Ludzie i duchy - Oksana Petrovna Pankeeva

SPIS TREŚCI: Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15

ROZDZIAŁ 1

Dzień dobry! Jestem Casper Przyjazny Duch. Z tej samej kreskówki Najpierw Kantor zobaczył te same błyszczące buty. To zaczynało już drażnić. Potem powiódł wzrokiem i natknął się na damskie trzewiki. Eleganckie buciki na wysokim obcasie, z jasnoszarego aksamitu, ozdobione po bokach takimi skromnymi kamykami po sześć tysięcy każdy. Z trzewików wychodziły dwie smukłe kobiece nogi w jedwabnych pończochach. Kantor podniósł głowę z nawyku obejrzenia tych nóg z dołu do góry, i powiedział do siebie, że na takie krótkie sukienki pozwalają sobie tylko czarodziejki. No, jeszcze Olga, ale jej nie liczy. Jeśli już upierała się, że w ich świecie, można bezpiecznie wyjść na ulicę w jej czarnej sukience ledwo okrywającej najbardziej intymne... Jak tylko pomyślał o Oldze, serce natychmiast ścisnęło się boleśnie. Najstraszniejsze, że po wszystkim i o niej się dowiedzą. Chłopaków oni nie znajdą, Kantor naprawdę nie wiedział, gdzie teraz są, ani jak i gdzie uciekli. Amargo.... gdzie on jest teraz, Kantor również sobie nie wyobrażał, ale ponieważ wie tak dużo o tym człowieku tę informację będzie łatwo znaleźć.... a nawet wie za dużo. I bardzo dobrze wie, gdzie mieszka Olga, która jest mu bardzo droga, i której inteligentny człowiek nie omieszka użyć do nacisku na krnąbrnego towarzysza Kantora.... chociaż jednak, plecie głupstwa, na cholerę była im Olga, teraz ta czarodziejka w butach z brylantami zeskanuje go na wskroś, sprawozda szefowi wszystko co chciał wiedzieć, a potem go po prostu zabiją, jak bezużyteczne.... To było konieczne, ponieważ to oszukało oprawce! Mimo wszystko, rzeczywiście specjalista, diabelski pomiot.... Prawdopodobnie wszystkie rzeczy jakich w życiu doświadczył, wszystkie możliwe stopnie zręczności i dokładnie wie, co z nimi zrobić. Stołek z tyłu zaczął, szumowiny, a ręce nie drżały!

– To on? – Z obrzydzeniem powiedział gdzieś nad nim niski kobiecy głos. Umyć go nie mogliście? Mam go, między innymi, rękami dotykać! – Przepraszam, metressa Joanna – już nie władczo, a jak by przepraszając powiedział głos, należący do błyszczących butów. – On już umyty tak wygląda. Widzisz, przed wami pracowali z nim inni specjaliści... – Pluszowy Teddy? – Powiedziała z pogardą czarodziejka. – To widać. Mogliście od razu zaprosić mnie. – Nie, co wy, Teddie pracuje starannie, i na twarzy jego praca niewidoczna. To chłopcy zmiażdżyli kiedy brali. – Dobra, to nie jest tak ważne, zaczynajmy. Ty, uszkodzone stworzenie, przerywaj gapić się na moje nogi i stawaj. Nie na darmo mówi się, że wszyscy Mistralijczycy są napaleni. Ledwo żywy, a na damskie nóżki się gapi. Bodaj już i w erotyczne fantazje uderzył? Kantor, choć wiedział, że jego bezczelny język nigdy nie doprowadził go do dobrego, ale nie mógł się powstrzymać i powiedział: – Z tobą? A idź ty! Ty, jeszcze mojemu pradziadkowi dawała w pozie « chłopka na marchwiowej grządce » … Na szczęście, metressa Joanna okazała się damą niezbyt porywczą, i nie przyszło mu uchylać się przed aksamitnym pantofelkiem. A właściciel butów okazał się zbyt leniwy aby stanąć w obronie honoru damy, też na szczęście. – A Teddiemu on podobnie mówił? – z zainteresowaniem zapytała czarownica. – O, – odpowiedział pan Krosz. – Teddiego obrzucił takimi przekleństwami, że wstyd zacytować. – No cóż, – uśmiechnęła się dama. – zacznijmy. Unieście go trochę … i sprzątnijcie ze skroni te brudne kudły. Kantor pomyślał że trzeba jakoś spróbować opierać się, i zaczął padać. Wokół niego była szary mgła z niebieskim odcieniem, gęsta jak śmietana. W tej mgle, bezładnie mrugały, wybuchały i gasły pomarańczowe płomyki. Czarownica stała obok, przez mgłę ledwie widział jej sylwetkę, twarz nie była widoczna w ogóle, ale za to wyciągnięte do potencjalnej ofiary ręce były widoczne bardzo wyraźnie. A szczególnie nadmiernie długie palce z igłami na ćwierć łokcia zamiast paznokci, które ślicznotka akurat

rwała się wbić Kantorowi w głowę, miło się przy tym uśmiechając i łagodnie mówiąc: – Chodź kolego, nie upieraj się, pokaż cioci, gdzie schowali się twoi przyjaciele … – Pieprz się! – rozpaczliwie szarpnął się Kantor próbując jakoś wykręcić się od tych igieł, które, wydawało się, że okrążyły go ze wszystkich stron. Nie wiedząc czemu przypomniał sobie jak w takich przypadkach wyrażała się Olga, i dodał: – Morsie. A ponieważ wykręcić się było ciężko, na odlew uderzył w wyciągniętą rękę krawędzią dłoni. Joanna krótko jęknęła i podkuliła uderzoną łapkę. – Ty co, mag? – ze zdziwieniem spytała. – a mnie nie uprzedzili … będzie ich to kosztowało dodatkową sumę, i to niemałą. Jedną sprawę skanować prostego śmiertelnego, i całkiem inne maga, który się opiera . Ale ty niespecjalnie oddawaj się marzeniom, magów ja też skanowałam. Znowu uroczo się uśmiechnęła i można by rzec, że zmieniła narzędzie. Prawa ręka została dawna, tylko igły trochę się wydłużyły, a lewa zaczęła przekształcać się w pętlę z grubej mocnej liny. Kantor, trochę zaskoczony nowym do niego faktem, że okazał się opierającym się magiem, nie spodziewał się zbyt wiele po swojej zagadkowej i nieprzewidywalnej Sile i postanowił spróbować po prostu wyrwać się i jakoś ukryć się w tej mgle. Zwłaszcza, że tu nie czuł swojej materialnej istoty i w najmniejszym stopniu nie przeszkadzały oparzone plecy, okaleczona ręka i odtłuczone inne części ciała. Szarpnął się na bok i rzucił biegiem z trudem pokonując opór mgłopodobnej substancji, która spowalnia ruch, jakby poruszał się pod wodą. Siła Siłą, ale kto wie, czy pomoże ona przeciwko ręce z pętlą. Uciec – to będzie pewniejsze. Ukryć się w tej mgle, i niech tam go szuka co najmniej do drugiego przybycia elfów … jeżeli, oczywiście, nie ma ona specjalnego zaklęcia do odszukiwania obiektu w ukryciu. – A ty gdzie? – z oburzeniem zawołała czarownica i rzuciła się za nim. Jednak, posuwała się w mgle tak wolno jak on, więc dogonić go nie było łatwo. Tak jak i jemu się ukryć. Jakkolwiek Kantor starał się zwiększyć szybkość ciemny tuman gasił wszystkie jego wysiłki i odległość między nim i Joanną nie rosła a nawet stopniowo malała. Bardzo powoli, ale jednak.... Czy był po prostu słabszy, czy ona lepiej znała to miejsce, ale

było jasne, że prędzej czy później ona go dogoni. Raczej później, ale jakie to ma znaczenie? Może, lepiej nie wydawać siły na bezużyteczną bieganinę, a spróbować spotkać zagrożenie twarzą w twarz i stoczyć walkę, jak przystało wojownikowi? A jeśli nie wyjdzie? Co wtedy? Ale z drugiej strony, wyboru nie ma, wszystko jedno, przecież dogoni i walczyć wypadnie. Tylko by wiedzieć , jak to zrobić… Kantor zatrzymał się, obrócił się twarzą do przeciwnika, wystawiwszy przed sobą ręce, jakby podświadomie czuł, że najważniejsze – nie podstawić głowy, a z resztą można spróbować się odbić. Pierwszy atak czarownicy został z powodzeniem odbity – zdążył ściągnąć rękę z pętlą za nadgarstek i najprostszym sposobem wykręcić, przerzuciwszy do tego ślicznotkę przez udo i cofnąwszy się o krok. Ona szybko podniosła się na nogi i niespodziewanie протянула: – Takiś ty! Nawet tak? Dawno nie spotkałem.... A jak udało ci się oszukać Krosza, przez co nie nałożyli ci poliargu? Nawet ciekawie, co z tego w sumie może wyjść … Widać było, że nie była w ogóle wystraszona lub nawet zniechęcona, a wręcz przeciwnie doświadczała tego co się dzieje z zawodowym zainteresowaniem. Specjalista przy pracy, mimochodem przyszło do głowy Kantorowi, któremu to wyraźnie przypomniało Stellę. Dokładnie z takim samym wyrazem twarzy uczczona metressa dłubała w swoich rozpłatanych pacjentach. I to podobieństwo bardzo mu się nie spodobało. A na temat poliargu … Gdyby sytuacja była mniej niebezpieczna, roześmiałby się. Jedną z zadziwiających właściwości jego Siły było właśnie to, że poliarg na nią w najmniejszym stopniu nie wpływał. Drugi atak okazał się skuteczniejszy. Pętlę próbującą owinąć się wokół szyi, Kantor znowu zdążył przechwycić, ale rzut tym razem nie wyszedł. Sznur mocno otoczył jego nadgarstek a pazury-igły prawie równocześnie spróbowały znowu dostać się do głowy. Kantor ledwie zdążył odsunąć się o tyle o ile się oderwał, orientując się, czy niebezpieczne jest to, że złapała go za rękę, czy to jeszcze nic. Tym razem nie udało mu się ściągnąć atakowanej ręki w jakieś bezpieczne miejsce, i pięć długich, ostrych jak kindżały igieł utkwiło mu w dłoni przebiwszy ją na wskroś. Kantor krzyknął z bólu i spróbował cofnąć rękę ale igły niezrozumiałym sposobem wygięły się na kształt haczyków, zaczepiając go mocno.

Jedyne, co mógł zrobić – to wydać serię najbardziej wyrafinowanych przekleństw, jakie znał. – No i wpadłeś – z zadowoleniem powiedziała czarownica – a teraz zobaczmy … Kantor ścisnął zęby i rozpaczliwie szarpnął się z ostatnich sił próbując wyrwać się z jej pazurów za wszelką cenę, nawet jeśli wypadnie zostać bez ręki. Wyrwać się nie mógł, jednak razem z nowym wybuchem bólu wybuchło w nim coś jeszcze. Nie od razu zrozumiał, że do tej pory nie nauczył się określać swoją niekontrolowaną Siłę. Tym bardziej, że zawsze przejawiała się nieprzewidzianie i te jej przejawy niezmiernie rzadko się powtarzały. Tym razem dziwna ojcowska magia przybrała wygląd całkowicie niewyobrażalny. Widząc to Olga powiedziałaby « totalny surrealizm! ». Dwa kroki od siebie Kantor zobaczył otwarte drzwi. I żeby zwykłe drzwi! Na brzegach otworu drzwiowego biegały mrugając, różnokolorowe płomyki, na otwartych szeroko skrzydłach palił się napis „Zapraszamy”. Nad drzwiami wisiała jaskrawa tablica, składająca się z ogromnych run mrugających jak zepsuta świetlna kula: „Ty tutaj!”. I gruba strzałka, wskazująca na dół. Nie namyślając się, co to znaczy, i nie zwracając uwagi na ból, znowu szarpnął się i rzucił w te drzwi. Dokuczliwą czarownicę wypadło ciągnąć z sobą, bo wyrwać się od niej nie było możliwości. W oczy uderzyła czarna mgła i Kantor ledwie nie roześmiał się na głos odczuwszy znajomy przenikliwy zawrót głowy i zrozumiawszy, że tym razem jest uratowany. W Labiryncie nie dostanie go żaden mag, bez względu na potęgę i kwalifikacje. Nie dla nich to miejsce, niedobrze im tu, klasycznym magom, i ich Siła nic tu nie jest warta. Nie mierzyć się im w tym miejscu z człowiekiem Labiryntu i ostatnią głupią będzie ta natrętna panna jeżeli spróbuje. – Jeszcze co to za żarty? Gdzie mnie przywlokłeś? – z oburzeniem zawołała metressa Joanna, z zakłopotaniem utkwiwszy wzrok w swoich rękach, które nagle straciły wszystkie swoje groźne urządzenia i stały się zwykłymi ludzkimi rękami. Zresztą, niezupełnie – teraz mocno owijały je skórzane pasy do walki na pięści, które wyglądały zabawnie w połączeniu z wykwintnym manicure'em. A i sama czarownica wyglądała nie mniej zabawnie w tradycyjnym odzieniu egińskich pięściarzy – króciutkiej przepasce na biodra i czymś podobnym do kagańca,

chroniącym zęby od urazów. Jakakolwiek góra przez tradycję nie została przewidziana, bo walka na pięści była wyjątkowo męską dyscypliną sportową, i obnażony biust czarownicy wyzywająco się kołysał, otwarty dla szerokiej publiczności. Jednakże oglądać tych wszystkich uroków nie było komu a sam Kantor nie był w nastroju. Tylko kolejny raz zdziwił się pomysłowością Labiryntu i pomyślał, że to miejsce z pewnością obdarzone jest jakąś własną świadomością … i wybitnym poczuciem humoru. On sam był ubrany dokładnie tak samo. Obydwoje stali na ubitym placu, otoczonym przez naciągnięte sznurki, a naokoło rozciągał się ogromny i całkowicie pusty stadion, zdumiewająco przypominający Dużą Królewską Arenę w Eginie – To nie żarty, – zaśmiał się Kantor podskakując w miejscu i robiąc kilka próbnych uderzeń w powietrzu. Oczywiście, obie jego ręce były teraz wolne i całkowicie całe, co nieopisanie cieszyło. – to Labirynt, kochanie. I teraz moja kolej sprawiać ci ból. – Labirynt nie istnieje! – Ze złością tupnęła nóżką metressa Joanna. – Ten bezwstydny szarlatan Maximiliano wymyślił go żeby kołować ludziom w głowach! – Twoją głową ja się teraz zajmę – ze złośliwą satysfakcją zawiadomił Kantor, trochę zraniony przez taki brak szacunku dla świetnego imienia ukochanego rodzica, i krótko, bez rozmachu, uderzył z prawej. Czarownica odleciała pięć kroków i padła na plecy malowniczo zadarłszy nogi. – Ty draniu! – zawyła, zerwała się i stanęła przy podpórce, jakoś dziwne wstrząsnęła głową kurcząc paskudnie twarz. Widać, czarować próbowała, biedactwo, a nie wychodziło. – Co, bez pazurów już nie taka opanowana? – uszczypliwie zauważył Kantor i lekko uchyliwszy się od ataku rozwścieczonej damy uderzył znowu. To było lekkie, zupełne bezpiecznie, i jakoś nieciekawie – bić kobietę, która nie mogła stawić poważnego oporu. Nawet wstrętne. Kiedy po następnym uderzeniu nie mogła się podnieść , Kantor całkiem opuścił ręce. Bardzo miło, i co z nią teraz robić? Puścić tak po prostu nie można, nagle znajdzie wyjście, wróci w realność, i znowu spróbuje go zeskanować, tym razem podejmuje niezbędne środki bezpieczeństwa. A jemu może nie powieźć się tak powtórnie. Dobić byłoby pewniejsze, tylko jak? No, skręci jej kark, sekundowa sprawa, ale jaki tego sens? To

przecież Labirynt, tu wszystko nie jest realnie … może, warto zabrać ją do tunelu i spróbować rzucić tam? Od tych konstrukcyjnych rozmyślań oderwał go czyjś pełen wyrzutu i trochę drwiący głos: – Chłopcze, za co tak torturujesz biedną staruszkę? Ci niania nie mówiła, że to niedobre? Albo czy ona jest twoją nianią? Kantor ze zdziwieniem uniósł głowę i spojrzał naokoło. Na poręczy królewskiej loży siedział chłopak wyrostek, cały ubrany na czarno, i ledwo pochyliwszy głowę z zainteresowaniem obserwował co się dzieje. – Ja jestem chłopcem? – zapytał jeszcze raz Kantor ściągając kaganiec, żeby nie przeszkadzał rozmawiać. – a ty kim jesteś? Chłopak zaśmiał się, lekko zeskoczył od poręczy i podążył do niego. – No już, wybacz, – powiedział. – nie znam cię, a wyglądasz w tej chwili, jak trzy-czterolatek. To w czym problem? Za co ty jej tak? Tak można w rzeczywistości zabić. – Naprawdę? – z nadzieją zapytał jeszcze raz Kantor. – bardzo dobrze, bo miałem wątpliwości. Ja właśnie to zamierzam zrobić, a ty idź swoją drogą i nie wtrącaj się w cudze sprawy bo inaczej zgarniesz za spółkę. Chłopak zatrzymał się przy samym sznurku oparłszy się łokciami o słupek, i poważnie spojrzał na niego. – Czy naprawdę myślisz że po prostu tak przejdę obok, kiedy kogoś zabijają? Albo spodziewasz się, że naprawdę możesz obejść się ze mną tak, jak z tą nieszczęśliwą staruszką? Głęboko się mylisz. Sam przecież wiesz, że w Labiryncie powierzchowność jest myląca i iluzoryczna. I przed tobą nie jest chłopiec jak ci wydaje się, a dorosły szaman, taki sam człowiek Labiryntu jak i ty, tylko starszy i bardziej doświadczony. Więc, wchodzić w bójkę nie radzę. – Jednak spróbuję, – uparł się Kantor. Ten niewymiarowy co, na serio zamierza go nastraszyć? – Ty też zachowujesz się, jak zasmarkany uczeń, – poważnie i całkowicie dobrodusznie skomentował chłopak. – Dlatego, że jesteś kiepskim uczeniem po prostu mnie nie widzisz. Ile ci lat w rzeczywistości? Zrozumiale, nie trzy i nie cztery, a ile? Dziesięć, dwanaście? – Trzydzieści jeden! – odgryzł się Kantor i z zakłopotaniem zatrzymał nie czując się dobrze. Miał zamiar powiedzieć « trzysta siedemdziesiąt », nie dlatego, żeby się popisać, a po prostu ze złośliwości, ale prawda

wyrwała się mu wbrew woli. Natrętny rozmówca ze zdziwieniem uniósł ruchome cienkie brwi i uściślił, bardziej twierdząco, niż pytająco. – Nie jesteś szamanem. – Nie, nie jestem szamanem – ze złością odpowiedział Kantor. – Nie mógłbyś odczepić się ode mnie, co? – Jesteś tu przypadkowo, – pewnie stwierdził dziwny chłopiec. – I nie z własnej woli, – odburknął Kantor. – W takim razie, zostaw staruszkę w spokoju, i idź stąd. Mogę pokazać ci drogę jeżeli sam nie możesz znaleźć. – Nie, dziękuję! Żeby ona znowu się za mnie zabrała, wszystko od początku? Lepiej już tu zostanę. Tu mi, przynajmniej, nikt igły w głowę wkładać nie będzie. – Widzę, że macie tu poważny konflikt … – chłopak pokołysał głową i usadowił się na piasek podkuliwszy nogi przed siebie. – Ale mimo wszystko zabić – to nie najlepszy sposób załatwiania sprawy. Lepiej spokojnie omówmy problem i poszukamy innych, bardziej humanitarnych rozwiązań. Kantor zawahał się. Z jednej strony, nie chciał ryzykować i zostawiać niedobitą czarownicę bez nadzoru. Tylko patrzeć, jak, ocknie się i zbiegnie. Z drugiej było bardzo kuszące poobcować z innym człowiekiem Labiryntu, a może i nauczyć się czegoś nowego. A z trzeciej, czy można mu ufać, temu niewiadomo skąd przybyłemu zarozumialcowi? Zatrzymał się i zamyślił w wolnych chwilach studiując przybysza. Z bliska „dorosły szaman” wyglądał na czternaście lat, nie więcej, a może i mniej. Był niewysoki , cienki w kości i giętki, jak elf. Długie włosy były ułożone w dziwne uczesanie, gdzie pośrodku czarnej czupryny jaśniał jaskrawo rudy kosmyk. Twarz o wystających kościach policzkowych z lekko skośnymi oczami zakładała obecność gdzieś w rodzie mieszkańców z Hin, ale gdzieś bardzo daleko, bo hińskiego było nawet mniej niż u pana Flawiusza. A ubranie najbardziej przypominało Olgi – takie same dżinsy, tylko nie niebieskie, lecz czarne, i buty wyglądające jak jej adidasy, tylko bez sznurowadeł. I jeszcze dwie cienkie srebrne bransolety na nadgarstku. Kolorowy chłopiec, nic dodać. I jeszcze u Kantora powstało niespokojne uczucie, że ten rudy kosmyk i te bransolety on już gdzieś widział. – A jeżeli ona zbiegnie, jak będziemy rozmawiać? – wreszcie

powiedział. – Nigdzie nie pójdziemy, – zapewnił go chłopak. – usiądziemy naprzeciw siebie tutaj i będziemy jej doglądać. A dlaczego dla ciebie tak ważne, żeby nigdzie nie zbiegła? Nie, zresztą powiedz po kolei. Kim jesteście i co was dzieli? – Ona próbuje mnie przeskanować, – zwięźle wyjaśnił Kantor. – Jak dokładnie? – ze zdziwieniem uniósł brew chłopak. – Magicznie, jak jeszcze! – wpadł w złość Kantor. – Też mi mag, nie wiesz jak się to robi? – Poczekaj – powiedział rozmówca – a z którego ty w ogóle jesteś świata? – Jak to z którego? – Właśnie tak, z którego. Tu z pięciu różnych światów naród szlaja się naraz i nie zrozumiesz, z kim masz do czynienia. Ja dlatego zdecydowałem, że ty szaman, jak i ja, ale ty dziwne rzeczy mówisz. Więc z którego jesteś świata? – Skąd mam wiedzieć jak nazywają się cztery pozostałe? – pogubił się Kantor. – No tak, oczywiście … wy jak i wszyscy, nazywacie go po prostu ziemią … no wtedy powiedz tak: z jakiego jesteś kraju? – Z Mistralii. – No i wszystko zrozumiale. Znaczy, jesteś ze świata Delta. Żebyś to wiedział, jeżeli ktoś spyta. Tylko że nie słyszałem, żeby w waszym świecie żyli ludzie Labiryntu …ach, wybacz, oderwałem się. A więc, ta pechowa babka – czarownica, próbuje cię skanować? Dlaczego? Czy jesteś przestępcą? – To oni są przestępcami! – obraził się Kantor – Mało tego, że się na nas rzucili, to jeszcze i zabić chcieli! Chłopaki uciekli, a ja wpadłem. A teraz ta zaraza próbuje się ode mnie dowiedzieć, gdzie są wszyscy pozostali. Rozumiesz co będzie, jeżeli ona mnie zeskanuje? Ja tyle wiem, że może ucierpieć kupa ludzi. Jeżeli już ty taki nieprzebyty humanista, spójrz od tej strony. Co będzie … bardziej humanitarnie. A może myślisz, że kłamię? – Nie, – poważnie odpowiedział chłopak bacznie go studiując jak to zwykłe robią widzący magowie. – Kłamać nie możesz. Tu jest Labirynt. Po prostu każde twierdzenie jest subiektywnie i można je interpretować

