LUDZIE Z BAGIEN

Edward Lee

Ludzie z bagien Tłumaczył Maksymilian Tumidajewicz

Replika 2012 Wydanie I

Prolog

Szorstkie dłonie rozbierały ją przed pękniętym lustrem. - Jesteś najdoskonalsza z nas wszystkich - odezwał się równie szorstki szept przy jej uchu. Oddech był gorący, podobnie jak słowa. Ale później do jej świadomości wślizgnęły się inne głosy. Tak doskonała... Tak godna... Tak piękna... - Taaak... - zamruczał głos za nią. Tak piękna... dla Niego. Salon oświetlało jedynie kilka krzywych świec. Widziała swoje odbicie w lustrze, widziała w nim też odzianą w czerń sylwetkę Wielebnego, który przypominał groteskowy cień. Opadający kaptur szaty zasłaniał jego twarz. - Tak piękna dla Niego - wyszeptał. Piękna, pomyślała. Tak, to prawda. Dużo piękniejsza od pozostałych dziewcząt. Czysta. Tak nazywali tych nielicznych, którzy urodzili się tacy jak ona. Czyste dziecko. Czysta dziewczynka. Czysta kobieta. Tak niewielu czystych się urodziło... Duże dłonie Wielebnego zdejmowały z niej poprzecieraną sukienkę niczym przegniły opatrunek. Nie drgnęła. To, że ją rozbierano, nie było dla niej niczym nowym. Przywykła do tego oraz do rzeczy, które zawsze następowały później. Teraz jej nagość jaśniała na tle ciemnych pęknięć lustra. Eleganckie, kobiece linie, pozbawiona skaz skóra, długie nogi, dumnie wzniesione pełne piersi. Włosy czarne i lśniące jak jedwab okalały jej uderzająco piękną, dziewczęcą twarz. Kiedyś spytała, czemu mężczyźni z miasteczka płacili za nią tak mało, o wiele mniej niż za inne. - Boś czysta - powiedziano jej. - Nie takie szkaradło, jak reszta. Aż trudno poznać, żeś Bagnowa... Tylko po oczach.

Nigdy tego nie rozumiała. Skoro była ładniejsza, to powinni chyba płacić więcej? Ale ta noc była inna. Czuła to. Nie było tu dziś żadnych mężczyzn z miasteczka, a coś niewidzialnego w powietrzu zdawało się pełzać po jej skórze, zupełnie jak biedronki, które oblazły ją, kiedy zasnęła niedaleko miedzy Crolla. Wreszcie udało się nam tego dokonać, po tak długim czasie... - Wreszcie... - wyszeptał Wielebny. A wtedy w jej głowie obudziły się inne głosy. Ona-wielona! Waj-by-przy! Ona-wielona! Kiedy dziewczyna była już całkiem naga, dłoń Wielebnego przeczesała jej kruczoczarne włosy, odgarniając je sprzed jej oczu. Jej spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem odbicia... Jej oczy, jasne i czyste. W ogromnych tęczówkach dało się dostrzec jedynie delikatny błysk czerwieni...

Później zawołano ją... na górę. Czuła się dziwnie, kręciło jej się w głowie. Stare schody skrzypiały pod jej stopami, gdy dłonie Wielebnego kierowały ją na górny podest. Gdy przechodziła, dłonie innych wysuwały się, by jej dotknąć. A żar tej letniej nocy momentalnie pokrył jej skórę potem. - Tak, jesteś najdoskonalsza z nas wszystkich... Więc ruszaj i przynieś nam błogosławieństwo. Drzwi zamknęły się za nią. Długie, wysokie pomieszczenie oświetlał jedynie zaglądający w okno księżyc. Wyczuła dziwny zapach, a gdy jej wzrok przywykł do ciemności, dostrzegła na zakurzonych deskach podłogi jakieś nierozpoznawalne kształty. Wtedy coś się poruszyło. A z otchłani mroku wynurzył się mężczyzna.

Był to najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek widziała. Wysoki i szczupły, o mistrzowsko wyrzeźbionych muskułach i silnych ramionach, stojący pewnie na mocnych nogach. Obrócił ku niej ciepłe spojrzenie. Nie wypowiedział ani słowa. Był zupełnie inny niż mężczyźni, którzy zwykle do niej przychodzili. Mężczyźni, którzy wymierzali jej razy, ciągnęli za włosy, pluli i gryźli jej sutki, aż zaczynała krzyczeć. Był uroczy, delikatny. Dotyk jego miękkich dłoni na jej piersiach wypełniał ją ciepłem, nie obrzydzeniem. A kiedy ją pocałował... Przez jej umysł przepłynęły wizje. Wrażenia. Fale miłości bardziej intensywne niż skwar słońca w południe. Czułe dłonie ułożyły ją na podłodze. Jego uśmiech wydawał się jasny, niczym aureola. Mówił do niej, nie otwierając ust. Mówił jej, jaka jest piękna, jaka ważna i jak bardzo ją kochał, bardziej niż kogokolwiek wcześniej. Mówił jej rzeczy, które tak bardzo zawsze chciała usłyszeć. Odgrzebywał z kurzu jej dawno zapomniane marzenia, przypominał niespełnione obietnice. Niespełnione aż do teraz. Bo teraz... On z nią był.

Jej rozkosze były nieopisane. Orgazmy trzęsły jej całym ciałem. Każdy ładunek nasienia, który składał w jej kobiecości, był niczym drogocenny dar. Wypełniał ją po brzegi - uniesieniem, współczuciem, prawdziwą miłością, jestem zakochana, myślała przy każdym uderzeniu swojego serca, przy każdym uderzeniu jego serca. Zanurzył się w nią o wiele głębiej niż jakikolwiek mężczyzna wcześniej i robił to o wiele dłużej, uwalniając w jej ciele przyjemności, których istnienia nigdy nie podejrzewała. W pewnym momencie uklęknął wyprostowany pomiędzy jej rozchylonymi nogami. Jego piękny członek znowu pulsował dla niej. Był wielki, lekko wygięty i wspaniały. Jej ręce gorączkowo sięgnęły ku niemu, boleśnie pragnąc poczuć jego twardość. Był tak gorący, że niemal parzył.

Uniosła błagalne spojrzenie ku jego twarzy. Płakała, była taka szczęśliwa, tak przepełniona miłością. Bez słów zapewnił ją, że nie będzie nigdy kochał innej kobiety. Ty jesteś tą jedyną, przysięgał. Ujęła twardy, rozpalony członek i skierowała go w dół, by znowu w nią wszedł. Jej piersi zafalowały. Westchnęła głośno, wykrzykując swoją rozkosz w noc. Jej nogi owinęły się wokół jego pięknego, silnego ciała. Pragnę twojej miłości, wydyszała w myślach. Dostaniesz ją, odpowiedziały jego myśli. Oj, tak...

Minęły godziny. Leżała wyczerpana ekstazą na wilgotnych od potu, ciepłych deskach. Nadal wyciekało z niej jego nasienie. Stoczył się z niej w końcu i złożył delikatny pocałunek na jej szyi i piersiach. A potem odsunął się... Jej błaganie brzmiało bezsilnie, żałośnie; ledwie była w stanie mówić. - Nie zostawiaj mnie! - jęknęła. Wyprostował się i stanął w kącie koło okna. Pot na jego muskułach lśnił w świetle księżyca. Wydawał się ulany ze srebra. Wyglądał jak anioł. Przekleństwo... Wtedy znowu zauważyła dziwne kształty w narożniku pomieszczenia. Czym były? Co tu robiły? Drzwi otworzyły się szybko. Inni wlali się do pomieszczenia, dzierżąc świece. Podniósł się chór głosów. Ona-wielona! Odkupicielu... Dzięki ci składamy! Pobłogosław... Naprzód wystąpił Wielebny w swym habicie koloru sadzy. Uklęknął przed nagim mężczyzną, który stał przy oknie.

Pobłogosław i uświęć nas. Ukaż nam drogę i podtrzymaj naszą jedność, uniżenie Cię błagamy. Oczy dziewczyny rozszerzyły się, błyszcząc w migotliwym świetle, gdy jej kochanek obrócił się powoli. Wydawał się odmieniony. Jego aura - ta piękna aureola - pociemniała, przybierając ponury odcień. Adonisowe muskuły poczerwieniały, napuchły, skóra stała się kostropata. Szlachetne linie twarzy wykrzywiły się pod nieprzyjemnymi kątami, głębokie bruzdy przecięły wysokie czoło. To niemożliwe, myślała. To na pewno przez ten mrok. Oczywiście, mrok, jej słodkie wyczerpanie i ten dziwny odcień, który nadawały pomieszczeniu ogniki świec. Ciała naszego powszedniego daj nam dzisiaj... Podnieśli ją. Trzymając ją na rękach, zaczęli kierować się ku wyjściu, ale nie dość szybko, by nie zdążyła wreszcie zauważyć, czym były dziwne kształty w kącie pomieszczenia. Były to... Ciała, pojęła wreszcie. Martwe ciała. Ona-wielona! - zawyły radośnie obleśne głosy. Daj-nam-dziś! Błag-cię-my! Uniesiona w górę, trzymana na rękach, patrzyła przez chwilę na ciała, po czym zemdlała, bo jej kochanek - przedtem piękny, teraz odrażający - ukląkł wśród świeżych, martwych ciał i zaczął się posilać. Jeden

Porucznik Philip Straker jeszcze raz sprawdził cylinder swojego Smith & Wessona Model 65. Wpadamy w paranoję Phil? - zapytał sam siebie. Bo co, naboje mogły gdzieś poznikać? Zabrała je dobra wróżka, kiedy nie patrzyłeś? Wykonany z nierdzewnej stali cylinder zalśnił. Nadal zawierał sześć nabojów Remington +P+ kalibru 0,38 cala. Dobrze naoliwiony mechanizm zatrzasnął się z cichym

szczęknięciem. Szarża miała jednak swoje przywileje. Cała reszta ekipy nosiła Glocki. Phil gotował się wewnątrz kewlarowej kamizelki, ale tylko idiota wybierałby się bez pancerza na akcję przeciwko gangom narkotykowym. Wnętrze furgonetki nazywali je „wozami bojowymi” - skąpane było w czerwonej poświacie noktowizorów. Jedną ścianę pokrywał szczelnie ekwipunek komunikacyjny, drugą szeroki zestaw broni. Karabiny AR-15, pistolety maszynowe MP-5, karabin snajperski z podczerwoną optyką i dość broni krótkiej, by zorganizować wystawę. Było tu z nim dwóch gości z Wydziału Operacji Specjalnych: Elliot, jeden z dowódców oddziałów, oraz „strzelec”, jakiś eksmarines o mało prawdopodobnym imieniu Cap. Siedział nieruchomo, jakby kij połknął, ściskając swoje AR-15A2. Philip słyszał, że młody potrafi zestrzeliwać wiśnie z drzewa z odległości siedmiuset metrów. Było to jakimś pocieszeniem, ale i ponurym przypomnieniem, że zapewne dojdzie dziś do strzelaniny. Phil świetnie zdawał sobie z tego sprawę. Przy akcjach na wytwórnie narkotyków zawsze tak było. Dranie wiedzą, że ich dorwaliśmy, ale i tak walczą. Jeśli strzelasz do antyterrorysty, giniesz, ale skurwielom wydaje się to nie przeszkadzać. Równie dobrze można by iść na czołówkę z buldożerem D8, siedząc w garbusie. - Sprawdź łączność - poinstruował Elliota. - Co ten Dignazio tam wyczynia tyle czasu... - Pewnie dręczy patafiana, sir - zasugerował Cap, młodociany snajper. - Albo pyta go, co robić. - Jak będzie dalej się tak ociągał, spóźnię się na mecz Jankesów. Elliot przeprowadził test łączności w swoim oddziale. Oddział Dignazia wchodził pierwszy, żeby zablokować wyjścia, które znaleźli na planach budynku. Później Phil miał wpuścić swoich ludzi od frontu i pozamiatać w środku. Dignazio wkurzał go od zawsze. Pewnie specjalnie to wszystko przeciąga tylko po to, żebym musiał dłużej gotować się w tej kamizelce, pomyślał Phil. W wieku trzydziestu pięć lat Phil Straker miał za miesiąc awansować na kapitana. Nie ulegało wątpliwości, że do czterdziestki zostanie zastępcą szefa.

Otrzymał trzy medale za odwagę oraz odznaczenie za wzorową służbę, nie wspominając już o pół tuzinie listów rekomendacyjnych od burmistrza. Ciężka praca nad licencjatem z kryminologii wyciągnęła go z zapadłej dziury, gdzie się urodził, i otworzyła drzwi do wymarzonej pracy w wielkomiejskim departamencie policji. Nie spoczął jednak na laurach, po nocach pracując nad magisterką, używając mózgu na ulicach i pnąc się po szczeblach kariery szybciej niż ktokolwiek inny w historii departamentu. Prawie się zesrał, by przyjęli go do wydziału narkotykowego, ale teraz to on wydawał polecenia, a inni słuchali. Phil nienawidził narkotyków. Przez pięć lat jeździł po Trzeciej Dzielnicy i poznał prawdę. Bossowie i macherzy, którzy mieli wszystkich w dupie. Gangi uliczne, które zatrudniały jebanych prawników z największych kancelarii w kraju. Drobni dilerzy wieszani głową w dół i patroszeni jak świnie za kręcenie na boku. Sześciolatkowie uzależnieni od heroiny przez lokalnych handlarzy. Phil nigdy nie podejrzewał, że może istnieć takie zło... - Łączność sprawdzona, sir - obwieścił Elliot ze swojego fotela w zalanej czerwonym światłem furgonetce. - Sierżant Dignazio każe czekać jeszcze pięć minut, po czym wyważą drzwi. - Zwyczajnie leci w chuja, sir - skomentował młody. - Wiem - powiedział Phil. - To z mojego powodu. Staremu draniowi staje na mój widok, odkąd się poznaliśmy. Pewnie też byłbym wkurzony, gdyby zostanie sierżantem zajęło mi dziewiętnaście lat. - Fama głosi, sir - dołączył się Elliot - że Dignazio opowiada wszystkim, iż pańskie stanowisko należało się właśnie jemu. Phil roześmiał się, chowając spluwę. - Powiedz mi jeszcze coś, czego nie wiem, na przykład, że goryle są włochate. Miał to gdzieś. Gdyby Dignazio zasłużył na szlify porucznika, to już by je miał. Na miłość boską, nie będę płakał po tym zjebie. Może gdyby mniej chlał, a więcej popierdalał, to ja wykonywałbym teraz jego rozkazy. - Zielone światło - przerwał mu rozmyślania Elliot, ściągając słuchawki.

Wyskoczyli na zewnątrz przez tylne drzwi furgonetki. - Wydział techniczny rozwiercił już zamki. Wchodzimy gładko i po cichu powiedział Phil, idąc na przedzie. - Patrzcie, do kogo celujecie, i nie wchodźcie sobie na linię strzału. I, na miłość boską, uważajcie na dzieciaki. Ekipa z Ulicy, podobnie jak wszystkie gangi narkotykowe, używała dzieci w charakterze czujek i dilerów, ponieważ ich zeznania nie mogły stanowić dowodu w sądzie, no i nie można ich było sądzić jak dorosłych. Parę lat w poprawczaku i wracali na ulicę. Człowiek musiał uważać. - A co mam robić, jak jakiś jedenastolatek wyceluje we mnie spluwę? - zapytał Cap. - Jesteś snajperem z marines, Cap, a nie panienką - powiedział Phil. - Boisz się dzieci? - Nie, sir. - Więc będziesz strzelać im nad głowami. Celuj w ramiona i biodra, jeśli musisz, ale nie zabijaj żadnych dzieci, kiedy ja tu dowodzę. Kurwa, Cap, masz na sobie tytanowy pancerz, który jest w stanie zatrzymać siedem sześćdziesiąt dwa, a w Zatoce miałeś potwierdzone trafienia z półtora kilometra. Nie będziesz miał żadnej wymówki, jeśli rozwalisz jakiegoś bachora. To dla ciebie jakiś problem, Cap? - Nie, sir. - To dobrze. Wtedy wtrącił się Elliot, który przeładowywał właśnie swoje MP-5. - Te dupki z Ulicy mają uzinki, MAC-e i kupę innego żelastwa. Co z dorosłymi? Phil skierował na niego spojrzenie. - To wytwórnia PCP, Bob. Ci skurwiele niszczą ludzi szybciej, niż Dignazio obala flaszki szkockiej. Mówię to do was obu - jeśli jakiś dorosły będzie chociaż wyglądał, jakby podnosił na was giwerę, udekorujcie ścianę jego mózgiem. - Przyjąłem, sir - potwierdził Elliot. Cap kiwnął głową. Po czym wślizgnęli się przez drzwi do środka. Smród węglowodorów kopnął Phila w twarz. Chłopaki z wydziału śledczego

tym razem się nie pomyliły. Chyba że goście mają licencję na produkcję eteru w starym magazynie, pomyślał. Wszystkie znaki wskazywały na to, że mieściła się tu wytwórnia. - Cicho - szepnął. Trzymał swój Model 65 w pogotowiu. - I nie szurać mi buciorami. Nie chcemy im się anonsować, no nie? A ty, Cap, trzymaj ten laser przy ziemi, póki się nie zacznie. Szło prawie aż za łatwo. Przeszli głównym korytarzem, później skierowali się w lewo, następnie w prawo. Wszystko wyglądało tak, jak na planach budynku. Nagle znaleźli się na zawieszonym trzy metry nad ziemią chodniku z widokiem na największą wytwórnię PCP, w jakiej Phil kiedykolwiek się znalazł. Na dole, w blasku rzędów świetlówek, ciężko harował jakiś tuzin mend. - Nie strzelajcie, jeśli będą wiać - wyszeptał Phil. - Tylko wtedy, kiedy zaczną do nas walić. Ekipa Dignazio obstawia wszystkie wyjścia. Obaj antyterroryści Phila przytaknęli w milczeniu i zajęli osłonięte pozycje strzeleckie za dźwigarami dachu i chodnika. Czas zrobić coś, co wymaga posiadania jaj, pomyślał Phil. Dumnie stanął na środku kładki, uniósł megafon i oznajmił spokojnym tonem: - NIE RUSZAĆ SIĘ. NAZYWAM SIĘ PORUCZNIK PHILIP STRAKER Z WYDZIAŁU NARKOTYKOWEGO POLICJI MIEJSKIEJ I Z RADOSNYM UNIESIENIEM OZNAJMIAM, ŻE WSZYSCY JESTEŚCIE ARESZTOWANI. MAM TU PIĘĆDZIESIĘCIU POLICJANTÓW, KTÓRZY OTACZAJĄ CAŁY OBIEKT, A PRZY KAŻDYM WYJŚCIU CZEKA DWÓCH GOŚCI, KTÓRYCH ŚWIERZBIĄ RĘCE, ŻEBY KOGOŚ ZABIĆ. PODNIEŚCIE RĘCE DO GÓRY I NAWET NIE DRGNIJCIE. KTOKOLWIEK CHOĆBY POMYŚLI, ŻEBY COŚ ZROBIĆ, OPUŚCI BUDYNEK NOGAMI DO PRZODU. A potem pomyślał sobie: Ci goście zrobili się chyba miękcy na starość. Wszyscy podnieśli głowy, zaczęli się na niego gapić i jak jeden mąż unieśli ręce. Nikt się nie poruszył. Nie zabrzmiał nawet jeden wystrzał. Wyglądało to jak na stop-klatce. Jednak obejrzę mecz Jankesów, pomyślał Phil. Kilka sekund później do akcji wkroczyli antyterroryści, zabezpieczając teren dla

mundurowych. Nikt się nie poruszył, nie wydzierano nikomu broni, bo też żadna nie pojawiła się w polu widzenia. - Jasna cholera, sir - skomentował Elliot. - Zdążymy jeszcze obejrzeć wszystkie dziesięć tancerek w Camelot. - Myślę, że masz rację, Bob. Ja stawiam. Daj mi tylko chwilę, żebym znalazł Dignazia. Niech zajmie się papierkami, a my spadamy. Więcej tu sprytu naukowego niż w szkolnej pracowni chemicznej, stwierdził Phil, schodząc po schodach i krocząc między stanowiskami pracy. Mundurowi z Szóstej Dzielnicy skuwali aresztowanych tak szybko i sprawnie, że wyglądało to jak jakaś forma sztuki. Pewnie też są fanami Jankesów. Dignazio, flankowany przez parę golemów z MP-5, został z tyłu, przy wyjściu dostawczym. - Hej, Dig - powiedział Phil, przynajmniej próbując zachowywać się przyjaźnie. - Wygląda na to, że udało się nam bez żadnej obsuwy. - Udało się mi i moim ludziom. Ty tylko wlazłeś na kładkę i pocisnąłeś parę pierdoł. Phil uśmiechnął się krzywo. Typowe. - Niech będzie, Dig. Zajmij się resztą. Sprawdziliście wszystkie pomieszczenia? - Nie będziesz mi mówił, jak mam wykonywać swoją robotę, Straker. Sierżant wbił w niego spojrzenie; gotów do walki, żylasty, o twarzy bardziej pooranej niż oryginał Mona Lisy. Następnie ruszył w swoją stronę, zabierając obu strzelców. A potem. Dzyń. Phil obrócił gwałtownie głowę. Spojrzał w głąb pomieszczenia, wytężając wzrok. Zdawało mu się, że dostrzegł jakiś ruch. Cień? Nie. Jakiś refleks światła? Co to, kurwa, było? Nim Phil zdążył zrobić tuzin kroków w głąb ciemnego pomieszczenia, zrozumiał, że to nie było coś, ale ktoś.

Wyglądało to jak jakiś mały cień przemykający od jednych otwartych drzwi do drugich. Czujka, pomyślał. Dzieciak. Phil wyciągnął zza paska latarkę, po czym ruszył zakurzonym, wyłożonym linoleum korytarzem. Krąg światła błąkał się po ścianach. I wtedy... - Jezu! Dzieciak wyskoczył z jednego z bocznych pomieszczeń i puścił się sprintem ku drzwiom ze zgaszonym napisem WYJŚCIE, gorączkowo przebierając nogami. Policjanci zdążyli już zamknąć te drzwi od zewnątrz łańcuchem. - Nie wygłupiaj się, młody. Tędy nie uciekniesz. Chodź tu, pogadamy, dobra? Nie będę się dopierdalał, obiecuję. Smutno było patrzeć, jak gangi narkotykowe indoktrynują te dzieciaki, by pomagały im w prowadzeniu interesów. Oczywiście wyrastały na kryminalistów - to była jedyna droga, jaką znały. A ile ten miał lat? Dziesięć? Dwanaście? Jezu, pomyślał Phil ponuro. Chłopak uderzył w drzwi, stwierdził, że są zamknięte, i odwrócił się. Jego oczy były rozszerzone z przerażenia. Wyglądał na jakieś siedem czy osiem lat. - Spokojnie, nie zrobię ci krzywdy - zapewnił go Phil. - Ale musisz tu podejść, żebyśmy mogli załatwić tę sprawę. W świetle latarki Phila twarz chłopca wyglądała jak mroczna czaszka. Na chudych, ciemnych policzkach błyszczały łzy. Jest w chuj spanikowany, bez dwóch zdań, zrozumiał Phil. Najgorsze było to, że sąd dzielnicowy wsadzał takie dzieciaki do domu dziecka, skąd w dziewięciu przypadkach na dziesięć uciekały z powrotem na ulicę przy pierwszej nadarzającej się okazji. - Musisz teraz pójść ze mną - powiedział Phil. Nie miał pojęcia, co się za chwilę wydarzy. Nie zdążył nawet zauważyć, jak młody wyciąga broń. Jego uszy zaatakował tak dobrze, zbyt dobrze, znany odgłos strzałów z małokalibrowego pistoletu. Pif-paf! Pif-paf! Wszystko pogrążyło się w chaosie. Ostre, krótkie błyski zatańczyły mu przed

oczami. Philowi ledwie starczyło czasu, by zaufać instynktowi, który rzucił go za pustą beczkę na ścieki. Latarka potoczyła się po cementowej podłodze. Kolejny pocisk uderzył z brzękiem w beczkę. Sięgnął po służbowy rewolwer. - Jasna cholera, młody! Odbiło ci? Po czym strzelił mu nad głową. I dzieciak opuścił broń. Jak mogłem być taki głupi? Za dużo myślałem o cholernych Jankesach. Sekundę później dwóch antyterrorystów oświetliło mroczny korytarz. - Nie strzelać! - wrzasnął Phil. - To tylko dzieciak! W korytarzu pojawiło się więcej gliniarzy. - W porządku, panie poruczniku? - zapytał Eliot, pomagając mu wstać. - Ze mną tak - odparł Phil. - Ale nie jestem pewien, jak z moimi gaciami. - Co się stało? - Tylko jakiś spanikowany dzieciak. Strzeliłem mu nad głową. Ale Elliot odpowiedział mu dziwnym spojrzeniem, a z głębi korytarza dobiegły głosy, wzywające karetkę. Nie, nie, pomyślał Phil i sam rzucił się biegiem w tamtą stronę. Przysięgam na Boga, że strzeliłem mu nad głową! Do korytarza wpadło jeszcze więcej gliniarzy. Światła latarek tańczyły na ścianach. - Ponad głową, co? - Dignazio był tuż za nim. Wlepił spojrzenie w Phila. Nieźle żeś go urządził, Straker. Zastępca szefa będzie wniebowzięty. Dobry Boże Wszechmogący, myślał Phil, a w jego umyśle słowa te brzmiały jak jęki starego domu chłostanego przez wicher. Chłopak leżał przed zamkniętymi na łańcuch drzwiami, a z rany w jego prawej piersi wypływała pulsująca krew. Był martwy, nim położyli go na nosze...

Phil sięgnął pamięcią wstecz. Sześć miesięcy temu byłem porucznikiem policji miejskiej, o krok od awansu na kapitana, a teraz pracuję jako nocny stróż, za siedem i

pół dolara na godzinę. Wydział Spraw Wewnętrznych zaklasyfikował zdarzenie jako usprawiedliwione sytuacją zabójstwo, chociaż Phil przysięgał na wszystkie świętości, że celował wysoko ponad głową chłopca. Główny śledczy odparł, że nie dość wysoko. Ale to nie dlatego odszedł z policji... Dignazio, pomyślał. To musiała być sprawka Dignazio. Głównym śledczym z ramienia Wydziału Spraw Wewnętrznych był przypierdalający się do wszystkiego dupek o kamiennej twarzy i nazwisku Noyle. - Poruczniku, jaką amunicję miał pan w pańskim służbowym rewolwerze podczas interesującej nas nocy? - zapytał. - 0,38 cala plus P plus - odparł Phil, nieco zdenerwowany zbędnym pytaniem. - 0,38 cala plus P plus. Hmm. A jaką amunicję pana departament dopuścił do użytku w służbowej broni krótkiej? - Dziewięć milimetrów pełnopłaszczową, oraz 0,38 cala... - 0,38 cala plus P plus? - Tak. - Czy pański departament zezwala na używanie w służbowej broni krótkiej jakiejkolwiek innej amunicji, poruczniku? Do czego on, do diabła, zmierza, zastanawiał się Phil. Czemu zadawał mu te wszystkie niepotrzebne pytania? - Tylko personelowi Wydziału Operacji Specjalnych - odparł. - Ale jedynie po autoryzacji przez Komisarza Wydziału Operacji Specjalnych. - A czy jest pan funkcjonariuszem Wydziału Operacji Specjalnych, poruczniku? - Nie - odparł Phil. - Jestem z Wydziału Narkotykowego. - A czy interesującej nas nocy otrzymał pan z jakiegoś powodu autoryzację Komisarza Wydziału Operacji Specjalnych na używanie w pańskim służbowym rewolwerze amunicji innej niż 0,38 cala plus P plus? Phil z trudem opanował grymas irytacji. - Nie.

Noyle odchylił się w swoim krześle, siedząc pośrodku stołu konferencyjnego niczym Cezar dla ubogich, flankowany z lewej i prawej przez Kasjusza i Brutusa. Jego stalowe oczy nie mrugnęły dotąd ani razu. - Poruczniku, wie pan, co to takiego quad? Czemu pyta mnie teraz o quady! Zaczynało się to robić naprawdę denerwujące. - Tak - odparł z pewnym rozdrażnieniem w głosie. - Quad to specjalny rodzaj naboju. - A dlaczego jest taki „specjalny”? - Ponieważ wystrzeliwuje cztery cylindryczne pociski zamiast pojedynczej kuli. - A czemu to służy? - zapytał Noyle. - Zwiększeniu siły obalającej. Przy trafieniu pociski rozdzielają się i rozpraszają wewnątrz celu. Innymi słowy, quady powodują o wiele większe obrażenia niż standardowe kule. - Coś jakby kule dum-dum. - Tak - odparł Phil. - Fabrycznie zrobione dum-dumy, można powiedzieć... Ale, sir, jeśli można, to czemu służą te pytania? Jeśli chce pan pytać o rodzaje amunicji taktycznej, lepiej byłoby porozmawiać z szefem strzelnicy albo zbrojmistrzem Wydziału Operacji Specjalnych. Noyle ostentacyjnie zignorował pytanie Phila. - Poruczniku, czy słyszał pan o przypadku, żeby quady zostały lub miały zostać dopuszczone do użytkowania przez dowolnego funkcjonariusza tego departamentu? - Nie - powiedział Phil. - Nie, poruczniku? Zapadła krótka cisza, po czym Noyle porozumiał się szeptem z pozostałymi przedstawicielami WSW. Phil wykorzystał ten moment, by spróbować odczytać coś z ich twarzy. Wszyscy wyglądali tak samo: podobne garnitury, podobnie wyprane z emocji spojrzenia. Wyglądali niczym inkwizytorzy, a Phil czuł się jak czarownik oskarżony o herezję.

Co tu się, na Boga, dzieje? Szczurze oczka Noyle’a skierowały się ponownie na twarz Phila. - Poruczniku, właśnie przyznał pan przede mną i pozostałymi oficerami prowadzącymi przesłuchanie, że quady nie są dopuszczone do użycia przez funkcjonariuszy pańskiego departamentu. - Tak - powiedział Phil. Zaczęło robić mu się gorąco. Swędziała go skóra. - Więc dlaczego pan ich używał? Pytanie runęło na niego jak ceglana ściana. Zaczął się gotować w środku. Wykręcił złożone na podołku pięści. - Nie używałem quadów - oznajmił bardzo powoli. Gdyby nie mówił powoli, wpadłby w gniew, a utrata panowania nad sobą w obecności trzech oficerów WSW była ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował. Te trzy pokerowe twarze należały do lokalnej ekipy od urywania jaj. Wziął głęboki oddech, wypuścił powietrze i powtórzył: - Nie używałem quadów. Nigdy nie załadowałem tego typu amunicji do swojej broni ani na służbie, ani poza nią. A jeśli chce pan znać prawdę, to zaczynam mieć mętlik w głowie. Nie mam zielonego pojęcia, do czego ma prowadzić tak prowadzone przesłuchanie. - Podobnie jak my - wszedł mu w słowo Noyle - nie mamy zielonego pojęcia, co myśleć o pańskich dzisiejszych zeznaniach. Mamy wrażenie, że pan kłamie. Phil pochylił się ponad stołem. - Słucham? - Poruczniku, czy nie jest standardową procedurą, by posyłać na zwolnienie funkcjonariusza, który wziął udział w strzelaninie? - Tak - odparł Phil. - Udałem się na takie zwolnienie. - I co jeszcze pan zrobił? Czy protokół nie każe, by w takim wypadku funkcjonariusz zdał swoją służbową broń? - Tak, najwyższemu stopniem funkcjonariuszowi, który znajduje się na miejscu. Tak właśnie zrobiłem. Natychmiast. Jeśli sądzicie, że tamtej nocy używałem quadów, sprawdźcie mój służbowy rewolwer. Jest pod kluczem w magazynie.

Otwórzcie go i zajrzyjcie do bębenka, sprawdźcie załadowaną amunicję. Noyle odchrząknął - dla formalności, nie z potrzeby. - Dokładnie to zrobiliśmy, poruczniku, i znaleźliśmy pustą łuskę w komorze numer jeden. Komory numer dwa do sześć załadowane były quadami kalibru 0,38 cala. - To jakieś, kurwa, bzdury! - krzyknął Phil, zrywając się na nogi. - Nie, poruczniku. Nazywamy to dowodami - poinformował go Noyle. Podobnie jak raport z sekcji zwłok złożony przez dzielnicowego patologa. - O czym pan, do cholery, mówi? - Każde słowo Phila było niczym wykrztuszony z jego krtani kamień. - O chłopcu, którego pan zastrzelił. - Noyle przerwał na moment, by poprawić krawat. - Według raportu z sekcji zwłok został postrzelony w górną część torsu, tuż powyżej prawego płuca. Przy uderzeniu pocisk rozerwał się na, zacytuję, „cztery części kalibru 0,38 cala, z których dwie opuściły ciało przez górną prawą część klatki piersiowej. Trzeci kawałek ześlizgnął się po brzusznej stronie kręgosłupa i utkwił w lewej części kielicha lewej nerki. Czwarty przebił aortę”. Noyle odchrząknął jeszcze raz i podniósł oczy na Phila. - Zbrojmistrz z Wydziału Operacji Specjalnych zidentyfikował wzmiankowane fragmenty jako resztki niedozwolonego pocisku typu quad, poruczniku. System identyfikacji balistycznej potwierdził, że został on wystrzelony z pańskiej broni. A dzielnicowy patolog stwierdził, że bezpośrednią przyczyną śmierci ofiary było użycie tej właśnie amunicji. Innymi słowy, poruczniku, gdyby tamtej nocy używał pan standardowej, zatwierdzonej do użycia amunicji, ten ośmiolatek nadal by żył... Nadal by żył. Ostatnie słowa Noyle’a rozbrzmiewały teraz w głowie Phila, nawet po kilku miesiącach od chwili, w której padły. Z początku próbował walczyć z wnioskami WSW, ale sprawa była z góry przegrana. Phil wiedział, że Dignazio jakoś go w to wrobił, ale jak miał tego dowieść? Tydzień później Phil osobiście stanął przed obliczem komisarza. - Masz teraz dwie opcje, Straker - usłyszał. - Możesz trzymać się tej swojej idiotycznej historyjki o tym, jak to cię wrobiono, a wtedy prokurator rejonowy

oskarży cię o niedopełnienie obowiązków, używanie niedozwolonej i niebezpiecznej amunicji z premedytacją oraz, w najlepszym wypadku, zabójstwo drugiego stopnia. - A jaka jest druga opcja? - Możesz odejść. Oczywiście zajście zostanie zapisane w twoich aktach, ale nie staniesz przed sądem. Rusz głową, synu. Oddaj odznakę. I tak też Phil zrobił. Komisarz miał rację. Nie było innego wyjścia. Gdyby postanowił walczyć z oskarżeniami, sprawa trafiłaby do sądu. A ponieważ nie miał żadnego solidnego dowodu na to, że Dignazio go wrobił, orzeczono by jego winę. Dostałby co najmniej rok, a jeśli wiedział coś na pewno, to że gliniarze nie przeżywali w pace nawet miesiąca. Tak oto trafiłem tutaj, pomyślał, stojąc o drugiej w nocy w fabryce tekstylnej. Z wilczym biletem w kieszeni. Wpisany na czarną listę. Żaden departament policji w kraju nie będzie chciał mieć z nim nic wspólnego, nie z tym gównem, które wpisano mu do akt. W wieku trzydziestu pięciu lat jego błyskotliwa kariera w policji dobiegła końca, dyplom stał się bezwartościowy, a ponad dekada ciężkiej pracy zmieniła się w kupkę popiołu. Niemal się roześmiał. No dobra, więc jako gliniarz jestem skończony. Teraz mam nową karierę, jako stróż nocny, od dwunastej do ósmej rano, siedem pięćdziesiąt za godzinę. Lepsze to niż siedzenie w pace... Sama praca nie wymagała szczególnego wysiłku intelektualnego. Podejrzewał, że mógłby ją wykonywać dobrze wytresowany szympans. Praca w ochronie była jedynym zajęciem, które jakoś pasowało do jego wykształcenia i zainteresowań, a Preventive Security, Inc. było jedyną firmą w stanie, która dała mu pracę pomimo zszarganej reputacji. Robota była prosta: co godzinę naciskał guzik na fabrycznym zegarze. Przez resztę czasu siedział w biurze, pił dietetyczną Pepsi i czytał książki. - Łatwizna - obiecywał jego nowy szef. - Nie mieliśmy tu włamania od dwudziestu lat. Ciekawa robota. Wtedy zawył alarm. - To tyle, jeśli chodzi o dwudziestoletni rekord szefa - mruknął Phil pod

nosem. Pewnie awaria systemu. Sprawdził wyświetlacz na centralce. STREFA 2 migał napis. OTWARCIE DRZWI. Nie do wiary! Ktoś tu się jednak włamał! Wyłączył światło w kanciapie i nakręcił czerwony filtr na latarkę. Chwycił swój pojemnik z gazem GOEC - jako że Preventive Security, Inc. nie miało pozwolenia na broń - i przekradł się na podrzędny chodnik transportowy. Trzymał latarkę skierowaną w ziemię. Nie chciał wystraszyć intruza, miał zamiar go schwytać, choćby tylko po to, by pokonać nudę. Jednak wędrówka przez pogrążoną w mroku fabrykę napięła jego nerwy. A co, jeśli włamywacze są uzbrojeni? Po prostu uważaj i nie szarżuj, tłumoku. Rząd bezimiennych maszyn poprowadził go wokół hali produkcyjnej. W drugim końcu budynku (oznaczonym jako STREFA 2) dostrzegł otwarte drzwi. Ktoś tu jest, bez wątpienia, zrozumiał. Ale kto chciałby się włamywać do cholernej fabryki tekstylnej? Co można stąd ukraść? Szpule nici? Nieco dalej, gdy ruszył wzdłuż chodnika i minął kolejny zakręt, jego pytanie znalazło odpowiedź. Poważnie, czy te mendy są aż tak głupie? - zastanawiał się. Ktoś włączył oświetlenie przy automatach z kawą i przekąskami. Widział czyjś cień, pochylony nad jedną z maszyn. Złodziej drobniaków, wydało mu się oczywistą konkluzją. Po co pracować, jeśli można żyć z obrabiania automatów? Gdyby dalej pracował w policji, sytuacja byłaby banalnie prosta, ale jego nowy szef wyraził się bardzo dosadnie w sprawie incydentów z włamywaczami. - Pamiętaj, Phil, nie jesteś już Sędzią Dreddem, tylko zwykłym stróżem. Jeśli zobaczysz, że ktoś się naprawdę włamuje, wzywasz gliny i zabierasz się stamtąd. Żadnego zgrywania bohatera. Jezu, w tym stanie, jeśli ochroniarz zrobi krzywdę bandziorowi, który akurat popełnia przestępstwo, bandzior wnosi sprawę do sądu i wygrywa. Nie chcę żadnych pozwów ani odszkodowań do wypłacenia. Phil rozumiał jego punkt widzenia, zwłaszcza że nie miał ani broni, ani policyjnych uprawnień. Ale... nie znaczyło to, że nie mógł się trochę zabawić... - Policja! - krzyknął. - Stój, bo strzelam! - Niby z czego? Ze spryclówki? - odparł „intruz” i spokojnie odwrócił się w stronę Phila. A potem uśmiechnął się.

- Jak leci, Phil? Minęło sporo czasu, odkąd widziałem ulubionego syna Crick City. Pewnie nie zależy ci za bardzo na podtrzymywaniu kontaktów. Phil nie mógł w to uwierzyć. Mężczyzna, który stał przed nim, był niski i otyły. W szklanej płycie automatu odbijała się jego łysina, a z górnej wargi straszył wąs, przypominający uczepioną nosa gąsienicę. Te cechy, w połączeniu z czystym, wyprasowanym mundurem policyjnym, wystarczyły, by Phil rozpoznał stojącą przed nim postać. - Lawrence Mullins - powiedział. - Szef departamentu policji Crick City. Wyjawisz mi może, co tu, do cholery, robisz? - A jak ci się zdaje? Robię sobie kawę - powiedział Mullins i uniósł parujący kubek. Phil zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Spokojnie, powiedział sobie. Tylko nie eksploduj. Po czym, cóż, eksplodował. - Włamałeś się do mojej fabryki tylko po to, żeby napić się cholernej kawy?! Mullins zarechotał z aprobatą. - Widzę, że nadal masz ten swój temperament. Dobrze, dobrze. I, wiesz, naprawdę macie tu tanie zamki. Cholera, otworzyłem je szybciej, niż gdybym użył klucza. Może byś też już schował to swoje 44 Magnum w spreju, co? Biegają tu jakieś złe psy czy coś? Phil westchnął. - Szefie, proszę. Nie leć ze mną w chuja. Miałem zły dzień... a właściwie zły rok. - Tak, słyszałem. Wszyscy w miasteczku wiemy o tej strzelaninie, kiedy byłeś jeszcze w miejskiej. Ale o tym możemy pomówić później. Mądrze zrobiłeś, odchodząc z własnej woli, zamiast z nimi walczyć. Jak zaczynasz walczyć z wielkomiejskim WSW, to masz przesrane. Wtedy naprawdę byłbyś w dupie. Kurwa, były gliniarz, który siedział w więzieniu... Nie dostałbyś nawet roboty przy czyszczeniu sraczy w Barze u Chucka. Jeśli Phil nie lubił o czymś rozmawiać, to o tym, jak go wtedy wrobiono. Tym

bardziej nie potrzebował słuchać ciętych komentarzy na ten temat. - Szefie, słuchaj, fajnie cię widzieć i w ogóle, ale powiesz mi, czemu tu jesteś, czy tylko będziesz mnie dalej wkurwiał, popijając sobie kawkę? Mullins upił jeszcze trochę kawy, leciutko uśmiechając się zza wstęg pary. - A więc to tego chcesz się dowiedzieć? Chcesz się dowiedzieć, co mnie tu sprowadza? - Tak, szefie, właśnie tego. - Cóż, jesteśmy przyjaciółmi, nie? Z dawnych lat? Cholera, praktycznie cię wychowałem. A kiedy usłyszałem o tej sprawie z WSW i o twojej nowej, szmatławej robocie w ochronie, cóż... Obeszło mnie to, i tyle. Zdaję sobie sprawę, że nasze miasteczko nie jest wystarczająco godne, byś je czasem odwiedził, wiesz, powiedział „cześć” paru osobom, z którymi dorastałeś. Ale oczywiście wiem, że na pewno byłeś zbyt zajęty przez ostatnie dziesięć lat, przy tej całej wielkoświatowej pracy dla departamentu policji w metropolii. Porucznik wydziału narkotyków, taki miałeś stopień, co nie? Miałem, pomyślał powoli Phil. Ale nie mam. Już nie. - Szefie, próbujesz wzbudzić we mnie poczucie winy? Dobra, więc nie utrzymywałem kontaktu. Przepraszam. Ale nadal nie powiedziałeś mi, czemu wpieprzyłeś się na moją imprezę. Mullins roześmiał się. - Cóż, chciałem sprawdzić, czy nadal jesteś w formie, nie pracując już jako glina. - Tłuścioch spojrzał na otwarte drzwi serwisowe, szczerząc zęby. - Całkiem niezła robota z wytrychem, co? - Szefie! Mullins miał z tego prawdziwą radochę. - Dobra, Phil, dostosuję się do twojego poziomu. Tak naprawdę odwiedziłem tę zapyziałą fabrykę włóczki, ponieważ... cóż, chcę z tobą porozmawiać. Mullinsowe zabawy w kotka i myszkę bardzo szybko robiły się nużące. Phil widział go po raz pierwszy od prawie dekady i już miał go dość. Niektórzy nigdy się nie zmieniają, stwierdził ponuro.

- Dobrze, więc chcesz ze mną porozmawiać. O czym? Szefie, powiedz mi, proszę, zanim dostanę wylewu. Mullins dokończył kawę. Potem wyrzucił kubeczek do kosza. Potem kupił milky waya w sąsiedniej maszynie. Potem powiedział: - Chcę ci zaproponować pracę w moim departamencie. I na tym skończyły się wyjaśnienia Mullinsa. Oparte na wymijających wypowiedziach poczucie humoru było częścią jego ogólnej psychologii. Zawsze przedstawiał swoje zdanie, poprzestając na subtelnych uwagach. Phil urodził się i wychował w Crick City. Ojciec zwiał tydzień po jego narodzinach, a matka zginęła rok później, kiedy pralka, przy której pracowała, stanęła w płomieniach. Phil zatem wychował się u ciotki, która dostawała z tego tytułu pieniądze od władz stanu. Jedyną osobą, jaką znał, przywodzącą na myśl ojca, był Mullins - odkąd ktokolwiek sięgał pamięcią - szef policji Crick City. Mullins musiał się już zbliżać do sześćdziesiątki, ale dla Phila zawsze wyglądał tak samo, nawet kiedy przyszły porucznik chodził jeszcze do gimnazjum i przesiadywał po szkole na posterunku. Mullins był porządnym człowiekiem, a przynajmniej równie porządnym, co każdy inny szef policji z zapadłej dziury. Crick City, zamieszkane przez dwa tysiące obywateli, miało nieco mniejsze potrzeby, jeśli chodziło o stróżów prawa, niż Los Angeles, a ponieważ nie zdarzały się tam raczej żadne poważne zbrodnie, ratusz nie miał też powodu, by wyznaczać nowego szefa policji. Pod pewnymi względami Phil darzył tego człowieka szacunkiem. Kiedy był mały i znajdował się w dołku, to Mullins zawsze miał dla niego słowa pociechy, choć prawda, że często szorstkie. To Mullins trzymał go z dala od kłopotów. To Mullins opiekował się Philem, kiedy nikt inny nie mógł tego robić, i to również Mullins zachęcił Phila do pracy w policji. Ale z drugiej strony... Samo miasteczko wywoływało w Philu organiczną niechęć, a szef Mullins stale mu o tym przypominał. Crick City było zapyziałe i ubogie. Było Pułapką. Nikt tam nigdy niczego nie osiągał, nikt się nie wyprowadzał. Prawdziwa dziura. Kiepsko

płatne zajęcia, wysokie bezrobocie, najniższy wskaźnik wykształcenia w stanie. Na dziurawych drogach królowały zardzewiałe półciężarówki - a inne, ustawione na pustakach, dekorowały obskurne obejścia przed drewnianymi chałupami. Jedyne przestępstwa, które zdawały się tam regularnie powtarzać, to pijaństwo i awanturowanie się. Oraz najbardziej ikoniczne: znęcanie się nad współmałżonką. W sumie Crick City jawiło się jako nierozwiązywalny węzeł nędzy i beznadziei. Zapomniane miejsce, zamieszkane przez zapomnianych ludzi. Phil nie chciał być jednym z nich. Ale przecież było tylko jedno zajęcie, które chciał wykonywać... Być gliną. I oto pojawił się tu Mullins, niczym duch z poprzedniej dekady, i zaoferował Philowi pracę, którą odebrał mu Dignazio i jego kolesie. Oczywiście praca w departamencie policji Crick City nie przypominałaby w niczym jego przydziału w Wydziale Narkotykowym. Tam miał stanowisko, szacunek i posłuch, cele do spełnienia oraz ważne zadania, w których musiał w pełni wykorzystywać swoje wykształcenie i warunki fizyczne. Przejście stamtąd do policji Crick City było jak przesiadanie się z lamborghini do yugo. Przestań narzekać, upomniał się. Lepsze to niż podbijanie karty w fabryce włóczki. Przynajmniej będzie wykonywał pracę, do której został wyszkolony. Przynajmniej znowu będzie gliną. Nie patrz w zęby darowanemu koniowi, pomyślał, nawet jeśli ten koń nosi mundur szefa policji. Mullins nie zabawił w fabryce długo, ale to wystarczyło, by zasiać w umyśle Phila dość ziaren i sprawić, by miał o czym myśleć przez resztę zmiany. - Zajrzyj jutro po południu na posterunek powiedział okrągły mężczyzna - to jeszcze pogadamy. - Tak zrobię, szefie. Dzięki. - A, i uważaj na tych włamywaczy. Nigdy nie wiadomo, kto tu się włamie, żeby napić się kawy. - Co jeden żart, to lepszy, szefie. Do zobaczenia jutro.

A teraz, wiele godzin później, zdawszy swój posterunek w fabryce, Phil przebijał się przez miasto w porannych godzinach szczytu, prowadząc ceglastoczerwone malibu rocznik 76. Kupił je za trzysta dolarów w Malibu Motors. Teraz, kiedy nie pobierał już pensji porucznika, było to najlepsze, co jego budżet mógł wytrzymać. Jadąc do domu, nie mógł przestać myśleć o niespodziewanym pojawieniu się Mullinsa i robocie, którą mu zaproponował. Jak by to było wrócić? Crick City, zastanawiał się. Jezu, już sama nazwa brzmi wieśniacko. Ciekawe, czy miasteczko się zmieniło? Czy Chuck nadal był właścicielem Baru u Chucka? Czy nadal co sobotę wieczór nachlane po wizycie w lokalnej budzie ze striptizem Szallona Sallee wsioki ścigały się półciężarówkami po trasie? Czy kawa w QwikStopie nadal była ohydna? Kto tam jeszcze jest z ludzi, których pamiętam? A później, bardziej ponuro: Kto umarł, odkąd stamtąd wyjechałem? Tak, perspektywa powrotu do rodzinnej miejscowości rodziła wiele pytań. A... Vicki? Co z Vicki? Piękność ze szkoły średniej, jego pierwsza dziewczyna. Mogła wyjechać, ale zamiast tego postanowiła pracować dla Mullinsa, jedyna kobieta w lokalnej policji. Ciekawe, czy nadal tam jest... Ale później, kiedy zajechał swoim malibu na zaśmiecony parking, Phil poczuł, jak skręca mu się żołądek. Było jeszcze jedno pytanie, prawda? Wspominanie miasteczka i jego mieszkańców sprawiło, że przypomniał sobie o czymś jeszcze. Głosy. No i... Chata, pomyślał. To miejsce nie miało nigdy innej nazwy. Po prostu... Chata. Czy Chata nadal tam stała? A co więcej, czy faktycznie kiedykolwiek w niej był? Przecież zaledwie parę godzin później poważnie zachorował. Doktor powiedział, że tak ostra gorączka często powoduje delirium i halucynacje. Ciotka musiał pomyśleć, że oszalał, poza tym miał tylko dziesięć lat...

Może i oszalałem, stwierdził, wracając do tego zdarzenia myślami. Boże Wszechmogący, mam nadzieję, że postradałem wtedy zmysły… Ponieważ nieważne, czy mu się to tylko przywidziało, czy było prawdziwe, jest to jedyna rzecz, której Phil nigdy nie mógłby zapomnieć. Chata, pomyślał raz jeszcze. I ohydne rzeczy, które tam widział. Dwa

Cień Cody Nattera padł na bagażnik samochodu niczym pochylające się ramię dźwigu. Ręce sięgnęły do zatrzasku. Strasznie młoda, pomyślał. Dziewczyna, związana i zakneblowana, zadrżała na całym ciele, kiedy padł na nią cień. Jej urocze czerwone oczy wydawały się wychodzić z orbit z przerażenia. - Co się stało? - zapytał. - Wczoraj wieczór wzięła dupę w troki i nawiała z chałupy - powiedział Druck, którego prawe oko - głębiej osadzone w oczodole niż lewe - zawsze mrugało w niekontrolowany sposób, kiedy był czymś podekscytowany. Druck był jedynym Bagnowym, na którego solidność Natter mógł zawsze liczyć. Poza tym umiał się składnie wysławiać. - Trochę nam zajęło, nim żeśmy ją złapali, zaraz przed świtem, na Taylorowym trakcie. Cóż za strata. Natter nie mógł od niej oderwać swoich czerwonych oczu. Dygotała na całym ciele. Zmoczyła się. Oczywiście, że jest przerażona, stwierdził. Obecny czas napawa grozą. Starzy wymierali, a młodzi rodzili się coraz słabsi. Czy uda im się jeszcze przetrwać choć jedno pokolenie, zanim... Nie dumać, upomniał się. Mieć wiarę. - Musisz być grzeczna - wyszeptał jej do ucha głosem, który brzmiał jak skrzypienie starego drewna. - Musisz ufać opatrzności. Rozumiesz?

Znaczenie tych słów musiało z pewnością umykać jej pojmowaniu, ale mimo to przytaknęła, dysząc przez knebel. W tej sytuacji słowa były zbędne. Druck na pewno spodziewał się, że to on wymierzy zwyczajową karę - stąd jego entuzjazm zdradzany przez drgającą powiekę. Czasami się ślinił. - Rozwiąż ją - powiedział Natter. - Ale mielim chyba... - Rozwiąż ją, zdejmij jej knebel. Osłupiały Druck zrobił, co mu kazano. Odziana w poszarpane łachmany dziewczyna dyszała ciężko. Długie, kościste palce Cody Nattera dotknęły jej policzka. - Ruszaj - powiedział przyzwalającym tonem. - I bądź grzeczna. Pamiętaj o opatrzności. Po jej zdeformowanej twarzy pociekły łzy wdzięczności. Pisnęła coś, jakieś zrozumiałe tylko dla siebie słowa podziękowania, po czym wygramoliła się z bagażnika i pobiegła w las. Natter odwrócił się do Drucka, którego równie zdeformowane oblicze wyrażało zawód. - Zabijesz ją później - wyszeptał zasuszony mężczyzna. - Dziś w nocy. I bądź delikatny. Druck wyszczerzył się w uśmiechu, pryskając śliną.

- Zatłukby se co - powiedział Scott, i powiedział to bez żadnych emocji, jego słowa brzmiały jak zwyczajny, neutralny komentarz. Scott „Mały Scott” Tuckton jechał dzisiaj zgarbiony na szerokiej kanapie z tyłu. Sporo pizd tu siedziało, myślał sobie bez szczególnego powodu. Sporom tu se fajno narezali. Prowadził Bebech; taką ksywkę nosił Lowell Clydes. Otrzymał ją ze względu na swój wyjątkowo słuszny obwód talii. Obaj trzymali między nogami puszki z piwem. Kabinę wypełniał gorący głos Bonnie Raith, od którego niejednemu robiło się ciasno w kroku.

_ Taa, jak jom słyszę, to mi zara kuśka staje - skomentował Mały Scott, nonszalancko drapiąc się po kroczu. - A tobie nie, Bebech, chłopie? - Nooo - odparł Bebech. Scott podrapał się po bokobrodach, które w świetle popołudnia przybrały złotą barwę. - Ano, fajny dziś dzień, nie? Ta jest, dobry dzień, byśmy coś se zatłukli. - Nooo. - No ale musim z tym chiba poczekać do nocy. Noc najlepsza, żeby se coś zatłuc. Scott lubił zabijać. Lubił rozjeżdżać zwierzęta. Parę razy rozjechał też człowieka. Raz sprasowali małą dziewczynkę, która jechała na jednym z tych bajeranckich dziesięciobiegowych rowerów, po czym porzucili jej ciało w lasach niedaleko Waynesville. Innym razem jeden z niedorozwojków z Prospect Hill śmigał sobie ślicznie poboczem Starej Drogi na Dunwich. Wtedy również to Scott prowadził i walnął dzieciaka prosto w łu-bu-DUM! - A czemu ty wogle chcesz kogo zatłuc, Mały? - zaciekawił się Bebech. - A tak dla jaj chiba - odparł Scott. Mały Scott i Bebech należeli do ludzi, u których kliniczni psychiatrzy nie znaleźliby żadnych cech, jakimi normalnie usprawiedliwiano socjopatię. Ich mózgi nie miały żadnych biologicznych defektów, nie przejawiały też żadnych anormalnych adaptacji ani na poziomie kognitywnym, ani biochemicznym. Obaj byli zdrowymi przedstawicielami rodzaju ludzkiego, którzy potrafili odróżniać dobro od zła, którzy jako dzieci nigdy nie byli wykorzystywani seksualnie ani zamykani w ciemnicy. Ich rodzice byli porządnymi, ciężko pracującymi ludźmi i nie popełnili żadnych poważnych błędów wychowawczych. Zachowania Scotta i Lowella nie dało się liberalnie zrzucić na karb ich środowiska, ciężkich przejść z dzieciństwa czy anormalnej chemii mózgu. Nie, zwyczajnie byli oni - mówiąc prostszymi słowami dwoma wrednymi, bezlitosnymi skurwysynami z zapadłej dziury. Na przykład nie pracowali. Byli w pełni zdatni do pracy, ale po prostu nie mieli takiego zamiaru.

- Gdzie nie spojrzysz, tam forsa. Nic ino brać! - stwierdził kiedyś Mały Scott. - Nooo - zgodził się Bebech. Najlepszą cechą Południa było to, że obfitowało ono w zadupia. Zadupia bez własnych posterunków policji. Tak więc obaj dżentelmeni wyruszali z Crick City na regularne wyprawy („rezać blisko domu, to jak narobić tam, gdzie się je” powiedział Scott). Trzydziestominutowa przejażdżka Drogą w tę czy w drugą stronę i już mogli przebierać w odosobnionych wioskach, gdzie cieszyli się całkowitą anonimowością. W tej części stanu wszyscy jeździli wielkimi półciężarówkami i nosili takie same ciuchy: wysokie buciory, dżinsowe spodnie i dżinsowe kurtki narzucone na podkoszulki. Wioskowa moda pozwalała się świetnie kamuflować. Żyli szczęśliwie bez żadnego ustalonego celu, z tygodnia na tydzień, idąc za głosem swoich pragnień. Ale folgowanie tym pragnieniom, niezależnie od ich natury, wymagało jednak funduszy. W końcu piwo kosztuje. Podobnie jak utrzymanie wozu, przyczepy mieszkalnej czy posiadanie ubezpieczenia. Najłatwiejszym łupem były barowe dziwki. Na Południu stało więcej przydrożnych mordowni, niż mógłbyś zliczyć, a każda z nich miała co najmniej jedną parkingową królową obciągania druta, gotową służyć zainteresowanym facetom. Poczekać do około pierwszej w nocy, zwabić jedną z tych dam do wozu typową obietnicą pieniędzy za usługę, najpierw pozwolić jej zrobić swoje, oczywiście, a później dupnąć ją z kasteta w czaszkę. Za powzięty wysiłek czekała zwykle nagroda w postaci torebki wypchanej dychami i dwudziestkami. Jeśli chodzi o facetów, z nimi była jeszcze lepsza zabawa. Dowolnej piątkowej nocy (piątkowe były najlepsze, bowiem pierwszą rzeczą, które te półgłówki robiły przed udaniem się do baru, było spieniężenie czeku od pracodawcy) wystarczyło ukryć się w zagajniku za barem lub salonem bilardowym, poczekać, aż jakiś nabzdryngolony gość wytoczy się na parking, po czym porządnie dupnąć go z kastetu w czaszkę. Następnie należało zaciągnąć go między drzewa, związać, zakneblować i skroić portfel, w którym na sto procent znajdowała się połowa ostatniej wypłaty. Kilka minut później z baru wyłaził kolejny frajer i powtarzało się cały proces. Scott i Bebech zwykle byli w stanie załatwić sześciu czy ośmiu gości na jednym parkingu w przeciągu zaledwie godziny.

Później, na boku, zaczęli zarabiać jeszcze lepszą kasę, wożąc anielski pył dla lokalnych dilerów narkotykowych. Nie była to może prawdziwa praca, ale zawsze coś. Nie zażywali tego, tylko przez parę nocy w miesiącu pomagali przy sprzedaży. Tysiąc dolców za przejazd, nie byle co. Dodawszy to do zarobku z okradania frajerów, Scott i Bebech żyli sobie całkiem, psze pana, nieźle. Kiedy już mieli pieniądze, nadchodziła pora na przyjemności. Rezanie, jak lubił to nazywać Mały Scott. - Co ty na to, żebyśmy se dzisiaj porezali jakieś pizdeczki, a? - proponował. Do rezania świetnie nadawały się autostopowiczki. Panie Jezu, pomyślałby człowiek, że w dzisiejszych czasach dziewczyny mają dość oleju w głowie, by nie pakować się do wozu, w którym jedzie dwóch kompletnie nieznajomych chłopów. A tu starczyło dostatecznie długo pojeździć i już jakaś była, zasuwała poboczem drogi ciemniejszej niż dziura w diabelskiej dupie. Zwykle była ładniejsza niż brzydsza, a zawsze sama. Bebech od razu zatrzymywał wóz. To Mały Scott zawsze gadał swoim niedbałym, swojackim tonem wioskowego chłopaka. - Pochwalony, śliczna panienko, a dokąd to się wybierasz w takom pięknom noc? To się świetnie składa, bo akurat ja i mój ziomek właśnie dokładnie tam jedziemy. Wskakuj do środka, to dotrzesz tam cała i zdrowa. Cała i zdrowa, o tak. Mały Scott znał każdy zagajnik, zakamarek, jar i leśną polanę w dowolnej okolicy, po której jeździli. Wystarczył jeden skręt z trasy. Nieświadoma dziewczyna zaczynała się wtedy domyślać, że coś jest nie tak, ale kiedy taki domysł się pojawiał, było już za późno. O wiele za późno. W głębi lasów nikt nie mógł usłyszeć ich krzyków, a krzyczały, krzyczały jak jasna cholera. Różnorodność była niezbędnym warunkiem unikalnych doświadczeń, a Scott „Mały Scott” Tuckton umiał to docenić. Uwielbiał słuchać, jak krzyczą, a jego bogata wyobraźnia nie pozwalała mu pominąć ani jednego sposobu, na który mógłby je do tego skłonić. Tak, Mały Scott miał głowę pełną wizji, przy których Iwan Groźny był równie straszny, co zasrana Bambi. Bebech sądził, że zabili z tuzin osób. Nigdy naprawdę nie zamierzali tego

robić, po prostu pewnego razu zdarzył im się wypadek. Którejś nocy jak zwykle kroili pijaków i Mały Scott trochę za mocno dupnął jakiegoś skurwiela z kastetu w czaszkę. Tak oto z rozbójników przedzierzgnęli się w morderców. Czaszka biednego skurwiela pękła, odsłaniając różowy mózg. - Ach, kurde bele, spojrzyj ino, co żem tu zrobił? - powiedział Scott z ponurą fascynacją. Jak to się mówi, wypadki się zdarzają. Ale dla Scotta mordowanie było niczym czipsy. Nie da się zjeść tylko jednego. Tej samej nocy poderżnął gardło barowej dziwce, która właśnie zrobiła mu fellatio. - Jezu Chryste, Mały! - zdziwił się Bebech. - Za coś jej to zrobił? - Nie wim - odparł Scott, chichotem dusząc wyrzuty sumienia. - Ale dobrze, że mamy tu polijester. - Podrapał się po głowie. - Ale dużo te dziewczyny majom w sobie posoki, co? Rola Bebecha ograniczała się do patrzenia i pomagania. To Scott był wirtuozem. Lubił powoli dusić dziewczyny w trakcie stosunku za pomocą pętli naszykowanej z łyka i drewnianego kołka. Wyruchał też kiedyś w tyłek, a później zatłukł na smierć hipisa, którego z początku wziął za dziewczynę. Zarżnął parę japiszonów, którzy obozowali w lesie. I była jeszcze ta ruda autostopowiczka, która musiała być w ósmym miesiącu i dwudziestym dziewiątym dniu ciąży... Ale nieważne, co jej zrobili.

Trzy

Nie ma jak w domu, pomyślał Phil, wkładając w to tyle jadu, ile zdołał. Czy to przez wstyd? Jakby to wyglądało? Chryste, dyplom magistra, dziesięć lat pracy w wielkomiejskiej policji, i oto wracam tam, skąd przybyłem, do starego, dobrego Crick City, światowej stolicy niedorozwoju. Kilka minut po tym, jak oddzieliła się od międzystanowej, droga zaczęła

opadać w dół, podążając w ślad za jego nastrojem. Była to Droga Stanowa numer 154, przez miejscowych nazywana po prostu Drogą, pięćdziesięciokilometrowa wstęga połatanego asfaltu, która wiła się pomiędzy łagodnymi wzgórzami i przecinała leśne pasy. Łączyła też wiele spośród najbiedniejszych i najbardziej zacofanych miejscowości stanu: Luntville, Tylersville, Waynesville oraz Crick City. Wkrótce z horyzontu za plecami Phila zniknął masywny zarys metropolii, zastąpiony przez spięte mostami wąwozy, zapuszczone farmy, osiedla przyczep mieszkalnych i jedną rozpadającą się ruderę po drugiej. Samo dno, stwierdził Phil. Waynesville, Luntville, Crick City - nie miało znaczenia, jak je nazywano. Dla niego wszystkie były identyczne. Wiocha-ville. Nawet lasy wyglądały nędznie. Dzika roślinność i hałdy pradawnych śmieci wciśnięte pomiędzy gęste masy drzew, cherlawych i szkieletowych lub prostych niczym rury kanalizacyjne i wznoszących się na dziesiątki pięter w górę. Rozplenione grzyby lśniły niczym zielone smarki ociekające po schorowanych i ohydnie napęczniałych pniach. Większość znaków drogowych była już niemożliwa do odcyfrowania, ponieważ ktoś obrał je za te i strzelał do nich ze strzelby. Pobite szkło pokrywało pobocza niczym warstwa halitu. Wśród niego leżały niezliczone zwłoki małych zwierząt. W policyjnym slangu to „drogowa pizza”. I „placek z oposa” - bowiem to właśnie oposy bez końca padały ofiarą kierowców i stawały się później posiłkiem niezliczonych zwierząt, które z kolei padały ofiarą innych kierowców. Niekończący się krąg destrukcji. Po prawej stronie Phila zamajaczył wschodni grzbiet, wielki, naturalny mur, przez który cała Droga zdawała się pogrążona w ciągłym mroku. Przejechał przez Lockwood, miasteczko, z którego kilka lat temu wyniosła się większość maleńkiej populacji, zdawałoby się, w przeciągu jednej nocy. Następnie przez Prospect Hill, gdzie w ciągu pewnego weekendu zmarły lub oślepły tuziny mieszkańców na skutek źle pędzonego bimbru. Tak, bimber, księżycówka, krzakówka - niektóre z tych społeczności nadal pędziły alkohol w ukrytych po lasach destylatorach, jakby era prohibicji nigdy się nie skończyła. Phil spróbował tego raz i jeden łyk prawie powalił go na ziemię. Od Drogi regularnie odłączały się mniejsze drogi, wszystkie o absurdalnie

wieśniackich nazwach. Droga Indyczej Szyi, Droga Suchej Szczapy, Droga Starego Młyna. Była nawet Droga Kleszczowej Szyi, a o ile Phil wiedział, to kleszcze nie miały żadnych szyi. Ach, wyrafinowanie, pomyślał. Diler używanych samochodów pod szyldem U Luke’a Farciarza, Bilardziarnia Szybkiego Edka i przydrożny bar, który, najzupełniej na poważnie, wabił gości napisem DOBRE RZARCIE. Phil wiedział, że pomiędzy tymi miasteczkami istniały jeszcze bardziej odosobnione społeczności, a właściwie sub-społeczności, które żyły w kompletnym oderwaniu od świata. Tworzyły luźno powiązane osady tak zwanego „ludu wzgórz” ich populacja pozostawała tajemnicą nawet dla państwowych urzędników. Ludzi wzgórz obdarzano też prostszymi nazwami. Dziady. Biali dzicy. Nieobjęte spisem powszechnym społeczności ludzi katastrofalnie biednych. Ludzi, którzy żyli z tego, co wyhodowali, którzy nigdy nie byli u lekarza, nigdy nie mieli telewizora. Dzieci, które nigdy nie chodziły do szkoły. Trzeci Świat Najwspanialszej Ameryki. Mieszkali w byle jakich, krytych papą ruderach i porzuconych przyczepach, bez bieżącej wody i elektryczności. Dla przeciętnej osoby była to literacka fantazja, ale tutaj - brutalna rzeczywistość. Phil wiedział, że każdy stan miał swoją wiejską biedotę i swój lud wzgórz, drobne odpryski ludzkości zamiecione w kąt. Aby zdobyć forsę, sprzedawali bimber i złom; aby zdobyć pożywienie, szli do lasu. Trudno było uwierzyć, że w kraju mikroprocesorów, chrupek o smaku banana i hamulców antypoślizgowych, sitcomów, telezakupów i kablówki, systemów dźwięku przestrzennego i kuchenek mikrofalowych może istnieć podobna nędza, a tym bardziej pod samym nosem reszty społeczeństwa... Kiedy był mały, widywał ich cały czas, jak myszkowali wśród porzuconych w lesie worków ze śmieciami albo przechadzali się wzdłuż Drogi, ubrani w łachmany, z wędkami domowej roboty przerzuconymi przez ramię. Czasami ich dzieci o umorusanych twarzach żebrały o drobne pod Qwik-Stopami i wiejskimi sklepami, dopóki właściciele nie gnali ich precz. Tak, widział ich niejeden raz. I może to tłumaczyło zły nastrój Phila, związany z powrotem do Crick City. Los często rozdawał złe karty. Jak niewiele brakowało, by Phil stał się jednym z

nich? Chryste, pomyślał. Malibu wzięło kolejny łagodny łuk z cichym piskiem skorodowanych przekładni. Po prawej, na wzgórzu, wznosił się dom Fletcherów, odrapana, przedwojenna konstrukcja, która uginała się już pod własnym ciężarem. W dachu ziały dziury, ale Fletcherowie nadal tam mieszkali. Nie chcieli opuścić swego domu. Po lewej natomiast Phil dostrzegł ustawioną na pustakach przyczepę (zaraz za nią rozciągał się staw Hockleyów); była tam, odkąd sięgał pamięcią, a kiedy padały obfite deszcze, lustro wody podnosiło się powyżej poziomu podłogi. Jednak jej mieszkańcy również nie mieli zamiaru nigdzie się wyprowadzać. Ja się wyprowadziłem, myślał Phil. Wyprowadzam się stąd ponad dekadę temu... i oto, gdzie teraz jestem. Za następnym zakrętem pojawił się znak: CRICK CITY Nie było tu nic, co można by nazwać ulicą. Droga przebijała miasto niczym szpikulec szaszłyk. Wóz mijał rozrzucone sporadycznie, na wpół zrujnowane domostwa, częściowo skryte między drzewami. Małe osiedle przyczep tu, sklep Hulla tam. Co jakiś czas lasy cofały się, ustępując miejsca pofałdowanym, zapuszczonym polom uprawnym. Na niektórych widać było z daleka wielkie stodoły, tak przegniłe, że przebijał przez nie krajobraz, oraz zarobaczone krzyże, na których niegdyś wisiały strachy na wróble, ale, podobnie jak stodoły, poddały się już dawno siłom erozji. Phil skręcił dwukrotnie ostro na bok, by nie rozjechać wałęsających się na środku jezdni oposów. Trzeci opos nie miał tyle szczęścia, poprzedni pojazd zgniótł go na mięsny placek. Malibu spłoszyło kruka, który odleciał, ciągnąc za sobą sznur wnętrzności, długi na dobry metr. Phil skrzywił się, patrząc na oddalającą się różową wstęgę. Nie było czasem tak, że Rzymianie czy jacyś tam inni odczytywali przyszłość ze zwierzęcych trzewi? Absurdalne skojarzenie, ale dobrze pasowało do obrazu. Co czekało na niego w przyszłości? Czy ta przyszłość mogła być spędzona produktywnie, biorąc pod uwagę, że wrócił tutaj? Mój los przepowiedziany przez

flaki oposa... Za kolejnym polem, niechlujnym zagonem kukurydzy, dostrzegł klub Szallona Sallee, lokalną budę ze striptizem. Otoczony żarówkami szyld obiecywał TANIEC GO-GO I PIWKO. Nawet o tak wczesnej porze na wielkim, żużlowym parkingu stało kilka półciężarówek. Półtora kilometra dalej wznosił się Magazyn Rolniczy Boutona, a gdyby Phil pojechał jeszcze kawałek dalej, dotarłby do okazałego czterogwiazdkowego lokalu dla koneserów wytrawnej kuchni, a przynajmniej jego odpowiednika jak na warunki Crick City, czyli Baru u Chucka. Nie mieli może terrine z kaczką foie gras ani pieczonej przepiórki z grzybami porcini, ale dało się tam całkiem nieźle zjeść. Po drodze Phil minął kilku samotnych przechodniów, paru wsioków w ogrodniczkach oraz niesławnego Bezrękiego, którego pamiętał jeszcze z dzieciństwa. Gość codziennie przemierzał trasę z osiedla przyczep Crownsville do Alkoholi Snoota, kupował flaszkę Bushmillsa i szedł z powrotem. Codziennie, jak w zegarku. A było to dobre osiem kilometrów w jedną stronę. Facet musi mieć teraz z setkę, pomyślał Phil. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają. A za kolejnym zakrętem... Poboczem szedł niespiesznie czwarty przechodzień. Lud wzgórz, domyślił się Phil, gdy tylko dobrze mu się przyjrzał. Chłopak, na oko przed dwudziestką, wydawał się wysoki i patykowaty, a jego chód był nierówny, jak u kogoś z chorym kolanem. Długie, tłuste, czarne włosy zwisały w strąkach, a jego twarz z daleka bardziej przypominała plamę sadzy. Mam nadzieję, że młody zasuwa teraz do sklepu po mydło. Jego ubranie potwierdzało tylko poprzednią tezę: przylegało do ciała jak zapocony łachman, a połatane zostało kawałkami ceraty, ręczników i kilku sztuk odzieży. Tak, lud wzgórz bez wątpienia. Phil był tego pewien, aż do momentu, gdy... Poczuł, jak przeszywa go dreszcz. Do momentu, gdy był na tyle blisko, by rozpoznać charakterystyczne szczegóły. Chryste, jego twarz... Połowa twarzy chłopaka była napuchnięta, podczas gdy druga wyglądała, jakby się zapadła. Jedno nozdrze skrzywionego nosa zmieniło się w szparkę, podczas

gdy drugie ziało otworem wielkim jak ćwierćdolarówka. A wał ponad jego oczami całkowicie pozbawiony był brwi. A oczy... Bagnowy. Oczy świeciły rdzawymi tęczówkami. Czerwień przemieszana z brązem. Tak ich tu nazywano. Lud bagien. Bagnowi. Najniższa kategoria ludu wzgórz. Chociaż wiele się o nich mówiło, rzadko można było ich spotkać. Sam Phil widział ich tylko parę razy przez całe swoje życie. Ludzie z bagien uprawiali kazirodztwo od tak dawna, że niemal wszyscy byli groteskowo zdeformowani. Zniekształcone głowy i twarze. Nierównej długości ręce i nogi. Jedne oko większe od drugiego. Phil słyszał, że niektórzy rodzili się w ogóle bez oczu albo bez ust. By jeszcze pogłębić tę tragedię, defekty umysłowe były równie dobrze widoczne. Niektórzy Bagnowi w ogóle nie potrafili mówić, a wielu z tych, którzy potrafili, bełkotało tylko zbitki słów, które nie miały żadnego sensu. Podobnie jak lud wzgórz, Bagnowi byli sekretem zabitego dechami miasteczka - sekretem, do którego istnienia nigdy się nie przyznawano.

- No, a oto i on. Myślałem już, że mnie olałeś - powiedział szef Mullins zza swojego wielkiego, zagraconego biurka. Phil czuł się jeszcze gorzej. Posterunek Policji Crick City wydawał się o wiele mniejszy niż ten z jego wspomnień, ciasny i duszny. Przez okno wychodzące na tyły pomieszczenia widział miniaturowy areszt i zaparkowanego obok niego pontiaca beneville Mullinsa, zaopatrzonego w syrenę i czerwono-niebieskie koguty. Rząd trofeów myśliwskich zwieńczał szczyty odrapanych szaf na akta, wisiał tam też certyfikat nadający Mullinsowi stanowisko najważniejszego policjanta w mieście. Po niezliczonych latach, przez które tu wisiał, śnieżnobiały niegdyś papier przybrał żółtawą, barwę. - Usiądziesz wreszcie, czy może masz kupę w gaciach? - Prawdę mówiąc, szefie, mam kupę w gaciach, ale i tak usiądę. Phil przyciągnął sobie składane metalowe krzesełko, po czym szybko

podziękował za kawę. O ile dobrze pamiętał, w smaku generalnie przypominała ona zaprawianą kofeiną terpentynę. Nie mogę uwierzyć, że tu siedzę, pomyślał. Nalana twarz i łysa czaszka Mullinsa błyszczały w słońcu. Mężczyzna napił się kawy i westchnął. - Założę się, że przez milion lat byś nie wpadł, że będziesz pracował dla mnie. - Szefie, powiedziałeś, że chcesz pogadać, więc oto jestem. Nie powiedziałem jeszcze, że biorę tę robotę. - Oczywiście, że ją weźmiesz. Jak już raz zostałeś gliną, to będziesz nim zawsze. Do cholery, wolałbyś spędzić resztę życia na pilnowaniu stert płótna? Słuszna uwaga, przyznał Phil w myślach. - Poza tym - dodał Mullins - jesteś mi potrzebny. - Dobra, więc co jest grane? - Grane jest to, że nie mam żadnych gliniarzy, a chociaż Crick City do metropolii nie należy, to ja nie jestem jednoosobowym wydziałem policji. Z tego, co Phil pamiętał, Mullins zawsze miał pod sobą dwóch lub trzech funkcjonariuszy. Z trudem przywołał z pamięci ich nazwiska. - North i Adams pracowali dla ciebie od lat. Co się z nimi stało? - Co się z nimi stało? - Mullins wydał z siebie desperacki śmiech. - Chuje rzucili robotę, oto, co się stało. Złożyli pisemne rezygnacje i sobie poszli. Znaleźli lepiej płatne posady w innych miastach. North śmiga po rewirze w Fairfax, a Adamsa zgarnęło Hrabstwo Montgomery. - To byli dobrzy ludzie, szefie. Powinieneś był dać im więcej pieniędzy. - Tak, a burmistrz powinien przedzierzgnąć się, kurwa, w Świętego Mikołaja. Nic nie mogłem zrobić. Nie byłem w stanie dać im takiej forsy i warunków, jak policja hrabstwa. Mogłem tylko patrzeć i pomachać im na do widzenia. Hmmm, pomyślał Phil. North i Adams odeszli do lepszych departamentów. Ale ciekawe, co się stało… - A co z Vicki? - zapytał. - Tak myślałem, że to będzie twoje następne pytanie. Cóż, też odeszła, lata

temu. Wiedziałbyś więcej, gdybyś utrzymywał kontakty. - Hej, posłałem ci kartkę bożonarodzeniową, nie? - Tak, jeszcze za czasów prezydentury Reagana - odparł Mullins i podrapał się po podbródku. - A może był to Carter? - Bardzo śmieszne, szefie. Normalnie zrywam boki. Ale nieważne. Co mówiłeś o Vicki? - Nic nie mówiłem. To ty pytałeś... Nadal tęsknisz do starej miłości, co? Ciągle cię kręci ten słodki rudzielec... Phil zmarszczył brwi. Czy chciał tego, czy nie, cofnął się myślami w przeszłość. Chodził z Vicki Steele od liceum przez całe studia - była jego pierwszą miłością... a tak prawdę mówiąc, to jedyną. Ale chyba nie dość mocno ją kochałem, stwierdził. Kiedy otrzymali swoje dyplomy, zaczęły się między nimi straszne kłótnie. Phila od razu zatrudniła miejska policja. Vicki nie chciała wyjeżdżać. On chciał. Phil wyjechał. Ona nie. I tyle. - Ale - nawijał dalej Mullins - jednego nigdy nie pojmę. Czemu ją porzuciłeś? Phil znowu zmarszczył brwi. Miał wrażenie, że będzie to robił częściej, jeśli faktycznie przyjmie tę robotę. - Wcale jej nie porzuciłem. Nie wyszło nam, więc się rozstaliśmy. Powiesz mi w końcu, co się z nią stało, czy będziesz leciał w ciula przez resztę popołudnia? - Zrezygnowała z posady, tak jak pozostali. Po prostu wzięła i sobie poszła. - Do którego departamentu? - Nigdy nie powiedziałem, że przeniosła się do innego departamentu - rzucił Mullins, wykorzystując okazję. - Ale ciągle mieszka w okolicy. Jestem pewny, że prędzej czy później się na nią napatoczysz, więc schowaj penisa z powrotem do portek i wróćmy do naszych baranów. Prawda jest taka, że North i Adams zdradliwie porzucili mnie w samym środku sytuacji kryzysowej... Phil jednak nie potrafił już skupić się na słowach Mullinsa. Ciągle myślał o Vicki. Chryste... Gdzie teraz pracuje? Gdzie mieszka? Czy nadal wygląda tak jak

kiedyś? I kiedy, jeśli nie jest to zbyt śmiałe... Kiedy ostatni raz o mnie myślała? Dorośnij, upomniał się. Pewnie już nawet nie pamięta, kim jesteś, ty samolubny, napuszony idioto... - Co mówiłeś? - zapytał, wracając wreszcie do rzeczywistości. - Kryzys? - Tak jest, mam tu nagle poważne problemy i jeśli ich nie rozwiążę, rada miejska może mi dać kopa. Phil nie mógł sobie wyobrazić, żeby w Crick City zaistniał jakikolwiek prawdziwy „kryzys”, a tym bardziej na tyle poważny, by zagrozić odwiecznej władzy Mullinsa. Facet był tu szefem policji dłużej, niż Cezar rządził Rzymem. - A co - zażartował Phil - zbakańcy wyrywają wam parkometry z rynku? Mullins nie roześmiał się ani nawet nie uśmiechnął. Był to nieomylny znak, że sytuacja jest naprawdę poważna. - Nie, bystrzaku. Pamiętasz Cody’ego Nattera, Bagnowego? - Pamiętam Cody’ego Nattera, jak przez mgłę. Fama głosiła, że Natter był swego rodzaju przywódcą Bagnowych, wodzem plemienia. - No, a teraz ten stary chuj i jego zakapiory robią mi tu taki młyn, że mało się w gacie nie posram. Phil przypomniał sobie niewyraźnie wysokiego, niewiarygodnie brzydkiego mężczyznę o patykowatych kończynach. Cody Natter. Tak, brzydki jak noc, ale sprytny jak sam Szatan. Mówiło się, ze gość musi być jasnowidzem albo matematycznym geniuszem. Oskubał do gołego niejedną grupę pokerzystów podczas nielegalnych gier, które odbywały się po godzinach na zapleczu Szalonej Sallee. Miał ten swój lekko szatański uśmieszek, od którego Philowi robiło się zimno. Chociaż spotkali się tylko parę razy, to w dzieciństwie Natter był jego osobistą wersją Hannibala u bram. „Jeśli nie pójdziesz zaraz do łóżka, to jutro przyjdzie tu Cody Natter”, mawiała ciotka. Gość zawsze jeździł podkręconym, ciemnoczerwonym chryslerem imperial z 1963 roku i rozwalał kasę po cały miasteczku, chociaż nikt nie miał pojęcia, skąd ją brał. A poza tym był brzydki, tak jest, był najbrzydszym Bagnowym z całego klanu.

- Aha, a więc to Cody Natter wyrywa parkometry z rynku. To brzmi jak poważny kryzys. - A ja myślałem, że Sam Kinnison* nie żyje, żartownisiu - odparł Mullins. Uwierz mi na słowo, Cody Natter i jego Bagnowi to prawdziwy wrzód na moim tyłku. *Amerykański komik (1953-1992), znany z ostrej, niepoprawnej politycznie satyry i swojego stylu wypowiedzi, przywodzącego na myśl kazania kaznodziei (którym w młodości był). - Ale Bagnowi zawsze pilnowali swojego nosa - powiedział Phil. Przynajmniej z tego, co pamiętam. - Ta, ale teraz wszędzie ich, kurwa, pełno. Niech to szlag. Nawet kazał tym mniej pojebanym, żeby znaleźli sobie pracę w miasteczku. - Chryste, szefie, mieszkałem w Crick City przez dwadzieścia lat i przez cały ten czas nie widziałem ich chyba więcej niż tuzin. Phil przerwał, przypominając coś sobie. Zaraz, przecież widziałem jednego nie dalej niż dziesięć minut temu. Jak szedł sobie wzdłuż Drogi. Nadal go widział. Napuchnięta głowa, nierównej długości ręce i nogi oraz... Czerwone oczy, przypomniał sobie. - Mam w dupie, co widziałeś, kiedy byłeś smarkiem - uciął Mullins. - Czasy się zmieniły. Natter próbuje przejąć władzę w mieście i nieźle mu to, kurwa, idzie, ponieważ nie mam ani jednego gliniarza. Philowi wciąż nie mieściło się to w głowie. Bagnowi nigdy nikomu nie wchodzili w drogę, a poza tym widywano ich tak rzadko, że wielu w ogóle nie wierzyło w ich istnienie. To wszystko brzmiało jak jakiś nonsens. Postanowił nie dać się zwariować. - No dobra, szefie. Więc w jaki sposób Cody Natter próbuje przejąć władzę w mieście? Co niby, twoim zdaniem, robi? Tłusta twarz Mullinsa przybrała barwę buraka, a małe oczka zwęziły się w szparki. - Handluje narkotykami - powiedział. - Tu, w moim mieście. Kiedy tu

rozmawiamy. - Narkotykami? - powtórzył Phil drwiącym tonem. - Cody Natter? W Crick City? Więc jakimi to narkotykami handluje? Gazem rozweselającym w opakowaniach po śmietance? - Nie, żartownisiu - powiedział Mullins. - Handluje PCP.

Cztery

Kiedy zapadł mrok, nastroje Małego Scotta i Bebecha poprawiły się. A przynajmniej nastrój Małego Scotta. Z jakiegoś powodu Bebech nagle poczuł się niespecjalnie... Mieli niedługo pobrać spory ładunek anielskiego pyłu - dzisiaj było to czyste, przedestylowane PCP, jeszcze nieprzerobione na działki - i dostarczyć go do jednego z głównych punktów odbiorczych na skraju Lockwood. Miał być to ich największy jak dotąd transport, co oznaczało również największe pieniądze. Zwykle Bebech byłby nakręcony perspektywą zarobienia tak dużej kasy przy tak niewielkim nakładzie wysiłku. Ale... Prowadził wielką półciężarówkę wzdłuż Drogi, roztaczając aurę pewności siebie. Była to jednak udawana pewność siebie, choć bardzo się starał, by nie było tego widać. Cosik złego dziś wisi w powietrzu, myślał sobie mimowolnie. Był też pewien, że nie ma to nic wspólnego z planowanym przerzutem narkotyków. Mieli jeszcze parę godzin do momentu odbioru przesyłki, co oznaczało trochę czasu do zabicia, a Bebech wiedział doskonale, w jaki sposób Scott lubił zabijać czas. - Hej, Mały? Co ty na to, byśmy se porobili dziś co inszego jak zwykle, zanim weźmiem towar? Scott Tuckton siedział rozwalony na kanapie, bawiąc się puszką Red, White & Blue. Noc była ciepła, kojąca, wszystko było dziś doskonałe. Wiszący wysoko, jasny

księżyc. Zimne piwo. Cykanie świerszczy. Przez okna wpadało gorące powietrze, a z radia sączył się głos Elvisa. Blue Moon. Innymi słowy, idealna noc, by kogoś zabić. - Niby co inszego? - zapytał Scott, drapiąc się po bokobrodach. - Pierszo se coś porezamy, nie? - Ech... - odparł Bebech. Przeprowadził wóz przez kolejny zakręt Drogi. - A może pójdziem do Sallee? Popatrzym se na cyce i zady. - Kuuurwa - wyraził wątpliwość Scott. - A po chuj leźć sie gapić na dupy w tancbudzie, jak możem je mieć naprawdę? - Dobra, to może weźmiem tam sobie jakieś kurwy? Majom tam kurwy u Sallee. Albo wpadniem do Rozjazdów. Stać nas, zwłaszcza jak jeszcze zgarniem kasę za transport. Stać nas na parę dup. Mały Scott wlepił w niego spojrzenie. - Kuuurwa - powtórzył, prezentując typową dla siebie elokwencję. - To nie w tym dzieło, czy nas stać. Nigdy za to nie płacim. Zakutasim se dziś, to na bank, a jak jeszcze chcesz se podupcyć jakie barowe kurwy przed akcjom, to luz. Weźmiem je do wozu, poruchamy, a później w ryj i zabierzem kasę, jak zawsze. Nie wiem, jak ty, ale ja, kurwa, mam chcicę, żeby se w coś wsadzić, i to dobrze. Ale prendzej w piekle bendom sprzedawać bałwany, jak ja wydam na to kase. Wiesz co, porezałbym sobie też tak na poważnie, dupnąłbym jakoś kurwę w ryj z mojego orzechowego kijoszka albo zrobił jak wtedy, w Nalesville. Pamientasz, Bebech? Jak zgarnelim tom ślicznotkę z czarnymi kudłami aż za tyłek? Bebech pamiętał. Bardzo dobrze. Wtedy też mieli trochę czasu do zabicia przed przerzutem towaru. Natknęli się na tę seksowną brunetkę koło Mostu Starego Gubernatora, wystawiała kciuk, by ją zabrali. Wzięli ją w błocie. Bebech spuścił się jej na twarz, a Mały w odbyt. Miała całkiem śliczne ciałko, ale nie potrwało to długo. No cóż, miała też długie włosy, tak jak powiedział Scott, długie, proste, czarne włosy, aż za tyłek, więc przywiązali te jej włosy do haka z tyłu wozu, po czym popędzili pełnym gazem, jakieś sto pięćdziesiąt na godzinę, wzdłuz Drogi do Św. Stefana. Niewiele z niej zostało. Oczywiście nie przeszkodziło to Małemu Scottowi

zabawić się z nią jeszcze raz, zanim wrzucili ją do wielkiego zsypu na śmieci przy Millersville... Porezać sobie można było wszędzie, gdzie znajdowały się jakieś autostopowiczki, dziwki barowe czy cokolwiek w tym stylu. Ale Bebech i Mały Scott nie rezali nigdy w rodzinnym Crick City, bowiem, w przeciwieństwie do większości pozostałych osad rozrzuconych wzdłuż Drogi, miasteczko miało własny posterunek i twardego szefa policji, z którym nie mieli ochoty zadzierać. Do tego woleli nie ruszać dziwek z Szallonej Sallee, bo jego właścicielem był, jak słyszeli, jakiś ostry gość nazwiskiem Natter. Bebech nigdy go nie widział na własne oczy, ale mówiło się, że z nim też lepiej nie zadzierać. Ale to nie nad tym problemem Bebech łamał sobie głowę, prowadząc wóz. Miał ich wiele, a jednym z nich były zarazki. Bebech bił konia co najmniej raz dziennie, a po kilka razy, kiedy byli na rezaniu. Nie, żeby wolał własną rękę od młodej cipki, ale nie chciał niczego złapać. Żadnych mend, które były realnymi stworzeniami, a nie tylko brzydkim słowem, żadnej odpornej na penicylinę rzeżączki ani tego nowego syfu, od którego ponoć na kutasie rosła ropiejąca cysta wielkości orzecha, ani oczywiście AIDS. W dzisiejszych czasach wydawało się to całkowicie uzasadnioną ostrożnością, ale Mały wydawał się mieć to gdzieś. - E, ten cały AIDS to takie tam gadanie, moda i tyle. Każdy wie, że złapać to można tylko od pedała albo narkomana. Wogle to czytałem wczora w „Faktach”, że AIDS wynalazła armia, żeby wykończyć pedziów i narkomanów, bo ni ma z nich żadnego pożytku, nie pracujom, nie płacom podatków i w ogóle som tylko cienżarem dla narodu. - Ale, Mały - wtrącił się Bebech - przeca nie znaczy to, że nie możem tego złapać od jakiejś dupy, która sie ruchała z pedziem albo narkomanem. Wszędy tera pełno takich, co sie ruchajo na lewo i prawo. - Oj tam, Bebech, gówniane to twoje gadanie - odparł z miejsca Scott. Chujowy to byłby czas, jakby zdrowy chłop mógł złapać śmiertelnom chorobę przez to, że kocha sie z babom, jak Pan Bóg przykazał. Czasami Mały potrafił być najgłupszym człowiekiem, jakiego ziemia nosiła,

ale Bebech siedział cicho. Sam nie był w końcu modelowym przykładem moralności ani chrześcijańskiego miłosierdzia. Nie miałby skrupułów, by poderżnąć komuś gardło za dziesięć dolców. Był gotów w każdej chwili rozwalić łeb jakiejś piździe i podeptać jej cycki. Wożenie towaru dla dilerów narkotykowych też mu nie wadziło; gdyby oni tego nie robili, robiłby to ktoś inny. Ale posiadał pewien zmysł, którego Małemu brakowało - zmysł zwany zdrowym rozsądkiem. Mały Scott miał na wszystko wyjebane. Wyglądało, jakby uważał się za nieśmiertelnego. Nie bał się opryszczki ani AIDS. Nie bał się, że któregoś dnia ktoś może przyłapać go na rezaniu i powiadomić gliny. Nie bał się też, że jeśli nadal będą robić to, co robili, któregoś dnia może czekać ich jeszcze gorszy los... Któregoś dnia możem chcieć porezać nie tych, co trzeba, pomyślał Bebech ponuro. Mogło tak być, się wie. Któregoś dnia zechcą dupnąć jakiemuś pijakowi z kastetu w czaszkę, a gość wyciągnie nóż, albo zabiorą się za rezanie jakiejś barowej kurwy, której nic nie powstrzyma przed wyciągnięciem z torby taniej pukawki i nakarmieniem ich obu pociskami 0,25 cala. Bebech nie miał wcale zamiaru spędzić reszty życia w stanowym pierdlu, o nie, bo tam człowiek nie może nawet wziąć prysznica, żeby nie dopadła go banda większych od niego gości i nie wyruchała w zadek albo nie zmusiła go do ssania na kolanach fujary pięciu czy dziesięciu facetom. Bebech zdecydowanie nie chciał skończyć, wrzeszcząc jak zarzynane prosię na jakimś kiepsko oświetlonym parkingu, z brzuchem pełnym Stingerów albo dumdumów. Wystarczy jeden błąd i skończą się fajne czasy... I w tym właśnie momencie, kiedy Bebech wjeżdżał wielką półciężarówką w Starą Drogę na Dunwich, jego rozważania zastąpił nagły strach, a w żołądku zaciążyło mu bardzo nieprzyjemne uczucie. Było ironiczne, a może złowieszcze, biorąc pod uwagę, co miało im się wkrótce przydarzyć.

