z Nisz​czy​cie​la​mi i sa​ma z ko​lei zo​sta​nie uni​ce​stwio​na. Za​sta​nów​cie się, nie​roz​waż​ni ślep​cy, po​my​śl​cie, co my w grun​cie rze​czy wie​my o Ga​lak​ty​ce? Do​pie​ro co wy​peł​zli​śmy po​za opłot​ki na​sze​go ziem​skie​go dom​ku, a wo​kół nas roz​po​ście​ra się ogrom​ny świat pe​łen nie​spo​dzia​nek! Nie mo​gę po​wie​dzieć, aby je​go zło​wiesz​cza prze​mo​wa nie wy​war​ła na nas wra​że​nia. Nie bez zna​cze​nia był tu pe​łen pa​sji ton je​go prze​po​wied​ni. Zresz​tą wszy​scy pro​ro​cy są na​mięt​ni, zwłasz​cza pro​ro​cy zgu​by. Bez​na​mięt​ne​go wiesz​cza nikt by nie chciał słu​chać. Pro​roc​twa dzia​ła​ją ra​czej na uczu​cia niż na ro​zum. Tak też po​wie​dzia​łem Ro​me​ro​wi i po​ra​dzi​łem mu nie stra​szyć nas i uspo​ko​ić się sa​me​mu. Te​go dnia na​wet w przy​bli​że​niu nie do​my​śla​łem się, ja​ki prze​łom się w nim do​ko​nu​je. Ro​me​ro za​czął mó​wić nie​co spo​koj​niej. – Z pa​nem dys​ku​to​wać nie bę​dę – zwró​cił się do mnie. – Dla pa​na, mój przy​ja​cie​lu Eli, każ​da po​waż​niej​sza myśl jest przede wszyst​kim pre​tek​stem do dow​cip​ko​wa​nia. Nie chcę też sprze​czać się z An​dre, gdyż on we wszyst​kim nie​zna​nym do​szu​ku​je się ma​te​ria​łu do nie​zwy​kłych hi​po​tez. Są​dzę, że po​wi​nie​nem ra​czej zwró​cić się do ca​łej ludz​ko​ści i prze​strzec ją. – My rów​nież je​ste​śmy cząst​ką ludz​ko​ści – wy​mam​ro​tał z chmur​nym wy​ra​zem twa​rzy Le​onid. – I na​sze zda​nie tak​że ma ja​kąś wa​gę. Je​mu, po​dob​nie jak mnie, nie po​do​ba​ły się pro​roc​twa Ro​me​ra, ale nie chciał wszczy​nać dys​ku​sji, bo le​piej orien​tu​je się w sfe​rze przed​mio​tów niż w świe​cie my​śli. Po​sta​no​wi​li​śmy od​prę​żyć się nie​co i po​pro​si​li​śmy o prze​ką​skę. Po​si​łek do​star​czo​no nam na ta​ras. Póź​niej Ol​ga za​czę​ta opo​wia​dać o swo​ich udo​sko​na​le​niach stat​ków ko​smicz​nych, a ja za​pa​trzy​łem się na Par​te​non. Sław​na świą​ty​nia wzno​si​ła się o ja​kieś dwie​ście me​trów od nas i z tej od​le​gło​ści by​ła jesz​cze bar​dziej har​mo​nij​na niż z bli​ska. Nie wiem cze​mu, ale grec​ki an​tyk prze​ma​wia do mnie naj​bar​dziej. Bu​dow​ni​czo​wie Dziel​ni​cy Mu​ze​al​nej roz​mie​ści​li wiel​kie po​mni​ki sta​ro​żyt​no​ści tak, że każ​da świą​ty​nia i pa​łac stoi od​dziel​nie, w swym na​tu​ral​nym oto​cze​niu i na​wet z gó​ry nie spra​wia to wra​że​nia gma​twa​ni​ny róż​nią​cych się sty​lem gma​chów. Póź​niej przy​le​cia​ła Wie​ra. By​ła pod​nie​co​na i bar​dzo z cze​goś ra​da. – Po​wzię​li​śmy nie​zmier​nie waż​ną de​cy​zję – po​wie​dzia​ła. – Wszy​scy uwa​ża​ją, iż znaj​du​je​my się w punk​cie zwrot​nym hi​sto​rii ludz​ko​ści i każ​dy nie​ostroż​ny krok mo​że spo​wo​do​wać nie​po​we​to​wa​ne szko​dy. Ale bez​czyn​ność rów​nież jest nie​do​pusz​czal​na. Ostroż​ność i od​wa​ga, oto cze​go dzi​siej​sza sy​tu​acja wy​ma​ga od wszyst​kich. W naj​bliż​szych la​tach, a mo​że mie​sią​cach, bę​dzie​my mu​sie​li okre​ślić na​szą po​li​ty​kę gwiezd​ną na ca​le wie​ki, dla wszyst​kich na​szych po​tom​ków. Chce​cie do​wie​dzieć się, co dzia​ło się na po​sie​dze​niu Ra​dy? Na​tu​ral​nie po​pro​si​li​śmy o szcze​gó​ło​we spra​woz​da​nie z prze​bie​gu na​ra​dy, ale naj​pierw chcie​li​śmy do​wie​dzieć się, ja​kie po​wzię​to de​cy​zje. Wie​ra uśmiech​nę​ła się roz​ba​wio​na na​szą nie​cier​pli​wo​ścią. Sio​stra jest tak do​kład​na, że ni​gdy nie za​cznie od koń​ca. – Mu​szę wam po​gra​tu​lo​wać, przy​ja​cie​le – po​wie​dzia​ła zwra​ca​jąc się do An​dre i Ro​me​ra. – Wiel​ki nie​ustan​nie in​for​mo​wał nas o waż​nych my​ślach ro​dzą​cych się w umy​słach lu​dzi. Wśród nich by​ła pań​ska, An​dre, myśl o współ​pra​cy z Ga​lak​ta​mi i two​ja. Paw​le, o moż​li​wych nie​bez​pie​czeń​stwach kry​ją​cych się w re​jo​nach Ga​lak​ty​ki. Ra​dzę jed​nak nie wpa​dać w du​mę, gdyż do​kład​nie tak sa​mo my​śla​ły ty​sią​ce in​nych lu​dzi. Do​pie​ro po tym oświad​cze​niu za​czę​ła mó​wić o uchwa​łach Ra​dy. Kon​fe​ren​cja gwiezd​na

na Orze zo​sta​ła osta​tecz​nie za​twier​dzo​na. Za​le​co​no do​kład​ne zba​da​nie moż​li​wo​ści utwo​rze​nia So​ju​szu Mię​dzy​gwiezd​ne​go miesz​kań​ców na​sze​go za​kąt​ka Ga​lak​ty​ki. Po​sta​no​wio​no rów​nież zdo​być moż​li​wie wy​czer​pu​ją​ce in​for​ma​cje o Ga​lak​tach i ich prze​ciw​ni​kach, Nisz​czy​cie​lach. Do​pie​ro po wszech​stron​nym za​po​zna​niu się z ty​mi nie​zna​ny​mi na​ro​da​mi i ich kon​flik​ta​mi zo​sta​nie okre​ślo​na szcze​gó​ło​wa po​li​ty​ka ga​lak​tycz​na, usta​li się, z kim moż​na się przy​jaź​nić, a z kim trze​ba wal​czyć. Za​sta​na​wia​no się rów​nież nad neu​tral​no​ścią Zie​mi w spo​rach nie przez nią roz​po​czę​tych. Wszyst​kie te wiel​kie pro​ble​my cze​ka​ją jesz​cze na roz​strzy​gnię​cie. Zo​sta​nie zwięk​szo​na obron​ność Zie​mi i pla​net Ukła​du Sło​necz​ne​go. Nie do​wie​dzio​no, że nie​bez​pie​czeń​stwo z od​le​głych re​jo​nów Ga​lak​ty​ki rze​czy​wi​ście nam za​gra​ża, ale nie ma też pew​no​ści, że ta​kie nie​bez​pie​czeń​stwo nie ist​nie​je. Ludz​kość win​na być do​brze przy​go​to​wa​na na wszel​kie nie​spo​dzian​ki. Ra​da za​le​ca roz​po​czę​cie bu​do​wy Wiel​kiej Flo​ty Ga​lak​tycz​nej. – Za​apro​bo​wa​no pa​ni po​mysł, Ol​go, do​ty​czą​cy stat​ków dzie​się​cio​krot​nie więk​szych od ist​nie​ją​cych krą​żow​ni​ków gwiezd​nych – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Ale zbu​du​je się nie dwa eks​pe​ry​men​tal​ne eg​zem​pla​rze, jak pa​ni pro​po​no​wa​ła, lecz se​rię li​czą​cą set​ki sztuk. I jesz​cze jed​na przy​jem​na no​wość: do​wódz​two pierw​szej ga​lak​tycz​nej eska​dry zo​sta​nie po​wie​rzo​ne pa​ni. Ty, bra​cie, rów​nież po​wi​nie​neś się cie​szyć – zwró​ci​ła się do mnie. – Gi​gan​tycz​nych krą​żow​ni​ków nie moż​na ze wzglę​dów tech​nicz​nych bu​do​wać na Zie​mi. Wo​bec te​go po​sta​no​wio​no jed​ną z pla​net prze​kształ​cić w wy​spe​cja​li​zo​wa​ną ba​zę ra​kie​to​wą. Wy​bór padł na Plu​to​na. Mer​ku​ry bę​dzie spe​cja​li​zo​wał się w pro​duk​cji sub​stan​cji ak​tyw​nej do ani​hi​la​to​rów Ta​nie​wa. Oto naj​waż​niej​sze za​le​ce​nia Ra​dy, któ​re po za​twier​dze​niu przez ludz​kość sta​ną się pra​wem. Cie​szy​łem się na​praw​dę, bo by​łem dum​ny z Plu​to​na. Al​lan i Le​onid za​py​ta​li, kie​dy po​le​ci​my na Orę. Wie​ra od​po​wie​dzia​ła, że przy​go​to​wa​nia do wy​pra​wy po​trwa​ją jesz​cze oko​ło mie​sią​ca, ale ka​pi​ta​no​wie Gwiezd​nych Płu​gów wy​le​cą na Plu​to​na wcze​śniej. Na​stęp​nie prze​pro​si​ła, że nie mo​że dłu​żej zo​stać, bo ma do za​ła​twie​nia pil​ne spra​wy. – Czy mo​gę ci to​wa​rzy​szyć, Wie​ro? – za​py​tał Ro​me​ro. – Tak, oczy​wi​ście – od​po​wie​dzia​ła. – Jak za​wsze, Paw​le. Wol​ny czas na Zie​mi Wie​ra spę​dza​ła z Ro​me​rem. Daw​niej, kie​dy by​tem młod​szy, bar​dzo mnie to de​ner​wo​wa​ło, ale z wie​kiem po​go​dzi​łem się z tym, że Ro​me​ro za​nie​dbu​je dla niej przy​ja​ciół.

16

Wie​ra, Ro​me​ro i ja od​le​cie​li​śmy z Zie​mi 15 sierp​nia ro​ku 563 wraz z ostat​nią gru​pą. Za​nim wsie​dli​śmy do mię​dzy​pla​ne​tar​ne​go eks​pre​su, od​by​li​śmy prze​jażdż​kę nad Zie​mią. Zie​mia by​ła pięk​na. Za​chwy​ca​łem się nią i Słoń​cem, bo wie​dzia​łem, że roz​sta​ję się z ni​mi na dłu​go. Na tra​pie Wie​ra po​ma​cha​ła Zie​mi rę​ką, ja zaś pu​ści​łem tyl​ko oko do na​szej sta​rusz​ki. W ka​bi​nie pla​ne​to​lo​tu wkrót​ce za​po​mnia​łem o Zie​mi. W my​ślach by​łem już na Plu​to​nie. Nie ma nic nud​niej​sze​go od rej​so​wych stat​ków mię​dzy​pla​ne​tar​nych, sta​ro​świec​kich ra​kiet-ry​dwa​nów z na​pę​dem fo​to​no​wym. Na​wet ich kształt – dłu​gie, nie​zgrab​ne cy​ga​ro – nie zmie​nił się od trzech wie​ków. W do​dat​ku wlo​ką się z pre​hi​sto​rycz​ną szyb​ko​ścią: dro​ga na Księ​życ zaj​mu​je im pięć mi​nut, do Mar​sa do​bę, a na po​dróż do Plu​to​na tra​cą ca​ły ty​dzień. Ża​den z tych „eks​pre​sów” nie roz​wi​ja pręd​ko​ści więk​szej niż czter​dzie​ści ty​się​cy ki​lo​me​trów na se​kun​dę, a na do​miar złe​go nie na wszyst​kich stat​kach gra​wi​ta​to​ry do​brze dzia​ła​ją, tak że cza​sa​mi od​czu​wa się nie​wiel​kie prze​cią​że​nia. Je​dy​nie z nie​waż​ko​ścią do​brze so​bie ra​dzą, ale trud​no to uwa​żać za suk​ces, bo li​kwi​da​cja nie​waż​ko​ści jest spra​wą śmiesz​nie ła​twą. Pro​si​łem Wie​rę, aby za​mó​wi​ła mię​dzy​pla​ne​tar​ną tor​pe​dę z ani​hi​la​to​ra​mi Ta​nie​wa, któ​ra osią​ga Plu​to​na w cią​gu ośmiu go​dzin, ale od​po​wie​dzia​ła na to, że nie mu​si​my się spie​szyć i wszy​scy się z nią zgo​dzi​li. Od dzie​ciń​stwa draż​ni mnie swo​ista do​sko​na​łość Wie​ry. Naj​waż​niej​sze w jej sło​wach jest to, iż są to jej sło​wa. Te sa​me my​śli, lecz wy​po​wie​dzia​ne prze​ze mnie, nie ro​bią na słu​cha​czach żad​ne​go wra​że​nia. – W daw​nych cza​sach se​kre​ta​rze nie krzy​cze​li na swo​ich zwierzch​ni​ków, Eli – skar​ci​ła mnie, kie​dym jej po​wie​dział, co my​ślę o jej de​cy​zji. – Po​wiesz mi jesz​cze, że zwierzch​ni​cy krzy​cze​li na swych se​kre​ta​rzy, a po​nie​waż to bę​dzie two​ja myśl, na​wet Ro​me​ro uzna ją za praw​dę. Ro​me​ro istot​nie po​twier​dził. W sta​ro​żyt​no​ści sze​fo​wie nie pa​tycz​ko​wa​li się z pod​wład​ny​mi – po​wie​dział. – A pe​wien ro​syj​ski car w roz​mo​wie z mi​ni​stra​mi nie​rzad​ko uży​wał ki​ja. Szcze​gól​nie do​sta​wa​ło się je​go ulu​bień​com, gdyż w owym cza​sie chło​sta ucho​dzi​ła za jed​ną z form za​chę​ty. Uży​wa​no wów​czas po​wszech​nie wy​ra​żeń: „Prze​rzu​cić na od​po​wie​dzial​ne sta​no​wi​sko”, „Wle​pić (lub wrze​pić, hi​sto​ry​cy róż​nią się tu w opi​niach) na​ga​nę”, „Ude​rze​niem mie​cza pa​so​wać na ry​ce​rza”. Wszyst​kie te sfor​mu​ło​wa​nia by​ły sy​no​ni​ma​mi awan​su jed​nost​ki. Nie są​dzę jed​nak, aby ry​ce​rzy przy wy​zna​cza​niu na od​po​wie​dzial​ne sta​no​wi​ska do​słow​nie gdzieś prze​rzu​ca​no lub rą​ba​no mie​cza​mi. Na​si przod​ko​wie uwiel​bia​li hi​per​bo​le ję​zy​ko​we. Mo​im zda​niem w opi​sa​nych przez Ro​me​ra bar​ba​rzyń​skich czyn​no​ściach kry​ją się ty​po​we dla owej epo​ki oby​cza​je re​li​gij​ne i ob​rzę​dy ma​gicz​ne. – Weź​my cho​ciaż​by tak roz​po​wszech​nio​ny wów​czas ter​min jak „rzu​co​no to​war na skle​py”! – wy​krzyk​ną​łem za​pa​la​jąc się do dys​ku​sji. – Zwy​kły czło​wiek uzna za bez​sens, aby wy​pro​du​ko​wa​ne z tru​dem to​wa​ry bez​tro​sko rzu​ca​no, i to w do​dat​ku na dach ja​kie​goś po​miesz​cze​nia. Ale ży​cie spo​łecz​ne owych cza​sów by​ło peł​ne sprzecz​no​ści. Wie​my dziś, że ze​bra​ny​mi z tru​dem plo​na​mi ka​wy lub ku​ku​ry​dzy pa​lo​no cza​sem pod ko​tła​mi pa​ro​wy​mi lub to​pio​no

je w mo​rzu, a bu​ty za​raz po zej​ściu z ta​śmy kie​ro​wa​no na in​ną ta​śmę, gdzie kro​jo​no je na czę​ści. Je​śli nie zgo​dzi​cie się ze mną, że to wszyst​ko ro​bio​no ze wzglę​dów ry​tu​al​nych, nie za​prze​czy​cie przy​naj​mniej, że te dziw​ne ter​mi​ny od​zwier​cie​dla​ły cał​kiem re​al​ne sy​tu​acje? A w ogó​le, moi zło​ci, lo​gi​ka nie by​ła naj​moc​niej​szą stro​ną na​szych przod​ków. Prze​glą​da​li​śmy kie​dyś na Plu​to​nie sta​ro​żyt​ny film. Oka​zu​je się, że daw​niej wszy​scy lu​dzie cier​pie​li na wy​sięk z no​sa, jak zda​rza się to obec​nie cho​rym. I wy​obraź​cie so​bie, że zbie​ra​li tę bez​u​ży​tecz​ną wy​dzie​li​nę ni​czym naj​więk​szy skarb. Ma​ło te​go, nie​któ​rzy te uper​fumo​wa​ne i ozdo​bio​ne w do​dat​ku ko​ron​ka​mi szmat​ki no​si​li w kie​sze​niach w ten spo​sób, aby ko​niu​szek wy​sta​wał na ze​wnątrz… Nie ukry​wa​li cho​ro​by, lecz chwa​li​li się nią! Ro​me​ro pa​trzył na mnie ze zdu​mie​niem. Od​nio​słem wra​że​nie, iż ory​gi​nal​ność mo​ich po​glą​dów po​zba​wi​ła go na mo​ment da​ru mo​wy. – Pań​ska wie​dza hi​sto​rycz​na jest wręcz zdu​mie​wa​ją​ca – po​wie​dział nie​zmier​nie uprzej​mym to​nem. – A po​nie​waż tak śmia​ło prze​ni​ka pan ta​jem​ni​ce prze​szło​ści, są​dzę, że nie po​win​no pa​na dzi​wić po​krzy​ki​wa​nie prze​ło​żo​ne​go, choć zdro​wy ludz​ki roz​są​dek uzna za na​tu​ral​niej​sze po​krzy​ki​wa​nie pod​wład​nych na sze​fów, gdyż prze​ło​żo​nym nie wy​pa​da wy​ko​rzy​sty​wać swo​jej prze​wa​gi, a cze​góż ma się krę​po​wać pod​wład​ny? Tro​chę ra​cji w tym bez wąt​pie​nia by​ło.

17

Za Ura​nem eks​pre​sy roz​pę​dza​ją się i na​wet nasz we​hi​kuł zdo​był się na jed​ną dzie​sią​tą szyb​ko​ści świa​tła. Plu​ton skrząc się w ilu​mi​na​to​rach zmie​niał się z ziarn​ka gro​chu w jabł​ko, a z jabł​ka w du​żą pił​kę, wo​kół nie​go śmi​ga​ły ma​lut​kie sztucz​ne słoń​ca. Na bie​gu​nach wzno​si​ły się sztucz​ne pro​tu​be​ran​cje – wy​twór​nie pa​ry wod​nej i syn​te​tycz​nej at​mos​fe​ry ru​szy​ły nie​daw​no peł​ną mo​cą i pro​du​ko​wa​ły te​raz dzie​sięć mi​lio​nów ton wo​dy i dwa mi​liar​dy ton mie​szan​ki azo​to​wo-tle​no​wej na go​dzi​nę. Przy​to​czy​łem te licz​by Ro​me​ro​wi i Wie​rze z pa​mię​ci. – Wo​dy na ra​zie bra​ku​je, at​mos​fe​ra zaś jest już po​rów​ny​wal​na z ziem​ską, od​dy​cha się jak u nas w gó​rach – po​wie​dzia​łem. – Wy​da​je mi się, że naj​cie​kaw​szą rze​czą na Plu​to​nie są te fa​bry​ki po​wie​trza – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Od ich pra​cy za​le​ży te​raz po​wo​dze​nie pro​jek​tu prze​bu​do​wy Plu​to​na i or​ga​ni​za​cja stocz​ni ga​lak​tycz​nych. Nie ode​zwa​łem się, by​łem bo​wiem prze​ko​na​ny, że na Plu​to​nie jest wie​le rze​czy znacz​nie cie​kaw​szych niż te po​nu​re au​to​ma​tycz​ne fa​bry​ki prze​ra​bia​ją​ce gle​bę pla​ne​ty na wo​dę i po​wie​trze. Są nie​wąt​pli​wie po​trzeb​ne, ale za​chwy​cać się ni​mi? Za​wia​do​mio​no nas, że przy​ja​cie​le na Plu​to​nie chcą z na​mi mó​wić. Wkrót​ce na ste​reo​ekra​nie po​ja​wił się An​dre z Żan​ną, Lusin, Le​onid, Ol​ga i Al​lan. Mi​mo opóź​nie​nia świa​tła wy​czu​wal​ne​go przy ta​kiej od​le​gło​ści ich gło​sy do​cie​ra​ły do nas stwa​rza​jąc peł​ną ilu​zję bli​sko​ści. – Hu​ra, bra​cia! – wrzesz​czał Al​lan. – Do gó​ry ich! – Le​ci​cie – mó​wił jak zwy​kle uryw​ka​mi zdań Lusin. – Po​ka​za​li​ście się. Do​brze. Wy​krzy​ki​wa​li​śmy w od​po​wie​dzi po​wi​ta​nia. Dzie​li​ło nas ja​kieś pół​to​ra mi​liar​da ki​lo​me​trów. W po​bli​żu Plu​to​na Wie​rę za​in​te​re​so​wa​ło sku​pi​sko gi​gan​tycz​nych brył krą​żą​ce nad pla​netą. Je​den z gła​zów wy​róż​niał się spo​śród po​zo​sta​łych ni​czym gó​ra oto​czo​na pa​gór​ka​mi. Po​wie​dzia​łem bar​dzo uro​czy​stym to​nem, jak przy​sta​ło w ta​kiej chwi​li: – Ba​za Gwiezd​nych Płu​gów. Ten ogrom​ny, to „Po​że​racz Prze​strze​ni”, sta​tek fla​go​wy flo​ty ga​lak​tycz​nej. Tu osta​tecz​nie po​że​gna​my się z ra​kie​ta​mi fo​to​no​wy​mi.

18

Przy​go​to​wa​nie każ​dej wy​pra​wy ga​lak​tycz​nej to spra​wa bar​dzo skom​pli​ko​wa​na, a na​sza eks​pe​dy​cja mia​ła w do​dat​ku szcze​gól​ny cha​rak​ter i wy​ma​ga​ła ogrom​nych ilo​ści sub​stan​cji ak​tyw​nej, gra​ją​cej ro​lę za​pal​ni​ka przy wy​bu​cho​wej za​mia​nie ma​sy w prze​strzeń. Ak​tyw​ną sub​stan​cję przy​wo​zi się z Mer​ku​re​go. Gwiaz​do​lo​ty krą​ży​ły więc nad Plu​to​nem cze​ka​jąc na ostat​nią par​tię pa​li​wa. Wie​ra zwie​dza​ła pla​ne​tę, a ja by​łem jej prze​wod​ni​kiem. Uchwa​ła Wiel​kiej Ra​dy w spra​wie prze​kształ​ce​nia Plu​to​na w ba​zę opie​ra​ła się na wy​ni​kach wie​lo​let​niej pra​cy czło​wie​ka na tej pla​ne​cie. Spo​śród wszyst​kich pla​net Ukła​du Sło​necz​ne​go Plu​ton jest naj​le​piej wy​ko​rzy​sta​ny i tu mie​ści się je​dy​ny na ra​zie port ga​lak​tycz​ny. Nie​gdyś w da​le​kie rej​sy stat​ki ko​smicz​ne star​to​wa​ły z Mar​sa, a na​wet z Zie​mi, lecz póź​niej lu​dzie zro​zu​mie​li, że ta​kie cha​łup​ni​cze me​to​dy za​go​spo​da​ro​wa​nia ko​smo​su są nie​do​pusz​czal​ne. Do bu​do​wy Ory zmo​bi​li​zo​wa​no wszyst​kie re​zer​wy ludz​ko​ści. Plu​ton nie mo​że jesz​cze rów​nać się z Ora, ale mi​mo wszyst​ko w oko​li​cach Słoń​ca nie ma rów​nie wiel​kiej bu​do​wy jak na​sza! Naj​pierw zwie​dzi​li​śmy jed​ną z wy​twór​ni at​mos​fe​ry. Urzą​dze​nie sze​ro​ko​ści ki​lo​me​tra i dłu​go​ści po​nad dwóch po​ru​sza​ło się z wol​na po po​wierzch​ni pla​ne​ty zbie​ra​jąc war​stwę grun​tu. Kie​dy pod​jeż​dża​li​śmy do fa​bry​ki, jej ścia​na tną​ca zbli​ża​ła się do gra​ni​to​we​go wzgó​rza. Pa​gó​rek za​pa​dał się w oczach i ta​jał jak w ogniu. Wkrót​ce nie zo​sta​ło po nim na​wet śla​du, a wy​twór​nia po​peł​zła da​lej. W miej​scu, gdzie prze​szła fa​bry​ka, czer​nia​ła war​stwa sztucz​nej gle​by wzbo​ga​co​nej na​wo​za​mi i za​sia​nej tra​wą i kwia​ta​mi. Nad urzą​dze​niem prze​twór​czym hu​la​ły wia​try: ty​sią​ce ton wy​two​rzo​ne​go po​wie​trza ula​ty​wa​ły co se​kun​dę do at​mos​fe​ry. Sta​ra​łem się trzy​mać Wie​rę z da​la od wi​rów po​wietrz​nych, ale mi​mo to hu​ra​gan ze​rwał jej z gło​wy ka​pe​lusz. Wte​dy omal nie wy​da​rzy​ło się nie​szczę​ście. Ro​me​ro po​biegł za ka​pe​lu​szem, ale stru​mie​nie po​wie​trza prze​wró​ci​ły go i trze​ba by​ło spie​szyć na po​moc. Le​onid i ja wcze​pi​li​śmy się w Paw​ła, po​mógł nam rów​nież Al​lan i we trzech wy​rwa​li​śmy Ro​me​ra z sza​le​ją​cej po​wietrz​nej ot​chła​ni. – Gdy​by nie wy, le​ciał​bym te​raz pod ob​ło​ka​mi – po​wie​dział z bla​dym uśmie​chem. – My​ślę, że te​raz był​by pan prze​ra​bia​ny na tlen i azot – za​opo​no​wa​łem. – A za ja​kieś pięć mi​nut mo​gli​by​śmy pa​nem od​dy​chać. – Tak jak praw​do​po​dob​nie od​dy​cha​my mo​im bied​nym ka​pe​lu​szem. Dla​cze​go wo​kół wy​twór​ni nie ma za​bez​pie​czeń? – za​py​ta​ła Wie​ra. – Tu nie ma lu​dzi – wy​ja​śni​łem. – Wszyst​kie fa​bry​ki at​mos​fe​ry zmon​to​wa​ne są w pu​stych oko​li​cach, a Zie​mia nie ze​zwa​la na wy​ciecz​ki na Plu​to​na. – I nie ze​zwo​li, pó​ki nie skoń​czy​cie mon​ta​żu swo​je​go Kom​pu​te​ra Pań​stwo​we​go z co naj​mniej 18 mi​lio​na​mi Opie​ku​nek – po​twier​dzi​ła Wie​ra. – Na Zie​mi ta​kie wy​pad​ki, ja​ki o ma​ło nie przy​tra​fił się Paw​ło​wi, są już od daw​na nie do po​my​śle​nia. Oczy​wi​ście nie po​wie​dzia​łem jej, że nie​raz la​ta​li​śmy awio​net​ka​mi w po​bli​żu wy​twór​ni, aby zma​gać się ze sztucz​ną bu​rzą. Za​miast te​go zwró​ci​łem uwa​gę Wie​ry na zie​leń po​kry​wa​ją​cą grunt pla​ne​ty.

– To na ra​zie za​le​d​wie tra​wa i kwia​ty, ale wkrót​ce bę​dzie​my mieć tu praw​dzi​we la​sy jak na Zie​mi. – Zie​leń smacz​na – po​parł mnie Lusin. – So​czy​sta. Bar​dzo. – Pró​bo​wa​łeś? – za​py​tał Al​lan i klep​nął się z ucie​chy rę​ka​mi po ko​la​nach. – Bra​cisz​ko​wie, Lusin je tra​wę! Tak dłu​go ob​co​wał ze swo​imi syn​te​tycz​ny​mi zwie​rzę​ta​mi, aż prze​szedł na ich po​karm. – Nie ja. Smok. Pe​ga​zy. Sma​ku​je. Jak na Zie​mi. Rów​ni​na by​ła oświe​tlo​na trze​ma ro​bo​czy​mi słoń​ca​mi. Jed​no sta​ło w ze​ni​cie, dru​gie za​cho​dzi​ło, a trze​cie wscho​dzi​ło. Po​wie​dzia​łem swym to​wa​rzy​szom, że na Plu​to​nie dzia​ła sie​dem ro​bo​czych słońc, krą​żą​cych po ni​skich or​bi​tach i na​pro​mie​nio​wu​ją​cych jed​no​ra​zo​wo nie​wiel​ki wy​ci​nek pla​ne​ty. – Fio​le​to​wo błę​kit​ne, te​raz za​cho​dzą​ce, jest jed​nym z no​wych. To bia​ło żół​te w ze​ni​cie spo​rzą​dzo​no pięć​dzie​siąt lat te​mu i dla​te​go już pra​wie się wy​pa​li​ło. Pierw​si plu​toń​scy ko​lo​ni​ści pra​co​wa​li w bla​sku te​go jed​ne​go słoń​ca, któ​re wów​czas wi​sia​ło nie​ru​cho​mo nad pół​ku​lą pół​noc​ną i tyl​ko oświe​tlo​ny przez nie re​gion nada​wał się do ży​cia. Po wy​strze​le​niu trze​cie​go słoń​ca rów​nież i to pierw​sze zo​sta​ło włą​czo​ne do wspól​ne​go obie​gu. Obec​nie har​mo​no​gram obie​gu słońc przed​sta​wia się na​stę​pu​ją​co: czte​ry go​rą​ce słoń​ca two​rzą cie​pły dzień trwa​ją​cy szes​na​ście go​dzin; dwa czer​wo​ne pod​trzy​mu​ją umiar​ko​wa​ną tem​pe​ra​tu​rę w cią​gu szes​na​sto​go​dzin​nej no​cy; jed​no zaś, po​ma​rań​czo​we, zwia​stu​je od​po​czy​nek wie​czor​ny. Wscho​dzi​ło po​ma​rań​czo​we słoń​ce, za​mil​kłem więc, bo chcia​łem, aby ono sa​mo prze​mó​wi​ło. Da​le​kie ziem​skie Słoń​ce rów​nież błysz​cza​ło, ale je​go ma​leń​ka tarcz​ka gi​nę​ła obok sztucz​nych gwiazd. Aby od​wró​cić uwa​gę przy​ja​ciół od wscho​dzą​ce​go po​ma​rań​czo​we​go słoń​ca, za​czą​łem mó​wić o bi​lan​sie ciepl​nym Plu​to​na. Sztucz​ne słoń​ca ogrze​wa​ją je​dy​nie po​wierzch​nię. Na​le​ży roz​pa​lić wnę​trze pla​ne​ty, stwo​rzyć roz​ża​rzo​ne ją​dro jak na Zie​mi. Wte​dy gle​ba bę​dzie ogrze​wa​na od środ​ka, co po​zwo​li za​stą​pić czer​wo​ne słoń​ce kil​ko​ma zim​ny​mi księ​ży​ca​mi. – Za​wia​dom​cie o swo​jej pro​po​zy​cji Wiel​ką Ra​dę – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Bo​że, ja​kie to pięk​ne! Ska​ły i do​lin​ki, mło​da zie​leń i kon​struk​cje wy​twór​ni at​mos​fe​ry za​le​wa​ło po​ma​rań​czo​we lśnie​nie. Blask był tak głę​bo​ki i ja​skra​wy, jak​by wszyst​kie przed​mio​ty pło​nę​ły we​wnętrz​nym ża​rem, by​ły nie oświe​tlo​ne, lecz roz​ja​rzo​ne. Nad ni​mi roz​po​ście​ra​ło się żół​to​bru​nat​ne nie​bo, rów​nież jak​by roz​ja​rzo​ne wła​snym bla​skiem, bar​dzo ni​skie, nie​mal do​ty​kal​ne, a nie pu​ste i zwiew​ne jak na Zie​mi. – Po​pa​trz​cie tyl​ko, ja​kie to pięk​ne! – za​chwy​ca​ła się Wie​ra. – Tam​te słoń​ca są wspa​nia​łe, a to po pro​stu cu​dow​ne! – .Eli ro​bił – po​wie​dział Lusin. – Do​brze! Bar​dzo! – Eli! – Wie​ra ob​ró​ci​ła się ku mnie. – To siód​me słoń​ce, bra​cisz​ku? – Tak – od​po​wie​dzia​łem. – Kosz​to​wa​ło mnie tro​chę pra​cy, bo chcie​li​śmy, aby nie tyl​ko przy​no​si​ło bez​po​śred​nią ko​rzyść, lecz rów​nież upięk​sza​ło na​szą mło​dą pla​ne​tę. Przy ko​la​cji Wie​ra po​wie​dzia​ła: – Gru​bo cio​sa​na i sil​na pla​ne​ta. Ży​cie tu na ra​zie nie​zbyt wy​god​ne, ale ja​kież po​le do po​pi​su! Cie​szę się, że wła​śnie ten glob wy​bra​no na miej​sce no​wych, wiel​kich prac. – Port jest do​sko​na​le ob​słu​gi​wa​ny – do​da​ła Ol​ga. – W cią​gu go​dzi​ny moż​na za​ła​do​wać na stat​ki sto ty​się​cy ton frach​tu i pa​li​wa. Ro​me​ro zga​sił ogól​ne za​chwy​ty:

– Gru​bo cio​sa​na, sil​na, wspa​nia​ła… Czy to nie prze​sa​da? Miesz​kać na sta​łe tu nie moż​na. Naj​wy​żej po​pra​co​wać dwa do trzech lat. Zna​leź​li w oce​anie ko​smicz​nym ka​mie​ni​stą wy​sep​kę, urzą​dzi​li na niej ba​zę prze​ła​dun​ko​wą i cie​szą się jak dzie​ci, że tak im się wspa​nia​le uda​ło. A na ra​zie jest to tyl​ko nie​zdar​na ko​pia zni​ko​mej czę​ści te​go, co znaj​du​je się na Zie​mi i czym rze​czy​wi​ście moż​na się za​chwy​cać. Mó​wiąc to za​ja​dał pie​roż​ki z syn​te​tycz​nym mię​sem i po​pi​jał je so​kiem owo​co​wym, nie są​dzę więc, aby przy​naj​mniej ja​dło na Plu​to​nie wy​da​wa​ło się nie​zdar​ną ko​pią ziem​skich przy​sma​ków.

19

Na ra​zie nie mia​łem naj​mniej​sze​go po​ję​cia, na czym po​le​ga funk​cja se​kre​ta​rza, ale nie zna​czy to, abym le​niu​cho​wał. Do​kład​nie zba​da​łem kon​struk​cję Gwiezd​nych Płu​gów: by​łem w ma​ga​zy​nach prze​cho​wu​ją​cych mi​lio​ny ton za​pa​sów i w ko​mo​rach, gdzie moż​na zma​ga​zy​no​wać na​stęp​ne mi​liar​dy ton to​wa​rów, od​wie​dzi​łem wy​twór​nie pro​du​ku​ją​ce do​wol​ne wy​ro​by z do​wol​nych su​row​ców, spa​ce​ro​wa​łem uli​ca​mi osie​dla miesz​ka​nio​we​go, do​tar​łem do ser​ca stat​ku, sek​cji ani​hi​la​to​rów Ta​nie​wa, naj​nie​zwy​klej​szej fa​bry​ki świa​ta wy​twa​rza​ją​cej sub​stan​cję z pu​stej prze​strze​ni i pu​stą prze​strzeń z ma​sy. Kie​dy ani​hi​la​to​ry zo​sta​ją uru​cho​mio​ne, do​ko​ła w pro​mie​niu wie​lu lat świetl​nych, try​lio​nów ki​lo​me​trów ście​śnia się lub roz​sze​rza prze​strzeń mię​dzy​gwiezd​na. Przy​to​czę tyl​ko jed​ną licz​bę, któ​ra wy​war​ła na mnie szcze​gól​ne wra​że​nie: moc ani​hi​la​to​rów Ta​nie​wa w naj​mniej​szym z Gwiezd​nych Płu​gów do​cho​dzi do dwóch mi​lio​nów al​ber​tów, a w „Po​że​ra​czu Prze​strze​ni” prze​kra​cza pięć mi​lio​nów! Wszyst​kie elek​trow​nie na Zie​mi w koń​cu wie​ku dwu​dzie​ste​go sta​rej ery mia​ły moc nie​ca​łych trzech al​ber​tów. Ta gi​gan​tycz​na moc mo​że być cał​ko​wi​cie za​mie​nio​na w szyb​kość nad​świetl​ną, mo​że w peł​ni za​si​lić ani​hi​la​to​ry na​pę​do​we. Ale gdy ja​kaś nie​prze​wi​dzia​na prze​szko​da sta​nie na​gle na dro​dze stat​ku, wów​czas bły​ska​wicz​nie prze​mó​wią in​ne ani​hi​la​to​ry i w sta​rym ko​smo​sie po​ja​wi się no​wa prze​strzeń w miej​sce spo​pie​lo​nej sub​stan​cji! Ni​gdy do​tąd nie ist​nia​ły me​cha​ni​zmy tak do​sko​na​łe i po​tęż​nie uzbro​jo​ne jak na​sze stat​ki ga​lak​tycz​ne, tak mi się wte​dy wy​da​wa​ło. Po​dzie​li​łem się swy​mi za​chwy​ta​mi z Olgą. Po​pa​trzy​ła na mnie ze zdzi​wie​niem. – Zbyt się za​pa​lasz, Eli. Gwiaz​do​lo​ty istot​nie ma​ją nie​ma​łą moc, ale nie star​czy jej na głę​bo​kie prze​nik​nię​cie w Ga​lak​ty​kę. Nie wie​my w do​dat​ku, co nas tam cze​ka: przy​ja​ciel czy wróg, a je​że​li wróg, to jak uzbro​jo​ny? Nie jest wy​klu​czo​ne, że tech​ni​ka ta​jem​ni​czych Nisz​czy​cie​li stoi wy​żej od na​szej. Z Olgą moż​na pra​co​wać, ale nie spo​sób roz​ma​wiać. Naj​sym​pa​tycz​niej​szym roz​mów​cą był​by dla niej chy​ba ro​bot cy​ber​ne​tycz​ny. Z tym swo​im uspo​so​bie​niem na​da​je się jed​nak na swo​je wy​so​kie sta​no​wi​sko ad​mi​ra​ła flo​ty​l​li stat​ków mię​dzy​gwiezd​nych. – Wiel​ki Aka​de​mic​ki pro​jek​tu​je obec​nie stat​ki o mo​cy trzy​stu mi​lio​nów al​ber​tów – kon​ty​nu​owa​ła Ol​ga. – Na ta​kim gwiaz​do​lo​cie czu​ła​bym się tro​chę spo​koj​niej. Ale te stat​ki bę​dą nie​pręd​ko. – Nie martw się – po​ra​dzi​łem. – Na​wet na two​ich sła​biut​kich sta​tecz​kach ja​koś do​trze​my do Ory. A co do Zły​wro​gów, to krą​żą słu​chy, że wy​mar​li mi​lion lat te​mu. Ol​ga nie po​ję​ta, że z niej żar​tu​ję. Słu​cha​ła mnie i uśmie​cha​ła się. Gdy​bym nie od​szedł, mo​gła​by tak słu​chać i uśmie​chać się go​dzi​na​mi. Jej zło​ci​ste wło​sy za​wsze są rów​niut​ko ucze​sa​ne, ja​sne oczy za​wsze pro​mie​nie​ją do​bro​cią, a po​licz​ki po​kry​wa ja​kiś swo​isty, bar​dzo spo​koj​ny, lek​ki ru​mie​niec… Na​wet dzie​się​cio​mi​nu​to​wa roz​mo​wa z nią wy​pro​wa​dza mnie z rów​no​wa​gi. Gdy​bym to ja zo​stał do​wód​cą flo​ty ga​lak​tycz​nej, co naj​mniej przez dwa dni cho​dził​bym ze szczę​ścia na gło​wie. A ona na​wet się nie ucie​szy​ła!

20

An​dre więk​szość cza​su spę​dza z Żan​ną. Roz​łą​ka przy​cho​dzi im bar​dzo cięż​ko. Żan​na zro​bi​ła się już tak tę​ga, że sta​ło się to wi​docz​ne na​wet dla po​stron​nych. Po​ród zo​stał wy​zna​czo​ny na 27 lu​te​go i od​bę​dzie się nor​mal​nie, sam to czy​ta​łem w pro​gno​zie. Ale An​dre nie​zbyt w tę pro​gno​zę wie​rzy. Miesz​ka​my na stat​ku już trze​ci dzień. Żan​na wraz z na​mi. Pra​daw​ny ob​rzęd po​że​gna​nia po​sta​no​wio​no od​być na po​wierzch​ni pla​ne​ty. W po​łu​dnie ze wszyst​kich stat​ków po​mknę​ły na Plu​to​na ra​kie​ty z od​pro​wa​dza​ją​cy​mi i od​jeż​dża​ją​cy​mi. By​łem w ra​kie​cie ra​zem z Ro​me​rem, któ​ry nie prze​pu​ści żad​nej po​dob​nej oka​zji, ja na​to​miast chcia​łem jesz​cze raz sta​nąć na twar​dym grun​cie. Wy​lą​do​wa​li​śmy w por​cie, kie​dy wscho​dzi​ło już po​ma​rań​czo​we słoń​ce. Ro​me​ro uznał to za do​bry omen, cho​ciaż wie​dzie​li​śmy za​wcza​su, że znaj​dzie​my się na pla​ne​cie na po​cząt​ku dy​żu​ru siód​me​go słoń​ca. Na Orę le​ci osiem​set osób, od​pro​wa​dza​ją​cych jest co naj​mniej dru​gie ty​le. Nikt nie od​cho​dził da​le​ko od ra​kiet, ale my wraz z Ro​me​rem we​szli​śmy w ka​mie​ni​ste piar​gi, gdzie przy​sie​dli​śmy na nie​wiel​kim wzgór​ku. W bla​sku po​ma​rań​czo​we​go słoń​ca rów​ni​na pło​nę​ła jak roz​ża​rzo​na. – Pro​szę mi po​wie​dzieć, Eli – za​py​tał Ro​me​ro – czy nie ma pan uczu​cia, iż że​gna​my się z tym miej​scem na za​wsze? – Dla​cze​go, oczy​wi​ście że nie! Kie​dy wra​ca​li​śmy, Ro​me​ro wska​zał la​secz​ką na An​dre i Żan​nę sto​ją​cych przy tra​pie. – Po​że​gna​nie Hek​to​ra z An​dro​ma​chą. Bę​dzie​my świad​ka​mi czu​łych wy​znań. Sta​nę​li​śmy tak bli​sko, że sły​sze​li​śmy ca​łą roz​mo​wę. – Mo​gli​by​ście już od​je​chać! – po​wie​dzia​ła Żan​na. – Zmę​czy​ło mnie to cią​głe że​gna​nie się z to​bą. – Nie od​stę​puj od za​le​ceń le​kar​skich! – na​sta​wał An​dre. – Po​sił​ki, pra​ca, prze​chadz​ki, sen – zgod​nie z prze​pi​sa​nym pla​nem. Po po​wro​cie za​żą​dam spra​woz​da​nia. – A ty nie cho​ruj i nie za​le​caj się do pięk​nych dziew​czyn z in​nych gwiazd, je​śli ta​kie na​po​tkasz. Je​stem za​zdro​sna. – Za​zdrość to prze​ży​tek z naj​gor​szych cza​sów hi​sto​rii ludz​ko​ści. – Dla mnie to nie jest prze​ży​tek. Nie od​po​wie​dzia​łeś mi, An​dre, i to mnie nie​po​koi! – Uspo​kój się, na Orze nie bę​dzie lu​dzi, a nie za​mie​rzam za​ko​chi​wać się w jaszczur​kach lub anie​li​cach. Wzią​łem Ro​me​ra pod rę​kę i po​sze​dłem z nim do ra​kie​ty. – Cie​ka​we, ja​ki oni ma​ją sto​pień wza​jem​ne​go przy​sto​so​wa​nia? – za​py​tał Pa​weł. – Prze​cież od trzech lat nie od​stę​pu​ją jed​no od dru​gie​go. – Wiel​ki nie zdra​dza ta​jem​nic oso​bi​stych, a sa​mi też nie są sko​rzy do zwie​rzeń. Nie mo​gę za​spo​ko​ić pań​skiej cie​ka​wo​ści, Ro​me​ro. Czło​wiek to jed​nak dziw​ne stwo​rze​nie. Ni​cze​go tak nie pra​gną​łem jak po​dró​ży na Orę, ale zro​bi​ło mi się smut​no, kie​dy pa​trzy​łem przez okno ra​kie​ty na od​da​la​ją​ce​go się Plu​to​na. Pra​gnie​my no​we​go i jed​no​cze​śnie bo​imy się utra​cić sta​re. Jed​ną rę​ką nie moż​na uchwy​cić

dwóch przed​mio​tów, jed​ną no​gą nie da się stąp​nąć w dwa miej​sca na​raz, a jed​nak w grun​cie rze​czy za​wsze do te​go dą​ży​my. Czy nie stąd przy​pad​kiem wy​wo​dzi się ob​rzęd po​że​gna​nia, z je​go ob​ję​cia​mi, łza​mi i smut​kiem? Na myśl, że ktoś mnie na Plu​to​nie za​stą​pi i ósme, naj​pięk​niej​sze słoń​ce po​wsta​nie beze mnie, stra​ci​łem hu​mor. Do dia​bła, jak ma​wia​no w sta​ro​żyt​no​ści, cze​mu nie mo​że​my być wszech​obec​ni? Co prze​szka​dza nam zo​stać wszech​obec​ny​mi? Ni​ski po​ziom tech​ni​ki, czy po pro​stu to, że ni​gdy nie za​sta​na​wia​li​śmy się nad tym pro​ble​mem? Cze​mu każ​dy z nas jest jed​nym, je​dy​nym? Lusin two​rzy od nie​chce​nia no​we zwie​rzę​ta od​dzia​łu​jąc na kwa​sy nu​kle​ino​we za​rod​ków, czyż więc tak trud​no zdu​blo​wać się, stwo​rzyć kil​ka iden​tycz​nych „eg​zem​pla​rzy” te​go sa​me​go czło​wie​ka? Dwie Wie​ry, ośmiu Ro​me​rów, An​dre w czte​rech oso​bach: je​den bu​du​je no​we de​szy​fra​to​ry, dru​gi pie​ści swo​ją Żan​nę, trze​ci kom​po​nu​je, czwar​ty po​szu​ku​je Ga​lak​tów! Od​je​chać, ale po​zo​sta​wić sie​bie, jed​no​cze​śnie być obec​nym i nie​obec​nym, to by​ło​by wspa​nia​łe! – Za​ło​żę się, że pan fan​ta​zju​je na ja​kiś nie​by​wa​ły te​mat – po​wie​dział Ro​me​ro. Oprzy​tom​nia​łem. – Roz​sta​nie An​dre i Żan​ny na​pro​wa​dzi​ło mnie na myśl, że urzą​dzi​li​śmy swo​je ży​cie nie tak znów wy​god​nie, jak się tym cią​gle chwa​li​my. – Pra​gnie​nia za​wsze wy​prze​dza​ją moż​li​wo​ści, nie na dar​mo An​dre utysku​je, że po​ło​wa je​go po​trzeb nie jest za​spo​ko​jo​na, mie​sza​jąc dla więk​sze​go wra​że​nia po​trze​by z pra​gnie​nia​mi. A pro​pos, on cią​gle jesz​cze że​gna się, pro​szę spoj​rzeć. An​dre nie od​stę​po​wał od okna. Pla​ne​ta zmniej​sza​ła się, po jej tar​czy to​czy​ły się trzy słoń​ca, któ​re z od​da​li wy​da​wa​ły się ja​skraw​sze niż by​ły w isto​cie. Od​wró​ci​łem się od Plu​to​na. Przed na​mi wy​ra​stał po​dob​ny do gi​gan​tycz​nej so​czew​ki „Po​że​racz Prze​strze​ni”, a obok nie​go, za​cho​wu​jąc prze​pi​so​wą od​le​głość, wi​sia​ły po​zo​sta​łe stat​ki ga​lak​tycz​ne. Tyl​ko z wiel​kiej od​le​gło​ści moż​na by​ło ogar​nąć wzro​kiem te ogro​my. Oczy​wi​ście ziem​ski Księ​życ jest więk​szy od każ​de​go z tych stat​ków, ale ca​łą Sto​li​cę wraz z jej pięt​na​sto​mi​lio​no​wą lud​no​ścią moż​na by swo​bod​nie zmie​ścić we wnę​trzu gwiaz​do​lo​tu. W bur​cie stat​ku ga​lak​tycz​ne​go roz​warł się wy​lot tu​ne​lu ko​smo​dro​mu i ra​kie​ta wy​lą​do​wa​ła.

21

W dru​gim dniu lo​tu od​wie​dzi​łem ha​lę do​wód​czą, stąd kie​ru​je się lo​tem stat​ku. Ma ona kształt wy​drą​żo​nej ku​li po​kry​tej na ca​łej po​wierzch​ni wklę​sły​mi ekra​na​mi. W środ​ku ha​li wi​si na po​lach si​ło​wych pięć fo​te​li swo​bod​nie ob​ra​ca​ją​cych się na roz​kaz my​ślo​wy w do​wol​nej płasz​czyź​nie. W cen​tral​nym fo​te​lu sie​dzia​ła Ol​ga, po bokach jej po​moc​ni​cy: Le​onid i si​wiut​ki sta​ru​szek Osi​ma. Przy każ​dym z fo​te​li znaj​du​je się ob​ro​to​wa lor​ne​ta o gi​gan​tycz​nym po​więk​sze​niu. W sa​li by​ło ciem​no. Pa​sa​że​ro​wie nie mo​gą tu wcho​dzić, ale dla mnie Ol​ga zro​bi​ła wy​ją​tek. – Ju​tro w po​łu​dnie prze​cho​dzi​my z na​pę​du fo​to​no​we​go na ani​hi​la​cję prze​strze​ni – po​wie​dzia​ła wkrót​ce po star​cie. – Bądź o ósmej przy wej​ściu do ste​rów​ki. Za dwie ósma pod​sze​dłem do za​mknię​tych drzwi. Nikt na mnie nie cze​kał, za​stu​ka​łem więc, ale nikt nie od​po​wie​dział. Punk​tu​al​nie o ósmej drzwi roz​war​ły się i coś z nie​od​par​tą si​łą wes​sa​ło mnie w ciem​ność. Krzyk​ną​łem z na​głe​go prze​stra​chu i Wte​dy po​czu​łem, że sie​dzę w wy​god​nym fo​te​lu. Nor​mal​nie na zwy​kłych me​blach przez chwi​lę usa​da​wia​my się, tu​taj na​tych​miast li​nie po​la wy​bra​ły mi naj​wy​god​niej​szą po​zy​cję. Zo​rien​to​wa​łem się w tym wszyst​kim znacz​nie póź​niej, a na ra​zie nie mo​głem wy​zbyć się prze​ra​że​nia: po​czu​łem się jak​by wy​rzu​co​ny na ze​wnątrz, w bez​miar ko​smo​su. Gwiaz​dy by​ły na​de mną i przede mną, z pra​wej i le​wej, z przo​du i za ple​ca​mi! Usły​sza​łem spo​koj​ny głos Olgi: – Zda​je się, że jęk​ną​łeś, Eli? Z naj​więk​szym wy​sił​kiem opa​no​wa​łem drże​nie gło​su. – To z za​chwy​tu. Ni​gdy nie czu​łem się tak do​brze. Wy​tłu​macz, co tu do cze​go słu​ży. Ol​ga wy​ja​śni​ła mi, że w sa​li nie ma do​łu ani gó​ry, wszyst​kie kie​run​ki są rów​no​praw​ne. Za​raz też z zim​ną krwią ob​ró​ci​ła się do gó​ry no​ga​mi. Po​sze​dłem za jej przy​kła​dem i ta część nie​ba, któ​ra by​ła po​de mną, zna​la​zła się nad cie​mie​niem. Od​by​to się to tak, jak​by gó​ra i dół za​mie​ni​ły się miej​sca​mi: mo​je cia​ło na​dal ści​śle przy​le​ga​ło do fo​te​la. – Mo​gli​by​śmy ob​ra​cać gwiezd​ną sfe​rę – za​uwa​ży​ła Ol​ga – ale wów​czas wszy​scy ob​ser​wa​to​rzy wi​dzie​li​by ten sam ob​raz. U nas każ​dy ba​da swój od​ci​nek nie​ba nie prze​szka​dza​jąc po​zo​sta​łym. Po​le si​ło​we zaś stwa​rza w każ​dej po​zy​cji wra​że​nie, iż gło​wa znaj​du​je się u gó​ry. – W ja​ki spo​sób okre​ślić kie​ru​nek lo​tu? Prze​cież tu jest ciem​no i gwiaz​dy ota​cza​ją nas ze​wsząd. – Za​pra​gnij zo​ba​czyć i zo​ba​czysz. Fo​tel wy​ko​nał pół​o​b​rót. Te​raz przede mną błysz​czał gwiaz​do​zbiór By​ka, a w nim dzi​ko po​ły​ski​wa​ło po​ma​rań​czo​we oko Al​de​ba​ra​na i wid​mo​wo, na gra​ni​cy wi​docz​no​ści świe​ci​ły Hia​dy. Z bo​ku, po​dob​ne do kłęb​ka pro​mie​ni​stej weł​ny, pło​nę​ły Ple​ja​dy, zwa​ne też Sto​ża​ra​mi. Na ra​zie nie wi​dzia​łem zmian w ry​sun​ku gwiaz​do​zbio​rów. Po​szu​ka​łem ocza​mi Wiel​kiej Niedź​wie​dzi​cy: wóz wy​glą​dał zwy​czaj​nie, wi​dzia​łem go w ta​kiej po​sta​ci ty​sią​ce ra​zy. Ol​ga ro​ze​śmia​ła się. – Je​steś nie​cier​pli​wy. Le​ci​my nie​ca​łą do​bę, i to w do​dat​ku z na​pę​dem fo​to​no​wym. Od Plu​to​na dzie​li nas za​le​d​wie ja​kieś dzie​sięć mi​liar​dów ki​lo​me​trów, a to zbyt ma​ło, aby gwiaz​do​zbio​ry zmie​ni​ły się. Za​py​ta​łem, jak mie​rzy się szyb​kość stat​ku. Od​po​wie​dział mi Osi​ma. Mia​łem już wte​dy

na twa​rzy in​fra​czer​wo​ne oku​la​ry trans​for​mu​ją​ce do bli​skich ob​ser​wa​cji, któ​re nie prze​szka​dza​ją w wi​dze​niu przed​mio​tów od​le​głych, pro​mie​niu​ją​cych świa​tło wi​dzial​ne, roz​róż​nia​łem sie​dzą​ce​go obok mnie Osi​mę i nie zmie​nio​ne gwiaz​dy na sfe​rycz​nych ekra​nach. Szyb​kość gwiaz​do​lo​tu okre​śla​no we​dług pa​ra​lak​sy ja​snych gwiazd w sto​sun​ku do ku​li​stych ro​jów na gra​ni​cach Ga​lak​ty​ki. W ciem​no​ści roz​ja​rzy​ły się wid​mo​wo dwie ska​le. Na jed​nej by​ły na​nie​sio​ne szyb​ko​ści pod​świetl​ne osią​ga​ne przy na​pę​dzie fo​to​no​wym, dru​ga zaś okre​śla​ła szyb​ko​ści nad​świetl​ne i dzia​ła​ła przy włą​czo​nych ani​hi​la​to​rach Ta​nie​wa. Na pierw​szej ska​li drga​ła ja​skra​wa plam​ka – szli​śmy z jed​ną trze​cią szyb​ko​ści świa​tła. Ob​ró​ci​łem się do ty​lu, aby po​pa​trzeć na po​zo​sta​łe stat​ki, ale nie zna​la​złem na​wet punk​ci​ków. Ol​ga po​ka​za​ła mi, w ja​ki spo​sób po​słu​gi​wać się lor​netą. Te​raz wi​dzia​łem wszyst​kie na​sze gwiaz​do​lo​ty le​cą​ce wa​chla​rzem w od​le​gło​ści oko​ło stu mi​lio​nów ki​lo​me​trów. Był to dy​stans bez​pie​czeń​stwa. Więk​sze zbli​że​nie mo​gło utrud​nić ma​new​ro​wa​nie mię​dzy​gwiezd​nej flo​ty​l​li. – Kie​dy przej​dzie​my w ob​szar nad​świetl​ny, w ogó​le prze​sta​nie​my je wi​dzieć – po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Wte​dy je​dy​nym środ​kiem ko​or​dy​na​cji lo​tu bę​dzie za​wcza​su przy​go​to​wa​ny wy​kres szyb​ko​ści. – Le​cieć nie wi​dząc się na​wza​jem, bez moż​li​wo​ści prze​ka​zy​wa​nia ko​niecz​nych in​for​ma​cji! … Na oślep!… – Cóż ro​bić, Eli! Gwiaz​do​lo​ty pę​dzą kil​ka​set ra​zy szyb​ciej niż świa​tło, a nie zna​my in​ne​go na​tu​ral​ne​go no​śni​ka in​for​ma​cji po​ru​sza​ją​ce​go się z pręd​ko​ścią na​szych stat​ków. Na ja​kiś czas po​chło​nę​ła mnie za​ba​wa z lor​netą. Za​żą​da​łem w my​śli od​po​wied​nie​go po​więk​sze​nia (mak​si​mum mi​lion ra​zy) i na​tych​miast je otrzy​ma​łem. Przez ta​ki in​stru​ment moż​na by z Plu​to​na roz​róż​nić wszyst​kie mia​sta i więk​sze rze​ki Zie​mi. Osi​ma po​wie​dział, że mnoż​ni​ki fo​to​no​we, bo tak na​zy​wa​ją się te ko​smicz​ne te​le​sko​py, zo​sta​ły wy​na​le​zio​ne nie​daw​no i na ich gwiaz​do​lo​cie za​in​sta​lo​wa​no eg​zem​plarz prób​ny. Przy​rząd dzia​ła na in​nej za​sa​dzie niż te​le​skop. In​stru​ment optycz​ny je​dy​nie zbie​ra świa​tło gwiazd, na​to​miast mnoż​nik wzmac​nia, po​mna​ża licz​bę zło​wio​nych fo​to​nów. W grun​cie rze​czy to nie jest apa​rat, lecz optycz​no-kwan​to​wa fa​bry​ka prze​twa​rza​ją​ca ską​pą in​for​ma​cję ze​wnętrz​ną w bo​ga​te ob​ra​zy ła​twe do ob​ser​wa​cji. Lor​ne​ta przy fo​te​lu jest za​le​d​wie nie​wiel​kim ułam​kiem urzą​dze​nia, któ​re​go pod​sta​wo​we me​cha​ni​zmy znaj​du​ją się we wnę​trzu stat​ku. Do​biegł mnie stłu​mio​ny głos Osi​my: – Za dzie​sięć mi​nut star​tu​ją ani​hi​la​to​ry prze​strze​ni. – Tak, wi​dzę – od​po​wie​dzia​ła Ol​ga. Wszyst​ko od​by​ło się zwy​czaj​nie i bez za​kłó​ceń. Nie by​ło wstrzą​sów ani ło​sko​tu, ani bły​sków i prze​cią​żeń. Krew nie na​pły​nę​ła mi do twa​rzy, w uszach nie za​szu​mia​ło. „Po​że​racz Prze​strze​ni” już nie le​ciał w prze​strze​ni, lecz uni​ce​stwiał ją przed so​bą. W sa​li nikt i nic nie zmie​ni​ło swe​go wy​glą​du. Co praw​da gwiaz​dy na kur​sie jak​by po​kry​ły się mgieł​ką, ale i to trwa​ło za​le​d​wie chwi​lę. – Od​wróć się do ty​łu – po​ra​dzi​ła Ol​ga. – Tam ła​twiej znaj​dziesz coś no​we​go. Jed​nak i z ty​łu nie od​kry​łem nic szcze​gól​nie za​ska​ku​ją​ce​go. Szu​ka​łem po​tęż​nych efek​tów świetl​nych, któ​rych aku​rat nie na​le​ża​ło ocze​ki​wać. Póź​niej za​uwa​ży​łem za stat​kiem tę sa​mą mgieł​kę, co i w prze​dzie, lecz gę​ściej​szą: mi​ga​ją​ce gwiaz​dy wy​da​wa​ły się czer​wień​sze i bar​dziej ma​to​we. To by​ła no​wa sub​stan​cja wy​two​rzo​na przez gwiaz​do​lot. Ko​smicz​na pust​ka spa​lo​na w ani​hi​la​to​rach Ta​nie​wa zy​ski​wa​ła na​ma​cal​ny kształt, prze​kształ​ca​ła się w ob​łok py​ło​wy. Na pierw​szym pa​ra​lak​so​me​trze wid​nia​ła na​dal jed​na trze​cia pręd​ko​ści świa​tła, na​-

sza szyb​kość w prze​strze​ni, na dru​gim na​to​miast plam​ka mi​nę​ła dwa​dzie​ścia jed​no​stek świetl​nych, tak gwał​tow​nie ani​hi​la​to​ry po​że​ra​ły prze​strzeń. Wkrót​ce po​tem wskaź​nik pierw​sze​go pa​ra​lak​so​me​tru po​to​czył się ku ze​ru, sam zaś apa​rat zblakł i znik​nął w ciem​no​ści. Te​raz po​su​wa​li​śmy się do przo​du je​dy​nie kosz​tem uni​ce​stwio​nej prze​strze​ni. Osiem punk​tów roz​rzu​co​nych wa​chla​rzo​wa​to za na​mi znik​nę​ło. My sa​mi rów​nież sta​li​śmy się nie​wi​docz​ni dla in​nych gwiaz​do​lo​tów. „Da​li​śmy nur​ka w nie​wi​dzial​ność” – po​wie​dzia​łem w du​chu. Plam​ka świetl​na pa​ra​lak​so​me​tru do​tar​ła do licz​by pięć​dzie​siąt. Cho​ciaż nie wy​czu​wa​łem zmian ani w so​bie, ani w ota​cza​ją​cych przed​mio​tach, ani w da​le​kim gwiezd​nym świe​cie, przez któ​ry tak obłęd​nie pę​dzi​li​śmy, na myśl o tym, co się do​ko​nu​je, zro​bi​ło mi się nie​wy​raź​nie na du​chu. Po raz pierw​szy po​ru​sza​łem się z ta​ką pręd​ko​ścią. Za​py​ta​łem: – Do ja​kiej war​to​ści bę​dzie wzra​stać pręd​kość? – Wzra​sta nie​ustan​nie – wy​ja​śnił Osi​ma. – Dziś ogra​ni​czy​my się do stu jed​no​stek, a po​tem osią​gnie​my dwie​ście. Ol​ga do​rzu​ci​ła: – Do Ory ma​my dwa​dzie​ścia par​se​ków, sześć​dzie​siąt lat świetl​nych. Mu​si​my tam do​trzeć w cią​gu trzech mie​się​cy, trze​ba więc spie​szyć się, Eli. Wzno​si​łem mnoż​nik do gó​ry i znów go opusz​cza​łem. Chmu​ra py​ło​wa z ty​łu za​gęsz​cza​ła się. Pięć lub sześć lo​tów ta​kiej ar​ma​dy gwiaz​do​lo​tów – my​śla​łem – a w Ga​lak​ty​ce ubę​dzie spo​ry szmat prze​strze​ni i w za​mian przy​bę​dzie no​we cia​ło ko​smicz​ne, ob​łok py​ło​wy „stwo​rzo​ny z ni​cze​go”, jak po​wie​dzie​li​by na​si przod​ko​wie. Nic więc dziw​ne​go, że uru​cha​mia​nie ani​hi​la​to​rów Ta​nie​wa w ob​rę​bie Ukła​du Sło​necz​ne​go jest za​bro​nio​ne. Cza​sa​mi wy​da​wa​ło mi się, że gwiaz​dy przed na​mi przy​bli​ży​ły się, sta​ły się więk​sze i ja​śniej​sze. Ale póź​niej zro​zu​mia​łem, że na​wet przy tak wiel​kiej pręd​ko​ści nie mo​gli​śmy w cią​gu pa​ru go​dzin po​ko​nać wiel​kich od​le​gło​ści. W ko​smo​sie obo​wią​zu​je in​na ska​la niż w ży​ciu co​dzien​nym. Na​wet ogrom jest tam wię​cej niż skrom​ny. Kie​dy za​koń​czył się dy​żur Olgi, zo​sta​łem wy​ssa​ny na ze​wnątrz w ten sam spo​sób, w ja​ki do​sta​łem się do środ​ka. Przy wej​ściu spo​tka​łem się z Le​oni​dem, któ​re​go po​nu​re oczy roz​bły​sły nie​do​brym świa​tłem. – Mia​łem ze​zwo​le​nie – po​wie​dzia​łem. – Nie wąt​pię – od​parł zim​nym gło​sem. – Nasz su​ro​wy ad​mi​rał ma dla cie​bie wie​le wzglę​dów. Ten dro​biazg, spo​tka​nie z Le​oni​dem, po​rząd​nie zwa​rzył mi hu​mor. Dla pa​sa​że​rów urzą​dzo​no sa​lę ob​ser​wa​cyj​ną, więk​szą od ste​rów​ki, ale we​dług te​go sa​me​go pla​nu: nie​waż​kość, po​le si​ło​we, ob​ro​to​we fo​te​le, lor​ne​ty mnoż​ni​ka. Stam​tąd wpraw​dzie nie moż​na kie​ro​wać urzą​dze​nia​mi stat​ku, ale i w ste​rów​ce nie do​wo​dzi​łem, tyl​ko ob​ser​wo​wa​łem. „Bę​dę ko​rzy​stał z sa​li ob​ser​wa​cyj​nej” -po​sta​no​wi​łem.

22

Orę zo​ba​czy​li​śmy w czter​dzie​stym ósmym dniu po​dró​ży. Sław​na sztucz​na pla​ne​ta po​ja​wi​ła się w lor​ne​cie mnoż​ni​ka ja​ko drob​niut​ka plam​ka. Mi​jał dzień za dniem, a plam​ka nie zwięk​sza​ła się. Tak bę​dzie do koń​ca lo​tu. Ora na​gle uro​śnie do wiel​kich roz​mia​rów, zmie​ni się z ma​leń​kiej dro​bin​ki za​wie​szo​nej w prze​strze​ni w ogrom​ne cia​ło nie​bie​skie. Za to Al​de​ba​ran zaj​mo​wał w po​lu wi​dze​nia lor​ne​ty nie​mal pół nie​ba. Z bli​ska nie jest tak pięk​ny jak z od​da​li, ot, zwy​czaj​ne słoń​ce, nic nad​zwy​czaj​ne​go. Po​zo​sta​wia​my go z bo​ku, gdyż Ora le​ży o ja​kieś trzy par​se​ki w pra​wo. Je​dy​nym wy​czu​wal​nym do​wo​dem prze​by​cia ogrom​nej dro​gi jest zmia​na ry​sun​ku gwiaz​do​zbio​rów. Gwiezd​ny świat sta​je się nie​zna​ny i ta je​go ob​cość cią​gle się po​głę​bia. Naj​pierw prze​obra​ził się Orion, wy​zbył się swe​go lśnią​ce​go oto​cze​nia: Ca​pel​li, Sy​riu​sza, Pol​luk​sa, a na​stęp​nie sam gwiaz​do​zbiór skur​czył się i prze​su​nął. Wiel​ka Niedź​wie​dzi​ca nie zmie​ni​ła się wy​raź​nie, po​ja​wi​ły się na​to​miast błą​dzą​ce gwiaz​dy, szyb​ko ni​czym pla​ne​ty prze​miesz​cza​ją​ce się po nie​bo​skło​nie. Na​gle ru​szył z miej​sca Sy​riusz, któ​ry po​cząt​ko​wo le​ciał po na​szej le​wej stro​nie, a po​tem za​wró​cił i za​czął się zmniej​szać. Po dal​szym mie​sią​cu po​dró​ży dzi​wi​li​śmy się: czyż​by ta skrom​na gwiazd​ka, pięk​na wpraw​dzie, bo uro​dy i te​raz nie stra​ci​ła, mia​ła być naj​cu​dow​niej​szą z gwiazd ziem​skie​go nie​ba? Na​resz​cie za Sy​riu​szem po​ru​szy​ła się uro​czy​ście zim​na We​ga, któ​ra opu​ści​ła gwiaz​do​zbiór Lut​ni i po​dą​ży​ła ku Wę​żo​wi i Skor​pio​no​wi. Póź​niej wszyst​ko za​czę​ło się gwał​tow​nie ta​so​wać: jed​ne gwiaz​dy bla​kły, dru​gie roz​ja​rza​ły się i je​dy​nie Dro​ga Mlecz​na, gi​gan​tycz​na rze​ka świa​tów, w ogó​le się nie zmie​nia​ła. Po pew​nym cza​sie w prze​strze​ni ota​cza​ją​cej Orę po​ja​wi​ły się śla​dy ży​cia. Zbli​ża​li​śmy się do wę​zło​wej sta​cji ko​smicz​nej zbu​do​wa​nej na skrzy​żo​wa​niu tras ga​lak​tycz​nych. Ol​ga wy​łą​czy​ła ani​hi​la​to​ry Ta​nie​wa i od tej chwi​li znów prze​szli​śmy na na​pęd fo​to​no​wy. Po​zo​sta​łe stat​ki eska​dry wy​nu​rzy​ły się z ob​sza​ru nad​świetl​ne​go i sta​ły się wi​docz​ne w lor​ne​cie. O ja​kieś trzy mi​lio​ny ki​lo​me​trów od nas przemknął pa​sa​żer​ski sta​tek ko​smicz​ny uży​wa​ny do prze​wo​zów mię​dzy pla​ne​ta​mi. „Pa​sa​żer” wi​docz​nie bar​dzo się spie​szył, bo nie od​po​wie​dział na na​sze sy​gna​ły. A póź​niej Ora za​czę​ła ro​snąć i do​wódz​two nad na​mi prze​ję​ła dys​po​zy​tor​ka por​tu mię​dzy​gwiezd​ne​go. Są​dząc po gło​sie by​ła to su​ro​wa i ener​gicz​na dziew​czy​na. Dys​po​zy​tor​ka po​le​ci​ła nam zmie​nić szyk: ja​ko pierw​sze mia​ły lą​do​wać na Orze ma​łe stat​ki, „Po​że​racz Prze​strze​ni” zaś szedł w arier​gar​dzie. Stat​ki uchwy​co​ne po​lem si​ło​wym pla​ne​ty ko​lej​no wę​dro​wa​ły na wy​zna​czo​ne miej​sca. Ni​gdzie lą​do​wa​nie nie jest tak skom​pli​ko​wa​ne jak na Orze, gdyż tu stat​ki lą​du​ją na po​wierzch​ni pla​ne​ty, w in​nych zaś wy​pad​kach cu​mu​ją do sztucz​nych sa​te​li​tów i sa​me sta​ją się sztucz​ny​mi sa​te​li​ta​mi pla​ne​ty, na któ​rą przy​le​cia​ły. W koń​cu po​zo​sta​li​śmy tyl​ko my i po​le si​ło​we za​ci​snę​ło nas ni​czym w klesz​czach, a po​tem nie​od​par​cie po​cią​gnę​ło ku po​wierzch​ni sztucz​ne​go cia​ła nie​bie​skie​go. Ogrom​ne lą​do​wi​sko prze​zna​czo​ne dla wiel​kich gwiaz​do​lo​tów przy​po​mi​na​ło gó​rzy​stą kra​inę: do​ko​ła wzno​si​ły się za​ko​twi​czo​ne stat​ki, któ​re lą​do​wa​ły przed na​mi. „Po​że​racz Prze​strze​ni” ko​ły​sał się w po​lu si​ło​wym zbli​ża​jąc się wol​no do wy​zna​czo​ne​go miej​sca po​sto​ju. Wy​mi​nę​li​śmy sztucz​ne słoń​ce, któ​re przy​ga​szo​no, aby nas zbyt sil​nie nie na​pro​mie​nio​wa​ło.

Przed na​mi, jak okiem się​gnąć, roz​po​ście​ra​ła się po​wierzch​nia sztucz​nej pla​ne​ty, naj​wspa​nial​sze​go z cu​dów do​ko​na​nych przez rę​ce i umysł czło​wie​ka! Sta​tek znie​ru​cho​miał osa​dzo​ny pew​nie w po​lu ha​mu​ją​cym i ku je​go wro​tom zbli​żał się pół​prze​źro​czy​sty trap utka​ny z li​nii po​la si​ło​we​go. Nie cze​ka​łem, aż zo​sta​nę wy​ssa​ny na ze​wnątrz ni​czym piór​ko i z wrza​skiem po​to​czy​łem się po li​niach si​ło​wych. Z gó​ry spadł na mnie śmie​ją​cy się w głos An​dre, a na nie​go Wie​ra i Pa​weł. Na​sza za​ba​wa nie spodo​ba​ła się dys​po​zy​tor​ce por​tu, gdyż nie​wi​dzial​ne rę​ce bezpar​do​no​wo rzu​ci​ły na​mi w róż​ne stro​ny, przez kil​ka se​kund po​trzy​ma​ły w po​wie​trzu, a po​tem de​li​kat​nie opu​ści​ły na ląd. – Zu​peł​nie jak ma​ła dziew​czyn​ka!… Za​cho​wu​ję się jak ma​ła dziew​czyn​ka!… – mó​wi​ła Wie​ra. – Co ty z na​mi wy​pra​wiasz, Eli! – A tu naj​wy​raź​niej nie lu​bią żar​tów! – za​uwa​żył Ro​me​ro, któ​ry oczy​wi​ście ja​ko pierw​szy spo​waż​niał. – Po​wi​ta​no nas nie​zbyt uprzej​mie. By​li​śmy na Orze!

23

Za​nim opo​wiem o wy​da​rze​niach na Orze, mu​szę opi​sać ją sa​mą. Nie ma te​ma​tu rów​nie pa​sjo​nu​ją​ce​go. Bę​dąc dzieć​mi ma​rzy​li​śmy o niej, gdy do​ro​śli​śmy, sta​ra​li​śmy się na nią do​stać. Obec​nie, w na​szym 563 ro​ku, po​tra​fi​my wznieść bu​dow​lę znacz​nie wspa​nial​szą niż Ora, ale cze​goś rów​nie bli​skie​go każ​de​mu czło​wie​ko​wi już chy​ba ni​gdy nie bę​dzie. Wy​my​śli​li ją na​si pra​dzia​do​wie, zbu​do​wa​li oj​co​wie. To by​ło pierw​sze wiel​kie cia​ło nie​bie​skie uprzed​nio do​kład​nie ob​li​czo​ne i za​pro​jek​to​wa​ne. Ora naj​pierw by​ła ideą, ry​sun​kiem, po​tem sta​ła się rze​czy​wi​sto​ścią. Ludz​kość sto czte​ry la​ta ży​ła my​śla​mi o Orze, pra​co​wa​ła dla niej, śpie​wa​ła o niej i ma​rzy​ła, a pra​wie po​ło​wę te​go stu​le​cia za​ję​ła nie bu​do​wa pla​ne​ty, lecz pro​jek​to​wa​nie jej. Pla​net ku​li​stych lub nie​re​gu​lar​nych nie bra​ku​je w ko​smo​sie. Tyl​ko nie​któ​re z nich na​da​ją się do za​miesz​ka​nia i na każ​dej roz​wi​ja się je​dy​nie ta szcze​gól​na for​ma ży​cia, któ​rej sprzy​ja​ją miej​sco​we wa​run​ki. Ora by​ła od po​cząt​ku po​my​śla​na ja​ko naj​więk​szy ho​tel ga​lak​tycz​ny, ja​ko miej​sce przy​dat​ne dla wszyst​kich form ży​cia. Żad​na pla​ne​ta na​tu​ral​na, bez wzglę​du na jej wy​po​sa​że​nie, nie nada​wa​ła się do te​go ce​lu. Ora nie jest pla​netą po​kry​tą me​cha​ni​zma​mi, lecz me​cha​ni​zmem wy​ro​słym do wiel​ko​ści pla​ne​ty. Umiesz​czo​no ją w ta​kiej od​le​gło​ści od Zie​mi, aby by​ła moż​li​wie bli​sko na​szych gwiezd​nych są​sia​dów, w sa​mym cen​trum na​sze​go re​jo​nu gwiezd​ne​go. Jest to rów​nież pierw​sze w hi​sto​rii ludz​ko​ści cia​ło nie​bie​skie stwo​rzo​ne z pust​ki, z „ni​cze​go” we​dług ter​mi​no​lo​gii sta​ro​żyt​nych. Flo​ty​l​le Gwiezd​nych Płu​gów ca​ły​mi la​ta​mi prze​ory​wa​ły i za​gęsz​cza​ły prze​strzeń w tym za​kąt​ku Wszech​świa​ta, aż pył ko​smicz​ny utwo​rzył mię​dzy By​kiem a Hia​da​mi no​wą mgła​wi​cę. Póź​niej pyt sku​pio​no, prze​two​rzo​no na mi​ne​ra​ły, me​tal, ga​zy i wo​dę, za​sy​sa​no do fa​bryk umiesz​czo​nych na stat​kach, skąd wy​cho​dził w po​sta​ci go​to​wych ma​te​ria​łów na bu​do​wę rów​nin, wzgórz, do​mów. Nie​zwy​kły jest rów​nież kształt Ory. Kon​struk​to​rzy zre​zy​gno​wa​li z for​my ku​li​stej, któ​ra ma wie​le wad: prak​tycz​nie rzecz bio​rąc wy​ko​rzy​stu​je się tyl​ko po​wierzch​nię ku​li. Ora jest płasz​czy​zną. Po​cząt​ko​wo w trak​cie bu​do​wy by​ła ku​lą, któ​rą na​stęp​nie roz​wi​nię​to i ni​czym gi​gan​tycz​ny dy​wan roz​ście​lo​no w ko​smo​sie. Obec​nie Ora przy​po​mi​na ogrom​ny ta​lerz. War​stwa grun​tu ma kil​ka me​trów gru​bo​ści, a pod nią znaj​du​ją się dzie​siąt​ki pię​ter urzą​dzeń i ma​szyn wy​twa​rza​ją​cych na po​szcze​gól​nych ob​sza​rach żą​da​ne wa​run​ki ży​cia. Moż​na też okre​ślić to ina​czej: Ora jest skrzyn​ką wy​peł​nio​ną me​cha​ni​zma​mi i przy​kry​tą wiecz​kiem, a wiecz​kiem tym jest miesz​kal​na po​wierzch​nia pla​ne​ty. Je​dy​ne w swo​im ro​dza​ju jest słoń​ce Ory, za​wie​szo​ne nie​ru​cho​mo nad środ​kiem pla​ne​ty, gdzie stoi za​wsze w ze​ni​cie, a w in​nych oko​li​cach jest wi​dzia​ne pod sta​łym ką​tem. Ze słońc ob​ro​to​wych, po​dob​nych do uru​cho​mio​nych na Plu​to​nie, zre​zy​gno​wa​no wła​śnie dla​te​go, że Ora jest płasz​czy​zną, a nie ku​lą. Nie prze​szko​dzi​ło to jed​nak w urzą​dze​niu pra​wi​dło​we​go na​stęp​stwa dnia i no​cy, świ​tów i zmierz​chów. Osią​gnię​to to przez re​gu​la​cję je​go na​tę​że​nia i tem​pe​ra​tu​ry oraz bar​wy świa​tła: w no​cy, wkrót​ce po zmierz​chu, słoń​ce znów za​pa​la się, ale już zim​nym, księ​ży​co​wym bla​skiem, przy czym pro​mie​niu​ją je​dy​nie frag​men​ty je​go tar​czy zgod​nie z ko​lej​ny​mi kwa​dra​mi. Peł​ny cykl ak​tyw​no​ści słoń​ca wy​no​si dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny, aby lu​dzie nie mu​sie​li re​zy​gno​wać z przy​zwy​cza​jeń wy​nie​sio​nych z dzie​ciń​stwa.

I wresz​cie po​wie​trze! Ni​gdzie nie ma ta​kie​go po​wie​trza jak na Orze. At​mos​fe​rę two​rzo​no na wzór ziem​skiej, ale na sta​rusz​ce Zie​mi ni​gdy nie od​dy​cha​łem tak lek​ko, ła​two i ra​do​śnie. Od​dy​cha​nie na Orze to nie ko​niecz​ność, lecz roz​kosz. Mógł​bym przy​siąc, że za​wie​ra oprócz odu​rza​ją​cych za​pa​chów rów​nież od​żyw​cze ka​lo​rie. W sta​ro​żyt​no​ści żar​to​wa​no: „Od​ży​wia się sa​mym po​wie​trzem”. Kie​dyś spró​bu​ję ży​wić się sa​mym tu​tej​szym po​wie​trzem. Ta​ka jest Ora.

24

Na​stęp​ne​go dnia Wie​ra po​wie​dzia​ła: – Za​czy​na​my pra​cę. Oczy​wi​ście znasz swo​je obo​wiąz​ki? Oczy​wi​ście ich nie zna​łem. Wie​ra wy​tłu​ma​czy​ła, cze​go ode mnie ocze​ku​je. Se​kre​ta​rzo​wa​nie oka​za​ło się nie​trud​ne. Na po​czą​tek mia​łem cho​dzić wszę​dzie z Wie​rą i po​ma​gać jej. Cho​dzę do​brze, a co się ty​czy po​mo​cy, to do​tych​czas ona po​ma​ga​ła mnie, nie zaś na od​wrót. Są​dzę zresz​tą, że tak bę​dzie na​dal. – Za​cznie​my od za​po​zna​nia się z miesz​kań​ca​mi gwiazd – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Te​raz pój​dzie​my na na​ra​dę do Spy​chal​skie​go, któ​ry zamel​du​je, jak wy​ko​nał po​le​ce​nie Wiel​kiej Ra​dy. Spy​chal​ski przy​jął nas w gma​chu Za​rzą​du Ory, gdzie by​ło już peł​no pra​cow​ni​ków pla​ne​ty. Nie​ste​ty nic po​cie​sza​ją​ce​go nie mógł nam za​ko​mu​ni​ko​wać. Po otrzy​ma​niu po​le​ce​nia z Zie​mi Spy​chal​ski ro​ze​słał spe​cjal​ne wy​pra​wy we wszyst​kie oko​li​ce ko​smo​su. Ale na gwiaz​dach ze​wnętrz​nych o Ga​lak​tach nie sły​sza​no, w Hia​dach zaś eks​pe​dy​cje nic no​we​go nie wy​kry​ły. – Na Orę przy​wie​zio​no z dzie​wią​tej pla​ne​ty ukła​du Pło​mie​ni​stej B pew​ne​go czte​ro​skrzy​dłe​go osob​ni​ka, któ​re​go na​wie​dza​ją wy​raź​ne sny o Ga​lak​tach – po​wie​dział Spy​chal​ski. – Bę​dzie​cie mo​gli z nim po​roz​ma​wiać. Anioł za​czął się awan​tu​ro​wać i zo​stał od​dzie​lo​ny od współ​bra​ci. Do lu​dzi od​no​si się z sza​cun​kiem, ale swo​ich nie zno​si. A pro​pos, od​kry​li​śmy na Hia​dach cie​ka​we zja​wi​sko astro​fi​zycz​ne: Hia​dy od​da​la​ją się od in​nych gwiazd. Ol​ga wszyst​kie wia​do​mo​ści przyj​mu​je z nie​zmą​co​nym spo​ko​jem, ale ta ją po​ru​szy​ła wy​raź​nie. – Ja​kiż to no​wy fakt, Mar​ci​nie Ju​lia​no​wi​czu? Prze​cież już na​si przod​ko​wie wie​dzie​li, że Hia​dy od​da​la​ją się od Słoń​ca! – Od Słoń​ca tak – za​opo​no​wał Spy​chal​ski. – Od​da​la​ją się od Słoń​ca i zbli​ża​ją się do in​nych gwiazd, tak przy​naj​mniej uwa​ża​li​śmy do tej po​ry. A no​we od​kry​cie spro​wa​dza się do te​go, że Hia​dy od​da​la​ją się od ota​cza​ją​cych je gwiazd, od​le​głość ro​śnie wzdłuż wszyst​kich osi współ​rzęd​nych. – Chce pan po​wie​dzieć, że Hia​dy ge​ne​ru​ją wo​kół sie​bie no​wą prze​strzeń? – Tak, wła​śnie to. Przy​pusz​czal​nie pew​na część ma​sy w Hia​dach ule​ga ani​hi​la​cji. Przy​czy​ny i me​cha​nizm te​go zja​wi​ska nie są na ra​zie usta​lo​ne. Spoj​rza​łem na An​dre i spo​strze​głem, że jest pod​nie​co​ny, bo z za​pa​łem tłu​ma​czył coś Lusi​no​wi, któ​ry z po​wąt​pie​wa​niem krę​cił gło​wą. Nie wąt​pi​łem, że An​dre już stwo​rzył teo​rię cał​ko​wi​cie tłu​ma​czą​cą po​wo​dy, dla któ​rych Hia​dy wy​pa​da​ją z ota​cza​ją​ce​go je świa​ta. W kon​klu​zji Spy​chal​ski za​pro​po​no​wał no​wo przy​by​łym, aby sa​mi spró​bo​wa​li szczę​ścia w wy​pra​wach po​szu​ki​waw​czych. Co zaś się ty​czy po​przed​nich za​dań, to wszyst​kie zo​sta​ły wy​ko​na​ne. Na Orę za​pro​szo​no przed​sta​wi​cie​li gwiezd​nych lu​dów za​miesz​ku​ją​cych ukła​dy ota​cza​ją​cych Słoń​ce gwiazd. Nie​bian za​kwa​te​ro​wa​no w ho​te​lach za​pew​nia​ją​cych wa​run​ki, do któ​rych przy​wy​kli. – Za go​dzi​nę od​wie​dzi​my Nie​bian – zwró​ci​ła się do mnie Wie​ra. – Przy​go​tuj de​szy​fra​tor. Pod​sze​dłem do An​dre.

– Na​wet z da​le​ka wi​dać, że znów wy​my​śli​łeś coś osza​ła​mia​ją​ce​go – po​wie​dzia​łem. – No, nie krę​puj się, mów! – Pew​nie, że osza​ła​mia​ją​ce! – wy​krzyk​nął An​dre za​pal​czy​wie. – Twój uśmie​szek mnie nie spe​szy! Pa​mię​taj, że tyl​ko głup​cy wy​śmie​wa​ją się z te​go, o czym nie ma​ją naj​mniej​sze​go po​ję​cia! Po​sta​ra​łem się przy​brać po​waż​ny wy​raz twa​rzy. – Ca​ły za​mie​niam się w słuch, mo​że mi się uda coś zro​zu​mieć. An​dre zła​god​niał i z za​pa​łem wy​ło​żył mi swo​ją hi​po​te​zę. Mu​szę przy​znać, że i mnie ona wcią​gnę​ła, je​śli nie swym praw​do​po​do​bień​stwem, to ma​low​ni​czo​ścią. An​dre uwa​żał, iż od​da​la​nie się Hiad od wszyst​kich ciał nie​bie​skich jest skut​kiem sza​le​ją​ce​go nie​gdyś w tym ro​ju gwiezd​nym star​cia Zły​wro​gów z Ga​lak​ta​mi. Jed​na z wal​czą​cych stron uni​ce​stwia​ła prze​strzeń, zde​rza​jąc ze so​bą i spo​pie​la​jąc pla​ne​ty, dru​ga na​to​miast nisz​czy​ła ma​sę, aby nie po​zwo​lić pla​ne​tom wpa​dać na sie​bie. Krót​ko mó​wiąc uru​cho​mio​no jed​no​cze​śnie obie re​ak​cje Ta​nie​wa, zwy​kłą i od​wrot​ną. Zwy​kła daw​no już się za​koń​czy​ła, od​wrot​na na​to​miast – za​mia​na sub​stan​cji w prze​strzeń – trwa na​dal i w re​zul​ta​cie Hia​dy z wol​na po​grą​ża​ją się w wy​two​rzo​nej nie​gdyś ko​smicz​nej ja​mie. – Ta ja​ma po​głę​bia się do dziś! – za​koń​czył An​dre. ener​gicz​nym gło​sem. – Prze​strzeń po​wsta​je obec​nie z py​łu, któ​ry po​zo​stał po eks​plo​zji pla​net. Twier​dzę, że nie jest to zwy​kły pył, lecz sub​stan​cja ani​hi​li​zu​ją​ca. Trze​ba po​pro​sić Wiel​ką Ra​dę o skie​ro​wa​nie do Hiad eks​pe​dy​cji, któ​ra spraw​dzi​ła​by mo​ją hi​po​te​zę! – W po​rząd​ku, proś! – ze​zwo​li​łem mu. – A ja po​pro​szę cię o de​szy​fra​tor. Pój​dziesz do Nie​bian? – Bę​dę zdo​by​wał wia​do​mo​ści o Ga​lak​tach, spo​tka​nia dy​plo​ma​tycz​ne nie in​te​re​su​ją mnie. Chcę od​wie​dzić te​go skrzy​dla​te​go awan​tur​ni​ka. De​szy​fra​tor jest w mo​im po​ko​ju, weź so​bie. W po​ko​ju An​dre spoj​rza​łem z po​wąt​pie​wa​niem na po​tęż​ną wa​li​zę, ostat​ni wa​riant te​go DP-2, któ​ry ta​kie​go fi​gla spla​tał Al​la​no​wi na Ma​łym Psie. – Te​raz na​zy​wa się „Ma​ły Uni​wer​sal​ny”, a nie prze​no​śny, w skró​cie DUM – po​wie​dział An​dre – ro​zu​miesz? – Tu nie cho​dzi prze​cież o na​zwę. – Na​zwa od​da​je isto​tę urzą​dze​nia. Każ​dy du​reń spoj​rzaw​szy na ta​bli​cę roz​dziel​czą po​tra​fi po​ro​zu​mieć się z do​wol​nym ro​zum​nym Nie​bia​ni​nem. Za​bie​raj to i zmy​kaj! Wy​ra​zi​łem ży​cze​nie, aby kłó​tli​wy Anioł wy​tar​gał An​dre za kę​dzio​ry, An​dre na​to​miast za​śmie​wał się pa​trząc, jak ugi​nam się pod cię​ża​rem de​szy​fra​to​ra. We​zwa​łem więc awio​wó​zek i od​da​li​łem się bez po​śpie​chu. Wó​zek z apa​ra​tem pły​nął za mną na wy​so​ko​ści ra​mie​nia, ho​lo​wa​ny mo​im in​dy​wi​du​al​nym po​lem. Na Orze wszy​scy otrzy​mu​ją ta​kie po​la. Wie​ra wraz z Ro​me​rem już mnie ocze​ki​wa​li w po​ko​ju ho​te​lo​wym. Na uli​cy spo​tka​li​śmy Spy​chal​skie​go, któ​ry we​zwał au​to​bus i za​py​tał, ko​go naj​pierw za​mie​rza​my od​wie​dzić. – Te​go, kto jest naj​bar​dziej in​te​re​su​ją​cy – od​par​łem. Spy​chal​ski uśmiech​nął się krzy​wo, tak że je​den wąs po​wę​dro​wał mu w gó​rę, a dru​gi opu​ścił się. – Dla mnie wszy​scy są cie​ka​wi, mło​dzień​cze. A co pa​na bar​dziej in​te​re​su​je, ro​zum czy pięk​no? Ro​zum​niej​si od nas nie są, a co do pięk​na… zresz​tą sam pan zo​ba​czy. W au​to​bu​sie Spy​chal​ski po​wie​dział: – A więc, sza​now​ni Zie​mia​nie, naj​bliż​szym ho​te​lem bę​dzie „Gwiaz​do​zbiór By​ka i Woź​ni​-

cy”. Ży​cie osią​gnę​ło sto​sun​ko​wo wy​so​ki po​ziom je​dy​nie w ukła​dach Al​de​ba​ra​na i Ca​pel​li. Pla​ne​ty są tam wiel​kie, cią​że​nie więk​sze od ziem​skie​go. Są​dzę, że bę​dzie​cie za​sko​cze​ni wy​glą​dem miesz​kań​ców te​go za​kąt​ka Wszech​świa​ta. Są już uprze​dze​ni o wa​szej wi​zy​cie i ocze​ku​ją jej z nie​cier​pli​wo​ścią. Wie​ra nic nie od​po​wie​dzia​ła, Ro​me​ro uśmiech​nął się, ja się ro​ze​śmia​łem. Miesz​kań​ców Al​de​ba​ra​na i Ca​pel​li wi​dzie​li​śmy na Zie​mi w set​kach trans​mi​sji. By​ły to isto​ty roz​płaszczo​ne przez gra​wi​ta​cję, po​dob​ne do ogrom​nych ru​da​wych kro​pli. Po​do​bień​stwo tym więk​sze, że po​ru​sza​ły się prze​le​wa​jąc ca​łe cia​ło. A przy tym by​ły to isto​ty ro​zum​ne, umie​ją​ce od​po​wia​dać na py​ta​nia, lecz do​pie​ro po ja​kimś cza​sie, bo pro​ce​sy ży​cio​we ma​ją zwol​nio​ne. Ję​zyk ma​ją pro​sty, wy​ra​ża​ny bar​wa​mi le​żą​cy​mi nie​mal cał​ko​wi​cie w za​kre​sie pro​mie​nio​wa​nia wi​dzial​ne​go. Mo​wę ich roz​szy​fro​wa​no ja​ko jed​ną z pierw​szych. Nie są​dzę, aby zna​li uczu​cie tak ludz​kie jak nie​cier​pli​wość. W ho​te​lu, ni​skim bu​dyn​ku przy​po​mi​na​ją​cym sko​ru​pę żół​wia, każ​de z nas otrzy​ma​ło ru​cho​my fo​tel z gra​wi​ta​to​rem. W tym gma​chu czło​wiek mógł czuć się nor​mal​nie je​dy​nie sie​dząc w fo​te​lu. Gdy​by wy​padł z nie​go, zo​stał​by mo​men​tal​nie zmiaż​dżo​ny przez po​twor​ną gra​wi​ta​cję. Ale wy​paść z fo​te​la moż​na by je​dy​nie w wy​pad​ku po​wszech​nej ka​ta​stro​fy na Orze, al​bo​wiem po​le si​ło​we nie po​zwa​la zejść z miej​sca, choć moż​na swo​bod​nie po​ru​szać rę​ko​ma, gło​wą i tu​ło​wiem. Usia​dłem i dla spraw​dze​nia szarp​ną​łem się w bok, ale od​rzu​ci​ło mnie z po​wro​tem. We​wnątrz bu​dyn​ku roz​po​ście​ra​ła się ka​mie​ni​sta rów​ni​na, usia​na węź​la​sty​mi ro​śli​na​mi po​dob​ny​mi do rąk przy​tu​lo​nych do zie​mi; tak wy​glą​da​ło po​miesz​cze​nie Al​de​ba​rań​czy​ków. Wkrót​ce uj​rze​li​śmy ich sa​mych: trzy ru​de ciel​ska nie​spiesz​nie prze​le​wa​ją​ce się ze wzgór​ka w do​lin​kę. Je​den z Al​de​ba​rań​czy​ków po​peł​znął w na​szym kie​run​ku. To był pierw​szy Nie​bia​nin, któ​re​go zo​ba​czy​łem w na​tu​rze, a nie w ste​re​osko​pie. Przy ru​chu przy​bie​rał kształt przy​po​mi​na​ją​cy niedź​wie​dzie ciel​sko, rów​nież ma​sę miał rów​ną niedź​wie​dziej. Mięk​kie, pra​wie po​zba​wio​ne ko​ści cia​ło opi​na​ła moc​na skó​ra. Szcze​gól​nie god​ne uwa​gi są oczy Al​de​ba​rań​czy​ków: sze​ro​ka, bia​ła wstę​ga oczu opa​su​ją​ca cia​ło nie​mal w po​ło​wie je​go wy​so​ko​ści. Gór​na część tu​ło​wia – nad ocza​mi – by​ła or​ga​nem ich ję​zy​ka barw. Kształ​tem swym przy​po​mi​na​ła czap​kę. Bez ty​lu oczu Al​de​ba​rań​czy​cy nie mo​gli​by roz​ma​wiać, gdyż mo​wa ich jest ma​ło wy​ra​zi​sta. Pod​czas gdy Al​de​ba​rań​czyk zbli​żał się, wpro​wa​dzi​łem do de​szy​fra​to​ra pro​gram: „Re​jon By​ka i Woź​ni​cy, ję​zyk barw” i unio​słem urzą​dze​nie nadaw​czo-od​bior​cze – ku​lę z rę​ko​je​ścią. Al​de​ba​rań​czyk na​tych​miast skie​ro​wał na ku​lę tę po​ło​wę swo​jej wstę​gi ocznej, któ​ra znaj​do​wa​ła się z na​szej stro​ny. Po​wi​ta​li​śmy go​ścia na Orze, on po​dzię​ko​wał nam za mi​łe przy​ję​cie, a na​stęp​nie roz​po​czę​ły się rze​czo​we per​trak​ta​cje. – Jak się pan tu czu​je? – za​py​ta​ła Wie​ra. Ku​la na​daj​ni​ka za​bar​wi​ła się ko​lej​no na ma​li​no​we, błę​kit​nie i żół​to. W od​po​wie​dzi za​świe​ci​ła się „czap​ka” Al​de​ba​rań​czy​ka, ale bar​wy by​ły bled​sze niż na ku​li i nie do​my​ślił​bym się, że jest to mo​wa, gdy​bym nie wie​dział o tym wcze​śniej. W ku​li za​brzmiał głu​chy, ma​szy​no​wy głos. In​for​ma​cje otrzy​ma​ne od Nie​bian za​mie​nia​ły się w ludz​kie sło​wa z szyb​ko​ścią ta​ką, że nie za​uwa​ży​li​śmy naj​mniej​sze​go opóź​nie​nia. – Dzię​ku​ję – po​wie​dział Al​de​ba​rań​czyk. – To bar​dzo mi​łe, że gra​wi​ta​cja w cza​sie snu zwięk​sza się. Jesz​cze ni​gdy tak świet​nie nie spa​łem. – Czy po​do​ba​ją się wam lu​dzie? Nie ża​łu​je​cie, iż do nas przy​je​cha​li​ście? – Wśród lu​dzi czu​je​my się do​brze.

– A czy wie​cie coś na te​mat istot po​dob​nych do was? Nie wiem, jak się na​zy​wasz, przy​ja​cie​lu?… – Na​zy​wam się Wian – od​parł Al​de​ba​rań​czyk. – O isto​tach po​dob​nych do nas ni​cze​go nie wiem. Trze​ba o to za​py​tać młod​sze​go sta​rusz​ka, naj​le​piej dziec​ko. W na​szej de​le​ga​cji nie ma mło​dych sta​rusz​ków. Wkrót​ce przy​peł​zli in​ni Al​de​ba​rań​czy​cy i roz​mo​wa sta​ła się ogól​na. Je​śli na​wet ocze​ki​wa​li nas z nie​cier​pli​wo​ścią, to nie da​wa​li te​go po so​bie po​znać: miesz​kań​cy Al​de​ba​ra​na czę​ściej od​po​wia​da​li na na​sze py​ta​nia, niż sa​mi py​ta​li. Zresz​tą już wcze​śniej wie​dzie​li​śmy, że te isto​ty nie od​zna​cza​ją się cie​ka​wo​ścią. – Ja​kaś abra​ka​da​bra – po​wie​dział Ro​me​ro, gdy​śmy się z ni​mi po​że​gna​li. – Dzie​ci-sta​rusz​ko​wie, gra​wi​ta​cja wzra​sta w cza​sie snu… Spy​chal​ski iro​nicz​nie wy​krzy​wił twarz w swo​im dziw​nym uśmie​chu, do któ​re​go cią​gle nie mo​głem przy​wyk​nąć. – Czy pań​skim zda​niem je​dy​nie ludz​kie oby​cza​je ma​ją ja​kiś sens? Ich in​for​ma​cję są w peł​ni lo​gicz​ne. Spy​chal​ski opo​wie​dział na​stęp​nie, że dla Al​de​ba​rań​czy​ków naj​waż​niej​szym pro​ble​mem ży​cio​wym nie jest zdo​by​wa​nie po​kar​mu, jak się to dzie​je u więk​szo​ści Nie​bian, łącz​nie z ludź​mi, lecz sen. Po​myśl​ność spo​łe​czeń​stwa za​le​ży od moż​li​wo​ści zor​ga​ni​zo​wa​nia od​po​czyn​ku. Przy nor​mal​nej w ich wa​run​kach gra​wi​ta​cji Al​de​ba​rań​czy​cy pra​cu​ją, lecz nie mo​gą za​snąć. Za​sy​pia​ją je​dy​nie w sil​niej​szym po​lu gra​wi​ta​cyj​nym, uda​ją się więc na wy​po​czy​nek do głę​bo​kich ja​skiń. Róż​ni​ca cięż​ko​ści po​mię​dzy po​wierzch​nią grun​tu i dnem gro​ty jest wpraw​dzie nie​wiel​ka, ale wy​star​cza​ją​ca. Po​nie​waż Al​de​ba​rań​czy​cy nie mo​gli​by o wła​snych si​łach wy​do​stać się z dna gro​ty, wo​bec te​go in​ne osob​ni​ki wspól​ny​mi si​ła​mi wy​cią​ga​ją ich na po​mo​stach za​wie​szo​nych na pa​sach, któ​re na​wi​nię​te są na ko​ło​wro​ty. Na Orze na​to​miast urzą​dzo​no spe​cjal​ne al​ta​ny do snu. Kie​dy kto​kol​wiek wpeł​za tam, na​tych​miast wzra​sta po​le si​ło​we i Al​de​ba​rań​czyk słod​ko za​sy​pia uko​ły​sa​ny po​tęż​nie​ją​cą gra​wi​ta​cją. – Po​słu​chaj​cie te​raz, kim są ci mło​dzi sta​rusz​ko​wie – po​wie​dział Spy​chal​ski zło​śli​wie. Oka​za​ło się, że Al​de​ba​rań​czy​cy nie pi​szą ksią​żek i ca​łą wie​dzę prze​ka​zu​ją „ust​nie”. Nie​któ​re osob​ni​ki od dzie​ciń​stwa spe​cja​li​zu​ją się w za​pa​mię​ty​wa​niu. Ci ucze​ni Al​de​ba​rań​czy​cy zwol​nie​ni są z wszel​kiej in​nej pra​cy, a na sta​rość, gdy do wia​do​mo​ści za​sły​sza​nych do​da​dzą wła​sne do​świad​cze​nia, sta​ją się praw​dzi​wy​mi skarb​ni​ca​mi mą​dro​ści. Pod ko​niec ży​cia prze​ka​zu​ją na​gro​ma​dzo​ną wie​dzę no​wym straż​ni​kom do​świad​czeń. Wszyst​kich uczo​nych (mło​dych i sta​rych) Al​de​ba​rań​czy​cy z czu​ło​ścią na​zy​wa​ją sta​rusz​ka​mi. Sło​wo „sta​ru​szek”, zna​czy u nich ty​le co „mą​dry”. Al​de​ba​rań​czyk ra​dził zwró​cić się po in​for​ma​cje do mło​dych sta​rusz​ków dla​te​go, że od le​ci​wych mę​dr​ców nie​ła​two się cze​go​kol​wiek do​wie​dzieć – na sta​rość ko​st​nie​ją i nie​zwy​kle po​wo​li uru​cha​mia​ją swo​ją bi​blio​te​kę wspo​mnień. Mło​dzi na​to​miast ope​ru​ją wie​dzą znacz​nie swo​bod​niej. – Wian to bar​dzo dziw​ne imię – po​wie​dzia​łem. – Czy coś ozna​cza? – Ta​kie po​łą​cze​nie dźwię​ków w rze​czy​wi​sto​ści nie ist​nie​je. Re​al​nym imie​niem Al​de​ba​rań​czy​ka jest kom​bi​na​cja barw, któ​re de​szy​fra​tor prze​tłu​ma​czył na po​stać dla nas zro​zu​mia​łą. Sam Wian nie po​dej​rze​wa na​wet, że je​go imię tak dla nas brzmi. Za po​fał​do​wa​ną rów​ni​ną Al​de​ba​rań​czy​ków uka​za​ła się dru​ga stre​fa ho​te​lu, je​zio​ro ze ska​li​sty​mi brze​ga​mi. W nad​brzeż​nych ska​łach znaj​do​wa​ły się pie​cza​ry, je​dy​ne po​miesz​cze​nia miesz​kal​ne na tej po​nu​rej pu​sty​ni. W ja​ski​niach prze​by​wa​li go​ście z Ca​pel​li, rów​nie ma​syw​ni i nie​zgrab​ni jak Al​de​ba​rań​czy​cy, ale jesz​cze mniej roz​mow​ni. Po​zna​li​śmy jed​ne​go

z nich i z wiel​kim tru​dem wy​cią​gnę​li​śmy od nie​go kil​ka słów. Ca​pel​lań​czyk po​dejrz​li​wie wpa​try​wał się w nas wstę​gą oczu i od​nio​słem wra​że​nie, iż tyl​ko uprzej​mość obo​wią​zu​ją​ca go​ścia po​wstrzy​my​wa​ła go od od​wró​ce​nia się ty​łem. Zresz​tą te isto​ty wi​dzą na wszyst​kie stro​ny i nie​wy​klu​czo​ne, że od po​cząt​ku był zwró​co​ny do nas ple​ca​mi. Kie​dy jed​nak zde​cy​do​wał się mó​wić, oka​za​ło się, że ma wy​ra​zi​sty ję​zyk i ja​sne my​śli. Za​świe​cił na cie​mie​niu kom​bi​na​cją barw ozna​cza​ją​cą, że moż​na tu żyć i od​pełzł do pie​cza​ry. Pod​je​cha​łem do je​zio​ra i na​chy​liw​szy się do​tkną​łem wo​dy. Wo​da by​ła zwy​czaj​na, mo​kra. Ogrom​na si​ła cięż​ko​ści nie wpły​wa​ła na wła​ści​wo​ści wo​dy. Na​to​miast je​zio​ro ja​ko ca​łość by​ło nie​zwy​kłe: bez fal, a na​wet naj​drob​niej​szych zmarsz​czek na po​wierzch​ni. Ryb w tym je​zio​rze też na​tu​ral​nie nie by​ło. Przy wyj​ściu Ro​me​ro po​wie​dział: – Nie wiem, jak da​le​ce te isto​ty są ro​zum​ne, ale w każ​dym ra​zie nie ma​ją za grosz czło​wie​czeń​stwa. – Ży​cie spo​łecz​ne miesz​kań​ców Al​de​ba​ra​na i Ca​pel​li przy​po​mi​na zwy​cza​je pry​mi​tyw​nych ple​mion ludz​kich – za​uwa​ży​ła Wie​ra. – Je​dy​na róż​ni​ca, i to na ich ko​rzyść, po​le​ga na tym, że nie wal​czą ze so​bą. – Co dla pa​na jest ozna​ką czło​wie​czeń​stwa? – za​py​tał Spy​chal​ski Ro​me​ra. – Szczu​pła ta​lia i bla​da ce​ra?… – Lep​sza jest bla​dość, na​wet pół​prze​źro​czy​stość, od nie​prze​ni​kli​wej ma​syw​no​ści. Szczu​pła ta​lia też mi bar​dziej od​po​wia​da niż zwa​li​ste ciel​sko. Wo​lę rów​nież dwo​je nie​bie​skich oczu od czter​dzie​stu ośmiu bez​barw​nych. Spy​chal​ski z za​do​wo​le​niem po​ki​wał gło​wą. – Te​raz od​wie​dzi​my wy​słan​ni​ków Al​ta​iru. Je​śli nie uzna ich pan za nadlu​dzi, to nie wiem, jak pa​nu do​go​dzić.

25

Po ta​kim wstę​pie ocze​ki​wa​łem z nie​cier​pli​wo​ścią na spo​tka​nie z Al​ta​ir​czy​ka​mi. Ho​tel „Gwiaz​do​zbiór Or​ła” był nie​wiel​kim me​ta​lo​wym bu​dyn​kiem bez okien, spra​wia​ją​cym wra​że​nie skrzy​ni usta​wio​nej na zie​mi. W przed​sion​ku ubra​li​śmy się w prze​zro​czy​ste i ela​stycz​ne ska​fan​dry. Za hal​lem znaj​do​wa​ła się wy​so​ka, pu​sta sa​la. Je​dy​ną jej ozdo​bą, je​śli moż​na to uznać za ozdo​bę, był pas re​flek​to​rów ota​cza​ją​cy po​miesz​cze​nie tuż po​ni​żej stro​pu. Spy​chal​ski pa​trzył na nas z iro​nicz​nie-trium​fal​nym uśmie​chem. – Skąd ten brak uprzej​mo​ści, dro​dzy Zie​mia​nie. Ota​cza​ją was sym​pa​tycz​ni Al​ta​ir​czy​cy tę​sk​nią​cy do roz​mo​wy z ludź​mi, a wy na​bra​li​ście wo​dy w usta! – po​wie​dział. Ro​me​ro ze zdu​mie​niem ro​zej​rzał się do​ko​ła, sta​ra​jąc się co​kol​wiek do​strzec w ota​cza​ją​cej pu​st​ce i wresz​cie po​wie​dział: – Pod​da​ję się, ni​cze​go nie ro​zu​miem. Pas re​flek​to​rów roz​ja​rzył się bla​do i mo​men​tal​nie wo​kół nas za​pło​nę​ły pół​prze​źro​czy​ste syl​wet​ki, zie​lo​ne i fio​le​to​we. To by​ły nie​wąt​pli​wie ży​we isto​ty, choć przy​po​mi​na​ły kosz​mar​ne wi​dzia​dła: ni to gi​gan​tycz​ne pa​ją​ki, ni to ku​le na​je​żo​ne sztyw​ną szcze​cin​ką. Zja​wy od​bi​ja​ły się od pod​ło​gi pa​ję​czy​mi nóż​ka​mi i gru​po​wa​ły do​ko​ła, aż wresz​cie ota​cza​ła nas ca​ła chmu​ra tych istot. – Pa​ją​kokształt​ne z gwiaz​do​zbio​ru Or​ła – po​wie​dzia​ła Wie​ra, uprze​dza​jąc zło​śli​we ko​men​ta​rze Spy​chal​skie​go. – Ak​tyw​ne ży​cio​wo je​dy​nie w stru​mie​niu twar​de​go pro​mie​nio​wa​nia. Prze​sta​wi​łem de​szy​fra​tor na pro​gram „Re​jon Or​ła, pro​mie​nio​wa​nie prze​ni​kli​we”. Ro​me​ro nie​co zmie​sza​ny, lecz na​dal za​dzior​ny, szep​nął mi na ucho: – Te isto​ty są chy​ba bar​dziej przej​rzy​ste od na​szych me​duz, ale wdzię​ku ma​ją chy​ba mniej od nich. Al​ta​ir​czy​cy krą​ży​li wo​kół Wie​ry za​sy​pu​jąc ją py​ta​nia​mi i od​po​wia​da​jąc na jej py​ta​nia, a Spy​chal​ski opo​wia​dał mnie i Ro​me​ro​wi o ich ży​ciu. Al​ta​ir jest gwiaz​dą kla​sy A z tem​pe​ra​tu​rą po​wierzch​ni oko​ło 9000 stop​ni. Je​go wid​mo za​wie​ra znacz​nie wię​cej pro​mie​nio​wa​nia twar​de​go niż Słoń​ce. Or​ga​ni​zmy biał​ko​we na pla​ne​tach ukła​du Al​ta​iru zgi​nę​ły​by na​tych​miast pod wpły​wem ra​dia​cji. I oto do​ko​nał się cud przy​sto​so​wa​nia: ży​cie na Al​ta​irze opar​ło się na tym, co nio​sło mu śmierć. Ko​mór​ki or​ga​ni​zmów Al​ta​ir​czy​ków za​czy​na​ją funk​cjo​no​wać do​pie​ro pod wpły​wem twar​de​go pro​mie​nio​wa​nia wy​sy​ła​ne​go przez gwiaz​dę. Każ​da z ota​cza​ją​cych nas istot jest sa​ma źró​dłem pro​mie​niotwór​czo​ści. Za​baw​ny jest spo​sób ży​cia tych nie​bez​piecz​nych dla nas, ale do​bro​dusz​nych z uspo​so​bie​nia wi​dzia​deł. Bu​dzą się i sta​ją się wi​dzial​ni po wscho​dzie Al​ta​iru, w po​łu​dnie ich ak​tyw​ność ży​cio​wa osią​ga mak​si​mum, a pod wie​czór, kie​dy stru​mień pro​mie​ni ren​t​ge​now​skich słab​nie, sta​ją się ospa​li i ogar​nia ich śpiącz​ka, z któ​rej mo​że ich wy​pro​wa​dzić je​dy​nie daw​ka pro​mie​ni gam​ma. Na Orze w okre​ślo​nych go​dzi​nach Al​ta​ir​czy​ków na​pro​mie​nio​wu​je się, w po​zo​sta​łych zaś ra​dia​cji nie ma i pa​ją​kokształt​ne za​sy​pia​ją. Za​trosz​czo​no się rów​nież o za​ję​cie dla nich. Al​ta​ir​czy​cy są do​sko​na​ły​mi bu​dow​ni​czy​mi: wzno​szą do​my, bu​du​ją ka​na​ły. Za ha​lą miesz​kal​ną roz​po​ście​ra się

pla​cyk wy​peł​nio​ny two​ra​mi ich „rąk”. Al​ta​ir​czy​cy są zresz​tą rów​nież świet​ny​mi ma​la​rza​mi, ale ma​lu​ją nie far​ba​mi, lecz sub​stan​cja​mi pro​mie​niotwór​czy​mi, gdyż ina​czej nie mo​gli​by oglą​dać swo​ich dzieł. – Po​wie​dział pan, że są do​bro​dusz​ni – po​wie​dział Ro​me​ro. – Ale te do​bro​dusz​ne isto​ty pro​wa​dzą wy​nisz​cza​ją​ce woj​ny. – To praw​da, wo​ju​ją. Ma​ją dwa pań​stwa, So​jusz Pół​noc​ny i Po​łu​dnio​wy. Za​czą​łem przy​słu​chi​wać się roz​mo​wie Wie​ry z Al​ta​ir​czy​ka​mi. Na​szych go​ści z gwiaz​do​zbio​ru Or​ła in​te​re​so​wa​ło, czy rze​czy​wi​ście ich ho​tel jest two​rem sztucz​nym i czy nie mo​gli​by za​brać na Al​ta​ir wspa​nia​łe​go pło​mie​nia prze​ni​ka​ją​ce​go człon​ki, jak na​zy​wa​li pro​mien​ni​ki gam​ma. Wie​ra obie​ca​ła przy​słać im par​tię tych urzą​dzeń. Ro​me​ro po​wie​dział pół​gło​sem: – Nie, wca​le się nie za​chwy​cam ty​mi nit​ko​wa​ty​mi roz​bój​ni​ka​mi z Al​ta​iru ani hi​po​po​ta​ma​mi z Al​de​ba​ra​na i Ca​pel​li. Ich słoń​ca też nie wzbu​dza​ją sym​pa​tii. Wstręt Ro​me​ra do tych dziw​nych gwiezd​nych istot wy​dał mi się nie​co uda​wa​ny, ale i za​chwy​tu Wie​ry rów​nież nie poj​mo​wa​łem. Sio​stra za​ró​żo​wi​ła się, oczy jej ra​do​śnie błysz​cza​ły. Zwra​ca​ła się to do jed​ne​go, to do dru​gie​go Al​ta​ir​czy​ka sta​ra​jąc się na​tych​miast od​po​wie​dzieć każ​de​mu. Mi​nę​ła co naj​mniej go​dzi​na, a la​wi​na spa​da​ją​cych na nią py​tań by​naj​mniej nie sła​bła. – Do wi​dze​nia, przy​ja​cie​le! – po​wie​dzia​ła Wie​ra z ża​lem w gło​sie i dłu​go ma​cha​ła im rę​ką, gdy ni​czym chmu​ra róż​no​ko​lo​ro​wych zjaw wi​ro​wa​li nad jej gło​wą. – Chodź​my te​raz do ho​te​lu „Gwiaz​do​zbiór Lut​ni” w od​wie​dzi​ny do my​ślą​cych wę​ży z ukła​du pla​ne​tar​ne​go We​gi – za​pro​po​no​wał Spy​chal​ski. Wę​że są je​dy​ny​mi isto​ta​mi, któ​rych nie zno​szę, spoj​rza​łem więc z prze​ra​że​niem na Spy​chal​skie​go. Je​go krzy​wy uśmie​szek ni​cze​go do​bre​go nie wró​żył. Kie​dy już by​li​śmy przy wyj​ściu, za​szło wy​da​rze​nie świad​czą​ce o da​le​ko​wzrocz​no​ści kon​struk​to​rów Ory. Wo​kół mnie uwi​jał się ja​skra​wo​zie​lo​ny Al​ta​ir​czyk. Pró​bo​wał ob​jąć wło​sko​wa​ty​mi koń​czy​na​mi, nie​mal tu​lił się do ska​fan​dra. Wy​da​ło mi się, że sma​gnął mnie zim​ną nóż​ką po twa​rzy. Mi​mo wo​li drgną​łem, Al​ta​ir​czyk zaś znik​nął ni​czym zdmuch​nię​ty wia​trem. Oka​za​ło się, że po​le si​ło​we re​agu​je nie tyl​ko na wła​ści​wo​ści przed​mio​tów, lecz rów​nież na od​czu​cia wła​ści​cie​la i mo​men​tal​nie od​rzu​ca to, co wy​wo​łu​je strach lub od​ra​zę. Dzię​ki te​mu po​le si​ło​we w ja​kimś stop​niu za​stę​pu​je do​bre ziem​skie Opie​kun​ki.

26

I oto we​szli​śmy do trze​cie​go ho​te​lu, wiel​kie​go ogro​du przy​kry​te​go ko​pu​łą. Pa​mię​tam, z ja​kim nie​przy​jem​nym uczu​ciem prze​kra​cza​łem próg gma​chu, jak we​wnętrz​nie kur​czy​łem się na myśl o ze​tknię​ciu ze śli​ski​mi ga​da​mi, któ​re gdzieś na da​le​kiej gwieź​dzie, jed​nej z naj​pięk​niej​szych gwiazd ziem​skie​go nie​ba, roz​wi​nę​ły się do ran​gi istot my​ślą​cych. We​ga jest go​ręt​sza od Al​ta​iru, jej pro​mie​nio​wa​nie za​wie​ra jesz​cze wię​cej twar​dej ra​dia​cji, ja​ki​mi więc po​two​ra​mi mu​szą być miesz​kań​cy jej ukła​du pla​ne​tar​ne​go, sko​ro Al​ta​ir​czy​cy są tak strasz​ni? Dziś nie​po​kój, któ​ry mnie wów​czas ogar​nął, wy​da​je mi się pro​ro​czy. Sta​łem wte​dy na skrzy​żo​wa​niu dróg ży​cio​wych, ale nie uświa​da​mia​łem so​bie te​go. Szep​ną​łem na​wet Ro​me​ro​wi na ucho: – Dla ta​kie​go zwie​rzyń​ca nie war​to by​ło chy​ba or​ga​ni​zo​wać kon​fe​ren​cji mię​dzy​gwiezd​nej. Mar​cin Spy​chal​ski po​wie​dział gło​śno: – O czym pan my​śli, mło​dzień​cze? Pro​szę na​stro​ić de​szy​fra​tor na mo​wę dźwię​ko​wobarw​ną. Prze​nie​śli​śmy się w in​ny świat. Po​cząt​ko​wo by​ło ciem​no. Do​ko​ła wzno​si​ły się je​dy​nie ro​śli​ny: wy​so​kie drze​wa, gę​ste za​ro​śla krze​wów i ko​rzen​nie pach​ną​ce kwia​ty. Na​gle wszę​dzie za​mi​go​ta​ły po​ma​rań​czo​we ogni​ki, bla​de jak wszyst​ko w tym mrocz​nym ogro​dzie. Pło​my​ki szyb​ko prze​su​wa​ły się na tle drzew. Coś mnie ści​snę​ło za gar​dło, nie mo​głem prze​mó​wić sło​wa z za​chwy​tu i zdu​mie​nia. Pa​trzy​ła na mnie ludz​ka twarz. Ro​zej​rza​łem się do​ko​ła. Ta​kie sa​me twa​rze wid​nia​ły z bo​ków i z ty​łu. Ota​cza​ły nas isto​ty tak nie​praw​do​po​dob​nie ludz​kie, że omal nie krzyk​ną​łem z prze​stra​chu. Wpraw​dzie przy​po​mi​na​ły czymś wę​że, ale nie to rzu​ca​ło się w oczy. We​gań​czy​cy mie​li wę​żo​wo gięt​ki kor​pus uwień​czo​ny ludz​ką twa​rzą i rę​ka​mi, nie​co tyl​ko krót​szy​mi i cień​szy​mi od na​szych. Póź​niej doj​rza​łem, że nie ma​ją nóg: ich tu​łów koń​czy się po​je​dyn​czą sto​pą. Po​ru​sza​ją się wi​ru​jąc na tej sto​pie tak szyb​ko, że wy​glą​da​ją jak po​ły​skli​wa ko​lum​na. Po​cząt​ko​wo nie wi​dzia​łem te​go, nie za​uwa​ży​łem na​wet, że zbli​ża​ją się wi​ru​jąc. Spo​strze​głem ich do​pie​ro wte​dy, kie​dy sta​li tuż obok i wi​ta​li nas gło​sem i bla​skiem. Ocza​ro​wa​ny nie mo​głem ode​rwać od nich wzro​ku. Po​wie​dzia​łem, że ich twa​rze przy​po​mi​na​ją ludz​kie, i jest to praw​da, lecz nie​peł​na. Ogól​ny kształt twa​rzy, za​rys gło​wy, oczy, usta i nos są iden​tycz​ne z na​szy​mi. Ale wszyst​ko to skła​da się na ca​łość bez po​rów​na​nia bar​dziej har​mo​nij​ną i de​li​kat​ną. Ziem​ska kró​lo​wa pięk​no​ści na​wet nie mo​że ma​rzyć o ta​kiej ma​to​wej, atła​so​wo gład​kiej ce​rze po​licz​ków, ta​kich ró​żo​wych war​gach, wspa​nia​łych brwiach i dłu​gich rzę​sach… Zresz​tą nie to jest waż​ne, mó​wię o głup​stwach. We​ga​nie ubra​ni są w róż​no​barw​ne, pół​prze​źro​czy​ste sza​ty, suk​nie czy też płasz​cze… Nie, rów​nież nie o to cho​dzi! Naj​nie​zwy​klej​sze są ich oczy, roz​bły​sku​ją​ce i ga​sną​ce, nie​ustan​nie zmie​nia​ją​ce barwę. Miesz​kań​cy ukła​du We​gi mó​wią bla​skiem swo​ich oczu! – Za​czy​na​my! – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Chcia​ła​bym się do​wie​dzieć, jak czu​ją się na​si go​ście? Choć to by​ło zwy​kłe, stan​dar​do​we py​ta​nie, rę​ce mi za​drża​ły, kie​dy uno​si​łem de​szy​fra​tor. Ku​la za​mi​go​ta​ła i roz​śpie​wa​ła się, po​la​ły się z niej ka​ska​dy dźwię​ków i barw. A w od​po​wie​-

dzi je​den z We​gan za​śpie​wał i za​mi​go​tał ocza​mi. To by​ło tak pięk​ne, że aż nie​praw​do​po​dob​ne. De​szy​fra​tor prze​ło​żył je​go mo​wę na ludz​ki, sza​ry ję​zyk, wy​gło​sił nie​co ochry​płym, ludz​kim gło​sem uprzej​me, jed​na​ko​we we wszyst​kich gwiezd​nych świa​tach po​dzię​ko​wa​nie: – Czu​je​my się tu cu​dow​nie. Dzię​ku​je​my za go​ści​nę. Opo​wie​my na​sze​mu lu​do​wi o tym, ja​cy lu​dzie są do​brzy i po​tęż​ni. Je​den z przy​byszów z We​gi, a wła​ści​wie jed​na, gdyż by​ła to dziew​czy​na, z za​cie​ka​wie​niem wpa​try​wa​ła się we mnie. Ja też nie spusz​cza​łem z niej wzro​ku. Na​wet wśród pięk​nych We​gan dziew​czy​na wy​róż​nia​ła się nie​zwy​kłą uro​dą. – Jak się na​zy​wasz? – za​py​ta​łem. Za​śpie​wa​ła swo​je imię sub​tel​nym gło​sem przy​po​mi​na​ją​cym dźwię​ki fle​tu i moż​li​wym do od​da​nia je​dy​nie nu​ta​mi, a nie li​te​ra​mi. Rów​no​cze​śnie jej oczy roz​bły​sły fio​le​to​wym ogniem. Wy​krzyk​ną​łem: – Fio​la! Cóż za pięk​ne imię! Wszy​scy ro​ze​śmia​li się, na​wet Wie​ra się uśmiech​nę​ła. W oczach dziew​czy​ny rów​nież za​mi​go​tał błę​kit​no ró​żo​wy śmiech. – Fio​la – po​wtó​rzy​łem w zmie​sza​niu. – Czyż​bym źle wy​ma​wiał? – Fio​la – za​skrzy​piał ma​szy​no​wy głos de​szy​fra​to​ra. – Fio​la. – Niech bę​dzie Fio​la – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Imię rów​nie pięk​ne jak dziew​czy​na. Ale czas wró​cić do roz​mów. Eli, sta​raj się nie roz​pra​szać! Ale nie po​tra​fi​łem się sku​pić i cho​ciaż by​łem cie​kaw, cze​go po​trze​bu​ją i do cze​go dą​żą te wspa​nia​łe isto​ty, nie mo​głem ode​rwać się od Fio​li. Zbli​ży​łem ku​lę de​szy​fra​to​ra do te​go We​ga​ni​na, z któ​rym roz​ma​wia​ła Wie​ra, lecz pa​trzy​łem tyl​ko na Fio​lę. Ona rów​nież pa​trzy​ła tyl​ko na mnie, roz​ma​wia​ła ze mną roz​bły​sku​ją​cy​mi i ga​sną​cy​mi, zmie​nia​ją​cy​mi barwę ocza​mi. Wie​ra nie by​ła jesz​cze w po​ło​wie swo​ich roz​mów i py​tań, a ja już na​uczy​łem się ro​zu​mieć ten za​chwy​ca​ją​co ma​low​ni​czy ję​zyk. Nie, nie mo​głem od​po​wia​dać ta​kim sa​mym bla​skiem oczu, naj​praw​do​po​dob​niej po pro​stu ga​pi​łem się głu​pio na Fio​lę, ale Fio​la poj​mo​wa​ła mo​je mil​czą​ce, nie​śmia​ło-na​mięt​ne wy​zna​nia. Ro​zu​mie​li​śmy się bez słów. Je​ste​ście za​dzi​wia​ją​cy​mi stwo​rze​nia​mi – mó​wi​ła Fio​la – a ty je​steś naj​pięk​niej​szym z lu​dzi. Masz do​brą twarz, je​steś zgrab​ny i pięk​ny, tak czu​le pa​trzysz na mnie, że za​pra​gnę​łam, abyś ob​jął mnie swo​imi wiel​ki​mi rę​ko​ma. Wszy​scy ma​cie wiel​kie, sil​ne rę​ce, ale ty je​steś naj​sil​niej​szym z Zie​mian. Tak, oczy​wi​ście – od​po​wie​dzia​łem – to zna​czy wręcz prze​ciw​nie, wca​le nie je​stem naj​sil​niej​szy i naj​pięk​niej​szy, ja i pięk​ny, uśmiać się moż​na! Ale za to ty je​steś cu​dow​na, na​wet nie przy​pusz​cza​łem, że mo​gą ist​nieć ta​kie isto​ty, drżę z ra​do​ści, kie​dy pa​trzysz na mnie swo​imi wspa​nia​ły​mi ocza​mi! Tak, bę​dę pa​trzył i ty patrz na mnie, nie lę​kaj się, nie odej​dę od cie​bie, zo​sta​nę, ja chcę, bar​dzo chcę zo​stać z to​bą, Fio​lo!… – Ock​nij się, Eli – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Roz​mo​wa skoń​czo​na. – Trze​ba już iść? Na​praw​dę mu​si​my już iść? – A ty my​śla​łeś, że tu za​miesz​ka​my? Ob​ró​ci​łem się ku Spy​chal​skie​mu. – Mar​ci​nie Ju​lia​no​wi​czu!… czy Zie​mia​nie mo​gą od​wie​dzać ten ho​tel? Je​go twarz znów wy​krzy​wi​ła się w uśmie​chu i na​gle po​ją​łem, że jest to do​bry czło​wiek. – Ten ho​tel jest je​dy​nym miej​scem, gdzie na lu​dzi nie czy​ha​ją żad​ne nie​bez​pie​czeń​stwa prócz uro​dy je​go miesz​kań​ców. Chwy​ci​łem rę​kę Fio​li i zaj​rza​łem w jej oczy. By​ły ciem​ne. – Fio​lo! – po​wie​dzia​łem za​po​mi​na​jąc o de​szy​fra​to​rze. – Ja tu jesz​cze przyj​dę. Cze​kaj na mnie!

Po​wta​rza​łem: „Ja tu przyj​dę”, pó​ki czar​ne oczy Fio​li nie za​pło​nę​ły barwą mor​skiej wo​dy roz​świe​tlo​nej słoń​cem. Ro​me​ro po​cią​gnął mnie za so​bą. Za bra​mą ho​te​lu Wie​ra udzie​li​ła mi na​ga​ny. Ileż to ra​zy sły​sza​łem w dzie​ciń​stwie ten su​ro​wy głos! – Je​stem z cie​bie nie​za​do​wo​lo​na, Eli. Cze​mu tak się ga​pi​łeś na tę bied​ną dziew​czy​nę? – Za​chwy​ca​łem się nią, Wie​ro. Nie chcia​łem jej pe​szyć, po pro​stu wpa​try​wa​łem się w nią pe​łen za​chwy​tu! – Od​trą​cać wszyst​kie ziem​skie dziew​czy​ny, aby za​du​rzyć się w pierw​szej na​po​tka​nej Nie​bian​ce, kto w to uwie​rzy, Eli? – Naj​waż​niej​sze, abym ja uwie​rzył! – mrukną​łem. Ro​me​ro po​wie​dział z prze​ką​sem: – W sta​rych po​da​niach mó​wi się, że wąż sku​sił pra​mat​kę lu​dzi, nie​ja​ką Ewę. Bied​ny Eli dał się chy​ba uwieść pięk​nej i pod​stęp​nej wę​ży​cy. Pa​trzy​łem na nie​go w mil​cze​niu. Sły​sza​łem głos do​bie​ga​ją​cy z me​go sta​re​go świa​ta, pod​czas gdy ja sam by​łem już w no​wym. Ro​me​ro opie​rał się na idio​tycz​nej la​secz​ce, wy​nio​sły i py​szał​ko​wa​ty. Spo​strze​głem też, jak​by po raz pierw​szy, że Pa​weł bar​dzo dba o swą uro​dę, że je​go krót​ka bro​da jest pie​czo​ło​wi​cie pie​lę​gno​wa​na. Mię​dzy na​mi coś się ze​rwa​ło. Ro​me​ro prze​stał być mo​im przy​ja​cie​lem.

27

– Te​raz Anio​ły z Hiad – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – W spo​łe​czeń​stwie tych skrzy​dla​tych istot za​cho​wa​ły się an​ta​go​ni​stycz​ne kla​sy. – Nie​do​rzecz​ny ludek – po​twier​dził Spy​chal​ski. – Każ​de​go dnia wszczy​na​ją bój​ki. Pió​ra le​cą z nich ni​czym puch z to​po​li. – Jest ich bar​dzo du​żo, sto sie​dem gę​sto za​miesz​ka​łych pla​net, dwa​dzie​ścia trzy za​lud​nio​ne ukła​dy. Żad​ne z ro​zum​nych ple​mion tak się nie roz​mno​ży​ło, pra​wie czte​ry​sta mi​liar​dów… – Ro​zum​ne ple​mię?… – po​wtó​rzył z po​wąt​pie​wa​niem Spy​chal​ski. – To za​le​ży, co uwa​żać za ro​zum… W każ​dym ra​zie bar​dzo głod​ne ple​mię. Po​pa​trzy​li​by​ście, co się dzie​je, kie​dy roz​le​ga się sy​gnał na po​sił​ki. Wie​ra za​my​śli​ła się. Mnie nie opusz​czał ob​raz Fio​li. W mil​cze​niu do​le​cie​li​śmy do ho​te​lu „Hia​dy”. Ten bu​dy​nek wiel​ko​ści ca​łe​go mia​sta pe​łen jest zie​le​ni i świa​tła, pro​sto​ką​ty do​mów two​rzą uli​ce, na skrzy​żo​wa​niach wzno​szą się am​fi​te​atry z ekra​na​mi, bo Anio​ły uwiel​bia​ją ru​cho​me ob​ra​zy. Wa​run​ki w ho​te​lu są zbli​żo​ne do ziem​skich. Skrzy​dla​ci ła​two przy​sto​so​wu​ją się do każ​dych pa​ra​me​trów gra​wi​ta​cyj​nych i tem​pe​ra​tu​ro​wych. Praw​do​po​dob​nie dzię​ki te​mu wła​śnie tak sze​ro​ko za​sie​dli​li od​mien​ne w cha​rak​te​rze pla​ne​ty. Trzy ura​do​wa​ne Anio​ły na​tych​miast rzu​ci​ły się na nas z sza​tań​skim ło​po​tem skrzy​deł. Ra​do​sny pisk i ude​rze​nia piór ścią​gnę​ły na​stęp​ne. Po chwi​li w po​wie​trzu za-kłę​bił się ca​ły skrzy​dla​ty tłum. Kle​pa​łem je po skrzy​dłach, ale by​ło ich zbyt wie​le, aby się z każ​dym przy​wi​tać. Anio​ły ma​ją w so​bie coś wzbu​dza​ją​ce​go an​ty​pa​tię. Wy​glą​da​ją im​po​nu​ją​co, a na​wet ma​je​sta​tycz​nie: bia​łe cia​ło, zło​te wło​sy, sze​ro​kie po​tęż​ne skrzy​dła za​bar​wio​ne na wszyst​kie ko​lo​ry tę​czy. Tra​fia​ły się skrzy​dła ró​żo​we, fio​le​to​we, po​ma​rań​czo​we, czar​ne (zwłasz​cza u czte​ro​skrzy​d​łych), ale prze​wa​ża​ły róż​no​barw​ne. W la​ta​ją​cym tłu​mie wię​cej by​ło dwu​skrzy​d​łych. Czte​ro​skrzy​d​łych naj​wy​żej dzie​sięć pro​cent, za to każ​dy z nich miał si​ły za trzech. Twa​rze Anio​łów są z gru​ba cio​sa​ne i bez​wło​se. Ża​den z nich nie ma gład​kiej ce​ry. Na​wet mło​dzi ma​ją po​kry​te zmarszcz​ka​mi twa​rze i każ​dy wy​glą​da jak po​sta​rza​łe dziec​ko. Wra​że​nie to po​tę​gu​je jesz​cze ich za​cho​wa​nie, ha​ła​śli​we i roz​bry​ka​ne. Na do​miar złe​go Anio​ły rzad​ko się my​ją i po pro​stu cuch​ną. W ja​ski​niach Anio​łów pach​nie chy​ba nie le​piej niż w staj​niach pe​ga​zów. Kie​dy przedar​li​śmy się przez skrzy​dla​ty tłum, doj​rza​łem sto​ją​cych na ubo​czu An​dre i Lusi​na. – Paw​le, pro​szę mnie za​stą​pić przy de​szy​fra​to​rze – po​pro​si​łem Ro​me​ra. Ro​me​ro zdzi​wił się: czyż​by aż tak po​do​ba​li mi się krzy​kli​wi lot​ni​cy, że chcę po​roz​ma​wiać z ni​mi na osob​no​ści? Wy​ja​śni​łem, że chcę za​mie​nić kil​ka słów z An​dre. Pa​weł wziął de​szy​fra​tor, a ja ru​szy​łem w kie​run​ku Lusi​na i An​dre. Ja​kiś roz​ba​wio​ny Anio​łek rzu​cił się na mnie z roz​po​star​ty​mi skrzy​dła​mi, ale zdo​ła​łem mu umknąć. – Milcz i słu​chaj! – wy​krzyk​nął An​dre. – No​we in​for​ma​cje o Ga​lak​tach. Mó​wię ci, milcz!

Uzy​ska​li​śmy wspa​nia​ły za​pis snów te​go czte​ro​skrzy​dłe​go. Cze​mu ma​chasz rę​ka​mi? – Bo ka​za​łeś mi mil​czeć! – wrza​sną​łem i do​da​łem spo​koj​nie: – Po​każ za​pi​sy. – Naj​pierw wy​słu​chaj, a po​tem ci po​ka​żę. Lusin i An​dre mie​li szczę​ście. Kie​dy przy​szli do izo​lo​wa​ne​go czte​ro​skrzy​dłe​go. Anioł spał, miał kosz​ma​ry i je​go mózg in​ten​syw​nie pro​mie​nio​wał. An​dre nie cze​ka​jąc na prze​bu​dze​nie Anio​ła na​tych​miast zma​te​ria​li​zo​wał je​go sny na wiel​kim de​szy​fra​to​rze. – To jest de​szy​fra​tor! – trium​fo​wał An​dre. – Al​lan do​pie​ro na Zie​mi zdo​łał od​czy​tać mo​wę ja​kichś zdechłych mchów, a my bez kło​po​tu roz​szy​fro​wu​je​my znacz​nie trud​niej​sze rze​czy! I nie zwle​ka​jąc, na uli​cy, w peł​nym słoń​cu we​zwał wi​de​oko​lum​nę. Wpa​try​wa​łem się w nią z wy​sił​kiem, gdyż świa​tło ze​wnętrz​ne by​ło sil​niej​sze od we​wnętrz​ne​go bla​sku wi​de​oko​lum​ny. Ogar​nę​ło mnie zdu​mie​nie. Zo​ba​czy​łem te sa​me ob​ra​zy, któ​re de​mon​stro​wa​no już na Zie​mi: ska​ły, ja​skra​we gwiaz​dy, czar​ne je​zio​ro, zni​ża​ją​cy się cy​ga​ro​wa ty sta​tek. Da​lej też nie by​ło ni​cze​go no​we​go, ci sa​mi Ga​lak​to​wie, wie​ża z ob​ro​to​wym okiem… – No? – za​py​tał An​dre. – Ro​zu​miesz, co to zna​czy? – Ro​zu​miem, wy​bla​kła ko​pia za​pi​sów Spy​chal​skie​go. – Ja rów​nież – ode​zwał się mil​czą​cy do​tych​czas Lusin. – Ko​pia. Już wi​dzie​li​śmy. – My​li​cie się! – wy​krzyk​nął ra​do​śnie An​dre. – No to co, że już wi​dzie​li​ście? Waż​ne jest jed​no: gwiezd​ne wi​dze​nia na​wie​dza​ją na​sze​go czte​ro​skrzy​dło​we​go bar​dzo czę​sto, sko​ro za​pi​sa​li​śmy je już w trak​cie pierw​sze​go ba​da​ne​go snu. Je​dy​nie wła​sne do​zna​nia, a nie dzie​dzicz​ność mo​że dać tak wy​ra​zi​ste ob​ra​zy. Anioł sam wi​dział Ga​lak​tów. An​dre pa​trzył na nas z trium​fem. Bez​czel​nie ro​ze​śmia​łem mu się w twarz. – Te​raz idziesz prze​słu​chi​wać te​go Anio​ła i wy​ja​śnić, czy pra​wi​dło​wo tłu​ma​czysz je​go sny? – Jak​byś zgadł. – Pój​dę z wa​mi, aby zo​ba​czyć, jak wa​li się z trza​skiem two​ja ko​lej​na teo​ria. Czte​ro​skrzy​dły awan​tur​nik był ogrom​nym, zwa​li​stym Anie​li​skiem, o groź​nym pysku i po​tęż​nych skrzy​dłach. Wle​pił w nas męt​ne ślep​ska i coś war​k​nął. Anio​ły ma​ją cien​kie gło​si​ki i mó​wiąc za​wsze dła​wią się z po​śpie​chu, tak że w każ​dym ich zbio​ro​wi​sku pa​nu​je ha​łas i pisk. Ten na​to​miast głos miał do​pa​so​wa​ny do po​stu​ry, nie pisz​czał, lecz grzmiał ba​sem. Po​do​bał mi się. An​dre na​sta​wił de​szy​fra​tor i po​wie​dział uprzej​mie: – Po​zwo​li pan, że za​dam mu kil​ka py​tań? – Na ko​la​na! – ryk​nął Anioł. – Na ko​la​na al​bo wy​no​ście się do dia​bła! Je​go wście​kłość by​ła tak nie​do​rzecz​na i gwał​tow​na, że wy​buch​nę​li​śmy śmie​chem, któ​ry go jesz​cze bar​dziej roz​zło​ścił. Anioł groź​nie po​chy​lił by​czą gło​wę, roz​ło​żył skrzy​dła i za​bul​go​tał. – Po co ma​my klę​kać? – za​py​tał An​dre. – Lu​dzie nie ma​ją ta​kie​go zwy​cza​ju. De​szy​fra​tor prze​tłu​ma​czył od​po​wiedź Anio​ła: – Po​cho​dzę od bo​gów. Je​stem księ​ciem. Zwąt​pi​łem w pra​wi​dło​wość prze​kła​du. Zwro​ty „wy​no​ście się do dia​bła”, „po​cho​dzę od bo​gów”, „na ko​la​na”, „ksią​żę” zbyt przy​po​mi​na​ły ziem​skie po​ję​cia i po​rze​ka​dła, aby by​ły praw​do​po​dob​ne. Nie ro​zu​mia​łem, cze​mu z ca​łe​go bo​gac​twa ję​zy​ka ludz​kie​go de​szy​fra​tor spo​żyt​ko​wał je​dy​nie tę sta​rzy​znę. – Nie są​dzę, że​by DUM kła​mał – za​opo​no​wał An​dre. – Pa​mięć ma do​syć ob​szer​ną: czte​ry​sta ty​się​cy słów i sto mi​lio​nów po​jęć, sko​ro więc wy​brał księ​cia i dia​bła, to zna​czy, że nasz

je​niec miał na my​śli coś, cze​mu w naj​więk​szym stop​niu od​po​wia​da „ksią​żę” i „dia​beł”. Wów​czas ja zwró​ci​łem się do Anio​ła: – Dla​cze​go pan uwa​ża się za księ​cia? – Na​le​cę i roz​dep​czę! – po​wie​dział swar​li​wie Anioł. – Na ko​la​na al​bo śmierć. Przy​po​mnia​łem so​bie, że oso​bi​ste po​le ochron​ne lu​dzi na Orze re​agu​je na emo​cje. Wy​wo​ła​łem więc w so​bie gniew. Anio​ła tak trza​snę​ło, że wrza​snął z prze​stra​chu. Ko​lej​no roz​sze​rza​łem i zmniej​sza​łem po​le. Skrzy​dla​tym „księ​ciem” rzu​ca​ło w po​wie​trzu, choć roz​pacz​li​wie bił skrzy​dła​mi sta​ra​jąc się wy​rwać z nie​wi​dzial​nych rąk. Kie​dy szcze​gól​nie moc​no ude​rzy​łem go po​lem, Anioł ryk​nął ba​sem: – Ra​tun​ku! Ra​tun​ku! Cof​ną​łem po​le i czte​ro​skrzy​dły ru​nął na zie​mię. Prze​ra​żo​ny i bez​sil​ny nie pró​bo​wał się na​wet pod​nieść, lecz pełzł roz​po​starł​szy skrzy​dła w uni​żo​nym ge​ście. Lusin za​sa​pał i od​wró​cił się. Je​stem prze​ko​na​ny, że w owej chwi​li bru​tal​ny Anioł wy​dał mu się czymś w ro​dza​ju je​go ła​god​nych smo​ków lub cu​dacz​ne​go bo​ga Ho​ra z so​ko​lą gło​wą. – Wyż​sze isto​ty! – wy​mam​ro​tał Anioł roz​trzę​sio​nym gło​sem. – Wyż​sze isto​ty! – Wstań i prze​stań być księ​ciem! – po​wie​dzia​łem. – Nie zno​szę dur​niów! Py​ta​ją cię jak ko​go do​bre​go, a ty za​cho​wu​jesz się po cham​sku! – Py​taj​cie! – skwa​pli​wie od​po​wie​dział Anioł. – Choć nie wiem, co mo​gę po​wie​dzieć po​tęż​nym isto​tom… An​dre opo​wie​dział Anio​ło​wi je​go sny i za​py​tał, czy przy​pad​kiem nie wi​dział Ga​lak​tów i ich wro​gów. – To są le​gen​dy – mam​ro​tał Anioł. – Nikt nie wi​dział Ga​lak​tów. W dzie​ciń​stwie sły​sza​łem o nich baj​ki. Spoj​rza​łem wy​mow​nie na An​dre, któ​ry po​sta​rał się nie za​uwa​żyć mo​je​go wzro​ku. Zresz​tą nie bar​dzo prze​jął się fia​skiem swo​jej teo​rii. No​we po​my​sły zbyt ła​two przy​cho​dzą mu do gło​wy. – A cze​mu chwa​lisz się swym bo​skim po​cho​dze​niem? – spy​ta​łem Anio​ła. – Co zna​czą te bred​nie? Anioł opu​ścił skrzy​dła i gło​wę. – Jest po​da​nie mó​wią​ce, że czte​ro​skrzy​d​łych przy​wieź​li ze so​bą gwiezd​ni tu​ła​cze, na​to​miast dwu​skrzy​dli są ga​tun​kiem miej​sco​wym… Nie lu​bię dwu​skrzy​d​łych. Chcia​łem im tu wy​tłu​ma​czyć, że są nędz​ny​mi po​disto​ta​mi, ale lu​dzie nie po​zwa​la​ją ich bić… – I ni​gdy nie po​zwo​li​my – po​twier​dzi​łem. – Za​ka​zu​je​my tak​że uwa​żać ich za isto​ty niż​sze. Każ​dy z nas jest o wie​le po​tęż​niej​szy od cie​bie, a na​wet nie po​my​śli, aby się nad to​bą znę​cać jak nad gor​szym. Jak się na​zy​wasz? – Wo​ła​ją na mnie Trub – od​po​wie​dział. – Po​sta​ram się… Chcę, aby​ście mnie po​lu​bi​li. Był tak po​ni​żo​ny, że aż mi się go żal zro​bi​ło. Prze​cież w koń​cu był dzie​cię​ciem swe​go nie​do​sko​na​łe​go spo​łe​czeń​stwa. Czu​le roz​wi​chrzy​łem mu pió​ra. Skrzy​dła miał wspa​nia​łe, jedwa​bi​ste, sil​ne, po​kry​te lśniąco-fio​le​to​wy​mi pió​ra​mi. Wła​ści​wie ten czte​ro​skrzy​dły ma tyl​ko dwa praw​dzi​we skrzy​dła, po​zo​sta​łe zaś są ra​czej do​dat​ko​wy​mi lotka​mi. W za​gię​ciu du​żych skrzy​deł znaj​du​je się uwstecz​nio​na rę​ka, pięć sil​nych czar​nych pal​ców z pa​zu​ra​mi. Nie chciał​bym bez swe​go po​la ochron​ne​go zna​leźć się w za​się​gu tych pa​lusz​ków. Po wyj​ściu z aniel​skiej ce​li pod​su​mo​wa​li​śmy in​for​ma​cje uzy​ska​ne od Tru​ba. An​dre pró​bo​wał uspra​wie​dli​wić się ze swej nie​uda​nej teo​rii. – Mi​mo wszyst​ko cze​goś no​we​go się do​wie​dzie​li​śmy – po​wie​dział. – My​ślę o po​da​niach do​ty​czą​cych po​cho​dze​nia czte​ro​skrzy​d​łych.

– To żad​na no​wość – od​par​łem. – In​te​re​su​ją nas Ga​lak​to​wie, a na​sza wie​dza o nich nie wzbo​ga​ci​ła się. Ta​kie po​da​nia ma​ją wszyst​kie na​ro​dy, gdzie pra​co​wi​te isto​ty da​ją się osio​dłać pa​so​ży​tom. Czyż​byś nie wie​dział, że naj​lep​szą me​to​dą uspra​wie​dli​wie​nia wła​sne​go le​ni​stwa jest tłu​ma​cze​nie go przez bo​ską na​tu​rę? – Trub do​bry – po​wie​dział zmar​twio​ny Lusin. – Nie pa​so​żyt. Pięk​ny. Bar​dzo sil​ny. Naj​sil​niej​szy ze wszyst​kich Anio​łów.

28

Wra​że​nia wy​nie​sio​ne z po​zo​sta​łych ho​te​li zla​ły się w nie​uchwyt​ne uczu​cie cze​goś nu​żą​ce​go. Ro​zu​miem, że ludz​ka dwu​no​ga i jed​no​gło​wa for​ma cia​ła jest za​le​d​wie jed​ną z moż​li​wych po​włok ro​zum​ne​go ży​cia, i by​łem przy​go​to​wa​ny na wszel​kie nie​spo​dzian​ki. Nie dzi​wi​łem się na​wet, kie​dy roz​ma​wia​li​śmy z isto​ta​mi skła​da​ją​cy​mi się w trzech czwar​tych z me​ta​li czy też z ga​la​re​to​wa​ty​mi my​ślą​cy​mi krysz​ta​ła​mi gi​ną​cy​mi od świa​tła. Wszyst​ko jest moż​li​we. W na​tu​rze ist​nie​je nie​od​par​ty pęd do po​zna​nia sa​mych sie​bie, a ja​kim kon​kret​nym spo​so​bem to sa​mo​po​zna​nie się re​ali​zu​je, jest spra​wą wa​run​ków i przy​pad​ku. Nie na​le​ży się dzi​wić, a tym bar​dziej obu​rzać, że wa​run​ki cza​sem ukła​da​ją się dzi​wacz​nie. Ta​ki po​gląd po​ma​gał mi za​cho​wać spo​kój przy no​wych zna​jo​mo​ściach, ale pod ko​niec ob​cho​du po​czu​łem się zu​peł​nie roz​bi​ty. Roz​ma​itość form ży​cia ze​bra​nych na Orze by​ła przy​tła​cza​ją​ca. Wie​czo​rem spa​ce​ro​wa​łem wraz z Ro​me​rem po pla​ne​cie. Nie​ru​cho​me słoń​ce utra​ci​ło już swe dzien​ne go​rą​co i po​bla​dło, zmie​nia​jąc się w księ​życ. Trzy czwar​te tar​czy w ogó​le zga​sło, był nów. Po​wie​trze, we dnie nio​są​ce da​le​ko każ​dy dźwięk, te​raz go tłu​mi​ło, za​mie​nia​ło w szu​my i szme​ry, za to za​pa​chy sta​wa​ły się in​ten​syw​niej​sze. Woń kwia​tów wy​wo​ły​wa​ła lek​ki za​wrót gło​wy. Ro​me​ro wy​ma​chi​wał la​secz​ką, a ja opo​wia​da​łem, ja​kie my​śli przy​szły mi do gło​wy w cza​sie za​po​zna​wa​nia się z Nie​bia​na​mi. Ro​me​ra obu​rzy​ła mo​ja to​le​ran​cja. – Głup​stwa opo​wia​dasz, mój dro​gi! Wszyst​kie te aniel​skie gę​by, wę​żo​lu​dzie i pół​przej​rzy​ste pa​ją​ki są tyl​ko po​twor​ka​mi, a z po​twor​ka​mi nie chcę mieć nic wspól​ne​go. Daw​niej nie​zbyt się za​chwy​ca​łem ludź​mi, te​raz ich ubó​stwiam. Zna​jo​mość z Nie​bia​na​mi prze​ko​na​ła mnie, że czło​wiek jest naj​wyż​szą for​mą ży​cia ro​zum​ne​go. Do​pie​ro te​raz po​ją​łem ca​łą głę​bię kry​te​rium „Wszyst​ko dla do​bra ludz​ko​ści i czło​wie​ka”. – Kry​te​rium jest pra​wi​dło​we i nikt nie za​mie​rza go oba​lać… – My​li się pan – od​rzekł Ro​me​ro po​nu​rym gło​sem. – Nie po​do​ba​ją mi się na​stro​je pań​skiej sio​stry. Chcę coś za​pro​po​no​wać. Wie​ra jest dro​ga nam obu. Za​wiąż​my więc przy​ja​ciel​ski so​jusz skie​ro​wa​ny prze​ciw jej nie​bez​piecz​nym fan​ta​zjom. Pan jest zdzi​wio​ny? Pro​szę mnie wy​słu​chać uważ​nie, przy​ja​cie​lu! Wsparł się na la​sce i prze​mó​wił uro​czy​ście: – Nasz so​jusz prze​ciw​sta​wi się po​świę​ca​niu in​te​re​sów czło​wie​ka dla do​bra pół​zwie​rząt, mo​ral​nych i fi​zycz​nych po​twor​ków. Od​ra​za ze​szpe​ci​ła mu twarz. Wie​le mi się w Nie​bia​nach nie po​do​ba​ło, ale nie na ty​le, aby ich znie​na​wi​dzić. – Pań​skim zda​niem nie​bez​pie​czeń​stwo za​po​mnie​nia o in​te​re​sach ludz​ko​ści jest re​al​ne? – Tak! – od​po​wie​dział. – Już się o nich za​po​mi​na. Nie pa​mię​ta o nich Wie​ra pla​nu​jąc sze​ro​ką po​moc dla se​tek ukła​dów gwiezd​nych. Za​po​mi​na pan, kie​dy tak obu​rza​ją​co obo​jęt​nie przy​zna​je, że ro​zum​ne ży​cie mo​że rów​nie do​brze wy​stę​po​wać w for​mach pięk​nych, jak i od​ra​ża​ją​cych. An​dre, go​to​wy po​świę​cić wszyst​kie si​ły grze​ba​niu w idio​tycz​nych my​ślach pry​mi​tyw​nych jak de​bi​le Anio​łów. Za​po​mi​na​ją też ty​sią​ce, ba, mi​lio​ny po​dob​nych do was fan​ta​stów i sza​leń​ców. Pro​szę mi od​po​wie​dzieć, uczci​wie od​po​wie​dzieć, czy to, co się dzie​je

na Orze, nie świad​czy o uszczu​pla​niu in​te​re​sów ludz​ko​ści. Wszyst​kie bo​gac​twa Zie​mi za​pew​nia​ją luk​su​so​we wa​run​ki pa​ją​kom i hi​po​po​ta​mom! Gwiezd​ny Pług wy​sła​ny na We​gę zu​żył ca​ły za​pas sub​stan​cji ak​tyw​nej na bu​do​wę sztucz​ne​go słoń​ca dla ko​cha​nych wę​ży​ków. Tak wy​glą​da na​sza tro​ska o in​nych. A czło​wiek? Czło​wie​ka od​su​wa się na dal​szy plan. A ja nie po​zwo​lę czło​wie​ka krzyw​dzić. Je​że​li do tej po​ry mil​cza​łem, to te​raz mil​czeć nie bę​dę. Po​wta​rzam to, co już mó​wi​łem na Zie​mi. Nad ludz​ko​ścią za​wi​sło wiel​kie nie​bez​pie​czeń​stwo i obec​nie mu​si​my my​śleć tyl​ko o so​bie, wy​łącz​nie o so​bie! Żad​nej do​bro​czyn​no​ści kosz​tem in​te​re​sów czło​wie​ka! Ostat​nie sło​wa krzyk​nął w takt ude​rzeń la​ski. Jesz​cze nie​daw​no nie wi​dział​bym w je​go wy​po​wie​dzi ni​cze​go nie​moż​li​we​go do przy​ję​cia, gdyż ta​kie po​glą​dy od​po​wia​da​ły mo​im ów​cze​snym na​stro​jom. Te​raz, po spo​tka​niu z Fio​lą, sta​łem się in​ny, – Nie ro​zu​miem, po co ten pa​tos. Paw​le? Pro​szę za​py​tać MUK, kto ma ra​cję, pan czy pań​scy an​ta​go​ni​ści, i wszyst​ko sta​nie się ja​sne. Ro​me​ro​wi z wol​na wra​cał je​go zwy​kły iro​nicz​no-wy​nio​sły wy​gląd, a po je​go twa​rzy przemknął nie​do​bry uśmie​szek. – Dzię​ki za do​brą ra​dę, mój mło​dy przy​ja​cie​lu, nie omiesz​kam za​sto​so​wać się do niej. A więc, je​że​li do​brze zro​zu​mia​łem, nie od​po​wia​da pa​nu pro​po​no​wa​ny prze​ze mnie so​jusz? – W ogó​le nie wi​dzę po​trze​by za​wią​zy​wa​nia po​dob​ne​go so​ju​szu. – Po​zwo​li pan, że oce​nę po​trze​by te​go so​ju​szu we​zmę na sie​bie. Do​bra​noc, sza​now​ny przy​ja​cie​lu. Ce​re​mo​nial​nie, we​dług sta​ro​żyt​nych wzo​rów, uniósł ka​pe​lusz i od​da​lił się. Z cięż​kim ser​cem po​pa​trzy​łem za nim. By​ło mi smut​no, iż na​sza wie​lo​let​nia przy​jaźń w tak nie​dłu​gim cza​sie roz​pa​dła się w proch. Ze spusz​czo​ną gło​wą wlo​kłem się pu​styn​ną ale​ją bul​wa​ru. Przede mną wy​lą​do​wa​ła awio​net​ka. Uświa​do​mi​łem so​bie, że mi​mo wo​li za​żą​da​łem ja​kie​goś we​hi​ku​łu. Wsze​dłem do ka​bi​ny i po​my​śla​łem: „Do Fio​li”.

29

Prze​kro​czy​łem próg ho​te​lu „Gwiaz​do​zbiór Lut​ni” i za​trzy​ma​łem się zmie​sza​ny. Po co tu przy​sze​dłem? Je​śli na​wet Ro​me​ro prze​sa​dza w swo​jej an​ty​pa​tii do Nie​bian, nie zna​czy to jesz​cze, że trze​ba się w nich ko​chać. Bra​ko​wa​ło mi na Orze ziem​skich wy​gód, choć ta pla​ne​ta ucho​dzi​ła za cud tech​ni​ki. Gdy​by by​ła Opie​kun​ka, wszyst​ko by​ło​by pro​ste. „Po​wiedz, co się ze mną dzie​je? ” – „Nic szcze​gól​ne​go, ka​prys po​zo​ro​wa​ny chę​cią po​zna​nia no​we​go” al​bo: „Przy​da​rzy​ło się nie​szczę​ście, ob​da​rzasz ziem​skim uczu​ciem mi​ło​ści miesz​kan​kę gwiazd, któ​ra o po​dob​nym uczu​ciu na​wet nie sły​sza​ła”. Ro​ze​śmia​łem się. Na na​szej wy​pie​lę​gno​wa​nej Zie​mi ma​szy​ny zbyt tro​skli​wie nas pia​stu​ją! Wsze​dłem do par​ku. W par​ku lśni​ło to sa​mo przy​tłu​mio​ne do księ​ży​co​we​go bla​sku słoń​ce, co i na ze​wnątrz. Na​wet w cią​gu dnia wszyst​ko roz​pły​wa​ło się tu w pół​mro​ku, a co do​pie​ro w no​cy! Sze​dłem po omac​ku, wpa​da​jąc na drze​wa. W od​da​li po​ja​wił się i przemknął ró​żo​wy słup czy wi​cher, ja​skra​wy i nie​uchwyt​nie szyb​ki. Po​tem roz​pło​mie​nił się dru​gi i znik​nął. Za​trzy​ma​łem się, chcąc się zo​rien​to​wać, w ja​kim miej​scu się znaj​du​ję. Spa​dła na mnie dła​wią​ca ciem​ność wy​peł​nio​na sen​nym sze​le​stem li​ści i nie​spo​koj​nym po​mru​kiem mo​ich wła​snych my​śli. – Fio​lo! – za​wo​ła​łem pół​gło​sem. – Fio​lo! Z czer​ni krze​wów znów wy​chy​nął w prze​lo​cie lśnią​cy wir. Za​brzmiał ci​chy śpiew. Wpa​try​wa​łem się w gwał​tow​nie wi​ru​ją​cą po​chod​nię gi​ną​cą za drze​wa​mi i wsłu​chi​wa​łem się w śpiew. Pie​nia umil​kły wkrót​ce. Ci​sza dzwo​ni​ła w uszach. Na​gle wpa​dłem w gniew. Za​czą​łem gło​śno tu​pać no​ga​mi, a po​tem bez​ce​re​mo​nial​nie wtar​gną​łem po​mię​dzy krze​wy. Chcia​łem zro​bić jak naj​wię​cej ha​ła​su, aby za​nie​po​ko​ić We​gan. Je​śli są na ty​le nie​uprzej​mi, że ucie​ka​ją nie py​ta​jąc, co mnie do nich spro​wa​dza, to ja rów​nież nie mu​szę się ni​mi krę​po​wać. – Fio​lo!-wrza​sną​łem.-Fio​lo!… I znów nikt mi nie od​po​wie​dział, je​dy​nie w od​da​li za​pa​la​ły się i ga​sły roz​ja​rzo​ne świe​tli​ście słu​py. Do​zna​łem za​wro​tu gło​wy, za​schło mi w gar​dle, każ​da ko​mór​ka cia​ła dy​go​ta​ła jak w fe​brze. To chy​ba sil​na woń nie​zna​nych kwia​tów tak mnie oszo​ło​mi​ła. – Fio​lo! – ry​cza​łem. – Fio​lo! Ru​ną​łem do przo​du. Coś za​stą​pi​ło mi dro​gę, krzew lub isto​ta, ode​pchną​łem to coś. Par​łem w czuj​ną, bo​jaź​li​wą ci​szę. Po​hu​ki​wa​łem dla do​da​nia so​bie ani​mu​szu i rwa​łem do przo​du od​rzu​ca​jąc na bo​ki wszyst​ko, co mi prze​szka​dza​ło, po​ty​ka​łem się, prze​wra​ca​łem, znów podry​wa​łem, ko​pa​łem no​ga​mi krze​wy i bie​głem da​lej. W ja​kimś za​kąt​ku ogro​du prze​wró​ci​łem się i już tak po​zo​sta​łem. Le​ża​łem po​pła​ku​jąc z wście​kło​ści i po​czu​cia bez​si​ły. By​łem zwy​cię​żo​ny. – Fio​lo! – szep​ta​łem. – Fio​lo! Pod​nio​słem się z tru​dem. Nie mo​głem utrzy​mać się na no​gach. W gło​wie mi hu​cza​ło. Ogar​niał wstyd. Ja, dum​ny ze swe​go ro​zu​mu czło​wiek, za​cho​wa​łem się jak dzi​ki zwierz lub nie​okrze​sa​ny bar​ba​rzyń​ca go​to​wy bić i tra​to​wać. I to w do​dat​ku nie wśród lu​dzi, lecz w do​mu go​ści prze​ko​na​nych o po​tę​dze i do​bro​ci czło​wie​ka! Co oni te​raz o nas po​my​ślą? – Wy​bacz​cie, przy​ja​cie​le! – po​wie​dzia​łem. – Wy​bacz​cie.

Te​raz my​śla​łem tyl​ko o jed​nym: jak naj​prę​dzej wy​do​stać się z mil​czą​ce​go ogro​du. W osza​la​łym bie​gu wśród krze​wów za​pę​dzi​łem się zbyt da​le​ko. Ko​ro​ny drzew łą​czy​ły się nad mo​ją gło​wą tak, że nie wi​dzia​łem nie​ba. Przy​po​mnia​łem so​bie, jak nie​ocze​ki​wa​nie po​ja​wia​ła się awio​net​ka i we​zwa​łem w my​śli dys​po​zy​tor​nię pla​ne​ty. Nikt się nie zja​wił, nikt nie ode​zwał. Nie by​ło łącz​no​ści z tym ogro​dem. Ru​szy​łem wy​bie​ra​jąc dro​gę na los szczę​ścia. Wkrót​ce drze​wa roz​stą​pi​ły się, uka​zu​jąc nie​bo z ga​sną​cym księ​ży​cem. Wy​sze​dłem na dro​gę. Tam znów usły​sza​łem śpiew i przez chwi​lę sta​łem, usi​łu​jąc okre​ślić kie​ru​nek, z któ​re​go do​bie​gał. Pie​nia na​si​la​ły się, dźwię​czał w nich nie​po​kój ustę​pu​ją​cy miej​sca dys​ku​sji lub na​wet kłót​ni. Ta​kie przy​naj​mniej od​nio​słem wra​że​nie. I na​gle park roz​świe​tlił się, po​mię​dzy drze​wa​mi za​mi​go​ta​ły ogni​ki, któ​re zbli​ża​ły się do mnie dźwię​cząc w wy​so​kich re​je​strach. Póź​niej z krze​wów wy​try​snął słup tę​czo​we​go bla​sku i jak wi​cher po​mknął ku mnie. Le​d​wie utrzy​ma​łem się na no​gach i ob​jąw​szy We​ga​ni​na za​wi​ro​wa​łem wraz z nim. Nie od ra​zu spo​strze​głem, że to by​ła Fio​la. – Fio​lo! – po​wie​dzia​łem. – Fio​lo… Trzy​ma​łem ją w ob​ję​ciach, a ku nam ze wszyst​kich stron pę​dzi​li jej świe​tli​ści współ​bra​cia. Nie zdą​ży​łem ochło​nąć po spo​tka​niu z dziew​czy​ną, a już by​łem oto​czo​ny tłu​mem We​gan. Te​raz wi​dzia​łem, że świe​cą nie tyl​ko ich oczy, ale rów​nież ca​łe cia​ło. To, co za dnia wy​da​wa​ło się za​bar​wie​niem ich odzie​ży, oka​za​ło się ich wła​snym bla​skiem swo​bod​nie prze​ni​ka​ją​cym przez sza​ty, świa​tłem znacz​nie ja​skraw​szym niż za dnia. We​ga​nie nie tyl​ko roz​ja​śnia​li cia​ła​mi ciem​ność, tak że w par​ku sta​ło się tak ja​sno jak w peł​nym słoń​cu, ale obu​rza​li się tym ja​rze​niem, ata​ko​wa​li nim mnie i Fio​lę, czy​ni​li gwał​tow​ne wy​rzu​ty. To by​ło gniew​ne świa​tło, tak jak u nas by​wa gniew​ny glos. Ja​kaś si​ła, wie​le​kroć po​tęż​niej​sza od mo​jej, odry​wa​ła mnie od Fio​li. Na​sze dło​nie roz​war​ły się i Fio​la wy​śli​zgnę​ła się z mych ob​jęć. W jej śpie​wie za​brzmiał szloch. Rzu​ci​ła się ku mnie, lecz znów coś ją po​wstrzy​ma​ło. – Fio​lo, co się dzie​je? – wy​krzyk​ną​łem za​po​mi​na​jąc, że nie ro​zu​mie ję​zy​ka lu​dzi. Uspo​ko​iłem się i za​czą​łem chłod​no ro​zu​mo​wać. Te isto​ty naj​wy​raź​niej dys​po​no​wa​ły po​la​mi ochron​ny​mi, po​dob​ny​mi do mo​je​go, lecz chy​ba słab​szy​mi, gdyż do​pie​ro wspól​nym wy​sił​kiem tłu​mu by​ły zdol​ne od​dzia​ły​wać na mnie. Zo​rien​to​wa​łem się, co ro​bić, aby prze​ciw​sta​wić się im, a jed​no​cze​śnie nie od​rzu​cić Fio​li wraz z in​ny​mi. Wy​braw​szy od​po​wied​nią chwi​lę uchwy​ci​łem ją obie​ma rę​ka​mi i na​tych​miast przy​wo​ła​łem po​le. Gdy​bym nie był tak zde​ner​wo​wa​ny, wy​buch​nął​bym śmie​chem, kie​dy We​ga​nie roz​pierzchli się ni​czym zdmuch​nię​ci i za​czę​li ga​snąć ze stra​chu. Po​spiesz​nie cof​ną​łem po​le, aby nie po​roz​bi​ja​li się o drze​wa. Fio​la tu​li​ła się do mnie. Drża​ła. Oczy mia​ła ciem​ne. Uchwy​ci​ła mój wzrok i głę​bo​ko wes​tchnę​ła. Po​gła​dzi​łem ją po wło​sach. We​ga​nie nie roz​bie​gli się, na co li​czy​łem, lecz znów za​czę​li zbli​żać się do nas. Po​su​wa​li się ostroż​nie, wol​ny​mi ob​ro​ta​mi ciał, jed​nak​że dwu​krot​nie szyb​ciej od ludz​kie​go bie​gu. Wi​dzia​łem w ich twa​rzach prze​ra​że​nie, naj​wi​docz​niej uzna​li mnie za po​two​ra, wszechpo​tęż​ne​go i nie​ubła​ga​ne​go. Z prze​stra​chu blask ich oczu przy​gasł, za to śpiew, smut​ny na​wet dla ludz​kie​go ucha, za​brzmiał gło​śniej. Ogar​nę​ła mnie fa​la czu​ło​ści dla tych wraż​li​wych, sła​bych fi​zycz​nie, lecz sil​nych du​chem istot, któ​re od​waż​nie zbli​ża​ły się ku mnie, aby „wy​zwo​lić” swo​ją sio​strę, choć by​ły prze​ko​na​ne, że idą na śmierć. – Głupta​sy! – po​wie​dzia​łem. – Cze​mu wy się mnie bo​icie? Śpiew umilkł. We​ga​nie sta​ra​li się zro​zu​mieć mo​je sło​wa. Uśmiech​ną​łem się, znów po​gła​dzi​łem wło​sy Fio​li i po​da​łem rę​kę jed​ne​mu z nich. We​ga​nin po​spiesz​nie od​sko​czył, ale po​zo​sta​li za​cho​wy​wa​li się już ina​czej. Ota​cza​li mnie cia​snym krę​giem, lecz już nie na​cie​ra​li, nie

usi​ło​wa​li ode​rwać mnie od Fio​li. – Wierz​cie mi – mó​wi​łem – że prę​dzej bym się za​bił, niż wy​rzą​dził, zło Fio​li lub któ​re​muś z was. Nie wiem, czy mnie zro​zu​mie​li, ale śpiew, któ​ry za​dźwię​czał w od​po​wie​dzi, nie był już tak bez​na​dziej​nie smut​ny. We​ga​nie znów roz​ja​rzy​li swo​je cia​ła, oczy im roz​bły​sły, a gło​sy sta​ły się bar​dziej zróż​ni​co​wa​ne: dys​ku​to​wa​li mię​dzy so​bą, prze​ko​ny​wa​li się o czymś na​wza​jem. I wte​dy znów włą​czy​ła się Fio​la. Oczy roz​bły​sły jej fio​le​to​wym pło​mie​niem, któ​ry prze​mie​nił się w pur​pu​rę, a póź​niej w błę​kit opa​li​zu​ją​cy wszyst​ki​mi bar​wa​mi i od​cie​nia​mi. Rów​no​cze​śnie dziew​czy​na za​śpie​wa​ła. W mo​ich uszach za​brzmiał chór srebr​nych dzwon​ków po​wta​rza​ją​cych dwu​krot​nie tę sa​mą fra​zę mu​zycz​ną, po​par​tą zim​nym bla​skiem oczu. Zro​zu​mia​łem, że roz​ka​zu​je swym po​bra​tym​com: „Odejdź​cie! Odejdź​cie!” We​ga​nie przy​ga​śli, za​milkli i z na​pię​ciem wpa​try​wa​li się we mnie i w Fio​lę. Po​wtó​rzy​łem ła​god​nie: – Fio​li nic złe​go się nie sta​nie. A jed​nak nie mo​gli się zde​cy​do​wać na po​zo​sta​wie​nie nas sa​mych. Ja​rzy​li się, po​dźwię​ki​wa​li sła​biut​ki​mi gło​si​ka​mi, ale nie ru​sza​li się z miej​sca. W oczach Fio​li za​pło​nę​ły zim​ne pło​mie​nie, w gło​sie ode​zwał się gniew. Ro​zu​mia​łem każ​dy jej roz​błysk, każ​dą nut​kę. „Cze​mu nie od​cho​dzi​cie?! – obu​rza​ła się. – Odejdź​cie, pro​szę was! ” Do​pie​ro kie​dy kil​ka​krot​nie po​wtó​rzy​ła swo​je żą​da​nie, tłum po​wo​li za​czął się roz​pra​szać. Naj​pierw za​wi​ro​wał ktoś na skra​ju, za nim od​su​nął się w ciem​ność je​go są​siad, aż wresz​cie stop​nio​wo roz​pro​szy​li się po​zo​sta​li. Mię​dzy drze​wa​mi za​mi​go​ta​ły od​da​la​ją​ce się świe​tli​ste ko​lum​ny, na kil​ka se​kund wszyst​ko znów roz​ja​rzy​ło się nie​zwy​kły​mi ognia​mi, któ​re zga​sły po chwi​li i do​ko​ła za​pa​no​wa​ła nie​prze​nik​nio​na, atra​men​to​wo​czar​na, dła​wią​ca się wła​sny​mi wo​nia​mi ciem​ność ob​ce​go, nie​po​ję​te​go par​ku. Nie ba​łem się już jed​nak, gdyż obok mnie by​ła Fio​la. Uśmie​cha​ła się i ja się uśmiech​ną​łem do niej. Przy​po​mnia​łem so​bie, że je​ste​śmy prze​cież dla sie​bie nie​mi i chwy​ci​łem za za​po​mnia​ny de​szy​fra​tor w na​dziei, że on nam tro​chę po​mo​że. – Nie trze​ba! – ro​ze​śmia​ła się Fio​la. – Obej​dzie​my się już bez te​go apa​ra​tu. By​łem tak zdu​mio​ny, że nie mo​głem wy​krztu​sić sło​wa. Ro​zu​mia​łem wszyst​ko, nie do​my​śla​łem się, lecz ro​zu​mia​łem każ​dy dźwięk i każ​dą barwę jej mo​wy. – Czy nie poj​mu​jesz – za​dźwię​cza​ła Fio​la – że na​uczy​łam się twe​go ję​zy​ka jesz​cze w cią​gu dnia, a te​raz zro​zu​mie​li go tak​że moi przy​ja​cie​le? – Mnie rów​nież wy​da​wa​ło się, iż chy​ba mnie zro​zu​mie​li – po​wie​dzia​łem. – Te​raz je​stem te​go pe​wien. Spoj​rza​ła na mnie fi​lu​ter​nie. By​ła tak pięk​na, że dech mi w pier​si za​par​ło. – Mam na​dzie​ję, że i ty mnie ro​zu​miesz, Eli. Mam ra​cję? Opa​no​wa​łem się. Ża​den cud się nie zda​rzył. Nasz mózg też jest prze​cież de​szy​fra​to​rem, sło​wa je​dy​nie to​wa​rzy​szą bez​po​śred​nie​mu prze​ka​zy​wa​niu my​śli, tu zaś my​ślom po​ma​ga​ły nie tyl​ko dźwię​ki, lecz rów​nież i bar​wy. Ale na​wet po zro​zu​mie​niu te​go zja​wi​ska nie prze​sta​łem się dzi​wić. – Nasz ję​zyk jest uboż​szy od wa​sze​go – po​wie​dzia​łem. – Na Zie​mi nie tyl​ko lu​dzie, ale tak​że nie​mal wszyst​kie zwie​rzę​ta ko​mu​ni​ku​ją się ze so​bą przy po​mo​cy dźwię​ku, tak już je​ste​śmy zbu​do​wa​ni. Wyjdź​my na otwar​tą prze​strzeń. To mo​że śmiesz​ne, ale wy​da​je mi się, że wa​sze drze​wa za​miast li​ści ma​ją ła​py. – Fan​ta​zju​jesz! Drze​wa są na​szy​mi obroń​ca​mi. Ich li​ście ekra​ni​zu​ją pro​mie​nio​wa​nie krót​ko​fa​lo​we na​szej gwiaz​dy dzien​nej. Nikt z nas w cią​gu ca​łe​go dnia nie wyj​dzie na nie osło​-

nię​tą prze​strzeń. Spa​ce​ru​je​my tyl​ko no​cą. Przy​po​mnia​łem so​bie, że pięk​na We​ga jest go​ręt​sza na​wet od Al​ta​iru, tem​pe​ra​tu​ra jej wy​no​si oko​ło 15000 stop​ni. W pro​mie​niach ta​kie​go słoń​ca trud​no spa​ce​ro​wać. Nie ule​ga wąt​pli​wo​ści, że świe​cą​cy i roz​ma​wia​ją​cy bły​ska​mi świa​tła We​ga​nie są po pro​stu stwo​rze​ni do ży​cia noc​ne​go

30

Wy​szli​śmy na po​la​nę i sie​dli​śmy na ła​wecz​ce. Cho​dzić z Fio​la by​ło mi do​syć trud​no, bo dziew​czy​na nie po​tra​fi​ła wlec się w ludz​kim tem​pie, a ja znów nie mo​głem za nią na​dą​żyć. Za to do​brze się z nią sie​dzia​ło. Pro​mie​niu​je od niej przy​jem​ne cie​pło, gdyż We​ga​nie rów​nież są cie​płokrwi​ści. Nad po​la​ną otwar​ło się noc​ne nie​bo. Księ​życ zgasł, a gwiaz​dy pło​nę​ły czy​sto i ja​skra​wo. Na Orze ci​śnie​nie po​wie​trza jest rów​ne ziem​skie​mu, ale gru​bość at​mos​fe​ry znacz​nie mniej​sza, a więc i gwiaz​dy świe​cą ja​śniej. Fio​la pa​trzy​ła na We​gę. Na Zie​mi czę​sto po​dzi​wia​łem pięk​ny blask tej gwiaz​dy, tu​taj wpa​dłem wręcz w za​chwyt nad jej wspa​nia​ło​ścią. Fio​la po​pro​si​ła, abym po​ka​zał jej na​sze Słoń​ce, ja zaś za​py​ta​łem, któ​ry gwiaz​do​zbiór naj​bar​dziej się jej po​do​ba. Z nie​po​ko​jem cze​ka​łem na od​po​wiedź. Gwiaz​do​zbio​ry wi​dzia​ne z Ory nie są po​dob​ne do ziem​skich, ale Wiel​ka Niedź​wie​dzi​ca, Ka​sjo​pe​ja i Orion tak​że i tu​taj są bar​dzo pięk​ne. Jed​nak Fio​la zwró​ci​ła pło​mien​ne oczy na rów​no​le​gło​bok ogra​ni​czo​ny przez Fo​mal​haut, Al​ta​ir, Sy​riu​sza i Ca​pel​lę, w środ​ku któ​re​go po​ły​ski​wa​ły trzy ma​leń​kie, trud​ne do od​na​le​zie​nia, lecz dro​gie me​mu ser​cu gwiazd​ki: Pol​luks, Al​fa Cen​tau​ri i Słoń​ce. – Do​brze wy​bra​łaś – po​wie​dzia​łem. – je​ste​śmy stam​tąd, Fio​lo. – Wska​za​łem na Słoń​ce. Zdzi​wi​ła się, że Słoń​ce jest ta​kie ma​łe. Od​po​wie​dzia​łem, że jest po pro​stu bar​dzo od​le​głe. Fio​la za​my​śli​ła się. – Je​ste​ście po​tęż​ni, wy, lu​dzie – po​wie​dzia​ła (a ra​czej za​bły​sła i za​śpie​wa​ła). – Kie​dy wy​lą​do​wa​li​ście na na​szej pla​ne​cie, nie​któ​rzy my​śle​li, iż je​ste​ście bó​stwa​mi, bo wa​sze po​ja​wie​nie wy​da​wa​ło się im nad​na​tu​ral​ne. – Te​raz już chy​ba wie​cie, że je​ste​śmy zwy​kły​mi isto​ta​mi, nie lep​szy​mi od was? Po​krę​ci​ła gło​wą, a oczy jej za​bły​sły ma​to​wo i wil​got​nie. W za​my​śle​niu przy​po​mi​na​ła smut​ne dziec​ko i chcia​ło się ją po​cie​szyć, ode​rwać od złych my​śli przy​no​szą​cych tro​ski. – Pod wie​lo​ma wzglę​da​mi je​ste​ście na​wet gor​si od nas, a jed​no​cze​śnie nie​zmier​nie nas prze​wyż​sza​cie. Pro​si​łem o wy​ja​śnie​nie. Ro​zu​mie​li​śmy się już tak do​brze, że mo​gli​śmy roz​ma​wiać na do​wol​ny te​mat, choć ła​two poj​mo​wa​łem je​dy​nie pro​ste po​ję​cia, a bar​dziej zło​żo​ne my​śli Fio​la po​wta​rza​ła mi kil​ka​krot​nie, nim je wresz​cie przy​swo​iłem. Roz​po​czę​ła od te​go, że w pierw​szej chwi​li lu​dzie wy​da​ją się sła​bi i bez​sil​ni. – Je​ste​ście nie​zręcz​ni i wol​no my​śli​cie, nie umie​cie ani po​ru​szać się szyb​ko, ani po​dej​mo​wać bły​ska​wicz​nych de​cy​zji. Wresz​cie rzecz chy​ba naj​waż​niej​sza: mo​że​cie utrzy​mać się przy ży​ciu je​dy​nie w bar​dzo wą​skim za​kre​sie wa​run​ków i na​wet nie​wiel​ka ich zmia​na nie​uchron​nie za​bi​ja was. Nie zno​si​cie upa​łu, ani mro​zu, ani roz​rze​dzo​ne​go po​wie​trza, ani wiel​kich ci​śnień, ani prze​ni​kli​wych pro​mie​nio​wa​li, ani dłu​go​trwa​łe​go gło​du, ani pra​gnie​nia, ani prze​cią​żeń. Co by się sta​ło, gdy​by ko​go​kol​wiek z was wy​rzu​co​no na​gie​go, bez na​rzę​dzi i ma​szyn, w ze​wnętrz​ny świat? Na​wet środ​ki po​ro​zu​mie​wa​nia się ma​cie nie​do​sko​na​łe: mo​wa pry​mi​tyw​na i po​wol​na, a bez​po​śred​nio nie po​tra​fi​cie prze​ka​zy​wać my​śli. Prze​dział ist​nie​nia lu​dzi jest tak wą​ski, że wręcz tra​gicz​nie przy​po​mi​na li​nię, na któ​rej ży​cie ludz​kie wi​si jak na wło​sku. Je​ste​śmy pod wie​lo​ma wzglę​da​mi do​sko​nal​si od was. Wpraw​dzie chro​ni​my się

przed twar​dym pro​mie​nio​wa​niem na​szej gwiaz​dy, ale rów​nie ła​two od​dy​cha​my przy jed​nym i czter​dzie​stu pro​cen​tach tle​nu w po​wie​trzu; zno​si​my stustop​nio​wy upał i stu-stop​nio​wy mróz, po​ro​zu​mie​wa​my się bez dźwię​ków i świa​teł, dźwię​ki i bar​wy je​dy​nie to​wa​rzy​szą bez​po​śred​niej mo​wie na​szych my​śli; nie to​nie​my w wo​dzie; mie​sią​ca​mi ży​je​my bez po​kar​mu i na​po​ju; nie umie​ra​my, je​śli przez ty​dzień mu​si​my czu​wać. Każ​dy z nas prze​cho​wu​je w swo​im mó​zgu ca​łą wie​dzę zgro​ma​dzo​ną przez spo​łe​czeń​stwo, nie po​trze​bu​je​my więc ma​szyn in​for​ma​cyj​nych do uru​cho​mie​nia na​szych wia​do​mo​ści. Oto ja​cy je​ste​śmy i ja​cy je​ste​ście wy. Już przy pierw​szym ze​tknię​ciu się z wa​mi ude​rza fakt, że wy, ta​cy sła​bi, nie wy​gi​nę​li​ście jesz​cze w za​ra​niu wa​szej hi​sto​rii. – To dla​te​go, że zmu​si​li​śmy wła​sne bra​ki, aby nam słu​ży​ły. Na​sza po​tę​ga jest od​wrot​ną stro​ną na​szych sła​bo​ści. – Tak – po​wie​dzia​ła Fio​la. – Wa​sza wiel​kość jest prze​dłu​że​niem tych sła​bo​ści. To dru​ga rzecz, któ​ra w was zdu​mie​wa. Szko​dzą wam wa​ha​nia tem​pe​ra​tu​ry, bro​ni​cie się więc przed ni​mi odzie​żą, bu​dyn​ka​mi, ge​ne​ra​to​ra​mi cie​pła i chło​du. Spa​dek ci​śnie​nia po​wie​trza i za​war​to​ści tle​nu w at​mos​fe​rze jest dla was za​bój​czy, wo​bec te​go wy​my​śli​li​ście ska​fan​dry. Nie mo​że​cie żyć bez ja​dła i na​po​ju, za​bie​ra​cie więc z so​bą ich za​pa​sy i umie​cie spo​rzą​dzać po​karm i na​pój z do​wol​nych sub​stan​cji. Od prze​cią​żeń chro​nią was po​la si​to​we, te sa​me po​la po​ko​nu​ją nie​waż​kość, two​rząc spe​cy​ficz​ne, je​dy​nie wam od​po​wia​da​ją​ce i na​der rzad​ko spo​ty​ka​ne we Wszech​świe​cie, wa​run​ki cią​że​nia. Ma​cie nie​wiel​ką pa​mięć, ale bez​gra​nicz​nie po​sze​rzy​li​ście ją za po​mo​cą urzą​dzeń za​pa​mię​tu​ją​cych. Ma​cie sła​be mię​śnie, lecz po​słu​gu​je​cie się nie​zmier​nie po​tęż​ny​mi ma​szy​na​mi. Myśl wa​sza jest po​wol​na, spo​sób wy​ra​ża​nia jej sło​wa​mi pry​mi​tyw​ny, nie po​tra​fi​cie też bez​po​śred​nio chwy​tać cu​dzych my​śli, ma​cie za to de​szy​fra​to​ry, któ​re kom​pen​su​ją te wa​sze wro​dzo​ne bra​ki. I choć sa​mi nie mo​że​cie się szyb​ko po​ru​szać na swo​ich sła​bych, źle przez na​tu​rę zbu​do​wa​nych no​gach, to skon​stru​owa​li​ście apa​ra​ty ko​smicz​ne ła​two wy​prze​dza​ją​ce naj​szyb​sze​go bie​ga​cza Wszech​świa​ta – świa​tło. I tak jest ze wszyst​kim, Eli! Wy​szu​ku​je​cie swo​je sła​be punk​ty, wzmac​nia​cie je me​cha​ni​zma​mi i wa​sze nie​do​sko​na​ło​ści sta​ją się za​le​ta​mi. Bez swo​ich wy​na​laz​ków je​ste​ście ża​ło​śnie ma​li, lecz wraz z ni​mi – nie​praw​do​po​dob​nie wiel​cy. Nie​moc w ob​li​czu każ​de​go z ży​wio​łów skom​pen​so​wa​li​ście tak, że sa​mi sta​li​ście się naj​po​tęż​niej​szą z sił na​tu​ry. We Wszech​świe​cie nie ma sił po​tęż​niej​szych od was – ma​lut​kich, nie​ru​cha​wych lu​dzi. – Pięk​nie – od​par​łem. – Po​do​ba mi się twój wy​kład na te​mat bra​ków i za​let ludz​kich. Ale je​śli nie na​sza po​tę​ga, to co wy​wo​łu​je naj​więk​sze wa​sze zdu​mie​nie? – Od ra​zu wi​dać, że je​steś czło​wie​kiem i że lu​dzie są pry​mi​tyw​ni. Cho​ciaż ma​cie męt​ne oczy i wa​sze twa​rze nie od​bi​ja​ją wa​szych my​śli, to te​raz oczy ci za​bły​sły i twarz masz peł​ną uwa​gi. A wszyst​ko dla​te​go, że je​steś próż​ny. Za​wcza​su cie​szysz się, że zo​sta​niesz po​chwa​lo​ny, nie​waż​ne za co, by​le tyl​ko po​chwa​ła by​ła go​rą​ca. To by​ło bez​li​to​sne, tak cel​ne, że po​czer​wie​nia​łem. Fio​la pa​trzy​ła na mnie z uśmie​chem. Jej oczy oświe​tla​ły mnie i roz​pra​sza​ły mrok par​ku. Gdy​by​śmy nie roz​ma​wia​li na po​waż​ne te​ma​ty, wy​da​ło​by mi się, że je​stem za​ko​cha​ny. Mi​łość mo​im zda​niem wy​ma​ga spe​cjal​nych wa​run​ków, któ​re tu wła​śnie by​ty speł​nio​ne: cie​pła, prze​sy​co​na za​pa​cha​mi noc, wspa​nia​ły, ba​śnio​wy park i wresz​cie, co naj​waż​niej​sze, bo​sko pięk​na dziew​czy​na. Ta bo​ska pięk​ność by​ła pie​kiel​nie mą​dra i to mnie trzeź​wi​ło. Nie by​ła też czło​wie​kiem, a mnie ogar​nia​ło ludz​kie, na​zbyt ludz​kie uczu​cie! Ziem​skie dziew​czy​ny obej​mu​je się i ca​łu​je, szep​cze się im czu​łe sło​wa, bo ta​ka jest ludz​ka mi​łość, pry​mi​tyw​na jak my sa​mi. A cze​go ocze​ku​ją do​sko​na​le miesz​kan​ki gwiazd?…

Fio​la zro​zu​mia​ła po​wód me​go mil​cze​nia, po​ję​ła chy​ba le​piej ode mnie. W jej oczach bar​wy zmie​nia​ły się szyb​ko, głos śpie​wał dźwięcz​nie i me​lo​dyj​nie. Gdy​bym nie sta​rał się roz​szy​fro​wać sen​su tej mu​zy​ki, roz​ko​szo​wał​bym się nią po pro​stu jak cu​dow​ną pie​śnią. Wspo​mnia​łem swo​je za​mi​ło​wa​nie do mu​zy​ki in​dy​wi​du​al​nej. To by​ło znacz​nie prost​sze, bo nie trze​ba by​ło ło​wić zna​cze​nia każ​de​go to​nu. – Cze​mu za​mil​kłeś? – spy​ta​ła Fio​la. – Czyż​by cię nie in​te​re​so​wa​ło, co jest wa​szą naj​bar​dziej zdu​mie​wa​ją​cą ce​chą? – Ależ tak, oczy​wi​ście że in​te​re​su​je! Czym więc was tak bar​dzo za​dzi​wia​my? – Wa​szą do​bro​cią. Je​ste​ście roz​bra​ja​ją​co do​brzy, mój mi​ły czło​wie​ku. Nic nie mo​że się rów​nać z wa​szą do​bro​cią i wy​ro​zu​mia​ło​ścią. Na​bra​łem nie​co otu​chy. Mógł​bym wpraw​dzie wie​le opo​wie​dzieć o wy​pad​kach, kie​dy by​wa​my źli, ale nie chcia​łem. Po​mył​ka Fio​li spra​wia​ła mi przy​jem​ność. Wo​lał​bym roz​ma​wiać o Fio​li i jej po​bra​tym​cach lub o no​cy i na​szym spo​tka​niu, a nie o lu​dziach. Na​sza roz​mo​wa by​ła​by wte​dy bar​dziej in​te​re​su​ją​ca. Dziew​czy​na po​wró​ci​ła do na​szej po​tę​gi. – Po​tę​ga prze​wa​ża nad ma​łost​ko​wo​ścią, wiel​kość jest po​nad do​kucz​li​we dro​bia​zgi, bo ta​kie jest pra​wo na​tu​ry. Gwiaz​da jest obo​jęt​na, nie wzru​sza jej to, że swo​imi pro​mie​nia​mi pod​trzy​mu​je ży​cie jed​nych istot, a za​bi​ja in​ne. Lu​dzie na​to​miast na​ru​sza​ją to pra​wo. Ich po​tę​ga nie jest śle​pa, po​nie​waż bu​rzy i two​rzy pla​ne​ty w imię ży​cia. Kie​dy pierw​si lu​dzie wy​lą​do​wa​li u nas, ogar​nę​ło nas prze​ra​że​nie, gdyż ocze​ki​wa​li​śmy zgu​by. Ale lu​dzie po​mo​gli nam upo​rać się z let​nim nad​mia​rem pro​mie​nio​wa​nia, po​mo​gli uchro​nić się przed strasz​li​wy​mi mro​za​mi w zi​mie. Zbu​do​wa​li po​miesz​cze​nia ekra​ni​zu​ją​ce i obec​nie w upał nie mu​si​my cho​wać się w krze​wach i pod drze​wa​mi. Nie mar​z​nie​my też, kie​dy na​sza pla​ne​ta od​da​la się zi​mą od We​gi: ogrze​wa nas sztucz​ne ston​ce. Wie​lu my​śli, że lu​dzie przy​by​li do nas je​dy​nie po to, aby nam po​móc, że ich przy​lot nie miał in​ne​go ce​lu. Czyż to nie za​dzi​wia​ją​ce? W trak​cie prze​lo​tu na Orę lu​dzie mó​wi​li: „Tu wszyst​ko jest dla was”. Na Orze cią​gle się nam po​wta​rza: „Żą​daj​cie wszyst​kie​go, co jest wam po​trzeb​ne. Na​szym obo​wiąz​kiem jest stwo​rzyć wam naj​lep​sze wa​run​ki”. – A czy sa​mi nie po​stą​pi​li​by​ście tak sa​mo? – za​opo​no​wa​łem. – Po​wiedz​my, że przy​le​cie​li​ście na in​ną pla​ne​tę… – Nie wiem. W ukła​dzie We​gi ży​cie nie jest lek​kie, a me​cha​ni​zmów po​dob​nych do wa​szych nie ma​my. Oba​wiam się, że za​wsze trosz​czy​li​by​śmy się przede wszyst​kim o sie​bie. Po​myśl. Przy​sze​dłeś no​cą bez uprze​dze​nia i już za​czę​ło się za​mie​sza​nie. Wszy​scy zlę​kli się cie​bie, Eli, a kie​dy zbli​ży​łam się do cie​bie, chcia​no nas roz​dzie​lić. Ale sie​dzę te​raz z to​bą i jest mi do​brze. Nam wszyst​kim jest do​brze przy lu​dziach. To cu​dow​ne, że na świe​cie je​ste​ście wy, lu​dzie! Fio​la ja​rzy​ła się w unie​sie​niu, śpiew jej chwy​tał za ser​ce. Czu​łem się w tej chwi​li przed​sta​wi​cie​lem ludz​ko​ści, by​łem dum​ny, że lu​dzie są ko​cha​ni. Wspo​mnia​łem z obu​rze​niem, jak Ro​me​ro mó​wił z po​gar​dą o sztucz​nym słoń​cu, za któ​re We​gan​ka dzię​ko​wa​ła lu​dziom. Za​ło​ga gwiaz​do​lo​tu wy​sła​ne​go na We​gę zu​ży​ła na to ca​łą re​zer​wę sub​stan​cji ak​tyw​nej i po​nie​waż nie by​ło to prze​wi​dzia​ne w pro​gra​mie lo​tu, bę​dzie tłu​ma​czyć się z te​go na Zie​mi. Wy​obra​zi​łem so​bie pla​ne​tę Fio​li – la​tem spa​lo​ną nie​ubła​ga​nym ża​rem, ciem​ną i mroź​ną zi​mą. W od​da​li błysz​cza​ła nie​bie​ska​wo​bia​ła We​ga, de​ko​ra​cyj​na, lecz nie​ży​cio​daj​na gwiaz​da. Tak, oczy​wi​ście, do wszyst​kie​go moż​na się przy​sto​so​wać, na​wet do naj​gor​szych wa​run​ków by​to​wa​nia, We​ga​nie przy​sto​so​wa​li się więc kosz​tem nie​wy​obra​żal​nych cier​pień i mę​czar​ni. Ro​zum

i ser​ce ka​zał mi być ra​zem z ni​mi i z ty​mi, któ​rzy w lo​do​wa​tą ciem​ność po​sia​li fa​lę cie​pła, a sku​te mro​zem schro​ny osło​ni​li przed za​bój​czy​mi pro​mie​nia​mi let​nie​go świa​tła. Nie ule​ga jed​nak wąt​pli​wo​ści, że znaj​dą się lu​dzie, któ​rzy po​prą Ro​me​ra, uzna​ją bez​in​te​re​sow​ną ludz​ką po​moc za ka​ry​god​ną roz​rzut​ność… Nie mo​głem jed​nak po​wie​dzieć te​go Fio​li, nie chcia​łem jej mó​wić, że lu​dzie by​wa​ją róż​ni… Tym​cza​sem zga​sły księ​życ za​czął od​ra​dzać się słoń​cem. Na czar​nej za​sło​nie nie​ba za​bły​snął krąg, któ​ry sta​wał się co​raz ja​śniej​szy i go​ręt​szy. Gwiaz​dy bla​kły i nik​nę​ły. Fio​la przy​tu​li​ła się do mnie. Chcia​łem ją po​ca​ło​wać, ale nie wie​dzia​łem, czy na Wę​dzę jest po​dob​ny zwy​czaj. Zresz​tą by​ło mi do​brze na​wet bez po​ca​łun​ków. – Nad​cho​dzi dzień, Fio​lo. Dzień pra​cy – po​wie​dzia​łem. – Tak, dzień – ode​zwa​ła się. – I ty odej​dziesz. Dzię​ku​ję, że by​łeś tej no​cy ze mną, Eli. – Ja ci rów​nież dzię​ku​ję, Fio​lo. Ofia​ro​wa​łaś mi naj​pięk​niej​szą noc w ży​ciu. – Co by​ło w niej naj​pięk​niej​sze i naj​lep​sze, Eli? To, że kry​ty​ko​wa​łam nie​sfor​nych lu​dzi? – Nie. To, że sie​dzie​li​śmy ra​zem i choć od​mien​ni. czu​li​śmy swo​ją wspól​no​tę. Dziew​czy​na dźwię​cząc i po​ły​sku​jąc po​mknę​ła w głąb par​ku, a ja po​wlo​kłem się do wyj​ścia.

31

Wy​bie​ra​łem się wła​śnie do Wie​ry, gdy ona sa​ma mnie we​zwa​ła. Przed wej​ściem do ho​te​lu za​bły​sła wi​de​oko​lum​na. Wie​ra sie​dzia​ła przy sto​le. Spra​wia​ła wra​że​nie zmę​czo​nej. – Nie spa​łeś dziś, bra​cie? – za​py​ta​ła, przy​glą​da​jąc mi się uważ​nie. – Nie by​ło cię w do​mu. – Spę​dzi​łem noc z Fio​lą w par​ku. – Ja rów​nież nie spa​łam. Idio​tycz​na noc: dys​ku​sje. spo​ry, kłót​nie… Nie​któ​rzy lu​dzie zu​peł​nie nie ma​ją ser​ca! Zo​rien​to​wa​łem się, że mó​wi o Ro​me​rze. Rzad​ko zda​rza​ło mi się wi​dzieć Wie​rę tak zmę​czo​ną. Daw​niej spo​ry mo​bi​li​zo​wa​ły ją, do​da​wa​ły ener​gii. Dys​ku​sje oży​wia​ły, a nie przy​tła​cza​ły. Mię​dzy nią a Ro​me​rem mu​sia​ło zajść coś bar​dzo waż​ne​go. – Weź na​trysk ra​dia​cyj​ny i nie myśl o czy​imś bra​ku ser​ca. – Na​trysk we​zmę, ale nie my​śleć o lu​dziach bez ser​ca nie po​tra​fię. Oschłość mo​że stać się groź​na, je​że​li do​tknie wie​lu lu​dzi. We​zwa​łam cię, aby zwol​nić na dziś z obo​wiąz​ków. Zja​dłem śnia​da​nie i po​sze​dłem do An​dre. Spo​tka​łem u nie​go Lusi​na. Za​pro​po​no​wa​łem im wy​pra​wę po in​for​ma​cje na te​mat Ga​lak​tów. An​dre za​mie​rzał przy​go​to​wać sa​lę Na​rad Ga​lak​tycz​nych do swe​go kon​cer​tu. Za​pew​ni​łem go, że Nie​bia​nie od​nio​są się do je​go kon​cer​tu nie le​piej niż lu​dzie, gdyż mu​zy​ka win​na przy​no​sić ra​dość, a nie mę​czar​nie. – Nasz wiek jest tra​gicz​ny! – wy​krzyk​nął An​dre. – Po​patrz na nie​bo: ileż tam nie​szczęść! I jesz​cze na do​miar złe​go ci człekokształt​ni z ich za​gad​ko​wy​mi wro​ga​mi. Na​si przod​ko​wie mo​gli pry​mi​tyw​nie cie​szyć się nie wia​do​mo z cze​go, my na​to​miast mu​si​my za​sta​no​wić się nad sen​sem ist​nie​nia. Go​tów był wy​wo​łać gwał​tow​ną dys​ku​sję, ale od​wró​ci​łem się od nie​go i po​wtó​rzy​łem pro​po​zy​cję Lusi​no​wi. Lusin po​cząt​ko​wo od​mó​wił pod po​zo​rem na​wa​łu pra​cy w staj​ni, ale prze​ko​na​łem go, że je​go wy​mów​ki są śmiesz​ne. Bo czyż po to przy​je​chał na Orę, aby speł​niać za​chcian​ki pe​ga​zów i smo​ków? Tym moż​na rów​nie do​brze zaj​mo​wać się na Zie​mi. Lusi​na ła​twiej jest prze​ko​nać niż An​dre. Za​bra​li​śmy ze so​bą prze​no​śny de​szy​fra​tor i po​je​cha​li​śmy do ho​te​lu „Gwiaz​do​zbiór Or​la”. Po​mysł szu​ka​nia in​for​ma​cji o Ga​lak​tach u Al​ta​ir​czy​ków przy​szedł mi do gło​wy jesz​cze wczo​raj. Chcia​łem też za​po​znać się z ich ma​lar​stwem. Spy​chal​ski tak je za​chwa​lał, że roz​pie​ra​ła mnie cie​ka​wość. W przed​sion​ku wło​ży​li​śmy ska​fan​dry i otrzy​ma​li​śmy la​tar​ki gam​ma do oświe​tla​nia nie​wi​dzial​nych miesz​kań​ców ukła​du Al​ta​iru. W ha​li by​ło pu​sto. Świe​ci​li​śmy na wszyst​kie stro​ny, ale ni​ko​go nie mo​gli​śmy zna​leźć. W od​le​głym koń​cu sa​li roz​po​czy​nał się tu​nel, któ​rym przedo​sta​li​śmy się na plac ro​bo​czy. Ser​ce ści​snę​ło mi się na wi​dok kra​jo​bra​zu, któ​ry roz​po​ście​rał się do​ko​ła. Na ciem​nym nie​bie wi​sia​ła bia​ło​błę​kit​na ku​la imi​tu​ją​ca Al​ta​ir. Wszyst​ko wście​kle błysz​cza​ło. Ani jed​nej traw​ki, ani jed​nej ro​ślin​ki, tyl​ko nie​zno​śny bia​ły ka​mień, skrzy​pią​cy bia​ły pia​sek i kurz uno​szą​cy się spod nóg… – Ład​ny wi​doczek – po​wie​dzia​łem. – Żyć się ode​chcie​wa! Lusin i tym ra​zem nie stra​cił kon​te​nan​su. – Nie​źle! – rzekł. – Żyć tu​taj to sztu​ka. Wiel​ka. Wkrót​ce na​po​tka​li​śmy bu​dow​le Al​ta​ir​czy​-

ków: ka​mien​ne sze​ścia​ny bez okien, skal​ne pu​deł​ka cią​gną​ce się rzę​da​mi aż do ho​ry​zon​tu. We​szli​śmy do jed​ne​go z sze​ścia​nów i za​pa​li​li​śmy la​tar​ki. Na ścia​nach za​pło​nę​ły ob​ra​zy na​ma​lo​wa​ne far​ba​mi lu​mi​ne​scen​cyj​ny​mi. Ry​sun​ki zmie​nia​ły barwę i na​tę​że​nie, gdy tyl​ko po​ru​szy​ło się pro​mie​niem la​tar​ki. Po jej zga​sze​niu z wol​na ni​kły. Ma​lo​wi​dła spra​wia​ły dziw​ne wra​że​nie: sa​me dzi​wacz​nie pog​ma​twa​ne li​nie. Zde​cy​do​wa​ne, mięk​kie, fa​li​ste. Nie ury​wa​ne kre​ski, lecz peł​ne kon​tu​ry. Przy​po​mnia​ła mi się ma​te​ma​tycz​na krzy​wa Pe​ana, li​nia bez sze​ro​ko​ści i gru​bo​ści, lecz wy​peł​nia​ją​ca so​bą do​wol​ną bry​łę. Li​nie Al​ta​ir​czy​ków by​ły po​dob​ne: za​peł​nia​ły ca​łą prze​strzeń, okre​śla​ły głę​bię, od​twa​rza​ły po​wie​trze i przed​mio​ty. Wi​dzia​łem na ob​ra​zach ten sam pej​zaż, któ​ry roz​po​ście​rał się na ze​wnątrz bu​dyn​ku: to sa​mo pa​lą​ce słoń​ce, po​la, ka​mie​nie, pia​sek i bu​dow​le. W tym kra​jo​bra​zie by​li umiesz​cze​ni Al​ta​ir​czy​cy – nit​ko​no​dzy, pa​ją​ko​wa​ci, prze​my​ka​ją​cy się mię​dzy przed​mio​ta​mi. Przed jed​nym z ob​ra​zów sta​łem dłuż​szą chwi​lę. Dwóch Al​ta​ir​czy​ków wal​czy​ło z so​bą. Wście​kle spla​ta​li koń​czy​ny i prze​py​cha​li się tu​ło​wia​mi. Ar​ty​sta wspa​nia​le od​dał ich wście​kłość, szyb​kość i ener​gię ru​chów. Sze​dłem wzdłuż jed​nej ze ścian, a Lusin oglą​dał prze​ciw​le​głą. Na​gle krzyk​nął: – Eli, chodź tu​taj! Szyb​ciej! Rzu​ci​łem się ku nie​mu my​śląc, że przy​tra​fi​ło mu się coś złe​go. Lusin po​ka​zy​wał pal​cem na ry​su​nek. Na ob​ra​zie by​li Ga​lak​to​wie. Ten ob​raz też był ry​so​wa​ny li​nia​mi. Na ka​mie​niu le​żał umie​ra​ją​cy bro​da​ty Ga​lakt w czer​wo​nym płasz​czu i krót​kich spodniach. Jed​ną rę​kę bez​sil​nie od​rzu​cił w bok, dru​gą przy​ci​skał do pier​si. Oczy umie​ra​ją​ce​go by​ły za​mknię​te, usta wy​krzy​wiał gry​mas. Opo​dal sta​ło trzech Ga​lak​tów ze sku​ty​mi rę​ka​mi (na wi​ze​run​ku do​kład​nie wi​dać by​ło łań​cuch krę​pu​ją​cy ich rę​ce wy​krę​co​ne do ty​łu). Ar​ty​sta z ta​ką sa​mą prze​ra​ża​ją​cą wier​no​ścią od​dał mę​ki ko​na​ją​ce​go i mil​czą​cą roz​pacz trzech jeń​ców. Ga​lak​to​wie nie pa​trzy​li na wi​dza, gło​wy mie​li opusz​czo​ne z bez​wol​ną po​ko​rą. A nad ni​mi prze​la​ty​wa​li Al​ta​ir​czy​cy. Ma​larz z rów​nym mi​strzo​stwem uka​zał roz​ter​kę miesz​kań​ców Al​ta​iru. Każ​da li​nia ich cia​ła krzy​cza​ła cier​pie​niem, chę​cią nie​sie​nia po​mo​cy i bez​si​łą. – A gdzie są ci, któ​rzy poj​ma​li Ga​lak​tów? – za​sta​na​wia​łem się. – Naj​wi​docz​niej to nie Al​ta​ir​czy​cy, bo oni sa​mi zda​ją się umie​rać z prze​ra​że​nia. Żad​ne​go śla​du, żad​nej po​szla​ki wska​zu​ją​cej na Zły​wro​gów! Ro​zu​miesz, co to zna​czy? Po każ​dym no​wym od​kry​ciu ta​jem​ni​czy Nisz​czy​cie​le sta​ją się jesz​cze bar​dziej za​gad​ko​wi. – Za​gad​ka. Trze​ba szu​kać. Mo​że jesz​cze je​den ob​raz? Prze​cho​dzi​li​śmy z jed​ne​go pu​ste​go bu​dyn​ku do dru​gie​go. Pod na​szy​mi la​tar​ka​mi roz​ja​rza​ły się co​raz no​we ob​ra​zy, ale nie by​ło wśród nich wi​ze​run​ku Ga​lak​tów. – Trze​ba po​szu​kać Al​ta​ir​czy​ków – po​wie​dzia​łem. – Je​dy​nie oni po​tra​fią wy​ja​śnić za​gad​ki wła​snych ry​sun​ków. – Chodź​my. Po​szu​kaj​my. Prze​cho​dząc roz​ża​rzo​ną pu​sty​nią na​tknę​li​śmy się wresz​cie na tłum za​cie​kle pra​cu​ją​cych Al​ta​ir​czy​ków. Wy​rą​by​wa​li i ob​cio​sy​wa​li ka​mie​nie, któ​re po​tem nie​śli do wzno​szo​nych bu​dyn​ków. Pra​ca by​ła uciąż​li​wa, lecz rze​mieśl​ni​cy bie​gli. Nie​trud​no zresz​tą być zręcz​nym, je​śli za​miast dwóch rąk ma się dwa​dzie​ścia gięt​kich i sil​nych koń​czyn. Ku​la za​stę​pu​ją​ca Al​ta​ir świe​ci​ła w ze​ni​cie i pa​ją​ko​wa​te isto​ty ja​rzy​ły się w nie​wi​dzial​nych pro​mie​niach, cho​ciaż sła​biej niż w ha​li, gdzie je po raz pierw​szy zo​ba​czy​li​śmy. Tam by​ły pół​prze​źro​czy​ste, tu zaś po​do​bień​stwo do wi​dzia​deł by​ło wręcz ude​rza​ją​ce. Do​ko​ła by​ły je​dy​nie mil​czą​ce cie​nie i syl​wet​ki, za​ry​sy ciał, a nie sa​me cia​ła. „Te​raz ro​zu​miem ich dzi​wacz​-

ną ma​nie​rę ma​lar​ską” – po​my​śla​łem. Al​ta​ir​czy​cy za​uwa​ży​li nas i po​rzu​ca​jąc pra​cę po​bie​gli na​prze​ciw. Z ta​kim za​pa​łem ci​snę​li się ku nam, sta​ra​jąc się ob​jąć nas wło​sko​wa​ty​mi nóż​ka​mi, że mu​sie​li​śmy wzmoc​nić po​le ochron​ne. Ure​gu​lo​wa​łem od​po​wied​nio de​szy​fra​tor i ży​czy​łem im zdro​wia. Te do​bre isto​ty w za​mian ży​czy​ły, aby​śmy ni​gdy nie za​sy​pia​li. Naj​wi​docz​niej sen był u nich czymś wzbu​dza​ją​cym lęk. Zwró​ci​łem się do Al​ta​ir​czy​ka wy​glą​da​ją​ce​go nie​co mniej wiot​ko niż je​go po​zo​sta​li współ​bra​tym​cy. – Bar​dzo się nam po​do​ba​ły wa​sze ob​ra​zy, przy​ja​cie​le. – Tak, tak! – wy​krzy​ki​wa​li chó​rem. – My ry​su​je​my, za​wsze ry​su​je​my. – Chcie​li​by​śmy do​wie​dzieć się, ja​kie to isto​ty, po​dob​ne do nas, wid​nie​ją na jed​nym z wa​szych ob​ra​zów. Kie​dy de​szy​fra​tor prze​tłu​ma​czył mo​je py​ta​nie i wy​pro​mie​nio​wał je w po​sta​ci wiąz​ki ra​dia​cji gam​ma, Al​ta​ir​czy​cy jak​by ska​mie​nie​li. Gdy​by mie​li oczy, po​wie​dział​bym, że za​mar​li z wy​trzesz​czo​ny​mi ocza​mi. So​lid​nie zbu​do​wa​ny Al​ta​ir​czyk od​sko​czył gwał​tow​nie. Po​tem przez pier​ścień ota​cza​ją​cych nas istot prze​bie​gło drże​nie: tłum za​czął roz​pra​szać się w po​pło​chu. – Co się z ni​mi dzie​je? – za​py​ta​łem Lusi​na. – Wy​glą​da na to, że zlę​kli się py​ta​nia. – Po​wtórz! – po​ra​dził Lusin. – Nie zro​zu​mie​li. Przez kil​ka chwil nie mo​głem zde​cy​do​wać się na po​wtó​rze​nie py​ta​nia i Al​ta​ir​czy​cy po​wo​li uspo​ka​ja​li się. Pa​trzy​łem na nich w mil​cze​niu, oni zaś tak sa​mo mil​czą​co cze​ka​li, czy nie po​wiem cze​goś rów​nie okrop​ne​go. Kie​dy wresz​cie na​bra​łem od​wa​gi i po​wtór​nie po​pro​si​łem o wy​ja​śnie​nie, ko​go przed​sta​wia ob​raz, znów ogar​nę​ła ich pa​ni​ka. Z ta​ką szyb​ko​ścią od​da​li​li się od nas, że po se​kun​dzie zo​sta​li​śmy sa​mi. Uciecz​ka od​by​wa​ła się w zu​peł​nej ci​szy, bo de​szy​fra​tor nie prze​ka​zał nam ani jed​ne​go dźwię​ku. Ob​ró​ci​łem się ku Lusi​no​wi. – Ład​na hi​sto​ria! Czy ty coś z te​go ro​zu​miesz? – Ro​zu​miem – od​parł Lusin. – Za​gad​ka.

32

An​dre nie zna​leź​li​śmy, do Ro​me​ra nie chcia​łem iść, a Spy​chal​ski zaj​mo​wał się spra​wa​mi swe​go ogrom​ne​go go​spo​dar​stwa, nie mie​li​śmy więc z kim po​dzie​lić się no​wym od​kry​ciem i no​wą za​gad​ką. Lusin za​raz po wyj​ściu z ho​te​lu „Gwiaz​do​zbiór Or​ła” za​tę​sk​nił do swych po​two​rów. – Co się tam mo​że stać? Pe​ga​zy bi​ją się ze so​bą, a smo​ki żu​ją tra​wę. Ko​mu na Orze po​trzeb​ne są two​je pry​mi​tyw​ne two​ry? – Nie mów tak – mam​ro​tał Lusin. – Nie trze​ba. Do​bre. – No to zni​kaj – po​wie​dzia​łem. – Znu​dzi​łeś mi się. Ży​czę two​im pe​ga​zom, aby tra​fi​ły w pasz​czę​ki smo​ków. Uszczę​śli​wio​ny Lusin dłu​go za​śmie​wał się z me​go. za​baw​ne​go je​go zda​niem, ży​cze​nia. Miał ra​cję, bo dwa naj​spo​koj​niej​sze na​wet pe​ga​zy, je​śli im na to po​zwo​lić. za​mę​czą każ​de​go smo​ka. Po​sze​dłem do sie​bie i po​spa​łem go​dzin​kę nad​ra​bia​jąc bez​sen​ną noc. Obu​dzi​ło mnie we​zwa​nie Wie​ry. Sio​stra nie​spo​koj​nym kro​kiem spa​ce​ro​wa​ła po po​ko​ju, cza​sa​mi bra​ła ja​kiś przed​miot do rę​ki i po chwi​li kła​dła go z po​wro​tem na biur​ko. Za​wsze ma wie​le dro​bia​zgów i bi​be​lo​tów – krysz​tał​ków z za​pi​sa​mi, mi​nia​tu​ro​wych lam​pek, lu​ste​rek, grze​by​ków, ksią​żek z pierw​sze​go wie​ku. Kie​dy Wie​ra de​ner​wu​je się, oczy jej ciem​nie​ją. Te​raz mia​ła bar​dzo ciem​ne. Od​po​czę​ła już i nie wy​glą​da​ła te​raz na zmę​czo​ną, ale by​ła naj​wy​raź​niej pod​nie​co​na. – No i co no​we​go zna​la​złeś, Eli? – wi​dać by​ło, że z naj​więk​szym wy​sił​kiem zmu​sza się do słu​cha​nia. Jed​nak już po mo​ich pierw​szych sło​wach na te​mat ob​ra​zu z Ga​lak​ta​mi prze​obra​zi​ła się zu​peł​nie. Zro​zu​mia​ła od ra​zu, że do​ko​na​li​śmy od​kry​cia. Do​tych​czas by​ło wia​do​mo, że Ga​lak​to​wie po​ja​wia​li się na pew​nej od​le​głej gwieź​dzie w Hia​dach, o 150 lat świetl​nych od Słoń​ca. Te​raz zna​leź​li​śmy ich śla​dy na Al​ta​irze, w na​szym naj​bliż​szym gwiezd​nym oto​cze​niu. – To sza​le​nie waż​ne – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Two​je od​kry​cie wska​zu​je na to, że Ga​lak​to​wie wraz ze swo​imi wro​ga​mi mo​gą po​ja​wić się w Ukła​dzie Sło​necz​nym. Je​że​li już się w nim nie po​ja​wi​li. To, o czym na Zie​mi mó​wi​li​śmy ja​ko o teo​re​tycz​nej moż​li​wo​ści, sta​ło się re​al​nym za​gro​że​niem. Ale na czym po​le​ga to za​gro​że​nie? Na​dal nie wie​my, kim są Nisz​czy​cie​le lub Zły​wro​gi, któ​rzy poj​ma​li Ga​lak​tów. Dla​cze​go ich nie ma na ob​ra​zie? Nie są prze​cież chy​ba du​cha​mi! Wie​ra po​le​ci​ła, aby wszyst​kie ob​ra​zy Al​ta​ir​czy​ków zo​sta​ły sfo​to​gra​fo​wa​ne i po​wró​ci​ła do roz​mo​wy o na​szym od​kry​ciu. – Czy po​tra​fisz wy​tłu​ma​czyć uciecz​kę Al​ta​ir​czy​ków? Roz​ło​ży​łem rę​ce. – Jesz​cze jed​na za​gad​ka! Ale chy​ba po​tra​fi​my ją ja​koś roz​wią​zać. A te​raz po​mów​my o czymś in​nym. – To zna​czy o Ro​me​rze?

Wie​ra znów za​czę​ta ner​wo​wo cho​dzić po po​ko​ju. – Tak, o Ro​me​rze. Trzy go​dzi​ny te​mu za​py​ta​li​śmy wraz z Ro​me​rem MUK, kto z nas ma ra​cję. Ma​szy​na od​po​wie​dzia​ła, że po​mo​cy dla Nie​bian nie da się po​go​dzić z za​sa​dą, iż wszyst​ko do​ko​nu​je się dla do​bra ludz​ko​ści i czło​wie​ka. Po​de​rwa​łem się z miej​sca. Ra​dząc Ro​me​ro​wi, aby zwró​cił się z tym py​ta​niem do MUK, by​łem prze​ko​na​ny, że ma​szy​na od​rzu​ci je​go po​glą​dy. Krzyk​ną​łem: – Ma​szy​na skła​ma​ła! Na Zie​mi za​py​ta​my Wiel​ki Kom​pu​ter. Po​le​gać w po​waż​nych spra​wach na opi​nii ta​kie​go ma​leń​stwa! Wie​ra nie​cier​pli​wie mach​nę​ła rę​ką. Le​d​wie pa​no​wa​ła nad so​bą. – Ma​szy​nie moż​na wie​rzyć, Eli. Wpraw​dzie nie za​wie​ra ca​łej wie​dzy Wiel​kie​go, ale pod​sta​wo​we za​sa​dy tłu​ma​czy pra​wi​dło​wo. Ta​ką sa​mą od​po​wiedź da Wiel​ki. Pa​trzy​łem na Wie​rę nie wie​rząc wła​snym uszom. Wy​da​wa​ło mi się do​tych​czas, że ją znam. Daw​niej nie ustę​po​wa​ła. By​ła na​wet nie​de​li​kat​na, je​śli wie​dzia​ła, że ma ra​cję. Po​czu​łem się do​tknię​ty w swo​ich uczu​ciach do pięk​nych We​gan, do​brych, choć śmier​cio​no​śnych Al​ta​ir​czy​ków, na​wet do ga​datli​wych, cuch​ną​cych, lecz na swój spo​sób sym​pa​tycz​nych Anio​łów. – Ro​me​ro wie​dział, co ro​bi -po​wie​dzia​ła sio​stra. – Po​tra​fił zręcz​nie wy​ko​rzy​stać ostat​nie da​ne… Pod​niósł krzyk, że ludz​ko​ści gro​zi bez ma​ła zgu​ba, a to wszyst​ko po to, aby zrzu​cić z Zie​mian od​po​wie​dzial​ność za na​szych gwiezd​nych po​bra​tym​ców. Nie ro​zu​miem, cze​mu on ich tak nie​na​wi​dzi, cze​mu jest tak nie​ludz​ki? Na​sze ma​szy​ny so​cjal​ne oczy​wi​ście po​wie​lą je​go wer​sję, w prze​ko​na​niu, że sko​ro nad ludz​ko​ścią za​wi​sło wid​mo za​gła​dy, to trze​ba my​śleć je​dy​nie o czło​wie​ku. Nie ma się cze​mu dzi​wić, ma​szy​ny mu​szą my​śleć me​cha​ni​stycz​nie. – Szyb​ko się jed​nak wy​co​fa​łaś, Wie​ro! Zbyt szyb​ko… Po​de​szła do okna i za​ło​ży​ła rę​ce na kark. Wi​dzia​łem tyl​ko jej pro​fil – pro​sty nos, de​li​kat​ne brwi, wy​so​kie czo​ło i peł​ne war​gi od​ci​na​ją​ce się ja​skra​wo od ma​to​wej ce​ry. Mia​ła w so​bie znacz​nie wię​cej pięk​no​ści niż si​ły. A kie​dy trwa wal​ka, po​trzeb​ne są pię​ści. – Wy​da​je ci się, że się wy​co​fa​łam? – Chciał​bym, aby mi się tyl​ko wy​da​wa​ło. Ode​szła od okna. – Nie wy​co​fu​ję się. Za​czy​nam wal​kę. Ale nie z ma​szy​ną. Cóż to jest ma​szy​na? Me​cha​nizm in​for​ma​cyj​ny przy​sto​so​wa​ny do ro​bót ob​li​cze​nio​wych, au​to​ma​tycz​ny słu​ga. Co się w nią wło​ży, to się z po​wro​tem, w in​nej for​mie, od​bie​ra. Chcę za​dać ludz​ko​ści py​ta​nie: czy nie po​ra już roz​sze​rzyć za​sa​dy na​sze​go ustro​ju spo​łecz​ne​go? Za​sa​dy te ist​nie​ją od pię​ciu​set lat bez żad​nych zmian i nad​szedł chy​ba już czas na ich dal​sze roz​wi​nię​cie. Przy​go​to​wu​ję wła​śnie po​świę​co​ny tej spra​wie ra​port dla Wiel​kiej Ra​dy. Po​my​śla​łem, że za​pę​dza się zbyt da​le​ko. Wy​star​czy ina​czej sfor​mu​ło​wać py​ta​nie i ma​szy​na da in​ną od​po​wiedź. Ro​me​ro jest nie​głu​pi, zna​lazł spryt​ne po​su​nię​cie, na​le​ży więc wal​czyć z nim je​go wła​sną bro​nią: po​szu​kać jesz​cze spryt​niej​sze​go sfor​mu​ło​wa​nia… – Z nim na​le​ży wal​czyć otwar​cie i bez​po​śred​nio, Eli. Po​my​li​łeś się w je​go oce​nie. Ro​me​ro nie jest mą​dry. Jest in​te​li​gent​ny, lecz pry​mi​tyw​ny. Wśród dzi​ku​sów też zda​rza​ją się in​te​li​gent​ne isto​ty. Po​słu​chaj, jak ja to so​bie wy​obra​żam. Wie​ra i daw​niej lu​bi​ła opo​wia​dać przy​ja​cio​łom to, z czym póź​niej wy​stę​po​wa​ła na po​sie​dze​niach Ra​dy. Nie zno​si​łem jej dłu​gich prze​mó​wień, ale te​go słu​cha​łem z naj​więk​szą uwa​gą, bo my​śli sio​stry wy​da​ły mi się my​mi wła​sny​mi my​śla​mi. Wie​ra za​czę​ła od pa​mięt​ne​go ro​ku, kie​dy to ludz​kość zjed​no​czy​ła się w jed​no spo​łe​czeń​stwo i na ku​li ziem​skiej na​stał wresz​cie ko​niec wa​śni na​ro​do​wych, kla​so​wych i pań​stwo​-

wych. Rok zjed​no​cze​nia stał się pierw​szym ro​kiem no​wej ery, praw​dzi​wa hi​sto​ria ludz​ko​ści za​czę​ła się od na​ro​dzin no​we​go spo​łe​czeń​stwa, od urze​czy​wist​nie​nia za​sa​dy: „Spo​łe​czeń​stwo ist​nie​je dla do​bra czło​wie​ka. Każ​de​mu we​dług je​go po​trzeb, od każ​de​go we​dług je​go moż​li​wo​ści”. W po​cząt​ko​wych la​tach za​sa​da ta by​ła je​dy​nie pra​gnie​niem. Na​le​ża​ło do​pie​ro uczy​nić wiel​ką ideę oczy​wi​stym pra​wem. Od tej chwi​li mi​nę​ło bez ma​ła pięć​set lat i przez te wszyst​kie la​ta ludz​kość do​sko​na​li​ła się. Do​sko​na​li​ła się i by​ła za​pa​trzo​na w sie​bie, po​zo​sta​ły świat in​te​re​so​wał ją tyl​ko w tym stop​niu, w ja​kim do​ty​czył lu​dzi. Gdy spoj​rzeć wstecz, moż​na do​znać za​wro​tu gło​wy: w trak​cie ty​siąc​le​ci po​prze​dza​ją​cych no​wą erę ist​nie​nia ludz​ko​ści nie uczy​nio​no dla czło​wie​ka ty​le do​bre​go, ile do​ko​na​no w cią​gu tych pię​ciu wie​ków. Ale na tym za​koń​czy​ło się za​le​d​wie je​go nie​mow​lęc​two i nic wię​cej. Świa​to​po​gląd dziec​ka jest z na​tu​ry rze​czy ego​cen​trycz​ny, w cen​trum Wszech​świa​ta znaj​du​je się ono, wszyst​ko po​zo​sta​łe ob​ra​ca się wo​kół nie​go. Nad​cho​dzi jed​nak czas, kie​dy dziec​ko po​zna​je swo​je praw​dzi​we miej​sce w świe​cie. Sta​je się sil​niej​sze i mą​drzej​sze, ale z pęp​ka świa​ta zmie​nia się w je​go cząst​kę. Ta​ka jest dzi​siej​sza ludz​kość. Ro​zej​rza​ła się wo​ko​ło i zo​ba​czy​ła, że for​my ży​cia ro​zum​ne​go są nie​skoń​cze​nie róż​no​rod​ne. Na​tu​ra nie wy​czer​pa​ła swo​ich moż​li​wo​ści na czło​wie​ku. Moż​li​we, że nad Al​ta​ir​czy​ka​mi i Al​de​ba​rań​czy​ka​mi mu​sia​ła na​wet usil​niej pra​co​wać, gdyż tam trze​ba by​ło po​ko​nać znacz​nie wię​cej ba​rier na dro​dze roz​wo​ju ro​zu​mu. Ludz​kość po​zna​ła wresz​cie swo​je miej​sce we Wszech​świe​cie, miej​sce bar​dzo skrom​ne. I oto na​sta​je pró​ba rze​czy​wi​stej war​to​ści czło​wie​ka. Od​kry​li​śmy in​ne spo​łe​czeń​stwa i co w nich zna​leź​li​śmy? Czy osią​gnę​ły nasz po​ziom ży​cio​wy, czy go prze​kro​czy​ły? Czy uda​ło się im za​wład​nąć po​tęż​ny​mi si​ła​mi, któ​re nam ule​ga​ją? Nie! Nikt nie opa​no​wał przy​ro​dy, na​tu​ra cał​ko​wi​cie pa​nu​je nad ni​mi. Ze wszyst​kich sił wal​czą o ist​nie​nie, cięż​ko pra​cu​ją na to tyl​ko, aby zdo​być odro​bi​nę cie​pła i stra​wy. W tym miej​scu prze​rwa​łem Wie​rze: – To nie do​ty​czy Ga​lak​tów, któ​rzy ma​ją roz​wi​nię​tą cy​wi​li​za​cję ma​szy​no​wą. – Na ra​zie wie​my o nich bar​dzo ma​ło. Moż​li​we, że kie​dyś za​wrze​my z Ga​lak​ta​mi so​jusz, aby po​ma​gać spo​łe​czeń​stwom na ni​skim stop​niu roz​wo​ju. Obec​nie to za​da​nie stoi je​dy​nie przed na​mi. Przy​po​mi​nam so​bie, mó​wi​ła da​lej, jak zmie​nia​ły się sto​sun​ki mię​dzy ludź​mi. Ludz​kość za​czy​na​ła od za​cie​kłej wza​jem​nej nie​na​wi​ści. „Czło​wiek czło​wie​ko​wi wil​kiem!”, „Pa​da​ją​ce​go po​pchnij!” – oto okrut​ne sym​bo​le wia​ry owych da​le​kich cza​sów. Co za​stą​pi​ło je, kie​dy ludz​kość osią​gnę​ła jed​ność? Dum​na for​mu​ła: „Czło​wiek czło​wie​ko​wi przy​ja​cie​lem, to​wa​rzy​szem i bra​tem!”… Nie​mal pięć stu​le​ci ży​li​śmy zgod​nie z tym ha​słem, bo​wiem nie zna​li​śmy ni​ko​go in​ne​go po​za ludź​mi. Obec​nie nad​szedł czas, by nadać tej for​mu​le po​stać: „Czło​wiek przy​ja​cie​lem wszyst​kie​go co do​bre i ro​zum​ne we Wszech​świe​cie!” Tym​cza​sem Ro​me​ro oświad​cza, że prze​czy ona za​sa​dzie: „Spo​łe​czeń​stwo ży​je dla do​bra czło​wie​ka, każ​de​mu we​dług je​go po​trzeb”. Ma​szy​na go po​pie​ra. Ale twier​dzę, że po przy​ję​ciu pro​po​no​wa​nej prze​ze mnie po​praw​ki za​sa​da: „Każ​de​mu we​dług je​go po​trzeb” po​zo​sta​nie nie na​ru​szo​na. Sta​re, po​cho​dzą​ce z dwu​dzie​ste​go wie​ku sta​rej ery po​ję​cie „po​trze​by”, za​pro​gra​mo​wa​ne w pa​mię​ci ma​szy​ny, sta​ło się zbyt wą​skie. Wów​czas do po​trzeb za​li​cza​no zor​ga​ni​zo​wa​nie do​stat​nie​go, spra​wie​dli​we​go ży​cia czło​wie​ka wśród in​nych lu​dzi, gdyż Nie​bian nie zna​no. Obec​nie czło​wiek sta​nął twa​rzą w twarz z in​ny​mi świa​ta​mi. Czy mo​że​my przejść obo​jęt​nie wo​bec ro​zum​nych istot cier​pią​cych z bra​ku cie​pła, po​kar​mu i świa​tła? Czy po​tra​fi​my im po​wie​dzieć: „Wy so​bie, a my so​bie, cierp​cie, sko​ro ina​czej nie umie​cie…” A po​nie​waż zja​wi​ły się no​we obo​wiąz​ki,

wy​ni​kły rów​nież no​we po​trze​by: po​win​ni​śmy stać się god​ny​mi sa​mych sie​bie. Tym​cza​sem na​sze ma​szy​ny pań​stwo​we za​sty​gły na po​zio​mie cza​sów, kie​dy ludz​kość zna​ła tyl​ko sie​bie. Są wy​ra​zem na​sze​go nie​mow​lęc​twa, my zaś sta​je​my się do​ro​śli. Nie pod​da​wać się de​cy​zji kom​pu​te​rów, lecz zmie​nić ich pro​gram – oto mój plan. Wąt​pię, aby Ro​me​ro mógł dłu​go trium​fo​wać. Po​glą​dy Wie​ry bar​dzo mi od​po​wia​da​ły. Mu​sia​łem jed​nak wska​zać kil​ka sła​bych punk​tów jej ar​gu​men​ta​cji. Wszyst​ko znów spro​wa​dza​ło się do pro​ble​mu Ga​lak​tów. Czy sio​stra nie usły​szy w od​po​wie​dzi, że nie​bez​piecz​nie jest za​czy​nać prze​obra​że​nia ko​smicz​ne w chwi​li, kie​dy nie wie​my, co nas cze​ka ju​tro? – Tak, nie​wąt​pli​wie usły​szę to. A na​wet już usły​sza​łam. Od Ro​me​ra! Ale mam na to od​po​wiedź. Wy​tę​ży​my wszyst​kie si​ły i do​wie​my się, ja​kie re​al​ne nie​bez​pie​czeń​stwo kry​je się w in​for​ma​cji o Ga​lak​tach. Po​za tym nie na​le​ży wpa​dać w pa​ni​kę! Przez mi​lio​ny lat te ta​jem​ni​cze isto​ty nie od​wie​dza​ły na​sze​go ukła​du i tyl​ko na nie​któ​rych gwiaz​dach prze​trwa​ły po​da​nia na ich te​mat, cze​mu więc ma​my za​cho​wy​wać się tak, jak​by​śmy ju​tro ocze​ki​wa​li na​pa​du? Prze​cież to nie​god​ne trząść się ze stra​chu przy pierw​szej nie​ja​snej wia​do​mo​ści o czymś zu​peł​nie na ra​zie nie​zna​nym! Wresz​cie, i to jest naj​waż​niej​sze, je​że​li gdzieś w prze​strze​niach mię​dzy​gwiezd​nych sza​le​ją okrut​ne woj​ny i woj​ny te mo​gą nas do​tknąć, mu​si​my za​wcza​su zjed​no​czyć się z gwiezd​ny​mi są​sia​da​mi dla od​par​cia ata​ku wro​gów. Czyż po zjed​no​cze​niu nie sta​nie​my się sil​niej​si? Prze​cież wów​czas nie je​den układ pla​ne​tar​ny, lecz ty​sią​ce gwiazd bę​dą two​rzyć nie​znisz​czal​ną za​po​rę na dro​dze nie​zna​ne​go na​past​ni​ka. Kto do​wiódł, że bę​dą je​dy​nie prze​ciw​ni​cy? Czyż Ga​lak​to​wie, tak po​dob​ni do nas, sta​ną się na​szy​mi wro​ga​mi? Cał​ko​wi​cie zga​dzam się z An​dre, któ​ry twier​dzi, że naj​pew​niej bę​dą na​szy​mi przy​ja​ciół​mi. – Za​so​by, Wie​ro, na tym po​le​ga ca​ły kło​pot – po​wie​dzia​łem. – Za​so​by ludz​ko​ści są ogra​ni​czo​ne. Ro​zu​miesz, mó​wię to w imie​niu two​ich opo​nen​tów… Mil​cza​łem chwi​lę, za​nim za​da​łem Wie​rze py​ta​nie. Do tej po​ry nie roz​ma​wia​li​śmy ni​gdy o jej spra​wach oso​bi​stych. – A co z Ro​me​rem? Czy two​je ar​gu​men​ty nie wy​war​ły na nim wra​że​nia? Za​wsze mi się zda​wa​ło, że mię​dzy wa​mi ist​nie​je cał​ko​wi​ta jed​ność du​cha. – Mnie też się tak wy​da​wa​ło – od​par​ta z go​ry​czą. – My​śla​łam, że nie ma czło​wie​ka bliż​sze​go mi niż on, po​za to​bą oczy​wi​ście. To zwa​li​ło się na mnie tak nie​ocze​ki​wa​nie… Naj​praw​do​po​dob​niej zwy​czaj​nie przy​my​ka​łam oczy na wie​le je​go wad. Wczo​raj w no​cy zro​zu​mia​łam, że nic nas nie łą​czy. Krzy​czał na mnie, tu​pał no​ga​mi, wy​my​ślał… Prze​cież Pa​weł jest z nas wszyst​kich naj​bar​dziej opa​no​wa​ny, na​juprzej​miej​szy!… – Po​pro​si​łaś, aby się uspo​ko​ił? – Wy​pę​dzi​łam go. Po​wie​dzia​łam, że nie chcę go wi​dzieć, że wzbu​dza we mnie wstręt. – Za​wsze by​łaś gwał​tow​na, sio​stro. – Mia​łam ra​cję. Mam ra​cję i to je​dy​nie jest waż​ne! Ale kie​dy on wy​szedł, wy​da​ło mi się, że gło​wa mi pę​ka. Dla​cze​go aku​rat Ro​me​ro? Po​wiedz, dla​cze​go on? Gdy​by to był ktoś in​ny, znio​sła​bym to. róż​ni lu​dzie tra​fia​ją się prze​cież… Ale Pa​weł! Wie​rzy​łam w nie​go jak w sie​bie, by​łam z nie​go dum​na. Ty te​go nie zro​zu​miesz, Eli, bo ni​ko​go jesz​cze nie ko​cha​łeś!… Za​pał ogar​nia​ją​cy ją, kie​dy wy​kła​da​ła mi swo​je teo​rie, ar​gu​men​ty i pro​po​zy​cje, wy​gasł. Wy​glą​da​ła obec​nie na jesz​cze bar​dziej zmę​czo​ną niż ran​kiem. Uśmiech​nę​ła się smut​nie, po​chwy​ciw​szy mój wzrok. Za​la​ła mnie go​rą​ca fa​la współ​czu​cia i mi​ło​ści do niej. Mil​cza​łem, nie wie​dząc co po​wie​dzieć. Wresz​cie wy​du​si​łem: – Jak wy​obra​żasz so​bie wal​kę z Ro​me​rem? Pa​weł znaj​dzie wie​lu zwo​len​ni​ków.

– Nie​wąt​pli​wie uzy​ska po​par​cie, ale praw​da jest po mo​jej stro​nie. Po po​wro​cie na Zie​mię zwró​ci​my się do lu​dzi z proś​bą o roz​są​dze​nie, kto ma ra​cję. Ze​spo​ło​wy ro​zum ludz​ki i wo​la więk​szo​ści bę​dą na​szą naj​wyż​szą in​stan​cją.

33

An​dre oczy​wi​ście nie uwie​rzył, że Al​ta​ir​czy​cy ucie​ka​ją sły​sząc py​ta​nie na te​mat Ga​lak​tów. Chwy​cił więc de​szy​fra​tor i po​pę​dził z nim do ho​te​lu „Gwiaz​do​zbiór Or​ła”. Oko​ło po​łu​dnia spo​tka​łem go w sto​łów​ce, gdzie z po​nu​rą mi​ną żuł syn​te​tycz​ne mię​so. – Te pie​kiel​ne isto​ty są tchórz​liw​sze od za​ję​cy! – zło​ścił się An​dre. – Ode mnie ucie​ka​li jesz​cze szyb​ciej niż od was. Coś jed​nak zdo​ła​łem za​pi​sać. Oka​za​ło się, że An​dre za​wcza​su na​stro​ił de​szy​fra​tor na od​biór fal mó​zgo​wych Al​ta​ir​czy​ków i na​grał ich re​ak​cje w chwi​li uciecz​ki. W gło​wach Al​ta​ir​czy​ków pa​no​wał kom​plet​ny cha​os i urzą​dze​nie nie po​tra​fi​ło uchwy​cić sed​na ich my​śli. Od​no​si​ło się jed​nak wra​że​nie, że pa​nicz​nie ba​li się sa​me​go sło​wa „Ga​lakt”. – Od​kry​te​go przez was ob​ra​zu już nie ma – do​dał An​dre – Al​ta​ir​czy​cy star​li go do czy​sta. – Co o tym my​ślisz? – Nic nie my​ślę, wiem na​to​miast, cze​mu nie zo​ba​czy​li​ście Nisz​czy​cie​li obok za​ku​tych w kaj​da​nach Ga​lak​tów. – Praw​do​po​dob​nie nie zo​ba​czy​li​śmy ich z te​go sa​me​go po​wo​du, dla któ​re​go nikt ich do​tych​czas nie wi​dział, je​śli wie​rzyć za​pi​som na Pło​mie​ni​stej B. – Masz ra​cję. Ale czy poj​mu​jesz, o co tu cho​dzi? – O ile ro​zu​miem, stwo​rzy​łeś swo​ją ko​lej​ną bły​sko​tli​wą teo​rię? – W każ​dym ra​zie praw​do​po​dob​ną. Se​kret po​le​ga na tym, że Nisz​czy​cie​le są nie​wi​dzial​ni. An​dre z zim​ną krwią zniósł mo​je nie​bo​tycz​ne zdu​mie​nie. Kie​dy jed​nak po​wie​dzia​łem, że pró​bu​je roz​wią​zać jed​ną za​gad​kę przez wpro​wa​dze​nie in​nej, jesz​cze trud​niej​szej do wy​ja​śnie​nia, rzu​cił po​gar​dli​wie: – Je​steś pe​dan​tem i kon​ser​wa​ty​stą. Wszyst​ko co no​we od​py​cha cię tyl​ko dla​te​go, że jest no​we. Po​myśl o tym w chwi​li wol​nej od in​nych za​jęć. Jesz​cze nie jest za póź​no na po​pra​wę. Ocze​ku​ję prze​ło​mu. Ski​nął mi rę​ką i po​biegł koń​czyć przy​go​to​wa​nia do swe​go kon​cer​tu. Lu​bił prze​ry​wać dys​ku​sje w ten spo​sób, aby ostat​nie sło​wo przy​naj​mniej po​zor​nie na​le​ża​ło do nie​go. Po tej utarcz​ce od​wie​dzi​łem Tru​ba. Awan​tur​ni​cze​go Anio​ła dniem wy​pusz​cza​no na ze​wnątrz, ale urzą​dził na pla​cu ko​lej​ną bój​kę i Spy​chal​ski po​le​cił umie​ścić go w po​przed​nim miej​scu. Wy​da​ło mi się, że ucie​szy​ły go mo​je od​wie​dzi​ny, cho​ciaż nie zdra​dził te​go naj​mniej​szym na​wet ru​chem skrzy​deł. Wle​pił tyl​ko we mnie swe po​nu​re śle​pi​ska i coś war​k​nął. – Jak się czu​jesz Trub? Kosz​mar​ne sny cię nie mę​czą? – Nie chcę tu dłu​żej być! – ryk​nął. – Ode​ślij​cie mnie do do​mu! Nie​na​wi​dzę nędz​nych dwu​skrzy​d​łych, któ​rym się pod​li​zu​je​cie. – Nie wszyst​kie Anio​ły są dwu​skrzy​dłe. Zda​rza​ją się i czte​ro​skrzy​dłe. – Tych też nie​na​wi​dzę. Wszyst​kich nie​na​wi​dzę. – A sie​bie lu​bisz? Za​ga​pił się na mnie jak na idio​tę. Cze​ka​łem na od​po​wiedź z ta​ką po​wa​gą, że wresz​cie

zmie​szał się. – Nie wiem – od​parł nie​mal uprzej​mie. – Nie my​śla​łem o tym. Po​kle​pa​łem go po ra​mie​niu i po​gła​dzi​łem wspa​nia​łe skrzy​dła. To był ra​so​wy eg​zem​plarz praw​dzi​wie bo​jo​we​go Anio​ła. – Głu​pi je​steś, Trub! – po​wie​dzia​łem ser​decz​nie. Mil​czał i w pod​nie​ce​niu stro​szył skrzy​dła. Kie​dy wsta​łem, w je​go oczach zja​wił się nie​mal ludz​ki smu​tek, ale po​wie​dział ze zwy​kłą aro​gan​cją: – Nie od​po​wie​dzia​łeś, czło​wie​ku, kie​dy od​wie​zie​cie mnie z po​wro​tem. – Przy​go​to​wu​je​my kon​fe​ren​cję gwiezd​ną. Po​roz​ma​wia​my o for​mach współ​ży​cia, o rej​sach gwiezd​nych i in​nych rze​czach, a po​tem do do​mów! Gdy​by miał rę​ce, skrzy​żo​wał​by je dum​nie na pier​siach. Za​miast te​go ma​je​sta​tycz​nie otu​lił się skrzy​dła​mi. – Kon​fe​ren​cja mnie nie in​te​re​su​je. Dwu​skrzy​dłe pisz​czą o han​dlu mię​dzy​gwiezd​nym. Nie cier​pię kra​ma​rzy! Już sto​jąc w drzwiach spy​ta​łem: – Mnie zno​sisz? Od​wie​dzać cię? – Przy​chodź! – bur​k​nął chmur​nie. – I twoi ko​le​dzy… też… Wie​czór spę​dzi​łem u Fio​li. We​ga​nie już nie roz​bie​ga​li się w prze​ra​że​niu, kie​dy przy​cho​dzi​łem. In​te​re​so​wa​li mnie co​raz bar​dziej, a naj​bar​dziej oczy​wi​ście Fio​la. Opo​wia​da​ła mi o ich ży​ciu, a ja, nie słu​cha​jąc zbyt uważ​nie, roz​ko​szo​wa​łem się jej wi​do​kiem. Przychwy​ci​ła mnie na tym. – Cze​mu pa​trzysz tak na mnie, Eli? – Czyż​bym pa​trzył? – Tak. I oczy ci męt​nie​ją, kie​dy się za​my​ślasz. – Nie wie​dzia​łem o tym. Na​tu​ral​nie oczy ludz​kie nie mo​gą rów​nać się z wa​szy​mi. Ma​my je​den ko​lor na ca​łe ży​cie. Sło​wem, nie​cie​ka​we oczy. – Ma​cie za to cu​dow​ny uśmiech. Ser​ce mi bi​je, kie​dy się uśmie​chasz. Cze​mu się ru​mie​nisz? – Je​steś sza​le​nie bez​po​śred​nia. U nas to się nie​zbyt czę​sto zda​rza. – Co to zna​czy bez​po​śred​nia? – Jak by ci to wy​tłu​ma​czyć? Je​śli ktoś z nas my​śli, że ktoś dru​gi jest do​bry, to sta​ra się za​raz mu o tym po​wie​dzieć. że​by się tam​ten ucie​szył. – U nas też tak jest. – No wi​dzisz! Ale je​śli są​dzi​my, że ktoś jest zły, nie​opa​no​wa​ny lub po​nu​ry, to mil​czy​my, że​by mu nie ro​bić przy​kro​ści. – Te​go nie ro​zu​miem. Ten ktoś po​wi​nien się cie​szyć. je​że​li do​wie się, że jest zły, bo wte​dy bę​dzie mógł się po​pra​wić. – No wiesz! Na Zie​mi na​wet ma​szy​na nie cie​szy się, je​że​li się jej wy​my​śla. Zresz​tą ma​my jesz​cze wie​le po​dob​nych nie​lo​gicz​no​ści. Fio​la za​sta​na​wia​ła się. W za​my​śle​niu sta​wa​ła się jesz​cze pięk​niej​sza. Oczy jej na​bie​ra​ły bar​wy de​li​kat​ne​go se​le​dy​nu z roz​ja​rza​ją​cy​mi się w głę​bi iskier​ka​mi. Kie​dy ob​ra​ca​ła gło​wę, z ciem​no​ści wy​ła​nia​ły się przed​mio​ty oświe​tlo​ne jej wzro​kiem. Ale zda​je się mó​wi​łem już o tym… – Wkrót​ce za​czną was roz​wo​zić po do​mach i roz​sta​nie​my się – po​wie​dzia​łem. – Mar​twi cię to? – Tak. Bę​dę za to​bą tę​sk​nił.

– Ja rów​nież. Kie​dy cie​bie nie ma, my​ślę o to​bie. Nikt z nas nie chce roz​sta​wać się z ludź​mi. Zstą​pi​li​ście z nie​ba do na​szych serc. Ta​kie roz​mo​wy mo​gli​śmy pro​wa​dzić go​dzi​na​mi. Przy​tu​li​łem się do jej ra​mie​nia. Spoj​rza​ła na mnie ze zdzi​wie​niem, a kie​dy mu​sną​łem usta​mi jej war​gi, za​py​ta​ła bar​dzo po​waż​nie: – Cze​mu to ro​bisz? Co mo​głem jej od​po​wie​dzieć? Po​wie​dzia​łem, że ta​kie do​tknię​cie na​zy​wa się po​ca​łun​kiem. – Nie mo​gę po​wie​dzieć, aby po​ca​łun​ki by​ły przy​jem​ne – od​par​ła na to. – Ale po​sta​ram się je znieść, je​że​li ich pra​gniesz. – Nie​dłu​go skoń​czą się te przy​kro​ści. – Bę​dzie mi cię bra​ko​wa​ło, Eli – po​wtó​rzy​ła. – Mnie i te​raz cie​bie bra​ku​je. We​dług ziem​skich po​jęć je​steś i rów​no​cze​śnie cię nie ma. Je​steś upra​gnio​na i nie​osią​gal​na. .– Daw​niej mó​wi​łeś, że je​stem pięk​na – przy​po​mnia​ła mi. – Czyż​by pięk​ność by​ła nie​osią​gal​na? Nie spusz​czasz ze mnie oczu, a więc ją wi​dzisz. – Moż​na być pięk​ną i upra​gnio​ną, pięk​ną i nie​osią​gal​ną, bo jed​no nie wy​klu​cza dru​gie​go. Pra​gnie​nie też cza​sem by​wa nie​do​stęp​ne. – Pew​nie dla​te​go, że wy, lu​dzie, czę​sto pra​gnie​cie rze​czy nie​moż​li​wych. Ma​cie ta​ką dziw​ną wła​ści​wość. – Ma​my wie​le dziw​nych cech. – Tak. A my pra​gnie​my je​dy​nie te​go, co dyk​tu​je roz​są​dek. Nie ma​my rze​czy nie​osią​gal​nych i nie​do​stęp​nych, bo​wiem nie sta​ra​my się po​siąść nie​osią​gal​ne​go, ani zbli​żyć się do nie​do​stęp​ne​go. – Lu​dzie umar​li​by z nu​dów, gdy​by by​li tak trzeź​wi jak wy. – Prze​cież po​wie​dzia​łam, że je​ste​ście dziw​ni. – Wy​tłu​macz mi więc, cze​mu tu sie​dzisz ze mną? – Roz​ma​wiam z to​bą. Opo​wia​dasz wie​le cie​ka​wych rze​czy. – In​ni lu​dzie mó​wi​li​by cie​ka​wiej ode mnie, ale ty wo​lisz spo​ty​kać się ze mną. Dla​cze​go ze mną, a nie na przy​kład z Lusi​nem? – Je​steś mi sym​pa​tycz​niej​szy – przy​zna​ła się. – My​ślę w cią​gu dnia, że wie​czo​rem zo​ba​czę cię, i od tej my​śli ro​bi mi się cie​pło na ser​cu. Nie ro​zu​miem, co to zna​czy, bo u nas każ​dy od​no​si się do wszyst​kich jed​na​ko​wo przy​jaź​nie. – A u nas sto​su​nek do nie​któ​rych jest in​ny niż do po​zo​sta​łych. Na​zy​wa​my ten szcze​gól​ny sto​su​nek mi​ło​ścią i nie wy​ma​ga​my, aby mi​łość by​ła lo​gicz​na. – Wszyst​kie zja​wi​ska ma​ją we​wnętrz​ną lo​gi​kę, mu​si więc mieć ją i mi​łość. – Oczy​wi​ście, że ją ma. Ale jest to lo​gi​ka in​ne​go ro​dza​ju. Tym, któ​rzy nie zna​ją mi​ło​ści, mo​że się ona wy​da​wać sza​leń​stwem. I je​śli nie za​uwa​ża​my, że mi​łość jest dziw​na, to tyl​ko dla​te​go, że jest wśród nas bar​dzo roz​po​wszech​nio​na. Nie ma chy​ba czło​wie​ka, któ​ry by się choć raz nie za​ko​chał. – Bie​da​cy! Pew​nie prze​kli​na​cie ca​ły świat, kie​dy zwa​li się na was ta​kie nie​szczę​ście? – Wręcz prze​ciw​nie, bło​go​sła​wi​my ją jak świę​ty dar. Wszyst​ko co naj​lep​sze w czło​wie​ku zwią​za​ne jest z mi​ło​ścią. – Co mia​no​wi​cie? – Jak by ci to wy​tłu​ma​czyć?… Wszyst​ko… Na przy​kład na​ro​dzi​ny no​wych lu​dzi… Bez mi​ło​ści się to nie zda​rza…

– Po​win​ni​ście uczyć się od nas. Wszyst​ko jest pro​ste i ra​cjo​nal​ne. Ja​ja z za​rod​ka​mi skła​da​ją… – Fio​lo, le​piej nie mów. Na Zie​mi przed roz​sta​niem za​wsze się chwi​lę mil​czy. Mil​cze​li​śmy. Fio​la tu​li​ła się do mnie. Mo​że chcia​ła zro​bić mi przy​jem​ność, a mo​że jej sa​mej spodo​bał się ta​ki spo​sób oka​zy​wa​nia sym​pa​tii… Nie wiem, bo nie py​ta​łem. Moż​na współ​pra​co​wać z Nie​bia​na​mi, moż​na się z ni​mi przy​jaź​nić, po​ma​gać im, prze​ka​zy​wać na​szą wie​dzę, ko​rzy​stać z ich do​świad​czeń, ale ko​cha​nie się w nich jest sprzecz​ne z na​tu​rą. Mi​łość jest rze​czą ludz​ką, zbyt ludz​ką, aby prze​no​sić ją w in​ne świa​ty. Od tych my​śli zro​bi​ło mi się smut​no na du​szy. – Przy​leć do nas – po​wie​dzia​ła Fio​la. – Spodo​ba ci się na na​szej pla​ne​cie. – Mo​że istot​nie przy​le​cę. – Je​śli ty nie przy​le​cisz, ja wpro​szę się na Zie​mię. Obie​ca​li​ście prze​cież go​ścić nas u sie​bie. Bę​dziesz na mnie cze​kał? – Oczy​wi​ście – po​wie​dzia​łem z wes​tchnie​niem. – Wy​da​je mi się, że nie ro​bię nic in​ne​go tyl​ko cze​kam na dę​bie. – Przy​jedź ko​niecz​nie. Chcę cię wi​dzieć bar​dziej niż ko​go​kol​wiek in​ne​go z lu​dzi. – To nie​zbyt lo​gicz​ne, Fio​lo. – Masz ra​cję, za​ra​zi​łeś mnie swo​imi dzi​wac​twa​mi. Trzy​ma​łem ją za rę​ce, gła​dzi​łem je. – Po​ca​łuj mnie – pro​si​ła sa​mym tyl​ko bla​skiem swo​ich oczu. Po​ca​ło​wa​łem ją i rze​kłem smut​nym gło​sem: – Upra​gnio​na i nie​do​stęp​na. Fio​la z na​pię​ciem wsłu​chi​wa​ła się w mo​je sło​wa. Wie​dzia​łem, że bę​dzie póź​niej po​wta​rzać je w du​chu, bę​dzie sta​ra​ła się po​jąć ich zna​cze​nie. Za​wsty​dzi​łem się. Cze​mu za​szcze​piam ludz​ki nie​po​kój w spo​koj​ną du​szę da​le​kiej od czło​wie​ka isto​ty? Cze​mu na​rzu​cam jej na​sze na​mięt​no​ści? Prze​cież ona po​tra​fi zro​zu​mieć na​sze nie​po​ko​je i cier​pie​nia, a nie da​ne jej bę​dzie za​znać roz​ko​szy i szczę​ścia. Bę​dzie po​tem w roz​pa​czy krą​żyć po mrocz​nych la​sach, bę​dzie wzy​wać mnie śpie​wem i świa​tłem. Po co? – Upra​gnio​na i nie​osią​gal​na! – szep​ta​łem pa​trząc, jak zni​ka w głę​bi par​ku.

34

Kon​fe​ren​cja Nie​bian uda​ła się do​sko​na​le. Ogrom​na sa​la przy​jęć ga​lak​tycz​nych zo​sta​ła po​dzie​lo​na na sek​to​ry. We​wnątrz sek​to​rów stwo​rzo​no wa​run​ki od​po​wied​nie dla po​szcze​gól​nych istot. Al​de​ba​rań​czy​cy mie​li ogrom​ną gra​wi​ta​cję, Al​ta​ir​czy​cy twar​de pro​mie​nio​wa​nie swo​jej roz​pa​lo​nej gwiaz​dy, We​ga​nie in​tym​ny pół​mrok i wspa​nia​łe ro​śli​ny. Je​dy​nie Anio​łom z Hiad nie stwa​rza​no szcze​gól​nych wa​run​ków, gdyż ten ludek świet​nie przy​sto​so​wy​wał się do każ​dych. Wie​le sek​to​rów świe​ci​ło pust​ką, bo kon​struk​to​rzy z Ory prze​wi​dzie​li ty​le róż​nych wa​rian​tów ży​cia, że po​ło​wy tych hi​po​te​tycz​nych form ist​nie​nia nie zdo​ła​no jesz​cze od​kryć. Chcia​łem w cza​sie na​ra​dy sie​dzieć ra​zem z Fio​la, ale Wie​ra po​le​ci​ła mi, abym zja​wił się w sek​to​rze Słoń​ca, gdzie ze​bra​li się lu​dzie. Usia​dłem mię​dzy Ro​me​rem i An​dre, w po​bli​żu Olgi, Al​la​na, Lusi​na i Le​oni​da. Przed na​mi i za na​mi za​ję​li miej​sca pra​cow​ni​cy Ory wol​ni od dy​żu​rów przy urzą​dze​niach sztucz​nej pla​ne​ty. Lu​dzi by​ło wie​le. Jesz​cze wię​cej by​ło go​ści, zwłasz​cza Anio​łów. Sek​to​ry wzno​si​ły się am​fi​te​atral​nie ku gó​rze rzę​da​mi fo​te​li, gru​pa​mi drzew lub traw​ni​ka​mi – każ​de​mu lu​do​wi za​pew​nio​no oto​cze​nie ta​kie, do ja​kie​go przy​wykł. Przed fo​te​la​mi i wszel​kie​go ro​dza​ju „sie​dzi​ska​mi” znaj​do​wa​ły się wi​deo​fo​ny, tłu​ma​czą​ce do​wol​ne for​my mo​wy na zro​zu​mia​łe dla da​ne​go od​bior​cy. Lu​dzie, Anio​ły i czę​ścio​wo We​ga​nie ko​rzy​sta​li z ję​zy​ka dźwię​ków, po​zo​sta​li na​wią​zy​wa​li kon​tak​ty przy po​mo​cy róż​no​rod​nych ro​dza​jów pro​mie​nio​wa​nia. Przy oświe​tlo​nym sto​li​ku w cen​trum sa​li za​sie​dli Wie​ra ze Spy​chal​skim – prze​wod​ni​czą​cym dzi​siej​szej na​ra​dy miesz​kań​ców na​szej Ga​lak​ty​ki. Trą​ci​łem łok​ciem za​chmu​rzo​ne​go An​dre. – War​to by​ło wy​brać pre​zy​dium, ja​kie lu​bi​li przod​ko​wie, po jed​nym przed​sta​wi​cie​lu z każ​de​go gwiaz​do​zbio​ru, nie są​dzisz? An​dre w cią​gu ostat​nich dni nie do​ja​dał i nie do​sy​piał, krzą​tał się wśród Anio​łów, ale ni​cze​go no​we​go nie zdo​łał się do​wie​dzieć. Nie uda​ło mu się też nic wy​cią​gnąć z lę​kli​wych Al​ta​ir​czy​ków, któ​rzy nie​wąt​pli​wie za​ta​ili waż​ne in​for​ma​cje o ko​smicz​nych po​dróż​ni​kach. – Zwróć się do Ro​me​ra – bur​k​nął. – Nie je​stem spe​cja​li​stą od pre​zy​diów. Do Ro​me​ra się nie zwró​ci​łem. Pa​weł usta​wił la​skę po​mię​dzy no​ga​mi, po​ło​żył rę​ce na rę​ko​je​ści i z obo​jęt​ną po​gar​dą oglą​dał sa​lę. Na​dal więc wy​py​ty​wa​łem An​dre: – Po od​wie​dzi​nach u Anio​łów cho​dzi​łeś do miesz​kań​ców Al​de​ba​ra​na i Ca​pel​li. Co opo​wia​da​ją? – To sa​mo. To zna​czy nic. – Ani sło​wa? – Prze​cież ci mó​wię! A mo​że przy​nieść de​szy​fra​tor, że​byś mógł sam po​ro​zu​mieć się z przy​ja​ciół​mi? – Żad​ne​go snu, żad​nej my​śli? – Po raz set​ny mó​wię ci, że nic! Al​de​ba​rań​czy​cy sta​ra​ją się my​śleć jak naj​mniej, a ich sny są po​zba​wio​ne ob​ra​zów i przed​sta​wia​ją ja​kieś barw​ne pa​sma. Mo​że im się śni, że cią​że​nie wzro​sło do te​go stop​nia, iż nie mo​gą od​dy​chać.

