Kimba i ludzie

1 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

2 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Napisałem uroczą (chyba) bajeczkę dla dzieci w młodszym wieku szkolnym. Ponieważ i tak nie może się ukazać, gdyż jest kontynuacją cyklu kreskówek „Kimba biały lew” z początku lat 90-tych, więc publikuję ją na RW2010. Uwagi, opinie itp. można też zgłaszać do mnie na adres: [email protected] Będę za nie wdzięczny (także od dzieci). Autor.

Jacek Izworski

Kimba i ludzie Dalszy ciąg serialu animowanego

Kimba, biały lew.

Powieść telewizyjna dla dzieci w młodszym wieku szkolnym.

3 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Streszczenie serialu

Kilku pierwszych odcinków nie oglądałem, czego bardzo żałuję. Części początku mogę się tylko domyślać z późniejszych. Biały lew Kimba, główny bohater, urodził się w afrykańskiej dżungli z białego ojca Pancho (lub jakoś podobnie) i zwykłej płowej matki (nie pamiętam imienia). Jako małe lwiątko zostaje schwytany wraz z rodzicami, którzy mieli pewnie trafić do ZOO albo do cyrku, ale na statku chyba coś ”spsocili” i zostali zastrzeleni, a on trafił do jakiegoś bardzo dobrego człowieka, który kupił też skórę jego ojca. Ten człowiek (Jonatan?) tak go pokochał (być może Kimba uratował mu w jakiś sposób życie), że wszędzie go ze sobą woził, a nawet, kiedy narzeczona podczas wycieczki do Paryża postawiła mu warunek: albo ja, albo ten lew, wybrał lwa. W tym Paryżu Kimba gubi się i trafia do kanałów, gdzie rozmawia z bardzo starym, ślepym lampartem, który kiedyś walczył w dżungli z jego ojcem. Podobno nawet wygrał – tamten był wtedy jeszcze młody – ale kosztowało go to tyle sił, że zaraz po walce bez trudu złapali go ludzie i wzięli do cyrku. Kiedy po latach zaczął ślepnąć, uciekł i żył w kanałach, karmiąc się szczurami. W czasie spotkania jest już zupełnie ślepy, za- chował jednak dobry słuch i węch. Rozmawiają – m. in. o ludziach, że ci ich nie rozumieją itd. Jest to odcinek retrospektywny, ujęty w formę wspomnień Kimby, stąd znam go, choć przedstawia wydarzenia bardzo wczesne. Kończy się on tym, że ludzie akurat mieli dość tego „zwierza z kanałów” i omal nie zastrzelili Kimby zamiast lamparta. Ale lampart sam się poświęcił, ratując życie lewka, a właściciel go znalazł. Wtedy jeszcze Kimba jest zwykłym, choć mądrym, zwierzęciem - i niestety nie wiem, w jaki sposób on się później nauczył mówić po ludzku. Z jednej strony ma z przodu „występ” ciała, którego w Paryżu jeszcze nie miał, poza tym zna go chirurg, który stworzył latającego tygrysa, co przemawiałoby za operacją jego strun głosowych; z drugiej jednak dysponuje też jakimś rodzajem magii, związanej ze skórą jego ojca, w której po śmierci pozostał duch i broni go jak może, czasem udzielając mu

4 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

dobrych rad. Poza tym, nie wiem jak, Kimba uczy mówić po ludzku „swoje” zwierzęta i dość szybko potrafią one powiedzieć kilka słów typu „witamy w dżungli”. Za najprawdopodobniejszy uważam wariant, w którym Kimba dzięki magii zaczął coś tam niby-mówić, a jego właściciel, zorientowawszy się, z czym ma do czynienia, skierował go na operację, po której lew nauczył się już mówić bez trudu. Liznął sporo cywilizacji, po czym poprosił zapewne właściciela, by ten go zawiózł z powrotem do dżungli1, gdzie zwierzęta szybko ujrzały w nim sprzymierzeńca w walce zarówno z ludźmi, jak i z lwem Bu-bu. Sporo z tych zwierząt pamiętało jeszcze jego ojca, który był typem „władcy sprawiedliwego”, podczas gdy Bu-bu to nie tylko ortodoks, lecz także tyran i despota. Kimba musi więc toczyć walkę na dwa fronty: z polującymi na jego grupę ludźmi oraz z Bu-bu i kilkoma jego poplecznikami, którzy trzymali zwierzęta „pod pazurem”. Od razu udaje mu się przerwać ludziom polowanie z samochodów, gdy obala jakieś stare, spróchniałe drzewo na rzekę i to drzewo przerywa zaporę (raczej niemożliwe, ale niech autorom będzie), po czym woda zalała samochody myśliwych. To zwycięstwo, jak również posiadana wiedza na temat ludzi oraz możliwość kontaktu z duchem ojca szybko czynią z niego faktycznego przywódcę dżungli, choć formalnie władzę wciąż sprawuje Bu-bu. Przede wszystkim zabronił zwierzętom, w tym i sobie samemu, polowań, i to nie tylko w dżungli, lecz i na zwierzęta należące do ludzi, żeby ich nie prowokować. „Będziemy jedli rośliny” – postanowił. W jednym z następnych odcinków któreś ze zwierząt ginie, zabite przez inne. Zwierzęta przeprowadzają śledztwo „zapachowe” – i wychodzi im absurd: zapach tygrysa2 połączony z zapachem orłosępa Klaha. Do Klaha szybko docierają i okazuje się, że on nie może latać, gdyż człowiek obciął mu skrzydła. Potem widzą nad nimi latającego tygrysa – w sposób oczywisty dzieło człowieka. Kimba sam idzie za nim i znajduje obóz ludzki, a tam klatki ze zwierzętami, pewnie przygotowywanymi do podobnych eksperymentów. W pobliżu klatek tygrys rzuca się na niego z góry i zaczyna 1

Popularny błąd – pomylenie dżungli z sawanną. Prawie wszystkie zwierzęta z filmu żyją na sawannie, nie w dżungli. Ale w filmie dla dzieci ujdzie. 2 Z wielu powodów lepiej byłoby zastąpić go lampartem. Uskrzydlony, byłby równie trudnym przeciwnikiem dla tak młodego lwa.

5 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

się walka. Kimba na pewno by przegrał, gdyby nie to, że udaje mu się ją przesunąć tak blisko klatek, że któreś zwierzę złapało w zęby ogon tygrysa, czym bardzo mu pomogło. Potem przyszedł znający Kimbę człowiek – pewnie to on zoperował mu wcześniej krtań – i zaproponował mu skrzydła. Pokusa była silna, ale lew ją odrzucił, a pokonany tygrys też ze wstydu z nich zrezygnował. Zaczyna się susza. Zwierzęta muszą bardzo ograniczyć jedzenie, ktoś kogoś zabija i zostaje wygnany, ktoś podkrada żywność – okazuje się, że to jakaś matka dla chorego dziecka i nic jej nie robią. Potem przychodzi pożar, pewnie wywołany przez ludzi, ale raczej nie umyślnie – nie spaliliby dżungli, w której odbywają się dochodowe polowania. Część dżungli się spaliła, ale Kimba mówi: „Spróbujemy obrócić to na naszą korzyść. Zrobimy pola uprawne”. I zrobili. Różne zwierzęta wykonały tam różne czynności - naprawdę nieprzekraczające ich możliwości fizycznych; między innymi trzeba było wykorzystać słonie, które (założenia autorów) są zupełnie niezależne: ich stada mieszczą się poza strukturami dżungli. Kimba ma kłopoty z przekonaniem ich do pomocy, w końcu to mu się udaje, nie pamiętam, jak. Następne sam wybiera się na poszukiwanie nasion warzyw. Dość daleko od swoich terenów znajduje opuszczoną wioskę ze zdziczałym ogródkiem. Zbiera nasiona, ale jak je przetransportować? Rozgląda się bezradnie i widzi, jak jakiś mniejszy drapieżnik już ma złapać pelikana, który ma „worek” na dziobie. Lew go ratuje, ale przywiązuje lianą (kocia łapa na to pozwala) i żąda, by przeniósł mu w tym worku nasiona. Ptak zgadza się, ale w połowie drogi je połyka3 i muszą wrócić, a Kimba musi mu zagrozić, że jeśli jeszcze raz je połknie, to on go zje (nie zrobiłby tego, ale ptak o tym nie wie). Docierają szczęśliwie do dżungli Kimby, nasiona zostają wysiane i następnego dnia spada długo oczekiwany deszcz. Kolejny odcinek opowiada o tym, jak zwierzęta mają już warzywa, jedzą je – ale drapieżniki, w tym i sam Kimba, długo na tym nie pociągną. Zaczynają źle się czuć, narzekają. Jeden z największych przyjaciół Kimby, samiec antylopy Bafi, proponuje mu „To zjedz mnie”. Kimba oczywiście odrzuca jego wzruszającą ofertę, ale 3

Błąd autorów: pelikan je wyłącznie ryby. Ale dzieci tego nie wiedzą.

6 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

gdy prosi o radę swojego ojca-ducha, ten odpowiada: „Nic na to nie poradzisz, Kimba. Taki już jest ten świat”. – „Poradzę! Nie wiem jeszcze, co, ale poradzę!” – upiera się lew. Jakby na zawołanie – tak! – na jego warzywniak spada rój szarańczy. Zwierzęta zaczynają z szarańczą walczyć, któreś chwyta trochę owadów pyskiem – i smakują mu. Kimba wpada na pomysł sporządzenia z lian czegoś w rodzaju sieci i hodowania owadów w grocie. I już mają co jeść. 4 Potem chwali się ojcu: „A widzisz! Poradziłem!”. W jednym z następnych odcinków Kimba opowiada coś Bafiemu i pawianowi (?) Kui – i nagle skądś wypada młody lampart i rzuca się na niego. Lew nie chce walki i pyta, co ten lampart ma do niego. „Przez twojego ojca mój dziadek Giambo został schwytany przez ludzi” – „Giambo? Ja go znałem!” – i Kimba opowiada o spotkaniu w Paryżu. Lampart parę razy mu przerywa, aż się pali do walki, ale gdy Kimba opowiada, jak Giambo uratował mu życie i jaką rolę odegrało to spotkanie (zapewne po nim podjął decyzję o uczeniu się ludzkiego języka) – w końcu go przeprasza i przyłącza się do grupy. Jest odcinek o epidemii wśród zwierząt – prawie wszystkie oprócz samego, chronionego magią, Kimby ciężko chorują. Ratuje je kozioł skalny, który biegnie w góry i przynosi w pysku gałąź obsypaną leczniczymi kwiatami. Zwierzęta rozpuszczają kwiaty w wodzie - naczynia Kimba przynosi z opuszczonej wioski – piją to i przeżywają. Ale z kolei ten kozioł, o którym wszyscy myśleli, że jest zdrowy, też choruje i sam Kimba biegnie w góry. Wspina się po skałach znacznie mniej zręcznie od kozła, parę razy się ześlizguje i musi zaczynać od początku, lecz uparcie dąży do celu i w końcu mu się udaje, przynosi gałązkę i kozioł też przeżywa. Jest odcinek o szakalu, który chce się przyłączyć do tej grupy, ale tak śmierdzi padliną, że nikt go nie chce. Wtedy pojawia się jakiś wąż (może w zmowie z Bu-bu?) i hipnotyzuje prawie wszystkich z Kimbą włącznie. 5 No i właśnie szakal okazuje się 4

Technicznie niewykonalne, trudne nawet dla ludzi, ale sam pomysł! Ja jednak zrobiłbym to inaczej: hodowla ryb przeniesionych z rzeki do pobliskiego jeziora. I możliwe technicznie, i znacznie bliższe smakowi drapieżników, może tylko mniej efektowne i dramatyczne, wymagałoby też rezygnacji z jednego z odcinków pod koniec. 5 Popularne przesądy – w rzeczywistości szakal nie śmierdzi (tylko w ZOO na ograniczonej przestrzeni), a wąż nie hipnotyzuje, po prostu może długo patrzeć nie poruszając głową. Ale to tak powszechne przeświadczenia (co do drugiego

7 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

na to odporny i ich ratuje. Potem Kimba mówi: ”No widzicie, jak to nie wolno oceniać kogoś tylko na podstawie tego, że śmierdzi!”. Najbardziej dla mnie infantylny i chyba najsłabszy był odcinek o sprzątaniu dżungli, po którym zrobiło się tam bardzo czysto (?!), ale dużo jaj różnych zwierząt zostało zmiecionych do wody. Potem trzeba je wyłowić przed wodospadem, co się w końcu udaje. Jaja się jednak pomieszały i później ptaki i gady muszą wymieniać je między sobą, a nawet potomstwo. O wiele lepsze są odcinki o spotkaniach Kimby z ludźmi. Jedno z pierwszych jest takie, że ludzie zabrali Kimbie dużo zwierząt do zagrody myśliwskiej. Lew idzie sam do miasta i poddaje się ludziom, którzy go zamykają osobno w klatce. Są jednak tak zaskoczeni tym, że potrafi mówić, a także jego pacyfizmem, że po paru godzinach go wypuszczają. Prosi o wypuszczenie pozostałych zwierząt i w końcu któremuś myśliwemu proponuje pojedynek: „Jeśli cię pokonam (domyślne: nie robiąc krzywdy), to wypuścisz zwierzęta”. Człowiek zgadza się i uzbrojony w nowoczesny, szybkostrzelny rewolwer staje w pustej restauracji naprzeciw lwa. Normalnie Kimba nie miałby szans, ale liczy na ludzką próżność, chęć popisania się. I rzeczywiście: człowiek zaczyna przed nim „tańczyć”, strzelając do butelek na półkach. Lew siedzi i patrzy, niby podziwiając. Gdy myśliwy wchodzi pod lampę, lew skacze wysoko nad jego głowę. Człowiek myśli, że to niegroźne i tylko się odwraca, by mieć cały czas lwa przed sobą. Podczas tego obrotu spada na niego lampa, strącona łapą lwa. Nim zdążył się pozbierać, Kim- ba już jest na nim i krzyczy: „Wypuścisz zwierzęta!?” – „Wypuszczę, wypuszczę. Obiecałem”. I wypuszcza. Potem inni dziwią się, że dotrzymał obietnicy, złożonej zwierzęciu. Ale ten odpowiada: „Stary Joe (?) zawsze dotrzymuje słowa”. W innym (o ile pamiętam, wcześniejszym) odcinku zwierzęta Kimby ratuje przed myśliwymi ukazanie się „widmowej góry”, która była tam miliony lat temu i obecnie ukazuje się raz na sto lat – przesądni krajowcy przed nią uciekli. Prawdopodobnie było to zjawisko z gatunku „uskoków czasowych”, jak w trójkącie bermudznawet ja nie byłem pewny), że można je tu wykorzystać.

8 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

kim. Zupełnie nieprawdopodobne, ale wcale nie byłbym taki pewny, czy absolutnie niemożliwe. W każdym razie ratuje zwierzęta. Jednym z głównych wrogów Kimby zostaje córka ministra łowiectwa. Cóż, kraj jest biedny i żyje w pewnej mierze z organizacji dochodowych polowań. Bierze udział w kilku polowaniach na Kimbę, w jednym z nich wykorzystuje swoją lwicę Martę, która udaje kuzynkę matki Kimby i zwabia go do pułapki 6. Jakoś się wydostał, nie pamiętam, jak. Ale ma też z ludźmi i przyjemniejsze spotkania. Na przykład raz na jego teren wjeżdża samochód z wielką przyczepą, domem na kółkach. Podróżuje nim turystkamiliarderka z częścią rodziny i służbą. Wysiadają i nawiązują kontakt z Kimbą. Jest tam między innymi jej daleki kuzyn, student weterynarii, który leczy jedno ze zwierząt Kimby, które akurat zachorowało na żołądek. Ale Bu-bu, chcąc przerwać ładnie zapowiadający się kontakt, rzuca się na ludzi. Kimba oczywiście staje w ich obronie, ludzie uciekają do pojazdu, zwierzęta wskakują na jego dach, gdzie, walcząc, uszkadzają klimatyzator, który zaczyna mrozić wnętrze na potęgę. Kimba, który jest jeszcze młody, niedojrzały (można go byłoby porównać z naszym ok. 14-latkiem), normalnie nie miałby z Bu-bu szans, ale jego ochronna magia działa… Po zażartej walce udaje mu się Bu-bu przegonić i ludzie, którzy omal nie zamarzli – w Afryce! – mogą wyjść. Miliarderka, która wcześniej proponowała Kimbie, żeby ten z nią pojechał, twierdząc, że miałby u niej wszystko, co zechce, a on nie udzielił jej zdecydowanie negatywnej odpowiedzi (nie wiem, czy oboje zdawali sobie sprawę, że tak naprawdę byłaby to „złota klatka”), po tym mówi coś w rodzaju: „Nie, już cię nie będę namawiała do wyjazdu. Jesteś tu potrzebny” – i żegnają się jak przyjaciele. Potem do Kimby przybywa Jonatan. Znali się już wcześniej, może to on był jego właścicielem (?), w każdym razie zostaje z Kimbą i jego zwierzętami. Mieszka wśród nich, zapewne prowadzi obserwacje ich życia, stara się jak najmniej w nie ingerować, ale jest cały szereg sytuacji, w których udziela im nieocenionej pomocy. 6

Drobny błąd logiczny – jak tej kobiecie udało się przekazać lwicy tak skomplikowane polecenie? Przecież one nie są w stanie się porozumieć – mówić potrafi tylko Kimba! (a potem, stopniowo, i „jego” zwierzęta).

9 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

W jednym z odcinków np. jest tak: Nad dżunglą Kimby przelatuje samolot i zrzuca bak z resztkami paliwa7. Akurat przez dżunglę wędruje – częściowo rzeką, częściowo lądem – stado krokodyli. Kilkoro młodych bawiło się z młodymi zwierząt Kimby i jeden z nich, Pinky, napił się przypadkiem tej benzyny i zachorował. Krokodyle obwiniają o to zwierzęta Kimby i część zatrzymują jako „zakładników” na wyspie na jeziorze. Kimba zawiadamia o tym Jonatana, ten najpierw przeprowadza jakiś prymitywny – nie jest lekarzem – ale wystarczający zabieg na Pinkym, a potem, nie pamiętam, po co, lew i człowiek w aparatach do nurkowania (!) płyną na tą wyspę. Jak zwykle wszystko dobrze się skończyło: Pinky wyzdrowiał, krokodyle uwolniły zwierzęta i odeszły. W jednym z następnych odcinków Jonatan jest jakiś smutny – może tęskni za rodziną? Że-by poprawić mu nastrój, Kimba organizuje coś w rodzaju… koncertu. Zwierzęta siedzą kołem na „polanie zebrań” – takie zebrania, które gdzie indziej są niezwykłą rzadkością, u Kimby odbywają się prawie codziennie, on często na nich uczy zwierzęta albo coś im opowiada – i „śpiewają”, jak które potrafi. Akurat wtedy wchodzą do dżungli dwaj naukowcy (prawdziwi!), którzy czegoś tam szukają. Są zaskoczeni tym widokiem (wyobrażam sobie!), a jeszcze bardziej, kiedy Kimba się do nich odzywa. Dzięki pomocy lwa i Jonatana znajdują, co chcieli i odjeżdżają. W jednym z następnych odcinków Jonatan przynosi książkę i mówi do Kimby, że ten może pochodzić z bardzo starożytnego rodu białych lwów. „Przeczytaj mi to, Jonatanie” – prosi Kimba. Ten czyta lwu opowieść, raczej legendę, ale mogącą mieć pewne podstawy w faktach: jeden z faraonów otrzymał w darze białego lwa. Powiedziane było, że ten lew będzie miał za- wsze przynajmniej jednego białego potomka – albinizm jest często dziedziczny. Dopóki kolejne białe lwy będą stały na straży Egiptu, dopóty on nie upadnie. Minęło wiele wieków, zapomniano o tym, któryś z kolejnych władców sprzedał kolejnego lwa komuś z południa – i Egipt upadł. Potem Kimba i Jonatan myszkują na terenie jakiejś dawno opuszczonej wioski, gdzie znaj7

Zdaniem Zygmunta dziś już niemożliwe – zdecydowanie przestarzała konstrukcja. Ale ja o tym nie wiedziałem, a dzieci tym bardziej.

10 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

dują stare przedmioty o dużej wartości archeologicznej, ale Jonatan mówi, że nikomu o tym nie powie, gdyż nie chce sprowadzać ludzi (słusznie!). Potem Jonatan odchodzi, skądś pojawia się tam Bu-bu i znów zaczyna się walka lwów. Tym razem Kimba wygrywa ją dzięki uderzeniu Bu-bu starym posążkiem – ten by na to nie wpadł. W jednym z następnych odcinków samiec zielonej papugi opowiada o swoim życiu wśród ludzi, w hotelu. Podsuwa to Kimbie pomysł utworzenia restauracji dla zwierząt, z tą papugą jako kierownikiem. Znajdują stary wyrąb i pnie wykorzystują jako „stoliki”, nakrywają je dużymi liśćmi, „obrusami”, gromadzą zapasy i podają je tam. To jeszcze byłoby w tej konwencji w porządku, ale z propagowaniem tego w formie pisemnych obwieszczeń na liściach to już ogromna przesada – przecież te zwierzęta nie mogą umieć czytać i pisać, nawet we własnym języku i alfabecie! 8 Pewnie specjalnie chodziło o to, żeby samica guźca znalazła uszkodzone ogłoszenie i przez to dała swym małym lekcję „dobrego wychowania” na odwrót. Zresztą restauracja ta przetrwała zaledwie kilka godzin, zniszczona przez przechodzące słonie9. W innym odcinku okazało się, że Bu-bu uwięził w swojej grocie lwiczkę w wieku Kimby, Lilę10 Znalazł ją gdzieś prawdopodobnie poza dżunglą Kimby zrozpaczoną po zabiciu jej rodziców przez ludzi i wziął do siebie. Kimba to odkrył, oczywiście ją uwolnił i… zakochał się w niej. Pyta ją o rodziców, ona mu opowiada, że zginęli, ale ma wuja, o którym wie, że jest królem lwów. 11 Kimba wysyła ją do wuja ze znającym drogę ptakiem i cieszy się, kiedy dowiaduje się od ptaka, że dotarła szczęśliwie. W następnym odcinku nad dżunglą Kimby znów przelatuje samolot, tym razem mały, prywatny. Leci nim pewien reżyser filmowy, który właśnie tnie film o białej lwiczce. Wyraźnie pokazano, jak jeden z kawałków taśmy przesuwa się pod drzwia8

Ja zrobiłbym to zupełnie inaczej: tuwimowskie „ptasie radio”. Nawet, jeśli realizatorzy filmu nie znali tego utworu, powinni byli na to wpaść. W tej konwencji powinno to być zwierzętom od dawna znane, choć rzadko wykorzystywane, i to nie tylko wewnątrz grupy, ale i w kontaktach międzygrupowych – do przekazywania najważniejszych informacji, np. o śmierci króla lwów, jako „ptasia poczta”. Pocztę zresztą też Kimba stworzył: mały baraczek wybudowany przez małpy i Jonatana. Nie pokazano wnętrza, ale gdyby tam było coś więcej poza grzędami dla ptaków, byłoby to kolejnym wielbłądem antropomorfizacyjnym. Już te ogłoszenia zupełnie nie pasują do konwencji, która poza tym antropomorfizuje zwierzęta tylko w zakresie etologii. 9 Zdaje mi się, że pod sam koniec serialu znów powstała, ale tego nie jestem pewny. W każdym razie w moim dodatku działa i odgrywa sporą rolę. 10 I zapewne wykorzystywał ją seksualnie. 11 Funkcja bardziej tytularna niż praktyczna: zwołuje zebrania lwów, rozstrzyga spory między nimi, trochę „sędziuje”, z rzadka ustanawia nowe „prawa” i cieszy się wielkim mirem. Niestety nie pamiętam jego imienia.

11 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

mi i wypada. Kimba go znajduje i, zaintrygowany, wysyła Jonatana, żeby czegoś się o tym dowiedział. Okazuje się, że gdzieś niedaleko ekipa realizatorów kręci film o zwierzętach i ta lwiczka jest jednym z „aktorów”. Kimba chce ją poznać, idzie do filmowców z Jonatanem i prosi ich o udzielenie jej kilku dni „urlopu”. Zgadzają się i spędza ten czas u Kimby. Bardzo miła, sympatyczna, gdy tylko orientuje się, że Kimba mówi po ludzku, też chce się nauczyć. Gdyby nie Lila, pewnie by się w niej zakochał. Po powrocie i przekazaniu filmowcom jej życzenia okazuje się, że ci już o tym też pomyśleli i w najbliższym czasie przeprowadzą na niej taką samą operację jak na Kimbie. Niestety, nie ma dalszego ciągu tego wątku, a to mogłoby być ciekawe. I znowu jakieś łowy na Kimbę. Nie pamiętam ich dokładnie, w każdym razie jedno z polowań zakończyło się tak, że Kimbie (i jego zwierzętom) udaje się osaczyć dwóch myśliwych tak, że nie mają co liczyć na ucieczkę czy pomoc i… puszcza ich wolno, mimo że rozpoznaje w nich zabójców swoich rodziców. Jeden z nich, pod wrażeniem tego, przechodzi na stronę zwierząt, a drugi, pewnie bardziej prostacki czy szowinistyczny, pyta: „Zwariowałeś?!” – „Nie, ty tego nie zrozumiesz…”. Piękna scena. Podobna jest i w mojej kontynuacji. Po jeszcze kilku polowaniach Kimba ma tego dość. Wybiera się na „zwiady” do niezbyt odległego parku narodowego. Widzi tam zwierzęta spokojnie przechadzające się po okolicy, do niektórych roślinożerców podchodzą nawet ludzie… Sielanka. Lew jest już bliski decyzji o przeniesieniu się tam z całą swoją grupą, ale akurat wtedy weszło do parku stado słoni, które zaczęły go niszczyć. Kimba dowiaduje się o tym z podsłuchanej rozmowy ludzi, którzy podejmują decyzję o wybiciu tych słoni (coś z tym rzeczywiście trzeba było zrobić, gdyż stado zagrażało egzystencji innych zwierząt). Lew próbuje słonie ostrzec, ale one go nie słuchają. „Co ty nam będziesz dyktował, co mamy robić?” – mówią mu. Ale jedno ze słoniątek gubi się i Kimba ukrywa je w jakimś pustym budynku. Udaje mu się też oddzielić od stada jakąś samicę – nie pamiętam, czy była to jego matka. Reszta słoni zostaje zapędzona do wąwozu i wybita do nogi, między innymi ze śmigłowców. Daję słowo, nie przypuszczałem, że taką scenę puszczą bez obsłonek w kreskówce dla dzieci! W tej rzezi bierze

12 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

też oczywiście udział córka ministra łowiectwa. Widzi ze śmigłowca przyglądającego się rzezi lwa i każe pilotowi lecieć za nim. Kimbie udaje się uratować tylko dlatego, że zapatrzeni w celownik i w niego ludzie nie dostrzegają w porę wysokiej skały. Śmigłowiec się rozbija, a oni skaczą na spadochronach (?!) 12. Kimba wraca i już nie chce opuścić swoich terenów. „Przerywnikiem” między tymi polowaniami jest odcinek, w którym król zwołuje zebranie lwów. Udają się też na nie i Kimba, i Bu-bu. Król od razu zwraca uwagę na Kimbę – bądź co bądź białe lwy są bardzo rzadkie – i zaczyna z nim rozmowę. Bu-bu wciąż wtrąca wrogie Kimbie uwagi i w końcu, mimo że Lila Kimbę broni, król się zdenerwował: jak ten lew mógł się tak „uczłowieczyć”?! Hańba! „Nawet nie potrafi walczyć” – mówi Bu-bu. „Co?! Nie potrafię?! Dajcie mi przeciwnika w moim wieku, a pokażę! – zaperza się Kimba. – Ale jeśli go pokonam, będziesz się uczył języka ludzi” – stawia warunek królowi. Król to aprobuje. „Ja też” – zgłasza się Lila i zaczyna się walka. Jest wyrównana, ale w pewnym momencie przeciwnik Kimby czuje, że zaczyna słabnąć i tak manipuluje, żeby Kimba znalazł się pod skałą z wiszącymi śpiącymi nietoperzami. Nic niepodejrzewający Kimba ociera się o nie, a te natychmiast atakują jego oczy. Przeciwnik mówi: „Wygrałem!”, ale król: „Tak nie wolno. Nie jest wstydem przegrać w równej walce. Wstydem jest korzystanie z pomocy. Nie jesteś godny miana lwa. Jesteś wygnany”. Kimba zostaje ogłoszony zwycięzcą i król z Lilą zaczynają uczyć się u niego.13 W kolejnym odcinku Bu-bu ze swoimi poplecznikami uknuli naprawdę znakomity plan po- zbycia się Kimby, który omal nie doprowadził do sukcesu. Udało się im zgromadzić „zapachy” (kłaki sierści) wielu zwierząt, w tym samego Kimby. Najpierw skłócili je ze sobą, niszcząc im gniazda, a gadom czy ptakom nawet rozbijając część jaj i zwalając winę na inne zwierzęta, których zapachy tam zostawili. Po ich skłóceniu poplecznicy Bu-bu niszczą kolejne gniazda jeszcze brutalniej, podkładając 12

Bez sensu – przecież to jest na ziemi! Lepiej byłoby, gdyby wlecieli między drzewa, które oderwałyby łopatki wirni ka, zmuszając do natychmiastowego lądowania. Duży błąd, sądzę, że nawet wiele dzieci dostrzeże go. 13 Przeoczenie logiczno-czasowe: przecież od Kimby do króla i Lili jest dobrych kilka godzin drogi i nie wiem, jak Kimba godzi te zajęcia z ochroną swoich zwierząt przed ludźmi i Bu-bu. Chyba, że to oni do niego przybywają na naukę. Ale filmowcy powinni byli o tym wspomnieć.

13 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

zapach Kimby. Ten oczywiście wszystkiemu zaprzecza, ale przyparty do muru mówi: „Ja tego nie zrobiłem, ale jeśli już mnie nie chcecie, odejdę” – i odchodzi, zupełnie załamany. Gdy przechodzi niedaleko jakiejś głębokiej szczeliny w ziemi, w której gotuje się lawa, zostaje zwabiony na sam jej skraj i strącony. Bu-bu zaciera łapy. Obejmuje pełnię władzy – i w tym momencie zwierzęta zaczynają się orientować, że coś tu jest nie tak. Bafi, Kua i zielona papuga za plecami Bu-bu zwołują zebranie, na którym zwierzęta jeszcze raz wszystko spokojnie obgadują – i dochodzą do wniosku, że żadne z nich nie miało powodów do takiego postępowania, a już najmniej Kimba. Razem ruszają na Bu-bu. Tymczasem Kimba zdołał zatrzymać się na niewielkiej skalnej półce kilka metrów poniżej krawędzi zbocza. Leży tam bardzo niewygodnie kilka godzin, aż w końcu górą przechodzi grupa małych zwierząt (małpek?), dobrze łażących po skałach. Rozmawiają z lwem, wyjaśniają nieporozumienie, po czym same proponują mu utworzenie z własnych ciał żywych schodów, po których Kimba mógłby wdrapać się na górę. „Będzie bolało” – zwraca im uwagę lew. „Och, mniejsza o to. Ty jesteś ważniejszy” – odpowiadają zwierzątka i uwalniają go. Zdążył w samą porę, aby powstrzymać zwierzęta przed dokonaniem na Bu-bu linczu. Grupa na jakiś czas przycichła. I znowu polowania ludzi na Kimbę. W jednym z nich zostaje użyty niezwykły pojazd - obracające się koło z kabiną w środku, w jakiś sposób utrzymującą się cały czas w tej samej pozycji (coś podobnego widziałem w jakimś programie futurologicznym). Ale i z tym lew sobie poradził. Duch ojca Kimby prosi go, aby ten jego skórę pochował. Zwierzęta wykopują grób, Kimba składa tam uroczyście skórę, a potem wznoszą nad nim spory kopiec z kamieni i ziemi. Od tej pory Kimba może kontaktować się z ojcem tylko tam. Ale za to miejsce to jest tak przesycone magią, że dzięki temu Kimba może w następnym odcinku przeżyć kolejny zamach Bu-bu. Ten drań znajduje gdzieś trujący owoc. Przez inne, naiwne zwierzę przekazuje go Kimbie, który spożywa go i umiera. Bu-bu obejmuje władzę. Tym razem, nauczony poprzednim doświadczeniem, nie wprowadza od razu tyranii, ale wiadomo, że z

14 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

czasem do niej powróci. Kua wlecze zwłoki Kimby na grobowiec Pancho i tam lew ożywa. Jest bardzo słaby, Jonatan jakiś czas ukrywa go u siebie, wraz z Kuą i Bafim utrzymując to w tajemnicy przed resztą zwierząt, ale dzięki tej ochronnej magii, Kimba może przeżyć. Po kilku dniach, kiedy znów się pojawia, żąda od kompletnie zaskoczonego Bu-bu uroczystego przyrzeczenia, że ten da mu nareszcie spokój. Bu-bu przyrzeczenie składa, ale wątpię, czy je dotrzyma. W następnym odcinku Kua odchodzi do stada pawianów, które udają się na wędrówkę. Kimba próbuje go zatrzymać na wszelkie możliwe sposoby, ale Jonatan mówi: „Nie powstrzymasz głosu natury”. Zresztą Kua obiecuje, że wróci – i zakładam, że wraca. Kolejny odcinek zaczyna się upadkiem meteorytu, który trafia akurat w jaskinię z szarańczą. Powstaje tam niewielka strefa promieniowania i ostrzeżone przez Jonatana zwierzęta muszą znowu na jakiś czas ograniczyć pożywienie do roślin. Tymczasem pod ziemią dzieje się coś dziwnego i po jakimś czasie (zbyt krótkim, ale tego wymaga film) na powierzchnię wychodzi gigantyczny owad, wielkości sporego nosorożca. Zwierzęta przed nim uciekają, lecz Kimbie udaje się go – a raczej ją, gdyż to samica – jakoś obłaskawić (może pokonać w walce, nie pamiętam), w każdym razie wskakuje na nią jak na konia. Potem ona składa miliony jajeczek, wszystko oblepione jest mazią podobną do żabiego skrzeku. Zwierzęta to liżą i okazuje się smaczne. Część zjadają, a część zamykają w innej grocie do wyklucia się. A owad odchodzi i pewnie szybko umiera. Bardzo ciekawy odcinek, podejmujący w baśniowo-fantastycznej (realnie tak ogromny owad byłby niemożliwy) formie kwestie genetyczne, wpływ promieniowania itp. W „rybnej” wersji trzeba byłoby go pominąć. W kolejnym, przedostatnim odcinku do Jonatana przyjeżdża jego kuzyn Oskar i chce go za- brać do domu. Jonatan i chce, i nie chce. Z jednej strony na pewno chciałby wrócić do rodziny, z drugiej jednak czuje się w znacznej mierze odpowiedzialny za tą niezwykłą grupę zwierząt, którym bez niego o wiele trudniej byłoby przetrwać. Kimba sporo umie, ale są sytuacje, w których człowiek jest mu niezbędny. Taka właśnie sytuacja, choć nie pamiętam, jaka, zdarzyła się akurat podczas wizyty

15 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Oskara i pod jej wpływem zrezygnował z zabrania Jonatana. „Jesteś tu potrzebny” – stwierdził. Ostatni odcinek zaczyna się gdzieś w Europie lub w Ameryce, gdzie uczony Alfred (a może Albert) pracuje nad uzyskaniem mięsa z roślin. W końcu mu się udaje, ale jest to świństwo, którego nikt nie chce jeść. Podejrzewa, że dodatek pewnej bardzo rzadkiej, na wpół baśniowej rośliny mógłby znacznie poprawić smak jego wyrobów. Długo jej poszukuje – z rysunku wie, jak wygląda – i nic. Tafia do miasta obok dżungli Kimby, stamtąd rusza w dżunglę. Spotyka się z Jonatanem, a potem i z Kimbą. Lew też nic o tym nie wie, ale przepytuje swoje zwierzęta i okazuje się, że niektóre coś o takiej roślinie słyszały. Potem znajduje jakiś fragment tej rośliny, przyniesiony pewnie przez wiatr albo w sierści zwierzęcia (porównują ze zdjęciem w książce Alfreda) – a więc ta roślina jednak istnieje. W końcu okazuje się, że pewien żółw wie, gdzie ona rośnie: dość daleko w pustynnej oazie. Kimba wybiera się tam ze specjalną torbą, przewieszoną przez grzbiet i w towarzystwie tego żółwia oraz jakiegoś lamparta lub geparda. Żółw jak to żółw – nie umie się śpieszyć i w końcu Kimba musi go wziąć „na barana”. Na skraju pustyni odpoczywają i żółw proponuje, że narysuje na piasku dalszą drogę. No i rysuje. Tu koryto wyschniętej rzeki, tam coś jeszcze, tu oaza. Kimbie to wystarczy. Żółw wraca z tym lampartem czy gepardem, a Kimba sam idzie do oazy. Znajduje ją bez trudu, zrywa pełną torbę owoców z nasionami i wraca. Dzielą się z Alfredem po połowie i Kimba wysiewa swoją część. Potem pokazana jest scena, jak lew wypuszcza szarańczę – oczywiście znacznie później, kiedy rośliny już dojrzały: „Lećcie, lećcie, może znajdziecie sobie gdzieś tam miejsce” – mówi przy tym. Nowe „mięso” Alfreda wszystkim smakuje. Uczony otrzymuje nagrodę i mówi coś w sensie: „Chciałbym móc się tym podzielić z kimś, kto bardzo mi pomógł”. – „Kto to taki?” – pytają ludzie. „Zdziwicie się państwo, ale to nie jest człowiek” – odpowiada Alfred i tak się to wszystko kończy. Wprawdzie jest to zakończenie korzystne dla Kimby, gdyż rozwiązuje jeden z głównych je- go problemów: wyżywienie drapieżników, niczego jednak nie załatwia w jego stosunkach z ludźmi, którzy dalej będą polowali na zwierzęta, w tym i na gru-

16 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

pę Kimby. Zanim bowiem to „roślinne mięso” się rozpowszechni, minie kawał czasu, a poza tym ludzie bardzo rzadko już polują dla mięsa, a głównie dla fałszywie pojmowanego sportu. Dla takich ludzi Kimba zawsze będzie solą w oku i prędzej czy później zginie, chyba, że… Zacząłem się zastanawiać, co jeszcze może on zrobić, żeby ułożyć jakoś swoje stosunki z ludźmi na zasadzie wzajemnego „poszanowania” czy nawet „partnerstwa” – i, daję słowo, pewnego dnia ujrzałem to przed sobą tak jasno, jak w tej chwili widzę swój komputer. Było to jak przebłysk natchnienia, po którym nie mogłem się powstrzymać od napisania czegoś w rodzaju powieści telewizyjnej, nadającej się chyba bardziej na scenariusz niż do druku – nie mam zielonego pojęcia, jak wygląda prawdziwy scenariusz – najpierw na dwadzieścia kilka, a potem na blisko 50 dalszych „odcinków”. Nikt tego nie zrealizuje, ani nawet nie wyda – zwłaszcza że coś słyszałem, że podobno istnieje niezależny od mojego dalszy ciąg serialu, nie wiadomo dlaczego nigdy niepokazany przez naszą TV zamiast tych wszystkich supermańskich czy antropomorficznych bredni – ale na Internecie śmiało można zamieścić. Wszystko utrzymane jest dokładnie w konwencji serialu, nawet z niektórymi jego błędami.