… I pokaż mi swoją prawdziwą twarz, bo inaczej to nawet niezręcznie mówić o poważnych rzeczach z takim malcem … Gwałtownie szarpnął rękami złożywszy je przed sobą, a następnie równie gwałtownie szarpnął w bok, jakby rozrywając obszar albo po prostu, rozsuwając zasłony. – To boli, ty zasrańcu! – krzyknął Kantor ponieważ uczucie było takie, jak gdyby na chwilę wrócił w swoje umęczone ciało. Ale teraz było już jasne, że przed nim jest rzeczywiście dorosły mag, wiedzący o Labiryncie bez porównania więcej niż on. – Nie przeklinaj – z poczuciem winy poprosił mag wpatrując się w niego i ze współczuciem marszcząc brew. – Nie wiedziałem, że będzie to dla ciebie tak bolesne. Ale teraz doskonale widzę przyczynę twojej nienormalnej agresywności. Kto cię tak? Też ona? – Nie, – warknął Kantor. – to inny … specjalista. Swoją metodą, żeby mu tę jego metodę … słuchaj, człowieku czy ty mi pokażesz swoją prawdziwą twarz? Teoretycznie powinienem zwracać się do ciebie « czcigodny mistrzu », ale wyglądasz tak, że język nie słucha. – Patrz, – wzruszył ramionami chłopak. – mnie to nie boli, więc możesz otworzyć. – A jak? – A nie umiesz? No, wtedy wybacz. Żeby móc zobaczyć mnie, powinieneś sam otworzyć. A żebyś nie był już tak agresywny, mogę cię pocieszyć: to jest moja prawdziwa twarz. Tak wyglądałem trzydzieści lat temu. Więc, zrób poprawkę na wiek, i wyobraź sobie. A, i ten rudy czub, ja rozumie się, już go nie noszę, wyrosłem z tego. – A co on oznacza? – zainteresował się Kantor, przyzwyczajony do mistralijskich zwyczajów, zgodnie z którymi każde uczesanie coś oznacza. – Tak było modne w czasach mojej młodości, – zaśmiał się chłopak. – Byłem zagorzałym fanem Kangriema, a ten był rudy, dlatego wszyscy jego wielbiciele farbowali sobie jeden lub dwa kosmyki na rudy kolor. Farbować całość było uważane za znak nadmiernej pychy. Tylko po co ci te dziecinne sprawy, lepiej pomyślmy, co z tą pechową staruszką robić, nie zabijając jej naprawdę … – A dlaczego nazywasz ją staruszką? – nie wytrzymał Kantor. – tak ją widzisz?

– Tak, właśnie tak. Bardzo starą staruszką. Wiesz jak strasznie wyglądaliście – małe dziecko, bijące staruszkę … A wiesz co? Ty ją zwiąż. Czymkolwiek z tego, co ma na sobie, wtedy to będzie dla niej rzeczywiste, i będzie tu siedzieć aż się nie uwolni, a uwolnienie zajmie jej masę czasu. A i wyjścia z Labiryntu będzie szukać długo i żmudnie. Tylko pewnie ci to nie pomoże w twojej sytuacji. Albo cię zawrócą do tego specjalisty, który cię tak ozdobił, albo znajdą innego maga. Kantor westchnął. Propozycja była bardzo rozsądna. – A dobrze orientujesz się w Labiryncie? – spytał. – Jak u siebie w domu. A gdzie chciałeś się dostać? Albo czy sam nie znajdziesz wyjścia i cię przeprowadzić? – Po co mi szukać wyjścia, zaraz na mnie tam wyleją wiadro wody, i wyniesie, jak milutkiego. Ty mi pokaż, gdzie jest tunel. – Tunel … – ze zrozumieniem kiwnął chłopak. – Oryginalny sposób samobójstwa, ale u ciebie całkiem nie wyjdzie. Tunel nie przyjmie cię. Nie jesteś na tyle zły, żeby umrzeć. Jeżeli mogę ci pomóc jakoś inaczej, mów, a jak nie, to pójdę. Jestem tu w interesach, a nie na spacerze. – A w jakiej sprawie? – zainteresował się Kantor w wolnych chwilach rozwijając jeden z pasów. – Pacjenta szukam, – wyjaśnił rozmówca. – Jesteś lekarzem? – Tak. A co, nie wyglądam? – Ani trochę – szczerze powiedział Kantor i zaczął starannie związywać ręce czarownicy. Zabić byłoby bardziej niezawodne, ale przecież ten nieletni humanista nie da. Zresztą, związać – też nie najgorszy pomysł. Może, ona rzeczywiście utknie tu na długo. I jest jakaś mała nadzieja na to, że inni magowie będą się strzec wiązać z nim, wiedząc, co zdarzyło się biednej metressie Joannie. – Kogoś mi przypominasz, ale nie lekarza, to na pewno. – Tak? To dziwne, twoja pobita fizjonomia też mi się wydaje nieswojo znajoma. Chociaż widzieć się z tobą nigdzie nie mogliśmy, najwyżej tu, w Labiryncie. Jak cię jak wołają, nawiasem mówiąc? A to i nie zapoznaliśmy się. – Diego, – odpowiedział Kantor, ponieważ ze wszystkich jego imion to było najprostsze i najbardziej powszechne, i rozpoznać go po nim było najtrudniej. Jednak na rozmówcy wywarło ono nienormalnie silne

wrażenie. Zamarł utkwiwszy wzrok w Kantorze zdumionym spojrzeniem człowieka, do którego z trudem dochodzi coś niepojętego, i zapytał jeszcze raz: – Diego del Kastelmarra? Czy to jesteś ty? Czy miałeś wcześniej kolorowy tatuaż na ramieniu? – No … tak, – niepewnie odpowiedział Kantor, mając wątpliwości czy warto było przyznawać się i nie mogąc zrozumieć skąd go tak dobrze znają w innych światach. – No, masz talent do wpadania w kłopoty! – zawołał chłopak podskakując z ziemi. – wytłumacz, gdzie cię trzymają, spróbuję komuś szepnąć. – Ale jak?.... – pogubił się Kantor. – ty jesteś w innym świecie! – To mój problem, ty wytłumacz … tak, żeby to było zrozumiałe dla człowieka z twojego świata a ja przekażę. – Tak wytłumaczyć to nieskomplikowanie, widziałem, gdzie mnie wiozą. Duży pokraczny budynek na Czwartej Ulicy, z napisem „oddział sklepu z bronią”, czy jakoś tak. W Nowym Capitolu w Goldianie. A w budynku pełno uzbrojonych strażników, oczywiście. – Dobrze, – kiwnął kosmatą głową chłopak. – postaraj się nie wychodzić z Labiryntu jak możesz najdłużej ale do tunelu nie śpiesz się. Już biegnę. Zawrócił i przeszedł przez stadion, tylko adidasy błysnęły. Kantor przyglądał się jak przebiegł przez królewską lożę, jak gdyby była całkowicie niematerialna, i przypomniał sobie że nie spytał uczonego mistrza jak ma na imię. Ponieważ krzyczeć w ślad za nim było jak to trochę za późno, Kantor ostatni raz sprawdził wytrzymałość pasów i węzłów, podniósł się i bez pośpiechu odszedł zastanawiając się gdzie mógł wcześniej spotykać się z tym dziwnym chłopakiem? Przecież on przypomniał sobie Kantora, znaczy że oni się jednak spotykali. Co tak naprawdę jest nie tak z jego pamięcią? Последние мозги отшибли, что ли? Nie przypomnisz sobie, choćbyś zdechł. A jeśli to było wtedy, kiedy i wszystko pozostałe, czego nie może sobie przypomnieć? Albo wszystko to po prostu żarty Labiryntu i żadnego chłopca w rzeczywistości nie było a on jest łatwowierny i czeka na pomoc nie wiadomo skąd? * * *

– Dlaczego? – Cicho szlochał Mafiej. – Komu to jest potrzebne? Czy ona jest szalona? Albo ją zaczarowali? – Kto wie Wasza Wysokość, kto wie … – smutno westchnął mistrz Istran. – rozumie się, pan Flawiusz z czasem wszystko wyjaśni, ale jakie to będzie mieć znaczenie … Szellar rozejrzał się i usiadł. To było dość łatwe, jakby jego ciało nic nie ważyło. I choć bardzo to dziwne, nikt tego nie zauważył, nikt nie rzucił się z radosnym krzykiem obejmować się, i w ogóle wydawało się, że wszyscy obecni patrzyli przez niego. Rozejrzał się jeszcze raz i zrozumiał przyczynę dziwnej lekkości i nieadekwatnej reakcji otoczenia. W rzeczywistości nic nie ważył i go nikt nie widział. Ponieważ cała jego ciężka i widziana część spoczywała nieruchomo na łóżku, i zdaje się, nawet nie oddychała. – To zemsta, – cicho powiedział Czen, w zamyśleniu kręcąc w palcach zatrutą igłę. – Zemsta po hińsku. Szczególnie wyrafinowana i dotkliwa. Jak słusznie zauważył szanowny mistrz, na maffę nie istnieje antidotum, dlatego zazwyczaj wykorzystają go, żeby zapewnić ofierze długą i bolesną śmierć. – Ale ona celowała we mnie? – z zakłopotaniem powiedziała Kira. Co ja jej zrobiłam? – Tak, oczywiście – smutno kiwnął mistyk. – to składało się na szczególne wyrafinowaną zemstę. Być może dla was jak i innych waszych rodaków, nasze tradycje są niezrozumiałe i uważacie je za niedorzeczne i wypaczone, ale odważę się wytłumaczyć. Hinska mądrość głosi, że śmierć nie jest najstraszniejszą karą. Jest wielu ludzi, którzy nie boją się śmierci i istnieje wiele rzeczy gorszych niż śmierć. Dlatego taki niewymyślny sposób zemsty jak zabójstwo, tak popularny w Mistralii, w Hinie jest uważany za prymitywny i nie przynosi zaszczytu mścicielowi. Zabójstwo dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy obiekt zemsty jest tchórzem i najbardziej na świecie boi się właśnie umrzeć. W pozostałych przypadkach wysoka sztuka odwetu polega na tym, żeby znaleźć albo wymyślić taki sposób, który spowoduje, że ofiara cierpi najsilniej. Śmiem twierdzić Wasza Wysokość, że waszemu małżonkowi byłoby znacznie trudniej widzieć jak umieracie, niż umierać samemu. – Dobrze przewidujecie – westchnął mistrz – Wasza Wysokość,

przestańcie łamać meble. Elmar, siedzący okrakiem na krześle, puścił oparcie, które już trzeszczało w jego potężnych rękach i rozpaczliwie spytał: – Czy absolutnie nic nie można zrobić? – Niestety – rozłożył ręce mistrz Istran. – On umrze w ciągu doby, jeśli się nie mylę. Jednak nie jestem ekspertem w sprawie egzotycznych trucizn. – Nie mylicie się, – powiedział Czen. – nie bądźcie zbyt skromni, mistrzu. „To znaczy, że jeszcze nie umarłem? – z pewnym zdumieniem pomyślał Szellar, wzlatując nad łóżkiem i robiąc okrążenie naokoło żyrandola – A zatem dlaczego tu latam zamiast tam leżeć? Spytać by mistrza ale mnie przecież i tak nie usłyszy …” Elmar głucho jęknął i oparł czoło o oparcie umęczonego krzesła znowu ścisnąwszy je tak, że zatrzeszczało. Mafiej, skulony w kącie, nieśmiało odezwał się. – Czy jego boli? – Teraz – nie, – odpowiedział mistyk przelotnie spojrzawszy na leżące ciało króla. – On czasem będzie odzyskiwać przytomność, wtedy będzie miał napady drgawkowe … Wtedy będzie bolało. I wygląda to także … niezbyt przyjemnie, więc polecałbym wszystkim niespecjalistom oddalić się. „ Niczego sobie, ładna perspektywa! „ – pomyślał Szellar, nagle poczuwszy się jakoś nieprzyjemnie. Nie chciał umierać powoli i boleśnie, i psuć sobie doskonały humor. Co dziwne, naprawdę miał wspaniały nastrój. Czy to dlatego, że jednak przechytrzył nikczemny los, chociaż z wątpliwym wynikiem, czy u duchów zawsze tak … Jeszcze raz spojrzał na swoje ciało, którego nigdy nie lubił i pomyślał, że całkowicie niepotrzebnie wszyscy są tak przybici. Tu mu się o wiele bardziej podobało. – Wasza Wysokość, – powiedział mistrz zwracając się do niepocieszonego Elmara. – Przestańcie łamać krzesło i zajmijcie się swoimi obowiązkami. Rozumiem, do koronacji jeszcze daleko, ale ktoś powinien się tym wszystkim zajmować, ponieważ Jego Wysokość z tego łóżka już nie wstanie. Po pierwsze, w sali obrad siedzą wszyscy królowie i oczekują jakiś oficjalnych komunikatów. Po drugie, wydaje mi się, że

pan Flawiusz wciąż dyskutuje z Cesarzem Lao na środku korytarza, a tym niestosownym spektaklem rozkoszują się cała straż i służba. Przerwijcie ten bałagan. I po trzecie, nie najgorzej byłoby rozpocząć dochodzenie w tej chwili. Może to się wydawać wam nieodpowiednie albo przedwczesne, ale praca odwraca uwagę od bólu i nie pozwala do reszty wpaść w rozpacz. Zajmijcie się czymś. Może to nie najlepszy sposób, ale waszemu kuzynowi pięć lat temu właśnie on pomógł nie zwariować. A wy, Wasza Wysokość, – odwrócił się do Mafieja. – raczcie udawać się do waszego pokoju i spojrzeć jak tam Żak. Prawdopodobnie on nie czuje się dobrze. Mafiej potulnie powlókł się do drzwi a Elmar podniósł się i z zakłopotaniem spojrzał na mistrza a następnie na Kirę. – A… czy ja dziedziczę tron? Przecież Szellar zdążył ożenić się, czy nie królowa powinna … – Wasza ignorancja jest po prostu zdumiewająca! – zawołał nadworny mag zrywając się z krzesła. – Czym raczyliście się zajmować, kiedy mistrz Metandi tłumaczył wam zasady dziedziczenia? Patrzyliście w okno? Marzyliście o pannach? Graliście w karty pod ławką z księżną Noną? – podskoczył do Elmara i, wzbiwszy się na łokieć nad podłogę (inaczej po prostu nie sięgnąłby), chwycił ucho księcia bastarda. – Czy nie wiesz, że dziedziczenie odbywa się nie po pokrewieństwie, a po liście? I nie rozumiesz, że jeśli Jego Wysokość nie miał czasu aby zmienić listy spadkobierców, ty nadal jesteś pierwszy i dziedziczysz tron? Albo po prostu masz nadzieję jakoś odepchnąć od siebie obowiązek przed królestwem i zwalić wszystko na biedną dziewczynę? Tak to bardzo proste. Koronujecie się, wnosicie ją na listę i wyrzekacie się tronu. I żyjecie następnie z wieczną sławą tchórza i próżniaka. Wstydźcie się, Wasza Wysokość! Elmar wstydził się. Bardzo wyraźnie się wstydził. I bardzo zabawnie. Chociaż tutaj Jego Królewska Mość oczywiście popełnił gafę. Był tak pochłonięty próbą obronienia narzeczonej, że całkowicie zapomniał o sobie. I oczywiście, nie kłopotał się zmienić listę spadkobierców. Warto pomyśleć o tym wcześniej! Zresztą, może to nawet lepiej. Kirze ciężko będzie samej, a Elmar jakoś sobie poradzi. Żeby tylko mistrza się słuchał. Koniec końców, wujaszek nie był o wiele mądrzejszy... Jeżeli pomyśleć, to

nawet odwrotnie. Tylko niedobrze, że wujaszek od dziecka przygotowywał się, żeby objąć tron i na chwilę koronacji miał odpowiednie doświadczenie, a kuzyn Elmar wszelkimi sposobami uchylał się od obowiązków pierwszego spadkobiercy, mając nadzieję, że nie mu wypadnie sprawować rządy. A jego umysłowe zdolności, niestety, są zbyt humanitarne. Jemu przecież nie wykładać o czytaniu klasycznej poezji wypadnie … i jeszcze niedobrze, że on będzie praktycznie sam. Wujaszek miał Dejmara, spadkobiercę i pomocnika. U niego byli skarbnicy, którzy nie kradli – najpierw książę Szellar Starszy, następnie książę Intar. U niego był książę Szellar Młodszy, szef departamentu … zresztą, Flawiusz nie gorszy, po prostu Elmara on nie tak będzie szanować i cenić … Tak, biedny kuzyn Elmar, ciężko ci będzie. O wiele ciężej niż twojemu poprzednikowi. Jedyne, co dobre – ludzie cię kochają. Kochają i znają. I nikt nie będzie pytał, ktoś ty taki i jak zostałeś królem. Ale poślubić Azille nie pozwolą. Gdyby Szellar nadal żył, pozwoliłby, a tak … Będziesz musiał poślubić kogoś innego, jak najszybciej, bo nigdy nie wiadomo, otrują biedną nimfę, żeby nie zakłócała … W interesie publicznym. Ten sam Flawiusz zorganizuje i nie wzgardzi jeżeli trzeba będzie. Tak, mój drogi kuzynie, jeśli masz dość oleju w głowie, należy natychmiast poinformować, że masz zamiar poślubić kogoś innego, żeby nikt nie wziął Azille za zagrożenie dla interesu publicznego. Przeżyjesz. Dla niej przecież nie jest ważny oficjalny status małżonki, dla niej istotne jest tylko, żebyś ją kochał. A ty wciąż będziesz ją kochać. Zaś obecność faworyty króla – normalne zjawisko. I najlepiej byłoby, gdybyś poślubił wdowę ukochanego kuzyna skoro twoje małżeństwo mimo wszystko będzie formalne. Tylko ty pewnie nie domyślisz się tego, a zresztą pewnie ona się nie zgodzi … A szkoda. Nie przeszkodziłaby tobie sensowna królowa. Ponieważ sam, drogi kuzynie... Elmar nie zatrzymując się wyleciał z pokoju. Schował pod włosami poszkodowane ucho a mistrz zwrócił się do Kiry. – Przykro mi, Wasza Wysokość.... stało się. Szczerze mówiąc, wolałbym widzieć na tronie was niż księcia-bastarda Elmara, ale … – Co wy myślicie, że mi potrzebny ten wasz tron? – Kira skierowała ku nadwornemu magowi swoje jedyne oko, pełne łez.– Na co on mi się zda? Szczególnie teraz … – spojrzała na leżącego bez życia małżonka i ostrożnie pogłaskała jego rękę leżącą na kołdrze. – Mi potrzebny był on.