– Ma​ją cięż​ki sen w do​słow​nym zna​cze​niu te​go sło​wa… Bez zwięk​sze​nia gra​wi​ta​cji nie za​sy​pia​ją w ogó​le. – Dzię​ku​ję za in​for​ma​cję. Za​po​mnia​łeś, że ja rów​nież słu​cha​łem wy​kła​du Spy​chal​skie​go o ży​ciu na Al​de​ba​ra​nie i Ca​pel​li! Pó​ki roz​ma​wia​łem z An​dre, Spy​chal​ski za​pro​po​no​wał Wie​rze, aby po​wie​dzia​ła kil​ka słów na te​mat za​dań pierw​szej na​ra​dy mię​dzy​gwiezd​nej. Wie​ra w swo​jej mo​wie pro​kla​mo​wa​ła po​czą​tek no​wej ery ko​smicz​nej, po​czą​tek okre​su współ​pra​cy we​wnątrz​ga​lak​tycz​nej. An​dre był zda​nia, że Wie​ra sta​ra się przed​sta​wić współ​pra​cę mię​dzy​gwiezd​ną w zbyt ró​żo​wych ko​lo​rach. – Wszech​świa​to​we to​wa​rzy​stwo cha​ry​ta​tyw​ne – po​wie​dział zie​wa​jąc. – Brac​two spa​da​ją​cych z nie​ba syn​te​tycz​nych go​łąb​ków. Wiel​ka Lo​ża Nie​bian-Spry​cia​rzy. Iro​nia An​dre bar​dzo mnie do​tknę​ła. Za​py​ta​łem go z wy​rzu​tem, czy to nie on przy​pad​kiem na​pi​sał nie​daw​no sym​fo​nię o har​mo​nii gwiezd​nych świa​tów. – Ja – od​parł An​dre obo​jęt​nie. – I na​dal je​stem zwo​len​ni​kiem współ​pra​cy ko​smicz​nej. Ale nie​chaj i gwiezd​ni bra​cisz​ko​wie za​ką​szą rę​ka​wy. Ro​me​ro zda​wał się słu​chać tyl​ko Wie​ry. W cią​gu go​dzi​ny nie od​wró​cił gło​wy, nie chrząk​nął i trwał w nie​zmien​nej po​zie z rę​ka​mi skrzy​żo​wa​ny​mi na la​sce i z aro​ganc​ką nu​dą na twa​rzy. Po​chwy​cił jed​nak sed​no na​szej ci​chej roz​mo​wy. Ob​ró​cił się ku nam. – To pierw​sza pań​ska idea, dro​gi An​dre, któ​ra wy​da​je mi się zdro​wa. Po wczo​raj​szej teo​rii są​dzi​łem, że pan już skoń​czył się ja​ko my​śli​ciel. Za​cie​ka​wi​łem się, o któ​rą teo​rię An​dre mu cho​dzi. Czy o tę za​baw​ną hi​po​te​zę na te​mat nie​wi​dzial​no​ści nie​zna​nych wro​gów Ga​lak​tów? – Nie, na​stęp​ną. Nasz przy​ja​ciel An​dre jest ge​ne​ra​to​rem no​wych po​my​słów dzia​ła​ją​cym w spo​sób cią​gły. Nie da​lej jak wczo​raj prze​ko​ny​wał mnie, że czło​wiek jest czymś w ro​dza​ju sztucz​ne​go two​ru za​pro​jek​to​wa​ne​go w nie​pa​mięt​nych cza​sach przez Ga​lak​tów, któ​rzy po skon​stru​owa​niu po​rzu​ci​li nas na Zie​mi ze wzglę​du na na​szą cał​ko​wi​tą nie​przy​dat​ność. Ni​cze​go po​dob​ne​go An​dre mi nie mó​wił. – Dro​biazg – rzu​cił lek​ko An​dre. – Hi​po​te​za rów​nie do​bra jak każ​da in​na, wy​nik ana​li​zy jed​ne​go z teo​re​tycz​nych moż​li​wych przy​pusz​czeń… W in​sty​tu​cie Lusi​na wy​twa​rza się pe​ga​zy i smo​ki, dzia​ła​jąc na ge​ne​tycz​ne kwa​sy nu​kle​ino​we ko​ni i jaszczu​rek, cze​mu więc czło​wiek nie miał​by być wy​ni​kiem eks​pe​ry​men​tów ge​ne​tycz​nych na mał​pach? Za​da​nie przy obec​nym sta​nie wie​dzy zu​peł​nie moż​li​we, po pro​stu nikt się nim nie zaj​mo​wał. Za​ło​ży​łem więc, że nie​gdyś na Zie​mi wy​lą​do​wa​li Ga​lak​to​wie i tro​chę po​eks​pe​ry​men​to​waw​szy z ko​dem ge​ne​tycz​nym małp, stwo​rzy​li lu​dzi po​dob​nych do sie​bie. Zgo​dzi​cie się, że to przy​pusz​cze​nie do​sko​na​le tłu​ma​czy wie​le za​ga​dek. – Przy​pusz​cze​nie czy fan​ta​zja? – za​py​tał Ro​me​ro. – Po​nie​waż pan już za​czął, więc pro​szę do​koń​czyć. Mam na my​śli oce​nę, ja​ką MUK dał pań​skiej in​te​re​su​ją​cej teo​rii. – MUK od​rzu​cił mo​ją hi​po​te​zę – po​wie​dział nie​chęt​nie An​dre. – Uznał ją za nie​nauko​wą. – Na​zwał ją bred​nia​mi, mi​ły An​dre. Wy​brał wła​śnie to sło​wo do pre​cy​zyj​nej kwa​li​fi​ka​cji pań​skie​go ko​lej​ne​go dzie​ła na​uko​we​go. Co zaś do mnie, to uwa​żam, że słów​ko „bred​nie” za​wie​ra wię​cej tre​ści niż wszyst​kie in​ne wa​sze uczo​ne roz​wa​ża​nia o Ga​lak​tach i lu​dziach, kwa​sach nu​kle​ino​wych i ko​dach ge​ne​tycz​nych. Po​wie​dział to z ta​ką zło​ścią w gło​sie, że zro​bi​ło mi się nie​przy​jem​nie. An​dre mil​czał po​nu​ro, a ja wie​dzia​łem, skąd się wziął je​go zły na​strój.

Po wy​stą​pie​niu Wie​ry zro​bio​no prze​rwę, aby go​ście mo​gli prze​my​śleć jej sło​wa. W prze​rwie dla chęt​nych wy​ko​na​no sym​fo​nię An​dre. Kom​po​zy​tor opo​wie​dział o swym utwo​rze. Po​tem za​brzmia​ła me​cha​nicz​na mu​zy​ka. Słu​cha​łem kon​cer​tu sie​dząc obok Fio​li w jej sek​to​rze. Mu​zy​ka wpra​wi​ła ją w zdu​mie​nie. Dźwię​ki są wul​gar​ne – po​wie​dzia​ła – a efek​ty barw​ne pry​mi​tyw​ne. Czyż​by lu​dzie za​chwy​ca​li się czymś rów​nie bez​sen​sow​nym? Za​pew​ni​łem ją, że nor​mal​ni lu​dzie nie za​chwy​ca​ją się po​dob​ną sztu​ką, a je​że​li zda​rza​ją się dzi​wa​cy w ro​dza​ju An​dre, to by​wa​ją zwy​kle wy​śmie​wa​ni. Wy​da​je mi się, że to wy​ja​śnie​nie za​do​wo​li​ło ją. Po​sta​ra​łem się rów​nież po​znać opi​nie in​nych Nie​bian. – No więc tak – po​wie​dzia​łem póź​niej An​dre. – Al​ta​ir​czy​cy uwa​ża​ją, że sym​fo​nia jest zbyt pa​ste​lo​wa, za​wie​ra zbyt ma​to pro​mie​ni ren​t​ge​now​skich, dla Al​de​ba​rań​czy​ków jest zbyt lek​ka. Anio​łom wy​da​je się zim​na i pu​sta, We​ga​nom pry​mi​tyw​na i mo​no​ton​na… Co po​za tym? Lu​dzie na​dal ma​ją zbyt wą​skie spek​trum wa​run​ków ży​cio​wych, więc dla nich jest za​bój​cza. Kto wy​grał? – Idź do dia​bła! – po​wie​dział An​dre po​god​nie. Po​dej​rze​wam, że prze​wi​dy​wał fia​sko i za​bie​gał o urzą​dze​nie kon​cer​tu je​dy​nie po to, aby speł​nić wa​run​ki za​kła​du. – Nie​bia​nie ma​ją jesz​cze mniej po​czu​cia es​te​ty​ki niż lu​dzie. Roz​ko​szuj się swo​ją fi​zjo​lo​gicz​ną pap​ką mu​zycz​ną, je​że​li nie ro​zu​miesz ar​cy​dzieł. – Nie po​wie​dzia​łeś, kto wy​grał za​kład? – na​le​ga​łem. – Ty – przy​znał nie​chęt​nie. – Ale, je​śli cię moż​na pro​sić, nie tańcz i nie krzycz na ca​łą Orę. Jak na mój gust cie​szysz się zbyt ha​ła​śli​wie. Obie​ca​łem mu ci​cho prze​ży​wać tę ra​dość.

35

Ostat​nie dni po​by​tu na Orze by​ły wy​peł​nio​ne na​ra​da​mi. Lu​dzi po​mię​dzy so​bą i lu​dzi z gru​pa​mi Nie​bian. Na jed​nej z na​rad u Spy​chal​skie​go, na któ​rej nie by​ło gwiezd​nych go​ści, po​sta​no​wio​no, że dwa naj​więk​sze stat​ki ga​lak​tycz​ne: „Po​że​racz Prze​strze​ni” i „Ster​nik” po​win​ny kon​ty​nu​ować po​dróż w głąb Ga​lak​ty​ki. Wie​ra wy​tłu​ma​czy​ła, dla​cze​go pe​ne​tra​cji gwiezd​nych głę​bi nie moż​na odło​żyć na póź​niej. Wy​pra​wa na Orę mia​ła dwa za​da​nia, z któ​rych jed​no – stwo​rze​nie pod​staw or​ga​ni​za​cyj​nych przy​szłe​go So​ju​szu Mię​dzy​gwiezd​ne​go – wy​ko​na​no. – Jed​nak​że – mó​wi​ła Wie​ra – gdzieś wśród gwiazd miesz​ka po​dob​ny do nas, wy​so​ko roz​wi​nię​ty na​ród Ga​lak​tów, o któ​rym nie do​wie​dzie​li​śmy się ni​cze​go. Ca​ła pra​ca nad two​rze​niem so​ju​szu miesz​kań​ców gwiazd sta​nie pod zna​kiem za​py​ta​nia, je​że​li nie do​wie​my się, czy pro​jek​to​wa​nej or​ga​ni​za​cji nie za​gra​ża nie​bez​pie​czeń​stwo. I na od​wrót, spra​wa mo​że po​su​nąć się szyb​ko na​przód, je​że​li za​pew​ni​my so​bie po​moc Ga​lak​tów. Do​kąd skie​ro​wać stat​ki w ich po​szu​ki​wa​niu? Skąd Ga​lak​to​wie przy​le​cie​li do gwiaz​do​zbio​ru Hiad i na Al​ta​ir? Naj​praw​do​po​dob​niej z Ple​jad, któ​re są sku​pi​skiem gwiezd​nym po​ło​żo​nym naj​bli​żej Hiad. Tak więc skok w Ple​ja​dy, do​kąd lu​dzie jesz​cze nie do​cie​ra​li, bę​dzie na​szym ko​lej​nym za​da​niem. – Ja le​cę „Po​że​ra​czem Prze​strze​ni” – za​koń​czy​ła Wie​ra. – Ewa​ku​acji go​ści z Ory i wy​sła​nia stat​ków na Zie​mię po​dej​mie się sza​now​ny Mar​cin Ju​lia​no​wicz. Spy​chal​ski uśmiech​nął się nie​we​so​ło. – Mia​łem na​dzie​ję, że i mnie, sta​rusz​ka, za​bie​rze​cie ze so​bą w da​le​ki rejs. Ale wi​dzę, że trze​ba bę​dzie do​żyć ostat​nich lat ja​ko do​zor​ca tej pla​net​ki. – Nie ja​ko do​zor​ca, ale ja​ko przed​sta​wi​ciel ludz​ko​ści na wy​su​nię​tej gwiezd​nej pla​ców​ce. A my bę​dzie​my kon​ty​nu​ować pań​skie po​szu​ki​wa​nia. Po za​koń​cze​niu na​ra​dy spy​ta​łem Ro​me​ra: – Pan z na​mi, Paw​le, czy na Zie​mię? – W sta​ro​żyt​no​ści – od​parł su​cho – za głów​ną cno​tę męż​czy​zny uwa​ża​no umie​jęt​ność wal​ki z wro​giem. „Po​że​racz Prze​strze​ni” ma za​da​nie szcze​gól​ne: zwiad na te​ry​to​rium wro​ga. Stra​cił​bym dla sie​bie sza​cu​nek, gdy​bym nie wy​ko​rzy​stał moż​li​wo​ści wy​ka​za​nia się od​wa​gą god​ną męż​czy​zny! Wy​da​je mi się, że mógł​by po​wie​dzieć to sa​mo mniej za​wi​łym sty​lem. Ko​lej​no od​la​ty​wa​ły stat​ki na Al​ta​ir, Al​de​ba​ra​na, Ca​pel​lę, Fo​mal​haut, aż wresz​cie na​sta​ła ko​lej na od​lot miesz​kań​ców We​gi. Noc przed roz​sta​niem z Fio​la spę​dzi​łem w jej par​ku pod smęt​nym bla​skiem sztucz​ne​go księ​ży​ca. Prze​waż​nie mil​cze​li​śmy. W tym mil​cze​niu by​ło coś tak lirycz​nie ziem​skie​go, że mój smu​tek za​mie​nił się w roz​pacz. To by​ła pierw​sza noc, w cza​sie któ​rej Fio​la nie wy​py​ty​wa​ła mnie ani o na​ukę, ani o ko​smos, ani też o na​sze po​rząd​ki spo​łecz​ne, czy też stat​ki gwiezd​ne. In​tym​nie głu​pia noc, praw​dzi​wa noc za​ko​cha​nych. Przed świ​tem Fio​la wsta​ła. – Za​pa​la się słoń​ce, Eli. Mu​szę iść. Zo​ba​czy​my się w por​cie ko​smicz​nym. Wie​czo​rem do ba​zy gwiaz​do​lo​tów za​jeż​dża​ły ko​lej​no au​to​bu​sy, z któ​rych wy​pry​ski​wa​ły

świe​cą​ce ko​lum​ny We​gan. Przy​tłu​mio​ne, uro​czy​ste świa​tło, pły​ną​ce z ciał miesz​kań​ców We​gi, za​la​ło ca​ły port. Po​sze​dłem tam z Lusi​nem i sta​łem na ubo​czu. Wie​lu We​gan po​zna​wa​ło mnie i po​wi​tal​nie bły​ska​ło ocza​mi. Po​tem zja​wi​ła się Fio​la. Ru​szy​łem ku niej, a ona bły​ska​wicz​nie przy​pły​nę​ła do mnie. – Obie​ca​łeś przy​je​chać – przy​po​mnia​ła. – A je​że​li nie bę​dę mógł, przy​je​dziesz ty. Po jej od​lo​cie cho​dzi​łem dłu​go po Orze wraz z Lusi​nem. – Je​steś bio​lo​giem – po​wie​dzia​łem. – Wiesz, że mi​łość jest jed​nym z bodź​ców do prze​dłu​że​nia ga​tun​ku. Czy mo​że ist​nieć mi​łość, kie​dy o tym bodź​cu nie mo​że być mo​wy? Je​że​li dwie isto​ty tak róż​nią się od sie​bie, że nie mo​gą mieć wspól​ne​go po​tom​stwa… Czy ta​kie dwie isto​ty ma​ją pra​wo ko​chać się? Lusin ro​zu​miał mnie znacz​nie le​piej, niż mo​głem przy​pusz​czać. – Mi​łość – prze​dłu​że​nie ga​tun​ku, tak. Tak się za​czy​na​ło. Bę​dzie ina​czej. Mi​łość – wspól​no​ta dusz. Wyż​sze sta​dium. – Oka​zu​je się – po​wie​dzia​łem gorz​ko – że sta​łem się przy​pad​kiem pio​nie​rem no​wej, wyż​szej for​my uczu​cia: jed​no​ści po​krew​nych dusz Wszech​świa​ta. Mnie pierw​sze​mu przy​pa​dło w udzia​le po​ko​chać isto​tę bio​lo​gicz​nie ob​cą. – Tak, Eli. Pierw​sze kro​ki. Dziś ob​ce. Ju​tro zwy​kłe. – Ju​tro bę​dzie twój ko​pal​ny bóg z gło​wą so​ko​ła – po​wie​dzia​łem ze zło​ścią. – Na nic wię​cej wa​sza bio​lo​gia się nie zde​cy​du​je. Na​stęp​ne​go dnia flo​ty​l​la trzech stat​ków od​la​ty​wa​ła z Anio​ła​mi na Hia​dy. Za​ła​du​nek skrzy​dla​tych od​by​wał się przy akom​pa​nia​men​cie krzy​ków, ło​po​tu skrzy​deł i sko​wy​tów. Zna​jo​me Anio​ły rzu​ca​ły się nam na szy​je, po​tę​gu​jąc za​mie​sza​nie swy​mi pła​cza​mi i na​rze​ka​nia​mi. Na​gle w skrzy​dla​tym tłu​mie po​ja​wił się Trub i roz​trą​ciw​szy po​bra​tym​ców po​mknął ku nam z ry​kiem. Krzy​czał nie wia​do​mo dla​cze​go tyl​ko do mnie: – Eli! Eli! Eli! Ob​jął mnie skrzy​dła​mi i za​bul​go​tał strasz​li​wym gło​sem: – Nie po​ja​dę! Chcę z ludź​mi, tyl​ko z ludź​mi! An​dre pró​bo​wał prze​mó​wić do roz​sąd​ku awan​turu​ją​ce​mu się Anio​ło​wi, ale Trub krzy​czał co​raz gło​śniej: – Po​ja​dę z ludź​mi! Nie chcę do sie​bie! Lusin miał łzy w oczach i czu​le gła​dził lśnią​ce pió​ra krzy​ka​cza. – Do​bry – szep​tał. – Cu​dow​ny. Naj​lep​szy. Od​szu​ka​łem Spy​chal​skie​go i po​wie​dzia​łem, co się dzie​je. – Chce​cie wziąć Anio​ła z so​bą? A na dia​bła wam Anioł? – zdu​miał się Spy​chal​ski. – Pro​szę na nie​go spoj​rzeć – po​wie​dzia​łem. – Prze​cież to pięk​ny okaz. Ja​kie on wra​że​nie wy​wrze na Zie​mi! Zresz​tą przy​wią​zał się do nas nie mniej niż my do nie​go. Po​nad​to nie cier​pi swo​ich po​bra​tym​ców. Spy​chal​ski wy​wo​łał Wie​rę. Prze​ka​zał jej ży​cze​nie Tru​ba i na​sze, a od sie​bie do​dał, że pro​si o to sa​mo. – Mo​że​cie za​brać Tru​ba – po​wie​dzia​ła Wie​ra i wy​łą​czy​ła się. Po​mkną​łem ku swo​im krzy​cząc już z da​le​ka, że spra​wa za​ła​twio​na. Trub ma pie​kiel​nie moc​ne skrzy​dła i ma​ło mi nie po​ła​mał ko​ści. – Je​stem two​im nie​wol​ni​kiem – po​wie​dział. – Nie​wol​ni​kiem na wie​ki, Eli! – Je​steś mo​im adiutan​tem – od​par​łem. – Adiutant jest kimś w ro​dza​ju przy​ja​cie​la.

Na pra​wach przy​jaź​ni po​pro​szę cię o jed​ną drob​ną przy​słu​gę. – Wszyst​ko, co ze​chcesz. Je​stem szczę​śli​wy, o po​tęż​ny… – Wy​kąp się i zmień odzież. W ma​ga​zy​nach jest wie​le aniel​skich szat, weź co naj​mniej tu​zin na za​pas. Trub na​tych​miast uniósł się w gó​rę. Jak na swo​ją ogrom​ną wa​gę la​tał wspa​nia​le.

Część II. Rejs Gwiezdnego Pługa

1

Kie​dy spo​glą​dam na prze​by​tą przez nas dro​gę, ogar​nia mnie zło​żo​ne uczu​cie ża​lu z po​wo​du po​nie​sio​nych strat, po​mie​sza​ne​go z du​mą. By​li​śmy uczest​ni​ka​mi naj​trud​niej​szej z do​tych​cza​so​wych wy​praw ko​smicz​nych i cał​ko​wi​cie speł​ni​li​śmy swój ludz​ki obo​wią​zek. Cho​dzi oczy​wi​ście nie o to, że w cią​gu dwóch ziem​skich lat prze​by​li​śmy dzie​sięć ty​się​cy lat świetl​nych i nie o to, że choć nie prze​nik​nę​li​śmy do osło​nię​te​go ciem​ny​mi mgła​wi​ca​mi cen​trum Ga​lak​ty​ki, to przy​naj​mniej wdar​li​śmy się w gwiezd​ne głę​bie tak da​le​ko, jak nikt przed na​mi. Gdy​by na​sze za​słu​gi ogra​ni​cza​ły się tyl​ko do try​lio​nów ki​lo​me​trów po​zo​sta​wio​nych za ru​fą stat​ku, nie by​ło​by żad​nych po​wo​dów do du​my. Do​wie​dzie​li​śmy się jed​nak, jak wiel​ka jest po​tę​ga osią​gnię​ta przez in​ne isto​ty ro​zum​ne, jak wiel​kie jest do​bro i zło wal​czą​ce ze so​bą w ga​lak​tycz​nej woj​nie i jak nie​ubła​ga​nie to wszyst​ko zmu​sza czło​wie​ka do in​ge​ren​cji w kon​flik​ty nie przez nie​go wy​wo​ła​ne, gdyż po​za nim nikt nie mo​że ich osta​tecz​nie roz​wi​kłać. „Nasz wiek jest tra​gicz​ny” – czę​sto po​wta​rzał bie​da​czy​sko An​dre i do​wiódł te​go wła​snym ży​ciem. Obok burt na​sze​go stat​ku przemknę​ły ty​sią​ce ukła​dów gwiezd​nych i na żad​nym z nich nie zna​leź​li​śmy cu​kier​ko​we​go ra​ju spo​ko​ju i bło​go​ści. Mu​sie​li​śmy na​to​miast bić cięż​ką pię​ścią ludz​kiej po​tę​gi tych, któ​rzy bu​do​wa​li swój ma​lut​ki do​bro​byt na wiel​kich nie​szczę​ściach in​nych. Ude​rzać złem w zło jest tak​że do​brem. Oczy​wi​ście nie osią​gnę​li​śmy cał​ko​wi​te​go zwy​cię​stwa, by​li​śmy wszak tyl​ko zwia​dow​ca​mi, a nie ar​mią ludz​ko​ści. Wie​my jed​nak te​raz, ko​go po​pie​ra​my i kto jest na​szym wro​giem, wie​my, że na wieść o na​szym wyj​ściu we Wszech​świat ty​sią​ce za​miesz​ka​łych świa​tów z bła​ga​niem i na​dzie​ją wy​cią​ga​ją ku nam rę​ce. Je​stem prze​ko​na​ny, że wkrót​ce na​dej​dzie czas, kie​dy prze​tar​ta przez nas ścież​ka w ko​smo​sie za​mie​ni się w sze​ro​ką dro​gę, naj​waż​niej​szą tra​sę Wszech​świa​ta – od czło​wie​ka ku za​miesz​ka​łym gwiaz​dom, od gwiazd ku czło​wie​ko​wi!

2

W prze​dzie le​ciał „Po​że​racz Prze​strze​ni”, a za nim „Ster​nik”. Do​wód​cą pierw​sze​go by​ła Ol​ga, któ​rej po​ma​ga​li Le​onid i Osi​ma. Dru​gim stat​kiem do​wo​dził Al​lan. Wie​ra wy​bra​ła „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni”. Oprócz niej by​li na nim: Lusin, Ro​me​ro, An​dre i ja. Co​dzien​nie przez wie​le go​dzin ślę​cza​łem wraz z Wie​rą nad jej ra​por​tem dla Zie​mi, po​zwo​li​ła więc mi ko​mu​ni​ko​wać się ze so​bą bez uprze​dza​nia. Któ​re​goś dnia po​łą​czy​łem się z jej po​ko​jem i uj​rza​łem, że sio​stra kłó​ci się z Ro​me​rem. Po​wi​nie​nem był oczy​wi​ście prze​rwać po​łą​cze​nie, ale by​łem tak za​sko​czo​ny, że po pro​stu o tym za​po​mnia​łem. Wie​ra wy​ry​wa​ła się trzy​ma​ją​ce​mu ją za ra​mio​na Ro​me​ro​wi. Pa​weł cięż​ko dy​szał, oczy błysz​cza​ły mu nie​przy​tom​nie. – Nie! – sy​czał wście​kłym gło​sem. – Nie, Wie​ro! To się nie zda​rzy! – Odejdź! – wy​ry​wa​ła się Wie​ra. – Nie chcę na cie​bie pa​trzeć! Puść, to bo​li! Ro​me​ro cof​nął się na śro​dek po​ko​ju. Po​tknął się przy tym i po​pa​trzył wście​kły na pod​ło​gę. Za​pa​mię​ta​łem do​brze ten wzrok czło​wie​ka nie​na​wi​dzą​ce​go na​wet przed​mio​tów. Po​wi​nie​nem się był wy​łą​czyć, bo mój po​stę​pek za​kra​wał na pod​glą​da​nie, ale wy​da​ło mi się, że sio​stra jest w nie​bez​pie​czeń​stwie i nie wy​ga​si​łem ekra​nu. Wie​ra po​pra​wi​ła ko​ron​ko​wy koł​nie​rzyk. – No, tak jest le​piej. I skończ​my już z tym, Paw​le. Mil​czał. Sta​rał się uspo​ko​ić. – Cze​mu sto​isz? Po​wta​rzam: wyjdź. Spoj​rzał nie na nią, lecz na mnie. Nie mógł wie​dzieć o mej nie​wi​dzial​nej obec​no​ści, lecz ob​ró​cił się ku mnie. Je​go ścią​gnię​te brwi jak​by ude​rza​ły jed​na o dru​gą, mię​śnie szczęk dy​go​ta​ły. Gdy​bym był z ni​mi w po​ko​ju, osło​nił​bym sio​strę. Od czło​wie​ka z ta​ką twa​rzą nie moż​na ocze​ki​wać ni​cze​go do​bre​go. – W sta​ro​żyt​no​ści ist​niał nie​głu​pi zwy​czaj – po​wie​dział wresz​cie ochry​płym gło​sem. – Da​my zry​wa​ją​ce ze swy​mi wiel​bi​cie​la​mi mó​wi​ły, co prze​sta​ło się im po​do​bać w po​rzu​ca​nym ka​wa​le​rze. Mam na​dzie​ję, że nie oka​żesz się mniej uprzej​ma niż two​je lek​ko​myśl​ne po​przed​nicz​ki? – Chcesz po​wie​dzieć, że je​stem lek​ko​myśl​na? – Chcę wie​dzieć, co się sta​ło. Tyl​ko to chcę wie​dzieć… – Nie wiesz? To nie​zwy​kłe u tak prze​ni​kli​we​go czło​wie​ka, za ja​kie​go się uwa​żasz. – Wie​ro, przy​się​gam ci! Gdy​by dach zwa​lił mi się na gło​wę, nie był​bym tak za​sko​czo​ny! … Wszyst​kie​go spo​dzie​wa​łem się po wy​pra​wie na Orę, ale nie te​go! – No do​brze. Nie ko​cham cię. To wy​star​czy? – To wiem. Ale dla​cze​go? Wy​tłu​macz mi po ludz​ku, dla​cze​go? – Mo​gła​bym od​po​wie​dzieć two​im ulu​bio​nym po​rze​ka​dłem: nie wia​do​mo, cze​mu mi​łość przy​cho​dzi, nie wia​do​mo, cze​mu zni​ka. Wąt​pię jed​nak, by cię za​do​wo​li​ła od​po​wiedź w tym sty​lu. A więc nie ko​cham cię, po​nie​waż nie sza​nu​ję. Tym ra​zem wy​star​czy?… Mil​czał chwi​lę. – To zna​czy, że cho​dzi o gwiezd​nych ni​by-lu​dzi? O hi​po​po​ta​my z Al​de​ba​ra​na, pa​ją​ki z Al​ta​iru, wę​że z We​gi, sen​ną ga​la​re​tę z Ark​tu​ra i tę​pe Anioł​ki z Hiad? Są dla cie​bie droż​si ode

mnie. Sta​ną​łem w obro​nie czło​wie​ka i w re​zul​ta​cie utra​ci​łem je​dy​ne ludz​kie uczu​cie, ja​kie nas łą​czy​ło – mi​łość! – Paw​le, jesz​cze raz pro​szę cię, wyjdź! Czyż​byś nie ro​zu​miał, że każ​dym twym sło​wem wzma​gasz mo​ją od​ra​zę do cie​bie? Du​ma wal​czy​ła w nim z na​mięt​no​ścią. Jesz​cze bar​dziej zlą​kłem się o Wie​rę. Pa​weł w swym sza​leń​stwie mógł pod​nieść na nią rę​kę. Za​ci​ska​łem bez​sil​nie pię​ści. Po​wi​nie​nem osła​niać ją wła​sną pier​sią, a nie pod​pa​try​wać! – Czoł​gał​bym się przed to​bą na ko​la​nach, ca​ło​wał two​ją suk​nię – po​wie​dział gorz​ko Pa​weł. – Był​bym dum​ny z ro​li twe​go słu​gi, two​je​go nie​wol​ni​ka na​wet, gdy​byś choć w naj​mniej​szym stop​niu te​go po​trze​bo​wa​ła. – Nie​wol​ni​ków nie po​trze​bu​ję, a sług każ​dy z nas ma pod do​stat​kiem. – Tak, me​cha​nicz​nych! Me​cha​nicz​nych, niech to dia​bli! Osiem​na​ście mi​liar​dów ki​lo​wa​tów na czło​wie​ka, dwie​ście mi​liar​dów egip​skich nie​wol​ni​ków! Ja​ki fa​ra​on, ja​ki pre​zy​dent mógł się po​chwa​lić ta​ką ar​mią lo​ka​jów? A wśród tej ot​chła​ni ki​lo​wa​tów ani jed​ne​go go​rą​ce​go, od​da​ne​go ludz​kie​go ser​ca! Ludź​mi je​ste​ście czy au​to​ma​ta​mi, wy, apo​sto​ło​wie po​wszech​nej po​mo​cy? Jak ja was nie​na​wi​dzę, jak nie​na​wi​dzę! Wie​ra po​de​szła do nie​go. Zlą​kłem się, że ona pierw​sza go ude​rzy. – Na​resz​cie, Paw​le! Dłu​go ocze​ki​wa​łam ta​kie​go wy​zna​nia. Wiem w koń​cu, z kim mam do czy​nie​nia – z uoso​bie​niem nie​na​wi​ści! I ty chcesz, aby cię ko​cha​no?… Są​dzisz, głup​cze, że mi​łość ro​dzi się z nie​na​wi​ści?! Pa​weł obrzy​dli​wie za​klął, od​wró​cił się i po​szedł ku drzwiom. Wie​ra zmę​czo​nym ru​chem opa​dła na tap​czan i za​mknę​ła oczy. Na​dal nie do​my​śla​ła się, że ją ob​ser​wu​ję. Sie​dzia​ła tak kil​ka mi​nut, a po​tem za​czę​ła pła​kać. Pła​ka​ła naj​pierw ci​cho, pra​wie bez​dź​więcz​nie. Póź​niej na​si​la​ją​ce się tka​nia wstrzą​snę​ły jej cia​łem i ru​nę​ła twa​rzą na po​dusz​kę. Wy​łą​czy​łem ekran.

3

Lusin ze swym no​wym ulu​bień​cem Tru​bem prze​sia​du​je cią​gle gdzieś we wnę​trzu stat​ku i pra​wie go nie wi​du​je​my. Anioł uczy się je​ży​ka ludz​kie​go, aby móc roz​ma​wiać z na​mi bez de​szy​fra​to​ra. Czę​sto na​to​miast od​wie​dzam An​dre. W je​go ka​jucie stoi na biur​ku zdję​cie Żan​ny. Żan​na jest do nie​go tak po​dob​na, że z da​le​ka trud​no mał​żon​ków roz​róż​nić. Wie​le w tym jest na​tu​ral​ne​go po​do​bień​stwa, ale jesz​cze wię​cej umyśl​nych sta​rań: jed​na​ko​we lo​ki się​ga​ją​ce ra​mion, iden​tycz​ne po​chy​le​nie gło​wy, ta​ki sam krój odzie​ży. Nie wiem, kto do ko​go się upo​dab​nia, pew​nie obo​je się o to sta​ra​ją i sku​tek jest ta​ki, że bar​dziej przy​po​mi​na​ją bra​ta i sio​strę niż mał​żeń​stwo. Pew​ne​go ra​zu na biur​ku An​dre po​ja​wił się rów​nież je​go przy​szły sy​nek, trzy ho​ro​sko​po​we fo​to​gra​fie chło​pa​ka w wie​ku jed​ne​go, dwóch i dzie​się​ciu lat. – Ga​le​ria ro​dzin​na – po​wie​dzia​łem. – Stę​sk​ni​łeś się, chło​pie? – Dziś uro​dził się Oleg – od​po​wie​dział An​dre uro​czy​stym to​nem. – O dzie​sią​tej ra​no we​dług miej​sco​we​go cza​su ziem​skie​go. Sza​ro​oki i ru​mia​ny gru​bas. Sześć​dzie​siąt trzy cen​ty​me​try, pięć i pół ki​lo​gra​ma uśmie​chów i krzy​ku! Za​in​te​re​so​wa​łem się, w ja​ki spo​sób wia​do​mość z Zie​mi po​ko​na​ła dzie​lą​ce nas wów​czas czte​ry​sta lat świetl​nych. An​dre spoj​rzał na mnie z obu​rze​niem. – Nie są​dzi​łem, że za​po​mnisz o kom​pu​te​ro​wym ho​ro​sko​pie ma​łe​go! Przed od​jaz​dem po​da​ro​wa​no mi al​bum Żan​ny we wszyst​kich dniach cią​ży. Wy​do​był z szu​fla​dy gru​bą księ​gę. Na każ​dej stro​nie wid​nia​ła fo​to​gra​fia Żan​ny, da​ta, no​tat​ka o jej sa​mo​po​czu​ciu oraz prze​pi​sa​ny jej na tę do​bę roz​kład snu, po​sił​ków i prze​cha​dzek. Przej​rza​łem al​bum. Kom​pu​te​ro​we pro​gno​zy me​dycz​ne spraw​dza​ją się nie​zbyt do​kład​nie, zwłasz​cza u ko​biet. Po​za tym moż​li​we są nie​prze​wi​dzia​ne wy​pad​ki – upa​dek, zła​ma​nie no​gi, kłót​nia z przy​ja​cie​lem. Nie chcia​łem jed​nak de​ner​wo​wać An​dre swo​imi wąt​pli​wo​ścia​mi, nic więc nie po​wie​dzia​łem. An​dre przy​pa​try​wał się z za​chwy​tem fo​to​gra​fiom żo​ny. – Kie​dy na​resz​cie zwró​cisz uwa​gę na ziem​skie ko​bie​ty, za​opatrz się w ta​ki sam al​bum. Bę​dziesz da​le​ko od uko​cha​nej i jed​no​cze​śnie obok niej! Bę​dziesz wie​dzieć o niej wszyst​ko, od​czu​wać bi​cie jej ser​ca i cie​pło rąk!… – Mam na​dzie​ję, że pręd​ko się to nie zda​rzy. Je​śli jed​nak to na​stą​pi, za​opa​trzę się w pro​gno​zę na​stro​ju żo​ny na każ​dy dzień w ro​ku i bę​dę wie​dział, kie​dy spo​dzie​wać się czu​ło​ści, a kie​dy awan​tur… Są​dzę, że do te​go cza​su po​dob​ne pro​gno​zy sta​ną się rze​czą po​wszech​ną. Do​pie​ro wte​dy ży​cie ro​dzin​ne zy​ska trwa​ły fun​da​ment. Co o tym są​dzisz? – Po mi​strzow​sku po​tra​fisz ze​psuć naj​lep​szy na​strój – po​wie​dział ze zło​ścią. – Nie ro​zu​miem, cze​mu cię przy​ja​cie​le lu​bią? – Są mi​ni​ma​li​sta​mi. Wie​dzą, że ni​cze​go do​bre​go nie moż​na ode mnie ocze​ki​wać, i za​do​wa​la​ją się złym. An​dre scho​wał al​bum. – Chodź​my do sa​li ob​ser​wa​cyj​nej. Chciał​bym uro​dzi​ny sy​na uczcić ja​kimś nie​złym od​kry​ciem. Stat​ki już trze​ci mie​siąc z rzę​du szły kur​sem na Ple​ja​dy. Szyb​kość gwiaz​do​lo​tów wy​no​si​-

ła trzy ty​sią​ce jed​no​stek świetl​nych. Prze​ory​wa​li​śmy prze​strzeń z wiel​kim im​pe​tem. Wy​rwa​li​śmy z ko​smo​su kłąb pust​ki wy​star​cza​ją​cy do utwo​rze​nia śred​niej wiel​ko​ści gwiaz​dy. Gdy​by za​kłó​co​na przez nas geo​me​tria te​go od​cin​ka Wszech​świa​ta nie wy​rów​ny​wa​ła się kosz​tem nie​na​ru​szo​nych ob​sza​rów świa​to​wej pust​ki, zmia​ny wy​wo​ła​ne obec​no​ścią Gwiezd​nych Płu​gów by​ły​by jesz​cze znacz​niej​sze. „Po​piół prze​strze​ni ko​smicz​nej” – po​wie​dział kie​dyś An​dre pa​trząc na two​rzo​ny przez nas pył. Od tej chwi​li ina​czej te​go py​łu nie na​zy​wa​li​śmy. An​dre ure​gu​lo​wał mnoż​nik fo​to​no​wy i prze​łą​czył ob​raz na ekran ze​wnętrz​ny, aby​śmy obaj wi​dzie​li ten sam wi​ze​ru​nek. Za​gu​bio​ne świa​ty oży​ły. Naj​pierw za​lśnił rów​no​le​gło​bok Wor​ka Sło​necz​ne​go, a po​tem za​pło​nę​ło sa​mo Słoń​ce: Wy​da​ło się na​wet, że roz​róż​nia​my obie​ga​ją​ce je pla​ne​ty, ale by​ło to oczy​wi​ście złu​dze​nie optycz​ne. – Wi​taj, da​le​ka oj​czy​zno! – wy​krzyk​ną​łem. – Wi​taj, czło​wie​ku imie​niem Oleg, któ​ry przy​sze​dłeś dziś na świat. Twój oj​ciec i twój przy​ja​ciel ślą ci po​zdro​wie​nia z gwiezd​nej głę​bi! An​dre, jak uczci​my je​go na​ro​dzi​ny? Daw​niej przy po​dob​nych oka​zjach upi​ja​no się. Pro​po​nu​ję po​tań​czyć i po​krzy​czeć. Nie cze​ka​jąc na zgo​dę po​pchną​łem fo​tel An​dre. Szer​stiuk po​le​ciał gło​wą w dół. Po​mkną​łem za nim. Gwiezd​ny Wszech​świat za​wi​ro​wał, cia​ła nie​bie​skie zbli​ża​ły się i od​da​la​ły. An​dre roz​pę​dził się, ale go wy​prze​dzi​łem. Jesz​cze przez chwi​lę po bar​ba​rzyń​sku ha​sa​li​śmy w ciem​no​ści prze​nik​nię​tej świa​tłem gwiazd, aż zmę​cze​ni ob​ró​ci​li​śmy fo​te​le do od​le​głe​go Słoń​ca. – Do wi​dze​nia, sy​nu! Cu​dow​nie po​tań​czy​li​śmy na two​ją cześć – po​wie​dział An​dre i za​jął się Ple​ja​da​mi. Przez dwa mie​sią​ce po​dró​ży w kie​run​ku Ple​jad gwiaz​do​zbiór zu​peł​nie się nie zmie​niał. Za​rów​no z Zie​mi, jak i z Ory Ple​ja​dy spra​wia​ły wra​że​nie ko​smicz​nej pa​ję​czyn​ki za​wi​słej mię​dzy wiel​ki​mi gwiaz​da​mi. Kie​dy do ro​ju po​zo​sta​ło nie​wie​le par​se​ków, gwiaz​do​zbiór za​czął się roz​sze​rzać i na​peł​niać bla​skiem. Wspa​nia​łe sku​pi​sko ja​skra​wych gwiazd roz​pa​la​ło się na nie​bie. Słoń​ca więk​sze od na​sze​go Sy​riu​sza po​ły​ski​wa​ły róż​no​barw​ny​mi ognia​mi, a mro​wie mniej​szych gwiaz​dek two​rzy​ło świe​tli​stą mo​zaikę. W mnoż​ni​ku rój roz​padł się na po​je​dyn​cze gwiaz​dy. – Wi​dzę układ pla​ne​tar​ny, Eli! – po​wie​dział wkrót​ce An​dre. Ze​wnętrz​ne gwiaz​dy sku​pi​ska by​ły pu​ste i o nie​wiel​kiej ja​sno​ści, ale Atlan​ta, ol​brzym sto​kroć ja​skraw​szy od Słoń​ca, mia​ła sa​te​li​ty: trzy ciem​ne glo​by. Oglą​da​li​śmy je przez chwi​lę, a po​tem prze​su​nę​li​śmy się ku cen​trum gwiaz​do​zbio​ru. Tam nie​mal każ​da gwiaz​da mia​ła swój układ pla​ne​tar​ny. Wo​kół Al​tio​na i Mai krą​ży​ło po sześć pla​net i to tak bli​sko gwiazd, że ich or​bi​ty mu​sia​ły się prze​ci​nać. Wy​wo​ła​łem ste​rów​kę. Ol​ga już wie​dzia​ła o ukła​dach pla​ne​tar​nych w Ple​ja​dach. Na nie​któ​rych z pla​net au​to​ma​ty wy​kry​ły at​mos​fe​rę z za​war​to​ścią tle​nu oraz umiar​ko​wa​ne po​la gra​wi​ta​cyj​ne. – Wy​da​je się, że na Elek​trze ży​ją isto​ty o wy​so​kiej cy​wi​li​za​cji – do​rzu​ci​ła Ol​ga. – Na dru​giej spo​śród czte​rech jej pla​net za​uwa​żo​no sztucz​ne świe​ce​nie roz​bły​sku​ją​ce po za​cho​dzie Elek​try, a po​tem stop​nio​wo przy​ga​sa​ją​ce. Noc​ne oświe​tle​nie miast na Zie​mi da​je po​dob​ny efekt. – Ale mia​sta! – wy​krzyk​nął An​dre. – Co z mia​sta​mi? – Miast stąd nie spo​sób wy​kryć. An​dre skie​ro​wał mnoż​nik na Elek​trę. Wkrót​ce zna​leź​li​śmy krą​żą​ce wo​kół niej czte​ry pla​-

ne​ty, ale nie mo​gli​śmy nic do​strzec na ich po​wierzch​ni. Po​zo​sta​wi​łem Ple​ja​dy w spo​ko​ju i od​su​nąw​szy się nie​co od ekra​nu skie​ro​wa​łem mnoż​nik w bok. Przede mną roz​bły​sły dwa roz​pro​szo​ne sku​pi​ska gwiezd​ne – Psi i Chi Per​se​usza. Z Zie​mi i Plu​to​na czę​sto oglą​da​łem te dwie zwar​te gru​py gwiazd od​le​głych od nas o czte​ry ty​sią​ce lat świetl​nych. Ni​gdy nie in​te​re​so​wa​ły mnie zbyt​nio, ale te​raz nie mo​głem się od nich ode​rwać. W ich ry​sun​ku by​ło coś zna​jo​me​go. Ro​zu​mia​łem, że jest to zwy​czaj​ne złu​dze​nie, ale nie mo​głem się po​zbyć te​go uczu​cia. By​ło to tym dziw​niej​sze, że stąd, z Ple​jad, da​le​kie ro​je Per​se​usza wi​docz​ne by​ły pod in​nym ką​tem niż z Zie​mi lub z Ory. Nie tyl​ko ja, lecz tak​że nikt z lu​dzi nie ob​ser​wo​wał jesz​cze tych sku​pisk w ta​kiej pro​jek​cji, a więc nie mo​gły mi być zna​ne. Tak to so​bie tłu​ma​czy​łem w du​chu, pró​bu​jąc stłu​mić na​ra​sta​ją​ce zde​ner​wo​wa​nie. – Co się z to​bą dzie​je? – za​py​tał An​dre. – Po​patrz na Elek​trę. Rze​czy​wi​ście wi​dać sztucz​ne świa​tło nad jed​ną z pla​ne​tek. – Od​czep się! – bur​k​ną​łem. – Znu​dzi​ła mi się two​ja Elek​tra. Z co​raz więk​szym na​pię​ciem wpa​try​wa​łem się w dwie błysz​czą​ce grup​ki gwiazd. By​ły nie​mal rów​ne co do wiel​ko​ści, ale jed​na z nich wy​da​wa​ła mi się bar​dziej zwar​ta – wie​le ty​się​cy słońc sku​pio​nych na ma​lej prze​strze​ni… Jed​na przy​po​mi​na​ła za​ci​śnię​tą pięść bi​ją​cą w śro​dek dru​gie​go sku​pi​ska, z któ​re​go gwiaz​dy roz​la​ty​wa​ły się na ze​wnątrz ni​czym odłam​ki. Na​gle przy​po​mnia​łem so​bie, gdzie wi​dzia​łem ten ob​raz. Chwy​ci​łem An​dre za ra​mio​na i po​trzą​sną​łem tak, że gło​wa mu się za​ko​ły​sa​ła, a zę​by mi​mo wo​li szczęk​nę​ły. – Oni są na Per​se​uszu! – wrza​sną​łem. – Nie tam le​ci​my, gdzie trze​ba, bo oni są na Per​se​uszu! – Puść mnie! – bła​gał An​dre. – Du​szę ze mnie wy​trzę​siesz! Ja​cy oni? Co tu ma do rze​czy Per​se​usz? – Zły​wro​gi! – po​wie​dzia​łem. – Wiem te​raz, gdzie gnież​dżą się Nisz​czy​cie​le! An​dre zde​ner​wo​wał się tak, że aż stra​cił głos. – Przy​po​mnij so​bie za​pi​sy po​ka​zy​wa​ne w Sa​li Po​ma​rań​czo​wej – mó​wi​łem. – Przy​po​mnij so​bie, jak prze​ko​ny​wa​łeś nas, że sły​sza​łeś krzyk bó​lu do​bie​ga​ją​cy z ro​ju gwiezd​ne​go… Czy to nie są te sa​me gwiaz​dy? Py​tam cię. czy to nie jest do​kład​nie ten sam wi​dok? An​dre ode​rwał się wresz​cie od lor​ne​ty mnoż​ni​ka. – Eli, przy​ja​cie​lu, do​ko​na​łeś wiel​kie​go od​kry​cia.– po​wie​dział uro​czy​stym to​nem. – Za​wsze by​łem prze​ko​na​ny, iż na​tu​ra wy​zna​czy​ła ci ro​lę po​waż​niej​szą niż mo​no​ton​na bła​ze​nada. Gra​tu​lu​ję ci. A te​raz bie​giem do Wie​ry. – Po co? Nie ma gwał​tu, zdą​ży​my. – Nie ma chwi​li do stra​ce​nia. Mu​si​my na​tych​miast zmie​nić kurs. Po cóż nam Ple​ja​dy, sko​ro ci, któ​rych szu​ka​my, są na Per​se​uszu? Te​raz on cią​gnął mnie i po​py​chał. Chcia​łem już wstać, kie​dy za​pło​nę​ły sy​gna​ły awa​ryj​ne i za​wy​ły sy​re​ny. Stre​fa nie​bie​ska po​kry​ła się mgieł​ką, gwiaz​dy za​ko​ły​sa​ły się i zga​sły. Roz​legł się spo​koj​ny głos Olgi. – Przed na​mi w pra​wo od kur​su cia​ło ko​smicz​ne idą​ce z szyb​ko​ścią przy​świetl​ną. To nie jest me​te​oryt. Ogła​szam alarm ogól​ny. Wy​cho​dzi​my z ob​sza​ru nad​świetl​ne​go. An​dre i ja chwy​ci​li​śmy za lor​ne​ty mnoż​ni​ków. W cią​gu na​stęp​nych pa​ru mi​nut do sa​li ob​ser​wa​cyj​nej nie​ustan​nie przy​by​wa​li człon​ko​wie za​ło​gi. Obok mnie usia​dła Wie​ra. Po​-

spiesz​nie opo​wie​dzia​łem jej o swo​ich spo​strze​że​niach na te​mat Per​se​usza. – To bar​dzo waż​ne, Eli – po​wie​dzia​ła sio​stra. – Po​le​ci​my au​to​ma​tom spraw​dzić two​ją ob​ser​wa​cję. Ale te​raz cie​ka​wi mnie, ja​kie to cia​ło mknie z szyb​ko​ścią przy​świetl​ną. Mo​że to gwiaz​do​lot? Po pew​nym cza​sie ana​li​za​to​ry zamel​do​wa​ły: – Przed na​mi sta​tek fo​to​no​wy z unie​ru​cho​mio​ny​mi sil​ni​ka​mi. Po​ru​sza się si​łą bez​wład​no​ści.

4

Czar​ny sta​tek ko​smicz​ny po​ja​wił się w mnoż​ni​ku ja​ko świe​cą​cy, punk​cik, póź​niej po​więk​szył się do roz​mia​rów ma​łe​go strącz​ka gro​chu. To by​ła me​ta​lo​wa ra​kie​ta. Roz​róż​nia​li​śmy dy​sze rufo​we i okna po​zba​wio​ne osłon pan​cer​nych. „Po​że​racz Prze​strze​ni” na​dał sy​gna​ły wy​wo​ław​cze, nie​zna​jo​my sta​tek nie od​po​wie​dział. An​dre za​czął do​wo​dzić, że to „Men​de​le​jew” Ro​ber​ta Li​sta, za​gu​bio​ny w prze​strze​ni mię​dzy​gwiezd​nej pięć​set lat te​mu. Wy​da​ło mi się nie​praw​do​po​dob​ne, aby po​jazd z mar​twą za​ło​gą mógł błą​dzić nie uszko​dzo​ny w ko​smo​sie przez pięć wie​ków. Kie​dy do stat​ku po​zo​sta​ło oko​ło mi​lio​na ki​lo​me​trów, z je​go po​kła​du ode​zwa​ła się ra​dio​sta​cja nie​wiel​kiej mo​cy. An​dre uru​cho​mił de​szy​fra​tor na wszyst​kich za​kre​sach. Nie​zna​ni astro​nau​ci przy po​mo​cy sta​re​go al​fa​be​tu Mor​se’a sta​ra​li się po​ro​zu​mieć z na​mi po ro​syj​sku i an​giel​sku. Do​kład​nie do​bie​gły do nas sło​wa: „Zie​mia… Nie mo​gę ste​ro​wać… Ka​ma​gin, Gro​man… Gwiaz​do​lot „Men​de​le​jew”…” – Tym ra​zem zga​dłeś – zwró​ci​łem się do An​dre. – Pierw​sze po​wo​dze​nie po wie​lu klę​skach. W prze​strzeń po​bie​gły fa​le ra​dio​we na​sze​go stat​ku. „Sły​szę was do​brze – dyk​to​wa​ła Ol​ga. – Tu gwiaz​do​lot ty​pu Pług Gwiezd​ny z Zie​mi. Brak ste​ro​wa​nia nie ma dla mnie zna​cze​nia. Wy​ha​mu​ję i do​pro​wa​dzę do ze​tknię​cia wła​sny​mi po​la​mi. Luków bez mo​jej ko​men​dy nie otwie​rać”. Póź​niej „Po​że​racz Prze​strze​ni” za​wisł nad fo​to​no​wym gwiaz​do​lo​tom i oświe​tlił go swo​imi re​flek​to​ra​mi. Ra​kie​ta wy​glą​da​ła obok Gwiezd​ne​go Płu​ga jak dro​bin​ka. Wy​rzu​co​ne na ze​wnątrz po​le płyn​nie wcią​ga​ło „Men​de​le​je​wa” do wnę​trza na​sze​go stat​ku, póź​niej wy​pro​wa​dzi​ło go na plat​for​mę po​sto​jo​wą, gdzie sta​ły ope​ra​cyj​ne gwiaz​do​lo​ty, pla​ne​to​lo​ty i awio​net​ki. Na po​wi​ta​nie nie​ocze​ki​wa​nych go​ści ze​bra​ła się ca​ła za​ło​ga. Luk ra​kie​ty otwo​rzył się i wy​su​nę​ła się z nie​go dra​bin​ka. Na trap wy​szło dwóch ni​ziut​kich mło​dzień​ców. Chłop​cy ze​rwa​li z sie​bie heł​my i po​ma​cha​li ni​mi w po​wie​trzu. Za​czę​li​śmy bić im bra​wo. Póź​niej na​stą​pi​ła chwi​la ci​szy i usły​sze​li​śmy pierw​sze sło​wa ko​smo​nau​tów z ra​kie​ty. – Bo​że, ja​cy oni są wy​so​cy! – po​wie​dział je​den z nich po ro​syj​sku. – To prze​cież ol​brzy​my, a nie lu​dzie! Dru​gi wy​krzyk​nął z za​pa​łem: – Słu​chaj, Edward, oni ma​ją nor​mal​ne cią​że​nie! Tu na​sze ma​gne​tycz​ne bu​ty są nie​po​trzeb​ne! Pod​szedł do nich Ro​me​ro, któ​ry ja​ko je​dy​ny wśród nas znał sta​ro​żyt​ne ję​zy​ki. Uści​snął każ​de​mu z nich rę​kę i po​gra​tu​lo​wał po​myśl​ne​go lą​do​wa​nia. – Mam na​dzie​ję, że je​ste​ście zdro​wi? Je​śli nie, na stat​ku znaj​dą się le​ki na wszel​kie do​le​gli​wo​ści. – Je​ste​śmy zdro​wi – od​po​wie​dział pierw​szy. – Jest nas dwóch: ja, za​stęp​ca ka​pi​ta​na, Edward Ka​ma​gin i na​wi​ga​tor Wa​si​lij Gro​man… Na​si ko​le​dzy… nie​daw​no zgi​nę​li w ka​ta​stro​fie. – Do​dał po chwi​li drżą​cym gło​sem: – Cze​mu nie zja​wi​li​ście się mie​siąc te​mu, tyl​ko

mie​siąc te​mu? Pa​weł za​py​tał przy​jaź​nie: – Jak daw​no wy​star​to​wa​li​ście z Zie​mi, przy​ja​cie​le? – Nie​zbyt daw​no, trzy la​ta te​mu – od​po​wie​dział Gro​man. Na plat​for​mie roz​legł się na​gły gwar, po​pa​trzy​li​śmy na sie​bie po​ro​zu​mie​waw​czo. Ra​kie​ty po​dob​ne do tej, ja​ką przy​cu​mo​wa​li​śmy, moż​na w na​szych cza​sach obej​rzeć je​dy​nie w mu​zeum. – Za​po​mi​na​cie, ziom​ko​wie, o ein​ste​inow​skim spo​wol​nie​niu cza​su – po​wie​dział we​so​ło Ka​ma​gin. – Im bar​dziej spie​szy​ła na​sza ra​kie​ta, tym wol​niej biegł nasz czas po​kła​do​wy. Kie​dy opusz​cza​li​śmy Zie​mię, był rok czter​dzie​sty pierw​szy no​wej ery. – Po​pa​trzył na Ro​me​ra. – Czy nie ze​chce pan ła​ska​wie nam po​wie​dzieć, ja​kie stu​le​cie dziś ma​my? Ro​me​ro od​po​wie​dział: – Dziś jest dzie​sią​ty kwiet​nia ro​ku pięć​set sześć​dzie​sią​te​go trze​cie​go no​wej ery!

5

Wszyst​ko zdu​mie​wa​ło tych wspa​nia​łych chło​pa​ków, któ​rzy pięć​set dwa​dzie​ścia dwa la​ta te​mu wy​star​to​wa​li w ko​smos i wkrót​ce za​gu​bi​li się w je​go prze​strze​niach. Za​chwy​ca​li się wszyst​kim, co wi​dzie​li i o czym sły​sze​li. „To nie sta​tek, lecz la​ta​ją​ca wy​spa! ” – mó​wi​li, za​sko​cze​ni tym, że we​wnątrz gwiaz​do​lo​tu oprócz ma​szyn znaj​du​je się jesz​cze praw​dzi​we mia​stecz​ko z par​ka​mi i ba​se​na​mi ką​pie​lo​wy​mi. Na nas pa​trzy​li z prze​stra​chem. Nasz wzrost wy​wie​rał na nich chy​ba jesz​cze więk​sze wra​że​nie niż roz​mia​ry stat​ku. A kie​dy do​wie​dzie​li się, że po​ru​sza​my się w ob​sza​rze nad​świetl​nym i prze​kształ​ca​my prze​strzeń w ma​sę, w cia​ła ma​te​rial​ne, jak mó​wio​no w ich cza​sach, i rów​nie ła​two two​rzy​my gi​gan​tycz​ne pust​ki ze znisz​czo​nych ciał ma​te​rial​nych, to uzna​li, że z nich żar​tu​je​my. Fi​zy​ka dwu​dzie​ste​go wie​ku sta​rej ery, wraz z jej nie​zro​zu​mie​niem ma​te​rial​no​ści prze​strze​ni i de​mo​ni​zo​wa​niem nie​wy​tłu​ma​czal​nie gra​nicz​nej dla wszyst​kich ciał pręd​ko​ści świa​tła, utkwi​ła w ich mó​zgach ni​czym gwóźdź i nie mo​gli​śmy jej stam​tąd wy​cią​gnąć. Gro​man usi​ło​wał na​wet dys​ku​to​wać. Czar​no​wło​sy, okrą​gły na twa​rzy, szyb​ki w ru​chach i sło​wach bar​dzo róż​nił się od flegma​tycz​ne​go, dłu​go​gło​we​go, pło​we​go Ka​ma​gi​na, a obaj w jesz​cze więk​szym stop​niu róż​ni​li się od każ​de​go z nas. – Wie​dzie​li​śmy, że na​si po​tom​ko​wie pój​dą da​le​ko na​przód – po​wie​dział Gro​man, kie​dy wy​tłu​ma​czo​no mu, na czym po​le​ga efekt Ta​nie​wa. – Ale ta​ki prze​skok!… Kie​dy już na​si mło​dzi „przod​ko​wie” wy​po​czę​li, opo​wie​dzie​li nam o swej prze​dłu​ża​ją​cej się po​dró​ży. Gwiaz​do​lot „Men​de​le​jew” zo​stał zbu​do​wa​ny do wy​praw ga​lak​tycz​nych. Ten naj​do​sko​nal​szy sta​tek owych cza​sów wy​star​to​wał z Zie​mi w pią​tek 13 sierp​nia ro​ku 41 no​wej ery z za​ło​gą skła​da​ją​cą się z czter​na​stu in​ży​nie​rów i dwóch ka​pi​ta​nów: Ro​ber​ta Li​sta i Edwar​da Ka​ma​gi​na. Na po​kła​dzie znaj​do​wa​ły się za​pa​sy żyw​no​ści i pa​li​wa ra​kie​to​we​go (w tym an​ty​ma​te​rii) ob​li​czo​ne na pięć​dzie​siąt lat po​dró​ży. W pierw​szych mie​sią​cach rej​su mi​nę​li Układ Sło​necz​ny i za​głę​bi​li się w prze​strze​nie mię​dzy​gwiezd​ne idąc kur​sem na Sy​riu​sza. Ce​lem wy​pra​wy by​ło zba​da​nie tej po​dwój​nej gwiaz​dy, a zwłasz​cza mniej​sze​go jej skład​ni​ka, bia​łe​go kar​ła o gę​sto​ści czter​dzie​ści ty​się​cy ra​zy prze​wyż​sza​ją​cej gę​stość wo​dy. Rejs miał trwać dwa​dzie​ścia pięć lat ziem​skich. Wkrót​ce po wyj​ściu z Ukła​du Sło​necz​ne​go roz​pę​dzi​li gwiaz​do​lot do szyb​ko​ści przy​świetl​nej. Od ba​rie​ry świetl​nej dzie​li​ło ich za​le​d​wie trzy ty​sią​ce ki​lo​me​trów na se​kun​dę. Za​czę​ły dzia​łać efek​ty przy​świetl​ne: zwięk​sze​nie ma​sy stat​ku i spo​wol​nie​nie cza​su po​kła​do​we​go. A póź​niej przy​szła ka​ta​stro​fa – ude​rze​nie błą​dzą​ce​go me​te​ory​tu i wy​buch. Prze​dzia​ły, w któ​rych by​ła zma​ga​zy​no​wa​na an​ty​ma​te​ria, zo​sta​ły znisz​czo​ne. Na, szczę​ście sta​tek po​dzie​lo​ny był szczel​ny​mi gro​dzia​mi i lu​dzie nie ucier​pie​li. Znisz​czo​ne seg​men​ty gwiaz​do​lo​tu zo​sta​ły za​blo​ko​wa​ne. Sta​tek uzy​ska} w cza​sie wy​bu​chu do​dat​ko​we przy​spie​sze​nie i na​dal mkną} do przo​du, lecz już nie w kie​run​ku Sy​riu​sza, ale kur​sem na gwiaz​do​zbiór By​ka ku roz​pro​szo​nej mgła​wi​cy Ple​jad. Nie mo​gli zmie​nić kur​su, bo nie dzia​ła​ły urzą​dze​nia na​pę​do​we z po​wo​du bra​ku pa​li​wa fo​to​no​we​go. Do​wód​ca, Ro​bert List, pierw​szy otrzą​snął się z nie​mo​cy i za​żą​dał od in​nych człon​ków za​-

ło​gi, aby rów​nież wzię​li się w garść. Jest źle, mó​wił, ale jesz​cze nie zgi​nę​li​śmy i to już do​brze. Cza​su jest pod do​stat​kiem – ca​le ży​cie – są też me​cha​ni​zmy, la​bo​ra​to​ria i ma​te​ria​ły, spró​bu​je​my więc na​pra​wić uszko​dze​nia, wy​pro​du​ko​wać pew​ną ilość pa​li​wa, oczy​wi​ście nie fo​to​no​we​go, lecz zwy​kłe​go, na ja​kim la​ta​li pierw​si ko​smo​nau​ci. Szyb​kość ma​my gi​gan​tycz​ną, prze​ko​ny​wał, wy​star​czy je​dy​nie zmie​nić jej kie​ru​nek, a wte​dy uda się za​wró​cić sta​tek. Jesz​cze wró​ci​my na Zie​mię, po​wta​rzał, ale trze​ba od ra​zu za​wi​nąć rę​ka​wy! Za​bra​li się do pra​cy trwa​ją​cej we​dług ich cza​su po​kła​do​we​go oko​ło trzech lat, a we​dług ziem​skie​go po​nad czte​ry stu​le​cia. Uszko​dze​nia za​ła​ta​li, a osła​bio​ne urzą​dze​nia na​pę​do​we do​pro​wa​dzi​li do sta​nu uży​wal​no​ści. Przy​szła ko​lej na pa​li​wo i ko​smo​nau​ci li​czy​li już dni do uru​cho​mie​nia sil​ni​ków, kie​dy wy​da​rzy​ła się na​stęp​na ka​ta​stro​fa. Ka​ma​gin i Gro​man dy​żu​ro​wa​li te​go dnia w ka​bi​nie na​wi​ga​cyj​nej i je​dy​nie oni oca​le​li… Edward Ka​ma​gin wspo​mi​na​jąc zja​wie​nie się błysz​czą​cej ku​li moc​no zbladł, a nam udzie​li​ło się je​go zde​ner​wo​wa​nie. Ku​la po​ja​wi​ła się na​gle, wła​śnie po​ja​wi​ła się, a nie zbli​ży​ła, jak​by wy​sko​czy​ła z nie​by​tu, i to by​ła pierw​sza za​gad​ka, ja​ką ze so​bą przy​nio​sła. W prze​strze​ni, gdzie Słoń​ca już od daw​na nie by​ło wi​dać, trze​ba by​ło co​dzien​nie fo​to​gra​fo​wać gwiaz​do​zbio​ry, aby usta​lić kurs po​wrot​ny, kie​dy uda się sta​tek za​wró​cić. Ka​ma​gin sku​pił uwa​gę na Al​de​ba​ra​nie, gdy na​gle gwiaz​da za​mi​go​ta​ła i zni​kła, a w po​le wi​dze​nia wsko​czy​ła ja​skra​wo świe​cą​ca, zie​lon​ka​wa ku​la. Ka​ma​gin krzyk​nął i ca​ła za​ło​ga rzu​ci​ła się do ilu​mi​na​to​rów. „Men​de​le​jew” mknął tuż pod ba​rie​rą świetl​ną, a jed​nak ku​la za​czę​ła do​pę​dzać sta​tek. „Edward, na​daj nasz znak roz​po​znaw​czy! – roz​ka​zał List. – Cie​kaw je​stem, czy to sta​tek, czy cia​ło ko​smicz​ne”. To by​ły je​go ostat​nie sło​wa. Ka​ma​gin uru​cho​mił na​daj​nik i pa​no​ra​micz​ne urzą​dze​nie re​je​stru​ją​ce. Nie zdą​żył zdjąć pal​ców z pul​pi​tu, kie​dy strasz​li​wy cię​żar wtło​czył mu rę​ce w kla​wia​tu​rę. Tra​cąc przy​tom​ność od prze​cią​że​nia sły​szał ję​ki ko​na​ją​cych to​wa​rzy​szy. Kie​dy Ka​ma​gin się ock​nął, ku​li już nie by​ło. Wy​wo​ła​ne póź​niej zdję​cia rów​nież po​ka​za​ły jej na​gle znik​nię​cie, znów skok w nie​byt. Ku​la znik​nę​ła bez śla​du! Ko​ło Ka​ma​gi​na le​żał ję​czą​cy Gro​man. Edward wlał mu do ust tro​chę wo​dy i po​ło​żył na fo​te​lu. Gdy już nie​co przy​szedł do sie​bie, obaj uda​li się do la​bo​ra​to​rium. Na pod​ło​dze le​ża​ły skrwa​wio​ne cia​ła to​wa​rzy​szy: nie​któ​rzy umar​li od prze​cią​że​nia, in​ni zaś zo​sta​li przy​gnie​ce​ni spa​da​ją​cy​mi z gó​ry sprzę​ta​mi. Ni​ko​go nie uda​ło się ura​to​wać. – Zło​ży​li​śmy ich do lo​dow​ni – za​koń​czył Ka​ma​gin swą smut​ną opo​wieść. – Bło​ny ze zdję​cia​mi ku​li prze​cho​wu​je​my w ka​sie pan​cer​nej. Na​stęp​ne​go dnia prze​nie​śli​śmy szcząt​ki ko​smo​nau​tów na nasz cmen​tarz w par​ku, do mau​zo​leum z prze​zro​czy​sty​mi sar​ko​fa​ga​mi, gdzie w neu​tral​nej at​mos​fe​rze zwło​ki trwać bę​dą wiecz​nie. Roz​brzmie​wa​ła mu​zy​ka ża​łob​na z dwu​dzie​ste​go wie​ku, nad zmar​ły​mi po​chy​lał się sztan​dar Wy​zwo​lo​nej Ludz​ko​ści przy​nie​sio​ny z po​kła​du „Men​de​le​je​wa”. Po za​koń​cze​niu po​grze​bu oglą​da​li​śmy na ste​reo​ekra​nie fo​to​gra​fie ka​ta​stro​fy. Ku​la istot​nie uka​zy​wa​ła się i zni​ka​ła na​gle. Ana​li​za​to​ry usta​li​ły, iż ma kształt ide​al​nie ku​li​sty, śred​ni​ca jej wy​no​si osiem​na​ście i sześć dzie​sią​tych ki​lo​me​tra, a zbu​do​wa​na jest z nie​zna​ne​go two​rzy​wa sztucz​ne​go. Po​wierzch​nia cał​ko​wi​cie gład​ka bez wklę​śnięć i wy​stę​pów świe​ci świa​tłem mo​nochro​ma​tycz​nym o dłu​go​ści fa​li 560 mi​li​mi​kro​nów. An​dre jak zwy​kle chciał się wy​po​wie​dzieć pierw​szy. Ocze​ki​wa​li​śmy od nie​go cze​goś nie​zwy​kłe​go, nie zdzi​wi​li​śmy się więc, kie​dy zde​cy​do​wa​nie od​rzu​cił myśl o na​tu​ral​nym cie​le ko​smicz​nym, któ​re przy​pad​ko​wo po​ja​wi​ło się obok gwiaz​do​lo​tu. Cia​ła na​tu​ral​ne o nie​na​tu​-

ral​nych wła​ści​wo​ściach są cu​dem, a cu​dów w przy​ro​dzie nie ma. Ku​la jest więc me​cha​ni​zmem, krą​żow​ni​kiem wo​jen​nym, a w jej wnę​trzu sie​dzą ta​jem​ni​czy Nisz​czy​cie​le zwa​ni tak​że Zły​wro​ga​mi. Wszyst​ko wska​zu​je na nich. Fa​le gra​wi​ta​cyj​ne wstrzą​sa​ją​ce gwiaz​do​lo​tem świad​czą o tym, że Nisz​czy​cie​le opa​no​wa​li me​cha​ni​kę pól gra​wi​ta​cyj​nych, co i wcze​śniej by​ło wia​do​me. Ich nie​ocze​ki​wa​ne zja​wie​nie się z „ni​cze​go” i na​gły skok w „nic” moż​na bez tru​du wy​tłu​ma​czyć, je​śli się przyj​mie, że po​dob​nie jak my po​ru​sza​ją się w ob​sza​rze nad​świetl​nym. Cia​ła prze​by​wa​ją​ce po​za ba​rie​rą świetl​ną są nie​wi​dzial​ne, gdyż wy​prze​dza​ją świa​tło, a po roz​po​czę​ciu ha​mo​wa​nia na​gle po​ja​wia​ją się jak z nie​by​tu. Oczy​wi​ście to, co nam obec​nie wy​da​je się zwy​kłą rze​czą, mu​sia​ło się wy​dać cu​dem ko​smo​nau​tom z pierw​sze​go wie​ku… An​dre tak mó​wił o okrę​tach wo​jen​nych, jak​by wi​dział Nisz​czy​cie​li przy ste​rach i spu​stach dział gra​wi​ta​cyj​nych. Prze​ko​nał mnie. Olgę rów​nież. – Jest fak​tem, że ku​la po​ru​sza się z re​gu​lo​wa​ną pręd​ko​ścią i za​da​ła cios gra​wi​ta​cyj​ny – po​wie​dzia​ła. – Wnio​sek An​dre jest lo​gicz​ny: re​gu​lo​wa​ły szyb​kość i strze​la​ły isto​ty ro​zum​ne. Nie wie​my jed​nak, czy to by​li Nisz​czy​cie​le. Prze​ko​na​li​śmy się jed​nak, że ist​nie​je ja​kiś roz​wi​nię​ty tech​nicz​nie, na​pa​stli​wy na​ród po​zba​wio​ny na​wet pro​ble​ma​tycz​nej do​bro​ci kłó​tli​wych Anio​łów z Hiad. Wie​ra za​mil​kła na chwi​lę, a póź​niej za​py​ta​ła: – Ude​rze​nie gra​wi​ta​cyj​ne spa​dło na​tych​miast po tym, jak tyl​ko gwiaz​do​lot na​dał swój sy​gnał wy​wo​ław​czy. Przy​pu​ść​my, że w ku​li znaj​do​wa​li się Nisz​czy​cie​le. Przy ta​kich moż​li​wo​ściach tech​nicz​nych mu​sie​li roz​szy​fro​wać in​for​ma​cję ra​dio​wą. Od​po​wie​dzie​li na nią śmier​cio​no​śną sal​wą. Dla​cze​go? – Woj​na! – od​parł An​dre. – Po usta​le​niu, że ma​ją przed so​bą lu​dzi, na​tych​miast wy​po​wie​dzie​li ludz​ko​ści woj​nę i pró​bo​wa​li uni​ce​stwić pierw​szych jej wy​słan​ni​ków. Zna​leź​li​śmy się w ob​sza​rze ko​smicz​nych po​bo​jo​wisk i chcąc nie chcąc sta​li​śmy się stro​ną wal​czą​cą. To by​ło wła​śnie to, co Ro​me​ro prze​po​wia​dał nam na Zie​mi. Wów​czas nikt się z nim nie zgo​dził. Obec​nie nikt by mu się nie ośmie​lił prze​ciw​sta​wić. Spoj​rza​łem na Paw​ła. Był za​sę​pio​ny i mil​czą​cy. – Nic na​dal nie wie​my ani o na​tu​rze, ani o ustro​ju spo​łecz​nym tych istot – kon​ty​nu​owa​ła Wie​ra. – Ale to, że ist​nie​ją i że są agre​syw​ni, nie​ste​ty pra​wie nie ule​ga wąt​pli​wo​ści. Trze​ba się mieć na bacz​no​ści. Ana​li​za​to​ry po​twier​dzi​ły, że rój gwiezd​ny ze snów Anio​łów po​kry​wa się z tym, któ​ry wi​dzi​my stąd w Per​se​uszu. Do sku​pisk Per​se​usza ma​my po​nad czte​ry ty​sią​ce lat świetl​nych. Mo​im zda​niem nie trze​ba zmie​niać kur​su. Sko​ro w oko​li​cach Ple​jad od​kry​li​śmy Nisz​czy​cie​li, bę​dzie​my kon​ty​nu​ować ba​da​nie Ple​jad. Wszy​scy się z nią zgo​dzi​li. Po na​ra​dzie wzią​łem An​dre pod rę​kę. – Po raz dru​gi dzi​siaj mia​łeś ra​cję. Żar​to​wa​łem z two​jej teo​rii o nie​wi​dzial​no​ści wro​gów, ale zda​je się, że oni sa​mi ją po​twier​dzi​li. Po​pa​trzył na mnie uważ​nie. – Cze​mu je​steś ta​ki chmur​ny, Eli? – Dzi​wisz się? Idzie​my ni​czym ślep​cy. Do​ko​ła nas try​lio​ny ki​lo​me​trów prze​zro​czy​stej prze​strze​ni, a w tej rze​ko​mej przej​rzy​sto​ści mo​gą się kryć nie​wi​dzial​ni wro​go​wie! Ni​czym ich nie moż​na wy​kryć, do​pó​ki się sa​mi nie ujaw​nią! Mój nie​po​kój wy​warł chy​ba na nim wra​że​nie, bo my​ślał przez dłu​gą chwi​lę, za​nim po​wie​dział: – Nie​po​trzeb​nie mnie chwa​li​łeś. My​śla​łem o jed​nost​ko​wej, osob​ni​czej nie​wi​dzial​no​ści

Nisz​czy​cie​li, a nie o zni​ka​niu ich krą​żow​ni​ków w ob​sza​rze nad​świetl​nym. Pod tym wzglę​dem my rów​nież je​ste​śmy nie​wi​dzial​ni, ale nie o to prze​cież cho​dzi. Nie, my​ślę, że oni są re​al​nie nie​wi​dzial​ni. – Na​dal pod​trzy​mu​jesz swą hi​po​te​zę? – Nie wiem. Chciał​bym się my​lić. To strasz​ne, je​że​li mam ra​cję! Po​wie​dział to tak prze​ję​tym gło​sem, iż nie na żar​ty się prze​ra​zi​łem. Za​pal​czy​we​go, nie​spo​koj​ne​go, ba​ła​ga​niar​skie​go An​dre wi​dzia​łem na co dzień, ale An​dre lę​ka​ją​ce​go się cze​goś nie zna​łem. Po wy​da​rze​niu, ja​kie za​szło na Ple​ja​dach, nie mo​gę się wy​zbyć my​śli, że An​dre już wów​czas nie​ja​sno prze​czu​wał ka​ta​stro​fę.

6

Z ty​łu po​zo​stał roz​pro​szo​ny gwiezd​ny we​lon Sto​ża​rów. Przy​bli​ża​li​śmy się do cen​trum gwiaz​do​zbio​ru. Wo​kół nas świe​cą set​ki ja​skra​wych słońc. Ko​smicz​nej pust​ki jed​nak jest pod do​stat​kiem: gwiaz​dy od​le​głe są od sie​bie wpraw​dzie nie o dzie​siąt​ki lat świetl​nych jak u nas, ale jed​nak nie bli​żej niż o rok świetl​ny. Idzie​my na​dal kur​sem na Elek​trę. Na po​kła​dzie stat​ku za​wią​za​ła się gru​pa ba​daw​cza. Włą​czo​no do niej tak​że Ka​ma​gi​na i Gro​ma​na. Prze​wod​ni​czy jej An​dre, a ja je​stem je​go za​stęp​cą. Spy​ta​łem kie​dyś Lusi​na: – Jak się mie​wa Trub? Nie wy​ry​wa się na ze​wnątrz? Twarz Lusi​na tak się roz​pro​mie​ni​ła, że od​po​wiedź by​ła ja​sna bez słów. – Przy​go​to​wu​ję Anio​ła do lo​tów. Bę​dzie zwia​dow​cą. W po​bli​żu Elek​try sta​tek prze​szedł na szyb​ko​ści pod​świetl​ne i znów za​czę​ły nas obo​wią​zy​wać pra​wa me​cha​ni​ki re​la​ty​wi​stycz​nej. Spo​wol​nie​nia cza​su po​kła​do​we​go unik​nę​li​śmy od​dzie​la​jąc się od ba​rie​ry świetl​nej wy​star​cza​ją​cym in​terwa​łem szyb​ko​ści, przez co nie mo​gli​śmy już być nie​wi​dzial​ni. Wy​pły​nę​li​śmy na ze​wnątrz z dru​gie​go świa​ta tak sa​mo, jak przed ko​smo​nau​ta​mi z „Men​de​le​je​wa” wy​nu​rzył się krą​żow​nik wro​gów. Ob​ser​wa​tor wy​po​sa​żo​ny w do​bre przy​rzą​dy mógł nas te​raz wy​kryć. Z ostroż​no​ści Ol​ga nie zbli​ża​ła się do żad​nej gwiaz​dy ocze​ku​jąc na przy​by​cie „Ster​ni​ka”, któ​ry le​ciał w ob​sza​rze nad​świetl​nym i był na ra​zie nie​wi​dzial​ny, cho​ciaż nas już wi​dział. Zbli​ża​li​śmy się do Elek​try ob​cho​dząc in​ne gwiaz​dy bo​kiem i la​wi​ru​jąc po skom​pli​ko​wa​nej krzy​wej. Jed​na gru​pa au​to​ma​tów wy​szu​ki​wa​ła w prze​strze​ni sztucz​ne cia​ła, dru​ga zaś wy​ce​lo​wa​na by​ła w Elek​trę. Dru​ga pla​ne​ta jej ukła​du mia​ła z pew​no​ścią ro​zum​nych miesz​kań​ców. An​dre chwa​lił się, że roz​róż​nia mia​sta i ka​na​ły, ja na​to​miast wi​dzia​łem tyl​ko noc​ne za​rze​wie po​ja​wia​ją​ce się tuż po za​cho​dzie miej​sco​we​go słoń​ca. Na​zwa​li​śmy pla​ne​tę Sig​mą. Wkrót​ce za​czę​ły na​pły​wać sy​gna​ły ze „Ster​ni​ka”. Za​wia​do​mio​no go o spo​tka​niu z „Men​de​le​jewem” i o ta​jem​ni​czej ku​li. Spo​tka​nie gwiaz​do​lo​tów na​stą​pi​ło w po​bli​żu Elek​try. „Ster​nik” po​ło​żył się na kurs rów​no​le​gły do na​sze​go i wy​strze​lił pla​ne​to​lot. To Al​lan zo​sta​wiw​szy sta​tek pod opie​ką za​stęp​cy uda​wał się do nas. Miał przy so​bie swo​ją nie​od​stęp​ną wa​li​zecz​kę po​dróż​ną. – Gdzie przod​ko​wie? – grzmiał. – Da​waj​cie ich tu​taj, mu​szę ich uca​ło​wać! Al​lan tak ści​snął Ka​ma​gi​na i Gro​ma​na, obu na​raz, że przez chwi​lę nie mo​gli sło​wa wy​du​sić. Ża​den z nich nie się​gał Al​la​no​wi do ra​mion. – To ta​cy je​ste​ście! – hu​czał Al​lan. – Zu​peł​nie jak na fo​to​gra​fiach, nic się w cią​gu pię​ciu wie​ków nie zmie​ni​li​ście. Po​pa​trz​cie sa​mi, mam ra​cję? Wy​jął z wa​liz​ki książ​ki, pi​sma i mo​no​gra​fie z pierw​sze​go wie​ku. Z kart ksią​żek i cza​so​pism pa​trzy​li na go​ści oni sa​mi wraz z ich zmar​ły​mi to​wa​rzy​sza​mi: re​por​ta​że z ko​smo​dro​mu, ko​mu​ni​kat o utra​ce​niu łącz​no​ści ze stat​kiem i zmia​nie je​go kur​su. W ostat​nich pi​smach ra​port rzą​do​wy ko​mu​ni​ko​wał o fia​sku prób na​wią​za​nia łącz​no​ści z za​gi​nio​nym gwiaz​do​lo​tem. Tam rów​nież za​miesz​czo​no wspo​mnie​nia i ar​ty​ku​ły przy​ja​ciół i uczo​nych, smut​ne ni​czym epi​ta​fia: za​gi​nął wspa​nia​ły sta​tek, zgi​nę​li na​si od​waż​ni to​wa​rzy​sze, zwia​dow​cy ot​chła​ni ga​-

lak​tycz​nej. By​ło coś dziw​ne​go i za​ska​ku​ją​ce​go w fak​cie, że krew​ni i zna​jo​mi ko​smo​nau​tów, roz​pa​cza​ją​cy po ich zgu​bie, sa​mi daw​no, pięć wie​ków te​mu roz​sta​li się z ży​ciem i na​wet pa​mięć o nich po​zo​sta​ła je​dy​nie na po​żół​kłych pa​pie​ro​wych kart​kach. A ci, któ​rych zgon opła​ki​wa​li, sta​li obok nas. Zdro​wi, przy​stoj​ni, da​le​cy na​si przod​ko​wie, z któ​ry​mi bę​dzie​my jesz​cze pra​co​wać, dys​ku​to​wać i ra​mię przy ra​mie​niu wal​czyć ze wspól​nym wro​giem. Ka​ma​gin ze łza​mi w oczach ob​jął uśmie​cha​ją​ce​go się Al​la​na. Gro​man tak​że wzru​szył się oglą​da​jąc fo​to​gra​fie daw​no zmar​łych ko​le​gów i krew​nych. – To do​pie​ro po​da​ru​nek! – po​wie​dział póź​niej Ka​ma​gin. – Naj​droż​szy i naj​bar​dziej nie​ocze​ki​wa​ny: spoj​rze​nie w nie​zna​ną nam przy​szłość, któ​ra już daw​no sta​ła się prze​szło​ścią. – Wła​śnie! Wa​sza przy​szłość – za​śmiał się Al​lan. – Naj​now​sze pi​sem​ko wy​da​no w dwa​dzie​ścia lat po wa​szym od​lo​cie, a prze​cież we​dług ka​len​da​rza po​kła​do​we​go „Men​de​le​je​wa” mi​nę​ło od star​tu za​le​d​wie trzy la​ta, tak że te wy​da​rze​nia do​pie​ro dla was na​stą​pią. No a te​raz po​każ​cie, bra​cia – pio​nie​rzy, na ja​kiej to ko​smicz​nej łaj​bie po​nio​sło was z Zie​mi na Ple​ja​dy. Po​szedł z ko​smo​nau​ta​mi oglą​dać ich gwiaz​do​lot, a ja za​czą​łem się przy​go​to​wy​wać do de​san​tu na Sigmę, po​nie​waż mnie po​wie​rzo​no do​wódz​two gru​py zwia​dow​czej.

7

Wy​lą​do​wa​li​śmy na pla​ne​cie 8 ma​ja ro​ku 563. Ten dzień w ka​len​da​rzu me​go ser​ca za​bar​wio​ny jest na czar​no. W szko​le za​po​zna​wa​no mnie z pod​ło​ścia​mi za​mierz​chłych wie​ków ludz​ko​ści. W ska​li ko​smicz​nej by​ły to za​le​d​wie pod​łost​ki: woj​ny mię​dzy ma​lut​ki​mi pań​stew​ka​mi, ludz​kie kłót​nie, wy​zy​ski​wa​nie przez jed​nych pra​cy i zdol​no​ści in​nych. Tu zo​ba​czy​łem pod​łość tak ko​smicz​nie wiel​ką, że my​śli mi się w gło​wie mie​sza​ły. I tu – wie​rzę, iż przej​ścio​wo – utra​ci​łem naj​bliż​sze​go mi czło​wie​ka. Na Sigmie by​ły mia​sta. Wła​śnie by​ły, gdyż po na​szym wy​lą​do​wa​niu już nie ist​nia​ły. Uprze​dzam wy​pad​ki. Po​wi​nie​nem za​cząć od te​go, jak z od​da​li ba​da​li​śmy czte​ry sa​te​li​ty Elek​try. Pierw​sza, naj​bliż​sza jej po​wierzch​ni pla​ne​ta, nie za​in​te​re​so​wa​ła nas. By​ła to ogni​stodym​na ku​la, oce​any la​wy i chmu​ry siar​ko​wo​do​ru nad ni​mi. Żad​ne for​my ży​cia nie mo​gły ist​nieć w tym pie​kle. Dwie pla​ne​ty ze​wnętrz​ne rów​nież nie by​ły za​chę​ca​ją​ce. Glo​by te, od​le​głe od Elek​try bar​dziej niż Plu​ton od Słoń​ca, by​ły po​kry​te ogrom​ny​mi war​stwa​mi ko​pal​ne​go lo​du. Na​to​miast Sigma, roz​pa​la​ją​ca się wie​czo​ra​mi ró​żo​wa​wym za​rze​wiem, by​ła po​dob​na do Zie​mi: oce​any, gó​ry, la​sy i rze​ki. Jed​no nas tyl​ko za​sko​czy​ło: zbli​ża​nie się do pla​ne​ty sy​gna​li​zo​wa​li​śmy fa​la​mi ra​dio​wy​mi i świa​tłem, ale od​po​wie​dzi nie otrzy​ma​li​śmy. Pew​nie lę​ka​ją się nie​ocze​ki​wa​nych przy​byszów, po​my​śle​li​śmy. Oba gwiaz​do​lo​ty za​wi​sły nad pla​netą, a ku jej po​wierzch​ni wy​star​to​wał pla​ne​to​lot ze mną, An​dre, Lusi​nem i Tru​bem na po​kła​dzie. Z ostroż​no​ści po​sta​no​wio​no nie po​sy​łać na zwiad zbyt wie​lu lu​dzi. Naj​pierw okrą​ży​li​śmy Sigmę. To by​ła do​sko​na​le za​go​spo​da​ro​wa​na pla​ne​ta. Od Zie​mi róż​ni​ła się przede wszyst​kim tym, że łań​cu​chy gór​skie roz​cią​ga​ły się wśród oce​anów, lą​dy zaś sta​no​wi​ły gład​ką rów​ni​nę po​kry​tą la​sa​mi i łą​ka​mi. W trak​cie ob​lo​tu za​uwa​ży​li​śmy czte​ry mia​sta i oko​ło dzie​się​ciu osie​dli, ale ani miesz​kań​ców, ani ma​szyn nie zo​ba​czy​li​śmy. Pod na​mi le​ża​ły pre​cy​zyj​nie roz​pla​no​wa​ne skrzyn​ki śle​pych bu​dyn​ków two​rzą​ce uli​ce, któ​re z ko​lei wbie​ga​ły na pla​ce. Za​rów​no pla​ce, jak i uli​ce by​ły pu​ste. An​dre wy​brał le​śną po​lan​kę w po​bli​żu mia​sta, wy​lą​do​wał i pierw​szy wy​szedł na ze​wnątrz. Kie​dy za​czą​łem gra​mo​lić się do wyj​ścia, wy​prze​dził mnie Trub. Anioł z ha​ła​sem wy​sko​czył na łącz​kę. Cho​ciaż gwiaz​do​lot jest ob​szer​ny, to jed​nak tu czuł się swo​bod​niej. Pod​sko​czył do gó​ry i za​czął ko​zioł​ko​wać w po​wie​trzu nie​zna​nej pla​ne​ty ni​czym roz​bry​ka​ny chło​pak w awio​net​ce. – Chodź​my szu​kać miesz​kań​ców – za​pro​po​no​wał An​dre. Wsie​dli​śmy do awio​ne​tek i bez po​śpie​chu po​le​cie​li​śmy w kie​run​ku mia​sta. Trub po​mknął do przo​du usi​łu​jąc nas wy​prze​dzić, ale wkrót​ce po​zo​stał z ty​łu i Lusin wziął za​wsty​dzo​ne​go Anio​ła do swo​jej awio​net​ki. Po ja​kimś cza​sie wy​lą​do​wa​li​śmy, opu​ści​li​śmy po​jaz​dy i po​szli​śmy pie​szo uli​ca​mi mia​sta. Zna​jąc już ja​ski​nio​we sie​dli​ska Al​de​ba​rań​czy​ków i ochron​ne za​ro​śla We​gan nie zdzi​wi​li​śmy się wi​do​kiem te​go osie​dla. Bądź co bądź by​ty tu do​my – skrzyn​ki bez okien i drzwi z ja​ki​miś otwo​ra​mi pod da​chem, ni​skie, po​nu​re i nie​zmier​nie dłu​gie (nie​któ​re cią​gnę​ły się na ki​-

lo​metr i wię​cej). Gdy​by nie ogrom​ne roz​mia​ry bu​dow​li, po​wie​dział​bym, że przy​po​mi​na​ją miesz​ka​nia Al​ta​ir​czy​ków. – Za​ło​żę się, że tu​tej​si miesz​kań​cy są skrzy​dla​ci – po​wie​dział An​dre. – Przy​po​mi​na​ją z pew​no​ścią na​sze​go Tru​ba. Ale go​spo​da​rze tej zie​mi przy​po​mi​na​li ra​czej ko​ni​ki po​lne niż Anio​ły. Wkrót​ce uj​rze​li​śmy gru​pę ta​kich świersz​czy wzro​stu na​szych dzie​się​cio​let​nich dzie​ci, zie​lo​nych, prze​zro​czy​stych, bło​no​skrzy​d​łych, z czte​re​ma gięt​ki​mi koń​czy​na​mi i pio​no​wo usta​wio​ną, wą​ską, nie​mal ludz​ką twa​rzą. Wszy​scy by​li mar​twi… Le​że​li pod ścia​ną, skrwa​wie​ni, roz​płaszcze​ni i żad​ne​mu z nich nie bi​ło ser​ce, ża​den nie od​dy​chał. Sta​li​śmy przed ni​mi w mil​cze​niu, je​dy​nie Trub ze świ​stem wy​ma​chi​wał skrzy​dła​mi. – Nie ma po​ko​ju pod gwiaz​da​mi – rzekł chmur​nie An​dre i przy​wo​łał ge​stem Tru​ba. – Wsuń no, przy​ja​cie​lu, gło​wę w któ​rąś z tych dziu​rek i po​wiedz, co tam zo​ba​czysz. Trub podfru​nął do jed​ne​go z gór​nych otwo​rów i znik​nął w nim na ja​kieś dwie mi​nu​ty. Po​tem ru​nął jak ka​mień na zie​mię. – Śmierć! – wy​chry​piał zde​ner​wo​wa​nym gło​sem. – Wszy​scy za​bi​ci! Ski​ną​łem na Anio​ła. Trub z go​to​wo​ścią pod​sta​wił ra​mio​na. To skrzy​dla​te chło​pi​sko jest sil​ne jak byk i z ła​two​ścią unio​sło mnie do otwo​ru. Wsu​ną​łem no​gi do wnę​trza i sia​dłem chwy​ciw​szy rę​ka​mi za brze​gi otwo​ru.. – Leć do środ​ka, Trub! – po​wie​dzia​łem. Anioł pio​ru​nem przedo​stał się przez in​ny otwór i pod​le​ciał do mnie od we​wnątrz bu​dyn​ku. Je​stem od nie​go szer​szy w ra​mio​nach, nie mo​głem więc rów​nie ła​two prze​leźć na dru​gą stro​nę. Trub po​cią​gnął mnie za no​gi i po​chwy​cił w lo​cie. Ob​ją​łem go za szy​ję i za​pa​li​łem kie​szon​ko​wy re​flek​tor. Wi​dok był strasz​li​wy. W ogrom​nej ka​mien​nej sto​do​le le​ża​ły zwa​ły mar​twych świersz​czy o ludz​kich twa​rzach. Trub cięż​ko ma​cha​jąc skrzy​dła​mi po​le​ciał w ko​niec ha​li i wró​cił do mnie: wszę​dzie le​ża​ły tru​py, sa​me tru​py. Nikt nie pod​niósł gło​wy, nikt nie po​ru​szył bło​nia​stym skrzy​dłem. – Za​ra​za czy po​bo​jo​wi​sko? – za​py​tał An​dre, kie​dy wy​do​sta​li​śmy się z Tru​bem na ze​wnątrz. – Chy​ba po​bo​jo​wi​sko. Miesz​kań​cy mia​sta chro​ni​li się za ścia​na​mi i śmierć ich tam do​pa​dła. Dzia​ło się to zu​peł​nie nie​daw​no, mo​że kil​ka dni lub go​dzin te​mu. – Zwło​ki są tak sa​mo zmiaż​dżo​ne? – za​py​tał An​dre wska​zu​jąc na tru​py le​żą​ce pod ścia​ną. – Roz​płaszczo​ne. Naj​pew​niej sal​wa z dział gra​wi​ta​cyj​nych. Przed na​mi by​ła ścia​na prze​gra​dza​ją​ca uli​cę, skrę​ci​li​śmy więc w bie​gną​cy w le​wo za​ułek. Lusin na​gle rzu​cił się do przo​du z krzy​kiem: – Czło​wiek! My! Ta​ki sam! Po​spie​szy​li​śmy za nim. Wy​prze​dził nas le​cą​cy z ło​po​tem skrzy​deł Trub. Na ma​lut​kim pla​cy​ku, utwo​rzo​nym przez szczy​ty trzech sto​do​ło​wa​tych do​mów, sta​ła gru​pa z trzech fi​gur. Wy​so​ki czło​wiek obej​mo​wał dwa człeko​gło​we świersz​cze. Ca​ła trój​ka śmia​ła się uno​sząc ura​do​wa​ne twa​rze ku gó​rze. Żół​ty, wy​twor​ny ka​mień, nie​po​dob​ny zu​peł​nie do zim​ne​go mar​mu​ru na​szych po​mni​ków, pod​kre​ślał jesz​cze na​strój ra​do​ści. – Ga​lakt – po​wie​dział An​dre, wska​zu​jąc na wy​gię​te we wszyst​kie stro​ny pal​ce cen​tral​nej po​sta​ci. – Spo​tka​nie przy​ja​ciół – rzekł Lusin. – Zszedł z nie​ba. Ocze​ku​je in​nych. Nie mo​głem się od fi​gu​ry Ga​lak​ta ode​rwać. Ziem​scy rzeź​bia​rze nie po​tra​fią tak praw​dzi​wie od​dać twa​rzy, za​wsze w ich rzeź​bach po​zo​sta​je coś mar​twe​go, uka​zu​ją​ce​go, że ma​my do czy​nie​nia z ka​mie​niem, a nie z cia​łem. Tu mie​li​śmy ży​wą twarz, tak ży​wą, iż chcia​ło się

od​po​wie​dzieć uśmie​chem na jej uśmiech. Znów by​łem pod wra​że​niem ogrom​nych oczu Ga​lak​ta. Te nie​mal kwa​dra​to​we oczy zaj​mo​wa​ły pra​wie po​ło​wę twa​rzy i one przede wszyst​kim nada​wa​ły jej wy​raz. Ar​ty​sta do​sko​na​le od​dal tę we​so​łość z od​cie​niem nie​po​ko​ju, ja​ka z nich try​ska​ła. Gdy świersz​cze tyl​ko się cie​szy​ły, Ga​lakt jed​no​cze​śnie ra​do​wał się i nie​po​ko​ił, był szczę​śli​wy i czuj​ny, bo naj​wi​docz​niej nie tyl​ko ra​do​snych wie​ści ocze​ki​wał wpa​tru​jąc się w nie​bo. Wy​wo​ła​łem w my​śli Wie​rę. W roz​ja​rzo​nej wi​deo-ko​lum​nie uj​rza​łem ste​rów​kę i sie​dzą​cych w fo​te​lach Olgę, Wie​rę i Le​oni​da. – Nie oba​wiaj się – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Ob​ser​wu​je​my was. – To zna​czy, że wi​dzie​li​ście okrop​no​ści te​go mia​sta umar​łych i wie​cie, o czym to świad​czy? – Tak, Eli. Je​ste​ście chro​nie​ni po​tęż​ny​mi po​la​mi. Po​słu​guj​cie się ni​mi. Wo​kół nas la​tał Trub, to wzno​sząc się do gó​ry, to opa​da​jąc w dół. Na​gle po​mknął w bok i wkrót​ce roz​legł się je​go roz​pacz​li​wy krzyk. Anioł krzy​czał tak strasz​li​wie, że ze wszyst​kich sił rzu​ci​li​śmy się ku nie​mu. Przy​po​mnia​łem so​bie, że Trub nie po​tra​fi po​słu​gi​wać się po​la​mi si​ło​wy​mi, i oto​czy​łem go wła​snym. Anio​ła ode​rwa​ło od bry​ły, na któ​rą wście​kle się rzu​cał. Po​spiesz​nie cof​ną​łem po​le. Trub nie po​jął, co mu się przy​da​rzy​ło. Póź​niej opo​wie​dział, że ja​kaś nie​zwy​kła si​ła chwy​ci​ła go za wło​sy i po​wlo​kła do ty​łu. – Wróg! – ry​czał Trub znów rzu​ca​jąc się na bry​łę. – Pod​ły! Ale nie by​ła to ży​wa isto​ta, lecz tak​że ka​mień. Na wy​po​le​ro​wa​nym co​ko​le wzno​si​ło się ja​kieś nie​po​dob​ne do ni​cze​go stra​szy​dło: ni to bry​ła zie​mi, ni to spęcz​nia​ły żółw, ni to ry​cer​ski hełm z ziem​skich mu​ze​ów. Ze środ​ka ka​mien​nej na​ro​śli try​ska​ła w gó​rę gięt​ka jak cia​ło żmii rur​ka, na koń​cu któ​rej znaj​do​wa​ło się zgru​bie​nie po​dob​ne do wiel​kie​go ogór​ka lub ana​na​sa. „Ana​nas” błysz​czał, pro​mie​nio​wał świa​tłem, lecz nie cią​głym, ja​kie da​je lam​pa, ale jak​by zło​żo​nym z ty​się​cy kłu​ją​ce ja​skra​wych ostrzy. Zda​wa​ło się, że zgru​bie​nie jest in​kru​sto​wa​ne dro​gi​mi ka​mie​nia​mi, któ​rych każ​da grań błysz​czy osob​no. W wy​glą​dzie dziw​nej kon​struk​cji by​ło coś zło​wiesz​cze​go. Ro​zu​mia​łem więc Tru​ba, któ​ry rzu​cał się na nią z ta​ką pa​sją. W mil​cze​niu sta​li​śmy przed mo​nu​men​tem. Wie​dzie​li​śmy, że na gwiaz​do​lo​tach rów​nież wszy​scy go ob​ser​wu​ją i po​dob​nie jak my sta​ra​ją się po​jąć, co to jest. – Czy to przy​pad​kiem nie Nisz​czy​ciel? – za​py​tał An​dre bez zwy​kłej pew​no​ści sie​bie. – Chy​ba tak – po​twier​dził Lusin, któ​re​go prze​ko​nał nie An​dre, lecz wście​kłość Tru​ba. – Ra​czej ich po​jazd bo​jo​wy – wtrą​ci​łem. – A ten ogó​rek na szyj​ce to oczy lub pe​ry​skop. W tym wszyst​kim tkwi wiel​ka za​gad​ka, An​dre. – Jed​na? Na​li​czy​łem ich co naj​mniej ty​siąc. – Jed​na – po​wtó​rzy​łem. – Ta​ka mia​no​wi​cie: je​że​li miesz​kań​cy Sigmy tak cie​szą się na wi​dok Ga​lak​tów, co wy​ni​ka z pierw​szej rzeź​by, to cze​mu wzno​szą po​mni​ki wro​gom swych przy​ja​ciół? Cze​mu skła​da​ją im hołd? – Po​mni​ki sta​wia się nie tyl​ko ja​ko wy​raz czci. To mo​że być ostrze​że​nie: nie za​po​mi​naj​cie o tym, co wam gro​zi. – Trze​ci! – krzyk​nął Lusin rzu​ca​jąc się w przej​ście mię​dzy do​ma​mi. – Pierw​szo​rzęd​ny Zły​wro​gi Ga​lakt rów​nież!… Trze​cia gru​pa po​sta​ci istot​nie by​ła wspa​nia​ła. Sło​wo „wspa​nia​ła” od​no​si się do mi​strzo​stwa wy​ko​na​nia. a nie do tre​ści. Na skra​ju co​ko​łu spo​czy​wa​ło ta​kie sa​mo ka​mien​ne ciel​sko z po​ły​skli​wą na​ro​ślą, a w cen​trum i na dru​gim skra​ju sta​ło dwóch Ga​lak​tów i ośmiu miesz​kań​ców Sigmy. Za​milkli​śmy i za​mar​li przed rzeźbą. Po raz dru​gi (pierw​szy raz na znisz​czo​-

nym póź​niej ob​ra​zie Al​ta​ir​czy​ków) uj​rze​li​śmy okrop​ną sce​nę wzię​cia do nie​wo​li. Na szy​jach Ga​lak​tów wi​sia​ły łań​cu​chy, ta​kie sa​me łań​cu​chy opla​ta​ły miesz​kań​ców Sigmy. To by​ła pro​ce​sja jeń​ców. a po​ły​sku​ją​cy okiem czy pe​ry​sko​pem Nisz​czy​ciel był naj​wi​docz​niej ich nad​zor​cą. – A jed​nak jest w tych po​twor​no​ściach jed​na rzecz, któ​ra mnie cie​szy – po​wie​dzia​łem w chwi​lę póź​niej. – Wiesz co, An​dre? Te​raz mo​że​my spo​koj​nie odło​żyć do la​mu​sa jed​no z two​ich od​kryć. Mam na my​śli groź​ną teo​rię o nie​wi​dzial​no​ści Nisz​czy​cie​li. – Nie masz po​ję​cia, jak ja sam się z te​go cie​szę! – wy​krzyk​nął An​dre z ulgą. – Ta pan​cer​na ro​pu​cha wy​glą​da obrzy​dli​wie, ale jest to cia​ło, a nie zja​wa. – I ja są​dzę… – za​czą​łem, lecz prze​rwa​łem w pół zda​nia. – Ra​tun​ku! – krzyk​nął prze​raź​li​wie An​dre. Osza​ła​mia​ją​co ja​skra​we świa​tło ude​rzy​ło nam w oczy, a strasz​li​wa si​ła rzu​ci​ła na ścia​nę bu​dyn​ku. Wy​da​ło mi się, że do​sta​łem się pod pra​sę i zo​sta​łem zmiaż​dżo​ny.

8

Trwa​ło to chy​ba nie dłu​żej niż set​ne ułam​ki se​kun​dy: bły​ska​wicz​ne, na​tych​miast spa​ro​wa​ne ude​rze​nie. Te​raz zda​ję so​bie spra​wę, że gdy​by przy​ja​cie​le na stat​ku nie ob​ser​wo​wa​li nas, by​li​by​śmy znisz​cze​ni już pierw​szym wy​strza​łem gra​wi​ta​cyj​nym wro​ga. Na​sze in​dy​wi​du​al​ne po​la, jak się po​tem oka​za​ło, by​ły zbyt sła​be, aby prze​ciw​sta​wić się wy​sy​ła​nym przez Nisz​czy​cie​li po​tęż​nym im​pul​som gra​wi​ta​cyj​nym. Kie​dy więc wróg za​dał swój za​bój​czy cios, na​sze po​la ochron​ne zo​sta​ły spłaszczo​ne i je​dy​nie osła​bi​ły na​cisk wa​lą​ce​go się na nas ty​siąc​to​no​we​go cię​ża​ru. Na po​moc po​spie​szy​ły nam au​to​ma​ty gwiaz​do​lo​tu, któ​rych prze​ciw​staw​ny im​puls zneu​tra​li​zo​wał ude​rze​nie. Mi​mo prze​ży​te​go wstrzą​su utrzy​ma​łem się na no​gach. W chwi​lach wiel​kie​go na​pię​cia my​śli i uczu​cia bie​gną set​ki ra​zy szyb​ciej. Rów​no​cze​śnie od​bie​ra​łem i prze​twa​rza​łem in​for​ma​cje pły​ną​ce z róż​nych stron, sły​sza​łem, wi​dzia​łem, wy​czu​wa​łem dzie​siąt​ki waż​nych ob​ra​zów, re​ago​wa​łem na nie, kwa​li​fi​ko​wa​łem, od​rzu​ca​łem – wszyst​ko na​raz. Krzy​czał we mnie wście​kły głos Le​oni​da: „Po​le stoż​ko​we, Eli! Po​le stoż​ko​we!”, wi​dzia​łem wy​krzy​wio​ną twarz sa​me​go Le​oni​da, któ​ry od​da​lo​ny o ty​sią​ce ki​lo​me​trów wal​czył ra​zem z na​mi. Na​tych​miast po tym zo​ba​czy​łem si​nych, tra​cą​cych od​dech An​dre i Lusi​na. Głów​na fa​la prze​cią​żeń spa​dla na nich i wtło​cze​ni w ścia​nę, nie​mal zmiaż​dże​ni, wal​czy​li z wła​sny​mi cia​ła​mi, aby nie stra​cić przy​tom​no​ści i nie stać się łu​pem ata​ku​ją​ce​go nas złoczyń​cy. Zo​ba​czy​łem też wro​ga, ogrom​ny zie​mi​sty pę​cherz z dłu​gą szy​ją i po​ły​sku​ją​cym na niej strasz​li​wym okiem. Nisz​czy​ciel wy​pełzł zza ścia​ny i szyb​ko się zbli​żał, szy​ku​jąc się do no​we​go, kil​ka​dzie​siąt ra​zy sil​niej​sze​go cio​su, któ​re​go nie po​tra​fi​ły​by już od​bić da​le​kie au​to​ma​ty stat​ku. Wszyst​ko to utrwa​li​ło się w mo​jej pa​mię​ci ja​ko je​den ob​raz, bo w grun​cie rze​czy by​ło jed​nym ob​ra​zem, gdyż od​by​ło się w ułam​ku se​kun​dy: po​ja​wie​nie się wro​ga, bły​ska​wicz​ny atak Tru​ba i mój po​tęż​ny cios. Nie wiem dziś, co wów​czas zro​bi​ło na mnie więk​sze wra​że​nie: wi​dok umie​ra​ją​ce​go An​dre i Lusi​na, groź​ny wy​gląd ata​ku​ją​ce​go Zły​wro​ga czy bez​sil​ny upa​dek Tru​ba. Od​waż​ny Anioł z ry​kiem spadł na wro​ga z gó​ry wy​cią​ga​jąc ku nie​mu swe strasz​li​we pa​zu​ry. Ce​lo​wał w oko Nisz​czy​cie​la i na​pad był wi​docz​nie tak za​ska​ku​ją​cy, że Tru​bo​wi uda​ło się skrob​nąć pa​zu​ra​mi po pe​ry​sko​pie. Wróg prze​chy​lił szy​ję, wy​rzu​cił swe po​le do gó​ry i Trub na​wet nie krzyk​nąw​szy od​le​ciał na bok. Skrzy​dła miał po​ła​ma​ne, a po​strzę​pio​ne pió​ra chmurą za​wi​ro​wa​ły w po​wie​trzu. W tej sa​mej chwi​li za​da​łem Zły​wro​gów! śmier​tel​ny cios. Do​sko​na​le pa​mię​tam swój ów​cze​sny stan. Ryk​ną​łem z wście​kło​ści. Wszyst​kie mo​je pra​gnie​nia skon​cen​tro​wa​ły się na jed​nej tyl​ko my​śli: „Prze​bić! Prze​bić! ” Ca​łym wy​sił​kiem wo​li sku​pi​łem swo​je po​le ochron​ne w wą​ską ni​czym pro​mień wiąz​kę i pchną​łem nim wro​ga jak szpa​dą. Nisz​czy​ciel nie upadł za​la​ny krwią, nie pękł jak bań​ka my​dla​na ude​rzo​na ki​jem. Wy​buch, słup ognia i dy​mu, spa​da​ją​ce odłam​ki i kro​ple – oto wszyst​ko. Isto​ta ata​ku​ją​ca nas zo​sta​ła za​mie​nio​na na odłam​ki i strzę​py. Nie wie​dzia​łem wów​czas, że jest to je​dy​na for​ma śmier​ci Zły​wro​ga. Rzu​ci​łem się ku Lusi​no​wi i An​dre. An​dre był bla​dy, oczy miał za​mknię​te, chwiał się na no​gach. Lusin szyb​ciej przy​szedł do sie​bie.

– Trub chy​ba zgi​nął! – krzyk​ną​łem. Lusin trzy​ma​jąc się ścia​ny po​szedł chwiej​nym kro​kiem w kie​run​ku Anio​ła. Trub le​żał pod ścia​ną. Lusin nie mógł go sam unieść i po​pro​sił mnie o po​moc. Cuci​łem wte​dy An​dre, któ​ry otwo​rzył już oczy, ale nie mógł jesz​cze mó​wić. We​zwa​łem awio​net​ki, ale nie zja​wi​ły się. Za​klą​łem i wy​wo​ła​łem pla​ne​to​lot, któ​ry rów​nież się nie ode​zwał. Za​pło​nę​ła wi​de​oko​lum​na. Ni​gdy nie za​po​mnę stra​chu na twa​rzy Wie​ry. Pa​trzy​ła na mnie tak, jak​bym już był mar​twy. – Eli! – jęk​nę​ła sio​stra. – Ota​cza​ją was! Po​ja​wił się Le​onid. Je​go wy​ra​zi​sta twarz pło​nę​ła gnie​wem. – Awio​net​ki zo​sta​ły znisz​czo​ne przez Nisz​czy​cie​li! – krzyk​nął. – Pla​ne​to​lot jest uszko​dzo​ny. W wa​szym kie​run​ku peł​znie co naj​mniej pół set​ki tych stwo​rów. Wzmoc​ni​li​śmy wa​sze po​la do mak​si​mum, spie​szy​my na po​moc. Trzy​maj​cie się, bra​cia! – Ile ma​my cza​su? – za​py​ta​łem. – Mi​nu​ty? Se​kun​dy? – Naj​wy​żej trzy mi​nu​ty! Ukryj​cie się za ścia​na​mi, ka​mień ekra​nu​je fa​le gra​wi​ta​cyj​ne! Zo​sta​wi​łem An​dre pod ścia​ną i po​mkną​łem do Lusi​na. Ra​zem z nim prze​nio​słem Tru​ba do An​dre. Bied​ny Anioł był tak roz​bi​ty, że nie mógł po​ru​szać pal​ca​mi. Gło​wa bez​sil​nie chwia​ła mu się z bo​ku na bok, ale gra​ła w nim jesz​cze bi​tew​na pa​sja, bo kie​dy prze​cho​dzi​li​śmy obok strzęp​ków Zły​wro​ga, reszt​ki piór na zła​ma​nych skrzy​dłach wście​kle mu się zje​ży​ły. To by​ło jed​nak dziel​ne chło​pi​sko! Ro​zej​rza​łem się wo​ko​ło. Żad​ne​go od​po​wied​nie​go schro​nu w po​bli​żu nie by​ło. Po​trzą​sną​łem An​dre za ra​mię. – Ock​nij się, sły​szysz! Ota​cza​ją nas Zły​wro​gi. Trze​ba mak​sy​mal​nie skon​cen​tro​wać po​la. An​dre drgnął i usiadł. Oprzy​tom​niał. Zo​sta​wi​łem go i za​ją​łem się Tru​bem. By​łem te​raz spo​koj​ny o An​dre. Po​czu​cie nie​bez​pie​czeń​stwa i ko​niecz​ność włą​cze​nia się do wspól​nych wy​sił​ków jest naj​lep​szym le​kar​stwem dla ta​kich jak on. Z Anio​łem spra​wa wy​glą​da​ła go​rzej. Trub świet​nie wal​czył skrzy​dła​mi i pa​zu​ra​mi, umie​jęt​nie ude​rzał swym cięż​kim cia​łem, ale źle ope​ro​wał po​lem. Po​le uru​cha​mia się my​ślą i od​czu​cia​mi, a Trub w ża​den spo​sób nie po​tra​fił po​jąć, że sa​ma chęć obro​ny już jest obro​ną. Dla Anio​ła ist​nie​je je​dy​nie świat wi​dzial​ny i wy​czu​wal​ny. Te​go, cze​go nie moż​na do​tknąć, je​go zda​niem, po pro​stu nie ma. Od​waż​ny, ale na​iw​ny chło​pak. – Kie​dy przyj​dą, nie ru​szaj się, ale krzycz na nich: do ty​łu! do ty​łu! Krzycz w du​chu, ro​zu​miesz? – tłu​ma​czy​łem mu. – A je​że​li nie po​tra​fisz w du​chu, wrzeszcz na głos, to rów​nież po​dzia​ła. – Ich trze​ba szar​pać zę​ba​mi, bić cia​łem! – nie zga​dzał się ze mną i w zde​ner​wo​wa​niu usi​ło​wać wstać, po​ma​ga​jąc so​bie ułom​ka​mi skrzy​deł. Nie mógł się jed​nak na nich utrzy​mać i z ję​kiem znów opa​dał na zie​mię. Wte​dy po​ja​wi​li się Nisz​czy​cie​le. Peł​zli ze wszyst​kich stron na​raz, wy​ta​cza​li się zza ścian i nie​zręcz​nie ma​sze​ro​wa​li uli​cą po​prze​dza​ni mrocz​nym lśnie​niem swo​ich oczo​głów. Pur​pu​ro​we pło​mie​nie mio​ta​ły się po​mię​dzy ścia​na​mi bu​dyn​ków, roz​ja​śnia​ły się stop​nio​wo, aż zna​leź​li​śmy się jak​by w cen​trum pcha​ne​go wia​trem po​ża​ru, tak po​tęż​ne i zło​wiesz​cze by​ło wy​sy​ła​ne przez nich pro​mie​nio​wa​nie. Aby nie oślep​nąć, opu​ści​li​śmy fil​try na heł​mach ska​fan​drów. An​dre, któ​ry już osta​tecz​nie przy​szedł do sie​bie, otwo​rzył wa​li​zecz​kę de​szy​fra​to​ra i uru​cho​mił go na wszyst​kich za​kre​sach. – Osza​la​łeś, po co? – szep​ną​łem. – Nie za​szko​dzi. Je​stem prze​ko​na​ny, że oni roz​ma​wia​ją ze so​bą i że blask ich głów jest

z tym zwią​za​ny. Mam zu​peł​nie in​ne uspo​so​bie​nie niż An​dre. Ca​ły by​łem po​chło​nię​ty ocze​ki​wa​niem wal​ki. Nie mia​łem pew​no​ści, że ode​prze​my atak, wie​dzia​łem jed​nak, że ta​nio swe​go ży​cia nie sprze​da​my. Brzmiał we mnie pe​łen nie​po​ko​ju głos Olgi: „Trzy​maj​cie się, po​moc wkrót​ce na​dej​dzie!” Moż​li​we, iż gdzieś w po​wie​trzu za​pło​nę​ła wi​de​oko​lum​na z nią i z Wie​rą. Nie wiem, nie mo​głem się roz​glą​dać, bo pa​trzy​łem tyl​ko na wro​gów. Zbie​ra​ło się ich co​raz wię​cej. Nisz​czy​cie​le usta​wi​li się w pół​ko​le i bez po​śpie​chu zbli​ża​li się do nas. Roz​szy​fro​wa​łem ten nie​skom​pli​ko​wa​ny plan. Si​ła ich pól gra​wi​ta​cyj​nych jest od​wrot​nie pro​por​cjo​nal​na do kwa​dra​tu od​le​gło​ści, zmniej​sza​jąc ją więc dwu​krot​nie mo​gli ude​rzyć czte​ry ra​zy sil​niej. Naj​wi​docz​niej za​mie​rza​li nie ata​ku​jąc z da​le​ka me​to​dycz​nie za​cie​śniać pier​ścień tak dłu​go, do​pó​ki na to po​zwo​li opór na​szych pól ochron​nych, a póź​niej bły​ska​wicz​nie skon​cen​tro​wać wy​sił​ki i za​dać de​cy​du​ją​cy cios. Zro​zu​mia​łem, że je​śli nie po​mie​sza​my im szy​ków, zro​bią z nas mo​krą pla​mę. Du​si​ła mnie wście​kłość na te be​stie ata​ku​ją​ce bez naj​mniej​sze​go po​wo​du i mu​sia​łem ją z sie​bie wy​rzu​cić w po​tęż​nym pchnię​ciu po​la. Mie​li​śmy nad ni​mi prze​wa​gę w po​sta​ci na​sze​go szyb​kie​go bie​gu i po​sta​no​wi​łem tę prze​wa​gę wy​ko​rzy​stać. – Skon​cen​truj​cie na mnie swo​je po​la, kie​dy rzu​cę się do przo​du! – roz​ka​za​łem. – Za​raz po​ka​żę tym świe​cą​cym żół​wiom, że da​le​ko im do lu​dzi! – Uwa​żaj.Eli! – po​wie​dział Lusin. – Ale nie bój się, skon​cen​tru​je​my! Wów​czas ru​ną​łem na naj​bliż​sze​go, któ​ry wy​pełzł nie​co z sze​re​gu i za​pła​cił za swą nie​ostroż​ność ży​ciem. Chro​nio​ny z bo​ków przez przy​ja​ciół sku​pi​łem swo​je po​le w wą​skie pa​smo i roz​cią​łem Nisz​czy​cie​la jak mie​czem. Je​go strzę​py jesz​cze sy​pa​ły się na zie​mię, kie​dy mo​je szty​le​to​we po​le prze​bi​ło są​sia​da. Zły​wro​gi cof​nę​ły się, na​si​li​ły i tak już po​tęż​ne świa​tło głów do te​go stop​nia, że ich blask ra​ził oczy na​wet przez ciem​ne fil​try. Mo​je cia​ło za​ci​snę​ła nie​wi​dzial​na pra​sa i za​czą​łem tra​cić od​dech z bó​lu. Szczę​ki pra​sy za​ci​ska​ły się i na​tych​miast co​fa​ły, za​ci​ska​ły i wresz​cie osła​bły: Zły​wro​gi bi​ły mnie im​pul​sa​mi gra​wi​ta​cyj​ny​mi, a przy​ja​cie​le od​pie​ra​li cio​sy swo​imi po​la​mi. Za​chwia​łem się tra​cąc przy​tom​ność i za​nim upa​dłem, zdą​ży​łem jesz​cze wy​sa​dzić w po​wie​trze na​stęp​ne​go Nisz​czy​cie​la. An​dre i Lusin pod​bie​gli. Upa​dłem im na rę​ce, a oni szyb​ko od​nie​śli mnie pod osło​nę ścia​ny. Lusin śmiał się i tu​pał no​ga​mi, Anioł wście​kle war​czał uka​zu​jąc kły i na​wet An​dre się uśmie​chał. Nie zda​rza​ło się nam – nie mó​wię oczy​wi​ście o Anie​le – ni​gdy przed​tem wal​czyć na śmierć i ży​cie i pierw​sze po​wo​dze​nie za​wró​ci​ło nam w gło​wach. W każ​dym obu​dził się in​stynkt wo​jow​ni​ka, któ​ry po​zor​nie zo​stał wie​le po​ko​leń wstecz wy​trze​bio​ny ze świa​do​mo​ści ludz​kiej. – Na ato​my! – wrzesz​czał Lusin. – W strzę​py! Tak trze​ba! An​dre uspo​ko​ił się pierw​szy. – Oni po​wta​rza​ją atak – po​wie​dział. Nisz​czy​cie​le znów na​pie​ra​li na nas pół​ko​lem. Nie wiem cze​mu, ale by​łem prze​ko​na​ny, że zmie​ni​li plan na​tar​cia. Śro​dek szy​ku po​ru​szał się ostroż​niej niż skrzy​dła, któ​re sta​ra​ły się zajść z bo​ków i stam​tąd zmiaż​dżyć nas mię​dzy wy​strze​la​ny​mi na​prze​ciw sie​bie po​la​mi. Gdy​bym na​to​miast znów wy​rwał się do przo​du, spo​koj​nie wy​co​fa​li​by się z cen​trum szy​ku i bez tru​du roz​pra​wi​li z my​mi przy​ja​ciół​mi po​zba​wio​ny​mi osło​ny z flan​ki. Plan ob​li​czo​ny był na tak głu​pie​go prze​ciw​ni​ka, że po​czu​łem do nich po​gar​dę. Nie wie​dzia​łem jesz​cze wte​dy, że ni​gdy nie na​le​ży uwa​żać wro​ga za dur​nia. – My rów​nież po​wtó​rzy​my na​pad, ale tym ra​zem ina​czej – po​wie​dzia​łem. Mój plan opie​rał się na szyb​ko​ści i zgra​niu na​szej ak​cji.

Kie​dy Nisz​czy​cie​le do​sta​tecz​nie się zbli​ży​li, my, zwar​ci w pięść – trzech lu​dzi z przo​du i ku​le​ją​cy Anioł z ty​łu – ude​rzy​li​śmy na ich le​we skrzy​dło. Wszyst​ko by​ło dro​bia​zgo​wo wy​li​czo​ne i do​sko​na​le się uda​ło. Na​pa​da​jąc na le​we skrzy​dło jed​no​cze​śnie od​da​la​li​śmy się od pra​we​go, przez co osła​bia​li​śmy je​go ude​rze​nie, z cen​trum szy​ku moż​na się by​ło chwi​lo​wo nie li​czyć, bo na​uczo​ne do​świad​cze​niem Zły​wro​gi nie wy​ry​wa​ły się pod ogień pól szty​le​to​wych. Tym ra​zem dzia​ła​jąc czte​re​ma zwar​ty​mi po​la​mi uni​ce​stwi​li​śmy sze​ściu Nisz​czy​cie​li i zmu​si​li​śmy ich do uciecz​ki ca​łą le​wą flan​ką. Nie mo​gli​śmy ich ści​gać, bo trze​ba by​ło ob​ró​cić się ku cen​trum i pra​we​mu skrzy​dłu. Krót​kim wy​pa​dem rów​nież i tę for​ma​cję zmu​si​li​śmy do wy​co​fa​nia się. Po​le bi​twy usia​ne by​ło szcząt​ka​mi znisz​czo​nych wro​gów i za​la​ne ciem​ną cie​czą, ich krwią. Po​wtór​nie schro​ni​li​śmy się w cie​niu ścia​ny. Te pie​kiel​ne stwo​rze​nia szyb​ko jed​nak uczy​ły się na błę​dach. Zro​zu​mia​ły, że ata​ku​jąc ty​ra​lie​rą je​dy​nie na​ra​ża​ją się na cio​sy na​szych si​ło​wych szpad. Obec​nie więc szły trze​ma zwar​ty​mi gru​pa​mi po ja​kieś dwa​dzie​ścia sztuk w każ​dej, ciel​sko przy ciel​sku, oko przy oku. To sa​mo, czym od​par​li​śmy ich dru​gi atak – wie​lo​krot​nie wzmoc​nio​ne, zwar​te w pięść po​le – te​raz ob​ra​ca​li prze​ciw​ko nam. Żad​nym, na​wet naj​szyb​szym wy​pa​dem, nie mo​gli​śmy stłu​mić tak sil​ne​go, skon​cen​tro​wa​ne​go si​ło​we​go stru​mie​nia. W tej sy​tu​acji czas na​sze​go ży​cia za​le​żał je​dy​nie od szyb​ko​ści ru​chu wro​gów. An​dre jesz​cze nie​zu​peł​nie do​szedł do sie​bie po na​pa​dzie pierw​sze​go Nisz​czy​cie​la, lecz był zu​peł​nie spo​koj​ny. Po​pa​trzy​łem nań i do​my​śli​łem się, co ma na ser​cu. – Zdą​żysz jesz​cze wy​wo​łać gwiaz​do​lot i na​grać po​że​gna​nie – po​wie​dzia​łem i od​wró​ci​łem twarz. Zły​wro​gi nie spie​szy​ły się, bo wie​dzia​ły, że im już nie umknie​my, i na​cie​ra​ły z roz​wa​gą. An​dre wy​wo​łał sta​tek. Ni​gdy jesz​cze nie sły​sza​łem te​go go​rą​ce​go, po​ryw​cze​go czło​wie​ka mó​wią​ce​go tak spo​koj​nie i rze​czo​wo. – Żan​no! Ole​gu! – dyk​to​wał. – Za dwie mi​nu​ty już mnie nie bę​dzie. Ko​cham was! Bądź​cie szczę​śli​wi! – Obej​mij​my się, przy​ja​cie​le! – zwró​cił się do nas. – A po​tem za​ata​ku​je​my ich po raz ostat​ni. Nie ma sen​su cią​gnąć te​go da​lej. Uści​snę​li​śmy się i uca​ło​wa​li. Trub przy​tu​lił się do me​go ra​mie​nia i łkał jak czło​wiek. Czu​łość oka​za​na te​mu dziw​ne​mu stwo​rze​niu nie​mal po​go​dzi​ła je z nad​cho​dzą​cą śmier​cią. Da​łem znak i wszy​scy rzu​ci​li​śmy się na cen​tral​ną gru​pę wro​ga. Tak jak się te​go oba​wia​łem, nie uda​ło nam się ni​cze​go do​ko​nać. Nie zdo​ła​li​śmy na​wet sku​pić swych pól w jed​no ostrze, gdyż sku​wa​ją​ce nas łań​cu​chy prze​cią​żeń by​ły zbyt sil​ne. Je​dy​nie Lusin prze​bił jed​ne​go Nisz​czy​cie​la i sam na​tych​miast upadł. Nie chcia​łem krzy​czeć ani wo​łać o po​moc, ale jęk roz​pa​czy mi​mo wo​li wy​darł mi się z pier​si. Obok mnie krzy​czał An​dre. Na​sze krzy​ki nie zdą​ży​ły jesz​cze umilknąć zdła​wio​ne śmier​cio​no​śny​mi oplo​ta​mi wro​gich pól si​ło​wych, gdy z gó​ry coś ru​nę​ło i wszyst​ko cu​dow​nie się prze​obra​zi​ło: na​gle osłabł sku​wa​ją​cy nas uścisk gra​wi​ta​cji, zga​sło prze​ni​kli​we ja​rze​nie oczo​do​łów, a Zły​wróg, w któ​re​go cen​trum ce​lo​wa​łem, lecz nie do​się​gną​łem, try​snął w gó​rę słu​pem pło​mie​ni i ku​rzu. – Skon​cen​truj​cie się na mnie! – roz​legł się dzi​ki ryk Le​oni​da. – Na​przód! Na​przód! Za​chwia​łem się. Pod​trzy​mał mnie Ro​me​ro. – Nie​złe ude​rze​nie, nie​praw​daż, mój dziel​ny Eli?

– za​py​tał z uśmie​chem. – Są​dzę, że uda​ło mi się roz​ło​żyć pań​skie​go prze​ciw​ni​ka na ato​my. Skup​my te​raz po​la i udaj​my się za na​szym wo​dzem!

9

Le​onid rwał do przo​du, a przed nim roz​pa​da​li się i zni​ka​li, jak​by uno​sze​ni wia​trem, Nisz​czy​cie​le. Po bokach osła​nia​li go Al​lan i An​dre, z ty​łu pod​trzy​mu​jąc się na​wza​jem drep​ta​li Lusin i Trub. Zro​bi​łem krok i po​czu​łem, że nie mo​gę po​ru​szać się o wła​snych si​tach. – Od​wa​gi, od​wa​gi! – do​da​wał mi du​cha Ro​me​ro. – Pa​nu oczy​wi​ście naj​wię​cej się do​sta​ło, bo oni chcie​li wy​koń​czyć pa​na w pierw​szej ko​lej​no​ści, ale nie wol​no się pod​da​wać. Pro​szę ze​wrzeć po​le i od ra​zu bę​dzie ła​twiej iść. – Nie zo​sta​waj w ty​le, Eli! – po​krzy​ki​wał Al​lan. – Po​każ im, do cze​go je​steś zdol​ny! Na​mo​wy, okrzy​ki i wresz​cie wi​dok Ka​ma​gi​na i Gro​ma​na bie​gną​cych na po​moc pierw​szej gru​pie do​da​ły mi sił. Sze​dłem co​raz pew​niej i po kil​ku mi​nu​tach do​pę​dzi​li​śmy Le​oni​da. – Na​przód! – krzyk​nął Le​onid ski​nąw​szy mi gło​wą. – Tu zo​sta​ło jesz​cze z dzie​sięć tych po​twor​ków. Chwy​ci​łem go za rę​kę. – Cze​kaj! – szep​ną​łem. – Nie trze​ba ich nisz​czyć. – A to ni​by cze​mu? Nie odej​dzie​my stąd, pó​ki cho​ciaż je​den wróg jesz​cze się ru​sza. – Daj spo​kój, Le​oni​dzie! – pod​trzy​mał mnie An​dre. – Przy​naj​mniej jed​ne​go trze​ba wziąć żyw​cem. – Ra​cja! – za​wo​łał Al​lan. – Przywlec ta​kie​go po​two​ra na Zie​mię! Daw​niej na​zy​wa​ło się to: „brać ję​zy​ka”. – Zwró​cił się do Ka​ma​gi​na i Gro​ma​na: – Tak to by​ło, przod​ko​wie? Ko​smo​nau​ci po​twier​dzi​li, że zdo​by​wa​nie ję​zy​ka i ob​ci​na​nie skal​pów by​ło waż​ną ope​ra​cją w każ​dej cy​wi​li​zo​wa​nej woj​nie. W ich cza​sach wo​jen już nie by​ło, ale za​cho​wa​ły się po​da​nia na ich te​mat. Po​za tym czy​ta​li o tym w książ​kach. Li​te​ra​ci, choć już daw​no nikt na Zie​mi nie wal​czył i nie umie​rał gwał​tow​ną śmier​cią, chęt​nie opi​sy​wa​li roz​ma​ite okrop​no​ści: kra​dzie​że, mor​der​stwa, po​goń za zy​skiem i sła​wą, zdra​dza​nie żon i mę​żów, wdra​py​wa​nie się po tak zwa​nej dra​bi​nie służ​bo​wej i in​ne dzi​kie czy​ny wy​ma​ga​ją​ce chy​tro​ści i krwi. Po​nie​waż w tym da​le​kim gwiaz​do​zbio​rze ze​tknę​li​śmy się z okrut​nym na​ro​dem, rów​nież i my po​win​ni​śmy za​po​znać się z oby​cza​ja​mi tych wo​jow​ni​czych cza​sów. An​dre wska​zał na reszt​ki: – Spójrz​cie! To nie isto​ty, lecz ma​szy​ny! Na je​go dło​ni le​żał zwilżo​ny ciem​nym pły​nem ze​spół ele​men​tów ukła​du elek​tro​nicz​ne​go: pół​prze​wod​ni​ków, opor​ni​ków i kon​den​sa​to​rów po​łą​czo​nych ze so​bą prze​wo​da​mi. By​ło to bez wąt​pie​nia urzą​dze​nie sztucz​ne. – To cał​kiem praw​do​po​dob​ne – zgo​dzi​łem się. – Wszyst​ko, co wie​my o Zły​wro​gach, świad​czy o ich nie​zwy​kłym okru​cień​stwie. Czy nor​mal​ne isto​ty mo​gły​by być ta​kie? – Nie – po​wie​dział Lusin pod​no​sząc z zie​mi in​ny frag​ment cia​ła Nisz​czy​cie​la. – Or​ga​nizm. Pa​trz​cie! To był ka​wa​łek ży​wej tkan​ki: ple​cion​ka ner​wów, mię​śni, ścię​gien i ko​ści. An​dre ob​ra​cał strzęp w rę​ku bru​dząc so​bie pal​ce lep​ką po​kry​wa​ją​cą go cie​czą. – Tak – przy​znał. – Nie me​cha​nizm. Na​si wy​ba​wi​cie​le po​szli da​lej za​bie​ra​jąc ze so​bą Tru​ba, a my we trój​kę mysz​ko​wa​li​śmy po te​re​nie nie​daw​nej bi​twy. Jesz​cze raz prze​ko​na​łem się, jak wiel​kie si​ły roz​ry​wa​ły po​ra​żo​nych wro​gów. Okre​śle​nie „roz​bry​zga​ny” nie by​ło prze​no​śnią, lecz pre​cy​zyj​nym opi​sem śmier​ci Nisz​czy​cie​la.

– Wy​da​je mi się, że dziw​na for​ma uni​ce​stwie​nia sta​no​wi klucz do za​gad​ki ich ży​cia – po​wie​dzia​łem, gdy po ja​kimś cza​sie ze​bra​li​śmy z dzie​sięć frag​men​tów ciał Nisz​czy​cie​li. An​dre uło​żył szcząt​ki rzę​dem. – Spójrz​cie: sześć ka​wał​ków ży​wej tkan​ki i czte​ry ułom​ki sztucz​nych urzą​dzeń. Nic wam to nie mó​wi? – Ro​zu​miem – od​parł Lusin. – Na po​ły or​ga​nizm, na po​ły me​cha​nizm. Pół ży​wy, pół sztucz​ny. Praw​da? – Tak. To wła​śnie mia​łem na my​śli. – Za​po​mi​na​cie o jesz​cze jed​nej moż​li​wo​ści: ży​wy Zły​wróg sie​dzą​cy w ma​szy​nie – za​opo​no​wa​łem. – Przy roz​pa​dzie tkan​ki cia​ła mie​sza​ły się z frag​men​ta​mi me​cha​ni​zmu i da​ły ta​ki ob​raz. – No to po​patrz na ten frag​men​cik! Strzę​pek istot​nie był in​te​re​su​ją​cy: ży​wa tkan​ka prze​ni​ka​ła się ze sztucz​ną struk​tu​rą, jed​no by​ło prze​dłu​że​niem dru​gie​go: z ko​ści wy​ra​stał prze​wód i pla​ty​no​wy opor​nik, na kon​den​sa​to​rze zaś po​zo​sta​ły ner​wy i włó​kien​ka mię​śni. To by​ło har​mo​nij​ne po​łą​cze​nie, a nie me​cha​nicz​ne są​siedz​two ży​we​go i mar​twe​go. – Są dwie moż​li​wo​ści – cią​gnął An​dre. – Al​bo isto​ty ży​we od​kry​ty spo​sób mi​strzow​skie​go za​stę​po​wa​nia swych nie​do​sko​na​łych na​rzą​dów sztucz​ny​mi or​ga​na​mi i w ten spo​sób w po​ło​wie się zme​cha​ni​zo​wa​ły, al​bo na od​wrót, stwo​rzo​ne przez ko​goś me​cha​ni​zmy na​uczy​ły się wbu​do​wy​wać ży​we tkan​ki i awan​so​wa​ły w ten spo​sób do stop​nia pół​or​ga​ni​zmów. W obu wy​pad​kach ma​my do czy​nie​nia z obiek​ta​mi wy​so​kiej kul​tu​ry ma​te​rial​nej. Dla mnie mie​sza​na na​tu​ra Zły​wro​gów sta​no​wi​ła wy​ja​śnie​nie ich za​ska​ku​ją​ce​go okru​cień​stwa. Isto​ty zde​gra​do​wa​ne do me​cha​ni​zmów mu​sia​ły utra​cić wro​dzo​ną do​broć. Ale je​śli to na​praw​dę są au​to​ma​ty zmon​to​wa​ne z ele​men​tów or​ga​nicz​nych, to skąd bio​rą po​trzeb​ne im ży​we tkan​ki? Mo​że po​lu​ją na isto​ty w ko​smo​sie, aby dzię​ki ich tkan​kom za​pew​nić so​bie ist​nie​nie? – Wo​ła​ją nas – po​wie​dział Lusin. – Chodź​my.

10

Le​onid z za​sę​pio​ną twa​rzą prze​cha​dzał się pod ścia​ną bu​dyn​ków. Spoj​rzał na nas tak, jak​by​śmy rów​nież na​le​że​li do ga​tun​ku gło​wo​okich. By​ło ja​sne, że nie uda​ło się żyw​cem wziąć Zły​wro​gów. – Roz​pa​da​ją się jak bań​ki my​dla​ne. Po​zo​sta​ły przy ży​ciu trzy sztu​ki. W ką​cie utwo​rzo​nym przez za​ła​ma​nie ścia​ny sie​dzia​ło trzech Nisz​czy​cie​li ści​śnię​tych na​szy​mi po​la​mi. Zły​wro​gi by​ły wy​czer​pa​ne: ich oczy le​d​wie świe​ci​ły, a wy​sy​ła​ne od cza​su do cza​su im​pul​sy gra​wi​ta​cyj​ne utra​ci​ły daw​ną moc. An​dre uru​cho​mił de​szy​fra​tor. Ro​me​ro, blo​ku​jąc wro​gów z Al​la​nem, Ka​ma​gi​nem, Gro​ma​nem i Tru​bem. przy​wo​łał mnie ge​stem. – Wie pan, cze​mu ani jed​ne​go nie wzię​li​śmy żyw​cem? Nie​wia​ry​god​ne, ale oni po​peł​nia​ją sa​mo​bój​stwo, kie​dy sy​tu​acja jest już bez wyj​ścia! – Buch łbem o cia​ło i ko​niec! – po​wie​dział Al​lan. – Na​si prze​ciw​ni​cy to sa​mo eks​plo​du​ją​ce kon​struk​cje. Tym​cza​sem Ka​ma​gin, skon​cen​tro​waw​szy na so​bie trzy po​la, me​to​dycz​nie odry​wał jed​ne​go Zły​wro​ga od dwóch po​zo​sta​łych. Kie​dy po​mię​dzy ni​mi utwo​rzy​ła się szcze​li​na, Nisz​czy​ciel ude​rzył okiem w cia​ło. Roz​legł się wy​buch i do gó​ry try​snę​ły kłę​by wil​got​ne​go dy​mu. Dwa po​zo​sta​łe po​two​ry przy​war​ły do sie​bie jesz​cze sil​niej. Ich gło​wy go​rącz​ko​wo mi​go​ta​ły. – I tak wszyst​kie! – po​wie​dział ze zło​ścią Le​onid. – Go​ły​mi rę​ka​mi chwy​tać je za te łby, czy co? – Jak tam u cie​bie? – spy​ta​łem An​dre. – To chy​ba mo​wa świetl​na, nie po​wi​nie​neś mieć trud​no​ści z od​czy​ta​niem. – Kło​pot po​le​ga wła​śnie na tym, że to nie jest mo​wa świetl​na. Na​da​ją sła​bo mo​du​lo​wa​ne fa​le gra​wi​ta​cyj​ne, a świe​ce​nie tym im​pul​som tyl​ko to​wa​rzy​szy. Z ta​ką for​mą mo​wy sty​kam się po raz pierw​szy. An​dre wes​tchnął. – Klucz! Klucz! Gdy​bym mógł od​czy​tać przy​naj​mniej je​den sy​gnał… – Za​raz dam ci klucz. Po​draż​nię ich tro​chę, a ty ob​ser​wuj re​ak​cję. Wy​su​ną​łem się do przo​du, ude​rzy​łem nie​zbyt sil​nie po​lem i znów się cof​ną​łem. Ope​ra​cję tę po​wtó​rzy​łem trzy​krot​nie, a po​tem za​czą​łem ostroż​nie roz​su​wać wro​gów. Po​rzu​ci​łem to za​ję​cie, aby znów przejść do ude​rzeń. Cio​sy by​ły sła​be, ra​czej po​kle​py​wa​nia niż pchnię​cia. Ze dwa ra​zy wy​sta​wi​łem też w ich kie​run​ku roz​ca​pie​rzo​ne pal​ce. – Star​czy! – po​wie​dział An​dre ra​do​śnie. – Te​raz chy​ba roz​szy​fru​je​my ich mo​wę. Słu​chaj​cie, to bar​dzo cie​ka​we. Póź​niej oka​za​ło się, że de​szy​fra​tor nie​któ​re szcze​gó​ły źle zro​zu​miał, ale sed​no prze​ka​zał pra​wi​dło​wo: „Ten sam, za​bój​ca pierw​sze​go… Znów ten sam… Znów… Roz​su​wa… Każ​cie ekra​no​wa​nym… Tyl​ko oni… Na pla​ne​cie jest dwóch, po​zo​sta​li zgi​nę​li… Sześć​dzie​sią​ty trze​ci za​dał so​bie śmierć. Ja słab​nę. Bra​ku​je mi gra​wi​ta​cji. Od​po​wia​dam: oni są in​ni, ka​mien​no​pal​cza​ści… Ekra​no​wa​nych… Dla​cze​go do​pie​ro pod wie​czór, prze​cież są bli​żej?… Do wie​czo​ra nie utrzy​mam się… Nie wy​trzy​mam… Wy​sła​li​śmy wszyst​ko, nie​po​trzeb​nie zo​sta​li​śmy… Ude​rzę gło​wą… Pla​ne​ta nie jest już po​trzeb​na… Pla​ne​ta… ”

Przez kil​ka se​kund za​sta​na​wia​li​śmy się nad roz​szy​fro​wa​nym tek​stem. Naj​wi​docz​niej gdzieś w po​bli​żu by​ła ich ba​za, z któ​rą roz​ma​wia​li. Po​win​ni​śmy być przy​go​to​wa​ni na no​wy atak. Póź​niej każ​dy z nas za​czął mó​wić o tym, co mu się wy​da​wa​ło naj​bar​dziej waż​ne. – Po​moc dla nich przyj​dzie do​pie​ro w no​cy – po​wie​dział Le​onid. – Po​win​ni​śmy więc upo​rać się z ni​mi przed wie​czo​rem. – O ja​kich ekra​no​wa​nych mo​wa? Przed czym ekra​no​wa​nych? Przed dzia​ła​niem na​szych pól? – za​py​ta​łem. – Ale oni za​po​mi​na​ją o na​szych gwiaz​do​lo​tach. – Ich gra​wi​ta​cja słab​nie – po​wie​dział An​dre. – Co zna​czy to dziw​ne zda​nie? Dla​cze​go nie ode​bra​li​śmy im​pul​sów ich roz​mów​ców? – Roz​mów​cy są da​le​ko – od​par​łem. – De​szy​fra​tor nie uchwy​cił ich sła​bych sy​gna​łów. – Pla​ne​ta nie​po​trzeb​na – wy​mam​ro​tał Lusin. – Nie​po​trzeb​na. Znisz​czą? – W tej chwi​li naj​waż​niej​sza jest groź​ba: „Ude​rzę gło​wą” -po​wie​dział Ka​ma​gin. – Jest to nie​wąt​pli​wie za​po​wiedź sa​mo​bój​stwa. Trze​ba mu za​po​biec, tyl​ko jak? – Unie​ru​cho​mić tym stwo​rom gło​wy! – huknął Al​lan. – Al​bo po pro​stu od​ciąć im pe​ry​sko​py pła​skim po​lem. – Nie – za​opo​no​wa​łem. – Wte​dy roz​sy​pią się na ka​wał​ki. An​dre ma ra​cję, że coś waż​ne​go zwią​za​ne jest z fak​tem słab​nię​cia ich gra​wi​ta​cji. Usztyw​nij​my ich mię​dzy po​la​mi i prze​nie​śmy w ta​kim sta​nie do ko​mo​ry ci​śnie​nio​wej. Unie​ru​cho​mio​ne Zły​wro​gi zo​sta​ły wkrót​ce roz​dzie​lo​ne, Wte​dy je​den z nich zdo​łał jed​nak ja​koś ude​rzyć się gło​wą. Tym pie​czo​ło​wi​ciej ob​cho​dzi​li​śmy się z ostat​nim. Nie​śli​śmy go do pla​ne​to​lo​tu, ści​ska​jąc od​dziel​ny​mi po​la​mi tu​łów i gło​wę. Nisz​czy​ciel wy​raź​nie słabł, je​go im​pul​sy sta​wa​ły się nie​czy​tel​ne, gło​wa prze​sta​ła się po​ru​szać i zga​sła. – Chy​ba umarł – po​wie​dział An​dre, kie​dy umie​ści​li​śmy po​two​ra w ko​mo​rze ci​śnie​nio​wej pla​ne​to​lo​tu. – De​szy​fra​tor nie od​bie​ra żad​nych sy​gna​łów. Wzmoc​ni​li​śmy ci​śnie​nie w ko​mo​rze i uru​cho​mi​li​śmy po​kła​do​wy gra​wi​ta​tor w na​dziei, że wiel​kie cią​że​nie wskrze​si Nisz​czy​cie​la. Za​mo​co​waw​szy gło​wę tak, aby przy​pad​kiem nie upa​dła na cia​ło, po​zo​sta​wi​li​śmy Nisz​czy​cie​la w je​go tym​cza​so​wym wię​zie​niu. – Zo​sta​nę tu – po​wie​dział An​dre – i po​sta​ram się zba​dać bu​do​wę cia​ła oraz fi​zjo​lo​gię na​szych prze​ciw​ni​ków. – My tym​cza​sem po​szu​ka​my miesz​kań​ców pla​ne​ty – oświad​czył Le​onid. – Mo​że nie wszy​scy zgi​nę​li. Pla​ne​ta wy​da​wa​ła się po daw​ne​mu mar​twa. Ob​le​cie​li​śmy mia​sto i skie​ro​wa​li​śmy się ku in​nym osie​dlom, któ​re wy​glą​da​ły jak ko​pie pierw​sze​go. Wszę​dzie spo​ty​ka​li​śmy okrop​ne śla​dy po​gro​mu. Zie​lo​ne jesz​cze ran​kiem la​sy i łą​ki żół​kły i wię​dły. Ro​śli​ny na pla​ne​cie by​ły cał​ko​wi​cie znisz​czo​ne, po​dob​nie jak upra​wia​ją​ce je ro​zum​ne świersz​cze z nie​mal ludz​ki​mi gło​wa​mi. Na​stro​iłem de​szy​fra​tor na do​wol​ne fa​le jesz​cze pra​cu​ją​ce​go mó​zgu. Po go​dzi​nie po​szu​ki​wań ode​bra​li​śmy sła​be im​pul​sy i po​le​cie​li​śmy w kie​run​ku ich źró​dła. Pe​leng fa​lo​wy do​pro​wa​dził nas do pod​ziem​ne​go ka​na​łu czy też ru​ry ka​na​li​za​cyj​nej za​gu​bio​nej wśród la​su. Wej​ście do ka​na​łu by​ło za​sło​nię​te tra​wą i krze​wa​mi. De​szy​fra​tor wy​ka​zy​wał obec​ność trzech ży​wych istot. Pró​bo​wa​łem przedo​stać się do wnę​trza ru​ry, ale otwór był dla mnie zbyt wą​ski i do środ​ka wpełzł Ka​ma​gin. Po​pro​sił o po​moc i za nim udał się rów​nież szczu​pły Gro​man. We dwój​kę wy​do​by​li na ze​wnątrz ko​na​ją​ce​go sze​ścio​skrzy​dłe​go. Ro​zum​ny świerszcz nie od​po​wia​dał na py​ta​nia, nie po​ru​szał się i pra​wie nie od​dy​chał, ale je​go mózg jesz​cze pra​co​wał

z go​rącz​ko​wą szyb​ko​ścią. – Tam są ich ca​łe set​ki – po​wie​dział Ka​ma​gin – ale wszy​scy mar​twi. – Dwóch jesz​cze ży​je – od​po​wie​dzia​łem. – Przy​rząd od​bie​ra prą​dy czyn​no​ścio​we ich mó​zgów. Weź​cie bio​skop. Z apa​ra​ci​kiem wy​kry​wa​ją​cym śla​dy ży​cia wró​ci​li do ka​na​łu. Dwóch wy​do​by​tych miesz​kań​ców pla​ne​ty by​ło w jesz​cze gor​szym sta​nie niż pierw​szy. Je​den sko​nał, kie​dy go wy​no​szo​no na ze​wnątrz, dru​gi żył jesz​cze kil​ka mi​nut i mo​głem za​pi​sać pro​mie​nio​wa​nie je​go umie​ra​ją​ce​go mó​zgu. Za​jąw​szy się pierw​szym, prze​ko​na​łem się, że nie ma na​dziei na je​go po​wrót do zdro​wia, ale moż​na przez ja​kiś czas pod​trzy​my​wać ga​sną​cy pło​myk ży​cia. Zbli​żał się wie​czór, kie​dy prze​ko​na​li​śmy się, że na pla​ne​cie nie ma już ży​wych istot. – Za​bie​rze​my po​mni​ki – za​pro​po​no​wał Le​onid. Au​to​ma​ty zdję​ły rzeź​by z co​ko​łów, a póź​niej prze​nio​sły do pla​ne​to​lo​tu rów​nież sa​me po​stu​men​ty. – Na​dal brak sy​gna​łów stat​ku idą​ce​go wro​gom na po​moc – po​wie​dział An​dre. – Je​go mil​cze​nie dzia​ła mi na ner​wy. – Wsia​dać! – za​ko​men​de​ro​wał Le​onid. – Wra​ca​my do gwiaz​do​lo​tu. Spoj​rza​łem na nie​bo. Elek​tra za​szła za ho​ry​zont i na​stą​pił zmierzch. Nad mia​stem za​pło​nę​ło ty​sią​ce la​tarń. One jed​ne na​dal dzia​ła​ły. Wstrzą​sa​ją​ce wra​że​nie ro​bi​ła ta wspa​nia​ła ilu​mi​na​cja w kró​le​stwie śmier​ci i cha​osu.

11

Te​raz prze​cho​dzę do tra​ge​dii An​dre i na myśl o niej roz​pacz ści​ska mnie za gar​dło. Na​wet te​raz, od​dzie​lo​ny od owe​go strasz​ne​go dnia la​ta​mi i jesz​cze strasz​liw​szy​mi wy​da​rze​nia​mi, nie poj​mu​ję do koń​ca te​go, co się wte​dy sta​ło. Przede wszyst​kim nie ro​zu​miem sie​bie. Jak mo​głem oka​zać się tak lek​ko​myśl​ny? Cze​mu wszy​scy za​cho​wy​wa​li​śmy się jak sta​do cie​ląt? Wszak już wte​dy wie​dzie​li​śmy, że wal​czy​my z pod​stęp​nym, dys​po​nu​ją​cym po​tęż​ny​mi środ​ka​mi tech​nicz​ny​mi wro​giem, wie​dzie​li​śmy też, iż wróg ten pod wie​lo​ma wzglę​da​mi nas prze​wyż​sza. Dla​cze​go, dla​cze​go nie po​my​śle​li​śmy o naj​prost​szych, ele​men​tar​nych wręcz środ​kach ochron​nych? Wróg sam oświad​czył, że za​mie​rza nas po​ko​nać. Dla​cze​go zlek​ce​wa​ży​li​śmy je​go groź​by? Czy​ta​jąc po raz któ​ryś z rzę​du za​pis roz​mo​wy Zły​wro​gów ze swą ba​zą, prze​ko​na​łem się osta​tecz​nie, że ze wszyst​kich moż​li​wych zna​czeń za​gad​ko​we​go sło​wa „ekra​no​wa​ny” wy​bra​łem naj​dal​sze od praw​dy i nie tyl​ko po​my​li​łem się, lecz rów​nież prze​ko​na​łem wszyst​kich, że mam ra​cję. I An​dre! Bied​ny An​dre, któ​ry tak prze​ni​kli​wie do​my​ślił się nie​wi​dzial​no​ści na​szych prze​ciw​ni​ków, też z ulgą zre​zy​gno​wał ze swe​go od​kry​cia. Znów py​tam się, cze​mu na​sze oczy za​ćmi​ła śle​po​ta wów​czas, kie​dy po​trzeb​na by​ła ca​ła ostrość wzro​ku? Czy to dla​te​go, że uj​rzaw​szy jak brzyd​cy i nie​zdar​ni są na​si prze​ciw​ni​cy i jak ła​two roz​pra​wia​my się z ni​mi na​szy​mi sła​by​mi po​la​mi, od ra​zu na​bra​li​śmy do nich peł​nej za​du​fa​nia po​gar​dy i na​wet nie pró​bo​wa​li​śmy się do​wie​dzieć, czy wszy​scy są ta​cy sa​mi? „Dla​cze​go nie mo​że​cie być przed no​cą? ” – wo​łał do swo​ich ostat​ni Zły​wróg. Na Sigmie za​pa​da​ła noc. Po​sła​na przez wro​gów po​moc już zbli​ża​ła się do pla​ne​ty. Od okrut​ne​go cio​su dzie​li​ły nas mi​nu​ty, a my bez​tro​sko pa​pla​li​śmy, cie​sząc się z ła​twe​go zwy​cię​stwa! – Tu są pięk​ne no​ce! – po​wie​dzia​łem do An​dre. – Na​wet ta au​to​ma​tycz​na ilu​mi​na​cja nie tłu​mi bla​sku gwiazd. An​dre uniósł gło​wę i przez chwi​lę pa​trzył w nie​bo. Po​wie​trze by​ło nie​zwy​kle przej​rzy​ste. Ekra​no​wa​ni wro​go​wie już wi​sie​li nad na​mi, a my spo​koj​nie za​chwy​ca​li​śmy się gwiaz​da​mi Ple​jad. – Po​spiesz​cie się! – krzyk​nął gniew​nie Le​onid. – Tyl​ko na was cze​ka​my. Ru​szy​łem ku pla​ne​to​lo​to​wi i wte​dy usły​sza​łem krzyk An​dre, ochry​pły i prze​ry​wa​ny. Du​si​li go, a on się wście​kle wy​ry​wał. Czu​łem pul​sa​cję je​go po​la. – Eli, po​móż! – krzy​czał An​dre. – Eli! Eli! Rzu​ci​łem się ku nie​mu. Nie doj​rza​łem go. Nad ciem​ną zie​mią ja​skra​wo po​ły​ski​wa​ły gwiaz​dy, po​wie​trze by​ło spo​koj​ne i przej​rzy​ste. Gdzieś obok mnie dła​wił się i wo​łał o po​moc An​dre. Sły​sza​łem go zu​peł​nie do​kład​nie, wie​dzia​łem, że mu kne​blu​ją usta, a on się wy​ry​wa i znów krzy​czy: – Eli! Eli! Na po​moc! – Nie​wi​dzial​ni! – wrza​sną​łem i rzu​ci​łem swo​je po​le w kie​run​ku krzy​ku, nie zda​jąc so​bie na​wet spra​wy, że jest rów​nie nie​bez​piecz​ne dla An​dre, jak i dla na​past​ni​ków. Wte​dy zo​ba​czy​łem An​dre po raz ostat​ni. Mo​je ude​rze​nie od​rzu​ci​ło któ​re​goś z ata​ku​ją​cych go Nie​wi​dzial​nych. W po​wie​trzu na​gle zja​wi​ły się no​gi An​dre, wście​kle wierz​ga​ją​ce i za​da​ją​ce ko​muś cio​sy. Wi​dać by​ło tyl​ko no​gi! Na miej​scu, gdzie po​wi​nien być tu​łów i gło​wa, spo​koj​nie świe​ci​ły gwiaz​dy. Od tej po​ry mi​nę​ło wie​le lat, ale cią​gle jesz​cze wi​dzę ten

ob​raz: sa​me tyl​ko za​wie​szo​ne w po​wie​trzu, wal​czą​ce no​gi An​dre. Nie zdo​ła​łem ze​wrzeć jesz​cze cał​kiem po​la, kie​dy za​da​łem no​wy cios. Wie​dzia​łem, że ko​le​dzy spie​szą już na po​moc i naj​waż​niej​szą rze​czą w tej. pierw​szej mi​nu​cie bi​twy by​ło nie po​zwo​lić wcią​gnąć An​dre w cał​ko​wi​tą nie​wi​dzial​ność, za​nim resz​ta lu​dzi nie włą​czy się do wal​ki. Chcia​łem cał​ko​wi​cie od​kryć An​dre, ale chy​bi​łem. Ja​kaś no​wa si​ła pod​rzu​ci​ła mnie w po​wie​trze. Ro​zej​rza​łem się i po​ją​łem, że sta​łem się nie​wi​dzial​ny. Nie zna​la​złem swo​je​go tu​ło​wia i nóg. Wi​dzia​łem przez swo​je cia​ło ka​my​ki i traw​ki na zie​mi, któ​re szyb​ko od​da​la​ły się i ni​kły w ciem​no​ściach no​cy. Ja​kieś ela​stycz​ne pę​ta wią​za​ły mi rę​ce i cią​gnę​ły ku gó​rze. Choć za​sko​czo​ny, do gra​nic moż​li​wo​ści na​pią​łem swo​je po​le i za​trzy​ma​łem wzno​sze​nie. Te​raz ko​ły​sa​łem się o ja​kieś pięć me​trów nad grun​tem. An​dre na​dal krzy​czał, ale je​go głu​chy, prze​ry​wa​ny glos do​bie​gał gdzieś z wy​so​ka. Po​wo​li, lecz nie​ustę​pli​wie cią​gnię​to go do gó​ry. Znów byt cał​ko​wi​cie nie​wi​docz​ny. W do​le zo​ba​czy​łem bie​gną​cych lu​dzi kie​ru​ją​cych się na krzyk An​dre. Ja sam na​pi​na​jąc mak​sy​mal​nie po​le, aby nie dać się po​ko​nać, wal​czy​łem w mil​cze​niu. Le​onid za​trzy​mał się po​de mną i uniósł gło​wę do gó​ry. – Gdzie je​ste​ście? – krzy​czał za​trwo​żo​ny. – Gdzie je​ste​ście? Nie wi​dzę was! Coś wstręt​nie szorst​kie​go i zim​ne​go za​kry​ło mi usta. Wy​rwa​łem się i krzyk​ną​łem: – Kon​cen​truj​cie na mnie swo​je po​la! An​dre uno​szą do gó​ry! Tym ra​zem dźwi​gnie ści​snę​ły mo​ją gło​wę i szy​ję tak sil​nie, że płu​com za​bra​kło od​de​chu. Przed ocza​mi za​mi​go​ta​ły czer​wo​ne krę​gi, ale rów​no​cze​śnie po​czu​łem, jak na​peł​nia się si​lą mo​je słab​ną​ce po​le. Nie​mal tra​ci​łem już przy​tom​ność z bra​ku po​wie​trza, ale nie stra​ci​łem ja​sno​ści my​śli. Nie uży​łem po​la na​tych​miast, lecz tro​chę jesz​cze opie​ra​łem się, nie da​jąc się wlec do gó​ry, a kie​dy już nie mo​głem wy​trzy​mać, szarp​ną​łem się ze wszyst​kich sił. Osa​cza​ją​cy mnie prze​ciw​ni​cy naj​wi​docz​niej nie ocze​ki​wa​li ta​kie​go ude​rze​nia i zo​sta​li od​rzu​ce​ni jak piór​ka. Je​den, zu​peł​nie po​ra​żo​ny cio​sem po​la, wy​padł z nie​wi​dzial​no​ści i ru​nął obok mnie na zie​mię. Nie tra​ci​łem, cza​su na przy​glą​da​nie mu się. Po​de​rwa​łem się na no​gi i we​zwa​łem awio​net​kę. Obok wzno​si​ła się ku gó​rze awio​net​ka Ro​me​ra. – Strzeż​cie się, oni są nie​wi​dzial​ni! – krzyk​ną​łem i usły​sza​łem jesz​cze, że Le​onid po​le​cił uru​cho​mić lo​ka​to​ry pla​ne​to​lo​tu. Wznio​słem się do gó​ry i za​trzy​ma​łem awio​net​kę. Ro​me​ro tak​że znie​ru​cho​miał w po​wie​trzu. Wsłu​chi​wa​li​śmy się w ci​szę, w na​dziei, że usły​szy​my jesz​cze krzy​ki An​dre. Gło​sów nie usły​sza​łem, ale wy​da​ło mi się, że z bo​ku do​bie​ga jęk i od​głos prze​ry​wa​ne​go od​de​chu. Rzu​ci​łem się w kie​run​ku tych od​gło​sów wal​ki, ob​ma​cu​jąc prze​zro​czy​ste po​wie​trze li​nia​mi po​la si​ło​we​go. Ro​me​ro czy​nił to sa​mo, ale ża​den z nas ni​cze​go nie wy​krył. – Trze​ba ja​koś zra​cjo​na​li​zo​wać na​sze po​szu​ki​wa​nia – po​wie​dział Ro​me​ro zbli​ża​jąc się do mnie. – Zgo​dzi się pan, że mio​ta​nie się na oślep… – Oni go unio​są ze so​bą! – mó​wi​łem nie słu​cha​jąc go. – Po​rwą i unio​są, niech pan to zro​zu​mie!… – Oni już po​rwa​li An​dre. Py​ta​nie, gdzie się ukry​li? Szu​ka​my ich nad po​lem wal​ki, a oni mo​gli już daw​no opu​ścić pla​ne​tę. Trze​ba we​zwać gwiaz​do​lo​ty. Na stat​kach już wie​dzia​no o nie​szczę​ściu An​dre. Lo​ka​to​ry po​kła​do​we prze​szu​ki​wa​ły prze​strzeń wo​kół pla​ne​ty. Czu​łość tych urzą​dzeń jest ta​ka, że wy​kry​wa​ją przed​miot wiel​ko​ści gu​zi​ka z od​le​gło​ści stu ty​się​cy ki​lo​me​trów. An​dre i je​go po​ry​wa​cze by​li więk​si od gu​zi​ka, a stat​ki znaj​do​wa​ły się w od​le​gło​ści mniej​szej niż sto ty​się​cy ki​lo​me​trów, ale na​wet śla​du

Zły​wro​gów nie wy​kry​ły. Nie wie​dzie​li​śmy jesz​cze wów​czas, że wszel​kie ty​py lo​ka​to​rów są bez​sil​ne wo​bec ich urzą​dzeń ekra​nu​ją​cych. Sku​tecz​ne środ​ki wal​ki z nie​wi​dzial​ny​mi na​le​ża​ło do​pie​ro wy​na​leźć. Obec​nie każ​dy ro​zu​mie, że nie​roz​waż​nie uwi​kła​li​śmy się w wal​kę, wpraw​dzie do​brze uzbro​je​ni, jak te​go póź​niej do​wie​dli​śmy, ale nie ma​jąc zu​peł​nie po​ję​cia, ja​kie środ​ki tech​nicz​ne bę​dą do tej wal​ki po​trzeb​ne. By​li​śmy po​dob​ni do śle​pe​go gi​gan​ta rzu​ca​ją​ce​go się wście​kle na wi​dzą​cych wro​gów, któ​rzy oczy​wi​ście bę​dą mie​li za swo​je, je​że​li do​sta​ną się w je​go rę​ce, je​że​li się do​sta​ną!… Nie​szczę​ście – po​rwa​nie An​dre – już nas do​tknę​ło, ale nikt nie zda​wał so​bie spra​wy z wiel​ko​ści te​go nie​szczę​ścia. Moż​li​we zresz​tą, że do​brze się sta​ło. Gdy​by​śmy do​kład​nie wie​dzie​li, co nam gro​zi, nie​mal na pew​no nie od​wa​ży​li​by​śmy się tak ry​zy​ko​wać, jak ry​zy​ko​wa​li​śmy i nie osią​gnę​li​by​śmy ta​kich suk​ce​sów, ja​kie sta​ły się na​szym udzia​łem. Ja naj​mniej ze wszyst​kich poj​mo​wa​łem da​rem​ność na​szych ów​cze​snych po​szu​ki​wań. Dy​go​ta​łem z roz​pa​czy i wie​dzia​łem je​dy​nie to, że przed po​rwa​niem An​dre tyl​ko mnie wo​łał na po​moc, a ja mu tej po​mo​cy nie udzie​li​łem. Nie mo​głem tłu​ma​czyć się przed so​bą na​gło​ścią na​pa​du nie​wi​dzial​nych, gdyż w grun​cie rze​czy nie by​ło to żad​ną nie​spo​dzian​ką (wszak w swych roz​wa​ża​niach do​pusz​cza​li​śmy nie​wi​dzial​ność Nisz​czy​cie​li). Nie pa​mię​tam, jak dłu​go trwa​ła ta sza​mo​ta​ni​na nad pla​netą. Do mnie i Ro​me​ra do​łą​czy​li Lusin i Al​lan. Czte​ry skrzy​żo​wa​ne po​la si​ło​we ob​ma​cy​wa​ły każ​dą dro​bi​nę po​wie​trza. Na​kła​da​ły się na nie po​tęż​ne po​la lo​ka​cyj​ne gwiaz​do​lo​tów i sze​ro​kie stoż​ki si​ło​we pla​ne​to​lo​tów. Wszyst​ko na próż​no. Znów pod​le​ciał do mnie Ro​me​ro. – Ze stat​ku prze​ka​za​no po​le​ce​nie, aby​śmy za​prze​sta​li po​szu​ki​wań. Da​ją nam kwa​drans na po​wrót. Wy​da​rzy​ło się coś jesz​cze waż​niej​sze​go. By​łem wte​dy już tak zmę​czo​ny i zo​bo​jęt​nia​ły, że przy​ją​łem to bez pro​te​stu. Wy​lą​do​wa​łem ko​ło pla​ne​to​lo​tu i po​wlo​kłem się do wej​ścia, gdzie cze​kał na mnie przy​gnę​bio​ny Le​onid. – Spójrz, kto z to​bą wal​czył -po​wie​dział wska​zu​jąc na skrzy​nię sto​ją​cą obok pla​ne​to​lo​tu. W skrzy​ni le​ża​ły szcząt​ki mo​je​go wro​ga. Pa​trzy​łem na nie​go tę​pym wzro​kiem, nie zda​jąc so​bie spra​wy z te​go, co wi​dzę. By​łem tak pew​ny, że wszyst​kie umie​ra​ją​ce Zły​wro​gi roz​pa​da​ją się na strzę​py, że na​wet nie do​pusz​cza​łem dla nich in​nej for​my zgo​nu. Nie wąt​pi​łem, że uwi​docz​nio​ny nie​wi​dzial​ny wróg już daw​no roz​pro​szył się na po​wierzch​ni pla​ne​ty. Po​tem zro​zu​mia​łem, że je​śli na​wet mam przed so​bą Nisz​czy​cie​la, to nie​wie​le był po​dob​ny do tych, z któ​ry​mi wal​czy​li​śmy po​przed​nio. – Wie​cie, ko​go mi przy​po​mi​na ten po​two​rek? – wy​szep​tał zdu​mio​ny Ro​me​ro. – Lu​dzi​ków ze sta​li zbro​je​nio​wej i zło​mu, ja​ki​mi stra​szy​li swo​ich po​bra​tym​ców sta​ro​żyt​ni rzeź​bia​rze abs​trak​cjo​ni​ści. Ob​ró​ci​łem się w mil​cze​niu ku Ro​me​ro​wi. Nie mia​łem po​ję​cia, że kie​dy​kol​wiek ży​li ta​cy rzeź​bia​rze i ni​gdy nie wi​dzia​łem ich prac. Isto​ta spo​czy​wa​ją​ca w skrzyn​ce skła​da​ła się z sa​mych ko​ści lub prę​tów: ko​lum​na cen​tral​na, dwie no​gi, dwie rę​ce, dwa pier​ście​nie o gru​bo​ści na​szej szyi umiesz​czo​ne tam, gdzie lu​dzie ma​ją bio​dra, i za​miast gło​wy zna​na już nam po​ły​skli​wa, a te​raz mar​twa na​rośl. To był szkie​let isto​ty, a nie isto​ta, tak mi się przy​naj​mniej wy​da​wa​ło. Sta​wy szkie​le​tu, wy​trzy​ma​łe​go i gięt​kie​go, zgi​na​ły się ła​twiej niż ludz​kie. Tyl​ko w go​rącz​ko​wym śnie moż​na zo​ba​czyć ta​kie​go miesz​kań​ca za​świa​tów. Lusin był bar​dziej oby​ty z ta​ki​mi isto​ta​mi, ho​do​wał prze​cież swo​ich pta​sio​gło​wych bo​gów i cu​dacz​ne zwie​rza​ki. Pod​niósł te​raz zła​ma​ną przy wyj​ściu z nie​wi​dzial​no​ści i upad​ku

na zie​mię kość no​gi. – Po​patrz, Eli. Mię​śnie i ner​wy też. Tyl​ko we​wnątrz. Dla nas ko​ści są rusz​to​wa​niem. Dla nich po​wło​ką. Nie​za​wod​na kon​struk​cja. Lep​sza od ludz​kiej. Na​tu​ra się po​sta​ra​ła… Cie​ka​we, ile mi​liar​dów lat? Sto mi​lio​nów nie wy​star​czy na pew​no… – Gwiaz​do​lo​ty znów nas po​pę​dza​ją! – po​wie​dział Le​onid. – Za​bie​ra​my skrzyn​kę i od​la​tu​je​my.

12

Dro​ga do gwiaz​do​lo​tu za​bra​ła nam kil​ka mi​nut. Kie​dy pla​ne​to​lot znik​nął we wnę​trzu „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni”, oba stat​ki szyb​ko od​da​li​ły się od Sigmy. Twarz Wie​ry za​pu​chła od pła​czu. O nic nas nie py​ta​ła, gdyż wi​dzia​ła na ekra​nie na​szą wal​kę z nie​wi​dzial​ny​mi. Za​py​ta​łem, cze​mu za​ka​za​no nam dal​szych po​szu​ki​wań. Mu​sia​ło się wy​da​rzyć coś okrop​ne​go, sko​ro po​rzu​ci​li​śmy An​dre na pa​stwę lo​su! – Prze​strzeń peł​na jest za​kłó​ceń gra​wi​ta​cyj​nych – od​po​wie​dzia​ła Wie​ra. – De​szy​fra​to​ry prze​chwy​ci​ły gra​wi​gram nie​wi​dzial​nych. Na szczę​ście zła​ma​li​śmy ich kod i od​czy​ta​li​śmy tę wia​do​mość. Są​dząc z do​nie​sie​nia, An​dre na pla​ne​cie już nie ma. „Wzię​li​śmy jed​ne​go ka​mien​no​pal​cza​ste​go. Nisz​czy​ciel nu​mer sto trzy​dzie​ści zgi​nął. Wy​co​fu​je​my się do ba​zy. Moż​li​we są wszel​kie nie​spo​dzian​ki. Na​tych​miast za​bierz​cie nas. Po​ra już skoń​czyć z pla​netą”. Wszy​scy człon​ko​wie za​ło​gi wol​ni od wach​ty by​li w sa​li ob​ser​wa​cyj​nej. Obok mnie usia​dła Wie​ra. Mil​cze​li​śmy cze​ka​jąc na no​we wia​do​mo​ści. Po​tem przy​sia​dła się do nas Ol​ga, któ​ra prze​ka​za​ła do​wódz​two Le​oni​do​wi na czas je​go wach​ty. – Eli, ko​cha​ny – po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Wszy​scy cier​pi​my. Ta​ka okrop​na śmierć… – Po​rwa​nie – od​par​łem. – An​dre nie zgi​nął, lecz zo​stał po​rwa​ny. Za​pa​mię​taj to, Ol​go. Ol​ga nic na to nie od​par​ła. Ja rów​nież nie chcia​łem nic mó​wić. Sło​wa nie mo​gły po​móc ani po​cie​szyć. Nie wie​dzie​li​śmy prze​cież rze​czy naj​waż​niej​szej: gdzie jest An​dre! Mo​że gdzieś w po​bli​żu, nie​wi​dzial​ny i nie​do​stęp​ny? Za​ci​sną​łem zę​by z wście​kło​ści i roz​pa​czy. – Uspo​kój się, Eli – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Nie trze​ba tak roz​pa​czać. I wte​dy po​ja​wi​ła się ku​la Nisz​czy​cie​li. Po​ja​wi​ła się do​kład​nie tak, jak to opi​sy​wa​li ko​smo​nau​ci z „Men​de​le​je​wa”. Wy​sko​czy​ła z nie​by​tu i zwal​nia​jąc stop​nio​wo bieg po​mknę​ła ku po​wierzch​ni Sigmy. Wstrzy​ma​li​śmy od​dech i nie odry​wa​li​śmy od niej wzro​ku. – Co oni ro​bią! – wy​krzyk​nę​ła po chwi​li Wie​ra. – Mu​si​my im prze​szko​dzić, to po​twor​ne! Ku​la le​cia​ła te​raz nad po​wierzch​nią Sigmy. Nikt nie za​uwa​żył, kie​dy jej lot prze​kształ​cił się w gra​wi​ta​cyj​ny atak na pla​ne​tę. Wszyst​ko, co się na niej znaj​do​wa​ło – mia​sta, la​sy, rów​ni​ny – na​gle po​de​rwa​ło się do gó​ry, jak​by prze​ora​ne gi​gan​tycz​nym płu​giem. Na Sigmie pod​no​si​ła się ogrom​na fa​la przy​pły​wo​wa, z tym tyl​ko, że nie by​ła to fa​la oce​anicz​na, lecz fa​la twar​dej ma​sy pla​ne​tar​nej, skał i grun​tu. Cięż​kie chmu​ry py​łu za​snu​ły uni​ce​stwia​ną pla​ne​tę. Ża​den wy​buch wul​ka​nu, żad​na eks​plo​zja ato​mo​wa nie spo​wo​do​wa​ła​by ta​kich po​twor​nych znisz​czeń, jak je​den ob​lot groź​nej ku​li wo​kół pla​ne​ty. Mu​si mi​nąć wie​le ty​się​cy lat, za​nim Sigma znów bę​dzie nada​wać się do ży​cia. Krą​żow​nik wro​ga skrył się za kra​wę​dzią Sigmy i prze​ory​wał z ko​lei jej od​wrot​ną stro​nę. – Le​oni​dzie! – krzy​cza​ła Wie​ra. – Żą​dam in​ter​wen​cji!… Za​trzy​maj ich si​łą! – Nie! – krzyk​ną​łem. – Nie, Wie​ro! Na Sigmie nie ma już ży​cia, a w ku​li lub w jej po​bli​żu jest An​dre. Nie wszyst​ko jesz​cze stra​co​ne i mo​że​my go ura​to​wać! – Zresz​tą już za póź​no na po​moc dla Sigmy – do​rzu​cił Le​onid. – Nie spo​dzie​wa​li​śmy się, że ich sta​tek jest zdol​ny do po​dob​nych dzia​łań. Nie​wy​klu​czo​ne, że z na​mi spró​bu​ją po​stą​pić tak sa​mo. – Je​ste​ście go​to​wi do od​par​cia ata​ku? – spy​ta​ła Wie​ra, któ​ra zdo​ła​ła się opa​no​wać.

– Go​to​wi. Al​lan do​no​si, że je​go ani​hi​la​to​ry cze​ka​ją tyl​ko na roz​kaz. Atak na nas nie wyj​dzie ban​dy​cie na zdro​wie. – Je​że​li trze​ba bę​dzie wal​czyć, pa​mię​taj​cie, że na tam​tym stat​ku jest An​dre. Sta​tek wro​gów wy​nu​rzył się zza tar​czy Sigmy i już kładł się w po​wrot​ny kurs, kie​dy nas za​uwa​żył. Na​tych​miast za​wró​cił i po​czął się do nas zbli​żać. Le​onid i Al​lan uru​cho​mi​li ani​hi​la​to​ry ma​sy. Sub​stan​cja ak​tyw​na za​mie​ni​ła się w prze​strzeń. Ani Al​lan, ani Le​onid z ostroż​no​ści nie włą​czy​li ota​cza​ją​cych nas ciał ko​smicz​nych do re​ak​cji roz​kła​du ma​sy. Nie by​ło to na ra​zie po​trzeb​ne, bo wro​gi krą​żow​nik, le​cą​cy z szyb​ko​ścią nie​mal świetl​ną, nie zbli​żał się do nas na​wet o ki​lo​metr. Wy​twa​rza​li​śmy ta​ką ilość pust​ki ko​smicz​nej, że nie zdo​łał się przez nią prze​bić. Mo​gło się po​zor​nie wy​da​wać, że na​sze stat​ki dys​po​nu​ją​ce prze​wa​gą szyb​ko​ści ucie​ka​ły co sił przed po​ści​giem. Je​że​li Nisz​czy​cie​le sa​mi nie opa​no​wa​li tech​ni​ki ani​hi​la​cji sub​stan​cji, to nie mo​gli się do​my​ślić, iż w rze​czy​wi​sto​ści nie za​mie​rza​li​śmy na​wet ru​szać z miej​sca. MUK roz​szy​fro​wał gra​wi​gram krą​żow​ni​ka: „Wi​dzę ob​cy sta​tek. Nie mo​gę się do nie​go zbli​żyć. Ata​ko​wać z wiel​kiej od​le​gło​ści nie mo​gę. Prze​cho​dzę w nad​świetl​ną, aby wejść w sto​żek cio​su”. – Prze​cho​dzą w nad​świetl​ną! – krzyk​nę​ła Wie​ra. – Niech prze​cho​dzą – ode​zwał się Le​onid. – Im szyb​ciej rwą się ku nam, tym ener​gicz​niej ich od​rzu​ca​my. Na ra​zie nie wi​dzę zbyt​nie​go nie​bez​pie​czeń​stwa. Nie po​dzie​la​łem opty​mi​zmu Le​oni​da. Krą​żow​nik po przej​ściu do ob​sza​ru nad​świetl​ne​go stał się nie tyl​ko nie​wi​docz​ny, lecz rów​nież umknął spod na​szej kon​tro​li. Nie wie​dząc, o ile wy​prze​dza świa​tło, nie mo​gli​śmy być pew​ni sku​tecz​no​ści obro​ny ani​hi​la​cyj​nej. Sta​tek Zły​wro​gów mógł się prze​bić w ta​kiej sy​tu​acji przez tar​czę nie​ustan​nie ge​ne​ro​wa​nej pust​ki. Le​onid mnie uspo​ko​ił: – Od​rzu​ci​my go, na​wet nie wie​dząc, gdzie się znaj​du​je. A je​że​li się zbli​ży, zdą​ży​my za​wsze re​al​nie uciec nie wda​jąc się w wal​kę. Wkrót​ce Nisz​czy​cie​le po​ję​li, że ni​cze​go nie osią​gną, i po za​ha​mo​wa​niu znów sta​li się wi​dzial​ni. MUK roz​szy​fro​wał ko​lej​ny mel​du​nek: „Atak się nie po​wiódł. Za​bie​ram ba​zę ekra​no​wa​nych i wra​cam do eska​dry”. Za​raz po tym krą​żow​nik znik​nął rów​nie na​gle, jak się po​ja​wił. Ra​zem z nim znik​nę​ła ostat​nia na​dzie​ja na wy​zwo​le​nie An​dre, któ​ry uno​szo​ny przez ko​smicz​nych zbój​ców mknął do wnę​trza Ple​jad, gdzie sta​cjo​no​wa​ła ich eska​dra. Je​że​li na​tu​ral​nie jesz​cze żył…

13

By​łem tak zmę​czo​ny, że za​sną​łem w fo​te​lu. Przy​śnił mi się An​dre i obu​dzi​łem się z krzy​kiem. Oba gwiaz​do​lo​ty szły w ob​sza​rze nad​świetl​nym kur​sem nie​wi​dzial​nej ku​li. Do​wie​dzia​łem się, że po​sta​no​wio​no od​szu​kać ta​jem​ni​czą eska​drę wro​gów, a po jej wy​kry​ciu dzia​łać za​leż​nie od oko​licz​no​ści. Prze​my​ślaw​szy wszyst​ko, z cięż​kim ser​cem uświa​do​mi​łem so​bie, że nie ma pra​wie szans na ura​to​wa​nie An​dre. Po znik​nię​ciu An​dre ca​ła je​go pra​ca przy​pa​dła na mnie. Ra​zem z Lusi​nem ca​ły ra​nek spę​dzi​li​śmy na ba​da​niu szcząt​ków obu wro​gów i roz​szy​fro​wy​wa​niu na​grań prą​dów mó​zgo​wych sze​ścio​skrzy​d​łych. W po​łu​dnie ostat​ni miesz​ka​niec nie​szczę​snej Sigmy zmarł. Umie​ści​li​śmy je​go zwło​ki w śro​do​wi​sku kon​ser​wu​ją​cym, aby przy​wieźć je na Zie​mię w nie​na​ru​szo​nym sta​nie. Pra​co​wa​łem z pa​sją, ale cza​sa​mi do​słow​nie sztyw​nia​łem gu​biąc my​śli i tra​cąc orien​ta​cję. Wów​czas Lusin de​li​kat​nie po​cią​gał mnie za rę​kaw lub gła​dził po ra​mie​niu. Je​go przy​ja​zne współ​czu​cie wra​ca​ło mi si​ły. W prze​rwie od​wie​dzi​li​śmy Tru​ba. Anioł po​pła​ki​wał i wy​cie​rał oczy szcząt​ka​mi skrzy​deł. Prze​ży​wał na​sze wspól​ne nie​szczę​ście otwar​cie, nie kry​jąc się z tym tak jak my. – Czy na​si wczo​raj​si prze​ciw​ni​cy po​dob​ni są do tych, któ​rzy zwal​cza​li Ga​lak​tów prze​by​wa​ją​cych nie​gdyś na wa​szej pla​ne​cie? – za​py​ta​łem. – Od ra​zu po​ją​łem, że to oni. Od ra​zu, od ra​zu… – od​parł i ca​ły się na​je​żył. Po​ru​szał się z tru​dem, ale spra​wiał wra​że​nie go​to​we​go do no​we​go bo​ju. – Bi​twy jesz​cze bę​dą – po​cie​szy​łem go. – Wąt​pię, aby ludz​kość mo​gła współ​ist​nieć z ty​mi po​two​ra​mi. Mu​sisz się te​raz le​czyć, aby na​brać sił do wal​ki. Zgod​nie z pro​gno​zą skrzy​dła ci odro​sną lep​sze od sta​rych. – Sto​imy? – za​py​tał. – Gdzie je​ste​śmy? – Idzie​my kur​sem na Ma​ję, w sam śro​dek Ple​jad. – Na oślep – mruknął Lusin po​nu​rym to​nem. – Nie wi​dzi​my. A oni? Ja rów​nież nie​mal bez prze​rwy o tym my​śla​łem. Już An​dre był za​sko​czo​ny, że kie​dy Nisz​czy​ciel roz​ma​wiał ze swo​im krą​żow​ni​kiem mkną​cym w ob​sza​rze nad​świetl​nym, je​go gra​wi​gra​my roz​szy​fro​wy​wa​li​śmy, ale od​po​wie​dzi stat​ku nie mo​gli​śmy po​chwy​cić. Do​pie​ro kie​dy krą​żow​nik wy​ha​mo​wał w prze​strzeń pod​świetl​ną, je​go de​pe​sze gra​wi​ta​cyj​ne za​czę​ły do nas do​cho​dzić. To by​ło zro​zu​mia​łe, gdyż wy​prze​dzał swo​je fa​le gra​wi​ta​cyj​ne roz​cho​dzą​ce się z pręd​ko​ścią świa​tła. Po​la gra​wi​ta​cyj​ne je​dy​nie to​wa​rzy​szą ich da​le​kiej łącz​no​ści, roz​my​śla​łem, sa​ma zaś łącz​ność od​by​wa się za po​mo​cą ja​kie​goś in​ne​go, sku​tecz​niej​sze​go spo​so​bu. – Tak – po​wie​dzia​łem z wes​tchnie​niem. – Oni nie są śle​pi. Wy​glą​da na to, że ma​ją ja​kiś spo​sób po​ro​zu​mie​wa​nia się w ob​sza​rze nad​świetl​nym. Wie​czo​rem przed​sta​wi​li​śmy za​ło​dze roz​szy​fro​wa​ne ma​ja​cze​nia zmar​łe​go miesz​kań​ca Sigmy. Ob​raz skła​dał się z cha​otycz​nie po​ja​wia​ją​cych się i nik​ną​cych strzęp​ków ak​cji, po​sta​ci, miast i nie​ba pla​ne​ty. Znaj​do​wa​ło się w nim wszyst​ko to, co zna​la​zło się w po​lu wi​dze​nia, i wszyst​ko sta​no​wi​ło akt oskar​że​nia prze​ciw​ko agre​so​rom. Na ste​reo​ekra​nie pło​nę​ło bia​ła​we nie​bo Sigmy, Elek​tra sta​ła w ze​ni​cie. Na​gle, za​ciem​nia​jąc wspa​nia​ły dzień, nad pla​netą za​wi​sła zie​lon​ka​wa ku​la. Po nie​wi​dzial​nych gra​wi​ta​cyj​nych scho​dach wdar​li się na pla​ne​tę

fli​bu​stie​rzy ko​smo​su, zu​ni​fi​ko​wa​ni i jak ma​szy​ny nie​ubła​ga​ni. Na bez​bron​ne isto​ty spa​da​ły gra​wi​ta​cyj​ne cio​sy, pę​ta​ły je gra​wi​ta​cyj​ne łań​cu​chy, rwa​ły gra​wi​ta​cyj​ne ha​ki, a gra​wi​ta​cyj​ny trans​por​ter wy​sysał z pla​ne​ty do wi​szą​cej nad nią ku​li. Ty​sią​ce sła​biut​kich miesz​kań​ców Sigmy wy​ma​chi​wa​ły roz​pacz​li​wie skrzy​dła​mi i pła​ka​ły. Ja​ki los cze​kał ich w ła​dow​niach krą​żow​ni​ka? Mie​li zo​stać po​kar​mem dla nie​na​sy​co​nych gar​dzie​li, czy re​zer​wą tka​nek dla sta​rze​ją​cych się me​cha​ni​zmów opraw​ców? Nikt te​go nie wie​dział. Wi​dzie​li​śmy na​to​miast, jak roz​pra​wia​no się z ty​mi, któ​rzy pró​bo​wa​li się ukryć. Gra​wi​ta​cyj​ne cio​sy spa​da​ły na zbie​gów, nie oszczę​dza​no ni​ko​go, nikt się nie ura​to​wał. Pa​trze​li​śmy w przy​gnę​bie​niu na po​ciem​nia​ły ste​reo-ekran. Od​czu​wa​li​śmy strach i wstyd, że coś po​dob​ne​go do​ko​nu​je się we Wszech​świe​cie, w któ​rym my, lu​dzie, ży​je​my w szczę​ściu i do​bro​by​cie. Prze​świe​tle​nie ciał uję​tych przez nas wro​gów po​twier​dzi​ło ich dwo​istą struk​tu​rę ana​to​micz​ną: ży​we tkan​ki są​sia​do​wa​ły ze sztucz​ny​mi, ka​ble by​ły prze​dłu​że​niem ner​wów, a kon​den​sa​to​ry i opor​ni​ki wra​sta​ły w ko​ści. Płyn o szcze​gól​nych wła​ści​wo​ściach ma​ło przy​po​mi​na​ją​cych krew pły​nął sztucz​ny​mi rur​ka​mi i ka​pi​la​ra​mi. Na​to​miast mózg u obu form Nisz​czy​cie​li byt po​cho​dze​nia bio​lo​gicz​ne​go i mie​ścił się u pierw​szych w środ​ku cia​ła, u dru​gich zaś w gór​nym pier​ście​niu. Naj​dziw​niej​szym na​rzą​dem tych „ży​wych me​cha​ni​zmów” by​ło ser​ce – mi​nia​tu​ro​wy gra​wi​ta​tor wiel​kiej mo​cy. U nie​wi​dzial​nych gra​wi​ta​tor znaj​do​wał się w dru​gim pier​ście​niu, a u poj​ma​ne​go „żół​wia” w gór​nej czę​ści ciel​ska. Ten apa​ra​cik po​tra​fił in​du​ko​wać krót​ko​trwa​łe, miej​sco​we po​le gra​wi​ta​cyj​ne rów​no​waż​ne przy​cią​ga​niu po​wierzch​nio​we​mu kil​ku​set pla​net ty​pu Zie​mi. Naj​wi​docz​niej któ​ryś z ich or​ga​nów wy​ma​gał dla pod​trzy​ma​nia dzia​łal​no​ści po​tęż​nych im​pul​sów gra​wi​ta​cyj​nych. Ser​ce pra​co​wa​ło z osza​ła​mia​ją​cą pręd​ko​ścią kil​ku ty​się​cy ude​rzeń na se​kun​dę. Ale to jesz​cze nie wszyst​ko. Gra​wi​ta​cyj​ne ser​ce Nisz​czy​cie​la ge​ne​ro​wa​ło w prze​strze​ni ukie​run​ko​wa​ne fa​le, by​ło więc urzą​dze​niem bo​jo​wym. Je​dy​nym spo​so​bem uni​ce​stwie​nia wro​ga mógł być cios w ser​ce. Co do oczu, to wy​kry​li​śmy w nich sub​stan​cję ra​dioak​tyw​ną wy​wo​łu​ją​cą świe​ce​nie. Na​rośl na szyi jed​no​cze​śnie oświe​tla​ła, wy​pa​try​wa​ła i ra​zi​ła zdo​bycz. Przy sprzy​ja​ją​cych oko​licz​no​ściach Zły​wróg mógł za​bić ofia​rę wiąz​ką świa​tła, a w każ​dym ra​zie ła​two ośle​pić. – Wy​ja​śni​li​śmy rów​nież me​cha​nizm sa​mo​bój​stwa – po​wie​dzia​łem, koń​cząc ra​port z ba​da​nia ciał prze​ciw​ni​ków. – Kie​dy oko ude​rza w cia​ło, ser​ce ule​ga chwi​lo​we​mu pa​ra​li​żo​wi. Si​ły gra​wi​ta​cyj​ne już nie prze​ciw​dzia​ła​ją pa​nu​ją​ce​mu we​wnątrz cia​ła wy​so​kie​mu ci​śnie​niu. Na​stę​pu​je eks​plo​zja. W ko​mo​rze ci​śnie​nio​wej utrzy​mu​je​my ci​śnie​nie ośmiu ty​się​cy at​mos​fer, aby si​ły we​wnętrz​ne nie roz​pry​ska​ły mar​twe​go cia​ła wro​ga. Wy​ni​ka z te​go zresz​tą, że Nisz​czy​cie​li ła​twiej ra​zić stru​mie​nia​mi pro​mie​nio​wa​nia prze​ni​kli​we​go i kor​pusku​lar​ne​go niż po​la​mi si​ło​wy​mi. Po​tęż​ne źró​dło pro​mie​nio​wa​nia gam​ma lub pro​to​nów bę​dzie dla nich za​bój​cze. Za​po​znaj​cie się te​raz z za​pi​sa​mi dzia​łal​no​ści ich mó​zgów. Za​po​bie​gli​wość An​dre, któ​ry przed wal​ką uru​cho​mił de​szy​fra​tor na wszyst​kich za​kre​sach, oka​za​ła się uza​sad​nio​na. Zo​ba​czy​li​śmy te​raz nas sa​mych, bla​dych, przy​par​tych do ścia​ny, lecz od​waż​nie wal​czą​cych. Znów bie​głem z wście​kle wy​krzy​wio​ną twa​rzą na cen​trum wro​giej for​ma​cji. Z nie​ba spa​dał Le​onid i Al​lan, Ro​me​ro za​da​wał cio​sy. Prze​ra​że​ni i umie​ra​ją​cy Nisz​czy​cie​le uwa​ża​li nas ra​czej za po​two​ry. Ta część za​pi​su nie przy​nio​sła żad​nych re​we​la​cji, by​ła po pro​stu po​wtó​rze​niem te​go, co sa​mi wie​dzie​li​śmy. Na​to​miast my​śli Nisz​czy​cie​la uję​te​go żyw​cem i zmar​łe​go w klesz​czach na​szych pól da​ty coś no​we​go. Nie​gdyś wie​rzo​no, że przed ocza​mi umie​ra​ją​ce​go prze​su​wa się ca​łe je​go ży​cie. Ba​da​nie czyn​no​ści mó​zgu umie​ra​ją​cych wy​ka​za​ło, że ich my​śli są roz​my​te i po​zba​wio​ne lo​gi​ki. Jed​-

nak ten ko​na​ją​cy Nisz​czy​ciel przed śmier​cią wspo​mi​nał, je​śli nie ca​łe swe ży​cie, to przy​naj​mniej znacz​ną je​go część. Uka​za​ła się nam na ekra​nie dzi​ka pla​ne​ta, spra​wia​ją​ca wra​że​nie ule​pio​nej z oło​wiu i zło​ta: me​ta​lo​we gó​ry ustę​po​wa​ły miej​sca me​ta​licz​nym po​lom, w me​ta​lo​wych sa​dach ro​sły me​ta​licz​ne krysz​ta​ły traw i krze​wów. Pod ko​ro​na​mi me​ta​lo​wych drzew kry​ły się me​ta​lo​we bu​dow​le. I wszę​dzie by​ły Zły​wro​gi, tłu​my i ch​ma​ry śle​pią​cych oczo​gło​wa​mi, ro​ją​cych się, peł​za​ją​cych, obrzy​dli​wie iden​tycz​nych… Nad ich prze​ra​ża​ją​cym świa​tem wzno​si​ła się ogrom​na, ze trzy​dzie​ści ra​zy więk​sza od Słoń​ca, męt​na​wa gwiaz​da. Jesz​cze jed​na rzecz za​ska​ki​wa​ła: jak da​le​ko się​gał wzrok, cią​gnę​ły się me​ta​lo​we gó​ry, po​la i bu​dow​le, chcia​ło​by się rzec do ho​ry​zon​tu, ale ho​ry​zon​tu nie by​ło – pla​ne​ta by​ła znacz​nie więk​sza od Zie​mi. Po za​koń​cze​niu de​mon​stra​cji Wie​ra za​py​ta​ła mnie: – Zwró​ci​łeś uwa​gę, że dru​gi Nisz​czy​ciel nie po​zo​sta​wił śla​dów ani w mó​zgu po​bra​tym​ców, ani w mó​zgu miesz​kań​ców Sigmy? – To na​tu​ral​ne, gdyż w nor​mal​nych wa​run​kach jest nie​wi​dzial​ny. Do​pie​ro po cięż​kiej wal​ce uda​ło się nam wy​rwać go z nie​wi​dzial​no​ści. – A ja​ki jest me​cha​nizm tej nie​wi​dzial​no​ści? – Nie wiem, Wie​ro. Nie zdo​ła​li​śmy te​go roz​szy​fro​wać. – Wy​da​je mi się, że wła​śnie nie​wi​dzial​ni są ich żoł​nie​rza​mi – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – W Hia​dach, gdzie to​czy​li wal​ki z Ga​lak​ta​mi, nie za​cho​wa​ły się da​ne o ich wy​glą​dzie i to świad​czy na ko​rzyść tej te​zy. Te żół​wio​kształt​ne na​to​miast są ra​czej ro​bot​ni​ka​mi i nad​zor​ca​mi nie​wol​ni​ków. Ża​den nie uszedł z ży​ciem. Nie​wi​dzial​ni wal​czy​li ina​czej: jed​no ich ży​cie kosz​to​wa​ło jed​no na​sze. – An​dre nie zgi​nął, lecz znik​nął – po​wie​dzia​łem su​cho. – To są róż​ne rze​czy, Wie​ro. Nie na​le​ży go grze​bać przed cza​sem. – Nie​któ​re z za​gad​ko​wych po​stęp​ków i wła​ści​wo​ści Nisz​czy​cie​li da​ją się wy​tłu​ma​czyć – wtrą​ci​ła Ol​ga. – Na przy​kład ich nie​wi​dzial​ność. Od​no​szę bo​wiem wra​że​nie, iż na​si prze​ciw​ni​cy głę​biej od nas wnik​nę​li w na​tu​rę gra​wi​ta​cji. Ol​ga zro​bi​ła nam ca​ły wy​kład. Za​czę​ła od po​glą​dów naj​daw​niej​szych uczo​nych – Ne​wto​na, Ein​ste​ina i Ngo​ro. Ich wzo​ry opi​sy​wa​ły je​dy​nie sta​cjo​nar​ne po​la gra​wi​ta​cyj​ne, to zna​czy usta​lo​ne raz na za​wsze cią​że​nie. Tym​cza​sem re​al​ne pro​ce​sy przy​rod​ni​cze są z re​gu​ły chwiej​ne. Nisz​czy​cie​le wspa​nia​le ope​ru​ją po​la​mi zmien​ny​mi, któ​rych nie spo​sób ująć we wzo​ry Ne​wto​na, Ein​ste​ina ani na​wet uogól​nio​ne sze​re​gi Ngo​ro. Umie​jęt​ność po​słu​gi​wa​nia się szyb​koz​mien​ny​mi po​la​mi cięż​ko​ści da​je prze​ciw​ni​kom wiel​ką prze​wa​gę nad na​mi. Gdy​by cios gra​wi​ta​cyj​ny za​da​ny Sigmie przy​brał cha​rak​ter zrów​no​wa​żo​ne​go po​la jed​na​ko​wo przy​cią​ga​ją​ce​go krą​żow​nik do pla​ne​ty i pla​ne​tę do krą​żow​ni​ka, to w re​zul​ta​cie sta​tek ru​nął​by na po​wierzch​nię Sigmy, któ​ra ma nie​po​rów​ny​wal​nie więk​szą ma​sę. Tym​cza​sem krą​żow​nik prze​kształ​cił po​wierzch​nię pla​ne​ty w ot​chłań gru​zów i spo​koj​nie od​da​lił się na​wet nie czu​jąc jej przy​cią​ga​nia. W bo​ju spo​tka​nio​wym Zły​wro​gi za​wsze nas po​ko​na​ją, a więc nie na​le​ży do​pusz​czać do wal​ki na bli​skie dy​stan​se. Ta​ki jest pierw​szy wnio​sek. Wnio​sek dru​gi sta​no​wi uzu​peł​nie​nie pierw​sze​go. Oni tak​że po​tra​fią za​mie​niać prze​strzeń w ma​sę, lecz nie po​słu​gu​ją się re​ak​cją od​wrot​ną – za​mia​ną ma​sy w prze​strzeń. Naj​wi​docz​niej jesz​cze jej nie od​kry​li. Jest to w pew​nym stop​niu zro​zu​mia​łe, gdyż roz​sze​rza​nie prze​strze​ni pro​wa​dzi do osła​bie​nia pól cięż​ko​ści, któ​re Nisz​czy​cie​le sta​ra​ją się wzmoc​nić. – Wy​twa​rza​nie prze​strze​ni jest nie​za​wod​ną bro​nią prze​ciw​ko nim – za​kon​klu​do​wa​ła Ol​ga. – Nie​ste​ty nie ma​my zbyt wiel​kich za​pa​sów sub​stan​cji ani​hilu​ją​cej i nie wy​trzy​ma​my

wie​lo​krot​nych starć ko​smicz​nych. Te​raz o na​tu​rze ich nie​wi​dzial​no​ści. Rów​nież i tu, mo​im zda​niem, roz​wią​za​nie za​gad​ki kry​je się w umie​jęt​no​ści wy​twa​rza​nia przez nich nie zna​nych nam ro​dza​jów pól o wiel​kiej in​ten​syw​no​ści. Na​zwij​my je umow​nie mi​kro​gra​wi​ta​cyj​ny​mi. Wi​dzia​łam zwło​ki nie​wi​dzial​ne​go. Bu​do​wa cia​ła jest wspa​nia​le przy​sto​so​wa​na do peł​nie​nia funk​cji nie​wi​dzial​ne​go żoł​nie​rza. Ser​ce-gra​wi​ta​tor wy​twa​rza wo​kół cia​ła sto​żek za​krzy​wio​nej prze​strze​ni. Pro​mień świa​tła pa​da​ją​ce​go na ten sto​żek nie prze​ni​ka go i nie od​bi​ja się, lecz ugi​na się i wy​cho​dzi po dru​giej stro​nie do​kład​nie na prze​dłu​że​niu swej pier​wot​nej dro​gi. Wszyst​ko, co znaj​du​je się we​wnątrz stoż​ka – i on, i je​go łup – jest oczy​wi​ście nie​wi​dzial​ne i nie​do​stęp​ne dla zwy​kłych lo​ka​to​rów. Za​py​ta​łem: – Nie wy​da​je ci się, Ol​go, że ich łącz​ność jest do​sko​nal​sza od na​szej? Mo​im zda​niem wy​kry​li oni ja​kiś mo​men​tal​nie roz​cho​dzą​cy się czyn​nik i mo​du​lu​jąc go do​sko​na​le po​ro​zu​mie​wa​ją się mię​dzy so​bą w ob​sza​rze nad​świetl​nym. – Tak, to jest moż​li​we – przy​zna​ła Ol​ga. – Stąd wy​ni​ka jesz​cze je​den wnio​sek: w ob​sza​rze nad​świetl​nym na​le​ży uni​kać spo​tka​nia. Wąt​pli​we, aby ich flo​ty​l​la po​ru​sza​ła się na oślep, jak to, nie​ste​ty, my mu​si​my ro​bić. Jest jed​nak pew​na sprzy​ja​ją​ca nam oko​licz​ność. Fa​le gra​wi​ta​cyj​ne roz​cho​dzą się z pręd​ko​ścią świa​tła, wo​bec cze​go Nisz​czy​cie​le mo​gą nas ata​ko​wać je​dy​nie w prze​strze​ni optycz​nej, gdyż w prze​ciw​nym wy​pad​ku wy​prze​dzi​li​by swe wła​sne cio​sy. In​ny​mi sło​wy, przed ata​kiem mu​si​my ich zo​ba​czyć. Zwró​ci​łem się do Ro​me​ra, są​dzi​łem bo​wiem, że wi​ze​run​ki na ste​reo​ekra​nie wy​war​ły na nim ja​kieś wra​że​nie. Pa​weł gniew​nie ści​skał rę​ko​jeść swo​jej la​secz​ki. – Wi​dzi pan te​raz, że nie mo​że​my stać z bo​ku? Ich zbrod​nie wo​ła​ją o po​mstę… Ro​me​ro spoj​rzał na mnie wy​nio​śle. – Mo​je ucho nie sły​szy wo​łań, gdyż roz​le​ga​ją się zbyt da​le​ko od Ukła​du Sło​necz​ne​go. Któż zresz​tą wo​ła? Ko​go bie​rze​cie w obro​nę? Do pa​ją​ków i wę​ży do​da​je​cie świersz​cze i dla nich go​to​wi​ście ry​zy​ko​wać ist​nie​niem ludz​ko​ści! Czyż​by​ście nie poj​mo​wa​li, z ja​kim po​tęż​nym prze​ciw​ni​kiem świa​do​mie nas skłó​ca​cie? An​dre już zgi​nął, nie wia​do​mo dla​cze​go i po co, a wam jesz​cze te​go ma​ło? – An​dre zo​stał po​rwa​ny – po​wie​dzia​łem. Ser​ce za​bi​ło mi moc​no, ba​łem się, że glos mi za​drży. – Je​stem prze​ko​na​ny, iż An​dre ży​je. Ro​me​ro po​wie​dział: – A pro​pos na​sze​go nie​szczę​śli​we​go przy​ja​cie​la An​dre. Cią​gle pan po​wta​rza, że nie zgi​nął, lecz zo​stał po​rwa​ny. Są​dzę, iż nikt nie wąt​pi, że chęt​nie od​dał​bym wła​sne ży​cie, aby go ura​to​wać. Ale je​śli mam być szcze​ry, to by​ło​by le​piej dla nas i dla ca​łej ludz​ko​ści, a na​wet dla tak przez pa​na uko​cha​nych pół​ro​zum​nych gwiezd​nych zwie​rza​ków, gdy​by An​dre zgi​nął w wal​ce z nie​wi​dzial​nym. – Czy pan zda​je so​bie spra​wę z te​go, co pan mó​wi, Paw​le? – Cał​ko​wi​cie. An​dre zbyt wie​le wie na te​mat osią​gnięć ludz​ko​ści. Nie wie na​to​miast, czym są tor​tu​ry, fi​zycz​ne i mo​ral​ne. Je​że​li Nisz​czy​cie​le zna​ją cho​ciaż​by ta​ką tech​ni​kę prze​słu​chań, ja​ką sto​so​wa​no w lo​chach sta​ro​żyt​nych wład​ców Zie​mi… Pan mnie ro​zu​mie? Na to rów​nież nie od​po​wie​dzia​łem. My​śla​łem o lo​sie ocze​ku​ją​cym An​dre, je​śli zo​stał przy ży​ciu. Mi​ły i ge​nial​ny, roz​piesz​czo​ny i mięk​ki An​dre naj​mniej z nas wszyst​kich zdol​ny był znieść gwałt i cier​pie​nie. „Eli! Eli!” – krzy​czał zni​ka​jąc. Dla​cze​go on, cze​mu nie ja! Gdy​by mi po​zwo​lo​no za​mie​nić z nim lo​sy, z ja​ką ulgą i ra​do​ścią bym to uczy​nił! Po stat​ku prze​to​czył się ryk sy​re​ny, za​brzmiał wład​czy glos Le​oni​da: – Wszy​scy na miej​sca! Stat​ki wro​ga w prze​strze​ni optycz​nej! Alarm bo​jo​wy!

14

Alarm! Alarm! Alarm! – hu​czał sta​tek. Mo​je sta​no​wi​sko bo​jo​we znaj​do​wa​ło się przy pul​pi​cie wiel​kich de​szy​fra​to​rów MUK. Wy​pa​dłem z klu​bu, gdzie się na​ra​dza​li​śmy, do sa​li ob​ser​wa​cyj​nej, gdyż stam​tąd mia​łem naj​lep​szą łącz​ność z de​szy​fra​to​ra​mi. Wraz ze mną bie​gli na swo​je sta​no​wi​ska alar​mo​we in​ni człon​ko​wie za​ło​gi. Ha​łas trwał jesz​cze pa​rę chwil, a po​tem w gwiaz​do​lo​cie za​pa​no​wa​ła peł​na na​pię​cia ci​sza. By​li​śmy go​to​wi do wal​ki. Do wal​ki! Przez nie​mal pięć​set lat ludz​kość nie uży​wa​ła te​go sło​wa w je​go pier​wot​nym zna​cze​niu. Ist​nia​ło jesz​cze w ję​zy​ku ja​ko słow​ni​ko​we ku​rio​zum, jak te​mat do uczo​nej roz​pra​wy o prze​szło​ści, lecz nie sta​ła już za nim rzecz naj​waż​niej​sza – dzia​ła​nie. Lu​dzie me​go po​ko​le​nia, pięt​na​ste​go już z ko​lei po​ko​le​nia nie zna​ją​ce​go woj​ny, utra​ci​li wo​jow​ni​czość. Uro​dzi​li​śmy się w po​ko​ju i w wiecz​nym po​ko​ju po​win​ni​śmy umrzeć, tak nam się przy​naj​mniej wy​da​wa​ło. O nie, nie by​li​śmy znie​wie​ścia​li, duch nasz nie osłabł. Po pro​stu od daw​na za​po​mnie​li​śmy, czym jest woj​na. Si​ła nie sta​no​wi​ła już na Zie​mi ar​gu​men​tu i by​li​śmy szcze​rze prze​ko​na​ni, że po​zby​li​śmy się na​wet in​stynk​tu wal​ki. Ale okrut​ne oko​licz​no​ści na​rzu​ci​ły nam wal​kę i w każ​dym z nas na​tych​miast obu​dził się wo​jow​nik. Sku​pie​ni trwa​li​śmy na swych sta​no​wi​skach bo​jo​wych, w mil​cze​niu ocze​ku​jąc na atak. Wróg w swym sza​leń​stwie na​padł na nas i mu​si być su​ro​wo uka​ra​ny – my​ślał każ​dy z nas. MUK nie​ustan​nie su​mo​wał na​sze my​śli oraz od​czu​cia i nie​zwłocz​nie mel​do​wał je do​wód​cy stat​ku: by​ły nie​mal iden​tycz​ne. Oko​ło set​ki ko​biet i męż​czyzn, sta​rych i mło​dych, zrów​no​wa​żo​nych i po​ryw​czych, po​waż​nych i we​so​łych sta​ło się na​gle jed​nym or​ga​ni​zmem, oży​wia​nym nie​ugię​tą wo​lą i wspól​nym ro​zu​mem. Na stat​ku pa​no​wa​ła ci​sza peł​na pa​sji i na​pię​cia. By​li​śmy go​to​wi do wal​ki! Wte​dy zo​ba​czy​li​śmy krą​żow​ni​ki prze​ciw​ni​ka. Wy​ha​mo​waw​szy z ob​sza​ru nad​świetl​ne​go w zwy​kłą prze​strzeń wro​gie stat​ki wy​sko​czy​ły z pseu​do-nie​by​tu w świat nor​mal​nych ciał i wiel​ko​ści. Bez wzglę​du na to, co Ol​ga mó​wi na te​mat nie​bez​pie​czeń​stwa bli​skich cio​sów gra​wi​ta​cyj​nych, głów​ne za​gro​że​nie kry​ło się w nie​spo​dzie​wa​nym po​ja​wia​niu się wro​gów. Tym ra​zem Nisz​czy​cie​le się prze​li​czy​li. Gdy​by skry​cie pod​le​cie​li bli​żej, by​ło​by nam znacz​nie trud​niej. Ale ujaw​ni​li się o ja​kieś dzie​sięć mi​lio​nów ki​lo​me​trów od nas. Błąd tym dziw​niej​szy, że le​cąc w prze​strze​ni dla nas nie​wi​dzial​nej sa​mi nas do​sko​na​le wi​dzie​li, po​dob​nie jak my le​cąc w ob​sza​rze nad​świetl​nym wi​dzi​my cia​ła ko​smicz​ne, do któ​rych się zbli​ża​my. Je​dy​nie prze​ko​na​nie o wła​snej po​tę​dze, któ​ra do tej po​ry nie na​po​ty​ka​ła god​ne​go sie​bie prze​ciw​ni​ka, mo​gło wy​tłu​ma​czyć ten nie​roz​waż​ny krok. Na​li​czy​łem szes​na​ście kuł mkną​cych ku nam ze wszyst​kich kie​run​ków. Póź​niej do​łą​czy​ły do nich jesz​cze dwa stat​ki, któ​re po​zo​sta​ły w ty​le za głów​nym szy​kiem. Ze swy​mi osiem​na​sto​ma krą​żow​ni​ka​mi prze​ciw​ko dwóm na​szym stat​kom Nisz​czy​cie​le mo​gli li​czyć na ła​twe zwy​cię​stwo. Cał​ko​wi​cie o nim prze​ko​na​ni trosz​czy​li się głów​nie o to,

aby​śmy nie ucie​kli. Za​mknę​li nas w sfe​rę – pier​ścień, jak mó​wi​li na​si przod​ko​wie wal​czą​cy je​dy​nie w prze​strze​ni dwu​wy​mia​ro​wej. Zwy​cza​jem wszyst​kich pi​ra​tów nie pró​bo​wa​li na​wet per​trak​to​wać z na​mi, ba​dać na​szych za​mia​rów, lecz na​tych​miast po utwo​rze​niu szy​ku za​ata​ko​wa​li. Znów za​gra​ły ani​hi​la​to​ry Ta​nie​wa prze​kształ​co​ne w ba​te​rie za​po​ro​we. Gdy​bym po​tra​fił oglą​dać te sce​ny wzro​kiem po​stron​ne​go, bez​na​mięt​ne​go ob​ser​wa​to​ra, mo​gły​by mi się one wy​dać na​wet w ja​kimś stop​niu za​baw​ne. Bły​ska​wicz​nie ro​sną​ce ku​le na​gle od​sko​czy​ły. Ge​ne​ro​wa​na przez dwa gwiaz​do​lo​ty prze​strzeń utwo​rzy​ła w ko​smo​sie ja​mę, spo​wo​do​wa​ła nie​cią​głość w je​go me​try​ce i ku​le sza​mo​ta​ły się na gra​ni​cy nie​ocze​ki​wa​nie roz​war​tej prze​pa​ści, od​la​tu​jąc co​raz da​lej. Krą​żow​ni​ki na​dal pę​dzi​ły ku nam ze wszyst​kich kie​run​ków gwiezd​nej sfe​ry i na wszyst​kich osiach gwiezd​nych od​le​głość mię​dzy na​mi ro​sła. Te​raz na​wet naj​głup​si z nich po​win​ni się zo​rien​to​wać, że nie ucie​ka​my, lecz po pro​stu nie po​zwa​la​my zbli​żyć się do sie​bie: gdy​by​śmy ucie​ka​li przed jed​ny​mi, mu​sie​li​by​śmy zbli​żać się do in​nych. De​szy​fra​to​ry mil​cza​ły. We wście​kłym wi​rze roz​ry​wa​nej prze​strze​ni za​plą​ty​wa​ły się i rwa​ły naj​po​tęż​niej​sze fa​le gra​wi​ta​cyj​ne. Po od​par​ciu pierw​sze​go ata​ku krą​żow​ni​ków i od​rzu​ce​niu ich tak da​le​ko, że na​wet na​sta​wio​ny na mak​sy​mal​ne po​więk​sze​nie mnoż​nik z trud​no​ścią je iden​ty​fi​ko​wał, Le​onid i Al​lan za​trzy​ma​li ani​hi​la​to​ry bo​jo​we, aby nie zu​ży​wać bez po​trze​by za​pa​sów sub​stan​cji ak​tyw​nej. Po pew​nym cza​sie ku​le znów uka​za​ły się w stre​fie wi​dzial​no​ści, a de​szy​fra​tor wresz​cie wy​chwy​cił gra​wi​gra​my roz​mów mię​dzy stat​ka​mi prze​ciw​ni​ka. Je​den z krą​żow​ni​ków był, jak się oka​za​ło, okrę​tem fla​go​wym. Za​sy​py​wa​no go py​ta​nia​mi, a on wy​da​wał roz​ka​zy. Nisz​czy​cie​li oszo​ło​mi​ła na​sza umie​jęt​ność ge​ne​ro​wa​nia prze​strze​ni i na ra​zie nie po​tra​fi​li zna​leźć spo​so​bów wal​ki z tym zja​wi​skiem. Ich do​wód​ca za​mie​rzał te​raz prze​bić się przez zwa​ły pust​ki na szyb​ko​ściach po​nad​świetl​nych. Wie​dzia​łem, że Le​onid otrzy​mu​je bez​po​śred​nio wszyst​kie da​ne z ma​szyn, ale na wszel​ki wy​pa​dek po​wtó​rzy​łem mu tę in​for​ma​cję. – Raz już pró​bo​wa​li się prze​bić na nad​świetl​nej i nic im nie wy​szło – od​parł Le​onid. – Tym ra​zem też nic nie wskó​ra​ją. Zbli​żyw​szy się na wy​star​cza​ją​cy ich zda​niem dy​stans, ku​le jed​na za dru​gą nur​ko​wa​ły w nie​wi​dzial​ność. Nie mo​głem wy​zbyć się po​czu​cia bez​sil​no​ści, kie​dy utra​ci​łem z oczu okrę​ty wro​ga. Znów usi​ło​wa​łem roz​wią​zać drę​czą​cą mnie za​gad​kę. Wo​kół nas roz​po​ście​ra​ły się mi​liar​dy ki​lo​me​trów prze​strze​ni i w tej roz​ja​rzo​nej gwiaz​da​mi pu​st​ce mknę​ło ku nam osiem​na​ście nie​wi​dzial​nych, śmier​cio​no​śnych kuł. Co się sta​nie, je​że​li Le​onid i Al​lan po​my​lą się i szyb​kość zbli​ża​nia się prze​kro​czy in​ten​syw​ność „puch​nię​cia” prze​strze​ni? Je​że​li wro​gie okrę​ty po​że​ra​ją​ce pust​kę we​zmą gó​rę nad na​szy​mi stat​ka​mi, roz​rzu​ca​ją​cy​mi pust​kę do​ko​ła sie​bie? Od​po​wiedź mo​że dać je​dy​nie do​świad​cze​nie, lecz do​świad​cze​nie jest ki​jem o dwóch koń​cach. Je​śli zwró​ci się prze​ciw​ko nam, błę​du już nie bę​dzie moż​na na​pra​wić. Kie​dy mnoż​nik wy​krył po​ja​wie​nie się kuł na gra​ni​cy wi​dzial​no​ści, ka​mień spadł mi z ser​ca. Ale zbyt wcze​śnie trium​fo​wa​łem. Nisz​czy​cie​le oka​za​li się in​te​li​gent​niej​si, niż przy​pusz​cza​łem. Zna​leź​li je​dy​ny sku​tecz​ny spo​sób wal​ki: na​rzu​ci​li nam wie​lo​krot​ne star​cia, ja​kich dłu​go wy​trzy​mać nie mo​gli​śmy. Apa​ra​ty roz​szy​fro​wa​ły roz​kaz stat​ku fla​go​we​go: „Ata​ko​wać na zwy​kłych szyb​ko​ściach, do​pó​ki nie wy​czer​pie się ich moż​li​wość wy​twa​rza​nia prze​strze​ni”. Do​sko​na​le zro​zu​mie​li, że ge​ne​ra​cja prze​strze​ni od​by​wa się kosz​tem za​pa​sów uprzed​nio zgro​ma​dzo​nej ma​te​rii, a za​pa​sy mu​szą się w koń​cu wy​czer​pać. Nie wie​dzie​li jed​nak, jak wkrót​ce te​go do​wiódł prze​bieg wy​da​rzeń, że po​tra​fi​my wta​czać do re​ak​cji nisz​cze​nia ma​sy tak​że cia​ła znaj​du​ją​ce się na ze​wnątrz stat​ku, w tym rów​nież ich okrę​ty.

I tak po​wta​rza​ło się kil​ka​krot​nie: od​rzu​ca​li​śmy ich wy​twa​rza​jąc prze​strzeń, oni zaś nur​ko​wa​li w nie​wi​dzial​ność i prze​bi​ja​li się na szyb​ko​ściach nad​świetl​nych. Ich ata​ki sta​wa​ły się co​raz nie​bez​piecz​niej​sze. Te​raz ha​mo​wa​li tak bli​sko, że je​dy​nie uży​cie peł​nej mo​cy wszyst​kich ani​hi​la​to​rów ra​to​wa​ło nas przed gra​wi​ta​cyj​ną sal​wą. Wro​go​wie nie wąt​pi​li, że w koń​cu „we​zmą nas na musz​kę”. Le​onid po​pro​sił wszyst​kich człon​ków za​ło​gi obu gwiaz​do​lo​tów, aby zgła​sza​li swo​je pro​po​zy​cje za po​śred​nic​twem MUK. – Ma​my dwie moż​li​wo​ści wyj​ścia z wal​ki. Pierw​sza: prze​bić się z okrą​że​nia i po​zo​sta​wia​jąc Ple​ja​dy wro​go​wi ucie​kać w kie​run​ku Słoń​ca. Nie mo​gę gwa​ran​to​wać, że wy​rwie​my się bez uni​ce​stwia​ją​ce​go star​cia. Moż​li​we też, iż wróg bę​dzie nas ści​gał i na​rzu​ci de​cy​du​ją​cą wal​kę. Dru​ga: przejść z obro​ny do na​tar​cia. Je​stem pe​wien, że uda się za​ni​hilo​wać kil​ka krą​żow​ni​ków wro​ga. Wiem, że na jed​nym z nich mo​że znaj​do​wać się nasz po​rwa​ny to​wa​rzysz, ale mi​mo to są​dzę, że na​le​ży ata​ko​wać. Każ​dy z nas my​ślał w owej groź​nej chwi​li o An​dre. Nie spie​szy​li​śmy się z pod​ję​ciem de​cy​zji. Mie​li​śmy do speł​nie​nia waż​ny obo​wią​zek: mu​sie​li​śmy wró​cić na Zie​mię i opo​wie​dzieć o tym, co od​kry​li​śmy w da​le​kich re​jo​nach Ga​lak​ty​ki. Ale nie chcie​li​śmy rów​nież uchy​lać się od od​po​wie​dzial​no​ści za śmierć na​sze​go przy​ja​cie​la, któ​re​mu przy​da​rzy​ło się nie​szczę​ście, po pro​stu nie mo​gli​śmy się od niej uchy​lać! Wie​dzie​li​śmy, ja​ką na​le​ży pod​jąć de​cy​zję, ale nikt nie spie​szył się z jej wy​po​wie​dze​niem. Póź​niej MUK za​ko​mu​ni​ko​wał, że nie ma prze​ciw​nych ani wstrzy​mu​ją​cych się. Trze​ba przy​jąć bój, któ​ry nam na​rzu​co​no. I znów, już po raz ostat​ni, na wszyst​kich osiach gwiezd​nej sfe​ry po​ja​wi​ło się osiem​na​ście roz​pę​dzo​nych kuł. Krą​żow​ni​ki prze​ciw​ni​ka zo​rien​to​wa​ły się, że je​ste​śmy go​to​wi przy​jąć wal​kę, za​czę​ły więc wy​ha​mo​wy​wać i usta​wiać się w szy​ku sfe​rycz​nym, któ​re​go cen​trum sta​no​wi​ły na​sze dwa stat​ki. Po chwi​li okrę​ty Zły​wro​gów wy​rów​na​ły swo​je wza​jem​ne szyb​ko​ści tak, aby zna​leźć się jed​no​cze​śnie w na​szym po​bli​żu. Zło​wiesz​czy blask eska​dry na​past​ni​ków ga​sił świa​tło ota​cza​ją​cych nas gwiazd. Od sal​wy wszyst​kich dział gra​wi​ta​cyj​nych Nisz​czy​cie​li dzie​li​ły nas mi​nu​ty. Wszyst​ko te​raz za​le​ża​ło od te​go, kto pierw​szy zdo​ła za​dać cios. Kie​dy osiem​na​ście stat​ków wro​ga, nie osią​gnąw​szy jesz​cze sfe​ry wła​sne​go sku​tecz​ne​go ognia, zna​la​zło się w za​się​gu na​sze​go dzia​ła​nia, Al​lan i Le​onid rów​no​cze​śnie uru​cho​mi​li ani​hi​la​to​ry trak​cyj​ne uni​ce​stwia​ją​ce prze​strzeń. Wro​go​wi mo​gło się wy​da​wać, że my sa​mi za​czę​li​śmy się gwał​tow​nie zbli​żać. Ale Nisz​czy​cie​le nie da​li się oszu​kać, spo​strze​gli bo​wiem, że od​le​głość mię​dzy ni​mi a na​mi ma​le​je we wszyst​kich kie​run​kach. Ogar​nę​ła ich pa​ni​ka. Czte​ry z osiem​na​stu krą​żow​ni​ków wro​ga, za​gar​nię​te stoż​ka​mi zni​ka​ją​cej prze​strze​ni, gwał​tow​nie ode​rwa​ły się od swo​ich. Roz​szy​fro​wa​li​śmy ich roz​pacz​li​we de​pe​sze: „Po​móż​cie, stra​ci​li​śmy ste​row​ność!” i pa​nicz​ne roz​ka​zy fla​gow​ca: „Daj​cie ca​łą wstecz i bij​cie z dział gra​wi​ta​cyj​nych, bo zde​rzy​cie się z ni​mi!” Ro​ze​śmia​łem się trium​fal​nie: wro​go​wie na​wet w ostat​niej chwi​li swe​go ży​cia nie do​my​śla​li się, ja​ki los ich cze​ka. Ani Al​lan, ani Le​onid nie cze​ka​li na przed​śmiert​ną sal​wę gi​ną​cych pi​ra​tów. To, co zo​ba​czy​li​śmy i co nie​wąt​pli​wie uj​rze​li po​zo​sta​li przy ży​ciu wro​go​wie, by​ło wspa​nia​łe. Te​raz Zły​wro​gi po​zna​ły ca​łą moc ludz​kiej po​tę​gi. Na gwiaź​dzi​stym nie​bie ośle​pia​ją​co za​pło​nę​ły czte​ry pur​pu​ro​we słoń​ca, któ​re na​tych​miast zga​sły two​rząc mgli​ste ob​ło​ki. Py​ło​we chmu​ry wi​ro​wa​ły, roz​pra​sza​ły się i ni​kły – wszech​świa​to​wa pust​ka wzbo​ga​ci​ła się o czte​ry no​we ot​chła​nie. Zło​wiesz​cze krą​żow​ni​ki sta​ły się ki​lo​me​tra​mi, nie ga​zem, nie mo​le​ku​ła​mi, nie ato​ma​mi na​wet, lecz mi​lio​na​mi ki​lo​me​trów bez​cie​le​snej prze​strze​ni, mi​lio​na​mi ki​lo​me​trów pu​-

ste​go „nic”! Po​zo​sta​łe okrę​ty wro​ga rzu​ci​ły się do uciecz​ki. Le​onid pró​bo​wał je go​nić, lecz ku​le prze​szły w ob​szar nad​świetl​ny. Zdo​ła​li​śmy jed​nak przed​tem ode​brać roz​kaz na​da​ny z po​kła​du fla​gow​ca Nisz​czy​cie​li: „Na​tych​miast opu​ścić gro​ma​dę gwiezd​ną! Wszyst​kie okrę​ty opusz​cza​ją gro​ma​dę gwiezd​ną!” Po​bie​głem do Ro​me​ra. Mu​sia​łem mu rzu​cić mo​ją ra​dość w twarz jak gry​zą​cy wy​rzut. – An​dre ni​cze​go nie po​wie​dział, Paw​le! Z roz​ka​zu ad​mi​ra​ła wy​ni​ka ja​sno, że do ostat​niej chwi​li Nisz​czy​cie​le oba​wia​li się zwy​kłe​go zde​rze​nia z na​mi, a nie ani​hi​la​cji! Ro​me​ro dłu​go pa​trzył na mnie bez sło​wa. Za​uwa​ży​łem na​gle, że zgar​bił się i po​sta​rzał. – Pro​szę mi wie​rzyć, że cie​szę się wraz z pa​nem – po​wie​dział zmę​czo​nym gło​sem. – Cho​ciaż, praw​dę mó​wiąc, z cze​go tu się cie​szyć?… Nie​na​wi​dzi​łem go, bo nie wie​rzył, że An​dre mógł po​zo​stać przy ży​ciu i nie wy​dać na​szych se​kre​tów. Dla nie​go ist​nia​ła tyl​ko jed​na moż​li​wość: An​dre daw​no zgi​nął.

15

Ple​ja​dy zo​sta​ły za na​mi. To by​ła bar​dzo smut​na po​dróż. Dzień za dniem i ty​dzień za ty​go​dniem ob​la​ty​wa​li​śmy ko​lej​ne ukła​dy gwiezd​ne. Na tych pla​ne​tach, gdzie ist​nia​ły wa​run​ki do po​wsta​nia ży​cia i gdzie jesz​cze nie​daw​no ży​cie kwitło, te​raz ży​cia nie by​ło. Zja​wi​li​śmy się w Ple​ja​dach zbyt póź​no. Zdzi​wi​łem się, kie​dy WKA tłu​ma​cząc na​zwę dziw​nych istot uży​wał in​fan​tyl​ne​go sło​wa „Zły​wro​gi”. Te​raz ze wzra​sta​ją​cą wście​kło​ścią prze​ko​ny​wa​łem się o pre​cy​zji prze​kła​du. Tam, gdzie po​ja​wia​li się oni, zja​wia​ło się zło. Na​wet myśl o tym, że ist​nie​ją w tym sa​mym świe​cie co my, bu​dzi​ła od​ra​zę. Nie cho​dzi​ło już o to, aby za​trzy​mać agre​so​rów. Trze​ba ich po pro​stu znisz​czyć, zna​leźć i uni​ce​stwić! Dzień za dniem i ty​dzień za ty​go​dniem w lor​ne​tach mnoż​ni​ków i na ste​reo​ekra​nach uka​zy​wa​ły się te sa​me wi​do​ki: gę​ste chmu​ry po​pio​łu i py​łu kłę​bią​ce się nad pla​ne​ta​mi, lą​dy wy​mie​sza​ne z oce​ana​mi w jed​ną grzą​ską ma​sę… Spró​bo​wa​li​śmy wy​lą​do​wać na jed​nej ze znisz​czo​nych pla​net. By​ło to w ukła​dzie Ak​cjo​ny, wspa​nia​łej, ja​snej gwiaz​dy. W nie​da​le​kiej prze​szło​ści z pew​no​ścią ni​cze​go tam nie bra​ko​wa​ło, by​ło pod do​stat​kiem świa​tła i cie​pła, wo​dy i zie​le​ni, po​wie​trza, mi​ne​ra​łów i stra​wy. W smut​nej te​raź​niej​szo​ści był kurz, nic po​za py​łem… Nad pla​netą kłę​bi​ły się czar​ne chmu​ry de​li​kat​nej za​wie​si​ny. Wpa​try​wa​li​śmy się w po​wierzch​nię glo​bu, do​my​śla​li​śmy się ru​in miast pod gó​ra​mi po​pio​łu. Po wy​lą​do​wa​niu omal nie uto​nę​li​śmy w py​le po​dob​nym do spro​sz​ko​wa​ne​go gra​fi​tu, któ​ry ciekł ni​czym wo​da. Mu​sie​li​śmy wró​cić. Pew​ne​go wie​czo​ru w klu​bie po​kła​do​wym Wie​ra za​py​ta​ła nas, co ro​bić da​lej. Wie​my te​raz, że w Ga​lak​ty​ce bu​szu​ją dziw​ne pół isto​ty, pół me​cha​ni​zmy, two​rzą​ce wo​jow​ni​czy na​ród o wy​so​kiej kul​tu​rze tech​nicz​nej – mó​wi​ła. Do​tar​li​śmy do prze​strze​ni ga​lak​tycz​nych i prze​ko​na​li​śmy się, że są opa​no​wa​ne przez pi​ra​tów. Ale nie wszyst​ko jesz​cze jest ja​sne. Nie wie​my, gdzie oni ma​ją swo​ją ba​zę. Po co do​ko​nu​ją swych nisz​czy​ciel​skich na​pa​dów? Gdzie miesz​ka​ją po​dob​ne do nas isto​ty? Wi​dzie​li​śmy je w sen​nych ma​ja​kach Anio​łów, na ob​ra​zach Al​ta​ir​czy​ków i w rzeź​bach miesz​kań​ców Sigmy, ale nie wi​dzie​li​śmy ich ży​wych. Mo​że ten na​ród na​szych po​ten​cjal​nych przy​ja​ciół już nie ist​nie​je? Nie jest wy​klu​czo​ne, że sta​li​śmy się świad​ka​mi ostat​niej fa​zy ko​smicz​nej woj​ny mię​dzy Nisz​czy​cie​la​mi i po​ko​jo​wo uspo​so​bio​ny​mi Nie​bia​na​mi, w któ​rej zgi​nę​li wszy​scy prze​ciw​ni​cy Zły​wro​gów. To jesz​cze na​le​ży wy​ja​śnić. Jed​no​cze​śnie po​ra już wra​cać na Zie​mię. Trze​ba za​po​znać ca​łą ludz​kość z ze​bra​ny​mi in​for​ma​cja​mi, aby jej de​cy​zje by​ły obiek​tyw​ne. Wie​ra za​pro​po​no​wa​ła po​dzie​lić flo​ty​l​lę. Je​den gwiaz​do​lot weź​mie kurs na Zie​mię, dru​gi zaś bę​dzie kon​ty​nu​ował po​szu​ki​wa​nie gwiezd​nych sie​dlisk wy​kry​tych nie​przy​ja​ciół i nie​zna​nych sprzy​mie​rzeń​ców. W cią​gu kil​ku mie​się​cy od​da​li​li​śmy się od Słoń​ca o pięć​set lat świetl​nych i wtar​gnę​li​śmy w Ple​ja​dy. Ko​lej​nym obiek​tem zwia​du po​win​no być chy​ba sku​pi​sko gwiezd​ne w Per​se​uszu, od któ​re​go dzie​li nas czte​ry ty​sią​ce lat świetl​nych. Wy​pra​wa do te​go ro​ju po​trwa co naj​mniej kil​ka lat, ale jest nie​zbęd​na. Do​pó​ki nie do​wie​my się, gdzie

ukry​ła się flo​ty​l​la wro​ga, nikt na Zie​mi nie bę​dzie mógł żyć w spo​ko​ju. – Wra​cam na Zie​mię – za​koń​czy​ła Wie​ra. – Wie​cie, dla​cze​go: trze​ba po​ko​nać izo​la​cjo​ni​stów. – Je​stem go​to​wa le​cieć da​lej – oświad​czy​ła Ol​ga. – „Po​że​racz Prze​strze​ni” jest le​piej przy​sto​so​wa​ny do da​le​kich po​dró​ży niż „Ster​nik”. Weź​mie​my część za​pa​sów sub​stan​cji ak​tyw​nej ze „Ster​ni​ka”. Za​ło​gę skom​ple​tu​je​my z tych, któ​rzy zgło​szą się na ochot​ni​ka. Po​wie​dzia​ła to tak spo​koj​nie, jak​by cho​dzi​ło o po​dróż z Zie​mi na Sy​riu​sza lub Al​fę Cen​tau​ri. In​ni nie spie​szy​li z od​po​wie​dzią. My​śla​łem o Zie​mi i Orze, o gwiaz​dach roz​sia​nych wo​kół nich. Nic mnie szcze​gól​nie nie cią​gnę​ło na Zie​mię, wa​bił mnie ra​czej Plu​ton, ale i bez Plu​to​na mo​głem żyć. Wpraw​dzie na da​le​kiej We​dze, pięk​nej, błę​kit​na​wo​bia​łej We​dze, gdzie ni​gdy nie by​łem i chy​ba nie bę​dę, po​zo​sta​ło to. co choć tro​chę wią​za​ło mnie z prze​szło​ścią. Ale cóż się zmie​ni, je​że​li za​wró​cę? Łą​czy mnie z Fio​la je​dy​nie czcze pra​gnie​nie jed​no​ści. Na​sza mi​łość nie ma sen​su, jest przed​wcze​sna, jak to uczu​cie okre​ślił Lusin. Na​to​miast tam, do da​le​kie​go Per​se​usza, rwę się ca​łą pa​sją swo​jej du​szy, wszyst​ki​mi ar​gu​men​ta​mi ro​zu​mu. Gdzieś tam jest mój przy​ja​ciel, któ​ry wzy​wał mnie na po​moc w chwi​li nie​bez​pie​czeń​stwa. Mo​że też uda mi się roz​wi​kłać nie​któ​re za​gad​ki Zły​wro​gów, bo gdzie szu​kać ich roz​wią​za​nia, je​śli nie wśród prze​ciw​ni​ków? – Le​cę do Per​se​usza – po​wie​dzia​łem. Ro​me​ro i Lusin po​sta​no​wi​li wró​cić na Zie​mię. Za​bie​ra​li ze so​bą Tru​ba. Póź​niej nad​szedł dzień roz​sta​nia. Po​że​gna​nie by​ło smut​ne. Wie​ra ob​ję​ła mnie i uca​ło​wa​ła. Nie wie​dzia​łem, czy ją kie​dy​kol​wiek jesz​cze zo​ba​czę. Przed nią nie mu​sia​łem ukry​wać smut​ku. – Wie​ro, w tak da​le​kiej po​dró​ży wszyst​ko mo​że się zda​rzyć – po​wie​dzia​łem. – Za​pa​mię​taj mo​je ostat​nie ży​cze​nie: Ro​me​ra trze​ba po​ko​nać. Je​że​li lu​dzie nie przyj​dą z po​mo​cą Nie​bia​nom, bę​dą nie​god​ni sie​bie. Pa​trzy​ła na mnie przez łzy. – Lu​dzie po​mo​gą wszyst​kie​mu co do​bre, ro​zum​ne i wy​ma​ga​ją​ce po​mo​cy. Mo​gę cię o tym za​pew​nić. Ostat​ni że​gna​li się ze mną Gro​man i Ka​ma​gin. Od​waż​ni ko​smo​nau​ci, na​si przod​ko​wie, by​li rów​nież wzru​sze​ni. – Trzy la​ta te​mu, pięć​set dwa​dzie​ścia lat pla​ne​tar​nych, roz​sta​li​śmy się z Zie​mią – po​wie​dział Ka​ma​gin. – Nie​wie​le się przez ten czas zmie​ni​li​śmy, choć Zie​mia i lu​dzie zmie​ni​li się nie do po​zna​nia. Z ca​łe​go ser​ca ży​czę wam w da​le​kiej po​dró​ży więk​sze​go szczę​ścia, niż nam przy​pa​dło w udzia​le. – A wam ży​czy​my do​bre​go spo​tka​nia z Zie​mią – od​par​łem. – I do​bre​go no​we​go ży​cia na na​szej zie​lo​nej sta​rusz​ce, na wiecz​nie mło​dej ko​leb​ce ludz​ko​ści! – Masz tu po​da​ru​nek na dro​gę – po​wie​dział Al​lan i dał mi naj​więk​szy swój skarb, książ​ki i cza​so​pi​sma z dwu​dzie​ste​go wie​ku. Sie​dzie​li​śmy wraz z Olgą w sa​li ob​ser​wa​cyj​nej. Kon​tu​ry „Ster​ni​ka” szyb​ko ni​kły na tle gwiazd i wkrót​ce nie moż​na by​ło go do​strzec go​łym okiem, cho​ciaż Al​lan włą​czył wszyst​kie re​flek​to​ry stat​ku. – No i zo​sta​li​śmy sa​mi – po​wie​dzia​łem. – Jak dłu​go po​trwa ta sa​mot​ność? – Nie bo​ję się sa​mot​no​ści – od​par​ła Ol​ga. – Mo​gę le​cieć cho​ciaż​by na tam​ten świat, ale nie wiem, gdzie tam​ten świat się znaj​du​je. Po​pa​trzy​łem na nią ze zdu​mie​niem. Ol​ga uśmie​cha​ła się do mnie. Po​czu​łem się tak, jak​-

bym zro​bił coś złe​go i w zmie​sza​niu znów ob​ró​ci​łem się ku gwiaz​dom.

16

Zgod​nie z pro​gra​mem opra​co​wa​nym przez MUK mie​li​śmy do ro​jów gwiezd​nych w Per​se​uszu le​cieć po​nad rok z szyb​ko​ścią rów​ną pię​ciu ty​siąc​om pręd​ko​ści świetl​nych. Po​dob​nych szyb​ko​ści nikt przed na​mi nie osią​gał, ale Le​onid i Osi​ma by​li pew​ni, że nam się to uda. – Do​tych​czas Al​lan nas ha​mo​wał – do​wo​dził Le​onid – bo je​go sta​tek jest znacz​nie wol​niej​szy. Po wej​ściu w ob​szar nad​świetl​ny Le​onid dał upust swo​im za​mi​ło​wa​niem do pę​du. Wszy​scy wie​dzą, że prze​strze​nie ga​lak​tycz​ne są pu​ste. Co in​ne​go jed​nak wie​dzieć, a co in​ne​go czuć. W cza​sie prze​lo​tu z Zie​mi na Orę nie po​czu​łem pust​ki, gdyż cia​ła nie​bie​skie zbli​ża​ły się i od​da​la​ły, zmie​niał się też kształt gwiaz​do​zbio​rów. Tchnie​nie ogrom​nej pust​ki do​się​gło nas w lo​cie do Ple​jad: mi​jał dzień za dniem, ty​dzień za ty​go​dniem, pę​dzi​li​śmy ty​siąc​krot​nie szyb​ciej od świa​tła, a na ze​wnątrz stat​ku wszyst​ko po​zo​sta​wa​ło bez zmia​ny. Do​pie​ro jed​nak po wyj​ściu z Ple​jad zro​zu​mia​łem, jak bez​den​nie pu​sty jest Wszech​świat. Już po ty​go​dniu wspa​nia​ła gro​ma​da gwiezd​na prze​kształ​ci​ła się w ta​ki sam kłębu​szek wa​ty, na ja​ki wy​glą​da z Zie​mi. Te​raz mia​łem wła​sny fo​tel w ste​rów​ce obok dy​żur​ne​go do​wód​cy. De​szy​fra​to​ry ło​wi​ły każ​dą fa​lę i im​puls, stru​mie​nie czą​stek, po​la elek​trycz​ne i gra​wi​ta​cyj​ne. Za​war​te w nich in​for​ma​cje tra​fia​ły do kom​pu​te​ra, któ​ry wy​da​wał roz​ka​zy au​to​ma​tom, ja zaś, ob​ser​wu​jąc nie​ustan​ną pra​cę ba​daw​czą, da​wa​łem me​cha​ni​zmom do​dat​ko​we za​da​nia. Zwy​kle dy​żu​ro​wa​łem wraz z Olgą. Mil​cze​li​śmy wów​czas go​dzi​na​mi, wpa​tru​jąc się w gwiaź​dzi​ste nie​bo i roz​ma​wia​jąc w my​ślach z pod​le​gły​mi nam ma​szy​na​mi. Co​dzien​nie zja​wia​łem się w la​bo​ra​to​rium gra​wi​ta​cyj​nym. Uru​cha​mia​łem me​cha​ni​zmy, a im​pul​sy ode​bra​ne przez de​szy​fra​to​ry prze​ka​zy​wa​łem do ana​li​zy kom​pu​te​ro​wi po​kła​do​we​mu. Cią​gle od no​wa ba​da​łem pro​mie​nio​wa​nie mó​zgu Zły​wro​gów na​gra​ne przez An​dre i gra​wi​gra​my ata​ku​ją​cych nas krą​żow​ni​ków. Uwa​ża​łem tę pra​cę za swe na​czel​ne za​da​nie. Daw​niej An​dre wszyst​ko ro​bił sam, my zaś tyl​ko mu po​ma​ga​li​śmy. Żar​to​wa​li​śmy z je​go two​rzo​nych na ko​la​nie teo​rii, po​błaż​li​wie ak​cep​to​wa​li​śmy ge​nial​ne wi​zje i czu​li​śmy się pew​ni i bez​piecz​ni: Przy nas go​rzał ogrom​ny ro​zum, nie​ustan​nie ro​dzą​cy bły​sko​tli​we idee. An​dre chci​wie rzu​cał się na każ​dą za​gad​kę i nie spo​czy​wał, pó​ki jej nie roz​wią​zał. Wszyst​ko, co moż​na zro​bić, ro​bił znacz​nie le​piej od ko​go​kol​wiek z nas, po cóż więc mie​li​śmy się tra​pić? Te​raz An​dre nie by​ło. Znik​nął ge​nial​ny ge​ne​ra​tor no​wych po​my​słów. Trze​ba go by​ło za​stą​pić cho​ciaż​by czę​ścio​wo. Nie mia​łem na​wet odro​bi​ny owej na​tchnio​nej lek​ko​ści An​dre, lecz nie​ustan​nie, upar​cie my​śla​łem – chcia​łem pra​co​wi​to​ścią zre​kom​pen​so​wać je​go in​tu​icję. Sia​da​łem na ka​nap​ce, za​my​ka​łem oczy i po ty​siąc​kroć wra​ca​łem my​śla​mi do tej sa​mej sce​ny. Za​ci​snę​li​śmy po​la​mi osła​błe​go oczo​gło​wa, któ​ry roz​pacz​li​wie wzy​wał po​mo​cy na fa​lach gra​wi​ta​cyj​nych. Je​go im​pul​sy gra​wi​ta​cyj​ne bie​gły z nor​mal​ną szyb​ko​ścią świa​tła, z tą sa​mą pręd​ko​ścią przy​cho​dzi​ły od​po​wie​dzi. Moż​na by​ło we​dług cza​su dzie​lą​ce​go py​ta​nia i od​po​wie​dzi ob​li​czyć od​le​głość dzie​lą​cą Sigmę od krą​żow​ni​ka śpie​szą​ce​go na po​moc. A krą​-

żow​nik za​wia​da​miał, że na​wet le​cąc z szyb​ko​ścią nad​świetl​ną nie zdo​ła do​trzeć do ce​lu przed no​cą. Ile dni lub ty​go​dni świetl​nych miał do po​ko​na​nia? Tym​cza​sem Zły​wróg roz​ma​wiał z okrę​tem tak, jak​by stał obok nie​go. „Jak to by​ło moż​li​we? – py​ta​łem w du​chu. – Co mo​że po​ru​szać się w prze​strze​ni z szyb​ko​ścią nad​świetl​ną nie uni​ce​stwia​jąc tej prze​strze​ni?” Na​wet we śnie pró​bo​wa​łem roz​wi​kłać tę za​gad​kę. Kie​dyś przez nie​uwa​gę nie wy​łą​czy​łem na noc de​szy​fra​to​ra na​stro​jo​ne​go na pro​mie​nio​wa​nie mo​je​go mó​zgu i urzą​dze​nie za​re​je​stro​wa​ło mo​je sny. Wresz​cie z wol​na za​czą​łem do​strze​gać za​ry​sy roz​wią​za​nia. Roz​wią​za​nie by​ło tak pro​ste, że po​cząt​ko​wo nie uwie​rzy​łem w je​go pra​wi​dło​wość. Ale wszyst​kie dro​gi wio​dły do te​go sa​me​go punk​tu, wszyst​kie ni​ci lo​gicz​nie za​pę​tla​ły się w je​den wę​zeł. Prze​ka​za​łem swo​je do​my​sły kom​pu​te​ro​wi, któ​ry po ana​li​zie za​wia​do​mił mnie, że hi​po​te​za jest nie​sprzecz​na i mo​że być przy​ję​ta za punkt wyj​ścio​wy do dal​szych roz​wa​żań. Zna​la​złem się na wła​ści​wej dro​dze. Do ce​lu by​ło wpraw​dzie jesz​cze bar​dzo da​le​ko, lecz wie​dzia​łem, że do nie​go do​trę. Po​pro​si​łem Olgę do sie​bie. Przy​szła do la​bo​ra​to​rium, dłu​go słu​cha​ła nie prze​ry​wa​jąc mi, a po​tem po​wie​dzia​ła: – Uwa​żasz więc, że tym za​gad​ko​wym no​śni​kiem łącz​no​ści mo​men​tal​nie prze​ni​ka​ją​cym prze​strzeń, jest sa​ma prze​strzeń? – Tak, sa​ma prze​strzeń, a wła​ści​wie drga​nia gę​sto​ści prze​strze​ni. Do​sze​dłem do wnio​sku, że je​dy​nie zmia​ny sta​nu prze​strze​ni mo​gą roz​cho​dzić się w niej z szyb​ko​ścią nad​świetl​ną. Ol​ga za​sta​na​wia​ła się przez chwi​lę. Póź​niej ski​nę​ła gło​wą i za​czę​ła roz​wi​jać mo​ją hi​po​te​zę: – Na​uczy​li​śmy się prze​kształ​cać ma​sę w prze​strzeń i znów otrzy​my​wać z niej ma​sę. Krót​ko mó​wiąc ope​ru​je​my sta​na​mi krań​co​wy​mi – nisz​cze​niem i two​rze​niem… Tym​cza​sem oka​zu​je się, że mię​dzy ni​mi za​wie​ra się ca​łe spek​trum sta​nów przej​ścio​wych, mo​że rów​nie waż​nych jak punk​ty gra​nicz​ne… Mu​si​my ich szu​kać, mu​si​my szu​kać wszy​scy, a nie tyl​ko ty, Eli. Z ra​do​ści uca​ło​wa​łem Olgę w oba po​licz​ki. Nie po​wi​nie​nem był te​go ro​bić. Ol​ga zmie​sza​ła się jak ma​ła dziew​czyn​ka za​sko​czo​na przy nie​do​zwo​lo​nej za​ba​wie, cho​ciaż win​ny by​łem ja, a nie ona. – Nie gnie​waj się – po​wie​dzia​łem ze skru​chą. – Nie chcia​łem ci zro​bić przy​kro​ści. – Wca​le się nie gnie​wam – od​par​ta smut​nym gło​sem. – Czy nie za​uwa​ży​łeś, że nie po​tra​fię się na cie​bie gnie​wać?

17

Te​go wie​czo​ra dłu​go nie mo​głem za​snąć. My​śla​łem o An​dre. Przy​ja​ciel po​chwa​lił​by mnie za od​kry​cie fal prze​strze​ni. Rzad​ko za​słu​gi​wa​łem na je​go po​chwa​ły, kie​dy by​li​śmy jesz​cze ra​zem, ale te​raz by mnie po​chwa​lił, je​stem te​go pe​wien, bo le​piej niż kto​kol​wiek in​ny po​tra​fił​by oce​nić wa​gę te​go od​kry​cia. An​dre stal przede mną. Sły​sza​łem je​go glos. Za​my​ka​łem oczy, aby go le​piej wi​dzieć i sły​szeć. Przy​ja​ciel cho​dził po ka​jucie, po​trzą​sał eks​tra​wa​ganc​ki​mi kę​dzio​ra​mi i spie​rał się ze mną. Był jak za​wsze odro​bi​nę śmiesz​ny i bar​dzo mi​ły. Pa​trzy​łem na nie​go z bó​lem: An​dre zna​lazł się w nie​bez​pie​czeń​stwie, a ja nie mo​głem mu po​móc. „Cięż​ko my​ślisz, Eli – mó​wił An​dre gniew​nym to​nem. – Kry​ty​cyzm i iro​nia łą​czą się w two​im mó​zgu z nie​złą daw​ką tę​po​ty. Gdy​bym po​wie​dział to, do cze​go sam z ta​kim tru​dem do​sze​dłeś, na wszel​ki wy​pa​dek wy​śmiał​byś mnie. Dow​cip​ko​wa​łeś na te​mat każ​de​go mo​je​go po​my​słu, czyż nie mam ra​cji?” „Nie masz – bro​ni​łem się. – Bądź spra​wie​dli​wy, An​dre. Wie​le idei ak​cep​to​wa​łem od ra​zu”. Za​czą​łem przy​po​mi​nać so​bie je​go idee i teo​rie. By​ło ich tak wie​le, że go​dzi​ny bie​gły, a ja przy​po​mi​na​łem so​bie wciąż no​we. Już nie dys​ku​to​wa​łem z An​dre, by​łem go​tów przy​jąć każ​dą hi​po​te​zę tyl​ko dla​te​go, że on był jej au​to​rem. Pod ko​niec no​cy wspo​mnia​łem je​go teo​rię po​cho​dze​nia lu​dzi, tak nie​ubła​ga​nie skry​ty​ko​wa​ną przez Ro​me​ra. Na​bra​łem te​raz do niej wiel​kiej sym​pa​tii tak​że dla​te​go, że Pa​weł z ta​ką za​cie​kło​ścią się na nią rzu​cił. Znów za​mkną​łem oczy, aby do​kład​niej wi​dzieć na​pły​wa​ją​ce pod po​wie​ki ob​ra​zy, i po​grą​ży​łem się w pół​sen przy​po​mi​na​ją​cy go​rącz​ko​we ma​ja​cze​nia. Po​wró​ci​łem na Zie​mię i cof​ną​łem się w jej głę​bo​ką prze​szłość. Uj​rza​łem dzi​kie, daw​no już nie ist​nie​ją​ce la​sy, pra​daw​ny sta​tek ko​smicz​ny le​żą​cy na bo​ku u stóp wzgó​rza. Z roz​dar​te​go wnę​trza gwiaz​do​lo​tu wy​sy​pa​ły się becz​ki, tra​py, skrzy​nie, nie​zna​ne me​cha​ni​zmy. Do​strze​głem mkną​ce po nie​bie po​strzę​pio​ne chmu​ry, usły​sza​łem krzy​ki małp, po​czu​łem wil​got​ny upał wi​szą​cy w po​wie​trzu nad wy​ima​gi​no​wa​nym prze​ze mnie za​kąt​kiem Zie​mi. Na szczyt wzgó​rza wspi​na się sta​rzec (wi​dzia​łem go już kie​dyś na ste​reo​ekra​nie w Sa​li Po​ma​rań​czo​wej). Sta​rzec jest wy​so​ki, szczu​pły i si​wy, ma wiel​kie, nie po ludz​ku pro​mien​ne oczy. Roz​glą​da się do​ko​ła z dez​apro​ba​tą. Nie po​do​ba mu się oko​li​ca, w któ​rej zna​lazł się sta​tek. Do star​ca zbli​ża​ją się dwaj mło​dzień​cy. Pierw​sze​go rów​nież wi​dzia​łem w Sa​li Po​ma​rań​czo​wej. Dru​gie​go nie znam, wy​my​śli​łem go. Zresz​tą po​dob​ny jest do za​bi​te​go z ob​ra​zu Al​ta​ir​czy​ków. „Ale wpa​dli​śmy! – mó​wi pierw​szy mło​dzie​niec. – Że też mu​sie​li​śmy się tak roz​bić! Na​pra​wa po​trwa ze dwa ty​sią​ce miej​sco​wych lat. La​bo​ra​to​ria za​bra​li​śmy ze so​bą, ale fa​bry​ki zo​sta​ły w do​mu”. „Mu​si​my zna​leźć po​moc​ni​ków – mó​wi dru​gi. – Jest nas dwu​dzie​stu, to zbyt ma​ło, a tu​tej​sze isto​ty ży​we po​tra​fią na ra​zie tyl​ko ska​kać z ga​łę​zi na ga​łąź. Zdo​by​wa​ją po​karm po​że​ra​jąc się na​wza​jem. Ma​ją po​tęż​ne zę​by, ale za grosz ro​zu​mu”.