17 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Kimba i ludzie

I. Katastrofa samolotu (3-4 miesiące po zakończeniu akcji filmu). Do sąsiadującego z dżunglą Kimby miasta zbliża się niewielki samolot turystyczny z kilko- ma osobami na pokładzie. Nagle jego silniki odmawiają posłuszeństwa. Pilot zawiadamia o tym wieżę lotniska i, pozbywszy się resztek paliwa (wytrysk, nie odrzucenie zbiornika, jak mylnie przedstawiono to w jednym z odcinków filmu) ląduje awaryjnie na jednej z polan w dżungli. Polana jest oczywiście za mała i samolot grzęźnie w gąszczu otaczających ją roślin, które odrywają jego skrzydła i niszczą jego przód. Dzięki urządzeniom zabezpieczającym pilot nie ginie, zostaje jednak ranny i traci przytomność, podobnie ranni lub nieprzytomni są wszyscy pasażerowie poza sześcioletnią córeczką jednego z nich. Jednemu z nich udaje się otworzyć drzwi i wyjść, czy raczej wypaść na zewnątrz, gdzie też traci przytomność. Kilkoro zwierząt Kimby niemal natychmiast przybiega na miejsce katastrofy, chcą pomóc, ale nie bardzo wiedzą, jak. Stopniowo przybiegają inne, aż po kilku minutach przybywa i sam Kimba, który staje na czele akcji ratunkowej. Pod jego komendą małpy wynoszą ludzi z samolotu, układają na ziemi i przykładają do ran liście – prymitywne, ale zawsze trochę zatamuje krew. Jonatan też biegnie w tamtym kierunku, był jednak akurat trochę dalej i jest od większości zwierząt znacznie wolniejszy. Upewniwszy się co do przebiegu akcji, Kimba biegnie po niego, szuka go – trochę pytając zwierzęta, trochę kierując się węchem – i szybko znajduje. – No i jak, Kimba? – pyta Jonatan. – Zagrożenia dla dżungli nie ma – odpowiada lew – I oni żyją, ale poza tym kiepsko. Prawie wszyscy są ranni i potrzebują szybkiej pomocy z miasta. Ale ty nie dojdziesz tam tak szybko, a ja oczywiście pokazać się tam nie mogę. Byłoby dużo ła-

18 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

twiej, gdybyś miał tu samochód. Wtedy nawet ja mógłbym z tobą jeździć na przykład do miasta. – A wiesz, to jest myśl! Kupię samochód terenowy. A na razie spróbujemy przekazać im informacje przez telefon komórkowy, wyślemy też ptaka z planem okolicy. To na Łysej Polanie? – Nie, na Błękitnej, tuż obok. – Wiem, gdzie to jest – Jonatan wyjmuje z kieszeni notes, wyrywa kartkę i rysuje na niej plan okolicy. Potem dzwoni do szpitala. Tam o katastrofie wiedzą, wysłali już karetki, ale nie bardzo wiedzą, gdzie konkretnie, dlatego informacja Jonatana jest cenna. W międzyczasie Kimba woła jakąś papugę i mówi: – Zaniesiesz to – wskazuje kartkę – ludziom, którzy jadą tu samochodami. Wleć przez okno do któregoś z nich – nie bój się, nic ci nie zrobią – pozwól im zdjąć to so bie z łapy i wracaj. Jonatanie, przywiąż jej kartkę, a ja powiem im resztę. Jonatan kładzie telefon komórkowy na ziemi i Kimba rozmawia z lekarzami. Pytają go o rannych, on – na tyle, na ile potrafi, ale zawsze coś – opisuje im ich obrażenia, tak, że mniej więcej wiedzą, czego się spodziewać. A papuga leci, przekazuje kartkę i wraca – aż lekarze dziwią się, jak Jonatanowi udało się tego ptaka tak „wytresować”. Tymczasem lew wraca na miejsce katastrofy, usuwa stamtąd zwierzęta, sam też odchodzi, ale patrzy z ukrycia. Jonatan niby tam się krząta, ale niewiele więcej może zrobić; jednak, kiedy przyjeżdżają lekarze, na niego spada cała chwała ratownika. – Kto był tu z panem? – pytają. – To mój bardzo nieśmiały wspólnik – odpowiada Jonatan, a Kimba się śmieje: – Nieśmiały?! Śmiały do szaleństwa, lecz im się nie mogę pokazać. W każdym razie lekarze składają Jonatanowi gratulacje, dziwią się, że – co widać po śladach – przy rannych było tyle dzikich zwierząt, a nic im nie zrobiły, zabierają poszkodowanych i odjeżdżają. Potem Jonatan też śmieje się wraz z Kimbą.

19 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Któryś z rannych i dziecko coś tam opowiadają o tym, jak mówiące zwierzęta ich ratowały, ale wszyscy biorą to za bredzenie i fantazję. Po paru dniach wraca z wędrówki owacyjnie witany przez zwierzęta Kua, opowiada o kilku swoich przygodach. II. Wizytator Dengu (kilka dni później). Do dżungli Kimby przybywa starszy lew, pełniący funkcję królewskiego wizytatora. Polega to na tym, że odwiedza w imieniu króla wszystkie dżungle na określonej części jego „państwa”, rozmawiając ze zwierzętami – nie tylko z lwami – i zbierając dla niego informacje o najważniejszych wydarzeniach w danej okolicy, niezależnie od rzadkich, chyba corocznych, zebrań lwów. Ptaki bowiem nadają się do przekazywania informacji, ale nie do jej zbierania – z małymi wyjątkami nie są na tyle mądre i odpowiedzialne. Funkcja jest niebezpieczna, ale za to pełniące ją lwy mają największe szanse na zostanie później królem, choć teoretycznie można wybrać nim dowolnego dorosłego lwa. Choć formalnie władcą dżungli pozostaje wciąż Bu-bu, Dengu chciałby się przede wszystkim spotkać z Kimbą: wie od króla o jego miłości do Lili, a nawet dotarło do niego coś o niezwykłych eksperymentach tego lwa. Chce to sprawdzić. Rzeczywistość przekracza jego najśmielsze oczekiwania, a sposób i poziom życia tej grupy wprawiają go w zdumienie. Witają się i… Kimba prowadzi go do restauracji, sadza przy „stoliku” (wygładzony przez Jonatana pień drzewa, nakryty dużym liściem) – przy innych stoją lub siedzą inne zwierzęta, tak roślinożerne, jak i drapieżne, w najlepszej zgodzie! – po chwili małpy stawiają przed nimi drewniane „talerze” z… roślinami, a Kimba zaczyna to jeść jakby nigdy nic. – Co ty robisz?! Zwariowałeś? – pyta kompletnie zaskoczony Dengu. – Nie, to są specjalne rośliny, doskonale zastępujące mięso – odpowiada Kimba – Skosztuj, a przekonasz się. Dengu kosztuje i stwierdza:

20 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Owszem, pożywne. Ale dla mnie stanowi to pogwałcenie całego naszego przeznaczenia. Nie będę tego jadł – i odsuwa talerz. – Nie musisz – odpowiada Kimba – Ale nic innego nie dostaniesz. My wszyscy to jemy i jesteśmy zadowoleni… no, oprócz kilku popleczników Bu-bu. U mnie się nie poluje. Jak nie chcesz, to chodźmy – oprowadza Dengu po całym swoim „gospodarstwie”, po czym pyta: – No i co, przyznasz, że żyjemy lepiej od innych? – Cóż, przy całej swojej niechęci do takich metod muszę ci to przyznać. Ale… czekaj, czy coś tu nie pachnie człowiekiem? – Owszem, pachnie. To mój przyjaciel, Jonatan… – Co?! – przerywa znów zaszokowany Dengu – Przyjaźnisz się z człowiekiem?! – Tak. I sporo mu zawdzięczam. Proszę cię, pokonaj swoje uprzedzenia i porozmawiaj z nim. On jest naprawdę zupełnie inny. Dużo mi pomaga, uczy się nawet naszego języka i już sporo w nim rozumie, choć mówi słabo. Ale to nic nie szkodzi. Będę tłumaczył. Wiesz, że znam język ludzi. Uczę go również swoje zwierzęta i niektóre władają nim już zupełnie poprawnie. – Wiem. No dobrze, porozmawiamy. Jonatan podchodzi, wita się z Dengu w języku dżungli, po czym zaczynają rozmowę przez Kimbę. O dziwo, wywiera na Dengu naprawdę korzystne wrażenie, zwłaszcza gdy opowiada o pomocy, udzielanej zwierzętom przeciw innym ludziom i naprawdę małej roli w realizacji pomysłów Kimby. Potem Dengu rozmawia ze zwierzętami. Większość jest zachwycona takim życiem i chwalą Kimbę jako znakomitego organizatora i przywódcę. Oczywiście rozmawia też z Bu-bu i jego grupą – ci przekazują mu zupełnie inny obraz tego, co widzi: „dyktat”, „skandal”, „wbrew naturze” i tak dalej. Proszą go, by „coś z tym zrobił”. Dengu, który sam jest konserwatystą, przekazuje ich skargi królowi, ale jako wizytator musi być obiektywny, poza tym Kimba ma gorącego orędownika w Lili. Król też jest zaskoczony, że sprawy u Kimby zaszły aż tak daleko i postanawia zaprosić Kimbę, a może i Jonatana, do siebie na długą rozmowę, od której rezultatów uzależni swoje stanowisko. Jonatan przeczuwa to i szybko kupuje samochód terenowy, typo-

21 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

wy afrykański landrower z szoferką i częścią ładowną (zakładam, że ma wystarczającą ilość pieniędzy na koncie, a jeśli nie, to resztę może dopłacić rodzina, może też sprzedać raczej bez obaw kilka cennych drobiazgów z owej archeologicznej wioski) – bez tego on na pewno nie przejdzie tak daleko, a i dla Kimby to mniejsze ryzyko. III. Strefa pułapek (mniej więcej dziesięć dni po wizycie Dengu). Do Kimby przylatuje ptak i przekazuje mu oczekiwane zaproszenie od króla i Lili: – Kazali mi powiedzieć, że chcieliby ciebie widzieć w bardzo ważnych sprawach i nie mieliby nic przeciw zobaczeniu Jonatana, o którym też słyszeli wiele dobrego. - Dobrze. Czekaliśmy na to. Zaraz wyruszamy – odpowiada Kimba. Wsiadają do szoferki, gdzie Kimba siada po ludzku na miejscu pasażera, Jonatan przypina go pasami i jadą – człowiek prowadzi, a lew wskazuje mu trasę. Mniej więcej w połowie drogi widzą przed sobą gęsty las i Jonatan mówi: – Ten gąszcz trzeba będzie objechać. Objeżdżają. W czasie tego objazdu czują w pewnym momencie ostre szarpnięcie, po czym samochód gwałtownie zatrzymuje się, przechylony w przód i w lewo. – Co się stało? – pyta Kimba. – Wpadliśmy w jakąś dziurę. Ale ja jej nie widziałem. Ciekawe. Wysiadamy, tylko ostrożnie – Jonatan rozpina pasy Kimby. Lew wysiada, potem Jonatan musi wysiąść na tą samą stronę, co przy przechyle w przeciwnym kierunku nie jest takie proste, lecz daje sobie radę. Oglądają dziurę. – To zamaskowany dół-pułapka na zwierzęta – mówi Jonatan – Nic dziwnego, że go nie dostrzegłem. Ale jak my teraz wyciągniemy samochód?... – kręci głową. Próbuje go ostrożnie popchnąć z przodu. Nie wychodzi. Po chwili Kimba słyszy ciche jęki.

22 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Jonatanie! – woła – Tu jest tych dołów więcej! W co najmniej jednym siedzi zwierzę! Musimy je uwolnić! – Chwileczkę – Jonatan wyjmuje z samochodu zwój liny i… obrożę z szelkami – Dasz sobie to założyć, Kimba? – pyta. – Tobie – zawsze – odpowiada lew – Ale po co? – Żeby łatwiej było wydostać się, jeśli któryś z nas wpadnie – Jonatan zakłada Kimbie szelki i przywiązuje linę do kabłąka. Bierze drugi koniec do ręki i idą, w pewnej odległości jeden od drugiego, asekurując się nawzajem. W pewnym momencie Kimba wpada do dołu – z pomocą Jonatana wydostaje się bez trudu. Potem to samo spotyka człowieka – tym razem lew mu pomaga. W końcu w jednym z dołów znajdują antylopę, która siedzi w nim zaledwie od kilku godzin i jest jeszcze silna, choć zrezygnowana. Wita podchodzących, pewna, że ci ją zabiją: – Już? No i dobrze, koniec ze mną. Zabij mnie szybko. – Ależ my ciebie wcale nie mamy zamiaru zabić – odpowiada Kimba – Wręcz przeciwnie, chcemy cię uwolnić. Kiedy tu wpadłeś? – Dziś rano. – To dobrze – mówi Jonatan – Uwolnimy ciebie, ale chwilę jeszcze zostań. Bardzo nam się przydasz. – Zgoda. Ale on… człowiek… mówi po naszemu?! – antylopa nie posiada się ze zdumienia. – Ja go nauczyłem – odpowiada Kimba – Stań na dwu nogach i przysuń łeb do krawędzi. Jonatan kładzie się na ziemi, przywiązuje linę w połowie długości do rogów antylopy, wstaje, chwyta za wolny koniec i mówi: – Ciągniemy, Kimba! Wyciągają – i zaraz słyszą z jednego z dalszych dołów słaby głos: – I mnie też… Proszę… Ja już nie mogę… Pić!...

23 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Nie rozwiązując się, podchodzą do tego dołu – a tam młody lew, w wieku Kimby, tak słaby wskutek długiego przebywania w pułapce, że nie można liczyć na jego współpracę przy wyciąganiu. Jonatan zdejmuje Kimbie szelki, skacze z nimi do dołu, zakłada je tamtemu lwu, podnosi go i antylopa wyciąga. Potem Kimba mówi do niej – Ty masz dłuższe łapy ode mnie. Połóż się ostrożnie na skraju dołu i spuść mu jedną. Jonatan podskakuje i chwyta łapę. Wyciągają go. Wszyscy są już wolni, ale wyjęty z szelek lew nie jest w stanie stać i po chwili traci przytomność. – Coś potwornego! – komentuje Jonatan – Już ja bym temu draniowi pokazał! – On aż tak nam sprzyja? – pyta zdumiona antylopa. – Jak widzisz – odpowiada Kimba – Ludzie są różni. I lwy też. Jonatan zakłada ponownie Kimbie szelki, odwiązuje antylopę, ale prosi: – Chodź, jeszcze nam trochę pomożesz. – Dla was – wszystko! – odpowiada zwierzę. Jonatan bierze lwa na ręce i wracają do samochodu. Kładzie lwa na ziemi, przywiązuje linę z Kimbą na końcu w połowie długości do tylnego zderzaka, na drugim końcu znowu przywiązuje antylopę i mówi: – A teraz ciągnijcie! Zwierzęta wyciągają. Jonatan zdejmuje wszystko, wnosi lwa do skrzyni samochodu. – Do widzenia – żegnają się z antylopą i ona gdzieś odbiega, a oni wracają do dżungli Kimby. Do króla i Lili wysyłają ptaka z wiadomością, że już jechali, ale musieli zawrócić i przyjadą za kilka dni. IV. Dorish i Mambo (następnych kilka dni). Z przywiezionym lwem jest początkowo sporo kłopotów. Kiedy odzyskuje przytomność, Jonatan musi pierwszego dnia karmić go jak małe dziecko. Na drugi dzień

24 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

już je sam, na trzeci wstaje, a na czwarty może dłużej chodzić. Oczywiście dziękuje wszystkim i opowiada: – Nazywam się Mambo, moim ojcem jest lokalny władca Dorish, a mieszkamy niedaleko tych pułapek. – Jak się tam znalazłeś? – pyta Kimba. – Cóż, byłem na drugim w życiu samodzielnym polowaniu, biegłem za gazelą, ona przeskoczyła ten dół, a ja wpadłem. – A my już nie polujemy – zauważa Kimba. – Właśnie widzę. Jecie te rośliny. Trochę dziwne, ale mi smakują. Ciekawe, co powie mój ojciec, kiedy się o tym dowie? Zapraszam przy okazji, zarówno ciebie, jak i Jonatana. – My za parę dni jedziemy z wizytą do króla – odpowiada Kimba – Możemy cię podwieźć. Po czymś takim nie powinieneś tak daleko biegać. – Dziękuję. A nie mógłbyś zawiadomić moich rodziców, że żyję i że się do nich wybieracie? Oni pewnie mnie już opłakali. – Dobrze – Kimba wysyła ptaka i po paru godzinach otrzymuje odpowiedź: – Dziękujemy. Zapraszamy serdecznie. Po dalszych paru dniach oba lwy jadą samochodem z Jonatanem – tym razem w ładowni. Dla Mambo nie byłoby w szoferce miejsca, a Kimba dotrzymuje mu towarzystwa, bojąc się, żeby Mambo im nie przeszkadzał albo nawet czegoś nie zepsuł. Rzeczywiście Mambo, dla którego ta przejażdżka jest niezwykłą atrakcją, zachowuje się jak małe ciekawskie dziecko, wciąż pytając „A to co?”, „A to do czego??”. Kimba mniej więcej mu wyjaśnia, czasem pokazuje, na przykład kręcąc gałką przy oknie podnosi i opuszcza szybę14. Gdy Mambo pokazuje na kierownicę, Kimba mówi: – To duże koło służy do skręcania – i w tym momencie Jonatan skręca [na bezdrożach może jechać jak chce]. Po chwili włącza radio. Mambo znowu: – Co to? Skąd ten głos?

14

Akurat ten typ samochodu nie ma takich szyb, ale europejskie dzieci o tym nie wiedzą.

25 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Z tego… – Kimba dość długo szuka zrozumiałego dla Mambo określenia – Z tego kawałka drewna – wskazuje aparat. – To jest z plastiku, nie z drewna – zwraca uwagę Jonatan. – Ja o tym wiem – odpowiada Kimba po ludzku – Ale u nas nie ma tego określenia. – Tak, ale kto tam jest? Jakiś mały ludzik? – dopytuje się dalej Mambo. – Nikogo tam nie ma, to tylko przekazuje głos, trochę jak ptaki wiadomości, tylko że ptaki są żywe, a to nie – i tak dalej15. Ominąwszy szerokim łukiem strefę pułapek wjeżdżają na tereny Dorisha. – Teraz wysiadaj i prowadź. My pojedziemy za tobą – mówi Jonatan do Mambo. Ten doprowadza ich na polanę, gdzie czekają już na nich jego rodzice: Dorish i Astra – lwica z charakterystyczną, podobną do gwiazdki – stąd to imię – białą łatką na głowie. Radosne powitanie: „Cześć, mamo, tato!”, „Witaj, synu!”, oblizywanie, „pieszczoty”, po czym Dorish poważnieje i dość ostro pyta: – Po co się tam pchałeś? Przecież wiedziałeś, że tam są pułapki. – Chciałem złapać Belindę. – Co?! Ta gazela to stara spryciara. Ściągnęła tam ciebie, a ty dałeś się jej nabrać. – Przyznaję. Dostałem nauczkę. Tato, masz gości. To Kimba, a to Jonatan. Jak widzisz, nie wszyscy ludzie są źli. – Widzę. Dziękujemy. Po krótkiej, „towarzyskiej” pogawędce Kimba zaczyna opowiadać o swoich reformach. Dorish nie jest bynajmniej ortodoksem, jak Bu-bu czy Dengu, ale to przerasta jego pojęcie. – Nie wierzę! Niemożliwe! – powtarza co chwilę. Ale Mambo potwierdza: – Sam widziałem. I karmili mnie tym i mięsnymi roślinami. No i co, źle wyglądam? – krzywi się pociesznie – Może i ty to skosztuj, tato? 15

Można podać jeszcze sporo takich pytań i odpowiedzi.

26 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Dorish kosztuje i zgadza się: – Owszem, całkiem dobre. Ale wprowadzić tu coś takiego... – kręci głową – Nie wiem, doprawdy nie wiem, jakby to przyjęto… – Na razie tylko się zastanów – prosi Kimba – Możemy ci to dostarczyć w każdej chwili. – Dobrze, zastanowię się – obiecuje Dorish. Jeszcze trochę rozmawiają, po czym wymieniają „do widzenia” i Jonatan z Kimbą odjeżdżają do króla i Lili. V. Jonatan u króla lwów (około godziny później). Dojeżdżają na miejsce. Kiedy wysiadają z samochodu, wyskakuje z krzaków Lila. Wita ich radośnie i prowadzi do króla. Tu Kimba na chwilę siada po psiemu z pochyloną głową, a Jonatan przyklęka. Król wita ich, wysłuchuje „raportu” Kimby – który potwierdza tylko to, co i tak już o nim wie – po czym, widząc, jak Kimba wodzi oczami za Lilą, mówi: – No, dobrze już, dobrze. Możecie odejść. Wydam werdykt po rozmowie z Jonatanem. – Porozumiecie się? – pyta jeszcze Kimba. – Tak, przecież mnie uczyłeś – odpowiadają obaj równocześnie. Zaczynają rozmowę osobliwą mieszaniną języka dżungli i ludzkiego. – No i co ja mam z nim zrobić, Jonatanie? – pyta król – On jest taki inny… – Masz rację – odpowiada Jonatan – Tacy jak on albo szybko giną, albo zmieniają świat. Pozwól mu działać. Zobaczymy, co z tego wyniknie. – Tak, ma szlachetne zamiary. Ale ten jego świat bez przemocy… – król macha łapą – Marzenie! – Utopia – mruczy Jonatan. – Co? – król nie zna tego słowa. – Idealny, ale praktycznie nierealny świat – wyjaśnia człowiek.

27 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Długo rozmawiają w tym duchu. Zbliża się pora powrotu. – Kimba, Kimba! – woła Jonatan. Ten nic. W końcu król szuka go i Lili po zapachu. Siedzą przytuleni do siebie, zakochani po uszy. – Oboje są jeszcze za młodzi na „polowanie miłości”, a zobacz, jak się kochają – mówi. – Co to jest „polowanie miłości”? – teraz Jonatan nie zna ego określenia. – To taki rytuał, podczas którego młoda para po długim „biegu z zalotami” musi coś wspólnie upolować i spożyć w specyficzny sposób. Pamiętam, my z Sungą upolowaliśmy młodą gazelę i długo ogryzaliśmy kości, smarując się wzajemnie krwią…16 – Oni nic nie upolują – zwraca uwagę Jonatan. – To kłopot – przyznaje król – Lecz chyba da się to czymś zastąpić. Później potwierdziliśmy to węzłami naszej krwi. Poszliśmy do starszego lwa, podrapaliśmy się wzajemnie do krwi, potarliśmy o siebie zadrapane miejsca, a on powiedział: „Połączyły was węzły krwi. Jesteście mężem i żoną. Teraz może was już rozdzielić tylko śmierć albo człowiek”. Słowa o człowieku stosunkowo niedawno dodano do starej formuły, kiedy zaczęło się rozbijanie rodzin zwierzęcych przez ludzi, którzy brali je żywcem. I nas też rozdzielił człowiek. Pewnego dnia powróciłem z polowania ze zdobyczą – i zastałem puste gniazdo… – Wyobrażam sobie! – wtrąca Jonatan – I naprawdę szczerze ci współczuję. Dla ciebie to musiało być naprawdę okropne. – Jakaś papuga powiedziała mi, że ludzie zabrali ich żywych – kontynuuje król – Ale co z tego?! Pewnie są gdzieś w klatkach. A mnie pozostały tylko bolesne wspomnienia i nierealne marzenia o ponownym spotkaniu. Dzieci bym już nawet nie poznał, ani one mnie… Przysiągłem ludziom zemstę – między innymi dlatego wybrano mnie znacznie później na króla – ale cóż my możemy zrobić? Dlatego właśnie tak się zdenerwowałem, gdy po raz pierwszy spotkałem tego „białego odmieńca” – wskazuje 16

W filmie byłby fragment tego biegu, a potem jak idą, wysmarowani na czerwono.

28 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Kimbę – który tak się „uczłowieczył”. Teraz jednak widzę, że nie wszystko, co ludzkie, jest złe – choćby ty… Może i on ma rację?... – Wy, zwierzęta, macie w większości do czynienia akurat z najgorszymi ludźmi - odpowiada Jonatan – Myśliwi, kłusownicy, pseudo-badacze… Oni widzą w was tylko szkodniki, spacerujące mięso albo króliki doświadczalne. Jest wielu innych, dużo lepszych ludzi, tylko że oni siedzą w miastach, nie chodzą po puszczach. Poza tym są kraje, jak choćby ten, gdzie z łowiectwa czyni się istotną gałąź gospodarki. Gdyby udało się ją czymś zastąpić albo wykorzystać zwierzęta w inny sposób… – W jaki? – Jeszcze nie wiem, pomyślę. Kimba, oderwij się wreszcie od Lili. Musimy zdążyć przed zmierzchem. Lew się odwraca, a król mówi: – Przyznaję ci rację, Kimba. Możesz działać jak chcesz. – Dziękuję, dziękuję! – Kimba aż podskakuje z radości jak małe lwiątko. Żegnają się i jadą. VI Przygoda w drodze (powrotnej). Jonatan z Kimbą wracają samochodem. Obaj są tak zamyśleni – człowiek o rozmowie z królem, lew o miłości – że niezbyt uważają. Nagle słyszą strzał – Jonatan natychmiast hamuje – a po chwili krzyk: – No, mam cię wreszcie, Kimba! Zaraz cię zabiję! – Chwileczkę! – wtrąca się Jonatan – Najpierw będziesz musiał zabić mnie – i zasłania lwa swoim ciałem. Myśliwy17 jest w sporej rozterce: jednak co innego zabić zwierzę, a co innego człowieka. Chodzi dookoła samochodu, usiłując dobrać się do Kimby, ale on i Jonatan ciągle tak manipulują, że człowiek jest na linii strzału. Zaczyna się z Jonatanem kłócić: 17

Ktoś z serialu, ale nie pamiętam imion.

29 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Zwariowałeś?! Po co masz ginąć za takiego lwa?! – Ten lew jest wart więcej niż my obaj razem wzięci – odpowiada spokojnie Jonatan – I na- prawdę jestem gotów za niego zginąć. – Wariat! Zwierzęta w dżungli są po to, by na nie polować. A takie dziwolągi, jak ten gadający lew, to już po prostu wbrew naturze! – Jeśli naprawdę tak uważasz, to ci współczuję. I tak dalej. W trakcie kłótni niedaleko przebiega kilka antylop. Nagle jedna z nich – ta18, którą Jonatan z Kimbą wyciągnęli z dołu – zatrzymuje się, chwilę patrzy i woła: – To oni! To im zawdzięczam życie! Teraz my musimy im pomóc! – i rzuca się na myśliwego, a za nią i pozostałe. Ten jest tak zaskoczony, że oddaje dwa-trzy strzały na ślepo – jeden z nich rani którąś z antylop (ale nie tą „z dołu”), w końcu, przewrócony na ziemię, poddaje się. – Nie róbcie mu krzywdy! – woła Kimba, wyskakując z samochodu. Jonatan bierze linę, związuje myśliwego, zanosi go do jego własnego samochodu, sadza na siedzeniu, trochę poluzowuje więzy, żeby ten mógł się po jakimś czasie z trudem uwolnić, zabiera mu broń, wypuszcza powietrze z opon i zostawia. Kimba mówi mu na pożegnanie: – Ty chciałeś mnie zabić, choć nic ci nie zrobiłem. Teraz ja mógłbym ciebie zabić, ale nie chcę. Przemyśl sobie, który z nas jest lepszy. – Akurat przemyśli… – mruczy Jonatan, odchodząc. Potem rozmawiają z antylopami. – Dziękujemy wam za pomoc – mówi Kimba. – Ależ nie ma za co – odpowiada ten „z dołu” – Wy mnie uratowaliście, my was. – Ale jedna z was jest chyba ranna – mówi Jonatan. – Ja. Ale to głupstwo – zgłasza się antylopa, tym razem młoda samica w wieku Bafiego. 18

A raczej ten, gdyż był to samiec; polska nazwa gatunku jest jednak wyłącznie żeńska.

30 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Pokaż – Jonatan ogląda ranę – Nie takie głupstwo – stwierdza – Kula weszła dość głęboko. Może dojść do zakażenia. Wyjmę ci ją, ale nie tutaj. Prowizorycznie cię opatrzę – bandażuje ranę – i pojedziesz z nami. Wsiadaj – otwiera tylną część samochodu. Antylopa chwilę się waha, ale wsiada i jadą. Gdy zbliżają się do terenów Kimby, robi się ciemno. Muszą zostawić samochód i przejść kawał drogi pieszo. Mimo zapewnień Kimby antylopie trudno przestawić się od razu na całkowity brak zagrożenia – wzdryga się na każdy szmer. Kimba prosi jakiegoś ptaka, żeby zawołał Bafiego, a kiedy ten przybywa, lew mówi:: – Nowy nabytek. Zajmij się nią. – Cześć. Nazywam się Bafi, a ty? – Gonda. – Chodźmy – odchodzą razem. Rano Jonatan robi Gondzie zastrzyk usypiający, po czym wyjmuje jej kulę – nie jest lekarzem, ale to prosty zabieg. Przygoda kończy się szczęśliwie, ale u Kimby pozostaje gorzka myśl: „Co ja jeszcze mam zrobić, żeby ludzie przestali wreszcie na nas polować?”. Zwraca się z tym pytaniem do ojca, a ten odpowiada: – To trudna sprawa, Kimba. Porozmawiam o tym z innymi duchami, które nas obserwują. – Obserwują? – Tak, synu. Nawet nie wiesz, ilu masz tu sympatyków. Dzięki nim mogę ci pomagać, to jednak przerasta nasze możliwości. Ale działaj tak dalej, a może i Wielki Duch da ci szansę? – Jaką? – Jeszcze nie wiem. Ale obiecuję ci, że zrobimy, co się da. – Dziękuję, tato. Gondzie tak się podoba u Kimby, że zostaje już u niego na stale. Zakochuje się z wzajemnością w Bafim i po małej uroczystości zostają małżeństwem.

31 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

VII. Niezwykłe safari (kilkanaście dni później). Do Afryki przybywa z Europy kolejny młody myśliwy – nazwijmy go Martin – na swoje pierwsze w życiu safari. Wyrusza na nie samochodem z innego, dość odległego miasta i poluje. Ma zwyczaj wysiadania z samochodu i „podchodzenia” kilka kroków przed strzałem, ale nie zwiększa to w istotny sposób szans ofiary. Zupełnie przypadkowo i nie od strony owego miasta trafia na tereny Kimby, widzi któreś z jego zwierząt, na przykład gazelę, wysiada, „podchodzi” ją, składa się do strzału i… nagle słyszy pytanie: – Za co chcesz mnie zabić? Pada zemdlony. Gdy odzyskuje przytomność, rozgląda się: otaczają go kołem najrozmaitsze zwierzęta – sporo z nich, np. gazela i gepard, to naturalni wrogowie – w najlepszej zgodzie! – Jestem w jakimś zwierzęcym niebie czy co? – pyta bezgranicznie zdumiony. – Ależ nie – odpowiada pierwszy serwal – Nic o nas nie słyszałeś? – Nie słyszałem. Dopiero co przybyłem z Europy. Coś takiego! – kręci głową. – W takim razie dobrze byłoby, gdybyś porozmawiał z Kimbą – odpowiada antylopa. – Kto to taki? – Nasz przywódca, biały lew. On ci wszystko opowie. Możesz wstać? – Chyba tak – podnosi się, lecz nie jest w stanie normalnie iść i antylopa proponuje: – Wsiadaj na mnie i trzymaj się rogów. Nazywam się Bafi. – Martin – odruchowo przedstawia się i wsiada. Docierają do Kimby – Jonatan akurat wyjechał na parę dni do miasta – lew długo opowiada Martinowi o sobie i swojej grupie i człowiek coraz wyraźniej uświadamia sobie, czym jest dla zwierząt jego „przygoda”. Robi się późno.

32 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Zapraszam na kolację do mojej restauracji – proponuje Kimba. Widząc wahanie Martina dodaje: – Jonatan też tam jada. Człowiek siada wśród zwierząt, dostaje kilka dużych owoców i zjada. – Jeśli chcesz coś jeszcze, możesz sobie ugotować u Jonatana – proponuje Kimba. – Dziękuję, wystarczy – odpowiada Martin – Tam się tylko prześpię. Idzie do bungalowu Jonatana i kładzie się. Następnego dnia po śniadaniu Kimba oprowadza go po swojej dżungli. Pokazuje mu wszystkie swoje osiągnięcia i myśliwy nie posiada się ze zdumienia i zachwytu nad pomysłowością lwa. Pod koniec tej „wycieczki” podlatuje do nich papuga i komunikuje Kimbie w języku dżungli: – Niedaleko wzgórza Dabu założono sidła. Varreck się w nie złapał. – Znowu! – mruczy lew po ludzku – Ale co on tam robił? Przecież to już właściwie poza naszymi terenami! A Jonatana akurat nie ma… Kogo tam wysłać? Kuę? A jeśli i on wpadnie? – Kto i w co miałby wpaść? – pyta Martin. – Gepard wpadł w sidła – wyjaśnia Kimba. – Co?! To ja go uwolnię. Prawdziwy myśliwy nigdy nie zastawia sideł i nie kopie dołów. To najohydniejsza broń. Co takie zwierzę namęczy się, nim zginie! – To daleko. – Więc zawołaj Bafiego. Kiedy Bafi przybiega, Martin wsiada na niego i jedzie tam z Kimbą. Varreck, wiedząc, że prędzej czy później ktoś go uwolni, nie szarpie się, spokojnie czeka, a uwolniony tak pięknie dziękuje Martinowi, że ten przechodzi całym sercem na stronę zwierząt. Niszczy wszystkie sidła i mówi: – Obiecuję wam, że już nigdy więcej broni do ręki nie wezmę… no, raz czy dwa, żeby się jej pozbyć. – W tym celu to się nie liczy – śmieje się Kimba – Ale co chcesz teraz robić? – Równie ciekawe może być „polowanie” z kamerą. – A ty masz kamerę?