Nie korona, nie generalskie epolety, nie złoto ani nic innego. Tylko on. A teraz … w ogóle niczego nie potrzebuję. I kiedy to wszystko się skończy, złożę wniosek o przeniesienie do służby czynnej. Na południowe granice. Albo na zachodnie … – załkała i dodała jakoś nie na miejscu: – Lepiej by mnie smok ogonem пришиб! Lepiej żeby Szellar ożenił się z jakąś głupią, której by nie żałował i której nie stanąłby zasłaniać sobą! No po co się zgodziłam! – Jeżeli by … – westchnął mistrz Istran. – Kiedy coś się zdarza często powtarzamy to słowo. Nie śpieszcie się, Wasza Wysokość. To znaczy, z armią. Wojny na razie nie ma a będziecie potrzebni tu. Czy się to podoba czy nie, tak długo jak Elmar nie ma dzieci, jesteś jego pierwszym spadkobiercą. I jeżeli z nim coś się stanie … sama rozumiesz. Mam nadzieję, że wam to wyjaśniłem lepiej niż Elmar? – Ja? Ale dlaczego ja? Czy nie ma innych spadkobierców? Kto zatem był drugi? – Co za różnica? Wszyscy oni są tak dalekimi krewnymi, że ich nie warto brać pod uwagę. – Ale ja w ogóle nie jestem członkiem rodziny i nie otrzymałam królewskiego wychowania. – Mafieja nie na tron sadzać. A oprócz niego i Elmara takiego wychowania nie ma więcej nikt. Więc wypadnie zrobić wyjątek. I kto wam powiedział, że nie jesteście członkiem rodziny? Prawnie jesteście małżeństwem. Jesteś żoną króla. Jeszcze żywego króla. Kira cicho zapłakała i u Szellara powstało niepokonane pragnienie podejść i objąć ją, pocieszyć, powiedzieć, że on tu obok, po prostu go nie widać … I pomyślał, że nie wszystko tu tak znowu dobrze, jak mu się wydawało na początku. – I co, naoglądał się? – powiedział nagle obcy głos gdzieś z boku. – przestań podziwiać, chodź tu. Po tym, że na ten głos nikt nie zareagował, król uznał, że należy on do kogoś tak samo bezcielesnego jak on sam. To było o wiele bardziej interesujące niż obserwowanie niepocieszonych krewnych, więc natychmiast odezwał się: – Kim jesteś? – Przyjdź do biura, zobaczysz. Szellar wylądował na podłodze, chociaż było to dość warunkowe,

ponieważ podłogi mimo wszystko nie dotykał. Po prostu poruszać się po podłodze było zwyklejsze niż latać pod sufitem. Zgodnie ze zwyczajem ruszył do drzwi ale potem nawiedziła go myśl, że teraz on z pewnością może przejść przez ścianę. Natychmiast podszedł do ściany dzielącej sypialnię i gabinet żeby to sprawdzić i spróbował zanurzyć rękę w ścianę. Ręka weszła w kamień całkowicie nie czując przeszkody, jakby to nie on a ściana była bezcielesna, zrobiona z mgły. Jeszcze bardziej zainteresowany przez takie do teraz nie widziane zjawisko, natychmiast włożył w ścianę głowę i przekonał się, że ściana rzeczywiście składa się z mgły, kolorem i formą przypominającej kamień. – Dość tej zabawy – warknął wściekły głos – jak dziecko! Zabawkę znalazł! Czekam na niego, a on się bawi! – A co, to tak pilne? – zainteresował się Szellar, wchodząc do gabinetu. Przy jego stole, w jego fotelu siedziała dziwna istota, tak samo bezcielesna, jak on sam, w ciemnym płaszczu lub szacie z kapturem. Twarzy pod kapturem nie było, w grudce nieprzerwanej ciemności widoczne były tylko oczy – długie, wąskie i całkowicie białe, bez tęczówki i źrenicy. Z pewnością, ta istota była czymś strasznym, po prostu z taką fizjonomią musiała być … z taką twarzą, że.... a raczej jej brakiem. Ale żeby nastraszyć Jego Wysokość Szellara III było to jawnie niewystarczające. Jedyne, co poczuł król na widok tej istoty, to zwykła paląca ciekawość. – Kim jesteś? – Zapytał ponownie. – Śmiercią? – Nie – zaśmiał się gość. – co za dziwna u was ludzi maniera – personifikować śmierć? Nie, po prostu przyszedłem odprowadzić cię … gdzie należy. – Gdzie? – zainteresował się król i spróbował usiąść na fotelu. Za pierwszym razem, udało mu opaść przez fotel, a nawet przez podłogę, następnie domyślił się, że wystarczy po prostu zawisnąć nad fotelem w pozycji siedzącego człowieka. – Gdzie należy, – z naciskiem powtórzyła istota, jawnie niezadowolona tak szczegółowymi wypytywaniami. – tam zobaczysz. – To jeżeli pójdę, – oświadczył król, urażony przez taką pewność siebie i z trudem powstrzymał śmiech przypomniawszy sobie co oznaczało „gdzie należy” w rozumieniu Olgi. – Oczywiście, pójdziesz, – zdziwiła się istota. – wszyscy idą.

– A jeżeli nie zechcę? – nie uciszał się ciekawy król. – A kto cię będzie pytać? – A ty będziesz, – bezczelnie oświadczył Szellar. To był prawie blef, tak jak dostrzeżona w głosie rozmówcy nutka niepewności jeszcze nie oznaczała, że on też blefuje ale odbiór zadziałał. – A dlaczego właściwie jesteś przeciw? – już bardziej pokojowo zainteresował się przewodnik bez oblicza. – Czy powiedziałem, że jestem przeciwko? Jestem po prostu ciekawy z samej zasady. Co będzie, jeżeli z tobą nie pójdę? – Nie myślisz chyba, że to sposób na uzyskanie nieśmiertelności? Po prostu zostaniesz tu w takim stanie, jak teraz. – Tak więc stanę się duchem? – uściślił król. – Więc stąd są duchy! – Dobrze, wytłumaczyłem ci co będzie, a teraz chodźmy. Nie mam czasu… Po drodze porozmawiamy jeżeli masz jeszcze pytania. – A po co taki pośpiech? – zainteresował się Szellar. – czy już umarłem? Uczczeni mistrzowie mówią, że mam jeszcze dobę, więc nie ma pośpiechu. Tak więc, jeśli jesteś tak zajęty, przyjdź kiedy umrę. A ja na razie tu pobędę, popatrzę i pomyślę, czy iść z tobą, czy zostać duchem. – Zostać duchem? Chociaż wiesz, że to jedna z najstraszniejszych kar, jakie tylko istnieją dla martwych! A ty jeszcze rozmyślasz, czy nie zgodzić się na to dobrowolnie? – A co właśnie w tym strasznego? Możesz opowiedzieć szczegółowo? – Nie mam zamiaru ci niczego opowiadać! Znalazł sobie bajarza! Nie zatrudniałem się zaspokajać twoją ciekawość. To jest po prostu brak szacunku, koniec końców! Szellar uśmiechnął się. – Brak szacunku? Moim zdaniem brak szacunku – pojawiać się przed człowiekiem, który jeszcze nawet nie umarł i przynaglać go niedorzecznymi pretekstami. Z naszej bogatej w treść rozmowy robię następujący wniosek… Tobie trzeba, żebym z tobą poszedł, dobrowolnie i jak najszybciej. To, że ty mnie namawiasz znaczy, że zaciągnąć mnie wbrew mojej woli nie jesteś w stanie. I skoro tak się śpieszysz, że nawet nie poczekałeś aż umrę, znaczy, że albo u ciebie są konkurenci, albo bardzo nie chcesz, żebym został duchem, albo jednak wciąż mam szansę przeżyć, na którą nikt jeszcze nie wpadł. – Rozmarzył się! – warknęła istota. – Przeżyć! Jak!

– Znaczy, konkurenci? Wiesz, co? Nigdzie z tobą nie pójdę, w każdym razie, teraz. Lepiej spędzę ostatnią przydzieloną mi dobę z maksymalnym pożytkiem dla swojego przyszłego życia pozagrobowego. Sprawdzę na sobie, co znaczy być duchem i poczekam na twoich konkurentów, jeżeli takowi są. Może oni okażą się sympatyczniejsi. A ty nie podobasz mi się. Niedobry jakoś jesteś. Zły. I jeszcze na mój fotel bez pytania wlazł. Co powiesz? – Jedno powiem dokładnie – warknął przewodnik. – nikt sympatyczniejszy do ciebie nie przyjdzie. Do was, przeklętych, inni nie przychodzą. Przyjdą jeszcze dwie takie same osoby jak ja. – Więc tak – przeciągnął król. – zawsze podejrzewałem, że jestem przeklęty. A dlaczego was troje? I kim ty w rzeczywistości jesteś? – Nas troje, dlatego że ty trzy razy przeklęty. A ja … jestem czymś w rodzaju strażnika przekleństwa. Jestem po to, żeby się spełniało. – Trzy razy? Zdumiewające! Może mi opowiesz na czym polegają te przekleństwa? Albo to nie w twoim interesie? I zobacz, nagle mi nie spodoba się być duchem a twoi konkurenci może będą bardziej towarzyscy… – Mrok i piekło! – zaklął stróż wściekle błysnąwszy oczami spod kaptura. – drugie pokolenie przeklętych odprowadzam z tego domu, ale z taką bezczelnością zderzam się po raz pierwszy! – O o! – uśmiechnął się król. – to ty jeszcze nie znasz Kantora. Szkoda, że nie zapoznasz się, on nie z naszej rodziny i ani razu nie przeklęty, co jest zaskakujące. Cóż, możesz coś powiedzieć, czy czekać na twoich kolegów...? – W takim razie umówmy się – burknął Stróż. – opowiadam ci a ty dajesz słowo, że pójdziesz ze mną. Kiedy umrzesz. Jeśli już tak chcesz umierać długo i boleśnie. – Czego jeszcze! I niech pomyślę. Najpierw wysłucham wszystkie trzy wersje, a potem sprawdzę, kto z was najmniej ze wszystkich kłamał. A jak będziesz łamać się, targować i grozić, w ogóle poproszę wielebnego Czena powiedzieć jakiś zawiły egzorcyzm i przepędzić cię na figę stąd. Jak tylko odzyskam przytomność. – Wątpię, że możesz mówić … zresztą takiego zdrowego łosia jak ty, może i stać na to. Tylko ja nie jestem demon, którego można by było

straszyć egzorcyzmami. – No, jak uważasz, – zaśmiał się król i wstał z fotela. – ja pójdę pospacerować, na razie. Wracać do sypialni nie chciał, ponieważ na widok płaczącej Kiry i sfrustrowanego mistrza czuł się smutny i jakoś nawet … chory, czy coś … Dlatego poszedł na poszukiwanie nieznanego korytarza, gdzie dyskutowali Flawiusz i Lao Chen. Bardzo było ciekawe, o czym to oni tak dyskutują. Znalazł ich na drugim piętrze, koło sali obrad. Rzeczywiście stali na korytarzu przy oknie i dyskutowali nad tym, kto powinien zajmować się dochodzeniem i przesłuchaniem wziętej do niewoli cesarzowej. – Jakkolwiek ona po stokroć wasza małżonka i koronowana głowa – oświadczał Flawiusz, trochę utraciwszy swój spokój – Ona została aresztowana na terytorium naszego kraju za przestępstwo popełnione na naszym własnym terytorium. – Nie rozumiesz! – gotował się młody cesarz. Gdzieś podziało się jego hińskie wychowanie! Zwykły dziewiętnastoletni chłopak, tak samo gorący i zdezorientowany jak wszyscy kuzyni Szellara byli w tym wieku – Ona jest moja poddaną i moja żoną! Powinienem sam zajmować się z tą sprawą! Czy naprawdę myślicie, że ja jakimś sposobem spróbuję ją bronić? Ja ją na kawałki rozerwę za to, że zhańbiła mnie przed światową społecznością! – Rozumiem wasze chwalebne dążenie, – nie ustępował Flawiusz. – ale ono namacalnie pokazuje waszą przedsięwziętą stronniczość. Możecie zbytecznie denerwować się … i zepsuć całą sprawę. U nas zaś zajmą się nią kwalifikowani specjaliści. – Jeśli mówimy o tym, – oburzył się Lao Chen. – to hińscy kaci słyną na cały świat, i waszym się z nimi nie mierzyć! – Nie martwcie się, – zapewnił go Flawiusz. – nasi bynajmniej nie są gorsi, chociaż nie słyną. Oprócz tego, nam będzie wygodniej o tyle, że wy możecie mieć problemy z jej rodziną Nin' gun … – To rodzina Nin' gun będzie mieć problemy! – groźnie potrząsnął zepsutym wachlarzem cesarz. – Jeżeli dajecie mi do zrozumienia, że oni wpływowi, sławni i mają rzeczywiste szanse stworzyć mi problemy, to jutro nie będą ani sławni, ani wpływowi, i nawet pewnie nie żywi! Wszyscy!

– Znowu zbytecznie gorączkujecie się, – zacisnął usta szef departamentu. – Na początku polecałbym wam wziąć się w garść i opamiętać się, następnie zaprowadzić porządek w sprawach wewnętrznych własnego imperium, a dopiero potem o czymś ze mną dyskutować. – Nie masz prawa! – Biedny młody człowiek zaczął zrywać z piskiem ay ay ay, zobaczyłby mentor, czcigodny mag Wen, jak się zachowuje cesarz.... Znalazł z kim się kłócić dzieciak – z Flawiuszem! – Mam – zimnym równym głosem zaoponował szef departamentu. – oprócz tego jak już mówiłem… I nieskończony spór zaczął się ponownie. Szellar lekko się uśmiechnął, tak to żywo przypomniało mu spór małych Tiny i Nony, kto powinien pierwszym huśtać się na huśtawce, i przeszedł przez ścianę do sali obrad. Ich wysokości w ponurym milczeniu zasiadali naokoło stołu starając się nie patrzeć na siebie nawzajem. Zapłakana Agnieszka ścierała chusteczką z twarzy resztki makijażu. Szellar po raz pierwszy widział ją bez warstwy kosmetyków i zdziwił się jak staro ona wygląda. Co można powiedzieć, życie z pijakiem nie upiększa nawet królowych … Cesarzowa Lao Swan podziwiała w lustrze swoje podbite oko i próbowała jakoś pomóc sprawie, przykładając do uszkadzanego miejsca różne metalowe ozdoby, których na niej nie brakowało. Gdzie ona tak zdążyła ucierpieć? Czy naprawdę chłopaki Flawiusza i jej wspólnie przyłożyli? A to już i międzynarodowym skandalem pachnie … Elvis spoglądał na zegarek i z niezadowoleniem się krzywił. Widocznie uważał za niewłaściwie, że są zmuszeni czekać tak długo, ale jednakowo uważał za nieodpowiednie wyrażać swoje oburzenie w takiej sytuacji. Ciekawie, pomyślał nagle Szellar, czy Elvis będzie płakać na pogrzebie? Czy zachowa swój zwykły spokój, jak przystało prawdziwemu dżentelmenowi? O tym, że dziś wieczorem Elvis zamknie się w sypialni, wystawi głupią Nonę i w pełnej samotności, Szellar nawet nie miał wątpliwości. A czy upuści kuzyn chociaż łezkę na pogrzebie, było nadzwyczaj ciekawe. Zenowi posępnie patrzył do stół a na jego twarzy wyraźnie czytało się rozdrażnienie. Łatwo było sobie wyobrazić, o czym myśli. „Co jeszcze można się spodziewać? Kiedy to u Szellara coś było, jak u ludzi? Z wesela

udało się pogrzeb zrobić!” Jednak to prawda. Bardzo nieładnie wyszło … Niezwykle trzeźwy i spokojny Louis wiercił się, kręcił i w ogóle czuł się bardzo nieprzyjemnie. Widocznie, Agnieszka od rana trzymała go trzeźwym za pomocą gróźb napuszczenia mistralijskich książąt a on bardzo chciał się napić, ale pobyt w tym pałacu zbyt obrazowo przypomniał o realności zagrożenia. Aleksandr nerwowo chodził po pokoju mrucząc coś pod nosem w swoim ojczystym języku. Najprawdopodobniej przekleństwa. Kostas zazwyczaj mówił tak samo, kiedy u niego zdarzały się jakieś przykrości i zawsze odmawiał przetłumaczyć co powiedział. – Jak długo oni tam będą się bawić?! – wreszcie nie wytrzymał Aleksander. – O czym można tak długo dyskutować? I kiedy nam coś powiedzą dokładnie? Co z Szellarem? – Powiedzą kiedy dokładnie będzie wiadomo, – odezwał się Elvis. – nie miotaj się po pokoju, usiądź. A jeżeli cię ciekawi, o czym tak długo dyskutują cesarz z szefem departamentu, to mogę ci tak powiedzieć. Oni decydują kto będzie zajmować się dochodzeniem i przesłuchiwać więźnia. Każdy chciałby zająć się tym osobiście. U jego wysokości urażona duma narodowa i w ogóle cześć imperium. A u Flawiusza urażona duma profesjonalny. Możecie wyobrazić sobie – przy takich środkach bezpieczeństwa na jego oczach zabijają króla. Nie zdziwię się jeżeli on skończy z sobą po tym. To, zdaje się, jest przyjęte wśród waszych rodaków, Wasza Wysokość? – Tak, – kiwnęła cesarzowa. – nie tylko przyjęte, on nawet zobowiązany to zrobić … według naszych praw. Nie wiem, jak tu, w Ortanie … – Tak co tu nie wiedzieć, – wzruszył ramionami Elvis. – już niejeden raz próbował to zrobić. Po każdym niepowodzeniu w pracy. Ale zawsze zawiadamiał o tym Szellara, jak to jest konieczne i Szellar mu bez przerwy zabraniał. Mimo wszystko nikogo lepszego i wierniejszego od Flawiusza by nie znalazł. Nie wiem, czy on będzie prosić o pozwolenie Elmara … – A Elmar tu skąd? – Aleksandr zatrzymał się i przestał chodzić po sali. – Jak to skąd? Elmar dziedziczy tron, jeżeli Szellar umrze. Nie myślę że kuzyn zdążył zmienić listę spadkobierców. Oczekiwał że będzie zamach na narzeczoną i w żaden sposób nie liczył własną śmierć.