Szef Phila pozwolił mu odejść z firmy ochroniarskiej bez żadnego usprawiedliwienia, co było bardzo uczciwe z jego strony; w końcu były porucznik

napilnował się już dość beli płótna i szpul nici. Resztę wieczoru spędził, rozpakowując rzeczy w swoim nowym pokoju w pensjonacie pani Crane. Przeprowadzka nie kosztowała go zbyt wiele wysiłku; do przewozu mebli wynajął przyczepę z U-Haula, a resztę dobytku poupychał do kartonowych pudeł. I nagle był już w trasie, opuszczając gwarną metropolię, w której spędził poprzednią dekadę. By wrócić do Crick City. Pokój może nie był Pałacem Buckingham, ale na razie wydawał się w sam raz. Ciąg dalszy jego ostatniej rozmowy z Mullinsem nie był specjalnie barwny i ograniczył się do domykania poruszonych wcześniej wątków. - Cody Natter... Handluje PCP... Tutaj, w Crick City? - zapytał z niedowierzaniem. - Tak jest - odparł Mullins. - I dlatego potrzebuję ciebie, bo masz doświadczenie w takich sprawach. Poza tym nie mam nikogo innego. Komentarz ten nie sprawił, że Phil poczuł się jak Gliniarz Roku, ale nie pozostał też głuchy na sens wypowiedzi. - A co z moją zszarganą reputacją w miejskiej policji? - Zrezygnowałeś sam, nikt cię o nic nie oskarżył. Mam w dupie, co tam na ciebie nawypisywali. Bylebyś więcej nie strzelał z quadów do dzieci. - Chwileczkę, szefie. - Phil poczuł, że nie może tego odpuścić. - Wyjaśnijmy sobie jedno: nigdy do nikogo nie strzelałem z quadów ani z żadnej innej nielegalnej amunicji. Wrobili mnie. Pewien gość nazwiskiem Dignazio spreparował dowody, bo chciał dostać moją posadę. Do diabła, strzeliłem dzieciakowi nad głową. To Dignazio kropnął go z quada, a później zrobił tak, żeby było na mnie. - Tak, jasne - uciął Mullins. - Jak wolisz. - Nie wierzysz mi, co? - Pewnie, że ci wierzę - uśmiechnął się szef. - A nawet jeśli to zrobiłeś, mam to gdzieś. Co, niby mam się martwić, że załatwiłeś jakiegoś gówniarza z getta, który pracował w wytwórni PCP? Jakby mnie kto pytał, to powinni ci dać za to medal. Wiem tyle, że Cody Natter sprzedaje to samo gówno w moim mieście i jeśli czegoś w tej sprawie nie zrobię, to obaj będziemy odbijać kartę w fabryce prześcieradeł. Więc

chcesz tę robotę czy nie? - Chcę - odparł Phil bez chwili namysłu. Nie, żeby musiał się namyślać. Grosze, które miał tu zarabiać, to było i tak więcej niż gaża nocnego stróża. No i przynajmniej znowu mógł być gliną. Ale nie była to tyle kwestia posady, co narkotyków. Phil nie tolerował narkotyków. W mieście widział na własne oczy, co robiły z ludźmi, z ich umysłami, ciałami, z ich całym życiem. Było to najczystsze zło, jakie potrafił sobie wyobrazić. Na miłość boską, sprzedawali to sześciolatkom w piaskownicy. Im młodsze bachory dało się w to wciągnąć, tym lepiej. A później musieli radzić sobie z dzieciakami rabującymi sklepy monopolowe albo handlującymi swoim ciałem na rogu ulicy. Był to przemysł, który opierał się na niewolnictwie, a cholerni sędziowie bardziej przejmowali się prawami dilerów niż ich niewinnymi ofiarami. Koka, heroina, PCP do wyboru, do koloru. Każdy narkotyk był inny, ale wszystkie były jednym i tym samym - częścią machiny, która karmiła się ludzką słabością, która niszczyła ludzi, aż nic z nich nie zostawało. A szczególnie PCP. Dranie dolewali do tego gówna rozpuszczalnika, żeby wychodziło im taniej; każdy wdech powodował uszkodzenia mózgu, doprowadzał ludzi do szału. Phil gotów był poświęcić się bez reszty temu, by pozamykać wszystkich handlujących tym skurwysynów do pudła na resztę życia. A tu pojawia się Mullins i daje mu jeszcze jedną szansę... - Tak - powtórzył Phil. - Wezmę tę robotę. Kiedy miałbym zacząć? - Od zaraz - odparł Mullins, dolewając kawy do kubka z logo NRA*. *National Rifle Association – ogólnokrajowe amrykańskie stowarzyszenie posiadaczy i miłośników broni palnej. Może pochwalić się ponad stuletnią tradycją i kilkoma milionami członków, a jego głównym zadaniem jest obrona Drugiej Poprawki do Konstytucji, czyli prawa i posiadania i noszenia broni. - Szefie, nie mogę ot tak sobie porzucić tej pracy w ochronie. Muszę ich poinformować z wyprzedzeniem. - Jebać ich. Teraz pracujesz dla mnie. Powiedz, żeby zatrudnili sobie inną małpkę do tej pedalskiej roboty. Bardziej przydasz się tutaj jako gliniarz niż tam jako stróż od włóczki.

- Dobra, ale mieszkam sześćdziesiąt kilometrów stąd. Musisz mi dać trochę czasu, żebym znalazł sobie coś bliżej. - Już ci sam znalazłem. Pani Crane, pamiętasz ją? Nadal prowadzi ten swój zapyziały pensjonacik opodal Drogi i ma dla ciebie pokój. Trzydzieści pięć papierów za tydzień, dasz radę tyle skołować, Rockefellerze? Zapłaciłem już za pierwszy miesiąc. Więc przestań wykrzywiać gębę i bierz dupę w troki. Będziesz pracował od ósmej do ósmej, na nocnej zmianie, i nawet będę ci bulił za nadgodziny, dopóki nie zatrudnię więcej ludzi. Phil poczuł, że łapie zadyszkę. - Szefie, chyba pędzimy trochę za szybko. Po pierwsze, potrzebuję zaświadczenia z akademii stanowej, nie? - Służba w policji miejskiej to załatwia. - Potrzebuję też mundurów, potrzebuję spluwy, potrzebuję... Mullins wskazał w stronę kąta. - Widzisz tamto wielkie pudło? Tam są twoje mundury. A to małe pudełko na górze? Tam jest twój służbowy rewolwer. Mullins sięgnął po coś do szuflady biurka. - A widzisz to tyci-tyci pudełeczko tutaj? Phil wziął je z rąk Mullinsa, otworzył i wyjął ze środka nowiutką policyjną odznakę. - To jest, kurwa, twoja blacha - zakończył Mullins. - Znowu jesteś wielkim, złym policjantem. Papiery do centrali stanowej wyślemy jutro. Musisz mi jeszcze tylko dać zdjęcie do legitymacji i jesteś gotów do akcji. - Chryste, szefie. Odznaka świeciła w dłoni Phila tak jasno, jakby była zrobiona z dwudziestoczterokaratowego złota. - A teraz wydupczaj z mojego biura i zajmij się swoimi bambetlami - dodał Mullins i zaczął kartkować kalendarz „Swanka”* z zeszłego roku. - Nie widzisz, że mam robotę? *Pismo pornograficzne.

- Dobra, szefie. Do zobaczenia jutro - powiedział Phil, zbierając pudełka i kierując się do wyjścia. - Ta. Aha, jeszcze jedno. Phil obrócił się. Wąs Mullinsa uniósł się do góry, kiedy mężczyzna się uśmiechnął. - Dobrze cię widzieć z powrotem... sierżancie Straker. Teraz, siedząc przed oknem maleńkiego pokoiku, w pensjonacie pani Crane, pokoiku który nagle stał się jego domem, Phil obracał w głowie te słowa. Sierżant Straker... Tak, sierżant Straker wraca do służby… Za oknem zamiast drapaczy chmur i sznuru aut widział drzewa i pola. Zamiast syren słyszał cykanie świerszczy. Zamiast smogu wyczuwał zapach sosnowej żywicy. Wszystko to sprawiało, że czuł się dziwnie. Crick City spało, a noc rozkwitała pięknem, o którego istnieniu dawno zapomniał. Może nie będzie tak źle uznał. A może tylko to sobie wmawiał? Ponieważ kiedy zasnął, zaczął śnić... Śnić o swoim dzieciństwie. I skrywających się w cieniach okropieństwach, które czaiły się w Chacie.

Tak jest, myślał Bebech, prendzej czy później zechcem porezać nie tych, co trzeba... Mały Scott zmiażdżył puszkę po piwie i otworzył następną. Przez jedną noc byli w stanie opróżnić całą skrzynkę, żaden problem, młode, zdrowe wątroby, mocne głowy i tak dalej. Ale z jakiegoś powodu Bebech trzymał dłoń na źródle swojego przezwiska. - Co ciem gryzie? - zaciekawił się Scott. Nie był typem, który siedziałby cicho, widząc, że jego ziomek od rezania zdradza objawy niepokoju. - Wyglondasz, jakbyś siem nażarł czegoś niedobrego, Bebech. - Aaa, nic. Cosik tylko nerw mnie łapie. - Heee, zara to naprawim. My som dwa ostre rezańce, nikt nam nie podskoczy.

Mamy dobro fure, dobre piwko, a zara bendziem mieć cały wór szmalu, jak zrobim ten transport. Ta jest. Nie ma na nas chuja. - Nooo - odparł Bebech bez większego entuzjazmu. Ale po chwili zdecydował, że w końcu co to szkodzi, jeśli wyrazi swoje obawy na głos. Czuł się dziś dziwnie, naprawdę niedobrze. - Alem se tak myślał, Mały. Że możem prendzej czy później chcieć porezać nie tych, co trzeba. - Kuuurwa! - parsknął Scott. - Ta, a jakby gonsienice miały spluwy, to ptaszki by ich nie rezały! Nie ma takiego chuja na ziemi, co by dał nam rade na kastety. My som ostre rezańce. Nikt nam nie podskoczy. A czemu? Obczaj! Scott wyciągnął wielki rewolwer Webley 0,455 cala swojego taty i odciągnął kurek. Roześmiał się na cały głos i podrapał po kroczu, jakby dla zaznaczenia, że na myśl o zabijaniu bryka mu nie gorzej, niż na widok gołej baby z rozkołysanymi donicami. Jednak nieprzyjemne uczucie w trzewiach Bebecha nie chciało odejść. Pogłębiało się tylko, w miarę jak wóz pokonywał kilometry. Księżyc podążał razem z nimi, ponad linią drzew. Był prawie w pełni i miał jakiś dziwny odcień. Na niebie nie było ani jednej chmury, tylko gromada migających gwiazd. Im bardziej Bebech się im przyglądał, tym gorzej się czuł. Zwyczajnie nie miał ochoty nikogo dziś zabijać. - Słuchaj no, Mały, serio nie czuje sie tera na dobre rezanie. No, i zara musim robić ten transport. Może jednak zrobim co na szybko, weźmiem kurwy czy co? - Nieee, mówiłem ci przeca, nudy na pudy. To jak lemoniada zamiast dobrego piwka, takiego jak nasze - wyjaśnił Scott, otwierając kolejne. - Co to za zabawa, jak nie pójdziem po całości? I po co tracim czas? Mamy jeszcze krzynke czasu przed odbiorem towaru, znajdźmy se jakoś dupe. - Nooo - odparł Bebech. Widział już, że to nie ma sensu. Jeśli Mały Scott Tuckton raz coś zdecydował, nie dało się go przegadać. A przez „pójście po całości” rozumiał rezanie, takie jakie lubił, zboczone i brudne. Niechrześcijańskie, zwierzęce rzeczy, jak to, co zrobili tej starszej pani, co chodziła o kulach, albo zeszłego lata, kiedy zobaczyli tę dziewczynę na wózku, kiedy czekała na skrzyżowaniu na swój specjalny autobus. Zatrzymali się i po prostu wrzucili ją na tył wozu, po czym

zawieźli na jedną ze swoich ulubionych leśnych polan. Scott zrobił jej wszystkie brzydkie rzeczy, jakie tylko umiał, zanim ją ukatrupił. To własne miał na myśli, mówiąc, że chce pójść po całości. To go najbardziej jarało. Naprawdę zboczone rzeczy. A to nasunęło Bebechwi pewien pomysł. Taaa, zboczone. Pójść po całości z jakomś dupom... Słyszał o tym, jeszcze kiedy był mały. O Bagnowych. Opowiadał mu tata, kiedy był pijany, nie żeby często był wieczorem trzeźwy. Opowiadał mu o miejscu w głębi lasu, gdzie facet mógł sobie od Bagnowych nająć ichnią kobietę, i że te Bagnowe były wszystkie strasznie zdeformowane i tak dalej, i że można tam było iść z nimi po całości. Oczywiście Bebech nie widział zbyt wielu Bagnowych w życiu i nie wiedział, czy z tym ich burdelem to w ogóle prawda, może tatko chciał mu tylko napędzić stracha. Ale jeśli dałoby się przekonać Scotta, żeby poszukali tego miejsca, to nie musieliby dzisiaj nikogo zabijać, a Bebech czuł się dziś naprawdę źle z myślą o zabijaniu. Uczucie to narastało w jego trzewiach cały czas, jak wtedy, kiedy zjadł zepsuty placek z wiewiórki i przez dwa tygodnie zdychał jak pies. Postanowił więc wykonać jakiś ruch. - Słuchaj no, Mały, odkond pamientam, żem słyszał historie o jakimś kompletnie zboczonym burdelu, co stoi gdzieś w lesie. Tyle że ten burdel jest inny, nie, bo mówiom, że to burdel Bagnowych, i że majom tam babki z dziwnymi głowami i takie, co majom wiencej cycków, niźli powinny, i inne takie pojebaństwa. I tak se myślę, że jakbyśmy go znaleźli, to moglibyśmy se porzondnie podupczyć, pójść po całości jak nigdy, jak myślisz? - Oj rany, Bebech! - Scott pokręcił głową. - Sam o tym żem słyszał od małego, ale to wszystko gówno prawda i chyba żem nie widział wogle wiencej jak pienciu Bagnowych, jak żyje. Wienc nie psuj mi dobrej nocy na rezanie. Ni ma żadnych Bagnowych, a już za chuja ni ma żadnego Bagnowego burdelu. No i taki chuj z całego pomysła, skonkludował Bebech. Nie wiedział już nawet, dokąd jedzie. Po prostu skręcał z jednej drogi w drugą, podczas gdy Mały wlewał w siebie piwo. Księżyc nadal podążał ich śladem, migając czasem przez

gałęzie drzew, jakby puszczał doń oko. I wtedy: - Jasny gwint - mruknął Scott, pochylając się do przodu. - Bebech, czaisz to, co ja? Widział ją jak na dłoni. Poboczem Starej Drogi na Dunwich zasuwała jakaś dziewczyna. Szła tak szybko, jak tylko mogła przebierać nogami. Miała na sobie jakieś łachmany i nie obróciła się nawet, kiedy zbliżyła się do niej wielka półciężarówka. Nie próbowała łapać stopa, po prostu szła, i wydało się to dość upiorne w tym dziwnie zabarwionym świetle księżyca, który wisiał dokładnie nad nią. Scott zachichotał złowieszczo. - Zgarniem tom. Bebech jęknął w myślach, czując, że oprócz ucisku w żołądku, robi mu się gorąco. Zajechał jej drogę i zatrzymał wóz. Mgnienie oka później Scott był już na zewnątrz i walił ją kastetem w czaszkę. Pospiesznie wciągnął ją do szoferki, a Bebech po prostu wcisnął gaz. Zgarnięcie dziewczyny z drogi zajęło może pięć sekund. - Juuuhuuu! - zakrzyknął Mały. - Żem wiedział, że znajdziem se dziś jakoś pizdeczke. Zajął się wpychaniem na wpół nieprzytomnej dziewczyny między fotele, uderzając ją parę razy z otwartej dłoni po głowie i śmiejąc się przy tym na cały głos. Był całkowicie nakręcony. - Dobra, Bebech, zabierz nas gdzie, ino szybko, bo chcem wsadzić tej chudej kurwie, zanim mi sam tryśnie, co? - Nooo - na wpół jęknął Bebech. Chwilę później zauważył zjazd na gruntową drogę; już kiedyś tam rezali. Scott włączył światło w szoferce. - Pierszo jom se oglondnijmy - powiedział, stawiając dziewczynę do pionu pomiędzy sobą a Bebechem. Półciężarówka zatrzymała się na polanie oblanej księżycowym blaskiem. Dziewczyna wciąż jeszcze nie doszła do siebie po ciosie kastetem; jej głowa opadała na bok, jakby nie była połączona z ciałem. Ale mieli za to co oglądać, kiedy Scott zaczął ściągać z niej brudne szmaty. Miała niezłe ciałko,

konkretną parę cyców, które były lekko obwisłe, ale całkiem spore jak na kogoś tak chudego, skołtunione czarne włosy oraz... - Jezu! - wrzasnął Mały Scott. Bebech też to zobaczył. Z dziewczyną było coś nie tak. Nie miała pępka. U lewej dłoni miała sześć palców, a u prawej - jedynie trzy. Tam, gdzie spodziewali się zobaczyć trójkącik, nie było ani jednego włosa. Ale nie to sprowokowało Scotta do krzyku. Chodziło o jej twarz. - Święty Pietrze. Dasz w to wiarę, Bebech? Twarz dziewczyny wydawała się jakaś krzywa. Lekko zdeformowany nos, jedno ucho umieszczone niżej od drugiego i te czarne kołtuny, brudne jak psia sierść, wiszące nad jej niepokojąco okrągłym czołem. Ale jeszcze bardziej niepokojące były jej oczy... - Obczaj te oczy - wyszeptał Mały Scott. Oba były naprawdę duże, ale jedno z nich okazało się zauważalnie większe i znajdowało się wyżej niż drugie. Poza tym tęczówki miały naprawdę dziwaczny, czerwony kolor. Prawie jak krew. Bebech nigdy wcześniej nie widział oczu w takim kolorze. - Bebech, nigdym w życiu nie widział babki, co by wyglondała tak pojebanie zauważył Mały Scott. - Kozirództwo. - Że co? - Kozirództwo. Jakem wcześniej mówił. To Bagnowa. Na twarzy Scotta zagościł wyraz głębokiej fascynacji. - Wisz, nigdym nie widział żadnego z tak bliska. Jakim sposobem ich tak pokurwiło? - Karmosomy - odparł Bebech. - Tatko mi raz wszystko opowiedział. Mamy wszyscy te karmosomy i gony… - Ogony? Jak świnie? - Nie, Mały, gony, nie ogony, takie malutkie, i one som bardzo wrażliwe. I to jest tak, że te obdartuchy żyjom po lasach, dużymi rodzinami, i robiom to wszystkie ze wszystkimi, ojcowie dupcą córki, jakby nigdy nic, bracia zadajom sie z siostrami,

synowie robiom brzuchy swoim matkom, i tak cały czas, z dziada pradziada. I to jest tak, że w tych gonach i karmosomach się wszystko jebie i sie rodzom pokurwione dzieci, jak ta tutej. I mówi się na nich Bagnowi. - Bagnowi - mruknął Scott, gapiąc się na dziewczynę. - Niezła jazda, co? Dziewczyna zaczęła się ruszać, wydając przy tym dziwne dźwięki brzmiące jakby „ell, ell, ell-erbb”. Jej wielkie czerwone oczy patrzyły na nich, ale wydawało się, że niczego nie widzą. Bebech dał kolejny popis swojej niezaprzeczalnej erudycji, wyjaśniając: - I wienkszość Bagnowych nie ma tyż wszystkich w domu, bo mózgi tyż majom spieprzone. Nie wszystkie mówio, a jak mówio, to tylko cosik bełkoco od rzeczy. To dlatego som Bagnowymi, bo majom nierówno pod sufitem. Zdeformowane usta dziewczyny zaczęły się poruszać. Zamrugała czerwonymi oczami. - Pożar-kury, chodź, krzywdy-nie - wybełkotała. - Co tam, złotko? - zapytał Scott szyderczo. Parsknął śmiechem i zdzielił ją w twarz. - Co mówi? - Pożar-kury. - Ta jest głupsza od paczki gwoździów - zdecydował Scott, błyskając zębami w świetle szoferki. Zaczął rozpinać spodnie. - Ale ma wielkom piczke, co? Kuuurwa, zara se pienknie zasadzę w te jej dobra. Prawdem mówione, to nawet kilka razy, bo ostatnio kuśka mie swendzi jak skurwysyn. Bebech poczuł się jeszcze bardziej gówniano. Widział, że ta bagnowa dziewczyna ma dość własnych problemów, ale nawet nie napomknął, żeby ją wypuścić. Zamiary Scotta były jasne jak słońce na niebie, a kiedy już mu bryknął wacek, to nie było odwrotu. Bebech widział nawet parę razy, jak Scott wsadza go owcom na pastwisku Millera, kiedy nie udało im się akurat znaleźć żadnej babki na rezanie. „Jebanko to jebanko, chuj”, powiedział i zabrał się do dzieła. Bebech współczuł owcom. A na pewno teraz współczuł tej dziewczynie. Scott przewrócił ją na plecy. Nawet nie musiał się zabawiać, żeby postawić małego do pionu. Tamta po prostu

leżała bez ruchu na kanapie, mrugając swoimi nierównymi, czerwonymi oczami. Rozsunął jej nogi na boki. - Bebech, może poczkałbyś na dworzu, bo tu mało miejsca na trzech, co? Podupce sie z niom trochę i spuszczę sie pare razy w to jej łyso piczke, a potem ty, jak chcesz, zanim jom zatłuczem. - Nooo - zgodził się Bebech bez cienia żalu. Mógł rezać każdą, ale z tą tutaj nie chciał mieć nic wspólnego. Robienie tego z Bagnową nie było naturalne. Więc pokręcił się trochę po polanie, dokończył piwo i cisnął puszkę w krzaki. Z półciężarówki dobiegały dzikie odgłosy miarowych uderzeń. Kuuurwa, pomyślał ponuro. Dobrze znał Scotta, wiedział, jak jest poskręcany, i doszedł do wniosku, że w oczach Małego deformacje dziewczyny tylko dodawały pikanterii całemu rezaniu. Pójdziem po całości, powtórzył sobie. Jezusku... Rozejrzał się po zagajniku, spojrzał w górę na niebo i księżyc. Nie chciał myśleć o tym, co się działo w wozie, ale było to nieco trudne. Scott nie wyłączył światła i Bebech dostrzegł parę obrazków. Widział stopy Bagnowej sterczące z okna, a później jej zwieszającą się głowę, kiedy Scott obrócił ją na brzuch i brał od tyłu. Potem zaczęła wymiotować, a Scott roześmiał się tylko i zaczął wymierzać jej klapsy po całym ciele, rzucając nią po całej szoferce. - Musim zrobić porzondek z tym psim włosiem, coby mogli obaczyć twojom ślicznom buzie, cipeczko - powiedział, po czym wyciągnął kosę i zaczął obcinać jej włosy przy samej skórze rozrzucając ucięte loki w kolorze sadzy po szoferce i śmiejąc się na całe gardło. Kiedy skończył, biedna Bagnowa przedstawiała żałosny widok, świecąc swoją wypukłą czaszką spod czarnych strzępów szczeciny. Bebech usiadł na pniaku, próbując to przeczekać. Kończże prendko, Scott, pomyślał. Mamy transport. Ludzie, dla których wozili towar, nie przyjęliby spóźnienia ze zrozumieniem, ale to oczywiście był jedynie pretekst. Chciał stąd już spadać i tyle. Nieprzyjemny, dojmujący ucisk w trzewiach utrzymywał się nie tylko przez to, co Scott robił tej biednej Bagnowej, ale po trochu przez wszystko. Ta noc w ogóle była jakaś niedobra.

- Nie-nie, ratuj-mnie! - zawołała dziewczyna. A przynajmniej tak mu się zdawało. - Ona-wielona! Kto wie, co próbowała powiedzieć. Pewnie sama tego nie wiedziała, tak bardzo spieprzone miała te swoje karmosomy. Bebech podejrzewał, że nazwa wiązała się jakoś z karmieniem piersią. Karmosomy były już tak zrobione, że w rodzinach, które dupcyły się we własnym gronie przez całe pokolenia, nie rodziły się już normalne dzieci. W ogóle. Nigdy. Przynajmniej tak mówił tatko. - Nie-nie! Mocy! Lebny! Proszę! Ona! Po polanie rozległ się echem donośny głos Scotta. - Jasny grom, Bebech! Ostre z niej kurwiszcze! Pizda jak sie patrzy! Nooo, pomyślał Bebech. Wiercił się, jakby oblazły go mrówki, a może było to złe nocne powietrze albo echa tajemnych szeptów rzymskich augurów. Podniósł się zatem na nogi i zaczął spacerować wokół zalanej światłem księżyca niecki, na środku której stał ich wóz. Za każdym razem, kiedy odwracał głowę w tamtą stronę, widział wyszczerzoną w diabelskim uśmiechu twarz Scotta. Mały nie przestawał posuwać Bagnowej ani przez chwilę. - Ta jest, wyrucham cie tak, że aż ci z krzywych uszu bendzie ciekło, bełkoconca kurwo! - Hej, Scott - zawołał Bebech słabo. - Skończysz zara, co? Mamy transport, nie przepomnij. Ale Mały Scott był tak zajęty, że w ogóle go nie słuchał. Aura złowieszczych szeptów zagęściła się. Bebech pocił się na całym ciele, wszystko go swędziało, ocierał co chwilę twarz, próbując odpędzić pozbawioną namacalnego źródła grozę. Tymczasem półciężarówka nadal kołysała się miarowo, a Bagnowa nadal coś bełkotała. Gdy Scott zaczął walić jej zdeformowaną głową o burtę, bam, bam, bam, w tempie pociągu pospiesznego, nagle, bez żadnej wyraźnej przyczyny, Bebech poczuł przerażenie silniejsze, niż umiał sobie wcześniej wyobrazić. Rzucił się za najbliższe drzewo, nie wiedząc, czemu właściwie to robi. I wtedy właśnie Mały Scott zaczął wrzeszczeć. W mgnieniu oka półciężarówkę otoczyły skulone, ogromne, diabelnie szybkie

cienie. Scott zaczął się wydzierać niemal w tym samym momencie, ale nie brzmiało to jak ludzki głos - bardziej jak dźwięk, który wydała z siebie Baracuda Cage George’a, kiedy na maksymalnych obrotach poszła w niej pompa olejowa. Zaraz potem na polanę zajechała druga półciężarówka, ale nie od strony szosy, tylko z wąskiej, leśnej drogi. Nie przypominała też wozu Bebecha, była poobijana na każdy możliwy sposób i bardzo stara, o świecących na żółto reflektorach. Tymczasem cienie wywlekły Scotta z szoferki, a on nadal darł się wniebogłosy. Inne cienie wyciągnęły bagnową dziewczynę i zaniosły do półciężarówki ze słabymi reflektorami. Jednak jak słabe by one nie były, Bebech zobaczył w ich świetle powód wrzasków Małego Scotta. - O Jesusie... Mały Scott nie miał już między nogami nic poza lśniącym czerwienią kroczem, z którego jak z odkręconego kranu leciała krew. Któryś z cieni odkroił mu wacka razem z worami, a Scott nadal krzyczał i wił się dziko, kiedy kilka cieni przycisnęło go do podłoża, a jeden z nich podniósł się i trzask! trzask! trzask! przetrącił mu nogi i ręce kluczem do kół albo czymś podobnym. Kości pękały jak suche patyki. Kolejny cień dobył największą kosę, jaką Bebech widział w życiu, i na jego oczach zaczął skalpować Małego Scotta żywcem. Nad polaną uniosło się więcej bagnowych zawodzeń, tyle że tym razem nie pochodziły one od chudej dziewczyny, ale raczej od mężczyzn, przynajmniej tak to brzmiało. - Nie-nie-wielona! - Nie-nie-za-krew! - Pożar-kury go! - Ona! Ale był jeszcze jeden głos, głos, który Bebech, a mógł na to przysiąc, słyszał nie w uszach, ale w głowie. Odkupicielu, Naczynie Świętości, pobłogosławcie nam... Nie-nie! Nienie! Przynosimy Ci ten oto dar z ciała...

Ona! Bebech czuł się, jakby przyrósł do drzewa, zza którego wyglądał. Nie mógł nawet drgnąć. Cienie zabrały się za Małego Scotta na poważnie; Bebech widział rzeczy, od których nawet jemu żołądek podchodził do gardła. - Bebech, Boże Święty, pomóż miii! - darł się Mały Scott, połamany, oskalpowany, ale wciąż żywy. Jeden z cieni brał go ostro od tyłu, podczas gdy ten z nożem wziął się za odcinanie mu uszu i zdzieranie skóry z palców, które następnie zaczął krajać jak marchew na gulasz. Bebech drżał na całym ciele, przyklejony do swojego drzewa. Nie mógł się ruszyć, ale wiedział, że jeśli tego nie zrobi, to ci goście zaraz zajmą się nim tak samo, jak teraz zajmują się Scottem. Musze sie, kurwa, ruszyć, musze stond spierdalać, i to już! Kiedy cień skończył posuwać Małego, wepchnął mu w tę samą dziurę klucz do kół i zaczął kręcić na boki, a ten z nożem poderżnął Scottowi gardło z taką siłą, że aż dało się słyszeć zgrzyt ostrza o kość - i to było na tyle, jeśli chodzi o Małego Scotta Tucktona, tak jest. Zdecydowanie wybrał sobie tej nocy do rezania nie tych, co trzeba. Następnie cienie chwyciły to, co zostało z Małego Scotta, i wrzuciły na tył swojego poobijanego wozu jak worek paszy dla świń. A potem... Z mroku wyłonił się jeszcze jeden gość. O kurwa, pomyślał Bebech. Gość był wyższy od pozostałych. Bebech podejrzewał, że czekał w ciemnościach, aż jego ziomkowie skończą z Małym Scottem. Postał tam chwilę nieruchomo, zrobił ruch, jakby wciągał zapach powietrza w nozdrza, po czym obrócił się w świetle księżyca i... O kurwa, pomyślał Bebech. ...i spojrzał prosto na skrytego za drzewem Bebecha. Wielki, otoczony aurą śmierci facet gapił się wprost na niego. Oczy Bebecha wylazły na wierzch, jakby miały wyskoczyć z orbit. Bebech pomyślał, że umrze na miejscu, ale zamiast tego jedynie z sikał się i zesrał jednocześnie. Widział twarz tamtego tylko przez ułamek sekundy, ale to wystarczyło,

by dostrzec oblicze pokrzywione jeszcze bardziej niż u tamtej dziewczyny - jedno ucho dwa razy większe od drugiego i powykrzywiane zęby wystające spomiędzy uśmiechniętych warg. Po chwili gość wycelował długi, powykręcany palec w Bebecha, spoglądając mu prosto w oczy. Jego oczy były krwistoczerwone, jak oczy tamtej. Biegnij, mały, usłyszał Bebech w swojej głowie. Złapiemy cię następnym razem... I Bebech pobiegł. Nie przestawał biec, aż nad górskim grzbietem nie pokazało się słońce, jakieś pięć godzin później.

Pięć

Phil zwolnił, obserwując, jak za oknem przesuwa się lokal Szallona Sallee, oświetlony przez wielki, migający szyld. Wypełniony po brzegi, a jest dopiero 7.30, zauważył. Była to nie tylko jedyna buda ze striptizem w miasteczku, ale też i jedyna knajpa. Phil był w środku jedynie raz czy dwa, kiedy miał osiemnaście lat - za starych, dobrych czasów, zanim nie przesunięto wieku, od którego można pić alkohol, do dwudziestu jeden lat. Jedyne, co pamiętał, to kilka potulnie wyglądających kobiet o brzydkich tatuażach i oklapłych piersiach, kiwających się na boki na oświetlonej stroboskopami scenie. Bardziej podnieciłoby go obserwowanie tarzających się w błocie świń. Ale kiedy zostawił lokal za sobą, pojął, że będzie tu częstszym gościem. W mieście nauczył się, że grzechy lubią lgnąć do siebie. Alkohol prowadził do powstania knajp, te przyciągały striptizerki, a wszystko to razem narkotyki. Logika podpowiadała, że Szallona Sallee była najlepszym miejscem, gdzie Cody Natter mógł rozprowadzać swój towar. Phil jakoś nie potrafił sobie wyobrazić szumowin gromadzących się pod Magazynem Rolniczym Boutona lub Barem u Chucka, by odebrać swoją cotygodniową porcję anielskiego pyłu.

Zatrzymał wóz na małym żużlowym parkingu na tyłach posterunku. Twój pierwszy dzień w pracy, upomniał się. Trzeba dobrze wypaść. Poprawił swój pas i olstro - Mullins zainwestował w dobrą skórę - oraz wykrochmalony mundur składający się z granatowej koszuli i szaroniebieskich spodni. Leżał całkiem nieźle. Służbowy rewolwer - Colt Trooper Mark III - irytująco ciążył mu u boku. Długa, piętnastocentymetrowa lufa sprawiała, że był cięższy niż jego stary Smith & Wesson 65, ale oczywiście był to i tak postęp w porównaniu z puszką gazu, która stanowiła jego jedyne uzbrojenie, gdy pracował w ochronie. Kiedy obracał się, by wejść do środka, usłyszał trzaśnięcie drzwiami i zobaczył, jak z małego, ceglanego budynku na tyłach posterunku - miejskiego aresztu - wychodzi szef Mullins. Na ile Phil sobie przypominał, areszt ów miał jedynie trzy cele i rzadko był używany w innym celu niż noclegownia dla pijaków. - Widzę, żeś gotów do pracy - rzucił Mullins, pokonując parking w kilku ciężkich susach. Jego łysa czaszka lśniła jak obciągnięta skórą kryształowa kula. Wyglądasz jak prawdziwy Brudny Harry. - Nie wiedziałem, że Brudny Harry był wioskowym klaunem - odparł Phil. - A kogo to trzymasz na dołku? - Na dołku? Aaa, nikogo - powiedział Mullins, holując swe cielsko ku tylnym drzwiom posterunku i otwierając je. - Tak dla twojej wiadomości, teraz kiedy kogoś zamykamy, to zawozimy go do okręgówki w Mayr. Wiesz, gdzie jest Mayr, nie? Mijasz handlarza przyczep mieszkalnych i jedziesz drogą numer trzy. - Tak, wiem, gdzie mieści się komenda okręgowa naszego hrabstwa, szefie. A skoro nie używamy już naszego dołka do trzymania aresztantów, to co tam trzymamy? - Wyposażenie. Sprawdzałem stan magazynu. Wyposażenie? Phil nie potrafił sobie wyobrazić, po co na tak małym posterunku policji jak Crick City byłaby potrzebna jakakolwiek zauważalna powierzchnia magazynowa. - Aaa, sprzęt do operacji antyterrorystycznych i tłumienia zamieszek, tak? To tam trzymamy też nasz helikopter?

- Nie, żartownisiu. Są tam wyłącznie naprawdę ważne rzeczy, takie jak filtry do kawy, które się zresztą skończyły. Więc to może być twoją pierwszą misją w służbie Crick City. W trakcie swojego pełnego wyzwań i najeżonego niebezpieczeństwami nocnego dyżuru znajdź chwilę, żeby wpaść do Qwik-Stopu i kupić opakowanie filtrów. Twój szef potrzebuje z rana napić się kawy. - Aaa, więc to dlatego mnie zatrudniłeś. Sierżant Straker, chłopiec na posyłki. - Właśnie tak. A teraz może byś skończył z tymi smutnymi żarcikami na chwilę i wysłuchał odprawy. - Jasne, szefie. Phil zasiadł na rozkładanym krzesełku, podczas gdy Mullins grzebał w szufladach swojego biurka. Brzuch mężczyzny był tak rozdęty, że dalsze pochylanie się mogło zaszkodzić jego koszuli. - Jest jedna rzecz, której się musisz szybko nauczyć. Używamy tabeli sygnałowej hrabstwa, a nie tych zjebanych kodów, które znasz z miasta - powiedział Mullins i podał mu kartkę z listą sygnałów radiowych. - Naucz się tego szybko. - Rany, szefie, sam nie wiem. Mam tylko magisterkę. Może minąć trochę czasu, nim wbiję to sobie do głowy. Pewnie jakieś trzydzieści sekund. - Padam ze śmiechu - odparł Mullins z pokerową twarzą. - Po prostu się tego naucz i daruj sobie grypsy, chyba że chcesz pierwszego dnia wylecieć z roboty i zarabiać na życie jako uliczny komediant w Tawernie Rudy’ego. Phil uśmiechnął się. - Więc jesteśmy na paśmie policji hrabstwa, tak? - Kurwa. Nie. Mamy własną częstotliwość i własną operatorkę. Nazywa się Susan i jest za tamtymi drzwiami. Nie zapomnij się przywitać, zanim zaczniesz służbę. - Susan, operatorka. Jasne. - To dobra kobieta, więc nie narażaj jej na połamanie żeber, jak mnie. - A, jest jedno pytanie, które chciałem zadać. Czy dostanę służbową kamizelkę kuloodporną? Mullins spojrzał się na niego z komicznie srogą miną.

- Czy ja ci, kurwa, wyglądam na Świętego Mikołaja? Hmm, prawdę mówiąc, gdyby dodać białe włosy i brodę... - Hej, przecież co chwila jakiś gliniarz dostaje kulę - zaoponował Phil. - Jesteś gliniarzem z Crick City, a nie wojownikiem apokalipsy. Jedyne, przed czym mogłaby cię tu ochronić kamizelka, to żeby cię komary nie cięły po sutach, kiedy będziesz patrolował skraj bagien. Chcesz mieć pieprzoną kamizelkę, to ją sobie kup. - Hej, ja tylko pytam. - Pytaj, byle nie tak głupio. - No dobra. Jakie jest stanowisko naszego departamentu w sprawie mocy dowodowej zeznań zebranych bez wcześniejszego odczytania zatrzymanemu jego praw, w trakcie spontanicznie wynikłej sytuacji polowej, jeśli prawdopodobna wersja wydarzeń została już wcześniej zatwierdzona w akcie oskarżenia? Mullins wlepił w niego wzrok. - Rób tak, jak cię tego nauczyli w akademii. Phil powstrzymał uśmiech. Leci tu ze mną w ciula cały czas. Niech się nie dziwi, że mu czasem odpłacę pięknym za nadobne. Wydawało się to uczciwe. A przy tym cholernie przyjemne. Mullins wcisnął pod wargę szczyptę tytoniu Skoal, po czym splunął do starego kubka, którego używał w charakterze spluwaczki. Phil mógł się tylko modlić, żeby jego nowy szef nigdy nie pomylił go ze swoim kubkiem na kawę. - W sprawie twojej roboty - powiedział Mullins. - Chcę, żebyś pierwszych kilka nocy poświęcił na przypomnienie sobie co i jak. Biorąc pod uwagę, że się tu wychowałeś, nie powinno ci to zająć zbyt wiele czasu, no chyba że przez te dziesięć lat miejski smog wyżarł ci mózg. Reszta to właściwie czysta rutyna. Przez pierwszą część szychty zasuwasz po rewirach. Jeździsz po TA i dzielnicach mieszkalnych, powolutku, niech miejscowi wiedzą, że w mieście znowu jest gliniarz. Uważaj też na Qwik-Stop, bo jest czynny całą noc. I za żadne skarby nie rozjeb radiowozu. Jest nowiutki, a załatwienie go u burmistrza i rady miasta zajęło mi całe lata - zastrzegł Mullins i znowu splunął. - I to chyba tyle.

- To wszystko? - Oczy Phila zwęziły się. - Myślałem, że zamierzasz zrobić odprawę. - Właśnie ją zrobiłem. - Tak, rozumiem, ale na pewno zaplanowałeś jakieś procedury operacyjne, których mam się trzymać. - Procedury do czego? - Badania tej sprawy z PCP - westchnął Phil. - Mówiłeś, że to twój największy problem w mieście. Jakie masz pomysły? Jakie podejście byś zalecił? Mullins przez chwilę wyglądał na zdezorientowanego. - A tak, oczywiście, że chcę, żebyś zbadał tę sprawę. Pokręć się po okolicy, poobczajaj, jak to, kurde, robiłeś w mieście. Phil miał ochotę się roześmiać. Gość był naiwny czy co? Narkotykowy biznes Nattera miał być największym problemem miasteczka, a on nie miał nawet żadnego planu? Wyglądało to tak, jakby w ogóle o tym nie pomyślał. Phil zrozumiał, że będzie musiał wykazać się inicjatywą. Prędzej osiwieje, niż doczeka się ze strony Mullinsa jakiejś koherentnej strategii. - Więc ja bym to widział tak - zaczął Phil. - Musimy wyizolować punkt dystrybucji towaru, a najsensowniejszym kandydatem w Crick City jest prawdopodobnie Szallona Sallee. No bo co tu jest innego? To jedyna buda ze striptizem w miasteczku i jednocześnie jedyna mordownia, a do tego jeszcze pewnie połowa tancerek daje dupy za pieniądze, więc dokąd indziej łaziłyby lokalne ćpuny? - Jasne - przytaknął od razu Mullins. - Skoncentruj się na Szallonej Sallee. Obserwuj lokal co noc w okolicach godziny, kiedy go zamykają. Co, to ja mam ci wszystko mówić? Nie no, co za gość. Chyba robi się stary do tej roboty. Philowi nie chciało się już nawet pokręcić głową. - Mam co noc prowadzić obserwację Szallonej Sallee z radiowozu? - Pewno. Dlaczego nie? Tym razem Phil pokręcił głową. - Szefie, jeśli Natter i jego ludzie zobaczą, że co noc na parkingu stoi

radiowóz, to po prostu przeniosą się gdzie indziej i będzie ich o wiele trudniej nakryć. - No dobra, bystrzaku, łowco dilerów z wielkiego miasta, to jaki masz plan? - Jeśli mamy ich złapać na gorącym uczynku, muszę działać potajemnie. Może bym tak przez kilka pierwszych tygodni przyjeżdżał tam własnym wozem, po cywilu? Nikt mnie nie rozpozna, bo tam nigdy nie bywałem, a nawet jeśli, mam przygotowaną historyjkę. W ten sposób będę mógł poznać parę nazwisk i numerów rejestracyjnych, dowiem się, jak to wszystko mniej więcej wygląda. Jeśli dopisze mi szczęście, to może nawet dorobię się informatora albo dwóch. - Tak, właśnie, tajniacka akcja, to właśnie miałem zaproponować. Ta, na pewno. - Dobra, więc tak właśnie zrobię. Każdej nocy, jakąś godzinę przed ostatnią kolejką w lokalu, będę podjeżdżał tam w cywilnych ciuchach. Zapłacisz mi za paliwo do mojego wozu, nie? - Tak, tak, jasne - mruknął Mullins. - Tylko się tym zajmij. Rano składaj mi raport. A, jest jeszcze jedna rzecz, o której musisz wiedzieć. Szallona Sallee jest teraz własnością Nattera. Jakim, do diabła, cudem? - pomyślał Phil. - Jakim cudem Bagnowy mógł sobie pozwolić na kupno lokalu ze striptizem? Większość z nich nie ma żadnych dochodów. - Żadnych legalnych dochodów - poprawił go Mullins. - Zwróciłem się do IRS*, żeby prześwietlili tę transakcję, ale nie odkryli żadnego przekrętu. Jakoś wyprał swoją forsę z narkotyków i kupił za nią tę budę. *Internal Revenue Service. Amerykańska agencja federalna zajmująca się ściąganiem podatków. Phil skinął głową. Trzyma się to kupy, stwierdził. Istniało mnóstwo kruczków prawnych, które wydawały się służyć wyłącznie kryminalistom. Nic nowego. - Dobra - powiedział Phil, wstając. Jednak Mullins zatrzymał go, splunąwszy wcześniej do kubka. - Tylko pamiętaj...

- Wiem, mam zachować ostrożność. - Tak, to też, ale nie zapomnij o tych filtrach do kawy. To właśnie lubię, pomyślał Phil, szef policji, który ma jasno określone priorytety. Ruszył ku frontowej części posterunku, by porozmawiać z dyspozytorką, o której Mullins wcześniej wspominał. Zapewne jakaś stara wariatka na rencie, spekulował. Coś jak pani Crane, kiedy ma zły dzień. - Tutaj - usłyszał. Phil obrócił się w stronę położonego prostopadle do frontowych drzwi wejścia do maleńkiej kanciapy. Rany, to żem trafił jak kulą w płot. Za wielkim skanerem i radiem Motoroli siedziała atrakcyjna blondynka koło trzydziestki, ubrana w zwyczajne dżinsy i różową bluzkę. Na kolanach trzymała jakiś podręcznik. Phil wyciągnął ku niej dłoń. - Jestem Phil Straker, nowy glina. - Doprawdy, a niby kto inny miałby na sobie twój mundur, nowy mleczarz? odparła, z jakiegoś powodu ignorując jego dłoń. - Nazywam się... - Susan, nocna dyspozytorka - wszedł jej w słowo Phil. - Szef kazał mi tu zajrzeć. Wydawała się rozdrażniona, chociaż Phil nie potrafił stwierdzić dlaczego. Może powinienem zacząć używać innego dezodorantu. - Używamy tabeli sygnałowej hrabstwa, więc sugeruję, byś nauczył się kodów, i to szybko - powiedziała. - Nie znoszę początkujących, którzy nie znają kodów. Phil zmarszczył brwi. - A wiesz może, co oznacza kod siedemdziesiąt dwa wedle tej tabeli? Jej twarz pociemniała. - Siedemdziesiąt dwa? Nie. - To kod oznaczający skargę na nieletnich. Możesz to sobie sprawdzić na kartce, którą masz przypiętą do ściany. A jeśli z jakiegoś powodu mnie nie lubisz, trudno. Po prostu nie dogryzaj mi, dobra? I żebyś wiedziała, nie jestem początkujący, pracuję jako glina od dziesięciu lat. - Ta, wiem - odparła zgryźliwie i wsadziła nos w swoją książkę.

Phil opuścił posterunek tyleż poirytowany, co zbity z pantałyku. Nie był gburem, ale nie widział też powodu, by dawać po sobie jeździć jakiejś babie, którą dopiero co poznał. I nawet nie tyle poruszyło go jej chamstwo, co wyraz jej oczu... Były to zapewne najpiękniejsze błękitne oczy, jakie kiedykolwiek widział, ale w ostatnim momencie, nim wyszedł z posterunku, bez cienia wątpliwości stwierdził, że oczy te spoglądają nań z wyrazem głębokiej pogardy... Sześć

Moje ty biedne dziecko, myślał Natter, oglądając nową dziewczynę swoimi nierówno umieszczonymi oczyma. - Ile ma lat? - zapytał. - Chiba ze szesna. Biedne dziecko, ponury zwiastunie... - Myśli, że gotowa, panie Cody? Ale co znaczyło „być gotowym”? Co to tak naprawdę znaczyło w obecnych okolicznościach? Nabierz wiary, upomniał się. W końcu był głęboko wierzącym człowiekiem. Ci wszyscy mali ludzie, jego rodzaj, mieli swoją rolę do spełnienia. Nie wiedzieli jaką, ale czy musieli wiedzieć? Wszyscy mieli wypełnić swoje przeznaczenie... Umyto ją. Jej długie, czarne włosy opadały lśniącą kaskadą. Nie miała jednego ucha, ale nie było tego specjalnie widać, a jej oczy miały niemal identyczną wielkość. Wyglądała niemal wystarczająco dobrze, by można ją było posłać do klubu. Niemal. Przekleństwo, pomyślał z rozpaczą, kiedyż się to wreszcie skończy? Druck rozebrał dziewczynę, by pokazać jej ciało. Opuściła wzrok, kiedy Natter ją oceniał. Pełne, zdrowe piersi, mniejsza o podwójny sutek na lewej. Rozdwojenie

pępka było niemal niezauważalne, podobnie jak jej utykanie spowodowane różną długością nóg. Naprawdę urocze dziecko... Czasami miał ochotę się rozpłakać. - Kiedy? - zapytał Druck. Natter podrapał się po podbródku swoimi długimi palcami. Jego czerwone oczy, choć przygaszone, wydawały się przepełnione jakimś uczuciem. Jakim? Była to nadzieja. - Najpierw ją ujeździj - powiedział. - Zrób to łagodnie.

Zgodnie z instrukcjami - jeśli można było tak nazwać polecenia oparte na jego własnych sugestiach - od szefa, którego Phil zaczynał podejrzewać o starcze zdziecinnienie albo brak wyobraźni, nowy policjant Crick City spędził pierwsze pięć godzin szychty w radiowozie. Była to porządna fura, nowy, biały Chevrolet cavalier ze standardowym kogutem, kratką, stojakiem na broń firmy Lecco i sprzętem do łączności. Z jakiegoś tajemnego powodu Mullins trzymał też w bagażniku pistolet gazowy Smith & Wesson oraz karabin AR-15 z lunetką, która wyglądała na bardzo porządną. Nie było za to oczywiście żadnej amunicji. Phil przekazał Susan, swojej bufonowatej dyspozytorce, kod 10-8, po czym rozpoczął patrol, jeżdżąc po lokalnych TA (co oznaczało prywatny biznes), dzielnicach mieszkalnych (małych i nielicznych) oraz skupiskach przyczep mieszkalnych. Przejechał przed Barem u Chucka, Sklepem Wielobranżowym Hulla, magazynem rolniczym - tuż przed jego zamknięciem - oraz maleńkim supermarketem Hodge’a, który w Crick City robił za galerię handlową. Celowo trzymał się z dala od Sallee. W mieście jest nowy gliniarz, ale nie mam zamiaru tego ponadto rozgłaszać, stwierdził. Jeżdżenie po miasteczku wprawiło go w coś na kształt sentymentalnego nastroju. Tak, było tu zupełnie inaczej niż w mieście. Luźno, spokojnie, leniwie. Długie, puste drogi, malownicze wzgórza i zagajniki, porządne lasy... Więc dlaczego czuł się tak niespokojnie?

To tylko nerwy, w końcu mam nową pracę, próbował sobie tłumaczyć. Ale wiedział, że to kłamstwo. To przez to wspomnienie, które przez całe życie usiłował pogrzebać... Czy Chata naprawdę ciągle gdzieś tu stała? Czy kiedykolwiek istniała naprawdę, czy tylko ją sobie wtedy wyobraził? Próbował o niej zapomnieć - i udało mu się - dopóki... Dopóki tu nie wróciłem. Senny szum silnika rozmiękczył jego opór. Wspomnienie hipnotyzowało go, wodziło na pokuszenie niczym rozchichotany chochlik siedzący na ramieniu. I nagle... Chryste, nie... Drobne okruchy obrazów przesączyły się przed oczami jego wyobraźni. Były to oczy dziecka, prawda? Pobrzękujący łańcuchami upiór z dziecięcego koszmaru... ...nie... Otwarte drzwi. Snopy słonecznego blasku, które przecinały panujący w środku gęsty mrok. Po czym mrok ten zaczynał się... ruszać. Widział tam... rzeczy. Kształty. Ruchome kształty wydające z siebie ciche jęki. W cienkich strumieniach światła widział... Ludzie... Przebłyski twarzy. Przebłyski skóry. Tu powykręcana dłoń, tam krzywa, bosa stopa. Wszędzie otwory ust, otwierające się, zamykające, wydające z siebie westchnienia. Strużki śliny ściekające z rozszczepionych podbródków, języki wijące się jak różowe, morskie robaki pomiędzy rzędami połamanych zębów. I... O Bożee, nie... Phil zjechał na pobocze, zaciskając powieki, by powstrzymać obrzydliwą falę obrazów. Miał wrażenie, że żołądek zwinął mu się w kłębek wielkości pestki wiśni, a w skroniach zaczął pulsować ból...

Nigdy tego nie widziałeś! - krzyczał do siebie. To nieprawda! To były tylko halucynacje! Ale wiedział, że nieważne, jak bardzo będzie się starał, by siebie o tym przekonać, nigdy nie będzie całkowicie pewien.

Phil udał się na zaplecze, by się przebrać, po czym zajrzał do pokoju dyspozytorki. - Słuchaj... - zaczął. Susan skrzywiła się. Wyglądała na zdziwioną. - Twoja zmiana kończy się dopiero rano - powiedziała. - Czemu masz na sobie cywilne ubranie? - Idę poobserwować trochę Szalloną Sallee - odparł prosto z mostu. - Tak? A kto niby tak powiedział? - Szef Mullins. Wiesz, jak na dyspozytorkę to nie jesteś najlepiej poinformowana. Skrzywiła się jeszcze bardziej. - A niby jak mam być poinformowana, jeśli mnie o niczym nie informujesz? - Właśnie to robię - odparł Phil. Susan wyglądała przez chwilę, jakby nie wiedziała, co zrobić. Podniosła swoją książkę. Na okładce widniał napis Medycyna sądowa 1994. - Szef nie mówił mi nic o tym, żebyś miał dziś w nocy obserwować Sallee w cywilu. Phil westchnął. Organizacja, tak jest. - Tak naprawdę, Susan, to sobie to wszystko wymyśliłem. Zamierzam pić piwo i gapić się na striptizerki, będąc na służbie. - Nie byłabym zaskoczona. Szallona Sallee wygląda mi na lokal w twoim typie. Znów przerwała, postukując palcem w podświetlony nadajnik. - Sama nie wiem. Lepiej zapytam szefa.

- Proszę bardzo - zachęcił ją Phil. - Jestem pewny, że nie będzie miał nic przeciwko telefonom w środku nocy od dyspozytorki, której nie chciało się nawet zapytać o możliwe zmiany w planach operacyjnych. - Dupek - powiedziała, gapiąc się nań zza blond grzywki. - Hej, to moje drugie imię. Słuchaj, rób, co chcesz. Dzwoń do szefa, dzwoń do burmistrza i rady miejskiej. Możesz nawet zadzwonić do Małej Syrenki i Stevena Spielberga, jeśli masz na to ochotę, ale 10-6, idę do Sallee. - Nie zapomnij radia. Phil uniósł krótkofalówkę Motoroli. - A to ci na co wygląda? Spłuczkę od kibla? Zapisz mnie pod 10-6 - wypalił i wyszedł z posterunku. Boże, ależ mnie ona wkurza! Phil wsiadł do malibu, zanotował godzinę w dzienniku operacyjnym i ruszył. Czemu tak mnie nienawidzi? - to pytanie naprawdę go dręczyło. Pewnie, był nowy, a gliniarze rzadko akceptowali nowych z miejsca, ale, Chryste, zachowuje się, jakbym nasikał na jej psa. Chyba cierpi na nieustające napięcie przedmiesiączkowe. Albo... Albo to przeze mnie, pomyślał. Może taka moja karma, czy coś. Phil nie był w stanie znaleźć żadnego powodu, dla którego Susan miałaby traktować go z taką niechęcią, ale musiał przyznać, że rzadko przypadał do gustu kobietom i nigdy nie wiedział, dlaczego tak się dzieje. W trakcie swojej służby w wielkim mieście przeżył swoje, jeśli chodzi o związki. Zawsze kończyły się fatalnie, i to jeszcze tak, że ja wyglądałem na winnego. Ale może faktycznie wina leżała po jego stronie. Najdłuższy z tych związków przetrwał jakieś osiem miesięcy, a pod koniec kłócili się ze sobą jak jacyś idioci w telewizyjnym talk-show. Spójrz prawdzie w oczy, nakazał sobie Phil. Było to łatwe, kiedy prowadziło się samotnie auto o pierwszej w nocy. Samopoznanie, chłopie. Jest w tobie coś, co irytuje kobiety. Może miała rację. Może faktycznie jestem dupkiem. Biorąc to ostatnie pod uwagę, zdecydował, że samopoznanie jest niekoniecznie czymś, czym powinien się teraz zajmować. Po co się zaręczać, kiedy nie ma takiej

potrzeby? Martw się lepiej o Szalloną Sallee, Nattera, handel PCP - po to tu jesteś. A nie po to, żeby zadręczać się pytaniami, czemu kobiety traktują cię jak Dusiciela z Bostonu. Za następnym zakrętem pojawił się migający szyld: SZALLONA SALLEE. Zajechał na parking, sypiąc żużlem spod kół, i zaczął się rozglądać za strategicznym miejscem do zaparkowania. Przechodzone malibu z pewnością nie wzbudzi podejrzeń, ale gość z policyjnym radiem w ręku, siedzący w wozie przed frontowym wejściem, to co innego. Wsunął się w puste miejsce w okolicach krawędzi parkingu, skąd miał całkiem dobry widok na zaparkowane wozy i wejście do lokalu. Numery, powtórzył sobie. Przez pierwszych kilka nocy miał zamiar prowadzić ewidencję wozów, które zostają po zamknięciu lokalu, chciał zanotować ich wygląd, numery, a także sylwetki właścicieli, by porównać je pod koniec tygodnia i stwierdzić, kto tu był stałym bywalcem. Chciał też wiedzieć, które samochody miały tablice z innych stanów. To będzie szło powoli, ale na początku zawsze musiało tak być. Raj półciężarówek, pomyślał. Nic dziwnego - ponad połowę zaparkowanych tu wozów stanowiły półciężarówki w różnych stadiach zaniedbania. Reszta składała się z podobnych do jego malibu rupieci oraz lokalnego tuningu „aut sportowych”. Nie jest to parking przy Hyatt-Regency, o nie, zażartował sobie i zaczął zapisywać numery przy pomocy podświetlanego CRP NitePen. Kupił też sobie miniaturową lornetkę Bushnell 7x50, przydatną teraz do odczytywania tablic wozów, które stały dalej. Wszystko to nie zajęło za dużo czasu i nie miał teraz zbyt wiele roboty, poza obserwowaniem wchodzących i wychodzących klientów w dżinsach i podkoszulkach. Jak sądził, ostatnia kolejka będzie około pierwszej trzydzieści, po czym parking opustoszeje i będzie można zobaczyć, co zostało. Odsiejemy plewy, pomyślał. Ktokolwiek postanie, będzie wart sprawdzenia. Szybko ogarnęła go nuda. Za każdym razem, kiedy ktoś wychodził, przez parking przetaczały się zniekształcone dźwięki muzyki country. Większość wychodzących wyglądała na konkretnie zalanych. Nawijali coś o „fajnych dupach”. Wielu uznało za stosowne, by

przed odjazdem odlać się gdzieś między samochodami. Gdybym tylko dostał pięciocentówkę za każdego pijanego wieśniaka, który dziś odlewał się w miejscu publicznym na moich oczach, myślał Phil, miałbym pewnie za co zatankować wóz do pełna wysokooktanową benzyną. Próbował myśleć o różnych rzeczach, ale wciąż nieubłaganie wracał do roztrząsania własnych problemów. Temat wieczoru. Praca w Crick City nie dawała mu perspektyw na srebrną gwiazdę, ale przynajmniej odpowiadała jego wykształceniu i zainteresowaniom. Więc chyba powinien być wdzięczny. Lepsze to niż pucowanie zderzaków w Lucky Carwash. Pomimo tej całej sprawy z Dignazio Phil zdał sobie sprawę, że mogło się ułożyć gorzej. O wiele gorzej. Może nikt tu nigdy nie uwierzy, że go wrobiono, ale to nie miało znaczenia. Przynajmniej miał pracę, przynajmniej dostawał pieniądze za coś nieco bardziej fascynującego niż podbijanie karty w fabryce włóczki. W dzisiejszych czasach wiele osób w ogóle nie miało pracy. Więc czemu się tak mazgaję? Jakiś ukryty prąd ciągnął jego myśli z powrotem do wcześniejszych rozważań. Kobiety. Związki. Przez moje życie przewinęło się więcej dziewczyn niż przez niejedną szkołę żeńską. Może nigdy nie potrafił podejść do sprawy wystarczająco poważnie. Może zbyt wiele rzeczy uważał za oczywiste. Wzajemne zrozumienie nie rosło w końcu na drzewach. Nie, to nie mogła być wyłącznie twoja wina, próbował się ratować we własnych oczach. Rany. Myśl, że to robi była upokarzająca. Cholera. Z lokalu wytoczyło się kolejnych dwóch wieśniaków. Opróżnili pęcherze, po czym wgramolili się do jasnoczerwonej półciężarówki chevroleta i odjechali. Co, do diabła, jest ze mną nie tak? - zastanawiał się Phil. Jedynie związek z Vicki był poważny. Trwały. Wiedział, że ją kocha - bardziej niż cokolwiek na świecie. Ale tylko na moich warunkach, przypomniał sobie z wyrzutem. Tak, dziewczyna moich marzeń. Nie potrafiła jedynie zmienić dla mnie swojego całego, kurwa, życia. Ale ze mnie kutas. Ale czemu miał o tym teraz myśleć? Pradawna historia. Było to ponad dziesięć lat temu. Dziś siedział tutaj, obserwując parking przed wiejską mordownią, a jedyne, o czym potrafił myśleć, to dziewczyna, z którą chodził w szkole średniej i na

studiach, a która zapewne nie poświęciła mu ani jednej myśli od czasów, kiedy w telewizji puszczali jeszcze „Three’s Company”*. *Amerykański serial komediowy z przełomu lat 70. i 80. Zbierz się do kupy! Jesteś tu dopiero od dwóch dni i już zdążyłeś kompletnie zidiocieć! Ponownie spróbował skupić myśli na swojej pracy, na obserwacji. Na Natterze. Jak wyglądał po upływie dekady? Phil widział go zaledwie parę razy w życiu, i było to dawno temu. Pewnie jest teraz brzydszy niż wcześniej, stwierdził. Natter pochodził z kazirodczego związku - podobnie jak każdy Bagnowy - ale pomimo fizycznych deformacji wypowiadał się z wielką erudycją i sprawiał wrażenie bardzo inteligentnego. Czy stał tu gdzieś jego wóz? Czy on sam był teraz w lokalu? Phil powinien był zastanowić się nad tymi kwestiami wcześniej, ale tego nie zrobił. Zbliżała się druga, godzina zamknięcia klubu. Parking zaczynał się już przerzedzać. Chryste, pomyślał Phil, powinienem był przynajmniej spytać Mullinsa, czy Natter ciągle jeździ tym samym wozem. Ze środka wytaczali się kolejni goście. Ich bełkotliwe głosy rozbrzmiewały przez chwilę w nocnym powietrzu, a oni sami wsiadali do samochodów i odjeżdżali. - Chłopie, ten pokoik na zapleczu to dopiero coś, ni? - powiedział jakiś przerażająco wielki wieśniak, wypuszczając pióropusz dymu. Jego jeszcze większy kompan odpowiedział entuzjastycznym okrzykiem. - Chłopie, stanoł mi jak złoto. Musim tu przyjeżdżać co noc! Proszę, nie, pomyślał Phil. To zwykłe ćpuny, żadni dilerzy. Co on powiedział? Coś o jakimś pokoju na zapleczu? Nie pamiętam żadnego pokoju na zapleczu, dumał Phil. Musieli rozbudować lokal. A po chwili... No wreszcie. Phil wyprostował się w fotelu i sięgnął po miniaturową lornetkę. Na parkingu zostało jedynie kilka półciężarówek (jedna wyglądała na naprawdę prehistoryczną) oraz całkowicie odnowiony chrysler imperial rocznik ‘63, w kolorze głębokiej, upiornej czerwieni. A następnie w wejściu do lokalu pojawiła się nieludzko wysoka i chuda postać.

A oto i on, stwierdził Phil. Nie mógł to być nikt inny. Takich twarzy się nie zapomina, pomyślał, czując nieprzyjemny dreszcz, gdy szkła Bushnella złapały ostrość. Cody Natter wyszedł na parking ubrany w dżinsy, haftowaną koszulę i czarną sportową kurtkę. Drań musiał wydać fortunę na szyte na miarę ciuchy, pomyślał Phil. Spodni ze studwudziestocentymetrowymi nogawkami nie znajdzie się w Wal-Marcie. Pasma siwizny przetykające jego długie, czarne włosy kojarzyły się z pajęczynami. Oczywiście wszyscy Bagnowi mieli czarne włosy. Mieli też czerwone oczy, źrenice czerwone jak krew tętnicza, takie same jak te, które właśnie błysnęły w świetle latarni. Kiedy Phil po raz pierwszy przyjrzał się dobrze twarzy Nattera, po jego plecach przebiegł kolejny dreszcz, niby procesja pająków... Wyglądała, jakby stopiła się, zaczęła ściekać i tak zastygła; zupełnie jak obciągnięty na sterczących kościach, woskowany papier. Phil mógłby przysiąc, że widzi żyły biegnące pod cienką skórą. Wargi tak wąskie, że prawie ich nie było, wyznaczał kształt ust wyciętych jak rzeźnickim nożem. Rząd krzywych zębów wystawał z wysuniętej do przodu żuchwy. Jedno wielkie ucho było przyczepione parę centymetrów niżej niż drugie; oba były zwinięte w sposób, który Philowi przywodził na myśl skorupy małży. Wydatny łuk brwiowy przecinało kilka głębokich zmarszczek, jakby wykutych dłutem, i wreszcie dłonie - wydłużone palce, po cztery u każdej, wyposażone w dodatkowy staw. Chryste, co za wrak człowieka, stwierdził Phil. Obok Nattera przebiegła para odpicowanych blondynek - krótkie spódniczki, ciężki makijaż, tatuaże. Striptizerki. Rzuciły mu kilka słów pożegnania, spuszczając wzrok, ale Natter nie odpowiedział. Stał po prostu przed wejściem, jakby na kogoś czekał. Wyglądał na zniecierpliwionego. Ciekawe, na kogo... Z lokalu wyszedł kolejny Bagnowy i pokuśtykał w stronę jednej z półciężarówek. Jego niewiarygodnie zdeformowane czoło zdawało się wyposażone w wielki bąbel. A później... Phil przybliżył obraz. W drzwiach pojawiły się trzy dziewczyny - trzymały głowy nisko, kiedy

przechodziły rządkiem obok Nattera. Były ubrane podobnie do tamtych blondynek: krótkie, wyzywające spódniczki, obsypane cekinami bluzki, które opinały ich piersi tak mocno, że groziły urwaniem guzików. Wszystkie miały długie włosy, czarne i lśniące jak oliwa, wszystkie miały też czerwone oczy. Bagnowe, pojął Phil. Nabrał jeszcze większej pewności, gdy dostrzegł kolejne - chociaż nierzucające się zbyt mocno w oczy - znaki szczególne. Zniekształcone głowy, nierówne kończyny, nienaturalnie cienkie wargi. Żyły widoczne pod skórą białą jak porcelana. Jedna z dziewczyn wyraźnie utykała, podczas gdy inna zdawała się mieć po dwa łokcie na każdej ręce. Natter zatrzymał trzecią i zaczął coś do niej mówić. Nie podniosła spojrzenia ani na moment. Mając chwilę czasu na obserwację, Phil stwierdził, że jej usta były tak małe, że nie zasługiwały na tę nazwę; bardziej przypominały wykłutą dziurkę. Zatrudniają tu Bagnowe, wydedukował Phil, choć nie mieściło mu się to w głowie. Bagnowe robią tu striptiz... Nie był w stanie wyobrazić sobie niczego bardziej obscenicznego. Pierwsze dwie dziewczyny wsiadły na tył chryslera, natomiast trzecia pokuśtykała ku zrujnowanej półciężarówce, w której czekał drugi mężczyzna. Pojazd odjechał, a zaraz za nim ruszyła inna półciężarówka, której numery Phil zdążył zanotować wcześniej. Co tu się, do diabła, dzieje? Zastanawiał się. I na co czekał Natter? Mężczyzna nie ruszył się sprzed wejścia, oglądając swoje długie na trzy centymetry paznokcie. Drzwi otworzyły się ponownie. W wejściu pojawił się smukły cień, stukając wysokimi obcasami o beton, a potem zmaterializował się w żółtym świetle lampy jako kształtna ruda kobieta w opinającej ciasno tyłek, czarnej skórzanej spódniczce oraz czarnym skórzanym staniku kryjącym obfity biust. Było jasne, że to kolejna striptizerka, ale... Nie Bagnowa, Phil był tego pewny. Wydawała się bez skazy, a jej rozczochrane rude włosy lśniły w świetle migającego szyldu niczym cynamonowy jedwab. Striptizerka przystanęła, nonszalancko przekrzywiła

głowę i wzięła Nattera pod rękę, po czym oboje wsiedli do chryslera. Po chwili odjechali. Ale wtedy Phil był już w szoku, bliski łez i z żołądkiem w okolicach gardła. Czuł, jak coś w nim pęka. Prawie słyszał chrzęst kości. Mój... Boże... Bowiem z łatwością rozpoznał w rudej striptizerce Vicki Steele, jedyną kobietę, którą kiedykolwiek kochał. Siedem

- Gdzie dziewczyna? - zapytał Jake „Kobra” Rhodes dzieciaka z powgniataną czaszką. - Weszła do środka. Musi siem odświeżyć - wi pan, jakie som dziwczyny. Ta, cóż zaraz nie będzie już taka świeża, obiecał sobie Jake. Dzisiaj czuł się srogi. Dzieciak wyszczerzył zęby; było wyraźnie widać, których mu brakuje. Jego półciężarówka przypominała przerdzewiały wrak; Jake zaparkował swój wóz zaraz za nią. Był zaskoczony, ile czasu zajęło im dotarcie tutaj. Dzieciak prowadził jak wariat, Jake ledwo mógł za nim nadążyć. W pewnym momencie jechali drogą tak wąską, że o okna samochodu Jake’a obijały się gałęzie, co go nieźle wkurzyło. W tych stronach twierdzą mężczyzny nie był jego dom, lecz ciężarówka - w przypadku Jake’a wielki, granatowy GMC z alufelgami, pokryty co najmniej dziesięcioma warstwami lakieru. Ostatnia rzecz, jakiej by Jake chciał, to porysować sobie wóz na jakiejś zjebanej leśnej drodze. Ale dziś był tak fajny dzień, że nawet sobie tym specjalnie nie zaprzątał głowy. W handlu narkotykami dobre było to, że człowiek nie musiał się martwić kosztami lakieru. E, najwyżej dam go jeszcze raz do malowania i chuj stwierdził. Odbiję sobie za to na tej kurwie z bagien. O tak, Jake czuł się dzisiaj srogi.

Sallee było dobrym miejscem, by posiedzieć sobie po robocie, żłopnąć parę piw i popatrzeć na dupy. A do tego czasem można było znaleźć dobrego klienta. Spędził tam wiele wieczorów, ale dopiero dzisiaj usłyszał o pokoju na zapleczu. Wystarczyło, że zajrzał tam jeden raz. - No, na co czekasz Jake? - zapytał dzieciak z bąblem na głowie. - Gotowa umrzeć ze starości, zanim tam dotrzesz. Ten mały go wkurzał. Jake’a obrzydzało to, jak ciągle szczerzył swoje zepsute zęby. Miał ochotę zetrzeć ten zarozumiały uśmieszek z twarzy dzieciaka za pomocą pięści. Oczywiście nie byłby to specjalnie fajny pomysł, nie tutaj. Miejscowi zawsze trzymali się razem, a poza tym... Coś mu tu nie grało. - Hej, chwila - powiedział. - Skąd wiesz, jak się nazywam? - Ooo, wimy o panu wszytko, Jake Rhodes - powiedział dzieciak. Włożył kciuki pod szelki ogrodniczek i oparł się o druciane ogrodzenie. - Jakbym nie wiedzieli, to by tu pana wogle nie było. Co to w ogóle, kurwa, niby znaczyło? - pomyślał Jake. I dlaczego miał takie silne uczucie, że mały robi sobie z niego jaja? Powstały impas wypełniło cykanie świerszczy. Jake strząsnął z siebie nieprzyjemne uczucie. Ci matkojebcy są zwyczajnie popierdoleni, i tyle. Niby jak ma być inaczej, skoro tak wyglądają? A dzieciak powiedział, że o nim słyszeli. Oni - czyli bez wątpienia Cody Natter. Może Natter zainteresował się interesami Jake’a. Może była to delikatna sugestia, by pogadać i skręcić coś razem. Hm, i to jest myśl, stwierdził Jake. - Tylko żem sobie z pana żartował, Jake - powiedział mały, szczerząc zęby. Bąbel na jego głowie zdawał się wielkości piłki do koszykówki. Kiedy podrapał się po brzuchu, Jake zauważył, że jego dłoń wyposażona jest w dwa kciuki. - Idzie już, ona tam czeka. Nie umi za dobrze mówić, ale obciongnie panu tak krzepko, aż mu dupa siem zapadnie. Najlepsza obciongaczka we hrabstwie, a i do krycia niezgorsza powiedział mały i wydobył z siebie piskliwy rechot. - Niech sie tylko nie spodziewa jenteligentnej rozmowy.

Nie interesuje mnie gadanie, powtórzył swoje kredo Jake. - Dobra - zgodził się. - Nie zajmie mi to długo. - Nie śpieszy sie, panie Jake. Dobrej zabawy. Rhodes zostawił małego przy zmaltretowanej półciężarówce i ruszył krótką, zaniedbaną drogą ku polanie. Nie widział tu żadnych pojazdów ani ludzi. Księżyc wisiał tuż ponad linią drzew, za jego plecami. Jake widział wznoszący się przed nim, na wpół skryty w lesie dom. Zza umieszczonych nisko okiennic sączyło się miękkie, bursztynowe światło. Niewzruszony chór świerszczy rozbrzmiewał mu w uszach jak łagodny szum oceanu. Jake zaczął pokonywać schody prowadzące na ganek. Ooo, tak, pomyślał, bowiem w tej samej chwili drzwi otworzyły się i pojawiła się w nich striptizerka. Przebrała się w jakąś szmatkę w typie lekkiej szaty, przewiązaną w pasie. Materiał był tak cienki, że kobieta wydawała się praktycznie naga, a zarys jej ciała sprawiał wrażenie, jakby został wycięty świeżo naostrzonym nożem na tle padającego z tyłu światła. Kiedy Jake wszedł do środka, dostrzegł, że światło to pochodziło od rozwieszonych tu i ówdzie starych lamp olejnych. Nawet nie mają tu prądu, pomyślał. W salonie tłoczyły się stare meble. Na ścianach pokrytych starą, łuszczącą się tapetą w kolorze awokado wisiały stare obrazy. Deski podłogi przykrywał owalny dywan. - Dobra, kotku, bierzmy się do dzieła. Zewnętrzne drzwi zamknęły się z trzaskiem. Dziewczyna obróciła się gwałtownie, ujęła jedną z lamp i ruszyła przed siebie, plaskając bosymi stopami. Jake podążył za nią. Chryste, gorąco tu, pomyślał, ale tak właśnie lubił. Lubił, kiedy było gorąco, parno i kiedy powietrze zdawało się gęste od żaru. Gorąca noc dobra na gorący seks. Nazywali go Kobra, bo tak jak wąż nie znał litości. Musiał taki być. W branży Jake’a mili faceci nie żyli zbyt długo. Kiedy ktoś cię dyma na kasę, musisz umieć pokazać, że się nie pierdolisz. A kiedy ktoś nowy wkraczał na twoje terytorium... cóż, robiłeś to, co było konieczne. Jake sprzątnął już w życiu niejednego kogucika - tylko tak można było pokazać, że z nim się nie zadziera. Od czasu do czasu jego dystrybutorzy

robili się chciwi i dochodzili do wniosku, że zarobią parę dolców ekstra, dodając do towaru terpentyny. Trupy nie kupują narkotyków, więc Jake musiał połamać parę kości i przestrzelić kilka kolan. To był jasny komunikat: nie próbuj lecieć w chuja z Jake’em Rhodesem. A laski? Do cholery, tak jest po prostu łatwiej. Po co mu stała panna? Nigdy w życiu nie spotkał kobiety, której mógłby zaufać. Wszystkie prędzej czy później obracają się przeciwko tobie; wszystkie są gotowe cię sprzedać, kiedy zaczyna im się zdawać, że z kogoś innego wycisną więcej. Pamiętał jedną pizdę, którą trzymał przy sobie kilka lat wcześniej. Była gotowa się z nim pieprzyć na każde zawołanie i wydawała się uczciwa. A później Jake zaczął tracić swoich dystrybutorów, jednego po drugim. Okazało się, że sprzedawała ich jakiemuś kogucikowi z Tylersville. Cóż, Jake podpalił jego przyczepę, oczywiście z nim w środku, na wszelki wypadek zakneblowanym i przykutym do rury pod zlewem. A później Jake miał jeszcze kupę zabawy, gdy rozprawiał się ze swoją byłą panną za pomocą nierdzewnej maczety marki Seymour. Podążył za Bagnową do zagraconego pokoiku po prawej. Wisiało tu więcej latarni, a ich roztańczone światło ożywiało zgrzebną tapetę grą pulsujących lśnień. Wydawało się, że cały pokój oddycha. Nie było tu łóżka, jedynie rozkładana szkarłatna kanapa i fotel z popękanym obiciem. - Co ty na to, żeby to z siebie zdjąć? - zasugerował Jake, siadając w fotelu. Pokaż no się. Dziewczyna zastygła w miejscu i mrugnęła, po czym drżącymi rękami zsunęła z siebie przypominającą firankę szatę. Po prostu tam stała, kompletnie naga i blada jak ściana, raz po raz mrugając głupio. - A teraz może połóż się na kanapie i pobaw kapkę ze sobą, jak tam, w klubie? Gapiła się na niego przez chwilę, po czym wydukała coś, jakby: - Baw-sssobą-ze? Ach. Ale ewidentnie skumała, o co chodziło, gdyż opadła na szkarłatne poduszki i zaczęła wodzić dłońmi po bokach ciała i wnętrzu ud. Jake zauważył, że jedna z jej dłoni jest bardzo mała, jak u noworodka, podczas gdy druga dorównuje rozmiarami

jego własnej. A później zauważył coś jeszcze. Kiedy jej płaska twarz obracała się w jego stronę, dostrzegł kolor oczu. Kolor bardzo zbliżony do szkarłatu zamszowych obić kanapy. - Ptoba-sssię? - spytała. - Tak, mała, rób tak dalej. Jake wyciągnął blanta. Nie widział nic złego w okazjonalnym zażywaniu swojego towaru. Używał płynnej formy narkotyku, podobnie jak większość. Spryskiwał tym lekko tytoń Old Bugler, po czym skręcał zeń jointy. Błysnęła zapalniczka. Jake wciągnął dym do płuc i przytrzymał. Od razu zakręciło mu się w głowie. Na początku uczucie było nieprzyjemne, ale to szybko minęło, przerodziło się w błogostan i rozciągnęło mu wargi w szerokim uśmiechu. Jake’a nie interesował delikatny, zmysłowy seks. Wolał ostre rżnięcie, wulgarne i pozbawione zahamowań, a dobry sztach pozwalał mu szybko wprawić się w odpowiedni nastrój. Strzepnął popiół na podłogę i obserwował dalej dziewczynę przez ciężką mgłę narkotycznego upojenia. - Starczy, mała pokrako. Teraz pobaw się chwilę tymi śmisznymi cycusiami. To był powód, dla którego ją wybrał. Piersi. Małe jak pączki, ale fascynujące w swojej niedoskonałości. Każda z nich kończyła się dwoma ciemnoróżowymi sutkami, wielkimi jak kciuk Jake’a. Ale zaraz ją sobie pogryzę po tych sutach, o tak. Ale najpierw… Jake wstał i podszedł do kanapy. - Dawaj tu buzię, debilko. Twój braciak mówi, że dobrze ciągniesz - a może to twój stary? - Zaśmiał się krótko. - Pewnie jedno i drugie, co? Brutalnie chwycił ją za lśniące, czarne włosy. Dziewczyna wydała z siebie najcichszy pisk. Uniósł ją do pozycji siedzącej i opuścił dżinsy. - Dalej, brzydulo. Wiesz, co masz robić. Założę się, że ssałaś fujary swoim krewnym, odkąd byłaś w przedszkolu - powiedział, po czym znów się roześmiał. Oczywiście nigdy żeś nie była w żadnym przedszkolu, bo nie biorą tam takich bagnowych niedorozwojów jak ty. Ale dziewczyna, jeśli nawet rozumiała niedelikatne uwagi Jake’a, nie dała

nijak tego po sobie poznać. Zamiast tego wzięła się do roboty. Jake jęknął, odrzucając głowę do tyłu. Obserwował skaczące po suficie odbicia płomyków lamp. Wyglądało to jak morze, spienione, sztormowe morze cieni i ognia, a kiedy od strony otwartego okna doleciały go pulsujące odgłosy nocy, znów pomyślał o fali przyboju. Wrażenie to, połączone z mgłą anielskiego pyłu, przyniosło mu rozdzierającą rozkosz, jakiej nigdy wcześniej nie zaznał. Boże Wszechmogący, myślał. Różne kurwy ciągnęły mi druta już setki razy, ale nigdy nie było tak jak teraz. Ten dupogłowy miał rację. Nikt w całym hrabstwie nie ciągnie tak jak ona, jeśli tylko w hrabstwie... Prawdę mówiąc, jego odczucia były tak niezwykłe, że odepchnął jej głowę na chwilę i odciągnął kciukiem jej dolną wargę. Po czym znów się roześmiał. Dziewczyna nie miała zębów. No, i to mi się podoba! Nic dziwnego, że tak dobrze ciągnie! Znów chwycił ją za włosy i wykręcił, zmuszając by wróciła do pracy. Miał wrażenie, że jego członek został schwytany w gorącą, wilgotną pułapkę, która drażniła każdy milimetr skóry. - Gdzie tak dobrze się nauczyłaś ssać pałkę, złotko. Tato cię nauczył? Ta, założę się, że tak. Założę się, że ssałaś pałki już wtedy, kiedy ssałaś cyca. Jake znów wykręcił dłoń wplecioną w jej włosy, po czym drugą sięgnął w dół, do jej piersi. Jego palce od razu znalazły jej niezwykły podwójny sutek. Od tego momentu kierował nim instynkt. Zaczął ugniatać nabrzmiały podwójny splot tkanek pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym na tyle mocno, że z gardła dziewczyny od razu wydobył się płaczliwy jęk. Im mocniej ściskał, tym bardziej jęczała, a to dziwaczne doznanie dźwiękowe tylko wzmogło rozkosz wywoływaną przez jej usta. - Złotko - stęknął - tak dobrze ssiesz pałkę, że chyba spuszczę ci się prosto w gardło. Rozległ się jego śmiech, wyższy niż zwykle. - Ale nie będziesz mieć mi tego za złe; prawdę mówiąc, to będzie pewnie najlepszy posiłek, jaki ci się przytrafił od paru tygodni. Od tego momentu wszystko, co czuł Jake Rhodes, zbiegło się do pojedynczego

punktu bezmyślnego, nieodwołalnego pożądania. Ogniki na suficie przerodziły się w wir chaosu, dźwięki nocy uderzyły ze zdwojoną siłą, dziewczyna jęczała z bólu, podczas gdy zza okna dobiegał palący blask księżyca. Wreszcie we wnętrzu Jake’a eksplodował dziko orgazm... Jego oczy zamknęły się, a dopalana anielskim pyłem żądza wyciekła powoli porami ciała. Obiema rękami trzymał dziewczynę przyciśniętą mocno do swego krocza. Zaczęła się dusić, ale nie przejmował się tym. To uczucie wydawało się teraz niemożliwe. Owszem, było cudowne, ale coś tu nie grało. W końcu wypuścił ją, a ona opadła ciężko na kanapę, wciągając gwałtownie powietrze. - To było naprawdę niezłe, pokrako - pochwalił ją Jake. - Ale coś tu, kurwa, mi się nie zgadza i zamierzam odkryć, co to takiego, zanim przerżnę cię tak mocno, że aż ci z nosa gówno pocieknie. Chwycił ją za głowę i odwrócił twarzą do góry, wciskając palce w jej bezzębne usta. - Otwieraj, debilko. Otwieraj, bo przypierdolę. Panika dziewczyny stała się teraz naprawdę widoczna. Po jej policzkach ciekły łzy, wytrzeszczone w przerażeniu szkarłatne oczy obracały się bezsilnie na wszystkie strony. W końcu pozwoliła otworzyć sobie usta. Jake zmrużył oczy. Ki chuj? - pomyślał. Chwycił jej smukłą szyję i ścisnął. - Pokaż język, ruchadło. Dziewczyna broniła się, jęczała, nie mogąc złapać powietrza. Jej oczy zdawały się być pozbawione powiek, gdy gapiła się na Jake’a z kompletnym niezrozumieniem. On ścisnął jej gardło o wiele mocniej, aż jej twarz zaczęła przybierać różowy odcień. - Pokazuj, bagnowa pokrako. I to już. Róż zaczął ciemnieć. Aż wreszcie, dygocąc na całym ciele, wystawiła język. Jake zagapił się.

Nie wystawiła jednego języka, ale dwa, wijące się jak robaki rzucone na rozgrzaną płytę. Ma... dwa języki... - myślał w osłupieniu i z makabryczną fascynacją. I mniej więcej tyle Jake zdążył pomyśleć, bowiem w tej samej chwili wyrósł za nim jakiś cień i... Trach! ...spuścił mu na głowę metrowej długości sztachetę.

- Gdzie szef? - zapytał Phil szorstko, wróciwszy pod koniec służby na posterunek. - Nie puściłeś 10-6 odnośnie końca zmiany - odparła Susan, uśmiechając się krzywo. Phil aż poczerwieniał ze złości. - Straker, Philip, numer 8, zgłaszam 10-6 ze zmiany od dwudziestej do ósmej. Schodzę z posterunku - powiedział. - A teraz, gdzie jest Mullins? - Chyba chciałeś powiedzieć „szef Mullins”. Wydaje mi się, że jest w magazynie... Pewnie szuka filtrów do kawy, pomyślał Phil. Ale Susan Ryder mówiła dalej zza swojej konsoli. - Chciałam cię też zapytać o jedną rzecz. Jakiej amunicji używasz na służbie... sierżancie Straker? - A co to niby miało znaczyć? - Zwyczajnie pytam. To było proste pytanie, prawda? Chciałam tylko przypomnieć, że pociski sabotowe, teflonowe, rtęciowe, a zwłaszcza quady nie są dopuszczane do legalnego użycia przez policję naszego stanu. Więc o to chodzi, pomyślał Phil. Więc to dlatego pani Zimna Suka mnie nienawidzi. - Łapię, o co chodzi, panno Ryder. I chociaż nie leży w moim zwyczaju informowanie dziewczyn od radia o rodzaju noszonej przeze mnie amunicji, to mam

w tej chwili załadowane pociski typu plus P plus, dokładnie takie jak zawsze. - Słyszałam co innego - odparła i schowała nos w książkę. - Tak, zapewne też słyszałaś, że jestem dzieciobójcą. A nie zdziwiłoby mnie, gdybyś usłyszała również, że Jezus Chrystus był tak naprawdę astronautą z innej planety, a Elvis żyje, ma się nieźle i regularnie wpada coś przegryźć do Chucka. Nie byłbym też zaskoczony, gdybyś w to wszystko uwierzyła. Phil nachylił się ponad jej biurkiem i konsolą. - Ale pozwolę sobie na małą sugestię, panno Ryder. Naprawdę byłoby właściwe, gdybyś przestała wtykać nos w cudze sprawy. Zaskoczyłoby cię, jak mili potrafią być ludzie, kiedy trzymasz to swoje gigantyczne ego na wodzy, a co ważniejsze... Bam! Pięść Phila opadła z hukiem na blat, na co zaskoczona Susan Ryder poderwała swój tyłek z krzesła na co najmniej parę centymetrów. - A co ważniejsze, nigdy, przenigdy nie załadowałem do broni quadów ani nie zabiłem żadnego dziecka. To wszystko nieprawda. Wrobiono mnie, panno Ryder. A jeśli mi nie wierzysz, mam to głęboko w dupie. Ale mam jedną radę, ty chamska, egocentryczna suko. Nie oceniaj innych, dopóki nie poznasz wszystkich faktów. Po czym Phil z absolutnym spokojem obrócił się na pięcie, wszedł do gabinetu szefa i bardzo cicho zamknął za sobą drzwi. Boże, czasami naprawdę nienawidzę kobiet, powiedział do siebie. Przez okno widział, jak z przerobionego na magazyn aresztu wychodzi Mullins. Nie wyglądał na szczęśliwego. Otworzył usta, gdy tylko otworzyły się tylne drzwi. Phil uprzedził go o ułamek sekundy. - Słuchaj, szefie, przepraszam, ale zapomniałem o tych filtrach do kawy. Możesz mnie zamknąć do paki. - Jezu, dzisiejsze dzieci - westchnął Mullins, zasiadając ciężko za biurkiem. Nie umiecie się nawet wysrać bez czyjejkolwiek pomocy, co? Wygląda na to, że będę musiał zmarnować swój opłacany pieniędzmi podatników czas i pójść po te filtry osobiście.

- Na to wygląda - odparł Phil. - Ale świat chyba jakoś poradzi sobie sam, kiedy cię nie będzie. - To właśnie w tobie lubię, Phil. Wdałeś się we mnie z tymi grypsami. Mullins uniósł papierowy kubeczek i splunął doń zmieszaną z tytoniem śliną. Zrobiłeś tę tajniacką obserwację Szallonej Sallee? - Tak - odparł Phil. - Zapisałem parę numerów tablic, sporządziłem kilka rysopisów, takie tam. Dobry początek. - Widziałeś tego starego chuja Nattera? - Tak, szefie, widziałem. - Kogoś jeszcze widziałeś? Phil potarł palcem po króciutkim zaroście na podbródku. - Owszem. I mam teraz do ciebie naprawdę palące pytanie. - Niech zgadnę, napaleńcu - powiedział Mullins. - Zobaczyłeś, jak wychodzi stamtąd Vicki Steele, a teraz jesteś na mnie zły, bo cię nie uprzedziłem, że się tam rozbiera. - Bingo - odparł Phil. Mullins splunął ponownie. - Cóż, uważam, że są rzeczy, których mężczyzna musi dowiedzieć się samodzielnie, szczególnie jeśli dotyczą kobiety, na którą jest wciąż napalony. - Nie jestem na nią napalony. Ale myślę, że byłoby to grzeczne z twojej strony, gdybyś mnie z góry ostrzegł. Nie liczysz chyba jednak, że uwierzę, jakoby Vicki Steele odeszła z departamentu, żeby rozbierać się w Szallonej Sallee? - Nie, nie, nie liczę na to - odparł bardzo szybko Mullins. - Chyba muszę zrobić małą korektę tego, co wcześniej powiedziałem. Vicki nie odeszła tak jak North i Adams. Zwolniłem ją. - Za co? Mullins parsknął krótkim rechotem. - Cholera, Phil, to ty chodziłeś z nią przez pięć lat. Muszę ci mówić? - Chyba za tobą nie nadążam, szefie. Za to coraz bardziej mnie wkurzasz. - Zwolniłem ją za zaniedbywanie służby na skutek nadmiernej rozwiązłości

seksualnej. - Bzdury - odpowiedział natychmiast Phil. - Wierz, w co chcesz, synu. Ale taka jest prawda. Myślisz że miałem ochotę ci opowiadać, co wyrabiała? - Powiedz mi teraz. - Pieprzyła się ze swoimi chłopakami na służbie, Phil. A skoro już pytasz, to miała ich dużo. Terminu „chłopak” używam wyłącznie z delikatności... Philip spojrzał nań groźnie. - Bądź zatem niedelikatny. - Pieprzyła się ze wszystkim, co się ruszało - powiedział prosto z mostu Mullins. - Hej, sam chciałeś o tym usłyszeć. Podrywała chłopów pod Qwik-Stopem i pieprzyła się z nimi w radiowozie. Zatrzymywała wieśniaków za przekraczanie prędkości, po czym rozkładała przed nimi nogi. Chcesz usłyszeć więcej? - Tak - powiedział Phil. Mullins wzruszył ramionami. - Którejś nocy złapałem ją na bzykaniu się, kurwa, z więźniem. Miałem z tuzin skarg, że łapała gości pod Szalloną Sallee, groziła zamknięciem za jazdę po pijaku i puszczała ich w zamian za seks. Chcesz usłyszeć więcej, synu? - Tak - powiedział Phil, tym razem nieco mniej entuzjastycznie. - Mam dobry powód - udokumentowany powód - by wierzyć, że sprzedawała się na służbie. Groziła spisaniem za prowadzenie w stanie wskazującym, po czym wymuszała uprawianie z nią seksu i jeszcze brała za to pieniądze. Chryste, któregoś dnia chciała się nawet przespać ze mną, a nie stanął mi od dobrych piętnastu lat. Phil odchylił się na krześle, rozmyślając. Vicki - maniakiem seksualnym? Ona... kurwą? Sięgnął pamięcią głębiej. Zawsze była całkiem hoża - a czasami wręcz lekko zboczona - kiedy uprawiali seks. Ale to nie znaczy, że jest nimfomanką, pomyślał. Mullins wydawał się mówić prawdę - a przynajmniej wierzył, że mówi prawdę - ale Philowi ciężko było sobie wyobrazić, żeby Vicki Steele zmieniła się na tyle drastycznie i zaczęła szantażować przestępców, by uprawiali z nią płatny seks. - Nie, po prostu nie mogę w to uwierzyć - powiedział Phil. - Nie potrafię sobie

wyobrazić, by była w stanie robić podobne rzeczy. Mullins uniósł brew i splunął do kubka. - Ja też nie mogłem, dopóki mi nie powiedziała, co nią kieruje. I proszę, nie każ mi mówić, co to jest. - Powtórz mi, co ci powiedziała - nacisnął Phil. - Nie zniesiesz tego. - Zniosę. Więc przestań, kurwa, walić w chuja, dobra? Mullins wydął wargi. Wydawał się naprawdę poruszony, co mu się nigdy, odkąd Phil sięgał pamięcią, nie zdarzyło. Odchrząknął, poprawił się w fotelu i powiedział: - Kiedy ją zwolniłem, powiedziała, że to wszystko twoja wina. Bo pojechałeś bez niej. Bo ją porzuciłeś. Phil wlepił w niego spojrzenie. Czy to naprawdę możliwe? Nie mogę w to uwierzyć, powiedział sobie bardzo powoli. - Nie porzuciłem jej - wydusił z siebie. - Gówno prawda, Phil. Jeśli zostawiasz dziewczynę dla nowej pracy, a ona nie chce z tobą jechać, to jest tak samo, jakbyś ją rzucił. Kiedy wyjechałeś, kompletnie jej odbiło. Zmieniła się w nimfomankę. A kiedy ją wyjebałem z roboty, to zaraz następnego tygodnia zaczęła rozbierać się w Sallee i kurwić na parkingu. Dalej mi nie wierzysz? - Nie - odparł Phil grobowym głosem. Mullins z kwaśną miną podniósł się z fotela, wydobył z szafki jakiś skoroszyt i obrócił się do Phila. - Buck North i Pete Adams. Zanim odeszli do innych departamentów, to całe urwanie dupy z PCP już zaczynało się rozkręcać. Więc kazałem im zrobić to samo, co wczoraj tobie. Obserwacja Szallonej Sallee, żeby sprawdzić, co tam się dzieje. Tylko że nie przynieśli mi numerów tablic. Przynieśli mi zdjęcia. Phil przełknął ślinę. Miał wrażenie, że w gardle uwiązł mu kawałek szkła. - Zajrzyj na własne ryzyko - ostrzegł Mullins. - Tylko się na mnie nie wkurzaj, że ci to pokazuję, bo sam zacząłeś.