33 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– W samochodzie. – To świetnie. Wracamy. Weź kamerę, a my damy ci zdjęcia, jakich nie widział świat. Martin wraca na Bafim w towarzystwie Varrecka, a Kimba w międzyczasie gromadzi zwierzęta. Film jest rzeczywiście kapitalny, jest w nim wszystko: ucieczki i pogonie, seks, miłość i życie rodzinne, nawet walki – oczywiście pozorowane – a zwierzęta mają świetną zabawę. Martin wykorzystał wszystkie posiadane kasety, ostatnią, o zebraniu zwierząt i ich pracy na polach czy w restauracji, nakręcił tylko dla siebie. – To byłoby już zbyt niewiarygodne, by pokazywać. Ale będę miał wspaniałą pamiątkę! – Może napiszesz nam o reakcji ludzi na te filmy? – proponuje Kimba – Do ciebie?! – Martin znowu jest zdziwiony. – Nie, ja nawet nie umiem czytać. Do Jonatana. On ma laptop. Znajdź go i wynotuj adres. Martin to robi, po czym żegna się z Kimbą i odjeżdża. Potem często rozmawia z Jonatanem przez Internet, dzięki czemu Kimba dowiaduje się, że filmy ludziom się spodobały, choć byli zdumieni, jak takiemu amatorowi udało się to wszystko nakręcić. W każdym razie Martin staje się w pewnych kręgach znany. VIII. Choroba króla (kilkanaście dni później). Do Kimby przylatuje ptak i przekazuje mu wiadomość: – Wuj nagle ciężko zachorował. Tylko ty możesz mu pomóc. Kocham cię. Lila. Natychmiast odpowiada przez „własnego” ptaka (tamten jest zmęczony): – Zaraz wyruszamy. Czekaj koło starego wąwozu – i biegnie do Jonatana.

34 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Niemal równocześnie Bu-bu, wciąż formalnie sprawujący tam władzę – choć faktycznym władcą jest Kimba – otrzymuje przez innego ptaka „oficjalną” wiadomość od lwicy-„sekretarki”19: – Król [imię] jest umierający. Przybądź na uroczyste spożycie jego ciała i wybór nowego władcy. Możesz zostać nim nawet ty. Powodzenia! – Kimba na takie zaproszenie jest za młody. Kiedy Jonatan i Kimba idą do samochodu, Bu-bu podbiega do nich i chwali się: – Jeśli mnie wybiorą, to ja już z tym wszystkim zrobię porządek! A wy po co tam jedziecie? Nie wpuszczą was. – My jedziemy do miasta – odpowiada Kimba i rozstają się. Nie kłamie: rzeczywiście jadą najpierw do miasta, do kliniki weterynaryjnej, której adres Jonatan znajduje w książce telefonicznej. Jeszcze z samochodu komunikuje weterynarzowi przez telefon komórkowy: – Proszę, żeby czekał pan na mnie sam w pokoju. Mam dla pana coś zupełnie niezwykłego i w związku z tym czeka pana wyjazd na całe popołudnie, a może i dłuższy. Oczywiście pokryję z nawiązką wszelkie koszty. Klinika weterynaryjna znajduje się na przedmieściu, zajmuje prawie cały kwartał między czterema ulicami. Są tam i budynki przyjęć – do jednego z nich z napisem „chirurgia” podjeżdża Jonatan – i baraki z wybiegami, gdzie można zostawić chore zwierzęta, i nawet kilka domów mieszkalnych dla pracowników. Za zgodą Kimby Jonatan zakłada mu obrożę ze smyczą i „prowadzi” go do wejścia. Podchodzi do nich młody Mulat w kitlu, pewnie student, i pyta: – Pan z tym lwem do doktora Brightona? – Tak. – Może pójdziemy bocznym wejściem? Rozumie pan, pacjenci… – Dobrze.

19

Zdaje się, że ktoś taki był przy królu w jednym z odcinków, a jeśli nie, to i tak powinien być – ktoś przecież musi zaj mować się np. wysyłaniem i przyjmowaniem wiadomości. Nazwijmy ją Mela.

35 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Mulat doprowadza ich do gabinetu i odchodzi, a oni wchodzą i Jonatan zamyka drzwi. Weterynarz, biały szatyn nieco po trzydziestce, zgodnie z umową czeka sam i nie jest zbyt zdziwiony widokiem młodego lwa. – Oho, lew! – stwierdza – Rzeczywiście nietypowe! Co mu jest? – Nazywam się Kimba – przedstawia się lew – I nic mi nie jest. Inny lew jest chory. Zdumiony weterynarz siada na podłodze z otwartymi ustami i dopiero po chwili mówi: – Co?! Ty mówisz?! – Tak, mówię – odpowiada Kimba – Nie słyszał pan o mnie? – Zaraz, zaraz …– przypomina sobie lekarz – Coś słyszałem… Ale myślałem, że to jakaś nowa legenda. – Czasem i legendy okazują się rzeczywistością. Istnieję realnie. – Coś podobnego! – kręci głową weterynarz – Chwileczkę! Dajcie mi dojść do siebie – wstaje – Mówisz więc, że inny lew jest chory. Co mu jest? Jakaś rana? – Nie sądzę – odpowiada tym razem Jonatan – Nie widzieliśmy go, ale otrzymaliśmy wiadomość tak zwaną „ptasią pocztą”. Ponieważ Lila użyła słowa „zachorował”, a nie „został zraniony”, myślę raczej, że to jakiś nagły atak wewnętrzny. Chodzi o samego króla lwów. Kimba wszystko opowie w samochodzie. Weterynarz bierze torbę z narzędziami i czerwony z emocji wsiada do samochodu Jonatana – z tyłu, razem z Kimbą. Po drodze do króla lew dużo mu opowiada o sobie. Lekarz jest wstrząśnięty. – Postaram się ci pomóc, Kimba – mówi. – Pomoże pan ratując króla – odpowiada lew. – Nie „pan”. Nazywam się Jim. Chcę wam pomagać niezależnie od tego, i to nie tylko w sensie lekarskim. A za leczenie twojego króla nie wezmę od was ani centa. – Dziękuję – odpowiadają obaj równocześnie, przy czym lew podaje Jimowi łapę.

36 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Akurat w tym momencie samochód podskakuje na jakiejś nierówności i Jim z Kimbą wpadają na siebie, ale po chwili mogą dopełnić formalności. I tak Kimba zyskuje wśród ludzi kolejnego cennego sprzymierzeńca. IX. Operacja i narada (niemal bezpośrednia kontynuacja). Samochód wjeżdża do dżungli króla. Przy wylocie starego wąwozu, około kilometra od centralnej kotlinki z grotą, czekają na nich trzy lwy: dwa dorosłe i młoda samiczka. – Dorish, Mela i Lila – przedstawia ich Kimba Jimowi. Wysiadają i pyta: – Żyje jeszcze? – Żyje – odpowiada Lila po ludzku, ale zaraz przechodzi na język dżungli – Wczoraj zaczął go boleć brzuch, w nocy bolał coraz bardziej i nad ranem wyskoczyła mu tam duża gula. Potwornie boli, nie może nic jeść i szybko słabnie. Kimba tłumaczy, a Jonatan, który prawie wszystko i tak rozumie, pyta: – Przepuklina? – Tak – potwierdza Jim – Ostra. Będę musiał go operować. Dużo tam jest lwów? – Dużo – odpowiada Dorish. – Ale was przepuszczą. Oczywiście bez broni. – Myśmy jej w ogóle nie wzięli – zapewnia go Jonatan. – Nasza czwórka otoczy was ze wszystkich stron – dodaje Mela. – Będzie to znaczyło, że uznajemy was za swoich i nie powinno nic wam się stać. – Może ja poprowadzę? – proponuje Lila i wychodzi na czoło. Dorish i Mela ustawiają się po bokach, Kimba z tyłu. W tym szyku wchodzą na „plac” pełen lwów, przechodzą między nimi spokojnie – chociaż czuje się wielkie napięcie – i wchodzą do groty, w której leży król. – Za ciemno – stwierdza Jim. Wspólnie z Jonatanem wynoszą króla na zewnątrz. Tu Jim robi mu zastrzyk usypiający, przez Kimbę krótko wyjaśnia lwom, co będzie robił, po czym zaczyna

37 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

operację. Jonatan za zgodą lwów rozpala obok niewielkie ognisko, na którym gotuje przyniesioną z pobliskiego potoku wodę do sterylizacji narzędzi chirurgicznych, poza tym podaje Jimowi te rzeczy, które potrafi rozróżnić – na przykład środki opatrunkowe. Kiedy Jim kończy, jest jeszcze dzień, ale już za późno na powrót. – Udało się? – pyta Kimba Jima. – Chyba tak. Całkowitą pewność będę miał rano. Zresztą i tak już nie zdążymy do miasta przed zmierzchem. Zapytaj lwy, czy możemy tu spędzić noc. Będziemy spali w samochodzie. Lwy zgadzają się i ludzie wracają do pojazdu. Jim dzwoni do domu, rozmawia z żoną, mówi, że został wezwany bardzo daleko, wykonał operację pewnego cennego zwierzęcia i wróci dopiero jutro przed południem. To wszystko jest prawda, ale bez konkretów. Potem obaj z Jonatanem kładą się spać. Tymczasem Kimba zostaje z lwami i długo opowiada im o sobie i swoich reformach. Wywołuje prawdziwą burzę. Prawie wszyscy go potępiają, padają nawet tak ostre słowa jak „heretyk” czy „zdrajca”, ale kilka młodszych i śmielszych lwów, uświadomiwszy sobie, jak wysoki jest poziom życia jego grupy, podchodzi do niego i pytają cicho: – Masz nasiona tych roślin? – Jonatan ma – odpowiada równie cicho Kimba – Idźcie do niego i poproście. Zrozumie. A potem zaraz wracajcie do siebie, żeby inni wam tego nie zniszczyli. Lwy tak robią. Jonatan zakłada im na szyje zawczasu przygotowane paski z woreczkami z nasionami i lwy odchodzą. Tymczasem Kimba dalej dzielnie stawia czoła burzy: – Sam król jutro poświadczy, że pozwolił mi działać. No i Lila mnie kocha. Czy to nic nie znaczy? – zapytuje. W końcu pewien stary, mądry i obiektywny lew mówi: – To prawda, że jego metody są niezwykłe, ale to w końcu on uratował króla. A czy my przy tym zachowaliśmy się normalnie? Też nie. Przepuściliśmy tu ludzi i te-

38 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

raz już nie możemy im nic zrobić. Są naszymi gośćmi. Jeśli uda mu się doprowadzić do tego, że i ludzie nas tak samo przepuszczą przynajmniej w jednym mieście – wtedy zbierzemy się tutaj i naradzimy, czy nie pójść jego drogą. Na razie – nie! Większość się z tym zgadza, uznając to za raczej niemożliwe, a Kimbie słowa te zapadają głęboko w pamięć i postanawia uczynić z nich swoją myśl przewodnią. Kładzie się spać, podobnie jak większość lwów. Zaraz po tym przybywa Bu-bu i, dowiedziawszy się o wszystkim, jest wściekły. Zbliża się do Kimby, chcąc zagryźć go we śnie, ale któryś z pilnujących porządku lwów mówi: – Nie wolno. Ja też nie jestem po jego stronie, ale tego już byśmy ci nie darowali. Możesz to jutro zrobić inaczej, legalnie. – Dobrze – oblizuje się Bu-bu, czując słodki smak zemsty. Też kładzie się i zasypia. X. Pojedynek (następnego dnia). Kiedy na drugi dzień wszyscy wstają, król jest już przytomny, choć bardzo słaby. Jim ogląda miejsce operacji i mówi: – Wszystko w porządku, ale dzisiaj nie wolno ci nic wziąć do pyska, dopiero jutro będziesz mógł pić wodę, a pojutrze jeść. Obawiam się też, że już nigdy nie będziesz mógł polować, ale masz od tego Melę i Lilę, a poza tym Jonatan zaopatrzy cię w te „mięsne rośliny” i posadzi je tutaj. – To dobrze. Bo ja też nie będę polowała – mówi Lila po ludzku. – No proszę, jakie to zaraźliwe – śmieje się weterynarz. – Kocham Kimbę – odpowiada Lila. Po chwili król mówi w języku dżungli: – Proponuję uznać obecnego tu Kimbę, syna Pancho [?] lokalnym władcą. Czy ktoś jest przeciw? Nie spodziewa się sprzeciwu, ale Bu-bu, który na to właśnie czekał, wyskakuje i mówi:

39 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Ja. To moje tereny i zgodnie z prawem dżungli żądam pojedynku. – Ależ ja wcale nie chcę władzy – odpowiada pojednawczo Kimba – Zostawmy wszystko jak było. Jednak zaślepiony Bu-bu krzyczy: – I co?! I dalej będziesz mi bronił polowań, ty cholerny roślinożerco?! Żądam pojedynku! Nawet, jeśli go przeżyjesz, będziesz musiał potem mi oddawać twoich [z sarkazmem] „przyjaciół”! Tu żadne twoje czary nic ci nie pomogą! Albo poddaj się od razu i też mi ich oddawaj! – Nie oddam! – zapiera się Kimba – Będę ich bronił do ostatka! Przekaż im to, Jonatanie. Wiem, że zginę. Żegnaj, Lila! – „całuje” ją w pyszczek, po czym ustawia się naprzeciw Bu-bu, ale wszyscy widzą, że nie ma żadnych szans. Lila płacze i błaga króla i ludzi: – Zróbcie coś! Zróbcie, bo będzie po nim! Ale Jonatan mówi: – Cóż możemy zrobić? Nie mamy broni, a nawet, gdybyśmy ją mieli, to i tak tu obowiązuje wasze prawo. Twarde, ale prawo. Nie złamałbym go. No i co powiedziałby na to sam Kimba? Potwierdza to król: – Ja jestem po stronie Kimby. Ale prawo, niestety, jest po stronie Bu-bu. Już chce dać znak do rozpoczęcia tego „pojedynku”, kiedy nagle Jonatan woła: – Chwileczkę! Kimba jest niepełnoletni! – Co to znaczy? – król nie zna tego słowa. – No… niedojrzały. Zbyt młody – wyjaśnia Jonatan. – Właśnie – zgadza się król – Gdyby miał ojca, mógłby go zastąpić, ale który obcy lew to zrobi? Kto dla takiego odmieńca zaryzykuje zdrowie, a może i życie? – Ja – zgłasza się nieoczekiwanie Dorish. Wszyscy są zdumieni. – Ty? Dlaczego? – pytają lwy.

40 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Kimba uratował mi syna. Poza tym, jeśli ktoś zdoła pogodzić nas i ludzi, to tylko on. Powinniśmy go wszyscy bronić jak największego skarbu! A ten łajdak chce go zagryźć dla swoich małostkowych celów! Wstyd! – Brawo, Dorish! – klaszcze mu Jonatan, a po przetłumaczeniu tej wypowiedzi także Jim. Bu-bu chwilę niepewnie się rozgląda, ale gdyby odmówił walki z Dorishem, skompromitowałby się doszczętnie, jako potrafiący walczyć tylko z dziećmi, i zostałby wygnany. Zaczyna się pojedynek. Rywale są równi, ale przygotowanemu na łatwy sukces Bu-bu trudniej się przestawić; prócz tego on walczy tylko dla siebie, a Dorish dla wszystkich, co dodaje mu skrzydeł. W pierwszej fazie odnosi nawet więcej skaleczeń, ale w końcu to jemu udaje się zadać Bu-bu naprawdę poważną ranę, po której ten nie jest zdolny do dalszej walki. Kimba i Lila natychmiast cieszą się, dziękują pięknie Dorishowi. Jim obu rywali opatruje, a król mówi do Bu-bu, któremu trudno jest przejść nawet kilka kroków: – Możesz tu się wykurować razem ze mną, ale potem już lepiej nie wracaj. Nie jesteś wygnańcem, lecz znajdź sobie inny rejon – na przykład przez małżeństwo, mnie nic do tego. Jeśli jednak będziesz jeszcze raz próbował Kimbie szkodzić, to Jonatan ma prawo ciebie zastrzelić. Udzielam mu pozwolenia. – Dziękuję – odpowiada Jonatan – To najlepsze rozwiązanie dla wszystkich. Dorish, wsiadaj, zawieziemy ciebie do twojej dżungli. A twoich popleczników – to do Bu-bu – uprzedzimy i, jeśli zechcą, pójdą z tobą. Do widzenia! Wszyscy zaczynają się rozchodzić. Jonatan odwozi najpierw Dorisha, potem Jima do domu. Przed domem żegnają się i zapraszają wzajemnie do siebie. – Będziesz u mnie zawsze mile widzianym gościem – mówi Jim do Kimby. – Ty u mnie też – odpowiada lew i odjeżdża z Jonatanem. Potem żona Jima, Mary, i ich pięcioletni synek Willy pytają go: – Gdzieś ty był tak długo?

41 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Nie uwierzycie – odpowiada Jim. Rzeczywiście historia, którą opowiada przy stole, jest tak niesłychana, że Mary nie może w nią w żaden sposób uwierzyć i w końcu Jim proponuje: – Może w weekend pojedziemy do Kimby i sama się przekonasz? Willy też chce jechać i Mary w końcu się zgadza. XI. Wizyta Jima (tego samego dnia i kilka następnych dni). Zaraz po powrocie do „swojej dżungli” Kimba zwołuje zebranie, na którym opowiada zwierzętom o wszystkim. Gdy dowiadują się, że został ich formalnym władcą – chyba jednym z najmłodszych, a może i najmłodszym w „historii” – i że Bu-bu już tu nie wróci, część popleczników tego ostatniego opuszcza jego tereny, ale przytłaczająca większość zwierząt wita to z ogromną ulgą i radością: „Nareszcie!”. Po południu Jim dzwoni do Jonatana i mówi: – Moja żona mi nie wierzy. Może przyjedziemy do was w niedzielę? – Ależ bardzo proszę – odpowiada Jonatan i natychmiast zawiadamia Kimbę. Lew zastanawia się, jakby ich efektownie powitać i wpada na pomysł zorganizowania swoistej rewii. Jonatan pożycza zwierzętom bateryjny magnetofon z kasetami [albo DVD] z muzyką i zaczynają próby. Ptaki latają i śpiewają, zwierzęta tańczą, skaczą i wyczyniają różne akrobatyczne sztuki. W sobotę Jim znowu dzwoni i pyta: – Gdzie to właściwie jest? – Jakby wam to powiedzieć... – zastanawia się Jonatan – A może ja po was przyjadę? Zwierzęta was nie znają i nie wiadomo, czy nie wezmą wasz samochód za myśliwych. – Dobrze. Z Kimbą? – Nie, tym razem bez Kimby. On przygotowuje na wasze powitanie coś ekstra.

42 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Następnego dnia Jonatan ich przywozi. Oglądają wspaniałe przedstawienie zwierząt20, zapoznają się dokładnie z ich organizacją i pomysłami Kimby – i są zdumieni i zachwyceni. – Sami to wszystko zrobiliście? – pytają z niedowierzaniem. – Prawie sami – odpowiada Jonatan – Moja „techniczna” pomoc była minimalna, no i zwracali się do mnie dopiero w ostateczności, jeśli nie mogli sobie z czymś poradzić. – A ludzie wciąż na nich polują jakby na zwykłe zwierzęta… Czyż oni tego nie widzą? – pyta Mary. – Właśnie – podchwytuje Kimba – Co ja mam zrobić, żeby dostrzegli w nas wreszcie coś więcej? – Doprawdy nie wiem – Jim rozkłada ręce – Zaraz, a gdzie Willy? – Tam – wskazuje Jonatan – Bawi się z Ngawą (młoda samica serwala). Ależ sobie przypadli do serca! Willy rzeczywiście bawi się z nią bez żadnych uprzedzeń czy ceregieli – jak to małe dziecko. Wymyślają zabawy na poczekaniu 21, pieszczą się, tworzy się między nimi więź szczególnej sympatii, coś na kształt miłości. Gdy wszyscy się żegnają, Ngawa sama prosi Kimbę: – Pozwól mi jechać z nimi. – Zwariowałaś?! – woła w pierwszej chwili zaskoczony lew. – Nie, ja tylko… – Ngawa nie wie, jak wyrazić swoje uczucie do Willy’ego, ale Kimba się reflektuje i mówi: – A wiesz, to nie jest wcale taki zły pomysł! Ktoś musi zacząć – możesz być ty. Ale będziesz musiała słuchać pod każdym względem Mary lub Jima i z nikim, poza nimi, nie rozmawiać, no, jeszcze z Willym, ale ani słowa przy obcych. I poznasz jeszcze inne ograniczenia, jak kiedyś ja. – Jeśli ty przez to przeszedłeś, to i ja przejdę! – upiera się Ngawa. 20 21

Nie jestem w stanie tego opisać. W filmie byłby to jednak piękny fragment. Też nie potrafię tego szczegółowo opisać.

43 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Tymczasem Jonatan mówi do Jima i Mary: – Chciałbym mieć kogoś, kto by mnie tu od czasu do czasu zastąpił. Kimba dużo umie, ale są sytuacje, w których człowiek jest mu niezbędny, a ja nie mogę cały czas tu sterczeć. Też chciałbym wyjechać, odwiedzić rodzinę, przyjaciół… Od was tego nie wymagam, ale może znacie kogoś takiego? – Może mój wuj Victor? – proponuje po krótkim namyśle Jim. – Nie za stary? – pyta Jonatan. – Nie, dopiero w tym roku przekroczył sześćdziesiątkę i przeszedł na emeryturę. Też wielki miłośnik zwierząt, jemu właśnie w dużej mierze zawdzięczam wybór zawodu. Jeszcze trochę pracuje, ale w firmie doskonale mogą się bez niego obejść. Zdrowy, samotny, niezależny – jednym słowem, idealny kandydat. Zaproszę go na waszą wizytę. Ngawa, ty naprawdę chcesz z nami jechać? – Tak – odpowiada serwal i wskakuje do samochodu. Ludzie żegnają się ze zwierzętami i odjeżdżają. XII. Wizyta Kimby. (następnych kilka dni). Willy i Ngawa stają się w domu praktycznie nierozłączni. Serwal ma oczywiście ogromne kłopoty z przystosowaniem się do nowych warunków, ale stara się, jak może. Cała rodzina jej w tym pomaga, nawet Willy, choć jego odpowiedzi na jej pytania są czasem zabawne22 W każdym razie poprawia mowę, poznaje dużo nowych pojęć – także z oglądanej z Willym telewizji. Ona z kolei sporo opowiada ludziom o życiu u Kimby. Po paru dniach Ngawa chce iść z ludźmi na spacer. Mary przynosi jej smycz i kaganiec i tłumaczy: – Musisz to założyć i cały czas milczeć. – Dobrze – zgadza się serwal i idą.

22

Przydałyby się choć ze dwa przykłady, ale znowu nie potrafię wymyślić. Nie miałem dzieci.

44 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Nawet tak budzi powszechne zainteresowanie, zdziwienie, a kilka osób nawet schodzi im z drogi, wyraźnie przestraszonych. – Ona jest całkowicie udomowiona, niegroźna – zapewniają Jim i Mary – Mój synek się jej zupełnie nie boi – pokazują idącego przy serwalu Willy’ego. W końcu parę śmielszych dzieci podchodzi i głaszczą Ngawę jak psa czy kota. Po dalszych paru dniach Brightonowie zapraszają Victora oraz – na nieco późniejszą godzinę – Kimbę z Jonatanem. – O, nowy pupilek – zwraca od razu uwagę Victor – Serwal. Skąd go macie? – Prosto z dżungli. Przyjechała z nami od Kimby. – Jakiego Kimby? – No, tego białego lwa. – Tego?! Więc on naprawdę istnieje? – My też byliśmy tym zaskoczeni. Ale rozmawialiśmy z nim i… – Z lwem?! – Victor jest coraz bardziej zdumiony. – Tak. To było niesamowite. Ale tam prawie wszystkie zwierzęta mówią. – I ona też?! – Jak najbardziej – odzywa się Ngawa. – Rzeczywiście niesamowite! – kręci głową Victor. Wysłuchuje opowieści Jima i Mary, potem relacji Ngawy o życiu w dżungli, aż słyszą dzwonek – przyjechali Jonatan z Kimbą. Witają się. Lew pośród ludzi stara się zachowywać możliwie najbardziej po ludzku: staje na dwu łapach i podaje przednią na powitanie; siedzi na krześle całkiem jak człowiek, choć widać, że nie jest to jego naturalna pozycja; podane ciastko kroi widelcem i podnosi do pyska [kocia łapa na to pozwala]; szklankę z pleksi z jakimś zimnym napojem musi przy piciu objąć obiema łapami, ale daje radę, i tak dalej. Ngawa próbuje go naśladować, ale nie daje rady i np. szklanka jej wypada i napój się rozlewa. – Nic nie szkodzi – Mary zmienia obrus – Ale ty lepiej jeszcze nie próbuj tych sztuczek. – A Kimba? – pyta Ngawa.

45 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Myślisz, że ja to opanowałem od razu? To wymaga wielu dni treningu – odpowiada lew. Opowiada o swoich przygodach i osiągnięciach i Victor jest nim zachwycony. Potem Jonatan mówi: – No i potrzebowałbym kogoś, kto by mnie mógł tam zmienić. Chciałbym niedługo wyjechać na kilka tygodni do rodziny. Mógłbyś mnie zastąpić? – Z przyjemnością. Zawsze możesz na mnie liczyć – zgadza się Victor. Później Jim pyta: – A może i zwierzęta z miast udałoby się tego wszystkiego nauczyć? Jeśli wy macie swój język, to i one też powinny go mieć. – Nie wiem, czy to się da – odpowiada Kimba – Nasze drogi zbyt dawno się rozeszły. Język mają, ale dla nas już niezrozumiały, chyba równie daleki od języka dżungli jak ludzkie. Poza tym, szczerze mówiąc, jesteśmy z nimi wrogami. My uważamy, że one poszły na łatwiznę, wybierając życie z ludzkiego stołu, one zaś chyba uważają nas za dzikusów. Jonatan patrzy na zegarek. – Co, już musicie jechać? – pyta Victor. – Musimy być w dżungli przed nocą. – Nie masz okularów noktowizyjnych? – Czego? – Jonatan jest zdziwiony. – Okularów do widzenia w nocy. Ma je już wielu kierowców. Ja też i mogę ci pożyczyć. – Z góry dziękuję. Ale nie dzisiaj, bo do tego pewnie trzeba się przyzwyczaić. – Zgadza się. Powinieneś wieczorami trochę w tym pochodzić po mieście i dżungli. Pojutrze przyjedź po mnie, wszystko ustalimy i mam nadzieję, że Kimba będzie ze mnie zadowolony. Żegnają się i wracają.

46 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

XIII. Lwy i komputery (następnych kilka tygodni). Jonatan przyjeżdża po Victora zgodnie z planem i zabiera go do dżungli. Choć Victor wie, czego się spodziewać, także na nim osiągnięcia Kimby wywołują duże wrażenie. – Na co dzień nie ma tu wiele roboty – zaznacza Jonatan – Ale czasem trzeba to gdzieś pojechać, to pomóc zwierzętom coś zbudować, to jeszcze coś innego. Nigdy nie wiadomo, co tu może wyskoczyć. Bądź gotów na wszystko. – Będę – obiecuje Victor. Pierwszych parę dni spędzają w dżungli razem, następnych kilka „dyżurują” na przemian. Potem Jonatan wyjeżdża. Przyjeżdża do rodziny, może wreszcie zobaczyć swoich znajomych, ale już po kilku dniach zaczyna czuć się dziwnie „rozdwojony” – bardzo brakuje mu zwierząt, które tak pokochał… Opowiada o nich, ale mimo potwierdzeń Oskara mało kto mu wierzy. Wiele rzeczy, od których odwykł, razi go, popełnia towarzyskie gafy i w końcu, kiedy tylko otrzymuje od Victora e-mail, z przyjemnością wraca kilka dni przed planowanym terminem. Tymczasem w jakieś dziesięć dni po wyjeździe Jonatana do Kimby przybywa Mambo. – Mógłbyś nauczyć mnie języka ludzi? – pyta. – Z przyjemnością – odpowiada Kimba. Zaczyna go uczyć, ale Victor mówi: – To potrwa za długo. Można to chyba będzie zrobić dużo łatwiej i szybciej. – Jak? – dziwi się Kimba. – Za pomocą komputera. Ale nie takiego jak laptop czy przeciętny komputer domowy. – A są inne? – Kimba nic o tym nie wie. – Komputery mogą być najrozmaitszego kształtu, rodzaju i zastosowania. Sam się na tym nie znam, ale opowiem o was mojemu znajomemu. Może zgodzi się z nami współpracować.

47 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Następnego dnia Victor jedzie do miasta. Znajomy, Gordon, jak wszyscy pozostali, nie wierzy i „musi to zobaczyć”. Przyjeżdża z Victorem, ogląda, podziwia i zabiera Kimbę do swojej pracowni. O ile u Jima, na terenie placówki weterynaryjnej, nie ma to większego znaczenia, teraz, w centrum miasta, trzeba bardzo uważać przy wysiadaniu i wsiadaniu z lwem, żeby nie straszyć ludzi. Samochód na chwilę musi zastawić cały chodnik, by Kimba wysiadł wprost do bramy. Dopiero potem kierowca może normalnie zaparkować obok. Potem lew zaczyna mówić do specjalnego sprzężonego z komputerem mikrofonu o wysokiej rozdzielczości, powtarzając to samo w obu językach. Mówi tak dobrych kilka godzin, ale trzeba kilku takich długich i dość męczących dla Kimby „sesji”, zanim komputer zostaje w pełni zaprogramowany na przekłady. Wtedy Victor zabiera Mambo i wraz z Gordonem rozmawiają z nim bez udziału Kimby. – Podoba ci się miasto? – pyta go między innymi Gordon. – Ładne, ale za dużo hałasu, ruchu, i przede wszystkim te potworne wonie! Jak wy możecie w tym wytrzymać? – Mamy znacznie słabszy słuch i przede wszystkim węch, natomiast znacznie lepszy od większości zwierząt wzrok. W porównaniu z ludźmi na przykład lwy są bardzo krótkowzroczne, jak ja – Gordon pokazuje swoje okulary – Jeśli Kimbie się uda, będziemy mogli to produkować i dla was23. Pod koniec rozmowy Gordon pyta: – No i jak ci się to podoba? – wskazuje urządzenie. – Podoba mi się, ale z tym przecież nie da się chodzić po dżungli – odpowiada Mambo, wskazując na przewody, łączące jego słuchawki ze stacjonarnym komputerem. – To tylko początek – zapewnia Gordon – Obiecuję, że skonstruuję ci taki malutki aparacik, translatorek, który będziesz mógł nosić w specjalnej obroży, ale tylko dla ciebie – na więcej nie mam pieniędzy. 23

Zgodnie z konwencją pomijam brak rozróżniania kolorów przez ssaki – poza małpami i ludźmi.

48 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– A co to takiego te… pieniądze? – pyta Mambo. – Nie wiesz? – dziwi się Gordon. – Skąd ma wiedzieć? – odpowiada Victor – W dżungli ich nie ma, a ja nie podejmuję się mu tego wytłumaczyć. Może Kimba zdoła. Potem Victor i Mambo żegnają Gordona, wsiadają ostrożnie do samochodu i wracają. XIV. Ostrzeżenie (następnego dnia). Do dżungli Kimby wjeżdża obcy samochód. Jego kierowca zachowuje się dziwnie. Jedzie powoli, zataczając bezsensowne spirale. Często trąbi, jakby chciał zwierzęta odstraszyć lub na odwrót – zwrócić ich uwagę. Do dachu przywiązał drąg z białym kawałkiem płótna. Ptaki szybko zawiadamiają o tym Kimbę, który idzie tam z Victorem. Lew chowa się w pobliskim gąszczu, a Victor sam podchodzi do gościa. Ten wysiada i zaczynają rozmowę. – Znasz dobrze te okolice? – pyta gość. – Owszem – odpowiada Victor – Nawet trochę tu mieszkam. – Tutaj?! Czekaj, czyżbyś należał do „ludzi Kimby”? – Można to tak określić. A ty kim jesteś? – To na pewno słyszałeś o przygodzie Kimby z myśliwym, którego zaatakowały antylopy. – To ty nim byłeś? – Ja. – No to po co jedziesz? Mścić się? – Wręcz przeciwnie. Pragnę Kimbę przeprosić. – Cooo?! – Victor aż siada na ziemi ze zdumienia. – Tak. Długo myślałem o tym, co on mi wtedy powiedział na pożegnane. A mógł mnie po prostu zagryźć – z czystym sumieniem. Za to mnie zaczęło gryźć sumienie. Źle sypiałem, śniły mi się różne koszmary. I w końcu doszedłem do wniosku,

49 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

że muszę coś dla Kimby zrobić. Nie będę już polował na tak szlachetną istotę. A kiedy wczoraj dowiedziałem się, że moi koledzy szykują tu za tydzień wielką obławę z psami, samochodami i tak dalej – nie mogłem już wytrzymać i postanowiłem go ostrzec. – Dziękuję – głośniej: – Kimba, chodź tu. On do ciebie. Lew wychodzi z ukrycia, ale zaraz rozpoznaje człowieka i waha się. – Może jak się rozbiorę i zobaczy, że nic nie mam, podejdzie – proponuje myśliwy i po chwili jest już w samych slipach. – Chodź, chodź, nie bój się – zachęca Victor. Kimba nieco się zbliża i pyta: – Co ty tu robisz? – Przyjechałem cię przeprosić, podziękować za darowanie życia i ostrzec przed obławą. Kimba podchodzi całkiem blisko, staje na dwóch łapach i podaje przednią. Człowiek ściska ją w milczeniu – te gesty znaczą więcej niż słowa. Tradycyjne zwiedzanie dżungli przez nowo przybyłego zakończone przekąską w restauracji. Łowca jest pod wrażeniem. W końcu mówi do lwa: – Wcześniej już doszedłem do wniosku, że jesteś czymś więcej niż zwierzęciem, ale coś ta- kiego… Dziwny jest ten świat. – Tak – odpowiada Victor – Jeśli ta grupa przetrwa – a zrobię w tym celu wszystko, co możliwe – to już nigdy nie będzie pewności, czy zwierzę nie przerasta cię dobrocią lub inteligencją, a człowiek nie jest bestią. – Mogłoby to was, ludzi, wiele nauczyć – dodaje Kimba – Ale wracając do obławy: czy nie mógłbyś jakoś w niej przeszkodzić? – Zrobię co będę mógł. Niech tylko pomyślę… Zepsuć samochody albo strzelby? Nie dam rady… Już wiem! Kupię ślepe naboje i postaram się zastąpić nimi prawdziwe24. Ale na pewno nie wszystkim. Wy też się przygotujcie.

24

Też niemożliwe – bardzo się różnią od zwykłych. Ale efektowne, a dzieci tego nie wiedzą.