„Jesteś jak zawsze mądry, Elvis – pomyślał Szellar. – Jedyny obecny, którzy ma na tyle rozumu w głowie, aby zrozumieć wszystko właściwie. Ty dzisiaj nawet nie taki nudziarz jak zwykłe. Ale mimo wszystko ciekawe, czy będziesz płakać? Nigdy nie widziałem jak płaczesz, chociaż ty jesteś normalnym człowiekiem w odróżnieniu od mnie. Byłoby ciekawe zobaczyć … » Agnieszka tymczasem skończyła wycierać się i zwróciła się do młodej cesarzowej. – Swan, kochanie, może ty nam coś możesz powiedzieć? W każdym razie na pewno wiesz więcej niż twój mąż. – Ja też wiem niewiele, – westchnęła Swan. – tylko domyślam się. Juj zawsze była s…szalona trochę. A także nieuczciwa i nieprzyzwoita. I zawsze podejrzewałam, że ona wcześniej czy później wdepnie w jakąś niedobrą s…prawę. Ośmielę się sugerować, że potajemnie należała do sekty Niebieskich Jeźdźców i właśnie ona przeprowadziła ich do pałacu. A to, co zrobiła dziś – to ich zemsta. Nie mam dokładnych informacji. To jest po prostu to co myślę. – Posłuchaj dziewczyno, – z dezaprobatą skrzywił się Zenowi. – my wszyscy tu swoi. Możesz mówić jak ci się podoba i nie rozglądać się po każdym słowie na obłudnika Elvisa. Myślisz, że on sam takich słów nie zna? – Zenowi, ty zachowujesz się nieodpowiednio, – zimno zauważył Elvis. – Wystarczy, że Aleksander pozwala sobie na podobne obsceniczne wyrażenia w obecności dam, a jeszcze chcesz, żeby i damy poszły za jego przykładem. Poza tym bezpodstawnie nazwałeś mnie hipokrytą, co jest obrazą w każdym społeczeństwie. – Zamknij się, – rzucił Aleksander ze złością zatrzymując się wreszcie w środku pokoju. – chociaż dzisiaj możesz na jeden wieczór przestać być takim nudziarzem? Niech lepiej cesarzowa wytłumaczy jak ich rodzinka doszła do takiego … Ostatnie słowo zostało powiedziane po egińsku bez przekładu, ale wszyscy dziwnym trafem zrozumieli. – Tak swołocz ona, swołocz! – Dziecinne załkała młoda cesarzowa rzuciwszy na stół ciężki kolczyk, którego przed chwilą używała w celach leczniczych. – I zawsze była swołoczą! I cały ród ich taki! Całe życie ledwo nie pękli od świadomości własnej przynależności do wyższej

sfery! Jeżeli oni – Nin' gun, to wszyscy pozostali – brud i prochy, i w nogi im się winni kłaniać!.. A wy Cuj nie kłanialiście się nigdy i nikomu – po cichu kontynuował Szellar nie dopowiedzianą myśl cesarzowej Swan. Dlatego że u biednych – własna duma, zwłaszcza jeśli oni – rodzina Mistrzów. Ach, co tu mówić, zrozumiałe co powiesz. Za dobrze znam Alicję Monkar, żeby nie zrozumieć drobnej duszy Nin' gun Juj. No opowiadaj, posłuchamy, czy zgadłem. Pannę od dziecka rozpieścili nieodpowiednie, prawda? Absolutnie, inaczej nie mogło być. Najlepsza, najmądrzejsza, najpiękniejsza, najsławniejsza i bogata, godny narzeczony dla takiej – nie mniejszy niż sam cesarz … pierwszy spadkobierca? Prawie to samo, tylko młodszy. I oto przecież krzywda – nie przypadł jej w udziale pierwszy spadkobierca! Wziął dwie żony zanim urosła! I drugi nie przypadł w udziale, z tego samego powodu, i znowu krzywda. A trzeciemu na tyle była wstrętna zarozumiała kobieta, że chłopak chorego udał, żeby w ogóle nie żenić się. Przypadł w udziale biedaczce czwarty spadkobierca Chen, wystarczająco nierozgarnięty, żeby nie potrafić uniknąć takiego wątpliwego prezentu losu. Przecież dobrze domyślam się, on też nie płonął pragnieniem bycia mężem pięknej Juj? Niewątpliwie. Po prostu uchylić się nie potrafił. Ach, panowie, co wam powiedzieć … żal mi waszego trzeciego spadkobiercy, wydaje mi się, że z nim bardzo zaprzyjaźnilibyśmy się, znaleźlibyśmy wspólny interes... A więc, ożenił się nieszczęśliwy Chen z kapryśną wredotą, jak rozkazał wuj cesarz i niemal natychmiast wziął drugą żonę tym razem z miłości. I ten naiwny chłopiec miał nadzieję dostać zgodną i wesołą trzyosobową rodzinę, którą Olga nazywa z jakiegoś powodu szwedzką? Cóż, wszystko jest jasne.... mówisz, że obrażała cię, przed mężem próbowała oczernić, teściowi na uszko mówiła, nawet zabójców podsyłała, aż zabrakło cierpliwości. A potem przestąpiłaś nad swoją dziecięcą dumą i poskarżyłaś się braciom. Sprytna, mała Swan, od razu domyśliłem się, u kogo w waszej rodzinie większe mózgi. Poprawnie. Nie mężowi, nie teściowi cesarzowi lecz braciom Cuj, z którymi żadne Nin' gun nie zaryzykuje kontaktu przy całej swojej przynależności do wyższej sfery. I takie okazało się życie rodzinne u starszej małżonki. Mąż nie kocha, nie rozpieszcza, nawet małżeński obowiązek lekceważy, młodsza żona uparta i lekceważąca, i jeszcze z takimi to braćmi nie można jej nic zrobić

… I na dworze dlaczego to nikt w proch nie klęka przed najlepszą i najpiękniejszą … obrazili biedaczkę Juj, nie docenili należycie, i zaczęła szukać tych, którzy doceniłby. I szybko znalazła. Sekciarze takich węchem czują – obrażonych, nieurządzonych, mających problemy w życiu. Takich werbować bardzo prosto, na koniec świata pójdą za każdym, kto powie im to, co pragną usłyszeć. A z takimi, jak Juj, podwójnie prosto – tylko chwalić, schlebiać i zachwycać się. I dlaczego im tak ważne, żeby nimi zachwycali się?... Tak i znalazła się księżna Lao Juj, pierwsza żona czwartego spadkobiercy Chena, w tajnych rozkazach Niebieskich Jeźdźców … Najpierw po prostu z rozumiejącym rozmówcą poobcować, potem kazania posłuchać, a tam – pranie mózgów, obrzędy, rytuały, i nie ma drogi powrotnej. Rytuały u tych panów wysokiej jakości, po inicjacji człowiek zginął na zawsze. Tylko u mnie trzynastu agentów zginęło, mimo specjalnego szkolenia, pomimo faktu, że czterech z nich było magami.... zgadliście poprawnie, Swan, dlaczego jesteś tak niepewna w swoich domysłach? Wszystko w porządku, wszystko jest logiczne i wszystkie doskonale zbieżne. Jedno jest niedobre – powinniście podzielić się swoimi domysłami wcześniej. I nie z twoim głupim mężem, a ze mną. Ja nie doszedłbym do wniosku, że szkalujesz rywalkę z zazdrości. Przy okazji, to zabawnie, że wy obie – żony jednego mężczyzny, kim oficjalnie jesteście dla siebie nawzajem? A jeszcze ciekawe dla mnie, czym zajmuje się wasz Departament Bezpieczeństwa czy jak ta służba u was się nazywa? Medytują na awans na służbie czy łowią muchy w kałamarzach? Flawiusza na nich nie ma … – I co biednego chłopaka podkusiło poślubić tą sukę? – westchnęła Agnieszka wysłuchawszy opowiadania młodszej żony i zapewnienia o tym, że cesarz niczego się nie domyślał. – Jego nie pytali kiedy żenili pierwszy raz, – smutno westchnęła w odpowiedzi cesarzowa. – on niczemu nie winny. Słowo honoru, panowie, on nie wiedział. Jeżeli wiedziałby, nie dopuściłby podobnego nieszczęścia. Przepraszam bardzo, mi bardzo przykro... Mało znałam Jego Wysokość Szellara, ale nasza rodzina ma niespłacone długi u niego.… a zresztą on po prostu był dla mnie bardzo sympatyczny. – Tak mówisz, jak gdyby już umarł, – z wyrzutem powiedziała Agnieszka. – On umrze, – z żalem powiedziała Lao Swan wycierając malusieńki

nosek i oczka workowatym rękawem ceremonialnych szat. – Jeżeli nie umarł od razu, to znaczy, że to maffa. I na to nie ma antidotum. I wszyscy umierają. A nie może być tak, że dawka była dla niego trochę za mała? – z nadzieją spytał Elvis. – Mimo wszystko, obliczali na dziewczynę a nie na takiego ogromnego mężczyznę, ponadto odznaczającego się świetnym zdrowiem. – Nie, to nie ma znaczenia, – westchnęła Swan. – Chyba, że to była jakaś inna trucizna. Ale ja w to wątpię. Maffa – to klasyka i … Widocznie, cesarzowa miała zamiar powtórzyć wykładu wielebnego Czena o zasadach odwetu hinskogo, ale rozmowa została nagle przerwana przez ryk dochodzący z korytarza: – Zamknijcie się! Obaj! Nie chcę tego więcej słuchać! Wy co, dzieci małe? Panie Flawiuszu, jesteście starszy, bądźcie mądrzejszy! Powtarzam, nie chcę słuchać! Zorientuję się po koronacji, nie wcześniej! A na razie niech wszystko będzie, jak jest. Rozejdźcie się! Znaleźliście miejsce wyjaśniać sprawy! – Mądrze, – zauważył Elvis. – do koronacji Flawiusz wyciśnie z tej damy wszystko co zechce. – Mam wątpliwości, – burknął Zenowi. – , pewnie, nigdy nie miałeś do czynienia z religijnymi fanatykami. – Nieważne, u Flawiusza są i magowie, jeżeli kaci sobie nie poradzą. Drzwi otworzyły się i do sali wszedł Elmar, popychając przed sobą potarganego cesarza, który nadal jeszcze kontynuował dowodzić, że go pozbawiają jedynej możliwości zmycia z siebie hańby, którą pokryła go pierwsza żona. – No, wreszcie! – prawie chórem powiedzieli niecierpliwy Aleksandr i udręczony Louis. – no i co? Elmar wziął kilka głębokich oddechów, aby się uspokoić i nie płakać publicznie, i powiedział: – Szellar umiera. Kto chce pożegnać się, proszę za mną. Na pogrzeb wszystkich zaproszą oddzielnie. Ich wysokości natychmiast zaczęli ruszać się, krzątać i podnosić. Wykańczany przez wstrzemięźliwość Louis próbował się zmyć do domu, aby szybciej zalać palącą się duszę, ale Agnieszka szarpnęła go za rękaw, syknęła coś do ucha i powlokła razem z wszystkimi.

Minutę później w sali został jeden Zenowi szarpany wątpliwościami, czy poprawnie postąpił pozwoliwszy uporowi i dumie przeważyć nad człowieczeństwem. Szellar nie oparł się, podszedł bliżej i powiedział na głos, niezbyt licząc że go usłyszą: – I nie wstyd ci, Zenowi? Tobie samemu przecież życia zostało w sumie całkiem niewiele a przed wszystkimi wygłupiasz się! Starzec podniósł głowę i spojrzał zaniepokojony. Potem burknął pod nosem: – Całkiem się zestarzałem… Głosy majaczą się … być może już czas, Pafnucemu berło oddać, chociaż za wcześnie mu jeszcze, nie dorósł … I westchnąwszy w końcu się podniósł i udał w ślad za pozostałymi. Widocznie jednak się zawstydził. Szellar spojrzał w ślad za nim i sam siebie spytał: – Ciekawie, kiedy zdaniem Zenowiego, Pafnucy „dorośnie”? Jemu czterdziestka niedługo, a ojciec ma wątpliwości … Cóż wszyscy poszli, gdzie by mi jeszcze pójść? Do Mafieja? Albo, może, do dam dworu? Albo po prostu połazić, poszukać innych widm? – Do sali bankietowej zajrzeć nie chcecie? – powiedział skądś z pod podłogi znajomy głos. – A co tam? – zainteresował się król nie śpiesząc się, zresztą, schodzić. – Przecież chcieliście poszukać innych duchów. – Więc podejdź tutaj, – zdecydował król. – tu nikogo nie ma, a tam z pewnością sługi drepczą … sprzątają stoły bo na weselną ucztę się nie zanosi a do stypy jeszcze za wcześnie, skwaśnieje wszystko do demonów do następnego dnia. – U was nad podziw wesoły nastrój dla umierającego, – zauważył duch pojawiając się z pod podłogi. – zresztą, zawsze byliście człowiekiem paradoksalnym. – Pan Habbard! – zdumiał się król zobaczywszy rozmówcę. – co was podkusiło zostać duchem? I co, wasi koledzy też gdzieś tu się przechadzają? – Nie, – odpowiedział pan Habbard zawisając nad najbliższym fotelem. – Niech to szlag, przecież doskonale wiem, że mi nie potrzebny ten fotel, a w żaden sposób nie mogę pozbyć się przyzwyczajenia … – Ja też, – kiwnął król. – Więc co się z wami stało? Sami tak zechcieliście, albo was jakoś nieprawidłowo pochowali?

– Oczywiście nieprawidłowo, – odpowiedział pan Habbard. – Jestem chrześcijaninem a wy mnie pochowaliście według waszych barbarzyńskich obyczajów. I jeszcze głowę gdzieś zaciągnęli. Źle, Wasza Wysokość. Gdzie moja głowa? – To jest to!– roześmiał się Szellar. – a jeszcze wyśmiewałem się nad opowiadaniami o tym, że po pałacu przechadza się wasze widmo i przyczepia się do wszystkich z wypytywaniami, gdzie jego głowa! Mój biedny kuzyn mówił mi świętą prawdę a ja mu mniej pić poradził, czego teraz żałuję. Spytalibyście mnie skoro już wam rzeczywiście tak ważne było znaleźć głowę. – Próbowałem, – rozłożył ręce pan Habbard. – mnie stanowczo nie słyszeliście. Jest to jedna z wad w moim obecnym stanie. Nas nie wszyscy słyszą i prawie nikt nie widzi. A pojawiać się trzeba jakoś umieć. Nie umiem. Więc gdzie moją głowę podzialiście? – Ja waszej głowy w ogóle nie ruszał. Flawiusz odniósł ją do celi hrabinie Monkar naiwnie sądząc, że wspomnianą damę chociaż trochę zdenerwuje obrazowy dowód waszej śmierci. A gdzie podziewała się potem … – To ja wiem … słyszałem waszą rozmowę z kuzynem kiedy mu opowiadaliście jak Alicja obeszła się z moją głową. Suka! Sto razy mieliście rację, kiedy nie radziliście się z nią wiązać … Chcę wiedzieć, gdzie ją podziali potem, moją głowę? – Boję się, że tego pewnie nie będę mógł wyjaśnić, – rozłożył ręce król. – mi już nie wypadnie utrzymywać stosunków z ludźmi. A wam nie podoba się być duchem? Nieżyjący prawnik wzruszył ramionami. – Nie wiem. Przyjemności mało, ale w przeciwnym razie znowu wpadną te mordy w kapturach i zaczną mnie dzielić … – A wy też przeklęci? Zresztą, czemu się dziwię, was z pewnością z każdego doboru ktoś przeklinał. I co, wiele ich, tych mord? – Ze dwadzieścia. Więc może i duchem być lepiej. A jeszcze, może się zdarzyć, że jeżeli za mnie odprawią nabożeństwo żałobne po chrześcijańsku, to ze mną coś gorszego się stanie i powlecze w nasze chrześcijańskie piekło, a tam zapewniam was średnia przyjemność. Ja po prawdzie sam nie widziałem, ale sprawdzać wiarygodności naszej

mitologii nie mam ochoty. Lepiej już tak …nudno, prawda, ale spokojnie. A teraz jeszcze spokojniej będzie. Wcześniej bez przerwy było mi okropnie przykro widzieć, jak wy szczęśliwi i zadowoleni z życia po pozbyciu się mnie. A teraz pozachwycam się jak umrzecie i mi będzie lżej. – Cóż, zachwycajcie się, – lekko uśmiechnął się król. – jeżeli wam od tego rzeczywiście będzie lżej. Mistrz powiedział, że będę umierać długo i strasznie, więc powinniście być zadowoleni. – Jakoś wy rzeczywiście zbyt radośni jak na umierającego, – zauważył pan Habbard. – wam co, ani trochę nie przykro, czy to wasze osławione opanowanie? – Nie to, żeby całkiem nie przykro … ale ja jednak zwyciężyłem, dlatego mam taki dobry nastrój. – Dziwne u was pojęcie o zwycięstwie. Umieracie, w czym tu wasze zwycięstwo? – Ale Kira żywa, – poważnie odpowiedział król, niezbyt zresztą mając nadzieję, że go zrozumieją. – Ach, o to chodzi … jednak kobiety – twój najsłabszy punkt. Zresztą, wam poszczęściło się bardziej niż mi. Wasza wdowa opłakuje was całkowicie szczerze a już na pewno nie będzie kopać nogami waszej głowy. – Panie Habbard, – powiedział Szellar, odchodząc od nieprzyjemnego tematu o płaczących wdowach. – a inne duchy tu są? – A co, – uśmiechnął się były szef Komisji – już wam się sprzykrzyłem? – Mamy całą wieczność i sprzykrzyć się mi jeszcze zdążycie. Właściwie, przecież sami wiecie, że sprzykrzyliście się mi jeszcze za życia i nie tylko sprzykrzyliście się, a zbrzydliście, wybaczcie za wyrażenie, i utrzymuję stosunki z wami tylko z ciekawości. – jak zmieniliście się po śmierci. A na temat duchów – jestem po prostu ciekawy. Ich powinno być mnóstwo w tym pałacu, jak sądzę. – Wieczność, mówcie? Co wy, też macie zamiar stać się duchem? I jak myślicie, to u was wyjdzie? Was przecież pochowają ze wszystkimi zasadami, okazale i po królewsku, więc szans zostać u was nie będzie. – A od tego cokolwiek zależy? – Rozumie się, zależy. – Pomyślę o tym. Ale nadal, co z innymi duchami? Jeśli mam tak mało

czasu, ja tym bardziej chciałbym z nimi się zdążyć zapoznać. – Są tu jeszcze inne duchy, – jakoś z żalem zawiadomił pan Habbard, – tylko one stanowczo nie chcą ze mną utrzymywać stosunków. Widocznie to wasi przodkowie i są źli na mnie za to, że chciałem ukraść wam koronę. I w sprawie korony, nieźle mnie urządziliście! Kto by pomyślał! Miły sympatyczny Żak, który boi się krwi okazuje się opętany! A zabójca Mistralijczyk, który udawał przede mną głupka, był po prostu dla odwrócenia uwagi! Jak przewidywałem, wasza przysięga była niezwykle śliska. Nikt nie obiecywał, że dojdziemy do gabinetu. Tak jak i nikt nie obiecywał, że stamtąd wyjdziemy, jeżeli jednak wejdziemy. O tym wariancie dowiedziałem się później, kiedy już byłem duchem. Przyszedłem do waszego pokoju, żeby chociaż nasycić wzrok waszymi cierpieniami, gdy niemożliwe było zemścić się i słyszałem jak opowiadaliście wszystko waszemu nadwornemu magowi. – Tak, jesteś prawdziwym wybawieniem dla szpiega, panie Habbard! – zachmurzył się król. – trzeba z wami cos robić. A to w końcu nauczcie się pojawiać, nie dajcie bogowie, zapoznacie się z jakimś szpiegiem i mu informacje będziecie dostarczać. W charakterze małej zemsty. – Dobra myśl, – zaśmiał się prawnik. – tylko szybciej z nudów niż w charakterze zemsty. To jeszcze jeden z braków mojego obecnego stanu – to , że niczego nie potrzebuję. A zemsta … z niej też żadnego praktycznego pożytku. Może wasi hińczycy coś w tym znajdują, ale ja tego nie rozumiem. – No cóż, miło było porozmawiać z Panem, panie Habbard. A gdzie, jeśli nie tajemnica, trzymają się te duchy, które nie chcą z wami utrzymywać stosunków? – Tak, w dowolnym miejscu, po prostu latają po pałacu jak i ja. Słowo takie – trzymają się! Od Olgi wyście liznęli? – Rozumie się, – uśmiechnął się król. – i za co wyście jej tak nie lubili? Bardzo, bardzo miła dziewczyna. Do widzenia, być może się zobaczymy. Wstał z fotela i myślał, gdzie by jeszcze pójść, ale nagle nieznana moc szarpnęła go w górę, w oczach pociemniało i zrobiło boleśnie. Bardzo boleśnie. – Zaczyna się, – powiedział gdzieś blisko głos nadwornego mistyka. – Wasza Wysokość, wam lepiej też wyjść. To … nie jest zbyt odpowiedni widok dla kobiety.

– Wielebny Czen, – odparła Kira – ja nie Żak. Byłam na wojnie i widziałam gorsze widoki. Nigdzie nie pójdę. Będę z nim do końca. Niech lepiej mistrz Istran pójdzie, on ma serce chore. Szellar chciał coś powiedzieć, po prostu żeby spróbować, czy może mówić, jeżeli będzie potrzeba i zrozumiał, że jego kontakty ze światem żywych odtąd się skończyły. Ściśnięte przez skurcz szczęki nie rozluźniały się, język nie obracał się i jedyne dźwięki, które mógł wydać, nie brzmiały nawet na krzyk. Wychodził tylko niewyraźny ryk i chrypienie.