Sta​rzec ich uspo​ka​ja. Nie jest tak źle – mó​wi. Uda​ło się wy​brać pla​ne​tę ze zno​śną tem​pe​ra​tu​rą, do​stat​kiem wo​dy i zie​le​ni. Już sam fakt, że moż​na cho​dzić bez ska​fan​drów ochron​nych, bar​dzo wie​le zna​czy. A fa​bry​ki? Cóż, fa​bry​ki moż​na zbu​do​wać, oczy​wi​ście pry​mi​tyw​ne. „Bez po​mo​cy? ” – prze​ry​wa mu pierw​szy, zdu​mio​ny spo​ko​jem star​ca. „Znaj​dzie​my po​moc​ni​ków. Spójrz​cie na te ogo​nia​ste isto​ty ha​ła​su​ją​ce w ko​ro​nach drzew. Kie​dyś za​czę​li​śmy się roz​wi​jać z po​dob​nych zwie​rza​ków. Po ja​kichś pię​ciu​set mi​lio​nach tu​tej​szych lat ogo​nia​ści sta​ną się ro​zum​ny​mi isto​ta​mi. Dla​cze​go nie mo​gli​by​śmy przy​spie​szyć ich ewo​lu​cji?” „Ile to zaj​mie lat, po​myśl! – mó​wi dru​gi. – Nie je​ste​śmy nie​śmier​tel​ni. Po​ło​wa z nas umrze tu​taj”. Nie do​my​śla się na​tu​ral​nie, że przyj​dzie mu zgi​nąć w in​nym miej​scu. „Bę​dzie​my się spie​szyć. Ja pew​nie nie do​ży​ję star​tu, ale wy opu​ści​cie tę pla​ne​tę”. Bio​rą się do pra​cy. Jed​ni szu​ka​ją rud, dru​dzy ła​ta​ją wy​rwy w po​szy​ciu i na​pra​wia​ją urzą​dze​nia we​wnątrz stat​ku, in​ni jesz​cze ło​wią mał​py i eks​pe​ry​men​tu​ją z ich za​rod​ka​mi, zmie​nia​ją ko​dy ge​ne​tycz​ne. Nie od ra​zu uda​je się wy​ho​do​wać isto​ty po​dob​ne do sie​bie, bo trud​no w cią​gu jed​ne​go po​ko​le​nia zmie​nić mał​pę w he​ro​sa. Nie​biań​scy przy​by​sze za​wi​ja​ją więc rę​ka​wy i pra​cu​ją, pra​cu​ją, pra​cu​ją. Pew​ne rze​czy się uda​ją, ale nie​po​wo​dzeń jest znacz​nie wię​cej. Wresz​cie zja​wia się praw​dzi​wy czło​wiek, od ra​zu we wszyst​kich wa​rian​tach: bia​ły i czar​ny, kę​dzie​rza​wy i pro​sto​wło​sy, pig​mej i gi​gant. Czyż​by tym ra​zem po​wo​dze​nie? Nie, znów fia​sko! Sły​szę gło​sy Ga​lak​tów, ich dys​ku​sje na na​ra​dzie pro​duk​cyj​nej. „I to ma być czło​wiek? – obu​rza się je​den z nich. – Spójrz​cie na pro​jekt i je​go re​ali​za​cję. Na pa​pie​rze isto​ta ro​zum​na, a w rze​czy​wi​sto​ści zwie​rzę. Pro​te​stu​ję prze​ciw​ko ta​kie​mu bra​ko​rób​stwu!” „Kon​kret​niej! – mó​wi prze​wod​ni​czą​cy. – Ja​kie ma​cie za​rzu​ty?” „Ty​sią​ce za​rzu​tów! Ab​so​lut​ne nie​przy​sto​so​wa​nie do ży​cia. Brak sier​ści, pa​zu​rów, kłów, ro​gów. Jak to stwo​rze​nie ma zdo​by​wać po​karm, po​ru​szać się i bro​nić? Pal​ce jak sę​ki, oczy jak szpar​ki. I to ma być isto​ta stwo​rzo​na na nasz ob​raz i po​do​bień​stwo?” „A jed​nak jest po​dob​na do nas – mó​wi sta​rzec. – Po​dob​na, choć nie​iden​tycz​na. Za​po​mi​na​cie o rze​czy naj​waż​niej​szej: o tym, że czło​wiek ma po​ten​cjal​nie nie​ogra​ni​czo​ne moż​li​wo​ści. Spójrz​cie na wy​kres zdol​no​ści opra​co​wa​ny przez ma​szy​nę. Je​śli zdol​ność sa​mo​do​sko​na​le​nia się psa przy​jąć za jed​ność, to nie ma zwie​rzę​cia, u któ​re​go ten wskaź​nik prze​kro​czył​by dzie​sięć. A tym​cza​sem u czło​wie​ka wy​no​si on 1 395 660 800! Ro​zu​mie​cie? Mi​liar​dy ra​zy wię​cej niż u do​wol​ne​go zwie​rzę​cia! Set​ki ra​zy wię​cej niż u nas! Uwa​żam, że stwo​rzy​li​śmy cud ro​zu​mu!” „Na ra​zie jest to cud głu​po​ty i nie​przy​sto​so​wa​nia! – krzyk​nął ktoś gniew​nie. – Wasz ro​zum​ny czło​wiek jest de​bi​lem! Pró​bo​wa​łem wpo​ić te​mu dzi​ku​so​wi ele​men​tar​ne po​ję​cia z dzie​dzi​ny me​cha​ni​ki gra​wi​ta​cyj​nej i prze​strzen​nej, a on tyl​ko śle​pia roz​dzia​wiał i sko​mlał. Wów​czas za​pro​wa​dzi​łem go do ko​ry​ta z żar​ciem. To war​to by​ło zo​ba​czyć! Upły​ną mi​lio​ny lat, za​nim wasz cud na​tu​ry do​my​śli się, że ma ja​kie​kol​wiek zdol​no​ści. Pro​po​nu​ję od​rzu​cić za​de​mon​stro​wa​ny nam mo​del czło​wie​ka i kon​ty​nu​ować ba​da​nia”. „Pro​szę gło​so​wać – po​wie​dział prze​wod​ni​czą​cy. – Kto jest za od​rzu​ce​niem czło​wie​ka i kon​ty​nu​acją? Kto prze​ciw? Kto się wstrzy​mu​je? A więc czło​wiek zo​stał od​rzu​co​ny wszyst​ki​mi glo​sa​mi po​za jed​nym wstrzy​mu​ją​cym się. Ja​kie wy​ma​ga​nia ma speł​nić no​wy mo​del, któ​ry za​mier​za​cie opra​co​wać? Słu​cham”. Znów wsta​je pierw​szy: „Są​dzę, że nie na​le​ży upie​rać się przy ze​wnętrz​nym po​do​bień​stwie do nas, gdyż nie jest

ono w prak​ty​ce osią​gal​ne i prze​kształ​ca się w ka​lec​two. Po​trze​bu​je​my nie nad​zwy​czaj​nych zdol​no​ści, lecz re​al​nej ży​wot​no​ści, szyb​kiej re​ak​cji i spry​tu! Pro​po​nu​ję no​wy mo​del opra​co​wać tak, aby mógł w mak​sy​mal​nym stop​niu przy​sto​so​wać się do do​wol​nych wa​run​ków ży​cio​wych”. „Są ja​kieś in​ne pro​po​zy​cje? Nie? A więc wnio​sek przy​ję​to – mó​wi prze​wod​ni​czą​cy. – Pro​szę za​pi​sać: na​stęp​ny mo​del za​opa​trzyć w sierść, pa​zu​ry, kły, ro​gi i ko​py​ta… Co jesz​cze?… Aha… Ogon do cze​pia​nia się ga​łę​zi… Jak na​zwie​my mo​del?” „Ma​my wol​ną li​te​rę „d” – od​zy​wa się ja​kiś głos z ką​ta. – Mo​że więc dia​beł?… ” „Dia​beł brzmi nie​źle – stwier​dza prze​wod​ni​czą​cy. – Uru​cha​mia​my więc pro​duk​cję dia​bła bio​rąc za pod​sta​wę nie​uda​ny mo​del czło​wie​ka. Po​zo​sta​je ostat​ni pro​blem: co ro​bić ze stwo​rzo​ny​mi ludź​mi?” „Za​ni​hilo​wać! – krzy​czy za​pal​czy​wy glos. – Do pia​chu! Nie ma sen​su pło​dzić bez​bron​ne po​twor​ki”. Sta​rzec znów pro​te​stu​je. Przy​po​mi​na, jak wie​le szla​chet​nych cech wkon​stru​owa​no do ludz​kie​go mó​zgu. Nie​chaj więc lu​dzie ży​ją, niech brną trud​ną dro​gą sa​mo​do​sko​na​le​nia się. Otrzy​ma​li wie​le i wie​le mo​gą osią​gnąć”. „Ra​cja – po​wie​dział prze​wod​ni​czą​cy. – Nie war​to lu​dzi uni​ce​stwiać. Je​śli roz​wi​ną się ich do​bre ce​chy, to czło​wiek zwy​cię​ży w cięż​kiej wal​ce o prze​trwa​nie, je​śli na​to​miast gó​rę we​zmą wa​dy wy​ni​ka​ją​ce z na​szej nie​dba​łej pra​cy, to zgu​ba te​go mo​de​lu nie zmar​twi nas zbyt​nio”. I oto lu​dzi wy​gna​no z obo​zu awa​ryj​ne​go nie​biań​skich przy​byszów, z ra​ju, w któ​rym mał​pę prze​mie​nio​no w czło​wie​ka. Od​tąd bę​dzie się on ro​dził w mę​kach, w po​cie czo​ła pra​co​wał na chleb i cier​piał cho​ro​by. Za​miast nie​go po​ja​wi się udo​sko​na​lo​ny mo​del: mą​dry, zręcz​ny, pra​co​wi​ty dia​beł. Ten no​wy mo​del udał się nad po​dziw. Ogo​nia​sta i ro​ga​ta isto​ta jest na​der wszech​stron​na: bie​ga, ska​cze z ga​łę​zi na ga​łąź, nur​ku​je w wo​dzie i wci​ska się w ziem​ne szcze​li​ny. Usłuż​ny dia​beł, praw​dzi​wy słu​ga swo​je​go bo​ga, na​śmie​wa się z pe​cho​wych wy​gnań​ców ska​za​nych na sa​mo​dziel​ne ży​cie, a lu​dzie szcze​rze go za to nie​na​wi​dzą. Kie​dy więc Ga​lak​to​wie usu​nę​li wresz​cie uszko​dze​nia stat​ku, za​bra​li ze so​bą stwo​rzo​ne przez sie​bie dia​bły, któ​re trzę​sły się na myśl o tym, że mo​gą po​zo​stać sam na sam z nie​uda​nym ludz​kim ple​mie​niem. „Ze​gnaj, dzi​ka pla​ne​to! – mó​wi uro​czy​stym gło​sem sta​rzec. – Je​stem pe​wien, że po​sia​ne przez nas ziar​no ro​zu​mu wy​da owo​ce. Cho​ciaż do​ży​łem do star​tu na​sze​go stat​ku, na pew​no nie do​cze​kam two​je​go roz​kwi​tu, czło​wie​ku. Żyj więc i do​sko​nal się!” Do​bry sta​rzec ma​cha mi rę​ką, a ja uśmie​cham się do nie​go i otwie​ram oczy, aby prze​pę​dzić z gło​wy kłę​bią​ce się w niej ob​ra​zy. Prze​cie​ram czo​ło i wy​wo​łu​ję MUK. – Pro​szę za​na​li​zo​wać my​śli na te​mat Ga​lak​tów, któ​rzy nie​gdyś prze​kon​stru​owa​li mał​pę w czło​wie​ka, spraw​dzić wszyst​kie ob​ra​zy po​ja​wia​ją​ce się w mo​im mó​zgu i oce​nić je. Tyl​ko jed​nym sło​wem, bo nie lu​bię tych wa​szych – z jed​nej stro​ny, z dru​giej stro​ny… MUK od​po​wie​dział jed​nym sło​wem: – Bred​nie. – No do​brze, mo​że być nie jed​nym sło​wem – po​wie​dzia​łem. Tym ra​zem MUK od​po​wie​dział na​stę​pu​ją​co: – Pseudohi​po​te​za na​da​ją​ca się je​dy​nie na te​mat do po​wie​ści fan​ta​stycz​no-na​uko​wej. Przy​po​mnia​łem so​bie, że in​ny kom​pu​ter, na Orze, nie​mal iden​tycz​nie oce​nił tę ideę An​dre i uspo​ko​jo​ny za​sną​łem.

18

Przez ca​ły rok, pó​ki le​cie​li​śmy ku po​dwój​ne​mu sku​pi​sku Per​se​usza, by​łem po​chło​nię​ty ba​da​niem wła​ści​wo​ści prze​strze​ni. Prze​bu​do​wa​ne la​bo​ra​to​rium po pew​nym cza​sie za​mie​ni​ło się w nie​wiel​ką fa​bry​kę. Urzą​dze​nia la​bo​ra​to​ryj​ne róż​ni​ły się od ani​hi​la​to​rów na​pę​do​wych i bo​jo​wych je​dy​nie mo​cą. Mo​je ma​lut​kie apa​ra​ci​ki nie roz​wi​ja​ły bo​wiem na​wet mi​liar​da ki​lo​wa​tów, pod​czas gdy tam​te dys​po​no​wa​ły mi​lio​na​mi al​ber​tów. Nie chcia​łem, aby przez mą nie​ostroż​ność nasz gwiaz​do​lot sam za​mie​nił się w ta​ką prze​strzen​ną ja​mę, ja​ką ro​bi​li​śmy z in​nych ciał. Mo​je me​cha​ni​zmy nie uni​ce​stwia​ły prze​strze​ni, lecz zmie​nia​ły jej gę​stość ope​ru​jąc da​le​ko od sta​nów gra​nicz​nych, kie​dy to prze​strzeń kon​cen​tru​je się w ma​sę, a ma​sa roz​pa​da się na prze​strzeń. Nie bę​dę tu szcze​gó​ło​wo opi​sy​wał do​świad​czeń. Nie​po​wo​dze​nia i suk​ce​sy zo​sta​ły za​no​to​wa​ne w pa​mię​ci kom​pu​te​ra i tam od​sy​łam za​in​te​re​so​wa​nych. Waż​ne jest jed​no: nie​zli​czo​ne eks​pe​ry​men​ty do​wio​dły, że wa​ha​nia gę​sto​ści prze​strze​ni pod​le​ga​ją pra​wom me​cha​ni​ki fa​lo​wej. Otrzy​my​wa​li​śmy fa​le ku​li​ste, stoż​ko​we i cy​lin​drycz​ne w po​sta​ci wą​skie​go pro​mie​nia prze​bi​ja​ją​ce​go prze​strzeń. Jed​no tyl​ko pra​wo ru​chu drga​ją​ce​go nie spraw​dza​ło się w wy​pad​ku fal gę​sto​ści prze​strze​ni, fa​le te mia​no​wi​cie roz​cho​dzi​ły się za​wsze z pręd​ko​ścią nad​świetl​ną. Sa​mo świa​tło by​ło szcze​gól​nym, gra​nicz​nym ro​dza​jem fal prze​strzen​nych i to tłu​ma​czy​ło je​go za​gad​ko​wą do​tąd sta​bil​ność w po​ru​sza​ją​cych się ukła​dach. Wkro​czy​li​śmy w nie​zwy​kły, nie zna​ny jesz​cze na Zie​mi świat! Kie​dy od​kry​cie zo​sta​ło wszech​stron​nie zba​da​ne i spraw​dzo​ne, zmon​to​wa​li​śmy ze​spół no​wych ma​szyn: ge​ne​ra​to​rów fal prze​strzen​nych, od​bior​ni​ków i de​szy​fra​to​rów de​pesz nada​wa​nych na tych fa​lach. Te​raz mo​gli​śmy no​to​wać do​wol​ne za​kłó​ce​nia po​czy​na​jąc od przy​świetl​nych, kie​dy fa​la prze​strzen​na o ni​skim po​zio​mie ener​ge​tycz​nym by​ła o krok od za​mia​ny na świa​tło, aż do hi​per​pręd​kich, roz​cho​dzą​cych się z szyb​ko​ścia​mi rów​ny​mi mi​liar​do​wym wie​lo​krot​no​ściom szyb​ko​ści świa​tła. Od​tąd już Zły​wro​gi nie mo​gły się do nas nie​po​strze​że​nie pod​kraść, gdyż mo​gli​śmy ich ob​ser​wo​wać w ob​sza​rze nad​świetl​nym na fa​lach prze​strzen​nych. Prze​sta​ła nam gro​zić wal​ka na oślep z wi​dzą​cym prze​ciw​ni​kiem. I znów wpra​wi​ła mnie w zdu​mie​nie świet​na kon​struk​cja za​gad​ko​wych istot zwa​nych Zły​wro​ga​mi lub Nisz​czy​cie​la​mi. Zdję​cia ana​to​micz​ne ciał prze​ko​na​ły nas, że ich ser​ce by​ło nie tyl​ko gra​wi​ta​to​rem i bro​nią gra​wi​ta​cyj​ną, lecz tak​że do​sko​na​łym na​daj​ni​kiem fal prze​strzen​nych. Ol​ga ma​rzy​ła o zor​ga​ni​zo​wa​niu służ​by dys​po​zy​cyj​nej że​glu​gi mię​dzy​gwiezd​nej. – Obec​nie za​raz po star​cie sta​tek nik​nie w ob​sza​rze nad​świetl​nym i nie ma z nim żad​ne​go kon​tak​tu. Wkrót​ce to się zmie​ni. Dys​po​zy​tor na Orze bę​dzie wie​dział wszyst​ko o każ​dym stat​ku bez wzglę​du na to, ja​ka od​le​głość go od nie​go dzie​li. Wy​da​wać roz​ka​zy gwiaz​do​lo​tom znaj​du​ją​cym się na prze​ciw​le​głym krań​cu Wszech​świa​ta i na​tych​miast uzy​ski​wać od​po​wie​dzi! W gło​wie się krę​ci… Czyż to nie wspa​nia​łe? A ja wspo​mi​na​łem An​dre tę​sk​nią​ce​go za Żan​ną i ni​gdy nie wi​dzia​nym Ole​giem. O ile pięk​niej​sze by​ło​by je​go ży​cie, gdy​by mógł ko​mu​ni​ko​wać się z uko​cha​ny​mi, gdy​by nie czuł się od nich od​cię​ty, za​mknię​ty w ob​cym świe​cie. Czyż moż​li​wość na​tych​mia​sto​we​go po​ko​ny​wa​nia nie​wy​obra​żal​nych prze​strze​ni nie jest urze​czy​wist​nie​niem od​wiecz​nych ludz​kich

ma​rzeń o wszech​obec​no​ści? – Słu​chać Zie​mi! – po​wie​dzia​łem. – Wi​dzieć Zie​mię! Za​wsze być ra​zem z Zie​mią!

19

Póź​niej na​stą​pi​ło to, co już wie​lo​krot​nie zda​rza​ło się w trak​cie na​szej ko​smicz​nej ody​sei i co od daw​na win​no spo​wsze​dnieć, a mi​mo to za każ​dym ra​zem za​ska​ki​wa​ło ma​je​sta​tem i pięk​nem. Po​dwój​na gro​ma​da gwiezd​na Chi i Psi Per​se​usza, ma​to​wa mgieł​ka od ro​ku nie zmie​nia​ją​ca ani kształ​tu, ani wiel​ko​ści, ani ja​sno​ści, na​gle oży​ła i za​czę​ła ro​snąć. Sku​pi​sko zmie​nia​ło się w oczach, pęcz​nia​ło, rozpeł​za​ło się ja​skra​wy​mi gwiaz​da​mi, ogrom​nia​ło. Na​sta​ła wresz​cie chwi​la, kie​dy ca​ła przed​nia pół​ku​la po​kry​ła się słoń​ca​mi Per​se​usza i tyl​ko z ty​łu zo​sta​ły gwiaz​dy z in​nych gro​mad. Po​tem rów​nież i one znik​nę​ły. Zna​leź​li​śmy się we​wnątrz gwiaz​do​zbio​ru. Dy​żu​ru​ją​cy w owej zna​mien​nej go​dzi​nie Osi​ma za​czął zmniej​szać pręd​kość. Wtar​gnę​li​śmy do jed​ne​go z naj​więk​szych sku​pisk gwiezd​nych Ga​lak​ty​ki, wy​raź​nie roz​pa​da​ją​ce​go się na dwa ze​spo​ły ciał. Nie​bo wzdłuż rów​ni​ka sfe​ry gwiezd​nej prze​ci​na​ło ciem​niej​sze pa​smo, od​dzie​la​ją​ce te ze​spo​ły od sie​bie, jed​nak słońc w tym „ciem​nym” pa​śmie by​ło znacz​nie wię​cej niż w naj​ja​śniej​szym wy​cin​ku ziem​skie​go nie​bo​skło​nu. Nie​bo obu sku​pisk pło​nę​ło tak ja​skra​wym świa​tłem, że bez tru​du roz​róż​nia​łem li​te​ry na for​mu​la​rzach ob​ser​wa​cyj​nych. W Per​se​uszu nie ma ni​gdy na​praw​dę ciem​nych no​cy. Z ostroż​no​ści le​cie​li​śmy w rów​ni​ko​wej stre​fie ciem​no​ści, nie wy​cho​dząc z ob​sza​ru nad​świetl​ne​go. Kil​ka dni mi​nę​ło bez nie​spo​dzia​nek: żad​na gwiaz​da nie sy​gna​li​zo​wa​ła swo​jej obec​no​ści, my sa​mi też ni​ko​go nie za​uwa​ży​li​śmy. Wo​kół wie​lu słońc ob​ra​ca​ły się pla​ne​ty, lecz znaj​do​wa​ły się one bar​dzo da​le​ko od nas. Póź​niej od​bior​ni​ki fal prze​strzen​nych za​re​je​stro​wa​ły sła​be im​pul​sy. Okre​so​wo do​bie​ga​ją​ce do nas zgęszcze​nia i roz​rze​dze​nia prze​strze​ni ukła​da​ły się w cią​gle to sa​mo zda​nie. Za​ło​ży​li​śmy, że jest to py​ta​nie: „Kim je​ste​ście?”, gdyż o to wła​śnie po​win​ni przede wszyst​kim za​py​tać nie​zna​ni ko​re​spon​den​ci. De​szy​fra​to​ry, wziąw​szy za pod​sta​wę ta​ki od​czyt, spo​rzą​dzi​ły wstęp​ny kod. Kod nie​wie​le się róż​nił od do​tych​czas uży​wa​nych przez na​sze ma​szy​ny. Sta​ło się ja​sne, że zdo​ła​my po​ro​zu​mieć się z nie​zna​ny​mi isto​ta​mi wy​sy​ła​ją​cy​mi sy​gna​ły prze​strzen​ne. Chcia​łem już na​wią​zy​wać łącz​ność, ale Ol​ga oba​wia​ła się, że to mo​że być pro​wo​ka​cja prze​ciw​ni​ków, któ​rzy sta​ra​ją się po​znać na​sze ta​jem​ni​ce. Więk​szość za​ło​gi ją po​par​ła. Mia​łem in​ne zda​nie i wraz z Le​oni​dem, któ​ry się ze mną zga​dzał, prze​ko​na​li​śmy wąt​pią​cych. Zły​wro​gi nie bę​dą przed cza​sem po​ka​zy​wać, że nas za​uwa​ży​ły – mó​wi​li​śmy. Ich broń dzia​ła na nie​wiel​kie dy​stan​se, po​sta​ra​ją się więc, aby​śmy się do nich mak​sy​mal​nie zbli​ży​li. Nie wie​my, kto szu​ka z na​mi kon​tak​tu, ale nie mo​gą to być wro​go​wie! Ja​ko pod​sta​wy na​sze​go ko​du uży​li​śmy, po​dob​nie jak na​si po​przed​ni​cy przy spo​tka​niach z isto​ta​mi ro​zum​ny​mi, ta​bli​cy pier​wiast​ków. W na​stęp​nych dniach ge​ne​ra​to​ry fal prze​strzen​nych nada​wa​ły je we wszyst​kich kie​run​kach, z ja​kich do​cie​ra​ły do nas sy​gna​ły. By​łem prze​ko​na​ny, że po za​koń​cze​niu tej trans​mi​sji za​czną nada​wać ob​cy. Nie po​my​li​łem się. Na​tych​miast po wy​łą​cze​niu na​szych na​daj​ni​ków w prze​strze​ni po​ja​-

wi​ły się no​we fa​le. Nio​sły one jed​nak nie wia​do​mość prze​zna​czo​ną dla nas, lecz ra​czej ja​kieś roz​mo​wy we​wnętrz​ne. Nie​zna​ne isto​ty py​ta​ły i od​po​wia​da​ły, o czymś się na​wza​jem prze​ko​ny​wa​ły (tak przy​naj​mniej mi się wy​da​wa​ło, a MUK nie za​prze​czał tej moż​li​wo​ści). Wdzie​ra​li​śmy się w głąb sku​pi​ska sto​krot​nie wy​prze​dza​jąc świa​tło, a do​ko​ła nie​spo​koj​nie pul​so​wa​ła prze​strzeń, za​sta​na​wia​jąc się, kim je​ste​śmy. – Skrę​ca​my w le​wo – po​wie​dzia​ła któ​re​goś dnia Ol​ga, w cza​sie na​sze​go wspól​ne​go dy​żu​ru. – Bę​dzie​my ba​dać sku​pi​sko Chi, któ​re za​wie​ra wię​cej gwiazd niż sku​pi​sko Psi. Czy masz ja​kieś no​we wia​do​mo​ści? – Na ra​zie nie – od​par​łem. – Ta​jem​ni​cze roz​mo​wy trwa​ją. Za​pi​su​je​my za​kłó​ce​nia gę​sto​ści prze​strze​ni i po roz​szy​fro​wa​niu ję​zy​ka zdo​ła​my od​czy​tać treść trans​mi​sji. Te​go dnia Nie​bia​nie po​now​nie zwró​ci​li się bez​po​śred​nio do nas. Zro​zu​mia​łem to na​tych​miast po przej​rze​niu za​pi​su. Na​si ko​re​spon​den​ci wy​li​cza​li pier​wiast​ki, po​wta​rza​jąc w swo​im ję​zy​ku na​szą nie​daw​ną trans​mi​sję. De​szy​fra​to​ry prze​kształ​ci​ły wstęp​ny szkic ko​du w pre​cy​zyj​ny słow​nik. Od tej chwi​li mie​li​śmy wspól​ny ję​zyk. Po​dyk​to​wa​łem te​le​gram za​apro​bo​wa​ny przez ca​łą za​ło​gę: „Le​ci​my z da​le​ka. W Ple​ja​dach za​ata​ko​wa​ło nas osiem​na​ście stat​ków ko​smicz​nych. Wi​dzie​li​śmy po​twor​ne znisz​cze​nia ukła​dów pla​ne​tar​nych, gdzie daw​niej kwitło ży​cie ro​zum​ne”. By​li​śmy wraz z Olgą w la​bo​ra​to​rium fal prze​strzen​nych, kie​dy na​de​szła no​wa de​pe​sza. De​szy​fra​to​ry Nie​bian pra​co​wa​ły nie go​rzej od na​szych. Ko​re​spon​den​ci prze​ka​za​li la​ko​nicz​ny tekst: „Zro​zu​mie​li​śmy. Nie​zwłocz​nie za​wra​caj​cie. Gro​zi wam zgu​ba. Ucie​kaj​cie peł​ną mo​cą sil​ni​ków”. Spoj​rza​łem wstrzą​śnię​ty na po​bladłą Olgę. Nie mo​głem wy​du​sić z sie​bie sło​wa. – Co to zna​czy?… – za​czą​łem wresz​cie, ale nie. zdo​ła​łem skoń​czyć. Ryk​nę​ła sy​re​na alar​mu bo​jo​we​go. Le​onid i Osi​ma wzy​wa​li nas do ste​rów​ki.

20

Po ogło​sze​niu alar​mu bo​jo​we​go in​for​ma​cje o sy​tu​acji wo​kół stat​ku, w nor​mal​nych wa​run​kach do​cie​ra​ją​ce je​dy​nie do ste​rów​ki, prze​ka​zu​je się wszyst​kim człon​kom za​ło​gi, a MUK nie​ustan​nie su​mu​je i uogól​nia ich opi​nie. W ta​kich chwi​lach do​wód​cą sta​je się ze​spół ludz​ki i no​mi​nal​ny do​wód​ca dys​po​nu​je wła​dzą je​dy​nie w ta​kim za​kre​sie, ja​ki nie​zbęd​ny jest do re​ali​za​cji ko​lek​tyw​nej wo​li za​ło​gi, w któ​rej je​go oso​bi​sta wo​la speł​nia ro​lę waż​ną, lecz nie de​cy​du​ją​cą. Le​onid był po​nu​ry, ale spo​koj​ny. Osi​ma wy​glą​dał na zde​ner​wo​wa​ne​go. Za​ję​li​śmy swo​je miej​sca i Osi​ma po​wie​dział: – Szli​śmy z pręd​ko​ścią stu dzie​się​ciu jed​no​stek. Roz​ka​za​łem au​to​ma​tom zmniej​szyć pręd​kość o dwa​dzie​ścia pro​cent. Po wy​ha​mo​wa​niu oka​za​ło się, że szyb​kość wy​no​si nie osiem​dzie​siąt dzie​więć, lecz dzie​więć​dzie​siąt sześć jed​no​stek. Wo​kół nas sa​mo​rzut​nie zni​ka prze​strzeń w tem​pie oko​ło sied​miu jed​no​stek świetl​nych. Ol​ga za​my​śli​ła się. Ta​jem​ni​cze nik​nię​cie prze​strze​ni mo​gło mieć zwią​zek z ode​bra​nym przez nas groź​nym ostrze​że​niem. Ale cze​mu ktoś przy​spie​sza nasz lot, sko​ro i tak idzie​my w ob​sza​rze nad​świetl​nym? – Mu​si​my zde​cy​do​wać – po​wie​dzia​ła wresz​cie – co te​raz ro​bić. Za​głę​biać się na​dal w sku​pi​sko gwiezd​ne, czy też wy​co​fać się, jak ra​dzą nie​zna​ni przy​ja​cie​le? – Lub wro​go​wie – za​opo​no​wał Le​onid. – Nie je​stem prze​ko​na​ny, że de​pe​sza po​cho​dzi od przy​ja​ciół. Pro​po​nu​ję kon​ty​nu​ować rejs. MUK za​wia​do​mił, że za​ło​ga po​pie​ra Le​oni​da. Przy​kro by​ło po dłu​giej po​dró​ży ucie​kać przed nie wia​do​mo czym. Na Zie​mi nie zro​zu​mia​no by zresz​tą ta​kie​go po​stę​po​wa​nia. Na​wet no​wy te​le​gram na​szych za​gad​ko​wych ko​re​spon​den​tów: „Ma​cie jesz​cze czas na ra​tu​nek! Wra​caj​cie, bo mknie​cie ku zgu​bie!” nie zmie​nił na​szej de​cy​zji. Nada​łem tyl​ko na​szą od​po​wiedź: „Kon​ty​nu​uję rejs. Na czym po​le​ga nie​bez​pie​czeń​stwo?” – Pó​ki bę​dą się za​sta​na​wiać, sa​mi po​sta​ra​my się zro​zu​mieć, co się dzie​je – po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Trze​ba bę​dzie zmie​niać pręd​ko​ści. Na po​czą​tek do​da​my ze trzy​dzie​ści jed​no​stek. Po wy​ko​na​niu przez au​to​ma​ty roz​ka​zu mie​li​śmy sto dwa​dzie​ścia jed​no​stek. Nie za​ob​ser​wo​wa​li​śmy do​dat​ko​wej ani​hi​la​cji prze​strze​ni. Je​śli po​przed​nio ktoś sta​rał się przy​spie​szyć nasz lot, to obec​na pręd​kość mu od​po​wia​da​ła. – Zwol​nij​my te​raz o te sa​me trzy​dzie​ści jed​no​stek, ale eta​pa​mi – roz​ka​za​ła Ol​ga. Na ru​bie​ży sto​krot​nej pręd​ko​ści świa​tła po​ja​wi​ły się ozna​ki ze​wnętrz​nej in​ge​ren​cji. W mia​rę ha​mo​wa​nia ta in​ge​ren​cja na​si​la​ła się. Szyb​kość wła​sna stat​ku zmniej​szy​ła się do sześć​dzie​się​ciu jed​no​stek, na​to​miast pręd​kość su​ma​rycz​na wy​no​si​ła sie​dem​dzie​siąt pięć jed​no​stek świetl​nych, a więc ktoś do​da​wał nam pięt​na​ście jed​no​stek. Przez ja​kiś czas le​cie​li​śmy z tą pręd​ko​ścią, nie zmniej​sza​li​śmy wła​snej i nie do​da​wa​no nam ze​wnętrz​nej. Wro​go​wie ście​śnia​ją świat – przy​po​mnia​łem so​bie ko​mu​ni​kat prze​ka​za​ny przez Spy​chal​skie​go na Zie​mię. Oto ich ście​śnia​nie świa​ta, my​śla​łem. Wy​grze​bu​ją wła​sną prze​strzeń gwiezd​ną, aby pod​pro​wa​dzić nas na dy​stans cio​su gra​wi​ta​cyj​ne​go. Ry​zy​ku​ją rów​no​wa​gę ko​smicz​ną swo​je​go świat​ka, aby tyl​ko znisz​czyć prze​ciw​ni​ka.

– Ani​hi​la​to​ry na​pę​do​we stop! – po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Wy​ha​mo​wać lot swo​bod​ny! Wkrót​ce nie wy​dat​ko​wy​wa​li​śmy na ruch ani jed​ne​go al​ber​ta, a gwiaz​do​lot pę​dził na​przód z pręd​ko​ścią dwu​dzie​stu pię​ciu jed​no​stek świetl​nych. Ktoś in​ten​syw​nie po​chła​niał le​żą​cą na na​szej dro​dze prze​strzeń. Od​bior​ni​ki po​chwy​ci​ły no​wy ko​mu​ni​kat. Tym ra​zem trud​no go by​ło roz​szy​fro​wać. Po​ja​wi​ły się za​kłó​ce​nia, jed​na fa​la na​kła​da​ła się na dru​gą. „Wpa​dli​ście do stoż​ka ście​śnie​nia… ani​hi​la​cja do trzy​dzie​stu dwóch świetl​nych… jesz​cze czas… pe​ry​fe​rie… ucie​kaj​cie peł​ną mo​cą… okrut​ni… nie​ste​ty bez​sil​ni… wra​caj​cie… ” – Ja​sne – po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Ra​dzą ucie​kać, pó​ki ma​my jesz​cze czas i star​cza nam mo​cy. – Wróg przy​cią​ga​ją​cy nas do sie​bie za​kłó​ca trans​mi​sję, aby ra​dy przy​ja​ciół do nas nie do​tar​ły – do​da​łem. – Są​dzę, że trze​ba po​stę​po​wać od​wrot​nie, niż te​go so​bie ży​czy wróg – kon​ty​nu​owa​ła Ol​ga. – W tej sy​tu​acji na​le​ża​ło​by chy​ba jed​nak wy​co​fać się na ra​zie ze sku​pi​ska. Wró​cić tu za​wsze zdą​ży​my. – Nie ro​zu​miem, cze​go się bo​isz? – po​wie​dział Le​onid ze zło​ścią. – W de​pe​szy po​wie​dzia​no, że mak​sy​mal​ne ście​śnie​nie prze​strze​ni wy​no​si trzy​dzie​ści dwie jed​nost​ki świetl​ne, my zaś roz​wi​ja​my pięć ty​się​cy jed​no​stek! Je​śli zaj​dzie po​trze​ba, prze​bi​je​my się przez ich osło​nę jak no​so​ro​żec przez ścian​kę na​mio​tu! Na​le​gam na kon​ty​nu​owa​nie wy​pra​wy, gdyż na ra​zie żad​ne z jej za​dań nie zo​sta​ło wy​ko​na​ne! Le​onid ła​two wpa​da we wście​kłość, kie​dy ktoś mu się opie​ra. Je​go czar​na skó​ra sza​rze​je, oczy ro​bią się cał​kiem bia​łe, spod uchy​lo​nych warg uka​zu​ją się zę​by. Za​wsze też wy​bie​ra spo​śród wie​lu moż​li​wo​ści tę, któ​ra da​je naj​wię​cej szans na bój​kę. W sta​ro​żyt​no​ści był​by za​pew​ne wo​dzem bit​ne​go ple​mie​nia. Ale pó​ki do wal​ki nie do​szło, je​go ra​dy trze​ba trak​to​wać z wiel​ką ostroż​no​ścią. Zresz​tą w tym wy​pad​ku sta​łem po je​go stro​nie. Ol​ga zwró​ci​ła się do mnie: – Eli, a fa​le prze​strzen​ne? Wie​dzia​łem, co ją nie​po​koi. Je​śli zgi​nie​my, ra​zem z na​mi prze​pad​nie na​sze od​kry​cie, tak po​trzeb​ne ludz​ko​ści. Ile cza​su mi​nie, za​nim in​ni na nie na​tra​fią? Czy wo​bec te​go ma​my pra​wo pod​da​wać sza​lo​ne​mu ry​zy​ku jej do​bro? Ale któż do​wiódł, że na​sze ry​zy​ko jest sza​leń​cze? – Je​stem za kon​ty​nu​owa​niem wy​pra​wy. Na ra​zie nie wi​dzę po​wo​dów do pa​ni​ki. – Nie​chaj więc znów MUK się wy​po​wie – po​wie​dzia​ła Ol​ga. MUK oświad​czył, że je​dy​nie do​wód​ca na​le​ga na po​wrót, wszy​scy zaś po​zo​sta​li człon​ko​wie za​ło​gi żą​da​ją kon​ty​nu​owa​nia rej​su. – Mu​szę się więc pod​po​rząd​ko​wać więk​szo​ści – po​wie​dzia​ła Ol​ga z tro​ską w gło​sie. Le​onid uru​cho​mił ani​hi​la​to​ry.

21

Do​sko​na​le pa​mię​tam swo​je od​czu​cia, kie​dy wtar​gnę​li​śmy w gę​stwę ogrom​ne​go zbio​ro​wi​ska gwiezd​ne​go. Nie przy​pusz​cza​łem wte​dy na​wet, że nasz ry​zy​kow​ny wy​pad omal nie za​koń​czy się tra​gicz​nie dla gwiaz​do​lo​tu, a ja sam na wie​le mie​się​cy sta​nę się in​wa​li​dą. By​łem jed​nak wów​czas w kiep​skim na​stro​ju. Spo​glą​da​łem na pło​ną​cą gwiezd​ną sfe​rę i wszyst​ko mi w du​szy aż drża​ło z nie​po​ko​ju. Świet​nie ten stan pa​mię​tam. Sie​dzia​łem na ze​wnętrz​nym fo​te​lu, obok Le​onid, za nim Ol​ga i Osi​ma. Pręd​kość stat​ku wzra​sta​ła i wszyst​ko do​ko​ła nie​uchwyt​nie się zmie​nia​ło. Gwiaz​dy by​ły już nie punk​ci​ka​mi, lecz zia​ren​ka​mi gro​chu błysz​czą​cy​mi jak ma​lut​kie księ​ży​ce. Szcze​gól​nie ja​sne gwiaz​dy oto​czo​ne by​ty ko​ro​na​mi. Gę​stość gwiazd set​ki, je​śli nie ty​sią​ce ra​zy prze​wyż​sza​ła tę, do ja​kiej przy​wy​kli​śmy w oko​li​cach Ukła​du Sło​necz​ne​go. Ale ca​ły ten ma​je​stat był groź​ny, ema​no​wa​ło zeń ta​jem​ni​cze nie​bez​pie​czeń​stwo. Z za​du​my wy​rwał mnie głos Osi​my: – Tra​jek​to​ria stat​ku wie​dzie ku gwieź​dzie wi​docz​nej obec​nie pod ką​tem czter​dzie​stu pię​ciu stop​ni. Wska​zał mi cia​ło nie​bie​skie po​ły​sku​ją​ce w bok od kur​su. Dzie​li​ło nas od nie​go kil​ka lat świetl​nych, lecz je​go ja​sność ab​so​lut​na by​ła wyż​sza od wszyst​kich zna​nych mi do​tych​czas gwiazd. Był to ty​po​wy czer​wo​ny su​pe​rol​brzym. W po​bli​żu świe​ci​ły in​ne, słab​sze gwiazd​ki. – Kom​pu​te​ro​wi coś się po​my​li​ło – ode​zwał się Le​onid. – Nie za​mie​rza​łem wca​le le​cieć kur​sem ku tej gwieź​dzie. Czer​wo​ny gi​gant po​zo​sta​nie z bo​ku. Oglą​da​łem gwiaz​dę przez lu​ne​tę mnoż​ni​ka. Okrą​ża​ły ją trzy pla​ne​ty. Wszyst​kie trzy wy​da​wa​ły mi się dziw​ne, gdyż zbyt sil​nie błysz​cza​ły. Ana​li​za​to​ry okre​śli​ły ich skład. Pla​ne​ty by​ły me​ta​lo​we. W prze​strze​ni dzia​ły się nie​zwy​kłe rze​czy. Ktoś nie​ustan​nie nada​wał fa​le, ktoś in​ny na​tych​miast je ga​sił. De​szy​fra​to​ry nie po​tra​fi​ły so​bie po​ra​dzić z plą​ta​ni​ną in​for​ma​cji i za​kłó​ceń. Z nie​wy​obra​żal​ne​go cha​osu uda​ło się je​dy​nie wy​do​być wie​lo​krot​nie po​wta​rza​ne sło​wa: „Nie wol​no! ” – Nie​zna​ni przy​ja​cie​le ze wszyst​kich sił sta​ra​ją się prze​ka​zać nam ja​kąś wia​do​mość, nie​zna​ni wro​go​wie ener​gicz​nie te​mu prze​ciw​dzia​ła​ją – po​wie​dzia​łem. – Nie​wąt​pli​wie ich wia​do​mość od​no​si się do tej gwiaz​dy – ode​zwa​ła się Ol​ga. – Ma​my ją już pod ką​tem trzy​dzie​stu pię​ciu stop​ni do kur​su. Je​ste​śmy na nią zno​sze​ni, a ktoś ostrze​ga, że nie wol​no tam le​cieć. – Na​zwij​my ją Groź​ną. Le​onid, prze​ko​naw​szy się, że MUK się nie my​lił, wy​rów​nał kurs. Te​raz Groź​na za​czę​ła się od​da​lać. Zdrzem​ną​łem się w fo​te​lu. Kie​dy obu​dzi​łem się, roz​draż​nio​ny Le​onid spie​rał się z Osi​ma. Oka​za​ło się, że przed na​mi po​ja​wi​ła się grup​ka gwiazd, czer​wo​nych i bia​łych ol​brzy​mów rów​nie ja​snych jak Groź​na. Zno​si nas na nie przy cał​ko​wi​cie wy​łą​czo​nych ani​hi​la​to​rach, gdyż prze​strzeń przed na​mi jest gwał​tow​nie nisz​czo​na. MUK usta​lił, że zna​leź​li​śmy się w ob​sza​rze prze​strze​ni o wy​so​kim stop​niu za​krzy​wie​nia i po​ru​sza​my się po krzy​wej geo​de​zyj​nej, zbli​ża​jąc się do nie​zna​ne​go

punk​tu. Za​krzy​wie​nie prze​strze​ni zmie​nia się i wy​glą​da na to, że na​si wro​go​wie swo​bod​nie ją re​gu​lu​ją. – Trze​ba za​wró​cić i wy​rwać się po​za krzy​wi​znę – na​le​gał Le​onid. – Kie​dy roz​nie​sie​my w strzę​py ich krzy​wo-li​nio​wą me​try​kę, wro​go​wie za​prze​sta​ną prób dyk​to​wa​nia nam kie​run​ku lo​tu. – Oba​wiam się, że nie do​ce​niasz ich moż​li​wo​ści, ale masz ra​cję, nie ma​my in​ne​go wyj​ścia jak tyl​ko gwał​tow​nie zmie​nić kurs – po​wie​dzia​ła Ol​ga. Le​onid i Osi​ma wy​da​li od​po​wied​nie roz​ka​zy, a tym​cza​sem Ol​ga kon​ty​nu​owa​ła: – Zna​leź​li​śmy się chy​ba w trud​nej sy​tu​acji, Eli. Wie​dzia​łam wpraw​dzie, że Zły​wro​gi le​piej od nas po​zna​ły na​tu​rę przy​cią​ga​nia, ale fakt, że po​tra​fią zmie​niać me​try​kę prze​strze​ni wszech​świa​to​wej, sta​no​wi dla mnie nie​spo​dzian​kę. My, z na​szy​mi moż​li​wo​ścia​mi tech​nicz​ny​mi, nie mo​że​my na ra​zie na​wet o tym ma​rzyć. – No, po​wiedz​my, że nie wszech​świa​to​wej, lecz na ra​zie wła​snej prze​strze​ni mię​dzy​gwiezd​nej – za​opo​no​wa​łem. – W ich ma​low​ni​czym sku​pi​sku jest tak wie​le ma​te​rii i tak ma​ło pust​ki, że bez szcze​gól​ne​go tru​du moż​na wy​two​rzyć do​wol​ną krzy​wi​znę w do​wol​nym punk​cie. Ol​ga spoj​rza​ła na mnie z wy​rzu​tem i po​krę​ci​ła gło​wą. Nie mu​sia​ła te​go ro​bić, sam wie​dzia​łem, że nie mam ra​cji. Ma​newr Le​oni​da udał się. Sztucz​na krzy​wi​zna prze​strze​ni zo​sta​ła ro​ze​rwa​na przez ani​hi​la​to​ry gwiaz​do​lo​tu. Szcze​rzą​ca na nas zę​by grup​ka gwiazd – na​zwa​łem ją Nie​do​brą – po​to​czy​ła się w pra​wo. Ana​li​za​to​ry do​nio​sły, że prze​strzeń na no​wej tra​sie ma​ło róż​ni się od eu​kli​de​so​wej. Le​onid trium​fo​wał. Nasz sta​tek nie na dar​mo na​zy​wa​no Gwiezd​nym Płu​giem! Wszyst​kie kon​struk​cje i struk​tu​ry prze​strze​ni, zwa​ne me​try​ką, trzesz​czą i roz​pa​da​ją się tam, gdzie on przej​dzie. Ol​ga zi​ry​to​wa​ła się: – Wca​le nie je​stem prze​ko​na​na, że krzy​wi​znę prze​strze​ni my znisz​czy​li​śmy! – Ależ to oczy​wi​ste, Ol​go! – Nic po​dob​ne​go. Za​kłó​ce​nia me​try​ki prze​strzen​nej wy​wo​ły​wa​ne są przez ja​kiś su​per​gi​gan​tycz​ny me​cha​nizm. Wy​obraź so​bie, że po na​szej zmia​nie kur​su me​cha​nizm ten zo​stał unie​ru​cho​mio​ny. – Dla​cze​go? Czy po​tra​fisz wy​tłu​ma​czyć dla​cze​go? – W każ​dym ra​zie do​my​ślam się. Za​wró​ci​li​śmy aku​rat w tę stro​nę, w któ​rą nas się zwa​bia, i te​raz wy​star​czy pro​sta dro​ga, aby​śmy wpa​dli w pu​łap​kę. Na​wet Le​onid się prze​ra​ził. Za​milkł i wbił po​nu​ry wzrok w ekra​ny. Na ekra​nach wid​nia​ło czar​ne nie​bo roz​pło​mie​nio​ne wiel​ki​mi gwiaz​da​mi. Ta​kie sa​mo nie​bo by​ło po le​wej, gdzie zo​sta​ła Groź​na, i po pra​wej, skąd ucie​kli​śmy, aby nie wpaść w gwiaz​do​zbiór Nie​do​brej. – Idź​cie od​po​cząć – po​wie​dzia​ła Ol​ga do Le​oni​da i do mnie. – Mi​nie wie​le go​dzin, za​nim wy​ja​śni się, co nas cze​ka na no​wej dro​dze. Po​szli​śmy do ja​dal​ni. Je​dli​śmy w mil​cze​niu, za​to​pie​ni w nie​we​so​łych my​ślach. Przy na​szym sto​li​ku usia​dło dwóch me​cha​ni​ków z ani​hi​la​tor​ni. Le​onid po​wie​dział: – Te dia​bel​skie Zły​wro​gi są spryt​niej​sze, niż są​dzi​łem. – Zmu​szą nas do szyb​kie​go zu​ży​cia wszyst​kich za​pa​sów sub​stan​cji ak​tyw​nej – za​uwa​żył je​den z me​cha​ni​ków, mło​dy i we​so​ły, z ga​tun​ku tych, któ​rzy w każ​dej przy​go​dzie wi​dzą je​dy​nie jej do​brą stro​nę. – Zbyt czę​sto zmie​nia​li​śmy dziś szyb​ko​ści i kur​sy. – Po​dej​mo​wa​li​ście de​cy​zję ra​zem ze mną – roz​zło​ścił się Le​onid. Był tak zde​ner​wo​wa​ny,

że oba​wia​łem się, iż wy​wo​ła kłót​nię. – Po​par​li​śmy pań​ską de​cy​zję do​wód​cy. Pro​szę nie my​śleć, że pro​te​stu​ję. Po pro​stu my​ślę o przy​szło​ści. Dru​gi z me​cha​ni​ków, chu​dy, po​nu​ry, z wiel​kim no​sem i cien​ki​mi war​ga​mi, gło​su nie za​bie​rał, ale by​ło ja​sne, że zga​dza się z ko​le​gą. Le​onid po​szedł do swo​jej ka​bi​ny. Wąt​pię, aby mu się do​brze od​po​czy​wa​ło. Za​czą​łem za​glą​dać ko​lej​no do wszyst​kich po​miesz​czeń stat​ku. Od​bior​ni​ki fal prze​strzen​nych na​dal za​pi​sy​wa​ły nie roz​szy​fro​wa​ny cha​os in​for​ma​cji i za​kłó​ceń. Sa​la ob​ser​wa​cyj​na by​ła peł​na wol​nych od wach​ty astro​nau​tów. Za​wo​ła​no mnie. Mia​łem pra​wo wstę​pu do ste​rów​ki, a więc po​no​si​łem od​po​wie​dzial​ność za to, co się tam dzia​ło. – Zna​cie sy​tu​ację, chłop​cy – od​po​wie​dzia​łem na grad py​tań sy​pią​cych się ze wszyst​kich stron. – Krę​ci​my się mię​dzy ty​mi dia​bel​ski​mi gwiaz​da​mi i nie mo​że​my się wy​rwać. MUK za​żą​dał no​wej de​cy​zji. Wie​lo​ty​sięcz​ne sku​pi​sko Chi skła​da​ło się z mnó​stwa ma​łych gro​ma​dek li​czą​cych po dzie​sięć do dwu​dzie​stu gwiazd. Znów by​li​śmy zno​sze​ni na jed​ną z ta​kich grupek. Ana​li​za​to​ry sy​gna​li​zo​wa​ły zni​ka​nie prze​strze​ni na tra​sie i znacz​ne za​krzy​wie​nie jej me​try​ki. Ol​ga po​pro​si​ła o zgo​dę na zmia​nę kur​su. Obec​ni na sa​li ob​ser​wa​cyj​nej mil​cze​li. MUK po zsu​mo​wa​niu na​szych my​ślo​wych opi​nii zamel​do​wał, że za​ło​ga zga​dza się z do​wód​cą. Trze​cia zmia​na kur​su po​dzia​ła​ła na wszyst​kich przy​gnę​bia​ją​co. Na​wet opty​mi​ści po​ję​li, że dzie​je się coś nie​do​bre​go. Po​sze​dłem do par​ku i sia​dłem na ław​ce. W par​ku by​ła wio​sna, praw​dzi​wa ziem​ska wio​sna. Sie​dem pór ro​ku prze​mi​nę​ło od chwi​li, kie​dy wy​lą​do​wa​łem na ra​kie​todro​mie te​go stat​ku. Za​le​d​wie sie​dem pór, nie​ca​łe dwa la​ta, a wy​da​ło mi się, że prze​szły stu​le​cia, tak bar​dzo zmie​ni​łem się we​wnętrz​nie. Na​de mną kwi​tła brzóz​ka, z jej li​ści spa​da​ły lep​kie kro​ple spa​dzi. Wo​kół pnia utwo​rzył się wil​got​ny krąg. W ko​ro​nie ni​ziut​kiej ja​bło​ni, wśród bia​łych kwia​tów wi​śni i mo​re​li mia​ro​wo brzę​cza​ły pszczo​ły. Gdy się za​mknę​ło oczy, moż​na by​ło po​my​lić drze​wa z dzia​ła​ją​cym ani​hi​la​to​rem, któ​ry wy​da​je ta​ki sam brzę​kli​wy po​mruk. Zro​bi​ło mi się dusz​no od nie​ru​cho​me​go aro​ma​tu kwit​ną​cych drzew, cierp​kie​go za​pa​chu brzóz​ki i sil​nej wo​ni bzów nad sta​wem. Po​pro​si​łem w my​śli o wietrzyk. Wietrzyk nadle​ciał szu​miąc w ga​łę​ziach i tra​wie, wszyst​ko do​ko​ła za​ko​ły​sa​ło się, du​szą​cy aro​mat znikł. Otwo​rzy​łem oczy i wpa​trzy​łem się w ma​leń​ki świa​tek par​ku, tak do​sko​na​le imi​tu​ją​cy da​le​ką Zie​mię. Tyl​ko te pszczo​ły, brzę​czą​ce jak ani​hi​la​to​ry Ta​nie​wa… Wzdry​gną​łem się. Wsta​łem i po​sze​dłem do sie​bie. W ka​bi​nie za​czą​łem prze​glą​dać pi​sma ofia​ro​wa​ne mi przez Al​la​na. Z dziw​nym uczu​ciem czy​ta​łem o trud​no​ściach i oba​wach ko​smo​nau​tów z dwu​dzie​ste​go pierw​sze​go wie​ku. Mknę​li w wiel​kiej ci​szy ko​smo​su czu​jąc się nie​zmier​nie sa​mot​nie, je​śli o mi​liard ki​lo​me​trów nie po​ły​ski​wa​ła go​ścin​na pla​net​ka ze sta​cją ko​smicz​ną. Ja​ki zresz​tą nie​zmier​ny wy​da​wał im się ten ża​ło​sny mi​liard ki​lo​me​trów! Nie, dzi​siej​sze trud​no​ści nie da​dzą się po​rów​nać z ów​cze​sny​mi. Bo​imy się dzi​siaj nie pust​ki i mil​cze​nia, lecz ra​czej te​go, że ko​smos jest gę​sto za​lud​nio​ny nie​bez​piecz​ny​mi isto​ta​mi. Póź​niej za​wsty​dzi​łem się, że tak my​ślę. Każ​da epo​ka ma swo​je pro​ble​my i swo​je bo​ha​ter​skie czy​ny. Zdrzem​ną​łem się nad cza​so​pi​sma​mi. Zbu​dził mnie sy​gnał wy​wo​ła​nia. Le​onid wzy​wał mnie do ste​rów​ki. Le​onid byt aż sza​ry z pod​nie​ce​nia- W cią​gu kil​ku dni spę​dzo​nych w Per​se​uszu wy​chudł tak, jak w sta​ro​żyt​no​ści lu​dzie chu​dli w cza​sie cho​ro​by. Głos mu drżał z wście​kło​ści:

– Znów nas nie​sie na Groź​ną! Zro​bi​li​śmy w tym pie​kiel​nym sku​pi​sku za​mknię​tą pę​tlę!

22

Sens je​go słów nie od ra​zu do mnie do​szedł. W pierw​szej chwi​li zro​zu​mia​łem tyl​ko, że Le​onid jest sza​le​nie zde​ner​wo​wa​ny i że w tym sta​nie nie po​wi​nien do​wo​dzić stat​kiem. – Za​sta​nów​my się, a po​tem bę​dzie​my de​cy​do​wać – po​wie​dzia​łem i prze​su​wa​jąc lor​netą po gwiezd​nej sfe​rze, umyśl​nie nie spie​szy​łem się z wnio​ska​mi, aby dać mu czas na uspo​ko​je​nie. W mnoż​ni​ku uka​zał się ob​raz po​dob​ny do te​go, ja​ki wi​dzie​li​śmy prze​la​tu​jąc po raz pierw​szy obok Groź​nej. Od ja​skra​wej gwiaz​dy znów dzie​li​ły nas mie​sią​ce świa​tła. W ob​sza​rze nad​świetl​nym prze​strzeń by​ła czy​sta. Je​śli na​wet Zły​wro​gi przy​go​to​wy​wa​ły na​pad, to naj​wy​raź​niej się z nim nie spie​szy​ły. – Trze​ba za​wra​cać – po​wie​dział Le​onid. – Do​kąd za​wra​cać i co to da? Jak dłu​go bę​dzie​my błą​dzić? Opo​wie​dział mi na​stęp​nie, że na dy​żurze Olgi i Osi​my prze​strzeń znów za​czę​ła się za​krzy​wiać, z go​dzi​ny na go​dzi​nę zmie​niać swo​ją me​try​kę. W re​zul​ta​cie kurs zo​stał przy​mu​so​wo znie​kształ​co​ny i za​miast po​zo​sta​wić Groź​ną da​le​ko po pra​wej, pę​dzi​my pro​sto na nią. – Do gwiaz​dy jest jesz​cze da​le​ko – za​uwa​ży​łem. – Ma​my czas do na​my​słu. Na wszel​ki wy​pa​dek na​le​ży się przy​go​to​wać do od​par​cia ata​ków gra​wi​ta​cyj​nych. Le​onid za​sto​po​wał ani​hi​la​to​ry na​pę​do​we. Od tej chwi​li le​cie​li​śmy je​dy​nie dla​te​go, że ktoś przed na​mi nisz​czył prze​strzeń. Za ja​kieś trzy do​by, je​że​li nic się nie zmie​ni, wle​ci​my pro​ściut​ko do ukła​du pla​ne​tar​ne​go Groź​nej. – Je​śli dam ca​łą wstecz, ich ani​hi​la​to​ry nas nie za​trzy​ma​ją – po​wie​dział Le​onid. – Nikt nas nie bę​dzie za​trzy​my​wał. Przy bie​gu wstecz​nym po​wró​ci​my do cen​trum sku​pi​ska, a o to im cho​dzi. Za​po​mi​nasz jesz​cze o jed​nym, Le​oni​dzie. Ani​hi​la​to​ry ma​ją wpraw​dzie słab​sze od na​szych, ale po​tra​fią zmie​niać me​try​kę prze​strze​ni i za​da​wać miaż​dżą​ce cio​sy gra​wi​ta​cyj​ne. Je​że​li za​sto​su​ją te obie moż​li​wo​ści na​raz, na zdro​wie nam to nie wyj​dzie! W ste​rów​ce zja​wi​ła się Ol​ga wraz z Osi​ma. Sy​tu​acja by​ła zbyt groź​na, aby prze​strze​gać ko​lej​no​ści dy​żu​rów. – Ich plan jest oczy​wi​sty – po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Bę​dą nas rzu​cać od gwiaz​dy do gwiaz​dy, pó​ki nie wy​czer​pie​my za​pa​sów sub​stan​cji ak​tyw​nej. Wów​czas bez tru​du na​pro​wa​dzą nas pod sal​wę gra​wi​ta​cyj​ną z ja​kie​goś ukła​du pla​ne​tar​ne​go. – Je​śli oni się nie spie​szą, to i my nie mu​si​my się go​rącz​ko​wać – za​uwa​ży​łem. – Przy​by​li​śmy do Per​se​usza, aby do​wie​dzieć się o nim moż​li​wie naj​wię​cej, a na ra​zie tyl​ko mio​ta​my się bez sen​su i ce​lu. Spró​buj​my kon​ty​nu​ować kurs na Groź​ną i do​wie​dzieć się, czym ona w koń​cu jest. – Tro​chę to nie​bez​piecz​ne, ale mu​si​my spró​bo​wać. Przez ca​łą noc i po​ło​wę na​stęp​ne​go dnia gwiaz​do​lot z wy​łą​czo​ny​mi ani​hi​la​to​ra​mi mknął ku zło​wiesz​czej gwieź​dzie. „W prze​strze​ni optycz​nej ze​wnętrz​nej pla​ne​ty krą​żow​ni​ki prze​ciw​ni​ka” – zamel​do​wał w po​łu​dnie kom​pu​ter. Ob​ser​wo​wa​łem przez mnoż​nik me​ta​lo​we pla​ne​ty. Dwie we​wnętrz​ne by​ły z oło​wiu, trze​-

cia zaś, ze​wnętrz​na, błysz​cza​ła po​wło​ką ze zło​ta. Po​le cięż​ko​ści wo​kół Zło​tej by​ło ty​siąc​krot​nie więk​sze od te​go, ja​kie po​win​no dzia​łać, gdy​by pla​ne​ta skła​da​ła się cał​ko​wi​cie ze zło​ta: jej ją​dro naj​wi​docz​niej za​wie​ra​ło su​per​gę​stą pla​zmę. Po​la gra​wi​ta​cyj​ne po​zo​sta​łych pla​net nie od​bie​ga​ły od nor​my. Okrę​ty prze​ciw​ni​ka krą​ży​ły wo​kół Zło​tej po or​bi​tach sztucz​nych sa​te​li​tów. Nie róż​ni​ły się ni​czym od tych, któ​re za​ata​ko​wa​ły nas w Ple​ja​dach. Po​li​czy​łem je: krą​żow​ni​ków by​ło dzie​sięć. – Cie​ka​we, gdzie one te​raz na​praw​dę są? – po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Prze​cież dzie​li nas od nich oko​ło trzech ty​go​dni świetl​nych. Wi​dzi​my wi​ze​ru​nek prze​szło​ści. – W ob​sza​rze nad​świetl​nym ich nie ma, bo przy​rzą​dy ni​cze​go nie wy​ka​zu​ją. Nie oba​wiaj się, Ol​go. Nikt nas na ra​zie nie ata​ku​je. Znacz​nie uważ​niej niż w Zło​tą wpa​try​wa​łem się w dwie pla​ne​ty we​wnętrz​ne. Zna​łem je. Ob​ra​zy tych glo​bów An​dre roz​szy​fro​wał w przed​śmiert​nych wi​dze​niach gło​wo​okie​go. Smęt​na me​ta​lo​wa rów​ni​na, me​ta​lo​we gó​ry i me​ta​lo​we kon​struk​cje po​dob​ne do bu​dyn​ków… Gdzieś tam, na mar​twych oło​wia​nych po​lach, w głę​bi oło​wia​nych gór cier​pią więź​nio​wie. Mo​że na​wet An​dre jest wśród nich… – Au​to​ma​ty za​re​je​stro​wa​ły wszyst​ko, co moż​na doj​rzeć. Po​ra za​wra​cać – po​wie​dział Le​onid. Uru​cho​mił wstecz​ny ciąg ani​hi​la​to​rów. Przez chwi​lę wi​sie​li​śmy nie​ru​cho​mo, po​ko​nu​jąc si​ły za​sy​sa​ją​ce nas ku Zło​tej, gdyż wła​śnie na niej znaj​do​wa​ły się urzą​dze​nia nisz​czą​ce prze​strzeń, a póź​niej wy​rwa​li​śmy się z prze​pa​ści, w któ​rą chcia​no nas ze​pchnąć. Le​onid nie​ustan​nie zwięk​szał pręd​kość i wkrót​ce mie​li​śmy ty​siąc jed​no​stek świetl​nych. Ol​ga zwró​ci​ła mu uwa​gę, że wśród gę​sto roz​sia​nych gwiazd ta​kie tem​po jest nie​bez​piecz​ne. Le​onid od​war​k​nął: – Od naj​bliż​szej gwiaz​dy dzie​lą nas mie​sią​ce świetl​ne. Trze​ba ucie​kać jak naj​da​lej od tych me​ta​lo​wych gwiazd i w ogó​le z te​go sku​pi​ska! – Jesz​cze nie​daw​no rwa​łeś się tu ze wszyst​kich sił – przy​po​mnia​ła Ol​ga. – Wresz​cie zro​zu​mia​łeś, że nie je​ste​śmy przy​go​to​wa​ni do po​dró​ży po tym nie​bez​piecz​nym re​jo​nie. A jak ty uwa​żasz, Eli? Po​my​śla​łem, że na​dzie​ja na ła​twe zna​le​zie​nie An​dre w gwiezd​nym le​go​wi​sku na​szych wro​gów by​ła co naj​mniej na​iw​na. On oczy​wi​ście ży​je, bo po​rwa​no go nie po to, aby od ra​zu za​bić, ale mo​że znaj​do​wać się na każ​dej z ty​się​cy pla​net i nie wia​do​mo na któ​rej. Je​den gwiaz​do​lot nie zdo​ła wal​czyć ze wszyst​ki​mi pla​ne​ta​mi na​raz, nie zdo​ła na​wet do​trzeć do każ​dej z nich! – Gło​su​ję za po​wro​tem – rze​kłem. – Za​py​taj​my o zda​nie za​ło​gę, a po​tem po​my​śli​my, ja​ką dro​gą ucie​kać – po​wie​dzia​ła Ol​ga. – We​dług mnie naj​lep​szym wyj​ściem jest re​jon Groź​nej, za któ​rą roz​po​ście​ra się pu​sty ko​smos, skąd przy​by​li​śmy. W cza​sie, kie​dy MUK an​kie​to​wał człon​ków za​ło​gi, od​da​la​li​śmy się od me​ta​lo​wych pla​net. Z przo​du po​ja​wi​ła się no​wa grup​ka gwiazd, na któ​rej też nas chy​ba ocze​ki​wa​no, bo kurs stat​ku za​czął się od​chy​lać w tam​tą stro​nę. Za​ło​ga po​par​ła de​cy​zję Olgi. Le​onid po​we​se​lał i za​wró​cił w kie​run​ku Groź​nej. – Tak szyb​ko przemknie​my obok tej pa​skud​nej pla​ne​ty, że Zły​wro​gi na​wet nie zdą​żą mru​gnąć swy​mi gło​wo​ocza​mi – po​wie​dział z za​pa​łem. – Za​mie​rzam po​bić te​raz wszyst​kie wła​sne re​kor​dy pręd​ko​ści.

Na​tych​miast przy​stą​pił do speł​nia​nia swe​go za​mia​ru. Ani​hi​la​to​ry na​pę​do​we ru​szy​ły je​den za dru​gim. „Po​że​racz Prze​strze​ni” jesz​cze ni​gdy nie po​chła​niał jej tak gwał​tow​nie. Za na​mi cią​gnął się sze​ro​ki wo​al mgła​wi​cy ga​zo​wo-py​ło​wej. Pa​ra​lak​so​me​try wy​ka​zy​wa​ły pręd​kość trzech, a po​tem czte​rech i pię​ciu ty​się​cy jed​no​stek świetl​nych – Le​onid do​trzy​my​wał sło​wa. Groź​na, te​raz już ogrom​na, po​ły​ski​wa​ła z le​wej. Prze​ska​ki​wa​li​śmy obok niej z re​kor​do​wą szyb​ko​ścią sze​ściu ty​się​cy jed​no​stek świetl​nych. Za​schło mi w gar​dle, ser​ce gło​śno bi​ło. Na​wet opa​no​wa​ny zwy​kle Osi​ma wy​krzy​ki​wał coś w pod​nie​ce​niu. Tyl​ko Ol​ga w mil​cze​niu wpa​try​wa​ła się w nadla​tu​ją​cą na nas z bo​ku Groź​ną. Zwy​cię​ża​li​śmy, to by​ło oczy​wi​ste! Kąt kur​so​wy w sto​sun​ku do Groź​nej po​więk​szał się, gwiaz​da od​da​la​ła się w bok. Już by​łem go​tów krzy​czeć „Hu​ra! ”, gdy MUK za​wia​do​mił o gwał​tow​nie na​ra​sta​ją​cej krzy​wiź​nie. Z każ​dą chwi​lą za​krzy​wie​nie się zwięk​sza​ło. Sta​tek na​dal uni​ce​stwiał mi​lio​ny ki​lo​me​trów sze​ścien​nych pust​ki, za​mie​nia​jąc ją na py​ły i gaz, ale wszyst​ko to od​by​wa​ło się we​wnątrz nie​po​ję​tej dla nas me​try​ki. Wbrew pra​wom geo​me​trii eu​kli​de​so​wej nie wy​do​sta​wa​li​śmy się na ze​wnątrz, lecz ostro skrę​ca​li​śmy zgod​nie z po​dyk​to​wa​nym nam to​rem. Groź​na na​dal co​fa​ła się do ty​łu i by​ła te​raz na pro​sto​pa​dłej do osi lo​tu. Za to in​ne gwiaz​dy ru​szy​ły z miejsc. Ca​ła sfe​ra nie​bie​ska za​wi​ro​wa​ła. Punkt, do któ​re​go dą​ży​li​śmy wy​ry​wa​jąc się na ze​wnątrz, zna​lazł się za na​szy​mi ple​ca​mi. Za​to​czy​li​śmy wo​kół Groź​nej gi​gan​tycz​ne pół​ko​le i po​now​nie zna​leź​li​śmy się w cen​trum sku​pi​ska. Roz​wście​czo​ny Le​onid ude​rzył pię​ścią w opar​cie fo​te​la. – Oni są sil​niej​si! – wrza​snął. – Są sil​niej​si od nas! Ol​ga chwy​ci​ła go za ra​mię. Do owej chwi​li na​wet nie przy​pusz​cza​łem, że po​tra​fi się zde​ner​wo​wać. – Wstydź się! Na​tych​miast prze​stań hi​ste​ry​zo​wać! Oni nie są sil​niej​si od nas, lecz my je​ste​śmy sza​le​ni!

23

Jej okrzyk otrzeź​wił nie tyl​ko Le​oni​da. Pra​wie wszy​scy stra​ci​li​śmy gło​wy: jesz​cze ni​gdy do​tąd nie for​so​wa​li​śmy tak ani​hi​la​to​rów, a i to nie po​mo​gło. Na​wet nie fa​ty​go​wa​no się nas od​rzu​cić, po pro​stu zmie​nio​no kurs! – Pro​szę o cał​ko​wi​ty spo​kój! – po​wie​dzia​ła sta​now​czo Ol​ga. Kom​pu​ter prze​ka​zał jej sło​wa wszyst​kim człon​kom za​ło​gi. – Sy​tu​acja skom​pli​ko​wa​ła się, ale nie jest bez​na​dziej​na. To, co nie uda​ło się ko​ło Groź​nej, mo​że udać się w in​nym re​jo​nie. Po​zo​sta​ła nam jesz​cze jed​na moż​li​wość: prze​bi​jać się w wal​ce! Gwiaz​do​lot, okrą​żyw​szy Groź​ną, po​wtór​nie mknął ku gro​mad​ce Nie​do​brej, skąd po​spiesz​nie ucie​ka​li​śmy. Ol​ga skie​ro​wa​ła sta​tek w pra​wo od tej grup​ki słońc. Mię​dzy Groź​ną a Nie​do​brą pło​nę​ły gę​sto roz​sia​ne gwiaz​dy. Wkrót​ce oka​za​ło się, że nie wszyst​kie gwiaz​dy nas przy​cią​ga​ły. Z nie​któ​rych try​skał sto​żek ani​hilo​wa​nej prze​strze​ni i te ak​tyw​ne cia​ła skwa​pli​wie omi​ja​li​śmy. Oba​wa przed ni​mi za​mie​ni​ła się w praw​dzi​wy lęk, kie​dy wo​kół jed​nej z gwiazd od​kry​li​śmy układ ta​kich sa​mych me​ta​lo​wych pla​net, jak i do​ko​ła Groź​nej, a na pla​ne​tach krą​żow​ni​ki prze​ciw​ni​ka. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że chcia​no nas przy​cią​gnąć, aby z bez​po​śred​niej od​le​gło​ści za​dać cios gra​wi​ta​cyj​ny. Ale by​ły też i in​ne słoń​ca, któ​re nie emi​to​wa​ły stoż​ków pust​ki. Gwiaz​dy te rów​nież mia​ły ukła​dy pla​ne​tar​ne, lecz pla​ne​ty przy​po​mi​na​ły na​sze sło​necz​ne i nie mia​ły nic wspól​ne​go ze zło​ty​mi glo​ba​mi Zły​wro​gów. Wy​da​wa​ło mi się na​wet, że na jed​nej z nich do​strze​głem mia​sta, ale rów​nie do​brze mo​gło to być złu​dze​nie optycz​ne. – Mu​si​my się prze​bi​jać w re​jo​nie jed​nej z gwiazd nie​ak​tyw​nych – zde​cy​do​wa​ła Ol​ga. – Po​sta​ra​ją się nam w tym prze​szko​dzić, trze​ba więc bę​dzie dzia​łać moż​li​wie spryt​nie. No​wy plan uciecz​ki wy​glą​dał na​stę​pu​ją​co: naj​pierw wy​ma​cy​wa​nie za​pór na ma​łych szyb​ko​ściach, a po​tem prze​bi​ja​nie ba​rie​ry z peł​ną mo​cą na​pę​du. Wo​kół gwiazd nie​ak​tyw​nych trud​niej jest za​krzy​wić prze​strzeń niż w re​jo​nie pla​net za​miesz​ka​nych przez Zły​wro​gów, mó​wi​ła Ol​ga, wo​bec cze​go bę​dzie​my sta​rać się prze​rwać ich za​po​ry w naj​słab​szym miej​scu. Wro​go​wie do​sko​na​le orien​to​wa​li się, co chce​my osią​gnąć. Chwy​ci​li nas w gwiezd​ną pu​łap​kę i nie za​mie​rza​li z niej wy​pusz​czać. Zmie​nia​li me​try​kę prze​strze​ni z nie​zwy​kłą ła​two​ścią i ener​gią. Na​wet nie po​zwo​li​li nam zbli​żyć się do nie​ak​tyw​nych gwiazd, po pro​stu prze​gro​dzi​li wszyst​kie wio​dą​ce tam dro​gi. Raz za ra​zem pró​bo​wa​li​śmy się prze​bić i za​wsze na na​szym kur​sie wy​ra​sta​ła zło​wiesz​cza ak​tyw​na pla​ne​ta, oto​czo​na wia​nusz​kiem me​ta​lo​wych okrę​tów za​cu​mo​wa​nych na jej po​wierzch​ni. Po sze​re​gu nie​uda​nych prób prze​bi​cia się Ol​ga po​wie​dzia​ła: – Oni na​der zde​cy​do​wa​nie prze​gra​dza​ją nam dro​gę ku nie​ak​tyw​nym gwiaz​dom, a więc naj​wi​docz​niej ist​nie​je re​al​na szan​sa prze​bi​cia się w tym re​jo​nie. Do gwiazd ak​tyw​nych przy​cią​ga​ją nas te​raz bez szcze​gól​nej ener​gii. Cze​ka​ją pew​nie, pó​ki nie zu​ży​je​my wszyst​kich za​pa​sów sub​stan​cji ak​tyw​nej. Mu​si​my sko​rzy​stać z te​go i ob​ró​cić ich plan na swo​ją ko​rzyść. – Co za​mie​rzasz zro​bić? – spy​ta​łem. – Wkrót​ce ci po​wiem, Eli. Jesz​cze nie prze​my​śla​łam wszyst​kich szcze​gó​łów.

Od​bior​ni​ki na​dal wy​chwy​ty​wa​ły strzęp​ki in​for​ma​cji, nie​sio​nych przez fa​le prze​strzen​ne. Jed​ną z trans​mi​sji uda​ło się nam czę​ścio​wo roz​szy​fro​wać: „Kon​ty​nu​uj​cie… Za​po​ry… ogra​ni​czo​ną trwa​łość… je​dy​ny… ” Tę de​pe​szę ode​bra​li​śmy w cza​sie ata​ko​wa​nia krzy​wi​zny w re​jo​nie jed​nej z nie​ak​tyw​nych gwiazd. Na​si przy​ja​cie​le nie wie​dzie​li, że mu​si​my oszczę​dzać pa​li​wo. Od​da​liw​szy się od gro​mad​ki Nie​do​brej, za​ata​ko​wa​li​śmy se​rię nie​ak​tyw​nych gwiazd po​ło​żo​nych w po​bli​żu. Ata​ki by​ły co​raz słab​sze. Prze​ra​zi​łem się, że istot​nie za​pa​sy sub​stan​cji ak​tyw​nej już się koń​czą, ale Ol​ga mnie uspo​ko​iła. – Nie​chaj wro​go​wie od​nio​są ta​kie sa​mo wra​że​nie jak i ty. Chcia​ła​bym, aby na​bra​li prze​ko​na​nia, że je​ste​śmy bez​sil​ni. Po pew​nym cza​sie gwiaz​do​lot za​czął zmniej​szać szyb​kość. Je​śli po​przed​nio krzy​wi​zny prze​strze​ni ata​ko​wa​li​śmy przy pię​ciu lub sze​ściu ty​sią​cach jed​no​stek świetl​nych, a we​wnątrz sku​pi​ska roz​wi​ja​li​śmy kil​ka​set jed​no​stek, to obec​nie na​sza pręd​kość by​ła wyż​sza od szyb​ko​ści świa​tła za​le​d​wie kil​ka​dzie​siąt ra​zy. Wte​dy Ol​ga ujaw​ni​ła nam swój plan: Zły​wro​gi za​krzy​wia​ją prze​strzeń, kie​dy sta​ra​my się przemknąć obok gwiazd ak​tyw​nych, ale nie prze​szka​dza​ją w zbli​ża​niu się ku nim. Trze​ba więc le​cieć w sto​żek uni​ce​stwia​nej prze​strze​ni, try​ska​ją​cy z me​ta​lo​wej pla​ne​ty, a na​stęp​nie, już z naj​mniej​szej od​le​gło​ści, ostrze​lać ją z ani​hi​la​to​rów bo​jo​wych. To osta​tecz​ność, lecz nie po​zo​sta​ło nam nic in​ne​go, jak tyl​ko za​mie​nić cia​ło nie​bie​skie w ja​mę pu​stej prze​strze​ni i przez tę wy​rwę prze​drzeć się na ze​wnątrz. Wie​dzia​łem, że Ol​ga ma ja​kiś śmia​ły po​mysł, przy​pusz​cza​łem jed​nak, że ogra​ni​czy się do wy​da​nia bi​twy krą​żow​ni​kom wro​ga. W tym mie​li​śmy już pew​ne do​świad​cze​nie. Al​lan i Le​onid znisz​czy​li czte​ry okrę​ty prze​ciw​ni​ka, po​tra​fi​my więc w ra​zie ko​niecz​no​ści uni​ce​stwić ca​łą flo​ty​l​lę. Ale za​ni​hilo​wać pla​ne​tę!… Ludz​kość po​tra​fi​ła two​rzyć pla​ne​ty z „ni​cze​go”, trwa​ło to jed​nak dłu​go i kosz​to​wa​ło wie​le wy​sił​ku. Bu​do​wa nie​wiel​kiej Ory za​ję​ła dwa po​ko​le​nia. Te​raz mie​li​śmy w ułam​ku se​kun​dy znisz​czyć me​ta​lo​wy glob o śred​ni​cy pię​cio​krot​nie i ma​sie ty​siąc​krot​nie więk​szej od Zie​mi. Znisz​czyć cia​ło nie​bie​skie wy​po​sa​żo​ne we wła​sne me​cha​ni​zmy obron​ne i strze​żo​ne przez ca​łą flo​tę okrę​tów bo​jo​wych! Ol​ga spo​koj​nie od​pa​ro​wa​ła sy​pią​ce się ze wszyst​kich stron wąt​pli​wo​ści. Plan jest cał​ko​wi​cie re​al​ny. Za​pa​sów sub​stan​cji ak​tyw​nej wy​star​czy na zbu​rze​nie do​wol​nej pla​ne​ty bez wzglę​du na jej ma​sę. Trze​ba je​dy​nie mak​sy​mal​nie zbli​żyć się do ce​lu. Ale o to już za​trosz​czą się sa​mi wro​go​wie. – Po​wta​rzam, nie ma​my in​nej szan​sy prze​bi​cia się na ze​wnątrz! – po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Jesz​cze z dzie​sięć okrą​żeń sku​pi​ska gwiezd​ne​go, jesz​cze kil​ka cio​sów w za​po​ry prze​strzen​ne i zu​peł​nie bez​bron​ni sta​nie​my się ła​twą zdo​by​czą ban​dy​tów. Ol​ga jed​no​gło​śnie otrzy​ma​ła żą​da​ne peł​no​moc​nic​twa na czas bi​twy ko​smicz​nej. Wte​dy po​wie​dzia​ła: – Sa​ma bę​dę do​wo​dzić stat​kiem w cza​sie sztur​mu. Nie chcę ob​ra​żać męż​czyzn, ale nie po​tra​fi​cie sku​tecz​nie wal​czyć. Je​ste​ście na to zbyt nie​zrów​no​wa​że​ni i go​rą​co-krwi​ści. Od​pocz​nij​cie, cze​ka was cięż​ka pró​ba. Nie​chaj każ​dy speł​ni swój obo​wią​zek, jak ma​wia​li przod​ko​wie. Od​nio​słem wra​że​nie, iż Le​onid z ra​do​ścią przy​jął wia​do​mość, że nie on bę​dzie do​wo​dził stat​kiem w cza​sie bi​twy. Po nie​uda​nym ata​ku na re​jon Groź​nej stra​cił nie​co pew​ność sie​bie.

24

Każ​dy z nas w my​śli sta​rał się przy​spie​szyć star​cie z wro​giem, lecz Ol​ga cią​gle zmniej​sza​ła pręd​kość. Już nie mknę​li​śmy, zmia​ta​jąc prze​strzeń na swej dro​dze, lecz wle​kli​śmy się na sa​mej gra​ni​cy ob​sza​ru nad​świetl​ne​go. Wy​star​czy​ło lek​ko za​ha​mo​wać, a zna​leź​li​by​śmy się po dru​giej stro​nie ba​rie​ry. Po​my​śla​łem na​wet, że Ol​ga chce wyjść w prze​strzeń optycz​ną, prze​kształ​cić sta​tek w zwy​kłe ma​te​rial​ne cia​ło, pod​le​ga​ją​ce pra​wom me​cha​ni​ki ele​men​tar​nej. My​li​łem się. Dla ob​ser​wa​to​ra z ze​wnątrz nasz gwiaz​do​lot sta​no​wił te​raz grud​kę zma​te​ria​li​zo​wa​nej roz​pa​czy, pu​stą sko​ru​pę mio​ta​ną bez​wol​nie we wszyst​kie stro​ny. W tej cha​otycz​nej po​zor​nie mio​ta​ni​nie był jed​nak na​rzu​co​ny z ze​wnątrz sys​tem: krzy​wi​zna prze​strze​ni sa​ma kie​ro​wa​ła nas ku Groź​nej. Po raz trze​ci zbli​ża​li​śmy się do tej gwiaz​dy. Ja​kieś gi​gan​tycz​ne me​cha​ni​zmy ta​so​wa​ły me​try​kę ko​smo​su, kie​ru​jąc nas wprost w otwar​tą pasz​czę. Ol​ga po​kor​nie wio​dła sta​tek po na​rzu​co​nej dro​dze, na​wet nie usi​łu​jąc skrę​cić w bok. Wie​dzie​li​śmy oczy​wi​ście, że sta​ra się w ten spo​sób zmy​lić wro​ga, ale każ​de​mu by​ło cięż​ko na du​szy, gdy wi​dział, jak nie​ubła​ga​nie ol​brzy​mie​je zło​wiesz​czy glob Groź​nej, któ​rą te​raz mie​li​śmy bez​po​śred​nio na kur​sie. Bez​wład​ny lot stat​ku trwał do chwi​li, kie​dy za​krzy​wie​nie prze​strze​ni ustą​pi​ło, a za​czę​ło się uni​ce​stwia​nie sa​mej prze​strze​ni. Znów z ukła​du pla​ne​tar​ne​go Groź​nej try​snął sto​żek ani​hilo​wa​nej pust​ki, któ​ry za​czął nas wsysać. Gwiaz​do​lot jak​by ock​nął się i sko​czył do ty​łu. Na​tych​miast chwy​co​no nas w klesz​cze geo​me​trii nieeukli​de​so​wej. Za każ​dym ra​zem wróg dzia​łał pew​niej, a nasz opór słabł. Wresz​cie na​sta​ła chwi​la, kie​dy stat​ko​wi za​bra​kło mo​cy na wy​rwa​nie się ze stoż​ka wcią​ga​ją​cej go pust​ki. Z ge​ne​ro​wa​nych przez wro​gów trzy​dzie​stu jed​no​stek świetl​nych neu​tra​li​zo​wa​li​śmy po​cząt​ko​wo ru​chem wstecz​nym dwa​dzie​ścia czte​ry jed​nost​ki, póź​niej dwa​dzie​ścia, pięt​na​ście, dzie​sięć… Wal​czy​li​śmy, bez​na​dziej​nie wal​czy​li​śmy, sta​ra​jąc się od​wlec zgu​bę – ta​kie to po​win​no spra​wiać wra​że​nie na ob​ser​wa​to​rze… Wkrót​ce nie mie​li​śmy już szyb​ko​ści wła​snej, nie​po​dziel​nie rzą​dzi​ła na​mi ob​ca wo​la. Groź​na co​raz bar​dziej od​chy​la​ła się od osi lo​tu: przy​cią​ga​no nas do Zło​tej Pla​ne​ty, ba​zy krą​żow​ni​ków prze​ciw​ni​ka, wy​sta​wia​no nas pod sal​wę jej me​cha​ni​zmów gra​wi​ta​cyj​nych. Je​śli moż​na by​ło mó​wić w owych cięż​kich chwi​lach o uldze, to coś po​dob​ne​go do ulgi od​czu​łem. Na Zło​tej, po​za Nisz​czy​cie​la​mi, ze wzglę​du na pa​nu​ją​cą tam wy​so​ką gra​wi​ta​cję nie mo​gły by​to​wać żad​ne isto​ty ży​we, nie by​ło więc tam z pew​no​ścią więź​niów za​gar​nię​tych do nie​wo​li. Wal​ka wo​bec te​go bę​dzie uczci​wa, wróg prze​ciw Wro​go​wi. Ol​ga ode​rwa​ła mnie od lor​ne​ty mnoż​ni​ka. – Co tam wi​dać, Eli? – za​py​ta​ła. Kie​ru​jąc pra​cą wszyst​kich urzą​dzeń stat​ku nie mia​ła cza​su na ob​ser​wa​cje. – Na​dal te sa​me krą​żow​ni​ki. – Nie le​cą nam na​prze​ciw? – Nie, ob​szar nad​świetl​ny jest pu​sty. – Wkrót​ce ru​szą. Zło​ta zmniej​sza ani​hi​la​cję. Zły​wro​gi do​szły wi​docz​nie do wnio​sku, że

nie mu​szą się spie​szyć, bo i tak im się nie wy​mknie​my. Za kil​ka mi​nut prze​ko​na​ją się, jak bar​dzo się po​my​li​li. Te mi​nu​ty cią​gnę​ły się bar​dzo dłu​go, a kie​dy upły​nę​ły, za​czę​ło się to, na co tak cze​ka​li​śmy i cze​go tak bar​dzo się lę​ka​li​śmy. Ol​ga uru​cho​mi​ła ani​hi​la​to​ry i Gwiezd​ny Pług ru​nął wprost na Zło​tą Pla​ne​tę. Wszyst​kie re​kor​dy usta​lo​ne po​przed​nio przez Le​oni​da zo​sta​ły po​bi​te. Ol​ga w cią​gu nie​wie​lu se​kund roz​pę​dzi​ła sta​tek do sied​miu ty​się​cy jed​no​stek świetl​nych i przy tej szyb​ko​ści za​ata​ko​wa​ła! Wte​dy spo​strze​gli​śmy, że Nisz​czy​cie​le po​ję​li wresz​cie swój błąd. W ob​sza​rze nad​świetl​nym po​ja​wi​ło się dzie​sięć mkną​cych na​prze​ciw nam punk​ci​ków. Ob​ser​wo​wa​łem dwa róż​ne ob​ra​zy. Lor​ne​ta mnoż​ni​ka po​ka​zy​wa​ła jesz​cze okrę​ty prze​ciw​ni​ka krą​żą​ce czuj​nie wo​kół pla​ne​ty, ale rze​czy​wi​stość by​ła in​na. Prze​strzeń optycz​na z jej wol​no bie​gną​cym świa​tłem da​wa​ła wi​ze​ru​nek prze​szło​ści, a w te​raź​niej​szo​ści dzie​sięć krą​żow​ni​ków, ni​czym sfo​ra psów, po​chła​nia​ło dzie​lą​cą nas pust​kę. Na​sze ge​ne​ra​to​ry fal prze​strzen​nych wy​kry​ły to bez tru​du. Zdu​mia​ła mnie od​wa​ga na​szych wro​gów. Nie, nie prze​sta​łem ich nie​na​wi​dzić! Skon​cen​tro​wa​li w so​bie ca​łe zło ko​smo​su. Zła nie moż​na ak​cep​to​wać, to​le​ro​wać i sza​no​wać. Je​dy​ne, na co za​słu​gu​je, to po​gar​da, nie​na​wiść i uni​ce​stwie​nie. Ale Nisz​czy​cie​le by​li od​waż​ni, to trze​ba im przy​znać. Mo​gli prze​cież uciec od ska​za​nej na zgu​bę pla​ne​ty. Za​ło​gi krą​żow​ni​ków mia​ły do​syć cza​su i wy​star​cza​ją​cą szyb​kość, aby ura​to​wać wła​sne skó​ry. Nie zro​bi​ły te​go, lecz wy​bra​ły śmierć, sta​ra​jąc się oca​lić po​bra​tym​ców na pla​ne​cie. Wspo​mi​na​jąc te​raz prze​bieg wy​da​rzeń, nie prze​sta​ję się dzi​wić, że ich sza​leń​czy plan się nie po​wiódł. By​li wszak o krok od je​go urze​czy​wist​nie​nia, co mó​wię, za​le​d​wie ty​sięcz​ne ułam​ki se​kun​dy dzie​li​ły ich od suk​ce​su. Na wi​dok tych pę​dzą​cych ku nam punk​ci​ków ogar​nę​ła mnie pa​ni​ka. – Ol​go, ata​kuj! – krzyk​ną​łem. – Za wcze​śnie! – od​par​ła. – Za wcze​śnie, Eli! – Ata​kuj! – bła​ga​łem pe​łen stra​chu. – Zro​zum, że oni wy​prze​dza​ją wła​sne sal​wy gra​wi​ta​cyj​ne. Każ​da chwi​la zwło​ki ozna​cza no​we fa​le prze​cią​żeń, któ​re spad​ną na nas póź​niej! – Gra​wi​ta​to​ry je za​mor​ty​zu​ją! Nie mo​gę zbyt wcze​śnie ata​ko​wać, bo zbo​czę z bez​po​śred​nie​go kur​su na pla​ne​tę. Pa​mię​taj, że to wła​śnie Zło​ta za​gra​dza nam dro​gę ku wol​no​ści! Na​sza pręd​kość su​mo​wa​ła się z pręd​ko​ścią krą​żow​ni​ków i punk​ci​ki wi​docz​ne w ob​sza​rze nad​świetl​nym bły​ska​wicz​nie po​więk​sza​ły się, za​mie​nia​ły w ku​le. Wte​dy Le​oni​do​wi z ko​lei ner​wy od​mó​wi​ły po​słu​szeń​stwa. – Dłu​żej nie wol​no cze​kać, Ol​go! – krzyk​nął ochry​ple. – Do​pro​wa​dzisz nas do zgu​by! – Za wcze​śnie! – po​wie​dzia​ła. Le​onid stra​cił zu​peł​nie opa​no​wa​nie. Chwy​cił Olgę za ra​mio​na i za​czął po​trzą​sać. – Je​stem ta​kim sa​mym do​wód​cą jak i ty! Sły​szysz? Nie po​zwo​lę nas zgu​bić! Wy​rwa​ła mu się i po​wie​dzia​ła ostrym to​nem: – Roz​ka​zu​ję za​cho​wać spo​kój i mil​cze​nie! Nie wol​no mi prze​szka​dzać, tu cho​dzi o ży​cie nas wszyst​kich! Znów przez pa​rę chwil pa​no​wa​ła peł​na na​pię​cia ci​sza, wy​peł​nio​na cięż​kim pul​so​wa​niem krwi w ży​łach. Krą​żow​ni​ki ga​lak​tycz​ne prze​ciw​ni​ka by​ty już wy​raź​nie wi​docz​ne. Znaj​do​wa​ły się od nas o go​dzi​ny bie​gu świa​tła i se​kun​dy za​le​d​wie na​sze​go pio​ru​nu​ją​ce​go pę​du. Wte​dy Ol​ga włą​czy​ła ani​hi​la​to​ry bo​jo​we. Cia​ła wi​docz​ne na ekra​nach lo​ka​to​rów fal prze​strzen​nych mo​men​tal​nie roz​pa​dły się, za​mie​ni​ły w po​ły​skli​wą pla​mę. Przemknę​li​śmy przez to, co nie​gdyś by​ło okrę​ta​mi, i do​strze​gli​śmy w urzą​dze​niach optycz​nych dzie​sięć ja​skra​wych

roz​bły​sków. Flo​ta wro​ga prze​sta​ła ist​nieć, prze​sta​ła nam za​gra​żać. Za​po​mnia​łem w owej chwi​li o wy​strze​lo​nych przez wro​gów sal​wach gra​wi​ta​cyj​nych. Krą​żow​ni​ki Nisz​czy​cie​li pę​dząc ku nam wy​prze​dzi​ły bo​wiem znacz​nie wła​sne cio​sy. Te​raz wi​dzie​li​śmy w prze​strze​ni optycz​nej je​dy​nie wol​no ro​sną​cą, ska​za​ną na za​gła​dę Zło​tą Pla​ne​tę, go​rącz​ko​wo wy​sy​ła​ją​cą, jak wy​ka​za​ły po​tem re​je​stra​to​ry, ochron​ne po​la gra​wi​ta​cyj​ne. Póź​niej zna​leź​li​śmy się w stre​fie sal​wy uni​ce​stwio​nych okrę​tów i oka​za​ło się, że na​sze gra​wi​ta​to​ry nie po​tra​fią cał​ko​wi​cie jej zneu​tra​li​zo​wać. Po​tęż​na si​ła zmiaż​dży​ła mi klat​kę pier​sio​wą, jęk​ną​łem z bó​lu. Obok ję​czał Osi​ma, a Le​onid klął. Ta fa​la prze​cią​żeń by​ła naj​słab​sza, krą​żow​ni​ki wy​emi​to​wa​ły ją tuż przed znisz​cze​niem i naj​wi​docz​niej ich dzia​ła nie mia​ły już wte​dy peł​nej mo​cy. Je​stem prze​ko​na​ny, że oni sa​mi wie​dzie​li o wy​czer​pa​niu za​so​bów ener​gii gra​wi​ta​cyj​nej i sta​ra​li się po pro​stu nas sta​ra​no​wać, uni​ce​stwić nas i sie​bie w zde​rze​niu czo​ło​wym. Dru​ga fa​la prze​cią​żeń by​ła za to tak po​tęż​na, że za​bra​kło mi po​wie​trza w płu​cach na​wet na jęk. Le​onid stra​cił przy​tom​ność, z je​go ust wy​do​by​wał się przed​śmiert​ny, jak mi się wy​da​wa​ło, char​kot. Je​dy​nie Ol​ga, wcze​piw​szy się w po​rę​cze fo​te​la, po​tra​fi​ła ustrzec się przed omdle​niem. Wie​dzia​ła, że mu​si być przy​tom​na i za​cho​wa​ła przy​tom​ność. – Ol​go! – wy​chry​pia​łem sta​ra​jąc się unieść. – Ol​go, trze​cie​go ude​rze​nia… – Trzy​maj się, Eli! – krzyk​nę​ła tra​cąc od​dech. – Trzy​maj​cie się, przy​ja​cie​le. Za​raz ich znisz​czy​my! Trze​cia fa​la prze​cią​żeń ru​nę​ła na nas w chwi​li, kie​dy roz​pa​dła się prze​klę​ta pla​ne​ta. Ogrom​na tar​cza roz​ja​rzy​ła się w ob​sza​rze nad​świetl​nym i na​tych​miast roz​pry​snę​ła na strzę​py, by po chwi​li za​mie​nić się w mgła​wi​cę. W prze​strze​ni optycz​nej zo​ba​czy​li​śmy gi​gan​tycz​ną eks​plo​z​ję, gej​zer pło​mie​ni try​ska​ją​cy z wnę​trza pla​ne​ty. Ol​ga pre​cy​zyj​nie ob​li​czy​ła sal​wę i wy​strze​li​ła ją w od​po​wied​niej chwi​li. Wszyst​ko skoń​czy​ło się w ułam​ku se​kun​dy. Okrop​na pla​ne​ta, za​gra​dza​ją​ca nam swy​mi gi​gan​tycz​ny​mi me​cha​ni​zma​mi gra​wi​ta​cyj​ny​mi wyj​ście ze sku​pi​ska gwiezd​ne​go, prze​sta​ła ist​nieć. Na jej miej​scu roz​war​ła się no​wa ja​ma w pu​st​ce, dziu​ra w prze​strze​ni ko​smicz​nej. Ostat​nią rze​czą, ja​ką uj​rza​łem, za​nim stra​ci​łem przy​tom​ność od trze​cie​go cio​su gra​wi​ta​cyj​ne​go, któ​ry spadł zbyt póź​no, aby ura​to​wać Nisz​czy​cie​li, był ob​raz od​rzu​co​nej da​le​ko w bok, za​mie​nio​nej w czer​wo​ny punk​cik Groź​nej na tle czy​ste​go nie​ba, po​ły​sku​ją​ce​go da​le​ki​mi gwiaz​da​mi. Do​strze​głem jesz​cze wspa​nial​szą Dro​gę Mlecz​ną. Zro​zu​mia​łem, że ucie​kli​śmy z gwiezd​ne​go wię​zie​nia, któ​re omal nie sta​ło się na​szym gro​bem.

Część III. Ziemia

1

– Eli! – dźwię​czał mi w uszach głos. – Eli! Eli! Chcia​łem się ode​zwać, chcia​łem po​wie​dzieć, że sły​szę, że ży​ję. „Zda​je się, że ośle​płem, ale wszyst​ko po​zo​sta​łe jest w po​rząd​ku! – chcia​łem od​krzyk​nąć te​mu gło​so​wi. – Za​raz wsta​nę, nie wo​łaj mnie tak roz​pacz​li​wie, nic się nie sta​ło. Zo​staw mnie na chwi​lę w spo​ko​ju!” Wy​da​wa​ło mi się wów​czas, że my​ślę spraw​nie i pre​cy​zyj​nie. Dzi​siaj, prze​glą​da​jąc za​pi​sy pra​cy mó​zgu, wi​dzę, że mo​ja świa​do​mość le​d​wie się tli​ła na po​gra​ni​czu ja​wy i go​rącz​ko​wych ma​ja​ków. Dzie​sięć ra​zy umie​ra​łem i dzie​sięć ra​zy przy​wra​ca​no mnie do ży​cia, za​nim sam nie za​czą​łem o to ży​cie wal​czyć. – Eli! – wo​ła​no. – Eli! Eli! Głos nie po​zo​sta​wiał mnie w spo​ko​ju. W ciem​nym ze​wnętrz​nym świe​cie nie by​ło nic prócz nie​go, ca​ły świat był tym gło​sem. Cia​sny, krzy​czą​cy, nie​spo​koj​ny świat. Na​resz​cie zde​cy​do​wa​łem się speł​nić proś​bę gło​su. Otwo​rzy​łem oczy. Ko​ło łóż​ka sie​dzie​li Ol​ga i Osi​ma. Wpa​try​wa​li się we mnie. – Od​zy​sku​je przy​tom​ność! – po​wie​dzia​ła Ol​ga szep​tem. Po​wie​ki znów mi opa​dły. Cią​ży​ły mi tak bar​dzo, tak wie​le wy​sił​ku kosz​to​wa​ło mnie ich dźwi​ga​nie, że mu​sia​łem tro​chę od​po​cząć. Nie mo​głem jed​nak, bo znów wy​peł​nił mnie głos krzy​czą​cy: „Eli! Eli! ” Jęk​ną​łem. – Prze​stań! – wy​szep​ta​łem i znów otwo​rzy​łem oczy. Ol​ga pła​ka​ła. Osi​ma rów​nież wy​cie​rał łzy. – Przy​ja​cie​le! – po​wie​dzia​łem i spró​bo​wa​łem się pod​nieść. – Leż! – roz​ka​za​ła Ol​ga. – Nie wol​no ci się ru​szać. Ogar​nę​ło mnie prze​ra​że​nie. Przy​po​mnia​łem so​bie krwa​wą czer​wień Groź​nej. Mu​sia​łem się prze​ko​nać, iż od​da​la​my się od strasz​li​we​go sku​pi​ska Chi w Per​se​uszu… – Leż! – po​wta​rza​ła Ol​ga gła​dząc mi rę​ce. – Nic nie zo​ba​czysz. Je​ste​śmy bar​dzo da​le​ko od te​go miej​sca. – A więc gdzie je​ste​śmy? – za​py​ta​łem. – Ile cza​su upły​nę​ło od bi​twy? Zdą​ży​łem usły​szeć, że od Per​se​usza dzie​li nas trzy ty​sią​ce lat świetl​nych i znów stra​ci​łem przy​tom​ność. W ten spo​sób roz​po​czę​ła się mo​ja re​kon​wa​le​scen​cja.

2

Uczy​łem się być ży​wym: otwie​rać oczy, słu​chać, od​po​wia​dać na py​ta​nia, jeść. Po​tem do​szła do te​go na​uka wiel​kiej sztu​ki cho​dze​nia. To by​ła trud​na na​uka. Upły​nę​ło wie​le mie​się​cy, za​nim znów sta​łem się po​dob​ny do in​nych lu​dzi. Mia​łem pe​cha: ucier​pia​łem wię​cej od in​nych. Trze​cia fa​la prze​cią​żeń na​ro​bi​ła wie​le szkód, ale tyl​ko mnie po​roz​ry​wa​ła tkan​ki i zmiaż​dży​ła ko​ści. Osiem osób, a wśród nich Le​onid, stra​ci​ło na krót​ko przy​tom​ność i ock​nę​ło się, gdy gwiaz​do​lot wy​rwał się na otwar​tą prze​strzeń. – Ja rów​nież ze​mdla​łam – mó​wi​ła Ol​ga. – Sta​ło się to wte​dy, kie​dy zo​ba​czy​łam, w ja​kim sta​nie ty… Przy​po​mnia​łam so​bie, jak bar​dzo pro​si​łeś, abym na​tych​miast znisz​czy​ła krą​żow​ni​ki wro​ga… By​li​śmy w par​ku. Sie​dzia​łem w wóz​ku-awio​net​ce, a Ol​ga sta​ła obok mnie. W par​ku roz​kwi​tły bzy, trze​cie wio​sen​ne bzy w cza​sie na​szej wy​pra​wy. Pach​nia​ła zie​mia. Ol​ga wy​chu​dła, by​ła bla​da i nie​śmia​ła. Prze​ko​na​łem się, że po​tra​fi pła​kać. Wzru​sza​ło mnie to, ale jed​no​cze​śnie iry​to​wa​ło. Chcia​łem wi​dzieć przy so​bie nie roz​trzę​sio​ną, wspo​mi​na​ją​cą strasz​li​we prze​ży​cia, lecz daw​ną roz​sąd​ną i bez​na​mięt​ną, spo​koj​ną Olgę, a jesz​cze chęt​niej ta​ką, ja​ka by​ła w Per​se​uszu: od​waż​ną i prze​wi​du​ją​cą… Za​żar​to​wa​łem: – W każ​dym ra​zie po​stą​pi​li​śmy ze Zły​wro​ga​mi na​der zły​wro​go. My​ślę, że ca​łe to wstręt​ne sku​pi​sko gwiezd​ne drży na myśl o tym, że mo​gli​by​śmy po​wró​cić. – Dla​cze​go na​zy​wasz to sku​pi​sko wstręt​nym? Czyż​byś nie za​chwy​cał się daw​niej je​go pięk​no​ścią? Zresz​tą nie wszy​scy je​go miesz​kań​cy my​ślą ze stra​chem o na​szym po​wro​cie. Ma​my tam przy​ja​ciół. – Mó​wisz o Ga​lak​tach? – Wła​śnie o nich. Pa​mię​tasz nie​ak​tyw​ne gwiaz​dy, od któ​rych Zły​wro​gi od​rzu​ca​ły nas tak ener​gicz​nie? – A więc Ga​lak​to​wie za​miesz​ku​ją ukła​dy tych gwiazd? To jest pew​ne? – Sam się o tym prze​ko​nasz, kie​dy za​po​znasz się z da​ny​mi prze​two​rzo​ny​mi przez kom​pu​ter. Przy​ja​znych gwiazd jest w sku​pi​skach Per​se​usza wię​cej niż za​sie​dlo​nych przez Zły​wro​gów. Nie do​ty​czy to prze​strze​ni mię​dzy​gwiezd​nych, któ​ry​mi oni cał​ko​wi​cie wła​da​ją. Nie​ste​ty na​sze od​bior​ni​ki są zbyt sła​be, aby utrzy​my​wać da​le​ko​sięż​ną łącz​ność na fa​lach prze​strze​ni. Przy​po​mnia​łem jej bi​twę ze Zło​tą Pla​netą. – Wro​go​wie do koń​ca nie wie​dzie​li, do cze​go je​ste​śmy zdol​ni. Ina​czej uni​ka​li​by zbli​że​nia z na​szym gwiaz​do​lo​tom. Ol​ga przez chwi​lę my​śla​ła, a po​tem za​py​ta​ła ostroż​nie: – Cze​mu o tym wspo​mi​nasz? – Nie wiem, tak ja​koś sa​mo przy​szło na myśl… – Są​dzisz, że An​dre jesz​cze ży​je? Ni​cze​go się o nim nie do​wie​dzie​li​śmy i nie zdo​ła​li​śmy po​móc… Prze​cież ty sam w Per​se​uszu gło​so​wa​łeś za po​wro​tem…

– Wów​czas nie mo​gli​śmy po​móc, trze​ba więc by​ło wra​cać. – Uwa​żasz, że sy​tu​acja się zmie​ni​ła? Uda​łem, że roz​mo​wa mnie zmę​czy​ła. Nie chcia​łem ujaw​niać te​go, co mnie nie​po​ko​iło. Za​nim nie przy​bę​dzie​my na Zie​mię, nie moż​na być ni​cze​go pew​nym.

3

Któ​re​goś dnia, kie​dy jak zwy​kle usi​ło​wa​łem spa​ce​ro​wać po par​ku, Le​onid po​wie​dział, że chce ze mną po​roz​ma​wiać. Do​my​śli​łem się, ja​ki bę​dzie te​mat tej roz​mo​wy. – Chcesz tu​taj, czy wo​lisz pójść do mo​jej ka​bi​ny? – Le​piej do cie​bie, aby nikt nie prze​szka​dzał. W ka​jucie wi​siał na ścia​nie wy​kres po​wro​tu: świe​cą​ca li​nia i peł​zną​cy po niej czer​wo​ny punk​cik – na​sza dro​ga na Zie​mię i sta​tek. Czer​wo​ny punk​cik zbli​żał się do koń​ca li​nii. Od gwiezd​nych sku​pisk Per​se​usza dzie​li​ło nas bez ma​ła pięć ty​się​cy lat świetl​nych. Przez dwie trze​cie prze​by​tej dro​gi by​łem nie​przy​tom​ny. – Za mie​siąc Ora, za trzy mie​sią​ce Zie​mia – po​wie​dzia​łem wska​zu​jąc na wy​kres. – Tak. Ora za mie​siąc. Zie​mia za trzy. Ale dla mnie nie ma to żad​ne​go zna​cze​nia. – Skąd ta obo​jęt​ność? – Do​sko​na​le wiesz o co cho​dzi, Eli. – Na​tu​ral​nie. Cho​dzi o Olgę. Co mi chcesz o niej po​wie​dzieć? Le​oni​do​wi zsza​rza​ła twarz. Mój zim​ny ton przy​pra​wił go o wście​kłość, ale po​sta​no​wił za wszel​ką ce​nę za​cho​wać spo​kój. – Wiesz do​sko​na​le, jak ona się do cie​bie od​no​si. Kie​dy cho​ro​wa​łeś, za​nie​dby​wa​ła sta​tek, ca​ły​mi dnia​mi i no​ca​mi sie​dzia​ła przy two​im łóż​ku… – I ja​kie wnio​ski z te​go wy​cią​gasz? – za​py​ta​łem. Źre​ni​ce mu się roz​sze​rzy​ły. Le​d​wie nad so​bą pa​no​wał. – Cze​mu się z nią nie oże​nisz? – Dzi​wią mnie ta​kie ra​dy sły​sza​ne od cie​bie. – Nie! – krzyk​nął. – Nie ma w tym nic dziw​ne​go! Je​że​li nie masz ser​ca… Nie wol​no ci się nad nią tak znę​cać! Dla​cze​go mil​czysz? Cze​mu nie od​po​wia​dasz? Za​sta​na​wia​łem się, co mam mu od​po​wie​dzieć. Ani on, ani Ol​ga nie zro​zu​mie​li​by te​go, co się we mnie do​ko​ny​wa​ło. Oni są nor​mal​ni, a ja nie. To, czym obec​nie ży​łem, wy​klu​cza​ło ja​kąś do​dat​ko​wą na​mięt​ność. Nie mo​głem so​bie po​zwo​lić na​wet na ma​lut​ką mi​łost​kę, a Ol​ga za​słu​gi​wa​ła na wiel​ką mi​łość – do​sko​na​le to poj​mo​wa​łem. Tłu​ma​czyć to Le​oni​do​wi nie mia​ło sen​su. Po​wie​dzia​łem więc: – Mil​czę, po​nie​waż ocze​ki​wa​łem od cie​bie nie py​tań, lecz proś​by, ta​kiej proś​by, w od​po​wie​dzi na któ​rą mógł​bym ci tyl​ko uści​snąć rę​kę i po​wie​dzieć: masz ra​cję, nie mam żad​nych kon​t​rar​gu​men​tów. – Ocze​ki​wa​łeś więc proś​by, a nie py​tań. Po​wiedz mi wo​bec te​go, ja​kiej proś​by ocze​ki​wa​łeś? – Spo​dzie​wa​łem się, że po​wiesz: Eli, Ol​ga nie do​strze​ga, że jest ci obo​jęt​na, w ogó​le nie wi​dzi żad​nej z two​ich wad, bo wy​da​je się jej, iż w to​bie sku​pi​ły się wszel​kie ludz​kie za​le​ty. Ta mą​dra i prze​ni​kli​wa ko​bie​ta my​li się tyl​ko w jed​nym: w oce​nie cie​bie. Ale wie​my obaj – cze​ka​łem, że mi to po​wiesz, Le​oni​dzie – że je​steś czło​wie​kiem bez ser​ca i nie​god​nym jej, że nie dasz jej szczę​ścia, bo chy​ba w ogó​le ni​ko​mu szczę​ścia dać nie mo​żesz. Ja za to nie znam

in​nej ra​do​ści, jak tyl​ko być za​wsze ra​zem z nią, po​ma​gać jej, przyj​mo​wać jej po​moc… Wie​my tak​że, iż bę​dzie to rów​nież jej szczę​ście, bo przy mnie Ol​ga po​tra​fi dać z sie​bie wszyst​ko, co w niej naj​lep​sze​go… Le​oni​do​wi tak roz​bły​sły oczy, że trud​no mi by​ło w nie pa​trzeć. – To nie​praw​da, że nie masz ser​ca. Ale przy​pu​ść​my, iż po​wie​dzia​łem ci to wszyst​ko wła​sny​mi sło​wa​mi. Co mi na to od​po​wiesz? Wska​za​łem mu na ścia​nę, gdzie czer​wo​ny punk​cik wol​no – za​le​d​wie z ty​siąc​krot​ną pręd​ko​ścią świa​tła – pełzł po świe​tli​stej li​nii. – Za mie​siąc znaj​dzie​my się na Orze i tam się po​że​gna​my. Ty zo​sta​niesz z Olgą, ja odej​dę. Bę​dzie​cie po​ko​ny​wać ko​smicz​ne prze​strze​nie, a ja mu​szę le​cieć na Zie​mię. Na​wet nie po​dej​rze​wasz, jak bar​dzo pra​gnę być na Zie​mi! Ob​jął mnie i wy​szedł nie po​wie​dziaw​szy ani sło​wa.

4

Kie​dy w prze​strze​ni optycz​nej uka​za​ła się Ora, koń​czył się trze​ci rok na​szej ko​smicz​nej ody​sei. Szli​śmy w ob​sza​rze nad​świetl​nym i na Orze nas nie wi​dzia​no. My na​to​miast wi​dzie​li​śmy sztucz​ną pla​ne​tę, a wła​ści​wie oglą​da​li​śmy jej prze​szłość, nie​ustan​nie zbli​ża​jąc się ku te​raź​niej​szo​ści. Za​duma​łem się nad tym przez chwi​lę: zwy​kle te​raź​niej​szość od​su​wa się od nas i sta​je się prze​szło​ścią, tu zaś by​ło na od​wrót – prze​szłość sta​wa​ła się te​raź​niej​szo​ścią. Lo​ka​to​ry pra​cu​ją​ce na fa​lach prze​strzen​nych prze​ka​zy​wa​ły rów​nież, jak Ora wy​glą​da obec​nie. Róż​ni​cy nie by​ło. O do​bę świetl​ną przed Ora „Po​że​racz Prze​strze​ni” wy​nu​rzył się z ob​sza​ru nad​świetl​ne​go i już ja​ko zwy​kłe cia​ło ma​te​rial​ne kon​ty​nu​ował po​dróż w nie na​ru​szo​nej prze​strze​ni. Do​pie​ro wów​czas nas wy​kry​to. Na spo​tka​nie po​mknął je​den z gwiaz​do​lo​tów. Wkrót​ce prze​ko​na​li​śmy się, że to był „Ster​nik”, któ​rym na​dal do​wo​dził Al​lan. Al​lan już z da​le​ka za​sy​pał nas po​wi​tal​ny​mi de​pe​sza​mi, py​tał, co się wy​da​rzy​ło w rej​sie i czy uzy​ska​li​śmy ja​kieś wia​do​mo​ści o An​dre. Na to ostat​nie py​ta​nie od​po​wie​dzie​li​śmy nie​zwłocz​nie, na​to​miast resz​tę obie​ca​li​śmy opo​wie​dzieć oso​bi​ście. Za​gro​ził, że wej​dzie w ob​szar nad​świetl​ny, aby szyb​ciej się z na​mi spo​tkać. Ol​ga od​po​wie​dzia​ła: „Wchodź! I tak bę​dzie​my wi​dzieć twój sta​te​czek”. Kie​dy stat​ki po​ło​ży​ły się na rów​no​le​głe kur​sy, Al​lan prze​ka​zał do​wo​dze​nie za​stęp​cy i przy​le​ciał do nas. Z ra​do​ści nie​co prze​sa​dził. Na​wet Le​onid po​stę​ki​wał wy​rwaw​szy się z je​go ob​jęć. Dla mnie Al​lan zro​bił wy​ją​tek, trak​tu​jąc mnie jak cho​re​go. – Ach wy włó​czę​gi! – wrzesz​czał po chwi​li. – Gdzie​ście się po​dzie​wa​li przez po​nad dwa la​ta? Opo​wia​daj​cie, opo​wia​daj​cie: gdzie? co? jak? Za​pro​wa​dzi​li​śmy go do klu​bu, gdzie ze​bra​ła się ca​ła za​ło​ga. Nie​po​ko​iła nas tyl​ko jed​na spra​wa: co sły​chać na Zie​mi i jak za​koń​czył się spór Wie​ry z Ro​me​rem? Al​lan roz​siadł się w fo​te​lu i po​pa​trzył na nas roz​pro​mie​nio​nym wzro​kiem. Cie​szył się z na​sze​go nie​po​ko​ju o ziem​skie spra​wy, bo nie mógł po​jąć ca​łej głę​bi na​szej roz​ter​ki. – Ja​ki spór? Dro​biazg, daw​no się już wszyst​ko uspo​ko​iło. Wpraw​dzie coś tam by​ło i lu​dzi​ska wie​co​wa​li ni​czym sta​rzy, do​brzy przod​ko​wie. Ro​me​ro ha​ła​so​wał we wszyst​kich gło​śni​kach i błysz​czał we wszyst​kich wi​de​oko​lum​nach. Z ta​ką pa​sją bro​nił sta​rych za​sad spo​łecz​nych, że łzy z oczu wy​ci​ska. Krzy​czał o przod​kach, o po​tom​kach, o nas, o Zły​wro​gach, o Nie​bia​nach, o kom​pu​te​rach wiel​kich, ma​łych, in​for​ma​cyj​nych i aka​de​mic​kich. A pro​pos, Wiel​ki Kom​pu​ter Aka​de​mic​ki rów​nież przy​znał mu ra​cję. Ale nad​szedł dzień ple​bi​scy​tu, któ​ry po​sta​no​wio​no prze​pro​wa​dzić, cho​ciaż i tak wszy​scy wie​dzie​li, ja​ki bę​dzie je​go wy​nik. Za​śmiał się trium​fal​nie. W klu​bie wi​sia​ła ka​mien​na ci​sza, ba​li​śmy się na​wet spoj​rzeć na sie​bie. Al​lan nie zro​zu​miał, dla​cze​go mu nie prze​ry​wa​my. – Ludz​kość zwa​rio​wa​ła! – krzy​czał ra​do​śnie. – To by​ło ma​so​we sza​leń​stwo, mó​wię wam. Ro​me​ro uzy​skał po​par​cie nie​ca​łych trzech dzie​sią​tych pro​cent ogó​łu. Dzie​więć​dzie​siąt dzie​więć pro​cent z ułam​ka​mi zga​dza​ło się z Wie​rą. Wiel​ki uznał wła​sną klę​skę i za​żą​dał uak​tu​al​nie​nia swych wła​snych pod​sta​wo​wych pro​gra​mów.

Pod​bie​gli​śmy do Al​la​na i z ra​do​ścią za​czę​li​śmy pod​rzu​cać go pod su​fit. Je​dy​nie my, któ​rzy po​zna​li​śmy pu​łap​ki Per​se​usza i ogień wal​ki z Groź​ną, mo​gli​śmy do koń​ca, ca​łym ser​cem, a nie tyl​ko ro​zu​mem po​jąć, jak da​le​ce słusz​nie po​stą​pi​ła ludz​kość. Kie​dy pod​nie​ce​nie tro​chę opa​dło, po​wie​dzia​łem iro​nicz​nie: – Ty oczy​wi​ście zna​la​złeś się mię​dzy ty​mi, któ​rzy za​cho​wa​li roz​są​dek do koń​ca i gło​so​wa​li za Ro​me​rem? – Ja? – zdzi​wił się Al​lan. – Chy​ba zwa​rio​wa​łeś, Eli. To wła​śnie mnie oskar​żył Ro​me​ro, że ule​głem sza​leń​stwu. Nie je​stem ta​kim mów​cą jak on, ale kie​dy wy​stę​po​wa​łem, lu​dzie wy​łą​cza​li trans​mi​sje Paw​ła. Sło​wo da​ję, że tak by​ło! Ka​ma​gin z Gro​ma​nem i nasz Trub rów​nież do​le​wa​li oli​wy do ognia. Śmierć ko​smo​nau​tów i nisz​cze​nie pla​net w Ple​ja​dach do​pro​wa​dza​ły lu​dzi do wście​kło​ści. A Trub la​tał nad tłu​mem i dzi​ko wrzesz​czał ar​cha​niel​skim gło​sem. – Jak się czu​ją na Zie​mi ko​smo​nau​ci i Anioł? – za​in​te​re​so​wa​ła się Ol​ga. – Do​sko​na​le! Trub jest szczę​śli​wy i je​dy​ną je​go tro​ską jest to, że ma​łe dzie​ci tro​chę się go bo​ją, bo nie po​tra​fi ci​cho la​tać. Na​sto​lat​ki urzą​dza​ją z nim wy​ści​gi na awio​net​kach, no i oczy​wi​ście wy​gry​wa​ją. Ko​smo​nau​ci prze​kwa​li​fi​ko​wu​ją się na na​wi​ga​to​rów gwiaz​do​lo​tów i opę​dza​ją się od kan​dy​da​tek na żo​ny. Nie da​cie wia​ry, ile się w nich dziew​cząt za​ko​cha​ło! Wspa​nia​li chłop​cy, młod​si od każ​de​go z nas, a jed​nak uro​dzi​li się po​nad czte​ry​sta lat te​mu – mo​im zda​niem to ko​bie​ty naj​bar​dziej po​cią​ga. Za​py​ta​łem, ja​kie waż​ne pra​ce roz​po​czę​to ostat​nio na Zie​mi. Al​lan od​po​wie​dział mi na to ca​łą prze​mo​wą. En​tu​zjazm, któ​ry ogar​nął Zie​mię, zna​lazł upust w prak​tycz​nym dzia​ła​niu. Utwo​rzo​no przed​się​bior​stwa: „Za​kła​dy Bu​do​wy Gwiaz​do​lo​tów” z ba​zą na Plu​to​nie i „Za​kła​dy Bu​do​wy Pla​net”, któ​re trud​no na​zy​wać przed​się​bior​stwa​mi, gdyż po​ło​wa ludz​ko​ści w nich pra​cu​je. Na zie​lo​nej Zie​mi po​zo​sta​li je​dy​nie star​cy, dzie​ci i ob​słu​ga ziem​skich fa​bryk. Ba​ła​ga​nu i za​mie​sza​nia jest na ra​zie ty​le, że po​stron​ne​mu ob​ser​wa​to​ro​wi wło​sy by się zje​ży​ły na gło​wie, ale ob​ser​wa​to​rów nie ma, wszy​scy są uczest​ni​ka​mi i każ​dy w mia​rę wła​snych sił sta​ra się ba​ła​gan po​głę​bić. Za​cznij​my od te​go, że na ra​zie nie ma jesz​cze kon​kret​ne​go pla​nu pra​cy dla „Za​kła​dów Bu​do​wy Pla​net”. Jed​nym z pro​po​no​wa​nych kie​run​ków dzia​łal​no​ści jest wzno​sze​nie no​wych pla​net wo​kół sa​mot​nych gwiazd są​sia​du​ją​cych ze Słoń​cem. To się już ro​bi. Bu​do​wa prze​bie​ga pod ha​sła​mi: „Precz z pu​sty​mi gwiaz​da​mi!”, „Wszy​scy do wal​ki o naj​wyż​szą pla​net​ność gwiazd na​sze​go re​jo​nu Ga​lak​ty​ki!”, „W ukła​dzie każ​dej gwiaz​dy pla​ne​ty przy​dat​ne dla każ​dej for​my ży​cia!” i tak da​lej, i tak da​lej. Pla​ka​ty i transpa​ren​ty z ty​mi zło​ty​mi my​śla​mi spo​ty​ka się na wszyst​kich za​lud​nio​nych pla​ne​tach, nie spo​sób przed ni​mi uciec. Do Al​de​ba​ra​na w jed​ną stro​nę i gdzieś po​za Krzyż Po​łu​dnia w dru​gą nie ma gwiaz​dy, gdzie by nie ki​pia​ła ro​bo​ta. Ale ostat​nio sły​szy się gło​sy, że wy​bra​no nie​od​po​wied​ni kie​ru​nek in​we​sty​cji, że dro​ga jest wpraw​dzie naj​ła​twiej​sza, lecz ma​ło sku​tecz​na. Z wol​na co​raz wię​cej en​tu​zja​stów zy​sku​je idea, aby za​miast przy​spo​sa​biać się do na​tu​ry, przy​sto​so​wać ją do na​szych wy​ma​gań. Nie wzno​sić ro​jów pla​net wo​kół go​to​wych gwiazd, lecz zbu​do​wać ca​ły ob​szar pla​ne​tar​ny dla wszyst​kich wy​obra​żal​nych form ży​cia i za​opa​trzyć go w od​po​wied​nie sztucz​ne słoń​ca. To jest oczy​wi​ście znacz​nie trud​niej​sze, ale też i bez po​rów​na​nia cie​kaw​sze. Przy​kła​dem ta​kiej wszech​stron​nie prze​my​śla​nej pla​ne​ty mo​że być Ora. Re​jon bu​do​wy już wy​bra​no: oko​li​ce Sy​riu​sza i je​go są​sia​da, bia​łe​go kar​ła – zwar​ty wy​ci​nek ko​smo​su mię​dzy Orio​nem a Wiel​kim Psem o ob​ję​to​ści oko​ło ty​sią​ca par​se​ków sze​ścien​nych. W myśl te​go pro​jek​tu na stwo​rzo​ne od pod​staw uni​wer​sal​ne pla​ne​ty z peł​ną au​to​ma​ty​za​cją pro​duk​cji i usług na​le​ży stop​nio​wo prze​nieść wszyst​kich Nie​bian, któ​rym jest cia​sno i nie​wy​god​nie w do​mu. Na ra​zie jest to pie​śnią przy​szło​ści: pla​ny po​szcze​gól​nych pla​net są jesz​-

cze w sta​dium szki​ców, bo ze​spo​ły wy​de​le​go​wa​ne dla uzgod​nie​nia wa​run​ków ży​cio​wych z przy​szły​mi miesz​kań​ca​mi jesz​cze wę​dru​ją po gwiaz​do​zbio​rach. Trze​ba bo​wiem usta​lić roz​mia​ry glo​bów, tem​pe​ra​tu​rę słońc, dłu​gość dnia i no​cy, skład at​mos​fe​ry i si​łę cią​że​nia, ro​dzaj po​miesz​czeń miesz​kal​nych i po​kar​mu. Ale już te​raz, kie​dy zbie​ra się te wszyst​kie da​ne, flo​ty​l​la Gwiezd​nych Płu​gów, po​wol​nych stat​ków prze​sta​rza​łej kon​struk​cji, orze ko​smos w po​bli​żu Orio​na i wy​twa​rza mgła​wi​ce py​ło​we do dal​szej prze​rób​ki na pla​ne​ty lub słoń​ca. – . Cho​ciaż spra​wa jest aż na​zbyt pro​sta – wrzesz​czał Al​lan – ba​ła​ga​nu i tam nie bra​ku​je. U nas tak za​wsze. Naj​pierw ca​ły​mi mie​sią​ca​mi nie mo​że​my pod​jąć de​cy​zji, a po​tem za​czy​na się po​płoch i sztur​mowsz​czy​zna: Gwiezd​ne Płu​gi cho​dzą z mak​sy​mal​nym pręd​ko​ścia​mi, prze​strzeń ko​smicz​na trzesz​czy w szwach, na każ​dym kro​ku obłocz​ki py​ło​we! Ni​by okre​ślo​no gra​ni​ce, ni​by wy​da​no in​struk​cje, ale wła​żą lu​dzi​ska do re​zer​wa​tów. jak​by już pust​ki za​bra​kło. Na gwiezd​nych tra​sach dzie​ją się okrop​ne rze​czy! W dro​dze na Orę nasz „Ster​nik” o ma​ło nie wle​ciał do ob​sza​ru kom​plek​so​we​go znisz​cze​nia: przed na​mi roz​pa​da​ła się ja​kaś zbęd​na gwiaz​da z ka​te​go​rii czar​nych kar​łów, a po bokach prze​strzeń za​mie​nia​no na pier​wot​ny pył bu​dow​la​ny. Nie wia​do​mo któ​rę​dy le​cieć. Mi​nął czas ro​man​ty​ki mię​dzy​gwiezd​nej. Je​śli tak da​lej pój​dzie, prze​sta​nę la​tać i pój​dę bu​do​wać pla​ne​ty. Po​pa​trzył na nas ro​ze​śmia​ny​mi ocza​mi i za​koń​czył: – Tak wy​glą​da​ją na​sze ziem​skie spra​wy, bra​cisz​ko​wie. A te​raz mów​cie, co wie​zie​cie ze so​bą z Per​se​usza? – Za​raz ci po​ka​że​my na ste​reo​ekra​nie coś cie​ka​we​go – od​parł Le​onid. Kie​dy Le​onid przy​go​to​wy​wał po​kaz, zwró​ci​łem się do Olgi: – Cze​mu spo​glą​da​łaś na mnie co chwi​la w cza​sie opo​wia​da​nia Al​la​na o Zie​mi? Pa​trzy​łaś na mnie, jak​byś by​ła czymś za​sko​czo​na. – Dziś się śmia​łeś – od​po​wie​dzia​ła. – Śmia​łeś się po raz pierw​szy od dwóch lat, Eli! – No i cóż z te​go? Spodo​ba​ło ci się to, czy prze​ra​zi​ło? – Sa​ma nie wiem. Zdu​mia​łam się. Zo​ba​czy​łam na​gle, że bar​dzo się zmie​ni​łeś.

5

Na Orze prze​nio​słem się z „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni”, któ​ry od​da​no do dys​po​zy​cji Spy​chal​skie​go, na „Ster​ni​ka” od​la​tu​ją​ce​go na Zie​mię. Le​cia​łem sam, bo za​ło​ga „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni” mu​sia​ła ja​kiś czas po​zo​stać na Orze, aby prze​ka​zać gwiaz​do​lot no​we​mu do​wód​cy. Jesz​cze przed star​tem „Ster​ni​ka” na Zie​mię po​mknął ku​rier z wia​do​mo​ścią o na​szym po​wro​cie z Per​se​usza. W trak​cie mo​jej wie​lo​mie​sięcz​nej cho​ro​by na stat​ku zbu​do​wa​no trzy urzą​dze​nia do ge​ne​ra​cji i od​bio​ru fal prze​strze​ni, nie​wie​le róż​nią​ce się od te​go, któ​re ta​kie usłu​gi od​da​ło nam w gwiezd​nym sku​pi​sku. Na​zwa​li​śmy te me​cha​ni​zmy SFP-1, to zna​czy sta​cja fal prze​strzen​nych mo​del pierw​szy. Jed​ną SFP-1 prze​ka​za​li​śmy Spy​chal​skie​mu, dru​gą prze​zna​czy​li​śmy dla Plu​to​na, ostat​nią na​to​miast wraz ze wszyst​ki​mi no​tat​ka​mi i ob​li​cze​nia​mi, wy​ko​na​ny​mi w cza​sie rej​su, za​bra​łem ze so​bą, aby pod​dać je kon​tro​li na wiel​kich ma​szy​nach. Trud​no mi opi​sać za​chwyt Spy​chal​skie​go, kie​dy do​wie​dział się, do cze​go słu​ży to urzą​dze​nie. Trze​ba, po​dob​nie jak on, ca​łe ży​cie stra​wić na lo​tach bez wi​docz​no​ści, a po​tem nie​ocze​ki​wa​nie zy​skać wzrok, aby zro​zu​mieć je​go stan. Sta​ru​szek roz​pła​kał się obej​mu​jąc nas wszyst​kich po ko​lei. Do mnie po​wie​dział: – Pa​nu po​dzię​ku​ję osob​no. Pro​szę przy​jąć w re​wan​żu ma​lut​ki pre​zen​cik. Sym​pa​tycz​ny, praw​da? Po​dar​kiem oka​za​ła się ta​śma z za​pi​sem li​stu Fio​li. Po​sze​dłem do swe​go po​ko​ju, aby w sa​mot​no​ści prze​żyć spo​tka​nie z dziew​czy​ną. Prze​szłość ogar​nę​ła mnie z ta​ką si​łą, że na mo​ment wy​da​ła mi się waż​niej​sza od te​raź​niej​szo​ści. Fio​la, roz​świe​tlo​na i pięk​na, za​pło​nę​ła w pół​mro​ku ta​jem​ni​czych la​sów pla​ne​ty krą​żą​cej wo​kół bia​łej We​gi. To by​ła Fio​la u sie​bie w do​mu, nie po​śród cu​dów stwo​rzo​nych przez czło​wie​ka, lecz u sie​bie! „Eli, mój Eli! – śpie​wa​ła i ja​rzy​ła się Fio​la. – Cze​kam, obie​ca​łeś przy​je​chać, chcę cię zo​ba​czyć!” Zro​bi​ło mi się smut​no, że nie mo​głem udać się do niej, ale cie​szy​łem się, że mnie chce zo​ba​czyć. Póź​niej scho​wa​łem ta​śmę, aby czę​sto jej nie wyj​mo​wać. Mu​sia​łem my​śleć o Zie​mi, a nie o We​dze. W ca​łym Wszech​świe​cie ist​nia​ło dla mnie jed​no tyl​ko po​cią​ga​ją​ce miej​sce – ma​leń​ka i po​tęż​na Zie​mia, praw​dzi​wy, a nie geo​me​trycz​ny śro​dek świa​ta. Tę​sk​ni​łem do niej i ba​łem się jej. Nie by​tem pe​wien, czy ze​chce być tym, w co ją chcę zmie​nić. Na​pi​sa​łem od​po​wiedź na list Fio​li i prze​ka​za​łem Spy​chal​skie​mu, któ​ry obie​cał prze​słać ją dziew​czy​nie z pierw​szym ku​rie​rem, ja​ki po​le​ci do gwiaz​do​zbio​ru Lut​ni. – A sam pan przy​pad​kiem nie ze​chce się prze​spa​ce​ro​wać na We​gę? – za​py​tał z uśmie​chem. – Nie​zła gwiazd​ka. – Nie – od​par​łem. – Mu​szę le​cieć na Zie​mię. – Tak, oczy​wi​ście. Po​wi​nien się pan pod​le​czyć, a gdzie to moż​na zro​bić le​piej niż na sta​rusz​ce Zie​mi? On też zu​peł​nie mnie nie ro​zu​miał! Na​stęp​ne​go ran​ka wy​star​to​wa​li​śmy na Zie​mię.

6

Nie mo​gę so​bie te​raz przy​po​mnieć ty​go​dnia spę​dzo​ne​go na po​kła​dzie „Ster​ni​ka”. Al​lan na​le​ży do te​go ga​tun​ku astro​nau​tów, któ​rzy po​wie​rza​jąc ste​ro​wa​nie au​to​ma​tom nie od​cho​dzą od nich na krok. Spo​ty​ka​łem go tyl​ko w ja​dal​ni. Go​dzi​na​mi sie​dzia​łem na fo​te​lu usta​wio​nym w par​ku i drze​ma​łem. Na Plu​to​nie za​trzy​ma​łem się dwa dni. Nie po​zna​łem pla​ne​ty: w sta​rym pro​jek​cie pla​no​wa​li​śmy wspa​nia​łą at​mos​fe​rę nie gor​szą od ziem​skiej, roz​le​gle la​sy, na​wet oce​an. At​mos​fe​rę zdą​żo​no wy​two​rzyć, sa​dy i par​ki za​sa​dzo​no, ale oce​anu nie by​ło, gdyż na je​go miej​scu roz​cią​ga​ły się zau​to​ma​ty​zo​wa​ne ha​le pro​duk​cyj​ne, bez​lud​ne fa​bry​ki, ca​łe set​ki i ty​sią​ce ki​lo​me​trów fa​bryk… Na​zy​wa​li​śmy Plu​to​na pra​co​wi​tą pla​net​ką. Dziś na​le​ża​ło​by go na​zwać „hu​czą​cą pla​netą”. Ło​skot roz​le​gał się wzdłuż rów​ni​ka i pod bie​gu​na​mi, w głę​bi skat i w stra​tos​fe​rze. Wszę​dzie pa​no​wał ta​ki har​mider, ja​ki nie zda​rza się na​wet w cza​sie trzę​sie​nia zie​mi. – To się na​zy​wa roz​mach, co? – krzyk​nął do mnie Al​lan, z któ​rym wy​bra​łem się awio​net​ką na ob​lot glo​bu. – Przy​znaj się, że nie ocze​ki​wa​łeś cze​goś po​dob​ne​go!… – Oczy​wi​ście, że nie. – Głów​ne warsz​ta​ty So​ju​szu Gwiezd​ne​go… Chcesz zo​ba​czyć no​we gwiaz​do​lo​ty? – Na​tu​ral​nie. – Stat​ki są na Bie​gu​nie Po​łu​dnio​wym, w ma​ga​zy​nie wy​ro​bów go​to​wych. Su​row​ce wy​ła​do​wu​je się na Bie​gu​nie Pół​noc​nym, skąd roz​sy​ła się je po ca​łej pla​ne​cie do fa​bryk, a po​tem już w po​sta​ci go​to​wych gwiaz​do​lo​tów tra​fia​ją wła​śnie na Bie​gun Po​łu​dnio​wy. Na Bie​gu​nie Po​łu​dnio​wym prze​le​cie​li​śmy nad ob​sza​rem rów​nym co do wiel​ko​ści Eu​ro​pie – to wła​śnie był ma​ga​zyn wy​ro​bów go​to​wych. Ty​sią​ce ki​lo​me​trów kwa​dra​to​wych, po​kry​tych ogrom​ny​mi igli​ca​mi gwiaz​do​lo​tów gi​gan​tycz​nej flo​ty ga​lak​tycz​nej za​ję​tej ostat​ni​mi ro​bo​ta​mi wy​koń​cze​nio​wy​mi przed star​tem w otwar​ty ko​smos. Na​wet je​dy​ny w swo​im ro​dza​ju do nie​daw​na „Po​że​racz Prze​strze​ni” wy​dał​by się ka​rzeł​kiem w po​rów​na​niu z ty​mi ogro​ma​mi. – Trze​ba wra​cać – po​wie​dział Al​lan po pew​nym cza​sie. – Wra​caj sam – od​par​łem. – Ja się jesz​cze tro​chę po​włó​czę nad pla​net​ką. – Mo​żesz na​wet po​ko​zioł​ko​wać, bo zda​je się lu​bisz tę za​ba​wę. Na Plu​to​nie już za​in​sta​lo​wa​no wła​sny Wiel​ki Kom​pu​ter, na ra​zie tyl​ko na dzie​sięć mi​lio​nów Opie​ku​nek, ale ty, jak wszy​scy ko​smo​nau​ci, je​steś w nim zdu​blo​wa​ny. – Co mó​wisz! To wiel​ka wy​go​da, z pew​no​ścią sko​rzy​stam z oka​zji. Dłu​go krą​ży​łem nad rów​ni​na​mi Plu​to​na. Nie mi​nę​ły na​wet peł​ne trzy la​ta od me​go roz​sta​nia z ty​mi oko​li​ca​mi. Wspo​mnie​nia tło​czy​ły mi się w mó​zgu, ale ni​gdzie nie mo​głem zna​leźć za​pa​mię​ta​nych wi​do​ków. Na​wet słoń​ca świe​ci​ły ina​czej! Jed​na gwiaz​da sztucz​na do​pę​dza​ła dru​gą, dzien​na ustę​po​wa​ła miej​sca wie​czor​nej, a za nią wy​ta​cza​ła się noc​na. Nie​gdyś by​ły to róż​ne słoń​ca o od​ręb​nej cha​rak​te​ry​sty​ce, sprzy​ja​ją​ce pra​cy lub od​po​czyn​ko​wi. Dziś wszyst​kie błysz​cza​ły jed​na​ko​wo ja​sno, przez okrą​głą do​bę pa​no​wał dzień i pla​ne​ta nie zna​ła od​po​czyn​ku. Ten ha​ła​śli​wy, roz​pa​sa​ny Plu​ton nie zna​ją​cy snu i wy​po​czyn​ku po​do​bał

mi się bar​dziej niż daw​ny, któ​ry zna​łem: sta​tecz​nie pra​cu​ją​cy i rów​nie sta​tecz​nie od​po​czy​wa​ją​cy po pra​cy… Tam by​ła mia​ro​wa ro​bo​ta, tu zaś na​tchnio​na pra​ca, do któ​rej wszy​scy tę​sk​ni​li​śmy. Roz​pę​dzi​łem awio​net​kę do mak​si​mum. Gór​skie szczy​ty gwiaz​do​lo​tów od​pły​wa​ły do ty​lu i za​pa​da​ły się po​za ho​ry​zont. Mo​głem po​sza​leć w po​wie​trzu, bo te​raz strze​gła mnie Opie​kun​ka, ale po sza​mo​ta​ni​nie w nieeukli​de​so​wych sie​ciach Per​se​usza stra​ci​łem za​pal do psot. Zresz​tą jesz​cze nie​cał​ko​wi​cie wy​li​za​łem się z ran. Le​cia​łem spo​koj​nie po pro​stej i po​grą​ża​łem się w roz​my​śla​niach. My​śla​łem nie o Plu​to​nie, lecz o Zie​mi. Po tym, co tu zo​ba​czy​łem, już nie oba​wia​łem się spo​tka​nia z Zie​mią. Przed ko​smo​dro​mem za​trzy​ma​łem awio​net​kę w po​wie​trzu i za​mknąw​szy oczy wsłu​cha​łem się w ło​skot pla​ne​ty. Lu​bi​łem mu​zy​kę kla​sycz​ną, przed snem za​ma​wia​łem so​bie in​dy​wi​du​al​ne me​lo​die zgod​ne z na​stro​jem, wy​trzy​ma​łem na​wet „Har​mo​nię Gwiezd​nych Sfer” An​dre, ale ni​cze​go rów​nie po​tęż​ne​go, po​dob​ne​go do uczu​cia, ja​kie wy​wo​łał we mnie grzmot te​go ko​smicz​ne​go warsz​ta​tu, ni​gdy przed​tem nie do​zna​łem. Wresz​cie po​zna​łem praw​dzi​wą har​mo​nię gwiezd​nych sfer! Od​da​la​jąc się już od Plu​to​na w kie​run​ku Zie​mi, na​dal czu​łem w so​bie ten po​tęż​ny, twór​czy ło​skot…

7

Le​cąc ku Zie​mi spo​dzie​wa​łem się wszyst​kie​go, tyl​ko nie te​go, że zgo​tu​ją mi uro​czy​ste po​wi​ta​nie. Wró​ci​łem naj​wcze​śniej i za​pła​ci​łem za to: je​śli nie wszyst​kie na​leż​ne nam hoł​dy, to w każ​dym ra​zie więk​szość z nich przy​pa​dła w udzia​le mnie jed​ne​mu. Po​czy​na​jąc od Mar​sa na​sze​mu gwiaz​do​lo​tów! to​wa​rzy​szy​ła ho​no​ro​wa eskor​ta ko​smicz​na. Nie bę​dę opi​sy​wał scen po​wi​ta​nia na ko​smo​dro​mie, gdyż trans​mi​to​wa​no je na wszyst​kie pla​ne​ty Ukła​du Sło​necz​ne​go. Przez trzy go​dzi​ny kła​nia​łem się, ści​ska​łem dło​nie, uśmie​cha​łem się i po​wie​wa​łem ka​pe​lu​szem, aż wresz​cie zwa​li​łem się z nóg ze zmę​cze​nia. Do​pie​ro w do​mu, w sta​rym miesz​ka​niu na Zie​lo​nym Bul​wa​rze, mo​głem ode​tchnąć z ulgą w oto​cze​niu przy​ja​ciół. – Czu​ję się tak, jak​bym okradł ko​le​gów – po​skar​ży​łem się. – Gdy​bym wie​dział, ni​gdy bym sam nie przy​le​ciał. – Po​wi​ta​my ich rów​nie go​rą​co – po​cie​szy​ła mnie Wie​ra. – A cie​bie wi​ta​no nie tyl​ko ja​ko człon​ka wy​pra​wy. Mam przy​jem​ną wia​do​mość: twój pro​jekt prze​kształ​ce​nia Zie​mi w ucho, oko i głos Wszech​świa​ta zo​stał za​twier​dzo​ny. By​łem za​sko​czo​ny i oszo​ło​mio​ny, bo jesz​cze z ni​kim swy​mi my​śla​mi się nie dzie​li​łem. – Z da​la od Zie​mi za​po​mnia​łeś o na​szych zwy​cza​jach – po​wie​dzia​ła Wie​ra z uśmie​chem. – Czyż​by ci nie mó​wio​no, że na Plu​to​nie za​in​sta​lo​wa​no Kom​pu​ter Pań​stwo​wy? Spa​ce​ro​wa​łeś nad pla​netą, a Opie​kun​ka za​pi​sy​wa​ła two​je my​śli, któ​re uzna​ła za tak waż​ne, iż na​tych​miast prze​sła​ła je na Zie​mię. Nasz Wiel​ki, tak​że nie​zwłocz​nie, prze​ka​zał je każ​de​mu czło​wie​ko​wi. Do​pie​ro wcho​dzi​łeś na Plu​to​nie na po​kład gwiaz​do​lo​tu, gdy tu lu​dzie już dys​ku​to​wa​li nad two​ją ideą. Na ju​tro je​steś za​pro​szo​ny na po​sie​dze​nie Wiel​kiej Ra​dy, gdzie bę​dziesz re​fe​ro​wał swo​je pro​po​zy​cje. – To zna​czy, że pro​jekt nie zo​stał jesz​cze za​twier​dzo​ny? – za​py​ta​łem. – Nic po​dob​ne​go. Po​par​li go w za​sa​dzie wszy​scy. Ale na​tu​ral​nie bę​dziesz mu​siał od​po​wie​dzieć na sze​reg py​tań. Po​za tym przed urze​czy​wist​nie​niem pro​jek​tu mu​sisz się pod​le​czyć, bo stan twe​go zdro​wia wzbu​dza nie​po​kój w Kom​pu​te​rze Me​dycz​nym. Mnie stan wła​sne​go zdro​wia nie kło​po​tał. Spo​tka​nie z przy​ja​ciół​mi i ra​do​sna wia​do​mość o przy​ję​ciu pro​jek​tu po​dzia​ła​ły na mnie le​piej od naj​sku​tecz​niej​sze​go le​kar​stwa. Du​ży po​kój Wie​ry le​d​wo po​mie​ścił wszyst​kich ze​bra​nych. Szcze​gól​nie wie​le miej​sca zaj​mo​wał Trub. Na ko​smo​dro​mie ra​zem z na​mi wtło​czył się do ae​ro​bu​su, wie​dząc już z do​świad​cze​nia, że te apa​ra​ty la​ta​ją znacz​nie szyb​ciej niż Anio​ły. Na​to​miast ka​te​go​rycz​nie od​mó​wił ko​rzy​sta​nia z win​dy i oświad​czył, że sa​mo​dziel​nie wle​ci na sie​dem​dzie​sią​te dzie​wią​te pię​tro. Przy​znam się, że mu nie uwie​rzy​łem: Trub wa​ży oko​ło stu ki​lo​gra​mów, a do po​ko​na​nia miał oko​ło trzy​stu me​trów wy​so​ko​ści. Anioł po​sta​wił jed​nak na swo​im. Naj​pierw od​po​czy​wał co dwa​dzie​ścia pię​ter w par​kach, póź​niej co pią​te pię​tro na we​ran​dach, ale do​tarł do me​go miesz​ka​nia. Zdy​szał się, spo​cił i był nie​sły​cha​nie z sie​bie dum​ny. Trub stop​nio​wo przy​zwy​cza​ja się do ziem​skich wa​run​ków, lecz sta​ra się za​wsze cho​dzić wła​sny​mi dro​ga​mi. Lusin jest w nim do​słow​nie za​ko​cha​ny, do te​go stop​nia, że na​wet za​nie​dbał swój pro​jekt pta​sio​gło​we​go boż​ka.

Mi​mo wszyst​ko ziem​skie miesz​ka​nie, a zwłasz​cza ko​bie​ce po​ko​je, nie na​da​ją się dla Anio​łów. Trub sam ro​zu​miał, że la​tać w nich nie moż​na, i sta​rał się za​cho​wy​wać spo​koj​nie, ale na​wet przy naj​lep​szych chę​ciach każ​de​mu je​go po​ru​sze​niu lub drgnię​ciu skrzy​deł to​wa​rzy​szył ło​skot ja​kie​goś przed​mio​tu spa​da​ją​ce​go ze ścia​ny lub me​bli. Wśród go​ści nie by​ło Żan​ny. Za​py​ta​łem o nią. Wie​ra od​po​wie​dzia​ła, iż Żan​na zja​wi się póź​niej. Żan​na przy​szła ra​zem z Ole​giem, ład​niut​kim trzy​let​nim chłop​czy​kiem z ży​wy​mi, ro​zum​ny​mi ocza​mi i tak po​dob​nym do oj​ca, że wy​da​ło mi się, iż wi​dzę ma​lut​kie​go An​dre. Ze sto ra​zy ćwi​czy​łem w my​śli spo​tka​nie z Żan​ną, wy​bie​ra​łem sło​wa, któ​re jej po​wiem, i wy​raz twa​rzy, ja​ki przy​bio​rę. Te​raz wszyst​ko za​po​mnia​łem. Żan​na po​ło​ży​ła mi gło​wę na ra​mie​niu i roz​pła​ka​ła się. Ob​ją​łem ją w mil​cze​niu. Póź​niej wy​mam​ro​ta​łem: – Wierz mi, jesz​cze nie wszyst​ko prze​pa​dło. Spoj​rza​ła na mnie tak zroz​pa​czo​nym wzro​kiem, że tyl​ko ca​łym wy​sił​kiem wo​li zmu​si​łem się, aby nie od​wró​cić oczu. Po pew​nym cza​sie, po​zo​sta​wiw​szy Ole​ga go​ściom, po​szli​śmy z Żan​ną do me​go po​ko​ju. Wpa​try​wa​łem się w nią z nie​po​ko​jem. Bar​dzo się zmie​ni​ła, ma​ło w niej zo​sta​ło z tej przy​stoj​nej, ko​kie​te​ryj​nej, do​syć lek​ko​myśl​nej ko​bie​ty, ja​ką zna​łem. Mia​łem przed so​bą po​waż​ne​go, głę​bo​ko prze​ży​wa​ją​ce​go czło​wie​ka, któ​ry nie po​tra​fił się po​go​dzić ze swo​im nie​szczę​ściem. – Opo​wie​dzia​no mi wszyst​ko o An​dre – ode​zwa​ła się wresz​cie. – Co​dzien​nie słu​cham je​go gło​su, je​go po​że​gna​nia ze mną i Ole​giem przed na​pa​dem Zły​wro​gów… Wiem, że zro​bi​li​ście wszyst​ko, aby go wy​zwo​lić lub cho​ciaż​by od​szu​kać je​go śla​dy. Wiem na​wet, że przed śmier​cią krzyk​nął „Eli!”, a nie „Żan​no!”. – Przed znik​nię​ciem, Żan​no. An​dre nie zgi​nął, lecz zo​stał po​rwa​ny. Dla​te​go wła​śnie wo​łał mnie, a nie cie​bie. Zna​lazł się wpraw​dzie w nie​bez​pie​czeń​stwie, ale śmierć mu nie gro​zi​ła i nie za​mie​rzał się z to​bą że​gnać. – Cze​mu tak są​dzisz? Wi​dzia​łem, że mi nie wie​rzy. Nikt prócz mnie nie wie​rzy, że An​dre ży​je. Z in​ny​mi mo​głem się li​czyć, ale ją mu​sia​łem prze​ko​nać. – Wła​śnie dla​te​go. Żył, kie​dy go już cał​ko​wi​cie spę​ta​li. Ro​me​ro pew​nie ci mó​wił, że sły​sze​li​śmy je​go wo​ła​nie o po​moc, zu​peł​nie już go nie wi​dząc? – Tak, mó​wił. Ro​me​ro uwa​ża, iż An​dre nie ży​je. – Po​słu​chaj te​raz mnie, a nie Ro​me​ra. Gdy​by Nisz​czy​cie​le chcie​li An​dre za​bić, nie wal​czy​li​by z nim, sta​ra​jąc się wziąć żyw​cem. Ma dla nich nie​oce​nio​ną war​tość ja​ko je​dy​ny przed​sta​wi​ciel naj​po​tęż​niej​szych w ich hi​sto​rii wro​gów. Co im da uni​ce​stwie​nie po​je​dyn​cze​go czło​wie​ka? Je​stem prze​ko​na​ny, że oni le​piej dba​ją o je​go zdro​wie, niż ty sa​ma po​tra​fi​ła​byś to zro​bić! – Znisz​czy​li​ście czte​ry krą​żow​ni​ki prze​ciw​ni​ka. An​dre mógł być na każ​dym z nich. – An​dre nie mo​gło być na żad​nym z nich, bo cho​ciaż Nisz​czy​cie​le by​li wów​czas jesz​cze bar​dzo pew​ni sie​bie, z pew​no​ścią nie na​ra​ża​li jeń​ca na przy​pad​ko​we nie​bez​pie​czeń​stwo, ja​kie za​wsze mo​że gro​zić w cza​sie wal​ki. Mo​gli li​czyć na zwy​cię​stwo, ale nie na to, że nie po​nio​są żad​nych strat, i na pew​no na​tych​miast po wzię​ciu do nie​wo​li umie​ści​li An​dre w bez​piecz​nym miej​scu. – Mó​wisz tak, jak​byś to wszyst​ko wi​dział na wła​sne oczy. – Po pro​stu sam bym tak po​stą​pił, a nie mam pod​staw są​dzić, że wro​go​wie są głup​si

od nas. Żan​na za​my​śli​ła się. Obu​dzi​łem w niej na​dzie​ję, z któ​rą nie chcia​ła się już roz​sta​wać, lę​ka​jąc się rów​no​cze​śnie, że na​dzie​ja się nie speł​ni. Na​gle po​wie​dzia​ła: – A czy za śmier​cią An​dre nie prze​ma​wia to, że ni​cze​go nie… Ro​zu​miesz mnie, Eli! Ro​me​ro uwa​ża, że wro​go​wie sta​ra​li się wy​do​być z nie​go na​sze ta​jem​ni​ce, ale naj​wy​raź​niej ni​cze​go się nie do​wie​dzie​li… To prze​cież praw​da? Ogar​nę​ła mnie wście​kłość. Chwy​ci​łem prze​stra​szo​ną Żan​nę za ra​mio​na i zaj​rza​łem jej w oczy. – Ko​cha​łaś An​dre – po​wie​dzia​łem do​bit​nym szep​tem. – Zna​łaś go le​piej od nas wszyst​kich, Żan​no! Jak śmiesz tak o nim mó​wić? Czyż​byś by​ła na ty​le śle​pa, że nie ro​zu​mia​łaś wła​sne​go mę​ża? Żan​na znów się roz​pła​ka​ła. Nie mo​głem i nie chcia​łem jej po​cie​szać, bo to by​ło​by po​twier​dze​niem te​go, że An​dre nie ży​je. Cho​dzi​łem po po​ko​ju i sa​me​mu chcia​ło mi się pła​kać. Opa​no​waw​szy się Żan​na po​wie​dzia​ła: – To wszyst​ko jest tak okrop​nie trud​ne, Eli. Gdy​by nie Oleg, nie po​tra​fi​ła​bym znieść ta​kie​go nie​szczę​ścia. Za​sta​na​wia​łam się już po​waż​nie nad tym, czy war​to żyć, sko​ro An​dre zgi​nął. – Zo​stał po​rwa​ny, Żan​no! – Tak, zo​stał po​rwa​ny. Czyż​bym po​wie​dzia​ła ina​czej? Ale je​śli An​dre ży​je, to czy ist​nie​je naj​mniej​sza na​wet szan​sa wy​zwo​le​nia go z nie​wo​li? Wkrót​ce do Per​se​usza uda się no​wa wy​pra​wa Flo​ty Ga​lak​tycz​nej. Są​dzisz, że An​dre uda się ura​to​wać? – W każ​dym ra​zie bę​dzie​my pró​bo​wać. Jed​no mo​gę ci obie​cać: nie wró​ci​my z Per​se​usza, za​nim nie zba​da​my każ​dej, na​wet naj​mniej​szej pla​net​ki, nie prze​szu​kaw​szy jej cal po ca​lu. Wsta​ła. – Mu​szę już wra​cać z Ole​giem do do​mu. Dzię​ku​ję ci! Dzię​ku​ję! Za​wsze by​łeś ser​decz​nym przy​ja​cie​lem An​dre, cza​sa​mi na​wet by​łam o cie​bie za​zdro​sna. Ale te​raz, po je​go śmier​ci… – Po​rwa​niu – po​wie​dzia​łem z pa​sją w gło​sie. – An​dre zo​stał po​rwa​ny! Spoj​rza​ła na mnie z prze​stra​chem. – Nie po​zna​ję cię. Są​dzi​łam po​cząt​ko​wo, że to z po​wo​du cho​ro​by tak się zmie​ni​łeś. Ale to coś in​ne​go. Tro​chę się cie​bie bo​ję. Uśmiech​ną​łem się z wy​sił​kiem. – Nie​po​trzeb​nie. Przy​ja​cie​le nie mu​szą się mnie lę​kać.

8

Po wyj​ściu go​ści zo​sta​li​śmy we dwo​je z Wie​rą. Sie​dzia​łem w jej po​ko​ju, a sio​stra cho​dzi​ła od drzwi do okna i z po​wro​tem. Pa​mię​ta​łem jesz​cze z dzie​ciń​stwa, że po​tra​fi​ła tak spa​ce​ro​wać go​dzi​na​mi, za​trzy​mu​jąc się cza​sa​mi przy oknie i pa​trząc w mil​cze​niu na mia​sto. Tak by​ło i te​raz. Wszyst​ko po​zo​sta​ło po sta​re​mu. A jed​nak wszyst​ko się zmie​ni​ło. Zmie​ni​ła się Wie​ra, zmie​ni​łem się ja. Trzy la​ta te​mu od​kry​łem ze zdu​mie​niem, że sio​stra wca​le nie jest sta​rą ko​bie​tą, ja​ką mi się za​wsze wy​da​wa​ła, lecz mło​dą dziew​czy​ną, nie​co tyl​ko star​szą ode mnie. Dziś zo​ba​czy​łem, że Wie​ra osią​gnę​ła wiek dla ko​bie​ty prze​ło​mo​wy: roz​kwit bez​po​śred​nio po​prze​dza​ją​cy po​wol​ne więd​nię​cie. Te trzy ubie​głe la​ta mu​sia​ły ją wie​le kosz​to​wać. – Wie​ro – za​py​ta​łem – nie po​go​dzi​łaś się z Paw​łem? – Nie kłó​ci​li​śmy się prze​cież, po pro​stu zro​zu​mie​li​śmy, że je​ste​śmy so​bie ob​cy… – .Je​śli do​brze pa​mię​tam, Ro​me​ro nie chciał ze​rwa​nia… – A czyż ja chcia​łam? Ze​rwa​nie na​stą​pi​ło nie​za​leż​nie od na​szych pra​gnień. – Bo​le​jesz nad tym? – By​ło​by mi trud​niej, gdy​bym utrzy​my​wa​ła zna​jo​mość z czło​wie​kiem, któ​ry stał mi się ob​cy. – A Pa​weł? Czy na​dal cię ko​cha? – Ko​cha, ko​cha!… Ro​me​ro ko​cha przede wszyst​kim sie​bie. Je​stem prze​ko​na​na, że cier​pi tyl​ko z po​wo​du ura​żo​nej du​my, a zruj​no​wa​na mi​łość nic go nie ob​cho​dzi. – No cóż, Ro​me​ro jest istot​nie dum​ny… – Po​mów​my le​piej o czymś in​nym – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Wiel​ki Kom​pu​ter tak zin​ter​pre​to​wał twój plan: naj​pierw trze​ba zmie​nić Zie​mię w gi​gan​tycz​ny na​daj​nik fal prze​strzen​nych, a do​pie​ro póź​niej roz​po​czy​nać po​waż​ne ba​ta​lie. – Zu​peł​nie słusz​nie. – Zbu​do​wa​li​śmy wiel​ką Flo​tę Ga​lak​tycz​ną – po​wie​dzia​ła w za​du​mie Wie​ra. – Wi​dzia​łeś stat​ki na Plu​to​nie. Każ​dy z nich jest sil​niej​szy od ca​łej eska​dry „Po​że​ra​czy Prze​strze​ni”. Za​pa​dła już de​cy​zja wy​sła​nia tej flo​ty do Per​se​usza. Te​raz, w związ​ku z re​ali​za​cją twe​go pla​nu, wy​pra​wa zo​sta​nie na pe​wien czas wstrzy​ma​na. – Nie wstrzy​ma​na, lecz po pro​stu od​po​wied​nio przy​go​to​wa​na. Cze​ka​ją nas gi​gan​tycz​ne bi​twy, któ​rych ska​li na​wet po po​wro​cie z Per​se​usza nie po​tra​fi​my so​bie wy​obra​zić. Nie za​po​mi​naj, że prze​ciw​ni​cy zna​ją te​raz na​szą po​tę​gę i nie za​sy​pia​ją gru​szek w po​pie​le! – Dla​te​go wszy​scy tak go​rą​co cię po​par​li – za​uwa​ży​ła Wie​ra. – Do​sko​na​le za​pro​jek​to​wa​łeś woj​nę, a te​raz trze​ba za​pla​no​wać po​kój. – To jed​no i to sa​mo, Wie​ro. Woj​na koń​czy się zwy​cię​stwem, a zwy​cię​stwo jest po​cząt​kiem po​ko​ju. – My​lisz się, to są róż​ne rze​czy. – Wy​tłu​macz mi, bo nie ro​zu​miem… – Wi​dzisz, woj​na nie roz​wią​zu​je wszyst​kich pro​ble​mów. – Two​im zda​niem po​ko​na​nie wro​gów, star​cie na pył ich po​tę​gi woj​sko​wej nie sta​no​wi

roz​wią​za​nia pro​ble​mu? – To tyl​ko po​czą​tek roz​wią​za​nia, je​go punkt wyj​ścio​wy, nic wię​cej. Praw​dzi​wym suk​ce​sem bę​dzie do​pie​ro wpro​wa​dze​nie na​szych prze​ciw​ni​ków na to​ry ży​cia po​ko​jo​we​go. Po​pa​trzy​łem na sio​strę z nie​do​wie​rza​niem. – Zwa​rio​wa​łaś?! Istot​nie spo​dzie​wasz się, że roz​mo​wy po​ko​jo​we z ty​mi pie​kiel​ny​mi isto​ta​mi da​dzą ja​kie​kol​wiek re​zul​ta​ty? – Gdy​bym nie mia​ła na​dziei na po​ko​jo​we roz​wią​za​nie kon​flik​tu, nie gło​so​wa​ła​bym za bu​do​wą flo​ty wo​jen​nej. Nie go​rzej od cie​bie ro​zu​miem, że per​swa​zja​mi nic się nie wskó​ra. Trze​ba ich po​ko​nać. – I wszyst​kich wy​nisz​czyć. – To po pro​stu nie​moż​li​we. Nie moż​na prze​cież mieć pew​no​ści, że po​je​dyn​cze stat​ki Nisz​czy​cie​li, za​wcza​su lub po bi​twie, nie uciek​ną do in​nych ga​lak​tyk i tam wro​go​wie nie udo​sko​na​lą się tak da​le​ce, że prze​ści​gną lu​dzi jak nie​gdyś prze​ści​gnę​li Ga​lak​tów. Nie mo​żesz też za​rę​czyć, że już te​raz gdzieś w od​le​głych re​jo​nach gwiezd​nych nie ma ich ko​lo​nii. W sa​mej tyl​ko na​szej Ga​lak​ty​ce jest sto pięć​dzie​siąt mi​liar​dów gwiazd, a po​za jej gra​ni​ca​mi ist​nie​je nie​zli​czo​ne mro​wie in​nych ga​lak​tyk. Nie moż​na ich prze​cież wszyst​kich zba​dać po ko​lei!… Czy mo​żesz za​gwa​ran​to​wać, że na​si wro​go​wie tam nie do​tar​li? – Nie mo​gę. Zły​wro​gi mo​gą być wszę​dzie. Cho​dzi jed​nak o to, aby oczy​ścić z nich sku​pi​ska Per​se​usza. – To zna​czy wy​grać jed​ną bi​twę i póź​niej wplą​tać się w nie koń​czą​cą się, wy​nisz​cza​ją​cą woj​nę. Po​wiesz, że to je​dy​nie hi​po​te​tycz​na moż​li​wość, któ​ra mo​że się speł​nić. Ale kie​dy okre​śla się po​li​ty​kę na ca​łe ty​siąc​le​cie, na​le​ży brać pod uwa​gę wszyst​kie moż​li​wo​ści, na​wet naj​mniej praw​do​po​dob​ne. Zwy​cię​żyć w jed​nej, tak zwa​nej de​cy​du​ją​cej bi​twie i zo​sta​wić po​tom​kom w spad​ku nie​bez​pie​czeń​stwo cał​ko​wi​tej za​gła​dy – nie, do te​go nie moż​na do​pu​ścić! Słu​cha​jąc jej prze​nio​słem się my​ślą do Per​se​usza. Znów uj​rza​łem Zło​tą Pla​ne​tę. W czymś przy​po​mi​na​ła Plu​to​na – ta​kie sa​me ko​smicz​ne warsz​ta​ty, w któ​rych wpraw​dzie nie pro​du​ko​wa​no gwiaz​do​lo​tów, lecz za to zmie​nia​no krzy​wi​znę ota​cza​ją​ce​go świa​ta, za​mie​nia​no prze​strzeń w ma​te​rię, wzbu​dza​no po​tęż​ne po​la gra​wi​ta​cyj​ne. Ile ty​się​cy ta​kich pla​net stoi na​prze​ciw jed​ne​go na​sze​go Plu​to​na? Na ilu ty​sią​cach ta​kich glo​bów prze​klę​te gło​wo​okie stwo​ry usi​łu​ją prze​jąć na​szą umie​jęt​ność roz​py​la​nia ma​te​rii, za​mie​nia​nia jej w „nic”, jak my prze​ję​li​śmy od nich sztu​kę zmia​ny gę​sto​ści te​go świa​to​we​go „nic”? Przy ich ta​len​cie tech​nicz​nym za​da​nie nie jest zbyt trud​ne, a Zły​wro​gi przy tym bar​dzo się spie​szą… Co bę​dzie, je​śli na​sza flo​ty​l​la na​tknie się na ogień za​po​ro​wy no​wo zbu​do​wa​nych ani​hi​la​to​rów ma​sy? – Na ra​zie ma​my nad ni​mi wiel​ką prze​wa​gę – po​wie​dzia​ła Wie​ra. – Nie mo​że​my jej utra​cić. – Po​wie​dzia​łaś, że zwy​cię​stwo w woj​nie to do​pie​ro po​czą​tek. – Tak, po​czą​tek. Naj​pierw zmu​si​my ich si​łą do za​nie​cha​nia okru​cieństw, a na​stęp​nie stop​nio​wo wcią​gnie​my do sto​wa​rzy​sze​nia ro​zum​nych i wol​nych istot Ga​lak​ty​ki. Sam mó​wi​łeś, że są pra​co​wi​ci i od​waż​ni, że ma​ją ogrom​ne osią​gnię​cia tech​nicz​ne. Czy su​mie​nie po​zwo​li nam na za​wsze od​su​nąć ta​ki na​ród od współ​pra​cy mię​dzy​gwiezd​nej? – Nie wi​dzę moż​li​wo​ści współ​pra​cy z ni​mi. – Do nie​daw​na nie wie​dzia​łeś na​wet o ich ist​nie​niu. Nie by​ło​by roz​wo​ju, gdy​by​śmy od ra​zu wszyst​ko wie​dzie​li. Nie wie​rzę zresz​tą w prze​stęp​stwa po​peł​nio​ne z sa​mej tyl​ko mi​-

ło​ści do zła. Na​si wiel​cy przod​ko​wie uczy​li, że u źró​deł po​li​ty​ki le​żą po​trze​by go​spo​dar​cze. Je​że​li Zły​wro​gi zo​sta​ły prze​stęp​ca​mi, to zna​czy, że prze​stęp​stwa przy​no​szą im ko​rzy​ści. – Za​mie​rzasz zna​leźć in​ny spo​sób za​spo​ko​je​nia ich po​trzeb? – Przy​po​mnij so​bie: po zjed​no​cze​niu Zie​mi, kie​dy ża​den czło​wiek już nie wy​zy​ski​wał dru​gie​go, ca​ła ludz​kość jesz​cze dłu​go ży​ła kosz​tem in​nych, wpraw​dzie nie​ro​zum​nych, istot. Ca​łe sta​da krów, owiec, kur i ka​czek pro​wa​dzo​no na ubój, aby czło​wiek miał mię​so. Syn​te​tycz​ne mię​so z na​szych fa​bryk jest smacz​niej​sze od zwie​rzę​ce​go, sztucz​ne mle​ko lep​sze od kro​wie​go… Nie po​trze​bu​je​my pro​duk​tów or​ga​ni​zmów ży​wych i nikt już nie ho​du​je zwie​rząt na po​karm. Czy przy​pad​kiem coś po​dob​ne​go nie za​cho​dzi u Zły​wro​gów? Za​czę​li uci​skać są​sia​dów, gdyż zna​leź​li ła​twy spo​sób za​spo​ka​ja​nia wła​snych po​trzeb. Mo​że znaj​dzie​my in​ne spo​so​by ich za​spo​ko​je​nia, je​że​li oczy​wi​ście te po​trze​by są ży​cio​wo uza​sad​nio​ne? – Wy​da​je mi się, że mó​wiąc o po​trze​bach, w ja​kimś stop​niu uspra​wie​dli​wiasz po​stę​po​wa​nie Zły​wro​gów!… – My​lisz się. Zro​zu​mieć – nie zna​czy uspra​wie​dli​wić. Nie​wol​nic​two nie sta​je się mo​ral​nie bez za​rzu​tu tyl​ko dla​te​go, że nie​wol​nik przy​no​si wła​ści​cie​lo​wi ko​rzyść. Zło ma pę​dy i ko​rze​nie. Je​że​li ze​tnie​my pień nie kar​czu​jąc ko​rze​ni, ko​rze​nie mo​gą wy​pu​ścić no​we pę​dy. Si​łą zmu​si​my Zły​wro​gów do za​prze​sta​nia roz​bo​jów i uwol​ni​my ich nie​wol​ni​ków – zrą​bie​my pień wy​ho​do​wa​ne​go przez nich zła. Póź​niej trze​ba wy​klu​czyć sa​mą moż​li​wość od​ro​dze​nia się zła, a do te​go na​le​ży wy​kryć ko​rze​nie, z ja​kich wy​ra​sta​ło. Je​śli Zły​wro​gom na przy​kład do pod​trzy​my​wa​nia wła​sne​go ist​nie​nia po​trzeb​ne są ży​we tkan​ki, mo​gą za​jąć się ho​dow​lą syn​te​tycz​nych tka​nek i na​rzą​dów, w czym chęt​nie im po​mo​że​my. – Po​wiem tyl​ko, że prze​kształ​ce​nie dia​błów w anio​ły nie jest rze​czą pro​stą. – Po​dob​nie jak na​ucza​nie Anio​łów ludz​kich zwy​cza​jów. Ale mu​si​my się tym za​jąć. – Wąt​pię, aby na​sze po​ko​le​nie do​cze​ka​ło re​zul​ta​tów tych wy​sił​ków. – Już ci po​wie​dzia​łam, że opra​co​wu​je​my po​li​ty​kę na ca​łe ty​siąc​le​cia. War​to się sta​rać, gdy​by na​wet do​pie​ro wnu​ki do​cze​ka​ły się wy​ni​ków. Po​sze​dłem do sie​bie i zmie​ni​łem ubra​nie. Za​pło​nę​ła wi​de​oko​lum​na. Po​środ​ku po​ko​ju stał Ro​me​ro opie​ra​jąc się na swo​jej nie​od​łącz​nej la​secz​ce. – Gra​tu​lu​ję szczę​śli​we​go po​wro​tu, dro​gi przy​ja​cie​lu! Pro​szę nie wsta​wać, do​sko​na​le pa​na wi​dzę, a uści​snąć so​bie dło​ni i tak nie bę​dzie​my mo​gli. Ze​chce mi pan uczy​nić ten za​szczyt i spo​tkać się ze mną ju​tro. – Chęt​nie, ale wie​czór mam za​ję​ty. Je​stem ocze​ki​wa​ny o tej po​rze w Wiel​kiej Ra​dzie. – W ta​kim ra​zie w po​rze obia​du. Po​sie​dzi​my ra​zem przy sto​le jak za sta​rych, do​brych cza​sów. Mam na​dzie​ję, że nie ob​ra​ził się pan za to, że nie by​łem na spo​tka​niu? Ro​zu​mie pan, wśród wi​ta​ją​cych by​ły oso​by… – Ro​zu​miem, Paw​le. Ju​tro w po​rze obia​do​wej bę​dę u pa​na. Ro​me​ro znik​nął.

9

Przez ca​ły ra​nek włóczy​łem się po uli​cach Sto​li​cy, wzla​ty​wa​łem w awio​net​ce nad jej spię​trzo​ny​mi do​ma​mi, wy​pra​wia​łem się na oko​licz​ne po​la i do la​sów, a wresz​cie wy​ką​pa​łem się w ka​na​le. Chłop​cy z miesz​czą​ce​go się po są​siedz​ku in​ter​na​tu pa​trzy​li z sza​cun​kiem, jak wy​cho​dzi​łem z wo​dy: był już li​sto​pad. Trze​ba na trzy ła​ta za​gu​bić się w ko​smicz​nych prze​stwo​rzach, aby od​czuć, jak do​brze jest w do​mu! Póź​niej wró​ci​łem do mia​sta. Uli​ce by​ły pu​ste. Prze​chod​niów by​ło nie​wie​lu. Przy​sia​dłem na ulicz​nym skwer​ku. Na​prze​ciw wzno​sił się dom z dasz​kiem ota​cza​ją​cym par​ter. Pod tym wła​śnie dasz​kiem w cza​sie po​przed​nie​go po​by​tu na Zie​mi chro​ni​łem się przed desz​czem. Wspo​mnia​łem nie​zna​jo​mą dziew​czy​nę o dłu​giej szyi i sze​ro​kich brwiach, Ma​ry Glann, któ​ra wów​czas sta​ła obok i wy​my​śla​ła mi. Co się te​raz z tą nie​zno​śną Ma​ry dzie​je? Czy jest jesz​cze w sto​li​cy, czy też, jak wszy​scy, po​mknę​ła na ja​kąś no​wą bu​do​wę? Ktoś usiadł na tej sa​mej ław​ce. Po​cząt​ko​wo nie zwra​ca​łem na są​sia​da uwa​gi i do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li ob​ró​ci​łem się ku nie​mu. To by​ła Ma​ry Glann. Jej zja​wie​nie się tak mnie za​sko​czy​ło, że zra​zu nie po​tra​fi​łem wy​du​sić z sie​bie sło​wa. – Wi​tam pa​na, Eli! – po​wie​dzia​ła dziew​czy​na. – Bo pan na​zy​wa się Eli Ga​ma​zin, praw​da? – Dzień do​bry! – od​par​łem. – Tak, je​stem Eli Ga​ma​zin, a pa​ni, je​śli się nie my​lę, na​zy​wa się Ma​ry Glann? Nie zdzi​wi​ła się i spo​koj​nie ski​nę​ła gło​wą. – Cóż za przy​pa​dek – po​wie​dzia​łem. – Pro​szę so​bie wy​obra​zić, że przed chwi​lą my​śla​łem o pa​ni! – Pan uwa​ża to za przy​pa​dek? Po pro​stu chcia​łam się z pa​nem spo​tkać i po​pro​si​łam Opie​kun​kę, aby na​pro​wa​dzi​ła pa​na na myśl o mnie. Wczo​raj by​łam wśród wi​ta​ją​cych na ko​smo​dro​mie. Po​czu​łem się głu​pio. W cza​sie swych po​dró​ży zdą​ży​łem za​po​mnieć, że na Zie​mi dzia​ła​ją Opie​kun​ki. Gdy​by mo​je spo​tka​nie z Ma​ry uznać na​wet za cud, to był to cud wy​tłu​ma​czal​ny i do​brze zor​ga​ni​zo​wa​ny. – A więc chcia​ła się pa​ni ze mną spo​tkać i przy​go​to​wa​ła to spo​tka​nie? Na​dal jed​nak utrzy​mu​ję, że my​śla​łem o pa​ni nie​za​leż​nie od te​go, za​sta​na​wia​łem się, gdzie mo​że pa​ni być. Cóż więc te​raz po​wie​my so​bie, sko​ro na​sze ży​cze​nia się speł​ni​ły? Nie spie​szy​ła się z od​po​wie​dzią. Póź​niej prze​ko​na​łem się, że czę​sto jej się to zda​rza​ło. Za​sta​na​wia​ła się nad czymś, a ja się jej przy​glą​da​łem. Za​pa​mię​ta​łem ją ja​ko bar​dzo brzyd​ką, ale to nie by​ła praw​da. Ma​ry by​ła zde​cy​do​wa​nie ład​na. Szcze​gól​nie po​do​ba​ły mi się jej ciem​ne, za​my​ślo​ne oczy. – Za​wi​ni​łam wo​bec pa​na – po​wie​dzia​ła wresz​cie Ma​ry. – Nie wiem cze​mu by​łam ta​ka opry​skli​wa w Ka​irze i na tym pla​cu. Po​sta​no​wi​łam pa​na za to prze​pro​sić przy naj​bliż​szej oka​zji. Ale naj​pierw po​le​ciał pan na Orę, a po​tem w Ple​ja​dy i do Per​se​usza… No więc, wró​cił pan i prze​pra​szam!

Wsta​ła, ale ją za​trzy​ma​łem. Mia​łem ocho​tę za​żar​to​wać. – A czy wie pa​ni, że przed od​lo​tem py​ta​łem In​for​ma​cję o na​szą wza​jem​ną od​po​wied​niość? Ma​ry zu​peł​nie się nie spe​szy​ła. – Tak, wiem. Wiem rów​nież i to, że pod żad​nym wzglę​dem do sie​bie nie pa​su​je​my. Po​wo​dze​nia, Eli. Nie śmia​łem jej dłu​żej za​trzy​my​wać. Sie​dzia​łem na ław​ce i pa​trzy​łem, jak od​cho​dzi. Skła​ma​ła. Opie​kun​ki nie zdra​dza​ją oso​bi​stych ta​jem​nic, więc Ma​ry nie mo​gła się do​wie​dzieć, iż zwra​ca​łem się do In​for​ma​cji. Naj​wi​docz​niej sa​ma py​ta​ła o na​szą od​po​wied​niość i stąd wie, że nie na​da​je​my się dla sie​bie. Zo​rien​to​wa​ła się, że mo​gę do​my​ślić się jej ma​łe​go se​kre​tu i ode​szła. – Przy​po​mi​nam, że cze​ka na pa​na przy​ja​ciel – po​wie​dzia​ła Opie​kun​ka gło​sem sta​rusz​ka. We​zwa​na awio​net​ka po​ja​wi​ła się na​tych​miast, ale mi​mo to spóź​ni​łem się do Ro​me​ra o pół go​dzi​ny. – Chcia​łem już le​cieć po pa​na – po​wie​dział Pa​weł ser​decz​nie mnie obej​mu​jąc. – In​for​ma​cja po​da​ła mi, że za​my​ślił się pan na jed​nym ze sto​łecz​nych pla​ców. Do​kąd pój​dzie​my, mój mło​dy nie​szczę​sny Ody​sie? Do obia​du ma​my jesz​cze oko​ło dwóch go​dzin, je​śli oczy​wi​ście nie chce się pan wcze​śniej czymś po​si​lić. Za​cho​wy​wał się tak swo​bod​nie, jak gdy​by​śmy się ni​gdy nie kłó​ci​li. Chęt​nie pod​trzy​my​wa​łem ten ton. Po sro​mot​nej klę​sce Ro​me​ro​wi by​ło chy​ba nie​przy​jem​nie wra​cać do na​szych daw​nych spo​rów. Spę​dzi​łem z Paw​łem dwie go​dzi​ny i prze​ko​na​łem się, że uwa​ża swe daw​ne po​glą​dy za spra​wę nie​by​łą, a na​wet tro​chę z nich po​kpi​wa. – Chodź​my na szczyt Pier​ście​nia Cen​tral​ne​go, chcę stam​tąd po​pa​trzeć na Sto​li​cę. – Do​sko​na​le. Ja​dąc na dach bu​dyn​ków, przy​glą​da​łem mu się ukrad​kiem. Wszy​scy moi zna​jo​mi bar​dzo się zmie​ni​li i jesz​cze nie przy​wy​kłem do ich no​we​go wy​glą​du. – Daw​no się nie wi​dzie​li​śmy – po​wie​dział Ro​me​ro z uśmie​chem. – Za​le​d​wie dwa i pół ro​ku. – Nie, mój mio​dy przy​ja​cie​lu, ca​łą epo​kę. Roz​sta​li​śmy się z jed​nym ukła​dem spo​łecz​nym, po​wi​ta​li​śmy dru​gi. Ra​chu​bę cza​su na​le​ży pro​wa​dzić we​dług wy​da​rzeń, a nie we​dług go​dzin. Czas ni​czym nie wy​peł​nio​ny wy​da​je się krót​ki, na​to​miast naszpi​ko​wa​ny fak​ta​mi roz​cią​ga się nie​po​mier​nie. – Wy​da​rzeń istot​nie by​ło wie​le… – By​ła re​wo​lu​cja, przy​ja​cie​lu. Wpraw​dzie wła​dza nie prze​szła w rę​ce in​nej kla​sy, jak to zda​rza​ło się u przod​ków, ale tyl​ko dla​te​go, że kla​sy nie ist​nie​ją. Nie zmniej​sza to zresz​tą wa​gi do​ko​na​ne​go prze​wro​tu. – Na​zy​wa pan to prze​wro​tem? – A pan uwa​ża, że nie mam ra​cji? Do​tych​czas ży​li​śmy je​dy​nie dla sie​bie, a te​raz za​nim Wiel​ki za​apro​bu​je ja​kie​kol​wiek przed​się​wzię​cie, nie​wąt​pli​wie ko​rzyst​ne dla ludz​ko​ści, bę​dzie ty​dzień za​sta​na​wiał się, czy nie przy​nie​sie ono szko​dy któ​re​muś z gwiezd​nych na​ro​dów. – Zro​zu​mia​łem od ra​zu, że nie ty​le usi​łu​je spro​wo​ko​wać mnie do spo​ru, ile sta​ra się wy​rzu​cić z sie​bie na​gro​ma​dzo​ną go​rycz. – Na​zwał​bym to ina​czej, Paw​le. Po pro​stu ludz​kość tak się roz​wi​nę​ła, że do wszyst​kich jej do​tych​cza​so​wych po​trzeb do​szła i po​trze​ba po​mo​cy in​nym na​ro​dom. – Zo​staw​my ten te​mat – po​wie​dział. – Nie za​mie​rzam ni​ko​go prze​ko​ny​wać. A pro​pos… Kie​dy ostat​nio Wiel​ki Kom​pu​ter do​niósł o pań​skich osza​ła​mia​ją​cych od​kry​ciach w Per​se​-

uszu, ja, po​dob​nie jak po​zo​sta​li lu​dzie, z czy​stym su​mie​niem gło​so​wa​łem za pro​jek​tem po​zba​wie​nia Zie​mi resz​tek sa​mo​dziel​no​ści. Roz​mo​wa ta od​by​wa​ła się już na da​chu set​ne​go pię​tra Pier​ście​nia Cen​tral​ne​go. – Wiecz​ne mia​sto – po​wie​dzia​łem wska​zu​jąc na roz​po​ście​ra​ją​cą się u na​szych stóp Sto​li​cę. – Bę​dzie sta​ło jesz​cze w ty​siąc lat po na​szej śmier​ci ja​ko po​mnik na​szych idei i do​ko​nań. – Umie​ra​ją​ce mia​sto – od​parł Ro​me​ro. – Je​dy​ne mia​sto na Zie​mi, któ​re za​czę​ło umie​rać już przed swy​mi na​ro​dzi​na​mi. Wie​dzia​łem, że dla zgrab​ne​go ka​lam​buru Ro​me​ro go​tów jest nie szczę​dzić ni​cze​go, ale je​go opi​nia o mym ro​dzin​nym mie​ście do głę​bi mnie obu​rzy​ła. – Nie zna pan hi​sto​rii Sto​li​cy? – zdzi​wił się Pa​weł. – Wiem tyl​ko, że by​ło to pierw​sze mia​sto zwy​cię​skie​go ko​mu​ni​zmu. – W hi​sto​rii Sto​li​cy jest to oczy​wi​ście naj​bar​dziej istot​ne. Ale po​za spra​wa​mi za​sad​ni​czy​mi każ​da wie​dza ob​fi​tu​je w in​te​re​su​ją​ce dro​bia​zgi. O jed​nym z ta​kich dro​biażdż​ków chciał​bym opo​wie​dzieć, je​śli pan po​zwo​li. Wkrót​ce po zjed​no​cze​niu ludz​ko​ści – za​czął Pa​weł – roz​po​czę​to po​szu​ki​wa​nia wszyst​kich wy​bit​nych idei, któ​re uta​len​to​wa​ni lu​dzie wy​my​śli​li w epo​ce roz​bi​cia kla​so​we​go i któ​rych wów​czas nie moż​na by​ło urze​czy​wist​nić. Cho​dzi​ło tu o pro​jek​ty ma​szyn, prze​kształ​ce​nia przy​ro​dy, wiel​kich ro​bót bu​dow​la​nych, a wśród nich wiel​kich za​my​słów ar​chi​tek​to​nicz​nych. Ktoś od​krył al​bum ry​sun​ków daw​no już wów​czas nie​ży​ją​ce​go Bo​ry​sa Lan​da, ar​chi​tek​ta pro​jek​tu​ją​ce​go do​my miesz​kal​ne, ha​le spor​to​we i sta​dio​ny. Bo​ry s był naj​wi​docz​niej jed​nym z tych, któ​rych w owej epo​ce na​zy​wa​no „uta​len​to​wa​ny​mi pe​chow​ca​mi”. Dniem opra​co​wy​wał ry​sun​ki stan​dar​do​wych po​miesz​czeń miesz​kal​nych, a no​cą wzno​sił na pa​pie​rze nie​moż​li​we do re​ali​za​cji mia​sta. Wśród je​go wspa​nia​łych fan​ta​zji zna​la​zło się rów​nież mia​sto na dwie​ście ty​się​cy miesz​kań​ców – je​den wy​so​ko​ścio​wy dom oto​czo​ny par​kiem… Dom-mia​sto mógł być ła​two wznie​sio​ny za po​mo​cą środ​ków, ja​ki​mi dys​po​no​wał pierw​szy wiek ko​mu​ni​zmu. I choć już wte​dy by​ło oczy​wi​ste, że mia​sta-gi​gan​ty prze​ży​ły się, ludz​kość po​sta​no​wi​ła wznieść Sto​li​cę, mia​sto-po​mnik i mia​sto pra​cu​ją​ce, ostat​nie ze skon​cen​tro​wa​nych osie​dli ziem​skich, da​ją​ce miesz​kań​com wszyst​kie wy​go​dy, ja​kie tyl​ko mo​gli so​bie wy​ma​rzyć. We​wnątrz pier​ście​nio​wych gma​chów roz​miesz​czo​no fa​bry​ki i ma​ga​zy​ny oraz miej​skie tra​sy ko​mu​ni​ka​cyj​ne. Na ze​wnątrz po​wsta​ły ta​ra​so​we ma​sy​wy miesz​kal​ne po​prze​dzie​la​ne zgod​nie z pro​jek​tem par​ka​mi. Za​le​ty pro​jek​tu wkrót​ce sta​ły się je​go wa​da​mi. Naj​pierw zbęd​ne oka​za​ły się wspa​nia​łe au​to​stra​dy bie​gną​ce we​wnątrz każ​de​go bu​dyn​ku co dwa​dzie​ścia pię​ter. Zja​wi​ły się cen​tral​ne ma​szy​ny bez​pie​czeń​stwa i Opie​kun​ki, ob​umar​ły więc tro​lej​bu​sy i elek​tro​mo​bi​le. Nikt nie chciał wlec się po szo​sie, sko​ro cał​ko​wi​cie bez​piecz​nie mógł la​tać w po​wie​trzu. Ży​cie i ruch, ukry​te w luk​su​so​wych ni​czym pa​ła​ce tu​ne​lach, znów wy​rwa​ły się na ze​wnątrz. Na​stęp​nie przy​szła ko​lej na fa​bry​ki. Zau​to​ma​ty​zo​wa​no je do te​go stop​nia, że przy ca​łych ki​lo​me​trach li​nii pro​duk​cyj​nych trud​no by​ło spo​tkać jed​ne​go czło​wie​ka. Bu​du​jąc za​kła​dy pro​duk​cyj​ne we​wnątrz gma​chów miesz​kal​nych, za​mie​rza​no skró​cić dro​gę ro​bot​ni​ka do pra​cy. Ale sko​ro ro​bot​nik prze​stał być po​trzeb​ny, fa​bry​ki w po​bli​żu miesz​kań stra​ci​ły ra​cję by​tu. Zau​to​ma​ty​zo​wa​ne, bez​lud​ne wy​twór​nie za​czę​to bu​do​wać na pu​sty​niach. Nie​któ​re ze zwol​nio​nych po​miesz​czeń Sto​li​cy za​ję​ty in​sty​tu​ty na​uko​we, w in​nych urzą​dzo​no zi​mo​we ogro​dy i par​ki – ulu​bio​ne miej​sca od​po​czyn​ku i sta​rusz​ków, i dzie​ci. Ale wszyst​kich po​miesz​czeń nie zdo​ła​no za​go​spo​da​ro​wać. Sto​li​ca zie​je ka​wer​na​mi. Trzech czwar​tych jej ku​ba​tu​ry nie moż​na spo​żyt​ko​wać. Sta​ło się oczy​wi​ste, że idea kon​cen​tra​cji wiel​kiej licz​by lu​dzi na nie​-

wiel​kiej po​wierzch​ni prze​ży​ła się osta​tecz​nie. W pierw​szym mie​sią​cu re​kru​ta​cji ochot​ni​ków na no​we bu​do​wy ko​smicz​ne opu​ści​ło Sto​li​cę trzy czwar​te jej miesz​kań​ców – za​koń​czył Ro​me​ro. – Na ra​zie jest to jesz​cze wiel​ka me​tro​po​lia. Wkrót​ce sta​nie się pu​stym miej​scem, a jesz​cze po ja​kimś cza​sie – mia​stem nie​po​trzeb​nym… Za​trzy​ma​li​śmy się przy ba​rie​rze. W do​le, mię​dzy Ale​ją Wiel​kich Przod​ków a Ale​ją Zie​lo​ną roz​po​ście​rał się roz​le​gły park. Z pur​pu​ry więd​ną​cych klo​nów, lip i dę​bów try​skał w gó​rę łań​cuch gór​ski Pier​ście​nia We​wnętrz​ne​go. Sto​li​ca by​ła nie tyl​ko wiel​kim mia​stem. By​ła pięk​nym, naj​pięk​niej​szym z miast zbu​do​wa​nych kie​dy​kol​wiek przez lu​dzi. – A pan, Paw​le? Rów​nież za​mie​rza pan po​rzu​cić Sto​li​cę ja​ko mia​sto nie​po​trzeb​ne? – Ja? Skąd ten po​mysł, sza​now​ny przy​ja​cie​lu? Uro​dzi​łem się w Sto​li​cy i tu wy​cią​gnę ko​py​ta, że uży​ję te​go ar​cha​icz​ne​go zwro​tu. Jak pa​nu za​pew​ne wia​do​mo, zaj​mu​ję się hi​sto​rią od​kryć tech​nicz​nych. Do​tych​czas by​ła to na​uka do​syć ode​rwa​na, aby nie rzec aka​de​mic​ka… Po do​ko​na​nym przez pań​ską sio​strę prze​wro​cie so​cjal​nym sy​tu​acja zmie​ni​ła się rów​nież w tej dzie​dzi​nie. Kom​ple​tu​je​my obec​nie in​for​ma​cje o na​szej kul​tu​rze i osią​gnię​ciach tech​nicz​nych i tłu​ma​czy​my je na ję​zy​ki no​wych przy​ja​ciół. Na​le​ży wszak pod​no​sić sza​now​nych gwiezd​nych po​bra​tym​ców do po​zio​mu kul​tu​ry ludz​kiej, a naj​wy​god​niej ro​bić to wła​śnie w Sto​li​cy, gdzie skon​cen​tro​wa​no ca​łą na​szą mą​drość… Chodź​my na obiad, bo stra​ci​my naj​lep​szą po​rę na po​si​łek. – Jesz​cze jed​no py​ta​nie, Paw​le, i za​raz idzie​my. Po​wie​dział pan, że po​parł mój pro​jekt prze​kształ​ce​nia Zie​mi w ga​lak​tycz​ny ge​ne​ra​tor fal prze​strzen​nych. Dla​cze​go pan to uczy​nił? Zda​wał pan so​bie oczy​wi​ście spra​wę, że Zie​mia przej​dzie w ten spo​sób na służ​bę ca​łe​go So​ju​szu Mię​dzy​gwiezd​ne​go. Nie ocze​ki​wał ta​kie​go py​ta​nia i nie​co się zmie​szał. – Cóż mo​gę od​po​wie​dzieć? No, po pro​stu chcia​łem pa​na po​przeć… Znu​dzi​ło mi się pły​nąć pod prąd. Dla​cze​go ja je​den mam być roz​sąd​ny, kie​dy wszy​scy do​ko​ła po​sza​le​li? – Spo​dzie​wa​łem się po​waż​niej​szej od​po​wie​dzi, Paw​le. – Po​waż​niej​szej? Pro​szę bar​dzo! Do pań​skie​go pro​jek​tu od ra​zu prze​ko​nał mnie je​go roz​mach… Sko​ro już wplą​ta​li​śmy się, mi​mo mo​ich prze​stróg, w ta​ką wiel​ką woj​nę, to na​le​ży pro​wa​dzić ją na od​po​wied​nią ska​lę!… – Do​bre i to! – po​wie​dzia​łem we​so​łym to​nem. – Są​dzę, że znaj​dzie​my wspól​ny ję​zyk tak​że w po​zo​sta​łych spra​wach. Nie, Paw​le. Sto​li​ca nie umar​ła i jesz​cze nie czas jej grze​bać. Dziś po​pro​szę Wiel​ką Ra​dę, aby w wol​nych po​miesz​cze​niach mia​sta za​in​sta​lo​wa​no do​świad​czal​ną sta​cję fal prze​strzen​nych. Wkrót​ce ka​wer​ny znik​ną. Ro​me​ro zdjął ka​pe​lusz i zło​żył mi ce​re​mo​nial​ny ukłon, da​jąc w ten spo​sób do zro​zu​mie​nia, że brak mu słów na wy​ra​że​nie swe​go uzna​nia. Zro​bił wszyst​ko, aby je​go mil​cze​nie by​ło wy​mow​ne.

10

Dni nie bie​gły, lecz pę​dzi​ły. Wsta​wa​łem o świ​cie i nie zdą​ży​łem się na​wet obej​rzeć, kie​dy na​stę​po​wał wie​czór. Spie​szy​łem się, ca​ła Zie​mia się spie​szy​ła, gdyż Wiel​ka Flo​ta Ga​lak​tycz​na po opusz​cze​niu Plu​to​na już skon​cen​tro​wa​ła się w po​bli​żu Ory. Stat​ki trze​ba by​ło wy​po​sa​żyć w su​per​da​le​ko​sięż​ne lo​ka​to​ry, bo obec​nie bez nich nie moż​na by​ło na​wet my​śleć o wy​pra​wia​niu się w prze​stwo​rza ko​smicz​ne. Ca​ła ta ro​bo​ta spa​dła na mnie. Do​glą​da​łem pro​jek​to​wa​nia gi​gan​tycz​ne​go na​daj​ni​ka fal prze​strzen​nych SFP-3 i kie​ro​wa​łem pro​duk​cją urzą​dzeń po​kła​do​wych ty​pu SFP-2. Wszyst​kie wol​ne po​miesz​cze​nia w Sto​li​cy zo​sta​ły od​da​ne no​wej wy​twór​ni, ale po​wierzch​ni pro​duk​cyj​nej za​bra​kło i z mia​sta trze​ba by​ło wy​sie​dlić kil​ka in​sty​tu​tów oraz usu​nąć ma​ga​zy​ny. Ni​gdy jesz​cze za mo​jej pa​mię​ci Sto​li​ca nie ży​ła w tak wy​tę​żo​nym tem​pie. Ge​ne​ra​to​ry po​kła​do​we róż​ni​ły się znacz​nie od te​go, któ​ry tak wiel​kie usłu​gi od​dał nam w sku​pi​skach Per​se​usza. Ba​da​nia prze​pro​wa​dzo​ne na Zie​mi wy​ka​za​ły, że je​go za​sięg jest zbyt ma​ły, gdyż z tru​dem wy​kry​wa obiek​ty le​żą​ce za​le​d​wie o dwa​dzie​ścia lat świetl​nych. SFP-1 nada​wa​ła się je​dy​nie do prze​cze​sy​wa​nia bli​skiej prze​strze​ni w rej​sach ze Słoń​ca ku Sy​riu​szo​wi lub gwiaz​dom Cen​tau​ra, nie da​lej. Mo​gła też na​wią​zy​wać łącz​ność na da​le​kie dy​stan​se je​dy​nie z po​tęż​ny​mi na​daj​ni​ka​mi fal prze​strzen​nych, któ​rych w Ga​lak​ty​ce do​tych​czas nie by​ło. Mó​wię to na pod​sta​wie do​świad​czeń z na​szej wy​pra​wy, kie​dy to od​da​la​jąc się od Per​se​usza, bar​dzo szyb​ko stra​ci​li​śmy kon​takt z Ga​lak​ta​mi. Na​to​miast mo​del SFP-2 ła​two lo​ka​li​zo​wał cia​ła od​le​głe o sto lat świetl​nych. Gwiaz​do​lo​ty wy​po​sa​żo​ne w ta​kie me​cha​ni​zmy już nie tra​ci​ły się na​wza​jem z oczu i nie lę​ka​ły się na​pa​du ze stre​fy nie​wi​dzial​no​ści. Po​za tym SFP-2 do​sko​na​le pod​trzy​my​wa​ły dwu​stron​ną łącz​ność te​le​wi​zyj​ną w pro​mie​niu tych sa​mych stu lat świetl​nych, z sil​niej​szy​mi zaś sta​cja​mi mo​gły po​ro​zu​mie​wać się na znacz​nie więk​sze od​le​gło​ści. Wła​śnie ta​ką po​tęż​ną sta​cję SFP-3 in​sta​lo​wa​li​śmy obec​nie na Zie​mi. Ża​den gwiaz​do​lot nie po​mie​ścił​by po​dob​nie wiel​kie​go urzą​dze​nia. Po​bie​ra​na prze​zeń ener​gia – pięć mi​liar​dów al​ber​tów – wie​lo​krot​nie prze​wyż​sza​ła wy​daj​ność urzą​dzeń ener​ge​tycz​nych dzia​ła​ją​cych na Zie​mi. Wszyst​kie pla​ne​ty pra​co​wa​ły, aby umoż​li​wić mon​taż i uru​cho​mie​nie SFP-3, któ​ra sta​ła się je​dy​nym wiel​kim przed​się​bior​stwem na Zie​mi. Wiel​ka Ra​da uzna​ła in​sta​la​cję SFP-3 za naj​waż​niej​szą bu​do​wę So​ju​szu Mię​dzy​gwiezd​ne​go. Pod​sta​wo​we bu​dyn​ki i urzą​dze​nia sta​cji po​sta​no​wio​no umie​ścić na daw​nej pu​sty​ni Sa​ha​rze. Zaj​mu​ją​ca dzie​siąt​ki ty​się​cy ki​lo​me​trów kwa​dra​to​wych SFP-3 mia​ła we​dług za​ło​żeń dzia​łać w pro​mie​niu dzie​się​ciu ty​się​cy lat świetl​nych. Do cen​trum Ga​lak​ty​ki, w re​jon Strzel​ca i Wę​żow​ni​ka, nie się​ga​li​śmy, ale sku​pi​ska gwiezd​ne Per​se​usza, Hia​dy i Ple​ja​dy zna​la​zły się w stre​fie dzia​ła​nia sta​cji. Już nie​ba​wem mia​ła na​stą​pić chwi​la, kie​dy bły​ska​wicz​nie dzia​ła​ją​ca łącz​ność sce​men​tu​je wszyst​kie słoń​ca So​ju​szu Mię​dzy​gwiezd​ne​go w jed​ną ca​łość. Na Sa​ha​rze bu​do​wa​no gma​chy i mon​to​wa​no wiel​kie kon​struk​cje, a ja tym​cza​sem pra​co​wa​łem w do​świad​czal​nej fa​bry​ce miesz​czą​cej się we​wnątrz Pier​ście​nia Cen​tral​ne​go Sto​li​cy. Spraw​dza​łem wraz z po​moc​ni​ka​mi ob​li​cze​nia ca​ło​ści i skła​da​łem naj​waż​niej​sze po​dze​spo​ły na​daj​ni​ka.

Pra​cę tę prze​rwa​łem tyl​ko dwu​krot​nie. Za pierw​szym ra​zem zda​rzy​ło się to wte​dy, kie​dy na Zie​mię po​wró​ci​ła za​ło​ga „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni”. Mę​czą​ce mnie do tej po​ry po​czu​cie wi​ny zni​kło. Olgę i jej to​wa​rzy​szy wi​ta​no znacz​nie uro​czy​ściej niż mnie. Ob​cho​dy na ich cześć trwa​ły ca​ły ty​dzień, mu​sia​łem więc i ja po​świę​cić na nie przy​naj​mniej dwa dni. Dru​gą pau​zę zro​bi​łem so​bie, kie​dy Wie​ra, Lusin (oczy​wi​ście wraz z Tru​bem) i wie​lu in​nych mo​ich ko​le​gów od​la​ty​wa​ło na Orę. – Mam na​dzie​ję, że nie po​zo​sta​niesz na Zie​mi zbyt dłu​go? – po​wie​dzia​ła Wie​ra przy po​że​gna​niu. – Bez cie​bie ja​koś nie wy​pa​da wy​ru​szać na da​le​kie wy​pra​wy. Uśmiech​ną​łem się i wska​za​łem na me​go po​moc​ni​ka Al​ber​ta By​cza​cho​wa, któ​ry tak​że przy​je​chał na ko​smo​drom. Al​bert, we​so​ły, bia​ło​wło​sy in​ży​nier, kie​ro​wał mon​ta​żem urzą​dzeń na Sa​ha​rze. – To on mnie tu trzy​ma, Wie​ro. Nie pu​ści mnie, do​pó​ki nie zba​da​my wszyst​kich za​kąt​ków Per​se​usza. Zresz​tą i wy nie wy​ru​szy​cie w da​le​ką dro​gę, za​nim nie za​koń​czy​my swej pra​cy. Po​że​gna​nie z przy​ja​ciół​mi wy​bi​ło mnie z ryt​mu pra​cy, za​pra​gną​łem więc po​spa​ce​ro​wać opu​sto​sza​ły​mi ale​ja​mi Sto​li​cy.

11

Je​sień w Sto​li​cy jest za​wsze ład​na, a te​go ro​ku by​ła wręcz pięk​na. Cho​ciaż Za​rząd Osi Ziem​skiej na wszel​kie spo​so​by re​kla​mu​je swo​ją wła​dzę nad kli​ma​tem i rze​czy​wi​ście po​tra​fi zgod​nie z uprzed​nio spo​rzą​dzo​nym pla​nem za​pew​nić dni sło​necz​ne i słot​ne, hu​ra​ga​no​we wia​try i nie​ru​cho​mą ci​szę, mro​zy i od​wilże, to je​go moż​li​wo​ści koń​czą się na przy​go​to​wa​niu zja​wisk at​mos​fe​rycz​nych. Sub​tel​ne od​cie​nie po​go​dy, któ​re sta​no​wią o jej uro​ku, po​zo​sta​ją po​za za​się​giem me​teo​ro​lo​gów. „Ju​tro mię​dzy 10 a 14 spad​nie czter​dzie​ści osiem mi​li​me​trów desz​czu, a póź​niej bę​dzie po​go​da sło​necz​na i bez​wietrz​na”. Te​go ro​dza​ju ko​mu​ni​ka​ty by​ły na po​rząd​ku dzien​nym, ale ni​gdy nie zda​rzy​ło mi się usły​szeć pro​gno​zy: „Te​go​rocz​nej je​sie​ni ja​skra​wość czer​wie​ni li​ści klo​no​wych prze​kro​czy śred​nią wie​lo​let​nią o 18 pro​cent, po​wie​trze bę​dzie przej​rzyst​sze o 24 pro​cent, a klan​gor żura​wi na​bie​rze szcze​gól​nej dźwięcz​no​ści”. W grun​cie rze​czy za​le​d​wie da​je​my so​bie ra​dę z ży​wio​ło​wy​mi si​ła​mi na​tu​ry, a cóż do​pie​ro mó​wić o kształ​to​wa​niu jej pięk​na! Przy​ro​da swe pięk​no two​rzy sa​ma. Sze​dłem Gwiezd​ną Ale​ją i cie​szy​łem się, że wo​kół jest tak cu​dow​nie. Po​kry​te chmu​ra​mi nie​bo nad sa​mą gło​wą, wiatr szu​miał w ga​łę​ziach drzew i krze​wów, a kie​dy nadla​ty​wał sil​ny po​ryw wi​chru, cie​niut​kim gło​si​kiem po​świ​sty​wa​ła tra​wa. Prze​chod​niów nie spo​ty​ka​łem. Zie​mia by​ła sa​mot​na i od​święt​na. Na za​krę​cie Alei o ma​ło nie zde​rzy​łem się z Ma​ry i Ro​me​rem. Za​trzy​ma​łem się za​sko​czo​ny, a kie​dy po chwi​li ochło​ną​łem i chcia​łem pójść da​lej, przy​sta​nę​li oni. – Jak się pan czu​je, dro​gi przy​ja​cie​lu? – za​py​tał Pa​weł. – Wy​glą​da pan nie​źle. – Dzię​ku​ję, nie na​rze​kam na zdro​wie. Prze​pra​szam, ale się spie​szę. – Mo​że pan iść – ze​zwo​lił ła​ska​wie Ro​me​ro sa​lu​tu​jąc la​secz​ką. – Za​wsze był pan nie​sły​cha​nie punk​tu​al​ny. Od​da​la​jąc się, usły​sza​łem jesz​cze głos Ma​ry. – Eli mógł​by chy​ba wy​brać się ra​zem z na​mi na tę wy​ciecz​kę? Jak pan są​dzi, Paw​le? Od​po​wie​dzi Ro​me​ra już nie zro​zu​mia​łem. Wy​cie​czek nie zno​szę od cza​sów szko​ły, kie​dy nas ni​mi za​mę​cza​no. Zdzi​wi​łem się jed​nak, że Ma​ry na​zy​wa Ro​me​ra Paw​łem. Dłu​go spa​ce​ro​wa​łem Ale​ją Gwiezd​ną. Szu​mia​ły li​py i dę​by, lek​ki wiatr prze​cze​sy​wał tra​wę, a ja roz​my​śla​łem o róż​nych wy​da​rze​niach. Nie ma nic dziw​ne​go w fak​cie, że Ro​me​ro zna Ma​ry. Pa​weł opu​ścił Zie​mię je​dy​nie na rok, a po​zo​sta​ły czas spę​dził w Sto​li​cy. Miej​my na​dzie​ję, że z Ma​ry bę​dzie szczę​śliw​szy niż z Wie​rą. Czy war​to mó​wić o tym Wie​rze? Le​piej nie, sio​stra jest już da​le​ko stąd i nie ma sen​su jej mar​twić… Póź​niej usia​dłem zmę​czo​ny na ław​ce i znów się po​de​rwa​łem. Iść do pra​cy na​dal nie mia​łem ocho​ty. Za​py​ta​łem In​for​ma​cję, co mi mo​że za​pro​po​no​wać na po​po​łu​dnie. Zde​cy​do​wa​łem się na ste​reo​te​atr, naj​star​szy z te​atrów Sto​li​cy, dum​ny ze swej sta​ro​świec​ko​ści i z te​go, że już od dwóch prze​szło stu​le​ci nic się w nim nie zmie​ni​ło. Sta​ro​świec​ko​ścią tchnę​ło na mnie już w we​sty​bulu. Od​da​łem płaszcz ro​bo​to​wi i tra​fi​łem pod na​trysk ra​dia​cyj​ny wy​wo​łu​ją​cy krót​ko​trwa​ły do​bry na​strój – na​iw​na gwa​ran​cja, że do​wol​ny pro​gram się spodo​ba. In​ny ro​bot za​py​tał, czy wo​lę sta​łe miej​sce, czy też ta​kie, któ​re obiek​tyw​nie naj​bar​dziej mi od​po​wia​da. Po​wie​dzia​łem, że nie mam sta​łe​go miej​sca i niech

mi wo​bec te​go wska​że je​go zda​niem naj​od​po​wied​niej​sze. Za​pro​wa​dził mnie do pią​te​go fo​te​la w trzy​na​stym rzę​dzie i po​pro​sił o wy​bra​nie in​dy​wi​du​al​ne​go mi​kro​kli​ma​tu. Za​mó​wi​łem tem​pe​ra​tu​rę osiem​na​stu stop​ni, pięć​dzie​się​cio​pro​cen​to​wą wil​got​ność, lek​ki wietrzyk i za​pach świe​żo sko​szo​nej łą​ki na​grza​nej słoń​cem. De​wi​za te​atru brzmia​ła: „Przed​sta​wie​nie za​czy​na się tuż za drzwia​mi wej​ścio​wy​mi”. Da​wa​no ja​kąś sztu​kę z dwu​dzie​ste​go pierw​sze​go wie​ku, peł​ną na​iw​nej ro​man​ty​ki i nie​zno​śne​go pa​to​su. Gdy​bym spo​tkał jej bo​ha​te​rów na uli​cy, wy​śmiał​bym ich pew​nie za sztucz​ność i nie​umiar​ko​wa​nie w oka​zy​wa​niu uczuć. Ale tu, w swo​im in​dy​wi​du​al​nie kli​ma​ty​zo​wa​nym fo​te​lu, prze​ży​wa​łem ob​ce cier​pie​nia, klę​ski i ra​do​ści ni​czym swo​je wła​sne. Przed​sta​wie​nie tak mnie pod​nie​ci​ło, że znów nie mo​głem my​śleć o pra​cy. Prze​cho​dząc obok kom​bi​na​tu usłu​go​we​go przy​po​mnia​łem so​bie, że od po​wro​tu nie zmie​nia​łem wierzch​niej odzie​ży, któ​ra już się nie​co znisz​czy​ła i sta​ła się nie​mod​na. W kom​bi​na​cie by​ło rów​nie pu​sto jak na uli​cach. Prze​no​śnik po​dał mi trzy​dzie​ści mo​de​li płasz​czy, gar​ni​tu​rów i na​kryć gło​wy mo​je​go roz​mia​ru. Do jed​ne​go z gar​ni​tu​rów wło​ży​łem swój ad​res, aby wy​sła​no mi go do do​mu, płaszcz zaś wło​ży​łem na sie​bie. No​we okry​cie by​ło ład​niej​sze, ale nie tak wy​god​ne jak sta​ry płaszcz. Za​wsze czu​łem się nie​przy​tul​nie w no​wym ubra​niu. Wy​sze​dłem za​do​wo​lo​ny, że po​zby​łem się sta​rej odzie​ży, i tro​chę jej ża​łu​jąc. Nie prze​sze​dłem jesz​cze stu kro​ków, kie​dy na​gle za​wró​ci​łem i wsze​dłem do kom​bi​na​tu. Dy​żur​ny au​to​mat spy​tał, cze​go so​bie ży​czę. – Ży​czę so​bie, aby​ście mi zwró​ci​li sta​ry płaszcz. – Chęt​nie, je​że​li jesz​cze nie zo​stał po​cię​ty na szma​ty. Nie, jesz​cze jest na ta​śmie. No​we okry​cie rów​nież pan za​bie​rze ze so​bą? Mo​że wy​słać do do​mu? – Nie, dzię​ku​ję. – Nie po​do​ba​ją się pa​nu na​sze wy​ro​by? – obo​jęt​nym gło​sem za​py​ta​ła ma​szy​na. – Pro​szę po​wie​dzieć, co pa​nu nie od​po​wia​da, to wy​ko​na​my in​dy​wi​du​al​ne za​mó​wie​nie. – Wszyst​ko się po​do​ba. Wspa​nia​ła odzież. Ale przy​zwy​cza​iłem się do sta​re​go płasz​cza. Jak by to po​wie​dzieć… zży​łem się z nim. – Ro​zu​miem. W cią​gu ostat​nie​go ro​ku za​po​trze​bo​wa​nie na no​wo​ści spa​dło o czter​na​ście pro​cent, a przy​wią​za​nie do sta​rych rze​czy wzro​sło o dwa​dzie​ścia je​den pro​cent. To nie​zdro​wa ten​den​cja. Bę​dzie​my ją zwal​czać przez po​wszech​ne po​lep​sze​nie ja​ko​ści. Wło​ży​łem od​zy​ska​ny płaszcz i ucie​kłem. Wiatr na​dal ko​ły​sał ko​na​ra​mi drzew i strą​cał żół​te li​ście, któ​re sze​le​ści​ły mi pod no​ga​mi. Usia​dłem na ła​wecz​ce i za​py​ta​łem sa​me​go sie​bie, cze​go po​trze​bu​ję. Nie po​trze​bo​wa​łem ni​cze​go kon​kret​ne​go, ale nie mo​głem so​bie zna​leźć miej​sca. Po​sie​dzia​łem tro​chę, a póź​niej po chwi​li wa​ha​nia po​pro​si​łem Opie​kun​kę, aby po​łą​czy​ła mnie z Ma​ry Glann. Ma​ry uka​za​ła się na​tych​miast po wy​wo​ła​niu. Sie​dzia​ła z pod​kur​czo​ny​mi no​ga​mi na ka​na​pie i pa​trzy​ła na mnie iro​nicz​nym wzro​kiem. – Ma pan wie​le zim​nej krwi – po​wie​dzia​ła. – Ocze​ki​wa​łam wy​wo​ła​nia znacz​nie wcze​śniej. – Wi​tam pa​nią – od​par​łem. – Nie ro​zu​miem, o czym pa​ni mó​wi? – No więc tak: zbli​ża się Świę​to Pierw​sze​go Śnie​gu. Pań​ski przy​ja​ciel Ro​me​ro za​mie​rza je uczcić ucztą przy ogni​sku. Wszyst​ko bę​dzie tak jak w sta​ro​żyt​no​ści. Pa​weł rę​czy za au​ten​tycz​ność ob​rzę​dów. Chcę, aby pan mi to​wa​rzy​szył. Zgo​da? – Na​tu​ral​nie, je​śli pa​ni so​bie te​go ży​czy. Ze swo​jej stro​ny za​pra​szam pa​nią i Paw​ła na prób​ne uru​cho​mie​nie sta​cji da​le​kiej łącz​no​ści ko​smicz​nej. Po​win​no to pa​nią za​in​te​re​so​wać.

– Przy​pi​su​je pan in​nym swo​je pra​gnie​nia – za​opo​no​wa​ła. – Ma pan tam, zda​je się, swych gwiezd​nych przy​ja​ciół, a ja tam ni​ko​go zna​jo​me​go nie mam. Po​dob​nie jak pań​ski przy​ja​ciel Ro​me​ro je​stem przy​wią​za​na do Zie​mi, a tu do orien​ta​cji wy​star​czy Opie​kun​ka. Wąt​pię, aby mo​gło mnie tam co​kol​wiek za​cie​ka​wić. – Przy ta​kiej wspól​no​cie za​in​te​re​so​wań ziem​skich pa​ni jest chy​ba bliż​sza Paw​ło​wi niż ja – od​par​łem su​cho. – A po​nie​waż nie cie​ka​wi pa​ni uru​cho​mie​nie łącz​no​ści ga​lak​tycz​nej… – Zbie​ra​my się przy Kro​wie. Cze​kam! – po​wie​dzia​ła i zni​kła.

12

By​ło to ostat​nie wiel​kie świę​to ro​ku. Po​za uro​czy​ście ob​cho​dzo​ny​mi rocz​ni​ca​mi wiel​kich dat wy​zwo​le​nia ludz​ko​ści od nie​spra​wie​dli​wo​ści spo​łecz​nej na Zie​mi ob​cho​dzi się świę​ta zwią​za​ne ze zja​wi​ska​mi na​tu​ry: Prze​si​le​nie Zi​mo​we, Wiel​ka Od​wilż, Prze​si​le​nie Let​nie, Wiel​ka Bu​rza Let​nia. Pierw​szy Śnieg. W tym ro​ku wszy​scy by​li prze​ko​na​ni, że Pierw​szy Śnieg się nie uda. Uro​czy​stość wy​ma​ga​ła zbyt wie​le ener​gii, a ca​łe za​so​by Zie​mi od​da​no na bu​do​wę SFP-3. Po​za tym po​to​wa lud​no​ści pla​ne​ty wy​je​cha​ła na bu​do​wy ko​smicz​ne, a ci, któ​rzy po​zo​sta​li, mie​li zbyt wie​le za​ję​cia z uru​cho​mie​niem sta​cji su​per​da​le​ko​sięż​nej łącz​no​ści ko​smicz​nej. Ale Za​rząd Osi Ziem​skiej wy​ko​nał swo​je zo​bo​wią​za​nie co do jo​ty. Na​wet gdy​by na Zie​mi po​zo​stał je​den czło​wiek chęt​ny do za​ba​wy, wszyst​kie usta​lo​ne świę​ta zor​ga​ni​zu​je się dla te​go jed​ne​go. Mo​im zda​niem jest to cał​ko​wi​cie słusz​ne. Al​bert, wi​dząc roz​mach przy​go​to​wań, wy​sto​so​wał wiel​ki pro​test: Ludz​kość nie ma obec​nie cza​su na świę​to​wa​nie po​za naj​wy​żej kil​ko​ma we​soł​ka​mi, czy to nie roz​rzut​ność? Na to Wiel​ki od​po​wie​dział: „Każ​dy czło​wiek ma pra​wo do te​go, do cze​go ma pra​wo ca​ła ludz​kość”. Po ta​kiej od​po​wie​dzi Al​bert za​po​mniał o pro​te​stach i na​wet włą​czył do swe​go har​mo​no​gra​mu kil​ka go​dzin po​świę​co​nych na ob​cho​dy świę​ta. Chmu​ry śnie​go​we jak zwy​kle przy​go​to​wa​no za​wcza​su nad pół​noc​nym akwe​nem Oce​anu Spo​koj​ne​go. Z cie​ka​wo​ści po​le​cia​łem tam ra​kie​tą da​le​kie​go za​się​gu, a na Kam​cza​t​ce prze​sia​dłem się do awio​net​ki. Opie​kun​ka uprze​dzi​ła mnie, że trze​ba się cie​pło ubrać, ale zlek​ce​wa​ży​łem jej ra​dę, cze​go póź​niej ża​ło​wa​łem. W chmu​rach by​ło pie​kiel​nie zim​no. Nie wie​dzia​łem przed​tem, że chmu​ry śnie​go​we skła​da​ją się z drob​niut​kich krysz​tał​ków lo​du, któ​re póź​niej ro​sną i za​mie​nia​ją się w go​to​we śnie​żyn​ki. Za​pro​si​łem Al​ber​ta na Świę​to Pierw​sze​go Śnie​gu za zgo​dą Ma​ry i Ro​me​ra. Gdy zja​wi​łem się przy po​mni​ku Kro​wy, Al​bert już sie​dział na je​go stop​niach i coś li​czył. – Na​si przy​ja​cie​le spóź​nia​ją się – po​wie​dział do mnie i znów po​grą​żył się w ob​li​cze​niach. Usia​dłem obok nie​go. To miej​sce przed Pan​te​onem jest ulu​bio​nym miej​scem spo​tkań. Z ni​skie​go co​ko​łu wy​ko​na​ne​go z czer​wo​nej gra​ni​to​wej bry​ły wpa​try​wał się we mnie wy​pu​kły​mi oczy​ma po​sąg ro​ga​tej kro​wy. Po raz chy​ba ty​sięcz​ny prze​czy​ta​łem na​pis, któ​ry nie wia​do​mo dla​cze​go za​wsze mnie roz​czu​la: „Swo​jej kar​mi​ciel​ce – wdzięcz​na ludz​kość”. Nikt już od daw​na nie pi​je kro​wie​go mle​ka, ale czło​wiek nie za​po​mi​na o swej prze​szło​ści. Nad ka​mien​ną czer​wo​no-czar​ną kro​wą nie​spiesz​nie prze​su​wa​ły się chmu​ry, zwy​kłe jesz​cze, nie świą​tecz​ne. Kasz​ta​now​ce i klo​ny sta​ły ob​na​żo​ne, je​dy​nie wy​so​kie pi​ra​mi​dal​ne dę​by nie chcia​ły roz​stać się z po​ru​dzia​łym li​sto​wiem. Ochło​dzi​ło się i na ka​łu​żach za​czę​ły się two​rzyć sko​rup​ki lo​du. Na pla​cu wy​lą​do​wa​ła awio​net​ka Ro​me​ra. Ka​bi​na po​jaz​du by​ła za​sta​wio​na pa​kun​ka​mi i za​wi​niąt​ka​mi. Pa​weł po​ma​chał nam rę​ką. – Ma​ry jesz​cze nie ma? To nic, za​raz ją spro​wa​dzę. Tym​cza​sem wy​lą​do​wa​ło jesz​cze kil​ka awio​ne​tek z przy​ja​ciół​mi Ro​me​ra. Paw​ła cią​gle nie by​ło. Wresz​cie uka​za​ła się je​go awio​net​ka po​prze​dza​ją​ca po​jazd Ma​ry.

Ma​ry, nie pa​trząc na mnie, po​wie​dzia​ła gniew​nie: – Nie speł​nia pan obiet​nic, Eli. Je​śli się przy​ję​ło za​pro​sze​nie, na​le​ża​ło​by wstą​pić po mnie. – Są​dzi​łem, że zro​bi to Pa​weł i oka​za​ło się, iż mia​łem ra​cję… Tak mnie zmro​zi​ła swo​im za​cho​wa​niem, że za​czy​na​łem się już za​sta​na​wiać, czy aby nie zre​zy​gno​wać z wy​ciecz​ki. Gdy​by nie Al​bert, zro​bił​bym to na pew​no. Po​le​cie​li​śmy na pół​noc. Ro​me​ro kie​ro​wał się ku łu​ko​wi rze​ki, któ​ra two​rzy​ła w tym miej​scu za​ro​śnię​ty drze​wa​mi pół​wy​sep. Wy​lą​do​wa​li​śmy na po​lan​ce. – Za​czy​naj​my! – po​wie​dział Ro​me​ro. – Śnieg za​cznie pa​dać o szes​na​stej, czy​li za czte​ry go​dzi​ny. Zu​ży​je​my ten czas na roz​pa​le​nie ogni​ska i przy​go​to​wa​nie po​sił​ku. Dziś wie​lu z was praw​do​po​dob​nie po raz pierw​szy w ży​ciu skosz​tu​je ja​dła i na​po​jów, któ​rych nie spo​rzą​dzi​ły au​to​ma​ty. Nie​prak​tycz​ny zwy​kle Ro​me​ro ener​gicz​nie ko​men​de​ro​wał uczest​ni​ka​mi wy​ciecz​ki. Ja wraz z Al​ber​tem zbie​ra​łem chrust, in​ni męż​czyź​ni oczysz​cza​li miej​sce pod ogni​sko, a ko​bie​ty roz​pa​ko​wy​wa​ły za​wi​niąt​ka i wy​do​by​wa​ły z nich nie​zwy​kłe na​kry​cia – por​ce​la​no​we ta​le​rze, me​ta​lo​we no​że i wi​del​ce, krysz​ta​ło​we kie​lisz​ki i ob​ru​sy z dziw​nej tka​ni​ny. – Gdzie pan zdo​był ta​kie sta​ro​cie, Paw​le? – za​py​ta​łem. – W mu​zeum. – Mam na​dzie​ję, że po​karm nie po​cho​dzi z mu​zeum? Nie miał​bym ocho​ty jeść ko​tle​tów przy​go​to​wa​nych pięć​set lat te​mu! – Pro​szę się nie oba​wiać. Z mu​zeum po​cho​dzą je​dy​nie wi​na, choć i one nie li​czą so​bie pię​ciu​set lat. Przod​ko​wie uwa​ża​li, że wi​no im star​sze, tym lep​sze. Spraw​dzi​my, czy mie​li ra​cję. Po​za tym po​czę​stu​ję was sza​szły​kiem z praw​dzi​we​go ja​gnię​cia, któ​re jesz​cze wczo​raj bie​ga​ło po mu​ze​al​nym par​ku!… Za kwa​drans czwar​ta Ro​me​ro roz​dał kie​lisz​ki i za​czął otwie​rać bu​tel​ki. Kor​ki ska​mie​nia​ły i zas​sa​ły się w szyj​kach tak, że trze​ba je by​ło po pro​stu utrą​cać. Wi​no wy​dzie​la​ło sil​ny aro​mat na po​ły przy​jem​ny, na po​ły od​py​cha​ją​cy. Opie​kun​ka prze​ka​za​ła każ​de​mu uro​czy​ste bi​cie ze​ga​ra. Przy​słu​chu​jąc mu się w mil​cze​niu, pod​nie​śli​śmy na sy​gnał Ro​me​ra kie​li​chy do gó​ry. – Zi​ma idzie, przy​ja​cie​le! Za do​brą zi​mę! Za​czął pa​dać gę​sty śnieg. Wy​pi​li​śmy wi​no. Nie mo​gę po​wie​dzieć, aby mi sma​ko​wa​ło. By​ło cierp​kie i pa​li​ło w ustach ni​czym kwas. Skrzy​wi​łem się i po​wie​dzia​łem pół​gło​sem do sie​dzą​cej w po​bli​żu Ma​ry: – Nie wiem, co na​si przod​ko​wie je​dli, ale pi​li pa​skudz​two! Ma​ry pra​co​wi​cie żu​ją​ca ka​wa​łe​czek sza​szły​ka, na​gle ze wstrę​tem wy​pluła go na zie​mię: – Je​dze​nie też jest obrzy​dli​we! Sie​dzia​łem pa​trząc w mil​cze​niu na ogień. – Źle się pan czu​je? – za​py​tał z nie​po​ko​jem Al​bert. – Chodź​my le​piej do do​mu. Mnie rów​nież znu​dzi​ły się te smęt​ne bar​ba​rzyń​skie ob​rząd​ki. – Wca​le nie mó​wi​łem, że mi jest nud​no – za​opo​no​wa​łem z nie​zwy​kłym pod​nie​ce​niem w gło​sie. – Ja prze​ży​wam… roz​ter​kę. – W po​rząd​ku, po​siedź​my jesz​cze tro​chę – zgo​dził się Al​bert. – Ale mo​im zda​niem póź​niej bę​dzie jesz​cze nud​niej. Zdrzem​ną​łem się. Obu​dził mnie śpiew sie​dzą​cych przy ogni​sku lu​dzi. Po​pa​trzy​łem na tę​pe, pi​ja​ne twa​rze męż​czyzn i ko​biet… Prze​ra​zi​łem się. Chwy​ci​łem Ma​ry za rę​kę i krzyk​ną​-

łem: – Wsta​waj! Idzie​my stąd! – Co się z pa​nem dzie​je? – za​py​ta​ła z prze​stra​chem. – Czyż​by tak źle na pa​na po​dzia​ła​ło wi​no? Eli, mu​si pan za​żyć ja​kieś le​kar​stwo… – Do dia​bła z le​kar​stwem! Idzie​my do do​mu! Sia​daj do awio​net​ki! Pod​sko​czył do nas ura​do​wa​ny Al​bert. – No, na​resz​cie zde​cy​do​wa​li​ście się! Zu​chy! Po​pę​dzi​li​śmy do awio​ne​tek, gdzie do​gnał nas cięż​ko dy​szą​cy Pa​weł. Chwy​cił mnie za ra​mię i po​trzą​snął tak, że le​d​wie utrzy​ma​łem się na no​gach. – No, no – szarp​ną​łem się. – Uwa​żaj! – To tak! – sy​czał Ro​me​ro. – To się kie​dyś na​zy​wa​ło podry​wa​niem dziew​czyn ko​le​gom! A mnie, pań​skim zda​niem nie na​le​ży py​tać o zda​nie? – Nie na​le​ży – od​par​łem. – Przy​szła mi na​to​miast do gło​wy in​na myśl. – Ob​ró​ci​łem się ku Ma​ry i Al​ber​to​wi. – Leć​cie do do​mu, a ja tu tro​chę jesz​cze zo​sta​nę. Mam do po​ga​da​nia z mym sta​rym przy​ja​cie​lem Paw​łem. – Nie po​zwo​lę!… – za​czął Ro​me​ro, ale sta​łem mię​dzy nim a awio​net​ka​mi, za​milkł więc wpa​tru​jąc się w mo​ją twarz. Ja tak​że mil​cza​łem. – Cze​ka​my na pa​na! – krzyk​nę​ła Ma​ry i od​le​cia​ła. – Te​raz mo​że​my się nie krę​po​wać – po​wie​dzia​łem, kie​dy i awio​net​ka Al​ber​ta znik​nę​ła w pa​da​ją​cym śnie​gu. – Ja​ki wnio​sek za​mie​rza pan wy​cią​gnąć z dzi​siej​sze​go wy​da​rze​nia. Paw​le? – Był kie​dyś do​bry zwy​czaj – od​parł Ro​me​ro – że kie​dy mię​dzy dwo​ma męż​czy​zna​mi sta​nę​ła ko​bie​ta, kon​ku​ren​ci sa​mi roz​strzy​ga​li swój spór… Poj​mu​je pan, Eli?… Go​dzę się na każ​dy wa​riant – szpa​dy, pi​sto​le​ty, ka​ra​bi​ny… Broń wy​po​ży​czy​my z mu​zeum. Po​pa​trzy​łem uważ​nie w je​go roz​wście​czo​ną twarz, sta​ra​jąc się zo​rien​to​wać, czy nie żar​tu​je. Był nie​przy​tom​ny z gnie​wu. – Nie je​stem ta​kim mi​ło​śni​kiem sta​ro​żyt​no​ści jak pan – od​par​łem. – Oso​bi​ście wo​lał​bym po​je​dy​nek na ani​hi​la​to​ry… – Krót​ko mó​wiąc od​ma​wia pan z tchórzo​stwa! – rzu​cił mi wy​nio​słym to​nem. – Mo​gę więc pa​nu po​wie​dzieć, że nikt jesz​cze nie zdo​był ser​ca ko​bie​ty tchórzo​stwem. – Tak? – spy​ta​łem, na​cie​ra​jąc na nie​go cia​łem. – Ma pan oczy​wi​ście więk​sze do​świad​cze​nie, ta​ki zdo​byw​ca serc… Ale czy nie przy​szło ci, męż​ny ry​ce​rzu, do gło​wy, że mo​gę zła​pać za kla​py i wy​bić sza​now​ną oso​bą dziu​plę w jed​nym z tych dę​bów? Te​raz on wpa​try​wał się w mo​ją twarz, sta​ra​jąc się do​ciec, jak da​le​ko mo​gę się po​su​nąć. Wresz​cie ode​zwał się: – No cóż, go​ły​mi rę​ka​mi też wal​czo​no. Wpraw​dzie nie je​stem zwo​len​ni​kiem ne​an​der​tal​skich me​tod, ale je​śli pan na​le​ga… – Nie – po​wie​dzia​łem. – To pan na​le​ga. Ja chcę spać, a pan nie po​zwa​la mi wró​cić do do​mu. Ale mo​ja cier​pli​wość jest już na wy​czer​pa​niu! – Ma pan ra​cję, mój dro​gi przy​ja​cie​lu – od​parł Ro​me​ro daw​nym iro​nicz​nym to​nem. – W na​szych cza​sach ser​ca ko​bie​ty nie zdo​by​wa się pię​ścia​mi. Po​za tym za​po​mnia​łem, że cze​ka​ją na mnie go​ście. Naj​wi​docz​niej upi​łem się, bo tak sa​mo jak i pan po raz pierw​szy spró​bo​wa​łem sta​re​go wi​na. Ży​czę do​brych snów. Od​wra​ca​jąc się stra​cił rów​no​wa​gę. Pod​trzy​ma​łem go. Dum​nym ge​stem od​su​nął mo​ją rę​kę.

– Stój! – po​wie​dzia​łem wście​kłym gło​sem. – Czy nie czas po​roz​ma​wiać jak przy​ja​ciel z przy​ja​cie​lem? Dla​cze​go je​steś tu​taj, a nie na Orze? – Dziw​ne py​ta​nie – od​parł wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi. – Zda​je się za​po​mniał pan, że tam jest Wie​ra. – No to co? – Prze​ce​nia pan mo​ją wy​trzy​ma​łość ner​wo​wą, przy​ja​cie​lu – war​k​nął Ro​me​ro. – Z Wie​rą nic nas nie łą​czy. Gdy​by pan wie​dział, jak bar​dzo po​kłó​ci​li​śmy się jesz​cze wte​dy, na stat​ku… – Wi​dzia​łem wa​szą kłót​nię, włą​czy​łem się przy​pad​ko​wo, ale wszyst​ko wi​dzia​łem. – A więc wi​dział pan, jak mnie z zim​ną krwią wy​gna​ła? Pań​skim zda​niem to moż​na znieść?… – Głup​cze! Po pań​skim wyj​ściu Wie​ra pła​ka​ła jak sza​lo​na… Paw​le, na Plu​to​na co​dzien​nie star​tu​ją trzy eks​pre​sy, zdą​żysz jesz​cze na noc​ny. – Za​sta​no​wię się – od​po​wie​dział. – A te​raz mu​szę wra​cać do go​ści. Po​pa​trzy​łem za nim. Szedł szyb​ko i lek​ko, jak​by wca​le nie był pi​ja​ny.

13

Ran​kiem obu​dził mnie Al​bert. Je​go uśmiech​nię​ta twarz pro​mie​nia​ła w wi​de​oko​lum​nie. – Pro​szę się ock​nąć! – krzy​czał mój po​moc​nik. – Jak sa​mo​po​czu​cie po wczo​raj​szej wy​pra​wie? Ma​ry i ja czu​je​my się do​sko​na​le. Dziew​czy​na po​zdra​wia pa​na… Pro​szę się wresz​cie obu​dzić! – Co się sta​ło? – za​py​ta​łem zry​wa​jąc się na rów​ne no​gi. – Skąd ta​ki po​śpiech? – Czyż​by pan za​po​mniał, że dziś uru​cha​mia​my łącz​ność z Orą? Je​stem już na Sa​ha​rze. Ko​go z pań​skich przy​ja​ciół za​pro​sić? – Żan​nę i Ma​ry. Zresz​tą już je za​pro​si​łem. – A nasz wczo​raj​szy go​spo​darz Ro​me​ro? – My​ślę, że jest w dro​dze na Plu​to​na. Szyb​ko ubra​łem się i po​le​cia​łem na dwo​rzec ae​ro​bu​sów kur​su​ją​cych na Sa​ha​rę. Wszyst​ko by​ło już przy​go​to​wa​ne do uru​cho​mie​nia łącz​no​ści. Z na​szej stro​ny mia​ła pra​co​wać SFP-3, na Orze zaś wy​sła​na tam uprzed​nio SFP-2. Go​ści by​ło nie​wie​lu, a wśród nich Żan​na. Za​pro​wa​dzi​łem ją do sa​li i usia​dłem obok niej. Pro​si​ła mnie, abym w cza​sie prób za​de​mon​stro​wał oko​li​ce, w któ​rych to​czy​ły się star​cia ze Zły​wro​ga​mi. Obie​ca​łem jej to. Póź​niej przy​szła Ma​ry i z uśmie​chem uści​snę​ła mi rę​kę. – Co pan zro​bił z Ro​me​rem, Eli? Wie pan, że za​raz po za​koń​cze​niu świę​ta Pa​weł od​le​ciał na Orę? – Mar​twi to pa​nią? – Czy wy​glą​dam na zmar​twio​ną? Pan zda​je się my​ślał, że je​stem w nim za​du​rzo​na? – No cóż, cie​szę się, że się my​li​łem – od​par​łem. Sta​cję miał uru​cho​mić Al​bert, któ​ry za​siadł w spe​cjal​nej ka​bi​nie za​in​sta​lo​wa​nej w sa​li po​za na​szy​mi ple​ca​mi. Przed na​mi ciem​nia​ła ob​szer​na skrzy​nia po​dob​na do głę​bo​kiej sce​ny te​atral​nej – sze​ścian od​bior​czy sta​cji. – Fa​la w prze​strze​ni – po​wie​dział Al​bert punk​tu​al​nie o dwu​na​stej. Wszyst​ko od​by​ło się bez żad​nych efek​tów ze​wnętrz​nych: Zie​mia nie za​trzę​sła się i na​wet fo​te​le nie drgnę​ły. Ale każ​dy z nas wie​dział, że w prze​strzeń ko​smicz​ną po​mknął stru​mień ener​gii o nie zna​nej do​tąd mo​cy i kon​cen​tra​cji, zdol​ny w in​nej po​sta​ci roz​py​lić bez śla​du do​wol​ne cia​ło nie​bie​skie. Gdy​by na​sze wy​sił​ki do​pro​wa​dzi​ły je​dy​nie do ste​ro​wa​nej emi​sji ta​kich ogrom​nych stru​mie​ni ener​gii, to i tak był​by to wiel​ki suk​ces. – Gwiaz​do​lot w wiąz​ce – zamel​do​wał po kil​ku mi​nu​tach au​to​mat. – Na po​ło​wie dro​gi do Ory. W sze​ścia​nie od​bior​czym pły​nął sa​mot​ny, ciem​ny punk​cik, któ​ry po chwi​li znik​nął. – W wiąz​ce Ora! – krzyk​nął Al​bert wy​prze​dza​jąc au​to​mat. Ora le​cia​ła ku nam, szyb​ko zwięk​sza​jąc się w mgieł​ce ste​re​oprze​strze​ni od​bior​czej. Wi​dzie​li​śmy na ra​zie na​sze im​pul​sy od​bi​te od po​wierzch​ni sztucz​nej pla​ne​ty. Póź​niej włą​czył się jej wła​sny na​daj​nik. Uj​rze​li​śmy Sa​lę Gwiezd​ną wy​peł​nio​ną tłu​mem lu​dzi, a wśród nich Wie​rę, Olgę, Al​la​na i Mar​ci​na Spy​chal​skie​go. Spy​chal​ski od​chrząk​nął i po​wie​dział uro​czy​stym to​nem:

– Roz​po​czy​na​my pierw​szy se​ans da​le​ko​sięż​nej łącz​no​ści ga​lak​tycz​nej. Mel​du​je​my: zna​leź​li​śmy się w wa​szej wiąz​ce. Od​po​wie​dzia​łem w imie​niu wszyst​kich znaj​du​ją​cych się na sa​ha​ryj​skiej sta​cji i wszyst​kich, któ​rzy nas w owej chwi​li słu​cha​li i oglą​da​li na Zie​mi: – Zie​mia go​rą​co wi​ta was i po​zdra​wia! Spy​chal​ski zamel​do​wał, że urzą​dze​nie SFP-2 zo​sta​ło już wcze​śniej wy​pró​bo​wa​ne i w łącz​no​ści ze stat​ka​mi w lo​cie, i po​bli​ski​mi gwiaz​da​mi. Póź​niej prze​szedł do spraw bie​żą​cych: – Po​trze​bu​je​my jesz​cze co naj​mniej ze dwa​dzie​ścia Gwiezd​nych Płu​gów, aby przy​spie​szyć syn​te​zę ma​te​rii dla no​wych pla​net i po​lep​szyć ko​mu​ni​ka​cję w na​szym re​jo​nie. Al​bert nie​ocze​ki​wa​nie zwró​cił się do mnie: – Uru​cho​mi​li​śmy jesz​cze je​den ka​nał łącz​no​ści z Orą. Tam​tej​sza sta​cja zgła​sza pil​ną roz​mo​wę z pa​nem. Gdzie zo​gni​sko​wać ob​raz? Spoj​rza​łem nań ze zdzi​wie​niem i po​wie​dzia​łem spo​koj​nie: – Nie mam żad​nych ta​jem​nic, pro​szę więc zo​gni​sko​wać w zwy​kłą wi​de​oko​lum​nę. W wi​de​oko​lum​nie zo​ba​czy​łem in​ży​nie​ra z Ory, któ​ry po​zdro​wił mnie i za​ko​mu​ni​ko​wał, że prze​łą​cza ka​nał na We​gę. „Tyl​ko trzy mi​nu​ty – uprze​dził. – Nie​ste​ty na wię​cej nie star​cza nam ener​gii!” A póź​niej uka​za​ła się Fio​la. Sta​ła wraz z przy​ja​ciół​mi w mrocz​nym par​ku, do któ​re​go na​wet w po​łu​dnie nie prze​ni​kał pro​myk świa​tła. – Fio​lo! – krzyk​ną​łem za​chwy​co​ny i wy​cią​gną​łem ku niej rę​ce. – Wi​taj, Eli! – śpie​wa​ła dziew​czy​na. – Wi​dzę cię na da​le​kiej Zie​mi. Wy​glą​dasz wspa​nia​le, choć wiem, że by​łeś cho​ry. Jak się czu​jesz? – Cu​dow​nie! – za​wo​ła​łem. – A ty? – Też wspa​nia​le. Chcia​ła​bym cię zo​ba​czyć, przy​jedź do mnie! Trzy mi​nu​ty do​bie​ga​ły koń​ca i zdą​ży​łem tyl​ko krzyk​nąć, że na pew​no przy​ja​dę. Kie​dy Fio​la wy​łą​czy​ła się, Ma​ry po​wie​dzia​ła zim​nym to​nem: – Pań​ska przy​ja​ciół​ka jest bez​sprzecz​nie ma​low​ni​cza, ale wy​gląd ma nie​zbyt ludz​ki. Kie​dy pan bę​dzie na We​dze, pro​szę prze​ka​zać swo​jej wę​ży​cy ukło​ny od ziem​skich dziew​cząt. Ro​ze​śmia​łem się gło​śno. Ma​ry po​pa​trzy​ła na mnie z obu​rze​niem. Za​mie​rza​ła po​wie​dzieć coś bar​dzo zło​śli​we​go, ale wte​dy w prze​strze​ni od​bior​czej po​ja​wi​ła się Wie​ra. – Koń​czy​my przy​go​to​wa​nia do wy​pra​wy – po​wie​dzia​ła sio​stra. – Już pra​wie na wszyst​kich stat​kach za​in​sta​lo​wa​no lo​ka​to​ry fal prze​strzen​nych. Mel​du​je​my Wiel​kiej Ra​dzie, że Flo​ta Ga​lak​tycz​na cze​ka na roz​kaz star​tu w kie​run​ku Per​se​usza. Po​tem zwró​ci​ła się do mnie: – Na cie​bie też cze​ka​my, bra​cie. – Już nie​dłu​go – od​par​łem. – Już nie​dłu​go. Al​bert wy​łą​czył Orę. Pierw​sza łącz​ność by​ła z ko​niecz​no​ści krót​ka i nie​co od​święt​na. Te​raz trze​ba by​ło spraw​dzić, jak da​le​ko się​ga​ją fa​le na​sze​go urzą​dze​nia. – Kie​ru​ję wiąz​kę na Hia​dy – po​wie​dział Al​bert. Uka​zy​wa​ły się nam ko​lej​no ukła​dy pla​ne​tar​ne gro​ma​dy gwiezd​nej, od​le​głej o sto dwa​dzie​ścia lat świetl​nych. Mi​mo​cho​dem zo​ba​czy​li​śmy też czte​ry na​sze stat​ki znaj​du​ją​ce się w tym re​jo​nie prze​strze​ni ko​smicz​nej. Póź​niej Al​bert prze​su​nął wiąz​kę i zwięk​szył moc na​daj​ni​ka. W ste​reo-prze​strze​ni od​bior​czej za​pło​nę​ły gwiaz​dy w Ple​ja​dach. – To zda​rzy​ło się tam – zwró​ci​łem się do Żan​ny. Ple​ja​dy by​ły pu​ste. W prze​strze​ni nie by​ło ani jed​ne​go stat​ku. Wspa​nia​ła gro​ma​da gwiezd​na by​ła pu​sta. Cen​trum sku​pi​ska, gdzie

ro​ze​gra​ła się bi​twa na​szej eska​dry z flo​ty​llą gwiezd​ną wro​ga, nie wy​ka​zy​wa​ło naj​mniej​szych prze​ja​wów ży​cia. Żan​na ci​cho pła​ka​ła nie wy​cie​ra​jąc pły​ną​cych łez, aby nie stra​cić z oczu pla​net ma​ja​czą​cych w ste​re​oprze​strze​ni. Nie po​cie​sza​łem jej, gdyż mnie sa​me​go ogar​nę​ło sil​ne wzru​sze​nie. – Spró​buj​my te​raz do​trzeć do Per​se​usza – po​pro​si​łem Al​ber​ta. Na​stą​pi​ła de​cy​du​ją​ca pró​ba urzą​dze​nia. Zie​mia wy​sy​ła​ła swo​je po​tęż​ne pro​mie​nie na od​le​głość pię​ciu ty​się​cy lat świetl​nych. Za chwi​lę mia​ło się oka​zać, czy ob​li​cze​nia by​ły pra​wi​dło​we, czy też na​sze wy​sił​ki za​koń​czy​ły się fia​skiem. Kil​ka mi​nut prze​szło w mil​czą​cym ocze​ki​wa​niu. Póź​niej w ste​re​oprze​strze​ni roz​bły​sło naj​pięk​niej​sze sku​pi​sko gwiezd​ne na​szej Ga​lak​ty​ki… Zna​łem ten ob​raz, przez okrą​gły rok oglą​da​łem go co​dzien​nie w ste​rów​ce gwiaz​do​lo​tu mkną​ce​go ku Per​se​uszo​wi… Sku​pi​sko ol​brzy​mia​ło, gwiaz​dy roz​bie​ga​ły się na bo​ki – wiąz​ka fal prze​strzen​nych zna​la​zła się w cen​trum gwiaz​do​zbio​ru. By​li​śmy te​raz gdzieś w oko​li​cy Groź​nej. – W ob​sza​rze nad​świetl​nym dwie flo​ty​l​le gwiaz​do​lo​tów – zamel​do​wał bez​na​mięt​nym gło​sem au​to​mat. – Idą rów​no​le​gły​mi kur​sa​mi z szyb​ko​ścią nie prze​kra​cza​ją​cą stu jed​no​stek świetl​nych. Zo​ba​czy​li​śmy punk​ci​ki wol​no prze​su​wa​ją​ce się w mgli​stym wnę​trzu ste​re​oprze​strze​ni od​bior​czej. Pierw​sza gru​pa skła​da​ła się z pię​ciu, a dru​ga z sied​miu krą​żow​ni​ków. Do​kąd zmie​rza​ły? Ku za​blo​ko​wa​nym pla​ne​tom Ga​lak​tów? A mo​że po pro​stu pa​tro​lo​wa​ły na​le​żą​cą do nich prze​strzeń ko​smicz​ną? – Pro​szę nadać wia​do​mość – po​le​ci​łem Al​ber​to​wi. Był to krót​ki apel, prze​dys​ku​to​wa​ny i za​apro​bo​wa​ny przez ca​łą ludz​kość, pierw​sze po​sła​nie czło​wie​ka skie​ro​wa​ne do ca​łe​go Wszech​świa​ta: „Mó​wią lu​dzie. Słu​chaj​cie nas. Nie​bia​nie. Nie​sie​my po​kój i do​bro​byt wszyst​kie​mu co ro​zum​ne i spra​wie​dli​we. Cze​kaj​cie na nas!” – Na​da​ję apel na dru​gim ka​na​le – zamel​do​wał Al​bert. – Trze​ci ka​nał włą​czy​łem na od​biór wszyst​kich za​kre​sów fal prze​strzen​nych. Krą​żow​ni​ki wro​ga szły nie zmie​nio​nym kur​sem i nic nie wska​zy​wa​ło na to, że ode​bra​ły trans​mi​sję. Oba sku​pi​ska Per​se​usza, wszyst​kie je​go gwiaz​dy mil​cza​ły, nie od​po​wia​da​ły. Od​bior​ni​ki re​je​stro​wa​ły zmia​ny gę​sto​ści prze​strze​ni, ale by​ty to tyl​ko zwy​kłe szu​my ga​lak​tycz​ne. Uśmiech​ną​łem się. Mil​cze​nie ko​smo​su nie mia​ło zna​cze​nia, bo nie mia​łem wąt​pli​wo​ści, że wkrót​ce prze​mó​wi. Miesz​kań​cy gwiazd mu​szą mieć czas na za​sta​no​wie​nie się nad na​szym po​sła​niem! – Prze​łą​czam lo​ka​to​ry, na​daj​ni​ki i od​bior​ni​ki na za​pis au​to​ma​tycz​ny – po​wie​dział Al​bert i za​pa​lił świa​tło w sa​li. Wy​cią​gną​łem rę​ce ku Żan​nie i ob​ją​łem ją. – Wi​dzia​łaś miej​sce, gdzie znik​nął An​dre i oko​li​ce, gdzie jest dziś wię​zio​ny – po​wie​dzia​łem. – Nie jest wy​klu​czo​ne, że nasz apel do​trze do nie​go i An​dre zro​zu​mie, iż my, już przy​go​to​wa​ni, idzie​my go wy​zwa​lać! Żan​na wy​cie​ra​ła za​czer​wie​nio​ne oczy. Od​wró​ci​łem się do Ma​ry. Ma​ry nie by​ło. – Two​ja zna​jo​ma wy​szła, kie​dy po​ja​wił się Per​se​usz – ode​zwa​ła się Żan​na. – Ci​chut​ko wsta​ła i wy​szła. Chcia​łam ci po​wie​dzieć, ale tak by​łeś za​ab​sor​bo​wa​ny ty​mi okrę​ta​mi… Mar​twi cię jej uciecz​ka, Eli? – Wręcz prze​ciw​nie – od​par​łem we​so​ło. – Bar​dzo cie​szy. Póź​niej zwró​ci​łem się do Al​ber​ta:

– A więc roz​ruch ma​my za so​bą. Zgod​nie z de​cy​zją Wiel​kiej Ra​dy je​stem od tej chwi​li wol​ny. Ży​czę po​wo​dze​nia, Al​ber​cie.

14

Te​raz po​zo​sta​ło nie​wie​le do zro​bie​nia. Rze​czy by​ły już wcze​śniej za​pa​ko​wa​ne i ocze​ki​wa​ły mnie na ko​smo​dro​mie. Do star​tu wie​czor​ne​go eks​pre​su na Plu​to​na mia​łem trzy go​dzi​ny. Wy​wo​ła​łem Ma​ry. Opie​kun​ka zna​la​zła ją na jed​nym z miej​skich bul​wa​rów. Ma​ry szła do do​mu, gniew​na i za​pła​ka​na, co by​ło moż​na do​strzec na​wet w wi​de​oko​lum​nie. Drgnę​ła, kie​dy nie​ocze​ki​wa​nie za​świe​ci​łem się przed nią. – Pró​bo​wa​ła pa​ni uciec – po​wie​dzia​łem – ale zna​la​złem pa​nią i chcę, że​by pa​ni nie​zwłocz​nie przy​le​cia​ła do mnie. Mu​szę pa​nią zo​ba​czyć, Ma​ry… Pa​trzy​ła w bok. Po​tem rzu​ci​ła nie​chęt​nie: – Do​brze, wie​czo​rem. Je​śli bę​dę mia​ła ocho​tę na spo​tka​nie z pa​nem… – Wie​czo​rem bę​dzie za póź​no, Ma​ry. Od​la​tu​ję dziś na Orę. Spoj​rza​ła mi za​sko​czo​na w oczy. Zro​zu​mia​ła, że nie żar​tu​ję. – Wo​bec te​go wzy​wam awio​net​kę. Na ko​smo​dro​mie zja​wi​li​śmy się jed​no​cze​śnie. Ma​ry nie po​da​ła mi rę​ki i naj​wi​docz​niej za​mie​rza​ła na po​że​gna​nie po​wie​dzieć mi kil​ka zło​śli​wo​ści, wi​dzia​łem to po jej oczach. – Kie​dy do​trze pan na We​gę, pro​szę prze​ka​zać… -za​czę​ła, ale prze​rwa​łem jej: – Nie wiem, czy uda mi się w naj​bliż​szym cza​sie od​wie​dzić We​gę. Le​ci​my do Per​se​usza. Chcę, aby pa​ni le​cia​ła ra​zem ze mną. – Nie lu​bię głu​pich żar​tów! – po​wie​dzia​ła z obu​rze​niem. – Ża​łu​ję bar​dzo, że zgo​dzi​łam się od​pro​wa​dzić pa​na!… Za​trzy​ma​łem ją. – Wca​le nie żar​tu​ję, Ma​ry. Co pa​nią trzy​ma na Zie​mi? A ze mną bę​dzie pa​ni do​brze, obie​cu​ję. Na Plu​to​nie moż​na za​opa​trzyć się we wszyst​ko, co nie​zbęd​ne do da​le​kiej po​dró​ży… Bar​dzo pro​szę… Po​pa​trzy​ła na mnie z wa​ha​niem. W jej oczach znów po​ja​wi​ły się łzy. – Dzi​wię się – po​wie​dzia​ła wol​no. – Wy​glą​da na to, że pan za​czął się za​sta​na​wiać nad tym, co jest dla mnie do​bre, a co złe. Do​tych​czas my​ślał pan prze​waż​nie o so​bie. – To dla​te​go, że do tej po​ry czę​ściej prze​by​wa​łem z sa​mym so​bą niż z in​ny​mi. Po​za tym męż​czyź​ni są więk​szy​mi ego​ista​mi od ko​biet, tak przy​naj​mniej utrzy​my​wa​li przod​ko​wie. Ale te​raz wszyst​ko się zmie​ni. – Po​sta​no​wił pan wy​rzec się swe​go mę​skie​go ego​izmu? – Nie, pra​gnę go za​spo​ko​ić. Po​zo​sta​wić pa​nią na Zie​mi i póź​niej nie za​znać chwi​li spo​ko​ju, mar​twić się czy pa​ni przy​pad​kiem nie za​ko​cha​ła się w kimś lub nie za​cho​ro​wa​ła? Bę​dę znacz​nie spo​koj​niej​szy, ma​jąc pa​nią obok sie​bie… Móc do wo​li pa​trzeć w oczy, mó​wić, speł​niać ka​pry​sy, wy​słu​chi​wać zło​śli​wo​ści!… Je​stem zbyt wiel​kim ego​istą, aby prze​ga​pić wła​sne szczę​ście. – To bar​dzo dziw​ny ego​izm, Eli. – Nic w tym dziw​ne​go. Chodź​my, Ma​ry. Po​zo​sta​ło kil​ka mi​nut do od​lo​tu… Ru​szy​ła w kie​run​ku stat​ku i za​trzy​ma​ła się. – Ale uprze​dzam, Eli, tę pań​ską pięk​ną wę​ży​cę…

Prze​rwa​łem jej we​so​ło: – Na​szą, Ma​ry, na​szą. Je​stem prze​ko​na​ny, że ser​decz​nie się z Fio​lą za​przy​jaź​ni​cie.

2. W Per​se​uszu

Część I. W Perseuszu

1

Wszyst​ko po​wtó​rzy​ło się, wszyst​ko sta​ło się in​ne. Po​przed​nim ra​zem le​cia​łem na Orę czu​jąc się jak od​kryw​ca. Gwiezd​ny świat, po​ły​sku​ją​cy na pół​ku​lach ste​reo​ekra​nu był dzie​wi​czo ja​sny. Te​raz mknę​li​śmy prze​tar​tą dro​gą w gru​pie dzie​siąt​ków stat​ków le​cą​cych za na​mi i przed na​mi. Spie​szy​łem na Orę. Nie chcia​łem już być gwiezd​nym tu​ry​stą, pra​gną​łem być żoł​nie​rzem naj​więk​szej ar​mii, ja​ką kie​dy​kol​wiek wy​sta​wi​ła ludz​kość, i spóź​nia​łem się na punkt zbor​ny! – Nie ro​zu​miem cię – po​wie​dzia​ła Ma​ry marsz​cząc swe sze​ro​kie brwi, kie​dy uty​ski​wa​łem na zwło​kę wy​wo​ła​ną tym, że na jed​nym ze stat​ków wy​kry​to ja​kieś uszko​dze​nie. Pięć​dzie​siąt gwiaz​do​lo​tów stra​ci​ło przez to pra​wie mie​siąc. – Nikt bez cie​bie do Per​se​usza nie po​le​ci, cze​mu więc się de​ner​wu​jesz? I czyż pięk​no stra​ci​ło coś przez to, że już raz się nim za​chwy​ca​łeś? – Ta​kie pięk​no prze​sta​je za​ska​ki​wać – mrukną​łem. Sie​dzie​li​śmy w sa​li ob​ser​wa​cyj​nej wpa​trze​ni w Al​de​ba​ra​na, któ​ry cią​gle się nie po​więk​szał. Ma​ry ma wie​le wspól​ne​go z Wie​rą, cho​ciaż ze​wnętrz​nie nie jest do niej po​dob​na. W każ​dym ra​zie po​słu​gu​ją się tą sa​mą su​chą, pro​sto​li​nij​ną lo​gi​ką, któ​rą zwy​kło na​zy​wać się ko​bie​cą. – Pięk​no jest do​sko​na​ło​ścią, czy​li szczy​tem te​go, cze​go się pra​gnie i ocze​ku​je – po​wie​dzia​ła Ma​ry gło​sem MUK. – Upra​gnio​na i ocze​ki​wa​na nie​spo​dzian​ka – to brzmi bez​sen​sow​nie… – Zgo​dzisz się chy​ba, Wie​ro… – ugryzłem się w ję​zyk. – Wi​dzia​łam two​ją sio​strę je​dy​nie na ste​reo​ekra​nie – po​wie​dzia​ła ze śmie​chem Ma​ry – a ty już nie po raz pierw​szy na​zy​wasz mnie jej imie​niem. My​lisz się zaś wte​dy, kie​dy nie masz ra​cji i za​mie​rzasz się uspra​wie​dli​wiać… Praw​da? Po​ca​ło​wa​łem ją. Jest to chy​ba je​dy​na czyn​ność nie wy​ma​ga​ją​ca uza​sad​nie​nia lub uspra​wie​dli​wia​nia się. Nie po​mo​gło. Ma​ry po​wie​dzia​ła z wy​rzu​tem: – Są​dzi​łam, że bę​dziesz mo​im prze​wod​ni​kiem na gwiezd​nej tra​sie. Nie​gdyś wy​pra​wy no​wo​żeń​ców na​zy​wa​no po​dró​ża​mi po​ślub​ny​mi. Od​no​szę wra​że​nie, że cię ta na​sza po​ślub​na po​dróż znu​ży​ła. Mu​sia​łem wy​pro​wa​dzić ją z błę​du. Za​czą​łem przy​po​mi​nać so​bie wszyst​ko, co wiem o gwiaz​dach, opo​wie​dzia​łem o lo​cie do Hiad i Ple​jad.

2

Tym ra​zem Ora nie by​ła sa​mot​na. Ota​cza​ły ją set​ki krą​żow​ni​ków ga​lak​tycz​nych, z któ​rych każ​dy wy​glą​dał jak nie​wiel​ka pla​net​ka. Wi​ta​ło nas tak wie​le osób, że nie mia​łem już si​ły obej​mo​wać, ści​skać rąk i po​kle​py​wać po ple​cach. Obok Wie​ry stał Ro​me​ro, jak zwy​kle ele​ganc​ki i chłod​no-iro​nicz​ny. Ogra​ni​czył się do moc​ne​go uści​sku rę​ki i wy​mi​nął mnie bez sło​wa kie​ru​jąc się ku Ma​ry. – Moż​na po​gra​tu​lo​wać? Je​śli się nie my​lę, pa​ni skry​te ma​rze​nia się speł​ni​ły, praw​da? – po​wie​dział to​nem wręcz ob​raź​li​wym. Daw​niej oba​wia​łem się, że Ma​ry mo​że za​ko​chać się w Paw​le, ale te​raz wy​da​ło mi się, że go nie​na​wi​dzi. – Tym ra​zem zgadł pan, Paw​le. Rze​czy​wi​ście mo​je naj​skryt​sze ma​rze​nia się speł​ni​ły! – Co to zna​czy? – za​py​ta​ła Wie​ra spo​glą​da​jąc na mnie ze zdu​mie​niem. – Czy coś się zda​rzy​ło? – Tak, sta​ło się coś dla mnie bar​dzo waż​ne​go! – wzią​łem Ma​ry za rę​kę. – Przed​sta​wiam ci mo​ją żo​nę, Wie​ro. Za​wsze dzi​wi​łem się ła​two​ści, z ja​ką nie​wia​sty się za​przy​jaź​nia​ją. Męż​czyź​ni w po​dob​nej sy​tu​acji mu​sie​li​by stra​cić co naj​mniej ty​dzień na wza​jem​ne przy​glą​da​nie się, ba​da​nie i son​do​wa​nie… Wie​ra na​to​miast zbli​ży​ła się do Ma​ry, a ta na​tych​miast rzu​ci​ła się w jej ob​ję​cia. – Na​resz​cie, Eli! – wy​krzyk​nę​ła sio​stra po chwi​li. – Cie​szę się, że wy​bra​łeś wła​śnie ją. – Ja się też bar​dzo cie​szę, ale nie był to naj​lep​szy wy​bór! – za​opo​no​wa​łem. – In​for​ma​cja prze​po​wie​dzia​ła nam roz​wód w trze​cim mie​sią​cu po​ży​cia. Wpraw​dzie mi​nę​ło już nie​mal czte​ry… Wie​ra ode​szła z Ma​ry na bok, a ja zna​la​złem się w ob​ję​ciach przy​ja​ciół. Bar​dzo już tę​ga Ol​ga z ca​łe​go ser​ca ży​czy​ła mi szczę​ścia, Le​onid do​dał do te​go swo​je gra​tu​la​cje, Al​lan od​gra​żał się, iż ni​gdy nie zdra​dzi sta​nu ka​wa​ler​skie​go, a Lusin, pa​trząc na mnie z ta​ką czu​ło​ścią, jak​bym był wy​ho​do​wa​nym w je​go in​sty​tu​cie skrzy​dla​tym by​kiem z ludz​ką gło​wą, po​wie​dział na​gle: – Chcesz po​da​ru​nek? Wspa​nia​ły smok! La​taj na nim z Ma​ry. Cu​dow​ne uczu​cie. – Na ogni​stych smo​kach la​ta się tyl​ko do pie​kła, a tam się na ra​zie nie wy​bie​ram – od​par​łem. Tym​cza​sem nadle​ciał Trub wzma​ga​jąc ogól​ne za​mie​sza​nie. Wy​do​sta​łem się z je​go skrzy​dla​tych ob​jęć po​rząd​nie po​kie​re​szo​wa​ny. Mi​nę​ła co naj​mniej go​dzi​na, za​nim cha​otycz​ne okrzy​ki i wy​bu​chy śmie​chu zmie​ni​ły się w spo​koj​ną roz​mo​wę. – Nie gnie​wa się pan na mnie? – za​py​ta​łem Ro​me​ra. – Mam na my​śli mo​ją su​ge​stię co do po​dró​ży na Orę… – Je​stem pa​nu wdzięcz​ny, Eli – od​parł bez zwy​kłe​go na​masz​cze​nia w gło​sie. – By​łem ślep​cem, mu​szę to ze smut​kiem przy​znać. Na​sze prze​pro​si​ny z Wie​rą by​ły tak nie​spo​dzie​wa​nie szyb​kie… Nie mo​głem się po​wstrzy​mać od iro​nii. – Nie wie​rzę w nie​spo​dzian​ki, zwłasz​cza szczę​śli​we. Do​bra nie​spo​dzian​ka wy​ma​ga so​lid​-

nej pra​cy or​ga​ni​za​cyj​nej. Tę, jak pan pa​mię​ta, po​prze​dzi​ła na​sza kłót​nia w le​sie. – Za to pan bę​dzie tu miał nie​spo​dzian​ki przez ni​ko​go nie przy​go​to​wa​ne – oświad​czył z prze​ko​na​niem w gło​sie Ro​me​ro. – I to już nie​dłu​go, dro​gi przy​ja​cie​lu. Wie​ra i Ma​ry, na​dal ob​ję​te w pół, po​de​szły do nas. Sio​stra po​wie​dzia​ła: – Mu​si​my na osob​no​ści po​mó​wić o wy​pra​wie do Per​se​usza. Mo​że zro​bi​my to za​raz? Zdzi​wi​łem się, cze​mu to Wie​ra mu​si o wy​pra​wie do Per​se​usza mó​wić ze mną bez świad​ków, ale nie chcia​ła mi te​go wy​tłu​ma​czyć. – Peł​nię obo​wiąz​ki prze​wod​ni​ka, sio​stro. Ma​ry jest po raz pierw​szy na Orze. – Przyjdź więc po spa​ce​rze do me​go po​ko​ju ho​te​lo​we​go. Wie​ra ode​szła z Paw​łem, za ni​mi ru​szy​li Ol​ga z Le​oni​dem, Osi​ma, Al​lan i Spy​chal​ski – na wszyst​kich cze​ka​ły obo​wiąz​ki. Je​dy​nie Lusin z Tru​bem nie opusz​cza​li nas ani na krok. Opie​kun Anio​ła oświad​czył, że nie uspo​koi się, pó​ki nie po​ka​że nam zwie​rzyń​ca przy​wie​zio​ne​go z Zie​mi. Nie chcie​li​śmy mu spra​wiać przy​kro​ści i po​szli​śmy obej​rzeć wy​ho​do​wa​ne prze​zeń dzi​wa​dła. Sa​mych pe​ga​zów by​ła co naj​mniej set​ka – czar​nych, po​ma​rań​czo​wych, żół​tych, zie​lo​nych i wie​lo​barw​nych. Co naj​mniej set​ka uskrzy​dlo​nych ko​ni, wo​jow​ni​czo rżą​cych, wzbi​ja​ją​cych się w po​wie​trze i lą​du​ją​cych… Trub ze skrzy​żo​wa​ny​mi na pier​siach skrzy​dła​mi ob​ser​wo​wał ha​ła​śli​wy, nie​spo​koj​ny tłu​mek. – Cóż to za głu​pie stwo​rze​nia? – po​wie​dział wresz​cie. – Nie umie​ją ani pi​sać, ani czy​tać, nie umie​ją na​wet mó​wić po ludz​ku!… W pierw​szym ro​ku swe​go po​by​tu na Zie​mi Trub opa​no​wał al​fa​bet, a przed od​lo​tem na Orę zdał eg​za​min z pro​gra​mu szko​ły pod​sta​wo​wej, do któ​re​go wcho​dzi ele​men​tar​na teo​ria ma​te​rii i ra​chu​nek róż​nicz​ko​wy oraz sze​re​gi Ngo​ro. Na Orze Anioł urzą​dził dla swych po​bra​tym​ców szko​ły. Miesz​kań​cy Hiad mie​li, jak się oka​za​ło, nie​tu​zin​ko​we uzdol​nie​nia tech​nicz​ne. Pa​sjo​no​wa​li się zwłasz​cza bu​do​wą urzą​dzeń elek​trycz​nych. – Prze​cież to tyl​ko ko​nie, cho​ciaż skrzy​dla​te – od​par​łem. – Tym bar​dziej nie mo​gę im wy​ba​czyć tę​po​ty. Mru​gną​łem do Ma​ry. Ba​wi​ło mnie, że je​den z ulu​bień​ców Lusi​na oczer​nia in​nych je​go pod​opiecz​nych. Oka​za​ło się jed​nak, że Lusin bez pro​te​stu zno​si wy​bry​ki Anio​ła. – Ra​si​sta – po​wie​dział i uśmiech​nął się tak pro​mien​nie, jak​by Trub wy​chwa​lał, a nie mie​szał z bło​tem pe​ga​zy. – Kult istot wyż​szych. Dzie​cię​ca cho​ro​ba roz​wo​ju. Za staj​nią pe​ga​zów znaj​do​wa​ła się wo​lie​ra skrzy​dla​te​go smo​ka ogni​ste​go, któ​ry nas szcze​gól​nie za​in​te​re​so​wał. Smok był tak ogrom​ny, że przy​po​mi​nał ra​czej wie​lo​ry​ba niż ga​da. Był po​kry​ty ogni​sto​czer​wo​nym, gru​bym pan​ce​rzem, z noz​drzy ku​rzył mu się dym, a od cza​su do cza​su try​ska​ły z ło​po​tem ję​zo​ry pło​mie​ni. Skrzy​dla​ty po​twór spo​glą​dał na nas dum​nie spod pół​o​twar​tych po​wiek. Wy​da​wa​ło się nie​praw​do​po​dob​ne, że ten ogrom mo​że wznieść się w po​wie​trze. – On ma ko​ro​nę! – wy​krzyk​nę​ła Ma​ry. – Urzą​dze​nie wy​ła​dow​cze! – oświad​czył z du​mą Lusin. – Spa​la bły​ska​wi​ca​mi. Świet​ny, co? Na gło​wie smo​ka istot​nie ro​sły trzy zło​co​ne ro​gi, z któ​rych ze​ska​ki​wa​ły iskier​ki ota​cza​ją​ce pasz​czę​kę czer​wo​na​wą au​reolą. Ale iskier​ki w ni​czym nie przy​po​mi​na​ły spo​pie​la​ją​cych bły​ska​wic. – Sprawdź! – po​wie​dział Lusin. – Rzuć ka​mień. Lub coś in​ne​go.