50 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Nie martw się, coś wymyślimy – zapewnia Kimba – A ty weźmiesz udział w obławie? – Obawiam się, że będę musiał. Ale moje naboje na pewno będą ślepe. – No i musisz mieć jakiś wyróżnik, żeby zwierzęta cię nie zaatakowały. Zostaw nam kosmyk włosów, żeby mieć twój zapach – proponuje lew. Łowca obcina kosmyk i umieszcza w podsuniętym przez Victora pudełeczku. Potem Victor proponuje: – A może chcesz w zamian kłak sierści od któregoś ze zwierząt? Po tym zawsze cię rozpoznają, no i staniesz się jakby honorowym członkiem ich społeczności. – Dobrze. Macie tą antylopę, którą wtedy postrzeliłem? – Mamy. To Gonda, żona Bafiego. Zaraz ich zawołam – Kimba odchodzi i po chwili z nimi wraca. Gonda jeszcze nie mówi po ludzku, więc Kimba musi tłumaczyć. Łowca przeprasza ją, a ona oczywiście zgadza się oddać mu kłak. Victor obcina go jej i wręcza łowcy ze słowami: – Teraz jesteś jednym z nas. Żyj i daj żyć innym! – po czym ten żegna się z nimi i odjeżdża. Zwierzętom bardzo się ta ceremonia podoba i jeszcze tego samego dnia powtarzają ją z Victorem, którego „partnerem” zostaje Mambo, następnego dnia z rodziną Brightonów (Ngawa i jej rodzice), potem z Gordonem (znów Mambo) i Jonatanem (Kimba). Powstaje w ten sposób zaczątek przyszłego „katalogu zapachów”. Później ceremonia ta, nieco zmodyfikowana, staje się swoistą inicjacją, „chrztem dżungli”, symbolicznym przyjęciem człowieka do jej społeczności. XV. Obława (następnych kilka dni) Dzięki tak wczesnemu ostrzeżeniu Kimba i jego grupa mogą się odpowiednio przygotować. Victor mailuje do Jonatana, który już na trzeci dzień wraca, zaś Kimba za pomocą „ptasiej poczty” kontaktuje się z Dorishem:

51 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Proszę cię o przyjęcie na parę dni większości moich zwierząt, gdyż u mnie ma być obława. Nie będzie to ciebie nic „kosztowało”, gdyż będziemy mieli własną żywność, proszę tylko o wydzielenie nam kawałka terenu i nietykalność. Zresztą ty sam możesz sobie kogoś zjeść – jestem ci coś winien za uratowanie życia – byle nie Bafiego czy Gondę. Dorish zwołuje „radę zwierząt” – zebranie kilkorga o dużym autorytecie – i one to akceptują, po czym wysyła do Kimby odpowiedź: – Zgadzamy się. I nie zjem ci nikogo. Ty też uratowałeś mi syna, no i jesteś skarbem dla nas wszystkich. Pomógłbym ci nawet w odparciu obławy, ale nie bardzo wiem, jak. W każdym razie jesteśmy do dyspozycji. Kimba prosi również o pomoc „swoich” ludzi, ale Jonatan mówi: – Dopiero w ostateczności. Twoja obrona powinna być jak najbardziej naturalna. Wymyśl coś takiego. I wymyśla. Zwierzęta ryjące wykopują całe „pola” niewielkich dziur, w których człowiek lub pies może łatwo złamać albo zwichnąć sobie nogę, małpy i ptaki zaś gromadzą na drzewach różne kamienie, patyki, większe owoce itp. Potem Kimba idzie do słoni i też prosi je o pomoc. One początkowo nie chcą, ale kiedy ta słonica i słonik, które wtedy uratował z rzezi, popierają go – zgadzają się. Kiedy wraca, poza małpami i ptakami tam już prawie nikogo nie ma: pozostałe zwierzęta odeszły (najmłodsze na grzbietach rodziców lub w samochodach z ludźmi) do Dorisha, od niego zaś przybyły małpy, które zgodziły się wzmocnić jego obronę. Niespodziewający się niczego myśliwi jak zwykle podjeżdżają pod dżunglę, wysiadają, wchodzą do puszczy z psami – i zaczyna się… Co chwilę któryś człowiek lub pies wpada nogą w dziurę, często ją sobie łamiąc lub skręcając. Jęki, przekleństwa, krzyki typu: „Co te cholerne zwierzaki tu porobiły?!”. „Zdrajca”, zawiadomiony przez Victora, też udaje, że skręcił nogę i zawraca, klnąc jak wszyscy. Potem na tych, którzy przeszli, spada istny grad zebranych przez małpy „pocisków”, które wielu kaleczą głowy lub nabijają siniaki i guzy – kilku najcelniej uderzonych traci nawet przytomność i trzeba ich wynieść. W odpowiedzi na to ludzie

52 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

strzelają w górę, lecz z dość miernym powodzeniem, zwłaszcza że wielu ma ślepe naboje: strącają zaledwie kilkanaście martwych lub rannych małp. Wracają – i widzą: większość samochodów zniszczyły im słonie. Oszczędzono, zgodnie z zaleceniem Kimby, mniej więcej tyle, żeby wszyscy – w tym wielu kontuzjowanych – mogli w ścisku powrócić do miasta. No i powracają – nie tylko z niczym, lecz także rozbici i wściekli. Część ma już po tym dość walki z tymi zbyt mądrymi zwierzętami i mówią: – Ja już stąd wyjeżdżam. Gdzie indziej też można polować. Któryś, reprezentujący chyba większość, mówi jednak przez tubę: – Kimba, na razie wygrałeś. Ale my tu za parę miesięcy wrócimy odpowiednio wyposażeni i pokażemy ci! Nie będziesz nas bez końca wodził za nos! Lew to słyszy i jest zupełnie załamany. Zamiast cieszyć się ze zwycięstwa, długo siedzi i patrzy błagalnie w niebo, a potem idzie na grobowiec ojca i rozpaczliwie pyta: – Tato, co ja tu jeszcze mogę zrobić?... I otrzymuje odpowiedź: – Dostaniesz swoją szansę, Kimba. A jak zdołasz ją wykorzystać, to już zależy tylko i wyłącznie od ciebie. Zwierzęta wracają i robią porządki – zakopują doły, sprzątają itp. Zabite małpy zostają oczywiście zjedzone – drapieżniki mają wreszcie okazję przypomnieć sobie smak mięsa. Zwierzęta jednak najpierw zbierają je razem, po czym mówią z czcią: – Oddaliście życie za naszą sprawę i jesteście bohaterami! Teraz was zjemy. Żegnajcie! – chwila milczenia i Kimba daje znak, że można jeść, choć sam konsekwentnie nie spożywa ani kawałka. Ranne opatruje Jim i szybko wracają do zdrowia.

53 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

XVI. Zebranie u Dorisha (następny miesiąc) Tuż po obławie Victor przywozi do dżungli telewizor na akumulatorki. Dla zwierząt jest to ogromna atrakcja. Oczywiście oglądają głównie programy dla dzieci, ale i z nich mogą się dużo dowiedzieć o życiu ludzi. Poprawiają swoją mowę, poszerzają słownictwo, poznają liczby, jednostki czasu, ludzki system wartości – a zarazem mają wielką przyjemność. Nawet Kimba spędza przy ekranie sporo czasu, oglądając także programy na wyższym poziomie. Po niecałym miesiącu TV donosi o odkryciu i planowanej eksploatacji złóż jakiegoś [do wyboru] cennego surowca na terenie tego kraju w okolicy miasta Mandangu. – No, nareszcie łowiectwo przestanie być głównym źródłem dochodów kraju – komentuje z zadowoleniem Kimba, ale Jonatan odpowiada: – Może i nie głównym, ale drugim i tak będzie. Poza tym boję się, że mogą to być tereny Dorisha. – Co?! – woła lew – Musisz to zaraz sprawdzić! Jonatan dzwoni do Gordona. Ten swoimi kanałami sprawdza to i okazuje się, że tereny eksploatacji rzeczywiście obejmują znaczną część dżungli Dorisha i są plany jej zniszczenia. Jonatan i Kimba są przerażeni. – Może ustalimy wszystko na miejscu? – proponuje Gordon – Przy okazji przekażę translatorek Mambo. – Dobrze, ale zamiast mnie pojedzie Victor – odpowiada Jonatan – Wyjaśnicie sprawę i zobaczymy. Ale co zrobimy, jeśli oni naprawdę będą próbowali zniszczyć tamten rejon? – Zwrócimy się do organizacji ekologicznych. Dziś już wielu z nimi się liczy. – Dobrze – zgadza się Jonatan i do Kimby: – Uspokój się. Jeszcze nic straconego. I nie wywołuj tam paniki przez wysyłanie niesprawdzonych informacji. Zawiadom ich tylko, że się tam jutro wybieramy w ważnej sprawie. Kimba tak robi, ale bardzo to przeżywa.

54 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Następnego dnia wraz z Victorem i Gordonem jest u Dorisha. Najpierw Mambo otrzymuje translatorek, wszyty w specjalną obrożę z łatwo dostępnym przyciskiem włączającym, i długo rozmawia „na próbę” z ludźmi, potem Kimba zostaje, a ludzie jadą do Mandangu. Lew przez kilka godzin walczy z chęcią przekazania Dorishowi informacji o zagrożeniu, ale na szczęście wytrzymuje. W końcu ludzie wracają w dużo lepszych humorach. – Ekologowie zrobili swoje – mówi do Kimby Gordon – Dżungla będzie przejmowana etapami, a potem stopniowo odtwarzana. Na pewno wywoła to tutaj spore zamieszanie, ale tragedii nie będzie. Przekaż to Dorishowi. Kimba oddycha z ulgą. Zawiadamia Dorisha i ten zwołuje walne zebranie zwierząt, na którym oczywiście obowiązuje całkowite zawieszenie broni. U Kimby jest to codzienność, gdzie indziej – niezwykła rzadkość. Ptaki po całej dżungli wołają: „Zebranie! Zebranie! Ważne sprawy!”, a drapieżniki natychmiast przerywają polowania, by udać się na nie – w najlepszej zgodzie z niedoszłymi ofiarami! A już chyba po raz pierwszy – Kimbę można pominąć – na takim zebraniu są i ludzie! Kimba ma sporo roboty – musi i dużo tłumaczyć z jednego języka na drugi, i objaśniać zwierzętom nieznane im sprawy, co czasem jest bardzo trudne, gdyż w języku dżungli brakuje odpowiednich pojęć. Ale jakoś udaje mu się przekazać zwierzętom dość dokładny obraz tego, co ma się stać i przekonać je, że mimo to nie ma powodów do paniki. Zaledwie kilkanaście postanawia opuścić te tereny. Dodatkowo Dorish daje się Kimbie przekonać do zasadzenia „mięsnych roślin”. Zebranie przeciąga się do późnej nocy, więc zmęczeni ludzie śpią w samochodzie. Na drugi dzień, ponieważ to blisko, jadą do króla lwów. Kimba przedstawia mu swoich nowych znajomych i znów długo kocha się z Lilą, która postanawia pojechać do niego na stale. Przy królu i tak pozostaje „sekretarka” Mela, a poza tym mogą kontaktować się „ptasią pocztą”. Wracają do Kimby bez przygód, po czym Lila ostro uczy się języka ludzi.

55 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

XVII. Trzęsienie ziemi (kilka tygodni później). Noc. Zwierzęta i Jonatan śpią w dżungli. Nagle młoda gazela budzi się i zaczyna niespokojnie kręcić głową, rozglądając się dookoła. Coś wyraźnie wyczuwa, nie wie, co to takiego. Budzi jedno z najstarszych zwierząt, serwala, a ten, po chwili podobne niespokojnego i niepewnego rozglądania się, mówi: – Wygląda na to, że będzie trzęsienie ziemi, ale nam w dżungli niczym to nie grozi. – A może obudzić Kimbę? – proponuje gazela. – Nie widzę potrzeby – odpowiada serwal. – A ja go jednak obudzę. Kazał nam to robić zawsze, kiedy poczujemy coś niezwykłego. Gazela przebiega ostrożnie między śpiącymi i podchodzi do Kimby. – Kimba, wstawaj. Niedługo będzie trzęsienie ziemi – mówi. Lew natychmiast zrywa się. – Wszyscy wstawać! A ty biegnij ze mną do Jonatana, szybko! – woła i biegną w trójkę z Lilą. Gdy przybywają, Jonatan już siedzi w bungalowie, wyrwany ze snu krzykami i tumultem i pyta: – Co się stało? – Będzie trzęsienie ziemi! Nam tu nic nie grozi, ale co z miastem?! Zawiadom ludzi, szybko!! – Kiedy? – pyta Jonatan. – Za pół godziny – gazela potrafi dzięki telewizji tak dokładnie określić czas. – Jesteście pewni? – Ja jeszcze nic nie czuję – odpowiada Kimba – Ale mogę to mieć słabiej rozwinięte. Wystarczy, że ona i parę innych zwierząt czuje. – Ja też już czuję – wtrąca Lila – Może to być naprawdę silne trzęsienie. Jonatan najpierw dzwoni do Jima. Ten szybko się odzywa – musiał już być na nogach.

56 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Ngawa cię obudziła? – pyta bez wstępów. – Tak. Mówię ci, co ona wyprawia! Wszystkich pobudziła i mówi, żebyśmy wyszli z domu, bo coś się stanie, nie wie jednak, co. A ciebie też obudziły zwierzęta? – Tak. I wiem, co to będzie. Trzęsienie ziemi. – Co?!! – Jim jest przerażony. – Tak. Za pół godziny. Musimy obdzwonić policję, pogotowie, straż pożarną… kogo jeszcze? – Kościoły. Będą bić w dzwony. Ja dzwonię pierwszy, ty po mnie. Zaczynamy od policji – Jim głaszcze serwala – Brawo, Ngawa! Miałaś rację, kochana. Będzie trzęsienie ziemi – łączy się z policją – Tu doktor weterynarii Jim Brighton, Oliverstreet 102. Za pół godziny będzie trzęsienie ziemi. Proszę o wyjechanie z syrenami i obudzenie miasta. – Skąd pan wie? – Wyjaśnienie zabrałoby zbyt wiele czasu. – A jeśli nie będzie? – To aresztujecie mnie za wywołanie paniki. Ale będzie. Po chwili dzwoni Jonatan: – Tu Jonatan [nazwisko]. Mówię z dżungli. Za pół godziny będzie trzęsienie ziemi. Może to potwierdzić Kimba. – Ten lew?! – Ten lew. No, mów, Kimba. – Potwierdzam. Po co ja, zwierzę, miałbym was okłamywać? A zresztą, przyjdę do was ze wszystkimi swoimi zwierzętami i, jeśli będzie, pomożemy w akcji ratunkowej, a jeśli nie, ułożymy się grzecznie i – strzelajcie! Będziecie mieli z nami spokój – stawia wszystko na jedną kartę, ale jest już pewny, gdyż coraz więcej zwierząt to czuje. Taka desperacja robi wrażenie – już wierzą. Następne rozmowy ze szpitalem, strażą pożarną, klasztorem są niemal identyczne. Karetki, wozy strażackie i policyjne zaczynają jeździć po całym mieście, trąbiąc i ogłaszając przez megafony wiadomości

57 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

o trzęsieniu ziemi i zwierzętach, dzwony biją na alarm i wkrótce niemal wszyscy są już na ulicach. Kimba i Lila jadą samochodem z Jonatanem, nad nimi lecą ptaki, pozostałe zwierzęta biegną z tyłu. Kimba też już to czuje, a Lila uskarża się: – Niedobrze mi. Kręci mi się w głowie. I mam nudności. – Nie skarż się. Jedziesz wygodnie, a inni biegną – odpowiada Jonatan – Oni dopiero muszą się czuć! To pewnie w związku z tym trzęsieniem i, gdy już nadejdzie, powinno minąć. Po kilku minutach, kiedy samochód już jest w mieście i przeciska się przez gęstniejący tłum ku centrum, a inne zwierzęta mają do miasta jeszcze kawał drogi – następuje zapowiedziane trzęsienie i znaczna część miasta staje się kupą gruzów. XVIII. Akcja ratunkowa (bezpośrednia kontynuacja). Zaszokowani mieszkańcy miasta przepuszczają do centrum samochód Jonatana z lwami. Jonatan zatrzymuje wóz przed ratuszem, który wyszedł niemal bez szwanku, podobnie np. dom Jima – zniszczeniu uległy głównie bloki mieszkalne. Kimba wysiada i, uprzedzając wylewne podziękowania, mówi: – Na rozmowy przyjdzie czas później. Teraz zajmiemy się akcją ratunkową. Gdzie sztab? – Jaki sztab? – pyta ktoś. – Miejsce, gdzie można byłoby zgłosić swoje potrzeby ratownicze. Z pewnością nie wszyscy opuścili mieszkania – odpowiada Jonatan. – A niby kiedy mieliśmy to zorganizować? – pyta ktoś, ktoś inny mówi: – Może być tutaj. Dobry punkt, centralny, z gigafonem – i ogłasza przez gigafon: – Ci, którzy podejrzewają, że ich bliscy pozostali w domach, proszeni są o zgłoszenie się pod ratusz. I jeszcze raz powtarzam: nie bójcie się zwierząt! To one was uprzedziły i dzięki nim żyjecie.

58 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Tak – dodaje Kimba, podchodząc do gigafonu – Jak widzicie, nie jesteśmy z bajki. I naprawdę chcemy wam pomóc. Zróbcie zwierzętom przejście pod ratusz, a sami zorganizujcie grupy ratownicze i szukajcie ludzi w ruinach. A one pomogą wam swoim węchem, jak również w inny, zgodny z naturą, sposób. Ptaki już są, ale mogą być wykorzystane tylko do sprawdzenia, czy na piętrach na wpół za- walonych domów nie pozostali ludzie. Stopniowo przybywają inne zwierzęta i Jonatan z Kimbą, do których kolejno przyłączają się Victor, Gordon, Jim z Ngawą, a także kilku obcych, wysyłają je w towarzystwie ludzi w różne punkty miasta. Nadchodzą pierwsze zgłoszenia od poszkodowanych. Na przykład pewne młode małżeństwo bawiło się „do białego rana” daleko od domu i nie zdążyli przecisnąć się z powrotem, by wydostać dzieci. Dom częściowo runął, zasypując schody, część, w której były dzieci, raczej ocalała, ale jak się do niej dostać? Chyba tylko po drabinie strażackiej, lecz strażacy są już za- jęci gdzie indziej. Kimba wypytuje szczegółowo: – Ile dzieci, w jakim wieku, które piętro? – Dwoje, dwa i pół i pięć lat, czwarte piętro. – Pomogą wam papuga i małpa. Małżeństwo z wybranymi przez lwa zwierzętami udaje się na miejsce, papuga zagląda i do- nosi: – Na starsze coś spadło [kawałek tynku z sufitu], ranne, ale oboje żyją. Małpa, mniejsza i zwinniejsza od człowieka, wspina się na górę dość łatwo i wynosi dzieci: najpierw starsze, którego rany głowy okazują się powierzchowne, wystarczy je zabandażować, a potem młodsze. Rodzice pięknie jej dziękują. Inne zwierzęta „przewąchują” każdą stertę ruin i przekazują ratownikom informacje: „tu ni- kogo nie ma” (w znacznej większości przypadków), „tu jest martwy”, „tu ranny”, „tu żywy”. W dwu ostatnich wariantach dokładnie określają miejsce, gdzie znajduje się zasypany, co bardzo pomaga. Dzięki temu daje się uniknąć kopania na próżno, można skoncentrować się na kilkunastu punktach.

59 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

W jeszcze innym miejscu siedmioletnia dziewczynka została na drugim piętrze, też schody runęły i nie może zejść. Podchodzi żyrafa i podstawia do okna szyję, po której dziecko zsuwa się jak po zjeżdżalni…25 Oczywiście, że w większości przypadków ludzie sami by pomogli, ale fachowcy-ratownicy są przeważnie zajęci gdzie indziej, a chodzi o czas, gdyż ranni mogliby się wykrwawić, poza tym w parę godzin po pierwszym silnym wstrząsie często następują kolejne, wprawdzie znacznie słabsze, ale mogące zrujnować do reszty uszkodzone domy. W tym wypadku też. Zwierzęta znowu przewidują wstrząs, wprawdzie tym razem zaledwie na kilka minut przed faktem, ale to wystarczy. W ogóle cała akcja ratunkowa z wykorzystaniem zwierząt przebiega tak szybko i sprawnie, że liczba ofiar jest minimalna. Około piątej nad ranem w kilkunastu miejscach trwa jeszcze wykopywanie ludzi spod gruzów, ale rola zwierząt w akcji już się zakończyła i opuszczają miasto, pozostają w nim tylko Kimba i Lila. XIX. Rokowania (niemal bezpośrednia kontynuacja). Para młodych lwów w towarzystwie serwala i „swoich” ludzi wchodzi do sali posiedzeń ratusza, gdzie zebrali się radni i inni ważni mieszkańcy miasta. Wszyscy wstają z miejsc, jedni biją brawo, inni płaczą, ktoś wyciąga nie nabitą (sprawdzone) broń i rzuca ją zwierzętom pod nogi… W szczególnej sytuacji znalazło się kilku obecnych na sali myśliwych: istota, na którą polowali, wielu z nich prawdopodobnie ocaliła życie! Zresztą okoliczności przekraczają wyobrażenia wszystkich: bądź co bądź rozumne zwierzęta uratowały ludzi i coś im się za to należy! Ludzie, którzy jeszcze kilka godzin wcześniej z miejsca by Kimbę zabili, teraz go przepraszają, gotowi dla niego na wszystko. Grupka przechodzi przez salę i wchodzi na podium, gdzie stoi prezydium rady miejskiej. Sam burmistrz, niepewny, jak ma się zachować, wyciąga do Kimby rękę. Ten staje na dwóch łapach i też podaje mu przednią. Omal przy tym nie pada. 25

I tak dalej. Można podać sporo podobnych scen.

60 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Przepraszam – mówi – Ale to ze zmęczenia. – W takim razie powiem tylko krótko: proś, o co chcesz, Kimba, a my postaramy się spełnić twoje życzenia. – Dobrze. Chciałbym to jednak najpierw omówić z moimi ludźmi i z panem. – Proszę bardzo – burmistrz wskazuje drzwi, za którymi znajduje się jego biuro. Wchodzą, rozmawiają może pól godziny, po czym wracają i Victor odczytuje życzenia Kimby, które zresztą w dużej mierze sam opracował – lew nie potrafiłby tego tak wyrazić: 1. Teren Kimby staje się ścisłym rezerwatem, strzeżonym przez mieszane patrole ludzko-zwierzęce, do którego wstęp będzie dozwolony tylko za zgodą Kimby lub Jonatana, w przyszłości być może za specjalną „zapachową” przepustką; 2. Mówiące zwierzęta uzyskują prawo przychodzenia do miasta, kiedy będą chciały, choć na razie niezbyt często – obie strony muszą się do tego przyzwyczaić; 3. Między miastem a dżunglą powstanie rozległy, odpowiednio zagospodarowany, ogrodzony i specjalnie strzeżony „park przyjaźni”, w którym ludzie, głównie turyści, i zwierzęta będą mogli kontaktować się do woli [ten pomysł Victora rozwiązuje stary dylemat Kimby i Jonatana: jak wykorzystać zwierzęta, by miasto miało z nich dochody nie z łowiectwa]. 4. Dżungla Kimby pozostanie w zasadzie samowystarczalna, ale czasem może zajść potrzeba dostarczenia np. mięsa dla drapieżników, translatorów czy lekarstw – miasto ma je zapewnić. Obecni na sali myśliwi natychmiast zgłaszają się do owych patroli. – Czy nie są to życzenia zbyt wygórowane? – Lila nic się na tych sprawach nie zna. – Nie, coś ty! Moglibyście zażądać więcej! Wam się to należy! Wszystko aprobujemy! – wołają ludzie z sali. Dla Kimby jest to szczególny moment: pierwszy, najważniejszy krok na drodze do spełnienia marzeń jego życia. Burmistrz w imieniu miasta, a Jonatan i Victor w

61 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

jego imieniu podpisują dokument. Lew nie może uwierzyć w szczęście, jakie go spotkało, nie jest w stanie wykrztusić słowa, oczy ma pełne łez, z trudem stoi na łapach. – Co ci się stało? – pyta ktoś. – Dajcie mu spokój – odpowiada Jim – Wyobrażacie sobie, co on teraz musi przeżywać?! – Patrzcie, słońce wschodzi – mówi Gordon – Wspaniały symbol nadejścia nowej epoki. Kilku ludzi robi zdjęcia, które obiegną cały świat, jakiś dziennikarz zadaje pytanie Kimbie. Jonatan go spławia: – Nie widzisz, w jakim on jest stanie? Porozmawiaj na razie z Ngawą. Wprawdzie w porównaniu z Kimbą to dziecko, ale zawsze coś: pierwszy wywiad ze zwierzęciem. A za parę dni urządzimy tu całą konferencję. Ngawa zaczyna opowiadać o sobie, o życiu u Kimby i jak „zakochała się” z wzajemnością w Willym, ale Victor mówi: – A my chodźmy, Kimba. A może mamy cię zanieść? Zrobimy to z przyjemnością – dzisiaj będziesz bohaterem całego świata. – Nie, nie trzeba – odpowiada lew i słaniając się opuszcza salę. W samochodzie natychmiast zasypia i nie wie, że to jeszcze nie był koniec sprawy. XX. Rewanż miasta (bezpośrednia kontynuacja). Zwierzęta, oczekujące za miastem, wysłuchują relacji Lili, Jonatana i Victora – i już mają ryknąć radośnie „Wygraliśmy!!!”, gdy dogania ich samochód zastępcy burmistrza. Człowiek wysiada i komunikuje: – Minister łowiectwa już wstał, pewnie go obudzili i chce spalić dżunglę Kimby z jego zwierzętami. Wyśle tu cały oddział wojska ze stolicy. – Idiota! – woła Jonatan – Przecież to może być złota kura! – Tak, ale ten idiota jest niestety u władzy i chce ją zarżnąć – wzdycha wiceburmistrz – Za wszelką cenę pragnie przeszkodzić w rozpowszechnieniu wiadomości o

62 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

naszej umowie. Rozwalił cały nasz system internetowy, ocenzurował prasę i telewizję. Pewnie otoczy miasto. Na szczęście sporo osób w stolicy już o tym zdążyło się dowiedzieć i powstał Komitet Obrony Kimby. Miejmy nadzieję, że nawiążą łączność z prezydentem, a to człowiek światowy, dużo mądrzejszy od tego ograniczonego oszołoma.. – Dobrze, ale co my w tej sytuacji mamy zrobić? – pyta Jonatan – Może zwierzęta powinny pójść do miasta? – Na odwrót – proponuje tamten – To mieszkańcy miasta, kiedy tylko o tym usłyszeli, sami zadeklarowali, że pójdą bronić zwierzęta do dżungli. Kobiety, dzieci… Z nimi przecież nie będą walczyli. Poczekajcie na nich, zaraz przyjadą całą kolumną. Przyjeżdża ponad trzydzieści pełnych autobusów, rzeczywiście głównie kobiety i dzieci, oraz kilka wozów strażackich. Jadą do dżungli stosunkowo powoli ze względu na biegnące zwierzęta, ale kiedy wojsko się zbliża, wszyscy są już na miejscu. Wysiadają i sporo dzieci zaczyna bawić się ze zwierzętami. Żołnierze przyjeżdżają w wozach opancerzonych i widzą… piknik. Rozbawione dzieci, wiele z nich siedzi na grzbietach „dzikich” zwierząt, obok rodzice na trawie z kocami, część je śniadanie… Zaskoczenie jest ogromne, nie wiedzą, co z tym zrobić. Dowódca oddziału komunikuje przez megafon: – Wszyscy mają opuścić to miejsce. Będą tu ćwiczenia wojskowe. – A nas to nie obchodzi – odpowiadają mieszkańcy miasta – Co, nie możemy tu bawić się? I wiemy, jakie to mają być „ćwiczenia”. Chcecie spalić dżunglę wraz ze zwierzętami. Nie dopuścimy do tego. No, chyba że spalicie nas razem z nimi. – Damy wam pół godziny na opuszczenie dżungli, a potem spalimy – upiera się dowódca. – Nikt nie odjedzie – odpowiada wiceburmistrz – Te zwierzęta mówią i uprzedziły nas o trzęsieniu ziemi. Wielu z nas na pewno zawdzięcza im życie. A wy chcecie je zniszczyć! – Więc nie ma tu epidemii? I było tu trzęsienie? – dowódca jest zdumiony.

63 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Nawet o tym im nie mówili! – mruczy Jonatan. – Nie ma – odpowiada Lila, która stoi obok Jonatana z ludzkim dzieckiem na grzbiecie – To wszystko kłamstwo. Jak pan widzi, naprawdę mówimy i uratowaliśmy miasto. – E tam – włącza się do rozmowy córka ministra łowiectwa, która przyjechała tu z dowódcą – Jak podpalę kilka krzaków, wszyscy uciekną. Bierze miotacz ognia, podpala kilka krzaków w niewielkiej odległości od ludzi. Nikt nie ucieka. Po chwili przyjeżdżają wozy strażackie i gaszą ogień. Dowódca jest zaskoczony determinacją ludzi z miasta. Podchodzi do niego wiceburmistrz z egzemplarzem umowy, zawartej ze zwierzętami. Córka ministra wyrywa mu kartkę i drze ją na kawałki. Adiutant dowódcy unieruchamia ją i wyprowadza, krzyczącą – Wiecie, kim jestem?! Gdy mój ojciec się o tym dowie, to wam pokaże! – W tej chwili jest pani po prostu zwykłą histeryczką – odpowiada adiutant. Wice-burmistrz podaje dowódcy drugi egzemplarz ze słowami: – Proszę zwrócić szczególną uwagę na punkt trzeci. To może być przyszłość naszego kraju. Dowódca czyta, po czym, zdumiony, mówi: – Ale nas okłamali! Muszę porozumieć się z prezydentem. Tylko on może odwołać rozkaz ministra. Dzwoni do prezydenta. Tymczasem w stolicy działa już Komitet Obrony Kimby, który organizuje demonstrację pod hasłem „Ręce precz od Kimby”. Minister łowiectwa organizuje przeciw nim siły policyjne i telefon dowódcy przychodzi w samą porę. Prezydent wysłuchuje raportu, odwołuje akcję wojska i porządnie sztorcuje ministra za dezinformację. Ten broni się: – Ależ ja chciałem jak najlepiej dla kraju! – Dla kraju to oni mają lepszy pomysł. Ja nawet nie wiedziałem o istnieniu tych zwierząt i o trzęsieniu ziemi! Zrujnowane miasto wymaga pomocy, a ty myślisz tylko

64 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

o własnym stanowisku i dochodach z niego! Wstyd! Będziemy musieli na to pójść i zobaczymy. Na razie nie waż mi się tknąć Kimby i jego grupy! Potem wraca do rozmowy z dowódcą oddziału. Prosi: – Dajcie mi do telefonu Kimbę. – Nie chcę go budzić – odpowiada Jonatan – On jest zbyt wyczerpany akcją. W każdym razie dziękujemy. Może pan zadzwoni za kilka dni? – podaje numer – Aha, proszę o przywrócenie całej swobody rozmów – i ogłasza: – Koniec. Mamy spokój! Żołnierze odjeżdżają do miasta, gdzie pomogą w odgruzowywaniu, a wszyscy pozostali, za- równo ludzie, jak i zwierzęta, wydają wielki wrzask radości – Wygraliśmy!!! – i padają sobie w „objęcia”. Nikt nie zwraca uwagi, kto z kim się pieści, czy to człowiek, czy zwierzę, a potem wspólnie „tańczą” i bawią się przez kilka godzin. Około południa ludzie wracają do miasta, zwierzęta kładą się spać, a Jonatan siada przed telewizorem i nagrywa reakcje świata. XXI. Światowe echa (popołudnie tego dnia). Kimba budzi się i natychmiast biegnie do telewizora. Siedzi przy nim Jonatan – przy kawie – i zaledwie kilka zwierząt. – Gdzie reszta? – pyta lew. – Śpią – odpowiada Jonatan – Mówię ci, co się tutaj działo! Minister łowiectwa wysłał tu wojsko, żeby spalić dżunglę. – Ale nie spalili? – Kimba rozgląda się dookoła. – Nie. Mieszkańcy miasta nam pomogli. Ryzykowali dla ciebie życiem. Zrewanżowali ci się wspaniale. – Muszę im podziękować. – Zrobisz to przy najbliższej okazji. A potem było tu wielkie wspólne święto. – No, ja myślę! A co na to świat?

65 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Zaraz zobaczysz. Nagrałem ci co ciekawsze kawałki – i Jonatan zaczyna odtwarzanie. Reakcja świata jest różnorodna, choć w większości pozytywna. Z jednej strony pojawienie się rozumnych zwierząt dla wielu jest trudnym do przyjęcia szokiem – plotą coś o tym, że „one nie mogą być naprawdę rozumne”, o „braku duszy” i tak dalej – z drugiej jednak to one uratowały setki, a może i tysiące ludzi… i wybitni humaniści oraz ci, którzy są w stanie pokonać wpojone uprzedzenia i lęk przed nowością, bronią ich. Głos zabierają między innymi ludzie, którzy już się z Kimbą zetknęli: pierwszy właściciel26, „prawie zamrożona” miliarderka, Oskar, Alfred, Martin – jego dotąd niewyświetlany publicznie film o współpracy zwierząt robi wielkie wrażenie – a nawet kilku myśliwych. I wszyscy – nawet myśliwi – wyrażają się o nim z uznaniem. „Zdrajca” opowiada, jak przeszedł na stronę Kimby „…no i widzicie, jak się to opłaciło!” – podkreśla. Inny mówi: „Cóż, walczył z nami, ale nigdy nie wyrządził nam szkody większej, niż był do tego przez nas zmuszany”. Miliarderka i Alfred zgłosili nawet chęć pomocy finansowej, gdyby Kimba jej potrzebował. „Teraz, gdy już się ujawnili, może się im to przydać – mówi Alfred – Kimba nic się na tym nie zna, ale Jonatan go zastąpi. A zasłużył na moją nagrodę w tym samym stopniu, co ja”. – Przyjąć ich ofertę? – pyta Kimba. – Jak chcesz. – Przyjmę. – Dobrze. Założymy specjalne konto. Ja będę nim dysponował, ale bez uzgodnienia z wami nie wydam ani centa. Tylko nie dawaj się nabierać na jakieś „składki na sieroty” czy coś w tym rodzaju. Wierz mi, sporo takich akcji to zwykłe wyłudzenia. – Dobrze. – Obawiam się też, że zaraz zacznie się tu istny najazd reporterów i innych „łowców sensacji”. Każdy płaci tą cenę za sławę, a wy możecie mieć z tym szczegól26

O ile od początku nie był nim Jonatan.

66 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

ny kłopot, gdyż nie jesteście ludźmi. Mogą was nawet w najlepszej intencji zamęczyć wywiadami. – Więc co proponujesz? – Jedną konferencję w ratuszu – i koniec. Tam miasto zapewni nam pełne bezpieczeństwo. – Mamy tam być tylko my dwaj? – Nie, ale kilka zwierząt wystarczy. Ty, Lila, Bafi, Kua… – Ngawa – podpowiada Kimba. – Ta na pewno. I nasza grupka ludzi. A teraz posłuchajmy naszego Wielkiego Łowczego. Po nieudanym zamachu na nas znalazł się dopiero w kropce! Prezydent pewnie niedługo go zwolni. Zobaczysz! Minister łowiectwa jest rzeczywiście w konsternacji, zwłaszcza po kłótni z prezydentem. Z trudem dobiera słowa. W końcu mówi: „Trudno odmówić Kimbie pewnych zasług i jestem gotów objąć go ochroną, ale, ratując zwierzęta, nie zapominajcie o ludziach! Z czego teraz będzie żył kraj?!” – Jak na niego, to już postęp – śmieje się Kimba – Ale że on nie dostrzegł naszego planu! – Inni dostrzegli. O masz: Ekonomista mówi: „Po odbudowie miasta może tam powstać duże centrum turystyczne. Sądzę, że wielu uzna rozmowy z zwierzętami za nie mniejszą atrakcję niż polowanie. Będą to oczywiście zupełnie inni ludzie, często z dziećmi. W tym kontekście pomysł «parku przyjaźni» uważam za znakomity. Miasto i kraj szybko zarobią na tym dużo więcej niż na łowiectwie”. Zwierząt przy telewizorze jest coraz więcej, wszystkie po kolei gratulują Kimbie, aż w końcu ten, z natury skromny, odchodzi w jakiś kąt i rozmyśla. Coś jeszcze mu w tym nie daje spokoju. W końcu idzie na grób ojca, który mówi: – Gratuluję, Kimba! Wykorzystałeś szansę znakomicie. Teraz już ci nie będę potrzebny. Nareszcie mogę odpocząć.