Po czym rzucił skoroszyt na kolana Phila. Była to naprawdę zła wróżba. Phil nie chciał przyjąć jej do wiadomości, ale gdy jego dłonie ruszyły do odpięcia skoroszytu, czuł się, jakby za chwilę miał identyfikować trupa spoczywającego na stole w kostnicy. Nie, pojawiła się w jego głowie bardzo prosta myśl. Patrzył. Miał wrażenie, że jego twarz stała się kamienną maską. Był to mały zbiór czarno-białych zdjęć, dwadzieścia na dwadzieścia pięć centymetrów. Na kilku pierwszych fotografiach jakieś nieznane kobiety wychodziły z Szallonej Sallee pod rękę z jakimiś równie anonimowymi typami. Wszystkie nosiły obcisłe spódniczki, bluzki z cekinami i wysokie obcasy. Kilka z nich było bez wątpienia lżej zdeformowanymi Bagnowymi, takimi, jakie wczoraj widział. Potem Phil zobaczył ziarniste fotografie, bez wątpienia nocne zdjęcia zrobione teleobiektywem na czułej kliszy. Pstryknięte z ukrycia zdjęcia pokazywały te same kobiety podczas różnego rodzaju aktów seksualnych z nieuczesanymi, odzianymi w dżins mężczyznami. W półciężarówkach i podkręconych ścigaczach, na tyłach lokalu. Jedna z fotografii ukazywała jakąś Bagnową - co można było poznać choćby po jej ramionach, które były ewidentnie różnej długości - leżącą plecami na kontenerze na śmieci, który stał za Sallee, z nogami owiniętymi wokół pleców jakiegoś anonimowego wieśniaka. Na wielu zdjęciach widoczny był imperial Nattera i sam Natter, wysoki, szkieletowy o pokrytej głębokimi bruzdami twarzy, którą pochylał, by zagadać do tego czy innego z gości przed wejściem do lokalu. A ostatnie cztery zdjęcia pokazywały Vicki Steele w momencie robienia fellatio w szoferkach różnych półciężarówek. Wreszcie na samym dole znajdowała się fotografia Vicki o ustach wykrzywionych w złym uśmiechu, pakującej zielone banknoty za stanik. Na jej bluzce i włosach lśniło coś białego - mogło to być jedynie nasienie... - Mówiłem ci, nie? - Mullins nie mógł się powstrzymać. Włożył w usta świeżą porcję tytoniu i od razu splunął. - Ale ty nie chciałeś słuchać. Taki masz problem, Phil. Nigdy nikogo nie słuchasz. Zawsze wiesz wszystko najlepiej. Pierdol się, pomyślał Phil, ale zamykając skoroszyt, wiedział, że szef ma rację.

Chciałeś, no to masz myślał. Cieszysz się, kutasie? - Teraz już znasz całą historię - poinformował go Mullins. Fotel skrzypnął, kiedy przemieścił się na nim niebagatelny ciężar mężczyzny. - Czasami świat potrafi być naprawdę gównianym miejscem, co? Phil nie powiedział nic. Spokojnie odłożył skoroszyt na biurko Mullinsa. Jego twarz nadal była niewzruszona niczym marmur. - Idź do domu. Wyśpij się. Phil powstał, jakby podnosił się z grobowca. W jego umyśle wściekle wirowały obrazy. Głowa Vicki między nogami jakiegoś typa, sperma lśniąca jak diamenty w jej włosach, jak cekiny na bluzce. Została kurwą, myślał Phil, wychodząc z posterunku. Porzuciłem ją, a ona została barową kurwą... Osiem

Był to fascynujący dźwięk. Mokre, nieregularne cmokanie. Przypominał odgłos, jaki wydaje taśma klejąca odlepiana powoli od gładkiej powierzchni. Miał wrażenie, jakby odgłos ten przepełniał cały jego umysł. Niósł zapowiedź niezmierzonej chwały, nieopisanych cudów. Pod jego czaszką odbijały się rykoszetem przypadkowe słowa. Moi biedni bracia, myślał. Błogosławieni, choć błądzicie. Kocham was... Nie-nie-Ona-wielona! Pożar-kury! Nie-nie, służym-ci! Podziwiał to, co malowało się przed jego oczami, przepełniony szacunkiem i wiarą. Niesłychany to zaszczyt, móc spoglądać na coś takiego... Było mu ciepło, był oszołomiony, przepajała go bezbrzeżna radość. Mięso całego świata... Boże, pobłogosławiono nas...

Kleisty dźwięk powrócił. Wykwitły kolory, zatańczyły odcienie. Jakże piękne to było! Biel zalewana falami czerwieni. Odwrócił oczy ku oknu, ku niebu. Cmokanie nie ustawało. Już niedługo, myślał Wielebny. W jego sercu płonął ogień, ogień miłości, gorący płomień prawdy. Tak. Już niedługo nadejdzie znowu ten czas..

Był małym chłopcem. Przed twarzą latały mu owady, niektóre zatapiały żądła w jego skórze. Pod jego czarnymi trampkami chrzęściły suche gałęzie i opadłe liście. W koronach drzew migotało słońce. Nie czuł się dobrze. Pani Cunningham wspomniała im w szkole, że z Chin przybył bardzo złośliwy wirus grypy. Nie złapię go, pamiętał swoje myśli. Nie jestem Chińczykiem. Ale pomimo lejącego się z nieba żaru na skórze czuł chłód. W żołądku natomiast czuł ucisk - w końcu dopiero co wymiotował, chyba - był jednak pewien, że to wina nadziewanej papryki, którą ciocia nakarmiła go wczoraj wieczorem. Czemu nie można było codziennie jeść wafelków z czekoladą? Te o smaku cynamonowym były super, a te truskawkowe ze śmietanką... Nie chciał wracać do domu. Nie chciał uwierzyć, że jest chory. Nie jestem chory, powtarzał sobie, nie mam żadnej chińskiej grypy. Maszerował zatem dalej, idąc, gdzie oczy poniosą, jak to mają w zwyczaju zagniewane dzieci, kierowany wyłącznie czystą, pozbawioną określonego celu ciekawością. O, tamten jar, bawił się tam kiedyś swoimi G. I. Joe. A tam, przy tym pniaku, szerokim jak pokrywa studzienki, razem z Dave’em „Kopalnym” Housemanem strzelali do butelek po coli z pistoletu na kulki, tego którego pożyczyli od Orlika. I sporo ich wtedy stłukli, się wie. Obute w trampki stopy nadal go niosły. Nie wiedział, dokąd idzie, i nic go to nie obchodziło. Kiedyś został u Orlika na noc, oglądali razem „Alfred Hitchcock

przedstawia”. Pani w telewizorze zabiła kogoś zamrożoną jagnięcą nogą. Wtedy do pokoju wszedł wujek Orlika, Frank - który budował domy - i powiedział, żeby nie chodzili do lasu, bo były tam „rzeczy”, których dziesięciolatkowie nie powinni oglądać. Więc oczywiście zaraz następnego dnia poszli z Orlikiem Petersem do lasu, i od tamtego czasu chodzili tam niemal codziennie. Któregoś dnia znaleźli rozgrzaną puszkę z piwem Millera. Piwo wypili, kiedy tylko rozpracowali mechanizm, zwany przez wujka Franka wihajstrem. Innym razem, za szkołą podstawową Buckhingham znaleźli martwego kota. Brzuch zwierzęcia poruszał się, wypełniony robakami. Kiedyś znaleźli też wielki, ciemnozielony foliowy worek, pełen spleśniałych, kolorowych magazynów, tylko że takich ze zdjęciami rozebranych pań. Było z tego sporo śmiechu, bo przypomniał im się serial „Naked City”. Jedna z pań polewała drugą miodem między nogami, a potem to zlizywała! W innym z kolei jakaś pani wkładała drugiej lufę pistoletu w tyłek. A potem wkładała jej tam ogórki i banany, i inne rzeczy. A na którejś okładce widniał wielki tytuł „WENDY LUBI DO BUZI”, co skojarzyło im się z piosenką, którą na okrągło słyszeli. Jej tytuł brzmiał Wendy... a może Windy? Ta Wendy miała w ustach fujarkę czarnego! Włóczyli się z Orlikiem po lasach, kiedy tylko mogli, ale nigdy nie znaleźli „rzeczy”, przed którymi ostrzegał wujek Frank. - Wujek Frank mówi, że tu kiedyś pogwałcili jakąś dziewczynę - powiedział mu któregoś dnia Orlik, kiedy strzelali z proc do rozstawionych na skraju bagna butelek. - Powiedział, że tak napisano w gazecie. - Pogwałcili? A co to znaczy? Orlik zdawał się wiedzieć wszystko. - To znaczy, jak jakiś pan wkłada jakiejś pani siusiaka - wyjaśnił nonszalancko, przymierzając się do kolejnego strzału w butelkę po Briardale Coli. A ona nie chce. Nie bardzo rozumiał. - A po co ktoś miałby to robić? - Bo to przyjemne, tłumoku. Z choinki się urwałeś? Tryska w nią piernikami i to jest bardzo przyjemne.

- Aha... A co to te pierniki? Orlik roześmiał się. - Jesteś głupszy niż Larry z „Three Stooges”! Pierniki wychodzą z siusiaka, jak się go włoży w panią. Od tego się robią dzieci. Ale jak robią to pogwałciciele, to robią też inne rzeczy. - Orlik naciągnął procę. - Złe rzeczy. To go zaciekawiło. Trafiona butelka po Briardale Coli eksplodowała. - Jakie złe rzeczy? - zapytał Orlika. Orlik swoje imię zawdzięczał jasnoblond włosom, ale ojciec zawsze kazał go strzyc na zapałkę, przez co przypominał raczej orła łysego. - No cóż, biją je, a czasem nawet zabijają - powiedział Orlik. W chłopcu obudziło się coś, jakaś paląca ciekawość. Zupełnie jak wtedy, kiedy miał rękę w gipsie i swędziało go tak strasznie, że wcisnął pod opatrunek jeden z drutów ciotki, żeby tylko się podrapać. Kiedy doktor Smith zdejmował mu gips, chłopiec płakał, gdyż mała piła, której używał, wydawała dźwięki gorsze niż wiertło doktora Veriba, dentysty. A kiedy gips odpadł, całe ramię miał w białych łuskach, a wszystkie włosy przybrały barwę czarniejszą niż brwi Lisy Cottergrim. Była to adoptowana Azjatka, a jej śliczne brwi były bardziej czarne niż krucze pióra. Może była Chinką i dlatego właśnie mieli tu teraz chińską grypę, o której mówiła ich pani. W każdym razie doktor Smith powiedział, że jego włosy poczerniały, bo nie widziały słońca przez sześć tygodni. No i w każdym razie teraz coś nie dawało mu spokoju, tak jak tamto swędzenie, tylko teraz nie swędziała go ręka, ale myśli. - Jakie jeszcze... złe rzeczy? Orlik wziął na cel jednego ze swoich G. I. Joe, który był zepsuty, bo pękła w nim gumka i przez to wypadała mu głowa. - Takie naprawdę złe - powiedział. Otworzył oko, do którego przykładał kamień. - Tak jak takiej pani. Facet natryskał jej pierników w dziurkę od sikania, a potem trysnął jej też do tyłka... - Nieprawda! - krzyknął chłopiec z obrzydzeniem. - A właśnie, że prawda, bo słyszałem, jak rozmawiają o tym mój tata z wujkiem Frankiem, jak myśleli, że śpię. Oglądali „Naked City”, rozmawiali o jakiejś

pani, co ją pogwałcili. No i pogwałciciel natryskał jej plemników do tyłka, a potem… - Co?! - krzyknął chłopiec piskliwie. - A potem ją związał i walnął ją żabką, takim kluczem, co nie? A później wsadził jej tę żabkę do dziurki do sikania. A potem... - Orlik zrobił pauzę, jak zawsze, kiedy coś zmyślał. - Potem walnął ją żabką w głowę i ją zabił. - Ale czemu pogwałcili? Dlaczego to się tak nazywa? - Czemu? - Orlik roześmiał się ponownie. - Bo to jest to, co robią pogwałciciele, tłumoku. Dlatego się mówi, że kogoś pogwałcili. Chłopiec zastanowił się nad tym. Nie miało to żadnego sensu. - Ale dlaczego ktoś miałby robić coś takiego jakiejś pani? - W sumie to nie wiem - powiedział Orlik. - Ale wujek Frank mówił, że jest dużo ludzi, którzy mają niedobrze w głowie, i to pewnie stąd się bierze. No ale szef Mullins zaaresztował tego pogwałciciela i powiedział tym z gazety, że to zrobił Bagnowy. Bagnowy, myślał chłopiec. Był tak zamyślony, że przepuścił swoją kolejkę. Bagnowy... Od tego słowa zrobiło mu się gorzej na żołądku niż od nadziewanej papryki cioci, a nawet gorzej niż od solonej wołowiny z kapustą i sosem pomidorowym, której nie znosił jeszcze bardziej. Słyszał o Bagnowych, ale bardzo niewiele. Nikt za bardzo o nich nie rozmawiał, jakby to był jakiś mroczny sekret, tak jak nie mówiło się o pani Nixerman, która miała źle w głowie i czasem biegała nocą na golasa, aż jej skakały wielkie, tłuste cycki. Musiała pojechać do specjalnego szpitala w Crownsville, który był tylko dla ludzi chorych na głowę. Ale chociaż słyszał coś o Bagnowych i tak zapytał Orlika, bo sądził, że ten będzie wiedział o nich więcej. Było to zresztą coś, co zafascynowało chłopca, podobnie jak ci pogwałciciele i „rzeczy” w lesie. Chciał wiedzieć wszystko. - Co to takiego Bagnowy? - spytał. - Jeju, jesteś głupszy niż Larry, a nawet Shemp. Orlik parsknął śmiechem. Bagnowy to ktoś zrobiony z pierników ojca albo brata mamy. I jest coś takiego, nie

wiem dokładnie co, że jak ojciec włoży siusiaka swojej córce i natryska jej pierników w dziurkę do siusiania, to wtedy dziecko wychodzi popsute. I tak samo się dzieje, jak matka zrobi to ze swoim synem. Wujek Frank mówił, że to dlatego, że tak nie wolno robić, i Bóg jest za to zły, i robi tak, że dziecko jest popsute. Popsute, myślał chłopiec. Słowo to zaległo mu na żołądku, podobnie jak słowo „Bagnowy” i jak solona wołowina cioci, i jej kapusta, i nadziewana papryka. - I co to znaczy... że jest popsute? Nagi, bezgłowy G. I. Joe został trafiony prosto w pierś. Łup! Kawałki plastiku poleciały na wszystkie strony. - Znaczy takie jak dzieci tych pacyfistów, hippisów. Wujek Frank mi o tym mówił. Ci hippisi biorą LSD i od tego psują się pierniki, i dzieci wychodzą strasznie brzydkie, i w ogóle nie takie, jak trzeba. Tak samo jak u Bagnowych. Oni są jak ludzie ze wzgórz, tylko że tryskają piernikami w swoje mamy i siostry. Więc ich dzieci rodzą się na przykład z głowami wielkimi jak akwaria i ogromnymi czerwonymi oczami, garbate, albo mają po dziesięć palców u ręki zamiast pięciu. A ich dziewczyny mają czasem więcej piersi i sutów, jak maciory. Czasami rodzą się bez rąk ani nóg, i wtedy bagnowi ojcowie zabijają je, a potem zjadają. - Nieprawda! - krzyknął płaczliwie chłopiec. - A właśnie, że prawda, bo tak mówił wujek Frank. I wielu z nich ma zęby jak buldog Kevina Furmana. Chłopiec zatrząsł się. Już wcześniej nie czuł się zbyt dobrze - z powodu ciocinej papryki, bez dwóch zdań - ale rewelacje Orlika tylko pogorszyły sprawę, ponieważ buldog Kevina Furmana miał najbardziej pokrzywione, najbrzydsze żółte kły, jakie chłopiec kiedykolwiek widział. Nie potrafił wyobrazić sobie niczego bardziej przerażającego niż człowiek, który ma w ustach podobne zęby. Ponieważ nie istniało nic ohydniejszego niż buldog Kevina Furmana. - Ale to jeszcze nic - powiedział Orlik, przygotowując się do kolejnego strzału. - Nic? Co może być gorszego? - Nie wiem, czy powinienem ci mówić, bo pewnie się rozbeczysz jak dziecko.

Orlik chybił, tym razem jego celem była wielka, martwa ropucha, którą znaleźli na bagnach. Ale kiedyś Dave Houseman mówił, że jego kolega, Mike Cutt, strzelał z procy do żywych ropuch, a nawet grał nimi w baseball. Chłopiec nie potrafił wyobrazić sobie niczego okropniejszego. - Ci Bagnowi mają tu gdzieś, no wiesz, burdel - ciągnął tymczasem Orlik. - A co to... - Chłopiec przełknął ślinę. - Co to takiego burdel? Orlik przewrócił oczami. Jego kolejny pocisk znów przeleciał obok martwej ropuchy. - To takie miejsce, gdzie mężczyźni płacą, żeby móc natryskać pierników paniom, które tam pracują, baranie. Wczoraj się urodziłeś? A czasami te panie biorą siusiaka do buzi i można im tam też natryskać. - W buzię? - pisnął chłopiec. - Tak jest, w buzię też, nie tylko w dziurkę do sikania. Słyszałem raz w nocy, jak wujek Frank rozmawiał o tym z mamą, że Bagnowi mają taki specjalny burdel, gdzie można natryskać bagnowym paniom, takim, jak ci mówiłem, takim ohydnym, pokrzywionym, z wielkimi głowami i dziesięcioma palcami na każdej ręce... I zębami jak u buldoga Kevina Furmana, dopowiedział sobie w myślach chłopiec. SPLAT! Chłopiec podniósł wzrok. Orlik w końcu trafił kamieniem w ropuchę, a jej pełne robactwa wnętrzności rozprysły się na wszystkie strony w czerwonej mgiełce. Tego dnia Orlik powiedział mu jeszcze, że ten burdel Bagnowych jest tajny. Nikt o tym nie mówił tak samo jak o pani Nixerman. Nie każdy może tam pójść - w końcu jest tajny - tylko ci, którzy przyjaźnią się z Bagnowymi. To zafascynowało chłopca. Te panie - zwane „prostymi tutkami” - które pozwalały robić sobie te wszystkie rzeczy za pieniądze, a zwłaszcza te Bagnowe... Uczucie niezaspokojonej ciekawości doskwierało mu już o wiele bardziej niż swędzenie zagipsowanej przez doktora Smitha ręki. Następnego dnia Orlik dostał szlaban, gdyż pobił swoich braci, Ricky’ego i Billy’ego, bo nazwali go łysym orłem, a tak mogli go nazywać jedynie przyjaciele. Ale chłopiec nadal czuł palącą ciekawość, na swój niewinny, dziecięcy sposób

pożądał wiedzy. Chciał zobaczyć te... „rzeczy”, o których mówił wujek Frank. Zatem, chociaż został sam, zaraz po szkole poszedł do lasu. Chodził tam codziennie, gdy tylko kończyły się lekcje. Czasami wpadał na posterunek policji, żeby przywitać się z szefem Mullinsem. Mężczyzna żuł co prawda ohydny tytoń, ale poza tym wydawał się całkiem w porządku. Czasami częstował chłopca paluszkami z lukrecją. Raz nawet zaoferował mu tytoń, ale chłopiec nie zamierzał brać tego w usta za żadne skarby.

W lecie miasteczko - czyli właściwie cały świat chłopca - zmieniało się w cudowną, senną krainę. Nie trzeba było chodzić do szkoły. Rano rozwoził gazety, popołudniami kosił trawniki, a czasami szef Mullins wynajmował go za parę dolarów, by umył radiowozy albo posprzątał posterunek. Większość pieniędzy chłopiec oddawał cioci, by łatwiej jej było opłacić rachunki ale w lecie zostawało mu zawsze na colę i modele do sklejania. A kiedy skończył pracę, ruszał w teren. Do lasu. Może wujek Frank sobie wtedy tylko żartował. Do tej pory chłopiec nie widział ani śladu żadnych „rzeczy”. Pewnie w ogóle ich nie ma, pomyślał któregoś dnia, spacerując po zalesionych wzgórzach, które wznosiły się za bagnem. Pewnie chciał nam tylko napędzić stracha…. Ale czemu miałby to robić? Była połowa sierpnia, najgorętszy dzień w roku. Tego dnia chłopiec czuł się niewyraźnie. Zjadłeś za dużo lodów, powiedziała rano ciocia, gdy wrócił z rozwożenia gazet, ale chłopiec wiedział swoje. To na pewno ta nadziewana papryka, którą znowu musiał jeść wczoraj wieczorem. Ale jaki dziesięciolatek pozwoli by zatrzymało go w domu coś tak trywialnego, jak ból brzucha? Później, kosząc trawniki, czuł się jeszcze gorzej. Kilka razy miał wrażenie, że zaraz zwymiotuje. Pani Young na pewno wyrzuciłaby mnie z roboty, myślał, gdybym zaczął jej wymiotować nadziewaną papryką na trawnik! Kiedy skończył, powinien był pójść do domu, ale zew nieznanego okazał się silniejszy. Bolący brzuch czy nie, po oczyszczeniu

kosiarki i odprowadzeniu jej do szopy ruszył w stronę lasu. Pokonał strumień, ostrożnie stąpając po kamieniach, które w zeszłym roku powrzucał tu Orlik. Niektóre zdążyły już porosnąć czymś zielonym i oślizgłym, więc musiał uważać. Do unoszących się w wodzie patyków kleiły się skupiska skrzeku. Wychodząc na brzeg, chłopiec o mało nie nastąpił na wielkiego brązowego żółwia, którego z początku wziął za kupę błota. Wujek Frank mówił, że taki potrafi odgryźć ci palce, jeśli za blisko podejdziesz. Później przewrócił kopnięciem leżącą kłodę. Siedziały pod nią dwie tłuste, lśniące, żółto nakrapiane salamandry. Spodobało mu się to. Ale kiedy przewrócił kolejny pień, poczuł, jak serce podchodzi mu do gardła. Z błota wylęgły się małe węże. Było ich sześć, ale w jego oczach liczba ta urosła do stu. Brązowe, z maleńkimi głowami w kształcie diamentów. W rzeczywistości były to niegroźne heterodony, ale dla dziesięciolatka każdy brązowy wąż wyglądał jak mokasyn. Wspiął się na skarpę po przewróconym pniu drzewa, po czym ruszył głębiej w las. Fuuuj! - skrzywił się, kiedy wszedł prosto w niewidoczną pajęczynę. Od tego miejsca odchodziło kilka ścieżek, a nie zbadali jeszcze z Orlikiem ich wszystkich. Chłopiec wybrał pierwszą od lewej i ruszył przed siebie... Może któraś z nich prowadzi do tych „rzeczy”. Nie potrafił jednoznacznie stwierdzić, czym mogły być owe „rzeczy”, o których mówił wujek Frank. Może znajdzie tam więcej spleśniałych magazynów ze zdjęciami nagich pań. A może... Znów poczuł, jak serce podchodzi mu do gardła. Może znajdę panią, co to ją pogwałcili, pomyślał ze zgrozą. Miał nadzieję, że nie. Co miałby wtedy zrobić? Iść powiedzieć szefowi Mullinsowi? Prześwitujące przez korony drzew słońce prażyło niemiłosiernie. Na czoło chłopca ściekał obficie pot, T-shirt lepił mu się do ciała. Pokonał następny strumień, którego nigdy wcześniej nie widział, a wtedy zaatakowały go komary, zaczął uciekać i... SPLAT! Przypadkowo nastąpił na wielką ropuchę. O fuuuj, pomyślał. Pulchne ciało

płaza rozprysło się pod jego butem niczym papierowa torba z kisielem. Owady kąsały go po całym ciele, a im mocniej grzało go sierpniowe słońce, tym gorzej się czuł. Bolał go już nie tylko brzuch, ale i gardło. Głowę miał jak wypchaną watą. Parę razy ogarnęły go mdłości. Nigdy więcej nie zjem tej nadziewanej papryki, poprzysiągł sobie. Nigdy! Dwadzieścia minut później ból brzucha stał się naprawdę okropny. To głupota, myślał, tu niczego nie ma. Wujek Frank to przebrzydły kłamca! Ale kiedy miał już zawrócić, usłyszał jakiś trzask. Sucha gałąź? - zaciekawił się. Zamarł w bezruchu. Po czym nagle usłyszał głos. - Ty. Hej. Trzasnęła kolejna gałąź. Tym razem za jego plecami. Rozejrzał się nerwowo. Był to dziewczęcy głos, to pewne, ale brzmiał jakoś... dziwnie. Przypominał trochę głos cioci, kiedy w piątki popijała sobie z tej wielkiej butli wina, którą trzymała w lodzie. - Szuka czego, e? Zgubił sie? Z początku nie mógł jej wypatrzeć; spłowiała, poplamiona sukienka, którą miała na sobie, wtapiała się w leśne tło. Ale kiedy zmrużył oczy, spoglądając w stronę, z której dobiegał dźwięk, pojawiła się nagle, jakby za sprawą magii. Stała pomiędzy dwoma drzewami, zaledwie kilka metrów dalej. Miała długie, proste, naprawdę czarne, ale przy tym potargane włosy, które zasłaniały sporą część twarzy. Nie nosiła butów, a jej nogi były naprawdę brudne. Stała tam chwilę, spoglądając na chłopca zza kurtyny swoich włosów, a kiedy zaciekawiony zrobił parę kroków w jej stronę, ona postąpiła tak samo i stanęła nagle w blasku słońca. Wyglądała na starszą od niego, na jakieś dwanaście, może trzynaście lat. Pod jej sukienką widać było nieduże piersi, jak u większości szóstoklasistek w szkole. Chłopiec dostrzegł nawet napierające na materiał suty! Tak je nazywał Kopalny Dave. - Suty na cyckach. Jak je possać, to leci z nich mleko - powiedział. Mleko? To brzmiało głupio. Pamiętał, że pomyślał wtedy: Po co dziewczynom

mleko w piersiach, skoro można je mieć z butelki? Ale minęło już sporo czasu, odkąd rozmawiał o tym z Kopalnym, a poza tym nie miało to teraz żadnego znaczenia. Widział te jej suty bardzo dobrze, bo przepocona sukienka dziewczyny kleiła się do niej równie mocno, jak T-shirt z Zielonym Szerszeniem do niego. Uznał, że ją lubi, choć była taka brudna i miała rozczochrane włosy. Tak, stwierdził, że ją lubi, i stwierdził też, że jest ładna. Stwierdził też jeszcze jedną rzecz. Ona jest z ludzi wzgórz! To dziewczyna ze wzgórz. Pewnie mieszka gdzieś w jakimś szałasie. Pewnie nawet nie chodzi do szkoły… - Cześć, ty - hej - powiedziała. Zwisające przed jej ustami włosy uniosły się nieco, popchnięte wydychanym powietrzem. - Się, eee, nazywa jak, hej? Zmrużył oczy, niepewny, co powiedziała. - Ech, Phil - powiedział. - Phil Straker. A ty? - Dawnie, ja. Rozejrzała się wokół, jakby była zaniepokojona albo coś. - Jestem ja Dawnie, tak nazywa, ja. Jej włosy unosiły się lekko do góry przy każdym słowie. Ta dziewczyna ze wzgórz zafascynowała go. Pomyślał też, że on ją chyba również, bo stali tam przez jakiś czas, po prostu się na siebie gapiąc. W pewnym momencie chłopiec poczuł się przez to głupio, czuł, że chyba powinien coś zrobić, więc powiedział to, co jako pierwsze przyszło mu do głowy. - Chodzę do podstawówki w Summerset. A ty? - Eee? Co? Od razu pożałował tego pytania. Ale ze mnie idiota! Przecież ludzie wzgórz nie chodzą do szkoły! - Mieszkam przy Drodze, w domu cioci. A ty gdzie mieszkasz, Dawnie? - Tamuj, dalej - powiedziała i wskazała za siebie, w las. Chłopiec zastanawiał się, co miała na myśli. Naprawdę mieszkała w jakimś szałasie albo w ruinach? Ludzie wzgórz nie mieli żadnych pieniędzy, więc nie mieli za co kupić sobie domów. Nie było ich nawet stać na jedzenie, więc musieli jeść zwierzęta, które upolowali w lasach. Przynajmniej tak mówił wujek Frank.

- Co-to, e? - powiedziała, podchodząc bliżej. Poczuł, jak krew w nim zamiera, kiedy nagle położyła dłonie na jego piersi i zaczęła obmacywać podkoszulek. - Co-to takiego ej, jest? - zapytała. - Zielony Szerszeń - wymamrotał w odpowiedzi. Dawnie pewnie nie miała pojęcia, kim jest Zielony Szerszeń, bo pewnie nigdy nie miała w ręku komiksu. A potem nagle poczuł, że twarz zaczyna mu płonąć, bowiem dziewczyna chwyciła go za gumkę od kąpielówek. - A co to? - zapytała ponownie. Po czym odciągnęła materiał. - To... to kąpielówki! - krzyknął, czując, jak robi mu się jeszcze goręcej. Zakręciło mu się w głowie. Jego członek momentalnie stwardniał. Jej dotyk sprawiał, że czuł się dziwnie, ale nie było to nieprzyjemne. Jej oddech, dobywający się spod zasłony włosów, przypominał zapachem mleko. Spojrzał na jej dłonie... Wszyscy święci! …i zobaczył, że jedna z jej dłoni wyposażona jest w siedem palców, a druga tylko w cztery, bo brakło w niej kciuka. Wtedy spojrzał na jej stopy... To... to... ...z których każda zakończona była co najmniej ośmioma małymi palcami. To Bagnowa! Chwyciła krawędź jego kąpielówek całą dłonią, wsuwając palce pod spód. Czuł, że z jego członkiem dzieje się coś dziwnego, jakby coś miało się wkrótce wydarzyć, ale chłopiec nie miał pojęcia co. Stał tylko jak wrośnięty w ziemię i gapił się na bagnową dziewczynę. Tak, to Bagnowa, myślał, tym razem już bez paniki. Musiało tak być, w końcu tak mówił wujek Frank. Że byli nie tacy, jak trzeba. Jakim cudem miałaby tak wiele palców, gdyby nie była z bagien? Jej kruczoczarne włosy opadły nieco na bok... - Chce całus? Może, jak chce - powiedziała, a już sekundę później całowała się z nim, kompletnie nieporadnie, wsuwając mu język w usta. Z początku poczuł odrazę, ale bardzo szybko zaczęło mu się to podobać. A chwilę później... - Dawn! - potoczył się po lesie krzyk, głośny jak wystrzał z karabinu. - Dawn!

He-ej! Chodź no! Dawnie odskoczyła. - Musi iść, już - wyszeptała w panice, rzucając za siebie spojrzenie. - Nara! Po czym pobiegła w Las. - Czekaj! - krzyknął. Nie myślał o niczym. Chciał tylko, by została. Chciał... chciał jeszcze się z nią trochę pocałować. Ale ona uciekała gdzieś w nieznane... Co robić? - pomyślał w panice. Odpowiedź była prosta. Pobiegł za nią. Miała sporą przewagę. Trampki chłopca tratowały z chrzęstem liście i zeschłe gałęzie, a on biegł dalej przez krzaki. Gałęzie i kolce smagały go po twarzy i ramionach, ale się tym nie przejmował, nawet tego nie czuł. Patrzył jedynie przed siebie. Gdzie się podziała? Widział tylko drzewa, krzaki, pajęczyny... Przedarł się przez kolejną kolczastą przeszkodę, a wtedy w jego twarz uderzyło nagle światło słońca. Nieoczekiwanie znalazł się na początku piaszczystej drogi, która wiodła na szczyt wzgórza. A na szczycie stał dom. Wielki, dwupiętrowy, rozpadający się dom. Z poddasza wystawały kryte daszkami okna. Widział poszarzałe stare deski niestarannie pobielonych ścian. Widział, że kryty gontem dach jest w kilku miejscach dziurawy, co przywiodło mu na myśl niekompletne uzębienie pani Nixerman. Cały dach wydawał się zresztą jakiś zapadnięty... Pobiegł w górę zbocza. Nie widział nigdzie Dawnie, ale musiała tu mieszkać, bo nie było tu żadnych innych domów. W miarę jak pokonywał kolejne metry, dom robił się większy i większy. Wokół głowy chłopca śmigały bzyczące owady. Deski wiodących na ganek schodów zaskrzypiały pod jego ciężarem. Zatrzymał się tam na chwilę, po czym powolutku ruszył w prawo... Do najbliższego okna. Uniósł ręce do oczu, by osłonić je przed światłem słońca. Po czym przybliżył twarz do szyby i zajrzał do środka.

Dziewięć

To był sen, zaskrzypiała w jego głowie myśl, odbijając się echem w pustce. Phil spoglądał w otchłań, w której dopiero po pewnym czasie rozpoznał sufit swojej sypialni. Przez szczeliny w zasłonach wpadały smugi światła, psując sztuczną noc, do zaimprowizowania której zmusił go tryb pracy. Chociaż powietrze w sypialni było rozgrzane jak w piecu, Phil miał wrażenie, że spoczywa pod warstwą zimnego błota. Tylko sen... Nie tyle sen, co projekcja dawnych wydarzeń, myślowa lina, która pociągnęła go dwadzieścia pięć lat wstecz, do tamtego letniego dnia. Świeżo odtworzone obrazy wywoływały wrażenie, jakby stało się to zaledwie wczoraj... Parny, pełen owadów las. Bagnowa dziewczynka. Długa, piaszczysta droga prowadząca na szczyt wzgórza, którego nigdy wcześniej nie widział, i... Chata, przypomniał sobie. I to było wszystko, co odważył się przywołać z pamięci. Chata. Ale już nie rzeczy, które w niej widział albo przynajmniej zdawało mu się, że widział. Bogu niech będą dzięki, że obudził się, nim akcja snu dotarła do tego miejsca... Jęknął, energicznie wstał z łóżka i skrzywił się, rozsuwając zasłony. Praca na nocną zmianę oznaczała oczywiście konieczność spania w dzień. Zdążył się już do tego przyzwyczaić, nie licząc pierwszego, brutalnego kontaktu ze słońcem, zaraz po urodzeniu. Wydawało się to jakieś dziwne - wstawać o trzeciej lub czwartej po południu, podczas gdy reszta świata wstawała rano. Ale przynajmniej, przypomniał sobie, nie muszę się nigdy zmagać z godzinami szczytu. Sypialnia i służąca za szafę komórka, które wynajmował od pani Crane, nie były może penthousem w Trump Towers, ale cena nie wydawała się wygórowana. Nie potrzebował niczego więcej, przynajmniej na razie. Jedynym poważnym

problemem był brak klimatyzacji, co Phil w tym właśnie momencie dotkliwie poczuł na własnej skórze. Pospiesznie włączył monstrualny wentylator wprawiony w okno, po czym chwycił za ręcznik i udał się pod prysznic. Na chwilę zatrzymał się przed lustrem, by rzucić pod adresem swojego odbicia parę szyderstw. Nieźle wyglądasz Phil. Gdzie żeś się tak opalił? Uważał, że jest w całkiem niezłej formie jak na trzydzieści pięć lat, ale dziesięć lat służby w policji - nie wspominając o nocnym stróżowaniu w fabryce - sprawiło, że jego skóra była biała jak podbrzusze pstrąga. Odbicie w lustrze wywoływało w nim pusty śmiech - blade, nagie stworzenie o pokrytych szczeciną policzkach i przepoconych, potarganych po sześciu godzinach niespokojnego snu blond włosach. Lepiej zapomnij o tym pozowaniu na okładkę GQ, pomyślał. Nawet pod jego orzechowymi oczami, które zwykle wydawały się przenikliwe, pojawiły się ciemne obwódki. Senne majaki wyczerpały go, podobnie jak uporczywe wspomnienia... Odkręcił zimną wodę pod prysznicem. W trzydziestostopniowym gorącu zdawała się letnia. Nim zdążył porządnie wyschnąć, już zaczął się ponownie pocić. Nadal miał kilka godzin do czasu, aż będzie trzeba zacząć szykować się do pracy, ale nie wiedział, jak je spożytkować. Wpadnę do remizy strażackiej zobaczyć co się tam dzieje? A może pojeżdżę sobie po luksusowym centrum Crick City? Jezu... Wiedział, że musi czymś się zająć, jeśli nie chce wrócić myślami do snu albo do sprawy z Vicki Steele. Musiał jakoś odsunąć te myśli od siebie, ale jak miał to zrobić, będąc tutaj, otoczony znajomymi widokami i ludźmi? Na początek idź się ogolić. Pokrył zarost Edge Gelem, po czym o mało nie upuścił brzytwy, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Kto, do... Chyba jeszcze nie pora na płacenie czynszu? Mieszkam tu dopiero od trzech dni. A może po raz piętnasty wygrałem milion w „Reader's Digest”? Nie ścierając pianki do golenia, obwiązał się ręcznikiem i podszedł do drzwi. - Co, znowu zapomniałem się odmeldować? - zapytał, gdy zobaczył, kto jest jego gościem. Urocza twarz wykrzywiła się w drwiącym uśmiechu. Co tu robi ta zimna blond suka? - zdziwił się Phil, bowiem rozpoznanie gościa nie nastręczało niestety

problemów. Przepraszam, nasza wesoła dyspopytorka, Susan. - Ładny ręcznik - powiedziała. - Gdybym wiedział, że to ty, założyłbym czarny krawat. Dobra, więc ile za ciasteczka? A może sprzedajesz szkarłatne wstążeczki? - Jesteś doprawdy okropnie sarkastyczny - odparła Susan Ryder. Phil zdał sobie sprawę, jak głupio musiał wyglądać, wysmarowany zielonym Edge Gelem i ubrany jedynie w ręcznik. - Dobra, powiem to inaczej. Czego, do cholery, chcesz? - Cóż, chyba już zaczynam tego żałować, ale chciałam postawić ci kolację. Kolację, pomyślał mgliście Phil. Zaraz. Ta kobieta mnie nienawidzi. Myśli, że zabijam ubogie dzieci. A teraz chce mi postawić kolację. - A może lepszym określeniem byłoby śniadanie - poprawiła się. - Jakkolwiek by nie nazwać posiłku, od którego zaczynamy dzień, pracując na nocną zmianę. - Jej głos stał się nagle mniej pewny, niemal nerwowy. - Potraktuj to jako coś w rodzaju, no wiesz, oferty zawieszenia broni. - Zawieszenia broni - powtórzył Phil tępo. - Słuchasz mnie w ogóle, zakuta pało? - wypaliła nagle. - Próbuję cię przeprosić! Jezu! - Przeprosić - powtórzył Phil. Pianka zasychała powoli na jego policzkach, wydając cichy syk. - Ach... ale za co? Jej ładne błękitne oczy zmrużyły się w narastającej irytacji lub czystej wściekłości. - Za to, że rano brzydko cię potraktowałam. Ale jeśli dalej będziesz zachowywał się jak dupek, to zapomnij. - Ach. Aha - odparł błyskotliwie Phil. Zupełnie się tego wszystkiego nie spodziewał. - W takim razie przyjmuję zarówno przeprosiny, jak i zaproszenie. Mogę się przebrać, czy mam iść tak, jak stoję? - Możesz tak iść, jeśli chcesz. - Uśmiechnęła się. - Ale jeśli ten ręcznik spadnie, będziesz musiał sam się aresztować za niestosowne zachowanie w miejscu publicznym.

- Za bezwstydne pokazywanie pianki do golenia - odparł. - Wejdź, to potrwa tylko chwilę. Wybacz bałagan, ale pokojówka akurat ma wolne. Susan Ryder wkroczyła do klitki, w której mieszkał Phil, i od razu zajęła się przeglądaniem jego książek, głównie tekstów z zakresu prawa, sądownictwa i kryminologii. - Nie wypakowałem jeszcze moich Jungów i Tomaszów z Akwinu powiedział - ale mam tu wszystkie książki Jacka Ketchuma, jakie wydano. Pospiesznie chwycił jakieś ubrania i wymknął się do łazienki. Ogolił się błyskawicznie. W nerwach o mało nie spryskał się pod pachami odświeżaczem powietrza Glade Air. Czym niby mam się denerwować? - zażartował w myślach. W końcu codziennie przychodzą do mnie seksowne blondynki! Nie dało się ukryć, że była atrakcyjna. Może dotąd nie zauważył tego w pełni ze względu na okoliczności. Zostawił w drzwiach szparę; w lustrze widział, jak Susan pochyla się nad jego sklejkową półką na książki. Jej ubiór był prosty: dżinsy, adidasy i spłowiała bluzka. Tak, jest ładna, bez dwóch zdań, przyznał i zabrał się za szorowanie zębów jedną ręką, podczas gdy drugą wciągał dżinsy. Na plecy Susan opadały naturalne blond włosy. Przyznaj też że ma niezły tyłek, ty seksistowska świnio, pomyślał. Trudno było zresztą tego nie zauważyć, biorąc pod uwagę jej obecną pozę. To nie jej wygląd jednak był tu najbardziej poruszający, ale ta cała sprawa z przeprosinami. Przeprosiny wydawały się zupełnie do niej nie pasować, ale... Ale przecież zupełnie jej nie znał. Jak więc mógł tak z góry ją osądzać, zwłaszcza po tym, jak wczoraj pieklił się, że sam został osądzony w związku z tym całym fiaskiem z wytwórnią PCP. I kto tu jest uprzedzony do kogo, stwierdził z ustami pełnymi pasty. - A tak w ogóle - doleciał zza drzwi jej głos. - Wiesz, że mówisz przez sen? Phil z miejsca wypluł pastę do zlewu. - Co?! - Mówisz przez sen - powtórzyła. - Usta ci się nie zamykają. Phil gapił się w lustro, umazany pastą do zębów niczym pijany klaun szminką.

Wiedział oczywiście, że mówi przez sen - kobiety, z którymi mieszkał, nigdy nie przepuściły okazji, by mu to wytknąć - ale jakim, na Boga, cudem mogła to wiedzieć Susan? - Albo jesteś telepatką, albo założyłaś mi podsłuch w pokoju. - Ani jedno, ani drugie - odparła. Phil widział w lustrze, jak kartkuje magazyny LEAA*, które leżały w pudle na kanapie. - Wynajmuję pokój bezpośrednio nad twoim. *Law Enforcement Alliance of America, amerykańskie stowarzyszenie stróżów prawa, ofiar przestępstw i pasjonatów kryminologii. Jego celem jest popularyzowanie miarodajnej wiedzy o przestępczości i metodach jej zwalczania oraz lobbowanie za skuteczniejszym w ściganiu przestępców i zapewniającym większe bezpieczeństwo obywateli prawodawstwem. Mało brakowało, a Phil ponownie wyplułby swoją pastę do zębów. - Mieszkasz... tutaj?! - Tak. Niezły pensjonat, nie? Tak czy owak, prędzej czy później odkryjesz, że rury centralnego ogrzewania znakomicie przewodzą dźwięk. Więc zanim się położysz, lepiej załóż sobie knebel, no chyba że chcesz zdradzić mi wszystkie swoje sekrety. No to fajnie, pomyślał Phil, wciągając na siebie podkoszulek z logiem Highpoint College. - Rury centralnego ogrzewania, tak? Więc to dlatego codziennie słyszę z góry jakieś wibracje - spróbował się żartobliwie odciąć. Z miejsca tego pożałował. Nie znali się zbyt dobrze, a z pewnością nie dość dobrze, by robić sobie takie żarty. - Jeśli już musisz wiedzieć - nadeszła natychmiastowa odpowiedź - używam importowanych kulek ben-wa, a nie wibratora. Jezu. Zakładał, że żartowała, a przynajmniej miał taką nadzieję. Wyszedł z łazienki i miał właśnie zamiar coś powiedzieć, ale tego nie zrobił, gdyż zagapił się na Susan, która właśnie obróciła się w jego stronę. Trwało to może sekundę, ale dla niego upłynęła dobra minuta. O Boże, jest naprawdę piękna. Nie miała żadnego makijażu, jedynie ładną buzię wiejskiej dziewczyny, szczupłe, lecz wyposażone w

przyjemne krągłości ciało oraz dumnie wzniesione, choć niezbyt duże piersi. Przez chwilę jej okolona złotymi włosami twarz zdawała się świecić. Jej piękne, turkusowo-błękitne oczy lśniły jak szlachetne kamienie. - Jak najbardziej możesz mnie zabrać na kolację, śniadanie czy jakkolwiek by nie nazwać posiłku, który się je przed nocną szychtą - powiedział w końcu. - Jeśli idziemy w jakieś ekskluzywne miejsce, to założę najlepszą marynarkę. - Czy Bar u Chucka jest dla ciebie wystarczająco ekskluzywny? Phil przytrzymał jej drzwi, po czym wyszedł za nią na zewnątrz. - Bar u Chucka? W takim razie chyba założę smoking.

Pojechali jej dwudrzwiową mazdą, z czego Phil bardzo się ucieszył. Nie, żeby czuł się skrępowany, by kogoś wozić swoim poobijanym malibu, ale... Nie, było to chyba coś gorszego niż skrępowanie. Żaden prawdziwy mężczyzna, nieważne jak dojrzały, nie chciałby zapraszać atrakcyjnej kobiety do podobnego wozu. Samochód Susan był elegancki, czysty i pozbawiony ozdób, podobnie jak ona sama, atrakcyjny w swojej prostocie. Obserwował jej jasnoblond włosy, rozwiewane wpadającym przez otwartą szybę wiatrem. - Żadnych lokajów w liberiach? - zażartował, kiedy zatrzymali się pod barem. - Nie w dni powszednie - odparła. Zajęli stolik na tyłach sali. Znowu wracają wspomnienia, stwierdził Phil. Minęła ponad dekada, odkąd ostatnio tu gościł. Bar u Chucka był typową tanią restauracją, czystszą jednak niż większość. Zamówienie przyjęła kelnerka w średnim wieku, ubrana w fartuch i czepek. - To jaki masz kaliber? - spytała Susan. - Kaliber? - zdziwił się Phil. Susan zmarszczyła brwi. - Jaką broń nosisz prywatnie? - Och. Taki kaliber - Co to w ogóle za dziwne pytanie. - Berettę, 0,25 cala. - To przecież zabawka! - niemal krzyknęła. - Do czego masz zamiar z tego

strzelać? Do komarów? - dodała, kiedy kelnerka postawiła przed nimi zamówione dania. Phil przyjrzał się swoim jajkom z plackami ziemniaczanymi. - Prawdę mówiąc, w ogóle nie mam zamiaru strzelać, może tylko do kelnerki, jeśli nie przyniesie mi soli i pieprzu. - Gliniarze powinni być przygotowani na wszystko o każdej porze dnia i nocy. A co, gdyby jacyś bandyci postanowili cię załatwić? - W Barze u Chucka? Gdyby koniecznie chcieli mi zabrać moje placki, droga wolna. - Nie chciałabym zginąć, nie mając w ręku przynajmniej dziewiątki powiedziała, nonszalancko wgryzając się w cheeseburgera. - Teraz mam przy sobie SIG-a kaliber 0,45. - To ty nosisz broń? - zapytał Phil. - Oczywiście. Mullins załatwił mi pozwolenie na noszenie spluwy poza domem, bo powiedziałam, że jak tego nie zrobi, to za żadne skarby nie zostanę jego dyspozytorką. To szalony świat, za każdym rogiem czai się jakiś świr. Phil skinął głową. - Albo nawet dwóch. W mieście widywał ich cały czas. Poczuł potrzebę, by podzielić się paroma opowieściami, ale zanim zdążył to zrobić, Susan gwałtownie otworzyła swoją torebkę. - Zobacz - powiedziała, wyciągając wielki, toporny pistolet. - Schowaj to! - powiedział Phil. - To jest bar, a nie strzelnica. Wzruszyła ramionami i włożyła broń do torebki. - Myślę o kupieniu któregoś z tych samopowtarzalnych H&K albo może Brena-10. No i co ty na to? - pomyślał Phil. Brudny Harry ma teraz siostrę. - Jeśli chcesz znać moje zdanie, trzymaj się prostszej broni. Spojrzała na niego, wyraźnie urażona. - Bo jestem kobietą, a kobiety nie umieją sobie poradzić ze skomplikowanymi

mechanizmami, tak? Phil westchnął tylko. - Uspokój się, Annie Oakley. Poczekaj, aż pewnej nocy znajdziesz się w samym środku strzelaniny, a twój wymyślny pistolet się zatnie. Sprzedałabyś wtedy własną duszę za kolta. Znowu wzruszyła ramionami, jakby nie była pewna, czy powinna się zgodzić, czy nie. - Cieszysz się, że tu wróciłeś? - Jest w porządku. Grunt to robota. Opuściła wzrok, wpatrując się w obracaną w palcach frytkę. - Jeszcze raz naprawdę przepraszam za to, jak cię dziś rano potraktowałam. Nie miałam prawa mówić takich rzeczy. - Nie przejmuj się tym - odparł Phil. To wszystko nagle wydało mu się dość zabawne. Kilka godzin temu praktycznie oskarżyła mnie o morderstwo, a teraz stawia mi placki ziemniaczane. - Chyba każdemu z nas zdarza się czasem zły dzień - dodał, ale pomyślał też, że najlepiej będzie szybko zmienić temat. - Więc co to za książki, które tak czytasz na posterunku? Podręczniki z uniwerku? - Tak, idzie mi powoli, ale się uczę. Robię zaoczną kryminologię z fakultetem z historii. Dzięki Bogu, to już ostatni semestr. Mam zajęcia wieczorami, dwa dni w tygodniu. - To świetnie - powiedział Phil. - Co zamierzasz robić, kiedy uzyskasz dyplom? Pracować dla Mullinsa? - Nigdy w życiu. Spróbuję się załapać do DEA* albo może do służby celnej. A jeśli nie, to niejeden szeryf hrabstwa potrzebuje ludzi. Pojadę na północ. Bycie gliną w Crick City to ostatnia rzecz, jakiej bym chciała... - przerwała i zasłoniła ręką usta. Przepraszam. Nie miałam nic złego na myśli. *Agencja do walki z narkotykami. - Nie obraziłem się - roześmiał się Phil. - Ja też wolałbym być wszędzie, tylko

nie tu, ale w tym momencie nie za bardzo mam wybór. Susan w zamyśleniu wyjrzała przez okno. - To miasteczko tak na mnie działa. Zacofane, banalne, pełne desperatów. Wprawia mnie w depresję. Jak tylko uda mi się zdobyć porządną pracę, już mnie tu nie będzie. - Wiem dokładnie, co masz na myśli, uwierz mi - zgodził się z nią Phil, ale nagle poczuł, że uszło z niego powietrze. Przecież dokładnie to samo mówił Vicki. Że za nic w świecie nie ma zamiaru żyć w takiej dziurze jak Crick City. Jest na to za dobry. A teraz Vicki była prostytutką, a on... Nawet nie musiał kończyć tej myśli. - Od jak dawna pracujesz dla Mullinsa? - Niecały rok - odparta. - To porządny człowiek, choć trochę wkurzający. Zaproponował mi tę pracę, jak tylko usłyszał, ze szukam czegoś, co pomogłoby mi opłacić studia. Znał moich rodziców, kiedy jeszcze żyli. Lepiej nie drążyć tego tematu, zdecydował Phil, ale nie umknęło mu, jak bardzo przypominało to jego własną historię. - Więc też wychowałaś się tutaj? - Tak - odparła ponuro. - Mój ojciec był na rencie; dostał kulę w Wietnamie. Mama pracowała w każdym możliwym miejscu, by jakoś nas utrzymać, ale chyba im ciężej pracowała, tym gorzej nam się wiodło. Wydawało się, że każdy ma tu do opowiedzenia swoją wersję jednej i tej samej historii. Ludzie, którzy starali się z całych sił, by godnie żyć. Co nigdy się do końca nie udawało. Phil nawet nie pamiętał swoich rodziców, był wtedy za mały, ale jego historia była podobna. Nie mógł nie zauważyć, że ta rozmowa nie wpływa za dobrze na Susan. Jej energia wyparowała, błękitne oczy przygasły. Próbował wymyślić jakiś mniej ponury temat, ale nic mu nie przychodziło do głowy. Wreszcie przypomniał sobie, jak bardzo była rozentuzjazmowana wcześniejszą rozmową o spluwach i sprawach związanych z policją. - Co wiesz o Codym Natterze? - zapytał. - Niezbyt wiele - odparła, odsuwając talerz na bok. Została na nim większość frytek. - Można go zobaczyć tylko w Szallonej Sallee. Jest tam właścicielem, wiesz.

- Tak, Mullins mi wspominał. Nie uważasz, że to dziwne? - Pewnie, że dziwne. Ktoś taki jak Natter? Bez konta w banku, bez widocznych przychodów? Nie sądzę, żeby ta buda poszła za duże pieniądze, ale i tak można się tylko zastanawiać, skąd gość je wziął. - Bardziej nawet ciekawi mnie, po co? - Muszę się tu zgodzić z Mullinsem - powiedziała Susan. - Taka stojąca na uboczu buda ze striptizem to idealny punkt kontaktowy dla handlarza narkotyków. W zeszłym roku Mullins nasłał na niego stanowy urząd podatkowy, ale wszystkie księgi Nattera były w idealnym porządku. Nie ma szans, żebyśmy przyskrzynili go za oszustwa podatkowe. Nie mam pojęcia, jak to zrobił. Phil miał to gdzieś. - Nie chcę ścigać go za przekręty w podatkach. Chcę wsadzić go do paki za produkcję i rozprowadzanie. - Więc będziesz musiał zdobyć solidne dowody, które łączyłyby go z jego wytwórnią, co nie będzie łatwe - przypomniała mu Susan. - A znalezienie samej wytwórni jest praktycznie niemożliwe. - Dlaczego? - Natter to Bagnowy; jego wytwórnia jest na pewno ukryta gdzieś na wzgórzach. Byłeś tam w ogóle kiedyś? To masakra. Z górą tysiąc hektarów lasu. Są tam drogi, których nie ma na żadnych mapach. Łatwiej byłoby ci znaleźć igłę w stogu siana. Albo raczej w dziesięciu. Była to słuszna uwaga, a Phil nie należał do narwańców. - Zgoda, ale może któryś z jego ludzi zacznie sypać. - Nie rób sobie wielkich nadziei. Ludzie Nattera to też sami Bagnowi; nigdy go nie zdradzą. Po pierwsze, bo się go panicznie boją - Natter jest praktycznie ich bogiem - a po drugie, bo większość z nich zwyczajnie nie potrafi mówić. Powiedzmy, że złapiesz jednego z nich na handlu anielskim pyłem; żaden sędzia na świecie nie przyjmie ich zeznań. Dlaczego? Bo w świetle prawa wszyscy są niepełnosprawni umysłowo. Phil zmarszczył brwi. Znów miała rację.

- A sam Natter? - wysunął wątpliwość. - Rozmawiałaś z nim kiedyś? Jest inteligentny jak diabli. Inteligentny, oczytany, elokwentny. Za cholerę nie nazwałbym go niepełnosprawnym umysłowo. - Nie żartuj, Phil. Przy Natterze nawet monstrum Frankensteina wygląda jak Tom Cruise. Zaciągniesz go do sądu w oparciu o średnio wiarygodne zeznania, a gość po prostu zacznie grać głupiego i sędzia puści go do domu. Jedyny sposób na Nattera, to złapać kilku z jego dostawców - gości, którzy nie są Bagnowymi - i z nich wyciągnąć zeznania. Musisz udokumentować związki pomiędzy Natterem a znanymi handlarzami PCP. Mullins skierował cię przynajmniej na właściwy trop. Długotrwała obserwacja Sallee i zidentyfikowanie kontaktów Nattera spoza Crick City to jedyny sposób, żeby go załatwić na dobre. Phil nie widział powodu, by informować ją, że to był jego własny pomysł, nie Mullinsa. Ale miała rację w każdym punkcie. To wszystko zaczynało mu wyglądać na sprawę równie skomplikowaną jak te, z którymi miał do czynienia w mieście, jeśli nie bardziej, biorąc pod uwagę nietypowe okoliczności. - Ale i tak chciałbym znaleźć wytwórnię - wymruczał bardziej do siebie niż do niej. - Żaden sędzia nie podważy materiału zdjęciowego. Na twarzy Susan odmalowało się rozbawienie. - Co, sądzisz, że uda ci się uwiecznić Nattera w jego wytwórni? - A czemu nie? Wtedy już nijak by się nie wyłgał. - Zapomnij. Natter jest o wiele na to za bystry. Dam głowę, że nawet nigdy nie zbliżył się do tej wytwórni. Phil wydał z siebie pomruk zniechęcenia. Wiedział, że i tutaj Susan miała rację. Tak, nie da się ukryć, nie jestem już w mieście. Tam był jednym z najlepszych łowców handlarzy narkotyków, a tu miał wrażenie, że cała jego wiedza pochodzi z innej epoki. Tu wszystko działało inaczej. Inny świat. - Phil! - syknęła nagle Susan. - Patrz! Podniósł oczy znad resztek placków i jajek. Susan wlepiała wzrok w coś, co znajdowało się za oknem. Poboczem Drogi maszerowała para nastolatków ubranych w łachmany, chłopiec i dziewczyna. Oboje mieli nastroszone czarne czupryny i

poruszali się nierównym krokiem, garbiąc się nieco. Chłopak miał na nogach przegniłe buty robocze, podczas gdy dziewczyna szła boso, jakby stąpała po plaży, a nie po twardych, bogatych w ostre krawędzie grudkach żużlu. W palącym popołudniowym słońcu wyglądali jak dwa dziwaczne upiory. - Bagnowi - powiedział cicho Phil. - Boże, żal mi ich - stwierdziła Susan, nadal wyglądając przez okno. - To dopiero nazywa się trafić kiepski los na loterii życia. Phil przełknął ślinę. Jej słowa sprawiły, że poczuł się nagle jak samolub. Zdawało mu się, że on sam ma problemy, ale ci dwoje to dopiero mieli prawdziwe problemy. Przechodzili na tyle daleko, że nie widział zbyt dobrze ich rysów, ale to, co dostrzegł, wystarczyło. Szyja chłopaka wydawała się dwukrotnie dłuższa, niż powinna, przez co jego powiększona głowa opadała na bok. Dziewczyna sprawiała wrażenie, jakby całkowicie pozbawiona była żuchwy, a chociaż jej lewa ręka wyglądała zupełnie normalnie, to prawa była groteskowo skrócona, z dłonią wyrastającą wprost z łokcia. - Zastanawiam się, ilu ich jest? - powiedział Phil. Susan spoglądała na nieszczęsną parę, dopóki nie zmienili się w odległe punkciki. - Kto to wie? - odparła.

Dziesięć

BACK IN BLACK, powtarzał za ogłuszającą muzyką Paul Sullivan. Czuł, że robi mu się ciasno w spodniach. Wokół rury dziko wyginała się ruda seksbomba. Wielkie cyce jak u gwiazdy „Penthouse’a” i nogi, które zdawały się sięgać aż do nieba. Vicki Steele, tak się nazywała. Paul i jego ziomek, Kevin Orndorf, wrócili właśnie z dużego przerzutu towaru koło Waynesville. Szallona Sallee była idealnym

miejscem, by odpocząć po robocie i wypić parę piw. Było to też dobre miejsce, by spotkać się z kontrahentami i dilerami, zrobić parę szybkich interesów, pogadać o przyszłej współpracy. Oczywiście nigdy tu niczego fizycznie nie sprzedawali - to byłoby szaleństwo. W końcu Paul i jego ludzie byli poważnymi graczami, a nie handlarzami spod budki z piwem. Kevin był cokolwiek nakręcony; na parkingu wyjarał jointa i teraz skakał po lokalu jak jakiś dyskomuł. Paul też sobie zapalił, ale tylko odrobinę; nie chciał, żeby to gówno zmieniło jego mózg w gąbkę. Pozwalał sobie jednak na mały strzał od czasu do czasu. Lokal był wypchany po brzegi. Ta ruda laska była jak dynamit, najlepsza dupa, jaką tu widzieli przez cały wieczór. Ciekawe, ile taka kosztuje, zastanowił się Paul. Przynajmniej z dwie stówy. Może pięć. Ale opłaciłoby się. - Szkoda, że nie mogą tu zdejmować tych pieprzonych stringów - narzekał Kevin, pocierając swoją bródkę. - Założę się, że krzaki ma czerwone jak ogień piekielny. - A te cyce? - zawtórował mu Paul. - Jezu. Można by na nich wieszać płaszcze. - Zaraz wracam, partnerze. Muszę odcedzić kartofle - wybełkotał Kevin, wstając niepewnie, po czym zaczął się przepychać przez tłum. Muzyka była tak głośna, że zbite ze starych desek ściany lokalu zdawały się chwiać. Stroboskopowe światła migotały do jej rytmu, oświetlały niczym nieskrępowane, namiętne ruchy rudej tancerki. Jej długie nogi zginały się i prężyły na przemian, obfite piersi falowały. Banknoty sypały się na scenę niczym konfetti... Cholera, na sam uśmiech tej laski stanąłby nawet papieżowi, teoretyzował Paul. Czego bym nie dał za choćby pół godziny sam na sam z taką rakietą... Nie żeby miał powody do narzekania. Darleen, jego aktualna dupa, do paszczurów nie należała i miała niemal równie spasione cycki. Poza tym umiała ujeżdżać nie gorzej niż Sandra Scream z filmów porno, które czasem oglądał w trakcie karcianych nocy. Ale, Chryste, wszędzie wokół było tyle innego towaru... Ograniczać się do jednej dziewczyny, to jak jeść wyłącznie Big Maca z McDonalda każdego jebanego dnia. Od czasu do czasu człowiek wszamałby też sobie McNuggets

albo jakiegoś fishburgera. No nie? Muzyka łomotała mu w uszach. Ledwie był w stanie myśleć, nie żeby Paul Sullivan kiedykolwiek musiał specjalnie dużo myśleć. Zapalił papierosa i rozejrzał się po sali. Kevin, najebany jak stodoła, rozmawiał z jakimś mocno nieprzyjemnym z wyglądu szczylem pod drzwiami do kibla. Lepiej, żeby debil nie próbował nikomu tu wciskać naszego towaru, zgrzytnął zębami Paul, ale po chwili Kevin zniknął w jakichś innych drzwiach tuż obok. Gówniarz stał tam jeszcze może z minutę, po czym zawinął się po schodach na górę. - Hej, co tam macie na zapleczu, obok kibla? - zapytał Paul przechodzącą obok kelnerkę. Wyglądała jak typowa wioskowa mamuśka; pewnie urodziła z ośmioro bachorów, nim stuknęła jej trzydziestka. Teraz wyglądała na pięć dych. Opróżniła wypełnioną petami popielniczkę i spytała. - Podać jeszcze jednego Carlinga? - Tak - odparł Paul. - A co z tym zapleczem? Właśnie widziałem, jak wszedł tam mój kumpel. - Automaty do pinballa - odpowiedziała pospiesznie. - To chciał pan Carlinga? - Zgadza się. Pół godziny później Paul zaczynał być pijany, a Kevina wciąż nie było widać. Pinball? Przecież go to nie jara. Nigdy go nie jarało. Ruda tancerka zakończyła swój występ już dawno temu; zastąpiła ją jakaś wychudzona, wytatuowana brunetka. Była ewidentnie pijana i wyginała się nieciekawie do jakiegoś metalowego kawałka Motorhead. Jasno oświetloną scenę przesłaniały obłoki tytoniowego dymu. W pewnym momencie brunetka poślizgnęła się i upadła, wywołując chóralne śmiechy. Robiło się to nudne; Paul nawet na nią nie patrzył. Nie przepadał za wytatuowanymi laskami, a ta w dodatku nie umiała za chuja tańczyć. No i... Gdzie, kurwa, jest Kevin? Zbliżała się pora składania ostatnich zamówień, poza tym rano mieli dostawę. Robienie tego własnoręcznie to był prawdziwy ból w dupie, ale za każdym razem, kiedy wynajmowali lokalnych kierowców, skurwiele zaraz gdzieś znikali. Braknie im

jaj, zawyrokował Paul. W końcu przeważnie to szczyle. Ale jak o tym pomyśleć, ostatnio przepadło też wielu dilerów. Kurwa, ciężko znaleźć dobrych ludzi... Kiedy Paul miał już wstać, żeby poszukać swojego partnera w interesach, Kevin pojawił się w drzwiach od kibla i ruszył ku ich stolikowi. Aż go nosiło z podekscytowania, choć może była to kwestia tego, co wczesał. Wyszczerzone zęby zalśniły, gdy pochylił się w stronę Paula. - Chłopie, nie uwierzysz, co oni tam, kurwa, mają! Widziałem... - Automaty do pinballa - wszedł mu w słowo Paul. - Też mi coś. Szeroka twarz Kevina Orndorfa zastygła na chwilę w wyrazie zdumienia. - Automaty? Co ty dajesz? Nie, mają tam drugą scenę i więcej tancerek. Ale dowcip jest w tym, że to Bagnowe. - Bagnowe? - Tym razem to Paul dał wyraz swojemu zdumieniu. - Rozbierają się? - Tak jest. Mówię ci, stary, zajebista sprawa. Zajebista? Nie był w stanie stwierdzić, co mogło być zajebistego w oglądaniu rozebranych pokrak z bagien. Widział Bagnowych nieraz. Byli pokręceni, zdeformowani. Głowy jak balony, krzywe oczy. - Odjebało ci? Bagnowe dziewczyny są brzydkie jak sam chuj. Mają mordy jak świńskie ryje. - Ale nie te, chłopie. Te są seksowne, mówię ci. Pewnie, trochę dziwaczne, ale ciągle seksowne - powiedział Kevin i położył na stole kasę za swoją połowę rachunku. Jego twarz nadal była przesycona jakimś tajemnym podekscytowaniem. To kasa za moje piwa. Muszę lecieć. Twarz Paula skurczyła się. - Lecieć? Dokąd? - Wziąłem se jedną. - Chyba, kurwa, żartujesz! - Paul poczuł, że zaraz wyrzyga na stół wszystkie wypite Carlingi, a było ich osiem. - Wziąłeś se bagnową dziwkę? - A tak - zachichotał Kevin. Ze swoim złym uśmiechem i szpiczastą bródką wydał się nagle jakimś wiejskim wcieleniem Lucyfera. - Mają tam taką jedną, nie

uwierzysz, chłopie! Ma cztery cycki... - Niech to szlag, chłopie - mruknął Paul. - Nie możesz się teraz pakować w coś takiego. Rano mamy poważny transport do zrobienia. - Zdążę na czas, stary, nie przejmuj się - powiedział Kevin, zacierając szerokie dłonie z perwersyjnie brzmiącym chichotem. - Nie mogę się doczekać, aż dostanę ją w swoje łapy. Do rana. Paul odprowadził go spojrzeniem spod zmrużonych powiek. Kevin poszedł za gówniarzem, z którym wcześniej rozmawiał. Po nierównej czaszce młodego Paul zgadywał, że on również był Bagnowym. A poza tym... czy czasem nie miał też dwóch kciuków? Na to wyglądało. Kurwa, w życiu nie słyszałem czegoś równie głupiego, pomyślał Paul i spił piankę ze swojego ostatniego Carlinga. W tym momencie wyłączyła się szafa grająca, zgasła część świateł, a ostatnia pijana tancerka zeszła ze sceny, żegnana nieszczególnym aplauzem. - Ostatnie zamówienia! - krzyknął barman, szczupły, łysiejący typ w podkoszulce z napisem „Zamknij się i chodź do łóżka”. - Kto nie zamawia, wychodzi! To ja wychodzę, zdecydował Paul. Był w końcu handlarzem narkotyków, który posiadał poczucie zawodowego obowiązku. Jutro duży transport, trzeba rano wstać. Nie mam czasu na kurwy. Czasami zwyczajnie nie kumał Kevina. Gość lubił iść po całości. I kto, do chuja, chciałby pieprzyć się z jakąś zdeformowaną bagnową dziwką z czterema cyckami? Co innego ta ruda, pomyślał Paul. To zdrowe, naturalne. Ale... Bagnowa? Tego rodzaju pojebaństwo zupełnie go nie kręciło... Powłócząc nogami, ruszył ku wyjściu przez rzedniejący tłum. Warczący rój reflektorów kłębił się na parkingu, gdy półciężarówki jedna po drugiej ruszały w drogę. Gorąca noc wydawała się naładowana elektrycznością. Wielki szyld z napisem SZALLONA SALLEE zamigotał i zgasł. Znad linii wzgórz wyjrzał księżyc, żółty jak skóra ojca Paula, kiedy stary chuj przekręcił się na raka trzustki. Paul wsiadł do swego wozu i powoli wyjechał na szosę. Rozejrzał się za półciężarówką Kevina, ale nigdzie nie było jej widać. Pewnie już go nie ma, ani jego, ani tej jego bagnowej dziwki z czterema cyckami.

I tu Paul Sullivan trafił w dziesiątkę. Kevina Orndorfa już tu nie było. Ani tu, ani nigdzie indziej.

Przez następny tydzień Phil codziennie robił mniej więcej to samo: prowadził obserwację Szallonej Sallee - po cywilu, we własnym wozie - w okolicach godziny zamknięcia lokalu i zapisywał wszystkie numery rejestracyjne, by mieć później materiał porównawczy. Czasem robił zdjęcia. Następnie przebierał się z powrotem w mundur i odbębniał resztę szychty, jeżdżąc radiowozem. Rutynowe patrolowanie Crick City było zajęciem wybitnie nieciekawym - co nie powinno dziwić - ale przynajmniej conocna obserwacja lokalu pozwalała mu złamać monotonię nużącej dwunastogodzinnej służby. Parę razy dostrzegł, jak Vicki Steele odjeżdża lśniącym chryslerem imperial Nattera. Ale ani razu nie przyłapał jej ani żadnej innej kobiety na uprawianiu parkingowej prostytucji. Mimo to zdjęcia, które tak niechętnie pokazał mu Mullins, nie dawały mu spokoju... W przerwach przesiadywał na posterunku i zabijał czas z Susan. Zaczynał ją lubić. Wydawała się ulepiona z innej gliny niż reszta kobiet z Crick City. Zdeterminowana, by zdobyć wykształcenie i dobrą pracę, która pozwoliłaby jej któregoś dnia porzucić to miejsce (Phil miał nadzieję, że poszczęści jej się bardziej niż jemu). Czuł się zaintrygowany jej złożoną osobowością. Była bardzo bystra, znała się na wielu rzeczach, ale nie mógł zaklasyfikować jej jako typowego mola książkowego. Była energiczna, nie wahała się wyrażać swoich opinii, jej gorący temperament nie pozwalał o sobie zapomnieć. Kiedy w czymś się nie zgadzali, nigdy nie omieszkała powiedzieć mu tego prosto w twarz. Phil to podziwiał. Podziwiał też jej urodę. Jest piękna, uderzało go za każdym razem, kiedy robili sobie przerwę na kawę. Była niemal jak z idyllicznego obrazka; jej piękno - bardzo prawdziwe, niewymuszone, naturalne piękno - sprawiało, że zdawała mu się niepowtarzalna. Jak tu się dobrać do takiej komety? - zadawał sobie wciąż pytanie. Zapraszał ją na randkę już trzykrotnie i trzykrotnie mu grzecznie odmówiła,

tłumacząc, że ma zajęcia. Może stawał się paranoikiem, ale zaczynał mieć wrażenie, że chociaż lubiła z nim pracować, to chodzenie z byle krawężnikiem nie leżało w kręgu jej zainteresowań. Mógł tylko mieć nadzieję, że się mylił. Szef Mullins, jak to szef Mullins, niczego nie zauważył, żuł tylko swój tytoń, popijał ohydną kawę i narzekał na wszystko, na co akurat przyszła mu ochota. Nie zadawał zbyt wielu pytań o przebieg dochodzenia, ale to znów było dlań typowe. Jako szef oczekiwał, że będzie informowany o wszystkim i nie musi o to dopytywać; a Phil, mówiąc szczerze, nie miał zbyt wiele do przekazania, poza swoimi nudnymi notatkami oraz meldunkami o naruszeniu przepisów drogowych. Ale kiedy minął drugi tydzień pracy, pewnego ranka Mullins jednak go zaczepił. - Więc jak ci idzie z tą twoją obserwacją? - Powolutku - odparł Phil, przenosząc notatki do dziennika służbowego. Jeszcze za wcześnie, by coś konkretnego powiedzieć. - Tak? - mruknął Mullins, nalewając sobie czarnego śluzu, który nazywał kawą. - Myślałem, że miałeś wziąć się za to na poważnie. - Bo tak jest - odparł zza biurka Phil, marszcząc brwi. - Wiesz, Rzymu nie zbudowano w jeden dzień. - Chrzanić Rzym. Tu jest Crick City. Robisz tam jakieś postępy czy tylko podglądasz przez szkiełka swoją eks? Czasami mógłbym go zabić, pomyślał Phil. - Szefie, robię to tak, jak ustaliliśmy. Zapisuję numery bywalców, żeby później można było zrobić zestawienie. Takie rzeczy wymagają czasu. - Tak? - Mullins wpakował sobie w usta kawał tytoniu Red Man i zapił go kawą. - Zbyt wiele czasu, jeśli ktoś by mnie spytał. Phil z trudem powstrzymał się przed wzruszeniem ramionami. - Dobra, szefie. To ty chciałeś, żebym zbadał sprawę handlu PCP w miasteczku. Jeśli uważasz, że mój sposób jest zły, to zaproponuj inny. - Czekaj, tylko się nie rozpłacz. Nie mówię, że coś robisz źle. Mówię tylko, że robisz to zbyt wolno.

- Tak, cóż, jak mówiłem, Rzymu nie zbudowano w jeden dzień - powtórzył Phil i wrócił do pisania. - Masz rację, zajęło to tysiąc lat, ale dla Rzymu to w sam raz. Ja za to nie mam tyle czasu. Jesteś pewien, że tego nie odwlekasz? Tym razem na czole Phila pojawiły się naprawdę głębokie bruzdy. - Co niby odwlekam? - Cóż, siedzisz pod Sallee co noc i notujesz numery jak przystało na grzecznego chłopca, pewnie. Ale nie sądzisz, że czas już zrobić następny krok? No wiesz, w końcu ile numerów jesteś w stanie zapisać, zanim rozboli cię ręka? Phil odchylił się na krześle dla interesantów Mullinsa, wolno krzyżując ramiona. - Szefie, oszczędź nam obu czasu, dobra? Do czego pijesz? - Piję? Ja? - Mullins roześmiał się, drapiąc się po swoim słusznych rozmiarów brzuchu. - Tak, ty. - No cóż, najwyżej sugeruję nieśmiało, żebyś już może przeszedł do następnego etapu. W końcu cała ta procedura była twoim pomysłem. - Dobrze. Następny etap. Co masz na myśli? - Widzisz? Odwlekasz. Masz już dość numerów rejestracyjnych, Phil. Obserwujesz parking ze swojego samochodu i po cywilu. Nikt nie ma pojęcia, że wróciłeś do miasteczka, a nawet jeśli, to i tak już cię nie pamiętają. Najwyższy już czas, no nie? Phil nadal nie wiedział, o co chodziło Mullinsowi. - Najwyższy czas na co, szefie? Żeby Jankesi zdobyli mistrzostwo? - Nie, najwyższy czas, żebyś ruszył dupę i zaczął dla odmiany obserwować Sallee od środka. - Pewnie - zgodził się Phil - ale czy na pewno nie jest jeszcze na to odrobinę za wcześnie? - Za diabła. Czemu po prostu się nie przyznasz, że to celowo odwlekasz. Zwyczajnie nie chcesz tam wchodzić, bo...

- Bo co, szefie? Bo wiem, że spotkam tam Vicki? To do tego pijesz od początku? - Cóż, tak - odparł Mullins i splunął do swojego papierowego kubka. - Myślę, że masz przed nią lekkiego stracha. Chryste, porzuciłeś tę biedną dziewczynę, jakby była zafajdaną pieluchą. Phil czuł, że coraz trudniej mu usiedzieć na krześle. - Nie porzuciłem jej, szefie. A poza tym pamiętaj, że jestem gliną od dziesięciu lat. Umiem oddzielać sprawy prywatne od zawodowych. - Phil był pewny, że to prawda, ale jednocześnie poczuł nagle lekkie mdłości. - Chcesz, żebym wszedł do środka, szefie. Dobra. Zrobię to. Mullins wpakował w usta kolejną porcję Red Mana. Jeśli coś było tytoniem, on to żuł - tabaka, liście, snus, nieważne. - Dobrze to słyszeć, Phil - powiedział, po czym splunął siarczyście. - To bierz dupę w troki i do roboty.

Jedenaście

- Czym się tak denerwujesz? - spytała Susan zza swojej konsoli. - Nie denerwuję się - zapewnił Phil. Właśnie wrócił z pustego o tej porze gabinetu Mullinsa, gdzie przebrał się w cywilne ubranie. Było tuż po północy. - Nie denerwujesz się, co? - Czyżby się uśmiechnęła? - Wyglądasz, jakbyś miał zaraz nasiusiać w majtki. - Skąd wiesz, że nie noszę bokserek? - szybko zmienił temat Phil. Zmienił go, teraz to wiedział, ponieważ się denerwował. Wiedział też, dlaczego się denerwuje. W końcu i Susan się tego domyśliła. - To przez tę dziewczynę, co? Vicki-jak-jej-tam, twoją byłą narzeczoną? Phil poczuł, że zaczyna się w nim gotować.

- Wcale nie. Chryste, czy Mullins musi naokoło o wszystkim paplać? Zadrżał na myśl o tym, co jeszcze niedyskretny szef mógł jej powiedzieć. - Naprawdę ją porzuciłeś, bo nie chciała z tobą wyjechać? - Wcale nie! Jezu! - Nie unoś się tak, pytam tylko - powiedziała, majstrując przy gałkach modulatora częstotliwości. - A jeśli pozwolisz, to powiem, że wyglądasz teraz jak stuprocentowy wieśniak. - Nie usłyszałem jeszcze nigdy równie wielkiego komplementu. Ale chyba miała rację. Obcisłe, zwężane dołem lewisy naciągnięte na srogie buciory z ostrymi czubami, wielki nóż przyczepiony do pasa i czarno-czerwona flanelowa koszula. Nigdy nie przestawało go zadziwiać, że formacja społeczna znana pod kolokwialną nazwą „wieśniaków” upierała się, żeby zakładać flanelowe koszule nawet w środku lata. Wysmarował również swoje włosy żelem. - Spójrz na jasne strony tej sytuacji - powiedziała Susan, robiąc próbę mikrofonu. - Ilu facetów dostaje pieniądze za siedzenie w knajpie ze striptizem? - Hmm, masz rację. To brudna robota, ale ktoś to musi zrobić. Mogę to być ja. Dobra, to spadam. Będę koło drugiej. - Czekaj, czekaj - zatrzymała go, wychodząc zza konsoli. - Czy ty w ogóle masz jakiekolwiek pojęcie o tym, jak noszą się wieśniacy? Musisz pokazać trochę owłosienia. - Słucham? Podeszła do niego tak blisko, że poczuł zapach jej ziołowego szamponu. Phil mierzył równo metr osiemdziesiąt, Susan natomiast niecały metr siedemdziesiąt. Spojrzał na nią z góry, instynktownie skupiając uwagę na jej delikatnych, wysportowanych kształtach, doskonałych proporcjach wąskiej talii i szerokich bioder oraz oszałamiających jasnoblond włosach. W wąskim, ale głębokim dekolcie jej bluzki dostrzegł błysk piersi opakowanej w prosty, beżowy stanik. Ten obraz niewymuszonego piękna nieomal wstrząsnął nim do głębi. Ona tymczasem zaczęła rozpinać mu koszulę. - Ummm, co... - zaczął. - Co robisz...?

- Tłumaczyłam ci. Musisz pokazać owłosienie. To wiejski odpowiednik krawata. - Och - odparł Phil. Rozpięła mu koszulę aż do splotu słonecznego, po czym rozczochrała włosy na jego piersi. - No, o wiele lepiej - powiedziała. - Teraz wyglądasz jak rodowity wieśniak z Crick City. - Jej oczy zwężyły się, a na usta wypełzł leciutki uśmieszek. - A tak w ogóle, niezła klata. Jeśli wolno pochwalić. Jezu, pomyślał, kiedy odwróciła się i wróciła za swoją konsolę. - Niezła klata? I to wszystko? - Wynoś się, już! - odparła ze śmiechem.

Niezła klata. No dobra, pomyślał. Nie tknął ciężarów od pięciu lat, ale uwaga Susan, nawet powiedziana żartem, pomogła mu oderwać się myślami od celu podróży. Dopiero teraz bowiem w pełni zrozumiał, że Mullins trafił ze swoimi dzisiejszymi uwagami w samo sedno. Mam już kurwa, nerwy w strzępach, pomyślał, zatrzymawszy wóz na żużlowym parkingu przed Szalloną Sallee. Zrozumiał też, z podobnie absolutną jasnością, jeszcze dwie rzeczy. Vicki na pewno tam będzie. I na pewno mnie zobaczy. Zamknął swoją cywilną Berettę w schowku na rękawiczki. Tego tylko brakowało, żeby jakiś pijany wieśniak zobaczył, że nosi w portkach spluwę. Był też jeszcze inny powód: Vicki wiedziała o jego pracy w miejskiej policji. Phil przygotował historyjkę o swoim nowym zajęciu - zajęciu, które nie miało nic wspólnego z policją. Nie miał zamiaru dopuścić, by wszyscy wiedzieli, że wśród klienteli lokalu ukrywa się tajniak. Wtedy całą operację można by od razu spisać na straty. SZALLONA SALLEE - zamrugał do niego wielki szyld, gdy tylko wysiadł z wozu. Pod butami zachrzęścił żużel. Gdy podszedł do wejścia, oblało go kolorowe światło. Bramkarz o tępej twarzy obdarzył go groźnym spojrzeniem, po czym

wpuścił do środka. Phil spodziewał się usłyszeć głośną - i kiepską - muzykę metalową albo country. Zamiast tego wkroczył do sennego, świecącego pustkami baru. Najwyżej połowa stolików była zajęta, siedzieli tam grupkami ubrani we flanelowe koszule wieśniacy, otoczeni przez puste butelki i pełne popielniczki. To ma być wiejska buda ze striptizem? Myślałem, że się tu co chwila leją po mordach, zdziwił się, spoglądając na pustą scenę. Spodziewał się piekielnego hałasu i półnagich kobiet. Trafił na zebranie oldbojów rozmawiających niespiesznie o starych, dobrych czasach i popijających Black Label i Schmidta. Nikt nie zwrócił szczególnej uwagi na Phila rozglądającego się po lokalu. Starał się sprawić wrażenie, że kogoś szuka. W rzeczywistości szukał jedynie odpowiedniego miejsca, by usiąść. Od czasów, kiedy miał osiemnaście lat, rozkład pomieszczenia nie zmienił się ani na jotę. Tandetne stoliki stłoczone pomiędzy biegnącymi byle jak przejściami, podłoga pokryta dywanem z łupin po orzeszkach i rozlanego piwa, przyklejone do pokrzywionych ścian loże obite wytartą, podrabianą skórą. Wystrój złożony w dużej mierze ze sponsorowanych przez branżę piwowarską gadżetów: lustra Budweisera, ścienne lampy Schlitz, neonowe zawijasy Micheloba, fresk Killiana oraz podświetlony zegar Millera. Obrazu dopełniała ściana papierosowego dymu, przypominająca żywe stworzenie. Phil nigdy nie wpadł w ten nałóg, ale podejrzewał, że od samego wdychania tutejszego powietrza nałyka się więcej smoły i nikotyny niż od wypalenia całej paczki Cameli. Następnym razem załóż maskę gazową do tej koszuli, koleś. Szukał jakiegoś nierzucającego się w oczy miejsca, skąd mógłby spokojnie obserwować salę, ale zobaczył, jak barman - szczupły, wysoki typ w koszulce Jeffa Dahmera - macha na niego. - Mnóstwo miejsca przy barze, brachu. Może być, pomyślał Phil. Stołek barowy pod ścianą nie był złym wyborem. Phil wiedział też, że choć był na służbie, powinien zamówić piwo. Facet, który przychodził do budy ze striptizem aby napić się pepsi, nie wypadał zbyt wiarygodnie. Jedyny problem polegał na tym, że Phil nienawidził amerykańskiego piwa. - Heineken - powiedział.

- U nas tego nie ma, brachu - uświadomił go barman. - Siedzą tu sami Amerykanie. Chcesz wysyłać forsę do Holandii? Co oni niby takiego dla ciebie zrobili? Kryli się tylko po domach, kiedy twój dziadek wystawiał dupsko na kule Waffen SS. - Niech będzie Bud - mruknął Phil. - Już podaję. Uniósł oczy na telewizor zawieszony w kącie. Zastanawiał się, jak sobie radzą jankesi, ale na kolorowym ekranie zobaczył tylko beznadziejny pokaz wrestlingowy. Jakiś czarny gość do spółki z jakimś wysokim blondynem zakładali sobie nawzajem nelsony przy akompaniamencie piejącej z zachwytu widowni. - Hej, może by tak przełączyć na baseball? - zapytał, gdy barman wrócił z piwem. - Dziś Jankesi mają spuścić lanie Baltimore, przynajmniej taką mam nadzieję. - A co, zapasy w oczy kolą, brachu? To porządny, amerykański sport - odparł urażony barman, po czym wskazał na ekran. - Mamy tu mecz Ric Flair kontra Bruce Reed, a ty byś wolał Jankesów? Unikaj robienia zadymy, upomniał się Phil. - Niech to szlag, brachu, nie zauważyłem, że to Bruce Flair. Nie przełączaj. Barman zmarszczył brwi. - Ric Flair. Dziesięciokrotny mistrz wagi ciężkiej. - Tak, wiem, Ric Flair. Najlepszy czarny wrestler w historii. Grymas barmana pogłębił się. - To Bruce Reed jest czarny. - Racja - odparł Phil zrezygnowanym tonem. - Minęło sporo czasu, odkąd ostatnio oglądałem, ee... zapasy. Barman poszedł sobie, a Phil poczuł się jak gówno. Co ja poradzę, że nic nie wiem o jebanym Ricu Flairze? Rzeczony pan Flair miał właśnie głowę czarnego między nogami; wyglądało to, jakby tamten ciągnął mu druta. Ale Phil zauważył coś podejrzanego - zawodnicy wyglądali, jakby nosili w gaciach po dwukilowej skorpenie. Albo obaj mają trzydziestocentymetrowe fujary, albo bardzo im zależy,

żeby ludzie tak myśleli. Więc to tym zajmowali się wieśniacy? Siedzieli w budach ze striptizem - a raczej bez striptizu - oglądali wrestling i popijali Budweisera? To niby miało być życie? - Hej, chłopie - zawołał ponownie barmana. - Ta, brachu? - To klub ze striptizem czy zakładowa świetlica? - Wskazał na pustą scenę. Ric Flair jest okej, ale miałem nadzieję zobaczyć tu jakieś cizie. - Nie jesteś tutejszy, co? - odpowiedział pytaniem barman. - Nie widziałem cię tu wcześniej. - Jestem tutejszy, tylko niedawno wróciłem. Phil. - Wyciągnął rękę. Barman zignorował ją. - Wayne. Teraz jest przerwa między występami. Chcesz dziewczyn, to wytrzymaj chwilę. Mamy tu babki, które rozjebią cię jak buhaj medalista z prądem na jajach. - Brzmi nieźle - odparł Phil z udawanym entuzjazmem. Ale, kurwa, buhaj medalista? Z prądem na jajach? - Mamy też dziś specjalną ofertę na hot dogi, dwa w cenie jednego - dodał barman. - Lepszych żeś nigdy nie jadł. Phil szybko skumał aluzję. Na podświetlonym grillu obracał się samotny hot dog; wyglądał, jakby opiekał się tam co najmniej od miesiąca. Zasada numer jeden: nigdy nie przerywaj wieśniakom oglądania wrestlingu. Bud smakował okropnie. Powinni mi płacić za picie tych szczyn. Czuł się już tak znudzony, że chciał zapłacić i wyjść, ale to raczej zaszkodziłoby jego tajniackiej operacji. Spróbuj się jakoś dopasować, upomniał się. Uniósł oczy i zobaczył, jak pan Flair wali czarnego zapaśnika metalowym krzesłem po łbie, po czym przygważdża go własnym ciałem do desek. Tłum zawył w zachwycie który pachniał socjopatią. Ale wtedy Phil właśnie zauważył, że coś się dzieje, gdyż klientela Szallonej Sallee zaczęła wiwatować z równym entuzjazmem. Nie miało to jednak związku z zapasami.

Wykręcił głowę i spojrzał na scenę. Wśród aplauzu głośnego jak nawała artyleryjska na podwyższenie wkroczyła kobieta w piętnastocentymetrowych obcasach, ubrana w półprzejrzysty, karmazynowy zawój. Jej rozczochrane rude włosy świeciły w blasku stroboskopów niczym ognista aureola. Pozbawione grama tłuszczu i obdarzone niesamowitymi kształtami ciało wspierało się na dwóch sprężystych, szeroko rozstawionych nogach. Dłonie oparła na biodrach i przetoczyła po sali drapieżnym spojrzeniem. Pod cienką tkaniną rysowały się jej ostro zakończone piersi, dwie prężne, opięte szyfonem kule. Szafa grająca eksplodowała ostrym, metalowym jazgotem. Dziewczyna zaczęła tańczyć. - I co, brachu, lepiej? - zapytał barman, wycierając szklankę rąbkiem swojego podkoszulka. Phil poczuł, że coś w nim umiera, jakby był drzewem pozbawianym wody przez pasożytniczy korzeń. Na scenie tańczyła bowiem Vicki Steele, a co gorsza, po pierwszym wykonanym w rytm pulsujących stroboskopów układzie zrzuciła z piersi półprzejrzysty zawój i spojrzała Philowi prosto w oczy.

Inne czerwone oczy, oczy Cody’ego Nattera, wpatrywały się w noc. A była to piękna noc. - Noce jak ta przynoszą rzeczy piękne. Rzeczy piękne i straszne w swej chwale. - Hę? Nie miało to znaczenia. Tak wielu z jego klanu miało słabe umysły. Jak mógłby liczyć na to, że pojmą sens tego, co widział? Czyż przecież Bóg nie przeklął ich wszystkich? Ona, pomyślał. Onadamie przybywaj. Nadejdzie dzień, kiedy sam zasiądzie w równej chwale i naszczy Bogu na ten jego wyniosły pysk. Wiedział, że tak będzie. - Świtliki! - zawołał nagle Druck. - Patrz no!

- Tak. Czyż nie są piękne? Tak jak ta noc. Jak księżyc. Jak cały ten świat. - Jak Ona? - Tak. Druck podrapał się po podbródku dwoma kciukami lewej ręki. W prawej dzierżył nóż. Natter opuścił wzrok na ciało. Ona też jest piękna, stwierdził, choć tym razem miał na myśli jedynie tę martwą dziewczynę. Ani śmierć, ani Boża klątwa nie pozbawiły jej piękna. Żółtawy księżyc oświetlał jej wciąż ciepłe piersi, jej długie nogi, jej czarne jak otchłań włosy. Odbite światło lśniło w jej otwartych oczach, niczym w pierwotnej otchłani rozgwieżdżonego kosmosu. Druck, klęcząc na jednym kolanie, oglądał pustą jamę jej trzewi. Jego ostrze błyskało czerwoną wilgocią. Wolną ręką przekładał zrzucone na stertę wnętrzności... Czasami chłopak dawał się trochę ponieść. - Lepiej już ją pochowaj, Druck. Na obliczu Drucka wymalowało się zdziwienie. - Ale... Myślałem, że pożarskury... - Nie, Druck. Pochowaj ją. Wokół nich wibrował odwieczny, zdawałoby się, nocny harmider. Cykanie świerszczy, beczenie lelków, skrzek wilgowronów. Druck uniósł swoją twarz idioty ku górze. W jego ręku zwisała śledziona dziewczyny. - A mogę pierszo trochę jej zjeść? Zanim zakopię? - Tak, Druck - przyzwolił Natter. - Możesz jej sobie trochę zjeść.

Miał już serdecznie dość Budweisera. Podobnie jak błyskających świateł i piekielnej muzyki. Zbliżała się pora składania ostatnich zamówień. Vicki odtańczyła złożony z czterech kawałków występ i zeszła ze sceny. Po niej pojawiły się inne kobiety, które wiły się, obracały i wirowały wokół rury, dopóki nie zostały w samych stringach. Phil nie zwracał na nie uwagi; widok Vicki wywarł na nim wystarczająco silne wrażenie. Był pewny, że go zauważyła, ale po zakończeniu występu zwyczajnie

zeszła ze sceny i zniknęła w przebieralni. Po tych wszystkich latach od czasu, kiedy widział ją po raz ostatni, czuł się, jakby zobaczył ducha. Ostatnia tancerka wyginała się na scenie w rytm muzyki Twisted Sister, prezentując piersi tak, jak wilk pokazuje obnażone zęby. Była nawet atrakcyjna, ale Phil wolał gapić się w swoje piwo. Co ja tu robię? To wszystko przepełniało go odrazą. Na pewno nie zbierał tu żadnych przydatnych w śledztwie informacji. A gdzie była Vicki? Co robiła? Co robiła teraz, w tym momencie? Pewnie ciągnie jakiemuś wieśniakowi druta na parkingu - po raz kolejny przyszedł mu do głowy najczarniejszy scenariusz. - Ostatnia szansa, brachu. Mówiącym był barman. Dryfował teraz za barem, zbierając zamówienia od szybko przerzedzającej się klienteli lokalu. Z jakiegoś powodu jego głowa przypominała Philowi wielkiego, smakowitego kartofla. - Nie, dzięki, mam dość piwa na dziś. - Nie, miałem na myśli hot doga. - Barman wskazał na pomarszczoną, lśniącą tłuszczem rzecz, obracającą się powoli w podświetlonym opiekaczu. - Jak ty nie chcesz, to sam go zjem. Phil wyobraził sobie samotny wagonik zawieszony na skorodowanym diabelskim młynie. - Jest cały twój, brachu - powiedział. - Jak chcesz. Nie wiesz, co tracisz. Czas spierdalać z tej dziury, zdecydował Phil. Mam ważniejsze rzeczy do roboty niż gadanie z tym typem o hot dogach. Właśnie miał zamiar sięgnąć po portfel, by zapłacić za swój zmarnowany wieczór, kiedy nagle... - Hej! Hej, chłopie! Poczuł na plecach czyjąś rękę. Wpadłem? Już? - naszła go ponura myśl, podczas gdy obcy facet targał jego ramieniem. - Phil Straker? To ty? Chryste. Phil obrócił się na taborecie i zobaczył wysokiego mężczyznę o opadających na ramiona blond włosach, ubranego w podobnie wieśniacki strój, jaki

miał na sobie on sam. - Tak, to ja, Phil Straker - przyznał Phil. Podpity mężczyzna uśmiechnął się nieco szerzej. - Pewnie mnie nie pamiętasz, nie powiem, trochę wody upłynęło. Chodziliśmy razem do szkoły. Jestem... - Jasny grom! - wykrzyknął Phil, kiedy w nagłym błysku rozpoznał swojego rozmówcę. - Orlik? Orlik Peters? - Tak jest, chłopie. Phil nie próbował ukryć szoku. Energicznie potrząsnęli sobie dłońmi. - Chryste - powiedział. - Nie widziałem cię, odkąd byłem w liceum. Więc co tam porabiasz? - A, niewiele, to i owo, jak zawsze - odparł Orlik. - Parę lat temu wpadłem w kłopoty, na północ stąd, ale teraz jest już w miarę spoko. Kładę tynki w północnym hrabstwie, kiedy jest robota. Słyszałem, że robiłeś w policji miejskiej. Phil podejrzewał, że Orlik zapewne „usłyszał” trochę więcej. Wziął to pod uwagę w swojej odpowiedzi. - To już przeszłość. Wyjebali mnie, ale cała ta praca była chuja warta. To nie dla mnie. Teraz robię w landscapingu. - Sadzenie krzaków i pielenie chwastów też mi jakoś do ciebie nie pasuje. - Bo nie pasuje, ale forsa to forsa. Orlik roześmiał się. Phil zapłacił rachunek - całe sześć dolców - po czym wyszedł ze swoim przyjacielem z dzieciństwa na parking. Niezliczone półciężarówki wzniecały spod kół żużlowy pył. - To musiało być chujowe, co? - Co takiego? - No wiesz. Wejść do lokalu i zobaczyć tam swoją byłą na rurze. - E, nie - skłamał Phil. - Wiedziałem, że tu pracuje. Powiem ci, że ciągle świetnie wygląda. - To najgorętsza laska w całym klubie - poinformował go Orlik. - Ale naprawdę się stoczyła, po tym jak wyjechałeś.