– A cze​mu sam nie rzu​cisz? Two​je dzie​ło, sam więc kon​tro​luj. – Szko​da mi – przy​znał z uśmie​chem. – Nie mo​gę. Na wy​li​za​nej Orze trud​no o ka​mień, rzu​ci​łem więc w smo​ka scy​zo​ry​kiem. Zwie​rzę gwał​tow​nym ru​chem ob​ró​ci​ło gło​wę, bły​snę​ło ocza​mi i wy​strze​li​ło z ko​ro​ny bły​ska​wi​cę. Wy​ła​do​wa​nie do​się​gło no​ży​ka jesz​cze w lo​cie i za​mie​ni​ło w obłoczek pla​zmy. Za​raz po​tem dru​ga bły​ska​wi​ca tra​fi​ła mnie pro​sto w pierś. Gdy​by​śmy, po​dob​nie jak wszy​scy miesz​kań​cy Ory. nie by​li chro​nie​ni in​dy​wi​du​al​ny​mi po​la​mi, z pew​no​ścią zo​sta​li​by​śmy ośle​pie​ni wy​ła​do​wa​niem, a ja sam roz​le​ciał​bym się na strzę​py. – Mo​że trzy bły​ska​wi​ce na​raz – po​wie​dział z za​chwy​tem Lusin. – W trzech kie​run​kach. Na​zy​wa się Gro​mo​wład​ny. – Nie chciał​bym wal​czyć z Gro​mo​wład​nym w po​wie​trzu! – wy​krztu​sił za​sko​czo​ny Anioł. Są​dzę, że Trub nie ty​le się prze​stra​szył, ile po​zaz​dro​ścił smo​ko​wi je​go groź​nej bro​ni. – Niech ci bę​dzie Gro​mo​wład​ny – po​wie​dzia​łem po​błaż​li​wie. – Ale po co ma​my wieźć na Per​se​usza smo​ki i pe​ga​zy? – Przy​da​dzą się, Eli. Nie przy​pusz​cza​łem na​wet wów​czas, jak bar​dzo uza​sad​nio​na oka​że się prze​zor​ność Lusi​na! Wy​sze​dłem z Ma​ry na ze​wnątrz. Był wie​czór, sztucz​ne słoń​ce już zga​sło. – Sa​mi! – krzyk​ną​łem. – Na​resz​cie sa​mi na Orze! – Do​tych​czas bar​dziej za​le​ża​ło ci na to​wa​rzy​stwie przy​ja​ciół niż na sa​mot​no​ści we dwo​je – po​wie​dzia​ła z lek​kim wy​rzu​tem Ma​ry. – Czyż​byś by​ła za​zdro​sna o Lusi​na i Tru​ba? – od​par​łem ze śmie​chem. – Chodź​my, po​ka​żę ci Orę. Dłu​go spa​ce​ro​wa​li​śmy ale​ja​mi pla​ne​ty, wstę​po​wa​li​śmy do opu​sto​sza​łych gwiezd​nych ho​te​li. W cza​sie spa​ce​ru opo​wia​da​łem Ma​ry, jak po​zna​łem Al​ta​ir​czy​ków, We​gan i Anio​łów. Prze​szłość sta​nę​ła przede mną jak ży​wa. Przy​po​mnia​łem so​bie An​dre, któ​ry tu wła​śnie do​ko​ny​wał wiel​kich od​kryć, pod​czas gdy ja szcze​rzy​łem zę​by, wy​śmie​wa​łem go, przy​cze​pia​łem się do nie​istot​nych błę​dów. Do​pó​ki żył wśród nas, zbyt ni​sko go ce​ni​li​śmy, a naj​wię​cej w tym mo​jej wi​ny. Na​gle uj​rza​łem łzy w oczach Ma​ry. – Spra​wi​łem ci czymś przy​krość? – za​py​ta​łem. Spoj​rza​ła na mnie prze​lot​nie i po​wie​dzia​ła nie​mal wro​go: – Nie za​uwa​żasz we mnie żad​nych zmian? – Ja​kich? – Róż​nych… Nie są​dzisz, że zbrzy​dłam? Wy​trzesz​czy​łem na nią zdu​mio​ne oczy. Ni​gdy przed​tem nie by​ła tak pięk​na. Od​wró​ci​ła się ode mnie, kie​dy jej to po​wie​dzia​łem, i dłu​go mil​cza​ła. Zga​słe słoń​ce za​pło​nę​ło znów księ​ży​cem, gdyż zgod​nie z har​mo​no​gra​mem był wła​śnie na Orze czas peł​ni. – Je​steś dziw​nym czło​wie​kiem, Eli – po​wie​dzia​ła wresz​cie. – Dla​cze​go wła​ści​wie za​ko​cha​łeś się we mnie? – To bar​dzo pro​ste. Je​steś Ma​ry. Je​dy​na i nie​po​wta​rzal​na. – Każ​da isto​ta ludz​ka jest je​dy​na i nie​po​wta​rzal​na, so​bo​wtó​ry się nie zda​rza​ją. Na​praw​dę ko​chasz je​dy​nie dwie oso​by. Głos ci drży i oczy błysz​czą, kie​dy o nich mó​wisz. – Masz na my​śli An​dre? – I Fio​lę! – Nie mów tak, Ma​ry! – wzią​łem ją za rę​kę, ale się ode mnie od​su​nę​ła. Spró​bo​wa​łem

ob​ró​cić to w żart. – Masz ra​cję, obo​je są mi bar​dzo bli​scy. Ale na​praw​dę, nie​po​ko​iłem się je​dy​nie wte​dy, kie​dy by​łaś z da​la ode mnie. Na​wet te​raz na myśl o na​szym roz​sta​niu za​trząsłem się ze stra​chu! – Ale głos ci nie drży – za​opo​no​wa​ła ze smut​kiem. – Mó​wisz o swo​im stra​chu bar​dzo spo​koj​nym to​nem, Eli. Ale to nic. Mu​sisz już iść do Wie​ry. Obie​caj mi po​trak​to​wać po​waż​nie to, co ci ona po​wie. – Wiesz, co mi za​mie​rza po​wie​dzieć? – Sio​stra po​wie ci to znacz​nie le​piej. – Sa​me za​gad​ki! Ro​me​ro za​po​wia​da nie​spo​dzian​ki, Wie​ra mo​że roz​ma​wiać je​dy​nie w czte​ry oczy, ty rów​nież je​steś ta​jem​ni​cza. Po​wiedz od ra​zu! – Wie​ra zro​bi to le​piej – po​wtó​rzy​ła Ma​ry.

3

– Je​steś oczy​wi​ście zdzi​wio​ny, że na​sza roz​mo​wa od​by​wa się bez świad​ków – za​czę​ła Wie​ra. – Cho​dzi o to, że mo​wa bę​dzie o spra​wach oso​bi​stych. Zgod​nie z de​cy​zją Wiel​kiej Ra​dy mu​szę po​ra​dzić się cie​bie, ko​go mia​no​wać ad​mi​ra​łem na​szej flo​ty. Od ad​mi​ra​ła wy​ma​ga się cze​go in​ne​go niż od do​wód​ców stat​ków lub na​wet eskadr. Wzru​szy​łem ra​mio​na​mi. – Naj​pierw mu​szę, wie​dzieć, ja​kie są wy​ma​ga​nia. – Po pierw​sze, wa​lo​ry ogól​no​ludz​kie – od​wa​ga, zde​cy​do​wa​nie, nie​ustę​pli​wość, wy​trwa​łość w dą​że​niu do ce​lu, szyb​ka orien​ta​cja… Po dru​gie, ce​chy spe​cjal​ne – umie​jęt​ność do​wo​dze​nia stat​kiem i ludź​mi, do​bra orien​ta​cja w prze​strze​ni ga​lak​tycz​nej, zna​jo​mość prze​ciw​ni​ka i je​go me​tod wal​ki. I wresz​cie wy​mo​gi szcze​gól​ne – gięt​ki in​te​lekt, pre​cy​zja my​śli, do​sko​na​łe ro​zu​mie​nie no​wej sy​tu​acji i do​bre, czu​łe na nie​do​le in​nych ser​ce… Bo​wiem ten czło​wiek, nasz ad​mi​rał, bę​dzie głów​nym przed​sta​wi​cie​lem ludz​ko​ści wo​bec na ra​zie nam nie zna​nych, lecz nie​wąt​pli​wie bar​dzo sta​rych i po​tęż​nych cy​wi​li​za​cji ga​lak​tycz​nych. Ro​ze​śmia​łem się. – Na​kre​śli​łaś wi​ze​ru​nek bó​stwa, nie czło​wie​ka. Ob​li​cze świę​te​go! Nie​ste​ty, lu​dzie nie są bo​ga​mi. – Po​trze​bu​je​my ta​kie​go wła​śnie czło​wie​ka. Ni​ko​mu in​ne​mu lu​dzie nie mo​gą po​wie​rzyć na​czel​ne​go do​wódz​twa. Za​czę​li​śmy oma​wiać kan​dy​da​tu​ry. Ani Ol​ga, ani Osi​ma, ani Al​lan nie nada​wa​li się, to by​ło oczy​wi​ste. Za​pro​po​no​wa​łem Wie​rę, ale sio​stra nie chcia​ła o ni​czym sły​szeć. Po​wie​dzia​łem wów​czas, że gdy​by An​dre nie był w nie​wo​li, był​by ide​al​nym kan​dy​da​tem na do​wód​cę. Wie​ra zdys​kwa​li​fi​ko​wa​ła i je​go, uwa​ża​ła bo​wiem, iż An​dre ma in​te​lekt prze​ni​kli​wy, lecz zbyt jed​no​stron​ny. Ogar​nę​ła mnie złość: ta za​ba​wa w wy​bo​ry nie mia​ła sen​su. Wszyst​ko mi jed​no, kto bę​dzie mną do​wo​dził. Trze​ba się zwró​cić do Wiel​kie​go. Bez​na​mięt​na ma​szy​na da naj​lep​szą od​po​wiedź. – Zwra​ca​li​śmy się do Wiel​kie​go. – Ja​koś o tym nie sły​sza​łem. – Trzy​ma​no to w ta​jem​ni​cy. Zle​ci​li​śmy ma​szy​nie spraw​dze​nie kan​dy​da​tu​ry, za​pro​po​no​wa​nej jed​no​gło​śnie przez Wiel​ką Ra​dę. Kom​pu​ter po​twier​dził wy​bór. Po​czu​łem się moc​no do​tknię​ty. Wiel​ka Ra​da mo​gła nie kryć przede mną swo​jej de​cy​zji, bądź co bądź w spra​wach Per​se​usza nie by​łem zu​peł​nym la​i​kiem. Za​py​ta​łem su​cho: – Kim więc jest ten nie​zwy​kły czło​wiek, ten cho​dzą​cy ma​ga​zyn cnót i za​let? Ko​go wy​bra​li​ście na swe​go do​wód​cę? Wie​ra od​par​ła spo​koj​nie: – Tym czło​wie​kiem je​steś ty, Eli. By​łem tak za​sko​czo​ny, że na​wet się nie obu​rzy​łem. Po chwi​li za​czą​łem prze​ko​ny​wać, że ich de​cy​zja to oczy​wi​sty błąd, po​mył​ka, bred​nie i obłęd – do wy​bo​ru. Prze​cież znam sie​bie do​brze i w ża​den spo​sób nie umiał​bym się wci​snąć w na​kre​ślo​ny przez sio​strę por​tret ide​al​-

ne​go po​li​ty​ka i zręcz​ne​go do​wód​cy. Wie​ra za​wcza​su przy​go​to​wa​ła się do dys​ku​sji. Mo​je ar​gu​men​ty od​ska​ki​wa​ły od niej jak groch od ścia​ny. – Czy wy​da​je ci się, że nie masz żad​nych za​let? – Mam za to kil​ka do​brych ludz​kich wad!… – Wy​mi​gu​jesz się. Słu​cham cię z uwa​gą, lecz nie usły​sza​łam nic kon​kret​ne​go – oświad​czy​ła Wie​ra. – Je​że​li bę​dziesz od​ma​wiał, twój upór mo​że wy​wo​łać zdu​mie​nie, a na​wet ob​ra​zę lu​dzi, któ​rzy ci za​ufa​li. Za​mil​kłem. Po​dob​nie jak w dzie​ciń​stwie, kie​dy sio​stra beszta​ła mnie za ja​kieś prze​wi​nie​nia, nie mo​głem te​raz zna​leźć kon​t​rar​gu​men​tów. Zgo​dzi​łem się więc z jej do​wo​da​mi, ale nie po​wiem, aby mnie to ucie​szy​ło. Przy​po​mnia​łem so​bie mo​je obu​rze​nie spo​ko​jem Olgi, kie​dy mia​no​wa​no ją do​wód​cą eska​dry. Daw​na na​iw​ność zni​kła bez śla​du: nie ra​do​wa​łem się, lecz lę​ka​łem od​po​wie​dzial​no​ści. – Dłu​go tak za​mie​rzasz mil​czeć? – za​py​ta​ła z iro​nią Wie​ra. – Za​sta​nów​my się jesz​cze raz nad in​ny​mi kan​dy​da​ta​mi. – Wiel​ka Ra​da już to zro​bi​ła. Kom​pu​ter Pań​stwo​wy z naj​więk​szą do​kład​no​ścią spraw​dził każ​de​go czło​wie​ka pod ką​tem je​go przy​dat​no​ści na sta​no​wi​sko na​czel​ne​go do​wód​cy. Ka​pi​ta​no​wie stat​ków przy​ję​li de​cy​zję Wiel​kiej Ra​dy z en​tu​zja​zmem… Cze​go jesz​cze chcesz? Zro​zu​mia​łem, że nie mam wyj​ścia i rze​kłem: – Zga​dzam się. Obo​jęt​nie ski​nę​ła gło​wą. Ni​cze​go in​ne​go nie ocze​ki​wa​ła. – Te​raz kil​ka słów o po​zo​sta​łych no​mi​na​cjach. Bę​dziesz miał dwóch za​stęp​ców i trzech do​rad​ców. Za​stęp​cą do spraw pań​stwo​wych bę​dę ja, do spraw astro​na​wi​ga​cji – Al​lan. Po​moc​ni​ka​mi i do​rad​ca​mi zo​sta​li do​wód​cy trzech eskadr – Le​onid, Osi​ma i Ol​ga. Od​po​wia​da ci to? – Oczy​wi​ście. – Jesz​cze jed​na spra​wa. By​łeś kie​dyś mo​im se​kre​ta​rzem, nie​zbyt zresz​tą do​brym. Te​raz sam mu​sisz mieć se​kre​ta​rza. Na to sta​no​wi​sko pro​po​nu​je się… – Mam na​dzie​ję, że nie cie​bie! – prze​rwa​łem z prze​ra​że​niem w gło​sie. – Je​stem two​im za​stęp​cą, a to znacz​nie wyż​sze sta​no​wi​sko. – Wy​bacz, ale hie​rar​chia rang nie jest mo​ją naj​moc​niej​szą stro​ną. Ko​go więc wy​zna​czo​no mi na se​kre​ta​rza? – Paw​ła Ro​me​ro, któ​ry rów​no​cze​śnie bę​dzie kro​ni​ka​rzem wy​pra​wy. Ale je​że​li go nie chcesz, mo​że​my zna​leźć in​ne​go. Za​my​śli​łem się. Mo​je sto​sun​ki z Ro​me​rem by​ły zbyt zło​żo​ne, abym mógł od​po​wie​dzieć zwy​czaj​nie „tak” lub „nie”. Nie zna​łem in​ne​go czło​wie​ka, któ​ry by rów​nie moc​no róż​nił się ode mnie. Ale mo​że od​mien​ność cha​rak​te​rów jest ko​niecz​na dla po​wo​dze​nia wspól​nej pra​cy? Wie​ra spo​koj​nie, zbyt spo​koj​nie cze​ka​ła na mo​ją od​po​wiedź. Uśmiech​ną​łem się. Wi​dzia​łem ją na wy​lot. – Po​zwo​lisz, iż za​dam ci jed​no py​ta​nie o cha​rak​te​rze oso​bi​stym? – Je​śli do​ty​czy Paw​ła, to mo​je sto​sun​ki z nim nie ma​ją tu nic do rze​czy. De​cy​duj tak, jak​bym Ro​me​ra w ogó​le nie zna​ła. – Pa​weł z pew​no​ścią bę​dzie lep​szym se​kre​ta​rzem niż ja do​wód​cą. Apro​bu​ję je​go kan​dy​da​tu​rę z ra​do​ścią. Czy te​raz już mo​gę za​da​wać nie​dys​kret​ne py​ta​nia?

– Te​raz już tak – Wie​ra od​czu​la wy​raź​ną ulgę. – Ni​gdy nie mie​sza​łem się do two​ich spraw pry​wat​nych, ale raz so​bie na to po​zwo​li​łem. Czy mu​szę cię za to prze​pro​sić? – To ra​czej ja win​nam ci po​dzię​ko​wać za in​ge​ren​cję. – Pa​weł mó​wił ci, w ja​kich oko​licz​no​ściach od​by​ła się na​sza ostat​nia roz​mo​wa? – Mó​wisz o tej, któ​ra omal nie prze​kształ​ci​ła się w bój​kę? Wiem o wszyst​kim: o tym, jak pra​wie za​ko​chał się w Ma​ry, a ty sta​ną​łeś na je​go dro​dze i jak Ma​ry – przed tym pik​ni​kiem w le​sie – wy​zna​ła Paw​ło​wi, że cię ko​cha, ko​cha od daw​na, bo​daj​że od ja​kie​goś wa​sze​go spo​tka​nia w Ka​irze. Wiem też, że gdy​by nie pod​chmie​le​nie, Pa​weł po​gra​tu​lo​wał​by ci tam przy ogni​sku, a nie wszczy​nał kłót​ni. Ta​ki przy​naj​mniej miał za​miar… – A ja te​go nie wie​dzia​łem. W Ka​irze Ma​ry zwy​my​śla​ła mnie tak, jak​by znie​na​wi​dzi​ła od pierw​sze​go wej​rze​nia. Przez te kil​ka mie​się​cy, któ​re spę​dzi​li​śmy ra​zem, też nic o Ka​irze nie wspo​mi​na​ła. – Mnie zaś po​wie​dzia​ła dzi​siaj, że tak bez​bron​nie spoj​rza​łeś na nią, gdy na​zwa​ła cię źle wy​cho​wa​nym, że ser​ce jej gwał​tow​nie za​bi​ło. Masz szczę​ście, Eli. Chcę, abyś wie​dział, że bar​dzo ko​cham two​ją żo​nę. Wsta​łem. – Ja tak​że Wie​ro. A nie zda​rza​ło nam się zbyt czę​sto, aby​śmy zga​dza​li się w po​glą​dach. Mo​gę iść? – Te​raz ty mu​sisz mi po​zwa​lać lub nie po​zwa​lać – przy​po​mnia​ła mi z daw​ną pe​dan​te​rią. – Wo​bec te​go po​zwa​lam so​bie odejść, to​bie na​to​miast po​zwa​lam zo​stać.

4

Nie wy​obra​ża​łem so​bie daw​niej, jak trud​no jest do​wo​dzić. Gdy​bym miał wy​bie​rać po​now​nie, wo​lał​bym zo​stać pod​wład​nym. Od​po​wia​da​łem za wszyst​ko, a mia​łem po​ję​cie je​dy​nie o ni​kłej czą​stecz​ce te​go „wszyst​kie​go”. Za​wo​do​wy woj​sko​wy wy​śmiał​by mnie za mo​je pró​by or​ga​ni​za​cyj​ne. Przed hań​bą ustrze​gło mnie tyl​ko to, że za​wo​do​wych woj​sko​wych już daw​no nie by​ło. Jed​no wkrót​ce sta​ło się dla mnie zu​peł​nie ja​sne: flo​ta nie jest go​to​wa do da​le​kiej wy​pra​wy. Zamel​do​wa​łem więc Zie​mi ka​na​ła​mi łącz​no​ści po​nad​świetl​nej, że po​trze​bu​je​my jesz​cze co naj​mniej ro​ku na przy​go​to​wa​nia. Pew​ne​go ra​zu Ro​me​ro zwró​cił się do mnie z proś​bą: – Dro​gi ad​mi​ra​le – Pa​weł i Osi​ma zwra​ca​li się te​raz do mnie wy​łącz​nie w ten spo​sób, Osi​ma po​waż​nie, Ro​me​ro zaś nie bez odro​bi​ny iro​nii – chciał​bym za​pro​po​no​wać, aby ze​chciał pan wpro​wa​dzić do swe​go roz​kła​du dnia jesz​cze je​den punkt: pi​sa​nie pa​mięt​ni​ka. – Pa​mięt​ni​ka? Nie ro​zu​miem… W sta​ro​żyt​no​ści coś ta​kie​go wpraw​dzie by​ło, ale w na​szych cza​sach pi​sać wspo​mnie​nia? Ro​me​ro wy​tłu​ma​czył, że nie mu​szę pi​sać lub dyk​to​wać, wy​star​czy, abym po pro​stu wspo​mi​nał waż​niej​sze zda​rze​nia, a MUK sam za​no​tu​je my​śli. Ale utrwa​lić mo​je ży​cie trze​ba ko​niecz​nie, gdyż tak po​stę​po​wa​ły wszyst​kie po​sta​ci hi​sto​rycz​ne prze​szło​ści, a je​stem te​raz wszak nie​wąt​pli​wie po​sta​cią hi​sto​rycz​ną. – Po wy​pra​wie, je​że​li wró​ci​my z niej ży​wi, po​dyk​tu​ję waż​niej​sze przy​go​dy, ja​kie się nam przy​da​rzą. Ro​me​ro jed​nak upie​rał się przy swo​im. Kro​ni​karz wy​pra​wy sam beze mnie opi​sze naj​waż​niej​sze wy​da​rze​nia, ja zaś po​wi​nie​nem opo​wie​dzieć o swo​im ży​ciu. Mo​je ży​cie na​gle sta​ło się zna​czą​cym fak​tem hi​sto​rycz​nym, a któż je zna le​piej ode mnie sa​me​go? – A od cze​góż są Opie​kun​ki? Pro​szę zwró​cić się do nich. Opo​wie​dzą ta​kie rze​czy, któ​rych ja sam się na​wet nie do​my​ślam. – Wła​śnie – od​parł na to – sam pan nie wie, co Opie​kun​ka prze​cho​wu​je w swo​ich ko​mór​kach pa​mię​cio​wych. Nas na​to​miast in​te​re​su​je to, co pan sam uwa​ża za waż​ne, a co za bła​he. I jesz​cze jed​na rzecz: Opie​kun​ka po​zo​sta​ła na Zie​mi i na​sze​go po​zaz​iem​skie​go ży​cia nie zna, nie zna więc rze​czy naj​bar​dziej in​te​re​su​ją​cych. – Pan jest dyk​ta​to​rem, a nie se​kre​ta​rzem – po​wie​dzia​łem. – Czy zda​je pan so​bie spra​wę, że w pa​mięt​ni​ku bę​dę mu​siał czę​sto wspo​mi​nać o pa​nu? A oba​wiam się, że mo​je opi​nie nie za​wsze bę​dą po​chleb​ne… – Czło​wie​ko​wi imie​niem Pa​weł te opi​nie mo​gą istot​nie spra​wić przy​krość, lecz kro​ni​karz Ro​me​ro rzu​ci się na nie jak sęp, gdyż po​zwo​lą one po​znać głę​biej pań​ski sto​su​nek do lu​dzi. Te​go sa​me​go dnia za​czą​łem dyk​to​wać pa​mięt​nik. W mo​im dzie​ciń​stwie nie by​ło nic god​ne​go uwa​gi, roz​po​czą​łem wo​bec te​go od cza​sów, kie​dy do​tar​ły do nas pierw​sze wie​ści na te​mat Ga​lak​tów. Zda​rzy​ło się tak, że w owej chwi​li obok me​go okna prze​la​ty​wał Lusin na Gro​mo​wład​nym. Przy​po​mnia​ło mi to in​ne​go smo​ka, na któ​rym Lusin daw​niej lu​bił od​by​wać prze​jażdż​ki, od nie​go też za​czą​łem.

Od te​go cza​su mi​nę​ło wie​le lat. Daw​no za​po​mnia​łem pierw​szą część pa​mięt​ni​ka, pierw​szą księ​gę wspo​mnień, jak ją na​zy​wa Ro​me​ro. Dyk​tu​ję te​raz dru​gą – na​sze mę​czar​nie w Per​se​uszu. Le​ży przede mną ta​śma z za​pi​sem, obok niej ten sam za​pis w for​mie pię​ciu wy​da​nych na sta​ro​żyt​ną mo​dłę ksią​żek, pię​ciu gru​bych to​mów w cięż​kich okład​kach. To ofi​cjal​ne spra​woz​da​nie Ro​me​ra z wy​pra​wy do Per​se​usza. Wie​le się tam mó​wi o mnie, znacz​nie wię​cej niż o kim​kol​wiek in​nym. Chcę po​dy​sku​to​wać z pra​cą Ro​me​ra i sam opo​wie​dzieć o so​bie. Nie by​łem tym wład​czym, nie zna​ją​cym wa​ha​nia, dum​nym i nie​ustra​szo​nym do​wód​cą, ja​kim mnie przed​sta​wił. Cier​pia​łem i ra​do​wa​łem się, ogar​nia​ła mnie pa​ni​ka i znów bra​łem się w garść, cza​sa​mi sam so​bie wy​da​wa​łem się ża​ło​sny i za​gu​bio​ny, ale szu​ka​łem, nie​ustan​nie szu​ka​łem pra​wi​dło​we​go wyj​ścia z sy​tu​acji nie​mal bez​na​dziej​nych. Tak to wy​glą​da​ło. Bę​dę oba​lał, a nie uzu​peł​niał książ​kę Paw​ła. Nie chcę dyk​to​wać po​wie​ści o na​szych błę​dach i osta​tecz​nym zwy​cię​stwie, bo o tym mó​wi wy​star​cza​ją​co do​kład​nie ofi​cjal​ne spra​woz​da​nie. Chcę opo​wie​dzieć o mę​kach me​go ser​ca, roz​ter​kach mo​jej du​szy i krwi mych bli​skich, któ​rzy zgi​nę​li…

5

Nasz mel​du​nek, że eska​dra nie jest go​to​wa do da​le​kiej wy​pra​wy, wy​wo​łał na Zie​mi wiel​kie za​nie​po​ko​je​nie. Wie​rę i mnie we​zwa​no na po​sie​dze​nie Wiel​kiej Ra​dy. Po​pro​si​łem Ma​ry, aby nam to​wa​rzy​szy​ła w po​dró​ży. Nie wi​dy​wa​łem te​raz żo​ny ca​ły​mi ty​go​dnia​mi: ja prze​pro​wa​dza​łem in​spek​cję stat​ków, ona zna​la​zła so​bie za​ję​cie w la​bo​ra​to​riach Ory. Wy​da​ło mi się, że jest cho​ra. Wie​dzia​łem oczy​wi​ście, że na Orze, po​dob​nie jak na Zie​mi, cho​ro​by są nie​moż​li​we, ale Ma​ry by​ła smut​na, błysz​cza​ły jej oczy, a na​puch​nię​te war​gi by​ły tak su​che, że się nie na żar​ty prze​ją​łem. – Ach nie, nic mi nie jest, je​stem zdro​wa za dwo​je – po​wie​dzia​ła nie​cier​pli​wie. – Kie​dy od​la​tu​je​cie? – Mo​że jed​nak od​la​tu​je​my? Po co masz zo​sta​wać na Orze? – A po cóż mam le​cieć na Zie​mię? Ty mu​sisz, więc leć. – Ta​ka dłu​ga roz​łą​ka… – A tu nie ma roz​łą​ki? W cią​gu ostat​nie​go mie​sią​ca wi​dzia​łam cię trzy ra​zy! – Na stat​ku bę​dzie​my cią​gle ra​zem. – Tam też znaj​dziesz po​wód, aby mnie zo​sta​wić sa​mą. Nie na​ma​wiaj mnie. Mil​cza​łem. Po​wie​dzia​ła nie​co cie​plej​szym to​nem: – Zresz​tą dam ci zle​ce​nie. Spis ma​te​ria​łów do me​go la​bo​ra​to​rium. Przy​szła mi do gło​wy pew​na myśl, któ​ra wy​da​ła mi się do​sko​na​ła. – Na We​gę le​ci ku​rier ga​lak​tycz​ny „Wę​żow​nik”. Nie chcia​ła​byś się tam prze​spa​ce​ro​wać? Wy​pra​wa na We​gę zaj​mie ze trzy mie​sią​ce i na Orę wró​ci​my nie​mal rów​no​cze​śnie. – Czy mógł​byś mi wy​tłu​ma​czyć, co ja na tej We​dze zgu​bi​łam? – Nic nie zgu​bi​łaś, ale wie​le mo​żesz zna​leźć… – Masz na my​śli oczy​wi​ście Fio​lę? – Chcia​łaś prze​cież się z nią za​przy​jaź​nić. – To ty te​go chcia​łeś, a nie ja. Ni​gdy nie pra​gnę​łam przy​jaź​ni wę​ży​cy, na​wet naj​pięk​niej​szej, i to w do​dat​ku uko​cha​nej wę​ży​cy me​go mę​ża! Wszyst​ko się jed​nak do​brze skoń​czy​ło, bo uda​ło mi się żo​nę udo​bru​chać. Ma​ry od​pro​wa​dzi​ła mnie na „Ciel​ca”, ob​ję​ła, uca​ło​wa​ła i wrę​czy​ła spis po​trzeb​nych jej ma​te​ria​łów. Li​sta by​ła tak ob​szer​na, że le​d​wie mie​ści​ła się na me​tro​wej ta​śmie. Już na stat​ku Wie​ra po​wie​dzia​ła do mnie: – Ma​ry do​brze wy​glą​da. I chy​ba zdro​wie jej do​pi​su​je? – Jest zdro​wa za dwo​je, tak mi przy​naj​mniej po​wie​dzia​ła. Sio​stra spoj​rza​ła na mnie uważ​nie, ale roz​mo​wy na ten te​mat nie kon​ty​nu​owa​ła. Wszyst​kie dni lo​tu by​ty wy​peł​nio​ne cią​gły​mi na​ra​da​mi z Wie​rą i jej do​rad​ca​mi, któ​rych by​ło co naj​mniej stu. Ca​ły ten ze​spół wzbo​ga​co​ny o Ma​ły Kom​pu​ter Po​kła​do​wy opra​co​wy​wał szcze​gó​ły wszech​świa​to​wej po​li​ty​ki ludz​ko​ści. Nu​dzi​ło mnie to śmier​tel​nie i na jed​nym ta​kim sym​po​zjum po​wie​dzia​łem coś zja​dli​we​go. Nie mia​łem wi​dać ra​cji, bo człon​ko​wie Wiel​kiej Ra​dy z en​tu​zja​zmem wy​słu​cha​li re​fe​ra​tu Wie​ry „Za​sa​dy po​li​ty​ki ga​lak​tycz​nej ludz​ko​ści” i urzą​dzi​li jej owa​cję. Mnie zresz​tą rów​nież okla​ski​wa​no, cho​ciaż nie mó​wi​łem o szla​-

chet​nych ce​lach, lecz o trud​no​ściach ma​te​rial​nych, któ​re nie zli​kwi​do​wa​ne w po​rę mo​gą spo​wo​do​wać fia​sko ca​łej wy​pra​wy. Po za​koń​cze​niu po​sie​dze​nia człon​ko​wie Wiel​kiej Ra​dy roz​je​cha​li się na pla​ne​ty pro​duk​cyj​ne, aby do​pil​no​wać na miej​scu pra​cy w tam​tej​szych za​kła​dach wy​twór​czych, a ja wraz z Wie​rą za​czą​łem zbie​rać się do po​wro​tu. Kil​ka dni za​ję​ło mi kom​ple​to​wa​nie ma​te​ria​łów dla Ma​ry. Zdą​ży​łem jesz​cze wstą​pić do Olgi, któ​ra na krót​ko przed na​mi przy​le​cia​ła na Zie​mię ro​dzić i te​raz pie​lę​gno​wa​ła ład​niut​ką có​recz​kę Iren​kę. Ol​ga też za​mie​rza​ła wra​cać na Orę. W cią​gu czte​rech mie​się​cy na​szej roz​łą​ki Ma​ry bar​dzo się zmie​ni​ła. By​ła tę​ga, a jej po​ry​wi​sty krok zmie​nił się w ostroż​ne, nie​zręcz​ne stą​pa​nie. Gwizd​ną​łem ze zdu​mie​nia, a póź​niej chwy​ci​łem ją na rę​ce. – Uwa​żaj! – za​wo​ła​ła. – W pro​gno​zie cią​żo​wej no​sze​nia na rę​kach nie prze​wi​dzia​no… – Po​wi​nie​nem ci dać klap​sa! – po​wie​dzia​łem, sta​wia​jąc ją ostroż​nie na pod​ło​dze. – Nie pi​snę​łaś ani sło​wa. Wie​ra też do​bra… Prze​cież z pew​no​ścią wie​dzia​ła! – Wie​dzia​ła, a ty po​wi​nie​neś się był do​my​ślić! – od​par​ła z żar​to​bli​wym wy​rzu​tem Ma​ry. – Po​wie​dzia​łam ci zresz​tą, że je​stem zdro​wa za dwo​je. Zwy​czaj​ny czło​wiek, a nie ad​mi​rał na pew​no by zro​zu​miał. Co do Wie​ry, to umó​wi​ły​śmy się nic to​bie nie mó​wić, bo na Zie​mi mia​łeś i tak dość kło​po​tów. Za​sy​py​wa​łem żo​nę py​ta​nia​mi. Chcia​łem się do​wie​dzieć, kie​dy bę​dzie po​ród i jak prze​bie​gnie. Ma​ry bła​gal​nym ge​stem pod​nio​sła rę​ce do gó​ry. Daw​no nie wi​dzia​łem jej w tak wy​śmie​ni​tym na​stro​ju. – Nie wszyst​ko od ra​zu, Eli! Za mie​siąc bę​dziesz miał sy​na, szyb​ko wy​bie​raj dla nie​go imię. A te​raz po​wiedz, co z mo​im za​mó​wie​niem? – Sto cięż​kich skrzyń le​ży w ła​dow​ni stat​ku. Sta​ro​żyt​ne bom​by ją​dro​we prze​cho​wy​wa​ne w mu​ze​ach są znacz​nie lżej​sze od two​je​go sprzę​tu. Omal nie wy​zio​ną​łem du​cha pod​no​sząc naj​mniej​szą z tych pa​czu​szek. Ma​ry ro​ze​śmia​ła się. – W skrzy​niach też są bom​by, ty​le że roz​sie​wa​ją​ce ży​cie, a nie śmierć. Dzi​wi cię to? Na​szym ko​bie​cym prze​zna​cze​niem jest wszak prze​dłu​ża​nie ży​cia. To męż​czyź​ni z da​wien daw​na zaj​mu​ją się nisz​cze​niem. I je​że​li u Zły​wro​gów… – Nie mu​sisz mnie agi​to​wać, ale na ma​triar​chat się nie zgo​dzę. Mo​gę co naj​wy​żej uznać rów​no​upraw​nie​nie. Masz po​zdro​wie​nia od jesz​cze jed​nej siew​czy​ni ży​cia, Ol​ga uro​dzi​ła có​recz​kę, Iren​kę. Pro​gno​zy spraw​dzi​ły się co do jo​ty, a po​ród był lek​ki. – Cie​szę się bar​dzo, że z Olgą wszyst​ko w po​rząd​ku… Ale od​no​szę wra​że​nie, że stan in​nych ko​biet in​te​re​su​je cię bar​dziej niż sa​mo​po​czu​cie wła​snej żo​ny? – In​ne ko​bie​ty nie są tak skry​te, nie mó​wiąc już o ich mę​żach. Je​że​li je​den do​wód​ca eska​dry pro​si na​gle o urlo​po​wa​nie go na Zie​mię, a dru​gi nie​mal co go​dzi​nę po​ja​wia się na sta​cji łącz​no​ści da​le​ko​sięż​nej, to ad​mi​rał chcąc nie chcąc mu​si się w koń​cu za​in​te​re​so​wać, o co tu cho​dzi. Cie​bie tak​że wy​śle​my na Zie​mię naj​bliż​szym stat​kiem eks​pre​so​wym, abyś tam uro​dzi​ła, jak ka​że tra​dy​cja. – Za​po​cząt​ku​je​my no​wą tra​dy​cję: uro​dzę na Orze. Pro​si​łam już Spy​chal​skie​go, aby po​zwo​lił mi tu zo​stać. Zgo​dził się. Nie chmurz się, opie​ka le​kar​ska jest tu rów​nie do​bra jak na Zie​mi. – Wo​bec te​go nasz syn bę​dzie na​zy​wał się Aster – po​wie​dzia​łem uro​czy​ście. – Bę​dzie pierw​szym czło​wie​kiem uro​dzo​nym wśród gwiazd, mu​si więc mieć gwiezd​ne imię.

6

MUK prze​po​wie​dział, że po​ród bę​dzie cięż​ki i po​ród istot​nie był cięż​ki. W tych trud​nych dla mnie dniach czę​sto wspo​mi​na​łem An​dre, któ​ry nie​po​ko​ił się o Żan​nę, cho​ciaż wie​dział, że no​wy czło​wiek po​ja​wi się na świat zdro​wy i w prze​pi​so​wym ter​mi​nie. Żar​to​wa​łem wte​dy z nie​go, a te​raz mi​mo pew​no​ści, iż Aster uro​dzi się po​myśl​nie, de​ner​wo​wa​łem się tak sa​mo. To był świet​ny chło​pak, ten nasz Aster. Pięć ki​lo​gra​mów mię​śni i nie​prze​par​te​go uro​ku. Sy​nek ro​ze​śmiał się, jak tyl​ko otwo​rzył oczy, i ra​do​śnie wierz​gnął nóż​ka​mi. Świat wy​dał mu się pięk​ny! – Wie​dzia​łam, że Aster bę​dzie po​dob​ny do cie​bie – po​wie​dzia​ła Ma​ry. – Mia​łam je​go wi​ze​run​ki ho​ro​sko​po​we już w trze​cim mie​sią​cu cią​ży, ale nie po​ka​zy​wa​łam, bo się na cie​bie nie​co gnie​wa​łam. Nie tłu​macz się, po​wiedz le​piej, kie​dy start? – Już wkrót​ce. Chcesz być przy tym obec​na, czy po​wró​cisz na Zie​mię wcze​śniej? – Chcę le​cieć z to​bą! – wy​pa​li​ła. – Głup​stwa mó​wisz – po​wie​dzia​łem po​błaż​li​wie. – Nie dzi​wię się zresz​tą, bo po​dob​no ta​kie dziw​ne za​chcian​ki mie​wa​ją nie​mal wszyst​kie mło​de mat​ki. – Wszyst​kich mo​ich za​chcia​nek na​wet się nie do​my​ślasz – za​uwa​ży​ła po​god​nym to​nem. – Bę​dziesz jed​nak mu​siał za​brać mnie i Astra ze so​bą. Sta​ra​łem się ją prze​ko​nać, że to nie ma sen​su. Sta​wia​łem za przy​kład Olgę, któ​ra ja​ko jed​na z naj​bar​dziej do​świad​czo​nych astro​nau​tek po​win​na w pierw​szej ko​lej​no​ści wziąć udział w wy​pra​wie, a jed​nak po​pro​si​ła o wy​zna​cze​nie jej na do​wód​cę trze​ciej eska​dry re​zer​wo​wej, star​tu​ją​cej z Ory za ja​kieś trzy la​ta, aby jak naj​dłu​żej być ze swo​ją Iren​ką. O tym, że​by brać dziew​czyn​kę na nie​bez​piecz​ną wy​pra​wę, ani ona, ani Le​onid na​wet nie po​my​śle​li. – Ma​cie​rzyń​stwo – po​wie​dzia​łem – jest naj​szczyt​niej​szym i naj​star​szym po​wo​ła​niem ko​bie​ty. Wszy​scy win​ni​śmy li​czyć się ze świę​ty​mi pra​wa​mi mat​ki na​wet w na​szych cza​sach, kie​dy żłob​ki za​pew​nia​ją dziec​ku znacz​nie lep​szą opie​kę niż ich wła​sna ro​dzi​ciel​ka. – Mo​im zda​niem nie go​rzej od cie​bie znam obo​wiąz​ki ma​cie​rzyń​skie – po​wie​dzia​ła Ma​ry gniew​nie. – Nic nie wskó​rasz, le​ci​my z to​bą. – Ale dla​cze​go?! – wy​krzyk​ną​łem. – Cze​mu, wy​tłu​macz mi to po ludz​ku, chcesz na​ra​zić sie​bie i Astra na tru​dy i nie​bez​pie​czeń​stwa da​le​kiej po​dró​ży? – Gdzie ty, Ka​jusie, tam i ja. Ka​ja. Nie zro​zu​mia​łem, cze​mu na​zwa​ła mnie Ka​jusem, nie zna​la​złem też po​tem cza​su, aby za​py​tać o to MUK. – Chcesz, abym wpi​sał Astra na li​stę za​ło​gi? – Nie iro​ni​zuj, wła​śnie te​go chcę! Pod​sze​dłem do syn​ka, chwy​ci​łem go na rę​ce i po​wie​dzia​łem uro​czy​ście: – Go​tuj się do da​le​kiej dro​gi, ma​ły czło​wie​ku imie​niem Aster! – By! – od​po​wie​dział sy​nek gło​śno i wy​raź​nie.

7

Le​cie​li​śmy dwo​ma eska​dra​mi po sto gwiaz​do​lo​tów. Każ​dy z krą​żow​ni​ków był pięć​dzie​siąt​kroć po​tęż​niej​szy od na​sze​go „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni”. Pod​nio​słem swój ad​mi​ral​ski pro​po​rzec na „Ciel​cu”, okrę​cie fla​go​wym Osi​my. Na je​go po​kła​dzie za​miesz​ka​li rów​nież Wie​ra i Lusin. Na „Skor​pio​nie” do​wo​dzo​nym przez Le​oni​da le​ciał Al​lan ze swo​im szta​bem. Wie​ści otrzy​ma​ne z Zie​mi tuż przed star​tem nie by​ły po​cie​sza​ją​ce. Lo​ka​to​ry nad​świetl​ne Al​ber​ta nie wy​kry​ły żad​ne​go ru​chu wśród gwiazd Per​se​usza. Za​ob​ser​wo​wa​no tyl​ko jed​no za​gad​ko​we zja​wi​sko, któ​re wów​czas zlek​ce​wa​ży​li​śmy. Zresz​tą, gdy​by​śmy na​wet po​ję​li, co ono ozna​cza, nie za​wa​ży​ło​by to na na​szych pla​nach. Al​bert do​niósł, że na​gle znik​nę​ła jed​na z gwiazd sku​pi​ska Phi wraz z jed​ną pla​netą za​miesz​ka​ną naj​praw​do​po​dob​niej przez Zły​wro​gów. – Wzię​ta i zni​kła – mó​wił Al​bert. – I to nie​zła gwiaz​da: ol​brzym kla​sy K o ja​sno​ści bez​względ​nej oko​ło mi​nus pię​ciu – ja​kieś dzie​sięć ty​się​cy ja​skraw​sza od Słoń​ca! – A mo​że to ani​hi​la​cja? – za​py​ta​łem. Do​nie​sie​nie Al​ber​ta bar​dzo mnie za​nie​po​ko​iło. Je​że​li Nisz​czy​cie​le po​sie​dli umie​jęt​ność prze​kształ​ca​nia ma​te​rii w prze​strzeń, to utra​ci​li​śmy na​szą głów​ną prze​wa​gę woj​sko​wą. – Nie spraw​dził pan, czy sku​pi​sko się roz​sze​rza? – Za ko​go pan mnie ma, Eli? – po​wie​dział Al​bert ura​żo​nym to​nem. – Oczy​wi​ście, że to zro​bi​łem! Żad​ne no​we ja​my pust​ki w Per​se​uszu się nie po​ja​wi​ły. Gwiaz​da po pro​stu znik​nę​ła bez śla​du i to wszyst​ko! – Ob​ser​wa​cje pro​wa​dzo​no przy po​mo​cy SFP? – Na​tu​ral​nie! W prze​strze​ni optycz​nej ta gwiazd​ka bę​dzie spo​koj​nie świe​cić co naj​mniej pięć ty​się​cy lat. Po​ma​rań​czo​wa – bo tak ją na​zwa​li​śmy – znik​nę​ła z prze​strze​ni po​nad​świetl​nej. Sta​cje fal prze​strzen​nych na stat​kach i na Orze by​ły zbyt sła​be, aby za​ob​ser​wo​wać znik​nię​cie Po​ma​rań​czo​wej. Do​kład​nie na​to​miast obej​rze​li​śmy ją so​bie przez urzą​dze​nia optycz​ne. Gwiaz​da by​ła na​der efek​tow​na, ja​sno​po​ma​rań​czo​wa, za​ćmie​wa​ją​ca wszyst​kie są​sied​nie cia​ła nie​bie​skie swym ja​skra​wym bla​skiem. Daw​no już zwró​ci​łem uwa​gę na fakt, że Nisz​czy​cie​le naj​chęt​niej osie​dla​ją się wo​kół ta​kich gi​gan​tów wy​so​kich klas spek​tral​nych. Po​wie​dzia​łem o tym Osimie. Spra​wa znik​nię​cia Po​ma​rań​czo​wej zaj​mo​wa​ła nas nie​dłu​go i ni​ko​go szcze​gól​nie nie za​nie​po​ko​iła. Ro​me​ro uwa​żał, że cho​dzi tu praw​do​po​dob​nie o uszko​dze​nia w SFP i na​pi​sał to w ra​por​cie. Nie bę​dę opi​sy​wał po​dró​ży do sku​pisk gwiezd​nych Per​se​usza, gdyż le​piej ode mnie zro​bił to Pa​weł w swo​im spra​woz​da​niu. Wspo​mnę tyl​ko, że każ​dy ze stat​ków obu eskadr był znacz​nie szyb​szy od „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni”, lecz ca​ła flo​ty​l​la po​ru​sza​ła się wol​niej od te​go zwia​dow​cy, nie mo​gli​śmy bo​wiem li​czyć na to, że tak wiel​kie zgru​po​wa​nie okrę​tów zdo​ła nie​po​strze​że​nie pod​kraść się do twierdz Nisz​czy​cie​li. Na​le​ża​ło więc przed​się​wziąć środ​ki ostroż​no​ści, aby atak wro​ga nie za​sko​czył nas w po​dró​ży. Aster roz​po​czął szó​sty rok ży​cia, gdy przed na​mi, zaj​mu​jąc ca​łe nie​bo, roz​la​ły się gi​gan​-

tycz​ne sku​pi​ska gwiezd​ne Per​se​usza.

8

Ocze​ki​wa​no nas. Już z da​la za​czę​li​śmy roz​szy​fro​wy​wać wia​do​mo​ści nada​wa​ne przez przy​ja​ciół i wro​gów. I znów, jak w trak​cie lo​tu zwia​dow​cze​go „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni”, w ko​smo​sie roz​sza​la​ła się bu​rza za​kłó​ceń. Szu​my za​głu​sza​ły in​for​ma​cje Ga​lak​tów, a de​pe​sze we​wnętrz​ne Nisz​czy​cie​li by​ły tak nie​ja​sne, że ich roz​szy​fro​wa​nie ni​cze​go nam nie da​ło. Po​de​szli​śmy do pa​sma pust​ki ko​smicz​nej roz​dzie​la​ją​cej oba sku​pi​ska: Phi i Chi. Od​le​głość mię​dzy sku​pi​ska​mi wy​no​si​ła oko​ło stu par​se​ków – dro​biazg w ska​li ga​lak​tycz​nej, lecz wca​le nie dro​biazg dla na​szych stat​ków. Nie​któ​rzy z ka​pi​ta​nów na​le​ga​li na eks​plo​ra​cję bliż​sze​go sku​pi​ska Phi, ale ja wy​ty​czy​łem kurs na Chi, gdzie nas ocze​ki​wa​li do​sko​na​le przy​go​to​wa​ni na to spo​tka​nie wro​go​wie, lecz tak​że nie​wąt​pli​wi przy​ja​cie​le. Nie​zna​ni przy​ja​cie​le już po​przed​nim ra​zem usi​ło​wa​li nam po​móc, mo​gli​śmy więc i te​raz li​czyć na ich sku​tecz​ne po​par​cie. Wkrót​ce zo​sta​wi​li​śmy po obu stro​nach pu​ste gwiaz​dy pe​ry​fe​ryj​ne i zna​leź​li​śmy się w oko​li​cy, gdzie cia​ła nie​bie​skie tło​czy​ły się jed​no przy dru​gim. Obie eska​dry le​cia​ły od​ręb​ny​mi szy​ka​mi ta​ra​no​wy​mi. W eska​drze Osi​my ostrzem ta​ra​na był „Cie​lec”, za nim szedł „Pies Goń​czy” oto​czo​ny pier​ście​niem dwu​na​stu in​nych stat​ków. Na​stęp​ne sie​dem warstw szy​ku rów​nież za​wie​ra​ło po trzy​na​ście gwiaz​do​lo​tów, z tym że śred​ni​ca każ​dej ko​lej​nej tar​czy byt a więk​sza od po​przed​niej. Gi​gan​tycz​ny sto​żek zło​żo​ny ze stu dwóch okrę​tów ata​ko​wał oko​wy prze​strze​ni nieeukli​de​so​wej, któ​re nie​gdyś za​ci​snę​ły się wo​kół „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni”. We​dług ob​li​czeń MUK moc eska​dry wy​star​czy​ła​by na po​ko​na​nie do​wol​ne​go za​kłó​ce​nia me​try​ki. W od​le​gło​ści kil​ku ty​go​dni świetl​nych do​kład​nie ta​ki sam ze​spół stat​ków pod do​wódz​twem Al​la​na i Le​oni​da drą​żył wła​sny tu​nel w prze​strze​ni. Pierw​sze ich de​pe​sze do​no​si​ły, że wszyst​ko idzie zgod​nie z pla​nem. By​li​śmy pew​ni suk​ce​su. Do​sko​na​le pa​mię​tam dzień, kie​dy prze​ko​na​nie, iż bez tru​du zwy​cię​ży​my, roz​wia​ło się bez śla​du. Owe​go dnia sie​dzie​li​śmy w ste​rów​ce we czwór​kę: Osi​ma, Wie​ra, Ro​me​ro i ja. Blask gwiazd był tak ja​skra​wy, że roz​róż​nia​łem ich twa​rze. Eska​dra ani​hilu​jąc prze​strzeń mknę​ła ku czer​wo​no-żół​te​mu słoń​cu z jed​ną pla​netą. To by​ła Po​ma​rań​czo​wa, któ​ra na​gle znik​nę​ła z Per​se​usza przed na​szym star​tem z Ory i rów​nie nie​ocze​ki​wa​nie z po​wro​tem tam się po​ja​wi​ła. Przed​tem, jak już mó​wi​łem, nie zwró​ci​łem na ten fakt szcze​gól​nej uwa​gi, te​raz jed​nak Po​ma​rań​czo​wa nie​po​ko​iła mnie co​raz bar​dziej… – Na ra​zie chy​ba wszyst​ko idzie po​myśl​nie? – ode​zwa​ła się Wie​ra. – Są​dzę, że Nisz​czy​cie​lom tym ra​zem nie uda​dzą się ich pry​mi​tyw​ne sztucz​ki, któ​ry​mi omal nie po​ko​na​li Olgi i Le​oni​da – od​parł Ro​me​ro, któ​ry po​cząt​ko​wo na​stro​jo​ny był bar​dzo opty​mi​stycz​nie. – Ja też tam by​łem – przy​po​mniał su​cho Osi​ma. – Do​sko​na​le pa​mię​tam, sza​now​ny ka​pi​ta​nie Osi​mo, że i pan był wśród trzech do​wód​ców ucie​ka​ją​cych na zła​ma​nie kar​ku z Per​se​usza – do​rzu​cił bez​na​mięt​nym to​nem Ro​me​ro. –

I bar​dzo się cie​szę, że wła​śnie pan kie​ru​je zwy​cię​skim po​wro​tem. Ob​ser​wo​wa​łem wów​czas Po​ma​rań​czo​wą. Fa​le prze​strzen​ne ob​ma​cu​ją​ce dziw​ną gwiaz​dę za​mie​ni​ły się w urzą​dze​niach lo​ka​cyj​nych w zwy​kłe świa​tło i ukła​da​ły się w jej ak​tu​al​ny wi​ze​ru​nek. Ocze​ki​wa​łem ja​kichś nie​zwy​kłych prze​mian, roz​bły​sków, pro​tu​be​ran​cji. Nie zdzi​wił​bym się, gdy​by na mo​ich oczach za​mie​ni​ła się w su​per​no​wą. – Cze​mu tak się wpa​tru​jesz w Po​ma​rań​czo​wą? – za​cie​ka​wi​ła się Wie​ra. – Coś się.wy​da​rzy – od​par​łem. – To prze​cież nie jest zwy​czaj​ne cia​ło nie​bie​skie, lecz broń gwiezd​na wro​ga… Oby nie wy​strze​li​li w nas sal​wy nisz​czy​ciel​skich czą​ste​czek lub pól si​ło​wych! – Niech tyl​ko spró​bu​ją ad​mi​ra​le – ode​zwał się Osi​ma. – Na​sze środ​ki ochron​ne przed czą​stecz​ka​mi i po​la​mi są zu​peł​nie pew​ne. Wi​docz​nie wy​po​wie​dzia​łem swe oba​wy w złą go​dzi​nę, bo wkrót​ce za​szły zmia​ny, lecz nie ta​kie ja​kich ocze​ki​wa​łem. Po​ma​rań​czo​wa nie roz​bły​sła, gi​gan​tycz​na eks​plo​zja nie zmie​ni​ła jej w su​per​no​wą try​ska​ją​cą po​to​ka​mi spo​pie​la​ją​ce​go pro​mie​nio​wa​nia. Gwiaz​da za​czę​ła bled​nąc, po pro​stu bled​nąc. Spoj​rze​li​śmy po so​bie z nie​po​ko​jem. Coś w tym słab​nię​ciu bla​sku wzbu​dza​ło trwo​gę. – Wia​do​mość od Al​la​na! – wy​krzyk​nął Ro​me​ro. – Pro​szę uważ​nie słu​chać ko​mu​ni​ka​tu MUK. Zda​je się, że nad​szedł mel​du​nek o cał​ko​wi​tym zwy​cię​stwie! Ale nie​ste​ty był to mel​du​nek o klę​sce. Póź​niej ode​bra​łem wie​le po​dob​nych ra​por​tów i sam wie​lo​krot​nie mel​do​wa​łem na Zie​mię o wła​snych nie​po​wo​dze​niach, aż stop​nio​wo do nich przy​wy​kłem. Ale te​go dnia sło​wa de​pe​szy za​brzmia​ły w mych uszach jak marsz po​grze​bo​wy. Pró​ba eska​dry Al​la​na, któ​ra usi​ło​wa​ła wtar​gnąć do wnę​trza sku​pi​ska, skoń​czy​ła się fia​skiem. Po​wta​rza​ło się to sa​mo, co nie​gdyś z „Po​że​ra​czem Prze​strze​ni”, z tą róż​ni​cą, że obec​nie nie wpusz​cza​no nas do wnę​trza sku​pi​ska. Po​nad sto su​per​po​tęż​nych stat​ków bez po​wo​dze​nia sztur​mo​wa​ło pa​li​sa​dy gwiezd​ne wro​ga. Z rów​ną gwał​tow​no​ścią, z ja​ką Le​onid ude​rzał ta​ra​nem eska​dry w za​po​ry prze​ciw​ni​ka, od​dział sztur​mo​wy od​rzu​ca​no do ty​łu: tyl​ne sze​re​gi stat​ków jesz​cze ata​ko​wa​ły pe​ry​fe​ryj​ne gwiaz​dy sku​pi​ska, a ostrze szy​ku, okręt fla​go​wy „Skor​pion” znaj​do​wał się już na ze​wnątrz, w prze​strze​ni wol​nej od ciał nie​bie​skich. Dro​gi ku sku​pi​sku Chi by​ły za​ba​ry​ka​do​wa​ne. Po​ma​rań​czo​wa cią​gle tra​ci​ła blask. Po​ją​łem już, że jest to w ja​kiś spo​sób zwią​za​ne z za​krzy​wie​niem prze​strze​ni. Nie​ba​wem my sa​mi, śla​dem Al​la​na, mie​li​śmy się wy​to​czyć po na​rzu​co​nej nam krzy​wiź​nie w otwar​ty ko​smos. – Ocze​ku​jesz cze​goś, Eli. Praw​da? – za​py​ta​ła Wie​ra. – Tak. Są​dzę, że zo​sta​nie​my stąd wy​rzu​ce​ni tak gwał​tow​nie, że na​wet nie zdo​ła​my zre​du​ko​wać szyb​ko​ści. Mia​łem ra​cję. MUK zamel​do​wał wkrót​ce o na​ra​sta​ją​cym za​krzy​wie​niu prze​strze​ni. – Nisz​czy​cie​le dzia​ła​ją na ra​zie we​dług zna​ne​go sche​ma​tu – za​uwa​żył Ro​me​ro. – A czy pan nie za​mie​rza po​szu​kać no​wych wa​rian​tów po​stę​po​wa​nia, dro​gi ad​mi​ra​le? – Już szu​kam… – No i?… – Je​że​li oni po​wta​rza​ją się w swo​im dzia​ła​niu, to i my mo​że​my po​wtó​rzyć uda​ny atak Olgi. Znaj​dzie​my od​po​wied​nią pla​net​kę na skra​ju sku​pi​ska, za​ni​hilu​je​my ją i wtar​gnie​my do wnę​trza przez wy​two​rzo​ną przez nas pust​kę.

Osi​ma prze​ka​zał do​wo​dze​nie au​to​ma​tom i za​pa​lił świa​tło. Na wklę​słych ekra​nach roz​bły​sły ma​py sku​pi​ska Chi. Nie by​ło ono tak zwar​te jak gro​ma​dy gwiezd​ne na skra​ju Ga​lak​ty​ki, do​strze​gli​śmy w nim tak​że po​je​dyn​cze gwiaz​dy z pla​net​ka​mi i ciem​ne kar​ły wę​dru​ją​ce wśród in​nych ciał nie​bie​skich. Na​le​ża​ło wy​brać pla​ne​tę le​żą​cą moż​li​wie bli​sko twierdz wro​ga, aby ich me​cha​ni​zmy za​krzy​wia​ją​ce nie zdą​ży​ły ogar​nąć swo​imi po​la​mi wy​two​rzo​nej przez nas pust​ki. W re​jo​nie ko​smo​su, do któ​re​go zbli​ża​ły się obie eska​dry, znaj​do​wa​ło się oko​ło dzie​się​ciu sa​mot​nych gwiazd z pla​ne​ta​mi i ty​leż ciem​nych kar​łów. Każ​dy z tych obiek​tów mógł być spo​żyt​ko​wa​ny do wy​two​rze​nia ja​my w pu​st​ce. Ale na to mu​sie​li​śmy nie​co po​cze​kać.

9

Po​sze​dłem do la​bo​ra​to​rium, w któ​rym Ma​ry zaj​mo​wa​ła się ho​dow​lą naj​prost​szych form ży​cia zdol​nych do by​to​wa​nia w róż​nych wa​run​kach gra​wi​ta​cyj​nych, ciepl​nych i ci​śnie​nio​wych oraz do po​bie​ra​nia po​kar​mu z naj​roz​ma​it​szych źró​deł. Wła​śnie do tej pra​cy by​ły jej po​trzeb​ne do​star​czo​ne prze​ze mnie z Zie​mi ma​te​ria​ły. Pa​trzy​łem bez za​in​te​re​so​wa​nia na kol​by z męt​nym pły​nem, któ​re Ma​ry pie​czo​ło​wi​cie prze​sta​wia​ła z miej​sca na miej​sce. – Nic cie​ka​we​go, praw​da? – za​py​ta​ła z uśmie​chem. – A cóż mo​że być cie​ka​we​go w tym rzad​kim błot​ku? – Wy​obraź więc so​bie, że jed​na kro​pel​ka te​go błot​ka, wy​la​na nie​chcą​cy z kol​by, wy​star​czy do znisz​cze​nia ca​łe​go na​sze​go stat​ku! Spoj​rza​łem na kol​bę pod świa​tło. By​ła to bez wąt​pie​nia kul​tu​ra bak​te​ryj​na, ale o mi​kro​bach nisz​czą​cych stat​ki do tej po​ry nie zda​rzy​ło mi się sły​szeć. Po​pro​si​łem o wy​ja​śnie​nie, jak to się sta​ło, że na po​kła​dzie fla​gow​ca zna​la​zły się te​go ro​dza​ju nie​bez​piecz​ne pre​pa​ra​ty. – Wszyst​ko jest zgod​nie z prze​pi​sa​mi od​no​to​wa​ne w od​po​wied​nich wy​ka​zach in​wen​ta​rza – uspo​ko​iła mnie żo​na. – Ale prze​cież te bak​te​rie nio​są w so​bie za​gła​dę! Do​wód​ca wy​pra​wy po​wi​nien chy​ba wie​dzieć, w ja​kim ce​lu zna​la​zły się one na po​kła​dzie stat​ku! – Czyż to je​dy​ne po​ten​cjal​nie nie​bez​piecz​ne przed​mio​ty? W po​rów​na​niu z ani​hi​la​to​ra​mi nisz​czą​cy​mi pla​ne​ty mo​je mi​kro​by są ni​czym! Opo​wie​dzia​ła mi, że na Zie​mi nie​daw​no zsyn​te​ty​zo​wa​no za​dzi​wia​ją​ce bak​te​rie o wła​ści​wo​ściach mi​kro​sko​pij​nych za​kła​dów ato​mo​wych. Przy wy​star​cza​ją​cym do​pły​wie ener​gii z ze​wnątrz, a cza​sem na​wet kosz​tem ener​gii we​wnętrz​nej pro​ce​sów tra​wien​nych drob​no​ustro​je te prze​bu​do​wu​ją ją​dra ato​mów sub​stan​cji sta​no​wią​cych ich po​ży​wie​nie. – Na przy​kład te dro​bin​ki ży​wią się czy​stym że​la​zem – po​wie​dzia​ła Ma​ry wska​zu​jąc na jed​ną z kolb. – Tam, gdzie one przej​dą, że​la​za już nie ma, jest na​to​miast tlen i wo​dór, krzem i wę​giel… Je​że​li na​tknie​my się na pla​ne​tę z czy​ste​go że​la​za, za​ka​żę jej po​wierzch​nię ty​mi mi​kro​ba​mi i po upły​wie kil​ku ty​siąc​le​ci na mar​twym me​ta​lu wy​two​rzy się war​stwa spulch​nio​nej gle​by przy​dat​nej dla ro​ślin. – Uspo​ko​iłaś mnie – po​wie​dzia​łem. – Mo​żesz do wo​li ba​wić się swo​imi bak​te​ria​mi. Do bu​do​wy na​sze​go stat​ku nie uży​to na​wet gra​ma że​la​za. – To nie jest je​dy​na kol​ba – od​par​ła Ma​ry z fi​lu​ter​nym uśmie​chem. – Mam ich oko​ło dwu​dzie​stu, a w każ​dej znaj​du​ją się drob​no​ustro​je nisz​czą​ce in​ne pier​wiast​ki… Na​szej roz​mo​wie przy​słu​chi​wał się Aster, któ​ry wszę​dzie to​wa​rzy​szył mat​ce. Te​raz sie​dział na pod​ło​dze i maj​stro​wał przy uszko​dzo​nym smo​ku – za​baw​ce. – Ta​to, zre​pe​ruj gra​wi​ta​tor – po​pro​sił sy​nek. – Już dwa ra​zy spa​dłem na pod​ło​gę. Prze​czy​ści​łem szczo​tecz​ką kon​tak​ty gra​wi​ta​cyj​ne, ure​gu​lo​wa​łem pro​mien​ni​ki i Aster za​czął la​tać na smo​ku po ca​łym la​bo​ra​to​rium. – Nie bo​isz się, że zro​bi so​bie krzyw​dę? – po​wie​dzia​ła z wy​rzu​tem Ma​ry. – Ucie​szy​łam się, kie​dy ten wstręt​ny jaszczur się ze​psuł. Przy​naj​mniej je​den dzień mi​nął bez za​dra​pań i si​-

nia​ków. – Chło​pak bez za​dra​pań i si​nia​ków nie jest wie​le wart – od​par​łem spo​glą​da​jąc spod oka, czy nie trze​ba spie​szyć syn​ko​wi na po​moc. – Je​że​li ma​mie nie po​do​ba się mój zwie​rzak, to po​pro​szę Lusi​na, aby prze​wiózł mnie na Gro​mo​wład​nym! – krzyk​nął Aster spod su​fi​tu. Ucze​pił się rę​ko​ma ży​ran​do​la, a no​ga​mi utrzy​my​wał w miej​scu rwą​ce​go do przo​du smo​ka. Gdy​by za​baw​ka wy​śli​znę​ła się spod nie​go, mu​siał​by spaść. Skar​ci​łem go i ka​za​łem opu​ścić się na dół. Po​słu​chał. Ma​ry do​my​śli​ła się, że coś mnie gnę​bi, i za​py​ta​ła o to. – Istot​nie, sy​tu​acja nie jest naj​lep​sza – od​par​łem. – Dro​gi do wnę​trza sku​pi​ska są cał​ko​wi​cie za​blo​ko​wa​ne. Spró​bu​je​my wo​bec te​go me​to​dy, ja​ką Ol​ga za​sto​so​wa​ła przy uciecz​ce z Per​se​usza. Mó​wi​łem ci​cho, ale Aster miał do​sko​na​ły słuch. – Chce​cie ani​hilo​wać gwiaz​dy? – Po co od ra​zu gwiaz​dy? – od​rze​kłem już peł​nym gło​sem. – Wy​star​czą pla​ne​tokształt​ne wę​drow​ne kar​ły. Wi​do​wi​sko bę​dzie bar​dzo ma​low​ni​cze, spodo​ba ci się. – Wi​dzia​łem na ste​reo​ekra​nie – oświad​czył, syn – jak wraz z ka​pi​ta​nem Olgą Tron​dic​ke za​ni​hilo​wa​łeś zło​wro​gą Zło​tą Pla​ne​tę. To był wspa​nia​ły cios! – My też do​sta​li​śmy za swo​je, syn​ku. Ale masz ra​cję: ani​hi​la​cja uda​ła się i uzy​ska​li​śmy do​syć pu​stej prze​strze​ni do ma​newru. Ma​ry już przed​tem bez apro​ba​ty przy​słu​chi​wa​ła się mo​im roz​mo​wom z Astrem, ale tym ra​zem nie po​tra​fi​ła się opa​no​wać. – Idź do sie​bie, sy​nu! – po​wie​dzia​ła ostrym to​nem. Aster po​kor​nie wy​szedł, wie​dząc, że nie war​to się spie​rać. – Czu​ję, że mnie zbesztasz! – po​wie​dzia​łem z uśmie​chem. – Zu​peł​nie nie znasz mia​ry, Eli! – wy​krzyk​nę​ła Ma​ry. – Jak ty z nim roz​ma​wiasz? – Zwy​czaj​nie. Jak z to​bą lub z Ro​me​rem. – Wła​śnie. Ale za​po​mi​nasz, że my je​ste​śmy do​ro​sły​mi ludź​mi, a on dziec​kiem! Za​czy​nam ża​ło​wać, że na stat​ku nie ma in​ter​na​tu, aby cię od nie​go od​se​pa​ro​wać.

10

Prze​klę​ci Nisz​czy​cie​le by​li mą​drzej​si, niż by​śmy so​bie te​go ży​czy​li. Ani do gwiazd pe​ry​fe​ryj​nych, ani do wę​drow​nych kar​łów nie mo​gli​śmy do​trzeć. Ata​ko​wa​li​śmy raz za ra​zem, dzień za dniem, mie​siąc za mie​sią​cem – wszyst​ko bez skut​ku. Nieeukli​de​so​wa sieć naj​pierw ugi​na​ła się pod cio​sem, a po​tem wy​rzu​ca​ła nas na ze​wnątrz. Gi​gan​tycz​ne sku​pi​sko roz​pło​mie​nio​ne po​tęż​nym bla​skiem wie​lu słońc by​ło dla nas nie​osią​gal​ne. Al​bert na swej ziem​skiej SFP wy​krył sześć gwiazd po​dob​nych do Po​ma​rań​czo​wej. Na​sza sta​ra zna​jo​ma, Groź​na, rów​nież na​le​ża​ła do te​go kor​do​nu ko​smicz​nych twierdz. Każ​da z nich bro​ni​ła wła​sne​go od​cin​ka prze​strze​ni, a stre​fy ich dzia​ła​nia czę​ścio​wo się po​kry​wa​ły, tak że nie spo​sób by​ło prze​ci​snąć się przez tę si​ło​wą ścia​nę. Gdy​bym dyk​to​wał po​wieść w sty​lu ro​man​tycz​nych przod​ków, a nie su​che wspo​mnie​nia, miał​bym do dys​po​zy​cji wie​le pa​sjo​nu​ją​ce​go ma​te​ria​łu. Sam opis po​go​ni za sa​mot​ny​mi cia​ła​mi nie​bie​ski​mi, zni​ka​ją​cy​mi w chwi​li, kie​dy kie​ro​wa​li​śmy na nie swo​je ani​hi​la​to​ry, wy​star​czył​by za fa​bu​łę opo​wia​da​nia przy​go​do​we​go. A na​sze roz​cza​ro​wa​nia nie​uchron​nie na​stę​pu​ją​ce po krót​ko​trwa​łej na​dziei na po​wo​dze​nie! A top​nie​ją​ce za​pa​sy sub​stan​cji ak​tyw​nej, spa​la​nej w ilo​ściach prze​kra​cza​ją​cych wszel​kie nor​my! I wresz​cie rzecz chy​ba naj​bar​dziej nie​zro​zu​mia​ła i przy​gnę​bia​ją​ca: żad​na z „nie​ak​tyw​nych” gwiazd za​miesz​ka​nych przez Ga​lak​tów nie od​po​wie​dzia​ła na na​sze ape​le, żad​na nie przy​obie​ca​ła ani nie udzie​li​ła po​mo​cy! Trzy peł​ne ziem​skie la​ta mi​nę​ły od dnia, w któ​rym do​le​cie​li​śmy do skra​ju Per​se​usza, i przez ten ca​ły czas bez​sku​tecz​nie usi​ło​wa​li​śmy prze​kro​czyć ru​bie​że sku​pi​ska. Wte​dy wła​śnie przy​szedł mi do gło​wy po​mysł, któ​ry póź​niej wy​wo​łał ty​le kon​tro​wer​sji wśród hi​sto​ry​ków. Nie chcę się ani chwa​lić, ani oskar​żać. Pra​gnę po pro​stu wy​ra​zić wła​sne zda​nie na ten te​mat. Otóż twier​dzę, że więk​szej ka​ta​stro​fy niż ta, któ​ra spo​tka​ła wy​pra​wę w wy​ni​ku re​ali​za​cji me​go pla​nu, nie moż​na so​bie wy​obra​zić. Wpraw​dzie wy​nik osta​tecz​ny byt dla nas po​myśl​ny, lecz trud​no tu mó​wić o błę​dzie Nisz​czy​cie​li lub mo​jej za​słu​dze, bo​wiem do na​szej za​cię​tej wal​ki nie​ocze​ki​wa​nie wmie​sza​ła się si​ła ze​wnętrz​na. Opo​wiem wszyst​ko po ko​lei. We​zwa​łem na „Ciel​ca” Al​la​na, Le​oni​da i in​nych ka​pi​ta​nów stat​ków, gdyż nie chcia​łem na​ra​dzać się z do​wód​ca​mi na fa​lach prze​strzen​nych. Przy​by​łym za​pro​po​no​wa​łem, aby obie eska​dry zwar​tą gru​pą za​ata​ko​wa​ły krzy​wi​znę prze​strze​ni w po​bli​żu Po​ma​rań​czo​wej. Chcąc ode​przeć tak sil​ny cios, Nisz​czy​cie​le bę​dą mu​sie​li skon​cen​tro​wać ca​łą dys​po​no​wa​ną moc w me​cha​ni​zmach obron​nych Po​ma​rań​czo​wej. W tym cza​sie trzy stat​ki z „Ciel​cem” na cze​le ude​rzą z dru​giej stro​ny, gdzie w chwi​li ata​ku ca​łej flo​ty obro​na bę​dzie nie​wąt​pli​wie słab​sza. Trzy stat​ki wtar​gną do wnę​trza i uto​ro​wa​ną przez nie dro​gą po​spie​szą po​zo​sta​łe gwiaz​do​lo​ty obu eskadr. MUK za​na​li​zo​wał ten plan i uznał go za re​al​ny. Ocze​ki​wa​łem pro​te​stów i nie my​li​łem się. Al​lan po​wie​dział: – Al​bert do​no​si, że eska​dra re​zer​wo​wa Olgi wresz​cie wy​peł​ni​ła wszyst​kie ła​dow​nie sub​stan​cją ak​tyw​ną. Czy nie le​piej po​cze​kać na jej przy​lot? – Trze​cia eska​dra wpraw​dzie zwięk​szy moc ca​łej flo​ty, ale MUK nie gwa​ran​tu​je, że ta do​-

dat​ko​wa moc wy​star​czy do roz​bi​cia za​krzy​wio​nej me​try​ki prze​strze​ni – za​opo​no​wa​łem. – Okrę​ty Olgi bę​dą tu naj​wcze​śniej za trzy la​ta. Cze​mu mie​li​by​śmy te la​ta bez​pro​duk​tyw​nie tra​cić? Nisz​czy​cie​li trze​ba po​ko​nać nie si​łą, lecz pod​stę​pem, a oszu​kać ich moż​na na​wet bez stat​ków Olgi. – Ry​zy​ko po​raż​ki oczy​wi​ście ist​nie​je – za​koń​czy​łem. – Ale każ​da woj​na nie​sie w so​bie ry​zy​ko. Nie wy​ma​gam na​tych​mia​sto​wej zgo​dy. Po​my​śl​cie, na​radź​cie się z za​ło​ga​mi, a ju​tro na​daj​cie na „Ciel​ca” uzgod​nio​ną de​cy​zję: „tak” lub „nie”. Ka​pi​ta​no​wie od​le​cie​li na swo​je stat​ki, za​trzy​ma​łem tyl​ko Al​la​na i Le​oni​da. Le​onid był po​nu​ry, Al​lan ra​do​sny. Nie pa​mię​tam zresz​tą, abym go kie​dy​kol​wiek wi​dział w złym hu​mo​rze. To był ide​al​ny do​wód​ca dla wy​pra​wy, któ​rej przy​da​rzy​ło się nie​szczę​ście. Po​wie​dzia​łem do nich: – Okrę​ta​mi z gru​py sztur​mo​wej bę​dę do​wo​dził oso​bi​ście. Zwierzch​nic​two nad flo​tą obej​mie Al​lan. Nie martw się, Le​oni​dzie, by​wa​li​śmy w gor​szych ta​ra​pa​tach. – W gor​szych od na​szej dzi​siej​szej sy​tu​acji, zgo​da – od​parł ze zło​ścią. – Ale nie je​stem pe​wien, czy przy​pad​kiem za ty​dzień „Cie​lec” nie za​pła​cze się w tym dia​bel​skim nieeukli​de​so​wym śli​ma​ku. Nisz​czy​cie​le nie po​wie​dzie​li jesz​cze ostat​nie​go sło​wa. – Mó​wi​łeś już prze​cież, że woj​na ta sta​no​wi wiel​kie ry​zy​ko. Nie prze​ko​na​łem go wpraw​dzie, ale wię​cej nie pro​te​sto​wał, choć nie roz​chmu​rzył się do sa​me​go od​lo​tu. Po​że​gna​łem ich obu i po​sze​dłem do Wie​ry. By​ła u niej Ma​ry. – Bę​dziesz mu​sia​ła roz​stać się z Paw​łem – zwró​ci​łem się do sio​stry. – Ope​ra​cja „Ciel​ca” jest ma​newrem czy​sto woj​sko​wym i nie ma sen​su, aby brał w niej udział kie​row​nik po​li​tycz​ny wy​pra​wy. Wszyst​ko się prze​cież mo​że wy​da​rzyć. Pa​weł po​je​dzie ze mną, a ty prze​nie​siesz się do Al​la​na. – Jak trze​ba, to trze​ba – od​par​ła. Od​nio​słem wra​że​nie, iż spodo​ba​ła się jej mo​ja sta​now​czość. Daw​niej czę​sto wy​po​mi​na​ła mi, że sam nie wiem, cze​go chcę i nie po​tra​fię dą​żyć do wy​tknię​te​go ce​lu. – Po​je​dziesz z Wie​rą i Astrem, Ma​ry. Żo​na gwał​tow​nie za​pro​te​sto​wa​ła. – No do​brze, po​zo​stań na „Ciel​cu” – ska​pi​tu​lo​wa​łem. – Ale po co brać ze so​bą chłop​ca? Od​da​my Astra pod opie​kę Wie​rze. Je​śli coś się sta​nie, ni​gdy so​bie te​go nie wy​ba​czy​my! – Co Astro​wi mo​że przy​da​rzyć się ta​kie​go, co by nie przy​da​rzy​ło się nam sa​mym? – wy​krzyk​nę​ła za​pal​czy​wie. – Już od kil​ku lat roz​ma​wiasz z chłop​cem jak z do​ro​słym, cze​mu więc od​ma​wiasz mu pra​wa do do​ro​słe​go dzia​ła​nia? Nie, wy​słu​chaj mnie do koń​ca. Je​stem two​ją żo​ną, a on twym sy​nem… Mu​si​my być z to​bą, dzie​lić twój los! Nie opie​ra​łem się wię​cej. Ze wszyst​kich stat​ków na​de​szła od​po​wiedź „tak”. Żad​na za​ło​ga nie za​de​cy​do​wa​ła „nie”, żad​na nie wstrzy​ma​ła się od gło​su. Moż​na by​ło przy​stą​pić do wy​ko​na​nia po​zo​ro​wa​ne​go ma​newru.

11

„Ciel​co​wi” to​wa​rzy​szy​ły „Pies Goń​czy” i „Woź​ni​ca”. Gru​pa cze​ka​ła na wia​do​mość od Al​la​na, że flo​ta roz​po​czę​ła atak. Al​lan za​wia​do​mił mnie, że no​wa pró​ba prze​bi​cia się rów​nież nie przy​nio​sła po​wo​dze​nia. Gwał​tow​nie za​krzy​wia​na prze​strzeń wy​rzu​ca​ła na ze​wnątrz sku​pi​ska je​den gwiaz​do​lot po dru​gim. – Już czas! – nada​łem sy​gnał do sztur​mu i na​sze okrę​ty ru​nę​ły do przo​du. Sie​dzie​li​śmy w ste​rów​ce we trzech – Osi​ma do​wo​dził, a ja z Paw​łem zaj​mo​wa​łem się ob​ser​wa​cją. Na osi lo​tu po​ły​ski​wa​ła Po​ma​rań​czo​wa z wi​docz​ną w mnoż​ni​ku ku​lecz​ką jej sa​mot​nej pla​ne​ty. Je​że​li tam rze​czy​wi​ście by​ły Zły​wro​gi, to po​win​ny przed​się​wziąć ja​kieś kro​ki obron​ne, cho​ciaż​by nie​sku​tecz​ne, lecz nie​zwłocz​ne. Le​cie​li​śmy z cią​gle wzra​sta​ją​cą szyb​ko​ścią nie na​po​ty​ka​jąc żad​nych prze​szkód. Nic nie wska​zy​wa​ło na to, że zo​sta​li​śmy wy​kry​ci. Trzy gwiaz​do​lo​ty wtar​gnę​ły do wnę​trza sku​pi​ska. – Jest zbyt do​brze, aby by​ło na​praw​dę do​brze – prze​rwał mil​cze​nie Ro​me​ro. – Po​ma​rań​czo​wa jest po​dej​rza​nie spo​koj​na! Je​że​li Zły​wro​gi za​mie​rza​ły zro​bić nam ja​kiś pa​skud​ny ka​wał, to na ra​zie się z tym nie zdra​dza​ły. Na​dal le​cie​li​śmy do przo​du w nie​na​ru​szo​nej prze​strze​ni. – Wśród wie​lu wa​rian​tów oma​wia​li​śmy rów​nież i ta​ką sy​tu​ację, kie​dy Nisz​czy​cie​le bę​dą sta​ra​li się zwa​bić nas w pu​łap​kę – ode​zwał się Osi​ma. – Czy nie wy​da​je się pa​nu, ad​mi​ra​le, że ma​my do czy​nie​nia z tym wła​śnie wa​rian​tem? Al​lan prze​ka​zał mi wia​do​mość, że Po​ma​rań​czo​wa dzia​ła na​der ener​gicz​nie i je​dy​nie na na​szym kur​sie nie ma żad​nych oznak jej ak​tyw​no​ści. Przy​pusz​cze​nie Osi​my sta​wa​ło się bar​dzo praw​do​po​dob​ne. A jed​nak nie mo​głem w nie uwie​rzyć. Trze​ba by​ło dys​po​no​wać po​tę​gą więk​szą od na​szej, od​wa​gą gra​ni​czą​cą z sza​leń​stwem, aby bez opo​ru wpu​ścić na swe te​ry​to​rium trzy gwiaz​do​lo​ty po tym, cze​go tam do​ko​nał sa​mot​ny „Po​że​racz Prze​strze​ni”. – Na ra​zie wszyst​ko idzie zgod​nie z pla​nem – od​po​wie​dzia​łem Osimie. – Nisz​czy​cie​le zo​sta​li za​sko​cze​ni. Przemknę​li​śmy obok sa​mot​nych, pe​ry​fe​ryj​nych gwiazd i na​resz​cie zna​leź​li​śmy się w cen​trum Per​se​usza. Na ekra​nach od​bior​ni​ków fal prze​strzen​nych uj​rze​li​śmy mnó​stwo świetl​nych punk​ci​ków, któ​re przy​bli​ża​ły się, mno​ży​ły i ro​sły. To stat​ki Le​oni​da nie cze​ka​jąc na roz​kaz spie​szy​ły w re​jon do​ko​na​ne​go przez nas wy​ło​mu. Prze​strzeń na​dal by​ła spo​koj​na i bez śla​du za​kłó​ceń. – Wy​glą​da na to, że prze​ciw​nik stra​cił gło​wę i prze​ga​pił ostat​nią szan​sę na sku​tecz​ne prze​ciw​dzia​ła​nie – po​wie​dział Ro​me​ro, a Osi​ma tyl​ko ze zdu​mie​niem po​ki​wał gło​wą. Wy​czer​pa​ny na​pię​ciem ostat​nich go​dzin zdrzem​ną​łem się w fo​te​lu. Przy​śnił mi się kosz​mar​ny sen, pierw​szy z se​rii za​dzi​wia​ją​cych wi​dzia​deł, któ​re tak czę​sto póź​niej mnie na​wie​dza​ły. Zna​la​złem się w ogrom​nej sa​li, po​kry​tej ko​pu​łą usia​ną gwiaz​da​mi. Ale to był ekran. Do​sko​na​le wie​dzia​łem, że oglą​dam pro​jek​cję gwiazd na su​fi​cie, a nie sa​me gwiaz​dy. Sta​łem pod ścia​ną sa​li, po​tem za​czą​łem wzdłuż niej iść, póź​niej biec. Bie​głem po okrę​gu, któ​re​go śred​ni​ca cią​gle się zmniej​sza​ła, i po spi​ra​li zbli​ża​łem się ku środ​ko​wi ha​li, do​kąd nie chcia​-

łem iść, bo tam mię​dzy pod​ło​gą a stro​pem uno​si​ła się w po​wie​trzu pół​prze​źro​czy​sta ku​la. Nie wia​do​mo dla​cze​go ba​łem się tej ku​li, a jed​no​cze​śnie coś mnie z nie​od​par​tą si​łą ku niej po​py​cha​ło. Aby tyl​ko na ku​lę nie pa​trzeć, wznio​słem oczy ku su​fi​to​wi i uj​rza​łem na nim wśród ja​skra​wych gwiazd ja​śniej​sze od nich punk​ty, ner​wo​wo mio​ta​ją​ce się w prze​strze​ni. Wie​dzia​łem, że by​ły to stat​ki na​szej flo​ty. Al​lan upar​cie sztur​mo​wał sku​pi​ska i z rów​nym upo​rem od​rzu​ca​no go na ze​wnątrz. – Zda​je się, że tra​fi​łem we śnie do sa​li ob​ser​wa​cyj​nej Zły​wro​gów – po​wie​dzia​łem po prze​bu​dze​niu do to​wa​rzy​szy. – Paw​le, pan ja​ko kro​ni​karz wy​pra​wy po​wi​nien za​in​te​re​so​wać się idio​tycz​ny​mi wi​dzia​dła​mi, któ​re na​wie​dza​ją jej do​wód​cę. – Rze​czy​wi​stość jest gor​sza od kosz​mar​ne​go snu – od​parł po​nu​rym gło​sem Osi​ma. – Pro​szę za​po​znać się z de​pe​szą Al​la​na. MUK prze​ka​zał, że stat​ki Al​la​na, któ​re prze​by​ły już więk​szość prze​tar​tej przez nas tra​sy, na​tknę​ły się na​gle na me​try​kę nieeukli​de​so​wą i zo​sta​ły zmu​szo​ne do po​wro​tu. Wro​ta roz​war​te dla trzech gwiaz​do​lo​tów za​trza​snę​ły się przed po​zo​sta​ły​mi stat​ka​mi flo​ty… – Dru​ga no​wi​na jest jesz​cze cie​kaw​sza – mruknął Ro​me​ro. – Pro​szę spoj​rzeć na ekran. Spoj​rza​łem i ser​ce we mnie za​mar​ło. Krą​żow​ni​ki wro​ga bły​ska​wicz​nie bra​ły nas w szyk sfe​rycz​ny. – Oko​ło dwu​stu okrę​tów prze​ciw​ko trzem – po​wie​dział Osi​ma. – Ma​ją przed na​mi re​spekt, ad​mi​ra​le! – Jesz​cze raz się prze​ko​na​ją, że go​ły​mi rę​ka​mi nie spo​sób nas wziąć. Alarm bo​jo​wy dla „Ciel​ca”, „Psa Goń​cze​go” i „Woź​ni​cy”! Po​mknę​li​śmy na spo​tka​nie eskadr prze​ciw​ni​ka.

12

– Pa​skud​na hi​sto​ria – po​wie​dział Ro​me​ro zie​wa​jąc. – A co naj​gor​sze, nie wi​dzę żad​ne​go wyj​ścia z sy​tu​acji. Mi​nę​ło już wie​le dni od chwi​li, kie​dy rzu​ci​li​śmy się na prze​ciw​ni​ka, a do star​cia cią​gle nie do​cho​dzi​ło. Ata​ko​wa​ne stat​ki ucie​ka​ły, a nas z ko​lei do​pę​dza​ły te, od któ​rych sta​ra​li​śmy się od​da​lić. Kie​dy zwra​ca​li​śmy się ku nim, ucie​ka​ły i one. Tak​ty​ka wro​ga by​ła oczy​wi​sta: nie wy​pusz​cza​li nas, ale do wal​ki nie chcie​li do​pu​ścić. – Gdy​by choć jed​na nie​ak​tyw​na gwiaz​da się ode​zwa​ła! – wy​krzyk​ną​łem ze zło​ścią. – Czyż​by w sku​pi​sku nie by​ło już żad​ne​go słoń​ca za​miesz​ka​ne​go przez Ga​lak​tów? Ro​me​ro mil​czał, ale wie​dzia​łem, o czym my​śli: przy​by​li​śmy tu nie ja​ko tu​ry​ści, lecz oswo​bo​dzi​cie​le po​krew​nych na​ro​dów, któ​rym przy​da​rzy​ło się nie​szczę​ście. Te​raz sa​mi by​li​śmy w trud​nej sy​tu​acji, a osła​błe cy​wi​li​za​cje nie mo​gły nam po​móc. Co​raz bar​dziej przy​gnę​bia​ła nas róż​ni​ca mię​dzy tym, co dzia​ło się w cza​sie lo​tu „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni” a tym, z czym spo​tka​li​śmy się obec​nie. Wte​dy nie​ak​tyw​ne gwiaz​dy, któ​re nie po​tra​fi​ły zmie​niać me​try​ki prze​strze​ni, upo​rczy​wie prze​strze​ga​ły nas przed nie​bez​pie​czeń​stwem, cie​szy​ły się z na​szych suk​ce​sów. Te​raz prze​strzeń by​ła mar​twa. Nie​ustan​nie, ca​łą mo​cą na​szych ge​ne​ra​to​rów, po​szu​ki​wa​li​śmy przy​ja​ciół, ale przy​ja​cie​le nie chcie​li się ode​zwać, po​wie​dzieć, gdzie ich szu​kać. – Za sfe​rą krą​żow​ni​ków wro​ga wi​dać ciem​ne​go kar​ła – zamel​do​wał Osi​ma. – Je​że​li go zdo​bę​dzie​my, zy​ska​my swo​bo​dę ma​newru. – Pro​szę we​zwać do​wód​ców stat​ków. Na​ra​dzi​my się – roz​ka​za​łem. Osi​ma roz​ka​zał stat​kom wy​ha​mo​wać się w prze​strzeń ein​ste​inow​ską. Wkrót​ce „Woź​ni​ca” i „Pies Goń​czy” po​ja​wi​ły się na ekra​nach urzą​dzeń optycz​nych. Za​trzy​ma​li​śmy się w swym po​nad​świetl​nym bie​gu, a wraz z na​mi za​mar​ły w od​da​li krą​żow​ni​ki wro​ga. – Mu​si​my pod​jąć waż​ne de​cy​zje – po​wie​dzia​łem na na​ra​dzie ka​pi​ta​nów. – Nie ma sen​su dłu​żej mio​tać się wo​kół Po​ma​rań​czo​wej. – Mam za​strze​że​nia do no​we​go pla​nu – oświad​czył Ka​ma​gin, kie​dy skoń​czy​łem mó​wić. – Na​sze za​pa​sy sub​stan​cji ak​tyw​nej są zbyt ma​łe, aby uda​ło się nam po​je​dyn​czo znisz​czyć wszyst​kie stat​ki prze​ciw​ni​ka. Wąt​pię, że​by zdo​by​cie wę​drow​ne​go kar​ła coś w tej sy​tu​acji po​mo​gło. – Nie zga​dza się pan na to? – Nie. Je​stem prze​ciw​ny te​mu, aby gwiazd​kę spo​żyt​ko​wać ja​ko od​skocz​nię do no​wej po​go​ni za krą​żow​ni​ka​mi wro​ga. – A je​że​li zu​ży​je​my ją na po​dróż do przy​ja​znej gwiaz​dy? – Mo​że pan po​dać współ​rzęd​ne ta​kiej gwiaz​dy? Nie? Wo​bec te​go po​wiem, że prze​bi​ja​nie się na oślep jest rów​nie złe, jak zwy​czaj​ne błą​dze​nie. – Po cóż więc ma​my zdo​by​wać kar​ła? – Aby uciec do swo​ich – od​parł spo​koj​nie Ka​ma​gin. – Nie chce pan wy​ko​rzy​stać fak​tu, że po​myśl​nie wtar​gnę​li​śmy do wnę​trza sku​pi​ska? – za​py​tał nie​mal wro​go Osi​ma, naj​bar​dziej wo​jow​ni​czy z nas.

Ka​ma​gin ob​ró​cił się ku nie​mu: – Wca​le nie uwa​żam te​go wtar​gnię​cia za po​myśl​ne. Mo​im zda​niem atak za​koń​czył się fia​skiem. Plan prze​wi​dy​wał prze​cież, że naj​pierw prze​drą się trzy stat​ki, a za ni​mi ca​ła flo​ta. A co osią​gnę​li​śmy? Flo​ta zo​sta​ła od​rzu​co​na do ty​łu, my zaś mio​ta​my się ni​czym zwie​rzę za​gna​ne w pu​łap​kę. Trze​ba ucie​kać! – Ucie​kać? – po​wtó​rzył Ro​me​ro z uśmiesz​kiem. – Są​dzi pan, dro​gi ka​pi​ta​nie, że ma​my do​kąd ucie​kać? A mo​że pan chce po​wtó​rzyć eks​pe​ry​ment Olgi? – Po​wtó​rzył​bym go, gdy​by by​ła ja​kaś szan​sa na po​wo​dze​nie. Ale od te​go cza​su Nisz​czy​cie​le zmą​drze​li i nie po​zwo​lą nam zbli​żyć się do swo​ich pla​net. Dla​te​go gło​su​ję za pró​bą zdo​by​cia wę​drow​ne​go kar​ła. – O czym z ta​kim na​pię​ciem my​śli nasz sza​now​ny ad​mi​rał? – za​py​tał mnie Ro​me​ro. – Wasz sza​now​ny ad​mi​rał – od​par​łem tym sa​mym to​nem – zga​dza się z ka​pi​ta​nem Ka​ma​gi​nem. Ma​my zbyt ma​ło sił, aby opa​no​wać sku​pi​sko. In​wa​zja nie uda​ła się, po​ra wra​cać. Ale tak czy ina​czej mu​si​my naj​pierw zdo​być tę ciem​ną gwiazd​kę.

13

Nie przy​pusz​cza​łem oczy​wi​ście, że Nisz​czy​cie​le od​da​dzą nam bez bo​ju gwiazd​kę, któ​ra mknę​ła mię​dzy ich okrę​ta​mi jak przy​wią​za​na. W kro​ni​ce Ro​me​ra znaj​dzie​cie do​kład​ne ob​li​cze​nia na​sze​go ma​newru i opis te​go, jak na​sze trzy gwiaz​do​lo​ty le​cą​ce do​tąd w zwar​tej grup​ce roz​pry​snę​ły się na​gle każ​dy w swo​ją stro​nę, roz​bi​ły pre​cy​zyj​ny szyk Zły​wro​gów, a kie​dy znów wzię​ły kurs na zbli​że​nie, co naj​mniej dzie​sięć krą​żow​ni​ków prze​ciw​ni​ka wraz z ciem​nym kar​łem zna​la​zło się z trzech stron na osi na​sze​go mar​szu. Do​dam tu tyl​ko, że wi​do​wi​sko pa​nicz​nej uciecz​ki wro​ga by​ło bar​dzo ma​low​ni​cze. Ani Osi​ma, ani Pe​tri nie ści​ga​li ucie​ki​nie​rów, ale Ka​ma​gin wziął od​wet za pod​stęp​ny na​pad na „Men​de​le​je​wa” w Ple​ja​dach. Je​den z krą​żow​ni​ków zna​lazł się w stoż​ku sku​tecz​ne​go ognia „Woź​ni​cy” i już z nie​go nie wy​szedł. Słoń​ce za​pa​lo​ne przez Ka​ma​gi​na pło​nę​ło tyl​ko kil​ka chwil, lecz je​go zło​wiesz​czy blask na​pę​dził wro​gom jesz​cze więk​sze​go stra​chu. Póź​niej na​sze gwiaz​do​lo​ty za​wi​sły nad po​wierzch​nią kar​ta, oświe​tla​jąc go da​le​ko​sięż​ny​mi re​flek​to​ra​mi. Ten ka​mie​ni​sty glob nie przed​sta​wiał dla ni​ko​go żad​nej war​to​ści i moż​na go by​ło bez ża​lu znisz​czyć. Ka​rzeł ta​jał, roz​le​wa​jąc wo​kół sie​bie prze​strzeń, „pa​ro​wał prze​strze​nią” we​dług cel​ne​go okre​śle​nia Paw​ła. Wszyst​ko prze​bie​ga​ło zgod​nie z pla​nem. Sta​li​śmy się nie​za​leż​ni od za​kłó​ceń me​try​ki wy​twa​rza​nych przez Zły​wro​gów. Za​kłó​ce​nia me​try​ki to zmia​na struk​tu​ry prze​strze​ni już ist​nie​ją​cej, a tu prze​strzeń do​pie​ro po​wsta​wa​ła i trze​ba by​ło do​pie​ro nadać jej ta​ką lub in​ną struk​tu​rę. Prze​strzeń ro​sła, roz​sze​rza​ła się, a my pę​dzi​li​śmy w tym wła​snym, nie​ustan​nie ge​ne​ro​wa​nym pę​che​rzu ochron​nym, pew​ni sie​bie i bez​piecz​ni. Po​wie​dzia​łem, że wszyst​ko prze​bie​ga​ło zgod​nie z pla​nem. Wszyst​ko, po​za jed​nym. Nie zdo​ła​li​śmy wy​rwać się na ze​wnątrz. Pę​cherz au​to​no​micz​nej prze​strze​ni był tyl​ko pę​che​rzem. Roz​sze​rzy​li​śmy je​dy​nie ob​ję​tość sku​pi​ska Chi, wy​two​rzy​li​śmy w nim ma​lut​ką opu​chli​znę, pod​czas gdy na​le​ża​ło roz​sa​dzić gi​gan​tycz​ną sfe​rę za​mknię​tą wo​kół Po​ma​rań​czo​wej. Te​raz do​sko​na​le to ro​zu​mie​my. Czło​wiek jest mą​dry po szko​dzie… Dzień za dniem od​da​la​li​śmy się od Po​ma​rań​czo​wej, war​stwa prze​strze​ni zwi​nię​tej w nieeukli​de​so​we​go śli​ma​ka sta​wa​ła się co​raz cień​sza, wi​dzie​li​śmy już na​wet stat​ki Al​la​na znaj​du​ją​ce się po dru​giej stro​nie za​po​ry i od​bie​ra​li​śmy ich de​pe​sze. Wy​da​wa​ło się nam, że wy​star​czy jed​no sil​niej​sze ude​rze​nie, aby wy​rwać się na wol​ność. Kie​dy więc za​czę​ły ta​jać ostat​nie me​ga​to​ny zdo​by​tej przez nas sub​stan​cji gwiezd​nej, bez wa​ha​nia roz​ka​za​łem przy​go​to​wać „Woź​ni​cę” i „Psa Goń​cze​go” do ani​hi​la​cji. – Le​piej po​świę​cić dwa gwiaz​do​lo​ty niż na​ra​zić ca​łą wy​pra​wę na klę​skę! – prze​cią​łem nie​śmia​łe pro​te​sty Osi​my. – Pro​szę roz​po​cząć ewa​ku​ację za​łóg obu stat​ków na „Ciel​ca”. Niech ma​szy​ny po​kła​do​we prze​ana​li​zu​ją na​sze szan​sę. Wszyst​kie trzy kom​pu​te​ry po​twier​dzi​ły zgod​nie, że do​dat​ko​wej ma​te​rii wy​star​czy na prze​bi​cie ostat​niej war​stwy me​try​ki nieeukli​de​so​wej. Nie przy​pusz​cza​li​śmy jesz​cze wte​dy, że su​per​mą​dry MUK tak​że mo​że się my​lić…

14

Pla​ne​to​lo​ty za​czę​ły ewa​ku​ować na „Ciel​ca” lu​dzi i cen​ny sprzęt ze ska​za​nych na za​gła​dę okrę​tów. Do​wód​cy stat​ków na​ra​dza​li się w me​sie, a ja sie​dzia​łem z Ma​ry i Astrem. Sta​ro​żyt​ni ka​pi​ta​no​wie ża​glow​ców by​li mą​dry​mi ludź​mi i mie​li ra​cję nie chcąc za​bie​rać swych ro​dzin na nie​bez​piecz​ne wy​pra​wy – te​raz po​ją​łem to z ca​łą ja​sno​ścią. Aster więk​szość wol​ne​go cza​su spę​dzał w sa​li ob​ser​wa​cyj​nej. Kie​dy spo​ty​ka​li​śmy się, da​wał mi za​pal​czy​we ra​dy nie gor​sze od in​nych udzie​la​nych mi rad lub mo​ich wła​snych de​cy​zji. Pro​szę mnie źle nie ro​zu​mieć: wca​le nie chcę przez to po​wie​dzieć, że syn był ge​nial​ny. Po pro​stu wszy​scy człon​ko​wie wy​pra​wy by​li zwy​kły​mi ludź​mi (o czym te​raz za​czę​to za​po​mi​nać, kreu​jąc nas nie​mal na ty​ta​nów), do któ​rych po​zio​mu nie by​ło trud​no do​ro​snąć. – Nie​po​trzeb​nie ani​hilu​jesz dwa stat​ki, oj​cze! – prze​ko​ny​wał mnie Aster. – Tak po​chop​nie zmniej​szać na​szą si​łę ude​rze​nio​wą! To nie​roz​sąd​ne… – Trzy stat​ki istot​nie zna​czą wię​cej niż je​den – zgo​dzi​łem się – ale nie ma​my in​ne​go wyj​ścia! – Ma​my! Trze​ba zdo​być okrę​ty wro​ga i za​mie​nić je w prze​strzeń. – To bar​dzo do​bry po​mysł – rze​kłem z wes​tchnie​niem. – Gdy​by​śmy jesz​cze mo​gli się do nich zbli​żyć… Idź na spa​cer, syn​ku, mu​szę po​roz​ma​wiać z ma​mą. – Nie ukry​waj przede mną ni​cze​go! – po​wie​dzia​ła po je​go odej​ściu Ma​ry. – Gro​zi nam zgu​ba, praw​da? – Na​stą​pił kry​zys – od​par​łem. – Po kry​zy​sie na​stę​pu​je al​bo ko​niec, al​bo po​pra​wa. Nie na​le​ży więc tra​cić na​dziei, lecz trze​ba rów​nież być go​to​wym na wszyst​ko… – A je​śli coś się sta​nie… – wy​szep​ta​ła zmie​nio​nym gło​sem – nie wy​ba​czysz mi ni​gdy, że za​bra​łam ze so​bą Astra! – Aster jest ta​kim sa​mym czło​wie​kiem jak my i je​że​li trze​ba bę​dzie umie​rać, nie umrze wcze​śniej od nas. Wy​sze​dłem. Na we​wnętrz​nej „ulicz​ce” pod​szedł do mnie Ro​me​ro. Świet​nie wi​dać wy​czu​wał mo​je sa​mo​po​czu​cie, bo cho​ciaż sło​wa je​go by​ły peł​ne iro​nii, ani w gło​sie, ani w wy​ra​zie twa​rzy tej iro​nii nie zna​la​złem. – Dro​gi Eli, czy nie za​zdro​ści pan swo​im wo​jow​ni​czym przod​kom uda​ją​cym się na wy​pra​wy bez ro​dzin? Wi​dzę, że tak. Pro​szę więc pa​mię​tać, iż owi przod​ko​wie czę​sto mu​sie​li wal​czyć w obro​nie swych dzie​ci i żon… I wal​czy​li wów​czas z sa​mo​za​par​ciem, za​cie​kle, okrut​nie i do koń​ca! – Nie​ste​ty, mu​szę od​po​wie​dzieć na to ba​na​łem – rzu​ci​łem su​chym to​nem. – Bę​dzie​my wal​czyć z sa​mo​za​par​ciem, za​cie​kle i do koń​ca, Paw​le. Ale nie tyl​ko w obro​nie swo​ich żon i dzie​ci, nie tyl​ko w obro​nie ca​łej ludz​ko​ści, lecz tak​że wszyst​kich istot ro​zum​nych, po​trze​bu​ją​cych na​szej po​mo​cy! W me​sie przede wszyst​kim spoj​rza​łem na ekran. Gwiezd​ne pół​ku​le pło​nę​ły ja​skra​wym, wie​lo​barw​nym bla​skiem, od któ​re​go bo​la​ły oczy. Po​ma​rań​czo​wa, od​le​gła od nas o ty​go​dnie dro​gi świa​tła, wy​glą​da​ła jak ziarn​ko gro​chu. Za​my​śli​łem się. Trze​ba znisz​czyć gwiaz​do​lo​ty, ale nie mo​głem się na to zde​cy​do​wać. Za nieeukli​de​so​wą ba​rie​rą po​zo​sta​ła flo​ta, któ​rą na​dal

for​mal​nie do​wo​dzi​łem i któ​rej mu​sia​łem wy​dać ostat​ni roz​kaz na wy​pa​dek nie​po​wo​dze​nia na​szej pró​by prze​bi​cia się na ze​wnątrz. Po​wie​dzia​łem o tym Paw​ło​wi. – O ile do​brze zro​zu​mia​łem, za​mie​rza pan spo​rzą​dzić te​sta​ment? – za​py​tał. – Czy nie za wcze​śnie, ad​mi​ra​le? – Na te​sta​ment istot​nie jest za wcze​śnie. Ale czas już oce​nić wy​ni​ki na​szej wy​pra​wy… Je​że​li zgi​nie​my, nikt te​go za nas nie zro​bi. – Na​szki​co​wa​łem tekst de​pe​szy – po​wie​dział Ro​me​ro. – Pro​szę po​słu​chać. Ad​mi​rał Wiel​kiej Flo​ty Ga​lak​tycz​nej Eli Ga​ma​zin do Ludz​ko​ści Atak trzech gwiaz​do​lo​tów na sku​pi​sko Chi Per​se​usza mo​że za​koń​czyć się klę​ska. Dwa stat​ki zo​sta​ną za​ni​hilo​wa​ne przez nas sa​mych, lot trze​cie​go ze wszyst​ki​mi za​ło​ga​mi na po​kła​dzie jest trud​ny do prze​wi​dze​nia. Trak​tuj​cie tę wia​do​mość ja​ko mój ostat​ni roz​kaz wy​da​ny flo​cie. Od​wo​łu​ję ja​ko nie​re​al​ny bez​po​śred​ni atak na Per​se​usza. Do sku​pi​ska na​le​ży przedo​sta​wać się stop​nio​wo, uprzed​nio znisz​czyw​szy nieeukli​de​so​wą me​try​kę. Pró​ba za​gar​nię​cia sa​mot​nych gwiazd i pla​net na pe​ry​fe​riach sku​pi​ska nie po​wio​dła się. Ra​dzę wo​bec te​go opa​no​wać po​je​dyn​cze cia​ła nie​bie​skie znaj​du​ją​ce się z da​la od sku​pi​ska i pod​cią​gnąć je do gra​nic Per​se​usza. Do​pie​ro po skon​cen​tro​wa​niu do​sta​tecz​nie wiel​kiej ma​sy ta​kich ciał przy ba​rie​rze nieeukli​de​so​wej przy​stą​pić do ko​lej​ne​go eta​pu sztur​mu – ani​hi​la​cji. Po ta​kim przy​go​to​wa​niu, któ​re mo​że po​trwać kil​ka​dzie​siąt lat ziem​skich, moż​na li​czyć na suk​ces ata​ku. Pro​szę po​twier​dzić od​biór. Trzy​krot​nie nada​li​śmy ten tekst na fa​lach prze​strzen​nych. Nie wąt​pi​li​śmy, że wro​go​wie prze​chwy​cą na​szą trans​mi​sję, ale nie chcie​li​śmy trzy​mać jej w ta​jem​ni​cy, bo​wiem no​wy nasz plan opie​rał się nie na pod​stę​pie, lecz na po​tę​dze. Po chwi​li otrzy​ma​li​śmy od​po​wiedź Al​la​na: „Roz​kaz ad​mi​ra​ła ode​bra​li​śmy”. – Przy​stą​pić do ani​hi​la​cji gwiaz​do​lo​tów! – roz​ka​za​łem.

15

I znów „Cie​lec” pę​dził w pę​che​rzu au​to​no​micz​nej prze​strze​ni, ro​dzą​cej się tym ra​zem z nisz​czo​ne​go stat​ku. W ste​rów​ce znaj​do​wał się tyl​ko Osi​ma, któ​re​mu po​wie​rzy​łem do​wódz​two w pró​bie prze​bi​cia się na ze​wnątrz. Ja wraz z in​ny​mi sie​dzia​łem w me​sie, bo​wiem sa​la ob​ser​wa​cyj​na zo​sta​ła za​ję​ta przez ewa​ku​owa​ne za​ło​gi ani​hilo​wa​nych stat​ków. Nie pa​trzy​łem na ekra​ny, po​zo​sta​wia​jąc ob​ser​wa​cję Ro​me​ro​wi. Pa​weł po​wie​dział w pew​nej chwi​li: – Za​krzy​wio​na me​try​ka co​fa się trzy​krot​nie wol​niej, niż to jest ko​niecz​ne do prze​bi​cia się na ze​wnątrz. Flo​ty​l​la wro​ga prze​szła w ob​szar nad​świetl​ny… Niech pan zaj​rzy do ste​rów​ki, Eli. Udał się tam wraz ze mną. Sie​dzie​li​śmy obok mil​czą​ce​go Osi​my. Na ekra​nie roz​pa​dał się ostat​ni frag​ment „Woź​ni​cy”. Ostat​nia szan​sa, my​śla​łem, ostat​nia szan​sa! – „Woź​ni​ca” prze​stał ist​nieć, ad​mi​ra​le! – po​wie​dział wi​bru​ją​cym gło​sem Osi​ma. – MUK do​no​si, że prze​by​li​śmy naj​wy​żej jed​ną czwar​tą dro​gi na ze​wnątrz. Czy kon​ty​nu​ować ani​hi​la​cję? – Oczy​wi​ście – od​rze​kłem spo​koj​nie. – Te​raz ko​lej na „Psa Goń​cze​go”. Nie ro​zu​miem pań​skie​go py​ta​nia, Osi​mo. Ka​pi​tan już się opa​no​wał. – MUK ra​dzi przy​spie​szyć ani​hi​la​cję dru​gie​go stat​ku. – Wpraw​dzie na ob​li​cze​niach kom​pu​te​ra nie bar​dzo moż​na po​le​gać, ale nie ma​my in​ne​go wyj​ścia – od​par​łem. Tym ra​zem nie uda​ło się unik​nąć roz​bły​sku. Ogni​sta ku​la roz​la​ła się na miej​scu znisz​czo​ne​go gwiaz​do​lo​tu, a my po​mknę​li​śmy ku cen​trum eks​plo​zji. Po chwi​li oka​za​ło się, że ofia​ra by​ła da​rem​na. – Ko​niec, ad​mi​ra​le – wy​krztu​sił mar​twym gło​sem Osi​ma. – Nie zdo​ła​li​śmy prze​bić ba​rie​ry. Prze​ciw​nik zbli​ża się do stat​ku. Cze​ka​my na roz​ka​zy – za​koń​czył spo​koj​nie. – Ogło​sić alarm bo​jo​wy – rzu​ci​łem i wy​sze​dłem ze ste​rów​ki.

16

Za drzwia​mi za​trzy​ma​łem się i bez​sil​nie opar​łem o ścia​nę. Ko​ry​tarz przy wej​ściu do ste​rów​ki był pu​sty i mo​głem być przez chwi​lę sam. Po​sta​łem tak chwi​lę, zbie​ra​jąc my​śli, a po​tem ru​szy​łem przed sie​bie. Sze​dłem krę​ty​mi tu​ne​la​mi i przede mną bez​sze​lest​nie roz​su​wa​ły się drzwi, bo wszyst​kie me​cha​ni​zmy ochron​ne i blo​ku​ją​ce by​ły na​stro​jo​ne na mo​je in​dy​wi​du​al​ne po​le, na po​le ad​mi​ra​ła Wiel​kiej Flo​ty Ga​lak​tycz​nej. Ad​mi​ra​ła! „Jesz​cze je​steś ad​mi​ra​łem, Eli! – po​wie​dzia​łem do sie​bie z gnie​wem. – Wal​ka jesz​cze trwa!” Wsze​dłem do po​miesz​cze​nia MUK, któ​re je​dy​nie ja mo​głem od​wie​dzać bez ze​zwo​le​nia ka​pi​ta​na stat​ku. Po​środ​ku po​ko​ju stał fo​tel. Usia​dłem w nim. Przede mną na sto​li​ku, przez któ​ry bie​gły ty​sią​ce prze​wo​dów do czuj​ni​ków i ana​li​za​to​rów, wzno​si​ła się nie​wiel​ka skrzy​necz​ka – kry​sta​licz​ny mózg na​sze​go po​kła​do​we​go kom​pu​te​ra, jed​ne​go z se​tek iden​tycz​nych eg​zem​pla​rzy ma​szyn ty​pu MUK roz​sia​nych po wie​lu pla​ne​tach, za​mon​to​wa​nych na wie​lu stat​kach. – Po​wiedz su​per​mą​dry, nie​omyl​ny mó​zgu – rze​kłem na głos – po​wiedz, in​te​lek​cie ab​so​lut​ny, co cze​ka nas w wy​ni​ku roz​gry​wa​nej obec​nie na ze​wnątrz kom​bi​na​cji: dwie​ście okrę​tów wro​ga prze​ciw​ko jed​ne​mu na​sze​mu? „Klę​ska! – za​pło​nę​ła w mo​im mó​zgu bez​na​mięt​na od​po​wiedź kom​pu​te​ra, któ​ry po chwi​li uści​ślił: – Zgu​ba „Ciel​ca” po znisz​cze​niu wie​lu ata​ku​ją​cych stat​ków wro​ga”. – A więc i two​ja zgu​ba? „Mo​ja przede wszyst​kim. Je​śli wpad​nę w rę​ce wro​ga, ludz​kość bę​dzie zgu​bio​na, bo zbyt wie​le wiem. Dla do​bra czło​wie​ka po​wi​nie​nem zo​stać zde​mon​to​wa​ny jesz​cze przed osta​tecz​ną klę​ską”. – To ci obie​cu​ję, ty tę​pa imi​ta​cjo ludz​kie​go ro​zu​mu! Ze​rwa​łem się i wy​sze​dłem. Po​bie​głem na oślep przed sie​bie i nie​ocze​ki​wa​nie zna​la​złem się w po​miesz​cze​niu Anio​łów. Trub ra​do​śnie ob​jął mnie skrzy​dła​mi. Od​pro​wa​dzi​łem go na bok. – Jest bar​dzo źle – po​wie​dzia​łem. – Go​rzej niż by​ło w Ple​ja​dach, kie​dy na​pa​dły nas Zły​wro​gi? – za​py​tał. Wy​da​rze​nia owych dni sta​no​wi​ły dla nie​go coś w ro​dza​ju wzor​ca wła​ści​we​go po​stę​po​wa​nia. – Znacz​nie go​rzej. Cho​dzi o na​sze ży​cie, a MUK dał ujem​ną pro​gno​zę… – Chcesz po​wie​dzieć, że zgi​nie​my w ocze​ku​ją​cym nas star​ciu, Eli?… – Tak. Wiem, że trud​no jest umie​rać, ale hi​sto​ria nie koń​czy się na nas… Od Anio​łów po​sze​dłem do Lusi​na, któ​ry wła​śnie uczył skrzy​dla​te​go smo​ka wal​ki po​wietrz​nej. Na Gro​mo​wład​ne​go na​pa​dło sta​do pe​ga​zów, a jaszczur od​pę​dzał wo​jow​ni​cze ko​nie. – Jak tam na ze​wnątrz? – za​py​tał Lusin. – Je​ste​śmy ści​ga​ni? Opi​sa​łem mu na​szą sy​tu​ację. – Wszy​scy zgi​ną, Eli? – Czyż​byś się spo​dzie​wał, że któ​ryś z two​ich two​rów oca​le​je z te​go ka​ta​kli​zmu? – Tyl​ko Gro​mo​wład​ny, trze​ba go ura​to​wać! Nas jest wie​lu, a on je​den je​dy​ny. Pe​ga​zy

też. Wy​sadź je na ja​kiejś pla​ne​cie, niech się roz​mna​ża​ją… – Gdy​by to by​ło moż​li​we – od​par​łem – to ra​zem z pe​ga​za​mi wy​sa​dził​bym na ja​kiejś bez​piecz​nej pla​ne​cie rów​nież Astra i Ma​ry! Na​gle się uspo​ko​iłem. Roz​pacz dła​wią​ca mnie jesz​cze kil​ka mi​nut te​mu znik​nę​ła, uspo​ko​iłem się. Wie​dzia​łem już, cze​go chcę, wie​dzia​łem też, że bę​dzie mi trud​no obro​nić ten mój no​wy plan przed do​wód​ca​mi i za​ło​ga​mi trzech gwiaz​do​lo​tów, ale że te​go do​ko​nam. Mo​je miej​sce by​ło w ste​rów​ce, po​sze​dłem więc tam nie​zwłocz​nie. – Na​resz​cie pan jest, ad​mi​ra​le! – wy​krzyk​nął Osi​ma roz​draż​nio​nym to​nem. – Do​wód​ca flo​ty wro​ga na​dał bez​czel​ne ulti​ma​tum, na któ​re mu​si​my god​nie od​po​wie​dzieć.

17

Przed za​po​zna​niem się z de​pe​szą Nisz​czy​cie​li spoj​rza​łem na ste​reo​ekran. Zie​lo​ne ogni​ki krą​żow​ni​ków zbie​ra​ły się w grup​ki. Coś się zmie​ni​ło – stat​ki Zły​wro​gów prze​kro​czy​ły dy​stans bez​pie​czeń​stwa, do nie​daw​na tak ści​śle prze​ze mnie prze​strze​ga​ny. – Cze​mu oni na​gle prze​sta​li się nas oba​wiać? – po​wie​dzia​łem nie​świa​do​mie na glos. – Je​den gwiaz​do​lot jest do​kład​nie trzy ra​zy słab​szy od trzech – od​parł chmur​nie Ka​ma​gin. Pu​ści​łem to mi​mo uszu i roz​ka​za​łem kom​pu​te​ro​wi: – Od​czy​taj ulti​ma​tum prze​ciw​ni​ka! MUK włą​czył się na​tych​miast: „Do stat​ku ga​lak​tycz​ne​go, któ​ry wtar​gnął do na​sze​go sku​pi​ska gwiezd​ne​go. Wa​sza pró​ba przedar​cia się na ze​wnątrz nie po​wio​dła się. Nie uda się też wam znisz​czyć ja​kie​go​kol​wiek z na​szych okrę​tów. Je​ste​ście ska​za​ni na za​gła​dę. Pro​po​nu​je​my ka​pi​tu​la​cję. Gwa​ran​tu​je​my za​cho​wa​nie ży​cia. Or​lan, Nisz​czy​ciel Pierw​szej Ka​te​go​rii Im​pe​rial​nej”. Spoj​rza​łem na swych po​moc​ni​ków. Ro​me​ro od​wró​cił twarz, Osi​ma spo​koj​nie cze​kał na roz​ka​zy, aby na​tych​miast wcie​lić je w ży​cie. – Ka​pi​tu​lu​je​my – rze​kłem su​cho. Obec​ni w ste​rów​ce naj​pierw zmar​twie​li, a po​tem za​czę​li krzy​czeć je​den przez dru​gie​go, za​rzu​ca​jąc mi tchórzo​stwo, sza​leń​stwo, obłęd. Prze​cze​ka​łem to. Pierw​szy od​zy​skał spo​kój Osi​ma. – Pro​szę po​my​śleć, ad​mi​ra​le. Cho​dzi prze​cież nie tyl​ko o na​sze ży​cie. Bę​dzie​my mu​sie​li od​dać wro​go​wi spraw​ne ani​hi​la​to​ry bo​jo​we i na​pę​do​we oraz MUK, a to ozna​cza za​gro​że​nie dla ca​łej ludz​ko​ści! – Od​dać, tak, lecz nie​spraw​ne. MUK zo​sta​nie znisz​czo​ny, a urzą​dze​nia ste​ru​ją​ce ani​hi​la​to​rów zde​mon​to​wa​ne. Zro​bi to Ka​ma​gin i pan, Osi​mo. Po chwi​li mil​cze​nia ode​zwał się Ro​me​ro: – Wi​dzę, że pan to wszyst​ko do​kład​nie prze​my​ślał, Eli. Czy nie ze​chce pan wo​bec te​go być tak uprzej​my i oświe​cić nas, cze​mu ma​my iść do nie​wo​li ra​zem ze stat​kiem? Czy ży​cie w kaj​da​nach wro​ga jest lep​sze od ho​no​ro​wej śmier​ci? I czy przy​pad​kiem na de​cy​zję sza​now​ne​go ad​mi​ra​ła nie wpły​wa ta oko​licz​ność, że na po​kła​dzie stat​ku znaj​du​je się je​go ro​dzi​na? – Tak, wpły​wa. Gdy​by na stat​ku nie znaj​do​wa​ła się mo​ja ro​dzi​na, de​cy​zję ka​pi​tu​la​cji pod​jął​bym znacz​nie wcze​śniej i bez tak wiel​kich opo​rów. – Po​wie​dział pan: de​cy​zję? – obo​jęt​nie za​py​tał Ka​ma​gin. – A nam się zda​wa​ło, że to na ra​zie tyl​ko pro​po​zy​cja… – Pro​szę mnie wy​słu​chać – po​wie​dzia​łem – i do​pie​ro wte​dy osą​dzać. Gdy​by cho​dzi​ło tyl​ko o nas, to istot​nie uczci​wa śmierć w nie​rów​nej wal​ce by​ła​by znacz​nie lep​sza od nie​wo​li Zły​wro​gów. Ale nie ma​my pra​wa my​śleć tyl​ko o so​bie. Je​ste​śmy wszak pierw​szy​mi przed​sta​wi​cie​la​mi ludz​ko​ści i jej gwiezd​nych przy​ja​ciół, któ​rzy zna​leź​li się w le​go​wi​sku wro​ga, i mu​si​my za​cho​wy​wać się z god​no​ścią. Umrzeć po​tra​fi każ​dy, a ży​cie w trud​nych wa​run​kach

jest bo​ha​ter​stwem. Nie za​le​ży mi na wła​snym ży​ciu i na​wet nie na tym, aby le​piej po​znać prze​ciw​ni​ka, choć to mo​że oka​zać się cen​ne po na​szym ewen​tu​al​nym uwol​nie​niu. Naj​waż​niej​sze jest to, że​by Nisz​czy​cie​le nas po​zna​li. Wiel​kie idee, któ​re po​pchnę​ły nas ku wy​pra​wie do Per​se​usza, nie umar​ły, do​pó​ki my ży​je​my. Na​si prze​ciw​ni​cy mu​szą do​wie​dzieć się, o co nam cho​dzi. Wte​dy jed​ni z nich po​czu​ją do nas jesz​cze więk​szą nie​na​wiść, dru​dzy za​wa​ha​ją się, a in​ni jesz​cze, na pew​no nie​licz​ni, sta​ną się na​szy​mi sprzy​mie​rzeń​ca​mi: prze​cież Nisz​czy​cie​le są nie tyl​ko okrut​ni, lecz tak​że bez wąt​pie​nia mą​drzy, nikt ich in​te​li​gen​cji nie ne​gu​je… Nie, wal​ka ze Zły​wro​ga​mi nie koń​czy się z chwi​lą na​sze​go uwię​zie​nia! Bę​dzie trwać na​dal, tyl​ko w in​nej for​mie. W sta​ro​żyt​no​ści na​zy​wa​no to woj​ną ide​olo​gicz​ną. Wie​rzę, iż w tej woj​nie zwy​cię​ży​my! Skoń​czy​łem i za​mkną​łem oczy. Przez kil​ka chwil pa​no​wa​ła ci​sza. Lu​dzie za​sta​na​wia​li się nad my​mi sło​wa​mi. Na​gle roz​legł się okrzyk Ka​ma​gi​na: – Spójrz​cie na ekran! Spójrz​cie na ekran!… Na ekra​nie sza​lał pło​mień. Wra​że​nie by​ło ta​kie, jak gdy​by​śmy zna​leź​li się w epi​cen​trum wy​bu​chu, któ​ry roz​rzu​cił na wszyst​kie stro​ny krą​żow​ni​ki prze​ciw​ni​ka. Po​ma​rań​czo​wa roz​prze​strze​ni​ła się na ca​ły ho​ry​zont, za​ję​ła ca​łe nie​bo. – Ad​mi​ra​le, Nisz​czy​cie​le gi​ną! – wy​krzyk​nął ra​do​śnie Osi​ma. – Ale my zgi​nie​my wraz z ni​mi, dro​gi ka​pi​ta​nie – ostu​dził je​go za​pa​ły Ro​me​ro, któ​ry na​wet w owej strasz​nej chwi​li nie stra​cił swe​go po​czu​cia hu​mo​ru. Póź​niej gwał​tow​ny roz​błysk świa​tła roz​ja​śnił mrocz​ną ste​rów​kę i wszy​scy na​raz stra​ci​li​śmy przy​tom​ność.

18

Od​zy​ska​li​śmy przy​tom​ność rów​nież jed​no​cze​śnie. Ste​rów​ka by​ła ja​sno oświe​tlo​na, a na bia​łych ekra​nach prze​su​wa​ły się wi​ze​run​ki gwiazd. Unio​słem gło​wę i stwier​dzi​łem z ulgą, że wszy​scy moi to​wa​rzy​sze ży​ją. Póź​niej spoj​rza​łem na wej​ście do sa​li. Przy drzwiach sta​ły trzy dzi​wacz​ne isto​ty po​dob​ne do lu​dzi. By​ły też po​dob​ne do uję​te​go przez nas Nie​wi​dzial​ne​go, ale róż​ni​ły się od nie​go za​sad​ni​czo: tam by​ła go​ła kon​struk​cja spo​rzą​dzo​na we​dług su​chych ob​li​czeń, tu zaś mie​li​śmy przed ocza​mi coś w ro​dza​ju praw​dzi​we​go cia​ła. Je​den z Nisz​czy​cie​li wy​su​nął się do przo​du i po​wie​dział nie​na​gan​ną ziemsz​czy​zną: – Ad​mi​ra​le Eli, pro​szę roz​ka​zać otwo​rzyć lu​ki pań​skie​go stat​ku. Je​stem Or​lan i ja te​raz bę​dę do​wo​dził „Ciel​cem”! Osi​ma rzu​cił się ku Or​la​no​wi i ude​rzył go rę​ką w pierś. Je​go dłoń swo​bod​nie prze​szła przez cia​ło Nisz​czy​cie​la, jak​by ni​cze​go w tym miej​scu nie by​ło.

Część II. Wielki Niszczyciel

1

– Zja​wa! – wy​krzyk​nął Osi​ma. – Ad​mi​ra​le, to jest wi​dzia​dło!… Znów ude​rzył pię​ścią w syl​wet​kę dzi​wacz​nej isto​ty sto​ją​cej przy wej​ściu i od​sko​czył z gry​ma​sem bó​lu na twa​rzy. Z roz​bi​tych knyk​ci try​snę​ła mu krew. Ro​me​ro spoj​rzał na mnie po​ro​zu​mie​waw​czo. Mil​cza​łem. By​łem jak ska​mie​nia​ły. W gło​wie kłę​bi​ła się tyl​ko jed​na myśl: „MUK do​sta​nie się w rę​ce wro​gów”. – Nie ru​szać się! – po​wie​dział Or​lan. – Po​wtór​nie roz​ka​zu​ję otwo​rzyć wej​ścia! Go​rącz​ko​wo pró​bo​wa​łem po​łą​czyć się z kom​pu​te​rem, któ​ry nie od​po​wia​dał na we​zwa​nia. Wszyst​kie po​łą​cze​nia ener​ge​tycz​ne stat​ku zo​sta​ły naj​wi​docz​niej uszko​dzo​ne w cza​sie zde​rze​nia, któ​re po​zba​wi​ło nas przy​tom​no​ści. Ale gwiaz​do​lot był ca​ły, lu​ki miał za​mknię​te, my ży​li​śmy, chy​ba więc i MUK nie po​niósł szwan​ku. Prze​ra​że​nie wy​zie​ra​ją​ce z oczu Ro​me​ra mó​wi​ło, że i on poj​mo​wał ogrom klę​ski. Do nie​wo​li do​sta​ły się bo​wiem nie tyl​ko za​ło​gi trzech stat​ków, któ​rych ży​cie nie by​ło w koń​cu tak wie​le war​te, wróg zdo​był rów​nież naj​pil​niej strze​żo​ne ta​jem​ni​ce ludz​ko​ści. Ni​gdy jesz​cze nie wy​tę​ża​łem tak umy​słu w po​szu​ki​wa​niu ja​kie​go​kol​wiek roz​wią​za​nia i ni​gdy mój mózg nie był tak pu​sty. – Otwórz​cie lu​ki, bo was uni​ce​stwi​my – po​wie​dział bez​na​mięt​nym to​nem Nisz​czy​ciel. Dłu​żej nie moż​na by​ło mil​czeć. – Za​mknię​te lu​ki nie sta​no​wią prze​cież dla was prze​szko​dy – od​par​łem. – Dla mnie nie, lecz moi żoł​nie​rze nie po​tra​fią prze​ni​kać przez ba​rie​ry ma​te​rial​ne. – Wy​no​ście się więc do dia​bła! – po​wie​dzia​łem z nie​na​wi​ścią. – Mo​że​cie nas uni​ce​stwić ra​zem ze stat​kiem. Ża​den z Nisz​czy​cie​li na​wet nie drgnął. Or​lan po​wie​dział nie​co ła​god​niej​szym to​nem: – Po​tra​fi​my was zli​kwi​do​wać bez znisz​cze​nia stat​ku. Odho​lu​je​my go na ba​zę z wa​mi lub bez was. Nie od ra​zu zna​la​złem od​po​wiedź. Na po​moc przy​szedł mi Ro​me​ro: – Pań​ski roz​kaz jest nie​wy​ko​nal​ny cho​ciaż​by dla​te​go, że utra​ci​li​śmy moż​li​wość do​wo​dze​nia me​cha​ni​zma​mi wy​ko​naw​czy​mi gwiaz​do​lo​tu. Przy​wróć​cie nam łącz​ność z apa​ra​ta​mi. – Aby​ście spró​bo​wa​li wy​sa​dzić sta​tek? – W glo​sie Nisz​czy​cie​la za​brzmia​ła nie​mal ludz​ka iro​nia. – Wa​sze ani​hi​la​to​ry są sku​tecz​nie za​blo​ko​wa​ne przez na​sze po​la. – Cze​go się więc oba​wia​cie? W in​ny spo​sób nie moż​na otwo​rzyć luków gwiaz​do​lo​tu. My przy​naj​mniej te​go nie po​tra​fi​my. – A otwo​rzy​my je tyl​ko w tym wy​pad​ku, je​że​li za​gwa​ran​tu​je​cie wszyst​kim pod​da​ją​cym się ży​cie i wol​ność – do​rzu​ci​łem. – Ży​cie wam gwa​ran​tu​je​my, już to obie​ca​łem. Co zaś do wol​no​ści, to nie jest w mo​jej mo​cy da​wać ją lub od​bie​rać. Za trzy mi​nu​ty od​zy​ska​cie utra​co​ną łącz​ność. Spoj​rza​łem bez​rad​nie na przy​ja​ciół. Za​po​mnia​łem, że przy bra​ku łącz​no​ści z kom​pu​te​rem mo​gę sko​rzy​stać z mi​nia​tu​ro​we​go, na​ręcz​ne​go de​szy​fra​to​ra DN-2, ostat​nie​go wy​na​laz​ku An​dre. Moi po​moc​ni​cy wcze​śniej zda​li so​bie z te​go spra​wę. Usły​sza​łem roz​le​ga​ją​cy się w mo​im mó​zgu my​ślo​wy szept Osi​my: „Ad​mi​ra​le, zda​je się, że da​dzą nam tę szan​sę. Pa​mię​tam o pań​skim roz​ka​zie i spró​bu​ję zde​mon​to​wać MUK! ” Za​mkną​łem oczy, aby Nisz​czy​cie​le nie

doj​rze​li w nich bły​sku ra​do​ści. Łącz​ność z kom​pu​te​rem wra​ca​ła po​wo​li, jak​by nie​chęt​nie. MUK zda​wał się bu​dzić z głę​bo​kie​go snu. Kie​dy wresz​cie kom​pu​ter się ock​nął i po​czu​łem, że po​rwa​ne do​tych​czas ni​ci wio​dą​ce do ma​szy​no​we​go mó​zgu stat​ku znów się zro​sły, bły​ska​wicz​nie spró​bo​wa​łem wy​wo​łać ani​hi​la​to​ry. Nic z te​go jed​nak nie wy​szło – ani​hi​la​to​ry by​ły do​kład​nie za​blo​ko​wa​ne. Naj​wi​docz​niej to sa​mo usi​ło​wa​li zro​bić moi przy​ja​cie​le, gdyż Ka​ma​gin na​gle jęk​nął, a Pe​tri za​klął z pa​sją. – Cze​mu tak dłu​go? – za​py​tał Or​lan. – Zły kon​takt-od​par​łem. Osi​ma miał sen​ną twarz, a Ka​ma​gin otwo​rzył w na​pię​ciu usta i nie wi​dzą​cy​mi oczy​ma wpa​try​wał się w ja​kiś punkt na ekra​nie. „Mo​że im się uda! ” – po​my​śla​łem z na​dzie​ją. Spo​śród mi​liar​dów moż​li​wych kom​bi​na​cji ele​men​tów two​rzą​cych MUK jed​na tyl​ko umoż​li​wia​ła mu pra​wi​dło​wą pra​cę, te​raz zaś kom​pu​ter pod dyk​tan​do Osi​my i Ka​ma​gi​na sam ukła​dał sche​mat no​wych po​łą​czeń. Kie​dy któ​ryś z nich, Osi​ma lub Ka​ma​gin, po​wie: „Ko​niec pro​gra​mu. Wy​ko​nuj!”, ta je​dy​na kom​bi​na​cja zo​sta​nie za​stą​pio​na do​wol​ną in​ną, przy​pad​ko​wą, bez​sen​sow​ną, jed​ną z mi​liar​dów bez​sen​sow​nych kom​bi​na​cji po​łą​czeń. – Ko​niec! – wy​krzyk​nął Osi​ma z ulgą. – Ko​niec! – po​wtó​rzył jak echo Ka​ma​gin. Po​czu​łem w mó​zgu i ca​łym cie​le roz​błysk bó​lu. Nasz in​te​li​gent​ny MUK, ma​ga​zy​nier i straż​nik wie​dzy ca​łej ludz​ko​ści, prze​stał ist​nieć. Zo​sta​ła bez​u​ży​tecz​na skła​dan​ka krysz​ta​łów opla​ta​na gąsz​czem prze​wo​dów. – Ad​mi​ra​le! – po​wie​dział uro​czy​ście Osi​ma. – Roz​kaz zo​stał wy​ko​na​ny. – Pe​tri, pro​szę otwo​rzyć lu​ki – za​rzą​dzi​łem. – Trze​ba speł​nić wa​run​ki ka​pi​tu​la​cji. Po​tra​fi pan chy​ba ręcz​nie uru​cho​mić awa​ryj​ne urzą​dze​nia odry​glo​wu​ją​ce? – Dam so​bie ra​dę – mruknął Pe​tri kie​ru​jąc się ku wyj​ściu. Kiw​nął pal​cem na Nisz​czy​cie​li. – Mo​że któ​ryś z was pój​dzie ze mną? Je​den ze Zły​wro​gów roz​ta​jał i znik​nął. Dwaj po​zo​sta​li tkwi​li na​dal na sta​rych miej​scach. Po pew​nym cza​sie pil​nu​ją​cy drzwi Nisz​czy​cie​le od​su​nę​li się na bo​ki, jak​by prze​pusz​cza​li ko​goś do ste​rów​ki, ale nikt no​wy w sa​li się nie po​ja​wił. Jed​no​cze​śnie in​stynk​tow​nie po​czu​łem, że wo​kół nas zro​bi​ło się cia​śniej. – Nie​wi​dzial​ni! – rzu​cił ostrze​gaw​czo Ro​me​ro. – Mo​że​cie iść do swo​ich to​wa​rzy​szy – po​wie​dział bez​na​mięt​nym gło​sem Or​lan.

2

Pa​weł skie​ro​wał się do par​ku. Ru​szy​li​śmy za nim. Po dro​dze zo​ba​czy​li​śmy ca​łe ko​hor​ty pan​cer​nych żół​wi, któ​re nie​zgrab​nie ko​ły​sząc za​stę​pu​ją​cy​mi im gło​wy pe​ry​sko​pa​mi roz​le​wa​ły się wzdłuż ko​ry​ta​rzy bie​gną​cych do lą​do​wi​ska i zaj​mo​wa​ły jed​no po​miesz​cze​nie za dru​gim. Zły​wro​gi gna​ły przed so​bą wy​pę​dzo​nych stam​tąd lu​dzi. Na lą​do​wi​sku sta​ły lek​kie stat​ki po​dob​ne do na​szych pla​ne​to​lo​tów. Z ich otwar​tych luków sy​pa​ły się no​we za​stę​py gło​wo​okich. Nie po​zwo​lo​no nam ob​ser​wo​wać tej sce​ny. Na​gle po​ja​wił się Or​lan i roz​ka​zał odejść stam​tąd. – Sprawdź​cie de​szy​fra​to​ry! – po​ra​dził Ro​me​ro i po chwi​li, kie​dy​śmy ure​gu​lo​wa​li na​sze DN-2, kon​ty​nu​ował już w my​śli: „Zły​wro​gi ma​ją do​bry słuch, ale na​sze​go pro​mie​nio​wa​nia mó​zgo​we​go chy​ba nie od​bie​ra​ją, nie mów​my więc ni​cze​go na głos”. Zgo​dzi​li​śmy się z nim i każ​de​mu na​po​tka​ne​mu czło​wie​ko​wi po​le​ca​li​śmy uru​cho​mić de​szy​fra​tor. W ale​jach par​ku by​ło peł​no lu​dzi. Wo​kół każ​de​go do​wód​cy two​rzył się tłum zło​żo​ny głów​nie z człon​ków za​ło​gi je​go stat​ku. Mnie na ra​zie po​zo​sta​wio​no w spo​ko​ju, usia​dłem więc na ław​ce w to​wa​rzy​stwie Ma​ry i Astra. Po chwi​li do​łą​czył do nas Ro​me​ro. W par​ku pa​no​wa​ła ziem​ska je​sień, mię​dzy drze​wa​mi szu​miał lek​ki wiatr, sy​pa​ły się po​żół​kłe li​ście. – Za​bi​ją nas, oj​cze? – za​py​tał Aster pa​trząc mi uważ​nie w oczy. Uśmiech​ną​łem się z wy​sił​kiem i od​wró​ci​łem gło​wę. – A to ni​by cze​mu? Na​sze ży​cie jest te​raz bar​dziej po​trzeb​ne Nisz​czy​cie​lom niż nam sa​mym. Aster za​my​ślił się. Nad tłu​mem po​ja​wił się Trub z Lusi​nem na bar​kach. Anioł wy​lą​do​wał obok na​szej ław​ki i Lusin ze​sko​czył na grunt. Trub pa​trzył na mnie jak na zdraj​cę. – Eli, jak mo​głeś pod​dać się bez wal​ki? Anio​ły ni​gdy nie idą do nie​wo​li, a lu​dzie… – Przy​po​mnij so​bie, co mó​wi​łem na stat​ku – od​par​łem i po​pro​si​łem, aby uru​cho​mił de​szy​fra​tor. – Uwa​żaj​cie się nie za jeń​ców, lecz za wy​wia​dow​ców w ja​ski​ni wro​ga. – Mo​że​my się za ta​kich uwa​żać, ale co na to wro​go​wie, któ​rzy po​chwy​ci​li nas si​lą? – za​opo​no​wał Lusin, wy​ra​ża​jąc się nad​spo​dzie​wa​nie ja​sno. Prze​ko​na​łem się zresz​tą z cza​sem, że roz​ma​wia​jąc bez słów po​tra​fi być bar​dzo pre​cy​zyj​ny w są​dach i wy​mow​ny. Jesz​cze te​raz, spo​ty​ka​jąc się na Zie​mi, włą​cza​my na​sze de​szy​fra​to​ry i wów​czas po​ro​zu​mie​wa​my się bez prze​szkód. – No, zo​ba​czy​my – rzu​cił po​wścią​gli​wie Ro​me​ro. Żo​na w mil​cze​niu tu​li​ła się do me​go ra​mie​nia. Ro​zu​mie​li​śmy się bez słów. Po​smut​nia​ły Lusin roz​ma​wiał pół​gło​sem z Ro​me​rem, a Trub i Aster do​łą​czy​li do grup​ki ota​cza​ją​cej Ka​ma​gi​na. Li​ście spa​da​ły co​raz ob​fi​ciej przy​wo​dząc mi na myśl ów dzień na nie​osią​gal​nie da​le​kiej Zie​mi, kie​dy to w alei Zie​lo​ne​go Pro​spek​tu spo​tka​łem Ma​ry. Te​raz by​ła obok mnie, wy​mę​czo​na, cier​pli​wa, nie​skoń​cze​nie bli​ska, a ja z czu​ło​ścią my​śla​łem o tam​tej, nie​chęt​nej, po​gar​dli​wie od​bur​ku​ją​cej na mo​je py​ta​nia… – Nie trze​ba! – wy​szep​ta​ła bła​gal​nie Ma​ry, któ​rej de​szy​fra​tor prze​ka​zał mo​je my​śli. – Masz ra​cję! – po​wie​dzia​łem z wes​tchnie​niem, do​strze​ga​jąc idą​ce​go ku nam Or​la​na, któ​re​mu to​wa​rzy​szy​li ci sa​mi dwaj wid​mo​wi Nisz​czy​cie​le.

Póź​niej zro​zu​mie​li​śmy, że ich wid​mo​wość jest po​zor​na, by​li bo​wiem cał​ko​wi​cie ma​te​rial​ni, ty​le że bar​dzo „nie​ludz​cy”. Od​mien​ność Zły​wro​gów od lu​dzi by​ła szcze​gól​nie wi​docz​na pod​czas ru​chu. Nie​ru​cho​me​go Nisz​czy​cie​la, zwłasz​cza z da​le​ka, moż​na by​ło z ła​two​ścią po​my​lić z czło​wie​kiem. Chód jed​nak na​tych​miast ich zdra​dzał: nie kro​czy​li, lecz ra​czej lek​ko pod​ska​ki​wa​li na sztyw​nych no​gach wy​rzu​ca​jąc je ko​lej​no do przo​du ni​czym szczu​dła. Ko​ły​sa​li przy tym ca​łym tu​ło​wiem jak ziem​scy „cho​dzia​rze”, bi​ją​cy re​kor​dy szyb​ko​ści. Jesz​cze mniej cech ludz​kich mia​ły ich twa​rze. Na gło​wach przy​po​mi​na​ją​cych za​ry​sem gło​wę czło​wie​ka mie​li wło​sy, uszy, oczy, usta i pod​b​ró​dek, ale brak tam by​ło no​sa, za​miast któ​re​go wid​niał okrą​gły otwór za​kry​ty pła​tem skó​ry przy​po​mi​na​ją​cym nie​wiel​ki ry​jek, wzno​szą​cy się i opa​da​ją​cy przy od​dy​cha​niu. Twa​rze ich zmie​nia​ły barwę za​leż​nie od na​stro​ju: by​ły raz bia​łe, raz żół​te to znów nie​bie​skie. Zmia​na ko​lo​ru i bla​sku nie przy​po​mi​na​ła w ni​czym za​dzi​wia​ją​ce​go ję​zy​ka barw miesz​kań​ców We​gi, przy​wo​dzi​ła na myśl ra​czej na​szą bla​dość lub ru​mień​ce, znacz​nie jed​nak sil​niej​sze, wręcz zło​wiesz​cze. Or​lan uniósł gło​wę do gó​ry – nie ob​ró​cił jej na szyi ku ty​ło​wi jak my to czy​ni​my pod​no​sząc gło​wę, lecz wła​śnie uniósł: szy​ja na​gle wy​dłu​ży​ła się i gło​wa za​wi​sła o ja​kieś trzy​dzie​ści cen​ty​me​trów nad ra​mio​na​mi. Póź​niej do​my​śli​li​śmy się, że jest to po​zdro​wie​nie przy​ję​te u Nisz​czy​cie​li, któ​rzy uprzej​mie pod​no​szą gło​wy, jak na​si przod​ko​wie uchy​la​li ka​pe​lu​sza. Or​lan ode​zwał się nie opusz​cza​jąc gło​wy: – Ża​den z me​cha​ni​zmów na​pę​do​wych stat​ku nie dzia​ła. Co​ście z ni​mi zro​bi​li? – To nie na​sza wi​na, za​blo​ko​wa​li​ście ani​hi​la​to​ry gwiaz​do​lo​tu. – Od​blo​ko​wa​li​śmy je, ale nie zna​my sche​ma​tów wa​szych urzą​dzeń. Po​wiedz​cie, jak je na​le​ży ob​słu​gi​wać. – Nie zro​bi​my te​go – oświad​czy​łem. – Ste​ru​ją​cy na​pę​dem kom​pu​ter po​kła​do​wy zo​stał znisz​czo​ny. Ale gdy​by​ście na​wet wie​dzie​li, jak uru​cho​mić ani​hi​la​to​ry bez je​go po​mo​cy, i tak nie zdra​dzi​li​by​śmy na​szych se​kre​tów. Gło​wa Or​la​na opa​dła. By​ło to tak nie​ocze​ki​wa​ne, że Ma​ry krzyk​nę​ła z prze​stra​chu. Szy​ja znik​nę! a cał​ko​wi​cie, a czasz​ka do po​ło​wy skry​ła się w klat​ce pier​sio​wej, wy​da​jąc przy tym dźwięk po​dob​ny do su​che​go wy​strza​łu. Nad ra​mio​na​mi Nisz​czy​cie​la wy​sta​wa​ło te​raz je​dy​nie czo​ło i dwo​je oczu. Te wi​docz​ne frag​men​ty Or​la​no​wej twa​rzy roz​bły​sły nie​bie​skim świa​tłem. W ten spo​sób po raz pierw​szy zo​ba​czy​li​śmy, jak Zły​wro​gi wy​ra​ża​ją swo​je roz​draż​nie​nie i dez​apro​ba​tę. – Do​nio​sę o tym Wiel​kie​mu – do​biegł nas zmie​nio​ny głos Or​la​na. – Pro​szę bar​dzo – od​par​łem. – Chcia​łem jed​nak naj​przód za​dać pa​nu kil​ka py​tań. Czy moż​na? – Słu​cham – je​go gło​wa wró​ci​ła na miej​sce. – Co za​mier​za​cie z na​mi zro​bić? Kim jest Wiel​ki Nisz​czy​ciel? Skąd wie​cie, jak mam na imię i kim je​stem? Jak na​uczy​li​ście się ludz​kie​go ję​zy​ka? Jak przedo​sta​li​ście się do wnę​trza na​sze​go gwiaz​do​lo​tu? – Na żad​ne z tych py​tań nie udzie​lę na ra​zie od​po​wie​dzi – oświad​czył Or​lan znów kry​jąc gło​wę w pier​si. Po chwi​li wy​do​był ją z po​wro​tem i do​dał: – A o tym, czy je kie​dy​kol​wiek uzy​ska​cie, zde​cy​du​je póź​niej Wiel​ki. – Niech mi pan wo​bec te​go po​wie, co mo​że​my i cze​go nam nie wol​no ro​bić. – Mo​że​cie ro​bić wszyst​ko to, co do​tych​czas, z jed​nym wy​jąt​kiem: nie wol​no wam zbli​żać się do urzą​dzeń na​pę​do​wych i ste​ru​ją​cych stat​ku. – Od​blo​kuj​cie nam przy​naj​mniej ste​reo​ekra​ny w sa​li ob​ser​wa​cyj​nej – po​pro​si​łem. – Chy​-

ba wam nie za​szko​dzi, je​że​li po​pa​trzy​my na słoń​ca wa​sze​go ma​low​ni​cze​go sku​pi​ska? – Pa​trzeć na gwiaz​dy mo​że​cie – rzu​cił od​da​la​jąc się w pod​skokach.

3

Kro​ni​ka Ro​me​ra do​kład​nie opi​su​je pierw​sze dni na​szej nie​wo​li, na​sze ów​cze​sne nie​po​ko​je, za​sko​cze​nia, roz​pacz i wście​kłość ogar​nia​ją​cą lu​dzi na wi​dok Zły​wro​gów sza​ro​gę​szą​cych się na gwiaz​do​lo​cie. Ja z owych dni za​pa​mię​ta​łem przede wszyst​kim drę​czą​ce mnie bez​u​stan​nie py​ta​nia, na któ​re nie po​tra​fi​łem zna​leźć od​po​wie​dzi. Tyl​ko z dwoj​giem lu​dzi mo​głem po​dzie​lić się swy​mi wąt​pli​wo​ścia​mi. Ma​ry wi​dzia​ła je​dy​nie ka​ta​stro​fal​ny w skut​kach zbieg oko​licz​no​ści, Ro​me​ro na​to​miast utrzy​my​wał, że oce​nę wi​ny za to, co się sta​ło, na​le​ży po​zo​sta​wić hi​sto​ry​kom, a mo​im obo​wiąz​kiem jest trzeź​wa ana​li​za sy​tu​acji. Dys​ku​sje z ni​mi nie przy​nio​sły mi żad​nej ulgi, da​ła mi ją do​pie​ro roz​mo​wa z ma​lut​kim ko​smo​nau​tą i Astrem. Ka​ma​gin za​trzy​mał mnie kie​dyś u drzwi do sa​li ob​ser​wa​cyj​nej. – Ad​mi​ra​le – po​wie​dział ze wzru​sze​niem w gło​sie – ma pan wszel​kie po​wo​dy być nie​za​do​wo​lo​nym ze mnie… – Pan ma ich znacz​nie wię​cej, aby być nie​za​do​wo​lo​nym ze mnie! – za​opo​no​wa​łem. – Nie i jesz​cze raz nie! – wy​krzyk​nął. – Na​wet MUK nie prze​wi​dział te​go, co się sta​ło, a czło​wiek jest tyl​ko czło​wie​kiem. Od​sze​dłem usi​łu​jąc ukryć wzru​sze​nie. Te​go sa​me​go dnia Aster po​wie​dział do mnie: – Bar​dzo mi cię żal, oj​cze! Sy​nek sie​dział w mo​im po​ko​ju i oglą​dał ste​reo film z wi​do​ka​mi Zie​mi, za​chwy​ca​jąc się Hi​ma​la​ja​mi, Sa​ha​rą, Oce​anem Spo​koj​nym i stu​pię​tro​wy​mi gma​cha​mi Sto​li​cy. – Dla​cze​go? – za​py​ta​łem nie​uważ​nie, bo wy​da​wa​ło mi się, iż je​go sło​wa od​no​szą się do fil​mu. – Wy​obra​zi​łem so​bie, że to ja je​stem ad​mi​ra​łem, że spa​li​łem dwa swo​je stat​ki, a trze​ci pod​da​łem wro​gom… I ode​chcia​ło mi się żyć. A to​bie jest prze​cież znacz​nie go​rzej, bo ty nie ba​wisz się w ad​mi​ra​ła… – Baw się w gry na po​zio​mie nie wyż​szym od żoł​nie​rza lub in​ży​nie​ra – po​ra​dzi​łem mu i wy​sze​dłem z po​ko​ju. Dłu​go po​tem nie mo​głem się opa​no​wać. Na ekra​nach sa​li ob​ser​wa​cyj​nej wi​dzie​li​śmy co dnia to sa​mo: ja​skra​we gwiaz​dy i pły​ną​ce mię​dzy ni​mi zie​lo​ne punk​ci​ki eska​dry Nisz​czy​cie​li. Trud​no po​wie​dzieć, czy prze​ciw​nik nie chce, aby​śmy zo​rien​to​wa​li się, w ja​kim kie​run​ku le​ci​my, czy też urzą​dze​nia gwiaz​do​lo​tu by​ły nie​spraw​ne, w każ​dym ra​zie trud​no by​ło do​ciec, ja​kim kur​sem i z ja​ką pręd​ko​ścią po​ru​sza się eska​dra. Ja​sne by​ło je​dy​nie to, że nasz sta​tek znaj​du​je się w cen​trum szy​ku, gdyż na wszyst​kich ekra​nach lśni​ły krą​żow​ni​ki Nisz​czy​cie​li. Osi​ma przy​pusz​czał, że wzię​li nas w szyk ku​li​sty po pro​stu dla​te​go, że ich stat​kom ła​twiej by​ło w ten spo​sób ho​lo​wać „Ciel​ca” swo​imi po​la​mi, bo nasz sta​tek po​zba​wio​ny na​pę​du nie mógł prze​cież uciec i nie trze​ba go by​ło pil​no​wać tak pie​czo​ło​wi​cie. Po​ma​rań​czo​wa z wol​na od​chy​la​ła się od osi lo​tu. W ze​ni​cie po​ja​wi​ła się in​na gwiaz​da, nie​mal błę​kit​na, ale nie​zbyt ja​sna. Po ja​kimś cza​sie i ona po​zo​sta​ła z bo​ku, a przy​rzą​dy wy​ka​za​ły, iż eska​dra wy​ha​mo​wu​je się w prze​strzeń ein​ste​inow​ską. I znów uj​rze​li​śmy, tym ra​zem w lor​net​kach mnoż​ni​ków optycz​nych, nie​po​zor​ną błę​kit​ną

gwiazd​kę i ciem​ną kul​kę jej pla​ne​ty. – Do​brze ukry​li swą ba​zę – za​uwa​żył z uzna​niem Ka​ma​gin. – Błę​kit​ne​go kar​ła trud​no zna​leźć w tym ro​jo​wi​sku ol​brzy​mów i su​pe​rol​brzy​mów, a za​gu​bio​ny w ciem​no​ści sa​te​li​ta jest po pro​stu nie​wi​docz​ny.

4

Krą​żow​ni​ki wro​gów je​den za dru​gim zni​ka​ły w ciem​no​ści, a ich prze​ni​kli​we świa​tła stop​nio​wo bla​dły. Kie​dy „Cie​lec” za​czął pod​cho​dzić do lą​do​wa​nia, to​wa​rzy​szy​ło mu za​le​d​wie oko​ło dzie​się​ciu stat​ków. Ten dzień na za​wsze utrwa​lił się w mo​jej pa​mię​ci. Na​sze stat​ki ga​lak​tycz​ne nie po​tra​fią lą​do​wać na pla​ne​tach, a gi​gan​tycz​ne krą​żow​ni​ki Nisz​czy​cie​li opa​dły na po​wierzch​nię glo​bu z lek​ko​ścią awio​ne​tek. Na pła​skiej rów​ni​nie w cią​gu nie​wie​lu go​dzin wy​ro​sły ogrom​ne „wzgó​rza”, a w jed​nej z do​li​nek po​mię​dzy ni​mi mięk​ko przy​cu​mo​wał „Cie​lec”. – Wy​cho​dzić! – roz​ka​zał Or​lan po​ja​wia​jąc się nie​ocze​ki​wa​nie w sa​li ob​ser​wa​cyj​nej, skąd przy​glą​da​li​śmy się lą​do​wa​niu. Po​le​ci​łem za​ło​żyć ska​fan​dry. Or​lan od​wo​łał mój roz​kaz: – To zby​tecz​ne, ad​mi​ra​le Eli. W ba​zie stwo​rzy​li​śmy wa​run​ki, ja​kich po​trze​bu​je​cie: at​mos​fe​ra z azo​tem i tle​nem, wo​da, od​po​wied​nie cią​że​nie i tem​pe​ra​tu​ra, a na​wet wasz ulu​bio​ny zie​lo​ny ko​lor. Co zaś do pro​mie​nio​wa​nia – wska​zał rę​ką na nie​bie​ska​we słoń​ce – to nie jest ono groź​ne. Z lu​ku ła​dun​ko​we​go „Ciel​ca” wy​su​nę​ła się plat​for​ma cu​mow​ni​cza. Wy​szli​śmy na ze​wnątrz. Aster po​wie​dział ra​do​śnie: – Oj​cze, praw​da, że ta pla​ne​ta jest po​dob​na do Zie​mi? Ma​ma mó​wi, że nie, ale mo​im zda​niem jest po​dob​na! Pla​ne​ta istot​nie przy​po​mi​na​ła Zie​mię, ale w ten spo​sób, w ja​ki Nisz​czy​cie​le ko​pio​wa​li lu​dzi. By​ło to po​do​bień​stwo ka​ry​ka​tu​ral​ne i wid​mo​we. Nie po​tra​fi​łem wy​tłu​ma​czyć te​go Astro​wi, któ​ry wi​dział Zie​mię je​dy​nie na ste​reo​ekra​nie. Ma​lut​kie błę​kit​na​we słoń​ce da​wa​ło wy​star​cza​ją​cą ilość świa​tła, ale zu​peł​nie nie grza​ło. Tu​tej​sze po​łu​dnie bar​dziej przy​po​mi​na​ło ziem​skie księ​ży​co​we no​ce niż naj​po​chmur​niej​sze dni. Na sza​rym nie​bie pla​ne​ty męt​nie po​ły​ski​wa​ły gwiaz​dy. Pla​ne​ta by​ła zie​lo​na, jak to obie​cy​wał Or​lan, lecz by​ła to zie​leń mar​twa, z me​ta​licz​nym po​ły​skiem. W gó​rze, za​sła​nia​jąc gwiaz​dy, kłę​bi​ły się chmur​ki, rów​nież ja​do​wi​cie zie​lo​ne. – Me​ta​lo​wa! – po​wie​dział ze smut​kiem Lusin. – Nie​zna​ny me​tal, Eli. – Do​sko​na​le zna​ny me​tal: ni​kiel – po​pra​wił go Ka​ma​gin. – Za mo​ich cza​sów ni​kiel był dru​gim co do waż​no​ści po sta​li ma​te​ria​łem kon​struk​cyj​nym. Za​rę​czam, że te wszyst​kie zie​lo​no​ści to so​le i tlen​ki ni​klu. Je​dy​nie nasz ab​so​lut​nie czar​ny sta​tek na​ru​szał mo​no​ton​ny ko​lo​ryt pla​ne​ty. Na jej zie​lo​nej po​wierzch​ni to​czy​ły się zie​lo​ne rze​ki, wpa​da​ją​ce do zie​lo​nych je​zior oto​czo​nych zie​lo​ny​mi wzgó​rza​mi. Do​tkną​łem rę​ką jed​nej z zie​lo​nych ro​ślin i prze​ko​na​łem się, że to po pro​stu gru​zy męt​nych, śli​skich w do​ty​ku krysz​ta​łów. Za​czerp​ną​łem dłoń​mi pły​nu ze stru​my​ka: to rów​nież by​ły roz​two​ry so​li ni​klo​wych o nie​przy​jem​nym ostrym za​pa​chu. Ciecz za​bar​wi​ła mi rę​ce tak sil​nie i rów​no​mier​nie, jak​bym za​ło​żył zie​lo​ne rę​ka​wicz​ki. Póź​niej szli​śmy ale​ją me​ta​lo​wych drzew z błę​kit​na​wo​bia​ły​mi pnia​mi i ko​ro​na​mi po​kry​ty​mi zie​lo​nym na​lo​tem. Me​ta​lo​we ga​łę​zie ko​ły​sa​ły się w po​dmu​chach wia​tru i strą​ca​ły

na zie​mię wiel​kie gro​na doj​rza​łych krysz​ta​łów. Nie​przy​jem​ny za​pach związ​ków ni​klu, wy​peł​nia​ją​cy ten me​ta​lo​wy las, sta​wał się nie do znie​sie​nia. Po wyj​ściu z gwiaz​do​lo​tu znów uj​rze​li​śmy swo​ich straż​ni​ków – gło​wo​oki. Na stat​ku Zły​wro​gi pil​no​wa​ły urzą​dzeń i sta​ra​ły się nie wcho​dzić nam w dro​gę. Tu​taj by​ły wszę​dzie: na plat​for​mie cu​mow​ni​czej, przy gra​wi​ta​cyj​nym eska​la​to​rze, wo​kół stat​ku. Za​nim tra​fi​li​śmy do me​ta​lo​we​go la​su, nad brze​gi rze​czek wy​peł​nio​nych roz​two​ra​mi so​li ni​klu, mu​sie​li​śmy przede​fi​lo​wać mię​dzy szpa​le​ra​mi straż​ni​ków, pil​nu​ją​cych czuj​nie, aby​śmy nie zbli​ża​li się do ich stat​ków. Je​że​li je​niec zbyt​nio zba​czał z wy​zna​czo​nej dro​gi, za​wra​ca​no go na tra​sę so​lid​ny​mi pchnię​cia​mi pól gra​wi​ta​cyj​nych. Mnie pierw​sze​go do​się​gną! ta​ki bicz. Póź​niej nie pró​bo​wa​łem się już opie​rać. Po​zo​sta​li lu​dzie za​cho​wy​wa​li się po​dob​nie, ale z Anio​ła​mi gło​wo​oki mia​ły wie​le kło​po​tu. Tru​ba i je​go współ​ple​mień​ców wy​ssał ten sam trans​por​ter si​ło​wy, z któ​re​go i my sko​rzy​sta​li​śmy. Trub wzle​ciał, a za nim z ha​ła​sem po​de​rwa​ły się do lo​tu po​zo​sta​łe Anio​ły. Gło​wo​oki wpa​dły w po​płoch, ich pe​ry​sko​py strasz​li​wie się roz​ja​rzy​ły, ale si​ła cio​sów gra​wi​ta​cyj​nych ma​la​ła pro​por​cjo​nal​nie do od​le​gło​ści i Anio​ły szyb​ko po​ję​ły ten pro​sty fakt. Wzla​ty​wa​ły więc wy​so​ko i tam, nie​osią​gal​ne dla cio​sów, sza​la​ły w po​wie​trzu. Wkrót​ce w ich pstry tłum ha​ła​śli​wie wtar​gnę​ły pe​ga​zy, a za ni​mi uniósł się ogrom​ny i ma​je​sta​tycz​ny Gro​mo​wład​ny z Lusi​nem na grzbie​cie. Drob​niej​sze smo​ki po​pę​dzi​ły za swym wo​dzem. Wkrót​ce w po​wie​trzu utwo​rzy​ła się trój​war​stwo​wa pi​ra​mi​da. Naj​wy​żej, cał​ko​wi​cie nie​osią​gal​ne dla gło​wo​oków, szy​bo​wa​ły skrzy​dla​te smo​ki, po​środ​ku mio​ta​ły się Anio​ły, a na sa​mym do​le pod ni​mi sza​la​ły la​ta​ją​ce ko​nie, któ​re zu​peł​nie po​tra​ci​ły gło​wy na wi​dok wol​nej prze​strze​ni. Trud​no się im dzi​wić: ty​le cza​su w cia​snych staj​niach gwiaz​do​lo​tu… Zły​wro​gom uda​ło się strą​cić kil​ka pe​ga​zów, ale i te po​bie​gaw​szy chwi​lę po grun​cie z ra​do​snym rże​niem podry​wa​ły się do gó​ry. Sto​ją​cy w po​bli​żu mnie Ka​ma​gin i Osi​ma wy​mie​ni​li spoj​rze​nia. – Tyl​ko bez słów! – ostrze​głem ich w my​śli. – Rów​nież bez mil​czą​cych roz​wa​żań. Nie wie​my, ja​ką tech​ni​ką pod​słu​chu dys​po​nu​ją Nisz​czy​cie​le w swej ba​zie. Spró​buj​cie też z ła​ski swo​jej nie ge​sty​ku​lo​wać… Ko​niec pierw​sze​go za​mie​sza​nia był szyb​ki i nie​ocze​ki​wa​ny. Na pan​ce​rzu jed​ne​go ze stat​ków roz​ja​rzył się żół​ty krąg i ko​nie, Anio​ły, wresz​cie Lusin wierzchem na Gro​mo​wład​nym ru​nę​li w dół. Gdy​bym mógł na to pa​trzeć okiem po​stron​ne​go ob​ser​wa​to​ra, wi​do​wi​sko pew​nie wy​da​ło​by mi się za​baw​ne. Po​wietrz​ni akro​ba​ci na​dal ener​gicz​nie wy​ma​chi​wa​li skrzy​dła​mi, ale pę​dzi​li w dół ni​czym lą​du​ją​ce sa​mo​lo​ty. – No cóż, krą​żow​ni​ki! – mruknął w my​śli Ka​ma​gin. – Ale te dia​bel​skie ma​szy​ny by​wa​ją prze​cież nie wszę​dzie!… Pierw​sze sze​re​gi ludz​kiej pro​ce​sji za​głę​bi​ły się w las. Po chwi​li do​tar​li do nas Trub i Lusin. Anioł był za​wsty​dzo​ny nie​for​tun​nym wy​bry​kiem, a Lusin pro​mie​niał. Gro​mo​wład​ny po​ka​zał, że po​tra​fi wspa​nia​le la​tać, a to by​ło dla nie​go waż​niej​sze niż nie​wo​la. – Świet​ny, co? – po​chwa​lił się na głos. Nie ode​zwa​łem się, a Ka​ma​gin po​wie​dział przez de​szy​fra​tor: – Do​sko​na​le. Twoi skrzy​dla​ci przy​ja​cie​le po​mo​gą nam prze​żyć nie​wo​lę. Zwró​ci​łem się do Tru​ba, któ​ry wlókł się ze smęt​nie opusz​czo​ny​mi skrzy​dła​mi. – Jak się la​ta w gó​rze? Od​po​wiedz przez apa​rat. W prze​ci​wień​stwie do Lusi​na Trub zu​peł​nie gu​bił się przy bez​po​śred​nim prze​ka​zie my​śli i nie po​tra​fił skle​cić zda​nia. – La​ta​ło się… – ją​kał Trub – jak na Zie​mi! Le​piej od Ory… Wy​żej by​ło trud​niej… Szyb​kie

roz​rze​dze​nie w gó​rę… Z tych męt​nych wy​ja​śnień trud​no by​ło co​kol​wiek zro​zu​mieć, w każ​dym ra​zie nie wię​cej niż to, że po​le cią​że​nia pla​ne​ty mia​ło struk​tu​rę nie ne​wto​now​ską. Za za​krę​tem me​ta​lo​wej alei uka​za​ła się me​ta​lo​wa bu​dow​la po​kry​ta zie​lo​ną łu​ską tlen​ków i na​ro​śla​mi krysz​ta​łów. Do wnę​trza bu​dyn​ku pro​wa​dził tu​nel. Za​trzy​ma​łem się i ob​ró​ci​łem do ty​łu. Za mną szły za​ło​gi wszyst​kich trzech stat​ków, da​lej po​la​ty​wa​ły Anio​ły, a na sa​mym koń​cu drep​ta​ły pe​ga​zy i smo​ki. Trud​no by​ło na​wet po​my​śleć, że ta​ki tłum jeń​ców moż​na wci​snąć do ni​ziut​kie​go bu​dyn​ku. – Za​pra​sza​ją nas i to na ra​zie do​syć uprzej​mie – Ro​me​ro wska​zał straż​ni​ków usil​nie wy​ma​chu​ją​cych po​ły​sku​ją​cy​mi pe​ry​sko​pa​mi w kie​run​ku wej​ścia do tu​ne​lu. – Po​cze​kaj​my na Or​la​na – zde​cy​do​wa​łem. Tym​cza​sem zie​lo​na chmur​ka peł​zną​ca w ze​ni​cie za​czę​ła kro​pić zie​lo​nym roz​two​rem so​li ni​klu. Po​je​dyn​cze kro​ple złą​czy​ły się wkrót​ce w ule​wę, po​dob​ną do tych, ja​kie urzą​dza się na Zie​mi w dniach let​nich burz. Po​ciem​nia​łe nie​bo roz​bły​sło ciem​no​czer​wo​ny​mi, męt​ny​mi bły​ska​wi​ca​mi. Od​szu​ka​łem żo​nę i sy​na i okry​łem ich swo​im płasz​czem. Ma​ry drża​ła, a syn z obu​rze​niem prze​ko​ny​wał mnie, że po​tra​fi znieść wszyst​ko to, co in​ni męż​czyź​ni. – Nie​wąt​pli​wie – zgo​dzi​łem się z nim. – I gdy​by ta ule​wa zmu​sza​ła do wy​sił​ków du​cho​wych lub fi​zycz​nych, sam bym cię do tych wy​sił​ków na​ma​wiał! Ale ona tyl​ko bru​dzi, a brud nie jest do​wo​dem mę​sko​ści… Ule​wa usta​ła rów​nie na​gle, jak się roz​po​czę​ła i na nie​bie znów po​ja​wi​ło się męt​ne słoń​ce zbli​ża​ją​ce się już ku ho​ry​zon​to​wi. By​li​śmy mo​krzy i brud​ni. Lu​dzie za​mie​ni​li się w zie​lo​ne po​są​gi, Anio​ły stro​szy​ły na​mo​kłe zie​lo​ne skrzy​dła, a Trub otrzą​sał się jak pies po przy​mu​so​wej ką​pie​li. Po​ja​wił się Or​lan. – Nie mo​gli​ście wy​brać dla nas mniej brud​nej pla​ne​ty? – za​py​ta​łem ze zło​ścią. – Na in​nych pa​nu​ją cięż​kie wa​run​ki, a Wiel​ki chce za​cho​wać was przy ży​ciu. – Sko​ro tak się o nas trosz​czy​cie, to cze​mu wpę​dza​cie nas do tej cia​snej no​ry? – Miej​sca star​czy dla wszyst​kich. Tu​nel pro​wa​dził do ob​szer​ne​go hal​lu, z któ​re​go roz​bie​ga​ły się sze​ro​kie ko​ry​ta​rze ze świe​cą​cy​mi ścia​na​mi. Pod nie​po​zor​nym dom​kiem krył się wiel​ki ze​spół po​miesz​czeń. Ni​kiel utra​cił w tych pod​zie​miach mo​no​ton​ną zie​leń i wy​stę​pu​jąc w swej czy​stej me​ta​licz​nej po​sta​ci po​bły​ski​wał sre​brzy​ście i nie​bie​ska​wo. – Na pra​wo lu​dzie, pro​sto i na le​wo wa​si sprzy​mie​rzeń​cy-za​rzą​dził Or​lan. Za​py​ta​łem, czy bę​dzie​my mo​gli ko​mu​ni​ko​wać się ze swy​mi przy​ja​ciół​mi. Uzy​ska​łem od​po​wiedź twier​dzą​cą. Anio​ły ru​szy​ły pro​sto przed sie​bie, pe​ga​zy i smo​ki po​pę​dzi​ły w le​wo, a my, po​prze​dza​ni przez Or​la​na, skrę​ci​li​śmy w pra​wo. Świe​cą​cy ko​ry​tarz do​pro​wa​dził nas do ogrom​nej, czwo​ro​kąt​nej sa​li. Wzdłuż ścian cią​gnę​ły się sze​re​gi dziw​nych, po​dob​nych do żło​bów kon​struk​cji. W ta​kim wię​zie​niu moż​na by​ło wię​zić za​ło​gi ca​łej flo​ty ga​lak​tycz​nej… – Pry​cze – po​wie​dział Ro​me​ro wska​zu​jąc na żło​by. – Urzą​dzaj​cie się! – rzu​cił Or​lan i ob​ró​cił się do mnie. – Pan pój​dzie ze mną, ad​mi​ra​le. W jed​nej chwi​li pod​bie​gli do mnie Osi​ma, Ka​ma​gin i Ro​me​ro. – Nie pu​ści​my ad​mi​ra​ła sa​me​go! – po​wie​dział Osi​ma. – Ad​mi​rał pój​dzie sam. Wy nie je​ste​ście po​trzeb​ni – od​parł su​cho Or​lan.

– Po​zwo​li pan zwró​cić so​bie uwa​gę na fakt, że pa​nu to​wa​rzy​szą adiutan​ci – wtrą​cił Pa​weł wska​zu​jąc na „opie​ku​nów” Or​la​na. – Ad​mi​ra​ło​wi ze wzglę​du na sta​no​wi​sko rów​nież na​le​ży się asy​sta! – Ad​mi​rał pój​dzie sam! – po​wtó​rzył z na​ci​skiem Or​lan. – Nie de​ner​wuj​cie się – uspo​ko​iłem przy​ja​ciół. – To nie ma żad​ne​go zna​cze​nia, gdyż i tak znaj​du​je​my się cał​ko​wi​cie w ich wła​dzy.

5

Le​d​wie na​dą​ża​łem za swy​mi prze​wod​ni​ka​mi: ich płyn​ne sko​ki przy​po​mi​na​ją​ce ra​czej ta​niec by​ły szyb​sze na​wę! od mo​je​go bie​gu. Cza​sa​mi za​trzy​my​wa​li się i cze​ka​li na mnie. Nie ob​ra​ca​li się przy tym do ty​łu, jak​by wi​dzie​li ple​ca​mi rów​nie do​brze jak ocza​mi. Nie mo​głem oprzeć się wra​że​niu, że do​ko​ła peł​no jest nie​wi​dzial​nych. Ko​ry​ta​rzem mo​gło swo​bod​nie iść dzie​sięć osób obok sie​bie, a mnie bra​ko​wa​ło prze​strze​ni. Uda​jąc, że tra​cę rów​no​wa​gę, ze trzy ra​zy za​ta​cza​łem się na bo​ki, ale wszę​dzie by​ło pu​sto. Nie uda​ło mi się zde​rzyć z nie​wi​dzial​ny​mi. W po​miesz​cze​niu, do któ​re​go we​szli​śmy, ma​łym i ską​po oświe​tlo​nym, Or​lan ka​zał mi się za​trzy​mać. Sta​ną​łem po​środ​ku, a Or​lan z asy​stą pod​szedł do znaj​du​ją​cych się w głę​bi drzwi, któ​re otwar​ty się przed nim. Do środ​ka wbiegł w pod​skokach czło​wiek, któ​re​go na​tych​miast po​zna​łem. To był An​dre. Po​ru​szał się nie jak An​dre, miał star​czo przy​gar​bio​ną syl​wet​kę, gło​wa mu się trzę​sła, wy​ma​chi​wał rę​ko​ma i coś mam​ro​tał skrze​kli​wym gło​sem. W ni​czym nie przy​po​mi​nał przy​ja​cie​la, wszyst​ko w nim by​ło in​ne, ob​ce, nie​zna​ne i prze​ra​ża​ją​ce… Ale to mógł być tyl​ko An​dre. – An​dre! – krzyk​ną​łem i rzu​ci​łem się ku nie​mu. Uniósł gło​wę. Zo​ba​czy​łem je​go twarz, po​sta​rza​łą, wy​nędz​nia​łą i tak okrop​nie zmie​nio​ną, że ra​dość ze spo​tka​nia mo​men​tal​nie zmie​ni​ła się w strach. Chwy​ci​łem przy​ja​cie​la, ob​ją​łem go, ale już w owej pierw​szej chwi​li zro​zu​mia​łem, że po​wrót An​dre z nie​by​tu przy​nie​sie nie tyl​ko ra​dość, a mo​że wła​śnie naj​mniej ra​do​ści. An​dre ode​pchnął mnie. Nie po​znał. – An​dre – bła​ga​łem. – Spójrz, prze​cież to ja, Eli! Twój przy​ja​ciel Eli! An​dre, An​dre, An​dre! Na​dal z nie​chę​cią się od​wra​cał. Mój strach za​mie​nił się w prze​ra​że​nie. Szarp​ną​łem go ku so​bie. Pa​trzył na mnie i nie wi​dział. Ta​kie oczy mie​wa​ją lu​dzie po​chło​nię​ci ja​ki​miś cięż​ki​mi my​śla​mi. Od​zy​ska​łem przy​ja​cie​la, ale od​zy​ska​łem go je​dy​nie fi​zycz​nie, bo nie opu​ścił dla mnie ja​kie​goś swo​je​go da​le​kie​go świa​ta. An​dre był już obec​ny, ale go nie by​ło! – An​dre! – krzy​cza​łem roz​pacz​li​wie. – To prze​cież ja, Eli!… Zdo​łał się wy​rwać i za​czął ucie​kać. Do​pę​dzi​łem go i po​trzą​sną​łem jesz​cze sil​niej. An​dre bez​sil​nie prze​le​wał mi się przez rę​ce. Na​gle za​mknął oczy, po​bladł, a ogni​ste kę​dzio​ry – je​dy​ne, co przy​po​mi​na​ło daw​ne​go An​dre – za​kry​ły mu twarz. Or​lan i dwaj je​go adiutan​ci w mil​cze​niu ob​ser​wo​wa​li tę sce​nę. Zo​sta​wi​łem An​dre w spo​ko​ju i pod​sko​czy​łem do Or​la​na. By​łem go​tów rzu​cić się na nie​go z pię​ścia​mi. Na​wet się nie po​ru​szył. – Wstręt​ne po​two​ry! – krzyk​ną​łem. – Co​ście z nim zro​bi​li? Cze​mu po​zba​wi​li​ście go ro​zu​mu? Od​po​wiedź Or​la​na za​brzmia​ła tak uro​czy​ście i po waż​nie, że chy​ba tyl​ko to po​wstrzy​ma​ło mnie od bój​ki: – Wiel​ki nie chciał po​zba​wić go ro​zu​mu. Na​gle do​biegł mnie ci​chy głos An​dre, któ​ry mo​no​ton​nie śpie​wał ko​ły​sząc w takt ca​łym cia​łem:

By​ła ba​bu​leń​ka z ro​du bo​ga​te​go, Mia​ła ba​bu​leń​ka ko​zia ro​ga​te​go… Śpie​wał gło​sem cie​niut​kim i ża​ło​snym. Ni​gdy przed​tem nie sły​sza​łem u nie​go ta​kie​go gło​su. Ob​ró​ci​łem się ku Or​la​no​wi. – Cze​go więc ode mnie chce​cie? – Czło​wiek An​dre jest do pań​skiej dys​po​zy​cji, ad​mi​ra​le Eli – od​parł Or​lan. – Chodź​my, An​dre – po​wie​dzia​łem i po​cią​gną​łem go za rę​kaw.

6

Do sa​li, w któ​rej roz​kwa​te​ro​wa​no mych przy​ja​ciół, wsze​dłem już ze​wnętrz​nie spo​koj​ny. Rzu​cił się ku nam Ka​ma​gin i z prze​ra​że​niem od​sko​czył. Rzad​ko wi​dy​wał An​dre. ale po​znał go od ra​zu. Pa​weł śmier​tel​nie zbladł, a je​go la​secz​ka, z któ​rą na​wet w nie​wo​li nie roz​sta​wał się ani na chwi​lę, upa​dła z ło​sko​tem na pod​ło​gę. – An​dre! – wy​szep​tał Pa​weł zdu​szo​nym gło​sem. – Eli!… Ro​zu​mie pan, co się sta​ło? – Tak – od​par​łem z go​ry​czą. – Po​wło​ka cie​le​sna zo​sta​ła, a du​szy nie ma. Ro​me​ro wziął An​dre za rę​kę i prze​mó​wił tak spo​koj​nym gło​sem, jak​by spo​tkał go po pa​ru dniach nie​wi​dze​nia i nic przez ten czas szcze​gól​ne​go nie za​szło: – Wi​taj, An​dre. Bę​dzie ci u nas do​brze, je​ste​śmy two​imi sta​ry​mi przy​ja​ciół​mi. Chodź! Po​pro​wa​dził An​dre pod rę​kę ku po​sła​niom, a ten szedł, bez​wol​nie ko​ły​sząc gło​wą, szedł obo​jęt​nie, nie​chęt​nie i bez opo​ru… Spazm ści​snął mi gar​dło. Chcia​łem wes​tchnąć i nie mo​głem. Krew ude​rzy​ła mi do gło​wy. Ma​ry po​ło​ży​ła mi rę​kę na ra​mie​niu i do​pie​ro wte​dy zdo​ła​łem wcią​gnąć po​wie​trze. – Za​baw​ne uczu​cie – po​wie​dzia​łem uśmie​cha​jąc się z wy​sił​kiem. – Coś w ro​dza​ju chwi​lo​we​go pa​ra​li​żu. – Usiądź – po​wie​dzia​ła żo​na. Sia​dłem na pry​czy obok sy​na. Sta​ra​łem się nie pa​trzeć w tę stro​nę, gdzie sie​dział An​dre oto​czo​ny przez przy​ja​ciół. Po​sła​nia przy​po​mi​na​ją​ce żło​by nie​ocze​ki​wa​nie oka​za​ły się bar​dzo wy​god​ne, moż​na się by​ło w nich ko​ły​sać jak w ha​ma​kach. Aster pa​trzył na mnie ze stra​chem. Opa​no​wa​łem się wresz​cie. – Na​sze le​go​wi​ska spo​czy​wa​ją chy​ba na po​lach si​ło​wych – po​wie​dzia​łem, do​pie​ro te​raz spo​strze​ga​jąc, że pry​cze wi​szą w po​wie​trzu. – Cze​mu się nie ba​wisz, Astrze? Wi​dzia​łem, że Anio​ły po​ma​ga​ły ci nieść za​baw​ki, a jed​ne​go pe​ga​za ob​juczy​łeś jak wiel​błą​da. – Nie w gło​wie mi za​ba​wa, oj​cze – od​parł smut​nym gło​sem. Nie po​tra​fi​łem zna​leźć na to od​po​wie​dzi. Aster był jesz​cze zbyt ma​ły, aby znać smak praw​dzi​wej ludz​kiej wol​no​ści, ale nie​wo​lę po​znał wcze​śnie. – Baw się! – po​wie​dzia​łem sta​now​czym to​nem. – Baw się, we​sel, psoć. Świeć im w oczy we​so​ło​ścią, roz​gnie​waj bez​tro​ską, gdyż nie ma rze​czy bar​dziej dla nich przy​jem​nej niż nasz smu​tek. Po​zbaw ich tej po​nu​rej sa​tys​fak​cji! – Bę​dę się ba​wił, oj​cze – obie​cał Aster, któ​re​mu mo​je sło​wa prze​mó​wi​ły do prze​ko​na​nia. – Bę​dziesz ze mnie za​do​wo​lo​ny! – Po​de​rwał się z po​sła​nia i od​szedł. Nie wiem, jak dłu​go sie​dzia​łem w mil​cze​niu obok mil​czą​cej Ma​ry, pó​ki znów nie po​czu​łem tło​ku, jak​by wo​kół mnie za​czę​ła zni​kać prze​strzeń. Unio​słem gło​wę i zde​rzy​łem się z zim​nym wzro​kiem sze​ro​ko otwar​tych oczu Or​la​na. – Wiel​ki cię wzy​wa – oświad​czył Or​lan. Wo​kół mnie za​czę​li gro​ma​dzić się jeń​cy. – Po cóż je​stem po​trzeb​ny two​je​mu wład​cy? – Sam ci to po​wie. – A jed​nak? Mo​że to nie ta​ka znów wiel​ka ta​jem​ni​ca, że​by nie mo​gli do​wie​dzieć się o niej moi przy​ja​cie​le?

– Nie ma ta​jem​ni​cy. Wiel​ki pro​po​nu​je ludz​ko​ści za​war​cie so​ju​szu. Był​bym mniej za​sko​czo​ny, gdy​by Or​lan po​wie​dział, iż Nisz​czy​cie​le za​mie​rza​ją nas uwol​nić. Ochło​nąw​szy, zwró​ci​łem się do Or​la​na: – Wy​glą​da na to, że u was de​cy​zje po​dej​mu​je sam wład​ca, u nas na​to​miast upraw​nio​ny jest do te​go ogół. Odejdź, aby​śmy mo​gli się na​ra​dzić. Nie jest wy​klu​czo​ne, że ko​le​dzy nie po​zwo​lą mi pójść do twe​go wład​cy. – Nie mo​żesz nie pójść. – Co in​ne​go iść z wła​snej wo​li, a co in​ne​go zmu​szo​ny do te​go si​łą. Ale prze​moc nie jest naj​lep​szą prze​słan​ką dla pro​jek​to​wa​ne​go przez was pak​tu… Nisz​czy​cie​le ode​szli. Po​pro​si​łem ko​le​gów o na​stro​je​nie de​szy​fra​to​rów na mo​je pro​mie​nio​wa​nie mó​zgo​we, aby​śmy mo​gli na​ra​dzać się bez słów. Za​czą​łem od te​go, że ty​tuł „Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la”, któ​rym po​słu​gu​je się wład​ca Zły​wro​gów, świad​czy o je​go ogra​ni​cze​niu i za​du​fa​niu w so​bie. Wład​ca prze​ciw​ni​ków – mó​wi​łem da​lej – za​pro​po​no​wał so​jusz nie Elie​mu Ga​ma​zi​no​wi, ad​mi​ra​ło​wi Wiel​kiej Flo​ty Ga​lak​tycz​nej sztur​mu​ją​cej je​go mię​dzy​gwiezd​ne szań​ce, choć nic nie sta​ło te​mu na prze​szko​dzie, lecz usi​łu​je na​wią​zać ro​ko​wa​nia z jeń​cem, któ​re​go ży​cie ma w swo​ich rę​kach. Moż​na więc wąt​pić w je​go do​brą wo​lę. Na ja​kich zresz​tą za​sa​dach oprzeć so​jusz czło​wie​ka, twór​cy i opie​ku​na po​trze​bu​ją​cych, z nisz​czy​cie​lem i ty​ra​nem? Ra​zem po​gnę​biać wol​ne jesz​cze na​ro​dy? Wspól​nie uni​ce​stwiać jesz​cze nie uni​ce​stwio​ne, nisz​czyć jesz​cze nie znisz​czo​ne? Zre​zy​gno​wać z so​ju​szu z nie zna​ny​mi nam jesz​cze Ga​lak​ta​mi, któ​rzy tak bar​dzo są do nas po​dob​ni i z wy​glą​du, i ze swe​go sto​sun​ku do in​nych ro​zum​nych istot? Le​d​wie skoń​czy​łem, po​sy​pa​ły się roz​go​rącz​ko​wa​ne my​śli uczest​ni​ków na​ra​dy. Pierw​szy jak zwy​kle był Ka​ma​gin: – Żad​nych per​trak​ta​cji ze zbrod​nia​rza​mi! Ze wszyst​kich sił, ca​łą bro​nią, ja​ka nam jesz​cze zo​sta​ła!… – Je​dy​ne, czym jesz​cze dys​po​nu​je​my, to na​sze nie​zbyt waż​ne ży​cie – wtrą​cił Ro​me​ro. – A więc od​dać na​sze nie​waż​ne ży​cie! – po​de​rwał się wzbu​rzo​ny Ka​ma​gin, któ​ry le​d​wie się opa​no​wał, aby nie wy​krzyk​nąć te​go na głos. – Je​stem za per​trak​ta​cja​mi! – oświad​czył roz​sąd​ny Osi​ma. – Umrzeć za​wsze zdą​ży​my. Ale sko​ro ad​mi​rał bę​dzie mó​wił w imie​niu ludz​ko​ści, nie​chaj nie za​po​mi​na, że stoi za nim ca​ła ludz​ka po​tę​ga. Je​ste​śmy w nie​wo​li, ale ludz​kość jest wol​na! – Za​gro​zić Wiel​kie​mu kra​chem je​go im​pe​rium! – pod​trzy​mał Osi​mę Pe​tri. – Ude​rzyć pię​ścią w stół! Nie​chaj zdej​mie za​po​ry na gwiezd​nych ro​gat​kach i cał​ko​wi​cie za​prze​sta​nie ko​smicz​nych roz​bo​jów. To nie​zbęd​ny wa​ru​nek po​ro​zu​mie​nia. – Niech nas uwol​ni i zwró​ci gwiaz​do​lot – do​da​ła Ma​ry. – Krót​ko mó​wiąc, Nisz​czy​cie​le po​win​ni ska​pi​tu​lo​wać – pod​su​mo​wał Ro​me​ro. – Wpraw​dzie nie wie​rzę, aby ad​mi​rał osią​gnął per​swa​zją to, cze​go nie po​tra​fi​li​śmy zdo​być si​łą, ale po​pie​ram ca​ły plan. Za​wia​do​mi​łem Or​la​na, że go​dzę się na spo​tka​nie. Wy​cho​dząc, usły​sza​łem dźwięcz​ny gło​sik Astra: – Wra​caj szyb​ko, oj​cze! Uśmiech​ną​łem się do nie​go.

7

Wiel​ki Nisz​czy​ciel był jesz​cze bar​dziej po​dob​ny do czło​wie​ka niż Or​lan i jed​no​cze​śnie bar​dziej nie​ludz​ki. Miał nie​mal czte​ry me​try wzro​stu i ma​leń​ką głów​kę wzno​szą​cą się na nie​pro​por​cjo​nal​nie dłu​giej szyi. Bez​no​sa twarz z wiel​ki​mi usta​mi i ogrom​ny​mi oczy​ma przy​po​mi​na​ła pysk żmii. Wład​ca spo​czy​wał na po​mo​ście po​dob​nym do tro​nu. Dla mnie sie​dze​nia nie przy​go​to​wa​no. Usia​dłem więc na pod​ło​dze i skrzy​żo​wa​łem no​gi. Po​za na​mi w ogrom​nej sa​li ni​ko​go nie by​ło. – Wiesz, że chcę wam za​pro​po​no​wać so​jusz? – po​wie​dział Wiel​ki Nisz​czy​ciel na po​ły py​ta​ją​co zno​śną ziemsz​czy​zną. – Wiem, ale za​nim bę​dzie​my mó​wić o so​ju​szu, mu​szę za​dać kil​ka py​tań. – Py​taj – tak sa​mo jak Or​lan nie uzna​wał grzecz​no​ścio​wych zwro​tów. – Po​dob​ny jest pan do czło​wie​ka i mó​wi ziem​skim ję​zy​kiem. Ale nie ma mię​dzy na​mi na​wet od​le​głe​go po​kre​wień​stwa. – Przy​bie​ram we​dle wo​li do​wol​ną po​stać, by​le by​ła bio​lo​gicz​nie moż​li​wa. Upodob​ni​łem się do czło​wie​ka, aby ci by​ło ła​twiej ze mną roz​ma​wiać. – Wo​lał​bym pań​ski rze​czy​wi​sty wy​gląd. By​ło​by mi przy​jem​niej, gdy​by pan nie był do mnie po​dob​ny. Od​parł na to, że zmia​na po​sta​ci jest spra​wą do​syć trud​ną i cza​so​chłon​ną i że nie nad​uży​wa bez po​trze​by swo​ich zdol​no​ści trans​for​ma​cyj​nych. Bar​dzo mnie to ura​do​wa​ło: sko​ro zmia​na wy​glą​du na​wet dla wład​cy nie jest rze​czą pro​stą, to po​ja​wie​nie się wśród nas pseudo​lu​dzi w naj​bliż​szym cza​sie nam nie gro​zi. By​ło kil​ka dro​bia​zgów, któ​re mnie nie​po​ko​iły, i za​nim prze​sze​dłem do spraw pod​sta​wo​wych, za​py​ta​łem o nie: – Nasz gwiaz​do​lot był szczel​nie za​mknię​ty, a jed​nak Or​lan przedo​stał się do wnę​trza. Jak to zro​bił? – Przedo​stał się nie on, lecz je​go pro​jek​cja zo​gni​sko​wa​na w stat​ku. Czyż​by​ście nie prze​ka​zy​wa​li ob​ra​zów na od​le​głość? – Oczy​wi​ście, że prze​ka​zu​je​my, ale tyl​ko ob​ra​zy ze​wnętrz​ne… A Osi​ma po​ka​le​czył so​bie pal​ce o wi​ze​ru​nek Or​la​na. – Naj​wi​docz​niej prze​ka​zu​je​cie je​dy​nie cha​rak​te​ry​sty​kę optycz​ną obiek​tu, my zaś prze​sy​ła​my tak​że in​ne je​go wła​ści​wo​ści – ma​sę, cie​pło​tę, a na​wet po​ten​cjał elek​trycz​ny. To bar​dzo pro​ste. Mu​sia​łem się z nim zgo​dzić. – Są jesz​cze py​ta​nia? – Tak. Py​ta​nia i wy​ja​śnie​nia. Za​wia​do​mi​łem na​czel​ne​go Zły​wro​ga, że po​sia​dam peł​no​moc​nic​twa do pro​wa​dze​nia woj​ny, nie​wład​ny je​stem na​to​miast za​wie​rać so​ju​sze. Je​śli więc za​mie​rza po​ru​szać pro​ble​my in​te​re​su​ją​ce ca​łą ludz​kość, to przy​naj​mniej ta część ludz​ko​ści, któ​ra znaj​du​je się w po​bli​żu, a więc moi to​wa​rzy​sze, win​na uczest​ni​czyć w per​trak​ta​cjach. Od​parł na to, że je​że​li bę​dzie​my trans​mi​to​wać na​szą roz​mo​wę, to usły​szą ją tak​że je​go pod​da​ni. Mnie to nie prze​szka​dza​-

ło. Wiel​ki Nisz​czy​ciel za​uwa​żył, iż roz​ma​wiam to​nem zwy​cięz​cy, a nie po​ko​na​ne​go. Zwró​ci​łem wo​bec te​go uwa​gę, że na​le​ży od​róż​nić roz​mo​wę od per​trak​ta​cji: roz​ma​wia ze swo​im jeń​cem, ale per​trak​tu​je z przed​sta​wi​cie​lem ca​łej ludz​ko​ści, mu​si więc przy​wyk​nąć do to​nu, ja​ki wol​na ludz​kość do tych per​trak​ta​cji wy​bie​rze. Oświad​czył na to, że na po​czą​tek za​do​wo​li się po​ro​zu​mie​niem ze mną. Za​py​ta​łem więc, czy ma na my​śli rów​nież mo​ich to​wa​rzy​szy. Po​twier​dził. W ta​kim ra​zie upie​ra​łem się, aby in​for​ma​cje zo​sta​ły prze​ka​za​ne wszyst​kim. Nisz​czy​ciel mil​czał przez dłuż​szy czas. Wresz​cie po​wie​dział nie​chęt​nie: – Zgo​da. Na​sza roz​mo​wa bę​dzie trans​mi​to​wa​na. Ale je​śli się z wa​mi nie do​ga​dam, bę​dę mu​siał póź​niej po​ka​zać swo​im pod​da​nym, jak roz​pra​wiam się z nie​po​kor​ny​mi. – Do​sko​na​le zda​ję so​bie z te​go spra​wę – od​par​łem spo​koj​nym gło​sem, choć bar​dzo się de​ner​wo​wa​łem. W tej sa​mej chwi​li mój de​szy​fra​tor ode​zwa się pod​nie​co​ny​mi gło​sa​mi przy​ja​ciół. Lu​dzie za​po​mi​na​jąc o ostroż​no​ści na głos oma​wia​li mo​ją sy​tu​ację. Prze​rwa​łem ich wie​lo​gło​so​wy chór i za​pro​po​no​wa​łem, aby wy​słu​cha​li mo​jej roz​mo​wy z Wiel​kim Nisz​czy​cie​lem. Na​stą​pi​ła peł​na za​sko​cze​nia ci​sza, w któ​rej roz​legł się grom​ki głos Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la: – Za​czy​na​my! Zły​wróg przy​brał po​stać czło​wie​ka, ale nie przy​swo​ił so​bie ludz​kie​go spo​so​bu by​cia i ryk​nął te swo​je za​pro​sze​nie do „przy​ja​ciel​skiej roz​mo​wy” ni​czym wła​ści​ciel kar​cą​cy nie​wol​ni​ka.

8

Wiel​ki nie ne​go​wał na​szych osią​gnięć. Przy​po​mi​na​my wy​glą​dem sta​rych je​go prze​ciw​ni​ków, Ga​lak​tów – mó​wił. Nisz​czy​cie​le, któ​rzy ze​tknę​li się z na​mi w Ple​ja​dach, zamel​do​wa​li: „Wi​dzi​my Ga​lak​tów, weź​mie​my ich do nie​wo​li”. Woj​na z Ga​lak​ta​mi trwa​ją​ca od nie​pa​mięt​nych cza​sów zbli​ża się ku koń​co​wi. Ga​lak​to​wie zo​sta​li za​blo​ko​wa​ni na ich ostat​nich pla​ne​tach. Mo​gą li​czyć je​dy​nie na to, że zo​sta​wi się ich w spo​ko​ju, ale jest to płon​na na​dzie​ja – po​wie​dział twar​do. Lu​dzie jed​nak nie​ocze​ki​wa​nie oka​za​li się zu​peł​nie in​ni. Zdo​ła​li roz​pro​szyć w Ple​ja​dach flo​ty​l​lę Nisz​czy​cie​li, a w Per​se​uszu znisz​czy​li jed​ną z po​tęż​nie uzbro​jo​nych pla​net. On, Wiel​ki Nisz​czy​ciel, mu​siał za​ka​zać swo​im okrę​tom po​ja​wia​nia się na tra​sach ga​lak​tycz​nych opa​no​wa​nych przez lu​dzi. Tym trwa​łej oko​pał się w swo​im sku​pi​sku gwiezd​nym. Tu​taj je​go po​tę​ga ba​zu​je na sze​ściu wa​row​nych pla​ne​tach wy​po​sa​żo​nych w urzą​dze​nia o wiel​kiej mo​cy do za​krzy​wia​nia we​wnętrz​nej prze​strze​ni mię​dzy​gwiezd​nej. Nie ma na świe​cie si​ły zdol​nej prze​bić wznie​sio​ne przez nie​go za​po​ry. – My​śmy je prze​bi​li – za​opo​no​wa​łem. – Mó​wię o raj​dzie trzech na​szych okrę​tów. – Uda​ło się wam: w mo​men​cie wtar​gnię​cia nie​spo​dzie​wa​nie osła​bły me​cha​ni​zmy obron​ne Trze​ciej Pla​ne​ty. Wię​cej się to nie po​wtó​rzy. – Je​że​li nie chcie​li​ście na​szej obec​no​ści, to cze​mu nie wy​pu​ści​li​ście nas z po​wro​tem? – za​py​ta​łem na​tych​miast. – Ta spra​wa nie do​ty​czy na​szych per​trak​ta​cji – ryk​nął. – Waż​ne, że zo​sta​li​ście poj​ma​ni, a nie zwy​cię​ży​li​ście. Wiel​ki Nisz​czy​ciel po​wie​dział da​lej, że pod pew​ny​mi wzglę​da​mi prze​wyż​szy​li​śmy ich, na​to​miast wie​le rze​czy ma​my tak nie​do​sko​na​łych, jak​by​śmy znaj​do​wa​li się u za​ra​nia cy​wi​li​za​cji. Je​że​li obie na​sze cy​wi​li​za​cje się zjed​no​czą, to nikt nie po​tra​fi się im oprzeć. By​łem za​sko​czo​ny je​go pry​mi​ty​wi​zmem. – Do​praw​dy? Zły​wro​gi… Prze​pra​szam, Nisz​czy​cie​le wła​da​ją za​le​d​wie nie​wiel​kim wy​cin​kiem Ga​lak​ty​ki, a po​sia​dło​ści gwiezd​ne Zie​mian są jesz​cze mniej​sze. Czy moż​na więc mó​wić o po​wszech​nym pa​no​wa​niu? Od​po​wiedź Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la by​ła jed​nak nie​ocze​ki​wa​na, od ra​zu oce​ni​łem jej wa​gę. – Ro​zu​miem two​je alu​zje. Po​tę​ga Ra​mi​rów jest oczy​wi​ście nie​po​rów​ny​wal​na z na​szą i wa​szą. Ale Ra​mi​ro​wie daw​no opu​ści​li sku​pi​sko Per​se​usza i za​ję​li się prze​bu​do​wą ją​dra Ga​lak​ty​ki. Nie bę​dą więc so​bie za​wra​cać gło​wy Nisz​czy​cie​la​mi lub Zie​mia​na​mi, a tym bar​dziej tchórz​li​wy​mi Ga​lak​ta​mi. Wy​słu​cha​łem wład​cy tak, jak​bym wie​dział o Ra​mi​rach znacz​nie wię​cej od nie​go. Przy​ja​cie​le na​to​miast nie po​tra​fi​li się opa​no​wać i de​szy​fra​tor prze​ka​zał ich peł​ne pod​nie​ce​nia szep​ty, wy​wo​ła​ne no​wi​ną o nie zna​nej nam cy​wi​li​za​cji gwiezd​nej. – Zo​staw​my Ra​mi​rów w spo​ko​ju, ma​ją dość wła​snych kło​po​tów – po​wie​dzia​łem. – Po​mów​my le​piej o za​sa​dach pro​po​no​wa​ne​go przez was so​ju​szu lu​dzi i Nisz​czy​cie​li. – Za​sa​da jest pro​sta: ze​wrzeć w jed​ną pięść na​sze po​dzie​lo​ne obec​nie po​tę​gi.

– To nie jest cel, ale śro​dek do je​go osią​gnię​cia. – Mo​gę przed​sta​wić rów​nież i cel. – Bar​dzo pro​szę! Mó​wił chęt​nie i gło​śno, zbyt gło​śno. Nie by​ło w tej mo​wie ni​cze​go no​we​go – te sa​me pod​łe za​sa​dy wy​zy​sku słab​sze​go przez sil​ne​go, ko​smicz​ne bar​ba​rzyń​stwo i roz​bój. Pro​po​no​wał nam „współ​wro​gość”, nie​na​wiść do wszyst​kie​go, co nie bę​dzie „na​mi”. Trze​ba by​ło być bar​dzo za​śle​pio​nym i za​du​fa​nym w so​bie, aby zwró​cić się do lu​dzi z ta​kim pro​jek​tem. W od​po​wie​dzi wy​gło​si​łem z pa​mię​ci de​kla​ra​cję uchwa​lo​ną na Orze i przy​ję​tą przez kon​sty​tu​cję So​ju​szu Mię​dzy​gwiezd​ne​go. Usły​sza​łem okrzy​ki ko​le​gów i tym ra​zem nie roz​gnie​wa​łem się, że tak burz​li​wie wy​ra​ża​ją mi swo​je po​par​cie. Mój pro​gram roz​wście​czył na​czel​ne​go Zły​wro​ga. – Za​po​mi​nasz, gdzie je​steś! – ryk​nął. – Do​sko​na​le pa​mię​tam! – od​par​łem ze spo​ko​jem, któ​ry bar​dzo wie​le mnie kosz​to​wał. Ale to ja je​go, nie on mnie po​wi​nien przy​wo​ły​wać do po​rząd​ku. – Znaj​du​ję się we wła​dzy okrut​nych wro​gów, pa​nów mo​je​go ży​cia i śmier​ci. – I ty masz czel​ność pro​po​no​wać mi wy​zwo​le​nie ujarz​mio​nych na​ro​dów i wpro​wa​dzić obrzy​dli​wą po​moc wza​jem​ną?! – Bez te​go nie do po​my​śle​nia jest twór​cze ist​nie​nie. Chce​cie te​go lub nie, z wa​mi lub bez was, ale ta za​sa​da zwy​cię​ży we wza​jem​nych sto​sun​kach ro​zum​nych Nie​bian. Wy​da​ło mu się, że wy​krył mo​ją sła​bą stro​nę i ła​two weź​mie na​de mną gó​rę w dys​ku​sji. – Po​wie​dzia​łeś „twór​cze ist​nie​nie”? Bzdu​ra! Na świe​cie ist​nie​je je​den tyl​ko re​al​ny pro​ces – nisz​cze​nie, zgła​dza​nie. I my, Nisz​czy​cie​le, swo​ją ro​zum​ną dzia​łal​no​ścią przy​spie​sza​my ten sa​mo​ist​ny pro​ces. – Dzia​łal​ność lu​dzi jest in​na. – A więc jest nie​ro​zum​na. Wszech​świat dą​ży do cha​osu. Ro​zum​ne i ma​je​sta​tycz​ne jest tyl​ko sprzy​ja​nie roz​po​wszech​nie​niu te​go cha​osu. Je​dy​nie w cha​osie moż​na zna​leźć peł​ne wy​zwo​le​nie od nie​rów​no​ści i nie​wo​li. – Isto​ty ży​we sta​ra​ją się za​stą​pić cha​os or​ga​ni​za​cją. – Dą​że​nie do li​kwi​da​cji cha​osu to błąd po​cząt​ko​wych sta​diów roz​wo​ju, kie​dy nie​rów​no​ści i kom​pli​ka​cje są jesz​cze po​wszech​ne. Ale naj​wyż​szym wy​kwi​tem roz​wo​ju jest upa​ja​ją​ca mo​no​ton​ność wszyst​kie​go, za​chwy​ca​ją​ca ni​we​la​cja róż​nic! – Pań​skim zda​niem dą​że​nie do po​ko​na​nia ży​wio​łu sa​mo jest ży​wio​łem? Wy, Nisz​czy​cie​le, stwo​rzy​li​ście naj​po​tęż​niej​szą or​ga​ni​za​cję, ja​ką zna świat… – Za​po​mnia​łeś o Ra​mi​rach, czło​wie​ku. – Ra​mi​ro​wie są da​le​ko, nie mów​my więc o nich. Wa​sza or​ga​ni​za​cja, wasz su​ro​wy po​rzą​dek, wasz po​twor​ny brak wol​no​ści dla wszyst​kich… – Or​ga​ni​za​cja zo​sta​ła stwo​rzo​na dla zwięk​sze​nia dez​or​ga​ni​za​cji, po​rzą​dek słu​ży roz​po​wszech​nia​niu nie​po​rząd​ku, a po​wszech​ny brak wol​no​ści jest tyl​ko nie​zbęd​nym po​śred​nim eta​pem na dro​dze ab​so​lut​ne​go wy​zwo​le​nia wszyst​kich ze wszyst​kie​go… Sprzy​ja​my, a nie prze​ciw​dzia​ła​my naj​głęb​szym ten​den​cjom na​tu​ry. Dys​ku​to​wał z za​du​fa​niem pół​głów​ka, prze​ko​na​ne​go, że świat jest skoń​czo​ny i ogra​ni​cza się do je​go naj​bliż​sze​go są​siedz​twa, z pew​no​ścią sie​bie nie​uka, któ​ry pod​niósł swo​ją nie​wie​dzę do god​no​ści fi​lo​zo​fii. Mo​głem po​ko​nać go bez tru​du, ale nie wie​dzia​łem, czy zdo​ła po​jąć, że zo​stał po​ko​na​ny.

– Mil​czysz, a więc uzna​jesz się za zwy​cię​żo​ne​go! – ryk​nął trium​fal​nie. – Prze​czy pan sam so​bie – od​par​łem. – Te​go trze​ba do​wieść. – Na​tu​ral​nie. Pro​szę uza​sad​nić swój świa​to​po​gląd, a ja do​wio​dę, że z każ​dej pań​skiej te​zy wy​ni​ka wnio​sek od​wrot​ny do te​go, ja​ki pan sam z niej wy​cią​ga. – Moż​na i tak – zgo​dził się. – Bę​dzie z po​żyt​kiem dla mo​ich pod​da​nych, je​że​li raz jesz​cze utwier​dzą się w za​sa​dach na​szej fi​lo​zo​fii, cho​ciaż i tak nie bu​dzi ona w nich na​wet cie​nia wąt​pli​wo​ści. – Lu​dzie i na​si gwiezd​ni przy​ja​cie​le tak​że od​nio​są ko​rzyść z wy​kła​du wa​szej fi​lo​zo​fii – od​par​łem, ale nie zro​zu​miał groź​by kry​ją​cej się w mo​ich sło​wach. Za​czął ory​gi​nal​nie, trze​ba mu to przy​znać. Wszech​świat na​ro​dził się kie​dyś – mó​wił -ja​ko ot​chłań wsze​la​kich róż​nic i gniaz​do nie​po​dob​nych do sie​bie na​wza​jem naj​róż​no​rod​niej szych form. Pu​sta prze​strzeń i gwiezd​ne ol​brzy​my, skom​pli​ko​wa​ne ży​cie bio​lo​gicz​ne i bez​po​sta​cio​wa pla​zma; na jed​nym bie​gu​nie za​wsze zin​dy​wi​du​ali​zo​wa​ny my​ślą​cy ro​zum, na dru​gim ubó​stwo roz​pro​szo​nych ato​mów. Nie​rów​no​mier​ność i nie jed​na​ko​wość, wstręt​na swo​istość wszyst​kie​go i we wszyst​kim, bar​ba​rzyń​stwo zor​ga​ni​zo​wa​nych wspól​not, ty​ra​nia po​rząd​ku, nie​wo​la wszel​kich struk​tur hie​rar​chicz​nych – oto ja​ki był po​czą​tek świa​ta i jak, mi​mo wiel​kie​go po​stę​pu, świat w znacz​nym stop​niu wy​glą​da do dzi​siaj. – Ale wszyst​ko tyl​ko za​czy​na się od kom​pli​ka​cji – grzmiał Nisz​czy​ciel – a idzie ku pro​sto​cie. Czyż roz​wią​zu​jąc za​da​nie nie po​su​wa​my się od zło​żo​no​ści do skła​da​ją​cych się nań ele​men​tów? Czyż wy​kry​wa​nie pro​sto​ty we​wnętrz​nej nie jest naj​wyż​szym ce​lem po​zna​nia? O ile więc szla​chet​niej​sze jest nie wy​kry​cie, lecz two​rze​nie pro​sto​ty, wzbo​ga​ca​nie świa​ta w pro​sto​tę! A ja​ka pro​sto​ta jest naj​do​sko​nal​sza? Oczy​wi​ście pry​mi​tyw. Trze​ba więc roz​po​wszech​niać pry​mi​tyw w je​go naj​wyż​szej po​sta​ci, w po​sta​ci cha​osu!… W prze​strze​ni, kon​ty​nu​ował, ist​nie​je sześć kie​run​ków, w cza​sie na​to​miast tyl​ko je​den: do przo​du, wy​łącz​nie do przo​du! Na​przód ku naj​wyż​szej for​mie ist​nie​nia – mo​no​to​nii. Ta​ki jest kie​ru​nek roz​wo​ju na​tu​ry i ta​kiż cel po​sta​wi​li przed so​bą Nisz​czy​cie​le! Wy​po​wie​dziaw​szy śmier​tel​ną wal​kę wszel​kiej od​ręb​no​ści, a w pierw​szym rzę​dzie oczy​wi​ście każ​dej for​mie ży​cia bio​lo​gicz​ne​go, ja​ko naj​bar​dziej swo​istej. – Te​raz ro​zu​miem, dla​cze​go na​zy​wa​cie sie​bie Nisz​czy​cie​la​mi – po​wie​dzia​łem. – Wła​śnie dla​te​go – wy​krzyk​nął z du​mą – że ni​cze​go nie stwo​rzy​li​śmy, lecz po​tra​fi​my wszyst​ko znisz​czyć! Mam na​dzie​ję, że prze​ko​na​łem cię czło​wie​ku, o hi​sto​rycz​nej wa​dze na​szej mi​sji? Wte​dy za​czą​łem mó​wić ja: – Wład​ca Nisz​czy​cie​li twier​dzi, że ni​cze​go nie stwo​rzył, ale mo​że wszyst​ko uni​ce​stwić. Gdy​by to by​ło praw​dą, to w oczach lu​dzi wy​wo​ła​ło​by je​dy​nie od​ra​zę. Na szczę​ście nie jest to zgod​ne z rze​czy​wi​sto​ścią. Wie​le jest rze​czy, któ​rych znisz​czyć nie po​tra​fi, a sa​ma je​go nisz​czy​ciel​ska dzia​łal​ność nie​sie w so​bie ele​men​ty two​rze​nia, że wspo​mnę tyl​ko o bu​do​wa​nych przez nie​go mia​stach, fa​bry​kach, wa​row​niach gwiezd​nych… Wy​da​je się mu, że ni​we​lu​je od​ręb​no​ści, a w grun​cie rze​czy po​wo​łu​je do ży​cia no​we. Swo​istość obiek​tów na​tu​ral​nych sta​no​wi o har​mo​nii Wszech​świa​ta, a pro​por​cji róż​nią​cych się od sie​bie struk​tur nie da się zmie​nić we​dług czy​je​goś wi​dzi​mi​się. Wiel​ki Nisz​czy​ciel utrzy​mu​je, że Wszech​świat idzie od zło​żo​no​ści ku pro​sto​cie. Ja twier​dzę na​to​miast, że rów​no​le​gle za​cho​dzi w nim pro​ces od​wrot​ny i co za tym idzie, sta​ra​nia Nisz​czy​cie​li ska​za​ne są na nie​po​wo​dze​nie. Już cho​ciaż​by z te​go po​wo​du lu​dzie, ja​ko isto​ty ro​zum​ne, nie bę​dą brać

udzia​łu w bez​sen​sow​nych dzia​ła​niach. Ale to tyl​ko mar​gi​nes: lu​dzie nie mo​gą zgo​dzić się na so​jusz, któ​re​go ce​lem jest nisz​cze​nie wszyst​kie​go, co ży​we! Wo​bec te​go w imie​niu wszyst​kich na​ro​dów gwiezd​nych wy​po​wia​dam wam woj​nę! Nisz​czy​cie​le zo​sta​ną znisz​cze​ni! Wład​ca dłu​go mil​czał, a kie​dy wresz​cie się ode​zwał, w je​go gło​sie brzmia​ła groź​ba: – Lu​dzie i ich przy​ja​cie​le są isto​ta​mi ży​wy​mi, praw​da? – Tak sa​mo jak Nisz​czy​cie​le. – In​stynkt sa​mo​za​cho​waw​czy jest naj​waż​niej​szą chy​ba ce​chą wszyst​kich ży​wych. Strach przed śmier​cią jed​no​czy ży​ją​cych. Zga​dzasz się ze mną, czło​wie​ku? Zro​zu​mia​łem, że ska​zu​je nas na śmierć. To za​du​fa​ne w so​bie by​dlę ocze​ki​wa​ło na​szej roz​pa​czy. Wie​dzia​łem, że nikt z nas nie spra​wi mu tej przy​jem​no​ści. – Strach przed śmier​cią istot​nie jed​no​czy ży​ją​cych. Ale lu​dzi bar​dziej jed​no​czy ho​nor i du​ma, prze​ko​na​nie o wła​snej praw​dzie. To jest dla nas waż​niej​sze od fi​zycz​ne​go ist​nie​nia. – Ale śmierć nie jest wa​szym pra​gnie​niem, ce​lem, do któ​re​go dą​ży​cie? – Oczy​wi​ście, że ni​ko​mu ona nie spra​wia ra​do​ści… – Bę​dziesz więc cze​kał śmier​ci jak wy​ba​wie​nia, jak naj​wyż​szej roz​ko​szy. A śmierć nie na​dej​dzie… – po​wie​dział wład​ca gło​sem ma​szy​ny i znik​nął. Zo​sta​łem sam w ogrom​nej sa​li.

9

Nie​zmien​nie obo​jęt​ny Or​lan od​pro​wa​dził mnie z po​wro​tem do na​szych „ko​szar”. Pe​tri uści​snął mi rę​kę, Ka​ma​gin rzu​cił się na szy​ję. Wszy​scy by​li pod wra​że​niem mo​je​go prze​mó​wie​nia i ser​decz​nie mi gra​tu​lo​wa​li. – Trze​ba przy​go​to​wać się na re​pre​sje! – po​wie​dział rze​czo​wo Osi​ma i za​czął się ener​gicz​nie krzą​tać mię​dzy le​go​wi​ska​mi, jak​by na​tych​miast za​mie​rzał ode​przeć prze​wi​dzia​ny atak. Ro​me​ro na​to​miast ode​zwał się ze smut​kiem w glo​sie: – Nie​wąt​pli​wie za​cho​wał się pan jak na​le​ży. Co in​ne​go jed​nak de​kla​ra​cje, a co in​ne​go ich re​ali​za​cja. Po​nie​waż obie​ca​no za​cho​wać nas przy ży​ciu… -…to zo​sta​nie​my pod​da​ni tor​tu​rom. Po​ka​że​my więc, że tor​tu​ra​mi nie moż​na czło​wie​ka zła​mać! Spoj​rzał na mnie z peł​ną współ​czu​cia czu​ło​ścią. – Wy​da​je mi się, ad​mi​ra​le, że ocze​ku​je pan tor​tur z rów​ną nie​cier​pli​wo​ścią jak nie​daw​nej bi​twy. Jest pan za​dzi​wia​ją​cym czło​wie​kiem, przy​ja​cie​lu. Zresz​tą, gdy​by pan był in​ny, nie wy​bra​no by pa​na na do​wód​cę na​szej ar​mii… – Nie mów​my o tym. Jak pan przy​jął wia​do​mość o Ra​mi​rach, Paw​le? Ro​me​ro zgo​dził się, że naj​więk​szą ko​rzy​ścią z mo​jej dys​ku​sji z Wiel​kim Nisz​czy​cie​lem jest no​wi​na o ist​nie​niu jesz​cze jed​nej wy​so​ko roz​wi​nię​tej cy​wi​li​za​cji ga​lak​tycz​nej. Nie​ste​ty, Ra​mi​ro​wie są zbyt da​le​ko, aby ich moż​na by​ło po​pro​sić o po​moc. – Niech pan od​pocz​nie, Eli – po​ra​dził Pa​weł. – Nie wia​do​mo, co cze​ka nas za chwi​lę. Po​ło​ży​łem się przy Ma​ry, obok przy​siadł Lusin, któ​rym mio​ta​ły sprzecz​ne uczu​cia: jed​no​cze​śnie za​chwy​cał się mo​ją od​wa​gą i bał się, że zo​sta​nę okrut​nie za nią uka​ra​ny. Aster stał w po​bli​żu i pa​trzył na mnie ocza​mi tak peł​ny​mi prze​stra​chu, że po​pro​si​łem Ma​ry, aby go czymś za​ję​ła. Żo​na ode​sła​ła sy​na do Anio​łów, a po​tem rze​kła do mnie z wy​rzu​tem: – Prze​ce​niasz ro​zum i wie​dzę mal​ca, ale nie do​ce​niasz je​go uczu​cio​wo​ści. Kie​dy dys​ku​to​wa​łeś ze Zły​wro​ga​mi, nie mia​łeś lep​sze​go słu​cha​cza niż Aster. – An​dre, Eli. De​szy​fra​tor też – po​wie​dział Lusin z wes​tchnie​niem. – Mów sa​my​mi my​śla​mi – po​pro​si​łem. – Ła​twiej mi ro​zu​mieć two​je my​śli niż sło​wa. Po​słu​chał mnie i wy​ja​śnił, że za​ło​żył na rę​kę An​dre de​szy​fra​tor, ale my​śli te​go bie​da​ka też są zu​peł​nie po​plą​ta​ne. Na​stro​iłem de​szy​fra​tor na pro​mie​nio​wa​nie mó​zgo​we An​dre, któ​ry sie​dział opo​dal ko​ły​sząc nie​ustan​nie gło​wą. Do​bie​ga​ło mnie jed​no tyl​ko nie​ustan​nie po​wta​rza​ne zda​nie: „Mia​ła ba​bu​leń​ka ko​zła ro​ga​te​go, ko​zła ro​ga​te​go…” – Jak bar​dzo mu​sie​li go tor​tu​ro​wać, aby świat za​wę​ził się mu do ja​kie​goś nędz​ne​go ko​zła! – po​wie​dzia​łem. – Tor​tu​ry by​ły, Eli – od​parł Lusin my​śla​mi. – A ile ich jesz​cze bę​dzie! Lusin od​szedł i po​zo​sta​łem we dwój​kę z Ma​ry. Żo​na mil​cza​ła, jej my​śli do mnie nie do​cho​dzi​ły, ale i bez te​go wie​dzia​łem, co ją drę​czy. Po​wie​dzia​łem więc: – Nie trze​ba, Ma​ry. Bę​dzie, co ma być. Nie​co pier​wot​ne​go fa​ta​li​zmu te​raz nam nie za​szko​dzi. – Nie o to cho​dzi, Eli – od​par​ła. – Li​czy​li​śmy się prze​cież z moż​li​wo​ścią tra​gicz​nych nie​po​wo​dzeń, klęsk. Słu​cha​łam cię dziś i my​śla​łam, że by​łam ego​ist​ką. Chcia​łam dzie​lić twój los,

ale oka​za​ło się, że nań od​dzia​łu​ję i po​gar​szam. Wiem, że czuł​byś się pew​niej, gdy​by mnie i Astra tu nie by​ło. Mu​szę na​pra​wić swój błąd. Pó​ki je​ste​śmy w nie​wo​li, nie trak​tuj mnie jak żo​ny i Astra jak sy​na. Bę​dzie​my ta​ki​mi sa​my​mi człon​ka​mi za​ło​gi, ta​ki​mi sa​my​mi więź​nia​mi jak po​zo​sta​li… Nie, nie opo​nuj!… Nic nie mów. Po​ca​łuj mnie. To bę​dzie nasz ostat​ni po​ca​łu​nek. Uwal​niam cię od nas! Po​ca​ło​wa​łem ją i ob​ją​łem, ale na​tych​miast mnie ode​pchnę​ła. Zde​ner​wo​wa​ny tą sce​ną po​sta​no​wi​łem się przejść i mo​że po​roz​ma​wiać z kimś bar​dziej zrów​no​wa​żo​nym. Szu​ka​łem Ro​me​ra, ale na​tkną​łem się na Astra pro​wa​dzą​ce​go za rę​kę An​dre. – Roz​ma​wiam z nim, ale on nic nie ro​zu​mie – po​wie​dział ze smut​kiem Aster. – Słu​cha i nie ro​zu​mie. Chcia​łem coś na to od​po​wie​dzieć, ale w tej sa​mej chwi​li ja​kaś po​tęż​na si​ła od​rzu​ci​ła mnie od sy​na. Wszyst​ko do​ko​ła mnie naj​pierw za​wi​ro​wa​ło, a po​tem za​czą​łem za​pa​dać się w męt​ną ot​chłań. Wy​da​wa​ło mi się, że trwa to wie​ki ca​łe, że zdą​ży​łem się w cza​sie spa​da​nia ze​sta​rzeć i umrzeć, ze​schnąć i zbutwieć… Kie​dy się jed​nak ock​ną​łem, znaj​do​wa​łem się w tym sa​mym miej​scu, w tej sa​mej sa​li. Uj​rza​łem okrop​nie zmie​nio​ną twarz Ro​me​ra, za​pła​ka​ną Ma​ry, prze​ra​żo​ne​go sy​na. Wo​ła​li do mnie, wy​cią​ga​li rę​ce, pró​bo​wa​li się do mnie prze​bić. Ale by​łem dla nich bar​dziej nie​do​stęp​ny, niż gdy​bym prze​niósł się do in​nej ga​lak​ty​ki. Wiel​ki Nisz​czy​ciel za​mknął mnie w klat​ce z pól si​ło​wych.

10

– Eli, co się sta​ło? – krzy​cza​ła Ma​ry. – Eli! Obi​ja​ła się o nie​wi​dzial​ną ścia​nę sto​ją​cą na jej dro​dze. In​ni też sta​ra​li się do mnie prze​bić, jak gdy​by to mo​gło co​kol​wiek po​móc. Osi​ma, któ​ry za​cho​wał roz​są​dek, pod​nie​sio​nym gło​sem za​żą​dał spo​ko​ju i ci​szy. Wresz​cie się uspo​ko​ili. Wi​dzia​łem ich do​sko​na​le i sły​sza​łem, gdyż klat​ka, nie​prze​ni​kli​wa dla ciał ma​te​rial​nych, świet​nie prze​pusz​cza​ła świa​tło i dźwięk. – Jak się pan czu​je, ad​mi​ra​le? – za​py​tał Osi​ma. – Nie jest pan ran​ny? – Wszyst​ko w naj​lep​szym po​rząd​ku – od​par​łem. Są​dzę, że uda​ło mi się opa​no​wać drże​nie gło​su. Spró​bo​wa​łem się uśmiech​nąć. – Zo​sta​łem od was od​izo​lo​wa​ny. Wo​bec te​go, że po​zba​wio​no mnie swo​bo​dy ru​chów, chcę zło​żyć wła​dzę, któ​rej już nie mo​gę nor​mal​nie wy​ko​ny​wać. Na swe​go za​stęp​cę wy​zna​czam Osi​mę. Po ja​kimś cza​sie wo​kół mnie po​zo​sta​ło tyl​ko kil​ku przy​ja​ciół. Ro​me​ro za​pro​po​no​wał, aby szcze​rze omó​wić po​wsta​łą sy​tu​ację. – Po co urzą​dzo​no to przed​sta​wie​nie, Eli? Cho​dzi chy​ba o pod​da​nie pa​na pu​blicz​nym tor​tu​rom… Ofukną​łem go i za​żą​da​łem, aby nie zwra​ca​no na mnie uwa​gi, bez wzglę​du na to, co mi się przy​tra​fi. Ma​ry się roz​pła​ka​ła, Ka​ma​gin w mil​cze​niu za​ci​skał pię​ści. – Zbli​ża się po​ra ko​la​cji – po​wie​dzia​łem. – Je​że​li Zły​wro​gi do​star​czą ja​kiś po​karm, jedz​cie i ukła​daj​cie się do snu, jak​by nic się nie wy​da​rzy​ło. Na mnie nie zwra​caj​cie uwa​gi… Ode​szli. Po chwi​li w ścia​nach nad le​go​wi​ska​mi otwar​ły się ni​sze, w któ​rych sta​ły do​star​czo​ne przez Nisz​czy​cie​li na​czy​nia ze stra​wą. W mo​jej klat​ce nic się nie zja​wi​ło. Uśmiech​ną​łem się z po​li​to​wa​niem: Wiel​ki Nisz​czy​ciel nie grze​szył zbyt​nią fan​ta​zją. Uło​ży​łem się wy​god​nie na pod​ło​dze i spró​bo​wa​łem za​snąć. To​wa​rzy​sze za​sto​so​wa​li się do mo​jej proś​by i po​zor​nie cał​ko​wi​cie mnie igno​ro​wa​li. Zdrzem​ną​łem się. Obu​dził mnie Ro​me​ro, któ​ry cze​kał, aż więk​szość lu​dzi za​śnie i do​pie​ro wte​dy pod​szedł do me​go wię​zie​nia. – A więc ska​za​no pa​na na głód, dro​gi przy​ja​cie​lu – ode​zwał się po​nu​rym gło​sem. – W sta​ro​żyt​no​ści gło​dów​kę uwa​ża​no za jed​ną z naj​cięż​szych kar. – Nie jest tak źle. Sta​ro​żyt​na tor​tu​ra gło​du dla​te​go by​ła tak nie​zno​śna, że pod​da​wa​ny jej zda​wał so​bie spra​wę, z nie​uchron​nej śmier​ci. Mnie to nie gro​zi, gdyż ska​za​no mnie na mę​ki, a nie na uni​ce​stwie​nie. Ro​me​ro od​szedł, a ja znów się zdrzem​ną​łem. Na​gle usły​sza​łem czyjś nie​wy​raź​ny głos. Unio​słem się na łok​ciu. Po dru​giej stro​nie prze​zro​czy​stej ścia​ny, stał, opie​raj c się o nią rę​ka​mi, An​dre. Twarz sza​leń​ca wy​krzy​wiał uśmiech, je​go męt​ne dniem oczy pło​nę​ły go​rącz​ko​wym bla​skiem, w któ​rym jed​nak moż​na by​ło do​strzec iskier​kę ro​zu​mu. Zbli​ży​łem się do nie​go, ale i wte​dy nie zdo​ła​łem zro​zu​mieć szyb​kie​go, nie​wy​raź​ne​go mam​ro​ta​nia. – Wiem – po​wie​dzia​łem zmę​czo​nym gło​sem. – Mia​ła ba​bu​leń​ka ko​zła ro​ga​te​go. Idź spać. An​dre za​chi​cho​tał, a po​tem po​wie​dział do​bit​nie: – Zwa​riuj! Zwa​riuj! – Nie, An​dre – od​par​łem po chwi​li, ra​czej so​bie niż je​mu. – Nie osza​le​ję, mój bied​ny przy​-

ja​cie​lu. Nie mo​gę so​bie na to po​zwo​lić… Tle​ją​ca iskier​ka ro​zu​mu zga​sła w je​go oczach. Za​chi​cho​tał jesz​cze raz, wy​krzy​wił się nie​przy​jem​nie i za​czął po​wta​rzać co​raz ci​szej, jak​by za​sy​piał: – Zwa​riuj! Zwa​riuj! Zwa​riuj!…

11

Głód mi zbyt​nio nie do​ku​czał, ale do​pro​wa​dza​ło mnie do wście​kło​ści to, że mo​ją gło​dów​kę za​mie​nio​no w obrzy​dli​we wi​do​wi​sko. Nie otrzy​my​wa​łem po​ży​wie​nia, a moi przy​ja​cie​le nie mo​gli prze​łknąć choć​by kę​sa. Sły​sza​łem, jak Ma​ry na​ma​wia​ła Astra do je​dze​nia, kar​ci​ła go, ale sa​ma nie ja​dła. Je​dy​nie Ro​me​ro i Osi​ma spo​koj​nie się po​ży​wia​li i by​łem im za to wdzięcz​ny, gdyż im też nie przy​cho​dzi​ło to z ła​two​ścią. Pew​ne​go dnia za​wo​ła​łem Ma​ry i po​wie​dzia​łem gniew​nie: – Czy są​dzisz, że bę​dzie mi lżej, jak za​cho​ru​jesz z wy​cień​cze​nia? Sła​nia​ją​ca się z gło​du mat​ka nie jest naj​lep​szą opie​kun​ką dla sy​na! Sa​ma na​le​ga​łaś, abym trak​to​wał cię jak zwy​kłe​go człon​ka za​ło​gi. Bierz przy​kład z Osi​my i Ro​me​ra! – Spójrz więc na Ka​ma​gi​na – od​par​ta. – Je​stem two​ją żo​ną, a on tyl​ko ko​le​gą i rów​nież nie je! – Przy​naj​mniej ty mnie nie męcz! – wy​krzyk​ną​łem i po​ło​ży​łem się na pod​ło​dze ple​ca​mi do niej. Ode​szła bez sło​wa. Póź​niej wi​dzia​łem, że ja​dła. Ka​ma​gin też się po​ży​wiał. Uda​łem, że za​sy​piam, a tak do​brze uda​wa​łem, że istot​nie zmo​rzył mnie sen. Wkrót​ce po​ją​łem, iż naj​le​piej dla wszyst​kich bę​dzie, je​że​li za​cznę prze​sy​piać go​dzi​ny, kie​dy wszy​scy po​zo​sta​li są na no​gach. Po​cząt​ko​wo nie bar​dzo mi się to uda​wa​ło, ale wkrót​ce na​uczy​łem się przy​wo​ły​wać sen wte​dy, kie​dy był po​trzeb​ny. Sły​sza​łem, że gło​du​ją​cy wy​obra​ża​li so​bie naj​smacz​niej​sze po​tra​wy i tym do​pro​wa​dza​li się do sza​leń​stwa. Prze​ko​na​łem się, że w opo​wie​ściach tych by​ło wie​le prze​sa​dy. Nie po​cią​ga​ły mnie ob​ra​zy uczt i ob​żar​stwa. Wspo​mi​na​łem wpraw​dzie swo​je ulu​bio​ne syn​te​tycz​ne grzy​by mię​sne, chru​pią​ce pie​roż​ki i wie​le in​nych po​kar​mów uzy​ski​wa​nych na Zie​mi w dro​dze prze​rób​ki ro​py naf​to​wej i jej pro​duk​tów, ale ni​gdy nie przy​bra​ło to po​sta​ci ob​se​sji. Do​pie​ro po wie​lu dniach przy​po​mnia​łem so​bie nie​uda​ny sza​szłyk z praw​dzi​we​go ja​gnię​cia przy​rzą​dzo​ny przez Ro​me​ra i przy​znam się, że wte​dy na​wet to cuch​ną​ce mię​so prze​łknął​bym z ra​do​ścią. Mę​ki pra​gnie​nia też mo​im zda​niem nie są tak strasz​li​we, jak​by to wy​ni​ka​ło z nie​zli​czo​nych opo​wia​dań za​cho​wa​nych w ludz​kiej pa​mię​ci. Wiem, że w sta​ro​żyt​no​ści ty​sią​ce roz​bit​ków umie​ra​ły z pra​gnie​nia, ale je​stem prze​ko​na​ny, że ich mę​czar​nie wzma​ga​ły się na wi​dok nie​zmie​rzo​nych mas sło​nej oce​anicz​nej wo​dy nie​zdat​nej do pi​cia. Po​wtó​rzę jesz​cze raz to, co mó​wi​łem Ro​me​ro​wi: naj​gor​szy w gło​dów​ce jest strach przed śmier​cią wzma​ga​ją​cy cier​pie​nia ma​ją​ce swe źró​dło w zja​wi​skach fi​zjo​lo​gicz​nych, a mnie te​go stra​chu po​zba​wi​li sa​mi moi nie​zręcz​ni ka​ci. Sła​błem więc, ale nie tra​ci​łem du​cha. Kosz​ma​rów gło​do​wych oszczę​dzo​no mi, ale za to na​wie​dza​ły mnie in​ne wi​dzia​dła, któ​re z każ​dym dniem sta​wa​ły się co​raz bar​dziej wy​ra​zi​ste. Znów zo​ba​czy​łem dziw​ną sa​lę pod ko​pu​łą i znów bie​głem pod ścia​na​mi wo​kół pół​prze​źro​czy​stej ku​li bo​jąc się do niej zbli​żyć. Znów na ko​pu​le po​ja​wi​ły się wi​ze​run​ki gwiezd​ne, wśród któ​rych prze​my​ka​ły ru​cho​me świa​teł​ka na​szej flo​ty sztur​mu​ją​cej Per​se​usza. Wpa​try​wa​łem się w ognie krą​żow​ni​ków Al​la​na nie mo​gąc po​cząt​ko​wo zro​zu​mieć ich ru​chów, aż wresz​cie po​ją​łem, że ob​ser​wu​ję ło​wy

na wy​ga​słe cia​ła ko​smicz​ne po​za gra​ni​ca​mi sku​pi​ska gwiezd​ne​go. Al​lan w mo​ich ma​ja​cze​niach pod​cią​gał zdo​by​te kar​ły ku Per​se​uszo​wi, przy​go​to​wu​jąc je do ani​hi​la​cji u ścian ba​rie​ry nieeukli​de​so​wej, aby po wy​bu​chu wtar​gnąć do wnę​trza twier​dzy Zły​wro​gów. – Jesz​cze raz zna​la​złem się w ste​rów​ce ga​lak​tycz​nej Nisz​czy​cie​li – rze​kłem któ​re​goś wie​czo​ru do Ro​me​ra i na​stęp​nie opo​wie​dzia​łem mu ca​ły swój ni​by-sen. Ro​me​ro przyj​rzał mi się smut​nie i ba​daw​czo: mo​je sny in​te​re​so​wa​ły go je​dy​nie ja​ko spraw​dzian me​go sta​nu, do​wód roz​stro​ju psy​chi​ki. – W sta​ro​żyt​no​ści psy​cho​lo​dzy uwa​ża​li sny za urze​czy​wist​nie​nie ma​rzeń. Trze​ba przy​znać, dro​gi przy​ja​cie​lu, że pań​skie wi​dze​nia na​der po​słusz​nie ko​piu​ją pra​gnie​nia. Ste​rów​ka Zły​wro​gów przy​śni​ła mi się tyl​ko raz, na​to​miast Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la wi​dy​wa​łem bar​dzo czę​sto. Wład​ca po​ja​wiał się w oto​cze​niu no​ta​bli, wśród któ​rych był tak​że Or​lan mel​du​ją​cy o za​cho​wa​niu się jeń​ców. Mo​ja roz​pa​lo​na fan​ta​zja nada​wa​ła Nisz​czy​cie​lom dzi​wacz​ny wy​gląd, ob​le​ka​ła ich w fan​ta​sma​go​ryj​ne po​sta​cie, któ​rych wro​go​wie, we​dle te​go, co te​raz wiem, ni​gdy nie przy​bie​ra​li. Wiel​ki Nisz​czy​ciel na​to​miast i Or​lan za​wsze by​li po​dob​ni do sie​bie. Za​rów​no wy​gląd człon​ków szta​bu Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la, jak i spo​sób ich po​ro​zu​mie​wa​nia się ze so​bą by​ły tak nie​praw​do​po​dob​ne, że co​raz czę​ściej za​sta​na​wia​łem się, czy przy​pad​kiem nie po​stra​da​łem zmy​słów. By​ło jed​nak coś, co po​wstrzy​my​wa​ło mnie od te​go wnio​sku. Cia​ło wpraw​dzie sła​bło, ale ro​zum po​zo​sta​wał ja​sny. Po​za obłęd​ny​mi ma​ja​ka​mi wszyst​ko by​ło re​al​ne: twa​rze przy​ja​ciół, kształ​ty ota​cza​ją​cych przed​mio​tów. Nie to jed​nak by​ło naj​waż​niej​sze: po​prze​bie​ra​ni w naj​fan​ta​stycz​niej​sze kształ​ty no​ta​ble dys​ku​to​wa​li jed​nak na​der roz​sąd​nie i lo​gicz​nie. Ja sam, gdy​bym zna​lazł się w ana​lo​gicz​nej sy​tu​acji, roz​ma​wiał​bym ze swo​imi po​moc​ni​ka​mi po​dob​nie. Ro​me​ro po pew​nym cza​sie zmie​nił sto​su​nek do mych ma​ja​czeń i nie by​ło te​raz dnia, aby nie py​tał o ich treść. Zdu​mie​wa​ło mnie to i na​wet nie​co zło​ści​ło. – Za​ba​wia się pan mo​im kosz​tem? – za​py​ta​łem go pew​ne​go ra​zu. – Czy też po​trze​bu​je pan do​dat​ko​wych in​for​ma​cji o mo​im sta​nie psy​chicz​nym? Po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Pań​skie sny, ad​mi​ra​le, nio​są in​for​ma​cję. Dziw​nie wpraw​dzie znie​kształ​co​ną, lecz re​al​ną in​for​ma​cję o rze​czy​wi​stych wy​da​rze​niach… Nie wiem, jak wie​ści o nich prze​ni​ka​ją do pań​skie​go mó​zgu, mo​że to głód uczy​nił pa​na nad​wraż​li​wym, ale chy​ba istot​nie by​wa pan we śnie świad​kiem na​rad szta​bu na​szych wro​gów.

12

Dni prze​ło​mo​we dla na​sze​go lo​tu za​pa​dły mi w pa​mięć ze wszyst​ki​mi szcze​gó​ła​mi. Wie​czo​rem, przed ko​la​cją, usną​łem. Obu​dzi​łem się w no​cy, kie​dy wszy​scy spa​li. Usia​dłem – wstać i prze​spa​ce​ro​wać się po klat​ce, jak to ro​bi​łem do nie​daw​na, nie mia​łem już sił. Ostat​nio za​czą​łem go​rzej wi​dzieć, a w do​dat​ku no​cą sa​moświe​cą​ce ścia​ny przy​ga​sa​ły i ni​cze​go wo​kół nie do​strze​ga​łem. Gło​dów​ka za to wy​ostrzy​ła mi słuch i bez tru​du chwy​ta​łem dźwię​ki, któ​rych daw​niej nie po​tra​fił​bym roz​róż​nić. Dla​te​go na​tych​miast usły​sza​łem ostroż​ne kro​ki, któ​rych od​głos nie​mal cał​ko​wi​cie to​nął w chra​pa​niu i cięż​kich od​de​chach śpią​cych. Ktoś się skra​dał w mo​im kie​run​ku. Znie​ru​cho​mia​łem. Do bó​lu w oczach wpa​try​wa​łem się w ciem​ność, aż w koń​cu do​strze​głem ma​lut​kie​go czło​wiecz​ka na​pie​ra​ją​ce​go ca​łym cia​łem na prze​zro​czy​stą ba​rie​rę. – Po coś tu przy​szedł, Astrze? – za​py​ta​łem. – Ka​za​łem ci prze​cież za​cho​wy​wać się tak, jak​by mnie w ogó​le nie by​ło. – Oj​cze! – wy​szep​tał przez łzy. – Mo​że przy​naj​mniej no​cą uda mi się po​dać ci coś do je​dze​nia? Ale ka​wał​ki po​kar​mu nie chcia​ły prze​cho​dzić przez si​ło​wą ba​rie​rę, od​ska​ki​wa​ły od niej, spa​da​ły na pod​ło​gę. Aster za​czął gło​śno szlo​chać: – Idź spać! – roz​ka​za​łem, bo​jąc się, że je​go roz​pacz​li​wy płacz mo​że obu​dzić Ma​ry. Na​sza ci​chut​ka roz​mo​wa zwró​ci​ła jed​nak uwa​gę An​dre. Sza​le​niec spał ma​ło i czuj​nie. Te​raz pod​szedł do miej​sca, skąd Aster usi​ło​wał się do mnie prze​bić, i oparł się łok​cia​mi o po​le si​ło​we. Nie zwró​ci​łem po​cząt​ko​wo uwa​gi na je​go mam​ro​ta​nie są​dząc, że znów mi ra​dzi, abym zwa​rio​wał. Do​pie​ro po chwi​li do​bie​gły mnie wy​raź​ne sło​wa: „Nie trze​ba, nie trze​ba!” – Da​jesz mi no​wą ra​dę? – spy​ta​łem zdzi​wio​ny. – Odejdź, je​stem bar​dzo zmę​czo​ny. Tym ra​zem usły​sza​łem po​wtó​rzo​ne dwu​krot​nie zda​nie: – Tra​cisz ro​zum! Tra​cisz ro​zum! – Ciesz się, istot​nie tra​cę zmy​sły! – po​wie​dzia​łem gorz​ko. – Tak jak chcia​łeś, An​dre. Szu​ka​łem in​ne​go wyj​ścia, ale go nie zna​la​złem. Cze​mu się nie cie​szysz? – Nie trze​ba! Nie trze​ba! Do​pie​ro te​raz zro​zu​mia​łem, o co mu cho​dzi. W gło​wie mi za​wi​ro​wa​ło i stra​ci​łem przy​tom​ność. Kie​dy się ock​ną​łem, An​dre już nie by​ło. Uło​ży​łem się po​now​nie na pod​ło​dze i za​pa​dłem w go​rącz​ko​wy sen. Wkrót​ce znów na​wie​dzi​ło mnie wi​dze​nie stat​ków Al​la​na sztur​mu​ją​cych twier​dzę Per​se​usza. Tym ra​zem nie zo​ba​czy​łem po​kry​tej ko​pu​łą sa​li, lecz po pro​stu gwiezd​ną sfe​rę na po​gra​ni​czu sku​pi​ska Chi. Mkną​łem wśród gwiazd, sam za​mie​nio​ny w ro​dzaj cia​ła ko​smicz​ne​go. Wie​dzia​łem przy tym do​kład​nie, że je​stem czło​wie​kiem, a nie cia​łem nie​bie​skim i że nie le​cę w ko​smo​sie, lecz znaj​du​ję się w ja​kimś punk​cie ob​ser​wa​cyj​nym. Wie​dzia​łem też, że na ekra​nie wid​nie​ją wi​ze​run​ki gwiazd, a nie sa​me gwiaz​dy. Kie​dy przede mną za​bły​sły ognie ga​lak​tycz​ne krą​żow​ni​ków Al​la​na, za​czą​łem je go​rącz​ko​wo li​czyć. Dwa roz​cią​gnię​te war​ko​cze iskie​rek, po sto świa​te​łek w każ​dym, mknę​ły kli​-

nem w kie​run​ku Per​se​usza. Ostrze kli​na ce​lo​wa​ło w Po​ma​rań​czo​wą, któ​ra stop​nio​wo męt​nia​ła i bla​dła. Wie​dzia​łem już, co zna​czy jej zło​wiesz​cze zni​ka​nie. „Prze​bi​ją się czy nie?” – my​śla​łem, wpa​tru​jąc się w ciem​ne cia​ła ogar​nię​te ma​są ja​skra​wych ogni. Ciem​nych kar​łów by​ło nie​wie​le, naj​wy​żej dzie​sięć. Każ​dy z nich jed​nak mi​lio​ny ra​zy prze​wyż​szał ma​są gwiaz​do​lo​ty eska​dry. Zo​ba​czy​łem ośle​pia​ją​cą eks​plo​z​ję i ch​ma​ry stat​ków ga​lak​tycz​nych pę​dzą​cych do epi​cen​trum wy​bu​chu ani​hi​la​cyj​ne​go, uj​rza​łem gwiaz​dy roz​rzu​co​ne na bo​ki ci​śnie​niem pęcz​nie​ją​cej prze​strze​ni i za​gu​bio​ną w tym cha​osie Po​ma​rań​czo​wą. A eska​dra cią​gle gna​ła do przo​du, tyl​ko do przo​du, nam na po​moc… Po​tem ja​kaś nie​zna​na si​ła po​chwy​ci​ła mo​je nie​waż​kie cia​ło i rzu​ci​ła do gó​ry. Le​cia​łem dłu​go, nie wie​dząc do​kąd pę​dzę, ale prze​peł​nia​ło mnie cu​dow​ne i już nie​mal za​po​mnia​ne uczu​cie swo​bo​dy i wol​no​ści. Wresz​cie upa​dłem na pod​ło​gę w zna​jo​mej sa​li wy​peł​nio​nej po brze​gi cu​dacz​ny​mi fi​gu​ra​mi. Na tro​nie za​siadł na​czel​ny Zły​wróg. Zna​la​złem się w szta​bie Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la…

13

Nie do​strze​żo​no mnie, wie​dzia​łem zresz​tą, że do​strzec mnie nie spo​sób, ale zręcz​nie od​peł​złem w kąt, skąd do​sko​na​le wi​dzia​łem wszyst​kich ze​bra​nych. Wład​ca na coś w mil​cze​niu cze​kał i wszy​scy wo​kół nie​go tak​że za​cho​wy​wa​li mil​cze​nie. „Ich spra​wy mu​szą bar​dzo źle stać, sko​ro są tak przy​gnę​bie​ni” – po​my​śla​łem ze zło​śli​wą ra​do​ścią. Do​stoj​ni​cy na​gle się po​ru​szy​li. Je​den z nich za​czął prze​ka​zy​wać ja​kieś in​for​ma​cje, a ro​bił to w spo​sób zdu​mie​wa​ją​cy. Z ciem​nej skrzy​ni, pod po​sta​cią któ​rej wy​stę​po​wał, wy​strze​lił ku gó​rze pień ob​ra​sta​ją​cy w mgnie​niu oka roz​ło​ży​stą ko​ro​ną. Ga​łę​zie rozpeł​zły się po ca​łej sa​li, po​kry​wa​ły li​ść​mi roz​ja​rzo​ny​mi fio​le​to​wym bla​skiem. Pa​trzy​łem na to jak urze​czo​ny. Po chwi​li zo​rien​to​wa​łem się ze zdu​mie​niem, że do​sko​na​le ro​zu​miem tę „krza​cza​stą mo​wę”. Drze​wo-kształt​ny no​ta​bl prze​ka​zy​wał wia​do​mość, iż tyl​ko awa​rią na Trze​ciej Pla​ne​cie moż​na wy​tłu​ma​czyć fakt nie​bez​piecz​ne​go wtar​gnię​cia ludz​kiej flo​ty w pe​ry​fe​ryj​ne ob​sza​ry me​try​ki nieeukli​de​so​wej ota​cza​ją​cej sku​pi​sko Chi. – Dru​ga i Czwar​ta prze​ję​ły kon​tro​lę nad za​gro​żo​nym ob​sza​rem. Pierw​sza, Pią​ta i Szó​sta rów​nież prze​rzu​ci​ły część swo​ich pól gra​wi​ta​cyj​nych na od​ci​nek Trze​ciej – sze​le​ścił do​stoj​nik. – Flo​cie wro​ga nie uda się prze​bić na​szej gwiezd​nej za​po​ry, o Wiel​ki… Na​czel​ny Zły​wróg w roz​draż​nie​niu bły​snął oczy​ma. Roz​ło​ży​sta ko​ro​na mów​cy za​czę​ła marsz​czyć się i opa​dać, by po chwi​li zu​peł​nie znik​nąć. Na pod​ło​dze sa​li znów sta​ła tyl​ko ciem​na, ob​skur​na skrzy​nia. Wiel​ki Nisz​czy​ciel za​py​tał grzmią​cym gło​sem (tyl​ko on i Or​lan po​słu​gi​wa​li się zwy​czaj​ną mo​wą): – Czy uda​ło się od​rzu​cić prze​ciw​ni​ka na po​zy​cje wyj​ścio​we? – Uda​ło się do​ko​nać wie​le, bar​dzo wie​le – od​parł mu in​ny do​stoj​nik, któ​ry dla od​mia​ny za​mie​nił się w stru​myk roz​le​wa​ją​cy się po pod​ło​dze. – Flo​ty​l​li wro​ga nie uda​ło się we​drzeć do wnę​trza sku​pi​ska, nie uda​ło się… – Zo​sta​li wy​rzu​ce​ni po​za li​nię twierdz? – Nie, na ra​zie nie, ale są wy​pie​ra​ni, stop​nio​wo wy​pie​ra​ni przez co​raz sil​niej​sze po​la gra​wi​ta​cyj​ne… Wiel​ki, znie​cier​pli​wio​ny, mach​nął rę​ką i ga​datli​wy stru​myk bły​ska​wicz​nie wy​sechł. – Za​ni​hilo​wa​li do​pie​ro jed​ną pla​ne​tę, a ho​lu​ją ze so​bą co naj​mniej dzie​sięć kar​łów. Co się sta​nie, je​że​li po​wtó​rzą ani​hi​la​cję? Ko​lej​ni „mów​cy” od​po​wia​da​li bły​ska​mi eks​plo​zji, sno​pa​mi iskier, pió​ro​pu​sz​a​mi pło​mie​ni, kłę​ba​mi dy​mu lub mgli​sty​mi obłocz​ka​mi, a na​wet smu​ga​mi trud​nych do znie​sie​nia za​pa​chów. Wszyst​kie te spo​so​by prze​ka​zy​wa​nia in​for​ma​cji by​ły dla mnie cał​ko​wi​cie zro​zu​mia​łe, dal​szy dia​log przy​to​czę w ta​kiej po​sta​ci, jak​by od​by​wał się on przy uży​ciu zwy​kłe​go ludz​kie​go ję​zy​ka: – Je​że​li wro​go​wie za​ni​hilu​ją ca​łą za​bra​ną ze so​bą ma​te​rię ko​smicz​ną i prze​kształ​cą ją w prze​strzeń, uda się im we​drzeć do sku​pi​ska. – Co wte​dy? – Po​zo​sta​nie nam tyl​ko bez​po​śred​nie star​cie ca​łej na​szej flo​ty z ich flo​tą, wal​ka na śmierć

i ży​cie do osta​tecz​ne​go zwy​cię​stwa… – A je​że​li nie zdo​ła​my za​dać wro​gom klę​ski? – Mu​si​my wy​co​fać się na chro​nio​ne pla​ne​ty i „oko​pać” się na nich. – In​ny​mi sło​wy, opu​ścić prze​strze​nie mię​dzy​gwiezd​ne Per​se​usza, któ​ry​mi wła​da​my od wie​lu po​ko​leń – za​kon​klu​do​wał po​nu​rym gło​sem Wiel​ki Nisz​czy​ciel. – Zna​leźć się w sy​tu​acji ści​ga​nych Ga​lak​tów, za​blo​ko​wa​nych w swych gwiezd​nych le​go​wi​skach? Bro​nić się bez na​dziei na osta​tecz​ne zwy​cię​stwo? Zga​dza​cie się na coś po​dob​ne​go? Oka​za​ło się, że nikt nie zga​dza się z ta​kim pro​jek​tem. Opi​nię więk​szo​ści wy​ra​ził ja​kiś wy​bit​ny stra​teg, któ​ry prze​ka​zał ją w po​sta​ci kłę​bów wil​got​nej mgły za​ście​la​ją​cej ca​łą sa​lę na​rad. – Na​si prze​ciw​ni​cy nie bę​dą ata​ko​wać ufor​ty​fi​ko​wa​nych pla​net. Nie moż​na li​czyć na to, aby na​ra​ża​li na zgu​bę okrę​ty swo​jej flo​ty. Po pro​stu zjed​no​czą się z Ga​lak​ta​mi, za​bio​rą z ich od​blo​ko​wa​nych pla​net strasz​li​wą broń bio​lo​gicz​ną i uni​ce​stwią nas z da​le​kie​go dy​stan​su. Nie za​po​mi​naj​cie, że peł​na me​cha​ni​za​cja na​szych or​ga​ni​zmów nie zo​sta​ła jesz​cze w peł​ni za​koń​czo​na. Wład​ca za​my​ślił się. – Ra​cja! – za​grzmiał po chwi​li. – Po​stę​po​wy pro​ces pry​mi​ty​wi​za​cji do​pie​ro się roz​po​czął. Za​ję​li​śmy się spra​wa​mi dru​go​rzęd​ny​mi i zbyt ma​ło uwa​gi po​świę​ca​li​śmy naj​waż​niej​sze​mu pro​ble​mo​wi trze​bie​nia pier​wot​nych kom​pli​ka​cji. Je​że​li dzia​ła bio​lo​gicz​ne Ga​lak​tów zja​wią się w po​bli​żu na​szych pla​net, bę​dzie​my zgu​bie​ni. Nie mo​że​my do​pu​ścić do po​łą​cze​nia się lu​dzi z Ga​lak​ta​mi. A te​raz cze​kam na in​for​ma​cję z Trze​ciej Pla​ne​ty. – No​wy Nad​zor​ca prze​jął do​wódz​two nad Mó​zgiem Ste​ru​ją​cym – od​parł do​stoj​nik, któ​ry wszedł na sa​lę w trak​cie na​ra​dy. – Awa​ria urzą​dzeń nie by​ła trud​na do usu​nię​cia, choć mo​gła do​pro​wa​dzić do ka​ta​stro​fal​nych skut​ków. Te​raz apa​ra​tu​rę na​pra​wio​no i na​sza naj​po​tęż​niej​sza twier​dza na Trze​ciej Pla​ne​cie znów za​ję​ta swe miej​sce w sys​te​mie obron​nym Per​se​usza. Flo​ta prze​ciw​ni​ka zo​sta​ła za​trzy​ma​na… – Star​czy! – ryk​nął Wiel​ki Nisz​czy​ciel. – Te​raz Or​lan zamel​du​je, jak czu​ją się jeń​cy i co z ni​mi ro​bić. – Jeń​cy są przy​gnę​bie​ni lo​sem ad​mi​ra​ła, sam ad​mi​rał na​to​miast usi​łu​je ro​bić do​brą mi​nę do złej gry, cho​ciaż osłabł już do te​go stop​nia, że nie mo​że się po​ru​szać. Co zaś do spo​so​bu po​stę​po​wa​nia z jeń​ca​mi, to za​le​ży on od te​go, co my za​mie​rza​my zro​bić. – Ewa​ku​ować się! – za​grzmiał wład​ca. – Ni​klo​wa znaj​du​je się nie​bez​piecz​nie bli​sko li​nii na​tar​cia prze​ciw​ni​ka. Prze​nie​sie​my się na Man​ga​no​wą lub So​do​wą. Jeń​ców za​bie​rze​my ze so​bą. – Na żad​nej z tych pla​net nie uda się utrzy​mać ich przy ży​ciu, o Wiel​ki. Lu​dzie są zbyt sła​bi, aby prze​trwać w tam​tej​szych wa​run​kach. Ma​ją zbyt skom​pli​ko​wa​ną struk​tu​rę… – To ich spra​wa. Nie​chaj wie​dzą, że z ta​ką struk​tu​rą bio​lo​gicz​ną nie moż​na pod​bić Wszech​świa​ta, a oni, choć glę​dzą o przy​jaź​ni i bra​ter​stwie, wła​śnie do te​go dą​żą. Za​ła​duj​cie lu​dzi i ich to​wa​rzy​szy na zdo​by​ty sta​tek i pod kon​wo​jem na​tych​miast ode​ślij​cie na Man​ga​no​wą. – Tak jest! Co do ad​mi​ra​ła… Gwa​ran​to​wa​łeś mu ży​cie, o Wiel​ki? – Za​gwa​ran​to​wa​łem mu je​dy​nie to, że nie bę​dę na je​go ży​cie na​sta​wa!. A je​że​li ten za​du​fa​ny w so​bie pe​cho​wiec zdech​nie sam, nie bę​dę się mar​twił. Jesz​cze mniej ob​cho​dzi mnie los je​go to​wa​rzy​szy… Na​gle ma​ja​ki znik​nę​ły, Wiel​ki prze​rwał w pół sło​wa. Ock​ną​łem się le​żąc pod nie​wi​dzial​-

ną ścia​ną mo​jej klat​ki tak wy​cień​czo​ny, że nie mo​głem na​wet po​ru​szyć rę​ką. Po​czu​łem na so​bie czyjś wzrok. Unio​słem po​wie​ki. Z dru​giej stro​ny ba​rie​ry stał Ro​me​ro. – Zda​je się, dro​gi przy​ja​cie​lu, że znów przy​śni​ło się pa​nu coś za​dzi​wia​ją​ce​go? – za​py​tał z na​dzie​ją w gło​sie.