67 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Kimba już wie, co go gryzie, i odpowiada: – Tak, tato. Ale… czyżby to trzęsienie ziemi było specjalnie dla mnie?!! Nie chciałem czegoś takiego!!! – Uspokój się, synu. To nie byłoby w naszej mocy. Trzęsienie miało i tak być, namówiliśmy tylko Wielkiego Ducha, by trochę przesunął jego termin. Zrozum, stało się najlepiej, jak tylko mogło. Gdybyś wtedy już nie żył, nikt by ludzi nie zawiadomił i liczba ofiar byłaby bez porównania większa. Żegnaj! – Dziękuję – Kimba oddycha z ulgą – Żegnaj, tato! – i odchodzi do Lili. O tej rozmowie mówi tylko Jonatanowi, który potwierdza zdanie ojca. Traci swoją ochronną magię, ale o ileż więcej zyskuje… XXII. Konferencja prasowa (następne dwa dni). Do miasta rzeczywiście przybywa wielu reporterów i innych ludzi. Są wśród nich zarówno prawdziwi humaniści, jak i zwykli ciekawscy, a nawet przeciwnicy rozumnych zwierząt. Nie ma gdzie ich zakwaterować, sporo z nich śpi po prostu w bungalowach albo własnych namiotach. Mieszkańcy miasta samorzutnie ustanawiają posterunki kontrolne, dokładnie rewidujące przyjezdnych w poszukiwaniu broni. Jeśli ją znajdują, albo zabraniają wjazdu, albo – jeśli to reporterzy lub znane osobistości – biorą ją na przechowanie. Nawet podejrzane długopisy wy- mieniają na inne. Konferencja zaczyna się o 11.00, ale zwierzęta i ich ludzie są tam już od świtu, zamknięci w innym pokoju. Jej uczestnicy są jeszcze raz rewidowani przy wejściu, sprawdza się nawet kamery. Część się piekli, ale większość rozumie to i aprobuje, zarazem umierając z ciekawości, co zwierzęta im powiedzą. W końcu i one wchodzą na salę drugimi drzwiami od strony podium i… siadają na krzesłach całkiem po ludzku – z wyjątkiem Bafiego. Lila i Ngawa muszą do tego użyć szelek – długo by tak nie wytrzymały. Już to jest sympatycznym gestem. Koło nich siadają „ich” ludzie. Kilka słów wprowadzenia wygłasza Jonatan, po czym głos zabiera Kimba. Lew tak przejmująco opowiada o życiu swoim i swoich towarzyszy, o ich zmaganiach z naturą, z grupą

68 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Bu-bu i przede wszystkim z ludźmi, że potrafi wstrząsnąć sumieniami nawet znacznej części swoich przeciwników. Gdy kończy, wielu ludzi, zarówno na sali, jak i przed telewizorami, po prostu płacze. Kończy: – …I tak oto udało nam się przejść cało przez te wszystkie niebezpieczeństwa, a nawet osiągnąć jako taki poziom życia. Wielu ludzi na mnie polowało – musiałem się bronić. Starałem się zawsze czynić to tak, żeby wyrządzona krzywda była jak najmniejsza, za straty przepraszam, może będę zresztą w stanie je wam wynagrodzić – krzyki z sali: „Nie trzeba!”, „Już je pokryłeś z nawiązką!” – I pragnę gorąco podziękować tym wszystkim, którzy mi pomagali, szczególnie Jonatanowi, bez którego nic bym nie osiągnął. Wielką rolę odegrali też inni moi pomocnicy, choćby myśliwy [imię], któremu dziękuję za ostrzeżenie przed obławą, a także ci wszyscy, którzy po trzęsieniu pojechali z nami do dżungli, ryzykując życiem – krzyki: „Musieliśmy!”, „To był tylko rewanż!” – Ale mam do was gorącą prośbę: pozwólcie nam żyć! Żyć w spokoju – z wami. Właśnie z wami – nie wśród was. Ci, którzy chcą tego, jak Ngawa, mogą nawet wśród was zamieszkać, ale chodzi przede wszystkim o kontakt, o współżycie na pokojowych zasadach. Chociaż wy macie wszystko, my właściwie nic, nie prosimy o nic więcej. Nie zabijajcie nas! Teraz, kiedy macie już roślinne mięso Alfreda, naprawdę już nie musicie, chyba, że dla „sportu”, dla źle pojętej przyjemności. NIE ZABIJAJCIE NAS!!! Zgoda? – Zgoda! – krzyk całej sali i gromkie oklaski. – Brawo, Kimba! – szepcze Victor – Podbiłeś ich. Potem występuje wiceburmistrz miasta. Mówi między innymi: – Nie jest prawdą, że nic nie macie, że nie wniesiecie nic do naszego kontaktu. Gdyby nie wy, nie stałbym już na tym miejscu. Mój pokój został kompletnie zmiażdżony i z pewnością bym tego nie przeżył, podobnie jak wielu innych. Dziękujemy!. W tej sytuacji nasz wyjazd do ciebie i obrona twojej dżungli przed wojskiem były elementarnym obowiązkiem wdzięczności. Poza tym macie coś, co trudno określić, co myśmy dawno zgubili w pogoni za dobrami tego świata – szczere, proste uczucia. Po nim ktoś z przyjezdnych mówi:

69 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Przybyłem tu jako wróg rozumnych zwierząt. Kiedy się ujawniły, moją pierwszą myślą było, żeby natychmiast je wytępić. No, wiecie – z sarkazmem – „tylko ludzie mogą być rozumni”, „korona stworzenia” i tak dalej. Ale po tym, co tu usłyszałem, nie byłbym już w stanie tego uczynić. Jeśli on, urodzony drapieżnik, zdołał opanować swoje instynkty, a potem w tych warunkach tak wspaniale ich zorganizować, to… to my powinniśmy się zapaść głęboko pod ziemię ze wstydu. Zaczyna się dyskusja. Ludzie pytają zwierzęta, głównie Kimbę, o różne rzeczy, te odpowiadają – jeśli potrafią. Czasem muszą je w tym wyręczać towarzyszący im ludzie. Jednak Kimba też czasami potrafi dać celną odpowiedź, na przykład: – Jak to właściwie jest: być lwem? – A jak to jest: być człowiekiem? Nigdy tego nie poznam i żadne tłumaczenie mi tego nie ma sensu. Albo: – A gdyby trzęsienia nie było, naprawdę pozwolilibyście się zabić? – Tak. Obiecałem i musiałbym dotrzymać. Ja też ZAWSZE dotrzymuję słowa. Konferencja trwa dobrych kilka godzin, po czym Jim zabiera Ngawę, a reszta zwierząt zostaje z zachowaniem wszelkich środków ostrożności przewieziona z powrotem do dżungli. XXIII. Blaski i cienie sławy (następnych parę miesięcy). Konferencja prasowa Kimby znowu odbija się szerokim echem na całym świecie. Szczególne wrażenie wywołuje ten końcowy „krzyk rozpaczy”: „NIE ZABIJAJCIE NAS!”. Lew staje się „oczkiem w głowie” całego kraju i większości opinii świata. Otrzymuje bardzo dużo przesyłek z całego świata, tak, że ludzie nie mają kiedy mu ich czytać – większość jest zresztą w obcych językach (z adresem nie ma kłopotu, wystarczy „Kimba, biały lew” i miasto lub państwo – wiadomo, o kogo chodzi). Wielu ludzi chciałoby z nim porozmawiać, ale Jonatan, Victor i niewielka grupa szczególnie zaufanych mieszkańców miasta mało kogo do niego dopuszczają. Część przy-

70 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

byszów nie zostaje w ogóle wpuszczona do dżungli, a większość musi się zadowolić rozmowami z innymi zwierzętami. Jest jednak sporo takich, którym po prostu nie da się odmówić, jak choćby prezydent kraju, który po paru dniach dzwoni do Jonatana i rozmawia z Kimbą. Wypytuje lwa o jego sprawy, po czym mówi: – Ten twój pomysł z parkiem był naprawdę znakomity! – Bardziej Victora niż mój – odpowiada skromnie Kimba – Ja tylko chciałem, żebyśmy byli użyteczni dla kraju w innym charakterze niż jako zwierzyna łowna. Już od dawna głowiliśmy się nad tym z Jonatanem i nie mogliśmy nic wymyślić. A on nam to wtedy podsunął. – Potrzebuję takich ludzi. Właśnie wydałem dekret o likwidacji ministerstwa łowiectwa… – Ooo! – Kimba jest zachwycony. – …a w jego miejsce powołuję Ministerstwo Turystyki i Ochrony Zwierząt… – Ooo! – …i potrzebowałbym kogoś, może być i od ciebie, kto znałby się na tych sprawach. – Na ministra? – Może nie zaraz na ministra. Minister nie musi się na tym aż tak dobrze znać. Raczej na wiceministra do spraw stosunków z wami… czy jak tam to będzie się nazywało. Zasięgnąłem już informacji o twoich ludzkich znajomych i sądzę, że Victor, przy swoim wykształceniu, praktyce urzędniczej i innych cechach nadawałby się do tego. – Pojechał z Lilą do króla złożyć mu pełny raport. Porozmawiamy z nim, jak wrócą.. – Dobrze. Zawiadomcie mojego sekretarza. Daj jeszcze na chwilę Jonatana. Do widzenia. – Żyj i daj żyć innym! – Piękne pozdrowienie – prezydent jeszcze trochę rozmawia z Jonatanem.

71 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Gdy po paru godzinach Victor wraca, jest zaskoczony, ale zgadza się i po kilku dniach wyjeżdża do stolicy, gdzie obejmuje stanowisko. Szczególnie Kimba lubi korespondencję od dzieci, czasem dyktuje ludziom odpowiedzi. Bywa, że towarzyszą jej przekazy pieniężne, przeważnie na symboliczne kwoty, ale „ziarnko do ziarnka...” i zupełnie mimowolnie lew staje się chyba najbogatszym mieszkańcem kraju, zresztą głównie dzięki tej miliarderce i Alfredowi. Poza drobnymi wydatkami typu leczenia zwierząt u Jima na razie zamawia zresztą – a właściwie Jonatan w jego imieniu – tylko kilka specjalnych samochodów terenowych do jak najwygodniejszego przewozu zwierząt. Od Alfreda otrzymuje także list, w którym ten donosi, że po wystąpieniu Kimby tak wzrósł popyt na jego „roślinne mięso”, że z trudem udaje się nadążyć z produkcją. Buduje się nowe zakłady, tworzy plantacje „mięsnych roślin” i tak dalej. Dzieje się to oczywiście kosztem tradycyjnej hodowli, której zwolennicy mają o to do Kimby pretensje. Wraz z innymi anty-zwierzęcymi fanatykami wysyłają mu listy z inwektywami, pogróżkami – tych nikt mu nie czyta – a nawet bombami, te ostatnie jednak są wykrywane przez dysponującą odpowiednim sprzętem pocztę. Są też podejmowane próby przedarcia się do jego dżungli, ale zapobiega im dobrze zorganizowany system obronny. Najpierw ostrzegają ptaki, potem mniejsze grupy zatrzymują uzbrojeni strażnicy, przeważnie dawni myśliwi, których uratował przed trzęsieniem – choć do przelewu krwi dochodzi raczej rzadko – czasem wspólnie ze zwierzętami, a bywa i tak, że do radzenia sobie z większymi grupami trzeba wzywać miejscowy garnizon wojskowy. Rezerwat Kimby jest więc jako tako bezpieczny, ale on sam ma wiele zupełnie nowych zajęć, które mimo pomocy Jonatana, a w mniejszym stopniu także Lili i innych zwierząt, bardzo go wyczerpują. Odbudowa miasta postępuje szybko, zwierzęta Kimby chętnie by w niej pomogły, ale nie bardzo mają jak. Chodzą tam jednak coraz śmielej, nawiązują z ludźmi przyjaźnie i znajomości, kilka zaczyna myśleć o zamieszkaniu z ludźmi na stale.

72 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

XXIV. Lwy w mieście (około trzech miesięcy po trzęsieniu). Jonatan otrzymuje pierwszy z zamówionych samochodów, podobny trochę do minibusu, większego od Forda Robura, ale mniejszego od Autosana, złożony z ludzkiej, dwuosobowej szoferki oraz skrzyni do przewozu zwierząt, z jak najwygodniejszymi miejscami dla nich. Bez trudu mogą się tam zmieścić cztery lwy, jest też miejsce na dachu, za specjalną barierką. Innych zwierząt więcej albo mniej, w zależności od wielkości. Dla żyraf i paru innych gatunków będą odmienne pojazdy, np. bez dachu. Kimba może wreszcie zrealizować myśl, tkwiącą w jego głowie od czasu narady lwów po operacji króla: wyprawę z kilkoma innymi lwami do miasta. Już następnego dnia jedzie z Lilą do króla, który sporo wie o ich sprawach, nie tylko z częstych wizyt swojej siostrzenicy – Kimba nie ma na nie czasu – lecz także z „ptasiej poczty”. Zaglądają po drodze do Dorisha i Mambo. Opowiadają im wszystko i Kimba nawet nie musi pytać Mambo, czy chce wziąć udział w wyprawie – on sam to proponuje. Pokazuje Kimbie swoje zasiewy „mięsnych roślin” i mówi: – Za parę miesięcy, kiedy to dojrzeje, natychmiast przestanę polować i chciałbym cię prosić o pomoc w utworzeniu takiej samej restauracji jak u ciebie. – My stworzyliśmy ją prawie sami, z naprawdę minimalną pomocą Jonatana, ale u ciebie do tak zgodnej współpracy nieprędko dojdzie, więc ci pomożemy – odpowiada Kimba. Mambo jedzie z nimi do króla. Ten, po wysłuchaniu relacji Kimby „z pierwszej ręki”, proponuje: – Może i ja pojadę z wami do miasta? – Ależ nie, to jeszcze zbyt ryzykowne – odpowiada Kimba – Ty może następnym razem. A teraz pojadę ja, Mambo i dwa stare lwy z okolicy. Jeśli któryś zginie, nie będzie dużej straty. – A Lila?

73 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Pojedzie z nami, ale nie pójdzie – odpowiada Jonatan – Jeśli nastąpi najgorsze, wróci tu. – Dobrze. Król wzywa kilka starych lwów i dwa z nich się zgadzają. Jonatan zakłada im przygotowane translatorski, podwozi wszystkich i wypuszcza na obrzeżach miasta. Kimba w tym momencie jest już właściwie jednym wielkim kłębkiem nerwów i Jonatan, widząc to, proponuje: – Może by to odłożyć? – Nie. Po co mam drugi raz przeżywać to samo? – Też racja. No, idźcie! Wchodzą – i nic się nie dzieje. Kimba wymienia z ludźmi pozdrowienia i idą coraz dalej. W pewnym momencie widzą przed sobą szarpaninę i pada strzał; na szczęście ktoś podbija rewolwer zamachowca i kula tylko ociera jakiejś nastolatce skórę na nodze. – Nie atakujcie!!! – krzyczy Kimba – Im o to właśnie chodzi! Tu jesteście bez szans! – Wiem – odpowiada spokojnie Mambo, co rozładowuje sytuację. Stare lwy, które już prężyły się do skoku, nagle się rozluźniają. – Przepraszamy – mówi jakiś policjant – Nie dopilnowaliśmy. Ale już go aresztowaliśmy. Możecie iść dalej. Idą. Kimba dziękuje Mambo za opanowanie. Dochodzą do ratusza, zamieniają kilka słów z kimś z rady miejskiej – ważna jest nie treść tej rozmowy, tylko fakt, że w ogóle do niej dochodzi – i wracają. Pod koniec drogi powrotnej Kimba słabnie, zostaje z tyłu, wlecze się chyba tylko siłą woli i kilkanaście metrów od samochodu Jonatana pada nieprzytomny. – Co ci się stało?! – wołają Jonatan i Lila, biegnąc do niego. Brak odpowiedzi. Jonatan przykłada ucho do piersi Kimby – serce lwa wali jak szalone.

74 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Musicie sami wrócić – komunikuje zwierzętom, wraca do samochodu, nieco go cofa, po czym podnosi lwa wspólnie z jakimś przypadkowym świadkiem i wnoszą go do pojazdu. Stare lwy natychmiast biegną do dżungli, Mambo i Lila zaś jadą z Jonatanem do Jima. Ten bada Kimbę i okazuje się, że lew jest ciężko chory na serce. Złożyły się na to przemęczenie i przebyty stres – gdyby komukolwiek coś się stało, postawiłoby to pod wielkim znakiem zapytania wszystkie jego plany. – Przeżyje?! – pytają z niepokojem Jima wszyscy troje. – Raczej tak, ale nieprędko do was wróci – odpowiada weterynarz. – Mogę przy nim zostać? – prosi Lila. Jim po chwili namysłu zgadza się. Robi lwu jakiś zastrzyk nasercowy i wspólnie z Jonatanem przenosi go do domu, po czym Lila kładzie się przy nim, a Jonatan wraca z Mambo do dżungli. Przez parę dni prasa, zwłaszcza lokalna, więcej uwagi poświęca stanowi Kimby niż polityce czy innym sprawom. Na szczęście się poprawia. XXV. Choroba Kimby (następnych sześć tygodni). Kimba odzyskuje przytomność dopiero na trzeci dzień nad ranem, kiedy jest jeszcze ciemno. Koło niego leży Lila, która natychmiast biegnie po Jima. Wyrywa go z łóżka: – Obudził się. Wstawaj. Jim w piżamie idzie do Kimby. Lew jest tak słaby, że ciężko mu się w ogóle ruszać. Tradycyjna rozmowa lekarza z pacjentem: – Jak się czujesz? – Kiepsko. Co to było? – Serce. O mało nie dostałeś zawału. Poleżysz u mnie co najmniej miesiąc. – Miesiąc?! A tam, w dżungli…

75 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– W dżungli jest Jonatan, poza tym nie ma już wielkiego zagrożenia. Leż i kuruj się. No i leży, a Lila i Ngawa pilnują go, żeby się nie wyrywał. Czasem ptaki lub inne zwierzęta przynoszą mu z dżungli wiadomości – Jonatan, Bafi, Kua i…Mambo zastępują go tam całkiem nieźle. A on leży, dużo ogląda TV, ale się i nudzi. Po tygodniu, kiedy może już się jako tako ruszać, postanawia nauczyć się czytać. Z pomocą ludzi i komputera opanowuje to bardzo szybko, a z nim także Lila (Ngawa znacznie później). Zaczynają dużo czytać, a nad doborem książek dla nich czuwają Jim i Mary. Jedną z pierwszych jego poważniejszych lektur jest „Księga dżungli” Kiplinga. Dla niego to książka szczególna i bardzo mu się podoba. Postanawia przejąć z niej hasło: ”Ja i ty jesteśmy jednej krwi!” i wykorzystywać je przy co uroczystszych okazjach wraz z pasującym do niego idealnie odzewem „Żyj i daj żyć innym”. Później jego zwierzęta często tak właśnie się witają. Raz Jim przychodzi, zastaje oboje pogrążonych w lekturze i żartuje: – Oho, młoda para się uczy. – Jesteśmy jeszcze za młodzi na formalne małżeństwo – odpowiadają. – A właśnie. Ciekaw jestem, jakie są u was w tym zakresie zwyczaje?? Lwy powtarzają to, co król wtedy przekazał Jonatanowi i pytają o zwyczaje ludzi. Jim opowiada, po czym Lila mówi: – Po odjęciu od naszych zwyczajów krwi i biegu nawet dość podobnie. My jednak nic nie upolujemy, więc musimy wymyślić tu coś nowego. – Moglibyśmy wam wprawdzie dostarczyć jakieś dopiero co zabite zwierzę, ale to już nie będzie to samo – zgadza się Jim – A tak w ogóle, to poprzerywaliście wszelkie łańcuchy walki o byt, zawarliście pokój z ludźmi i co teraz powstrzyma was przed rozmnażaniem się na całego?! Zastanów się, Kimba! Na razie niczym to wam jeszcze nie grozi, ale co będzie dalej? A kiedy twoje prawa – w co chciałbym wierzyć – zapanują na całym świecie? Czy zwierzęta poddadzą się dobrowolnie ograniczeniom w rozmnażaniu? My sami mamy przecież z tym kłopoty.

76 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Będą musiały – odpowiada Kimba – Z początku będę chyba część młodych oddawał ludziom… – Do ZOO?! Zwariowałeś?! – przerywa Lila. – Nie, do domów. Sądzę, że wielu ludzi będzie chciało mieć przy sobie takie rozumne zwierzę. Będzie to oczywiście wymagało zgody jego lub rodziców, a także stworzenia im wśród ludzi warunków zbliżonych do ludzkich. Nie wiem tylko, jak to kontrolować. – Są sposoby – zapewnia Jim – Na przykład będą musieli składać na nie podania ze wszystkimi danymi o sobie – prawdziwość jest do sprawdzenia – pomieszkać trochę u ciebie, a może i zapłacić wysoką cenę. Od tego ostatniego będą oczywiście wyjątki. – To jest myśl – zgadza się Lila – A później? – Nie wiem. Może ostre przepisy aż do przymusowej sterylizacji po pierwszym miocie? A może sama natura to ograniczy, kiedy nie będzie zagrożenia? – odpowiada Jim. Dopiero po sześciu tygodniach Kimba może opuścić dom Jima i wrócić do dżungli. Miasto zostało już częściowo odbudowane, są też gotowe plany parku i przyległej do niego dzielnicy turystyczno-rozrywkowej. Kimba ogląda makietę i ludzie pytają go – Jak ci się to podoba? – Bardzo. – A może chciałbyś coś zmienić? – Nie wiem. Nie znam się na tym. Biegnie do dżungli, gdzie jednak czuje się najlepiej i mówi: – Tu jest mój dom. Dla zwierząt jego powrót jest wielkim świętem. Jonatan ustala mu „godziny pracy”, żeby się nie przemęczał.

77 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

XXVI. Rewolucja u Dorisha (następnych kilka tygodni). Następnego dnia po powrocie Kimby odchodzi Mambo, który – ze zmiennym powodzeniem – zastępował go podczas choroby. Przy sposobności nabrał pewnego doświadczenia w kontaktach z ludźmi i na odchodnym prosi Jonatana: – Pomóż mi w nawiązaniu kontaktu z ludźmi z Mandangu. – Dobrze – zgadza się Jonatan i wypytuje mieszkańców miasta, czy nie znają tam kogoś. Niektórzy znają, zapraszają tamtych. Jonatan zawiera z nimi znajomość, część z nich zabiera do dżungli, wraz z Kimbą pokazują, co trzeba i proszą, żeby wybrali się z nimi do Dorisha i Mambo. Czworo z nich, w tym młode, jeszcze bezdzietne małżeństwo, zgadza się – pod wrażeniem tego, co widzieli, jak również wspomnień z konferencji prasowej Kimby. Lew prosi też, żeby spróbowali przekonać decydentów, żeby – przynajmniej na razie – nie kopali na tych terenach. – Zacznijcie po prostu z drugiej strony – prosi – Złoże wam nie ucieknie, a zwierzęta będą miały spokój. Kiedy tu powstanie park, a tam Mambo – mam nadzieję – stworzy coś podobnego do tego, co ja tu mam, podejmiecie decyzję, co bardziej się wam opłaca. A może w dalszej przyszłości uda się pogodzić jedno z drugim? Goście zgadzają się i obiecują przekonać innych. W kilkanaście dni później kilkoro zwierząt uczestniczy w małej, ale transmitowanej przez lokalną TV, uroczystości symbolicznego rozpoczęcia budowy parku. Poproszony o krótką wypowiedź Kimba mówi: – Dzisiejsza mała uroczystość to zapowiedź naszej wielkiej współpracy. Po raz pierwszy ludzie i zwierzęta będą uczestniczyli w czymś na równych prawach. Nie macie pojęcia, jakie to dla mnie szczęście. Wy zbudujecie park, a my pomożemy wam w jego obsłudze. Wszyscy jesteśmy jednej krwi! – Żyj i daj żyć innym! – odpowiadają chórem zebrani, zarówno ludzie, jak zwierzęta.

78 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Po dalszych paru tygodniach Kimba otrzymuje od Mambo wiadomość o dojrzeniu „mięsnych roślin”. Umówili się wcześniej, że wtedy odbędzie się podwójna uroczystość: „degustacja” i „pierwszy kontakt”. Jonatan z Kimbą i Lilą wstają tego dnia wcześniej i jadą do Mandangu. W umówionym miejscu spotykają się z czwórką ludzi, którzy jadą za nimi drugim samochodem. Na skraju dżungli Jonatan daje sygnał klaksonem, przybiega Mambo, wsiada do jego samochodu i jadą dalej. Później Mambo zatrzymuje samochody i około kilometra wszyscy idą piechotą. Na polanie zebrały się już prawie wszystkie zwierzęta Dorisha. Rodzice Mambo otrzymują translatory i witają się z ludźmi, którzy są pod wrażeniem. Zaczyna się zebranie. Kimba i Mambo opowiadają o wszystkim, co działo się po poprzednim zebraniu i teraz zwierzęta są pod wrażeniem. – …Przyprowadziłem tu ludzi z Mandangu na pierwszy wstępny kontakt – kończy Kimba – Zdaję sobie sprawę, że nieprędko będzie tu tak jak u mnie, że dzieli nas olbrzymi gąszcz uprzedzeń, którego nie da się od razu wyciąć. Ale po gałązce, po gałązce – i przebijemy się. Żeby jednak tego dokonać, musicie nauczyć się zgodnej współpracy na co dzień, co wymaga między innymi rezygnacji z polowań. Posadziliśmy wam nowe rośliny, doskonale zastępujące mięso i od dziś możecie na nie przechodzić. – Ja pierwszy – mówi Mambo – Obiecuję już nigdy nie polować! A wy kosztujcie i niech każdy poda swoją decyzję – po degustacji Mambo popiera około połowy drapieżników. – Mało! – kręci głową Kimba. – Moim zdaniem bardzo dużo – zaprzecza Jonatan – Nie spodziewałem się aż tylu chętnych. Przecież to rewolucja! Ale przy takim prawie równym podziale będą mieli kłopoty.27 – Poradzimy sobie – odpowiada Mambo – Prosimy tylko o kilka niewielkich „stref bezpieczeństwa”: pola, przyszły warzywniak, okolice przyszłej restauracji i

27

Byłby to ciekawy wątek, lecz chyba zbyt skomplikowany.

79 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

jeszcze parę. Obiecuję, że nie dopuścimy do zbytniego gromadzenia się tam potencjalnych ofiar. A po zorganizowaniu wszystkiego reszta się przyzwyczai. – Bardzo dobrze to wymyśliłeś, synu – chwali Dorish – Ja na razie będę jeszcze polował, ale obiecuję, że jeśli sobie poradzicie, przyłączę się do was. – I ja też – zapewnia wielu z tych, którzy się nie przyłączyli. – W takim razie koniec zebrania – ogłasza Dorish i wszyscy się rozchodzą. – Aha, a my możemy prosić o translatorki? – pytają ludzie – Wprawdzie te lwy je mają, ale nie mogą cały czas być przy nas, a my chyba nigdy nie opanujemy ich języka. Jak ci się to udało, Jonatanie? – On mnie nauczył – Jonatan wskazuje Kimbę – Ale to trwało bardzo długo i jeszcze nie wszystko umiem. A translatorki, oczywiście, dostaniecie. Do widzenia! – rozjeżdżają się. XXVII. Powrót Sungi (tego samego dnia i parę następnych dni). Po wizycie u Dorisha Jonatan z Kimbą jadą do króla. Ten dawno chciałby Kimbę odwiedzić, ale „…już nie to zdrowie”. Zabierają go samochodem i podziwia osiągnięcia Kimby. Po obejrzeniu jego dżungli wybierają się z nim do miasta, gdzie ludzie, dowiedziawszy się, że jest on królem lwów, „koronują” go symboliczną koroną z pomalowanej na złoto tektury. Śmiechu jest przy tym co niemiara. Następne wygłasza krótką przemowę: – Dawno temu ludzie zabrali mi rodzinę, obiecałem im zemstę, ale cóż mogliśmy zrobić? Nigdy nie przypuszczałem, że kiedyś znajdę się wśród nich jako wolne i niezależne zwierzę, rozmawiające z nimi na równych prawach. Dziękuję wszystkim, którzy przyczynili się do naszego kontaktu, a zwłaszcza Kimbie i Jonatanowi. Wszyscy jesteśmy jednej krwi – jak to mówi Kimba. – Żyj i daj żyć innym! – odpowiadają zebrani.

80 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Zabrali ci rodzinę?! – Kimba nic o tym nie wiedział – A może spróbujemy ich odzyskać? – Jak? – pyta król. – Jeszcze nie wiem – przyznaje biały lew. – Masz ci los! – mówi Jonatan – Celowo mu o tym nie mówiłem, a teraz… – Dlaczego? – Kimba ma pretensje. – Nie chciałem zawracać ci głowy jeszcze jedną sprawą nie do rozwiązania. – Kiedyś ten kontakt też wydawał się nie do pomyślenia – ripostuje Kimba. – Wiem, ale zrozum, Kimba, że oni są na pewno rozproszeni po całym świecie i mogą być w ZOO, w cyrkach – wszędzie. Poza tym z dziećmi nie da się już nic zrobić. Nikogo nie rozpoznają, nie będą nic umiały, po prostu nie przystosują się. – To przynajmniej żonę – ustępuje Kimba. – Chwileczkę – włącza się do rozmowy ktoś obcy – Ile było dzieci? – Czworo. Syn i trzy córki – odpowiada król. – Cenna rodzinka. Takie zwykle trafiają do ZOO. Gdybyśmy wiedzieli, gdzie i kiedy to było, to rzecz byłaby do ustalenia. Nie ma aż tak wielu ogrodów zoologicznych zajmujących się dystrybucją lwów i prowadzą szczegółową dokumentację. – Gdzie – to on wie i mógłby nam pokazać, ale jak określić, kiedy? – pyta Jonatan – Zwierzęta nie znają lat. – A może i to udałoby się ustalić? Który to był miot? – Drugi – odpowiada król. – Zaraz po wykarmieniu pierwszego? – Tak. Minęło zaledwie kilka księżyców. – A ożeniłeś się zaraz po osiągnięciu dojrzałości? – Tak. I Sunga zaraz zaszła w ciążę. – To już coś. Teraz tylko ustalić jego wiek. – A jak to zrobić? – pyta Kimba. – Poddać go dokładnym badaniom. Jonatan dzwoni z komórki do Jima. Ten mówi:

81 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– To da się zrobić, ale nie u mnie. Nie mam odpowiedniej aparatury. – A gdzie? – Na wyższej uczelni, w stolicy. Pojadę tam z wami. Jadą, wieczorem wracają, a na drugi dzień otrzymują odpowiedź, określającą wiek króla z dokładnością do około roku. Teraz można już łatwo obliczyć, że było to w roku takim a takim lub następnym. Potem prowadzeni przez króla jadą na miejsce, gdzie to było, wracają i pytają ogrody zoologiczne, prowadzące dystrybucję lwów – ich listę dostają od Victora – czy w tym czasie z tego rejonu nie dostały takiej rodzinki. Dostał ją ogród w Hamburgu, skąd lwica trafiła do Wrocławia, gdzie jest do dzisiaj. Victor każe ją jak najszybciej sprowadzić. Polacy początkowo nie chcą, ale kiedy prosi ich o to osobiście przez sieć połączeń wideo Kimba, ustępują. We czwórkę z Jonatanem i królem odbierają ją w stolicy. Lwy próbują z nią rozmawiać, ale ona, po tylu latach spędzonych w klatce, nic nie pamięta, nie mówi i nawet prawie nic nie rozumie. Wiozą ją na miejsce wzięcia – i, gdy podjeżdżają, widać, że stopniowo zaczyna coś sobie przypominać. W końcu król pokazuje jej dokładnie, gdzie wtedy mieli gniazdko – na szczęście w okolicy prawie nic się nie zmieniło – i poznaje go. – [Imię króla], to ty?! – woła. – Tak, Sunga, to ja – odpowiada uszczęśliwiony król i do Kimby i Jonatana: – Nie wiem doprawdy, jak wam dziękować. – Nie dziękuj. Spróbuj pójść moją drogą. Pomożemy ci – odpowiada Kimba i odjeżdża z Jonatanem, zostawiając obojgu trochę „mięsnych roślin”. Ci, zostawszy sami, długo się kochają. Na drugi dzień Jonatan odwozi ich z powrotem do królewskiej „rezydencji”. XXVIII. Przygoda z lamparcicą (następnych kilka miesięcy). Do Kimby – wyraźnie większego niż poprzednio – przybywa pojedynczo kilka lwów po nasiona „mięsnych roślin”. Opór tamtych dżungli jest wprawdzie zbyt silny

82 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

na daleko idące reformy, traktują to jednak jako początek. U tych, którzy je wysiali zaraz po pojedynku Dorisha z Bu-bu one już dojrzały i nastąpiło pewne złagodzenie drapieżnictwa. Najdalej zaszła dżungla Dorisha – Mambo dobrze sobie radzi i po paru miesiącach przyłącza się do niego także on sam z częścią pozostałych. Kilku ludzi z Mandangu pomaga im urządzić prawie wszystko jak u Kimby, załatwiają im też dostawy bezwartościowych części zabijanych zwierząt oraz ścierw martwych psów, kotów itp. – im to smakuje. U króla idzie trudniej, ale też coś niecoś osiąga. Budowa parku postępuje, choć do końca jeszcze daleko. Do miasta przybywa grupa bogatych turystów i żądają koniecznie wycieczki w dżunglę. Kimba zgadza się, choć niechętnie, i umawiają się na następny dzień. Dowiaduje się o tym jakiś przeciwnik rozumnych zwierząt, mieszkający od niedawna w okolicy i czyhający na taką okazję. Trzyma na swojej farmie odpowiednio karmioną lamparcicę, wieczorem i następnego ranka w ogóle nic jej nie daje, a potem wiezie w klatce do dżungli. Na posterunku kontrolnym mówi: – Widzicie, mam lamparta. Chciałbym go Kimbie podarować. Mam nadzieję, że mu się przyda – i przepuszczają go. Jakieś 200-300 metrów od wycieczki otwiera klatkę, wypuszcza lamparcicę i natychmiast zawraca. Ta biegnie i rzuca się na ludzi, ale będący akurat najbliżej Bafi skacze, przecinając jej drogę i ryzykując własnym życiem. Zderzają się w powietrzu i padają: ona nieprzytomna, on ze złamaną łapą. Ludzie są tak zaskoczeni, że dopiero po dłuższej chwili zaczynają się ruszać, zwierzęta reagują szybciej. Kimba każe ptakom rozejrzeć się i zatrzymać ewidentnych ludzkich sprawców: ktoś musiał lamparta przywieźć, gdyby sam przybył, ktoś by go wcześniej uprzedził. Ptaki, widząc odjeżdżający samochód, lecą do niego i zaczynają kotłować się przed nim, zasłaniając kierowcy widoczność i zmuszając go do zatrzymania się. Tymczasem Bafi wstaje, nie jest jednak w stanie oprzeć się na złamanej łapie, a ludzie otrząsają się z szoku. Większość chce lamparta zabić, ale Kimba krzyczy: – Nie! To nie jej wina, to zamach ludzi! Zwiążcie ją i zanieście do restauracji.

83 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Kilku to robi, zostawiając ją tam z Kimbą i małpą-kelnerką, inni, poinformowani przez wracającą papugę, biegną z częścią zwierząt zatrzymać zamachowca, a jeszcze ktoś biegnie do samochodów, przyjeżdża jednym z nich i odwozi Bafiego, okrzykniętego bohaterem dnia, do Jima. Małpa polewa wodą głowę lamparcicy, ta przytomnieje i Kimba pyta: – Dlaczego rzuciłaś się na ludzi? – Byłam głodna. – Masz – podsuwa jej drewniany „talerz” z „mięsnymi roślinami”. Widząc jej zdumienie dodaje – Ja jem to samo – i je z innego talerza. Zjada, początkowo niechętnie, potem zaczyna jej jakby smakować i lew pyta: – Chcesz jeszcze? – Tak. Małpa chce jej dołożyć i… omal nie zostaje przez nią capnięta. – Dlaczego to robisz? – pyta Kimba. – Bo to jeszcze lepsze – odpowiada lamparcica z rozbrajającą szczerością. – Karmili ciebie małpami? – domyśla się lew. – Tak. I ludźmi. – Żywymi?! – krzyczy lew ze zgrozą. – Małpami przeważnie tak, ludźmi nigdy. – Uff! – Kimba oddycha z ulgą. Idzie do Jonatana i pyta: – Co z nią zrobić? Karmili ją małpami i zwłokami ludzi. Jonatan bierze pistolet z nabojem usypiającym, obrożę i długą linę, idzie do lamparcicy, usypia ją, rozwiązuje, zakłada obrożę z liną, woła kogoś z wycieczki, przenoszą ją na pobliską polanę i przywiązuje do drzewa. Gdy ta po paru godzinach się budzi, Kimba jej mówi: – To tylko dla twojego dobra. Kiedy przestaniesz tak reagować, spuścimy cię. Tymczasem Bafi wraca z unieruchomioną łapą, po zdjęciu opatrunku kuleje już na całe życie, ale u Kimby, gdzie nie musi przed nikim uciekać, nie ma to większego znaczenia. Za to dostaje od Kimby „medal” i cieszy się wśród zwierząt wielkim mirem.