ROZDZIAŁ 2

Co mi śnieg, co mi upał, Co mi deszczyk ulewny, Kiedy moi przyjaciele ze mną! Dziecięca piosenka Dostrzegłszy, że Elwira łka schowawszy twarz w poduszkę, Passionario natychmiast zrozumiał, że niczego sensownego z pomysłu Szellara nie wyszło. Spierać się z losem – to pluć pod wiatr. I teraz Elwira opłakuje przyjaciółkę, a sam on … rzecz zrozumiała, zastrzelić się mu teraz nie dadzą, ale kto poręczy za jego rozum … i w ogóle jak on będzie żyć dalej? Ludzie łamią się i nie po takim … nawet tacy, jak Szellar. – Elwira, – cicho zawołał siadając obok niej. Elwira ocknęła się, podniosła głowę i podskoczyła na łóżku. – Karlsson! – krzyknęła rzucając mu się na szyję. – gdzie byłeś tyle czasu? Biedny, jak wyglądasz! Czy jesteś chory? – Nie całkiem, – wymijająco odpowiedział Passionario, przypomniawszy sobie, że rzeczywiście wygląda nie najlepiej. – po prostu poczarowałem pechowo. Niczego strasznego, nie zwracaj uwagi. – Pechowo czarowałes? – przeraziła się Elwira. – Karlsson, miły, ja cię błagam, bądź ostrożniejszy. Ja … nie przeżyję, jeżeli z tobą coś się zdarzy. To jest tak straszne.... tak straszne… – Nie płacz, – cicho powiedział przyciskając ją do sobie i ostrożnie próbując uspokoić. – to los. Z nim nie bardzo się posprzeczasz. Nawet, jeżeli wiesz zawczasu. – A on, wiedział zawczasu? – Elwira odsunęła się i zajrzała mu prosto w oczy. – ty jemu też całe głupstwo przepowiedziałeś? – To nie głupstwo ale czysta prawda, – westchnął Passionario. – mu przepowiadał Mafiej, potem i ja też … lecz on jednak postanowił spróbować … jak wyraził się, powiedzieć losowi „nie”. A co losowi jego

„nie”.? – To dlatego w sali była taka ochrona! – domyśliła się Elwira. – dlatego, że wiedział zawczasu! Mafiej go ostrzegł! – I co mu to dało? – westchnął Passionario. – nie wiem jak on teraz będzie żyć … – Żyć?... – Zapytała zmieszana Elwira. – Czy on przeżyje? – A co z nim się stało? – Nie wiesz? Przepowiadałeś. – Czekaj, – Passionario trochę się pogubił niejasno zdając sobie sprawę, że w czymś się pomylił. – Przepowiadałem, że na weselu zabiją narzeczoną, twoją przyjaciółkę. A Mafiej przepowiadał, że Szellar po tym pójdzie i się zastrzeli. Więc co tak naprawdę się stało? On nadal mógł coś zmienić? Albo tak się stało, tylko trochę inaczej? – Całkiem inaczej, – Elwira pokręciła głową. – uratował ją … zasłonił sobą. Mnie nigdy nie przyszłoby do głowy, że on do tego zdolny … że on tak ją kocha … – I co teraz? – On umiera, – załkała Elwira i znowu się rozpłakała, schowawszy w jego ramię. Znowu objął ją a jednak nie mógł się powstrzymać, by nie powiedzieć: – A czy myślałaś kiedyś, że będziesz tak po nim cierpieć? – Nie nigdy, – szlochała Elwira. – W ogóle, zawsze myślałem.... że mężczyźni to dranie.... Że oni nie mogą.... a on... – No nie płacz ty tak, może on przeżyje. On przecież taki zdrowy. Czym w niego uderzyli? – Zatrutą igłą. To bardzo chytra trucizna, na którą nie ma odtrutki. Ty lepiej Mafieja spytaj, on wie. Tylko? Passsionario ledwie nie roześmiał się na głos. Tylko jakaś nieszczęsna trucizna? Szellar, przyjacielu, nie myśl, że umrzesz tak po prostu! – Elwira, – powiedział, szybko się zbierając – Muszę natychmiast wracać do sobie. Potem wrócę. Nie płacz, jeszcze nie umarł, może coś zrobimy. I opuściwszy biedną Elwirę w kompletnej dezorientacji teleportował się do swojej chaty. Tam rzucił się do łóżka, wyjął ze skrzynki apteczkę i zaczął w niej grzebać. Dokładnie pamiętał, że kilka księżyców temu

Amargo dawał mu dwie dawki antidotum. Jedną wykorzystał w końcu zimy, kiedy ktoś życzliwy napoił go kawą z arszenikiem, a drugi jeszcze powinien gdzieś tu być … A gdzie on, nie mógł się zgubić! Już zaczynając się denerwować wywalił całą zawartość apteczki na kołdrę i zaczął rozgarniać, przeklinając siebie za bałaganiarstwo i zamieszanie we wszystkim. Tylko spróbuj coś znaleźć w tej apteczce! Niebiosa, nawet fanga jest, skąd ona się wzięła … a antidotum jak nie było, tak nie ma! Nie ukradli go, na pewno, kto mógł potrzebować, nikt nie wie, co to w ogóle takiego! Może użył i potem zapomniał? Więc jeśli jego więcej nie truli … Aj jaj aj! A przecież, pusty łeb! A skorpion? Oczywiście, w takim okropnym stanie, że nie zapamiętasz … oto gdzie podziała się, druga dawka! W zeszłym tygodniu, kiedy na skale siedział, skorpion go ukąsił! I przecież całkowicie z głowy wyleciało! Trzeba było poprosić jeszcze u Amargo, a zapomniał! I co teraz? Amargo w Goldianie, póki on wróci, Szellar sto razy umrzeć zdąży. I Stelli w domu nie ma, pojechała z dzieckiem gdzies odpoczywać … można tylko wleźć poszukać w laboratorium u Amargo, może tam jest. Powinno być, u niego tam po prostu skład w tym laboratorium. Tylko żeby nie w sejfie, bo inaczej przecież do tego sejfu za demona rogatego nie wleziesz … Rzuciwszy rozrzuconą apteczkę na łóżko, towarzysz Passionario teleportował się do laboratorium i zaczął pospiesznie sprawdzić szafki i szuflady w poszukiwaniu medykamentów albo czegoś podobnego. * * * Kiedy błogosławione zamroczenie znowu ustąpiło miejsca nieważkości, Szellar nie zaczął wzlatywać do sufitu, a cicho i skromnie przeszedł przez łóżko. W kącie stał duch pana Habbarda, który jednak nie wyglądał na zadowolonego. – Spodobało wam się? – z ironiczną troską spytał król. – Gdybym był żywy, zemdliłoby mnie, – przyznał się szef Komisji. – pójdę stąd. Niczego przyjemnego nie znajduję w agonii , nawet jeśli to agonia wroga. Wam może by się spodobało. Pamiętam jak zachwycaliście się naszymi trupami. – Tak idźcie sobie, – machnął Szellar, ledwo opierając się, żeby nie pokazać temu nieszczęsnemu estecie środkowego palca, którym kiedyś

drażniła go Olga. I nie czekając na odpowiedź poszedł do biura sprawdzić czy pojawiły się nowe osoby. Jak się spodziewał było już dwóch strażników. Siedzieli w fotelach i zaciekle dyskutowali, co znowu żywo przypomniało Jego Wysokości wielką bitwę Tiny i Nony o huśtawkę. Zauważywszy go obaj natychmiast zamilkli, a sam Szellar spróbował jakoś rozróżnić, kto jest kim, ponieważ obaj byli jednakowo bez oblicza. – Bardzo dobrze, że przyszedłeś. – powiedział jeden ze strażników. – Akurat chciałem cię ostrzec. – Ty bezwstydny oszuście! – z oburzeniem zaczął krzyczeć drugi. – To ty jesteś oszust. – zaoponował pierwszy. – Doskonale wiedziałeś, że twoje przekleństwo już nie ma siły i dlatego pojawiłeś się przed wszystkimi, żeby kłamstwem i oszustwem wyprowadzić to, co do ciebie więcej nie należy. – Moje przekleństwo ma moc! – uparcie sprzeciwił się drugi, który właściwie w rzeczywistości był pierwszym. – Panowie. – poprosił król. – Moglibyście jakoś się nazwać, żebym mógł was rozróżniać? Trudno mi z wami utrzymywać stosunki, bo jesteście jednakowi … macie imiona? – U nas nie ma imion. – poważnie powiedział ten, który przyszedł drugi. – Ale, jeżeli chcesz, możesz nazywać nas imionami tych, którzy rzucili nasze przekleństwa. Jego – kiwnął na obrażonego kolegę, – Adalja. A mnie – Moris. – A waszego trzeciego towarzysza, który jeszcze nie przyszedł? – zainteresował się Szellar. – Z nim ci obcować nie wypadnie. – wzruszył ramionami Moris. – Ale jeśli jesteś zainteresowany – Alicja. – To suka! – nie wytrzymał król. – wiedziałem, że ona się nie uspokoi! – Co to dla ciebie? – zaśmiał się Moris. Co więcej, przekleństwo było nieprawidłowe, niepełne, po prostu dziwne, że zadziałało. Najwyraźniej bardzo od serca zostało powiedziane. Albo przypadkowo przecięło się z moim. Przekleństwa, czy wiesz, często się przecinają i albo pomagają sobie nawzajem albo mieszają. Tak moje z Adalii kiedyś się przecięło… to nie jest tak ważne. – A kto to Adalja? – zainteresował się król. – ja nie przypominam sobie damy o takim imieniu … i czym ją tak obraziłem? – Ty jej nie znałeś, umarła zanim się urodziłeś i niczym jej nie

zawiniłeś. Tę damę bardzo obraził twój pradziadek Kendar Zdobywca. Damy, jak wiesz, bardzo nie lubią, kiedy ich rzucają kochankowie, i zawsze na takie rzeczy się obrażają. Oto i śliczna Adalja obraziła się i przeklęła twojego dziadka z całego serca. Obiecała mu, że urodzi się mu bezduszny nieczuły wyrodek, zajmie jego tron i będzie sprawować rządy nad tym krajem. I dynastia podobnych mu wyrodków będzie trwać, dopóki jeden z nich nie pokocha nad życie i nie stanie się człowiekiem. To jest, jeśli nie wiesz, ograniczenie. Przekleństwo koniecznie powinno być ograniczone warunkiem i on powinien być teoretycznie możliwy do wykonania bo inaczej przekleństwo się nie spełni. Tak więc w tym przypadku warunek był teoretycznie wykonalny, a praktycznie.... sam rozumiesz, z jakiego powodu bezduszny drań nagle pokocha kogoś tak silnie. My z Adalią dyskutujemy o tym przekleństwie już prawie piętnaście lat. Wierzę, że ono nie jest rzeczywiste już odtąd, jak skończył z sobą twój ojciec, żeby zabezpieczyć przed przekleństwem brata i jego rodzinę. Sam więc rozumiesz, że żeby mógł zająć tron, najpierw oni powinni byli gdzieś się podziać. Adalja zaś dowodzi, że miłość tu nie ma nic do rzeczy, a biedak po prostu zwariował. Nawet teraz, kiedy wszystko jest krystalicznie czyste i dwóch interpretacji być nie może, on nadal nalega. – Głupio, – wzruszył ramionami Szellar. – Adalja jak sądzisz, z jakiego powodu umieram? Stróż, któremu całkowicie nie pasowało jego kobiece imię, chmurnie przemilczał. – I powiedzieć nie ma co. – triumfował Moris. – Nie wstyd oszukiwać? Przecież zmarłego Szellara Starszego oszukałeś. Był zbyt wykonawczy, powiedzieli mu „idź” i on poszedł. A tego po prostu tak nie wykiwasz. Oto ty i zostałeś z niczym. A teraz spadaj stąd próżniaku, zamelduj komu trzeba, że twoje przekleństwo zniesione i niech tam ci nowe polecą. A jak sam zamelduję, będzie gorzej. Kapuś, – zawarczał Adalja i zniknął. – Tak jak przewidywałem. – westchnął król przedostając się w swój fotel, który właśnie się zwolnił. – Nic dziwnego, że wszyscy tak uparcie mówili, że jestem przeklęty. Tylko dlaczego to nie wypłynęło? Wydaje mi się, że jeżeli mój nadworny mag nie mógł zobaczyć klątwy sam, mógłby poprosić swojego kolegę,

metressę Morrigan. Chociaż ona ukrywa swoją wiedzę o tajnych sztukach, to dla takiego przypadku zrobiłaby wyjątek. – Widzisz, mój ciekawski podopieczny, przekleństwa bywają różne. Bywają profesjonalne, które nakłada się w drodze odpowiednich rytuałów i takie przekleństwo specjalista mrocznych sztuk z pewnością by rozpoznał. W tym jest ich wada – zawsze można je poznać i zdjąć. Twoje przekleństwa były inne. Każdy człowiek, pragnący zła dla innego, może przekląć w ten sposób. Przypomnij sobie, ile razy sam w gniewie rzucałeś coś w rodzaju „żebyś zdechł” albo temu podobne. – Nawet spełniało się. – zgodził się król przypomniawszy sobie smutny los Aloiza Brasko. – Ale pamiętam, że żadnych ograniczających warunków nie umieszczałem. Rozumie się, ty o tym nie wiedziałeś. U ciebie wyszło przypadkowo, jak i u twojej Alicji. Wydaje się, że przecięło się z innym, bo ten nieprzyjemny pan, któremu ty tak z powodzeniem życzyłeś zdechnąć, na pewno zdążył w swoim życiu zarobić i na inne przekleństwa. Ale niektórzy ludzie, bardziej znający się na rzeczy niż ty, wiedzą, że ograniczający warunek jest niezbędny dla pewności. Dla przykładu, Adalja była wiedźmą i niewątpliwie o tym wiedziała a Morisowi chyba ktoś poradził. Do tego, żeby rzucić takie przekleństwo, nie jest konieczne posiadać Siłę. – A jak one się spełniają? Dlaczego? – Zazwyczaj są mówione w sytuacji stresowej i uczucia mówiącego, jeżeli są wystarczająco silne, rezonują z przepływem astralnym … Zresztą, wąskospecjalistyczne szczegóły nie są ci potrzebne, nie zrozumiesz. A więc, o czym mówiłem? Ach, tak. Przekleństwa tego rodzaju nie są związane z nekromancją, dlatego specjalista w dziedzinie ciemnych sztuk nie może ich zobaczyć. W tym ich perfidia. – A kto może? Kto powiedział mojemu ojcu o przekleństwie? Albo jak poznał? – Powiedział, – kiwnął Moris. – znalazł się jeden nieklasyczny mag, któremu było dostępnie inne widzenie … Ale to nie jest tak ważne. – Może to nie ma znaczenia, ale dla mnie jest ciekawe. Dlaczego nie jestem martwy? Jak to się dzieje? – Jeżeli cię tak ciekawi … ten właśnie mag, który oświecił twojego ojca odnośnie przekleństwa, w porę cię znalazł i uratował w jakiś sposób. Czy

miał antidotum lub coś innego. Ciekawy jesteś Szellar, po prostu nad podziw. Nie wszystko ci jedno? Przecież skoro umrzesz co będziesz robić ze swoją nową wiedzą? – A o swoim przekleństwie mi opowiesz? – kontynuował wypytywać król. – Albo ono też nie rzeczywiste i wypadnie czekać na trzeciego? – Dlaczego? Rzeczywiste. Jeżeli już jesteś taki ciekawy to przekleństwo rzucono znowu na twojego słynnego dziadka. Jego zwyciężony wróg przed śmiercią. I polegało w tym, że wasza dynastia będzie wymierać, dopóki nie wymrze albo ktoś z rodziny trzy razy oszuka śmierć. Na razie ty i twój kuzyn zdążyliście oszukać śmierć po dwa razy. On – po tej bitwie ze smokiem i po złotej pajęczynie. Ty – kiedy cię otruł twój ojciec i kiedy nie poszedłeś na ceremonię pięć lat w temu. – A na bankiecie, kiedy mnie ledwie nie zabili? – Nie, wtedy ty nie powinieneś był umrzeć. Jeśli tym razem wyżyjesz, to będzie trzeci. Tylko to u ciebie nie wyjdzie. Więc polataj na razie, spojrzyj ostatni raz na wszystkich a jutro wieczorem po prostu umrzesz i pójdziemy. – A jeśli ja z tobą nie pójdę? – A gdzie się podziejesz? Nie pójdziesz jutro, pójdziesz pojutrze, kiedy cię pochowają. To Adalja cię namawiała, żebyś sam zgodził się z nim pójść, a mi twoja zgoda nie jest potrzebna, ty i tak mój według prawa. – Właśnie twój? – Tak, dlatego że Alicja się spóźniła. Przyszedłem wcześniej, więc ty mój. I nic nie możesz poradzić. – A jeśli mnie nie pochowają? – Jak to nie pochowają? Jeszcze jak pochowają. Z honorami. Ze wszystkimi obrzędami. Więc o swoich planach zostania duchem możesz śmiało zapomnieć. Dobrze, zagadałem się tu z tobą, mam jeszcze kilka przekleństw pod nadzorem, lecę, sprawdzę i jutro wrócę. – Zaczekaj. – spostrzegł się Szellar. – A Alicja to jak mnie przeklęła? – Alicja? Jak już mówiłem nieprawidłowo. Bez ograniczającego warunku, więc to dziwne, że jej przekleństwo w ogóle się spełniło. Alicja życzyła ci umrzeć w dniu wesela, co właściwie się zdarzyło. A teraz do widzenia, bo twoje pytania – worek bez dna, a nie ma czasu. * * *

Żak upuścił słupek papierosowego popiołu do szklanki i ze smutkiem spojrzał na szlochającą gorliwie Olgę. – Olga. – zawołał cicho. – No nie trze.... lepiej … wypij lepiej, ono niech go… – Zostaw ją. – powiedziała Teresa. – Niech się sama uspokoi. Wypłacze się i uspokoi. Co gorsza, kiedy ludzie nie wierzą w Boga... Azille uparcie milczała skuliwszy się na kanapie i patrzyła przed siebie. – To nie wszystkim dane. – powiedział Mafiej, nerwowo się zaciągając. – Możesz znajdować pociechę w modlitwie, podczas gdy inni – nie. – No cóż robić, co robić … – zaczął jęczeć Żak rzucając niedopałek i czochrając palcami włosy. – To nie może być tak, że absolutnie nic nie można zrobić... – Może. – z żalem westchnął Mafiej. – Wiesz kiedy umarła mama, mi też długo wydawało się, że to nie na prawdę, że tak nie może być, że wszystko można zmienić … Że jutro obudzę się i mama przyjdzie do mojego pokoju i obejmie mnie, a mały Allear wyskoczy z łóżeczka, wlezie mi na ręce i zacznie łapać za uszy … on okropnie lubił łapać mnie za uszy, podobały się mu, czy co … tylko na pogrzebie, kiedy trumny włożyli do grobów, do mnie nagle doszło, że to – na zawsze. Więc tak bywa, że całkiem nic nie można zrobić … – załkał i znowu się zaciągnął. – Wyrzuć niedopałek. – ponuro poradził Żak. – Już czysty papier ciągniesz. Lepiej poszukaj u mistrza w laboratorium jakiegoś uspokajającego eliksiru to Olgę napoimy. – Zostawcie wy Olgę w spokoju, – odezwała się Teresa. – A ty pomilcz. – odgryzł się Żak. – Zajmij się czymś i pomilcz. Myślę. A wy z Olgą mnie rozpraszacie. Azille milczy i wy pomilczelibyście. – O czym takim ważnym myślisz? Próbujesz coś wymyślić? Żak, przestań. Nam wszystkim trudno i wszystkim go żal, ale tu naprawdę niczego nie da się zrobić. Jeżeli już mistrz Istran powiedział, że nic nie można zrobić, co możesz wymyślić? Pozostaje tylko mieć nadzieję na łaskę bożą. – Teresa westchnęła i żeby nie denerwować Żaka sięgnęła do teczki z rysunkami Mafieja. – Mafiej, mogę spojrzeć? Skoro już tak przeszkadzam Żakowi, posiedzę w kąciku i milcząc zobaczę twoje rysunki.

– Można. – westchnął Mafiej i spróbował zrobić płomyk jak go uczył Orlando, ale mu nie wyszło i musiał skorzystać z banalnych zapałek. – A laboratoria u mistrza wszystkie zamknięte. I dlaczego nie spytałem Houliana jak uspokajać i usypiać? On wie jak.... Dureń ze mnie, od razu zacząłem pić i o każdym głupstwie gadać i nie spytałem o nic pożytecznego. – A jego w żaden sposób nie można znaleźć albo zawołać? – nie uciszał się Żak. – Nie ma nadziei naprawdę, na łaskę tego, czego nie ma! – Kogo znaleźć? – No, elfa twojego. Może mógłby pomóc. – No, powiedzmy … trucizny w ogóle prawie nigdy nie leczy się magią. A antiditum nie istnieje. Jeśli elfy by znały, to wiedzieliby i ludzie. – A jak inaczej można? Jak magowie ratują umierających, doganiają tam, zwracają, to wszystko... – To nie ten przypadek. – załkał Mafiej. – Nie wyjdzie. Mistrz to umie, zrobiłby, gdyby można było. – Tak co ty ze swoim mistrzem … może on się mylić? – Może, ale nie w tym przypadku. Jak ci wytłumaczyć … Taka metoda jest odpowiednia, jeśli.... Cóż, dla nas, nie jest odpowiednia. – Dlaczego? Sam możesz wytłumaczyć? – Rozumiem, ale jak ci wytłumaczyć … powiedzmy, jeżeli umierałby z powodu jakiejś choroby, która przechodzi to można by było. A tak … ciało nie nadaje się do życia, dlatego zwracać w niego duszy nie ma sensu. Nie potrafię zrozumiale wytłumaczyć … – A można jakoś przetrzymać go dopóki trucizna w całości nie zniknie? – A on się nie pojawi, z pewnością. Inaczej ten sposób już dawno by odkryli. Pozwól mi spojrzeć w katalogu... Mafiej zeskoczył z oparcia krzesła i sięgnął na półkę po katalog. Na pewien czas zapadła cisza tylko Olga łkała, Teresa szeleściła papierem i Mafiej w skupieniu sapał pochyliwszy się nad katalogiem. Żak z napięciem myślał. – Mafiej. – nagle odezwała się Teresa. – A dlaczego ty mistrzowi Alberto taki kapelusz narysowałeś? – Komu? – zapytał jeszcze raz Mafiej, odrywając się od katalogu. – Mistrzowi Alberto. – powtórzyła Teresa pokazując mu rysunek.