- Co masz na myśli? - E, zapomnij. Dość powiedzieć, że wpakowała się w straszne szambo. Nie chcesz o tym słuchać. A właśnie, że chcę! - pragnął krzyknąć Phil, ale się powstrzymał. Orlik był dokładnie takim informatorem, jakiego teraz potrzebował. Lepiej go za bardzo nie przyciskać. Zdobywanie zaufania jest powolnym procesem. A poza tym Orlik zapewne miał jedynie na myśli stoczenie się Vicki w prostytucję, o czym Phil wiedział sam po obejrzeniu zdjęć od Mullinsa. Przynajmniej mam taką nadzieję, pomyślał. Co gorszego mogło się stać? - Muszę się zmywać - oznajmił Orlik. - Rano zasuwam do tynkowania ścian w Millersville. - Zajebiście było się znowu spotkać. Często tu bywasz? - Prawie co wieczór. Spotkajmy się znów, pogadamy. - Tak zrobimy. Trzymaj się. Rozdzielili się. Orlik wsiadł do poobijanego chevroleta z napędem na cztery koła (Phil zapamiętał jego numery) i wyjechał z parkingu. Co za dziwny traf. Nawet nie pomyślał o Orliku, odkąd ostatnio widział go we śnie, a tu proszę, oto i on we własnej osobie. I w jakie to wpadł kłopoty na północ stąd? I ta jego gadka o Vicki czyżby sugerował, że jej przydrożne kurwienie się to jeszcze nie wszystko? A może przez Phila przemawiała już paranoja? Tak, popadam w paranoję, powtórzył. Wsiadł do samochodu, włączył silnik i posiedział chwilę w bezruchu. Nad parkingiem unosi się wielki tuman pyłu, tak gęsty, że niewiele było przezeń widać. Podobny chaos panował w głowie Phila. Zbyt wiele myśli, zbyt wiele zmartwień, zbyt wiele problemów, które atakowały go z każdego kąta. Mullins, PCP, Orlik, Susan, Dignazio. I oczywiście Vicki. Vicki... Wpakowała się w straszne szambo. Nie chcesz o tym słuchać... - Boże - mruknął pod nosem. Niedobrze. Wypił zaledwie dwa piwa, ale czuł się otumaniony. Jego wyobraźnia wciąż i wciąż odtwarzała jej występ, niczym prześwietlony, obleśny film. Jaskrawe stroboskopy klejące się do jej idealnego ciała,

jej włosy jarzące się czarnym ogniem na szczupłych ramionach i jej wielkie piersi piersi, które niegdyś w bezbrzeżnej miłości pieścił - wystawione na widok publiczny, niczym mięso na wystawie u rzeźnika... Z pewnością robiły za świetną reklamę, biorąc pod uwagę jej obecny fach. - Tak, najgorętsza laska w całej budzie, a ja kiedyś byłem w niej zakochany... Czuł się żałośnie, jak mięczak, jak dupa wołowa. Rozwodził się nad związkiem, który nigdy nie mógł się udać. Ale. Ale dlaczego nie mógł się udać? Bo jestem taki, a nie inny, pomyślał. Została striptizerką, została kurwą... ponieważ z premedytacją zostawiłem ją na pastwę tego zasranego miasteczka. Włączył światła, szykując się do powrotu na posterunek. Nim jednak ruszył, dostrzegł w chmurze pyłu wielki kształt karmazynowego chryslera Cody’ego Nattera. Pojazd z warkotem przesunął się pod wejście do klubu. To samo wejście, w którym po chwili pojawiła się Vicki. Szła na swoich wysokich obcasach, a jej błękitna, lśniąca cekinami sukienka wydawała się cienka jak szron. Pochyliła się, by wsiąść do wozu Nattera, ale nagle zatrzymała się. Wyprostowała się i obróciła... Patrzyła nieruchomo przez szary tuman pyłu. Prosto w stronę reflektorów malibu. Phil zamarł. Przez parking przetoczyła się kolejna półciężarówka. Wzniecony przez nią pył całkowicie przesłonił pole widzenia. Kiedy się rozwiał, nie było już śladu ani po Vicki, ani po ciemnoczerwonym chryslerze.

Dwanaście

Phil wrócił na posterunek o siódmej rano, żeby zająć się papierkową robotą, a przede wszystkim nastawić kawę. O ósmej przychodził szef Mullins. Kiedy Phil był

tu wcześniej, aby się przebrać po zakończeniu obserwacji Szallonej Sallee, Susan nie zapytała go o nic. Być może potrafiła wyczuć jego kiepski stan emocjonalny. Co za noc... Przez całą służbę prześladowały go wizje i myśli związane z Vicki Steele. Zasiadł za biurkiem Mullinsa i spróbował oczyścić umysł, pisząc raport. Ale po chwili zauważył kartkę papieru, która leżała na książce zatrzymań. RAPORT O ZAGINIĘCIU, głosił nagłówek. Zaginął ktoś nazwiskiem Orndorf; zgłaszającym był jakiś Sullivan. - Hej, Susan - zawołał. - O co chodzi z tym raportem o zaginięciu? Tym, co tu leży? Odpowiedź, która doleciała z jej kanciapy, zabrzmiała dość złośliwie. - Raport o zaginięciu? W biurze szefa policji? Faktycznie, co on tam może robić? - Bardzo śmieszne. Chodziło mi o to, co to za sprawa? Znasz któregoś z tych gości? - Nie. - Jak wyglądał ten Sullivan? - Jak typowy dziwak. Przyszedł tu godzinę temu. Powiedział, że chce złożyć raport o zaginięciu, bo od kilku tygodni nie widział swojego kumpla. Oczy Phila prześliznęły się po zapisanych linijkach. - Ale czemu tutaj? Przecież żaden z nich nie mieszka w Crick City. - Tak, ale ostatnie miejsce, gdzie widziano Orndorfa, znajduje się pod naszą jurysdykcją. A dokładniej było to w Szallonej Sallee. W Sallee? Hmm... Ale dlaczego miałoby go to w ogóle obchodzić? W dziewięciu przypadkach na dziesięć zaginięcie nic nie znaczyło. Gość pewnie zalegał z alimentami, więc wydupczył z miasteczka w cholerę, nic nikomu nie mówiąc. Takie rzeczy zdarzały się cały czas. Wrócił do pracy nad raportem, ale coś ciągle nie dawało mu spokoju. Słowa Orlika. Wpakowała się w straszne szambo. Nie chcesz o tym słuchać. - Hej, Susan - zawołał ponownie. - Zrób mi przysługę i sprawdź kartotekę

Vicki Steele, dobrze? Mógłby przysiąc, że zachichotała. - Sprawdzamy swoją byłą, co? - Nie dojeżdżaj mnie teraz. Po prostu to zrób, dobrze? - W porządku. Daj mi chwilę. Phil czekał, stukając długopisem w książkę zatrzymań. Słyszał odgłosy uderzeń w klawiaturę. - Nic - powiedziała Susan, kiedy otrzymała odpowiedź z terminalu. Postukał w książkę jeszcze kilka razy, zastanawiając się. - Sprawdź Orlika Petersa - rzekł po chwili. - Kogo? - Orlika Petersa. Mieszka tu od dawna, może coś kręcić. Jego prawdziwe imię brzmi James. Kolejna seria wściekłych kliknięć. Pewnie na niego też nic nie ma, podejrzewał. - Może coś kręcić, co? - odezwała się Susan po upływie minuty. - Trzy nieuregulowane mandaty, trzy wyroki w zawieszeniu i aż cztery zatrzymania za posiadanie narkotyków. - Chyba żartujesz. Orlik? - Tak, twój Orlik. Ale to jeszcze nie wszystko. Odsiedział trzy lata z pięcioletniego wyroku w więzieniu okręgowym hrabstwa Clay. Phil zamilkł. Częstotliwość jego stukania wzrosła. Po części czuł się podekscytowany nowymi informacjami, ale czuł też zawód. Minęło kilka chwil, nim nasunęło mu się oczywiste pytanie. - Ta odsiadka to za narkotyki? - Tak - odparła Susan. - Posiadanie, transport i zamiar rozprowadzania. - Rozprowadzania czego? - Tego, co tak kochasz nienawidzić. Syntetycznej fencyklidyny. PCP. Anielski pył. Phil nie ruszył się z fotela, chociaż czuł się już naprawdę nakręcony. Orlik

będzie idealnym jeleniem. Nie wiedział, że Phil jest teraz gliną, a poza tym byli przyjaciółmi z dzieciństwa. Jeśli siedział w tym głęboko, być może zaprowadzi go wprost do Nattera... - Hej, Susan? - Taaak...? - mruknęła groźnie. - Zrób mi przysługę i sprawdź również tamtych gości, Orndorfa i Sullivana. - Czy wiesz, że za każdym razem, kiedy sprawdzamy bazę danych hrabstwa, nasz departament za to płaci? - Mam to gdzieś. - Phil z trudem powstrzymał się od wybuchu. - Po prostu sprawdź ich akta... Pięknie cię proszę. - No, skoro tak... Więcej klikania. Więcej czekania. - Masz do tego jakiś zmysł. Obaj mają po kilka wyroków. Te same zarzuty. Posiadanie z zamiarem rozprowadzania. - PCP? - Tak jest. No, no, no, pomyślał Phil. To zaczynało robić się naprawdę ciekawe. Nalał sobie kawy, nie zwracając uwagi na jej kwaśny smak. Trzy próby, trzy trafienia. Handlarze PCP. Nie mógł już się doczekać, kiedy powiadomi o tym Mullinsa. Mullins... Phli podniósł oczy na pęknięty zegar z logo Organizacji Weteranów Wojennych, zawieszony ponad myśliwskimi trofeami szefa. - Hej, Susan? - Co znowu! Mam teraz sprawdzić Królewnę Śnieżkę? - Nie, ale może Króliczka Wielkanocnego? Widziałem go w Sallee... Gdzie jest szef Mullins? Już prawie wpół do dziewiątej. Chwila ciszy. - Masz rację. On się nigdy nie spóźnia. - Może ma kaca. - Nie, przestał pić lata temu.

- Może zadzwoń do niego. Może zapomniał nastawić budzika czy coś. - Wątpię - odparła, ale usłyszał, że faktycznie wybiera numer. - Nikt nie odbiera. Coś jest nie tak, pomyślał. Po chwili jednak wzruszył ramionami. - Przyjdzie. Pewnie stoi w kolejce po pączki w Qwik-Stopie. - I to już brzmi jak sensowna teoria. No cóż wygląda na to, że muszę tu siedzieć, dopóki nie przyjdzie… Zabił nieco czasu, obdzwaniając okręgowy szpital, areszt i kostnicę, ale nie słyszano tam o żadnym Kevinie Orndorfie. Zadzwonił zatem do policji stanowej i poprosił, żeby przepuścili to nazwisko przez swój centralny rejestr zatrzymań. Nic. - Hej, Phil? Naprawdę powinniśmy załatwić sobie interkom, pomyślał. - Tak? - Zaprosisz mnie jeszcze kiedyś na randkę czy mam już przestać się tobą interesować? Phil o mało nie parsknął kawą na całe biurko Mullinsa. Spróbował jak najszybciej dojść do siebie, ale co tu powiedzieć? Uznał, że najlepiej będzie zgrywać cwaniaka. - Hej, zapraszałem cię kilka razy, ale zawsze byłaś taka zajęta. Pamiętasz? Mam taką zasadę, że nigdy nie proszę więcej niż trzy razy. Bo musisz wiedzieć, że kobiety ustawiają się do mnie w kolejce. Niektóre nawet płacą. Susan roześmiała się piskliwie. - A jeśli pamięć mi służy, panno Ryder, wyczerpałaś już swoje trzy szanse. Phil uśmiechnął się, zadowolony z siebie, chociaż Susan nie mogła go widzieć ze swojej kanciapy. - Ze mną jest jak w baseballu - powiedział. - Trzy próby i wypadasz. - Hej! - zaprotestowała. - Co ja poradzę, że zapraszasz mnie akurat w te dni, kiedy mam zajęcia! - No cóż, masz tu trochę racji, więc jako człowiek honorowy i uczciwy dam ci

zupełnie bezprecedensowo czwartą szansę na bycie zaszczyconą randką ze mną powiedział i zrobił pauzę dla dodatkowego efektu. - Pójdziemy gdzieś dzisiaj wieczorem? - Nie mogę. Mam zajęcia. Phil skrzywił się. - Ty złośliwa, wykrętna, obłudna... - Ale jutro byłoby super - przerwała mu. - Zadzwoń, kiedy uda ci się podnieść tyłek z łóżka. - Po co dzwonić? Zawołam cię przez rurę ogrzewania. - Tylko nie zapomnij - ostrzegła. - Słyszałeś kiedyś, że piekło nie zna takiej furii, jak gniew wzgardzonej kobiety? Zapomnieć? Phil niemal się roześmiał. Tak, na pewno zapomnę, że mamy randkę. - Nie musisz się niczego obawiać, panno Ryder. Mój dyrektor do spraw grafiku zajęć zaznaczy to w moim kalendarzu w trybie natychmiastowym. - Trybie, srybie - odparła. - Nawet nie śmiej wystawić mnie do wiatru. Jezu, teraz to już nie żarty, zrozumiał Phil. - A skoro o tym mówimy, ktoś tu wystawia do wiatru nas oboje. - Co? - Szef. Jest naprawdę spóźniony. - Masz rację - odparł Phil, znów spoglądając na zegar. O Mullinsie dało się powiedzieć wiele rzeczy: był arogancki, uprzedzony, uparty, zrzędliwy. Ale nigdy, przenigdy się nie spóźniał. - Ma tam radio na tym swoim wielkim naziemnym jachcie, co nie? - zapytał Phil. - Spróbuj go wywołać. - Dobry pomysł - zgodziła się Susan, aktywując mikrofon przy swojej stacji. Dwa-zero-jeden, natychmiast przekaż sygnał trzy. Jedyną odpowiedzią był szum. - Dwa-zero-jeden, słyszysz mnie? Nic.

- Szefie Mullins, słyszy mnie pan? Wciąż żadnej odpowiedzi. - Szlag by to trafił - powiedział Phil, wstając. Chwycił kluczyki od radiowozu. - Jadę go poszukać. Coś mi tu nie gra. Jednak zanim dotarł do tylnego wyjścia, dogonił go okrzyk Susan. - Czekaj! Właśnie włączył radio! Phil przeszedł szybko do pomieszczenia z radiostacją. Usłyszał głos Mullinsa, przez zakłócenia brzmiący jeszcze bardziej mrukliwie niż zwykle. - Tak, Susan... Mam tu 10-20 na 154, na północ, tuż za Bagnem Hockleya... - Zaczynaliśmy się trochę martwić. Wszystko w porządku? Potrzebne wsparcie? - Można tak powiedzieć... Chryste. Phill jest jeszcze na posterunku? - Tak, szefie, jest tutaj. - Świetnie. Chcę, żebyście zamknęli budynek i przyjechali tutaj - zażądał Mullins. - Ale najpierw weź z magazynu kilka par gumowych rękawic, jakieś kleszcze i garść torebek na dowody. Chwilową ciszę wypełniły miarowe trzaski zakłóceń. - Powiedz też Philowi, żeby zabrał formularz raportu 64. Jasny gwint, pomyślał Phil. Susan wyłączyła radiostację. Nie wyglądała na wyjątkowo szczęśliwą. - Słyszałeś, co mówił - powiedziała, otwierając małą szufladę, w której trzymali sprzęt do zbierania dowodów. Słyszałem, oj, tak. Z równie niewesołą miną Phil poszedł do szafki po formularz 64, znany również jako ogólnokrajowy standardowy formularz raportu w sprawie morderstwa.

- Co, do... Phil przerwał. Do czego właściwie? Do czego, myślał rwanymi kwestiami.

Właściwie. Można. To. Porównać? Susan, która stała tuż obok, gapiła się bez słowa na poszarpane usypisko głazów. Mullins został parę metrów dalej patrzył w inną stronę. Wyglądało na to, że jest bliski zwrócenia swojego ostatniego posiłku między drzewa. Jeśli nie zrobił tego wcześniej. Trup lśnił lekko, trzymając szkarłatne dłonie zaciśnięte w stężeniu pośmiertnym. Na surowym mięsie, które pokrywało czaszkę, zebrało się kilka much. Z początku Phil nie był w stanie nawet rozpoznać w nim człowieka. Pobladły na nalanej twarzy szef wskazał na spłaszczoną oponę z przodu swojego cadillaca. - Więc jak tylko wyjechałem zza zakrętu, złapałem gumę. Cholera, nowa opona. Ale nieważne, zaczynam grzebać w bagażniku, odwracam się ku skarpie, żeby splunąć, i pierwsze, co widzę... To się dopiero nazywa początek dnia, pomyślał Phil. Przyglądając się ciału, miał wrażenie, że żołądek skurczył mu się do wielkości śliwki. Było wciąż wcześnie; słońce nie zajrzało jeszcze w głąb wąwozu, wszystko tonęło w półcieniach. To przydało lśniącemu szkarłatowi dziwnego, fioletowawego odcienia. Z początku Phil myślał, że ciało jest jedynie nagie i pokryte krwią, ale kiedy podczołgał się na czworakach bliżej, zrozumiał, że było to coś o wiele gorszego. - O Boże - jęknęła Susan. - Wygląda, jakby go ktoś... - Obdarł ze skóry - dokończył za nią Phil. - I zrobił to naprawdę starannie. Widzę tu zaplanowaną, sumienną pracę, szefie. - Co ty nie powiesz. Trup leżał rzucony byle jak na skały, jego nogi i ramiona powykręcane były pod niemożliwymi kątami. Pewnie wypchnięto go z jadącego samochodu, zgadywał Phil. Zrobiło mu się żal biednego gościa, który później miał czyścić tapicerkę. Pomiędzy obranymi do czysta mięśniami widać było nienaruszone ścięgna, chrząstki, a nawet naczynia krwionośne. - Tak - powiedział Phil. - Ktoś wykonał naprawdę sumienną robotę... Jeśli to w ogóle jest mężczyzna. Była to rozsądna uwaga. Chociaż ciało zdawało się mieć męską posturę,

oczywisty brak genitaliów pozostawiał kwestię jego płci nierozstrzygniętą. Nie było też włosów - czaszka została oskalpowana. To, co zostało z głowy, szczerzyło się do nich spomiędzy surowych, krwistych połci mięsa pozbawionym warg uśmiechem. - To facet - powiedział Mullins. Wskazał na coś dziesięć metrów na prawo. To nie są kobiece ciuchy. Niżej na osypisku Phil dostrzegł ubranie rozrzucone w takim samym nieładzie co ciało. Para męskich dżinsów o prostych nogawkach, duża, flanelowa koszula oraz porządne kowbojskie buty. A później Susan, mrużąc oczy, zauważyła coś jeszcze. - Zaraz, co to tam leży? Czy to nie... portfel? - zapytała. - Tak - odparł Mullins. - Dlatego chciałem, żebyście przynieśli rękawice i resztę sprzętu. Sprawdźcie to. Phil i Susan założyli lateksowe rękawiczki, po czym zbliżyli się do rozwłóczonego ubrania. Obok jednego z butów spoczywał wykonany z plecionki portfel. Susan uklękła przy nim i bardzo ostrożnie otworzyła za pomocą kleszczy. - Pieniądze zniknęły - stwierdziła. - Ale... Bardzo ostrożnie wyjęła coś z wnętrza portfela. - Prawo jazdy - odgadł Phil i kiwnął głową. - Nie jestem zaskoczony. Mullins, choć wyraźnie niedomagał, wydał się podekscytowany. - No, to się nazywa mieć fuksa, co? Mamy tożsamość podaną na tacy. - To żaden fuks, szefie - powiedział Phil. - To zabójstwo na zlecenie. Założę się o moją pensję, że związane z narkotykami. - A skąd ty to niby wiesz? - zapytał gniewnie Mullins. - To standardowa procedura między dilerami - odpowiedziała mu Susan. Zostawiają portfel celowo. - Dokładnie - powiedział Phil i potrząsnął foliową torebką by ją otworzyć. Ktokolwiek to zrobił, chce, żeby wszyscy wiedzieli, kto i jak zginął. W mieście widywałem takie rzeczy co drugi dzień. - Jake Dustin Rhodes - odczytała z prawa jazdy Susan. - Zamieszkały w Waynesville. Wrzuciła dokument do torebki.

- Założę się też o kolejną pensję - kontynuował Phil - że na jego koncie znajdziemy zatrzymania w związku z narkotykami. - Wydajesz się od cholery wiedzieć - powiedział Mullins. - Ciągle jednak nie wiem, do czego zmierzasz. Phil zmarszczył brwi. Wciąż zapominał, że nie był już w wielkim mieście. - Dziesięć do jednego, że ten Rhodes rozprowadzał towar po czyimś terenie, co nie spodobało się miejscowym. Mówią ci w ten sposób, żebyś trzymał się z daleka od ich terytorium, bo inaczej spotka cię to samo. - To się nazywa dopiero dobitna wypowiedź - skomentował Mullins. - Tak, ale ten sposób zawsze działa. - Phil schował do foliowej torby portfel, po czym zajęli się z Susan zbieraniem ubrań. - W mieście robią to cały czas. Dekapitacje, wypruwanie flaków, palniki acetylenowe. Potem zostawiają ciało z dowodem tożsamości, żeby to się rozeszło. Ten gość rozprowadzał towar po czyimś terytorium. A skoro ciało zostało porzucone w okolicy Crick City, możemy bezpiecznie założyć, że ono właśnie jest tym terytorium. - Natter - powiedział Mullins. - Też bym na niego stawiał, o ile nie myliłeś się co do niego wcześniej. - Nie myliłem się. Wszystko pasuje. - Mullins wyciągnął torebkę Red Mana, ale skrzywił się tylko i schował ją z powrotem. - Założę się, że to robota tego starego, zboczonego chuja. Kazał to zrobić któremuś ze swoich Bagnowych. - Tylko się nie gorączkujmy. Wciąż musimy wszystko posprawdzać. Może się jednak mylę. Ale nie sądzę. Mullins przetarł pulchną dłonią swoją pobielałą twarz. Phil mu współczuł. Szef był statecznym, nienawykłym do stresu prowincjonalnym gliniarzem. Nie wiedział, jak sobie radzić z takimi sytuacjami. Fakt, że stanowisko szefa policji było w Crick City obieralne, dodawał mu tylko zmartwień. Okaleczenia, morderstwa, płatne zabójstwa były dla niego równie obce, co butelki Seagrama i spotkania Matek Przeciwko Pijanym Kierowcom. Mullins usilnie próbował się nie załamać i nie szło mu to najlepiej. Nie chciał wypaść na słabego w oczach swoich podwładnych. Odsłaniał w ten sposób część swojej osobowości, której Phil nie miał okazji poznać,

część, którą można było zranić. - To ja... Ja poczekam na ambulans - powiedział niepewnie Mullins. Za każdym razem, gdy spoglądał w dół zbocza, wyglądał, jakby miał się przewrócić. Wy wracajcie na posterunek i sprawdźcie, co wiadomo o tym Rhodesie. - Poczekam tu z tobą, szefie - zaoferował Phil. - Pomogę z tym kołem. - Nie, wracajcie oboje. Nie jestem dzieckiem, wiesz. Byłem w tym interesie, kiedy wy jeszcze sikaliście w pieluchy. - Szefie, nie mówię, że jesteś dzieckiem, na miłość boską. Ale widać, że trochę to tobą wstrząsnęło. - Nic mną nie wstrząsnęło - upierał się Mullins. Po chwili wyprostował się i wsunął do ust szczyptę Red Mana. - Zawieźcie dowody na posterunek - rozkazał pewniejszym głosem. - Sprawdźcie kartotekę Rhodesa. I pod żadnym pozorem nie mówcie nikomu, co tu zaszło - ani policji hrabstwa, ani stanowym, nikomu, kurwa. Nie jesteśmy wioskowymi głupkami. Jesteśmy policjantami równie dobrymi jak inni i nie mam zamiaru patrzeć, jak jakaś agencja kradnie nam sprawę. To jest nasz problem i my go rozwiążemy. - Szefie, słuchaj... - Bierz Susan i wracajcie na posterunek - powtórzył bardziej energicznym tonem. - Ja tu rządzę, więc mi się nie stawiaj. Nie podoba ci się, to znajdź inną pracę. - Tak jest, szefie - poddał się Phil. - Do zobaczenia później. Złożyli worki z dowodami w bagażniku i nie zamieniając już ani słowa, wsiedli do radiowozu i odjechali. Zostawiona na poboczu Drogi sylwetka Mullinsa malała we wstecznym lusterku. Phil widział w nim teraz starego, tłustego i załamanego człowieka. - Nigdy go nie widziałam w takim stanie - odezwała się zza kierownicy Susan. - Kompletnie się rozsypał. - Ciężko mu sobie z tym poradzić. Kurwa, wysiadasz, żeby zmienić koło, a tu znajdujesz kogoś obdartego ze skóry? Na własnym terenie? Po prostu nie chce dać po sobie poznać, jak nim to wstrząsnęło. Ale ma rację co do jednego. Możemy sobie sami z tym poradzić. Nie potrzebujemy, żeby gliny z hrabstwa przyjeżdżały i

prowadziły nas za rączkę. - Tak, ale... - Ale co? Susan wydawała się kompletnie rozbita, choć jej piękno nie ulotniło się. Radiowóz pokonywał kolejne zakręty Drogi. - To poważna sprawa, Phil. - Poradzimy sobie. - No wiesz, Chryste, widziałeś, co mu zrobili. Kto byłby do czegoś takiego zdolny? - Psychopaci, oczywiście. Jedyna rzecz gorsza od psychopaty to psychopata, który prowadzi interesy. Narkotyki są jak każdy inny interes: wygrywasz poprzez wykaszanie konkurencji. Zaręczam ci, dla tych, którzy to zrobili, to był dzień jak co dzień. Mieli w dupie fakt, że robią coś potwornego. Po chwili, bez żadnego ostrzeżenia, kiedy wpadający przez szybę wiatr szarpał jego włosami, a znad górskiego grzbietu padły pierwsze promienie słońca, w jego głowie pojawiło się najbardziej makabryczne pytanie ze wszystkich. Ale co, do cholery, zrobili z jego skórą?

Trzynaście

Phil i Susan opuścili posterunek dopiero w południe. Mullins wrócił wcześniej, kiedy już wymienił koło i przekazał doczesne szczątki niejakiego Jake’a Dustina Rhodesa do kostnicy. Oficjalne orzeczenie zgonu nie zajęło lekarzowi zbyt wiele czasu. Ciężko było być bardziej martwym niż Rhodes... Podejrzenia Phila sprawdziły się w stu procentach. Przeprowadzone przez Susan poszukiwania ujawniły w kartotece Rhodesa obfitość aresztowań, skazań, wyroków w zawieszeniu (z których ten stan był słynny), a nawet jedną odsiadkę w

więzieniu okręgowym - wszystko to w związku z posiadaniem, rozprowadzaniem i sprzedażą PCP. Był nawet kilkakrotnie zatrzymany w związku z podejrzeniem o zabójstwo, ale za każdym razem wypuszczano go z powodu braku dowodów. Świat nie będzie tęsknił za Jake’em Rhodesem. Po dekadzie pracy w zawodzie Phil nie był zaskoczony uczuciem oderwania, które ogarnęło go, kiedy tylko zobaczył stan zwłok. Utrata wrażliwości była chorobą zawodową. Kiedy widziałeś trupy, nie brałeś tego do siebie, a kiedy widziałeś martwych handlarzy narkotykami, przejmowałeś się jeszcze mniej. Nie był również zaskoczony nagłymi zwrotami w śledztwie. Pracował nad tym od tygodni i nie znalazł ani cienia dowodu, że w Crick City ktoś może handlować narkotykami. Aż tu nagle, z dnia na dzień, znalazł Orlika Petersa - z narkotykową przeszłością - dowiedział się o zaginięciu Orndorfa - jak wyżej - znalazł martwego Rhodesa - też zamieszanego w PCP. Był to kolejny aspekt pracy w policji, aspekt do którego zdążył już przywyknąć. Absolutna spontaniczność. Ślepy traf był często najpewniejszym przyjacielem gliniarza. - Nie zapomnij o naszej jutrzejszej randce - powiedziała Susan, kiedy oboje wysiedli przed pensjonatem pani Crane. Jaja sobie robisz? Prędzej zapomniałby, jak się nazywa. - Tak, wiem, piekło nie zna takiej furii, jak gniew wzgardzonej dyspozytorki. - Do zobaczenia wieczorem - odparła, wbiegając po starych, przykrytych dywanem schodach. Pomimo zmęczenia Phil uśmiechnął się, po czym ruszył korytarzem do własnego pokoju na parterze. Gdzieś w głębi odrętwiałego ciała czuł uniesienie. W końcu nie był na prawdziwej randce już od długiego czasu. A jeszcze bardziej cieszyło go narastające zainteresowanie, które czuł wobec Susan. Wydawało się czyste i prawdziwe, nie było to tylko fizyczne pożądanie - choć przecież z dnia na dzień zdawała się mu coraz piękniejsza, jej oczy coraz bardziej niebieskie, jej włosy coraz bardziej jedwabiste, jej figura coraz bardziej pociągająca - ale również poczucie osobistej bliskości. Lubił ją na więcej sposobów, niż potrafił nazwać, a ona zdawała się odwzajemniać to uczucie. Muszę coś robić tak, jak należy, pochwalił się w myślach. Z jakiego innego powodu chciałaby iść że mną na randkę, gdyby nie

miała mnie za fajnego gościa? Jednak teraz był przede wszystkim zmęczonym gościem. Już samo pracowanie na nocną zmianę namieszało w jego metabolizmie, a dzisiejsze nieuniknione nadgodziny sprawiły, że szedł spać o wiele później niż zwykle. Perspektywa zwykłego snu nigdy jeszcze nie wydawała mu się tak przyjemna. Zamknął drzwi i zaczął się rozbierać. Miał tylko jedno życzenie. Tylko bez żadnych snów dzisiaj, dobrze, piaskowy dziadku? Zaczynał mieć wrażenie, że sny go prześladują. Wydawało się, że gdy tylko przymyka oczy, pamięć zaczyna serwować mu obrazy tamtego wycinka jego dzieciństwa. Jak na ziarnistym, kiepsko naświetlonym filmie, jego dziesięcioletnia inkarnacja wędruje przez duszne, gęste od wiszących pnączy lasy. Ta bagnowa dziewczynka, ładna pomimo swoich deformacji, ucieka w dal w oślepiającym blasku słońca. Wzgórze pokryte więdnącą trawą, wysoką jak on sam. A na szczycie wzgórza... Chata. Chryste. I te wypaczone, wąskie okna, jak dziury pomiędzy poczerniałymi deskami, przez które można było zajrzeć w pulsujące serce koszmaru... Odwiesił pas od rewolweru do szafki, odpiął odznakę i ściągnął koszulę. Jeszcze przed chwilą był w dobrym nastroju, teraz wszystko zostało zrujnowane. Koszmar czaił się gdzieś, nawet gdy nie spał, niczym gotów do psucia wszelkich jego planów przeciwnik. Dlaczego miał nadal taką obsesję na punkcie tych wspomnień? Zdarzyło się to ponad dwadzieścia lat temu, o ile zresztą zdarzyło się naprawdę. Może powinienem się wybrać do psychiatry, pomyślał. Nie był to do końca żart. Koszmar wywoływał w nim stres, atakował jego sny i szarpał myśli niczym jakiś opętany wilgowron o długim dziobie, ucztujący na stercie smakowitych robaków. Doszło już do tego, że choć był tak zmęczony, zaczął się obawiać pójścia do łóżka. Wiedział, że upiór już tam na niego czeka gotów, by sięgnąć do kolejnych wspomnień, okropnych, ostrych jak brzytwa obrazów, które tamtego dnia Phil

widział - albo sądził, że widział - w Chacie... Jezu Chryste, przestań wreszcie myśleć o tym gównie! - krzyknął na siebie. Co, do kurwy nędzy, jest z tobą nie tak, ty dziwaku! Kiedy właśnie kończył się mentalnie strofować, posłyszał najlżejszy odgłos stukania w drzwi. Czuł się tak rozbity że w pierwszej chwili nawet nie zastanowił się, kto to może być. Może Susan. Może zapomniała mu o czymś powiedzieć. A może to pani Crane albo Mullins. Ale kiedy otworzył drzwi, w absolutnym szoku zobaczył, że nie była to żadna z tych osób. - Cześć, Phil - odezwał się cichy i nieco zmysłowy głos. Nieco zmysłowy, tak, ale zdecydowanie bardziej nieco znajomy. Phil przełknął z trudem, jakby do przełyku przykleiła mu się zeschła owsianka. - Cześć... Vicki - powiedział. Ona...

Myśl ta przybyła jak pojedyncza łza szczęścia. Jak zwiastun, jak oddech... Oddech czego? - zastanawiał się. Nadziei? Nie. Ocalenia. Upojony skażonym mrokiem Wielebny spokojnie zrobił pierwszy krok na właśnie odnalezionej ścieżce. Ciemność spoczęła na jego ramionach niczym płaszcz świętego męża. Był w końcu świętym mężem. Pomagał innym w czynieniu świętych dzieł. Dawał rozgrzeszenia i błogosławieństwa. A teraz, przybrany w swą fizyczną szatę z najprzedniejszego sukna workowego, był obiektem milczącego, niezaprzeczalnego nabożeństwa. Ocal nas. Najdrobniejsze promienie światła przenikające przez zatrzaśnięte na głucho okiennice wisiały w mrocznej komnacie jak fosforyzujące, pajęcze sieci. Blask dnia zmieniał to wszystko w nicość - czyż nie? - ich dusze, ich wolę, ich sanktuarium

chroniące od tej przeklętej i obscenicznej plagi. Jedyną prawdziwą wolność dawała im błogosławiona ciemność, z której zrodził się ich Zbawiciel... Ocal nas, błagam Cię... - pomyślał Wielebny. W jego oku pojawiła się łza. Za delikatną pajęczyną świateł, w mrocznym schronieniu... coś się poruszyło.

- Nie chciałam przychodzić, ale... Miał wrażenie, że głos Vicki skonał z głodu, nim dokończyła to zdanie. - Ale co? - zapytał Phil, bardziej przez pustkę w głowie niż z jakiegokolwiek innego powodu. Obecność Vicki naciskała na niego, przytłaczała. Po co tu przyszła? Co spodziewała się usłyszeć? Jak go postrzegała? Ma wszelkie prawo, powtórzył w myślach, by mnie nienawidzieć. A może przyszła tu, by mu to powiedzieć? By wyładować na nim całą złość i żal, które gotowały się w niej przez te wszystkie lata? Większość kobiet by tak zrobiła, stwierdził. Przecież to on najpierw wyznał jej swą miłość, a potem ją porzucił. Wydawała się jednak opanowana, nawet jeśli była troszkę nerwowa. W jej zachowaniu i tonie głosu Phil nie dostrzegał ani śladu furii, której oczekiwał. - Nie chciałam ci zawracać głowy... - Na miłość boską, to nie jest zawracanie głowy! - odparł tak szybko, że mógł sprawiać wrażenie poirytowanego. - Chryste, przecież byliśmy prawie... Ugryzł się w język. Byliśmy prawie małżeństwem. Gdyby dokończył to zdanie, miałoby to katastrofalne następstwa. Zapadła między nimi cisza ciężka jak blok betonu. - Dobrze wyglądasz, Vicki - powiedział. - I cieszę się, że cię widzę. Spodziewał się podobnie życzliwej odpowiedzi, ale po chwili zaczął w to wątpić. Jak niby mam dobrze wyglądać w psu z gardła wyjętych portkach i starym podkoszulku? Tak, debilu, na pewno też się cieszy, że cię widzi. Faceta, który sobie

poszedł i nigdy nie obejrzał się za siebie. - Widziałam cię wczoraj wieczorem - powiedziała ciszej - wiem, że ty mnie widziałeś. Tak sobie myślę... - Wydała zduszony, ponury chichot. - Pewnie ciężko jest przegapić swoją byłą na scenie budy ze striptizem. Chciałam podejść do baru i do ciebie zagadać, ale... Komplikacje, wiesz. Komplikacje? To mogło znaczyć cokolwiek, ale naciskanie, by się wytłumaczyła, tylko by wszystko utrudniło. Już samo przyjście tutaj na pewno było dla niej trudne. - Napijesz się czegoś? - zapytał więc i sięgnął do lodówki. - Mam tu, ech... Lodówka okazała się pusta. - Mam znakomitą, importowaną wodę sodową. Z kranu. - Nie, dzięki - zaśmiała się. - Znasz mnie, nigdy nie tykam takich fikołów. Następne kilka sekund Phil poświęcił, by się jej przyjrzeć, choć sekundy te wydawały mu się długie jak minuty. Miała na sobie podkreślające jej wdzięki ubranie: krótką, obcisłą, dżinsową spódniczkę oraz równie obcisły, połyskliwy top z jakiegoś bardzo cienkiego, złocistego materiału. Jeśli uroda Susan była prosta i zwyczajna, to Vicki można by przyrównać do karykatury - jej ciało było idealnym połączeniem wszystkich najbardziej pożądanych u kobiety cech. Jej jasnorude, proste włosy opadały na obnażone ramiona. Za każdym razem, kiedy obracała głowę, skrzyły się niczym złota nić. Delikatny makijaż podkreślał jej godne modelki rysy. Soczyście zielone, wpadające w turkus oczy zdawały się ogromne jak dwa klejnoty. Leciutka, pastelowa szminka uwydatniała pełne, zmysłowe usta. Była piękniejsza niż w jego wspomnieniach. Wydawała się bardziej wysportowana, bardziej sprężysta niż kiedykolwiek, co miało sens - taniec, nawet w budzie ze striptizem, był doskonałym treningiem. Długie nogi, szczupłe ramiona i wspaniały dekolt kusiły obnażoną alabastrową skórą. Nawet przypominający lekką mgiełkę wysyp piegów nad jej biustem wyglądał jak perfekcyjne uzupełnienie obrazu, natomiast sam biust, ewidentnie nieskrępowany żadnym stanikiem, był jędrny i wydatny. W trakcie długiej nieobecności Phila w Crick City Vicki Steele zmieniła się w seksistowski ideał, żywy pomnik wystawiony liczbom 100-60-90, wzorcowy egzemplarz pierwotnej cielesności.

To było chyba w tym wszystkim najsmutniejsze - pomimo całej swojej urody tym właśnie teraz była. Ciałem i niewiele więcej. Zacofane środowisko złamało ją, a jej wychowanie i głęboko zakodowany strach przed zmianą uniemożliwiły ucieczkę. Jej prawdziwa kobiecość niemal zupełnie wyparowała, nie było na nią miejsca w życiu, które przypadło jej w udziale. Na usta Vicki wypełzł leniwy uśmieszek. Czyżby zauważyła, jak się jej przyglądał? Miał nadzieję, że nie. Ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebowała, to kolejny facio gapiący się na jej cycki. Sytuacja, w której tym faciem byłby jej dawny chłopak, okazałaby się jeszcze gorsza. Usiadła na rozklekotanym krześle obok komody. Kiedy zakładała nogę na nogę, jej skóra zdawała się szeptać sprośności. Odchyliła się sennie, spoglądając na Phila. - Słyszałam, że pracujesz w landscapingu. Orlik ewidentnie się wygadał, jednak Phil właśnie na to liczył. Opatrzności niech będą dzięki za ślepy traf, za którego sprawą przed chwilą schował pas na broń i policyjną koszulę do szafy, bo w innym wypadku cała jego tajniacka operacja spaliłaby na panewce, zanim jeszcze na dobre się zaczęła. - Tak, na pół etatu - powiedział. - Dopóki nie znajdę czegoś lepszego. - Tutaj? Masz szczęście, że znalazłeś choć to. Wielkimi zielonymi oczami zlustrowała cały pokój. - Jakieś sześć miesięcy temu, jakoś tak, słyszałam, że ponoć powinęła ci się noga w miejskiej policji. - Wywalili mnie - powiedział Phil szybko. - To długa historia. I nudna. - Musiało cię to nieźle zaboleć. Pragnąłeś być gliną bardziej niż czegokolwiek innego na świecie, prawda? Pamiętam że mówiłeś o tym przez cały czas, kiedy byliśmy razem. Phil przełknął ślinę. Powiedziała to niemal zupełnie niewinnym tonem. Przez cały czas, kiedy byliśmy razem. - Nic się nie stało, wyszło mi to nawet na dobre - skłamał w odpowiedzi. Zrozumienie, że to nie dla mnie, zajęło mi dziesięć lat. Szybko zacząłem mieć dość

codziennego obserwowania krzywdy, oszustwa i śmierci. Na pewno wiesz, o czym mówię, sama byłaś gliną. - Gliną z małego miasteczka - uściśliła, po czym przełożyła nogi. - To niezupełnie to samo, wiesz. Ale to była dobra praca. Ta ostatnia uwaga zabrzmiała najdziwniej. Jeśli wierzyć Mullinsowi, wyrzucił ją, bo nie miał wyboru, ze względu na nieobyczajne zachowanie każdego możliwego rodzaju. Ewidentnie nie nadawała się na policjantkę; zbyt łatwo przedzierzgnęła się w prostytutkę. Zdjęcia, które pokazał mu Mullins, dobitnie tego dowodziły. Prawda? Na ustach Vicki pojawił się pozbawiony wesołości uśmiech. Odchyliła się znów do tyłu, zamknęła oczy i zapytała: - Zawsze byłeś takim dżentelmenem, Phil. Nawet nie zapytasz? - O co? - Nie jesteś nawet trochę ciekaw? Phil wiedział, do czego zmierzała, ale przyznanie tego pogorszyłoby tylko i tak już krępującą sytuację. - Nie wiem, o czym mówisz, Vicki - powiedział, choć bez większego przekonania. Wściekły grymas momentalnie pozbawił jej twarz jakiegokolwiek piękna. - Kiedyś byłam gliną, Phil, a teraz jestem striptizerką. Przeciętny człowiek pomyślałby zapewne, że to trochę dziwne, prawda? Nie chcesz się dowiedzieć, co się stało? - Hej, to twoja sprawa, nie moja - odparł, tym razem z większą pewnością w głosie. - Dopóki jesteś zadowolona z tego, kim jesteś, nic innego się nie liczy. - Naprawdę myślisz - odparła po chwili głosem, który był zaledwie chrapliwym szeptem - że jestem z tego zadowolona? Nadal miała zamknięte oczy. Phil usiadł na skraju łóżka, unosząc brwi. Nie był w stanie znaleźć żadnej odpowiedzi. - Byłam taka jak ty, pamiętasz? - kontynuowała. - Chciałam być policjantką, i

byłam dobrą policjantką. Zawahała się, przełknęła ślinę. - Chcesz wiedzieć, czemu już nią nie jestem? Już wiem, pomyślał Phil, ale nie mógł tego powiedzieć, nie dekonspirując się. - Więc powiedz mi, co się stało. - Mullins mnie wysiudał. Od pierwszego dnia próbował się do mnie dobierać, ale sądziłam, że to tylko, no wiesz, żarty. Że po prostu lubi grać swoją rolę prostaka z wiejskiej komendy. Ale dość szybko te żarty przestały być zabawne. Którejś nocy spróbował mnie zgwałcić i powiedział, że jeśli nie będę siedzieć cicho, to mnie wywali. Wysłałam zawiadomienie o mobbingu do WSW, ale Mullins się wywinął, sfabrykował jakieś dowody, a później mnie zwolnił. Phil oceniał jej słowa równie uważnie, co wcześniej wygląd. Bardzo pragnął jej wierzyć, ale jak mógłby? Opowieść Mullinsa o seksualnych ekscesach Vicki wsparta była zdjęciami, które zrobiono jej wkrótce po odejściu ze służby. Nie dało się zanegować faktu, że fotografie te pokazywały akty seksualne w miejscu publicznym. Tożsamość widocznej na nich kobiety również nie budziła wątpliwości. - Ale założę się, że słyszałeś co innego, prawda? - ciągnęła szeptem. - Pewnie jakieś bzdury, że oddawałam się za pieniądze na służbie, co? To właśnie słyszałeś? - Niczego nie słyszałem, Vicki - skłamał powtórnie, chroniąc swoją przykrywkę. - Wróciłem tu dopiero miesiąc temu. - Cóż, więc to właśnie stary drań rozpowiadał o mnie po miasteczku, umieścił to też w mojej kartotece, że „przejawiałam zachowania nieprzystające do urzędu policjanta” i „oddawałam się aktom seksualnej rozwiązłości i prostytucji, będąc na służbie”. Miał nawet „świadków”, którzy byli gotowi zeznawać przeciwko mnie w sądzie. Miał spisane „zeznania”. Zanim się obejrzałam, znalazłam się na ulicy. Żaden departament policji w kraju w życiu by mnie po tym nie zatrudnił. Skurwysyn zrujnował mi życie tylko dlatego, że nie chciałam się z nim pieprzyć. Słowo pieprzyć zabrzmiało jak pęknięty dzwon. Ale i tym razem Phil nie mógł uwierzyć w jej opowieść. Widziałem zdjęcia, powtórzył sobie. Dobrze wiedział, że ludzie zmieniali się na gorsze aż za często, a Vicki Steele musiała być tego koronnym

dowodem. Dlatego tu dziś przyszła. Żeby uratować twarz, żeby jakoś są przede mną wytłumaczyć, skoro już tu wróciłem. Było mu jej żal i to jedyne, co mógł dla niej zrobić. Co również sprawiło, że ostatecznie poczuł się jak gówno. Nie tylko przez to, jak potoczyło się jej życie po rozstaniu z nim, ale i przez to, co zamierzał jej zrobić. Zamierzał ją wykorzystać. Nie było na to innego określenia. Udawał, że jest kimś, kim nie był, i miał zamiar wykorzystać jej nieszczęście, by dotrzeć do nowych tropów w sprawie PCP. Jest dosłownie kopalnią informacji, powiedział sobie. A ja dosłownie jestem chujem... Vicki wyprostowała się wreszcie i otworzyła oczy. - Nie wierzysz mi, prawda? - Wierzę ci - skłamał po raz kolejny. Nie chciał się zastanawiać, ile już kłamstw jej powiedział. - Wiem, jak to jest zostać wysiudanym, Vicki. Któregoś dnia opowiem ci, co mi zrobili w miejskiej policji. Ta sama sytuacja, inne okoliczności Westchnęła cicho. Z ulgą? Z rezygnacją? - Ale pewnie uważasz, że cię obwiniam, co? Wreszcie pytanie, na które nie musiał odpowiadać kłamstwem, choć temat nic nie wnosił do sprawy. - Masz do tego wszelkie prawo, Vicki. Główny powód, dla którego nasz związek poszedł w diabły, to moja determinacja, by się stąd wyrwać, bez względu na koszty. Wiem to. I nie jestem szczególnie z siebie zadowolony, kiedy to wspominam. - Tak, ale przynajmniej wiedziałeś, czego chcesz, i szedłeś za tym. Ja byłam zbyt zakompleksiona... zbyt wystraszona... by wyobrazić sobie, że stać mnie na coś więcej niż Crick City. I zobacz, do czego mnie to doprowadziło... - Mnie też nie idzie jakoś super. - Spróbował nadać lżejszy ton rozmowie. Mam cholerną magisterkę, a zasuwam przy sadzeniu krzaków różanych i przerzucaniu gnoju za siedem dolców za godzinę. - Zawsze znajdziesz sposób, żeby się prześlizgnąć po trudnym temacie powiedziała. - Chyba to twój sposób, by być uprzejmym.

- A co to za temat? Rysy jej twarzy stwardniały. Przez moment nie było w niej ani krzty piękna, a jedynie palący grymas samoobrzydzenia. - Jestem barową striptizerką, Phil. Nie będę cię okłamywać. Wielkie zielone oczy nabiegły nagle łzami. - Jestem kurwą. W jednym momencie Phil poczuł, jak jakaś jego część przenosi się w inny, niezbyt przecież odległy czas, kiedy się kochali, a obecna sytuacja byłaby dla nich tak niewiarygodna, że aż nie do pomyślenia. Chciał się z nią kłócić, szarpać za ramiona, krzyczeć jej w twarz, żeby przestała się obwiniać i spróbowała wydostać się z kanału, do którego zepchnęło ją życie. Przestań się nad sobą użalać, zbierz się, kurwa, do kupy. - chciał mówić. Dobra, upadłaś, więc, kurwa, wstań i odzyskaj swoje życie, zanim nie będzie za późno! Ale nie mógł jej nic takiego powiedzieć i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Potrzebował jej. Dla dobra śledztwa. Był gliną i miał robotę do wykonania. Musiał grać swoją rolę, bo inaczej straciłby najlepszy znaleziony dotąd trop. Tak, mój najlepszy trop. Dziewczyna, którą kiedyś kochałem. Dziewczyna, którą nieomal poślubiłem... - Przepraszam - powiedziała, wstając gwałtownie. - Chciałabym skorzystać z łazienki. - Tam - wskazał. Weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. Wiedział, że płakała, co napełniło go jeszcze większym uczuciem palącego wstydu. Potrafił się zniżyć do tego, by ją wykorzystać w śledztwie. Ale to nie wszystko. Nieważne, jak bardzo próbował to uzasadniać przed Mullinsem, a nawet przed samym sobą, zawsze będzie ponosił częściową odpowiedzialność za to, co ją spotkało. Po kilku minutach zaczął krążyć po pokoju. Po kilku kolejnych zaczął się martwić. Zapukał w drzwi łazienki. - Wszystko w porządku, Vicki?

- Tak. - Na pewno? - Tak. Za chwilę wyjdę. A kiedy faktycznie wyszła, wydawała się znów mieć pełną kontrolę nad sobą, ale... Ale było w tym coś dziwnego. Była znów elegancka w każdym calu, jej postura idealna, każdy lśniący rudy włos na swoim miejscu, ale jej oczy miały jakiś lodowy połysk. Wydawała się zimnokrwista, niewzruszona jak skała, choć przecież jeszcze przed chwilą była tak bliska załamania. - Słuchaj, przepraszam za to wszystko. - Wszyscy mamy złe chwile, Vicki. - Chyba przyszłam tu, bo chciałam ci o wszystkim opowiedzieć, i tyle. Nie chcę, żebyś sobie pomyślał, że… - Nie przejmuj się tym. Fajnie, że wpadłaś. Ich spojrzenia spotkały się. Przez moment zielony lód wydawał się pękać. - Naprawdę? - Tak. Słuchaj, co było, to było, okej? Wszyscy czasem dostajemy niezasłużenie w dupę, takie jest życie. Może spróbujmy o tym zapomnieć, zostawić to w spokoju? Zostać przyjaciółmi? Wydawało się, jakby cała jej powściągliwa fasada zatrzęsła się od wybuchu tłumionej rozpaczy. Vicki udało się jednak odepchnąć to uczucie. - Chciałabym tego, Phil. Naprawdę bardzo bym tego chciała, ale... - W czym jest problem? - To tajemnica. Tak musi być. - Co... Tajemnica? Dlaczego? Zacisnęła pięści. - Jestem zamężna, Phil - powiedziała chłodnym tonem. Uniosła dłoń. Pierścionek na jej palcu zamigotał diamentem wielkości ziarnka grochu. - Jestem żoną Cody’ego Nattera.

Spróbował opanować szok, powstrzymać go przed wyrwaniem się na wolność i zgwałceniem jego wspomnień. - Nadal chcesz się ze mną przyjaźnić? - Pewnie. Jak dla mnie, to możesz być zamężna nawet z Elvisem. Pozwoliła sobie na uśmiech, obrzuciła Phila jeszcze jednym spojrzeniem, po czym bardzo lekko pocałowała go w usta. - Do zobaczenia - powiedziała i wyszła. Jego oszołomienie nie pozwoliło mu przez chwilę się ruszyć. Kiedy wyjrzał na korytarz, Vicki już tam nie było. Żona. Cody’ego. Nattera. Każde słowo było niczym wbijany w skałę hak. Jaki mężczyzna, nieważne jak nisko upadły, pozwoliłby swojej żonie rozbierać się w przydrożnym barze i sprzedawać swoje ciało na parkingu? Kiedy Phil zamknął drzwi, miał ochotę wybić w nich dziurę pięścią. Gniew szalał w nim niczym ogromna bestia zamknięta w małej klatce. Miał wrażenie, że zaraz eksploduje. A zwłaszcza kiedy chwilę później wszedł do łazienki. Może była to kwestia jego policyjnej spostrzegawczości; przeciętny człowiek nie zauważyłby niczego, choćby miał na to milion lat. Ale on... - O Boże, Vicki, nie. Nie, nie, nie... Krawędź porcelanowej umywalki była delikatnie przybrudzona szczyptą drobniutkiego, białego pyłu. Wiedział, co to było, nawet jeszcze zanim przejechał po tym palcem, wtarł sobie w dziąsło i poczuł znajome zimno. Kokaina. Nic dziwnego, że Natterowi tak łatwo udało się ją zmusić do handlowania własnym ciałem. Wpędził ją w uzależnienie od koki...

Czternaście

Phil wkroczył na posterunek za pięć ósma, targany gwałtownymi emocjami.

Kotłowały się w nim rozpacz, szok i gniew. Przede wszystkim gniew. - Cześć, Phil - odezwała się z pokoju łączności Susan, nie podnosząc oczu znad książki. - Co? Uśmiechnęła się leciutko. - Powiedziałam „cześć”. To taki współczesny kolokwializm, najczęściej używany jako pozdrowienie. - A, tak. Cześć. Gdzie Mullins? Ewidentnie od razu wyczuła jego rozstrojenie. - W restauracji Ginza, w Tokyo, zajada sushi. No wiesz, jak codziennie o tej porze. - E? - Siedzi w swoim biurze! Gdzie niby miałby być? - Z lekkim poirytowaniem zatrzasnęła książkę. - Co ci jest? Wstałeś dziś z łóżka lewą nogą? - Przepraszam, Susan. To... Nie wiedział, jak to porządnie wytłumaczyć. Nie, żeby w ogóle chciał o tym opowiadać, nie jej. Bo co? Wpadła dzisiaj do mnie moja była, by oświadczyć mi, jest teraz żoną Cody’ego Nattera. Utrzymuje, że Mullins usiłował ją zgwałcić. Aha, a poza tym jest prostytutką i bierze kokę. - Po prostu nie czuję się dziś najlepiej. Pogadamy później. Kiedy Phil wkroczył do gabinetu, grymas na jego twarzy jedynie się pogłębił. Mullinsa nie było w środku. Phil rzucił okiem za okno i dostrzegł, jak szef wytacza się z nieczynnego aresztu na tyłach posterunku dzierżąc kubek z kawą. - Hmm, świeżutki i ogolony. Wyglądasz, jakbyś palił się dziś do pracy powiedział, kiedy dotarł do biura. Phil nie tracił czasu na pogaduszki. - To było naprawdę w dechę z twojej strony, że nie powiedziałeś mi, że Vicki Steele wyszła za Cody’ego Nattera. Pewnie zapomniałeś o tym drobnym szczególe, co?

- Widzę, żeś dziś radosny jak skowronek. - Mullins nastawił kolejną kawę i zasiadł za zagraconym biurkiem. - Uznałem, że najlepiej będzie zostawić to odkrycie tobie. Nie chciałem tobą wstrząsnąć bardziej, niż było trzeba. - Super, doceniam to, szefie, ale wiesz, nie jestem już dzieckiem. Nie pozwalam, by osobiste sprawy przeszkadzały mi w pracy. - Widzę - powiedział Mullins, odchylając się do tyłu. Krzesło skrzypnęło niczym przerdzewiały zawias. - Jesteś tu może od dziesięciu sekund, a już wyglądasz mniej więcej tak radośnie, jak wściekły pies. Nie sądziłem, że będziesz w stanie znieść takie wieści. - Okej, w porządku. Ale następnym razem mi powiedz, dobra? Jak mam tu prowadzić śledztwo, skoro ukrywasz przede mną kluczowe informacje? - Wybacz, kochanie. To się już nie powtórzy. Jak rozumiem, spotkałeś się z nią. - Tak, dziś po południu, zanim poszedłem spać. - Byłeś w mundurze? - Nie, nie, niczego nie odkryła. - To dobrze. - Przez chwilę Mullins przebierał w torebce tytoniu, po czym wsunął sobie w usta kilka starannie wyselekcjonowanych listków. - Robi wrażenie, co? Ten bandzior o zakazanej mordzie jest mężem najładniejszej kobiety w mieście i na dobitkę kupczy jej ciałem. Tak, robi wrażenie, jak byk. Ale teraz, kiedy miał czas się nad tym zastanowić, nie było to już aż takie niewiarygodne. - Prawdę mówiąc, to dość typowe dla półświatka. Oznaka statusu. Narkotykowi bossowie biorą sobie za żony atrakcyjne kobiety, a później posyłają je do burdelu. W mieście to była normalna rzecz. To jak kupić sobie koszulę za pięćset dolców i używać jej do sprawdzania poziomu oleju w silniku. Żeby pokazać, że jesteś gość. Porównanie to sprawiło, że Mullins zaśmiał się ponuro. - Przeklęta bagnowa szumowina. Nie mogę się doczekać, aż go wpakuję za kraty.

- W ciągu zaledwie paru dni zdobyliśmy mnóstwo obiecujących tropów, a Vicki jest najlepszym z nich. - Myślisz, że będziesz ją regularnie widywać? - Pewnie. W końcu zamierzam codziennie przesiadywać w Szallonej Sallee, a ona tam pracuje. Będę się też często widywał z Orlikiem Petersem. Jeśli dobrze to rozegram, będę w stanie zinfiltrować cały ten układ. - Tak, ale jeśli rozegrasz to źle, możesz skończyć jak ten gość, którego dziś znaleźliśmy. Więc uważaj. - Ale - kontynuował Phil - dobra przykrywka jest tu kluczową sprawą, a niby jak może być dobra, jeśli po kilku godzinach obserwacji przebieram się w mundur i przez resztę nocy jeżdżę radiowozem po mieście? Istnieje tylko jedno dobre rozwiązanie tego problemu. - Innymi słowy, chciałbyś zostać tajniakiem na pełny etat? - Nie ma innej opcji, szefie. Niech tylko jakiś gość, którego próbowałem wybadać, zobaczy mnie parę godzin później w radiowozie. Albo ktokolwiek ze stałych bywalców Sallee. Nie dość ze byłbym spalony, to jeszcze Natter dowiedziałby się, że mamy na niego oko. Przeniesie się gdzie indziej i będziemy w gorszym położeniu niż na początku. - Masz rację - mruknął Mullins, spluwając. - Ale ciężko mi będzie przekonać do tego radę miasta. Wiesz, to nie „Policjanci z Miami”. Radnych nie ucieszy myśl o płaceniu tajniakowi, kiedy nie ma komu patrolować nocą osiedli. Phil uśmiechnął się. - Olej radę. Kazali ci rozwiązać sprawę z PCP, to musisz się zabrać do tego jak należy. Te wyszczekane dupki nie powinny nawet o tym wiedzieć. Poza tym, cholera, Crick City nie potrzebuje żadnych nocnych patroli. Nie robię nic poza przepędzaniem namiętnych parek ze starych przecinek. Jak się zacznie jakaś zadyma, to Susan może po ciebie zadzwonić albo przekazać to hrabstwu. Jeśli mam ci pomóc z Natterem, nikt mnie nie może zobaczyć ani w radiowozie, ani nawet w pobliżu posterunku. I nikt, nawet rada miejska ani burmistrz, nie mogą wiedzieć, że działam pod przykrywką. W końcu mogą wypaplać. Poza tym nie byłbym wcale zaskoczony,

gdyby Natter miał któregoś w kieszeni. Ufasz im? - Nie ufam im nawet na tyle, żebym pozwolił któremuś zabrać na spacer mojego psa. A ja nawet nie mam psa. Mullins przez chwilę wydawał bić się z myślami, aż wreszcie się zdecydował. - Dobra, to ty tu jesteś ekspertem z wielkiego miasta, zrobimy to po twojemu. Pracuj, kiedy ci wygodnie, rób, co uważasz, ale masz mi codziennie o wszystkim donosić. I bądź, kurwa, ostrożny. Ci goście się nie pierdolą. Widziałeś tego, jak mu tam, Rhodesa. Oj, widziałem, potwierdził Phil. Niełatwo było zapomnieć obdartą ze skóry istotę ludzką. Podniósł się, by wyjść, ale coś ciągle nie dawało mu spokoju. - Nawet się kawy nie napijesz? Phil uniósł brew, spoglądając na bulgoczące naczynie. - Nie, dzięki. Ale, szefie, muszę cię jeszcze o coś zapytać. - O co? Jak miał zadać to pytanie, żeby nie zabrzmiało zbyt absurdalnie? Żeby nie wyszło, że nie potrafi oddzielić pracy od spraw prywatnych? Ale i tak musiał je zadać. - Vicki powiedziała... - zaczął. Mullinsa z miejsca śmiech wziął. - Niech zgadnę, superglino. Powiedziała ci, że niesłusznie ją wyrzuciłem, co? A co się spodziewałeś usłyszeć? „Phil, kochanie, wielki, zły szef Mullins wywalił mnie z roboty, bo za dwudziestaka dawałam dupy ćpunom na tylnym siedzeniu radiowozu”. Nie żartuj, Phil. Pewnie jeszcze powiedziała ci, że próbowałem ją zgwałcić. - No cóż... - Przejrzyj sobie akta, kochasiu. Wszystko jest udokumentowane. Oczywiście pewnie powiedziała ci, że sfabrykowałem dowody i podstawiłem świadków. Jeśli jesteś dość głupi, by w to uwierzyć, to chyba czas wymienić sobie mózg na nowy. - Nie twierdzę, że jej uwierzyłem - bronił się Phil. - Ja tylko... - Jak niby mogłem podrobić zeznania złożone pod przysięgą? To wszystko

idzie przez centralę hrabstwa. To oni przeprowadzili dochodzenie. A może oni też są w spisku? Trzymam sztamę z komendą okręgową? Ci chuje nienawidzą małomiasteczkowych glin. Pojedź do ich archiwum, złóż podanie w ramach aktu o wolnym przepływie informacji. Sam wszystko zobaczysz. Chryste, pokazywałem ci zdjęcia. Na miłość boską, Phil, twoja laska kurwiła się na parkingu. Ciągnęła druty za pieprzonym kontenerem na śmieci. A to był tylko jeden plik. Chcesz zobaczyć pozostałe? Phil poczuł, jak robi się malutki ze wstydu. Tak oto właśnie zrobił z siebie idiotę, poruszając ten temat. - Nie - powiedział. - Ja tylko... Mullins wypluł przeżuty tytoń do jednego kubka i pociągnął łyk kawy z drugiego. - Słuchaj, wiem, że niełatwo się z tym pogodzić, ale jak na to nie spojrzeć, nie da się tego inaczej nazwać. Vicki Steele jest teraz prostytutką. Jebaną przydrożną kurwą, która daje dupy kumplom swojego mężulka, największego handlarza anielskim pyłem w hrabstwie, zapewne do tego mordercy. Kiedyś, w przeszłości, pewnie inną, była porządną osobą ale to było dawno temu. Codziennie ktoś stacza się do rynsztoka i czasami niestety są to nasi znajomi, a nawet nasi ukochani. Ale jako gliniarze musimy o tym zapomnieć. Nie możemy im odpuszczać, bo sami wtedy będziemy gówno warci. Słuchasz mnie? - Tak, słucham, szefie. Phil opuścił biuro przybity, czując, że wyszedł na kretyna. Mullins miał rację. Vicki Steele była dziwką. Dziwką powtórzył sobie, żeby zapadło to w jego umysł. Dziwką. I niczym więcej.

- Kontynuuj, Druck - przyzwolił Cody Natter. Nikomu oczywiście nie było wolno dotknąć jego żony. Nikt nie śmiał. - Tylko nie zostaw żadnych śladów. Musi wyglądać dobrze na scenie. Niewielu chciałoby zapłacić za jej usługi, gdyby ta

śliczna buzia była cała posiniaczona, prawda? - Proszę, Cody - błagała jego żona. Jeden z Bagnowych trzymał ją od tyłu za łokcie w taki sposób, że musiała stać na palcach. - Co się stało? - spytała płaczliwie. Co takiego zrobiłam? Natter usiadł w fotelu, by się temu przyglądać. - Hmm. Źle. To chyba ty powinnaś mi powiedzieć, prawda? Druck zacisnął pięści wyposażone w dwa kciuki każda, aż strzeliły knykcie. Sięgnął za kark Vicki, rozpiął wiązanie jej bluzki, po czym ściągnął materiał z jej piersi. Podskoczyły, kiedy stojący z tyłu Bagnowy pociągnął ją w górę za łokcie. - Jest pani seryjnie śliczna, pani Vicki - skomplementował ją Druck. Jego krzywe oczy skupiły się na jej biuście. - Ale czemu musi w konia robić pana Cody’ego. Przeca on dobry mąż. - Niczego nie zrobiłam! - pisnęła. Trzeci Bagnowy, który siedział w kącie, zaczął się ślinić, pocierając krocze przez swoje ogrodniczki. Drugi, ten, który ją trzymał, ślinił się o wiele bardziej, wprost na jej obnażone ramię. - Tera nie gryzie - zasugerował Druck. - Inaczej każę chłopakom, żeby wzięli panią po dwa razy, a tego nie chce, co? Szczególnie ten tu Scooter, na pewno słyszała, jaki jest duży. Raz ostatnio jak ruchał jedną w tyłek, to biedaczka pękła i się wykrwawiła na śmierć. Następnie włożył swoje dwa długie kciuki w usta Vicki. Poruszył nimi delikatnie, rozciągając własne wargi w wypaczonym uśmiechu, pełnym połamanych zębów. Bagnowy z tyłu zaczął aż podskakiwać z podekscytowania, tocząc pianę z ust. Usta Vicki wykrzywiły się w obrzydzeniu. Zabarwione tuszem do rzęs łzy ciekły po jej policzkach jak czarna krew. Cody Natter kiwnął głową, raz, energicznie. - Czas posłuchać, pani Vicki, więc niech lepiej słucha dobrze... - Druck wepchnął kciuki w jej usta na całą długość, aż do gardła, po czym nacisnął. Mocno. Vicki od razu zaczęła się dławić, jej zielone oczy rozszerzyły się, ciałem zaczęły wstrząsać spazmy.

- Nie gryzie - powtórzył grzecznym tonem Druck. - I nawet nie śmie narzygać. Tylko słucha. Upiększone wielkim bąblem czoło Drucka zaszło kroplami potu. Jego czerwone oczy wyrażały skupienie. - Powie Cody’emu, co dziś robiła. Powie Cody’emu gdzie była. Nacisnął jeszcze raz, aż prawie zwymiotowała. Po czym wyjął z jej ust palce. - Mówi. Po dłuższej chwili gwałtownego kaszlu, udało jej się złapać oddech. Pasma rudych włosów kleiły się do jej mokrej od potu i łez twarzy. - Byłam... tylko... się... przejechać... - wykrztusiła, po czym jęknęła, gdy stojący z tyłu Bagnowy znów ścisnął ją za łokcie. Cody Natter zamrugał. Jego oczy, choć jasne i inteligentne, były umieszczone nierówno, a jedno wyglądało na większe od drugiego. Podobnie jak uszy - każde wielkości placka - byle jak przyczepione do boków jego głowy. Aż trudno było uwierzyć, że są prawdziwe. Lecz chociaż jego długa, koścista, pomarszczona twarz była tak strasznie zdeformowana, to gościł na niej wyraz rozwagi, a nawet pewnej łaskawości. - Przejechać się - powiedział. - I tyle? Dokąd to więc zaprowadziła cię twoja przejażdżka? - Donikąd, Cody, przysięgam! - wyrzuciła z siebie, zaciskając zęby z bólu, kiedy Bagnowy wykręcał jej łokcie. - Po prostu chciałam się przejechać, bo się nudziłam! - Hmm. No cóż - rzekł Natter, składając swoje przedłużone o jeden staw palce w piramidkę. - Jak myślisz, Druck? Czy moja piękna żona mówi prawdę, czy kłamie? - Oj, kurczę, Cody, tak do końca to nie wiem, wiesz? - A ty, Scooter, jak myślisz? Jest między nami kłamca? Trzeci Bagnowy zaczął coś bełkotać podekscytowanym głosem, rzucając głową na boki i trąc się energicznie po ewidentnej erekcji, którą chował w spodniach. Z wydętego policzka zwieszała mu się półmetrowa struga śliny. Natter westchnął.

- Może powinniśmy ją jeszcze trochę poprzekonywać. Tak, chyba się z tym zgadzam. - Proszę, nie! - krzyknęła Vicki. - Nic nie zrobiłam, przysięgam na Boga! - Nie powinnaś przysięgać na Boga, skarbie. Nie tutaj. Natter kiwnął na Scootera, który szybko wyszedł. Chwilę później wrócił, ciągnąc za sobą zakneblowaną bagnową dziewczynę z opaską na oczach. Chwycił ją za czarne strąki włosów i pchnął na podłogę. - Moja urocza żono. Proszę, usiądź tu koło mnie. Vicki została wypuszczona i popchnięta do przodu. Długie, nieludzkie ręce Nattera wystrzeliły ku niej, ujęły w talii i usadziły na kolanach swojego właściciela. Natter zacieśnił uchwyt i zbliżył swoje wielkie, rybie usta do jej ucha. - Tak wielu pragnie się oddzielić od naszej trzody. Zeszłej nocy Shanny znowu próbowała uciec. To bardzo niedobrze. Biedaczka nawet nie wie, jak bardzo. Scooter niezgrabnie wyszedł ze swoich ogrodniczek, gulgocząc jak psychiczny kogut. Drugi chłopak przycisnął ramiona dziewczyny kolanami, podczas gdy Druck, śliniąc się obficie, wyciągnął wielki nóż i przeciął jej opaskę na oczach oraz knebel. Następnie Scooter - dyndając wzwiedzionym członkiem zdeformowanym tak, że bardziej przypominał bagietkę - wlazł na dziewczynę i zaczął ją gwałcić. Jej krzyki przyprawiały o mdłości. Za każdym razem, kiedy Vicki próbowała odwrócić głowę, szponiasta dłoń Nattera chwytała ją za potylicę i zmuszała do patrzenia na rozgrywający się na podłodze koszmar. - Musisz patrzeć, ukochana - słyszała jego chrapliwy szept. - Musisz widzieć. Im więcej widzimy, tym nasza wiara może być prawdziwsza. Rozumiesz? Nie wszystkie widoki są przyjemne, ale nie czyni ich to mniej prawdziwymi... Vicki przypatrywała się zatem wszystkiemu z kolan swojego męża, sparaliżowana strachem, targana mdłościami. Druck i jego dwaj sumienni pomocnicy na zmianę gwałcili krzyczącą dziewczynę. Jej krzyki wprawiały w drżenie okna i przeszywały Vicki na wskroś. Dziewczyna doznała każdego możliwego rodzaju seksualnego molestowania, aż wreszcie skumulowany ciężar szoku pozbawił ją

resztek zmysłów i zostawił na podłodze niemą, targaną konwulsjami istotę o wyłupiastych oczach. Krew ciekła z niej obficie, niczym z dziurawego wiadra. - Wszystko służy jakiemuś wyższemu celowi, moja żono. Nawet największe okropieństwa. Jestem pewny, że któregoś dnia będzie to dla ciebie równie jasne, jak dla mnie. Natter ponownie skinął głową. Druck poderżnął gardło dziewczyny aż do kości. Rzuciła się słabo raz czy dwa, po czym umarła. Jego dwaj pomagierzy zanosili się bełkotliwym rechotem, aż podskakiwały im zdeformowane głowy. Błysnął nóż Drucka. Jednym profesjonalnym cięciem otworzył dziewczynę od łona aż do piersi. - Obiad, chłopaki! - zawołał. Po czym wszyscy trzej zabrali się za patroszenie dziewczyny tam, gdzie leżała, zatracając się bez reszty w swoim makabrycznym zajęciu. Dłonie zanurzały się w otwartym ciele, po czym unosiły z powrotem, całe czerwone. Entuzjastyczne rechoty zagłuszały mięsiste dźwięki. Organy były wybierane jeden po drugim i szybko pożerane... Dłoń Nattera puściła głowę Vicki. Jej oczy momentalnie uciekły na bok. - Och, kochanie - chrypiał głos groteskowego mężczyzny. - Nigdy mnie nie okłamuj, bo inaczej zrobią ci to samo.

Piętnaście

- Co, nie ma dziś Rica Flaira? - zapytał Phil, wspiąwszy się na stołek. Niepowtarzalny barman nie zawiódł go i tym razem. - Masz na myśli Rica Flaira? - zapytał, wskazując na telewizor. - Syna Dziczy, Mistrza Mistrzów? Nie, przegapiłeś go. Był wcześniej, stłukł na kwaśne jabłko Rocky’ego Johnsona. Cytując go: jak jesteś taki twardziel, to spróbuj wyskoczyć.

Teraz napierają Tęgi Terry Taylor i Rick Morton. - A - powiedział Phil. - Prawda. - Flaszkę Buda? Hot doga? - Ech... samego Buda. W Szallonej Sallee panował harmider, tłum wyglądał następnej tancerki. Phil rozejrzał się. Cycate, ubrane w absurdalnie obcisłe bluzki kelnerki ze zręcznością akrobatek roznosiły zamówienia pomiędzy stolikami. Salę wypełniała ta sama klientela co ostatnio. Statystyczni wieśniacy, pomyślał Phil. Naprawdę nie mają innych pojęć niż bezproduktywne przesiadywanie po budach ze striptizem? Po pustej scenie leniwie krążyły światła. Wszystko zasnuwał opar tytoniowego dymu. Co chwila ktoś wybuchał grubiańskim śmiechem, a barowy dyskurs przetykany był sprośnym słowem i kiepskim żartem. - Hej, jakich dwóch słów nigdy byś nie chciał usłyszeć w męskiej szatni? - No jakich? - Niezła fujarka. - Czemu lekarz kazał Murzynce zrobić mostek? - No czemu? - Bo nie wiedział, czy różowy dywan będzie pasował do brązowych mebli. Genialne, pomyślał Phil. Nie widział nigdzie Orlika ani Vicki. Poczuł się głupio, siedząc tak samotnie. Zmarszczył brwi, spoglądając na wrestlingowe wygłupy w telewizji. Ci goście pewnie wydają więcej kasy na tlenienie włosów, niż ja wydaję na ubezpieczenie wozu. Po jednej stronie baru barman wciskał ludziom pomarszczone hot dogi, podczas gdy po drugiej jacyś dwaj brodacze omal nie pobili się o to, czy bloki silników odlewane z aluminium są wytrzymalsze od żeliwnych. Następnym razem jak nic pokłócą się o to, kto powinien dostać Nobla z literatury, ułożył swój własny żart Phil. Ale nie był tu dla żartów. Już raz zapomniał, że ma tu robotę do wykonania, a mimo to nadal robił to, przed czym przestrzegał go Mullins, podobnie zresztą jak każdy profesjonalista, jakiego spotkał. Podchodził do sprawy osobiście. Jego myśli wciąż wracały do Vicki i białawego nalotu, który odkrył na swojej umywalce.

Uzależniona. To słowo prześladowało go. W końcu na scenie pojawiła się tancerka, jakaś ewidentnie podpita blondynka, i rozpoczęła swój pokaz do rytmu kolejnego nierozpoznawalnego metalowego kawałka. Philowi wydało się, że z jej pępka spogląda nań pysk węża, ale po chwili zrozumiał, że to tylko tatuaż. Małe, zwiędłe piersi podskakiwały, niczym na wpół wypełnione żelem torebki, przy każdym kroku nóg stojących na wysokich obcasach, a spomiędzy szwów cielistych stringów wystawały czarne włosy. Choć Philowi brakowało serca do tej pracy, zauważył jednak jedną dziwną rzecz - stały przepływ klientów, którzy kierowali się ku toaletom, lecz nie wracali. Kiedy już dostrzegł to zjawisko, spróbował mu się lepiej przyjrzeć, nie zwracając jednocześnie na siebie uwagi. Co tam się, do diabła, dzieje? Do toalet prowadził ciasny korytarzyk w rogu pomieszczenia. Były w nim dodatkowe drzwi. Zaraz przy nich siedział jakiś dziwny, ubrany w ogrodniczki chłopak ze skrzyżowanymi ramiona i kamiennym wyrazem twarzy. Bagnowy, stwierdził po chwili Phil. Absurdalnie koścista twarz i powiększona głowa nie pozostawiały miejsca na wątpliwości. W regularnych odstępach czasu do chłopaka podchodził jeden wieśniak po drugim i po krótkiej wymianie słów przepuszczany był przez tajemnicze drzwi. Wyglądało to prawie tak, jakby ten Bagnowy stał tam na straży. Może mają tam salę z bilardem, automaty czy coś, zgadywał Phil. Ale to przecież nie miałoby sensu. Bo czemu niby ten chłopak miałby ich strzec? Po chwili Phil przypomniał sobie coś. Czy nie usłyszał czasem, jak paru klientów wspomina o sali na zapleczu? Na plecy Phila spadła ciężka dłoń. Mężczyzna aż podskoczył. - Hej, chłopie. Jak leci? Długie blond włosy zasłoniły na chwilę twarz Orlika, kiedy ten wspinał się na stołek obok Phila. Poprawił się i zamówił piwo. - Nie narzekam - odparł Phil. - To znaczy, mógłbym, ale co mi to da. Co u ciebie?

- Stara bida - powiedział Orlik, odginając się, by spojrzeć na aktualną tancerkę. Szybko zmarszczył brwi. - Ta to tańczy, jakby miała kołki przywiązane do nóg. - Daj jej spokój, Orlik. Pewnie dopiero co skończyła prawo na Harvardzie, tylko jeszcze nie znalazła sobie odpowiedniej kancelarii. Orlik zaśmiał się i pociągnął łyk piwa. - Nie wiem, skąd oni je wykopują. Pewnie, niektóre są całkiem w porzo, ale większość wygląda jak ożywione zwłoki. Vicki zmiata tu całą konkurencję. - Tak - odparł Phil, ale w myślach dodał: chyba że akurat zmiata z umywalki kokainę Nattera. Z szafy grającej załomotał kolejny kawałek, gitarowe riffy rżnęły powietrze niczym odpalane do rytmu piły motorowe. Tłum zawrzał nierównym aplauzem, kiedy tancerka stanęła na głowie i rozłożyła nogi, co było niełatwym zadaniem dla kogoś, kto był pijany. Phil wdał się z Orlikiem w rozmowę o niczym, ale kątem oka obserwował, jak co chwilę nowy klient kieruje się ku zapleczu, ku strzeżonym przez bagnowego chłopaka drzwiom. - Hej, Orlik? Co tam jest? - Gdzie? - Te drzwi z tyłu. Co chwila widzę, jak ktoś tam idzie i zagaduje do tego młodego. Po czym młody ich gdzieś wpuszcza. - Nie chcesz wiedzieć, stary. Pojebaństwo. - Pojebaństwo? - Phil zastanowił się chwilę, ale nic nie umiał z tego wywnioskować. - W czym problem? Mają tam bilard czy co? Chodź, strzelimy sobie parę partyjek. Orlik znowu się zaśmiał, tym razem mniej pogodnie. - Tam sobie nie pograsz w bilarda, chłopie. To sala na zapleczu. Byłem tam raz, i o raz za dużo. Phil nie potrafił tego rozgryźć. Hazard? Walki kogutów? Chciał wiedzieć, co tam się wyprawiało. - Co? Mam zgadywać? Opowiedz mi. Orlik sczesał blond grzywę na bok, odsłaniając pełen rezygnacji kwaśny

uśmiech. - Mają tam drugą scenę - powiedział. - Co, więcej dziewczyn? - Tak, więcej dziewczyn - przytaknął ponurym głosem. Czemu tak nagle stracił rezon?- zdziwił się Phil. - Cóż, ta tutaj niespecjalnie zwala mnie z nóg. Mam wrażenie, że może umrzeć przed końcem tego kawałka Zobaczmy, jakie tam mają dziewczyny. - To nie to, co tutaj - odparł w końcu Orlik. - Tam, na zapleczu... mają Bagnowe. Piwo w ustach Phila nagle straciło cały smak. O mało się nie zakrztusił. - Bagnowe? I rozbierają się tam? - Tak jest, partnerze. Sama śmietanka. Wyglądają świetnie... dopóki się nie przyjrzysz. Uwierz mi, stary, to pojebaństwo. To ściąga różnych zboczków i psycholi. Innych tam nie znajdziesz. Phil spojrzał w stronę drzwi na zaplecze. Bagnowe striptizerki. Już kilka z nich widział, wtedy, pierwszej nocy, przez lornetkę. Nie potrafił sobie wyobrazić, kto mógłby chcieć coś takiego oglądać, ale wtedy przypomniał sobie słowa Orlika. Zboczki. Psychole. Tak, tu Natter naprawdę przeszedł sam siebie. Niech to szlag. Trudno było sobie wyobrazić coś bardziej perwersyjnego. I to kosztem niedorozwiniętych umysłowo dziewczyn. Phil nie sądził jednak, aby którakolwiek z nich była nieletnia. Natter nigdy nie zrobiłby czegoś tak głupiego. Więc do czego potrzebny był bramkarz? Jest tylko jeden sposób, żeby się tego dowiedzieć, Phil. Zapytać. - A czemu ten dzieciak pilnuje drzwi? - Cody Natter nie wpuszcza tam byle kogo. Tylko kumpli i stałych bywalców. Nie chce zadym. Młody nazywa się Druck, to jeden z przydupasów Nattera. To wszystko brzmiało zbyt podejrzanie, by Phil mógł się oprzeć pokusie. Dopił piwo. - Chodź, rozejrzyjmy się tam. Orlik przewrócił oczami.

- Przecież dopiero co ci mówiłem, tylko dla stałych bywalców. Phil pochylił się ku niemu. - Tak, a ty jesteś jednym z nich. Jak pójdziemy razem to wpuszczą nas obu. - Tak, pewnie tak, ale zapomnij. Orlik wydawał się rozdrażniony tematem, ale również... jakby podenerwowany. - Słuchaj, Phil. Jeśli choć zajrzysz za te drzwi, to się zesrasz. Mają tam dziewczyny z trzema albo czterema cyckami, potrójnymi pępkami, trzema dziurkami w nosie. Garbate dziewczyny, dziewczyny bez uszu, dziewczyny z dziesięcioma palcami u jednej dłoni i z dwoma łokciami na ręce. Kiedy tam poszedłem, ten jeden, jedyny raz... - Orlik przełknął ślinę. - ...na scenę wyszła taka jedna... Miała takie ciało, że przy niej nawet Vanna White wyglądałaby jak Doktor Ruth... - Brzmi zajebiście! Chodźmy! - Ale zamiast rąk miała tylko dwie witki z palcami na końcach. - Orlik znów przerwał, by przełknąć ślinę. - I głowę wielkości piłki do kosza. Mówię ci, chłopie. Mają tam, kurwa, paradę mutantów. Nie były to oczywiście rzeczy, które Phil chciałby oglądać. Ale muszę się tam dostać, postanowił sobie. Zobaczyć co... poza tym się tam dzieje. Znów nacisnął na Orlika, udając entuzjazm. - Co z tobą, Orlik? Boisz się paru kalek? Chryste, tu można umrzeć z nudów. Wskazał ramieniem na kolejną narkoleptyczkę na scenie. - Cholera, te laski potykają się o własne nogi. Wyglądają jakby się nażarły proszków nasennych. Ale założę się, że tam na zapleczu jest niezły trzask! - Trzask, co? Tego właśnie szukasz? - Orlik pokręcił głową. - Dobra, jeśli zapłacisz rachunek, spróbuję zabrać cię na zaplecze. - Stoi - odparł Phil, po czym rzucił na ladę dziesiątaka. - Chodźmy. Wstali i przecisnęli się obok stanowiska kelnerek. Ciekawość mieszała się w umyśle Phila z przemożnym obrzydzeniem. Jego żołądek przewracał się na lewą stronę. Ale musiał grać swoją rolę. Musiał przekonać Orlika, że się zmienił. Na gorsze.

- Hej, Druck - powiedział Orlik do Bagnowego przy drzwiach. - To mój ziomek, Phil. - Hej, Druck - powiedział Phil. - Chcielibyśmy zajrzeć na zaplecze - dodał Orlik. - Phil jest tutejszy, tylko długo go nie było. Ale jest w porządku. Wyraz twarzy dzieciaka, jeśli można było to nazwać twarzą, nie zmienił się ani na jotę. Jego ciężkie, muskularne ramiona pozostały splecione jak u strażnika haremu. Czerwone oczy nie wydawały się w ogóle mrugać. Obejrzał Phila z góry na dół, trzymając swoją powiększoną szczękę wysuniętą do przodu. Bąbel na jego czole mienił się padającymi od strony sceny kolorowymi światłami. Wreszcie skinął głową. - Dzięki, Druck - powiedział Orlik. - Tak, chłopie - zawtórował mu Phil. - Trzymaj się. Zostawił za sobą ciężki jazgot muzyki i błyski stroboskopów. Podążając za Orlikiem, wszedł do pokoju na zapleczu.

Szesnaście

Zboczki. Psychole. Zboczki. Psychole... Słowa te rozbrzmiewały pod czaszką Phila niczym chóralne skrzeki padlinożernych ptaków. Wkroczyli z Orlikiem nie tyle do innej sali, co do innej rzeczywistości. Oświetloną, umieszczoną na podwyższeniu scenę otaczał krąg gęstego, ziarnistego mroku. Nie było widać, kto siedzi w środku, jedynie niewyraźne sugestie twarzy podświetlone pomarańczowymi ognikami papierosów. Zamiast jazgotliwego metalu rozbrzmiewała tu psychodeliczna, elektroniczna muzyka. Nie słychać też było tak typowych dla głównej sali pijackich rozmów, wybuchów rubasznego śmiechu ani sprośnych żartów.

Tylko cisza tłumu i unoszący się w powietrzu elektroniczny zaśpiew. Kiedy utykająca kelnerka prowadziła ich wokół sceny, ku stolikowi, Phil potknął się o coś. - Chryste! Jakby mi oczy zawiązali, nic tu nie widzę! - Szszsz! - przerwał mu Orlik. - Bądź cicho. Takie zasady. Nie chcą tu głośnych rozmów, klaskania ani nic z tych rzeczy. Posadzono ich kilka rzędów od sceny. Kelnerka, hostessa, czy jak ją nazwać, gdzieś się ulotniła. Orlik zamówił dwa piwa u innej, która kręciła się pomiędzy pogrążonymi w mroku stolikami. Choć światło było słabe, można było dostrzec jej deformacje. Powiększone oczy, płaskie, nierówne kości policzkowe, rozdwojony nos. Wydała z siebie cichy pomruk na znak, że zrozumiała, po czym zniknęła w mroku. - Sam tego chciałeś. Piwa są tu po dziesięć dolców od flaszki. Auć! - pomyślał Phil. Nieżle naciągają. Ale czy to jedyne, co się tu działo? Pełna dymu ciemność sprawiała, że czuł się nieswojo. Chciałby móc widzieć twarze obecnych, porównać siedzących tu typków z uwiecznionymi osobami na zdjęciach, które zrobił na parkingu w ciągu ostatnich kilku tygodni. Ale jeszcze gorsza była kompletna cisza. W powietrzu wisiał gęsty nastrój wyczekiwania. Phil wyczuwał je dobrze, był niemal w stanie wciągnąć je w płuca... Scena była jedyną wyspą, kolumną poruszającego się leniwie światła. I nagle światło zgasło. Jezu, pomyślał Phil. Siedzieli teraz w egipskich ciemnościach. Jedyne, co widział, to parada papierosowych ogników, unoszących się i opadających. Muzyka a raczej dźwięk - uderzyła w niską, ledwie słyszalną nutę, której wibrację Phil czuł głęboko w gardle. Bardzo powoli ton podniósł się i nabrał głośności. A jeszcze wolniej zaczęło ożywać oświetlenie sceny, teraz czerwone niczym krew. Przybierało na sile przez długi czas, zdawałoby się, całe minuty. Ale teraz samotna scena nie była już pusta... W słupie szkarłatnego światła stała kobieta ubrana w prześwitujące fatałaszki, nieruchoma, niczym figura szachowa. Muzyka zaczęła pulsować niby powoli

kurczące się i rozkurczające serce. W jakiś sposób dźwięk wydawał się żelatynowy. I wtedy kobieta na scenie zaczęła się poruszać. Nie był to taniec - raczej jakiś makabryczny performance. Z gracją, zwinnie dryfowała wśród tajemnego światła i dźwięku niedostrzegalnie zrzucając kolejne zasłony. W tym czasie zbyt wolno, by dało się zauważyć przejścia, światło przybierało nowe barwy - przywodzące na myśl zielenie alg, jajeczne żółcie, sine purpury. Wszystko działo się w tak nierzeczywiście leniwy sposób, że przybrało nastrój mrocznego snu. W końcu dziewczyna była naga, nie licząc różowawych, przezroczystych stringów. Lejące się jak szlam światło omamiało wzrok Phila, piekielne jęki muzyki rozpraszały go jeszcze bardziej. To wszystko wyglądało jak jakaś sztuczka. Z początku nie był w stanie dostrzec w dziewczynie niczego nienormalnego, ale kiedy skupił wzrok, nowe szczegóły zaczęły pojawiać się jak za sprawą magii. Lewe oko dziewczyny było malutkie jak wiśnia, prawe za to wielkie jak czerwona kula bilardowa. Nie licząc tego, jej twarz była bez skazy. Ale reszta jej ciała... O, Boże… Jej szeroko rozstawione stopy zakończone były zaledwie dwoma grubymi paluchami. Podobnie dłonie, dwa palce każda. Kiedy poruszała głową w rytm elektronicznego zaśpiewu, jej mieniące się, czarne włosy opadły na bok, ujawniając, że kobieta nie ma uszu. Nie było nawet otworów, żadnego szczegółu, który wskazywałby, gdzie mogłyby się mieścić. Tak samo nie było śladu po pępku, nic nie sugerowało istnienia podobnej formacji na jej brzuchu. Zadarte piersi tańczyły w psychodelicznym świetle, każdy z nich zakończony idealnym, ciemnym sutkiem, ale niżej, w dole kształtnego torsu i brzucha zbiegały jeszcze dwa rzędy podobnych sutków, po trzy pod każdą piersią, jak u wilczycy. Phil nawet nie dotknął swojego piwa za dziesięć dolców; groteskowe kształty na scenie kompletnie przykuły jego uwagę. Choć widok ten go odrzucał, jednocześnie nie pozwalał mu odwrócić wzroku. Przez scenę przewijało się więcej

tancerek, każda coraz bardziej zdeformowana. Deformacje te przebijały nawet wcześniejsze opowieści Orlika. Jedna z dziewczyn miała trzy ręce (dwie normalne i trzecią malutką, wystającą spod pachy jak martwa gałąź), kolejna nie miała ich w ogóle, a ręce trzeciej zdawały się zupełnie pozbawionymi kości, kiwającymi się to tu, to tam, miękkimi rurami z pomarszczonymi palcami na końcach. Inna tancerka prezentowała osiem piersi. Umieszczone były w dwóch rzędach liczących po cztery cycki, upakowane jeden nad drugim jak gałki lodów, nie wspominając już o głowie, która wydawała się być rozszczepiona na dwoje. Każda z dziewcząt kończyła swój występ obowiązkową masturbacją na podłodze. Trójręka kobieta bez zahamowań pobudzała swoje narządy dwiema dłońmi, podczas gdy trzecią, skurczoną, chwytała się za sutki. Phil miał wrażenie, że w każdej chwili może zwymiotować. Występ za występem, wieczór ciągnął się niespiesznym, hipnotycznym tempem. Zawiesina dymu coraz bardziej zagęszczała ciemność, zrobiło się duszno i parno. Phil czuł się jak w narkotycznym transie, oderwany od ciała, jak po ciosie pałką w głowę. Chwilami jego oczy były w stanie przebić ciemność na tyle, że sięgał wzrokiem aż do ścian pomieszczenia. Wszystkie miejsca były zajęte. Co za pokaz, pomyślał z przygnębieniem. Pełna sala. Orlik miał rację. Tu właśnie zbierały się szumowiny. Ludzie, których podniecało nieszczęście innych. Zboczki. Psychole. Od razu zwrócił uwagę na fakt, że każda z tancerek nosiła podwiązkę z przyczepioną białą karteczką. Na każdej karteczce widniał numerek. O co chodzi z tymi numerami? - błysnęła mu koherentna myśl. Jakiemu celowi mogły służyć? Kiedy przedstawienie dobiegło końca, Phil czuł się rozbity. Wydawało mi się, że w miejskiej policji widziałem wszytko. Oj, myliłem się... Kiedy wyszedł na zewnątrz, na świeże, nocne powietrze, poczuł się, jakby właśnie zakończył odsiadywać długi wyrok. Ale nie mógł pokazać, jak bardzo to nim wstrząsnęło; musiał udawać przed Orlikiem oraz wszystkimi innymi wokół, że jest jeszcze jednym skrzywionym wieśniakiem, który poszukuje mocnych wrażeń. Sala na zapleczu ewidentnie była magnesem dla najbardziej zepsutych obywateli Crick City i na pewno mogła dostarczyć mnóstwa materiału do jego śledztwa, jeśli człowiek chciał

zinfiltrować podobne środowisko, musiał zachowywać się jak jeden z nich. - Zadowolony? - zapytał Orlik. - To była ostra jazda, chłopie. Orlik pokręcił głową. - Jarają cię takie rzeczy? - Ostatnio jara mnie wszystko, co nie jest nudne. A tam ciężko się było nudzić, musisz to przyznać. - Chryste. Ta dziewczyna bez kości w rękach, totalna masakra. - Ta laska z ośmioma cyckami też była niezła. Orlik wlepił w niego spojrzenie. - Chłopie, nigdy bym nie podejrzewał, że cię to kręci. Mnie od patrzenia na nie chciało się rzygać. Phil zmusił się do nonszalanckiego wzruszenia ramionami. - Gusta i guściki, jak to mawiają. Ale jednego nie pokumałem. Czemu nosiły te numerki na podwiązkach? Twarz Orlika wykrzywił ironiczny uśmieszek. - A jak myślisz? To nie tylko tancerki, Phil. Można je też kupić. Zapamiętujesz numerek tej, która ci się spodobała, i po programie idziesz z nim do alfonsa. - A kto jest alfonsem? - Ten Bagnowy na bramce, Druck. To on wszystko załatwia. Cała forsa oczywiście idzie do Cody’ego Nattera. Skurwiel jest niezły. Zrobił tu sobie kopalnię złota. Laski, które tańczą na głównej scenie, to też dziwki, ale tyle pewnie sam się domyśliłeś. Za kasę wszystko. No, ale to właśnie jest amerykańskie, nie? Natter każe się kurwić nawet swojej żonie. Wiedziałeś, że Vicki za niego wyszła? - Tak - powiedział Phil. - Znam całą sprawę. - Kolejne pytanie, chociaż okropne, nie pozwoliło się wypchnąć ze świadomości. - Jak myślisz, ile kosztuje? - Vicki? Cholera, to najlepsze mięcho z głównej sceny, co najmniej setkę. Natter nie pozwala też kupować jej byle komu. Kupić ją. Te dwa słowa uderzyły go niczym kopniak w podbródek. Zapewne oddaje ją swoim dilerom i dystrybutorom po dobicu targu. Typowe.