84 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Po paru miesiącach można już lamparcicę uwolnić i zostaje u Kimby – jako partnerka wnuka Giambo. Jej dawny właściciel natomiast zostaje osądzony i skazany na długoletnie więzienie. XXIX. Przygoda z małpą (następnych parę miesięcy). Dramatyczna, choć szczęśliwie zakończona, przygoda pierwszej wycieczki nie zniechęciła innych. Co kilka lub kilkanaście dni przybywają kolejne, ponieważ zaś park ciągle jeszcze nie jest gotowy, Kimba i jego zwierzęta muszą oprowadzać ludzi po dżungli. Uczestników obowiązuje oczywiście cały szereg rygorystycznie przestrzeganych zakazów, od wnoszenia broni – traktowanego tu jako poważne przestępstwo – poprzez zbaczanie z trasy aż po palenie tytoniu – ale nawet to ich nie odstręcza. Chociaż każda taka wycieczka stanowi naruszenie spokoju dżungli, zwierzęta chętnie je przyjmują, gdyż ludzie podziwiają ich organizację i poznają je coraz lepiej. Coraz więcej jest w tych wycieczkach rodzin z dziećmi i raz przybywa rodzina z dzieckiem kalekim, na wózku, z którym bardzo niewygodnie poruszać się po nierównym terenie dżungli. Rodzice je wyjmują i chcą przenieść, ale Kimba, widząc to, woła Gondę i pyta: – Może byś go przewiozła? – Chętnie – odpowiada Gonda, podchodzi do ludzi i proponuje im to. Ci są zaskoczeni, ale się zgadzają. Są kłopoty z posadzeniem dziecka na niej – w końcu trzeba je przywiązać – ale za to, za zgodą Kimby, dziecko zwiedza znacznie większy obszar niż reszta wycieczki. Podsuwa to Kimbie pomysł zakupu siodeł, w których na przyszłość mogliby jeździć inni ludzie, niekoniecznie dzieci czy kaleki. Woła też kilka małp i proponuje: – Może by któraś z was poszła do ludzi i zaopiekowała się tym dzieckiem? – Ja – zgłasza się pawianica Wenga. Lew idzie z nią do rodziców, opowiada o rozmowie z Jimem i Lilą, po czym proponuje:

85 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Weźcie ją na próbę. Będzie się z dzieckiem bawić i da radę naprawdę sporo przy nim zrobić. To może być niezły początek. Jeśli się uda, często będę przekazywał ludziom małpy i inne zwierzęta. Jesteście pierwsi, więc dostaniecie ją za darmo, inni być może będą musieli za to zapłacić – nie wiem, ilu będzie chętnych – lecz inwalidzi, którym takie zwierzę bardzo się przyda, zawsze będą mogli liczyć na sporą ulgę. Rodzice znów są zaskoczeni. Kiedy dziecko wraca, pytają: – Chciałbyś mieć taką towarzyszkę zabaw i zarazem opiekunkę? – Ależ oczywiście – woła zachwycone dziecko. Kimba zaznacza jeszcze: – Pamiętajcie tylko, że to nie jest zwierzę, do jakich przywykliście. Teraz, kiedy już wiecie, że i my, zwierzęta, mamy swój rozum, powinniście ją odpowiednio traktować. – Jak człowieka? – No, niezupełnie – włącza się do rozmowy Jonatan – Raczej jak… bo ja wiem… coś pośredniego. Nasuwa mi się tylko porównanie z kilkuletnim brzdącem, któremu na pewne rzeczy się pozwala. Nie ma żadnego doświadczenia w obcowaniu z ludźmi, nie zna naszych konwencji. Z pewnością trochę się nauczy, ale nie wymagajcie od niej zbyt wiele. – Aha, już rozumiemy – odpowiadają rodzice. – Bardzo jesteśmy ciekawi, jak sobie da radę – dodaje jeszcze lew – Napiszcie do nas. W a- dresie wystarczy: „Kimba, biały lew” i miasto – poczta wie. – Dziękujemy. Na pewno napiszemy – i odjeżdżają z małpą. Po około miesiącu, gdy urządzanie parku zbliża się do finiszu, Kimba otrzymuje list i kasetę wideo, z których wynika, że Wenga, mimo braku doświadczenia, radzi sobie całkiem nieźle. Nie tylko obsługuje dziecko, lecz także, po jakimś czasie, zaczyna pomagać w niektórych czynnościach domowych. Rodzina jest z niej zadowolona – matka może nareszcie pójść do pracy. Kimba zaczyna się zastanawiać nad możliwością zorganizowania u siebie szkoły dla zwierząt, w której uczyłyby się one żyć pośród ludzi. Postanawia porozmawiać o tym podczas najbliższej wizyty z Jonatanem u Jima.

86 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

XXX. Kimba w szkole (parę dni później). Akurat w tym czasie Willy zaczyna chodzić do zerówki. Ngawa codziennie go odprowadza, a później po niego wraca. On dużo o niej opowiada i po paru dniach nauczycielka pozwala mu wprowadzić ją między dzieci. Ngawa bawi się z nimi, opowiada o sobie, o Kimbie i innych zwierzętach, a przy okazji ogląda szkołę i robi to na niej spore wrażenie. Sama umie już jako tako czytać, ale nie ma takiej wiedzy, jak Lila, nie mówiąc już o Kimbie – nie jest tak zdolna. Gdy Jonatan przyjeżdża z lwami, chwali im się: – A ja byłam z Willym w szkole – i opowiada o swoich wrażeniach. – To się dobrze składa – mówi Kimba – Ułatwiłaś nam pierwszy kontakt. Bo ja chcę założyć szkołę dla zwierząt. – Bardzo dobry pomysł – chwali Jim – Sporo twoich zwierząt z pewnością pójdzie do ludzi, więc warto byłoby je podkształcić. Słyszałem, że jedna z małp już poszła. Jak sobie radzi? – Wenga? Całkiem nieźle – odpowiada Kimba – Po otwarciu parku zajmę się chyba właśnie tymi adopcjami. Jestem zwierzęciem, lecz znam bardzo dobrze ludzi. Jeśli będę miał specjalnie przystosowany pokój z wyposażeniem, na pewno sobie poradzę. Będę także uczył w tej szkole kontaktów z ludźmi z punktu widzenia zwierząt. – Nie za dużo chcesz wziąć na siebie? – pyta Jim. – Nie. W szkole to na razie będzie dwie-trzy godziny tygodniowo, przy adopcjach zaś będzie to w dużej mierze praca sezonowa, kiedy, zapewne co roku, ogłoszę zapisy. A teraz zajmuję się przygotowaniem widowiska na otwarcie parku. – Jak was znam, zrobicie to wspaniale – mówi Mary – A kto zajmuje się innymi sprawami? Jonatan? – Trochę Jonatan, trochę ja z Bafim i Kuą – odpowiada Lila – Bafi wprawdzie kuleje, ale jest mądry i tam, gdzie nie trzeba szybkości, przydaje się, czasem zastępu-

87 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

je go Gonda. I tak już chyba zostanie, przynajmniej tak długo, dopóki któreś z nas nie będzie miało dzieci. Wróćmy do spraw szkoły. Po długiej i dość nudnej dyskusji Jonatan wraca z lwami późno w nocy, a następnego dnia rano znów przyjeżdża do Jima z Kimbą i obaj idą z Willym do szkoły zamiast Ngawy. – O, Kimba! Pobawisz się z nami? – wołają zaraz dzieci. Lew odpowiada: – Tak, ale później. Najpierw musimy coś załatwić. Zaczynają rozmowę z nauczycielką Willy’ego – ładną, młodą murzynką. – Szkoła dla zwierząt?! – w pierwszej chwili jest zaskoczona – Czego wy chcecie je uczyć? Jonatan odpowiada: – Czytania, arytmetyki, podstawowych wiadomości z geografii i przyrody, a także kontaktów z ludźmi – tego będzie uczył sam Kimba – i praktycznego życia wśród nich, oczywiście w różnym zakresie dla różnych gatunków. Największy zakres, obejmujący też pisanie, łatwiejsze czynności gospodarskie oraz drobne zabiegi pielęgnacyjne – wie pani, zastrzyki i tym podobne – przewidujemy dla małp. Chyba niewiele przekracza to poziom zerówki? – Tak. Ile ma trwać taki kurs? – Nie wiemy. Może rok szkolny – odpowiada Kimba – Ale potem będą nowe grupy. – Chcecie więc kogoś na stale? – Tak. I możemy sporo zapłacić – kusi Kimba. – Cóż… – kobieta chwilę myśli – Jestem gotowa pójść do was. I to wcale nie dla pieniędzy. Ja też ci na pewno zawdzięczam życie, Kimba. Mój blok się wtedy zupełnie rozsypał. A podczas tej twojej konferencji tak się popłakałam… No i to będzie bardzo ciekawe wyzwanie. Te dzieci zaś może równie dobrze uczyć kto inny. Ciekawe, co na to powie Kent, mój narzeczony ze stolicy? – Dziękuję pani – Kimba siada po psiemu (w stójce byłby już dla ludzi za wysoki) i podaje jej łapę.

88 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Ależ możecie mi mówić po imieniu: Kate. – Jonatan. Może już załatwimy część formalności? Od kiedy zaczniesz? – Od poniedziałku. – Dobrze. Chodźmy. A ty możesz tymczasem pobawić się z dziećmi, Kimba. Gdy wracają, dzieci są tak zasłuchane w opowiadaniu Kimby, aż żal przerywać. Pozwalają mu dokończyć, po czym dzieci proszą: – Opowiedz nam coś jeszcze. – Muszę iść. Ale obiecuję, że będę do was przychodził – i, kiedy znajduje czas, przychodzi. XXXI. Kate w parku (parę dni później). W sobotę Kate jedzie do stolicy, do narzeczonego. Gdy opowiada mu o wizycie Kimby i jego propozycji, on nagle zaczyna krzyczeć: – Co?! Ty chcesz uczyć zwierzęta?! Nigdy się na to nie zgodzę! – Ale to nie są takie zwykłe zwierzęta. One uratowały mnie i całe miasto. Szkoda, że ciebie tam wtedy nie było. Nie zrozumiesz… – I nie chcę rozumieć. Moja żona nie będzie uczyła zwierząt! – W takim razie zrywam z tobą! – Co?! – To, co słyszysz. Nie chcę cię znać! – Ależ Kate, ja cię kocham! A tam będziesz sama wśród dzikich… – Dzikich?! W Kimbie nie ma ani krzty dzikości. Poza tym tam są i ludzie. No i gdybyś mnie naprawdę kochał, nic by ci to nie przeszkadzało. Żegnam! Zdejmuje pierścionek zaręczynowy, rzuca go na stół, zabiera kilka swoich rzeczy i wychodzi, zostawiając go zupełnie zgłupiałego. Wraca do swojego miasta, jedzie autobusem pod park i prosi jakiegoś robotnika – „budowa” parku jest już bardzo bliska ukończenia, dlatego pracują tam i w sobotę – żeby zawiadomił o jej przybyciu Jonatana lub Kimbę. Ten z komórki dzwoni do dżungli i wkrótce przybywają obaj.

89 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Już tu jesteś? – pytają. – Ten bałwan Kent nie chciał, żebym uczyła zwierzęta, więc z nim zerwałam – odpowiada. – Nie masz czego żałować. Rzeczywiście bałwan. Ja też kiedyś zerwałem ze swoją narzeczoną dla Kimby – odpowiada Jonatan. – Naprawdę? – Kate z trudem wierzy. – Tak, mimo że wtedy byłem jeszcze mały i nie mówiłem po ludzku – potwierdza lew. Zaczynają zwiedzać park. Kate ogląda przeróżne rozrywki dla dorosłych, dla dzieci i dla zwierząt – nie zawsze wszyscy mogą korzystać z tych samych, jest np. ściana wspinaczkowa specjalnie dla małp. Większość jest jednak „integracyjna” i na niektórych dzieci z miasta już się bawią. Dziewczynka z małpką wspólnie budują zamek z piasku, inne dzieci pluskają się w basenie, jeszcze inne po prostu biegają wśród zwierząt, przewracają się z nimi na trawie albo usiłują gramolić się na ich grzbiety, co mało któremu się udaje, ale mają zabawę. Dorośli albo spacerują ścieżkami, albo siedzą na ławkach lub przy stolikach, popijając różne napoje, rozmawiając lub grając w gry towarzyskie. Na niektórych oddzielonych siatką obiektach trwają jeszcze prace wykończeniowe. – Tu będą sale gier zręcznościowych – wskazuje Jonatan – a tam wesołe miasteczko. Jedna czy dwie karuzele są już czynne i jeżdżą na nich zarówno ludzie, głównie dzieci, jak i zwierzęta. – Zobacz, tym dzieciom już wszystko jedno, czy bawią się z ludźmi, czy ze zwierzętami – mówi Kimba – Czyż to nie jest wspaniale? – Wspaniale – potwierdza Kate. Dochodzą do budynków dyrekcji, gdzie trwa krzątanina: niektóre pokoje są jeszcze malowane, w innych już rozstawiają biurka i inne meble.

90 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– My z Jonatanem też tu będziemy pracowali – mówi Kimba – Ja zajmę się adopcjami. – Dasz sobie radę? – pyta sceptycznie Kate. – Będę miał specjalne wyposażenie. – A gdzie ma być szkoła? – Dość daleko w dżungli. – Ja tam nie dojdę. – Wiem – i do przechodzącego akurat w pobliżu geparda: – Zawołaj Makiego i Maję. Po chwili przychodzą dwie zebry z siodłami na grzbietach. – Dzień dobry – mówią – Gdzie chcecie jechać? – Ależ ja nigdy nie jeździłam. – Nie szkodzi. To specjalne siodła z paskami i innymi zabezpieczeniami. Nie spadniesz ze mnie na pewno. Nazywam się Maja. – Kate. Będę was uczyła. – Nie nas. My zostaliśmy wybrani do obsługi parku. Kate wsiada, Jonatan zapina paski, wsiada na Makiego i mówi – Naokoło parku do bramy nr 5, a potem w dżunglę. Wraz z biegnącym obok Kimbą pokazuje Kate jeszcze kilka osobliwości parku. – A ten mur między parkiem a miastem? – pyta Kate – Zupełnie jak w średniowieczu. – Tak, to część zabezpieczeń. Mamy też wykrywacze broni i wiele innych rzeczy – odpowiada Jonatan – Rozumiem. Boicie się aktów terroru. – Niestety. Są i tacy ludzie. Były już próby zniszczenia naszej przyjaźni. – A od strony dżungli? – Tam jest inaczej – odpowiada tym razem Kimba – Dżungli pilnują ptaki i mieszane patrole, złożone z moich zwierząt i ludzi, głównie dawnych myśliwych z miasta. Między parkiem a dżunglą jest zaś zwykły parkan z kilkoma bramami. I tak

91 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

zwierzęta nie otworzą bramy nikomu obcemu. A każdego nowo przyjmowanego po małym „obrządku” umieszczamy w „katalogu zapachów”. – Jakim obrządku? Jonatan z Kimbą wyjaśniają. – Macie tu naprawdę znakomitą organizację – chwali Kate. – Robimy co możemy – odpowiada skromnie Kimba. Bramy nr 5 pilnują właśnie pawian i serwal. Kate zostaje im przedstawiona i pawian uruchamia mechanizm. Brama się otwiera i wszyscy wchodzą do dżungli. XXXII. Kate w dżungli (bezpośrednia kontynuacja). Kate i Jonatan dalej jadą na zebrach. Zagłębiają się coraz dalej w dżunglę i Kimba pokazuje Kate pozostałe swoje osiągnięcia. Kate zna je już z reportaży TV, ale co innego oglądać to na ekranie, a co innego w naturze. – A jak mieszkacie? – pyta. – Niestety, po staremu – odpowiada Jonatan – Jedyną zmianą jest to, że nad niektórymi stałymi gniazdami porobiłem daszki przeciwdeszczowe z gałęzi i liści. Większe daszki, z desek, są nad „salami telewizyjnymi”, a największy nad przyszłą szkołą. A ja mieszkam w bungalowie. Jeśli chcesz, mogę zbudować ci drugi albo powiększyć swój. Ale może wolisz dojeżdżać tu z miasta? – Nie. Zbuduj mi drugi obok. To daleko, a poza tym tam może mnie szukać Kent. A ja nie chcę go znać. „Dzikie zwierzęta”! Dobre sobie! Wielu ludzi jest bardziej dzikich! – Jesteśmy już blisko. Pójdę zebrać uczniów – mówi Kimba i znika. Jonatan i Kate zsiadają z zebr przed bungalowem i wchodzą do niego. Kate rozgląda się ciekawie: warunki dość spartańskie, ale są i elementy nowoczesności, na przykład butle gazowe z lampami, noktowizor, telefon komórkowy czy laptop z drukarką. Obok komputera kilka otwartych książek, na drugim stoliku pokrojone kawałki roślin, przygotowane do włożenia do garnka.

92 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Obiad? – pyta. – Oczywiście. Jem to samo, co oni, tylko przyrządzam po swojemu. Zobacz – Jonatan podaje jej jakiś liść – To z tej słynnej „mięsnej rośliny”. Kimba odegrał dużą rolę w jej odkryciu. – Wiem. Jonatan włącza laptop i pokazuje jej jakiś długi, urwany w pół zdania tekst. – Co to jest? – Piszę książkę. Zbeletryzowaną kronikę życia Kimby i całej dżungli. Właściwie to piszemy ją do spółki z Kimbą. Dyktuje mi obszerne fragmenty, nad innymi dużo dyskutujemy. Możesz być jej pierwszym czytelnikiem. Co prawda to dopiero połowa, sądzę jednak, że ciebie zainteresuje. – Oczywiście. Muszę jak najwięcej wiedzieć o swoich uczniach. – A więc chodźmy ich poznać. Tym razem idą piechotą – to już blisko. Na polanie pod dachem zebrało się około trzydziestu młodych zwierząt najrozmaitszych gatunków – najwięcej małp. Kimba po kolei je przedstawia, a skończywszy prezentację, mówi – Ci wydali mi się najbardziej obiecujący. Jak wiesz, chcemy ich przekazać ludziom jako „towarzyszy życia”. Jeśli będzie na nich duży popyt, za rok powołamy kilka bardziej jednorodnych grup i zatrudnimy jeszcze paru nauczycieli. Kate rozmawia trochę z nimi, je z Jonatanem obiad, potem długo czyta plik z laptopa, a wieczorem odbywa się jej uroczysty „chrzest dżungli”. Zwierzęta stoją lub siedzą w koło na polanie. W środku stoją Kate, Jonatan w rękawiczkach i Kimba. Kate staje na czworakach i mówi – Ja, Kate Timbu, wchodzą do dżungli. Zobowiązuję się przestrzegać jej praw i nigdy nie skrzywdzić żadnego zwierzęcia. Chcę być tu zwierzęciem jak każde inne. Wszyscy jesteśmy jednej krwi! Jonatan obcina jej kosmyk włosów, wkłada do pudełeczka i pyta: – Jakim chcesz być zwierzęciem?

93 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Lwem – Kate wskazuje na Lilę jako „partnerkę”. Ta wychodzi z koła. Jonatan obcina Lili kłaczek sierści, zamyka go w specjalnym mini-woreczku z łańcuszkiem i wiesza na szyi Kate. Kimba mówi – Wstań, lwico Kate! Witamy w dżungli! Od tej chwili jesteś tu zwierzęciem jak każde inne. Masz obowiązek udzielenia pomocy każdemu, kto cię o to poprosi, i prawo do poproszenia o pomoc każdego z nas. Wszyscy jesteśmy jednej krwi! – Żyj i daj żyć innym! – odpowiadają chórem zwierzęta. Tej nocy Kate śpi u Jonatana na materacu, a na następną ma już gotowy własny bungalow tuż obok. Nazajutrz zwiedza dżunglę dokładnie, tym razem na antylopie, a w poniedziałek jedzie z Jonatanem samochodem do miasta, gdzie robi pierwsze zakupy dla szkoły i zabiera rzeczy z mieszkania. W skrzynce jest list od Kenta, ale wysyła mu go odwrotną pocztą nawet nie otwierając – zamiast niego kocha już Jonatana. Następnych kilka dni przeznacza na wstępne prace w szkole. Trzeba ustalić, które zwierzę gdzie i w jakiej pozycji może „siedzieć”: im mniejsze, tym bliżej, zapamiętać ich imiona i tak dalej. Poza tym dla takiej szkoły potrzebny byłby specjalny sprzęt, którego jeszcze nie ma – Kimba dopiero niedawno, po konsultacji ze specjalistami, zamówił wyposażenie dla swojego gabinetu. – Jeśli to zda egzamin – powiedział lew do Kate – to zamówimy też dla szkoły. Na razie ucz ich, czego się da bez tego. XXXIII. Otwarcie parku (następnych kilka dni). W międzyczasie Kimba też ma sporo roboty. Parę razy dziennie musi być obecny przy oddawaniu w parku kolejnych obiektów, prócz tego zajmuje się „reżyserią” widowiska, które zwierzęta mają zamiar pokazać na uroczystości otwarcia parku, choć sam wystąpi na niej w części oficjalnej, a nie artystycznej. Wspólnie z Jonatanem oraz przybyłym znacznie wcześniej Victorem rozsyła zaproszenia do ludzi, zawiadamia też Melę, która rozsyła „ptasią pocztą” zaproszenia do lwów z wszystkich dżungli „królestwa”. Z lwów przybywa mniej niż połowa, ale to i tak sporo. Parę dni

94 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

przed otwarciem przybywa Alfred i też zostaje przyjęty do dżungli – jego „partnerem” zgadza się zostać sam Kimba. Po ceremonii mówi: – Pilnuj tego kłaczka, bo po otwarciu parku zamknę dżunglę, a to będzie przepustka. – Nie do podrobienia – śmieje się Alfred. To samo powtarza się z Martinem, którego „partnerem” zostaje oczywiście gepard Varreck, a syn Varrecka, Ramón, uczeń szkoły Kate, już teraz chce pójść za rok do niego. Ostatnia doba przed otwarciem to dla wszystkich prawdziwe urwanie głowy. Do miasta przybywają zaproszeni ludzie: znajomi Kimby, kilkunastu uczonych, których wypowiedzi po trzęsieniu i konferencji najbardziej mu się spodobały, a nawet politycy – godzinę przed otwarciem przybywa sam prezydent kraju, murzyn Penge á Musungo. Ich Kimba zostawia jednak ludziom z miasta i Victorowi, sam zaś ze zwierzętami oraz Kate (chwilowo z „odwrotnym” translatorem, podobnym do aparatu słuchowego) i Jonatanem zajmuje się przybyłymi lwami. Większość z nich wprawdzie wie, że u Kimby się nie poluje i najadły się przed przybyciem, jednak części trzeba zapewnić świeże mięso – Kimba kupuje go całą ciężarówkę; po- nadto tylko do nielicznych – król z Sungą, Mela, rodzina Dorisha – można mieć aż takie zaufanie, żeby pozwolić im na przebywanie z ludźmi, reszta musi być od nich odseparowana i otwarcie parku oglądają w wydzielonym sektorze, zza siatki. A jest co oglądać! Uroczystość udaje się wspaniale. Jest to niezwykłe, barwne widowisko, nieco podobne do otwarcia igrzysk olimpijskich, tylko ze zwierzętami w rolach głównych. Dają wspaniały pokaz artystyczny28, który wszystkim bardzo się podoba. W połowie widowiska odbywa się część oficjalna, z Victorem, Jonatanem i Kimbą jako mistrzami ceremonii. Krótkie przemówienie wygłasza Victor29, a potem sam Kimba mówi: – „JA I TY JESTEŚMY JEDNEJ KRWI!”. Te słowa Rudyarda Kiplinga, wyryte nad główną bramą parku, uzyskują od dzisiaj zupełnie nowy wymiar. Oddając cześć 28 29

Niestety nie jestem w stanie go opisać. Mógłbym je zacytować, ale chyba nie warto – zbyt typowe.

95 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

temu wielkiemu humaniście i miłośnikowi zwierząt, postanowiliśmy nazwać ten park jego imieniem, choć po- tocznie wszyscy mówią, i pewnie będą mówili, „park Kimby”. Przyznaję, że przyczyniłem się do jego powstania, jak również do tego wielkiego zwrotu w stosunkach między ludźmi a zwierzętami, jaki dokonuje się na naszych oczach, sam jednak, bez ludzi, nic bym nie zdziałał. Jestem wam głęboko wdzięczny za to, że mogę żyć z wami. Do niedawna byłem przecież tylko zwierzyną łowną – nie macie pojęcia, jak to jest być czymś takim! – a dziś stoję przed wami i uczestniczę na równych prawach w tej podniosłej uroczystości… W najśmielszych snach nie marzyłem o takim szczęściu. Teraz chciałbym już tylko, żebyśmy wszyscy, zarówno ludzie, jak i zwierzęta, dobrze się bawili i zawsze zgodnie współpracowali ze sobą. Niech nikomu, ani człowiekowi, ani zwierzęciu, nie stanie się tutaj krzywda! Żyjcie i dajcie żyć innym! Ogłaszam nasz park przyjaźni za otwarty! Nadciętą już przez Jonatana taśmę „przecina” do końca zębami i następuje dalszy ciąg pokazu, a potem ogólna zabawa. Tylko lwy zza siatki nie mogą brać w niej udziału, ale i dla nich to jest ciekawe. XXXIV. Wycieczki i medale (niemal bezpośrednia kontynuacja). Po zakończeniu zabawy jest czas na różne nieformalne spotkania. Victor i Lila oprowadzają po parku i dżungli wycieczkę rządową, a Kimba i Jonatan wycieczkę… lwów. Ludzie mniej więcej wiedzą, czego się spodziewać, natomiast lwy, choć wszystkie słyszały coś o reformach Kimby, są pod wielkim wrażeniem (tacy ortodoksi, jak Bu-bu czy Dengu, oczywiście nie przybyli). – Co należy zrobić, by dojść do czegoś takiego? – pytają. Kimba odpowiada: – Są dwa podstawowe warunki: przejście na „mięsne rośliny”, połączone z rezygnacją z polowań oraz znajomość ludzi i ich języka. Jestem gotów wam to przekazać, ale obawiam się, że tak radykalne zmiany będą dla was nie do przyjęcia. No i trudno będzie wam nauczyć się języka. Ja sam poznałem go tylko dzięki niezwykłemu zbiegowi okoliczności.

96 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Są przecież translatory – zwraca uwagę któryś z lwów. – Tak, ale to nie jest dobre rozwiązanie – odpowiada Jonatan – Do szkoły z translatorami nie pójdziecie – Więc co mamy robić? – Przyprowadźcie mi wasze dzieci – proponuje Kimba – Nie za małe, żeby o was nie zapomniały, i nie za duże, żeby już nie przesiąknęły za bardzo polowaniami. W ciągu pierwszego roku nauczymy je języka, po czym powrócą na dwa księżyce do was, a potem weźmiemy je do szkoły. Na razie mogę wam przekazać „mięsne rośliny”. Niektórzy z was już je mają. Przydają się? Większość posiadających odpowiada wymijająco. Owszem, posadzili te rośliny, ale traktują je jako rezerwę bądź dodatek do pokarmu. Kilku wprowadziło pewne ograniczenia w polowaniach, przeważnie dotyczące wieku ofiary, na przykład zakaz polowań na dzieci czy samice w ciąży. Najdalej zaszła grupa Dorisha, gdzie już mało kto poluje, także u króla sporo drapieżników poszło za przykładem władcy. – Wiesz co, Kimba? Zostanę u ciebie – proponuje Mambo – Muszę nauczyć się tego wszystkiego, co ty potrafisz. Może i koło mnie dałoby się zbudować taki park? – Na pewno się da. A ty, Dorish, możesz przysłać mi jeszcze kilkoro młodych do nauki. Gatunek nie ma znaczenia, z tym, że jeśli będą to roślinożercy, muszą być po powrocie nietykalni. – Dobrze. – No to koniec wycieczki – ogłasza Kimba – Wracajcie do domu. Ci, którzy chcą, mogą się jeszcze raz najeść koło tamtego samochodu – wskazuje kierunek – A was – to do króla i Sungi – odwieziemy. Chodźcie z nami do parku – i wracają w piątkę. Zaraz po nich wraca do parku wycieczka ludzi. Król, Sunga i Mambo zatrzymują się w pewnej odległości, Jonatan i Kimba zaś witają się z prezydentem, który, będąc pod wielkim wrażeniem tego, co widział, wyjmuje dwa złote medale zasługi i wiesza je na ich szyjach. Lew mówi: – Ależ ja nie mogę tego przyjąć. Nie jestem człowiekiem.

97 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– No to co? – odpowiada prezydent – Przecież, jak to wy mówicie, „ja i ty jesteśmy jednej krwi”. – Żyj i daj żyć innym! – odpowiada odruchowo Kimba. – O właśnie! Niewielu ludzi zrobiło tyle co ty dla kraju i całej ludzkości. Zasłużyłeś. Noś. A jakie masz dalsze plany? Może jeszcze czegoś potrzebujesz? – Wie pan, że otwieramy szkołę? – Wiem. Victor wspominał mi o tym. Opowiedz dokładnie. Kimba opowiada. – Jakoś nie mogę wyobrazić sobie ciebie za biurkiem – kręci głową prezydent. – Rok temu nikt nie wyobrażał sobie tego spotkania – zwraca uwagę Jonatan. – Też racja – śmieje się prezydent. – Moja kuzynka ma kalekie dziecko i bardzo by się jej przydało jedno z twoich wykształconych zwierząt – mówi ktoś z towarzyszących mu osób. – Proszę bardzo – Jonatan zapisuje adres. – A może chciałby pan jeszcze porozmawiać z moim królem? – pyta prezydenta Kimba. – Czemu nie? Jonatan woła króla, ten podchodzi. Trochę konwencjonalnej rozmowy, po czym Kimba proponuje prezydentowi „chrzest dżungli” z królem jako partnerem. Jonatan ma przy sobie kartkę z tekstem ślubowania, wręcza ją prezydentowi, który po paru minutach umie to już na pamięć. Kiedy staje na czworakach, wygląda to nieco komicznie – uczta dla kamerzystów – ale traktuje to z całą powagą. Potem wszyscy żegnają się pozdrowieniem zwierząt i rozchodzą. Na drugi dzień Kimba ogłasza, że przestaje wpuszczać wycieczki do dżungli. Kontakty z tu- rystami odbywają się odtąd wyłącznie w parku, który i tak jest olbrzymi. Z interesantami zaś Kimba spotyka się w dyrekcji, w pokoju Jonatana – jego własny jest jeszcze nieurządzony – w określonych godzinach. XXXV. W cyrku i w biurze (następne ok. dwa miesiące).

98 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Po kilku dniach przyjeżdża do Kimby ktoś ze stolicy. Mówi: – Bardzo mi się podobała ta rewia zwierząt na otwarciu parku. Chciałbym organizować takie częściej w stolicy jako coś na kształt cyrku. – Jak pan to sobie wyobraża? – pyta lew – Zdaje pan sobie sprawę, że to nie są zwykłe zwierzęta? – Oczywiście. Nie będzie przy nich treserów, będą same układały program. – I żadnych klatek. – To mi nawet przez myśl nie przeszło. Ale jeśli zechcą same pójść na spacer… – Takie głupie to one nie są – zapewnia Kimba – A jedzenie? – Będę im kupował. – Proponuję zorganizować to zupełnie inaczej – mówi Jonatan – Stąd tam jest niespełna dwie godziny jazdy. Radzę zatrudnić przy nich wyłącznie ludzi stąd – zwierzęta będą miały do nich większe zaufanie. I mogłyby jeździć tam codziennie moimi samochodami lub zwykłymi ciężarówkami. Dla pana będzie to mniej zachodu i kosztów, one zaś będą przez większość czasu u siebie. Będą też mogły łatwo się wymieniać, co zapewni większe urozmaicenie programu. Zgadza się pan na to? – A wie pan, o tym nie pomyślałem! Ale to znakomite rozwiązanie!30 Gdy Kimba ogłasza to zwierzętom, niemal wszystkie chcą brać w tym udział i musi dokonać wyboru, a resztę zapewnić, że i one będą występowały – oprócz tych ze szkoły oraz z obsługi parku. Po paru tygodniach odbywa się pierwszy spektakl. Zaczyna się wystąpieniem honorowych gości: Kimby, Lili, Jonatana i Kate. Lwy występują w zrobionych im przez organizatora narzutkach na przednią część ciała, z „ramiączkami” i paskami u dołu zapinanymi na rzepy, tak, że mogą założyć je pomagając sobie wzajemnie – Kimba w zielonej, Lila w białej – ze złotymi wzorami, prócz tego Kimba ma na szyi złoty medal na brązowej taśmie. Wyglądają w tym bardzo efektownie. Kimba wygła30

Zapewne jeszcze długo dyskutowali o szczegółach, o rozliczeniach, zabezpieczeniu transportów itd., ale dla dzieci to nudne i nieistotne.

99 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

sza krótką mowę w swoim stylu, zaczynającą się i kończącą pozdrowieniem zwierząt, podchwyconym przez widownię, po czym cała czwórka siada w loży honorowej i zaczyna się przedstawienie, które wszystkim się bardzo podoba, zwłaszcza dzieciom, między innymi wspólne występy naturalnych wrogów. Przyjęcie jest wręcz entuzjastyczne, zwierzęta z miejsca zostają ulubieńcami całego miasta, cyrk staje się jedną z głównych atrakcji, także dla turystów. Jeżdżą tam niemal codziennie, układając coraz to inny program, między innymi inscenizują bajki i inne proste teksty. Często występują także w „swoim” mieście, a czasem i w Mandangu. Innych ofert nie przyjmują, gdyż nie chcą na zbyt długo rozstawać się ze swoją dżunglą, a poza tym boją się możliwych zamachów. – Może za kilka lat – mówi Kimba – Najpierw wyślemy w świat uczniów Kate i zobaczymy, co z tego wyniknie. Zgadza się natomiast na kręcenie filmów ze swoimi zwierzętami, ale tylko w „ich” mieście, w parku lub w wydzielonym w tym celu sektorze dżungli. Park i mia sto mają z tego dodatkowe dochody i prosperują znakomicie. Równolegle postępuje urządzanie gabinetu Kimby. Po paru miesiącach ma już wszystko. Wchodzi do pokoju. Obok drzwi stoi długa, niska szafa. Lew otwiera ją naciśnięciem klawisza. Z jednej z licznych przegródek wyjmuje teczkę-aktówkę z metaloplastyku – zarazem lek- ką i trwałą. Przenosi ją albo w torbie, przerzuconej na ukos przez pierś, albo po prostu w pysku – to drugie jest znacznie prostsze – mija dwa zwykłe krzesła i kładzie na biurku. Potem siada po ludzku na znacznie większym od zwykłych obrotowym fotelu za biurkiem. Wyciąga łapy, naciska klawisz nad głową i na jego barki spada pas, połączony z oparciem – bez niego nie mógłby pochylać się nad zajmującą niemal całe biurko klawiaturą komputera w kształcie półpierścienia ze znacznie większymi niż normalnie klawiszami (ma łapę o wiele szerszą od psiej czy kociej).. Bierze zaopatrzoną w specjalny uchwyt wielką „pipetę” i przekłada nią wyjęte z teczki wewnątrz półpierścienia kartki. Którąś czyta, wkłada jedną z 2-3 par leżących na biurku „rękawiczek” zaopatrzonych w różne zestawy tulei, tymi tulejami

100 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

pisze coś na komputerze, wysyła to pocztą, po czym uruchamia łączność dźwiękową i z kimś rozmawia.31 XXXVI. W parku i w szkole (równolegle i następnych kilka miesięcy). Zwierzęta w parku „pracują” – dla większości są to po prostu zabawy z ludźmi, zwłaszcza z dziećmi. Ponadto, ponieważ w parku obowiązuje zakaz używania pojazdów mechanicznych, większe zwierzęta często przewożą ludzi w siodłach albo zaprzężone do rydwanopodobnych wózków – tak, że mogą w każdej chwili same zdjąć uprząż lub ją założyć. Park zajmuje ogromny obszar, więc z tych usług przewozowych chętnie korzystają również pracownicy. W innych wózkach zwierzęta przewożą towary, głównie zaopatrzenie dla parkowych kiosków z pamiątkami, kawiarń, restauracji itp. Przy rozładunku tych wózków też często pomagają zwierzęta, głównie duże małpy, na przykład goryle, ale, mimo braku formalnych zakazów na prośbę Kimby nie wchodzą do sal tych lokali – to byłoby już rażące. Tymczasem do dżungli Kimby przybywają lwiątka z części innych – z bliższych pieszo, z dalszych dowożone samochodami na przekazywane ptasią pocztą życzenie – a także kilka lub kilkanaście innych zwierząt od Dorisha. Szybko powstaje coś w rodzaju przedszkola, w którym zwierzęta Kimby uczą przybyszów mowy ludzkiej i nieagresji. W międzyczasie Kate prowadzi szkołę. Dwa razy w tygodniu ma tam też godzinne wykłady Kimba – Kate nagrywa je i opracowuje z myślą o kolejnej książce z Kimbą jako współautorem – a raz w tygodniu Jim ma zajęcia z małpami i przy okazji leczy. Po wyposażeniu gabinetu Kimby Kate zamawia i otrzymuje podobne, ale nie dokładnie takie same – częściowo zależy to od gatunku ucznia – urządzenia dla szkoły. Dzięki temu znacznie więcej zwierząt, niż pierwotnie zakładano, np. koty, można 31

Zdaniem Zygmunta łatwiej mu byłoby, gdyby leżał na specjalnej leżance czy stelażu powyżej tego „biurka”. Możliwe, ale w utworze dla dzieci może być i tak.