14

– Wspa​nia​ły sen! – wy​szep​ta​łem. – Uśmie​je się pan, Paw​le. Do Ro​me​ra przy​łą​czy​li się Ka​ma​gin z Lusi​nem, po​tem Osi​ma i Pe​tri: Słu​cha​li mnie uważ​nie i z po​wa​gą. Kie​dy skoń​czy​łem, Osi​ma wzru​szył ra​mio​na​mi, a Ka​ma​gin wy​krzyk​nął: – Wi​dze​nia są fan​ta​stycz​ne, a rze​czy​wi​stość po​twor​na. Nie​ste​ty, nie po​zo​sta​je nam nic in​ne​go, jak tyl​ko wy​śmie​wać się z na​szych drę​czy​cie​li, cho​ciaż​by w wy​obraź​ni. – Te sny są zbyt skom​pli​ko​wa​ne, aby mia​ły być je​dy​nie sna​mi – po​wie​dział ostroż​nie Ro​me​ro. – Nie chce pan chy​ba po​wie​dzieć przez to, że ja​kiś nie​zna​ny przy​ja​ciel do​star​cza ad​mi​ra​ło​wi taj​nych in​for​ma​cji, nadaw​szy im dla nie​po​zna​ki po​stać ma​ja​ków sen​nych? – za​py​tał iro​nicz​nie Ka​ma​gin. – Chcę po​wie​dzieć – od​parł spo​koj​nie Ro​me​ro – że nie zdzi​wił​bym się, gdy​by tak by​ło w rze​czy​wi​sto​ści. W każ​dym ra​zie wszyst​ko ukła​da się w lo​gicz​ny ciąg. Ad​mi​rał do​wie​dział się we śnie, że Al​lan ata​ku​je Per​se​usza ta​ra​nem ani​hilo​wa​nych kar​łów, że w naj​po​tęż​niej​szej twier​dzy Zły​wro​gów na​stą​pi​ła awa​ria ja​kie​goś urzą​dze​nia i wresz​cie, że Ga​lak​to​wie po​sia​da​ją broń bio​lo​gicz​ną, któ​rej Nisz​czy​cie​le pa​nicz​nie się bo​ją. O żad​nym z tych fak​tów nie sły​sze​li​śmy, za​nim Ele​go nie za​czę​ły na​wie​dzać sny. Sny za​wie​ra​ją więc in​for​ma​cje cał​ko​wi​cie no​we. Nie wia​do​mo na​to​miast, czy są to in​for​ma​cje praw​dzi​we. – Cóż za in​for​ma​cje mo​gą za​wie​rać ma​ja​cze​nia? – wy​krzyk​nął za​pal​czy​wie Ka​ma​gin, opa​no​wał się jed​nak po chwi​li i po​wie​dział ze skru​chą: – Prze​pra​szam, nie chcia​łem pa​na ob​ra​zić, ad​mi​ra​le. – Nie szko​dzi – uśmiech​ną​łem się z tru​dem. – Wszak nie prze​czę, że to jest wy​twór cho​rej wy​obraź​ni. Ro​me​ro po​wie​dział zim​nym to​nem: – Utrzy​mu​ję, że je​że​li choć je​den z fak​tów po​da​nych nam przez ad​mi​ra​ła oka​że się praw​dzi​wy, praw​dzi​we bę​dą tak​że po​zo​sta​łe. Zga​dza​cie się z tym? – Ja się zga​dzam – od​parł z uśmiesz​kiem Ka​ma​gin. – Za​po​mniał pan. Paw​le, że wkrót​ce bę​dzie​my mo​gli to spraw​dzić. Ze snu ad​mi​ra​ła wy​ni​ka, że ma​my być ewa​ku​owa​ni dziś na ja​kąś Pla​ne​tę Man​ga​no​wą. Je​śli więc dziś ewa​ku​acja nie na​stą​pi… Prze​rwał na​gle, bo nie​ocze​ki​wa​nie po​ja​wił się jak spod zie​mi Or​lan: – Ad​mi​ra​le Eli, pierw​sza pró​ba do​bie​gła koń​ca – po​wie​dział obo​jęt​nym gło​sem. – Wkrót​ce zo​sta​niesz na​kar​mio​ny… Po​tem wszy​scy jeń​cy ma​ją ze​brać się w tej sa​li. Zo​sta​nie​cie prze​wie​zie​ni na Pla​ne​tę Man​ga​no​wą. Ro​me​ro opu​ścił la​skę, za​wsze spo​koj​ny Osi​ma tym ra​zem nie mógł opa​no​wać za​sko​cze​nia, a Ka​ma​gin stał jak gro​mem ra​żo​ny. Or​lan znik​nął rów​nie nie​ocze​ki​wa​nie, jak się po​ja​wił.

Część III. Marzycielski automat

1

Ewa​ku​acja przy​po​mi​na​ła pa​nicz​ną uciecz​kę. Do sa​li wtar​gnę​ły gło​wo​oki, któ​re bez żad​nych dys​ku​sji za​czę​ły nas za​ga​niać ku wyj​ściu, po​sztur​chu​jąc opor​nych cio​sa​mi pól gra​wi​ta​cyj​nych. Znów po​ja​wił się Or​lan i po raz pierw​szy usły​sze​li​śmy je​go krzyk, roz​le​ga​ją​cy się póź​niej tak czę​sto, że do tej po​ry dźwię​czy mi w uszach. – Szyb​ciej! Szyb​ciej! Szyb​ciej! Nie​wie​le pa​mię​tam z po​cząt​ko​we​go sta​dium ewa​ku​acji, bo wkrót​ce po uwol​nie​niu mnie z klat​ki gra​wi​ta​cyj​nej stra​ci​łem przy​tom​ność. Ock​ną​łem się na pry​czy z gło​wą na ko​la​nach Ma​ry i usły​sza​łem jej szczę​śli​wy głos: – Ock​nął się! Ży​je! – Na ja​ki sta​tek nas ła​du​ją? – spy​ta​łem. – Na „Ciel​ca” – od​parł Ka​ma​gin, któ​ry stał w po​bli​żu. – Wład​cy Wszech​świa​ta bo​ją się po​ka​zać nam wnę​trze swo​ich okrę​tów – do​rzu​cił iro​nicz​nie. Znów stra​ci​łem przy​tom​ność. Przy​sze​dłem do sie​bie już na po​kła​dzie „Ciel​ca” stwier​dza​jąc ze zdu​mie​niem, że pół​le​żę na grzbie​cie jed​ne​go ze skrzy​dla​tych wy​cho​wan​ków Lusi​na. To wła​śnie ja​kiś gwał​tow​niej​szy ruch pe​ga​za przy​wró​cił mi zmy​sły. – Na​resz​cie w do​mu! – wy​krzyk​nął Osi​ma idą​cy obok mnie. Nisz​czy​cie​le nie tknę​li ni​cze​go w na​szych ka​bi​nach. Co chwi​la ktoś wy​bie​gał na ko​ry​tarz, wo​ła​jąc ra​do​śnie, że nie ma żad​nych uszko​dzeń, że ni​cze​go nie bra​ku​je. – Zaj​rzyj do nas – po​pro​si​łem Ma​ry, kie​dy zna​leź​li​śmy się pod drzwia​mi na​sze​go miesz​ka​nia. – Ja wstą​pię do sa​li ob​ser​wa​cyj​nej. Nie oba​wiaj się o mnie, czu​ję się już cał​kiem do​brze. Nie zdą​ży​łem odejść na dwa kro​ki, kie​dy obok mnie przemknął Aster z ja​kimś na​czy​niem w rę​ku. Za​wo​ła​łem go, ale na​wet się nie od​wró​cił. – Do​kąd on tak pę​dzi? – za​py​ta​łem z nie​po​ko​jem. – Nie po​ra te​raz na bie​ga​ni​nę po stat​ku! Ma​ry uśmiech​nę​ła się po​god​nie. – Nic mu się nie sta​nie. Po​cze​kaj​my tu chwi​lę na je​go po​wrót. – Wszyst​ko za​ła​twio​ne, ma​mo! – krzyk​nął już z da​le​ka. – Wpraw​dzie nie uda​ło mi się wyjść ze stat​ku, ale wy​la​łem płyn na ze​wnątrz przez ka​nał ana​li​za​to​ra. Pla​ne​ta jest za​ka​żo​na. – Co to zna​czy, Ma​ry? O ja​kim za​ka​że​niu on mó​wi? Oka​za​ło się, że Aster na po​le​ce​nie Ma​ry roz​py​lił na pla​ne​cie kul​tu​rę bak​te​rii od​ży​wia​ją​cych się ni​klem i je​go so​la​mi. Pla​ne​ta zo​sta​ła za​ra​żo​na ży​ciem. Pro​ces bę​dzie z po​cząt​ku roz​wi​jał się po​wo​li, pó​ki epi​de​mia ży​cia nie ogar​nie ca​łe​go glo​bu, a wte​dy roz​wój ży​cia moż​na bę​dzie prze​rwać je​dy​nie uni​ce​stwia​jąc ca​łą pla​ne​tę. – Zuch je​steś, sy​nu! – po​wie​dzia​łem, kle​piąc go po ra​mie​niu. Po krót​ko​trwa​łym oży​wie​niu znów po​czu​łem się źle. Za​chwia​łem się. Pod​chwy​cił mnie Pe​tri i za​pro​wa​dził do me​go po​ko​ju. Tam po​ło​żył mnie na ka​na​pie. Si​ły stop​nio​wo wra​ca​ły. Uru​cho​mi​łem de​szy​fra​tor i po​pro​si​łem przy​ja​ciół, aby na​stro​ili się na mo​je pro​mie​nio​wa​nie.

Roz​ma​wiać my​śla​mi by​ło nie tyl​ko bez​piecz​niej, ale i ła​twiej, przy​naj​mniej dla mnie, gdyż bar​dzo osła​błem i sło​wa z tru​dem prze​ci​ska​ły mi się przez gar​dło. – Zda​rzy​ło się wie​le za​dzi​wia​ją​cych rze​czy i mu​si​my za​na​li​zo​wać sy​tu​ację – po​wie​dzia​łem. – Chciał​bym po​znać pań​ską opi​nię, Paw​le. W tej sa​mej chwi​li do po​ko​ju wszedł Lusin z Astrem, pro​wa​dząc pod rę​kę An​dre. An​dre miał na so​bie no​we ubra​nie, był ogo​lo​ny i po​rząd​nie ucze​sa​ny. Przy​po​mi​nał te​raz daw​ne​go An​dre, nie​co tyl​ko wy​chu​dłe​go i po​sta​rza​łe​go. Tak pew​nie wy​glą​da​li w sta​ro​żyt​no​ści lu​dzie wsta​ją​cy z łóż​ka po dłu​giej cho​ro​bie. Wy​wo​ła​ło to chwi​lo​we za​mie​sza​nie. – Pań​skie sny, ad​mi​ra​le – po​wie​dział Ro​me​ro, kie​dy no​wo przy​by​li usie​dli – są chy​ba swo​istą for​mą in​for​ma​cji prze​ka​zy​wa​nej przez na​szych ukry​tych przy​ja​ciół z obo​zu Nisz​czy​cie​li. – Wła​śnie na uzy​ska​nie ta​kich przy​ja​ciół spo​śród na​ro​dów gnę​bio​nych przez Zły​wro​gów i sa​mych Nisz​czy​cie​li li​czy​łem, pro​wo​ku​jąc pu​blicz​ną dys​ku​sję ze zwierzch​ni​kiem wro​gów. I zda​je się, że osią​gną​łem pe​wien suk​ces. Ro​me​ro za​opo​no​wał: – Tu nie cho​dzi o sze​re​go​wych Zły​wro​gów, zy​ska​li​śmy taj​nych sprzy​mie​rzeń​ców w bez​po​śred​nim oto​cze​niu Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la. Świad​czą o tym wia​do​mo​ści z na​ra​dy w szta​bie ge​ne​ral​nym prze​ciw​ni​ka, z któ​rych jed​na – na​sza ewa​ku​acja – już się po​twier​dzi​ła. Od​no​szę przy tym wra​że​nie, iż dzia​ła​ją tu nie po​je​dyn​czy sym​pa​ty​cy, lecz ca​ła or​ga​ni​za​cja przy​ja​ciół, któ​ra być mo​że spo​wo​do​wa​ła awa​rię na Trze​ciej Pla​ne​cie. Je​dy​nym god​nym za​ufa​nia źró​dłem in​for​ma​cji – za​kon​klu​do​wał Pa​weł – są dziś sny Ele​go. Zda​ję so​bie spra​wę, że by​ło​by głu​po​tą pro​sić ad​mi​ra​ła, aby ze​chciał jak naj​wię​cej śnić. Moż​na go jed​nak pro​sić, że​by za​pa​mię​ty​wał do​słow​nie wszyst​ko, co uj​rzy w swych ma​ja​kach. Ży​czy​my przy​jem​nych snów!

2

Cza​sa​mi od​no​si​li​śmy wra​że​nie, iż na​si straż​ni​cy opu​ści​li sta​tek, tak swo​bod​nie mo​gli​śmy się po​ru​szać po czę​ści miesz​kal​nej i par​ku. Wy​star​czy​ło jed​nak zbli​żyć się do po​miesz​czeń służ​bo​wych i już nie wia​do​mo skąd po​ja​wiał się dy​żur​ny Zły​wróg. Za​ka​zem nie by​ła ob​ję​ta tyl​ko sa​la ob​ser​wa​cyj​na, w któ​rej dniem i no​cą tło​czy​li się lu​dzie. Nie​raz ła​ma​łem so​bie gło​wę nad za​gad​ką, cze​mu Nisz​czy​cie​le nas tam pusz​cza​ją, zdra​dza​jąc tym sa​mym ta​jem​ni​cę for​ty​fi​ka​cji Per​se​usza. Pe​tri uwa​żał, że czy​ni​li to umyśl​nie, aby za​stra​szyć nas swo​ją po​tę​gą, a po​tem na​rzu​cić trak​tat po​ko​jo​wy na wła​snych wa​run​kach. Wro​go​wie rze​czy​wi​ście mie​li się czym po​chwa​lić. Pę​dzi​li​śmy w oto​cze​niu stat​ków wro​giej eska​dry, po​za gra​ni​ca​mi wy​zna​czo​nej przez nie sfe​ry roz​po​ście​ra​ła się ma​je​sta​tycz​na pa​no​ra​ma: jed​na gwiaz​da za​stę​po​wa​ła dru​gą, nie by​ło im koń​ca, a przy każ​dej z nich mnoż​ni​ki wy​kry​wa​ły pla​ne​ty, set​ki pla​net, za​go​spo​da​ro​wa​nych, uprze​my​sło​wio​nych, z mia​sta​mi i fa​bry​ka​mi i ty​sią​ca​mi okrę​tów krą​żą​cych wo​kół glo​bów. Pa​trzy​łem na to w prze​ra​że​niu, bo wróg istot​nie był bar​dzo po​tęż​ny. Ka​ma​gin za​pi​sy​wał w dzien​ni​ku po​kła​do​wym, za​bra​nym z je​go sta​re​go stat​ku, wszyst​ko, co do​strze​gał na ste​reo​ekra​nie. Wkrót​ce na pod​sta​wie tych no​ta​tek spo​rzą​dził sche​mat prze​by​tej dro​gi, nie tak do​kład​ny, ja​ki mógł​by wy​ko​nać kom​pu​ter, ale wy​star​cza​ją​co szcze​gó​ło​wy. Je​dy​nie na Osimie de​mon​stra​cja po​tę​gi Nisz​czy​cie​li nie wy​war​ła żad​ne​go wra​że​nia. Uwa​żał on mia​no​wi​cie, że wszyst​kie te pie​kiel​nie uzbro​jo​ne pla​ne​ty ze sztucz​ny​mi księ​ży​ca​mi i ar​ma​da​mi krą​żow​ni​ków są w trzech czwar​tych mi​sty​fi​ka​cją. Wróg miał we​dle je​go opi​nii krą​żyć wo​kół te​go sa​me​go re​jo​nu i po​ka​zy​wać go z róż​nych stron. – Przy​pa​trz​cie się uważ​nie – do​wo​dził, wo​dząc pal​cem po ma​pie Ka​ma​gi​na. – Cha​rak​te​ry​sty​ki pla​net po​wta​rza​ją się. Dla​cze​go? Nie prze​ko​nał mnie: le​cie​li​śmy pro​sto na Po​ma​rań​czo​wą, a nie krą​ży​li​śmy wo​kół niej. Wkrót​ce jed​nak Po​ma​rań​czo​wa ze​szła z osi lo​tu. Mi​nę​li​śmy ją i po pa​ru dniach po​mknę​li​śmy ku środ​ko​wi sku​pi​ska. W dniu ka​ta​stro​fy by​łem w la​bo​ra​to​rium Ma​ry, któ​ra ze świe​żym za​pa​łem ba​da​ła pry​mi​tyw​ne for​my ży​cia. Po​ma​gał jej w tym Aster. – Oży​wi​my nie tyl​ko Ni​klo​wą, lecz te wszyst​kie me​ta​lo​we pu​sty​nie, je​że​li kie​dy​kol​wiek zdo​ła​my do nich do​trzeć – mó​wi​ła żo​na. – Obok kry​sta​licz​nych pseu​do-ro​ślin zja​wią się tam or​ga​ni​zmy ży​we, naj​pierw mi​kro​sko​pij​ne, a póź​niej ta​kie, do ja​kich przy​wy​kli​śmy na Zie​mi. Na​gle przez ca​ły sta​tek prze​biegł skurcz. Wszyst​ko za​dy​go​ta​ło, ru​cho​me przed​mio​ty po​de​rwa​ły się ze swo​ich miejsc. Ścia​ny zbli​ża​ły się ku so​bie, a pod​ło​ga wzno​si​ła się ku opa​da​ją​ce​mu su​fi​to​wi. – Ma​ry, co z to​bą? – wy​krzyk​ną​łem prze​ra​żo​ny, wi​dząc, jak żo​na spłasz​cza się ni​czym na​le​śnik, by po chwi​li spęcz​nieć i za​mie​nić się w ka​rzeł​ka. Przy​po​mi​na​ło to wi​do​ki z ga​bi​ne​tu krzy​wych lu​ster. Ja pew​nie też wy​glą​da​łem nie le​piej, bo Ma​ry zbla​dła i szarp​nę​ła się, kie​dy wresz​cie uda​ło mi się chwy​cić ją za rę​kę. Wszyst​kie przed​mio​ty wró​ci​ły po chwi​li do swych nor​mal​nych pro​por​cji, ale „Cie​lec” na​-

dal wi​bro​wał i ca​ły sta​tek wy​peł​nio​ny był ło​sko​tem me​cha​ni​zmów. – Bie​gnij​my do sa​li ob​ser​wa​cyj​nej! – krzyk​ną​łem. – To ja​kiś no​wy pod​stęp prze​klę​tych Nisz​czy​cie​li! Na we​wnętrz​nej ulicz​ce omal nie zde​rzy​łem się z pę​dzą​cym Or​la​nem. Tym ra​zem nie miał eskor​ty, a je​go wy​gląd świad​czył o tym, że ka​ta​stro​fa rów​nież dla nie​go by​ła za​sko​cze​niem. Chwy​ci​łem go za ra​mię. – Co się sta​ło? Or​lan za​czął się w mil​cze​niu wy​ry​wać. Po​czu​łem, że tra​ci si​ły. Do​wie​dzia​łem się póź​niej, iż Nisz​czy​cie​la po​zba​wio​ne​go środ​ków tech​nicz​nych, wszyst​kich tych pól gra​wi​ta​cyj​nych, za​krzy​wio​nych po​włok prze​strzen​nych i wy​ła​do​wań elek​trycz​nych, mo​że po​ko​nać by​le ziem​skie dziec​ko. – Puść mnie! – wy​chry​piał Or​lan. – Wszy​scy tu zgi​nie​my, je​że​li mnie nie pu​ścisz! Ma​ry szarp​nę​ła mnie za rę​kaw. Nie​chęt​nie uwol​ni​łem nie​na​wist​ne​go Zły​wro​ga i Or​lan po​mknął ta​ki​mi nie​wia​ry​god​ny​mi skoka​mi, że aż mi za​mi​go​ta​ło w oczach. W sa​li ob​ser​wa​cyj​nej ude​rzył mnie prze​raź​li​wy krzyk Ka​ma​gi​na: – Ad​mi​ra​le, spa​da​my na Po​ma​rań​czo​wą!

3

Trzy czwar​te gwiazd sku​pi​ska znik​nę​ło z ekra​nów, a po​zo​sta​łe bla​dły w oczach. Chwy​ci​łem lor​ne​tę mnoż​ni​ka, ale i tam rów​nież do​strze​głem je​dy​nie czar​ną pust​kę. – Za​baw​na przy​go​da! – po​wie​dział Osi​ma gło​sem, w któ​rym nie by​ło śla​du lę​ku, a tyl​ko za​in​te​re​so​wa​nie. Ener​gicz​ny ka​pi​tan naj​wi​docz​niej za​sta​na​wiał się już, ja​ką ko​rzyść mo​że​my wy​cią​gnąć z awa​rii. Po​ma​rań​czo​wa nie świe​ci​ła, lecz pa​ła​ła jak nie​ustan​ny ja​skra​wo​żół​ty roz​błysk eks​plo​zji. Ka​ma​gin miał ra​cję, spa​da​li​śmy na nią, i to z co​raz więk​szą pręd​ko​ścią, wie​lo​krot​nie już te​raz prze​kra​cza​ją​cą szyb​kość świa​tła. – Wkrót​ce nie bę​dzie już żad​nej gwiaz​dy – po​wie​dział w za​du​mie Ro​me​ro. – Prze​dziw​ny świat! Czy pa​nu, ad​mi​ra​le, nie śni​ło się przy​pad​kiem nic po​dob​ne​go? Gwiaz​dy na​dal bla​kły i zni​ka​ły, a za ni​mi za​czę​ły roz​pły​wać się okrę​ty wro​gów. Wo​kół nas sza​la​ła bu​rza, ja​kiej od daw​na nie po​tra​fi​li​śmy so​bie na​wet wy​obra​zić, bu​rza nie​ustan​nie zmie​nia​ją​ca me​try​kę prze​strze​ni. – Ad​mi​ra​le Eli! Pro​szę do ste​rów​ki! – roz​legł się z gło​śni​ków ostry głos Or​la​na. – Na​tych​miast do ste​rów​ki! Za​wa​ha​łem się, ale Ro​me​ro po​wie​dział: – Pro​szę iść, to nie za​szko​dzi. Naj​wi​docz​niej zda​rzy​ło się coś nie​zwy​kłe​go, sko​ro po​trze​bu​ją pań​skiej po​mo​cy… Ste​rów​ka by​ła oświe​tlo​na, trans​por​te​ry si​ło​we nie dzia​ła​ły i mu​sia​łem ręcz​nie otwie​rać drzwi. W po​bli​żu fo​te​li stał Or​lan ze swy​mi adiutan​ta​mi. Skło​ni​łem się w od​po​wie​dzi na je​go po​wi​ta​nie. – Trze​ba uru​cho​mić urzą​dze​nia na​pę​do​we stat​ku, ad​mi​ra​le! – roz​ka​zał Or​lan. – Cho​dzi o ży​cie two​je i two​ich przy​ja​ciół! – O wa​sze chy​ba też – do​rzu​ci​łem iro​nicz​nie. – Mó​wi​łem już, że kom​pu​ter ste​ru​ją​cy na​pę​dem jest uszko​dzo​ny. – Mu​si​cie go na​tych​miast na​pra​wić! – Nie znam się na ta​kich skom​pli​ko​wa​nych apa​ra​tach. – A kto się zna? – Nikt. Ma​szy​ny ste​ru​ją​ce re​mon​tu​je się je​dy​nie w ba​zie ko​smicz​nej. – Ma​cie chy​ba ste​ro​wa​nie ręcz​ne? – Tak, ale moż​na go uży​wać tyl​ko w prze​strze​ni ein​ste​inow​skiej, a nie w ob​sza​rze nad​świetl​nym. Po​wiedz zresz​tą, co się sta​ło, abym mógł zde​cy​do​wać, czy war​to wam po​ma​gać. Or​lan mil​czał przez chwi​lę i zda​wał się cze​goś na​słu​chi​wać. „Pew​nie ma​ją łącz​ność te​le​pa​tycz​ną” – po​my​śla​łem. – Po​wiem – ode​zwał się wresz​cie. – Me​cha​ni​zmy, kształ​tu​ją​ce me​try​kę, za​in​sta​lo​wa​ne na gwieź​dzie, obok któ​rej prze​la​ty​wa​li​śmy, roz​re​gu​lo​wa​ły się. Kurs flo​ty​l​li zo​stał zmie​nio​ny, a stat​ki roz​pro​szo​ne. Zna​leź​li​śmy się we​wnątrz śli​ma​ka prze​strzen​ne​go, a krą​żow​ni​ki kon​wo​ju na ze​wnątrz. – Nie wi​dzę w tym żad​nej tra​ge​dii, chy​ba że coś przede mną ukry​wasz.

Or​lan wa​hał się kil​ka se​kund. – Wiel​ki za​bro​nił tra​cić „Ciel​ca” z oczu. Kie​dy za​cznie​my zni​kać, okrę​ty nas za​ata​ku​ją. Mu​si​my się trzy​mać w po​bli​żu eskor​ty lub ode​przeć ich sal​wę gra​wi​ta​cyj​ną, bo ina​czej ko​niec z na​mi. Uru​chom me​cha​ni​zmy obron​ne, ad​mi​ra​le! – Czy ma​my za ce​nę ży​cia sprze​dać naj​waż​niej​sze ta​jem​ni​ce ludz​ko​ści? Na​sze ży​cie nie jest ty​le war​te! – Za póź​no! – krzyk​nął strasz​nym gło​sem Or​lan. – Je​ste​śmy ostrze​li​wa​ni! Obok Po​ma​rań​czo​wej pa​ła​ją​cej zło​wiesz​czym świa​tłem na wy​ga​słym nie​bie po​zo​sta​ły jesz​cze trzy zie​lo​ne punk​ci​ki, trzy nik​ną​ce w in​nym świe​cie gwiaz​do​lo​ty. Wie​dzia​łem już, co to zna​czy atak gra​wi​ta​cyj​ny. Bez pól ochron​nych nie spo​sób go prze​żyć. Za​mkną​łem oczy. – Nie! – wy​krzyk​nął trium​fal​nie Or​lan. – Nie!… Otwo​rzy​łem oczy. Na czar​nym nie​bie pło​nę​ła tyl​ko Po​ma​rań​czo​wa. Krą​żow​ni​ki zo​sta​ły wy​rzu​co​ne z na​szej prze​strze​ni wraz z wy​strze​lo​ny​mi przez sie​bie fa​la​mi gra​wi​ta​cyj​ny​mi. Nie wie​dzia​łem, co nas cze​ka w przy​szło​ści, ale Or​lan rów​nież był naj​wi​docz​niej kom​plet​nie zdez​o​rien​to​wa​ny. – No i obe​szło się bez zdra​dy ludz​kich ta​jem​nic! – zakpi​łem z nie​go. – Czy nie wy​da​je ci się przy​pad​kiem, iż po na​szej stro​nie wy​stą​pi​ły si​ły znacz​nie po​tęż​niej​sze od ca​łej flo​ty wa​szych krą​żow​ni​ków? – Po wa​szej stro​nie, mó​wisz? – Wska​zał rę​ką na Po​ma​rań​czo​wą. – Gdy​byś wie​dział, do​kąd pę​dzi​my, wo​lał​byś zgi​nąć od sal​wy dział gra​wi​ta​cyj​nych. W im​pe​rium Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la nie ma miej​sca groź​niej​sze​go niż Trze​cia Pla​ne​ta! Od​wró​cił się do mnie ple​ca​mi. Nie​wi​dzial​ne, gięt​kie rę​ce chwy​ci​ły mnie za ra​mio​na, od​wró​ci​ły i po​pchnę​ły ku wyj​ściu. Wście​kłym szarp​nię​ciem spró​bo​wa​łem się uwol​nić, ale nie mia​łem te​raz po​la oso​bi​ste​go, któ​rym nie​gdyś po​ra​zi​łem ata​ku​ją​ce​go mnie nie​wi​dzial​ne​go. Po​gro​zi​łem więc tyl​ko pię​ścią Or​la​no​wi i spo​koj​nie wy​sze​dłem na ko​ry​tarz.

4

Na wklę​słych ekra​nach zło​ci​ło się nie​bo. Po​wie​dzia​łem „nie​bo” i po​czu​łem, jak sło​wo to kłó​ci się z wi​do​kiem roz​po​ście​ra​ją​cym się przed na​mi. Nie​bo to prze​strzeń z gwiaz​da​mi, pla​ne​ta​mi i sa​te​li​ta​mi. Tu zaś by​ła tyl​ko wy​peł​nia​ją​ca wszyst​ko Po​ma​rań​czo​wa i krą​żą​ca wo​kół niej sa​mot​na pla​ne​ta. Tuż przed lą​do​wa​niem na pla​ne​cie Or​lan od​na​lazł mnie w par​ku, gdzie prze​cha​dza​łem się z syn​kiem, i od​wo​łał na bok. – Ad​mi​ra​le Eli – po​wie​dział. – Sta​tek opa​da w złym miej​scu. Przy​cią​ga​nie na pla​ne​cie za​le​ży od sze​ro​ko​ści geo​gra​ficz​nej, a my lą​du​je​my w stre​fie wy​so​kiej gra​wi​ta​cji. Na​le​ży szyb​ko do​trzeć do Sta​cji Me​try​ki Prze​strzen​nej, tam bę​dzie lżej. Na Pla​ne​cie nie ma środ​ków ko​mu​ni​ka​cji, gdyż nie wol​no jej od​wie​dzać. Sta​cja nie od​po​wia​da na we​zwa​nia. Mu​sisz za​trosz​czyć się o to, aby jeń​cy szli moż​li​wie szyb​ko. – Ja​kie ci​śnie​nie i tem​pe​ra​tu​ra pa​nu​ją na pla​ne​cie? Czy po​trzeb​ne są ska​fan​dry? Jak z wo​dą i żyw​no​ścią? – Ska​fan​dry zo​staw​cie na stat​ku. Ci​śnie​nie i tem​pe​ra​tu​ra są zno​śne. Żyw​ność i wo​dę za​ła​duj​cie na swo​je awio​net​ki. Masz jesz​cze ja​kieś py​ta​nia? – Tak. Co to za pla​ne​ta? Cze​mu na niej lą​du​je​my? Ja​ki los nas cze​ka? – Na te py​ta​nia nie od​po​wiem – rzu​cił zim​no i po​śpiesz​nie się od​da​lił.

5

To by​ła me​ta​lo​wa pla​ne​ta, na​ga me​ta​lo​wa pu​sty​nia ni​gdzie nie za​ka​mu​flo​wa​na na​wet pseudo​ro​śli​na​mi po​dob​ny​mi do „ro​sną​cych” na Ni​klo​wej. Nad ośle​pia​ją​co błysz​czą​cą zlo​tem i oło​wiem rów​ni​ną roz​po​ście​ra​ło się po​ły​skli​we, zło​ta​we nie​bo z pa​ła​ją​cą na nim czer​wo​na​wą gwiaz​dą, któ​rej po​zor​na śred​ni​ca by​ła oko​ło pię​ciu ra​zy mniej​sza od na​sze​go ziem​skie​go Słoń​ca. Scho​dząc po tra​pie upa​dłem. Po​tęż​na si​ła po​chwy​ci​ła mnie i rzu​ci​ła w dół. Na mnie zwa​lił się Pe​tri, a na nie​go Osi​ma. Spró​bo​wa​łem się unieść na rę​kach, ale nie zdo​ła​łem. Pe​tri po​mógł mi wstać. Po​ma​ga​jąc so​bie la​ską przy​kuś​ty​kał do nas Ro​me​ro. Za​wsze był z na​tu​ry bla​dy, ale te​raz je​go bla​dość na​bra​ła nie​bie​ska​we​go od​cie​nia. – Co naj​mniej trzy​krot​ne prze​cią​że​nie-wy​krztu​sił pró​bu​jąc się uśmiech​nąć, co nie bar​dzo mu się uda​ło. – Oba​wiam się, dro​gi przy​ja​cie​lu, że te​go nie wy​trzy​ma​my. Sto​sun​ko​wo naj​le​piej czuł się Ka​ma​gin. W je​go cza​sach ko​smo​nau​tów tre​no​wa​no na wiel​kie prze​cią​że​nia, gdyż nie by​ło wów​czas gra​wi​ta​to​rów stwa​rza​ją​cych nor​mal​ne wa​run​ki przy​cią​ga​nia ziem​skie​go w ko​smo​sie. Anio​ły i ca​łe go​spo​dar​stwo Lusi​na wy​ła​do​wa​no przed ludź​mi. Skrzy​dla​te isto​ty rów​nież nie czu​ły się naj​le​piej. Zo​ba​czy​łem w od​da​li Or​la​na i po​pro​si​łem Pe​trie​go, aby po​mógł mi do nie​go do​trzeć. Wy​ła​du​nek trwał na​dal, a ja z prze​ra​że​niem my​śla​łem, co bę​dzie z Ma​ry i Astrem. Or​la​no​wi cią​że​nie tak​że da​wa​ło się we zna​ki. Po​pro​si​łem go: – Czy nie moż​na zo​sta​wić naj​słab​szych? Na stat​ku dzia​ła​ją gra​wi​ta​to​ry… – Wszy​scy wy​sia​da​ją! – uciął. Po​wró​ci​łem do to​wa​rzy​szy. W tej sa​mej chwi​li na tra​pie po​ka​zał się Aster z ple​ca​kiem na ra​mio​nach. Za nim szła Ma​ry. Ma​lec nie​ostroż​nie po​sta​wił no​gę na stop​niu, po​tknął się i po​to​czył na zie​mię. Gdy​by Pe​tri nie pod​trzy​mał go w ostat​niej chwi​li, sy​nek skrę​cił​by so​bie kark. Po​spie​szy​łem ku nie​mu i za​bra​łem ple​cak, w któ​rym, jak się póź​niej oka​za​ło, le​ża​ły po​jem​ni​ki z kul​tu​ra​mi bak​te​rii ży​wią​cych się zlo​tem i oło​wiem. Kie​dy ostat​ni czło​wiek zszedł na grunt, au​to​ma​ty za​czę​ły wy​ła​do​wy​wać awio​net​ki z za​pa​sa​mi wo​dy i ja​dła oraz ja​kieś dłu​gie skrzy​nie z rze​cza​mi Nisz​czy​cie​li. Pe​tri wrzu​cił do jed​nej z awio​ne​tek ple​cak Astra. Awio​net​ki nie mo​gły unieść się w po​wie​trze i tyl​ko nie​zgrab​nie peł​zły po grun​cie, cho​ciaż za​bra​ły za​le​d​wie po​ło​wę zwy​kłe​go ła​dun​ku. Skrzy​nie Zły​wro​gów po​ru​sza​ły się sa​me śli​zga​jąc się ni​sko nad zie​mią na po​dusz​ce gra​wi​ta​cyj​nej. Pod​szedł Osi​ma. – Co pan za​rzą​dzi, ad​mi​ra​le? – Roz​ka​zy wy​da​je tu Or​lan – po​wie​dzia​łem z go​ry​czą. – A zresz​tą ja​kiż to ze mnie te​raz ad​mi​rał. Pro​szę wię​cej się tak do mnie nie zwra​cać! Ma​ry ści​snę​ła mnie za ło​kieć. – Opa​nuj się, Eli! Ro​me​ro był dla mnie jesz​cze su​row​szy.

– Nie ocze​ki​wa​łem ta​kiej ma​ło​dusz​no​ści, dro​gi przy​ja​cie​lu! Wy​bra​li​śmy pa​na na zwierzch​ni​ka i po​zo​sta​nie pan na​szym zwierzch​ni​kiem do​pó​ty, do​pó​ki nie zmie​ni​my de​cy​zji. Tak więc, ja​kie roz​ka​zy wy​da pan, ad​mi​ra​le? – Do​brze, roz​ka​zu​ję wam i ape​lu​ję do was, aby​ście speł​nia​li i wy​trzy​ma​li to, co ja sam zdo​łam speł​nić i wy​trzy​mać. – Kto pój​dzie pierw​szy w ko​lum​nie? – spy​tał Or​lan, któ​ry przy​kuś​ty​kał do nas w to​wa​rzy​stwie swych adiutan​tów. – Ja – od​par​łem. Ru​szy​li​śmy w nie​zna​ne. Pier​ścień gło​wo​oków ota​czał ko​lum​nę, na cze​le któ​rej sze​dłem wraz z Ma​ry, Ro​me​rem, Osi​ma, Pe​trim i Ka​ma​gi​nem. Za na​mi szli po​zo​sta​li jeń​cy. Skrzy​dla​te smo​ki i awio​net​ki z za​pa​sa​mi za​my​ka​ły po​chód. Sta​ra​łem się nie pa​trzeć na przy​gnę​bia​ją​cy blask pu​sty​ni, na grę świa​teł za​ła​mu​ją​cych się w oło​wia​nych ska​łach wy​ra​sta​ją​cych ze zło​tej rów​ni​ny. Sze​dłem czu​jąc, że każ​da no​ga wa​ży przy​naj​mniej sto ki​lo​gra​mów i że dłu​go tak iść nie zdo​łam. Pe​tri od​krył, że nie na​le​ży prze​sta​wiać nóg, lecz je prze​su​wać i wkrót​ce wszy​scy śli​zga​li​śmy się jak na nar​tach. Ale i w ten spo​sób nie mo​gli​śmy na​dą​żyć za nie​zmor​do​wa​nie peł​zną​cy​mi gło​wo​oka​mi, któ​rym nie prze​szka​dza​ła zwięk​szo​na gra​wi​ta​cja, i za nie​zręcz​nie pod​ska​ku​ją​cym Or​la​nem. – Szyb​ciej! – wy​krzy​ki​wał co chwi​la Or​lan, a każ​de​mu je​go okrzy​ko​wi to​wa​rzy​szy​ły gra​wi​ta​cyj​ne cio​sy straż​ni​ków bez​li​to​śnie nas po​pę​dza​ją​cych. Kie​dy Or​lan za​rzą​dził pierw​szy od​po​czy​nek, wszy​scy zwa​li​li się bez sił, gdzie kto stał. Upa​dłem obok Ma​ry. Żo​na chra​pli​wie od​dy​cha​ła, oczy jej za​pa​dły gdzieś pod czasz​kę. Wy​szep​ta​ła: – Nic mi nie jest, wy​trzy​mam. Ale Aster… Aster pod​szedł do nas ra​zem z Tru​bem. Po​tęż​ny Anioł chciał nieść syn​ka, ale ten nie po​zwo​lił mu na​wet pod​trzy​my​wać się pod rę​kę. – Wy​trzy​mam wszyst​ko to, co wy​trzy​masz ty, oj​cze – szep​tał Aster w od​po​wie​dzi na mo​je wy​rzu​ty i upadł na zie​mię obok Ma​ry. – Je​steś nie tyl​ko mo​im sy​nem, lecz tak​że człon​kiem za​ło​gi „Ciel​ca” i mu​sisz pod​po​rząd​ko​wać się roz​ka​zom. Roz​ka​zu​ję ci więc, abyś przy​jął po​moc Tru​ba. W po​ło​wie dru​gie​go od​cin​ka mar​szu za​szła Po​ma​rań​czo​wa. Nie​bo szyb​ko ciem​nia​ło, aż wresz​cie nad na​mi roz​la​ła się jed​no​li​ta czerń, bez jed​nej gwiazd​ki, jed​ne​go roz​bły​sku świa​tła. – Na​praw​dę wy​pa​dli​śmy z prze​strze​ni! – wy​krzyk​nął Ro​me​ro. – Zwi​chro​wa​nia me​try​ki są wi​dać bar​dzo szczel​ne. W ciem​no​ści roz​go​rza​ły pe​ry​sko​py gło​wo​oków. Te​raz tyl​ko one oświe​tla​ły po​wierzch​nię pla​ne​ty. Or​lan za​rzą​dził dru​gi po​stój. Awio​net​ka z za​pa​sa​mi prze​peł​zła wzdłuż sze​re​gu. Pro​wa​dzą​cy ją me​cha​nik roz​dał je​dze​nie. Po​si​li​li​śmy się. Za​raz po ko​la​cji znów za​brzmiał roz​kaz: – Wsta​wać! Idzie​my! Szyb​ciej! Szyb​ciej! I znów szli​śmy wśród czar​nej no​cy oto​cze​ni łań​cusz​kiem ni​by-po​chod​ni na gło​wach Zły​wro​gów, po​pę​dza​ni nie​cier​pli​wym krzy​kiem Or​la​na.

6

Noc cią​gnę​ła się bez koń​ca. Tro​chę spa​li​śmy, ale przez więk​szą część tej no​cy szli​śmy. Ra​nek za​stał nas na po​sto​ju. Nie​bo naj​pierw sfio​le​to​wia​ło, póź​niej przy​bra​ło od​cień nie​bie​ski, zie​lon​ka​wy, aż wresz​cie sta​ło się jed​no​li​cie ja​skra​wozło​te. Aster le​żał mię​dzy mną a Ma​ry. Po​trzą​sną​łem go za ra​mię. Syn otwo​rzył z wy​sił​kiem oczy, spró​bo​wał wstać, ale nie zdo​łał te​go zro​bić i znów za​mknął po​wie​ki. Po chwi​li wy​szep​tał tak ci​cho, że le​d​wie go usły​sza​łem: – Ma​mo, za​ra​zi​łaś pla​ne​tę ży​ciem? – Tak, ko​cha​nie – od​par​ła po​spiesz​nie żo​na. – Kie​dy spa​łeś, za​szcze​pi​łam tu ży​cie. Nie martw się o to. Awio​net​ka z po​ży​wie​niem do​tar​ła do nas. Spró​bo​wa​łem na​kar​mić Astra, ale nie chciał jeść. Moż​li​we zresz​tą, że nie miał już sił żuć i prze​ły​kać. – Wkrót​ce stra​ci​my sy​na – po​wie​dzia​łem do żo​ny. Sły​sza​łem swój głos jak​by z bo​ku – drew​nia​ny, bez​na​mięt​nie spo​koj​ny. Ma​ry spoj​rza​ła na mnie, lecz nic nie po​wie​dzia​ła. Przez wszyst​kie te noc​ne go​dzi​ny szła za mną bez sło​wa skar​gi, bez ję​ku, ale te​raz przy świe​tle dnia wi​dzia​łem, ile ją ta noc kosz​to​wa​ła. Od​wo​ła​łem na bok Ro​me​ra. – Paw​le – po​wie​dzia​łem. – Za​po​mnie​li​śmy co to cho​ro​by, lecz po​zba​wie​ni opie​ki ma​szyn sta​je​my się sła​bi i bez​bron​ni. Daw​niej lu​dzie by​li od​por​niej​si, bar​dziej ży​wot​ni, zna​li ma​sę za​bie​gów, le​karstw, ma​sa​ży pod​trzy​mu​ją​cych ży​cie. Pan je​den mo​że nam po​móc. Mo​że wśród sta​ro​żyt​nych re​cept by​ła i ta​ka, któ​ra mo​gła​by te​raz ura​to​wać mi sy​na? Po​krę​cił ze smut​kiem gło​wą. – Le​kar​stwa na prze​cią​że​nie nie zna​li na​wet sta​ro​żyt​ni. Mo​im zda​niem jest tyl​ko je​den spo​sób ra​tun​ku dla Astra. Mu​si pan zo​ba​czyć jesz​cze je​den wiesz​czy sen i do​wie​dzieć się, do​kąd Zły​wro​gi nas z ta​kim po​śpie​chem pę​dzą… – Nie martw się, Eli! – wy​krzyk​nął Trub, któ​ry z da​la przy​słu​chi​wał się na​szej roz​mo​wie. – Mam jesz​cze dość si​ły, aby nieść two​je​go sy​na. – Sam chwie​jesz się na no​gach – za​opo​no​wa​łem. – Astra mu​si​my po​ło​żyć w awio​net​ce. Po​pro​si​łem Or​la​na o awio​net​kę dla Ma​ry i Astra. Zgo​dził się ją dać, ale pod wa​run​kiem, że po​jazd bę​dzie po​su​wał się w ty​le ko​lum​ny jeń​ców. Trub i Osi​ma na​ma​wia​li mnie, abym się na to nie zgo​dził, bo syn zna​la​zł​by się wte​dy w cał​ko​wi​tej wła​dzy Nisz​czy​cie​li. Trub chwy​cił Astra na rę​ce, po​ka​zu​jąc, że nie jest mu wca​le cięż​ko. – Dziś mniej przy​ci​ska do grun​tu, Eli! – Gra​wi​ta​cja rze​czy​wi​ście słab​nie – po​twier​dził Osi​ma. Prze​ko​na​li mnie, tym bar​dziej że i Ma​ry nie chcia​ła zna​leźć się sa​ma wśród wro​gów. Trub z Astrem sta​nął mię​dzy mną a żo​ną. Kie​dy ru​szy​li​śmy, zbli​żył się do mnie Lusin. – Słusz​nie, Eli – po​wie​dział. – Bę​dzie​my po ko​lei. Smo​ki. Pe​wien pe​gaz. Bar​dzo sil​ny. Nie trap się. Do​nie​sie​my. – Do​kąd? – za​py​ta​łem z roz​pa​czą w gło​sie. – Spójrz do​ko​ła, nie ma na​wet miej​sca, gdzie

moż​na by wy​ko​pać grób. Wszę​dzie ołów i zło​to, zło​to i ołów!…

7

Sze​dłem nie wie​dząc, co się wo​kół mnie dzie​je. Od​gro​dzi​łem się od wszyst​kie​go i ze wszyst​kich sił, z ca​łej du​szy. Bła​ga​łem nie​zna​ne​go przy​ja​cie​la lub przy​ja​ciół o po​moc. Nie wie​dzia​łem, czy na​praw​dę ist​nie​ją, czy nie są tyl​ko wy​two​rem mo​jej cho​rej wy​obraź​ni, ale pro​si​łem, bła​ga​łem, pa​da​łem przed ni​mi na klęcz​ki, mo​dli​łem się do nich o po​moc i ra​tu​nek dla sy​na. – Co z Astrem? – za​py​ta​łem Ma​ry, gdy Or​lan za​rzą​dził ko​lej​ny po​stój. Tru​ba obok niej nie by​ło. Żo​na w mil​cze​niu za​pro​wa​dzi​ła mnie do smo​ka peł​zną​ce​go wśród lu​dzi. Na grzbie​cie zwie​rza​ka le​żał nie​ru​cho​mo Aster. Gła​dzi​łem rę​ce sy​na, prze​ma​wia​łem do nie​go, ale wie​dzia​łem, że się nie ode​zwie, że od​cho​dzi od nas na za​wsze… – Mu​sisz od​po​cząć, Eli – po​wie​dzia​ła ci​cho Ma​ry. Po​słu​cha​łem, a mo​je miej​sce ko​ło Astra za​ję​li Lusin i An​dre. Ma​ry pła​ka​ła. Po​my​śla​łem, że pew​nie by​ło​by mi lżej, gdy​bym i ja po​tra​fił się roz​pła​kać, ale pod po​wie​ka​mi nie by​ło łez. Noc za​sta​ła nas w mar​szu. Po za​cho​dzie gwiaz​dy Or​lan za​rzą​dził noc​leg. Aster na​dal nie po​ru​szał się i nie od​zy​wał, ale stan je​go się nie po​gor​szył i to uzna​łem za do​bry omen. Ju​tro gra​wi​ta​cja zmniej​szy się, po​my​śla​łem, i na​gle po​czu​łem, że tra​cę przy​tom​ność. Za​pa​da​łem w sen jak w głę​bo​ką stud​nię, tak gwał​tow​ny był prze​skok z ja​wy do sen​nych ma​ja​ków. Zo​ba​czy​łem jak​by z bo​ku, że prze​no​szę się po​za łań​cuch strze​gą​cych nas gło​wo​oków do tej czę​ści obo​zu, gdzie wy​po​czy​wa​li Nisz​czy​cie​le, i sam gwał​tow​nie prze​mie​niam się w Zły​wro​ga. Sze​dłem obok Or​la​na – te​raz by​łem jed​nym z je​go dwóch adiutan​tów, któ​rzy sta​le mu to​wa​rzy​szy​li – i Or​lan szep​nął do mnie: – Krad, za​pa​mię​taj każ​dą wy​po​wiedź, to bar​dzo waż​ne… – Tak jest – od​par​łem z groź​bą w gło​sie, do​kład​nie tę groź​bę w glo​sie usły​sza​łem. Or​lan nie wie​dział wszak, że nie je​stem żad​nym Kra​dem, lecz Elim. – Za​pa​mię​tam! Wkrót​ce czło​wiek, któ​ry przy​brał po​stać Zły​wro​ga, ad​mi​rał ludz​kiej flo​ty, wziął udział w na​ra​dzie ofi​ce​rów i straż​ni​ków – Nisz​czy​cie​li. Nie​zbyt do​brze wi​dzia​łem tych, któ​rzy od​zy​wa​li się w ciem​no​ściach, ale jed​ne​go do​sko​na​le roz​róż​nia​łem. Był to ogrom​ny nie​wi​dzial​ny, któ​ry po​zbył się swe​go ekra​nu, prze​ra​sta​ją​cy co naj​mniej o gło​wę in​nych Nisz​czy​cie​li. Obok nie​go sta​ło jesz​cze dwóch in​nych nie​wi​dzial​nych, już nor​mal​ne​go wzro​stu. – Sy​tu​acja się skom​pli​ko​wa​ła – za​ga​ił na​ra​dę Or​lan. – Mu​si​my pod​jąć waż​ne de​cy​zje. – Po​wiedz nam, co wiesz – po​wie​dział ol​brzym. – Bez do​kład​nej in​for​ma​cji nie mo​że​my pod​jąć sku​tecz​nych kro​ków. – Je​dy​nym wyj​ściem jest uni​ce​stwie​nie wszyst​kich jeń​ców – rzu​cił ostro dru​gi adiutant Or​la​na, któ​ry za​cho​wy​wał się te​raz ra​czej jak zwierzch​nik niż mil​czą​cy straż​nik, ja​kim go do​tych​czas zna​łem. Uświa​do​mi​łem so​bie na​gle, że ni​gdy mu się do​kład​nie nie przy​glą​da​łem. Te​raz ze wzglę​du na ciem​no​ści też nie mo​głem roz​róż​nić je​go twa​rzy. – Ro​zu​miem cię, Gi​gu – zwró​cił się Or​lan do ol​brzy​mie​go nie​wi​dzial​ne​go – ale chy​ba nie

bę​dę mógł za​spo​ko​ić twej cie​ka​wo​ści, bo łącz​no​ści ze Sta​cją na​dal nie ma. Po​ru​sza​my się i dzia​ła​my na oślep. – Ma​my pro​gram uświę​co​nych idei Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la, a ten pro​gram roz​ja​śnia każ​dy mrok – jesz​cze ostrzej​szym to​nem po​wie​dział dru​gi adiutant. – Masz ra​cję, idee Wiel​kie​go roz​ja​śnia​ją wszel​ki mrok – zgo​dził się Or​lan. – Mo​że więc do​brze bę​dzie, je​że​li po​wtó​rzę krót​ko, co wie​my i cze​go nie wie​my. Za​czął od wia​do​mo​ści o flo​cie ludz​kiej ata​ku​ją​cej Per​se​usza. Lu​dzie za​ni​hilo​wa​li dru​gie cia​ło ko​smicz​ne. Wiel​ki Nisz​czy​ciel prze​niósł swo​ją re​zy​den​cję na Pla​ne​tę So​do​wą, od​le​głą od te​atru woj​ny. Obec​na sie​dzi​ba Wiel​kie​go też nie jest zu​peł​nie bez​piecz​na, gdyż wo​kół So​do​wej znaj​du​je się wie​le osie​dli Ga​lak​tów i je​że​li od​wiecz​ni wro​go​wie zde​cy​du​ją się wyjść ze swych twierdz, sy​tu​acja sta​nie się groź​na… – Nie strasz nas! – prze​rwał dru​gi adiutant. – Nie kło​pocz się o bez​pie​czeń​stwo Wiel​kie​go. Bez​czel​nych lu​dzi cze​ka zgu​ba, je​że​li zdo​ła​ją się przedo​stać za na​sze ko​smicz​ne za​po​ry, bo Ga​lak​to​wie nie przyj​dą im z po​mo​cą. Tak rzekł Wiel​ki. Mam na​dzie​ję, że nie po​da​jesz w wąt​pli​wość pro​gnoz Wiel​kie​go? – W żad​nym wy​pad​ku! – wy​krzyk​nął po​spiesz​nie Or​lan. – Mów​my więc o na​szej sy​tu​acji, bo Wiel​ki sam się o sie​bie po​tra​fi za​trosz​czyć. – Trze​cia Pla​ne​ta – kon​ty​nu​ował Or​lan – za​cho​wu​je się nie​zro​zu​mia​le. Po​przed​nio ża​den sta​tek nie mógł się do niej zbli​żyć, a te​raz sa​ma ścią​gnę​ła „Ciel​ca” na swą po​wierzch​nię. Lą​du​ją​cy gwiaz​do​lot nie zo​stał znisz​czo​ny w po​lach ochron​nych, jeń​cy i Nisz​czy​cie​le też na ra​zie ży​ją – z ta​kim do​brym przy​ję​ciem jesz​cze nikt tu się nie spo​tkał. Przy tym me​cha​ni​zmy Sta​cji dzia​ła​ją, gra​wi​ta​cja zmie​nia się w spo​sób pra​wi​dło​wy. Wy​lą​do​wa​li​śmy w nie​bez​piecz​nej stre​fie, część jej prze​szli​śmy, ale do spo​koj​niej​szych oko​lic jest jesz​cze da​le​ko. W Sta​cji znów na​stą​pi​ła awa​ria, to je​dy​ne wy​tłu​ma​cze​nie. Kie​dy au​to​ma​ty bio​lo​gicz​ne Sta​cji na​pra​wią uszko​dze​nie, zo​sta​nie​my wszy​scy uni​ce​stwie​ni, je​śli do te​go cza​su nie zdo​ła​my opu​ścić nie​bez​piecz​nej stre​fy. W pa​śmie ży​wej stra​ży zdo​ła​my wy​tłu​ma​czyć żoł​nie​rzom Sta​cji na​szą obec​ność. Na​szym za​da​niem jest do​trzeć do Sta​cji, aby za​cho​wać swo​je ży​cie. – I ży​cie jeń​ców – do​rzu​cił ol​brzy​mi nie​wi​dzial​ny. – To nie jest ko​niecz​ne – od​pa​ro​wał dru​gi adiutant. – Dy​rek​ty​wa Wiel​kie​go ze​zwa​la roz​pra​wić się z jeń​ca​mi, gdy tyl​ko zaj​dzie po​trze​ba. Uwa​żam, że ta​ki mo​ment nad​szedł. Zwłasz​cza że nie mo​że​my po​zwo​lić jeń​com zbli​żyć się do me​cha​ni​zmów Sta​cji. – Nam rów​nież za​ka​za​no zja​wiać się w re​jo​nie Sta​cji – za​uwa​żył Or​lan. – I gdy​by​śmy zna​leź​li się tu z wła​snej wo​li, ka​ra by​ła​by tyl​ko jed​na – śmierć… – Do​brze to ują​łeś, Or​la​nie, nie zna​leź​li​śmy się tu z wła​snej wo​li. Ale je​ste​śmy przy​ja​ciół​mi, a oni wro​ga​mi. Nie wi​dzę po​wo​dów, aby na​dal niań​czyć się z jeń​ca​mi. – Mo​że roz​dzie​lić się na dwie gru​py? – za​pro​po​no​wał Gig. – Je​den od​dział pój​dzie z jeń​ca​mi, a dru​gi po​spie​szy w kie​run​ku Sta​cji za​wia​do​mić straż​ni​ków o na​szej obec​no​ści i do​ga​dać się z Nad​zor​cą, aby za​pew​nił wszyst​kim bez​pie​czeń​stwo. Po​wiem szcze​rze: nie​wi​dzial​ni nie lu​bią za​bi​jać bez​bron​nych. Wy​zna​czo​no mnie do kon​wo​ju, a nie do plu​to​nu eg​ze​ku​cyj​ne​go!… – Cóż ja sły​szę! – po​wie​dział z obu​rze​niem adiutant Or​la​na. – Zda​je się, że za​po​mnia​łeś, co mó​wi Wiel​ki: znisz​cze​nie jest naj​wyż​szym ce​lem roz​wo​ju, a wo​bec te​go po​wszech​na woj​na i uni​ce​stwie​nie wszyst​kie​go, co ży​je, sta​no​wi ide​al​ne wcie​le​nie ży​cia. – Je​stem żoł​nie​rzem, a nie fi​lo​zo​fem. Co in​ne​go znisz​czyć wro​ga w wal​ce… – Ro​zu​miem. Czy wszy​scy nie​wi​dzial​ni po​dzie​la​ją wąt​pli​wo​ści swe​go do​wód​cy?

Obaj nie​wi​dzial​ni drgnę​li i po​wie​dzie​li chó​rem jed​na​ko​wy​mi gło​sa​mi: – Wy​ko​na​my każ​dy roz​kaz. Niech Or​lan de​cy​du​je. – Co po​wie​dzą do​wód​cy gło​wo​oków? Je​den z gło​wo​oków po​spiesz​nie za​świe​cił pe​ry​sko​pem. – Ze świę​tym obu​rze​niem od​rzu​ca​my wszel​kie wąt​pli​wo​ści. Kie​dy Or​lan roz​ka​że, jeń​cy zgi​ną na​tych​miast! Do roz​mo​wy znów wtrą​cił się zde​ner​wo​wa​ny Gig: – Źle mnie zro​zu​mia​no. Uni​ce​stwił​bym sam sie​bie, gdy​bym po​dej​rze​wał się o ja​kie​kol​wiek wąt​pli​wo​ści. Mo​je od​da​nie Wiel​kie​mu za​praw​dę nie ma gra​nic. – Tak przy​pusz​cza​łem, Gi​gu. Pra​wem star​szeń​stwa de​cy​zja na​le​ży do Or​la​na. Ma​my na​dzie​ję, Or​la​nie, że twój roz​kaz bę​dzie zgod​ny z na​tchnio​ną, po​stę​po​wą my​ślą de​struk​cyj​ną Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la. – Mo​że​cie w to nie wąt​pić. Zde​cy​do​wa​łem, co na​stę​pu​je: przej​dzie​my jesz​cze dwa od​cin​ki dro​gi we​dług do​tych​cza​so​we​go po​rząd​ku, aby za​cho​wać du​sze jeń​ców ja​ko gle​bę, w któ​rej po​sie​je​my ziar​no zwąt​pie​nia, i wy​trze​bi​my z niej wszyst​ko co ludz​kie – zgod​nie z ideą Wiel​kie​go. Je​śli jed​nak wa​run​ki się nie zmie​nią, jeń​ców trze​ba bę​dzie za​bić. Jak to zre​ali​zo​wać? Chciał​bym wy​słu​chać zda​nia spe​cja​li​stów woj​sko​wych. – Na​le​ży od​dzie​lić lu​dzi od skrzy​dla​tych – za​świe​cił je​den z gło​wo​oków. – Bez lu​dzi skrzy​dla​ci nie są groź​ni. Nie za​po​mi​naj​cie, że od gó​ry je​ste​śmy go​rzej chro​nie​ni, a gra​wi​ta​cja stop​nio​wo słab​nie i wkrót​ce te stwo​ry bę​dą mo​gły la​tać. – Od​dzie​li​my lu​dzi od skrzy​dla​tych – za​de​cy​do​wał Or​lan. – Po​zwo​li​my lu​dziom usnąć i w cza​sie snu uni​ce​stwi​my ich. Po śmier​ci lu​dzi po​zo​sta​li nie bę​dą się bro​nić. Po​de​rwa​łem się gwał​tow​nie. Wo​kół znów roz​po​ście​ra​ła się me​ta​lo​wa rów​ni​na oświe​tlo​na już pro​mie​nia​mi czer​wo​na​wej gwiaz​dy. Obok mnie sie​dział Ro​me​ro. – Co się sta​ło, dro​gi przy​ja​cie​lu? Czyż​by ja​kiś sen? – Tak, in​for​ma​cyj​ny! – Wo​lę na​zwać go sta​rym sło​wem – pro​ro​czy. Ale przejdź​my na bez​po​śred​nią wy​mia​nę my​śli. Opo​wie​dzia​łem mu o wszyst​kim, cze​go do​wie​dzia​łem się we śnie. Ro​me​ro za​my​ślił się. – Wy​glą​da na to – po​wie​dział po chwi​li – że wśród wro​gów za​pa​no​wa​ła nie​zgo​da… Po​zwo​li pan, ad​mi​ra​le, że po​mó​wię o tym z ka​pi​ta​na​mi stat​ków. Le​piej, abym to zro​bił ja, bo nie je​stem tak pil​nie śle​dzo​ny. – Zgo​da. Pa​weł od​szedł, a ja za​ją​łem się Astrem. – Ani ra​zu nie od​zy​skał przy​tom​no​ści – po​wie​dzia​ła Ma​ry. Nic na to nie od​par​łem. Każ​de mo​je sło​wo mo​gło tyl​ko po​głę​bić jej roz​pacz. Wkrót​ce nad​szedł Lusin i do​pie​ro wte​dy się ode​zwa​łem: – Po​roz​ma​wiaj z Ro​me​rem, ma ci coś do po​wie​dze​nia. – Już – od​parł Lusin. – Przy​go​to​wu​je​my się. Wszyst​ko tak się po​mie​sza, że nikt nie zdo​ła od​dzie​lić lu​dzi od Anio​łów i skrzy​dla​tych zwie​rza​ków. Resz​tę po​wie ci Pa​weł. W od​da​li po​ka​zał się Or​lan. Wsta​łem. Lusin za​wo​łał smo​ka, ale sie​dzą​cy w po​bli​żu Trub krzyk​nął, że on po​nie​sie chłop​ca. – Sam bę​dę niósł sy​na – ucią​łem.

8

Aster nie otwo​rzył oczu, kie​dy bra​łem go na rę​ce, ale po twa​rzy przemknę​ło mu ja​kieś nie​uchwyt​ne drże​nie. Od​dy​chał szyb​ko i płyt​ko, ser​ce bi​ło tak sil​nie, że wy​czu​wa​łem rę​ka​mi je​go ude​rze​nia. Sta​ną​łem na cze​le ko​lum​ny i ru​szy​łem. Za mną szli Ma​ry i An​dre. Z ty​łu pod​szedł do mnie Ro​me​ro i po​wie​dział szep​tem: – Pro​szę się nie od​wra​cać, ad​mi​ra​le. Zo​rien​tu​ję pa​na w na​szych pla​nach. Ka​ma​gin na​le​ga, aby​śmy zor​ga​ni​zo​wa​li po​wsta​nie. Zga​dza​my się z nim. Kie​dy Or​lan roz​ka​że lu​dziom od​dzie​lić się od resz​ty jeń​ców, rzu​ci​my się na straż​ni​ków i wy​bi​je​my wszyst​kich, któ​rzy nie przej​dą na na​szą stro​nę. – Jak to so​bie wy​obra​ża​cie? Bez​bron​ni lu​dzie nie zdo​ła​ją po​ko​nać na​wet jed​ne​go gło​wo​oka! – My​li się pan są​dząc, że je​ste​śmy bez​bron​ni. Ka​ma​gi​no​wi uda​ło się za​ła​do​wać na awio​net​ki tro​chę bro​ni ręcz​nej: la​se​rów, gra​na​tów, iskier​ni​ków elek​trycz​nych… – Na​sza broń jest bez​rad​na wo​bec prze​klę​tych nie​wi​dzial​nych. Oni są naj​gor​si… – Naj​gor​sza jest bez​czyn​ność. Osi​ma twier​dzi zresz​tą, że w sa​mo​bież​nych skrzy​niach Zły​wro​gów znaj​du​je się broń. Nie jest wy​klu​czo​ne, że tej bro​ni po zdo​by​ciu skrzyń zdo​ła​my użyć prze​ciw​ko Nisz​czy​cie​lom. – Zbyt wie​le tu nie​wia​do​mych, Paw​le… – Od​ma​wia pan zgo​dy na roz​po​czę​cie po​wsta​nia? – Nic po​dob​ne​go, zga​dzam się! Kto nas po​pro​wa​dzi? – Pro​po​nu​je​my Osi​mę, a na za​stęp​ców Pe​trie​go i Ka​ma​gi​na. Skrzy​dla​ty​mi bę​dą do​wo​dzić Lusin i Trub. Atak roz​pocz​nie​my z po​wie​trza, aby za​sko​czyć prze​ciw​ni​ka z je​go naj​słab​szej stro​ny. Ro​me​ro od​szedł. Po​tkną​łem się o bry​łę oło​wiu i omal nie upu​ści​łem Astra. Ma​ry chwy​ci​ła mnie pod rę​kę. – Po​bla​dłeś, Eli – po​wie​dzia​ła z nie​po​ko​jem. – Za​wo​łam Lusi​na. – Nie trze​ba – wy​mam​ro​ta​łem. – Dam so​bie ra​dę. Po​czu​łem na rę​ce czy​jeś do​tknię​cie. To był An​dre. Spoj​rza​łem nań i zro​zu​mia​łem, że ro​zum mu po​wra​ca. Oczy miał peł​ne smut​ku, lecz przy​tom​ne. – Daj… mnie… -po​wie​dział z trud​no​ścią, po​ka​zu​jąc na Astra. – Daj… ja… – Póź​niej, An​dre – od​par​łem. – Jesz​cze mo​gę nieść swo​je​go sy​na, zresz​tą wkrót​ce bę​dzie po​stój. Tym ra​zem od​po​czy​nek trwał bar​dzo dłu​go. Or​lan gdzieś znik​nął i nie wra​cał. Obok mnie przy​sie​dli ka​pi​ta​no​wie stat​ków i Ro​me​ro. Osi​ma z wła​ści​wą mu ener​gią i pre​cy​zją przy​go​to​wy​wał ak​cję zbroj​ną. Ręcz​ne la​se​ry roz​dzie​lo​no w cza​sie po​sił​ku, ja tak​że otrzy​ma​łem tę za​baw​kę. Mó​wię „za​baw​kę”, gdyż nie​wi​dzial​nym nie mo​gli​śmy tą bro​nią za​szko​dzić, a gło​wo​oki mia​ły tyl​ko je​den czu​ły na jej pro​mie​nio​wa​nie punkt – pe​ry​sko​py. – A więc ma​my dwie moż​li​wo​ści: al​bo w no​cy, al​bo ju​tro ra​no – po​wie​dział Osi​ma. – Wszyst​ko go​to​we, ad​mi​ra​le. – Do​brze – od​par​łem. – Ro​zejdź​cie się te​raz. Po​ma​rań​czo​wa uto​nę​ła za ho​ry​zon​tem. Zło​te

nie​bo po​czer​nia​ło. Wo​kół obo​zu znie​ru​cho​mia​ły ognie peł​nią​cych war​tę Zły​wro​gów. Zo​sta​wi​łem Astra pod opie​ką Ma​ry i prze​sze​dłem się po obo​zie. Lu​dzie by​li prze​mie​sza​ni z pe​ga​za​mi i smo​ka​mi, tak aby na pierw​szy sy​gnał wsko​czyć na ich grzbie​ty i ru​szyć do ata​ku. Osi​ma i Pe​tri wraz z in​ny​mi jeń​ca​mi przy​twier​dzi​li na bokach smo​ków skrzyn​ki wy​peł​nio​ne ja​ki​miś nie zna​ny​mi mi me​ta​lo​wy​mi przed​mio​ta​mi. – Sta​ro​żyt​ne gra​na​ty ręcz​ne – wy​ja​śnił Osi​ma. – Na po​kła​dzie „Men​de​le​je​wa” by​ło ich mnó​stwo. Edward część ich za​brał na „Woź​ni​cę”, a póź​niej na „Ciel​ca”. Więk​szość gra​na​tów wy​sła​no do ziem​skich mu​ze​ów, ale po​zo​sta​łe przy​da​dzą się te​raz nam. Są bar​dzo ła​twe w uży​ciu, Ka​ma​gin nam po​ka​zał. Sa​me​go Ka​ma​gi​na za​sta​łem u Anio​łów. Roz​ma​wiał z Tru​bem. Przed ni​mi le​ża​ła skrzyn​ka z ta​ki​mi sa​my​mi gra​na​ta​mi. – La​se​rów Anio​łom nie da​li​śmy – oświad​czył Ka​ma​gin. – Ten sprzęt im nie od​po​wia​dał, ale za to gra​na​ty i iskier​ni​ki zo​sta​ły jak​by dla nich stwo​rzo​ne. Trub, spró​buj tra​fić w tę plam​kę. Trub pod​niósł coś z grun​tu i rzu​cił w zło​ty sa​mo​ro​dek ma​ja​czą​cy w oło​wia​nej ska​le. Prze​ra​zi​łem się, że te​raz na​stą​pi wy​buch, któ​ry za​alar​mu​je wro​ga. Anioł jed​nak użył do ćwi​cze​nia ka​wał​ka zło​ta le​żą​ce​go pod no​ga​mi. Miał za​dzi​wia​ją​co cel​ne oko: dwa ka​wał​ki me​ta​lu zwar​ły się ze so​bą jak ze​s​pa​wa​ne. Ro​zej​rza​łem się wo​ko​ło i spo​strze​głem, iż ża​den Anioł nie śpi, wszy​scy ćwi​czy​li się w rzu​tach. Skrzy​dla​ci za​cho​wy​wa​li cał​ko​wi​te mil​cze​nie i tyl​ko głu​che ude​rze​nia ci​ska​ne​go me​ta​lu za​kłó​ca​ły ci​szę. – Lu​dzie szy​ją wo​recz​ki na gra​na​ty – po​wie​dział Ka​ma​gin. – Anio​ły za​wie​szą je so​bie pod skrzy​dła​mi, gdzie bę​dą zu​peł​nie nie​wi​docz​ne. W cza​sie swej wę​drów​ki po obo​zie na​tkną​łem się nie​spo​dzie​wa​nie na Or​la​na. Szedł bez asy​sty. Po​spiesz​nie cof​ną​łem się w ciem​ność nie na​wią​zu​jąc roz​mo​wy. Or​lan naj​wi​docz​niej rów​nież spraw​dzał po​rzą​dek w obo​zie. Wró​ci​łem do Ma​ry. Żo​na spa​ła ob​jąw​szy rę​ka​mi Astra. Syn od​dy​chał, ale bar​dzo sła​bo. „Ju​tro – po​my​śla​łem za​sy​pia​jąc. – Ra​no, kie​dy gra​wi​ta​cja osłab​nie… ”

9

Ra​no Aster umarł. Obu​dził mnie krzyk Ma​ry. Po​de​rwa​łem się i chwy​ci​łem sy​na na rę​ce. Już zesztyw​niał. Na krzyk Ma​ry zbie​gli się lu​dzie, obok cięż​ko wy​lą​do​wał Trub. Na​dal trzy​ma​łem Astra na rę​kach, ale pa​trzy​łem na żo​nę. Le​ża​ła na zie​mi i dła​wi​ła się łza​mi… – Eli! Eli! – do​biegł mnie szept An​dre. – On umarł? – Tak, umarł – od​par​łem. – Był o trzy la​ta młod​szy od two​je​go Ole​ga, An​dre. – Był o trzy la​ta młod​szy od me​go Ole​ga – po​wtó​rzył ci​cho An​dre wsłu​chu​jąc się w swo​je sło​wa. Po​tem wy​cią​gnął ku mnie rę​ce bła​gal​nym ge​stem: – Daj mi go, Eli. Po​da​łem mu cia​ło sy​na i klęk​ną​łem obok żo​ny, ob​ją​łem ją i za​czą​łem gła​dzić po gło​wie. Nie mo​głem jed​nak wy​krztu​sić żad​ne​go sło​wa po​cie​chy, gdyż każ​de za​brzmia​ło​by fał​szy​wie. Do​ko​ła nas sta​li w mil​cze​niu lu​dzie. Ma​ry wresz​cie prze​sta​ła pła​kać, otar​ła twarz i wsta​ła. – Co z nim zro​bi​my? – spy​ta​ła zmę​czo​nym gło​sem. – Tu nie ma na​wet gdzie go po​cho​wać. – Bę​dzie​my nieść – od​par​łem. – Bę​dzie​my nieść do miej​sca, gdzie bę​dzie moż​na wy​ko​pać grób, al​bo do​pó​ty, do​pó​ki sa​mi nie umrze​my. Do​pie​ro te​raz Ro​me​ro i Lusin za​uwa​ży​li, że An​dre od​zy​skał zmy​sły. Ich ra​dość mie​sza​ła się ze smut​kiem, wi​dzia​łem uśmie​chy szczę​ścia i łzy roz​pa​czy, tyl​ko ja nie po​tra​fi​łem cie​szyć się ani pła​kać. Chcia​łem za​brać od An​dre cia​ło Astra, ale Trub mi nie po​zwo​lił. Kie​dy Or​lan dał roz​kaz wy​mar​szu, Anioł z Astrem na skrzy​żo​wa​nych czar​nych skrzy​dłach za​jął wol​ne miej​sce na cze​le ko​lum​ny. Trub niósł cia​ło sy​na do po​sto​ju, a po​tem po​ło​żył obok Ma​ry. Zbli​żał się wie​czór. – Pro​szę od​dzie​lić lu​dzi od skrzy​dla​tych – po​wie​dział Or​lan. – Zmia​nę szy​ku roz​ka​zu​ję prze​pro​wa​dzić przed na​sta​niem ciem​no​ści. – Za​raz wy​dam po​le​ce​nia! – od​par​łem spo​koj​nie i po​sze​dłem do swo​ich. Ty​sią​ce oczu śle​dzi​ły mnie w na​pię​ciu. Wszel​ki ruch ustał. Nad pla​netą za​pa​dła ci​sza. Osi​ma i Ka​ma​gin sta​li wśród pe​ga​zów, Trub wzno​sił się o gło​wę nad swy​mi mniej ro​sły​mi po​bra​tym​ca​mi, Lusin sie​dział już na grzbie​cie smo​ka. Wszyst​ko by​ło go​to​we do po​wsta​nia. – Ka​za​no nam roz​dzie​lić się od skrzy​dla​tych! Pew​nie dla na​sze​go do​bra – do​rzu​ci​łem iro​nicz​nie. – Po​stę​puj​cie zgod​nie z pla​nem! – Za mną! – krzyk​nął Osi​ma wska​ku​jąc na pe​ga​za, któ​ry na​tych​miast roz​wi​nął skrzy​dła. – Za mną! – krzyk​nął jak echo Ka​ma​gin wzla​tu​jąc w ślad za nim. Już w po​wie​trzu rzu​cił gra​na​tem w kie​run​ku Nisz​czy​cie​li. Roz​legł się pierw​szy wy​buch.

10

Wspo​mi​na​jąc te​raz na​szą wal​kę na Trze​ciej Pla​ne​cie wi​dzę wy​raź​nie, że je​śli kto​kol​wiek spo​dzie​wał się na​sze​go po​wsta​nia, to je​dy​nie na​si taj​ni przy​ja​cie​le, wro​go​wie zaś by​li cał​ko​wi​cie za​sko​cze​ni. Pe​ga​zy z ludź​mi na grzbie​tach i Anio​ły do​wo​dzo​ne przez Tru​ba po​tęż​ną fa​lą ru​nę​ły z gó​ry na zdez​o​rien​to​wa​ne gło​wo​oki. Dym​na ścia​na wy​bu​chów prze​sło​ni​ła obóz, a pro​mie​nie la​se​rów wznie​ci​ły słu​py ognia. A kie​dy do wal​ki włą​czy​ły się smo​ki i bły​ska​wi​ce mio​ta​ne przez Gro​mo​wład​ne​go roz​świe​tli​ły mar​twym bla​skiem szyb​ko za​pa​da​ją​cą ciem​ność, wal​ka sta​ła się po​wszech​na. Ude​rze​nie od​dzia​łu pie​szych z Pe​trim i Ro​me​rem na cze​le, oczysz​cza​ją​ce​go so​bie dro​gę gra​na​ta​mi i la​se​rem, na​tych​miast prze​rwa​ło ty​ra​lie​rę gło​wo​oków, któ​re zbi​te w nie​wiel​kie grup​ki wal​czy​ły te​raz w okrą​że​niu. Trze​ba im przy​znać, że szyb​ko opa​no​wa​ły pierw​szy szok i bi​ły się od​waż​nie i sku​tecz​nie: na grunt po​sy​pa​ły się pe​ga​zy i smo​ki, nie mó​wiąc już o Anio​łach. Roz​wście​czo​ne Anio​ły zbyt szyb​ko po​zby​ły się ła​dun​ku gra​na​tów i za bar​dzo za​ufa​ły swo​im skrzy​dłom. W po​wie​trzu wi​ro​wa​ły te​raz ca​le chmu​ry czar​nych i bia​łych anie​lich piór. Zo​sta​li ran​ni Trub i Lusin, Pe​tri i Ro​me​ro, lek​ko dra​śnię​ci Osi​ma i Ka​ma​gin, a tyl​ko An​dre wal​czą​cy w naj​więk​szym ści​sku cu​dem nie od​niósł szwan​ku. Wdra​pa​łem się na oło​wia​ną ska​łę wzno​szą​cą się nad zło​tą rów​ni​ną i spoj​rza​łem na po​le wal​ki. Coś mnie nie​po​ko​iło. Nie mo​głem zro​zu​mieć, cze​mu tak ła​two zwy​cię​ża​my. Prze​cież do​ko​ła mu​sia​ło być peł​no nie​wi​dzial​nych, a ża​den z nich do​tych​czas nie wtrą​cił się do star​cia ani po na​szej stro​nie, ani prze​ciw​ko nam. Dla​cze​go? Na​gle usły​sza​łem zna​jo​my głos, dźwię​czą​cy tym ra​zem nie we​wnątrz mnie, lecz na ze​wnątrz, ten sam głos, któ​ry wie​lo​kroć roz​ma​wiał ze mną w snach. „Eli, na po​moc! Na po​moc – krzy​czał głos. – Na po​moc, Eli!” Rzu​ci​łem się w je​go kie​run​ku, wie​dząc, że wzy​wa mnie przy​ja​ciel. Głos na​gle się ur​wał, ale w tej sa​mej chwi​li do​strze​głem te​go, któ​ry mnie wo​łał. Trub wraz z dwo​ma roz​wście​czo​ny​mi Anio​ła​mi ata​ko​wał Or​la​na i je​go adiutan​tów. Adiutan​ci już pa​dli, Or​lan jesz​cze się bro​nił. To on wo​łał! W tej sa​mej chwi​li Nisz​czy​ciel zwa​lił się pod cio​sem cięż​kie​go skrzy​dła Tru​ba. Rzu​ci​łem się do przo​du, upa​dłem i osło​ni​łem go wła​snym cia​łem. Ku nam z la​se​ra​mi w rę​kach bie​gli Ro​me​ro i Pe​tri. – Eli, wstań, za​bi​ję te​go złoczyń​cę! – wrzesz​czał Trub i tak po​pchnął mnie skrzy​dłem, że po​to​czy​łem się wraz z Or​la​nem po zie​mi. Ro​me​ro chwy​cił Tru​ba za skrzy​dła, Pe​tri sta​nął po​mię​dzy na​mi. – Uspo​kój się, sza​leń​cze! – krzyk​nął Ro​me​ro. – O ma​ło nie za​bi​łeś sprzy​mie​rzeń​ca! Nie wiem, co Trub by zro​bił, gdy​by na​gle obok nas nie spadł na zie​mię nie​wi​dzial​ny po​zba​wio​ny nie​spo​dzie​wa​nie swe​go ekra​nu. To był ta​ki sam prze​ra​ża​ją​cy szkie​let, ja​ki wi​dzie​li​śmy na Sigmie, ale jesz​cze ży​wy, choć bar​dzo po​ra​nio​ny. Na​wet za​pal​czy​wy Anioł zro​zu​miał, że roz​po​czę​ta przez nas wal​ka jest je​dy​nie czę​ścią wiel​kie​go star​cia, to​czą​ce​go się rów​nież w prze​strze​ni nie​wi​dzial​nej. Mach​nął więc skrzy​dłem w kie​run​ku grup​ki bro​nią​cych się

gło​wo​oków i krzyk​nął do swych po​bra​tym​ców: – Za mną! Wy​koń​czy​my tych dra​ni! Po​mo​głem Or​la​no​wi sta​nąć na no​gi. Nisz​czy​ciel chwiał się i mó​wił z wiel​kim tru​dem. Anio​ły nie​źle go po​tur​bo​wa​ły. Ro​me​ro prze​ło​żył la​ser do le​wej rę​ki i ce​re​mo​nial​nym ge​stem wy​cią​gnął ku nie​mu pra​wi​cę. – Wi​ta​my pa​na w na​szym obo​zie, dro​gi, choć nie​spo​dzie​wa​ny so​jusz​ni​ku. – Są​dzę, że mo​ja przy​jaźń dla was nie po​win​na być ta​ką znów nie​spo​dzian​ką – od​parł Or​lan. – Zna​my się prze​cież z Elim od daw​na. – To by​łeś ty, Or​la​nie? – wy​krzyk​ną​łem zdu​mio​ny. – Tak, to by​łem ja. Tak bar​dzo mnie nie​na​wi​dzi​łeś, że nie​ustan​nie o mnie my​śla​łeś. To uła​twi​ło ze​stro​je​nie na​sze​go pro​mie​nio​wa​nia mó​zgo​we​go. Ale naj​więk​szym wa​szym przy​ja​cie​lem był on – do​rzu​cił z go​ry​czą, wska​zu​jąc na cia​ło jed​ne​go ze swych adiutan​tów. – Zgi​nął w wal​ce – po​wie​dział Pe​tri. – Ale nie wie​dzie​li​śmy, kto z was jest przy​ja​cie​lem, a kto wro​giem. – Nie mam do was pre​ten​sji – rzekł Or​lan swym daw​nym, bez​na​mięt​nym gło​sem. – Sa​mi je​ste​śmy te​mu win​ni. Do​brze przy​go​to​wa​li​śmy wy​buch po​wsta​nia, lecz nie za​trosz​czy​li​śmy się o swo​je bez​pie​czeń​stwo. My​śle​li​śmy je​dy​nie o zwy​cię​skiej wal​ce. – Do​brze przy​go​to​wa​li​ście po​wsta​nie? – po​wtó​rzył Ro​me​ro. – Tak, oczy​wi​ście… Ale i my coś nie​coś zro​bi​li​śmy! – Nie​wąt​pli​wie. Ale dość się na​de​ner​wo​wa​li​śmy, za​nim przy​ję​li​ście za​su​ge​ro​wa​ny wam plan. Wa​sze my​ślo​we roz​mo​wy, z któ​rych tak by​li​ście dum​ni, nie sta​no​wi​ły dla mnie se​kre​tu. Prze​ka​zy​wa​łem je Gi​go​wi. Je​mu przy​pa​dło naj​trud​niej​sze za​da​nie, gdyż nie wszyst​kich nie​wi​dzial​nych uda​ło się prze​cią​gnąć na na​szą stro​nę. Za to Gig nie po​zwo​lił tym, któ​rzy po​zo​sta​li wier​ny​mi słu​ga​mi im​pe​rium Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la, po​spie​szyć z po​mo​cą gło​wo​okim i to zde​cy​do​wa​ło o suk​ce​sie. Ro​me​ro z po​wąt​pie​wa​niem ro​zej​rzał się wo​ko​ło. W po​wie​trzu mio​ta​ły się tyl​ko Anio​ły. Pe​ga​zy i smo​ki roz​po​czę​ły po​wietrz​ną bi​twę, lecz nie mo​gły dłu​go la​tać przy wy​so​kiej gra​wi​ta​cji. – Ja​ka szko​da, sza​now​ny sprzy​mie​rzeń​cze, że nie mo​że​my oglą​dać po​wietrz​ne​go… po​la wal​ki bo​ha​ter​skie​go Gi​ga. – Dla​cze​go? Za​raz się z nim po​łączę i zo​ba​czy​cie, co się tam dzie​je – od​parł Or​lan. Wkrót​ce wi​dok cał​ko​wi​cie się prze​obra​ził. Bi​twa w trze​cim wy​mia​rze by​ła znacz​nie okrut​niej​sza i bar​dziej im​po​nu​ją​ca niż ta, któ​ra to​czy​ła się na płasz​czyź​nie. Nie​wi​dzial​ny zwie​rał się z Nie​wi​dzial​nym. Pierw​szy już rzut oka wy​star​czył, aby stwier​dzić, że jed​na, licz​niej​sza gru​pa nie​wi​dzial​nych żoł​nie​rzy, bra​ła gó​rę nad dru​gą. Wśród zwy​cię​ża​ją​cych do​strze​głem ol​brzy​mie​go Gi​ga. – Wie​lu jed​nak prze​szło na na​szą stro​nę – po​wie​dzia​łem do Or​la​na. – Wie​lu. Ma​cie zwo​len​ni​ków już na wszyst​kich pla​ne​tach Per​se​usza. Wiel​ki po​peł​nił brze​mien​ny w skut​kach błąd, kie​dy po​zwo​lił na trans​mi​sję swo​jej dys​ku​sji z to​bą. Pod​da​ni Wiel​kie​go wie​dzą te​raz od was sa​mych, cze​go po lu​dziach moż​na się spo​dzie​wać. Po​ka​za​łem na gło​wo​oki. – Ale ci na​wet nie my​ślą zdra​dzić swe​go wład​cy. – To są straż​ni​cy wy​cho​wa​ni z da​la od po​li​ty​ki. Ale ich po​bra​tym​cy też się z cza​sem do nas przy​łą​czą. Zresz​tą po​tę​ga Wiel​kie​go nie na nich się opie​ra.

Wal​ka do​bie​ga​ła koń​ca. Po​je​dyn​cze grup​ki Zły​wro​gów gi​nę​ły pod wspól​ny​mi cio​sa​mi lu​dzi, Anio​łów i nie​wi​dzial​nych. Kil​ku nie​wi​dzial​nych Anio​ły kon​wo​jo​wa​ły do cen​trum obo​zu, gdzie Osi​ma ka​zał umie​ścić jeń​ców. Tam rów​nież od​pro​wa​dzo​no gło​wo​oki, któ​re za​prze​sta​ły opo​ru. W po​bli​żu nas opadł na grunt zmę​czo​ny, lecz za​do​wo​lo​ny z sie​bie Gig. – Gra​wi​ta​to​ry go​nią reszt​ka​mi, sze​fie – po​wie​dział, zwra​ca​jąc się do Or​la​na. – Na tej dia​bel​skiej pla​ne​cie zu​ży​cie ener​gii dzie​się​cio​krot​nie prze​wyż​sza nor​mę… – Do​pie​ro póź​niej ob​ró​cił się ku mnie: – Zda​je się, że wśród lu​dzi przy​ję​ty jest uścisk dło​ni, daj więc rę​kę, ad​mi​ra​le. – Co zro​bić z jeń​ca​mi? – za​py​ta​łem swych no​wych przy​ja​ciół, pa​trząc na ostat​nią grup​kę gło​wo​oków pro​wa​dzo​nych do cen​trum obo​zu. – Uni​ce​stwić! – Gig był zwo​len​ni​kiem ra​dy​kal​nych roz​wią​zań. – Jeń​cy się przy​da​dzą – po​wie​dział Or​lan. – Nie wie​my, co nas cze​ka na Sta​cji. Je​że​li trze​ba bę​dzie wal​czyć, gło​wo​oki po​mno​żą na​sze si​ły. – Od​daj​cie ich pod mo​ją ko​men​dę, a ja już po​tra​fię dać so​bie z ni​mi ra​dę! – za​pa​lił się Gig. W na​szym kie​run​ku szedł Osi​ma z Ka​ma​gi​nem, do któ​rych po dro​dze przy​łą​czy​li się Pe​tri i Ro​me​ro, Lusin, An​dre i Trub. Tru​bo​wi to​wa​rzy​szy​ły je​go skrzy​dla​te za​stę​py. Ża​den Anioł nie po​mi​nie ta​kiej oka​zji, jak ra​port ze zwy​cię​skiej bi​twy. Osi​ma pa​trzył ze zdu​mie​nien na Or​la​na i Gi​ga. Ro​me​ro jesz​cze nie zdą​żył mu o nich opo​wie​dzieć. Przed​sta​wi​łem ze​bra​nym no​wych to​wa​rzy​szy. – Jed​ne​go z nich wi​dzie​li​ście co​dzien​nie i my​śle​li​ście, że do​brze go zna​cie. Ist​nie​nia dru​gie​go mo​gli​ście się je​dy​nie do​my​ślać. A oni trosz​czy​li się o na​sze bez​pie​czeń​stwo i po​myśl​ność. Oto Or​lan i Gig, na​si przy​ja​cie​le, a na​wet wię​cej – zbaw​cy.

11

Każ​dy z nas miał dzie​siąt​ki py​tań, któ​re chciał za​dać Gi​go​wi i Or​la​no​wi, kie​dy więc jeń​ców umiesz​czo​no pod do​brą stra​żą, ze​bra​li​śmy się na roz​mo​wę. Or​lan nie miał żad​nych no​wych wia​do​mo​ści o flo​cie Al​la​na, bo wszyst​ko prze​ka​zał w mo​ich ostat​nich snach. Nie wie​dział też nic kon​kret​ne​go o wy​da​rze​niach na Sta​cji. Awa​ria jej urzą​dzeń by​ła nam na ra​zie na rę​kę. Nie moż​na by​ło jed​nak li​czyć na to, że uszko​dze​nia nie zo​sta​ną na​pra​wio​ne. Trze​ba więc by​ło iść moż​li​wie szyb​ko w jej kie​run​ku, bo tyl​ko to mo​gło nas ura​to​wać. Ka​ma​gin za​pro​po​no​wał po​wrót na sta​tek. Za pan​ce​rzem gwiaz​do​lo​tu – po​wie​dział – bę​dzie​my bez​piecz​niej​si niż na go​łej rów​ni​nie. Po​za tym na „Ciel​cu” dzia​ła​ją gra​wi​ta​to​ry, a gdy uda się uru​cho​mić MUK, bę​dzie​my mo​gli wy​star​to​wać w ko​smos i po​łą​czyć się ze swo​imi. – To wszyst​ko jest nie​re​al​ne – za​opo​no​wał Or​lan. – Nie zdo​ła​cie na​pra​wić swo​jej my​ślą​cej ma​szy​ny, a na​wet gdy​by się to wam uda​ło, „Cie​lec” nie prze​bi​je za​krzy​wio​nej me​try​ki wo​kół Po​ma​rań​czo​wej, gdyż moc ca​łej ludz​kiej flo​ty do te​go nie wy​star​czy. Wresz​cie po​za stre​fą dzia​ła​nia sta​cji gra​wi​ta​cyj​nej czy​ha​ją krą​żow​ni​ki gwiezd​nej flo​ty​l​li Nisz​czy​cie​li, tak że wyj​ścia nie ma. – A co bę​dzie, je​śli po pro​stu za​mknie​my się na „Ciel​cu” i po​cze​ka​my, aż sy​tu​acja zmie​ni się na lep​sze? – To też nic nie da, bo sy​tu​acja zmie​nia się na gor​sze. Nie po​wie​dzia​łem jesz​cze o jed​nym nie​bez​pie​czeń​stwie: za​bój​cze pro​mie​nio​wa​nie gwiaz​dy za​mknię​tej w sko​ru​pie za​krzy​wio​nej me​try​ki nie roz​prze​strze​nia się na ze​wnątrz, lecz ku​mulu​je w nie​wiel​kiej sto​sun​ko​wo prze​strze​ni ogra​ni​czo​nej tą wła​śnie sko​ru​pą. Wkrót​ce wszyst​ko na​sy​ci się ra​dia​cją i roz​pocz​nie się roz​kład: zgi​nie ży​cie, wy​pa​ru​je po​wierzch​nia pla​ne​ty, a wszyst​kie urzą​dze​nia sztucz​ne za​mie​nią się w pla​zmę. – Mi​ła per​spek​ty​wa! – wy​krzyk​nął Pe​tri. – Dro​gi sprzy​mie​rzeń​cze – po​wie​dział Ro​me​ro. – Pań​ska prze​po​wied​nia jest prze​ra​ża​ją​ca. Chy​ba więc po​zo​sta​je nam tyl​ko iść moż​li​wie szyb​ko w kie​run​ku Sta​cji. Cie​kaw je​stem, ko​go tam spo​tka​my – wro​gów czy przy​ja​ciół? – Sam bym chciał to wie​dzieć – od​parł Or​lan. – Nikt nie ma do​kład​nych in​for​ma​cji o Sta​cji Me​try​ki… – Sfor​mu​łu​ję więc py​ta​nie ina​czej. Przy​pu​ść​my, że istot​nie w urzą​dze​niach Sta​cji na​stą​pi​ła awa​ria, ale ju​tro zo​sta​ną na​pra​wio​ne. Co nas wte​dy cze​ka? – Moż​na spró​bo​wać per​trak​ta​cji z Nad​zor​cą. Moż​li​we jest rów​nież bły​ska​wicz​ne uni​ce​stwie​nie nas przez me​cha​ni​zmy ochron​ne Sta​cji bez żad​ne​go uprze​dze​nia. Moż​na wresz​cie spo​dzie​wać się na​pa​du au​to​ma​tów obron​nych dzia​ła​ją​cych w ma​łym pro​mie​niu od Sta​cji. Au​to​ma​ty te są czymś w ro​dza​ju kom​bi​na​cji or​ga​ni​zmów z po​la​mi si​ło​wy​mi i mo​gą przy​bie​rać po​stać naj​bar​dziej od​po​wia​da​ją​cą za​da​niu, ja​kie zle​ci im Nad​zor​ca. Na za​koń​cze​nie roz​mo​wy po​pro​si​łem Gi​ga, aby roz​ka​zał swym nie​wi​dzial​nym zrzu​cić ekra​ny ochron​ne. Wbrew mo​im oba​wom bar​dzo się z te​go ucie​szył.

– Oto po​le​ce​nie, któ​re speł​nia​my z ra​do​ścią! – wy​krzyk​nął. – Nie ma​cie po​ję​cia, jak trud​no po​zo​sta​wać nie​wi​dzial​nym, gdy ge​ne​ra​to​ry krzy​wi​zny słab​ną!

12

Wzię​te do nie​wo​li gło​wo​oki świe​ci​ły bar​dzo sła​bo i te​raz ca​ły obóz po​grą​żył się w czar​nym nie​by​cie. Nie wie​dzia​łem, gdzie jest Or​lan, Gig, sprzy​ja​ją​cy nie​wi​dzial​ni i gło​wo​oki. Na​pię​cie nie​daw​nej wal​ki nie po​zwo​li​ło mi usnąć, od​szu​ka​łem więc przy​ja​ciół i usia​dłem z ni​mi na ja​kimś wy​stę​pie oło​wia​nej ska​ły. Mil​cze​li​śmy chwi​lę, a póź​niej Ro​me​ro zwró​cił się do An​dre. – Dro​gi przy​ja​cie​lu, wie​lu z nas i ja wśród nich, co ze wsty​dem przy​zna​ję, uwa​ża​ło, że je​steś mar​twy, gdyż nic nie wska​zy​wa​ło na to, aby Nisz​czy​cie​le po​zna​li ja​kieś ludz​kie ta​jem​ni​ce. Wy​da​wa​ło mi się nie​moż​li​we, aby Zły​wro​gi nie mo​gły z ży​we​go wy​do​być waż​nych in​for​ma​cji. Ale miał pan szczę​ście, je​śli szczę​ściem moż​na na​zwać utra​tę ro​zu​mu… O tej moż​li​wo​ści nikt z nas jed​nak nie po​my​ślał. – Sam tę moż​li​wość wy​na​la​złem! Tra​ci​łem zmy​sły świa​do​mie i me​to​dycz​nie! Z prze​ra​że​niem my​śla​łem o tor​tu​rach, ja​kie wro​go​wie bę​dą mi za​da​wać. Po​sta​no​wi​łem więc po​peł​nić sa​mo​bój​stwo. Pil​no​wa​no mnie jed​nak nie​ustan​nie i nic z te​go nie wy​szło. Wów​czas po​sta​ra​łem się uszko​dzić swój mózg, prze​mon​to​wać je​go sche​mat ner​wo​wy… – I wte​dy zja​wił się ko​zio​łek? – Tak, Eli. My​śla​łem o ko​zioł​ku na ja​wie i we śnie. Na wszel​kie bodź​ce od​po​wia​dał ob​ra​zek bab​ci​ne​go ko​zioł​ka. I z wol​na ku​dła​ta isto​ta z ro​ga​mi i ko​py​ta​mi wy​peł​ni​ła wszyst​kie ko​mór​ki mó​zgo​we, wy​par​ła z nich wszel​ką in​for​ma​cję po​za tą, że jest ona bab​ci​nym ko​zioł​kiem. Za​pa​dłem w cał​ko​wi​tą my​ślo​wą pust​kę, z któ​rej do​pie​ro wy mnie wy​cią​gnę​li​ście! Ale ty nie słu​chasz!… – Prze​pra​szam. My​śla​łem o pew​nym trud​nym pro​ble​mie. Cho​dzi o to, że uszko​dzi​li​śmy nasz po​kła​do​wy kom​pu​ter me​to​dą bar​dzo zbli​żo​ną do two​jej – splą​ta​li​śmy je​go po​łą​cze​nia we​wnętrz​ne. – Za​baw​ne! Po​zba​wi​li​ście ma​szy​nę roz​sąd​ku i pew​nie nie pa​mię​ta​cie sche​ma​tu de​mon​ta​żu? – Oba​wiam się, że nie, bo Osi​ma i Ka​ma​gin dzia​ła​li w po​śpie​chu. – Są​dzę, że moż​na kom​pu​te​ro​wi przy​wró​cić spraw​ność – po​wie​dział An​dre. – MUK nie jest bar​dziej zło​żo​ny niż mózg ludz​ki, a mnie uda​ło się go od​bu​do​wać. – Czy nie na​le​ża​ło​by się prze​spać? – za​pro​po​no​wał Ro​me​ro. – Je​ste​śmy zmę​cze​ni wal​ką, a ju​trzej​szy dzień też pew​nie nie bę​dzie lek​ki. Zbu​dził mnie od​głos kro​ków. Unio​słem gło​wę i zo​ba​czy​łem Osi​mę, Or​la​na i Gi​ga zbli​ża​ją​cych się do mnie rów​nym sze​re​giem. – Je​ste​śmy go​to​wi do wy​mar​szu, ad​mi​ra​le – zamel​do​wał Osi​ma. – Roz​ma​wia​łem z wzię​ty​mi do nie​wo​li gło​wo​oka​mi – oświad​czył Or​lan. – Na​dal uzna​ją mnie za swe​go do​wód​cę. Są​dzę, że nie trze​ba ich pil​no​wać. Wy​star​czy sfor​mo​wać z nich od​dziel​ną gru​pę mar​szo​wą. – A nie​wi​dzial​ni znów są ra​zem! – po​chwa​lił się Gig. – Ci, któ​rzy wczo​raj wal​czy​li z na​mi, ju​tro bę​dą bić się pod my​mi roz​ka​za​mi. Po​le​ci​łem Gi​go​wi za​jąć miej​sce w środ​ku ko​lum​ny przed Anio​ła​mi. Nie​wi​dzial​ny z ra​do​-

ści tak za​grze​cho​tał swym szkie​le​tokształt​nym cia​łem, że sto​ją​ce w po​bli​żu pe​ga​zy prze​stra​szy​ły się i po​nio​sły. – Po​ło​ży​łam Astra na awio​net​kę – po​wie​dzia​ła Ma​ry. – Nie bę​dzie​my go już nieść na rę​kach. – Ty rów​nież po​win​naś wsiąść do awio​net​ki. Uśmiech​nę​ła się z wy​sił​kiem. – Czy za​po​mnia​łeś o roz​ka​zie ad​mi​ra​ła? Wy​trzy​mam wszyst​ko, co ty wy​trzy​masz.

13

Sta​cja Me​try​ki przy​po​mi​na​ła wy​glą​dem ko​pu​łę lub ni​skie wzgó​rze oto​czo​ne trze​ma mniej​szy​mi wznie​sie​nia​mi. Sta​ro​żyt​ne twier​dze z ich mu​ra​mi obron​ny​mi, for​ta​mi i wie​ża​mi wy​glą​da​ły bar​dziej im​po​nu​ją​co. Sta​cję od​krył Lusin od​by​wa​ją​cy lot zwia​dow​czy na Gro​mo​wład​nym. Wy​star​czy​ło mu roz​sąd​ku na to, aby za​wró​cić, gdy tyl​ko uj​rzał z da​le​ka nie​wy​so​kie ko​pu​ły, wo​kół któ​rych nic się nie dzia​ło. Na​tych​miast zwo​ła​li​śmy na​ra​dę. Uczest​ni​czą​cy w niej Or​lan sprze​ci​wił się mar​szo​wi w kie​run​ku Sta​cji, za​nim nie zo​rien​tu​je​my się do​kład​nie w sy​tu​acji. Wpraw​dzie Trub na​le​gał, aby zwiad po​ru​czyć Anio​łom, ale zda​niem więk​szo​ści bar​dziej do te​go nada​wa​li się nie​wi​dzial​ni. – Czy nie mo​gli​by​ście za​opa​trzyć mnie w ekran ochron​ny? – za​py​ta​łem Gi​ga, któ​ry miał do​wo​dzić od​dzia​łem. – Chęt​nie bym wziął udział w wa​szej wy​pra​wie, choć​by na pie​cho​tę. Gig wy​ja​śnił, że ge​ne​ra​to​ry krzy​wi​zny do​bie​ra​ne są in​dy​wi​du​al​nie w od​po​wied​nich warsz​ta​tach. Po​za tym czło​wiek jest zbyt sła​by, aby wy​trzy​mać bły​ska​wicz​ne przej​ście do ko​ko​nu za​krzy​wio​nej prze​strze​ni. – Trud​no – po​wie​dzia​łem. – A co u pa​na, Osi​mo? Osi​ma zna​lazł w sa​mo​bież​nych skrzy​niach Nisz​czy​cie​li dzia​ła elek​tro​ma​gne​tycz​ne, spraw​ne i ła​twe w ob​słu​dze. Wy​pró​bo​wał je i stwier​dził, że ma​ją wiel​ką si​łę ognia. Wy​rzu​ca​ne przez nie stru​mie​nie ła​dun​ku elek​trycz​ne​go za​mie​nia​ją w pla​zmę wszyst​kie przed​mio​ty znaj​du​ją​ce się na osi strza​łu. – Mo​że​my bez​zwłocz​nie roz​po​cząć ostrzał Sta​cji -zamel​do​wał Osi​ma. Or​lan zmie​nił się na twa​rzy. – O co cho​dzi? – za​py​ta​łem. – Dzia​ła elek​tro​ma​gne​tycz​ne są groź​ną bro​nią, ale gdy doj​dzie do wal​ki, naj​więk​sze na​dzie​je mu​si​my po​kła​dać w gło​wo​okach. Ich zma​so​wa​ne ude​rze​nia gra​wi​ta​cyj​ne da​dzą lep​sze efek​ty niż sal​wa elek​tro​ma​gne​tycz​na. Ma​my tyl​ko dwa dzia​ła, gło​wo​oków zaś jest po​nad sto. Wpraw​dzie nie​co osła​bły, ale szyb​ko przy​cho​dzą do sie​bie. Sam je po​pro​wa​dzę do bo​ju. Roz​legł się dzi​ki ha​łas i grze​cho​ta​nie. To wra​cał Gig już na cze​le od​dzia​łu zwia​dow​ców. – Wy​bra​łem żoł​nie​rzy z wy​jąt​ko​wo pre​cy​zyj​ny​mi od​czu​wa​cza​mi – zamel​do​wał. – Je​ste​śmy go​to​wi do dro​gi. Czy mo​że​my ru​szać? – Leć​cie!-ze​zwo​li​łem. Wie​dzia​łem, że lot nie​wi​dzial​nych nie jest zbyt szyb​ki i że dro​ga do Sta​cji i z po​wro​tem zaj​mie im co naj​mniej go​dzi​nę, tym bar​dziej że bę​dą mu​sie​li kon​tro​lo​wać wska​za​nia swo​ich od​czu​wa​czy. Mu​szę tu wy​ja​śnić, że od​czu​wa​cze są czymś w ro​dza​ju na​rzą​dów zmy​sło​wych dzia​ła​ją​cych je​dy​nie w sta​nie nie​wi​dzial​no​ści. Od​bie​ra​ją one wszel​kie ze​wnętrz​ne po​la elek​trycz​ne, za​kłó​ce​nia gra​wi​ta​cyj​ne i stru​mie​nie czą​stek, przy czym wy​kry​wa​ją je z da​le​ka i w naj​mniej​szym na​wet na​tę​że​niu. W ocze​ki​wa​niu na po​wrót zwia​dow​ców prze​ka​za​łem prze​wod​nic​two Osimie i wraz z Ro​me​rem i An​dre uda​łem się na szczyt naj​bliż​sze​go wzgó​rza. Ko​-

puł stam​tąd nie by​ło wi​dać, ale moż​na by​ło bez prze​szkód ob​ser​wo​wać prze​strzeń po​wietrz​ną nad Sta​cją. – Nie​wi​dzial​ni po​win​ni już być nad urzą​dze​nia​mi Sta​cji – po​wie​dział An​dre. – Wy​glą​da na to, że ich nie od​kry​to, bo nic szcze​gól​ne​go się nie dzie​je. W tej sa​mej chwi​li w od​da​li za​pło​nę​ło dzie​sięć ogni​stych po​chod​ni. Przez ja​kiś czas po​chod​nie mknę​ły si​ta roz​pę​du do przo​du, a na​stęp​nie ostro za​wró​ci​ły. Przez lor​net​ki do​strze​gli​śmy, że we​wnątrz mkną​cych ku nam ognisk jest pu​sto. – Zuch Gig, że nie zrzu​cił nie​wi​dzial​no​ści! – wy​krzyk​nął An​dre. Po​chod​nie przemknę​ły nad na​mi i ru​nę​ły na grunt po​środ​ku obo​zu. Do zwia​dow​ców zbli​ży​ły się gło​wo​oki i za​czę​ły zręcz​nie zbi​jać z nich pło​mie​nie cio​sa​mi gra​wi​ta​cyj​ny​mi. Te stwo​ry by​ły świet​ny​mi stra​ża​ka​mi! Do​pie​ro po uga​sze​niu ognia zwia​dow​cy za​czę​li po​zby​wać się swo​ich nie​wi​dzial​nych pan​ce​rzy. Nikt nie od​niósł szwan​ku. – Eli, po​patrz! – krzyk​nął An​dre. – Na Sta​cji nic się nie dzie​je, nikt nie ści​ga ucie​ki​nie​rów… – A po co ich ści​gać? Od​pę​dzi​li i do​syć – od​par​łem. – Nie chcą nas za​bi​jać, ale pusz​czać na Sta​cję też nie ma​ją za​mia​ru.

14

– Wa​sze od​czu​wa​cze źle się spi​sa​ły – zwró​ci​łem się do Gi​ga, kie​dy przy​szedł do sie​bie po wstrzą​sie. – Pó​ki was nie ogar​nął pło​mień, na​wet nie zda​wa​li​ście so​bie spra​wy z nie​bez​pie​czeń​stwa! – Nie masz ra​cji, ad​mi​ra​le! – obu​rzył się Gig. – Po​czu​li​śmy pul​sa​cję nie​zna​nych pól, ale się nie wy​co​fa​li​śmy. Wró​ci​li​śmy dla​te​go, że wy​kry​ty zwia​dow​ca sta​je się tyl​ko żoł​nie​rzem, a nie mie​li​śmy roz​ka​zu roz​po​czy​nać wal​ki… Nie​wąt​pli​wie miał nie​co ra​cji. Te​raz sta​ło się oczy​wi​ste, że Sta​cję na​le​ży ata​ko​wać. Nie spie​szy​łem się jed​nak z wy​da​niem roz​ka​zu do sztur​mu. Po​sta​no​wi​łem za​cze​kać w na​dziei, że jed​nak zdo​ła​my uzy​skać ja​kieś do​kład​niej​sze in​for​ma​cje o prze​ciw​ni​ku. Po​za tym Or​lan za​żą​dał ty​go​dnia na pod​ła​do​wa​nie gra​wi​ta​to​rów wy​czer​pa​nych po​przed​nim po​cho​dem i wal​ką gło​wo​oków. Lu​dzie też nie próż​no​wa​li. Osi​ma prze​strze​li​wał dzia​ła gra​wi​ta​cyj​ne. Anio​ły ćwi​czy​ły się w uży​ciu iskier​ni​ków. Lusin tre​no​wał swo​ich pod​opiecz​nych. Ale naj​wię​cej do​ko​nał An​dre: zbu​do​wał czte​ry do​sko​na​łe ana​li​za​to​ry pól si​ło​wych. – Te​raz na​wet w wy​pad​ku nie​po​wo​dze​nia sztur​mu do​wie​my się wszyst​kie​go o uzbro​je​niu prze​ciw​ni​ka, co przy​da się nam do na​stęp​ne​go ata​ku – obie​cał An​dre. Li​czy​li​śmy te​raz nie na za​sko​cze​nie, lecz na si​łę na​sze​go ude​rze​nia. Plan ata​ku wy​glą​dał w skró​cie na​stę​pu​ją​co: po​środ​ku mia​ły iść gło​wo​oki wspie​ra​ne z gó​ry przez nie​wi​dzial​nych. Na le​wym skrzy​dle Anio​ły pod do​wódz​twem Tru​ba, na pra​wym od​dział pe​ga​zów Ka​ma​gi​na i skrzy​dla​te smo​ki do​wo​dzo​ne przez Lusi​na. Od​dział lek​kiej pie​cho​ty za​mie​rza​łem na ra​zie trzy​mać w re​zer​wie. Osi​ma wraz z sa​mo​bież​ny​mi dzia​ła​mi elek​tro​ma​gne​tycz​ny​mi miał wal​czyć wśród gło​wo​oków. Punkt do​wo​dze​nia umie​ści​łem na szczy​cie wzgó​rza w po​bli​żu Sta​cji. Był tam rów​nież An​dre ze swy​mi ana​li​za​to​ra​mi i Ro​me​ro ja​ko kro​ni​karz wy​pra​wy. W wą​wo​zi​ku na zbo​czu wzgó​rza sta​ło kil​ka pe​ga​zów łącz​ni​ko​wych. Zgod​nie ze sta​rym oby​cza​jem bi​twę roz​po​czę​li​śmy o świ​cie. – Za​czy​naj​cie! – nada​łem przez de​szy​fra​tor. – Na Sta​cji nic się na ra​zie nie dzie​je – zamel​do​wał An​dre znad ana​li​za​to​rów. Naj​pierw ru​szy​ły gło​wo​oki. Po​tęż​na ko​lum​na nie​mal dwu​stu ru​cho​mych twierdz ko​ły​szą​cych wznie​sio​ny​mi ku gó​rze pe​ry​sko​pa​mi wy​glą​da​ła bar​dzo groź​nie. Idą​ce na cze​le dwa sa​mo​bież​ne dzia​ła Osi​my przy​po​mi​na​ły dwa ta​ra​ny prze​cie​ra​ją​ce dro​gę ca​łe​mu szy​ko​wi. Nad gło​wo​oka​mi po​la​ty​wa​li nie​wi​dzial​ni. Sły​sza​łem w de​szy​fra​to​rze ko​men​dy wy​da​wa​ne przez Gi​ga, ale je​go sa​me​go oczy​wi​ście do​strzec nie mo​głem. Osi​ma wy​strze​lił sal​wę, gdy tyl​ko osią​gnął dy​stans sku​tecz​ne​go ognia. Z na​sze​go punk​tu ob​ser​wa​cyj​ne​go uj​rze​li​śmy, jak z luf try​snę​ły dwie ogni​ste rze​ki i po​kry​ły głów​ną ko​pu​łę kłę​ba​mi ognia. Po​czą​tek był do​bry, ale nie​ste​ty na do​brym po​cząt​ku wszyst​ko się skoń​czy​ło. W po​wie​trzu nad ata​ku​ją​cą ko​lum​ną po​ja​wi​ło się mnó​stwo pło​mien​nych wi​rów. Z mi​mo​wol​nym sza​cun​kiem ob​ser​wo​wa​łem, jak od​waż​nie i spo​koj​nie wal​czą po​zor​nie nie​zgrab​-

ne gło​wo​oki. Aż do nas do​bie​ga​ły cięż​kie tąp​nię​cia za​da​wa​nych przez nie zsyn​chro​ni​zo​wa​nych cio​sów gra​wi​ta​cyj​nych, któ​ry​mi ga​si​ły sza​le​ją​ce w gó​rze pło​mie​nie. Zły​wro​gi tak do​brze bro​ni​ły swo​ich do​wód​ców, że ani Or​la​na, ani Osi​my la​ta​ją​ce po​chod​nie na​wet nie mu​snę​ły. Dzia​ła Osi​my wy​strze​li​ły dru​gą sal​wę, nisz​cząc dwie ma​łe ko​puł​ki, ale po​le bi​twy ogar​nę​ła no​wa fa​la ognia. Te​raz był to je​den wiel​ki pło​mień, to​tal​na po​żo​ga po​kry​wa​ją​ca ko​lum​nę gło​wo​oków, Osi​mę z je​go dzia​ła​mi, a na​wet nie​wi​dzial​nych żoł​nie​rzy Gi​ga. My​śla​łem już, że ca​ły od​dział zo​sta​nie uni​ce​stwio​ny, ale wkrót​ce pło​mie​nie za​czę​ły znów opa​dać i uj​rze​li​śmy me​to​dycz​nie wal​czą​ce gło​wo​oki. Za​czą​łem na​bie​rać na​dziei, że po​now​nie uda się ode​przeć pło​mien​ny kon​tra​tak. Ale do wal​ki włą​czy​ła się no​wa si​ła. Kil​ka gło​wo​oków wy​wró​ci​ło się, a ko​lum​na ści​ska​na nie​wi​dzial​ny​mi klesz​cza​mi stop​nio​wo zbi​ła się w nie​zdol​ny do opo​ru tłum. W po​wie​trzu uka​za​ło się w krót​kich od​stę​pach cza​su kil​ku ro​ze​kra​no​wa​nych nie​wi​dzial​nych i bez​sil​nie ru​nę​ło w dół. – Bu​rza ja​kichś nie​zna​nych pól! – za​wo​łał An​dre. – Osi​ma i Or​lan wzy​wa​ją po​mo​cy. Osi​ma nie mo​że za​re​pe​to​wać dział, a gło​wo​oki w ka​ta​stro​fal​nym tem​pie tra​cą gra​wi​ta​cję! Zna​leź​li​śmy się o krok od klę​ski. W tej sy​tu​acji roz​ka​za​łem włą​czyć do ak​cji od​dzia​ły skrzy​dla​tych i ludz​ką pie​cho​tę. Z le​wej wy​pry​snę​ły Anio​ły uzbro​jo​ne w iskier​ni​ki i gra​na​ty ręcz​ne. Bły​ska​wicz​nie ogar​nął ich zim​ny, ośle​pia​ją​cy pło​mień, któ​ry po​za tym nie wy​rzą​dzał żad​nej szko​dy. Naj​wi​docz​niej był to ogień róż​ny od do​tych​czas uży​wa​ne​go przez wro​gów. Anio​ły le​cia​ły więc na​dal nie ła​miąc szy​ku, pod​nio​sły tyl​ko nie​opi​sa​ny wrzask. Naj​gło​śniej oczy​wi​ście ry​czał Trub. On też pierw​szy do​tarł nad po​le bo​ju i pierw​szy rzu​cił gra​nat, a na​stęp​nie uniósł iskier​nik do gó​ry. Ca​ły je​go od​dział po​stą​pił tak sa​mo. Klucz Anio​łów le​ciał pro​sto na Sta​cję pa​ląc z iskier​ni​ków na wszyst​kie stro​ny. Ich atak oka​zał się w re​zul​ta​cie zu​peł​nie nie​sku​tecz​ny, ale był na​der wi​do​wi​sko​wy. Póź​niej z pra​wej nad re​jon star​cia na​pły​nę​ła skrzy​dla​ta kon​ni​ca Ka​ma​gi​na i Lusin na cze​le smo​ków. Do​sia​da​ny przez nie​go Gro​mo​wład​ny wy​prze​dził swych mniej​szych współ​bra​ci i z ta​ką fu​rią ru​nął w gę​stwę ognia, że mio​ta​ją​ce się w po​wie​trzu bo​jo​we po​chod​nie cof​nę​ły się przed nim jak ży​we. Z ko​ro​ny smo​ka try​ska​ły bły​ska​wi​ce. To by​ła dziw​na wal​ka: pło​mie​nie prze​ciw​ko bły​ska​wi​com. I zwy​cię​ża​ły bły​ska​wi​ce, gdyż na dro​dze Gro​mo​wład​ne​go ognie szyb​ko ga​sły. Ło​pot skrzy​deł anie​lich, dzi​ki świst smo​ków, trium​fal​ny char​kot Gro​mo​wład​ne​go, wście​kłe rże​nie pe​ga​zów i okrzy​ki bo​jo​we lu​dzi zla​ły się w ogłu​sza​ją​cą ka​ko​fo​nię. – Gó​rą na​si! – po​wie​dzia​łem od​wra​ca​jąc się do Ro​me​ra. – Paw​le, chy​ba na​resz​cie zwy​cię​ży​my! – Eli! – wy​krzyk​nął z prze​stra​chem An​dre. – Spójrz, co się tam dzie​je! Od głów​nej ko​pu​ły mknę​ły w na​szym kie​run​ku trzy skrzy​dla​te eska​dry! Anio​ły do​wo​dzo​ne przez Tru​ba, ka​wa​le​ria pe​ga​zów z Ka​ma​gi​nem na bia​łym ko​niu i ogni​ste smo​ki z wy​prze​dza​ją​cym ich Gro​mo​wład​nym do​sia​da​nym przez Lusi​na. Te bliź​nia​cze za​stę​py by​ły, po​dob​nie jak na​sze, spo​wi​te w au​reole pur​pu​ro​we​go, zim​ne​go pło​mie​nia, z ich gąsz​czu tak sa​mo try​ska​ły stru​gi la​se​ro​wych wy​ła​do​wań i bły​ska​wic. – Fan​to​my! – za​wo​łał An​dre, któ​ry już zdo​łał oprzy​tom​nieć. – Trze​ba za​wia​do​mić na​szych!… Ale ostrze​że​nia nie by​ty po​trzeb​ne. Or​lan i Gig szyb​ko zo​rien​to​wa​li się, z kim ma​ją do czy​nie​nia. Lusin, Ka​ma​gin i Trub rów​nież nie stra​ci​li gło​wy. Osi​ma wresz​cie za​re​pe​to​wał

swo​je dzia​ła i wy​strze​lił trze​cią sal​wę. Stru​mie​nie pla​zmy ru​nę​ły na od​dzia​ły fan​to​mów sie​jąc spu​sto​sze​nie w ich sze​re​gach. Na​si nie​wi​dzial​ni zwar​li się z wro​gi​mi zja​wa​mi. Na​dal nie wi​dzia​łem Gi​ga, ale po tym, jak sta​wa​ły dę​ba fan​to​my skrzy​dla​tych ko​ni, jak w stra​chu od​ska​ki​wa​ły sztucz​ne Anio​ły i wa​li​li się na zie​mię zja​wi​sko​wi lu​dzie, mo​głem so​bie wy​obra​zić za​cię​tość no​wo roz​go​rza​łej wal​ki. I znów przez chwi​lę mia​łem na​dzie​ję, że wszyst​ko się jesz​cze do​brze dla nas skoń​czy. Ale i tym ra​zem by​ła to na​dzie​ja złud​na. Za​raz po tym dwóch Gro​mo​wład​nych, ży​wy i sztucz​ny, zde​rzy​ły się cia​ła​mi. Sieć pur​pu​ro​wych bły​ska​wic oplo​tła ich gło​wy. Je​den ze smo​ków ru​nął na zie​mię. Prze​ra​zi​łem się, że mógł to być praw​dzi​wy wy​cho​wa​nek Lusi​na z nim sa​mym na grzbie​cie, i z tru​dem opa​no​wu​jąc drże​nie gło​su po​le​ci​łem An​dre wy​dać roz​kaz od​wro​tu. Wszy​scy do​wód​cy za​czę​li wy​co​fy​wać swo​je od​dzia​ły. Je​dy​nie Trub roz​go​rącz​ko​wa​ny wal​ką zlek​ce​wa​żył po​le​ce​nie. – Na​tych​miast leć do Tru​ba i wy​co​faj Anio​ły z wal​ki, Paw​le! – roz​ka​za​łem. Ro​me​ro wsko​czył na pe​ga​za i wkrót​ce pod​ko​men​d​ni Tru​ba za​czę​li opusz​czać po​le bo​ju. Zsze​dłem ze wzgó​rza i uda​łem się do obo​zu. – Ma​ry, wy​da​wa​ło mi się, że Lusin spadł! – po​wie​dzia​łem do żo​ny. – Gdzie on jest? – Lusin zo​stał lek​ko ran​ny, ale z Gro​mo​wład​nym jest bar​dzo źle. Lusin miał oban​da​żo​wa​ną gło​wę i rę​kę na tem​bla​ku. Gro​mo​wład​ny le​żał na bo​ku. Był nie​przy​tom​ny. Oczy miał za​mknię​te, a z resz​tek wspa​nia​lej ko​ro​ny bo​jo​wej spły​wa​ły błę​kit​na​we, przed​śmiert​ne ognie św. El​ma. – Ta​ki przy​ja​ciel, Eli! – wy​szep​tał Lusin przez łzy. – Ta​ki przy​ja​ciel!

15

Nie ma te​go złe​go, co by na do​bre nie wy​szło: po​nie​śli​śmy klę​skę, ale do​wie​dzie​li​śmy się, ja​ki​mi si​ła​mi dys​po​nu​je Sta​cja. Ana​li​za​to​ry An​dre roz​szy​fro​wa​ły w trak​cie bi​twy pa​ra​me​try fi​zycz​ne fan​to​mów. Two​ry te by​ły nie​mal po​zba​wio​ne ma​sy i sta​no​wi​ły nie​prze​zro​czy​sty dla pro​mie​ni świetl​nych zgę​stek pro​mie​nio​wa​nia ener​ge​tycz​ne​go. – Uprze​dza​łem prze​cież, że au​to​ma​ty ochron​ne skła​da​ją się głów​nie z pól si​ło​wych, mo​gą​cych przy​bie​rać do​wol​ną po​stać – przy​po​mniał Or​lan. – Nie przy​pusz​cza​li​śmy jed​nak, że po​tra​fią nas zdu​blo​wać – po​wie​dział An​dre. – Tym​cza​sem oka​za​ło się, że prze​ciw​nik ma szyb​ko​spraw​ne ana​li​za​to​ry umoż​li​wia​ją​ce mu po​zna​nie wszyst​kich szcze​gó​łów na​szej bu​do​wy. W-ta​kiej sy​tu​acji spo​rzą​dze​nie iden​tycz​nych optycz​nie re​plik by​ło już ła​twym pro​ble​mem tech​nicz​nym. – My nie​ste​ty nie ma​my po​dob​nych moż​li​wo​ści – od​parł z wes​tchnie​niem Ro​me​ro. – Pań​skie wy​ja​śnie​nie, dro​gi An​dre, nic nam więc w tej sy​tu​acji nie po​mo​że. – Tak pan są​dzi? – za​py​tał An​dre z fi​lu​ter​nym uśmie​chem. – A ja aku​rat za​mie​rzam po​szczuć na zja​wy prze​ciw​ni​ka na​sze wła​sne fan​to​my, mo​że mniej do​sko​na​łe kon​struk​cyj​nie, ale za to jesz​cze efek​tow​niej​sze optycz​nie. – Woj​na fan​to​mów z fan​to​ma​mi jest nie​ste​ty ope​ra​cją po​zor​ną, a my po​trze​bu​je​my re​al​nych wy​ni​ków – przy​po​mniał Osi​ma. – Wy​cią​ga pan zbyt po​chop​ne wnio​ski. Na​sze fan​to​ma​tycz​ne woj​sko bę​dzie je​dy​nie wy​bie​giem tak​tycz​nym. Pó​ki zja​wy prze​ciw​ni​ka bę​dą zaj​mo​wać się nie​sku​tecz​nym zwal​cza​niem na​szych zjaw, przy​go​tu​je​my miaż​dżą​ce ude​rze​nie. Apa​ra​tu​ra wy​ka​zu​je, że two​ry obron​ne prze​ciw​ni​ka skon​stru​owa​ne są z dwóch prze​ciw​staw​nych sił, na​zwij​my je umow​nie pra​wym i le​wym po​lem. Fan​to​my po​wsta​ją w punk​cie zo​gni​sko​wa​nia tych pól. Dzia​ła elek​tro​ma​gne​tycz​ne, la​se​ry, iskier​ni​ki i cio​sy gra​wi​ta​cyj​ne roz​ry​wa​ły je​dy​nie te po​la, lecz nie nisz​czy​ły ich sy​me​trii, przez co głów​na si​ła wro​ga po​zo​sta​wa​ła nie​tknię​ta. – Zna​leź​li​śmy w obo​zie ge​ne​ra​to​ry – za​koń​czył An​dre – zdol​ne od​two​rzyć do​wol​ne po​le prze​ciw​ni​ka. Kie​dy więc wro​gie zja​wy bę​dą wal​czy​ły z na​szy​mi fan​to​ma​mi, a dzia​ła Osi​my wzmo​gą jesz​cze po​wszech​ne za​mie​sza​nie, wpro​wa​dzi​my układ ener​ge​tycz​ny prze​ciw​ni​ka w ta​ką au​to​wi​bra​cję, iż żad​ne ogra​nicz​ni​ki nie uchro​nią go od roz​pa​du. – Cze​go po​trze​bu​jesz do przy​go​to​wa​nia ar​mii zjaw? – za​py​ta​łem. – Dwa dni i z dzie​się​ciu do​brych po​moc​ni​ków. – Za​bie​raj się do ro​bo​ty – zde​cy​do​wa​łem.

16

Te​raz na mo​im punk​cie do​wo​dze​nia ze​bra​ło się co naj​mniej trzy​dzie​ści osób, lu​dzi i so​jusz​ni​ków. Dru​gie star​cie prze​bie​ga​ło cał​ko​wi​cie zgod​nie z pla​nem. Kie​dy na​prze​ciw na​szych re​al​nych wojsk, wy​pusz​czo​nych „na wa​bia”, jak to okre​ślił Ro​me​ro, wy​sko​czy​ły zgra​je nie​przy​ja​ciel​skich fan​to​mów, po​czu​łem ogrom​ną ulgę. W po​wsta​łym ści​sku po​ja​wia​ły się co​raz to no​we po​sta​cie. Cho​ciaż wie​dzia​łem, że owi „żoł​nie​rze” są je​dy​nie złu​dze​niem optycz​nym, nie mo​głem ich od​róż​nić od praw​dzi​wych. Zgod​nie z za​ło​że​niem na​sze woj​sko cof​nę​ło się, jak tyl​ko zja​wi​ły się wśród nie​go fan​to​my An​dre. Dla nie wta​jem​ni​czo​ne​go ob​ser​wa​to​ra wy​glą​da​ło to za​pew​ne ina​czej: część na​szych żoł​nie​rzy nie wy​trzy​mu​jąc na​po​ru wro​ga ucie​ka w po​pło​chu z po​la wal​ki. Stwo​ry prze​ciw​ni​ka uzna​ły wi​dać, że nie war​to zaj​mo​wać się ucie​ki​nie​ra​mi, i ze zdwo​jo​ną za​cie​kło​ścią na​tar​ły na po​zo​sta​łych, to zna​czy na zja​wy optycz​ne. Po​chło​nię​ty ob​ser​wa​cją tej ni​bybi​twy nie za​uwa​ży​łem, kie​dy An​dre uru​cho​mił ge​ne​ra​to​ry, i w pew​nej chwi​li spo​strze​głem ze zdu​mie​niem, że fan​to​my prze​ciw​ni​ka za​czę​ły puch​nąć, tra​cić wy​raź​nie za​ry​sy i prze​kształ​cać się w syl​wet​ki. To An​dre wzmoc​nił mak​sy​mal​nie wszyst​kie po​la o pra​wej orien​ta​cji. Za​sko​czo​ny wróg po​spiesz​nie wzmógł po​la le​wo​skręt​ne, aby utrzy​mać za​chwia​ną sy​me​trię. Nasz ope​ra​tor jed​nak pre​cy​zyj​nie uchwy​cił ten mo​ment i gwał​tow​nie prze​rzu​cił po​ten​cjał swych ge​ne​ra​to​rów w tym sa​mym kie​run​ku. Zja​wy, któ​re nie za​prze​sta​ły wal​ki z na​szy​mi ilu​zo​rycz​ny​mi two​ra​mi, za​czę​ły te​raz opa​dać, kur​czyć się, zmie​niać w abs​trak​cyj​ne fi​gur​ki. Tak roz​po​czął się wśród nich pro​ces nisz​czą​cej au​to​wi​bra​cji. Naj​pierw wy​stą​pi​ły drga​nia w zgod​nej fa​zie: fan​to​my jed​no​cze​śnie puchły, roz​pły​wa​ły się i bla​dły, a po​tem gwał​tow​nie kur​czy​ły się, kon​cen​tro​wa​ły i roz​ża​rza​ły do bia​ło​ści. Póź​niej za​czę​ły się nie sko​or​dy​no​wa​ne, róż​no​kie​run​ko​we wi​bra​cje. Prze​ciw​nik pró​bo​wał zga​sić drga​nia ostry​mi prze​rzu​ta​mi po​ten​cja​łów, ale An​dre miał się na bacz​no​ści i spo​koj​nie pa​ro​wał je​go po​czy​na​nia. Wkrót​ce jed​ne z fan​to​mów za​czę​ły nie​po​mier​nie ro​snąć, in​ne zaś gwał​tow​nie ma​la​ły. Czę​sto​tli​wość drgań spa​da​ła, a ich am​pli​tu​da osią​gnę​ła nie​wia​ry​god​ną wprost wiel​kość. Nie​unik​nio​nym skut​kiem tych ży​wio​ło​wych au​to​wi​bra​cji mu​siał być wy​buch w cen​tra​li ener​ge​tycz​nej wro​ga. Ale za​nim jesz​cze spo​dzie​wa​na eks​plo​zja roz​pro​szy​ła nie​przy​ja​ciel​skie woj​sko, sta​li​śmy się nie​ocze​ki​wa​nie świad​ka​mi swe​go ro​dza​ju „woj​ny do​mo​wej” mię​dzy fan​to​ma​mi. Kar​le​ją​ce zja​wy rzu​ci​ły się na ol​brzy​mów, ol​brzy​my z ko​lei roz​pra​wia​ły się z kar​ła​mi. Przez kil​ka dłu​gich mi​nut nad po​lem bra​to​bój​czej wal​ki roz​le​ga​ły się wrza​ski, ry​ki i pi​ski, któ​re wresz​cie uto​nę​ły w od​gło​sie gi​gan​tycz​ne​go wy​bu​chu. Nad głów​ną ko​pu​łą Sta​cji po​ja​wił się ogrom​ny słup dy​mu prze​sy​co​ne​go pło​mie​niem spo​pie​la​ją​cym reszt​ki wal​czą​cych ze so​bą fan​to​mów. Obro​na prze​ciw​ni​ka zo​sta​ła zła​ma​na. Na nie​daw​ne po​le bo​ju wy​sy​pa​li się na​si praw​dzi​wi żoł​nie​rze. Z dzi​kim ło​po​tem skrzy​deł przemknął od​dział Tru​ba wy​prze​dza​ją​cy rżą​cą trium​fal​nie pe​ga​zią ka​wa​le​rię Ka​ma​gi​na. Nad ni​mi zaś we​so​ło grze​cho​ta​ły ży​we szkie​le​ty Gi​ga, któ​re wy​zby​ły się już pan​ce​rza nie​wi​-

dzial​no​ści. Ogni​ste smo​ki Lusi​na też sta​ra​ły się nie po​zo​sta​wać w ty​le. W arier​gar​dzie ata​ku​ją​cych od​dzia​łów to​czy​ła się ni​czym na ja​kiejś dziw​nej de​fi​la​dzie że​la​zna ko​lum​na gło​wo​oków Or​la​na, a po jej bokach bie​gły dwie gru​py lu​dzi z Osi​ma i Pe​trim na cze​le. Wsko​czy​łem na pe​ga​za nie​cier​pli​wie prze​stę​pu​ją​ce go z no​gi na no​gę, to sa​mo zro​bi​li An​dre i Ro​me​ro. Skrzy​dla​te ko​nie wzle​cia​ły i po​mknę​li​śmy ku roz​łu​pa​nej, dy​mią​cej ko​pu​le, do wnę​trza któ​rej wtar​gnę​ły już na​sze lek​kie od​dzia​ły Anio​łów i nie​wi​dzial​nych.

17

Pa​trzy​łem z od​ra​zą na uję​te​go Nad​zor​cę Sta​cji. Przy​po​mi​nał czło​wie​ka, ale strasz​li​wie ze​szpe​co​ne​go. To nie był wy​nik cho​ro​by lub nie​szczę​śli​we​go wy​pad​ku. Nad​zor​ca zo​stał prze​kon​stru​owa​ny. Ten po​nad trzy​me​tro​wy gi​gant miał nie​mal pięk​ną twarz o zim​nych oczach pa​trzą​cych bacz​nie i po​nu​ro. Ciem​ne wło​sy za​kry​wa​ły mu uszy i szy​ję. Za​miast nóg miał dwa ela​stycz​ne wspor​ni​ki zgi​na​ją​ce się z ła​two​ścią w do​wol​nym punk​cie, za​miast rąk ta​kie sa​me, cień​sze nie​co i krót​sze cy​lin​drycz​ne ru​ry z dzie​się​cio​ma przy​ssaw​ka​mi na koń​cu. Miał na​tu​ral​nie tu​łów, ta​kie​go tor​su mógł​by mu po​zaz​dro​ścić Her​ku​les, ale na brzu​chu – w sza​mo​ta​ni​nie zdar​to z nie​go odzież – wid​nia​ły wmon​to​wa​ne w cia​ło drzwicz​ki, za któ​ry​mi znaj​do​wa​ły się ja​kieś apa​ra​ty, aku​mu​la​to​ry i sil​ni​ki. Ten człeko​po​dob​ny stwór był na po​ły ma​szy​ną! Za ple​ca​mi Nad​zor​cy sta​lą z opusz​czo​ny​mi gło​wa​mi grup​ka in​ży​nie​rów Sta​cji wzię​tych do nie​wo​li przy pul​pi​tach ste​row​ni​czych i apa​ra​tach. Kie​dy od​cią​ga​no ich od ma​szyn, krzy​cze​li po​dob​no gło​sa​mi do złu​dze​nia przy​po​mi​na​ją​cy​mi ludz​kie. Nad​zor​ca, ko​ły​sząc się na swych wspor​ni​kach, pa​trzył na nas ocza​mi peł​ny​mi nie​na​wi​ści. Prze​śli​znął się wzro​kiem po mnie, An​dre i Ro​me​rze. Póź​niej spoj​rzał na Or​la​na i gwał​tow​nie się prze​obra​ził. Wspor​ni​ki wy​pro​sto​wa​ły się mu tak na​gle, że wy​da​ło się nam, iż je​go cia​ło wy​strze​li​ło do gó​ry. – Or​lan? Ra​zem z wro​ga​mi? – wy​chry​piał. Na​ręcz​ny de​szy​fra​tor prze​kła​dał z ła​two​ścią je​go sło​wa na ziemsz​czy​znę. Or​lan po​stą​pił dwa kro​ki do przo​du i bez po​śpie​chu uniósł gło​wę. – Ra​zem tak. Ale nie z wro​ga​mi, lecz z przy​ja​ciół​mi – po​wie​dział iro​nicz​nie. – Je​steś zdraj​cą – rzu​cił groź​nie Nad​zor​ca. – Dzi​wi​li​śmy się, że zo​sta​łeś awan​so​wa​ny i mie​li​śmy ra​cję. Ko​niec twój bę​dzie okrop​ny. Przy spo​tka​niu z Wiel​kim opo​wiem mu wszyst​ko. Wte​dy po raz pierw​szy zo​ba​czy​li​śmy, że Nisz​czy​cie​le po​tra​fią się śmiać. – Nie mam nic prze​ciw​ko te​mu – po​wie​dział Or​lan, kie​dy już na​śmiał się do wo​li. – Sa​mi ci to spo​tka​nie wkrót​ce uła​twi​my – w jed​nym z wię​zień, gdzie go na wie​ki za​mknie​my. A tym​cza​sem od​po​wia​daj na py​ta​nia, któ​re ci za​da​dzą lu​dzie. Prze​słu​cha​nie pro​wa​dził Ro​me​ro, któ​ry naj​pierw zwró​cił się do Or​la​na: – Dro​gi so​jusz​ni​ku, czy pan wie​dział, że na Sta​cji pra​cu​ją człeko​po​dob​ni? – Wie​dzia​łem tyl​ko o jed​nym z nich – Nad​zor​cy. Je​go kan​dy​da​tu​rę przed​sta​wio​no do ak​cep​ta​cji sa​me​mu Wiel​kie​mu i wte​dy go po​zna​łem. Przed​tem wie​dzia​łem je​dy​nie, że jest po​tom​kiem wzię​tych do nie​wo​li Ga​lak​tów prze​kon​stru​owa​nym do wy​ko​ny​wa​nia prac szcze​gól​nie taj​nych. – A te isto​ty rów​nież są po​tom​ka​mi Ga​lak​tów? – spy​tał Pa​weł wska​zu​jąc in​ży​nie​rów Sta​cji. – Chy​ba tak, ale do​kład​niej​szych in​for​ma​cji mo​że udzie​lić Nad​zor​ca. – Wszy​scy słu​dzy Sta​cji są po​tom​ka​mi jeń​ców – od​parł Nad​zor​ca. – Wszy​scy je​ste​śmy

isto​ta​mi ży​wy​mi, zro​dzo​ny​mi i śmier​tel​ny​mi, wszyst​kich nas w swo​im cza​sie prze​kon​stru​owa​no. – To zna​czy, że nie ma mię​dzy wa​mi żad​nych róż​nic? – Są ogrom​ne róż​ni​ce rang, okre​śla​ją​ce na​sze miej​sce w hie​rar​chii. Jed​ni z nas mo​gą być zre​pro​du​ko​wa​ni w dro​dze łą​cze​nia osob​ni​ków róż​no​płcio​wych, in​ni nie. Ja je​stem isto​tą ka​te​go​rii naj​wyż​szej, któ​rej nie da się stwo​rzyć pry​mi​tyw​ny​mi me​to​da​mi bio​lo​gicz​ny​mi. Po pier​wot​nym ak​cie na​ro​dzin in​dy​wi​du​al​nych do​pra​co​wy​wa​no mnie na ta​śmie pro​duk​cyj​nej, pó​ki nie osią​gną​łem do​sko​na​ło​ści. Ale ci pusto​gło​wi – wska​zał mac​ką na in​ży​nie​rów Sta​cji – po​zo​sta​li od chwi​li swych wul​gar​nych na​ro​dzin zwy​kły​mi idio​ta​mi. – Cze​mu prze​zy​wasz swych pod​wład​nych pusto​gło​wy​mi? – za​py​tał Ro​me​ro. – To nie prze​zwi​sko, lecz kla​sy​fi​ka​cja. In​ży​nie​rom wy​ję​to wła​sne mó​zgi i na ich miej​sce za​in​sta​lo​wa​no czuj​ni​ki łącz​no​ści z Głów​nym Mó​zgiem Sta​cji. Mnie na​to​miast mózg po​zo​sta​wio​no, abym mógł nad​zo​ro​wać Głów​ny Mózg. Je​stem Nad​zor​cą Pierw​szej Ka​te​go​rii Im​pe​rial​nej z funk​cją kon​tro​li Głów​ne​go Mó​zgu Sta​cji. – Głów​ny Mózg Sta​cji cał​ko​wi​cie ci pod​le​ga? – Po​wi​nien pod​le​gać, ale cza​sa​mi zda​rza​ją się awa​rie. Głów​ny Mózg jest wszak tyl​ko au​to​ma​tem bio​lo​gicz​nym o ple​bej​skim po​cho​dze​niu na​tu​ral​nym. Wy​ję​to mózg dziec​ka, roz​wi​nię​to go sztucz​nie w po​żyw​ce… – O ja​kie awa​rie cho​dzi? – kon​ty​nu​ował Ro​me​ro. – No cóż… Zwy​czaj​ne awa​rie. By​wa​ją rze​czy gor​sze od uszko​dzeń. W trak​cie woj​ny z Ga​lak​ta​mi je​den z po​przed​ni​ków tu​tej​sze​go Mó​zgu zbun​to​wał się i Ga​lak​to​wie omal nie zdo​by​li Trze​ciej Pla​ne​ty. Od tej po​ry każ​dy z sze​ściu Głów​nych Mó​zgów otrzy​mu​je Nad​zor​cę ary​sto​kra​tycz​nej, ta​śmo​wej pro​duk​cji. Głów​ny Mózg jest mym nie​wol​ni​kiem. W ra​zie nie​po​słu​szeń​stwa znisz​czę go na​tych​miast. – Tu​tej​szy Głów​ny Mózg funk​cjo​nu​je pra​wi​dło​wo? – Gdy​by funk​cjo​no​wał pra​wi​dło​wo, was by tu nie by​ło. Lą​do​wa​nie wa​sze​go stat​ku nie by​ło za​pro​gra​mo​wa​ne, nie mó​wiąc już o zdo​by​ciu Sta​cji. – Dla​cze​go więc nie znisz​czy​łeś Mó​zgu? – Nie​po​słu​szeń​stwa nie stwier​dzi​łem. Wszyst​kie mo​je roz​ka​zy wy​ko​ny​wał bez opo​ru. Sam kon​tro​lo​wa​łem po​le​ce​nia, któ​re wy​da​wał wy​ko​naw​com. Był mi po​słusz​ny aż do chwi​li wy​bu​chu, kie​dy stra​ci​łem z nim kon​takt. – Ale nie uda​ło ci się go znisz​czyć? – Nie uda​ło się. Naj​wi​docz​niej zo​sta​ły uszko​dzo​ne apa​ra​ty wy​ko​naw​cze. Za​kłó​ce​nia zda​rza​ły się i przed​tem. Od​ko​men​de​ro​wa​no mnie tu dla​te​go, że po​przed​ni Nad​zor​ca zamel​do​wał o na​głym osła​bie​niu kon​tak​tu z Mó​zgiem. – Mo​im zda​niem, ad​mi​ra​le – zwró​cił się do mnie Ro​me​ro – z tym bał​wa​nem nie ma sen​su roz​ma​wiać. Wo​lał​bym przejść do po​miesz​czeń Głów​ne​go Mó​zgu Sta​cji.

18

Le​d​wie prze​kro​czy​łem próg, wy​krzyk​ną​łem ze zdu​mie​nia. Prze​czu​wa​łem, że cze​ka mnie ja​kaś nie​spo​dzian​ka, i przy​go​to​wy​wa​łem się do niej, ale to, co uj​rza​łem, prze​kra​cza​ło wszel​kie wy​obra​że​nia. W po​miesz​cze​niu, do któ​re​go te​raz we​szli​śmy, by​wa​łem już wie​lo​krot​nie w mo​ich snach. To by​ła ga​lak​tycz​na ste​rów​ka Nisz​czy​cie​li. Na wy​so​kiej, nik​ną​cej w mro​ku ko​pu​le wid​nia​ły ciem​ne te​raz ekra​ny, ale pa​mię​ta​łem je roz​ja​rzo​ne gwiaz​da​mi i świa​tła​mi okrę​tów. To wła​śnie tu​taj ob​ser​wo​wa​łem z za​mar​łym ser​cem, jak flo​ta Al​la​na sztur​mu​je nieeukli​de​so​we za​po​ry Per​se​usza… Po​środ​ku sa​li, mię​dzy pod​ło​gą a su​fi​tem, uno​si​ła się pół​prze​źro​czy​sta ku​la. Wów​czas, w swo​ich pro​ro​czych ma​ja​kach, pa​nicz​nie ba​łem się zbli​żyć, a te​raz cią​gnę​ło mnie ku niej, ale no​gi nie chcia​ły mnie słu​chać, bo we​wnątrz ku​li pły​wał w pły​nie od​żyw​czym Głów​ny Mózg Sta​cji… Nie wiem, jak dłu​go stał​bym tak w pro​gu za​gra​dza​jąc wszyst​kim przej​ście, gdy​by w po​miesz​cze​niu nie roz​legł się Głos. – Wejdź​cie lu​dzie i przy​ja​cie​le lu​dzi! – mó​wił Głos w tak nie​na​gan​nej ziemsz​czyź​nie, że je​dy​nie Ro​me​ro mógł z nim kon​ku​ro​wać pod wzglę​dem słow​nic​twa i dyk​cji. – Dłu​go na was cze​ka​łem i wresz​cie przy​szli​ście! Cie​szę się, że tu je​steś, ad​mi​ra​le Eli! – kon​ty​nu​ował Glos. – Je​stem szczę​śli​wy, że zwy​cię​ży​li​ście!… – Je​śli cie​szysz się z na​sze​go zwy​cię​stwa – od​par​łem zdła​wio​nym ze wzru​sze​nia gło​sem – cze​mu nie po​ma​ga​łeś nam w od​nie​sie​niu te​go zwy​cię​stwa? – My​lisz się – od​parł Głos to​nem de​li​kat​ne​go wy​rzu​tu – po​ma​ga​łem wam nie​ustan​nie. Spoj​rza​łem w zmie​sza​niu na swych to​wa​rzy​szy. Wy​glą​da​li na rów​nie oszo​ło​mio​nych jak ja. Po​dzia​ła​ło to na mnie uspo​ka​ja​ją​co i po​pra​wi​łem się już bez drże​nia w gło​sie: – Chcia​łem po​wie​dzieć: cze​mu nie otwo​rzy​łeś nam drzwi Sta​cji bez krwa​wych starć z fan​to​ma​mi? – Za​po​mnia​łeś o Nad​zor​cy. Ten du​reń kon​tro​lo​wał każ​de mo​je po​le​ce​nie. Mu​sia​łem więc szu​kać spo​so​bów nie​do​stęp​nych je​go móżdż​ko​wi. Z wol​na przy​cho​dzi​łem do sie​bie. Prze​sta​łem się go​rącz​ko​wać i za​da​wa​łem prze​my​śla​ne py​ta​nia. – Na​zwa​łeś mnie po imie​niu… Pew​nie wszyst​kich nas do​sko​na​le znasz? – Tak, znam was. Two​je​go se​kre​ta​rza, Ro​me​ra, i trzech ka​pi​ta​nów, Osi​mę, Pe​trie​go i Ka​ma​gi​na. Znam do​bre​go Lusi​na i cie​bie, bied​na Ma​ry, któ​ra stra​ci​łaś je​dy​ne​go sy​na – sta​ra​łem się go ura​to​wać, ale nie zdo​ła​łem… Cie​bie też znam, mą​dry Or​la​nie. Czę​sto od​wie​dza​łem cię, bu​dzi​łem wąt​pli​wo​ści i su​ge​ro​wa​łem pla​ny po​stę​po​wa​nia. Ty, od​waż​ny Gi​gu, rów​nież się ze mną spo​ty​ka​łeś, od chwi​li lą​do​wa​nia na Trze​ciej Pla​ne​cie pra​co​wa​li​śmy na tej sa​mej fa​li mó​zgo​wej. Do cie​bie, bo​ha​ter​ski Tru​bie, zwra​ca​łem się nie​raz two​im wła​snym gło​sem, cho​ciaż nie bar​dzo się przy​słu​chi​wa​łeś swo​je​mu gło​so​wi. Z to​bą tak​że roz​ma​wia​łem, bły​sko​tli​wy An​dre, któ​ry tak umie​jęt​nie po​zba​wi​łeś się zmy​słów… Ra​zem z two​imi przy​ja​ciół​mi sta​ra​łem się po​móc ci wy​do​stać się z ot​chła​ni sza​leń​stwa. Wszy​scy je​ste​ście my​mi

zna​jo​my​mi i przy​ja​ciół​mi od chwi​li, gdy za​mkną​łem wa​szym stat​kom wyj​ście z Per​se​usza. Ale naj​bliż​szy jest mi Eli, któ​re​go po​tęż​ne pro​mie​nio​wa​nie mó​zgo​we wcze​śniej od in​nych fal ludz​kich do​tar​ło do mych czu​łych re​cep​to​rów i któ​re​mu, ja​ko je​dy​ne​mu z was, otwar​cie zja​wia​łem się w snach. – Po​wie​dzia​łeś: „za​mkną​łem wyj​ście”… Cze​muś to uczy​nił? – za​py​ta​łem z wy​rzu​tem. – A czyż dą​ży​li​ście do Per​se​usza tyl​ko po to, aby na​tych​miast z nie​go ucie​kać? Chcie​li​ście wszak do​wie​dzieć się, co się dzie​je w na​szym sku​pi​sku, stwo​rzy​łem wam więc moż​li​wość urze​czy​wist​nie​nia te​go za​mia​ru. A te​raz od​da​ję w wa​sze rę​ce naj​po​tęż​niej​szą z twierdz wro​ga. Czy to ma​ło?… Za​wsty​dzi​łem się. Zja​wie​nie się Gło​su by​ło zbyt nie​ocze​ki​wa​ne, abym mógł od ra​zu oce​nić wszyst​kie wy​ni​ka​ją​ce z te​go skut​ki. Jed​nak po chwi​li opa​no​wa​ły mnie wąt​pli​wo​ści. Czy przy​pad​kiem nie ze​tknę​li​śmy się z no​wą imi​ta​cją? Fan​to​my na Trze​ciej Pla​ne​cie po​wsta​wa​ły zbyt ła​two, aby wy​klu​czyć jesz​cze jed​ną ilu​zję, tym ra​zem aku​stycz​ną. Pod​stęp wro​ga był rów​nie praw​do​po​dob​ny, jak i po​moc przy​ja​cie​la. Po​pro​si​łem więc: – Opo​wiedz, co no​we​go wy​da​rzy​ło się na gra​ni​cach Per​se​usza. – Kie​dy od​gra​dza​łem gwiaz​do​lo​ty kon​wo​ju od „Ciel​ca”, flo​ta ludz​ka po​ko​na​ła już pierw​szą li​nię za​pór. Jed​nak dro​ga do wnę​trza sku​pi​ska nie jest ła​twa, gdyż lu​kę wy​two​rzo​ną wsku​tek mo​je​go przej​ścia na wa​szą stro​nę zli​kwi​do​wa​ły in​ne Sta​cje Me​try​ki. Nie​ste​ty pięć po​zo​sta​łych Głów​nych Mó​zgów na​dal wier​nie słu​ży Nisz​czy​cie​lom. Są rów​ni mi po​tę​gą, lecz ma​ją in​ne za​mi​ło​wa​nia. – Co przez to ro​zu​miesz? – Oni są wy​ko​naw​ca​mi, ja zaś – ma​rzy​cie​lem. – Ma​rzy​cie​lem?! A o czym ty ma​rzysz?… – O wszyst​kim, co po​chła​nia mo​ją wy​obraź​nię. Pię​ciu mo​ich współ​bra​ci pra​cu​je, na​stęp​nie wy​po​czy​wa. Ja ma​rzę i to jest mo​im głów​nym za​ję​ciem, bo pra​cę, kie​ro​wa​nie Sta​cją, trak​tu​ję ja​ko od​po​czy​nek… Po​za tym tę​sk​nię. Tę​sk​no​ta jest jed​ną z form me​go ist​nie​nia. – Nie od​po​wie​dzia​łeś mi na py​ta​nie… – Od​po​wie​dzia​łem, że ma​rzę o wszyst​kim. – Nie ro​zu​miem te​go. Ludz​kie ma​rze​nia są ukie​run​ko​wa​ne, do​ty​czą rze​czy moż​li​wych do speł​nie​nia, je​śli nie za​raz, to cho​ciaż​by za sto lat… Na​sze ma​rze​nia są za​po​wie​dzią do​ko​nań. A two​je? – Mo​je ma​rze​nia są zu​peł​nie in​ne, gdyż ni​gdy ich nie bę​dę mógł speł​nić… Za​stę​pu​jąc mi dzia​ła​nie, są nie​ustan​ną tę​sk​no​tą do dzia​ła​nia, któ​re nie jest mi da​ne. – O ja​kie kon​kret​nie dzia​ła​nie ci cho​dzi, Mó​zgu? Zwierz się nam ze swych smut​ków. – Czy mnie zro​zu​mie​cie? Je​ste​ście swo​bod​ni, ja je​stem nie​wol​ni​kiem. Wszechpo​tęż​nym, ale nie​wol​ni​kiem. Ża​den z was ni​gdy te​go nie poj​mie! – Cze​mu? Prze​cież nie​daw​no by​li​śmy jeń​ca​mi! – By​li​ście w nie​wo​li tyl​ko cza​so​wo, wie​dzie​li​ście, że prę​dzej czy póź​niej nie​wo​la się skoń​czy. A ja do koń​ca swo​ich dni po​zo​sta​nę w wię​zie​niu. Po​myśl tyl​ko, Eli! Wię​zie​nie od na​ro​dzin do śmier​ci! Wię​zie​nie ja​ko na​tu​ral​na for​ma ży​cia, wię​zie​nie, z któ​re​go tyl​ko śmierć mo​że wy​zwo​lić! – Ro​zu​miem. Ma​rzysz tyl​ko o wol​no​ści! – O wszyst​kim! O wszyst​kim, co znaj​du​je się po​za mną! O wszyst​kim, co jest mi nie​do​stęp​ne! O wszyst​kim na świe​cie! O ca​łym Wszech​świe​cie! Za​mil​kłem, nie wie​dząc, co mo​gę jesz​cze po​wie​dzieć. Wy​rę​czy​ła mnie Ma​ry.

– Opo​wiedz o swo​im ży​ciu. Mó​zgu – po​pro​si​ła. – Na​zwa​łeś nas swy​mi przy​ja​ciół​mi i nie omy​li​łeś się, wszy​scy ci ser​decz​nie współ​czu​je​my…

19

Na​my​ślał się, być mo​że się wa​hał. Nie zda​wał się prze​ko​na​ny, że wy​pa​da tak bar​dzo się przed na​mi ob​na​żać. Był na​szym przy​ja​cie​lem, ale jesz​cze się nie prze​ko​nał, że my tę przy​jaźń od​wza​jem​nia​my. Wresz​cie prze​mó​wił… Nie był wiecz​ny, lecz bar​dzo we​dług ziem​skich po​jęć wie​ko​wy. Od pierw​sze​go prze​bły​sku świa​do​mo​ści pa​mię​tał sie​bie od​dzie​lo​ne​go od cia​ła. Nie​wąt​pli​wie zo​stał po​czę​ty w or​ga​ni​zmie ja​kie​goś ro​dzi​ca, pew​nie jeń​ca Ga​lak​ta, mógł więc zo​stać mó​zgiem ja​kie​goś dziec​ka te​go ple​mie​nia, ale ska​za​no go na sa​mo​dziel​ne ist​nie​nie, za​nim jesz​cze zja​wi​ła się świa​do​mość. Od po​cząt​ku też spe​cja​li​zo​wa​no go w kie​ro​wa​niu Sta​cją Me​try​ki na Trze​ciej Pla​ne​cie. Za​wsze byt tu i za​wsze byt sa​mot​ny. Nie pa​mię​ta swo​ich na​uczy​cie​li, choć są​dzi, że mu​siał ich mieć. Przy​pusz​czał, iż „tre​so​wa​no” go im​pul​sa​mi do​pro​wa​dza​ny​mi bez​po​śred​nio do tkan​ki ner​wo​wej. Chcia​no go uczy​nić my​ślą​cym au​to​ma​tem, ale nie uda​ło im się to, choć nie uwa​ża​no go za gor​sze​go od pię​ciu in​nych Głów​nych Mó​zgów strze​gą​cych bez​pie​czeń​stwa Im​pe​rium Nisz​czy​cie​li. Ale w od​róż​nie​niu od nich nie tyl​ko się uczył, lecz tak​że in​dy​wi​du​ali​zo​wał. W mia​rę na​ra​sta​nia za​pro​gra​mo​wa​nej wie​dzy ro​dzi​ły się też nie​prze​wi​dzia​ne pra​gnie​nia. Im głę​biej prze​ni​kał w świat, tym tra​gicz​niej od te​go świa​ta się od​dzie​lał. Zro​zu​miał, co mu za​bra​no, za​bie​ra​jąc cia​ło… Mógł prze​su​wać gwiaz​dy i pla​ne​ty, ale nie był zdol​ny na​wet o mi​li​metr prze​nieść sa​me​go sie​bie! Za​czął więc ma​rzyć. Od​wie​dzał miej​sca, któ​rych ni​gdy nie bę​dzie mu da​ne zo​ba​czyć, sta​wał się tym, kim ni​gdy stać się nie mógł. Był Ga​lak​tem i Nisz​czy​cie​lem, Anio​łem z Hiad i sze​ścio​skrzy​dłym świersz​czem z Ple​jad, smo​kiem i pta​kiem, ry​bą i zwie​rzę​ciem, za​mie​niał się na​wet w ro​śli​nę… Ba​wił się, we​se​lił, ha​sał w cu​dzej, na wie​ki nie​do​stęp​nej po​sta​ci. Znał wszyst​kie for​my ży​cia w swym re​jo​nie gwiezd​nym! Po​grą​żo​ny w swo​je dwo​iste ist​nie​nie był już prze​ko​na​ny, że ze​sta​rze​je się nie za​znaw​szy praw​dzi​wej mło​do​ści, gdy do Per​se​usza wtar​gnął ob​cy gwiaz​do​lot – pierw​szy po​sła​niec ludz​ko​ści – i je​go są​siad, Głów​ny Mózg z Dru​giej Pla​ne​ty, pró​bo​wał za​trzy​mać sta​tek i nie zdo​łał te​go uczy​nić. Mózg na Trze​ciej trium​fo​wał: ży​cie nie koń​czy​ło się na Per​se​uszu, gdzieś da​le​ko po​ja​wi​ła się po​tę​ga więk​sza od po​tę​gi Nisz​czy​cie​li, o czym świad​czy​ła uni​ce​stwio​na Zło​ta Pla​ne​ta. Przy czym lu​dzie, bo tak na​zy​wa​li się w swych de​pe​szach od​bie​ra​nych przez wszyst​kie Głów​ne Mó​zgi, ofia​ro​wa​li po​moc wszyst​kim uci​śnio​nym, chcie​li bu​do​wać, a nie nisz​czyć! I kie​dy trzy ludz​kie gwiaz​do​lo​ty znów prze​nik​nę​ły do la​bi​ryn​tu Per​se​usza, Mózg na Trze​ciej Pla​ne​cie za​mknąw​szy im dro​gę od​wro​tu nie po​zwo​lił ich jed​nak uni​ce​stwić. Nie do​pu​ścił do nie​rów​nej wal​ki ca​łej flo​ty​l​li z „Ciel​cem”, a póź​niej roz​pro​szył tę flo​ty​l​lę, gdy kon​wo​jo​wał „Ciel​ca” ku miej​scu za​gła​dy w głę​bi sku​pi​ska gwiezd​ne​go. W ten spo​sób pierw​sze isto​ty ży​we – nie au​to​ma​ty bio​lo​gicz​ne, lecz lu​dzie i ich so​jusz​ni​cy – zstą​pi​ły bez​kar​nie na za​ka​za​ną pla​ne​tę. Tak wy​glą​da​ła owa sła​wet​na „awa​ria na Trze​ciej”. Mózg za​koń​czył swą spo​wiedź głę​bo​kim wes​tchnie​niem… Wszy​scy mil​cze​li, a ja za​sta​na​-

wia​łem się, jak po​móc Głów​ne​mu Mó​zgo​wi Sta​cji Me​try​ki na Trze​ciej Pla​ne​cie. Po chwi​li zwró​ci​łem się do nie​go: – Cier​pisz nad swą bez​cie​le​sno​ścią, ale gdy​byś na​gle zy​skał ja​kieś cia​ło, stał​byś się zwy​czaj​ną ży​wą isto​tą i stra​cił​byś wie​le ze swych obec​nych moż​li​wo​ści… Wpraw​dzie i te​raz nie je​steś wiecz​ny, ale wte​dy za​wi​sło​by nad to​bą wid​mo szyb​kiej, nie​uchron​nej śmier​ci. Od​czu​wał​byś nie tyl​ko ra​dość, ale tak​że cier​pie​nia. Po​my​śla​łeś o tym? Zde​cy​do​wał​byś się na za​mia​nę po​tę​gi na sła​bość? – Na cóż mi po​tę​ga, sko​ro nie mam ży​cia? – od​parł ze smut​kiem. Ob​ró​ci​łem się do Lusi​na: – Gro​mo​wład​ny zda​je się jesz​cze ży​je? – Umrze – od​po​wie​dział Lusin. – Dziś. Nie ma ra​tun​ku. Mózg uszko​dzo​ny. – Świet​nie! To zna​czy żal mi bied​ne​go smo​ka… Ale po​wiedz, czy mógł​byś zro​bić Gro​mo​wład​ne​mu transplan​ta​cję in​ne​go mó​zgu – ży​we​go, zdro​we​go – i w ten spo​sób ura​to​wać twe​go wy​cho​wan​ka od śmier​ci? – Na​tu​ral​nie. Pro​sta ope​ra​cja. Trud​niej​sze ro​bi​łem. – Sły​sza​łeś? – zwró​ci​łem się do Gło​su. – Oto świet​na oka​zja uzy​ska​nia cia​ła. Naj​pierw otwo​rzysz nam prze​strzeń, po​mo​żesz na​pra​wić sta​tek i na​uczysz po​słu​gi​wać się me​cha​ni​zma​mi Sta​cji… Ale o tym wszyst​kim po​roz​ma​wia​my póź​niej. Te​raz od​po​wiedz tyl​ko, czy się zga​dzasz. – Tak! Tak! Tak! – Wo​bec te​go gra​tu​lu​ję ci prze​kształ​ce​nia się z wład​cy prze​strze​ni i gwiazd w zwy​kłe​go my​ślą​ce​go smo​ka imie​niem Gro​mo​wład​ny. – Na to się nie zga​dzam! – za​opo​no​wał na​gle Głos, a nikt zra​zu nie zo​rien​to​wał się, o co mu cho​dzi. – Na co się nie zga​dzasz? – spy​ta​łem ze zdu​mie​niem. – Na imię. Już daw​no wy​ma​rzy​łem so​bie in​ne… – Słu​cha​my cię więc. Ja​kie?… – Od dzi​siaj na​zy​wać się bę​dę Włó​czę​ga!…

Część IV. Finał

1

By​łem nie​ustę​pli​wy, choć Ro​me​ro w swo​im ra​por​cie czę​sto wy​rzu​cał mi póź​niej nie​ostroż​ność. Tę​sk​nią​cy do cia​ła Mózg na​rze​kał na mój brak ser​ca, ale nie ugią​łem się przed je​go proś​ba​mi. Naj​pierw po​mo​żesz nam – po​wie​dzia​łem – a do​pie​ro wte​dy da​my ci obie​ca​ne cia​ło. – Po​wiedz, co​ście zro​bi​li z kom​pu​te​rem po​kła​do​wym? – zwró​cił się do mnie An​dre wkrót​ce po zdo​by​ciu Sta​cji. – Mam na​dzie​ję, że zda​jesz so​bie spra​wę z te​go, że do​pó​ki nie ma​my do​brze dzia​ła​ją​cej ma​szy​ny in​for​ma​cyj​nej, uwol​nie​nie Mó​zgu jest rów​no​znacz​ne z sa​mo​bój​stwem? Chy​ba że sam za​mie​rzasz za​jąć miej​sce Głów​ne​go Mó​zgu… Ni​cze​go po​dob​ne​go nie za​mie​rza​łem, wie​rzy​łem jed​nak, że An​dre po​tra​fi od​bu​do​wać MUK. – Mózg ci w tym po​mo​że – po​wie​dzia​łem. – Ale jak do​trzeć do stat​ku? Po​dró​że pie​sze na tej pla​ne​cie nie na​le​żą do przy​jem​no​ści. – Zro​bi​my ina​czej – od​parł An​dre. – MUK przy​wie​zie​my tu awio​net​ką, te po​jaz​dy ma​ją re​zer​wę mo​cy, któ​rą po​tra​fię od​blo​ko​wać. Zre​kon​stru​owa​ny kom​pu​ter po​wtór​nie za​in​sta​lu​je​my na stat​ku, a Głów​ny Mózg Sta​cji ja sam za​stą​pię. Du​blo​wać mnie bę​dą Ka​ma​gin i Pe​tri. Co ty na to? – Czy po​tra​fi​cie za​stą​pić Mózg? – Chy​ba tak. On sam zba​dał na​szą trój​kę. Mnie za​apro​bo​wał od ra​zu, na​to​miast Ka​ma​gin i Pe​tri bę​dą mu​sie​li jesz​cze nie​co po​tre​no​wać… Zresz​tą funk​cje Mó​zgu nie są zbyt skom​pli​ko​wa​ne. Wiem, wiem, co po​wiesz! Ale za​po​mnia​łeś o in​ży​nie​rach z ob​słu​gi. To świet​ne au​to​ma​ty, któ​re sa​me wy​ko​nu​ją więk​szość czyn​no​ści, ich pra​cę trze​ba tyl​ko sko​or​dy​no​wać. Wy​buch na Sta​cji spo​wo​do​wał ra​czej wstrząs psy​cho​lo​gicz​ny, a nie re​al​ne szko​dy. Ta​kie​go urzą​dze​nia jak Sta​cja Me​try​ki w ogó​le nie spo​sób znisz​czyć, chy​ba że ra​zem z ca​łą pla​netą. Do​my​śla​li​śmy się, że ca​ła Trze​cia Pla​ne​ta jest sztucz​nym me​cha​ni​zmem, przy​po​mi​na​ją​cym w ja​kimś stop​niu na​szą Orę. Ale nikt z nas na​wet nie przy​pusz​czał, że jej urzą​dze​nia mo​gą być tak gi​gan​tycz​ne. Te​raz, kie​dy wę​dro​wa​łem i la​ta​łem po we​wnętrz​nych po​miesz​cze​niach pla​ne​ty, na​iw​ne wy​da​wa​ły mi się mo​je za​chwy​ty nad do​sko​na​ło​ścią Plu​to​na. Praw​dzi​wą do​sko​na​łość – do​sko​na​łość zła – do​pie​ro tu zo​ba​czy​łem! A jed​nak wy​star​czył nie​wiel​ki wstrząs, by ta do​sko​na​łość słu​żą​ca złu za​chwia​ła się i ru​nę​ła…

2

Zwi​ja​nie prze​strze​ni w nieeukli​de​so​wą spi​ra​lę by​ło nie​mal dzie​łem jed​nej chwi​li, na​to​miast jej po​wrot​ne roz​krę​ca​nie by​ło pro​ce​sem żmud​nym i dłu​go​trwa​łym. An​dre już dru​gi ty​dzień z rzę​du sie​dział przy pul​pi​cie ste​row​ni​czym umiesz​czo​nym pod za​wie​szo​ną w po​wie​trzu ku​lą, w któ​rej na​dal spo​czy​wał Mózg, i sa​mo​dziel​nie wy​da​wał roz​ka​zy ope​ra​to​rom. Zgrał się z ni​mi do​sko​na​le, współ​pra​ca ukła​da​ła się na​wet le​piej niż Mó​zgo​wi, bo nie by​ło prze​szka​dza​ją​ce​go we wszyst​kim tę​pe​go Nad​zor​cy. Zmia​ny me​try​ki co​fa​ły się po​wo​li, lecz nie​ustan​nie i stop​nio​wo wy​do​sta​wa​li​śmy się w otwar​ty ko​smos roz​dzie​ra​jąc ścian​ki sztucz​ne​go ko​ko​nu prze​strzen​ne​go… Wresz​cie po ko​lej​nym za​cho​dzie Po​ma​rań​czo​wej na​sta​ła praw​dzi​wa noc. Na nie​bie sła​bo za​pło​nę​ły gwiaz​dy, pierw​sze gwiaz​dy od cza​su na​sze​go lą​do​wa​nia na Trze​ciej! Na szczę​ście w owej chwi​li po​wszech​nej ra​do​ści ani An​dre, ani Mózg nie utra​ci​li ja​sno​ści my​śli. – Prze​strzeń do​ko​ła Trze​ciej jest czy​sta – po​wie​dział An​dre do osób znaj​du​ją​cych się w ste​rów​ce, a ze​bra​li się w niej nie​mal wszy​scy. – Ale o dzie​sięć par​se​ków wi​dać gwał​tow​ny ruch ja​kichś stat​ków. – Tam kon​cen​tru​je się flo​ta gwiezd​na Nisz​czy​cie​li – wy​ja​śnił Mózg. – Mu​szę sko​mu​ni​ko​wać się z Mó​zga​mi na po​zo​sta​łych Sta​cjach Me​try​ki, aby zo​rien​to​wać się w sy​tu​acji. Oczy​wi​ście nic im nie po​wiem o zmia​nach, ja​kie tu​taj za​szły. Na​wią​za​nie łącz​no​ści i sys​te​ma​ty​zo​wa​nie in​for​ma​cji za​ję​ło kil​ka dni. Wte​dy zwo​ła​łem na​ra​dę do​wód​ców i po​pro​si​łem Mózg o da​ne. – Flo​ta Al​la​na na​dal ata​ku​je za​po​ry prze​strzen​ne, ale po​su​wa się na​przód bar​dzo wol​no. W re​jo​nie sztur​mu kon​cen​tru​ją się krą​żow​ni​ki Nisz​czy​cie​li. Stat​ki Ga​lak​tów w prze​strze​ni mię​dzy​gwiezd​nej Per​se​usza nie po​ja​wi​ły się ani ra​zu. Nisz​czy​cie​le na ra​zie nie ma​ją cza​su się ni​mi zaj​mo​wać. Nie wiem, czy istot​nie wie​rzą, że ma​my tu tyl​ko trud​no​ści tech​nicz​ne, ale bez​po​śred​ni atak na pla​ne​tę nie gro​zi. W gor​szej na​to​miast sy​tu​acji jest Al​lan. Wkrót​ce ru​nie ostat​nia za​po​ra nieeukli​de​so​wa i stat​ki lu​dzi rzu​cą się w głąb Per​se​usza. Wiel​ki Nisz​czy​ciel pla​nu​je gi​gan​tycz​ne star​cie. Lu​dzie w ta​kim gąsz​czu stat​ków nie bę​dą mo​gli swo​bod​nie uży​wać ani​hi​la​to​rów, aby nie znisz​czyć wła​snych okrę​tów, na​to​miast dzia​ła gra​wi​ta​cyj​ne bi​ją bar​dzo cel​nie. Nie mo​gę wy​klu​czyć peł​ne​go wza​jem​ne​go uni​ce​stwie​nia się prze​ciw​ni​ków. Są​dzę zresz​tą, że stra​te​dzy Nisz​czy​cie​li dą​żą wła​śnie do te​go. – Już daw​no opra​co​wa​no plan uni​ce​stwie​nia za​miesz​ka​nych pla​net Im​pe​rium w wy​pad​ku, gdy​by nie uda​ło się ich obro​nić. Wiel​ki Nisz​czy​ciel ma dość środ​ków do wy​trze​bie​nia ży​cia w ca​łym Per​se​uszu – po​wie​dział Or​lan. – Na gwiaz​dach Ga​lak​tów rów​nież? – Z wy​jąt​kiem gwiazd Ga​lak​tów, i tu kry​je się je​dy​na moż​li​wość po​krzy​żo​wa​nia pla​nów Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la. Trze​ba po​pro​sić Ga​lak​tów o po​moc. – Czy moż​na na​wią​zać łącz​ność z Ga​lak​ta​mi ko​rzy​sta​jąc z two​ich urzą​dzeń, Mó​zgu? – za​py​ta​łem. – Na​tu​ral​nie, naj​bliż​sze ich gwiaz​dy znaj​du​ją się o nie​ca​łe czte​ry par​se​ki stąd – od​parł. –

Mo​gę ich za​wia​do​mić o tym, co się tu sta​ło. Ale nie wiem, czy Ga​lak​to​wie uwie​rzą. Bo​ją się nas i nie​na​wi​dzą, gdyż pla​ne​ty obron​ne zo​sta​ły zbu​do​wa​ne umyśl​nie do wal​ki z ich dzia​ła​mi bio​lo​gicz​ny​mi. Mój po​przed​nik na Trze​ciej sku​tecz​nie zwra​cał prze​ciw​ko Ga​lak​tom śmier​tel​ne pro​mie​nio​wa​nie ich wła​snej bro​ni… Po na​ra​dzie Mózg za​py​tał mnie, jak dłu​go jesz​cze przyj​dzie mu cze​kać na cia​ło. Gro​mo​wład​ny umarł i zo​stał za​kon​ser​wo​wa​ny, a Włó​czę​ga nie mo​że się uro​dzić! – Lusin jesz​cze dzi​siaj prze​pro​wa​dzi ope​ra​cję – od​par​łem po chwi​li wa​ha​nia. – Ale sta​wiam je​den wa​ru​nek: w swo​jej no​wej po​sta​ci bę​dziesz co​dzien​nie przez co naj​mniej trzy go​dzi​ny po​ma​gał na​szym ope​ra​to​rom w kie​ro​wa​niu me​cha​ni​zma​mi Sta​cji!

3

Ro​me​ro w swo​jej kro​ni​ce szcze​gó​ło​wo opi​su​je „prze​bu​dze​nie” kom​pu​te​ra po​kła​do​we​go, któ​ry z ko​lei oży​wił wszyst​kie urzą​dze​nia „Ciel​ca”, oma​wia też z de​ta​la​mi na​szą po​now​ną prze​pro​wadz​kę na gwiaz​do​lot, nie bę​dę więc te​go wszyst​kie​go tu po​wta​rzał. Nie bę​dę też wra​cał do te​go, jak na​wią​za​li​śmy łącz​ność z Ga​lak​ta​mi, któ​rzy nie od ra​zu uwie​rzy​li, iż po​tęż​na ko​smicz​na twier​dza Zły​wro​gów prze​sta​ła im za​gra​żać, i do​pie​ro po dłu​gich na​mo​wach zgo​dzi​li się wpu​ścić nasz gwiaz​do​lot na kon​tro​lo​wa​ne przez sie​bie te​re​ny ko​smo​su, uprze​dza​jąc jed​nak​że, iż w ra​zie ja​kie​go​kol​wiek oszu​stwa spo​tka nas ka​ra… – Ufff!… – wes​tchnę​ła Ma​ry z ulgą, kie​dy Ro​me​ro wy​słał Ga​lak​tom od​po​wiedź za​wie​ra​ją​cą zgo​dę na ich wa​run​ki. – Ależ te ta​jem​ni​cze isto​ty są wy​stra​szo​ne! – Wkrót​ce na​bio​rą od​wa​gi – od​par​łem. – Za​raz do nich wy​ru​sza​my. Po​radź, ko​go mam ze so​bą za​brać. – Oczy​wi​ście mnie – od​rze​kła. – Co zaś do po​zo​sta​łych, to zde​cy​duj sam, aby Ro​me​ro nie roz​gło​sił póź​niej, że sie​dzisz u żo​ny pod pan​to​flem. A więc ko​go? – Ro​me​ra i Osi​mę ko​niecz​nie. Rów​nież Or​la​na i Gi​ga. Mo​że Lusi​na z Tru​bem, pa​rę pe​ga​zów i smo​ków… – Gro​mo​wład​ne​go też? – Masz na my​śli Włó​czę​gę? Je​go zo​sta​wi​my na pla​ne​cie. Wi​dzia​łaś go w no​wej po​sta​ci? – Wi​dzia​łam, jest bar​dzo za​baw​ny. Nie wiem tyl​ko, kto prze​sa​dził: ty ob​da​rza​jąc go cia​łem, czy on ko​rzy​sta​jąc z te​go po​da​run​ku. W wol​nej chwi​li od​wie​dzi​łem Lusi​na. Po​le​cia​łem do nie​go na pe​ga​zie ra​zem z Tru​bem, któ​ry chciał mi to​wa​rzy​szyć. Za​py​ta​łem go, jak mu się po​do​ba od​ro​dzo​ny smok. – Sam zo​ba​czysz – od​parł ta​jem​ni​czo. Smok uno​sił się w po​wie​trzu tak wy​so​ko, że ani pe​gaz, ani Anioł nie mo​gli do nie​go do​trzeć. Ze​sko​czy​łem z ko​nia na oło​wia​nym pa​gór​ku, obok przy​siadł Trub. Pe​gaz bie​gał po zło​tej rów​ni​nie, bez​sku​tecz​nie sta​ra​jąc się wy​pa​trzyć na niej coś ja​dal​ne​go. Włó​czę​ga zo​ba​czyw​szy nas po​mknął w dół i wy​lą​do​wał w po​bli​żu. Od​ro​dzo​ny smok wy​glą​dał znacz​nie bar​dziej im​po​nu​ją​co niż po​przed​ni. – Do​sko​na​ła ro​bo​ta – po​chwa​li​łem Lusi​na. – Bar​dzo efek​tow​ne zwie​rzę. – No​wy ga​tu​nek – pro​mie​niał Lusin. – Zwrot w hi​sto​rii. Po​roz​ma​wiaj z nim. – Po​roz​ma​wiać ze smo​kiem? – zdzi​wi​łem się. – Ależ on mi nie mo​że od​po​wie​dzieć! – Spró​buj – na​le​gał Lusin. – Wi​taj, Gro​mo​wład​ny! – po​wie​dzia​łem. – Wy​da​je mi się, że nie​źle czu​jesz się w no​wej skó​rze. Smok od​po​wie​dział ludz​kim gło​sem. Gdy​bym nie wi​dział, jak roz​wie​ra pasz​czę​kę, był​bym przy​siągł, że mó​wi ja​kiś ukry​ty w po​bli​żu czło​wiek. – Nie na​zy​wam się Gro​mo​wład​ny! – Prze​pra​szam cię. Włó​czę​go! Za​po​mnia​łem… No więc, jak się czu​jesz? Ni​gdzie cię… Chcia​łem spy​tać, czy wnę​trze czasz​ki jest dość ob​szer​ne?

– Ni​gdzie mnie nie uwie​ra, je​śli ci o to cho​dzi! – za​śmiał się. – Zo​bacz zresz​tą sam. Sia​daj mi na grzbiet, prze​wio​zę cię. Lusin przy​wo​łał pe​ga​za. Trub le​ciał z ty​łu. Smok gnał jak ra​kie​ta, nie ma​cha​jąc skrzy​dła​mi, a je​dy​nie skrę​ca​jąc i roz​wi​ja​jąc wę​żo​wym ru​chem ca​łe cia​ło. Za​to​czy​li​śmy wiel​ki krąg i wra​ca​li​śmy już do miej​sca star​tu, gdy Włó​czę​ga na​gle ra​do​śnie coś krzyk​nął i po​dwo​ił pręd​kość. Gdy​by Trub nie zdo​łał mnie po​chwy​cić w po​wie​trzu, z pew​no​ścią roz​bił​bym się o me​ta​lo​wą po​wierzch​nię pla​ne​ty. – Wściekł się czy co? – spy​ta​łem Lusi​na, kie​dy już nie​co ochło​ną​łem z prze​ra​że​nia. – Mi​łość – od​parł Lusin. – Za​dzi​wia​ją​ce uczu​cie. – Zga​dzam się, że mi​łość jest za​dzi​wia​ją​cym uczu​ciem – rzu​ci​łem po​iry​to​wa​nym gło​sem. – Ale to wca​le nie zna​czy, że ja mu​szę z te​go po​wo​du cier​pieć. Z dal​szych wy​ja​śnień zro​zu​mia​łem, że w sta​dzie Lusi​na są czte​ry smo​czy​ce, a Włó​czę​ga po​czuł się praw​dzi​wym męż​czy​zną, od​pę​dził po​zo​sta​łe smo​ki i umi​zga się do czte​rech „pań” rów​no​cze​śnie. Szcze​gól​ny​mi je​go wzglę​da​mi cie​szy się bia​ła smo​czy​ca, naj​młod​sza i naj​bar​dziej ko​kie​te​ryj​na ze wszyst​kich. To wła​śnie za tą al​bi​no​ską po​pę​dził te​raz Włó​czę​ga na nic nie zwa​ża​jąc. – Mi​łość. Okrop​ne, nie​zro​zu​mia​łe uczu​cie – za​koń​czył Lusin.

4

Czy​tel​ni​ków in​te​re​su​ją​cych się szcze​gó​ła​mi lo​tu do Ga​lak​tów od​sy​łam rów​nież do ra​por​tu Ro​me​ra. Ja na​to​miast roz​pocz​nę opo​wieść od mo​men​tu, kie​dy przy​wód​ca ocze​ku​ją​ce​go nas w pół dro​gi stat​ku Ga​lak​tów za​pro​po​no​wał mi przej​ście na je​go po​kład. Do pla​ne​to​lo​tu wsie​dli​śmy we czwo​ro: Ro​me​ro, Ma​ry, Lusin i ja. Or​la​na i Gi​ga nie za​bra​li​śmy ze so​bą, z cze​go by​li chy​ba za​do​wo​le​ni, gdyż nie bar​dzo kwa​pi​li się do spo​tka​nia z Ga​lak​ta​mi. Na ekra​nie pla​ne​to​lo​tu wy​ra​sta​ła zie​lon​ka​wa ku​la po​dob​na do krą​żow​ni​ków Nisz​czy​cie​li, ale znacz​nie od nich mniej​sza. Spa​da​li​śmy na gwiaz​do​lot jak na pla​ne​tę, lecz za​nim ude​rzy​li​śmy o je​go po​wierzch​nię, w po​szy​ciu uka​zał się otwór tu​ne​lu, do któ​re​go zo​sta​li​śmy płyn​nie wcią​gnię​ci. Spo​sób cu​mo​wa​nia przy​po​mi​nał przy​ję​ty na na​szych stat​kach i ocze​ki​wa​li​śmy, że wkrót​ce znaj​dzie​my się na pla​cu po​sto​jo​wym dla lek​kich po​jaz​dów ko​smicz​nych. Ale nic po​dob​ne​go nie na​stą​pi​ło. Ogar​nę​ła nas kom​plet​na ciem​ność, zga​sły rów​nież wszyst​kie świa​tła we​wnątrz pla​ne​to​lo​tu. Roz​legł się nie​zna​ny ludz​ki głos, do​bit​nie wy​ma​wia​ją​cy po​szcze​gól​ne sło​wa. – Nie bój​cie się. Wy​kry​li​śmy u was trzy pro​cent sztucz​no​ści. Zo​sta​nie​cie uwol​nie​ni, jak tyl​ko po​zna​my cha​rak​ter tej sztucz​no​ści. – By​ło​by pro​ściej spy​tać nas sa​mych o tę sztucz​ność – stuknął la​ską Ro​me​ro. – Ja na przy​kład po​za ośmio​ma zę​ba​mi, dwo​ma sta​wa​mi i trze​ma syn​te​tycz​ny​mi ścię​gna​mi, wy​mie​nio​ny​mi jesz​cze w mło​do​ści, nic sztucz​ne​go w so​bie nie mam. – Wca​le nie pro​ściej – za​opo​no​wał ten sam glos. – Wie​lu form swo​jej sztucz​no​ści na​wet się nie do​my​śla​cie. – Ja mam syn​te​tycz​ne płu​ca – mruknął po​nu​rym gło​sem Lusin. – Spa​dłem z pe​ga​za. W Hi​ma​la​jach. Sta​re płu​ca za​mar​z​ły. – Na Zie​mi ko​smo​nau​ci rów​nież prze​cho​dzą kwa​ran​tan​nę – kon​ty​nu​ował Ro​me​ro – ale tam oba​wia​ją się bak​te​rii, a nie sztucz​no​ści. – Sztucz​ność jest nie​bez​piecz​niej​sza od bak​te​rii – znów za​brzmiał głos – ale wa​sza nie jest groź​na. Mo​że​cie wy​cho​dzić, przy​ja​cie​le. Za​pło​nę​ło świa​tło. Sze​ro​ko roz​la​ny, ra​do​sny blask pry​snął do wnę​trza przez ilu​mi​na​to​ry. Za prze​zro​czy​stym pan​ce​rzem okien roz​po​ście​ra​ła się wiel​ka rów​ni​na: łą​ki, za​gaj​ni​ki, nie​wy​so​kie pa​gór​ki, stru​mie​nie i rze​ki bie​gną​ce aż po ho​ry​zont. Nad brze​ga​mi rzek, na skra​ju la​sów wzno​si​ły się do​my. Jed​ne z nich przy​po​mi​na​ły wy​smu​kłe wie​że, in​ne znów ni​skie ży​wo​pło​ty, we​wnątrz któ​rych do​strze​gli​śmy ogro​dy peł​ne kwia​tów i owo​co​wych drzew. W po​wie​trzu uno​si​ły się ja​skra​we pta​ki i wę​żokształt​ne zwie​rzę​ta po​dob​ne do la​ta​ją​cych po​chod​ni. Nad rów​ni​ną, bu​dyn​ka​mi i la​ta​ją​cy​mi stwo​rze​nia​mi roz​po​ście​ra​ło się błę​kit​ne nie​bo. – Do​sko​na​ła ilu​zja – po​wie​dział Ro​me​ro. – Znacz​nie do​sko​nal​sze od na​szych ste​re​owi​ze​run​ków. Nie wy​obra​żam so​bie jed​nak, jak moż​na wyjść na tę zja​wi​sko​wą sce​nę. – Wy​chodź​cie, przy​ja​cie​le. Cze​ka​my na was – roz​legł się głos. Otwo​rzy​łem po​kry​wę lu​ku i wy​sze​dłem na ze​wnątrz. Pla​ne​to​lot stał na łą​ce. Wo​kół tło​-

czy​li się Ga​lak​to​wie, do złu​dze​nia przy​po​mi​na​ją​cy tych, któ​rych wi​dzie​li​śmy na ob​ra​zach Al​ta​ir​czy​ków i na rzeź​bach z Sigmy. Ze​sko​czy​łem na grunt i zna​la​złem się w ob​ję​ciach jed​ne​go z go​spo​da​rzy.

5

Sie​dzie​li​śmy na tra​wie nad brze​giem rzecz​ki: czte​rech Zie​mian i dzie​się​ciu Ga​lak​tów ubra​nych w ko​lo​ro​we stro​je. Czu​łem się do​sko​na​le, ale nie mo​głem wy​zbyć się wra​że​nia, że znów na​wie​dził mnie ja​kiś nie​re​al​ny sen. – No, do​brze, mi​li go​spo​da​rze – po​wie​dział Ro​me​ro. – Zna​leź​li​śmy się w kró​le​stwie nie​praw​do​po​do​bieństw, któ​re sta​ły się już po​wszech​ne. Je​śli chcie​li​ście nas za​dzi​wić, uda​ło się to wam w zu​peł​no​ści. – Wca​le nie chcie​li​śmy was za​ska​ki​wać i nie ma w tym żad​nych cu​dów – za​prze​czył je​den z Ga​lak​tów, któ​re​go imię brzmia​ło Ti​gran. – Ga​lak​to​wie uwa​ża​ją cud, to zna​czy od​chy​le​nie od po​wszech​nych praw na​tu​ry, za prze​stęp​stwo, cho​ciaż każ​dy z nas po​tra​fi two​rzyć cu​da. Dzie​ciom, oczy​wi​ście, po​zwa​la​my na to, ale mło​do​cia​nych Ga​lak​tów jest nie​wie​lu. – A czy ten do​sko​na​ły ste​re​owi​ze​ru​nek jest dzie​łem dzie​ci? – za​py​tał Ro​me​ro. – To nie jest ilu​zja, znaj​du​jesz się w re​al​nej prze​strze​ni. – W re​al​nej? – zmarsz​czył brwi Pa​weł. – Nie je​stem aż tak na​iw​ny. Wasz gwiaz​do​lot ma naj​wy​żej ki​lo​metr śred​ni​cy, a tu​taj do ho​ry​zon​tu jest co naj​mniej dwa​dzie​ścia pięć… – Za ho​ry​zon​tem są też łą​ki i la​sy, da​lej mo​rze, póź​niej znów las i rze​ki, znów łą​ki… Ile masz wzro​stu? Oko​ło dwóch i pół ty​sięcz​nych ki​lo​me​tra? No to ob​wód wy​nie​sie oko​ło dwóch ty​się​cy ki​lo​me​trów, li​cząc we​dług two​jej mia​ry. – A więc pla​ne​tę o ob​wo​dzie dwóch ty​się​cy ki​lo​me​trów, czy​li sze​ściu​set ki​lo​me​trów śred​ni​cy, zmie​ści​li​ście w ku​li o śred​ni​cy nie​peł​ne​go ki​lo​me​tra? I chce​cie, abym uwie​rzył, że to nie ilu​zja i cud? – A jed​nak ani cud, ani ilu​zja. W mia​rę wa​szej wę​drów​ki w głąb gwiaz​do​lo​tu od​po​wied​nie urzą​dze​nia re​du​ko​wa​ły roz​mia​ry wa​szych tka​nek. Nie​ste​ty nie po​tra​fi​my jesz​cze zmniej​szać pro​por​cjo​nal​nie or​ga​ni​zmów ży​wych i ciał nie​oży​wio​nych. To wła​śnie, choć nie to głów​nie, by​ło przy​czy​ną na​sze​go za​nie​po​ko​je​nia obec​no​ścią ele​men​tów sztucz​nych w wa​szych cia​łach. Ba​li​śmy się, aby was nie​chcą​cy nie znie​kształ​cić. – Po​wie​dział pan, że ewen​tu​al​ne znie​kształ​ce​nia na​szych ciał nie by​ły głów​ną przy​czy​ną wa​sze​go za​nie​po​ko​je​nia. Dla​cze​go na​sze sztucz​ne tkan​ki tak was prze​ra​zi​ły? – Ga​lak​to​wie nie ma​ją ta​jem​nic, ale aby od​po​wie​dzieć na to py​ta​nie mu​szę opo​wie​dzieć o smut​nych wy​da​rze​niach, któ​re roz​bi​ły Per​se​usza na dwa wro​gie obo​zy. Wła​śnie pro​blem, czy na​le​ży zwięk​szyć, czy też zmniej​szyć sto​pień sztucz​no​ści istot ży​wych do​pro​wa​dził do woj​ny mię​dzy Ga​lak​ta​mi i Nisz​czy​cie​la​mi. Pod​no​sze​nie pro​cen​tu ele​men​tów sztucz​nych w or​ga​ni​zmie daw​no już uzna​li​śmy za zło. Jest to zbyt ła​twa dro​ga two​rze​nia, a my naj​su​ro​wiej za​ka​za​li​śmy so​bie ko​rzy​sta​nia z ła​twych dróg. Wy​ja​śnie​nie Ti​gra​na wy​wo​ła​ło krót​ko​trwa​łą ci​szę. Póź​niej ode​zwa​ła się Ma​ry: – Pięk​no roz​le​głe​go kra​ju zmie​ści​li​ście na swo​im sta​tecz​ku! Lu​dzie na ra​zie nie po​tra​fią te​go… – O, te​go was bar​dzo pręd​ko na​uczy​my! – wy​krzyk​ną! in​ny z Ga​lak​tów. Ma​ry po​dzię​ko​wa​ła mu uśmie​chem i za​koń​czy​ła: – Ale za​sta​na​wiam się, czy to jest w ogó​le po​trzeb​ne? Dla lu​dzi su​ro​wość wa​run​ków by​-

to​wych na stat​kach ko​smicz​nych sta​no​wi jed​ną z atrak​cji za​wo​du astro​nau​ty. Na​si kon​struk​to​rzy wca​le nie za​mie​rza​ją da​wać za​ło​gom gwiaz​do​lo​tów wszyst​kich ziem​skich wy​gód, ab​so​lut​ne​go za​bez​pie​cze​nia przed moż​li​wy​mi nie​bez​pie​czeń​stwa​mi… My to na​zy​wa​my ro​man​ty​ką da​le​kich po​dró​ży. Ga​lak​to​wie spoj​rze​li na sie​bie zna​czą​co, je​stem pe​wien, że stwier​dze​nie Ma​ry wy​da​ło im się nie​tak​tow​ne. Głos od​po​wia​da​ją​ce​go jej Ti​gra​na za​brzmiał jed​nak rów​nie przy​jaź​nie jak po​przed​nio: – Na​sze oby​cza​je moż​na by w skró​cie przed​sta​wić na​stę​pu​ją​co: każ​dy ma pra​wo żą​dać te​go, cze​go spo​łe​czeń​stwo ja​ko ca​łość mo​że mu do​star​czyć. I na od​wrót: ni​ko​go nie moż​na po​zba​wiać te​go, z cze​go ko​rzy​sta cho​ciaż​by je​den z człon​ków spo​łe​czeń​stwa. Dla​te​go też ma​my obo​wią​zek za​pew​nić za​ło​dze stat​ku da​le​kie​go za​się​gu ta​kie sa​me wy​go​dy, z ja​kich ko​rzy​sta​ją Ga​lak​to​wie po​zo​sta​ją​cy na miej​scu. W prze​ciw​nym wy​pad​ku zo​sta​ła​by za​chwia​na za​sa​da rów​no​upraw​nie​nia – po​dróż​ni​cy ży​li​by ina​czej niż miesz​kań​cy pla​net. Nie​ste​ty nie po​tra​fi​my w peł​ni zre​ali​zo​wać tej za​sa​dy i pięk​na kra​ina za​war​ta w na​szym stat​ku, któ​ra tak was za​chwy​ci​ła, jest o wie​le uboż​sza od przy​ro​dy na​szych pla​net. Z tej nie​do​sko​na​ło​ści na​szej cy​wi​li​za​cji wy​pły​wa wie​le smut​nych wnio​sków. – Nie na​le​ży wy​sy​łać Ga​lak​tów w ko​smos, gdyż na stat​kach nie mo​że być im tak wy​god​nie jak na pla​ne​tach? – iro​nicz​nie pod​po​wie​dzia​ła Ma​ry. – Tak, mu​si​my re​zy​gno​wać z wie​lu wy​praw – po​twier​dził Ti​gran, z nie​zmien​nie uprzej​mym uśmie​chem. I znów roz​mo​wą za​wład​nął Ro​me​ro. – Po​wie​dział pan, rów​no​upraw​nie​nie. U nas rów​nież jest rów​no​upraw​nie​nie spo​łecz​ne, w zna​cze​niu za​pew​nie​nia każ​de​mu za​spo​ko​je​nia je​go pod​sta​wo​wych po​trzeb: wy​ży​wie​nia, miesz​ka​nia, na​uki, pra​cy… Ale nie gwa​ran​tu​je​my każ​de​mu, że po​ko​cha go wła​śnie ta, któ​rą on po​ko​cha. O to już da​ny osob​nik sam mu​si się sta​rać. Tu spo​łe​czeń​stwo mu nie po​mo​że. – Tak, mi​łość – po​wie​dział Ga​lakt krę​cąc gło​wą. – Mi​łość in​dy​wi​du​al​na to trud​ny pro​blem. Okrop​nie nie​obiek​tyw​ne uczu​cie. Zda​je​my so​bie spra​wę z ist​nie​nia nie​spra​wie​dli​we​go uczu​cia za​kłó​ca​ją​ce​go do​sko​na​łość za​sa​dy rów​no​upraw​nie​nia, ale na ra​zie nie po​tra​fi​my go zwal​czyć. Zresz​tą szu​ka​my roz​wią​za​nia te​go od​wiecz​ne​go pro​ble​mu i mam na​dzie​ję, że wkrót​ce nam się to uda. – No, do​brze, zo​staw​my na ra​zie mi​łość w spo​ko​ju – Ro​me​ro nie da​wał za wy​gra​ną. – Mó​wił pan o za​ło​gach gwiaz​do​lo​tów… Sko​ro są za​ło​gi, to mu​szą być chy​ba i do​wód​cy?… Do​wód​ca naj​praw​do​po​dob​niej wy​da​je roz​ka​zy, któ​re je​go pod​wład​ni mu​szą wy​ko​ny​wać. Sam zaś na​to​miast roz​ka​zów człon​ków za​ło​gi nie wy​ko​nu​je? Nie​praw​daż, mi​li go​spo​da​rze? Ti​gran po​krę​cił gło​wą. – U nas nie ma do​wód​ców. Gwiaz​do​lo​tem do​wo​dzi​my wspól​nie. Je​go me​cha​ni​zmy wy​ko​naw​cze do​stro​jo​ne są do na​szych fal mó​zgo​wych i re​agu​ją na na​szą wspól​ną wo​lę. – Ale je​że​li zda​rzą się róż​ni​ce zdań?… – Za​ło​gę kom​ple​tu​je się z osob​ni​ków o zbli​żo​nych cha​rak​te​rach, re​agu​ją​cych po​dob​nie na​wet na nad​zwy​czaj​ne wy​da​rze​nia. Te​raz na​wet Ro​me​ro nie wie​dział, co po​wie​dzieć. Ga​lakt zwró​cił się do mnie: – Tyl​ko ty nie ode​zwa​łeś się na​wet sło​wem, dla​cze​go? – Słu​cha​łem wa​szej roz​mo​wy. – Nie masz żad​nych py​tań? – Co naj​mniej z set​kę.

– A więc słu​cha​my cię. – Chciał​bym się do​wie​dzieć, co wam wia​do​mo o Ra​mi​rach i jak za​czę​ła się woj​na po​mię​dzy Ga​lak​ta​mi i Nisz​czy​cie​la​mi. Wbrew wła​snej wo​li zo​sta​li​śmy wplą​ta​ni w wal​kę z Nisz​czy​cie​la​mi i już cho​ciaż​by dla​te​go uwa​ża​my was za swych na​tu​ral​nych sprzy​mie​rzeń​ców… Ga​lak​to​wie znów wy​mie​ni​li spoj​rze​nia. Ti​gran naj​wi​docz​niej uzy​skał zgo​dę to​wa​rzy​szy na po​in​for​mo​wa​nie nas o po​cząt​kach woj​ny w Per​se​uszu. – Opo​wieść bę​dzie dłu​ga – uprze​dził. Usie​dli​śmy wy​god​nie na tra​wie. Wo​da ci​cho szem​ra​ła, praw​dzi​wa wo​da, a nie tru​ją​ce roz​two​ry so​li ni​klo​wych jak na pla​ne​tach Nisz​czy​cie​li. Tak sa​mo jak na Zie​mi szu​mia​ły po​bli​skie drze​wa. W tym sie​lan​ko​wym, uro​czym miej​scu Ti​gran snuł po​nu​rą opo​wieść o ty​siąc​le​ciach strasz​li​wych zma​gań.

6

Ga​lak​to​wie nie​wie​le wie​dzie​li o Ra​mi​rach. Za​cho​wa​ły się je​dy​nie nie​ja​sne le​gen​dy. Ten dziw​ny na​ród go​spo​da​rzył w sku​pi​skach Per​se​usza jesz​cze przed zja​wie​niem się Ga​lak​tów lub też na po​cząt​ku ich cy​wi​li​za​cji. Nie za​cho​wa​ły się da​ne ani o spo​so​bie ży​cia tych istot, ani o ich wy​glą​dzie. Zni​kły tak​że śla​dy ich dzia​łal​no​ści, je​śli po​mi​nąć sa​me pla​ne​ty. Cho​dzi o to, że gwiaz​dy Per​se​usza są wy​po​sa​żo​ne w znacz​nie więk​szą licz​bę pla​net niż słoń​ca w in​nych oko​li​cach ko​smo​su. „Wy​po​sa​żo​ne”. Tak wła​śnie wy​ra​ził się Ga​lakt. W Per​se​uszu jest wie​le gwiazd obie​ga​nych przez dzie​sięć do pięt​na​stu sa​te​li​tów. Le​gen​da przy​pi​su​je tę ob​fi​tość pla​net dzia​łal​no​ści Ra​mi​rów, któ​rzy rze​ko​mo le​pi​li te cia​ła nie​bie​skie z za​gęsz​cza​nej prze​strze​ni. Moż​li​we, że i sa​me sku​pi​ska Per​se​usza po​wsta​ły rów​nież z za​gęszcze​nia prze​strze​ni po​mię​dzy od​da​lo​ny​mi gwiaz​da​mi. Ra​mi​ro​wie prze​nie​śli się póź​niej do ją​dra Ga​lak​ty​ki, a opu​sto​sza​łe pla​ne​ty Per​se​usza zo​sta​ły opa​no​wa​ne przez Ga​lak​tów. – Chy​ba tak​że przez Nisz​czy​cie​li? – za​py​tał Ro​me​ro. – Per​se​usz na​le​żał wy​łącz​nie do Ga​lak​tów, bo​wiem Nisz​czy​cie​li, a wła​ści​wie Ser​wów, stwo​rzy​li​śmy do​pie​ro po​tem. – Nisz​czy​cie​le są wa​szym dzie​łem? – Tak, stwo​rzy​li​śmy, a ści​ślej mó​wiąc wy​pro​du​ko​wa​li​śmy ich. Po​peł​ni​li​śmy jed​nak pe​wien błąd. Nisz​czy​cie​le – to po​cząt​ko​wo by​ły me​cha​ni​zmy. Ale na​si kon​struk​to​rzy sta​le je do​sko​na​li​li. Każ​da no​wa ge​ne​ra​cja Ser​wów za​wie​ra​ła co​raz mniej ele​men​tów me​cha​nicz​nych. Za​stę​po​wa​no je stop​nio​wo skład​ni​ka​mi bio​lo​gicz​ny​mi. Ży​wa tkan​ka jest urzą​dze​niem naj​spraw​niej​szym ener​ge​tycz​nie. Zwięk​sze​nie ilo​ści tka​nek or​ga​nicz​nych by​ło więc ko​niecz​no​ścią, a nie za​chcian​ką. Jak się już chy​ba zo​rien​to​wa​li​ście, Ser​wy by​ły ro​dza​jem ro​bo​tów. Ob​da​rzo​no je ro​zu​mem i zdol​no​ścią do re​pro​duk​cji. Po​zba​wio​no jed​nak płci. Chcia​no wy​zwo​lić je spod wpły​wu nie​obiek​tyw​ne​go uczu​cia mi​ło​ści. Uczu​cia, któ​re znie​kształ​ca re​al​ny ob​raz świa​ta. Nie prze​wi​dzia​no jed​nak, że spo​wo​du​je to roz​wój sa​mo​uwiel​bie​nia, któ​re w jesz​cze więk​szym stop​niu skrzy​wia wła​ści​we pro​por​cje. Za​mie​rza​no stwo​rzyć do​sko​na​łość, a wy​pro​du​ko​wa​no po​twor​ki. W epo​ce, w któ​rej kon​ty​nu​owa​no do​sko​na​le​nie Ser​wów, ta nie za​pro​jek​to​wa​na ce​cha by​ła jesz​cze uta​jo​na. Ser​wy zbie​ra​ły sa​me po​chwa​ły: mą​dre, pra​co​wi​te, szyb​ko re​pro​du​ku​ją​ce się, do​sko​na​li rach​mi​strzo​wie, świet​ni eks​pe​ry​men​ta​to​rzy i zna​ko​mi​ci kon​struk​to​rzy. Ale w mia​rę te​go, jak z po​ko​le​nia na po​ko​le​nie zwięk​szał się sto​pień ich bio​lo​gicz​no​ści, sta​wa​ło się oczy​wi​ste, że dla Ser​wa ist​nie​je tyl​ko je​den obiekt za​chwy​tu – on sam. Sa​mo​uwiel​bie​nie ze wsty​dli​we​go, ukry​wa​ne​go uczu​cia prze​kształ​ci​ło się w je​dy​ną za​sa​dę, na ja​kiej opie​ra​ły one wza​jem​ne sto​sun​ki. Ego​izm pod​nie​sio​ny do god​no​ści sys​te​mu fi​lo​zo​ficz​ne​go. Kie​dy zo​rien​to​wa​no się, jak da​le​ko za​szły zmia​ny w psy​chi​ce Ser​wów, pró​bo​wa​no od​dzia​ły​wać na nie per​swa​zją. Bez skut​ku. Uzna​no wresz​cie, że cha​rak​te​ro​lo​gicz​ne skrzy​wie​nie Ser​wów zo​sta​ło wy​wo​ła​ne dwo​isto​ścią ich na​tu​ry, łą​czą​cej w so​bie mar​twe i ży​we, na​tu​ral​ne i sztucz​ne. Wte​dy też wy​da​no pra​wo za​ka​zu​ją​ce umiesz​cza​nia sztucz​nych na​rzą​dów w or​-

ga​ni​zmie ży​wych. Od tej chwi​li no​we Ser​wy mia​no two​rzyć wy​łącz​nie z tkan​ki ży​wej, a ist​nie​ją​ce już cał​ko​wi​cie zbio​lo​gi​zo​wać. Ale Ser​wy nie cze​ka​ły na prze​kon​stru​owa​nie. Roz​po​czę​ły się ich ma​so​we uciecz​ki z pla​net Ga​lak​tów. Ope​ra​cja by​ła spryt​nie przy​go​to​wa​na. Ko​lo​nie Ser​wów prze​no​si​ły się na nie za​miesz​ka​łe pla​ne​ty pod po​zo​rem za​go​spo​da​ro​wa​nia ich. Ga​lak​to​wie cie​szy​li się, iż ży​cie zro​dzo​ne w ich sys​te​mie gwiezd​nym szyb​ko roz​prze​strze​nia się na wszyst​kie słoń​ca Per​se​usza. Po​za tym bez Ser​wów ży​ło się znacz​nie ła​twiej. Kie​dy po​ję​to roz​mia​ry klę​ski, by​ło już za póź​no. W mię​dzy​gwiezd​nych prze​strze​niach Per​se​usza wy​bu​chła nisz​czy​ciel​ska woj​na. Na​jokrop​niej​sze by​ło to, że Ser​wy prze​kształ​ciw​szy się w Zły​wro​gów i Nisz​czy​cie​li nie tyl​ko wy​wal​cza​ły so​bie miej​sce pod gwiaz​da​mi, lecz gło​si​ły ideę uni​ce​stwia​nia wszyst​kie​go, co Ga​lak​to​wie uwa​ża​li za naj​waż​niej​sze i sta​ra​li się roz​po​wszech​nić we Wszech​świe​cie. Ga​lak​to​wie sta​ra​ją się po​móc w roz​wo​ju wszyst​kim isto​tom ro​zum​nym, któ​re spo​ty​ka​ją w swo​ich po​dró​żach ko​smicz​nych. Po​ma​ga​ją or​ga​ni​zmom ży​wym pod​nieść sto​pień kom​pli​ka​cji bio​lo​gicz​nej. Nisz​czy​cie​le na​to​miast ob​ni​ża​ją bio​lo​gicz​ność or​ga​ni​zmów za​mie​nia​jąc stop​nio​wo isto​ty ży​we w ma​szy​ny. Etap za eta​pem za​stę​pu​ją ro​dzą​cych się me​cha​ni​zma​mi wy​pro​du​ko​wa​ny​mi ta​śmo​wo. – Wy oży​wia​cie me​cha​ni​zmy, oni me​cha​ni​zu​ją or​ga​ni​zmy – po​wie​dział Ro​me​ro. – Lu​dzie na​to​miast ma​ją wła​sną dro​gę roz​wo​jo​wą: po​zo​sta​wia​my me​cha​ni​zmy me​cha​ni​zma​mi, zaś isto​ty ży​we ży​wy​mi. Na​sze ma​szy​ny po​ma​ga​ją nam, a nie sta​ją się na​szy​mi wro​ga​mi. Nie sta​ra​my się prze​kształ​cić ma​szyn w bio​lo​gicz​ne do​sko​na​le urzą​dze​nia uni​wer​sal​ne, zwięk​sza​my na​to​miast nie​po​mier​nie ich wy​spe​cja​li​zo​wa​ne moż​li​wo​ści. – Nie znam wa​szej hi​sto​rii – przy​znał się Ga​lakt. Ale że je​ste​ście od nas po​tęż​niej​si, po​ję​li​śmy na​tych​miast, gdy tyl​ko zja​wi​li​ście się w Per​se​uszu. Za​py​ta​łem, w ja​kim sta​dium jest obec​nie woj​na Ga​lak​tów z Nisz​czy​cie​la​mi. Ti​gran od​parł, że Zły​wro​gi wła​da​ją nie​po​dziel​nie prze​strze​nia​mi mię​dzy​gwiezd​ny​mi, Ga​lak​to​wie na​to​miast są cał​ko​wi​cie bez​piecz​ni na swo​ich pla​ne​tach. Ga​lak​to​wie wy​na​leź​li broń nisz​czą​cą wszyst​ko co ży​we. Nisz​czy​cie​le, któ​rzy nie zdo​ła​li się jesz​cze w peł​ni zme​cha​ni​zo​wać, śmier​tel​nie się jej lę​ka​ją i prak​tycz​nie po​zo​sta​wi​li Ga​lak​tów w spo​ko​ju. – Ale per​spek​ty​wa? – na​le​ga​łem. – Zo​sta​wi​li was w spo​ko​ju, a wy co? Zga​dza​cie się na ich zło​wro​gą dzia​łal​ność w ko​smo​sie? – Nie zga​dza​my się, ale cóż ma​my ro​bić? Prze​jąć nisz​czy​ciel​ską fi​lo​zo​fię Ser​wów? Przejść do uni​ce​stwie​nia, po​nie​waż nie uda​ło się ich wy​cho​wać? To nie dla nas. Po​za tym star​cia w ko​smo​sie do​pro​wa​dzą do śmier​ci wie​lu Ga​lak​tów. – Co to zna​czy do​pro​wa​dzą do śmier​ci? – po​gar​dli​wie wy​ce​dził Ro​me​ro. – Czyż​by u sie​bie w do​mu nie umie​ra​li? A mo​że jed​na for​ma śmier​ci jest dla was do przy​ję​cia, a dru​ga nie? – Na na​szych pla​ne​tach je​ste​śmy nie​śmier​tel​ni. Ale już chy​ba was zmę​czy​li​śmy, dro​dzy go​ście. Póź​niej po​roz​ma​wia​my. – Mu​szę po​łą​czyć się z „Ciel​cem” – po​wie​dzia​łem wsta​jąc. – Je​śli mnie te​raz nie usły​szą, po​my​ślą, że je​ste​śmy uwię​zie​ni.

7

Dom, któ​ry od​da​no nam do dys​po​zy​cji, przy​po​mi​nał we​wnątrz ziem​skie ho​te​le, a ma​low​ni​czy kra​jo​braz za okna​mi po​głę​biał jesz​cze wra​że​nie swoj​sko​ści. – Twar​dy orzech – po​wie​dział za​tro​ska​nym gło​sem Ro​me​ro, kie​dy zo​sta​li​śmy sa​mi. – Te​raz już ro​zu​miem, cze​mu oni nie przy​szli z po​mo​cą na​szym gwiaz​do​lo​tom. Oba​wiam się, że za​ra​że​ni są ma​nią izo​la​cjo​ni​zmu, jak to na​zy​wa​no w sta​ro​żyt​no​ści. – Nie​śmier​tel​ność na pla​ne​tach. Śmier​tel​ni w ko​smo​sie. Dla​te​go -wy​mam​ro​tał Lusin. – Mo​im zda​niem waż​ne jest to, że są na​szy​mi przy​ja​ciół​mi, a nie wro​ga​mi – wtrą​ci​łem. – To i daw​niej by​ło oczy​wi​ste – za​opo​no​wał Ro​me​ro. Był go​tów wcią​gnąć mnie do no​wej dys​ku​sji, ale ja nie mia​łem na nią ocho​ty. – Coś mi się w Ga​lak​tach nie po​do​ba – po​wie​dzia​ła Ma​ry, kie​dy zo​sta​li​śmy sa​mi. – Są bo​sko pięk​ni, mą​drzy, uprzej​mi i ubra​ni tak, że oczu nie moż​na ode​rwać… – Za​mie​rza​łaś mó​wić, co ci się w nich nie po​do​ba, a za​miast te​go wszyst​ko chwa​lisz. – Nie wszyst​ko. W ich obec​no​ści czu​ję skrę​po​wa​nie, nie​mal wro​gość. – Prze​cież Ti​gran pa​trzył na cie​bie z ta​kim za​chwy​tem, że by​tem o nie​go pra​wie za​zdro​sny!… Prze​ko​ma​rza​li​śmy się tak, sta​ra​jąc się za​głu​szyć żar​ta​mi opa​no​wu​ją​cy nas nie​po​kój. Gdy​by​śmy by​li tyl​ko zwy​kły​mi ludź​mi, któ​rzy przy​pad​ko​wo zło​ży​li wi​zy​tę Ga​lak​tom, ta​kie od​wie​dzi​ny mo​gły​by nam spra​wić je​dy​nie ra​dość. Ale chcie​li​śmy zmu​sić go​spo​da​rzy do dzia​ła​nia, a to nie by​ło pro​ste. Le​żąc w wan​nie my​śla​łem je​dy​nie o tym za​da​niu. Ni​gdy jesz​cze nie bra​łem tak do​sko​na​łej ką​pie​li. W wan​nie by​ła oczy​wi​ście wo​da, ale wo​da świet​nie spre​pa​ro​wa​na, piesz​czą​ca i pod​nie​ca​ją​ca, uspo​ka​ja​ją​ca i da​ją​ca ra​dość. Wspa​nia​ła wo​da – po​my​śla​łem z nie​chę​cią. – Wiesz – po​wie​dzia​łem do Ma​ry po wyj​ściu z ła​zien​ki – je​że​li przy​wyk​nąć do ich wy​gód, to ży​cie w ko​smo​sie mo​że istot​nie wy​da​wać się ogrom​nym wy​rze​cze​niem. – Tak, ką​piel by​ła zna​ko​mi​ta – zgo​dzi​ła się żo​na. W na​szej sy​pial​ni sta​ło wiel​kie lu​stro. Po na​ci​śnię​ciu gu​zi​ka za​mie​nia​ło się ono w ekran, na któ​rym moż​na by​ło oglą​dać pro​gra​my roz​ryw​ko​we lub wi​ze​ru​nek gwiezd​ne​go nie​ba. Naj​pierw obej​rze​li​śmy so​bie kra​jo​bra​zy za​miesz​ka​nych pla​net, wy​god​nych, luk​su​so​wo urzą​dzo​nych, póź​niej przy​wo​ła​łem ob​raz sfe​ry gwiezd​nej. Wśród gwiazd Per​se​usza po​ły​ski​wał czer​wo​nym świa​tłem „Cie​lec” oświe​tlo​ny re​flek​to​ra​mi znaj​du​ją​ce​go się opo​dal stat​ku Ga​lak​tów… – Wiem, że to głu​pie z mo​jej stro​ny – po​wie​dzia​łem – ale nie mo​gę się po​zbyć wra​że​nia, że ta​jem​ni​cza broń bio​lo​gicz​na wy​ce​lo​wa​na jest te​raz w „Ciel​ca” i że ja​kiś Ga​lakt sie​dzi w tej chwi​li przy pul​pi​cie z pal​cem na przy​ci​sku spu​sto​wym…

8

Dłu​go szli​śmy kur​sem na Pło​mie​ni​stą, jed​ną z tych „nie​ak​tyw​nych gwiazd”, któ​re w cza​sie wy​pra​wy „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni” na​wią​za​ły z na​mi łącz​ność. Był to ol​brzym kla​sy B, obie​ga​ny przez czter​na​ście pla​net róż​nych co do wiel​ko​ści, nie​jed​na​ko​wych pod wzglę​dem kli​ma​tu, ale iden​tycz​nie za​go​spo​da​ro​wa​nych, mo​no​ton​nie do​sko​na​łych… Za or​bi​ta​mi pla​net obie​ga​ły gwiaz​dę aste​ro​idy o śred​ni​cy od stu do ośmiu​set ki​lo​me​trów. By​ło ich ty​sią​ce, two​rzy​ły za​mknię​tą sfe​rę ochra​nia​ją​cą ca​ły układ pla​ne​tar​ny od wtar​gnię​cia z ze​wnątrz… To​wa​rzy​szą​cy nam Ti​gran po​wie​dział, że przy​cu​mu​je​my do jed​ne​go z aste​ro​idów. – Ko​lej​na de​zyn​fek​cja? – za​py​tał Ro​me​ro. – Nie tyl​ko.Po​le​co​no mi za​po​znać was z na​szy​mi ko​smicz​ny​mi urzą​dze​nia​mi bo​jo​wy​mi. Na aste​ro​idzie ocze​ki​wa​li już nas ubra​ni w ska​fan​dry Osi​ma, Trub, Or​lan i Gig, któ​rzy wcze​śniej ze​szli z po​kła​du „Ciel​ca”, my na​to​miast mu​sie​li​śmy stra​wić wie​le go​dzin na po​now​ne „wy​ro​śnię​cie” do nor​mal​nych roz​mia​rów, stąd opóź​nie​nie. Ga​lak​to​wie po​wi​ta​li Osi​mę i Tru​ba z ca​łą ser​decz​no​ścią. Nisz​czy​cie​li na​to​miast po​trak​to​wa​li uprzej​mie, lecz chłod​no. Nie by​ło w tym nic dziw​ne​go: nie da się od ra​zu usu​nąć ze świa​do​mo​ści ty​siąc​le​ci stra​chu i wro​go​ści. Aste​ro​id ob​la​ty​wa​li​śmy w za​baw​nym urzą​dze​niu przy​po​mi​na​ją​cym skrzy​dla​te​go wie​lo​ry​ba, ra​czej isto​tę ży​wą niż ma​szy​nę. Po wej​ściu do ka​bi​ny nie mo​gli​śmy się oprzeć wra​że​niu, że zna​leź​li​śmy się w czy​ichś wnętrz​no​ściach. W gi​gan​tycz​nej, ja​snej pie​cza​rze, do któ​rej nas wpro​wa​dzo​no, uj​rze​li​śmy je​zio​ro, dziw​ne je​zio​ro, bo po​kry​te prze​zro​czy​stą, gru​bo​ścien​ną ko​pu​łą, już na pierw​szy rzut oka spra​wia​ją​cą wra​że​nie tak ma​syw​nej i moc​nej, iż żad​na si​ła nie po​tra​fi​ła​by jej prze​bić. Pod ko​pu​łą wście​kle ki​pia​ła mlecz​no​bia​ła ma​sa. Nad po​wierzch​nią mlecz​ne​go pły​nu wy​strze​la​ły żół​ta​we ję​zo​ry, bi​ją​ce nie​ustan​nie o ko​pu​łę. – Co to jest? – za​py​ta​łem Ti​gra​na. Ti​gran od​parł to​nem bar​dzo uro​czy​stym, tak uro​czy​stym, że na​wet uśmiech znikł na chwi​lę z je​go twa​rzy: – Wi​dzi​cie naj​po​tęż​niej​szą broń bio​lo​gicz​ną w na​szym re​jo​nie gwiezd​nym. Dwa ty​sią​ce po​dob​nych dział ochra​nia pla​ne​ty ukła​du przed na​pa​dem z ze​wnątrz. Przez kil​ka mi​nut wpa​try​wa​li​śmy się w mil​cze​niu w roz​sza​la​łe je​zio​ro. Co​raz bar​dziej przy​po​mi​na​ło mi ono ży​wą isto​tę za​mknię​tą w ka​mien​nej klat​ce. Ti​gran wy​ja​śnił nam, że je​zio​ro jest istot​nie ży​wą isto​tą, ogrom​nym zgęst​kiem pla​zmy wy​peł​nia​ją​cym ca​łe ją​dro aste​ro​idu. Po​ka​za​no nam je​dy​nie zni​ko​mą je​go część, ma​leń​kie „oczko”, przy​kry​te ochron​ną ko​pu​łą. Po​zo​sta​ła część isto​ty znaj​du​je się w wie​lo​ki​lo​me​tro​wej głę​bi. Cho​ciaż ta isto​ta, broń bio​lo​gicz​na, po​zba​wio​na jest ro​zu​mu w na​szym poj​mo​wa​niu te​go sło​wa, ma jed​nak ka​pry​śny i zło​śli​wy cha​rak​ter. Nie tyl​ko trze​ba ją do​sko​na​le kar​mić – sub​stan​cje od​żyw​cze do​star​cza​ne są z pla​net we​wnętrz​nych – lecz tak​że obła​ska​wiać od​po​wied​nim na​grze​wa​niem, spe​cjal​nym na​pro​mie​nio​wa​niem i ła​sko​czą​cy​mi wy​ła​do​wa​nia​mi elek​trycz​ny​mi. Pro​duk​tem dzia​łal​no​ści ży​cio​wej ją​dra jest ra​dia​cja bły​ska​wicz​nie uni​ce​stwia​ją​ca wszyst​ko co ży​we. Ko​pu​ły, po​dob​ne do tej, któ​rą nam po​ka​za​no, znaj​du​ją się w róż​nych miej​scach aste​ro​-

idu. Wo​bec te​go krą​żow​nik wro​ga, ata​ku​ją​cy z do​wol​ne​go kie​run​ku, znaj​dzie się za​wsze na osi strza​łu. W od​po​wied​niej chwi​li skle​pie​nie pie​cza​ry otwie​ra się, tar​cza ochron​na zmie​nia swą struk​tu​rę mo​le​ku​lar​ną i stru​mień za​bój​cze​go pro​mie​nio​wa​nia try​ska na ze​wnątrz, za​bi​ja​jąc wszyst​ko na swo​jej dro​dze. – Po ja​kimś cza​sie nie uwol​nio​na ra​dia​cja gro​ma​dzi się we​wnątrz ją​dra – po​wie​dział Ro​me​ro. – Czy nie od​bi​ja się to na dzia​łal​no​ści ży​cio​wej pla​zmy? Ro​me​ro do​tknął bo​le​sne​go punk​tu. Za​bój​cze​go pro​mie​nio​wa​nia nie wol​no wy​pusz​czać na śle​po, gdyż w ko​smo​sie ono nie za​ni​ka i wę​dru​je do​pó​ty, do​pó​ki nie na​tra​fi na Ja​kieś cia​ło ma​te​rial​ne. Sta​no​wi za​tem cią​głe za​gro​że​nie dla wszel​kie​go ży​cia. Z dru​giej zaś stro​ny ży​we ją​dro aste​ro​idu po​chła​nia​jąc wła​sne pro​mie​nio​wa​nie ule​ga czę​ścio​we​mu sa​mo​znisz​cze​niu. Za​cho​dzi rów​no​cze​sny roz​pad sta​rych i syn​te​za no​wych ko​mó​rek. Ob​ser​wo​wa​na przez nas bu​rza na po​wierzch​ni je​zio​ra jest ze​wnętrz​nym wy​ra​zem tych re​ak​cji. Co ja​kiś czas ją​dro słab​nie i ga​śnie, a na​stęp​nie syn​te​za bie​rze gó​rę nad roz​pa​dem i „broń” znów oży​wa. – A je​że​li wróg zbli​ży się wła​śnie w okre​sie, gdy dzia​łal​ność ją​dra za​mie​ra? – Okre​sy spad​ku ak​tyw​no​ści są prze​su​nię​te w cza​sie na róż​nych aste​ro​idach. Co naj​mniej po​ło​wa ją​der jest w da​nej chwi​li ak​tyw​na. Zresz​tą pe​rio​dycz​ne przy​ga​sa​nie jest ko​niecz​ne do sa​mo​re​gu​la​cji ją​dra. Je​śli​by pla​zma swo​bod​nie wy​dzie​la​ła swą ra​dia​cję, jej ko​mór​ki wkrót​ce roz​sa​dzi​ły​by ca​ły aste​ro​id. Im szyb​ciej na​stę​pu​ją po so​bie okre​sy wy​ga​sa​nia i peł​nej ak​tyw​no​ści ją​dra, tym bar​dziej jest ono nie​za​wod​ne. – Czy wa​sze stat​ki ko​smicz​ne są wy​po​sa​żo​ne w broń bio​lo​gicz​ną? Wy​raź​nie by​ło wi​dać, że Ti​gran wo​lał​by nie od​po​wia​dać na to py​ta​nie. Ale Ga​lak​to​wie nie umie​ją kła​mać. Je​że​li nie uda im się zbyć py​ta​nia mil​cze​niem, mó​wią praw​dę. – Ma​my, ale są to dzia​ła o mo​cy znacz​nie mniej​szej. Po​za ży​wym ją​drem nie by​ło na aste​ro​idzie nic cie​ka​we​go. Ga​lak​to​wie za​pro​wa​dzi​li nas do po​miesz​czeń miesz​kal​nych i za​pro​po​no​wa​li od​po​czy​nek. Kie​dy na​si prze​wod​ni​cy ode​szli już, za​czę​ła się dys​ku​sja. Roz​po​czął, jak zwy​kle, Ro​me​ro. – Dzi​wię się – po​wie​dział – że Ga​lak​to​wie dys​po​nu​jąc bro​nią ab​so​lut​ną, nie uzy​ska​li prze​wa​gi w tej wal​ce. Zgo​dzi się pan, dro​gi Or​la​nie, że wa​sze stat​ki są znacz​nie sła​biej uzbro​jo​ne. Za​rów​no wa​sze cio​sy gra​wi​ta​cyj​ne, jak ich pro​mie​nio​wa​nie bio​lo​gicz​ne roz​cho​dzą się z pręd​ko​ścią świa​tła. Ale fa​la gra​wi​ta​cyj​na słab​nie pro​por​cjo​nal​nie do kwa​dra​tu od​le​gło​ści, na​to​miast wiąz​ka ra​dia​cji Ga​lak​tów prak​tycz​nie rzecz bio​rąc nie roz​pra​sza się i nie zni​ka. Na da​le​kich dy​stan​sach krą​żow​nik Ga​lak​tów za​wsze weź​mie gó​rę nad okrę​ta​mi Nisz​czy​cie​li. Or​lan od​po​wie​dział tak bez​na​mięt​nie, że je​go spo​kój mógł ucho​dzić za iro​nię: – Za​po​mi​nasz, Ro​me​ro, że nasz gwiaz​do​lot mo​że usko​czyć przed wą​skim pro​mie​niem, zaś sta​tek Ga​lak​tów za​wsze znaj​dzie się w po​lu dzia​ła​nia, choć​by osła​bio​nej, ale za​wsze nie​bez​piecz​nej fa​li gra​wi​ta​cyj​nej. Broń bio​lo​gicz​na nie bar​dzo na​da​je się do wal​ki ma​new​ro​wej. – Ale je​śli wal​ka ma​new​ro​wa – nie pod​da​wał się Ro​me​ro – nie mo​gła przy​nieść zwy​cię​stwa Ga​lak​tom, to cze​mu nie za​ata​ko​wa​li oni wa​szych ukła​dów pla​ne​tar​nych, cho​ciaż​by Trze​ciej Pla​ne​ty? Nie po​tra​fi​cie prze​cież od​su​nąć jej w bok, a tra​jek​to​rię stru​mie​nia ra​dia​cyj​ne​go moż​na ob​li​czyć z do​kład​no​ścią do ki​lo​me​tra? – Wła​śnie po to, aby unik​nąć te​go nie​bez​pie​czeń​stwa, zbu​do​wa​li​śmy sześć Sta​cji Me​try​ki. Or​lan opo​wie​dział da​lej o prze​bie​gu ostat​nie​go wiel​kie​go star​cia Ga​lak​tów z Nisz​czy​cie​la​mi. Ga​lak​to​wie za​ata​ko​wa​li jed​ną sta​cję Me​try​ki, ale sta​cja zwi​nę​ła prze​strzeń w swo​im

re​jo​nie i wy​strze​lo​ny w jej kie​run​ku stru​mień pro​mie​nio​wa​nia bio​lo​gicz​ne​go od​bi​ła z po​wro​tem na pla​ne​ty prze​ciw​ni​ka. Od tej po​ry Ga​lak​to​wie cał​ko​wi​cie zre​zy​gno​wa​li z wal​ki o pa​no​wa​nie w sku​pi​sku gwiezd​nym. – Na​ma​wia​łeś nas, Or​la​nie – po​wie​dzia​łem z wy​rzu​tem – aby​śmy zwró​ci​li się do Ga​lak​tów o po​moc, a te​raz mó​wisz, że ich broń bio​lo​gicz​na nie jest sku​tecz​na w wal​ce. – To za​le​ży od te​go, w ja​kiej wal​ce, Eli. W stre​fie sztur​mu ziem​skiej flo​ty​l​li na​sze krą​żow​ni​ki bę​dą mia​ły ogra​ni​czo​ne po​le ma​newru. Prze​cież je​że​li ra​tu​jąc się przed pro​mie​nia​mi bro​ni bio​lo​gicz​nej roz​pierzchną się we wszyst​kich kie​run​kach, to chy​ba to też was urzą​dzi, praw​da? Wo​kół glo​bu krą​ży​ły dwa księ​ży​ce. Opu​ści​li​śmy gwiaz​do​lot na sa​te​li​cie ze​wnętrz​nym i prze​sie​dli​śmy się do pla​ne​to​lo​tu. Po wy​lą​do​wa​niu na pla​ne​cie na próż​no szu​ka​li​śmy ja​kich​kol​wiek osie​dli. Sa​me la​sy. Nie​zwy​kłe, ogrom​ne pusz​cze. – Oczy mnie już bo​lą od bla​sku tych drzew – po​wie​dzia​ła Ma​ry. – Drze​wa za​stę​pu​ją w no​cy świa​tło gwiaz​dy – wy​ja​śnił Ti​gran. – A czyż wa​sze pla​ne​ty są ina​czej oświe​tlo​ne? Uprzej​mie wy​słu​chał od​po​wie​dzi. Je​stem jed​nak pe​wien, że na​sze lam​py i re​flek​to​ry, sa​moświe​cą​ce ścia​ny i su​fi​ty wy​da​ły mu się dzi​kim bar​ba​rzyń​stwem. Zo​ba​czy​li​śmy póź​niej, że w każ​dym po​miesz​cze​niu Ga​lak​tów stoi nie​wiel​kie drzew​ko oświe​tla​ją​ce po​kój i od​świe​ża​ją​ce po​wie​trze. Wresz​cie wśród gę​ste​go la​su po​ja​wi​ła się po​lan​ka, nasz ae​ro​bus po​mknął w tam​tą stro​nę. Na roz​le​głym pla​cy​ku ocze​ki​wa​li nas miesz​kań​cy. Nie bę​dę opi​sy​wał po​wi​ta​nia, gdyż wszy​scy mo​gli oglą​dać je na ste​reo​ekra​nach. Wspo​mnę tyl​ko o na​szym zdu​mie​niu, gdy wśród tłu​mu wi​ta​ją​cych zo​ba​czy​li​śmy nie tyl​ko Ga​lak​tów. Do​ko​ła tło​czy​ły się Anio​ły, sze​ścio​skrzy​dłe świersz​cze z mą​dry​mi, ludz​ki​mi twa​rza​mi, pięk​ni We​ga​nie. Za​czą​łem już oba​wiać się, iż wy​pusz​czo​no na nas zgra​ję fan​to​mów, po​wta​rza​ją​cych utrwa​lo​ne w na​szych mó​zgach wi​ze​run​ki, ale po​tem doj​rza​łem wie​le istot tak dzi​wacz​nych, że nikt by nie po​tra​fił ich wy​my​ślić. Prze​cho​dzi​li​śmy z rąk do rąk, ze skrzy​deł do skrzy​deł. I ra​do​śni lu​dzie, i nie​zmien​nie spo​koj​ny Or​lan, i pod​nie​co​ny Trub, i ha​ła​śli​wy Gig – wszy​scy otrzy​ma​li swo​ją por​cję uści​sków i czu​ło​ści. Kie​dy ucichł już za​męt pierw​sze​go po​wi​ta​nia, wraz z ca​łym pla​cem po​le​cie​li​śmy gdzieś w dół i zna​leź​li​śmy się w par​ku, po​śród któ​re​go roz​po​ście​ra​ło się mia​sto. By​ło i po​dob​ne do na​szych, i jed​no​cze​śnie od​mien​ne. Uli​ce by​ły roz​le​głe i sze​ro​kie jak na Zie​mi, ale wzdłuż nich nie wzno​si​ły się do​my z okna​mi i drzwia​mi, lecz wy​ra​sta​ły śle​pe ścia​ny po​dziu​ra​wio​ne ciem​ny​mi wlo​ta​mi tu​ne​li. Nad uli​cą sty​ka​ły się ko​ro​ny gi​gan​tycz​nych, świe​cą​cych drzew. W po​wie​trzu wy​czu​wa​ło się ca​łą ga​mę naj​róż​no​rod​niej​szych aro​ma​tów. Je​śli​by ze​staw tych za​pa​chów nie zmie​niał się co krok, moż​na by po​my​śleć, że to tak pach​nie sa​mo po​wie​trze w mie​ście. Po chwi​li zo​rien​to​wa​li​śmy się, że źró​dłem wo​ni są świe​cą​ce drze​wa. Wpro​wa​dzo​no nas do jed​ne​go z tu​ne​li. Na koń​cu tu​ne​lu znaj​do​wa​ła się ob​szer​na sa​la. Na na​sze po​wi​ta​nie wstał Ga​lakt, któ​re​go Ti​gran przed​sta​wił ja​ko Gra​cju​sza. – Na pla​ne​tach za​stą​pi mnie Gra​cjusz – po​wie​dział. – Bę​dzie z wa​mi per​trak​to​wał.

9

Wie​czo​rem w ma​łym gro​nie od​by​li​śmy na​szą pierw​szą roz​mo​wę. Za​czą​łem ją od py​ta​nia, czy przy​pad​kiem Ga​lak​to​wie nie są ge​ne​tycz​nie spo​krew​nie​ni z ludź​mi. Nie bę​dę zdzi​wio​ny, po​wie​dzia​łem, je​że​li oka​że się, że na jed​nej z pla​net od​le​głych od Per​se​usza Ga​lak​to​wie – astro​nau​ci po​zo​sta​wi​li prze​dłu​że​nie swo​jej ra​sy w po​sta​ci wła​sne​go wi​ze​run​ku, od​two​rzo​ne​go z grub​sza i na chyb​ci​ka… – My z ko​lei są​dzi​li​śmy, że Ga​lak​to​wie są two​rem lu​dzi, któ​rzy po​ja​wi​li się w Per​se​uszu oko​ło dzie​się​ciu mi​lio​nów lat te​mu – po​wie​dział Gra​cjusz. – Po roz​szy​fro​wa​niu trans​mi​sji ste​re​osko​po​wych z „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni” by​li​śmy zdu​mie​ni na​szym po​do​bień​stwem do lu​dzi. Je​dy​nym wy​tłu​ma​cze​niem te​go fak​tu by​ła hi​po​te​za, że je​ste​śmy wa​szy​mi po​tom​ka​mi. Gra​cjusz bar​dzo się roz​cza​ro​wał, kie​dy po​wie​dzie​li​śmy mu, że cy​wi​li​za​cja ludz​ka li​czy za​le​d​wie od sied​miu do dzie​się​ciu ty​się​cy lat, a czło​wiek po​ja​wił się oko​ło mi​lio​na lat te​mu. – Mi​lion lat te​mu by​li​śmy już do​brze ukształ​to​wa​nym spo​łe​czeń​stwem – po​wie​dział z wy​raź​nym ża​lem re​zy​gnu​jąc ze swej hi​po​te​zy. – Nie ma​my też le​gend mó​wią​cych o utwo​rze​niu ja​kichś istot na nasz ob​raz i po​do​bień​stwo. Naj​wi​docz​niej sa​ma na​tu​ra stwo​rzy​ła w róż​nych miej​scach ko​smo​su isto​ty łu​dzą​co do sie​bie po​dob​ne. Po tej wstęp​nej in​for​ma​cji „wzią​łem by​ka za ro​gi”, jak to okre​śla Ro​me​ro, i wy​ło​ży​łem po​wo​dy, dla któ​rych so​jusz lu​dzi i Ga​lak​tów jest na​szym zda​niem ko​niecz​ny. – Im​pe​rium Nisz​czy​cie​li mio​ta​ne jest we​wnętrz​ny​mi sprzecz​no​ścia​mi. Trze​ba więc ude​rzyć weń, a roz​pad​nie się osta​tecz​nie. Flo​ta lu​dzi, za​głę​bia​ją​ca się w Per​se​uszu, po​trze​bu​je jed​nak po​mo​cy. Je​że​li Zły​wro​gi po​ko​na​ją te​raz lu​dzi, to wszy​scy miesz​kań​cy te​go re​jo​nu ko​smo​su utra​cą na wie​le ty​siąc​le​ci moż​li​wość wy​zwo​le​nia się spod sta​łej groź​by za​gła​dy. Znisz​cze​nie flo​ty ziem​skiej nie le​ży więc w in​te​re​sie Ga​lak​tów. – Prze​ka​że​my wa​szą pro​po​zy​cję na​ro​dom za​miesz​ku​ją​cym pla​ne​ty Pło​mie​ni​stej – obie​cał Gra​cjusz z mi​łym uśmie​chem. Wy​raz je​go twa​rzy był przy tych sło​wach pe​łen tak uprze​dza​ją​cej grzecz​no​ści, że od​nio​słem wra​że​nie, iż bi​ję gło​wą o ścia​nę uprzej​mej obo​jęt​no​ści. – Za​wia​do​mię tak​że spo​łe​czeń​stwo Ga​lak​tów w in​nych sys​te​mach gwiezd​nych. A na ra​zie za​pra​szam was na wie​czor​ną uro​czy​stość zor​ga​ni​zo​wa​ną na wa​szą cześć. – Nie – od​par​łem zde​cy​do​wa​nie. – Żad​nych uro​czy​sto​ści, za​nim nie uzy​ska​my kon​kret​nej od​po​wie​dzi. Gra​cjusz ze zdzi​wie​niem uniósł brwi do gó​ry. – Nie po​tra​fię prze​wi​dzieć, ja​kie de​cy​zje po​dej​mą wszyst​kie na​sze na​ro​dy – po​wie​dział. – Ma​my wie​le po​wo​dów, po​wstrzy​mu​ją​cych nas od udzia​łu w otwar​tej woj​nie z Nisz​czy​cie​la​mi. Mu​si​my po​rów​nać stra​ty, ja​kie nie​wąt​pli​wie po​nie​sie​my w wal​ce z ewen​tu​al​ny​mi ko​rzy​ścia​mi, ja​kie przy​nie​sie nam zwy​cię​stwo. Do​pie​ro wte​dy obie​rze​my wła​ści​wą li​nię po​stę​po​wa​nia. – Zro​zum​cie – rzu​ci​łem w pod​nie​ce​niu – że nie cho​dzi mi o to, aby​ście na​tych​miast po​da​li nam wa​szą osta​tecz​ną de​cy​zję, po​wiedz​cie jed​nak, ja​kie ma​cie za​strze​że​nia, że​by​śmy mo​gli usto​sun​ko​wać się do nich. – Ma​my dwa naj​bar​dziej za​sad​ni​cze za​strze​że​nia. Je​że​li wy​śle​my na po​moc lu​dziom eska​drę okrę​tów z bro​nią bio​lo​gicz​ną, to w ogniu wal​ki dzia​ła te mo​gą chy​bić. Na sa​mą

myśl o tym ogar​nia nas prze​ra​że​nie. Je​śli stru​mień pro​mie​ni tra​fi w cel, wiąz​ka zo​sta​je zneu​tra​li​zo​wa​na, ale je​śli chy​bi, bę​dzie mknął we Wszech​świe​cie przez ca​le mi​liar​dy lat, aż wresz​cie spo​tka na swej dro​dze ja​kieś ogni​sko ży​cia i uni​ce​stwi je. Sta​nie​my się wte​dy mi​mo​wol​ny​mi za​bój​ca​mi. Ża​den Ga​lakt nie zgo​dzi się na ta​kie prze​stęp​stwo! – Tak, to bar​dzo istot​ne. Za​sta​no​wi​my się, jak unik​nąć te​go nie​bez​pie​czeń​stwa. A te​raz chciał​bym usły​szeć wa​sze dru​gie za​strze​że​nie. – Jest zwią​za​ne z pierw​szym. Zdo​by​li​ście jed​ną Sta​cję Me​try​ki, ale pięć po​zo​sta​łych jest na​dal w rę​kach Nisz​czy​cie​li. Je​że​li chy​bi​my, wro​go​wie tak za​krzy​wią prze​strzeń, że wy​strze​lo​ne przez nas pro​mie​nie ugo​dzą w nas sa​mych. Raz już to się zda​rzy​ło i wie​le pla​net zmie​ni​ło się w cmen​ta​rzy​ska. Chce​cie, by​śmy dzia​ła​li na wła​sną zgu​bę? Nie od​po​wia​da​jąc Gra​cju​szo​wi zwró​ci​łem się do Ti​gra​na: – Mó​wił pan, że na swo​ich pla​ne​tach je​ste​ście nie​śmier​tel​ni. Nie wy​zby​li​ście się jed​nak stra​chu przed śmier​cią? Od​po​wie​dział mi znów Gra​cjusz: – Za​pew​ni​li​śmy so​bie ta​kie wa​run​ki ży​cia, że mo​że​my nie oba​wiać się śmier​ci. Czyn​ni​ki przy​no​szą​ce śmierć mo​gą po​ja​wić się tyl​ko z ze​wnątrz. Pro​mie​nio​wa​nie bio​lo​gicz​ne mo​że być ta​kim czyn​ni​kiem. Po​pro​si​łem o bar​dziej szcze​gó​ło​we wy​ja​śnie​nie. – Śmierć – od​parł Gra​cjusz – zja​wia się w wy​ni​ku cho​ro​by lub ka​ta​stro​fy. Ka​ta​stro​fy nie zda​rza​ją się na na​szych pla​ne​tach. Cho​ro​by zo​sta​ły już po​ko​na​ne. Z ja​kich więc po​wo​dów Ga​lak​to​wie mo​gą umie​rać? Po zu​ży​ciu ja​kie​goś or​ga​nu za​stę​pu​je się go no​wym. Sam trzy raz zmie​nia​łem ser​ce, dwa ra​zy mózg i chy​ba z osiem ra​zy żo​łą​dek. Po ta​kiej transplan​ta​cji ca​ły or​ga​nizm się od​mła​dza. – Ruch wa​ha​dło​wy po​mię​dzy sta​ro​ścią a nie​mow​lęc​twem – rzu​cił Ro​me​ro. – Czy też na wie​ki za​kon​ser​wo​wa​na sta​rość? Nasz sta​ro​żyt​ny pi​sarz Swi​ft opi​sał ta​kich nie​śmier​tel​nych star​ców. Nie​do​łęż​nych, kłó​tli​wych, nie​szczę​śli​wych… Uwa​ga Paw​ła by​ła zbyt wy​zy​wa​ją​ca, aby Ga​lakt mógł po​zo​sta​wić ją bez od​po​wie​dzi. – Nie sły​sza​łem o Swi​f​cie. Sta​ro​ści jed​nak nie moż​na za​kon​ser​wo​wać, nie spo​sób. I w mło​do​ści i w sta​ro​ści zmia​ny bio​lo​gicz​ne prze​bie​ga​ją tak szyb​ko, że nie war​to na​wet pró​bo​wać ich po​wstrzy​my​wać. Ale peł​ny roz​kwit na​stę​pu​je w wie​ku, kie​dy or​ga​nizm pra​cu​je naj​rów​niej. Wła​śnie ten wiek, sta​bil​ną doj​rza​łość, wy​bie​ra​my ja​ko naj​bar​dziej god​ny za​cho​wa​nia. Chęt​nie prze​ka​że​my lu​dziom tę umie​jęt​ność, aby mo​gli być ro​zum​nie nie​śmier​tel​ni. Nie wtrą​ca​łem się do roz​mo​wy, je​dy​nie słu​cha​łem i ob​ser​wo​wa​łem. W każ​dym sło​wie, w każ​dym ge​ście Ga​lak​tów od​kry​wa​łem ogrom​ny strach przed śmier​cią. Nie, to nie był nasz od​wiecz​ny lęk przed nie​by​tem, gdyż my od dzie​ciń​stwa wie​my, że śmierć jest na​tu​ral​nym za​koń​cze​niem ży​cia. Przy​pad​ko​wy po​czą​tek i nie​unik​nio​ny ko​niec – oto na​sze poj​mo​wa​nie ist​nie​nia. Nasz lęk przed umie​ra​niem wy​ra​ża się je​dy​nie w chę​ci prze​dłu​że​nia ży​cia. A ci nie​śmier​tel​ni peł​ni są cho​ro​bli​wej oba​wy przed śmier​cią, któ​rą uwa​ża​ją za ka​ta​stro​fę. Trud​ne za​da​nie, Eli – po​my​śla​łem – przy​pa​dło ci w udzia​le. Nie za​wie​ra​nie ko​rzyst​ne​go i szla​chet​ne​go so​ju​szu, lecz prze​ła​my​wa​nie na​tu​ry Ga​lak​tów! – Ro​zu​mie​cie te​raz, nie​spo​koj​ni przy​ja​cie​le, jak wiel​kie są na​sze wąt​pli​wo​ści – za​koń​czył Gra​cjusz swo​ją wy​po​wiedź. – Nie nad​uży​waj​my jed​nak cier​pli​wo​ści ze​bra​nych i chodź​my na fe​styn. Wszy​scy już od daw​na cze​ka​ją.

10

Szyb​ko opu​ści​łem fe​styn. Roz​ry​wek by​ło zbyt wie​le: róż​no​barw​ne​go bla​sku róż​no​rod​nych za​pa​chów, dzi​wacz​nych po​sta​ci, zbyt uprzej​mych słów i zbyt ra​do​snych uśmie​chów… Bal pod świe​cą​cy​mi, won​ny​mi drze​wa​mi wy​dał mi się tak mę​czą​cy, jak mę​czą​ce mu​sia​ły być sta​ro​żyt​ne ba​le lu​dzi na par​kie​tach dusz​nych sal. Ma​ry jed​nak​że za​ba​wa po​do​ba​ła się i przez wzgląd na nią wy​trzy​ma​łem, jak dłu​go mo​głem. W pew​nej chwi​li pod​szedł do mnie pod​nie​co​ny Ro​me​ro. – Dro​gi ad​mi​ra​le, cze​mu ta​kie smęt​ne ob​li​cze? By​ło​by wspa​nia​le, gdy​by do​wód​ca gwiezd​nej ar​mii lu​dzi za​tań​czył z naj​now​szy​mi so​jusz​ni​ka​mi! – Z so​jusz​ni​ka​mi, Paw​le, tyl​ko z so​jusz​ni​ka​mi! Ale nie​ste​ty nie mo​gę. Pro​szę tań​czyć w mo​im imie​niu.

11

Za​wie​zio​no nas na jed​ną z pu​styn​nych pla​net, któ​rą wła​śnie przy​sto​so​wa​no do ży​cia or​ga​nicz​ne​go. Ta wy​pra​wa in​te​re​so​wa​ła mnie o wie​le bar​dziej, niż za​po​zna​wa​nie się z try​bem ży​cia Ga​lak​tów w ich ba​jecz​nie urzą​dzo​nych sie​dzi​bach. Pla​ne​tę na​zwa​no „Ma​syw​na”. By​ła istot​nie ma​syw​na – gi​gan​tycz​ny ka​mień po​kry​ty szczy​ta​mi i roz​pa​dli​na​mi bez dna, któ​re prze​ci​na​ły glob od bie​gu​na do bie​gu​na. Ani śla​du at​mos​fe​ry, cał​ko​wi​ty brak wo​dy – na​wet ko​pal​nej. Tę ca​łą ty​ta​nicz​ną szysz​kę po​kry​wa​ła bru​nat​na „pleśń”, nie​przy​jem​na w do​ty​ku pleśń, w oczach zże​ra​ją​ca ca​łe gó​ry. Nie by​ły to bak​te​rie ro​dzą​ce ży​cie, ja​kie wy​ho​do​wa​ła Ma​ry, lecz je​dy​nie or​ga​ni​zmy roz​kła​da​ją​ce na po​szcze​gól​ne pier​wiast​ki ka​mień. Na​sze wy​twór​nie at​mos​fe​ry na Plu​to​nie pra​co​wa​ły in​ten​syw​niej, ale prze​twa​rza​ły za jed​nym za​ma​chem tyl​ko nie​wiel​ki frag​ment po​wierzch​ni pla​ne​ty, na​to​miast „mchy” Ga​lak​tów „nad​gry​za​ły” od ra​zu ca​ły glob. Mar​twa pla​ne​ta pa​ro​wa​ła stru​ga​mi azo​tu i tle​nu, kro​pel​ki wo​dy łą​czy​ły się w po​to​ki i rze​ki na​peł​nia​ją​ce za​pa​dli​ska przy​szłych mórz. Po wy​two​rze​niu at​mos​fe​ry i na​wod​nie​niu pla​ne​ty lu​dzie roz​po​czę​li​by ko​lo​ni​za​cję: przy​wieź​li​by z Zie​mi na​sio​na ro​ślin, pta​ki, ry​by, zwie​rzę​ta. Ga​lak​to​wie po​stę​po​wa​li ina​czej. Na Ma​syw​nej – z jej wiel​ką gra​wi​ta​cją – za​mie​rza​li wy​ho​do​wać ga​tun​ki lek​kich istot o nie​wiel​kiej ma​sie, po​tęż​nym umię​śnie​niu, wy​po​sa​żo​nych w skrzy​dła. Po​zna​li tak głę​bo​ko ge​ne​tycz​ne moż​li​wo​ści ewo​lu​cji, że wy​da​wa​ło się to nam aż nie​moż​li​wo​ścią. No​wo po​wsta​łe oce​any by​ły już za​miesz​ka​łe przez pry​mi​tyw​ne or​ga​ni​zmy skła​da​ją​ce się z kil​ku ko​mó​rek. Po​ka​za​no nam na mo​de​lach, w co te pier​wot​nia​ki prze​kształ​cą się w przy​szło​ści. Po kil​ku ty​sią​cach lat na​tu​ral​nej ewo​lu​cji mia​ły po​wstać no​we isto​ty ro​zum​ne, po​dob​ne za​ra​zem do Anio​łów, sze​ścio​skrzy​d​łych świersz​czy i na​wet do sa​mych Ga​lak​tów. Na​si go​spo​da​rze mó​wi​li o nich tak, jak​by te pro​jek​to​wa​ne isto​ty od daw​na już ży​ły w swo​jej osta​tecz​nej for​mie. Po zwie​dze​niu Ma​syw​nej Gra​cjusz po​wie​dział do mnie: – Przy​go​tuj apel do Ga​lak​tów. Wra​ca​my na na​szą pla​ne​tę. Stam​tąd bę​dzie​my pro​wa​dzić trans​mi​sję na wszyst​kie sa​te​li​ty Pło​mie​ni​stej oraz do za​przy​jaź​nio​nych sys​te​mów gwiezd​nych. Bę​dziesz miał wiel​kie au​dy​to​rium, przy​ja​cie​lu Eli. Gra​cjusz i Ti​gran wpro​wa​dzi​li mnie do pu​stej sa​li, w któ​rej sta​ły dwa sto​ły. Przy pierw​szym z nich usie​dli obaj Ga​lak​to​wie, przy dru​gim ja wraz z Ro​me​rem i Or​la​nem. Do​ko​ła nas znaj​do​wa​ły się tyl​ko po​ły​skli​we ścia​ny zbie​ga​ją​ce się w ko​pu​łę. Nie wi​dzie​li​śmy ni​ko​go, ale wie​dzie​li​śmy, że pa​trzy te​raz na nas kil​ka mi​liar​dów osób: wszyst​kie sys​te​my gwiezd​ne Ga​lak​tów od​bie​ra​ły trans​mi​sję. Póź​niej oka​za​ło się, że Nisz​czy​cie​le nie za​kłó​ci​li łącz​no​ści. Są​dzę zresz​tą, że nie pró​bo​wa​li: wro​go​wie sa​mi chcie​li się do​wie​dzieć, o czym bę​dzie​my mó​wić i co ich w związ​ku z tym cze​ka. – Mów, Eli – po​wie​dział Gra​cjusz. Za​czą​łem od te​go, że je​ste​śmy przy​ja​ciół​mi, a wśród przy​ja​ciół szcze​rość jest rze​czą nor​mal​ną. Ga​lak​to​wie do​ko​na​li bar​dzo du​żo. Lu​dzie nie ma​rzą jesz​cze na​wet o wie​lu osią​gnię​ciach, któ​re w Per​se​uszu sta​ły się po​wszech​ne. Ca​łe nie​szczę​ście po​le​ga jed​nak na tym, iż Ga​-

lak​to​wie po​go​dzi​li się z ro​lą do​brze strze​żo​nych jeń​ców, za​mknię​tych w nie​wiel​kim re​jo​nie ko​smo​su i od​cię​tych od in​nych świa​tów. Świa​ty gnę​bio​ne przez Nisz​czy​cie​li bła​ga​ją po​tęż​nych Ga​lak​tów o po​moc, Ga​lak​to​wie jed​nak po​zo​sta​ją głu​si na te wo​ła​nia. – Tak, wiem, że bo​icie się zgu​by, gdyż śmierć jest dla was ka​ta​stro​fą – po​wie​dzia​łem bru​tal​nie. – Nie mo​gę też za​gwa​ran​to​wać wam, że któ​ryś z was nie zgi​nie: woj​na jest woj​ną. Ale chcę po​wie​dzieć, że nie bę​dzie​cie sa​mi w tej bi​twie i że wraz z wa​mi bę​dą wal​czyć lu​dzie znaj​du​ją​cy się na swych stat​kach uzbro​jo​nych w ani​hi​la​to​ry. Do​wo​dzę flo​tą lu​dzi i uro​czy​ście obie​cu​ję, że je​śli któ​ryś z wa​szych gwiaz​do​lo​tów chy​bi, za​ni​hilu​je​my prze​strzeń wraz z za​bój​czą wiąz​ką pro​mie​ni. Po​tra​fi​my to zro​bić. Nie mu​si​cie się więc oba​wiać, że do​pro​wa​dzi​cie do znisz​cze​nia ja​kie​goś da​le​kie​go ży​cia, nie mu​si​cie rów​nież bać się te​go, że pro​mie​nio​wa​nie bio​lo​gicz​ne uni​ce​stwi któ​rąś z wa​szych pla​net. Za​gra​ża wam w tej chwi​li głów nie wła​sny strach. A cze​ka ca​ły świat. Wyjdź​cie mu na​prze​ciw! Ma​ry mó​wi​ła mi póź​niej, że krzy​cza​łem i wy​ma​chi​wa​łem rę​ka​mi jak na​si przod​ko​wie na wie​cach. Kie​dy już nie​co uspo​ko​iłem się, zwró​ci​łem się do Gra​cju​sza: – Czy mo​że​my do​wie​dzieć się, co te​raz dzie​je się na wa​szych pla​ne​tach? – Mo​że​cie na​wet zo​ba​czyć – od​parł. Na ścia​nach sa​li, któ​re prze​kształ​ci​ły się w ekran, zo​ba​czy​li​śmy zbli​ża​ją​cą się pla​ne​tę, a póź​niej mia​sto i tłu​my Ga​lak​tów na je​go pla​cu. Wszy​scy roz​ma​wia​li z oży​wie​niem. Dźwię​ku nie prze​ka​zy​wa​no nam, ale i bez te​go by​ło ja​sne, o czym dys​ku​tu​ją z ta​ką pa​sją. – Mo​że​my od​wie​dzić in​ne Pla​ne​ty Pło​mie​ni​stej al​bo prze​nieść się do są​sied​nich ukła​dów gwiezd​nych – za​pro​po​no​wał Gra​cjusz. – Trans​mi​sję pro​wa​dzi​my na fa​lach nad​świetl​nych. Wszę​dzie po​wta​rzał się ten sam wi​dok: ta​kie sa​me roz​mo​wy, ta​kie sa​me dys​ku​sje. Nie wiem, jak dłu​go trwał „ob​lot” pla​net i gwiazd, ale zmę​czy​li​śmy się so​lid​nie. Gra​cjusz za​pro​po​no​wał, aby​śmy się po​si​li​li i od​po​czę​li. Po obie​dzie ze​bra​li​śmy się w sa​lo​ni​ku, któ​re​go drzwi pro​wa​dzi​ły wprost do sa​li z ko​pu​łą. W chwi​lę póź​niej we​szli tam rów​nież Gra​cjusz i Ti​gran. – Nie prze​ko​na​łeś nas, ad​mi​ra​le Eli – oświad​czył Gra​cjusz. – Mó​wi​łeś z na​mi szcze​rze, my tak​że chce​my otwar​cie po​sta​wić ci dwa py​ta​nia. Pierw​sze: czy uwa​żasz za roz​sąd​ne, aby Ga​lak​to​wie za​mie​ni​li swo​je spo​koj​ne by​to​wa​nie na nie​wy​go​dy i nie​bez​pie​czeń​stwa woj​ny pro​wa​dzo​nej w ob​cym in​te​re​sie? Dru​gie: czy je​steś prze​ko​na​ny, że na​si obec​ni wro​go​wie mo​gą zmie​nić swo​ją na​tu​rę? Czy moż​na przy​cią​gnąć do twór​cze​go ży​cia tych, któ​rzy do tej po​ry zaj​mo​wa​li się je​dy​nie nisz​cze​niem? – Chodź​my – rzu​ci​łem z tłu​mio​ną pa​sją. – Je​śli za​da​no py​ta​nia, na​le​ży na nie od​po​wie​dzieć.

12

Jesz​cze za​nim pod​sze​dłem do swo​je​go sto​łu, zdo​ła​łem się nie​co uspo​ko​ić. I gdy po​czu​łem, że pa​trzą na mnie mi​liar​dy oczu, ro​zum mój pra​co​wał już ja​sno i pre​cy​zyj​nie. – A więc od​po​wia​dam na pierw​sze py​ta​nie – po​wie​dzia​łem. – Czy roz​sąd​nie jest re​zy​gno​wać z obec​nych wy​gód na rzecz nie​bez​pie​czeństw woj​ny? Tak, roz​sąd​nie. Co wię​cej, jest to ko​niecz​ność! Nie ma bo​wiem in​ne​go spo​so​bu za​pew​nie​nia rów​nie spo​koj​ne​go by​tu w przy​szło​ści, jak tyl​ko pod​da​nie się obec​nie wszyst​kim nie​wy​go​dom i ca​łe​mu ry​zy​ku wal​ki. Wal​czyć bę​dzie​cie przy tym nie o cu​dzą spra​wę, lecz o swo​je wła​sne in​te​re​sy. Je​ste​ście nie​śmier​tel​ni na swo​ich pla​ne​tach, rów​nie do​stęp​ne są wam obec​na rze​czy​wi​stość i od​le​głe ju​tro. Dla​cze​go więc ży​je​cie tyl​ko dniem dzi​siej​szym? Słu​chaj​cie mnie więc uważ​nie, słu​chaj​cie i za​sta​nów​cie się! Tam, w da​le​kim ko​smo​sie, skąd zo​sta​li​ście kie​dyś wy​pę​dze​ni, pa​nu​ją obec​nie wa​si wro​go​wie, Nisz​czy​cie​le. Są​dzi​cie, że wam nie za​gra​ża​ją? Uwa​ża​cie, że broń bio​lo​gicz​na do​sta​tecz​nie chro​ni was przed ni​mi? Dziś, moi dro​dzy, ta broń jest wy​star​cza​ją​ca. Ale ju​tro już nie bę​dzie! A wy wszak ist​nie​je​cie „za​wsze”. Chce​cie wie​dzieć, co wy​da​rzy się ju​tro? Czym skoń​czy się wa​sze „za​wsze”? Nisz​czy​cie​le do​sko​na​le wie​dzą, że isto​ta ży​wa do was nie do​trze. Wo​bec te​go wca​le nie pró​bu​ją. O swo​je dziś mo​że​cie być spo​koj​ni. Mu​si​cie jed​nak pa​mię​tać o tym, że Zły​wro​gi ma​ją jed​ną wspa​nia​łą za​le​tę, któ​rej wam cał​ko​wi​cie brak. Ce​chę sza​le​nie dla was groź​ną. Osią​gnę​li​ście do​sko​na​łość i spo​czę​li​ście na lau​rach. W grun​cie rze​czy zaj​mu​je​cie się je​dy​nie tym, aby wspa​nia​ły dzień dzi​siej​szy prze​dłu​żyć we wspa​nia​łą wiecz​ność. Oni na​to​miast roz​wi​ja​ją się i nie​ustan​nie do​sko​na​lą. Są​dzi​cie, że gło​szo​na przez Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la idea prze​kształ​ca​nia or​ga​ni​zmów w me​cha​ni​zmy jest tyl​ko pu​stym sło​wem? Nie, to cel ich pra​cy. A jak sa​mi wie​cie, pra​co​wać po​tra​fią! – A te​raz – kon​ty​nu​owa​łem – mo​gę opi​sać, o Nie​śmier​tel​ni, co cze​ka was ju​tro. Set​ki okrę​tów wro​ga zja​wią się przy wa​szych kor​do​nach, a wy wy​strze​li​cie sal​wę pro​mie​nio​wa​nia bio​lo​gicz​ne​go. Tyl​ko że tym ra​zem gwiaz​do​lo​ty bę​dą bez​piecz​nie su​nąć na​przód, gdyż na żad​nym z nich nie bę​dzie ani jed​nej ży​wej ko​mór​ki. Nie wie​rzy​cie mi? Za​prze​cza​cie moż​li​wo​ści ist​nie​nia ro​zum​nych me​cha​ni​zmów? My jed​nak wi​dzie​li​śmy już au​to​ma​ty, wpraw​dzie na ra​zie ży​we, ale któ​rych mózg za​stą​pio​ny zo​stał czuj​ni​ka​mi prze​ka​zu​ją​cy​mi po​le​ce​nia ob​ce​go mó​zgu znaj​du​ją​ce​go się z da​la od nich. Oto re​al​na per​spek​ty​wa przy​szło​ści: gi​gan​tycz​ny ste​ru​ją​cy ro​zum na jed​nej z od​le​głych, nie​do​stęp​nych gwiazd i au​to​ma​ty wy​ko​naw​cze po​łą​czo​ne z nim pre​cy​zyj​nie za​szy​fro​wa​ny​mi fa​la​mi. Co was wte​dy cze​ka? Nie wie​cie? To rów​nież wam po​wiem, moi przy​ja​cie​le! Znacz​na licz​ba nie​śmier​tel​nych zgi​nie już w cza​sie pierw​sze​go ata​ku i ci jesz​cze bę​dą mie​li szczę​ście! Naj​cięż​szy los cze​ka tych, któ​rzy po​zo​sta​ną przy ży​ciu. Na wa​sze wspa​nia​łe pla​ne​ty zwa​lą się cio​sy gra​wi​ta​cyj​ne. W pyt za​mie​nią się wa​sze do​sko​na​łe mia​sta i cu​dow​ne par​ki. Ta​ki kurz, pły​ną​cy jak wo​da, wi​dzie​li​śmy na Sigmie, w Ple​ja​dach. Ale przed uni​ce​stwie​niem pla​net zo​sta​nie​cie spę​ta​ni łań​cu​cha​mi i bez​dusz​ne au​to​ma​ty po​gna​ją was w nie​wo​lę.