- A co z tymi bagnowymi dziewczynami? - Z tego, co słyszałem, to są jeszcze droższe, bo nigdzie indziej takich nie dostaniesz. Ciężko uwierzyć, że faceci chcą płacić za wyruchanie Bagnowej. - Ale gdzie? Gdzie się ruchają? - Tu na parkingu, najczęściej w twoim wozie. Za drobną dopłatą, możesz taką wziąć do domu... - Orlik nagle rzucił mu dziwne spojrzenie. - Chyba nie myślisz, żeby... - Nie, po prostu jestem ciekawy. Dużo się tu zmieniło przez te lata. - Tak, chłopie. - Orlik roześmiał się. - Ty też się zmieniłeś. Strzał w dziesiątkę. Phil wyłowił z kieszeni kluczyki. Zrobił dziś duże postępy; Orlik był istną fontanną informacji i zdawał się dużo wiedzieć o Natterze. Phil chciał wyciągnąć zeń coś jeszcze, ale... Nie kuś losu. Jeśli będziesz zadawał za dużo pytań naraz to coś wyczai. W tej grze powolne działania procentowały najlepiej. Jak na jeden dzień - wystarczy, powiedział sobie. - Przychodzisz tu jutro? - Pracuję do późna, więc pewnie nie. Ale na pewno będę pojutrze. - Dobra, to trzymaj się. Rozdzielili się i wsiedli do wozów. Phil myślał intensywnie. Pracuje do późna? Orlik mówił, że pracuje na budowie, ale Phil pamiętał jego akta. Gość siedział za handel PCP. Może wali w chuja. Może tak naprawdę wozi towar dla Nattera. Tego rodzaju rozważania były jak najbardziej uzasadnione, ale nie było sensu się gorączkować. Jedynie czas mógł udzielić odpowiedzi. Phil wiedział, że praca nad Orlikiem wymagać będzie wielkiego skupienia, jeśli nie chce stracić swojej przykrywki. Wiedział też, że będzie trzeba o wiele więcej niż parę piw w budzie ze striptizem, by zaskarbić sobie jego pełne zaufanie. Nad pustoszejącym parkingiem unosiły się obłoki pyłu. Próba śledzenia Orlika byłaby dzisiaj debilnym pomysłem, ale Phil uznał, że może dobrze byłoby pojechać kawałek za którymś ze stałych bywalców, choćby tylko po to, by zobaczyć, w którą stronę się uda. Skupił wzrok na jednej z półciężarówek, które tu często widywał, odczekał chwilę, po czym ruszył.

Śledzony pojazd skręcił z Drogi na północ. Prawdę mówiąc, większość odjeżdżających tam się kierowała. Phil poczynił jeszcze jedno spostrzeżenie. Nattera nie było dziś w klubie... Brakowało jego wozu na parkingu... Ale zanim Phil zdążył głębiej się zastanowić nad tą sprawą, za jego plecami wyrósł cień.

Ten sen był dobrą nowiną, błogosławieństwem... Podarunkiem. W tym śnie był marą, złym duchem. Bezcielesnym. Idealnym. Opadał idealną spiralą w idealną czerń. Ale tak naprawdę to nie był sen, wiedział to. To nigdy nie były tylko sny... Został przyzwany. Ona, och, Ona, błogosławione twe ciało, myślał, jakże niegodnym... Wschodził, choć przecież kierował się ku dołowi. Szybował. Pozbawiony ciężaru klątwy, był teraz idealny, naczynie jego jestestwa - lżejsze od powietrza, suma jego mądrości - cięższa od całej Ziemi. Wiedział, skąd ta mądrość się wzięła. Ciemność rozmazała się, przelatując obok niego. Z początku poczuł przerażenie, tak szybko się poruszał. Pędził przez masywne, kamienne kanały, nadkruszone i poczerniałe, bo równe wiekiem całej historii. Przemykał przez szczeliny nie szersze niż cal. Wprzód i wprzód. Głębiej i głębiej. W błogosławiony mrok. Wkrótce wyrósł przed nim wielki mur w kolorze hebanu. Pomknął wprost ku niemu... A następnie przez niego. Za murem rozkwitła potężniejsza jeszcze czerń. Czerń, która była jaśniejsza od

słońca. Czuł zapach krzyków. Smakował intensywny odór płonących ludzkich kości i mięśni. Czuł woń pandemonium, słodszą niż zapach świeżo ściętych róż. A swoimi eterycznymi oczyma ujrzał pole. Cielesne pole. Ludzkie pole. Hektar za hektarem, ziemię przykrywały nagie ciała żywych ludzi. Oczekiwali na przybycie potwornych opiekunów tego pola, jego świętych żniwiarzy. Wili się w oczekiwaniu. Wydawali z siebie wrzaski. Zawodzili. Targały nimi konwulsje. Niedługo potem pojawili się żniwiarze. Ich krępe, pokryte twardą skórą sylwetki orały krzyczące pole. Ponad nimi wisiał czarny, pokryty bąblami księżyc, użyczając światła ich świętym pracom. Nieugięci w swym poczuciu obowiązku, zabrali się do dzieła. Wznieśli swe nieświęte narzędzia, by zaorać i przerzucić żyzną, ludzką glebę. Wielkie ostrza i topory, motyki i grace metodycznie wznosiły się i opadały. Czaszki eksplodowały pod uderzeniami młotów. Piersi, pośladki i twarze oddzierały się od ciał. Brzuchy otwierały się pod ostrzami kos, które spadały i unosiły się z regularnością wahadła, wydobywając na światło księżyca świeże płodne organy i gęstą, żyzną krew. Niektórzy ze żniwiarzy pracowali gołymi rękami, pełznąc wśród wijącej się hordy, by grubymi paluchami wyłupywać oczy, wykręcać genitalia z podrygujących lędźwi, łamać kości i wyrywać kończyny. Szkliste zęby odgryzały dłonie i stopy tylko po to, by zaraz je wypluć. Pazury rozrywały gardła. Dłonie i pięty miażdżyły ciała i głowy niczym winogrona w wielkiej kadzi. Ciężka praca. Wieczna praca. Uprawianie pól ojca! - pomyślał z bezbrzeżną, rozpierającą piersi radością. Hektar za hektarem, kilometr za kilometrem, leciał i leciał ponad cudownym widowiskiem. Och, jakże modlił się, by któregoś dnia i on mógł dołączyć do żniwiarzy w ich boskich, uświęconych pracach. Ale nawet nieśmiertelni farmerzy potrzebowali przerwy. Potrzebowali strawy. Potrzebowali wytchnienia. Więc o ustalonym czasie odłożyli na bok narzędzia swego fachu... Cóż za cuda!

I rozpoczęli ucztę. Niektórzy jedli mięso na surowo, inni woleli pieczyste. Pulchne organy wyrywane były z otwartych brzuchów niczym owoce. Gałki oczne połykane były w całości jak oliwki, płuca zjadane jak kromki chleba, jelita pochłaniano, jakby były sałatą. Żywy nawóz wrzeszczał. Całe głowy przypiekane były nad otwartymi płomieniami, aż przybrały idealny odcień, po czym dzielono je na części i objadano do czysta ze smakowitego mięsa. Jądra pieczono jak szaszłyki, ucięte piersi skwierczały nad ogniem, macice i łożyska, płody i nerki, ludzkie trzewia i ludzkie serca - wszystkie przypieczone, jak należy, i łakomie schrupane. Był to solidny posiłek i w pełni zasłużony. A kiedy już czcigodni żniwiarze nasycili swoje brzuchy, zabrali się za sycenie swoich lędźwi. Demoniczne członki nabrzmiały, by skorzystać z każdego otworu, o jakim można pomyśleć - a czasami i z takich, które nikomu nie przyszłyby na myśl. Pochwy były dziko penetrowane, odbyty sodomizowane do krwi przez perwersyjne organy, zanurzone w nich aż po nasady. Zaciśnięte szczęki były rozwierane, aż pękały ścięgna - tylko tak żałosne ludzkie usta były w stanie pomieścić piekielne penisy w pełnym wzwodzie. Dziury po gracach i rozdarcia od kos również pozwalały się rozładować, a jeśli już mowa o ładunku, lał się on w solidnych ilościach, strumienie lepkiego nasienia zalewały kiszki i macice, żołądki i trzewia, puste oczodoły i otwarte czaszki. Prawdziwa swawola. Nasyceni rolnicy unieśli odłożone narzędzia i dokończyli pracę, którą wcześniej zaczęli. Zaoranym polem władała niepodzielnie czerwień. Pocięte ciała pływały w gęstej, świeżej krwi, tym najlepszym z nawozów. Pojawiło się więcej rolników, ci jednak nieśli worki dziwnych nasion. Nasiona sypały się gęsto w dziewiczą, ciepłą glebę, a pod ponurym światłem księżyca z miejsca zaczynały kiełkować. Wkrótce wszędzie wznosiły się wysokie łodygi, uginające się pod ciężarem soczystych owoców. Szybko i sprawnie owoce te zostały zebrane i odwiezione na targ. Żniwa zakończyły się tylko po to, by niedługo zacząć się znów i znów, i

znów... Nie chciał wracać. Wolałby unosić się tu przez wieczność i cieszyć oczy widokiem tych i wielu innych wspaniałości. Ale muszę już wracać, zdał sobie sprawę. Miał swoje własne pola, swoje własne żniwa... Z powrotem, do tyłu, żeglował w górę. Poza gorące łono ziemi, do jałowej krainy swoich przodków, do swej przeklętej, ludzkiej formy. Z powrotem... Niczym gąbka wchłaniająca krew, jego ciało wessało opar jego jestestwa. Ona. Ona. Dziękii ci składam za tak niezrównane obrazy, zwiastuny, twe prawe i święte dary. Żyję, by ci służyć... po same krańce świata. Wielebny otworzył oczy. I westchnął.

- Jezu Chryste! - krzyknął Phil. - Wystraszyłaś mnie na... - Śmierć, wiem. Przepraszam. W szoku Phil wyjechał na drugi pas jezdni, po czym odbił ostro z powrotem i zatrzymał się na poboczu. Kiedy za jego plecami pojawił się cień, trochę spanikował... Ale okazało się, że tym cieniem... była Vicki. - Po prostu... Po prostu musiałam z kimś porozmawiać - wyjaśniła. Przepraszam, jeśli cię wystraszyłam. Phil podjechał kawałek po poboczu, by porządnie zaparkować. - Dobra, nie ma sprawy - powiedział. - Ale naprawdę musiałaś się chować na tyle mojego cholernego wozu? Zawahała się. - Cóż, tak. Chyba tak. - Dlaczego?

Odgarnęła sprzed twarzy lśniące, rude włosy. - Powiedzmy, że miałam zły dzień. Phil poczekał chwilę, aż jego puls się uspokoi. Dłuższą chwilę, prawdę mówiąc. - Nie widziałem cię dziś w klubie. Co, wolny dzień? W lusterku zobaczył, jak Vicki opuszcza wzrok. - Coś w tym rodzaju. Nie wchodźmy w to. Dobra, powiedział sobie Phil, nie wchodźmy. O coś jednak musiał zapytać. - Siedziałem tam z Orlikiem Petersem. Znasz go może? - Wiem, kto to taki - odparła Vicki. - W moim zawodzie nie można nikogo, wiesz, faktycznie poznać. Nie wolno. Poza tym tak jest też o wiele łatwiej. Byłeś już w sali na zapleczu? - zapytała ostrzejszym tonem. - Och, tak - przyznał. - Niezłe widowisko. Jezu. Szkoda mi tych dziewczyn. - Daj sobie spokój. Wszyscy mają to gdzieś. Wyszła z wozu i przesiadła się na przednie siedzenie. Trzasnęły zamykane drzwi. Chryste, pomyślał Phil. Miała na sobie przycięte skośnie szorty, sandały i obcisły różowy top. Zgięła smukłe nogi, siadając w fotelu. Jej rude włosy lśniły niczym jakiś rzadki metal. - Twojego męża też tam nie widziałem - zauważył Phil. - Dziś jest zajęty. - Tak? - rzucił niedbale, ale w jego głowie pojawiła się setka pytań naraz. Zajęty? Czym zajęty? Negocjacjami z dystrybutorem? Zabijaniem kogucików wchodzących na jego teren? Kupowaniem ci następnej działki kokainy? Nie mógł jednak zadać żadnego z nich. Nie bez narażania na szwank swojej przykrywki. Musiał rozmawiać z Vicki w ten sam sposób, w jaki rozmawiał z Orlikiem. Nie spieszyć się, nie odkrywać kart, wyławiać okruchy informacji. - Chciałam tylko pogadać - powiedziała. - Może to zabrzmi żałośnie, ale nie pamiętam już, kiedy ostatnio mogłam z kimś normalnie porozmawiać. Wiesz, to niełatwe. W mojej sytuacji.

Phil potrafił sobie wyobrazić, co miała na myśli. Duża część tego, co czyniło z niej istotę ludzką, zostało zniszczone lub stało się bezużyteczne. Była teraz nie tyle osobą, co czymś na kształt ładnego obrazu zawieszonego w domu gangstera. Tylko że ten obraz można było sobie wypożyczyć, jeśli się miało dość pieniędzy. Będąc prostytutką, striptizerką, jak mogła się odnaleźć wśród innych ludzi? A do tego to małżeństwo z Codym Natterem... To musi być piekło... - Więc może powiesz mi, co cię trapi? - powiedział. Wyglądała przez okno, gdzieś w las pełen nocnych kształtów. Jednak Phil wiedział, że tak naprawdę patrzyła w swoje wnętrze. - Czasami mam wrażenie, że się rozpadam - powiedziała cicho, bardziej do siebie niż do niego. - Czasami budzę się i nie mogę uwierzyć, co mi się przytrafiło. Nie mogę zrozumieć, jakim cudem mogłam na to pozwolić. To musiał być dla ciebie poważny szok. - Co masz na myśli? Roześmiała się cynicznie. - Daj spokój, Phil. Przestań próbować być cały czas takim dżentelmenem. Ostatnim razem, kiedy mnie widziałeś, pracowałam w policji. Dziesięć lat później wracasz do miasteczka i dowiadujesz się, że rozbieram się w przydrożnym barze i kurwię na parkingu. Pewnie niezupełnie tego się spodziewałeś. - Cóż, jeśli się czegokolwiek nauczyłem, to że nie powinienem mieć żadnych oczekiwań w stosunku do ludzi. A zwłaszcza wobec siebie. - Tak? A co to niby miało znaczyć? Tym razem to Phil mógł się roześmiać. - Nie tylko ty się stoczyłaś od tamtych czasów. Nie wróciłem tu specjalnie dobrze ustawiony w życiu. Wróciłem, bo nie miałem już dokąd pójść. - Co się stało? - zapytała. - Nic mi o tym nie mówiłeś. Słyszałam tylko jakieś urywki od różnych ludzi. O strzelaninie. O jakimś dzieciaku. To była jego szansa. Wiedział, że może zmieszać kłamstwa z prawdą w taki sposób, by zadziałało to na jego korzyść. Może zaskarbić sobie jej zaufanie, udając, że zmienił się w typową szumowinę. Tak jak udawał przed Orlikiem. Jako tajniak tak

właśnie powinien postępować. Czas pocisnąć trochę kitu. - Jednej nocy zrobiliśmy wjazd na wytwórnię PCP. Poszło jak z płatka, co się rzadko zdarza, prawdę mówiąc. Jedynym problemem był taki jeden kutas, Dignazio. Był na mnie cięty. Zastrzelił jednego dzieciaka, czujkę, za pomocą nielegalnej amunicji, tak, aby wyglądało to na moją robotę. To była ściema, wrobił mnie. Ale i tak dostałem wilczy bilet. Spojrzała na niego ze współczuciem. - Czemu był na ciebie taki cięty? To był ten moment, idealna okazja, by zacząć zmyślać. By zbudować swoją przykrywkę. - Zacząłem brać. Tylko Dignazio o tym wiedział, chciał mnie uwalić. Ale wiedział, że jeśli spróbuje mi to udowodnić, wypłyną na wierzch jego własne gówna. Zobaczył w ciemnościach, jak intensywnie się weń wpatruje. - Zacząłeś brać? Ty? - Tak jest - skłamał Phil. - Miałem za sobą już kilka lat czesania amfy. Później przerzuciłem się na pył, bo tylko w ten sposób mogłem z nią skończyć. Wiedział, że ta historyjka, choć wyssana z palca, pozwoli nawiązać między nimi nić porozumienia. Pokazał jej słabość, do której mogła się bezpośrednio odnieść. Vicki wiedziała, że znajduje się na drodze ku zagładzie; gdyby uwierzyła, że Phil był na tej samej drodze, miałby ją w garści. A dzięki temu, jeśli szczęście dopisze, uda się uzyskać wgląd w interesy Nattera. - A teraz - kontynuował - próbuję rzucić pył, ale nie jestem w stanie. To cholernie trudne. - Nawet nie mów - skomentowała. - Próbuję przestać brać kokę już od dwóch lat. Nie jestem w stanie. Naprawdę bardzo się staram, ale... - Wiem - powiedział Phil. - Nie musisz mi mówić. Chyba ze wszystkim jest podobnie. Koka, pył, amfa, wóda, wiesz, że cię wykańczają, ale co możesz zrobić? Nałóg to nałóg. Zaległa między nimi cisza, ale tym razem Phil miał wrażenie, że to dobra cisza. Vicki mówiła głośno o naprawdę poważnych sprawach, a to był znak, że jego

historyjka działała. Siedzieli w ciemnościach z odchylonymi głowami, obserwowali tańce świetlików, słuchali cykania świerszczy. Phil uważał, że wypowiedział swoje kwestie poprawnie. Zyskał pewność, kiedy chwilę później otworzyła małą torebkę, która wisiała na jej nadgarstku. A może go sprawdzała? Nie, gdyby sądziła, że ściemniał nigdy by się przed nim tak nie otworzyła. Więc mogło to znaczyć tylko jedno. Ufa mi. Gdyby mi nie ufała, gdyby choć przez sekundę sądziła, że jestem gliną, nie ma, kurwa, szans, żeby robiła teraz coś takiego. W blasku księżyca nie widział zbyt wiele, ale zobaczył dość. Torebka zawierała typowe przybory prostytutki: szminkę, kredkę do oczu, paczkę chusteczek oraz oczywiście prezerwatywy. Ale spod tego wszystkiego Vicki wydobyła małą, szklaną fiolkę... Nie, nigdy w życiu nie czesałaby koki na moich oczach, gdyby miała mnie za tajniaka. - Chcesz trochę? - rzuciła bez przekonania. - Nie. Od tego zaczyna mnie telepać. Jak mówiłem, moja działka to pył. Z fiolki zwieszała się na srebrnym łańcuszku maleńka łyżeczka. Ze świadczącą o dużej wprawie szybkością Vicki wciągnęła z niej do nosa dwa strzały. Całe urządzenie znalazło się z powrotem w torebce, nim którekolwiek z nich zdążyło mrugnąć. - Jezu - szepnęła. To chyba dobre podsumowanie, uznał Phil. Odchyliła się na siedzeniu, zamykając oczy. Jej piersi, pociągająco wypełniające obcisły topik, unosiły się i opadały miarowo. A jeśli chodzi o wyraz jej twarzy... Widział to miliony razy. Źródło nałogu nie miało najmniejszego znaczenia, nieważne, kokaina, PCP, amfetamina, heroina; wyraz twarzy zawsze wyglądał identycznie. To nie była przyjemność, a jedynie bardzo wyraźna, choć abstrakcyjna, mieszanina ulgi, obrzydzenia i rezygnacji.

Dotyczyło to wszystkich uzależnionych. Był to wyraz twarzy kogoś, kto po raz kolejny poddał się władzy tej części siebie, która czyniła go niewolnikiem. Otaczał ich nocny spokój. Wiszący wysoko księżyc rzucał cienie wokół samochodu. W mroku przewalały się legiony świetlików, a z oddali dobiegało hipnotyczne cykanie świerszczy. Vicki powierciła się chwilę niespokojnie i westchnęła. Najgorsze, co mógłby teraz zrobić, to zacząć dopytywać się o jej źródło. Wiedział, że musi tu cały czas stąpać na palcach, podobnie jak w przypadku Orlika. Musi udowodnić, że stał się taki jak ona, że ma tak samo dokumentnie zrujnowane życie. - Może to i lepiej - powiedziała z mroczną wesołością. - Ty bierzesz pył, ja kokę... Nie da się nas nazwać modelowymi policjantami. Phil roześmiał się cicho. - Masz rację. Po czym wzruszył ramionami, żeby podkreślić, że nie przywiązuje do tego zbytniej uwagi, - Chyba się do tego nie nadawaliśmy. No i chuj. I tak był ze mnie kiepski glina. - Ja też nie tęsknię za tą robotą. Zrobiło się zbyt strasznie. - Strasznie? Co może być strasznego w patrolowaniu Crick City? - Nie masz nawet pojęcia, Phil - powiedziała, zapalając mentolowego papierosa. Niemrawo obserwowała, jak dym wypływa na zewnątrz przez otwarte okno. - Dość powiedzieć, że udało ci się wyrwać z miasteczka w samą porę. Pamiętasz Adamsa i Northa? - Tak, miejscowe chłopaki. Nie miałem okazji ich poznać, ale kojarzę, którzy to. Też pracowali dla Mullinsa, nie? - Aha. Po tym, jak wyleciałam, zaczęło się robić naprawdę niewesoło. - Co masz na myśli? - Mniejsza o szczegóły. Po prostu uwierz mi na słowo, sytuacja zrobiła się poważna. Rzecz w tym, że Adams i North pracowali nad tym. Phil łatwo mógł zgadnąć, co miała na myśli. Nattera i jego narkotykowy

biznes. Oczywiście nie mógł jej zdradzić, że to wie. Przynajmniej jeszcze nie teraz. - Dobra. No więc co z nimi? - Zniknęli - powiedziała Vicki. Zniknęli. Minęła chwila, nim dotarło do niego znaczenie tego słowa. Mullins powiedział mu, że zwyczajnie odeszli z pracy, bo znaleźli lepsze warunki gdzie indziej. Fairfox i hrabstwo Montgomery, mówił. A o ile pamiętał, North i Adams byli porządnymi gośćmi, niełatwo też byłoby ich nastraszyć. - Było kilka morderstw - powiedziała w końcu Vicki. - Dilerzy spoza miasta, głównie handlarze PCP. To było naprawdę okropne. Zostali zmasakrowani. Wyglądało to jak... Phil czekał w napięciu. Wolał jej nie naciskać, ale też bardzo chciał usłyszeć ciąg dalszy. Wytrzymał kilka sekund, po czym zapytał: - Jak co, Vicki? Wyglądała na naprawdę podenerwowaną, ale czy była to zasługa koki, czy może czegoś innego? - Ci kowboje, co to ich zamordowano... - powiedziała. Jej głos obniżył się tak bardzo, że przypominał skrzek. - Wyglądało to, jakby ich... obdarli. Ze skóry. Obdarli ze skóry. W jego głowie obracały się trybiki. Tak jak ten kogucik, którego znaleźliśmy. Rhodes. Był dilerem spoza miasteczka. I został obdarty ze skóry. - Słyszałam, że znaleźli co najmniej tuzin ciał. Za każdym razem taki sam modus operandi. Śledztwo prowadzili North i Adams. I pewnego dnia - jakieś cztery czy pięć miesięcy temu, jak sądzę - obaj zniknęli. Phil zagryzł wargę. Zniknęli, co? To był już drugi raz, kiedy słowa Vicki całkowicie przeczyły temu, co usłyszał od Mullinsa. A kiedy znaleźli ciało Rhodesa... Tak, wydawało się, że Mullins naprawdę był w szoku. Ale sprawiał również wrażenie... Cóż, Phil nie był pewien, jak to nazwać. Ale nie podobało mu się to. Po co Vicki miałaby wymyślać coś takiego? A jeśli mówiła prawdę, to czemu Mullins kłamał.

Jaka by nie była prawda, postanowił sobie, odkryję ją. - Więc co się z nimi stało? - wrócił do rozmowy. - Mam na myśli Adamsa i Northa. Jej głos ponownie zniżył się do skrzeku. - Nikt nie wie. Phil podrapał się po zarośniętym policzku. - Dobra. Ale gdybyś miała zgadywać? Uniosła brwi. - Ja? Sądzę, że zginęli z rąk tych samych ludzi, którzy zabijali dilerów. Pewnie teraz są na dnie jakiegoś bagna, z pokrywami od studzienek kanalizacyjnych u szyi. Jeśli chcesz znać moje zdanie, to za dużo wywęszyli, więc ktoś ich zlikwidował. - Tak, ale co mogli wywęszyć? Vicki oklapła. - Nie wiem. Ale ja wiem, pomyślał Phil. Wywęszyli narkotykowy biznes twojego mężusia. Dowiedzieli się za dużo. Więc ich zamordował. Coś mi mówi, że o tym wiesz Vicki. Ale nie powiesz, bo kryjesz swojego męża. Tego samego gościa, dla którego jesteś tylko kawałkiem mięsa, trofeum do pochwalenia się przed innymi bandziorami. Tego samego oślizgłego, obleśnego skurwysyna, który uzależnił cię od kokainy i zmusza do kurwienia się w przydrożnym barze. Ponownie sięgnęła do torebki, by powtórzyć pospieszny rytuał swojej samozagłady. W jej nosie zniknęły dwie kolejne łyżeczki białego proszku, a Phil ponownie czuł się rozdarty pomiędzy dwoma przeciwnymi pragnieniami. Jedna jego część zwijała się z bólu, podczas gdy druga, ta policyjna, wiedziała, że jeśli powie choć słowo sprzeciwu, to będzie to przedkładanie osobistych uczuć ponad dobro śledztwa. Jasna cholera, myślał bardzo powoli. Co ja mam zrobić? Kokaina nakręciła ją z powrotem. Twarz Vicki nabrała rumieńców. Oddech przyspieszył. Wydawało się, że ledwie może usiedzieć na miejscu. Zaczęła wciągać w nozdrza powietrze i nieświadomie pocierać rękami z góry na dół po swoich udach.

Skurwiel musi ci dawać towar pierwszej klasy, pomyślał Phil. Pewnie czysty. Im bardziej czysty tym lepiej, co? Tym łatwiej cię kontrolować, tym dokładniej zniszczysz sobie życie, aby mógł mieć swój symbol statusu. Po czym w jego głowie pojawiła się najsmutniejsza refleksja ze wszystkich... Ludzie, którzy byli uzależnieni od kokainy, nigdy nie żyli długo. Spalali się. Co zrobi Natter, kiedy już nic z niej nie zostanie? To samo, co pewnie, kurwa, zrobił Adamsowi i Northowi, i tym wszystkim pozostałym... Tak to właśnie działało. Kokainowe królowe w końcu stawały się bezużyteczne. Stawały się ciężarem. A ktoś taki jak Natter? Wyrzuci ją do śmieci, jak puszkę po piwie. To było ciężkie do zniesienia. Kiedyś kochał tę kobietę, a teraz siedział z nią w samochodzie i patrzył, jak wciąga do nosa śmierć. A świadomość, że zapewne nic nie może na to poradzić, tylko pogarszała jego samopoczucie. Ale co mógłby zrobić? Wygadać wszystko? Opowiedzieć o całej tajnej operacji? Zdradziłaby go w ułamku sekundy. Inne wyjście? Rzucić robotę i zaciągnąć ją na odwyk, doskonale wiedząc, że średnio udaje się uratować jedną osobę na dziesięć? Nie mam innego wyjścia, stwierdził z rezygnacją. Muszę grać w tę grę. - Phil? - spytała. - Tak? Chyba powinien był to przewidzieć. Jak mógł być tak ślepy? Była teraz nakręcona, naćpana po uszy i pomimo całej tej katastrofalnej przemiany, jaka w niej zaszła, jedno zapewne pozostało niezmienione - to, co do niego czuła, jestem jedyną osobą, która jej przypomina, że kiedyś istniało lepsze życie. Jej dłoń spoczywała na jego udzie. Czuł jej delikatne ciepło. - Jak to wszystko mogło się tak spierdolić? - zapytała zupełnie wyzutym z jakiejkolwiek nadziei tonem. - Nie wiem - odparł. Jej dłoń przesunęła się do góry, a jej ciało ku niemu.

- A może poudawajmy chwilę... że nic się między nami nie zmieniło? Poczuł silny impuls, który szarpnął nim, jak wycie syreny. Żeby ją odepchnąć, zbesztać, powiedzieć, że nie da się wrócić do tamtych czasów. Ale nie zrobił nic, by ją powstrzymać. W ogóle nic nie zrobił. Co w tych okolicznościach znaczyło tyle, co pełna zgoda. Nie musieli ponownie przełamywać lodów. Zamiast tego jakaś niezrozumiała siła w powietrzu pchnęła ich sobie nawzajem w ramiona... Połączyła ich noc. Od razu zaczęła go całować. Jej szczupłe, nagie ramiona z miejsca owinęły się wokół jego karku. Nie mogę tego zrobić! - zabronił sobie kategorycznie. To szaleństwo! Jestem gliną! Prowadzę śledztwo! Jej język przejechał po jego wargach. Dość! Już wystarczy! Kończę to w tym momencie! Rozpięła swój top i zdjęła go... Nie! - pomyślał Phil. Zsunęła z bioder szorty... Nie. A następnie majteczki. Nnn... Opór Phila sflaczał niczym maszyna, w której zabrakło paliwa. Zaczął się jej przyglądać. Jego serce zaczęło bić szybciej Siedziała przodem do niego, opierając się plecami o drzwi pasażera. Delikatny blask księżyca lśnił na jej marmurowej skórze, całe jej perfekcyjne ciało zdawało się świecić. - Kiedyś mówiłeś, że jestem piękna. - Nadal tak jest - odparł bez namysłu. Wydawało mu się, że ten głos należał do kogoś innego. - Piękniejsza, niż cię zapamiętałem. Znowu wsunęła się na niego, prześlizgując się przez srebrzysty półmrok. Schwyciła jego usta w otwarte wargi. Jedyne, co był w stanie zrobić, to paść do tyłu, półprzytomny. Księżyc świecił mu prosto w oczy, nie wiadomo, czy oskarżycielsko,

czy porozumiewawczo, jakby został utworzony z jego id. Jej ciepłe dłonie wędrowały po całym jego ciele, stopniowo rozpinając pasek, guzik przy spodniach, w końcu rozporek. Ich języki połączyły się. Jej duże piersi przesuwały się po jego tułowiu. - Nadal cię kocham - szepnęła mu do ucha. Och, Boże. Nie mów tego. Wszystko, tylko nie to... Jej dłonie znalazły gumkę od jego gatek i zaczęły ciągnąć je w dół. Nie wolno mi tego robić, zapłonęły słabo ostatnie ostrzegawcze myśli. Po czym ulotniły się niczym odfruwające w noc świetliki. Tak, wiedział, że nie powinien tego robić, ale teraz wiedział też, że zrobi to i tak.

Siedemnaście

Phil zaparkował na tyłach lokalnego Qwik-Stopu, jakiś kilometr od posterunku. Resztę drogi przez las pokonał na piechotę. Może była to przesadna ostrożność, ale uznał, że nie ma sensu ryzykować. Gdyby ktoś dostrzegł jego samochód w pobliżu siedziby policji, mogłoby to zepsuć cały plan infiltracji półświatka. Oczywiście, mógł zwyczajnie zadzwonić do Mullinsa, ale... To nie to samo, myślał, wychodząc zza starego aresztu i drepcząc przez parking. Muszę widzieć jego twarz. Phil nie lubił niedokończonych spraw. Było zaraz po dziewiątej, kiedy przeszedł przez tylne drzwi. Mullins nalewał sobie właśnie swojej okropnej kawy, jak zwykle żując tytoń. - No, no, patrzcie, kogo wiatr przygnał - zarechotał. - Wiesz co, Phil? Zaczynasz wyglądać jak czystej krwi wieśniak. Może ta tajniacka robota wydobywa

na wierzch twoje prawdziwe oblicze. - Jezu, oby nie - odparł Phil, ale wiedział, co Mullins miał na myśli. Wysokie buty, stare dżinsy, flanelowa koszula, no i dwudniowy zarost. Żeby grać swoją rolę, musiał dopasować do niej swój wygląd. - Jak to jest, że zawsze wiem, kiedy jesteś wkurzony? - zapytał Mullins. Nawet nie musisz nic mówić. Wystarczy, że na ciebie spojrzę. Phil usiadł na krześle. - Wiesz, co zrobiłem dziś rano, szefie? - Hmm, niech zgadnę... - Daruj sobie. Zadzwoniłem do działu kadr departamentu policji w Fairfax. Zadzwoniłem też do policji hrabstwa Montgomery. W żadnym z tych miejsc nie słyszeli o żadnym Adamsie ani Northcie. Powiedzieli, że nikt taki nie składał u nich papierów. - Jezusie. Mullins opadł na fotel za swoim biurkiem. Policyjna koszula na jego brzuchu wydawała się napięta do absolutnych granic wytrzymałości. - Jak mogłeś mnie okłamać, szefie? Mullins zastanowił się nad tym oskarżeniem. - Nie nazwałbym tego tak wprost kłamstwem. Powiedzmy, że było to... - Co? Taktyczne minięcie się z faktami? - O, to. Brzmi nieźle. Podoba mi się. Taktyczne minięcie się z faktami. Dorobiłeś się w pytkę słownictwa, Phil. - Chuj ze słownictwem - powiedział Phil. - Dlaczego powiedziałeś mi, że Adams i North odeszli do innych departamentów? Mullins westchnął głośno. - Ponieważ cię potrzebuję, Phil. Przez to PCP całe miasto zapada się po uszy w gównie, a ja razem z nim. Gdybym ci od razu powiedział, czemu North i Adams odeszli, pewnie byś nie przyjął tej roboty. - Więc powiedz mi to teraz. Co się z nimi stało? Nie żyją? - Nie żyją? - Mullins wlepił w niego spojrzenie. - Żyją, żyją, tylko zwiali w

cholerę. Kiedy zaczęło się robić naprawdę gorąco, rzucili ręczniki. Oddali odznaki i poszli w długą. Phil uśmiechnął się krzywo. - Do rzeczy. Cała historia, szefie. - Dobra. North i Adams badali tę sprawę z PCP przez kilka miesięcy. Odkryli możliwe położenie wytwórni Nattera, więc jednej nocy wszyscy trzej zrobiliśmy tam wjazd. Informator skierował nas na wzgórza za Hockleyami. - Co to był za informator? - Powiedzmy, że anonimowy donos. - No dobra. I co się stało? Mullins skrzywił się, jakby to wspomnienie wciąż było bolesne. - Stało się to, że o mało nie zginęliśmy. To była pułapka. Czekało tam na nas ze dwa tuziny tych skurwieli, cała, kurwa, armia. Phil nie do końca zrozumiał. - Jakich skurwieli? - Bagnowych. I wszyscy mieli karabiny i strzelby. Weszliśmy prosto w zasadzkę Nattera. Wyjechałem stamtąd z dupą pełną śrutu kaliber 16. Chcesz zobaczyć blizny? - Odpuszczę sobie - powiedział Phil. - Adams dostał z 0,308 w udo, miał strzaskaną kość. Kula rozpadła się i rozszarpała mu w chuj kolano, biedny drań będzie kuśtykał do końca życia. A Northa trafili w ucho. Jeszcze pięć centymetrów, a urwałoby mu łeb. Kiedy udało się nam stamtąd wydostać, radiowóz był tak podziurkowany, że nie nadawał się nawet do demolition derby. Phil odchylił się na krześle, przyglądając się swemu szefowi. Czoło Mullinsa pokryło się lekkim potem, a tłusta dłoń drżała lekko, kiedy sięgał po kawę. - Więc North i Adams się wystraszyli? - Tak jest - powiedział Mullins. - Powiedzieli, że mają dość, i trudno im się dziwić. North odszedł od razu, a Adams kiedy tylko zdjęli mu gips. Musiałem jeszcze chujowi zapłacić za dziesięć tygodni chorobowego.

Phil splótł ramiona na piersi. - To ciekawe, szefie. Ja słyszałem, że wcale nie rzucili roboty. Słyszałem, że zniknęli i nikt ich więcej nie widział. Mullins złożył usta jak do cmoknięcia, choć wyglądało to raczej, jakby właśnie ugryzł cytrynę. - Coś sporo ostatnimi czasy słyszysz, i myślę, że wiem, od kogo. Nie pozwól, żeby Vicki Steele zrobiła z ciebie frajera, Phil. - Kurwa, szefie. Nie byłeś ze mną szczery. Podaj mi choć jeden powód, dla którego miałbym jej nie wierzyć. - Podam ci nawet kilka - powiedział Mullins. - To nimfomanka, striptizerka, narkomanka i dziwka. A do tego jest żoną Cody’ego Nattera. - Mullins wypluł tytoń do kosza i załadował sobie następną porcję. - North nosi listy w Bowie, w Maryland. Po tym jak oberwał, powiedział, że nie chce już być gliniarzem. Adams z bratem wzięli pożyczkę i kupili monopolowy w Whitehall. Jeśli myślisz, że wciskam ci kit, to proszę, tu jest mój kołonotatnik, znajdź ich numery i zadzwoń. Daj sobie spokój, pomyślał Phil. Wychodziło, że Mullins był czysty. Ale była jeszcze jedna sprawa... - No dobra, więc zrobiłeś mnie w ciula... - Wcale nie - przerwał mu Mullins. - Taktycznie minąłem się z faktami. - Dobrze. Ale dlaczego? - Mówiłem już. Bałem się, że nie weźmiesz tej roboty, jeśli od razu powiem ci wszystko. Zamierzałem ci powiedzieć w tym tygodniu, prawdę mówiąc. Uznałem, że będziesz bardziej wyrozumiały, kiedy już na dobre zajmiesz się śledztwem. - Trochę to wszystko chujowe, co? - Cóż, tak - przyznał Mullins. - Ale spójrz prawdzie w oczy, Phil. Jeśli raz byłeś gliniarzem, zawsze nim będziesz. Ta sprawa została dla ciebie stworzona. Chciałem tylko dać ci trochę czasu, żebyś się w nią wkręcił. I tak byś ją wziął, prawda? Phil milczał, ale wiedział, że szef ma rację. Zna mnie lepiej, niż myślałem. - Jeszcze jedna rzecz - powiedział po chwili.

- Niech zgadnę. Twoja luba wypaplała o Northcie i Adamsie. Rozsądnie byłoby założyć, że wypaplała coś jeszcze. Trupy? - Tak, szefie. Trupy. Vicki mówiła, że było ich ponad tuzin i wszystkie były tak samo zmasakrowane jak Rhodes. Mullins zbył to machnięciem ręki. - Żaden tuzin, kurde, najwyżej siedem czy osiem i, tak, były tak samo sprawione jak Rhodes. Sami handlarze PCP spoza miasteczka. Sądzę, że Natter każe swoim Bagnowym załatwiać każdego, kto próbuje robić mu konkurencję. - Mnie też się tak wydaje, ale nie o to chodzi - odparł Phil. - Miałoby pewien sens, gdybyś poinformował mnie o tych morderstwach jeszcze przed wysłaniem mnie w teren, nie uważasz? Mullins wzruszył ramionami. - Nie gorączkuj się. O tym też miałem ci zamiar powiedzieć, tak jak o Northcie i Adamsie. Ale uznałem, że lepiej będzie... - Dać mi najpierw czas, żebym się wkręcił w sprawę? - Tak jest. Wydawało się, że zmarszczone brwi stały się już nieodłącznym elementem twarzy Phila. Mullins splunął ponownie, popił trochę kawy i podrapał się po brzuchu. - Tamtej nocy niemal nas wystrzelali, bo nie mieliśmy zielonego pojęcia, co robimy. North i Adams oczywiście byli dobrymi gliniarzami, jak na małe miasteczko. Nie mieli jednak wiedzy potrzebnej do prowadzenia poważnego śledztwa z narkotykami i morderstwami. Ja też jej nie mam. Ale ty wiesz, co robisz. Jesteś ekspertem od takiej roboty. Chryste, przecież w mieście nie robiłeś nic innego. Gdybym chociaż przez chwilę sądził, że brak ci doświadczenia, by poradzić sobie z pieprznikiem tego kalibru, nigdy w życiu nie wyciągnąłbym cię z tej zjebanej fabryki włóczki. Dałem ci szansę, bo uznałem, że na nią zasługujesz. Niewielu szefów policji by tak postąpiło - podrapał się po głowie - biorąc pod uwagę smród, który się za tobą ciągnie od śmierci tamtego dzieciaka. To drobne przypomnienie ostudziło nieco Phila. Było w tym dużo racji; znał

metody działania gangów narkotykowych jak własną kieszeń i wiedział, czego się spodziewać. Ale Mullins? Albo takie chłopki-roztropki jak North i Adams? Nic dziwnego, że mało nie przypłacili tego życiem. Nie potrafiliby odróżnić PCP od PCV. W jego głowie pojawiła się też kolejna drażniąca myśl. Kim jestem, żeby wkurzać się o nieprzestrzeganie protokołu? Wróciły doń wspomnienia ostatniej nocy. I Vicki. Kochali się w jego wozie przez ponad godzinę. Sam też niezupełnie go przestrzegałem, musiał przyznać. - Więc wyłóżmy wszystkie karty na stół - zaczął ponownie Mullins. - Jeśli nie zajmiesz się tą sprawą, nie minie sporo czasu, nim dowie się o niej całe hrabstwo, gazety, telewizja. Pewnie, mam w tym swój prywatny interes, nie mówię, że nie. Taką mam, kurwa, pracę, wiesz. Natter i jego Bagnowi zmieniają to miasto w rynsztok, którym i ja popłynę, jeśli im się uda. Ale tu nie chodzi tylko o pracę. Ta zabita dechami, zaszczana wiocha to mój dom, tak samo zresztą jak twój, Phil, czy ci się to podoba, czy nie. Nic mi nie jesteś winien i nie oczekuję, że będziesz nadstawiał karku tylko po to, żebym zachował ciepłą posadkę szefa policji. Ale, kurwa, Phil, na pewno choć trochę cię obchodzi to, co Natter tu wyrabia. Wciąga w to, kurwa, dzieci, spycha je do szamba, odbierając im nawet te marne szanse na porządne życie, jakie by tu miały. - Byłem w wydziale narkotykowym przez kilka lat, szefie - odświeżył pamięć bossa Phil. - Wiem, co to gówno robi z dziećmi. Mullins ponownie strzyknął śliną. - I nie zapominaj, co Natter zrobił twojej byłej. Kolejne przypomnienie. Phil poruszył się niespokojnie na krześle. - Więc jak mówiłem, jeśli uważasz, że zrobiłem źle, to przepraszam. A jeśli chcesz z miejsca oddać mi odznakę i kazać spadać na drzewo, zrozumiem. Do diabła, chyba sobie na to zasłużyłem. Pewnie, taka sprawa może się zmienić w niezły pieprznik, ale to wiedziałeś od początku. Nie robiłem cię w balona, Phil. Po prostu

nie chciałem zwalać na twoją głowę za dużo naraz. - Spokojnie, szefie. Nie zamierzam oddawać ci odznaki. Po prostu spróbuj w przyszłości mówić mi nieco więcej. - Jasna sprawa. - Mullins zatarł ręce. - Więc znowu jesteśmy przyjaciółmi? - Pewnie, szefie. - Świetnie. To powiedz mi teraz, co wyniuchałeś wczoraj wieczorem w Szallonej Sallee. - Gadałem z Orlikiem Petersem... - Tym twoim ziomkiem z kartoteką ciężką od anielskiego pyłu? - Tak, ale nie przycisnąłem go ani nic. Jeszcze jest na to za wcześnie. Jeśli mam zdobyć jego zaufanie, muszę poczekać, aż się poczuje pewnie w moim towarzystwie. A poza tym, tak, wpadłem wczoraj na Vicki. - Oj, wpadłeś chłopie, jak cholera. - Uznałem, że jeśli się z nimi zakumpluję, to zaczną rozpowiadać, że jestem spoko. A wtedy będę mógł się zbliżyć do sieci Nattera. Vicki sprzedałem historyjkę, że jestem ćpunem, a Peters pewnie ma mnie teraz za zboczka. - Zboczka? - zapytał Mullins. - A to czemu? Na samo wspomnienie żołądek Phila poruszył się niespokojnie. - Natter ma dodatkową salę na zapleczu klubu. Wpuszcza tam tylko wybranych. Mullins zrobił dziwną minę. - Salę na zapleczu? I co tam się dzieje? Grają w oczko na pieniądze? - Sam tak z początku myślałem, ale nie. Dostałem się tam z pomocą Orlika, to zaufany bywalec. Mają tam drugą scenę ze striptizem. Występują tam Bagnowe. Mullins o mało nie wypluł kawy i tytoniu jednocześnie. - Jaja sobie ze mnie robisz, prawda? - Chciałbym, żeby tak było, szefie. To było ohydne, ale udawałem, że mi się podoba. - Mądry ruch - powiedział Mullins, wycierając usta serwetką. Zostały na niej brązowe ślady. - Tylko pojebańcy chcieliby oglądać coś takiego, a założę się, że należy do nich połowa dystrybutorów Nattera.

- Ja też tak sądzę - odparł Phil. - Spróbuję chodzić tam tak często, jak się da, i porównywać stałych bywalców z gębami na zdjęciach, które robiłem na parkingu. Powinienem być w stanie zidentyfikować wozy niektórych z nich. Potem sprawdzę tablice w rejestrze pojazdów, zdobędę ich nazwiska i sprawdzę kartoteki. Wtedy będziemy wiedzieć, na kogo szczególnie mieć oko. Przy okazji będę cały czas nadstawiał uszu. Mullins kiwnął głową. - Dobra jest, wydaje się, że znajdujesz się na właściwym tropie. Kontynuuj i, na miłość boską, bądź ostrożny. Phil wstał, szykując się do wyjścia. - Nie martw się o mnie, szefie. Może i jestem zjebem, ale nie jestem głupi. - Ta? - mruknął Mullins, spoglądając nań jednym okiem. - Bzykanie się z Vicki wygląda mi na niezłą głupotę. Ten komentarz wprawił Phila w chwilowe osłupienie. Na pewno zgaduje. Nie ma takiej możliwości, żeby wiedział o tym, co między nami zaszło w nocy. Absolutnie żadnej możliwości. - Czas gierek minął, szefie. Co każe ci myśleć, że się z nią... „bzykam”? - Parę rzeczy - odparł Mullins. - Po pierwsze, jak to mawiają, stara miłość nie rdzewieje... - Daj spokój, szefie - mruknął Phil. - To się skończyło dziesięć lat temu. - Po drugie - zignorował go Mullins. Odkąd skumała się z Natterem, zmieniła się w podstępną małą sukę. Owinięcie sobie wokół palca takiego prostego chłopaka jak ty to dla niej bułka z masłem. Phil przewrócił oczami i jęknął. - No i wreszcie po trzecie. Jeśli to nie jej szminka na twojej szyi, to niby czyja? Orlika, kurwa, Petersa? Oczy Phila rozszerzyły się. Wali w chuja, powtarzał sobie, dopóki nie przeciągnął palcami po szyi. O nie. O kurwa, pomyślał w następnej kolejności. Jego palce były teraz zabarwione na czerwono...

- Więc pozwól, że dam ci radę, Phil. - Mullins sprawnie wszedł w rolę zastępczego ojca. - Nie jesteś pierwszym facetem w historii, którego zwiodła baba, ani nawet pierwszym, któremu zrobiła to Vicki. Twoja była trzyma z niebezpiecznymi typami. To mordercy. Ostatnia rzecz, jakiej bym chciał, to żebyś znów zaczął ją dymać i się do niej uwiązał. Pewnie, taka jest ludzka natura, faceci myślą przy użyciu fujarek, a nie mózgów. Ale mam nadzieję, że jesteś zbyt bystry, żeby dać się nabrać na jej sztuczki. Phil nie miał żadnego usprawiedliwienia dla tego, co stało się zeszłej nocy. Zjebałem, przyznał. Ale skąd się brała u Mullinsa ta pewność siebie? - Dobra, szefie, złapałeś mnie. Źle oceniłem sytuację. - Źle oceniłeś sytuację? - Mullins parsknął kawowo-tytoniowym rechotem. Chyba raczej zamieniłeś się z chujem na rozumy. Kiedy ostatnio siedziałeś na klopie, musiałeś wysrać cały zdrowy rozsądek. Nie rób tego więcej. Ona przerobi cię na mielonkę. Owinie cię sobie wokół palca jak idiotę i spieprzysz całą operację, a może nawet dasz się zabić. - Mullins wycelował w niego swój wielki paluch niczym tyczkę. - Rusz głową, Phil. Trzymaj się z dala od jej majtek, bo jeszcze na nich zawiśniesz. - Szefie - zaoponował Phil - z twojego opisu wychodzi, że jest drugą Lukrecją Borgią. Dlaczego sądzisz, że jest tak niebezpieczna, co? Powiedz mi. - A powiem, bystrzaku. - Nalana twarz Mullinsa pociemniała, jakby znowu połknął coś bardzo gorzkiego. - Pamiętasz, jak ci mówiłem, że pojechaliśmy do tej domniemanej wytwórni Nattera i o mało nie zginęliśmy z rąk Bagnowych? - Tak, ktoś was wrobił - przypomniał sobie Phil. - Więc? Małe, zapadnięte oczka Mullinsa wbiły się w odległy punkt. - Tak, ktoś nas wrobił. Tym kimś była Vicki Steele - powiedział.

- Niezła fura, co? - zażartował Phil i otworzył drzwi malibu od strony pasażera. Na tylnym siedzeniu walała się cała góra śmiecia, tapicerka pokryta była siatką pęknięć, a lakier na karoserii przypominał zaschnięte błoto. Powinienem był

przynajmniej sprzątnąć ten syf z tyłu, zauważył z żalem. Pomyśli, że jestem niechlujem. - Jesteś strasznym niechlujem, Phil - powiedziała Susan. - Ale nie bierz tego do siebie. Phil przekręcił kluczyk i przygazował, czekając, aż stary silnik wejdzie na obroty. - Nigdy nie oceniaj mężczyzny po jego samochodzie. Ferrari stoi teraz w warsztacie na tuningu. Gdyby nie to, to nim byśmy teraz jechali. - Ferrari, co? - Susan uśmiechnęła się. - A żyletki też zostawiłeś w warsztacie? - Hej - zaprotestował Phil. - Myślisz, że lubię chodzić taki zarośnięty? Moim obowiązkiem służbowym, jako tajniaka pracującego nad niebezpieczną sprawą, jest posiadanie tak zakazanej mordy, jak to tylko możliwe. A powiem ci, że to niełatwe, kiedy jest się takim przystojniakiem jak ja. - Twoją sumienność przerasta jedynie twa niezwykła skromność - odparła Susan, opuszczając szybę. - Muszę jednak przyznać, jesteś najładniejszym wioskowym bandziorem, jakiego widziałam od dłuższego czasu. - Ten komplement naprawdę mnie poruszył. Phil ruszył spod frontowego wejścia pensjonatu pani Crane i wyjechał na Drogę. - A teraz - powiedział - skoro wreszcie udało mi się wyciągnąć cię na randkę, mam jedno bardzo ważne pytanie. - Jakie? - Dokąd jedziemy? - Hej, to ty zaprosiłeś mnie, a nie na odwrót, pamiętasz? Układanie planu wieczoru należy do ciebie. - Dobra. Zrobię ci niespodziankę. Prawdę mówiąc, Phil nie miał zielonego pojęcia, dokąd ją zabrać. Wiedział jedynie, że skoro pracował teraz jako tajniak, nie mogło to być żadne miejsce w miasteczku. - Więc jak tam, ludzie z Szallonej Sallee kupują twoją historyjkę? - zapytała

Susan. - Tak, tak sądzę. Gdyby myśleli, że jestem gliniarzem, w życiu nie wpuściliby mnie na zaplecze. Ale po chwili mroczniejszy głos, być może należący do jego poczucia winy, dodał: Tak jest, Phil. A gdyby Vicki sądziła, że jesteś gliniarzem, na pewno nie wciągałaby przy tobie koki, co? Ani by się z tobą nie chciała pieprzyć. Nieźle sobie ustawiłeś tę swoją małą konfidentkę, stary, nie? Bierzesz co najlepsze z obu światów, co? Wykorzystujesz ją do zdobywania informacji oraz jako obiekt seksualny. Możesz sobie pogratulować. Myśli te sprawiały, że czuł się słabo. Nie chciał się w nie zagłębiać, więc wrócił do odpowiadania na pytania towarzyszki. - Wiedziałbym, gdyby mnie przejrzeli. A trzymanie sztamy z Orlikiem Petersem dodaje mi tylko wiarygodności, bo to stały bywalec. Jeżeli tylko nie strzelę żadnej gafy, to ich rozpracuję. - To może być trudniejsze, niż ci się wydaje - powiedziała Susan. - Dlaczego? - A co, jeśli będziesz musiał dowieść, że jesteś jednym z nich? Powiedzmy, że którejś nocy w Sallee ktoś zacznie przypalać pył i zaoferuje ci działkę. Co wtedy? Był to problem, nad którym musiał się zastanowić każdy tajniak. - To dobre pytanie, a odpowiedź jest chyba taka, że nie wiem. W sprzyjających okolicznościach pewnie udałoby mi się to symulować. Będę się tym martwił, kiedy zostanę do tego zmuszony. - Nie boisz się? A co z Natterem i jego ludźmi? Jeśli tylko zwęszą, że jesteś gliną... - Wiem. Tak, jest to trochę straszne. Będę się trzymał od Nattera na dystans. Nigdy nie rozpracowuje się mafiosa bezpośrednio, robi się to przez jego ludzi. Nauczyłem się, żeby działać naprawdę ostrożnie. Zawiózł ją do starej, rodzinnej, nawodnej restauracji o kompletnie absurdalnej nazwie „U Kapitana Słonego,” położonej tuż za miasteczkiem. - Rany, ładnie tu - skomentowała Susan, kiedy weszli na tylny pomost. Znad

ich stolika rozciągał się wspaniały widok na zatokę. - Nie słyszałam nigdy o tym miejscu. Co za znalezisko. - Mieliśmy szczęście - przyznał. - Nie wiedziałem nawet, czy nie zbankrutowali. Ale o ile dobrze pamiętam, mają tu świetne kraby na parze. Kiedyś... Co właściwie zamierzał powiedzieć? Odbiło mu? Kiedyś często zabierałem tu Vicki. - Kiedyś często tu przychodziłem - powiedział szybko. - Czasami rybacy wprowadzali tu łodzie prosto do doku i wyładowywali całe kosze świeżych krabów i ostryg. Susan wydawała się poruszona rozciągającym się stąd widokiem. Delikatna bryza rozwiewała jej jasne włosy. Phil nie mógł się powstrzymać, by na nią nie zerknąć. On też był poruszony, ale nie była to zasługa zatoki. Była to zasługa Susan. Uderzyło to w niego bezpośrednio - jej proste, naturalne piękno. Jej niewymuszona gracja. Jej bezpretensjonalny sposób bycia. Ponownie przyszło mu do głowy, że było to dokładne przeciwieństwo stylu Vicki. Piękno Susan wydawało się prawdziwsze, bardziej autentyczne. Sprawiało wrażenie, jakby oddawało ją wprost, bez żadnego lukru. Nie malowała się ani nie nosiła drogich ubrań, nie dbała o pozory. Phil czuł przemożną siłę przyciągania... I równie silne wyrzuty sumienia. Jakie miałby szanse u Susan, gdyby dowiedziała się, co wczoraj w nocy zaszło między nim a Vicki? Zamówił dzbanek mrożonej herbaty, tuzin ostryg i kraby z pary. - Ostrygi to sobie odpuszczę - powiedziała Susan, spoglądając z ukosa na talerz. - Jakoś trudno mi się zdobyć na zjedzenie czegoś, co ciągle żyje. - To wszystko kwestia definicji, moja droga - powiedział Phil, po czym wyssał jedną wprost ze skorupy. - Zaręczam ci, ta ostryga nic nie poczuła. Kiedy przyniesiono kraby, dał jej krótką lekcję zdradzającą techniki ich spożywania. - Kraby można jeść tylko na jeden sposób - zacytował. - Jak barbarzyńca.

Rozerwał jednego w dłoniach, po czym zaczął metodycznie wyskubywać mięso. W trakcie posiłku Phil unikał tematów związanych z pracą. Zamiast tego rozmawiali o studiach Susan, wartości jej przyszłego dyplomu, jej planach na przyszłość. W jakiś sposób zazdrościł jej. Miała przed sobą cele do osiągnięcia, miejsca do odwiedzenia. Tak jak ja miałem jakieś dziesięć lat temu, pomyślał apatycznie. Mam nadzieję, że jej się bardziej poszczęści... Wyglądało na to, że Susan polubiła tę restaurację i pozbawiony krztyny elegancji proces jedzenia krabów. Polubiła też chyba jego towarzystwo. Phil wiedział, że nie powinien się gorączkować. Chciał, żeby czuła się przy nim dobrze, chciał, żeby go polubiła. Nie był do końca pewny, co miało z tego wyniknąć - miał tylko nadzieję, że będzie to coś dobrego. Ale coś wciąż nie dawało mu spokoju. Był za bardzo zajęty Susan, by o tym myśleć. Odpychał to od siebie, nie pozwalał przeniknąć do świadomości. Ale kiedy tylko Susan poszła do toalety, uderzyło to weń z pełną mocą. Vicki. I to, co mówił o niej Mullins... Przesadzał? A może faktycznie znał Vicki lepiej niż Phil? Z absolutną pewnością stwierdził, że to ona sprzedała ich Natterowi. Ale... Czy to możliwe? - zastanawiał się. Odsunął niezjedzone kraby na bok i pogrążył się w myślach. Miał nadzieję, że Mullins przesadzał, ale jedna rzecz nie ulegała wątpliwości - nie sposób było przesadzić, podsumowując wydarzenia poprzedniej nocy. Chryste, pomyślał Phil. Tutaj, wprost na przednim siedzeniu mojego malibu... Obrazy odcisnęły się w jego umyśle niczym wypalone żelazem. Vicki była nienasycona. Był zaskoczony, wręcz zszokowany. Runęła nań jak seksualna lawina, przytłoczyła swoją zmysłowością, rozpaliła do czerwoności, zwaliła z nóg. W jednej sekundzie siedzieli i rozmawiali, w następnej zmienili się w kotłowaninę nagich ciał,

przewalających się po szoferce. Każda sekunda wydawała się złożona z niepozostawiającej chwili na oddech nawałnicy obrazów - wymach lśniących włosów, krągłość bioder, linie twarzy - migających szaleńczo klatek w maniackim filmie. Jej obnażone, gorące piersi rozpłaszczały się raz po raz na jego torsie; jej skóra ślizgała się po jego skórze, jakby była naoliwiona. Noc otoczyła ich kokonem, upał skleił w jedno ciało. Jej dłonie atakowały go, pospiesznie, desperacko, ale też z wiedzą i precyzją jej język obracał się w jego ustach, jej zęby skubały skórę, jej kończyny skrępowały go niczym sznury w komnacie tortur. Każde dotknięcie i pieszczota, każdy jęk, pocałunek i ruch języka przesuwał Phila o krok bliżej przepaści. W każdej sekundzie miał wrażenie, że zaraz może runąć w dół... Nigdy wcześniej nie zaznał rzeczy, które mu wtedy robiła - ani z Vicki, kiedy jeszcze byli razem, ani z żadną inną kobietą. Była dzika, tak, ale... Zbyt dzika. Była niczym drapieżna bestia. Pragnienia Phila, jak również jej własne, były zwierzyną. Ścigała je i pożerała... A kiedy to się skończyło, padł wyczerpany na fotel, niczym satyr po dionizyjskim rozpasaniu. Wątpił, żeby kiedykolwiek wcześniej czuł się tak pierwotnie. Pomimo całej intensywności doświadczenie wydawało się niemal nierealne. Nie miało to wszystko żadnego głębszego znaczenia, nie towarzyszyły temu żadne uczucia. Były tam tylko dwa upiory, oszalałe w świetle księżyca. A teraz, siedząc pomiędzy rozrzuconymi skorupami krabów, spoglądając na refleksy zachodzącego słońca na wodach zatoki, jeszcze bardziej żałował, że to się zdarzyło. Przez te dziesięć lat Vicki przeszła ostry trening. Jej życie miało nowego pana - zimnego i mrocznego pana, alchemika dusz. Zmienił jej marzenia w całopalne ofiary, a jej serce w zdesperowane, żałosne stworzonko, które nie miało czego wyglądać ani gdzie się podziać. A wtedy wrócił dochodzący z ciemności głos, który często ostatnio do niego przemawiał i podsuwał mu przed twarz prawdę. Prawdę, o której istnieniu doskonale wiedział, ale o której wolałby nie myśleć.

Jest zwykłą, ćpającą kokę kurwą... Zmrużył oczy, spoglądając w słońce. I to twoja wina, zaprzeczysz, Phil? Zostawiłeś ją na pastwę losu. Rzuciłeś wilkom na pożarcie. Kajałeś jej zabierać swoją miłość i iść w cholerę. I poszła, prosto w objęcia Nattera, który zmienił ją w narkomankę i przydrożną kurwę. Dobra robota, Phil. Jesteś facetem pierwsza klasa. - Zejdź ze mnie - wyszeptał pod adresem głosu. Tak jest, niezły z ciebie gość. Nie dość, że ją przerżnąłeś, to jeszcze ją okłamałeś. Nie jest dla ciebie niczym więcej niż źródłem informacji. Wykorzystujesz ją, Phil. Masz głęboko gdzieś jej los, interesuje cię tylko twoje przeklęte śledztwo. - Spierdalaj, głosie. A co robisz teraz? Jesteś na randce z prawdziwą kobietą, nie jakąś kurwą z wielkimi cycami. Co by zrobiła, Phil? Co Susan by zrobiła, gdyby dowiedziała się, że wczoraj pieprzyłeś się z przydrożną kurwą, z ćpunką? - Zamknij się. Ją też przerżniesz? Będziesz się pieprzył z Susan, tak jak z tą kurwą wczoraj? - Sczeźnij w piekle. Już tam jestem, odpowiedział głos. A ty? Gdzie w takim razie ty jesteś? Głos umilkł. Był to oczywiście jego własny głos, część jego umysłu, która nienawidziła go za to, co robił. Czy faktycznie ją wykorzystywał? Czy naprawdę odpowiadał za zrujnowanie życia Vicki? I czy naprawdę wykorzystywał jej nieszczęście, by posunąć naprzód śledztwo? Nie chciał tego wiedzieć. Poczucie winy nie chciało się od niego odczepić, bzyczało mu w uchu niczym uparty giez. Czuł się zmęczony, wydrenowany z sił. Nie było to może zmęczenie fizyczne, jak po wczorajszym spotkaniu z Vicki, lecz mentalne, ale efekt był podobny. - To było fajne - stwierdziła Susan, kiedy wracali do samochodu. Powinniśmy tu kiedyś wpaść znowu.

- Tak, to super miejsce - odparł Phil, nieco oszołomiony. Jej komentarz być może nie znaczył nic szczególnego, ale chyba nie czyniłaby podobnej sugestii, gdyby nie zamierzała się z nim więcej spotykać? W najgorszym wypadku mógł to przyjąć za potwierdzenie, że ich pierwsza randka była udana. Ale było ciągle wcześnie, a skoro Phil właściwie sam ustalał godziny swojej pracy, nie musiał donikąd się spieszyć. Dokąd ją jeszcze zabrać? - Hej, Phil - powiedziała. - Wiem, że to zabrzmi naprawdę cienko, ale... - Niech zgadnę - powiedział, otwierając jej drzwi od wozu. - Musisz dziś wcześnie wrócić do domu. - Nie, muszę iść do biblioteki. - Do biblioteki? - Twarz Phila zmarszczyła się. - Po co? - Zapomniałam moich zeszytów. Chciałabym je stamtąd zabrać, zanim ktoś wszystko zerżnie. Nie masz nic przeciwko? Phil prawie się roześmiał. Przynajmniej nie musiał się już zastanawiać, dokąd jechać. - Dobra jest. Następny przystanek - biblioteka. Uruchomił silnik i już miał ruszać, kiedy Susan dodała: - I dzięki za kolację. Po czym nachyliła się i bardzo delikatnie pocałowała go w usta.

Osiemnaście

Wyprawa do Millersville, gdzie mieściła się biblioteka hrabstwa, wymagała powrotu na Drogę i przejechania przez miasteczko. - Zobacz, więcej Bagnowych - zauważyła Susan, kiedy przejeżdżali przez skrzyżowanie z drogą prowadzącą na Most Starego Gubernatora.

Po chwili Phil ich zobaczył. Poboczem dreptały dwie postacie, chłopak przed dwudziestką i sporo młodsza dziewczyna, zapewne jego siostra. Ciągnęli za sobą stare worki, bez wątpienia wypełnione pustymi butelkami i puszkami, które znaleźli pod mostem. Było to częste miejsce popijawy miejscowych chuliganów, którzy zajeżdżali tam nocą i wyrzucali opróżnione flaszki wprost do rzeki. Śmieci były wymywane w końcu na brzeg, gdzie zbierali je ludzie wzgórz, głównie młodzi Bagnowi, by później sprzedać za marne grosze w punktach skupu. Zbieranie odpadków było jedyną pracą, jakiej większość z nich miała kiedykolwiek doświadczyć. Kiedy ich mijali, Susan odwróciła twarz. - Chryste, to tragiczne. Biedne dzieci. - Tak - zgodził się Phil. - Widuję je cały czas, jak zbierają śmieci albo zarzucają sznurki do strumieni, żeby złowić jakąś rybę. Spojrzał na tę dwójkę tylko przelotnie - niewyraźne, rozczochrane, brudne sylwetki odziane w podarte, na wpół zgnite szmaty. Dziewczynce brakowało prawej ręki, podczas gdy ręce chłopca były groteskowo długie, z dłońmi dyndającymi poniżej kolan. Ich zdeformowane głowy obróciły się, a dwie pary malutkich, szkarłatnych oczu wbiły pozbawione nadziei spojrzenia w przemykający samochód. - Niektórzy z Bagnowych wyglądają o wiele gorzej od innych - zauważył. - Jak ci dwoje... Chryste. - Jeśli dobrze rozumiem, to coś w rodzaju genetycznej loterii - powiedziała Susan. - Im więcej kazirodztwa w danej społeczności, tym bardziej zdeformowane rodzą się dzieci. A niektóre z genów są bardziej zdegenerowane od innych. Wczorajsza wizyta w Szallonej Sallee dobitnie tego dowiodła. Bagnowe tancerki, które widział Phil, były bez wątpienia zdegenerowane, ale odziedziczyły również wiele normalnych, a nawet budzących zazdrość cech. Musiał przyznać, że niektóre z nich nie przypominały Bagnowych, dopóki człowiek się dobrze nie przyjrzał. - A najdziwniejszy ze wszystkich jest sam Natter - ciągnął Phil, zjeżdżając z Drogi na szosę szybkiego ruchu. - Jest pokraczny i zdeformowany, ale pamiętam też,

że bardzo bystry. - Nie wiem o nim zbyt wiele - powiedziała Susan. - Ale parę lat temu byłam na zajęciach z socjologii, gdzie mówili o odosobnionych społecznościach. Kazirodztwo jako norma społeczna nie jest wcale takie rzadkie, nawet w dzisiejszych czasach. Istnienie w tych społecznościach jednostek, które pomimo wielkich deformacji fizycznych posiadają bardzo wysokie IQ, jest dość typowe. I to oni są zawsze przywódcami. - Pasuje do Nattera jak ulał. - No coż, jeśli chciałbyś się dowiedzieć czegoś więcej na ten temat, udajemy się w idealne miejsce. No tak, stwierdził. Biblioteka. Natter był Bagnowym, jego narkobiznes też prowadzili Bagnowi. Dobrym pomysłem byłoby dowiedzenie się o nich, ile się tylko da. Będzie wtedy umiał bardziej efektywnie sobie z nimi poradzić. Biblioteka pachniała staroświeckością - papierowy katalog zamiast komputerowego, do którego Phil przywykł na studiach. Susan pomogła mu znaleźć to, czego szukał, gdy zabrała już swoje zeszyty. Znaleźli kilka tytułów poruszających interesujący ich temat - od bardzo podstawowych, takich jak Kazirodztwo w Apallachach, do bardziej specjalistycznych - Zakłócenia procesu dziedziczenia i proces transfekcji genetycznej u ludzi. Kiedy wracali do samochodu, Phil taszczył ze sobą całe naręcze książek. - No to nie poczytam sobie dziś komiksów - stwierdził.

Koniec ich randki nadszedł niespodziewanie szybko. W końcu Susan też miała dziś pracę, i to nie w tak elastycznych godzinach co Phil. Przy drzwiach nie otrzymał nic poza pocałunkiem na dobranoc, ale też niczego więcej się nie spodziewał. Wywieranie nacisku byłoby teraz złym ruchem - a nawet katastrofalnym, jeśli miał zamiar dalej się z nią widywać. A zdecydowanie miał taki zamiar. A poza tym był to niezły pocałunek.

Tak, naprawdę ją lubię, mówił sobie, wchodząc do własnego pokoju. Jest taka... spoko. Aż ciężko było uwierzyć, że tak dobrze to szło, biorąc pod uwagę jej początkowe zdanie na jego temat. Zapewne ciągle miała nieco wątpliwości; któż by nie miał? Afera, przez którą odszedł z policji, miała już zawsze się za nim ciągnąć, nieważne, że w rzeczywistości był niewinny. Ale przynajmniej Susan wydawała się szczerze mu wierzyć. Daj jej trochę czasu, pomyślał. Nie musiał się przebierać do pracy. Dżinsy i koszula nadawały się w sam raz do infiltracji Sallee. Ale wciąż zostało mu nieco czasu do zabicia, więc zasiadł na swoim felernym krześle i zaczął czytać.

Jedno szybkie tłuczonko, pomyślał Oczko. Na nic więcej nie miał dziś czasu. O północy musiał odebrać dużą partię towaru z wytwórni Dziary w Tylersville. Ale mam jesze z godzinkę, uznał, spoglądając na zegarek. Załatwię to szybko. Tłuczonko nigdy nie zabierało mu dużo czasu. Pojechał za wozem pokracznego alfonsika starą przecinką odchodzącą od Drogi w las. Oczko usłyszał w Sallee, że u dzieciaka można ustawić się na numerek z Bagnową. Cena okazała się do przyjęcia. Zwłaszcza, że ta laska, którą widział na zapleczu klubu... O tak, pomyślał. Odkąd tylko zobaczył ją na scenie, wiedział, że musi jej zrobić tłuczonko. Usłyszał, że załatwia się to z tym dzieciakiem o wielkiej głowie. Oczko uznał, że młody musiał być alfonsem Nattera - dlatego właśnie pilnował drzwi. - Pięć dych za pół godziny - wyrecytował dzieciak. - Siedemdziesiąt pięć za całą. Więcej, jak chce coś ekstra. - Ekstra, co? - Oczko prawidłowo odczytał komunikat. Wyciągnął z kieszeni dwie setki. - A mogę ją trochę obić? - Pewnie, tylko jej nie potnie ani nie zabije. Bo Cody się wkurwi. Cody, pomyślał Oczko. Czyli Cody Natter. Bagnowy. Ten wielki pokurwieniec to ktoś, z

kim nawet Oczko nie chciałby zadzierać. Wszyscy wiedzieli, że Bagnowi trzymają się razem. Poza tym... było w nich coś, od czego człowiekowi ciarki przechodziły po plecach. Kiedy młody zgarnął sałatę, Oczko zauważył, że ma po dwa kciuki u każdej dłoni. - Pojedzie za mną - powiedział dzieciak. - To niedaleko. Zryta koleinami droga przecinała las, a następnie biegła skrajem łąki. Było dziś gorąco i duszno, ale Oczko tak właśnie lubił i bez tego robiło mu się gorąco na myśl o Bagnowej, której taniec otworzył dzisiejszy program. Miała cztery cycki. Słyszał o takich, ale pierwszy raz zobaczył to na własne oczy. Do tego miała malutkie, miniaturowe usteczka, zapewne nawet za małe, by włożyć w nie papierosa. O tak. To będzie naprawdę tłuczonko pierwsza klasa. No bo to było tak, że bez tłuczenia nie było później żadnej zabawy. Tak właśnie lubił - kiedy coś się działo. Oczywiście raz czy dwa trochę go poniosło. Kiedyś na przykład zabrał tę przydrożną dziwkę przy Bonfire. Najpierw zdzielił ją parę razy z liścia, a później zakneblował, kiedy zaczęła za bardzo hałasować, wcisnął jej w gębę solidny zwitek papieru toaletowego i przewiązał między zębami jej własną pończochą. Wtedy dopiero zabrał się do porządnego tłuczenia. Kompletnie zmasakrował jej twarz - kiedy skończył, wyglądała jak rozpaćkane ciasto z jagodami - po czym wsadził jej od tyłu. Tylko że nagle zrobiła się tam strasznie luźna, a kiedy obrócił ją na plecy, żeby sprawdzić, co jest grane, zobaczył, że chyba trochę za mocno obił tę jej śliczną buzię, bo dziewczyna była kompletnie martwa. No cóż. Prawdę mówiąc, w swoim życiu zabił już kilka dziewczyn - za każdym razem był to wypadek, tak jakby. Ale w porównaniu do jego okazjonalnego wspólnika, Jake’a Rhodesa? To był dopiero gość, który uwielbiał tłuc laski. Zabił ich całe mnóstwo, i to z zimną krwią. Zabawne zresztą, kiedy Oczko o tym pomyślał, zdał sobie sprawę, że, kurde, nie widział starego Jake’a już od ponad miesiąca. Pewnie włóczy się po melinach, uznał. Szuka zabawy.

Tego właśnie Oczko pragnął przede wszystkim: dobrze się zabawić. A ta Bagnowa - to, że była tak pomutowana - doda wszystkiemu ekstra smaczku... Kiedy półciężarówka młodego zatrzymała się na nierównym podjeździe, Oczko miał już członka twardego jak skała. Podążając wzrokiem ku szczytowi wniesienia, ujrzał na tle lasu wielki, poczerniały ze starości dom z długą werandą i zapadniętym dachem. W blasku księżyca konstrukcja zdawała się emanować szarą poświatą. Dobra, Dyniogłony, więc co jest grane?- pomyślał Oczko, wygramoliwszy się z wozu. Młody gapił się na dom. - Hej, chłopie? Co teraz? - A, idzie, wejdzie do środka. - Gdzie dziewczyna? - W środku. Czeka zara za drzwiami. Buty ze skóry grzechotnika zachrzęściły na podjeździe. Dom wyglądał dziwnie - niesamowicie wręcz, ale Oczko nie był typem, który myślał takimi kategoriami lśnił upiorną poświatą starego drewna, otaczały go roje świetlików. W wąskich oknach dało się dostrzec blask lamp naftowych, otoczony nimbem księżyc świecił na tle krystalicznie czystego nieba. Oto i ona, pomyślał, kiedy wszedł do salonu. Laska z czterema cyckami. A niech mnie, czeka cię ostre tłuczonko, dziwko... Po prawej ręce miał długi korytarz, niknący gdzieś w mroku. Usłyszał z oddali jakiś miękki łomot, po którym nastąpiło zduszone stęknięcie. Z głębi salonu dobiegało hipnotyczne tykanie wielkiego zegara. Tik-tik-tik. Tik-tik-tik. Na ścianach wisiały olejne obrazy, ale były tak stare i zakurzone, że twarze i tła zlewały się na nich w jedną plamę. Po jego lewej ręce wznosiły się schody z balustradą, a na nich stała dziewczyna. Jej figurę w kształcie klepsydry skrywała jedynie prosta koszula nocna, równie nieprzejrzysta co gęsta mgła. Siedmiopalczasta dłoń zaciskała się na

mosiężnej lampie naftowej. Dziewczyna nie odezwała się słowem - zresztą zapewne w ogóle nie mogła mówić, nie z takimi maleńkimi, przypominającymi dziurkę ustami. Zamiast tego wykonała zapraszający gest drugą, ośmiopalczastą dla odmiany, dłonią. Oczko wspiął się na schody, czując pulsowanie krwi w kroczu. Nosiło go już, żeby wreszcie zacząć ją tłuc, żeby powykręcać jej te cztery małe sutki. Kiedy znaleźli się na podeście na wysokości pierwszego piętra, dostrzegł, że schody biegną jeszcze wyżej, w nieprzeniknioną ciemność. Wydawało mu się, że emanują stamtąd fale ciepła. - Co tam jest, u góry? - zapytał. Dziewczyna oczywiście nie odpowiedziała. Zaprowadziła go korytarzem do pierwszego pokoju po prawej. Na samym jego środku stało wielkie łoże z baldachimem. Na pociemniałych, pokrytych spleśniałymi tapetami ścianach wisiało więcej zamazanych malowideł. Dziewczyna postawiła lampę na antycznej szafce nocnej. Oczko zamknął za sobą drzwi. Klik. - Całkiem śliczna jesteś jak na Bagnową - powiedział, po czym szybko zerwał z niej koszulę. Dziewczyna zadrżała tylko odrobinę. Lampa rzucała miękkie cienie na jej białą jak papier skórę. Oczko odsunął się, by się jej przyjrzeć. Na jego ustach pojawił się uśmiech. Tak, zdecydowanie była uroczym stworzeniem. Wyglądała niemal perfekcyjnie, jeśli nie liczyć tych malutkich ust, zmutowanych dłoni i czterech cycków. Ale dla Oczka były to tylko dodatkowe smaczki w uczcie, która go oczekiwała. Jej atramentowoczarne włosy lśniły, a te czerwone niby rybia krew oczy - po prostu się w niego wpatrywały. Oczko zdzielił ją z otwartej dłoni w twarz. Nie powstrzymywał się. Skórzane rękawiczki bez palców, które nosił, zmieniły odgłos uderzenia w trzask. Dziewczyna zatoczyła się do tyłu, wywracając oczy, i upadła na łóżko. - W czym problem, skarbie? Dyniogłowy powiedział, że wolno cię obić powiedział niskim głosem. - I niech mnie szlag, jeśli tego nie zrobię, zapłaciłem za to

niezłą kasę. Spojrzenie Oczka skoncentrowało się na jej nagiej skórze, badało ją milimetr po milimetrze. - Tak, twój dyniogłowy alfons powiedział, że mogę z tobą zrobić wszystko, bylebym cię nie pociął ani nie zabił. To zostawia spore pole manewru, nie? Skoczył na nią. Zaatakował jej piersi. Ściskał je w dłoniach, jakby były małymi torebkami. Każda z niedużych piersi kryła pod spodem drugą, jak jedna bułka nałożona na drugą. Jej sutki były duże i ciemne, w dotyku przypominały ciasto. Ugryzł oba górne. Dziewczyna wydała z siebie satysfakcjonujący jęk. Następnie uniósł pierwszą parę piersi i zacisnął zęby na delikatniejszych sutkach, które je wieńczyły. Dziewczyna stężała pod jego ciężarem. Oczko to lubił. Dawało to jego lędźwiom impuls, którego zawsze szukał. Leżały przed nim otwarte, nagie, piękne uda. Żarłocznie zanurkował pomiędzy nie. Jej kobiecość była miękka, delikatna. Cudowna. Lśniła niczym odłamki onyksu. A później jego wielkie jak bosaki dłonie zacisnęły się na jej wiotkiej szyi. Obserwował jej twarz bardzo uważnie. Za każdym razem, kiedy zacieśniał uchwyt, jej wielkie, czerwone oczy wychodziły na wierzch. Następnie zwalniał go, a dziewczyna gwałtownie wciągała powietrze przez swoje miniaturowe usta. Robił to przez dłuższy czas, wbijając palce w jej podwójną pierś, kiedy zaczynała mrugać i tracić kontakt z rzeczywistością. Było to jak wyciskanie wody z gąbki, a później puszczanie jej, żeby znów nasiąknęła. Tyle, że tą gąbką był jej mózg. Wstał z łóżka. Dziewczyna leżała z rozrzuconymi kończynami, jej twarz upodobniła się do rzuconej na ziemię gumowej maski. Może poszerzę ci trochę te usteczka, zastanowił się na poważnie. Ale po chwili zmienił zdanie. Przypomniał sobie słowa dyniogłowego. Jeśli dziewczyna będzie za bardzo uszkodzona, Natter się wkurwi, a tego Oczko za cholerę nie chciał. - Jak oni cię w ogóle karmią przez tę twoją skurczoną buźkę? Może ten dyniogłowy daje ci paszę dla świń przez rurkę? Ta, na pewno tak jest. I pewno jeszcze cię rżnie, kiedy tylko przyjdzie mu ochota. Dużego ma wacka? - roześmiał

się. - Kuuurwa, pewnie ma dwa, tak jak ty masz cztery cyce. Gdy skończył mówić, oczywiście uderzył ją w twarz. Plask! Po czym zacisnął wielkie dłonie w pięści i zrobił to jeszcze raz. I jeszcze. Łup! Łup! Łup! Jęczała, na ile potrafiła, trzepocząc powiekami. - Lubisz to, kotku, co? Na pewno. Wszystkie to lubią, tylko nigdy się nie przyznają. Jedyny sposób, żeby z was coś wykrzesać, to wam porządnie przylać. Uderzył ją jeszcze kilka razy, rozweselony mięsistymi odgłosami. Dziewczyna była ledwie przytomna, więc znów zaczął ją gryźć w sutki, jeden po drugim, póki się trochę nie ożywiła. Kilka razy zacisnął zęby tak mocno, jakby chciał je odgryźć. Miałaby po nim niezłą pamiątkę. Tak, to byłoby coś, nie? Odgryźć te sutki i zjeść je, jak wielkie, słodkie żelki. Odwrócił ją na brzuch. Po czym opuścił dżinsy. - Teraz, złotko, przyduszę cię porządnie. Obudzi cię najlepsze ruchanko w tyłek, jakie kiedykolwiek przeżyłaś. I nie mów, że nie chcesz, bo wiem, że chcesz. Wszystkie szmaty to lubią. Nic, tylko płacz i dąsy, a tak naprawdę marzycie tylko o tym, żeby Oczko zasadził wam dobrze od tyłala. I żeby ktoś was dobrze przydusił. To będzie jak drylowanie jabłusia, pomyślał. Po chwili jednak w jego głowie pojawiła się inna myśl. Tak jak tata drylował mój tyłek... Dziewczyna potulnie leżała na brzuchu. Oczko usiadł na niej okrakiem, po czym energicznie chwycił ją za szyję wielkimi dłońmi, aż klasnęło. Ścisnął mocno. Na początku napięła mięśnie i jakby zadrżała. Po chwili jednak zwiotczała. Zacisnął palce na jej ślicznych, czarnych jak noc włosach i pociągnął do tyłu, jak za wodze. Za sobą usłyszał głuche, dudniące łup! Podniósł oczy z nagłą świadomością zagrożenia. Ale nie był pewny, jakiego dokładnie niebezpieczeństwa był świadom.

Co, do cholery, się dzie... I wtedy poczuł u podstawy czaszki nagłą eksplozję bólu.

Dziewiętnaście

Szallona Sallee trzęsła się w posadach. Gitarowe riffy dobiegające z głośników wprawiały ściany w drżenie. Migające wściekle stroboskopowe światła zmieniały scenę w pandemonium jaskrawych barw. Rozochoceni klienci wołali o więcej piwa, kelnerki uwijały się wokół stolików z gracją akrobatek. Tłum wył. Chryste, pomyślał Phil. Na scenie tańczyła Vicki. Wykonywała swój układ z niewiarygodną sprawnością, każde stuknięcie jej wysokich obcasów było perfekcyjnie zsynchronizowane z muzyką. Obserwowała tłum zielonymi oczami przypominającymi wypolerowane szmaragdy. Jej karminowe stringi mieniły się odbitym światłem. Nie ulegało wątpliwości, że niepodzielnie władała tą sceną i tłumem. Była niekwestionowaną królową tej dziedziny. Ta umiejętność, pozwalająca natychmiastowo przyciągać uwagę wszystkich wokół, musiała dawać jej poczucie mocy. Ale to musi być też przygnębiające, pomyślał Phil. Kiedy tam stała, naga, nie licząc stringów i wysokich obcasów, zmieniała się w ucieleśnienie seksu. Nie była już nawet człowiekiem, lecz ciałem odartym ze wszystkiego poza erotyką. Phil usiłował się nie gapić. Stroboskopy wydawały się wydobywać ostrymi pulsami fragmenty jej ciała w rytm każdego taktu napastliwej muzyki. Oszalały tłum reagował aplauzem na każdy jej krok, każdy ruch, każde zawinięcie nogą, każde wygięcie ramienia. Jej łono lśniło od błyszczyku i kropel potu.

Phil nie potrafił utrzymać dystansu. Już jej nie kochał, ale mimo to nie było mu łatwo obserwować, jak jego dawna narzeczona tańczy topless wśród hordy podpitych wieśniaków. Za każdym razem, gdy owacje tłumu wzmagały na sile, duch Phila coraz bardziej podupadał. Powrócił mroczny głos, by zadać pytanie, którego on sam nie ośmieliłby się sobie zadać. Jak myślisz z iloma facetami będzie się dziś pieprzyć, Phil? Dwoma, trzema? Może pięcioma? A może nawet będzie ich więcej, co? Takie ciało i cyce, niech to szlag, na pewno wsioki muszą beknąć sporo kasy. Przynajmniej tobie udało się przerżnąć ją za darmo... Kiedy Phil przyjrzał się jej uważniej, poczuł się jeszcze bardziej parszywie. Na jej odsłoniętej piersi coś intensywnie błyszczało. Chryste, pomyślał, kiedy zdał sobie sprawę, co to było. Maleńki diament na łańcuszku z czystego złota. Walentynkowy prezent, który dał jej ponad dekadę temu. - Jeszcze jedno piwo, stary? - zapytał barman, spec od wrestlingu i sprzedawania przeterminowanych hot dogów. - Pewno, czemu nie? - Wyglądasz, jakby ktoś zastrzelił ci psa. - Prawdę mówiąc - powiedział Phil - po prostu mi żal, że nie ma dziś wrestlingu. - Zapasów - poprawił go barman. - Były wcześniej. Syn Dziczy, Ric Flair, załatwił na cacy Szerszenia. Niesamowite, chłopie, mówię ci. - Do diabła, zawsze wszystko przegapiam. Wtedy właśnie poczuł znajome uderzenie w ramię. Przy kontuarze stał Orlik Peters, potrząsając długimi blond włosami. - Jak leci, chłopie? - A, spoko, siedzę sobie. Orlik posłał krótkie spojrzenie w kierunku tańczącej Vicki. - Tak - powiedział dość ponurym tonem, po czym mądrze uznał, że lepiej będzie zmienić temat. - Hej, miałbyś ochotę znowu wpaść na zaplecze?

Phil spojrzał na niego, mrużąc oczy. - Myślałem, że nie znosisz tam chodzić? - Bo tak jest, ale muszę tam z kimś pogadać - odparł, po czym zamilkł na chwilę. - Mam taki interes do załatwienia - dodał. Interes, co? - pomyślał Phil. Wyglądało to na kolejny prezent od losu. - Ja na to zawsze jak na lato - odparł, pamiętając o swojej roli. - Chodźmy. - I jeszcze jedno. - Orlik zniżył głos. - Interesuje cię jakaś mała robótka na boku? Robimy dziś transport, ale nie mamy kierowcy. - A co transportujecie? - zapytał Phil. - Tym się nie przejmuj. Nie ma żadnego ryzyka. Możemy ci odpalić dwie setki za godzinę pracy. Więc wchodzisz w to czy nie? Czy to był test? Phil nie miał pojęcia. Wiedział za to, że Orlik został wielokrotnie aresztowany za przewóz PCP i właśnie zaproponował mu robotę kierowcy. To było marzenie każdego tajniaka. - Jasna sprawa. Chodźmy. Tylko spokojnie, upomniał się Phil. Wstali ze stołków i przepchnęli się na tyły. Druck, pomagier Nattera i dyżurny bramkarz, zmierzył ich twardym spojrzeniem, po czym kiwnął głową na znak, że mogą przejść. Wnętrze sali wydawało się jeszcze ciemniejsze niż wczoraj. I cichsze. Na scenie, w oparach czerwonego światła i nieziemskiej muzyki, poruszała się niespiesznie bagnowa tancerka. Dzięki Bogu, że było tak ciemno; Phil wolał nie widzieć jej zdeformowanego ciała zbyt dokładnie. I tak potrafił stwierdzić, że jej głowa zwieńczona była trzema wielkimi guzami... Orlik wyszeptał coś do milczącej kelnerki o dużym biuście i nienaturalnie krótkiej ręce. Zaprowadziła ich do loży pod ścianą. Natychmiast przysiadł się do nich kolejny cień. - To Paul Sullivan - przedstawił go Orlik. - A to mój kumpel, Phil Straker. Nie martw się, jest spoko. Mówi, że chce być dziś naszym kierowcą. W głowie Phila dzwoniły już sygnały alarmowe. Paul Sullivan. To ten gość z kartoteką pełną PCP, ten, który zgłosił zaginięcie Rhodesa.

- Hej, Paul. Miło mi poznać - powiedział Phil, wyciągając dłoń. Tamten zignorował ją. Twarz Paula Sullivana przypominała spracowane kowadło, była trójkątna, odpychająca i wyposażona w parę świńskich oczek. Miał dość krótkie ciemne włosy i wydawał się mocno nabity pod flanelową koszulą. - No nie wiem, chłopie - mruknął z powątpiewaniem. - Nigdy w życiu go nie widziałem. - Wyluzuj - uspokoił go Orlik. - Mówiłem ci, jest spoko. Znam go od lat. Mówiłeś, że skoro Kevin zwiał, potrzebujemy kogoś nowego. Sullivan wzruszył ramionami. - Dobra, chyba możemy go wypróbować. O ile nie będzie zadawał żadnych pytań. - Hej, każecie mi prowadzić, to prowadzę. Sullivan jakby się uśmiechnął, po czym rozpoczął szeptaną dyskusję z Orlikiem. Phil nie był w stanie zbyt wiele wyłapać, ale powiedział sobie, żeby nie próbować za dużo się dowiedzieć od razu. Udawał, że obserwuje scenę. Bagnowa o rozszczepionej głowie położyła się na plecach, rozkładając nogi w literę V. Jej trójpalczaste, bose stopy poruszały się wolno w ciemnoczerwonej poświacie. Phil zdążył poczytać trochę o fizjologii osób pochodzących ze związków kazirodczych. Wypożyczone z biblioteki książki malowały o wiele bardziej złożony obraz, niż wcześniej podejrzewał. Im kazirodztwo zdarzało się częściej, tym większym uszkodzeniom ulegały geny reprodukcyjne i tym poważniejszymi deformacjami było obarczone potomstwo. Różowe oczy i czarne włosy to typowe cechy, podobnie jak powiększone głowy, niewłaściwa liczba palców i nierównej długości kończyny. Phil jednak szybko stwierdził, że Bagnowi muszą być wyjątkowo zdegenerowani, pogrążeni w kazirodztwie od wielu pokoleń, ponieważ ich cechy wydawały się ekstremalnymi wersjami tego, o czym czytał. Jedna z książek zawierała zdjęcia, a przedstawione na nich deformacje wyglądały na naprawdę niewielkie w porównaniu z deformacjami Bagnowych.

Phil przyjrzał się uważnie tancerce. Jej głowa wydawała się przecięta głęboką rozpadliną, wypełnioną surowym mięsem. Ale... Co ona tam robi? Tancerka leżała płasko na plecach, z nogami uniesionymi w górę. Jej biodra wydawały się... dygotać. Po chwili jednak wszystko stało się dla Phila jasne. Próbuje rozłączyć stawy biodrowe, pomyślał z osłupieniem. I faktycznie. Jej pośladki, kompletnie obnażone, jeśli nie liczyć małych stringów, zaczęły się naprężać, drobne mięśnie napinały się pod białą jak papier skórą. Phil zacisnął zęby; samo oglądanie tego makabrycznego pokazu sprawiało mu ból. Ostatecznie jej wysiłki, by odłączyć kości udowe od bioder, zostały nagrodzone podwójnym pop-pop! Jasna cholera... - pomyślał Phil. A następnie jej odłączone nogi opadły w tył, aż do podłogi. Ułożyła głowę na złożonych stopach, tak jak ktoś mógłby ułożyć ją na splecionych dłoniach. Phil nie potrafił wyobrazić sobie niczego bardziej nienaturalnego... Przynajmniej dopóki nie zobaczył, co zrobiła potem. Uniosła z powrotem stopy, wyginając je pod niemożliwymi kątami za sprawą doskonale wytrenowanych mięśni. Chwilę później tancerka zaczęła się nimi masturbować. Palce jej stóp przesuwały się w górę i w dół brzucha. Pięty pocierały łono. A następnie jej stopy owinęły się wokół piersi i zaczęły je pieścić równie sprawnie, jakby robiła to przy użyciu dłoni. Dobry Boże Wszechmogący - to wszystko, co Phil był w stanie pomyśleć. - Chodźmy, chłopie - powiedział Orlik. - Czas się zbierać. Phil wstał, widząc jeszcze, jak dziewczyna wsuwa stopy pod stringi i zaczyna pocierać swoją kobiecość. Przełknął ślinę i ruszył za Orlikiem i Sullivanem do wyjścia. - Podobało się bagnowe przedstawienie, co, ziomku? - zapytał go ten ostatni. - Tak, niezła jazda - skłamał Phil. Ruszyli przez żużlowy parking przed Sallee.