101 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

nauczyć pisać. Oczywiście wciąż pozostaje sporo, które są do tego fizycznie niezdolne, ale np. gazele czy antylopy od początku miały być tylko inteligentnymi wierzchowcami dla określonych miejsc, np. dużych parków – w domach i tak by się nie pomieściły. Praktycznych rzeczy większość uczy się dość szybko, z teorią jednak mają spore kłopoty, głównie z powodu bardzo ubogiej wyobraźni. Dla wielu z nich to, czego nie można zobaczyć, powąchać lub dotknąć, po prostu nie istnieje. Kimba, Lila, czy kilkoro uczniów, jak gepard Ramón czy rezuska Koulu, to potwierdzające regułę wyjątki. Kate prowadzi z nimi indywidualne zajęcia, szczególnie z Koulu, która okazuje się fenomenem na skalę Kimby. Kate zastanawia się, co z nią zrobić i w okolicy półrocza rozmawia o tym z Kimbą i Jonatanem. – Ta Koulu jest genialna – mówi – Przerobiłam z nią już cały zakładany program. I już kilka razy, kiedy miałam duże kłopoty z przekazaniem innym jakiejś informacji, ona wstawała i tłumaczyła im to po swojemu. I to pomagało. Gdybym mogła wysłać ją do ludzkiej szkoły… – A dlaczego nie? – pyta Kimba – Przecież w naszym mieście jej nie zabiją. – Raczej nie, ale będzie dla nich szokiem. Nie będą wiedzieli, jak ją traktować. Małpka ucząca się z dziećmi! Nie, jeszcze długo nie… – A może będziesz ją uczyła dalej? – proponuje Jonatan – Mogłaby z niej być niezła nauczycielka innych zwierząt. – A wiesz, to jest myśl! Zwolnimy ją z pielęgniarstwa, ale lekcje Kimby będą jej szczególnie potrzebne. Poza tym powinna jednak spędzić dłuższy okres wśród ludzi. – Nic trudnego – odpowiada Kimba – Sporo zwierząt mieszka już w mieście. Znajdziemy jej dobrą rodzinę. Potem Kate ma zajęty prawie cały dzień: rano lekcje z przeciętniakami, później godzinę-dwie zajęć z wyróżniającymi się, popołudnia zaś spędza z Koulu. Do tych lekcji często przyłącza się Lila albo – po opanowaniu języka – Mambo, a czasem i Kimba. Temu ostatniemu praca w parku na razie nie zajmuje więcej niż około trzech godzin dziennie plus lekcje w szkole. Zostaje mu więc sporo czasu na „zarządzanie”

102 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

dżunglą, a nawet przyjemności, głównie TV, zabawy komputerowe i czytanie. Kate i Jonatan mają go znacznie mniej, spędzają go razem – w dżungli, w mieście lub w stolicy. Zaręczają się. XXXVII. W dżungli i w świecie (kolejnych kilka miesięcy). Zwierzęta z „przedszkola” coraz lepiej opanowują język ludzki i po egzaminach, będących właściwie długimi rozmowami po ludzku z Jonatanem lub Kimbą, powracają do siebie, gdzie mają nie polować (większość ma już u siebie te „mięsne rośliny”) – na razie tylko one same, gdyż Jonatan dobrze wie, że zbyt ostra propaganda prawie na pewno wywoła wrogość wobec głoszącego. Po wakacjach mają spotkać się ponownie w szkole. Kate też już zbliża się do końca nauki. W przedmiotach i aspektach praktycznych jej podopiecznym udało się w zasadzie osiągnąć zakładany poziom z konieczności bardzo eksperymentalnego programu, czasem nawet trochę go przekroczyć; znacznie gorzej wyszło z teoretycznymi, ale w ostateczności teoria nie będzie im aż tak potrzebna. Znacznie wyższy poziom osiągnęła Koulu, ale i jej wiedza jest bardzo nierówna. Sporo wie o konkretach, np. o przebiegu i skutkach wielu zjawisk w przyrodzie, znacznie mniej o ich źródłach i rzeczach bardziej abstrakcyjnych. Umie nieźle liczyć, nawet na prostych ułamkach, potrafi posłużyć się kalkulatorem, ale nie rozwiąże najprostszego równania… I tak dalej. Ale dużo czyta i ma nadzieję część tych luk wypełnić. W pierwszym roku ogłoszenie „wyprzedaży” zwierząt okazało się na szczęście zbędne. Wśród wielu odwiedzających park znalazło się też kilkanaście rodzin z kalekimi dziećmi, którym już niemal zupełnie dorosły Kimba obiecał swoje wykształcone małpy. Zebry, antylopy i gazele przekazał różnym parkom, gdzie robią praktycznie to samo, co w „jego” parku i z miejsca stają się wielką atrakcją dla zwiedzających, pozostałe zaś rozdał swoim znajomym: Alfredowi, miliarderce, Martinowi – ten dostał Ramóna – prezydentowi, rodzinie Jonatana i jeszcze kilku. Wszyscy obiecali bardzo

103 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

dbać o nie, oświadczyli, że zdają sobie sprawę, czego się podejmują i Kimbie wystarczy raz na parę tygodni porozmawiać z nimi przez komputer, żeby wiedzieć, co się u nich dzieje. Po rozjechaniu się zwierząt Jonatan także wyjeżdża do rodziny. Zabiera ze sobą Kate, serwala Ngambu (brata Ngawy), który już u nich zostaje oraz Koulu – żeby ta też zwiedziła świat. Zarówno serwal, jak i małpka budzą powszechne zainteresowanie, zwłaszcza ubrana w lekką sukienkę rezuska, mówiąca i zachowująca się zupełnie jak człowiek. Kilku znajomych Jonatana prosi go o podobne zwierzęta i on im je obiecuje; Koulu natomiast zostaje przedstawiona psychologowi, który potwierdza opinię Kate: jak na zwierzę niezwykle zdolna, potrafi dobrze przekazać posiadaną wiedzę, ale zupełnie nie nadaje się do ludzkiej szkoły. Mówi: – Jeszcze rok odpowiedniej indywidualnej nauki – na waszym poziomie to wystarczy, zresztą ona też nie wchłonie większej wiedzy – i będzie mogła sama uczyć zwierzęta. No i rzeczywiście przydałby się jej dłuższy pobyt wśród ludzi. A może byście ją u mnie zostawili? Ja bym jej to wszystko zapewnił, a przy okazji napisałbym o niej ciekawą pracę naukową, może nawet habilitacyjną. Nie będziecie mi nawet musieli nic zapłacić. Koulu zostaje, a Jonatan i Kate jeżdżą jeszcze po świecie i wracają na nowy rok szkolny. Zastają Kimbę przygnębionego. – Co się stało? – pytają. – Zabili Valię (jedna z przekazanych małp). – Kto? – Sąsiedzi. Wrócili z wakacji i zabili, wykrzykując jakieś anty-zwierzęce brednie. Ludzie! – A dziecko? – Zupełnie załamane. Zdążyło się z nią zżyć. – Rozmawiałeś z nim?

104 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Z nim się nie da. Z matką. Poradziłem przeprowadzkę i obiecałem nową małpę – niewyszkoloną, ale powinna sobie poradzić. – Dobrze zrobiłeś – odpowiada Jonatan – I nie gryź się. To ofiara konieczna. Jeszcze niejedno zginie. Musicie się z tym liczyć. Zanim wszyscy do was przywykną, minie sporo czasu. A może znowu gdzieś przepowiedzą trzęsienie ziemi? Oczywiście nikomu tego nie życzę, ale byłby to znów nasz wielki dzień. XXXVIII. Nowy rok szkolny (następnych kilka miesięcy). Kimba, Jonatan i Kate postanawiają tym razem zorganizować kilka bardziej jednorodnych, choć nieco mniejszych klas: lwów, pozostałych kotów, psów (głównie hieny i szakale), małp, kopytnych i jeszcze parę. Kate obejmuje „królewską” klasę lwów, pozostałe są znacznie bliżej parku, by nauczyciele nie mieli zbyt daleko. Przybywają lwy – niektóre w towarzystwie młodszego rodzeństwa lub innych zwierząt, te idą do przedszkola – i zaczyna się nauka. Każda grupa ma inny program, dostosowany zarówno do ich możliwości fizycznych jak i przeznaczenia. Wiadomo np., że lwy, w założeniu najzdolniejsze ze zwierząt – Koulu to wyjątek – nie pójdą mieszkać wśród ludzi, lecz jako wodzowie zwierzęcych społeczności mogą mieć z nimi wiele reprezentacyjnych kontaktów – i pod tym kątem są kształcone. Z pozostałymi jest na odwrót: do ludzi pójdą praktycznie wszystkie, może poza tymi od Dorisha, ale te z kolei mają przygotować na to inne. U Dorisha polują już tylko najstarsze drapieżniki, ale one też albo już niedługo będą musiały się przestawić – z wiekiem będzie im coraz trudniej – albo po prostu wymrą. Nie przejmując się nimi zwierzęta urządziły tam wszystko prawie jak u Kimby, współpraca z ludźmi z Mandangu układa się dobrze, niektóre, w tym cała rodzina lwów, powiększona w międzyczasie o dwoje już prawie rocznych lwiątek, były już w mieście. Ludzie zaczynają przygotowania do budowy parku, konsultują się między innymi z samym Kimbą, który musi tam parę razy pojechać.

105 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Była także u niego rodzina „od Valii” – dopiero nowa małpka wyrwała dziecko z załamania, zmienili też adres. Los Valii podzieliły jeszcze dwie małpy, troje innych zwierząt zostaje postrzelone, ale reszta, w tym Koulu, radzi sobie dobrze. Rezuska jeszcze się uczy, ale z trudem – osiągnęła już pułap swoich możliwości. Za to poznaje dobrze życie ludzi, sporo bawi się z okolicznymi dziećmi, traktującymi ją stopniowo jako coraz równiejszą partnerkę. W połowie roku szkolnego Kimba i Lila stają się zupełnie dorośli i mogą się pobrać, to samo chcą też uczynić Jonatan z Kate, która jest już w pierwszym okresie ciąży. Oba śluby ma- ją odbyć się razem – lwy chcą „polowanie miłości” zastąpić długim biegiem, kończącym się o zachodzie słońca w wodzie, a ludzie chcą wziąć też „ślub krwi”, prawie jak lwy. Mają przywieźć na uroczystość króla, żeby go im udzielił, ten jednak, mimo wysiłków Jima, czuje się coraz gorzej. Jonatan założył mu coś rodzaju telefonu komórkowego z jednym przyciskiem, łączącego tylko z nim i na kilkanaście dni przed ślubem Sunga dzwoni i mówi: – Z nim już zupełnie źle. Nie chce mu się żyć. – Zawiadomię Jima – odpowiada Jonatan. – Nie ma sensu. Wiem, wy staracie się maksymalnie przedłużać życie, ale my nie. Mela już wysyła ptaki. Jutro na zebraniu lwy go zagryzą i wybiorą kogoś nowego. – A ty? – Ja pójdę z nim. Odzyskałam go po tylu latach, a teraz… – Rozumiem. Słuchaj, Sunga, a może by to inaczej zrobić? Dam wam zastrzyki i zaśniecie. Nie będzie bolało. – Dobrze. – Proponuję też wybrać nowego króla jeszcze przed śmiercią starego. – Nigdy tak nie robiono, ale może być. Powiem Meli. Dowiadując się o tym, Kimba i Lila są w szoku i mają do Jonatana pretensje, ale ten mówi:

106 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– On naprawdę tego chce, kochani. I tak, dzięki wam, przeżył znacznie więcej niż powinien i został świadkiem narodzin nowej epoki. A ona chce iść z nim. Jej prawo. Nie są ludźmi, więc mogę im w tym pomóc. – Akurat teraz, przed ślubem… Miał nam go udzielić – narzeka Lila. – Udzieli kto inny, choćby Dorish – odpowiada Kate – Wiem, że to nie będzie to samo, ale uspokój się, Lila. Moi rodzice też już nie żyją. Lili jednak trudno się uspokoić. Długo pochlipuje, aż w końcu zasypia. Zaraz po niej to samo czyni kilka najstarszych, już dojrzałych lub bardzo tego bliskich lwów ze szkoły. One muszą na to zebranie iść prawie pół nocy, tylko Kimba, Lila, Mambo i jeszcze dwa czy trzy jadą tam samochodem z Jonatanem i Kate. XXXIX. Król umarł, niech żyje król! (w dzień). Gdy przyjeżdżają, większość lwów jest już na miejscu. Jonatan i Kate, jako „honorowe lwy”, mają pełne prawo uczestnictwa w zebraniu, a nawet w „głosowaniu”, nie mogą tylko, co oczywiste, sami zostać wybrani (Kate także jako „samica”, królem musi być samiec). Król leży przy wejściu do groty i tylko na chwilę, z trudem, podnosi się, żeby ich powitać. Nie jest w stanie nawet długo stać. – Widzisz, Lila – mówi cicho Jonatan – Nawet, gdyby dożył do ślubu, nie byłoby tam z nie- go pożytku. Król jednak to słyszy – słuch ma jeszcze dobry – i odpowiada: – Masz rację, byłbym tam tylko zawadą. Podejdźcie, dzieci – Kimba i Lila podchodzą i siadają przed nim po psiemu – I wy też, Jonatanie i Kate – ludzie klękają obok – Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia! – oblizuje po kolei twarze całej czwórki. Dla lwów jest to duża przyjemność, dla ludzi mniejsza, ale rozumieją wzniosłość tego gestu. Król mówi dalej: – Kiedy nas uśpicie, ściągnijcie skóry i weźcie je sobie. Wiem, że je cenicie, a to jedyne, co możemy dać wam w prezencie. Będziecie mieli po nas pamiątkę. Resztę zostawcie lwom.

107 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Nie zapomnimy o was nigdy! – zapewnia Kate niemal z płaczem. – Dobrze. A teraz odejdźcie. Zaczekamy jeszcze trochę, aż przyjdą niemal wszyscy. Czekają może z godzinę. Potem król zwraca się do lwów: – Ogłaszam swoją rezygnację! Wybierzcie mojego następcę. Zaczyna się zamieszanie. Wiele lwów krzyczy: – Kimba! Mniej więcej tyle samo: – Nie, tylko nie on! – Stójcie! – woła król – Jeszcze się pożrecie! Co ty na to, Kimba? Kimba chwilę myśli – jednak pokusa jest silna – ale kręci głową: – Nie. Nie stanę do rozgrywki. Nie chcę być królem. – Brawo, Kimba! – chwali go Jonatan – Nawet, gdybyś się zgodził, byłbym przeciw. – Dlaczego? – pytają zwolennicy Kimby – Przecież tyle dla nas zrobił… Za młody? – To też – odpowiada Jonatan – Ale są ważniejsze powody. Po pierwsze jego wybór oznaczałby rozłam wśród nas, podobnie jak z drugiej strony wybór kogoś typu Bu-bu czy nawet Dengu; po drugie zaś on jest o wiele bardziej potrzebny w parku jako uznawany przez wszystkich swoisty „pośrednik” między dwoma światami – ludzi i zwierząt. Los wyznaczył mu tą trudną rolę i w niej się najlepiej czuje. Nawet ja jej nie wypełnię tak dobrze jak on – a tu jej nie wypełni. Królem zaś powinien zostać ktoś starszy, o wyważonych poglądach, możliwy do zaakceptowania dla wszystkich, i, o ile to możliwe, znany też ludziom. – Właśnie tak! – zgadza się Kimba – Proponuję Dorisha! Większość lwów, pamiętając wystąpienie Dorisha w obronie Kimby, zgadza się. Ten jest zaskoczony, ale przyjmuje zaszczyt stanięcia do rozgrywki. Na jego przeciwnika „konserwatywna mniejszość” wybiera Dengu (zgłasza się i Bu-bu, ale ma zbyt małe poparcie – prawie wszyscy zdają sobie sprawę, że jako władca byłby do ni-

108 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

czego). Między nimi odbywa się krótki rytualny pojedynek „do pierwszej krwi”. Dorish wygrywa, po czym podchodzi do starego króla, odbiera od niego gratulacje i mówi: – Nigdy nie przypuszczałem, że właśnie mnie wybierzecie do rozgrywki. Nawet nie miałem zamiaru zgłaszać swojej kandydatury. Ale kiedy Jonatan wyliczył cechy, jakie powinien mieć nowy władca, a Kimba zaproponował mnie, zrozumiałem, że muszę się tego podjąć. Sam już nie poluję, nie zamierzam jednak nikomu niczego narzucać, tak, jak nie narzucałem u siebie. Władzę nad swoim terenem przekazuję mojemu synowi Mambo, a ponieważ on uczy się u Kimby, niech na te kilka księżyców obejmie ją moja żona Astra i weźmie do pomocy najmądrzejsze z naszych zwierząt. Młodsze dzieci zostaną z nią, a potem pójdą do przedszkola Kimby. Dawniej zmianie władzy towarzyszyło wiele krwawych rytuałów, dziś ograniczymy się tylko do zjedzenia byłego króla i jego żony – ludzie robią im zastrzyki – no i Jonatan ma pewnie dla mnie jakieś niespodzianki. – Mam – Jonatan wyjmuje z torby niewielką koronę z pomalowanego na złoto metalu i zakłada ją Dorishowi na głowę. Koronie towarzyszą specjalne paski z rzepami, tak, że sama nie spadnie, lew zaś może ją z łatwością zdjąć sam, a założyć przy pomocy drugiego lwa. Jonatan woła Melę i wypróbowują zakładanie. Już za trzecim razem wychodzi im to całkiem sprawnie, podobnie jak z narzutką – taką samą, jaką ma Kimba, tylko czerwoną. Tymczasem król i Sunga umierają. Kate stwierdza to pierwsza i woła: – Król [imię] umarł, niech żyje król Dorish! Po paru godzinach Jonatan i Kate wracają z lwami i zdjętymi skórami króla i Sungi.

109 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

XL. Wizyta Neriego (kilkanaście dni później). Schematyczna mapa Afryki. Gdzieś pośrodku królestwo Dorisha, mniej więcej wielkości Rumunii, otoczone podobnymi sąsiednimi. Ich granice są oczywiście czysto umowne, przybliżone i nie mają nic wspólnego z granicami ludzkimi. Informację przekazują ptaki lub mieszkańcy pogranicza. Którąś z tych dróg jeden z wizytatorów króla Hassana, Neri, szybko dowiaduje się o zmianie władzy u sąsiadów i czegoś niezbyt konkretnego o roli w tym Kimby. Mówi o tym Hassanowi i ten wysyła go, by pogratulował Dorishowi i dowiedział się o tym czegoś bliższego. Tuż za „granicą” rozmawia z lokalnym władcą, który mówi: – Jutro nad ranem wybieram się na uroczysty ślub Kimby. Będzie tam i król. – A co, ten Kimba to taka ważna figura? – Bardzo. Gdyby chciał, byłby królem. Ale woli rządzić u siebie, współpracując z ludźmi. – Z ludźmi?! Zwariowałeś?! – Neri nie może uwierzyć. – Z ludźmi. Dwoje z nich nawet było na elekcji. Rozmawiali z nami i… – Po jakiemu? – Znają nasz język. A u Kimby wszystkie zwierzęta mówią po ludzku. Uczą innych i sam wysłałem tam swoją córkę. – Nie wierzę. – Pójdź ze mną, a zobaczysz. Tylko musimy się wcześniej najeść, bo tam się nie poluje. – To co tam jedzą? – Jakieś specjalne rośliny. – Wariaci?! – Nie. Kimba ma swoją koncepcję i z powodzeniem ją realizuje. I coś w tym jest. Następnego dnia późnym popołudniem przybywają do dżungli Kimby. Po jej obrzeżach biegają młode lwy, doprowadzając gości na „punkty informacyjne”. Neri

110 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

trafia na punkt, gdzie dyżurują Mambo, jego sympatia Laoni, antylopa i małpa. Usłyszawszy, skąd przybył Neri, Mambo prosi Laoni, by ta go zastąpiła i oprowadza gościa po dżungli i zamkniętym już dla ludzi parku. Opowiada mu o wszystkim, dodając, że on też już był w Mandangu i niedługo będzie miał to samo. Neri jest pod wrażeniem. Potem pyta: – Jecie tylko te rośliny? – I czasem jakąś padlinę lub mięsne odpadki od ludzi, ale dziś wyjątkowo kupiliśmy gościom dużo świeżego mięsa. Podamy jutro po ślubie. Teraz jest w samochodzie-chłodni. – W czym? – Prawda, ty tego nie znasz! Pokażę ci. Idą na postój kilku samochodów terenowych. W jednym z nich Mambo naciśnięciem klawisza otwiera przedział dla zwierząt i wchodzi. Neri się waha. – Wchodź, nie bój się – zachęca Mambo. W końcu i Neri wskakuje i kładzie się wygodnie na miękkiej leżance. – Przepraszam – mówi – Ale jeśli to u nas się pojawia, zaraz strzela i trzeba uciekać. – Rozumiem. Ale tu wszystko jest inaczej. – Widzę. A gdzie to mięso? – W innym samochodzie. Większym, bardzo zimnym i dla nas nie do otworzenia. Ale w zimnie mięso się nie zepsuje. – Aha. A gdzie ten Kimba? – Na „biegu miłości”, którym on i Lila zastąpili polowanie. Będą do dyspozycji jutro, po ślubie i uczcie. Ale niedługo ma przyjechać mój ojciec, król Dorish. Chodźmy go powitać. Idą na inny „punkt”, gdzie ktoś niedługo przywozi kilka lwów. Te wysiadają. Mambo woła: – Cześć, tato! To ważny gość aż z sąsiedniego królestwa.

111 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Dorish i Mela na chwilę wracają do pojazdu, po czym on wychodzi w koronie i narzutce. Neri siada z pochyloną głową, a Dorish mówi: – Jestem król Dorish, syn Dembo. A ty? – Neri, syn Mitara, wysłannik króla Hassana, syna Darki. Król przesyła ci, panie, pozdrowienia i gratulacje z okazji wyboru. – Dziękuję. Ale dajmy sobie z panami i tytułami spokój. Nie przywykłem do tego. – Dobrze. Jak było na elekcji? Dorish odpowiada, podkreślając rolę Kimby i Jonatana, po czym proponuje: – Może pójdziemy na film? – Co to jest? – Mambo ci nie mówił? – Nie doszliśmy do tego, tato – wtrąca Mambo – Idźcie, a ja wracam na punkt. Idą na „salę TV” dla gości. Dorish ma już telewizor od dawna, ale Neri znów jest pod wrażeniem. Film to młodzieżowa przyrodnicza przygodówka z wideo, bez strzelaniny – na nią goście na pewno zareagowaliby popłochem, przyzwyczajeni gospodarze oglądają gdzie indziej co innego. Po filmie, już w nocy, Dorish prowadzi Neriego do restauracji, oświetlonej lampami gazowymi, gdzie „zasiada” do kolacji z „mięsnych roślin” i wody. Neriemu po prostu nie wypada nie zjeść posiłku z królem. Zresztą i jemu też to szybko zaczyna smakować. Potem jakiś młody lew pokazuje im, gdzie mają spać i Dorish pyta: – I co, Neri? Chyba dosyć miałeś dziś wrażeń? – Tak, ale kto tam w to uwierzy? – odpowiada Neri i zasypia. XLI. Ślub Kimby (równolegle i następnego dnia). W czasie, kiedy Neri przybywa do Kimby, ten jest już na przedślubnym „biegu miłości” z Lilą. Wygląda to bardzo efektownie: lwy biegną obok siebie, czasem bliżej, prawie się stykając, czasem dalej, zataczając wokół siebie różne koła, pętle i inne

112 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

wzory. Jest to właściwie bardziej swoisty taniec niż bieg. Pomimo tych pętli i kół cały czas biegną ogólnie ku zachodowi, w coraz niższe, czerwieniejące słońce i niemal dokładnie o zachodzie, kiedy woda ma kolor krwi, wybiegają nad jezioro. Wskakują do tej „krwawej” wody, baraszkują w niej ochlapując się nią wzajemnie – zastępuje to smarowanie się krwią ofiary – po czym, już w nocy, wracają. Tego wieczoru nie obchodzi ich nic poza własną miłością. Kładą się spać zjednoczeni „duszą i ciałem” – i Lila zachodzi w ciążę. Niezależnie od lwów także Jonatan i Kate zajmują się zaproszonymi ludźmi spoza miasta – nie ma ich zresztą tak wielu: Oskar i jeszcze kilka osób z rodziny Jonatana (w tym jego matka), Alfred, Martin, Victor (z gratulacjami od prezydenta) oraz paru kuzynów Kate ze stolicy. Następnego dnia park jest nieczynny. Ludzki ślub Jonatana z Kate na ich życzenie odbywa się w sali konferencyjnej w budynku dyrekcji parku. Poza wyżej wymienionymi zebrali się tam również Jim (świadek Jonatana) z rodziną, sporo pracowników parku i ochrony dżungli (poza dyżurnymi na patrolach) oraz kilku ważniejszych mieszkańców miasta z burmistrzem i jego zastępcą. Ze zwierząt na sali jest tylko czwórka: Kimba, Lila, Dorish i Ngawa. Wszyscy czworo prezentują się niezwykle efektownie: Kimba biały, w zielonej narzutce, ze złotym medalem na ciemnobrązowej taśmie; Dorish, jasnopłowy w czerwonej narzutce, ze „złotą” koroną na głowie; Lila, ciemniejsza od Dorisha, w białej narzutce, z uplecionym przez małpy wiankiem z lian i kolorowych kwiatów na barkach; oraz znacznie mniejsza od nich Ngawa, w błękitnej narzutce z przymocowanym do niej dużym białym kwiatem. Ludzie też oczywiście są elegancko ubrani, w garnitury, piękne suknie itp., ale to nie przyciąga aż takiej uwagi. Tradycyjne sceny ślubne, po czym wszyscy wychodzą z budynku. Człowiek, który udzielił ślubu, wraca do miasta, a pozostali wsiadają na oczekujące na ludzi zebry, gazele i antylopy, które przewożą ich do dżungli. Tu, niedaleko parku, odbywa się dalsza część uroczystości.

113 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Jonatan i Kate ubierają skóry króla i Sungi, rozcinają sobie lekko nożem skórę na dłoni – jedno na prawej, drogie na lewej – po czym trzymając się skaleczonymi dłońmi klękają przed Dorishem, który wypowiada tradycyjną formułę – w pierwotnej wersji: – Połączyły was węzły krwi. Jesteście mężem i żoną. Teraz może was już rozdzielić tylko śmierć. Potem podchodzą Kimba i Lila. Uważając, by nie zakrwawić narzutek, rozdrapują sobie wzajemnie skórę na boku, po czym przytuleni do siebie siadają po zwierzęcemu przed Dorishem, który powtarza to samo. Żeby było krócej, zwierzęta Kimby wyznaczyły po dwoje z każdego gatunku do składania młodym parom życzeń i gratulacji, po czym, pojedynczo lub grupami, robią to ludzie i lwy. Ostatni podchodzą Mambo z Laoni i Neri. Mambo składa życzenia, po czym mówi: – A to jest Neri, przybysz ze wschodu, z sąsiedniego królestwa, wizytator króla Hassana. Chciałby ciebie poznać. – Usłyszeliśmy coś o tobie i nowym królu i Hassan wysłał mnie tutaj – mówi Neri – Nie wierzyłem. Ale to rzeczywiście coś wspaniałego! Wyglądacie po prostu cudownie, a stosunki u was… Niesamowite! Nikt mi nie uwierzy! – Wiesz co, Neri – odpowiada Kimba – Muszę z tobą porozmawiać, i to długo. Ale nie teraz – sam widzisz… – wskazuje odchodzące w kierunku parku zwierzęta – Zaraz po uczcie, dobrze? – Dobrze – zgadza się Neri i wracają do parku. XLII. Uczta (bezpośrednia kontynuacja) Ludzie siadają przy odpowiednio ustawionych stolikach na tarasie restauracyjnym, a zwierzęta rozkładają się wokół restauracji w kilku koncentrycznych kręgach – na wszelki wypadek z jednej strony są półokręgi drapieżców, z drugiej roślinożerców. Aby nie było tłoku, w którym zwierzęta mogłyby łatwo się pogryźć, po stronie

114 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

drapieżników zorganizowano aż kilkanaście punktów wydawania mięsa, a po jego otrzymaniu zwierzęta muszą udać się z nim w pyskach na wyznaczone miejsca – ktoś im je wskazuje – gdzie mogą je spożyć. Potem ludzie i małpy chodzą między nimi z różnymi gatunkami mięsa: drób, baranina, wołowina, wieprzowina, zebu, ryby itp., a także „mięsne rośliny” i każdy może wybrać sobie, na co ma ochotę. Goście oczywiście wybierają mięso, a gospodarze i uczniowie – różnie. Część gospodarzy jest już tak przyzwyczajona do owych roślin, że nawet teraz zjadają wyłącznie je – w tym i sam Kimba. Niektórzy jedzą i jedno, i drugie. Kilka zwierząt, najadłszy się, zasypia, a Kimba i Neri wstają i idą gdzieś na bok. Kimba jeszcze raz opowiada wszystko dokładnie. Neri w zasadzie tylko słucha. Dopiero, kiedy Kimba wspomina o rozmowie z Jimem i Lilą na temat przyszłości i problemów z możliwym przegęszczeniem, mówi: – U nas nie byłoby z tym żadnych kłopotów. – Pewnie, bo byście się zjadali – odpowiada z ironią Kimba. – Ależ nie, nie to miałem na myśli. U nas rośnie jakaś roślina, po spożyciu której nie ma się już potomstwa… – Na całe życie? – przerywa Kimba z nagłym zainteresowaniem. – Nie wiem. Chyba nie – odpowiada niepewnie Neri – Zdaje się, że to zależy od ilości, jaką się zje. Nasze zwierzęta ostrzega się przed jej spożywaniem. – Czekaj, czekaj, to mogłoby być coś dla nas! Nie wiesz czegoś bliższego? – Coś ty?! Nie jestem roślinożercą! – obrusza się Neri – Wprawdzie wczoraj jadłem te wasze rośliny z Dorishem, ale to wyjątkowo. – A smakowały? – Owszem, ale to wstyd! – Żaden wstyd, Neri. To jeden z warunków, jakie trzeba spełnić, by dojść do tego wszystkiego – Kimba zatacza jedną z przednich łap koło – Drugim jest znajomość ludzkiego języka i przynajmniej podstawowa wiedza o ich świecie. Bez ludzi dzisiaj nic nie osiągniesz. Kiedyś cała Afryka była jedną wielką dżunglą z rzadko rozsianymi murzyńskimi wioskami, dziś niewiele już z niej zostało, a niedługo ludzie

115 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

zagarną wszystko. Nas albo wybiją, albo upchną w zagrodach myśliwskich czy pseudo-rezerwatach, albo skażą na zupełne jałową wegetację w klatkach. I nie obronisz się przed tym w żaden sposób. Jedynym wyjściem jest pójście na współpracę z ludźmi – tak, żeby oni dostrzegli w tym korzyści również dla siebie. I właśnie w tym celu potrzebny był mi ten park. Dziś z powodu uroczystości jest on zamknięty, lecz jeśli zostaniesz do jutra, zobaczysz, ilu ludzi do nas przybywa. Poznają nas coraz lepiej, mają świetną rozrywkę, kraj ma z tego duże zyski, a my mamy spokój, możemy żyć i się rozwijać. Niektórzy z nas opuścili już dżunglę, służą ludziom w inny sposób w ich świecie i robią tam furorę. Cieszymy się dużym uznaniem, dostałem nawet ten medal – wskazuje – Czy to nie jest warte zmian w sposobie życia? Neri chwilę milczy, po czym odpowiada: – Dałeś mi wiele do myślenia, Kimba. Zostanę do jutra, zobaczę. A co chcesz teraz robić? – A ty? – Nie wiem. Może pójdę na ten, no… film. Oglądałem wczoraj z Dorishem i bardzo mi się podobało. – Dobrze. Zaprowadzę cię tam. Idą na „salę TV”, gdzie jest już kilkanaście zwierząt, po czym Kimba wraca sam do parku. Uczta zasadniczo już się skończyła, ale zabawa trwa na całego. Ludzie tańczą po swojemu, zwierzęta po swojemu. Kilkanaście zwierząt mimo głośnej muzyki śpi – tak się obżarły, że nie chce się im ruszać. Kimba szybko znajduje Lilę, przeprasza za dość długą nieobecność i włącza się do zabawy. Wszyscy bawią się doskonale do późnej nocy, po czym budzą śpiochów i opuszczają park, a na ich miejsce przybywa ekipa sprzątaczy z miasta. Część zwierząt od razu wyrusza w drogę powrotną, inne wolą z tym poczekać do rana. Kimba i Lila idą do swojego „gniazdka”, zdejmują ozdoby i szybko zasypiają. Oczywiście Kimba nie zapomina o Nerim i jego tajemniczej roślinie…

116 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

XLIII. Dzień powszedni – część I (następnego dnia). Kimba budzi się i biegnie do Jonatana i Kate. Ci też już nie śpią – on się goli, ona kroi rośli- ny na śniadanie. Chwilę wymieniają wrażenia z wczorajszego wesela, po czym lew mówi: – Ten przybysz od Hassana, Neri, wspominał coś o rosnącej u nich roślinie, po spożyciu której nie ma się dzieci. To byłoby chyba coś dla nas, nieprawdaż? – Oczywiście – odpowiada Jonatan – I ludzie też mogliby na tym dużo skorzystać. Mamy wprawdzie na to różne środki, ale wszystkie są mniej lub bardziej sztuczne i mają wielu przeciwników, mimo, że ludzi na świecie i tak jest już zbyt wielu.. A to – gdyby się okazało jadalne – byłoby zupełnie naturalne, nie byłoby tak łatwo przeciw temu protestować. Musimy więc wybrać się tam razem z Nerim. Jak myślisz, pozwoli się zawieźć? – Chyba tak. Nie wygląda na ortodoksa. Pojedziemy z nim jutro obaj. – I jeszcze ktoś… – mruczy w zamyśleniu Jonatan. – Kate? – Nie. Ja nie mam po co – wtrąca Kate. – Mambo? – Też nie. Ktoś z roślinożerców. Wziąłbym Bafiego, ale z tą jego łapą… Gonda? – zastanawia się Jonatan. – Może być – zgadza się Kimba – Porozmawiam z nią chwilę wieczorem. A wcześniej pokażę Neriemu, jak pracujemy Szybko dowiaduje się od Dorisha, gdzie Neri śpi, budzi go i idą do restauracji, gdzie już je sporo zwierząt. Dziś, wyjątkowo, jest tu także mięso – resztki wczorajszej uczty. Neri zamawia oczywiście mięso, a Kimba „mięsne rośliny” i po chwili małpy podają im to na drewnianych „talerzach”. Po jedzeniu obaj idą na zaplecze. Tu też pracują głównie małpy, ale nie tylko. Wydroryjki i wiwery wodne 32 myją 32

Osbornicitis piscivora i Potamogale velox – bardzo rzadkie zwierzęta, o drugich wspomina Heuvelmans w książce „Na tropach nieznanych zwierząt”. Dużo i chętnie pływają, a zarazem mają bardzo dobrą chwytność. Afrykańskie odpowiedniki szopa pracza, choć należą do zupełnie innych rzędów ssaków..

117 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

„talerze” w przepływającym obok restauracji potoku, zielona papuga [z serialu] – kierownik restauracji – przekazuje innym ptakom instrukcje zaopatrzeniowe, często przybywają mniejsze antylopy i gazele oraz inne średnie zwierzęta z zamocowanymi na ich grzbietach specjalnymi koszami z zaopatrzeniem… Neri chwilę patrzy, po czym pyta: – Po co to wszystko? Czy nie prościej byłoby, skoro już uprawiacie rośliny, spożywać je tam, na miejscu? – Może i prościej, ale po pierwsze zbyt duża ilość zwierząt na polach mogłaby rośliny zadeptać; po drugie uwolnione od walki o byt zwierzęta muszą mieć jakieś zajęcia, żeby się nie nudziły; oraz po trzecie, staramy się jak najwięcej korzystać z dorobku ludzi, dostosowując ich osiągnięcia do naszych potrzeb i możliwości. – A ta praca ich nie zmęczy? – Większość zwierząt pracuje tu po ćwierć dnia [ok. 3 godz.]. Kiedy skończą, zaczynają następne. W parku pracuje się dłużej, ale dla większości to zabawa. – A teraz chodźmy zobaczyć warzywniak i pola – proponuje Neri – Widziałem już, ale chcę zobaczyć pracę. Idą, oglądają różne pracujące na polach zwierzęta, głównie przy zrywaniu i załadunku koszyków. Potem Kimba prowadzi Neriego dalej i widzą parę słoni – samicę z dorastającym młodym – które wyrywają drzewa z korzeniami i znoszą je na sterty oraz bawoły i guźce, ryjące za nimi ziemię. – Tu będzie nowe poletko – mówi Kimba, a Neri zwraca uwagę: – Nie przypuszczałem, że masz i słonie w swojej grupie. Takie niezależne… – One nie należą do grupy. To ta para, którą kiedyś uratowałem z rzezi, zgotowanej ich stadu przez ludzi. W dowód wdzięczności świadczą mi od czasu do czasu różne usługi. – A szkoła już czynna? Chciałbym zobaczyć klasę lwów. – Ta akurat ma dziś wolne z powodów rodzinnych – wiesz, wizyty rodziców, pożegnania i tak dalej. Pokażę ci klasę innych kotów.