Ta​kie jest wa​sze ju​tro! Znacz​nie lep​sze od wa​sze​go „po​ju​trza”. Ży​wy, nie​śmier​tel​ny nie​wol​nik mar​twe​go me​cha​ni​zmu-go​spo​da​rza, któ​ry wy​sysa z nie​go so​ki. Wiecz​ny lo​kaj ma​szy​ny, wiecz​nie speł​nia​ją​cy jej za​chcian​ki. A za​pew​niam was, że ma​szy​na bę​dzie mia​ła za​chcian​ki. Głu​pie, bez​myśl​ne, nie​lo​gicz​ne. Za​chcian​ki te nie​wol​nik bę​dzie mu​siał speł​niać. Ja​kie znaj​dzie​cie wów​czas wyj​ście? Ko​go we​zwie​cie na po​moc? Nie bę​dzie wyj​ścia, nie bę​dzie po​mo​cy, gdyż sa​mi ko​pie​cie dziś prze​paść, do któ​rej ju​tro wpad​nie​cie! A te​raz od​po​wiedź na dru​gie py​ta​nie: nie wie​rzy​cie, że Zły​wro​gi mo​gą stać się wa​szy​mi przy​ja​ciół​mi. Za​sta​nów​my się nad tym wszyst​kim spo​koj​nie i obiek​tyw​nie. Je​ste​ście dziś praw​do​po​dob​nie naj​bar​dziej kunsz​tow​ny​mi twór​ca​mi ży​cia na świe​cie, przy​naj​mniej w tej je​go czę​ści, któ​rą zna​my. Hi​sto​rycz​nym ce​lem wa​sze​go ist​nie​nia jest pod​no​sze​nie po​zio​mu bio​lo​gicz​ne​go ży​cia we wszyst​kich je​go prze​ja​wach. Nie​na​wi​dzi​cie mar​two​ty au​to​ma​tów, skru​pu​lat​nie kon​tro​lu​je​cie, czy go​ście wa​szych pla​net nie przy​no​szą w swo​ich cia​łach ja​kichś ele​men​tów sztucz​nych. Sa​mi od​czu​li​śmy to na wła​snej skó​rze. Wy​chwa​lał​bym was ja​ko naj​więk​szą ży​cio​daj​ną si​łę ko​smo​su, gdy​by​ście jed​no​cze​śnie nie by​li naj​więk​szy​mi za​bój​ca​mi we Wszech​świe​cie! Czyż nie skon​stru​owa​li​ście bro​ni gro​żą​cej za​gła​dą wszyst​kie​mu co ży​we? Gdy​by dziś wy​buchł je​den, tyl​ko je​den z ty​się​cy wa​szych aste​ro​idów, uni​ce​stwił​by wię​cej ży​cia niż wszyst​kie Zły​wro​gi do tej po​ry. Sa​ma wa​sza nie​śmier​tel​ność też opie​ra się na tym, że po​tra​fi​cie w ułam​ku se​kun​dy znisz​czyć każ​de ży​cie, na​wet nie​śmier​tel​ne. Te​raz przyj​rzyj​cie się Nisz​czy​cie​lom. Ogło​si​li uni​ce​stwia​nie swo​ją ideą. Uwa​ża​ją się za siew​ców cha​osu i nie​po​rząd​ku. Tak jest w isto​cie, ale że​by wpro​wa​dzić po​wszech​ny cha​os, zor​ga​ni​zo​wa​li u sie​bie su​ro​wy, okrut​ny, nie​sły​cha​nie pre​cy​zyj​ny po​rzą​dek. Stwo​rzy​li gi​gan​tycz​ne im​pe​rium, bu​du​ją mia​sta i fa​bry​ki, urzą​dza​ją przy​sta​nie ko​smicz​ne, na​peł​nia​ją ko​smos ch​ma​ra​mi okrę​tów. Nie ma dziś w Per​se​uszu or​ga​ni​za​to​rów i więk​szych twór​ców od tych „nisz​czy​cie​li”. Nie mam za​mia​ru ich uspra​wie​dli​wiać, ale chcę zwró​cić uwa​gę na zło​żo​ną na​tu​rę ich dzia​łal​no​ści, na sprzecz​no​ści we​wnętrz​ne, któ​re ich roz​dzie​ra​ją. Twier​dzę, że ta dru​ga stro​na ich dzia​ła​nia, bu​dzą​ca po​dziw ko​smicz​na pra​ca in​ży​nie​ryj​na, jest sa​ma w so​bie obiek​tyw​nie po​ży​tecz​na. Nie bę​dę wy​li​czał tu osią​gnięć tech​nicz​nych Nisz​czy​cie​li, gdyż zna​cie je le​piej ode mnie. Twier​dzę tyl​ko, że bez​i​mien​ni au​to​rzy tych suk​ce​sów są naj​lep​szy​mi po​ten​cjal​ny​mi przy​ja​ciół​mi. Spy​ta​cie, gdzie ich szu​kać? Nie znaj​dzie​cie ich na po​wierzch​ni. Zbyt wiel​ki jest ucisk, któ​ry ich krę​pu​je, zbyt cięż​kie ka​ry gro​żą za naj​mniej​szą prze​wi​nę. Czy jed​nak ogrom uci​sku i okru​cień​stwo kar nie świad​czą o po​tę​dze ukry​tej opo​zy​cji? Daw​ny Nisz​czy​ciel, nasz przy​ja​ciel Or​lan, po​wie​dział, że wy​star​czy je​den cios, aby im​pe​rium Nisz​czy​cie​li roz​pa​dło się z trza​skiem. A więc za​daj​my ten cios, przy​ja​cie​le! – Mo​żesz od​po​cząć, Eli – po​wie​dział Gra​cjusz, kie​dy opa​dłem na fo​tel. – Prze​rwa​li​śmy na ra​zie trans​mi​sję, aby Ga​lak​to​wie mie​li czas za​sta​no​wić się nad two​ją prze​mo​wą. Wsze​dłem do sa​lo​ni​ku. Ob​stą​pi​li mnie przy​ja​cie​le. – Oka​zu​je się, że jest pan świet​nym mów​cą, ad​mi​ra​le – rzekł Ro​me​ro z sza​cun​kiem. – Prze​mó​wie​nia są do​bre je​dy​nie wów​czas, kie​dy przy​no​szą do​bre re​zul​ta​ty – po​wie​dzia​łem znie​cier​pli​wio​ny. – Je​śli Ga​lak​to​wie nie udzie​lą nam po​par​cia, to zna​czy, że mo​wa by​ła do ni​cze​go. Roz​ma​wia​li​śmy jesz​cze chwil​kę, pó​ki nie usną​łem na​gle. Ma​ry po​wie​dzia​ła mi póź​niej, że rzu​ca​łem się i ję​cza​łem przez sen. Obu​dzi​łem się szarp​nię​ty przez żo​nę za rę​kaw. Do sa​lo​ni​ku we​szli Gra​cjusz i Ti​gran. Po raz pierw​szy i ostat​ni zo​ba​czy​łem Ga​lak​tów zde​ner​wo​wa​nych, bez zwy​kłych uprzej​mych uśmie​chów na twa​rzy.

– Ad​mi​ra​le Eli – po​wie​dział uro​czy​stym to​nem Gra​cjusz. – Oto na​sza de​cy​zja. Po wie​lu ty​siąc​le​ciach Ga​lak​to​wie znów wy​cho​dzą w prze​strzeń mię​dzy​gwiezd​ną. Wy, lu​dzie, je​ste​ście dziś od nas po​tęż​niej​si, wo​bec cze​go pod​da​je​my się wa​szym roz​ka​zom. W naj​bliż​szym cza​sie w po​bli​żu sfe​ry aste​ro​idów zbie​rze się eska​dra ukła​du Pło​mie​ni​stej skła​da​ją​ca się z trzy​dzie​stu pię​ciu okrę​tów bo​jo​wych. Z in​nych ukła​dów gwiezd​nych wy​ru​szą dal​sze eska​dry, łącz​nie czte​ry​sta pięć​dzie​siąt gwiaz​do​lo​tów. Obej​muj więc do​wódz​two nad flo​tą Ga​lak​tów, ad​mi​ra​le lu​dzi!

13

Nie cze​ka​łem na eska​dry Ga​lak​tów z in​nych sys​te​mów ukła​dów gwiezd​nych. An​dre do​niósł mi z Trze​ciej Pla​ne​ty, że prze​ciw​ko okrę​tom Al​la​na wy​ru​szy​ło gi​gan​tycz​ne zgru​po​wa​nie krą​żow​ni​ków Nisz​czy​cie​li. Nie ule​ga wąt​pli​wo​ści, że Zły​wro​gi nie bę​dą zwle​kać z de​cy​du​ją​cym star​ciem. Je​śli chcie​li od​nieść suk​ces, mu​sie​li znisz​czyć flo​tę Al​la​na, za​nim nad​cią​gną okrę​ty Ga​lak​tów. Sam bym tak po​stę​po​wał na ich miej​scu, a nie mia​łem po​wo​du uwa​żać Nisz​czy​cie​li za głup​szych od sie​bie. Kie​dy trzy​dzie​ści pięć gwiaz​do​lo​tów z Pło​mie​ni​stej ze​bra​ło się w usta​lo​nym miej​scu, za​rzą​dzi​łem wy​marsz. Po​zo​sta​łe eska​dry Ga​lak​tów mia​ły zgru​po​wać się w dwie flo​ty​l​le i prze​bi​jać się, każ​da wła​sną tra​są, do re​jo​nu ata​ku Al​la​na. Na „Ciel​cu” znów pod​nio​słem ad​mi​ral​ski pro​po​rzec. Stat​kiem do​wo​dził Osi​ma, po​ma​gał mu Ti​gran, któ​ry w ten spo​sób za​po​zna​wał się z urzą​dze​nia​mi ziem​skich okrę​tów. Szli​śmy w ob​sza​rze nad​świetl​nym, ale tyl​ko ja​kieś dwie​ście ra​zy wy​prze​dza​li​śmy świa​tło, gdyż stat​ki Ga​lak​tów nie osią​ga​ły wyż​szej pręd​ko​ści. W trze​cim mie​sią​cu po​dró​ży za​szły dwa waż​ne wy​da​rze​nia. Na​de​szła in​for​ma​cja, że dru​ga flo​ty​l​la Ga​lak​tów w skła​dzie dwu​stu okrę​tów ru​szy​ła w prze​strze​nie mię​dzy​gwiezd​ne i z peł​ną szyb​ko​ścią mknie w na​szym kie​run​ku. Na​stęp​ne dwie​ście dwa​dzie​ścia gwiaz​do​lo​tów trze​ciej flo​ty​l​li na​szych so​jusz​ni​ków wy​ru​szy w dro​gę za pa​rę dni. Dru​ga wia​do​mość by​ła nie​po​ko​ją​ca: na tra​wer​sie na​szej flo​ty​l​li po​ja​wi​ły się krą​żow​ni​ki Nisz​czy​cie​li. Rzad​ko by​wa​łem w ste​rów​ce, aby nie prze​szka​dzać Osimie w szko​le​niu Ti​gra​na, za to pra​wie nie wy​cho​dzi​łem z sa​li ob​ser​wa​cyj​nej. By​łem tam rów​nież, kie​dy po​ja​wi​ły się stat​ki prze​ciw​ni​ka. Krą​żow​ni​ki Zły​wro​gów lo​ka​li​zo​wa​ne na fa​lach prze​strzen​nych roz​ja​rzy​ły się na ekra​nach zie​lo​ny​mi punk​ci​ka​mi. W kil​ka go​dzin po zja​wie​niu się pierw​sze​go na​li​czy​łem ich prze​szło pięć​dzie​siąt i cią​gle jesz​cze za​pa​la​ły się no​we punk​ci​ki. – Nie​po​koi mnie ta sy​tu​acja – przy​znał się Or​lan, któ​ry rów​nież znaj​do​wał się na sa​li. – Wiel​ki ob​my​ślił ja​kiś pod​stęp. Oba​wiam się, że po​sta​ra się nie prze​pu​ścić nas do re​jo​nu wal​ki z eska​dra​mi Al​la​na. Nie wi​dzia​łem na ra​zie po​wo​du do nie​po​ko​ju. Nie wąt​pi​łem wpraw​dzie, że Nisz​czy​cie​le bę​dą chcie​li na​wią​zać z na​mi kon​takt bo​jo​wy jesz​cze w dro​dze, ale „Cie​lec” z je​go urzą​dze​nia​mi ani​hi​la​cyj​ny​mi sta​no​wił obiekt trud​ny do znisz​cze​nia. Prze​ka​za​łem na Trze​cią Pla​ne​tę, że wi​dzę wro​ga. An​dre wy​kry​wał każ​dy okręt wro​gów spie​szą​cych w na​szym kie​run​ku. Za​nie​po​ko​jo​ny ich nie​ocze​ki​wa​nie wiel​ką licz​bą ra​dził nam zmie​nić kurs w kie​run​ku Po​ma​rań​czo​wej. Na bli​skie dy​stan​se me​cha​ni​zmy Sta​cji dzia​ła​ją sku​tecz​nie, ale ge​ne​ra​to​ry da​le​kie​go za​się​gu jesz​cze nie zo​sta​ły od​bu​do​wa​ne, cho​ciaż pra​co​wa​no nad tym dzień i noc. „Wa​szą eska​drę zdo​ła​my osło​nić je​dy​nie w re​jo​nie Po​ma​rań​czo​wej” – do​no​sił An​dre. Dłu​go za​sta​na​wia​łem się nad de​pe​szą. Wszyst​ko pro​te​sto​wa​ło we mnie prze​ciw​ko uciecz​ce pod osło​nę Sta​cji. Prze​cież wro​go​wie dą​ży​li do te​go, aby​śmy zre​zy​gno​wa​li z po​łą​cze​nia się ze stat​ka​mi flo​ty Al​la​na. Obiek​cje te prze​ka​za​łem do​wód​com wszyst​kich stat​ków swo​jej flo​ty​l​li. By​ło już ja​sne, że prze​ciw​nik zgro​ma​dził prze​ciw​ko nam wiel​kie si​ły. Ca​ła pół​noc​na pół​-

ku​la nie​bie​ska usia​na by​ła zie​lo​ny​mi ogni​ka​mi. Na​li​czy​łem ich po​nad dwie​ście. Or​lan był prze​ko​na​ny, że Wiel​ki Nisz​czy ciel nie chcąc osła​biać swo​ich głów​nych sił po​wstrzy​mu​ją​cych Al​la​na zmo​bi​li​zo​wał do wal​ki z na​mi wszyst​kie swo​je re​zer​wy ko​smicz​ne. Do​bre w tym by​ło je​dy​nie to, że dwóm po​zo​sta​łym flo​ty​llom Ga​lak​tów nie gro​zi​ło już spo​tka​nie z więk​szy​mi zgru​po​wa​nia​mi wro​ga. Flo​ta prze​ciw​ni​ka za​cho​wy​wa​ła się na po​zór spo​koj​nie, szła zwar​tą gru​pą kur​sem rów​no​le​głym do na​sze​go, nie wy​prze​dza​jąc i nie po​zo​sta​jąc w ty​le. Znaj​do​wa​li​śmy się wów​czas do​kład​nie na tra​wer​sie Po​ma​rań​czo​wej. Do​god​niej​szej spo​sob​no​ści do ukry​cia się w za​się​gu dzia​ła​nia me​cha​ni​zmów Sta​cji niż wte​dy być nie mo​gło, każ​da go​dzi​na dal​sze​go lo​tu od​da​la​ła nas bo​wiem od Trze​ciej Pla​ne​ty. – Mu​si​my zde​cy​do​wać się – po​wie​dzia​łem do Gra​cju​sza. – Lu​dzie są zda​nia, że uciecz​ka spo​wo​du​je fia​sko wy​pra​wy, na​to​miast kon​ty​nu​owa​nie mar​szu mo​że do​pro​wa​dzić do star​cia z wro​giem. – Ob​ra​li​śmy cię do​wód​cą, Eli – rzekł Ga​lakt po krót​kim wa​ha​niu – nie po to, aby przy pierw​szej spo​sob​no​ści pod​nieść bunt. Je​stem za kon​ty​nu​acją wy​pra​wy i prze​ka​za​łem swo​ją opi​nię na wszyst​kie okrę​ty flo​ty​l​li. Wła​śnie te​raz ode​bra​łem wia​do​mość, że za​ło​gi zga​dza​ją się na dal​szy marsz. Za​czę​li​śmy się od​da​lać od Po​ma​rań​czo​wej. Po​le​ci​łem kom​pu​te​ro​wi, aby ob​li​czył, kie​dy prze​kro​czy​my gra​ni​ce dzia​ła​nia ma​łych ge​ne​ra​to​rów Sta​cji. MUK za​wia​do​mił, że od tej gra​ni​cy dzie​li nas za​le​d​wie kil​ka dni lo​tu. Zda​niem Or​la​na flo​ta Nisz​czy​cie​li bę​dzie to​wa​rzy​szyć nam nie ata​ku​jąc do koń​ca stre​fy dzia​ła​nia ge​ne​ra​to​rów ma​łe​go za​się​gu Sta​cji Me​try​ki. Kie​dy nie bę​dzie​my mo​gli li​czyć na po​moc Trze​ciej Pla​ne​ty, na​tych​miast ru​szą do sztur​mu. Do​wód​cy Zły​wro​gów zda​ją so​bie spra​wę, że głów​ną si​łą na​szej eska​dry jest „Cie​lec” i bę​dą ma​new​ro​wać krą​żow​ni​ka​mi tak, że​by nie zna​leźć się na li​nii strza​łu je​go ani​hi​la​to​rów. Przy tych ma​newrach mo​gą tra​fić pod ogień bro​ni bio​lo​gicz​nej Ga​lak​tów. Za​ło​gi wie​lu stat​ków mo​gą wpraw​dzie wte​dy zgi​nąć, ale nie wia​do​mo, kto kie​ru​je gwiaz​do​lo​ta​mi Nisz​czy​cie​li. Co się sta​nie, je​że​li przy ste​rach sie​dzą już mar​twe au​to​ma​ty zdal​nie ste​ro​wa​ne przez cen​tral​ny mózg? Nie mo​gę po​wie​dzieć, aby po​nu​re pro​gno​zy Or​la​na nie zro​bi​ły na nas wra​że​nia. Współ​czu​łem mil​czą​ce​mu Gra​cju​szo​wi, któ​ry mu​siał czuć się go​rzej niż my, od dzie​ciń​stwa przy​wy​kli do my​śli, że w każ​dej chwi​li mo​że​my zgi​nąć. Zbli​ża​li​śmy się do stre​fy dzia​ła​nia ma​łych ge​ne​ra​to​rów Sta​cji i prze​kro​czy​li​śmy je. Na wszyst​kich gwiaz​do​lo​tach ogło​szo​no alarm bo​jo​wy. „Cie​lec” wy​ce​lo​wał ani​hi​la​to​ry w nie​przy​ja​ciel​ską flo​tę, Ga​lak​to​wie dy​żu​ro​wa​li przy dzia​łach bio​lo​gicz​nych. Za​sta​na​wia​łem się przez mo​ment, czy sa​me​mu nie roz​po​cząć dzia​łań za​czep​nych. „Cie​lec” prze​wyż​szał szyb​ko​ścią krą​żow​ni​ki Zły​wro​gów, mo​głem więc spró​bo​wać rzu​cić go na ją​dro zgru​po​wa​nia Nisz​czy​cie​li i za​ni​hilo​wać je od jed​ne​go cio​su. MUK prze​pro​wa​dził jed​nak ob​li​cze​nie, z któ​re​go wy​ni​ka​ło, że za​nim „Cie​lec” po​dej​dzie na od​le​głość sku​tecz​ne​go ognia, nie​przy​ja​ciel zdo​ła się roz​pro​szyć. Nie moż​na więc by​ło li​czyć na znisz​cze​nie wię​cej niż dwóch do trzech krą​żow​ni​ków wro​ga. W cza​sie kie​dy „Cie​lec” bę​dzie się z ni​mi roz​pra​wiał, ca​ła ch​ma​ra Nisz​czy​cie​li ru​nie na prak​tycz​nie bez​bron​ne stat​ki Ga​lak​tów. Zre​zy​gno​wa​łem więc z te​go pla​nu i cze​ka​łem z nie​po​ko​jem w du​szy na dal​szy roz​wój wy​pad​ków. Nie cze​ka​łem zbyt dłu​go. Na stat​ku za​dźwię​czał sy​gnał alar​mu bo​jo​we​go. Wszy​scy po​spie​szy​li na swo​je sta​no​wi​ska. Uda​łem się do ste​rów​ki, w któ​rej sie​dzie​li już Osi​ma, Or​lan

i Ti​gran. – Za​czy​na się – po​wie​dział ze zło​wiesz​czym spo​ko​jem Or​lan. Na ekra​nie mro​wi​ły się ognie pę​dzą​cych w na​szym kie​run​ku okrę​tów wro​ga. Nie​przy​ja​ciel​ska flo​ty​l​la dzia​ła​ła do​kład​nie tak, jak to prze​wi​dział Or​lan. Co naj​mniej po​ło​wę ich gwiaz​do​lo​tów cze​ka​ła zgu​ba, ale naj​wi​docz​niej po​go​dzi​li się z tym, chcąc nas za wszel​ką ce​nę uni​ce​stwić. Roz​ka​za​łem stat​kom Ga​lak​tów zbić się w cia​sną grup​kę, a Osimie wy​pro​wa​dzić „Ciel​ca” do przo​du. Po​da​łem plan wal​ki: Ga​lak​to​wie bro​nią się w prze​strze​ni ein​ste​inow​skiej dzia​ła​mi bio​lo​gicz​ny​mi, „Cie​lec” na​to​miast z naj​wyż​szą osią​ga​ną pręd​ko​ścią za​ta​czać bę​dzie wo​kół eska​dry ko​ta i ani​hilo​wać wro​gów tra​fia​ją​cych w sto​żek znisz​cze​nia. Je​stem prze​ko​na​ny, że uda​ło​by się nam osło​nić stat​ki Ga​lak​tów przed bez​po​śred​nim cio​sem, umoż​li​wić im pro​wa​dze​nie za​bój​cze​go ognia, któ​ry siał​by śmierć wśród wro​gów, ale bi​twa po​to​czy​ła się zu​peł​nie ina​czej. – Ad​mi​ra​le, oni się co​fa​ją! – wy​krzyk​nął Osi​ma. Nisz​czy​cie​le jed​nak nie co​fa​li się: strasz​li​wa bu​rza ru​nę​ła na ich krą​żow​ni​ki, zie​lo​ne świa​tła drga​ły i zni​ka​ły w ob​sza​rze nad​świetl​nym. Na​wet lo​ka​to​ry prze​strzen​ne nie mo​gły prze​nik​nąć do pie​kła, któ​re roz​sza​la​ło się w miej​scu, gdzie jesz​cze przed chwi​lą znaj​do​wa​ła się nie​przy​ja​ciel​ska flo​ta. My sa​mi kie​dyś zna​leź​li​śmy się w ta​kiej pu​łap​ce, ale to, co te​raz prze​ży​wa​li wro​go​wie, by​ło sto​kroć okrop​niej​sze. – Dzia​ła​ją wiel​kie ge​ne​ra​to​ry Sta​cji Me​try​ki – prze​rwał mil​cze​nie Or​lan. – I je​śli się nie my​lę, An​dre na​rzu​cił flo​cie wro​ga kurs na Pło​mie​ni​stą, pro​sto pod dzia​ła bio​lo​gicz​ne z aste​ro​idów. Zbli​ża się fi​nał!… Ode​rwa​łem się od ekra​nu, na któ​rym jed​ne po dru​gich ni​kły zie​lo​ne świa​teł​ka krą​żow​ni​ków Zły​wro​gów. – Jed​no jest pew​ne, dro​gi Or​la​nie, nikt nam te​raz nie prze​szko​dzi w po​łą​cze​niu się z flo​tą ga​lak​tycz​ną lu​dzi. A co wte​dy bę​dą mo​gli Nisz​czy​cie​le prze​ciw​sta​wić zjed​no​czo​nej po​tę​dze Zie​mian, Ga​lak​tów i wa​szych wy​zwo​lo​nych pla​net?

14

Pla​ne​to​lot płyn​nie za​nu​rzył się w tu​ne​lu cu​mow​ni​czym „Skor​pio​na”. Wy​bie​giem z nie​go pierw​szy i ze​sko​czy​łem na pla​cyk lą​do​wi​ska. Nie zdą​ży​łem na​wet krzyk​nąć, kie​dy zna​la​złem się w ob​ję​ciach Al​la​na. Póź​niej ob​jął mnie Le​onid, a póź​niej by​ła Ol​ga, Wie​ra, in​ni przy​ja​cie​le… By​ły uko​cha​ne twa​rze, sil​ne rę​ce, ra​do​śnie uśmiech​nię​te usta… Coś mó​wi​łem, coś wy​krzy​ki​wa​łem, ale nie sły​sza​łem ani sie​bie, ani in​nych. Po pew​nym cza​sie wszy​scy się uspo​ko​ili i mo​głem wresz​cie ro​zej​rzeć się do​ko​ła. Ma​ry pła​ka​ła na ra​mie​niu Wie​ry, Osi​ma coś ener​gicz​nie tłu​ma​czył Ol​dze i Le​oni​do​wi, sta​ra​jąc się chy​ba w kil​ku sło​wach opo​wie​dzieć im na go​rą​co wszyst​kie tra​gicz​ne przy​go​dy, ja​kie prze​ży​li​śmy w Per​se​uszu. – Eli, kto to jest? – za​py​ta​ła w pew​nej chwi​li prze​ra​żo​nym gło​sem Ol​ga. Obej​rza​łem się szu​ka​jąc te​go, co mo​gło prze​stra​szyć tak za​wsze zrów​no​wa​żo​ną Olgę. Na trap pla​ne​to​lo​tu wy​szedł Gig. Stał tam, spo​glą​da​jąc ra​do​śnie na ze​bra​nych lu​dzi swy​mi czar​ny​mi oczo​do​ła​mi i chi​cho​cząc ca​łym szkie​le​to​wym cia​łem. Obok nie​go zja​wi​li się Or​lan i Gra​cjusz z jed​nej stro​ny, po dru​giej zaś sta​nął Lusin z Ti​gra​nem. Ta gru​pa zło​żo​na z Ga​lak​tów, Zie​mian i Nisz​czy​cie​li spra​wia​ła tak nie​sa​mo​wi​te wra​że​nie, iż nad ca​łym pla​cy​kiem za​pa​dła na chwi​lę ka​mien​na ci​sza. Lu​dzie w oszo​ło​mie​niu ga​pi​li się na Ga​lak​tów i Nisz​czy​cie​li, ci z ko​lei pa​trzy​li z cie​ka​wo​ścią na lu​dzi. Szyb​ko wbie​głem na schod​ki i ob​ją​łem Or​la​na i Gra​cju​sza, Lusin ob​jął Ti​gra​na i Gi​ga. – Przy​ja​cie​le! – zwró​ci​łem się do lu​dzi. – Nie dziwcie się, lecz ciesz​cie. Trzy naj​więk​sze na​ro​dy gwiezd​ne na​sze​go za​kąt​ka Wszech​świa​ta łą​czą się w bra​ter​skim so​ju​szu dla do​bra i roz​kwi​tu wszyst​kich lu​dów! Cho​ciaż jesz​cze nie moż​na po​wie​dzieć, że wszy​scy Nisz​czy​cie​le za​mie​ni​li się w twór​ców, ale kil​ku ta​kich mo​gę wam już przed​sta​wić. Oto oni, po​wi​taj​cie ich! Trium​fal​ne „hu​ra!” za​głu​szy​ło mo​je sło​wa. Ze​szli​śmy w dół i za​gu​bi​li​śmy się w tłu​mie. – Chodź​my do sa​li ob​ser​wa​cyj​nej – po​wie​dzia​łem do Al​la​na. – Po​ka​żę ci Po​ma​rań​czo​wą, gdzie obec​nie w mo​jej re​zy​den​cji na Trze​ciej Pla​ne​cie za​sia​da An​dre Szer​stiuk. Tak, nasz An​dre, ży​wy i ca​ły, nie​mal wszechpo​tęż​ny!… Co naj​mniej jed​na czwar​ta gwiazd Per​se​usza znaj​du​je się w je​go wła​dzy. Do​kąd bie​gniesz? – Chwi​lecz​kę, jed​ną chwi​lecz​kę, Eli! – wy​krzyk​nął Al​lan roz​py​cha​jąc to​wa​rzy​szą​cy tłum. – Co mu się sta​ło? – spy​ta​łem zdu​mio​ny Olgę. – Czym go tak prze​ra​zi​łem? – Za​raz się do​wiesz – od​par​ła. – Nie prze​ra​zi​łeś lecz ura​do​wa​łeś. Al​lan zja​wił się, kie​dy już wcho​dzi​li​śmy do sa​li ob​ser​wa​cyj​nej. Pro​wa​dził za rę​kę mło​de​go męż​czy​znę. Mło​dzie​niec byt tak po​dob​ny do An​dre, że znie​ru​cho​mia​łem. To był An​dre, ale nie po​sta​rza​ły i ner​wo​wy, ja​kie​go zo​sta​wi​li​śmy na Trze​ciej Pla​ne​cie, lecz daw​ny An​dre, mój przy​ja​ciel z mło​dych lat: wy​so​ki, zgrab​ny, przy​stoj​ny, z ta​ki​mi sa​my​mi czer​wo​no​ru​dy​mi kę​dzio​ra​mi do ra​mion… – Oleg! – wy​krzyk​ną​łem. – Je​go syn?… Chło​pak pod​szedł do mnie nie​śmia​ło. Ob​ją​łem go ser​decz​nie.

– Jak się tu zna​la​złeś? – za​py​ta​łem. – Trzy la​ta te​mu po​zwo​lo​no mi przy​łą​czyć się do wy​pra​wy – od​parł mło​dzie​niec. – Ma​ma zo​sta​ła na Orze, a ja jej obie​ca​łem, że na​tych​miast dam znać, je​że​li do​wiem się cze​goś o oj​cu. – Jesz​cze dziś wy​ślesz wia​do​mość, że oj​ciec się od​na​lazł. Prze​ka​że​my de​pe​szę na SFP po​za ko​lej​no​ścią. A sam wkrót​ce go zo​ba​czysz: po​łą​czo​ne flo​ty le​cą na Po​ma​rań​czo​wą, gdzie do​wo​dzi twój oj​ciec. Do sa​li ob​ser​wa​cyj​nej wci​snę​ło się ty​le lu​dzi, że za​bra​kło dla wszyst​kich miej​sca i trze​ba by​ło stać. Na pół​ku​lach ekra​nów świa​tła gwiaz​do​lo​tów za​ćmie​wa​ły blask słońc. Zie​lon​ka​we punk​ci​ki stat​ków Ga​lak​tów prze​mie​sza​ły się z czer​wo​ny​mi krop​ka​mi na​szych okrę​tów. Skie​ro​wa​łem mnoż​nik na pa​rę ta​kich róż​no​barw​nych ogni​ków. Sta​tek Ga​lak​tów był w po​rów​na​niu z na​szym ogrom​ny. Uśmiech​ną​łem się: nie mie​li​śmy po​wo​dów do na​rze​kań, bo na​sze nie​wiel​kie okrę​ci​ki kry​ły w so​bie wiel​ką po​tę​gę. W za​koń​czo​nym nie​daw​no star​ciu ani eska​dra Al​la​na, ani zjed​no​czo​ne si​ły Ga​lak​tów nie utra​ci​ły żad​ne​go ze swych stat​ków. Nisz​czy​cie​le na​to​miast po​za co naj​mniej jed​ną trze​cią swo​jej flo​ty​l​li stra​ci​li rzecz waż​niej​szą: na​dzie​ję na zwy​cię​stwo. – Zro​bi​li​śmy do​brą ro​bo​tę – po​wie​dzia​łem na głos. – Ale to do​pie​ro po​czą​tek, przy​ja​cie​le! – Zro​bi​li​ście już wła​ści​wie wszyst​ko – od​parł z ta​jo​nym smut​kiem Oleg. – A dla nas, mło​dzie​ży, zo​sta​ły tyl​ko drob​ne za​bie​gi po​rząd​ko​we… Przez stre​fę ogni zjed​no​czo​nej flo​ty Zie​mian i Ga​lak​tów prze​bi​ja​ły się świa​teł​ka gwiazd sku​pi​ska Phi Per​se​usza, a za ni​mi wy​stę​po​wa​ła z brze​gów Dro​ga Mlecz​na, naj​bar​dziej ma​je​sta​tycz​na gwiezd​na rze​ka Wszech​świa​ta. Ni​gdzie nie wy​glą​da ona tak pięk​nie i ni​gdzie nie są tak groź​ne po​że​ra​ją​ce jej ją​dro mgła​wi​ce. – Zro​bi​li​śmy do​brą ro​bo​tę – po​wtó​rzy​łem. – Ale te​go, co na​le​ży jesz​cze zro​bić, wy​star​czy wszyst​kim na ca​łe wie​ki. To​bie, Ole​gu, wy​zna​czy​my in​ne za​da​nie po​za gra​ni​ca​mi Per​se​usza, gdyż je​dy​nie two​je po​ko​le​nie bę​dzie mo​gło je wy​ko​nać. Gdzieś tam – wska​za​łem rę​ką. na ciem​ne mgła​wi​ce – miesz​ka za​gad​ko​wy i po​tęż​ny na​ród Ra​mi​rów. Mu​si​my się do​wie​dzieć, ja​cy oni są. Wy​pra​wa do ją​dra ga​lak​ty​ki jest za​da​niem, do któ​re​go two​je po​ko​le​nie już te​raz mu​si za​cząć się przy​go​to​wy​wać.

3. Pę​tla wstecz​ne​go cza​su

Część I. Dysharmonia gwiezdna

1

Te​go dnia, do​sko​na​le to pa​mię​tam, lu​nął nie​za​po​wie​dzia​ny deszcz. Wi​docz​nie in​sta​la​cje Za​rzą​du Osi Ziem​skiej ule​gły ja​kiejś drob​nej awa​rii, bo świę​to Wiel​kiej Bu​rzy Let​niej mia​ło się od​być do​pie​ro za ty​dzień. A tym​cza​sem stru​gi ule​wy ło​mo​ta​ły o szy​by, na bul​wa​rze zaś wo​da się​ga​ła za​sko​czo​nym prze​chod​niom do ko​stek. Po​pę​dzi​łem na we​ran​dę osiem​dzie​sią​te​go pię​tra i z roz​ko​szą wy​sta​wi​łem twarz na nie​za​pro​gra​mo​wa​ny deszcz, ło​wiąc usta​mi gru​be kro​ple. Oczy​wi​ście na​tych​miast prze​mo​kłem do su​chej nit​ki i kie​dy Ma​ry mnie za​wo​ła​ła, nie ode​zwa​łem się. Wie​dzia​łem, że się na mnie gnie​wa. Ni​gdy zresz​tą wy​bie​ga​jąc na deszcz nie za​kła​da​łem płasz​cza, co nie​od​mien​nie wy​wo​ły​wa​ło jej nie​za​do​wo​le​nie. Ma​ry nie re​zy​gno​wa​ła: – Eli! Eli! Zejdź na dół! Ro​me​ro chce z to​bą mó​wić. Skwa​pli​wie wró​ci​łem do miesz​ka​nia. Po​środ​ku po​ko​ju stał Pa​weł. Oczy​wi​ście nie on sam z krwi i ko​ści, lecz tyl​ko je​go prze​strzen​ny wi​ze​ru​nek, ale tech​ni​ka łącz​no​ścio​wa osią​gnę​ła już ta​kie wy​ży​ny do​sko​na​ło​ści, że przy​naj​mniej dla mnie ste​reo​fan​tom ni​czym się na oko nie róż​ni od ży​we​go czło​wie​ka, któ​re​mu chcia​ło​by się uści​snąć rę​kę. – Dro​gi ad​mi​ra​le! Mam złe wia​do​mo​ści! Już od co naj​mniej dwu​dzie​stu lat nie je​stem ad​mi​ra​łem, ale Ro​me​ro na​dal się tak do mnie zwra​ca. – Wresz​cie roz​szy​fro​wa​li​śmy oko​licz​no​ści, w ja​kich ule​gły za​gła​dzie wy​pra​wy na​szych przy​ja​ciół Al​la​na i Le​oni​da. Mu​szę pa​na z naj​wyż​szym ubo​le​wa​niem po​in​for​mo​wać, iż pier​wot​na hi​po​te​za o przy​pad​ko​wej awa​rii zo​sta​ła de​fi​ni​tyw​nie oba​lo​na. Nie po​twier​dzi​ło się rów​nież przy​pusz​cze​nie, że Le​onid i Al​lan po​peł​ni​li ja​kieś błę​dy lub przed​się​wzię​li nie​prze​my​śla​ne dzia​ła​nie. Wszyst​kie ich roz​ka​zy zo​sta​ły do​kład​nie prze​ana​li​zo​wa​ne i za​apro​bo​wa​ne przez Wiel​ką Ma​szy​nę Aka​de​mic​ką, któ​ra stwier​dzi​ła, iż dzia​ła​nia na​szych bied​nych przy​ja​ciół by​ły naj​lep​sze z moż​li​wych w tych strasz​li​wych wa​run​kach, w ja​kich się zna​leź​li. – Chce pan po​wie​dzieć… – za​czą​łem, ale Pa​weł nie po​zwo​lił mi do​koń​czyć. Był tak zde​ner​wo​wa​ny, że za​po​mniał o swo​ich nie​na​gan​nych ma​nie​rach. – Tak, wła​śnie to, ad​mi​ra​le! Cho​ciaż Al​lan i Le​onid ni​cze​go się nie do​my​śla​li, pro​wa​dzo​no prze​ciw nim dzia​ła​nia bo​jo​we! Mel​do​wa​li o na​tu​ral​nych klę​skach ży​wio​ło​wych, my zaś w trak​cie ana​li​zy wy​kry​li​śmy ce​lo​we wro​gie dzia​ła​nia. Opi​sy​wa​li nie​co​dzien​ne zja​wi​ska na​tu​ry, któ​re w grun​cie rze​czy by​ły okrut​ny​mi cio​sa​mi pod​stęp​ne​go prze​ciw​ni​ka, kon​se​kwent​nie wzno​szą​ce​go prze​szko​dy na ich dro​dze. Nie by​ło groź​nych ży​wio​łów, dro​gi ad​mi​ra​le, tyl​ko bezpar​do​no​wa woj​na! Na​sza pierw​sza wy​pra​wa do ją​dra Ga​lak​ty​ki zgi​nę​ła na gwiezd​nym po​lu bi​twy, a nie w wy​ni​ku igrasz​ki ży​wio​łów – ta​ka jest smut​na praw​da o lo​sach eskadr Al​la​na i Le​oni​da. Ro​me​ro za​wsze wy​ra​żał się na​der kwie​ci​ście. Od kie​dy zo​stał wy​bra​ny do Wiel​kiej Ra​dy i mia​no​wa​ny głów​nym hi​sto​rio​gra​fem Związ​ku Mię​dzy​gwiezd​ne​go, ta je​go za​baw​na ce​cha przy​bra​ła jesz​cze na si​le. Być mo​że lu​dzie w sta​ro​żyt​no​ści roz​ma​wia​li tyl​ko w ten spo​sób, ale mnie oso​bi​ście je​go na​zbyt wy​szu​ka​ny styl cza​sa​mi moc​no iry​tu​je, zwłasz​cza kie​dy po​słu​gu​je się nim dla oma​wia​nia ja​kichś zwy​kłych, po​wsze​dnich spraw. Te​raz jed​nak ów styl był zu​peł​nie na miej​scu. O za​gła​dzie pierw​szej wy​pra​wy do ją​dra Ga​lak​ty​ki nie moż​na by​ło

mó​wić ina​czej. Za​py​ta​łem: – Kie​dy od​bę​dzie się po​grzeb po​le​głych? – Za ty​dzień. Ad​mi​ra​le, jest pan pierw​szą oso​bą, któ​rą po​in​for​mo​wa​no o oko​licz​no​ściach za​gła​dy wy​pra​wy ga​lak​tycz​nej. Na​tu​ral​nie do​my​śla się pan, dla​cze​go Ra​da zwró​ci​ła się naj​pierw do pa​na! – Wręcz prze​ciw​nie, nie mam naj​mniej​sze​go po​ję​cia, dla​cze​go tak się sta​ło! – Wiel​ka Ra​da pra​gnie za​się​gnąć pań​skiej opi​nii. – Ro​me​ro po​wie​dział to z ta​kim na​ci​skiem, jak​by po​wie​rzał mi ta​jem​ni​cę rów​nie waż​ną jak praw​da o za​gła​dzie wy​pra​wy. – Pro​si​my, aby ze​chciał pan za​sta​no​wić się nad tym, co pa​nu prze​ka​za​łem. – Za​sta​no​wię się – po​wie​dzia​łem, i wi​ze​ru​nek Ro​me​ra roz​pły​nął się w po​wie​trzu. Na​rzu​ci​łem płaszcz i wró​ci​łem do wi​szą​ce​go ogro​du na osiem​dzie​sią​tym pię​trze. Wkrót​ce zja​wi​ła się tam rów​nież Ma​ry. Ob​ją​łem ją ra​mie​niem i przy​tu​li​łem. Ja​sny ra​nek za​mie​nił się w mrocz​ny wie​czór, nie by​ło wi​dać ani chmur, ani drzew na bul​wa​rze, ani na​wet krze​wów na we​ran​dzie sześć​dzie​sią​te​go pię​tra. Na świe​cie był tyl​ko deszcz, po​ły​skli​wy, roz​gło​śny, śpiew​ny i roz​bu​cha​ny, że za​tę​sk​ni​łem za skrzy​dła​mi, abym mógł sam zmie​rzyć się w po​wie​trzu ze stru​mie​nia​mi tej trium​fu​ją​cej wo​dy. Lot awio​net​ką jed​nak nie da​je tej peł​ni wra​żeń. – Wiem, o czym my​ślisz – po​wie​dzia​ła Ma​ry. – Tak – od​par​łem. – Do​kład​nie trzy​dzie​ści lat te​mu rów​nież w cza​sie świę​ta Bu​rzy Let​niej le​cia​łem wśród stru​mie​ni wo​dy, ty zaś za​rzu​ci​łaś mi, że za​cho​wu​ję się w po​wie​trzu zbyt lek​ko​myśl​nie. Ze​sta​rze​li​śmy się, Ma​ry. Te​raz już bym nie zdo​łał utrzy​mać się w ją​drze wy​ła​do​wań elek​trycz​nych. Cza​sa​mi wręcz prze​ra​ża mnie fakt, iż Ma​ry o wie​le le​piej ode mnie sa​me​go po​tra​fi za​na​li​zo​wać mo​je wła​sne od​czu​cia i na​stro​je. Uśmiech​nę​ła się ze smut​kiem. – My​śla​łeś o czymś zu​peł​nie in​nym – po​wie​dzia​ła. – Ża​łu​jesz, że nie by​ło cię w tym za​kąt​ku Wszech​świa​ta, w któ​rym zgi​nę​li na​si przy​ja​cie​le. Wy​da​je ci się, że gdy​byś tam był, wy​pra​wa wró​ci​ła​by bez ta​kich strat. …Dyk​tu​ję ten tekst w ko​ko​nie by​tu po​za​cza​so​we​go. Co to zna​czy wy​tłu​ma​czę póź​niej. Przede mną w prze​zro​czy​stym po​jem​ni​ku za​wie​szo​nym w po​lu si​ło​wym spo​czy​wa​ją nie​ru​cho​mo zwło​ki, obrzy​dli​we i nie​znisz​czal​ne, zwło​ki zdraj​cy, któ​ry ze​pchnął nas w ot​chłań bez wyj​ścia. Na trój​wy​mia​ro​wych ekra​nach wid​nie​ją pej​za​że nie​wy​obra​żal​ne​go, nie​praw​do​po​dob​ne​go świa​ta, pie​kło ka​ta​stro​fal​ne​go gwiezd​ne​go wi​ru. Wiem po​nad wszel​ką wąt​pli​wość, że ten po​twor​ny świat jest mi ob​cy, nie​ludz​ki, wro​gi nie tyl​ko wszyst​kie​mu co ży​we lecz rów​nież wszyst​kie​mu co ro​zum​ne. I już nie wie​rzę, że mój udział w wy​pra​wie mo​że za​po​biec stra​tom. Od​po​wia​dam za na​szą wy​pra​wę i świa​do​mie pro​wa​dzę ją dro​gą, na któ​rej koń​cu naj​praw​do​po​dob​niej czy​ha zgu​ba. Ta​ka jest praw​da. Je​śli te no​tat​ki ja​kimś cu​dem do​trą na Zie​mię, nie​chaj lu​dzie do​wie​dzą się: wy​raź​nie wi​dzę groź​ną praw​dę i cał​ko​wi​cie uświa​da​miam so​bie wła​sną wi​nę. Nic nie mo​że mnie uspra​wie​dli​wić! To nie jest krzyk roz​pa​czy, tyl​ko zim​na kon​klu​zja. A owe​go dnia na pięk​nej zie​lo​nej Zie​mi, na Zie​mi te​raz nie​wy​obra​żal​nie da​le​kiej, wśród ra​do​sne​go plusku ule​wy, od​po​wie​dzia​łem żo​nie ze smut​kiem: – Pra​gnę bar​dzo wie​lu rze​czy, Ma​ry! Pra​gnie​nia zwięk​sza​ją iner​cję, bez​wład​ność ist​nie​nia – naj​pierw cią​gną do przo​du, a po​tem ha​mu​ją uwiąd. W mło​do​ści i sta​ro​ści czło​wiek pra​gnie wię​cej niż mo​że osią​gnąć. Nie​ste​ty, je​stem za sta​ry na mo​je ma​rze​nia… Te​raz po​zo​sta​je nam tyl​ko jed​no, mo​ja dro​ga, po pro​stu spo​koj​nie i w po​ko​rze usy​chać. Tyl​ko to: spo​koj​nie

usy​chać!

2

Na ko​smo​dro​mie, gdzie lą​do​wał gwiaz​do​lot z Per​se​usza, nie by​łem, na uro​czy​sto​ści ża​łob​ne w sa​li Wiel​kiej Ra​dy nie po​sze​dłem, ste​reo​ekra​ny w mo​im po​ko​ju wy​łą​czy​łem. Ma​ry zre​la​cjo​no​wa​ła mi po​tem ze łza​mi w oczach prze​bieg obu uro​czy​sto​ści. Wy​słu​cha​łem jej w mil​cze​niu i po​sze​dłem do sie​bie. Gdy​bym tak za​cho​wał się w pierw​szych la​tach na​szej zna​jo​mo​ści żo​na za​rzu​ci​ła​by mi brak ser​ca, ale te​raz do​sko​na​le mnie ro​zu​mia​ła. Na Zie​mi od daw​na już nie ma żad​nych cho​rób, na​wet sło​wo „le​karz” znik​nę​ło ze słow​ni​ka, ale sta​nu, w ja​ki po​pa​dłem po za​po​zna​niu się z prze​bie​giem wy​pra​wy Al​la​na i Le​oni​da, nie moż​na by​ło na​zwać ina​czej, jak tyl​ko cho​ro​bą. „Nie​ła​two jest to prze​żyć” – po​wie​dział Ro​me​ro, wrę​cza​jąc mi ka​se​tę z za​pi​sem wszyst​kich wy​da​rzeń po​czy​na​jąc od star​tu wy​pra​wy z Trze​ciej Pla​ne​ty w Ukła​dzie Per​se​usza i koń​cząc na po​wro​cie do ba​zy stat​ków z mar​twy​mi za​ło​ga​mi. Miał ra​cję, te​go nie da​ło się ła​two prze​żyć, to trze​ba by​ło wręcz cięż​ko od​cho​ro​wać. Praw​do​po​dob​nie nie po​szedł​bym tak​że na uro​czy​sty po​grzeb ofiar, gdy​bym nie do​wie​dział się, że na Zie​mię przy​le​cia​ła Ol​ga. Z pew​no​ścią nie wy​ba​czy​ła​by mi, gdy​bym nie od​dał ostat​niej po​słu​gi jej mę​żo​wi. Na​le​ża​ło też zo​ba​czyć się ze sta​ry​mi przy​ja​ciół​mi – Or​la​nem i Gi​giem, Osi​ma i Gra​cju​szem, Ka​ma​gi​nem i Tru​bem, któ​rzy przy​by​li wraz z Olgą na jej „Orio​nie”, aby uczest​ni​czyć w uro​czy​stym zło​że​niu pro​chów w Pan​te​onie. Mi​mo wszyst​ko jed​nak dłu​go nie mo​głem się zde​cy​do​wać wyjść z do​mu. Ba​łem się, że nie znio​sę ce​re​mo​nii ża​łob​nych. Ro​me​ro uprze​dził mnie, że po​wi​nie​nem wy​gło​sić mo​wę, a cóż ja mo​głem po​wie​dzieć po​za tym, że po​le​gli by​li męż​ny​mi pio​nie​ra​mi Ko​smo​su, i że bar​dzo ich ko​cha​łem? W Sa​li Ce​re​mo​nii Ża​łob​nych Pan​te​onu ze​bra​li się krew​ni i przy​ja​cie​le po​le​głych. Ol​ga roz​pła​ka​ła się i opar​ła gło​wę na mym ra​mie​niu, a ja ze współ​czu​ciem gła​dzi​łem jej si​we wło​sy. Ona naj​dłu​żej z nas wszyst​kich opie​ra​ła się nisz​czą​ce​mu wpły​wo​wi cza​su, ale nie​szczę​ście kom​plet​nie ją za​ła​ma​ło. Z tru​dem, że​by tyl​ko coś po​wie​dzieć, wy​mam​ro​ta​łem: – Olu, mo​gła​byś wy​brać ja​kiś in​ny ko​lor wło​sów, to prze​cież ta​kie pro​ste. Na​dal wszyst​ko bra​ła do​słow​nie. Te​raz też po​trak​to​wa​ła mo​je sło​wa po​waż​nie i uśmiech​nę​ła się z ta​kim smut​kiem, że omal się nie roz​pła​ka​łem. – Le​oni​do​wi po​do​ba​łam się ta​ka, ja​ka je​stem, a po​za nim nie mam się dla ko​go upięk​szać. Wraz z Olgą przy​szła na po​grzeb Ire​na, jej cór​ka. Nie wi​dzia​łem Ire​ny co naj​mniej pięt​na​ście lat i za​pa​mię​ta​łem ją z tam​tych cza​sów ja​ko roz​ka​pry​szo​ną, nie​ład​ną dziew​czyn​kę, po​dob​ną jak dwie kro​ple wo​dy do Le​oni​da i z je​go cha​rak​te​rem. Daw​niej czę​sto się dzi​wi​łem, że Ire​na tak ma​ło wzię​ła od mat​ki roz​sąd​ku, spo​ko​ju, jej umie​jęt​no​ści prze​ni​ka​nia do sed​na każ​dej ta​jem​ni​cy i nie​złom​nej wo​li ukry​tej pod po​zo​ra​mi mięk​ko​ści, do​bre​go wy​cho​wa​nia i nie​uda​wa​nej życz​li​wo​ści dla wszyst​kich. A w Pan​te​onie uj​rza​łem ko​bie​tę smu​kłą i sma​głą, po​ryw​czą, mó​wią​cą szyb​ko i zde​cy​do​wa​nie, o ener​gicz​nych ru​chach i tak ogrom​nych czar​nych oczach, że trud​no by​ło od nich ode​rwać wzrok. Ire​na wy​da​ła mi się jesz​cze bar​dziej po​dob​na do Le​oni​da niż daw​niej, przy czym nie by​ło to po​do​bień​stwo czy​sto ze​wnętrz​ne. Dzi​siaj, kie​dy trud​no już co​kol​wiek na​pra​wić, wi​dzę jak bar​dzo my​li​łem się co do

cha​rak​te​ru Ire​ny. W dłu​gim łań​cu​chu przy​czyn, któ​re do​pro​wa​dzi​ły do dzi​siej​sze​go nie​szczę​ścia, rów​nież i ta mo​ja po​mył​ka ode​gra​ła swo​ją ro​lę. Ob​ją​łem dziew​czy​nę przy​jaź​nie i po​wie​dzia​łem: – Bar​dzo ko​cha​łem two​je​go oj​ca, dro​gie dziec​ko. Od​su​nę​ła się ode mnie gwał​tow​nym ge​stem, bły​snąw​szy przy tym ocza​mi. Zba​na​li​zo​wa​ne do szczę​tu wy​ra​że​nie „bły​snąć ocza​mi” w tym wy​pad​ku jest je​dy​nie od​po​wied​nie, gdyż po pro​stu nie mo​gę wy​ra​zić się ina​czej. Bły​snę​ła więc ocza​mi i od​po​wie​dzia​ła z wro​go​ścią, któ​ra mnie zdu​mia​ła: – Ja też ko​cha​łam swo​je​go oj​ca, ale już nie je​stem dziec​kiem, Eli. Po​wi​nie​nem był za​sta​no​wić się nad sen​sem jej słów, a zwłasz​cza nad to​nem i wów​czas wie​le spraw po​to​czy​ło​by się ina​czej. Ale aku​rat wte​dy po​de​szli do nas Lusin i Trub, więc nie mia​łem już cza​su na ana​li​zo​wa​nie za​cho​wa​nia się ja​kiejś po​strze​lo​nej dziew​czy​ny. Lusin ze łza​mi w oczach uści​snął mi rę​kę, a sta​ry anioł moc​no ob​jął mnie czar​ny​mi skrzy​dła​mi. Le​ki na nie​śmier​tel​ność, tak ener​gicz​nie pro​pa​go​wa​ne przez Ga​lak​tów, rów​nie ma​ło po​ma​ga​ją mo​im przy​ja​cio​łom, jak i mnie. Lusin wy​glą​dał zna​ko​mi​cie, bo w je​go szczu​płym cie​le wię​cej by​ło ścię​gien i ko​ści niż mię​sa, a ta​cy lu​dzie dłu​go się nie sta​rze​ją. A Trub bar​dzo się po​su​nął. Ni​gdy jed​nak nie przy​pusz​cza​łem, że moż​na się tak pięk​nie ze​sta​rzeć, tak, pro​szę mi wy​ba​czyć ten zbyt mo​że kwie​ci​sty zwrot, cu​dow​nie zwięd​nąć. Ze wzru​sze​niem mó​wię o tym cu​dow​nym więd​nię​ciu i z bó​lem w ser​cu przy​po​mi​nam so​bie po​le​głe​go Tru​ba ta​kim, ja​kim uj​rza​łem go na ża​łob​nej ce​re​mo​nii – ogrom​ne​go, czar​no​skrzy​dłe​go, z buj​ną, cał​ko​wi​cie po​si​wia​łą czu​pry​ną i gę​sty​mi też zu​peł​nie si​wy​mi bo​ko​bro​da​mi… – Nie​szczę​ście! – po​wie​dział głu​cho Lusin. – Cóż to za nie​szczę​ście, Eli! – Do​ko​ła by​li wro​go​wie! – ryk​nął Trub. – Al​lan i Le​onid ana​li​zo​wa​li na​uko​wo za​gad​ko​we zja​wi​ska przy​rod​ni​cze, kie​dy trze​ba by​ło wal​czyć! Ty byś wal​czył, Eli, je​stem te​go pe​wien! Szko​da, że mnie tam nie by​ło! Ja też bym po​tra​fił sko​rzy​stać z do​świad​czeń wy​nie​sio​nych z bi​tew na Trze​ciej Pla​ne​cie! Zbli​żył się do nas Gra​cjusz z Or​la​nem. Kie​dy po​ja​wia​ją się obaj na pla​ne​tach za​miesz​ka​łych przez lu​dzi, wów​czas cho​dzą tyl​ko ra​zem. Jest w tym ja​kaś wzru​sza​ją​ca w swej na​iw​no​ści de​mon​stra​cja – Ga​lakt i Nisz​czy​ciel zda​ją się prze​ko​ny​wać każ​de​go, że okrut​na nie​na​wiść od wie​lu mi​lio​nów lat dzie​lą​ca ich na​ro​dy te​raz za​mie​ni​ła się w go​rą​cą przy​jaźń. Po daw​ne​mu na​zwa​łem Or​la​na Nisz​czy​cie​lem, cho​ciaż te​raz na​da​no im mia​no „De​miur​gów”, z któ​re​go są nie​zmier​nie dum​ni, bo​wiem ozna​cza ono coś w ro​dza​ju me​cha​ni​ka lub bu​dow​ni​cze​go, w każ​dym ra​zie twór​cy, nie zaś nisz​czy​cie​la. No​wa na​zwa dość do​kład​nie od​da​je ro​lę by​łych Nisz​czy​cie​li w na​szym Związ​ku Gwiezd​nym, ale nie są​dzę, aby osten​ta​cyj​nie de​mon​stro​wa​na przy​jaźń ła​two przy​cho​dzi​ła Or​la​no​wi i Gra​cju​szo​wi, zwłasz​cza te​mu ostat​nie​mu. Astropsy​cho​lo​dzy utrzy​mu​ją, że po​dob​nie jak lu​dziom, nie da się za​szcze​pić za​mi​ło​wa​nia do brzyd​kich za​pa​chów i brzyd​kich po​stęp​ków, tak sa​mo Ga​lak​tów nie moż​na skło​nić do to​le​ro​wa​nia sztucz​nych na​rzą​dów i tka​nek, a De​miur​go​wie zmie​ni​li tyl​ko na​zwę, nie zaś struk​tu​rę cia​ła, w któ​rym peł​no jest sztucz​nych tka​nek i na​rzą​dów. – Wi​taj Eli, mój sta​ry przy​ja​cie​lu i pre​cep​to​rze! – rzekł uro​czy​stym to​nem Ga​lakt, ludz​kim zwy​cza​jem wy​cią​ga​jąc do mnie rę​kę. Mo​je drob​ne pal​ce znik​nę​ły w je​go gi​gan​tycz​nej dło​ni jak w ogrom​nej mu​szli. Wy​mam​ro​ta​łem ja​kąś sto​sow​ną od​po​wiedź. Nie przy​szło mi to ła​two, bo kwie​ci​sto​ścią mo​wy Ga​lak​to​wie na​wet Ro​me​ra po​tra​fią za​pę​dzić w ko​zi róg. Or​lan ogra​ni​czył się do te​go, że po​wi​tal​nie roz​pro​mie​nił swą nie​bie​ska​wą twarz, uniósł wy​so​ko gło​wę i z gło​śnym trza​skiem wbił ją w ra​mio​na. We​szli​śmy ra​zem na sa​lę.

Po za​koń​cze​niu ce​re​mo​nii, któ​rej nie bę​dę tu opi​sy​wał, by nie przy​wo​ły​wać raz jesz​cze bo​le​snych dla mnie wspo​mnień, za​mie​rza​łem jak naj​szyb​ciej udać się do do​mu, ale za​trzy​mał mnie Ro​me​ro, któ​ry pod​szedł do mnie w to​wa​rzy​stwie Ole​ga. Ro​me​ro po​wie​dział: – Dro​gi ad​mi​ra​le, mam obo​wią​zek po​in​for​mo​wać pa​na, iż Wiel​ka Ra​da po​sta​no​wi​ła zor​ga​ni​zo​wać dru​gą wy​pra​wę do ją​dra Ga​lak​ty​ki i na sta​no​wi​sko do​wód​cy eska​dry gwiaz​do​lo​tów po​wo​ła​ła ka​pi​ta​na Ole​ga Szer​stiu​ka, na​sze​go wspól​ne​go przy​ja​cie​la. Oleg, nie do​pusz​cza​jąc mnie do gło​su, po​spiesz​nie do​dał: – Zgo​dzi​łem się ob​jąć do​wódz​two je​dy​nie pod wa​run​kiem, że pan, Eli, rów​nież weź​mie udział w wy​pra​wie! Po​wi​nie​nem rów​nie ka​te​go​rycz​nie od​mó​wić, jak już to wie​lo​krot​nie czy​ni​łem w od​po​wie​dzi na pro​po​zy​cje do​wo​dze​nia wy​pra​wa​mi gwiezd​ny​mi lub bra​nia w nich czyn​ne​go udzia​łu. Po wy​zwo​le​niu Per​se​usza, po tra​gicz​nej śmier​ci Astra na trze​ciej Pla​ne​cie, Ma​ry i ja stra​ci​li​śmy za​pał do da​le​kich po​dró​ży. Wró​ci​li​śmy na zie​lo​ną pra​mat​kę Zie​mię, aby ni​gdy już jej nie opusz​czać. Tak po​sta​no​wi​li​śmy dwa​dzie​ścia lat te​mu i do tej po​ry ni​gdy te​mu po​sta​no​wie​niu się nie sprze​nie​wie​rzy​li​śmy. Te​raz jed​nak nie​ocze​ki​wa​nie dla sie​bie sa​me​go od​par​łem: – Zgo​da. Przyjdź​cie do mnie wie​czo​rem. Na​ra​dzi​my się.

3

Ma​ry chcia​ła wra​cać do do​mu pie​szo. Dzień był po​chmur​ny, po nie​bie pę​dzi​ły ciem​ne ob​ło​ki. Na Bul​wa​rze Okręż​nym wiatr uno​sił w po​wie​trze opa​dłe li​ście. Z roz​ko​szą wdy​cha​łem zim​ne, je​sien​ne już po​wie​trze, po​wo​li do​cho​dząc do sie​bie po prze​ży​tym wstrzą​sie. Ma​ry po​wie​dzia​ła ci​cho: – Ja​każ pięk​na jest na​sza sta​ra Zie​mia! Czy uj​rzy​my ją jesz​cze kie​dy​kol​wiek, czy też na za​wsze za​gu​bi​my się w gwiezd​nych prze​stwo​rzach? – Mo​żesz zo​stać w do​mu – za​pro​po​no​wa​łem ostroż​nie. – Na​tu​ral​nie! – od​rze​kła z lek​ką iro​nią. – Ale czy ty zdo​łasz beze mnie po​le​cieć? – Nie, Ma​ry, nie po​tra​fię – wy​zna​łem uczci​wie. – Być bez cie​bie, to nie​mal być bez sie​bie sa​me​go. Ta​ki już mój los, że w po​je​dyn​kę je​stem tyl​ko po​ło​wą ca​ło​ści. A to nie jest naj​przy​jem​niej​sze uczu​cie… – Mógł​byś przy​naj​mniej dzi​siaj obyć się bez wąt​pli​wych dow​ci​pów! – skar​ci​ła mnie żo​na. Przez dłuż​szą chwi​lę szli​śmy w mil​cze​niu, a ja zer​ka​łem na nią z nie​po​ko​jem. Od ty​lu już lat je​ste​śmy ra​zem i mi​mo wszyst​ko na​dal lę​kam się zmien​nych na​stro​jów Ma​ry. Wresz​cie mars na jej czo​le ustą​pił miej​sca wy​ra​zo​wi roz​ma​rze​nia. Za​py​ta​ła: – Wiesz, o czym my​ślę? – Oczy​wi​ście, że nie. – Przy​po​mniał mi się wiersz pew​ne​go sta​ro​żyt​ne​go po​ety – po​wie​dzia​ła i za​de​kla​mo​wa​ła coś o krą​żą​cych na wie​trze li​ściach, śmier​ci i ta​jem​ni​cach by​tu. Zgo​dzi​łem się z nią, że wie​le w tej po​ezji ko​ja​rzy się z obec​ną chwi​lą, zwłasz​cza owe krą​żą​ce li​ście. Ale ta​jem​ni​ce by​tu? – Jak ty to wszyst​ko po​tra​fisz spry​mi​ty​wi​zo​wać! – obu​rzy​ła się na mnie i znów za​mil​kła. Aby prze​rwać wresz​cie mil​cze​nie, za​py​ta​łem ją, co są​dzi o przy​czy​nach ka​ta​stro​fy wy​pra​wy Al​la​na. – W każ​dym ra​zie zde​cy​do​wa​nie nie zga​dzam się z teo​rią, któ​rą lan​su​je Pa​weł – od​par​ła lek​ce​wa​żą​co. – Męż​czyź​ni za​wsze szu​ka​ją w każ​dej za​gad​ce czy​jejś złej wo​li. Ty​le w was wo​jow​ni​czo​ści, że go​to​wi je​ste​ście uwie​rzyć, że to sa​ma na​tu​ra to​czy z wa​mi cią​głą wal​kę i ma​rzy tyl​ko o tym, aby rzu​cić was na ko​la​na. Przy​pi​sy​wa​nie na​tu​rze wła​snych wad jest ła​twe i nie​sły​cha​nie wy​god​ne, ale z pew​no​ścią nie naj​słusz​niej​sze! – Za wo​jow​ni​czość męż​czyzn po​no​szą wi​nę ko​bie​ty, bo to one wła​śnie wy​da​ją nas ta​ki​mi na świat – po​sta​ra​łem się ob​ró​cić spra​wę w żart. – Mó​wiąc jed​nak po​waż​nie, nie oba​li​łaś żad​ne​go z ar​gu​men​tów Ro​me​ra. – Nie mu​szę ni​cze​go oba​lać – od​par​ła swym zwy​kłym ostrym to​nem – bo zna​la​złam w ra​por​cie je​dy​nie opis nie​zro​zu​mia​łych fak​tów i nie​udol​ne pró​by ich in​ter​pre​ta​cji. Jej sło​wa wy​war​ły na mnie więk​sze wra​że​nie niż owe​go dnia skłon​ny by​łem to przy​znać. Wie​czo​rem nasz sa​lo​nik wy​peł​nił się po brze​gi. Ol​ga, Ro​me​ro, Or​lan i Lusin za​ję​li fo​te​le, zaś Trub i Gra​cjusz z tru​dem usa​do​wi​li się na ka​na​pach: anio​ło​wi prze​szka​dza​ły skrzy​dła, zaś

trzy​me​tro​wy Ga​lakt bał się ru​szyć z miej​sca, że​by nie ude​rzyć gło​wą w su​fit. Ro​me​ro swo​im kwie​ci​stym sty​lem opi​sał wra​że​nie, ja​kie na Wiel​kiej Ra​dzie wy​warł ra​port o przy​czy​nach za​gła​dy pierw​szej wy​pra​wy do ją​dra Ga​lak​ty​ki. Oświad​czył rów​nież, że ko​lej​na wy​pra​wa ma na ce​lu wy​kry​cie nie​zna​ne​go prze​ciw​ni​ka czy prze​ciw​ni​ków i zba​da​nie moż​li​wo​ści po​ko​jo​we​go współ​ży​cia z ni​mi. Dla​te​go też Wiel​ka Ra​da prze​zna​czy​ła wszyst​kie swe za​so​by na wy​po​sa​że​nie dru​giej wy​pra​wy ga​lak​tycz​nej. – Cze​kam te​raz na pań​skie py​ta​nia i za​strze​że​nia, ad​mi​ra​le – za​koń​czył Pa​weł. Mia​łem tyl​ko jed​ną wąt​pli​wość: pierw​sza wy​pra​wa nie zdo​ła​ła od​na​leźć Ra​mi​rów, na po​szu​ki​wa​nie któ​rych wy​ru​szy​ła. Dra​pież​ne pla​ne​ty ści​ga​ją​ce na​sze stat​ki zo​sta​ły przez Al​la​na na​zwa​ne ży​wy​mi isto​ta​mi, ale nie​zbi​te do​wo​dy na to, że rze​czy​wi​ście są to isto​ty ży​we, a nie igrasz​ka mar​twej na​tu​ry, nie ist​nie​ją. Re​jon „słońc py​ło​wych”, na pe​ry​fe​riach któ​re​go zgi​nę​ła wy​pra​wa, jest zda​niem Al​la​na sie​dli​skiem roz​wi​nię​tej cy​wi​li​za​cji, ale żad​ne​go jej przed​sta​wi​cie​la nie spo​tka​no, za​tem ist​nie​nie owej cy​wi​li​za​cji po​zo​sta​je je​dy​nie hi​po​te​zą. Pró​by przedar​cia się do ją​dra na​po​tka​ły na ak​tyw​ne prze​szko​dy, ale co z te​go wy​ni​ka? Prze​ciw​dzia​ła​nie mo​gło mieć na​tu​rę czy​sto fi​zycz​ną, choć na ra​zie nam nie​zna​ną, bo prze​cież nikt nie od​wa​ży się twier​dzić, że zna​my już wszyst​kie pra​wa rzą​dzą​ce Wszech​świa​tem. Pa​weł chciał mi od​po​wie​dzieć, ale ja zwró​ci​łem się do Ole​ga: – Do​wo​dzisz dru​gą eska​drą. Co są​dzisz o mo​ich wąt​pli​wo​ściach? – Że moż​na je roz​strzy​gnąć – od​parł po​wścią​gli​wie – tyl​ko w je​den je​dy​ny spo​sób: na​le​ży znów po​le​cieć w kie​run​ku ją​dra Ga​lak​ty​ki i na miej​scu spraw​dzić, co prze​szka​dza w przedar​ciu się do jej wnę​trza. – Two​ja od​po​wiedź w peł​ni mnie za​do​wa​la – po​wie​dzia​łem, pa​trząc z przy​jem​no​ścią na sy​na An​dre, któ​ry odzie​dzi​czył po oj​cu nie tyl​ko od​wa​gę i cha​rak​ter, lecz tak​że uro​dę. – A te​raz po​wiedz​cie mi, na ja​kim eta​pie są przy​go​to​wa​nia do wy​pra​wy. Ro​me​ro wy​ja​śnił, że pra​ce przy​go​to​waw​cze pro​wa​dzo​ne są na zna​nej nam wszyst​kim Trze​ciej Pla​ne​cie Per​se​usza, i że kie​ru​je ni​mi An​dre wraz z De​miur​giem Ello​nem. Na gwiaz​do​lo​tach po​za ani​hi​la​to​ra​mi Ta​nie​wa in​sta​lu​je się rów​nież broń bio​lo​gicz​ną Ga​lak​tów oraz me​cha​ni​zmy zmie​nia​ją​ce roz​mia​ry stat​ków wraz z ca​łą ich za​war​to​ścią. Naj​waż​niej​szy​mi jed​nak no​wy​mi in​sta​la​cja​mi są urzą​dze​nia szyb​ko zmie​nia​ją​ce me​try​kę prze​strze​ni wo​kół gwiaz​do​lo​tu. Dzię​ki te​mu każ​dy sta​tek upodob​ni się do ma​łej Trze​ciej Pla​ne​ty, zdol​nej do wy​twa​rza​nia wo​kół sie​bie do​wol​ne​go za​krzy​wie​nia prze​strze​ni. Gdy​by eska​dra Al​la​na by​ła wy​po​sa​żo​na w me​cha​nizm śli​ma​ka gra​wi​ta​cyj​ne​go, mo​gła​by unik​nąć wie​lu nie​szczęść. Kon​struk​cję ge​ne​ra​to​rów me​try​ki opra​co​wu​je gru​pa kie​ro​wa​na przez Ello​na. – Ellon… Nic o nim nie sły​sza​łem. Znasz go, Or​la​nie? – To ja za​pro​po​no​wa​łem je​go kan​dy​da​tu​rę – oświad​czył z du​mą Or​lan. – W Per​se​uszu nie ma De​miur​ga, któ​ry do​rów​ny​wał​by mu pod wzglę​dem zdol​no​ści kon​struk​tor​skich. Za​uwa​ży​łem, że Gra​cjusz z za​tro​ska​niem po​krę​cił gło​wą. – Po​zo​sta​je jesz​cze jed​na kwe​stia – cią​gną​łem. – W ja​kim cha​rak​te​rze, zda​niem Wiel​kiej Ra​dy, mam uczest​ni​czyć w wy​pra​wie? Czy​li, że uży​ję sta​ro​żyt​nych ter​mi​nów, ja​kie sta​no​wi​sko mi się pro​po​nu​je? – Bę​dzie pan du​szą i su​mie​niem wy​pra​wy, Eli – po​wie​dział Oleg. – Trud​no wy​obra​zić so​bie do​brze zor​ga​ni​zo​wa​ną wy​pra​wę, w któ​rej du​sza i su​mie​nie by​ła​by ode​rwa​na od po​zo​sta​łych jej uczest​ni​ków. Mó​wi​łem po​waż​nie, ale mo​je stówa wy​wo​ła​ły śmiech. Gdy ucichły, Ro​me​ro po​wie​dział: – Sko​ro za​le​ży pa​nu na ter​mi​nach okre​śla​ją​cych tak zwa​ne sta​no​wi​sko, to na​zwij​my

je kie​row​nic​twem na​uko​wym. Uży​wa​no nie​gdyś i ta​kie​go okre​śle​nia, dro​gi ad​mi​ra​le. – Pan też za​mie​rza uczest​ni​czyć w wy​pra​wie? – Są​dzę, że Wiel​ka Ra​da po​zwo​li mi opu​ścić na pe​wien czas Zie​mię. Po za​koń​cze​niu na​ra​dy przy​sia​dłem się do Ga​lak​ta: – Kie​dy Or​lan chwa​lił Ello​na, wes​tchną​łeś Gra​cju​szu. Dla​cze​go? Czyż​byś się nie zga​dzał z je​go oce​ną? Gra​cjusz uśmiech​nął się pro​mien​nie. Ga​lak​to​wie tak lu​bią się uśmie​chać, że roz​pro​mie​nia​ją się z by​le po​wo​du. – Nie, Eli, mój przy​ja​ciel, De​miurg Or​lan, cał​kiem słusz​nie scha​rak​te​ry​zo​wał Ello​na ja​ko ge​niu​sza in​ży​nier​skie​go. Ale wi​dzisz, Eli… – Za​jąk​nął się, choć nie zmie​nił pro​mien​ne​go wy​ra​zu twa​rzy. – Znasz prze​cież nasz sto​su​nek do sztucz​nych tka​nek… W or​ga​ni​zmie Ello​na sto​pień sztucz​no​ści jest o wie​le, wie​le wyż​szy niż u po​zo​sta​łych De​miur​gów; oba​wiam się, że i je​go mózg za​wie​ra sztucz​ne ele​men​ty, cho​ciaż Or​lan zde​cy​do​wa​nie te​mu za​prze​cza… Te​raz ja się uśmiech​ną​łem, ale po czło​wie​cze​mu, iro​nicz​nie. Nie​chęć Ga​lak​tów do sztucz​nych na​rzą​dów za​wsze wy​da​wa​ła mi się za​baw​nym dzi​wac​twem, pu​ści​łem więc za​strze​że​nia Gra​cju​sza mi​mo uszu. Wszy​scy lu​dzie po​peł​nia​ją błę​dy, mnie zaś zda​rza​ło się to chy​ba o wie​le czę​ściej niż in​nym. I wie​le mo​ich błę​dów czy po​my​łek, tak na pierw​szy rzut oka nie​win​nych, mia​ło nie​ste​ty tra​gicz​ne wręcz na​stęp​stwa.

4

Jak okrop​nie zmie​nił się An​dre! Ol​ga uprze​dza​ła mnie, że mo​gę go nie po​znać, a ja się tyl​ko śmia​łem. Nie wy​obra​ża​łem so​bie sy​tu​acji, w któ​rej nie po​znał​bym swe​go naj​bliż​sze​go przy​ja​cie​la! I na​tu​ral​nie po​zna​łem An​dre na​tych​miast, gdy tyl​ko „Orion” za​wisł nad lą​do​wi​skiem Trze​ciej Pla​ne​ty i An​dre wpadł jak bu​rza przez roz​war​te na oścież wro​ta stat​ku. By​łem jed​nak wstrzą​śnię​ty. Po​zo​sta​wi​łem An​dre w Per​se​uszu ja​ko scho​ro​wa​ne​go, na wpół jesz​cze sza​lo​ne​go, ale w mia​rę ener​gicz​ne​go męż​czy​znę w śred​nim wie​ku, a te​raz w mo​je ob​ję​cia padł roz​dy​go​ta​ny, ner​wo​wy, po​marsz​czo​ny, si​wy jak go​łą​bek sta​ru​szek. – Tak, tak, Eli! – wy​krzyk​nął z ner​wo​wym śmiesz​kiem An​dre, wi​dząc mo​je po​ru​sze​nie. – Ob​cu​jąc bez​po​śred​nio z nie​śmier​tel​ny​mi Ga​lak​ta​mi nie wie​dzieć cze​mu szcze​gól​nie szyb​ko się sta​rze​je​my. Zresz​tą win​na jest ra​czej pie​kiel​na gra​wi​ta​cja tej pla​net​ki, a cią​głe zwi​ja​nie i roz​wi​ja​nie prze​strze​ni też pew​nie nie sprzy​ja har​mo​nij​ne​mu me​ta​bo​li​zmo​wi. Pa​mię​tasz Włó​czę​gę? Ten po​tęż​ny mózg, któ​ry nie wia​do​mo cze​mu za​pra​gnął wcie​lić się w po​stać fi​glar​ne​go smo​ka? – Mam na​dzie​ję, że do​brze się mie​wa? – Ży​je, ale za smo​czy​ca​mi już od daw​na się nie uga​nia. Je​go in​te​lekt zresz​tą na tym nie ucier​piał. Opu​ści​li​śmy po​kład „Orio​na” i wy​lą​do​wa​li​śmy na pla​ne​cie. Nie opi​su​ję na​szej po​dró​ży do Ukła​du Per​se​usza, bo wra​że​nia z te​go rej​su nie ma​ją żad​ne​go zna​cze​nia dla przy​szłych wy​da​rzeń. Wspo​mnę je​dy​nie, że Oleg za​trzy​mał się na Zie​mi, że​by skom​ple​to​wać za​ło​gi stat​ków i za​mie​rzał przy​być na Trze​cią Pla​ne​tę na​stęp​nym rej​sem. Nie bę​dę rów​nież opi​sy​wał wszyst​kich spo​tkań na tym glo​bie, gdyż by​ły one in​te​re​su​ją​ce je​dy​nie dla Ma​ry i dla mnie. Zre​la​cjo​nu​ję tyl​ko jed​no wra​że​nie spo​śród tych, któ​re nie wy​war​ty wpły​wu na dal​szy bieg wy​da​rzeń. Mó​wię o wra​że​niu, ja​kie spra​wia obec​ny kra​jo​braz Trze​ciej Pla​ne​ty. Le​cie​li​śmy z Ma​ry nad jej po​wierzch​nią w zwy​czaj​nej awio​net​ce, ta​kiej sa​mej, ja​kich uży​wa​my po​wszech​nie na Zie​mi. Za​pa​mię​ta​li​śmy na za​wsze strasz​li​wy ob​raz groź​nej ko​smicz​nej twier​dzy Nisz​czy​cie​li – na​ga oło​wia​na po​wierzch​nia z roz​rzu​co​ny​mi po niej zło​ty​mi gła​za​mi. Te​raz nie by​ło oło​wiu ani zło​ta i wszę​dzie jak okiem się​gnąć roz​po​ście​ra​ły się błę​kit​na​we la​sy, po​ły​ski​wa​ły je​zior​ka i rze​ki. – Chcia​ła​bym tu wy​lą​do​wać – Ma​ry wska​za​ła sa​mot​ny wzgó​rek, któ​re​go na​gi szczyt na ra​zie oparł się zwy​cię​skie​mu po​cho​do​wi ro​ślin​no​ści. Wy​sie​dli​śmy z awio​net​ki i po raz pierw​szy po​czu​li​śmy, że znaj​du​je​my się na daw​nej pla​ne​cie. Ekra​ny gra​wi​ta​cyj​ne po​jaz​du osła​nia​ły nas przed jej strasz​li​wym cią​że​niem, któ​re zresz​tą w oko​li​cach Sta​cji nie​wie​le róż​ni​ło się od ziem​skie​go, a tu​taj do​słow​nie przy​ci​snę​ło nas do grun​tu. W gło​wie mi za​szu​mia​ło, za​chwia​łem się i był​bym upadł, gdy​by nie pod​trzy​ma​ła mnie Ma​ry, któ​ra ła​twiej po​ra​dzi​ła so​bie z prze​cią​że​niem. – Te​raz już nie zdo​łał​bym od​być dro​gi od miej​sca lą​do​wa​nia do Sta​cji – wy​zna​łem, pró​bu​jąc się uśmiech​nąć. – Po​zna​jesz to miej​sce, Eli? – Nie.

– U pod​nó​ża te​go pa​gór​ka umarł nasz syn… Prze​szłość oży​ła w mo​jej pa​mię​ci. Po​pa​trzy​łem z oba​wą na żo​nę. Uśmiech​nę​ła się do mnie. Zdu​miał mnie ten uśmiech, tak wie​le w nim by​ło spo​koj​nej ra​do​ści. Po​wie​dzia​łem ostroż​nie: – Tak, to by​ło wła​śnie tu​taj… Ale czy nie po​win​ni​śmy stąd odejść? – Tak wie​le ra​zy wi​dzia​łam w my​ślach to zło​te wzgó​rze i mar​twą pu​sty​nię wo​kół nie​go – po​wie​dzia​ła. – I za​wsze wspo​mi​na​łam, jak Aster bar​dzo ma​rzył o tym, że​by ta me​ta​lo​wa mar​two​ta za​pul​so​wa​ła ży​ciem. Pa​mię​tasz, jak na​zy​wał się siew​cą ży​cia? Na ni​klo​wej pla​ne​cie ten siew nie był trud​ny, gdyż pa​nu​je tam ni​ska gra​wi​ta​cja, ale i tu​taj uda​ło się za​szcze​pić ży​cie me​ta​lo​wi. Chcia​łam zo​ba​czyć, jak czu​ją się tu​taj na​sze no​we ro​śli​ny wy​ho​do​wa​ne umyśl​nie dla świa​tów o wy​so​kim cią​że​niu. – To wła​śnie te ro​śli​ny, nad któ​ry​mi pra​co​wa​li​ście w In​sty​tu​cie Astro​bo​ta​ni​ki? – Nad któ​ry​mi pra​co​wa​łam wy​łącz​nie ja, Eli! Wy​ho​do​wa​łam je spe​cjal​nie dla Trze​ciej Pla​ne​ty, to jest mój po​mnik wy​sta​wio​ny sy​no​wi. Aster był​by za​do​wo​lo​ny, że je​go ma​rze​nie się speł​ni​ło. A te​raz wróć​my na Sta​cję. Dwa in​ne wy​da​rze​nia, o któ​rych wspo​mnę, są bez​po​śred​nio zwią​za​ne z lo​sa​mi wy​pra​wy. Wśród wi​ta​ją​cych nie by​ło Włó​czę​gi, więc Lusin na​tych​miast po​biegł go szu​kać. Nic dziw​ne​go, gdyż to wła​śnie Lusin był w ja​kiejś mie​rze twór​cą tej nie​co​dzien​nej isto​ty i pysz​nił się nią bar​dziej niż któ​rym​kol​wiek ze swych in​nych two​rów. Włó​czę​ga, jak się oka​za​ło, nie​do​ma​gał i żad​ne le​ki już nie skut​ko​wa​ły. Lusin po po​wro​cie od nie​go po​wie​dział ze smut​kiem, że Włó​czę​ga przy ca​łej swej nie-czło​wie​czej po​sta​ci jest zbyt ludz​ki, aby moż​na by​ło mu za​szcze​pić nie​śmier​tel​ność lub cho​ciaż​by praw​dzi​wą tę​ży​znę. – Bar​dzo chce zo​ba​czyć. Cie​bie – do​dał swym te​le​gra​ficz​nym sty​lem, więc na​stęp​ne​go ran​ka po​szli​śmy od​wie​dzić smo​ka. Włó​czę​ga na oko nie​mal się nie zmie​nił. La​ta​ją​ce smo​ki nie chud​ną i nie ty​ją, nie od​bar​wia​ją się i nie si​wie​ją. Włó​czę​ga był więc nie​mal ta​ki sam, jak w chwi​li na​sze​go roz​sta​nia – ja​skra​wo ubar​wio​ny, po​tęż​ny i skrzy​dla​ty. Ale już nie la​tał. Na nasz wi​dok wy​su​nął się ze swej ja​my i z wy​sił​kiem po​peł​znął na​prze​ciw. Smok z la​ta​ją​ce​go prze​kształ​cił się w peł​za​ją​ce​go. Po​nad​to pra​wie już nie zio​nął ogniem. To nie iro​nia, tyl​ko smut​ne stwier​dze​nie fak​tu. – Wi​tam przy​by​sza! – usły​sza​łem nie​mal za​po​mnia​ny, se​ple​nią​cy głos. – Cie​szę się, że cię wi​dzę, ad​mi​ra​le! Usiądź mi na grzbie​cie, Eli. Przy​sia​dłem mu na ła​pie i żar​to​bli​wie trą​ci​łem no​gą pan​cer​ny bok: – Jesz​cze je​steś moc​ny, Włó​czę​go, cho​ciaż pew​nie już mło​dej smo​czy​cy nie do​pę​dzisz. – Na​la​ta​łem się już, na​bie​ga​łem i na​sza​la​łem, ale ni​cze​go nie ża​łu​ję, Eli. Ży​łem jak król i za​zna​łem wszyst​kich roz​ko​szy, ja​kie dać mo​że ist​nie​nie w ży​wym cie​le. Ale tak to już jest, że im więk​sza ra​dość, tym kró​cej trwa. Nie​dłu​go przyj​dzie mi umie​rać, ale mo​żesz być pe​wien, że nie za​drżę, kie​dy na​dej​dzie czas po​że​gnać się z ży​ciem. – Daj spo​kój! – prze​rwa​łem mu, huś​ta​jąc się na je​go mu​sku​lar​nej ła​pie. – Na Zie​mi opra​co​wa​no no​we me​to​dy sty​mu​lo​wa​nia or​ga​ni​zmu. Wy​pró​bu​je​my je na to​bie i z pew​no​ścią jesz​cze so​bie po​hu​lasz nad tą pla​net​ką ze mną na grzbie​cie. Tyl​ko obie​caj, że nie zrzu​cisz mnie na zie​mię, jak to ci się już raz zda​rzy​ło! Po​pa​trzył na mnie iro​nicz​nie swy​mi wy​pu​kły​mi, bursz​ty​no​wy​mi śle​pia​mi i nic nie od​po​wie​dział. Wró​ci​łem do sie​bie zde​ner​wo​wa​ny, smut​ny i pe​łen po​czu​cia wi​ny. Włó​czę​ga

w swo​im po​przed​nim wcie​le​niu ja​ko ma​rzy​ciel​ski mózg mógł żyć dzie​się​cio​krot​nie dłu​żej niż kto​kol​wiek z nas. Ja ob​da​rzy​łem go cia​łem, ale ra​do​ści cie​le​sne​go by​tu są prze​lot​ne i koń​czą się nie​uchron​ną śmier​cią. Dla​te​go też po​nie​wcza​sie za​czą​łem się za​sta​na​wiać, czy po​stą​pi​łem słusz​nie. Dru​gim waż​nym wy​da​rze​niem by​ło spo​tka​nie z Ello​nem. Od​wie​dzi​li​śmy je​go pra​cow​nię w szóst​kę: Ma​ry, Ol​ga, Ire​na, An​dre, Or​lan i ja. Przed la​ty nie​jed​no​krot​nie scho​dzi​łem do wnę​trza pla​ne​ty, za​nu​rza​łem się w gąszcz jej ty​ta​nicz​nych me​cha​ni​zmów, ale ni​gdy nie za​pusz​cza​łem się tak głę​bo​ko. An​dre mó​wił, że trze​ba po​ko​nać win​dą za​le​d​wie trzy​sta ki​lo​me​trów, ale mógł​bym przy​siąc, że opa​da​li​śmy co naj​mniej na ty​siąc. W ogrom​nej i ja​snej, jak​by roz​sło​necz​nio​nej sa​li po​wi​tał nas Ellon. Po​wi​nie​nem go opi​sać ta​kim, ja​kim go cią​gle jesz​cze wi​dzę, ale nie po​tra​fię. Po​wiem za​tem tyl​ko jed​no: je​śli kie​dy​kol​wiek w ży​ciu ze​tkną​łem się z isto​tą w peł​nym te​go sło​wa zna​cze​niu nie​zwy​kłą, to isto​ta ta no​si​ła imię Ellon! – Ello​nie, lu​dzie przy​szli za​po​znać się z twy​mi do​ko​na​nia​mi – po​wie​dział Or​lan to​nem dziw​nie nie​śmia​łym i nie​pew​nym, zu​peł​nie nie li​cu​ją​cym z oso​bą nie​ulę​kłe​go wo​jow​ni​ka, ja​kie​go zna​łem. – Mam na​dzie​ję, że na​sze od​wie​dzi​ny nie za​kłó​cą to​ku two​ich my​śli? – Pa​trz​cie i po​dzi​wiaj​cie! – od​parł Ellon w nie​na​gan​nej ziemsz​czyź​nie i za​to​czył sze​ro​ki łuk dłu​gą i gięt​ką, bez​ko​st​ną rę​ką. Je​go nie​bie​ska​wa twarz po​ró​żo​wia​ła, chy​ba z za​do​wo​le​nia. Nie by​ło jed​nak cze​go po​dzi​wiać. Do​ko​ła by​ły me​cha​ni​zmy, na oko do​kład​nie ta​kie sa​me, ja​kie wy​peł​nia​ły ca​łe wnę​trze pla​ne​ty. Or​lan za​uwa​żył mo​je nie​za​do​wo​le​nie i po​wie​dział tym sa​mym nie​śmia​łym to​nem: – Czy nie by​ło​by le​piej, gdy​byś oso​bi​ście nam wszyst​ko wy​ja​śnił? Ellon bez sło​wa ru​szył wzdłuż ścia​ny sa​li i wska​zu​jąc rę​ką ko​lej​ne ma​szy​ny wy​ja​śniał ich prze​zna​cze​nie i opi​sy​wał kon​struk​cję. Szedł przo​dem, ale gło​wę miał ob​ró​co​ną w na​szym kie​run​ku. Wszy​scy De​miur​go​wie ma​ją bar​dzo gięt​kie szy​je, ale nikt po​za Ello​nem nie po​tra​fi ob​ró​cić gło​wy o peł​ne sto osiem​dzie​siąt stop​ni. Słu​cha​łem więc je​go wy​ja​śnień i pa​trzy​łem tyl​ko na nie​go, na je​go twarz, sta​ra​jąc się zro​zu​mieć nie ty​le sens je​go słów, ile ich ton. I im bacz​niej wpa​try​wa​łem się w Ello​na, tym sil​niej utwier​dza​łem się w prze​ko​na​niu o je​go nie​zwy​kło​ści. Po za​koń​cze​niu ob​cho​du sa​li Ellon po​wie​dział (tyl​ko to za​pa​mię​ta​łem z dłu​gie​go wy​kła​du): – Ani lu​dzie, ani De​miur​go​wie, ani tym bar​dziej Ga​lak​to​wie jesz​cze ni​gdy nie mie​li rów​nie do​sko​na​le uzbro​jo​nych stat​ków. Gdy​by​śmy w trak​cie ata​ku ziem​skich eskadr mie​li w Per​se​uszu cho​ciaż je​den ta​ki sta​tek, wy​da​rze​nia po​to​czy​ły​by się zu​peł​nie ina​czej. – Mar​twi cię to, Ello​nie? – za​py​ta​łem su​cho. Dia​bo​licz​nie za​chi​cho​tał, opa​no​wał się i po​wie​dział: – Ani mar​twi, ani cie​szy. Po pro​stu stwier​dzam fakt, nic wię​cej. Wtrą​ci​ła się Ol​ga i za​czę​ła wy​py​ty​wać Ello​na o ja​kieś szcze​gó​ły, po czym do dys​ku​sji na te​ma​ty tech​nicz​ne włą​czy​ła się Ire​na. Od​cią​gną​łem An​dre na bok: – Stwo​rzo​ne przez De​miur​gów urzą​dze​nia są bez wąt​pie​nia zna​ko​mi​te – po​wie​dzia​łem. – Ale kto bę​dzie ni​mi na​praw​dę ste​ro​wał? An​dre prze​rwał mi bez​ce​re​mo​nial​nie. Na​dal jak wi​dać po​tra​fił ło​wić myśl roz​mów​cy w pół sło​wa i na​dal do​bre wy​cho​wa​nie nie by​ło je​go naj​sil​niej​szą stro​ną. – Mo​żesz się nie oba​wiać! – wy​krzyk​nął. – Ellon kon​stru​uje in​sta​la​cje, ale ja ni​mi do​wo​-

dzę. Ich po​la roz​ru​cho​we sprzę​żo​ne są bez​po​śred​nio z pro​mie​nio​wa​niem mo​je​go mó​zgu. A kie​dy eska​dra wy​ru​szy w Ko​smos, prze​ka​żę nad​zór nad ni​mi Ole​go​wi i do​wód​com po​szcze​gól​nych stat​ków. Wy​je​cha​li​śmy na po​wierzch​nię. W win​dzie Ire​na wy​krzyk​nę​ła z za​chwy​tem: – De​miurg Ellon jest do​praw​dy nie​zwy​kły! Cał​kiem nie​po​dob​ny do in​nych! – Przy​ci​szy​ła głos, że​by Or​lan jej nie usły​szał. – Oni wszy​scy wy​da​ją mi się po​twor​nie brzyd​cy, a Ellon jest przy​stoj​ny! I cóż za do​sko​na​łe roz​wią​za​nie kon​struk​cyj​ne!… Eli, po​zwo​li mi pan na stat​ku pra​co​wać w gru​pie Ello​na? – Wy​bór miej​sca pra​cy za​le​ży wy​łącz​nie od cie​bie – od​par​łem i po​my​śla​łem przy tym, że je​śli o mnie cho​dzi, to wła​śnie Ellon wy​dał mi się naj​brzyd​szy ze wszyst​kich zna​nych mi De​miur​gów. – Nie mam pra​wa wtrą​cać się do de​cy​zji kie​row​nic​twa na​uko​we​go wy​pra​wy – po​wie​dzia​ła do mnie Ma​ry w ho​te​lu – ale mo​gę wy​ra​zić opi​nię o po​stę​po​wa​niu mę​ża. Eli, je​stem z cie​bie nie​za​do​wo​lo​na! – Dla​cze​go? Znów się nie​tak​tow​nie za​cho​wa​łem? Ob​ra​zi​łem ko​goś? – Nie​po​koi mnie Ellon – od​par​ła z wes​tchnie​niem. – Jest tak po​twor​ny, że wręcz pięk​ny w swej brzy​do​cie, w tym się mo​gę z Ire​ną zgo​dzić. Ale po​zwo​lić, że​by ktoś ta​ki krę​cił się na co dzień po stat​ku!… A wi​dzia​łeś, jak Ire​na na nie​go pa​trzy​ła? Gdy​by tak pa​trzy​ła na męż​czy​znę, po​wie​dzia​ła​bym, że dziew​czy​na się bez pa​mię​ci za​ko​cha​ła. – A cóż w tym złe​go? – za​py​ta​łem bez​tro​sko. – Do​sko​na​le pa​mię​tasz, że i mnie sa​me​mu zda​rzy​ło za​ko​chać się kie​dyś w nie​zie​mian​ce Fio​li. Ta​ki afekt jest nie​szko​dli​wy już z te​go cho​ciaż​by po​wo​du, że ab​so​lut​nie po​zba​wio​ny per​spek​tyw. A Ello​na mu​si​my wziąć ze so​bą, bo to prze​cież uzna​ny ge​niusz in​ży​nie​ryj​ny. Oba​wiam się, że prze​ma​wia przez cie​bie zwy​czaj​ny ludz​ki szo​wi​nizm, a w na​szej epo​ce bra​ter​stwa gwiezd​ne​go mu​si​my zwal​czać wszel​kie prze​ja​wy szo​wi​ni​zmu. Mam na​dzie​ję, że to cię prze​ko​nu​je? – Prze​ko​na​łeś mnie swo​ją bez​tro​ską – od​par​ta Ma​ry ze smut​nym uśmie​chem. – Nie zwra​caj uwa​gi na mo​je na​stro​je i oba​wy. Wy​ni​ka​ją one nie z ro​zu​mo​wej ana​li​zy, jak u cie​bie lub Olgi lecz z idio​tycz​nych prze​czuć… Czę​sto póź​niej wspo​mi​na​łem tę roz​mo​wę z żo​ną w ho​te​lu na groź​nej Trze​ciej Pla​ne​cie!

5

Nie spo​rzą​dzam prze​zna​czo​ne​go dla po​tom​ków ra​por​tu z na​szej wy​pra​wy! Mó​wi​łem już, iż nie je​stem pe​wien, czy mo​je no​tat​ki tra​fią w ogó​le na Zie​mię i dla​te​go po pro​stu sta​ram się zwy​czaj​nie za​na​li​zo​wać dla sie​bie sa​me​go sens i prze​bieg wy​da​rzeń. Wciąż od no​wa za​da​ję so​bie in​kwi​zy​tor​skie py​ta​nia, pod​cho​dzę do mar​twe​go cia​ła zdraj​cy za​wie​szo​ne​go nie​ru​cho​mo w po​lu si​to​wym i po raz set​ny po​wta​rzam w du​chu: „Eli, tu coś nie jest w po​rząd​ku, coś jest ina​czej niż my​ślisz i dla​te​go mu​sisz, za wszel​ką ce​nę mu​sisz roz​wi​kłać tę za​gad​kę!” Ale nie po​tra​fię, bo je​stem na to zbyt roz​sąd​ny. Mo​że to pa​ra​dok​sal​ne, ale jed​na z no​wych prawd, któ​ra tak dłu​go i z ta​ki​mi opo​ra​mi do​cie​ra​ła do na​szej świa​do​mo​ści, brzmi na​stę​pu​ją​co: im wy​wód jest lo​gicz​niej​szy, tym wnio​sek dal​szy od praw​dy. Świat, w któ​rym dziś wę​dru​je​my, pod​po​rząd​ko​wa​ny jest pra​wom fi​zy​ki, ale rzą​dzi się lo​gi​ką od​mien​ną od na​szej. Zbyt póź​no ten świat zro​zu​mie​li​śmy i wła​ści​wie nie je​stem pe​wien, czy i dziś poj​mu​je​my go do koń​ca. Nie bę​dę opi​sy​wał przy​go​to​wań do wy​pra​wy i sa​me​go jej star​tu, bo na Zie​mi wszy​scy zna​ją to w naj​drob​niej​szych szcze​gó​łach. Wie​dzą, że ogra​ni​czy​li​śmy skład eska​dry do pięt​na​stu gwiaz​do​lo​tów (je​de​na​stu bez​za​ło​go​wych gi​gan​tycz​nych ma​ga​zy​nów ste​ro​wa​nych przez au​to​ma​ty oraz czte​rech z za​ło​ga​mi do​wo​dzo​ny​mi przez Osi​mę, Olgę, Ka​ma​gi​na i Pe​trie​go), że po​zwo​li​łem za​okrę​to​wać na po​kład fla​go​we​go „Ko​zio​roż​ca” Włó​czę​gę, cho​ciaż Oleg był prze​ciw​ny za​bie​ra​niu w po​dróż sta​re​go smo​ka, i że na tym​że „Ko​zio​roż​cu” za​in​sta​lo​wa​li​śmy la​bo​ra​to​rium in​ży​nie​ryj​ne Ello​na. Wie​dzą też jak ru​szy​li​śmy do gwiaz​do​zbio​ru Strzel​ca przez ob​ło​ki py​ło​we za​sła​nia​ją​ce przed na​szym wzro​kiem ją​dro Ga​lak​ty​ki, jak przez trzy la​ta pę​dzi​li​śmy w je​go kie​run​ku, pod​trzy​mu​jąc łącz​ność z Zie​mią na fa​lach prze​strze​ni za po​śred​nic​twem prze​kaź​ni​ka na Trze​ciej Pla​ne​cie, gdzie po​zo​stał An​dre, bo przy ty​siąc​krot​nej pręd​ko​ści świa​tła wszel​kie in​ne środ​ki łącz​no​ści za​wo​dzą, jak wresz​cie w czwar​tym ro​ku po​dró​ży łącz​ność nad​świetl​na ur​wa​ła się bez​pow​rot​nie… Wła​śnie od te​go mo​men​tu roz​pocz​nę swo​ją re​la​cję o na​szych przy​go​dach w ją​drze Ga​lak​ty​ki. Na​gle wszyst​kie ge​ne​ra​to​ry fal prze​strzen​nych cał​ko​wi​cie od​mó​wi​ły po​słu​szeń​stwa: nie mo​gli​śmy już od​bie​rać żad​nych wia​do​mo​ści z Trze​ciej Pla​ne​ty i wy​sy​łać na nią wła​snych de​pesz. Urzą​dze​nia by​ły spraw​ne, zmie​ni​ła się sa​ma prze​strzeń. Ko​smos był ta​ki sam, na​dal z rów​ną ener​gią po​chła​nia​li​śmy go gar​dzie​la​mi ani​hi​la​to​rów, prze​kształ​ca​jąc w ob​ło​ki py​łów i ga​zów, wszyst​ko za​tem do​ko​ła by​ło ta​kie sa​mo, a jed​nak nie​zro​zu​mia​le się zmie​ni​ło: im​pul​sy ge​ne​ra​to​rów nie prze​ni​ka​ły na ze​wnątrz, an​te​ny nie od​bie​ra​ły żad​nych sy​gna​łów. Wy​pra​wa na​gle jak​by onie​mia​ła i stra​ci​ła słuch. Nie stra​ci​ła jed​nak wzro​ku. Przy​rzą​dy po​kła​do​we wy​kry​ły w du​żej od​le​gło​ści dra​pież​ną pla​ne​tę, do​kład​nie ta​ką sa​mą, ja​ka na​pa​dła na eska​drę Al​la​na. Z tym, że Al​lan w mo​men​cie na​pa​du utrzy​my​wał łącz​ność z ba​zą w Per​se​uszu, a my by​li​śmy ta​kiej moż​li​wo​ści po​zba​wie​ni. Wów​czas z nie​do​wie​rza​niem przy​ję​li​śmy wia​do​mość od Al​la​na, że ści​ga ich nie mar​twy bo​lid, a na​wet nie ogrom​ny sta​tek ko​smicz​ny, nie​po​mier​nie więk​szy od każ​de​go z na​szych gwiaz​do​lo​tów, lecz za​gad​ko​wa isto​ta ko​smicz​na naj​wy​raź​niej za​mie​rza​ją​ca do​paść i po​łknąć

ca​łą eska​drę. Wy​obra​że​nie o nie​sły​cha​nej wiel​ko​ści gwiaz​do​lo​cie by​ło jed​nak bliż​sze na​sze​mu ów​cze​sne​mu poj​mo​wa​niu świa​ta. Ale bez wzglę​du na to, czy był to gwiaz​do​lot, czy też isto​ta ko​smicz​na, wszy​scy od​czu​li​śmy głę​bo​ki nie​po​kój, kie​dy ana​li​za​to​ry wy​kry​ły w od​da​li za​gad​ko​wy glob i zamel​do​wa​ły bez​na​mięt​nie, że cia​ło to po​dą​ża za na​mi. Szli​śmy wów​czas skra​jem ciem​nych ob​ło​ków py​ło​wych osła​nia​ją​cych ją​dro. Sło​wo „skraj” jest po​ję​ciem umow​nym, bo na wie​le mi​liar​dów ki​lo​me​trów do​ko​ła roz​po​ście​ra​ła się mgła​wi​ca ga​zo​wa – zim​na, pół​prze​źro​czy​sta, męt​na i nie​zmier​nie przy​gnę​bia​ją​ca. Gwiaz​dy le​d​wie tli​ły się w jej pur​pu​ro​wym pół​mro​ku. Ma​ry po​wie​dzia​ła do mnie z wes​tchnie​niem: „Nie​źle na​dy​mi​li w tym za​kąt​ku Wszech​świa​ta”. Dra​pież​na pla​ne​ta uka​za​ła się ja​ko po​ma​rań​czo​wa plam​ka w krwi​stej mgle i szyb​ko się po​więk​sza​ła. Szli​śmy w ob​sza​rze po​nad​świetl​nym, ona zaś pę​dzi​ła w prze​strze​ni Ein​ste​inow​skiej. Za na​mi cią​gnął się ogon prze​kształ​co​nej w pył pust​ki. Ko​smos za pla​netą był czy​sty. My nisz​czy​li​śmy prze​strzeń, a pla​ne​ta pę​dzi​ła w niej z ta​ką po​twor​ną pręd​ko​ścią, że do​pę​dza​ła nas i spra​wia​ła, że pra​wa fi​zy​ki prze​sta​wa​ły obo​wią​zy​wać. Tak się nam przy​naj​mniej wy​da​wa​ło. Do​pie​ro te​raz za​czy​na​my nie​ja​sno poj​mo​wać, jak ską​pa by​ła na​sza wie​dza o pra​wach na​tu​ry. Tak więc pla​ne​ta nas do​pę​dza​ła. By​ła ogrom​na jak Zie​mia, a na​wet chy​ba od niej więk​sza. Ty​sią​ce na​szych gwiaz​do​lo​tów mo​gły po​mie​ścić się na jej po​wierzch​ni, dzie​siąt​ki ty​się​cy za​paść w jej wnę​trzu. Tor jej lo​tu zmie​niał się nie​ustan​nie, zdra​dza​jąc nie​wąt​pli​wy cel – na​szą eska​drę. Po​dob​nie jak Al​lan mo​gli​by​śmy mó​wić o wol​nej wo​li kie​ru​ją​ce​go lo​tem dra​pież​ni​ka, ale na​dal uwa​ża​li​śmy, że ści​ga nas nie ży​wa isto​ta, lecz sta​tek kie​ro​wa​ny przez isto​ty ro​zum​ne ukry​te we wnę​trzu glo​bu, przy pul​pi​tach ste​row​ni​czych nie​zna​nych nam, groź​nych urzą​dzeń. Isto​ty te nie od​po​wia​da​ły na na​sze sy​gna​ły, cho​ciaż nie​po​trzeb​ny był zbyt wy​ra​fi​no​wa​ny in​te​lekt, aby je roz​szy​fro​wać. To by​ło za​da​nie dla ucznia szko​ły pod​sta​wo​wej, a nie dla in​ży​nie​ra ko​smicz​ne​go. Ale pla​ne​ta mil​cza​ła, mil​cza​ła i nie​ubła​ga​nie nas do​pę​dza​ła. Do​pę​dza​ła w spo​sób wręcz nad​przy​ro​dzo​ny z pręd​ko​ścią nad​świetl​ną w zwy​kłej prze​strze​ni pod​świetl​nej. Oleg prze​mó​wił do za​łóg wszyst​kich gwiaz​do​lo​tów. – Al​lan ura​to​wał się przed ata​kiem dra​pież​nej pla​ne​ty w ten spo​sób – po​wie​dział – że gwał​tow​nie za​ni​hilo​wał sub​stan​cję ak​tyw​ną. Ści​ga​ją​cy nie zdo​łał po​ko​nać ba​rie​ry wy​two​rzo​nej w ten spo​sób no​wej pust​ki. Ale eska​dra stra​ci​ła trzy czwar​te za​so​bów i póź​niej nie mia​ła już środ​ków na po​ko​na​nie dal​szych trud​no​ści. Czy ma​my po​wtó​rzyć ma​newr Al​la​na? Wszy​scy jed​no​gło​śnie opo​wie​dzie​li się prze​ciw​ko ta​kie​mu roz​wią​za​niu. By​li​śmy uzbro​je​ni o wie​le le​piej niż eska​dra Al​la​na, mo​gli​śmy za​tem do​pu​ścić dziw​ne​go prze​śla​dow​cę bli​żej niż on. Po​nad​to trze​ba by​ło po​nad wszel​ką wąt​pli​wość usta​lić, czy to istot​nie jest atak, czy też ja​kaś no​wa for​ma kon​tak​tu. A na to py​ta​nie mógł dać od​po​wiedź je​dy​nie eks​pe​ry​ment. Je​śli na​sze ste​reo​fil​my kie​dy​kol​wiek do​trą na Zie​mię, lu​dzie na wła​sne oczy zo​ba​czą wy​nik te​go eks​pe​ry​men​tu. Od​dzie​li​li​śmy od eska​dry je​den z au​to​ma​tycz​nych gwiaz​do​lo​tów opróż​nio​ny uprzed​nio z wszyst​kich ła​dun​ków. Pla​ne​ta rzu​ci​ła się na sta​tek jak ja​strząb na prze​piór​kę. Uj​rze​li​śmy wy​buch, roz​błysk pło​mie​nia, a po​tem chmu​rę szyb​ko ciem​nie​ją​ce​go py​łu. I pla​ne​tę czó​łen​ko​wym ru​chem prze​szy​wa​ją​cą tę chmu​rę i chci​wie, ca​łą po​wierzch​nią wchła​nia​ją​cą reszt​ki eks​plo​zji. Pył osia​dał, kon​den​so​wał się na glo​bie i na​tych​miast za​pa​dał pod je​go po​wierzch​nię. Prze​strzeń oczy​ści​ła się i po chwi​li po​zo​stał w niej tyl​ko gi​gan​tycz​ny od​ku​rzacz. – Obrzy​dli​wa ko​smicz​na pasz​czę​ka! – wy​krzyk​nę​ła z obu​rze​niem Ma​ry.

Sie​dzie​li​śmy w sa​li ob​ser​wa​cyj​nej, przy​pa​tru​jąc się za​gła​dzie pod​rzu​co​nej dra​pież​ni​ko​wi przy​nę​ty. – Ra​czej ko​smicz​ny ase​ni​za​tor, dro​ga Ma​ry – po-wi​dział Ro​me​ro i do​dał z wes​tchnie​niem: – Przy​kre jest tyl​ko to, że ten ga​lak​tycz​ny śmie​ciarz nie wie​dzieć cze​mu i nas uwa​ża za nie​po​trzeb​ny strzę​pek pa​pie​ru. Słusz​ność uwa​gi Ro​me​ra oce​ni​li​śmy znacz​nie póź​niej, kie​dy sta​ło się oczy​wi​ste, że dra​pież​na pla​ne​ta nie pę​dzi​ła zu​peł​nie bez ce​lu przez mgła​wi​cę, do któ​rej wtar​gnę​ła na​sza eska​dra, lecz przy oka​zji po​chła​nia​ła ota​cza​ją​cy ją gaz, li​kwi​du​jąc w ten spo​sób sa​mą mgła​wi​cę. Jed​nak w tam​tym mo​men​cie roz​wa​ża​nia o funk​cji ko​smicz​ne​go ase​ni​za​to​ra wy​da​wa​ły się nam zbyt aka​de​mic​kie. Oleg we​zwał mnie i Ro​me​ra, a po​nad​to Or​la​na i Gra​cju​sza. Za​pro​sił na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia rów​nież Ello​na, któ​ry jed​nak wy​mó​wił się pil​ny​mi za​ję​cia​mi w la​bo​ra​to​rium. De​miur​go​wie w prze​ci​wień​stwie do Ga​lak​tów nie prze​pa​da​ją za na​ra​da​mi, któ​re uwa​ża​ją za nie​po​trzeb​ną stra​tę cza​su. Ole​ga in​te​re​so​wa​ło tyl​ko jed​no: ucie​kać czy ode​przeć atak? – Ucie​kać, oczy​wi​ście ucie​kać! – po​wie​dział skwa​pli​wie Gra​cjusz. Już daw​no za​uwa​ży​łem, że je​śli ist​nia​ła naj​mniej​sza bo​daj moż​li​wość unik​nię​cia wal​ki, to nie​śmier​tel​ni Ga​lak​to​wie za​wsze sta​ra​li się z niej sko​rzy​stać. Zresz​tą aku​rat w tym wy​pad​ku wszy​scy zgod​nie po​par​li Gra​cju​sza. Na​to​miast spo​sób uciecz​ki wy​wo​łał go​rą​ce spo​ry. Ja uwa​ża​łem, że mo​że​my so​bie po​zwo​lić na wy​ko​rzy​sta​nie sub​stan​cji ak​tyw​nej, któ​rej ma​my o wie​le wię​cej niż Al​lan. Tym bar​dziej, że był to spo​sób o wy​pró​bo​wa​nej już sku​tecz​no​ści. Ale nie zgo​dzo​no się ze mną. – Tyl​ko śli​mak gra​wi​ta​cyj​ny! – oświad​czył bez​a​pe​la​cyj​nym to​nem Or​lan. – Ma​my prze​cież in​sta​la​cje zmie​nia​ją​ce sku​tecz​nie me​try​kę prze​strze​ni, co po​zwo​li nam ła​two zgu​bić ko​smicz​ne​go roz​bój​ni​ka. Ja​kie jest two​je zda​nie w tej spra​wie, Bi​lo​nie? – za​py​tał, nie cze​ka​jąc na na​szą de​cy​zję. Ellon, któ​re​go twarz uka​za​ła się na ekra​nie, po​twier​dził, że za​sto​so​wa​nie śli​ma​ka gra​wi​ta​cyj​ne​go jest roz​wią​za​niem naj​prost​szym i do​dał, że eska​dra nie mu​si ucie​kać, bo ła​twiej jest wpę​dzić dra​pież​ni​ka do tu​ne​lu gra​wi​ta​cyj​ne​go. – Pla​ne​ta wy​strze​li z nie​go, jak z ar​ma​ty. I bę​dzie mia​ła szczę​ście, je​śli wyj​dzie z-tej przy​go​dy bez szwan​ku! – wy​krzyk​nął. Naj​wi​docz​niej w prze​ci​wień​stwie do Gra​cju​sza cie​szy​ła go per​spek​ty​wa star​cia, był bo​wiem rów​nie wo​jow​ni​czy co uta​len​to​wa​ny. Zje​cha​łem do la​bo​ra​to​rium Ello​na, któ​ry krzą​tał się już przy urzą​dze​niach ste​ru​ją​cych, pod​ska​ku​jąc przy tym jak wszy​scy De​miur​go​wie. Przy pul​pi​cie przy​po​mi​na​ją​cym kla​wia​tu​rę sta​ro​żyt​ne​go for​te​pia​nu sie​dzia​ła Ire​na wo​dząc oczy​ma za Ello​nem. Pod prze​ciw​le​głą ścia​ną roz​ło​żył się Włó​czę​ga, zaj​mu​jąc nie​mal trzy czwar​te wol​nej prze​strze​ni. Na mój wi​dok przy​jaź​nie wy​pu​ścił z noz​drzy dwa kłę​by dy​mu i roz​ja​rzył ko​ro​nę po​wi​tal​ny​mi bły​ska​wi​ca​mi, du​żo jed​nak słab​szy​mi i bled​szy​mi od tych, ja​kie mio​tał w la​tach buj​nej mło​do​ści. W mil​cze​niu ski​ną​łem mu gło​wą i sta​ną​łem za ple​ca​mi Ire​ny. – Włącz pierw​sze za​krzy​wie​nie – roz​ka​zał Ellon, i Ire​na prze​bie​gła pal​ca​mi po kla​wi​szach star​to​wych. Do te​go cza​su wszyst​kie gwiaz​do​lo​ty eska​dry zgru​po​wa​ły się tak bli​sko „Ko​zio​roż​ca”, że po​czu​łem się za​nie​po​ko​jo​ny. Nic na to nie mo​gę po​ra​dzić, że zbli​że​nie stat​ków na od​le​głość kon​tak​tu wi​zu​al​ne​go za​wsze wy​wo​łu​je we mnie lęk. Ale bez mak​sy​mal​nej kon​cen​tra​cji flo​ty nie da​ło​by się jej oto​czyć ba​rie​rą nieeukli​de​so​wą, któ​rą Ire​na wła​śnie włą​czy​ła kil​ko​ma ru​cha​mi pal​ców. Przez chwi​lę nic się nie dzia​ło, a po​tem Ellon ze śmie​chem po​ka​zał na ekra​-

nie, jak pla​ne​ta, czy też ste​ru​ją​ce nią isto​ty, roz​bi​ja so​bie o za​po​rę głu​pi łeb. Nie wiem, czy pla​ne​ta mo​że mieć łeb, ale wpa​dła na za​krzy​wio​ną prze​strzeń z nie​sły​cha​ną pręd​ko​ścią i rów​nie gwał​tow​nie od​sko​czy​ła. Po​wtó​rzy​ło się to kil​ka ra​zy. Atak i od​skok, atak i od​skok. Ellon był za​chwy​co​ny, ca​ły po​chło​nię​ty bi​tew​nym za​pa​łem i nie mógł ode​rwać wzro​ku od upar​cie ata​ku​ją​cej i wciąż od no​wa od​rzu​ca​nej do ty​łu pla​ne​ty. Ja jed​nak wo​lał​bym, że​by Ellon zbyt dłu​go nie ku​sił lo​su. Mu​siał to wy​czuć, bo roz​ka​zał: – Włącz tu​nel od​lo​to​wy! Ire​na znów na​ci​snę​ła kil​ka kla​wi​szy i za​raz prze​ko​na​li​śmy się jak po​tęż​ne są na​sze ge​ne​ra​to​ry me​try​ki. Pla​ne​ta zo​sta​ła wy​rzu​co​na w ja​kąś ot​chłań i to nie bez​wład​nym śli​zgiem w za​krzy​wio​nej prze​strze​ni, z któ​rym tak roz​pacz​li​wie wal​czy​li​śmy pod​czas na​szej pierw​szej byt​no​ści w Per​se​uszu, lecz ener​gicz​nym „kop​nia​kiem” po​la. Po​wie​dzia​łem coś do Ello​na, któ​ry nie za​re​ago​wał, zwi​ja​jąc się w peł​nym sa​mo​za​chwy​tu bez​dź​więcz​nym chi​cho​cie, zwró​ci​łem się więc do smo​ka: – To nie jest zwy​czaj​na zmia​na me​try​ki. Wiesz o tym, Włó​czę​go?… Smok plą​sał nie go​rzej od Ello​na, sy​piąc bla​de iskry ze swej ko​ro​ny. – Na​tu​ral​nie! Kie​dy by​łem jesz​cze Głów​nym Mó​zgiem za​wsze ma​rzy​łem o tym, że​by nie trze​ba by​ło ogra​ni​czać się do bier​ne​go za​krzy​wia​nia prze​strze​ni, że​by nadać wy​rzu​ca​ne​mu z ukła​du gwiaz​do​lo​tów! do​dat​ko​wy im​puls skie​ro​wa​ny na ze​wnątrz. Ello​no​wi uda​ło się zre​ali​zo​wać to mo​je sta​re ma​rze​nie. Sku​tecz​ny śro​dek, nie​praw​daż? Zgo​dzi​łem się, że śro​dek istot​nie jest nie​zwy​kle sku​tecz​ny i po​spiesz​nie od​sze​dłem na dru​gi ko​niec sa​li, bo ro​zen​tu​zja​zmo​wa​ny Włó​czę​ga wy​rzu​cił z sie​bie kłąb du​szą​ce​go dy​mu. – Eli, Eli! – po​wie​dzia​ła Ire​na gło​sem, ja​kie​go jesz​cze u niej nie sły​sza​łem. – Cóż to za czło​wiek! Cóż to za zdu​mie​wa​ją​cy czło​wiek! Mógł​bym za​opo​no​wać, po​wie​dzieć, że zdu​mie​wa​ją​ca nie​co​dzien​ność Ello​na po​le​ga aku​rat na tym, że nie jest on czło​wie​kiem, ale zmil​cza​łem. Od​cho​dząc po​pa​trzy​łem na po​zo​sta​wia​ną w la​bo​ra​to​rium trój​kę. Od tej chwi​li mi​nę​ło mnó​stwo cza​su, być mo​że rok al​bo wie​le mi​lio​nów lat przemknę​ło w re​al​nym świe​cie obok na​szej dzi​siej​szej po​za​cza​so​wo​ści, ale ten ob​raz wi​dzę tak do​kład​nie, jak​bym go oglą​dał do​pie​ro przed chwi​lą. Na pod​ło​dze pod ścia​ną roz​cią​gał się dy​mią​cy trium​fal​nie smok, przed ekra​na​mi plą​sał roz​go​rącz​ko​wa​ny Ellon, a Ire​na, z rę​ką przy​ci​śnię​tą do pier​si i po​bladłą twa​rzą pa​trzy​ła na nie​go w nie​mym za​chwy​cie…

6

Tak oto wdar​li​śmy się do mgła​wi​cy za​sła​nia​ją​cej ją​dro. Naj​pierw od​mó​wi​ły po​słu​szeń​stwa ge​ne​ra​to​ry fal prze​strzen​nych, po​zba​wia​jąc nas łącz​no​ści z ba​zą na Trze​ciej Pla​ne​cie, a na​stęp​nie za​ata​ko​wał nas dra​pież​ny glob, któ​re​go Ellon po​zbył się tak sku​tecz​nie, że jak wy​ka​za​ły ana​li​za​to​ry w ogó​le znik​nął z na​sze​go świa​ta. Te​raz są​dzę, że po pro​stu wy​padł z na​sze​go cza​su… A na ekra​nach dzień po dniu wi​dzie​li​śmy ten sam po​nu​ry ob​raz: mgli​sty tu​man, a w tej mgle po​ja​wia​ją​ce się z rzad​ka zja​wy gwiazd. Przez wie​le mie​się​cy mknę​li​śmy w mgli​stym mro​ku nie zmie​nia​jąc kur​su pro​wa​dzą​ce​go do ją​dra Ga​lak​ty​ki i tyl​ko od cza​su do cza​su wy​mi​ja​jąc na​po​ty​ka​ne po dro​dze gwiaz​dy. I do​pie​ro gdy ana​li​za​to​ry wy​kry​ły krą​żą​cą wo​kół jed​nej z nich sa​mot​ną pla​ne​tę, na któ​rej mo​gło ist​nieć ży​cie, eska​dra zmie​ni​ła kurs i wy​nu​rzy​ła się w prze​strze​ni Ein​ste​inow​skiej. Wszyst​kie na​po​ty​ka​ne do​tych​czas gwiaz​dy po​zba​wio​ne by​ły sa​te​li​tów, więc pierw​sza na na​szej dro​dze pla​ne​ta mu​sia​ła nas za​in​te​re​so​wać. Gwiaz​dę na​zwa​li​śmy Czer​wo​ną, choć ta​ką wy​da​wa​ła się tyl​ko z da​le​ka, a w mia​rę zbli​ża​nia się przy​bie​ra​ła stop​nio​wo barwę błę​kit​ną. To by​ła mło​da, ener​gicz​na, ży​cio​daj​na gwiaz​da, praw​dzi​wy dar lo​su dla krą​żą​cej wo​kół niej pla​ne​ty. Na​sze ana​li​za​to​ry wy​kry​ły na niej ży​cie, cho​ciaż na ża​den sy​gnał pla​ne​ta nie od​po​wia​da​ła. Na​wet kie​dy gwiaz​do​lo​ty za​wi​sły nad jej po​wierzch​nią, hi​po​te​tycz​ni miesz​kań​cy glo​bu nie za​re​ago​wa​li. Oleg roz​ka​zał głów​nej gru​pie eks​plo​ra​cyj​nej wy​lą​do​wać na pla​ne​cie. Na każ​dym stat​ku jest wła​sna gru​pa eks​plo​ra​cyj​na, a gru​pą głów​ną kie​ru​ję ja. Na człon​ków gru​py wy​zna​czo​no Tru​ba i Gi​ga – la​ta​ją​cych zwia​dow​ców i wo​jow​ni​ków, Ro​me​ra – hi​sto​ry​ka i znaw​cę ob​cych cy​wi​li​za​cji, Ma​ry – astro​bo​ta​ni​ka, Lusi​na – astro​zoo​lo​ga, Ire​nę ze wspo​ma​ga​ją​cy​mi ją ro​bo​ta​mi oraz Or​la​na i Gra​cju​sza. Z wła​snej ini​cja​ty​wy włą​czy​łem do gru​py Włó​czę​gę. Wpraw​dzie Oleg uwa​żał, że sta​rze​ją​cy się smok bę​dzie za​wa​dą w po​szu​ki​wa​niach, ja jed​nak upar​łem się, bo na sto​sun​ko​wo cia​snym stat​ku sta​ru​szek nie mógł na​wet po​rząd​nie roz​pro​sto​wać swo​ich gi​gan​tycz​nych ko​ści. Wy​lą​do​wa​li​śmy. Pla​ne​ta wy​glą​da​ła zwy​czaj​nie je​dy​nie z da​le​ka, z Ko​smo​su, ale po wy​lą​do​wa​niu ze zdzi​wie​nia za​par​ło nam dech w pier​siach. Ten świat znał tyl​ko dwa ko​lo​ry – czer​wo​ny i czar​ny. Po czer​wo​nej zie​mi pły​nę​ły czer​wo​ne rze​ki, po​ły​ski​wa​ły nie​wiel​kie czer​wo​ne je​zior​ka, z czer​wo​nych skał spa​da​ły czer​wo​ne si​kla​wy. A na tle tej wszech​obec​nej czer​wie​ni czer​nia​ły la​sy i po​la – czar​ne drze​wa, krze​wy i tra​wy. Nad czar​ny​mi la​sa​mi po​la​ty​wa​ły czar​ne pta​ki, w czar​nych za​ro​ślach prze​my​ka​ły się czar​ne zwie​rzę​ta, w czer​wo​nej wo​dzie pły​wa​ły czar​ne ry​by. I nad tym wszyst​kim uno​si​ły się chmu​ry, któ​rych czerń na kra​wę​dziach prze​cho​dzi​ła w krwi​stą czer​wień. – To wy​glą​da na przed​sio​nek pie​kieł, nie uwa​żasz, Eli? – mruknął Trub, tar​mo​sząc pa​zu​ra​mi bo​ko​bro​dy. – Co anioł mo​że wie​dzieć o pie​kle? – spró​bo​wa​łem za​żar​to​wać. – Za​raz się wszyst​kie​go do​wie – od​parł i wzbił się w po​wie​trze. – Wy​da​je mi się, że ca​ła ma​te​ria nie​oży​wio​na jest tu za​bar​wio​na na czer​wo​no, zaś for​my

ży​we wy​róż​nia​ją się czer​nią – za​uwa​ży​ła Ma​ry. Gra​cjusz ma​je​sta​tycz​nie ski​nął gło​wą, bo do​szedł do te​go sa​me​go wnio​sku, ale Trub nie​ba​wem wy​pro​wa​dził ich obo​je z błę​du. Po​pę​dził za pta​kiem przy​po​mi​na​ją​cym ziem​ską gęś, tyl​ko co naj​mniej trzy ra​zy od niej więk​szym. Czar​na gęś nie zdo​ła​ła umknąć szyb​ko do​pę​dza​ją​ce​mu ją anio​ło​wi, zło​ży​ła więc skrzy​dła i za​czę​ła spa​dać zmie​nia​jąc się w oczach z czar​nej w ogni​ście czer​wo​ną. Na czer​wo​ną zie​mię opa​dła czer​wo​na bry​ła. Trub wy​lą​do​wał przy niej i za​wo​łał nas. Na zie​mi le​żał nie​wiel​ki głaz, mar​twy, zim​ny i czer​wo​ny jak wszyst​ko do​ko​ła. – To on, to on! Ptak za​mie​nił się w ka​mień! – wy​krzy​ki​wał Trub i z iry​ta​cją pod​wa​żał czer​wo​ną bry​łę to no​gą, to znów skrzy​dłem, ale w ża​den spo​sób nie mógł ru​szyć jej z miej​sca. Ka​mień wrósł w zie​mię tak, jak​by prze​le​żał na tym miej​scu co naj​mniej kil​ka ty​siąc​le​ci. – Tu na​wet dźwię​ki są czar​ne! – po​wie​dzia​ła Ma​ry z obrzy​dze​niem. Istot​nie, wszyst​ko brzmia​ło tu głu​cho i nie​wy​raź​nie. Do​dał​bym do te​go, że i za​pa​chy by​ły na tej pla​ne​cie czar​ne: czer​wo​na wo​da i czar​ne ro​śli​ny pach​nia​ły jed​na​ko​wo, a wła​ści​wie nie pach​nia​ły wca​le. Kop​ną​łem no​gą czer​wo​ny ka​mień, któ​ry we​dle Tru​ba miał być prze​isto​czo​nym pta​kiem, Ro​me​ro stuknął swo​ją me​ta​lo​wą la​secz​ką w me​ta​lo​wą po​kry​wę de​szy​fra​to​ra i nic: usły​sze​li​śmy je​dy​nie głu​chy sze​lest, jak​by otar​ły się o sie​bie dwa kłę​by wa​ty. Tru​bo​wi za​chcia​ło się po​la​tać nad la​sem, nad któ​rym wy​pa​trzył in​ne pta​ki, ale po chwi​li żad​nych pta​ków już nie by​ło, a i sam las za​czął zni​kać, gdy tyl​ko Anioł zbli​żył się do nie​go… Drze​wa kur​czy​ły się, opa​da​ły na zie​mię, czer​wie​nia​ły i po chwi​li le​ża​ła przed na​mi już tyl​ko na​ga, mar​twa krwisto​czer​wo​na pu​sty​nia. – Gig – zwró​ci​łem się do zwierzch​ni​ka nie​wi​dzial​nych. – Two​je​mu przy​ja​cie​lo​wi zwiad się nie po​wiódł. Czy nie mógł​byś mu po​móc? – Już za​kła​dam mun​dur, ad​mi​ra​le! – wy​krzyk​nął dziar​skim to​nem Gig i po​pę​dził za anio​łem. Znik​nął nam z oczu już w po​wie​trzu. Zdez​o​rien​to​wa​ny Trub szy​bo​wał nad by​łym la​sem, za​ta​cza​jąc co​raz to szer​sze krę​gi. Wi​dzie​li​śmy go do​sko​na​le. Gig oczy​wi​ście był nie​wi​dzial​ny, ale krę​ta li​nia czer​wie​ni prze​ci​na​ją​ca sto​ją​cy jesz​cze las zdra​dza​ła tra​sę je​go lo​tu. – Ekra​ny optycz​ne tu nie dzia​ła​ją – po​wie​dział zdzi​wio​ny Or​lan. – A by​li​śmy prze​ko​na​ni, że są nie​za​wod​ne! Ire​na po​twier​dzi​ła ten fakt. Po​wie​dzia​ła, że je​śli ob​ser​wu​je nas ja​kaś isto​ta ro​zum​na, to wi​dzi Gi​ga rów​nie wy​raź​nie jak nie uzna​ją​ce​go ekra​nów Tru​ba. – Od​le​głość re​ak​cji wy​no​si dwie​ście me​trów – wy​ja​śni​ła. – Po prze​kro​cze​niu tej gra​ni​cy roz​po​czy​na się co​raz szyb​szy pro​ces mar​twie​nia. Wiel​ko​ścią kry​tycz​ną jest sto me​trów. W ko​le o ta​kim pro​mie​niu mo​że​my się na​tknąć wy​łącz​nie na mar​twy, ska​mie​nia​ły grunt. Sło​wa Ire​ny nie wy​ja​śni​ły ni​cze​go, stwier​dza​ły tyl​ko fakt. A tym​cza​sem ze​tknę​li​śmy się z no​wą za​gad​ką. Roz​wście​czo​ny nie​po​wo​dze​niem Gig rzu​cił się na rze​kę, w któ​rej do​strzegł kil​ka czar​nych ryb. Rze​ka sko​czy​ła w bok, gwał​tow​nie zmie​nia​jąc ko​ry​to i jak sza​lo​na po​pę​dzi​ła po ka​mie​niach. Tra​fi​ła po dro​dze na do​syć stro​me urwi​sko i try​snę​ła z nie​go w dół sze​ro​kim łu​kiem. To by​ła ży​wa isto​ta, szyb​ka, zwin​na i śmier​tel​nie prze​ra​żo​na – ta​kie przy​naj​mniej spra​wia​ła wra​że​nie. A kie​dy nie​wi​dzial​ny jed​nak jej do​padł, rze​ka w jed​nej chwi​li znik​nę​ła. By​ło po​przed​nie ko​ry​to, by​ty śla​dy sza​mo​ta​nia się ży​wej wo​dy, ale nie by​ło już rze​ki. Nie spły​nę​ła pod zie​mię, nie znik​nę​ła na​wet jak zja​wa, tyl​ko po pro​stu ska​mie​nia​ła. Gig wy​łą​czył ekran i wy​lą​do​wał ko​ło nas. – Ad​mi​ra​le! – wy​krzyk​nął. – Je​stem szcze​rze obu​rzo​ny! Ni​gdy jesz​cze nie ze​tkną​łem się

z isto​ta​mi tak tchórz​li​wy​mi, jak tu​tej​sze drze​wa. No i ta wo​da! Or​la​nie, mógł​byś mi wy​tłu​ma​czyć, dla​cze​go ta zwa​rio​wa​na rzecz​ka ucie​kła przede mną? Or​lan wie​dział do​kład​nie ty​le, co i ja, a ja ni​cze​go nie ro​zu​mia​łem. Nie uzy​skaw​szy od​po​wie​dzi Gig, tym ra​zem bez ekra​nu, do​łą​czył do Tru​ba, któ​ry na​dal krą​żył nad zmar​twia​łym la​sem. Pod​sze​dłem do Włó​czę​gi. Smok spró​bo​wał tro​chę so​bie po​la​tać, ale unió​sł​szy się na ja​kieś dzie​sięć me​trów w gó​rę zre​zy​gno​wał i opadł cięż​ko na zie​mię. Za​czą​łem ża​ło​wać, że za​bra​łem go na tę ry​zy​kow​ną wy​pra​wę, ale zmie​ni​łem zda​nie, gdy spoj​rza​łem w je​go roz​iskrzo​ne iro​nią oczy. Włó​czę​ga miał pie​kiel​nie in​te​li​gent​ny wzrok. – Za​baw​na pla​net​ka – po​wie​dzia​łem. – Nie wy​da​je ci się, Włó​czę​go, że ma​my tu do czy​nie​nia z mnó​stwem za​ga​dek? – Tyl​ko z jed​ną – od​po​wie​dział. – Jed​ną? A ja tu wi​dzę co naj​mniej trzy: ży​we rze​ki i drze​wa, ich lęk przed na​mi i wresz​cie mo​men​tal​na prze​mia​na w mar​twą zie​mię. Nie mó​wiąc już o tym, że tu​taj na​wet pta​ki za​mie​nia​ją się w ka​mie​nie! – Tyl​ko z jed​ną – po​wtó​rzył Włó​czę​ga. – Mam wra​że​nie, jak​bym spo​tkał się z sa​mym so​bą, z daw​nym so​bą… Wy​czu​wam obec​ność my​ślą​ce​go mó​zgu, ale nie mo​gę na​wią​zać z nim kon​tak​tu… Na roz​ło​żo​nym skrzy​dle smo​ka sie​dział Lusin. Zwró​ci​łem się z ko​lei do nie​go: – A co ty o tym są​dzisz? – Dziw​na pla​ne​ta – od​parł po chwi​li na​my​słu. Po​my​ślał jesz​cze i do​dał z głę​bo​kim prze​ko​na​niem: – Bar​dzo dziw​na, bar​dzo!

7

Nie mo​głem so​bie po​zwo​lić na dłuż​szy na​mysł: Trub cze​kał na wska​zów​ki, Gig na roz​ka​zy, a wszy​scy po​zo​sta​li na wy​ja​śnie​nia. – Nie​wie​le war​te są przy​rzą​dy – po​wie​dzia​łem opry​skli​wie do Ire​ny – któ​re nie po​tra​fią od​róż​nić ży​we od nie​oży​wio​ne​go. Po​pa​trzy​ła na mnie wy​zy​wa​ją​co i od​po​wie​dzia​ła krnąbr​nie, cze​go Ol​ga nie zdo​ła​ła jej odu​czyć w dzie​ciń​stwie: – To nie wi​na mo​ich przy​rzą​dów, tyl​ko pań​skich wy​obra​żeń o tym co jest zwy​kłe, a co nie​zwy​kłe na tej pla​ne​cie! – zre​flek​to​wa​ła się pod mo​im wzro​kiem i za​py​ta​ła ofi​cjal​nym to​nem: – Czy mo​gę po​le​cieć na „Ko​zio​roż​ca” po ska​fan​dry? Ellon opra​co​wał no​wy mo​del za​pew​nia​ją​cy lep​sze ekra​no​wa​nie. – Nie​wi​dzial​nym czy nam? – Dla każ​de​go, kto ze​chce stać się nie​wi​dzial​nym. – Nie! – od​po​wie​dzia​łem ostro. – Sam wró​cę na „Ko​zio​roż​ca”, bo mu​szę na​ra​dzić się z do​wód​cą wy​pra​wy. Resz​ta na ra​zie zo​sta​nie tu​taj. Pa​weł zer​k​nął na mnie i lek​ko po​krę​cił gło​wą. Zdzi​wi​łem się: – Jest pan nie​za​do​wo​lo​ny? – Mo​że by​ło​by le​piej, gdy​by​śmy wszy​scy wró​ci​li na sta​tek, dro​gi ad​mi​ra​le. Szcze​rze mó​wiąc nie chciał​bym spę​dzić no​cy na tej pla​ne​cie. – Dla​cze​go? Ro​me​ro roz​ło​żył rę​ce: – Po pro​stu tra​wi mnie ata​wi​stycz​ny lęk przed nie​zna​nym. Po​ra​dzi​łem mu nie​zbyt uprzej​mie, że​by stłu​mił w so​bie ten lęk, ale zgo​dzi​łem się na po​wrót ca​łej gru​py eks​plo​ra​cyj​nej (co zresz​tą jak się nie​ba​wem oka​za​ło by​ło roz​sąd​ną de​cy​zją), bo do​sze​dłem do wnio​sku, że roz​szy​fro​wa​nie za​ga​dek sa​mot​ne​go świa​ta nie jest naj​waż​niej​sze w świe​tle cze​ka​ją​cych nas za​dań. Tak wła​śnie przed​sta​wi​łem spra​wę Ole​go​wi. Oleg wy​słu​chał mnie ze swym nie​zmien​nym, bez​o​so​bo​wo uprzej​mym uśmie​chem. Nie mu​siał mnie zresz​tą o nic wy​py​ty​wać, bo każ​da na​sza czyn​ność i każ​de sło​wo wy​po​wie​dzia​ne na pla​ne​cie by​ło na​tych​miast prze​ka​zy​wa​ne na wszyst​kie stat​ki. Nie mu​siał też uzbra​jać się w ten swój od​py​cha​ją​cy uśmiech, któ​rym utrzy​my​wał wszyst​kich na dy​stans, w prze​ci​wień​stwie do ka​pi​ta​nów po​zo​sta​łych gwiaz​do​lo​tów, któ​rych sto​sun​ki z za​ło​gą by​ły o wie​le ser​decz​niej​sze. Nie po​do​ba​ło mi się to i po​sta​no​wi​łem przy oka​zji dać te​mu wy​raz. Nie mu​sia​łem dłu​go na nią cze​kać. Za​pro​po​no​wa​łem zwo​ła​nie na​ra​dy do​wód​ców gwiaz​do​lo​tów, aby zde​cy​do​wać wspól​nie czy na​le​ży kon​ty​nu​ować ba​da​nia pierw​szej od​kry​tej przez nas pla​ne​ty. – Ale prze​cież ty sam uwa​żasz, że nie na​le​ży te​go ro​bić! – za​opo​no​wał Oleg. – Mo​je zda​nie nie jest tu naj​waż​niej​sze, a zresz​tą mo​gę się my​lić. Ellon jest tu chy​ba bar​dziej kom​pe​tent​ny, bo zwiad in​stru​men​tal​ny na​le​ży do je​go gru​py. – Na​ra​da jest nie​po​trzeb​na! – uciął Oleg. – Opu​ści​my nie​ba​wem ten re​jon.

Wów​czas po​sta​no​wi​łem wy​ło​żyć ka​wę na ła​wę (Ro​me​ro jed​nak za​ra​ził mnie swo​im kwie​ci​stym ję​zy​kiem): – Oleg, dla​cze​go za​cho​wu​jesz się tak oschle? Da​ję ci sło​wo, że nie tyl​ko na mnie wy​wie​ra to przy​kre wra​że​nie! Za​wa​hał się. – Nie mo​gę za​cho​wy​wać się ina​czej, Eli – po​wie​dział wresz​cie. – Nie mo​żesz? Z je​go twa​rzy opadł przy​kle​jo​ny do niej do​tych​czas ma​sku​ją​cy uśmiech. Oleg znów stał się szcze​rym, pro​stym chłop​cem, ja​kie​go pa​mię​ta​łem z Zie​mi. – Nie zno​szę Ello​na, Eli – wy​krztu​sił. – Nikt nie lu​bi Ello​na – od​par​łem. – My​lisz się! – Z wy​jąt​kiem Ire​ny – po​pra​wi​łem się. – Dla mnie jest to wy​star​cza​ją​co waż​ny wy​ją​tek – wy​znał po​nu​ro Oleg. – Bar​dzo się ze so​bą przy​jaź​ni​li​śmy, za​nim Ire​na nie za​czę​ła pra​co​wać z Ello​nem. To bar​dzo wy​bit​ny in​te​lekt, ale dziew​czy​na zbyt​nio mu się pod​po​rząd​ko​wa​ła. A po​nad​to Ellon, zwłasz​cza w jej obec​no​ści, pod​kre​śla nie​ustan​nie, że prze​wyż​szam go sta​no​wi​skiem, ale nie zna​cze​niem. – Ellon wy​cho​wał się w spo​łe​czeń​stwie Nisz​czy​cie​li, w któ​rym po​czu​cie hie​rar​chii by​ło sil​nie roz​wi​nię​te. Te​go z dnia na dzień zmie​nić się nie da – po​wie​dzia​łem. – A po​nad​to mó​wi​my o two​im sto​sun​ku do wszyst​kich, nie tyl​ko do te​go De​miur​ga! – Nie mo​gę trak​to​wać Ello​na ina​czej niż po​zo​sta​łych człon​ków za​ło​gi, ale też nie po​tra​fię od​no​sić się do nie​go rów​nie ser​decz​nie jak do Or​la​na. Ro​me​ra czy Gra​cju​sza. Mu​szę więc być wo​bec wszyst​kich jed​na​ko​wo oschły… Na​szą roz​mo​wę prze​rwał sy​gnał alar​mo​wy. Po​spie​szy​li​śmy na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia. Ana​li​za​to​ry wy​kry​ły na gwieź​dzie, wo​kół któ​rej krą​ży​ła Czer​wo​na, ja​kieś dziw​ne zja​wi​sko, na któ​re wszyst​kie czte​ry mó​zgi po​kła​do​we stat​ków zna​la​zły tyl​ko jed​no okre​śle​nie – atak. Zdu​mie​ni i za​sko​cze​ni nie mo​gli​śmy ode​rwać oczu od ekra​nów. Z da​le​ka, z re​jo​nu, w któ​ry pro​wa​dził nasz kurs, try​skał po​tęż​ny stru​mień pro​mie​nio​wa​nia wy​ce​lo​wa​ny do​kład​nie w Czer​wo​ną Gwiaz​dę. Po​tok ener​gii był tak in​ten​syw​ny, że był wi​docz​ny w prze​strze​ni ja​ko bla​da smu​ga prze​sła​nia​ją​ca lek​ko od​le​głe gwiaz​dy. Oleg zbladł i po​wie​dział drżą​cym gło​sem: – Ja​kie to szczę​ście, Eli, że zbli​ży​li​śmy się do pla​ne​ty! Gdy​by​śmy by​li te​raz po prze​ciw​le​głej stro​me gwiaz​dy, ca​ła eska​dra prze​kształ​ci​ła​by się w chmur​kę pla​zmy! – Co za​mie​rzasz zro​bić? – za​py​ta​łem. – Ucie​kać stąd jak naj​szyb​ciej? – Zbli​żyć się do Czer​wo​nej Gwiaz​dy. Mu​si​my do​kład​nie zba​dać na​tu​rę te​go ata​ku, Eli. Oczy​wi​ście z za​cho​wa​niem naj​wyż​szej ostroż​no​ści. Ostat​nie za​pi​sy dzien​ni​ka po​kła​do​we​go Al​la​na mó​wi​ły o tym, że na eska​drę ru​nął stru​mień za​bój​czych czą​stek i że Al​lan wraz z Le​oni​dem pró​bo​wa​li wy​pro​wa​dzić stat​ki po​za je​go za​sięg. Bez skut​ku, bo pro​mie​nie śmier​ci nie​ubła​ga​nie ści​ga​ły ich na każ​dym kur​sie. Tak trwa​ło do chwi​li, kie​dy gwiaz​do​lo​ty z mar​twy​mi za​ło​ga​mi, któ​re przed śmier​cią zdą​ży​ły jesz​cze za​dać au​to​ma​tom kurs po​wrot​ny, wy​nu​rzy​ły się w Per​se​uszu. Te​raz by​ło po​dob​nie, z tą je​dy​nie róż​ni​cą, że ce​lem ata​ku by​ła gwiaz​da i że na​tę​że​nie pro​mie​nio​wa​nia by​ło bez po​rów​na​nia wyż​sze od te​go, któ​re spa​dło na stat​ki Al​la​na i Le​oni​da. – Woj​na! – po​wie​dzia​łem mi​mo wo​li na głos. – Ja​kąż po​tę​gą trze​ba dys​po​no​wać, że​by tak ostrze​li​wać gwiaz​dy!

– Nie wiem – za​opo​no​wał Oleg. – Nie usta​li​li​śmy jesz​cze czy jest to czy​jaś świa​do​ma dzia​łal​ność, czy też nie​co​dzien​ne zja​wi​sko przy​rod​ni​cze. Atak na ob​ce stat​ki był​by rze​czą okrop​ną, nie​mo​ral​ną i zbrod​ni​czą, ale jed​nak zro​zu​mia​łą. Ale po co ktoś miał​by wal​czyć z mar​twą gwiaz​dą? – Nie po​tra​fię od​po​wie​dzieć na two​je py​ta​nie – po​wie​dzia​łem bez​rad​nie. – Wiem tyl​ko jed​no: je​śli nie za​cho​wa​my mak​sy​mal​nej ostroż​no​ści, to cze​ka nas los o wie​le gor​szy od te​go, ja​ki stał się udzia​łem wy​pra​wy Al​la​na, bo na​wet na​sze zwło​ki nie wró​cą na Zie​mię! Oleg utrzy​my​wał eska​drę z da​la od strasz​li​we​go pro​mie​nia, a za​ło​gi stat​ków nie opusz​cza​ły sta​no​wisk bo​jo​wych. Go​to​wi by​li​śmy uru​cho​mić wszyst​kie na​sze środ​ki obron​ne – ani​hi​la​to​ry prze​strze​ni, ge​ne​ra​to​ry me​try​ki, śli​ma​ki gra​wi​ta​cyj​ne – gdy​by tyl​ko śmier​cio​no​śny pro​mień zwró​cił się w na​szą stro​nę. Ja jed​nak już wów​czas by​łem nie​omal pe​wien, że te wszyst​kie tak po​tęż​ne na​szym zda​niem urzą​dze​nia zna​czy​ły rów​nie ma​ło, jak dzie​cin​ny stra​szak prze​ciw​ko ar​ma​cie. Oca​le​li​śmy tyl​ko dla​te​go, że nas zi​gno​ro​wa​no. Ce​lem ata​ku by​ła gwiaz​da, a nie eska​dra. Gwiaz​da ośle​pia​ją​co roz​bły​sła i prze​kształ​ci​ła się w szyb​ko ga​sną​cy kłąb pło​mie​ni. Pro​mień znik​nął. By​ło po wszyst​kim, gwiaz​da umar​ła. Umar​ła też pla​ne​ta, któ​rą opu​ści​li​śmy za​le​d​wie przed pa​ro​ma go​dzi​na​mi. Bez​na​mięt​ne ana​li​za​to​ry za​no​to​wa​ły, że ca​ła jej po​wierzch​nia zwró​co​na ku gwieź​dzie po​kry​ta jest szkli​stą, roz​ża​rzo​ną ma​są. Być mo​że na jej prze​ciw​le​głej stro​nie da​ło​by się od​szu​kać jesz​cze bo​daj śla​dy dziw​nych czar​no-czer​wo​nych istot, ale i tam sza​la​ły po​ża​ry. Nie ule​ga​ło naj​mniej​szej wąt​pli​wo​ści, że zgi​nę​li​by​śmy, gdy​by​śmy po​zo​sta​li w tę strasz​li​wą noc na pla​ne​cie. Na​tu​ry pro​mie​nia, któ​ry tak na​gle się po​ja​wił i rów​nie na​gle znik​nął, nie uda​ło się nam roz​szy​fro​wać. Stwier​dzi​li​śmy wpraw​dzie, że za​wie​rał ba​nal​ne fo​to​ny, neu​tro​ny, pro​to​ny, ro​to​ny, neu​tri​na i ma​ło jesz​cze do​tych​czas zba​da​ne er​go​ny z do​miesz​ką in​nych nie​zna​nych mi​kro​czą​ste​czek, ale nie​ja​sny po​zo​stał me​cha​nizm ich wza​jem​ne​go od​dzia​ły​wa​nia w pro​mie​niu, nie mó​wiąc już o spo​so​bie je​go emi​sji i prze​zna​cze​niu. Nie moż​na by​ło wy​obra​zić so​bie żad​ne​go na​tu​ral​ne​go pro​ce​su zdol​ne​go wy​two​rzyć ge​ne​ra​tor o tak po​twor​nej mo​cy. Ale je​śli to był za​mie​rzo​ny atak, to kto i po co ostrze​li​wał gwiaz​dę? Oleg zwo​łał na​ra​dę do​wód​ców gwiaz​do​lo​tów. Przy​by​li na nią Ol​ga, Ka​ma​gin i Pe​tri. Prze​bieg na​ra​dy był trans​mi​to​wa​ny na wszyst​kie stat​ki. Na wstę​pie Oleg zwró​cił się do ka​pi​ta​nów z naj​waż​niej​szym py​ta​niem: co my​ślą o na​tu​rze ka​ta​stro​fy na Czer​wo​nej Gwieź​dzie? – Są​dzę – po​wie​dzia​ła Ol​ga – że by​ła to wła​śnie ka​ta​stro​fa ko​smicz​na z wy​zwo​le​niem ogrom​nej ilo​ści ener​gii. We​dług po​bież​nych ob​li​czeń stru​mień pro​mie​nio​wa​nia try​ska​ją​cy z ją​dra Ga​lak​ty​ki niósł ener​gię wy​star​cza​ją​cą do stwo​rze​nia dzie​się​ciu no​wych pla​net. Jest ma​ło praw​do​po​dob​ne, aby gdzie​kol​wiek uda​ło się zbu​do​wać broń o ta​kiej mo​cy. Je​stem skłon​na uwa​żać, że ze​tknę​li​śmy się z no​wym pro​ce​sem ko​smicz​nym. – W każ​dym ra​zie jest to zja​wi​sko nie​zwy​kle groź​ne – po​wie​dział ostroż​ny Pe​tri. – Gdy​by na​sza eska​dra zna​la​zła się na dro​dze te​go pro​mie​nia, nie po​zo​sta​ło​by po nas na​wet wspo​mnie​nie… Nie chcę na ra​zie zaj​mo​wać zde​cy​do​wa​ne​go sta​no​wi​ska, ale nie​po​koi mnie cel​ność pro​mie​nia. Biegł z da​le​ka i tra​fił do​kład​nie w gwiaz​dę. Wąt​pli​we, aby ta​ka pre​cy​zja by​ła wy​ni​kiem pro​ce​sów na​tu​ral​nych. – Woj​na ko​smicz​na! – wy​krzyk​nął Ka​ma​gin. – Za​py​ta​cie, dla​cze​go ktoś na​pa​da na mar​twą gwiaz​dę. A czyż lu​dzie kie​dyś nie ata​ko​wa​li ka​mien​nych for​tów i twierdz wro​ga, czyż nie nisz​czy​li la​sów i za​sie​wów, nie za​tru​wa​li wód, że​by po​zba​wić prze​ciw​ni​ków schro​nie​nia

i środ​ków do ży​cia? Nie zna​my ce​lów woj​ny, nie wie​my ja​ką ko​rzyść przy​nio​sło ko​muś znisz​cze​nie Czer​wo​nej, ale gwiaz​da ta zo​sta​ła nie​wąt​pli​wie znisz​czo​na ce​lo​wo, a w re​zul​ta​cie ule​gły za​gła​dzie uni​kal​ne for​my ży​cia. – Je​śli to woj​na – oświad​czył Osi​ma – to trze​ba usta​lić, po czy​jej je​ste​śmy stro​nie. Co do mnie, to żal mi dziw​nych istot za​miesz​ku​ją​cych pla​ne​tę. Atak był skie​ro​wa​ny prze​ciw​ko nim, a one nie mo​gły za​dać kon​tru​de​rze​nia… W na​ra​dach ka​pi​ta​nów za​wsze uczest​ni​czy​li Or​lan i Gra​cjusz. Oleg rów​nież ich za​py​tał o zda​nie. Od​mó​wi​li wy​po​wie​dze​nia wła​snych opi​nii, gdyż uzna​li, że nie ma​ją wy​star​cza​ją​cych in​for​ma​cji. Sam Oleg tak​że wstrzy​mał się od gło​su, zwra​ca​jąc się na ko​niec do mnie. – In​te​re​su​je nas two​je zda​nie, Eli – po​wie​dział. – Je​steś kie​row​ni​kiem na​uko​wym wy​pra​wy, więc two​ja opi​nia bę​dzie de​cy​du​ją​ca. – Mo​ja opi​nia nie mo​że o ni​czym de​cy​do​wać – oświad​czy​łem – gdyż zga​dzam się ze wszyst​ki​mi po tro​sze. Wszyst​kie zda​nia są uza​sad​nio​ne, więc nie mo​gę zde​cy​do​wa​nie przy​chy​lić się do żad​ne​go z nich. Naj​bliż​sza mi jest ana​li​za Ka​ma​gi​na i pra​gnie​nia Osi​my. Ale nie za​ry​zy​ko​wał​bym dzia​ła​nia we​dług ich pro​gra​mu. Dla​te​go po​pie​ram po​przed​nią de​cy​zję do​wód​cy, aby kon​ty​nu​ować ba​da​nia, zaś osta​tecz​ną de​cy​zję odło​żyć do wy​ja​śnie​nia. – Wo​bec te​go kon​ty​nu​uje​my lot w kie​run​ku ją​dra – pod​su​mo​wał Oleg. – Nie wtrą​ca​my się do lo​kal​nych po​ty​czek, tyl​ko je ob​ser​wu​je​my. Po na​ra​dzie Ka​ma​gin po​wie​dział do mnie z wy​rzu​tem w gło​sie: – Eli, daw​niej był pan bar​dziej zde​cy​do​wa​ny! I nie zga​dzał się pan skwa​pli​wie ze wszyst​ki​mi, lecz za​wsze po​dej​mo​wał wła​sne de​cy​zje i to cza​sem tak sza​lo​ne, że czło​wiek do​sta​wał za​wro​tu gło​wy. Ze​sta​rza​łeś się, ad​mi​ra​le! Po​pa​trzy​łem na nie​go z czu​ło​ścią. On się nie ze​sta​rzał. Choć naj​star​szy z nas wszyst​kich, wciąż byt tym sa​mym od​waż​nym mło​dzień​cem, któ​re​go wy​pi​sa​ne zło​ty​mi gło​ska​mi imię otwie​ra w Pan​te​onie dłu​gą li​stę wiel​kich ga​lak​tycz​nych ka​pi​ta​nów. Ser​decz​nym ge​stem po​ło​ży​łem mu rę​kę na ra​mie​niu: – Dro​gi Edwar​dzie, ja na​praw​dę za​czy​nam bać się wła​sne​go cie​nia, ale nie po​tra​fię za​po​mnieć o tym, że wy​ru​szy​li​śmy na po​szu​ki​wa​nie Ra​mi​rów, ta​jem​ni​cze​go na​ro​du, o któ​rym wie​my tyl​ko to, że jest po​tęż​niej​szy od nas. A mo​że wy​da​rze​nia, któ​rych by​li​śmy świad​ka​mi, są for​mą ich dzia​łal​no​ści w oko​li​cach Ko​smo​su przy​le​ga​ją​cych do ją​dra Ga​lak​ty​ki? Ka​ma​gin słu​chał mnie ze scep​tycz​ną mi​ną: – Ro​zum​na cy​wi​li​za​cja zaj​mu​ją​ca się nisz​cze​niem gwiazd, ska​zu​jąc w ten spo​sób na za​gła​dę wszyst​kie for​my ży​cia w ich ukła​dzie? Ro​zum ni​we​czą​cy ro​zum? Czy to w ogó​le moż​li​we? – Nie wiem. A mo​że Ra​mi​ro​wie ma​ją kon​ku​ren​tów? Mo​że oko​li​ce ją​dra za​miesz​ku​je kil​ka wro​gich so​bie na​wza​jem po​tęż​nych cy​wi​li​za​cji? Mó​wił pan o nisz​cze​niu za​sie​wów i za​tru​wa​niu rzek przez na​szych od​le​głych przod​ków. Mo​że więc to nisz​cze​nie gwiazd jest ja​kimś ekwi​wa​len​tem bu​rze​nia po​gra​nicz​nych for​tów? We​dle sta​wu gro​bla… – No do​brze, wo​bec te​go bę​dzie​my na ra​zie drep​ta​li wo​kół na​szej ka​łu​ży (ja też za​ra​zi​łem się od Ro​me​ra!) i ba​li się każ​dej ża​by – po​wie​dział na po​że​gna​nie Ka​ma​gin, uśmie​cha​jąc się przy​jaź​nie, abym nie po​czuł się zbyt​nio ura​żo​ny je​go sło​wa​mi. Ol​ga od​wie​dzi​ła Ire​nę, a po​tem przy​szła do nas. – Je​steś za​do​wo​lo​ny z mo​jej cór​ki, Eli? – za​py​ta​ła. – To ra​czej ją po​win​naś za​py​tać, czy jest za​do​wo​lo​na ze mnie – za​żar​to​wa​łem. – Wpraw​dzie za mną nie prze​pa​da, ale jak na ra​zie się nie kłó​ci​my. Coś wię​cej o Ire​nie mógł​by po​-

wie​dzieć Oleg. – Roz​ma​wia​łam z nim. Nie ma Ire​nie nic do za​rzu​ce​nia, ale oświad​czył mi to zbyt ofi​cjal​nym to​nem. Nie​po​koi mnie, że coś się mię​dzy ni​mi ze​psu​ło. – To coś na​zy​wa się Ellon – wtrą​ci​ła się do roz​mo​wy Ma​ry – praw​da, Eli? – Ire​na po​chło​nię​ta jest pra​cą w la​bo​ra​to​rium – od​par​łem wy​mi​ja​ją​co – i pew​nie dla​te​go nie mo​że już po​świę​cić Ole​go​wi ty​le uwa​gi. Do​wód​cy wró​ci​li na swe gwiaz​do​lo​ty, Oleg roz​ka​zał uru​cho​mić ani​hi​la​to​ry Ta​nie​wa i eska​dra ru​szy​ła w dal​szą po​dróż. Czer​wo​na z jej gi​ną​cą pla​netą po​zo​sta​ła za na​mi.

Część II. Ginące światy

1

Oleg we​zwał mnie na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia. Gdy tam przy​sze​dłem, przy ste​rach sie​dział Osi​ma, a Oleg roz​ma​wiał z Bi​lo​nem. Mu​sia​ło zajść coś na​praw​dę waż​ne​go, je​śli Oleg za​pro​sił Ello​na do sie​bie, a ten zde​cy​do​wał się po​rzu​cić la​bo​ra​to​rium. Na ekra​nach da​le​kie​go za​się​gu, nie​wy​raź​nie wśród nie​skoń​czo​nych mgła​wic, ry​so​wa​ło się ją​dro Ga​lak​ty​ki, do któ​re​go po​zo​sta​ło już nie​speł​na trzy ty​sią​ce lat świetl​nych. Z bo​ku mi​go​ta​ła plam​ka gro​ma​dy ku​li​stej. Ten wi​dok nie wy​dał mi się nie​zwy​kły, gdyż ob​ser​wo​wa​łem go już od co naj​mniej ty​go​dnia. – Przed na​mi wprost na kur​sie ma​my ja​mę w prze​strze​ni, gdyż im bli​żej pod​la​tu​je​my do ją​dra, tym bar​dziej się ono od nas od​da​la. Wnio​sek z te​go jest je​den: za​pa​da​my się w ja​kąś nie​cią​głość me​try​ki. – Czy to zna​czy, że le​cąc do​tych​cza​so​wym kur​sem nie do​trze​my do ją​dra? – za​py​ta​łem. – Świa​tło ją​dra do nas do​cie​ra – od​parł Oleg – ale to nie zna​czy, że prze​bi​je​my się do nie​go po pro​stej. Mo​że się prze​cież oka​zać, że w ja​mie nie ma prze​strze​ni fi​zycz​nej, któ​ra mo​gła​by ani​hilo​wać w ge​ne​ra​to​rach Ta​nie​wa. Wów​czas ugrzęź​nie​my bez​pow​rot​nie w bez​den​nej ot​chła​ni. – O ile do​brze pa​mię​tam teo​rię Ngo​ro – po​wie​dzia​łem – nie​cią​głość me​try​ki mo​że rów​nież tłu​ma​czyć spo​wol​nie​nie cza​su w tych oko​li​cach. Od​po​wie​dział mi De​miurg: – To by​ło​by jesz​cze gor​sze, ad​mi​ra​le, gdyż z ja​my cza​so​wej nie ma wyj​ścia. Je​stem zde​cy​do​wa​nie prze​ciw​ny kon​ty​nu​owa​niu do​tych​cza​so​we​go kur​su. – Po​zo​sta​je nam za​tem je​dy​nie dro​ga okręż​na przez gro​ma​dę ku​li​stą! – za​kon​klu​do​wał Oleg. – Dla​cze​go? – zdzi​wi​łem się. – Dla​cze​go nie mo​że​my wy​ty​czyć kur​su omi​ja​ją​ce​go tę gro​ma​dę przez czy​sty Ko​smos? Czy coś tam nam gro​zi? – Wła​śnie. MUK sy​gna​li​zu​je, że oko​li​ce ją​dra ob​fi​tu​ją w nie​cią​głość me​try​ki, w ta​kie sa​me ja​my prze​strzen​ne, ja​ka roz​wie​ra się wprost przed na​mi. – Czy mo​gę odejść? – za​py​tał De​miurg. – Nie mam nic wię​cej do po​wie​dze​nia na ten te​mat. Ellon wy​szedł, a ja wraz z Ole​giem wpa​try​wa​łem się w ekran da​le​kie​go za​się​gu, na któ​rym mi​go​ta​ła nie​wiel​ka plam​ka ro​ju gwiezd​ne​go. Ana​li​za​to​ry wy​kry​ły go przed nie​speł​na dwo​ma ty​go​dnia​mi i przez ten czas, le​cąc w ob​sza​rze nad​świetl​nym, zbli​ży​li​śmy się do nie​go o ja​kieś sto lat świetl​nych. MUK wie​dział już o nim nie​ma​ło: gro​ma​da ku​li​sta o śred​ni​cy oko​ło dwu​dzie​stu lat świetl​nych i za​wie​ra​ją​ca oko​ło pię​ciu mi​lio​nów gwiazd, prze​waż​nie sta​rych. Od​da​la się od ją​dra pro​sto​pa​dle do płasz​czy​zny Ga​lak​ty​ki z pręd​ko​ścią 50 ki​lo​me​trów na se​kun​dę. Szyb​kość po​zor​nie nie​wiel​ka, ale je​śli zwa​rzyć, że gro​ma​da ist​nia​ła od co naj​mniej dwu​stu mi​lio​nów lat, co w ska​li ko​smicz​nej jest cza​sem względ​nie krót​kim, to gro​ma​da nie ty​le prze​miesz​cza​ła się w prze​strze​ni, ile pa​nicz​nie ucie​ka​ła z Ga​lak​ty​ki! MUK stwier​dził jesz​cze jed​no: mor​der​czy pro​mień, któ​ry spa​lił Czer​wo​ną, wy​strze​lił naj​praw​do​po​dob​niej z tej wła​śnie gro​ma​dy, gdyż na je​go tra​sie nie by​ło in​nych ciał nie​bie​skich, któ​re mo​gły​by go wy​ge​ne​ro​wać. I ta gro​ma​da by​ła je​dy​ną furt​ką do ją​dra.

– Nie ma​my in​ne​go wyj​ścia? – za​py​ta​łem Ole​ga. – Nie ma​my – przy​tak​nął z wes​tchnie​niem. Eska​dra ru​szy​ła no​wym kur​sem. Wie​lo​krot​nie opi​sy​wa​łem gwiezd​ne nie​bo w roz​pro​szo​nych gro​ma​dach Ple​jad i Per​se​usza. Te​raz chciał​bym, nie oba​wia​jąc się po​wtó​rzeń, opo​wie​dzieć ze szcze​gó​ła​mi, jak wy​glą​dał no​wy dla mnie kra​jo​braz gwiezd​ny. I je​śli te​go nie czy​nię, to tyl​ko dla​te​go, że praw​dzi​we​go pięk​na nie da się wy​ra​zić sło​wa​mi. Mu​szę jed​nak za​trzy​mać się przy jed​nym szcze​gó​le, któ​ry sta​no​wi o isto​cie zja​wi​ska na​zy​wa​ne​go ku​li​stą gro​ma​dą gwiezd​ną. Otóż prze​strzeń we​wnątrz nie​go jest ab​so​lut​nie prze​zro​czy​sta, tak prze​zro​czy​sta, że pu​ste oko​li​ce Ko​smo​su wy​da​ją się w po​rów​na​niu z nią męt​ne i za​dy​mio​ne. Na wi​dok tej kry​sta​licz​nej przej​rzy​sto​ści roz​świe​tlo​nej iskra​mi gwiazd na​wet czło​wie​ko​wi o naj​mniej po​etyc​kiej du​szy przy​cho​dzi​ło na myśl okre​śle​nie: mu​zy​ka gwiezd​nych sfer. Wo​kół wie​lu gwiazd krą​ży​ły pla​ne​ty, z któ​rych każ​dą sta​ran​nie choć z da​le​ka ba​da​li​śmy. Na pla​ne​tach pa​no​wa​ły wa​run​ki wręcz ide​al​ne dla roz​wo​ju ży​cia biał​ko​we​go: umiar​ko​wa​ne pro​mie​nio​wa​nie sło​necz​ne, at​mos​fe​ra zbli​żo​na do ziem​skiej, od​po​wied​nie pro​por​cje wód i. lą​dów. Ale na żad​nej z nich nie by​ło na​wet śla​du ro​zum​nej cy​wi​li​za​cji, nie by​ło na​wet naj​pry​mi​tyw​niej​szych prze​ja​wów ży​cia. By​ły to nie​zmier​nie pięk​ne, ale cał​ko​wi​cie mar​twe świa​ty. Ma​ry chcia​ła za​szcze​pić ży​cie przy​namniej na jed​nej pla​ne​cie, ale nie mie​li​śmy na to cza​su pę​dząc ku bra​mie do in​ne​go świa​ta. Bra​ma zda​wa​ła się sze​ro​ko otwar​ta, ale co cze​ka​ło nas za nią? Za​da​niem Ello​na by​ło po​szu​ki​wa​nie na pla​ne​tach gro​ma​dy ku​li​stej me​cha​ni​zmów ge​ne​ru​ją​cych śmier​cio​no​śne pro​mie​nie, ale mi​mo usil​nych sta​rań nie wy​krył na​wet śla​du su​per​la​se​ra. Co wię​cej, nie wy​krył naj​drob​niej​szych bo​daj do​wo​dów na ist​nie​nie po​tęż​nej cy​wi​li​za​cji, zdol​nej do stwo​rze​nia ta​kiej ty​ta​nicz​nej bro​ni. I tak, ma​łym cią​giem ani​hi​la​to​rów mknę​li​śmy przez cu​dow​ny, pu​sty, ni​czyj świat, za​py​la​jąc je​go kry​sta​licz​ne prze​stwo​ry spo​pie​lo​ną w ge​ne​ra​to​rach prze​strze​nią i bez skut​ku wsłu​chu​jąc się w ci​chy szmer wy​ła​do​wań w gło​śni​kach. Ko​smos mil​czał.

2

Przemknę​li​śmy przez gwiezd​ne wro​ta ją​dra i znów zna​leź​li​śmy się w zamglo​nej prze​strze​ni. Ol​ga spo​rzą​dzi​ła ko​lej​ne ob​li​cze​nie, z któ​re​go wy​ni​ka​ło, że ma​sa ma​te​rii roz​py​lo​nej w prze​strze​ni jest o wie​le wyż​sza od ma​sy wszyst​kich tu​tej​szych gwiazd. Re​zul​tat ob​li​czeń zdzi​wił ją i ucie​szył, gdyż z czymś ta​kim do tej po​ry się nie ze​tknę​ła. Ja nie zdzi​wi​łem się ani nie ucie​szy​łem, bo nie lu​bię ku​rzu ani na Zie​mi, ani w Ko​smo​sie. Ma​ry wy​krzyk​nę​ła z iry​ta​cją: – Nie ro​zu​miem, dla​cze​go mia​no​wa​no cię kie​row​ni​kiem na​uko​wym wy​pra​wy! Prze​cież cie​bie nie in​te​re​su​ją żad​ne no​we f ak​ty! – Za to ko​cham uczo​nych i po​tra​fię znieść każ​de ich od​kry​cie, a to już du​żo – od​par​łem. – Po​za tym masz ra​cję, in​te​re​su​ją mnie i cie​szą tyl​ko fak​ty po​myśl​ne. Gdy tak się z nią prze​ko​ma​rza​łem w pra​wo od kur​su po​ja​wi​ło się ja​kieś cia​ło ko​smicz​ne, praw​do​po​dob​nie gwiaz​do​lot. W tym pu​stym za​kąt​ku Ko​smo​su mo​gli​śmy spo​dzie​wać się wszyst​kie​go, tyl​ko nie ob​ce​go stat​ku, ale ana​li​za​to​ry twier​dzi​ły upar​cie, że jest to sztucz​na kon​struk​cja. Po​sze​dłem na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia. To istot​nie był gwiaz​do​lot, a nie mar​twy ko​smicz​ny włó​czę​ga. Sta​tek pę​dził w na​szą stro​nę z nie​praw​do​po​dob​ną pręd​ko​ścią. W tym mo​men​cie Ol​ga nada​ła ze swe​go stat​ku jesz​cze bar​dziej nie​praw​do​po​dob​ną wia​do​mość: jej MUK stwier​dził, że ob​ce​go gwiaz​do​lo​tu nie ma! Oleg po​spiesz​nie prze​pro​wa​dził od​po​wied​nie ob​li​cze​nia i po​twier​dził tę wia​do​mość. – Bzdu​ra! – wy​krzyk​ną​łem ze zło​ścią. – Mam ser​decz​nie do​syć zjaw i du​chów. Chy​ba że to zno​wu ja​kiś fan​tom, tym ra​zem ko​smicz​ny, a nie pla​ne​tar​ny. – Fan​to​my są two​ra​mi fi​zycz​ny​mi, re​al​nie ist​nie​ją​cy​mi obiek​ta​mi, uda​ją​cy​mi in​ne re​al​nie ist​nie​ją​ce obiek​ty – za​uwa​żył Oleg. – A te​go stat​ku po pro​stu nie ma, cho​ciaż wy​raź​nie go wi​dzi​my. Nasz MUK jesz​cze raz spraw​dził do​nie​sie​nie Olgi. I znów oka​za​ło się, że prze​strzeń wo​kół nas jest kom​plet​nie pu​sta, że w na​szą stro​nę pę​dzi nie​ma​te​rial​na zja​wa. Uda​łem się do la​bo​ra​to​rium Ello​na. Za​sta​łem już tam Or​la​na, Gra​cju​sza i smo​ka jak zwy​kle roz​cią​gnię​te​go pod wol​ną ścia​ną sa​li. Ellon za​wzię​cie pe​ro​ro​wał, lecz na mój wi​dok umilkł. – Ello​nie – po​wie​dzia​łem – na ekra​nach wi​dzi​my ob​ce cia​ło, ale po​la po​szu​ki​waw​cze nie wy​ka​zu​ją je​go obec​no​ści. Czy po​tra​fisz przy​stęp​nie wy​tłu​ma​czyć mi ten pa​ra​doks? – Przy​stęp​nie nie po​tra​fię – od​parł De​miurg z lek​ką po​gar​dą. – A nie​przy​stęp​nie? – Ob​ser​wo​wa​ny przez nas gwiaz​do​lot nie ist​nie​je w na​szym cza​sie. Wy​mie​ni​łem spoj​rze​nia z Gra​cju​szem i Or​la​nem, po​tem spoj​rza​łem na smo​ka. Ro​zu​mie​li nie wię​cej niż ja. Opo​dal sie​dzia​ła Ire​na i to, z ja​kim za​pa​łem po​ta​ki​wa​ła każ​de​mu sło​wu Ello​na zda​wa​ło się świad​czyć o tym, że przy​naj​mniej dla niej wszyst​ko jest ja​sne i oczy​wi​ste. – Nie ist​nie​je w na​szym cza​sie? W ja​kim za​tem, do dia​bła, cza​sie ta zja​wa pę​dzi w na​-

szym kie​run​ku?! – Dla nas pę​dzi ona z na​szej przy​szło​ści w na​szą te​raź​niej​szość. – A nie z prze​szło​ści w te​raź​niej​szość? – za​py​ta​łem bez​rad​nie, bo wy​ja​śnie​nie Ello​na by​ło z ga​tun​ku tych, któ​re ra​czej za​ciem​nia​ją sy​tu​ację. – Z prze​szło​ści w te​raź​niej​szość pę​dzi​my my. A ści​ślej mó​wiąc nie​ustan​nie od​su​wa​my na​szą te​raź​niej​szość ku prze​szło​ści. Czas zwią​za​ny jest z na​mi na za​sa​dzie re​ak​cji: po​py​cha nas ku przy​szło​ści, a sam od​da​la się w prze​szłość. Ruch ob​ce​go jest ni​czym strzał z przy​szło​ści w te​raź​niej​szość. Je​go czas nie od​bi​ja się od nie​go, lecz pę​dzi wraz z nim, jak ga​zy procho​we w lu​fie ar​ma​ty pę​dzą za po​ci​skiem. – Strzał z przy​szło​ści? – za​sta​no​wi​łem się nad tym po​rów​na​niem. – Ale prze​cież wi​dzi​my ob​cy gwiaz​do​lot, wi​dzi​my go w na​szej te​raź​niej​szo​ści już od dwóch go​dzin, a przez ten czas ów​cze​sna te​raź​niej​szość sta​ła się już prze​szło​ścią. In​ny​mi sło​wy sta​tek ist​nie​je w te​raź​niej​szo​ści i prze​szło​ści, a nie w przy​szło​ści! – po​wie​dzia​łem trium​fal​nie. De​miurg jed​nak do​brze prze​my​ślał swo​ją kon​cep​cję – Wi​dzi​my w te​raź​niej​szo​ści je​go cień – po​wie​dział – cień pa​da​ją​cy z przy​szło​ści i po​prze​dza​ją​cy po​ja​wie​nie się re​al​ne​go obiek​tu. Cień zmniej​sza się, a za​tem gwiaz​do​lot zbli​ża się ku nam z przy​szło​ści. Kie​dy ów cień po​kry​je się z obiek​tem, sta​tek po​ja​wi się re​al​nie. – Nie prze​sko​czy z te​raź​niej​szo​ści w prze​szłość? – Są​dzę, że za​brak​nie mu ener​gii, aby po​ko​nać tem​po​ral​ne ze​ro zwa​ne rów​nież „te​raź​niej​szość”, „obec​nie” lub „współ​cze​sna chwi​la”. – Sły​szysz, Ole​gu? – za​py​ta​łem przez ste​reo​fon. – Je​śli hi​po​te​za Ello​na jest słusz​na, to zde​rze​nie eska​dry z ob​cym gwiaz​do​lo​tem nie gro​zi żad​nym nie​bez​pie​czeń​stwem, gdyż ze​tknie​my się z nim w punk​cie, w któ​rym te​raz się znaj​du​je​my, pod​czas gdy on sam po​zo​sta​nie w na​szej przy​szło​ści. Ro​zu​miesz to? Oleg od​parł, że po​sta​ra się unik​nąć kon​tak​tu z ob​cym stat​kiem bez wzglę​du na to, w ja​kim cza​sie ten ist​nie​je. A nie​ba​wem na​stą​pi​ło spo​tka​nie, i to do​kład​nie ta​kie, jak prze​wi​dział Ellon. Oleg ufor​mo​wał eska​drę w pier​ścień, ku środ​ko​wi któ​re​go pę​dził ob​cy sta​tek. Wła​ści​wie nie pę​dził, tyl​ko le​ciał co​raz wol​niej, by wresz​cie za​trzy​mać się w pew​nej od​le​gło​ści od płasz​czy​zny na​sze​go szy​ku i za​wi​snąć nie​ru​cho​mo w prze​strze​ni: wi​docz​nie do​tarł do punk​tu, w któ​rym roz​po​czę​ła się in​wer​sja cza​su i to by​ło aku​rat na​sze „te​raz”. Eska​dra oto​czy​ła ob​cy sta​tek i cze​ka​ła aż się re​al​nie po​ja​wi, gdyż na​dal na​sze po​la po​szu​ki​waw​cze nie stwier​dza​ły je​go fi​zycz​nej obec​no​ści. I na​gle ob​cy wtar​gnął do na​sze​go cza​su. Wy​raź​nie te​raz wi​docz​ny gwiaz​do​lot przy​po​mi​nał śli​ma​ka zwi​nię​te​go z po​trój​nych spi​ral​nych pier​ście​ni. Ani lu​dzie, ani De​miur​go​wie i Ga​lak​to​wie nie zna​li po​dob​nych kon​struk​cji. Apa​rat był cał​ko​wi​cie prze​zro​czy​sty, jak​by nie po​sia​dał żad​nej po​wło​ki i zbu​do​wa​ny był wy​łącz​nie z mi​go​tli​we​go ga​zu, zwi​nię​te​go przez nie​zna​ne si​ły w trzy​pię​tro​wą spi​ra​lę. Je​dy​nie na szczy​cie śli​ma​ka wzno​si​ła się ciem​na na​rośl wiel​ko​ści na​szej sa​li ze​brań, naj​wi​docz​niej po​miesz​cze​nia za​ło​gi. MUK do​niósł, że znaj​du​ją się w niej ja​kieś nie​przej​rzy​ste cia​ła. Po raz pierw​szy zo​ba​czy​łem zdu​mio​ne​go Ello​na. – Eli! – wy​krzyk​nął De​miurg, za​po​mi​na​jąc o mo​im tra​dy​cyj​nym ty​tu​le. – Eli, czy pan wie, co to jest za bry​ła? To do​kład​ny od​po​wied​nik śli​ma​ka gra​wi​ta​cyj​ne​go, z po​mo​cą któ​re​go wy​pchną​łem z na​szej prze​strze​ni dra​pież​ną pla​ne​tę! Smok był zdu​mio​ny nie mniej od Ello​na: – To nie​praw​do​po​dob​ne! – wy​krzyk​nął. – A za​tem mo​gą ist​nieć kon​struk​cje, któ​re sa​me

so​bie po​tra​fią dać gra​wi​ta​cyj​ne​go kop​nia​ka!… Gwiaz​do​lot nie re​ago​wał na żad​ne sy​gna​ły i nic nie wska​zy​wa​ło na to, że w ogó​le zo​sta​li​śmy prze​zeń za​uwa​że​ni. Gra​cjusz wy​ra​ził przy​pusz​cze​nie, że sta​tek jest isto​tą ży​wą, któ​ra zgi​nę​ła pod​czas lo​tu pod prąd cza​su. Po spo​tka​niu z dra​pież​ny​mi pla​ne​ta​mi je​go hi​po​te​za ni​ko​go nie za​sko​czy​ła. Oleg po​le​cił wy​słać pla​ne​to​lot w po​bli​że ob​ce​go stat​ku. Do​wo​dzą​cy nim Osi​ma ob​le​ciał śli​ma​ka wo​kół, wy​son​do​wał go po​la​mi, ale nie od​na​lazł żad​ne​go wła​zu. Wów​czas po​sta​no​wił od​dzie​lić ka​bi​nę od resz​ty kon​struk​cji. Ope​ra​cja się po​wio​dła, ale ka​dłub z mi​go​tli​we​go ga​zu roz​padł się, za​mie​nił w rzad​ką chmur​kę ciem​ne​go py​łu. Pla​ne​to​lot przy​bił do kei „Ko​zio​roż​ca”. Dziar​ski Osi​ma wy​krzyk​nął ru​basz​nie: – Przy​wio​złem akwa​rium! Ob​cy astro​nau​ci są w środ​ku, ale nie​ste​ty mar​twi i to mar​twi od wie​lu mi​lio​nów lat, je​śli Ellon się nie my​li i ma​my do czy​nie​nia nie z gwiaz​do​lo​tem, lecz z ma​szy​ną cza​su! We​wnątrz ka​bi​ny le​ża​ło sześć ciał. Mar​twych, choć nie​gdyś bez wąt​pie​nia by​ły to isto​ty ży​we. Prze​zro​czy​ste ścian​ki ka​bi​ny przy​po​mi​na​ły ekra​ny si​ło​we roz​pię​te na rów​nie prze​zro​czy​stym szkie​le​cie. – Ka​bi​nę naj​le​piej bę​dzie roz​myć – po​wie​dzia​ła Ire​na. – Zro​bią to bez tru​du na​sze ge​ne​ra​to​ry po​la ochron​ne​go pra​cu​ją​ce na bie​gu re​wer​syj​nym. Istot​nie, pom​py si​ło​we z ła​two​ścią wchło​nę​ły ścia​ny ka​bi​ny i mar​twe cia​ła wy​pa​dły na ze​wnątrz. Nic nie wska​zy​wa​ło na to, aby tra​gicz​na dla ob​cych astro​nau​tów ka​ta​stro​fa mia​ła zde​for​mo​wać ich cia​ła. Ale i tak by​ły to bar​dzo dziw​ne isto​ty! Przy​po​mi​na​ły po tro​sze nas wszyst​kich – Lu​dzi, De​miur​gów, Ga​lak​tów, Anio​ły, a na​wet smo​ki – i by​ły jed​no​cze​śnie nie​skoń​cze​nie od nas in​ne: każ​da mia​ła gło​wę, twarz i wło​sy na gło​wie, ale te wło​sy mia​ły gru​bość pal​ca i przy​po​mi​na​ły wę​że; mia​ła oczy, a tych oczu by​ło trzy… Każ​da z tych istot mia​ła rów​nież okrą​gły otwór peł​nią​cy ro​lę ust, w tej chwi​li u każ​dej z nich pół​o​twar​ty. Nie​wiel​ka gło​wa spo​czy​wa​ła na po​tęż​nym czar​nym cie​le pa​ją​ka, opie​ra​ją​cym się na dwu​na​stu opa​trzo​nych w osiem sta​wów nóg gru​bo​ści ludz​kiej rę​ki. – Ży​we! – wy​krzyk​nął pod​nie​co​ny Lusin, rzu​ca​jąc się ku jed​nej z roz​po​star​tych na pod​ło​dze istot. – Ru​sza się! Gra​cjusz po​spiesz​nie chwy​cił go za rę​kę i za​trzy​mał. Z po​tęż​nych rąk Ga​lak​ta Lusin nie mógł się wy​rwać, ale co​raz gło​śniej wy​krzy​ki​wał, że je​den z ob​cych ży​je. Te​raz i ja zo​ba​czy​łem, że jed​na z nóg pa​ją​kokształt​ne​go po​ru​szy​ła się, a po​tem drgnę​ły też wę​żo​wło​sy na je​go gło​wie. Nie​zna​jo​my spró​bo​wał unieść się z zie​mi i zno​wu upadł. Dwo​je je​go dol​nych oczu otwar​ło się z wy​sił​kiem, po​pa​trzy​ło na nas nie​przy​tom​nie i znów się za​mknę​ło, po czym astro​nau​ta po​now​nie stra​cił przy​tom​ność. – Po​zo​sta​ła piąt​ka jest mar​twa, ale te​go da się chy​ba jesz​cze ocucić – po​wie​dział Oleg. – Gdzie go umie​ści​my? Ellon po​pro​sił, że​by po​zwo​lo​no mu za​brać przy​by​sza do sie​bie. Wpraw​dzie je​go la​bo​ra​to​rium jest dość cia​sne, ale dla ta​kiej nie​co​dzien​nej isto​ty miej​sce za​wsze się znaj​dzie. A po​nad​to re​ani​ma​cja pa​ją​kokształt​ne​go mo​że wy​ma​gać urzą​dzeń tech​nicz​nych, któ​rych nie ma ni​gdzie in​dziej na stat​ku. Oleg zgo​dził się z ar​gu​men​ta​cją De​miur​ga, zaś Ro​me​ro zwró​cił się do obec​nych: – Sza​now​ni przy​ja​cie​le, czy po​zwo​li​cie, że na​szym no​wym dwu​na​sto​no​gim zna​jo​mym

nadam na​zwę Ara​nów? Za​py​ta​li​śmy go, dla​cze​go wy​brał wła​śnie tę na​zwę, na co Ro​me​ro wy​ja​śnił, że sło​wo „aran” w sta​ro​żyt​nych ję​zy​kach ziem​skich ko​ja​rzy się w ja​kiś spo​sób z wi​ze​run​kiem pa​ją​ka, a ob​cy bez wąt​pie​nia przy​po​mi​na​ją pa​ją​ki. – Przy​po​mi​na​ją rów​nież Al​ta​ir​czy​ków – za​uwa​ży​łem – ty​le że tam​ci są znacz​nie sym​pa​tycz​niej​si. – Sym​pa​tycz​niej​si, bar​dziej przy​jaź​ni i nie​wąt​pli​wie o wie​le ni​żej roz​wi​nię​ci od Ara​nów – za​kon​klu​do​wał Pa​weł. Póź​niej wie​lo​krot​nie wspo​mi​na​łem, z ja​ką pre​cy​zją Ro​me​ro na pierw​szy rzut oka okre​ślił cha​rak​ter pa​ją​kokształt​nych.

3

Aran stał na dwu​na​stu no​gach z głów​ką po​chy​lo​ną na bok. Z da​le​ka wy​da​wa​ło się, że jest to je​go na​tu​ral​na po​za, że la​da chwi​la ru​szy z miej​sca i po​bie​gnie prze​bie​ra​jąc szyb​ko od​nó​ża​mi. Ale wy​star​czy​ło lek​ko osła​bić pod​trzy​mu​ją​ce go po​le, aby pa​ją​kokształt​ny na​tych​miast się prze​wró​cił. Był wciąż nie​przy​tom​ny czy też prze​by​wał po​za cza​sem, jak pół żar​tem utrzy​my​wał Gra​cjusz, któ​re​mu po​dob​nie jak i mnie przy​pa​dła do gu​stu teo​ria Ello​na o in​wer​sji cza​su. Dzień, w któ​rym Aran otwo​rzył oczy, za​pa​mię​ta​li wszy​scy bez wy​jąt​ku. Od spo​tka​nia z ob​cym stat​kiem upły​nął już po​nad mie​siąc, kie​dy wstą​pi​łem do la​bo​ra​to​rium Ello​na, że​by z nim po​roz​ma​wiać. W pew​nym mo​men​cie usły​sze​li​śmy okrzyk Ire​ny: – On la​ta! Ello​nie, Eli! Aran uno​si się w po​wie​trzu. Aran rze​czy​wi​ście la​tał. I nie tyl​ko bier​nie uno​sił się w po​wie​trzu, lecz szyb​ko su​nął w na​szym kie​run​ku. Od​sko​czy​li​śmy do ty​lu. Mnie prze​ra​zi​ło trze​cie oko pa​ją​kokształt​ne​go, któ​re po raz pierw​szy zo​ba​czy​łem otwar​te. Oko to nie pa​trzy​ło, lecz prze​ni​kli​wie świe​ci​ło. Wzrok dwoj​ga dol​nych oczu był zwy​czaj​ny, mą​dry, nie​co smut​ny, ale nic po​nad​to. Póź​niej do​wie​dzie​li​śmy się, że gór​ne oko Ara​nów mo​że ośle​piać pro​mie​niem zbli​żo​nym do la​se​ro​we​go. Ellon po​spiesz​nie wzmoc​nił po​le ochron​ne, któ​re ode​pchnę​ło Ara​na i rzu​ci​ło go na pod​ło​gę. De​miurg tłu​ma​czył się po​tem, że oba​wiał się ata​ku po​two​ra. Są​dzę, że po​stą​pił pra​wi​dło​wo. Skut​ki in​wer​sji cza​su jesz​cze nie prze​szły, za​tem mózg Ara​na był jesz​cze da​le​ki od zwy​kłej spraw​no​ści. Wspo​mnę przy oka​zji, że w nor​mal​nym sta​nie Ara​no​wie nie przed​sta​wia​ją nie​bez​pie​czeń​stwa dla Zie​mian i De​miur​gów, je​śli są nie​zbyt licz​ni. Ellon osła​bił po​le, zaś Aran pod​cią​gnął rozpeł​za​ją​ce się no​gi i znów uniósł się w po​wie​trze, przy czym naj​wy​raź​niej za​mie​rzał zbli​żyć się do nas. – Włącz z ła​ski swo​jej de​szy​fra​tor – po​pro​si​łem Ire​nę. – Mo​że uda się nam zna​leźć wspól​ny ję​zyk. Na​stęp​nie zwo​ła​łem do la​bo​ra​to​rium wszyst​kich eks​plo​ra​to​rów. Przy​szła Ma​ry, Lusin, Ro​me​ro, Or​lan, Gra​cjusz, zja​wił się Włó​czę​ga, któ​ry za​trzy​mał się z ogo​nem w ko​ry​ta​rzu, ale Aran uniósł się wy​żej i smok wy​god​nie wy​cią​gnął swą dłu​gą szy​ję aku​rat pod nim. Ire​na uru​cho​mi​ła de​szy​fra​tor na wszyst​kich za​kre​sach, ale kon​tak​tu nie by​ło. Je​śli na​wet Aran ge​ne​ro​wał ja​kieś sy​gna​ły, to do nas one nie do​cie​ra​ły. Ire​na po​wie​dzia​ła zroz​pa​czo​nym to​nem: – To nie​wąt​pli​wie isto​ta ro​zum​na, ale na​sze od​bior​ni​ki nie są w sta​nie go zro​zu​mieć. – Za to, jak mi się wy​da​je, on sam do​sko​na​le nas ro​zu​mie bez do​dat​ko​wych urzą​dzeń – po​wie​dział Or​lan, któ​re​go, po​dob​nie jak mnie, za​sta​no​wi​ło my​ślą​ce spoj​rze​nie dol​nych oczu Ara​na i prze​ni​kli​wy blask trze​cie​go. Zi​ry​to​wa​ła mnie za​ba​wa z de​szy​fra​to​rem, więc wsta​łem z miej​sca. Pod​nio​sła się rów​nież Ma​ry, po​de​szła do mnie i ra​zem zbli​ży​li​śmy się nie da​lej jak na krok do pa​ją​ka-ko​smo​nau​ty. Naj​wi​docz​niej zmo​bi​li​zo​wa​ła nas do te​go uwa​ga Or​la​na i obu​rze​nie na to, że choć przy​bysz naj​wy​raź​niej do​sko​na​le nas ro​zu​miał, być mo​że na​wet bez​na​mięt​nie ba​dał, my, ni​czym

kró​li​ki do​świad​czal​ne, cze​ka​li​śmy po​kor​nie aż eks​pe​ry​men​ta​tor ze​chce w nie​zmier​nej swej ła​ska​wo​ści prze​mó​wić do nas bo​daj sło​wem. Nie wiem, czy uda​ło mi się pre​cy​zyj​nie od​dać mój ów​cze​sny na​strój, ale je​stem pe​wien jed​ne​go: go​to​wa​łem się z wście​kło​ści. Prze​ra​żo​na Ma​ry chwy​ci​ła mnie za rę​kę: – Eli, co się z to​bą dzie​je? – Daj mi spo​kój! – war​k​ną​łem przez zę​by. – Chcę po​ka​zać te​mu gwiezd​ne​mu włó​czę​dze, że spo​tkał się z si​łą wyż​szą, a nie z głu​pi​mi zwie​rza​ka​mi! Za​raz jed​nak za​wsty​dzi​łem się, że da​łem się po​nieść nie​kon​tro​lo​wa​nym emo​cjom nie​god​nym czło​wie​ka, a już zu​peł​nie nie​wy​ba​czal​nym dla kie​row​ni​ka wy​pra​wy gwiezd​nej. Go​tów już by​łem prze​pro​sić wszyst​kich za mój wy​buch, gdy za​uwa​ży​łem, iż gór​ne oko Ara​na przy​ga​sło i nie róż​ni​ło się już ni​czym od dwóch po​zo​sta​łych. Od​wró​ci​łem się na pię​cie i po​wie​dzia​łem, sta​ra​jąc się na ni​ko​go nie pa​trzeć: – Pój​dę już. Kon​takt z pa​ją​kokształt​nym nie​wąt​pli​wie na​stą​pi, cho​ciaż trze​ba bę​dzie chy​ba jesz​cze tro​chę nań po​cze​kać. Nie zdą​ży​łem jed​nak zro​bić na​wet trzech kro​ków w stro​nę drzwi, kie​dy roz​legł się głos przy​by​sza. Aran mó​wił nie​na​gan​ną ziemsz​czy​zną. Nie, to nie by​ła mo​wa w ści​słym te​go sło​wa zna​cze​niu, mo​wa ko​ja​rzą​ca się z drga​nia​mi po​wie​trza na​zy​wa​ny​mi dźwię​kiem. Głos Ara​na roz​le​gał się bez​po​śred​nio w gło​wie każ​de​go z nas, wy​wo​ły​wał w mó​zgach ro​dze​nie się wła​ści​wych słów i zdań. Je​śli uda się nam kie​dy​kol​wiek wró​cić na Zie​mię, spe​cja​li​ści z pew​no​ścią roz​szy​fru​ją me​cha​nizm, dzię​ki któ​re​mu Aran po​tra​fi kon​tak​to​wać się z każ​dą my​ślą​cą isto​tą. – Ro​zu​miem was – zwró​cił się do każ​de​go z obec​nych w je​go ro​dzi​mym ję​zy​ku. – Te​raz i wy bę​dzie​cie mnie ro​zu​mieć. Je​stem ucie​ki​nie​rem z Gi​ną​cych Świa​tów. By​ło nas sze​ściu. Chcie​li​śmy od​wró​cić nasz czas, do​trzeć do cza​sów od​le​głych i po​zo​stać w nich. To się nam nie uda​ło i znów spa​dli​śmy do na​sze​go cza​su. Moi to​wa​rzy​sze zgi​nę​li przy pierw​szym na​wro​cie, nie znie​śli przy​szło​ści, gdyż mo​gli żyć tyl​ko w swym wła​snym cza​sie. Ja oca​la​łem, lecz stra​ci​łem na dłu​go przy​tom​ność. Ura​to​wa​li​ście mnie. Za​da​waj​cie py​ta​nia. Słu​cha​li​śmy pa​ją​kokształt​ne​go astro​nau​ty z nie​zmier​nym zdu​mie​niem, któ​re mnie oso​bi​ście moc​no za​sko​czy​ło. Prze​cież spo​ty​ka​li​śmy już isto​ty o jesz​cze dzi​wacz​niej​szym wy​glą​dzie, a i bez​po​śred​nie prze​ka​zy​wa​nie my​śli z mó​zgu do mó​zgu też w koń​cu nie by​ło ni​czym nad​zwy​czaj​nym: nie ina​czej w swo​im cza​sie ko​mu​ni​ko​wał się ze mną Or​lan. Wresz​cie zro​zu​mia​łem, że to, co bra​łem za zdzi​wie​nie, by​ło lę​kiem, po​czu​ciem za​gro​że​nia ze stro​ny Ara​na, któ​ry wpraw​dzie ugiął się przed „si​łą wyż​szą”, ale wca​le nie zre​zy​gno​wał z wal​ki. Pierw​szy opa​no​wał się Ro​me​ro. – Je​śli nie ma pan nic prze​ciw​ko te​mu, ad​mi​ra​le – po​wie​dział – we​zmę na sie​bie cię​żar roz​mo​wy z sza​now​nym po​dróż​ni​kiem w cza​sie. – I zwró​cił się do Ara​na: – A za​tem, dro​gi gwiezd​ny przy​byszu, jest pan ucie​ki​nie​rem z Gi​ną​cych Świa​tów. Czy mo​gli​by​śmy się za​tem do​wie​dzieć co to są owe Gi​ną​ce Świa​ty? W mó​zgu każ​de​go z nas roz​le​gła się od​po​wiedź: – Wkrót​ce je zo​ba​czy​cie, gdyż wasz kurs pro​wa​dzi wprost na nie. – Na​le​ży pan do miesz​kań​ców Gi​ną​cych Świa​tów? – Za​miesz​ku​ją je ta​cy jak ja i moi po​le​gli to​wa​rzy​sze. – Je​śli moż​na, wró​cę jesz​cze póź​niej do na​tu​ry wa​szych sie​dlisk, te​raz jed​nak in​te​re​su​je mnie in​ny pro​blem. Ucie​ka pan ze swych Gi​ną​cych Świa​tów z ja​kichś so​bie tyl​ko zna​nych po​wo​dów, któ​rych nie za​mie​rza​my do​cie​kać. W po​rząd​ku. Ale cze​mu wy​brał pan ta​ką nie​-

co​dzien​ną me​to​dę jak in​wer​sja cza​su? – Na​sze świa​ty zo​sta​ły do​tknię​te cho​ro​bą cza​su. Nasz czas jest gąb​cza​sty, ze​tla​ły i czę​sto się rwie. Od​naj​du​ję w wa​szych mó​zgach na​zwę strasz​li​wej cho​ro​by sza​le​ją​cej nie​gdyś w wa​szych świa​tach. A więc na​sze świa​ty to​czy rak cza​su. – Rak cza​su! – wy​krzyk​nę​li​śmy nie​mal chó​rem. – Tak! Ta na​zwa naj​le​piej od​da​je isto​tę cho​ro​by cza​su w Gi​ną​cych Świa​tach. Chcie​li​śmy wy​rwać się z cho​re​go cza​su w ja​ki​kol​wiek in​ny, prze​szły lub przy​szły, by​le zdro​wy. Sko​rzy​sta​li​śmy z two​rzą​ce​go się wła​śnie ko​lap​sa​ru, do​ko​na​li​śmy, zgod​nie z za​mie​rze​niem, in​wer​sji, ale przy​szłość nas od​rzu​ci​ła. – To smut​ne, mój dro​gi… Prze​pra​szam, jak mam się do pa​na zwra​cać? – Na​zy​waj​cie mnie Oanem, to imię naj​bar​dziej od​po​wied​nie dla pań​skie​go ję​zy​ka. – Wra​ca​jąc do te​ma​tu na​szej roz​mo​wy, po​sta​no​wi​li​ście w szóst​kę uciec z wa​sze​go cza​su i wa​sze​go spo​łe​czeń​stwa? – Z cza​su, ale nie ze spo​łe​czeń​stwa. By​li​śmy wy​słań​ca​mi od​su​wa​czy koń​ca. – Od​su​wa​czy koń​ca? – Tak, do​brze mnie pan zro​zu​miał. Od​su​wa​cze koń​ca – to na​si bra​cia, któ​rzy wy​sła​li nas na po​szu​ki​wa​nie dróg do zdro​we​go cza​su. Na​szy​mi wro​ga​mi są przy​spie​sza​cze koń​ca, któ​rych za​chwy​ca per​spek​ty​wa ry​chłej zgu​by. – Je​śli do​brze zro​zu​mia​łem, to mię​dzy ty​mi dwo​ma gru​pa​mi pa​nu​je nie​zgo​da?… – Woj​na! – za​brzmia​ła od​po​wiedź. – Od​su​wa​cze wal​czą z przy​spie​sza​cza​mi, że​by prze​szko​dzić im w przy​spie​sza​niu, ci zaś na​pa​da​ją na od​su​wa​czy, że​by nie od​su​wa​li koń​ca. Przy​spie​sza​czy po​pie​ra Oj​ciec Aku​mu​la​tor. – Oj​ciec Aku​mu​la​tor? U nas to sło​wo ozna​cza urzą​dze​nie tech​nicz​ne, nie zaś isto​tę ży​wą! – Zna​la​złem je w wa​szych mó​zgach. Sło​wo to do​brze od​da​je na​tu​rę wład​cy, daw​cy ży​cia i ty​ra​na re​ali​zu​ją​ce​go groź​ną wo​lę Okrut​nych Bo​gów. Ro​me​ro po​pa​trzył na mnie oszo​ło​mio​nym wzro​kiem. Wie​dzia​łem co go drę​czy: nie ja​kieś tam spo​ry cu​dacz​nych od​su​wa​czy z przy​spie​sza​cza​mi, lecz to, w ja​kiej for​mie to​czy​ła się sa​ma roz​mo​wa. Za​gnie​wa​ła mnie ta je​go roz​ter​ka, więc po​wie​dzia​łem: – Paw​le, sta​ra się pan być uprzej​my wo​bec te​go pa​ją​ka, wy​py​ty​wać moż​li​wie jak naj​de​li​kat​niej, że​by nie ura​zić je​go uczuć, a on śmie​je się w ku​łak, bo za​wcza​su zna od​po​wie​dzi na py​ta​nia, o któ​rych jesz​cze na​wet nie zdą​ży​li​śmy po​my​śleć. Mó​wi​łem to nie odry​wa​jąc wzro​ku od Ara​na, któ​ry spo​koj​nie uno​sił się w po​wie​trzu, ge​sty​ku​lu​jąc je​dy​nie – sło​wo „ge​sty​ku​la​cja” wy​da​je się tu naj​od​po​wied​niej​sze – wę​żo​wło​sa​mi po​ra​sta​ją​cy​mi je​go gło​wę. Ro​me​ro wspo​mniał mi po​tem, że po​dob​ne wło​sy mia​ły daw​no wy​mar​łe gor​go​ny. Są​dzę, że ko​lo​ry​zo​wał, bo cho​ciaż do​brze znam ziem​skie mu​zea zoo​lo​gicz​ne, w żad​nym z nich nie wi​dzia​łem bo​daj wi​ze​run​ku gor​go​ny. Oan do​sko​na​le wie​dział, o co mi cho​dzi, ale ani my​ślał speł​niać mo​je ży​cze​nia. Ro​me​ro​wi nie po​zo​sta​wa​ło więc nic in​ne​go, jak kon​ty​nu​ować wy​py​ty​wa​nie: – Ma​my za​tem od​su​wa​czy i przy​spie​sza​czy koń​ca, daw​cę ży​cia i ty​ra​na Oj​ca Aku​mu​la​to​ra, wresz​cie Okrut​nych Bo​gów… Nie je​stem pe​wien czy ziem​skie okre​śle​nie „Bóg” jest od​po​wied​nie dla re​al​nych istot z wa​sze​go świa​ta. Na​si bo​go​wie są two​ra​mi fan​ta​zji nie po​sia​da​ją​cy​mi rze​czy​wi​stych od​po​wied​ni​ków. Ro​zu​mie mnie pan, sza​now​ny Oanie? – Tak. Po​ję​cie „bo​go​wie” za​czerp​nię​te z pań​skie​go mó​zgu cał​ko​wi​cie od​po​wia​da na​tu​rze sa​mo​wład​ców Trzech Mgli​stych Słońc. Trze​ba je​dy​nie do​dać epi​tet „okrut​ni” (stów​ko „epi​-

tet” za​brzmia​ło wy​raź​nie w mo​im mó​zgu), bo​wiem ci sa​mo​wład​cy są po​zba​wie​ni li​to​ści. Przy​spie​sza​cze są po​słusz​ni na​ka​zom Okrut​nych Bo​gów, od​su​wa​cze zbun​to​wa​li się prze​ciw​ko nim. – Wi​dział pan kie​dy​kol​wiek któ​re​goś z Okrut​nych Bo​gów? Wno​szę bo​wiem, że jest ich wie​lu? – Tak. Jest ich wie​lu i mo​gą przy​bie​rać każ​dą po​stać. Okrut​ni Bo​go​wie wie​dzą o nas wszyst​ko, ale nie po​zwa​la​ją, aby​śmy wie​dzie​li co​kol​wiek o Nich. Wa​sze sło​wa „sza​tań​ski spryt” do​kład​nie wy​ra​ża​ją ich sto​su​nek do nas. Są bo​ga​mi za​gła​dy, bo​ga​mi – dia​bła​mi. By​li​śmy nie​gdyś wiel​kim na​ro​dem, a te​raz sta​li​śmy się nędz​nym ple​mie​niem, bo ta​ka by​ła Ich wo​la. – Ro​zu​mie pan coś z te​go, Eli? – za​py​tał Ro​me​ro. – Tyl​ko jed​no: ist​nie​je po​tęż​na cy​wi​li​za​cja, któ​ra nie pa​tycz​ku​je się z Ara​na​mi. Być mo​że są to Ra​mi​ro​wie, któ​rych szu​ka​my. W każ​dym ra​zie we​dle stów Oana cy​wi​li​za​cja ta nie przed​sta​wia się w naj​lep​szym świe​tle. Ro​me​ro wy​czer​pał swo​je py​ta​nia i roz​mo​wa sta​ła się ogól​na. Je​dy​nie Włó​czę​ga, Ellon i ja nie za​da​wa​li​śmy Oano​wi żad​nych py​tań. Smok za​wsze wo​lał słu​chać i ana​li​zo​wać, Ellon czuł się naj​wy​raź​niej ura​żo​ny, że prze​stał być ośrod​kiem po​wszech​ne​go za​in​te​re​so​wa​nia, co zaś do mnie, to wszyst​kie py​ta​nia, któ​re mi się na​su​wa​ły, za​da​li już przede mną in​ni. dzię​ki cze​mu mo​głem wy​two​rzyć so​bie ob​raz świa​ta Ara​nów. Pa​ją​kokształt​ni za​miesz​ki​wa​li dru​gą pla​ne​tę spo​śród dzie​wię​ciu obie​ga​ją​cych Trzy Mgli​ste Słoń​ca, naj​praw​do​po​dob​niej gwiaz​dę po​trój​ną. Na po​zo​sta​łych ośmiu pla​ne​tach ukła​du ży​cie się nie roz​wi​nę​ło. Za​cho​wa​ły się po​da​nia o tym, że nie​gdyś Trzy Słoń​ca by​ły ja​sne i czy​ste, a sa​mi Ara​no​wie two​rzy​li po​tęż​ny na​ród. Uda​ło się im po​ko​nać przy​cią​ga​nie pla​ne​tar​ne i wy​ru​szyć w prze​strzeń ko​smicz​ną. Kunszt bu​do​wy stat​ków ga​lak​tycz​nych zo​stał już daw​no te​mu utra​co​ny i je​den tyl​ko po​jazd za​cho​wał się w gro​tach Oj​ca Aku​mu​la​to​ra. Ten wła​śnie apa​rat po​rwa​li od​su​wa​cze, kie​dy po​sta​no​wi​li spró​bo​wać uciecz​ki w przy​szłość. Przez wie​le ty​siąc​le​ci nikt nie sły​szał o Okrut​nych Bo​gach, aż po​ja​wi​li się nie​ocze​ki​wa​nie, zmą​ci​li Ja​sne Słoń​ca, za​snu​li du​szą​cym py​łem pla​ne​tę. Bu​rze elek​trycz​ne za​czę​ły wy​sysać ener​gię z ciał Ara​nów tak sku​tecz​nie, że po każ​dej na​wał​ni​cy po​wierzch​nia glo​bu po​kry​wa​ła się ty​sią​ca​mi ich zwłok. Ara​no​wie pró​bo​wa​li wal​czyć, bu​do​wać stat​ki po​chła​nia​ją​ce pyl ko​smicz​ny, któ​re gro​ma​dzi​ły roz​pro​szo​ną ma​te​rię, ro​sły i stop​nio​wo prze​kształ​ca​ły się w nie​wiel​kie pla​net​ki. Dwie ta​kie sztucz​ne pla​ne​ty zbli​ży​ły się do Trzech Mgli​stych Słońc i za​czę​ły spy​chać pył na te gwiaz​dy. Do te​go mo​men​tu Ara​no​wie zu​peł​nie nie in​te​re​so​wa​li po​tęż​nych przy​byszów. Te​raz za​czę​li dzia​łać. Stat​ki-wy​mia​ta​cze zo​sta​ły znisz​czo​ne w stocz​niach i w ko​smo​sie, a gwiaz​do​lo​ty, któ​re zdą​ży​ły już prze​kształ​cić się w pla​ne​ty – wy​rzu​co​ne po​za gra​ni​ce ukła​du. Te​raz krą​żą gdzieś, po​chła​nia​jąc na​po​tka​ny po dro​dze pyt i nisz​cząc nie​wiel​kie cia​ła ko​smicz​ne, gdyż zo​sta​ły skon​stru​owa​ne w ten spo​sób, że je​dy​nie sta​ły do​pływ ma​te​rii utrzy​mu​je te ni​by-isto​ty przy ży​ciu. – Je​den z tych ko​smicz​nych dra​pież​ców na​padł na nas – za​uwa​żył Ro​me​ro – ale go od​rzu​ci​li​śmy. – Le​piej by​ło​by, gdy​by​ście go znisz​czy​li – po​wie​dział Oan. – Ta​ki sta​tek po wyj​ściu spod kon​tro​li mo​że spro​wa​dzić wie​le nie​szczęść. Po znisz​cze​niu ko​smicz​nych od​ku​rza​czy ule​gły za​gła​dzie rów​nież zwy​czaj​ne gwiaz​do​lo​ty, któ​re przed da​le​ki​mi rej​sa​mi aku​mu​lo​wa​ły ener​gię na ni​skiej or​bi​cie wo​kół Trzech Słońc.

Te​raz eks​plo​do​wał każ​dy sta​tek, któ​ry tyl​ko się do nich zbli​żył. Kil​ka gwiaz​do​lo​tów wy​ru​szy​ło ku in​nym słoń​com, ale wkrót​ce łącz​ność z ni​mi się prze​rwa​ła. Praw​do​po​dob​nie rów​nież zgi​nę​ły. Ara​no​wie zre​zy​gno​wa​li z lo​tów ko​smicz​nych, przy​pa​dli do zie​mi i cze​ka​li, aż okrut​ni wład​cy, któ​rzy tak nie​spo​dzie​wa​nie zja​wi​li się w ich świe​cie, rów​nie na​gle go po​rzu​cą. Nie​ste​ty, Okrut​nym Bo​gom nie spodo​bał się mia​ro​wo pły​ną​cy, pro​sto​li​nio​wy czas Ara​nów, za​czę​li go więc skłę​biać i wy​gi​nać, strzę​pić i roz​dzie​lać na włó​kien​ka. Gra​ni​ce cza​su prze​bie​ga​ły cza​sem przez cia​ło Ara​na, któ​re za​czy​na​ło żyć rów​no​cze​śnie w prze​szło​ści i przy​szło​ści, sta​rzeć się i młod​nieć za​ra​zem. Świa​do​mość nie​uchron​ne​go koń​ca zro​dzi​ła wśród nie​za​ra​żo​nych jesz​cze ra​kiem cza​su roz​pacz​li​wy bunt prze​ciw​ko Okrut​nym Bo​gom. Za póź​no. Na słab​ną​cą, wy​mie​ra​ją​cą spo​łecz​ność Ara​nów spa​dły raz jesz​cze nie​okieł​zna​ne bu​rze elek​trycz​ne. Daw​niej pa​ją​kokształt​ni swo​bod​nie po​chła​nia​li ener​gię elek​trycz​ną – je​dy​ny ich po​karm, ję​zyk i spo​sób my​śle​nia – a te​raz po​kar​mu by​ło zbyt du​żo, gdyż wy​rzu​ca​ła go z sie​bie nie​ustan​nie groź​na Mat​ka Bły​ska​wic, za​ta​pia​jąc wszyst​ko stru​mie​nia​mi ener​gii. Wte​dy wła​śnie zro​dził się ruch przy​spie​sza​czy koń​ca. Lep​szy tra​gicz​ny ko​niec, niż tra​ge​dia nie ma​ją​ca koń​ca – ta​kie by​ło ich roz​pacz​li​we wy​zna​nie wia​ry, któ​rej wy​ra​zem sta​ły się uro​czy​ste sa​mo​spa​le​nia w elek​trycz​nym ogniu czer​pa​nym z za​so​bów Oj​ca Aku​mu​la​to​ra, je​dy​ne​go źró​dła ener​gii na pla​ne​cie. Daw​ca ży​cia za​mie​nił się w ka​ta. – Od​su​wa​cze są w na​szym świe​cie nie​licz​ni – za​koń​czył Oan. – Wie​rzy​my jed​nak, że ko​niec moż​na od​wlec. Dla​te​go wy​kra​dli​śmy gwiaz​do​lot i po​sta​no​wi​li​śmy spraw​dzić, czy moż​li​wy jest po​wrót do prze​szło​ści okręż​ną dro​gą, przez przy​szłość. Chcie​li​śmy za​mknąć pier​ścień cza​su, ale przy​szłość nas od​rzu​ci​ła. Nie wiem kim je​ste​ście, przy​by​sze, ale je​ste​ście szla​chet​ni, czy​tam to w ko​mór​kach wa​szych mó​zgów. Po​móż​cie nie​szczę​śli​wym, wy​zwól​cie spod pa​no​wa​nia Okrut​nych Bo​gów! Tym dra​ma​tycz​nym ape​lem Oan za​koń​czył swą prze​mo​wę. Póź​niej do​wie​dzie​li​śmy się, że wy​czer​pał swój za​pas ener​gii, któ​re​go uzu​peł​nie​nie w we​wnętrz​nym aku​mu​la​to​rze wy​ma​ga spo​ro cza​su. Wów​czas zaś po​my​śle​li​śmy po pro​stu, że zmę​czy​ła go na​sza in​da​ga​cja, więc umie​ści​li​śmy go w izo​lo​wa​nym po​miesz​cze​niu la​bo​ra​to​rium Ello​na. Do​brze się zresz​tą zło​ży​ło, gdyż na​le​ża​ło się na​ra​dzić bez je​go obec​no​ści, bez obec​no​ści isto​ty, któ​ra swo​bod​nie czy​ta na​wet naj​bar​dziej ukry​te my​śli. – Bi​lo​nie – po​wie​dzia​łem – czy nie moż​na wy​po​sa​żyć nas wszyst​kich w ekra​ny nie​prze​ni​kli​we dla my​śli? Te​le​pa​tycz​ne zdol​no​ści Oana tro​chę mnie nie​po​ko​ją, tym bar​dziej że je​go opo​wieść wy​da​je mi się nie​spój​na. Pry​mi​tyw​ne za​bobo​ny ja​koś mi się nie wią​żą z ob​ra​zem wy​so​kiej cy​wi​li​za​cji, ja​ka rze​ko​mo mia​ła ist​nieć w Ukła​dzie Trzech Mgli​stych Słońc. A mo​że źle Oana zro​zu​mia​łem, mo​że ty w swo​im ro​dzi​mym ję​zy​ku nie usły​sza​łeś nic na te​mat Okrut​nych Bo​gów, groź​ne​go Oj​ca Aku​mu​la​to​ra i krwio​żer​czej Mat​ki Bły​ska​wic? – Nie są​dzę, że​by ta​ki ekran się udał, ad​mi​ra​le – po​krę​cił gło​wą De​miurg – a po​za tym uwa​żam, że la​bo​ra​to​rium nie po​win​no się zaj​mo​wać po​dob​ny​mi głup​stwa​mi, kie​dy nie ukoń​czy​li​śmy jesz​cze prac nad in​sta​la​cja​mi obron​ny​mi prze​ciw​ko nie​spo​dzie​wa​ne​mu ata​ko​wi fo​to​no​we​mu i ro​to​no​we​mu, kie​dy me​cha​ni​zmy śli​ma​ka gra​wi​ta​cyj​ne​go wy​ma​ga​ją pew​nych udo​sko​na​leń. Mnie też Aran nie​zbyt się po​do​ba, ale mo​gę po​ra​dzić tyl​ko jed​no: pro​szę kon​tro​lo​wać swo​je my​śli! To, co nie prze​nik​nie do mó​zgu, te​go ko​smicz​ny pa​jąk nie zdo​ła od​czy​tać. To prze​cież ta​kie ła​twe, ad​mi​ra​le!

To wca​le nie by​ło ta​kie ła​twe, jak to so​bie wy​obra​żał Ellon. Nie wda​wa​łem się jed​nak z nim w dys​ku​sję, bo De​miur​go​wie w ogó​le są upar​ci, a Ellon na​wet wśród nich wy​róż​niał się upo​rem. Po pro​stu nie po​tra​fił​by zro​bić te​go, cze​go zro​bić nie chciał, bo wy​da​wa​ło mu się to nie​po​trzeb​ne. Wsta​łem. – Chwi​lecz​kę, ad​mi​ra​le – po​wie​dział Ellon. – Za​da​wa​łeś mi py​ta​nia, te​raz więc ja cię o coś za​py​tam. Gwiezd​ny pa​jąk po​pro​sił o po​moc. Czy mu jej udzie​li​my? – Czyż​byś był te​mu prze​ciw​ny, Ello​nie? – Prze​ciw​ny nie je​stem, ale mam wąt​pli​wo​ści. Nie je​stem pe​wien, czy na​le​ży oka​zy​wać po​moc każ​de​mu, kto o nią po​pro​si. Ja oso​bi​ście naj​pierw bym spraw​dził, czy ten ktoś na po​moc za​słu​gu​je. – Oba​wiam się, że za​ło​gi stat​ków nie po​dzie​lą two​ich wąt​pli​wo​ści – od​par​łem su​cho. – Mó​wię w pierw​szym rzę​dzie o lu​dziach, ale nie tyl​ko o nich. Uwa​ża​my za swój świę​ty obo​wią​zek po​ma​gać tym, któ​rzy pro​szą o po​moc. Dzi​wi cię ta​kie sta​no​wi​sko lu​dzi? – Dzi​wi. Je​ste​ście nie​sły​cha​nie ela​stycz​ni, je​śli cho​dzi o pod​po​rząd​ko​wa​nie so​bie sił na​tu​ry. Je​ste​ście bar​dzo wszech​stron​ni ja​ko in​ży​nie​ro​wie i kon​struk​to​rzy, ale sztyw​nie​je​cie na​tych​miast, gdy tyl​ko bo​daj mu​śnię​cie ja​ką​kol​wiek spra​wę ma​ją​cą aspekt mo​ral​ny. Wa​sza mo​ral​ność jest pro​sto​li​nij​na i nie uzna​je ja​kich​kol​wiek od​stępstw i kom​pro​mi​sów. Dla​te​go sa​mi so​bie kom​pli​ku​je​cie sto​sun​ki z in​ny​mi cy​wi​li​za​cja​mi. – Chlu​bi​my się tym, że nie szu​ka​my ła​twych dróg. Ello​nie! Po​wia​dasz, że je​ste​śmy sztyw​ni i pro​sto​li​nij​ni w kwe​stiach mo​ral​no​ści. Masz ra​cję, sza​now​ny Ello​nie, ale my je​ste​śmy z te​go dum​ni. Po​sze​dłem do sie​bie i tam do​wie​dzia​łem się, że Oleg po​sta​no​wił zwo​łać ogól​ne ze​bra​nie za​łóg wszyst​kich gwiaz​do​lo​tów, aby prze​dys​ku​to​wać z ni​mi in​for​ma​cje uzy​ska​ne od Oana. Oczy​wi​ście cho​dzi​ło o ze​bra​nie ste​re​owi​zyj​ne. Za​ga​ił je na​stę​pu​ją​co: – Na​tu​ral​nie nikt z nas za​pew​ne nie wie​rzy w ist​nie​nie ja​kichś sił nad​przy​ro​dzo​nych, gdyż na​wet po​gwał​ce​nie praw na​tu​ry oka​zu​je się w re​zul​ta​cie dzia​ła​niem praw na​tu​ry wyż​sze​go rzę​du. Za​tem okre​śle​nie „Okrut​ni Bo​go​wie” mu​si być je​dy​nie sym​bo​lem ozna​cza​ją​cym, że w świat​ku Trzech Mgli​stych Słońc za​gnieź​dzi​ły się isto​ty po​tęż​ne, lecz wy​zu​te z do​bro​ci. Po​tę​ga ich jest wiel​ka, ale nie prze​wyż​szy po​tę​gi na​tu​ry, któ​ra, jak na ra​zie, sprzy​ja nam. Ara​no​wie bła​ga​ją o po​moc. Je​stem zda​nia, że na​le​ży jej udzie​lić. I je​śli przyj​dzie ze​trzeć się z nie​zna​ną złą cy​wi​li​za​cją, nie bę​dzie​my te​go star​cia uni​kać. Są​dzę, że wyj​dzie​my z nie​go zwy​cię​sko, bo​wiem słusz​ność jest po na​szej stro​nie! Dziś, kie​dy nikt nie wie, czy zdo​ła​my się ura​to​wać, po​stę​po​wa​nie mo​je mo​że wy​dać się lek​ko​myśl​ne, gdyż ca​łym ser​cem po​par​tem Ole​ga, a w roz​pę​ta​nej rów​nież prze​ze mnie woj​nie po​no​si​my jak do​tąd sa​me kie​ski. Tłu​ma​czy nas je​dy​nie to, że nie mie​li​śmy po​ję​cia, na ja​ką po​tę​gę się po​ry​wa​my. Ale na​wet te​raz, zna​jąc prze​bieg dal​szych wy​da​rzeń, nie ża​łu​ję de​cy​zji, któ​rą na tej na​ra​dzie jed​no​myśl​nie pod​ję​li​śmy. Pro​szo​no nas o po​moc, więc nie mo​gli​śmy jej od​mó​wić. Je​śli mo​je stówa do​trą kie​dy​kol​wiek na Zie​mię, nie​chaj lu​dzie się do​wie​dzą, że – po​wta​rzam to raz jesz​cze! – ni​cze​go nie ża​łu​je​my. Po pro​stu oka​za​li​śmy się nie​do​sta​tecz​nie uzbro​je​ni. Rę​ce na​sze są sła​be, ale du​sze czy​ste. Prze​strzeń ma trzy wy​mia​ry, ale mo​ral​ność tyl​ko je​den. Oto mój te​sta​ment: ra​czej śmierć niż zgo​da na pod​łość!

4

Ro​me​ro na​zwał pla​ne​tę pa​ją​kokształt​nych Ara​nia. W prze​ci​wień​stwie do na​sze​go hi​sto​rio​gra​fa sło​wo​twór​stwo mnie nie pa​sjo​no​wa​ło, in​te​re​so​wa​ło mnie ra​czej cze​go Ara​no​wie kon​kret​nie po​trze​bu​ją i jak im po​móc. Jak po​stą​pić? Zja​wić się otwar​cie, czy też ra​czej dzia​łać z ukry​cia? Oan roz​wiał mo​je wąt​pli​wo​ści. – Nie mo​że​cie wy​lą​do​wać ja​ko jaw​ni do​bro​czyń​cy, bo na​ród Ara​nów jest roz​dar​ty we​wnętrz​nie. Przy​ja​cie​le od​su​wa​czy sta​ną się wro​ga​mi przy​spie​sza​czy. Mu​si​cie się za​tem za​ma​sko​wać. Przy​bierz​cie po​stać Ara​nów. Okrut​ni Bo​go​wie zstę​pu​ją do nas w na​szej cie​le​snej po​wło​ce. Weź​cie więc przy​kład z nich. Ja nie by​łem pe​wien, czy na​sze moż​li​wo​ści się​ga​ją aż tak da​le​ko, ale Ellon uspo​ko​ił mnie, że wy​star​czą tu od​po​wied​nie ska​fan​dry, któ​re bez tru​du spo​rzą​dzi. Je​dy​nie smok bę​dzie mu​siał zre​zy​gno​wać z wy​pra​wy ja​ko zbyt wiel​ki. – Zresz​tą – do​dał De​miurg – je​śli ko​muś nie od​po​wia​da po​stać pa​ją​ka, za​wsze mo​że stać się nie​wi​dzial​ny, bo ostat​nie mo​de​le ekra​nów są pra​wie nie​za​wod​ne. In​na rzecz, iż lu​dzie mo​gą bez szko​dy dla zdro​wia po​zo​sta​wać w nie​wi​dzial​no​ści sto​sun​ko​wo nie​dłu​go. Ża​den z nas nie miał ocho​ty na to roz​wią​za​nie, zwłasz​cza że Ellon nie​zbyt do​kład​nie orien​to​wał się, co w isto​cie mo​że być dla czło​wie​ka bez​piecz​ne, a co szko​dli​we. Eska​dra gwiaz​do​lo​tów we​szła do Gi​ną​cych Świa​tów. Le​cie​li​śmy ku du​żej gwieź​dzie, roz​bły​sku​ją​cej i przy​ga​sa​ją​cej na prze​mian. To wła​śnie by​ły Trzy Mgli​ste Słoń​ca. Oleg roz​ka​zał eska​drze utwo​rzyć cia​sny szyk i wy​ha​mo​wać. Te​raz sta​li​śmy się gru​po​wym sa​te​li​tą pla​ne​ty, z któ​rej uciekł Oan, prze​zor​nie za​cho​wu​jąc dość wy​so​ką or​bi​tę. Nie wiem, jak Okrut​ni Bo​go​wie, ale nie​szczę​śni Ara​no​wie nie mo​gli z pew​no​ścią wy​kryć nas z ta​kiej od​le​gło​ści na​wet z po​mo​cą sil​nych przy​rzą​dów optycz​nych. Przed lą​do​wa​niem za​sze​dłem do Włó​czę​gi, któ​ry miesz​kał w prze​stron​nym po​miesz​cze​niu, któ​re i tak dla nie​go by​ło zbyt cia​sne – w spe​cjal​nie za​pro​jek​to​wa​nej staj​ni dla pe​ga​zów. Pe​ga​zów mi​mo usil​nych na​le​gań Lusi​na na wy​pra​wę nie za​bra​li​śmy i dzię​ki te​mu smok miał na stat​ku wła​sny kąt. U Włó​czę​gi sie​dział Lusin z Mi​za​rem. Mi​zar, pięk​ny owcza​rek, owczarz, jak z czu​ło​ścią na​zy​wał go Lusin (Ro​me​ro wie​lo​krot​nie zwra​cał mu uwa​gę, że owcza​rzem na​zy​wa​no nie​gdyś nie psa, lecz czło​wie​ka zaj​mu​ją​ce​go się ho​dow​lą owiec, na co Lusin re​pli​ko​wał, że każ​dy sta​ro​żyt​ny owczarz ustę​po​wał znacz​nie Mi​za​ro​wi pod wzglę​dem in​te​lek​tu​al​nym), był je​dy​nym zwie​rzę​ciem, ja​kie za​bra​li​śmy ze so​bą, je​śli sło​wo „zwie​rzę” w ogó​le da​wa​ło się za​sto​so​wać do tej mą​drej isto​ty, dla któ​rej aryt​me​ty​ka nie mia​ła ta​jem​nic, a stu​dio​wa​nie fi​zy​ki i che​mii by​ło ulu​bio​ną roz​ryw​ką. Przy​sia​dłem na smo​czej ła​pie i po​gła​ska​łem wspa​nia​łe​go psa. Owcza​rek był ogrom​ny, wyż​szy ode mnie, gdy sta​wał na tyl​nych ła​pach, tak po​tęż​nych, że jed​nym cio​sem mógł po​wa​lić każ​de​go czło​wie​ka. Ni​gdy oczy​wi​ście te​go nie ro​bił, ale De​miur​go​wie wo​le​li omi​jać go z da​le​ka, bo nie prze​pa​dał za by​ły​mi Nisz​czy​cie​la​mi i z żad​nym z nich się nie przy​jaź​nił.

Mi​zar no​sił na szyi ele​ganc​ką po​ma​rań​czo​wą opa​skę, je​go in​dy​wi​du​al​ny de​szy​fra​tor był tak do​sko​na​le ze​stro​jo​ny przez Lusi​na, że psia mo​wa brzmia​ła w na​szych mó​zgach zu​peł​nie jak ludz​ka, Mi​zar zresz​tą do​sko​na​le ro​zu​miał lu​dzi na​wet bez de​szy​fra​to​ra. – Włó​czę​go, bę​dziesz mu​siał po​zo​stać na stat​ku, bo na pa​ją​kokształt​ne​go nie dasz się prze​ro​bić. Mi​za​ra też nie weź​mie​my. – Nie​słusz​nie, ad​mi​ra​le Eli – war​k​nął Mi​zar, któ​ry po​dob​nie jak wszyst​kie psy do​sko​na​le orien​to​wał się w ludz​kich ran​gach. – . Nie je​stem pe​wien czy me​cha​ni​zmy po​tra​fią obro​nić pa​na tak sku​tecz​nie, jak​bym to mógł zro​bić ja. – Po​sta​ra​my się uni​kać nie​bez​piecz​nych sy​tu​acji, Mi​za​rze. A pro​pos, roz​ma​wia​li​ście z Tru​bem i Gi​giem? – Ska​fan​dry – od​parł Lusin z wes​tchnie​niem – nie po​do​ba​ją się. Są ob​ra​że​ni. Obaj. – A jak twój ska​fan​der? – Zna​ko​mi​ty. Dru​ga skó​ra. – Po​roz​ma​wiam z Anio​łem i De​miur​giem, a je​śli mo​je ar​gu​men​ty nie po​skut​ku​ją, bę​dę mu​siał ich obu zo​sta​wić na stat​ku. Zbiór​kę eks​plo​ra​to​rów wy​zna​czy​łem w ślu​zie lą​do​wi​ska, gdzie na każ​de​go cze​kał już ska​fan​der ma​sku​ją​cy. Mój był tak zna​ko​mi​ty, że po wło​że​niu po​czu​łem się tak, jak​bym zna​lazł się w no​wym cie​le. Resz​ta ska​fan​drów by​ła nie​gor​sza, ale mi​mo mo​ich na​le​gań Trub i Gig ka​te​go​rycz​nie od​mó​wi​li ich uży​cia. – Anio​ły gar​dzą pa​ją​ka​mi – wy​krzyk​nął Trub, dum​nie krzy​żu​jąc na pier​si nie​co już wy​le​nia​łe skrzy​dła – i ża​den z nich ni​gdy nie upodob​ni się do ja​kie​goś tam owa​da! Dziar​ski Gig też za nic na świe​cie nie chciał roz​stać się ze swo​im mun​du​rem. Zresz​tą do​sko​na​le ich obu ro​zu​mia​łem i po chwi​li wa​ha​nia po​zwo​li​łem im le​cieć. Wy​lą​do​wa​li​śmy na szczy​cie wzgó​rza. Z pew​nej od​le​gło​ści Ara​nia wy​da​wa​ła się po​kry​ta w ca​ło​ści oce​anem cie​czy tyl​ko odro​bi​nę lżej​szej, jak się po​tem oka​za​ło, od rtę​ci. Po jej po​wierzch​ni śli​zga​ły się ja​kieś mi​go​tli​we cia​ła. Oan po​ra​dził nam trzy​mać się z da​la od oce​anu, wiel​kie​go dra​pież​ni​ka za​miesz​ka​łe​go w do​dat​ku przez po​mniej​szych dra​pież​ców, ata​ku​ją​cych po​spo​łu nie​licz​ne lą​dy i wszyst​ko co na nich ży​ło. – Wa​sze ska​fan​dry spo​rzą​dzo​ne są z sub​stan​cji nie​zna​nych na mo​jej pla​ne​cie, a za​tem pra​wie na pew​no nie gro​zi wam na​pad mor​skich dra​pież​ni​ków – po​cie​szył nas na ko​niec Aran. Wy​bra​li​śmy na miej​sce lą​do​wa​nia noc​ną stro​nę glo​bu. Opo​dal le​ża​ło głów​ne mia​sto pla​ne​ty. Oan pierw​szy wy​szedł na ze​wnątrz i za​wo​łał nas. Do​ko​ła pa​no​wał mrok, zu​peł​nie nie przy​po​mi​na​ją​cy na​szych noc​nych ciem​no​ści. Zie​mia bla​do świe​ci​ła, nie​da​le​ki oce​an lśnił, nie​wiel​ki la​sek fos​fo​ry​zo​wał bla​dym fio​le​tem, ze​wsząd try​ska​ły nie​bie​ska​we iskier​ki, a każ​de​mu na​sze​mu kro​ko​wi to​wa​rzy​szy​ły po​ma​rań​czo​we wy​ła​do​wa​nia mię​dzy sto​pa​mi pa​ję​czych nóg ska​fan​drów a po​wierzch​nią grun​tu. Wszyst​ko tu by​ło prze​sy​co​ne elek​trycz​no​ścią, wszyst​ko świe​ci​ło się, lśni​ło, błysz​cza​ło i ja​rzy​ło. My też za​świe​ci​li​śmy się po zej​ściu na grunt pla​ne​ty. Ro​me​ro żar​to​wał po​tem, że na​sze in​dy​wi​du​al​ne bar​wy za​le​ża​ły nie od kon​struk​cji ska​fan​dra, lecz od ran​gi je​go po​sia​da​cza: ja lśni​łem ad​mi​ral​skim błę​ki​tem, Or​lan i Gra​cjusz – szla​chet​nym oran​żem, Ire​na i Ma​ry – po​kor​nym fio​le​tem, Lusin – po​kor​ną żół​cią, Ro​me​ro – ostroż​ną zie​le​nią i wresz​cie Oan – groź​ną pur​purą. Nie świe​ci​ło tyl​ko nie​bo. Pa​no​wa​ła tam praw​dzi​wa ciem​ność, któ​rej nie za​kłó​ca​ły na​wet rzad​kie gwiaz​dy, tlą​ce się czer​wo​na​wo wśród gę​stych kłę​bów ko​smicz​ne​go py​łu. Oan ru​szył ostroż​nie w stro​nę fio​le​to​we​go la​sku, a my rów​nie ostroż​nie po​dą​ży​li​śmy

za nim. W za​ro​ślach Oan się za​trzy​mał. – Eli – po​wie​dział – czu​ję wy​ła​do​wa​nia lao, od​su​wa​cza, któ​ry dziś peł​ni dy​żur ostrze​gaw​czy. Usta​li​li​śmy ta​kie dy​żu​ry, że​by unik​nąć nie​spo​dzie​wa​ne​go ata​ku przy​spie​sza​czy. Po​wiem mu, że je​ste​ście od​su​wa​cza​mi z dru​giej stro​ny pla​ne​ty, no​wą gru​pą na​szych zwo​len​ni​ków. Spo​tka​nie na​stą​pi​ło po nie​speł​na trzech mi​nu​tach. Jesz​cze na „Ko​zio​roż​cu” umó​wi​łem się z Oanem, że bę​dzie mi te​le​pa​tycz​nie prze​ka​zy​wał swo​je roz​mo​wy ze współ​brać​mi. Do​trzy​mał sło​wa. W mo​im mó​zgu za​brzmiał ostry, bul​go​cą​cy głos: – Za​trzy​maj się, ty, któ​ry się skra​dasz! Wy​mień swo​je imię i po​wiedz jak mnie zo​wią! – Je​stem Oan, a ty je​steś lao – usły​sze​li​śmy od​po​wiedź. – Je​stem lao, masz ra​cję Oanie. Cie​szę się, że nie zgi​ną​łeś. Roz​świetl się, że​bym mógł cię zo​ba​czyć. Tak, je​steś Oanem. Rad je​stem wi​dzieć cię ży​wym, wiel​ki Oanie. bli​ski przy​ja​cie​lu wiel​kie​go Oora. Ale gdzie są twoi to​wa​rzy​sze? Coś uczy​nił ze swy​mi wiel​ki​mi współ​brać​mi w uciecz​ce do in​ne​go cza​su, Oanie? – Wszy​scy zgi​nę​li, lao. Zamel​du​ję o tym Ooro​wi i wspól​no​cie, a te​raz mnie prze​puść. – Nie je​steś sam? Co to zna​czy, Oanie? – Są ze mną no​wi wy​znaw​cy od​su​wa​nia, na​si przy​ja​cie​le z dru​giej stro​ny pla​ne​ty. Przy​wio​dłem ich, aby do​stą​pi​li za​szczy​tu wy​słu​cha​nia na​uk wiel​kie​go Oora, bo ni​cze​go tak nie pra​gną, jak wal​ki z przy​spie​sza​cza​mi. – Do​stą​pią szczę​ścia ob​co​wa​nia z wiel​kim Oorem. Da​ne też im bę​dzie wal​czyć z ob​mier​z​ły​mi przy​spie​sza​cza​mi, umoż​li​wi​my im to, Oanie. Nie​chaj się roz​świe​tlą. Dziel​ne chło​py! Do​brze zro​bi​łeś, Oanie, że ich tu przy​wio​dłeś. Już ju​tro bę​dą mo​gli czy​nem do​wieść swo​je​go za​pa​łu! – Sta​ło się coś waż​ne​go? – Przy​spie​sza​cze zno​wu chwy​ta​li wszyst​kich, któ​rzy się im na​wi​nę​li w po​rze Ciem​nych Słońc. Sa​mo​spa​le​nie wy​zna​czy​li na ju​trzej​szy wie​czór. Po​sta​ra​my się od​bić nie​szczę​śni​ków. Idź, Oanie. Za​zdrosz​czę to​bie i two​im przy​ja​cio​łom, al​bo​wiem usły​szy​cie na​tchnio​ne sło​wa Oora, naj​więk​sze​go z wiel​kich. Idź śmia​ło, bo nie ma tu przy​spie​sza​czy. Oan nie​co przy​spie​szył kro​ku, my zaś po​szli​śmy za je​go przy​kła​dem. Wkrót​ce zna​leź​li​śmy się w ob​szer​nej ja​ski​ni roz​świe​tlo​nej bla​skiem ścian, w któ​rej mro​wi​li się Ara​no​wie. By​ło ich tak wie​lu, że two​rzy​li jak​by jed​no mi​go​tli​we cia​ło po​kry​wa​ją​ce szczel​nie ca​łą po​sadz​kę gro​ty. Wnik​nę​li​śmy w to cia​ło, sta​jąc się je​go czę​ścią, roz​to​pi​li​śmy się w nim. Nikt nie zwró​cił na nas naj​mniej​szej uwa​gi, ni​ko​go nie za​in​te​re​so​wa​li​śmy, gdyż by​li​śmy ta​cy sa​mi jak wszy​scy, sta​no​wi​li​śmy ko​mór​ki te​go sa​me​go or​ga​ni​zmu pul​su​ją​ce​go w jed​nym ryt​mie. – Oor! – po​wie​dział do​bit​nie Oan. Ża​den z Ara​nów nie za​re​ago​wał, gdyż glos Oana do​tarł tyl​ko do nas. Po​środ​ku ja​ski​ni je​den z pa​ją​kokształt​nych upadł na ple​cy i wy​cią​gnął do gó​ry wy​prę​żo​ne no​gi. Na ten dwu​na​sto​no​gi pie​de​stał wgra​mo​lił się in​ny Aran, za​chy​bo​tał się, znie​ru​cho​miał i roz​ja​rzył się zmien​ny​mi bar​wa​mi. Prze​ma​wiał, a je​go sło​wa tłu​ma​czo​ne przez Oana wy​raź​nie roz​brzmie​wa​ły w na​szych mó​zgach. To był Oor, Na​czel​ny Od​su​wacz Koń​ca. – Eli, to po​twor​ne! Te pa​ją​ki po​tę​pia​ją zgu​bę, gdyż ide​ałem ich jest we​ge​ta​cja! Bez​myśl​na, ale bez​tro​ska we​ge​ta​cja – szep​nął zdu​mio​ny Lusin. Szep​nął oczy​wi​ście w my​śli, gdyż gło​śno nie zdo​łał​by wy​po​wie​dzieć ta​kie​go skład​ne​go zda​nia na​wet przez mie​siąc. – pa​ją​kokształt​ny ko​smicz​ny Ekle​zja​sta! – wy​krzyk​nął nie​zro​zu​mia​le Ro​me​ro.

Z po​cząt​ku Oor ape​lo​wał o ura​to​wa​nie tych, któ​rzy mie​li ju​tro zgi​nąć i z nie​na​wi​ścią ata​ko​wał przy​spie​sza​czy koń​ca, ja​ko bez​myśl​nych wro​gów wszyst​kie​go co ży​we, po​tem zaś za​czął gór​no​lot​nie sła​wić by​to​wa​nie na pla​ne​cie. Fi​lo​zo​fia nie jest mo​ją naj​moc​niej​szą stro​ną, ale zgo​dzi​łem się z Lusi​nem, że świa​to​po​gląd od​su​wa​czy spro​wa​dzał się do po​chwa​ły ist​nie​nia w imię sa​me​go ist​nie​nia, by​le ja​kie​go, nędz​ne​go, peł​ne​go cier​pień i po​zba​wio​ne​go wyż​szych ra​do​ści, ale ist​nie​nia. – Naj​waż​niej​sze w ży​ciu jest sa​mo ży​cie! – wiesz​czy! Oor. – A za​tem żyj​cie, ist​niej​cie na​wet w po​hań​bie​niu! Żyj​cie wbrew wo​li Okrut​nych Bo​gów! Od​rzuć​cie mrzon​ki o ży​ciu go​dzi​wym za ce​nę nie​po​trzeb​nych ofiar! By​tuj​cie wbrew wszyst​kie​mu! Mat​ko Bły​ska​wic, sma​gaj nas swy​mi ogni​sty​mi bi​cza​mi! Siecz i ka​tuj! Wy​trzy​ma​my i to, al​bo​wiem byt fi​zycz​ny to wszyst​ko! – Ja​każ to strasz​li​wa fi​lo​zo​fia, Eli! – znów szep​nął Lusin. – Oor mó​wi zu​peł​nie coś in​ne​go niż ty nam opo​wie​dzia​łeś o od​su​wa​czach koń​ca – zwró​ci​łem się w my​śli do Oana. – Na​czel​ny Od​su​wacz – od​parł mi Oan z mó​zgu do mó​zgu – prze​ko​nu​je swo​ich zwo​len​ni​ków o bez​sen​sie ry​chłe​go koń​ca. To naj​pil​niej​sze z na​szych za​dań. Ko​lej​nym jest zna​le​zie​nie ro​zum​ne​go wyj​ścia z dzi​siej​szej bez​na​dziej​no​ści. Za​uważ, że Oor ani ra​zu nie po​wie​dział, że upod​la​ją​ca we​ge​ta​cja ma trwać wiecz​nie. Twier​dził tyl​ko, że jest ona je​dy​nym wyj​ściem dla obec​ne​go po​ko​le​nia. Wie​lu z Ara​nów to ro​zu​mie, ale nie wszy​scy do​stą​pi​li wyż​sze​go wta​jem​ni​cze​nia. Od​po​wiedź by​ła dość męt​na, ale zre​zy​gno​wa​łem z dal​szych in​da​ga​cji, bo w ja​ski​ni za​czę​ła się roz​gry​wać no​wa sce​na. Po za​koń​cze​niu swej ora​cji, któ​rą tłum skwi​to​wał grom​kim „Ist​nieć! By​to​wać! ”, Oor po​wie​dział uro​czy​ście: – A te​raz, o naj​nędz​niej​si z nędz​nych, te​raz, bra​cia moi, przy​stą​pi​my do na​wra​ca​nia na praw​dzi​wą wia​rę na​sze​go jeń​ca, ża​ło​sne​go i zbrod​ni​cze​go sa​mo​pa​leń​ca! – Uka​rać! – za​wył tłum. – Po​ni​żyć przez wy​wyż​sze​nie! Uka​rać! W po​wie​trze wzle​ciał je​den z Ara​nów, prze​rzu​ca​ny jak pił​ka z ką​ta w kąt ja​ski​ni, aż w koń​cu umiesz​czo​ny obok Oora na jesz​cze jed​nym ży​wym pie​de​sta​le. Je​niec drżał na ca​łym cie​le i w rytm tych drga​wek roz​ja​rzał się pul​su​ją​cym świa​tłem. Oor roz​po​czął uro​czy​ste prze​słu​cha​nie przy​spie​sza​cza: – Uulu, czy za​pla​no​wa​li​ście? – Tak, wiel​ki Oorze, za​pla​no​wa​li​śmy. – Sa​mo​spa​le​nie? – Tak, wiel​ki Oorze, sa​mo​spa​le​nie. – Pu​blicz​ne? – Tak, wiel​ki Oorze, pu​blicz​ne. – Ju​tro, w po​rze Ciem​nych Słońc? – Ju​tro, w po​rze Mgli​stych Słońc. – Ciem​nych czy Mgli​stych? Mów praw​dę, go​dzien po​gar​dy Uulu. – Mgli​stych Słońc, wiel​ki Oorze, Mgli​stych! Nie od​wa​żył​bym się okła​my​wać Cie​bie, wiel​ki Oorze! – Zdol​ny je​steś, prze​brzy​dły przy​spie​sza​czu koń​ca, za​ta​ić do​kład​ny ter​min, aby​śmy nie zja​wi​li się na wa​sze wstręt​ne ba​cha​na​lie (zna​cze​nie te​go sło​wa wy​tłu​ma​czył mi póź​niej Ro​me​ro). – Rad je​stem po​dać do​kład​ny czas, abyś i ty, wiel​ki Oorze, mógł przy​być na na​szą cu​-

dow​ną uro​czy​stość. – Ilu nie​szczę​śni​ków za​mier​za​cie ju​tro okrut​nie uka​rać? – Stu trzech wy​brań​ców lo​su do​stą​pi ju​tro naj​wyż​szej ra​do​ści. – Stu trzech od​da​nych na pa​stwę znisz​cze​nia? Nie kła​miesz, go​dzien naj​wyż​szej po​gar​dy po​two​rze? – Stu trzech pra​gną​cych za​chwy​ca​ją​cej śmier​ci, stu trzech roz​ko​szu​ją​cych się my​ślą o ry​chłym koń​cu! Nie kła​mię, o naj​więk​szy z wiel​kich! – Ale ty, naj​gor​szy z naj​gor​szych, nie za​mie​rza​łeś zna​leźć się w gro​nie trium​fu​ją​cych ska​zań​ców? Od​mó​wi​łeś so​bie roz​ko​szy nie​by​tu? Czy nie dla​te​go, wstręt​ny Uulu, że zro​zu​mia​łeś mar​ność rze​ko​mej roz​ko​szy uni​ce​stwie​nia? – Nie, sza​cow​ny Oorze, ja naj​bar​dziej ze wszyst​kich wie​rzę w ra​dość sa​mo​za​gła​dy, ale na ra​zie mi jej od​mó​wio​no. Jesz​cze nie za​słu​ży​łem na na​gro​dę. Mu​szę przed​tem za​pro​wa​dzić na cu​dow​ny stos trzy​dzie​stu wy​brań​ców, aby da​na mi by​ła ła​ska wła​snej śmier​ci. Mam sto​pień ła​pa​cza dru​gie​go stop​nia, mą​dry Oorze, ulu​bio​ny sy​nu Oj​ca Aku​mu​la​to​ra i Mat​ki Bły​ska​wic! Te​raz Oor zwró​cił się do obec​nych: – Co uczy​nić z tym god​nym po​gar​dy zbrod​nia​rzem, któ​re​go poj​ma​li​śmy, gdy po zbó​jec​ku oplą​ty​wał swy​mi wstręt​ny​mi wło​sa​mi na​sze​go bra​ta, bied​ne​go Ia​ala, aby za​wlec go do ciem​ni​cy ska​zań​ców? – Uka​rać! Uka​rać! Uka​rać!!! – za​wył tłum. Gdy wrza​ski nie​co ucichły, Naj​wyż​szy Od​su​wacz Koń​ca ogło​sił su​ro​wy wer​dykt: – Pra​gniesz śmier​ci, a za​tem otrzy​masz ży​cie. Od​pro​wadź​cie Uula do lo​chu, gdzie nie do​cie​ra blask Trzech Mgli​stych Słońc, nie prze​ni​ka​ją ła​dun​ki Oj​ca Aku​mu​la​to​ra i gdzie nie sły​chać gro​mo​we​go gło​su Mat​ki Bły​ska​wic. Nie​chaj sta​nie się naj​niż​szym z ni​skich. Naj​nędz​niej​szym z nędz​nych, naj​głod​niej​szym z głod​nych i naj​głup​szym z głu​pich. I kie​dy ura​du​je się ze swej nie​wo​li, kie​dy za​chwy​ci go mę​ka by​tu, do​pie​ro wów​czas wy​nie​ście go na ze​wnątrz. Jeń​ca wy​pro​wa​dzo​no, Oor ze​sko​czył ze swe​go ży​we​go pie​de​sta​łu, a tłum ru​szył ła​wą ku wyj​ściu. – Wra​ca​my do pla​ne​to​lo​tu – po​wie​dzia​łem do Oana. Za​py​tał mnie czy nie pra​gnie​my sta​nąć przed ob​li​czem Na​czel​ne​go Od​su​wa​cza Koń​ca, aby przed​sta​wić się i wy​ja​śnić, w ja​ki spo​sób mo​że​my po​móc je​go zwo​len​ni​kom, ale ja nie mia​łem naj​mniej​szej ocho​ty na zna​jo​mość z Oorem, a tym bar​dziej nie za​mie​rza​łem mu po​ma​gać.

5

Gdy prze​py​cha​li​śmy się przez tu​nel za​tło​czo​ny spie​szą​cy​mi na ze​wnątrz pa​ją​kokształt​ny​mi, Lusin szep​nął do mnie w my​śli: – Cóż to za nie​szczę​sne isto​ty, Eli! Przy czym obie sek​ty są jed​na​ko​wo nie​szczę​śli​we. Pła​ka​łem słu​cha​jąc Oora i Uula. Ja​kież mu​sie​li zno​sić cier​pie​nia, że​by wy​two​rzyć ta​ki po​twor​ny świa​to​po​gląd! – Oni wszy​scy są sza​le​ni! – po​wie​dział Ro​me​ro. – Trud​ne wa​run​ki by​to​wa​nia ze​zwie​rzę​ci​ły ich, prze​kształ​ci​ły w be​stie. Nie wiem na​wet, któ​ra z sekt, że uży​ję cel​ne​go okre​śle​nia Lusi​na, jest bar​dziej be​stial​ska. – Dwa koń​ce te​go sa​me​go ki​ja – za​uwa​ży​łem. – Na​tu​ral​nie trze​ba im po​móc, ale ca​łe​mu na​ro​do​wi, a nie któ​rejś z sekt. Od​su​wa​cze nie są wca​le lep​si od przy​spie​sza​czy. Nie do​tkną​łem cię tym stwier​dze​niem, Oanie? – Po​moc jest nam po​trzeb​na jak ener​gia Oj​ca Aku​mu​la​to​ra – od​parł Aran. – Je​śli po​tra​fi​cie po​móc nam wszyst​kim, po​móż​cie. W pla​ne​to​lo​cie po​łą​czy​li​śmy się z eska​drą, któ​rej za​ło​ga by​ła po​in​for​mo​wa​na o sy​tu​acji na Ara​nii, gdyż Ire​na nie​ustan​nie prze​ka​zy​wa​ła na stat​ki wszyst​ko co wi​dzie​li​śmy i co tłu​ma​czył Oan. Wszy​scy by​li zgod​ni ze mną: Ara​nom na​le​ży po​móc, ale bez wplą​ty​wa​nia się w wal​kę po stro​nie jed​nej z sekt. – Pro​szę pa​mię​tać, Eli – po​wie​dział na ko​niec Oleg – że pra​wie nic nie wiem o na​tu​rze Oj​ca Aku​mu​la​to​ra i Mat​ki Bły​ska​wic, a wy​glą​da na to, iż od​gry​wa​ją oni w ca​łej tej spra​wie nie​zwy​kle waż​ną ro​lę. Uwa​ża​my, że w pierw​szym rzę​dzie na​le​ży wy​zwo​lić ju​trzej​sze ofia​ry i nie do​pu​ścić do sa​mo​spa​le​nia. – To roz​kaz? – za​py​ta​łem. – Nie, ra​da. Za​my​śli​łem się. Do​pie​ro przed chwi​lą po​sta​no​wi​li​śmy nie po​pie​rać żad​nej ze stron w kon​flik​cie, lecz sta​rać się ulżyć lo​so​wi ca​łe​go na​ro​du, a te​raz ma​my udzie​lić bez​po​śred​niej po​mo​cy od​su​wa​czom. Jak to ze so​bą po​go​dzić? – Oanie – za​py​ta​łem po dłuż​szej chwi​li – twoi współ​wy​znaw​cy za​mie​rza​ją ju​tro ura​to​wać ska​zań​ców… Czy im to się uda? – Nie – od​parł Aran. – Już wie​lo​krot​nie po​dej​mo​wa​li​śmy ta​kie pró​by, za​wsze jed​nak koń​czy​ły się one nie​po​wo​dze​niem. Ju​trzej​szy atak jest po pro​stu ak​tem roz​pa​czy. Znów się za​my​śli​łem, choć ta​kie wy​ja​śnie​nie każ​de​go czło​wie​ka mu​sia​ło zmo​bi​li​zo​wać do na​tych​mia​sto​we​go dzia​ła​nia. Ma​ry po​wie​dzia​ła ze zdzi​wie​niem: – Eli, czyż​byś st​chó​rzył? To prze​cież do cie​bie zu​peł​nie nie​po​dob​ne! – Brak zde​cy​do​wa​nia też ni​gdy nie na​le​żał do cech pań​skie​go cha​rak​te​ru, dro​gi ad​mi​ra​le! – do​dał Ro​me​ro. – Bę​dzie​my dzia​łać zgod​nie z sy​tu​acją – zde​cy​do​wa​łem, je​śli to moż​na by​ło w ogó​le na​zwać de​cy​zją. – W każ​dym ra​zie nie po​zwo​li​my, aby na na​szych oczach gi​nę​ły nie​win​ne isto​ty. Do​biegł mnie głos przy​słu​chu​ją​ce​go się roz​mo​wie Ka​ma​gi​na:

– Na​sze stat​ki za​wsze go​to​we są po​spie​szyć wam z po​mo​cą. Je​śli do​wód​ca po​zwo​li, pod​pro​wa​dzę swo​je​go „Wę​ża” na bez​po​śred​nią od​le​głość do pla​ne​ty. Oleg po​zwo​lił mu wy​pro​wa​dzić gwiaz​do​lot z szy​ku eska​dry. – Ciesz się – po​wie​dzia​łem do Lusi​na. – Wszyst​ko bę​dzie tak jak pra​gną​łeś. – Bę​dę się cie​szył ju​tro, kie​dy wła​sny​mi rę​ka​mi uwol​nię ska​za​nych z sza​fo​tu! – wy​krzyk​nął Lusin z nie​zwy​kłą u nie​go elo​kwen​cją. Gdy​by wie​dział, co mu przy​nie​sie ju​tro! Ro​ze​szli​śmy się do ka​bin, gdzie zdję​li​śmy ma​sku​ją​ce ska​fan​dry, tyl​ko Oan po​zo​stał na ze​wnątrz. Był u sie​bie. Noc mi​nę​ła, na​stą​pił męt​ny ra​nek. W ciem​no​ści Ara​nia by​ła ta​jem​ni​cza i mo​że na​wet na swój spo​sób pięk​na. W świe​tle dnia uj​rze​li​śmy na​to​miast tyl​ko po​nu​re, brzyd​kie ru​mo​wi​ska ka​mie​ni i oce​an wy​plu​wa​ją​cy na po​szar​pa​ny brzeg zwa​ły prze​tra​wio​ne​go przez sie​bie mu​łu. Za​ło​ży​li​śmy ska​fan​dry, au​to​ma​ty za​ry​glo​wa​ły wła​zy pla​ne​to​lo​tu i oto​czy​ły go ochron​nym po​lem si​ło​wym, my zaś zwar​tą gru​pą po​bie​gli​śmy przez la​sek w kie​run​ku mia​sta. Mia​sta wła​ści​wie nie by​ło. Był tyl​ko łań​cuch pa​gór​ków ze zbo​cza​mi po​dziu​ra​wio​ny​mi wej​ścia​mi do ja​skiń, w któ​rych gnieź​dzi​li się Ara​no​wie. Pod zie​mią mie​ści​ły się rów​nież fa​bry​ki czy warsz​ta​ty i roz​le​gle sa​le peł​nią​ce ro​lę pla​ców pu​blicz​nych, na któ​rych od​by​wa​ły się noc​ne wie​ce. Mię​dzy wzgó​rza​mi wi​ły się grun​to​we dro​gi, tak jed​nak ubi​te i wy​gła​dzo​ne, że sta​ły się tward​sze od naj​lep​szych ziem​skich as​fal​to​wych szos sta​ro​żyt​no​ści. Z wy​lo​tów ja​skiń wy​peł​za​li nie​zli​cze​ni pa​ją​kokształt​ni i żwa​wo pę​dzi​li do roz​le​głej do​li​ny mię​dzy czte​re​ma miej​ski​mi wzgó​rza​mi – na ry​nek sto​łecz​ne​go mia​sta Ara​nii. Do​łą​czy​li​śmy do te​go po​to​ku. Na ryn​ku wzno​sił się sza​fot do złu​dze​nia przy​po​mi​na​ją​cy sta​ro​żyt​ne ziem​skie pie​ce elek​trycz​ne. – Za chwi​lę po​ja​wi się gru​pa idą​cych ku koń​co​wi – na​dał Oan, kie​dy za​trzy​ma​li​śmy się opo​dal sza​fo​tu. – Przyj​dzie pod kon​wo​jem straż​ni​ków koń​ca, zwy​czaj​nych przy​spie​sza​czy, ty​le że sil​niej na​ła​do​wa​nych ener​gią elek​trycz​ną. Przy​spie​sza​cze ob​sa​dzi​li każ​de doj​ście do Oj​ca Aku​mu​la​to​ra i dla​te​go ich straż​ni​cy są le​piej uzbro​je​ni od na​szych ostrze​ga-czy, a co za tym idzie ni​gdy nie uda​je się nam ich zwy​cię​żyć. Kto cie​szy się ła​ską Oj​ca Aku​mu​la​to​ra, ten wła​da. Ska​zań​cy nie po​ka​zy​wa​li się, a tym​cza​sem na​szą uwa​gę zwró​cił Aran wzno​szą​cy się nad po​zo​sta​łym tłu​mem na dwu​pię​tro​wym ży​wym pie​de​sta​le, utwo​rzo​nym z czte​rech pa​ją​kokształt​nych. – Uoch, Na​czel​ny Przy​spie​szacz Koń​ca, Wiel​ki Re​ali​za​tor – po​wie​dział ze wstrę​tem Oan. – Gdy​by​ście usu​nę​li te​go pa​ja​ca, któ​re​go wiel​bią wszy​scy przy​spie​sza​cze, wal​ka z ni​mi sta​ła​by się o wie​le ła​twiej​sza. Uoch, rozpar​ty wy​god​nie na swym pie​de​sta​le, wy​krzyk​nął zgrzy​tli​wie: – Chwa​ła nie​chaj bę​dzie Okrut​nym Bo​gom! Czyń​my Ko​niec! W od​po​wie​dzi roz​legł się ogłu​sza​ją​cy ryk: – Czyń​my! Nie​chaj Okrut​ni Bo​go​wie bę​dą po​chwa​le​ni! Z ja​ski​ni znaj​du​ją​cej się pod szczy​tem wzgó​rza za ple​ca​mi Na​czel​ne​go Przy​spie​sza​cza wy​ło​ni​ła się ko​lum​na czy​nią​cych Ko​niec. Ska​zań​cy szli czwór​ka​mi w asy​ście uwi​ja​ją​cych się po bokach kon​wo​jen​tów. Gło​wa każ​de​go ze straż​ni​ków przy​po​mi​na​ła pło​ną​ce ogni​sko try​ska​ją​ce iskra​mi, tak bar​dzo ich cia​ła by​ły prze​ła​do​wa​ne elek​trycz​no​ścią. Tłum za​trząsł się

z en​tu​zja​zmu. Roz​le​gły się grom​kie, chó​ral​ne krzy​ki: – Czyń​my Ko​niec! Czyń​my Ko​niec! Kie​dy ko​lum​na ska​za​nych zna​la​zła się już na po​zio​mie dna ko​tli​ny, z ja​skiń po​bli​skie​go wzgó​rza wy​try​snął na​gle snop iskier i od​dział od​su​wa​czy ru​nął na kon​wój. Straż​ni​cy wście​kle od​pie​ra​li ata​ki, tłum ru​szył na po​moc swo​im. Wkrót​ce by​ło po wszyst​kim. Ko​lum​na ska​za​nych, znacz​nie te​raz licz​niej​sza, bo zna​leź​li się w niej po​ko​na​ni od​su​wa​cze, znów ru​szy​ła w stro​nę sza​fo​tu. Zresz​tą wie​lu od​su​wa​czy ucie​kło. Na​czel​ny przy​spie​szacz znów za​krzyk​nął: – Czyń​my Ko​niec na chwa​łę Okrut​nych Bo​gów! Pa​trzy​łem na to wszyst​ko jak spa​ra​li​żo​wa​ny i nie po​tra​fi​łem pod​jąć żad​nej de​cy​zji, a tym​cza​sem tłum sza​lał: – Czyń​my Ko​niec! Czyń​my Ko​niec! – Na chwa​łę Oj​ca! Dla prze​bła​ga​nia Mat​ki! Nie​chaj uśmie​rzy swój gniew! – Nie​chaj się zmi​łu​je! Uoch uniósł swe wło​sy i splótł je nad gło​wą. Straż​ni​cy chwy​ci​li jed​ne​go ze ska​za​nych i wrzu​ci​li go do pie​ca. Te​raz już wie​my, że czy​nią​cy Ko​niec zwarł swym cia​łem dwie elek​tro​dy pod wy​so​kim na​pię​ciem. A wów​czas usły​sze​li​śmy od​głos eks​plo​zji i uj​rze​li​śmy błysk wy​ła​do​wa​nia. Nad pla​cem prze​to​czył się cięż​ki grzmot, któ​ry uto​nął w ry​ku tłu​mu. Po​sy​pał się na nas go​rą​cy po​piół, miał​ki jak mą​ka proch spo​pie​lo​nej isto​ty! – On był ży​wy, Eli! On prze​cież był ży​wy! – jęk​nął Lusin. Uoch po​wtór​nie splótł wło​sy nad gło​wą i dru​ga ofia​ra znik​nę! a w gar​dzie​li pie​ca. Wów​czas już Lusi​no​wi ner​wy od​mó​wi​ły po​słu​szeń​stwa. – Eli, czy​nisz nas wspól​ni​ka​mi zbrod​ni! Je​śli się nie wtrą​cisz, zro​bię to sam. Sam je​den. Zbun​tu​ję się, Eli! Zde​cy​do​wa​łem się bły​ska​wicz​nie. Trze​ba znisz​czyć sza​fot, że​by już nie by​ło dal​szych ofiar, ale za​nim zdo​ła​łem wy​dać roz​kaz, Oan wy​krzyk​nął z prze​ra​że​niem: – Nie rób te​go! Kie​dy znisz​czysz sza​fot, wów​czas wszy​scy Ara​no​wie zgi​ną! – Uniesz​ko​dli​wić straż! – krzyk​ną​łem, nie py​ta​jąc na​wet, dla​cze​go nie wol​no nisz​czyć pie​ca, i rzu​ci​łem się ku Na​czel​ne​mu Przy​spie​sza​czo​wi Koń​ca. Lusin po​mknął z ta​ką szyb​ko​ścią, że wy​prze​dził mnie o do​bre dzie​sięć sko​ków. Sta​ra​no​wał ży​wy pie​de​stał i Uoch po​le​ciał w dół. Lusin za​dał mu ta​ki cios, że Na​czel​ny Przy​spie​szacz z prze​ni​kli​wym pi​skiem znów uniósł się w po​wie​trze. Na Lusi​na rzu​cił się do​bry tu​zin straż​ni​ków. Set​ki bły​ska​wic wbi​ły się w je​go cia​ło, ota​cza​jąc je pło​mie​ni​stą au​reolą. – Po​le! – krzyk​ną​łem. – Po​le! – za​wtó​ro​wał mi Ro​me​ro, i Lusin, któ​re​go za​sko​czył wście​kły atak Ara​nów, do​pie​ro te​raz wy​wo​łał po​le ochron​ne. Resz​ta ro​ze​gra​ła się w ułam​ku se​kun​dy. Na​si in​ży​nie​ro​wie nie​ste​ty zbyt do​brze zna​li się na swo​im fa​chu, by spo​rzą​dzo​ne przez nich ska​fan​dry nie mia​ły się oprzeć sła​bym w grun​cie rze​czy wę​żo​wło​som Ara​nów. Ale Lusin miał jesz​cze w pa​mię​ci za​cie​kłe wal​ki z gło​wo​oka​mi i po​na​gla​ny przez nas uru​cho​mił z mak​sy​mal​ną mo​cą swe po​le ochron​ne. Gdy jed​nak zo​ba​czył, ja​kie spu​sto​sze​nie wy​wo​ła​ło ono wśród go​ry​li Uocha, zdję​ło go prze​ra​że​nie. Nie za​sta​na​wiał się, nie tra​cił cza​su na po​wol​ne osła​bia​nie po​la, tyl​ko gwał​tow​nie je wy​łą​czył. I na​tych​miast, nie​ste​ty, padł ofia​rą swe​go hu​ma​ni​ta​ry​zmu. Je​den ze straż​ni​ków, któ​ry ja​kimś cu​dem prze​żył ude​rze​nie po​la, szarp​nął swo​je wę​żo​wi osy za​plą​ta​ne w ska​fan​der Lusi​na, stra​cił rów​no​wa​gę i po​cią​ga​jąc za so​bą na​sze​go bied​ne​go przy​ja​cie​la zwa​lił się w dół. Sta​li obaj na kra​wę​dzi sza​fo​tu i spa​dli te​raz w gar​dziel pie​ca po​-

mię​dzy dwie śmier​cio​no​śne elek​tro​dy. Znów buch​nął pło​mień, zga​szo​ny jed​nak na​tych​miast po​wra​ca​ją​cym au​to​ma​tycz​nie po​lem ochron​nym. My rów​nież, Ro​me​ro, ja oraz bie​gną​cy tuż za na​mi De​miurg i Ga​lakt, zo​gni​sko​wa​li​śmy tam na​sze po​la, ale by​ło już za póź​no. Wśród po​skrę​ca​nych eks​plo​z​ją si​ło​wą odłam​ków pie​kiel​ne​go elek​trycz​ne​go sza​fo​tu le​żał roz​łu​pa​ny ska​fan​der, a w nim mar​twe cia​ło Lusi​na! – Pla​ne​ta zgi​nę​ła! – krzyk​nął prze​ra​żo​ny Oan. Za​chwia​łem się, lecz szyb​ko od​zy​ska​łem przy​tom​ność, bo mu​sia​łem wal​czyć, za​bi​jać, ze​trzeć na pył wszyst​kich mio​ta​ją​cych się po pla​cu pa​ją​kokształt​nych. Do dziś nie ro​zu​miem, w ja​ki spo​sób uda​ło mi się stłu​mić roz​pacz i nie dać uj​ścia wszech​ogar​nia​ją​cej wście​kło​ści. – Okrut​ni Bo​go​wie! Okrut​ni Bo​go​wie zstą​pi​li z nie​ba! – wrzesz​cze​li Ara​no​wie ucie​ka​jąc co sił w no​gach. Zrzu​ci​łem ska​fan​der. Ire​na i Ma​ry rów​nież po​zby​ły się wstręt​ne​go nam te​raz odzie​nia. Usi​ło​wa​ły oży​wić Lusi​na, a Ro​me​ro po​ma​gał im, cho​ciaż wie​dział, że naj​gor​sze już się sta​ło, że jest ono nie​od​wra​cal​ne. Ja zaś opa​dłem bez sił na zie​mię i nie mo​głem na​wet wy​dać z sie​bie gło​su, że​by we​zwać po​le sa​ni​tar​ne. Zbli​ży​li się do mnie Gra​cjusz z Or​la​nem, któ​rzy nie zdję​li do​tąd ma​sku​ją​cych ska​fan​drów. – To okrop​ne nie​szczę​ście! – po​wie​dział Gra​cjusz. – Szcze​rze ci współ​czu​ję, Eli, ale mo​że wy​da​rzyć się coś jesz​cze gor​sze​go. Pro​szę cię, wy​słu​chaj Oana! Do​pie​ro te​raz zo​rien​to​wa​łem się, że Oan coś do mnie mó​wił. – Cze​go chcesz? – za​py​ta​łem. – Cze​go ty jesz​cze ode mnie chcesz?! – Mat​ka Bły​ska​wic wpa​dła w gniew – do​biegł mnie jak​by z od​da​li prze​ra​żo​ny głos Oana. – Ucie​kaj​cie! Te​raz wszy​scy Ara​no​wie zgi​ną i wy wraz z na​mi, je​śli nie uciek​nie​cie! Je​go sple​cio​ne ze so​bą, wy​prę​żo​ne sztyw​no wę​żo​wło​sy wska​zy​wa​ły na wschód, skąd nad​cho​dzi​ła noc, pę​dzi​ły ogni​ste chmu​ry, kłę​by mi​go​tli​we​go pło​mie​nia i sno​py iskier. Nad​cho​dzi​ła bu​rza elek​trycz​na o ta​kiej si​le, ja​kiej nie spo​sób so​bie by​ło wy​obra​zić. – Włą​czyć in​dy​wi​du​al​ne po​la ochron​ne! – krzyk​ną​łem i wy​wo​ła​łem Ka​ma​gi​na. Bło​go​sła​wi​łem los, że Oleg po​zwo​lił mu zbli​żyć się do pla​ne​ty. – Wi​dzi pan, co się tu​taj dzie​je, Edwar​dzie? – To po​twor​ne, Eli! – od​po​wie​dział znę​ka​nym gło​sem Ka​ma​gin. – Wi​dzie​li​śmy wszyst​ko, ale nie​ste​ty nie mo​gli​śmy po​móc. Co mam te​raz zro​bić, ad​mi​ra​le? – Edwar​dzie, nad pla​netą roz​sza​le​je się wkrót​ce elek​trycz​ny hu​ra​gan. Po​dej​rze​wam, że groź​na Mat​ka Bły​ska​wic, jak Ara​no​wie na​zy​wa​ją swo​ją wład​czy​nię, za​mie​rza roz​szar​pać swój na​ród na strzę​py. Jej gniew wy​wo​ła​ny jest chy​ba znisz​cze​niem elek​trycz​ne​go sza​fo​tu. Trze​ba jej po​ka​zać, że lu​dzie są po​tęż​niej​si od Okrut​nych Bo​gów! – Za​pew​niam cię, ad​mi​ra​le, że bez tru​du uśmie​rzy​my gniew groź​nej ma​mu​si! – za​pew​nił mnie Ka​ma​gin. – Za​miast tę​pić swo​ich sy​nów zaj​mie się dzi​siaj uzu​peł​nie​niem na​szych za​pa​sów sub​stan​cji ak​tyw​nej. Bu​rza ru​nę​ła na nas w ja​kieś trzy mi​nu​ty po tej roz​mo​wie. Na​sze ziem​skie bu​rze, to zwa​ły chmur, pa​da​ją​cy z nich deszcz i tro​chę sła​bych wy​ła​do​wań at​mos​fe​rycz​nych. Bu​rza na Ara​nii, to po​to​ki ognia spły​wa​ją​ce​go na zie​mię, gej​ze​ry bły​ska​wic try​ska​ją​cych z zie​mi ku chmu​rom, pa​li​sa​da bły​ska​wic na szczy​tach wzgórz i dżun​gla wy​ła​do​wań w do​li​nach. Gdy​by​śmy nie oto​czy​li się po​la​mi ochron​ny​mi w mgnie​niu oka po​zo​sta​ła​by z nas je​dy​nie garst​ka po​pio​łu. Ro​me​ro osło​nił swo​im po​lem Oana, ale Aran nie znał je​go wy​trzy​ma​ło​ści i dy​go​tał z prze​ra​że​nia ocze​ku​jąc nie​uchron​nej je​go zda​niem zgu​by.