Od razu stwierdził, że nie lubi Sullivana, nie lubi tonu jego głosu ani nieprzyjemnego spojrzenia świńskich oczek. Musiał jednak trzymać swoją niechęć na wodzy. - Ta, niezła banda pokracznych kurew - ciągnął Sullivan. - Tak samo te z głównej sali, same ćpunki i lachociągi. Zwłaszcza ta Vicki Steele, ostra dupa, widziałeś ją, ziomku? - Tak, widziałem ją. - To jedyna z tych kurew, które liczą sobie ponad setkę za numer. Nadęta, wypicowana, zaćpana dziwka, i tyle. Wydaje jej się, że jej gówno nie śmierdzi. Że skoro jest flamą Nattera, to jest jakaś specjalna. A tak naprawdę to taka sama głupia wiejska kurwa jak cała reszta. Chłopie, mówię ci, wyrypałbym pizdę tak, aż by jej mózg uszami poszedł. Phil przełknął te słowa, jakby to był worek kamieni. - Hej, Paul, wrzuć na luz - zasugerował grzecznie Orlik, nie wspominając, że ta opisywana tak kwieciście kobieta była kiedyś narzeczoną Phila. - Powiesz naszemu nowemu partnerowi co i jak, czy nie? Sullivan zarechotał. Jego ciało kulturysty rozpychało dżinsy i flanelową koszulę, a nieprzyjemna, obita twarz tylko pogłębiała przytłaczające wrażenie. Twardy zawodnik. Ale Phil nie pozwolił, by odebrało mu to rezon. Sullivan składał się z krwi i kości jak każdy inny człowiek i posiadał czułe punkty. - Dobra, ziomku - powiedział Sullivan. - Zamierzamy z Orlikiem odebrać dziś w nocy jedną przesyłkę i potrzebujemy frajera, który będzie prowadził wóz. Frajera, który nie będzie chciał się zmienić w cwaniaka i nie będzie zadawał za dużo pytań. Phil uśmiechnął się lekko. Tak, Sullivan testował go, żeby sprawdzić, jak bardzo da on sobą pomiatać. Niech będzie, pomyślał Phil. - Hej, człowieku, jestem tu dla kasy. Chuja mnie obchodzi, co tam sobie wozicie. - To dobrze, ziomku, i żeby mi tak zostało, bo nic mnie tak bardzo nie wkurwia, jak ciekawscy kretyni. - Możesz mnie nazywać kretynem i frajerem, ile chcesz, brachu - powiedział mu Phil. - Jak mówiłem, interesuje mnie sałata, a dopóki wasza jest zielona, to

możesz mnie, kurwa, nazywać choćby i Kapitanem Kangurkiem. Sullivan parsknął śmiechem i klepnął Phila w plecy. - Wiesz co, ziomku? Już zaczynam cię lubić. Niech to szlag, chętnie przeszorowałbym twoją dupę przez cały ten parking, pomyślał Phil. Zamiast tego powiedział tylko: - Będziemy tu tak stać i pierdolić całą noc czy bierzemy się do roboty? - Twoje kółka, ziomku - poinstruował Sullivan. - Gliny mogą mieć na oku nasze fury. - Dobra - powiedział Phil, ruszając w stronę samochodu. - Mam tylko nadzieję, że wyjebałem tę skrzynkę z psim gównem z tylnego siedzenia. Sullivan zaniósł się śmiechem. - Kurwa, Orlik, co za gość! Jezu, pomyślał Phil. Ten typ to prawdziwy gigant intelektu. Założę się, że ma IQ mniejsze niż rozmiar paska. Wszyscy trzej wsiedli do złomu Phila, Sullivan z przodu. Phil włożył kluczyki w stacyjkę. - Dokąd jedziemy? - zapytał. - Na razie nigdzie - odparł Sullivan, odwracając ku niemu ciemną, kościstą twarz. Sięgnął po coś do kieszeni. Próbuje mnie wystraszyć? - zastanawiał się Phil z dziwnym spokojem. Wie, że jestem gliną? Miał przy sobie Berettę. Nie byłoby to łatwe, ale sądził, że uda mu się jej dobyć, odciągnąć kurek i strzelić, jeśli Sullivan miał zamiar coś wykręcić. Ręka Phila przesunęła się po spodniach, ku kieszeni i ukrytej w niej kaburze. - Hej, Paul, co jest? - zapytał Orlik z tylnego siedzenia. - Musimy jechać. Twarz Sullivana przypominała zeschniętą glinę. Wyciągnął z kieszeni foliową torebkę. W środku widać było kilka jointów. Phil szczerze wątpił, że z marihuaną. - Mam tu, ziomku, najlepszej jakości pył, jaki jest w tym kraju. I żeby ci pokazać, że jestem gościem z klasą, odpalę ci działkę. - Daj spokój, Paul - zaprotestował Orlik. - Schowaj to gówno. Facet ma

prowadzić wóz. - Tak? Jeśli ziomek nie potrafi prowadzić na fazie, to jest cipą, a my tu nie potrzebujemy cip - powiedział Sullivan, uśmiechając się złośliwie w półmroku. - A poza tym nie znam go. Skąd mam wiedzieć, że to nie glina? Wręczył Philowi jointa i zapalniczkę. Pył w jointach. PCP rozpylone na tytoń, pomyślał Phil. - Dalej, ziomku, zapal, sztachnij się. - Głos Sullivana wydawał się gulgotać. A jak nie, to będę wiedział jedno. - Co takiego? - zapytał Phil. - Że jesteś podstawiony. Phil wsunął końcówkę jointa między wargi. No i taki chuj, pomyślał. Zapalił jointa. Z jego końcówki wraz z dymem uniósł się okropny, żrący fetor. Jasna wstęga zawinęła się w powietrzu jak upiorny wąż, rozpraszając się bardziej i bardziej... To właśnie przed tym Susan go ostrzegała, prawda? Nie miał wyboru. Zaczął wciągać dym w płuca.

Kiedy Oczko doszedł do siebie, środek jego pola widzenia wypełniony był rozmazanym blaskiem. Księżyc, zrozumiał po chwili. Otaczała go zewsząd malaryczna, parna ciemność, ale kiedy zmrużył oczy, zauważył wiszący za oknem księżyc. Sekundę, kurwa. Co to za okno? Gdzie ja jestem? Wspomnienia napłynęły jedno po drugim, przemaszerowały przed oczami jego umysłu. Szallona Sallee. Sala na zapleczu. I wreszcie... Numerek. Ta kurwa. Ta bagnowa kurwa zrobiła mnie w chuja... Kiedy spróbował wstać, został za to nagrodzony eksplozją bólu. Jego lewa

ręka wydawała się zdrętwiała i pulsowała bólem, podobnie jak prawa strona potylicy. Kiedy uniósł prawą dłoń do oczu, ledwo ją widział. Opuścił więc rękę i dotknął swojego torsu, bioder, uda. Dotarło do niego, że został rozebrany do naga. Nieheblowane deski pod jego plecami zdawały się ciepłe; krople potu biegały po jego bokach niczym wściekłe mrówki. Dobry Boże, czuję się, jakbym był w piekle... Ciemność pulsowała razem z bólem w jego ręce i nodze, razem z gwałtownym rwaniem w potylicy. Wspomnienia wskakiwały na swoje miejsca. Więc było tłuczonko i ta bagnowa dziwka. Cztery cycki, przypomniał sobie. I malutkie usta. Ale co się działo później? Zaczął ją dusić i... Kurwa. Nic więcej nie pamiętał. Zacisnął zęby z bólu. Tak, jakiś chuj załatwił mnie na cacy, wydedukował. To robota Nattera. Dziwka zajęła moją uwagę, a ten Dyniogłowy zakradł się od tyłu i pierdolnął mnie w łeb. Ale co, do kurwy nędzy, Natter do mnie ma? Nic nie zrobiłem tej bagnowej cipie. Bez sensu, żeby dawać mi w łeb. Wiedział jednak jedno. Muszę stąd spierdalać. Gdziekolwiek się teraz znajdował. Stary dom, pomyślał. Tak, na pewno ciągle był w tym domu. Zaprowadziła go do małego pokoju na piętrze. Ale to nie mogło być to samo pomieszczenie. Było tu gorąco jak w piekle, a poza tym brakowało dywanu. Pod plecami miał jedynie nagie deski. Wstawaj. Muszę się ruszać, nakazał sobie. Muszę spierdalać z tego kiosku, zanim Dyniogłony wróci, by dokończyć robotę... Powstrzymanie się od krzyku, kiedy podnosił się na kolana, graniczyło z niemożliwością. Musiał odpocząć. Dygotał na całym ciele. Czaszka pulsowała mu tak mocno, jakby coś chciało się z niej wyrwać na zewnątrz. Jedynym kierunkiem,

jaki teraz istniał, było pozbawione firanek okno z księżycem. Brudne szyby wisiały nad nim tuż po prawej, ale ból zmienił ten dystans w dziesiątki metrów. Kiedy czołgał się w stronę wystającego parapetu, słyszał odgłos uderzających w podłogę kropel potu. Kurwa mać, ale mnie załatwili! Jego lewa ręka była praktycznie bezużyteczna. Prawą uchwycił się kurczowo parapetu i starał się podciągnąć. Wymagało to wysiłku jego wszystkich mięśni. Oczko nigdy nie podejrzewał, że prosty akt wstawania może być czymś tak złożonym. Jednak w końcu, po niezliczonych stęknięciach, jękach i bezsilnym zaciskaniu zębów, udało mu się stanąć na nogach i oprzeć ciężko o ścianę. Wyjrzał przez okno. Chryste... Tak, to był ten sam dom, bez wątpienia. Oczko rozpoznał podwórko i byle jaki, gruntowy podjazd. Jednak brakowało tu zdezelowanej półciężarówki Dyniogłowego... Skurwysyńskie bagnowe skurwysyny! Jak również jego własnej. Bóg jeden wiedział, jak Oczko miał się stąd wydostać, a nawet gdyby mu się udało, to co dalej? Miał pałętać się na golasa po lesie? Nie wiedział nawet, gdzie dokładnie się znajdował. To był jakiś nieoznakowany zjazd z Drogi, a później kilka zakrętów. Sam diabeł by się w tym nie połapał. Ale... Jebać to, podsumował. Lepiej błąkać się nago po nieznanym lesie, niż zostać tutaj i pożegnać się z życiem. Wyglądając na zewnątrz, stwierdził, że znajduje się teraz na drugim piętrze, a nie na pierwszym. Przypomniał sobie mgliście wąskie schody, wiodące w górę z podestu, przez który przeprowadziła go tamta dziwka. Okno było jedyną drogą ucieczki... Będzie musiał wyczołgać się na zewnątrz, zsunąć po pokrytym gontem dachu i

zeskoczyć na daszek werandy. To byłoby trudne w każdych warunkach, a teraz, z niesprawną jedną nogą i ręką - były tak zdrętwiałe, że wydawały się martwe - niemal niemożliwe. Ale jaki miał wybór? Po prostu muszę to jakoś zrobić, powiedział sobie. Wyleźć przez okno i dać dyla z tego domu wariatów. Kiedy jednak spróbował otworzyć okno, zauważył... Nie, do kurwy nędzy, nie! ...że było przybite do framugi. Ale zanim zdążył cokolwiek pomyśleć... Co to? Co to, kurwa, było? Coś usłyszał? Głosy albo coś w rodzaju głosów... Wydawały się szeptać pod jego czaszką. Wbił spojrzenie rozszerzonych oczu w ciemność... Ona... - Nie-nie-wielona! Odkupicielu... - Onadamie, przyjdź! Pobłogosław... - Ocal nas... Te słowa mieszały się z myślami. Natarczywe szepty przeplatały się z bąblami myśli-słów. Tylko jedna rzecz nie budziła wątpliwości Oczka: ktoś jeszcze był w pomieszczeniu. - K-kto tu jest? - zawołał. Naprzeciw siebie miał ciemność, nieprzenikniony, czarny mur. - Wiem, że tam jesteś, więc może powiesz mi, co tu się, do chuja, dzieje? Nie było odpowiedzi. Tylko ziarnisty, gęsty mrok. Mrok, który na niego patrzył. I wtedy... Oczko obrócił się w prawo. Coś tam było? Coś właśnie poruszyło się w kącie?

Coś... przemieściło się. Coś oślizgłego przesunęło się za zasłoną czarniejszą niż sama ciemność... - Onadamie, przyjdź! - Onaonada... Błogosławiona Ona, dzięki ci składamy! Krzyk zamarł w gardle Oczka, gdy coś mokrego, lepkiego i odrażającego wynurzyło się z mroku i bardzo łagodnie dotknęło jego ramienia.

Dwadzieścia

Coś gorącego pełzło wzdłuż nerwów Phila, aż dotarło do jego mózgu, gdzie usadowiło się na dobre. Zdawało się cicho buczeć. Czuł się rozdrażniony, rozkojarzony, ale jednocześnie dziwnie spokojny. Wiedział już, że nie dałoby się udawać tych sensacji, nie przed tymi gośćmi. Byli zawodowcami. Phil nabrał dymu w usta, przytrzymał go tam, po czym wypuścił przez nos. Do jego płuc dostała się jedynie odrobina. Ale to wystarczyło. Jasny grom, pomyślał oszołomiony. Ale czesze... Sullivan odebrał mu jointa. - Hej, ziomku, nie kitraj tak - roześmiał się, po czym sam się zaciągnął. Dzięki Bogu, pomyślał Phil. Ten towar naprawdę kopał. Wiedział, że jeśli zapali więcej, nie będzie w stanie ustać na nogach, o prowadzeniu wozu nawet nie wspominając. Muszę się otrząsnąć, stwierdził. Odpalił malibu. - Niezły towar - powiedział. - Mocno czesze. To dokąd jedziemy? - Drogą na północ - odparł Orlik. Kiedy już ruszył, zaczął czuć się lepiej. Czuł na twarzy powietrze, które pęd wpychał przez otwartą szybę. Czuł też, jak szczypie go między oczami, a na skraju

jego pola widzenia pojawiały się chwilami czarne smugi. Co pewien czas ogarniał go zimny dreszcz, który jakimś sposobem wydawał się jednocześnie gorący. Sullivan dokończył jointa w taki sposób, jakby chciał zjeść ulatujący dym. - Dobra, ziomku, teraz widzę, że nie robisz mnie w chuja. Jeden z naszych wspólników zdupczył gdzieś parę tygodni temu, więc potrzebujemy nowego kierowcy, na pełny etat. Będziesz nim ty. - Brzmi nieźle - odparł Phil. - Więc polega to na tym, że odbieramy gotowy towar od dystrybutora i rozwozimy po naszych dilerach. Jest z tego dobra kasa, a gliny nic o nas nie wiedzą. Doprawdy? - pomyślał Phil. Nie mogę już się doczekać, wsadzę cię na pięć lat za kraty... ziomku. - To jaką macie trasę? - Północna część hrabstwa - odezwał się z tyłu Orlik. - Millersville, Lockwood, Waynesville, takie tam. Wsioki kupują jak pojebane. Mamy lepszy i tańszy towar od miejscowego dostawcy. Wytniemy go z interesu. - A kim jest ten regularny dostawca? - zapytał Phil, choć właściwie miał pewność, o kim była mowa. - Niech cię o to głowa nie boli - zgasił go Sullivan. - Jesteś tylko kierowcą, więc kieruj. - Jasne - odparł Phil. Orlik poprowadził go krętymi drogami, o których istnieniu Phil nie miał wcześniej pojęcia. W większości były to drogi gruntowe, zryte koleinami i wyboiste, czasem na tyle wąskie, że gałęzie drzew szorowały o burty wozu. W końcu wyjechali na jakąś polanę i Phil usłyszał, że ma się zatrzymać. - Kurwa, no zajebiście - powiedział z wyrzutem Sullivan. - Chuja tu nie ma. Jesteśmy za wcześnie? - Pięć minut po czasie - odparł Orlik. - To gdzie, kurwa, jest Oczko? Phil siedział cicho i czekał. Wiedział, że z czasem i tak dowie się więcej o ich sieci dystrybucji. Ale Sullivan i Orlik wydawali się wyjątkowo spięci, milczeli i

rzucali nerwowe spojrzenia na wszystkie strony. Siedzieli tam tak przez pół godziny, ale nikt się nie pojawił. Co z nimi? - pomyślał Phil. Świrują, bo ich wspólnik się spóźnia? To nie miało sensu. Czemu tak srają w gacie? Orlik nerwowo odgarnął włosy sprzed oczu, po czym nachylił się do przodu. - Jak często Oczko się tak spóźnia? - Nigdy - odpowiedział poirytowanym głosem Sullivan. - No więc się spóźnia - wtrącił się Phil. - O co takie halo? - Powiedz mu o co - warknął Sullivan i machnął ręką. Widniejąca w lusterku twarz Orlika wydawała się upiornie blada. - Ostatnio zaczęli znikać nasi dilerzy i dystrybutorzy. Jeden po drugim. - Jake Rhodes, Kevin Orndorf, a teraz Oczko - wyliczył ponuro Sullivan. - Byli też inni, w kurwę dużo ludzi. - A może jednak gliny mają nas na oku - podsunął Oczko - tylko my jesteśmy zbyt głupi, żeby to zauważyć. - Wozicie lokalnej produkcji pył - wciął się Phil. - Okręgowi i federalni mają to w dupie, dla nich jesteście małe leszcze. Ich interesuje koka i hera. A lokalne gliny? Goście jak Mullins? Nie ma chuja. Te wioskowe głupki nie potrafią nawet wypisywać mandatów. Są zbyt zajęci graniem w bingo. To nie gliny, panowie. - Więc co się, do chuja, dzieje? - krzyknął Sullivan. - Obudź się i otwórz oczy. Właśnie powiedzieliście mi, że usiłujecie wyciąć z interesu największego lokalnego gracza. Potem nagle zaczynają znikać ludzie. Coś wam już świta? - Chcą nas wykończyć - powiedział Orlik. - A my siedzimy tutaj jak na strzelnicy. Co za tłumoki, stwierdził Phil, śmiejąc się w myślach przez całą drogę powrotną. Nic dziwnego, że siedzieli w pace - byli po prostu głupi. Kretyni nie umieliby sprzedawać kilofów górnikom. Wysadził ich przy Szallonej Sallee i umówił się na kolejne spotkanie następnej nocy. Mullinsowi to się spodoba. Trzeba mu jednak przyznać. Od razu zwęszył, co się tu dzieje.

Tym „innym” dostawcą pyłu musiał być Natter i to na pewno on kazał sprzątnąć nowych graczy. Jak na razie wszystko do siebie pasuje. Teraz muszę tylko zaplanować kolejny ruch, pomyślał Phil, i lepiej niech to będzie coś dobrego. Kiedy rozstał się z Orlikiem i Sullivanem, była druga w nocy. Pojeździł jeszcze z godzinę, żeby się upewnić, że nic się nie dzieje, po czym podjechał pod supermarket, gdzie oddawał do prania koszule. Zaparkował malibu na tyłach i ruszył na kilometrową przechadzkę w stronę posterunku. - Jak tam dzisiaj ci szło robienie wiochy? - zapytała zza swojej konsoli Susan. - Nieźle - odparł Phil. - Może faktycznie w głębi duszy jestem prawdziwym wieśniakiem. Wszyscy mnie tam chwalą, że mi słoma z butów wystaje. - Trochę się martwiłam - powiedziała. Jej błękitne oczy zamigotały, gdy spojrzała na niego. Blond włosy lśniły w świetle żarówki. - Nie odzywałeś się do krótkofalówki przez całą noc. Martwiła się? O mnie? - pomyślał Phil. Cóż, był to dobry znak. - Nie wymachuje się policyjnym radiem, wioząc dwóch handlarzy PCP po odbiór towaru - oznajmił z dumą. - Żartujesz sobie. Kim są? - Orlik Peters i ten gość, Sullivan, ten, który zgłosił zaginięcie kumpla uśmiechnął się Phil. - Obaj handlują PCP a ja jestem ich kierowcą. - To świetnie! - zawołała Susan. - Rany, naprawdę głęboko w to wszedłeś, i to jak szybko. - To kwestia moich mistrzowskich umiejętności, których już nieraz dowiodłem, moja droga. Nic na to nie poradzę - jestem supergliną. - Tak, cóż, superglino, lepiej uważaj na siebie. Im bardziej się do nich zbliżasz, tym większe ryzyko. - Ryzyko - odparł Phil - to moje drugie imię. Aha, i przeszedłem dziś próbę. - Jaką? - odparła silnie wątpiącym tonem. - Musiałem zapalić trochę pyłu. - I jak było?

- Wciągnąłem tylko troszeczkę, ale kopnęło mnie z miejsca, czułem się jednocześnie nakręcony i wyluzowany. Nie wiem jednak, co w tym takiego zajebistego. Jak tylko zeszła faza, został mi po tym gównie ból głowy. Ale tak czy siak, goście myślą teraz, że jestem czysty, więc mogę ich rozpracowywać od środka. - Co teraz zamierzasz? - Mam jeden dobry pomysł, tak przynajmniej myślę. Musiałabyś tylko jeszcze raz sprawdzić dla mnie Sullivana. - Po co? - Potrzebuję jego adresu. Nie wydawała się zapalona do tego pomysłu. - Co ty kombinujesz, Phil? - Po prostu mi zaufaj, dobrze? Zastygła na chwilę nad konsolą, po czym niechętnie wstukała nazwisko Sullivana do systemu łączności z bazą danych hrabstwa. Odczytała na głos adres. - Super, do zobaczenia później. - Czekaj no. - Wstała i dogoniła go przy drzwiach. - Przerażasz mnie. Co zamierzasz zrobić? - Hej, mówiłem już, nie przejmuj się. Powiedzmy, że zamierzam zrobić mały dym i sprawdzić, jak szybko uda mi się zmienić twardziela w kapusia. - Phil, nie podoba mi się to. Z tymi ludźmi nie ma żartów. Przynajmniej zabierz mnie ze sobą. - Zapomnij. Pogadamy jutro - odparł i zwrócił się w stronę drzwi. Ale zanim zdążył wyjść, Susan chwyciła go za ramię i obróciła z powrotem. A potem go pocałowała. - A to za co? - Nie wiem - odparła. - Chyba po prostu miałam na to ochotę. - Cóż, jeśli o mnie chodzi, to możesz mieć na to ochotę przez cały czas. - Poza tym moje pocałunki przynoszą szczęście, a mam wrażenie, że będziesz go potrzebował, obojętnie jaki plan zalągł ci się w tym kurzym móżdżku. Phil znieruchomiał na chwilę, sycąc się widokiem jej pięknej twarzy. Tylko nie

mięknij, powiedział sobie. - Jak mówiłem, nie przejmuj się tak. Pogadamy jutro - powtórzył i wyszedł. Na wargach ciągle czuł jej pocałunek. Tak, zdecydowanie coś robię dobrze, pomyślał. Teraz tylko nie mogę dać się zabić... Sullivan mieszkał w jednym z wielkich osiedli przyczep na obrzeżach miasteczka. Phil podjechał wprost pod jego lokum. Miejmy nadzieję, że Paul to ranny ptaszek, pomyślał. Było około czwartej trzydzieści rano, kiedy załomotał w przezroczyste, plastikowo-aluminiowe drzwi zewnętrzne. - Kto tam? - odezwał się głos Sullivana po dobrych pięciu minutach stukania. - To ja, Phil. - Kto? - Phil. Twój nowy kierowca, wiesz. - Czego chcesz? - Otwieraj, chłopie. No dalej, to ważne. Mrucząc coś pod nosem, Sullivan odbezpieczył cały szereg zamków i łańcuchów, po czym otworzył wewnętrzne drzwi. Stał tam, zaspany, w samych bokserkach. - Co? Znalazłeś tego skurwiela, Oczko? - zapytał. - Nie, niestety - oparł Phil. - Wybacz, że cię budzę, chłopie, ale to naprawdę ważne. - Tak, ziomku, już to mówiłeś. - Chcę cię o coś zapytać. Muskuły na klatce piersiowej Sullivana napięły się, kiedy mężczyzna przecierał zaspane oczy. - Zapytać mnie o coś? O co? - Cóż, chciałbym się dowiedzieć, czy wolisz najpierw dostać w prawą stronę buźki, czy w lewą? Zapuchnięte od snu, świńskie oczka Sullivana wbiły się w Phila. - Co ty, kurwa, pier... Pięść Phila przebiła cienki, plastikowy ekran zewnętrznych drzwi i trafiła w

wielką, trójkątną twarz Sullivana, jakby uderzył kijem bejsbolowym w ciężki worek. Mężczyzna zatoczył się do tyłu, machając rękami, wpadł na jakiś tandetny fotel i wyłożył się jak długi na podłodze. Phil pozwolił sobie wejść do środka. - No, no, Paul, niezła hawira. Fajne te meble z dyskontu, a te chodniczki? Gwizdnął. - Założę się, że kosztowały co najmniej dolara za sztukę, co? Sullivan niemrawo próbował wstać; Phil wymierzył mu kopniaka w pierś swoim czubatym butem. - A tak przy okazji, Paul, twoje wcześniejsze obawy były, niestety, uzasadnione. Faktycznie jestem gliną. I jeszcze jedno... Jesteś aresztowany za posiadanie i zamiar rozprowadzania PCP. Sullivan, który zdążył już podnieść się na kolana, obrzucił go spojrzeniem. - Glina? Ty jebnięty skurwysynu. Wiedziałem, że coś jest z tobą, kurwa, nie tak... - Gratuluję spostrzegawczości - powiedział Phil. - I żeby nie było wątpliwości... - dodał, waląc Sullivana podstawą dłoni w potylicę, łup! - Masz prawo milczeć... - łup! - ...a wszystko, co powiesz, może zostać użyte przeciwko tobie w sądzie... - łup! - Masz też prawo do adwokata. Jeśli nie stać cię na adwokata... - łup! ...twój kraj z radością przydzieli ci adwokata z urzędu. Skończywszy mówić, Phil podniósł wątły stoliczek ze sklejki i wyrżnął nim w głowę Sullivana. Trzask! Stoliczek rozpadł się na kawałki. Sullivan znieruchomiał. Phil rozejrzał się. Była to kompletna nora, ale tego dokładnie się spodziewał. Stół kuchenny zaściełały magazyny porno; w plastikowym koszu na śmieci piętrzyły się puszki po piwie. Kiedy Sullivan odzyskał świadomość, znów podniósł się na kolana. - Mam swoje prawa, ziomku - warknął. - Nie możesz tu tak po prostu wejść i dokonać czynnej napaści. - A pewnie, że mogę - odparł Phil, celując czubatym butem prosto w brzuch

Sullivana. - Wybacz mi, proszę, że nie przestrzegam standardowego protokołu zatrzymania, ale to działa w dwie strony, wiesz? Spuszczanie manta takiemu bandziorowi jak ty sprawia mi straszną radochę. Możesz skarżyć prokuratorowi rejonowemu, jak to cię napadłem, aż się zrobisz siny na buzi, ale kto ci uwierzy? A co do siniaków i, mam nadzieję, złamanych kości, cóż... Powinieneś okazywać większą chęć do współpracy z miejscowym konstablem. To nieładnie opierać się przy aresztowaniu. Następnie Phil zdzielił go w bok czaszki tak mocno aż zabolały go knykcie. Po czym siadł Sullivanowi na plecach i skuł mu nadgarstki kajdankami. - Słuchaj no, Paul. Nie lubię PCP ani gości, którzy tym handlują. Siedziałeś już w pace i gwarantuję ci, za recydywę wrócisz tam na pięć lub dziesięć lat. Chłopcy z bloku pewnie się ucieszą z twego powrotu, co? Chwycił skołtunione włosy Sullivana i porządnie wykręcił. Sullivan wrzasnął. - Nie możesz tego robić! Torturujesz mnie! - Wcale nie - powiedział Paul, ponownie wykręcając dłoń. - Przeprowadzam z tobą „wywiad” na poczet prowadzonego przez lokalną policję śledztwa. Jeszcze jedno wykręcenie włosów i Sullivan przedstawiał sobą absurdalny widok, wijąc się na brzuchu, w samych bokserkach i ze skutymi z tyłu nadgarstkami. - Ale jest jedna rzecz, którą powinieneś wiedzieć, Paul - kontynuował Phil. Czasami w tajemniczy sposób ulegam pokusie udzielenia aktu łaski. Innymi słowy, jeśli otworzysz ten swój zakazany ryj i zaczniesz mówić, to może, ale tylko może, zapomnę o zarzucie o rozprowadzanie i dopilnuję, żebyś nie dostał więcej niż osiemnaście miesięcy. Obniżą to do dziewięciu, jeśli się tam trochę dobrze pozachowujesz. Więc jak będzie? Dziewięć miesięcy czy dziesięć lat? Sullivan nadal wił się na podłodze. - Czemu mam ci niby zaufać? - Ponieważ dla takiego nędznego, żałosnego i podwójnie przegranego oprycha jak ty jestem najbardziej godnym zaufania facetem w okolicy - roześmiał się Phil. Chcę wiedzieć, od kogo bierzesz towar i gdzie jest on wytwarzany. Ale jeszcze

bardziej, mój drogi, zależy mi na twoim konkurencie, lokalnym dostawcy, którego z Orlikiem próbowaliście wysiudać z interesu. Sullivan oklapł. - Nic ci nie powiem, ziomku. - Rany, Paul, nie nazywaj mnie ziomkiem. Spróbujmy współpracować. Kto jest lokalnym dostawcą? Gdzie ma wytwórnię? - Spierdalaj - odparł Sullivan. - Dobra, więc niech i tak będzie. - Phil powstał, przy okazji wbijając kolano w plecy Sullivana. Ten znowu wrzasnął, po czym wrzasnął jeszcze raz, kiedy Phil podnosił go za kajdanki do pionu. - Więc chyba muszę wydostać potrzebne mi informacje od Orlika - stwierdził, ciągnąc Sullivana ku drzwiom. - Zabieram cię do pierdla, tu i teraz, w samych gaciach. Jak ci się to podoba... ziomku?

Phil zawiózł Sullivana do aresztu okręgowego, gdzie wniósł o jego izolację ze względu na dobro śledztwa - innymi słowy, żadnych odwiedzin. Orlik i inni ziomkowie Paula nie mogli się dowiedzieć, że Phil jest prawem. Niech posiedzi z tydzień na dołku. Zmieni śpiewkę, jak sobie przypomni, jak to jest być z powrotem pod celą. A co do powziętych metod operacyjnych - cóż, Phil nie czuł z tego powodu specjalnych wyrzutów sumienia. Jeśli czegoś nauczył się w mieście, to tego, że ściganie bandziorów wymagało, aby czasem samemu zachowywać się jak bandzior. Nie martwił się też tym, że Sullivan mógł wnieść przeciw niemu pozew o brutalność przy zatrzymaniu. Sędzia zerknie tylko na kartotekę Sullivana i wybuchnie śmiechem. A Sullivan zdawał sobie z tego sprawę. Niedługo oferta niskiego wyroku, którą złożył mu Phil, zda mu się równie atrakcyjna, co kawał szynki dla wilka, który nie jadł od tygodnia. Kiedy otworzył skrzypiące drzwi frontowe pensjonatu pani Crane, czuł się zmęczony jak pies. Co za noc, pomyślał. Nagle serce podskoczyło mu do gardła. Bowiem na schodach, które właśnie mijał, zamajaczył jakiś cień.

- Phil? - Jezu, Susan! - prawie krzyknął. - Nie podkradaj się tak do mnie! Miałem już wyciągać spluwę! - Rany, jesteśmy dziś spięci, co? - powiedziała. - Usłyszałam twój wóz, więc wyszłam zobaczyć. Phil poczekał, aż przyspieszony puls wróci mu do normy, i uśmiechnął się. - Nie chciałem na ciebie krzyczeć - powiedział przepraszającym tonem. - Ale wszedłem tak głęboko w to tajne dochodzenie, że zrobiłem się nerwowy. Dopiero teraz miał okazję dobrze jej się przyjrzeć. Była bosa, z rozczochranymi blond włosami, ubrana jedynie w długą, białą koszulę nocną. Jej niebieskie oczy wydawały się podpuchnięte; ewidentnie spała, co przypomniało mu jedynie o absurdalności rytmu dobowego, którego musieli przestrzegać pracujący na nocną zmianę. - Już prawie dziesiąta rano - zażartował. - Nie pora do łóżka? - Nie mogłam zasnąć. Za bardzo martwiłam się, czy ktoś nie odstrzeli ci łba odparła. - Co z Sullivanem? Po raz kolejny Phil poczuł się poruszony faktem, że się o niego martwiła. Co to mogło oznaczać? - Zapuszkowałem go - odparł. - Chodź, zrobię nam jakąś kawę i ci o wszystkim opowiem. Podreptała za nim do pokoju. - U mnie jest gorąco jak w piekle. Może woda z lodem zamiast kawy? - Już się robi. Zniknął w swojej maleńkiej kuchni i wrzucił po kilka kostek lodu do dwóch szklanek. - No więc, jak mówiłem, pojechałem do Sullivana i zapuszkowałem go pod zarzutem dystrybucji. Powinnaś była go widzieć, jak stał przed dyżurnym sierżantem w samych gaciach. Kupa śmiechu! - Miałeś z nim jakieś kłopoty? - Nie, zwłaszcza kiedy połamałem mu na głowie stolik - powiedział, podając jej szklankę wody, po czym oboje usiedli na rozłażącej się kanapie. - Zrobili mnie

swoim kierowcą, a Orlik potwierdził, że zamierzali przejąć rynek lokalnego dystrybutora... - Nattera? - Na pewno - odparł Phil. - Powiedzieli mi też, że ich ludzie znikają jeden po drugim, co jeszcze bardziej potwierdza nasze podejrzenia. Tej nocy mieliśmy się spotkać z jakimś dostawcą o ksywie Oczko, ale się nie pojawił. Teraz mam już pewność. Natter każe sprzątnąć każdego, kto zapuszcza się na jego teren. Nagle Susan wydała się strapiona. - Phil, nie za szybko się w to zagłębiasz? To się robi przerażające. Phil nie był pewny, o co jej chodziło. - Co masz na myśli? - Co mam na myśli? Natter wybija konkurencję, Phil, a skoro teraz jeździsz z Orlikiem, jesteś dla niego takim samym celem jak pozostali. Jeśli dorwą cię z Orlikiem, to cię zabiją. - Jeśli jednak wyciągnę odznakę... - To i tak cię zabiją. Phil wzruszył ramionami, nie mogąc zaprzeczyć oczywistej prawdzie. - Zajmuję się takimi rzeczami od lat, Susan. I jestem wyjątkowo ostrożny. - Lepiej, żeby tak było - wyszeptała, bardziej do siebie niż do niego. Jej zachowanie wydawało się dziwne, ale tym razem Phil zaczął wyraźnie dostrzegać, że coś jest na rzeczy. Jej prosta, naturalna uroda jak zwykle robiła na nim wrażenie. Siedziała tu w starej koszuli nocnej, ze zmierzwionymi włosami i podpuchniętymi oczami, ale i tak wydawała się piękniejsza niż setki dziewczyn z rozkładówek. Jest śliczna, nawet kiedy jest w takim stanie, stwierdził. Widział, że pod koszulą nie miała stanika, majteczek zapewne też nie, sądząc po tym, jak starała się trzymać nogi razem. Wiedział też, że każdy inny facet na jego miejscu przystąpiłby do akcji. Susan jednak nie była kobietą, w stosunku do której podejmowało się „akcje”. Nie trzymała się typowych zasad gier społecznych i seksualnych taktyk. Nie pragnął teraz niczego więcej, niż zabrać ją do łóżka i uprawiać z nią miłość. Ale...

- Wydajesz się zmęczona - powiedział. Zamrugała sennie powiekami. - Tak, chyba tak. Ciężej się przyzwyczaić do tych nocnych zmian, niż sądziłam. Dobra, więc jaki jest twój następny krok w sprawie Orlika? - Mamy się dziś wieczorem spotkać w Sallee. Gość nie wie, że Sullivan siedzi. Założę się, że uzna go za „zaginionego”, jak pozostałych. - Phil wyszczerzył zęby. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć jego reakcję. - Co Mullins na to, że przyskrzyniłeś Sullivana? - Cóż... - zaczął, ale ciąg jego myśli zderzył się z kamienną ścianą. - Cholera! Miałem go o wszystkim informować, a nic mu jeszcze nie powiedziałem. Zaraz wracam. Phil skoczył do biurka i zadzwonił na posterunek. Tego tylko brakowało, żeby Mullins dowiedział się o całej sprawie, kiedy zadzwonią doń z aresztu. Całe szczęście Mullins był w swoim gabinecie. Kiedy już wysłuchał raportu Phila i pojął jego plan, wpadł w ekstazę. Przynajmniej posuwam sprawy do przodu, pomyślał Phil. Miejmy nadzieję, że coś z tego będzie. Kiedy wrócił do głównego pokoju, Susan już spała. Nie chciał jej budzić; męczyła się tyle godzin, czekając na jego powrót. Ułożył ją wygodniej na kanapie i zgasił światło. Zanim sam poszedł do łóżka, wstąpił do łazienki, by wziąć szybki prysznic. Kiedy się kąpał, zobaczył, że do pomieszczenia weszła Susan. Tym razem była naga. Nie mówiąc ani słowa, wsunęła się do jego kabiny.

Dwadzieścia jeden

Nie-nie-wielona!

Ona-za-krew... Bebech zadrżał. Sny-słowa kotłowały się w jego głowie. Wytrzeszczał oczy. Czuł zimno i gorąco jednocześnie. Miał wrażenie, że pływa we własnym pocie, ale jednocześnie był suchy jak pieprz. Panowała tu niepodzielnie ciemność. Ciemność, jego nemezis. Kusiła go poczuciem bezpieczeństwa, po czym ciskała mu na podołek makabryczne wspomnienie, niczym odciętą głowę. Ciemność szeptała doń snami-słowami, powtarzała je raz za razem, a on leżał tu całkowicie bezbronny, rzucając się w półśnie... Ale tak naprawdę to nie były tylko sny-słowa, prawda? Nie-nie... To nie były tylko halucynacje... Wielona... Gdzieś w ciemności zawsze unosiła się ta okropna, przypominająca maskę twarz. Dzień czy noc, spał czy czuwał, nie miało to znaczenia. Zwyczajnie... zawsze... tam była... Bebech zadrżał znów, tym razem mocniej. Po raz kolejny zmoczył spodnie. Towarzyszyły mu też krzyki, o tak. Jak mógłby je zapomnieć? I jak mógł zapomnieć to, co zrobili Małemu Scottowi? Chryste... Mały Scott... - Wybacz mi, Panie - wyszeptał. Musiała być w tym boska ręka. To On wysłał demony, by pokarać ich za grzechy. Bebech wiedział, że dopuścili się potwornych występków, całe to rezanie, handel narkotykami, wciskanie tego gówna dzieciom dla paru groszy. Bebech stłukł niejednego gościa, by obrobić go z kasy i śmiał się w głos, kiedy Mały rozwalał czaszki dziewczynom tym swoim drewnianym kołkiem. Zasłużylim na to. Tak, jako żywo. Mieli z Małym na sumieniu niejedną brudną sprawkę, oj tak.

Za karę Bóg zrobił z nimi teraz porządek, jak się patrzy. Po pucułowatych policzkach Bebecha toczyły się łzy, zostawiając lśniące ślady, jakby po jego skórze wędrował ślimak. Cholera, Panie, strasznie Cię przepraszam za to całe rezanie, cośmy robili, i za te wszytkie cipki, któreśmy rozjebali, i za tych wszytkich bidaków, cośmy ich wciongneli w te kurewskie narkotyki, żeby mieć z nich kase. Tak jest, Panie, niech mnie chuj, naprawdem cholernie żałuje. Oj, rychły był to czas, żeby się nawrócić. Ale może Bóg jednak mu wybaczył? Inaczej czemu oszczędził mu tego, co spotkało Małego Scotta? Oj, tak, Bebech świetnie pamiętał, co zrobili Małemu. Szczególnie wyraźnie pamiętał, jak zdzierali mu skórę z palców, jakby ściągali korę z drzewa... Pot Bebecha śmierdział jak zdechła ryba unosząca się w bagnie. Leżał tu już, kurwa, tak długo, sparaliżowany przerażeniem, bez drogi ucieczki. Smród stał się już tak intensywny, jakby ktoś wrzucił go głową naprzód do wychodka i kazał mu się tam tarzać. A wspomnienie tamtej twarzy wciąż się czaiło. Dziś oto dajemy ci twe powszednie ciało. Tak jest, stary Bóg przysłał demony. Rzecz w tym, że Bebech rozpoznawał jednego z nich. Tak jest. Był tego pewny jak cholera.

Budzik Phila zadzwonił o czwartej po południu, przypominając dobitnie o nienaturalnych godzinach pracy. Phil przewróci się z irytacją, po czym ze zdziwieniem poczuł, że prześcieradło obok było ciepłe. Wtedy wszystko sobie przypomniał... Susan... Weszła do niego pod prysznic. Żadne z nich nie wypowiedziało ani słowa. Jej postępowanie powinno go zaskoczyć, ale wcale tak się nie stało. Ich wzajemne przyciąganie było tak ewidentne, że zapewne podświadomie czegoś podobnego się

spodziewał... O Jezu... Stojąc pod strumieniem chłodnej wody, zaczęli się dotykać w taki sposób, jakby kochali się ze sobą już tysiące razy. Woda spadała kaskadami; nieprzysłonięte niczym piękno Susan lśniło jak aureola. Całowali się raz po raz, nawzajem pokrywając swe ciała mydlinami. Ich języki tańczyły ze sobą, namydlone dłonie kleiły się do skóry, ślizgały wśród piany. Była taka miękka, tak cudownie ciepła. Jej piersi rozpłaszczyły się o jego szeroki tors, gdy chwyciła go w talii, by desperacko przyciągnąć bliżej. Chłodna woda zmieniała się momentalnie w ukrop, kiedy tylko dotykał jej skóry. Jej skóra przypominała w dotyku najgładszy jedwab... Był to nierealny spektakl intensywnych doznań i chłodnego deszczu. Pocałunków, podczas których nie istniał czas, oraz mokrych, dostarczających pieszczot dłoni. Nieskrępowanej miłości. Świata, w którym nie istniało nic poza nimi dwojgiem. To był jego jedyny świat, świat wypełniony jej pięknem i jego pożądaniem, perfekcyjna kraina, gdzie jedynymi kształtami były kształty ich ciał, a jedynymi dźwiękami ich przyspieszone oddechy, westchnienia, pomruki, jęki oraz nieustanny szum wody. Ociekając wodą, wyciągnęli się nawzajem spod prysznica. Całowali się, pieścili, poruszali się powoli, aż wreszcie padli na łóżko, spleceni w uścisku. Susan była piękna. Wiedział to od początku, ale dopiero teraz zrozumiał, że nigdy wcześniej nie zdawał sobie sprawy z prawdziwego sensu tego słowa. Jej piękno to coś o wiele więcej niż tylko jej ciało, jej błyszczące, błękitne oczy, jej mokre, platynowe włosy, jej cudowna twarz. Było jeszcze tysiące innych, niemożliwych do nazwania rzeczy, które zrodziło ich zbliżenie. Jego namiętność wezbrała. Zanurzył się w Susan jak w rzece, badał każdy milimetr jej ciała. Wodził palcami po jej skórze niczym początkujący rzeźbiarz, który dotyka arcydzieła. Dotykał, całował i lizał ją wszędzie, od oczu do czubków palców u stóp, od dłoni do najsekretniejszych, najbardziej intymnych miejsc. Jej płomienny duch ustępował; sekunda po sekundzie otwierała się przed Philem coraz bardziej.

Ale zanim zademonstrował swą namiętność w najbardziej pełny sposób, Susan powstrzymała go. - Phil... - wyszeptała w bok jego szyi. - Muszę... - Tak? - zapytał, przesuwając językiem po gładkim, wilgotnym konturze jej gardła. - Muszę... coś wiedzieć... - Tak? Pocałował ją, posmakował, pozwolił, by go oszołomiła. - Muszę wiedzieć... czy ciągle kochasz... Vicki - dokończyła. - Nie, nie kocham - przysiągł, i nie było to kłamstwo. Jeśli kogoś kochał, jeśli kiedykolwiek mógłby kogokolwiek kochać, to była to Susan. - Naprawdę - powiedział. Kochali się przez wiele godzin. Było to wspaniałe. Eksplorowali nawzajem swoje ciała, próbowali wszystkich pozycji, jakie byli w stanie wymyślić. Spełniali się w sobie raz za razem... Ale... Phil, ogarnięty żywymi wspomnieniami, zaczął macać ręką po łóżku. Gdzie się podziała? Poszła sobie? Wróciła do swojego mieszkania, kiedy spał? A może... O, nie. A może mówił coś we śnie? Wiedział, że to robi. Żadna z jego kochanek nie darowała sobie nigdy, żeby mu o tym nie wspomnieć. Oj, nie. Może we śnie wyszeptał imię Vicki? Jezu Chryste, oby nie. Byłoby to niewyobrażalne. Pomimo wczorajszego zbliżenia Vicki nie znaczyła dla niego nic w porównaniu z Susan. Oczywiście nadal mu na niej zależało, życzył jej jak najlepiej i chciał, by pokonała swoje uzależnienie i znalazła sobie miejsce w życiu, ale... Nie kochał jej. Wiedział to. Kocham...

Wstał, owinął się w pasie ręcznikiem i prawie wybiegł z sypialni. Po czym odetchnął z ulgą, opierając się o ścianę. Susan, znów ubrana w koszulę nocną, siedziała przy jego tanim biurku, zatopiona w lekturze. Bogu niech będą dzięki. Zaszedł ją od tyłu i ucałował w kark. - Dzień dobry - powiedział. - A może raczej powinienem powiedzieć „dobry wieczór”? Czy to właściwe pozdrowienie dla nas, pracowników nocnej zmiany? Odpowiedziała mu pocałunkiem tak zdawkowym i naturalnym, a przy tym szczerym, jakby robiła to wcześniej niezliczoną ilość razy. Jakby było to coś całkowicie normalnego i codziennego. - Co czytasz? - Książki, które wypożyczyłeś - odparła. - Są naprawdę ciekawe. - Wiem. Sam trochę wczoraj czytałem. Strasznie to wszystko dziwne, ale jak dla mnie chyba za bardzo techniczne. Niewiele pojąłem z tych genetycznych wywodów. - Tu jest napisane, że na świecie istnieją kazirodcze społeczności które liczą sobie setki lat. Wiejskie lub górskie osady, od pokoleń odcięte od reszty świata. To sprawia, że ich pula genów też jest całkowicie odizolowana. Degeneracja staje się wtedy tak powszechna, że narodziny normalnych dzieci ustają niemal całkowicie. Wspominają tu o pewnej osadzie w Rosji, gdzie nie zdarzyło się to od dziewiętnastego wieku. - W dodatku to postępuje geometrycznie - powiedział Phil, przypominając sobie, co przeczytał. - Nie dość, że odizolowana pula genów powoduje spadek liczby normalnych urodzeń, to jeszcze defekty stają się coraz poważniejsze. W jednej z tych książek są zdjęcia i lepiej ich nie oglądaj, jeśli masz słaby żołądek. Susan ewidentnie nie cierpiała na podobną przypadłość. Sięgnęła po książkę z kolorowymi wkładkami. - Zobacz tu, czerwone oczy. Jak u Bagnowych. - Wygląda na to, że czerwone oczy i czarne włosy to nieodłączne cechy

społeczności obciążonych długotrwałym kazirodztwem - powiedział Phil. - Długotrwałym - powtórzyła pod nosem i podniosła oczy na Phila. Zastanawiam się, od jak dawna robią to Bagnowi Nattera. - Kto wie? - odparł. - Może od stuleci.

Tego wieczoru Orlik wyglądał jak nawiedzony. A Phil doskonale wiedział dlaczego. - Hej, Orlik - zawołał i zamówił piwo u barmana, po czym zerknął na scenę, gdzie jakaś wysportowana, długonoga blondynka robiła właśnie szpagat. - Złapaliście w końcu tego Oczko? - Nie, chłopie - odparł ponuro Orlik. - I powiem ci coś jeszcze. Nie mogę też nigdzie złapać Paula. - Nie panikuj. Pewnie zwyczajnie gdzieś wyszedł. - Na cały jebany dzień? Wiedząc, że nasi ludzie czekają na towar? To poważna sprawa, Phil. Wydzwaniałem do niego godzinami, bez skutku. Więc zaszedłem do niego na chatę... - Tak? - Całe mieszkanie rozpierdolone, jakby tam bomba jebnęła. Phil uśmiechnął się do siebie. - Była tam jego fura, ale gościa ani śladu - kontynuował Orlik. - I co ty na to? - Nie brzmi to za dobrze - odparł Phil, sącząc Buda. - Ale może za szybko się martwimy. - Kurwa, człowieku - zaprotestował Orlik. - Mówię ci, chata zdemolowana, wszystko wyjebane na podłogę, porozpierdalane meble. Nie przejmuj się, były tanie. - Kumam, o co ci chodzi. Najpierw zniknął Oczko, a teraz Paul. - Po prostu, kurwa, nie podoba mi się to... A Paul jest przypakowany, silny jak wół. Pewnie trzeba było czterech czy pięciu gości, żeby go stamtąd wywlec. Phil uśmiechnął się w myślach ponownie. Nie, wystarczył jeden.

- Dobra, słuchaj - powiedział. - Nie ma sensu siedzieć tu na dupach i nic nie robić. Byłeś na chacie u Oczka? - Nie, tylko dzwoniłem. - Dobra, to wpadnijmy do niego, zobaczmy, czy jego chałupa też jest zdemolowana. Kurwa, kto wie? Może gość tam jest. Może nie jest tak źle, jak myślimy. - Tak, w sumie, co nam szkodzi. Wyszli z Szallonej Sallee i wskoczyli do półciężarówki Orlika, po czym ruszyli Drogą na północ. Noc była upalna. - Gdzie mieszka Oczko? - zapytał Phil. - W lesie. Ma domek na wzgórzach. Phil otworzył okno, poczuł we włosach wiatr. Ale im bardziej próbował skoncentrować się na zadaniu, tym bardziej atakowały go myśli o Susan. Czy naprawdę ją kocham? Stwierdzenie, że tak, zajęło mu jakieś pół sekundy. A czy ona kocha mnie? Cóż, znalezienie odpowiedzi na to pytanie mogło zająć nieco więcej czasu. Ale przynajmniej mam przed sobą cel. Zanim wyszedł, kochali się jeszcze raz, powoli, leniwie, na podłodze przy samym biurku. Każdy kolejny raz był lepszy, a za każdym razem, gdy na nią patrzył albo choć o niej myślał, zdawała mu się jeszcze piękniejsza. O Boże, jęknął, po raz kolejny zdając sobie z tego sprawę. Naprawdę jestem zakochany... - Uważaj - poinstruował go Orlik. Skręcił właśnie w kolejną leśną drogę. Światła reflektorów kiwały się w górę i w dół, omiatając niekończące się koleiny. Jesteśmy teraz na terenie ludzi wzgórz. Nie lubią, kiedy zapuszcza się tu ktoś obcy. - Oczko jest z ludu wzgórz? - Tak jakby. Poza tym jest wielki i nieprzyjemny, więc jeśli tam będzie, nie wkurwiaj go. - Jasna sprawa. Phil nie wiedział niczego o tym Oczku, ale niezależnie od tego, czy mieli go

znaleźć, czy nie, znajomość jego miejsca zamieszkania mogła się kiedyś przydać. A jeśli Natter faktycznie go sprzątnął, to tym lepiej. Będzie można przeszukać jego dom. Może Phil znajdzie tam jakiś notatnik albo inne zapiski z adresami i numerami telefonów. A co najlepsze, zgarnięcie Sullivana wpędziło Orlika w paranoję, gość o mało się nie rozsypywał za kółkiem. A im więcej dyskretnego nacisku dało się na nim wywrzeć, tym lepiej. W końcu dostanę to, czego chcę, pomyślał Phil z coraz większą pewnością siebie. W miarę jak jechali naprzód, droga robiła się coraz węższa, a las coraz gęstszy i ciemniejszy. Minęli kilka szałasów, zapuszczonych ruder oraz pordzewiałych przyczep mieszkalnych, ustawionych na pustakach. Wielkie, rozwieszone między drzewami pajęczyny lśniły, jakby były pokryte śluzem. Co jakiś czas reflektory wyławiały z mroku pomarańczowe błyski oczu oposów. Jeszcze bardziej niesamowite wrażenie robiła mgła; wcześniej padało trochę, jeśli można było tak określić rzadki deszcz ciepłych kropel. Teraz upalna noc wywabiała spomiędzy gęstych drzew języki mgły. Biel snuła się ku górze niczym rozgrzana para. Nagle wszystko wokół wydało się nierzeczywiste, nieziemskie... A Phil zaczął się czuć dziwnie. Wiedział, co to było. Ta sceneria przywoływała wspomnienia, cofała go w czasie... Do tamtego dnia. Oraz... Do Chaty. - Hej, Orlik - zapytał, ścierając z czoła pot, który niewiadomo kiedy się tam pojawił. - Jak tam się miewa twój wujek Frank? - Znakomicie. Przeszedł na emeryturę. Wyjechał na Florydę. - Orlik spojrzał nań dziwnie. - Dziwię się, że go w ogóle pamiętasz. - Pewnie, że pamiętam. I te niestworzone historie, które nam opowiadał. Pamiętasz? Mówił, żebyśmy nie chodzili do lasu bo są tam „rzeczy”, których dzieci nie powinny oglądać. A pamiętasz, jak którejś nocy go podsłuchaliśmy? Pamiętasz tamtą historię?

- Którą? Frank pocisnął w życiu tyle kitu, że można by nim załatać zaporę Hoovera. Phil otarł twarz. - No wiesz. Tę o wielkim, złym domu w środku lasu... - Aaa. - Orlik ożywił się. - O Bagnowym burdelu. - Tak. Wierzysz w to? - Jaja sobie robisz? To tylko miejscowa legenda. Frank lubił nam to wkręcać, bo wiedział, że nas nastraszy. Co mu się nieźle udało. - Więc nigdy nie myślałeś, że to może być prawda? - Może jak byłem dziesięcioletnim szczylem, ale na pewno nie teraz. - Ale jednak mogłaby to być prawda, nie? No bo w końcu, co w tym takiego niezwykłego? Chryste, Bagnowe Nattera rozbierają się w Szallonej Sallee. Wszystkie też są dziwkami. Miałoby chyba sens, gdyby posiadały jakiś własny lokal? - A ty jarasz za dużo pyłu - roześmiał się Orlik. - To przydrożne kurwy, Phil. Robią numerki na parkingu. Ten cały Bagnowy burdel to tylko historyjka, nic więcej. - Sam nie wiem - powiedział Phil. Teraz pocił się już obficie; swędziała go skóra. Jego głos stał się niski, zniekształcony. - Myślę, że go kiedyś widziałem. Orlik wlepił w niego spojrzenie. - Teraz już mam pewność, że brałeś. Kurwa, poważnie mówisz mi, że widziałeś Bagnowy burdel? - Tak. A przynajmniej tak mi się wydaje. Kiedy byliśmy mali. Pamiętasz, jak codziennie po szkole łaziliśmy po lasach? - Pewnie - powiedział Orlik. - Kurwa, czego żeśmy tam nie znajdywali. Łuski od strzelby, piwo, świerszczyki. - Właśnie. Któregoś razu miałeś szlaban, bo spuściłeś manto swoim braciom. Poszedłem więc sam. I się zgubiłem...

Dwadzieścia dwa

Tak, dziesięcioletni Phil Straker zgubił się w lesie... Drzewa tworzyły splątany labirynt, równie przerażający, co tajemniczy, pełen stert liści, szkieletowych gałęzi i zwieszającego się zewsząd bluszczu. Tam właśnie natknął się na bagnową dziewczynkę o wielkich, czerwonych oczach obserwujących go zza zasłony skołtunionych, czarnych włosów. Z początku się bał, gdyż widział jej deformacje - zniekształconą głowę, nierówno rozmieszczone stawy i niewłaściwą liczbę palców. Pamiętał też, co mówił Orlik - Bagnowi mieli zęby jak buldog Kevina Furmana i czasami gryźli tych, którzy za blisko podeszli... Ale to było głupie. Chociaż Phil nie widział zębów dziewczynki, od razu był pewny, że go nie pogryzie. Strach uleciał w ciągu kilku sekund. Podobnie jak on, wydawała się zafascynowana. Nieporadnie klecąc słowa, przedstawiła się jako Dawnie. Przy każdym słowie rozdmuchiwała nieco zwieszające się przed jej twarzą włosy. W lesie rozległo się wołanie, ktoś wzywał ją do domu, a ona szybko pobiegła. Ale Phil nie chciał się z nią rozstawać. Więc. Pobiegł za nią. Nie minęło wiele czasu, nim znów się zgubił. Zdawało mu się, że parny las połknął go w całości. Żar słońca spadał z gałęzi niczym rozpalony młot; jego koszulka z Zielonym Szerszeniem przesiąkła potem tak bardzo, że przykleiła się do skóry. Trampki niosły go po chrzęszczącym poszyciu, a owady bzyczały wokół jego głowy i ramion, kąsając niemiłosiernie. Machał gorączkowo rękami, próbując je odgonić, ale bezskutecznie. A kiedy już zaczynał się bać, że nigdy się stąd nie wydostanie, las skończył się nagle i zmienił w polanę porośniętą wysoką, spaloną słońcem, brązową trawą, która kołysała się niemrawo, choć nie dało się wyczuć żadnego wiatru. I wtedy zobaczył Chatę. Jasny gwint!

Dwupiętrowy, zdewastowany dom na szczycie wzgórza. Przez popękane wapno na ścianach przezierały poczerniałe deski, a dziurawy dach przypominał mu niekompletne uzębienie pani Nixerman. Wysokie, ciemne okna spoglądały nań niczym oczy... Tu na pewno straszy, stwierdził z przekonaniem. To na pewno nawiedzony dom. Nie było innej możliwości. Był to najbardziej odrażający dom, jaki widział w życiu. Jeśli gdziekolwiek istniały duchy, to musiały mieszkać w takim miejscu jak to. To na pewno o tym mówił wujek Frank. Ten dom musiał być jedną z tych „rzeczy”, których dziesięciolatkowie nie powinni oglądać. Zatem Phil zrobił to, co zrobiłby każdy inny dziesięciolatek na jego miejscu. Podszedł bliżej, żeby się przyjrzeć. Stare schody zaskrzypiały pod czarnymi trampkami, kiedy wspinał się na werandę. Nie widział zbyt wiele przez półprzejrzysty ekran zamykający wejście, jedynie zarysy jakichś gratów i gęsty mrok. Podszedł zatem na palcach do pierwszego z brzegu okna i zajrzał do środka... Kiedy pochylał się ku szybie i mrużył oczy, czuł na plecach słoneczny żar. Z początku nie mógł rozróżnić kształtów, widział tam jedynie więcej gratów. Ale stopniowo zaczął wyławiać konkretne kształty: wielką, starą kanapę, wiklinowy fotel, pokryte panelami ściany i zawieszone na nich, oprawione obrazy. Ale... Żadnych duchów. No i kupa, pomyślał Phil, czując przeogromny zawód. Nie ma tu żadnych duchów. To tylko stary dom. Nic ani trochę strasznego... Phil wrzasnął na cały głos, gdy siedem małych palców postukało go w plecy. Wyskoczył na dobre pół metra w górę, obracając się wokół własnej osi i wytrzeszczając oczy. Dawnie śmiała się; Phil poczuł się jak mięczak. - Mie... Mieszkasz tu? - Ta-aha - odpowiedziała.

A kiedy się z niego śmiała, Phil poczuł kolejny zawód, gdyż wcale nie miała zębów buldoga Kevina Furmana. Zwyczajne, równe zęby, jak u każdego. Orlik walił ściemę. - Obszli-pie wszyscy. - Co? - Obszli. Obszli, pomyślał Phil. Pewnie chciała powiedzieć, że jej rodzice sobie gdzieś poszli. - Chodź - powiedziała. - Co? Zrobiła palcem przywołujący gest. - Chodź-no-środka. Choś... Uch, Coś-chcę ci kazać-po. Phil przetłumaczył sobie to, co mówiła. Chciała, żeby wszedł do środka. Miała mu coś do pokazania. Ale co? Jakaś część niego nie chciała tam iść - w końcu był to dom Bagnowych. Dawnie mogła mieć dużych, złych bagnowych rodziców, którzy spuszczą mu lanie, myśląc, że chciał jej coś zrobić, może nawet pogwałcić, jak mówił Orlik. Tak jest, rodzice Dawnie mogli mu spuścić lanie albo i gorzej... W końcu to Bagnowi. Nikt nie wiedział, że Phil tu jest, ba, nawet on sam nie wiedział, gdzie „tu” się znajdowało. Widział za to oczyma duszy rodziców Dawnie, jak ścigają go po całym domu, szczerząc ostre zębiska, jak u buldoga Kevina Furmana. Ale później pomyślał: Nie bądź cykorem. Właśnie powiedziała, że sobie poszli. Poza tym jest całkiem fajna... - Obszli-pie. Chodź, no. Wszedł za nią do wnętrza domu. Na chwilę przystanął przy otwartych drzwiach, spoglądając na mosiężną kołatkę. Wyglądała przedziwnie. Miała kształt twarzy, ale nie było tam nosa ani ust, jedynie wpatrujące się w Phila wielkie, pozbawione wyrazu oczy.

- Nochodź, że. Niebój. Muł, uch, wiłam ci, że obszli, nie ma w dom. Obszli, nie ma w dom, powtórzył w myślach Phil. Nie zaszkodzi troszkę się tu rozejrzeć. Będzie mógł pochwalić się Orlikowi i reszcie, że widział nawiedzony burdel Bagnowych, że nawet wszedł do środka. Wtedy Orlik i pozostali pomyślą, że jest zajebisty. Salon nie różnił się za bardzo od tego, co widywał codziennie u ciotki. Zwykłe meble i krzesła. W kącie stała wielka drewniana komoda, a przy tylnej ścianie tykał starodawny zegar. Wszystko wyglądało tu trochę starzej i tyle. Wszedł za Dawnie po schodach na lewo. Było strasznie ciemno, a w korytarzu na piętrze zrobiło się ciemniej. Ale to miało sens, bo słyszał, że Bagnowi, tak jak większość ludu wzgórz, nie mieli elektryczności. - Dokąd idziemy, Dawnie? - zapytał, gdy znaleźli się na podeście. - Do twojego pokoju? - Nie - odparła, obracając się ku niemu. Znów zwrócił uwagę na jej piersi. Były małe, ale naprawdę ładnie sterczały przykryte jedynie letnią sukienką. W ogóle byłaby całkiem śliczna, gdyby nie te nienormalne dłonie i stopy. - Za mną. Chwyciła go za rękę i poprowadziła w górę schodów, w jeszcze gęstszy mrok. Jejku, gorąco tu, pomyślał. Dwa razy goręcej niż na zewnątrz i o wiele bardziej duszno. Kiedy dotarli na podest drugiego piętra, miał wrażenie, że się ugotuje. Tu też był korytarz, ale niższy. Na ścianach wisiały obrazy, ale było zbyt ciemno, by cokolwiek na nich zobaczyć. Jedyne źródło światła dobiegało z małego, wysoko umieszczonego okienka na końcu korytarza. Po chwili dostrzegł szereg świetlistych plamek, po jednej na każdych drzwiach. Dziurki od klucza, zrozumiał po chwili. Dawnie zdawała się ogarnięta jakąś dziwną ekscytacją. Pod czarnymi pasmami jej włosów Phil widział wyszczerzone ząbki. - Chcesz baczyć-je, chcesz? - Kogo, Dawnie? - Um, moje, um, siostry.

Jej siostry? Phil nie był pewien. Nie wiedział, czy chce oglądać jej siostry. A co, jeśli były naprawdę brzydkie? A co, jeśli nie przypadnie im do gustu? I co siostry Dawnie robiły tutaj, w tym gorącu i duchocie? Jej dłoń była gorąca i wilgotna. Ścisnęła go mocniej za rękę. - Chcesz baczyć-je, jak robią to? Robią... co? Nagle przestało mu się to wszystko podobać. Mógł napytać sobie biedy. W ogóle nie powinno go tu być, nie mówiąc już o tym, że nie wiedział, gdzie jest. Wolałby już iść. Ale Dawnie uparcie ciągnęła go za rękę. Chciał się jej wyrwać, ale z jakiegoś powodu nie potrafił. Podprowadziła go do pierwszych drzwi. - Klękmy - powiedziała, kładąc mu dłonie na ramionach i popychając w dół. Phil zrozumiał. Chciała, żeby uklęknął. Chce, żebym zajrzał przez dziurkę. Naciskany coraz mocniej dłońmi podekscytowanej dziewczynki, Phil opadł na kolano. Jasne światło oblało jego twarz. Dłoń Dawnie stuknęła go w potylicę. - Bacz-je. Bacz tam-do. Phil poczuł się słaby, niemal chory. Nie czuł się zbyt dobrze już od kilku dni, ale teraz zaczynał mieć wrażenie, że jest z nim naprawdę źle. Pomimo panującego tu gorąca, wstrząsały nim dreszcze. Żołądek skręcał mu się w supeł. Wiedział, że dopadła go grypa, a może jakiś tasiemiec, po tych okropnych nadziewanych paprykach cioci. A poza tym był wystraszony. - Hej, Dawnie, nie czuję się najlepiej. Lepiej już pójdę do domu. Ale Dawnie nie chciała tego słuchać. Zacisnęła palce na ramionach Phila i popchnęła go jeszcze raz. - No, bacz-no. Dziurka od klucza jaśniała jak małe słońce.

Dziesięcioletnim Philem Strakerem znów wstrząsnęły dreszcze. Wbrew sobie wziął głęboki oddech, przyłożył oko do dziurki od klucza... O Jezu o Jezu o Jezu... I zajrzał do środka.

Orlik wydawał się nieco rozbawiony wyrecytowaną przez Phila opowieścią. - Tak? No i co tam zobaczyłeś? - Nie wiem - przyznał się naiwnie Phil, opierając się na wystawionym przez okno łokciu. - To naprawdę ostatnia rzecz, jaką pamiętam. Klęknąłem i zajrzałem przez tę dziurkę. Czasami mi się wydaje, że pamiętam coś więcej, czasami mi się to śni, ale widzę tylko jakieś strzępy, pojedyncze wizje, jakieś dłonie, stopy, mignięcie jakiejś twarzy w ciemnościach. Tak czy owak, odzyskałem świadomość dopiero kilka dni później, kiedy leżałem w łóżku z czterdziestostopniową gorączką. Orlik roześmiał się. - Pewnie niczego tak naprawdę nie widziałeś. Pewnie to wszystko ci się tylko śniło, bo byłeś chory. - Tak, chyba masz rację - odparł Phil, choć tak naprawdę w to nie wierzył, mimo słów lekarza, że gorączka często powoduje halucynacje i koszmarne sny. Choć zdawał sobie sprawę, że nigdy nie będzie miał na to niezbitego dowodu, wiedział w głębi duszy, że to wszystko wydarzyło się naprawdę i że Chata... Zamrugał gwałtownie. Chata istniała naprawdę. Gdybym tylko mógł sobie przypomnieć, co wtedy zobaczyłem. Nie urywki, o których śniłem, ale całość. Dlaczego tego nie pamiętam... - Czas zapomnieć o twoim nawiedzonym burdelu Bagnowych - powiedział Orlik. Wjechał w kolejną zapuszczoną, wąską drogę i zatrzymał wóz. - Jesteśmy na miejscu. Oczko mieszkał w małym domku, krytym deskami. Budowla stała zaszyta pomiędzy drzewami i wysokim zielskiem, przesłonięta zwieszającymi się z góry

pędami winorośli. Z gruntu wciąż unosiły się pasma powstałej po wcześniejszym deszczu mgły. - Nic tu po nas - stwierdził Orlik. - Nigdzie nie widzę jego wozu. Wiedziałem, że coś mu się stało. Na pewno mieliście z Paulem rację. Ktoś go sprzątnął. Phil wytężył wzrok, by przebić snujące się, białe opary. - Wyluzuj. Nie przyszło ci na myśl, że może poszła mu uszczelka i zabrał brykę do warsztatu? Poza tym spójrz tam. - Phil uniósł ramię. - W oknie pali się światło. - Jego sypialnia. Cholera, więc może skurwiel jednak jest w domu. Chodźmy. Wysiedli z pojazdu. Noc połknęła ciężkie szczęknięcia zamykanych drzwi. Mgła rozstąpiła się na boki, kiedy ruszyli ku domkowi, opędzając się od komarów. Phil miał wrażenie, że oddycha gęstym, wilgotnym oparem, od razu poczuł się mokry. Z rozciągających się za budynkiem lasów pulsowały nocne dźwięki. Orlik zaczął bębnić palcami w drzwi, ale zamarł, gdyż zaczęły się same otwierać. - Kurwa, teraz mam pewność, że tu jest. Oczko nigdy w życiu nie zostawiłby otwartych drzwi. Trzyma tu spluwy i inne rzeczy. - Spluwy? - zapytał Phil z pewnym niepokojem. - Tak, więc lepiej naróbmy hałasu - odparł Orlik, po czym wsunął głowę do środka. - Hej, Oczko, jesteś tu? Nie panikuj, to tylko ja, Orlik. Odczekali chwilę. Z wnętrza domu odpowiedziała im jedynie cisza. - Oczko! Chłopie, rusz dupę i wstawaj. To ja, Orlik. Przyprowadziłem naszego nowego kierowcę. Nic. - Pewnie śpi albo przyćpał - zgadywał Phil. - Tak, wchodzimy. Wsunęli się do środka. Miejsce przypominało chlew, ale nikt go nie zdemolował. - To przynajmniej dobry znak. Chałupa nie jest rozjebana, jak u Paula. Poczekaj tu. Sprawdzę sypialnię.

Phil skinął głową, rozglądając się. Widywałem sracze, które wyglądały lepiej, stwierdził, kontemplując gust Oczka w zakresie dekoracji wnętrz. Skrzyżował ramiona, czekając na Orlika, ale wtedy... Co to? Do jego uszu wydawał się sączyć jakiś dźwięk, gdzieś na granicy słyszalności. Co to jest? Jakiś pomruk, drażniący, ale na tyle cichy, że łatwo go było przegapić. To z kuchni, stwierdził, dostrzegając w mroku pokryte białą emalią kształty. Podszedł tam, rozejrzał się znów. Dźwięk się nasilił, wydawał się nieco pulsować. Dłoń Phila sięgnęła ku ścianie i wymacała kontakt. Zabłysło światło. Mężczyzna opuścił wzrok... - Kurwa, nie wierzę w to - powiedział Orlik, zbliżając się z tyłu. - Skurwiela tu nie ma. - Nie, jest tu - wydusił z siebie Phil. Po czym wskazał na podłogę, na której był rozciągnięty pokryty muchami trup.

Ostatnie nuty „Dream On” Aerosmith utonęły w dzikim aplauzie, który podniósł się po zakończeniu numeru Vicki. Pewnie, śnij dalej*, myślała, skrywając to pod drapieżną maską tancerki. Śnij przez wieczność… *”Dream On” – śnij, marz dalej, nie przestawaj śnić. Śnij, póki nie umrzesz. Czuła, że ściany Szallonej Sallee naprawdę drżą, tak głośne były brawa. Brzmiały niczym gwałtowna burza. A kiedy schodziła ze sceny, ruszając przez snopy kolorowych świateł i zasłony z papierosowego dymu, zawsze miała poczucie, że zstępuje do piekieł. Może tak faktycznie jest, pomyślała. Ukłoniła się po raz ostatni i zostawiła scenę, wrzawę i tłum za sobą, być może

w podobny sposób, jak wiele lat temu zostawiła za sobą swoją godność i poczucie wartości - pokazując im obojętne plecy. Druck, zdeformowany i odziany w ogrodniczki strażnik haremu, czekał przy wejściu na zaplecze. Vicki czuła, jak jego wzrok prześlizguje się po jej nagich plecach. Pospiesznie wkroczyła do garderoby. Kiedy tylko weszła, dosłyszała odgłos cieknącej wody, dochodzący od jednej z kabin toaletowych. Ktoś robi sobie irygację, zgadła od razu. Któraś z Bagnowych. Cody zakazywał im używania prezerwatyw, stąd się brała potrzeba irygacji. Wieśniacy płacili ekstra kasę za seks bez osłonek. No bo co im zależało? Mężczyźni nie mogli zajść w ciążę, ponosili też znacznie mniejsze ryzyko złapania chorób wenerycznych. Co do samej Vicki, Cody zabronił jej używania gumki tylko przy kilku specjalnych okazjach, kiedy gościł szczególnie ważnych klientów, ale za każdym razem była zbyt naćpana, by się tym przejmować. Robiła sobie badania w klinice hrabstwa co drugi miesiąc i jak na razie testy dawały wyniki negatywne. Był to prawdziwy cud, zważywszy na to, jak intensywnie prostytuowała się przed poślubieniem Nattera. Wszystko, byle ściągnąć kreskę, pomyślała ponuro. Robiła rzeczy, w które wciąż było ciężko jej uwierzyć... Drzwiczki otworzyły się i zgodnie z oczekiwaniami, oczom Vicky ukazała się bagnowa dziewczyna. Spuściła głowę, gdy tylko dostrzegła Vicki. Bagnowi traktowali ją niemal z takim respektem, jakby była królową. Bali się jej. W końcu była żoną króla. Wystraszona dziewczyna, jak się okazało, miała tylko jedną rękę. Pokuśtykała ku wyjściu, powiewając bujną, czarną czupryną. Jezu... Vicki zdawała sobie sprawę, że Bagnowi nie mogą nic poradzić na to, że Natter ich wyzyskuje. Ale mimo to wywoływali u niej półświadome obrzydzenie. Te dziewczyny były w końcu najbardziej jaskrawym symbolem zaściankowego, zdeprawowanego półświatka, wokół którego obracało się teraz całe życie Vicki. Przypominały o jej własnej bezsilności względem Cody’ego Nattera. Są niedorozwinięte, zdeformowane i sterroryzowane, pomyślała. Przynajmniej mają więc coś na swoje usprawiedliwienie.

A ja? Wiedziała, że nic takiego nie istniało. Przynajmniej nie na początku. Sama odpowiadała za zrujnowanie swojego życia. Zza podwiązki Vicki sterczały tuziny jednodolarówek oraz kilka dziesiątek i dwudziestek. Wszystko to szło prosto do kieszeni Cody’ego, podobnie jak pieniądze za numerki. Wiedziała, że na niej samej zbił fortunę. Bóg jeden wiedział, ile zarobił na Bagnowych. Przełożyła pieniądze do torebki, jak zawsze po zakończeniu występów, i obróciła się ku swemu odbiciu w lustrze. Jej zmaltretowany doppelganger rzucał milczące oskarżenie. Rude włosy nie lśniły już tak jak kiedyś, a zielone oczy straciły część swojego szmaragdowego splendoru. Pojawiły się kurze łapki i drobne początki zmarszczek. Przynajmniej jeszcze mi cycki nie flaczeją, stwierdziła niedyplomatycznie, rzuciwszy okiem na swój obnażony biust. Ale co z resztą ciała? W lustrze odbijał się każdy przeżyty dzień. Jej szczupła, lekka sylwetka stała się nieco zbyt szczupła i zaczynała wyglądać niezdrowo. Były poranki, kiedy Vicki wydawała się wręcz wychudzona. Kokaina odebrała jej nie tylko witalność, ale również zdrowy rozsądek, nakazujący porządne odżywianie się. Każdy dzień odbierał jej kolejną kroplę życia. Tych kropel przybywało. Tak, zaczynam wyglądać na porządnie zużytą, powiedziała w myślach do swego odbicia. Niedługo będę mogła mówić o szczęściu, jeśli uda mi się przez noc obciągnąć parę drutów po pięć dolców od sztuki. To się dopiero nazywa przyszłość. A kiedy to się stanie, co zrobi Cody? Vicki tak wiele widziała, tak dużo wiedziała... Próbowała przypomnieć sobie czasy, kiedy jej życie nie było jeszcze tak zrujnowane. Pamiętała te czasy. Kiedy była narzeczoną Phila. Tak, wtedy była zupełnie inną osobą. Miała ambicje, snuła plany na przyszłość. Gdzie to teraz było? Poszło w diabły, pomyślała. Wciągnęłam to do nosa i wysmarkałam. Pomiędzy jej

piersiami błyszczał diamentowy wisiorek. Dostała go od Phila ponad dekadę temu. Kilka nocy temu zaczęła znów go nosić, ale... Dlaczego? - zastanawiała się. Miała nadzieję, że Phil to zauważy? A jeśli nawet, to co? Wydawało się, że jego życie również znalazło się na równi pochyłej. Trzymał z Orlikiem Petersem, a wszyscy wiedzieli, że Orlik siedział w narkotykach. Powiedział też, że bierze pył. A tamta noc? Seks i nic więcej, jak zwykle. Musiała postradać zmysły, jeśli sądziła, że Phil może ją uratować od Nattera. Czemu miałoby mu w ogóle na tym zależeć? pomyślała ze wzbierającą pogardą do samej siebie. Jestem teraz nikim... Nie zamierzała w ogóle mówić Philowi, jaki był prawdziwy powód jej małżeństwa z Natterem. Nigdy by w to nie uwierzył, zabrzmiałoby to jak kolejna wyssana z palca, ckliwa historyjka z ust użalającej się nad sobą dziwki. Lepiej pozwolić mu myśleć, że powody były typowe i prozaiczne: darmowa koka i mniej klientów. Po części była to prawda, ale jednak najważniejsze było to, że Natter w zamian zgodził się zapłacić za zoperowanie zastawki jej ojca. W zamian dała swoje ciało, a Natter miał swoje trofeum. Historia prawie jak ze średniowiecza. Jej ojciec zmarł kilka lat później, ale przynajmniej udało się przedłużyć mu życie. Nie, wisiorek od Phila był tylko martwym symbolem, kolejnym przypomnieniem, jak bezwstydnie pozwoliła swojemu życiu zejść na psy. Była jeszcze jedna rzecz, która o tym przypomniała, i właśnie zaczynała dawać o sobie znać. - Szlag! - wyszeptała, widząc, że wyciągnięta z torebki fiolka jest pusta. Tak, ta fiolka też była symbolem, obleśną monstrancją, w której kryło się ciało osobistego demona Vicki. Była jego niewolnicą i ledwie przypominała sobie czasy, kiedy było inaczej... Puk-puk-puk! Rozległ się odgłos uderzających w drzwi twardych knykci. O Boże, niech to szlag, pomyślała. Wiedziała, kto to taki. Druck. A wydawało się, że nie będzie już dziś mieć żadnych klientów. Bycie żoną Nattera miało przynajmniej jedną zaletę: rezerwował ją dla najlepiej płacących klientów, co oznaczało dwa, trzy numerki na tydzień, zamiast pięciu do dziesięciu na noc. Żona w postaci najdroższej

dziwki w klubie to dla Cody’ego prestiż, była jak luksusowa prostytutka ze stajni bogatego alfonsa. Pozostałe dziewczyny napędzały koła głównego biznesu Nattera, podczas gdy Bagnowe trafiały w gusta zboczeńców. W jakimś sensie Vicki była wyniesiona na piedestał. Królowa Sallee, pomyślała. Seksualne trofeum Cody'ego Nattera, najlepszy towar w wioskowym półświatku... Puk-puk-puk-PUK! - Co jest, Druck! - prawie krzyknęła. - Przepraszam, pani Vicki - dobiegł w odpowiedzi głos półgłówka. - Ale gotowa już? - Tak. Bo co? - Cody chce się widzieć. - A czemu, na miłość boską? Nieporadny głos za drzwiami umilkł na chwilę. - Po prawdzie to nie wiem, pani Vicki. Ale lepiej już wyjdzie, bo on już czeka długi czas. - Zaraz wychodzę - odparła zrezygnowanym tonem. W końcu wiedziała, o co chodzi. Spojrzała w lustro jeszcze raz i o mało nie wybuchnęła płaczem. Kogo bardziej nienawidziła? Nattera czy samej siebie? Szybko założyła dżinsy i bluzkę, po czym wyszła z garderoby. Druck czekał przy drzwiach, wyłamując knykcie swoich dziwacznych, podwójnych kciuków. - Ta jest, naprawdę ślicznie dziś wygląda, pani Vicki. - Gdzie Cody? Uśmiech, który ozdabiał zdeformowaną twarz, przypominał dwie położone obok siebie glisty. - Czeka w biurze. Nierówno rozmieszczone, czerwone oczy Drucka zawisły na jej biuście. Kącik uśmiechniętych ust zadygotał. Vicki miała wrażenie, jakby do jej piersi przykleiły się dłonie zboczeńca. Drań. Ruszyła korytarzem, postukując wysokimi obcasami, po czym weszła do biura

na zapleczu. Od razu zobaczyła pod ścianą dwie z mniej zdeformowanych bagnowych tancerek. Nie licząc stringów, były kompletnie nagie. Pochylały kruczoczarne głowy, jak w obecności bóstwa. Co, w pewnym sensie odpowiadało rzeczywistości. Za biurkiem siedział Cody Natter. - Taka piękna, taka urocza - odezwał się jego znajomy, charczący głos. - Więc jak ci minął wieczór, kochanie? - Cudnie. Druck mówił, że masz do mnie jakąś sprawę. Nattera częściowo skrywał mrok, co w jakiś sposób czyniło jego zdeformowane oblicze jeszcze bardziej niepokojącym. - Naprawdę małą. Nie powinno to zająć zbyt wiele czasu. Ale mam tu trzech dżentelmenów, którzy byliby bardzo radzi z twojego towarzystwa. Vicki zbladła. Trzech wioskowych ważniaków, bez wątpienia z kieszeniami wypchanymi kasą po narkotykowej transakcji. - Kurczę, Cody, no nie, przecież nie zajmuję się już grupami. Nienawidzę robić tego z grupami. - Cóż, oczywiście nie oczekiwałem, że podołasz takiemu przedsięwzięciu samodzielnie. Otrzymasz pewną pomoc - oznajmił, kierując czerwone oczy ku stojącym pod ścianą dziewczynom. Vicki wlepiła w nie spojrzenie, a potem obróciła głowę w stronę Nattera. - Co? Z nimi? - Tak? A co z nimi? - zapytał powoli, z naciskiem. - To Bagnowe! W pokoju zapadła cisza. Vicki wiedziała, że nie powinna była tego mówić, ale jakoś jej się wyrwało. A teraz nie dało się już tego cofnąć. Natter wstał. Wydawało jej się, że przechodzi jakąś transformację, stopniowo rozprostowując swoje dwumetrowe ciało. Ruszył naprzód, wychodząc z panującego w kącie biura mroku. - Cody, ja nie chciałam... - wybełkotała. - Ja t... Jego długa, zakończona trzema palcami dłoń wystrzeliła do przodu i zacisnęła

się na jej gardle. Następne słowa Nattera wypłynęły powoli, niczym wypełniony czarną wodą strumień. - Tak, kochanie, masz rację. To Bagnowe. Ale... to tak samo jak ja. Jego uścisk przypominał żelazną obrożę. Jego twarz była odrażająca wychudzona maska ospowatej, zrytej zmarszczkami skóry, nienaturalnie wielka, z nierówno zawieszonymi uszami. Pod siwiejącymi włosami dało się dostrzec mięsiste guzy, genetyczne perturbacje wykwitające z czaszki. I oczywiście jego oczy. Wielkie, krwistoczerwone oczy... - I… - Jego spojrzenie zjechało w dół, na jej dekolt w kształcie litery V. - Co my tu mamy? Wydłużony kciuk i palec wskazujący ujęły wisiorek z diamentem. O nie, pomyślała Vicki. - Kto ci to dał, hmm? - zapytał chrypiącym głosem. - T...ty, ty mi to dałeś, Cody - skłamała. Jego wargi zacisnęły się. - Ja? Jesteś pewna? - Tak, tak, zapomniałeś? Dałeś mi to, zanim się pobraliśmy. - Cóż. Skoro tak - powiedział i pociągnął za wisiorek. Cienki, złoty łańcuszek natychmiast pękł. Uniósł oprawiony diament do jej oczu, po czym tak długo obracał go między palcami, aż maleńki klejnot wypadł z oprawki na podłogę. Wielki but Cody’ego zmiażdżył go na pył. - To chyba będę musiał kupić ci lepszy. Poczuła wściekłość. Na niego i na wszystko inne, co musiała teraz z własnej winy przechodzić. Jego oczy wwiercały się w oczy Vicki niczym hartowane wiertła. - Masz teraz coś do zrobienia. Zamierzasz się za to zabrać, jak powinnaś, czy dalej będziesz stroić dąsy? Wtedy właśnie coś jej się stało, coś niebezpiecznego. Jakaś schowana głęboko część jej psyche pękła jak sucha gałązka. Vicki zatrzęsła się z przerażenia. Im

bardziej wpatrywała się w tę zdegenerowaną twarz, tym lepiej widziała w niej symbol ruiny swojego własnego życia. Wiedziała, że jeden ruch jego twardej jak kamień ręki może ją wysłać do szpitala. Mógł zwyczajnie skręcić jej kark, jak kurczakowi. Ale teraz tylko przez ten krótki, ulotny moment, miała to gdzieś. - Ty skurwysynu - wychrypiała. - Chcesz, żebym oddała się wioskowym bandytom w sześcioosobowej orgii. Jestem twoją żoną! - Tak, jesteś nią - powiedział, zacieśniając uchwyt na jej gardle. - Ale dlaczego? Powiedz mi, kochanie. Dlaczego jesteś moją żoną? Teraz Vicki nie mogła już nic odpowiedzieć. Jej oczy zaczęły wychodzić z orbit, gdy dłoń męża wywierała coraz większy nacisk na tchawicę i prowadzące do mózgu arterie. Natter odpowiedział za nią. - Jesteś moją żoną tylko dlatego, że ci na to pozwalam. Tak? Mylę się? W ciągu jednego uderzenia serca, cały strach Vicki powrócił. Zmusiła się, by potrząsnąć drżącą głową i zaprzeczyć. - Tak, jesteś moją żoną - płynął czarny głos Nattera. - Ale jesteś też kimś jeszcze, prawda? Jak się ktoś taki nazywa? Żelazna dłoń Nattera zaczęła ciągnąć je) podbródek w górę, wyciskając łzy z jej oczu niczym wodę z mokrej ścierki. Serce Vicki podskoczyło w jej piersi... Podnosił ją w powietrze. - Je... stem... - wykrztusiła. - Tak? - Jes... Jestem... - Hmm? Powiedz mi, kim jesteś, kochanie. - Jestem dziwką! - wypluła z siebie w końcu. Przypominająca kleszcze dłoń wypuściła ją. Vicki opadła na podłogę. - Jesteś dziwką - powtórzył. Stanął nad nią, wysoki jak wieża. - Tak, jesteś dziwką. Zawsze nią byłaś i na zawsze nią pozostaniesz. Tu przerwał, po czym dokończył tonem czarnym jak serce nocy.

- Więc idź i zajmij się tym, czym zajmują się dziwki. Vicki kaszlała i dyszała gwałtownie. Nagle Natter przyklęknął przy niej. - Ale jeszcze jedno, kochanie. Jest mała rzecz, której potrzebujesz, prawda? Vicki zamrugała, nie potrafiąc utrzymać głowy prosto. Ledwie słyszała, co powiedział. Mała rzecz… potrzebuję... - Hmm? Zdeformowana dłoń otworzyła się wprost przed jej twarzą. Oczy Vicki rozszerzyły się. Przełknęła ślinę. Na dłoni Nattera leżała torebka pełna kokainy.

Dwadzieścia trzy

- Jezu Chryste - wychrypiał Orlik. Jego oczy były tak wytrzeszczone, że zdawały się być całkowicie pozbawione powiek. - Obdarli go... ze skóry. - Przejebana sprawa - zgodził się Phil. - Kurwa, kto wie, ile brakowało, żebyśmy na nich wpadli. - Nie było takiej możliwości, Orlik. Są daleko stąd. Za cholerę nie zrobili tego tutaj. - Skąd wiesz? - Przyjrzyj się, chłopie. Rozciągnięty na podłodze trup ledwie przypominał człowieka. Wyglądał tak samo jak Rhodes. Obnażone, szkarłatne sploty mięśni pokrywała szczelnie zaschnięta krew. Łaziły po niej hordy much. - Na podłodze nie ma krwi - powiedział Phil. - Gdyby zrobili to tutaj, byłoby jej całe, kurwa, jezioro. Ale nie ma prawie nic. Zrobili to gdzieś indziej, a później

przywieźli trupa tutaj. Orlik wyprostował się; wydawał się nie rozumieć. - Ale to nie ma sensu. Po co się wysilać? Mogli go zakopać albo porzucić gdzieś w lesie, nikt by go tam nigdy nie znalazł. - A jak myślisz? Właśnie chcieli, żeby ktoś go znalazł - powiedział Phil. - Czemu? - Żeby przekazać komunikat, chłopie. Ludzie, którym próbujesz podkopać interes, wiedzą o tobie. Zostawili go tu po to, żebyś go znalazł i szybko skumał, czego chcą. - Żebym spierdalał - powiedział Orlik. - Dokładnie. Chcą, żebyś zniknął z ich terenu, a to jest taka drobna sugestia, że masz po temu dobry powód. - Jezu Chryste - mruknął Orlik. Widać było, że ma mdłości. Wycofał się z kuchni. - To nie moja liga, chłopie. Jestem tylko drobnym kurierem, trzymam się z dala od takiego gówna. Kurwa, chłopie, oni go obdarli z jebanej skóry. - Tak jest - zgodził się Phil. - A my jesteśmy następni. Jesteśmy w wielkim kotle pełnym gówna, pod który właśnie ktoś podłożył ogień. Co robić? - Spierdalać - podsunął Orlik. - Przynajmniej ja zamierzam. Kurwa, próbowałem jakoś zarobić na życie, ale to... Jebać to. Nie warto. - A może by tak odpłacić im pięknym za nadobne? Zemścić się? - Phil spróbował go podbechtać. Orlik spojrzał nań, jakby właśnie usłyszał, że papież jest Żydem. - Odjebało ci, chłopie? Zemścić się? To są, kurwa, poważni gracze, nie kumasz? Spróbujemy coś zrobić, to już jesteśmy martwi. Tylko mi teraz nie pękaj, pomyślał Phil. Musiał sprawić, żeby Orlik wpadł we wściekłość, żeby chciał się zemścić. Tylko tak mógł liczyć na znalezienie wytwórni Nattera. - Mogę ci zagwarantować, że zrobili to samo Paulowi - skłamał. - Chcesz się na to godzić? Musimy się im postawić. Musimy im przyjebać jeszcze mocniej. - Hej, może to Oczko oberwał, ale ja i tak czuję, że przyjebali mi

wystarczająco mocno. Kończę z tym interesem i to, kurwa, tu i teraz. - No nie gadaj, chłopie. Kim oni są? - odważył się zapytać Phil. - Pokażmy im, z kim, kurwa, zadarli. Orlik roześmiał się spazmatycznie. - Spierdalaj ode mnie. Jak mówiłem, ja tylko próbuję zarobić na chleb. Wolę już nalewać benzynę na stacji, niż zadawać się z gośćmi, którzy robią takie rzeczy. Spadajmy stąd. Jasny grom! - wściekł się Phil. Za każdym razem, kiedy był już blisko, cel wymykał mu się z rąk. Przyciskając Orlika, mógł odkryć położenie wytwórni Nattera, ale jeśli przycisnąłby go za mocno, gość w sekundę zwęszyłby, że ma do czynienia z gliną. Wychodzi na to, że muszę jeszcze nad nim popracować; stwierdził. Poświęcić więcej czasu. No i był jeszcze Sullivan. Może pobyt w areszcie stanowym rozwiązał mu już nieco język. - Dobra. Zmywajmy się. Ruszyli z powrotem, pozostawiając za sobą odrażające bzyczenie much. Brzmiało nierealnie. Phil próbował wyrzucić z umysłu obraz okaleczonego ciała. Aż trudno było sobie wyobrazić, że to coś było kiedyś człowiekiem. Porażony czystą groteską sytuacji, umysł Phila zaczął błądzić. Nikt nie zasłużył na taką śmierć, nawet handlarz narkotyków, nawet najpodlejsza kanalia na ziemi. Phil spróbował wyobrazić sobie, jak to naprawdę wyglądało. Jeden z Bagnowych Nattera, o ile nie on sam, usiadł z nożem w ręku, by zedrzeć z Oczka całą skórę. Ile mu to zajęło? Czy ściągana skóra wydawała jakiś dźwięk? Od jak dawna ofiara była martwa? Jak ktokolwiek był w stanie zrobić coś takiego? Ich kroki rozlegały się echem w pustym domku. Orlik otworzył drzwi, aby wyjść, kiedy nagle... Kurwa! Uchylił się w sam raz, by uniknąć przecinającego ze świstem powietrze ostrza sierpa.