Mafiej cicho zamarł przypomniawszy sobie, że zapomniał zabrać z teczki i schować portretu Amargo, który naszkicował wczoraj wieczorem, podobnie jak i portretu Orlando leżącego tam już drugi księżyc. A następnie przypomniał sobie, kogo mu tak przypominał wściekły konspirator z Zielonych Gór. Rzeczywiście, mistrza Alberto. Wygląda na to,... – Jasna cholera … – cicho jęknął Żak, też patrząc na feralny portret. – To on! Pomyśleć tylko, jak zamienia człowieka nakrycie głowy! – A ty co, od razu nie poznałeś mistrza Alberto? – zdziwiła się Teresa. Żak, nie odpowiadając, podniósł się z krzesła. – Mafiej. – stanowczo oświadczył. – Pójdziemy do mnie. – Do ciebie? – nie zrozumiał Mafiej. – Po co? – Pójdziemy, ja ci tam wszystko wytłumaczę. – A damy tu opuścimy? – Nie zginą nasze damy. I nie zepsują ci niczego. Chyba że papierosy twoje wszyscy wypalą. Chodź szybko, mam pomysł. – Z pewnością znowu jakaś antynaukowa bzdura. – zawarczał Mafiej, niechętnie odrywając się od książki. – Nauka nie ucieknie. – zapewnił go nagle bardziej wesoły Żak. – Chodź szybciej. Jeżeli wszystko wyjdzie a mam nadzieję … nie, pomilczę, żeby nie zapeszyć. – Do ciebie? – potulnie uściślił Mafiej. – Do mnie. Muszę biec do sobie, do gabinetu, wziąć coś bardzo potrzebnego. Znalazłszy się w swoim salonie Żak szybko wbiegł po schodach i szybko zaczął klikać guzikami zamka. – Tego faceta gdzie widziałeś? – spytał otwierając drzwi i gestem zapraszając Mafieja do przejścia. – U Karlssona w Zielonych górach? – Żak! – żałośnie zajęczał Mafiej. – Przysiągłem milczeć! Co wy z Szellarem za ludzie, zawsze wiecie wszystko, nawet jeśli wam niczego nie mówię! – Sam go tam widziałem. – odpowiedział Żak. – A portretów byś nie rysował skoro już przysiegłeś. Chociaż, nie obiecywałeś mu nie rysować, więc twoje sumienie czyste. Ja to dlatego. Ten facet musi mieć uniwersalne antidotum. To taka zadziwiająca rzecz, która neutralizuje

każdą truciznę. To jest absolutnie każdą, rozumiesz? – To coś z twojego świata? – uściślił Mafiej. – Tak. Taka rzecz koniecznie wchodzi w standardowy zestaw pierwszej pomocy wszystkich kosmonautów, chemików, zwiadowców na innych planetach, agentów służb specjalnych i innych ekstremalnych zawodów … ogólnie, krótko mówiąc, powinien ją mieć. Albo jestem kompletnym durniem. – Żak złapał ze stołu jakiś worek i zaczął grzebać w szafce. – Więc teraz pójdziemy z tobą do niego. Do mistrza Alberto. I będziemy jakoś zdobywać u niego to uniwersalne antidotum. Dowolnymi sposobami. Jak wyjdzie. Jeżeli on w domu – będziemy prosić, ze łzami w oczach błagać, padać na kolana, grozić, rabować, wedle sytuacji. Jeżeli go nie ma w domu, ukradniemy. Mi jakoś wszystko jedno, podoba się albo nie. Kiedy mój przyjaciel umiera, mogę nawet być w stanie zabić... – To nie jest potrzebne. – westchnął Mafiej. – Nie ma go w domu. Jest w Goldianie, szuka Diego. Ale ja bardzo się cieszę, że jesteś na wszystko gotowy. Dlatego, że laboratorium mistrza Alberto znajduje się na parterze za kostnicą i żeby się do niego dostać, trzeba przejść przez tę właśnie kostnicę. – Figa z nim. – stanowczo oświadczył Żak rzucając do worka jakieś rzeczy niezrozumiałego przeznaczenia. – Przejdziemy. No pomyśl, zrobi mi się kiepsko, przeżyję. W ostatecznym wypadku, jeżeli zemdleję, dotaszczysz. Jestem gotowy. Przygotuj na wszelki wypadek jakieś unieruchamiające zaklinanie, jeśli nagle nam ktoś spróbuje przeszkadzać albo on okaże się być w domu … No zebrane, chodźmy. * * * Po raz kolejny porzuciwszy swoje umęczone ciało, Szellar zajrzał do gabinetu, upewnił się, że tam pusto i spróbował przypomnieć sobie, na czym zatrzymał się w swoich poszukiwaniach. Wydaje się, że zdążył dojść do drugiego piętra … I gdzie ukrywają się te duchy przodków? Albo z nim oni też nie chcą utrzymywać kontaktów, z przeklętym wyrodkiem? Nie, kochani przodkowie, będziecie. Wszystkich jednakowo znajdę, pomyślał. I zabrał się za dalsze poszukiwania. Jak się okazało, w pałacu można zobaczyć masę ciekawych rzeczy, kiedy jesteś duchem i nikt nie wie o twojej obecności. Niewątpliwie, gdyby nie dzisiejsza tragedia,

można by było zobaczyć jeszcze więcej, bo tego wieczoru wszyscy zachowywali się dziwnie cicho i w ogóle byli jacyś przybici. Wielu płakało. Nadworne damy całe skąpane we łzach, choć to bardzo dziwne. Wszystkie rozeszły się do swoich pokoi, żeby nie manifestować przyjaciółkom czerwonych oczu i opuchniętych nosów i ryczały każda w samotności. Tylko Akrilla szlochała cicho łkając we śnie, a Elwira nerwowo chodziła po pokoju mnąc w rękach mokrą chusteczkę. Na stole, jak każdego wieczoru, stała nietknięta miska z pomarańczowymi konfiturami. Czeka, pomyślał Szellar. Czeka w każdy wieczór, dokładnie jak w bajce, a nuż on przyleci, nasz kochany Karlsson. Tylko dlaczego on nie leci? Gdybym mógł spojrzeć na niego, czy coś. A tak umrę nie zobaczywszy. Ogólnie trzecie piętro nie przyniosło niczego nowego. Tu duchów też nie było. Za to w pokoju Mafieja król natrafił na nader zajmujący widok. Za Mafiejowym stołem, podparłszy głowę ogromną pięścią siedział kuzyn Elmar, rozumie się, pijany w sztok, a jakżeby inaczej. A przysięgał przestać pić, kiedy obejmie tron, a że do koronacji jeszcze trzy dni, tak więc grzech nie napić się z żalu, tym bardziej, powód jest wybitny … w pobliżu siedzi Azille ze współczuciem gładząc go po ramieniu. Trochę z boku siedziała Teresa i w zamyśleniu kręciła w rękach kieliszek, którego jeszcze zdaje się nie dotknęła. W sąsiednim fotelu płakała Olga, gorzko i beznadziejne, jak niesprawiedliwie obrażone dziecko. A na poręczy jej fotela, elegancko oparłszy się łokciami o oparcie, siedział elf i akurat podnosił damie puchar proponując wypić i uspokoić się. Żywy, dorosły elf, olśniewająco piękny, ze znajomym skromnym uśmiechem Orlando. Widocznie właśnie jego ojciec, z którym upijał się Mafiej. Samego Mafieja nigdzie nie było widać, tak samo jak Żaka. – Tak mi i trzeba, kretynowi! – intonował Elmar w przerwach między szlochami. – to kara bogów za moje tchórzostwo, za moje lenistwo, i za całe moje inne świństwo! Ja – król! Słyszysz elfie? Czy można sobie wyobrazić, jaki ze mnie będzie król? Światowe pośmiewisko! I to po Szellarze … Wiesz, jaki był! Sprytny, takich po prostu nie bywa i uduchowiony człowiek! Tak po nim mnie po prostu nikt nie będzie traktować na serio! Jestem kompletnym osłem! Ja ni cholery nie rozumiem ani polityki, ani finansów, ani w ogóle czegokolwiek pożytecznego!

– Nic to, nauczysz się, – filozoficznie zauważył elf po drodze przeciągając palcami po twarzy Olgi, od czego ta naraz zamilkła i ulegle wzięła puchar z jego rąk. – i nie trzeba siebie z nim porównywać, bo inaczej wiecznie będziesz uważać siebie za gorszego niż jesteś. Nie jesteś gorszy, jesteś po prostu inny. „Zgadza się – mentalnie potwierdził Szellar. – Elfy naprawdę są mądrzejsze od nas.... „ I na co mi było go żenić! – kontynuował płakać Elmar. – On tak nie chciał! Jakby czuł, że to dla niego dobrze się nie skończy! Musiałem tak sięgać do niego z tym ożenkiem, z tymi spadkobiercami, z tymi babami przeklętymi! Osiągnął, idiota! Żenił na swoją głowę! Biedny, biedny Szellar! I biedny ja. Co mi teraz z tym wszystkim gównem robić? Co wcześniej myślałem, przygłup, też pierwszy spadkobierca! Siedzę, jak łopian ostatni i nie wiem co robić! O czym myślałem jak był żywy! Teraz i spytać nie ma kogo! A jak byłem bezmózgim barbarzyńcą tak i zostałem i żadne królewskie wychowanie … – Elmar! – zawołał król. Elmar gwałtownie zamilknął i poruszył oczami wokoło. – Elmar, ja tu jestem, – beznadziejne powtórzył Szellar, rozumiejąc, że teraz Elmar pomyśli, że mu po pijanemu przesłyszało się. – Azille, ktokolwiek! Ja tu, przy półce na książki! Elfie, może chociaż ty mnie słyszysz? – Dopił się … – smutno zajęczał Elmar i kolejny raz złapał się za głowę. – mówił mi Szellar, że jeżeli nie przestanę pić, będę jak Louis … a jednak dołem się do białej gorączki. – Ty na temat głosu? – zapytał jeszcze raz elf. – Ja też słyszałem. Cóż, poczekaj … Bacznie spojrzał na Szellara i uśmiechnął się. – A oto i on, jak powiedziane, przy półce na książki. – Kto? – ocknął się Elmar. – więc mi się nie wydawało? – Bardzo wysoki i szczupły człowiek z głupią fryzurą. – opisał elf. – To jest twój kuzyn? – Wcale nie ma głupiej fryzury. – zaoponował Elmar, – A bardzo nawet mu pasuje. Utkwił wzrok w półce na książki, widocznie mając nadzieję też coś zobaczyć, ale rozumie się, bezskutecznie.

– Szellar. – żałośnie powiedział. – No jak mógłeś ty tak … i jak ja bez ciebie? – Elmar. – przerwał król. – Potem popłaczesz. Słuchaj uważnie. Słyszysz mnie? – Bardzo źle. – poskarżył się Ełmar. – Ja dobrze słyszę – powiedział elf. – Mów, przekażę mu. – Powiedz mu, żeby mnie nie chowali. – powiedział król. – W żadnym przypadku. – Jak nie chowali?! – ocknął się Elmar. – Nie przesłyszało mi się? On tak powiedział? – Tak, tak powiedział. Żeby go w żadnym razie nie chowali. – Dlaczego? – Elmar był tak zszokowany, że nawet wydaje się, że wytrzeźwiał. – jak to tak? Szellar, jak ty czasem coś powiesz … a co z tobą zrobić? – Co chcecie. – wpadł w złość Szellar. – Rzućcie na składowisko, nakarmcie psy, spalcie, czy najlepiej oddajcie doktor King do muzeum anatomicznego. Tak chociaż jakiś pożytek będzie. Ale w żadnym razie nie chowajcie i nie przeprowadzajcie żadnych obrzędów. Inaczej mnie zaciągnie jakiś gad bez twarzy z białymi oczami. A tak będę duchem i zostanę z wami. Tobie, nierobowi, będę radzić. Elf sumiennie powtórzył jego mowę co do słowa, po czym zaoponował: – Ty nie mów, Elmar wcale nie nierób. On bardzo miły chłopiec i wcale nie głupi. I bardzo cię kocha. – Ja go też bardzo kocham. – Smutno powiedział król. – I dlatego chcę zostać. – Szellar, ale jak to wytłumaczę wszystkim? – znowu zaczął jęczeć Elmar. – Jeżeli powiem, że mi pojawił się twój duch, mnie ogłoszą szalonym! A może po prostu nie uwierzą, powiedzą, mniej trzeba było pić! A pamiętam, że ci obiecywałem, że po koronacji rzucę. – A Mafiej mnie nie zobaczy? – z nadzieją spytał Szellar, rozumiejąc, że Elmarowi rzeczywiście poradzą mniej pić i nie uwierzą. – Albo mistrz? Albo jeszcze ktoś? – Mafiej powinien widzieć. – przewidział elf. – Tylko oni z Żakiem gdzieś uciekli. – Do Żaka poszli. – powiedziała Teresa. – Żak coś tam wymyślił i

powlókł ze sobą Mafieja. – Znalazł czas! Kiedy on mi tak potrzebny … – Oni jeszcze wrócą. – pocieszył go elf. – Ty wpadaj tutaj, może zastaniesz. I spróbuj porozmawiać z jego mentorem, może i on też cię zobaczy. – A nie wiesz jak mogę pojawiać się ludziom? – O, tego nie wiem. To trzeba spytać u duchów, które się pojawiają. W pałacu macie takie, które ukazują się wszystkim a nie tylko ludziom zdolnym widzieć? Trzeba pomyśleć … – ożywił się Szellar, ale pomyśleć nie zdążył. Świat kolejny raz zgasnął i znowu poczuł wagę swojego ciała, ból i silne dłonie Kiry, ściskające jego rękę. * * * No i jak? Lepiej? – zainteresował się Mafiej, ze szczerą ciekawością patrząc na Żaka. – Może wody? – Szydzisz? – Wyczerpany zajęczał ten i spróbował odkleić się od ścianki. – Wcale nie. Ja poważnie. Jeżeli trzeba, mogę ci wody wyczarować. – Nie trzeba … co tak patrzysz? – O oliwkowych elfach słyszałem. – Poważnie powiedział Mafiej. – Ale żeby ludzie byli zielonego koloru… – A jednak szydzisz. – westchnął Żak. – No i dobrze. Szydź. Ja przed chwilą dokonałem największego wyczynu, ale tego nikt nie doceni. Gdzie te drzwi? – Wydaje się, że tu, – wskazał Mafiej. Żak ostrożnie dotknął zamka i zachichotał. – Oczywiście, bez żadnej magii. Wypadnie skorzystać z wulgarnego pierwotnego sposobu, czyli tym żelastwem. – A wiesz jak? – Czego tu nie wiedzieć? Jak lubi mówić nasz król, teoretycznie wiem, znaczy powinno wyjść. Mafiej z ciekawością poobserwował jak Żak dłubie na zamku i zauważył: – Nigdy nie widziałem złodzieja przy pracy. Ciekawie. – Kto ci powiedział, że ja złodziej? – warknął Żak. – I Kantor też z

jakiegoś powodu tak zdecydował… no rozumiem, dlaczego mnie uznają za maga, ale dlaczego za złodzieja? – Dlatego, że masz Cień. – wyjaśnił Mafiej. – Dlatego Diego pomyślał, że ty złodziej. On umie widzieć. A w ogóle, jak po twojemu inaczej nazywać człowieka, który łamie zamek w celu ukradzenia czegoś? – Wierny przyjaciel – poważnie odpowiedział Żak i otworzył drzwi. – I gotowe. Chodź. Przeszli laboratorium i zatrzymali się przed innymi drzwiami, ukrytymi za pstrą zasłoną. – O, tutaj jest bardziej poważny. – zainteresował się Żak patrząc na zamek. – Podaj worek. Mafiej znowu z dużym zainteresowaniem poobserwował złodzieja przy pracy, potem nie wytrzymawszy, spytał: – A co to? – To? – Żak kiwnął na pudełeczko, które przystawił do zamka. – Wytrych. – Żartujesz? – Poważnie. Wytrych. A jaki, po twojemu, powinien być do elektronicznych zamków? Pomilcz minutkę, nie przeszkadzaj. Mafiej ulegle zamilknął i nagle wyraźnie usłyszał jakieś tłumione dźwięki, przypominające płacz. – Żak, ty słyszysz? – Nie, – z niezadowoleniem odezwał się Żak. – nie przeszkadzaj. – Tam wewnątrz ktoś płacze. – Nic nie słyszę, mówię ci. Ja nie elf, mam małe uszy. Myślisz, on tam kogoś w zamknięciu trzyma? – Nie wiem, ale tam na pewno ktoś jest. – Mafiej, jeżeli zatkasz się i nie będziesz mi przeszkadzać przez kilka minut to sami to zobaczymy. Mafiej znowu zamilknął kontynuując wsłuchiwanie się w dźwięki za drzwiami. Płacz ucichnął, następnie rozległy się szmer i szybkie kroki. – Amargo, to ty? – z słabą nadzieją spytał zza drzwi znajomy głos. – To ja, Mafiej. Co tam robisz? Ciebie co, zamknęli? – Nie, oczywiście, co za głupstwo. A kto z tobą? I jak się tutaj znalazłeś? – Pieszo. – warknął Żak. – Przez kostnicę. Otwórz, żeby zamka nie

wyłamywać. – Łam, – załkał za drzwiami. – nie wiem jak on się otwiera. – A jak sam tam się znalazłeś męczenniku? – Teleportem. – Zrozumiałe. – westchnął Żak i odwrócił się do Mafieja. – To Karlsson? Mafiej milcząc kiwnął. Kilka minut później rzeczywiście mieli zaszczyt zobaczyć na własne oczy zaryczaną fizjonomię Karlssona, alias księcia Orlando, towarzysza Passionario, ukochanego wodza i ideologa. – Jeżeli sam tutaj przyszedłeś i nikt cię nie zamykał. – zainteresował się Żak patrząc na niego. – To jakiego diabła siedzisz i płaczesz? – A jakiego diabła płacze cały pałac? – Zawarczał Mistralijczyk, ocierając się rękawem. – Jak tutaj się znaleźliście? Jak w ogóle znaleźliście to miejsce? – Ja je zawsze znałem. – Bezczelnie skłamał Żak. – Tylko nie wiedziałem, że don Raul, który jest mistrzem Alberto, to ponadto i Amargo. Ja go poznałem, po prostu milczałem do tej pory. A dziś mi był potrzebny. Albo raczej coś z jego rzeczy. Jeżeli ty tu też z tego powodu, może dasz, żebyśmy tu nie grzebali i niczego nie ruszali? – Uniwersalne antidotum? Po to przyszliście? – Ty zdumiewająco domyślny chłopak, Karlsson. – Jeszcze by. – Warknął ten. – Ja sam po to przyszedłem. – No, a z nami podzielisz się, czy mamy kraść? – Kradnijcie. – Załkał Orlando, wskazując na ciężkie stalowe drzwi. – Jeżeli potraficie. Ja tu już wszystko przetrząsnąłem, niczego nie ma. Pewnie, ten stary Жлоб zamknął medykamenty do sejfu, żebym narkotyków nie wyciągnął. A sam pojechał i nie wiem gdzie go szukać… i jak ten sejf otworzyć, też nie wiem. Może wiesz? Ty przecież jesteś Żak, ja dobrze zrozumiałem? To ty otworzyłeś zamek na mojej bransolecie? – A to była twoja bransoleta? – uśmiechnął się Żak oglądając pokój. – Dobrze o bransolecie potem. Gdzie kontrolka? – Co to jest kontrolka? – Kiedy tutaj taki sejf, t-kabina i inne rodzime i miłe sercu rzeczy, znaczy i komputer gdzieś powinien być. Gdzie? Albo mylę się i ten sejf jest antykwaryczny?