A po​tem wszyst​ko zmie​ni​ło się jak za do​tknię​ciem cza​ro​dziej​skiej różdż​ki. Ka​ma​gin po​trze​bo​wał czte​rech mi​nut na otwar​cie za​wo​rów ssą​cych w zbior​ni​kach sub​stan​cji ak​tyw​nej i kie​dy te​go do​ko​nał, bły​ska​wi​ce, jesz​cze przed mi​nu​tą bi​ją​ce w zie​mię, try​snę​ły w gó​rę grzę​z​nąc w trze​wiach stat​ku. Na pla​ne​cie zro​bi​ło się zdu​mie​wa​ją​co ci​cho. Po kwa​dran​sie chmu​ry za​czę​ły rzed​nąć, roz​pa​dać się na strzę​py, ga​snąć. I choć bły​ska​wi​ce już z ich nie try​ska​ły, Ka​ma​gin nie za​trzy​mał pomp ssą​cych, gdyż chciał mak​sy​mal​nie na​peł​nić zbior​ni​ki sub​stan​cji ak​tyw​nej. – Te​raz pod​mio​tę tro​chę sa​mą pla​ne​tę – po​wie​dział Ka​ma​gin, kie​dy roz​ła​do​wał do koń​ca chmu​ry. – Jest tak prze​sy​co​na ener​gią elek​trycz​ną, że nikt nie po​nie​sie szko​dy, je​śli jesz​cze tro​chę jej uszczk​nie​my. Uwa​żam zresz​tą, że wyj​dzie to Ara​nom na ko​rzyść, bo ich po​bu​dli​wość i fa​na​tyzm wy​ni​ka praw​do​po​dob​nie z nad​mia​ru elek​trycz​no​ści. – Je​steś za​do​wo​lo​ny, Oanie? – za​py​ta​łem, kie​dy Ka​ma​gin za​mknął za​wo​ry ssą​ce zbior​ni​ków. – Po​ko​na​li​ście strasz​li​wą Mat​kę! – wy​krzyk​nął Aran z bo​go​boj​nym po​dzi​wem. – Ach, jak wspa​nia​le po​ko​na​li​ście Mat​kę Bły​ska​wic! Na​sza strasz​li​wa ro​dzi​ciel​ka zo​sta​ła po​ko​na​na!

6

Cia​ło Lusi​na umie​ści​li​śmy w kon​ser​wa​to​rze, któ​ry za​cho​wa je po wsze cza​sy w nie​na​ru​szo​nym sta​nie. Sie​dzę tu te​raz, kie​dy zwło​ki na​sze​go bied​ne​go przy​ja​cie​la są już jed​ny​mi z wie​lu, a być mo​że i my, nie​licz​ni po​zo​sta​li przy ży​ciu, też tu nie​ba​wem spo​cznie​my. Lusin za​mknię​ty w prze​zro​czy​stym sar​ko​fa​gu wy​glą​da jak​by spal, gdyż Ma​ry uda​ło się przy​wró​cić mu daw​ny wy​gląd. Ale nie pa​trzę na nie​go, tyl​ko na te​go, któ​ry le​ży na​prze​ciw. I roz​ma​wiam gło​śno z tym dru​gim, bo nie mam nic do po​wie​dze​nia po​le​głe​mu przy​ja​cie​lo​wi, na​to​miast wie​le mar​twe​mu wro​go​wi. Wró​cę jed​nak do wy​da​rzeń na Ara​nii. Gdy wró​ci​li​śmy na po​kład gwiaz​do​lo​tu, Trub, roz​trą​ca​jąc lu​dzi, rzu​cił się na cia​ło Lusi​na i wy​krzyk​nął roz​pacz​li​wie: – Mo​głem pójść z wa​mi i obro​nić me​go przy​ja​cie​la! Ni​gdy so​bie nie wy​ba​czę, że nie po​sze​dłem! Gig po​wie​dział do mnie z peł​nym smut​ku wy​rzu​tem: – Ad​mi​ra​le, lu​dzie nie mo​gą obyć się bez nie​wi​dzial​nych. Za​pew​niam cię, że gdy​byś nie zmu​szał nas do za​kła​da​nia tych idio​tycz​nych ska​fan​drów, osło​nił​bym Lusi​na sku​tecz​niej niż po​le si​ło​we. Pod na​szą nie​obec​ność od​by​ła się w eska​drze na​ra​da. Gig i Ellon by​li zda​nia, że śmierć Lusi​na nie mo​że po​zo​stać nie po​msz​czo​na. Ale ko​go ka​rać? Ara​nów? Za co? Osta​tecz​nie zde​cy​do​wa​no raz jesz​cze, że nie po​win​ni​śmy wtrą​cać się do spo​rów przy​spie​sza​czy z od​su​wa​cza​mi, że na​le​ży po pro​stu oczy​ścić Układ Trzech Męt​nych czy Mgli​stych Słońc (cza​sa​mi uży​wa​li​śmy tej pierw​szej na​zwy) z py​łu ko​smicz​ne​go, co bę​dzie sta​no​wi​ło naj​lep​szą po​moc dla wszyst​kich pa​ją​kokształt​nych. Wpraw​dzie Ara​nia od​da​li się wów​czas nie​co od gwiaz​dy po​trój​nej, lecz ta więk​sza od​le​głość zo​sta​nie skom​pen​so​wa​na więk​szą prze​zro​czy​sto​ścią prze​strze​ni ko​smicz​nej, co spra​wi, że ilość pro​mie​nio​wa​nia do​cie​ra​ją​ce​go do pla​ne​ty się nie zmie​ni. Na​le​ży jed​nak uprzed​nio spraw​dzić, ja​kie zja​wi​ska czy isto​ty kry​ją się pod na​zwa​mi Oj​ca Aku​mu​la​to​ra i Mat​ki Bły​ska​wic. Za​czę​li​śmy przy​go​to​wy​wać się do po​wtór​nej wy​pra​wy na Ara​nię, gdy Oan na​gle za​czął pro​te​sto​wać prze​ciw​ko na​sze​mu za​mia​ro​wi od​wie​dze​nia Oj​ca Aku​mu​la​to​ra. Za​py​ta​ny o przy​czy​ny, za​miast od​po​wie​dzi wy​emi​to​wał do mo​je​go mó​zgu uczu​cie pa​nicz​ne​go stra​chu. Ale po​nie​waż był to tyl​ko je​go strach, na​dal wy​py​ty​wa​łem go o po​wo​dy te​go lę​ku. – Spo​kój Oj​ca jest dla Ara​nów świę​ty – od​parł nie​chęt​nie Oan. – To zna​czy, że Oj​ciec Aku​mu​la​tor ka​rze każ​de​go, kto ten spo​kój ośmie​li się za​kłó​cić? – Nie, Oj​ciec źle się czu​je, gdy ktoś od​wa​ży się prze​rwać je​go świę​te od​osob​nie​nie. – Roz​re​gu​lo​wu​je się? Prze​sta​je dzia​łać?… A kto strze​że je​go spo​ko​ju? Wa​si Okrut​ni Bo​go​wie? – Okrut​ni Bo​go​wie nie wtrą​ca​ją się do spraw Oj​ca i Mat​ki. Oj​ca ochra​nia gwar​dia straż​ni​ków, z któ​rych każ​dy wy​bie​ra​ny jest przez sa​me​go Uocha. – Z naj​bar​dziej do​bo​ro​wą gwar​dią po​ra​dzi​my so​bie bez tru​du – za​pew​ni​łem go. – A te​raz po​wiedz mi, czym jest Mat​ka Bły​ska​wic. – Strasz​li​wa Mat​ka strze​że spo​ko​ju Oj​ca. – I to by​ło wszyst​ko cze​go zdo​ła​li​śmy do​wie​-

dzieć się od Oana. Wy​lą​do​wa​li​śmy na sta​rym miej​scu w środ​ku dnia. Do​ko​ła krę​ci​li się Ara​no​wie, ale ża​den z nich nie zwra​cał na nas naj​mniej​szej uwa​gi. Na miej​skim ryn​ku krzą​ta​ła się gru​pa pa​ją​kokształt​nych, od​bu​do​wu​ją​cych po​spiesz​nie znisz​czo​ny przez na​sze po​la ochron​ne sza​fot elek​trycz​ny. Nie prze​szka​dza​li​śmy im w tym za​ję​ciu, bo przy​czy​na zła tkwi​ła gdzie in​dziej. Oan wspiął się na szczyt wzgó​rza i za​trzy​mał się przed wlo​tem do ja​ski​ni, nie róż​nią​cym się ni​czym od są​sied​nich. – To tu​taj – po​wie​dział. – Ale pierw​szy do środ​ka nie wej​dę. – Idź w środ​ku gru​py – po​sta​no​wi​łem. Na straż​ni​ków na​tknę​li​śmy się już po pa​ru kro​kach. To by​ły ro​słe pa​ją​ki, nie​ulę​kłe i zde​ter​mi​no​wa​ne, ale na​wet ci wy​bra​ni z wy​bra​nych zmy​ka​li po chwi​li z ta​ką szyb​ko​ścią, iż nie mo​gli​śmy żad​ne​go z nich do​pę​dzić. Rzecz by​ła nie tyl​ko w tym, że Ara​no​wie nie mo​gli się oprzeć na​po​ro​wi na​szych pól ochron​nych. Waż​niej​sze by​ło to, że nie zna​li ich na​tu​ry. Nic więc dziw​ne​go, że ode​pchnię​ci nie​wi​dzial​ną si​łą, co sił w no​gach rzu​ci​li się do uciecz​ki, wrzesz​cząc jak nie​daw​no tłum na ryn​ku: – Okrut​ni Bo​go​wie! Okrut​ni Bo​go​wie zstą​pi​li z nie​ba! We​wnętrz​ny rzut stra​ży nie uwie​rzył wi​dać w pa​nicz​ne in​for​ma​cje pierw​szej gru​py, gdyż w ja​ski​ni, przez któ​rą wio​dła dal​sza dro​ga, rzu​ci​ła się na nas ca​ła ar​mia. Tu już mu​sie​li​śmy skon​cen​tro​wać na​sze po​la i po za​koń​czo​nej po​tycz​ce na zie​mi zo​sta​ły cia​ła kil​ku szcze​gól​nie za​cie​kłych fa​na​ty​ków. Ja​ski​nia mia​ła czte​ry wej​ścia. Przez jed​no wkro​czy​li​śmy my, w dwa bocz​ne umknę​li po​ko​na​ni straż​ni​cy, a czwar​te, na wprost nas, po​zo​sta​ło wol​ne. Wska​za​łem na nie jed​ną ze swo​ich licz​nych rąk: – Tę​dy, Oanie? – Tę​dy. Ni​ko​go już nie na​po​tka​my po dro​dze do kom​nat Oj​ca. Ten tu​nel jest dla wszyst​kich ta​bu. Za​ka​za​na dro​ga by​ła dłu​ga. Bie​gła ni​skim ko​ry​ta​rzem prze​cho​dzą​cym w łań​cuch ob​szer​nych ja​skiń i koń​czy​ła się w ogrom​nej gro​cie, tak wy​so​kiej, że na​wet pro​mień sil​ne​go re​flek​to​ra nie się​gał stro​pu. Ca​łą gro​tę zaj​mo​wa​ło je​zio​ro gę​ste​go pły​nu po​kry​te​go twar​dą sko​ru​pą. Po​wierzch​nia je​zio​ra nie​ustan​nie fa​lo​wa​ła, a spod pę​ka​ją​cej w róż​nych miej​scach sko​ru​py try​ska​ły słu​py pło​mie​ni roz​pra​sza​ją​cych się po chwi​li w zie​lon​ka​wej, mar​two fos​fo​ry​zu​ją​cej mgle. Cza​sa​mi ku nie​wi​dzial​ne​mu stro​po​wi strze​la​ły bły​ska​wi​ce, aby za mo​ment po​wró​cić w dół. Tak to przy​naj​mniej wy​glą​da​ło, cho​ciaż te od​bi​te bły​ska​wi​ce by​ły po pro​stu prze​ciwbież​ny​mi wy​ła​do​wa​nia​mi o od​wrot​nym zna​ku. – Oj​ciec Aku​mu​la​tor za​bi​ja każ​de​go, kto się doń zbli​ży – wy​szep​tał ze stra​chem Oan. – Swo​isty me​cha​nizm wy​twa​rza​ją​cy ener​gię elek​trycz​ną al​bo, jak ma​wia​li sta​ro​żyt​ni, elek​trow​nia – stwier​dził Ro​me​ro. – Elek​trow​nia, tak – za​uwa​żył Gra​cjusz – ale nie me​cha​nicz​na. To jest ży​wy or​ga​nizm. Przy​po​mi​na mi na​szą broń bio​lo​gicz​ną, ty​le że nie jest to gi​gan​tycz​na ko​lo​nia bak​te​rii jak u nas, lecz bez wąt​pie​nia isto​ta ro​zum​na. Na wszel​ki wy​pa​dek po​le​ci​łem wzmoc​nić po​la ochron​ne, cho​ciaż nie są​dzi​łem, aby to by​ło po​trzeb​ne. Od​nio​słem na​gle wra​że​nie, że je​ste​śmy przez ko​goś życz​li​wie ob​ser​wo​wa​ni. Oan utrzy​my​wał, że Oj​ciec Aku​mu​la​tor śle​dzi każ​dy nasz ruch, sły​szy każ​de sło​wo, od​bie​ra każ​dą myśl. Być mo​że miał ra​cję. – Oj​ciec was nie za​bi​ja! – wy​krzyk​nął zdu​mio​ny Aran, gdy Ire​na po​bra​ła do ana​li​zy prób​kę sub​stan​cji je​zio​ra.

– Niech by tyl​ko spró​bo​wał! – mrukną​łem. – Po​sta​raj się na​wią​zać z nim kon​takt – zwró​ci​łem się do Ire​ny, a Oana za​py​ta​łem: – Ile lat li​czy so​bie to stwo​rze​nie? pa​ją​kokształt​ny na te​mat wie​ku je​zio​ra nie po​tra​fił po​wie​dzieć ni​cze​go kon​kret​ne​go. Wie​dział je​dy​nie, że by​ło już, kie​dy na pla​ne​cie po​ja​wi​li się Ara​no​wie. Oj​ciec stwo​rzył ży​cie, kie​dy sa​mot​ność zbyt​nio mu już do​kuczy​ła. Stwo​rzył naj​pierw Mat​kę, a po​tem już obo​je da​li ży​cie ro​śli​nom i Ara​nom. Dra​pież​ny oce​an też jest two​rem Oj​ca. – Oce​an jest za​pew​ne od​pa​dem pro​duk​cyj​nym tej ży​wej elek​trow​ni – za​uwa​żył Ro​me​ro. – Elek​trow​ni za​opa​tru​ją​cej w ener​ge​tycz​ny po​karm wszyst​kich miesz​kań​ców tej pla​ne​ty. – Mu​si​my za​tem zde​cy​do​wać – za​kon​klu​do​wa​łem – czy znisz​czy​my Oj​ca ja​ko twór tor​turu​ją​cy Ara​nów, czy też za​cho​wa​my go przy ży​ciu. W pierw​szym wy​pad​ku mu​si​my zbu​do​wać na Ara​nii au​to​ma​tycz​ną elek​trow​nię, że​by jej miesz​kań​cy nie po​mar​li z gło​du, w dru​gim zaś trze​ba się za​sta​no​wić nad spo​so​ba​mi okre​so​we​go roz​ła​do​wy​wa​nia prze​sy​co​ne​go ener​gią Oj​ca bez udzia​łu nie​okieł​zna​nej Mat​ki. – Znisz​cze​nie jest rów​no​znacz​ne z mor​der​stwem – po​wie​dział po​spiesz​nie Ga​lakt. – Co zaś do groź​nej Mat​ki – wtrą​cił Ro​me​ro – to jej funk​cja spro​wa​dza się je​dy​nie do li​kwi​do​wa​nia nad​mia​ru elek​trycz​no​ści. Oanie, czy ktoś wi​dział Mat​kę Bły​ska​wic? – Jej nie moż​na zo​ba​czyć, gdyż ist​nie​je tyl​ko w zro​dzo​nych przez sie​bie bu​rzach. – Ina​czej mó​wiąc jest po pro​stu na​tu​ral​nym wy​ła​do​wa​niem nad​mia​ru ener​gii – stwier​dzi​łem. – W po​rząd​ku, Oanie. Nikt już wię​cej na tej pla​ne​cie nie usły​szy o groź​nej Mat​ce, bo jej funk​cje przej​mie od​bu​do​wa​ny sza​fot. Opu​ści​li​śmy gro​tę. Nie mo​głem oprzeć się wra​że​niu, że Oj​ciec Aku​mu​la​tor uśmiech​nął się do nas na po​że​gna​nie. Brzmi to dziw​nie w od​nie​sie​niu do roz​pło​mie​nio​ne​go bły​ska​wi​ca​mi je​zio​ra, ale… Po​za tym kon​tak​tu nie by​ło: Oj​ciec Aku​mu​la​tor nie re​ago​wał na sy​gna​ły, któ​ry​mi za​rzu​ca​ła go Ire​na. Po wyj​ściu na po​wierzch​nię we​zwa​łem me​cha​ni​ków z „Ko​zio​roż​ca”, któ​rzy w cią​gu nie​speł​na dwóch go​dzin prze​kon​stru​owa​li sza​fot w ten spo​sób, aby nad​miar ener​gii wy​ła​do​wy​wał się au​to​ma​tycz​nie na iskrow​ni​kach. Wy​stra​sze​ni Ara​no​wie po​ukry​wa​li się w ja​ski​niach i nie prze​szka​dza​li im w pra​cy. – Ad​mi​ra​le, zna​la​złem spo​sób na to, aby pa​ją​kokształt​ni nie znisz​czy​li na​sze​go iskrow​ni​ka! – po​chwa​lił się Ellon. – Od​chy​li​łem je​go ostrza w ten spo​sób, aby przy każ​dym wy​ła​do​wa​niu try​skał w nie​bo pło​mie​ni​sty słup, któ​ry mu​si prze​ra​zić każ​de​go Ara​na. – I po​ło​ży​łeś w ten spo​sób pod​wa​li​ny no​wej re​li​gii, Ello​nie – za​kon​klu​do​wa​łem ze smut​kiem. – Mi​nie te​raz nie​je​den wiek, za​nim ja​kiś ge​nial​ny pa​jąk zro​zu​mie, że iskrow​nik nie jest isto​tą nad​przy​ro​dzo​ną, lecz pry​mi​tyw​nym urzą​dze​niem tech​nicz​nym. A prze​cież ich przod​ko​wie bu​do​wa​li gwiaz​do​lo​ty! Ale trud​no, to jest mniej​sze zło niż ofiar​ny stos. Zresz​tą nie prze​sta​je mnie dzi​wić prze​ni​kli​wość fa​na​tycz​nych przy​spie​sza​czy, któ​rzy tak cel​nie od​ga​dli przy​czy​ny „gnie​wu Oj​ca” i sku​tecz​ność, z ja​ką im za​po​bie​ga​li… Że​by jed​nak nie za​pra​gnę​li po​wró​cić do sta​rych me​tod, na wszel​ki wy​pa​dek za​in​sta​lu​je​my wo​kół „sza​fo​tu” ba​rie​rę ze sła​be​go po​la ochron​ne​go, że​by nikt nie mógł się na​wet zbli​żyć do nie​go. Przed za​cho​dem Trzech Mgli​stych Słońc głu​chy grzmot ob​wie​ścił, że li​kwi​da​cji nad​mia​ru ener​gii nie mu​szą to​wa​rzy​szyć okrut​ne eg​ze​ku​cje lub nisz​czy​ciel​skie bu​rze. Po​nad szczy​ty wzgórz wzniósł się słup krwa​wych pło​mie​ni. Dziw​nie nie​śmia​łym kro​kiem zbli​żył się do mnie Oan: – Opusz​cza​cie nas, Eli? – za​py​tał. – Ura​to​wa​li​ście mnie i sta​li​ście się do​bro​czyń​ca​mi ca​łe​go na​sze​go na​ro​du. Bę​dzie mi bez was źle, ad​mi​ra​le.

Po​pa​trzy​łem na nie​go bez sło​wa. Tkwi​ła w nim ja​kaś za​gad​ka. Za​gad​ka tkwi​ła w ca​łym na​ro​dzie Ara​nów. Nie po​tra​fi​łem za​po​mnieć, że przod​ko​wie tych ciem​nych, fa​na​tycz​nych, za​bobon​nych istot stwo​rzy​li po​tęż​ną cy​wi​li​za​cję ko​smicz​ną, któ​ra oto znik​nę! a bez śla​du. Te​go nie moż​na by​ło zło​żyć na karb de​gra​da​cji spo​wo​do​wa​nej nie​sprzy​ja​ją​cy​mi wa​run​ka​mi, bo de​gra​da​cji w po​tocz​nym te​go sło​wa zna​cze​niu nie by​ło, cze​go naj​lep​szym do​wo​dem stał się dla mnie sam Oan. Był ta​ki sam jak wszy​scy Ara​no​wie i pod wie​lo​ma wzglę​da​mi nas prze​wyż​szał! Czyż nie zna​leź​li​śmy go na po​kła​dzie stat​ku po​su​wa​ją​ce​go się pod prąd cza​su? Czyż nie czy​tał z za​dzi​wia​ją​cą swo​bo​dą każ​dej na​szej my​śli? Czyż ist​nia​ła dla nie​go ba​rie​ra ję​zy​ko​wa, nie do po​ko​na​nia dla nas bez skom​pli​ko​wa​nych urzą​dzeń tech​nicz​nych? Po​sia​dał jesz​cze wie​le in​nych cech sta​wia​ją​cych go po​nad na​mi! – Oanie – po​wie​dzia​łem wresz​cie. – Po​tra​fisz pi​lo​to​wać gwiaz​do​lo​ty. Wiesz o na​tu​rze za​krzy​wio​ne​go cza​su wię​cej niż my. A twoi bra​cia Ara​no​wie są ciem​ny​mi fa​na​ty​ka​mi. Skąd czer​piesz swo​ją wie​dzę? Dla​cze​go róż​nisz się od in​nych? – O nie, ad​mi​ra​le – od​parł Aran z roz​bra​ja​ją​cą szcze​ro​ścią. – Ta​kich, któ​rzy w za​le​wie dzi​siej​szej ciem​no​ty za​cho​wa​li sta​ro​żyt​ną wie​dzę jest wśród nas jesz​cze wie​lu. Gdy​by​ście po​zo​sta​li na pla​ne​cie, po​zna​li​by​ście więk​szość z nich. Nie​ste​ty, nie mo​gli​śmy so​bie na to po​zwo​lić. – Weź​cie mnie z so​bą – po​pro​sił Oan, gdy mu to po​wie​dzia​łem. – Wie​le wiem o pa​ra​dok​sach cza​su. Na​si przod​ko​wie ba​da​li li​nie tem​po​ral​ne w gro​ma​dach gwiezd​nych i do​brze je po​zna​li. Nie po​tra​fi​li​śmy wy​ko​rzy​stać tej wie​dzy, ale nic z niej nie uro​ni​li​śmy. Warn ta wie​dza się przy​da. – A twoi przy​ja​cie​le, Oanie? Czy nie bę​dzie im cie​bie bra​ko​wać? – To jest rów​nież proś​ba mo​ich przy​ja​ciół, któ​rzy po​ra​dzi​li mi przy​łą​czyć się do was. – Wsia​daj do pla​ne​to​lo​tu, Oanie – po​wie​dzia​łem nie​mal bez za​sta​no​wie​nia. – Po​le​cisz ze mną na „Ko​zio​roż​cu”.

7

Wszyst​ko z po​cząt​ku wy​da​wa​ło się pro​ste. Po​tra​fi​li​śmy w ra​zie po​trze​by roz​bi​jać pla​ne​ty, więc od​kurze​nie arań​skie​go nie​ba tym bar​dziej nie sta​no​wi​ło dla nas pro​ble​mu. Mo​gli​śmy użyć do te​go ce​lu po​je​dyn​cze​go gwiaz​do​lo​tu lub ca​łej na​szej eska​dry, na co na​le​gał Ka​ma​gin, ja​ko zwo​len​nik roz​wią​zań szyb​kich i ra​dy​kal​nych. Ogół po​sta​no​wił ina​czej. Zde​cy​do​wa​li​śmy się za​pro​gra​mo​wać na czysz​cze​nie ukła​du je​den ze stat​ków trans​por​to​wych i ru​szać w dal​szą dro​gę. Je​śli bę​dzie​my wra​cać tą sa​mą tra​są, wte​dy za​bie​rze​my po​zo​sta​wio​ną ko​smicz​ną cię​ża​rów​kę. Plan był do​bry, je​stem te​go pe​wien jesz​cze i dziś, i za​wa​lił się nie z na​szej wi​ny. Ko​smicz​ny od​ku​rzacz no​sił na​zwę „Ta​ran”. Już sa​ma je​go na​zwa zda​wa​ła się sta​no​wić gwa​ran​cję po​wo​dze​nia ak​cji. Ka​ma​gin z Bi​lo​nem spraw​dzi​li wszyst​kie urzą​dze​nia stat​ku i prze​ko​na​li się, że dzia​ła​ją bez za​rzu​tu. MUK „Ta​ra​na”, dzia​ła​ją​cy po​dob​nie jak po​zo​sta​łe kom​pu​te​ry po​kła​do​we w cza​sie rze​czy​wi​stym, zo​stał od​po​wied​nio po​in​stru​owa​ny i prze​eg​za​mi​no​wa​ny. Au​to​ma​tycz​ny mózg wy​mo​de​lo​wał wszyst​kie teo​re​tycz​nie moż​li​we wa​rian​ty za​kłó​ceń, uszko​dzeń i awa​rii i zna​ko​mi​cie so​bie z ni​mi po​ra​dził. Nie​ste​ty, ni​ko​mu nie przy​szło do gło​wy sy​mu​lo​wa​nie wa​rian​tów teo​re​tycz​nie nie​moż​li​wych. Zresz​tą nie mie​li​śmy cza​su na ta​kie głup​stwa. Nie na​le​ży są​dzić, że w swym za​du​fa​niu w ogó​le nie li​czy​li​śmy się z nie​spo​dzian​ka​mi. W Gi​ną​cych Świa​tach ze​tknę​li​śmy się już z ty​lo​ma nie​zwy​kły​mi zja​wi​ska​mi, że wła​ści​wie nic już nie mo​gło nas za​sko​czyć. Przy​go​to​wa​li​śmy się więc na naj​gor​sze. Nasz błąd po​le​gał je​dy​nie na prze​ko​na​niu, że wszel​kie wro​gie dzia​ła​nia groź​nych sil pa​no​szą​cych się w Ukła​dzie Trzech Mgli​stych Słońc, dzia​ła​nie owych arań​skich Okrut​nych Bo​gów, bę​dzie opar​te na pra​wach na​tu​ry, a za​tem mie​ścić się bę​dzie w ra​mach lo​gi​ki. Ludz​kiej lo​gi​ki. Po​zwo​li​łem so​bie na tę dy​gre​sję, aby le​piej uzmy​sło​wić to, co wy​da​rzy​ło się gdy „Ta​ran” prze​kształ​cił się w sa​te​li​tę po​trój​nej gwiaz​dy. Wszyst​ko prze​bie​ga​ło zgod​nie z pro​gra​mem. Sta​tek zbli​żył się do cen​trum ukła​du po zwę​ża​ją​cej się spi​ra​li, a po​tem MUK uru​cho​mił ani​hi​la​to​ry ma​sy. Za​ta​czał te​raz wy​cią​gnię​te elip​sy, a za nim cią​gnę​ła się smu​ga czy​stej prze​strze​ni, w któ​rej czer​wo​na​wy blask Trzech Mgli​stych Słońc przy​bie​rał swą wła​ści​wą barwę sre​brzy​ste​go błę​ki​tu. Nie upły​nie na​wet ziem​skie pół​wie​cze i przy​naj​mniej je​den z Gi​ną​cych Świa​tów prze​kształ​ci się w Świat Od​ro​dzo​ny! Zsze​dłem do staj​ni pe​ga​zów. U Włó​czę​gi był Ro​me​ro, przy któ​re​go no​gach roz​cią​gnął się Mi​zar. Mą​dry pies nie przy​szedł jesz​cze do sie​bie po tra​gicz​nej śmier​ci Lusi​na. Uni​kał nas, gdyż naj​wi​docz​niej uwa​żał, że nie zro​bi​li​śmy wszyst​kie​go co moż​li​we, że​by ura​to​wać je​go przy​ja​cie​la i na​uczy​cie​la. Ni​gdy te​go nie po​wie​dział, nie po​zwo​lił so​bie na naj​mniej​szą alu​zję, na naj​cich​sze war​k​nię​cie, ale od​wie​dzał tyl​ko smo​ka. Włó​czę​ga prze​cież nie był na po​wierzch​ni Ara​nii, a za​tem nie miał nic wspól​ne​go z tra​ge​dią. – Wszyst​ko idzie do​brze, Włó​czę​go – po​wie​dzia​łem. – Zbyt do​brze, aby by​ło na​praw​dę do​brze – od​parł smok. – Nie ro​zu​miem, co masz na my​śli. A ty, Mi​za​rze – po​gła​dzi​łem psa – co my​ślisz o pe​sy​mizmie Włó​czę​gi?

– Nie po​tra​fię już my​śleć o ni​czym i ni​kim po​za Lusi​nem – od​war​k​nął ze smut​kiem pies. – Odu​czy​łem się my​śleć po wa​sze​mu. Ro​me​ro po​wie​dział: – Dro​gi ad​mi​ra​le! Mo​im zda​niem nie​słusz​nie oskar​ża pan na​sze​go przy​ja​cie​la Włó​czę​gę o czar​no​widz​two. W je​go pa​ra​dok​sal​nej uwa​dze tkwi głęb​sza myśl. Nasz mą​dry przy​ja​ciel za​pew​ne po​sta​wił się na miej​scu Okrut​nych Bo​gów, któ​rych zresz​tą mo​że w ogó​le nie ma, i za​sta​no​wił się, jak by wów​czas dzia​łał. I do​szedł do wnio​sku, że w tym wy​pad​ku dzia​ła​niem naj​sku​tecz​niej​szym by​ło za​nie​cha​nie wszel​kie​go dzia​ła​nia, przy​naj​mniej z po​cząt​ku. Włó​czę​ga, bę​dąc Okrut​nym Bo​giem, naj​pierw sta​ran​nie zba​dał​by ce​le i moż​li​wo​ści fi​zycz​ne na​sze​go ko​smicz​ne​go od​ku​rza​cza, a do​pie​ro po​tem po​sta​rał się go uniesz​ko​dli​wić. – Wpraw​dzie za​strzegł się pan, że nie bar​dzo wie​rzy w re​al​ne ist​nie​nie Okrut​nych Bo​gów, ale mó​wi o ich hi​po​te​tycz​nych dzia​ła​niach jak o czymś oczy​wi​stym! – za​opo​no​wa​łem. – Tym​cza​sem groź​ni wład​cy Ukła​du Trzech Mgli​stych Słońc mo​gą być po pro​stu ta​kim sa​mym pło​dem fan​ta​zji Ara​nów, ta​kim sa​mym upo​sta​cio​wa​niem ba​nal​nych zja​wisk fi​zycz​nych, ja​kim oka​za​ła się śmier​cio​no​śna Mat​ka Bły​ska​wic. To zda​nie koń​czy​łem już w dro​dze na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia, gdzie Oleg pil​nie wzy​wał nas obu. Z „Ta​ra​nem” coś się sta​ło. Je​go ani​hi​la​to​ry prze​sta​ły na​gle wy​gar​niać pył ko​smicz​ny, a sam sta​tek po wy​łą​cze​niu na​pę​du wszedł na nie​ste​row​ną ke​ple​row​ską or​bi​tę. Nie re​ago​wał na żad​ne sy​gna​ły, ale je​go MUK nie prze​stał funk​cjo​no​wać, bo ge​ne​ro​wał sła​be im​pul​sy, ta​kie jed​nak nie​zbor​ne, że nie spo​sób ich by​ło roz​szy​fro​wać. – Mu​si​my wy​słać ho​low​nik – po​wie​dział chmur​nie Oleg. – Ale jak do​stać się do wnę​trza stat​ku? Wpraw​dzie „Ta​ran” nie wy​da​je się być uszko​dzo​ny, ale przy nie​spraw​nym mó​zgu po​kła​do​wym wła​zy nie da​dzą się otwo​rzyć. Trze​ba chy​ba bę​dzie wy​ciąć otwór w ka​dłu​bie. Naj​bli​żej unie​ru​cho​mio​ne​go stat​ku znaj​do​wał się gwiaz​do​lot do​wo​dzo​ny przez Pe​trie​go, więc Oleg roz​ka​zał mu przy​pro​wa​dzić „Ta​ra​na”. Wkrót​ce oba stat​ki zna​la​zły się przy bur​cie „Ko​zio​roż​ca”. Pe​tri jesz​cze w dro​dze po​le​cił z po​mo​cą ko​mo​ry re​mon​to​wej wy​ciąć otwór w pan​ce​rzu ko​smicz​ne​go od​ku​rza​cza i wy​mon​to​wać MUK. Sam go na​stęp​nie do​star​czył na po​kład fla​gow​ca. Mózg wy​glą​dał na cał​ko​wi​cie spraw​ny – żad​ne​go uszko​dze​nia me​cha​nicz​ne​go, naj​mniej​sze​go na​wet za​dra​pa​nia na obu​do​wie, żad​nych przerw w ob​wo​dach elek​trycz​nych – je​go ste​ru​ją​cy krysz​tał na​dal lśnił cu​dow​nym zie​lon​ka​wym bla​skiem, ja​kim po​szczy​cić się mo​że tyl​ko nep​tu​nian naj​czyst​szej wo​dy, ale MUK za​cho​wy​wał się jak sza​lo​ny i plótł nie​sa​mo​wi​te bzdu​ry. Umiesz​czo​no go na sta​no​wi​sku te​stu​ją​cym i Ellon z Ire​ną przy​stą​pi​li do ba​da​nia ze​psu​tej ma​szy​ny. Sta​ną​łem opo​dal, że​by im nie prze​szka​dzać. Wspo​mi​na​łem już za​pew​ne, że Ello​na nie​ła​two jest za​dzi​wić, ale tym ra​zem na​wet nie sta​rał się ukryć zdu​mie​nia. – Ad​mi​ra​le – po​wie​dział. – Je​stem wstrzą​śnię​ty. Po​la ochron​ne mó​zgu nie zo​sta​ły prze​bi​te, zde​for​mo​wa​ne lub cho​ciaż​by osła​bio​ne. MUK roz​re​gu​lo​wał się sam. Sam, ad​mi​ra​le, gdyż ka​te​go​rycz​nie wy​klu​czam tu dzia​ła​nie sił ze​wnętrz​nych. Ale we​wnętrz​nych uszko​dzeń ukła​du elek​trycz​ne​go też nie stwier​dzi​li​śmy. Z ni​czym po​dob​nym do tej po​ry się jesz​cze nie ze​tkną​łem! Po​zo​sta​ła tyl​ko jed​na moż​li​wość: sa​mo​czyn​na de​gra​da​cja któ​re​goś z po​dze​spo​łów. Mu​szę to spraw​dzić, ale zaj​mie mi to co naj​mniej pa​rę go​dzin… – No cóż – po​wie​dzia​łem – za​cze​ka​my na wy​nik. – Po czym wró​ci​łem do Włó​czę​gi. Smok, któ​re​mu na​dal to​wa​rzy​szył Mi​zar, cze​kał z nie​cier​pli​wo​ścią na naj​śwież​sze wia​do​mo​ści. – Włó​czę​go – po​wie​dzia​łem. – Naj​le​piej z nas wszyst​kich znasz na​tu​rę prze​strze​ni, więc

mo​że po​tra​fisz roz​wi​kłać za​gad​kę „Ta​ra​na”. Po​słu​chaj uważ​nie. Je​go MUK prze​stał dzia​łać, cho​ciaż nie mia​ły na to wpły​wu żad​ne si​ły ze​wnętrz​ne ani we​wnętrz​ne. Ina​czej mó​wiąc, w prze​strze​ni, przez któ​rą mknął mózg wraz ze stat​kiem nic się nie wy​da​rzy​ło. Ro​zu​miesz mnie, Włó​czę​go? Cho​dzi mi o to, czy na MUK nie mo​gła zgub​nie po​dzia​łać sa​ma prze​strzeń. Czy prze​strzeń, bę​dą​ca w wa​run​kach nor​mal​nych je​dy​nie bier​nym no​śni​kiem pól, fal i kor​puskuł, nie mo​gła się na​gle uak​tyw​nić? – Nie po​tra​fię od​po​wie​dzieć na to py​ta​nie – wy​znał smok. – Mia​łem do czy​nie​nia je​dy​nie z pa​syw​ną prze​strze​nią, któ​rą po​tra​fi​łem nie​mal do​wol​nie kształ​to​wać. Wiem, że po​tra​fi wy​twa​rzać wła​sne fa​le, któ​re wy na​zy​wa​cie fa​la​mi prze​strzen​ny​mi, że moż​na ją prze​kształ​cić w ma​te​rię, z któ​rej znów da się wy​two​rzyć prze​strzeń. To wszyst​ko praw​da, ale we​dług mo​jej wie​dzy prze​strzeń nie mo​że od​dzia​ły​wać na cia​ła ma​te​rial​ne ina​czej niż za po​śred​nic​twem dzia​ła​ją​cych w niej sił. – Ja też tak są​dzę. Za​py​taj​my jesz​cze jed​nak o zda​nie Oana, któ​ry le​piej od nas po​znał ta​jem​ni​ce tu​tej​sze​go świa​ta. Dwu​na​sto​no​gi my​śli​ciel zja​wił się wraz z Or​la​nem i Gra​cju​szem, któ​rzy też by​li cie​ka​wi opi​nii Ara​na. Nie zdą​ży​łem jesz​cze za​dać swo​ich py​tań, gdy do staj​ni smo​ka wszedł Oleg z Ello​nem, któ​ry przy​niósł gra​ficz​ny wy​nik ba​dań te​sto​wych. – Ad​mi​ra​le! – wy​krzyk​nął im​pul​syw​nie Ellon. – Za​rę​czam, że ni​gdy o czymś po​dob​nym na​wet nie sły​sza​łeś! MUK „Ta​ra​na” my​li skut​ki z przy​czy​na​mi! I to wszyst​ko, po​wta​rzam, bez śla​du ja​kie​go​kol​wiek uszko​dze​nia! To praw​dzi​wy cud, że zwa​rio​wa​na ma​szy​na nie wy​sa​dzi​ła ca​łe​go stat​ku w po​wie​trze, a przy oka​zji nie spo​pie​li​ła przy​naj​mniej jed​ne​go z Trzech Męt​nych Słońc. – Ro​zu​miesz coś z te​go? – za​py​ta​łem Oana. – Mo​żesz wy​ja​śnić to pie​kiel​ne zja​wi​sko? – Nie ma w nim nic pie​kiel​ne​go – od​parł bez wa​ha​nia Aran. – Wa​sza ma​szy​na za​pa​dła na ra​ka cza​su. Czas eks​plo​do​wał w jej wnę​trzu, ro​ze​rwał jej łań​cu​chy lo​gicz​ne i roz​sy​pał ich ogni​wa po prze​szło​ści, te​raź​niej​szo​ści i przy​szło​ści. Dla​te​go nie​zdol​na jest do zre​ali​zo​wa​nia ja​kie​go​kol​wiek pro​gra​mu. Rak cza​su jest naj​cięż​szą cho​ro​bą na​sze​go świa​ta. – Czy i my mo​że​my się nią za​ra​zić? – za​py​tał Or​lan, któ​re​go gło​wa z prze​ra​że​nia tak głę​bo​ko za​pa​dła się w ra​mio​na, że na ze​wnątrz wy​sta​wa​ły je​dy​nie oczy. – Je​śli tyl​ko Okrut​ni Bo​go​wie te​go za​pra​gną! Wła​śnie dla​te​go sta​ra​łem się wy​rwać do in​ne​go cza​su. Je​ste​ście po​tęż​ni, więc wam mo​że się to udać. Je​śli jed​nak nie chce​cie chro​nić się w po​za​cza​sie, to le​piej ucie​kaj​cie z te​go miej​sca. Okrut​ni Bo​go​wie nie za​uwa​ża​li was do​tych​czas, ale te​raz spo​strze​gli. To jest zły znak. Mó​wił o tym, że Okrut​ni Bo​go​wie ra​czy​li wresz​cie po​pa​trzyć na nas nie​do​brym okiem, a ja po raz któ​ryś z rzę​du przy​pa​try​wa​łem się uważ​nie je​mu sa​me​mu. Wy​da​ło mi się na​gle, że wi​dzę go po raz pierw​szy. Dwo​je je​go dol​nych oczu pa​trzy​ło na nas, zwy​czaj​nie pa​trzy​ło. A trze​cie, umiesz​czo​ne nad ni​mi, świdro​wa​ło prze​ni​kli​wym bla​skiem, pro​mie​nio​wa​ło, wbi​ja​ło do na​szych głów je​go my​śli, ob​ce dla nas i groź​ne. Prze​biegł mnie mi​mo​wol​ny dreszcz. Oan też miał nie​do​bre oko…

8

Gdy​bym miał jed​nym zda​niem wy​ra​zić na​tręt​ne pra​gnie​nie, któ​re nas wszyst​kich opa​no​wa​ło, po​wie​dział​bym tyl​ko: „Spła​che​tek czy​ste​go nie​ba!” Nie​zna​ni prze​ciw​ni​cy za​bro​ni​li nam oczysz​czać prze​strzeń ko​smicz​ną, ale go​to​wi by​li​śmy wal​czyć z każ​dym prze​ciw​ni​kiem. Nie​ocze​ki​wa​na prze​szko​da spra​wi​ła, że za​gra​ła w nas krew wo​jow​ni​czych przod​ków, któ​rzy sta​wia​li czo​ło na​wet bo​gom. Nie chcie​li​śmy być od nich gor​si. Oleg we​zwał na od​pra​wę do​wód​ców stat​ków, a przed ich przy​by​ciem przy​szedł się ze mną na​ra​dzić. – Eli – po​wie​dział – jed​nym z naj​wspa​nial​szych wy​czy​nów two​jej Pierw​szej wy​pra​wy do Per​se​usza by​ło znisz​cze​nie Zło​tej Pla​ne​ty, w spo​sób tak zde​cy​do​wa​ny i mi​strzow​ski do​ko​na​ne przez Olgę Tron​dic​ke. Za​mie​rzam za​pro​po​no​wać za​ło​gom prze​pro​wa​dze​nie po​dob​nej ak​cji. Po​pro​si​łem o wy​ja​śnie​nia i Oleg spre​cy​zo​wał swo​ją myśl. Ol​ga wy​sa​dziw​szy wów​czas Zło​tą Pla​ne​tę stwo​rzy​ła ogrom​ny ob​szar no​wej prze​strze​ni i wy​pro​wa​dzi​ła przez nią uwię​zio​ny w pu​łap​ce gwiaz​do​lot. Nisz​czy​cie​le wie​le mu​sie​li się na​tru​dzić, aby włą​czyć ów no​wy prze​stwór do swo​je​go świa​ta. W gro​ma​dzie gwiezd​nej Gi​ną​cych Świa​tów pa​nu​ją isto​ty naj​wi​docz​niej od Nisz​czy​cie​li po​tęż​niej​sze, któ​re dla ja​kichś swo​ich ce​lów za​śmie​ca​ją gwiaz​dy i zde​cy​do​wa​nie prze​ciw​sta​wia​ją się oczysz​cza​niu prze​strze​ni. Ale mo​że​my ich za​sko​czyć przez za​ni​hilo​wa​nie więk​szej ma​sy i przy​naj​mniej na kil​ka po​ko​leń dać Ara​nom obie​ca​ny skra​wek czy​ste​go nie​ba. – Za​sad​ni​czą trud​no​ścią two​je​go pla​nu – po​wie​dzia​łem – jest ko​niecz​ność za​cho​wa​nia go do cza​su w ta​jem​ni​cy przed Pa​mi​ra​mi, bo na ra​zie wszyst​ko wska​zu​je na to, że to oni wła​śnie są owy​mi Okrut​ny​mi Bo​ga​mi pa​ją​kokształt​nych. Po​za tym nie mam żad​nych uwag. Plan spodo​bał się wszyst​kim do​wód​com gwiaz​do​lo​tów, tym bar​dziej że je​go re​ali​za​cja wy​da​wa​ła się względ​nie ła​twa. Na​sze ani​hi​la​to​ry by​ły znacz​nie po​tęż​niej​sze od za​in​sta​lo​wa​nych kie​dyś na „Po​że​ra​czu prze​strze​ni”, a i z wy​bo​rem obiek​tu znisz​cze​nia nie by​ło więk​sze​go kło​po​tu, bo wo​kół Trzech Mgli​stych Słońc krą​ży​ło prze​cież kil​ka mar​twych pla​net. Dys​ku​sję wy​wo​ła​ła je​dy​nie spra​wa za​ma​sko​wa​nia ope​ra​cji. – Ra​mi​ro​wie, je​śli to istot​nie oni są Okrut​ny​mi Bo​ga​mi – po​wie​dzia​ła Ol​ga – mo​gą z ła​two​ścią za​po​biec znisz​cze​niu pla​ne​ty w mo​men​cie, kie​dy skie​ru​je​my w jej stro​nę sta​tek z uru​cho​mio​ny​mi ani​hi​la​to​ra​mi bo​jo​wy​mi. Naj​le​piej za​tem – kon​ty​nu​owa​ła – bę​dzie prze​pro​wa​dzić ak​cję w dwóch eta​pach. Roz​py​le​nie po​je​dyn​cze​go gwiaz​do​lo​tu nie po​win​no zwró​cić uwa​gi Ra​mi​rów, a my uzy​ska​my nie​co no​wej prze​strze​ni wy​łą​czo​nej do cza​su spod ich wła​dzy, któ​rą mo​że​my wy​ko​rzy​stać ja​ko tu​nel do​lo​to​wy dla stat​ku za​da​ją​ce​go głów​ne ude​rze​nie. Ka​ma​gin po​pro​sił, że​by to je​mu po​zwo​lo​no prze​pro​wa​dzić ani​hi​la​cję ma​sku​ją​cą, ale Oleg wo​lał po​wie​rzyć mu ochro​nę gwiaz​do​lo​tu roz​py​la​ją​ce​go pla​ne​tę, ja​ko że nikt in​ny nie nada​wał się le​piej od nie​go do wy​ko​na​nia za​dań wy​ma​ga​ją​cych nie ty​le ostroż​no​ści i zim​nej kal​ku​la​cji, ile szyb​kiej re​ak​cji i zde​cy​do​wa​nia w dzia​ła​niu.

– Ani​hi​la​cję ma​sku​ją​cą prze​pro​wa​dzi pań​ski „Cie​lec” – zwró​cił się Oleg do flegma​tycz​ne​go Pe​trie​go. – A ude​rzyć na pla​ne​tę ze​chce Ol​ga, gdyż tyl​ko ona jed​na spo​śród nas ma do​świad​cze​nie w roz​py​la​niu du​żych obiek​tów ko​smicz​nych. – Zga​dzam się wy​ko​nać roz​kaz do​wód​cy eska​dry – po​wie​dzia​ła Ol​ga – ale pod jed​nym wa​run​kiem. Eli – zwró​ci​ła się do mnie – w chwi​li ata​ku na Zło​tą Pla​ne​tę sie​dzia​łeś obok mnie na sta​no​wi​sku do​wo​dze​nia. Two​ja obec​ność do​da​ła mi du​cha. Chcia​ła​bym, abyś na czas ope​ra​cji prze​niósł się na mój sta​tek. – Zgo​da, je​śli wi​dok czło​wie​ka śmier​tel​nie prze​ra​żo​ne​go do​da​je ci od​wa​gi! – od​par​łem ze śmie​chem i spoj​rza​łem py​ta​ją​co na Ma​ry: – Po​zwo​lisz Ol​dze po​rwać mnie na pa​rę dni? – Bę​dę cier​pia​ła mę​ki za​zdro​ści, ale cze​góż nie ro​bi się dla do​bra spra​wy! – wes​tchnę​ła cięż​ko Ma​ry, ale nie zdo​ła​ła za​cho​wać po​wa​gi i też par​sk​nę​ła śmie​chem. Od​po​wied​nią pla​net​kę zna​leź​li​śmy bez tru​du. Je​dy​ny kło​pot po​le​gał na tym, że jej or​bi​ta le​ża​ła za or​bi​tą Ara​nii, my zaś chcie​li​śmy do​ko​nać ani​hi​la​cji mię​dzy pla​netą pa​ją​kokształt​nych a Trze​ma Mgli​sty​mi Słoń​ca​mi. Za to Gra​cjusz usta​lił po​nad wszel​ką wąt​pli​wość, iż ży​cia na prze​zna​czo​nym do za​gła​dy glo​bie ni​gdy nie by​ło i je​go po​wsta​nie tam w przy​szło​ści rów​nież jest ab​so​lut​nie wy​klu​czo​ne. Nie​zna​ne wro​gie si​ły nie re​ago​wa​ły, gdy trzy to​wa​ro​we gwiaz​do​lo​ty wzię​ły pla​net​kę na hol i po​cią​gnę​ły ją w stro​nę Trzech Mgli​stych Słońc. W cza​sie gdy do​ko​ny​wa​ła się ro​sz​a​da or​bit pla​ne​tar​nych, Ol​ga przy​go​to​wy​wa​ła się już do dru​gie​go eta​pu ope​ra​cji. Sie​dzia​łem obok niej na sta​no​wi​sku do​wo​dze​nia i wpa​try​wa​łem się w Ko​smos, w któ​rym pa​no​wał zu​peł​ny spo​kój, co za​ra​zem cie​szy​ło i na​pa​wa​ło nie​po​ko​jem. „Wąż”, „Cie​lec” i „Ko​zio​ro​żec” zo​sta​ły w ty​le i ich świa​tła po​zy​cyj​ne le​d​wie tli​ły się na ekra​nie po​więk​szal​ni​ka optycz​ne​go. By​ło to zgod​ne z pla​nem, któ​ry prze​wi​dy​wał, że stat​ki za​ło​go​we win​ny się trzy​mać na ubo​czu, aby nie na​ra​zić się na nie​bez​pie​czeń​stwo nie​spo​dzie​wa​ne​go ata​ku ze stro​ny Ra​mi​rów. – Pla​net​ka we​szła na opty​mal​ną or​bi​tę, Eli – po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Pe​tri zbli​ża się do niej na od​le​głość sku​tecz​nej ani​hi​la​cji. Wkrót​ce na​dej​dzie na​sza ko​lej. Na​sza ko​lej nie na​de​szła, bo do ak​cji wkro​czy​ły ob​ce, wro​gie si​ły. Do koń​ca ży​cia nie za​po​mnę te​go, co ro​ze​gra​ło się na mo​ich oczach. Pla​net​ka znaj​do​wa​ła się do​kład​nie po​środ​ku mię​dzy Ara​nia a Trze​ma Mgli​sty​mi Słoń​ca​mi. Mknę​ła swo​bod​nie po swej no​wej or​bi​cie, po​prze​dza​na zwar​tą grup​ką trzech ho​lu​ją​cych ją do​tych​czas gwiaz​do​lo​tów. Za nią, rów​nież w szy​ku zwar​tym, pę​dzi​ły po​zo​sta​łe trans​por​tow​ce ko​smicz​ne, a je​den z nich, ska​za​ny na ani​hi​la​cję, krą​żył wo​kół glo​bu po ni​skiej elip​sie. Nasz gwiaz​do​lot usta​wił się na li​nii łą​czą​cej Ara​nię z Trze​ma Słoń​ca​mi. Z bo​ku po​ja​wił się „Cie​lec”, aby bły​ska​wicz​nie ostrze​lać ska​za​ny na za​gła​dę gwiaz​do​lot i rów​nie bły​ska​wicz​nie wy​łą​czyw​szy ani​hi​la​to​ry od​le​cieć do ty​łu na fa​li no​wej prze​strze​ni. My zaś mie​li​śmy wtar​gnąć w sa​mo oko ko​smicz​ne​go cy​klo​nu i za​dać de​cy​du​ją​cy cios. Ta​ki był plan. Nic więc dziw​ne​go, że wi​dząc w po​więk​sza​czu zbli​ża​ją​ce​go się „Ciel​ca” wi​dzia​łem jed​no​cze​śnie ocza​mi du​szy sa​me​go Pe​trie​go, jak lek​ko po​chy​lo​ny do przo​du wpa​tru​je się w ro​sną​cy na ekra​nie gwiaz​do​lot i uno​si rę​kę, by za chwi​lę opu​ścić ją z okrzy​kiem: „Pal”. Ale to nie on wy​pa​lił… Try​snął pro​mień, ten sam prze​klę​ty pro​mień, któ​ry spo​pie​lił Czer​wo​ną Gwiaz​dę! Tym ra​zem był cień​szy i nie ja​rzył się tak dłu​go. Wy​strze​lił z zamglo​nej da​li i mo​men​tal​nie zgasł, jak zdmuch​nię​ty. Pro​mień trwał przez mgnie​nie oka, ale to wy​star​czy​ło, aby w miej​scu, gdzie jesz​cze przed chwi​lą znaj​do​wał się po​tęż​ny sta​tek wy​po​sa​żo​ny w groź​ną broń, gwiaz​-

do​lot, na któ​re​go po​kła​dzie znaj​do​wa​li się lu​dzie i De​miur​go​wie, że​by w tym miej​scu buch​nął kłąb pło​mie​ni. Nie by​ło już gwiaz​do​lo​tu, nie by​ło już no​wo​cze​snych ma​szyn, nie by​ło lu​dzi i De​miur​gów, nie by​ło na​wet ich zwłok. Był tyl​ko szyb​ko ga​sną​cy ogień, a po​tem rozpeł​za​ją​cy się w prze​strze​ni miał​ki, sre​brzy​sty pył. Zo​ba​czy​łem też, jak po​zo​sta​łe gwiaz​do​lo​ty scho​dzą z pre​cy​zyj​nie ob​li​czo​nych tra​jek​to​rii, zde​rza​ją się i gi​ną ko​lej​no w ta​kich sa​mych kłę​bach ognia, w ja​kich spło​nę​li na​si przy​ja​cie​le z „Ciel​ca”. Przy​lgną​łem twa​rzą do ekra​nu po​więk​szal​ni​ka, bo przez Ko​smos wprost w roz​sza​la​łe ogni​sko pę​dził bez​wład​nie „Ko​zio​ro​żec”. Gryzłem pal​ce do krwi, ry​cza​łem z wście​kło​ści i bó​lu, ale mu​sia​łem zo​ba​czyć co się dzie​je. Że​by zro​zu​mieć i strasz​li​wie ze​mścić się na spraw​cach ka​ta​stro​fy, je​śli sam ją prze​ży​ję! „Ko​zio​ro​żec” ja​kimś cu​dem wy​mi​nął na​gle do​ga​sa​ją​ce po​go​że​li​sko gwiaz​do​lo​tów i po​mknął w męt​ny tu​man za​py​lo​nej prze​strze​ni, a „Wąż” jesz​cze wcze​śniej wy​ko​nał zwrot i te​raz od​su​wał się po ła​god​nej krzy​wej od epi​cen​trum ka​ta​stro​fy. Opa​dłem bez sił na fo​tel i do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li zo​rien​to​wa​łem się, że Ol​ga roz​pacz​li​wie szar​pie mnie za rę​kaw kom​bi​ne​zo​nu. – Eli! Ock​nij się! – wo​ła​ła. – Nasz MUK od​mó​wił po​słu​szeń​stwa. Nie mo​gę prze​ka​zać żad​ne​go roz​ka​zu do ma​szy​now​ni, sta​tek jest nie​ste​row​ny i co​raz szyb​ciej spa​da​my na pło​ną​ce trans​por​tow​ce! Nie wiem, jak dłu​go mnie wo​ła​ła, ale gdy tyl​ko jej głos do​tarł do świa​do​mo​ści, gdy tyl​ko uświa​do​mi​łem so​bie gro​zę na​szej sy​tu​acji, nie wa​ha​łem się ani przez chwi​lę. – Bez pa​ni​ki! – krzyk​ną​łem. – Prze​cho​dzi​my na ręcz​ne ste​ro​wa​nie! Ale nie by​ło na co prze​cho​dzić, bo ręcz​ne ste​ry, po​dob​nie jak wszyst​kie urzą​dze​nia zau​to​ma​ty​zo​wa​ne, rów​nież nie dzia​ła​ły. Wszyst​kie nie​zli​czo​ne kla​wi​sze i przy​ci​ski na pul​pi​cie ste​row​ni​czym zo​sta​ły za​blo​ko​wa​ne, wszyst​kie lamp​ki sy​gna​li​za​cyj​ne ja​rzy​ły się pur​pu​ro​wą barwą alar​mu! I na​gle przy​po​mnia​łem so​bie, że ist​nie​je je​den je​dy​ny ob​wód, któ​re​go nie moż​na wy​łą​czyć ani za​blo​ko​wać roz​ka​zem my​ślo​wym, któ​ry moż​na uru​cho​mić tyl​ko sta​ro​świec​kim klu​czem. Sam ten ob​wód jesz​cze kie​dyś w szko​le za​pro​jek​to​wa​łem, sam ob​li​czy​łem nie​zbęd​ną licz​bę i si​łę ła​dun​ków wy​bu​cho​wych nisz​czą​cych sta​tek od środ​ka. To by} ob​wód roz​pa​czy, ostat​nia de​ska ra​tun​ku w wa​run​kach naj​wyż​sze​go za​gro​że​nia. – Klucz! – ryk​ną​łem. – Klucz od ko​mór wy​bu​cho​wych! Ol​ga zbla​dła z prze​ra​że​nia. – Eli! – po​wie​dzia​ła bła​gal​nie. – Mo​że jesz​cze nie trze​ba?… Ja jesz​cze nie stra​ci​łam na​dziei… Go​tów by​łem ją udu​sić. Na​dziei nie by​ło. – Uspo​kój się, idiot​ko! – wrza​sną​łem. – Nie za​mie​rzam po​peł​niać zbio​ro​we​go sa​mo​bój​stwa. Na​tych​miast da​waj klucz! Ol​ga trzę​są​cy​mi się ze zde​ner​wo​wa​nia rę​ka​mi roz​pię​ła bluz​kę i wy​cią​gnę​ła spod niej za​wie​szo​ny na szyi łań​cu​szek z klu​czem. Nie cze​ka​jąc, aż ode​pnie go zesztyw​nia-ty​mi pal​ca​mi, szarp​ną​łem klucz i po​pę​dzi​łem w kąt ste​rów​ki, gdzie znaj​do​wał się skom​pli​ko​wa​ny za​mek w za​pie​czę​to​wa​nej ka​se​cie. Ze​rwa​łem pie​częć, wsu​ną​łem klucz do dziur​ki i ostroż​nie, na​po​mi​na​jąc się w du​chu, że​bym nie po​peł​nił fa​tal​ne​go błę​du, prze​krę​ci​łem go o jed​ną trze​cią ob​ro​tu. Cięż​ki wy​buch wstrzą​snął stat​kiem. Pra​wa stro​na ru​fy, gdzie by​ty zmon​to​wa​ne na​sze groź​ne ani​hi​la​to​ry, prze​sta​ła ist​nieć… Prze​sta​ła ist​nieć, zda się nie​zwy​cię​żo​na, gwiezd​na twier​dza zdol​na do roz​py​la​nia pla​net i roz​pro​sze​nia nie​przy​ja​ciel​skich flot. Ale sta​tek zo​stał, prze​żył, bo strasz​li​wa eks​plo​zja rzu​ci​ła go w le​wo, ze​pchnę​ła z kur​su pro​wa​dzą​ce​go wprost

ku za​gła​dzie. W ostat​niej chwi​li, bo za se​kun​dę by​ło​by już za póź​no. Ol​ga roz​pła​ka​ła się i pa​dła na fo​tel. Przez kil​ka mi​nut nie od​zy​wa​li​śmy się ani sło​wem i trwa​li​śmy tak w kom​plet​nej ci​szy, bo do sta​no​wi​ska do​wo​dze​nia nie do​cie​ra​ły żad​ne dźwię​ki. A prze​cież po ko​ry​ta​rzach stat​ku mio​ta​li się te​raz lu​dzie i ich gwiezd​ni przy​ja​cie​le, prze​ra​że​ni i zdez​o​rien​to​wa​ni. Nie wiem na​wet, co sil​niej zszar​pa​ło ich ner​wy: ocze​ki​wa​nie na nie​chyb​ną śmierć czy nie​ocze​ki​wa​ny ra​tu​nek. Wresz​cie Ol​ga po​wie​dzia​ła sła​bym gło​sem: – Eli, jak to się mo​gło stać? Prze​cież nasz MUK jest szczel​nie oto​czo​ny po​lem ochron​nym! Ja​ka si​ła mo​gła go prze​bić? Dla​cze​go mil​czysz? Bo​ję się, ode​zwij się do mnie! – Mil​czę, bo wszyst​ko zro​zu​mia​łem – od​par​łem, sta​ra​jąc się za​cho​wać spo​kój. – Ra​mi​ro​wie wy​po​wie​dzie​li nam woj​nę. Znisz​czy​li eska​drę Al​la​na i two​je​go mę​ża, Ol​go. Te​raz przy​szła ko​lej na nas. Pa​trzy​ła na mnie okrą​gły​mi, sza​lo​ny​mi ze stra​chu ocza​mi. – Przy​wy​kłam ci wie​rzyć, Eli – po​wie​dzia​ła. – Za​wsze wie​rzy​łam w każ​de two​je sło​wo… Ale prze​cież oni nie mo​gli wie​dzieć, że to wła​śnie Pe​tri ma za​cząć ope​ra​cję. Nie ja, nie Ka​ma​gin, nie Osi​ma, tyl​ko Pe​tri! O tym wie​dzia​ły tyl​ko na​sze za​ło​gi, a Ra​mi​ro​wie za​ata​ko​wa​li Pe​trie​go! – Nam też nie​źle się do​sta​ło, też o ma​ło nie zgi​nę​li​śmy – za​opo​no​wa​łem po​nu​ro. – A co się ty​czy py​ta​nia, w ja​ki spo​sób Ra​mi​ro​wie po​zna​li plan ope​ra​cji, to od​po​wiedź mo​że być tyl​ko jed​na: na któ​ryś z na​szych stat​ków przedo​stał się ich szpieg! – Szpieg? – Nie po​do​ba ci się to sło​wo? Wo​bec te​go kon​fident, zwia​dow​ca, ka​puś, taj​ny agent, zdraj​ca, co wo​lisz… I ten zdraj​ca znaj​du​je się na stat​ku fla​go​wym eska​dry, na „Ko​zio​roż​cu”, Ol​go!

Część III. Zerwane więzi czasu

1

O od​two​rze​niu ani​hi​la​to​rów na​wet nie by​ło co ma​rzyć, bo ich kon​struk​to​rzy za​trosz​czy​li się o to, aby w ra​zie nie​szczę​ścia hi​po​te​tycz​ny wróg nie tyl​ko nie do​stał tej bro​ni w swo​je ła​py, ale na​wet nie mógł się do​my​ślić, ja​ka po​tę​ga kry​la się pod rufo​wym pan​ce​rzem. Po obej​rze​niu uszko​dzeń Ol​ga wy​zna​ła mi: – Na​wet nie po​my​śla​łam, że w ten spo​sób moż​na zmie​nić tor lo​tu. Po pro​stu nie mie​ści​ło mi się w gło​wie, że moż​na się bro​nić nisz​cząc wła​sną broń… No​si​łam ten klucz jak zwy​czaj​ny bre​lo​czek czy me​da​lion. Jak zdo​ła​łeś so​bie o nim przy​po​mnieć? – Po​my​śla​łem o nim pew​nie dla​te​go, że przez ostat​nie dni my​śla​łem pra​wie wy​łącz​nie o rze​czach nie miesz​czą​cych się w gło​wie – po​wie​dzia​łem. – Po​za tym już raz po​peł​ni​łem ten błąd, że pod​da​łem nie​usz​ko​dzo​ny gwiaz​do​lot Or​la​no​wi. – Na szczę​ście mo​gli​śmy się wów​czas ogra​ni​czyć do roz​re​gu​lo​wa​nia mó​zgu po​kła​do​we​go. – Co te​raz za nas zro​bi​li wro​go​wie! – za​uwa​ży​łem z go​ry​czą. W tym cza​sie by​ło już ja​sne, że nasz MUK nie da się szyb​ko na​pra​wić, cho​ciaż rów​nież nie miał żad​nych wi​docz​nych uszko​dzeń, jak i unie​ru​cho​mio​ny nie​daw​no MUK „Ta​ra​na”. Tam​ten jed​nak ja​koś funk​cjo​no​wał, my​ląc przy​czy​ny ze skut​ka​mi, nasz na​to​miast po pro​stu nie dzia​łał. Uda​ło się jed​nak do​pro​wa​dzić do po​rząd​ku urzą​dze​nia ste​ro​wa​nia ręcz​ne​go. Sta​tek mógł się za​tem po​ru​szać, ale ru​chem pry​mi​tyw​nym i po​wol​nym. Osią​gał je​dy​nie ta​ką pręd​kość, na ja​ką po​zwa​lał śli​ma​czy w po​rów​na​niu z ma​szy​no​wym re​fleks ste​ru​ją​cych nim ży​wych na​wi​ga​to​rów… Do rej​sów ga​lak​tycz​nych ta​ki sta​tek już się nie nada​wał. Na​gle oży​ły od​bior​ni​ki: – …wzy​wa „Strzel​ca”! „Ko​zio​ro​żec” wzy​wa „Strzel​ca”! Od​biór! Na​wią​za​li​śmy nor​mal​ną łącz​ność ste​re​owi​zyj​ną i wte​dy Oleg po​pro​sił Olgę i mnie o przy​by​cie na po​kład fla​gow​ca. Po​wie​dział też, o czym już sa​mi wie​dzie​li​śmy, że za​gła​dzie ule​gło trzy czwar​te eska​dry: „Cie​lec” i więk​szość trans​por​tow​ców, z któ​rych zo​sta​ły tyl​ko dwa. Mó​zgi po​kła​do​we „Ko​zio​roż​ca” i „Wę​ża” rów​nież prze​sta​ły dzia​łać, a me​cha​ni​cy wąt​pi​li, aby uda​ło się szyb​ko je uru​cho​mić. Gdy przy​by​li​śmy pla​ne​to​lo​tem na „Ko​zio​roż​ca”, Ma​ry rzu​ci​ła mi się z łka​niem na pierś. Opła​ki​wa​ła mnie tak, jak​bym zgi​nął. Otar​łem jej łzy i po​wie​dzia​łem: – Przy​patrz mi się do​brze! Je​stem ży​wy, zdro​wy i dłu​go jesz​cze za​mie​rzam ta​kim zo​stać! – Ze​mdla​łam z prze​ra​że​nia, kie​dy zo​ba​czy​łam, do​kąd pę​dzi „Strze​lec”! – Wpa​try​wa​ła się we mnie nie​do​wie​rza​ją​cym wzro​kiem. – By​li​ście już tak bli​sko epi​cen​trum eks​plo​zji!… Do​pie​ro te​raz uświa​do​mi​łem so​bie, co mu​sie​li prze​ży​wać na​si przy​ja​cie​le z „Wę​ża” i „Ko​zio​roż​ca”. Ba​łem się o nich, ale oni mie​li jesz​cze więk​sze pod​sta​wy, aby lę​kać się o nas. Ro​me​ro po​wie​dział gorz​ko, tym szcze​gól​nym to​nem, któ​re​go uży​wał za​wsze, kie​dy ucie​kał się do przy​kła​dów z hi​sto​rii: – Rzu​ci​li​śmy „Ciel​ca” na po​żar​cie, dro​gi ad​mi​ra​le. Mu​si​my spoj​rzeć praw​dzie w oczy i przy​znać, że wro​go​wie są po​tęż​niej​si od nas.

– Nie wiem czy po​tęż​niej​si – od​par​łem – ale z pew​no​ścią spryt​niej​si. A przy​gnę​bio​ne​mu Ole​go​wi po​wie​dzia​łem: – Prze​szło​ści nie da się od​wró​cić, myśl​my za​tem o przy​szło​ści. Za​dam ci te​raz pew​ne py​ta​nie. Od two​jej od​po​wie​dzi za​le​ży bar​dzo wie​le, do​brze się więc nad nią za​sta​nów. Wasz MUK za​ci​nał się dwu​krot​nie, praw​da? Naj​pierw od​mó​wił po​słu​szeń​stwa, po​tem pra​co​wał przez pa​rę se​kund nor​mal​nie i znów, tym ra​zem już osta​tecz​nie sta​nął? – By​ło do​kład​nie tak, jak mó​wisz, Eli – po​wie​dział ze zdzi​wie​niem. – Ja​kie wnio​ski stąd wy​cią​gasz? – Nie​zwy​kle waż​ne – za​pew​ni​łem go i za​żą​da​łem zwo​ła​nia po​uf​nej na​ra​dy wą​skiej gru​py kie​row​nic​twa wy​pra​wy. Po​tem po​sze​dłem do kon​ser​wa​to​ra, gdzie w prze​zro​czy​stym sar​ko​fa​gu le​żał Lusin, ta​ki zwy​czaj​ny, ta​ki nie​mal ży​wy, że nie mo​głem pa​trzeć na nie​go w mil​cze​niu. Po​wie​dzia​łem więc: – Wiesz przy​ja​cie​lu, że ni​gdy nie by​łem mści​wy. Nie chcia​łem na​wet mścić się za śmierć sy​na po​le​głe​go na Trze​ciej Pla​ne​cie. Ale za cie​bie się ze​msz​czę. Ze​msz​czę się za cie​bie, za Pe​trie​go, za wszyst​kich człon​ków za​ło​gi „Ciel​ca”, za Al​la​na i Le​oni​da. I za Ara​nów, po​tęż​ny nie​gdyś na​ród, a obec​nie ciem​ne, za​bobon​ne ple​mię. Ze​msz​czę się za ofia​ry per​fid​nej pod​ło​ści. Wro​go​wie nie zo​sta​wi​li nam in​ne​go wyj​ścia! Roz​ma​wia​łem z nim tak szcze​rze, jak nie roz​ma​wia​łem ni​gdy na​wet z Ma​ry, i wy​sze​dłem z kon​ser​wa​to​ra je​śli nie uspo​ko​jo​ny, to przy​naj​mniej po​go​dzo​ny z ko​niecz​no​ścią dzia​ła​nia wbrew prze​ko​na​niu, wbrew za​sa​dom, któ​re przez ca​łe ży​cie wy​zna​wa​łem. Za​żą​da​łem, aby po​uf​ną na​ra​dę zwo​ła​no w do​brze od​izo​lo​wa​nym od resz​ty stat​ku po​miesz​cze​niu. Oleg uznał, że naj​od​po​wied​niej​sza bę​dzie daw​na staj​nia pe​ga​zów, gdyż w in​nych ekra​no​wa​nych ka​bi​nach Włó​czę​ga, któ​ry na​tu​ral​nie miał w na​ra​dzie uczest​ni​czyć, po pro​stu by się nie zmie​ścił. Kie​dy tam przy​sze​dłem, wszy​scy już na mnie cze​ka​li. Ka​ma​gin i Osi​ma zamel​do​wa​li, co dzia​ło się na „Wę​żu” i „Ko​zio​roż​cu”, Ol​ga zre​la​cjo​no​wa​ła wy​da​rze​nia na po​kła​dzie „Strzel​ca”. Na wszyst​kich gwiaz​do​lo​tach nie​zna​ne po​le od​cię​ło mó​zgi po​kła​do​we od me​cha​ni​zmów wy​ko​naw​czych, przy czym na „Ko​zio​roż​cu” od​by​ło się to w dwóch fa​zach. Na „Strzel​cu” i „Ko​zio​roż​cu” uda​ło się szyb​ko uru​cho​mić ręcz​ne ste​ro​wa​nie, a na „Wę​żu” urzą​dze​nia te nie zo​sta​ły w ogó​le za​blo​ko​wa​ne. Wszyst​kie stat​ki przed na​pra​wie​niem MUK nie​zdol​ne by​ły do kon​ty​nu​owa​nia za​mie​rzo​ne​go rej​su ani do po​wro​tu. „Strze​lec” ucier​piał tak moc​no, że mógł być wy​ko​rzy​sta​ny je​dy​nie ja​ko sta​tek trans​por​to​wy. W ten spo​sób z ogrom​nej eska​dry zo​sta​ły nam dwa nie​zbyt spraw​ne gwiaz​do​lo​ty za​ło​go​we i trzy trans​por​tow​ce. – Eli, na​ra​da zo​sta​ła zwo​ła​na na two​je żą​da​nie – zwró​cił się do mnie Oleg. – Obie​ca​łeś zło​żyć waż​ne oświad​cze​nie. Za​tem słu​cha​my. Za​czą​łem od py​ta​nia za​da​ne​go smo​ko​wi. – Włó​czę​go, czy mózg bio​lo​gicz​ny, po​wiedz​my rów​nie po​tęż​ny jak twój, mo​że wpły​wać na MUK nie przez wy​da​wa​nie mu ze​wnętrz​nych po​le​ceń, jak my to ro​bi​my, lecz przez rów​no​le​gle du​blo​wa​nie pra​cy wszyst​kich je​go ob​wo​dów? Smok pa​trzył na mnie z nie​zwy​kłą u nie​go po​wa​gą. Py​ta​nie by​ło zbyt waż​ne, aby da​ło skwi​to​wać się ja​kimś żar​ci​kiem. – Zbyt wie​le żą​dasz od zwy​kłe​go mó​zgu, Eli. MUK li​czy z szyb​ko​ścią kil​ku mi​liar​dów ope​ra​cji na se​kun​dę, a mózg bio​lo​gicz​ny nie jest do te​go zdol​ny. Po​za tym dzia​ła na in​nej za​sa​dzie lo​gicz​nej, nie jest czy​sto ana​li​tycz​ny, lecz ra​czej in​tu​icyj​ny. Nie ato​mi​zu​je sy​tu​acji,

ale ogar​nia ją ca​ło​ścio​wo… Przy​naj​mniej ja tak pra​co​wa​łem na Trze​ciej Pla​ne​cie. – A za​tem two​im zda​niem mózg bio​lo​gicz​ny nie jest zdol​ny do ta​kie​go dzia​ła​nia. Sko​ro jed​nak po​tra​fi​li​śmy zbu​do​wać MUK, to moż​li​we są rów​nież kon​struk​cje o wie​le do​sko​nal​sze. I je​śli ta su​per​po​tęż​na ma​szy​na my​ślą​ca zna​la​zła​by się w na​szej eska​drze i, dzia​ła​jąc z nim uni​so​no, za​pra​gnę​ła bru​tal​nie wy​łą​czyć MUK, to przy​czy​ny awa​rii prze​sta​ły​by być za​gad​ką, nie​praw​daż? Włó​czę​ga nie od​po​wie​dział, a Oleg wy​krzyk​nął z nie​do​wie​rza​niem w gło​sie: – Ale naj​pierw trze​ba do​wieść, że ów po​tęż​ny wro​gi mózg istot​nie znaj​du​je się na jed​nym ze stat​ków. – Ten mózg znaj​du​je się na „Ko​zio​roż​cu”. – Wy​mień je​go imię! – krzyk​nął Ellon. Nie lu​bił wy​dłu​żać szyi, ale te​raz je​go gło​wa wy​strze​li​ła nie​mal pod su​fit. Był pe​wien, że to je​go mam na my​śli. – Uspo​kój się, Ello​nie – po​wie​dzia​łem su​cho. – Gdy​by to o cie​bie mi cho​dzi​ło, z pew​no​ścią nie zo​stał​byś za​pro​szo​ny na na​ra​dę. Taj​ny agent wro​ga no​si imię Oan. Pod​niósł się gwar. Wszy​scy za​czę​li mó​wić na raz. Oleg raz jesz​cze za​żą​dał do​wo​dów. Po​pro​si​łem o za​da​wa​nie mi py​tań, na któ​re mam od​po​wie​dzieć. Py​tań jed​nak nie by​ło, by​ły wąt​pli​wo​ści. Ka​ma​gin po​wie​dział, że hi​po​te​tycz​ny wro​gi mózg mu​siał​by dzia​łać z rów​ną co naj​mniej szyb​ko​ścią co MUK, a struk​tu​ry bio​lo​gicz​ne, jak to przed chwi​lą do​wie​dzio​no, nie są do te​go. zdol​ne. A za​tem na​le​ży z ko​lei do​wieść, że Oan nie jest isto​tą ży​wą, tyl​ko za​ka​mu​flo​wa​ną ma​szy​ną. Osi​ma do​dał, że MUK zu​ży​wa nie​ma​ło spe​cy​ficz​nej ener​gii wy​spe​cja​li​zo​wa​nych pól, a skąd Oan miał​by po​ta​jem​nie otrzy​my​wać ta​ką ener​gię? Ol​ga z ko​lei za​uwa​ży​ła, że agent za​kłó​ca​ją​cy pra​cę mó​zgu po​kła​do​we​go mu​siał​by prze​ka​zy​wać swo​je roz​ka​zy na in​ne stat​ki za po​mo​cą ja​kichś pól, ale obec​no​ści ta​kich pól w prze​strze​ni nie za​re​je​stro​wa​no. Wresz​cie Or​lan przy​po​mniał, że szpieg mu​siał​by roz​szy​fro​wy​wać za​my​sły astro​nau​tów nie bę​dąc obec​nym przy ich roz​mo​wach, mu​siał​by od​czy​ty​wać zdal​nie i po​ta​jem​nie ich my​śli. Na​wet De​miur​go​wie te​go nie po​tra​fią, a w Im​pe​rium Nisz​czy​cie​li tech​ni​ka pod​słu​chu sta​ła prze​cież na nie​złym po​zio​mie! – Po​za tym wszę​dzie ma​my ta​kie szczel​ne ekra​ny – włą​czył się do dys​ku​sji Gra​cjusz. – Nie mo​gę so​bie na przy​kład wy​obra​zić, aby stąd prze​cie​kły ja​kieś in​for​ma​cje. A in​ne po​miesz​cze​nia są wca​le nie go​rzej za​bez​pie​czo​ne. – Krót​ko mó​wiąc szpieg mu​siał​by być isto​tą nad​przy​ro​dzo​ną! – pod​su​mo​wał Oleg. – Cóż to jest isto​ta lub zja​wi​sko nad​przy​ro​dzo​ne? – po​wie​dzia​łem. – Każ​de​mu z na​szych przod​ków ani​hilo​wa​nie prze​strze​ni lub po​dró​że z pręd​ko​ścią po​nad​świetl​ną wy​da​ły​by się cu​dem, a prze​cież do​ko​nu​je​my te​go my, zwy​kli śmier​tel​ni​cy. Mo​im zda​niem ze​tknę​li​śmy się z nie​co​dzien​nym zja​wi​skiem, któ​re​go wy​tłu​ma​cze​nie mo​że być zu​peł​nie ba​nal​ne. Po czym przy​po​mnia​łem, w ja​ki spo​sób tra​fił do nas Oan, któ​ry chciał przedo​stać się do in​ne​go cza​su le​cąc pod je​go prąd. Je​śli je​go wy​ja​śnie​nie by​ło praw​dzi​we, to by​ło z pew​no​ścią rów​nież zdu​mie​wa​ją​ce ja​ko sprzecz​ne z tym, co do​tych​czas wie​my o bie​gu cza​su we Wszech​świe​cie. I dru​gi zdu​mie​wa​ją​cy fakt: wszy​scy to​wa​rzy​sze Oana zgi​nę​li, a on je​den oca​lał. Ale to jesz​cze nie ko​niec sze​re​gu nie​co​dzien​nych fak​tów i wy​da​rzeń. Oan nie tyl​ko po​tra​fił wy​kraść gwiaz​do​lot, któ​re​go kon​struk​cji i za​sad dzia​ła​nia na​wet my nie po​tra​fi​li​śmy roz​szy​fro​wać, nie tyl​ko na​uczył się go ob​słu​gi​wać, ale rów​nież wy​ru​szył nim w prze​stwo​ry Ko​smo​su w to​wa​rzy​stwie po​dob​nych mu przed​sta​wi​cie​li na po​ły dzi​kie​go na​ro​du! Kim Oan jest wśród Ara​nów – swo​im czy ob​cym? Po​wie​dział kie​dyś mi​mo​cho​dem, że

Okrut​ni Bo​go​wie ży​ją na Ara​nii pod po​sta​cią jej miesz​kań​ców. On sam za​tem mu​si być re​zy​den​tem Ra​mi​rów wśród pa​ją​kokształt​nych. Wro​gim zwia​dow​cą prze​bra​nym za Ara​na! – A po ze​tknię​ciu się z na​mi zmie​nił obiekt za​in​te​re​so​wa​nia – kon​ty​nu​owa​łem. – Z oczy​wi​stych wzglę​dów nie mógł przy​brać po​sta​ci któ​re​goś z nas: czło​wie​ka, De​miur​ga, Ga​lak​ta, Anio​ła czy smo​ka, gdyż na​tych​miast zo​stał​by zde​ma​sko​wa​ny. Ale mógł dzia​łać w swym do​tych​cza​so​wym kształ​cie, mógł nie tyl​ko prze​ni​kać w na​sze pla​ny i uszka​dzać na​sze ma​szy​ny. Mógł tak​że za​bi​jać, bo nie kto in​ny jak on spo​wo​do​wał śmierć Lusi​na! Po​pa​trz​cie na ekran. Na ekra​nie po​ja​wi​ła się sce​na pod sza​fo​tem. Wie​lo​krot​nie w sa​mot​no​ści prze​glą​da​łem ten za​pis i sta​le cze​goś mi w nim bra​ko​wa​ło, coś w tej sce​nie wy​da​wa​ło się nie​zgod​ne. I do​pie​ro po po​wro​cie na „Ko​zio​roż​ca” z tra​gicz​nej wy​pra​wy na „Strzel​cu” zro​zu​mia​łem, gdzie na​le​ży szu​kać roz​wią​za​nia tra​pią​cej mnie od daw​na za​gad​ki. – Uży​łem wie​lo​ka​na​ło​we​go chro​no​sko​pu, przy​ja​cie​le. Po​szcze​gól​ne ka​na​ły do​stro​iłem do na​szych in​dy​wi​du​al​nych pól, a nie​któ​re z nich za​pro​gra​mo​wa​łem na in​dy​ka​cję pól ob​cych. Pa​trz​cie uważ​nie! Oto Lusin z wcze​pio​nym w nie​go straż​ni​kiem. A te​raz Lusin zwi​ja po​le ra​żą​ce ata​ku​ją​cych go przy​spie​sza​czy i sam wpa​da do wnę​trza pie​ca pod cię​ża​rem szar​pią​ce​go się straż​ni​ka. I znów Lusin wy​zwa​la swo​je po​le. Sprawdź​cie czas! Lusin za​re​ago​wał na jed​ną dzie​sią​tą se​kun​dy przed​tem, za​nim na​stą​pi​ło wy​ła​do​wa​nie mię​dzy elek​tro​da​mi. A jed​na dzie​sią​ta se​kun​dy to bar​dzo wie​le cza​su. Tym​cza​sem je​go po​le nie za​dzia​ła​ło, a wła​ści​wie zo​sta​ło za​blo​ko​wa​ne ob​cym po​lem, któ​re​go na​sze przy​rzą​dy nie za​re​je​stro​wa​ły. Te​raz spójrz​cie tu. Oan przez jed​ną dzie​sią​tą se​kun​dy, aku​rat przez tę sa​mą jed​ną dzie​sią​tą se​kun​dy stał bez ru​chu, a po​tem prze​su​nął się w bok i do​kład​nie w tym sa​mym mo​men​cie po​le ha​mu​ją​ce znik​nę​ło… Gra​cjusz po​krę​cił z po​wąt​pie​wa​niem gło​wą: – Eli, two​je spe​ku​la​cje ro​bią wra​że​nie, ale ni​cze​go kon​kret​ne​go nie za​wie​ra​ją. Na​sze zna​ko​mi​te ana​li​za​to​ry nie za​re​je​stro​wa​ły żad​ne​go kon​trpo​la, a tyl​ko to mo​gło​by sta​no​wić nie​pod​wa​żal​ny do​wód wi​ny Oana. – Wo​bec te​go po​patrz na ciąg dal​szy tej sce​ny, zmon​to​wa​nej zresz​tą w in​nej niż rze​czy​wi​sta ko​lej​no​ści. Wy​zwo​lo​ne przez Lusi​na po​le roz​rzu​ci​ło Ara​nów po pla​cu jak garść plew. Tyl​ko je​den z nich stoi nie​ru​cho​mo jak spi​żo​wy po​mnik na lek​kim wie​trze. I tym je​dy​nym jest znów Oan. Po​licz​cie, ile mu​siał​by wa​żyć ten fał​szy​wy Aran, aby na​wet nie drgnąć pod ude​rze​niem po​la? – Co naj​mniej sto pięć​dzie​siąt ton! – od​par​ła nie​mal na​tych​miast Ol​ga. – Sły​sze​li​ście? Co naj​mniej sto pięć​dzie​siąt ton. A Oan wa​ży nie wię​cej niż sto ki​lo​gra​mów. Czy to nie wy​star​czy za do​wód? Nikt nie kwa​pił się z od​po​wie​dzią. Do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li Ro​me​ro za​uwa​żył ostroż​nie: - Ad​mi​ra​le, spraw​ca śmier​ci nie za​wsze mu​si być mor​der​cą… Zda​rza się, że by​wa je​dy​nie nie​świa​do​mym na​rzę​dziem w czy​ichś rę​kach. Za​nim wy​ro​bię so​bie osta​tecz​ne zda​nie wo​lał​bym po​roz​ma​wiać z sa​mym Oanem. – Z za​bój​cą Lusi​na, Paw​le? Za​mie​rzasz po​ga​wę​dzić so​bie z nim po przy​ja​ciel​sku?! – Nie po​sia​da​łem się z obu​rze​nia. – Po co ta iro​nia, Eli? W sta​ro​żyt​no​ści uży​wa​no w ta​kich oko​licz​no​ściach okre​śle​nia „prze​słu​cha​nie”. I to pan po​wi​nien je prze​pro​wa​dzić. My zaś bę​dzie​my świad​ka​mi, obroń​ca​mi i wi​dza​mi, dro​gi ad​mi​ra​le. Na​si przod​ko​wie za​wsze tak po​stę​po​wa​li. Dłu​go by jesz​cze za​pew​ne roz​wo​dził się na te​mat sta​ro​żyt​nych ziem​skich oby​cza​jów,

gdy​by nie Oleg, któ​ry za​pro​po​no​wał, aby​śmy wró​ci​li do za​sad​ni​cze​go te​ma​tu na​ra​dy. Nie​ba​wem usta​li​li​śmy wspól​nie, że Oan zo​sta​nie prze​słu​cha​ny na​za​jutrz, gdyż do tej przy​krej ope​ra​cji trze​ba by​ło przy​go​to​wać się nie tyl​ko psy​chicz​nie, lecz rów​nież tech​nicz​nie. – Po​roz​ma​wiaj​my te​raz o pro​mie​niu, któ​ry znisz​czył „Ciel​ca” – za​pro​po​no​wał Oleg. – Nie są​dzę, aby to mia​ło więk​szy sens – za​uwa​ży​łem. – Wie​my tyl​ko ty​le, że nic nie wie​my. Le​piej z oma​wia​niem te​go pro​ble​mu za​cze​kać do ju​tra, kie​dy spró​bu​ję wy​son​do​wać Oana. Mo​że on po​wie nam coś o na​tu​rze tej śmier​cio​no​śnej bro​ni. Gdy​by​śmy do​wie​dzie​li się gdzie i jak ten pro​mień jest ge​ne​ro​wa​ny, wów​czas mo​gli​by​śmy się za​sta​no​wić nad me​to​da​mi obro​ny. – Za​cze​kaj, ad​mi​ra​le – po​wie​dział Ellon, kie​dy wszy​scy za​czę​li się już roz​cho​dzić. – Prze​ko​na​łeś mnie, że Oan jest agen​tem Ra​mi​rów, ale czy w ta​kim ra​zie nie bę​dzie rze​czą lek​ko​myśl​ną otwar​te prze​słu​chi​wa​nie go? Je​śli jest na​praw​dę tym, za ko​go go uwa​ża​my, mo​że nas gwał​tow​nie za​ata​ko​wać. – Dla​cze​go nie po​wie​dzia​łeś te​go w trak​cie na​ra​dy, Ello​nie? – Nie je​stem zwo​len​ni​kiem na​rad, za któ​ry​mi lu​dzie tak prze​pa​da​ją – skrzy​wił się po​gar​dli​wie De​miurg. – Mam zresz​tą po​wo​dy, dla któ​rych wo​lę roz​ma​wiać z to​bą na osob​no​ści, ad​mi​ra​le. Nie znam lę​ku przed śmier​cią tak po​wszech​ne​go wśród lu​dzi i Ga​lak​tów. De​miur​go​wie są pod tym wzglę​dem do​sko​nal​si od was… Ale żal mi Ire​ny i pa​na, ad​mi​ra​le. Nie od​po​wie​dzia​łem Ello​no​wi od ra​zu, tyl​ko po​kle​pa​łem smo​ka po ła​pie, na któ​rej sie​dzia​łem i zwró​ci​łem się do nie​go: – Włó​czę​go, w ogó​le nie za​bie​ra​łeś gło​su na na​ra​dzie. Mo​że te​raz coś po​wiesz? – Ellon ma ra​cję – wy​chry​piał smok. – Prze​słu​cha​nie jest nie​bez​piecz​ne. Chcesz przy​przeć Oana do ścia​ny, a je​go trze​ba sta​ran​nie omi​jać. Roz​sąd​niej by​ło​by zre​zy​gno​wać z prze​słu​cha​nia, Eli. – Naj​roz​sąd​niej by​ło​by w ogó​le nie pchać się do gro​ma​dy Gi​ną​cych Świa​tów, ale sko​ro już tu je​ste​śmy, to mu​si​my za​cho​wy​wać się kon​se​kwent​nie. Oana trze​ba zde​ma​sko​wać! – Wo​bec te​go po​mów​my o czym in​nym. Stu​pięć​dzie​się​cio​to​no​we po​le Oana to dla mo​ich ge​ne​ra​to​rów frasz​ka. Po​ra​dzą so​bie na​wet z ty​sią​cem ton – po​wie​dział Ellon. – Po​trzeb​ne mi jed​nak bę​dzie od​po​wied​nie, do​brze ekra​no​wa​ne po​miesz​cze​nie, w któ​rym da​ło​by się mak​sy​mal​nie zo​gni​sko​wać po​la ochron​ne i unie​moż​li​wić Oano​wi skon​tak​to​wa​nie się ze swo​imi. Prze​słu​chaj go w kon​ser​wa​to​rze – za​kon​klu​do​wał rze​czo​wo. – W po​rząd​ku, niech bę​dzie kon​ser​wa​tor. Wpraw​dzie Włó​czę​ga nie bę​dzie mógł być obec​ny na prze​słu​cha​niu, ale po​tem po​ka​że​my mu ste​reo​fil​my. – Jesz​cze jed​no py​ta​nie, ad​mi​ra​le. W ja​ki spo​sób za​mie​rzasz prze​słu​chi​wać Oana, sko​ro on za​wcza​su zna wszyst​kie two​je jesz​cze nie po​sta​wio​ne py​ta​nia? – Po​sta​ram się kon​tro​lo​wać swo​je my​śli. – Słusz​nie, ad​mi​ra​le. Zba​da​li​śmy z Ire​ną moż​li​wo​ści men​tal​ne Oana, na​tu​ral​nie w ta​jem​ni​cy przed nim. Oka​za​ło się, że Oan po​tra​fi od​czy​tać je​dy​nie te my​śli, któ​re po​wsta​ły w śle​dzo​nym mó​zgu w je​go obec​no​ści. Na​sza pa​mięć jest przed nim za​mknię​ta. – A mo​że do​wie​dzia​łeś się rów​nież, dla​cze​go tak się dzie​je? – Oan, po​dob​nie jak wszyst​kie elek​trycz​ne pa​ją​ki, od​bie​ra za​pew​ne wy​łącz​nie zmien​ne mi​kro​po​ten​cja​ły mó​zgu, w tym tkwi ca​ła ta​jem​ni​ca. Ju​tro zresz​tą spra​wię mu nie​złą nie​spo​dzian​kę: na​sy​cę kon​ser​wa​tor mi​kro-wy​ła​do​wa​nia​mi, któ​re za​ciem​nią ob​raz elek​trycz​ny pań​skie​go mó​zgu. Ale mi​mo wszyst​ko bę​dzie le​piej, ad​mi​ra​le, gdy nie bę​dziesz my​ślał z wy​prze​dze​niem.

– Dzię​ku​ję za ostrze​że​nie. A te​raz po​wiedz, Ello​nie, ja​kie to wzglę​dy prze​szko​dzi​ły ci w roz​mo​wie ze mną przy wszyst​kich. – Nie do​my​ślasz się, ad​mi​ra​le? – Czy nie oba​wia​łeś się przy​pad​kiem, że cie​bie oskar​żę o zdra​dę? – za​py​ta​łem. – Tak, tak! – wy​krzyk​nął im​pul​syw​nie. – I wiesz, o czym my​śla​łem? – Skąd ni​by mam znać two​je my​śli? – Ża​łuj, że ich nie znasz! My​śla​łem o tym, że je​śli mnie oskar​żysz, to nie zdo​łam się obro​nić. Oskar​ży​ciel za​zwy​czaj do​bie​ra je​dy​nie fak​ty po​pie​ra​ją​ce je​go te​zę, a po​zo​sta​łe igno​ru​je… Prze​ra​zi​łem się, ad​mi​ra​le! – Nie przy​pusz​cza​łem, że w ogó​le wiesz, co to strach. – Nie znam te​go uczu​cia, kie​dy my​ślę o wro​gach. Ale was się bo​ję! Nie was sa​mych, nie wa​szej si​ły, lecz wa​szych błę​dów. Je​ste​śmy so​bie ob​cy i dla​te​go wie​le cza​su upły​nie, nim wresz​cie na​praw​dę się zro​zu​mie​my. I dla​te​go się prze​ra​zi​łem. Po​ło​ży​łem mu rę​kę na ra​mie​niu. Nie był czło​wie​kiem i na każ​dym kro​ku sta​rał się to pod​kre​ślać. Gdy​by na stat​ku by​ły dzie​ci z pew​no​ścią by je stra​szył. Ale był in​ny niż chciał się wy​da​wać. – Nie do​ce​niasz ludz​kiej prze​ni​kli​wo​ści, Ello​nie – po​wie​dzia​łem nie​mal z czu​ło​ścią. – Nie strać swo​jej prze​ni​kli​wo​ści na ju​trzej​szym prze​słu​cha​niu! – od​war​k​nął De​miurg.

2

Wie​czór spę​dzi​łem we dwój​kę z Ma​ry. Chcia​łem się sku​pić i jesz​cze raz wszyst​ko spo​koj​nie prze​my​śleć. Ma​ry za​wsze bar​dzo mi w tym po​ma​ga sa​mą swo​ją obec​no​ścią, mil​czą​cym zro​zu​mie​niem mo​ich wszyst​kich pro​ble​mów. – Jak są​dzisz – za​py​ta​ła aku​rat wte​dy, gdy o tym po​my​śla​łem – czy Oan nie jest przy​pad​kiem fan​to​mem? – Te​go by​ło​by już za wie​le! – za​opo​no​wa​łem. – Uwa​żasz to za nie​moż​li​we? Dla​cze​go? Na​si przod​ko​wie na​uczy​li się prze​sy​łać na od​le​głość dwu​wy​mia​ro​we ob​ra​zy, my po​tra​fi​my ro​bić to sa​mo z wi​ze​run​ka​mi prze​strzen​ny​mi, a fan​to​my De​miur​gów ma​ją już pew​ne ce​chy ma​te​rial​no​ści. Ra​mi​ro​wie mo​gli za​tem uczy​nić ko​lej​ny krok na tej dro​dze i do​pro​wa​dzić do stu​pro​cen​to​we​go du​blo​wa​nia swo​ich ak​tu​al​nych po​sta​ci. To jest pro​blem na​tu​ry czy​sto tech​nicz​nej, kwe​stia po​zio​mu tech​ni​ki! Jej ar​gu​men​ty prze​ko​na​ły mnie i na​stęp​ne​go dnia ra​no po​sze​dłem po​ra​dzić się w tej spra​wie Olgi, któ​ra za​miesz​ka​ła ra​zem z Ire​ną, cho​ciaż na stat​ku by​ło pod do​stat​kiem wol​nych ka​bin. Ire​na wy​cho​dzi​ła aku​rat z la​bo​ra​to​rium, a Ol​ga jak zwy​kle coś li​czy​ła. – Sko​ro już nie mo​żesz żyć bez swo​ich ra​chun​ków – po​wie​dzia​łem – to zrób coś i dla mnie. Ob​licz z ła​ski swo​jej sto​pień ma​te​rial​no​ści du​chów. – Du​chów, Eli? Co chcesz przez to po​wie​dzieć? – To, co po​wie​dzia​łem. Cho​dzi mi o zba​da​nie re​al​no​ści róż​nych zjaw po​czy​na​jąc od ja​kiejś bab​ci an​giel​skie​go lor​da, któ​ra zgi​nę​ła gwał​tow​ną śmier​cią, a koń​cząc na Oanie. – To on jest zja​wą? – Wła​śnie te​go chciał​bym się do​wie​dzieć. Ol​ga spo​koj​nie za​sia​dła do no​wych ob​li​czeń. Pa​trzy​łem z cie​ka​wo​ścią jak w okien​ku pod​ręcz​ne​go kal​ku​la​to​ra, na kla​wia​tu​rze któ​re​go wy​stu​ki​wa​ła swo​je py​ta​nia po​ja​wia​ły się ko​lej​no ośmio​cy​fro​we licz​by. Żad​na z nich nic mi nie mó​wi​ła. – Mam już wstęp​ną od​po​wiedź – po​wie​dzia​ła nie​ba​wem Ol​ga. – Wy​ni​ki obar​czo​ne są naj​wy​żej czte​ropro​cen​to​wym błę​dem. Co się ty​czy du​chów snu​ją​cych się po sa​lach sta​rych an​giel​skich zam​ków, to sto​pień ich ma​te​rial​no​ści jest względ​nie wy​so​ki, od osiem​na​stu do dwu​dzie​stu dwóch pro​cent. Duch oj​ca Ham​le​ta jest ma​te​rial​ny w dwu​dzie​stu dzie​wię​ciu pro​cen​tach, zaś po​sąg Ko​man​do​ra, któ​ry za​brał ze so​bą w za​świa​ty Don Ju​ana, aż w trzy​dzie​stu sied​miu. Na​to​miast bo​ha​te​ro​wie sta​ro​żyt​nych fil​mów osią​ga​li ma​te​rial​ność co naj​wy​żej pię​cio​pro​cen​to​wą… – Chwi​lecz​kę, co ty ple​ciesz! – prze​rwa​łem jej nie​grzecz​nie. – Prze​cież ani Ka​mien​ny Gość, ani du​chy an​giel​skich zam​ków ni​gdy re​al​nie nie ist​nia​ły, w prze​ci​wień​stwie do bo​ha​te​rów fil​mo​wych, któ​re jed​nak mia​ły ja​kiś wy​raz fi​zycz​ny w po​sta​ci zdjęć… Skąd więc ta sprzecz​ność? – Nie ma w tym żad​nej sprzecz​no​ści – od​pa​ro​wa​ła Ol​ga. – Ma​te​rial​ność zja​wy jest po​ję​ciem nie tyl​ko fi​zycz​nym, lecz tak​że psy​cho​lo​gicz​nym, a śre​dnio​wiecz​ne du​chy i Duch Oj​ca Ham​le​ta by​ły tak psy​cho​lo​gicz​nie praw​dzi​we, że rów​no​wa​ży​ło to z nad​mia​rem ich, że się tak wy​ra​żę, nie​fi​zycz​ność. Lu​dzie wie​rzy​li w ich ist​nie​nie, pod​czas gdy bo​ha​te​ro​wie fil​mo​wi

za​wsze by​li dla nich nie wię​cej niż cie​nia​mi na ekra​nie. – Zgo​da. Prze​ko​na​łaś mnie, Ol​go. A co są​dzisz o stop​niu ma​te​rial​no​ści Oana? – Wła​śnie mia​łam o tym mó​wić. Nie je​stem pew​na, że Oan jest fan​to​mem, ale je​śli na​wet, to fan​to​mem w osiem​dzie​się​ciu ośmiu pro​cen​tach ma​te​rial​nym. Wy​li​cze​nia Olgi nie tyl​ko nie roz​wia​ły mo​ich obaw, ale wręcz je po​głę​bi​ły. Osiem​dzie​siąt osiem pro​cent, to jed​nak nie sto… – Chodź​my – po​wie​dzia​łem. – Pew​nie już na nas cze​ka​ją. Oan przy​biegł do kon​ser​wa​to​ra jak za​wsze skwa​pli​wy i uni​żo​ny. Po​wi​tał nas peł​nym sza​cun​ku ge​stem swo​ich sple​cio​nych wę​żo​wło​sów, a ja znów od​nio​słem wra​że​nie, że to nie isto​ta ży​wa, lecz tyl​ko do​sko​na​ły, nie​mal w peł​ni ma​te​rial​ny fan​tom. Po​wie​dzia​łem jed​nak spo​koj​nie: – Oanie, dwie trze​cie na​szej eska​dry ule​gło za​gła​dzie. Zgi​nę​li na​si to​wa​rzy​sze. Czy wiesz coś o źró​dle i na​tu​rze nisz​czy​ciel​skie​go pro​mie​nia, któ​ry znisz​czył „Ciel​ca”? Za​da​jąc te py​ta​nia za​uwa​ży​łem pe​łen zmie​sza​nia nie​po​kój pa​ją​kokształt​ne​go. Zdu​mia​ło go wi​docz​nie, że dzi​siaj nie po​tra​fi tak swo​bod​nie czy​tać na​szych my​śli jak daw​niej. Je​go od​po​wie​dzi też nie roz​le​ga​ły się w na​szych mó​zgach ze zwy​kłą wy​ra​zi​sto​ścią. Urzą​dze​nia za​kłó​ca​ją​ce za​in​sta​lo​wa​ne w kon​ser​wa​to​rze przez Ello​na w ja​kimś stop​niu prze​szka​dza​ły i nam. Jak na​le​ża​ło się spo​dzie​wać, Oan nic nie wie​dział o śmier​cio​no​śnym pro​mie​niu, gdyż w ich gro​ma​dzie gwiezd​nej po​dob​ne​go zja​wi​ska ni​gdy nie za​ob​ser​wo​wa​no. Le​gen​dy też o nim nie wspo​mi​na​ły. – Znasz mo​że jed​nak miej​sce ge​ne​ra​cji pro​mie​nia lub przy​czy​ny, dla któ​rych ude​rzył w nasz gwiaz​do​lot. Na to Oan miał swo​ją zwy​kłą od​po​wiedź: – Roz​gnie​wa​li​ście Okrut​nych Bo​gów i Bo​go​wie su​ro​wo was uka​ra​li. – Uka​ra​li? Za co? Czym roz​gnie​wa​li​śmy mści​wych bo​gów? – Nie mści​wych, Eli, tyl​ko su​ro​wych. Po​praw​ka Oana w mó​zgu każ​de​go z nas za​brzmia​ła wła​śnie w ten spo​sób. Po​pro​si​łem wcze​śniej wszyst​kich obec​nych na prze​słu​cha​niu o za​pi​sy​wa​nie w oso​bi​stych de​szy​fra​to​rach wszyst​kich od​po​wie​dzi fał​szy​we​go Ara​na. Póź​niej po​rów​na​li​śmy na​gra​nia. Treść wy​po​wie​dzi, choć wy​ra​żo​na w róż​nej for​mie, by​ła u wszyst​kich ta sa​ma, ale to aku​rat zda​nie za​brzmia​ło na każ​dej ta​śmie jed​na​ko​wo. – W po​rząd​ku. Su​ro​wych a nie mści​wych. Nie bę​dzie​my cze​piać się słów. Spró​buj te​raz wy​ja​śnić nam co in​ne​go. Na​sze ma​szy​ny my​ślą​ce zo​sta​ły za​blo​ko​wa​ne przez wro​gie si​ły. Mózg po​kła​do​wy „Ta​ra​na” miał roz​chwia​ny układ lo​gicz​ny… – Układ wię​zi cza​so​wych – prze​rwał mi Oan. – Już wam mó​wi​łem, że ma​szy​na za​pa​dła na ra​ka cza​su. – Tak, już to mó​wi​łeś. Ale po​wie​dzieć, to nie zna​czy wy​tłu​ma​czyć. Po​roz​ma​wiaj​my więc o cho​rym cza​sie, Oanie, bo wła​śnie te​go zu​peł​nie nie ro​zu​mie​my. Dla​cze​go za​cho​ro​wał czas w Gi​ną​cych Świa​tach? – W wy​ni​ku dzia​łal​no​ści Okrut​nych Bo​gów. – To też już mó​wi​łeś. Ale na czym po​le​ga ich dzia​łal​ność? – Nie wiem. – Pew​nie! Skąd ni​by zwy​kły Aran mógł​by się do​wie​dzieć o isto​cie dzia​łal​no​ści bo​gów! Prze​cież oni nie na​ra​dza​ją się z wa​mi, praw​da Oanie? Wróć​my jed​nak do pro​ble​mu cza​su. Czas cho​ry, gąb​cza​sty, ro​ze​rwa​ny, to prze​cież okre​śle​nia róż​nych od​mian te​go sa​me​go zja​wi​ska. Po cóż więc pod​ją​łeś wraz z to​wa​rzy​sza​mi śmier​tel​nie nie​bez​piecz​ną pró​bę wy​rwa​nia

się w in​ny wy​miar cza​so​wy, sko​ro na miej​scu mia​łeś róż​nych cza​sów pod do​stat​kiem? – Po​my​li​łeś czas cho​ry z cza​sem prze​trans​for​mo​wa​nym. Nasz czas jest gąb​cza​sty, sła​by, trud​ny do wy​ko​rzy​sta​nia. Kie​dy więc w oko​li​cach Ara​nii po​ja​wił się ko​lap​sar, wo​kół któ​re​go czas jest gę​sty, nie mo​gli​śmy prze​pu​ścić ta​kiej oka​zji. Gdy​by bo​wiem uda​ło się opa​no​wać ta​ki czas, moż​na by​ło​by ewa​ku​ować w prze​szłość, w przy​szłość lub bocz​ne „te​raz” każ​dą pla​ne​tę i ca​łe gwiaz​do​zbio​ry gi​ną​ce w słab​ną​cym cza​sie. Mia​łem go. Zer​k​ną​łem na Ello​na, któ​ry lek​kim ge​stem dał mi do zro​zu​mie​nia, że jest go​to​wy. Oan też zro​zu​miał, że zo​stał zde​ma​sko​wa​ny. Dwo​je dol​nych oczu na​dal pa​trzy​ło wzro​kiem po​kor​nym i uni​żo​nym, ale trze​cie, nie​do​bre oko gwał​tow​nie się roz​ja​rzy​ło. – Mó​wi​łeś przed​tem, że ty i twoi to​wa​rzy​sze by​li​ście ucie​ki​nie​ra​mi – za​uwa​ży​łem. – A te​raz oka​zu​je się, że wca​le nie ucie​ka​li​ście, tyl​ko do​ko​ny​wa​li​ście eks​pe​ry​men​tu. Nie za​mie​rza​li​ście wca​le ucie​kać, tyl​ko opa​no​wać, okieł​znać gę​sty czas wo​kół ko​lap​sa​ru. Do​brze cię zro​zu​mia​łem, Oanie? Nie pod​dał się jed​nak, tyl​ko pod​jął roz​pacz​li​wą pró​bę ura​to​wa​nia twa​rzy: – Ow​szem. W przy​szłość moż​na się przedo​stać je​dy​nie okręż​ną dro​gą, omi​ja​jąc na​tu​ral​ny prąd cza​su. Pró​bo​wa​li​śmy zba​dać czy nie uda się prze​śli​znąć rów​nież w prze​szłość. Prze​kro​czyć gra​ni​cę te​raź​niej​szo​ści moż​na je​dy​nie w spra​so​wa​nym, za​wi​ro​wa​nym po​lu tem​po​ral​nym ko​lap​sa​ru, gdzie ga​łę​zie spi​ra​li cza​so​wej le​żą bar​dzo bli​sko sie​bie. Tak bli​sko, że nie​mal się do​ty​ka​ją. – I po tym wszyst​kim, co nam tu opo​wie​dzia​łeś, bę​dziesz na​dal utrzy​my​wał, że twoi po​le​gli to​wa​rzy​sze i ty sam je​ste​ście Ara​na​mi? Nie od​po​wie​dział mi. Od​cho​dził. Był i prze​sta​wał być. Sta​wał się prze​zro​czy​sty, prze​kształ​cał się z cia​ła w cień. Za​pa​dał się w nie​byt, po​wo​li ale nie​uchron​nie. – Bi​lo​nie! – krzyk​ną​łem roz​pacz​li​wie. Ellon za​wa​hał się na mo​ment, bo nie chciał nam zro​bić krzyw​dy, ale nie miał in​ne​go wyj​ścia i z peł​ną mo​cą wy​zwo​lił po​le. Rzu​ci​ło nas na pod​ło​gę, la​secz​ka Ro​me​ra sze​ro​kim łu​kiem prze​le​cia​ła przez kon​ser​wa​tor i omal nie wbi​ła się w ścia​nę, ale Oan zo​stał. Klesz​cze po​la si​ło​we​go uchwy​ci​ły go aku​rat w tym mo​men​cie, kie​dy jesz​cze nie cał​kiem znik​nął. Te​raz wi​siał nad na​mi jak ćwier​ćma​te​rial​na zja​wa dwu​na​sto​no​gie​go pa​ją​ka. Iskra, któ​ra w mo​men​cie zni​ka​nia prze​ska​ki​wa​ła mię​dzy wę​żo​wło​sa​mi, za​wi​sła w pół dro​gi i tak już na za​wsze zo​sta​ła. Uciecz​ka z na​sze​go cza​su nie po​wio​dła się. Oan zo​stał schwy​ta​ny w ostat​niej mi​kro​se​kun​dzie swe​go tu​tej​sze​go by​tu i za​kon​ser​wo​wa​ny na wie​ki. – Zna​ko​mi​cie to zro​bi​łeś, Ello​nie! – wy​krzyk​ną​łem i spró​bo​wa​łem po​dejść do unie​ru​cho​mio​ne​go wro​ga, ale na​tych​miast bo​le​śnie ude​rzy​łem się o nie​wi​dzial​ną prze​szko​dę. – Czy on ży​je? A je​śli tak, to czy klat​ka si​ło​wa jest dość moc​na, aby go utrzy​mać? – Ży​je, ale jest nie​przy​tom​ny i nie po​wi​nien się ock​nąć – od​parł Ellon. – Gdy​by jed​nak na​wet po​wró​cił z nie​by​tu, to i tak nic nam z je​go stro​ny nie gro​zi. – Co zro​bi​my z tym stra​chem na wró​ble, Eli? – za​py​tał Oleg. – Zo​staw​my go tu​taj. Niech mor​der​ca pa​trzy na swo​ją ofia​rę – od​par​łem, my​śląc o Lusi​nie. – Prze​słu​cha​nie nie​wie​le nam da​ło - po​wie​dział Oleg z wes​tchnie​niem. – Nie do​wie​dzie​li​śmy się naj​waż​niej​sze​go: czym tak roz​gnie​wa​li​śmy Ra​mi​rów, że po​sta​no​wi​li nas znisz​czyć. Da​lej też nie wie​my nic o ich śmier​cio​no​śnym pro​mie​niu. – Za to do​wie​dzie​li​śmy się, że Ra​mi​ro​wie nie są tak wszech​moc​ni, jak się te​go oba​wia​li​śmy. Ich agent wy​znał, że eks​pe​ry​men​to​wał z za​wi​chro​wa​nym cza​sem wo​kół ko​lap​sa​ra. A.

za​tem oni też nie wie​dzą wszyst​kie​go, nie wszyst​ko po​tra​fią. Czyż to nie jest po​cie​sza​ją​ce? – Tak się pan z te​go cie​szy, ad​mi​ra​le – uśmiech​nął się iro​nicz​nie Ro​me​ro – jak​by na​praw​dę są​dził pan do​tych​czas, że Ra​mi​ro​wie są praw​dzi​wy​mi bo​ga​mi! Rze​czy​wi​ście się cie​szy​łem, ale nie dla​te​go, że prze​ko​na​łem się o ułom​no​ści bo​skich rze​ko​mo Ra​mi​rów. Ich bo​skość ma​ło mnie wzru​sza​ła, ale za​czy​na​łem już wie​rzyć w ich wszechpo​tę​gę, po​dob​nie jak uwie​rzy​łem w ich okru​cień​stwo. Ze​zna​nia Oana świad​czy​ły o tym, że jesz​cze nie wszyst​ko le​ża​ło w ich mo​cy. Po pro​stu wy​prze​dzi​li nas w roz​wo​ju tech​nicz​nym o je​den, mo​że dwa rzę​dy wiel​ko​ści, a to jesz​cze nie po​wód, że​by po​kor​nie kła​niać im się w pas. Po​wie​dzia​łem: – Jed​no w każ​dym ra​zie osią​gnę​li​śmy, przy​ja​cie​le. Nie ma już wśród nas nie​przy​ja​ciel​skie​go szpie​ga. Uniesz​ko​dli​wi​li​śmy go, a to rów​na się wy​gra​nej bi​twie!

3

Wszy​scy chcie​li zo​ba​czyć po​ko​na​ne​go wro​ga i przez kil​ka dni z rzę​du kon​ser​wa​tor był naj​czę​ściej od​wie​dza​nym miej​scem na stat​ku. Na​wet Włó​czę​ga, któ​ry nie przy​szedł do sie​bie po śmier​ci Lusi​na, dow​lókł się tam z tru​dem i wsu​nął gło​wę do wnę​trza. Po​pa​trzył na cień Oana i po​wie​dział do mnie: – Je​steś pe​wien, że on nie ży​je, Eli? Zmie​nił się, to praw​da, ale w tym dziw​nym świe​cie trans​for​ma​cje cie​le​sne nie są ni​czym nad​zwy​czaj​nym… – Ży​je, ale je​go ak​tyw​ność zo​sta​ła cał​ko​wi​cie za​trzy​ma​na, a to prak​tycz​nie rów​na się śmier​ci. Ellon, kie​dy już umie​ścił klat​kę si​ło​wą Oana na wy​zna​czo​nym jej miej​scu, po​wie​dział z nie​ukry​wa​nym za​do​wo​le​niem: – Ad​mi​ra​le, uwię​zi​łem czas. Wy​łą​czy​łem go. Pa​jąk, któ​re​go na na​sze nie​szczę​ście spro​wa​dzi​łeś na sta​tek, zna​lazł się po​za cza​sem. Ze​sta​rze​je​my się, umrze​my, ty​siąc​krot​nie od​ro​dzi​my się w po​tom​kach, a on wiecz​nie bę​dzie tam trwał. To mam już za so​bą i te​raz mo​gę za​jąć się o wie​le waż​niej​szym pro​ble​mem. Spró​bu​ję zdy​na​mi​zo​wać czas. To nie uda​ło się do​tych​czas żad​ne​mu De​miur​go​wi! I czło​wie​ko​wi – do​dał nie​mal uprzej​mie. – Co masz na my​śli, Ello​nie? – za​py​ta​łem. Roz​dzia​wił w sze​ro​kim uśmie​chu swo​ją prze​ra​ża​ją​cą pasz​czę​kę. Wszy​scy by​li przy​gnę​bie​ni, a on się cie​szył. Dla nie​go sens ist​nie​nia po​le​gał na roz​wią​zy​wa​niu co​raz to no​wych pro​ble​mów tech​nicz​nych. Te​raz zna​lazł no​wy przed​miot ba​dań, prze​czu​wał waż​ne od​kry​cie, jak​że więc mógł się nie cie​szyć? – Po​sta​ram się wy​two​rzyć mi​kro​ko​lap​sar i zo​ba​czyć jak on trans​for​mu​je czas. – Do​strzegł wy​raz nie​po​ko​ju na mo​jej twa​rzy i po​spiesz​nie do​dał: – Nie oba​wiaj się, na ra​zie za​mie​rzam eks​pe​ry​men​to​wać na po​zio​mie ato​mo​wym. Do​pie​ro kie​dy uda mi się uru​cho​mić ge​ne​ra​tor mi​kro​cza​su, spró​bu​je​my po​ka​zać ciem​nym Ra​mi​rom, że da​le​ko im jesz​cze do nas. Pod​czas gdy oni mu​szą wy​szu​ki​wać ko​lap​sa​ry ko​smicz​ne, ja stwo​rzę wła​sny w la​bo​ra​to​rium. I jak zwy​kle za​koń​czył prze​raź​li​wym, bez​dź​więcz​nym chi​cho​tem. Czę​sto przy​cho​dzę do kon​ser​wa​to​ra, gdzie naj​le​piej mi się my​śli. Pa​mię​tam, jak po raz pierw​szy zo​sta​łem sam na sam z wro​giem za​to​pio​nym jak mu​cha w bursz​ty​nie w skon​cen​tro​wa​nym po​lu si​ło​wym. Nie po​tra​fił​bym wy​tłu​ma​czyć, dla​cze​go mu​sia​łem usiąść na​prze​ciw Oana i roz​ma​wiać z nim na głos, zwie​rzać mu się ze swej nie​na​wi​ści i de​ter​mi​na​cji, po​wta​rzać, że nas nie moż​na za​wró​cić z ob​ra​nej dro​gi, że czło​wiek ni​gdy się nie cof​nie, je​śli jest prze​ko​na​ny o swo​jej słusz​no​ści. – A więc zgi​ną​łeś, Oanie – mó​wi​łem. – Wresz​cie zgi​ną​łeś, pod​ły zdraj​co! W sta​ro​żyt​nej księ​dze lu​dzi jest po​wie​dzia​ne: każ​dy z nas peł​ni wo​lę te​go, któ​ry go po​słał. Ty speł​nia​łeś wo​lę swo​ich okrut​nych pa​nów, a mo​że je​steś jed​nym z nich prze​bra​nym za ko​goś in​ne​go. Nie, by​łeś! Te​raz je​steś tyl​ko zma​te​ria​li​zo​wa​ną pa​mię​cią o uka​ra​nym zdraj​cy!… My też speł​nia​my wo​lę tych, któ​rzy nas po​sła​li – cią​gną​łem gło​sem prze​ry​wa​nym ze wzru​sze​nia. – My, to zna​czy lu​dzie i gwiezd​ni przy​ja​cie​le lu​dzi. A po​sła​no nas do wa​szych Gi​ną​cych Świa​tów, aby​śmy do​wie​dzie​li się, jak ży​ją tu isto​ty ro​zum​ne, aby im do​po​móc, je​śli po​trze​bu​ją po​mo​cy, uczy​nić ich swo​imi przy​ja​ciół​mi i cze​goś się od nich na​uczyć, je​śli wie​dzą coś, cze​go

my jesz​cze nie wie​my. Ty te​go nie po​tra​fisz zro​zu​mieć, bo nie wiesz co to mi​łość ży​we​go do ży​we​go, bo je​steś ca​ły nie​na​wi​ścią i po​gar​dą. Ale nie​na​wiść za​słu​gu​je je​dy​nie na nie​na​wiść. Trwaj więc wiecz​nie za​skle​pio​ny w swo​jej nie​na​wi​ści i po​gar​dzie! Te​raz nie je​steś już dla nas groź​ny… Uspo​ko​jo​ny nie​co tą dziw​ną roz​mo​wą z mar​twym wro​giem po​sze​dłem na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia, gdzie Oleg z Osi​ma i Olgą, po​zo​sta​wiw​szy sta​tek pod nad​zo​rem au​to​ma​tów, opra​co​wy​wa​li plan ra​tun​ku dla resz​tek eska​dry. – Eli – po​wie​dział Oleg – „Strze​lec” nie na​da​je się na​wet na trans​por​to​wiec. Ol​ga uwa​ża, że trze​ba je​go za​ło​gę prze​nieść na „Wę​ża” i „Ko​zio​roż​ca”, zde​mon​to​wać waż​niej​sze urzą​dze​nia, prze​ła​do​wać za​pa​sy, a sam sta​tek ani​hilo​wać. – I spo​wo​do​wać no​wy atak Ra​mi​rów! – za​pro​te​sto​wa​łem. – Mo​że za​po​mnia​łeś, że okrut​ni wład​cy Gi​ną​cych Świa​tów nie zno​szą ani​hi​la​cji mas ma​te​rial​nych? – Wo​bec te​go wy​sadź​my „Strzel​ca” za po​mo​cą ma​te​ria​łów wy​bu​cho​wych. Ra​mi​ro​wie nie re​agu​ją na eks​plo​z​je kon​wen​cjo​nal​ne, na​wet sa​mi je wy​wo​łu​ją, o czym naj​le​piej świad​czy za​gła​da na​szych stat​ków. A te​raz spra​wa naj​waż​niej​sza i naj​pil​niej​sza, Eli. Trze​ba uru​cho​mić MUK. Zaj​mij się tym z Ello​nem. – Ellon za​mie​rza zmie​nić bieg cza​su w pro​ce​sach la​bo​ra​to​ryj​nych, że​by roz​szy​fro​wać isto​tę zja​wi​ska, któ​re Oan na​zwał ra​kiem cza​su. – Ad​mi​ra​le! – wy​buch​nął na​gle Osi​ma. – Nie po​ra te​raz na zaj​mo​wa​nie się głup​stwa​mi! Eska​dra zna​la​zła się w nie​bez​pie​czeń​stwie i pan, ja​ko kie​row​nik na​uko​wy wy​pra​wy, ma obo​wią​zek to nie​bez​pie​czeń​stwo od niej od​su​nąć. Mu​si pan opra​co​wać plan ra​tun​ku, któ​ry my nie​zwłocz​nie zre​ali​zu​je​my. Nie po​zna​ję pa​na, ad​mi​ra​le! Daw​niej dzia​łał pan o wie​le szyb​ciej i sku​tecz​niej! Spu​ści​łem gło​wę. Nie tyl​ko ja się zmie​ni​łem, ale w ni​czym mnie to nie uspra​wie​dli​wia​ło. Oleg mil​czał, ale tym mil​cze​niem rów​nież mnie po​tę​piał. – Ma​cie ra​cję, przy​ja​cie​le – po​wie​dzia​łem. – Naj​pil​niej​szym za​da​niem jest przy​wró​ce​nie ste​row​no​ści stat​ków. Zaj​mij​cie się ewa​ku​acją „Strzel​ca”, a ja w tym cza​sie po​sta​ram się coś zro​bić z mó​zga​mi po​kła​do​wy​mi. Pro​sto ze sta​no​wi​ska do​wo​dze​nia po​sze​dłem do Włó​czę​gi, któ​ry le​żał pła​sko roz​po​star​ty na pod​ło​dze. Na je​go grzbie​cie Trub z Gi​giem za​pa​mię​ta​le gra​li w dur​nia. Tej gry na​uczył ich Lusin, któ​ry i mnie usi​ło​wał za​ra​zić pa​sją do kart, ja jed​nak nie po​tra​fi​łem opa​no​wać pro​stych w grun​cie rze​czy za​sad gry. Anioł z nie​wi​dzial​nym gra​li o prztycz​ki. Kie​dyś zda​rzy​ło mi się obej​rzeć fi​nał ich gry. Gig prze​grał i za​in​ka​so​wał ta​ki cios skrzy​dłem, że wy​le​ciał pod su​fit jak z pro​cy, spadł na pod​ło​gę i o ma​to nie po​ła​mał so​bie wszyst​kich ko​ści. Prztycz​ki Gi​ga by​ły słab​sze, ale nie​wi​dzial​ny czę​ściej wy​gry​wał, więc Anioł też miał za swo​je. Gig wy​ja​śnił mi z du​mą, że nie​wi​dzial​nym mu​si się szczę​ścić w grze, bo gra to prze​cież wal​ka, a czyż ist​nie​ją lep​si żoł​nie​rze niż on i je​go po​bra​tym​cy? – Eli, sia​daj z na​mi – za​pro​po​no​wał Trub, roz​cze​su​jąc pa​zu​ra​mi bo​ko​bro​dy. – We trój​kę też moż​na grać. – Nie chcę być dur​niem, na​wet w grze – od​par​łem. – Je​śli nie lu​bisz dur​nia, mo​że​my za​grać w po​ke​ra. Ta gra po​win​na ci się spodo​bać! – wy​krzyk​nął Gig. – Blef to ta​ki zna​ko​mi​ty ma​newr bo​jo​wy! Ale po​ker też mnie nie sku​sił. – Przy​ja​cie​le – po​wie​dzia​łem – mu​szę po​roz​ma​wiać z Włó​czę​gą w czte​ry oczy. Trub bez cie​nia ura​zy mach​ną} skrzy​dła​mi i po​le​ciał do wyj​ścia, ale Gig po​czuł się tro​chę

ura​żo​ny, mru​gną​łem więc do nie​go po​ro​zu​mie​waw​czo. Po​we​se​lał i prze​stał się dą​sać. – Włó​czę​go, jak się dzi​siaj czu​jesz? – za​py​ta​łem, gdy zo​sta​li​śmy sam na sam. – Jak się czu​ję? – wy​chry​piał, ły​piąc na mnie z iro​nią swo​im bursz​ty​no​wym okiem. – Nie​naj​le​piej. Te​raz to cia​ło jest dla mnie zbyt wiel​kie. Przy​tła​cza mnie. – A mo​że zro​bić te cia​ło nie​waż​kim? Bę​dziesz mógł wów​czas swo​bod​nie uno​sić się w po​wie​trzu. Dziw​ne, że do tej po​ry o tym nie po​my​śle​li​śmy… – I bar​dzo do​brze, że​śmy nie po​my​śle​li. Zwró​cisz mi mło​dość? – Nie​ste​ty, te​go nie po​tra​fię. – A po co mi nie​waż​kość bez mło​do​ści? Czy la​ta​ją​cy sta​rzec jest w czym​kol​wiek lep​szy od peł​za​ją​ce​go? Ja nie lu​bię się oszu​ki​wać, cho​ciaż tę​sk​nię do dzia​ła​nia, do ru​chu. Ruch przez ca​łe ży​cie był mo​im naj​więk​szym ma​rze​niem. – Na​wet wów​czas, kie​dy zo​sta​łeś smo​kiem? – Nie, wte​dy by​łem praw​dzi​wie szczę​śli​wy, bo mia​łem po​słusz​ne mi cia​ło. Mo​je cie​le​sne ży​cie by​ło krót​kie, ale nie od​dał​bym za nie nie​śmier​tel​nej wiecz​no​ści w swym po​przed​nim kształ​cie. Dzię​ku​ję ci, Eli, że po​da​ro​wa​łeś mi tę ra​dość. – Mó​wisz tak, jak​byś się już że​gnał. Nie​po​trzeb​nie. Do koń​ca ci jesz​cze da​le​ko. – My​lisz się, mój ko​niec jest już bar​dzo bli​ski. Chciał​bym tyl​ko przed śmier​cią prze​ko​nać się, że nic wam nie gro​zi, że wy​rwa​li​ście się z pu​łap​ki. – Mo​żesz nam w tym po​móc – po​wie​dzia​łem. – Nie ro​zu​miem! W ja​ki spo​sób? – Po​słu​chaj, Włó​czę​go. Oglą​da​łeś za​pis prze​słu​cha​nia Oana? Szpieg przy​znał się, że Ra​mi​ro​wie prze​pro​wa​dza​ją eks​pe​ry​men​ty z cza​sem. A za​tem ist​nie​je coś, cze​go i oni nie po​tra​fią! Ellon, któ​ry wpadł na in​te​re​su​ją​cy po​mysł trans​for​ma​cji cza​su, na​zwał ich nie​uka​mi. – Ellon to chwa​li​pię​ta. – Istot​nie, zbyt skrom​ny to on nie jest, ale waż​ne jest co in​ne​go: z Ra​mi​ra​mi moż​na wal​czyć. Rzu​ci​li​śmy się do bo​ju nie​przy​go​to​wa​ni i dro​go za to za​pła​ci​li​śmy”. Nie cof​nie​my się jed​nak, bo nie mo​że​my się wy​co​fać: na​sze stat​ki są prak​tycz​nie unie​ru​cho​mio​ne… – Wo​la two​ja, Eli… – Po​móż nam! Przy​po​mnij so​bie jak two​jej wo​li pod​po​rząd​ko​wy​wa​ły się gwiaz​dy i pla​ne​ty. Ożyw na​sze gwiaz​do​lo​ty! – Mam oży​wić stat​ki? Ja, scho​ro​wa​ny smok?… – Wła​śnie ty, bo nikt in​ny te​go nie po​tra​fi. Nie ty się ze​sta​rza​łeś, tyl​ko two​je da​to. Twój po​tęż​ny in​te​lekt jest na​dal spraw​ny, za​stąp więc nasz MUK, pod​po​rząd​kuj so​bie ana​li​za​to​ry i me​cha​ni​zmy wy​ko​naw​cze! – Za​po​mnia​łeś o mo​im stru​pie​sza​łym ciel​sku, Eli… – Wy​zwo​li​my cię z nie​go. Przy​wró​ci​my ci po​przed​nią po​stać. Wiem, że nie​na​wi​dzi​łeś tam​te​go by​to​wa​nia, ale wte​dy by​ło ono ży​ciem nie​wol​ne​go nad​zor​cy wię​zien​ne​go. Ja na​to​miast pro​po​nu​ję ci ro​lę wy​zwo​li​cie​la, zbaw​cy przy​ja​ciół, któ​rzy tak cię ko​cha​ją i tak po​trze​bu​ją two​jej po​mo​cy. – Tyl​ko Lusin mógł​by to zro​bić, a Lusin nie ży​je, Eli. – Zro​bi to Ellon. De​miur​go​wie kie​dyś wy​pre​pa​ro​wa​li twój mło​dy mózg z cia​ła Ga​lak​ta, więc i dziś po​tra​fią po​wtó​rzyć tę ope​ra​cję. – Ellon mnie za​bi​je. – Bę​dzie prze​pro​wa​dzał ope​ra​cję pod nad​zo​rem Or​la​na, a je​mu chy​ba wie​rzysz? – Or​la​no​wi wie​rzę, ale chciał​bym, że​byś i ty był przy tym obec​ny. – Do​bie​gło mnie sła​-

be wes​tchnie​nie, któ​re​mu nie to​wa​rzy​szył naj​mniej​szy bo​daj kłębu​szek dy​mu. – Po​spiesz się więc, Eli! Ży​cie wy​cie​ka ze mnie, jak wo​da z dziu​ra​wej becz​ki… Po​sze​dłem do Or​la​na.

4

U Or​la​na sie​dział, a wła​ści​wie ma​je​sta​tycz​nie za​sia​dał na ka​na​pie Gra​cjusz. Do​brze się zło​ży​ło, że za​sta​łem ich obu, bo nie bę​dę mu​siał wszyst​kie​go po​wta​rzać dwu​krot​nie. – Ope​ra​cja eks​trak​cji mó​zgu nie przed​sta​wia żad​nych trud​no​ści – po​wie​dział Or​lan. – W cią​gu ty​siąc​le​ci tak udo​sko​na​li​li​śmy tech​ni​kę te​go za​bie​gu, że… – Znów chce​cie przy​spo​sa​biać ży​wy Mózg do pra​cy, któ​rą tak do​sko​na​le wy​ko​ny​wa​ły wa​sze me​cha​ni​zmy, Eli! – wy​krzyk​nął z dez​apro​ba​tą Gra​cjusz. – Me​cha​ni​zmy od​mó​wi​ły po​słu​szeń​stwa. Nie ro​zu​miem cię, Gra​cju​szu. Po​wi​nie​neś być prze​cież dum​ny, że struk​tu​ra bio​lo​gicz​na oka​za​ła się lep​sza od sztucz​nej kon​struk​cji! – Chodź​my do Ello​na – po​wie​dział Or​lan. Ellon re​gu​lo​wał wła​śnie kon​den​sa​tor gra​wi​ta​cyj​ny, na któ​re​go okład​kach za​mie​rzał uzy​skać po​le ekwi​wa​lent​ne w mi​kro​ska​li po​lu gra​wi​ta​cyj​ne​mu ko​lap​sa​ra. W isto​cie by​ła to po pro​stu od​mia​na kon​struk​cyj​na ge​ne​ra​to​ra me​try​ki wy​twa​rza​ją​ce​go spi​ra​lę gra​wi​ta​cyj​ną. Po​wie​dzia​łem mu, że bę​dzie mu​siał ode​rwać się od te​go za​ję​cia i prze​pro​wa​dzić pil​ną ope​ra​cję. – Głu​pi po​mysł! – od​parł Ellon. – Ża​den smok nie jest po​trzeb​ny, bo wkrót​ce uru​cho​mię na​sze mó​zgi po​kła​do​we. – Co to zna​czy wkrót​ce? – Wkrót​ce, to zna​czy wkrót​ce. Zresz​tą nikt nas na ra​zie nie ata​ku​je, więc nie mu​si​my się spie​szyć. – Mu​si​my. Smok jest umie​ra​ją​cy. Stra​ci​my je​go mózg, je​śli go nie​zwłocz​nie nie zo​pe​ru​je​my. – Nie​wiel​ka stra​ta, ad​mi​ra​le. – Ope​ra​cja jest nie​zbęd​na! – Ani my​ślę jej ro​bić! – Ellon od​wró​cił się do swo​je​go kon​den​sa​to​ra. Po​wstrzy​mał go wład​czy okrzyk Or​la​na: – Ello​nie, ja cię nie zwal​nia​łem! Ellon za​marł. Tu​łów go​tów byt sko​czyć na nas, ale gło​wa ob​ra​ca​ła się po​kor​nie ku Or​la​no​wi. – A czy mu​szę py​tać cię o zgo​dę na odej​ście? – za​py​tał chmur​nie. Or​lan po​gar​dli​wie zi​gno​ro​wał je​go py​ta​nie. – O ile do​brze pa​mię​tam, w szko​le przy​go​to​wy​wa​łeś się do eg​za​mi​nu na Nisz​czy​cie​la Czwar​tej Ka​te​go​rii Im​pe​rial​nej, do któ​re​go obo​wiąz​ków na​le​ża​ło prze​pro​wa​dza​nie wła​śnie ta​kich za​bie​gów. A mo​że się my​lę, Ello​nie? – To by​ło przed Wy​zwo​le​niem, a te​raz je​stem na​czel​nym in​ży​nie​rem eska​dry ko​smicz​nej i nie mam obo​wiąz​ku speł​niać wszyst​kich próśb zwa​rio​wa​ne​go ad​mi​ra​ła! – Próśb tak, ale to jest mój roz​kaz, Ello​nie! Ellon wpił się wście​kłym wzro​kiem w fos​fo​ry​zu​ją​cą nie​bie​ska​wym bla​skiem, nie​ru​cho​mą twarz Or​la​na. Wspo​mi​na​łem już, że sto​sun​ki tych dwóch De​miur​gów by​ły dla mnie ta​jem​ni​cą. Or​lan za​cho​wy​wał się wo​bec Ello​na z za​ska​ku​ją​cą uni​żo​no​ścią, a te​raz prze​ko​na​łem się, że spra​wa nie jest tak pro​sta, jak by to na pierw​szy rzut oka mo​gło się wy​da​wać. Po Wy​zwo​le​niu zli​kwi​do​wa​li​śmy wszyst​kie ran​gi

i od tej po​ry je​dy​ną mia​rą war​to​ści osob​ni​ka sta​ły się je​go zdol​no​ści. Or​lan sta​rał się do​wieść, że z ca​łe​go ser​ca po​pie​ra no​we po​rząd​ki, ale nie po​tra​fił za​cho​wać w tym umia​ru. Przy​braw​szy na​zwę De​miur​ga stał się Nisz​czy​cie​lem na od​wrót i do​bro​wol​nie się po​ni​żał, pła​cąc tym za uprzed​nie wy​wyż​sze​nie. Te​raz z obu opa​dły z tru​dem przy​swo​jo​ne no​we za​sa​dy za​cho​wa​nia. Przed dum​nym Nisz​czy​cie​lem Pierw​szej Ka​te​go​rii Im​pe​rial​nej zgi​nał się w po​kor​nym ukło​nie nędz​ny, czwar​to​rzęd​ny urzęd​ni​czy​na. Ellon, choć zła​ma​ny, pró​bo​wał jed​nak jesz​cze wal​czyć: – Nie ro​zu​miem cię, Or​la​nie… – Kie​dy przy​stą​pisz do ope​ra​cji? Ellon z ło​sko​tem wbił gło​wę w ra​mio​na. Na bar​dziej zde​cy​do​wa​ny pro​test już się nie ośmie​lił. – Gdy tyl​ko przy​go​tu​ję apa​ra​tu​rę i pły​ny od​żyw​cze. Jesz​cze dzi​siaj. – I po​now​nie po​chy​lił się w kor​nym ukło​nie. – Wy​ko​nasz za​bieg pod mo​im nad​zo​rem! – po​wie​dział do​bit​nie Or​lan, od​wró​cił się na pię​cie i dłu​gim, po​su​wi​stym kro​kiem wy​padł z la​bo​ra​to​rium. Do​pę​dzi​li​śmy go z naj​wyż​szym tru​dem, gdy jed​nak uda​ło się to nam, Or​lan znów był De​miur​giem, uprzej​mym, do​brze uło​żo​nym przy​ja​cie​lem lu​dzi i ich gwiezd​nych bra​ci. Nie po​tra​fi​łem się po​wstrzy​mać od nie​zręcz​nej uwa​gi: – Wy​obra​żam so​bie, Or​la​nie, ja​kie​go stra​chu po​tra​fi​łeś na​pę​dzić w cza​sach, kie​dy by​łeś jed​nym z na​julu​bień​szych do​stoj​ni​ków na dwo​rze Wiel​kie​go Nisz​czy​cie​la. – To by​ło tak daw​no, że cza​sa​mi wąt​pię, iż na​praw​dę by​ło – od​parł mi swym zwy​kłym ła​god​nym to​nem. – Włó​czę​ga boi się ope​ra​cji, a zwłasz​cza te​go, że ope​ro​wał go bę​dzie Ellon – po​wie​dzia​łem. Na krót​ką chwi​lę znów uj​rza​łem nie swe​go przy​ja​cie​la De​miur​ga Or​la​na, lecz pysz​ne​go do​stoj​ni​ka Im​pe​rium Nisz​czy​cie​li. – Nie​po​trzeb​nie. De​miur​go​wie od dzie​ciń​stwa wy​cho​wy​wa​ni są w du​chu po​słu​szeń​stwa i rze​tel​no​ści. Ellon to wy​bit​ny umysł, ale pod in​ny​mi wzglę​da​mi nie róż​ni się ni​czym od po​zo​sta​łych De​miur​gów. Wró​ci​łem do Włó​czę​gi, u któ​re​go za​sta​łem pe​ro​ru​ją​ce​go Ro​me​ra. Smok po​wie​dział mu o mo​jej pro​po​zy​cji i wy​znał, że lę​ka się po​wtór​ne​go uwię​zie​nia, więc Pa​weł sta​rał się roz​pro​szyć je​go oba​wy, przy​ta​cza​jąc swo​im zwy​cza​jem mnó​stwo ar​gu​men​tów za​czerp​nię​tych ze sta​ro​żyt​nej hi​sto​rii. Ku mo​je​mu zdzi​wie​niu kra​so​mów​stwo Ro​me​ra od​nio​sło sku​tek, bo Włó​czę​ga po​pa​trzył na mnie nie​mal z na​dzie​ją. – Dzi​siaj, Włó​czę​go – po​wie​dzia​łem. – Już dzi​siaj do​ko​nasz ko​lej​ne​go prze​kształ​ce​nia. Ty je​den wśród nas zmie​niasz po​sta​ci jak ko​bie​ta fry​zu​ry. Za​zdrosz​czę ci te​go, mój przy​ja​cie​lu! – Dzię​ku​ję, Eli – za​sze​le​ścił smok przy​my​ka​jąc oczy. Zgod​nie z obiet​ni​cą by​łem obec​ny przy ope​ra​cji. Opi​sy​wać jej nie bę​dę, gdyż był to za​bieg dość ba​nal​ny, mu​szę jed​nak wy​znać, że by​łem wstrzą​śnię​ty, gdy po raz pierw​szy wsze​dłem do po​miesz​cze​nia, w któ​rym od​tąd miał re​zy​do​wać Mózg. Ka​bi​na przy​po​mi​na​ła ga​lak​tycz​ne sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia Nisz​czy​cie​li na Trze​ciej Pla​ne​cie: ta sa​ma nik​ną​ca w ciem​no​ści ko​pu​ła, gwiezd​ne sfe​ry, pier​ście​nio​we ścia​ny. A po​środ​ku ka​bi​ny, mię​dzy stro​pem a pod​ło​gą, uno​si​ła się swo​bod​nie w po​wie​trzu pół​prze​źro​czy​sta ku​la, w któ​rej znaj​do​wał się nasz przy​ja​ciel Włó​czę​ga na wie​ki przy​ku​ty do te​go miej​sca.

Wstrzą​snął mną nie wi​dok ka​bi​ny, bo by​łem nań przy​go​to​wa​ny, lecz głos, któ​ry za​brzmiał w mo​ich uszach. Spo​dzie​wa​łem się usły​szeć se​ple​nią​cy, ochry​pły głos smo​ka, a nie śpiew​ny, me​lo​dyj​ny, daw​no za​po​mnia​ny głos Mó​zgu: – Za​cznie​my, Eli? – za​py​tał ów głos. – Je​steś tu Włó​czę​go? – wy​mam​ro​ta​łem głu​pio. – Do​brze ci jest? – Ni​gdzie mnie nie uwie​ra – od​parł z lek​ką iro​nią głos. – Ellon wy​rósł​by na zna​ko​mi​te​go fa​chow​ca od eks​trak​cji mó​zgów, gdy​by​ście nie roz​bi​li Im​pe​rium Nisz​czy​cie​li. Spie​szę cię po​in​for​mo​wać, że na​wią​za​łem już kon​takt z więk​szo​ścią me​cha​ni​zmów wy​ko​naw​czych. Wkrót​ce uru​cho​mię sta​tek, a je​śli Ellon za​mon​tu​je od​po​wied​nie an​te​ny, rów​nież i „Wąż” bę​dzie nie​ba​wem go​to​wy do dro​gi. – Dzię​ku​ję ci, Włó​czę​go – po​wie​dzia​łem ze wzru​sze​niem. – Czy mo​gę cię tak na​zy​wać? – Na​zy​waj jak chcesz, by​łeś nie zwra​cał się do mnie ja​ko do Głów​ne​go Mó​zgu. Nie chcę, abyś mi przy​po​mi​nał o Trze​ciej Pla​ne​cie… – Bę​dziesz dla nas Gło​sem – po​wie​dzia​łem uro​czy​ście. – Tak cię bę​dzie​my na​zy​wać! Zamel​do​wa​łem Ole​go​wi, że mo​że już wy​ty​czać dal​szy kurs w kie​run​ku ją​dra, a po​tem wstą​pi​łem do Gra​cju​sza. Ga​lakt był sam. Opa​dłem na ka​na​pę. By​łem po​rząd​nie zmę​czo​ny. – Źle się czu​jesz, Eli? – za​py​tał tro​skli​wie go​spo​darz. – Mo​gę dać ci nie​zły… – Gra​cju​szu – prze​rwa​łem mu – in​te​re​so​wa​łeś się jak nasz by​ły Włó​czę​ga zwa​ny obec​nie Gło​sem wcho​dzi w swo​ją no​wą ro​lę? Nie​ba​wem bę​dzie​my mo​gli po​ru​szać się z szyb​ko​ścią nad​świetl​ną. Oży​ją też na​sze ani​hi​la​to​ry bo​jo​we. Gra​cju​szu, po​móż Gło​so​wi, zo​stań je​go asy​sten​tem. Ga​lakt po​pa​trzył na mnie ze zdzi​wie​niem. – Co kry​je się pod two​ją pro​po​zy​cją, ad​mi​ra​le? – za​py​tał. – Nie wiem – od​par​łem nie​pew​nie. – Chy​ba prze​czu​cie. Nie po​tra​fię ci te​go wy​tłu​ma​czyć, bo to nie da się wy​ra​zić sło​wa​mi, ale prze​czu​cia dla lu​dzi ma​ją swo​je zna​cze​nie. Na​le​żysz do tej sa​mej ra​sy, co i Głos, dla​te​go pro​szę cię, że​byś mu po​mógł… – Zo​sta​nę asy​sten​tem Gło​su, Eli – od​parł z ser​decz​ną po​wa​gą Ga​lakt.

5

Nikt na​dal nie wie​dział, ja​kie si​ły blo​ko​wa​ły pra​cę MUK, ale si​ły te stop​nio​wo sła​bły i prze​sta​wa​ły już być nie​po​ko​na​ną prze​szko​dą w uru​cho​mie​niu mó​zgów po​kła​do​wych. Pierw​szy ock​nął się MUK „Strzel​ca” wy​mon​to​wa​ny z ewa​ku​owa​ne​go gwiaz​do​lo​tu. Ol​ga na wia​do​mość o tym wy​ści​ska​ła na​wet Ello​na, któ​ry za​pew​nił, że wszyst​kie mó​zgi, dzia​ła​ją​ce jesz​cze jak​by ospa​le, od​zy​ska​ją nie​ba​wem peł​ną spraw​ność, bo si​ły blo​ku​ją​ce ich dzia​łal​ność my​ślo​wą szyb​ko za​ni​ka​ją. Do​dał też, że wów​czas moż​na bę​dzie zre​zy​gno​wać z usług na​sze​go za​mknię​te​go w ku​li ulu​bień​ca. – Nie lu​bisz Gło​su, Bi​lo​nie? – za​py​ta​łem. Za​miast od​po​wie​dzi od​wró​cił się do mnie ple​ca​mi. De​miur​go​wie nie uczą się w szko​łach za​sad do​bre​go ludz​kie​go wy​cho​wa​nia, a w do​dat​ku Ellon nie za​po​mniał jesz​cze, że kie​dyś był wiel​ce obie​cu​ją​cym Nisz​czy​cie​lem. Roz​mo​wa z Ello​nem skło​ni​ła mnie do za​sta​no​wie​nia. W dniu, kie​dy mó​zgi po​kła​do​we za​czną dzia​łać, Głos prze​sta​nie być po​trzeb​ny. Nie mo​głem te​go ne​go​wać, ale kło​po​ty z ma​szy​na​mi my​ślą​cy​mi spra​wi​ły, że nie mo​głem już od​no​sić się do nich z peł​nym za​ufa​niem. W Gi​ną​cych Świa​tach po pro​stu nie moż​na by​ło na nich po​le​gać. Po​wie​dzia​łem to przy oka​zji Ole​go​wi. – Nikt nas nie zmu​sza do re​zy​gno​wa​nia z usług Gło​su, kie​dy mó​zgi po​kła​do​we bę​dą już w peł​ni spraw​ne – za​uwa​żył Oleg. – Bę​dzie na​wet le​piej, gdy ste​ro​wa​nie zo​sta​nie zdu​blo​wa​ne. – To wła​śnie chcia​łem za​pro​po​no​wać. Ale Ellon nie bę​dzie za​chwy​co​ny ta​kim roz​wią​za​niem. – Do mo​ich obo​wiąz​ków nie na​le​ży wzbu​dza​nie za​chwy​tu Ello​na – po​wie​dział ci​cho Oleg. – Na ra​zie to ja do​wo​dzę eska​drą, a nie on. – Co za​mie​rzasz? – za​py​ta​łem. – Kon​ty​nu​ować za​pla​no​wa​ny rejs czy w związ​ku z utra​tą trzech czwar​tych eska​dry wra​cać do ba​zy? Nie od​po​wie​dział mi od ra​zu. – Zży​mam się na myśl o po​wro​cie, któ​ry miał​by wszel​kie zna​mio​na uciecz​ki, ale nie chciał​bym też pchać się na oślep w ogień. – Nie wy​ko​na​li​śmy za​da​nia – przy​po​mnia​łem. – Nie speł​ni​li​śmy też obiet​ni​cy da​nej Ara​nom. Gdzie jest ów skra​wek czy​ste​go nie​ba, o któ​rym tak wie​le mó​wi​li​śmy? Od chwi​li, gdy gwiaz​do​lo​ty od​zy​ska​ły zdol​ność ru​chu, my​śla​łem nie​mal wy​łącz​nie o tym. Za​raz po ka​ta​stro​fie pa​nicz​ny lęk skła​niał do uciecz​ki, ale w mia​rę upły​wu cza​su strach mi​jał, osła​bło też pra​gnie​nie ze​msty za po​le​głych przy​ja​ciół i znów po​wró​ci​ło py​ta​nie: czy ma​my po​móc Ara​nom? To nie był nasz obo​wią​zek, bo zja​wi​li​śmy się w Gi​ną​cych Świa​tach ja​ko zwia​dow​cy, a nie cy​wi​li​za​to​rzy, mo​gli​śmy więc z czy​stym su​mie​niem po​zo​sta​wić Ara​nię jej lo​so​wi. Ale nie mia​łem czy​ste​go su​mie​nia – mia​łem za to ma​sę wąt​pli​wo​ści. Kie​dyś przy​zna​łem się do nich Gło​so​wi. – Chcesz na​ra​zić na nie​bez​pie​czeń​stwo resz​tę eska​dry, Eli? – W żad​nym wy​pad​ku. Gło​sie. Szu​kam in​nych moż​li​wo​ści oczysz​cze​nia prze​strze​ni niż ten, któ​ry zi​ry​to​wał Ra​mi​rów. Nie​ustan​nie o tym my​ślę. Ty też spró​buj się nad tym za​sta​no​-

wić, Gło​sie! W no​cy nie mo​głem dłu​go za​snąć i w mil​cze​niu mio​ta​łem się po ka​bi​nie. My​śla​łem. Je​śli Ra​mi​ro​wie nie zdo​ła​li nas znisz​czyć, to spra​wa jest pro​sta, nie da​li ra​dy. Co zna​czy nie da​li ra​dy? Nie chcie​li! Spa​liw​szy „Ciel​ca” osią​gnę​li ja​kiś swój cel i lek​ce​wa​żą​co zi​gno​ro​wa​li po​zo​sta​łe gwiaz​do​lo​ty. Ja​ki to był cel? Nie do​pu​ścić do ani​hi​la​cji pla​ne​ty! Zna​li z do​nie​sień Oana na​sze za​mia​ry i prze​szko​dzi​li nam w ich re​ali​za​cji. Dla​cze​go? Po co im by​ła po​trzeb​na ta mar​twa pla​net​ka? Co kry​je się za ich okru​cień​stwem wo​bec Ara​nów? Nad ra​nem we​szła do mnie prze​stra​szo​na Ma​ry i po​wie​dzia​ła z ulgą: – Je​steś tu​taj? Obu​dzi​łam się, zo​ba​czy​łam, że cie​bie nie ma i po​my​śla​łam, iż wy​da​rzy​ło się ja​kieś no​we nie​szczę​ście. – Ma​ry – po​wie​dzia​łem – od​po​wiedz mi dla​cze​go Okrut​ni Bo​go​wie są okrut​ni? Prze​cież okru​cień​stwo jest jed​nym z prze​ja​wów tchórzo​stwa i sła​bo​ści, a nie po​tę​gi! – Tak jest w spo​łe​czeń​stwach ludz​kich – za​opo​no​wa​ła z uśmie​chem – ale nie mu​si być w cy​wi​li​za​cjach gwiezd​nych ją​dra Ga​lak​ty​ki. Róż​ne miej​sca, róż​ne oby​cza​je… – Nie cho​dzi tyl​ko o zwy​cza​je, ale o lo​gi​kę, któ​ra wszę​dzie mu​si być jed​na​ko​wa! – Do​praw​dy? Dla​cze​go więc za​rzu​casz mi cza​sem „ko​bie​cą lo​gi​kę”, a więc lo​gi​kę róż​ną od two​jej? – Masz ra​cję, Ma​ry! – wy​krzyk​ną​łem ze śmie​chem. – Po​sta​ram się za​pa​mię​tać, że we Wszech​świe​cie ist​nie​je mnó​stwo roz​ma​itych lo​gik czy też róż​nych sys​te​mów my​śle​nia. Za​ło​żę też z gó​ry, że nasz sys​tem my​śle​nia jest od​mien​ny od in​nych i spró​bu​ję prze​trans​po​no​wać go, prze​nieść w in​ny układ współ​rzęd​nych i zo​ba​czyć, ja​kie pra​wa po​zo​sta​ną nie​zmie​nio​ne, po​szu​kać in​wa​rian​tów. In​wa​rian​tów lo​gi​ki i ety​ki mię​dzy​gwiezd​nej. I je​śli na​wet wów​czas nie zro​zu​miem dla​cze​go Ra​mi​ro​wie z na​mi wal​czą i cze​go w ogó​le chcą, to zna​czy, że na sta​rość odu​czy​łem się my​śleć. Ma​ry wró​ci​ła do sie​bie, a ja na​dal bie​ga​łem po ka​bi​nie, my​śla​łem za sie​bie i za Ra​mi​rów, kon​stru​owa​łem i od​rzu​ca​łem dzie​siąt​ki kon​cep​cji, z któ​rych wresz​cie jed​na wy​da​ła mi się god​na uwa​gi. Mu​sia​łem to na​tych​miast spraw​dzić, więc po​bie​głem do ka​bi​ny Gło​su, po któ​rej ma​je​sta​tycz​nym kro​kiem prze​cha​dzał się Gra​cjusz. – Przy​ja​cie​le – po​wie​dzia​łem. – Do​wód​ca eska​dry po​le​cił przy​go​to​wać się do kon​ty​nu​owa​nia rej​su w kie​run​ku ją​dra. Uszko​dzo​ne​go gwiaz​do​lo​tu wziąć ze so​bą nie mo​że​my, zaś je​go za​ni​hilo​wa​nie mo​że spo​wo​do​wać no​wą kontr​ak​cję nie​zna​nych wro​gów. Dla​te​go Oleg chce go znisz​czyć przez za​sto​so​wa​nie kon​wen​cjo​nal​nej eks​plo​zji. Ja mam in​ną pro​po​zy​cję: mo​że pod​dać „Strzel​ca” ani​hi​la​cji tlą​cej? W po​bli​żu Zie​mi czę​sto sto​su​je​my tę me​to​dę, je​śli za​le​ży nam, aby zbyt gwał​tow​ny wy​buch nie na​ru​szył rów​no​wa​gi ciał nie​bie​skich. Glos zro​zu​miał mnie w pól sło​wa. – Masz na​dzie​ję, że prze​ciw​ko ta​kiej ani​hi​la​cji Ra​mi​ro​wie nie za​pro​te​stu​ją? – za​py​tał. – Chcesz zba​dać za​kres to​le​ran​cji Okrut​nych Bo​gów? – Chcę im za​dać kon​kret​ne py​ta​nie i otrzy​mać na nie wy​raź​ną od​po​wiedź, a nie wi​dzę na to in​ne​go spo​so​bu po​za tym ry​zy​kow​nym eks​pe​ry​men​tem. Po​tra​fisz prze​pro​wa​dzić ta​ką ope​ra​cję na od​le​głość. Gło​sie? – Bez naj​mniej​sze​go tru​du! Oleg roz​ka​zał „Ko​zio​roż​co​wi” i „Wę​żo​wi” od​da​lić się od ska​za​ne​go na znisz​cze​nie „Strzel​ca” na gra​ni​cę wi​docz​no​ści optycz​nej, a cię​ża​rów​ki od​su​nąć jesz​cze da​lej. I Głos przy​stą​pił do ak​cji. Osi​ma, ja​ko ob​da​rzo​ny naj​szyb​szym re​flek​sem, za​siadł za ste​ra​mi „Ko​zio​roż​ca”, aby w ra​-

zie naj​mniej​sze​go nie​bez​pie​czeń​stwa rzu​cić się do na​tych​mia​sto​wej uciecz​ki, my zaś zgro​ma​dzi​li​śmy się w ka​bi​nie Gło​su. Nie​daw​ny Włó​czę​ga uspo​ko​ił nas, że eks​pe​ry​ment prze​bie​ga spraw​nie. „Strze​lec” wol​no się wy​pa​la, prze​kształ​ca​jąc się w pu​stą prze​strzeń i nie na​po​ty​ka​jąc przy tym zbyt wiel​kie​go opo​ru. – Jak mam cię ro​zu​mieć, Gło​sie? – za​py​ta​łem. – Wy​czu​wam pew​ne ogra​ni​cze​nie, Eli. Mo​je roz​ka​zy wy​ko​ny​wa​ne są z opóź​nie​niem. Nie​wiel​kim, li​czo​nym w mi​kro​se​kun​dach, ale jed​nak opóź​nie​niem… – Gło​sie – po​wie​dzia​łem. – Spo​wol​nij ani​hi​la​cję, a po​tem stop​nio​wo ją zin​ten​sy​fi​kuj i za​ob​ser​wuj, jak zmie​nia​ją się si​ły ha​mu​ją​ce. Si​ły ha​mu​ją​ce za​ni​ka​ły, gdy Głos wy​ga​szał ani​hi​la​cję i wy​raź​nie na​ra​sta​ły, gdy ją ak​ty​wi​zo​wał. W pew​nej chwi​li po​skar​żył się, że je​śli jesz​cze bar​dziej ją przy​spie​szy, to ca​ły pro​ces wy​mknie mu się spod kon​tro​li. – Oba​wiasz się wy​bu​chu czy te​go, że zo​sta​niesz za​blo​ko​wa​ny? – Nie je​stem MUK, że​by moż​na mnie by​ło za​blo​ko​wać, ale me​cha​ni​zmy wy​ko​naw​cze od​mó​wią mi po​słu​szeń​stwa. Po​sze​dłem na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia. Na wiel​kim ekra​nie gwiezd​nym „Strze​lec” jesz​cze pło​nął, ja​rzył się ciem​nym bla​skiem ni​czym roz​grza​na do czer​wo​no​ści śru​ci​na. Wi​dzia​łem tę iskier​kę tak wy​raź​nie, jak ni​cze​go jesz​cze nie oglą​da​łem w nie​bie Gi​ną​cych Świa​tów, gdyż roz​dzie​la​ła nas już nie mgła​wi​ca py​ło​wa, lecz czy​sta prze​strzeń, w któ​rą stop​nio​wo prze​kształ​cał się nasz ani​hilo​wa​ny gwiaz​do​lot. Ol​ga, sie​dzą​ca w fo​te​lu dru​gie​go pi​lo​ta, ci​cho opła​ki​wa​ła swój sta​tek. Pła​ka​ła chy​ba po raz pierw​szy w ży​ciu. Po​ło​ży​łem jej rę​kę na ra​mie​niu. – Ciesz się, Ol​go! – po​wie​dzia​łem. – Dzię​ki two​je​mu „Strzel​co​wi” ura​tu​je się ca​ła cy​wi​li​za​cja gwiezd​na! – Prze​stań dow​cip​ko​wać, Eli! – ob​ra​zi​ła się nie​spo​dzie​wa​nie Ol​ga. – To nie jest od​po​wied​nia chwi​la do żar​tów. – Wca​le nie żar​tu​ję. Już te​raz wi​dzę, że bę​dzie​my jed​nak mo​gli za​ni​hilo​wać pla​ne​tę, przez któ​rą ule​gło za​gła​dzie dwie trze​cie na​szej eska​dry. Ol​ga nie wie​dzia​ła jesz​cze, że po wy​pa​le​niu gwiaz​do​lo​tu za​mie​rza​li​śmy w ten sam spo​sób po​stą​pić z pla​netą, je​śli w pierw​szym eta​pie ak​cji nie zo​sta​nie​my „skar​ce​ni” przez Ra​mi​rów. Jed​nak „Strze​lec” wy​tlił się bez prze​szkód. Okrut​ni Bo​go​wie od​po​wie​dzie​li na mo​je py​ta​nie, że zde​cy​do​wa​nie nie ży​czą so​bie eks​plo​zy​j​ne​go na​ra​sta​nia prze​strze​ni, na​to​miast nie ma​ją nic prze​ciw​ko te​go ro​dza​ju wol​no prze​bie​ga​ją​cym pro​ce​som. – Chy​ba dla​te​go, że w prze​ci​wień​stwie do pro​ce​sów gwał​tow​nych nie za​kłó​ca​ją one zbyt​nio rów​no​wa​gi ko​smicz​nej w gro​ma​dzie gwiezd​nej – za​uwa​ży​ła Ol​ga. – Spró​bu​ję to po​li​czyć. Mar​twa pla​ne​ta na​dal krą​ży​ła po tej sa​mej or​bi​cie mię​dzy Ara​nia a Trze​ma Mgli​sty​mi Słoń​ca​mi, na któ​rą ją wcią​gnę​li​śmy. By​ło oczy​wi​ste, że na​szym wro​gom obo​jęt​na jest jej lo​ka​li​za​cja w ukła​dzie, pod wa​run​kiem, że nie bę​dzie​my jej wy​sa​dzać. Ale stop​nio​we wy​pa​ro​wy​wa​nie cia​ła ko​smicz​ne​go tej wiel​ko​ści nie by​ło rze​czą pro​stą. Ani​hi​la​cja tlą​ca wy​ma​ga​ła nie tyl​ko cza​su, lecz tak​że nie​ustan​ne​go pod​trzy​my​wa​nia z ze​wnątrz. Pla​ne​ty nie moż​na by​ło pod​pa​lić i zo​sta​wić, bo pro​ces wkrót​ce by wy​gasł. – Trze​ba bę​dzie po​świę​cić trans​por​to​wiec – po​wie​dział Oleg z wes​tchnie​niem. – Dwa! – wtrą​cił Osi​ma. – Po​zbę​dzie​my się w ten spo​sób ku​li u no​gi, bo trud​no ni​mi kie​ro​wać przy szyb​ko​ściach nad​świetl​nych, a po​za tym nie ma z nich żad​ne​go po​żyt​ku!

Po​sze​dłem do par​ku. W par​ku la​ło. We​dle ziem​skiej ra​chu​by cza​su mie​li​śmy póź​ną je​sień. W po​zo​sta​łych po​miesz​cze​niach stat​ku umow​ne po​ry ro​ku nie prze​ja​wia​ją się w ża​den spo​sób: pa​nu​je w nich cią​gle ta sa​ma „po​go​da”, kom​fort kli​ma​tycz​ny naj​bar​dziej sprzy​ja​ją​cy czło​wie​ko​wi. Ja jed​nak, aby nor​mal​nie funk​cjo​no​wać, mu​sia​łem od cza​su do cza​su dać się zmo​czyć ule​wie, wy​sma​gać mroź​ne​mu wia​tro​wi lub po​czuć za​pach wio​sny. Nie tyl​ko zresz​tą ja, bo lu​dzie bar​dzo czę​sto wy​po​czy​wa​li w par​ku. Nie pa​mię​tam na​to​miast, że​by kie​dy​kol​wiek z wła​snej ini​cja​ty​wy po​ja​wił się tam De​miurg lub Ga​lakt. De​miur​gów to nie ba​wi, zaś Ga​lak​to​wie tak dba​ją o swo​ją nie​śmier​tel​ną cie​le​sną po​wło​kę, że nie chcą jej na​ra​żać na żad​ne nie​po​trzeb​ne nie​bez​pie​czeń​stwo… Jed​na z alei par​ku pro​wa​dzi​ła do kon​ser​wa​to​ra. Pod​sze​dłem do sar​ko​fa​gu Lusi​na i za​czą​łem z nim bez​gło​śną roz​mo​wę. „Przy​ja​cie​lu – mó​wi​łem doń w my​śli – ni​gdy byś nam nie wy​ba​czył, gdy​by​śmy po pro​stu stąd ucie​kli, po​wie​dział​byś, gdy​byś tyl​ko zdo​łał prze​mó​wić, że nie po to wy​ru​szy​li​śmy na da​le​ką wy​pra​wę, że na​szym obo​wiąz​kiem jest udzie​lić po​mo​cy nie​szczę​snym, któ​rzy o tę po​moc bła​ga​ją. Masz ra​cję, przy​ja​cie​lu. Nie za​mie​rzam się z to​bą spie​rać i na​wet wspo​mi​nać o ze​mście, cho​ciaż nie na​le​żę do tych, któ​rzy pod​sta​wia​ją dru​gi po​li​czek. Gdy​byś mógł wstać! Zo​ba​czył​byś pięk​ny wi​dok tlą​cej się ogrom​nej pla​ne​ty, a wo​kół niej roz​sze​rza​ją​cy się prze​stwór czy​ste​go nie​ba!” A po​tem usia​dłem w fo​te​lu na​prze​ciw Oana. „Mor​der​co i szpie​gu! – wy​krzyk​ną​łem chy​ba na​wet na głos. – Po​tra​fi​łeś swo​bod​nie prze​ka​zy​wać my​śli wprost do na​szych mó​zgów, mo​głeś więc bo​daj dać do zro​zu​mie​nia na co po​zwo​lą, a cze​go zde​cy​do​wa​nie nie ży​czą so​bie twoi okrut​ni pa​no​wie. Dla​cze​go więc mil​cza​łeś?… Pra​gną​łeś na​szej za​gła​dy? My jed​nak nie po​tra​fi​my zo​sta​wić ni​ko​go na pa​stwę lo​su i mu​si​my po​ma​gać tym, któ​rzy tej po​mo​cy po​trze​bu​ją. I oto zna​leź​li​śmy spo​sób na udzie​le​nie tej po​mo​cy, a te​raz opusz​cza​my prze​klę​te Gi​ną​ce Świa​ty, zo​sta​wia​jąc za so​bą skra​wek czy​ste​go nie​ba. Bez gwał​tow​nych wy​bu​chów, bez za​ka​za​nej ani​hi​la​cji pla​net. Szko​da, że już nie ży​jesz, bo mógł​byś to two​im pa​nom po​wie​dzieć…” Te​go wie​czo​ru Ma​ry po​wie​dzia​ła do mnie: – Ca​ła za​ło​ga zna już plan tlą​cej ani​hi​la​cji pla​ne​ty. Chcia​ła​bym się w związ​ku z tym z to​bą na​ra​dzić, bo i ja prze​cież bę​dę mu​sia​ła wy​ra​zić swo​ją opi​nię na ten te​mat. Szu​ka​łam cię, Eli. Gdzie by​łeś? – Spa​ce​ro​wa​łem po par​ku. – I oczy​wi​ście od​wie​dzi​łeś kon​ser​wa​tor? – Dla​cze​go oczy​wi​ście? – Cza​sa​mi się cie​bie bo​ję, Eli. Masz w so​bie coś z dzi​ku​sa upra​wia​ją​ce​go kult zmar​łych. – Za​ska​ku​jesz mnie! – Czyż​byś za​po​mniał, że i w ziem​skim Pan​te​onie też po​tra​fi​łeś prze​sia​dy​wać ca​ły​mi go​dzi​na​mi? A w Sa​li Wiel​kich Przod​ków tak pa​trzy​łeś na po​są​gi, jak​byś się do nich mo​dlił… – Na​praw​dę tak to wy​glą​da​ło? – za​py​ta​łem ze śmie​chem. – Nie wie​dzia​łem, bo z pew​no​ścią po​sta​rał​bym się za​cho​wy​wać ina​czej. Masz jed​nak ra​cję, że mam wiel​ki sza​cu​nek dla przod​ków, bo za​wsze pa​sjo​no​wa​łem się hi​sto​rią. – Pa​sjo​no​wa​łeś się hi​sto​rią! – wy​krzyk​nę​ła iro​nicz​nie Ma​ry. – Ro​me​ro uwa​ża, że nie masz o hi​sto​rii naj​mniej​sze​go po​ję​cia, a ja się z nim pod tym wzglę​dem zga​dzam. Nie, ty po pro​stu je​steś ca​ły zwró​co​ny ku prze​szło​ści, a to zu​peł​nie coś in​ne​go. – Cze​go ty wła​ści​wie ode mnie chcesz, Ma​ry? – Chcę wie​dzieć, co cię skła​nia do nie​ustan​ne​go ob​co​wa​nia ze zmar​ły​mi – od​par​ła krót​ko.

Po​sta​ra​łem się, że​by od​po​wiedź za​brzmia​ła żar​to​bli​wie. – Prze​cież sa​ma mi to po​wie​dzia​łaś! – wy​krzyk​ną​łem. – Je​stem po pro​stu dzi​ku​sem upra​wia​ją​cym kult zmar​łych…

6

Eska​dra opu​ści​ła gro​ma​dę gwiezd​ną Gi​ną​cych Świa​tów. Przez ja​kiś czas ob​ser​wo​wa​li​śmy jesz​cze ma​low​ni​czy wi​dok pla​ne​ty su​bli​mu​ją​cej au​reolą czy​stej prze​strze​ni, ale nie​ba​wem ja​rzą​cy się ognik zo​stał da​le​ko za ru​fą gwiaz​do​lo​tu, nie​wi​docz​ny na​wet na ekra​nie po​więk​sza​cza optycz​ne​go i znów po​wtó​rzy​ły się zna​jo​me kra​jo​bra​zy. Wy​rwa​li​śmy się z za​py​lo​nej gro​ma​dy, wo​kół roz​po​ście​ra​ła się czy​sta prze​strzeń, gę​sto i bez​ład​nie wy​peł​nio​na gwiaz​da​mi. A przed na​mi na​ra​stał gi​gan​tycz​ny gwiezd​ny po​żar – groź​ne ją​dro Ga​lak​ty​ki… Daw​niej wol​ny czas spę​dza​łem przed ekra​na​mi, ale te​raz, cho​ciaż by​ło co na nich ob​ser​wo​wać, naj​chęt​niej prze​by​wa​łem w la​bo​ra​to​rium Ello​na, gdzie bu​do​wa​no kon​den​sa​tor cza​su. Urzą​dze​nie mia​ło kształt ku​li z su​perwy​trzy​ma​łe​go pla​sti​ku, coś w ro​dza​ju nie​wiel​kie​go au​to​kla​wu ople​cio​ne​go jed​nak gąsz​czem prze​wo​dów, szyn prą​do​wych i rur. – Pra​ca zo​sta​ła za​koń​czo​na, ad​mi​ra​le! – wy​krzyk​nął pew​ne​go dnia Ellon. – We​wnątrz tej ku​li znaj​du​je się strzę​pek ma​te​rii o wy​mia​rach ją​dra wo​do​ru. Ale je​go ma​sa prze​kra​cza sto ty​się​cy ton! – Ależ to teo​re​tycz​nie nie​moż​li​we! – po​wie​dzia​łem zdu​mio​ny. – Co mnie ob​cho​dzą ludz​kie teo​rie, ad​mi​ra​le! – bły​snął oczy​ma De​miurg. – Niech je stu​diu​ją Ra​mi​ro​wie, któ​rzy tak sa​mo jak wy nie ma​ją zie​lo​ne​go po​ję​cia o na​tu​rze ko​la​p​su gra​wi​ta​cyj​ne​go i mu​szą ko​rzy​stać w swych ba​da​niach z ener​gii na​tu​ral​nych ko​lap​sa​rów. Ja na​to​miast trans​for​mu​ję czas przy uży​ciu te​go mi​kro​sko​pij​ne​go ko​lap​sa​ru – pod​kre​ślił to​nem gło​su no​wy ter​min. – Kie​dy go wy​łączę, za​inplan​to​wa​ne do wnę​trza czą​stecz​ki wy​strze​lą w da​le​ką prze​szłość al​bo w jesz​cze dal​szą przy​szłość! – A sa​mi nie po​wę​dru​je​my za ni​mi? Ellon po​pa​trzył na mnie z po​gar​dą. – Uwa​żasz mnie za Okrut​ne​go Bo​ga, ad​mi​ra​le? – za​py​tał. – Nie je​stem ta​kim nie​ukiem, jak oni! Kie​dy wy​cho​dzi​łem z la​bo​ra​to​rium, za​py​tał mnie jesz​cze: – Ad​mi​ra​le, je​steś za​do​wo​lo​ny z pra​cy mó​zgów po​kła​do​wych? – Na ra​zie nie mo​gę się na nie uskar​żać. – Wo​bec te​go cze​mu na​dal rzą​dzi ni​mi Mózg? Po co je uru​cha​mia​łem?… Nie wy​da​je ci się dziw​ne, że ja, De​miurg, na​ma​wiam cię do przy​wró​ce​nia ludz​kie​go spo​so​bu kie​ro​wa​nia eska​drą? Bo prze​cież MUK jest ludz​kim wy​na​laz​kiem, praw​da?… Wca​le mi się to nie wy​da​wa​ło dziw​ne, bo wie​dzia​łem, że Ellon wcze​śniej czy póź​niej znów za​żą​da „zdy​mi​sjo​no​wa​nia” Gło​su. De​miurg od po​cząt​ku nie zno​sił smo​ka, a te​raz wręcz go znie​na​wi​dził, bo​wiem je​go obec​ną ro​lę uwa​żał za nie​spra​wie​dli​we wy​wyż​sze​nie. Te​go nie po​tra​fił znieść tym bar​dziej, że trans​for​ma​cja Włó​czę​gi w Głos zo​sta​ła do​ko​na​na wbrew je​go wo​li, ale za to je​go wła​sny​mi rę​ka​mi. Aby go nie ura​zić jesz​cze bar​dziej, wy​ja​śni​łem oględ​nie, że Głos nie do​wo​dzi mó​zga​mi po​kła​do​wy​mi, tyl​ko du​blu​je ich czyn​no​ści, że do​brze by​ło​by mieć na wszel​ki wy​pa​dek in​nych jesz​cze du​ble​rów, w związ​ku z czym Gra​cjusz wpra​wia się w ste​ro​wa​niu eska​drą, że wresz​cie to nie ja za​rzą​dzi​łem ta​ki tryb pra​cy,

tyl​ko do​wód​ca wy​pra​wy… Ellon jed​nak prze​rwał mi peł​nym znie​cier​pli​wie​nia ge​stem: – Nie mam nic prze​ciw​ko Gra​cju​szo​wi! Niech so​bie ćwi​czy na zdro​wie i tak ca​łej je​go nie​śmier​tel​no​ści nie star​czy mu na opa​no​wa​nie funk​cji MUK, ale Głos jest zbęd​ny! – W tej sy​tu​acji mo​gę za​pro​po​no​wać tyl​ko jed​no: niech na te​mat ro​li Gło​su wy​po​wie się ca​ła za​ło​ga eska​dry. Je​śli wszy​scy uzna​ją two​je an​ty​pa​tie za uza​sad​nio​ne… – Mo​je sym​pa​tie i an​ty​pa​tie nie ma​ją tu nic do rze​czy, ale je​śli mó​zgi po​kła​do​we znów się roz​re​gu​lu​ją, ja ich wię​cej re​mon​to​wać nie bę​dę. Nie za​mie​rzam do​star​czać wam co​raz to no​wych nie​wol​ni​ków! Wie​czo​rem przy​szła do nas Ire​na. – Chcia​ła​bym po​roz​ma​wiać z Elim – po​wie​dzia​ła. Ma​ry wsta​ła, ale Ire​na nie po​zwo​li​ła jej odejść. – Eli – po​wie​dzia​ła – przy two​jej żo​nie bę​dzie mi ła​twiej z to​bą roz​ma​wiać. Wiesz chy​ba, z czym przy​szłam? – Nie wiem, ale się do​my​ślam. Cho​dzi o coś zwią​za​ne​go z Ello​nem, praw​da? – Tak, z Ello​nem! – wy​krzyk​nę​ła za​ci​ska​jąc ner​wo​wo pal​ce. – Dla​cze​go od​no​si się pan do nie​go z ta​ką po​gar​dą, ad​mi​ra​le? Ta​kie​go oskar​że​nia się nie spo​dzie​wa​łem, dla​te​go też od​po​wie​dzia​łem do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li: – Czy aby nie prze​sa​dzasz, Ire​no? Wszy​scy, za​rów​no ja, jak i Oleg, ka​pi​ta​no​wie stat​ków i ca​ła resz​ta za​ło​gi od​no​si​my się do Ello​na z ta​kim sza​cun​kiem… – Na te​mat Ole​ga też mam kil​ka słów do po​wie​dze​nia! A je​śli cho​dzi o tak zwa​ny sza​cu​nek do Ello​na, to ogra​ni​cza się on do zdaw​ko​wych wy​ra​zów uzna​nia, że ni​by jest zdol​ny, Wy​bit​ny, mo​że na​wet w pew​nym stop​niu ge​nial​ny, ale… A on jest zdol​ny nie na ni​by, wy​bit​ny bez za​strze​żeń i ge​nial​ny bez żad​ne​go ale! Kto po​tra​fi zro​bić to, co on do tej po​ry dla nas zro​bił? – Istot​nie, zro​bił wie​le – od​rze​kłem po​waż​nie – ale za to nie jest zdol​ny zro​bić te​go, co po​tra​fią in​ni. Wśród na​szych za​łóg nie ma po​sta​ci sza​rych, prze​cięt​nych, nie​wy​bit​nych. Ta​kich po pro​stu zo​sta​wi​li​śmy w do​mu. A mo​że two​im zda​niem sza​ry jest na przy​kład Ka​ma​gin, two​ja zaś mat​ka prze​cięt​na? – Mó​wię o Ello​nie, a nie o mo​jej mat​ce lub Ka​ma​gi​nie. Ellon za​słu​gu​je na coś wię​cej niż zdaw​ko​we uzna​nie! – Cze​go więc od nas żą​dasz? – Dla​cze​go po​sta​wił pan nad nim smo​ka? – wy​pa​li​ła Ire​na. – Dla​cze​go ka​że mu pan słu​żyć obrzy​dli​we​mu ga​do​wi, któ​ry w do​dat​ku prze​szka​dza mó​zgom po​kła​do​wym w kie​ro​wa​niu eska​drą? – Pa​mię​taj, że ma​szy​ny raz już od​mó​wi​ły po​słu​szeń​stwa. – To co z te​go? Ale znów dzia​ła​ją, ro​bią to, do cze​go zo​sta​ły skon​stru​owa​ne. Pań​skie przy​wią​za​nie do smo​ka jest w tej sy​tu​acji ob​raź​li​we dla wszyst​kich, czy pan te​go nie po​tra​fi zro​zu​mieć?! – Nie po​tra​fię zro​zu​mieć cze​goś in​ne​go. Te​go mia​no​wi​cie, za co Ellon tak nie​na​wi​dzi bied​ne​go Włó​czę​gi? – Nie wiem! Pro​szę ra​czej za​py​tać, dla​cze​go ja nie zno​szę te​go smo​ka… – Do​brze – od​par​łem. – Dla​cze​go więc nie zno​sisz Gło​su? – Nie lu​bię go i już! Nie cier​pia​łam go już na Trze​ciej Pla​ne​cie! Obrzy​dli​we, cuch​ną​ce ciel​sko…

– Włó​czę​ga od tej po​ry bar​dzo się zmie​nił, Ire​no. – Tak, ze​sta​rzał się i amo​ry już mu nie w gło​wie. Ale na​dal cuch​nie. Dzi​wię się, że pan po​tra​fił prze​sia​dy​wać z nim go​dzi​na​mi, pod​czas gdy ja mu​sia​łam w je​go obec​no​ści za​ty​kać nos. – Nie wie​dzia​łem, że to tak wy​glą​da… – Oleg też się nim brzy​dzi, ale ustą​pił pa​nu, bo pa​nu ustę​pu​je za​wsze i we wszyst​kim. Pa​na zaś in​ni zu​peł​nie nie ob​cho​dzą, bo li​czą się dla pa​na je​dy​nie wła​sne za​chcian​ki! – To moc​ny za​rzut, Ire​no! – Ale spra​wie​dli​wy! Lusin oprócz Mi​za​ra chciał wziąć ze so​bą jesz​cze dwa ko​ty, ktoś jed​nak po​wie​dział, że pan ko​tów nie cier​pi. Spraw​dzo​no to i oka​za​ło się, że istot​nie za ko​ta​mi pan nie prze​pa​da, ad​mi​ra​le! No i Lusin bez sło​wa zre​zy​gno​wał z za​bra​nia swo​ich ulu​bio​nych ko​tów. A pan za​py​tał ko​goś czy to​wa​rzy​stwo ogni​ste​go smo​ka spra​wia mu przy​jem​ność? – Smo​ka nie ma – po​wie​dzia​łem. – Jest my​ślą​cy Głos ko​or​dy​nu​ją​cy pra​cę dwóch mó​zgów po​kła​do​wych. Je​śli oka​że się, że na​praw​dę nie da​je so​bie z tym ra​dy, zwol​ni​my Głos z je​go obec​nych obo​wiąz​ków i za​trzy​ma​my w re​zer​wie. Ire​na wsta​ła. Za​trzy​ma​łem ją. – Wspo​mnia​łaś, że masz jesz​cze coś do po​wie​dze​nia na te​mat Ole​ga. Za​tem słu​cham. Za​wa​ha​ła się i do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li po​wie​dzia​ła ze łza​mi w oczach: – Oleg bar​dzo się zmie​nił, nie jest już ta​ki jak daw​niej. To przez pa​na. Jest pan głów​ną po​sta​cią w eska​drze i wszyst​kich pan so​bie pod​po​rząd​ko​wał. Je​go rów​nież. Daw​niej by​łam z nie​go dum​na, te​raz mi go żal. Po​wie​dzia​łam mu: mój oj​ciec też la​tał z Elim, ale nie po​zwa​lał tak so​bą ko​men​de​ro​wać. Od​parł mi na to, że mó​wię od rze​czy… – I miał świę​tą ra​cję! – wy​krzyk​ną​łem. Po jej wyj​ściu przez pa​rę mi​nut krą​ży​łem w mil​cze​niu po ka​bi​nie. Ma​ry ob​ser​wo​wa​ła mnie z uśmie​chem. – Cie​szysz się – wy​krzyk​ną​łem z iry​ta​cją – że na stat​ku za​czy​na​ją się swa​ry? – Cie​szy mnie to, że wresz​cie usły​sza​łeś kil​ka nie​przy​jem​nych słów praw​dy! – Śmia​ła się tak za​raź​li​wie, że i ja nie mo​głem utrzy​mać po​wa​gi. – Ja sa​ma już nie raz za​mie​rza​łam po​wie​dzieć ci coś po​dob​ne​go, ale ty tak przej​mu​jesz się naj​mniej​szym głup​stwem… A je​śli cho​dzi o ko​ty, to sa​ma po​pro​si​łam o ich po​zo​sta​wie​nie na Zie​mi. – Nie​po​trzeb​nie! Ja​koś bym wy​trzy​mał ich obec​ność na stat​ku… – Cho​dzi​ło wła​śnie o to, że​byś nie mu​siał wy​trzy​my​wać. – Dość już o ko​tach! – za​wo​ła​łem ze zło​ścią. – Nie zno​szę ich i ba​sta! Po​wiedz le​piej, co mam ro​bić! – Przede wszyst​kim usta​lić jak wy​glą​da współ​pra​ca Gło​su z Mó​zga​mi. Je​śli istot​nie są w niej ja​kieś za​ha​mo​wa​nia, to spra​wa jest po​waż​na. – Masz ra​cję – po​wie​dzia​łem. – Za​raz to spraw​dzę. Wo​kół ka​bi​ny Gło​su ma​je​sta​tycz​nie prze​cha​dzał się Gra​cjusz, peł​niąc w ten spo​sób swo​je no​we obo​wiąz​ki, któ​re jak na ra​zie spro​wa​dza​ły się do roz​mów z Gło​sem na wszel​kie moż​li​we i nie​moż​li​we te​ma​ty. – Gło​sie – po​wie​dzia​łem. – Jak ukła​da ci się współ​pra​ca z ma​szy​na​mi my​ślą​cy​mi? – Oba mó​zgi po​kła​do​we są zbyt po​wol​ne – po​skar​żył się. – Chcesz przez to po​wie​dzieć, że szyb​ciej od nich prze​li​czać wa​rian​ty? – Nic po​dob​ne​go! Nikt nie mo​że li​czyć szyb​ciej niż MUK, ale kie​dyś ci już wspo​mi​na​łem, że nie ana​li​zu​ję ko​lej​nych wa​rian​tów roz​wią​za​nia, tyl​ko od ra​zu znaj​du​ję wła​ści​wą od​po​wiedź.

– Tak, mó​wi​łeś mi o tym, ale ja​koś nie po​tra​fię zro​zu​mieć jak to w ogó​le jest moż​li​we. – Wszyst​kie roz​wią​za​nia wa​rian​to​we po​ja​wia​ją się we mnie jed​no​cze​śnie. Mo​im za​da​niem jest wy​bór naj​od​po​wied​niej​sze​go, więc ro​bię to w spo​sób in​tu​icyj​ny. Oce​niam ca​ły zbiór wa​rian​tów ca​ło​ścio​wo, nie tra​cąc cza​su na ich ko​lej​ne ana​li​zo​wa​nie. MUK jesz​cze nie zdą​ży prze​li​czyć po​szcze​gól​nych moż​li​wo​ści, kie​dy już pod​po​wia​dam je​dy​nie wła​ści​wą od​po​wiedź. Tro​chę to utrud​nia pra​cę mó​zgów, ale ni​gdy jesz​cze nie spo​wo​do​wa​ło błę​du. – A czy ty, Gra​cju​szu – zwró​ci​łem się do Ga​lak​ta – też my​ślisz go​to​wy​mi oce​na​mi? – Sta​ram się, Eli – od​parł z ma​je​sta​tycz​ną skrom​no​ścią. Sy​tu​acja za​tem wy​glą​da​ła zu​peł​nie ina​czej niż są​dzi​li Ellon i Ire​na. Po​sze​dłem na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia i że​by nie prze​szka​dzać Osimie wy​wo​ła​łem Ole​ga na ko​ry​tarz. Za​pro​sił mnie do sie​bie. Zaj​mo​wał ma​lut​kie miesz​kan​ko skła​da​ją​ce się z dwóch po​ko​ików urzą​dzo​nych na wzór sta​ro​żyt​nych ka​jut okrę​to​wych. Opo​wie​dzia​łem do​wód​cy eska​dry o żą​da​niach Ello​na po​par​tych na​tar​czy​wy​mi proś​ba​mi Ire​ny. Oleg słu​chał z obo​jęt​nym wy​ra​zem twa​rzy i uśmiech​nął się tyl​ko raz, kie​dy re​fe​ro​wa​łem mu za​rzu​ty, ja​kie po​sta​wi​ła mi dziew​czy​na. – Zda​je się, że bar​dzo cię to ubo​dło, Eli? – za​uwa​żył. – Czło​wie​ko​wi nie mo​że być przy​jem​nie, kie​dy rzu​ca mu się w twarz ta​kie oskar​że​nia. – Nie przej​muj się. Ja nie je​stem z tych, któ​rych moż​na zmu​sić do po​stę​po​wa​nia wbrew wła​snej wo​li. Je​śli zga​dzam się z to​bą to tyl​ko dla​te​go, że masz ra​cję. Wła​śnie dla​te​go na​le​ga​łem na twój udział w wy​pra​wie, że​by wy​słu​chi​wać two​ich rad. To współ​pra​ca, a nie utra​ta sa​mo​dziel​no​ści i wiel​ka szko​da, że Ire​na te​go nie ro​zu​mie. – Ona nie ro​zu​mie rów​nież wie​lu in​nych rze​czy – do​da​łem. Oleg po​wścią​gli​wie ski​nął gło​wą. Po​wie​dzia​łem, że sko​ro Głos stwo​rzył no​wy sys​tem kie​ro​wa​nia stat​kiem, sys​tem sku​tecz​niej​szy od re​ali​zo​wa​ne​go do​tych​czas przez MUK, to re​zy​gno​wa​nie z nie​go by​ło​by nie​roz​sąd​ne. – Rzecz po​le​ga na tym – cią​gną​łem – że ich kon​struk​to​rzy wy​ko​rzy​sta​li jed​ną tyl​ko ce​chę ludz​kie​go my​śle​nia: zdol​ność ana​li​zo​wa​nia i wy​cią​ga​nia lo​gicz​nych wnio​sków. MUK mno​ży i po​rów​nu​je wa​rian​ty i na tym je​go ro​la się koń​czy. Jed​nak my​śle​nie czło​wie​ka nie ogra​ni​cza się do zim​nej ana​li​zy, jest za​tem bo​gat​sze od ma​szy​no​we​go. A w trud​nych sy​tu​acjach ta nie​toż​sa​mość dwóch spo​so​bów my​śle​nia mo​że do​pro​wa​dzić do cięż​kich kło​po​tów, mo​że na​wet do ka​ta​stro​fy… – Nie po​tra​fię oce​nić, jak da​le​ce słusz​ne są two​je za​strze​że​nia co do spraw​no​ści me​cha​nicz​ne​go in​te​lek​tu, ale wspo​mnia​łeś o moż​li​wych kło​po​tach… Co mia​łeś na my​śli, Eli? – Tyl​ko to, że w każ​dej chwi​li mo​że pęk​nąć każ​de z ogniw nie​zli​czo​nych łań​cu​chów lo​gicz​nych i wte​dy skom​pli​ko​wa​ne ob​li​cze​nia mó​zgów po​kła​do​wych do​pro​wa​dzą do ab​sur​du. Przy​po​mnij so​bie awa​rię na „Ta​ra​nie”. Je​go MUK po​my​lił skut​ki z przy​czy​na​mi i ca​łe ro​zu​mo​wa​nie dia​bli wzię​li. Do​brze jesz​cze, że zdez​o​rien​to​wa​ny mózg sam sie​bie wy​łą​czył, bo prze​cież wśród ab​sur​dal​nych ko​mend mógł się zna​leźć roz​kaz sa​mo​za​gła​dy lub skie​ro​wa​nia ani​hi​la​to​rów na in​ne gwiaz​do​lo​ty. – Na​sze MUK są wy​po​sa​żo​ne w wie​lo​stop​nio​wy układ sa​mo​kon​tro​li – przy​po​mniał Oleg. – Mó​wię o sy​tu​acjach, w któ​rych i sa​mo​kon​tro​la mo​że za​wieść. – A czy je​steś pe​wien, Eli, że Gło​so​wi nic po​dob​ne​go nie mo​że się przy​tra​fić? – Tak, o ile tyl​ko na​gle nie zwa​riu​je. Głos my​śli pa​no​ra​micz​ny​mi ob​ra​za​mi. Li​czy też i ana​li​zu​je, ale to dla nie​go je​dy​nie chwyt po​moc​ni​czy. Jest za​tem rze​czą oczy​wi​stą, że

ma prze​wa​gę nad ma​szy​na​mi. – Zga​dzam się z to​bą – po​wie​dział Oleg gło​sem po​zba​wio​nym wy​ra​zu. – Mo​żesz uznać, że jesz​cze raz bru​tal​nie na​rzu​ci​łeś mi swo​ją wo​lę. Na pew​no ze​tknie​my się jesz​cze z nie​jed​ną trud​ną sy​tu​acją. – Któ​ry z nas po​wie Ire​nie i Bi​lo​no​wi, że ich proś​ba zo​sta​ła po​now​nie od​rzu​co​na? – Po​wiedz le​piej ty – od​parł Oleg po chwi​li wa​ha​nia. – Mnie trud​no jest roz​ma​wiać z Ire​ną, któ​ra stra​ci​ła gło​wę dla swe​go men​to​ra. – Ale prze​cież to jest śmiesz​ne! Na​si gwiezd​ni przy​ja​cie​le są je​dy​nie przy​ja​ciół​mi i nic wię​cej… Ist​nie​ją w koń​cu prze​szko​dy na​tu​ry cie​le​snej unie​moż​li​wia​ją​ce mi​łość. Ire​na my​li ze so​bą dwa zu​peł​nie róż​ne uczu​cia. – Sły​sza​łem – za​uwa​żył jak​by mi​mo​cho​dem Oleg – że ko​cha​łeś się kie​dyś w nie​ja​kiej Fio​li, wę​ży​cy z We​gi. Cie​le​sne róż​ni​ce ci nie prze​szka​dza​ły? – To by​ło głu​pie mło​dzień​cze za​du​rze​nie, o któ​rym już daw​no za​po​mnia​łem. Bar​dzo szyb​ko zro​zu​mia​łem, że zbyt wie​le nas dzie​li. – Ire​na też to zro​zu​mie, ale chy​ba nie​pręd​ko…

7

Prze​kro​czy​li​śmy gra​ni​cę ją​dra Ga​lak​ty​ki. Jak to ba​nal​nie brzmi! Jak​by ist​nia​ła mie​dza od​dzie​la​ją​ca ją​dro od prze​strze​ni wo​kół ją​dro​we j, a my​śmy przez tę mie​dzę prze​szli. Jed​nak nie by​ło żad​nej mie​dzy, nie by​ło na​wet więk​sze​go za​gęszcze​nia gwiazd, ale we​szli​śmy do ją​dra i na​tych​miast zo​rien​to​wa​li​śmy się, że tam je​ste​śmy, bo gwiaz​dy na​gle osza​la​ły. Astro​fi​zy​cy skrzy​wią się za​pew​ne na to okre​śle​nie, za​rzu​cą mi, że przy​pi​su​ję ludz​kie ce​chy mar​twym cia​łom nie​bie​skim, ale nie po​tra​fię zna​leźć traf​niej​sze​go okre​śle​nia niż to, któ​re mi się od ra​zu na​rzu​ci​ło. A za​tem gwiaz​dy osza​la​ły! Świe​ce​nie prze​sta​ło być ich głów​ną ce​chą, bo naj​waż​niej​sza sta​ła się pa​sja, z ja​ką to czy​ni​ły. Nie spo​sób te​go prze​ka​zać sło​wa​mi, nie spo​sób wy​tłu​ma​czyć ko​muś, kto sam nie za​nu​rzył się w cha​os wście​kle roz​pę​dzo​nych, mio​ta​ją​cych się, wpa​da​ją​cych na sie​bie i od​ska​ku​ją​cych na po​wrót roz​pło​mie​nio​nych mas ma​te​rii, nie stał się nik​czem​nym pył​kiem po​śród sa​ba​tu gi​gan​tów! Zna​li​śmy już róż​ne gro​ma​dy gwiezd​ne za​rów​no roz​pro​szo​ne, jak i ku​li​ste, ale wszę​dzie gwiaz​dy za​wie​szo​ne by​ty w prze​strze​ni względ​nie nie​ru​cho​mo, wszę​dzie ich wza​jem​ne od​le​gło​ści nie​mal się nie zmie​nia​ły, wszę​dzie pa​no​wał po​rzą​dek na​rzu​co​ny przez pra​wa gra​wi​ta​cji. Tu zaś pa​no​wał cha​os, bo czy mo​że być har​mo​nia w eks​plo​zji? – Eli, nie mo​gę ob​li​czyć tra​jek​to​rii żad​nej z gwiazd! – nie​mal z prze​stra​chem wy​krzyk​nę​ła Ol​ga, kie​dy we czwór​kę sie​dzie​li​śmy na sta​no​wi​sku do​wo​dze​nia. – Pra​wa Ne​wto​na są tu nie do po​zna​nia zde​for​mo​wa​ne przez ja​kieś nad​rzęd​ne si​ły. Ją​dro ki​pi, a ja nie po​tra​fię zro​zu​mieć, co po​wo​du​je ki​pie​nie gwiazd. Nie po​tra​fię wy​obra​zić so​bie po​tę​gi zdol​nej do za​kłó​ce​nia ich rów​no​wa​gi! Oleg z za​du​mą wpa​try​wał się w ekra​ny. – Czy nie wy​da​je się wam – po​wie​dział – że wszyst​kie te gwiaz​dy spa​da​ją na​wza​jem na sie​bie, aby po​tem prze​kształ​cić się w eks​plo​du​ją​cą mgła​wi​cę? – To do​pro​wa​dzi do za​gła​dy ca​łej na​szej Ga​lak​ty​ki – od​po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Ze skła​da​ją​cych się na nią oko​ło dwu​stu mi​liar​dów gwiazd oko​ło po​ło​wy sku​pia się w ją​drze. Je​śli te sto mi​liar​dów eks​plo​du​je, to z po​zo​sta​łych stu mi​liar​dów, w tym z na​sze​go Słoń​ca i Per​se​usza De​miur​gów i Ga​lak​tów nie zo​sta​nie na​wet garst​ka po​pio​łu. – Za to ro​zum​ni ob​ser​wa​to​rzy z in​nych ga​lak​tyk od​no​tu​ją po​ja​wie​nie się ko​lej​ne​go kwa​za​ra – po​cie​szy​łem ich. – Za​czy​nam po​dej​rze​wać – wy​zna​ła Ol​ga – że po​stą​pi​li​śmy nie​roz​trop​nie, pcha​jąc się do te​go wrzą​ce​go ko​tła. W każ​dym ra​zie szyb​ko​ści nad​świetl​ne są tu nie​bez​piecz​ne. Oba​wy Olgi, jak się wkrót​ce oka​za​ło, by​ły uza​sad​nio​ne. Sie​dzie​li​śmy znów we czwór​kę na sta​no​wi​sku do​wo​dze​nia, Osi​ma pro​wa​dził sta​tek, Ol​ga coś li​czy​ła, a ja roz​ma​wia​łem pół​gło​sem z Ole​giem. – Z ob​li​czeń wy​ni​ka – po​wie​dzia​ła na​gle Ol​ga – że pę​dzi​my ku zgu​bie. Pew​nie mu​sia​łam się gdzieś po​my​lić! W tym mo​men​cie roz​le​gły się sy​gna​ły alar​mo​we, na ta​bli​cy świetl​nej za​pło​nął zło​wiesz​-

czy na​pis: „Ge​ne​ra​to​ry prze​strze​ni – go​to​wość bo​jo​wa!” Się​gną​łem po słu​chaw​kę, ale Oleg mnie wy​prze​dził: – Glo​sie, co się sta​ło? – krzyk​nął. Do​wie​dzie​li​śmy się, że grup​ka mio​ta​ją​cych się bez​ład​nie gwiazd, wśród któ​rych prze​ci​skał się nasz sta​tek, jed​no​cze​śnie, jak​by na da​ny sy​gnał zmie​ni​ła kie​ru​nek ru​chu i po​pę​dzi​ła w kie​run​ku geo​me​trycz​ne​go środ​ka, w któ​rym aku​rat się zna​leź​li​śmy. Je​dy​na dro​ga uciecz​ki wie​dzie przez no​wo utwo​rzo​ny ka​nał świe​żej prze​strze​ni… – Wła​śnie przy​stą​pi​li​śmy do ob​li​czeń – po​in​for​mo​wał Głos. – Wąt​pię, aby ob​li​cze​nia przy​nio​sły po​zy​tyw​ny wy​nik – po​wie​dzia​ła spo​koj​nie Ol​ga. – Sy​tu​acja jest nie​do​bra. Za​pa​sów ca​łej eska​dry nie wy​star​czy na prze​bi​cie tu​ne​lu prze​strzen​ne​go na ze​wnątrz. Wy​wo​ła​łem la​bo​ra​to​rium. – Ello​nie – po​wie​dzia​łem, gdy De​miurg uka​zał się na ekra​nie. – Zna​leź​li​śmy się w nie​bez​pie​czeń​stwie i chy​ba tyl​ko śli​mak gra​wi​ta​cyj​ny mo​że nas ura​to​wać. Po​ro​zum się z Gło​sem. Ellon uśmiech​nął się sza​tań​sko. – Po​tra​fi​łem wy​słać do pie​kła ca​łą pla​ne​tę, więc z dwo​ma stat​ka​mi też so​bie po​ra​dzę. Niech tyl​ko twój ulu​bie​niec przy​zna się do te​go, że nie po​tra​fi na​wi​go​wać wśród gwiazd, a na​tych​miast na​pra​wię je​go błąd, ad​mi​ra​le! W mi​nu​tę póź​niej Głos za​wia​do​mił nas, że ani​hi​la​cja sub​stan​cji ak​tyw​nej nie uchro​ni nas przed skut​ka​mi eks​plo​zji gwiezd​nej i że je​dy​ną na​dzie​ją jest uciecz​ka przez śli​mak gra​wi​ta​cyj​ny. – Na co więc cze​kasz? – za​py​ta​łem nie​cier​pli​wie. – Jest jesz​cze za wcze​śnie – uspo​ko​ił mnie Głos. – Je​ste​śmy z Ello​nem zgod​ni co do te​go, że sto​sow​ny mo​ment jesz​cze nie nad​szedł. Wszyst​kie po​kła​do​we źró​dła ener​gii zo​sta​ły prze​łą​czo​ne na za​si​la​nie ge​ne​ra​to​rów me​try​ki. „Wąż” szedł w szy​ku to​ro​wym za „Ko​zio​roż​cem”. Cze​ka​li​śmy. Po​tem zo​ba​czy​li​śmy, jak dwa słoń​ca wy​rwa​ły się z gąsz​czu po​zo​sta​łych gwiazd i po​mknę​ły na​prze​ciw so​bie, prze​ci​na​jąc tor na​sze​go lo​tu. Nie mie​li​śmy na​wet tej po​cie​chy, że przed śmier​cią uj​rzy​my ko​niec świa​ta. Obie gwiaz​dy eks​plo​du​ją wcze​śniej niż po​zo​sta​łe zdą​żą do​trzeć na miej​sce ka​ta​stro​fy, my zaś wy​pa​ru​je​my jesz​cze wcze​śniej, je​śli tyl​ko nie zdo​ła​my się wy​śli​znąć po spi​ra​li śli​ma​ka gra​wi​ta​cyj​ne​go. – Start! – usły​sza​łem po​trój​ną ko​men​dę, w któ​rej zmie​sza​ły się me​lo​dyj​ny na​wet w ta​kiej chwi​li Głos, skrze​kli​wy wrzask Ello​na i bez​na​mięt​ny roz​kaz Ole​ga. Strasz​li​wy ból skrę​cił mo​je cia​ło. Na pół ośle​pły ką​tem oka zdą​ży​łem jed​nak za​re​je​stro​wać jak w swo​ich fo​te​lach wi​ją się Osi​ma i Ol​ga, jak Oleg chwy​cił rę​ką za gar​dło. Wi​dok na ekra​nie był tak nie​zwy​kły, że na mo​ment oprzy​tom​nia​łem i za​po​mnia​łem o bó​lu. Pę​dzą​ce ku so​bie słoń​ca zde​rzy​ły się, ale nie wy​buchły! Po pro​stu prze​szły na​wza​jem przez sie​bie. Po​my​śla​łem, że tra​cę zmy​sły, że ból roz​dzie​ra​ją​cy mo​je cia​ło przy​pra​wił mnie o sza​leń​stwo. Na​wet nie ucie​szy​łem się, że jesz​cze ży​je​my. Nie wi​dzia​łem dróg ra​tun​ku, bo ra​tu​nek był zwy​czaj​nie nie​moż​li​wy, cho​ciaż gwiaz​dy wciąż jesz​cze nie eks​plo​do​wa​ły, lecz za​cho​dzi​ły na sie​bie jak dwa po​kry​wa​ją​ce się na chwi​lę cie​nie. – Gwiezd​ne fan​to​my! – wy​krzyk​ną​łem ze zgro​zą. Słoń​ca prze​nik​nę​ły przez sie​bie i te​raz się roz​bie​ga​ły. Do​szło do zde​rze​nia, któ​re​go nie by​ło. Nie​unik​nio​na eks​plo​zja nie na​stą​pi​ła. By​li​śmy w kró​le​stwie fan​to​mów, gdzie je​dy​ną re​al​no​ścią był ból roz​ry​wa​ją​cy na strzę​py

każ​dą tkan​kę, każ​dą ko​mór​kę na​sze​go cia​ła! Wy​gra​mo​li​łem się z fo​te​la i za​to​czy​łem ku Ole​go​wi, któ​ry wy​chry​piał z tru​dem: – Do Ello​na! Ja spró​bu​ję po​móc Ol​dze i Osimie. Wy​sko​czy​łem na ko​ry​tarz i upa​dłem. No​gi mia​łem jak z wa​ty, a w do​dat​ku nie mo​głem ich prze​sta​wiać nor​mal​nie, po ko​lei, tyl​ko obie na​raz. Za​czą​łem więc po​su​wać się skoka​mi, jak De​miur​go​wie, ale za​nim do​tar​łem do la​bo​ra​to​rium od​zy​ska​łem wła​dzę w no​gach. La​bo​ra​to​rium wy​glą​da​ło jak po trzę​sie​niu Zie​mi. Wszyst​kie ru​cho​me urzą​dze​nia wy​rwa​ły się ze swo​ich gniazd i tyl​ko sta​no​wi​ska ba​daw​cze po​zo​sta​ły na swo​ich miej​scach. Ellon le​żał przy ge​ne​ra​to​rze me​try​ki i spa​zma​tycz​nie po​ru​szał koń​czy​na​mi. Klę​cza​ła przy nim Ire​na, wy​krzy​ku​jąc coś bez związ​ku, pła​cząc i ca​łu​jąc nie​przy​tom​ne​go De​miur​ga. Zwró​ci​ła do mnie za​la​ną łza​mi twarz i za​wo​ła​ła bła​gal​nie: – Niech mu pan po​mo​że! On umie​ra! Ja te​go nie prze​ży​ję!… Uda​ło nam się wspól​nie pod​nieść Ello​na z pod​ło​gi i po​sa​dzić go na fo​te​lu. Ire​na znów uklę​kła przed De​miur​giem. – Ży​jesz, ży​jesz! – wy​krzy​ki​wa​ła. – Ży​jesz naj​droż​szy! Ko​cham cię! Spró​bo​wa​łem ją od nie​go od​cią​gnąć, ale nic z te​go nie wy​szło. Ellon otwo​rzył z tru​dem oczy. Spoj​rze​nie miał pół​przy​tom​ne. – Ire​no – jęk​nął. – Ire​no, nie umar​łem? Dziew​czy​na za​czę​ła go ca​ło​wać z jesz​cze więk​szym za​pa​mię​ta​niem. – Tak, tak, tak! Ży​jesz, a ja cię ko​cham! Obej​mij mnie, Ello​nie, mój naj​droż​szy! De​miurg chwiej​nie uniósł się na no​gi. – Obej​mij! – do​ma​ga​ła się Ire​na. – Obej​mij mnie, Ello​nie! Tym ra​zem po​pa​trzył na nią przy​tom​nym wzro​kiem. – Ob​jąć? – za​py​tał ze zdu​mie​niem. – Po co mam cię obej​mo​wać? Ire​na za​kry​ła twarz rę​ka​mi i wy​buch​nę​ła łka​niem. Do​tkną​łem jej ra​mie​nia. – Ire​no, opa​nuj się! – po​wie​dzia​łem. – Ellon cię nie ro​zu​mie. Od​sko​czy​ła ode mnie jak opa​rzo​na: – Cze​go pan chce? Jest pan złym czło​wie​kiem i ni​ko​go nie chce zro​zu​mieć! – Na​tych​miast prze​stań hi​ste​ry​zo​wać! Nie czas te​raz na bab​skie hu​mo​ry!… Ello​nie, co się sta​ło? Zdą​ży​łeś włą​czyć ge​ne​ra​tor me​try​ki? – Nie, ad​mi​ra​le, nie zdą​ży​łem ni​cze​go zro​bić – od​parł De​miurg. Mó​wił jesz​cze z wiel​kim tru​dem. – Na​gle skrę​ci​ło mnie i rzu​ci​ło na pod​ło​gę, ale wi​dzę, że je​ste​śmy ura​to​wa​ni… – Po​czuł się wi​dać le​piej, bo z no​wym zdzi​wie​niem po​pa​trzył na Ire​nę. – Co ci jest? Coś so​bie uszko​dzi​łaś? Za​pro​wa​dzić cię do ma​szy​ny me​dycz​nej? Ire​na zdo​ła​ła wziąć się w garść. Po​tra​fi​ła na​wet bla​do się uśmiech​nąć, tyl​ko głos mia​ła jesz​cze tro​chę nie​pew​ny. – Już wszyst​ko w po​rząd​ku – od​par​ła. – Po​sprzą​tam la​bo​ra​to​rium. Ode​szła, a Ellon po​wtó​rzył, że upadł w mo​men​cie, kie​dy za​mie​rzał wpu​ścić oba gwiaz​do​lo​ty do śli​ma​ka gra​wi​ta​cyj​ne​go. Przy​po​mnia​łem so​bie, że nie znam lo​sów Ma​ry i wy​wo​ła​łem ją. Ma​ry czu​ła się nie naj​le​piej, ale z wol​na wra​ca​ła do sie​bie. Pa​rok​syzm bó​lu do​padł ją w ka​bi​nie, więc zdo​ła​ła do​trzeć do łóż​ka. – Nie martw się o mnie, Eli. Zaj​mij się waż​niej​szy​mi spra​wa​mi. Te​raz trze​ba by​ło pójść do ka​bi​ny Gło​su, gdzie na szczę​ście nic się nie zmie​ni​ło. Opar​łem się bez tchu o ścia​nę. Pod​trzy​mał mnie Gra​cjusz. Ga​lakt był bla​dy, ale twar​do trzy​mał się na no​gach. Wy​mam​ro​ta​łem:

– Gło​sie, Gra​cju​szu, cóż to by​ły za strasz​li​we fan​to​my! Jak​by z da​le​ka do​bie​gła mnie od​po​wiedź Gło​su: – To nie by​ły fan​to​my, Eli. To re​al​ne słoń​ca pę​dzi​ły ku so​bie na​wza​jem! – I nie zde​rzy​ły się? Nie eks​plo​do​wa​ły? Prze​szły przez sie​bie bez szwan​ku? Gra​cju​szu, ro​zu​miesz coś z te​go? Al​bo wszy​scy zwa​rio​wa​li​śmy, al​bo zna​leź​li​śmy się w świe​cie, w któ​rym nie dzia​ła​ją żad​ne pra​wa fi​zy​ki, na​wet pra​wo po​wszech​ne​go cią​że​nia! Gra​cjusz nie od​po​wie​dział. Był rów​nie skon​ster​no​wa​ny jak ja. Tym​cza​sem Głos cią​gnął: – Na​gle ro​ze​rwał się we mnie stru​mień cza​su. By​łem jed​no​cze​śnie w prze​szło​ści i przy​szło​ści, ale w te​raź​niej​szo​ści mnie nie by​ło. Wy​rzu​co​no mnie z mo​je​go „te​raz”. To by​ło po​twor​ne, Eli… Z prze​szło​ści nie mo​głem wpły​wać na przy​szłość, gdyż nie by​ło te​raź​niej​szo​ści, przez któ​rą te od​dzia​ły​wa​nia mu​szą prze​bie​gać. Ta in​for​ma​cja tak mną wstrzą​snę​ła, że nie by​łem zdol​ny do my​śle​nia. W tym mo​men​cie mo​głem je​dy​nie wy​ko​ny​wać ja​kieś pro​ste czyn​no​ści: ko​goś ra​to​wać, z kimś wal​czyć, na ko​goś krzy​czeć… – Gło​sie, py​tam cię o zde​rze​nie słońc, a nie o two​je sa​mo​po​czu​cie! – wrza​sną​łem. – Zde​rze​nia nie by​ło, Eli! Pę​kła nić cza​su łą​czą​ca ze so​bą dwie pę​dzą​ce ku so​bie gwiaz​dy. Wpa​dli​śmy w tę prze​rwę i dla​te​go nasz czas rów​nież się ro​ze​rwał… Słoń​ca wpa​dły na sie​bie nie w ich te​raź​niej​szo​ści. Praw​do​po​dob​nie jed​no cof​nę​ło się w prze​szłość, dru​gie zaś zo​sta​ło prze​rzu​co​ne do przy​szło​ści. Przemknę​ły przez to sa​mo miej​sce, ale w róż​nym cza​sie i dla​te​go nie by​ło eks​plo​zji. Za​czy​na​łem coś poj​mo​wać. – Mó​wisz po​twor​ne rze​czy. Gło​sie. Mo​gę do​pu​ścić, że Ju​liusz Ce​zar i At​ty​la cho​dzi​li w róż​nych cza​sach po tej sa​mej zie​mi, że dep​ta​li te sa​me ka​mie​nie, ale nie mo​gli się spo​tkać, bo dzie​li​ły ich ca​łe wie​ki, ale że​by sam czas tra​cił cią​głość!… – To je​dy​ne lo​gicz​ne wy​tłu​ma​cze​nie, Eli. – Udo​wod​nij to, Gło​sie! – Mó​zgi po​kła​do​we ana​li​zu​ją w tej chwi​li wszyst​kie zja​wi​ska za​re​je​stro​wa​ne przez ana​li​za​to​ry. Wró​ci​łem na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia. Oleg i Osi​ma czu​li się nie naj​le​piej, ale po​ru​sza​li się bez więk​sze​go tru​du. Oleg znów od​dał ste​ry Osimie, a sam za​jął się prze​glą​da​niem wy​ni​ków ob​li​czeń do​star​cza​nych suk​ce​syw​nie przez MUK. Wkrót​ce mie​li​śmy już osta​tecz​ny re​zul​tat. Był prze​ra​ża​ją​cy. Gwiaz​dy re​al​nie pę​dzi​ły ku so​bie, ale w mo​men​cie, kie​dy ich wza​jem​ne przy​cią​ga​nie osią​gnę​ło ja​kąś war​tość gra​nicz​ną, bieg ich cza​su zo​stał za​kłó​co​ny. Czas prze​rwał się, prze​stał być syn​chro​nicz​ny. Lu​ka cza​so​wa wy​no​si​ła pa​rę mi​kro​se​kund dla czą​stek ele​men​tar​nych, kil​ka se​kund dla nas i ty​siąc​le​cia dla słońc, by​ła za​tem pro​por​cjo​nal​na do ma​sy. Te po​za​cza​so​we se​kun​dy omal nas nie za​bi​ły i nie by​ło na ra​zie ja​sne, dla​cze​go tak się nie sta​ło. Po​za tym wszyst​ko by​ło ja​sne, je​śli moż​na coś ta​kie​go po​wie​dzieć o zja​wi​sku, któ​re​go me​cha​ni​zmów zu​peł​nie nie ro​zu​mie​li​śmy. Wie​czo​rem wstą​pił do nas Ro​me​ro. Czuł się nie naj​le​piej, co Ma​ry na​tych​miast za​uwa​ży​ła. Pa​weł po​wie​dział nam, że tyl​ko Mi​zar nie od​czuł wpły​wu lu​ki cza​so​wej, że – jak się wy​ra​ził – za​kłó​ce​nie tem​po​ral​ne za​go​iło się na nim jak na psie. Gig też był w nie​złej for​mie, ale Trub po​waż​nie za​cho​ro​wał. Sta​ry Anioł nie umiał po​go​dzić się z tym, że stał się igrasz​ką ja​kichś po​tęż​nych sił, roz​wście​cza​ło go to i przy​gnę​bia​ło. Stąd cho​ro​ba. – Dla​cze​go je​steś ta​ki po​sęp​ny? – za​py​ta​ła mnie Ma​ry, kie​dy Ro​me​ro, po​stu​ku​jąc swo​ją

nie​od​łącz​ną la​secz​ką po​szedł do sie​bie. – Prze​cież wszyst​ko skoń​czy​ło się po​myśl​nie. – My​lisz się – od​par​łem. – To był do​pie​ro po​czą​tek i nie wia​do​mo ja​ki bę​dzie ciąg dal​szy. Z praw​dzi​wym lę​kiem ocze​ku​ję co nam przy​nie​sie ju​tro. Ju​tro nie przy​nio​sło nam nic złe​go, po​dob​nie jak i kil​ka na​stęp​nych dni. Nic się nie dzia​ło, je​śli nie li​czyć cią​głe​go mi​go​ta​nia snu​ją​cych się bez ce​lu, mio​ta​ją​cych bez​ład​nie gwiazd. A po​tem znów roz​dzwo​ni​ły się sy​gna​ły alar​mo​we i każ​dy po​spie​szył na swe sta​no​wi​sko bo​jo​we. Na ekra​nach uka​zał się zna​ny już ob​raz sy​pią​ce​go się na nas ze​wsząd ro​jo​wi​ska gwiazd. Osi​ma krzyk​nął z prze​ra​że​niem, że jest to ten sam rój gwiezd​ny, w któ​rym już by​li​śmy. Nie​mal na​tych​miast Głos po​twier​dził to przy​pusz​cze​nie. – Za​pa​da​my się w prze​szłość! – Oleg wpa​try​wał się z po​bladłą twa​rzą w mi​go​tli​we iskier​ki szyb​ko wy​ra​sta​ją​ce do roz​mia​rów gwiazd. – Pę​dzi​my w przy​szłość – po​pra​wi​ła go skru​pu​lat​na Ol​ga. – Wszyst​ko co nas cze​ka jest prze​cież na​szą przy​szło​ścią, cho​ciaż aku​rat w tym szcze​gól​nym wy​pad​ku owa przy​szłość już raz nam się przy​da​rzy​ła. In​ten​syw​nie my​śla​łem. Lot ku przy​szło​ści, któ​ra jest za​ra​zem prze​szło​ścią, mógł ozna​czać tyl​ko jed​no. Wpa​dli​śmy w tak za​krzy​wio​ny stru​mień cza​su, że nie by​ło w nim po​cząt​ku ani koń​ca i gdzie każ​da chwi​la by​ła za​ra​zem prze​szło​ścią i przy​szło​ścią. Do​tych​czas po​dob​ne sy​tu​acje zda​rza​ły się je​dy​nie w po​wie​ściach fan​ta​stycz​nych i nikt nie po​dej​rze​wał na​wet, że za​wi​ro​wa​nie cza​su mo​że w ogó​le re​al​nie ist​nieć. – Zna​leź​li​śmy się w pę​tli cza​so​wej – po​wie​dzia​łem. – I są​dząc z te​go, że prze​szłość na​stą​pi​ła bar​dzo szyb​ko, śred​ni​ca pę​tli jest nie​wiel​ka. Bę​dzie​my te​raz nie​ustan​nie krą​żyć po za​mknię​tym to​rze, krę​cić się jak pies wo​kół wła​sne​go ogo​na. Co za​mie​rzasz zro​bić, Ole​gu? Oleg zbladł jesz​cze bar​dziej, ale je​go glos brzmiał pew​nie i zde​cy​do​wa​nie: – Po​sta​ra​my się wy​rwać z tej pę​tli. Bi​lo​nie, przy​go​tuj się do włą​cze​nia ge​ne​ra​to​rów me​try​ki! Gło​sie, daj sy​gnał do ich włą​cze​nia za​nim po​now​nie znaj​dzie​my się w lu​ce cza​so​wej! Te​raz po​zo​sta​wa​ło je​dy​nie cze​kać. Znów roz​pło​mie​ni​ło się sta​do słońc, znów dwie gwiaz​dy wy​pry​snę​ły z ro​ju i z sza​lo​ną szyb​ko​ścią po​pę​dzi​ły ku so​bie, a ja skur​czy​łem się w ocze​ki​wa​niu na roz​dzie​ra​ją​cy ból, któ​re​go tym ra​zem pew​nie bym nie prze​żył… Ale sa​mo​bój​cze słoń​ca za​czę​ły na​gle bled​nąc i zni​kać, i już po chwi​li nie by​ło zwar​te​go gwiezd​ne​go ro​ju, tyl​ko uprzed​ni gwiezd​ny cha​os, mo​że je​dy​nie nie​co gę​ściej​szy i bar​dziej ro​ze​drga​ny. Wy​rwa​li​śmy się ze śmier​tel​nej pu​łap​ki w zwy​czaj​ną prze​strzeń ją​dra. – Lu​ka cza​so​wa by​ła, jak się oka​zu​je, nie tyl​ko prze​rwą w stru​mie​niu tem​po​ral​nym, lecz tak​że je​go od​ga​łę​zie​niem – po​wie​dzia​ła z ulgą w gło​sie Ol​ga. – W prze​ciw​nym ra​zie nie zna​leź​li​by​śmy się w przy​szło​ści po​prze​dza​ją​cej prze​szłość. Po​ra​dzi​łem jej, aby po​dy​sku​to​wa​ła na ten te​mat z Gło​sem, któ​ry prze​cież ja​ko pierw​szy wy​krył lu​kę cza​so​wą. Ten pro​bierń nie wie​dzieć cze​mu wy​da​wał mi się w tym mo​men​cie ma​ło waż​ny. Bar​dziej nie​po​ko​iło mnie to, że śli​mak gra​wi​ta​cyj​ny nie wy​rzu​cił nas po​za gra​ni​ce ją​dra, lecz jesz​cze głę​biej we​pchnął do je​go środ​ka.

8

Wy​bra​łem się z Ma​ry do Tru​ba, któ​ry czuł się bar​dzo źle. Sta​ry Anioł le​żał na mięk​kiej so​fie zwie​siw​szy na pod​ło​gę swe ogrom​ne skrzy​dła. Je​go po​sta​rza​ła, sil​nie po​marsz​czo​na twarz by​ła rów​nie sza​ra jak je​go wy​bla​kłe bo​ko​bro​dy. Z przy​zwy​cza​je​nia roz​cze​sy​wał je za​krzy​wio​ny​mi pa​zu​ra​mi, ale tak wol​no i nie​pew​nie, że Ma​ry nie zdo​ła​ła po​wstrzy​mać łez. Tru​ba pró​bo​wa​no le​czyć wszel​ki​mi zna​ny​mi me​to​da​mi – od na​try​sków pro​mie​ni​stych do ba​niek – ale by​ło oczy​wi​ste, że je​go dni są już po​li​czo​ne. Wie​dział, że jest już jed​ną no​gą na tam​tym świe​cie, lecz za​cho​wy​wał po​go​dę du​cha. – Eli, ta lu​ka cza​so​wa mnie wy​koń​czy​ła – wy​szep​tał. – Anio​ły nie mo​gą ist​nieć w pa​ru cza​sach na​raz. Wiesz prze​cież, ad​mi​ra​le, że ma​my pie​kiel​nie sil​ny or​ga​nizm, ale co za du​żo to nie​zdro​wo! Każ​dy z nas jest zde​kla​ro​wa​nym re​ali​stą i nie umie po​go​dzić się z żad​nym zja​wi​skiem nad​przy​ro​dzo​nym, a prze​cież po​plą​ta​nie cza​su za​kra​wa na cud. Lusin zresz​tą nie zniósł​by cze​goś po​dob​ne​go, je​stem o tym świę​cie prze​ko​na​ny. Ma​ry po​cie​sza​ła Tru​ba, a mnie nie by​ło na to stać. Ko​bie​ty po​tra​fią zbun​to​wać się prze​ciw​ko na​joczy​wist​szym w świe​cie fak​tom, je​śli tyl​ko ra​nią one ich uczu​cia. Ma​ry pod tym wzglę​dem by​ła nie​odrod​ną có​rą Ewy. Słu​cha​łem w mil​cze​niu, jak prze​ko​ny​wa​ła Anio​ła, że nie jest z nim wca​le tak źle, że jesz​cze wsta​nie z po​sta​nia i bę​dzie la​tał jak mło​dzie​nia​szek. Mu​si tyl​ko cier​pli​wie pod​dać się le​cze​niu, a wszyst​ko nie​ba​wem bę​dzie w naj​lep​szym po​rząd​ku. Nie jest wy​klu​czo​ne, że sa​ma wie​rzy​ła we wła​sne sło​wa. Trub nie wie​rzył, ale pa​trzył na nią z wdzięcz​no​ścią. Wszedł Ro​me​ro i za​py​tał mnie szep​tem o czym my​ślę. My​śla​łem o tym, że lu​ka cza​so​wa nie​mal nie za​szko​dzi​ła przed​mio​tom, a na wszyst​kie isto​ty ży​we po​za Mi​za​rem spro​wa​dzi​ła groź​ne do​le​gli​wo​ści. Pa​weł po​gła​skał Mi​za​ra, któ​ry po​ło​żył się przy je​go no​dze. Mą​dry pies nie spusz​czał oczu z Tru​ba. Sły​szał, co o nim mó​wi​łem, ale nie za​re​ago​wał. Wpraw​dzie dzię​ki sta​ra​niom Lusi​na do​sko​na​le ro​zu​miał ludz​ką mo​wę, je​śli tyl​ko nie za​wie​ra​ła ona po​jęć zbyt dla nie​go abs​trak​cyj​nych, ale jed​nak ni​gdy nie pro​szo​ny nie wtrą​cał się do na​szych roz​mów. – Wska​zał pan na fakt ogrom​nej do​nio​sło​ści, ad​mi​ra​le – po​wie​dział Ro​me​ro. – Praw​do​po​dob​nie fa​zo​we prze​su​nię​cie cza​su czy też je​go prze​rwa​nie, jak uwa​ża Głos, by​ło w na​szym po​kła​do​wym świat​ku tak mi​ni​mal​ne, że przed​mio​ty mar​twe nie zdo​ła​ły nań za​re​ago​wać. Jed​nak dla ży​wej ko​mór​ki, zwłasz​cza ko​mór​ki ner​wo​wej nie​ist​nie​nie w cią​gu jed​nej lub dwóch se​kund rów​na się mi​krośmier​ci. Mu​si​my w przy​szło​ści o tym pa​mię​tać. – Naj​bar​dziej do​sta​ło się Tru​bo​wi. – Po​dob​nie jak Ro​me​ro mó​wi​łem nie​mal szep​tem. – Wstrząs, ja​kie​go do​zna​ły ko​mór​ki ner​wo​we, do​pro​wa​dził do cięż​kiej cho​ro​by. On sam zresz​tą tak to so​bie tłu​ma​czy. – Anioł chy​ba po​czuł się le​piej – po​wie​dział ura​do​wa​nym gło​sem Pa​weł. – Po​ru​szył się! Ro​me​ro nie​ste​ty się my​lił. To nie by​ło oży​wie​nie, tyl​ko ago​nia. Cia​ło Tru​ba wy​prę​ży​ło się gwał​tow​nie, za​dy​go​ta​ło i opa​dło. Skrzy​dła znów bez​sil​nie roz​po​star​ły się na pod​ło​dze. Trub od​szedł. – To ko​niec, Ma​ry! – wy​krzyk​ną​łem z roz​pa​czą. – Na ko​go te​raz przyj​dzie ko​lej? Ma​ry pła​ka​ła. Ro​me​ro w mil​cze​niu stał przy po​sła​niu i nie ocie​rał łez pły​ną​cych mu po

twa​rzy. Do​pie​ro te​raz spo​strze​głem, że je​go nie​od​łącz​na la​secz​ka prze​sta​ła mu już słu​żyć wy​łącz​nie ja​ko sta​ro​żyt​ny atry​but stro​ju i sta​ła się po pro​stu nie​zbęd​ną pod​po​rą. Wy​prę​żo​ny opo​dal Gig ża​łob​nie po​stu​ki​wał ko​ść​mi. Ten chrzęst szkie​le​tu na za​wsze po​zo​sta​nie w mej pa​mię​ci. W kon​ser​wa​to​rze sta​nął ko​lej​ny prze​zro​czy​sty sar​ko​fag. Przez kil​ka ko​lej​nych no​cy zu​peł​nie nie mo​głem spać. Wspo​mi​nam o tym nie dla​te​go, że​by wzbu​dzić czy​jeś współ​czu​cie czy też po​dziw dla mo​jej wraż​li​wo​ści. Nic po​dob​ne​go! Ro​me​ro po​wie​dział mi kie​dyś, że w sta​ro​żyt​no​ści bez​sen​ność by​ła nie​mal po​wszech​ną do​le​gli​wo​ścią, cho​ro​bą wy​ma​ga​ją​cą le​cze​nia. Ale ja nie by​łem cho​ry ani nad​mier​nie wraż​li​wy. Prze​ży​łem śmierć Wie​ry i Astra, Al​la​na, Le​oni​da i Lusi​na, cier​pia​łem, ale snu mi to nie ode​bra​ło. Te​raz jed​nak nie spa​łem, bo nie mo​głem so​bie po​ra​dzić z my​śla​mi. Pod​czas dy​żu​rów i roz​mów z przy​ja​ciół​mi nie po​tra​fi​łem się sku​pić. Nie umiem tak jak Ol​ga wy​łą​czyć się w naj​więk​szym na​wet tłu​mie i ha​ła​sie. Do roz​my​ślań po​trzeb​na mi jest bez​względ​na sa​mot​ność. Wsta​wa​łem więc, kie​dy Ma​ry za​sy​pia​ła, sze​dłem do mo​jej ka​bi​ny i wpa​try​wa​łem się w ma​lut​ki gwiezd​ny ekran, na któ​rym wciąż sza​la​ła nie​sły​cha​na gwiezd​na bu​rza, pa​no​wał nie​wy​obra​żal​ny gwiezd​ny cha​os, zro​dzo​ny przez ja​kąś przed​wiecz​ną, wszech​ogar​nia​ją​cą i trwa​ją​cą wciąż eks​plo​z​ję. Pa​trzy​łem na to i za​sta​na​wia​łem się, co mógł ozna​czać ta​ki po​twor​ny wręcz brak ele​men​tar​ne​go po​rząd​ku, nie mó​wiąc już o ma​je​sta​tycz​nej har​mo​nii gwiezd​nych sfer? Ją​dro ki​pi, po​wie​dzia​ła kie​dyś Ol​ga mi​mo​cho​dem i to zda​nie nie mo​gło mi wyjść z gło​wy. Co zmu​sza ją​dro do ki​pie​nia, co roz​pry​sku​je gwiaz​dy ni​czym kro​ple wrzą​cej wo​dy? Ja​każ strasz​li​wa tem​pe​ra​tu​ra spra​wia, że gi​gan​tycz​ne cia​ła nie​bie​skie mio​ta​ją się zu​peł​nie jak mo​le​ku​ły prze​grza​ne​go ga​zu, i czy ta nie​sły​cha​na tem​pe​ra​tu​ra nie po​wo​du​je zmian wła​ści​wo​ści sa​mej prze​strze​ni? Cóż zresz​tą wie​my o jej wła​ści​wo​ściach! Że nie jest pu​stym no​śni​kiem ciał ma​te​rial​nych, gdyż mo​że za​mie​niać się w ma​te​rię i z ma​te​rii po​wsta​wać? Ale co wie​my po​za tym? Prze​strzeń jest naj​więk​szą ta​jem​ni​cą na​tu​ry, naj​bar​dziej ta​jem​ni​czą jej za​gad​ką. A czas? Czy i on nie jest tu za​nad​to prze​grza​ny? Przy​wy​kli​śmy do spo​koj​ne​go, rów​no​mier​ne​go upły​wu cza​su na na​szej spo​koj​nej gwiezd​nej pro​win​cji, więc nie ma​my po​ję​cia ja​kie jesz​cze po​sta​ci mo​że przy​bie​rać. Bo czyż ten, któ​ry wi​dzi oce​an pod​czas flau​ty po​tra​fi so​bie wy​obra​zić go pod​czas sza​le​ją​ce​go sztor​mu? Tu​taj czas jest nie​cią​gły, zra​ko​wa​cia​ły – mó​wił zdraj​ca Oan… Stra​szył czy ostrze​gał? Bied​ny Trub padł ofia​rą lu​ki cza​so​wej… A gdy​by tej lu​ki nie by​ło? Wów​czas wszy​scy pa​dli​by​śmy ofia​rą gi​gan​tycz​nej ka​ta​stro​fy. My, na​sze stat​ki i sa​me gwiaz​dy. Cóż to by​ła​by za eks​plo​zja! – Po​cze​kaj! – wy​krzyk​ną​łem do sie​bie na głos. – Prze​cież to oczy​wi​ste i udo​wod​nio​ne przez MUK, że lu​ka cza​so​wa za​po​bie​gła znisz​cze​niu co naj​mniej set​ki gwiazd! Czy za​tem rak cza​su nie jest szcze​gól​ną for​mą rów​no​wa​gi ją​dra? Kie​dy atom wpa​da na atom, czą​stecz​ka na czą​stecz​kę, ich nie​ustan​nym zde​rze​niom za​po​bie​ga​ją od​dzia​ły​wa​nia elek​trycz​ne, od​py​cha​nie się róż​no​imien​nych ła​dun​ków. Wła​śnie dla​te​go ist​nie​ją lu​dzie, przed​mio​ty, or​ga​ni​zmy i dzie​ła sztu​ki, że ich mi​kro​sko​pij​ne ato​my nie mo​gą się ze so​bą zde​rzyć. A tu​taj, w tym ogrom​nym gwiezd​nym au​to​kla​wie? Tu nie ma od​dzia​ły​wań elek​trycz​nych, jest na​to​miast ne​wto​now​ska gra​wi​ta​cja pcha​ją​ca wszyst​ko ku nie​uchron​nej za​gła​dzie. I za​gła​da nie na​stę​pu​je je​dy​nie dla​te​go, że dzia​ła też tu no​we, po​tęż​niej​sze, jesz​cze nie zna​ne nam pra​wo wy​wo​łu​ją​ce za​krzy​wie​nie i nie​cią​głość cza​su. Tak, to wła​śnie jest gra​wi​ta​cja trwa​ło​ści ją​dra! To wła​śnie ra​tu​je przed za​gła​dą ca​ły Wszech​świat… Wie​my już za​tem, że dys​har​mo​nia tem​po​ral​na ją​dra za​pew​nia mu trwa​łość, ale Trub miał ra​cję, to nie jest dla nas.

Po​zna​li​śmy gra​ni​ce ist​nie​nia ży​cia, prze​ko​na​li​śmy się, że w ją​drze sku​pia​ją​cym więk​szość gwiazd Ga​lak​ty​ki jest ono nie​moż​li​we, wy​ko​na​li​śmy za​da​nie po​sta​wio​ne wy​pra​wie i te​raz naj​wyż​sza po​ra wy​no​sić się z te​go gwiezd​ne​go pie​kła. Ty​mi wła​śnie sło​wa​mi na ko​lej​nej na​ra​dzie ka​pi​ta​nów za​pro​po​no​wa​łem, aby za​koń​czyć wy​pra​wę i wra​cać do do​mu. Przy​go​to​wa​nia do po​wro​tu roz​po​czę​li​śmy nie​zwłocz​nie.

9

Zga​dza​li​śmy się wszy​scy co do jed​ne​go: ją​dro Ga​lak​ty​ki jest gi​gan​tycz​nym pie​cem, pie​kłem ma​te​rii, prze​strze​ni i cza​su. Nie​mal bez dys​ku​sji przy​ję​to też mo​ją hi​po​te​zę, iż lu​ki cza​so​we za​pew​nia​ją mu trwa​łość. Je​dy​nie Ro​me​ro miał pew​ne wąt​pli​wo​ści. – Dro​gi ad​mi​ra​le – po​wie​dział. – Je​śli tyl​ko do po​my​śle​nia są dwa róż​ne wy​tłu​ma​cze​nia ja​kie​goś zja​wi​ska, jed​no ba​nal​ne i dru​gie nie​co​dzien​ne, pan za​wsze wy​bie​rze to dru​gie. Ta​ką już ma pan na​tu​rę. – Za​prze​cza pan ist​nie​niu lu​ki cza​so​wej? – za​py​ta​łem. – Za​po​mniał pan już, jak le​żał bez zmy​słów na pod​ło​dze? – do​da​łem zło​śli​wie. – Te​go aku​rat nie za​po​mnia​łem, ale wo​lał​bym tłu​ma​czyć to so​bie bez ko​niecz​no​ści przy​wo​ły​wa​nia nie​zna​nych praw na​tu​ry, któ​re pan zda​je się przed chwi​lą od​krył, ad​mi​ra​le! – wy​krzyk​nął Ro​me​ro i ob​ra​żo​ny opu​ścił na​ra​dę. Ellon i Głos nie mie​li żad​nych za​strze​żeń, co by​ło tym dziw​niej​sze, że ci dwaj bar​dzo rzad​ko zga​dza​li się ze so​bą. Szcze​gól​nie ucie​szy​ło mnie po​par​cie Ello​na, bo to on wła​śnie mu​siał opra​co​wać spo​so​by uciecz​ki z ją​dra, któ​re wcią​ga​ło nas co​raz głę​biej. – Ad​mi​ra​le, nie mam po​ję​cia dla​cze​go mój śli​mak dzia​ła tyl​ko w jed​ną stro​nę – wy​znał mi kie​dyś dum​ny De​miurg. – We​dle ob​li​czeń stat​ki już daw​no po​win​ny zna​leźć się na ze​wnątrz ją​dra, a tym​cza​sem co​raz bar​dziej się w nie po​grą​ża​ją. Roz​ma​wia​li​śmy w la​bo​ra​to​rium. Opo​dal, ob​ró​co​na do nas ple​ca​mi, pra​co​wa​ła w mil​cze​niu Ire​na. Nie wy​ba​czy​ła mi do​tąd te​go, że wi​dzia​łem jej roz​pacz i łzy. Ello​no​wi po​tra​fi​ła wy​ba​czyć brak zro​zu​mie​nia dla jej uczuć, ale mnie wy​ba​czyć nie chcia​ła. Od​wra​ca​ła się na mój wi​dok, za​gad​nię​ta od​po​wia​da​ła pół​słów​ka​mi i w ogó​le trak​to​wa​ła jak naj​gor​sze​go wro​ga. Oma​wia​łem z Ello​nem pro​ble​my o naj​wyż​szej wa​dze i jed​no​cze​śnie kor​ci​ło mnie, że​by po​dejść do niej, po​trzą​snąć bru​tal​nie za ra​mię i krzyk​nąć: „Prze​stań się dą​sać, idiot​ko! Prze​cież to nie mo​ja wi​na!” – Nie wi​dzisz żad​ne​go wyj​ścia, Ello​nie? – za​py​ta​łem. – Tu jest bar​dzo dziw​na prze​strzeń, ad​mi​ra​le. Nie ro​zu​miem jej. – Za​milkł i do​dał nie​chęt​nie: – Na​radź się z Mó​zgiem, on kie​dyś nie​źle znał się na wła​ści​wo​ściach prze​strze​ni. Po​tra​fi​łem oce​nić, ile mu​sia​ła kosz​to​wać go ta​ka ra​da. Po​sze​dłem nie​zwłocz​nie do ka​bi​ny Gło​su. – Włó​czę​go – po​wie​dzia​łem. – Zgo​dzi​łeś się ze mną, że mu​si​my stąd jak naj​prę​dzej ucie​kać. Ge​ne​ra​to​ry me​try​ki nie po​tra​fią nam otwo​rzyć dro​gi po​wrot​nej, mo​że więc spró​bo​wać wy​rwać się z ją​dra z szyb​ko​ścią nad​świetl​ną, ani​hilu​jąc prze​strzeń? – Je​stem te​mu ka​te​go​rycz​nie prze​ciw​ny! – za​brzmia​ła zde​cy​do​wa​na od​po​wiedź. – Nieeukli​de​so​we za​krzy​wie​nie prze​strze​ni, któ​rym blo​ko​wa​łem dro​gę stat​kom ko​smicz​nym w Per​se​uszu, by​ło wie​lo​krot​nie słab​sze od tych, z ja​ki​mi tu ma​my do czy​nie​nia. I jesz​cze jed​no, Eli: tam prze​strzeń jest bier​na i dla​te​go ła​two ukła​da się w za​pro​gra​mo​wa​ną me​try​kę, tu​taj zaś wy​ka​zu​je zu​peł​nie in​ne wła​ści​wo​ści i ak​tyw​nie opie​ra się wszel​kim od​dzia​ły​wa​niom. – A nasz wy​pró​bo​wa​ny spo​sób ani​hi​la​cji pla​net?

– Przy​po​mi​nam ci, że zgi​nę​ło dwie trze​cie eska​dry, kie​dy za​sto​so​wa​li​śmy tę me​to​dę! – Tam by​li Ra​mi​ro​wie, któ​rzy z ja​kichś wzglę​dów nie chcie​li po​zwo​lić na za​kłó​ca​nie rów​no​wa​gi w Gi​ną​cych Świa​tach. A tu​taj Ra​mi​rów praw​do​po​dob​nie nie ma, a w każ​dym ra​zie nic nie świad​czy o ich obec​no​ści. Wąt​pię zresz​tą, aby ja​kaś cy​wi​li​za​cja mo​gła ist​nieć w tym pie​kle. – Spró​buj​my za​tem ani​hilo​wać pla​net​kę – zgo​dził się Głos. Ale pla​net w ją​drze nie by​ło. Wśród mi​lio​nów gwiazd nie zna​leź​li​śmy bo​daj jed​nej z wła​snym sa​te​li​tą. Nie by​ło na​wet gwiazd po​dwój​nych lub po​trój​nych. Oleg zwo​łał na​ra​dę ka​pi​ta​nów, aby zna​leźć ja​kieś wyj​ście z sy​tu​acji. Ja​ko pierw​szy głos na niej za​brał Ka​ma​gin. – Chciał​bym dzi​siaj na​pra​wić błąd, któ​ry po​peł​ni​łem dwa​dzie​ścia lat te​mu – po​wie​dział go​rą​co. – Wte​dy ad​mi​rał Eli roz​ka​zał znisz​czyć dwa gwiaz​do​lo​ty, że​by trze​ci mógł wy​rwać się na wol​ność. Za​pro​te​sto​wa​łem. Te​raz pro​po​nu​ję po​wtó​rzyć tę ope​ra​cję z Per​se​usza. Do znisz​cze​nia moż​na prze​zna​czyć mo​je​go „Wę​ża”. – O ile do​brze pa​mię​tam, ta​ka ope​ra​cja w Per​se​uszu za​koń​czy​ła się fia​skiem – za​uwa​ży​ła spo​koj​nie Ol​ga. Ka​ma​gin w od​po​wie​dzi za​czął z pa​sją do​wo​dzić, że w Per​se​uszu mu​sie​li​śmy po​ko​ny​wać opór groź​ne​go wro​ga, a tu​taj żad​nych nie​przy​ja​ciół nie ma, że sa​mi prze​ko​na​li​śmy się, iż ży​we isto​ty nie ma​ją co w ją​drze ro​bić, chy​ba że któ​raś z nich lu​bi ką​pać się w go​rą​cej smo​le. – Zga​dzam się z Elim – cią​gnął – iż ży​cie i ro​zum jest w na​szej Ga​lak​ty​ce zja​wi​skiem pe​ry​fe​ryj​nym i wy​cią​gam z te​go ta​ki oto wnio​sek: ce​lo​we​go prze​ciw​dzia​ła​nia nie bę​dzie, zaś ze śle​pym ży​wio​łem z pew​no​ścią so​bie po​ra​dzi​my. – Co ty na to, Eli? – za​py​tał Oleg. Wy​znam ze wsty​dem, że ogar​nę​ło mnie nie​zde​cy​do​wa​nie. Nie mo​głem po​przeć Ka​ma​gi​na, nie mo​głem mu się prze​ciw​sta​wić. Mil​cza​łem przez dłuż​szą chwi​lę. Wresz​cie wy​krztu​si​łem: – Nie mam na ten te​mat żad​ne​go zda​nia… Już po na​ra​dzie, na któ​rej przy​ję​to pro​jekt Ka​ma​gi​na, po​dzie​li​łem się swo​imi wąt​pli​wo​ścia​mi z Gło​sem i Ello​nem. De​miurg uwa​żał, że uciecz​ka się nie po​wie​dzie, bo gwiaz​do​lot ma zbyt ma​łą ma​sę do wy​two​rze​nia tu​ne​lu prze​strzen​ne​go pro​wa​dzą​ce​go na ze​wnątrz ją​dra, a po​nad​to nie był pe​wien, że tu​nel bę​dzie wol​ny… – Ani​hi​la​cja ma​sy mo​że so​bie nie po​ra​dzić z dziw​ną tu​tej​szą prze​strze​nią – ostrzegł. – Nie war​to się spie​szyć, Eli. Wkrót​ce do koń​ca uru​cho​mię swój ko​lap​sar i wów​czas bez tru​du wy​śli​zgnie​my się na ze​wnątrz w no​wym śli​ma​ku gra​wi​ta​cyj​no-tem​po​ral​nym. Sam mo​żesz się prze​ko​nać, że czas ato​mo​wy zmie​niam już bez tru​du. – Od ato​mów do gwiazd dro​ga jesz​cze da​le​ka! – ostu​dzi​łem je​go za​pał. – A my na​tych​miast mu​si​my wra​cać do do​mu. – Wkrót​ce przej​dę do ma​kro​cza​su – obie​cał Ellon. – Po​wta​rzam ci, ad​mi​ra​le, nie spiesz się! Na ra​zie nikt nas nie za​mie​rza za​bi​jać. Ellon już nie raz obie​cy​wał mi skon​stru​ować przy​staw​kę tem​po​ral​ną do śli​ma​ka gra​wi​ta​cyj​ne​go, ale choć dzię​ki ko​lap​sa​ro​wi uda​ło mu się pod​po​rząd​ko​wać so​bie czas ato​mo​wy, to jed​nak wbrew je​go za​pew​nie​niom od ato​mu do ciał ma​kro​świa​ta pro​wa​dzi​ła dłu​ga i żmud​na dro​ga. Na​ra​dzi​łem się z Gło​sem, któ​ry uwa​żał pro​jekt Ka​ma​gi​na za je​dy​ny re​al​ny spo​sób uciecz​ki. Trze​ba tyl​ko, do​dał, wy​brać frag​ment bier​nej prze​strze​ni, co po​dej​mu​je się zro​bić bez udzia​łu MUK. Ma ta​kie wra​że​nie, że prze​strzeń to on sam, że to wła​śnie je​go

skrę​ca​ją i ogłu​pia​ją za​wi​ro​wa​nia prze​strze​ni. Za to jak wspa​nia​le mu się my​śli, kie​dy na​pię​cie słab​nie! – Bę​dzie​my cze​kać na twój sy​gnał, Gło​sie! – po​wie​dzia​łem. I oto za​czę​ta się ostat​nia w na​szej wy​pra​wie do ją​dra ewa​ku​acja gwiaz​do​lo​tu. Po​wie​dzia​łem ostat​nia ewa​ku​acja, gdyż „Wąż” był ostat​nim stat​kiem ja​ki moż​na by​ło jesz​cze po​rzu​cić. Ak​cją do​wo​dził Ka​ma​gin. Do​wo​dził ener​gicz​nie i rze​kł​bym na​wet we​so​ło, bo wie​rzył, że skła​da​jąc w ofie​rze swój sta​tek ura​tu​je wszyst​kich. Ja zaś nie by​łem tak do​brej my​śli. Spo​ty​ka​ły nas do​tąd sa​me nie​po​wo​dze​nia, flo​ta prak​tycz​nie prze​sta​ła ist​nieć, a zgru​po​wa​ni na je​dy​nym stat​ku ko​smo​nau​ci sta​li się więź​nia​mi sza​lo​ne​go świa​ta, gdzie mi​liar​dy gwiazd ba​lan​su​ją na ostrzu no​ża, po obu stro​nach któ​re​go roz​po​ście​ra się ot​chłań po​wszech​nej za​gła​dy. Czu​łem się tak przy​gnę​bio​ny, że mu​sia​łem swo​je oba​wy wy​krzy​czeć na głos, aby jed​nak nie za​ra​zić ni​mi przy​ja​ciół po​sta​no​wi​łem pójść do kon​ser​wa​to​ra. – Mor​der​co! – po​wie​dzia​łem do szpic​la Ra​mi​rów. – Wszyst​kie na​sze nie​szczę​ścia za​czę​ły się od zna​jo​mo​ści z to​bą. Zdra​dza​łeś sta​cza​ją​cych się Ara​nów, spró​bo​wa​łeś zdra​dzić rów​nież i nas. Lusin padł ofia​rą two​jej fał​szy​wej przy​jaź​ni, a Pe​tri wraz ze swo​ją za​ło​gą za​pła​ci​li ży​ciem za two​je do​no​sy. Nie wiem, dla​cze​go twoi pa​no​wie stwo​rzy​li na Ara​nii wa​run​ki za​bój​cze dla jej miesz​kań​ców, po co przy​bra​li dla nich obrzy​dli​wą ma​skę Okrut​nych Bo​gów. Na​to​miast wiem już te​raz, że nie je​ste​ście żad​ny​mi bo​ga​mi, żad​ną si​łą wyż​szą. Je​ste​ście tyl​ko okrut​ni i po​tęż​ni, ale wca​le nie wszech​moc​ni. „Ci nie​do​ucze​ni Ra​mi​ro​wie!”, mó​wi o was z po​gar​dą Ellon. Ma ra​cję, je​ste​ście nie​do​ucze​ni. Ba​łeś się pa​nicz​nie trans​for​ma​cji cza​su w ją​drze, Oanie! Ostrze​ga​łeś nas przed ra​kiem cza​su, a ten czas wca​le nie jest cho​ry, tyl​ko zmien​ny, eks​plo​du​ją​cy przy zbyt bli​skim kon​tak​cie wiel​kich mas pę​kiem li​nii tem​po​ral​nych. I te eks​plo​z​je za​bez​pie​cza​ją ją​dro, do któ​re​go nie od​wa​ża​cie się na​wet wsu​nąć no​sa, od in​ne​go wy​bu​chu, wy​bu​chu ma​te​rii. Wie​dzie​li​ście o tym? Skąd! Prze​cież je​ste​ście nie​uka​mi, pry​mi​tyw​ny​mi i ciem​ny​mi jak wszy​scy okrut​ni​cy! Za​mil​kłem. Wie​le bym dat za to, że​by moż​na by​ło oży​wić fał​szy​we​go Ara​na i wte​dy rzu​cić mu w zło​wiesz​cze gór​ne oko mo​je peł​ne pa​sji oskar​że​nia. Ale Oan był mar​twy. Zdo​łał unik​nąć ka​ry. Uciekł z ży​cia, ale nie ze świa​ta. Je​go obrzy​dli​we zwło​ki wiecz​nie bę​dą wi​sia​ły w prze​zro​czy​stej klat​ce si​ło​wej De​miur​gów. – Nie – cią​gną​łem – pod jed​nym wzglę​dem nie mam ra​cji. Mu​sie​li​ście wie​dzieć o me​cha​ni​zmach rzą​dzą​cych tym ki​pią​cym pie​kiel​nie gwiezd​nym ko​tłem, któ​ry my na​zy​wa​my ją​drem Ga​lak​ty​ki. Sa​mi chcie​li​ście opa​no​wać sztu​kę od​wra​ca​nia cza​su, to ja​sne… Głup​cze, nie po​tra​fi​łeś wy​my​ślić ni​cze​go lep​sze​go niż nur​ko​wa​nie w ot​chłań ko​lap​sa​ru. A my umie​ści​li​śmy go na sto​le la​bo​ra​to​ryj​nym. Nie umie​my jesz​cze zmie​niać cza​su gwiazd, ale czas ato​mo​wy kształ​tu​je​my już cał​kiem do​wol​nie. Opusz​cza​my ją​dro, zdraj​co, ale jesz​cze tu wró​ci​my! I wów​czas z pew​no​ścią nie zdo​ła​cie nas prze​ko​nać, że wa​sza si​ła rów​na się wa​sze​mu okru​cień​stwu…

10

A po​tem sta​ło się to, co – dziś wi​dzę to zu​peł​nie wy​raź​nie – mu​sia​ło nie​uchron​nie na​stą​pić. Głos zna​ko​mi​cie wy​czu​wał prze​strzeń; MUK bez​błęd​nie ob​li​czał sku​pi​ska mas; Osi​ma po wir​tu​oze​r​sku la​wi​ro​wał w prze​strze​ni, wy​mi​ja​jąc gwiezd​ne ro​je i po​je​dyn​cze słoń​ca. Du​blo​wa​li go Ol​ga i Ka​ma​gin, rów​nie od​waż​ni jak on i rów​nie do​świad​cze​ni. Wszyst​ko zo​sta​ło za​pla​no​wa​ne, wszyst​ko do​sko​na​le zor​ga​ni​zo​wa​ne i prze​wi​dzia​ne. Wszyst​ko po​za jed​nym. Oka​za​ło się, że wbrew ocze​ki​wa​niom nie by​li​śmy je​dy​ną ro​zum​ną si​łą w ją​drze. Nie by​li​śmy też go​spo​da​rza​mi na​wet te​go strzęp​ka prze​strze​ni, przez któ​ry za​mie​rza​li​śmy się prze​bić. Po​my​li​li​śmy się w naj​waż​niej​szej spra​wie, są​dząc, że przyj​dzie po​ko​ny​wać je​dy​nie opór śle​pe​go ży​wio​łu. A tym​cza​sem prze​ciw​dzia​łał na​szym po​czy​na​niom po​tęż​ny wro​gi ro​zum. Rzu​ci​li​śmy się do bo​ju w na​dziei, że na​si ta​jem​ni​czy prze​ciw​ni​cy zo​sta​li da​le​ko, a oni by​li tuż, tuż i na​szej si​le prze​ciw​sta​wi​li swo​ją. Si​ła zła​ma​ła si​łę. Głos za​sy​gna​li​zo​wał zbli​ża​nie się bier​ne​go sek​to​ra prze​strze​ni, cho​ciaż wo​kół w dzi​kim plą​sie na​dal mio​ta​ły się roz​sza​la​łe gwiaz​dy, a mó​zgi po​kła​do​we i ana​li​za​to​ry nie wy​kry​ły żad​nych zmian w na​szym oto​cze​niu. Oleg jed​nak wie​rzył w moż​li​wo​ści Gło​su i roz​ka​zał usta​wić „Wę​ża” w stoż​ku pro​mie​nio​wa​nia ani​hi​la​to​rów. Na sta​no​wi​sku do​wo​dze​nia znaj​do​wa​li się wów​czas wszy​scy trzej ka​pi​ta​no​wie i Oleg. Dla mnie wsta​wio​no tam do​dat​ko​wy fo​tel, ale nie sko​rzy​sta​łem z nie​go. Wo​la​łem pójść do sa​li ob​ser​wa​cyj​nej, w któ​rej ze​bra​ły się wol​ne od wacht za​ło​gi trzech gwiaz​do​lo​tów. Na wi​dok te​go tło​ku wy​co​fa​łem się i wraz z Ro​me​rem i Ma​ry za​sia​dłem przed ma​łym ekra​nem w swo​jej ka​bi​nie. Dzię​ki te​mu zo​ba​czy​łem wy​raź​nie, jak ro​ze​gra​ła się no​wa ka​ta​stro​fa. „Wąż” le​ciał w pew​nej od​le​gło​ści przed dzio​bem „Ko​zio​roż​ca”, pro​wa​dzo​ny z na​sze​go po​kła​du przez sa​me​go Ka​ma​gi​na. W pew​nym mo​men​cie w gło​śni​kach łącz​no​ści we​wnętrz​nej – ko​men​dy ka​pi​ta​nów prze​ka​zy​wa​ne by​ły do wszyst​kich po​miesz​czeń stat​ku – roz​legł się je​go głos: – Od​blo​ko​wu​ję ani​hi​la​to​ry ma​sy. Cel w stoż​ku ze​ro-ze​ro-trzy. Za​czy​nam od​li​cza​nie: dzie​sięć, dzie​więć, osiem, sie​dem… I wte​dy z męt​nej mgła​wi​cy spo​śród mio​ta​ją​cych się bez​ład​nie gwiazd wy​try​snął zna​ny już nam pro​mień, do​kład​nie ta​ki sam, ja​ki roz​py​lił „Ciel​ca”. Wy​mi​nął „Ko​zio​roż​ca” i tra​fił „Wę​ża”. Na ekra​nie po​wtó​rzy​ła się znów sce​na za​gła​dy gwiaz​do​lo​tu. Peł​ne gro​zy mil​cze​nie prze​rwał prze​raź​li​wy krzyk Ka​ma​gi​na: – Mó​zgi po​kła​do​we za​blo​ko​wa​ne! Gło​sie, masz łącz​ność z me​cha​ni​zma​mi wy​ko​naw​czy​mi? Gło​sie, od​po​wiedz! Głos nie od​po​wia​dał. Ma​ry jęk​nę​ła i chwy​ci​ła się za ser​ce. Śmier​tel​nie po​bla​dły Ro​me​ro wy​mam​ro​tał: – To Ra​mi​ro​wie, ad​mi​ra​le! Są w ją​drze! Uwię​zi​li nas! Wstrzą​śnię​ty i za​sko​czo​ny nie mo​głem ode​rwać się od ekra​nu. MUK nie dzia​łał, ani​hi​la​to​ry zo​sta​ły za​blo​ko​wa​ne, a ja​kaś si​ła za​wró​ci​ła „Ko​zio​roż​ca” i rzu​ci​ła go na po​przed​ni kurs wio​dą​cy wprost do środ​ka ją​dra, w roz​sza​la​ły ży​wioł ki​pią​cych gwiazd.