- Uważaj! - krzyknął Phil. Znów rozległ się świst. Wielki Bagnowy nastolatek, co najmniej metr dziewięćdziesiąt wzrostu, czekał na nich tuż za drzwiami. - Kurwa, ja pierdolę! - wrzasnął Orlik, po czym znów musiał się uchylić. Trzeci sierp chybił jego głowy o włos, a zaostrzony koniec narzędzia... Cak! ...wbił się głęboko w ścianę. Phil klęczał już na jednym kolanie, dobywając Beretty z ukrytej w kieszeni kabury. - Odsuń się! - rozkazał Orlikowi, który cofał się od drzwi w kompletnym szoku. - Mam go! Nastolatek, który właśnie próbował wyrwać swoją broń ze ściany, spojrzał na Phila z głupim wyrazem twarzy. Pop! Jego głowa odskoczyła do tyłu. Czerwone oczy zrobiły zeza, kiedy z nowej dziury, powstałej w masywnym łuku brwiowym, trysnęła krew. Osunął się na ziemię. Phil powstał, opuszczając pistolet. - Kurwa, chłopie, skąd to wytrzasnąłeś? - zapytał osłupiały Orlik. - To mój szczęśliwy amulet. A teraz dość gadania, spadamy stąd. - Tak, tak. Spadamy - powtórzył gorączkowo Orlik, po czym rzucił się ku drzwiom. - Nie tędy! - zawołał Phil i skoczył za nim. - Na tyły! Orlik odwrócił się. - Co...? Spomiędzy drzew błysnął długi ogień wylotowy, na ułamek sekundy zmieniając noc w dzień, po czym potężny ładunek śrutu przewalił się po pokoju, wyrywając w tylnej ścianie dziurę wielkości talerza. Phil w ostatniej chwili odciągnął Orlika od drzwi. - Chodź, chodź! Pobiegli ku sypialni, tupiąc ciężko, odprowadzani kolejnymi ładunkami ze

strzelby, które odłupywały kawałki podłogi tuż za ich plecami. - Chłopie, miało ich tu nie być! - krzyczał Orlik. - Mówiłeś, że są daleko stąd! - Najwyraźniej się, kurwa, myliłem! Zanurkowali do sypialni, zatrzaskując za sobą drzwi. Rozległo się więcej strzałów, w drzwiach pojawiły się dziury. - Kurwa mać! - ryczał histerycznie Orlik. - Kurwa jasna pierdolona w dupę mać! Phil zdzielił go w twarz. - Cicho! Weź się w garść! - Co my, kurwa, właściwie robimy w tym pokoju? Phil wymierzył mu kolejny policzek. - Mówiłeś, że Oczko ma tu spluwy. Pomóż mi szukać! Przewrócili maleńki pokój do góry nogami. Od wejścia dobiegły ich szybkie kroki. - Pospiesz się! Phil cały czas mierzył w drzwi, wolną ręką wyciągając jedną szufladę komody po drugiej. Miał wrażenie, że serce zaraz wyskoczy mu z piersi. Orlik zrzucił z łóżka materace, po czym podniósł sklejkową płytę. - Tutaj, chłopie! Strzał w dziesiątkę! - pomyślał Phil. Część sprężyn została usunięta, łóżko zmieniono w coś na kształt wydrążonej książki. W środku leżała cała sterta spluw - pistoletów, strzelb, karabinów, a nawet parę automatów - oraz amunicja. - Dalej! - rozkazał Phil. - Bierz, co popadnie, i wal! Orlik podniósł Browninga kaliber 9 milimetrów. - Nie działa! - krzyknął, kiedy wycelował w drzwi i nacisnął na spust. Phil zabrał mu broń, odciągnął kurek i rzucił z powrotem. - Teraz działa! Orlik, trzymając zęby i powieki mocno zaciśnięte, opróżnił magazynek, strzelając w zamknięte drzwi. Pistolet wypluł czternaście nabojów, aż Philowi

zadzwoniło w uszach. - I co teraz? Fajnie, skurwysyny? - wykrzyknął buńczucznie Orlik. Po czym potężny ładunek ze strzelby zdjął drzwi z zawiasów. - I co teraz, lizane ś-śmierdziuchy? - doleciała do nich wypowiedziana nienaturalnym głosem odpowiedź. Po niej nadeszły kolejne trzy wystrzały, które zmieniły tylną ścianę w kawał poszatkowanej sklejki. Zdecydowanie wpadliśmy w gówno, pomyślał Phil. Rzucił swoją Berettę 0,25 cala Orlikowi, który wpakował cztery pozostał kule w dziurę po drzwiach. W porównaniu z hukiem strzelby, zabrzmiało to jak strzelanie z kapiszonów. W drugim pokoju rozległ się śmiech Bagnowych. Kiedy śmieją się z twojej spluwy, to znaczy, że masz poważne kłopoty, stwierdził Phil. - Dalej, chłopie, dalej! - pokrzykiwał nań Orlik, trzymając bezużyteczny pistolet w drżących dłoniach. - Widzę ich, biegną tu! Podczas gdy Orlik szalał, Phil zajmował się pistoletem maszynowym MAC10. Trzydziestonabojowy magazynek wydawał się pełny. Mężczyzna wcisnął go w gniazdo, po czym obmacał broń w poszukiwaniu dźwigni zamka. - No dalej, chłopie! Wiesz w ogóle, co robisz? - Co ja poradzę, że nie jestem encyklopedią broni palnej! - odciął się Phil. Nie znał się zbyt dobrze na tym modelu broni, ale w końcu udało mu się odciągnąć zamek. Ale. - Kurwa, nie mogę znaleźć jebanego bezpiecznika! - Ja pierdolę, pospiesz się! Orlik kucnął. Zagrzmiały dwa kolejne wystrzały ze strzelby, którym wtórował teraz ogień z broni krótkiej, przynajmniej sądząc po dźwięku. Pokój zatrząsł się w posadach. A potem do środka wpadło dwóch Bagnowych. - O chuj, o chuj... - bełkotał Orlik. Obaj mieli wielkie, rozdęte głowy, powiększone żuchwy i szeroko rozstawione zęby. Dłonie tego, który trzymał strzelbę, składały się wyłącznie z kciuka i palca

wskazującego. Drugi, który właśnie szybko przeładowywał rewolwer Smith & Wesson, miał dwa kolana na lewej nodze oraz tak zapadnięte prawe ramię, że jego ręka wydawała się wyrastać z bioder. Ich płonące czerwienią, zerkające spod czarnych kołtunów oczy skupiły się na Orliku. - Hej, blondyno - powiedział jeden. - Dzie twój ziomek? - Bendziem was ruchać w dupy, jak was zabijem - oświecił Orlika drugi. - Aż wam gały wyjdom, lizańcu. - A potem was zjem. Bagnowy ze strzelbą właśnie przykładał lufę do czoła Orlika, kiedy Phil wyskoczył zza łóżka. Nacisnął na spust MAC-a, wywołując piekielny hałas przypominający gigantyczną kosiarkę. Pistolet maszynowy wibrował w niemal elokwentny sposób. Seria kul kalibru 0,45 trafiła Bagnowego w brzuch i dosłownie zmiotła go z nóg. Poleciał w głąb domu, ciągnąc za sobą wirujące wstęgi krwi. Phil obrócił nadgarstek i wypuścił następną serię. Drugi Bagnowy tańczył jak marionetka, gdy kule robiły wielkie, krwiste dziury w jego torsie. - Phil! - krzyknął Orlik. - Za tobą! Rozległ się brzęk tłuczonego szkła. Nad głową Phila świsnęły dwa pociski. Przez okno do pomieszczenia gramolił się trzeci Bagnowy. MAC odezwał się ponownie, wyrzucając go z powrotem na zewnątrz. - Bierz tę spluwę! - krzyknął Phil, wskazując na porzucony rewolwer. - Za mną! Orlik zanurkował po broń martwego Bagnowego, po czym wyskoczył za Philem przez okno w wysoką po pas trawę. - Cicho, cicho - szeptał Phil, trzymając MAC-a w pogotowiu. Zerknął szybko za róg domku. - Wygląda czysto. Chyba załatwiliśmy wszystkich. Teraz, kurwa, biegniemy do wozu tak szybko, jak się, kurwa, da, i spierdalamy stąd. Przed domem rozciągała się otwarta przestrzeń - co było dobre, gdyż nikt się tam nie mógł kryć, ale oświetlał ją jasny blask księżyca - co było złe, bo podświetlał

ich jak cele na strzelnicy. Pobiegli przed siebie, tratując trawę i przy każdym kroku rozganiając całe roje komarów. Kiedy zdyszani dopadli do półciężarówki Orlika, Phil rozejrzał się. Nic. Ale... - Oż kurwa... - Co znowu? - warknął Phil. - Odpalaj brykę, musimy stąd wiać! - Kurwa, kurwa, kurwa - jęczał Orlik. Stał jak wrośnięty w ziemię, gapiąc się na otwartą maskę wozu. Zwieszające się spod niej aż do ziemi kable przypominały wyprute flaki. - Rozjebali nam furę, chłopie... Mamy przejebane, elokwentnie podsumował Phil. - Dobra, musimy spierdalać na piechotę. Ru... Nagle wokół nich zabębnił metaliczny deszcz - dzyń dzyń dzyń! Jakby za sprawą magii, w zderzakach półciężarówki zaczęły się pojawiać małe dziurki. - Ktoś do nas wali! - krzyknął Phil. - Na ziemię! Pociągnął Orlika w błoto. Chryste, ilu ich tu jeszcze jest? Kątem oka zauważył rozbłyski ognia wylotowego po drugiej stronie domu. Biegł ku nim piąty Bagnowy, strzelając z pistoletu. Phil pociągnął kolejną serię ciężkich pocisków z MAC-a. Bagnowy wywrócił się, wydając z siebie zniekształcony wrzask. - Dostał! - ryknął tryumfalnie Orlik. Po czym zza węgła wypadł szósty Bagnowy, dużo wyższy i bardziej niezgrabny od reszty. Zaszarżował ku nim, idąc śladem swego poprzednika i otwierając ogień ze strzelby. - Jezu Chryste! - krzyknął Phil. - Wynajęli autobus czy co?! Wycelował MAC-a i pociągnął za spust. Nic się nie stało. - Kurwa mać! - wrzasnął Orlik. Zamek zatrzymał się. Magazynek był pusty. Phil zaklął pod nosem. Zaledwie po paru sekundach miotania ogniem wyczerpał się zapas amunicji MAC-a. Kurwa, gdyby tylko to żelastwo potrafiło strzelać tak długo, jak na filmach! Wyrwał

rewolwer z rąk Orlika, po czym, używając wozu jako osłony, zaczął celować do zbliżającego się Bagnowego. Spokojnie, spokojnie. To będzie trudny strzał. Właśnie kiedy udało mu się dobrze wymierzyć, kolejny ładunek śrutu rozwalił przednią szybę. Następny wyrżnął w bok wozu, rozsypując rykoszetujące śruciny ponad maską. Kolejny przeleciał przez kabinę, rozbijając pozostałe okna. Phil wychylił się, wycelował, strzelił. Pocisk 0,38 cala trafił Bagnowego w krocze. Chłopak przewrócił się z krzykiem w trawę. Boże, mam nadzieję, że to już wszyscy. Powrót do miasteczka na piechotę był nieciekawą perspektywą, ale przynajmniej Orlik znał drogę. Phil odwrócił się ku dawnemu koledze. - Dobra, chłopie, więc teraz biegniemy, jakby nas sam diabeł go... Orlik nie stał już obok. Leżał na ziemi... - Orlik! Nie! ...dławiąc się własną krwią. Phil przypadł do niego. Orlik wił się w konwulsjach. Ten ostatni strzał, zrozumiał Phil. Przebił obie boczne szyby i trafił Orlika w górną część torsu. Ranny wyciągnął drążącą dłoń. Próbował oddychać. Krwawe bańki bulgotały na jego piersi. Phil nie wiedział, co robić. To był jeden z najtrudniejszych do opatrzenia typów ran. A poruszanie Orlika oznaczało pewną śmierć. - Trzymaj się chłopie. - To wszystko, co Phil był w stanie powiedzieć. - Kurwa, ale mi dojebali - wybełkotał Orlik. Wykaszlał nieco krwi, która w świetle księżyca przypominała czarny syrop. - Nie mogę się ruszyć... Ledwo mogę oddychać... - Musisz wytrzymać - powiedział Phil. - Jeśli spróbuję cię ponieść, umrzesz. Wrócę tu z karetką tak szybko, jak się da. Drżąca dłoń Orlika zacisnęła się na rękawie Phila. Jego oczy zrobiły się szkliste. - Zastrzel mnie, chłopie. Kurwa, umieram... Phil wiedział, że to prawda. Orlik topił się we własnej krwi, to była kwestia

minut. - Wyjdziesz z tego, chłopie. Po prostu się trzymaj. Kiedy Orlik znów zaczął mówić, na jego wargach zaczęły wykwitać krwawe bąble. - Zabij mnie, Phil, błagam... Nie zostawiaj mnie... żywego... dla nich... Phil opuścił wzrok. - Będzie dobrze - powiedział, wiedząc, że to kłamstwo. - Załatwiłem ich wszystkich, musisz tylko poczekać. Wrócę najszybciej, jak się da... Ale słuchaj, Orlik, musisz mi coś najpierw powiedzieć. Powiedz mi, gdzie jest wytwórnia Nattera. Szkliste oczy umierającego uniosły się. - Natter? Wytwórnia? - Wytwórnia PCP. Musi gdzieś tu być. Powiedz mi gdzie, Orlik. Wtedy zapłacą mi za wszystko. - Wyt... wórnia... - To było jedyne zrozumiałe słowo, które Orlik zdołał z siebie wykrztusić. Jego klatka piersiowa uniosła się. Zabrzmiał śliski, świszczący dźwięk. Mężczyzna wybełkotał jeszcze coś niezrozumiale, po czym wstrząsnęły nim drgawki. Ściskająca rękaw Phila dłoń zwiotczała i opadła. Orlik był martwy. Phil westchnął. Biedny skurwiel. W jego wnętrzu zderzył się ze sobą cały wachlarz emocji. Wściekłość, smutek, niedowierzanie. Takie rzeczy nie powinny się dziać. Czemu świat musiał być tak szalony? Pewnie, Orlik zarabiał na PCP, był drobnym kryminalistą, którego Phil wykorzystywał, by posunąć naprzód śledztwo. Ale nie zasłużył na coś takiego. Pomimo tego, że Phil był gliną, pomimo jego całej nienawiści do narkotyków Orlik nadal w jakimś sensie pozostawał jego przyjacielem... - Niech to szlag - wymamrotał. Klik. Serce Phila zamarło. Kliknięcie zabrzmiało tuż przy jego głowie... Ktoś odwiódł kurek rewolweru. Nie powstając z kolan, wypuścił broń. Bardzo powoli spojrzał w górę.

Stał nad nim jeszcze jeden Bagnowy. Jego dziwaczne, kościste, powyginane dłonie zdawały się owijać wokół trzymanego rewolweru. Z prawej strony czaszki wyrastał mu guz wielkości melona, a cała głowa wspierała się na wiotkiej, wydłużonej szyi. Jego nos wyposażony był jedynie w pojedyncze nozdrze. Twarda, stalowa lufa broni trąciła szyderczo głowę Phila... Jestem martwy, to było jedyne, co nasuwało się Philowi. Choć w naturze ludzkiej leżało buntowanie się przed podobnymi myślami, teraz Phil czuł jedynie zaskakujący spokój. Ale Bagnowy nie strzelał. Szkarłatne oczy, ze dwa razy większe niż oczy normalnego człowieka, obróciły się ku ciału Orlika i ogromnej, krwawiącej ranie na jego piersi. - Pożar-kury-go - powiedział. - Ona-wielona. Bagnowy bełkot, stwierdził Phil. Nieporadnie klecone słowa zdawały się wręcz ociekać degeneracją. Ale czemu jesze mnie nie zabił? Dziwne oczy obróciły się z powrotem ku twarzy Phila. Lufa broni Smith & Wessona 0,38 cala zadrżała. Ewonna - to słowo napłynęło ze strony Bagnowego. Po chwili jego śladem nadeszło kolejne. Onadam. Myśli Phila zastygły, zmieniły się w biały szum. Zamrugał. Kiedy w końcu był w stanie zanalizować sytuację, stwierdził, że nie usłyszał tych słów... ale jakimś sposobem pojawiły się one bezpośrednio w jego głowie. Czerwone oczy chłopaka wpatrywały się weń intensywnie. Na co on czeka? - pomyślał Phil, ale nie tracił zbyt wiele czasu na myślenie. Wykorzystał podarowaną przez los sekundę i szybko wyrzucił ręce w górę. Technika rozbrajania, której nauczono go w akademii, zdała egzamin. Prawą dłonią chwycił za lufę, lewą za nadgarstek Bagnowego, po czym wykręcił rewolwer z jego dłoni. Twarz chłopaka zastygła w osłupieniu. Wszystko zajęło niecałą sekundę. Phil wstał, mierząc mu prosto pomiędzy nierówno rozmieszczone oczy. - Gdzie jest wytwórnia Nattera, pokrako? Tłuste, przypominające ropienie usta rozdzieliły się. Chłopak zamrugał.

- Ewonna - powtórzył. I skoczył. Phil wpakował mu pocisk prosto w czoło. Tył czaszki chłopaka eksplodował, opryskując krwawą miazgą trawę na wiele metrów za nim. Phil patrzył nieruchomo przez smugi unoszącego się z lufy dymu. Kurwa. Co za jebana noc... Po czym obrócił się i ruszył truchtem przed siebie.

Dwadzieścia cztery

- Miałeś być, kurwa, ostrożny! - wrzeszczał Mullins z rękami opartymi na biurku. - Mogłeś, kurwa, zginąć! Phil wzruszył ramionami. - Hej, to nie „Domek na prerii”. Prowadzę tu niebezpieczne śledztwo w sprawie handlu PCP. Wypadki chodzą po ludziach. - Tak, wypadki chodzą po ludziach. Mało brakowało, a ty przestałbyś w ogóle chodzić! - powiedział Mullins, po czym usiadł z powrotem. Z jakiegoś powodu, kiedy był wściekły, wydawał się jeszcze grubszy. Zdawało się, że aż kipi za swoim biurkiem, niczym rozwścieczony Jabba the Hutt w policyjnym mundurze. Było już dobrze po wschodzie słońca, kiedy Phil wydostał się w końcu z lasu. Złapał stopa do Sallee, gdzie zostawił samochód, i dotarł na posterunek jakieś pół godziny po Mullinsie. Ostatni odcinek pokonał jak zwykle na piechotę, parkując pod sklepem kilometr dalej, by uniknąć wpadki. Ewidentnie szef nie był zbyt ucieszony wieściami o nocnej bitwie pod domem Oczka. - Wszystko w porządku? - zapytał w końcu. Po raz pierwszy, odkąd tu przyjechał, Phil wypił nieco toksycznej kawy Mullinsa. Smakowała jak ścieki, ale po tym, co przeszedł, miał to gdzieś.

Potrzebował czegokolwiek, co da jego organizmowi jakiegoś kopa. - Tak, w porządku. Ciągle mnie trochę telepie, ale przynajmniej nie oberwałem. - Tak, a poza tym masz cholerne szczęście. Więc co próbujesz mi powiedzieć? Że rozwaliłeś dziś w nocy trzech czy czterech Bagnowych? Phil, zgarbiony na krześle, zmarszczył brwi. - Prędzej pięciu albo sześciu. - Jezu Chryste - powiedział Mullins, gapiąc się na niego. - Kim ci się wydaje, że jesteś, Wyattem, kurwa, Earpem? - Uwierz mi szefie, nie cieszy mnie, że ich rozwaliłem, ale nie miałem wyboru. To była konkretna strzelanina. Było ich tam pełno i mieli ze sobą tyle żelastwa, że mogliby założyć sklep z bronią. - Kurwa - mruknął Mullins. - Chciałem uniknąć protokołowania tej sprawy tak długo, jak mogłem. Ale teraz, po tym, jak rozwaliłeś sześciu Bagnowych niczym jakaś jebana maszyna do zabijania, muszę chyba wezwać ekipę techniczną z hrabstwa, żeby pozbierali zwłoki. Po tym, co tam nawyprawiałeś, skurwiele będą mieć na pewno od chuja pytań. - Oszczędź sobie wysiłku, szefie - powstrzymał go Phil. - Mogę się założyć, że Natter sprzątnął wszystkie ciała w przeciągu godziny. A kiedy biegłem, wydawało mi się, że widzę ogień. - Czyli mówisz, że podpalili budę Oczka. - Tak, i mogę zaręczyć, że pozbierali też wszystkie trupy. Nie mamy ciał, domu, żadnych dowodów, nic. Nic poza górą wystrzelonych łusek, które hrabstwo oleje cienkim sikiem, bo nie ma w kartotece odcisków palców żadnego z Bagnowych. - Tu masz rację. A Peters, jesteś pewny, że nie żył, kiedy go zostawiłeś? Na samo wspomnienie Phil przełknął ślinę. - Bardziej się nie da. Dostał ze strzelby prosto w pierś. Umarł w ciągu kilku minut. - Myśli Phila przybrały jeszcze czarniejszą barwę. - Chujowo się przez to czuję.

- Chujowo? Czemu? Ten gość reprezentował wszystko, czego nienawidzisz. Powinniśmy wręczyć Bagnowym nagrodę za posłanie go sześć stóp pod ziemię. Oszczędzili podatnikom mnóstwo pieniędzy na jego utrzymanie. Był bandziorem, handlarzem PCP. I tyle? Naprawdę? Nie było żadnej szarej strefy pomiędzy? - Pewnie, Orlik był kryminalistą. Ale był też moim kumplem, gościem, z którym dorastałem, wiesz? - O ho, ho, podać ci chusteczkę? Pierdol się, powiedziałby Phil, gdyby mógł. Jego śmierć to po części i moja wina. Trawiła go dziwna mieszanka uczuć; Phil naprawdę nie wiedział, co myśleć. - Jedyna rzecz, która mnie wkurwia w związku ze śmiercią tego bandziora, to że straciłeś jedyny dobry trop w sprawie wytwórni Nattera - powiedział Mullins. Dotarcie do tego miejsca zajęło ci tygodnie. Co teraz zamierzasz? - Ciągle mam Sullivana. Trzymają go w okręgówce na bloku ogólnym. Jeszcze parę tygodni, a zacznie śpiewać jak kanarek. - Ta? Powiem ci coś, Phil. Nie mamy paru tygodni. Nie mogę w nieskończoność udawać przed wszystkimi, że ta sprawa nie istnieje. Szkoda, że Orlik kopnął w kalendarz, zanim wyciągnąłeś z niego namiary na wytwórnię Nattera. - Próbowałem - bronił się Phil. Ta sprawa też nie poprawiała jego samopoczucia. Wyciskanie informacji z konającego w błocie człowieka... - Ale umarł, zanim zdążył mi powiedzieć. Tak samo jak ostatni Bagnowy... Przed oczami Phila stanęły znów tamte sceny. - To było naprawdę dziwne. Mówił w kółko coś w stylu: „ewonna, onadam” czy jakoś tak. - Nic nowego, że Bagnowi plotą coś trzy po trzy. Połowa z nich w ogóle nie umie mówić. Mają spieprzone mózgi od kazirodztwa, które odchodzi w tych lasach. - Tak, jasne, ale było w tym coś dziwnego... Trzymałem mu spluwę przy czole, a i tak się na mnie rzucił... - To niedorozwoje, Phil. To banda zdegenerowanych wariatów. Mogę też się założyć, że zanim Natter wysłał ich na tę robotę, nakarmił ich do syta pyłem. Wiesz,

co PCP robi z ludźmi. Szaleją od tego bardziej niż pluskwy w kurwim materacu. Choć słowa Mullinsa były grubiańskie, Phil znowu musiał się z nim zgodzić. - Po prostu nie wiem, co masz teraz, kurwa, robić, skoro Orlik nie żyje. Z kogo jeszcze możesz wyciągnąć jakieś informacje? Z nikogo, kurwa. - Spokojnie, dobra? - zmitygował go Phil. - Robię, co mogę, a jest to - wybacz, jeśli cię obrażę - dużo więcej, niż zrobiliście przed moim przyjazdem. Mullins kiwnął głową. - Jasne, dojeb mi. Nie będę się kłócił. Masz rację, jesteś bliżej Nattera, niż kiedykolwiek nam się to udało. Ale co mi z tego przyjdzie - albo tobie, skoro już o tym mowa - jeśli dasz się zabić? - Nie dam się zabić, szefie. Zaufaj mi. - Dobra, zabijako. Ale powiedz mi jedno. Co powie Susan, kiedy dowie się o tej krwawej łaźni, którą zgotowałeś dziś Bagnowym? Powiedz mi. Phil spojrzał nań spod oka. Tak, to też było dobre pytanie, ale... - Co? Susan? O co znowu ci chodzi? Mullins parsknął śmiechem, jednocześnie popijając kawę i strzykając zmieszaną z tytoniem śliną. - Powiadają, że z wiekiem przychodzi mądrość, prawda? Nie ściemniaj mi tu. Coś między wami jest, wystarczy na nią spojrzeć. Jest na ciebie naprawdę napalona, chłopcze. Tak samo ty na nią, i nawet nie próbuj mi tu zaprzeczać. Czy to było aż tak widać? Phil prawie chciałby, żeby tak było, ale Mullins trafił w samo sedno. Gdyby Susan wiedziała, w jak głębokim gównie Phil teraz siedział, rozpętałaby piekło. A gdyby usłyszała o tej strzelaninie... - Więc może wyświadczysz mi małą przysługę, szefie, i nie zająkniesz się przed nią na ten temat? - Jasna sprawa - uśmiechnął się Mullins. - To może ty też wyświadczysz mi przysługę? - Jaką? - Wyglądasz jak lekko podgrzany na piecu mojej babki truposz. Idź do domu, dobra? Wyśpij się, kurwa, trochę.

Dobry pomysł. Phil podniósł się z krzesła. - Dzięki za kawę. Przypomnij mi, żebym jej nigdy więcej nie pił. Zadzwonię jutro. Ruszył ku drzwiom. Ale Mullins zatrzymał go jeszcze machnięciem pulchnej dłoni. - A, i jeszcze jedno, Phil. - Tak? - Kiedy wieczorem ruszysz w teren... - Tak? Mullins zarechotał. - Spróbuj nie zabić więcej niż dziesięć osób, dobra? Dasz radę?

Phil czuł odrętwienie. Przez przednią szybę do wozu wpadało światło poranka, ostre niczym gigantyczny sejmitar. Dopiero teraz zaczynała do Phila docierać nowa rzeczywistość, w jakiej się znalazł. Tej nocy z jego ręki zginęli ludzie, wielu ludzi. Orlik był martwy. On sam ledwie uniknął śmierci. Adrenalina ulotniła się z organizmu, pozostawiając po sobie kaca. Był podminowany, czuł suchość w ustach. Pod powiekami usadowiły się pulsujące źródła bólu. Mógłby przysiąc, że serce przystaje mu co jakiś czas na samo wspomnienie trwogi, której wtedy doświadczył. Kiedy zaparkował pod pensjonatem i wysiadł z wozu, instynktownie spojrzał ku oknu Susan. Jej zasłony były szczelnie zaciągnięte. Na pewno już śpi, pomyślał. Ta myśl przygnębiła go. Chciał spać razem z nią, nie uprawiać miłość, ale... po prostu spać. Po piekle ostatniej nocy nie miał ochoty przebywać sam ze sobą. Chcę z nią być, zrodziło się w nim mocne postanowienie. Może powinien z miejsca pójść pod jej drzwi i zapukać? Obudzić ją? Czy miałaby coś przeciwko? Nie miało to znaczenia; nie zdążył tam dotrzeć.

Kiedy wstępował na schody z postanowieniem udania się do pokoju Susan, usłyszał z głębi ciemnego korytarza cichutki głos. Jakby jęk. Phil obrócił się. Pod jego drzwiami siedział jakiś skulony kształt. Susan? - pomyślał wbrew zdrowemu rozsądkowi. Nie. To nie była Susan. Skulona postać jęknęła ponownie. Kiedy Phil zdał sobie sprawę, że to Vicki - i że stało się coś bardzo złego - rzucił się ku niej, by jej pomóc. Uklęknął przy niej; wyciągnęła do niego dłoń. - Dobry Boże, Vicki, co się stało? Kiedy pomagał jej wstać, zauważył, że jest jedynie na wpół świadoma. Jej włosy były w nieładzie, ubranie podarte, a kiedy spojrzał na jej twarz... Chryste, nie... Od razu zobaczył, że została pobita.

- Spokojnie - powiedział Phil, delikatnie przecierając rozcięcie na jej czole. To mniej groźne, niż się wydaje. Vicki skrzywiła się, chyba po raz setny. - To boli, Phil! - Hej, nie jestem doktorem Kildare, alkohol trochę szczypie. - Trochę? Jezu! - Ale to dużo lepsze niż infekcja. Więc ucisz się nieco i pozwól mi pracować dokończył. Nie było zbyt wiele krwi, siniaki też nie wyglądały na szczególnie poważne. Łatwo się było jednak domyślić, co się stało. Tak, ktoś ją nieźle obił, Ale dlaczego? - Jak tu dotarłaś? - zapytał, nakładając plaster na niewielkie rozcięcie. - Na piechotę. - Od samej Sallee? Skinęła głową, krzywiąc się.

- To kawałek drogi. Phil siedział na skraju łóżka; Vicki leżała na kanapie, trzymając mokrą szmatkę na oczach. - Jak się czujesz? Kręci ci się w głowie? Trudno ci się myśli? Widzisz podwójnie albo coś w tym stylu? - Nie, po prostu mam dość - mruknęła, po czym westchnęła. - To była długa noc. Bez dwóch zdań. Dla nas obojga. - Dobra, słuchaj, wstań. Lepiej będzie, jak zawiozę cię do szpitala. - Nie, nie... - Vicki, to dobry pomysł. Masz pewnie wstrząs mózgu albo coś. - Nie mam wstrząsu mózgu - mruknęła z pewną irytacją. - Dostałam tylko parę razy, nic takiego. Po prostu... - Westchnęła ponownie. - Po prostu daj mi tu chwilę poleżeć. Nie przeszkadza ci to? - Nie - powiedział Phil. Tak naprawdę, to przeszkadzało mu to - co, jeśli Susan się dowie? Co ma jej wtedy powiedzieć? Jak choćby zacząć to wyjaśniać? Ale przecież nie mógł jej wyrzucić. Zdarzyło się coś bardzo poważnego, on chciał się dowiedzieć co. Dam jej przynajmniej trochę wypocząć, zdecydował. Wieczorem Susan miała lekcje. Niech sobie pośpi na kanapie, dopóki Susan nie pójdzie do szkoły. Wtedy, pomyślę, co dalej. - Więc - zapytał w końcu. - Co się stało? - To długa historia, Phil. Nie chcesz o tym słuchać. - Pewnie masz rację, ale i tak mi powiedz. To twój mąż cię tak urządził? Leżała na kanapie. Jej dżinsy wyglądały na poobcierane; bluzka była rozdarta. Vicki trzymała poły razem, ale jej uścisk był słaby. Phil widział jedną z jej piersi niemal w całości. - Odkąd wyszłam za Cody’ego, jestem tak jakby w rezerwie - powiedziała. Nie muszę już obsługiwać zwykłych klientów. - Innymi słowy, zrobił z ciebie luksusowy towar - powiedział Phil, przypominając sobie, jak to działało w mieście. Alfonsi zdobywali sobie prestiż,

„poślubiając” najlepsze dziwki i żądając za nie jeszcze większych pieniędzy. - Tak - odparła. - Zostawia mnie dla tych, którzy płacą najlepiej. W każdym razie wczoraj, kiedy skończyłam występ w Sallee, chciał, żebym zrobiła to z trzema facetami i dwiema Bagnowymi dziwkami. Nie miałam wyboru. Gdybym odmówiła, zrobiłby sobie ze mnie worek treningowy. - Więc jeśli nie on, to kto? Zamilkła na chwilę, jakby próbując się uspokoić. - Chryste, żebyś widział tych gości, trzech motocyklistów, handlarzy pyłem z Waynesville. Jacyś kumple Cody’ego. Właśnie przewieźli dużą partię towaru i mieli kieszenie wypchane kasą. Na zmianę przypalali pył i wciągali kokę. Sytuacja szybko wymknęła się spod kontroli. - Koka i pył. Niedobre połączenie - powiedział Phil. - Bez ściemy. W każdym razie okazało się, że są pojebami. Zaczęli tłuc te Bagnowe. Cody ma to gdzieś, dopóki ktoś ich za bardzo nie uszkodzi. Wielu facetów płaci ekstra, żeby móc się na nich wyżyć. Ale ci trzej... Kurwa. Zaczęli je prać naprawdę mocno. Więc zaczęłam się stawiać, a kiedy nie zareagowali, próbowałam wyjść. - Więc to oni cię tak sprali. - Nie - powiedziała. - To Druck. Stłukł mnie i wepchnął z powrotem do pokoju. Powiedział, że nie powinnam była robić wstydu Cody’emu przed jego przyjaciółmi. - Jezu - skomentował Phil, po czym postanowił skorzystać z sytuacji. - Więc jak to się stało, że Cody się zakumplował z handlarzami pyłem? Wzruszyła ramionami. - Wydają mnóstwo kasy w klubie. - To jedyny powód? - Tak. A co? Kłamała? Ukrywała coś? Phil nie był w stanie tego stwierdzić. A. może wcale nie wie, że Natter jest głównym dostawcą pyłu w okolicy. - Sam nie wiem. Po prostu wydało mi się to dziwne.

Vicki roześmiała się krótko, cynicznie. - Ta cała sytuacja jest dziwna, Phil. Chryste... Mogłabym ci powiedzieć o rzeczach, w które byś nigdy nie uwierzył... - Spróbuj. - Nie, zapomnij, że to powiedziałam, dobra? Wolałabym teraz o tym nie mówić. Phil zmierzył ją spojrzeniem. To może oznaczać, że powiesz mi o tym w przyszłości, uznał. - Wiesz co, Vicki? Przesrywasz życie, trzymając z takimi gośćmi jak Natter. Wyszłaś za niego, pracujesz w jego klubie. Nie jesteś dla niego niczym więcej niż zabawką. Symbolem statusu. - Wiem. - Roześmiała się bez śladu wesołości. - Luksusowa dziwka. Śmietnikowa królowa Bagnowych. - Więc czemu czegoś z tym nie zrobisz? Ta cała sytuacja z Bagnowymi jest popieprzona. Czemu nie zostawisz Nattera? Wyjedź gdzieś, zbierz się do kupy, zacznij od początku. - Phil, nie masz pojęcia, o czym mówisz. Gdybym to zrobiła... - Wtedy co? Posłałby za tobą ludzi? Zabiłby cię za to, że go zostawiłaś? Nie odpowiedziała. - To ci coś powiem. To, co ci robi teraz, to cię zabija, i nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy. Jedyny sposób na to, żeby w twoim życiu cokolwiek się poprawiło, to go porzucić. - Nie potrzebuję kazania, Phil - odparła zmęczonym głosem. - Czegoś jednak potrzebujesz - naciskał. - Dopóki trzymasz się Nattera i jego ekipy, będziesz się tylko coraz bardziej staczać. - Myślisz, że tego nie wiem?! - prawie krzyknęła. - Myślisz, że nie rozumiem, co mi się przytrafiło?! Całe moje życie zeszło na psy od momentu, kiedy dziesięć lat temu wyjechałeś z miasteczka! - Uspokój się - powiedział. - Chcę tylko, żebyś trochę bardziej zaczęła myśleć o swoim życiu i o tym, co masz zamiar z nim zrobić. Poza tym nie możesz zwalać na

mnie winy za swoje problemy. Tak, wyjechałem, owszem, ale to nie ja wkładam ci kokę do nosa. To nie ja każę ci się kurwić w przydrożnym barze. - Wiem - odparła o wiele cichszym głosem. Phil skończył przemowę i pozwolił jej się trochę pozbierać. Dopiero po pewnym czasie zapytał: - Więc gdzie był Natter, kiedy zaczęła się ta zadyma z motocyklistami? - Nie było go w klubie. Dokąd poszedł, nie wiem. Ale ja za to wiem, pomyślał z przekonaniem Phil. Myślę, twój kochany mężuś wysyłał wtedy swoich Bagnowych na zabawę w lesie. Żeby zabili Orlika. I mnie. Ale oczywiście nie mógł się o tym przed nią nawet zająknąć... Pozwolił ciszy trwać, przyglądał się Vicki. Czuł się bezsilny. Nie była już częścią jego życia, ale i tak nie mógł patrzeć, do jakiego stanu się doprowadziła. Nienawidził Nattera za to, że ją do tego zmusił. Ale jak mógłby jej pomóc? Nijak, stwierdził ostatecznie. Nikt nie był w stanie jej pomóc, poza nią samą. - Słuchaj, naprawdę mi przykro, że zwaliłam ci się na głowę - powiedziała. Nie miałam dokąd pójść. Lepiej już się zabiorę. - Zostań tutaj - powiedział. - Śpij na kanapie. Odpocznij. Martwić się, co dalej, możesz później. - Dziękuję - wyszeptała. Jej głos był coraz bardziej odległy. - Dziękuję... Po czym zasnęła. Phil zgasił światło, zaciągnął zasłony, a następnie cicho rozebrał się i położył we własnym łóżku. Nie minęło kilka minut, a już spał kamiennym snem. I śnił.

Dwadzieścia pięć

- Bacz, bacz! - poganiała go Dawnie, stojąc z tyłu i naciskając na jego ramiona.

Dziesięcioletnie oko Phila otworzyło się szeroko, gdy wpatrywał się w pierwszą dziurkę od klucza. Z początku widział jedynie ostry, biały blask; po wędrówce przez rozgrzany mrok korytarza na drugim piętrze wzrok chłopca potrzebował czasu, żeby się przystosować do takiej jasności. W końcu jednak widok nabrał ostrości... A Phil zobaczył, co znajdowało się w pokoju. Było to jak dziura w ścianie wiodąca prosto do piekła. Stało tam zalane światłem słońca łóżko. Było szerokie i białe. Na łóżku natomiast leżały jakieś ruchome kształty, których z początku nie umiał rozpoznać. Kształty mające kolor skóry. Jednym z tych kształtów był brodaty, długowłosy mężczyzna, o brzuchu owłosionym jak u niedźwiedzia. Był zupełnie goły. - Suzie, Suzie - mówił. Wtedy Phil przyjrzał się drugiemu kształtowi. Była to kobieta... - Suzie, Suzie... Jej włosy były czarniejsze niż sadza w piecu ciotki Phila. Jej skóra natomiast bielsza niż podwórze ostatniej zimy, kiedy spadł śnieg. Wtedy Phil zrozumiał, co robiła brodaczowi. Święty Piotrze! Jej głowa znajdowała się pomiędzy jego tłustymi udami. Poruszała się w górę i w dół, i było widać, że... Święty Piotrze! ...że ssie jego ptaszka. Jej usta obejmowały go i przesuwały się po nim w górę i w dół, z początku powoli, później szybciej, aż wreszcie naprawdę szybko. Dokładnie tak, jak mówił Orlik. Chce wyssać jego pierniki! Phil widział coraz lepiej. Niemal zwymiotował, gdy zobaczył resztę sceny... Kobieta miała cycki i tyłek, i włoski, tak jak większość. Ale to świadomość tego, czego jej brakowało, uderzyła Phila niczym wielka pięść. Nie ma rąk ani nóg!

Miała kikuty, ale to wszystko. Kończyły się tam, gdzie u normalnego człowieka były łokcie i kolana. - Suzie, Suzie... Phil oderwał głowę od drzwi. - Niezłe, aha? - spytała Dawnie. To wcale nie było niezłe. To było ohydne. Ale to wszystko pasowało. Dokładnie tak, jak w tej historii wujka Franka, którą podsłuchali z Orlikiem, kiedy siedzieli po nocy, żeby obejrzeć „Alfred Hitchcock przedstawia”, ten odcinek, w którym ta pani zabiła męża zamrożoną owczą nogą, po czym upiekła ją i dała do zjedzenia policjantom. To miejsce to był burdel. Bagnowy burdel, w którym mężczyźni płacili, żeby to robić z bagnowymi dziewczynami, które wszystkie były nie takie, jak trzeba, bo ich ojcowie robili to ze swoimi siostrami, a matki ze swoimi braćmi i tak dalej. To niszczyło ich geny. Dawnie chwyciła za koszulkę z Zielonym Szerszeniem, ciągnąc Phila w stronę następnych drzwi. Nie chciał już tego oglądać, ale i tak przytknął oko do następnej dziurki. Nic nie mógł na to poradzić. Było to tak, jakby jakiś duch czy coś podobnego chwyciło go za głowę i zmusiło do patrzenia. Wielki, nagi mężczyzna przywiązywał dziewczynę do łóżka, rozciągając jej ręce i nogi na boki. Kiedy skończył, sięgnął po skórzany pejcz i zaczął ją uderzać po udach i piersiach. Trzask! Trzask! Trzask! Ślady, które zostawały na skórze dziewczyny, były takie czerwone.... Prawie jakby krwawiła. Dziewczyna płakała i drżała na całym ciele. Ptaszek mężczyzny podniósł się... A kiedy dziewczyna uniosła wzrok... Phil zauważył, że jej głowa była naprawdę wielka. Wielka jak arbuz! - Tu, tu-chodź - powiedziała Dawnie. Ciągnęła go do drzwi po drugiej stronie

korytarza. - Nie, Dawnie, nie chcę już na nic patrzeć - błagał ją Phil. Ale Dawnie się chyba nie przejęła tym, co mówił, a poza tym była silna, silniejsza niż większość dziewcząt. Zaciągnęła go pod drzwi i zmusiła do klęknięcia. - Bacz-tu. Phila bardzo bolała głowa, a chociaż pocił się tak bardzo, że koszulka z Zielonym Szerszeniem była już kompletnie przemoczona, to było mu zimno i drżał na całym ciele. Żołądek też go bolał, nawet bardziej, niż zwykle miało to miejsce po zjedzeniu nadziewanych papryk ciotki. Czuł się dziwnie lekki, niczym urodzinowy balonik. - Bacz-tu... W środku dostrzegł kolejnego mężczyznę, który trzymał głowę pomiędzy nogami jakiejś dziewczyny. Miała tam wielką kępę czarnych włosków; mężczyzna wydawał się je lizać. Phil nie mógł pojąć, czemu ktoś miałby chcieć przykładać buzię do miejsca, które służy do sikania, ale ten mężczyzna bez wątpienia to właśnie robił, na dodatek hałasując przy tym bardziej niż jałówka u wodopoju. Białe nogi dziewczyny były wzniesione wysoko w górę. Phil widział jej stopy. Miała chyba po dziesięć palców na każdej! Tak samo jej dłonie, więcej palców niż u dwóch osób. Przeczesywała nimi zbite w strąki włosy mężczyzny. Wtedy Phil przyjrzał się bliżej jej nogom... I nie mógł przestać się przyglądać. Jedna z nóg była krótsza od drugiej o długość stopy i pozbawiona kolana. Ta dłuższa wyglądała za to, jakby się zawijała w powietrzu. Phil szybko dostrzegł dlaczego. Dłuższa noga miała nie jedno, ale aż trzy kolana. Dziewczyna śmiała się. Chyba podobało jej się, że ktoś jej przykłada twarz do miejsca, które służy do sikania. Wtedy mężczyzna zabrał twarz, a Phil mógł spojrzeć w gęstwinę czarnych włosków... - Ma dwie dziurki do sikania! - zakrzyknął.

- Ciii! Ciii! - uciszyła go Dawnie spanikowanym głosem. - Się zwiedzą, że patrzylim, to mi wkurzą! Nancy powie chłopu coby mi zrobił tak samo! Ale było już za późno. Twarz Phila, wciąż wpatrzonego w dziurkę od klucza, zadygotała. - Co to było? - zapytał goły mężczyzna, oglądając się na drzwi. - Ooo, pewno Dawnie baczy - powiedziała dziewczyna na łóżku. Uśmiechała się od ucha do ucha. Uniosła się, by też spojrzeć. A kiedy się uniosła, Phil zobaczył coś nowego. Nie mógł się powstrzymać... - Dawnie! Ona ma sześć cycków! I nie da się zaprzeczyć, była to prawda. Sześć, po trzy na każdej stronie, i każdy zwieńczony różowym sutkiem wielkości pokrywki od słoika, tylko że nie były płaskie, ale sterczały mocno do przodu. Jasny gwint! Ona ma sześć cycków! powtarzał w myślach. Ale kiedy obejrzał się na Dawnie... Dawnie nie wyglądała najlepiej. Nagle na jej twarzy zagościło przerażenie, a na oczach Phila przód jej lichej sukienki zmienił kolor na ciemniejszy. Posikała się, pojął. A Phil wiedział, że kiedy ktoś się posika, znaczy to, że musi się naprawdę mocno bać... Drzwi otworzyły się na oścież. - Co my tu mamy, hm? - zapytał nagi mężczyzna. Złapał Phila za włosy i podniósł go w powietrze, rechocząc. - Ty w zestawie, młody? Phil zawył. - Choć tu, Nancy, musi to obaczyć - kontynuował mężczyzna. Jego oddech śmierdział jak oddech ciotki Phila, kiedy była pijana, a wielki brzuch podskakiwał, gdy mężczyzna się śmiał. - Może porzondne ślizganko nauczyoby ciem, żeby nie podglondać. Phil próbował się wyrwać, ale daremnie. Goły mężczyzna tylko chwycił go mocniej i śmiał się dalej.

Chwila była przepełniona szaleństwem i hałasem. Phil nadal wył, nagi mężczyzna śmiał się, Dawnie bełkotała coś, mocząc się dalej. Phil nie zwrócił zatem większej uwagi na jęknięcie sprężyn. Po czym rozległ się głośniejszy dźwięk. Szur-ŁUP, szur-ŁUP, szur-ŁUP... To była ta dziewczyna, ta prosta tutka. Wstała z łóżka, a teraz... Żołądek Phila skręcił się w supeł. Szła wprost ku drzwiom. Tylko że tak naprawdę to wcale nie szła, ale raczej kicała. Jej krótsza noga zostawała w miejscu, a druga, ta z trzema kolanami unosiła się gwałtownie, po czym rozwijała się do przodu, jak atakujący wąż, i lądowała krok dalej - ŁUP! jej czarne, zbite w strąki włosy kiwały się na boki; głowa podskakiwała. Phil widział, jak z każdym krokiem jej czerwone oczy płoną coraz jaśniej. Szur-ŁUP, szur-ŁUP, szur-ŁUP... Ramiona kobiety kołysały się w tył i w przód. Przy każdym niezgrabnym kroku trzy pary piersi zderzały się dziko ze sobą. Goły mężczyzna rechotał. Prosta tutka zbliżała się. Phil zmoczył się w spodenki. Jej czerwone oczy wbijały się w jego twarz niczym kolce. - Hej, mały. Co sie moczy, a? Boi sie? Phil chciał krzyczeć, ale jego gardło było kompletnie zaciśnięte. - Ta, boi sie, co nie, Eddie? - A jak. Sika jak prawdziwy źrebak - powiedział nagi mężczyzna, znowu zanosząc się rechotem. Nadal trzymał Phila za włosy. Wtedy prosta tutka też się roześmiała, a śmiech ten brzmiał jeszcze straszniej niż śmiech mężczyzny. Przypominał skrzek stada przedrzeźniaczy stołujących się na zwłokach oposa. - Ojoj, aleś śliczny. Chce, żeby Nancy possała ci kutaska? Lubi to? Phil trząsł się, jakby stał goły na mrozie. Dziesięciopalczasta dłoń kobiety

wyciągnęła się w jego stronę... - Nie! - krzyknął, dziko kręcąc głową i zaciskając mocno powieki. ...po czym przesunęła się po jego policzku. Phil miał wrażenie, jakby jego twarz oblazło stado wielkich żuków. Pomyślał, że może tego nie przeżyć... Ale wtedy prosta tutka odwróciła się gwałtownie i ruszyła w głąb korytarza. W stronę Dawnie. Szur-Łup, szur-ŁUP, szur-ŁUP… - Nie, nie, Nancy, nieee! - Co se myśli, chłopców tu sprowadza, a! - krzyczała tamta, nacierając na nią. Jej ręka uniosła się i... Trzask! Zdzieliła Dawnie prosto w twarz, tak mocno, że dziewczyna się przewróciła. Ręka tamtej zaczęła unosić się i opadać, po każdym ciosie głowa Dawnie latała jak uwiązana na sznurku piłka. - Nigdy! Nigdy! Ale ty głupia! Nigdy tu nikogo nie sprowadza! Trzask! Trzask! Trzask! - Oj, tatko cie obije, aby coś z ciebie zostanie, jak stobom skończę! To było okropne. Kobieta nadal uderzała Dawnie, ale teraz usiadła też na jej brzuchu i zaczęła ją dusić. - Sprowadza tu chłopców! Oszalała? Na pewno ruchała sie z nim, a? A? - Przestań! Zostaw ją! - krzyknął Phil. - Nic nie zrobiła! Po czym znowu nasikał w gacie, aż całkowicie opróżnił pęcherz. Inne nagie bagnowe dziewczyny, bez wątpienia zwabione hałasem, otwierały drzwi jedna po drugiej. Dziewczyna z kilkoma pępkami, dziewczyna z garbem na plecach i rękami sięgającymi prawie do ziemi, dziewczyna pozbawiona szyi i ust. Były tam też dziewczyny, które już wcześniej widział przez dziurkę od klucza. Ta z głową wielkości arbuza i śladami od pejcza na brzuchu i udach. Ta, która zamiast rąk i nóg miała tylko kikuty, wysunęła się na korytarz, podpierając się na szczątkowych kończynach, i zaczęła coś bełkotać...

Nagle cały korytarz wypełnił się hałasem, mieszaniną nieporadnej mowy, rechotu i poszczekiwania. Phil miał wrażenie, że cały ten jazgot wypełnia jego głowę. Nigdy w życiu nie był jeszcze tak przerażony. Prosta tutka zeszła z Dawnie i ruszyła w jego stronę, wyciągając tę swoją dziesięciopalczastą dłoń. Schwyciła go za koszulkę z Zielonym Szerszeniem. - Wynoś siem stond, mały - powiedziała. Po czym nagle otworzyła usta, obnażając zęby. Wielkie, pokrzywione kły, jak u psa. Phil wrzasnął jak oparzony i zaczął się wyrywać. Koszulka w końcu puściła, podarła się na strzępy, a on ruszył biegiem. Biegł ku schodom szybciej niż kiedykolwiek w życiu...

Dwadzieścia sześć

Przed jego oczami pozostał jeden obraz. Zęby. Święty Jezu... Ostre kły, jak u psa albo wilka. Zrzucił z siebie pościel. Usiadł w ciemnościach i westchnął ciężko. Kolejny sen, pomyślał. To naprawdę męczące... Było to niedopowiedzenie. Przez te sny czuł się już kompletnie zmordowany. Miał wrażenie, jakby dręczył go kac. Był wydrenowany z sił witalnych i umysłowych, jakby przez sześć godzin kopał rowy. Sny wwiercały się w jego mózg, kawałek po kawałku odkrywając prawdę o tym, co zdarzyło się tamtego dnia, dwadzieścia pięć lat temu. I jeśli czegoś mógł być pewien...

To nie był jeszcze koniec. Dlaczego nie mógł sobie tego po prostu przypomnieć? Może wcale nie chcę tego pamiętać? Phil wiedział, że tak właśnie było. Vicki wciąż spała na kanapie, rzucając się gwałtownie od czasu do czasu. Rude włosy przykrywały jej twarz jak szkarłatna kotara. Wydawało się, że coś mamrocze przez sen. W pokoju było okropnie gorąco; pot skrzył się w trójkątnym dekolcie jej bluzki niczym rosa. Phil wymknął się do łazienki i wziął krótki, zimny prysznic, ale kiedy tylko wyszedł, znowu zrobiło mu się duszno. Owinąwszy się w pasie ręcznikiem, podszedł do szafy i miał właśnie sięgnąć po jakieś bokserki, kiedy... - Eee-eee-nieee! Obrócił się i spojrzał ze zdziwieniem na Vicki. Jej powieki były mocno zaciśnięte. Musiał ją dręczyć jakiś koszmar. Przynajmniej nie tylko ja mam koszmary, pomyślał. - Nie, proszę, nieee.... Vicki wyglądała jak ktoś, kto desperacko walczy, by nie pogrążyć się w topieli, rzucając się i przewracając w pułapce własnego umysłu. Phil zastanawiał się, o czym śniła, chociaż sądził, że biorąc pod uwagę wydarzenia ostatniej nocy, nietrudno byłoby mu zgadnąć. - Ona... Ona... - mamrotała. Oczy Phila zwęziły się. - Pożar... Kury... Obejrzał ją badawczo. - Ona... Wielona... Co? Podszedł bliżej, przyglądając się jej uważnie. Wtedy Vicki, zaciskając powieki tak mocno, aż rysy jej twarzy się ściągnęły, wyszeptała bardzo czysto i wyraźnie: - Onadam.

Senny bełkot? - zastanawiał się Phil. Ale... Słowo wydawało się znajome. Kiedy się nad tym zastanowił, podobnie było z pozostałymi. Onn. Ona. Pożar-kury. Ona-wielona. A zwłaszcza... - Onadam - usłyszał swój szept. Poczuł chwilowe zagubienie. Po czym zaświtało mu w głowie. Zeszłej nocy. Kiedy nas zaatakowali w domu Oczka. Teraz już pamiętał… Ten ostatni Bagnony właśnie to powiedział, zanim go rozwaliłem. Tak... Był tego pewny. Ale co znaczyły te słowa? Czy w ogóle znaczyły cokolwiek. Czy była to część dialektu Bagnowych? Wielu miało zdecydowane braki w umiejętności wysławiania się... - Onadam - wyszeptała znów Vicki przez sen. Po czym nagle usiadła prosto i krzyknęła na całe gardło. - Jezu Chryste, Vicki! - Phil podbiegł do niej, by ją uspokoić. Krzyk jeszcze odbijał się echem, niczym ryk syreny. Vicki patrzyła przed siebie szeroko otwartymi oczami. Phil nachylił się ku niej, delikatnie szarpiąc ją za ramiona. - Vicki, Vicki. Wszystko w porządku? Jej oczy były przekrwione. Nie odpowiedziała. Dygotała tylko, wlepiając spojrzenie w jakiś odległy punkt. - Vicki? - O... O Boże... - wymamrotała i wreszcie otrząsnęła się z szoku. Nieprzytomnie odgarnęła włosy z czoła, trzepocząc powiekami. Phil widział na jej szyi gwałtownie pulsującą żyłkę. - Wszystko w porządku? - zapytał jeszcze raz.

- Tak. Ja... - To musiał być naprawdę niezły koszmar. Zamilkła na chwilę, chwytając oddech. Podniosła drżącą rękę do piersi. - Tak. Naprawdę... okropny... - Nie wątpię. Krzyknęłaś tak głośno, że pewnie obudziłaś wszystkich nieboszczyków na Cmentarzu Beall. - Przepraszam - powiedziała cichym głosem. Potrząsnęła głową, przetarła oczy. - Cały czas mam takie koszmary. - Co ci się śniło? - Zapytał Phil. - Nic, nic takiego... Ale Phil przez to wszystko zapomniał o czymś. Nie powinien był. Powinien był pomyśleć. Ponieważ chwilę później drzwi do jego mieszkania otworzyły się na oścież... - Phil, wszystko w porządku? - odezwał się zmartwiony głos. - Usłyszałam jakiś krzy... W wejściu stała Susan. Ooo kurwa, było to jedyne, co zdołał pomyśleć Phil, gapiąc się na nią, zmieniony w nagi posąg z owiniętym wokół bioder ręcznikiem. Następne dwie lub trzy sekundy wydawały się trwać całe lata. Wystarczająco długo, by Phil mógł skląć się z góry do dołu. Jasny chuj! Jak mogłem być tak, kurwa, głupi! Jak mogłem nie zamknąć tych jebanych drzwi! W tym czasie Susan stała jak wmurowana. Jej twarz wyrażała zmartwienie, niezrozumienie i niedowierzanie, wszystkie te uczucia przenikały się nawzajem. Po chwili jednak jej rysy stwardniały. Spojrzała na Phila, później na Vicki, później znowu na Phila. Po czym, nie próbując tłumić swojego głosu, powiedziała: - Pierdol się! Odwróciła się i wbiegła po schodach na górę. Phil pobiegł za nią, przytrzymując ręcznik niczym w jakiejś komedii. - Susan, poczekaj! - krzyknął. - Spierdalaj! - odkrzyknęła się, biegnąc trzy schody przed nim. - Spierdalaj ode

mnie! - Poczekaj pro... Jezu! - krzyknął Phil, boleśnie uderzając się paluchem w wystający stopień. Usłyszał nad sobą trzaśnięcie drzwiami od mieszkania Susan. Cały dom zatrząsł się w posadach. Phil pokonał resztę drogi, kuśtykając, czuł się równie godnie, co przeciętny tasiemiec. Co mógłby jej powiedzieć, co nie zabrzmiałoby jak wyświechtany banał? Już słyszał swój głos. Susan, pozwól mi to wyjaśnić! Albo: To nie jest tak jak myślisz! Gdyby powiedział coś takiego, tylko by ją jeszcze bardziej obraził. Jak to jest, że zawsze pakuję się w taką kabałę? - pomyślał bezsilnie, zwieszając głowę. W zasięgu wzroku nie znalazł żadnej odpowiedzi na to pytanie. - Susan? - powiedział, delikatnie pukając do drzwi. - Proszę, otwórz drzwi, porozmawiajmy choć przez chwilę. - Odpierdol się! - Dobra, jesteś na mnie naprawdę zła, rozumiem to. Więc może przyjdę później, jak się trochę uspokoisz? - Idź się jebać! - W takim razie jutro. Dobra? Możemy porozmawiać jutro? - kontynuował niemal błagalnym tonem. - Jeśli kiedyś cię jeszcze zobaczę, ty kłamliwy skurwysynu - odkrzyknęła zza zamkniętych drzwi - to kopnę cię w jaja tak mocno, że aż ci wyskoczą uszami! Phil odstąpił od drzwi w poczuciu kompletnej beznadziei. No cóż… to chyba znaczy, że nie, pomyślał.

Oczywiście, kiedy wrócił do swojego pokoju, Vicki już tam nie było. Nie mógł jej winić za tę klęskę - mógł winić jedynie siebie. Już kilka tygodni temu Susan powiedziała mu, że rury ogrzewania przekazują do niej każdy dźwięk z jego pokoju. Czuł się odrzucony, a przecież nawet nie zrobił nic złego.

To co nowego, Phil? Czy miał rację, czy nie, zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że nic, co mógłby powiedzieć, nie byłoby w stanie uratować jego związku z Susan. Nie wybiło jeszcze nawet szóstej, kiedy był już ubrany i gotowy. Ale do czego właściwie? Orlik nie żyje - a był moim najlepszym tropem. A co do Vicki, Bóg jeden wie, gdzie teraz jest. Będzie musiał znów zaczynać od zera, wrócić do klubu i spróbować pozyskać zaufanie innego z obywateli półświatka Crick City. To oznaczało tygodnie pracy. Ale była jeszcze jedna osoba, nad którą mógł popracować... Wsiadł w samochód i pojechał do Millersville, gdzie mieściło się więzienie okręgowe. Machnął dyżurnemu sierżantowi odznaką, po czym zdeponował u niego broń. Kilka minut później do pokoju przesłuchań wprowadzono skutego kajdankami Paula Sullivana. Phil siedział z nogami na biurku. - Hej, ziomku, jak leci? Pewnie myślałeś, że to ciocia Millie przyszła cię odwiedzić, co? - Pierdol się - warknął Sullivan. - Pewnie nie uwierzysz, Paul, ale nie jesteś pierwszą osobą, od której to dzisiaj słyszę. Poza tym podoba mi się twój nowy styl. Brooks Brothers? Ubrany w pomarańczowy więzienny kombinezon Sullivan opadł na krzesło. - Jak to się stało, że przenieśli mnie na blok ogólny? Nowi więźniowie byli przeważnie przez pierwsze pięć dni trzymani w osobnej celi, ale Phil zadbał o to, żeby Sullivan nie zabawił tam nawet jednej nocy. Phil zauważył też coś jeszcze: Sullivan miał podbite oko i kilka świeżych siniaków na twarzy. - Zawdzięczasz to mojemu wstawiennictwu, Paul. Uznałem, że taki przyjacielski facet jak ty doceni towarzystwo kumpli z celi. A z tą twoją piękną buźką na pewno dorobiłeś się już kilku fanów. - Skurwysynu - odpowiedział Sullivan. - Połowa tych gości mnie nienawidzi. Muszę się bić z pół tuzina razy dziennie.

- To się nazywa socjalizowanie się, Paul. Zadam ci pytanie. Czy mówi ci coś słowo onadam? Albo wielona? Albo pożarskury? - Nie. Ale to brzmi jak gadka Bagnowych. - A skąd to wiesz? Znasz wielu Bagnowych? - Nie, ale wszędzie ich pełno, sporo dziwek z Sallee to Bagnowe. Słyszę ten ich bełkot przez cały czas. Kilka lat temu woziliśmy pył z Orlikiem z takimi gośćmi z Luntville, byli tacy jak Bagnowi, tylko niepokrzywieni, bo nie dymali swoich sióstr. Opowiedzieli nam, co wyprawiają Bagnowi, goście bali się ich jak samego diabła. Opowiadali, że Bagnowi są kanibalami, że mają jakąś pojebaną religię. Phil uniósł brew. - Religię? Co masz na myśli? - Nie wiem, no bo co mnie to, kurwa, obchodzi? Ale goście mówili też, że Bagnowi nie umieją mówić normalnie, więc mają jakiś swój własny język. Byłeś w Sallee, słyszałeś ten ich bełkot. To tylko dodatkowo potwierdzało podejrzenia Phila. Dialekt Bagnowych był Sullivanowi nieobcy, co dowodziło ich wzajemnych związków. Było też jasne, że gość nie mówił wszystkiego. - Zawsze byłeś taką kłamliwą szumowiną, Paul? Myślałeś kiedyś, żeby stać się kimś lepszym niż kłamliwym, śmierdzącym dilerem ze słomą w butach? Sullivan zacisnął zęby. - Chłopie, gdyby nie te kajdanki, to skopałbym ci tę twoją policyjną dupę i poprzetrącał giry. Wytarłbym sobie buty twoim ryjem, ziomku. Phil nachylił się ku niemu i rozciągnął usta w uśmiechu. - No, faktycznie, nieźle się powycierałeś, kiedy mieliśmy tę małą imprezę w twojej rezydencji. - Bo to nie była uczciwa walka. Phil roześmiał się. - Wystaw mi też może rachunek za ten stolik. - Śmiej się, śmiej, ziomku. Przynajmniej się na tobie zemściłem. Wszyscy już wiedzą, że jesteś tajniakiem.

- Wszyscy wiedzą? A niby skąd, Paul? Sullivan uśmiechnął się, co sprawiło, że jego klinowata twarz stała się jeszcze bardziej odrażająca. - Myślisz, żeś taki cwany, bo kazałeś mi dać ten zjebany zakaz korzystania z telefonów. Chcesz wiedzieć, co zrobiłem? - No, co takiego zrobiłeś, Paulie? Umieram z ciekawości. Radość Sullivana osiągnęła apogeum. Jego twarz przypominała teraz rozcięty rzeźnickim nożem stek. - Namówiłem jednego gościa z bloku, żeby zadzwonił do Orlika. - Tak? I co, udało mu się pogadać z Orlikiem? - No... nie. Ale zostawił wiadomość na jego sekretarce. Powiedział mu wszystko. Sprytny chujek, pomyślał Phil, odginając się na krześle i chichocząc. - No cóż, Paul, o ile nie mają telefonu przy piotrowych wrotach, to Orlik nigdy nie usłyszy tej wiadomości. Twarz Sullivana ściągnęła się. - Co takiego? - Orlik nie żyje. Podobnie jak twój koleżka Oczko. Zajechaliśmy do niego zeszłej nocy i znaleźliśmy go na podłodze. Można go było łatwo pomylić z czymś, co zwykle się wiesza na haku w masarni. A potem jakiś Bagnowy wywalił w klacie Orlika dziurę, przez którą mógłbyś przejechać tą swoją wieśniacką półciężarówką. - Bagnowy? - Tak jest, Paul. Zrobili na nas zasadzkę, sześciu Bagnowych. I na pewno jesteś nieutulony w żalu, że udało mi się ujść z życiem. - Bagnowy - powtórzył cicho Sullivan. - Jeden z ludzi Nattera. Załatwiłem ich wszystkich. Tragiczna strata wartościowych jednostek ludzkich. Teraz już nie ma szans, żeby któryś z nich poszedł na Harvard, co? Buńczuczność Sullivana topniała w oczach. Opuścił ramiona. Ewidentnie nie był w najlepszym humorze.

- Dobra, chcesz, żebym mówił, to będę mówił. Ale masz mnie przenieść z powrotem do własnej celi i wycofać zarzuty o dystrybucję. No, nareszcie do czegoś dochodzimy. - Pomyślę o tym - pomachał marchewką Phil. - Ale musisz mi coś dać już teraz. Sullivan pokiwał swoją wielką, nieforemną głową. - No dobra. Woziliśmy towar z nowej wytwórni pyłu koło Lockwood. Nowi goście. Jakiś sponsor z Florydy i jajogłowy chemik prosto z federalnego pierdla w Bradford, w Pensylwanii. Dotychczasowy dostawca podkręcił cenę i wsioki dostały szału. Wsioki w tej okolicy wpierdalają pył jak, kurwa, dzieciaki watę cukrową na jebanym festynie. - Elokwentne porównanie, Paul - przyznał Phil. - Więc spiknęliście się z tymi nowymi i postanowiliście przejąć miejscowy rynek, sprzedając po niższej cenie niż stary dostawca. - Tak. - Jaki mieliście układ? - Ja i Orlik mieliśmy skład. Oczko, Jake Rhodes i jeszcze jeden gość, Orndorf, brali towar z wytwórni i przywozili go do nas. My z kolei przekazywaliśmy go gościom, którzy rozwozili to do dilerów. To były niezłe zjeby, Mały Scott Tuckton i jakiś grubas, ksywa Bebech. Pracowali dla nas w zastępstwie starej ekipy. - W zastępstwie? - Tak, mieliśmy wielu takich jak oni, ale wszyscy gdzieś poznikali. Tak jak ci już mówiłem. Ale Bebech i Mały Scott też gdzieś zniknęli, nie wiem, jakiś miesiąc temu, więc musiałem rozwozić towar po dilerach sam z Orlikiem. Dlatego wzięliśmy cię na kierowcę. Sullivan wymówił to ostatnie zdanie, jakby trzymał w ustach coś bardzo niedobrego. - Najgłupsza rzecz, na jaką dałem się namówić. Zwykle jestem w stanie wywąchać gliniarza na milę. - Przestałem używać dezodorantu, więc pachnę teraz tak jak ty - powiedział

Phil, po czym wyciągnął notes i pozapisywał usłyszane nazwiska. - Dobra, Paul. Grzeczny z ciebie chłopiec. To teraz mi powiedz, gdzie dokładnie jest wasza wytwórnia. - Kurwa, ja pierdolę! - Nie gorączkuj się, Paulie. Nie chcesz chyba spóźnić się na porę brania pryszniców na bloku? Sullivan wlepił w niego wściekłe spojrzenie. - Domyślą się, że to ja na nich nakablowałem! - Wcale nie, Paul. Pomyślą, że to Orlik albo Oczko, albo jeden z tych gości, którzy zniknęli. Twoi dostawcy nie mają o tym pojęcia, pewnie myślą, że goście wpadli. Nawet rozpuszczę plotki, że to ktoś inny się wygadał; powiem, że usłyszałem to od Oczka. Uwierzą, bo nikt nie wie, że Oczko nie żyje. Phil postukał długopisem w notes. Sullivan był jedynie pechową płotką. Phil chciał złowić grubą rybę, Nattera. Zaproponuję mu układ, zdecydował. A on da mi to, czego naprawdę chcę. - Wiesz, co to jest kuratela, Paul? Kuratela oznacza, że nie idziesz do paki. Daj mi to, czego chcę, a jeśli się okaże, że mówiłeś prawdę, to pogadam z prokuraturą stanową. Powiem, że byłeś dobrym obywatelem, współpracowałeś z organami ścigania, załatwię ci kuratelę. Wyjdziesz stąd w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Wyjedziesz z miasta, wyjedziesz ze stanu, nikt nigdy się nie dowie, gdzie się podziałeś. Jedyne, co będziesz musiał robić, to raz w tygodniu widywać się z kuratorem. I wiesz, co jeszcze będziesz mógł zrobić? Będziesz mógł zacząć wszystko od początku, Paul, zacząć prawdziwe życie, znaleźć prawdziwą pracę, zacząć w końcu żyć jak człowiek. Kto wie, może ci się to nawet spodoba. To lepsze, niż gnić w pace albo jeździć z towarem, co noc pocąc się ze strachu, czy ktoś czasem nie chce cię właśnie kropnąć. Sullivan zacisnął szeroką szczękę. Ssał dolną wargę. Myślał. - To dobry układ, Paul, a jedyna alternatywa to pięć czy dziesięć lat w tym kamiennym motelu. Ale nie martw się, w każde Boże Narodzenie będę ci przysyłał ciasto.

Przyciskanie kogoś takiego jak Sullivan było niezłą zabawą. - Czas ucieka - ponaglił Phil. - Każ mi czekać, a może znajdę innego handlarza, który mi powie to, co chcę usłyszeć. Sullivan zaklął pod nosem. - Dobra, kurwa. Komu innemu mogę zaufać? I przekazał Philowi dokładne namiary na swoją wytwórnię pyłu. - Znakomicie, Paul. Wiedziałem, że w głębi duszy jestes porządnym gościem. Ale jest jeszcze coś, czego chcę, a ty wiesz, co to takiego. Sullivan spojrzał na niego w osłupieniu. - Czego ty, kurwa, jeszcze chcesz? Właśnie zdradziłem swoich kumpli, skurwysynu! Phil potrząsnął notesem. - To są pomniejsze sprawy, Paul. Dużo bardziej od tych drobnostek interesuje mnie położenie wytwórni Nattera. - Nie wiem nic o Natterze. Poza tym, że stary chuj stręczy kurwy w Sallee. - Walisz w chuja, Paul. Daję ci najlepszy prezent, jaki dostałeś w życiu, a ty mi się tak odwdzięczasz? Sullivan uderzył skutymi razem pięściami w stół. - To ty walisz w chuja, kutasie! - krzyknął. - Wiedziałem, że to ściema! Podałem ci całą operację na tacy, a w zamian dostanę całe gówno! Phil nawet nie drgnął, ale musiał przyznać, że wybuch Sullivana był całkiem przerażający. Gość był dużym facetem. Wiesz Phil, powiedział sobie, gdyby udało mu się wyswobodzić z tych kajdanek, to miałbyś przejebane. Nie widzę tu żadnych poręcznych stolików. - Powiem to tak. To całe gówno... - Phil uniósł kartkę z notesu, po czym zmiął ją w ręku i rzucił za siebie. Zapamiętał już wszystko, co tam było napisane, ale gest musiał wyglądać bardzo dramatycznie. - ....znaczy dla mnie tyle, co zeszłoroczny śnieg. Mam w dupie ciebie, twoich kumpli i wasz wszawy interesik. Chcę dorwać Nattera, i jeśli nie powiesz mi, gdzie jest jego wytwórnia, to dołożę wszelkich starań, żebyś odpękał tu pełne dziesięć lat bez prawa do zwolnienia warunkowego.

Co oczywiście dalece wykraczało poza jego możliwości jako szeregowego stróża prawa, ale Sullivan nie musiał tego wiedzieć. Więc czemu nie docisnąć śruby jeszcze bardziej? - Kurwa, Paul, wiesz co, nakłamię na rozprawie. Powiem, że widziałem, że to ty zajebałeś Oczko. Wtedy dostaniesz pięć dych. Twarz Sullivana stała się czerwona jak burak. Wyglądała przerażająco, niemal nieludzko. Mięśnie na jego przedramionach napięły się, nabrzmiewając błękitnymi żyłami, a szeroka klatka piersiowa naciągnęła pomarańczowy materiał więziennego kombinezonu niemal do granic możliwości. - Nie możesz mnie tak traktować, ty zasrany psie! Mieliśmy układ! - Jaki układ? - Wargi Phila rozciągnęły się w kocim uśmiechu. Tak, przyciskanie kogoś takiego jak Sullivan było zdecydowanie przednią zabawą, ale pociągało za sobą pewien problem. Trudno byłoby takich ludzi nazwać stabilnymi emocjonalnie. A Phil przekonał się o tym w brutalny sposób, kiedy Sullivan, mimo kajdanek na nadgarstkach, wyskoczył w górę, odkopnął stół na bok i wbił się taranem w jego pierś. - Hola, chłopie! Phil przewrócił się z krzesłem do tyłu. Sullivan już na nim siedział, sięgając skutymi dłońmi do gardła. Nigdy nie drażnij wściekłych psów, Phil przypomniał sobie słowa ciotki. Tylko jeszcze bardziej je rozjuszysz. I wtedy nie dasz już rady uciec. No cóż, przed tym wściekłym psem zdecydowanie nie było już ucieczki. Phil rzucał się niezbornie, przygnieciony ciężkim, muskularnym ciałem. - Straż! - krzyknął, ale Sullivan trzymał już go za szyję i krzyk zabrzmiał bardziej jak ciche charczenie. - Więc lubisz walić z ludźmi w chuja, co? - zapytał Sullivan, wyciskając gardło Phila niczym gąbkę. Zobaczymy, co powiesz na to! Zniekształcone pole widzenia Phila wypełniała twarz, która przypominała zabawkową diabelską maskę. Poprzednim razem było zupełnie inaczej; Sullivan był zaspany, a Phil zaatakował go z zaskoczenia - nie wspominając już o użyciu stolika. Ale teraz gość był tak nabuzowany, że Phil nie był w stanie go nawet dotknąć.

Trzask! Trzask! Usłyszał, kiedy już wydawało mu się, że pęknie mu krtań. Ciężar zniknął. Phil zmrużył oczy i zobaczył dwóch strażników więziennych, którzy odciągali Sullivana do tyłu. Trzeci mundurowy spokojnie przyczepiał pałkę z powrotem do paska. - Wszystko w porządku? - Tak, tak - powiedział Phil, gramoląc się na nogi. W tym czasie tamci dwaj ustawili Sullivana twarzą do ściany i skuli mu ręce za plecami. - Załóżcie mu łańcuchy - powiedział Phil. - Nie dajcie mu się rozbrykać. - Mieliśmy z draniem same kłopoty, odkąd tu się tylko pojawił - odparł strażnik. - Krwawisz pan trochę. Zaprowadzić pana do pielęgniarki? - Nieee - odparł Phil, przykładając chusteczkę do małego rozcięcia na wardze. - Przepraszam za to całe zamieszanie. Nie miałem pojęcia, że wpadnie w szał. - Normalna rzecz. Phil podszedł do Sullivana, przytrzymywanego teraz przez strażników za ramiona. - Przemyśl to sobie, Paulie. Nie ma nikogo innego, kto by się chciał z tobą bawić. - Przywal mu pan, jeśli chcesz - powiedział jeden z mundurowych. - My, strażnicy więzienni, mamy naprawdę kiepski wzrok. - Nie, myślę że dość już mu dziś napsułem krwi. Możecie odprowadzić pana Sullivana do jego apartamentu. - Wszystkie gliny są, kurwa, takie same - warknął Sullivan, kiedy chwycili go mocniej. - Któregoś dnia rozwalę ci ten twój łeb. - Paul, kiedy stąd wyjdziesz, to będziesz za stary, żeby rozwalić jajko. Posiedzisz sobie teraz znów na bloku ogólnym, wrócę tu za parę dni i wtedy zobaczymy, czy jesteś gotów na kolejną pogawędkę.

- Co ty, kurwa, odpierdalasz? - zapytał rzeczowo Mullins. - Wczoraj rozwalasz sześciu Bagnowych, a dziś dajesz się obić jakiemuś więźniowi?

- Tam obić - nie zgodził się Phil. - Gość rozjechał mnie jak walec. Dostał świra. Pogrywałem sobie z nim, pewnie, i trochę mijałem się przy tym z prawdą, ale to prawdziwy psychol. Trzeba było trzech klawiszy, żeby sobie z nim poradzić. - Więc skurwiel nie dał ci namiarów na wytwórnię Nattera? - Nie. Dał mi wszystko inne, ale nie to. Dałem już znać okręgowym antyterrorystom; sprawdzą tę drugą wytwórnię. Ale jeśli chodzi o Nattera, to stoję w miejscu. - Gość nigdy w życiu nie sypnie Nattera - powiedział Mullins. - Gdyby tak zrobił, to ludzie Nattera czekaliby na niego przy bramie więzienia, i on o tym dobrze wie. Wie też, co mu zrobią. Ci inni goście to płotki, a Sullivan nie boi się płotek. Ale Natter i jego Bagnowi? - To co innego - zgodził się Phil. - Nawet nie pomyślałem, że to dlatego krył Nattera, choć wydał swoich. Mullins przejrzał zrobione przez Phila notatki na kartce pieczołowicie wyprostowanej na kolanie przed wyjściem z sali przesłuchań. - Dobra robota. Już nie mogę się doczekać, aż zrobią nalot na tę wytwórnię. - Natter też się pewnie z tego ucieszy - zauważył Phil. – Bum i znika mu konkurencja. Ale musimy koniecznie go dorwać. O, tak, pomyślał. To była teraz sprawa osobista. Może od samego początku tak było. Wystarczyło, że przypomniał sobie, co zrobił Vicki, nie wspominając już o śmierci Orlika. No i poza tym chciał też zabić mnie. Dopiero teraz zaczynał zdawać sobie sprawę, jak niewiele brakowało. - Sullivan powiedział też coś dziwnego. Zapytałem go, czy wie, co znaczą te słowa... - Jakie słowa? - zainteresował się Mullins, wciskając nową porcję tytoniu pod opasły policzek. - Te dziwne słowa, które powiedział tamten Bagnowy, zanim go rozwaliłem. Sullivan nie wiedział, co mogą znaczyć, ale je rozpoznał. „Język Bagnowych”, powiedział. - Co jedynie dowodzi, że wie więcej o ludziach Nattera, niż nam mówi.

- Tak, wiem. Ale powiedział coś jeszcze. Powiedział, że Bagnowi są kanibalami. - Pierdolenie o Szopenie - stwierdził Mullins. - Słyszę takie historyjki, odkąd byłem mały. Wymyślane przez naszych starych, żeby nam napędzić pietra. „Jak się nie zamkniesz i nie pójdziesz do łóżka, to Bagnowi po ciebie przyjdą”. - Tak, pewnie, miejscowe legendy i tak dalej. Też pamiętam parę takich opowieści. Ale Sullivan powiedział jedną bardziej konkretną rzecz. Stwierdził, że Bagnowi mają własną religię. Mullins splunął do kubka. - Ooo, więc mówisz, że nie są katolikami? - spróbował zażartować. Phil skierował puste spojrzenie w okno. Robiło się ciemno, pokryte smugami szyby wypełniały się mrokiem. Własną religię, powtórzył w myślach. Gwiazdy na czarnym niebie lśniły jak kryształowy pył. Ciekawe, do kogo zanoszą modły.

- Ona - zadźwięczał głos Wielebnego. Był to głos jak czarna otchłań, nieodgadniona, nieskończona jak wieczna noc. Jego szaty były równie czarne, równie nieodgadnione... W kącie poruszył się cień. Wielebny czuł jego błogosławiony żar, jego chwalebną woń. Och, jakże długo czekaliśmy, myślał, niemal płacząc ze szczęścia. Epoki całe. Nie, setki epok. Później zaczął myśleć o innych rzeczach, o rzeczach pięknych. O rekompensacie za wszystkie kłamstwa historii. O czasie, kiedy niewolnicy zostaną uwolnieni z łańcuchów, kiedy nie będą już wzgardzeni, lecz umiłowani, nie przeklęci, lecz błogosławieni. Myślał o czasie, kiedy on sam będzie szedł przez najświętsze z czarnych kanałów, pomiędzy zapachem płonącego, ludzkiego tłuszczu i gotującej się krwi, by złożyć hołdy, by być dopuszczonym do uczty. O czasie, kiedy

on sam i oni wszyscy będą zdzierali ciało z kości niewiernych, wciskali palce w ich szeroko otwarte oczy i obierali czaszki z żałosnych twarzy. Ich krzyki będą rozbrzmiewać niczym najpiękniejsze madrygały. A oni będą wdychali ich krew i odziewali się w ich niegodną skórę, na wieki wieków. Tak, Wielebny śnił o najwspanialszych ze wspaniałych rzeczy. Ona... Wielebny pokłonił się, po czym opadł na kolana, podpierając się umazanymi we krwi aż po łokcie rękami. Już niedługo nadejdzie twój czas. A jego skryty w ciemności bóg spojrzał nań i uśmiechnął się.

Dwadzieścia siedem

- Cześć - powiedział Phil. Drzwi wejściowe do posterunku zamknęły się z trzaskiem. W holu pojawiła się Susan. Na jej ramieniu wisiał wypchany podręcznikami plecak. - Może ci pomóc z tymi książkami? - Nie. Zrzuciła plecak u stóp swego krzesła, zasiadła za konsolą i zaczęła przygotowywać się do pracy. - Jak było w szkole? Spojrzała nań, marszcząc brwi. Nie zamierzała dać się wciągnąć w pogawędkę, ale też Phil specjalnie na to nie liczył. - Co tu robisz? - zapytała. - Rozmawiałem z szefem. Przestąpił z nogi na nogę, spoglądając na swoje buty. Czuł się jak uczeń w gabinecie dyrektora.

- A potem pomyślałem, że zostanę tu chwilę, poczekam, aż przyjdziesz. - Po co? - spytała chłodno, przeglądając dziennik służbowy. - Cóż, pomyślałem, że powinniśmy porozmawiać. - O czym? Phil znów spuścił wzrok. Co tu kryć, sprawa była przegrana od samego początku. Chryste, czemu kobiety są takie bezlitosne. Ale kiedy tylko to pomyślał, uderzyła go jawna niesprawiedliwość tego stwierdzenia. Litość? Hola, hola, Phil, nie bądź ćwokiem. Dlaczego miałbyś błagać o litość? Przecież nic złego nie zrobiłeś! Więc, choć wszystko w nim krzyczało, żeby tego nie robił, powiedział z wyrzutem: - Nie zrobiłem nic złego! Susan aż odrzuciło, jakby powiedział właśnie coś ohydnego. - No dalej, zrób minę! - krzyknął. - Zignoruj mnie! Potraktuj jak psa! Co tylko zechcesz, kochanie, ale powiedz mi jedno. Co ja takiego zrobiłem? - Nic nie zrobiłeś - odparła Susan, otwierając książkę z kodami radiowymi. To wolny kraj. Możesz robić, co ci się żywnie podoba. Fakt, że poszliśmy do łóżka, nie oznacza, że jesteś mi coś winien. A tym bardziej nie oznacza, że jesteśmy w jakimś związku. - Wybacz, jeśli jestem idiotą, ale wydawało mi się, że jesteśmy. - Wydawało ci się, że jesteśmy w związku? - Wabiła w niego spojrzenie. - W takim razie posiadamy skrajnie odmienne definicje tego słowa. - Co to niby miało znaczyć? Znów wbiła w niego spojrzenie. Phil zdecydowanie wolałby, żeby tego nie robiła. - Czy bycie w związku nie obliguje w jakimś stopniu do monogamii? zapytała. - Nie zdradziłem cię! - Och, doprawdy. Usłyszałam z twojego pokoju krzyk - powiedziała - więc zeszłam na dół zobaczyć, czy nic złego ci się nie stało. I co zobaczyłam? Wiernego Phila, ubranego jedynie w ręcznik i nachylonego nad prostytutką.

- Nie spałem z nią! - krzyknął. - Och tak? Więc co takiego robiłeś? Powiedz mi, Phil. Co robią mężczyźni w samych ręcznikach w towarzystwie prostytutek? Grają w szachy? Czytają „Sunday Post”? Prowadzą egzystencjalne dywagacje? - Nie uprawiałem z nią seksu - prawie warknął. - W porządku. Nie uprawiałeś z nią seksu. Ale możesz uprawiać seks, z kim ci się żywnie podoba, Phil. To nie w tym rzecz. Phil czuł się, jakby za chwilę miał puścić parę z uszu. - Więc w czym rzecz? - zapytał tak spokojnie, jak tylko zdołał. - Rzecz w tym, że mnie okłamałeś. Cisza. - W jaki sposób cię niby okłamałem? Gdyby wzrok mógł zabijać, Phil byłby już martwy. Spojrzenie, które na niego padło, wystarczyłoby, żeby uśmiercić go z tuzin razy. - Zanim zrobiłam cokolwiek, zanim wykonałam jakikolwiek ruch, zapytałam cię o coś, prawda? Zapytałam, czy coś cię jeszcze łączy z Vicki. A ty powiedziałeś, że nie. - I była to prawda! - krzyknął. - Więc co robiła w twoim pokoju i czemu byłeś półnagi? - Wpadła w kłopoty - powiedział. - Została pobita, potrzebowała miejsca, gdzie mogłaby się przespać. - Więc zaproponowałeś jej swoje łóżko? - Spała na kanapie! Nawet jej nie dotknąłem! Przed chwilą powiedziałem ci, że nie uprawiałem z nią seksu! Znów zapadła cisza, ale tym razem nie była wypełniona myśleniem. Tym razem wypełniała ją drwina. - Więc chcesz mi powiedzieć, Phil - zapytała Susan - że odkąd wróciłeś do miasteczka, nie spałeś z nią ani razu? - To... - zaczął. Jednej rzeczy na pewno nie mógł zrobić. Nie mógł jej okłamać. Gdyby choć raz tak postąpił, byłby najbardziej żałosną kreaturą na ziemi.

- Tak - przyznał. - Zrobiliśmy to. Raz. Ale nie dziś. W zeszłym tygodniu. Jeszcze przed naszą pierwszą randką. Susan wydawała się teraz siedzieć w głębokim, ciężkim cieniu własnego gniewu i poczucia zawodu. Pogrążył on w szarości jej blond włosy, odebrał blask błękitnym oczom. Kiedy przemówiła, jej głos był płaski i bezbarwny. - Musiałabym być idiotką, żeby uwierzyć w takie pierdy. - Susan, to wszystko nie tak... Teatralnie spojrzała na zegarek, po czym uniosła na Phila szydercze spojrzenie. - Hmm? Ty ciągle tutaj? Phil obrócił się na pięcie i opuścił posterunek przez tylne wyjście z gabinetu Mullinsa. Kontynuowanie nie miało żadnego sensu. Teraz to już za diabła mi w nic nie uwierzy, stwierdził. Wszystko zjebałem. Dobra robota, Phil. Ciekawe, co jeszcze uda mi się dziś zjebać. Mógł się teraz nienawidzić do woli, ale nie mogło to zmienić faktu, że nic już nie był w stanie zrobić. Brzdęk! Phil obrócił się w lewo, ogarniając wzrokiem parking na tyłach. Drzwi od starego aresztu, który Mullins przerobił na składzik, stały otworem. Pewnie jest w środku, wydedukował Phil, obrzucając spojrzeniem zaparkowany radiowóz oraz prywatnego sedana Mullinsa. Pewnie zabrakło mu kawy albo Red Mana. Ruszył do samochodu. Czas wracać do Sallee i zaczynać wszystko od początku. Kremowy księżyc wisiał nisko nad dachem posterunku. Noc rozbrzmiewała cykaniem świerszczy. Phil stanął w pół kroku i odwrócił się gwałtownie, kiedy do jego uszu doleciał kolejny dźwięk. Odgłos tłuczonego szkła. Pewnie nie było to nic takiego - Wypadł mu dzbanek? - ale Phil pomyślał, że i tak lepiej będzie to zbadać. A co, jeśli to nie był Mullins? Jeśli ktoś naprawdę próbował się tam włamać? Tak, tutejsze wieśniaki są naprawdę dość głupie, by próbować okraść policyjny magazyn, pomyślał. Budynek nie był niczym więcej niż prowizoryczną konstrukcją z pustaków, nie

większą od przyczepy mieszkalnej. Phil wszedł ostrożnie do środka. Zobaczył zakurzony korytarzyk, oświetlony jedynie słabą żarówką. Na jego końcu znajdowały się kolejne drzwi, również otwarte. Phil zdecydował, że lepiej być cicho. Wolał nie tracić przewagi zaskoczenia, na wypadek, gdyby znalazł tu włamywacza. Bardzo cicho podszedł do drzwi, zajrzał i... Co, do diabła? I przekonał się, że nie było tam żadnego składziku. Pomieszczenie pełniło tę samą funkcję, co zawsze. Aresztu. Trzy zakratowane cele zajmowały całą ścianę. Dwie pierwsze były puste. Przed trzecią klęczał Mullins, zbierając z podłogi kawałki szkła. - Czemuś, kurwa, pobił dzbanek, ty głupcze - warknął. Ale do kogo? - Hej, szefie - odezwał się Phil. - Co jest grane? Mullins spojrzał na niego wściekle, unosząc swoją nalaną, czerwoną od wysiłku twarz. - A co ty tu, u diabła, robisz! - krzyknął. W tym samym momencie Phil dostrzegł powód wściekłości szefa. W trzeciej celi, która, wedle słów Mullinsa, była nieużywana od lat, siedział nieogolony, otyły, młody mężczyzna. Ma tu więźnia, stwierdził Phil. Miał go tu przez cały ten czas. Dlaczego mi nic nie powiedział?....

- Kurwa, naprawdę zamierzałem ci powiedzieć! - upierał się Mullins. - Tak, na pewno, tak samo, jak zamierzałeś mi powiedzieć, że już od sześciu miesięcy znajdujesz w krzakach zmasakrowane trupy! - Phil aż się trząsł ze wściekłości. - Zamierzałeś, szefie, tak jest, tylko jakoś tego nie zrobiłeś! Chryste, nigdy byś mi nie powiedział, jeśli sam bym tego nie odkrył! - Phil, za szybko przechodzisz do konkluzji. Słuchaj... - Do diabła, szefie! Co mi nie powiesz, to okazuje się gówno warte! A teraz

to... - Phil wymierzył palec w trzecią celę. - Najpierw mi mówisz, że nie ma już aresztu, że zrobiłeś tu składzik, a ja tu wchodzę i widzę, że cały czas trzymałeś tu więźnia! Co się tu, kurwa, dzieje? - Cóż, jeśli przymkniesz jadaczkę na parę chwil i pozwolisz mi, kurwa, dojść do słowa... Po raz kolejny Phil poczuł się boleśnie oszukany przez szefa. Był to już trzeci czy czwarty przypadek, kiedy Mullins z niezrozumiałych powodów coś przed nim ukrywał. Czerwony ze złości, skierował spojrzenie na zajętą celę. - Kim, kurwa, w ogóle jest ten gość? - Nazywa się Bebech Clydes - odparł Mullins. - Kolejny miejscowy chuligan, woził też pył. Pewnej nocy przyszedł tu cały nabuzowany i z szaleństwem w oczach, mówił, że zaatakowali go Bagnowi. - Bagnowi? - zapytał Phil, w równym stopniu wściekły, co zdumiony. Zaatakowali go, kurwa, Bagnowi, a ty nie uznałeś za stosowne, żeby mi o tym powiedzieć? - Tylko powiedział, że zaatakowali go Bagnowi - poprawił go Mullins. - Nie wierz w ani jedno jego słowo, miał halucynacje. Kiedy tu się pojawił, był tak naćpany pyłem, że ledwie chodził. - Wcale bo nie! - zaprotestował więzień. - To świenta prawda, to Bagnowi mie wtedy napadli! I to Bagnowi zatłukli mi ziomka! - Zamknij mordę, głupi - uciszył go Mullins. - Albo kopnę cię tak, że wylądujesz w okręgowym pierdlu. Pewnie powinienem był cię tam z miejsca wysłać. - O co go oskarżyłeś? - zapytał Phil. - O nic. Zamknąłem go tutaj, żeby trochę wytrzeźwiał. Phil przewrócił oczami w lekkim szoku. - Szefie, nie możesz ot tak sobie trzymać człowieka pod kluczem bez złożenia formalnego oskarżenia i poinformowania prokuratury rejonowej. - A pewnie, że mogę. To prywatna sprawa. Nie oskarżyłem dzieciaka o nic, bo jego stary to mój kumpel. Uznałem, ze dam mu trochę przetrzeźwieć, może grubas przemyśli sobie przez ten czas parę spraw. Poza tym on nie chce stąd wyjść - nie

wierzysz, to sam go zapytaj. A nie mówiłem ci o nim, bo i jaki sens go przesłuchiwać, póki nie przestanie bredzić od rzeczy? Do diabła, przez pierwszy tydzień opowiadał takie pojebaństwa, że głowa mała, a i teraz jest niewiele lepiej. Nie trzymało się to wszystko kupy, ale Phil zdał sobie sprawę, że nic, co kiedykolwiek powiedział mu Mullins, nie trzymało się kupy. Oczywiście osoby, które brały PCP przez długi okres, potrzebowały wielu dni, a czasem tygodni odtruwania, by odzyskać władze umysłowe, prawdą też było, że występowały u nich halucynacje. Ale w tym momencie nie miało to szczególnego znaczenia. - Myślisz, że ściemniam, co? - przeszedł do kontrataku Mullins, świdrując Phila twardym spojrzeniem. - Tak - odparł Phil. - Myślę, że ściemniasz. - Czemu miałbym to robić? - Nie wiem. Nie wiem już, co myśleć. - Dobra - mruknął Mullins. - Skurwiel ma bardziej nasrane niż dworcowy szalet, ale nie musisz mi wierzyć na słowo. Co ja niby mogę wiedzieć, jestem tu, kurwa, szefem policji tylko od, kurwa, trzydziestu lat. Dalej, przepytaj go, później mi możesz przekazać te wszystkie przełomowe odkrycia, które poczynisz z pomocą tego arcywiarygodnego świadka. No dalej, nie krępuj się, zmarnuj cały swój czas, co mnie to obchodzi. Zadzierając nos w górę, Mullins poczłapał do wyjścia. Phil zapalił drugą żarówkę i podszedł do krat, aby lepiej się przyjrzeć lokatorowi celi. Wyrostek siedział ze spuszczoną głową na pryczy wciśniętej pomiędzy metalowy zlew i ubikację. Dżinsy, adidasy, workowaty T-shirt oraz brzuch mogący iść w zawody z Mullinsowym. Skołtunione brązowe włosy opadały na ramiona, a obfity zarost świadczył o braku przekonania do regularnego golenia się. Kolejny opasły, pozbawiony przyszłości wieśniak, uznał Phil. Ale jego ksywa Bebech - brzmiała znajomo. Jeden z przewoźników Sullivana, jeden z ludzi zatrudnionych „w zastępstwie”. - Więc, Bebech, co mi opowiesz? Jak długo już tu siedzisz? - Kole miesionca, myślę. Nie mam źle. Szef Mullins przynosi mi żarcie trzy

razy na dzień, dobre rzeczy, z Qwik-Stopu albo Burger Kinga, a co jakiś czas pozwala wzionć prysznic. - Qwik-Stop i Burger King, pomyślał sobie Phil. Idealna dieta dla dorastającego młodego mężczyzny - To prawda, że nie chcesz stąd wyjść? - Jo, prawda. - Ale czemu? Dlaczego chłopak w twoim wieku chciałby siedzieć w celi? Bebech przejechał dłonią po twarzy, patrząc pomiędzy czubki swoich butów. - Bo myślę, że jak tu posiedze dość długo, to o mnie zapomno. - Kto taki? Bagnowi? Chłopak przełknął ślinę na dźwięk tego słowa. - Jo. Bagnowi. Phil usiadł na przeciwległej pryczy. Typowe. Wywołana narkotykami paranoja. Częsta wśród uzależnionych od PCP. - Mówiłeś też, że ktoś zabił twojego kumpla. Chodziło ci o Małego Scotta? Bebech uniósł spojrzenie. - A skond to wie? - Ja wiem wiele rzeczy, Bebech - powiedział Phil. - Wiem, że woziliście PCP z nowej wytwórni, sponsorowanej przez jakiegoś gościa z Florydy. Wiem, że próbowaliście odebrać rynek miejscowemu dostawcy. Wiem też, że pracowaliście z Orlikiem Petersem, Paulem Sullivanen, Jakiem Rhodesem i Oczkiem. - Jasny gwint. Kto na mnie nakablował? - To już nie twoje zmartwienie. A co do tych gości... Wszyscy nie żyją albo zaginęli. Dobrała im się do dupy wasza konkurencja, i to bez srania po gałęziach. Powinieneś był widzieć, jak skończyli Peters i Rhodes. Sullivan powiedział ci kiedyś, czemu wynajął właśnie ciebie i Scotta? - Nie. Czemu? - Bo wszyscy wasi poprzednicy zniknęli. I jest jeszcze coś. Wiem, że to wszystko robota Nattera i jego Bagnowych. Używają Szallonej Sallee jako punktu dystrybucji. Chcę, żebyś mi powiedział, gdzie mają wytwórnię. Na twarzy Bebecha odmalowało się kompletne zdumienie. Albo kretynizm.