– Nie rozumiem. – Tłumaczę dla mniej uzdolnionych. Zamki przy tym sejfie otwierają się ręcznie albo przez kontrolne urządzenie? Jak go otwiera gospodarz, chociaż raz widziałeś? – A , zrozumiałem. Druga szafa z lewej strony. Żak skierował się do wskazanej szafy i pełen radości zawołał: – Oto ona, rodzima! A już bałem się, że on antykwaryczny … teraz zobaczymy, co tu gdzie mamy … – Żak. – ostrożnie spytał Mafiej. – A umiesz otwierać sejfy? – Takie – umiem. – A próbowałeś albo… jak lubi mówić Szellar? – Raz próbowałem. Z powodzeniem. Ten jest jednak bardziej nowoczesny, ale.... mam nadzieję, że tu nie ma betonki i mi nie wypadnie pół dnia ładunek rozbrajać … pomilcz i nie przeszkadzaj. Żak nasunął na głowę coś na podobieństwo hełmu, włożył rękę w rękawiczkę i zatrzymał się przy otwartej szafie, mówiąc z podnieceniem: – A gdzie mamy kontrolę sejfu? No dalej, pokaż mi. Kontakt nam na cholerę nie potrzebny, najwyżej Wirus z pozdrowieniami z tego światła wysłać … Parametry t-kabiny … Listy jakieś … poszedł w cholerę ze swoim hasłem, miałem na myśli ciebie … a tak nie chcesz? W żaden sposób? A stąd? … aha, znaczy, tylko przez rurę … E-mina … a on co, chory? Orlando delikatnie potrącił Mafieja w bok i szepnął: – Rozumiesz? – Co rozumiem? – Dlaczego nazywa się „szkoła Hełmu i Rękawiczki”? – Oczywiście … Orlando, a co on robi? – Powiedział – sejf otwiera. – A czy tak otwiera się sejfy? – No cóż, on jest ekspertem, on wie lepiej.... on jest agentem czy po prostu przesiedleńcem?... Zresztą, co za idiotyczne pytania zadaję. To on z pewnością, ten sam człowiek , który нашуршал w Castel Milagro i wyciągnął stamtąd Kantora. Tam on otworzył sejf po raz pierwszy... Mafiej chciał spytać, skąd to wie i wypytać szczegółowiej, ale Żak zerwał z głowy hełm i odwrócił się do nich. – On co, nienormalny, wasz Amargo? Ma manię prześladowczą albo

coś? Na chrzan tu taka kolczatka? Od kogo się tak odgradza? Kto tutaj wlezie? Też od ciebie, żeby narkotyków w sejfie nie znalazł? – Co to takiego kolczatka? – ze zmęczeniem uściślił Orlando, któremu, jak widać, już się sprzykrzyło pytać o każde słowo. – Neuroimpulsowa obrona, jeżeli tak dla ciebie bardziej zrozumiale. – A, obrona … przecież on jest sieciowy, przez niego idzie połączenie z równoległym światem i z centralną bazą danych agencji. To od waszych chlopców jest obrona, żeby stamtąd ktoś w bazę nie wlazł. – I pod taką obronę wepchnął kontrolę swojego nieszczęsnego sejfu z narkotykami? Co, nie mógł na zewnątrz zostawić? I co teraz robić? – Żak wyjął rękę z rękawiczki i usiadł na najbliższej skrzynce smutno utkwiwszy wzrok w podłodze. – A takiej nie możesz? – żałośnie spytał Mafiej, doskonale rozumiejąc, że pytanie jest niewłaściwe. – Mogę. Tylko nie tak szybko. – A jak szybko? – Trzy, cztery dni, jeżeli w ogóle bym nie spał. Albo.... nie, nie mogę. Ja już kiedyś polazłem przez kolczatkę, mnie złapało … nie patrzcie na mnie tak! Zwariować można kiedy na ciebie patrzą błagającymi oczami dwa elfy naraz! Mafiej z pośpiechem spuścił oczy, Orlando przeciwnie, przyjrzał się uważniej. – To prawdziwe niebezpieczeństwo. – Ostrożnie uściślił. – Czy fobia, jak w przypadku Mistralijczyków? – Rzeczywiste, – westchnął Żak i polazł do worka. – Dobrze, spróbuję. Może tym razem się powiedzie. Ispiery jakoś łażą, znaczy można … – Poczekaj. – Orlando podszedł, usiadł obok i dotknął jego ramienia. – Nie śpiesz się. Wytłumacz w czym problem, dlaczego tak się boisz i w czym możemy ci pomóc. W niczym nie możecie pomóc, jak wam wyjaśnić … – Żak spojrzał na urządzenia, które wyjął z worka, umieścił je obok podłodze i wyjął papierosa. – Teraz zbieram się na odwagę i pójdę. Wszystko jedno więcej niczego nie można zrobić … a jeżeli on umrze, ja sobie potem nigdy nie wybaczę, że stchórzyłem i nawet nie spróbowałem. Orlando ofiarował mu zaczarowany płomyk i kontynuował wypytywanie.

– Jak realnie niebezpieczna jest ta obrona? – Ona zabija na śmierć. – Warknął Żak. – Myślisz, że jak się tutaj przeniosłem? Raz tak poszedłem i wpadłem na kolczatkę. Dlatego się boję… bardziej niż powinienem. – Możemy cię jakoś asekurować albo pójść z tobą? – Brakuje mi tylko pchać się przez kolczatkę z dwoma нулевичками na szyi! Tu jednemu jakoś przeleźć. A co możecie zrobić … nic. Stać obok i patrzeć. Spróbujcie, jeżeli nadal będę siedział, wyrwać wtyczkę, może to coś da. Mam wątpliwości, ale spróbujcie. Jeżeli zacznę krzyczeć, wyrywajcie w cholerę wtyczkę i ciągnijcie szybko do mistrza, może on coś może zrobić. Ale jeżeli nie może, to bądźcie ludźmi i dobijcie. I nie łap mnie za ręce, co ja, dziecko małe. – Dobrze. – Obiecał Orlando, nie śpiesząc się zabierać rękę. – A nie dlatego cię łapię, żeby pocieszać … a raczej nie tak jak ci się wydaje. Teraz trochę tutaj posiedź i nie będzie ci tak strasznie. Poczujesz się zrelaksowany i pewny siebie. Myślę, że to jest to, czego potrzebujesz. Spokój i pewność siebie. Bądź cierpliwy, przy fizycznym kontakcie u mnie lepiej wychodzi. – Dobrze, dziękuję – Żak westchnął. – Przynajmniej coś pożytecznego.... Jesteś empatą jak Kantor? – Lepiej. Jestem kierowany. – A Elwira wie? – ledwie ożywił się Żak. – Nie pamiętam, mówiłem jej czy nie … ty co, myślisz, że ja na nią jakoś oddziałuję? Wcale nie, ona kocha mnie tak po prostu. Nie można zmusić człowieka do kochania w ten sposób. Oddziaływanie szybko przechodzi, ono nie jest stałe. Szczerze mówiąc, oddziaływałem na nią tylko raz. Kiedy po raz pierwszy ją zobaczyłem. Przekonałem ją, żeby się mnie nie bała … i żeby jej było mnie żal. W przeciwnym razie przepędziłaby mnie w cholerę i straż by mnie na korytarzu zawiązała. I nigdy więcej. I nie ma mnie co podejrzewać w coś niewłaściwego i niestosownego. Żak tylko uśmiechnął się. – Zrozumiałe, dlaczego wasza partia nie doświadcza braku funduszy. Ciebie posyłają wypraszać? – No, nie Kantora posyłać. Ty jak, lepiej? – Normalnie. – Żak rzucił niedopałek i podniósł się. – Teraz, wtyczkę dopasuję i pójdę.

– Może jednak pójść z tobą? – zaproponował Orlando, obserwując jak on przystosowuje swój dziwny przyrząd z kablem. – W jaki sposób? W hełmie, czy co? U ciebie co, spodek od urodzenia z pęknięciem? Nawet nie myśl, na takich obrotach tam w ogóle pchać się nie można. Kask nie nadaje się do tego, takie rzeczy można zrobić tylko na wtyczce. – A drugiej u ciebie nie ma? – I gdzie ją wetkniesz? W dupę? – A do tego trzeba mieć implanty? A u ciebie co, są? – Oczywiście, jest. Jeden, co prawda, ale więcej mi nie trzeba. – No to ja po prostu stanę obok i cię bez przerwy będę słuchać. Wtyczka – to ten kabel? I go trzeba będzie wyrwać, jeżeli coś będzie nie tak? Nie bój się, zdążę. Wszystko będzie dobre. Mafiej, przestań ryczeć, chodź tutaj. Ty trzymać umiesz? – Umiem. – Załkał Mafiej, podchodząc bliżej. – A po co? – W nagłej potrzebie. Stój tu obok. – Szkoda, trzeba było Teresę wziąć … – Westchnął Żak. – Chociaż by pobłogosławiła, czy co … u niej wychodzi. No, z bogiem. Podniósł włosy i włożył wtyczkę w obnażone gniazdo. – Zapomniałem. – Poskarżył się po kilku sekundach. – Długo nie praktykowałem. Przynieście jakieś krzesło, bo inaczej jeszcze runę. – Tobie jest niedobrze? – przestraszył się Mafiej, pędząc do najbliższego krzesła. – Nie, po prostu tutaj przestrzeń jest urządzona inaczej. To normalne, po prostu już się odzwyczaiłem. Dziękuję. Nie bój się, wszystko jest w porządku. Postaraj się nie mówić, dopóki nie odejdę dalej, bo inaczej będę się rozpraszać. Oba elfy zamilkły stojąc po obu stronach Żaka i skierowawszy ku niemu dwie pary nieludzkich ciemnych oczu. Jeden – z wytężoną uwagą, inny – ze strachem i nadzieją. – Jak myślisz, – szepnął Mafiej po kilku minutach. – on już daleko … poszedł? Nie przeszkadza, jeżeli będziemy mówić? Boję się tak bez przerwy milczeć … – Nie przeszkadza – odpowiedział Orlando. – tylko ty mnie będziesz rozpraszać, ja słucham. – Wtedy ty nie milcz a słuchaj i mów co słyszysz.

– A tu nie ma co opowiadać. W porządku. Uspokoiłem go trochę, on już teraz się nie boi. A przecież wiesz, że kiedy człowiek się trzęsie ze strachu, zawsze gdzieś popełni błąd. – Gdyby to u niego na zawsze zostało. – Westchnął Mafiej. – Przecież on wszystkiego się boi. – Zauważyłem. On po prostu bardzo wrażliwy na takie rzeczy. Raz przestraszył się – i fobia. Kolczatka, na której umarł, Mistralijczycy, którzy go nastraszyli w Castel Milagro, krew … a dlaczego on się boi krwi? – Kiedy był mały miał wypadek. – Wyjaśnił Mafiej. – Autobus spadł z mostu i wpadł… Autobus, to taka duża kareta, która … – Wiem. To on sam ci opowiadał? – Tak. Tam było bardzo wysoko, prawie wszyscy, którzy byli w karecie, zginęli. Ocknął się wśród kupy odłamków i okaleczonych trupów … i odtąd boi się krwi i nieboszczyków … ja ci nie przeszkadzam? – Nie, niezbyt. Słucham. Wszyscy w porządku. Denerwuje się trochę. Trzeba będzie spytać taty, jak leczy się te fobie bo to bezużyteczne dla takich wrażliwych ludzi, jak on. Musi coś … to dziwne, u mnie nic podobnego nie bywało. Nie boję się ani krwi, ani zamkniętych pomieszczeń, ani wysokości … a szczury to w ogóle uwielbiam. – Szczury? – No tak. Trzy lata przesiedziałem w kamiennej celi długiej na pięć łokci i na trzy szerokiej. I tam było pełno szczurów. Co dziwne, nie nabawiłem się ani klaustrofobii ani patologicznej nienawiści do szczurów. Bawiłem się z nimi, oswajać próbowałem, trenowałem na nich swoje empatyczne zdolności. Poliarg na te zdolności nie działa, więc można było … Co prawda, na ludziach mi jeszcze długo potem nie wychodziło … W ogóle, to mam na myśli, jacy niektórzy ludzie są różni. – Orlando, a ty czegoś sie boisz? Tak na poważnie? – Oczywiście. Panicznie boję się znowu stracić Siłę. I jeszcze stale boję się zrobić coś nie tak, pomylić się … i zaszkodzić innym. I właśnie to się u mnie dzieje. Przecież prawidłowo Amargo mnie zwymyślał, bo przeze mnie Kantora posłali w Goldiany. Byłbym na miejscu, nikt by go bez mojego pozwolenia nigdzie nie posłał. Jeżeli go tam zabiją albo okaleczą, nie wiem, jak ja to przeżyję … i z tym antidotom, żeby mu … Też przecież ja winny. Gdybym nie

wyciągnął narkotyków od Amargo, on nie ukryłby medykamentów w sejfie … – Ty nie odrywaj się, słuchaj. – Słucham. Tylko zapomniałem spytać jak poznamy kiedy on skończy? – Na pewno, sam powie. Wyjmie swoją wtyczkę i powie. Jak on tam? – W porządku. Na razie w porządku. Gdyby mu się udało … Amargo mnie, oczywiście, z gównem zmiesza za skruszony sejf i naruszenie konspiracji ale poszedł on … gdyby nie jego idiotyczna konspiracja, już dawno dogadałbym się z Szellarem i może on by mi coś pożytecznego poradził. – A … jeżeli wszystko wyjdzie … przyjdziesz do niego? – Przyjdę. Poślę Amargo … gdzieś, i przyjdę. – Przychodź. Ja cię z mistrzem Istranem przedstawię. Powiedział, że weźmie cię do terminu. – On cię jednak przycisnął? – Nie, on mnie lustrem wyśledził. I słyszał całą naszą rozmowę na skale. – Mówiłem, że on cię znajdzie. A co ci powiedział? – Że miałeś rację. – W czym? – We wszystkim. Na temat Szellara i na temat elfów, i w ogóle się mu spodobałeś. A twój tata nie zjawiał się? – Nie. On teraz przez parę księżyców w ogóle się nie pojawi . Jak żyje wasza dama, która popada w omdlenia? – Doskonale. Ona naprawdę była zadowolona i w omdlenia przestała popadać. A inne jej zazdroszczą. Kamilla mnie trzy razy dziennie ściąga pytaniami, kiedy ten elf znowu przyjdzie … A ty byłeś u Elwiry? – Byłem. To ona mi opowiedziała, co tam się zdarzyło. Nigdy nie myślałem, że ona tak będzie łkać i rozpaczać, bo zawsze Szellara nie bardzo lubiła … – Słuchasz? A my rozmawiamy… – Słucham. On spanikował, pomilcz trochę, ja go uspokoję … Mafiej zamilknął wpatrując się w Żaka i próbując po jego twarzy określić, co się nim teraz dzieje, ale niczego, oprócz wytężonej uwagi, nie zauważył. „Dlaczego nie jestem empatą … – zazdrościł nie śmiąc mówić, żeby nie przeszkodzić. – Ja też bym słuchał … i nie stałbym

bezskutecznie, jak meble … „ Nie zdecydował się jednak zacząć mówić i odciągać Orlando, więc siedzieli w milczeniu przez wieczność. I kiedy w tej ciszy nagle rozległ się głos Żaka, Mafiej drgnął zaskoczony. – Wszystko, – powiedział Żak. – przeszedłem. Teraz otworzę. Mistralijczyk tylko uśmiechnął się, delikatnie poklepał go po plecach i odszedł. – Chwała niebu. – Cicho powiedział i opadł na skrzynkę. – Chociaż z tym wszystko poszło … Mafiej, przynajmniej teraz nie rycz. Wszystko w porządku. Teraz otworzymy ten растакой sejf, weźmiemy to po trzykroć перетакой antidotum, pójdziemy do Szellara … i nikt nie umrze. Dawno już nie byłem tak szczęśliwy. Wiecznie wszyscy umierają... Coś puknęło, szczęknęło i cichutko pisnęło. – Zamknij się. – Powiedzieli Żak i pisk ustał. – Wszystko, otwarte. Wyjął wtyczkę, potrząsnął głową a potem sapnął i wczepił się w drzwiczki szafy żeby nie upaść. – Żak, co z tobą? – przestraszył się Mafiej, rzucając się do niego. – Och, nic, kręci mi się w głowie… mówiłem ci, odzwyczaiłem się. Zaraz przejdzie. Wy na razie wchodźcie do sejfu, a ja trochę posiedzę … nie bój się, nic mi już nie jest. I nie było tak źle, jak myślałem. Z pewnością ostatnim razem wszedłem w kolczatkę tylko ze strachu. Tam nawet bardzo łatwo można przejść. Orlando z trudem przetoczył ciężkie drzwi i wszedł do sejfu bardziej przypominającego średnich rozmiarów składzik. – Mamo rodzona, czego tu nie ma … – wycedził. – Cały arsenał. A gdzie leki? Mafiej, nie wytrzymawszy, też włożył głowę do środka. – Uch ty! A to co? Gitara? Po co w sejfie? – Pewnie dla większego bezpieczeństwa. – Zasugerował też zaintrygowany Orlando i wyciągnął z półki twarde etui. – A on co, za każdym razem po nią do sejfu łazi? – On w ogóle grać nie umie. I to nie jego gitara. Podejrzewam … – stuknął zamkami i odrzucił pokrywkę futerału. – No, dokładnie. Ona. I gdzie ją zdobył, z pewnością ją skonfiskowali razem z pozostałymi rzeczami … – A czyja to? – zainteresował się Mafiej, patrząc na instrument. – Kantora. – Westchnął Orlando, pogłaskał polerowane deka i

zatrzasnął pokrywkę. – Więc, zdobył gdzieś, schował i przechowuje. Ma nadzieję, że kiedyś Kantor o niej sobie przypomni … mogę się założyć, że Kantor nie wie. Dobrze, umieść na miejscu a ja poszukam … a tu są i szukać nie trzeba było. – Znaleźliście? – spytał Żak podchodząc bliżej i zaglądając przez ramię Mafieja. – Oj, prawda, czego tu tylko nie ma… Zrozumiałe skąd u ludzi niespodziewanie zjawiają się łódki nabojowe pośrodku salonu … a co to za szkatuła? Orlando oderwał się od kopania w skrzynce i przelotnie rzucił okiem na półkę. – To? A, tam korona wujaszka Rinaldo. – Twoja korona. – Cicho poprawił go Żak. – Teraz – twoja. – Może, kiedyś będzie moja. – Wzruszył ramionami Mistralijczyk, w wolnych chwilach wpychając coś do kieszeni. – Znowu narkotyki kradniesz? – Oburzył się Żak. – My co, za tym tutaj przyszliśmy? – To nie narkotyki. – Zaoponował Orlando. – Po prostu glukoza. Uwielbiam ją, ona jest słodka. – Jak dziecko, przysięgam! Ty szukaj antidotum. – Szukam, szukam. Ono powinno być z takim jaskrawo zielonym paskiem w poprzek … – A ono w nim jak? Lalka, pszczółka albo nalepka? – Możesz mówić po ludzku? Nalepka – to termoplast? – No tak. Mam na myśli ampułka, strzykawka albo termoplast? – Co za różnica, co znajdziemy byle było … – Po prostu, jeżeli ampułka to nie będzie mógł wypić. – Mi Amargo strzykawkę dawał, znaczy powinien być … – Tam są, przegapiłeś. Nalepki z zielonym paskiem. – Nie przegapiłem, jeszcze tam nie patrzyłem. No, wychodzimy. Ten sejf jakoś można znowu zamknąć? – Po prostu zatrzaśnij, nie polezę znowu przez kolczatkę, żeby go zamknąć. A umiesz sobie radzić z nalepką? – A ty co, nie umiesz? – Ja? Umiem. – No to ty będziesz się z nią obchodził. Ja tam nie pójdę, na dworze migać. No, trzy sztuki na każdy przypadek. Zostaną niepotrzebne, niech

schowa, nieoczekiwanie go jeszcze raz otrują. – A co powiemy jeżeli nas spytają, skąd wzięliśmy? – przypomniał sobie Mafiej. – Powiemy, Karlsson dał. – Zaproponował Żak zwijając kabel od wtyczki i wpychając do worka. – A o mistrzu Alberto królowi ani słowa, bo inaczej natychmiast pomknie z wizytą. On i tak już do wszystkich sięgnął swoimi dążeniami do kontaktu. Nawet Kantorowi groził w celu umówienia mu spotkania z Amargo. – A skąd on o nim wie? – zatrzymał się Orlando. – Wyliczył. Dobrze, potem porozmawiamy. Mafiej, chodźmy. A ty z nami nie pójdziesz? Tu zostaniesz, albo gdzieś cię ściągnąć? – Ja … – Mistralijczyk zawahał się, następnie z poczuciem winy spojrzał na Mafieja. – Mafiej nie będzie ci trudno wysłać mnie … do Elwiry? – Nie, proszę. A ty co, sam nie możesz? – Boję się, że nie wyjdzie. – Westchnął Orlando. – Jestem zbyt zmęczony. Mogę chybić. – Więc dlaczego nie do domu? – W domu może pojawić się Amargo i będzie skandal. U niej odpocznę i wtedy do wrócę do domu. Tylko Szellarowi nie mów, że jestem w pałacu, bo inaczej przecież wstanie i pobiegnie przywitać. – Myślisz, że tak po prostu od razu wstanie? – Prawie. No, może pół godziny poleży a potem wszystko będzie dobrze. – No tak. – Uśmiechnął się Żak. – Tak, ta Jego Niespokojna Wysokość … on i te pół godziny nie przeleży spokojnie. – Wy mu powiedzcie, żeby nie wskakiwał i nie zaczynał biegać po pałacu i kontynuować wesela. Tak będzie lepiej. Sam wiem. – A ty co, korzystałeś? – Tak, mnie regularnie trują. – Westchnął Orlando. – Średnio, co dwa, trzy księżyce. A jeszcze mam idiotyczny zwyczaj w zamyśleniu następować na węże i skorpiony … uciekajcie, dzieci. Przekażcie Szellarowi pozdrowienia. – Koniecznie. – Uśmiechnął się radośnie Mafiej i nakreślił naokoło niego niewidoczny półokrąg.