– Ra​mi​ro​wie wie​dzą o nas wszyst​ko – po​wie​dzia​łem bez​na​dziej​nie. – Mo​gli z ła​two​ścią znisz​czyć rów​nież „Ko​zio​roż​ca”, ale naj​wi​docz​niej wo​le​li po​ba​wić się z na​mi w kot​ka i mysz​kę!…

Część IV. Pogoń za własnym cieniem

1

Nie​mal na​tych​miast po no​wej ka​ta​stro​fie z prze​ra​że​niem do​my​śli​łem się przy​czy​ny na​sze​go nie​szczę​ścia, jed​nak ta myśl nie zdo​ła​ła mnie cał​ko​wi​cie opa​no​wać, bo nie to mi by​ło aku​rat w gło​wie. Trze​ba by​ło naj​pierw ra​to​wać sta​tek, a do​pie​ro po​tem za​sta​na​wiać się, dla​cze​go ko​lej​na pró​ba uciecz​ki za​koń​czy​ła się nie​po​wo​dze​niem. Po​pę​dzi​łem na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia. Do​wód​ca eska​dry i Ol​ga wy​szli z te​go bez szwan​ku, ty​le że już nie by​li do​wód​ca​mi, lecz po​dob​nie jak my wszy​scy bez​rad​ny​mi pa​sa​że​ra​mi po​zba​wio​ne​go na​pę​du ga​lak​tycz​ne​go wra​ku. W la​bo​ra​to​rium też wszyst​ko by​ło we względ​nym po​rząd​ku. Apa​ra​tu​ra nie ucier​pia​ła, Ellon i Ire​na czu​li się do​brze, je​śli moż​na mó​wić o do​brym sa​mo​po​czu​ciu istot po​zba​wio​nych kom​plet​nie moż​li​wo​ści dzia​ła​nia. Na ra​zie nie mo​gli nic zro​bić, bo la​bo​ra​to​rium zo​sta​ło od​cię​te od do​pły​wu ener​gii. – Nie chcie​li​ście nas słu​chać! – wy​krzyk​nął gniew​nie De​miurg. – Spie​szy​li​ście się, a prze​cież nic nam nie gro​zi​ło, do​pó​ki nie pod​ję​li​śmy tej sza​lo​nej pró​by uciecz​ki! – Chodź z na​mi, Bi​lo​nie! – roz​ka​zał Oleg, któ​ry w ślad za mną wszedł do la​bo​ra​to​rium. Po​spie​szy​li​śmy do ka​bi​ny Gło​su. Głos brzmiał sła​bo, ale wy​raź​nie. Po​skar​żył się, że od​czuł bo​le​sny wstrząs, kie​dy ze​rwa​ła się łącz​ność z mó​zga​mi po​kła​do​wy​mi i me​cha​ni​zma​mi wy​ko​naw​czy​mi. Wróg spa​ra​li​żo​wał ste​ro​wa​nie ani​hi​la​to​ra​mi bo​jo​wy​mi i do te​go się ogra​ni​czył, ale Głos ucier​piał nie​ja​ko ry​ko​sze​tem. – To Ra​mi​ro​wie! – po​wie​dział Głos. – Nie chcą nas wy​pu​ścić z ją​dra. Je​ste​śmy ich więź​nia​mi… Je​go opi​nia na ten te​mat by​ła o wie​le bar​dziej au​to​ry​ta​tyw​na od na​szej, bo do​kład​nie wie​dział, co to zna​czy wię​zić sta​tek ko​smicz​ny. Znał się na tym! Naj​go​rzej zniósł ka​ta​stro​fę Gra​cjusz, któ​ry w mo​men​cie za​blo​ko​wa​nia mó​zgów po​kła​do​wych ru​nął bez zmy​słów na pod​ło​gę i te​raz ten nie​śmier​tel​ny, po utra​cie ca​łe​go swo​je​go ma​je​sta​tu, wy​glą​dał o wie​le sła​biej od nas, zwy​kłych zja​da​czy chle​ba. Ga​lak​to​wie są zu​peł​nie nie​od​por​ni na ja​kie​kol​wiek wstrzą​sy, bo w swo​ich raj​skich ogro​dach daw​no już za​po​mnie​li o tym, że świat pe​łen jest nie​bez​pie​czeństw. – Trze​ba skon​tro​lo​wać MUK – po​wie​dział Oleg. MUK nie pra​co​wał. Odłą​czy​li​śmy go od me​cha​ni​zmów wy​ko​naw​czych i prze​nie​śli​śmy do la​bo​ra​to​rium, gdzie jak nam się wy​da​ło znów za​czął dzia​łać. By​ły to jed​nak tyl​ko po​zo​ry. Ob​wo​dy prze​wo​dzi​ły wpraw​dzie sy​gna​ły, ale ca​łość zwa​na Ma​łym Uni​wer​sal​nym Kom​pu​te​rem ule​gła roz​kła​do​wi. – Od​no​szę wra​że​nie, że wa​sza ma​szy​na stra​ci​ła przy​tom​ność na sku​tek szo​ku – za​uwa​żył Gra​cjusz, któ​ry za​czy​nał od​zy​ski​wać for​mę. – Co zresz​tą in​ne​go moż​na ocze​ki​wać od mar​twe​go me​cha​ni​zmu? Ellon łyp​nął na nie​go złym okiem. Po​spie​szy​łem zmie​nić te​mat roz​mo​wy, bo ten mógł do​pro​wa​dzić je​dy​nie do kłót​ni mię​dzy De​miur​giem i Ga​lak​tem. – Je​śli ma​szy​na tyl​ko ze​mdla​ła – po​wie​dzia​łem – to mo​że jesz​cze uda się ją ocucić. Oleg po​le​cił do​star​czyć do la​bo​ra​to​rium dwa re​zer​wo​we mó​zgi wy​mon​to​wa​ne ze „Strzel​ca” i „Wę​ża”. One rów​nież by​ty w szo​ku, a skon​tro​lo​wa​ny przy oka​zji MUK „Ta​ra​na” na​dal my​lił przy​czy​ny ze skut​ka​mi.

– Gra​cju​szu – zwró​ci​łem się do Ga​lak​ta – te​raz na cie​bie i Głos spad​nie naj​cięż​szy obo​wią​zek. Ana​li​za​to​ry i me​cha​ni​zmy wy​ko​naw​cze znów, po​dob​nie jak w Gi​ną​cych Świa​tach, zo​sta​ną pod​łą​czo​ne bez​po​śred​nio do was. Mam na​dzie​ję, że so​bie po​ra​dzi​cie, bo je​że​li nie, ozna​cza to ko​niec nas wszyst​kich. – Ja też mam tę na​dzie​ję – od​parł z god​no​ścią. MUK „Ko​zio​roż​ca” za​czął da​wać zna​ki ży​cia. Z głę​bo​kim smut​kiem słu​cha​li​śmy je​go od​po​wie​dzi na kon​tro​l​ne sy​gna​ły. Ma​szy​na zwa​rio​wa​ła. We wła​snym prze​ko​na​niu by​ła te​raz du​szą dziew​czy​ny imie​niem Czar​na Mań​ka, opła​ku​ją​cą z za​świa​tów swój nędz​ny i tra​gicz​ny do​cze​sny ży​wot. Nie re​ago​wa​ła na py​ta​nia, nie wy​ko​ny​wa​ła po​le​ceń i wszel​kie im​pul​sy do​pro​wa​dza​ne do jej wej​ścia kwi​to​wa​ła roz​dzie​ra​ją​cym stwier​dze​niem: „Nie ma Mań​ki, bo umar​ła! Czar​na Mań​ka zim​ny trup!…” Po​tem za​czy​na​ła roz​pacz​li​wie pła​kać i przez łzy zło​rze​czy​ła ostat​ni​mi sło​wa​mi ja​kiejś „Cie​płej Per​so​nal​nej”. Wkrót​ce jed​nak zmie​ni​ła re​per​tu​ar i głę​bo​kim, pier​sio​wym al​tem wy​ko​na​ła pieśń za​czy​na​ją​cą się od słów: „Pucho​wy śnie​gu tren, w krąg roz​to​czył swe cza​ry, dźwię​czą sa​nek jan​cza​ry, mia​sto spo​wił już mrok”… Te kom​pu​te​ro​we ma​ja​cze​nia by​ły nie tyl​ko idio​tycz​ne, ale rów​nież zdu​mie​wa​ją​ce. Prze​cież kon​struk​to​rzy mó​zgu nie umie​ści​li w je​go pa​mię​ci żad​nych in​for​ma​cji na te​mat ko​cha​nek ban​dy​tów, oby​cza​jów „pa​ni​czów bo​ga​tych” roz​bi​ja​ją​cych się san​ka​mi po za​śnie​żo​nych mia​stach, ani za​sad wer​sy​fi​ka​cji. Wszyst​ko to ma​szy​na wy​my​śli​ła sa​ma, gdy stra​ci​ła roz​są​dek. Sza​leń​stwo do​tknę​ło rów​nież in​ne ma​szy​ny. MUK „Wę​ża” na py​ta​nie: „Ile gwiazd trze​ciej wiel​ko​ści mie​ści się w stoż​ku o ką​cie roz​war​cia rów​nym ośmiu stop​niom, wy​so​ko​ści dwóch lat świetl​nych i osi zo​rien​to​wa​nej do​kład​nie na wschód?” od​po​wia​da​ła wy​li​cze​niem od koń​ca wszyst​kich pier​wiast​ków za​war​tych w Ta​bli​cy Men​de​le​je​wa. Na​to​miast w ma​szy​nie „Strzel​ca”, po​dob​nie jak daw​niej w mó​zgu po​kła​do​wym „Ta​ra​na”, roz​chwia​ły się związ​ki przy​czy​no​wo-skut​ko​we. Da​łem jej ba​nal​ne za​da​nie kon​tro​l​ne: „Wszy​scy lu​dzie są śmier​tel​ni. Je​stem czło​wie​kiem. A za​tem je​stem?…” Po​da​ła na​tych​miast trzy róż​ne od​po​wie​dzi do wy​bo​ru: „Je​steś gru​by w szó​stym wy​mia​rze. Je​steś gwoź​dziem dru​gie​go rzę​du w krat​kę ty​pu pe​pi​ta. Kwia​ty już zwię​dły, a cał​ka trwa”. Zaś na py​ta​nie Ole​ga cze​mu rów​na się sto czter​dzie​ści trzy do sze​ścia​nu, od​po​wie​dzia​ła rów​nie szyb​ko i też tro​iście: „Idź się utop. Dwa​dzie​ścia osiem ton ko​ma szes​na​ście me​trów plus wy​ra​zy współ​czu​cia. Byk ma ro​gi nie​zwy​kle kwa​dra​to​we”. Nie dość, że ga​da​ła bred​nie, to jesz​cze nie wie​dzieć cze​mu po​wta​rza​ła je na trzy rów​nie kre​tyń​skie spo​so​by. Od​nio​słem wra​że​nie, że mó​zga​mi „Strzel​ca” i „Wę​ża” war​to się jesz​cze za​jąć, na​to​miast MUK „Ko​zio​roż​ca” jest w bez​na​dziej​nym sta​nie. Nie omiesz​ka​łem po​wie​dzieć te​go na głos: – Sza​leń​stwo dwóch pierw​szych ma​szyn nie wy​cho​dzi po​za gra​ni​ce ich spe​cjal​no​ści. Stra​ci​ły roz​są​dek, ale za​cho​wa​ły oso​bo​wość, je​śli w ogó​le moż​na mó​wić o oso​bo​wo​ści ja​kie​goś urzą​dze​nia. Po​zo​sta​ły jed​nak ma​szy​na​mi my​ślą​cy​mi, cho​ciaż my​ślą źle, nie​spraw​nie i po​kręt​nie. Na​to​miast MUK „Ko​zio​roż​ca” w swo​im prze​ko​na​niu stal się nie​szczę​śli​wie za​ko​cha​ną dziew​czy​ną z pół​świat​ka pi​szą​cą w do​dat​ku wier​sze. To jest do​pie​ro czy​ste sza​leń​stwo! – Nie je​stem pe​wien, czy Ro​me​ro zgo​dzi się z te​zą, iż pi​sa​nie wier​szy do​wo​dzi kom​plet​nej utra​ty władz umy​sło​wych – za​uwa​żył Oleg. – Mó​wię o ma​szy​nach, a nie o lu​dziach. Lu​dzie czę​sto od​da​ją się dziw​nym i bez​u​ży​tecz​nym za​ję​ciom, a po​nad​to ma​ją do sza​leń​stwa szcze​gól​ny sto​su​nek, co by​ło wi​docz​ne zwłasz​cza w sta​ro​żyt​no​ści. Bo czyż nie mó​wio​no wte​dy: „Ona mi się sza​le​nie po​do​ba!” al​bo „Ko​-

cham go do sza​leń​stwa! ”… Nie​ste​ty my​śle​nie ludz​kie nie za​wsze pod​po​rząd​ko​wu​je się lo​gi​ce, w prze​ci​wień​stwie do my​śle​nia ma​szy​no​we​go, za​wsze lo​gicz​ne​go, trzeź​we​go i kon​kret​ne​go. Tym aku​rat zresz​tą in​te​lekt ma​szyn róż​ni się od in​te​lek​tu ich nie​do​sko​na​łych twór​ców. – Żar​to​wa​łem – po​wie​dział Oleg. – Bi​lo​nie – zwró​cił się do De​miur​ga – zaj​miesz się uru​cho​mie​niem mó​zgów po​kła​do​wych, ale po​sta​raj się zro​bić to bez za​nie​dby​wa​nia in​nych prac. Jak prze​bie​ga​ją do​świad​cze​nia z ko​lap​sa​rem? – Czas ato​mo​wy kształ​tu​ję już zu​peł​nie swo​bod​nie. – To za ma​ło. Ire​no, moż​na cię pro​sić? Ire​na jak zwy​kle, gdy ktoś wcho​dził do la​bo​ra​to​rium, i tym ra​zem ode​szła w je​go prze​ciw​le​gły kąt. Te​raz zbli​ży​ła się do nas bez po​śpie​chu. Oleg po​wie​dział ze wzru​sze​niem, któ​re tak rzad​ko uze​wnętrz​niał: – Przy​ja​cie​le moi, Ire​no i Ello​nie. Lę​kam się, że nie wy​pro​wa​dzi​my stat​ku z ją​dra, je​śli nie zdo​ła​my od​kryć ja​kie​goś pro​ce​su fi​zycz​ne​go, któ​ry po​zwo​li nam unik​nąć wro​giej ob​ser​wa​cji Ra​mi​rów. Daj​cie mi moż​li​wość choć na mo​ment ode​rwać się od nich w cza​sie. Cał​kiem moż​li​we, że „daw​niej” ich nie by​ło al​bo nie bę​dzie „po​tem”, ale „te​raz” są i są znacz​nie sil​niej​si od nas. Ro​zu​mie​cie mnie, przy​ja​cie​le? Ire​na tyl​ko ski​nę​ła gło​wą, Ellon zaś po​wie​dział: – Mam już wszyst​ko przy​go​to​wa​ne do do​świad​czeń z ma​kro​cza​sem, ale brak mi jesz​cze od​po​wied​nie​go mar​twe​go przed​mio​tu i isto​ty ży​wej. Przed​miot mar​twy wy​bio​rę bez tru​du, ale skąd we​zmę ży​wą isto​tę? – Weź Mi​za​ra, Ello​nie – po​ra​dzi​łem. – Już w sta​ro​żyt​no​ści prze​pro​wa​dza​no do​świad​cze​nia na psach. Wpraw​dzie Mi​zar jest zwie​rzę​ciem my​ślą​cym, więc trze​ba bę​dzie wy​tłu​ma​czyć mu isto​tę eks​pe​ry​men​tu i uzy​skać je​go zgo​dę, ale… – Sam z nim po​roz​ma​wiaj – prze​rwał mi bez​ce​re​mo​nial​nie Ellon. – De​miur​go​wie nie uwa​ża​ją zwie​rząt za isto​ty rów​ne so​bie, jak to cza​sem czy​nią lu​dzie. – Ire​no, mo​że ty po​dej​miesz się prze​ko​nać Mi​za​ra? – po​pro​si​łem. – Masz ra​cję, Ello​nie, czło​wiek po​tra​fi trak​to​wać zwie​rzę​ta po ludz​ku. Wąt​pię, by Ellon wła​ści​wie zro​zu​miał mo​ją re​pli​kę, ale ma​ło mnie to ob​cho​dzi​ło. Waż​ne by​ło to, że Ire​na zgo​dzi​ła się po​roz​ma​wiać z Mi​za​rem. Nie​co tym uspo​ko​jo​ny znów pod​sze​dłem do mó​zgu po​kła​do​we​go „Ko​zio​roż​ca”. – Znasz mnie? – za​py​ta​łem. – Pa​mię​tasz? W od​po​wie​dzi MUK za​śpie​wał drżą​cym dysz​kan​tem, w ni​czym nie przy​po​mi​na​ją​cym je​go nor​mal​ne​go ba​ry​to​nu: Jak pan​te​ra, co w zło​tej klat​ce śpi Prę​żysz swój zło​ci​sty kark I roz​chy​lasz czer​wień warg, By za chwi​lę ra​mio​na​mi zwi​snąć u mych bark! Wi​dok wspa​nia​lej, jesz​cze nie​daw​no tak ro​zum​nej i na swój spo​sób bły​sko​tli​wej ma​szy​ny, a te​raz uwa​ża​ją​cej się za ży​wą isto​tę i kom​plet​nie po​my​lo​nej na punk​cie sto​sun​ków mę​sko-dam​skich, był tak smut​ny i ża​ło​sny, że z naj​wyż​szym tru​dem po​wstrzy​ma​łem się od łez.

2

Wie​czo​rem wstą​pił do mnie Ro​me​ro. Usiadł w fo​te​lu, usta​wił la​secz​kę mię​dzy ko​la​na​mi i za​ga​pił się roz​tar​gnio​nym wzro​kiem w ekran, na któ​rym wciąż bez​ład​nie krą​ży​ły roz​sza​la​łe gwiaz​dy. Spo​strze​głem na​gle z bo​le​snym współ​czu​ciem to, na co daw​niej ja​koś nie zwró​ci​łem uwa​gi: Ro​me​ro za​czy​nał tra​cić for​mę, dzia​dział, jak do​sad​nie ma​wia​li je​go ulu​bie​ni sta​ro​żyt​ni. Wpraw​dzie na​dal dbał o to, że​by w je​go czar​nej fry​zu​rze i sta​ran​nie pie​lę​gno​wa​nym za​ro​ście nie po​ja​wił się bo​daj je​den si​wy wło​sek, ale głę​bo​kich zmarsz​czek, któ​re prze​ora​ły mu twarz nie da​ło się za​ma​sko​wać. Wi​dzia​łem, że jest za​ła​ma​ny, że po​trze​bu​je po​cie​chy. Po​wie​dzia​łem więc lek​kim to​nem: – Prze​ży​li​śmy nie​zwy​kle in​te​re​su​ją​cą przy​go​dę, nie​praw​daż? Pa​trzył na mnie dłu​go wiel​ki​mi ciem​ny​mi ocza​mi, wpa​try​wał się tak in​ten​syw​nie, że na​gle przy​po​mnia​łem so​bie, jak kie​dyś w mo​men​cie iry​ta​cji Ma​ry wy​krzyk​nę​ła: „Pa​weł jest ta​ki przy​stoj​ny, wy​twor​ny i do​brze wy​cho​wa​ny, ma tak pięk​ne oczy, któ​rych mo​że mu po​zaz​dro​ścić każ​da ko​bie​ta, a ja mu​sia​łam za​ko​chać się aku​rat w to​bie, ty zwa​rio​wa​ny brzy​da​lu! Cóż to za nie​spra​wie​dli​wość lo​su! ” – Ad​mi​ra​le, pań​skie za​mi​ło​wa​nie do pa​ra​dok​sów prze​kra​cza gra​ni​ce przy​zwo​ito​ści! – wy​krzyk​nął wresz​cie z obu​rze​niem. – Tra​ge​dię na​zwać in​te​re​su​ją​cą przy​go​dą! To nie​sły​cha​ne… – W po​rów​na​niu z lo​sa​mi Pe​trie​go i je​go to​wa​rzy​szy… – Mó​wię w tej chwi​li o nas, o mnie i pa​nu, Eli! Po​pi​sa​li​śmy się nie​wy​ba​czal​ną głu​po​tą, mój prze​ni​kli​wy ad​mi​ra​le! Wle​cie​li​śmy do ją​dra jak ćmy do ogni​ska!… Ćmy w pie​kiel​nym gwiezd​nym pie​cu, sła​be owa​dy w twar​dych pal​cach okrut​nych wro​gów! – Do​stał pan ob​se​sji na punk​cie ciem, Paw​le? – Pra​wie – od​parł z go​ry​czą. – Od mo​men​tu, gdy Ra​mi​ro​wie znisz​czy​li „Wę​ża”, cią​gle so​bie po​wta​rzam, że je​ste​śmy sła​by​mi ćma​mi le​cą​cy​mi do ogni​ska. A wie pan. że te​go sa​me​go sło​wa użył nasz po​kła​do​wy MUK? – Był pan w la​bo​ra​to​rium? – Wła​śnie stam​tąd wra​cam. Za​py​ta​łem mózg po​kła​do​wy, co są​dzi o nie​cią​gło​ści cza​su w tym dziw​nym świe​cie, na​zy​wa​nym przez nas ją​drem Ga​lak​ty​ki. I w od​po​wie​dzi usły​sza​łem… Jak pan są​dzi, co to mo​gło być? – Pew​nie ja​kaś głu​pa​wa pio​sen​ka al​bo wier​szyk. – Wła​śnie. Dziw​ny wier​szyk. Pro​szę po​słu​chać. – I Ro​me​ro wy​de​kla​mo​wał: Mo​ty​lem je​stem, ćmą tę​czo​skrzy​dłą. Świat mi się znu​dził, ży​cie obrzy​dło… Jak dłu​go moż​na z kwiat​ka na kwia​tek, Gdy ró​ża ko​le, więd​nie bła​wa​tek, Gdy drży osi​ka z wiel​kie​go stra​chu? Nie chcę nek​ta​ru! Pój​dę do pia​chu… – Dziw​ne w tych ry​mach wy​da​je mi się je​dy​nie to, że MUK prze​stał się uwa​żać za sen​ty​-

men​tal​ną dziew​czy​nę z pół​świat​ka i za​czął prze​ma​wiać jak znu​dzo​ny ła​twy​mi pod​bo​ja​mi pro​win​cjo​nal​ny don​żu​an. – Nie, mój uczo​ny przy​ja​cie​lu, dziw​ne jest coś in​ne​go. W mo​im mó​zgu tkwi​ło upar​cie sło​wo „ćma”, a MUK użył wła​śnie te​go wy​ra​zu. Nic to pa​nu nie mó​wi? – Nic a nic. – Wiel​ka szko​da, ad​mi​ra​le, że ni​gdy nie in​te​re​so​wał się pan sta​ro​żyt​ny​mi oby​cza​ja​mi, bo zna​jo​mość hi​sto​rii by​wa cza​sem nie​zmier​nie uży​tecz​na… Ale zo​staw​my te uty​ski​wa​nia. Otóż mo​ja uni​wer​sy​tec​ka pra​ca dy​plo​mo​wa no​si​ła ty​tuł „Folk​lor miej​ski pierw​szej po​ło​wy dwu​dzie​ste​go wie​ku sta​rej ery” i cy​to​wa​ła wszyst​kie pio​sen​ki i wier​szy​ki, któ​ry​mi te​raz ope​ru​je nasz zwa​rio​wa​ny MUK. – To rze​czy​wi​ście jest bar​dzo dziw​ne i in​te​re​su​ją​ce. – Cie​szę się, że to do pa​na do​tar​ło. Atak Ra​mi​rów spo​wo​do​wał roz​dwo​je​nie jaź​ni na​szej bied​nej ma​szy​ny. – Roz​dwo​je​nie cza​su. Paw​le. – Ma pan ra​cję, roz​dwo​je​nie cza​su. MUK prze​by​wa rów​no​cze​śnie w dwóch epo​kach. Fi​zycz​nie, ma​te​rial​nie znaj​du​je się tu​taj, na po​kła​dzie „Ko​zio​roż​ca”, na​to​miast psy​chicz​nie, je​śli te​go okre​śle​nia moż​na użyć w sto​sun​ku do ma​szy​ny, tkwi w prze​szło​ści. Wszy​scy, jak pan wie, je​ste​śmy po​wią​za​ni z mó​zgiem po​kła​do​wym na​szym in​dy​wi​du​al​nym pro​mie​nio​wa​niem, a za​tem i mo​je bio​po​le jest w nim za​ko​do​wa​ne. MUK nie​ustan​nie od​bie​rał wszyst​kie mo​je im​pul​sy mó​zgo​we, przy​swa​jał so​bie ca​łą mo​ją wie​dzę, mo​je wy​obra​że​nia o prze​szło​ści, ale wszyst​kie te in​for​ma​cje by​ły nie​przy​dat​ne do je​go bie​żą​cej pra​cy. Te​raz na​to​miast, gdy zo​stał wy​pchnię​ty w prze​szłość, ope​ru​je je​dy​nie ty​mi wia​do​mo​ścia​mi, któ​re do​ty​czą te​go za​mierz​chłe​go okre​su. Py​tał pan czy MUK pa​na zna, ale w prze​szło​ści, któ​ra sta​ła się je​go te​raź​niej​szo​ścią, ad​mi​rał Eli po pro​stu nie ist​niał. Sza​leń​stwo mó​zgu po​kła​do​we​go „Ko​zio​roż​ca” po​le​ga, po​wta​rzam, na tym, że fi​zycz​nie jest on tu i te​raz, zaś in​te​lek​tu​al​nie tam i wcze​śniej. – A co z in​ny​mi ma​szy​na​mi my​ślą​cy​mi, Paw​le? – Każ​dy wa​riu​je na swój spo​sób, ad​mi​ra​le. Od​no​si się to nie tyl​ko do lu​dzi, ale tak​że do ma​szyn. – Pań​ska hi​po​te​za otwie​ra obie​cu​ją​ce moż​li​wo​ści uzdro​wie​nia mó​zgów po​kła​do​wych – po​wie​dzia​łem. – Ja na​to​miast wi​dzę in​ną moż​li​wość. Lę​kam się, że my wszy​scy wkrót​ce tu po​wa​riu​je​my! – od​parł z go​ry​czą Ro​me​ro. Po czym przy​po​mniał mi Oana i je​go cho​ry czas. Prze​po​wied​nia zdraj​cy speł​ni​ła się co do jo​ty: zna​leź​li​śmy się w cho​rym cza​sie. Wiel​kim błę​dem z na​szej stro​ny by​ło to, że krą​żąc wśród świa​tów, gdzie dys​har​mo​nia tem​po​ral​na jest zja​wi​skiem nor​mal​nym, obo​wią​zu​ją​cym po​wszech​nie pra​wem, łu​dzi​li​śmy się, iż nas sa​mych ta klę​ska nie do​tknie. W dzi​kim cha​osie ją​dra nie​sta​bil​ność cza​su gwa​ran​tu​je, być mo​że, fi​zycz​ną trwa​łość gwiazd, ale też z pew​no​ścią jest za​bój​cza dla na​szych har​mo​nij​nych or​ga​ni​zmów. Trwa​ją​ca nie​wie​le dłu​żej niż mgnie​nie oka lu​ka w „te​raz” omal nie do​pro​wa​dzi​ła nas do zgu​by. Za​cho​ro​wa​li​śmy, na ra​zie o tym nie wie​dząc. Roz​pad wię​zi cza​so​wych do​ko​nu​je się te​raz rów​nież i w nas. – Ale ma​szy​ny my​ślą​ce już zwa​rio​wa​ły, my na​to​miast jak do​tąd za​cho​wa​li​śmy trzeź​we gło​wy. Je​śli oczy​wi​ście nie uzna​my za prze​jaw sza​leń​stwa pań​skiej teo​rii o stop​nio​wym roz​pa​dzie na​sze​go in​dy​wi​du​al​ne​go cza​su… – Funk​cjo​nu​je​my na in​nej za​sa​dzie niż in​te​lek​ty me​cha​nicz​ne – od​parł Ro​me​ro igno​ru​jąc

mo​ją zło​śli​wość. – Or​ga​ni​zmy ma​ją za​pew​ne we​wnętrz​ne sta​bi​li​za​to​ry cza​su, bo nie wąt​pię, że na​tu​ra two​rząc ży​cie za​trosz​czy​ła się o je​go ochro​nę rów​nież przed ta​ki​mi ka​ta​kli​zma​mi, jak za​kłó​ce​nie ryt​mu tem​po​ral​ne​go. Na​tu​ra wie prze​cież naj​le​piej, na co ją stać… My zaś nie mie​li​śmy po​ję​cia, że trze​ba MUK za​opa​trzyć w sta​bi​li​za​tor cza​su i dla​te​go ma​szy​ny my​ślą​ce są słab​sze od na​szych mó​zgów przy​naj​mniej pod tym wzglę​dem. Ale na​szej od​por​no​ści też nie wol​no prze​ce​niać! Za​kłó​ce​nia syn​chro​nicz​no​ści na​war​stwia​ją się w ko​mór​kach i kie​dy po​ko​na​ją próg wy​trzy​ma​ło​ści sta​bi​li​za​to​ra bio​lo​gicz​ne​go, my też stra​ci​my roz​są​dek. – Po​sta​ra​my się uciec z za​gro​żo​ne​go ob​sza​ru za​nim do te​go doj​dzie. Paw​le, mam pro​po​zy​cję. Je​śli za​le​ży pa​nu na spraw​dze​niu słusz​no​ści hi​po​te​zy o roz​sz​cze​pie​niu in​dy​wi​du​al​nych cza​sów, pro​szę za​jąć się wraz z Ello​nem i Ire​ną uru​cho​mie​niem na​szych mó​zgów po​kła​do​wych. – Żar​tu​je pan, ad​mi​ra​le? – wy​krzyk​nął zdu​mio​ny Ro​me​ro. – Ośmie​lę się za​uwa​żyć, że re​mont przy​rzą​dów to do​me​na in​ży​nie​rów, a ja je​stem z wy​kształ​ce​nia hi​sto​ry​kiem! – O to wła​śnie cho​dzi! Wła​śnie hi​sto​ryk jest do te​go nie​zbęd​ny! Je​śli MUK znaj​du​je się in​te​lek​tu​al​nie w prze​szło​ści, to je​dy​nie hi​sto​ryk mo​że go przy​wró​cić cza​som obec​nym. Pro​szę so​bie wy​obra​zić czło​wie​ka, któ​ry za​snął sześć​set lat te​mu i nie​daw​no się obu​dził. Co by pan z nim zro​bił? Po​sa​dził w ław​ce i zmu​sił do na​ucze​nia się, po​zna​nia wy​da​rzeń i fak​tów, któ​re za​szły pod​czas je​go snu. Po za​koń​cze​niu na​uki nasz śpioch znaj​dzie się w swo​im no​wym cza​sie, praw​da? Trze​ba za​tem po​stą​pić tak sa​mo ze zwier​szo​kle​cia​łym mó​zgiem! Mam na​dzie​ję, że pa​na, ja​ko mi​ło​śni​ka po​ezji, ta​kie okre​śle​nie nie na​zbyt szo​ku​je… – Już daw​no po​go​dzi​łem się z fak​tem, że lu​dzie nie za​wsze naj​sta​ran​niej do​bie​ra​ją wy​ra​że​nia. Po​zwo​lę so​bie jed​nak przy​po​mnieć pa​nu, ad​mi​ra​le, że „zwier​szo​kle​ciał” tyl​ko je​den MUK, a po​zo​sta​łe za​cho​ro​wa​ły na co in​ne​go. Czy je rów​nież bę​dzie​my le​czyć lek​cja​mi hi​sto​rii? – Za​apli​ku​je​my im lek​cje lo​gi​ki. Przy​czy​na po​prze​dza sku​tek, oto za​sa​da, na któ​rej zbu​do​wa​no na​sze ma​szy​ny. Lu​ka cza​so​wa na​ru​szy​ła lo​gi​kę ob​li​czeń. Zna​my isto​tę scho​rze​nia i chy​ba po​tra​fi​my zwal​czyć sza​leń​stwo lo​gicz​ne. je​śli pan po​ra​dzi so​bie z sza​leń​stwem hi​sto​rycz​nym. My​śla​łem, że już go prze​ko​na​łem, gdy na​gle Ro​me​ro uniósł tra​gicz​nym ge​stem la​secz​kę i wy​krzyk​nął z pa​to​sem: – Po cóż te wszyst​kie re​mon​ty, ku​ra​cje i na​pra​wy?… Tra​fi​li​śmy do pie​kła, z któ​re​go nie ma uciecz​ki. Gdzie się znaj​du​je​my? W ją​drze Ga​lak​ty​ki? Nic po​dob​ne​go! Nie ma żad​ne​go ją​dra, bo coś zwar​te​go mo​że ist​nieć tyl​ko w spój​nym cza​sie, a ta​kie​go aku​rat cza​su tu nie ma! Je​ste​śmy ni​gdzie, gdyż znaj​du​je​my się wszę​dzie jed​no​cze​śnie!… To się nie mie​ści w gło​wie! Osza​le​ję, je​śli mi ktoś te​go nie wy​tłu​ma​czy… Już osza​la​łem!… Zła​pał się rę​ka​mi za gło​wę i wy​da​wa​ło się, że la​da chwi​la za​cznie rwać wło​sy, wrzesz​czeć, to​czyć pia​nę z ust. Jesz​cze nie osza​lał, ale już do​stał cięż​kie​go ata​ku hi​ste​rii. Wpa​dłem we wście​kłość. Za​ci​sną​łem pię​ści i już go​tów by​łem go ude​rzyć, gdy na​gle po​pa​trzył na mnie uważ​nie, opu​ścił wol​no rę​ce i za​py​tał: – Chce mnie pan zbić, ad​mi​ra​le? Pro​szę bar​dzo, nie bę​dę się bro​nił. Daw​niej lu​dzi bi​ja​no i cza​sem to po​ma​ga​ło. Tyl​ko te sło​wa, któ​rym to​wa​rzy​szył nie​pew​ny uśmiech, ura​to​wa​ły go przed po​licz​kiem. Opa​dłem na fo​tel i po​ło​ży​łem rę​ce na ko​la​nach, że​by uspo​ko​ić roz​dy​go​ta​ne dło​nie. Ro​zu​mia​łem te​raz, co czu​li ka​pi​ta​no​wie stat​ków, kie​dy za​ło​ga od​ma​wia​ła wy​ko​na​nia ich roz​ka​zów. Hi​ste​ria w ob​li​czu po​wta​rza​ją​cych się ka​ta​strof nie by​ła prze​cież lep​sza od bun​tu na za​-

gu​bio​nym w oce​anie ża​glow​cu. – Paw​le, ape​lu​ję do pań​skie​go roz​sąd​ku, do pań​skie​go wspa​nia​łe​go ro​zu​mu! Po​czuł się pan do​tknię​ty, że tra​ge​dię na​zwa​łem in​te​re​su​ją​cą przy​go​dą? Ale czyż mó​wiąc o przy​go​dzie nie ma​my za​ra​zem na my​śli jej szczę​śli​we​go za​koń​cze​nia? I czyż dziś nie je​ste​śmy pod pew​nym wzglę​dem naj​szczę​śliw​szy​mi z lu​dzi? – My ma​my być naj​szczę​śliw​szy​mi z lu​dzi? – za​py​tał głu​cho Ro​me​ro. – Mó​wi​łem już pa​nu, ad​mi​ra​le, że pań​skie pa​ra​dok​sy mnie nu​żą… Przy​po​mnia​łem mu jed​nak, że Oleg od dzie​ciń​stwa ma​rzył o wy​pra​wie do ją​dra Ga​lak​ty​ki, naj​bar​dziej ta​jem​ni​cze​go i nie​do​stęp​ne​go miej​sca w ca​łym Wszech​świe​cie i że to on wła​śnie ja​ko pierw​szy z ga​lak​tycz​nych ka​pi​ta​nów do​pro​wa​dził tu eska​drę. Dzię​ki te​mu wej​dzie do hi​sto​rii ja​ko od​kryw​ca ją​dra. A czyż mo​że być nie​szczę​śli​wy pio​nier, je​śli na​wet za​pła​ci przed​wcze​sną śmier​cią za miej​sce w Pan​te​onie? Że sam Ro​me​ro, znaw​ca sta​ro​żyt​no​ści, spe​cja​li​sta w dzie​dzi​nie hi​sto​rii po​rów​naw​czej spo​łe​czeństw zy​skał moż​li​wość po​zna​nia ta​kich form ży​cia, ta​kich cy​wi​li​za​cji ro​zum​nych, o któ​rych nam się na​wet daw​niej nie śni​ło. Czy to też na​le​ży za​li​czyć do nie​szczęść? Że Ol​ga, Osi​ma i Ka​ma​gin za​wsze za sens swo​je​go ży​cia uwa​ża​li pro​wa​dze​nie po​tęż​nych stat​ków po nie​zba​da​nych gwiezd​nych tra​sach. Czyż więc nie do​pię​li ce​lu swo​je​go ży​cia, na​wet je​śli te​raz przyj​dzie im z tym ży​ciem się roz​stać? I czy nie​szczę​śli​wy jest Głos, nasz Głów​ny Mózg, nasz by​ły Włó​czę​ga, któ​ry za​znał wszyst​kie​go, o czym mógł tyl​ko za​ma​rzyć: po​tę​gi my​śli, roz​ko​szy cie​le​sno​ści, wła​dzy nad prze​stwo​rem Wszech​świa​ta? A Ga​lakt i De​miur​go​wie? Czyż każ​dy z nich nie re​ali​zu​je naj​lep​szych czą​stek swych oso​bo​wo​ści, nie wcie​la w ży​cie te​go, do cze​go zdol​ny był w swo​ich ma​rze​niach, pra​gnie​niach i zry​wach wo​li? Nie, tu o nie​szczę​ściu nie mo​że być mo​wy. Na​wet je​śli pi​sa​ny jest nam tra​gicz​ny ko​niec, to już dziś nasz los jest go​dzien po​zaz​drosz​cze​nia! Ro​me​ro uniósł się z tru​dem, wspie​ra​jąc się cięż​ko na la​sce. – Mój sta​ry przy​ja​cie​lu Eli! – po​wie​dział. – Nie chcę, nie mo​gę się z pa​nem kłó​cić. Ad​mi​ra​le, czy mo​gę przy​stą​pić do wy​ko​ny​wa​nia roz​ka​zu? Za​su​ną​łem drzwi, aby na​wet Ma​ry nie mo​gła w tym mo​men​cie do mnie wejść. Na​wet ona nie po​win​na oglą​dać mnie w tym sta​nie. Bo gdy tyl​ko w od​da​li ucichło po​stu​ki​wa​nie la​secz​ki opa​dłem na fo​tel, chwy​ci​łem się za gło​wę, jak to nie​daw​no uczy​nił Ro​me​ro i za​czą​łem ję​czeć z roz​pa​czy, po​czu​cia bez​si​ły i prze​ra​że​nia na myśl o koń​cu, któ​ry prze​po​wia​da​łem. Atak hi​ste​rii, któ​re​mu nie po​zwo​li​łem opa​no​wać Ro​me​ra, do​padł te​raz mnie. Mia​łem znacz​nie wię​cej po​wo​dów do utra​ty opa​no​wa​nia niż on, a w do​dat​ku nie mo​głem ni​ko​go pro​sić o po​moc. Nie mo​głem zdra​dzić ta​jem​ni​cy za​nim sta​tek znaj​dzie się po​za za​się​giem nie​bez​pie​czeń​stwa.

3

Ellon po​czuł się śmier​tel​nie ob​ra​żo​ny, kie​dy po​pro​si​łem go, aby do trans​for​ma​to​ra cza​su do​bu​do​wał jesz​cze sta​bi​li​za​tor po​dob​ny do te​go, w ja​ki na​tu​ra wy​po​sa​ży​ła na​sze cia​ła. Tak uwie​rzy​łem w hi​po​te​zę Ro​me​ra, że przy​ją​łem ją za pew​nik. De​miurg bły​snął wście​kle ocza​mi i war​k​nął: – Ad​mi​ra​le, nie wtrą​caj się do spraw, o któ​rych nie masz zie​lo​ne​go po​ję​cia! Trans​for​ma​tor, sta​bi​li​za​tor, mo​że jesz​cze mul​ti​pli​ka​tor? Wy​my​ślaj swo​je na​zwy, ale nie prze​szka​dzaj mi w ro​bo​cie. Są​dzisz, że je​den cha​os za​stę​pu​je​my in​nym? No to za​pa​mię​taj so​bie raz na za​wsze, że bu​du​je​my uni​wer​sal​ną ma​szy​nę cza​su!… Wy​krzy​ku​jąc to ska​kał przede mną jak ko​nik po​lny i wście​kle wy​ma​chi​wał rę​ka​mi. Wie​dzia​łem, że Ellon jest źle wy​cho​wa​ny jak na ludz​ki gust i że stu​diu​jąc ziemsz​czy​znę naj​chęt​niej uczył się słów po​wszech​nie uzna​wa​nych za obelży​we, więc nie bar​dzo prze​ją​łem się je​go za​cho​wa​niem. Przy​pi​sa​łem je​go pod​nie​ce​nie skut​kom za​gła​dy „Wę​ża”, my​śląc przy tym, że na​wet wy​trzy​ma​łość nie​zmor​do​wa​nych De​miur​gów ma swo​je gra​ni​ce. Wąt​pię, aby od mo​men​tu ostat​niej ka​ta​stro​fy Ellon wy​po​czy​wał choć​by go​dzi​nę. W ogó​le nie przy​szło mi do gło​wy, że mo​gą to być pierw​sze ob​ja​wy sza​leń​stwa prze​po​wie​dzia​ne​go przez Ro​me​ra. Po raz pierw​szy za​czą​łem po​dej​rze​wać coś złe​go do​pie​ro wte​dy, kie​dy Mi​za​ra przy​pro​wa​dzo​no do trans​for​ma​to​ra cza​su, ogrom​nej prze​zro​czy​stej ku​li spo​czy​wa​ją​cej na po​stu​men​cie. Wo​kół ku​li sta​ło mnó​stwo róż​nych pro​mien​ni​ków i re​flek​to​rów, a sam trans​for​ma​tor po​łą​czo​ny był z ko​lap​sa​rem gru​bo​ścien​ną rurą o wiel​kiej śred​ni​cy. By​ło tam jesz​cze wie​le in​nych urzą​dzeń i me​cha​ni​zmów, któ​rych prze​zna​cze​nia nie zna​łem i któ​rych nie po​dej​mu​ję się opi​sać. Po​wiem je​dy​nie, że przed do​świad​cze​niem z udzia​łem psa Ellon eks​pe​ry​men​to​wał na kil​ku przed​mio​tach, wy​sy​ła​jąc je na prze​mian w prze​szłość i przy​szłość. Z obu tych kie​run​ków cza​so​wych przed​mio​ty po​wra​ca​ły nie​tknię​te. Gdy​by za​tem rów​nież do​świad​cze​nie z Mi​za​rem się po​wio​dło, ozna​cza​ło​by to zna​le​zie​nie re​al​nej dro​gi uciecz​ki z ją​dra, bo​wiem w wy​pad​ku zde​rze​nia z gwiaz​dą nie przez nią, lecz przez pu​stą w in​nym cza​sie prze​strzeń. Na​tu​ral​nie na​sze pla​ny opar​te by​ły po​za tym na ry​zy​kow​nym za​ło​że​niu, iż tym ra​zem Ra​mi​ro​wie nie bę​dą nam w uciecz​ce prze​szka​dzać. W do​świad​cze​niu uczest​ni​czy​li w cha​rak​te​rze ob​ser​wa​to​rów Oleg i Ro​me​ro, Gra​cjusz i Or​lan, Ma​ry i Ol​ga. Ellon sam otwo​rzył właz trans​for​ma​to​ra cza​su, a Ire​na przy​pro​wa​dzi​ła psa. Pies ci​cho po​pi​ski​wał, trą​cił mnie no​sem w ko​la​no, po​li​zał Ma​ry w rę​kę i na​gle oparł przed​nie ła​py na ra​mio​nach Ro​me​ra, któ​ry za​sko​czo​ny tym do​wo​dem psiej sym​pa​tii upu​ścił nie​od​łącz​ną la​secz​kę. Ire​na gła​ska​ła Mi​za​ra po grzbie​cie i coś mu szep​ta​ła do ucha. Za​nie​po​ko​ił mnie wy​raz jej twa​rzy, więc pod​sze​dłem bli​żej. – Ko​cha​ny pie​sku! – szep​ta​ła Ire​na. – Leć w prze​szłość, w da​le​ką prze​szłość! Do la​su. Też chęt​nie bym się z to​bą tam zna​la​zła, chęt​nie bym po​bie​ga​ła po le​sie i szcze​ka​ła jak ty! – Do la​su! Do la​su! – po​war​ki​wał ra​do​śnie pies i li​zał ją po rę​kach. – Za​po​lu​je​my so​bie ra​zem, po​szcze​ka​my! Szyb​ciej, Ire​no! Szyb​ciej! Szept Ire​ny sły​sza​łem tyl​ko ja, na​to​miast od​po​wie​dzi Mi​za​ra do​cie​ra​ły do wszyst​kich

za po​śred​nic​twem de​szy​fra​to​rów oso​bi​stych. Nic więc dziw​ne​go, że obec​ni w ni​czym się nie zo​rien​to​wa​li i są​dzi​li, że Ire​na czu​ły​mi słów​ka​mi po pro​stu do​da​je psu otu​chy przed je​go nie​bez​piecz​ną po​dró​żą. Ja jed​nak do​sko​na​le wie​dzia​łem, że Mi​zar po szko​le Lusi​na do​sko​na​le zna ludz​ką hi​sto​rię i nie po​trze​bu​je do pod​ję​cia de​cy​zji żad​nych kłam​li​wych za​chęt, że wy​star​czy mu na​ga praw​da o nie​bez​pie​czeń​stwie, ale też i o wa​dze je​go udzia​łu w eks​pe​ry​men​cie. To wszyst​ko już zresz​tą daw​no z Ire​ną usta​li​li​śmy. – Ire​no! – po​wie​dzia​łem ci​cho. – Ire​no, od​wróć się! Wol​no unio​sła się z klę​czek. Oczy mia​ła dziw​ne, gdy po​wie​dzia​ła: – Ad​mi​ra​le, po​zwo​li mi pan odejść z Mi​za​rem? Ko​cham go! Chwy​ci​łem ją za rę​kę i ści​sną​łem tak sil​nie, że aż krzyk​nę​ła z bó​lu. Na ból jesz​cze re​ago​wa​ła. – My​lisz się, Ire​no! – wy​skan​do​wa​łem do​bit​nie. – Nie ko​chasz Mi​za​ra, tyl​ko Ello​na! Z ta​kim na​pię​ciem wsłu​chi​wa​ła się w mo​je sło​wa, że przez chwi​lę sta​ła z otwar​ty​mi usta​mi. Ni​gdy przed​tem nie wi​dzia​łem jej z ta​ką głu​pią mi​ną, Ire​na na​le​ża​ła bo​wiem do ko​biet bar​dzo dba​ją​cych o swój wy​gląd. – Ello​na? – za​py​ta​ła dzie​cię​cym gło​si​kiem. – Jak mo​gę ko​chać Ello​na, sko​ro pan mi te​go za​bro​nił, ad​mi​ra​le? Ja je​stem bar​dzo po​słusz​ną dziew​czyn​ką… – Ga​dasz głup​stwa! – syk​ną​łem ze zło​ścią. – Wca​le nie je​steś po​słusz​na, tyl​ko krnąbr​na. A te​raz w do​dat​ku źle się czu​jesz, je​steś cho​ra i dla​te​go wy​obra​żasz so​bie nie​stwo​rzo​ne rze​czy. Mu​sisz się po​ło​żyć, Ire​no. – My​śli pan, że nie lu​bię Mi​za​ra? – za​py​ta​ła z po​wąt​pie​wa​niem w gło​sie. – Na​tu​ral​nie, że go lu​bisz. Ja też go lu​bię, po​dob​nie jak two​ja mat​ka, Ma​ry i wszy​scy in​ni… Ale to nie wy​star​czy, że​by wy​bie​rać się we wspól​ną po​dróż w cza​sie. – Za ma​ło cię lu​bię, Mi​za​rze – po​wie​dzia​ła po​kor​nie Ire​na. – Wy​da​ło mi się, że lu​bię cię naj​bar​dziej ze wszyst​kich, że cię ko​cham… – Na​gle za​ła​ma​ła rę​ce i wy​krzyk​nę​ła bła​gal​nie: – Ad​mi​ra​le, po​zwól mi ko​goś po​ko​chać! Je​stem ta​ka po​słusz​na, że bez two​jej zgo​dy nie po​tra​fię! Przy​wo​ła​łem Olgę, za któ​rą przy​bie​gli Ma​ry i Oleg. Na je​go wi​dok Ire​na skrzy​wi​ła się bo​le​śnie i wy​krzyk​nę​ła: – Nie, tyl​ko nie ty! Po​rzu​ci​łeś mnie dla wy​pra​wy, pod​czas któ​rej zgi​niesz… – Ire​no, ock​nij się! – wy​krzyk​nął bla​dy jak płót​no Oleg. – Przy​po​mnij so​bie na​szą roz​mo​wę na ba​zie. Prze​cież sa​ma na​le​ga​łaś na swój udział w wy​pra​wie. Je​ste​śmy ra​zem na po​kła​dzie stat​ku fla​go​we​go. Nie zo​sta​łaś na Per​se​uszu, Ire​no! Dziew​czy​na roz​pła​ka​ła się spa​zma​tycz​nie, kry​jąc twarz na pier​si mat​ki. – Ol​go, za​pro​wadź ją do sie​bie – po​wie​dzia​łem. – I nie ru​szaj się od niej na krok. Oba​wiam się, że jej stan mo​że się po​gor​szyć. Kie​dy tak go​rącz​ko​wo szep​ta​li​śmy, sto​jąc cia​sną grup​ką wo​kół Mi​za​ra, Ellon w mia​rę spo​koj​nie cze​kał przy otwar​tym wła​zie, ale kie​dy Ol​ga tro​skli​wie pod​trzy​mu​jąc Ire​nę wy​pro​wa​dzi​ła ją z la​bo​ra​to​rium, nie wy​trzy​mał i wrza​snął ze zło​ścią: – Lu​dzie, prze​stań​cie tra​cić czas! Trans​for​ma​tor prze​grze​wa się na ja​ło​wym bie​gu i la​da chwi​la wszy​scy mo​że​my zna​leźć się w nie​kon​tro​lo​wa​nej przy​szło​ści. Kto w koń​cu przy​pro​wa​dzi Mi​za​ra?! – Ja – od​po​wie​dzia​łem i po​dob​nie jak przed chwi​lą Ire​na uklęk​ną​łem przy psie i czu​le po​gła​ska​łem go po kar​ku. – Mi​za​rze, przy​ja​cie​lu – po​wie​dzia​łem. – Nie​ste​ty, na ra​zie nie po​bie​gasz so​bie po le​sie. Mu​si​my naj​pierw prze​pro​wa​dzić nie​zwy​kłe do​świad​cze​nie, od któ​re​-

go za​le​ży ra​tu​nek nas wszyst​kich. Go​tów je​steś nam w tym po​móc? – Pro​wadź mnie, Eli! – war​k​nął męż​nie pies i po​li​zał mnie po rę​ce. Za​pro​wa​dzi​łem go do wła​zu. Ellon chciał bru​tal​nie chwy​cić go za kark i wrzu​cić do środ​ka, ale mu na to nie po​zwo​li​łem. Mi​zar po​pa​trzył na nas smut​nym, po​że​gnal​nym wzro​kiem, szczek​nął „Że​gnaj​cie!” i sam wsko​czył do trans​for​ma​to​ra. Ellon za​trza​snął po​kry​wę i od​szedł na bok, do sta​no​wi​ska ko​lap​sa​ru. Za​czę​ło się nie​bez​piecz​ne do​świad​cze​nie. Wkrót​ce spo​strze​gli​śmy, że Mi​zar zni​ka. Nie roz​pa​dał się, nie kur​czył do roz​mia​rów krop​ki, jak te​go z nie​wia​do​mych wzglę​dów ocze​ki​wa​li​śmy, lecz zni​kał tak sa​mo jak Oan pod​czas swej nie​uda​nej pró​by uciecz​ki, stop​nio​wo prze​kształ​ca​jąc się w mgli​stą syl​wet​kę. W trans​for​ma​to​rze mu​sia​ło być go​rą​co, bo pies za​czął gwał​tow​nie dy​szeć z wy​wie​szo​nym ję​zy​kiem, a je​go oczy na​bra​ły go​rącz​ko​we​go bla​sku. Cia​ło Mi​za​ra zbla​dło i znik​nę​ło, i tyl​ko te pło​ną​ce oczy i czer​wo​ny ję​zor jesz​cze przez dłuż​szą chwi​lę po​zo​sta​wa​ły w te​raź​niej​szo​ści. Wresz​cie i one umknę​ły w przy​szłość. Prze​zro​czy​sta ku​la trans​for​ma​to​ra cza​su opu​sto​sza​ła. – Mi​zar jest w przy​szło​ści! – wy​krzyk​nął Ellon, od​cho​dząc od ko​lap​sa​ru. – W bar​dzo bli​skiej przy​szło​ści, o co naj​wy​żej ty​siąc lat we​dle wa​szej ziem​skiej ra​chu​by. Sma​ży się w roz​to​pio​nym cza​sie! – za​chi​cho​tał okrut​nie. – Jak dłu​go tam po​zo​sta​nie? – Za​le​d​wie go​dzi​nę, jed​ną ma​łą go​dzin​kę, ad​mi​ra​le! A po​tem wy​łączę ko​lap​sar i twój pies wy​pad​nie do na​sze​go cza​su, po​dob​nie jak zro​bił to Oan, kie​dy pró​bo​wał uciec w da​le​kie ju​tro. Triumf De​miur​ga był oczy​wi​sty i uza​sad​nio​ny, ale jed​nak przy​kro by​ło nań pa​trzeć. Na​wet ra​dość eks​pe​ry​men​ta​to​ra do​ko​nu​ją​ce​go epo​ko​we​go od​kry​cia nie po​win​na prze​cież prze​sła​niać nie​po​ko​ju o los bo​ha​ter​skie​go psa. Po​nad​to mia​łem do Ello​na wiel​ką pre​ten​sję o to, że zu​peł​nie nie prze​jął się cho​ro​bą Ire​ny. Oleg po​szedł na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia, zaś Ro​me​ro, wi​dząc mój stan, wziął mnie pod rę​kę i za​py​tał: – Nie ma pan ocho​ty, ad​mi​ra​le, prze​ko​nać się ja​kie po​stę​py na dro​dze do nor​mal​no​ści po​czy​nił MUK „Ko​zio​roż​ca”? Cho​ra ma​szy​na sta​ła w prze​ciw​le​głym ką​cie la​bo​ra​to​rium. Za​py​ta​łem ją, co my​śli o po​dró​żach w cza​sie i czy jest na​dzie​ja, że Mi​zar po​wró​ci po​myśl​nie z przy​szło​ści. MUK wy​śpie​wał swo​ją od​po​wiedź przy​jem​nym al​tem: Żad​na isto​ta nie prze​mi​nie! Bo wiecz​ność da​lej przez nią pły​nie. Więc trwaj i ra​duj się twym by​tem! Byt jest od​wiecz​ny… – Od​po​wiedź ma​ło kon​kret​na, ale nie​zu​peł​nie po​zba​wio​na sen​su – za​uwa​ży​łem. – W do​dat​ku opty​mi​stycz​na! A i wiersz wy​da​je mi się lep​szy od tych bred​ni, któ​ry​mi ma​szy​na nas do tej po​ry czę​sto​wa​ła. – Ten wiersz wy​szedł spod pió​ra jed​ne​go z naj​więk​szych po​etów sta​ro​żyt​no​ści, o któ​rym za​pew​ne nie sły​szał pan, ad​mi​ra​le. Ten po​eta na​zy​wał się Go​ethe… To zresz​tą nie​waż​ne. Waż​ne jest je​dy​nie to, że MUK wspo​mniał o wiecz​no​ści, o wiecz​nym trwa​niu każ​dej isto​ty. A wiesz, Eli, cze​mu za​wdzię​cza​my to trwa​nie? Pa​mię​ci! Pa​mięć jest je​dy​ną gwa​ran​cją nie​śmier​tel​no​ści, ka​ta​li​za​to​rem prze​kształ​ca​ją​cym każ​dą chwi​lę w wiecz​ność, da​ją​cym jej po​nad​cza​so​we trwa​nie!…

Ję​zyk Ro​me​ra za​wsze od​zna​czał się nad​mier​ną kwie​ci​sto​ścią, ale rów​nie pod​nio​słych słów ni​gdy jesz​cze od nie​go nie sły​sza​łem. – Cóż za wspa​nia​ła oda do pa​mię​ci, Paw​le! – Dziś w no​cy przy​szła do mnie pań​ska sio​stra, Eli. Pro​szę tak na mnie nie pa​trzeć, przy​ja​cie​lu, na ra​zie jesz​cze nie zwa​rio​wa​łem. Do​sko​na​le wiem, że Wie​ra daw​no umar​ła i że przed opusz​cze​niem Zie​mi po​kło​ni​łem się jej prochom w Pan​te​onie. Od​wie​dzi​ła mnie we wspo​mnie​niach, tyl​ko w mo​ich wspo​mnie​niach! Ca​łe mo​je ży​cie sta​ło się na​gle wspo​mnie​niem o mo​im ży​ciu i to by​ło pięk​ne, ku​zy​nie! Po​sprze​cza​li​śmy się z Wie​rą, o czym do​sko​na​le wiesz, ad​mi​ra​le. Nie, jesz​cze nie był pan ad​mi​ra​łem, tyl​ko zwy​kłym mło​dzień​cem… Do​pę​dzi​łem więc Wie​rę na Plu​to​nie, wsze​dłem to ho​te​lu, do te​go sa​me​go nu​me​ru, w któ​rym już kie​dyś by​li​śmy ra​zem i upa​dłem przed nią na ko​la​na… Uca​ło​wa​łem jej sto​py, a ona roz​pła​ka​ła się i rów​nież mnie uca​ło​wa​ła. Tak bar​dzo ucie​szy​ła się z mo​je​go po​wro​tu i z te​go, że mo​że mi wy​ba​czyć… Eli, przy​ja​cie​lu mój i ku​zy​nie, na​wet nie masz po​ję​cia jak bar​dzo je​stem ci wdzięcz​ny za to, że roz​ka​za​łeś mi po​pę​dzić na zła​ma​nie kar​ku za two​ją sio​strą, że dzię​ki te​mu przy​wró​ci​łeś mi ży​cie! Klę​cze​li​śmy na​prze​ciw sie​bie, co mu​sia​ło za​pew​ne wy​glą​dać śmiesz​nie dla ko​goś pa​trzą​ce​go z bo​ku, ale nic to nas nie ob​cho​dzi​ło, bo by​li​śmy nie​zmier​nie szczę​śli​wi… I to by​ło za​le​d​wie pa​rę go​dzin te​mu, to by​ło tej no​cy, Eli! Za​chwiał się. Wy​buch sza​leń​stwa był tak gwał​tow​ny, że nie zdą​ży​łem Paw​ło​wi prze​rwać i za​re​ago​wa​łem do​pie​ro wte​dy, kie​dy omal nie zwa​lił się bez zmy​słów na pod​ło​gę. Pod​trzy​ma​łem go. Ro​me​ro drgnął i oprzy​tom​niał. Oczy miał zmęt​nia​łe ze szczę​ścia. – Czy coś się sta​ło? – za​py​tał. – Co ja mó​wi​łem? – Roz​ma​wia​li​śmy o przy​wra​ca​niu świa​do​mo​ści mó​zgo​wi po​kła​do​we​mu, Paw​le. A te​raz mo​że pod​słu​cha​my, o czym tak go​rą​co dys​ku​tu​je Ellon z Or​la​nem i Gra​cju​szem. Ta roz​mo​wa istot​nie za​słu​gi​wa​ła na uwa​gę. Ellon utrzy​my​wał, że zna​le​zie​nie dro​gi do przy​szło​ści jest dla je​go me​cha​ni​zmów zu​peł​nym dro​bia​zgiem, bo w tym wy​pad​ku na​le​ży je​dy​nie przy​spie​szyć bieg cza​su, nie zmie​nia​jąc je​go kie​run​ku. Czas na​tu​ral​ny pły​nie od prze​szło​ści ku przy​szło​ści, ko​lap​sar po​pę​dzi go, i po kło​po​cie. Go​rzej jest z po​dró​żą w prze​szłość, cho​ciaż ko​lap​sar i z nią so​bie po​ra​dzi. Jak jed​nak na zmia​nę zna​ku cza​su za​re​agu​ją pod​da​ne te​go ro​dza​ju trans​for​ma​cji tem​po​ral​nej obiek​ty? Przed​mio​ty mar​twe za​pew​ne znio​są ją bez szwan​ku, na​to​miast or​ga​ni​zmy naj​praw​do​po​dob​niej zgi​ną, je​śli nie za​sto​su​je się szcze​gól​nej me​to​dy od​wra​ca​nia cza​su. – Co masz na my​śli, Ello​nie, mó​wiąc o szcze​gól​nej me​to​dzie od​wra​ca​nia cza​su? – za​py​tał Gra​cjusz. – I dla​cze​go przej​ście przez ze​ro tem​po​ral​ne ma sta​no​wić za​gro​że​nie dla tka​nek na​tu​ral​nych? – Dla​te​go, że ze​ro tem​po​ral​ne ozna​cza za​trzy​ma​nie wszel​kich pro​ce​sów. W wy​pad​ku me​ta​lu czy ka​mie​nia, czy wresz​cie skom​pli​ko​wa​nych me​cha​ni​zmów, nie ma to więk​sze​go zna​cze​nia, na​to​miast dla or​ga​ni​zmów rów​na się śmier​ci. Za​uwa​ży​łem, że kie​dyś już, przy zde​rze​niu dwóch słońc, zna​leź​li​śmy się w lu​ce cza​so​wej, utra​ci​li​śmy na mo​ment na​sze „te​raz”, na co Ellon za​re​ago​wał ze zwy​kłą gwał​tow​no​ścią. Zwy​my​ślał mnie od nie​uków, po czym ła​ska​wie wy​tłu​ma​czył, że lu​ka cza​so​wa jest czymś zu​peł​nie róż​nym od ze​ra tem​po​ral​ne​go. Pod​czas nie​do​szłe​go zde​rze​nia gwiazd za​mar​li​śmy tyl​ko na krót​ką chwi​lę, ale nie umar​li​śmy, bo na​tych​miast po​wró​cił na​tu​ral​ny bieg cza​su od prze​szło​ści ku przy​szło​ści, na​to​miast od​wró​ce​nie cza​su rów​na​ło się nisz​czą​cej eks​plo​zji. – Mu​siał​bym wy​cią​gać z prze​szło​ści pań​skie​go tru​pa, ad​mi​ra​le! – za​koń​czył zja​dli​wie. Po​bie​gał chwi​lę po la​bo​ra​to​rium, a po​tem oświad​czył, że jed​nak zna​lazł spo​sób, dzię​ki

któ​re​mu or​ga​ni​zmy ży​we zdo​ła​ją do​trzeć bez prze​szkód w prze​szłość. Trze​ba isto​tę ży​wą z po​mo​cą trans​for​ma​to​ra wy​rzu​cić w przy​szłość wzdłuż na​tu​ral​nych li​nii tem​po​ral​nych, i je​śli się w tej przy​szło​ści nie utrzy​ma, nie za​trzy​my​wać jej we współ​cze​sno​ści, lecz po​zwo​lić spa​dać da​lej w prze​szłość. Bę​dzie to jed​nak spa​da​nie iner​cyj​ne, nie zaś pod wpły​wem sił ze​wnętrz​nych. Ruch bez​wład​ny w cza​sie jest za​wsze prze​su​wa​niem się do punk​tu re​al​ne​go ist​nie​nia, co wy​ni​ka z sa​mej na​tu​ry cza​su. I je​śli isto​ta spa​da​ją​ca si​łą bez​wład​no​ści z przy​szło​ści w te​raź​niej​szość sa​ma znaj​dzie się w prze​szło​ści, to ów wstecz​ny ruch, cią​gle spo​wal​nia​ny, sta​nie się nie​ba​wem nor​mal​nym ru​chem do przo​du. Te​raz wy​star​czy te​mu znor​mal​nia​łe​mu ru​cho​wi w cza​sie nadać od​po​wied​nie przy​spie​sze​nie, aby obiekt bio​lo​gicz​ny bez szko​dy dla zdro​wia osią​gnął na​wet mi​lio​no​let​nią prze​szłość… Tro​chę to mo​im zda​niem by​ło za​nad​to po​kręt​ne i nie​prze​ko​nu​ją​ce, ale po​sta​no​wi​łem na ra​zie nie wda​wać się z De​miur​giem w dys​ku​sję, gdyż by​ła już naj​wyż​sza po​ra za​wró​cić Mi​za​ra z da​le​kiej dro​gi. Ellon prze​su​nął dźwi​gnię re​wer​su cza​so​we​go na pul​pi​cie ste​row​ni​czym ko​lap​sa​ru. Wnę​trze trans​for​ma​to​ra zmęt​nia​ło, zamgli​ło się, a w tej mgle uka​zał się naj​pierw czer​wo​ny ję​zor, za nim zaś dwo​je go​re​ją​cych oczu. Wkrót​ce uj​rze​li​śmy ca​łą po​stać ży​we​go i zdro​we​go, sza​le​ją​ce​go z ra​do​ści Mi​za​ra. – Wró​ci​łem! Wró​ci​łem do was! – szcze​kał nie po​sia​da​jąc się ze szczę​ścia. Od​sko​czy​ła po​kry​wa wła​zu i Mi​zar wy​padł na ze​wnątrz jak wy​strze​lo​ny z pro​cy. Sko​czył z im​pe​tem na pierś Ro​me​ro​wi, prze​wró​cił go, po​tem zbił z nóg mnie i spró​bo​wał tej sa​mej sztucz​ki z Gra​cju​szem, ale ma​syw​ny Ga​lakt tyl​ko lek​ko się za​chwiał pod na​po​rem psiej ra​do​ści. – Prze​stań, wa​ria​cie! – za​wo​ła​łem ze śmie​chem. – Opo​wiedz le​piej, co wi​dzia​łeś w cza​sie tej swo​jej nie​praw​do​po​dob​nej po​dró​ży! Mi​zar jed​nak ni​cze​go nie wi​dział. Do​ko​ła by​ła tyl​ko gę​sta bia​ła mgła. Tkwił w tej mgle ca​łą wiecz​ność, a po​tem po​ja​wi​ły się gwiaz​dy, któ​re jak wście​kłe pę​dzi​ły po nie​bie i groź​nie błysz​cza​ły. Zu​peł​nie tak sa​mo jak na ekra​nach. Ty​le tyl​ko, że by​ło okrop​nie go​rą​co, tak go​rą​co, że Mi​zar umie​rał z pra​gnie​nia. – Za​raz do​sta​niesz pić – bur​k​nął Ellon i nie cze​ka​jąc, aż pies wy​chłep​ce wo​dę, za​czął przy​go​to​wy​wać trans​for​ma​tor do no​wej po​dró​ży w cza​sie. Za​py​ta​łem De​miur​ga czy nie moż​na odło​żyć dal​szej czę​ści eks​pe​ry​men​tu na ju​tro, że​by pies mógł tro​chę od​po​cząć. Od​parł na to, że nie ma​my do stra​ce​nia ani chwi​li nie tyl​ko obec​ne​go, ale rów​nież i daw​no mi​nio​ne​go cza​su. Znów po​gła​ska​łem Mi​za​ra i za​py​ta​łem go czy Ire​na po​wie​dzia​ła mu wszyst​ko o pro​gra​mie eks​pe​ry​men​tu. Pies uśmiech​nął się, jak po​tra​fią uśmie​chać się tyl​ko na​praw​dę in​te​li​gent​ne psy i od​po​wie​dział, zu​peł​nie po ludz​ku przy​mru​ża​jąc oko: – Skąd mo​gę wie​dzieć, czy po​wie​dzia​ła mi wszyst​ko? Ze zde​ner​wo​wa​nia za​da​jesz mi nie​roz​sąd​ne py​ta​nia, ad​mi​ra​le. W każ​dym ra​zie po​wie​dzia​ła mi, że naj​pierw udam się w przy​szłość, a po​tem w prze​szłość, gdzie bę​dzie Zie​mia i las. Gdzie ona jest? – Ire​na bar​dzo źle się po​czu​ła. Naj​lep​szym le​kar​stwem na jej cho​ro​bę bę​dzie suk​ces te​go do​świad​cze​nia. – Zro​bię wszyst​ko, co tyl​ko bę​dzie trze​ba. I znów zo​ba​czy​li​śmy jak pięk​ne, zwin​ne cia​ło Mi​za​ra za​mie​nia się w syl​wet​kę, w któ​rej błysz​cza​ły tyl​ko go​re​ją​ce oczy. W la​bo​ra​to​rium zja​wił się po​now​nie Oleg. Po​wie​dział nam, że Ire​na le​ży nie​przy​tom​na pod opie​ką mat​ki i że jej stan bu​dzi bar​dzo po​waż​ne oba​wy. Wy​pra​wa dys​po​no​wa​ła zna​ko​mi​ty​mi le​kar​stwa​mi do​star​czo​ny​mi przez lu​dzi i De​miur​gów, w tym tak​że le​ka​mi dzia​ła​ją​cy​mi na cho​rą psy​-

chi​kę, ale żad​ne z nich nie po​skut​ko​wa​ło. Au​to​mat me​dycz​ny co chwi​la zmie​niał dia​gno​zę i prze​pi​sy​wał co​raz to no​wą ku​ra​cję, gdyż je​go pa​mięć nie za​wie​ra​ła żad​nych in​for​ma​cji na te​mat jej nie​zwy​kłej, jak się oka​za​ło, do​le​gli​wo​ści. – Uwa​ga! – roz​legł się ostry głos Ello​na. – Po​wrót z przy​szło​ści! Iner​cyj​ny prze​skok w prze​szłość! Mi​zar wy​padł z przy​szło​ści. W trans​for​ma​to​rze za​ry​so​wa​ło się dwo​je oczu, cięż​ko pul​su​ją​cy ję​zyk i pół​prze​źro​czy​sta syl​wet​ka cia​ła. Przez chwi​lę mia​łem na​dzie​ję, że cał​ko​wi​cie już cie​le​sny pies za​szcze​ka ra​do​śnie i za​cznie do​ma​gać się wy​pusz​cze​nia na ze​wnątrz, ale tu​łów znów zbladł i znik​nął. Mi​zar nie za​trzy​mał się w na​szej chwi​li obec​nej i z roz​pę​du za​nu​rzył się w prze​szłość. Ellon ni​sko po​chy​lo​ny nad pul​pi​tem ste​row​ni​czym uważ​nie ob​ser​wo​wał pul​so​wa​nie lam​pek sy​gna​li​za​cyj​nych. – Do​świad​czal​ny pies Mi​zar po​mknął w prze​szłość – zamel​do​wał Ole​go​wi. – Ze​ro tem​po​ral​ne prze​kro​czył bez szko​dy dla zdro​wia, dla​te​go też do​da​łem tro​chę cza​su wstecz​ne​go, przy​spie​szy​łem iner​cyj​ny wy​lot z przy​szło​ści. – Jak dłu​go bę​dzie​my cze​kać na po​wrót psa? – Rów​nież oko​ło go​dzi​ny, do​wód​co. – Je​śli zo​sta​niesz tu – zwró​ci​łem się do Ole​ga – to ja od​wie​dzę te​raz Głos, któ​ry pew​nie stę​sk​nił się za to​wa​rzy​stwem. W ka​bi​nie Gło​su za​czą​łem spa​ce​ro​wać pier​ście​nio​wym chod​ni​kiem pod jej ścia​na​mi, jak to lu​bił ro​bić Gra​cjusz. Nie mu​sia​łem opi​sy​wać unie​ru​cho​mio​ne​mu Włó​czę​dze prze​bie​gu eks​pe​ry​men​tu, bo ana​li​za​to​ry prze​ka​zy​wa​ły mu na bie​żą​co znacz​nie peł​niej​szy ob​raz niż ja to bym po​tra​fił uczy​nić. Nie zdzi​wi​łem się więc, gdy Głos za​py​tał o mój sto​su​nek do po​dró​ży w cza​sie. Od​par​łem, że sam nie po​tra​fię te​go ści​śle sfor​mu​ło​wać, bo​wiem je​stem pe​łen na​dziei zmie​sza​nej z oba​wą i czymś, co moż​na by​ło​by na​zwać in​stynk​tow​ną nie​chę​cią do te​go ro​dza​ju do​świad​czeń prze​pro​wa​dza​nych na isto​tach ży​wych. – Zga​dzam się z to​bą w tym ostat​nim punk​cie, ale sy​tu​acja jest chy​ba o wie​le groź​niej​sza niż nam się wy​da​je. – Rów​nież oba​wiasz się, że gro​zi nam sza​leń​stwo? – za​py​ta​łem. – Sza​leń​stwo już się za​czę​ło – od​po​wie​dział Głos. – Je​śli nie li​czyć ma​szyn, nikt z nas po​za Ire​ną na ra​zie nie stra​cił zmy​słów. – In​te​lekt ma​szy​no​wy nie jest chro​nio​ny we​wnętrz​nym sta​bi​li​za​to​rem cza​su, jak to ma miej​sce w wy​pad​ku or​ga​ni​zmów ży​wych. Nic więc dziw​ne​go, że mó​zgi po​kła​do​we ucier​pia​ły pierw​sze. – Uwa​żasz za​tem, że hi​po​te​za Ro​me​ra jest słusz​na? – To nie jest hi​po​te​za, tyl​ko stwier​dze​nie fak​tu. – A więc i my utra​ci​my roz​są​dek? W pierw​szej awa​rii z two​jej świa​do​mo​ści wy​pa​dło po​czu​cie „te​raz”, ale chy​ba nie wąt​pisz, że tym ra​zem ży​je​my we wła​snej te​raź​niej​szo​ści? Jed​nak Głos wła​śnie w to wąt​pił. Na​wet wię​cej, był wręcz prze​ko​na​ny, że już utra​ci​li​śmy swo​je „te​raz”. Po​wie​dział, że czas po​kła​do​wy pul​su​je, mio​ta się mię​dzy naj​bliż​szą prze​szło​ścią a rów​nie bli​ską przy​szło​ścią. Nie pły​nie rów​no​mier​nie od prze​szło​ści ku przy​szło​ści, lecz bar​dzo szyb​ko wi​bru​je, go​rącz​ko​wo drga. Głos wy​czu​wał te drga​nia w każ​dej ko​mór​ce swo​je​go mó​zgu, bo wi​bra​cja cza​su pro​wa​dzi do roz​dy​go​ta​nia my​śli, do fa​lo​wa​nia roz​ka​zów wy​da​wa​nych me​cha​ni​zmom wy​ko​naw​czym. Na szczę​ście ma​szy​ny nie wy​czu​wa​ją ta​kich sub​tel​no​ści, bo dla nich naj​waż​niej​sza jest treść roz​ka​zu, a nie ton, ja​kim zo​stał on wy​da​ny, ale dłu​go to trwać nie mo​że. Nie​uchron​nie na​stą​pi chwi​la, kie​dy wi​bru​ją​cy roz​kaz prze​sta​-

nie być roz​ka​zem, za​mie​ni się w nie​zro​zu​mia​ły beł​kot, a wów​czas sta​tek umrze. – Gra​cjusz du​blu​je two​ją pra​cę, Gło​sie, ale na nic po​dob​ne​go się nie uskar​ża! – po​wie​dzia​łem zdu​mio​ny. – Wkrót​ce i on to po​czu​je. Wkrót​ce wszy​scy to po​czu​je​cie, Eli. Czas drży co​raz sil​niej, zwięk​sza się am​pli​tu​da je​go wi​bra​cji. Każ​da wi​bra​cja zo​sta​wia ślad: na​war​stwia się prze​szłość, kon​cen​tru​je przy​szłość. Kie​dy ich nie​zgod​ność osią​gnie war​tość gra​nicz​ną, wów​czas czas znów się ro​ze​r​wie, a wąt​pię, że​by​śmy i tym ra​zem zdo​ła​li tak ła​two jak po​przed​nio wy​mknąć się z po​wsta​łej lu​ki. Wte​dy ucie​kli​śmy z wy​rwy cza​so​wej mię​dzy dwo​ma słoń​ca​mi, ale co bę​dzie, kie​dy czas pęk​nie na sa​mym stat​ku? – To okrop​ne, co mó​wisz, Gło​sie! Czy ma​my ja​kąś szan​sę ra​tun​ku? – Ura​to​wać nas mo​że tyl​ko na​tych​mia​sto​we usta​bi​li​zo​wa​nie cza​su po​kła​do​we​go. Sta​bi​li​za​tor jest te​raz waż​niej​szy niż trans​for​ma​tor cza​su. We​zwa​no mnie do la​bo​ra​to​rium. Na pod​ło​dze le​żał Mi​zar. Oczy miał wy​trzesz​czo​ne, z sze​ro​ko roz​war​tej pasz​czy wy​su​wał się obrzmia​ły ję​zyk. Pies był mar​twy. W przy​gnę​bia​ją​cej ci​szy za​brzmiał groź​ny głos Or​la​na: – Bi​lo​nie, obie​ca​łeś, że Mi​zar po​myśl​nie prze​kro​czy ze​ro tem​po​ral​ne. Skła​ma​łeś! Ellon tak głę​bo​ko wcią​gnął gło​wę, że spo​mię​dzy ra​mion wy​sta​wa​ły tyl​ko oczy, za​pa​dłe i przy​ga​szo​ne. – Nie kła​ma​łem, Or​la​nie, nie kła​ma​łem. Mi​zar był ży​wy, kie​dy prze​kra​czał ze​ro… Wszy​scy wi​dzie​li. – Ale wró​cił mar​twy! Czy masz coś na swo​ją obro​nę, Bi​lo​nie? Czy po​tra​fisz się wy​tłu​ma​czyć? – Nie po​tra​fię – wy​znał szep​tem De​miurg. – Ale bę​dę szu​kał wy​tłu​ma​cze​nia… Ellon wraz z po​moc​ni​ka​mi prze​nie​śli Mi​za​ra na stół sek​cyj​ny, a ja opo​wie​dzia​łem przy​ja​cio​łom o oba​wach Gło​su. – Le​piej bę​dzie, jak do nie​go pój​dziesz – po​ra​dzi​łem Gra​cju​szo​wi. – Gło​so​wi ner​wy za​czy​na​ją od​ma​wiać po​słu​szeń​stwa. – Po​roz​ma​wiam z Ello​nem o wi​bra​cjach cza​su – zde​cy​do​wał Or​lan i przy​wo​łał go wład​czym ge​stem. Ellon był ta​ki przy​bi​ty, że nie​omal zro​bi​ło mi się go żal. – Głos in​for​mu​je, że czas po​kła​do​wy wi​bru​je mię​dzy prze​szło​ścią a przy​szło​ścią. Am​pli​tu​da drgań szyb​ko się zwięk​sza. Kie​dy ru​szy sta​bi​li​za​tor cza​su, Ello​nie? – za​py​tał Or​lan. – Na​tych​miast się nim zaj​mę, Or​la​nie. Rzu​cę pra​ce nad trans​for​ma​to​rem i prze​łączę sta​bi​li​za​tor z cza​su ato​mo​we​go na po​kła​do​wy – od​parł skwa​pli​wie Ellon. – Nie zro​zu​mia​łeś mnie, Ello​nie. Nie py​ta​łem cię o two​je pla​ny. Ty mnie zu​peł​nie nie in​te​re​su​jesz – od​parł zim​no Or​lan. – Kie​dy ru​szy sta​bi​li​za​tor? – Sta​bi​li​za​tor uru​cho​mię naj​da​lej ju​tro – po​wie​dział po​kor​nie Ellon. Po​pa​trzy​łem ze smut​kiem na zwło​ki psa i wy​cią​gną​łem Ole​ga na ko​ry​tarz, gdzie mu po​wie​dzia​łem: – Pa​mię​taj, że je​śli my obaj pod​da​my się sza​leń​stwu, to skut​ki mo​gą być strasz​ne. Dla​te​go za wszel​ką ce​nę mu​si​my za​cho​wać przy​tom​ność umy​słu, nie pod​da​wać się wi​bra​cji cza​su. A je​śli mi​mo wszyst​ko twój czas się ze​r​wie, trzy​maj się pa​zu​ra​mi przy​szło​ści, nie daj się ze​pchnąć w prze​szłość. To nie​zwy​kle waż​ne, Ole​gu. Pa​mię​taj, trzy​maj się przy​szło​ści! – Masz ra​cję, mu​si​my się trzy​mać – od​po​wie​dział ze smut​nym uśmie​chem. Zaj​rza​łem mu w oczy, czer​wo​ne i opuch​nię​te ze zmę​cze​nia. Wes​tchną​łem. Tyl​ko na nas

dwóch spo​śród ca​łej za​ło​gi mo​głem w ja​kimś stop​niu li​czyć. To by​ło prze​ra​ża​ją​ce tym bar​dziej, że nie mo​głem po​wie​dzieć Ole​go​wi ca​łej praw​dy.

4

Wró​ci​łem do sie​bie bar​dzo póź​no. Ma​ry już spa​ła, więc roz​bie​ra​łem się bar​dzo ostroż​nie, że​by jej nie obu​dzić. Dłu​go nie mo​głem usnąć, a kie​dy mi się to na​resz​cie uda​ło, pra​wie na​tych​miast po​de​rwa​ło mnie roz​pacz​li​we łka​nie żo​ny. Ma​ry sie​dzia​ła na łóż​ku i pła​ka​ła z gło​wą opar​tą na rę​kach. – Co ci jest, Ma​ry? Co się sta​ło? – wy​krzyk​ną​łem z prze​ra​że​niem. Od​su​nę​ła się ode mnie jak od naj​gor​sze​go wro​ga. – Nie ko​chasz mnie! – za​tka​ła. – Ma​ry, co ty mó​wisz? Ja miał​bym cie​bie nie ko​chać? Ja?… – Przy​gar​ną​łem ją i po​ca​ło​wa​łem. Wy​rwa​ła mi się i gniew​nie tup​nę​ła no​gą. – Nie do​ty​kaj mnie, bo mnie nie ko​chasz! Ja zresz​tą też cię wca​le nie ko​cham! Do​pie​ro w tym mo​men​cie na​praw​dę się obu​dzi​łem i za​czą​łem poj​mo​wać co się dzie​je. Od​sze​dłem na bok, usia​dłem w fo​te​lu i po​wie​dzia​łem spo​koj​nie: – Po​wia​dasz więc, że cię nie ko​cham i że ty też mnie nie ko​chasz. W po​rząd​ku! Ale czy mo​żesz mi wy​tłu​ma​czyć, jak do​szłaś do ta​kie​go wnio​sku? – Za​się​ga​łeś o mnie in​for​ma​cji! – mam​ro​ta​ła przez łzy. – Prze​stra​szy​łeś się, że je​ste​śmy dla sie​bie nie​od​po​wied​ni. Ja też się te​go oba​wia​łam, ale wciąż o to​bie my​śla​łam i pró​bo​wa​łam się z to​bą spo​tkać! Pra​gnę​łam te​go nie​ustan​nie od tam​te​go wie​czo​ru w Ka​irze, a ty wy​je​cha​łeś na Orę na​wet nie spoj​rzaw​szy na mnie… Ucie​kłeś, a ja tak chcia​łam cię prze​pro​sić za mo​je za​cho​wa​nie pod​czas kon​cer​tu, tak bar​dzo chcia​łam cię prze​pro​sić! Cią​gle o to​bie my​śla​łam i ani na chwi​lę nie wy​łą​cza​łam ste​reo​ekra​nów, że​by przy​pad​kiem nie prze​ga​pić trans​mi​sji z Ory. A ty za​ko​cha​łeś się w ja​kiejś żmii i po​le​cia​łeś na Per​se​usza. Nic cię nie ob​cho​dzi​ło, że pła​ka​łam po no​cach, kie​dy two​ja sio​stra wró​ci​ła sa​ma. Pa​weł opo​wia​dał mi, jak na​mięt​nie pa​trzy​łeś na two​ją pięk​ną wę​żopan​nę, jak spie​szy​łeś na noc​ne spo​tka​nia, jak usy​cha​łeś z mi​ło​ści do niej… Wszyst​ko mi opo​wie​dział, a ja mu wciąż od​po​wia​da​łam, że mi​mo wszyst​ko cię ko​cham i ko​chać nie prze​sta​nę, cho​ciaż już wte​dy cię nie​na​wi​dzi​łam! Te​raz też cię nie​na​wi​dzę! Mo​żesz nie przy​jeż​dżać, bo i tak do​bre​go sło​wa ode mnie nie usły​szysz! Naj​wy​żej po​pa​trzę na cie​bie z zim​ną po​gar​dą… Wła​śnie tak, z zim​ną po​gar​dą! Cze​mu mil​czysz? – Pa​weł nie opo​wie​dział ci wszyst​kie​go, Ma​ry – po​wie​dzia​łem. – Wszyst​ko! Wła​śnie że wszyst​ko! – prze​rwa​ła mi gło​sem roz​ka​pry​szo​nej dziew​czyn​ki. – Nie, nie wszyst​ko – po​wtó​rzy​łem z ła​god​nym na​ci​skiem. – Pa​weł nie mógł ci po​wie​dzieć wszyst​kie​go z te​go pro​ste​go po​wo​du, że nie wszyst​ko o mnie wie​dział. Nie mógł ci za​tem po​wie​dzieć te​go, że od pierw​sze​go wej​rze​nia, od pierw​sze​go sło​wa za​ko​cha​łem się w to​bie bez pa​mię​ci raz i na za​wsze. Nie po​wie​dział ci i te​go, że to ty za​cho​wy​wa​łaś się wo​bec mnie nie​uprzej​mie i do​pie​ro za​mie​rza​łaś mnie prze​pro​sić, a ja cię ko​cha​łem, po pro​stu ko​cha​łem ca​łym ser​cem. To praw​da, że za​du​rzy​łem się prze​lot​nie we Fio​li, ale za​wsze ko​cha​łem tyl​ko cie​bie, ani na chwi​lę nie prze​sta​wa​łem cię ko​chać. Wy​my​śla​łaś mi, a ja my​śla​łem: ja​ki ona ma cu​dow​ny głos! Marsz​czy​łaś brwi, a ja omdle​wa​łem z za​chwy​tu nad two​imi wspa​nia​ły​mi brwia​mi. Pio​ru​no​wa​łaś mnie wzro​kiem, a ja my​śla​łem z roz​czu​le​niem, że nikt in​ny na ca​łym świe​cie nie ma rów​nie wspa​nia​łych oczu. Od​cho​dzi​łaś ze zło​ścią, a ja za​chwy​ca​łem

się two​ją fi​gurą, twym ta​necz​nym kro​kiem, spo​so​bem w ja​ki wy​ma​chu​jesz rę​ka​mi i by​łem szczę​śli​wy, że mo​gę na cie​bie pa​trzeć, że da​ne jest mi cię po​dzi​wiać… Tak to wła​śnie by​ło, choć Pa​weł nic o tym nie wie​dział! – Po​wie​dzia​łeś „by​ło” – znów mi prze​rwa​ła. – A więc już te​go nie ma! – Masz ra​cję. Ma​ry by​ło – cią​gną​łem tym sa​mym to​nem. – By​ło zresz​tą nie tyl​ko to. By​ła też na​sza wy​pra​wa do Per​se​usza. Pa​mię​tasz ją, praw​da? Ach cóż to by​ła za wspa​nia​ła po​dróż po​ślub​na! Nie roz​sta​wa​li​śmy się na​wet na chwi​lę, bo chwi​la spę​dzo​na nie we dwój​kę by​ła dla nas stra​co​na… Przy​po​mnij to so​bie, Ma​ry, przy​po​mnij! Znów cię ko​cha​łem, by​łem z cie​bie dum​ny, za​chwy​ca​łem się to​bą i cie​szy​łem się, że je​steś ze mną, że je​steś mo​ja, że je​steś tym, co we mnie naj​lep​sze, naj​szla​chet​niej​sze i bu​dzą​ce naj​więk​sze na​dzie​je… Przy​po​mnij so​bie, Ma​ry, przy​po​mnij so​bie, że tak wła​śnie by​ło! – Ach! – jęk​nę​ła. – To okrop​ne sło​wo „by​ło”! Je​steś okrut​ny, Eli, bo wszyst​ko u cie​bie by​ło, by​ło, tyl​ko by​ło!… – Tak, Ma​ry, znów masz ra​cję jak za​wsze. Słów​ko „by​ło” okrop​nie brzmi, a jed​nak ileż w nim do​bre​go! Wszak wśród te​go do​bre​go, co by​ło, był rów​nież nasz syn, nasz je​dy​ny syn Aster, bo prze​cież mie​li​śmy sy​na o tym imie​niu! – Na​zy​wał się Aster… – wy​szep​ta​ła Ma​ry. – No i wi​dzisz, Ma​ry, przy​po​mnia​łaś so​bie! To cu​dow​ne, że so​bie przy​po​mnia​łaś, je​stem ci za to nie​skoń​cze​nie wdzięcz​ny. Je​stem ci wdzięcz​ny za to, że przy​po​mnia​łaś so​bie na​sze​go sy​na Astra, któ​ry zgi​nął okrop​ną śmier​cią na Trze​ciej Pla​ne​cie, umarł na two​ich rę​kach, Ma​ry! Przy​po​mnij so​bie, jak umie​rał nasz syn Aster!… – Prze​stań! – za​tka​ła. – Ra​nisz mi ser​ce, Eli! Pa​dłem przed nią na ko​la​na, wtu​li​łem twarz w jej go​rą​ce dło​nie i szep​ta​łem, szep​ta​łem… – Nie, Ma​ry, nie prze​sta​nę! I je​śli nie ma in​ne​go wyj​ścia, bę​dę roz​krwa​wiał ci ser​ce, ale nie po​zwo​lę za​po​mnieć o Astrze! Przy​po​mnij so​bie sy​na, na​sze​go bied​ne​go sy​na zmiaż​dżo​ne​go przez gra​wi​ta​cję na Trze​ciej Pla​ne​cie, przy​po​mnij so​bie na​szą roz​pacz. Przy​po​mnij so​bie, że je​go proch spo​czy​wa w ziem​skim Pan​te​onie, że na je​go gro​bie wid​nie​je na​pis: „Pierw​sze​mu czło​wie​ko​wi, któ​ry od​dał ży​cie za gwiezd​nych przy​ja​ciół ludz​ko​ści”! Ma​my co wspo​mi​nać, ma​my z cze​go być dum​ni, Ma​ry! Sza​leń​stwo jesz​cze zma​ga​ło się w niej z roz​sąd​kiem, ale ro​zum za​czy​nał zwy​cię​żać, bo po​wie​dzia​ła gorz​ko: – Tak, Eli, ma​my co wspo​mi​nać, ma​my z cze​go być dum​ni, ale to wszyst​ko za​pa​dło w prze​szłość. Wsta​łem. Wie​dzia​łem już, że ją ura​tu​ję. – Tak – po​wie​dzia​łem. – Wie​le na​le​ży do prze​szło​ści, ale nie wszyst​ko. My nie za​pa​dli​śmy w prze​szłość. Je​ste​śmy i na​sza mi​łość jest z na​mi. By​ła i jest z na​mi! Te​raz ona po​de​szła do mnie, chwy​ci​ła za ra​mio​na. – Po​wie​dzia​łeś „jest”, Eli? – za​py​ta​ła. – Tak po​wie​dzia​łeś? Do​brze usły​sza​łam? – Do​brze usły​sza​łaś Ma​ry. Jest! Je​ste​śmy i na​sza mi​łość jest z na​mi. – Do​pie​ro te​raz po​zwo​li​łem swo​je​mu gło​so​wi za​drżeć. – Ko​cham cię te​raz tak sa​mo moc​no, jak za​wsze ko​cha​łem, choć po​sta​rza​łaś się, wy​chu​dłaś, mo​że na​wet nie​co zbrzy​dłaś… Ko​cham cię, bo cię ko​cham i ni​gdy ko​chać nie prze​sta​nę!… Głos od​mó​wił mi po​słu​szeń​stwa, a no​gi tak sil​nie za​czę​ły dy​go​tać, że mu​sia​łem usiąść. Ma​ry za​kry​ła twarz rę​ka​mi. Przez chwi​lę za​sta​na​wia​łem się z bó​lem ser​ca, a nie by​ła to żad​na prze​no​śnia, czy na​praw​dę zdo​ła​łem przy​wró​cić ją rze​czy​wi​sto​ści do​pó​ki nie opu​ści​ła rąk i nie za​py​ta​ła tro​chę jesz​cze nie​przy​tom​nie:

– Eli, przy​tra​fi​ło mi się coś złe​go? – Wszyst​ko już prze​szło – od​par​łem po​spiesz​nie. – Nie war​to o tym mó​wić, Ma​ry. – Drży ci głos – po​wie​dzia​ła wpa​tru​jąc się we mnie uważ​nie. – Trzę​są ci się rę​ce. Z oczu pły​ną ci łzy, Eli! Ni​gdy nie pła​ka​łeś. Nie pła​ka​łeś na​wet po śmier​ci na​sze​go sy​na… Czy ze mną by​ło aż tak źle?… – Wszyst​ko już prze​szło – po​wtó​rzy​łem spo​koj​nym gło​sem, cho​ciaż gar​dło mia​łem zdła​wio​ne łka​niem. – A na mnie nie zwra​caj uwa​gi… Po pro​stu na chwi​lę ner​wy od​mó​wi​ły mi po​słu​szeń​stwa. Wiesz prze​cież, w ja​kiej trud​nej sy​tu​acji się zna​leź​li​śmy… A te​raz mu​szę już iść do la​bo​ra​to​rium. Za​wo​łaj mnie, gdy tyl​ko źle się po​czu​jesz. Uśmiech​nę​ła się do mnie. Znów wi​dzia​ła mnie na wy​lot. Zro​zu​mia​łem z ulgą, że już nie mu​szę się o nią mar​twić. – Idź, Eli – po​wie​dzia​ła. – Ja też nie​dłu​go wyj​dę. Zaj​rzyj po dro​dze do Ire​ny. Po​ma​cha​łem jej dziar​sko rę​ką na po​że​gna​nie, a za drzwia​mi opar​łem się bez​sil​nie o ścia​nę i za​mkną​łem oczy. Czu​łem się jak nie​do​szły to​pie​lec, któ​re​go wy​cią​gnię​to z wo​dy, ale któ​re​mu wciąż bra​ku​je po​wie​trza. Ire​na le​ża​ła w swo​im po​ko​ju. Oczy mia​ła za​mknię​te. Do tej po​ry nie ock​nę​ła się z omdle​nia w la​bo​ra​to​rium. Przy po​sła​niu cór​ki sie​dzia​ła Ol​ga. Opa​dłem na ka​na​pę. Ol​ga po​wie​dzia​ła ze współ​czu​ciem: – Źle wy​glą​dasz, Eli. – Wszy​scy wy​glą​da​my nie naj​le​piej, Ol​go. Co z Ire​ną? – Elek​tro​nicz​ny me​dyk utrzy​mu​je, że jej ży​ciu nic nie gro​zi. Nie​po​koi mnie jed​nak to, że cią​gle nie od​zy​ska​ła przy​tom​no​ści. – To mo​że na​wet le​piej, że jest nie​przy​tom​na. Świa​do​mość wy​łą​czo​na jest mniej groź​na niż świa​do​mość roz​dar​ta w cza​sie. Ol​ga nie spusz​cza​ła ze mnie uważ​ne​go wzro​ku, co na​gle za​czę​ło mnie iry​to​wać. – Czy po śmier​ci Mi​za​ra coś jesz​cze się sta​ło, Eli? – Dla​cze​go tak są​dzisz, Ol​go? – Wi​dać to po to​bie. – Ma​ry za​cho​ro​wa​ła – po​wie​dzia​łem nie​chęt​nie. – Z jej świa​do​mo​ści wy​pa​dło po​czu​cie chwi​li obec​nej. Zo​sta​ła tyl​ko prze​szłość. Wy​obra​zi​ła so​bie, że jest ta​ka, jak w chwi​li na​sze​go po​zna​nia i że jej nie ko​cham. Szczę​śli​wie uda​ło mi się wy​cią​gnąć ją z prze​szło​ści, ale bar​dzo wie​le mnie to kosz​to​wa​ło… – A Ire​na jest bar​dzo nie​szczę​śli​wa, bo pra​gnie się za​ko​chać – po​wie​dzia​ła tro​chę bez związ​ku Ol​ga. – Przy czym nie zno​si obec​no​ści osób, któ​rych nie lu​bi, ale któ​re ją ko​cha​ją. Mnie jesz​cze to​le​ru​je, ale in​nych… – Co ty ple​ciesz, prze​cież ona jest nie​przy​tom​na! – To nic nie zna​czy. Kie​dy przy​szedł Oleg i usiadł obok niej, Ire​na za​czę​ła się nie​spo​koj​nie rzu​cać na łóż​ku, po czym wy​rwa​ła rę​kę, za któ​rą ją ujął. – Nie od​zy​sku​jąc przy​tom​no​ści? – Wła​śnie. Za​kłó​ce​nie bie​gu cza​su po​wo​du​je bar​dzo dziw​ne ob​ja​wy, Eli. Bar​dzo ża​łu​ję, że nie je​stem psy​cho​lo​giem, bo wte​dy po​tra​fi​ła​bym wy​li​czyć związ​ki mię​dzy pul​sa​cja​mi cza​su a zmia​na​mi w psy​chi​ce. – Tak, to istot​nie wiel​ka szko​da, bo ma​jąc wy​ni​ki ta​kich ob​li​czeń mo​gli​by​śmy unik​nąć

wie​lu nie​bez​pie​czeństw. Ale po​ciesz​my się przy​naj​mniej tym, że obo​je na ra​zie nie ule​gli​śmy sza​leń​stwu. Bo chy​ba ty nie za​mie​rzasz za​pa​dać my​ślą w prze​szłość? Ro​ze​śmia​ła się ci​cho. – A co by to zmie​ni​ło, Eli? Mo​ja prze​szłość nie róż​ni się ni​czym od te​raź​niej​szo​ści. Za​wsze ten sam los… – Co masz na my​śli mó​wiąc o tym sa​mym lo​sie? – za​py​ta​łem nie​ostroż​nie. – Ko​cha​łam cię, Eli – od​par​ła spo​koj​nie. – Ko​cha​łam cię ja​ko pod​lo​tek, ko​cha​łam ja​ko ko​bie​ta do​ro​sła. By​łam żo​ną Le​oni​da, ale ko​cha​łam cie​bie. To już ni​cze​go nie zmie​ni, ale chcę, że​byś to wie​dział: nie zna​łam ni​gdy żad​ne​go in​ne​go uczu​cia po​za tą mi​ło​ścią. Cza​sem my​ślę so​bie, że uro​dzi​łam się tyl​ko po to, że​by cie​bie ko​chać i dla​te​go ni​cze​go in​ne​go w ży​ciu nie za​zna​łam. Za​sko​czo​ny tym nie​spo​dzie​wa​nym wy​zna​niem po​zwo​li​łem się jej wy​ga​dać, pa​trząc z osłu​pie​niem na tę drob​ną, po​si​wia​łą, ale jak zwy​kle ru​mia​ną i spo​koj​ną ko​bie​tę, któ​rą zna​łem od ty​lu lat i na​gle zro​zu​mia​łem, że się my​lę! Że ta zrów​no​wa​żo​na ko​bie​ta nie wy​zna​je mi roz​pie​ra​ją​ce​go ją te​raz go​rą​ce​go uczu​cia, lecz tyl​ko oglą​da się za sie​bie, po pro​stu bi​lan​su​je swo​je ży​cie. Od​kry​cie by​ło tak waż​ne, że prze​zwy​cię​ża​jąc zmie​sza​nie wy​krzyk​ną​łem: – To nie​praw​da, Ol​go! Two​je ży​cie by​ło tak bo​ga​te, ty​le w nim by​ło suk​ce​sów i sła​wy, że za​wie​dzio​ne uczu​cie zu​peł​nie się w nim za​gu​bi​ło. Przy​po​mnij so​bie, kim je​steś! Je​steś sław​nym astro​na​wi​ga​to​rem, pierw​szą ko​bie​tą, któ​ra zo​sta​ła ka​pi​ta​nem ga​lak​tycz​nym, wiel​ką uczo​ną, wspa​nia​łą zdo​byw​czy​nią ko​smo​su! Po​krę​ci​ła lek​ce​wa​żą​co gło​wą. – Tak, masz ra​cję, Eli. Mia​łam ży​cie dość uroz​ma​ico​ne, ale naj​waż​niej​sza w nim by​ła mi​łość do cie​bie. Mi​łość wier​na i dłu​ga jak ca​łe mo​je ży​cie. A kie​dy umie​ra​łam, ty by​łeś przy mnie, ty gła​dzi​łeś mo​ją rę​kę, a ja ci mó​wi​łam jak bar​dzo cię ko​cha​łam, jak tyl​ko cie​bie jed​ne​go ko​cha​łam! – Po​patrz na mnie, Ol​go! – roz​ka​za​łem. Po​pa​trzy​ła na mnie z uśmie​chem, kła​dąc rę​kę na mo​jej dło​ni. By​ła tu​taj, w te​raź​niej​szo​ści, bo czu​łem wy​raź​nie cie​pło jej pal​ców, ale pa​trzy​ła na mnie z przy​szło​ści. Każ​dy wa​riu​je na swój spo​sób… Ire​na po​ru​szy​ła się i Ol​ga po​wie​dzia​ła: – Ona chce wstać. Zo​staw nas sa​me, Eli. Wę​dro​wa​łem dłu​gi​mi ko​ry​ta​rza​mi stat​ku i bez​sil​nie za​ci​ska​łem pię​ści. Wróg, z któ​rym wal​czy​łem miał na​de mną prze​wa​gę już cho​ciaż​by z te​go po​wo​du, że nie po​tra​fi​łem prze​wi​dzieć z ja​kiej stro​ny ude​rzy. Nie​da​le​ko sta​no​wi​ska do​wo​dze​nia wpadł na mnie z roz​pę​du Osi​ma. Ka​pi​tan go​rącz​ko​wo wy​ma​chi​wał rę​ka​mi. Ni​gdy nie przy​pusz​cza​łem, że po​ryw​czy, lecz zdy​scy​pli​no​wa​ny ko​smo​nau​ta mo​że się tak za​cho​wy​wać. Chwy​ci​łem go za rę​kę. – Osi​ma, dla​cze​go opu​ścił pan po​ste​ru​nek? – Pro​szę mnie pu​ścić, ad​mi​ra​le. Prze​ka​za​łem wachtę Ka​ma​gi​no​wi, a te​raz bar​dzo się spie​szę! – A do​kąd to tak bar​dzo się pan spie​szy, ka​pi​ta​nie Osi​mo? – za​py​ta​łem nie co​fa​jąc rę​ki. Prze​stał się wy​ry​wać, choć ja​ko sil​niej​szy ode mnie mógł to zro​bić bez tru​du, i ob​ni​żył glos do kon​fiden​cjo​nal​ne​go szep​tu: – Pę​dzę na spo​tka​nie z Cha​ru-san. Z dziew​czy​ną imie​niem Wio​sen​ka. – Osi​ma, co pan mó​wi? Na na​szym stat​ku nie ma dziew​czy​ny o ta​kim imie​niu! – Ad​mi​ra​le! – wy​krzyk​nął z nie​do​wie​rza​niem ka​pi​tan. – Po​wi​nie​nem pa​nu wie​rzyć, ale

nie po​tra​fię. Nie ma Wio​sen​ki? Ale ja prze​cież my​ślę tyl​ko o niej i pra​gnę się z nią spo​tkać! – Ta​kiej dziew​czy​ny nie ma na stat​ku. Wio​sen​ka ist​nie​je tyl​ko w pań​skiej wy​obraź​ni, Osi​mo! Śni pan na ja​wie, mój przy​ja​cie​lu. Pro​szę wra​cać na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia! Mo​je sło​wa nie do​cie​ra​ły do nie​go, nie mo​gły się prze​bić do za​mroczo​ne​go mó​zgu. – Jak mo​że jej nie być, sko​ro wciąż o niej my​ślę? – za​py​tał z tę​pym upo​rem pe​dan​ta. – Jest za​wsze ze mną, więc jak mo​że jej nie być? – Ni​gdy nie by​ło dziew​czy​ny imie​niem Wio​sen​ka! – krzyk​ną​łem z wście​kło​ścią. – Ni​gdy nie by​ło Cha​ru-san! – Wo​bec te​go pój​dę jej szu​kać, ad​mi​ra​le! – oświad​czył Osi​ma z wiel​kim en​tu​zja​zmem w gło​sie. – Je​śli jej do​tąd nie by​ło, to ko​niecz​nie mu​szę ją zna​leźć. Pój​dę i nie wró​cę bez tej, któ​rej nie by​ło! Spró​bo​wał mnie wy​mi​nąć, ale szarp​ną​łem go za rę​kę. Osi​ma wy​ko​nał ja​kiś nie​uchwyt​ny ruch i ru​ną​łem jak dłu​gi na zie​mię. By​łem od nie​go o gło​wę wyż​szy i pół​to​ra ra​żą cięż​szy, a on rzu​cił mnie na zie​mię jak szma​cia​ną lal​kę. Na mo​ment stra​ci​łem przy​tom​ność. – Ad​mi​ra​le, ad​mi​ra​le! – do​biegł mnie pe​łen prze​stra​chu głos Osi​my. – Zro​bi​łem pa​nu krzyw​dę? Na​praw​dę nie chcia​łem, pro​szę mi uwie​rzyć! Sam nie wiem, co się ze mną dzie​je… Pod​nio​słem się z tru​dem, pod​trzy​my​wa​ny tro​skli​wie przez Osi​mę, któ​ry mo​men​tal​nie od​zy​skał zmy​sły. – Wszyst​ko w po​rząd​ku, ka​pi​ta​nie Osi​ma – po​wie​dzia​łem. – Idzie​my na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia. W fo​te​lu pierw​sze​go pi​lo​ta sie​dział Ka​ma​gin, a Oleg nie​spo​koj​nie krą​żył po ka​bi​nie. Po​pa​trzy​łem z lę​kiem na ma​łe​go ko​smo​nau​tę, ale Ka​ma​gin pra​co​wał szyb​ko i spraw​nie. MUK na​dal nie dzia​łał, więc wszyst​kie roz​ka​zy do me​cha​ni​zmów wy​ko​naw​czych mu​siał prze​ka​zy​wać za po​śred​nic​twem Gło​su i tą sa​mą dro​gą otrzy​my​wał in​for​ma​cje od ana​li​za​to​rów, ale mi​mo te​go za​cho​wy​wał się tak, jak​by nic w sys​te​mie kie​ro​wa​nia stat​kiem się nie zmie​ni​ło. Na ekra​nie na​dal ki​pia​ło ją​dro, pry​ska​jąc na wszyst​kie stro​ny roz​sza​la​ły​mi gwiaz​da​mi, ale Ka​ma​gi​na zda​wa​ło się to zu​peł​nie nie wzru​szać. Po​my​śla​łem z ulgą, że gdy​by na​wet Ka​ma​gin wpadł w sza​leń​stwo prze​szło​ści, to nie bę​dzie ono zbyt dla nas groź​ne, gdyż i w swo​jej da​le​kiej prze​szło​ści Edward był od​waż​nym ga​lak​tycz​nym ka​pi​ta​nem, tym od​waż​niej​szym, że do​wo​dził stat​ka​mi w epo​ce, kie​dy o mó​zgach po​kła​do​wych kla​sy MUK jesz​cze się ni​ko​mu na​wet nie śni​ło. I gdy​by na​wet zgi​nął Głos, co dla każ​de​go z nas by​ło​by nie​wy​obra​żal​ną ka​ta​stro​fą, on po pro​stu wró​cił​by do sta​rej, świet​nie przez sie​bie opa​no​wa​nej me​to​dy ręcz​ne​go ste​ro​wa​nia stat​kiem… Osi​ma usiadł w fo​te​lu obok nie​go. Od​cią​gną​łem Ole​ga na bok i po​wie​dzia​łem pół​gło​sem: – Za​uwa​ży​łeś, w ja​kim sta​nie jest Osi​ma? – Z Osi​ma jest bar​dzo nie​do​brze – od​po​wie​dział Oleg. – Wła​śnie dla​te​go po​zwo​li​łem mu wyjść. – A ja za​wró​ci​łem go z dro​gi, bo oba​wiam się, że to​le​ro​wa​nie nie​roz​sąd​nych za​cho​wań tyl​ko po​głę​bia sza​leń​stwo. Uda​ło mi się tro​chę nim po​trzą​snąć i otrzeź​wić, ale nie wiem na jak dłu​go. – W każ​dym ra​zie nie wol​no mu już po​wie​rzać sa​mo​dziel​ne​go pro​wa​dze​nia stat​ku – po​wie​dział Oleg, a ja się z tą opi​nią zgo​dzi​łem. Kie​dy po pa​ru mi​nu​tach opusz​cza​łem sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia, Osi​ma roz​pła​kał się jak dziec​ko i za​czął gło​śno roz​pa​czać:

– Nie by​ło Wio​sen​ki! Nie by​ło dziew​czy​ny imie​niem Cha​ru-san! Nie by​ło kwia​tów sa​ku​ry w jej wło​sach! O, świa​tło mo​ich oczu, nie​za​po​mnia​na Wio​sen​ko, do koń​ca mo​ich dni bę​dę pła​kał z tę​sk​no​ty za to​bą, cho​ciaż ni​gdy cię nie by​ło! – Ja bym go jed​nak skie​ro​wał do szpi​ta​la, Eli – po​wie​dział Oleg. – A kto go tam bę​dzie pie​lę​gno​wał? Ta​cy sa​mi sza​leń​cy? A po​za tym od​no​szę wra​że​nie, że Osi​ma czu​je się już tro​chę le​piej… Jesz​cze nie​daw​no szu​kał Cha​ru-san, a te​raz się z nią że​gna. Jak​by na po​twier​dze​nie mo​ich słów Osi​ma wy​jął chu​s​tecz​kę, wy​tarł za​ł​za​wio​ne oczy, wy​sią​kał nos, ob​cią​gnął mun​dur i po​wie​dział nie​mal nor​mal​nym gło​sem: – Ad​mi​ra​le, mel​du​ję, że tro​chę mi się krę​ci w gło​wie. Dla​te​go prze​ka​za​łem wachtę Ka​ma​gi​no​wi. Czy mo​gę się tro​chę zdrzem​nąć? Za​mknął oczy i na​tych​miast za​snął. Po chwi​li je​go twarz roz​luź​ni​ła się, na​bra​ła swe​go zwy​kłe​go wy​ra​zu. Ode​szli​śmy ci​cho od nie​go. Oleg po​zo​stał na sta​no​wi​sku do​wo​dze​nia, a ja ru​szy​łem do la​bo​ra​to​rium. Trwał tam mon​taż sta​bi​li​za​to​ra cza​su. Ostry głos Ello​na roz​le​gał się w ca​łym po​miesz​cze​niu, a De​miur​go​wie i lu​dzie bie​giem wy​ko​ny​wa​li je​go po​le​ce​nia. W głę​bi ha​li krą​żył od ścia​ny do ścia​ny Or​lan, a wo​kół nie​go, co na​tych​miast za​uwa​ży​łem, wy​two​rzył się skra​wek wol​nej prze​strze​ni: nikt wi​docz​nie nie od​wa​żał się prze​kro​czyć nie​wi​dzial​nej ba​rie​ry od​gra​dza​ją​cej go od po​zo​sta​łych. Jesz​cze przed pa​ro​ma dnia​mi ta​ki wi​dok był nie do po​my​śle​nia, gdyż Or​lan tak bar​dzo sta​rał się nie wy​róż​niać spo​śród oto​cze​nia, że nik​nął w każ​dej gru​pie li​czą​cej wię​cej niż trzy oso​by. Nie chcąc prze​szka​dzać Ello​no​wi i je​go eki​pie w pra​cy, pod​sze​dłem do sa​mot​ne​go De​miur​ga. – Wi​taj, przy​ja​cie​lu Or​la​nie! – po​wie​dzia​łem, sta​ra​jąc się, że​by mój głos brzmiał ser​decz​nie i cie​pło. – Jest na​dzie​ja, że sta​bi​li​za​tor cza​su za​cznie dzia​łać? – Dziw​ne py​ta​nie, ad​mi​ra​le Eli! – od​parł Or​lan zim​no. – Czyż nie sły​sza​łeś, że Ellon przy​rzekł mi uru​cho​mić go dzi​siaj? – Tak – wy​mam​ro​ta​łem zmie​sza​nym gło​sem. – Sły​sza​łem, Or​la​nie, jak Ellon ci to obie​cy​wał… – Są​dzisz, że Ellon ośmie​lił​by się mnie oszu​kać? Ta​ka rzecz wśród De​miur​gów nie mo​że się zda​rzyć! Uspo​kój się, dzień do​pie​ro się za​czął, ad​mi​ra​le Eli. On rów​nież po​padł w sza​leń​stwo. Wszy​scy na stat​ku tra​ci​li zmy​sły, bo nie​uchwyt​na dla przy​rzą​dów wi​bra​cja cza​su roz​bi​ja​ła im psy​chi​kę. W świa​do​mo​ści na​war​stwia​ła się przy​wró​co​na do ży​cia prze​szłość, za​gęsz​cza​ła się ma​ją​ca do​pie​ro na​stą​pić przy​szłość. W roz​dwo​jo​nej du​szy prze​szłość za​czy​na​ła prze​wa​żać, gdyż ja​ko do​brze już zna​na wy​da​wa​ła się bliż​sza. Tyl​ko Ol​ga sta​no​wi​ła wy​ją​tek, bo ca​ła resz​ta za​pa​da​ła się co​raz głę​biej w czas mi​nio​ny. Pa​trząc na dum​nie kro​czą​ce​go od ścia​ny do ścia​ny Or​la​na na​gle zo​ba​czy​łem go ta​kim, ja​kim był, gdy jesz​cze nie stał się na​szym przy​ja​cie​lem, wy​obra​zi​łem so​bie, jak wo​bec nie​go za​cho​wy​wa​li się ota​cza​ją​cy go lo​ka​je, je​go nie​wol​ni​cy. Sztyw​na hie​rar​chia, wy​móg bez​względ​ne​go po​słu​szeń​stwa wo​bec prze​ło​żo​nych ja​ko nad​rzęd​na za​sa​da obo​wią​zy​wa​ła w spo​łe​czeń​stwie, gdzie na​wet myśl o wol​no​ści by​ła naj​cięż​szym prze​stęp​stwem i daw​ny Or​lan był pro​duk​tem te​go wła​śnie spo​łe​czeń​stwa. To na​tu​ral​nie nie je​go wi​na, my​śla​łem, że co​raz głę​biej grzęź​nie w prze​szło​ści, to je​go nie​szczę​ście; a nie wi​na. A po​za tym w na​szej obec​nej tra​gicz​nej sy​tu​acji je​go py​cha, je​go su​ro​wa wład​czość mo​że tyl​ko sprzy​jać wy​zwo​le​niu nas z nie​szczę​ścia… W nad​zwy​czaj​nych oko​licz​no​ściach na​le​ży sto​so​wać je​dy​nie nad​zwy​czaj​ne środ​ki. Ale co bę​dzie, je​śli my się ura​tu​je​my, a on po​zo​sta​nie ta​kim oto peł​nym py​chy do​stoj​ni​kiem? Czu​łem, że tra​cę przy​ja​cie​la, jed​ne​go z naj​bliż​szych i naj​ser​decz​niej​-

szych przy​ja​ciół… – Moż​na osza​leć na ta​ki wi​dok – wy​rwa​ło mi się. Or​lan usły​szał to i za​py​tał groź​nie: – Co po​wie​dzia​łeś? Po​wtórz! – Nie pa​mię​tam już, co mam​ro​ta​łem, Or​la​nie – od​po​wie​dzia​łem i po​sze​dłem do sie​bie. Ma​ry spa​ła i bło​go uśmie​cha​ła się we śnie. Po​pa​trzy​łem na jej za​ru​mie​nio​ną twarz, wzią​łem dyk​ta​fon i po​sze​dłem do kon​ser​wa​to​ra, w któ​rym przy​był no​wy sar​ko​fag ze zwło​ka​mi Mi​za​ra, któ​ry nie prze​żył po​wro​tu z prze​szło​ści. Przy​su​ną​łem fo​tel do klat​ki si​ło​wej Oana. Gdzie on był? W prze​szło​ści czy przy​szło​ści? W ja​kim mo​men​cie uchwy​ci​ły go nie​wi​dzial​ne pę​ta Ello​na? Czy zdo​ła po​wró​cić do rze​czy​wi​sto​ści,gdy zdej​mie​my krę​pu​ją​ce go oko​wy? – Co do jed​ne​go mia​łeś ra​cję, zdraj​co – po​wie​dzia​łem. – Ostrze​ga​łeś nas przed ra​kiem cza​su i rak cza​su nas po​ra​ził. Nie po​wie​dzia​łeś tyl​ko, że sta​nie się to za spra​wą two​ich okrut​nych wład​ców, a mo​że bra​ci. Ciesz się, Oanie, je​ste​śmy cho​rzy! Na​sze du​sze krwa​wią, a wkrót​ce rów​nież na​sze cia​ła udrę​czo​ne przez roz​dwo​jo​ną psy​chi​kę od​mó​wią po​słu​szeń​stwa, zwa​lą się bez sił, ska​mie​nie​ją na pod​ło​dze, w łóż​kach czy fo​te​lach. Ciesz​cie się, okrut​ni, zwy​cię​ży​li​ście! Ale po co wam ta​kie zwy​cię​stwo? Od​po​wiedz mi, zdraj​co, dla​cze​go z na​mi wal​czy​cie? Po co znisz​czy​li​ście na​szą eska​drę? I dla​cze​go po​zo​sta​wi​li​ście nam je​den sta​tek, ale za to po​szar​pa​li​ście na strzę​py je​go czas po​kła​do​wy? Ma​ło wam zwy​cię​stwa? Chce​cie jesz​cze po​roz​ko​szo​wać się wi​do​kiem na​szych mę​czar​ni? Prze​sąd​ni Ara​no​wie na​zwa​li was bo​ga​mi. My​li​li się. Je​ste​ście po pro​stu okrut​ny​mi ka​ta​mi! Ale nie ma sen​su zło​rze​czyć… Od​po​wiedz mi le​piej co bę​dzie, gdy jed​nak wy​rwie​my się z ob​sza​ru cho​re​go cza​su. Bę​dzie​cie nas ści​gać? Spo​pie​li​cie ostat​ni sta​tek? Jesz​cze raz py​tam, dla​cze​go z na​mi wal​czy​cie? Dla​cze​go nie wy​pusz​cza​cie nas ze swe​go pie​kła? Czym was roz​gnie​wa​li​śmy? Za​mil​kłem na chwi​lę, a po​tem znów mó​wi​łem już nie​co spo​koj​niej: – Sza​leń​stwo ogar​nia ca​łą za​ło​gę. Mnie rów​nież. Już to, że ja ży​wy, roz​ma​wiam z to​bą – mar​twym, nie świad​czy do​brze o mo​ich zdro​wych zmy​słach. Każ​dy wa​riu​je na swój spo​sób, a ty je​steś mo​ją for​mą sza​leń​stwa. Coś nie​od​par​cie cią​gnie mnie tu​taj, ale nie ciesz się, jesz​cze cię prze​chy​trzę! Ja rów​nież wpa​dłem w prze​szłość, ale nie uto​nę w niej, utrzy​mam się na wzbu​rzo​nej po​wierzch​ni cza​su… Wi​dzisz to? Wy​rzu​cę prze​szłość ze swej świa​do​mo​ści i unie​ru​cho​mię ją na ta​śmie dyk​ta​fo​nu. Cię​żar mi​nio​nych lat omal nie zgu​bił mo​jej żo​ny, ale ja się od te​go cię​ża​ru wy​zwo​lę. Bę​dę przed to​bą spo​koj​nie, kon​se​kwent​nie, go​dzi​na po go​dzi​nie le​czył się z cho​ro​by, któ​rą mnie per​fid​nie za​ra​zi​łeś. Od​wró​ci​łem się do Oana ple​ca​mi, ują​łem w pra​wą rę​kę dyk​ta​fon i za​czą​łem mó​wić: Te​go dnia, do​sko​na​le to pa​mię​tam, lu​nął nie​za​po​wie​dzia​ny deszcz…

5

Za​sną​łem zmę​czo​ny wie​lo​go​dzin​nym dyk​to​wa​niem. Obu​dzi​ło mnie dwu​krot​ne we​zwa​nie: „Ad​mi​rał Eli pro​szo​ny do la​bo​ra​to​rium! Ad​mi​rał Eli pro​szo​ny jest do la​bo​ra​to​rium!” Rzu​ci​łem dyk​ta​fon na fo​tel i wy​bie​głem z kon​ser​wa​to​ra. W la​bo​ra​to​rium uj​rza​łem Ello​na po​chy​lo​ne​go kor​nie przed Or​la​nem. Obaj sta​li przy sta​bi​li​za​to​rze cza​su, a opo​dal zbi​li się w cia​sną grup​kę Oleg, Gra​cjusz i Ro​me​ro. Or​lan przy​wo​łał mnie ge​stem rę​ki, jak smar​ka​cza, któ​re​mu chciał​by dać na​ucz​kę. Na Ello​na w ogó​le nie zwra​cał uwa​gi. – Dzień się koń​czy i nasz sta​bi​li​za​tor roz​po​czy​na pra​cę, ad​mi​ra​le! – po​wie​dział but​nie i nie​mal nie od​wra​ca​jąc gło​wy za​py​tał lek​ce​wa​żą​co Ello​na: – Go​to​we, mój do​bry Ello​nie? – Wszyst​ko, ab​so​lut​nie wszyst​ko Or​la​nie! – od​parł skwa​pli​wie Ellon, jesz​cze ni​żej po​chy​la​jąc się w swo​im kor​nym ukło​nie. – Wo​bec te​go włącz apa​rat! Usły​sze​li​śmy ostry szczęk i to by​ło wszyst​ko. Przez kil​ka peł​nych na​pię​cia se​kund ocze​ki​wa​li​śmy dal​szych dźwię​ków, bły​sków czy wi​bra​cji, ale apa​rat pra​co​wał bez ja​kich​kol​wiek efek​tów ze​wnętrz​nych. Ob​rzu​ci​łem wzro​kiem obec​nych i z na​głą go​ry​czą spo​strze​głem, jak bar​dzo się wszy​scy zmie​ni​li. Po​sza​rza​łe ze zmę​cze​nia twa​rze, przy​gar​bio​ne ra​mio​na i za​pad​nię​te oczy świad​czy​ły o prze​by​tej cięż​kiej cho​ro​bie. Na​wet nie​śmier​tel​ny Ga​lakt, na​wet wspa​nia​ły Gra​cjusz wzno​szą​cy się po​nad na​mi o do​brą gło​wę już nie przy​po​mi​nał daw​ne​go ma​je​sta​tycz​ne​go po​są​gu, a ca​ła resz​ta, to był praw​dzi​wy ob​raz nę​dzy i roz​pa​czy. Po​wrót w la​ta mło​do​ści ni​ko​mu nie wy​szedł na do​bre, po​my​śla​łem. Z za​du​my wy​rwał mnie trium​fal​ny okrzyk Or​la​na: – Eli, Eli, czas jest spój​ny! Drgną​łem i otwo​rzy​łem oczy. Or​lan szedł ku mnie wy​cią​ga​jąc po ludz​ku rę​ce. Chwy​ci​łem je​go ko​ści​stą dłoń, wpa​tru​jąc się na​tar​czy​wie w twarz by​łe​go Nisz​czy​cie​la. Or​lan był ta​ki jak daw​niej, Or​lan po​wró​cił z prze​szło​ści, od​ro​dził się, stał się znów tym Or​la​nem, któ​re​go ko​cha​łem, do​brym, ła​god​nym, wiecz​nie uśmiech​nię​tym Or​la​nem! Ob​ją​łem go, da​łem so​lid​ne​go ku​k​sań​ca, ale on nie prze​stał się uśmie​chać. To by​ło tak wspa​nia​łe, tak upra​gnio​ne i tak za​ra​zem nie​ocze​ki​wa​ne, że za​kra​wa​ło na cud, gdy​by nie wi​dok sta​bi​li​za​to​ra, przy któ​rym stał wciąż po​chy​lo​ny w ni​skim ukło​nie De​miurg Ellon. Po chwi​li w la​bo​ra​to​rium za​pa​no​wa​ło ra​do​sne za​mie​sza​nie: wszy​scy się cie​szy​li, wszy​scy wszyst​kim gra​tu​lo​wa​li, wszy​scy obej​mo​wa​li wszyst​kich. – Eli! – zwró​cił się do mnie z wy​rzu​tem Or​lan, gdy ra​dość nie​co ucichła. – Za​po​mnia​łeś po​dzię​ko​wać na​sze​mu wspa​nia​łe​mu in​ży​nie​ro​wi! Bo mu​sisz te​raz przy​znać, że mia​łem ra​cję na​le​ga​jąc na udział Ello​na w wy​pra​wie, praw​da? Ellon to praw​dzi​wy ge​niusz tech​nicz​ny, ja​kie​go do​tąd nie by​ło na​wet wśród De​miur​gów! Po​de​szli​śmy obaj do Ello​na, któ​ry nie zmie​nia​jąc na​dal po​zy po​pa​trzył na mnie chmur​nym wzro​kiem. – Ello​nie! – po​wie​dzia​łem ze wzru​sze​niem. – Do​ko​na​łeś nie​zwy​kłe​go czy​nu! Zwy​cię​ży​łeś ra​ka cza​su. Tyl​ko dzię​ki to​bie ta naj​strasz​liw​sza ze zna​nych cho​rób prze​sta​ła być dla nas groź​-

na! – Speł​nia​łem tyl​ko wo​lę te​go, któ​ry mnie po​słał! – po​wie​dział su​cho Ellon. – Po​dzię​kuj Or​la​no​wi, ad​mi​ra​le Eli! Od​ro​dzo​ne​mu Or​la​no​wi mo​je po​dzię​ko​wa​nia nie by​ły po​trzeb​ne. – Nie, Ello​nie! – wy​krzyk​nął go​rą​co. – To ty nas ura​to​wa​łeś i dla​te​go mu​sisz przy​jąć na​sze naj​szczer​sze po​dzię​ko​wa​nia – do​dał z ta​kim po​śpie​chem i na​ci​skiem, jak​by oba​wiał się, że w prze​ciw​nym ra​zie ca​łą eska​drę spo​tka no​we nie​szczę​ście. – Po​za tym my​lisz się są​dząc, że ci roz​ka​zy​wa​łem… Ja cię tyl​ko pro​si​łem jak przy​ja​cie​la… Ellon po​chy​lił gło​wę wy​krzy​wia​jąc usta w złym uśmie​chu. On się nie od​ro​dził. Or​lan wró​cił do po​przed​nie​go by​tu, Ellon zaś po​zo​stał roz​dar​ty mię​dzy prze​szło​ścią a przy​szło​ścią, bo rak cza​su wy​rył w je​go psy​chi​ce zbyt głę​bo​ką wy​rwę, aby da​ła się ona czym​kol​wiek za​peł​nić. Zro​zu​mia​łem to do​pie​ro póź​niej, a wów​czas, pa​trząc z peł​ną za​chwy​tu wdzięcz​no​ścią na Ello​na po​my​śla​łem je​dy​nie, że ma więk​szą od nas wszyst​kich iner​cyj​ność du​szy, że po pro​stu trze​ba mu nie​co wię​cej zdro​we​go cza​su na przy​wró​ce​nie rów​no​wa​gi. Wie​le spraw po​to​czy​ło​by się ina​czej, gdy​bym w tym mo​men​cie oka​zał się bar​dziej prze​ni​kli​wy! Ro​me​ro pło​nął z nie​cier​pli​wo​ści, że​by spraw​dzić, jak sta​bi​li​za​cja cza​su od​bi​ła się na zwa​rio​wa​nych mó​zgach po​kła​do​wych. W ma​szy​nach z „Ta​ra​na” i „Wę​ża” dzia​ła​ły jesz​cze nie wszyst​kie ob​wo​dy i dla​te​go ich po​ziom in​te​lek​tu​al​ny nie wy​kra​czał po​za zna​jo​mość ta​blicz​ki mno​że​nia. Nie by​ły już sza​lo​ne, ale na​dal sil​nie ogra​ni​czo​ne umy​sło​wo. MUK „Strzel​ca” wy​le​czył się z na​tręc​twa po​trój​nych od​po​wie​dzi. Na py​ta​nie o sa​mo​po​czu​cie i o to, czy go​tów jest przy​stą​pić do pra​cy, zamel​do​wał dziar​sko: „By​ło ich dwu​dzie​stu i każ​dy do kwa​dra​tu, przy czym pierw​szy i szó​sty do​dat​ko​wo w prze​dzia​le od zwiew​nej ko​ron​ki do cze​ko​la​dy z orze​cha​mi”. – To by​ło do prze​wi​dze​nia – po​wie​dzia​łem do Ro​me​ra. – W ma​szy​nach ule​gła ze​rwa​niu więź przy​czy​no​wo-skut​ko​wa, dla​te​go sa​me nie zdo​ła​ją po​wró​cić do po​przed​nie​go sta​nu. Jed​nak po przy​wró​ce​niu droż​no​ści ob​wo​dów bę​dą jak no​we. In​te​re​su​je mnie bar​dziej MUK „Ko​zio​roż​ca”, któ​re​go uczył pan hi​sto​rii, kuru​jąc w ten spo​sób z utra​ty oso​bo​wo​ści… – Na cóż więc pan cze​ka, dro​gi ad​mi​ra​le? Po​de​szli​śmy do ma​szy​ny-wier​szo​klet​ki. – Czy mo​żesz mi po​wie​dzieć, co się z to​bą dzia​ło? MUK znów mi od​po​wie​dział sło​wem wią​za​nym: Po​lo​wa​łem wśród słów gę​stwi​ny, Jed​no sło​wo spla​ta​łem z dru​gim. To za​ję​cie nie​god​ne ma​szy​ny Upra​wia​łem dłu​go za dłu​go! – Wi​dzę, że ci po​wra​ca sa​mo​kry​ty​cyzm. Gra​tu​lu​ję, MUK! A te​raz jesz​cze jed​no py​ta​nie: jak się czu​jesz? Ma​szy​na od​po​wie​dzia​ła tym ra​zem do​brze nam zna​nym, nie​spiesz​nym ba​ry​to​nem: – Dzię​ku​ję. Wszyst​kie ob​wo​dy w po​rząd​ku. Re​ak​cje w nor​mie. Mo​gę przy​stą​pić do pra​cy. Ro​me​ro roz​pła​kał się jak dziec​ko. Tak wie​le ostat​nio wi​dzia​łem łez, tak czę​sto sam nie mo​głem się od nich po​wstrzy​mać, że wi​dok pła​czą​ce​go czło​wie​ka stał się dla mnie czymś naj​zu​peł​niej nor​mal​nym. Ale Ro​me​ro był za​wsze tak po​wścią​gli​wy, tak wiel​ką wa​gę przy​wią​zy​wał do do​brych ma​nier, że je​go za​pła​ka​na twarz przy​pra​wi​ła mnie o wstrząs, z któ​re​go

wy​rwał mnie do​pie​ro je​go obu​rzo​ny okrzyk: – Ad​mi​ra​le, ma pan tak po​nu​rą mi​nę, jak​by nie cie​szył się pan z po​wro​tu do zdro​wia! – Ro​me​ro za​raz się jed​nak zre​flek​to​wał i za​py​tał już spo​koj​niej​szym to​nem: – A mo​że pa​na coś drę​czy? – Drę​czy mnie wie​le rze​czy. Naj​bar​dziej to, że nie wiem jak się czu​je Głos! – po​wie​dzia​łem pierw​sze, co mi przy​szło do gło​wy i po​my​śla​łem, że na​praw​dę mu​szę to jak naj​szyb​ciej spraw​dzić. Po​bie​głem do ka​bi​ny Gło​su. – Włó​czę​go, przy​ja​cie​lu, czas się usta​bi​li​zo​wał – po​wie​dzia​łem i do​pie​ro wów​czas za​uwa​ży​łem Gra​cju​sza, któ​ry po​wró​cił na swój po​ste​ru​nek. – Czu​jesz, że znów zna​leź​li​śmy się w zdro​wym cza​sie? – Czu​ję, że czas się usta​bi​li​zo​wał – od​parł Włó​czę​ga ze smut​kiem – ale nie czu​ję w so​bie jed​no​ści. Oba​wiam się, że we mnie po pro​stu utrwa​li​ła się wy​rwa mię​dzy prze​szło​ścią a przy​szło​ścią. Nie mo​głem w to uwie​rzyć. W po​rze pog​ma​twa​ne​go cza​su Głos był ochry​pły i jak​by roz​dy​go​ta​ny, a te​raz znów brzmiał czy​sto i me​lo​dyj​nie. – Prze​sa​dzasz, Gło​sie! – po​wie​dzia​łem lek​ce​wa​żą​co. – W zdro​wym cza​sie nie mo​że być przy​szło​ści. Śla​dy prze​szło​ści po​zo​sta​ją, ale przy​szłość do​pie​ro bę​dzie. Wi​dzę cię i sły​szę, a za​tem je​steś w te​raź​niej​szo​ści, w usta​bi​li​zo​wa​nej te​raź​niej​szo​ści! – Zbyt wie​le we mnie jest tych śla​dów prze​szło​ści, Eli! – W to​bie – zwró​ci​łem się do Gra​cju​sza – lu​ka cza​so​wa chy​ba się nie usta​bi​li​zo​wa​ła? Ga​lakt za​trzy​mał się, po​my​ślał chwi​lę i od​po​wie​dział nie​spiesz​nie: – We mnie nie by​ło żad​nej lu​ki cza​so​wej, Eli. A je​śli na​wet by​ła, to jej nie czu​łem. Wiesz prze​cież, ad​mi​ra​le, że na​sza przy​szłość po​wta​rza na​szą prze​szłość. Je​ste​śmy nie​śmier​tel​ni, a za​tem za​wsze prze​by​wa​my w naj​lep​szym z moż​li​wych cza​sów. Miał ra​cję. Ga​lak​to​wie są tak do​sko​na​li, że przy​szłość nie mo​że ulep​szyć ich prze​szło​ści. To jed​nak nie do​ty​czy​ło Gło​su, któ​ry wpraw​dzie ge​ne​tycz​nie wy​wo​dził się z Ga​lak​tów, ale w je​go ży​ciu cier​pie​nia ustę​po​wa​ły miej​sca ra​do​ści, a ra​dość prze​ra​dza​ła się w cier​pie​nia. Dla nie​go ist​nie​nie w róż​nych cza​sach na raz ozna​cza​ło na​kła​da​nie się prze​ciw​staw​nych form ist​nie​nia, co mu​sia​ło w osta​tecz​nym re​zul​ta​cie do​pro​wa​dzić do roz​dwo​je​nia psy​chi​ki. Nie po​wie​dzia​łem te​go Gło​so​wi, ale zdra​dzi​łem się ze swy​mi oba​wa​mi Ro​me​ro​wi, kie​dy od​wie​dził mnie w ka​bi​nie miesz​kal​nej. – To chy​ba przed​wcze​sny pe​sy​mizm, Eli! Wszyst​kie ma​szy​ny są już nie​mal stu​pro​cen​to​wo spraw​ne, a w każ​dym ra​zie nie stwier​dzi​li​śmy śla​do​wych za​bu​rzeń w ich psy​chi​ce. Prze​peł​nia​ła go ta​ka ra​dość, z ta​ką eu​fo​rią przy​jął po​wrót zwar​te​go cza​su, że mu​sia​łem nie​co ochło​dzić je​go bez​kry​tycz​ny za​pał. – To nie​ste​ty nie jest żad​nym ar​gu​men​tem, Paw​le, bo in​te​lekt ma​szyn róż​ni się dia​me​tral​nie od na​sze​go. Na​uczo​no je kon​stru​owa​nia cią​gów lo​gicz​nych, to zna​czy wy​cią​ga​nia pra​wi​dło​wych wnio​sków z da​nych prze​sła​nek, i to wszyst​ko. Roz​są​dek to jesz​cze nie ro​zum. Na​tu​ra nie skła​da się bo​wiem ze zbio​ro​wi​ska wy​od​ręb​nio​nych cią​gów lo​gicz​nych, lecz jest zwar​tą ca​ło​ścią, spój​ną, ro​zum​ną, choć po​zor​nie nie za​wsze lo​gicz​ną. Trze​ba o tym za​wsze pa​mię​tać, Paw​le, bo to jest nie​sły​cha​nie waż​ne! – Dla​cze​go pan mi to mó​wi, Eli? Czyż​bym ja?… – Chwi​lecz​kę, Paw​le. Jesz​cze nie skoń​czy​łem. Na​sza świa​do​mość jest ro​zum​na, a tak zwa​-

ny zdro​wy roz​są​dek jest je​dy​nie jej cząst​ką. Zga​dzam się, że każ​dy z nas tę cząst​kę od​zy​skał, ale je​go ro​zum mógł po​zo​stać roz​dar​ty. Co wte​dy? Czy aby w jed​nym mó​zgu nie po​ja​wia​ją się dwie oso​bo​wo​ści? A je​śli tak, to czy po​go​dzą się ze so​bą, czy też za​czną się na​wza​jem zwal​czać? – Jed​na z pew​no​ścią po​ko​na dru​gą! – A je​śli zwy​cię​ży ta gor​sza?… – Zbyt czar​no pa​trzy pan na świat, Eli! – Po pro​stu sta​ram się prze​wi​dzieć nie​bez​pie​czeń​stwa, aby im w po​rę za​po​biec al​bo przy​naj​mniej ogra​ni​czyć skut​ki tych za​gro​żeń… – Ta​ką prze​zor​ność na​zy​wa​no w daw​nych cza​sach czar​no​widz​twem! – za​uwa​żył iro​nicz​nie Pa​weł. Naj​wi​docz​niej na​dal mnie nie ro​zu​miał! Spró​bo​wa​łem za​tem wy​ło​żyć mu rzecz ina​czej, ucie​ka​jąc się do ele​men​tar​nej ma​te​ma​ty​ki, któ​rej Ro​me​ro, jak wszel​ki czło​wiek da​le​ki od tech​ni​ki, przy​pi​sy​wał sens ma​gicz​ny i wie​rzył bez za​strze​żeń. – Weź​my za przy​kład nas, Paw​le. W swym nor​mal​nym by​cie two​rzy​my pa​rę Eli – Pa​weł. Mo​że​my mieć do​bre lub złe cha​rak​te​ry, ale nasz wza​jem​ny sto​su​nek za​wsze bę​dzie jed​no​znacz​ny. – Mo​że​my zwal​czać się lub żyć w zgo​dzie… – To nie ma w tym wy​pad​ku zna​cze​nia. Po​wta​rzam, na​sze sto​sun​ki bę​dą za​wsze jed​no​znacz​nie okre​ślo​ne. Za​łóż​my te​raz, że na​stą​pi​ło w nas roz​dwo​je​nie jaź​ni. Bę​dę za​tem te​raz jed​no​cze​śnie Elim Sta​rym i Elim No​wym, pan zaś Paw​łem Sta​rym i Paw​łem No​wym, a za​tem mo​że​my utwo​rzyć sześć par: Eli Sta​ry – Eli No​wy, Pa​weł Sta​ry – Pa​weł No​wy, Eli Sta​ry – Pa​weł Sta​ry, Eli Sta​ry – Pa​weł No​wy, Eli No​wy – Pa​weł Sta​ry, Eli No​wy – Pa​weł No​wy. Ina​czej mó​wiąc za​czy​na się wal​ka dwóch oso​bo​wo​ści w nas sa​mych, bo​wiem ta​kie roz​dwo​je​nie mu​si być dra​ma​tycz​ne, je​śli tyl​ko nie jest się Ga​lak​tem, w któ​rym no​we i sta​re jest rów​nie pięk​ne i do​sko​na​łe. I czte​ry róż​ne kon​fi​gu​ra​cje sto​sun​ków mię​dzy na​mi za​miast jed​nej. Pro​szę się nad tym do​brze za​sta​no​wić, Paw​le. Czte​ro​krot​nie zwięk​sza się moż​li​wość kon​flik​tów, nie​zgod​no​ści, od​mien​nych spoj​rzeń na tę sa​mą spra​wę!… – I tak sa​mo czte​ro​krot​nie zwięk​sza się praw​do​po​do​bień​stwo zgod​no​ści po​glą​dów, sym​pa​tii, przy​jaź​ni!… Dla​cze​go wi​dzi pan tyl​ko czar​ne stro​ny ży​cia, Eli? Nie po​zna​ję pa​na, ad​mi​ra​le. – Sta​rze​ję się, Paw​le. Wszy​scy się po​wo​li na swój spo​sób sta​rze​je​my. Ja wi​docz​nie wy​bra​łem ten gor​szy spo​sób… Nie po​zwo​lił mi się wy​k​pić żar​tem. Nie spusz​cza​jąc ze mnie uważ​ne​go wzro​ku po​wie​dział wol​no: – Ukry​wa pan ja​kąś ta​jem​ni​cę, Eli… Pro​szę mi ją zdra​dzić, a na pew​no po​czu​je się pan le​piej. Wsta​łem. Roz​mo​wa za​szła za da​le​ko. – Tak, mam pew​ną gorz​ką ta​jem​ni​cę – po​wie​dzia​łem. – Ale jesz​cze nie po​ra na to, że​by prze​sta​ła być ta​jem​ni​cą. – Wy​da​je mi się, Eli, że znam pań​ski se​kret – rzu​cił Ro​me​ro już od pro​gu. Uśmiech​ną​łem się. Pa​weł nie mógł znać mo​jej ta​jem​ni​cy.

6

Głos i Ellon mie​li pe​cha. Z czte​rech utwo​rzo​nych przez nich par gó​rę wzię​ła naj​gor​sza z moż​li​wych: „Głos Sta​ry – Ellon Sta​ry”, co mu​sia​ło do​pro​wa​dzić do nie​uchron​nej tra​ge​dii. Nie​ste​ty, sta​ło się to ja​sne do​pie​ro wów​czas, kie​dy już nie mo​gli​śmy za​po​biec nie​szczę​ściu. By​tem na sta​no​wi​sku do​wo​dze​nia, kie​dy Ole​ga i mnie jed​no​cze​śnie po​pro​si​li pil​nie do sie​bie Głos i Ellon. „Ko​zio​ro​żec” w tym cza​sie wy​mi​jał nie​bez​piecz​ne sku​pi​sko gwiazd. MUK pra​co​wał ze swą daw​ną pre​cy​zją, więc Osi​ma i Ka​ma​gin, du​blu​jąc sie​bie na​wza​jem, mu​sie​li je​dy​nie nada​wać je​go za​le​ce​niom kształt kon​kret​nych roz​ka​zów. \ - Idź do la​bo​ra​to​rium, a ja pój​dę do Gło​su - zwró​ci​łem się do Ole​ga. Głos po​wi​tał mnie peł​nym lę​ku okrzy​kiem: – Eli, Eli, Ellon za​my​śla coś nie​do​bre​go. Za​po​bie​gnij te​mu! – Co to jest? – za​py​ta​łem szyb​ko. – Mu​szę znać szcze​gó​ły! – Nie wiem – jęk​nął Głos. – Coś bar​dzo nie​do​bre​go. Po​spiesz się, Eli! Po​pę​dzi​łem na zła​ma​nie kar​ku do la​bo​ra​to​rium, gdzie w oczy na​tych​miast rzu​ci​ła mi się Ire​na. Wy​chu​dła po prze​by​tej cho​ro​bie dziew​czy​na w mil​cze​niu sta​ła przy ko​lap​sa​rze. Uśmiech​ną​łem się do niej, co skwi​to​wa​ła zdaw​ko​wym ski​nie​niem gło​wy. Ellon coś za​pal​czy​wie tłu​ma​czył Ole​go​wi, a kie​dy pod​sze​dłem do nich, wy​krzyk​nął agre​syw​nie: – Po​słu​chaj i ty, co po​wie​dzia​łem do​wód​cy. Nie mam za​mia​ru dłu​żej to​le​ro​wać two​je​go ulu​bio​ne​go mó​zgu. Wsadź​cie go so​bie w ja​kieś smo​cze al​bo ro​pusze ciel​sko. W ta​kiej po​sta​ci po​tra​fię go jesz​cze ja​koś stra​wić… – Co po​wie​dział do​wód​ca? – po​in​for​mo​wa​łem się spo​koj​nym to​nem. – Że smo​ków na stat​ku nie ma, wo​bec cze​go mózg mu​si po​zo​stać w swo​jej kwi​tu​ją​cej ku​li. Chy​ba wy​tłu​ma​czysz do​wód​cy, że je​go de​cy​zja jest nie​słusz​na i skło​nisz go do jej zmia​ny? – Nie mam pra​wa zmie​niać roz​ka​zów do​wód​cy, a po​nad​to uwa​żam je​go de​cy​zję za słusz​ną. Gdy​by wzrok mógł za​bi​jać, zo​sta​ła​by ze mnie tyl​ko garst​ka po​pio​łu. Ellon świdro​wał mnie oczy​ma i mil​czał. Ja z Ole​giem rów​nież się nie od​zy​wa​łem. – Wa​sza de​cy​zja jest osta​tecz​na? – za​py​tał wresz​cie De​miurg. – Osta​tecz​na! – od​par​li​śmy nie​mal chó​rem. Ellon uniósł wy​so​ko gło​wę na cien​kiej szyi i z ta​kim zło​wiesz​czym chrzę​stem wbił ją w ra​mio​na, że ciar​ki prze​szły mi po grzbie​cie. – Sko​ro dwaj ad​mi​ra​ło​wie są te​go sa​me​go zda​nia, to dal​sza dys​ku​sja nie ma sen​su – rzu​cił nie​mal obo​jęt​nie. Ten je​go pod​stęp​nie uda​wa​ny spo​kój cał​ko​wi​cie nas zmy​lił. – Za​wo​ła​łeś nas tyl​ko po to, że​by zgło​sić pre​ten​sje wo​bec Gło​su? – za​py​tał Oleg. – Nie, ad​mi​ra​le! – wy​krzy​wił się strasz​li​wie De​miurg. – Jak wiesz, na roz​kaz Or​la​na prze​rwa​łem pra​cę nad udo​sko​na​le​niem trans​for​ma​to​ra cza​su, że​by za​jąć się sta​bi​li​za​to​rem. Te​raz go do​koń​czy​łem. Po​pa​trz​cie! Po​ka​zał nam no​wy pul​pit ste​row​ni​czy wy​po​sa​żo​ny w dźwi​gnie cza​su po​stę​pu​ją​ce​go i wstecz​ne​go, dźwi​gnie ste​ru​ją​ce po​wro​tem po​dróż​ni​ka w cza​sie do te​raź​niej​szo​ści i od​ci​na​ją​-

ce ko​lap​sar od trans​for​ma​to​ra. Po​tem wró​ci​li​śmy do głów​nej czę​ści ma​szy​ny. W ku​li trans​for​ma​to​ra stał fo​tel, a przy nim mi​nia​tu​ro​wy pul​pit z dźwi​gnia​mi o ta​kim sa​mym prze​zna​cze​niu. – W po​przed​niej wer​sji urzą​dze​nia prze​bie​giem po​dró​ży w cza​sie ste​ro​wał ope​ra​tor od pul​pi​tu przy ko​lap​sa​rze – po​wie​dział Ellon. – Wi​dzie​li​ście, jak się to od​by​wa​ło pod​czas do​świad​cze​nia z Mi​za​rem. Te​raz sam po​dróż​nik de​cy​du​je o wła​snym lo​sie. Zro​bił krok w kie​run​ku otwar​te​go wła​zu. Od​ru​cho​wo chwy​ci​łem go za ra​mię. – Oba​wiasz się, że umknę do in​ne​go cza​su? – za​py​tał z gry​zą​cą iro​nią. – I są​dzisz, że po​tra​fisz mi w tym prze​szko​dzić? Za​sta​nów się, ad​mi​ra​le! Prze​cież mógł​bym uciec wte​dy, kie​dy tu nie ma ni​ko​go!… Uwol​ni​łem go, a Ellon spo​koj​nie wszedł do wnę​trza ku​li i usiadł na fo​te​lu, po czym za​trza​snął właz. – Sły​szy​cie mnie? – do​biegł nas je​go głos. – No więc słu​chaj​cie uważ​nie! Dla mó​zgu nie ma miej​sca na stat​ku, bo tu je​dy​nie prze​szka​dza. Po​ży​tek z nie​go mo​że być je​dy​nie w prze​szło​ści, co mo​gę wam oświad​czyć ja​ko nie​do​szły Nad​zor​ca Czwar​tej Ka​te​go​rii Im​pe​rial​nej, któ​ry do​sko​na​le wie, jak na​le​ży po​stę​po​wać z ta​ki​mi wstręt​ny​mi stwo​ra​mi. Do​wiedz​cie się, że trans​for​ma​tor zo​stał zo​gni​sko​wa​ny na mó​zgu i że za chwi​lę wy​rzu​cę go na Trze​cią Pla​ne​tę w cza​sy na dłu​go przed​tem za​nim ją pod​bi​li​ście. Oleg sko​czył do trans​for​ma​to​ra, a ja po​mkną​łem w stro​nę ko​lap​sa​ru. Ire​na za​stą​pi​ła mi dro​gę. Pew​nie li​czy​ła na swą ko​bie​cą nie​ty​kal​ność, ale po​my​li​ła się. Ode​pchną​łem ją, ale le​żąc już na zie​mi wście​kle wcze​pi​ła się w mo​ją no​gę. Usły​sza​łem trium​fal​ny okrzyk Ello​na: – Za póź​no, ad​mi​ra​le! Mózg już jest w Per​se​uszu. A te​raz po​pę​dzę za nim. Od​wiedź nas wczo​raj, ad​mi​ra​le! Dziś i ju​tro już nas nie bę​dzie. Ocze​ku​je​my cię wczo​raj! – De​miurg za​czął szyb​ko zni​kać. Oleg rzu​cił mi się na po​moc. Ode​rwał ode mnie Ire​nę, a ja szarp​ną​łem dźwi​gnię ko​lap​sa​ru. W trans​for​ma​to​rze znów po​ja​wił się cień Ello​na: De​miurg wy​rzu​cił się w nie​da​le​ką przy​szłość i pra​wie na​tych​miast wró​cił, aby mi​nąć ru​chem iner​cyj​nym ze​ro tem​po​ral​ne. Ire​na krzyk​nę​ła roz​pacz​li​wie: – Nie do​ty​kaj dźwi​gni po​wro​tu, ad​mi​ra​le! On już jest w prze​szło​ści i nie prze​ży​je po​now​ne​go przej​ścia przez ze​ro cza​so​we! Nie słu​cha​łem jej. Bez wzglę​du na to, co się mia​ło stać z Gło​sem, nie mo​głem po​zo​sta​wić go w prze​klę​tej prze​szło​ści. Ire​na prze​sta​ła się wy​ry​wać Ole​go​wi i za​łka​ła. W ku​li trans​for​ma​to​ra po​now​nie zma​te​ria​li​zo​wał się Ellon. Sam i mar​twy. Ire​na stra​ci​ła przy​tom​ność. Oleg krzyk​nął, że​bym we​zwał po​mo​cy, ale ja za​miast te​go wy​wo​ła​łem Głos. Ellon mógł się prze​cież po​my​lić w swych ob​li​cze​niach, tym bar​dziej że Glos ani ra​zu nie uka​zał się we​wnątrz trans​for​ma​to​ra… Ale na mo​je roz​pacz​li​we wo​ła​nie od​po​wie​dział je​dy​nie prze​ra​żo​ny Gra​cjusz: – Ad​mi​ra​le, Głos na​gle znik​nął! Po​trzą​sną​łem bru​tal​nie Ire​ną: – Mów, co moż​na zro​bić! Mów na​tych​miast!… – Nic się już nie da zro​bić… – wy​szep​ta​ła nie otwie​ra​jąc oczu. – Za​bi​li​ście Ello​na. Znów za​czę​ła omdle​wać, ale ja po​trzą​sną​łem ją jesz​cze sil​niej. – Ellon nic mnie nie ob​cho​dzi, zbrod​niar​ko! Po​wiedz tyl​ko jak ura​to​wać Głos! Otwo​rzy​ła oczy. Ni​gdy nie za​po​mnę jej spoj​rze​nia. Oleg po​wie​dział: – Być mo​że Ire​na istot​nie jest zbrod​niar​ką, ale w tej chwi​li po​trze​bu​je po​mo​cy…

– Nie bę​dzie żad​nej po​mo​cy! – wrza​sną​łem. – Nie otrzy​ma żad​nej po​mo​cy, do​pó​ki nie po​wie, co ma​my te​raz ro​bić!… – Mó​wi​łam już, że nic nie da się zro​bić… – ode​zwa​ła się Ire​na nie​co pew​niej​szym gło​sem. – Nie​ste​ty Włó​czę​ga zgi​nął, jest prze​cież or​ga​nicz​ny… W Ello​nie by​ło tak wie​le skład​ni​ków sztucz​nych, ale i on nie prze​żył dru​gie​go na​wro​tu. Za wcze​śnie prze​ło​żył pan dźwi​gnię, ad​mi​ra​le, a ja pa​nu nie zdo​ła​łam prze​szko​dzić… Je​stem ta​ką sa​mą mor​der​czy​nią, jak pan, Eli! – I roz​pła​ka​ła się. Sta​li​śmy nad nią w mil​cze​niu. Po​czu​łem, że la​da chwi​la zwa​lę się bez zmy​słów na zie​mię, gdy Oleg po​wie​dział: – Ire​no, twój ka​ry​god​ny czyn osą​dzi ca​ła za​ło​ga. Ale po​wiedz nam przy​naj​mniej, dla​cze​go to zro​bi​łaś? – Ellon mnie upro​sił – od​po​wie​dzia​ła przez łzy. – Po​wie​dział, że po​cho​dzi​my z róż​nych cza​sów i dla​te​go nie mo​że​my się ko​chać, że kie​dyś ko​bie​ta bę​dzie mo​gła być szczę​śli​wa z De​miur​giem, ale nie na​stą​pi to za na​sze​go ży​cia i że naj​le​piej się roz​stać… – Nie od​po​wia​dasz na py​ta​nie, Ire​no… – Po​wie​dział, że chce znik​nąć w prze​szło​ści, ale ra​zem ze smo​kiem… Obie​ca​łam mu po​móc i sta​łam się mor​der​czy​nią. Ni​gdy so​bie te​go nie wy​ba​czę!… -Jej głos uto​nął we łzach. Wca​le mnie tym nie wzru​szy​ła. Po​wie​dzia​łem: – Przez próż​ność De​miur​ga i głu​po​tę ko​bie​ty stra​ci​li​śmy jed​ne​go bez​bron​ne​go przy​ja​cie​la i jed​ne​go ge​nial​ne​go wy​na​laz​cę. To tra​gicz​ne. Wy​do​bądź​my te​raz cia​ło Ello​na, Ole​gu, aby mógł za​jąć na​leż​ne mu miej​sce w kon​ser​wa​to​rze. – Ire​no, idź do sie​bie! – rzu​cił szorst​ko Oleg. – Do​brze, pój​dę do sie​bie – od​par​ła po​kor​nym to​nem. Spró​bo​wa​łem wy​do​być cia​ło Ello​na z trans​for​ma​to​ra, ale szło mi to nie​spo​ro, więc Oleg po​spie​szył mi z po​mo​cą. We dwój​kę wy​nie​śli​śmy sztyw​ne cia​ło De​miur​ga i po​ło​ży​li​śmy je na wol​nym sto​le pod ścia​ną. Za​ję​ci tym nie za​uwa​ży​li​śmy, jak Ire​na prze​kra​dła się do la​bo​ra​to​rium, prze​bie​gła je i wsko​czy​ła do ku​li trans​for​ma​to​ra. Do​pie​ro trzask za​my​ka​ne​go wła​zu za​alar​mo​wał Ole​ga, któ​ry krzyk​nął: – Ire​no, bła​gam, nie rób te​go! – Że​gnaj​cie! – od​krzyk​nę​ła z prze​zro​czy​stej ku​li. – Nie po​tę​piaj​cie mnie! – I szarp​nę​ła dźwi​gnię. Znik​nę​ła pra​wie na​tych​miast, za​nim zdą​ży​li​śmy pod​biec do ko​lap​sa​ru. Oleg chwy​cił za dźwi​gnię po​wro​tu, ale go po​wstrzy​ma​łem: – Sprawdź naj​pierw, gdzie ona jest i uwa​żaj, je​śli zna​la​zła się w prze​szło​ści! Szyb​ko prze​biegł wzro​kiem lamp​ki sy​gna​li​za​cyj​ne na pul​pi​cie. – Jest w przy​szło​ści, Eli! – Wo​bec te​go za​wra​caj, ale ostroż​nie. Po​wrót z przy​szło​ści jest moż​li​wy. Ire​na jed​nak nie wró​ci​ła, bo zbyt szyb​ko po​mknę​ła w przy​szłość. Chy​ba z dzie​sięć mi​nut sta​li​śmy przy trans​for​ma​to​rze, cze​ka​jąc na zma​te​ria​li​zo​wa​nie się jej w prze​zro​czy​stej ku​li. Wresz​cie ko​lap​sar po wy​czer​pa​niu ener​gii po​wro​tu wy​łą​czył się au​to​ma​tycz​nie. – To już ko​niec, Eli! – po​wie​dział Oleg znu​żo​nym gło​sem. – Dla nas Ire​na prze​sta​ła ist​nieć. Co naj​wy​żej na​si da​le​cy po​tom​ko​wie bę​dą ją mo​gli gdzieś spo​tkać. Chodź​my za​wia​do​mić za​ło​gę o no​wej tra​ge​dii. – Mu​si​my ją za​wia​do​mić nie tyl​ko o odej​ściu trzech przy​ja​ciół… – O czym ty mó​wisz, Eli? Czy to jesz​cze nie ko​niec na​szych nie​szczęść?

– Nie​ste​ty. Na po​kła​dzie jest jesz​cze je​den zdra​dziec​ki agent Ra​mi​rów. Zde​ma​sko​wa​łem go.

7

Za​mkną​łem się u sie​bie. Ole​go​wi po​wie​dzia​łem, że przy​go​tu​ję ra​port na ogól​ne ze​bra​nie za​ło​gi i wyj​dę do​pie​ro wte​dy, kie​dy wszy​scy się już zbio​rą. Za​pu​kał do mnie Ro​me​ro, ale się nie ode​zwa​łem. Ma​ry po​pro​si​ła przez za​mknię​te drzwi, że​bym ją wpu​ścił, ja jed​nak od​krzyk​ną​łem, że je​stem bar​dzo za​ję​ty, że mu​szę się sku​pić, a czy​ja​kol​wiek obec​ność mi w tym prze​szka​dza. Nie wpusz​cza​łem ni​ko​go. Raz tyl​ko za​wa​ha​łem się, gdy za drzwia​mi usły​sza​łem gło​śny płacz Olgi. Ona mia​ła pra​wo mnie zo​ba​czyć, bo jej cór​ka zgi​nę​ła na mo​ich oczach… Otwo​rzy​łem drzwi i sta​ną​łem w pro​gu. – Ol​go, mo​żesz uwa​żać mnie za czło​wie​ka bez ser​ca, ale w tej chwi​li nie mo​gę z to​bą roz​ma​wiać o Ire​nie. Sa​ma wkrót​ce zro​zu​miesz dla​cze​go. Idź do Ole​ga, on ci wszyst​ko opo​wie, a ja na​praw​dę nie mo​gę, uwierz mi. Po​pa​trzy​ła na mnie nie​przy​tom​nym wzro​kiem i ode​szła bez sło​wa. Wy​glą​da​ła jak cień i by​ło mi jej na​praw​dę ser​decz​nie żal. Ta po​si​wia​ła, przy​gar​bio​na te​raz ko​bie​ta prze​ży​ła mę​ża i cór​kę, prze​ży​ła strasz​li​wą śmierć oboj​ga i po​trze​bo​wa​ła jak ni​gdy mo​jej po​mo​cy. Ale ja mia​łem zmar​twie​nie o wie​le cięż​sze na​wet od jej tra​ge​dii… Nie przy​go​to​wy​wa​łem ra​por​tu. Le​ża​łem na tap​cza​nie i gryzłem się, za​drę​cza​łem py​ta​nia​mi bez od​po​wie​dzi. Za​sta​na​wia​łem się bez koń​ca, dla​cze​go ni​gdy nie spo​tka​li​śmy Ra​mi​rów w ich cie​le​snej po​sta​ci, cho​ciaż ich fi​zycz​ne ist​nie​nie nie ule​ga​ło dla mnie naj​mniej​szej wąt​pli​wo​ści; za​cho​dzi​łem w gło​wę czym ich tak bar​dzo roz​gnie​wa​li​śmy, że bez par​do​nu znisz​czy​li pra​wie ca​łą eska​drę i dla​cze​go wresz​cie nie roz​py​li​li ostat​nie​go stat​ku, sko​ro już z na​mi wal​czą i za​gła​da gwiaz​do​lo​tu le​ży w ich moż​li​wo​ściach… To by​ła ta​jem​ni​ca, któ​rą za wszel​ką ce​nę mu​sia​łem prze​nik​nąć, ale te​go nie umia​łem. My​śla​łem też o Lusi​nie i nie​szczę​snym Gło​sie, o Ire​nie, któ​ra tak okrut​nie nas po​rzu​ci​ła, my​śla​łem o Ello​nie i mą​drym, sym​pa​tycz​nym psie Mi​za​rze, ale przede wszyst​kim o no​wym szpie​gu Ra​mi​rów. Nie​na​wi​dzi​łem go jak ni​ko​go do​tąd i w swej nie​na​wi​ści go​tów by​łem obe​drzeć ze skó​ry ku prze​stro​dze każ​de​go, kto chciał​by być agen​tem na​szych wro​gów. Do drzwi w umó​wio​ny spo​sób za​pu​kał Oleg. Wpu​ści​łem go. – Wszy​scy wol​ni od wacht ze​bra​li się w sa​li ob​ser​wa​cyj​nej – po​wie​dział chmur​nie. – Jak się czu​jesz, Eli? – Dla​cze​go o to py​tasz? – Je​steś bar​dzo bla​dy. – Za to pe​łen zde​cy​do​wa​nia. Chodź​my! – Po​cze​kaj – za​trzy​mał mnie. – Chciał​bym wie​dzieć, ko​go po​dej​rze​wasz o szpie​go​stwo. – Do​wiesz się na ze​bra​niu. Chodź​my… Ale Oleg był upar​ty: – Eli, je​stem do​wód​cą eska​dry. Mam pra​wo wie​dzieć wię​cej i wcze​śniej niż in​ni. Za​sta​no​wi​łem się. Oleg przy​parł mnie do mu​ru, ale zna​la​złem wyj​ście. Uśmiech​ną​łem się krzy​wo. – A je​śli po​dej​rze​wam cie​bie? – za​py​ta​łem. – Mnie?! Osza​la​łeś, Eli? – Być mo​że. Wszy​scy prze​cież nie​daw​no po​stra​da​li​śmy ro​zum i nie jest wy​klu​czo​ne, że

nie cał​kiem jesz​cze po​wró​ci​li​śmy do zdro​wia… – Pa​trzy​łem mu pro​sto w oczy. – Je​śli wy​dasz roz​kaz, bę​dę go mu​siał wy​ko​nać, ale bar​dzo cię pro​szę, nie rób te​go! – Idzie​my! – rzu​cił krót​ko i ru​szył przo​dem. Ekra​ny gwiezd​ne w sa​li ob​ser​wa​cyj​nej zo​sta​ły wy​ga​szo​ne. Na pod​wyż​sze​niu usta​wio​no sto​lik, przy któ​rym usie​dli​śmy z Ole​giem. Po​pa​trzy​łem na sa​lę, w któ​rej zgro​ma​dzi​li się wszy​scy moi przy​ja​cie​le, lu​dzie i De​miur​go​wie. Pod ścia​ną ni​czym ma​je​sta​tycz​ny po​sąg wzno​sił się gó​ru​ją​cy nad wszyst​ki​mi Gra​cjusz w to​wa​rzy​stwie Or​la​na. W pierw​szym rzę​dzie sie​dzia​ły Ma​ry z Olgą, a mię​dzy ni​mi Ro​me​ro. Ma​ry pa​trzy​ła na mnie z ta​kim nie​po​ko​jem, że po​spiesz​nie od​wró​ci​łem oczy. Oleg po​pro​sił o ci​szę. – Wie​cie już o tra​ge​dii, ja​ka ro​ze​gra​ła się nie​daw​no w la​bo​ra​to​rium – po​wie​dział. – Te​raz jed​nak ze​bra​li​śmy się nie po to, że​by uczcić na​szych po​le​głych przy​ja​ciół. Kie​row​nik na​uko​wy wy​pra​wy jest zda​nia, że wy​krył na stat​ku ko​lej​ne​go szpie​ga Ra​mi​rów i pra​gnie przed​sta​wić ogól​ne​mu ze​bra​niu za​ło​gi od​po​wied​nie te​go do​wo​dy. Wsta​łem. – Za​nim to uczy​nię – po​wie​dzia​łem – chciał​bym pro​sić ze​bra​nych o prze​gło​so​wa​nie ka​ry, na ja​ką ich zda​niem szpieg za​słu​żył. Mo​ja pro​po​zy​cja brzmi: ka​ra śmier​ci! – Śmierć?! – do​biegł mnie obu​rzo​ny głos Ro​me​ra. Je​go pro​test uto​nął w gło​śnych krzy​kach sa​li. Obu​rza​li się nie tyl​ko lu​dzie, lecz tak​że De​miur​go​wie, a ma​je​sta​tycz​ny Gra​cjusz za​czął wście​kle wy​ma​chi​wać rę​ka​mi. Spo​koj​nie cze​ka​łem, aż gwar ucich​nie. – Tak, ka​ra śmier​ci! – po​wtó​rzy​łem. – Nie uwię​zie​nie, nie kon​ser​wa​cja, lecz wła​śnie stra​ce​nie. Ka​ra śmier​ci to prze​ży​tek sta​ro​żyt​no​ści, re​likt bar​ba​rzyń​skich cza​sów, ale na​le​gam na jej orze​cze​nie, gdyż szpie​go​stwo jest rów​nież re​lik​tem bar​ba​rzyń​stwa. Ka​ra za hań​bią​cą zbrod​nię rów​nież po​win​na być hań​bią​ca. Ro​me​ro uniósł la​skę, pro​sząc w ten spo​sób o głos. – Ze​chce pan wy​mie​nić na​zwi​sko zbrod​nia​rza, ad​mi​ra​le, i do​kład​nie opi​sać prze​stęp​stwo – po​wie​dział. – Do​pie​ro wów​czas zde​cy​du​je​my czy za​słu​gu​je on na ka​rę głów​ną. Wie​dzia​łem, że wszy​scy bę​dą prze​ciw​ko mnie i by​łem na to z gó​ry przy​go​to​wa​ny, po​wie​dzia​łem więc zim​no: – Ka​ra mu​si być orze​czo​na za​nim wy​mie​nię na​zwi​sko zbrod​nia​rza! – Ale dla​cze​go, ad​mi​ra​le? Mo​że nam pan to wy​tłu​ma​czyć? – Wszy​scy tu je​ste​śmy przy​ja​ciół​mi i kie​dy po​dam na​zwi​sko szpie​ga, nie zdo​ła​cie od ra​zu się od nie​go od​ciąć, od​zwy​cza​ić od my​śli, że jest wa​szym przy​ja​cie​lem i na​tych​miast za​cznie​cie pod​świa​do​mie szu​kać oko​licz​no​ści ła​go​dzą​cych. Ja na​to​miast chcę, że​by uka​ra​ne zo​sta​ło sa​mo prze​stęp​stwo. – To bar​dzo pięk​nie, ale w ra​zie orze​cze​nia ka​ry śmier​ci zo​sta​nie stra​co​ny kon​kret​ny czło​nek za​ło​gi, we​dług pa​na na​der nam bli​ski, a nie abs​trak​cyj​ny prze​stęp​ca! – upie​rał się Ro​me​ro. – Gdy​bym mógł osą​dzać je​dy​nie prze​stęp​stwo, igno​ru​jąc z po​gar​dą sa​me​go zbrod​nia​rza, wte​dy bym mu wy​ba​czył. Nie​ste​ty jest to nie​moż​li​we. – Jak pan uwa​ża, ad​mi​ra​le! W każ​dym ra​zie ja, za​nim nie po​znam na​zwi​ska szpie​ga, po​wstrzy​mam się od gło​so​wa​nia. Ro​me​ro usiadł i z ko​lei głos za​brał Oleg: – Kie​row​nik na​uko​wy wy​pra​wy przed​sta​wił pro​blem, któ​ry na​zwał​bym pro​ble​mem ko​dek​su. W sta​ro​żyt​no​ści ist​niał prze​pis, zgod​nie z któ​rym ka​ra​no spraw​cę nie​god​ne​go czy​nu za sam czyn, nie bio​rąc pod uwa​gę żad​nych in​nych oko​licz​no​ści. Eli za​tem pro​po​nu​je przy​-

wró​cić, mo​im zda​niem słusz​nie, sta​ry oby​czaj. – Ale rów​nież w sta​ro​żyt​no​ści ze​spól lu​dzi orze​ka​ją​cych o wi​nie, a na​zy​wa​ny wów​czas są​dem, wie​dział o czy​jej wi​nie orze​ka! – za​opo​no​wał go​rą​co Ro​me​ro. Po​sta​no​wi​łem za wszel​ką ce​nę zmu​sić go do mil​cze​nia. – Ro​me​ro za​cho​wu​je się tak – po​wie​dzia​łem gło​śno – jak​by oba​wiał się, że to on zo​sta​nie oskar​żo​ny o szpie​go​stwo! Pa​weł opa​no​wał się z naj​więk​szym tru​dem, ale od​po​wie​dział ze zwy​kłą god​no​ścią: – Gdy​by cho​dzi​ło o mnie, z pew​no​ścią gło​so​wał​bym za ka​rą śmier​ci! – Mo​że za​tem lę​ka się pan, że do​mnie​ma​ny zbrod​niarz jest pa​nu droż​szy od sa​me​go sie​bie? – Do​pusz​czam ta​ką moż​li​wość – od​parł po​nu​ro. – W na​szej sy​tu​acji wszyst​ko jest moż​li​we… – To nie jest od​po​wiedź! – Do​brze, niech i tak bę​dzie! – wy​krzyk​nął z de​ter​mi​na​cją Ro​me​ro. – Gło​su​ję za ka​rą głów​ną… je​śli prze​stęp​stwo zo​sta​nie do​wie​dzio​ne. – A za​tem gło​suj​my wszy​scy – po​wie​dział Oleg. – Kto jest za? Las rąk uniósł się nad gło​wa​mi obec​nych. – Do​piął pan swe​go, Eli – zwró​cił się do mnie Oleg. – Pro​szę więc wy​mie​nić na​zwi​sko szpie​ga i przed​sta​wić do​wo​dy je​go wi​ny. Wie​dzia​łem, że spra​wię ból przy​ja​cio​łom, że ugo​dzę bo​le​śnie Ma​ry, ale nie mia​łem in​ne​go wyj​ścia. Po​sta​ra​łem się tyl​ko, że​by mo​je sło​wa za​brzmia​ły spo​koj​nie. – Szpie​giem na​szych wro​gów je​stem ja – po​wie​dzia​łem.

8

Od​po​wie​dzią by​ła głu​cha ci​sza, w któ​rej za​brzmiał je​dy​nie pe​łen współ​czu​cia okrzyk Ga​lak​ta: – Bied​ny Eli! On też… – I znów zro​bi​ło się ci​cho. Wpa​try​wa​łem się w twa​rze ze​bra​nych i z ogrom​nym zdu​mie​niem od​kry​wa​łem wszę​dzie ten sam wy​raz ser​decz​ne​go współ​czu​cia. Tyl​ko Ma​ry nie uwie​rzy​ła w mo​je sza​leń​stwo… Pod​biegł do mnie Osi​ma. – Ad​mi​ra​le! – wy​krzyk​nął. – Pro​szę się nie mar​twić, wszyst​ko bę​dzie w po​rząd​ku! Od​pro​wa​dzę pa​na do łóż​ka… Od​su​ną​łem je​go rę​kę. Oleg zwró​cił się do sa​li, na​dal mil​czą​cej i spa​ra​li​żo​wa​nej współ​czu​ciem: – Czy nie po​win​ni​śmy odło​żyć na​ra​dy, przy​ja​cie​le? Elek​tro​nicz​ny me​dyk… Ro​me​ro prze​rwał mu stu​ka​jąc la​ską w pod​ło​gę. – Pro​te​stu​ję! – po​wie​dział zry​wa​jąc się z miej​sca. – Szu​ka​cie pro​stych roz​wią​zań, ale pro​ste i naj​ła​twiej​sze roz​wią​za​nia nie ist​nie​ją. Ad​mi​rał Eli cie​szy się lep​szym zdro​wiem niż któ​ry​kol​wiek z nas i ma pod​sta​wy mó​wić to, co po​wie​dział, a my mu​si​my go wy​słu​chać. – Pan je​den nie jest zdu​mio​ny – za​uwa​ży​łem. – Tak, Eli – od​parł su​cho Ro​me​ro. – Nie je​stem zdu​mio​ny, bo spo​dzie​wa​łem się ta​kie​go wła​śnie wy​zna​nia. – A za​tem kon​ty​nu​uje​my? – za​py​tał Oleg obec​nych na sa​li i w od​po​wie​dzi usły​szał kil​ka apro​bu​ją​cych okrzy​ków. Osi​ma, po​trzą​sa​jąc z nie​do​wie​rza​niem gło​wą wró​cił na miej​sce, a Oleg zwró​cił się do mnie: – Mów! Za​czą​łem od przy​po​mnie​nia te​go, co Oan mó​wił o zwy​cza​ju Okrut​nych Bo​gów, któ​rzy cza​sem pe​ne​tro​wa​li spo​łecz​ność Ara​nów przy​bie​ra​jąc ich po​stać. Ale kim​że są Ara​no​wie? Do cze​go jest zdol​na, czym mo​że za​gra​żać ich uwstecz​nio​na, sła​ba, peł​na za​bobo​nów cy​wi​li​za​cja? Czy nie wy​ni​ka z te​go, że Ra​mi​ro​wie na​po​tkaw​szy przed​sta​wi-cie​li nie​po​rów​na​nie wyż​szej i po​tęż​niej​szej cy​wi​li​za​cji bę​dą ma​sko​wać się jesz​cze sta​ran​niej, że na​ślą na nich licz​niej​szych szpie​gów niż na bez​bron​nych w grun​cie rze​czy pa​ją​kokszta​it​nych? Wy​sła​li naj​pierw Oana, któ​ry roz​szy​fro​wał na​sze pla​ny i prze​ka​zał je swo​im zle​ce​nio​daw​com, ci zaś te pla​ny sku​tecz​nie po​krzy​żo​wa​li. Ale nie ko​niec na tym. By​li​śmy prze​ko​na​ni, że po​zbyw​szy się Oana, po​zby​li​śmy się tym sa​mym szpie​ga Ra​mi​rów. Za​gła​da „Strzel​ca” roz​wia​ła te ilu​zje. Jak Ra​mi​ro​wie mo​gli się do​wie​dzieć, co za​mie​rza​li​śmy z nim zro​bić? Z na​sze​go za​cho​wa​nia nie mo​gli nic wy​wnio​sko​wać, a jed​nak bez​błęd​nie okre​śli​li na​sze ce​le. Mu​sie​li za​tem po​znać na​sze pla​ny nie​ja​ko od środ​ka. Kto je im zdra​dził? Szpieg, któ​ry za​czął wśród nas dzia​łać po śmier​ci Oana! Na​pad Ra​mi​rów na „Strzel​ca” do​bit​nie świad​czy o tym, że na po​kła​dzie „Ko​zio​roż​ca” re​zy​du​je ich agent. Nie ma w tym nic dziw​ne​go, je​śli przy​jąć, że na​si wro​go​wie nie są kom​plet​ny​mi głup​ca​mi. Na pew​no nie są głup​si od nas, a więc mu​sie​li zda​wać so​bie spra​wę z te​go, że je​den in​for​ma​tor to za ma​ło, że po​trzeb​ny jest re​zer​wo​wy szpi​cel i to ta​ki, któ​ry ma do​stęp

do wszyst​kich pla​nów i wpływ na ich re​ali​za​cję. Do wy​bo​ru mie​li dwóch człon​ków za​ło​gi od​po​wia​da​ją​cych tym kry​te​riom: do​wód​cę eska​dry i jej kie​row​ni​ka na​uko​we​go. W tym miej​scu prze​rwał mi Ro​me​ro: – My​li się pan, Eli. Ra​mi​ro​wie nie mie​li wy​bo​ru. gdyż je​dy​nie kie​row​nik na​uko​wy cał​ko​wi​cie speł​niał ich ocze​ki​wa​nia. Pan zna wszyst​kie za​mie​rze​nia do​wód​cy, na​to​miast on, cho​ciaż​by z bra​ku cza​su, nie mo​że wni​kać w każ​dy szcze​gół pro​wa​dzo​nych ba​dań. – Ma pan ra​cję, Ro​me​ro! To mu​sia​łem być ja. Przy​po​mnę tu, że zrzą​dze​niem lo​su rów​nież w po​przed​nich wy​pra​wach prze​ciw​nik na mnie wła​śnie zwra​cał naj​pil​niej​szą uwa​gę. Czyż to nie ty, Or​la​nie, wy​bra​łeś mnie na swo​je​go po​wier​ni​ka, kie​dy po​sta​no​wi​łeś przejść na na​szą stro​nę? Czyż to nie ze mną kon​tak​to​wał się Głów​ny Mózg Trze​ciej Pla​ne​ty? A więc Ra​mi​ro​wie po​sta​no​wi​li mnie zwer​bo​wać i do​pię​li swe​go. Je​stem ich agen​tem. Przy​zna​ję to z wiel​kim wsty​dem, ale trze​ba spoj​rzeć praw​dzie w oczy, je​śli nie chce się po​no​sić cią​głych po​ra​żek… Na​bra​łem po​wie​trza i mó​wi​łem da​lej: – By​li​śmy na​iw​ni jak dzie​ci są​dząc, że schwy​ta​ny w si​ło​wą pu​łap​kę, mar​twy Oan nie mo​że nam już w ni​czym za​szko​dzić. Bo cóż mo​że wskó​rać trup za​mknię​ty w kon​ser​wa​to​rze, my​śle​li​śmy… By​li​śmy na​iw​ni, po​wta​rzam. Ra​mi​ro​wie mo​gli bez tru​du ura​to​wać swo​je​go agen​ta, ale wo​le​li, że​by je​go zwło​ki zo​sta​ły wśród nas i kon​ty​nu​owa​ły służ​bę. Bo Oan jest te​raz prze​kaź​ni​kiem po​cho​dzą​cych ode mnie in​for​ma​cji, ra​por​tów szpie​gow​skich po​cho​dzą​cych z mo​je​go znie​wo​lo​ne​go mó​zgu. Ra​mi​ro​wie zna​ją każ​dą mo​ją myśl, każ​de mo​je za​mie​rze​nie, mo​je każ​de naj​skryt​sze na​wet pra​gnie​nie… Tu znów na chwi​lę za​mil​kłem. Ma​ry nie spusz​cza​ła ze mnie zroz​pa​czo​nych oczu, Ro​me​ro ga​pił się po​nu​ro na rącz​kę swo​jej la​ski, a Osi​ma wręcz po​że​rał mnie wzro​kiem. Na twa​rzy miał wy​pi​sa​ne, że nie wie​rzy w bo​daj jed​no mo​je sło​wo. Gra​cjusz i Or​lan wie​rzy​li, cho​ciaż nie chcie​li uwie​rzyć… Prze​sze​dłem do te​go, w ja​ki spo​sób do​wie​dzia​łem się o swo​jej ha​nieb​nej ro​li. Nie by​ło to ła​twe, cho​ciaż nie​raz za​sta​na​wia​łem się, dla​cze​go tak mnie cią​gnie do kon​ser​wa​to​ra, po co tak czę​sto roz​ma​wiam na głos z nie​bosz​czy​ka​mi. Prze​cież ni​gdy nie mia​łem skłon​no​ści do wy​gła​sza​nia mo​no​lo​gów i w ogó​le z na​tu​ry je​stem dość ma​łomów​ny. Olśni​ło mnie po ka​ta​stro​fie „Strzel​ca”, kie​dy sta​ło się oczy​wi​ste, że ktoś mu​siał prze​ka​zać Ra​mi​rom taj​ne in​for​ma​cje. Kto? Po za​sta​no​wie​niu się mu​sia​łem wy​klu​czyć wszyst​kich człon​ków za​ło​gi po​za mną. Kon​ser​wa​tor jest naj​le​piej ekra​no​wa​nym po​miesz​cze​niem na ca​łym stat​ku, a za​tem Oan mógł naj​ła​twiej na​wią​zać kon​takt z ty​mi, któ​rzy czę​sto go od​wie​dza​ją… Jesz​cze je​den do​wód na to, że wła​śnie ja je​stem szpie​giem Ra​mi​rów! – To wszyst​ko, co wiem o so​bie – po​wie​dzia​łem na za​koń​cze​nie. – Mo​ja wi​na jest bez​spor​na, bo po​wi​nie​nem prze​wi​dzieć skut​ki dziw​nych roz​mów z cia​łem szpie​ga, któ​re​go ta​jem​ni​cza na​tu​ra dla ni​ko​go nie sta​no​wi​ła se​kre​tu. Za​cho​wy​wa​łem się nie​ostroż​nie, a w na​szej cięż​kiej sy​tu​acji jest to zbrod​nią. Żą​dam zgła​dze​nia mnie nie tyl​ko ja​ko ka​rę za prze​stęp​stwo prze​ze mnie po​peł​nio​ne, ale przede wszyst​kim ja​ko gwa​ran​cji bez​pie​czeń​stwa ca​łej wy​pra​wy. Ra​mi​ro​wie pre​cy​zyj​nie na​mie​rzy​li mój mózg i choć​bym te​go bar​dzo nie chciał, za​wsze zdo​ła​ją za mo​im po​śred​nic​twem uzy​skać in​for​ma​cje o wszyst​kich na​szych pla​nach. A w mo​men​cie, kie​dy po​dej​mie​my no​wą pró​bę wy​rwa​nia się z ją​dra, ta​ki prze​ciek bę​dzie szcze​gól​nie nie​bez​piecz​ny. Usia​dłem. Mil​cze​nie sa​li bar​dzo mnie przy​gnę​bi​ło. Nie dla​te​go, abym li​czył na czy​jąś obro​nę, lecz z te​go po​wo​du, że odejść z ży​cia z ob​ra​zem za​mar​łej sa​li po pro​stu nie mo​głem

i nie chcia​łem. Oleg za​py​tał czy są ja​kieś py​ta​nia, opi​nie, uwa​gi – od​po​wie​dzia​ła mu gro​bo​wa ci​sza. Ro​me​ro coś szep​nął Ma​ry do ucha, a ona ki​wnę​ła gło​wą. – A więc kto chce za​brać glos? – za​py​tał po​now​nie Oleg. Nie​ocze​ki​wa​nie wy​buch​nął Osi​ma. Za​czął wy​krzy​ki​wać, że nie moż​na mo​jej spo​wie​dzi brać po​waż​nie, bo to wszyst​ko są pło​dy mo​jej cho​rej wy​obraź​ni. Ad​mi​rał trzy​mał się naj​dziel​niej z nas wszyst​kich, mó​wił go​rą​co, ale ner​wy w koń​cu mu​sia​ły od​mó​wić mu po​słu​szeń​stwa. Zresz​tą je​go cho​ro​ba nie wy​glą​da zbyt groź​nie… Wy​star​czy że​by tro​chę so​bie po​le​żał pod opie​ką żo​ny i nie​ba​wem po​wró​ci do nor​my! I znów wstał Ro​me​ro: – Mó​wi​łem już, że Eli cie​szy się zna​ko​mi​tym zdro​wiem, więc nie ma co wra​cać do tej spra​wy. Ad​mi​rał udzie​lił nam zbyt waż​nych in​for​ma​cji, aby​śmy mo​gli je zi​gno​ro​wać. Dla​te​go też na​le​gam na ich prze​dys​ku​to​wa​nie. – W ta​kim ra​zie pro​szę za​po​znać nas ze swo​ją opi​nią – po​wie​dział Oleg. – Zgo​da. Otóż w sło​wach ad​mi​ra​ła są rze​czy, z któ​ry​mi się zga​dzam, ale rów​nież są i ta​kie, z któ​ry​mi ka​te​go​rycz​nie zgo​dzić się nie mo​gę. Po​dzie​lam je​go zda​nie, że Oan nie jest zwy​czaj​nym nie​bosz​czy​kiem, lecz urzą​dze​niem łącz​no​ścio​wym, spryt​nie za​ka​mu​flo​wa​nym prze​kaź​ni​kiem Ra​mi​rów. Uwa​żam rów​nież, iż na stat​ku znaj​du​ją się ich in​for​ma​to​rzy i że jed​nym z nich jest ad​mi​rał. – A za​tem w peł​ni po​pie​ra pan je​go sa​mo​oskar​że​nie? – za​py​tał Oleg. – Ani mi się śni! – Sko​ro jed​nak w ty​lu punk​tach zga​dza się pan z re​la​cją kie​row​ni​ka na​uko​we​go wy​pra​wy… – Punk​tów, w któ​rych zu​peł​nie się z nim nie zga​dzam bę​dzie o wie​le wię​cej. Wy​mie​nię naj​waż​niej​sze. Zwło​ki Oana nie są z pew​no​ścią je​dy​nym prze​kaź​ni​kiem da​nych wy​wia​dow​czych. Ra​mi​ro​wie mu​sie​li li​czyć się z ewen​tu​al​no​ścią usu​nię​cia przez nas Oana. Mo​gli​śmy na przy​kład spa​lić je​go zwło​ki, a po​pio​ły wy​rzu​cić w Ko​smos… Dla​te​go też Oan za ży​cia praw​do​po​dob​nie za​in​sta​lo​wał na stat​ku licz​ne urzą​dze​nia pod​słu​chu​ją​ce, pod​pa​tru​ją​ce i czy​ta​ją​ce my​śli tak do​brze za​ma​sko​wa​ne, że z pew​no​ścią wszyst​kich nie znaj​dzie​my. Da​lej. Wąt​pię, by ad​mi​rał był je​dy​nym źró​dłem in​for​ma​cji dla Ra​mi​rów. Z tych sa​mych po​wo​dów: mógł umrzeć, za​cho​ro​wać, zwa​rio​wać… Kie​row​nik na​uko​wy uwa​ża, że zdu​blo​wał ro​lę Oana. Ale kto mo​że za​gwa​ran​to​wać, iż któ​ry​kol​wiek z nas nie du​blu​je w tym sen​sie sa​me​go ad​mi​ra​ła? Nie ule​ga wąt​pli​wo​ści, że jest naj​cen​niej​szym źró​dłem in​for​ma​cji, ale z pew​no​ścią nie je​dy​nym. – Jest pan o wie​le więk​szym pe​sy​mi​stą niż kie​row​nik na​uko​wy – za​uwa​żył Oleg. – Za​raz się pan prze​ko​na, że wca​le tak nie jest. Twier​dzę, że ad​mi​rał nie jest szpie​giem już cho​ciaż​by dla​te​go, że zo​stał nim wbrew wła​snej wo​li, zaś agent wy​wia​du to za​wód, a nie na​zwa ofia​ry nie​szczę​śli​we​go wy​pad​ku, ja​ką jest Eli. I za to ma​my go ka​rać? Jest jesz​cze po​za tym je​den wy​jąt​ko​wo waż​ki po​wód, dla któ​re​go mu​si​my z obu​rze​niem od​rzu​cić pro​po​zy​cję ad​mi​ra​ła. Czy mo​gę przed​sta​wić go nie​co ob​szer​niej? – Na​tu​ral​nie! – wy​krzyk​nął skwa​pli​wie Oleg. Sa​la mil​cza​ła, kie​dy ja mó​wi​łem, oży​wi​ła się, gdy Ro​me​ro przy​ta​czał swo​je kon​t​rar​gu​men​ty i znów po​grą​ży​ła się w peł​nym na​pię​cia mil​cze​niu, kie​dy wspo​mniał o „wy​jąt​ko​wo waż​kim po​wo​dzie”. W tym miej​scu, za​miast mo​jej re​la​cji, po​zwa​lam so​bie za​mie​ścić za​pis wy​po​wie​dzi Ro​me​ra. Mógł​bym wpraw​dzie po​mi​nąć po​chwa​ły pod mo​im ad​re​sem, ale nie zro​bi​łem te​go, gdyż z te​go frag​men​tu prze​mo​wy Paw​ła wy​nik​nę​ły waż​ne wnio​ski prak​tycz​ne. A za​tem cy​tu​ję:

„- Ad​mi​ra​le, znam pa​na od dzie​ciń​stwa i wciąż nie prze​sta​ję pa​na po​dzi​wiać. Jest pan zwy​czaj​ny i nie​zwy​kły za​ra​zem, a to dla​te​go, że za​wsze do​sto​so​wu​je się pan do oko​licz​no​ści w tym sen​sie, że po​tra​fi pan jak nikt in​ny im spro​stać. W nor​mal​nych wa​run​kach jest naj​prze​cięt​niej​szym z prze​cięt​nych, ale w trud​nych oko​licz​no​ściach zmie​nia się pan dia​me​tral​nie, sta​je się czło​wie​kiem wy​bit​nym… Przy​po​mnij​cie so​bie przy​ja​cie​le jak nie​daw​no umę​cze​ni wi​bra​cją cza​su wszy​scy po​wo​li wpa​da​li​śmy w sza​leń​stwo, tra​ci​li​śmy wo​lę wal​ki. Przy​po​mnij​cie so​bie, że je​dy​nym wśród nas, któ​ry oparł się zgub​ne​mu ra​ko​wi cza​su i zwal​czył w so​bie sła​bość, był kie​row​nik na​uko​wy wy​pra​wy, nasz przy​ja​ciel ad​mi​rał Eli. Jak mo​głeś, przy​ja​cie​lu, za​żą​dać od nas, aby​śmy wła​sny​mi rę​ka​mi zgła​dzi​li swo​je​go wy​baw​cę, zga​si​li wspa​nia​ły mózg, wy​zby​li się naj​więk​sze​go bo​gac​twa i je​dy​nej gwa​ran​cji na​sze​go bez​piecz​ne​go po​wro​tu do do​mu?!” Ro​me​ro był mów​cą w sta​rym sty​lu, z ga​tun​ku tych, któ​rych w sta​ro​żyt​no​ści na​zy​wa​no de​ma​go​ga​mi, nic więc dziw​ne​go, że bez resz​ty przy​cią​gnął uwa​gę sa​li. Na mnie nikt już nie pa​trzył, bo wszy​scy jak za​cza​ro​wa​ni wpa​try​wa​li się w nie​go. Sam bym z pew​no​ścią dał się po​rwać je​go ora​cji, gdy​by do​ty​czy​ła ko​goś in​ne​go. Ale Ro​me​ro mó​wił o mnie, spró​bo​wa​łem więc spro​wa​dzić go na zie​mię: – Nie wiem, Paw​le, czy zda​je so​bie pan spra​wę z te​go, że re​zy​gnu​jąc z wal​ki z mi​mo​wol​ny​mi agen​ta​mi Ra​mi​rów, od​da​je​my się w ten spo​sób na pa​stwę po​tęż​ne​go i bez​li​to​sne​go wro​ga? – Głę​bo​ko się pan my​li, ad​mi​ra​le! – Chce pan przez to po​wie​dzieć, że Ra​mi​ro​wie nie są po​tęż​ni i bez​li​to​śni? – Że są po​tęż​ni, zgo​da. Nie bę​dę prze​czył oczy​wi​stym fak​tom. Ale nie zga​dam się z tym, że są bez​li​to​śni. Po​pa​trzy​łem ze zdu​mie​niem na Ole​ga, któ​ry re​we​la​cje Ro​me​ra przy​jął z tak ka​mien​ną twa​rzą, jak​by za​wcza​su był o nich po​in​for​mo​wa​ny. – Jak mo​że pan mó​wić coś po​dob​ne​go – wy​krzyk​ną​łem z obu​rze​niem – mi​mo iż wie pan, jak Ra​mi​ro​wie znę​ca​li się nad Ara​na​mi? Czy już za​po​mniał pan, ja​ką gro​zą przej​mu​ją tych bie​da​ków ich tak zwa​ni Okrut​ni Bo​go​wie? Czy wresz​cie na​si po​le​gli i roz​gro​mio​na eska​dra nie świad​czą o bez​li​to​sno​ści na​szych wro​gów? – Nie, dro​gi ad​mi​ra​le! – Ktoś tu na​praw​dę zwa​rio​wał! I je​stem pe​wien, że to nie ja. Kim za​tem pań​skim zda​niem, je​śli nie na​szy​mi okrut​ny​mi wro​ga​mi, są Ra​mi​ro​wie? – Ra​mi​ro​wie są po​tęż​ni, ad​mi​ra​le, a my je​ste​śmy im zu​peł​nie obo​jęt​ni.

9

Są sło​wa wy​bi​ja​ją​ce się spo​śród in​nych, sło​wa-klu​cze, sło​wa olśnie​nia otwie​ra​ją​ce w mgnie​niu oka zam​czy​ste drzwi ta​jem​nic. Ta​kim klu​czo​wym sło​wem stał się dla mnie wy​raz „obo​jęt​ni”. Je​śli cho​dzi o mnie, to dal​sza ora​cja Ro​me​ra by​ła zu​peł​nie nie​po​trzeb​na, bo uwie​rzy​łem mu od ra​zu i bez za​strze​żeń. A Ro​me​ro tym​cza​sem mó​wił i mó​wił, pod​nie​ca​jąc się wła​snym kra​so​mów​stwem i po​dzi​wem za​pa​trzo​nych w nie​go bez tchu słu​cha​czy. Opo​wie​dział, jak to za​gła​da „Strzel​ca” pod​su​nę​ła mu myśl, że Ra​mi​ro​wie po śmier​ci Oana wciąż ma​ją na po​kła​dzie „Ko​zio​roż​ca” swo​je​go in​for​ma​to​ra, że któ​ryś z człon​ków za​ło​gi jest szpie​giem wro​gów. Po​tem jed​nak w to zwąt​pił, bo prze​stał być pe​wien, że Ra​mi​ro​wie istot​nie są na​szy​mi wro​ga​mi. Przy​po​mniał so​bie po​da​nia Ga​lak​tów i Nisz​czy​cie​li, w któ​rych po​wta​rza​ła się in​for​ma​cja, że po​tęż​ni Ra​mi​ro​wie prze​nie​śli się do cen​trum Ga​lak​ty​ki, aby prze​bu​do​wać ją​dro, to ją​dro, ten prze​raź​li​wy cha​os, któ​ry nas te​raz ota​cza. Jak prze​bu​do​wać, jak upo​rząd​ko​wać ta​ką per​ma​nent​ną eks​plo​z​ję? – Wy​obra​zi​łem so​bie – po​wie​dział – że je​ste​śmy o kil​ka rzę​dów po​tęż​niej​si niż obec​nie i że po​sta​no​wi​li​śmy pod​jąć się usu​nię​cia z ją​dra na pe​ry​fe​rie Ga​lak​ty​ki wszyst​kie​go, co za​gra​ża mu wy​bu​chem, że za​czę​li​śmy wy​mia​tać gwiezd​ne śmie​ci w ro​dza​ju Gi​ną​cych Świa​tów i pa​lić ko​smicz​ne od​pad​ki. Ta​ka ope​ra​cja nie mo​że prze​bie​gać bez​bo​le​śnie, bo za​wsze mo​że się zda​rzyć, że przy oka​zji ucier​pią ja​kieś for​my ży​cia, ale nie czas ża​ło​wać róż, gdy pło​ną la​sy, jak po​wia​da​li sta​ro​żyt​ni. Obu​rza was to? Mnie rów​nież. Wy​obraź​cie so​bie jed​nak ta​ką sy​tu​ację. Groź​na cho​ro​ba za​ata​ko​wa​ła nie​wiel​ki ob​szar la​su i co​raz bar​dziej się roz​prze​strze​nia. Je​śli zo​sta​wić spra​wy wła​sne​mu bie​go​wi, za​gła​dzie ule​gnie ca​ła pusz​cza, trze​ba więc pó​ki czas wy​ciąć cho​re drze​wa. Czy drwa​le za​ję​ci ra​to​wa​niem la​su bę​dą zwa​żać na to, że mi​mo wo​li za​dep​czą tro​chę mró​wek? Po pro​stu nie zwró​cą na nie uwa​gi. Ale je​śli owa​dy, roz​wście​czo​ne bu​rze​niem ich do​mów, za​ata​ku​ją nas, to je naj​zwy​czaj​niej w świe​cie wy​tę​pi​my, że​by nie prze​szka​dza​ły. Czy nie wi​dzi​cie ana​lo​gii z tym, co ob​ser​wo​wa​li​śmy w Gi​ną​cych Świa​tach? – Nas rów​nież za​li​cza pan do ga​lak​tycz​nych mró​wek? – za​py​tał spo​koj​nie Oleg. – W ja​kimś stop​niu tak. Ra​mi​ro​wie już daw​no mo​gli nas wy​tę​pić, po​dob​nie zresz​tą jak Ara​nów, gdy​by​śmy by​li ich re​al​ny​mi wro​ga​mi. Ale zna​czy​my dla nich ty​le, ile mrów​ka dla czło​wie​ka. A że in​te​re​su​ją się na​szy​mi po​czy​na​nia​mi, to jesz​cze nic nie zna​czy. My też prze​cież chcie​li​by​śmy znać tra​sy mró​wek po kar​czo​wa​nym le​sie, już cho​ciaż​by dla​te​go, że​by ich bez po​trze​by nie nisz​czyć… – W tym miej​scu Ro​me​ro zwró​cił się wprost do mnie: – Prze​ko​na​łem pa​na, przy​ja​cie​lu? – Tyl​ko w trzech czwar​tych, Paw​le. – Dla​cze​go nie cał​ko​wi​cie? – Nie mo​gę się po​go​dzić z ro​lą, ja​ką nam pan wy​zna​czył. – Kie​dyś lu​dzie nie mo​gli po​go​dzić się z my​ślą, że Zie​mia krą​ży wo​kół Słoń​ca, a nie na od​wrót. Cza​sem praw​da, ja​ką od​kry​wa​my w pro​ce​sie po​zna​wa​nia świa​ta nie jest naj​przy​jem​niej​sza, co nie zmie​nia fak​tu, że jest obiek​tyw​ną praw​dą, Eli!

– Dla​cze​go zwra​ca się pan tyl​ko do mnie? Pro​szę mó​wić do ca​łej sa​li! – Dys​ku​tu​je​my o ro​li, ja​ką w pla​nach Ra​mi​rów ode​grał pan, a nie wszy​scy tu obec​ni. Ale do​brze, bę​dę mó​wił do ca​łej za​ło​gi… Przy​ja​cie​le, po​peł​ni​li​śmy błąd wy​obra​ża​jąc so​bie ich ja​ko isto​ty człeko​po​dob​ne lub sze​rzej stwo​rze​nio​po​dob​ne, do cze​go nie mie​li​śmy żad​nych prze​sła​nek. Owi Okrut​ni Bo​go​wie nie ma​ją za​pew​ne żad​ne​go sta​łe​go kształ​tu i mo​gą przy​bie​rać do​wol​ną po​stać. Oan nie był za​tem Ra​mi​rem w ma​sce Ara​na, nie był prze​bra​nym szpie​giem, lecz zwy​czaj​nym Ra​mi​rem, któ​ry wy​brał cie​le​sny kształt Ara​na… Kie​dyś rów​nież na​si po​tom​ko​wie bę​dą swo​bod​nie zmie​niać swo​je cia​ła, je​śli to z ja​kichś wzglę​dów oka​że się ko​rzyst​niej​sze od prze​bu​do​wy ich śro​do​wi​ska. Głę​bo​ko w to wie​rzę, przy​ja​cie​le! – Oczy​ści​li​śmy kie​row​ni​ka na​uko​we​go wy​pra​wy z nie​słusz​nych za​rzu​tów, któ​re sam so​bie po​sta​wił – po​wie​dział Oleg. – Bar​dzo mnie to cie​szy! Mar​twi na​to​miast fakt, że na​dal nie wie​my w ja​ki spo​sób wy​pro​wa​dzić sta​tek z ją​dra. Do​tych​czas szu​ka​li​śmy pro​stych roz​wią​zań, roz​wią​zań sku​tecz​nych sa​me przez się. To był błąd. Tu​taj moż​na za​sto​so​wać je​dy​nie ta​ką me​to​dę uciecz​ki, któ​ra nie spo​wo​du​je kontr​ak​cji Ra​mi​rów. Dla​te​go mam wiel​ką proś​bę do ad​mi​ra​ła. – Do​wód​ca uśmiech​nął się do mnie z peł​ną smut​ku iro​nią. – Je​śli na​praw​dę jest pan ich łącz​ni​kiem, to pro​szę wy​tłu​ma​czyć Ra​mi​rom jak waż​na jest dla nas od​po​wiedź na to py​ta​nie. Mo​że jed​nak ze​chcą od​po​wie​dzieć, bo ja rów​nież nie bar​dzo wie​rzę w ich obo​jęt​ność… Po za​mknię​ciu ze​bra​nia pod​sze​dłem do Ma​ry, któ​ra pa​trzy​ła na mnie tak, jak​bym wró​cił z za​świa​tów. Sa​ma też wy​glą​da​ła jak ży​wy trup. – Już po wszyst​kim – po​wie​dzia​łem gła​dząc ją po mo​krej od łez twa​rzy. – Tej no​cy bę​dzie​my spać spo​koj​nie. Po​dzię​kuj za to Paw​ło​wi. Ro​me​ro skło​nił się i po​wie​dział uno​sząc la​skę do gó​ry: – Wszy​scy je​ste​śmy prze​ko​na​ni, że pan szcze​rze wie​rzył we wła​sną zdra​dę, ad​mi​ra​le. Nie są​dzę jed​nak, aby pań​ska żo​na by​ła tak na​iw​na. – Sa​ma już nie wiem, co o tym my​śleć – od​par​ła Ma​ry znu​żo​nym gło​sem. – Prze​cież po Elim na​praw​dę moż​na się spo​dzie​wać wszyst​kie​go… Za​uwa​ży​łem Olgę kie​ru​ją​cą się ku wyj​ściu, prze​pro​si​łem więc Ma​ry i pod​sze​dłem do niej. – Te​raz już ro​zu​miesz dla​cze​go nie mo​głem roz​ma​wiać z to​bą przed ze​bra​niem, praw​da? – za​py​ta​łem. – Chcesz mnie o coś za​py​tać? – Tyl​ko o jed​no: czy Ire​na zgi​nę​ła. Ca​łą resz​tę opo​wie​dział mi Oleg. – Te​go nie wiem – od​par​łem – mam jed​nak na​dzie​ję, że nie… Za​rów​no Mi​zar, jak i Ellon wró​ci​li mar​twi z prze​szło​ści, ale Ire​na po​wę​dro​wa​ła w od​wrot​nym kie​run​ku, moż​na więc przy​pusz​czać, że nic jej się nie sta​ło. – Oleg mó​wił mi to sa​mo, ale oba​wiam się, że chciał mnie tyl​ko po​cie​szyć. – On sam po​trze​bu​je po​cie​chy, bo ko​cha Ire​nę. A zresz​tą sło​wo „po​cie​cha” jest tu zu​peł​nie nie na miej​scu. Je​steś nie tyl​ko ka​pi​ta​nem ga​lak​tycz​nym, lecz tak​że zna​ko​mi​tym uczo​nym, a więc to ra​czej my po​win​ni​śmy cię za​py​tać o przy​pusz​czal​ne lo​sy Ire​ny, a nie ty nas. – Mam proś​bę do cie​bie i Ole​ga. Po znisz​cze​niu „Strzel​ca” po​zo​sta​łam wła​ści​wie bez przy​dzia​łu i mo​gę co naj​wy​żej du​blo​wać Osi​mę, ale on już ma zna​ko​mi​te​go du​ble​ra w oso​bie Ka​ma​gi​na. Chcia​ła​bym za​jąć się ma​szy​na​mi cza​su, bo uwa​żam za swój obo​wią​zek do​koń​czyć pra​ce cór​ki. Pa​mię​taj, że ja​ka​kol​wiek awa​ria sta​bi​li​za​to​ra mo​że znów unie​ru​cho​mić MUK i wpę​dzić nas w no​we sza​leń​stwo. Do​my​śla​łem się, że nie po​wie​dzia​ła mi wszyst​kie​go, że pra​gnie za​jąć się ma​szy​na​mi cza​-

su przede wszyst​kim dla​te​go, że​by zna​leźć bez​piecz​ną dro​gę w przy​szłość i w ten spo​sób do​wie​dzieć się o lo​sy cór​ki. – Zgo​da – po​wie​dzia​łem. – Są​dzę, że i Oleg nie bę​dzie prze​ciw​ny.

10

Miej​sce za​gi​nio​ne​go Gło​su za​jął Gra​cjusz, cho​ciaż za​sta​na​wia​li​śmy się po​waż​nie, czy nie na​le​ża​ło​by po​wró​cić do po​przed​nie​go sys​te​mu ste​ro​wa​nia, opar​te​go na sche​ma​cie „ana​li​za​to​ry – MUK – do​wód​ca stat​ku”. Prze​wa​ży​ło jed​nak zda​nie, że nie mo​że​my ry​zy​ko​wać utra​ty kon​tro​li nad gwiaz​do​lo​tem w ra​zie ko​lej​nych za​bu​rzeń cza​su, na któ​re ma​szy​ny oka​za​ły się tak bar​dzo nie​od​por​ne. Osi​ma i Ka​ma​gin, któ​rzy by​li bar​dzo przy​wią​za​ni do sta​re​go sys​te​mu, ustą​pi​li wresz​cie, gdy Oleg ich za​pew​nił, że Gra​cjusz do​sko​na​le so​bie po​ra​dzi z funk​cją ko​or​dy​na​to​ra lo​tu. – Ma iden​tycz​ną struk​tu​rę mó​zgu jak Głos – po​wie​dział. – Prze​cież i Głos był kie​dyś Ga​lak​tem. Za​nim jesz​cze Gra​cjusz za​jął ka​bi​nę ste​row​ni​czą Gło​su od​wie​dził mnie nie​ocze​ki​wa​nie Or​lan. De​miurg nie lu​bił cho​dzić w go​ści i dla​te​go spo​ty​ka​li​śmy się za​zwy​czaj w po​miesz​cze​niach służ​bo​wych. Je​dy​nie w miesz​ka​niu Gra​cju​sza Or​lan by​wał dość czę​sto, praw​do​po​dob​nie z chę​ci pod​kre​śle​nia, że mię​dzy De​miur​ga​mi a Ga​lak​ta​mi nie ma już nie​na​wi​ści tak dłu​go dzie​lą​cej ich na​ro​dy. – Eli, czy to praw​da, że pra​ca​mi nad trans​for​ma​cją cza​su kie​ru​je obec​nie ka​pi​tan Ol​ga Tron​dic​ke? – za​py​tał nie​sły​cha​nie ofi​cjal​nym to​nem. – Masz coś prze​ciw​ko te​mu, Or​la​nie? – Te pra​ce pro​wa​dzi​li De​miur​go​wie – od​parł sztyw​no. – Ja sam chciał​bym za​stą​pić Ello​na. Za​sko​czył mnie. W róż​nych okre​sach zna​łem Or​la​na ja​ko ad​mi​ra​ła wro​giej flo​ty, po​tęż​ne​go do​stoj​ni​ka Im​pe​rium Nisz​czy​cie​li, wresz​cie ja​ko jed​ne​go z twór​ców Wspól​no​ty Gwiezd​nej i mo​je​go przy​ja​cie​la, naj​bliż​sze​go chy​ba spo​śród ro​zum​nych nie​lu​dzi, ale ni​gdy nie my​śla​łem o nim ja​ko o in​ży​nie​rze. Nie pa​mię​tam, że​by kie​dy​kol​wiek wy​ka​zy​wał po​ciąg do ma​te​ma​ty​ki lub jej tech​nicz​nych za​sto​so​wań… Po​wie​dzia​łem mu to, ale De​miurg wy​ja​śnił, że w mło​do​ści kształ​cił się na or​ga​ni​za​to​ra prze​my​słu, a na​wet od​był staż w za​kła​dach bu​do​wy stat​ków ko​smicz​nych i nie zo​stał mi​ni​strem te​go re​sor​tu je​dy​nie dla​te​go, że Wiel​ki Nisz​czy​ciel po​ru​czył mu spra​wy wiel​kiej po​li​ty​ki ga​lak​tycz​nej. – To Ol​ga Tron​dic​ke i ty, Eli spra​wi​li​ście, że za​rzu​ci​łem dzia​łal​ność in​ży​nier​ską. Po wtar​gnię​ciu „Po​że​ra​cza Prze​strze​ni” do Ukła​du Per​se​usza Wiel​ki Nisz​czy​ciel po​sta​no​wił oto​czyć się ty​mi, któ​rzy mo​gli​by sta​no​wić nie​za​chwia​ną pod​po​rę tro​nu… – A te​raz chciał​byś po​wró​cić do tech​ni​ki? – Eli, je​stem w tej chwi​li je​dy​nym człon​kiem za​ło​gi „Ko​zio​roż​ca”, któ​ry nie ma in​dy​wi​du​al​ne​go przy​dzia​łu pra​cy. Po za​ję​ciu przez Gra​cju​sza sta​no​wi​ska Gło​su, a zwłasz​cza po śmier​ci wiel​kie​go Ello​na jesz​cze trud​niej zno​szę swo​ją bez​czyn​ność. – Czy zgo​dzisz się pra​co​wać z Olgą tak sa​mo, jak jej cór​ka pra​co​wa​ła z Ello​nem? – Je​śli tyl​ko ona się zgo​dzi… – Zgo​dzi się na pew​no, Or​la​nie. Za​ła​twia​nie spraw bie​żą​cych za​ję​ło mi pa​rę dni i w tym cza​sie nie cho​dzi​łem do kon​ser​wa​to​ra, po​tem jed​nak znów za​pra​gną​łem od​wie​dzić nasz po​kła​do​wy cmen​tarz.

W kon​ser​wa​to​rze po​ja​wił się no​wy sar​ko​fag, grób Ello​na. Po​my​śla​łem z ża​lem, że na​wet ten ge​niusz nie mógł znieść roz​dar​cia mię​dzy prze​szło​ścią a przy​szło​ścią, gdy spod nóg usu​nął mu się twar​dy grunt te​raź​niej​szo​ści. Prze​cho​dzi​łem wol​no od sar​ko​fa​gu do sar​ko​fa​gu, od Ello​na do Mi​za​ra, od Mi​za​ra do Tru​ba, od Tru​ba do Lusi​na. Nie spie​szy​łem się też do Oana, cho​ciaż znów chcia​łem z nim po​roz​ma​wiać. – Oanie – po​wie​dzia​łem, gdy wresz​cie sta​ną​łem przed je​go si​ło​wą klat​ką – nie wiem te​raz, kim je​steś. Nie wiem czy je​steś szpie​giem, bez​na​mięt​nym ba​da​czem, czy też życz​li​wym ob​ser​wa​to​rem, po​słań​cem nie​wy​obra​żal​nej po​tę​gi. A prze​cież zgo​dzisz się ze mną, że zwłasz​cza te​raz mu​szę to ko​niecz​nie wie​dzieć! Je​steś wpraw​dzie tyl​ko prze​kaź​ni​kiem in​for​ma​cji, to aku​rat wiem na pew​no, ale mo​żesz roz​wiać mo​je wąt​pli​wo​ści. Po​wie​dzia​łeś nam już wie​le. Zdra​dzi​łeś, że ma​cie szpie​gów wśród Ara​nów i że ty je​steś jed​nym z nich, że czas tu jest cho​ry i dla​te​go nie​bez​piecz​ny rów​nież dla nas; że pró​bu​je​cie opa​no​wać bieg cza​su i że w trak​cie ta​kiej pró​by zgi​nę​ło pię​ciu two​ich to​wa​rzy​szy… Je​steś za​tem prze​kaź​ni​kiem dwu​kie​run​ko​wym, mo​żesz więc dać nam przy​naj​mniej do zro​zu​mie​nia, cze​go wy wła​ści​wie od nas chce​cie. Po​wie​dzieć w czym wam prze​szka​dza​my i gdzie skrę​cić z na​szej dro​gi, że​by nie plą​tać się wam pod no​ga​mi… Oan wciąż mil​czał, a ja wpa​dłem w hi​ste​rycz​ną wście​kłość, pod​nio​słem głos, wrzesz​cza​łem: – Mil​czysz? Nie chcesz od​po​wia​dać? To przy​naj​mniej myśl o mnie, myśl o mo​ich py​ta​niach, prze​ka​zuj je swo​im obo​jęt​nym współ​bra​ciom. Nie je​ste​śmy ga​lak​tycz​ny​mi mrów​ka​mi bez wzglę​du na to, co Ro​me​ro wy​ga​du​je o wa​szej po​tę​dze i na​szej ni​co​ści. Wy​rwie​my się z te​go pie​kła, w któ​rym nas za​mknę​li​ście. My​śli​cie, że za​gro​dzi​li​ście nam wszyst​kie dro​gi? Nie​praw​da! Wy​rwie​my się przez ten czas, któ​ry uwa​ża​cie za cho​ry, cho​ciaż w isto​cie sta​no​wi je​dy​ny ra​tu​nek przed za​gła​dą Wszech​świa​ta. Uro​bi​my ten czas jak mięk​ką gli​nę i wy​rwie​my się prze​zeń do przo​du, wstecz lub w bok!… Za​mil​kłem. Oszo​ło​mił mnie wła​sny okrzyk. Sta​ło się! Sło​wo zo​sta​ło wy​po​wie​dzia​ne i ni​czym bły​ska​wi​ca roz​świe​tli​ło mrok ta​jem​ni​cy. Na ra​zie by​ło to je​dy​nie sło​wo, ale sło​wo na wa​gę ra​tun​ku. Brzmia​ło ono – „w bok”. Jak sza​lo​ny wy​bie​głem z kon​ser​wa​to​ra. Mu​sia​łem na​tych​miast zo​ba​czyć się z Ole​giem. Już na ko​ry​ta​rzu przy​po​mnia​łem so​bie, że MUK pra​cu​je i że moż​na po​słać we​zwa​nie my​ślo​we. Za​żą​da​łem na​tych​mia​sto​we​go po​łą​cze​nia i usły​sza​łem zdzi​wio​ny głos Ole​ga: – Chcesz się ze mną pil​nie zo​ba​czyć, Eli? U cie​bie czy w la​bo​ra​to​rium?… – Naj​le​piej u cie​bie – od​par​łem. – Cze​kam – Oleg się roz​łą​czył. Po chwi​li by​łem już w je​go ka​bi​nie. Po​pa​trzył na mo​ją roz​go​rącz​ko​wa​ną twarz i za​py​tał z na​dzie​ją: – Masz ja​kąś do​brą wia​do​mość, Eli? – Zna​la​złem wyj​ście z pu​łap​ki! – od​par​łem. – Spró​bu​je​my wy​do​stać się z niej przez czas pro​sto​pa​dły. Wi​dać by​ło, że Oleg na​tych​miast mi uwie​rzył, ale uwie​rzył ja​ko czło​wiek pry​wat​ny, bo po​wie​dział to, co na je​go miej​scu po​wi​nien po​wie​dzieć każ​dy od​po​wie​dzial​ny do​wód​ca eska​dry: – Tak, to by​ło​by roz​wią​za​nie… Ale czy czas pro​sto​pa​dły w ogó​le ist​nie​je, a je​śli tak, to czy zdo​ła​my się nim po​słu​żyć? – Roz​waż​my to – po​wie​dzia​łem, po czym za​czą​łem re​fe​ro​wać swo​ją kon​cep​cję.

Za​czą​łem od te​go, że do tej po​ry zna​li​śmy je​dy​nie czas jed​no​wy​mia​ro​wy i jed​no​kie​run​ko​wy, bie​gną​cy od prze​szło​ści przez te​raź​niej​szość ku przy​szło​ści, czas wek​to​ro​wy. Tyl​ko wzdłuż nie​go prze​bie​ga​ją na​sze mi​kro​sko​pij​ne w ska​li ko​smicz​nej pro​ce​sy, pro​ce​sy na​sze​go ma​łe​go świat​ka. Pa​trząc na nie uwie​rzy​li​śmy, że ina​czej w ogó​le być nie mo​że i kie​dy w ją​drze ze​tknę​li​śmy się z cza​sem gięt​kim i nie​li​nio​wym, nie zro​zu​mie​li​śmy je​go isto​ty i uzna​li​śmy za nie​trwa​ły, zra​ko​wa​cia​ły i po​szar​pa​ny. – In​ny​mi sło​wy twier​dzisz, że wy​rwy cza​so​we nie ist​nie​ją? – Wła​śnie. Lu​ka cza​so​wa to je​dy​nie na​sze pry​mi​tyw​ne wy​obra​że​nie o nie​po​mier​nie bar​dziej zło​żo​nym pro​ce​sie je​go ugię​cia… Czas re​al​ny jest dwu​wy​mia​ro​wy, a za​tem moż​na go przed​sta​wić w po​sta​ci wek​to​rów na płasz​czyź​nie, my na​to​miast ba​da​my je​dy​nie je​go po​kry​wa​ją​ce się rzu​ty na osi. Na do​miar złe​go je​ste​śmy prze​ko​na​ni, że nic po​za ty​mi rzu​ta​mi nie ist​nie​je. I je​śli czas od​szedł pro​sto​pa​dle w bok, na osi po​ja​wi się prze​rwa, nie​cią​głość, któ​rą uzna​je​my za prze​ra​ża​ją​cą lu​kę cza​so​wą, któ​rej w isto​cie nie ma. Przy​po​mnij so​bie, do​da​łem sam nie​zmier​nie za​sko​czo​ny tym wspo​mnie​niem, że Oan też wspo​mi​nał o ugię​ciach czy za​wi​ro​wa​niach cza​su i że wów​czas zlek​ce​wa​ży​li​śmy je​go sło​wa. – Pew​nie dla​te​go, że trud​no so​bie by​ło wy​obra​zić ugię​cie cza​su – za​uwa​żył Oleg. – A ła​twiej jest wy​obra​zić so​bie za​krzy​wie​nie pu​stej prze​strze​ni? Za​rę​czam ci, że we Wszech​świe​cie czas jed​no​wy​mia​ro​wy nie ist​nie​je, że jest czy​stą abs​trak​cją. Ta​ką sa​mą abs​trak​cją jak bry​ła geo​me​trycz​na po​zba​wio​na wła​ści​wo​ści fi​zycz​nych! – Pra​wie mnie prze​ko​na​łeś, Eli – prze​rwał mi Oleg – ale chciał​bym wie​dzieć, jak wy​obra​żasz so​bie prak​tycz​ną re​ali​za​cję two​jej kon​cep​cji uciecz​ki przez czas pro​sto​pa​dły. Mu​szę prze​cież usta​lić plan dzia​ła​nia. – Re​ali​za​cja tech​nicz​na nie na​le​ży do mnie, bo się na tym nie znam – od​po​wie​dzia​łem. – Mo​gę je​dy​nie teo​re​tycz​nie roz​wi​nąć mój po​mysł. Sko​ro uciecz​ka przez przy​szłość lub prze​szłość nie uda​ła się, gdyż prze​kro​cze​nie ze​ra tem​po​ral​ne​go jest za​bój​cze dla or​ga​ni​zmów ży​wych, to na​le​ży przedo​stać się do cza​su dwu​wy​mia​ro​we​go, do po​za​cza​su, je​śli się tak moż​na wy​ra​zić. Moż​na to zro​bić od​chy​la​jąc czas wła​sny, za​krzy​wia​jąc go w ten spo​sób, aby po​ru​szać się w nim w bok i do przo​du, w stro​nę przy​szło​ści. Utrzy​mu​jąc sta​ły kąt od​chy​le​nia w ja​kimś punk​cie roz​sta​nie​my się ze swą prze​szło​ścią i nie prze​kra​cza​jąc ze​ra tem​po​ral​ne​go za​cznie​my zbli​żać się do prze​szło​ści, któ​ra w tej chwi​li jest wła​śnie na​szą przy​szło​ścią. – Opi​su​jesz mi ruch po okrę​gu ko​ła, Eli. – Masz zu​peł​ną ra​cję. Mój po​mysł po​le​ga wła​śnie na tym, aby wy​rwać się z cza​su jed​no​wy​mia​ro​we​go, pro​sto​li​nio​we​go i zna​leźć się w cza​sie dwu​wy​mia​ro​wym, za​pę​tlo​nym. – Pę​tla wstecz​ne​go cza​su… – po​wie​dział Oleg w za​du​mie. – Brzmi to nie​źle. Za​raz po​ro​zu​miem się z Olgą i Or​la​nem i za​po​wiem swo​je przyj​ście do la​bo​ra​to​rium. Na​szki​cu​je​my ra​zem plan ope​ra​cji po​wro​tu do do​mu. Plan „Pę​tla wstecz​ne​go cza​su”… Pod​czas ca​łej na​szej roz​mo​wy Oleg nie spusz​czał wzro​ku ze sto​ją​ce​go na biur​ku rej​so​gra​fu, mi​nia​tu​ro​we​go urzą​dze​nia re​je​stru​ją​ce​go w krysz​ta​le nep​tu​nia​nu ca​ły prze​bieg po​dró​ży. Te​raz wziął go, że​by od​sta​wić do sza​fy pan​cer​nej. – Cze​mu aku​rat te​raz za​in​te​re​so​wa​ła cię prze​by​ta przez nas dro​ga? – za​py​ta​łem. Oleg w mil​cze​niu po​sta​wił rej​so​graf na biur​ku i na​ci​snął kla​wisz. Na ekra​nie apa​ra​tu za​pło​nął wie​lo​krot​nie wi​dzia​ny ob​raz dzi​kie​go gwiezd​ne​go cha​osu, nie​ru​cho​my ob​raz jed​ne​go z mo​men​tów na​sze​go dłu​gie​go lo​tu. Po​pa​trzy​łem na Ole​ga ze zdzi​wie​niem. – Nie po​zna​jesz te​go miej​sca, Eli? – Oczy​wi​ście, że nie.

– Tu​taj wła​śnie ode​szła od nas Ire​na. – Ro​zu​miem. Ale czy bo​le​sne wspo​mnie​nia… – Nie, Eli – prze​rwał mi. – Nie tyl​ko wspo​mnie​nia… Po​wiedz mi, Eli, czy po szczę​śli​wym po​wro​cie na Zie​mię zde​cy​du​jesz się jesz​cze na udział w ja​kiejś wy​pra​wie ga​lak​tycz​nej? – Wąt​pię. Bę​dę na to za sta​ry. Już je​stem! – A ja po​le​cę. Je​stem od cie​bie znacz​nie młod​szy i pe​ne​tro​wa​nie Ko​smo​su jest je​dy​ną tre​ścią mo​je​go ży​cia. – Wró​cisz do ją​dra? – Do​tar​li​śmy tu po raz pierw​szy, ale czyż moż​na na tym po​prze​stać? No​wa wy​pra​wa bę​dzie z pew​no​ścią le​piej przy​go​to​wa​na, to pew​ne. I je​śli we​zmę w niej udział, to za​pis rej​so​gra​fu bar​dzo mi się przy​da. – Chcesz od​na​leźć Ire​nę? – za​py​ta​łem wprost. Ostroż​nie wsu​nął rej​so​graf do gniaz​da w ka​sie pan​cer​nej, sta​ran​nie spraw​dził po​łą​cze​nia apa​ra​tu z mó​zgiem po​kła​do​wym i do​pie​ro wte​dy od​parł z uda​wa​nym spo​ko​jem. – W każ​dym ra​zie pra​gnął​bym się do​wie​dzieć, co się z nią dzie​je.

11

Do​pie​ro te​raz mo​gli​śmy w peł​ni do​ce​nić ge​niusz in​ży​nie​ryj​ny Ello​na. Ko​lap​san po​zwa​lał nie tyl​ko za​gę​ścić lub roz​rze​dzić czas, zmie​nić je​go znak, ale rów​nież do​wol​nie za​krzy​wiać, od​chy​lać pod żą​da​nym ką​tem od pier​wot​nej osi. Ol​ga na​zwa​ła to od​chy​le​nie „fa​zo​wym ką​tem uciecz​ki w po​za​czas” i okre​śli​ła je​go po​żą​da​ną wiel​kość za po​mo​cą skom​pli​ko​wa​nych wzo​rów wła​sne​go po​my​słu. Dla mnie by​ła to kom​plet​na czar​na ma​gia, ale Or​lan ro​zu​miał Olgę w pół sło​wa, a nie​któ​re z wie​lo​pię​tro​wych wzo​rów by​ły wręcz je​go au​tor​stwa. Wca​le się te​mu nie dzi​wi​łem, bo De​miur​go​wie ma​ją wro​dzo​ne zdol​no​ści do me​cha​ni​ki nie​bie​skiej. Pró​by mo​de​lo​wa​nia prze​su​nię​cia fa​zo​we​go cza​su na pro​ce​sach ato​mo​wych prze​bie​ga​ły na ty​le spraw​nie, że już nie​ba​wem Ol​ga po​wie​dzia​ła do mnie przy śnia​da​niu: – Być mo​że ju​tro, Eli. Zna​czy​ło to, że już ju​tro in​ży​nie​ro​wie wy​pró​bu​ją ge​ne​ra​to​ry od​chy​la​ją​ce ma​kro​czas ca​łe​go stat​ku. – Praw​do​po​dob​nie ju​tro – rzu​cił Or​lan pod​czas obia​du. – A więc ju​tro, przy​ja​cie​le! – oświad​czył Oleg w cza​sie ko​la​cji. Z sa​me​go ra​na po​spie​szy​łem na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia, gdzie za​sta​łem już wszyst​kich ka​pi​ta​nów i Or​la​na. Ste​ro​wa​nie ge​ne​ra​to​ra​mi cza​su fa​zo​we​go prze​jął Gra​cjusz, bo dla nie​śmier​tel​ne​go Ga​lak​ta prze​rzut do in​ne​go cza​su nie był ta​kim wstrzą​sem, jak dla któ​re​go​kol​wiek z nas. Fo​tel pierw​sze​go pi​lo​ta stat​ku za​jął Ka​ma​gin, rów​nież obe​zna​ny już z po​dró​ża​mi w cza​sie. A ca​łej resz​cie przy​pa​dła ro​la bier​nych wi​dzów. Cze​ka​łem nie​cier​pli​wie na wspa​nia​łe wi​do​ki, któ​rych spo​dzie​wa​łem się przy przej​ściu do ob​ce​go cza​su, choć bar​dzo się lę​ka​łem re​ak​cji Ra​mi​rów. Po Okrut​nych Bo​gach wszyst​kie​go moż​na się by​ło spo​dzie​wać!… – Trzy, dwa, je​den, ze​ro! – wy​krzyk​nął Ka​ma​gin i czas nie​co się od​chy​lił. Po​wi​nien się od​chy​lić, a tym​cza​sem nic o tym nie świad​czy​ło. Na ekra​nach trwał ten sam co przed chwi​lą nie​wy​obra​żal​ny gwiezd​ny cha​os, na​dal wszyst​ko ko​tło​wa​ło się w ty​ta​nicz​nym wy​bu​chu. – Czy ge​ne​ra​to​ry aby na pew​no pra​cu​ją? – mruknął za​nie​po​ko​jo​ny Osi​ma. – Ra​mi​ro​wie nie da​ją o so​bie znać – za​uwa​żył Ka​ma​gin. – Prze​ga​pi​li nasz ma​newr czy co? – I tak by​śmy nie za​uwa​ży​li ich re​ak​cji – po​wie​dział po​waż​nie Or​lan. – Ich pro​mień spo​pie​li nas wcze​śniej niż co​kol​wiek zdą​ży​my po​jąć. Po pew​nym cza​sie MUK za​ko​mu​ni​ko​wał, że ob​raz cha​osu gwiezd​ne​go po​wo​li się zmie​nia, a Gra​cjusz po​twier​dził tę in​for​ma​cję. My jed​nak ni​cze​go nie do​strze​gli​śmy. – Gwa​ran​tu​ję, że je​ste​śmy w po​za​cza​sie -po​wie​dzia​ła Ol​ga. – Kąt fa​zo​wy jest jed​nak tak nie​wiel​ki, że mu​si upły​nąć pa​rę go​dzin za​nim zmia​ny na nie​bie sta​ną się wy​raź​nie wi​docz​ne. Ma​ry za​pro​po​no​wa​ła, że​by​śmy po​szli do nas i tro​chę od​po​czę​li. W ka​bi​nie wy​ga​si​ła ekran i usia​dła w fo​te​lu, ja zaś po​sta​no​wi​łem nie​co się zdrzem​nąć. Żo​na obu​dzi​ła mnie po dwóch go​dzi​nach. – Po​patrz na ekran! – wy​krzyk​nę​ła z pod​nie​ce​niem. Na ekra​nie był zu​peł​nie in​ny świat. Nie, świat był na​dal ten sam. Ten sam świat roz​sza​-

la​łe​go ją​dra Ga​lak​ty​ki, ty​le że te​raz przy​brał on nie​uchwyt​nie in​ny kształt. Tak, to by​ło ją​dro, lecz ją​dro w in​nym cza​sie, nie w prze​szłym, nie w przy​szłym, ale w in​nym… – Ma​ry, Ra​mi​ro​wie nas wy​pu​ści​li! – za​wo​ła​łem ra​do​śnie. – Już nas nie za​ata​ku​ją! Od te​go dnia upły​nę​ło wie​le cza​su. Mo​że go​dzin, mo​że wie​ków, a mo​że na​wet mi​lio​no​le​ci. Nie po​tra​fię okre​ślić jed​nost​ki, bo czas, w któ​rym się po​ru​sza​my jest nam ob​cy. Przy​rzą​dy go mier​żą, MUK za​pa​mię​tu​je, rej​so​graf re​je​stru​je, a ja go nie ro​zu​miem, bo to nie mój czas. Po​zwo​li​łem so​bie na tę dy​gre​sję, sie​dząc w kon​ser​wa​to​rze i dyk​tu​jąc hi​sto​rię na​szej uciecz​ki z ją​dra Ga​lak​ty​ki, po​zwo​li​łem so​bie na nią po to tyl​ko, aby od​dać nie​cier​pli​wość z ja​ką ocze​ku​je​my po​wro​tu do na​sze​go nor​mal​ne​go cza​su. Prze​by​li​śmy już trzy czwar​te okrę​gu pę​tli cza​su wstecz​ne​go i nie​ba​wem za​cznie​my do​ga​niać na​szą prze​szłość, któ​ra po za​to​cze​niu nie​mal peł​ne​go ko​ła zna​la​zła się przed na​mi, sta​ła się na​szą przy​szło​ścią. Cze​kam na po​wrót do na​sze​go cza​su, ale my​ślę o czymś in​nym. Ra​mi​ro​wie nas wy​pu​ści​li, to oczy​wi​ste, a za​ra​zem bar​dzo dziw​ne. Chcę do​ciec, dla​cze​go tym ra​zem po​zwo​li​li nam odejść. Mu​szę to zro​zu​mieć, bo prze​cież lu​dzie jesz​cze kie​dyś spo​tka​ją się z tą nie​uchwyt​ną cy​wi​li​za​cją. Nie uwie​rzę w obo​jęt​ność Ra​mi​rów… Wczo​raj za​pro​si​łem do sie​bie Ro​me​ra. – Paw​le – po​wie​dzia​łem. – Nie po​do​ba mi się pań​ska przy​po​wieść o drwa​lach i mrów​kach. – Mo​gę ją więc zmo​dy​fi​ko​wać. Co by pan po​wie​dział o ćmach le​cą​cych do ogni​ska drwa​li? – Ro​la ćmy też mnie w peł​ni nie urzą​dza – od​par​łem. – Kim za​tem we​dle pa​na je​ste​śmy? – Je​ste​śmy kró​li​ka​mi, Paw​le. – Kró​li​ka​mi? Nie prze​sły​sza​łem się? – Tak, kró​li​ka​mi. Kró​li​ka​mi do​świad​czal​ny​mi, jak to się kie​dyś na​zy​wa​ło. Bied​ny​mi zwie​rza​ka​mi, na któ​rych na​si przod​ko​wie do​ko​ny​wa​li eks​pe​ry​men​tów me​dycz​nych. – Uwa​ża pan, że je​ste​śmy obiek​tem do​świad​czal​nym, że Ra​mi​ro​wie do​ko​nu​ją na nas eks​pe​ry​men​tów? – W każ​dym ra​zie usi​łu​ją nas do te​go ce​lu użyć. – W tym coś jest – po​wie​dział z za​sta​no​wie​niem Pa​weł. – A czy ma pan ja​kieś do​wo​dy? – Ra​czej po​szla​ki. Paw​le. Pro​szę po​słu​chać. Za​czą​łem od te​go, że Ra​mi​ro​wie na​tych​miast znisz​czy​li pierw​szą eska​drę wy​sła​ną do ją​dra, a wła​ści​wie za​bi​li za​ło​gi, po​zo​sta​wia​jąc w spo​ko​ju gwiaz​do​lo​ty. Nędz​ne mró​wecz​ki zo​sta​ły wy​tru​te środ​kiem owa​d​o​bój​czym na wszel​ki wy​pa​dek, że​by cza​sem nie po​gryzły za​ję​tych waż​ną pra​cą drwa​li. Jed​nak w sto​sun​ku do dru​giej wy​pra​wy za​cho​wa​li się już ina​czej. Wpraw​dzie nie pa​tycz​ko​wa​li się rów​nież i z na​mi, kie​dy „Strze​lec” za​kłó​cił two​rzo​ną przez nich struk​tu​rę gro​ma​dy Gi​ną​cych Świa​tów, ale oszczę​dzi​li „Ko​zio​roż​ca” i „Wę​ża”. Dla​cze​go? Bo się na​mi za​in​te​re​so​wa​li i za​czę​li ba​dać. Na​sła​li na nas Oana, że​by mieć ści​słe in​for​ma​cje. Obu​dzi​li​śmy ich cie​ka​wość praw​do​po​dob​nie tym, że uda​ło się nam ura​to​wać fał​szy​we​go Ara​na i że na​stęp​nie za​ję​li​śmy się pro​ble​mem trans​for​ma​cji cza​su. To w ich oczach pod​nio​sło na​szą ran​gę. – Z mró​wek na kró​li​ki, to ma pan na my​śli? – Paw​le, mó​wi​łem pa​nu kie​dyś, że sta​ram się prze​bu​do​wać swój sys​tem my​śle​nia, upodob​nić go do sys​te​mu my​śle​nia Ra​mi​rów… Pro​szę so​bie na mo​ment wy​obra​zić, że ludz​kość jest star​sza o mi​lion lat i że przez ca​łe te ty​siąc​le​cia nie​ustan​nie się do​sko​na​li​ła. – To ozna​cza​ło​by nie​wia​ry​god​ną wprost po​tę​gę!

– Tak, Paw​le. Już te​raz po​tra​fi​my two​rzyć, prze​bu​do​wy​wać i nisz​czyć pla​ne​ty, czy więc za mi​lion lat nie za​pra​gnie​my upo​rząd​ko​wać nie tyl​ko po​je​dyn​cze ukła​dy pla​ne​tar​ne lub gro​ma​dy gwiezd​ne, lecz ca​łą Ga​lak​ty​kę? Ga​lak​ty​ka jest cho​ra, jej ją​dro gro​zi wy​bu​chem, więc przy tej ca​łej na​szej przy​szłej po​tę​dze z pew​no​ścią nie po​go​dzi​li​by​śmy się z nie​ustan​nym ba​lan​so​wa​niem na kra​wę​dzi za​gła​dy i po​sta​ra​li raz na za​wsze za​po​biec nie​bez​pie​czeń​stwu. Pro​szę so​bie te​raz wy​obra​zić, że owa po​tęż​na ludz​kość usta​li​ła, iż je​dy​ną gwa​ran​cją za​pew​nie​nia sta​bil​no​ści gwiazd w ją​drze jest do​wol​ne kształ​to​wa​nie cza​su, a te​go aku​rat przy ca​łej swo​jej po​zor​nej wszech​mo​cy ludz​kość ro​bić nie po​tra​fi… I oto zja​wia​ją się ja​cyś ża​ło​sni przy​by​sze, ja​kieś mrów​ki, któ​re bez​czel​nie plą​czą się pod no​ga​mi i prze​szka​dza​ją w ro​bo​cie. Ja​ka by​ła​by pa​na pierw​sza re​ak​cja? Na​tu​ral​nie wy​tę​pić zło​śli​we owa​dy! – Ośmie​lę się za​uwa​żyć, ad​mi​ra​le, że na ra​zie nic no​we​go mi pan nie po​wie​dział… – Chwi​lecz​kę, Paw​le! Wkrót​ce jed​nak oka​zu​je się, że mrów​ki ma​ją dziw​ną ma​szy​no​wą cy​wi​li​za​cję i że po​tra​fią dzię​ki tym swo​im me​cha​ni​zmom za​gęsz​czać i roz​rze​dzać czas, a na​wet zmie​niać je​go kie​ru​nek. Wpraw​dzie za​le​d​wie na po​zio​mie ato​mo​wym, ale… Tu​taj z pew​no​ścią by się pan ty​mi mrów​ka​mi po​waż​nie za​in​te​re​so​wał, przyj​rzał im się uważ​nie, zmu​sił do eks​pe​ry​men​to​wa​nia w naj​trud​niej​szych wa​run​kach. Nie uda się im wy​rwać z pu​łap​ki – ma​ła stra​ta, ale za to je​śli im się po​wie​dzie, je​śli mrów​ki po​tra​fią coś wy​my​ślić – czy​sta ko​rzyść dla pa​na, bo moż​na bę​dzie sko​rzy​stać z go​to​wych re​zul​ta​tów. Tak wła​śnie wy​obra​żam so​bie na​sze wza​jem​ne sto​sun​ki z Ra​mi​ra​mi. Paw​le. – Je​śli to praw​da, to je​ste​śmy ura​to​wa​ni. Mnie ta​ka sy​tu​acja w peł​ni sa​tys​fak​cjo​nu​je. – A mnie nie! – wy​krzyk​ną​łem zry​wa​jąc się z miej​sca. – Mnie ta​ka sy​tu​acja wręcz obu​rza! Ni​gdy nie po​go​dzę się z tym, że​by ktoś trak​to​wał nas jak do​kucz​li​we mrów​ki lub w naj​lep​szym ra​zie jak bez​ro​zum​ne, ale po​ży​tecz​ne kró​li​ki do​świad​czal​ne!… – Cze​góż więc pan chce, ad​mi​ra​le? – Rów​no​upraw​nie​nia! – Oba​wiam się – po​wie​dział Ro​me​ro krę​cąc z po​wąt​pie​wa​niem gło​wą – że nikt na​szych pra​gnień nie bę​dzie brał pod uwa​gę. A po​za tym jak za​mie​rza za​ko​mu​ni​ko​wać pan swo​je żą​da​nie Ra​mi​rom? – Spró​bu​ję zna​leźć ja​kiś spo​sób… Po​pa​trzył na mnie z uśmie​chem i po​wie​dział: – Każ​dy z nas ma swo​je po​wo​dy do zde​ner​wo​wa​nia, Eli. Pan pod​nie​ca się pro​ble​ma​mi glo​bal​ny​mi, mnie na​to​miast do​skwie​ra​ją rze​czy znacz​nie mniej​szej wa​gi. Wie pan ja​kie? – Nie są​dzę, że​by to był ja​kiś zu​peł​ny dro​biazg. – A jed​nak… Zbli​ża​my się do na​szej prze​szło​ści. MUK spo​rzą​dza wła​śnie od​po​wied​nią pro​gno​zę. Pro​gno​zę prze​szło​ści, to prze​cież po​twor​ne! – Nie ro​zu​miem cze​mu. – To ja​sne, Eli. Prze​szłość na​le​ży opi​sy​wać, a nie prze​po​wia​dać… Przy czym wca​le nie je​stem pe​wien czy tę na​szą prze​szłość uda się nam na​praw​dę traf​nie prze​po​wie​dzieć! W ża​den spo​sób nie mo​głem po​jąć, dla​cze​go Ro​me​ra tak bar​dzo nie​po​koi spra​wa prze​po​wie​dze​nia prze​szło​ści. Za​da​nie by​ło pro​ste, a w każ​dym ra​zie nie prze​kra​cza​ją​ce moż​li​wo​ści mó​zgu po​kła​do​we​go i nad​zo​ru​ją​ce​go je​go pra​cę Gra​cju​sza.

12

Je​ste​śmy już po​za gra​ni​ca​mi ją​dra. Na​resz​cie wy​rwa​li​śmy się z pro​mien​ne​go pie​kła! Do​ko​ła roz​po​ście​ra się nor​mal​ny Ko​smos, w któ​rym gwiaz​dy dzie​lą od sie​bie dzie​siąt​ki lat świetl​nych, a fun​da​men​tal​ne pra​wo Wszech​świa​ta, po​wszech​ne cią​że​nie, gwa​ran​tu​je po​rzą​dek nie​za​kłó​co​ny sza​leń​stwa​mi cza​su. Wspa​nia​ły świat! Ale to jesz​cze nie jest nasz wła​sny świat, bo na ra​zie znaj​du​je​my się jesz​cze w po​za​cza​sie. Prze​szłość jest jesz​cze przed na​mi. Od​wie​dzi​łem Ole​ga. Do​wód​ca eska​dry sie​dział przed rej​so​gra​fem i po​rów​ny​wał ota​cza​ją​cy nas pej​zaż gwiezd​ny ze zdję​cia​mi oko​lic ją​dra wy​ko​na​ny​mi pod​czas zbli​ża​nia się do nie​go. Peł​nej toż​sa​mo​ści na ra​zie nie by​ło, ale róż​ni​ce zmniej​sza​ły się z każ​dym dniem. Gra​cjusz ob​wie​ścił nie​daw​no, że kąt fa​zo​wy dzie​lą​cy nas od swe​go cza​su spadł po​ni​żej dzie​się​ciu stop​ni, pod​czas gdy je​go mak​sy​mal​na war​tość wy​no​si​ła sto osiem​dzie​siąt stop​ni! – Krę​ci​my się jak pies wo​kół wła​sne​go ogo​na – po​wie​dzia​łem. – Ja wy​ra​ził​bym się mniej do​sad​nie – od​parł Oleg z uśmie​chem. – Po​wie​dział​bym, że go​ni​my wła​sny cień. Zbli​ża się po​łu​dnie, cień jest co​raz krót​szy… Or​lan i Ol​ga zmniej​sza​ją na​tę​że​nie gra​wi​ta​cji w ko​lap​sa​nie i nie​ba​wem wpły​nie​my ła​god​nie do wła​sne​go cza​su. Oby jak naj​prę​dzej!… – W ja​kim punk​cie prze​strze​ni? – Ro​me​ro​wi z ja​kie​goś wzglę​du bar​dzo za​le​ży na ści​słej pro​gno​zie… – Z ob​li​czeń Olgi wy​ni​ka, że sta​nie się to w oko​li​cach Gi​ną​cych Świa​tów. – Do​sko​na​łe miej​sce! By​le tyl​ko zno​wu nie wpaść do ją​dra! Po​roz​ma​wia​łem jesz​cze chwi​lę i wy​sze​dłem. Nie mo​głem so​bie zna​leźć miej​sca. Ma​ry każ​de​go ran​ka szła do swe​go la​bo​ra​to​rium astro​bo​ta​nicz​ne​go, w któ​rym ho​do​wa​ła no​we ro​śli​ny dla mar​twych pla​net, Ro​me​ro pi​sał kro​ni​kę wy​pra​wy, a ja wto​czy​łem się po stat​ku, trwo​niąc bez​u​ży​tecz​nie po​za​czas. Wresz​cie po​sta​no​wi​łem pójść do kon​ser​wa​to​ra. Fo​tel na​dal stał przed sar​ko​fa​giem Oana. Usia​dłem w nim i po​wie​dzia​łem: – Wiesz, Oanie, wciąż za​sta​na​wiam się, kim wy na​praw​dę je​ste​ście i ja​ka jest wa​sza na​tu​ra… Wiem tyl​ko, że z pew​no​ścią nie je​ste​ście isto​tokształt​ni, ale nic po​za tym. Po​dej​rze​wam je​dy​nie, że to, co na​zy​wa​my Ra​mi​ra​mi, jest wy​so​ko​zor​ga​ni​zo​wa​ną mar​twą ma​te​rią, któ​ra osią​gnę​ła po​ziom sa​moświa​do​mo​ści bez udzia​łu struk​tur biał​ko​wych. Czymś w ro​dza​ju na​szych sztucz​nych mó​zgów roz​bu​do​wa​nych do ska​li ko​smicz​nej. Wca​le was tym po​rów​na​niem nie chcę ob​ra​zić! Wiem zresz​tą, że te​go ro​dza​ju re​ak​cje są wła​ści​we je​dy​nie or​ga​ni​zmom ży​wym… Kim więc je​ste​ście? My​ślą​cą pla​netą, my​ślą​cym ukła​dem pla​ne​tar​nym, a mo​że na​wet mó​zgiem, któ​ry przy​brał kształt gwiaz​dy? Wszyst​ko jest moż​li​we! Wiem prze​cież, że my​śle​nie nie jest mo​no​po​lem ży​we​go mó​zgu i do​pusz​czam na​wet, iż my​śle​nie ca​łą pla​netą mo​że być ła​twiej​sze i sku​tecz​niej​sze. Tym bar​dziej, że ta​ki pla​ne​tar​ny mózg mo​że two​rzyć z wła​sne​go ma​te​ria​łu do​wol​ne ży​we przed​mio​ty tak sa​mo, jak my le​pi​my rzeź​by z gli​ny. Two​rzyć i za​cho​wu​jąc z ni​mi łącz​ność my​śleć w nich i za ich po​śred​nic​twem. Wszy​-

scy Ra​mi​ro​wie czy też ca​ły Ra​mir my​śli w to​bie, Oanie!… Je​ste​ście za​tem zor​ga​ni​zo​wa​ną mar​twą ma​te​rią, za​gro​żo​ną w swym by​cie przez nie​sta​bil​ność ją​dra Ga​lak​ty​ki. My​śli​cie ka​te​go​ria​mi mar​twe​go Ko​smo​su i zda​niem mo​je​go przy​ja​cie​la je​ste​ście obo​jęt​ni na czy​jekol​wiek lo​sy. Mój przy​ja​ciel my​li się: ob​cho​dzą was bar​dzo lo​sy świa​ta i je​ste​ście obo​jęt​ni tyl​ko wo​bec ma​te​rii ży​wej, wo​bec ży​we​go ro​zu​mu. Po​peł​nia​cie wiel​ki błąd, po​tęż​ni! Za​raz po​sta​ram się wam to udo​wod​nić. Za​mil​kłem, że​by opa​no​wać pod​nie​ce​nie, ode​tchnąć i upo​rząd​ko​wać my​śli. Nie chcia​łem, że​by mój głos drżał. – Tak – cią​gną​łem po chwi​li. - Je​stem w po​rów​na​niu z wa​mi dro​bin​ką, mi​nia​tu​ro​wym pył​kiem ży​wej ma​te​rii, o wie​le mniej​szym niż mrów​ka wśród sło​ni, ale we mnie za​wie​ra się ca​ły Wszech​świat. Te​go wła​śnie nie po​tra​fi​cie zro​zu​mieć. Nie po​tra​fi​cie zro​zu​mieć te​go, że mój mi​kro​sko​pij​ny mózg po​tra​fi wy​two​rzyć IO60 po​łą​czeń, a więc wię​cej niż jest ato​mów w ca​łym Ko​smo​sie. A każ​de po​łą​cze​nie to ob​raz zja​wi​ska, wy​da​rze​nia, cząst​ki, fa​li, sy​gna​łu, wi​ze​run​ku te​goż Ko​smo​su. Mó​wię „ja”, ale my​ślę „my” i ostrze​gam: my, ży​cie ro​zum​ne, je​ste​śmy na ra​zie si​łą nie​mal nie​zau​wa​żal​ną w mar​twym Ko​smo​sie, któ​ry wy sta​ra​cie się utrzy​mać w sta​nie rów​no​wa​gi. Po​wsta​li​śmy na pe​ry​fe​riach Ga​lak​ty​ki i po​su​wa​my się ku jej środ​ko​wi. Wszech​świat dzię​ki nam się zmie​nia, ży​cie nie​uchron​nie pod​po​rząd​ko​wu​je so​bie no​we ob​sza​ry. Mu​si​cie się z tym li​czyć, bo to my wła​śnie je​ste​śmy przy​szło​ścią te​go świa​ta. Je​śli na​wet zgi​nie​my, ży​cie przez to nie wy​ga​śnie, nie za​prze​sta​nie swe​go mar​szu na​przód, bo po nas przyj​dą tu na​si po​tom​ko​wie, wię​cej wie​dzą​cy i le​piej uzbro​je​ni. To nie jest groź​ba, bo nie chce​my ni​ko​mu gro​zić. My chce​my je​dy​nie po​zna​wać świat na swój wła​sny, nie​do​sko​na​ły jesz​cze spo​sób, na​wią​zy​wać przy​jaźń ze wszyst​kim, co ro​zum​ne, oka​zy​wać do​broć i do​zna​wać do​bro​ci, za​tem i wy, po​tęż​ni Ra​mi​ro​wie, daj​cie nam do​wo​dy przy​jaź​ni! Pod​sze​dłem do Oana i dłu​go wpa​try​wa​łem się w je​go pół​prze​źro​czy​ste cia​ło. – A te​raz znik​nij – po​wie​dzia​łem. – Two​ja mi​sja do​bie​gła koń​ca. Pa​mię​taj, że je​stem czło​wie​kiem, isto​tą po​tęż​ną, ale jesz​cze nie​do​sko​na​łą. Nie na​uczy​łem się jesz​cze ro​zu​mieć wszyst​kie​go od ra​zu, jesz​cze do peł​ne​go zro​zu​mie​nia mu​szę mieć wy​raź​ne zna​ki i sy​gna​ły… Je​śli znik​niesz, bę​dzie to dla mnie zna​kiem, że zo​sta​łem zro​zu​mia​ny. Już od dłuż​szej chwi​li w kon​ser​wa​to​rze roz​le​ga​ło się we​zwa​nie: – Ad​mi​rał Eli pro​szo​ny na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia! Ad​mi​rał Eli pro​szo​ny na sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia!… Wy​sze​dłem z kon​ser​wa​to​ra.

13

Na sta​no​wi​sku do​wo​dze​nia ze​bra​li się wszy​scy moi przy​ja​cie​le: Oleg, Osi​ma, Ka​ma​gin, Ol​ga, Or​lan. Oleg za​py​tał, wska​zu​jąc gwiezd​ne ekra​ny: – Eli, wiesz gdzie je​ste​śmy? Ob​raz był tak zna​jo​my, że bez wa​ha​nia wy​krzyk​ną​łem: – Je​ste​śmy w Gi​ną​cych Świa​tach! – Do​kład​niej na skra​ju gro​ma​dy gwiezd​nej – spre​cy​zo​wał Oleg. – Na gra​ni​cy otwar​te​go Ko​smo​su. Sta​re i no​we ka​dry w rej​so​gra​fie po​kry​ły się ze stu​pro​cen​to​wą do​kład​no​ścią. Wró​ci​li​śmy w to sa​mo miej​sce, któ​re kie​dyś opu​ści​li​śmy. – To zna​czy kie​dy? – po​pa​trzy​łem py​ta​ją​co na Olgę. – By​li​śmy tu do​kład​nie je​den ziem​ski rok te​mu. Na​sze wę​drów​ki po ją​drze i uciecz​ka z nie​go wzdłuż pę​tli cza​su wstecz​ne​go trwa​ły za​le​d​wie rok we​dług cza​su po​kła​do​we​go. Na​szą roz​mo​wę prze​rwał głos Gra​cju​sza. Ga​lakt in​for​mo​wał, że ana​li​za​to​ry wy​kry​ły po​zo​sta​wio​ne przez nas dwa stat​ki trans​por​to​we. Są jesz​cze wpraw​dzie da​le​ko, ale nie ule​ga wąt​pli​wo​ści, że trans​por​tow​ce są ab​so​lut​nie spraw​ne i na​dal oczysz​cza​ją prze​strzeń. – Po​sta​rze​li​śmy się o rok, a Gi​ną​ce Świa​ty od​młod​nia​ły o stu​le​cie – po​wie​dział Oleg. – Do Ukła​du Trzech Mgli​stych Słońc po​wra​ca​ją bar​wy czy​ste​go nie​ba. Do ste​rów​ki wbiegł pod​nie​co​ny Ro​me​ro. Był tak bla​dy i za​dy​sza​ny, że spo​dzie​wa​li​śmy się naj​gor​sze​go. – Eli! Ole​gu! – wy​krztu​sił z tru​dem Pa​weł. – Zaj​rza​łem do kon​ser​wa​to​ra, że​by spraw​dzić jak na​si nie​boszczy​cy znie​śli po​dróż przez wstecz​ny czas i zo​ba​czy​łem… To nie​praw​do​po​dob​ne, to za​kra​wa na cud, przy​ja​cie​le!… – Nie ma w tym żad​ne​go cu​du! – prze​rwa​łem mu. – Chce pan po​wie​dzieć, że Oan znik​nął? – Tak, z tym tu przy​bie​głem… Sar​ko​fag jest nie​na​ru​szo​ny, po​la blo​ku​ją​ce na miej​scu, ale Oan znik​nął bez śla​du! Je​śli to nie jest cud, Eli… Wzią​łem go pod rę​kę i po​sa​dzi​łem na wol​nym fo​te​lu. – Uspo​kój się, Paw​le. Żad​ne z praw na​tu​ry nie zo​sta​ło po​gwał​co​ne. Po pro​stu otrzy​ma​li​śmy znak, że za​mknę​li​śmy jesz​cze jed​ną pę​tlę, że prze​by​li​śmy dro​gę od zna​jo​mo​ści przez nie​chęć, wal​kę, wza​jem​ne za​in​te​re​so​wa​nie do przy​jaź​ni!