118 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Ponad 20 kotów różnych gatunków, głównie serwale, lamparty i gepardy, siedzi na podobnych, tylko nieco mniejszych, „fotelach”, jak ten w biurze Kimby, przed laptopami podobnymi do jego komputera. Jest to pierwsza z dzisiejszych lekcji, arytmetyka. Kobieta ją prowadząca dyktuje zadanie: – Miałeś 20 dolarów. Kupiłeś dwie rzeczy po dwa dolary i jedną za pięć. Ile ci zostało? Kilkoro rozwiązuje dość szybko, reszta ma pewne kłopoty. Kimba nawet nie próbuje tłumaczyć Neriemu, o co w tym wszystkim chodzi – temu imponuje już sam widok tych urządzeń i siedzących przy nich grzecznie zwierząt. – A teraz chodźmy do parku – proponuje Neri i idą XLIV. Dzień powszedni – część II (bezpośrednia kontynuacja). Lwy idą do parku. Wycieczek jeszcze w nim nie ma, ale ruch już jest. Dzieci z miasta bawią się ze zwierzętami, niektóre jeżdżą na nich lub w ciągniętych przez nie wózkach. Z uwagi na towarzystwo obcego lwa, Kimba stara się zachowywać pewien dystans, na składane mu życzenia i gratulacje jednak odpowiada. Zatrzymują się na chwilę obok wejścia dla pracowników. Właśnie przychodzi kilku zaczynających pracę o tej porze. Wsiadają na czekające na nich pod bramą zwierzęta, niektórzy mają swoich ulubieńców i wołają ich po imieniu, Kimba odbiera kolejną porcję życzeń. Potem obaj z Nerim idą do wejścia dla turystów. Właśnie przyjeżdżają pierwsze dwa autobusy z wycieczkami. Każdy musi wysiąść i kupić bilet. Przy okazji, co Kimba wyjaśnia Neriemu, są „prześwietlani” w poszukiwaniu broni – już za samo jej wnoszenie do parku grozi kilka lat więzienia (dla Neriego Kimba mówi „… kilka lat klatki”). Po przejściu przez wykrywacz turyści podchodzą do kas. Są cztery: dwie prowadzą ludzie, dwie małpy. Większości przybyszów jest wszystko jedno, ale część dzieci wyraźnie woli bilety od małp, kilku zaś dorosłych wyraźnie unika kas „mał-

119 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

pich”. Potem turyści wchodzą do parku. Dzieci, widząc dwa lwy, w tym białego, zaraz podbiegają do nich z krzykiem: – O, Kimba i Lila! Kimba zupełnie zgłupiał – nie wie, co robić: uciekać czy co? Przecież jego towarzysz to lew zupełnie dziki! Zanim reaguje, dzieci już ich obskakują, piszcząc z uciechy. Może tylko zawołać: – Stój spokojnie, Neri! Dla nich jesteś Lilą. Neriemu się to podoba, śmieje się serdecznie i po chwili bawi się z dziećmi, jakby przebywał w parku od roku. Kimba oddycha z ulgą. Kiedy dzieci ich opuszczają, Neri mówi: – Ale heca! Wziąć mnie za Lilę! – To są dzieci, Neri – odpowiada Kimba – Dzieci z europejskich miast, które widziały dżunglę tylko w spreparowanych dla nich filmach. Mnie, białego lwa, trudno byłoby z kimkolwiek pomylić, ale większość nie odróżniłaby serwala od geparda czy lamparta. Kojarzę im się z Lilą, więc nic dziwnego. Ale ja powinienem był to przewidzieć. Zdenerwowałem się okropnie. Gdybyś pokaleczył choć jedno, miałbym ogromne kłopoty. – Jako wizytator często rozmawiam z najrozmaitszymi zwierzętami – wyjaśnia Neri – To pomogło. A gdzie teraz? – Do biura. – Co to jest? – Zaraz zobaczysz. Kimba wprowadza Neriego do budynku, pokazuje mu swój gabinet, ale nawet nie bardzo ma jak wyjaśnić mu, co ten widzi, gdyż w języku dżungli brak jest na to słów. W każdym razie siada na fotelu, zakłada rękawiczki z tulejami, pisze coś na komputerze, wyjmuje „pipetą” kartkę z drukarki i pokazuje Neriemu. – Co to takiego? – pyta ten. – Ludzie tego używają do przekazywania wiadomości. – Jak my ptaki?

120 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Tak, tylko w o wiele szerszym zakresie. Ale muszę cię już zostawić, Neri. Będę tu pracował ze trzy godziny… to znaczy ćwierć dnia, a potem mam lekcję u małp. Ty na razie idź na filmy. Potem coś jeszcze ci pokażę, a jutro odwieziemy cię do Hassana samochodem. Szybciej, wygodniej i przede wszystkim bezpieczniej. Zgadzasz się? – Dobrze. Ależ tam będą zaskoczeni! Kimba odprowadza kawałek Neriego, spotyka jakiegoś lamparta i prosi, żeby ten odprowadził gościa na „salę TV”. Wraca do gabinetu i zabiera się do pracy. Po lekcji u małp rozmawia chwilę z Lilą, opowiadając jej między innymi o tym incydencie z dziećmi – w bardzo samokrytyczny sposób. – Skończyło się na śmiechu, ale co ja przeżyłem! – zaznacza, uprzedza ją o swoich sprawach z Nerim i wraca do tego ostatniego. Pokazuje mu między innymi wyjazd zwierząt do cyrku w stolicy, a później oglądają na wideo ich występy. I to imponuje Neriemu bardziej niż te wszystkie urządzenia, z których właściwie nic nie rozumie. Wieczorem spotykają się z Jonatanem i Gondą. Ustalają mniej więcej, gdzie jest siedziba Hassana i jak tam wjadą, by nie budzić popłochu. Potem idą wcześnie spać, by wyjechać w nocy. XLV. Wyprawa (następny dzień). Wszyscy czworo wstają niewiele po północy i niedługo wyjeżdżają. Najpierw kawałek jadą w przeciwnym kierunku – do miasta po benzynę. Przy okazji Neri może je sobie obejrzeć, wprawdzie zza szyby, ale zawsze coś. Zadaje sporo pytań, w większości całkiem głupich, ale Kimba i Gonda cierpliwie na nie odpowiadają. Potem wyjeżdżają szosą, najpierw na północ, lecz szybko skręcają na wschód. Kimba i Gonda szybko zasypiają, niedługo po nich także Neri. O tej porze ruch jest bardzo mały, więc Jonatan jedzie dość szybko, zwalniając tylko w mijanych miasteczkach. O świcie są już ponad trzysta kilometrów dalej i zbliżają się do ludzkiej granicy państw. Jonatan budzi zwierzęta, „ubiera” Kimbę, podjeżdża na przejście graniczne, zatrzymuje

121 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

się, podaje dokumenty i wysiada. Zaraz po nim tylnymi drzwiami wysiada duży biały lew w zielonej narzutce i ze złotym medalem na piersi. – Dzień dobry – mówi. – Kimba? – Oczywiście. – Jedźcie – macha ręką celnik. Obaj wsiadają i jadą dalej. – Wszędzie cię znają, co? – pyta po chwili Kimbę Neri. – Tak, ale nie zawsze to takie korzystne, jakby się wydawało. Mam też wielu wrogów. Na drodze robi się coraz większy ruch, Jonatan musi zwolnić. Po ponad godzinie skręca w węższą, boczną szosę na południowy wschód, a po kolejnych około 150 kilometrach i paru godzinach odpoczynku koło południa zjeżdża na bezdroża. Zaczyna się dzika sawanna. Jakiś czas Jonatan jedzie, kierując się tylko kompasem i mapą, ale potem Neri zaczyna poznawać okolicę i podawać, jak jechać. Około piątej po południu przyjeżdżają w okolice lwiej „stolicy”. Wysiadają, ale do króla idzie na razie sam Neri. Hassan drzemie na dużym głazie, lecz widząc Neriego, schodzi do niego. – Witaj, Neri – mówi – Jakie wieści mi przynosisz? Byłeś u Dorisha? – Niezupełnie – odpowiada Neri – Widziałem się z nim u Kimby, na ślubie tego ostatniego. I to, co tam widziałem, przechodzi doprawdy wszelkie pojęcie. Może zacznę od tego, że nie przybyłem tu piechotą, tylko samochodem. – Samochodem?! – woła Hassan – Złapali cię i uciekłeś?! – Ależ nie, Kimba mnie tu przywiózł. Oczywiście nie sam. Przywiózł nas człowiek, Jonatan, wielki przyjaciel zwierząt w ogóle, a Kimby w szczególności. – Przyjaciel?! Niemożliwe! – Hassan nie może uwierzyć. – Tak, przyjaciel. Zna nawet nasz język. Wraz z Kimbą i antylopą Gondą czekają niedaleko, aż pozwolisz im przyjść. Zdjął nawet wierzchnią skórę [ubranie], żeby pokazać, że nie ukrywa niczego. A ty wiesz, jak łatwo pokonać człowieka bez broni. Zresztą jestem gotów za nich zaręczyć nawet głową.

122 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Wiem. No dobrze, przyprowadź ich. Po chwili przychodzą wszyscy, z Jonatanem w samych slipach. Człowiek klęka, a zwierzęta siadają z pochylonymi głowami, czekając, aż król się odezwie. Ten mówi: – Witajcie! Stanowicie doprawdy niezwykłą trójkę: antylopa, lew i człowiek. Ale jeśli Neri aż tak za was zaręczył, mogę wam zaufać. Co was do mnie sprowadza? – To bardzo długa historia – odpowiada Jonatan – Opowie ją później Kimba. W skrócie: chodzi o nawiązanie stosunków wymiennych, a potem stałych kontaktów. Na razie chcemy wymienić pewne rośliny na inne. – Ciekawe – mówi Hassan – Ale co ja mam z tym wspólnego? – Dużo więcej niż myślisz – wtrąca Neri – Przede wszystkim udziel Gondzie „zapachowej gwarancji bezpieczeństwa”. To ona ma wypytać zwierzęta o te rośliny. Zrobisz to? – Tak – Hassan podchodzi do Gondy, przytula się do niej kolejno z obu boków i liże ją po grzbiecie i głowie – Idź. Do świtu żaden drapieżnik nie zrobi ci krzywdy. – Dziękuję – odpowiada Gonda – Postaram się to szybko załatwić – i odchodzi, a zaraz po niej także Neri. Jonatan ziewa. – Przepraszam – mówi – Ale oni spali w samochodzie, a ja prowadziłem od nocy. A to naprawdę długa historia. Może wrócę i prześpię się w samochodzie, a Kimba sam wszystko opowie? – Dobrze – zgadza się Hassan. Jonatan wraca do szoferki, zamyka jej drzwi zewnętrzne i wewnętrzne (do przedziału dla zwierząt), kładzie się w poprzek siedzeń i zasypia. XLVI. Rośliny (bezpośrednia kontynuacja). Kimba długo opowiada Hassanowi swoje dramatyczne dzieje. Hassan jest znacznie młodszy od Dorisha – został królem dopiero niespełna rok temu – i, być może dlatego, historia Kimby szybko go porywa.

123 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Wierzysz mi? – pyta w pewnym momencie Kimba. – Wierzę. Nie jechałbyś tak daleko, żeby zmyślać – odpowiada Hassan. Gdy Kimba wspomina o „mięsnych roślinach”, Hassan od razu chce spróbować i idą do samochodu. Kimba otwiera tył i wsiada. Hassan bez żadnych zahamowań za nim. Rośliny smakują i jemu. Długo rozmawiają w pojeździe. O „roślinach antykoncepcyjnych” Hassan wie tylko, że są takie. Zgadza się, że w sytuacji Kimby są one niezbędne, w ogóle staje się wręcz entuzjastą jego pomysłów, aż Kimba musi go prosić, aby nie spieszył się z naśladownictwem. – Zmiany mentalności są niezwykle trudne – mówi – Mnie się udało, ale to był splot sprzyjających okoliczności, który raczej się tu nie powtórzy. Spróbuję pomóc, ale nie mam wielkich możliwości. Przekażę wam „mięsne rośliny”, postaram się o ludzi z translatorami, którzy zamieszkają wśród was, mogę też wziąć kilkoro młodych, najlepiej lwiątek, do przedszkola, a potem szkoły. – Dam ci moją trójkę – proponuje Hassan – Są w dobrym wieku. Pewnie wrócili już z polo- wania z Brendą i czekają na mnie. Chodźmy. Koło głazu czeka Brenda i dzieci: córka Mula i synowie Sari i Dari. Powitanie, prezentacja. – Chcecie z nim jechać? – pyta Hassan – Wrócicie mądrzejsi ode mnie. – Oczywiście! – woła cała trójka. – Nie! Nie pozwolę! – sprzeciwia się Brenda, ale Hassan mówi: – Ja już podjąłem decyzję. Nie masz nic do gadania. Zbliża się północ. Hassan częstuje Kimbę przyniesioną przez żonę gazelą – nie wypada mu odmówić – i już mają iść spać, kiedy wraca Gonda. – Znalazłaś?! – woła Kimba. – Tak. Wiem, kto wie. Ale i my musimy im pomóc. Gdzie Jonatan? – Śpi w samochodzie. – Idziemy, Kimba. – A my? – pyta Hassan. – Jak chcecie.

124 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Wszyscy prócz Brendy biegną do samochodu. Dobijają się do szoferki i budzą Jonatana. Ten wysiada. Gonda mówi: – Znalazłam rodzinę antylop. Wiedzą, gdzie to rośnie. Ale ich dziecku coś się stało w łapę. Rodzice próbują mu pomóc, ale gdy ich spotkałam, już chcieli zostawić go szakalom. Wpłynęłam na przedłużenie opieki. – Jedziemy – mówi Jonatan. – Chcesz jechać z nami? – pyta Kimba Hassana. Ten odpowiada – Tak – i do lwiątek: – A wy wracajcie. Pojedziecie rano. Po niespełna godzinie przyjeżdżają na miejsce. Mały leży, łapka potwornie spuchnięta, zaczyna sinieć. Jonatan wnosi go do samochodu i mówi: – Coś wbił sobie w łapkę. Usunę, ale dopiero w dzień. Ale przeżyje tylko u nas. – Weźcie go – zgadzają się rodzice. Hassan wraca do siebie, a reszta śpi do świtu, po czym Jonatan rozcina opuchliznę i usuwa kawałek szkła i ropę – zapewne nie całą, ale dokończy to Jim. – Pewnie jakiś idiota stłukł butelkę – komentuje, bandażując. Potem antylopy, biegnąc przed samochodem, doprowadzają ich do poszukiwanych roślin, nieco podobnych do rabarbaru. Mówią: – Jeden listek wywołuje krótką bezpłodność, więcej dłuższą, a cały krzaczek trwałą. Jonatan ostrożnie kosztuje kawałeczek: – Dobre! – przesadza kilka roślin do dużych doniczek, wnosi je do samochodu, żegnają się z antylopami i jadą do Hassana. Dziękują mu serdecznie za zrozumienie i pomoc, Jonatan wysiewa „mięsne rośliny”, zabierają lwiątka i wracają. Robi się ciasno: sześcioro zwierząt i doniczki, więc Kimba jedzie na dachu. Gonda ma trochę kłopotów z utrzymaniem lwiątek w ryzach, ale daje sobie radę, zresztą dość szybko wszyscy zasypiają. Do dżungli Kimby przyjeżdżają już w nocy. Na drugi dzień Jonatan z kilkoma ludźmi sadzą te rośliny – prócz jednej – w ogrodzonym siatką miejscu za furtką z napisem WSTĘP WZBRONIONY. Jedną ktoś przewozi do stolicy, gdzie badają ją uczeni. Rzeczywiście zawiera środek antykon-

125 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

cepcyjny, znany ludziom wcześniej, ale otrzymywany wyłącznie sztucznie. Poza tym jest całkiem smaczna i pożywna – ci, którzy nie mogą – np. starcy – lub nie chcą mieć dzieci, mogą ją spokojnie jeść. Dla Kimby to skarb, dla części ludzi rzecz kontrowersyjna – np. księża namawiają do jej niespożywania – ale nikt przecież nie musi tego jeść… Dowiedziawszy się o tym, Kimba zwołuje zebranie, na którym on i Jonatan wyjaśniają zwierzętom rolę, jaką te nowe rośliny odegrają w ich przyszłości, zaznaczając zarazem, że do tego jest jeszcze daleko. Tak zostaje rozwiązany ostatni wielki problem Kimby, i to jeszcze zanim zdążył powstać. Po kilku dniach Lila mówi: – Będę miała dzieci – i oboje z Kimbą są uradowani. Antylopka zaś, pod troskliwą opieką Jima, po pewnym czasie przestaje nawet kuleć. XLVII. Druga wyprawa (następne dwa tygodnie). Kimba szuka nowego „Jonatana” dla Hassana lub kogoś innego z jego „królestwa”. Jim poleca mu młode małżeństwo Jane i Roberta – ona weterynarz, on też wielki miłośnik zwierząt. Zamieszkał u nich lampart od Kimby, który ma pojechać tam z nimi oraz z parą wyznaczonych przez lwa gazeli. Lew najpierw rozmawia z nimi przez komputer, potem idzie do nich i widzi, że mają dwuletnie dziecko. Natychmiast mówi: – Przykro mi, ale muszę poszukać kogoś innego. – Dlaczego? – Dziecko. – Weźmiemy je z sobą. – Do dżungli?! – Tak. Nie będzie narażony na większe niebezpieczeństwa niż my. Chcemy też, by, obcując z dżunglą od małego, poznał jej język. Nam się to chyba nigdy nie uda i będziemy musieli stale nosić translatory.

126 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– Może i racja – zgadza się Kimba – W każdym razie to będzie ciekawe. Przyszłemu dziecku Kate też by się to przydało. Zawiadamia Hassana „ptasią pocztą”, kiedy będzie i prosi o zwołanie w tym czasie zebrania lwów. Wyjeżdżają dwoma samochodami: w jednym on, Jonatan, Dari – będzie cennym świadkiem – i gazele, w drugim lampart i rodzina ludzi. Wyspawszy się w dzień, wyruszają po południu i następnego dnia krótko po świcie są na miejscu. Czeka na nich Neri, wita się ze wszystkimi i wprowadza Kimbę na zebranie – ten jest tu obcy. Hassan i Brenda witają się serdecznie z Darim, po czym król zaprasza Kimbę na swój głaz i przedstawia zebranym: – Oto mój honorowy gość, Kimba syn Pancho [?] z sąsiedniego królestwa. Właśnie z jego powodu zebrałem was tutaj. Był u mnie pół księżyca temu i opowiadał o sobie. Wcześniej u niego był Neri i może wszystko potwierdzić. Otóż Kimba zawarł u siebie pokój ze swoimi zwierzętami, rezygnując z polowań, a potem i z ludźmi, którym bardzo pomógł i odtąd z nim współpracują… – rozlega się ogólny ryk, z którego nikt nic nie rozumie. Dopiero po chwili Hassan może kontynuować: – Ci, których to nie interesuje, mogą odejść, reszta niech zostanie, bo to naprawdę ciekawe – odchodzi blisko połowa – Przekazałem Kimbie do nauki swoje dzieci. Dari właśnie z nim mnie odwiedził. No, co tam macie, synku? Dobrze wam tam? – Bardzo dobrze, tato. Mamy tam takie kolorowe drewienka [klocki], i duże kule [piłki], i takie ludziki i zwierzątka ze skóry lub drewna [lalki i inne zabawki], i mówiące ruchome odbicia [TV], i tyle innych rzeczy! I my się tym wszystkim tak wspaniale bawimy! I z nami przybyli dobrzy ludzie zrobić tutaj to samo. Kimba potwierdza, lecz zaznacza, że to nieprędko nastąpi, i to pod określonymi warunkami. Gdy lwy dowiadują się, jakie to warunki, zostaje ich zaledwie garstka. Ale jeden z nich, Wandie, mieszkający równie blisko miasta jak Kimba, oświadcza: – Ja jestem gotów pójść na wszystko, żeby przetrwać. Jeśli ci ludzie pogodzą nas z tamtymi, to będę jadł nawet piasek i kamienie. I moi poddani też. Chętnie udzielę im gościny u siebie. I weźcie też moją córkę do nauki.

127 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Inni zgadzają się najwyżej na zasianie „mięsnych roślin” jako rezerwy pokarmowej. Idą do Jonatana, który im zakłada woreczki z nasionami i wracają do siebie. Hassan i Neri jeszcze trochę rozmawiają z przyjezdnymi i też odchodzą, a Wandie wsiada do samochodu i wskazuje Jonatanowi drogę, zarazem opowiadając o sobie. Okazuje się, że dosłownie kilka dni temu, gdy był na polowaniu, ludzie wybili mu rodzinę – mała Kurru ocalała zupełnie przypadkowo. – Nic dziwnego, że taki desperat – komentuje Jonatan. Na miejscu Wandie zaraz zwołuje zebranie zwierząt, na którym najpierw Kimba opowiada o wszystkim, a potem przychodzą ludzie – w samych majtkach (Jane ponadto w biustonoszu). Kilka drapieżników sprzeciwia się zmianom i odchodzi, reszta podchwytuje pomysł wręcz entuzjastycznie. – Gdy tylko dojrzeją twoje rośliny, skończymy z polowaniami – obiecuje Wandie Kimbie. Zaszytą w „mysiej dziurze” Kurru trzeba długo przekonywać, żeby wyszła do ludzi, w końcu czyni to jej rówieśnik Dari. Potem Jonatan kładzie się spać, a rodzina jedzie do miasta – nazwijmy je Lingoro – na „zwiady”. Wracają źli. – To takie samo „myśliwskie” miasto jak nasze przed trzęsieniem – mówią – Nic dziwnego, że Wandiemu tak dopiekli. Będzie ciężko! – A może zafundujemy im wycieczki do nas? – proponuje Kimba. – Komu? Całemu miastu? – pyta z ironią Jane. – Oczywiście, że nie – mityguje się lew – Kilkadziesiąt osób wystarczy. – A jak chcesz je dobrać? – Nie wiem – przyznaje Kimba. – Może przez losowanie rozwiązań zadań z miejscowej gazety? – proponuje Robert. – Dobrze – zgadza się lew. Gdy Jonatan się budzi, wraca z Kimbą, Darim i Kurru. Ma znacznie bliżej niż od Hassana i cały czas szosą, więc trwa to dużo krócej. Z Kurru są początkowo kło-

128 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

poty – boi się wszystkiego, zwłaszcza obcych ludzi – ale szybko staje się normalnym, rozbawionym lwiątkiem. XLVIII. Wycieczka z Lingoro (następny miesiąc). Po około dwu tygodniach przybywa wycieczka z Lingoro. Są w niej bardzo różni ludzie, od matek z dziećmi aż po obwieszonych bronią myśliwych – ci myślą, że będzie to jakaś wyprawa z polowaniem. Jeden z nich, spędzający niemal cały czas w dżungli, w ogóle o Kimbie nie słyszał. Akurat sprzedał w mieście swoje trofea, odpoczywał, wziął do ręki gazetę, rozwiązał w niej dość proste zadanie, przeczytał, że nagrodą jest „wycieczka do dżungli”, wysłał je i wygrał. Niespodziewanie dla niego i kilku innych po przybyciu przewodnik mówi: – Wszyscy posiadający broń muszą ją zostawić w biurze – pod karą sądową. Sprawdzimy dokładnie. – Więc to nie będzie polowanie? – pytają. – Coście wy? Z dziećmi?! – odpowiada przewodnik. – Ale tu stoi jak wół: „do dżungli” – myśliwy pokazuje program. – To się zgadza, tylko że nasza dżungla jest zupełnie inna niż wszystkie. Rządzi nią Kimba. – Kto to taki? – Nie słyszał pan o nim? – Cały czas poluję. Mam mało kontaktów ze światem. – Aha. Kimba to biały lew, który mówi po ludzku i… – Co?! Niech pan mi tu nie opowiada bajek. – To nie bajki. Uprzedził nas o trzęsieniu ziemi i wielu z nas z pewnością zawdzięcza mu życie. Teraz współpracujemy z nim i jego zwierzętami, z czego miasto ma duże zyski. – Mnie to nie interesuje. Niepotrzebnie tu jechałem. – Może pan zostać w biurze. Ale zapewniam, że to warto zobaczyć.

129 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Gość macha ręką, ale zostawia broń w biurze i jedzie ze wszystkimi do parku. Za bramą czeka już na nich uprzedzony Kimba, w narzutce i z medalem. Lew w zasadzie nie oprowadza ludzi, lecz dla nich czyni wyjątek, gdyż bardzo mu na nich zależy. Opowiada im całą swoją historię, a nawet – znów wyjątek – wpuszcza do dżungli i pokazuje wszystko. Większość już o nim słyszała, ale nawet ci są nim zaskoczeni, a prawie wszyscy bardzo przejęci, szczególnie ci, którzy myśleli dotąd o zwierzętach tylko w kategorii zdobyczy. – A chcielibyście mieć podobny park u siebie? – pyta lew. – Naturalnie – odpowiadają. Tłumaczy im, co w tym celu należy zrobić, poleca kontakt z Jane i Robertem i żegna, mając nadzieję, że zaczną to propagować – co do większości się nie pomylił. „Ten” myśliwy próbuje wprawdzie jeszcze polować – oczywiście gdzie indziej – ale już po kilku zwierzętach nie jest w stanie. Wraca do Lingoro i też włącza się w nurt współpracy. Potem do Kimby docierają wiadomości o przypadkach zabierania zwierząt z dżungli „na u- cywilizowanie”. Natychmiast występuje ostro przeciw takim praktykom. Przemawia w TV: – Cieszy mnie zmiana waszego stosunku do zwierząt, ale tu translatory nie wystarczą – te wyrwane ze środowiska istoty nigdy nie staną się waszymi partnerami. Będą to potworki, psychiczne kaleki, i naprawdę lepsza byłaby dla nich śmierć w dżungli, przed którą zapewne chcecie je ochronić. Wychowanie takiego zwierzęcia to potworna praca, która może przynieść efekty tylko u mnie, w niemal naturalnych warunkach. Nie chcę tu być monopolistą, powstaje już podobny ośrodek pod Mandangu, będę też namawiał innych. Poczekajcie jeszcze te parę lat, albo… napiszcie do mnie. Co roku będę wysyłał w świat swoich wychowanków i część mniejszych, być może, rozlosujemy między was, z pierwszeństwem dla inwalidów. Formularze dołączę do moich książek, które niedługo się ukażą. Będziecie jednak musieli te zwierzęta dobrze poznać, przejść przez różne próby, pamiętajcie też, że one też mają wolną wolę!

130 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

No i muszą mieć dobre warunki i być odpowiednio traktowane – będziemy to kontrolowali – a znęcanie się lub zabicie będzie surowo karane. A jeśli przekażecie mi zabrane, zwrócę je wam za dwa lata albo, jeśli będą już za stare do mojego „przedszkola”, dam wam w zamian inne, w pełni przystosowane do życia z wami. Żyjcie i dajcie żyć innym! Znaczna część tych zwierząt rzeczywiście trafia do Kimby, który starszym pozwala żyć jak chcą – poza zakazem polowań – a młodsze przyjmuje do „przedszkola”, ludzie zaś w zasadzie zaprzestają tych praktyk. Po paru tygodniach rzeczywiście ukazują się obie książki Kimby: „Życie białego lwa” – w opracowaniu Jonatana – i „Wykłady białego lwa” – w opracowaniu Kate. Z miejsca stają się super-bestsellerami – nawet druga, w założeniu przeznaczona raczej dla przyszłych nauczycieli zwierząt. Ale niezwykłość autora zrobiła swoje. XLIX. Drugie trzęsienie (inny, częściowo retrospektywny, wątek). Niedługo po tamtym trzęsieniu, kiedy miasto jest jeszcze zniszczone, a Kimba nie w pełni dojrzały, dopiero co wyzdrowiał po chorobie serca, przybywa do niego kilku Japończyków. Mówią – Potrzebujemy twoich zwierząt jako przepowiadaczy trzęsień. Możesz nam je sprzedać? – One nie są na sprzedaż – odpowiada lew (jeszcze nie ma szkoły, przedszkola i formalnych adopcji) – Mogę wam je ewentualnie dać, jeśli się na to zgodzą. A co wy im konkretnie możecie zaproponować? – Będą mieszkały u nas i obiecujemy, że będą odpowiednio traktowane. – U was – to znaczy gdzie konkretnie? W miastach? – pyta Jonatan. – Oczywiście. – To nie. Nawet do tego niezbyt wielkiego miasta one muszą się przystosować. Tokio, Jokohama czy Kobe będą dla nich szokiem.

131 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

– O tym nie pomyśleliśmy. W takim razie poza miastami, może na stacjach sejsmologicznych? W niedalekiej przyszłości możemy im przekazać nawet jakąś niewielką wyspę, gdzie będą miały warunki zbliżone do tutejszych. – Nie będzie im tam za zimno? – Kimba pamięta, że Japonia leży jednak bardzo na północ. – Nie w okolicach Okinawy. Tam klimat jest już prawie zwrotnikowy. Przygotujemy im tam wszystko tak jak tutaj, na części zrobimy taki sam turystyczny park, jaki ty tu planujesz, a na reszcie będą miały pełną swobodę i wiele naszych udogodnień cywilizacyjnych – naturalnie, jeśli uda się je do nich przystosować i będą miały na nie ochotę. – A ja podejmuję się zamieszkać z nimi – mówi jeden z nich – Nazywam się Karushi Miyazaki i chcę teraz zostać tu jakiś czas z panem, Jonatanie-san. Chcę dokładnie poznać ich życie i potrzeby. Kilkanaście zwierząt chce jechać. Zamieszkują u pracowników stacji sejsmologicznych, gdzie są bardzo dobrze traktowane. Uprzedzeni mieszkańcy okolicy szybko się przyzwyczajają do widoku mówiącego geparda czy gazeli, którą można poprosić o krótką przejażdżkę. Karushi mieszka u Kimby, trochę pomaga Jonatanowi, nawet projektuje parę konstrukcji dla parku. Kiedy Kate uruchamia szkołę, jest na niektórych lekcjach. Po pół roku wraca do Japonii, gdzie na wyspie Sana sadzi wszystkie niezbędne rośliny, z „mięsnymi” włącznie, i zaczyna budowę parku. Zwierzęta chce zebrać w ciągu kilku lat. Niedługo po ukazaniu się książek Kimby lampart ze stacji pod Kobe czuje zbliżające się silne trzęsienie. Mówi o tym pracownikowi, który natychmiast ogłasza we wszystkich lokalnych środkach masowego przekazu: – Alarm! Za pół godziny będzie silne trzęsienie ziemi. Proszę wszystkich o wyjście na ulicę. Japończycy spokojnie, bez paniki, opuszczają swoje domy. Wprawdzie tam mają one specjalną konstrukcję i zniszczenia są dużo mniejsze niż w Afryce, ale kilka

132 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

bloków jednak runęło. Ich mieszkańcy są niesłychanie wdzięczni lampartowi, który uratował im życie. Nawet w Japonii, gdzie uczuć nie okazuje się tak wylewnie, jak w Europie, czy w Afryce, ma podobne kłopoty ze sławą, jak początkowo Kimba. Lew od razu dowiaduje się o wszystkim i jest to dla niego i jego zwierząt kolejny wielki dzień – znów któreś z nich uratowało ludzi! Odbiera kolejną porcję gratulacji z całego świata, a także, jak zwykle, pewną ilość inwektyw i pogróżek od swoich przeciwników, których jednak jest coraz mniej. Największe wrażenie wywołuje to na mieszkańcach stref sejsmicznych, którzy szczególnie masowo kupują książki Kimby i wysyłają mu zgłoszenia. Lampart spod Kobe ma dość sławy i zgłasza chęć powrotu do dżungli Kimby. Przybywa po niego Karushi i zabiera go do Afryki. Japończyk rozmawia z Kimbą i Mambo. Mówi między innymi: – Sana będzie gotowa na przyjęcie zwierząt za rok. Dacie mi swoje? – Ja raczej nie – odpowiada Kimba – Będę miał za dużo chętnych. – A ja tak – zapewnia Mambo – Mogę nie dać sobie rady z całą procedurą adopcyjną. Wolę jeszcze z tym poczekać, aż nabiorę doświadczenia. Mogę przekazać ci wszystkie. Zadowolony Karushi wraca na swoją wyspę. L. Koło życia (następnych parę miesięcy). Jak było do przewidzenia, niedługo po ukazaniu się książek Kimby park zostaje zasypany istną lawiną podań. Większość zwierząt ze szkoły wcześniej już została przeznaczona dla określonych osób lub instytucji, ale jest jeszcze trochę, może ze 2025, „bez przydziału”. Kimba i Jonatan przeprowadzają losowanie. Lew wyjmuje ze stosu kolejne koperty, Jonatan je otwiera, czytają zgłoszenie – i przeważnie odrzucają. Powody mogą być bardzo różne. Często z towarzyszącego formularzowi listu wynika, że autorzy nie zdają sobie tak naprawdę sprawy z różnicy między tymi zwierzętami a zwykłymi i chcą mieć po prostu egzotyczną żywą zabawkę; kiedy indziej

133 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

może to być na przykład – w formularzu są i takie rubryki – za małe lub za wysoko położone mieszkanie czy wyjście z domu na zbyt ruchliwą ulicę (tego ostatniego oczywiście nie ma, ale sprawdzają plan w sieci komputerowej). W wypadku przyjęcia kandydat musi przyjechać do parku na własny koszt, przejść przez gęste sito rozmów kwalifikacyjnych, zostać zaaprobowanym przez samo zwierzę i pomieszkać z nim jakiś czas koło parku. Dopiero po przejściu przez to wszystko – wielu odpada – uzyskuje formalną akceptację i wraca ze zwierzęciem na koszt parku. Poza Kimbą i ludźmi w rozmowach tych uczestniczy też Mambo, traktując to jako praktykę przed czekającymi go w przyszłości (choć jeszcze nie w następnym roku) podobnymi obowiązkami. Na jego terenach też udało się już całkowicie zlikwidować drapieżnictwo i ruszyła budowa „parku przyjaźni” – ma nadzieję, że za rok już wszystko będzie gotowe. Na razie żeni się z Laoni. Ślubu udziela im – i jeszcze kilku lwim parom ze szkoły – Kimba, który jako już dojrzały lokalny władca ma do tego prawo. Tym razem to tylko mała, „wewnętrzna” uroczystość zwierząt, połączona z zakończeniem roku szkolnego. Potem zwierzęta się rozjeżdżają. Te, które przewidziano dla ludzi, mają już swoich partnerów i jadą z nimi. Pomagają sobie wzajemnie, choć zakres pomocy zwierzęcia jest uzależniony od gatunku. Największy jest dla małp – dlatego te przeważnie są u inwalidów – ale na przykład przypilnować dziecka czy nawet zrobić drobne zakupy potrafi też wiele innych, zwłaszcza, jeśli mają urządzenia zwiększające chwytność. Dlatego większość zwierząt szybko staje się wartościowymi członkami ludzkich rodzin. Oczywiście znów kilkoro ginie z rąk ich przeciwników – trudno. Lwy natomiast powracają do siebie. Mambo obejmuje władzę i natychmiast zaczyna współpracę z ludźmi. Coś na kształt „przedszkola” Kimby działa już i u niego od blisko roku, a teraz po wakacjach ma zamiar uruchomić szkołę. Kiedy przyjeżdża Koulu – przywozi ją matka Jonatana, chcąc być przy Kate, której ciąża zbliża się ku końcowi – Mambo proponuje jej pracę u siebie. Rezuska zgadza się, ale wakacje chce spędzić u Kimby.

134 Jacek Izworski: Kimba i ludzie, rw2010

Pozostałe lwy muszą jeszcze dobrych parę lat poczekać. Wprawdzie niektóre próbują zapoczątkować taką samą „rewolucję” jak Mambo, lecz rzadko coś z tego wychodzi. Czasem prowadzi to do zniszczenia upraw „mięsnych roślin”, a w paru wypadkach nawet do śmierci „buntowników”. Zaledwie kilku udaje się pociągnąć za sobą większe grupy zwierząt. Czekający na ich inicjatywę ludzie przeważnie zachowują neutralność. Pod Lingoro zaś co światlejsi i odważniejsi uczestnicy wycieczki nawiązują kontakt najpierw z Jane i Robertem, a potem i Wandiem. Przepraszają go i zaczynają aktywnie działać na rzecz pojednania. Na jego terenach wytworzyła się taka sama atmosfera jak u Kimby – też nikt nie chce na nikogo polować, a ponieważ do dojrzenia „mięsnych roślin” zostało sporo czasu, Jane i Robert proponują mu założenie… hodowli ryb w kilku bezodpływowych jeziorach (dziwne, że Kimba w filmie na to nie wpadł). Udaje się to znakomicie. Trójka zwierząt od Kimby zaczyna tamte uczyć mówić po ludzku (a dziecko ludzkie uczy się języka dżungli) i Wandie staje się głównym kandydatem na trzeciego z kolei współpracującego z ludźmi. Tymczasem w połowie wakacji Kate rodzi ładną dziewczynkę, a zaraz następnego dnia po niej, na wszelki wypadek u Jima, Lila rodzi parkę ślicznych lwiątek: białego synka i zwykłą płową córeczkę. Syn otrzymuje imię zmarłego króla, a córka – matki Kimby. – Życie zatoczyło koło – komentuje Jim.

K o n i e c