- Nattera? Nic o nim nie wiem. Paul nigdy mi nie pedział, z kim konkurujem. Jezu Chryste, znowu to samo gówno, pomyślał Paul. - Przestań, Bebech, nie wciskaj mi kitu. Tu jest ciepło i bezpiecznie, ale w więzieniu okręgowym już ci się tak nie spodoba. Słyszałeś kiedyś słowo „cwel”? - Przysiengam, nigdym nie słyszał, żeby Natter handlował pyłem. Wiem ino, że to on z Bagnowymi rozprawili Małego Scotta. - Widziałeś, jak Natter zabił twojego kumpla? - Był tam. Wim, że to on, bom widział na własne oczy. Spoczontku gom nie poznał, bom srał w gacie ze strachu. Ale kiedym stamtond uciekł i oddał się w rence szefa Mullinsa, to wszystkom sobie przemyślał. To był Cody Natter. Phil wstał i na chwilę wyszedł z celi, by opanować podekscytowanie. To poszło aż za łatwo. Pięć minut temu nie miałem punktu zaczepienia, a teraz mam naocznego świadka morderstwa na tle handlu narkotykami. Chyba mam dziś szczęście. - Ale to nie dlatego nas dopadli, żeśmy wozili pył - kontynuował Bebech, błyskając oczami z ciemnego pomieszczenia - To przez Małego Scotta, no nie. Zgarnelim wtedy z drogi tako dziewczyne, Scott chciał sie do niej podobierać, no nie, szukalim zabawy. Ale sie okazało, że to Bagnowa. No wienc Scott zabrał jom do wozu i miał siem właśnie za nio zabrać, jak opadli go Bagnowi, wyroili sie zewszond, wyciongneli z wozu i rozkroili w błocie jak świniaka, normalnie jakby go składali w ofierze albo co. Phil spojrzał nań tępo przez kraty. Co on, kurwa, bredzi? - Bebech, mówisz mi, że Bagnowi złożyli Małego Scotta w ofierze? - Tak - odparł Bebech bez wahania. Wydawał się absolutnie w to wierzyć. Cody Natter to czyste zło, no nie? - Czyste zło? - Tak jest, najbardziej zły człowiek, jakiegom widział. Ci Bagnowi, oni czczom demona, i to jemu składajo ludzi w ofierze. Phil pokręcił głową. - Skąd to wszystko wiesz, Bebech?

- Wiem, bo, no jakby to powiedzieć, Natter przyszedł do mnie i mi to pedział. - Zaraz, poczekaj no chwilę, Bebech - przerwał mu Phil. - Mówisz mi, że którejś nocy Natter przyszedł tu, do aresztu, i opowiedział ci o składaniu ofiar i demonach? - Uch, no, to nie było tak, że tu fizykalnie przyszedł - powiedział Bebech, po czym wskazał na swoje czoło. - Przyszedł do mojej głowy, no nie? Robi to prawie co noc. Czasem, kiedy śpie, a czasem, kiedy nie śpie. Przychodzi i szepcze mi do głowy różne rzeczy, i pokazuje mi rzeczy. Pokazał mi demona i pokazał mi podziemia, gdzie on żyje. Pedział, że ma tam dla mnie przyszykowane specjalne miejsce, kiedy mnie dorwie. No nie, na rany Chrystusa, pomyślał Phil ze zdegustowaniem. Miałem sobie świadka. Już widzi jak stoi w sądzie i opowiada sędziemu, że Natter co noc przychodzi do jego głowy i pokazuje mu demony. Ze zrezygnowaniem potarł twarz dłońmi. - Wiesz, Bebech, to gówno naprawdę robi ludziom kaszę z mózgu. - Jakie gówno? - Pył, Bebech. PCP. To pieprzony środek do usypiania koni, pomieszany z rozcieńczalnikiem do farby i przemysłowymi rozpuszczalnikami. Powoduje nieodwracalne uszkodzenia receptorów w mózgu. - Ni, to nie tak. Palił żem pył może ze dwa razy w życiu i to było lata temu. Nie spodobało mi sie, tom wiencej nie próbował. Tak, jasne, a papież nie sra w Watykanie. - Nie mówię wcale, żeśmy tego nie wozili. To było tak, że czailim się ze Scottem po nocy pod barami i tłukliśmy gości dla kasy. Scott miał taki kastet, co to kładł najwienkszego chłopa od jednego razu. I robilim to co jakiś czas, jak była dobra okazja, ale wożonc towar dla Orlika i Sullivana, moglim zarobię o wiele wiencej, no nie. Ludziska kupujo to całymi worami, w każdem miejscu stond aż do Lockwood. Nic, ino robić kase. Pewno, teraz wim, żeśmy robili źle. Wim też, że to dlatego Natter chce mie dorwać, żeby wysłać do tego podziemia, gdzie czeka mie kara za moje grzechy. Chce mie zgarnonć, jak tylko stond wyjdę, no nie, i zabrać do swego

demona. Phil jęknął. Czemu ciągle wdeptuję w takie gówna? Czemu zawsze dostaję po ryju? Jak na razie, ani razu się nie udało. Zawsze, kiedy znalazł się już tak blisko, trop się urywał. Był gotów pomyśleć, że cała ta sprawa rzuciła na niego jakąś klątwę. - To czenść ich religii - powiedział Bebech. Phil zastanowił się nad tym przez chwilę. Religia. Co to mówił Sullivan, kiedy odbywali pogawędkę w więzieniu? Coś o religii Bagnowych... Ale to przecież absurd. Mullins miał rację: było jasne, że Bebech cierpi na psychozę wywołaną używaniem PCP. Bardziej nasrane niż w dworcowym szalecie, nie przesadziłeś, szefie. Niczego co powiedział Bebech, nie dało się określić mianem wiarygodnego. Chłopak nie był w stanie zeznawać przed sądem teraz ani nigdy. - Dzięki, że poświęciłeś mi swój czas, Bebech - powiedział Phil, wstając. Mogę cię stąd wydostać, jeśli chcesz. Bebech zadygotał, zdjęty nagłym strachem. Jego brzuch podskakiwał jak galareta. - Nie, proszę, tylko nie to. Nigdzie indziej nie bende bezpieczny. Proszę, pozwoli mi tu zostać, błagam. - Dobra, Bebech. Jeśli chcesz tu zostać jeszcze parę dni, żeby ci się przejaśniło w głowie, to nie ma sprawy. - Z mojom głowo wszystko w porzondku. Wim, że gadam jak wariat, ale to wszystko świenta prawda. - Jasne, Bebech. Trzymaj się. - I lepiej niech bendzie pan ostrożny. Nie zaczepia Nattera i Bagnowych, bo panu zrobio to samo, co Małemu Scottowi. Poświenco pana w ofierze demonowi. - Doceniam twoją troskę, Bebech, i obiecuję, że będę o tym pamiętał. Jezu, tego właśnie potrzebowałem, spotkać kolejnego świra, pomyślał Phil. Nie mogłoby mi się choć raz poszczęścić? Phil zaczął wychodzić, ale zanim dotarł do przedsionka, dogoniło go jedno słowo:

- Pożar-kury. Zatrzymał się i stał przez chwilę nieruchomo. Słowo wmurowało go w ziemię. Podszedł z powrotem do celi Bebecha. - Co oznacza to słowo? - zapytał bardzo powoli. - Tak nazywajom tego demona - odparł Bebech. - Ale myślem, że to raczej taka ksywa, bo majom też dla niego inne imię. - Jakie? - Ona - powiedział Bebech.

Dwadzieścia osiem

Pożar-kury, pomyślał Phil. Ona. Koła jego malibu toczyły się po asfalcie Drogi. Dwa usłyszane od Bebecha słowa kłębiły się w jego głowie niczym mgła, nie chciały się rozwiać. Demon. Phil nie wierzył w demony, ale wierzył, że było bardzo wielu ludzi, którzy w nie wierzyli. Kraj pełen był świrów, którzy oddawali cześć diabłu, codziennie czytało się o nich w gazetach. Wiele sekt używało narkotyków w swoich obrzędach, niejedna finansowała swoją działalność handlem nimi. Zanim wyszedł z aresztu, wypytał Bebecha o inne słowa, które wiązały się z tą sprawą. Ewonna. Onadam. Wielona. Sullivan określił je mianem bełkotu Bagnowych, ale Bebech zidentyfikował je jako kolejne określenia, które wiązały się z ich religią... Oczywiście to wszystko mogło być pozbawione znaczenia, ale z drugiej strony, każdy okrawek wiedzy o Bagnowych pozwalał ich lepiej zrozumieć. A rozumiejąc ich lepiej, Phil był w stanie bardziej się do nich zbliżyć. Tylko że wszystkie moje tropy prowadzą do świrów, trupów albo ludzi, którzy

nie chcą gadać, pomyślał. Rozpoczynanie wszystkiego od nowa było cholernie przykre, ale nie było innego wyjścia. Musiał wrócić do Sallee i znowu przeniknąć do półświatka, znowu odwiedzić zaplecze. Jednak ciągle na to za wcześnie, stwierdził, kiedy spojrzał na zegarek. Wieśniacy nie zaczynali się zbierać wcześniej niż koło północy. Dla zabicia czasu wrócił do swojego pokoju i zagłębił się w lekturze książek, które wypożyczył z biblioteki. Jeden z tekstów faktycznie wspominał, że kazirodcze społeczności często wytwarzają odmienne od judeochrześcijaństwa systemy wierzeń. Co oczywiście miało sens; w swej izolacji społeczności te nie były wystawione na oddziaływanie popularnych religii. Istniały i rozwijały się w swoim własnym kontekście; było zatem zrozumiałe, że ich religie również rozwijały się w oderwaniu od reszty świata. Jednak większość z tych systemów wierzeń kładła nacisk na więź z naturą albo obracała się wokół lokalnych tabu. Wiele z nich zresztą było silnie zakorzenionych w poczuciu winy. Innymi słowy, ludzie ci wierzyli, że ich fizyczne deformacje są karą zesłaną przez „bogów” za grzechy. Ci, którzy rodzili się bez defektów, często zyskiwali automatycznie wyższy status społeczny; czasami byli wręcz czczeni jak półbogowie, gdyż ich istnienie odbierano jako dowód łaski ze strony sił wyższych. Książka nie wspominała jednak o żadnych kultach demonów. Ciekawość Phila doprowadziła go po pewnym czasie z powrotem do bardziej fachowego tekstu, tego z fotografiami. Po raz kolejny zaobserwował podobieństwa pomiędzy najbardziej ekstremalnymi przykładami deformacji z książki a tym, co na własne oczy widział u Bagnowych Nattera. Wodogłowie, wydłużone kości (akromegalia) i rozszczepione czaszki to dobrze znane defekty wynikające z kazirodztwa; wszystkie były efektem nadczynności w wydzielaniu hormonu wzrostu przez przysadkę mózgową. Niemal równie często zdarzały się czerwone tęczówki, nadmierna lub niepełna liczba palców, a nawet kończyn. Ale tym, co od razu uderzyło Phila, była skala deformacji, które przejawiali Bagnowi. Nigdzie w książce nie zauważył niczego, co choćby w przybliżeniu jej odpowiadało. Rozumiał, że deformacje stawały się tym poważniejsze, im większa była skala kazirodztwa w danej społeczności. A to musiało oznaczać, że Bagnowi

Nattera uprawiali je od naprawdę długiego czasu. W następnej kolejności książka zajmowała się statystycznymi aspektami kazirodztwa. W pierwszym pokoleniu związek pomiędzy najbliższymi krewnymi owocował zdeformowanym potomstwem tylko w jednym przypadku na dziewięć. Ale szansa ta była kumulatywna. Po wielu pokoleniach kazirodczych związków pula genów danej społeczności stawała się tak zdegenerowana, że prawidłowe urodzenia należały do rzadkości. Tekst podawał kilka przykładów społeczności, w których normalne dzieci nie rodziły się przez całe dekady. Pomimo to społeczności te oddawały się jeszcze intensywniejszemu kazirodztwu, fałszywie zakładając, że większa liczba urodzeń zwiększy szansę przyjścia na świat zdrowych dzieci. Boże, nie jest to deserowa lektura, pomyślał Phil, czytając w świetle lampki. Niektóre słowa powodowały ból oczu od samego patrzenia. Tu na przykład opisywano pewne kuriozum - współosiowe odbicie transfekcyjne. Co za termin, pomyślał Phil. Była to wada wrodzona, która polegała na tym, że osoba przejawiała okropne deformacje, lecz posiadała przy tym zdolność do wydawania absolutnie zdrowego potomstwa. Phil znalazł też jeszcze jedną ciekawostkę, prawdziwą perełkę. „Sawantyzm hierarchiczny”. Poprzednim razem Phil tylko przejrzał po łebkach opis tego zjawiska, ale tym razem przeczytał go uważnie. Było to kolejne częste zjawisko powiązane z kazirodztwem. Z powodu jakiegoś dziwacznego połączenia chromosomów (zwanego homotopiczną inwersją genetyczną) niektóre osoby rodziły się z okropnymi dewiacjami fizycznymi zachowując przy tym zupełnie normalne, a czasami genialne umysły. Osoby te często zostawały liderami swoich społeczności... Natter, pomyślał Phil. O północy opuścił dom, kierując się ku Szallonej Sallee. Nadal prześladowała go ta cała sprawa z religią. Czy Bagnowi byli faktycznie kazirodczym kultem, oddającym cześć jakiemuś demonowi? I czy naprawdę składali mu w ofierze ludzi, by go przekupić albo może przebłagać? A jeśli tak było, czy Natter był „guru” tej „sekty”? Phil zadrżał. Ta myśl rzucała nowe światło na możliwe motywacje Nattera.

Może jest kimś więcej niż alfonsem i bossem narkotykowym, myślał Phil. Może jest też jakimś szalonym przywódcą duchowym, który namawia swoich ludzi do mordu... Zatrzymał wóz na tyłach Sallee. Parking był jak zwykle wypchany po brzegi. Gdy tylko przeszedł przez drzwi, uderzyła go fala ogłuszającej muzyki. „Highway to Hell”, huczało z głośników. Papierosowy dym gryzł go w oczy, błyskały stroboskopowe światła. Na scenie jakaś nieciekawa z wyglądu, wytatuowana blondynka demonstrowała sprawność mięśni klatki piersiowej, naprężając je i rozluźniając w rytm muzyki, przez co jej piersi podskakiwały w górę i w dół, jakby pociągane niewidzialnymi nitkami. Chwilę później wskoczyła na sam szczyt mosiężnej rury i zjechała na dół, wirując jak ludzki korkociąg. Nie przejmuj się, kochanie, następnym razem na pewno załapiesz się na olimpiadę. Phil wspiął się na stołek. Nie minęła sekunda, nim wylądowało przed nim piwo. - Zawsze przychodzisz za późno - upomniał go barman. - Nie mów mi, że przegapiłem, jak Szerszeń skopał tyłek Rica Flaira. - Nie ma, kurwa, szans, żeby Szerszeń pokonał Syna Dziczy. Niech spróbuje wyskoczyć... - Jeśli taki z niego twardziel. Kumam. - Jeszcze wyjdziesz na ludzi - uśmiechnął się barman. - Ale dzisiaj przegapiłeś, jak Rick Rozwałka odzyskuje mistrzostwo Ameryki, które odebrał mu ten cienias Rysiek Pancernik. - To dopiero wieści. A widziałeś może Paula albo Orlika? - zapytał, by wybadać reakcję. - Nie, nie dziś - odparł bez namysłu barman. Ewidentnie nic nie wiedział. - A może namówiłbym cię na hot doga? - Może później - pokręcił z niedowierzaniem głową Phil, po czym obrócił się na stołku, słysząc gwałtowne owacje. Wytatuowana blondynka zeszła ze sceny, a jej miejsce zajęła Vicki. To wywołało więcej złych myśli. Nie widział Vicki, odkąd Susan złapała ich na „gorącym uczynku”. Vicki też pewnie nie wspominała tego zdarzenia dobrze. Tak

jest, pomyślał kwaśno. To na pewno cholernie poprawiło jej nastrój. Szafa grająca załomotała następnym kawałkiem, a Vicki rozpoczęła swój kolejny występ, jak zwykle idealny. Jej rude włosy migotały w błyskającym świetle; jej dumnie wzniesione, duże piersi kołysały się przy każdym ruchu. Nawet po tym wszystkim obserwowanie niemal nagiej Vicki w pomieszczeniu pełnym nieokrzesanych wieśniaków nie sprawiało mu specjalnej przyjemności. To, że bez przerwy rzucała w jego stronę dyskretne spojrzenia, tylko pogarszało sytuację. Tak, dziewczyna nadal mnie kocha. Widział to wyraźnie. Lepiej się stąd zabiorę. Rzucił pieniądze na stół i udał się na zaplecze. Druck, jedyny i niepowtarzalny strażnik bagnowego haremu, blokował drzwi. Stał ze skrzyżowanymi ramionami, a barwne światła mrugały na jego powiększonej głowie. - Hej, Druck - przywitał się Phil. - Hejo. - Mógłbym wejść na zaplecze? - Pewno - odparł Druck. - Coś parno dziś, co? - No. - Widziałeś może Paula albo Orlika? - Nie. Normalnie gęba mu się nie zamyka, stwierdził Phil. Druck wpuścił go do środka, otwierając drzwi pchnięciem dwóch lewych kciuków. Pomieszczenie nie wydawało się dziś szczególnie zapchane, nie żeby Phil specjalnie dużo widział w panujących tam ciemnościach. Z głośników sączyła się nieziemska muzyka, a z reflektorów sączyło się równie nieziemskie światło. - Uhh, idzie - szepnął miękki głos, a na przedramieniu Phila zamknęło się... coś. Była to dłoń, ale dłoń wyposażona tylko w jeden palec. Niezwykle długi, posiadający sześć stawów palec, który owinął się wokół jego ręki. Biuściasta bagnowa kelnerka o groteskowo cofniętym czole zaprowadziła go do półokrągłego stolika. Pomagała sobie przy tym maleńką latarką. Ale kiedy Phil usiadł i zamówił

piwo, dostrzegł, że trzymała latarkę w malutkiej jak u dziecka, zdeformowanej ręce, która wyrastała jej spod pachy. Jezu... Ten widok, połączony z rzeczami, o których czytał zaledwie godzinę temu, pogrążył go w jeszcze gorszym nastroju. Teraz, kiedy jego wzrok przywykł już do ciemności, Phil rozejrzał się wokół. Cholera, prawie nikogo dziś nie ma. Następnie spojrzał w stronę sceny... Tancerka wydawała się zupełnie normalna. A przy tym piękna. Gładka, alabastrowa, ubrana jedynie w cytrynowe, koronkowe stringi. Lśniące, proste włosy, czarne jak obsydian, opadały poniżej ramion i skrywały jej twarz niczym jedwabny welon. Figura w kształcie klepsydry i pozbawiona skaz skóra. Jej nogi były idealne, piersi... Idealne, pomyślał Phil. Pełne, dumnie wzniesione, zwieńczone doskonałymi, różowymi sutkami. Jednak Phil wiedział, że ta scena służyła zaspokajaniu nietypowych gustów: gustów zboczeńców, którzy czerpali przyjemność z obserwowania cudzego nieszczęścia, z podglądania kalek i ofiar. Phil nie zauważył nieprawidłowej liczby palców, dziewczyna nie miała zdeformowanej głowy, skrzywionego kręgosłupa ani zwielokrotnionych sutków, nigdzie nie wystawały z niej dodatkowe, niedorozwinięte kończyny. Co ona tu w ogóle robi? - zastanawiał się Phil. Jest bez najmniejszej skazy. Kiedy światła pojaśniały na moment, Phil odczytał numer na jej podwiązce: 6. To podsunęło mu pewien pomysł. Dokończył piwo, zapłacił, dał kelnerce napiwek i wrócił do przedsionka. Druck nadal pilnował drzwi. - Hej, Druck - powiedział. - Chciałbym spędzić parę chwil z tą ostatnią tancerką, numer sześć. Druck kiwnął swoją rozdętą głową. - Pewno. Śliczna, co nie? - Pewnie, że tak. Więc jaki jest układ? - Pięć dych na pół. Pewnie chodzi mu o pięć dych za pół godziny, pomyślał Phil.

- Stoi - powiedział, po czym dyskretnie wsunął pięćdziesięciodolarowy banknot w wyposażoną w dwa kciuki dłoń. - Wyjdzie i czeka przy bocznym wejściu - powiedział Druck. - Nazywa się Honey i zrobi dobrze. Da jej chwilę, żeby się przygotowała. - Dobra jest. Dzięki. Oj, to dopiero Mullins miałby radochę. Jego as targuje się o barową kurwę, pomyślał ironicznie Phil, wychodząc z klubu. Uprawianie płatnego seksu nie było jednak jego zamiarem; chciał za to uciąć sobie z dziewczyną małą pogawędkę. Zarzucę parę przynęt, zadam jej parę pytań, zobaczymy, co uda mi się z niej wyciągnąć. A być może dowie się od niej nawet, co znaczyły te dziwne słowa. Pożar-kury. Onadam, powtórzył je sobie. Wielona. Ewonna. Oczywiście cała ta impreza mogła spalić na panewce. Większość Bagnowych była upośledzona werbalnie. Ledwie potrafili mówić, a niektórzy nie potrafili w ogóle. Ale siedzenie w klubie nie przynosiło jak na razie żadnych efektów, więc był to następny logiczny krok. W końcu co miał do stracenia. Nie licząc pięćdziesięciu dolców, oczywiście, pomyślał. Zgodnie z poleceniem zaczekał przy kiepsko oświetlonym, bocznym wyjściu. Migający szyld kąpał bok jego twarzy w krzykliwych żółciach i czerwieniach. Księżyc zerkał na niego znad linii drzew po drugiej stronie szosy, a parne powietrze zdawało się wyciskać pot ze wszystkich porów skóry. W pewnym momencie... Phil obrócił się. Drzwi otworzyły się ze szczęknięciem, po czym trzasnęły, zamykając się. Przed Philem stała dziewczyna, jej sylwetkę wyławiały z ciemności regularne błyski kolorowego światła. Teraz miała na sobie czerwoną, satynową szatę. Stała tak przez chwilę. Jej twarz nadal była zakryta za czarną, lśniącą zasłoną z włosów. Jej niewidzialne oczy spoglądały na Phila przez jeszcze czarniejsze szpary. - Cześć - powiedział.

Dziewczyna rozchyliła satynową szatę. Pod spodem była całkowicie naga. - Ma tu woza? - zapytała wysilonym, piskliwym głosikiem. - Ach, t-tak - odparł Phil. - To choćmy.

Nikt mi nie wierzy, użalał się nad sobą Bebech. Wszyscy myślą, żem kompletnie zwariował. Ciemność wydawała się prawie tak gęsta, jak żelatyna. Przebijał ją jedynie słabiutki promień światła z zawieszonej w korytarzu żarówki. Czasami, kiedy dobrze się przypatrzył, Bebech dostrzegał w tej ciemności te wszystkie rzeczy, które widywał co noc. Okropne rzeczy... Ale przynajmniej tutaj, w tej celi, był bezpieczny. Ciężko było zachować poczucie czasu. Prawdę mówiąc, ciężko było zachować poczucie czegokolwiek. Ale Bebech wolałby tu zgnić, niż wyjść na zewnątrz, bo wiedział, że wtedy byłby skończony. Zrobiliby mi to samo, co Małemu Scottowi. Właściwie już w ogóle nie sypiał - jedynie co jakiś czas zapadał w drzemkę, z której za każdym razem wyrywał się przerażony. Przerażony szatańskimi szeptami Nattera i potwornościami, które Bagnowy wyświetlał w jego głowie. Było prawie tak, jakby okropna twarz Nattera cały czas unosiła się tuż za kratami, zmiażdżona jak rozjechane zwierzę, jej suche, wydęte wargi poruszały się minimalnie, a wielkie, krwistoczerwone oczy wwiercały się w samą duszę. Czasami Natter drapał w ścianę, a czasami Bebechowi wydawało się, że postukuje tymi swoimi długimi, dziwacznymi paluchami w jedyne okienko aresztu. Bebech... Bebech... Szept, który przypominał skrzypienie starego drewna. Spójrz... A Bebech patrzył. Nie miał specjalnego wyboru. A kiedy patrzył, Natter mówił mu różne udziwnione słowa. Na przykład: Cóż za błogosławieństwa! Cóż za objawienia! Albo: Podziwiaj przyobiecane mi królestwo, mizerna istoto. Nadejdzie czas, gdy będzie ono również twoim królestwem... I wtedy przed oczami Bebecha

pojawiała się wizja, przed którą nie było ucieczki. To było okropne, okropne miejsce. Dymiące, skaliste kaniony, głębokie na całe mile. Nie było tam nigdy słońca, jedynie wielki, kostropaty, czarny księżyc, który rzucał czarne światło na jeszcze czarniejsze wzgórza i jeziora - tak, były tam jeziora, jeziora jak wielkie, dymiące kałuże smoły, i nie były one puste. Bebech widział tam ludzi. Widział też innych, którzy nie byli ludźmi, lecz potworami. Potwory wyciągały czasem kogoś z jeziora i robiły z nim takie rzeczy, przy których całe to rezanie, w którym pomagał Małemu Scottowi, wydawało się dziecinną zabawą. Potwory rozłupywały ludziom głowy, jakby to były melony uderzone tym ulubionym, dupnym kołkiem Małego Scotta, po czym wyrywały im ręce i nogi, jakby obrywały skrzydełka muchom. Rozcinały ludziom brzuchy i wyciągały z nich nerki, wątroby i inne rzeczy, po czym bawiły się nimi w głupiego Jasia. Ściągały ludziom skórę z czaszek, jakby to były gumowe maski, a nie ich prawdziwe, żywe twarze. Raz Bebech zobaczył, jak potwór wyciąga chłopu kręgosłup przez dziurę w dupie. Potwory ćwiartowały ludzi i zrzucały kawały na wielkie stosy, w których brodziły jak w zbożu. Raz widział, jak któryś wysysa z chłopa wnętrzności przez usta i połyka je jak makaron. A jeśli chodzi o ruchanko - o, te potwory miały czym zaruchać i lubiły sobie wsadzić jakiejś babce - albo chłopu - i nie było to jakieś pitu-pitu. Ładowały w każdą dziurę, jaka im się spodobała. Kurwa, jeden z nich ukręcił chłopu głowę jak kurczakowi, po czym wyjebał go w gardło, a inny zębami wyrwał babce dziurę w brzuchu i tam zasadził kutasa. Bebech widział to i jeszcze kupę innych popierdolonych rzeczy... A przez ten cały czas, doskonale rozumiał, na co patrzy. Bez, kurwa, wątpienia, tak jest, zaglądał wprost do samego piekła... Tak, ale tutaj, powtórzył sobie jeszcze raz, jestem bezpieczny. Tu mnie nie dorwą... I wtedy właśnie zobaczył dwa cienie, które wychynęły z mroku przy wyjściu. Dwóch Bagnowych... Dwie pary krzywych, zapadniętych w rozdętych czaszkach oczu zajrzało do celi. Jedna z twarzy wydawała się pozbawiona żuchwy, drugiej brakowało uszu, a

zamiast nosa miała tylko dziurę. - Nie dostaniecie mnie tu! - krzyknął Bebech. Dwaj Bagnowi zachichotali. Ten pozbawiony żuchwy wysunął się naprzód, podzwaniając kluczami od celi.

- Co to jest? - zapytał Phil. - To, tutaj? - Eee? - Ten tatuaż - powiedział Phil, wysuwając delikatnie palec. Jej ciało było wilgotne i bardzo miękkie w dotyku. Tatuaż wyglądał topornie, prymitywnie, szpecił mlecznobiałą skórę przedramienia dziewczyny. Zapewne domowej roboty, stwierdził Phil. Sama go sobie zrobiła za pomocą igły i tuszu. Był to malutki, ale wyraźny wizerunek potwornej twarzy z pyskiem wypchanym dwoma rzędami ostrych zębów. Głowę wieńczyła para niewielkich wypustek. To rogi, zrozumiał Phil. - To mi wygląda na demona. To demon, mam rację, Honey? - Dem-mon - spróbowała powtórzyć. Nieporadne słowa brzmiały, jakby powiedziało je dziecko z bolącym gardłem. Jej lśniące włosy nadal zasłaniały twarz; dziewczyna lekko zalatywała potem. Do wnętrza samochodu docierały jedynie pojedyncze promienie światła odległego, migającego szyldu. Dziewczyna postanowiła nie odpowiadać na pytanie Phila - o ile w ogóle je zrozumiała. Zamiast tego przysunęła się do jego boku. Sprężyny tylnego siedzenia jęknęły, gdy Phil odsunął się od niej o parę centymetrów. - Słuchaj, Honey... Nie zdążył dokończyć, nim poczuł na sobie dotyk jej idealnych dłoni. Jedna dotknęła jego szyi, druga zaczęła się przesuwać w tył i w przód po wewnętrznej stronie jego uda. Po czym prześliznęła się dokładnie na jego krocze i zacisnęła się na nim.

Jasny gwint! - pomyślał Phil i aż podskoczył. Chwycił rękę dziewczyny i złożył ją na jej kolanie. - Słuchaj, Honey, chciałem tylko... - Ruchać, chce, aha? - podchwyciła. - Robi co chce, jest okej - dodała, po czym znów rozchyliła swoją szatę i pozwoliła jej ześliznąć się po perfekcyjnych ramionach. W następnej sekundzie wzrok Phila spoczął na jej wspaniałych piersiach. Jezu, pomyślał Phil, przełykając ślinę. - Nie, nie tego chcę, Honey - powiedział i ubrał ją z powrotem w jej szatę. - Uhu - mruknęła. Po czym zwiesiła głowę. - Bić chce mnie, aha? - zapytała po chwili przerwy. Phil pokręcił głową. Zdał sobie sprawę, przez co musiała przechodzić, i znowu poczuł się przybity. Myśli, że chcę się na niej wyżyć. - Honey, nie chcę cię bić, nie chcę cię skrzywdzić. Chcę tylko z tobą porozmawiać. - Po-roz...? - Tak, chcę tylko z tobą trochę pogadać. Spojrzała na niego zza zasłony kruczoczarnych włosów w geście kompletnego zdziwienia. - Bić mnie nie? - Nie, Honey, nie będę cię bić. Kiedy zastanowił się, jak musiało wyglądać jej życie, poczuł ogromny smutek. Choć nie miała żadnych widocznych deformacji, nadal była Natterową dziwką. Mięsem dla zboczków. Pewnie przechodzi przez to co noc, pomyślał. Jest bita, wiązana, co tylko przyjdzie do głowy tym zbokom. - Porozmawiajmy chwilę, dobra? - Gadać dobrzy nie umi - powiedziała swoim piskliwym głosem. - Mówisz dobrze. Rozumiem wszystko. Pragnął, żeby się zrelaksowała. Nie chciał, żeby była przestraszona, żeby wzięła go za kolejnego wioskowego śmierdziela, który chce się zabawić jej kosztem. - Ale najpierw zabierzmy te wszystkie włosy sprzed twojej twarzy - powiedział

spokojnie, po czym wysunął dłonie i to zrobił. I niemal się wzdrygnął. Tylko spokojnie, nakazał sobie i zdusił impuls, każący mu się cofnąć. Bowiem kiedy odgarnął jej włosy na boki, nic już nie skrywało jej skazy. Z początku zdawało mu się, że dziewczyna całkowicie pozbawiona była twarzy. Spoglądał na jej lewy profil i... Nic... niczego tu nie ma. Żadnego nosa, oczu, ust, tylko gładka skóra. Po czym obróciła głowę. Jezusie, pomyślał, i była to sucha, pozbawiona emocji myśl. Matka natura umieściła całą jej twarz po prawej stronie głowy: malutkie usta, malutki nos i para malutkich, czerwonych oczu, wszystko rozciągnięte wzdłuż pionowej linii biegnącej od skroni do podbródka... - Brzydka-m - wyszeptała. - Ja wiem. - Nie, to nieprawda, Honey - powiedział. - Jesteś tylko... Inna. - In-na. - Tak, jesteś po prostu inna, to wszystko, i nie ma w tym nic złego. Nie dało się jednak ukryć, że kiedy na nią patrzył, te słowa pociechy z trudem przechodziły mu przez gardło. Siedział przed nim dowód na to, jakim potworem potrafi być matka natura. Ciężko było to tak od razu przełknąć. Dziewczyna zawiązała pasek swojej szaty i szybko przesunęła włosy na wcześniejsze miejsce. - O co gadać chce? - zapytała. W uszach Phila rozbrzmiewało cykanie świerszczy oraz dziwne słowa Bagnowych. - Opowiedz mi o... tym, na co mówicie Ona. Nagle wydało się, jakby wnętrze wozu zalała upiorna cisza. Phil miał wrażenie, że słyszy bicie serca dziewczyny. - Ona - powiedziała. - Opowiedz mi o niej. To demon, prawda? - Ona - powtórzyła. Po czym obróciła ku niemu skrytą pod welonem włosów twarz. Wydawało się, że ma zamiar coś powiedzieć.

Jasny!... Phil nie miał nawet czasu, by dokończyć tę myśl. Wokół samochodu zakotłowały się wyrosłe jak spod ziemi cienie. W jednej chwili drzwi od strony Phila nagle zostały otwarte, w następnej zniekształcone ręce wywlekały go z wozu na zewnątrz. Nie mogę wyciągnąć spluwy! Ktoś wykręcił rękę Phila za plecy, ktoś inny założył mu nelsona. Bagnowi. Napastnicy trzymali Phila w wyprostowanej pozycji obok samochodu. Im bardziej się szarpał, tym bardziej zacieśniali uścisk. Dwaj kolejni Bagnowi wyciągnęli z wozu dziewczynę i pchnęli ją naprzód. Wtedy w polu widzenia Phila pojawiła się kolejna sylwetka. Ogromna sylwetka... - Witaj w naszym świecie - zaintonował wibrujący głos, ciężki jak ołów. - Jak ci się tu podoba? Phil zmrużył oczy. Stał przed nim nieruchomo wysoki, chudy niczym szkielet mężczyzna. Cody Natter. - Każ swoim pieprzonym małpoludom, żeby mnie puścili! - krzyknął Phil. - W swoim czasie. Tymczasem, jak rozumiem, próbowałeś się czegoś dowiedzieć o mojej dumnej rodzinie, hmm? - Poorana twarz Nattera zwróciła się ku dziewczynie. - Powiedz mu, Honey. Powiedz o tej, którą zwiemy Ona. Flankowana przez dwóch Bagnowych dziewczyna zadrżała pod wzrokiem Nattera. - No dalej, Honey... Jeden z Bagnowych włożył jej do ręki rzeźnicki nóż. - Nasz przyjaciel chciałby wiedzieć. Natter wbijał w nią intensywne spojrzenie. Jego uśmiech przypominał wyryty w skale kanion. - Um, to, ech... - No dalej. - Um...

- Dalej. Wpatrywał się w nią bez mrugnięcia. Dziewczyna uniosła nóż. - Ona-wielona - pisnęła, po czym... - Nieee! - krzyknął Phil. ...poderżnęła sobie gardło tak głęboko, że jej głowa odchyliła się do tyłu, jak na zawiasie. Momentalnie przewróciła się na pokrytą żużlem ziemię. Krew wylewała się z jej rany niczym z odkręconego kranu. - Ty skurwysynu! - wrzasnął Phil, krzywiąc się z wysiłku, gdy silna dłoń nacisnęła mu na tył głowy. - Ty pojebany bagnowy degeneracie! - No nie... - zarechotał Natter. - Taki oficer policji jak ty chyba powinien wyrażać się nieco bardziej politycznie? Przejrzeli mnie, pomyślał Phil. - Kto mnie wydał? Zachrzęścił żużel. Natter zaśmiał się cicho, gdy z cieni wynurzyła się kolejna postać. - Hej, ziomku. Był to Sullivan. Zbliżył się, nie spuszczając swoich świńskich oczek z Phila. Uśmiechał się krzywo. - Jak ci się, kurwa, udało wydostać z pudła? - Phil domagał się wyjaśnień. Sullivan ujął go za twarz. - Widzisz, ziomku, ten twój zakaz telefonowania nie spodobał się mojemu adwokatowi z urzędu. Więc, kiedy tylko pozwolili mi dzwonić, zadzwoniłem do pana Nattera. Ucięliśmy sobie długą pogawędkę. Był tak miły, że zapłacił za mnie kaucję. - Natter, ty kretynie - powiedział Phil. - To Sullivan psuł ci biznes z PCP. - Mój „biznes z PCP”. Ojejku... - odparł Natter, nie przestając się uśmiechać. Przyglądał się Philowi z rozbawieniem. - Więc to najlepsze, co zdołał wymyślić Mullins? Doprawdy, jakże żałosna jest kondycja naszych lokalnych organów ścigania... - A tak poza tym, ziomku - dodał Sullivan, ściskając mocniej twarz Phila. -

Mam z tobą pewne rachunki do uregulowania i myślę, że zrobię to właśnie teraz. - Nie bądź, kurwa, id... Sullivan wbił pięść w splot słoneczny Phila, wypychając mu całe powietrze z płuc przez gardło. Pod Philem ugięły się kolana. - Trzymajcie go. Chcę mu walnąć jeszcze parę strzałów. Bagnowi trzymali Phila za ramiona. Unieśli go w górę tak, że jego twarz znalazła się dokładnie na wysokości... Łup! Łup! Łup! ...nadlatujących pięści Sullivana. Każdy z tych ciosów był dość silny, by naruszyć czaszkę. Phil upadł na ziemię. Nie widział wyraźnie, nie potrafił utrzymać głowy prosto. Plując krwią, podniósł się na czworaka. - Wy kretyni, jestem, kurwa, gliną, nie możecie tak postępować z gliną! - Och, ależ możemy, mój dobry konstablu - poinformował go Natter. Po czym... Łup! Sullivan kopnął Phila prosto w podbródek. Tułów Phila uniósł się w powietrze, a on sam przewrócił się do tyłu, uderzając plecami w żużel. - Nie ma tu żadnych świadków, ziomku - powiedział Sullivan, wycierając ręce. Phil był bliski utraty świadomości. Nie widział gwiazd, widział całe galaktyki. Wszędzie wokół chrzęściły kroki; słowa i śmiechy brzmiały jak ptasie trele. Tracę rozum, pomyślał Phil... Bagnowi podnieśli go i wrzucili do samochodu. Podpełzł odrobinę do przodu, po czym rozciągnął się bezwładnie na przednich fotelach. Bardziej wyczuł, niż zobaczył nachylającą się nad nim twarz Nattera. - Jedź do domu, panie władzo. I nie wracaj. - Tak, na razie, ziomku - dodał Sullivan. - Obyśmy na siebie znów kiedyś wpadli. Mam nadzieję, że niedługo. - Ale zanim pojedziesz - powiedział Natter - nie zapomnij odebrać swojej

nagrody. Uczciwie na nią zapracowałeś. Rozległo się więcej kroków. Więcej chichotów. A później piskliwy jęk... Nagle na plecach Phila pojawił się niespodziewany ciężar. Do samochodu wrzucono drugą osobę. Sylwetki oddalały się w mrok, ich śmiechy cichły. W końcu Phil był w stanie unieść się na rękach. Obejrzał się, plując krwią, i zobaczył, że tą drugą osobą była Vicki... Skurwysyny... I od razu zauważył, że została pobita o wiele ciężej od niego.

Dwadzieścia dziewięć

Jakimś sposobem Philowi udało się dojechać do pensjonatu. Nie wiedział, jak zdołał to zrobić, być może to kwestia czystego instynktu. Praktycznie musiał nieść Vicki na rękach. Krew, która sączyła się z jej ust, zostawiała na podłodze czerwony trop. Ale... O, nie, pomyślał, kiedy już zdołał wtaszczyć ją do swego pokoju i zatrzasnąć zamki. Jego świadomość kiwała się i zataczała niczym pijany marynarz. Nim zdołał zająć się ranami Vicki, przewrócił się na ziemię. A tam przywitały go objęcia majaków z przeszłości. Znów miał dziesięć lat, znów zbiegał po schodach, próbując ujść z życiem z Chaty. Przed chwilą zobaczył psie zęby tamtej dziewczyny i ten widok wystarczył, żeby doszedł do wniosku, że bardzo chciałby się teraz znaleźć w jakimkolwiek innym miejscu. Czarne trampki łomotały o stopnie, porwana koszulka z Zielonym Szerszeniem powiewała mu u ramion. Nagle stanął jak wryty... W połowie schodów zobaczył jakąś postać. Była to ogromna postać, wielka jak ściana, i kompletnie blokowała jego jedyną drogę ucieczki. Postać stała w cieniu, na tle wpadającego przez drzwi światła. Nie

mógł dostrzec żadnych szczegółów, tylko ogólny kształt oraz to, że była ogromna. - Młody człowieku - przemówiła postać. - Ciekawość jest pozytywną cechą, ale myślę, że musimy zamienić parę słów. Phil odwrócił się i pobiegł w górę schodów, przebierając nogami równie szybko, jak biło mu serce. Kiedy rzucił się w stronę korytarza po prawej, zobaczył przed sobą tamtą prostą tutkę oraz jej tłustego klienta. Oboje szczerzyli doń zęby; mężczyzna trzymał Dawnie. Widząc to, zawrócił i pobiegł po schodach jeszcze wyżej. Był tak przerażony, że kierował się czystym instynktem. Wiedział jedynie, że musi uciec jak najdalej od tej ogromnej postaci na schodach. Teraz, biegnąc pod górę, miał wrażenie, jakby brodził w bagnie, tak było tu wilgotno i gorąco. Okno, myślał gorączkowo. Znaleźć okno, wyjść przez nie! Nieważne, jak daleko było do ziemi... Kiedy dotarł do podestu, wydało mu się, że pochłonęła go ciemność. Tak, znalazł się w trzewiach ciemności. Gorąco było nie do wytrzymania. Poczuł, że za chwilę może zemdleć albo nawet umrzeć. Zataczał się do przodu, rozgorączkowany, ślepy, słysząc, jak krew buzuje mu w skroniach. Wtedy jego dłoń wymacała coś... Gałkę od drzwi. Przekręcił ją i wpadł do wnętrza... Uderzenie o podłogę odebrało mu oddech. Nagie deski wydawały się mokre w dotyku, prawie parzyły w dłonie, kiedy pomagał sobie rękami, by wstać. Przez szczelnie zamknięte żaluzje wpadały pojedyncze smużki światła. Co... to jest? pomyślał. Jasne, było to jakieś pomieszczenie, ale... Coś było nie tak. Podobnie jak reszta domu, jak ludzie, którzy go zamieszkiwali, jak rzeczy, które się tu wydarzyły, ten pokój był jakiś chory. Phil wiedział to, widział to w pulsujących ciemnościach i cienkich nitkach słonecznego blasku, które przesączały się przez szpary w żaluzjach. Czuł to, niczym gorący oddech na karku. Wtedy otworzył żaluzje i... To nie ruch zwrócił jego uwagę. Raczej instynktowne wrażenie wielkiej masy

albo oddech na karku, ponieważ kiedy przez otwarte żaluzje do pomieszczenia wlała się powódź światła, wiedział już, że jest tu coś żywego. Ale Phil był zbyt zajęty krzyczeniem, by przyjrzeć się, co to takiego. Drzwi otworzyły się na oścież. Do środka wpadło wiele sylwetek; kilka tych prostych tutek, które wcześniej widział, oraz jacyś mężczyźni, których wcześniej nie widział, Bagnowi o wielkich głowach, zgarbionych plecach i pokrzywionych oczach. Jeden z nich przywlókł Dawnie, zatykając jej usta trójpalczastą dłonią. Phil wpełzł w kąt, krzycząc tak długo, aż niemal stracił świadomość. Był bezsilny, nie mógł się ruszyć, mógł jedynie patrzeć szeroko otwartymi oczyma... Wtedy do pomieszczenia wkroczyła kolejna postać - ten ogromny mężczyzna, którego Phil widział na dole. Słońce wydobyło z mroku jego potworną, pooraną twarz, która wyglądała, jakby ktoś na nią nadepnął. Każde z pary czerwonych, bagnowych oczu wydawało się równie wielkie, co pięść Phila. - Więc to ty jesteś tym ciekawskim chłopczykiem, któremu spodobała się nasza siostra - zawibrował w ciemności głos. - Mamy wiele, bardzo wiele sióstr. Gdy to powiedział, wszystkie czerwone oczy w pokoju zwróciły się w stronę kąta przeciwległego do tego, w który wcisnął się Phil. Chłopiec nie był już w stanie krzyczeć; mógł jedynie dygotać, pocić się i spoglądać na to pękate, wilgotne... coś... co tam siedziało. Było skryte w ciemności, promienie światła padały na podłogę tuż przed nim. Niewiele konkretnego dało się o tym czymś powiedzieć... ale to wystarczyło. Długie, chude, zdeformowane kończyny. Nabity, beczkowaty korpus. Zamiast oczu, dwie owalne dziury. Rozdęta, nieforemna głowa wielkości worka. Skóra tego czegoś - szara i pokryta dziurkami oraz plamkami, jak u ślimaka - wydawała się wysmarowana gęstą, kleistą, przezroczystą substancją. Mokre, czarne strąki włosów zwisały niemal do podłogi. Kiedy stwór otworzył paszczę, która przecinała jego pysk niczym trzydziestocentymetrowe nacięcie, zalśniły rzędy przypominających noże zębów. Ona... Pożar-kury...

Ona-wielona... W niemym przerażeniu Phil pojął, że słowa te nie rozbrzmiewały w jego uszach, lecz bezpośrednio w głowie. Odgłos dartego materiału, towarzyszący mu cienki pisk. Któryś z Bagnowych jednym ruchem zerwał z Dawnie brudną sukienkę i odrzucił ją na bok. Ewonno, nas ocal... Onadamie, przyjdź… Do pomieszczenia wkroczył tamten ogromny mężczyzna o twarzy niczym popękana, zaschnięta glina. Odezwał się jego wibrujący głos. - Dziś oto dajemy ci twe powszednie ciało... Dawnie krzyknęła jeden, ostatni raz, kiedy została wepchnięta do kąta, gdzie czaiło się to coś. Wyciągnęły się ku niej niby-ręce, dłonie jak stopy, zakończone całymi pękami trzydziestocentymetrowych palców. Dawnie została szybko wciągnięta w mrok. Rozległ się mokry, mięsny dźwięk. Po czym... Łup! Dawnie upadła na podłogę zalaną blaskiem słońca. Ale to już nie była Dawnie. To coś, co z niej zostało, ledwie przypominało człowieka. Rozrzucone na boki, intensywnie czerwone kończyny. Zniknęły włosy, zniknęła twarz. Zostało drobniutkie, ociekające czerwienią ciało. Całkowicie i kompletnie obdarte ze skóry. Dłoń ogromnego mężczyzny opadła niczym nadlatujący sęp. Phil został uniesiony w powietrze. - Zmykaj, chłopcze - odezwał się mroczny głos mężczyzny. - Biegnij, ile sił w nogach. Ale... - Jego czerwone oczy wbiły się w Phila niczym sztylety. - Któregoś dnia znów się tu spotkamy.

- Phil? Phil? Pac-pac-pac...

- Phil? Delikatne pacnięcia w twarz przywróciły go w końcu do świata żywych. Miał wrażenie, że powieki skleiły mu się ze sobą. Kiedy je rozwarł, usłyszał ciche cmoknięcie; zdał sobie sprawę, że faktycznie były sklejone - zaschniętą krwią. Nad sobą zobaczył niewyraźną twarz Vicki. - Ona - wymamrotał. Co to było...? Skrzywiła się? To słowo ewidentnie wywołało nieprzyjemną reakcję. - Byłeś nieprzytomny dłużej niż ja. Jak się czujesz? - Chyba w porządku. Chryste, ten chuj Sallivan nieźle mi walnął. - Coś ci się śniło - powiedziała. Śniło? Czyżby? A może to były prawdziwe wspomnienia? Podpierając się na łokciach, opowiedział jej całą historię sprzed dwudziestu pięciu lat. O Dawnie, o Chacie i o rzeczach, które tam widział. - Kiedy wróciłem do domu ciotki, miałem wysoką gorączkę. Leżałem nieprzytomny przez wiele dni. Kiedy przyszedł doktor, opowiedziałem mu tę historię, a on powiedział ciotce, że miałem halucynacje. - To nie były halucynacje - powiedziała Vicki. Phil zastanowił się nad tym, wstrzymując się od komentarza. Przyjrzał się Vicki. Jej twarz była pokryta siniakami, rude włosy posklejane zastygłą krwią, ubranie porwane. Zauważył też, że brakowało jej kilku zębów. - Zgwałcili cię, prawda? To znaczy, zanim cię pobili i wrzucili do mojego wozu. Z dużym wahaniem kiwnęła głową. - Było ich... tak wielu - wymamrotała w końcu. - Brali mnie na zmianę. Przez cały czas śmiali się. - Nie mów o tym - powiedział. - Najlepiej w ogóle o tym nie myśleć. Słuchaj, zawiozę cię do szpitala, a później mam parę rzeczy, którymi zamierzam się zająć. O tak, zamierzał się zająć paroma rzeczami. Najpierw Sullivanem, a później Natterem. I chrzanić procedury. Nie było sensu ich przestrzegać. Zamierzał zająć się

tym własnoręcznie. - Tylko nie szpital - powiedziała błagalnym tonem. - Znasz Cody’ego. Domyśli się, że tam jestem, i wyśle kogoś po mnie. Nie rozumiesz tych ludzi. Oni chętnie oddadzą za niego życie. Przyśle kogoś, żeby mnie zabić. Pozwól mi jechać z tobą. Co mógł powiedzieć? Miała rację. - Dobra. Chodźmy więc. Pomógł Vicki wstać i podtrzymując ją poprowadził korytarzem, a później do samochodu. Miał mnóstwo pytań, ale nie chciał zrzucać jej na głowę wszystkiego naraz. Nie po tym, co przeszła. - Możesz mi coś powiedzieć, Vicki? Skąd Natter wiedział, że się spotkaliśmy? - Jego psy łańcuchowe - powiedziała mu. - Wysyłał Bagnowych, żeby mnie śledzili. Musieli zobaczyć, jak tu wchodzę... Przepraszam... - Nie przejmuj się, to nie twoja wina. Psy łańcuchowe, co? Już ja was zapędzę do budy. Było koło drugiej w nocy. Uruchomił samochód i wyjechał na Drogę, kierując się w stronę posterunku. - Kurwa! - zaklął, kiedy tam zajechali. Nigdzie nie widział wozu Mullinsa, a co dziwniejsze, nie widział też samochodu Susan. Phil potrzebował wsparcia. Potrzebował też broni. - Idę poszukać jakiegoś żelastwa - powiedział. - Chodź. W gabinecie Mullinsa nie znalazł nic ciekawego, jedynie szuflady pełne papierów i szafki wyładowane bezużytecznymi śmieciami. Później próbował dzwonić do Mullinsa, ale nikt nie odbierał. Tak samo z Susan. A kiedy tylko odłożył słuchawkę, telefon zadzwonił... - Tak? - powiedział do słuchawki, ocierając z czoła zmieszany z krwią pot. Ciężki głos, który mu odpowiedział, skrzypiał niczym smagany wiatrem, stary dom. - A nie mówiłem ci wtedy, przed laty, że któregoś dnia znów się spotkamy? Któregoś dnia znów się tu spotkamy, zakołatało w głowie Phila wspomnienie. Gdy tylko odzyskał świadomość, wiedział już, że tamta ogromna postać z jego wspomnień i Natter to jedna i ta sama osoba...

- Może dam ci jakąś zachętę, co? - wibrował głos Nattera. - Dobrze. - O czym ty, kurwa, mówisz, kutasie? - wydarł się do słuchawki Phil. - Jest tu ktoś - kontynuował Natter - kto bardzo chciałby z tobą porozmawiać. Po drugiej stronie coś zatrzeszczało, po czym nastała cisza, która zdawała się trwać wieki. Aż wreszcie: - Phil? Serce Phila zamarło. To był głos Susan. - Phil, dorwali mnie! - Gdzie jesteś? - Robią mi... okropne rzeczy! Phil nie musiał specjalnie wysilać wyobraźni. - Powiedz mi, gdzie jesteś! - Phil, trzymaj się z daleka! Zabiją cię… Jej głos oddalił się, a na linii znowu pojawił się Natter. - Wystarczy na zachętę? A może... nie. Wytęż słuch, stróżu prawa. W słuchawce zabrzmiał wysoki krzyk. Phil skrzywił się. - Gdybyś się zastanawiał, co było powodem tego okrzyku - powiedział Natter spieszę wyjaśnić, że pan Sullivan właśnie odciął jeden z sutków twojej wielkiej miłości za pomocą nożyc dekarskich. Ale może potrzebujesz jeszcze lepszej zachęty. Tak? - Przestań! Zrobię, co każesz! - krzyknął Phil. - Posłuchaj. - Nie! Słuchawkę wypełnił kolejny wrzask Susan. - A to - powiedział Natter - była jej cała pierś. Twój przyjaciel, pan Sullivan, jest doprawdy zręczny w sztuce władania nożem. - Hej, ziomku - usłyszał po chwili Phil. - Przyjedź. Zabawimy się! W umyśle Phila zderzyły się potężne emocje. Wyobrażał sobie, co jej robili. A jedyną inną rzeczą, którą potrafił sobie teraz wyobrazić, była ich śmierć z jego ręki. - Natter, jesteś tam?

- Jako żywo. - Nie róbcie już jej krzywdy. Przyjadę do was. Powiedz mi tylko, gdzie jesteście. - Aha, mały test. Pomyśl - powiedział Natter. - Znasz odpowiedź. - Nie, nie wiem! Powiedz mi, gdzie jesteście! - Chłopczyku. Na pewno pamiętasz. Klik! - Cholera jasna! - krzyknął Phil i z rozmachem uderzył słuchawką o widełki. - Mają Susan, prawda? - zapytała Vicki. - Tak. Ale po co? Po co ją zabrali? Dlaczego chcą, żebym do nich przyjechał, jeśli mogli mnie zabić już tam, pod Sallee? - Nie wiem - odparła. - Chodź! Wybiegli z budynku, kierując się ku aresztowi. Może Bebech, który został tam więziony, będzie miał jakieś pomysły. I może Mullins trzymał tam jakieś spluwy. Ale kiedy Phil wbiegł do pomieszczenia z celami, uszło z niego powietrze. Bebech został... Wybebeszony, podsumował. Ktoś powiesił go za szyję u sufitu celi i rozpruł mu brzuch cięciem, które musiało dojść do kręgosłupa. Jego pękaty brzuch był otwarty jak tłuste, wielkie usta. Wnętrzności mężczyzny leżały na kupie u jego stóp. Phil odepchnął Vicki od krat, zanim zdołała dobrze się przyjrzeć. - Idź do przedsionka, sprawdź składzik - polecił. - Szukaj spluw, amunicji, czegokolwiek, co nadawałoby się na broń. Szybko! Oszołomiona, oddaliła się, by spełnić jego polecenie. Phil wrócił do krat. Drzwi od celi Bebecha były otwarte. Kto je otworzył? A kiedy wytężył wzrok, dostrzegł przypiętą do piersi mężczyzny karteczkę. Zmrużył oczy. CZEKAMY NA CIEBIE, głosiły litery na kartce. Napisane krwią.

Chryste, zaplanowali to wszystko. Ale dlaczego? Nie tracił czasu. Wzdłuż korytarza stało kilka szafek. Phil przeszukał je wszystkie, ale nie znalazł niczego, co mogłoby posłużyć za broń. To ma być, kurwa, posterunek policji? - pieklił się. Nie było tu ani jednej spluwy. To jak, kurwa, stacja benzynowa bez kropli benzyny! Miał przy sobie jedynie żałosną Berettę 0,25. Przedsięwzięcie, które planował, wymagało o wiele więcej. Co najmniej strzelby; parę dziewiątek też byłoby mile widzianych. W najniższej szufladzie ostatniej szafki zobaczył coś, co przykuło jego uwagę. Podniósł to do oczu... O Boże, pomyślał powoli. Było to oprawione, pożółkłe, czarno-białe zdjęcie. Wyglądało jak jakaś pamiątka. Widać było na nim dwóch uśmiechniętych mężczyzn w uniformach kadetów policyjnych. Trzymali sobie ręce na ramionach. Phil nie mógł uwierzyć własnym oczom. Jednym z nich był Mullins. Drugim był Dignazio, człowiek, który wrobił Phila w morderstwo dziecka. - Podjechałem pod drzwi frontowe - odezwał się głos za jego plecami. - Nie chciałem, żebyś mnie usłyszał. Nieźle urządzili tego Bebecha, co? To ja dałem im klucze. Phil obrócił się. Mullins blokował swoją pękatą sylwetką cały korytarz. W pulchnej dłoni dzierżył kolta 0,357. - Wrobiłeś mnie - powiedział osłupiały Phil. - Kazałeś Dignazio zabić tego dzieciaka i załadować moją broń nielegalną amunicją. - Zgadza się. - Czemu? - Żebyś tu wrócił. Jesteśmy z Dignazio kumplami od czasów akademii. Poprosiłem go o przysługę, a on się zgodził. A jeśli chodzi o mnie i Nattera, no cóż, nie nazwałbym tego przyjaźnią, ale od zawsze mieliśmy układ. On stręczył swoje dziwki w Sallee, a ja dostawałem działkę za patrzenie na to przez palce. - I pewnie też dostawałeś działkę za ignorowanie jego siatki handlu PCP, co? powiedział Phil z nagłą pewnością w głosie.

Tłusta, jowialna twarz Mullinsa rozciągnęła się w uśmiechu. - Rany, Phil, musiałeś zapomnieć zabrać mózgu, kiedy wyprowadzałeś się z wydziału narkotyków. - Co to niby miało znaczyć? - zapytał Phil. - Natter nie handluje żadnymi narkotykami. Phil mógł tylko mrugać w ogłupieniu. Nagle miał wrażenie, jakby znalazł się w głębokiej mgle. Nie... handluje? Po chwili wszystko zaczęło wskakiwać na swoje miejsce. W trakcie całego śledztwa nie znalazł ani cienia dowodu na to, żeby Natter handlował PCP. Jedynie kłamstwa. Pogłoski. Jedynie to... co powiedział mi Mullins, stwierdził. - Okłamywałeś mnie od początku. Wysłałeś mnie na poszukiwania wytwórni PCP, która nie istnieje. Wyssałeś to wszystko z palca. - Tak jest, partnerze - przyznał się Mullins. - A ty się dałeś robić jak dziecko. Wiem, że masz hopla na punkcie PCP po tym, co widziałeś w mieście, więc kiedy Dignazio cię udupił, uznałem, że najłatwiej będzie cię przekonać do powrotu, pociskając kit o tym, jak to Natter i jego Bagnowi handlują narkotykami. Diabli, Natter nigdy tego nie robił. Tylko różne takie koguciki, jak Peters i Sullivan, robiące dla różnych wytwórni spoza miasta. - Ale... te morderstwa... - A, pewnie, te morderstwa trwają od dawna, to nie był kit. Natter i jego Bagnowi mordowali ludzi, odkąd sięgam pamięcią. To była część umowy. Na to też patrzyłem przez palce. A kiedy zbliżył się właściwy czas, powiedziałem, żeby zaczęli wykańczać lokalnych handlarzy, bo to zwiększało szanse, że uwierzysz w tę całą historyjkę. Jak dziecko, pomyślał Phil. Ma rację. Tak, teraz to wszystko składało się w spójną całość. Tylko jedna rzecz tu nie pasowała: - Ale dlaczego? Dlaczego? - powtarzał w kompletnym osłupieniu. - Dlaczego zadawać sobie cały ten trud? To brzmi prawie tak, jakby wszystko służyło jedynie temu, aby zwabić mnie do Crick City. - Mniej więcej coś w tym stylu. Będziesz miał o czym myśleć, jadąc do

Nattera. - O, więc zamierzasz mnie tam odeskortować? - Czemu nie, skoro już tu jestem - powiedział Mullins. Machnął lufą w stronę wyjścia. - Rzuć spluwę na ziemię i nie próbuj żadnych sztuczek. Marszcząc brwi, Phil sięgnął do kieszeni po swoją 0,25 - jedyną broń, jaką miał - i rzucił ją na bok. - Grzeczny chłopiec. A teraz ruszaj. Będziesz szoferem. Mullins trzymał się na dystans, przepuszczając Phila do wyjścia. Kurwa, ale się dałem zrobić, pomyślał Phil. Mógł spróbować rozbroić szefa, ale ten był zbyt daleko. Gdyby Phil czegoś spróbował, dostałby kulę. Potrzebował jakiejś dywersji... I w tej dokładnie chwili, do pomieszczenia weszła Vicki. - Phil, nie znalazłam niczego w skła... Zaskoczony Mullins obrócił się ku źródłu głosu. Vicki krzyknęła. Phil nie mógł liczyć na lepszą szansę, więc obrócił się na pięcie i prawą ręką - trzask! uderzył Mullinsa w nasadę nosa. Lewą chwycił lufę rewolweru. Zagrzmiał wystrzał; fala uderzeniowa sprawiła, że Phil aż się cofnął. Chwilę później obaj mężczyźni wili się na podłodze, siłując się. Ale to Phil trzymał broń. Wbił długą, stalowobłękitną lufę w podgardle Mullinsa. - Poddaj się! - warknął, ale Mullins nie słuchał, nadal usiłując wyrwać mu rewolwer. - Nie! - krzyknął Phil. BAM! Pchnięte potężnym odrzutem Magnum podskoczyło dziko w dłoniach Phila. Przez chwilę leżał nieruchomo, oczy piekły go od kordytu. Ale Mullins leżał o wiele bardziej nieruchomo, z szeroko otwartymi ustami. Kiedy dym się rozwiał, Phil podniósł się i zobaczył, że na miejscu łysego ciemienia Mullins miał teraz krwawy, poszarpany krater. Fontanna kawałków mózgu upstrzyła białe kafelki podłogi. Zabrali podkręcony radiowóz Mullinsa. Był bardziej godny zaufania niż samochód Phila, a poza tym był zaopatrzony w strzelbę oraz kilka rewolwerów, które Vicki niezgrabnie ładowała, kiedy prowadził.

- Słuchaj - powiedział. - Gdy opowiedziałem ci, co mi się przydarzyło, kiedy byłem mały, powiedziałaś, że to nie były halucynacje. - Nie były - odparła ponuro Vicki. - To wszystko prawda. A to słowo, kiedy doszedłeś do siebie... Ona... - Co to znaczy? To jakiś demon czy coś takiego, prawda? - To obiekt ich kultu. Ich bóg. Ich bóg, powtórzył w myślach Phil, pokonując kolejny zakręt Drogi. Demon... - Nie znam wszystkich szczegółów - kontynuowała Vicki - ale to idzie mniej więcej tak. Bagnowi od zawsze czcili demona, diabła imieniem Onn. Przez stulecia składali mu ofiary, ofiary obliczone na to, by się inkarnował na ziemi... - Tak? Ton głosu Vicki stał się bardziej mroczny. - Cóż, legenda głosi, że któregoś razu, dawno temu, im się udało. Phil patrzył na drogę, lecz jej nie widział. I ja niby mam w to uwierzyć? Twierdzi, że Bagnowym udało się inkarnować demona... - Ich celem od samego początku było dodanie krwi demona do ich rodu. Było to dla nich najwyższe możliwe błogosławieństwo. Opowieść głosi, że Onn połączył się z najmniej zdeformowaną dziewczyną w całym ich klanie. - I urodziło się dziecko? - Tak. - Kim było to dziecko? - Ona. Żeński pomiot demona i rodu Bagnowych. - Vicki zamilkła na chwilę. To coś, co widziałeś, kiedy miałeś dziesięć lat. Phil znów zapadł w milczenie. Nie patrzył nawet, dokąd jedzie. W jego głowie kotłowało się tyle dziwnych idei, że nie miał pojęcia, co myśleć. - Ale nazywają ją również „pożar-kury”... - To taka nazwa potoczna - powiedziała Vicki. - Większość Bagnowych nie potrafi poprawnie mówić, nazywa się to dyslalia, coś jak dysleksja, tylko w mówieniu. Kiedy mówią pożar-kury, mają na myśli...

- Pożeracz skóry - wydedukował Phil. Myśl ta przygniotła go swoją wagą. Rhodes, ci wszyscy inni dilerzy, Dawnie. Wszyscy zostali obdarci ze skóry. - Więc to nie były zwykłe morderstwa. Złożono ich w ofierze. - Tak. Dla Ony - potwierdziła Vicki. - To ma znaczenie symboliczne. Pożeranie skóry, odbieranie niezdeformowanym ich czystości. Bagnowi uważają się za przeklętych, więc składają przebłagalne ofiary z ludzi. To ich dary dla Onna, a nieskażona skóra jest dla jego córki, z którą spółkują i mają potomstwo od całych pokoleń. Phil zastanowił się nad tym, ściskając kierownicę. To było zwyczajnie zbyt szalone. - Nie wierzę w to, Vicki. - Jak możesz nie wierzyć? Widziałeś Bagnowych, wiesz, jacy są zdeformowani. Widziałeś kiedyś kogokolwiek innego, kto by tak wyglądał? - No, nie - przyznał Phil. - Większość z nich w ogóle nie wygląda jak ludzie. A to dlatego, że nie do końca są ludźmi. Phil wrócił myślami do książek, które przeczytał. Miała rację, przynajmniej częściowo. Przykłady najbardziej ekstremalnych deformacji, przedstawione na zdjęciach, nie umywały się do przeciętnych Bagnowych. Bagnowi. Spokrewnieni z demonem, obracał sobie w głowie. Teraz już sam nie wiedział, w co wierzyć. Jedno jednak było pewne. Natter i jego Bagnowi mają Susan i jeśli ich nie znajdę, zamęczą ją na śmierć. - Dobra, więc mówisz, że Ona istnieje naprawdę, w porządku. W takim razie Chata musi też istnieć. Vicki skinęła głową. - Powiedz mi, jak tam się dostać.

Trzydzieści

- Tak wiele lat... Tak wiele wieków... - szeptał. Cała wieczność, pomyślał. Lata były jak ziarnka piasku przesypujące mu się przez dłonie. Całe tłumy przelały krew, oddały swe życia bez słowa protestu. Onn, pomyślał. I błogosławiona Ona. - Przed wami padamy na twarz, od zawsze i po wieki wieków... Odkupiciel. Uświęcone naczynie. Święty ojciec, święta matka. Wizje śpiewały w jego głowie. Było tak od zawsze. Wyprute z brzuchów niewiernych wnętrzności. Krew wyciśnięta z głów tych, co nie zasłużyli na zbawienie. Wrzeszczące twarze, darte pazurami, póki nie zmieniły się we wrzeszczące, krwawe ochłapy. Wkrótce, tak, wkrótce przeklęci staną się błogosławieni, potępieni wzniosą się na mroczne wyżyny zbawienia. Wkrótce zrzucą z siebie tę klątwę, przestaną być podludźmi, staną się oświeconymi, zjednoczeni ze swoim panem. Naprzód, ku nadchodzącym nocom nowej ery, już niezdegenerowani, bełkot w ich głowach zastąpiony świętym uniesieniem... Natter, Wielebny, otworzył swe oczy i spojrzał w parną, rozgwieżdżoną noc. Jego stara, pokryta krostami skóra wydała mu się czysta i odnowiona. Jego pradawny umysł rozjarzył się światłem. Zbawiciel szeptał mu błogosławieństwa. Księżyc lśnił na ostrych krawędziach i wyżłobieniach w jego twarzy. Jego palce o czterech stawach otworzyły się na niebo. - Tak wiele lat, tak wiele wieków. Już nie brakło im czasu. Nie, ich czas właśnie nadszedł.

Trzydzieści jeden

- Posługują się też telepatią - powiedziała. - Co? Vicki poprawiła się na fotelu pasażera. Jej rude włosy powiewały we wpadającym przez okno wietrze. - Ona - powiedziała. - I Cody, i kilku spośród najsilniejszych Bagnowych. Ich słowa pojawiają się bezpośrednio w twojej głowie. Phil skrzywił się. - To stek... Zamilkł. Czy czasem Bebech nie mówił tego samego? Że Natter przemawiał do niego nocą, bezpośrednio w jego głowie? I że pokazywał mu wizje? Phil zresztą musiał przyznać, że sam również tego doświadczył. Dwadzieścia pięć lat temu, w Chacie, oraz tamtej nocy, gdy zginął Orlik. Słyszał słowa, nieprawdaż? W mojej głowie. - Po prostu powiedz mi, jak dojechać do Chaty - powtórzył. - Nie wierzysz mi, prawda? Sam już nie wiem, w co wierzyć, powiedział sobie w myślach. - Słuchaj, nie chcę już słuchać o żadnych demonach, dobra? Mam dość zmartwień na głowie. To była prawda. Na przykład, jak uratować Susan? O ile jeszcze żyje, dodał w myślach. A skoro Natter się go spodziewał i mógł łatwo odgadnąć jego motywy, na pewno zmienił Chatę w fortecę, pełną uzbrojonych Bagnowych. A przeciw nim mam tylko strzelbę, trzy rewolwery oraz uzależnioną od koki prostytutkę... - Na razie jedź prosto - poinstruowała go Vicki. - Powiem ci, kiedy skręcić. Droga zdawała się prowadzić przez mroczny gąszcz. Poszarpane cienie drzew tłoczyły się wokół każdego zakrętu. Co jakiś czas reflektory wyławiały z mroku czerwone błyski oczu oposów, co nieprzyjemnie przypominało Philowi o kolorze oczu Bagnowych. - Opowiedz mi o Chacie - powiedział. - Co tam jest, po prostu burdel? Vicki uśmiechnęła się z błyskiem w oku.

- Pewnie, czasami jest tam burdel, ale czasami prawdziwa rzeźnia. Jest naćpana, stwierdził Phil. - Słuchaj, powiedz mi może coś użytecznego. - Dziewczyny z Sallee przeważnie zajmują się klientami na parkingu, w samochodach. Ale jeśli ktoś dobrze zapłacił albo był kumplem Cody’ego, jechali do Chaty. Czasami jednak trafiali tam też inni ludzie... Ostatnie słowa uleciały z wiatrem przez otwarte okno. - Jacy? - zapytał Phil. - Jacy inni ludzie? - Cody wybierał odpowiednią ofiarę... - Co to znaczy „odpowiednią”? - Głównie dilerów narkotykowych z innych miasteczek, ludzi, których zniknięciem nikt by się specjalnie nie przejął. A jeśli nawet ktoś zgłaszał zaginięcie, Mullins sprawiał, że raport znikał, a w najgorszym razie sabotował dochodzenie okręgowej policji. To była część jego układu z Codym - Mullins dostawał kasę, żeby zacierać wszelkie tropy w sprawie odnalezionych ciał. Druga część układu to pozwalanie na stręczenie dziwek w Sallee, w ramach przynęty. - Przynęty? - Tak jak mówiłam. Klient bierze sobie dziwkę w klubie, a ta zabiera go do Chaty. Ale wtedy zabawa się kończy. Phil obrzucił ją spojrzeniem. - Nie łapię. - Na gościa czeka już kilku Bagnowych Cody’ego. Łapią go, a później składają w ofierze Onie. Phil nadal nie mógł w to uwierzyć, ale nie mógł też zaprzeczyć, że wszystkie elementy wydawały się świetnie do siebie pasować. Wszystkie te ofiary morderstw. Sami dilerzy narkotykowi z okolicznych miast. Sami regularni klienci Sallee. Wszyscy obdarci ze skóry. Następnie w jego głowie pojawiło się kolejne słowo. Pożar-kury. A raczej... Pożeracz skóry. - Skręć tutaj - poleciła Vicki.

Phil zwolnił i wprowadził radiowóz w boczną drogę, która była niewiele więcej niż zrytą koleinami leśną ścieżką. Gałęzie drzew wyciągały się niczym szkieletowe palce, zdrapując lakier z boków samochodu. Mullins raczej nie będzie narzekał, zważywszy na jego obecny stan, stwierdził Phil. Dźwięk był bardziej nieprzyjemny niż zgrzyt gwoździ o kamień. Koła radiowozu podskakiwały na koleinach tak, że Philowi aż szczękały zęby. Kilka kolejnych skrętów w jeszcze węższe drogi zaprowadziło ich w dzikie terytorium bluszczu, krzaków i pokrytych gęsto naroślami drzew. Mijali gnijące w poszyciu pnie, ociekające śluzem i fosforyzujące bioluminescencją. Pomiędzy konarami jarzyły się całe kolonie pajęczyn. Parne powietrze przepełniała słodkawa woń rozkładu. Tyle dróg, tyle zjazdów. Chryste, nic dziwnego, że nie pamiętałem, jak się tu dostać. Leśny gąszcz przypominał teraz chwiejący się na wietrze labirynt, a droga nie wydawała się rokować nadziei na dotarcie w żadne sensowne miejsce. Ale wtedy właśnie światło księżyca padło na nowy zjazd. Po lewej stronie wozu pojawiła się zaniedbana łąka, pełna zielska i usychającej trawy. A po prawej... Phil rozpoznał wznoszące się na tle lasu wzgórze. Tam, na jego szczycie, skąpany w srebrnym blasku, otoczony przez dziesięciopiętrowej wysokości dęby, stał matecznik najgorszego koszmaru jego dzieciństwa. Chata. To było jedyne, co przychodziło mu na myśl. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Niewiele się zmieniła w porównaniu z tym, co podsuwała mu pamięć. Szarzejące wapno, wąskie okna, zapadający się dach. Ruina. Zgarbiona pod ciężarem czasu, lecz jakimś cudem ciągle istniejąca. - Wyłącz światła! - wyszeptała Vicki. Phil zaklął pod nosem, po czym szybko zgasił reflektory i wyłączył silnik. Nagle otoczyły ich pulsujące, nocne dźwięki, ciche, lecz ogłuszające, chaotyczne, lecz pełne harmonii. Gorąco stało się jeszcze bardziej dotkliwe, spoczywało na twarzy Phila jak ołów.

Coś go wzywało, może jego przeszłość, a może strach zatopiony w otchłaniach umysłu przez całe ćwierćwiecze. Coś tam było. W tym dokładnie momencie. Nie wiedział, co to takiego, ale w tej chwili nie było to nawet istotne. Może demon, może sekta, a może tylko banda obłąkanych kalek - to, co poczuł, wykraczało poza tego rodzaju rozróżnienia. Było to coś bardzo potężnego. I nie mniej szalonego. Czekało na niego. Chwycił strzelbę Remingtona, po czym wcisnął za pasek drugi rewolwer. Trzeci dał Vicki. - Czekaj tu. - Nie ma mowy! - zaprotestowała. - Jeśli ci się wydaje, że zostanę tu sama, to ci odbiło. - Dobra, więc, chodź, ale trzymaj się z tyłu i bądź cicho. Wysiedli z wozu. Phil otarł pot z czoła, po czym, czując się jak wędrowny najemnik, zaczął upychać po kieszeniach amunicję. Następnie przypiął do paska latarkę i dał Vicki znać, by szła za nim. Prowadząca na szczyt wzgórza ścieżka wiła się pomiędzy kilkoma drzewami. Chwilę później znaleźli się na otwartej, zalanej światłem księżyca przestrzeni. Te cepy mają nas teraz jak na dłoni pomyślał Phil. Pewnie ktoś właśnie namierza nas ze sztucera. Pochylił się i przyspieszył kroku, idąc zakosami i ciągnąc za sobą Vicki. Kiedy dotarli na szczyt skąpanego w srebrnym blasku wzgórza, oboje ociekali potem. Przycupnęli przy ścianie domu. Phil oparł się plecami o popękaną elewację i spojrzał ponuro w dół wzgórza. To samobójstwo, zaświtała mu nagle oczywista myśl. Nie mamy żadnych szans, nie przejdziemy nawet pięciu kroków od drzwi - Oboje zginiemy i to z mojej winy... Poczuł dłoń Vicki na ramieniu. - Wszystko w porządku, Phil? Pewnie jest tu z pięćdziesięciu Bagnowych... - Phil? Phil obrócił się nieco w jej stronę. Wpatrywał się w jakiś punkt odległy o całe lata świetine. Chyba straciłeś rozum. Zabierz Vicki, wsiądź do wozu i odjedź stąd.

Pojedź gdzieś, gdziekolwiek. Zacznij od początku i żyj… Kiedy już zamierzał rzucić ręcznik i dać sobie spokój z tą szaloną misją, noc przeciął rozpaczliwy krzyk dochodzący z jednego z wyżej położonych okien. Był to głos Susan. Torturują ją, rozdzierają na strzępy! - Chodź - powiedział. - Ruszamy. Lekkim, ale szybkim krokiem zakradł się od frontu i wspiął się po drewnianych schodach na ganek. Wszystkie okna były niemal całkowicie ciemne, dało się jedynie dostrzec lekką, pomarańczową poświatę. Świece i lampy naftowe, domyślił się. Nie mają tu prądu. - Wal do wszystkiego, co się rusza - szepnął do Vicki. Trzymając strzelbę w pogotowiu, podszedł do drzwi wejściowych, przystanął. Jego wzrok przyciągnęła zawieszona na nich dziwna kołatka, twarz pozbawiona wszystkich elementów poza oczami. Oczami, które wydawały się teraz w niego wpatrywać. Przypominał ją sobie teraz. Ta sama twarz powitała go, kiedy był tu poprzednim razem, tak wiele lat temu. Była też inna twarz, o której teraz myślał. Twarz, którą bardzo chciał zobaczyć przed lufą swojej broni. Natter. Drzwi były lekko uchylone i naturalnie zaskrzypiały, kiedy je popchnął i wymierzył z Remingtona do środka. Zamigotało kilka świec. Minęła chwila, nim wzrok Phila przyzwyczaił się do nowego oświetlenia i kolejna, nim jego mózg przetrawił sens widzianej sceny. - Dobry Boże - wymamrotał Phil. Rzeczywiście, czekali tu na niego Bagnowi. Kilku czekało wręcz przy samych drzwiach. Ale żaden z nich nie był uzbrojony. Żaden z nich nie był też żywy. Na przesiąkniętym krwią chodniku leżała cała sterta ciał, pięć czy sześć. Leżały też tam noże, które niedawno musiały wyśliznąć się z bezwładnych dłoni. Rozdęte głowy zwisały z ramion pod niemożliwymi kątami, odsłaniając brutalnie poderżnięte gardła... Zrobili to sobie sami, stwierdził z osłupieniem Phil.

Zza swoich pleców usłyszał jęk przerażenia Vicki. Ruszył naprzód. W bocznych przejściach zauważył więcej ciał, wszystkie blade, wszystkie z podciętymi gardłami. Co tu się, na Boga... Otwierał drzwi do pokojów; w każdym znajdował martwe ciała. Kiedy skończył sprawdzać parter, doszedł do wniosku, że musiało tu leżeć ponad trzydziestu martwych Bagnowych. Wszyscy popełnili samobójstwo. Ciężko było ogarnąć umysłem tak wiele śmierci naraz. Czuł się otumaniony. Vicki sprawiała wrażenie, jakby zaraz miała zemdleć. - Chodź, sprawdzimy piętro - powiedział. Po schodach ściekała powoli krew. Kiedy dotarli na podest, zobaczyli jeszcze więcej leżących na stertach ciał, więcej poderżniętych gardeł, więcej martwych, czerwonych oczu i wykrzywionych w śmiertelnym grymasie twarzy. - Dlaczego to zrobili? - mruknął do siebie. - Mówiłam ci, dla Cody’ego gotowi są zrobić wszystko - szepnęła Vicki. Samobójstwo to dowód najwyższej czci dla ich boga... Zatrzymał się, porażony tą myślą. Migotliwy blask świec oświetlał wypełniony powykręcanymi, zdeformowanymi ciałami korytarz. Dowód czci? - pomyślał. Raczej szaleństwo, czyste, kompletne szaleństwo. - Onadamie! - rozległ się wrzask. Z mroku wytoczyła się jakaś postać. Phil uniósł strzelbę i nacisnął spust. Pół głowy Bagnowego eksplodowało w kawałkach. - Ewonna! - krzyknął kolejny nieporadny głos. Z migotliwej ciemności wyskoczyła kolejna postać, Bagnowy z rozszczepioną czaszką. Phil wystrzelił ponownie. Ładunek trafił napastnika prosto w pierś i poniósł go kilka metrów w głąb korytarza. A wtedy... Jasny chuj! Wszystkie drzwi w korytarzu otworzyły się jednocześnie i wylał się z nich cały legion Bagnowych. Wspierany mało celnym ogniem Vicki, Phil wypróżnił cały magazynek w nadciągającą masę. Ciała padały na podłogę tylko po to, by zostać zastąpione nowymi. Phil wyszarpnął zza paska dwa rewolwery. Namierzał i eliminował kolejne cele w wypełnionym hukiem i ogniem chaosie. W trakcie walki wręcz, która się wywiązała chwilę później, zdołał jeszcze dwukrotnie przeładować

broń. Strzelał raz po raz, rewolwery podskakiwały mu dziko w dłoniach, Bagnowi padali jak zawieszone na strzelnicy gliniane kaczki. W końcu było po wszystkim. Ostatni, ubrany w ogrodniczki Bagnowy wykrzywił twarz w uśmiechu i wyrzucił ręce do przodu. - Onadamie! - krzyknął i skoczył. Ostatni pocisk Phila trafił marudera w oko i powalił go na ziemię. Prochowy dym ścielił się w korytarzu niczym gaz łzawiący. Podłoga u stóp Phila zasłana była trupami. Właśnie zabiłem z dwudziestu albo trzydziestu ludzi, stwierdził ze stoickim spokojem. Nie był już w szoku. Zamiast tego popadł w zadumę. Żaden z tych Bagnowych nie był uzbrojony, ale i tak go zaatakowali. To nie miało żadnego sensu. Ochoczo, wręcz radośnie, rzucali się w objęcia śmierci. Kolejny dowód na to, jaką parszywą kreaturą był Natter. - Gdzie on jest? - zapytał. - Gdzie jest Natter? Na górze, tak? Vicki, pokryta teraz krwią i kawałkami ciał, skinęła głową. - Na strychu. Phil nie mógł tego zrozumieć. Natter zadał sobie tyle trudu, aby go tu sprowadzić, poświęcił tych wszystkich ludzi, ale... po co? Musiał się tego dowiedzieć, bez względu na ryzyko. Sięgnął do kieszeni po kule, ale nic tam nie znalazł. Prawdę mówiąc, to się już tym nie przejmował. Wziął Vicki za rękę i przestępując ciała, skierował się ku schodom na górę. Wtedy nagle rozległ się głos Nattera, grzechoczący niczym ciężkie kamienie. Nie w jego uszach, ale bezpośrednio w głowie. Właśnie tak! Chodź na górę, chłopczyku... Wąskie schody skrzypiały przy każdym kroku. Gorąco było coraz bardziej dotkliwe, ale Phil w ogóle go nie czuł. Nie czuł już żadnej reakcji na cokolwiek, na krew, na przemoc, na zabijanie. Był znieczulony. Nie miał pojęcia, co go czeka, i nie obchodziło go to. Na obraz przed jego oczami nakładały się wspomnienia. Poszedł prosto ku drzwiom na końcu ciasnego korytarza. Otworzył je. Wszedł do środka. Pomieszczenie oświetlone było jedynie blaskiem księżyca, wpadającym przez

otwarte żaluzje. Cztery skryte w mroku kąty i solidny blok srebrnego światła. Mówiłem, że kiedyś się znowu spotkamy, odezwał się głos w jego głowie. Phil rozejrzał się po zalegających pod ścianami stygijskich ciemnościach. Tak, chłopczyku, czekaliśmy na ciebie... - Gdzie jest Susan?! - wybuchnął. - Jeśli nie żyje, spalę tę całą jebaną budę z wami wszystkimi w środku! W odpowiedzi na tę deklarację usłyszał chrzęszczący rechot. Niewielu nas zostało do spalenia, co? Nieźle sobie radzisz z bronią. - Zabiłeś ich wszystkich, Natter! - krzyknął oskarżycielsko Phil. - Kazałeś im się zabić! Posłałeś ich na śmierć! Nie, wysłałem ich do raju. Nadszedł już czas; zbyt długo już cierpieliśmy. Zasłużyli, by trafić do raju. Są tam już wszyscy. Dziś nasze trudy i znoje dobiegły końca. Dziś nasza klątwa została zniesiona. Dziś rozpoczynamy nowe życie. Ciemność zdawała się zastygać, nabierała fizycznej formy. Phil czuł się, jakby stał we wnętrzu groty, oświetlony snopem księżycowego światła, otoczony srebrnym nimbem. Witaj w domu, skrzypiał głos. - Ta piekielna buda to nie jest mój dom. Ależ jest. Długo oczekiwaliśmy na twój powrót. - Czego chcesz? Ciebie. - Ale miałeś mnie już wtedy, na parkingu przed klubem. Czemu mnie wypuściłeś? Ponieważ było jeszcze parę rzeczy, które musiałeś sobie przypomnieć, hmm? Ten sen, zrozumiał. Ostatni fragment moich wspomnień z dzieciństwa. Zerknął z ukosa w ciemność. Ostatni element układanki. - Nie możesz wiedzieć, co i kiedy mi się przyśni - zaprotestował. Wiem o tobie wiele rzeczy, Phil. Ponieważ jestem twoim ojcem. - Bzdura.

Zastanów się, synu. Posłuchał. Ciemność napięła się w oczekiwaniu. Osierocony jako niemowlę. Wychowany przez „ciotkę”. Czy to możliwe? - Ale przecież nie jestem Bagnowym - powiedział. - Nie mam żadnej skazy. Jestem... Jaki jesteś? Phil otworzył usta, ale nie wydobyły się z nich żadne słowa. Jesteś doskonały. - Oboje jesteśmy doskonali, Phil. To nie Natter wypowiedział to ostatnie zdanie. Phil od razu rozpoznał ten głos. - Susan? - zapytał, mrużąc oczy. Susan wynurzyła się powoli z mroku, uśmiechając się nieznacznie. Była kompletnie ubrana. Cała i zdrowa. - Myślałem, że... - Że mnie torturują, gwałcą, mordują? - dokończyła. - Gdybyś nie sądził, że coś mi grozi, nigdy byś tu nie przyjechał. To był tylko wybieg, zrozumiał. Była z nimi od samego początku. - Poza tym - dodała - jak mogliby tak potraktować twoją siostrę? Moją... siostrę? - Powinieneś był się trochę bardziej przyłożyć do lektury, Phil - powiedziała. Oboje jesteśmy Bagnowymi, ale jesteśmy bez skazy. Ojcu zabrało wiele czasu, by nas spłodzić. Pracował w końcu metodą prób i błędów. Od wieków. Phil wrócił myślami do książek o kazirodztwie. Im bardziej intensywne kazirodztwo, tym bardziej astronomicznie niska szansa na zdrowe urodzenie. Jedna szansa na tysiące, przypomniał sobie. A ja i Susan trafiliśmy ją. - Jesteśmy tego żywym dowodem, nieprawdaż? - powiedziała. - Nie mamy czerwonych oczu ani czarnych włosów, żadnych deformacji. Jesteśmy potomstwem, które Bagnowi usiłowali spłodzić od setek lat. Ale... - Postąpiła ku niemu o krok

bliżej. - Niestety, jestem kobietą. A protoplasta musi być mężczyzną. Onadam, powiedział Natter. - To ty - powiedziała Susan. - Nie domyśliłeś się tego jeszcze? Onadam to ty. Phil przypomniał sobie, co Vicki mówiła o wadzie wymowy Bagnowych, dyslalii. Słowa były zniekształcone. Pożar-kury znaczyło pożeracz skóry. Wielona znaczyło tyle, co uwielbiona, było zwyczajnie wyrazem czci. A to ostatnie... - Onadam - powiedział głosem równie czarnym, co zalegająca tu ciemność. Ewonna. - Tamta dziewczyna była niegdyś Ewą dla Onna. A ty jesteś Adamem dla Ony. Onadam... to ja, pomyślał Phil. Ciemność przystanęła w oczekiwaniu. Światło księżyca płonęło. Serce Phila zwolniło. - Jesteśmy hybrydami - poinformowała go Susan. Vicki też o tym mówiła, jak mógł zapomnieć? Hybrydy. Ona, powiedziała. Córka demona i bagnowej dziewczyny. Większość Bagnowych nie wygląda jak ludzie. A to dlatego, że nie do końca są ludźmi... A co powiedział Natter? Dziś rozpoczynamy nowe życie. Coś łupnęło o podłogę. Phil spojrzał w tamtą stronę. Była to odcięta czysto głowa Vicki. Przed chwilą wypadła z pokrytej szkarłatem dłoni Susan. Biedna, mała kurewka, stwierdził mroczny głos Nattera. - Tego wszystkiego, co się do tej pory wydarzyło, na pewno już się domyślasz - powiedziała Susan. - Wszystko było z góry zaplanowane. Żebyś pojawił się tu dokładnie w tym momencie. - Dlaczego? - zapytał suchym głosem Phil. - To zdarza się raz na całe pokolenie. - Co takiego? Czas, kiedy nasza bogini jest płodna, odpowiedział mu Natter. Z obsydianowej ciemności wyszły, szczerząc zęby, dwie kolejne postacie.

Druck i jakiś inny Bagnowy. Trzymali za ramiona trzecią postać. Mężczyzna był nagi. Związany i zakneblowany. Sullivan. Patrz odezwał się głos Nattera w głowie Phila. Druck zacisnął swoją wyposażoną w dwa kciuki dłoń na włosach Sullivana i odciągnął jego głowę do tyłu. Zarechotał. Po czym pchnął Sullivana w najciemniejszy kąt pomieszczenia. Phil nic nie widział; mrok był zbyt gęsty. Ale słyszał odgłosy. Odgłosy, które były znajome. Mokry, mlaszczący dźwięk. Chorobliwe, szaleńcze siorbanie, niczym hałas czyniony przez hordę dzikich stworów u wodopoju... Dziś oto dajemy ci twe powszednie ciało... A po chwili: Łup! Nieprzenikniony mrok wypluł to, co zostało z Sullivana. Obdarte ze skóry, ociekające krwią ciało. Dopiero teraz z ciemności wynurzył się Natter, a raczej jedynie jego skryta pod czarnym kapturem, zdeformowana twarz. - Moja córko - powiedział. - Czas, abyś i ty udała się w drogę. Susan zrzuciła ubranie, obnażając swe jędrne ciało w świetle księżyca. Następnie zwróciła się w stronę Phila. - Jesteś naszym zbawicielem, Phil. Jesteś wybrańcem. Powinieneś czuć dumę, że możesz służyć naszemu bogu w tak wzniosłej roli. Phil mógł tylko patrzeć na nią w osłupieniu. - A któregoś dnia, bracie - powiedziała - spotkamy się znów, w raju. Następnie, bez chwili wahania, weszła w śmiercionośny mrok zalegający w kącie pomieszczenia, gdzie w ciągu kilku sekund jej wspaniałe ciało zostało obdarte ze skóry i wyplute z powrotem na podłogę. - Synu mój. Panie mój. Zdeformowana twarz Nattera wydawała się wyrażać nabożny podziw. - Kilku z nas pozostanie tu, by dbać o twoje potrzeby. Będziesz ojcem nowej,

świętej rasy. Idealnej rasy. Zesłanej w nagrodę za nasze modły. Za nasze powołanie i poświęcenie. Druck i pozostali Bagnowi opuścili pomieszczenie. Natter zaczął się powoli wycofywać. Trzymał swe długie dłonie wysoko w górze, jego wielkie, czerwone oczy były zamknięte, zniekształcona twarz wzniesiona ku niebu. - Chwała ci, mój synu - powiedział z najwyższą czcią. - Chwała Onadamowi... I z tymi słowami Natter, Wielebny, zniknął. Wzrok Phila przyklejony był do rogu pomieszczenia. Widział tam teraz najlżejszy zarys, jedynie sugestię tego, co zobaczył tu wiele lat wcześniej. Patrzył na swoje dziedzictwo, na swoje przeznaczenie, na prawdziwy powód, dla którego pojawił się na tym świecie. By stworzyć nowy świat, zrozumiał. Całe jego dotychczasowe życie było jednym, wielkim kłamstwem. Dopiero teraz oczy otworzyły mu się na prawdę. Ta prawda, prawda o jego rzeczywistej naturze, była tu, w kącie, ledwie parę metrów od miejsca, gdzie stał. A z tego kąta, ze świętej otchłani mroku, odezwał się w jego głowie nowy głos. A był to piękny głos. Kobiecy głos. Mój kochanku, mój mężu, mój synu, mówił. W jego uszach rozlegała się symfonia kosmosu, przed oczami tańczyły niepojęte wizje. Wizje najgłębszych otchłani ziemi... Czekałam na ciebie tak długo. Głos nie krył wzruszenia. Ale teraz będziemy już na zawsze razem. Pojawiło się więcej niewyraźnych zarysów. Zdegenerowane, pokrzywione kończyny, demoniczne oblicze i wypełniona ostrymi jak brzytwy zębami szczelina, która zastępowała usta. Drobniutkie wypustki na jej zdeformowanym czole, wysokie, pełne piersi i najdelikatniejsza sugestia jej kobiecości. Mój oblubieńcu! Oto nasza noc poślubna, zaćwierkał radośnie głos. Phil patrzył, nieruchomy, z szeroko otwartymi ustami. Chodź do mnie.

Z tyłu dobiegło go cichutkie kliknięcie, kiedy drzwi zostały ostatecznie zamknięte. Prolog Jeden Dwa Trzy Cztery Pięć Sześć Siedem Osiem Dziewięć Dziesięć Jedenaście Dwanaście Trzynaście Czternaście Piętnaście Szesnaście Siedemnaście Osiemnaście Dziewiętnaście Dwadzieścia Dwadzieścia jeden Dwadzieścia dwa Dwadzieścia trzy Dwadzieścia cztery Dwadzieścia pięć Dwadzieścia sześć

Dwadzieścia siedem Dwadzieścia osiem Dwadzieścia dziewięć Trzydzieści Trzydzieści jeden Table of Contents Prolog Jeden Dwa Trzy Cztery Pięć Sześć Siedem Osiem Dziewięć Dziesięć Jedenaście Dwanaście Trzynaście Czternaście Piętnaście Szesnaście Siedemnaście Osiemnaście Dziewiętnaście Dwadzieścia Dwadzieścia jeden Dwadzieścia dwa

Dwadzieścia trzy Dwadzieścia cztery Dwadzieścia pięć Dwadzieścia sześć Dwadzieścia siedem Dwadzieścia osiem Dwadzieścia dziewięć Trzydzieści Trzydzieści jeden