ROZDZIAŁ 3

Zastanowiwszy się czy warto próbować mówić z mistrzem Istranem w obecności Kiry, król postanowił jednak zostawić to na ostateczny wypadek. Biedaczka jest wyczerpana, brakuje jej tylko z duchem obcować… Jeszcze można przewidzieć, co ona mu powie najpierw. Lepiej już poczekać na Mafieja i na razie poszukać drogich zmarłych przodków, gdzieś się oni wszyscy ukryli… I znalazł chłopak czas po gościach biegać, nie mógł w miejscu posiedzieć. Ten Żak ze swoimi szalonymi pomysłami … te duchy nieuchwytne … naumyślnie się chowają, czy co? Nawet księżna Tiriella, która wiecznie szlaja się po pałacu i sięga do wszystkich ze skargami na nieszczęśliwą miłość, dzisiaj gdzieś się zmyła. Wolne u nich, czy co? Albo u nich tak przyjęte, chować się i nie pokazywać się, kiedy ktoś nowy umiera? Król obejrzał salon i mu zrobiło mu się nagle do bólu tęsknie. Z jakiegoś powodu przypomniała mu się noc przed koronacją, różowe słonie i towarzysz broni kuzyna Elmara. Ciekawie czy brodzi teraz po jaskini smoka duch wspaniałej łuczniczki, czy jednak poszła tam, gdzie udają się wszyscy? W sypialni kolejny raz załkała Kira i coś cicho powiedział mistrz Istran. Przecież on tu już jest od stu lat, nagle pomyślał Szellar. Cztery pokolenia królów przyjął na ręce przy urodzeniu i przeprowadzał w ostatnią drogę. Jak to jest – widzieć, jak na twoich oczach starzeje się i umiera wczorajszy chłopak, którego wychowywałeś od niemowlęctwa? Czy naprawdę do tego można się przyzwyczaić? Przecież Mafieja on zapewnia, że można, a co on sam czuje … oto i ja odchodzę z jego życia, kiedyś odejdzie i Elmar … urosną dzieci Elmara i też się zestarzeją i pójdą … a on będzie spotykać i odprowadzać każde pokolenie jeszcze sto lat , nie mniej. Przynajmniej dopóki nie urośnie Mafiej. Mistrz jest jeszcze silnym staruszkiem i przy jego potędze przeżyje nieograniczony czas. On tylko wygląda na starego człowieka, mówią, że magowie wyglądają na tyle, na ile oni sami siebie czują w duchu. Na zewnątrz Ethelle, dla przykładu, całe swoje osiemdziesiąt lat czuje się niesfornym wyrostkiem,

więc i tak wygląda. Shankhar wyglądał na rówieśnika Elmara, a czy w rzeczywistości nie był prawie w tym samym wieku, co mistrz Istran.... Kira, moja droga, czemu płaczesz, czy przystało wojownikowi płakać? Czy naprawdę mnie kochasz? Myślałem, że wychodzisz za mnie za mąż tylko z szacunku … z poczucia obowiązku wobec państwa … albo dlatego, że ja jedyny mogłem spokojnie patrzeć na twoją twarz … albo po prostu nie śmiałaś odmówić. I tak nie wierzyłem, że nie schlebiasz mi na temat boskich pocałunków i wszystkiego innego, co mi wtedy powiedziałaś. Zrozumieć was, kobiety … Elfów łatwiej zrozumieć. Znowu poczuł niepokonane pragnienie podejść i ja objąć, a niezdolność do realizacji tego pragnienia robiła je tylko silniejszym. Jakoś nie w porę przyszło nawet na myśl, że był rażąco niesprawiedliwy dla swojego biednego ciała. Nie jest najlepsze, na pewno nie najpiękniejsze, ale przynajmniej żywe i zdolne się przemieszczać, myśleć i mówić. Teraz byłby rad i takiemu, i gorzej kalekiemu i choremu, byle można było oddychać, dotykać, wyciągnąć rękę i dotknąć jej ramienia … a on w rzeczywistości сопли odrzucił. To nie jest w porządku. I niegodne. Wasza Wysokość, wy po prostu pragniecie żyć, jesteś tu, marudzisz nie przez przypadek. Każdy chce żyć. Ale jak już nie wychodzi, raczcie umrzeć godnie, bez darcia, skarg i marzeń o niemożliwym. I w ogóle, nie ma co sterczeć pośrodku salonu, zajmijcie się sprawą. Przecież będziecie tu stać … znaczy wisieć … i cierpieć, was pochowają i walą się wasze plany dawać rady mającemu zamęt w głowie kuzynowi. A to po prostu niezbędne, bo inaczej zrobi coś niepożądanego, takiego jak jego ojciec urządził z tą Komisją … on przecież dokumentów czytać w ogóle nie potrafi, chyba że je na wiersze przerobić. Przy drzwiach sypialni pojawił się szary obłoczek i wyszli z niego Żak i Mafiej, dziwne rozjaśnieni i jawnie z czegoś bardzo zadowoleni. – Mafiej! – zawołał król. – gdzie cię nosiło? Czekam na ciebie a cię nie ma … Chłopak rozejrzał się niespokojnie po pokoju i bezbłędnie zatrzymał spojrzenie na nim. – Żak, ty idź … – niepewnie powiedział. – ja teraz … jedną minutkę. – Co się stało? – nie zrozumiał Żak. On oczywiście, niczego nie widział i nie słyszał. Gdzie mu widzieć duchy, jeżeli on nawet iluzji nie widzi. – coś nie tak?

– Nie, idź. Szybciej. Zaraz przyjdę. Żak, idź szybko, nie czekaj. – No dobrze … – wzruszył ramionami niczego nie rozumiejący błazen i zniknął za drzwiami. A Mafiej zrobił kilka niepewnych kroków naprzód i cichutko powiedział: – Szellar, to ty? Tu, przy stole? – Ja, maleństwo – uśmiechnął się król. – Ty mnie widzisz i słyszysz? To wspaniałe. Posłuchaj, powiedz … – Szellar, – prawie ze łzami w oczach krzyknął książę. – ty … duch? Znaczy, już umarłeś? Spóźniliśmy się? Przecież mistrz powiedział … – Nie, jeszcze nie jestem martwy, ale będę. A gdzie się tak śpieszyliście i baliście się spóźnić? Co tam znowu wymyślił Żak? Mafiej podszedł bliżej i spróbował dotknąć go ręką. – A jak ci tak wychodzi? – spytał. – To wszyscy tak – zostają duchami? Czy tylko szczególni? Król zauważył, że chłopak znowu uchyla się od odpowiedzi, ale nalegać nie zaczął. – Mafiej, ty wysłuchaj, proszę, co ci powiem. I przekaż wszystkim. Kiedy umrę, nie chowajcie mnie jak przystało i nie przeprowadzajcie żadnych obrzędów. Inaczej nie będę mógł stać się duchem i zostać z wami, a ja tego bardzo chcę. Zrozumiałeś? – Zrozumiałem. – kiwnął Mafiej. – Tylko ty i mistrzowi też powiedz, bo inaczej mi nie uwierzą. Powiedzą, że dziecko od nieszczęścia rozum postradało albo coś... . A jak … jak ten cały … – Jak to wytłumaczyć społeczeństwu, masz na myśli? No co ty, jak dziecko nie wiesz jak to się robi? Nikt nic nie musi tłumaczyć, po prostu zastąpić ciało i cała twoja wiedza. Jak myślisz, Mafiej, mistrz Istran normalnie przyjmie jeżeli … pokażę mu się na oczy w takiej formie? Albo on mnie po prostu nie zobaczy? – Nie wiem … spytam … a w ogóle, ty tak nie przeżywaj, może ty jeszcze nie umrzesz. Żak akurat poszedł cię ratować, więc … – Ratować? – król obejrzał się na drzwi, za którymi zniknął Żak i smutno się uśmiechnął nie pozwalając szalonej nadziei zawładnąć nim i osłabić jego zdecydowania. – W jaki sposób? Wiesz, że to niemożliwe. – A Żak powiedział, że … Szellar, co z tobą? Ty znikasz! – Wiem, – odezwał się król rozumiejąc, że już nie zdąży skończyć tej rozmowy. W każdym razie, teraz.

* * * Karlssona nie było tak długo, że Elwira już zdecydowała, że czekać nie ma sensu. Z pewnością on nie przyjdzie. Długo próbowała zrozumieć, dlaczego tak szybko uciekł niczego nie tłumacząc i w końcu doszła do wniosku, że po prostu wstydził się płakać przy niej. Ci Mistralijczycy ze swoimi idiotycznymi przekonaniami o tym, co wypada mężczyźnie a co nie … powinien zostać, popłakaliby razem. A teraz on, oczywiście się nie pojawi. Swojej zaryczanej mordki się wstydzi. Niech ich, facetów… Ale jednak wrócił. Tak jak przewidywała, z zaczerwienionymi i napuchniętymi oczami, wyraźnie mówiącymi o tym, że całkiem niedawno gorzko płakał. Ze zmęczeniem uśmiechnął się i wyciągnął do niej ręce. – To wszystko, – powiedział. – wszystko będzie dobre. Elwira bez sprzeciwów pozwoliła siebie objąć, nie zawiodła jednak do tego uściślić: – Co właśnie będzie dobrze? I gdzie byłeś? Tak nagle zniknąłeś … – Wybacz, po prostu śpieszyłem się. A dobrze będzie ze wszystkimi. Szellar nie umrze, nikt nie będzie płakać, pójdę do niego jak prosił, i mi z tobą nie trzeba będzie więcej się chować … W zasadzie wszystko. Może nawet końca świata nie będzie. – Jakiego końca świata? – Żadnego nie będzie. Ja ci potem jakoś opowiem. Nie teraz. Zmęczyłem się i chcę spać. – Poczekaj, do demonów koniec świata powiedziałeś – król nie umrze? To prawda? Mogłeś coś zrobić? – Prawda, prawda. Słowo honoru. – Ale … jak? – Widzisz, antidotum na wszystko jednak istnieje, po prostu o tym nikt nie wie. Nie wypytuj mnie, proszę, to tajemnica … jednej mało znanej magicznej szkoły. Zrozumiawszy, że jej znowu zaczynają wkładać fiołki za uszy, Elwira westchnęła i porzuciła ten temat. W końcu, czy to ważne w jaki sposób Karlssonowi udało się uratować króla? Najważniejsze, że jednak się udało i wszystko rzeczywiste będzie dobrze. Jakby nie było tych koszmarnych godzin, kiedy płakała rozdarta

od nieszczęścia, przeklinała niesprawiedliwy los i z przerażeniem wyobrażała sobie jaki będzie ten światem bez niego i co będzie z biedną Kirą … Drogi łgarz Karlsson, jakbyś tego nie zrobił, niech to będzie twoją tajemnicą jeżeli tak chcesz, wystarczy tego, że jednak zrobiłeś … – Więc co, – uśmiechnęła się, – tak chcesz spać, że nawet nie wypijemy za zdrowie młodej pary? – No … – zawahał się, spojrzał na stół i widocznie zauważywszy konfitury nie wytrzymał. – troszkę można. Mimo wszystko, ślub.... jeśli można to nazwać... Elwira zaśmiała się i poszła do szafki, gdzie miała schowaną butelkę wina na jakiś szczególny przypadek, kiedy zechce się napić a wołać służącą będzie nie na miejscu. – Rzeczywiście, kiedy to u jego wysokości wszystko było, jak u innych ludzi? Czy u niego mogło dojść do skutku normalne ludzkie wesele? – O o! – zaśmiał się i Karlsson. – a możesz wyobrazić sobie, kiedy on naprawdę umrze, jaki u niego będzie pogrzeb? Logicznie rzecz biorąc, musiałby to być najbardziej zabawny pogrzeb w historii. – Nie wyobrażam sobie wesołego pogrzebu w najmniejszym stopniu, – zmarszczyła brwi Elwira. – i proszę cię, nie trzeba o pogrzebie i temu podobnych. Mam dość dzisiaj pogrzebu. – Wybacz, – uśmiechnął się Karlsson. – nie będę. Daj butelkę, otworzę. A jak myślisz, Elwira, dlaczego twoja przyjaciółka jednak zgodziła się wyjść za niego za mąż? Oczywiste jest, że on ją kocha bez pamięci, to jest teraz jasne dla każdego. A ona? Jak on ją nakłonił? – Widzisz.... Kira, ona jest trochę dziwna, jak wszystkie kobiety wojowniczki. Kiedy o nią zabiegali jak o normalną kobietę, to w niej nie budziło żadnych uczuć. A kiedy raz wpadła w kłopoty w towarzystwie Jego Królewskiej Wysokości ona zapałała do niego ekstatycznym uwielbianiem, którego ja u niej przedtem w ogóle nie zauważałam. Ona mi trzy wieczory z rzędu opowiadała jaki on nieustraszony i odważny i ona by z nim choćby na bitwę, choćby na zwiady, choćby na wyczyny … – Choćby za mąż, – uzupełnił Karlsson rozlewając wino do kieliszków. – a co się z nimi stało? – Zostali zaatakowani przez ankrusy i pół dnia przesiedzieli na drzewie. – Na drzewie? Zabawne! Wyobrażasz sobie Szellara na drzewie? A jak

on tam wszedł, on umie? – Skąd mam wiedzieć? Jakoś wszedł. Ty na początku też latać nie umiałeś. – Ogólnie, też prawda … i co on takiego bohaterskiego zrobił siedząc na drzewie? – Nic. Po prostu nie przestraszył się i to jej się spodobało … sama nie mogę zrozumieć, jeżeli mam być uczciwa. On w ogóle nie umie bać się, to normalne u niego, co w tym wyjątkowego? A i jeszcze na tym właśnie drzewie on jej złożył propozycję. – Całkowicie w jego duchu, – zaśmiał się Karlsson. – Zdrowa praktyczność. Jeżeli jest wolny czas, to dlaczego go marnotrawić? Trzeba go z pożytkiem wykorzystać. Jestem tylko ciekawy, jaka u nich wyjdzie rodzina. – Nie wyobrażam sobie, – przyznała się Elwira. – ja wyobrażam sobie Kirę królową, głównodowodzącym, kimkolwiek, ale ciężarna Kira … to coś z baśni. – Nic takiego, przyzwyczaisz się. Ty jesteś jej pierwszą dama. Jeszcze i książąt będziesz niańczyć. Dzieci lubisz? – Nie wiem, nigdy miałam z nimi do czynienia. – To się dowiesz. A ja je bardzo kocham, i chcę mieć pięć sztuk, nie mniej. – To twój problem, – ze złośliwą satysfakcją oświadczyła Elwira przypomniawszy sobie nagle jak obiecywał żenić się z nią jak tylko zdobędzie sobie królestwo. A jeszcze wzięła to za żart. – dla mnie i jednego wystarczy. Ty chcesz, a ja muszę sobie figurę psuć. – Dobrze, potem się porozumiemy, – pośpiesznie uciekł od konfliktowego tematu amator dzieci. – nie, nie nalewaj mi więcej, mi starczy. Jak się napiję zacznę wydziwiać … – W rodzaju, jak twój tata? – uściśliłaElwira. – który przybył do nas z wizytą i prawie zdjął spodnie w obecności siedmiu dam? Ty też tak robisz? To u ciebie dziedziczne? – Nie, – zaśmiał się Karlsson. – Ja robię takie, że mój tata ze swoimi spodniami może odpoczywać. Mafiej mówił, tu miał ogromne powodzenie? – Nie to słowo! Nasze klacze ledwo nie zabiły jedna drugiej. To trzeba

było widzieć, nie da się słowami opisać. Jednego pijanego Mafieja było już wystarczająco, żeby popaść w omdlenie. A tu jeszcze twój tata … ile ma lat? On nie chłopak, żeby się tak zachowywać! Albo czy on na tyle pijany był? … – Tacie sto siedemnaście. I sądząc po tym, ile oni z Mafiejem wypili, on był w ogóle prawie trzeźwy, no może trochę wstawiony, po prostu durnia grał. On kocha durnia udawać przed damami. – To u was też dziedziczne, – zauważyła Elwira. – Ty o czym? Kiedy to ja przed tobą durnia udawałem? – Cały czas, jak długo się znamy. Karlsson, powiedz. Mafiej wie, jaki jesteś naprawdę? Karlsson zarumienił się i spojrzał w dół. – Mafiej – mag, – mruknął. – przed nim durnia nie poudajesz. – A przede mną, znaczy, można? Można zawracać mi głowę i kłamać każdą bzdurę, kiedy niechcący powiesz o sobie za dużo? Wychodzi, wszyscy wiedzą – twój przyjaciel Diego, Mafiej, król też wie, chociaż mu nikt nie mówił. A ja powinnam wyłączać uszy i słuchać bajek aż nie przyjdzie pewnego razu Jego Sprytna Wysokość i nie da wskazówek. Jak ci nie wstyd? Karlsson ciężko westchnął i przysunął konfitury. – Ja nie naumyślnie, – powiedział. – u nas konspiracja … mi nie można … a jak Szellar poznał? Wykombinował? O co ja pytam … oczywiście, wykombinował. Posłuchał co Louis nazajutrz rano opowiedział, i wszystko zrozumiał … a co ci powiedział? – Prosił żeby ci przekazać, że źle zapominać o starych przyjaciołach i chować się przed nimi. I subtelnie przypomniał o twojej przepowiedni … a ja głupia, myślałam że żartowałeś na temat zdobycia królestwa. – No, wtedy rzeczywiście żartowałem. Nie wiedziałem wtedy, że u nas tak wspaniale wszystko się ułoży. Ale teraz poważnie mówię. Wyjdź za mnie za mąż. Teraz. No, pobędziesz na razie księżną na wygnaniu ale czy dla ciebie takie ważne koniecznie być królową? Albo chcesz koniecznie wystawne wesele? – Chcę, – uczciwie odpowiedziała Elwira. – Chcę normalne uroczyste wesele, gości, weselne ubranie i wspaniałą paradę z tego powodu. Chociaż mam wątpliwości, że będzie. Z Jego Wysokością macie coś wspólnego, i obawiam się, że u ciebie wesele też wyjdzie jakieś

wyjątkowe. Tak jeszcze pięcioro dzieci тебе вынь да положь… lepiej poczekajmy trochę. Popatrzę na twoje zachowanie. A na początek mi uczciwie opowiesz wszystko to, o czym ty mi do tej pory z natchnieniem kłamałeś. I jak będziesz kłamać mi w przyszłości, w ogóle nie wyjdę za ciebie za mąż. Karlsson ciężko westchnął i odstawił pusty talerzyk. – Jest niedobrze być bezdomnym księciem. Nawet ukochaną kobietę do małżeństwa namówić problem. Zaciągnąć cię na jakieś drzewo, co? Bardzo dobrze po drzewach łażę, lepiej od każdej wiewiórki. – Nie mam wątpliwości, – zgodziła się Elwira. – ale mnie tym nie przekonasz. Tym bardziej, że zgodnie z moimi założeniami na tym drzewie będziemy mieszkać, bo innego mieszkania u ciebie nie ma. – Dlaczego, jest. Mam oddzielną chatę.... … no, prawie oddzielną. W jednym pokoju mieszkam, a w drugim – moja ochrona. Jeżeli już mówić uczciwie, to ich wszystkich dziewięciu ludzi. – Niczego sobie! Skromny propagandysta … – A czy ja nie skromny? Bardzo nawet skromny. I rzeczywiście propagandysta. Chcesz, ci mowę powiem? Posłuchasz, i naraz pobiegniesz zapisywać się do mojej partii. – Do twojej partii? – No tak, skoro jestem uważany za kierownika, znaczy ona moja … wiesz, skoro już ty nastawiona na długą i szczerą rozmowę, połóżmy się do łóżka i kontynuujemy tam. Naprawdę zmęczyłem się i okropnie chcę szybko gdzieś się położyć. Chociaż na podłodze, jeżeli jesteś na mnie tak obrażona, że do łóżka nie wpuścisz. – A nie uśniesz? – Postaram się. A jeżeli usnę, będziemy kontynuować jutro. Elwira spojrzała w jego żałosne i winne oczy i zrozumiała, że pewnie nigdy nie nauczy się na serio na niego się obrażać. * * * To było niewłaściwe, nieprawdopodobne i tak wspaniale, że król z początku nie zdecydował się uwierzyć, że on rzeczywiście czuje swoje ciało i to uczucie nie towarzyszy następnym bolesnym atakom. Nawet podjął kontrolną próbę wzlecenia i przekonał się, że tym razem

rzeczywiście przebywa w materialnym stanie. Że czuje skórą materiał prześcieradła, czuje ból w mięśniach, oddycha i wyraźnie słyszy bicie własnego serca, i do tego rzeczywiście może spokojnie zrelaksować się i nie wić się w skurczach. Szellar otworzył oczy i zobaczył, że wszyscy będący obecnie w pokoju – Kira, Żak, Mafiej i uczczeni mistrzowie – siedzą wokół niego na łóżku i patrzą na jego twarz ze strachem i ukrytą nadzieją, jakby w oczekiwaniu jakiegoś niemożliwego cudu. – Mistrzu, on otworzył oczy! – krzyknął Mafiej. Kira załkała i odruchowo chwyciła rękę króla. – Szellar! Powiedz coś! Król ostrożnie spróbował, czy jest w stanie ponownie używać języka, na początek bez dźwięku. – Ciszej, panowie – Powiedział mistrz Istran i położył mu rękę na piersi. Dłoń była gorąca, jak zwykłe przy badaniu lekarskim. – Nie krzyczcie i nie jęczcie. I nie zadawajcie pytań na wyścigi. Wasza Wysokość, możecie mówić? – Nie wiem … – ochryple wymówił król. Na twarzach bliskich najpierw pojawił się wyraz skrajnego zdziwienia, następnie Kira znowu zapłakała, Żak i Mafiej radośnie zapiszczeli i rzucili się sobie w objęcia a mistrz z uśmiechem powiedział bacznie patrząc jego wysokości prosto w oczy: – Cóż, teraz wiecie. Jak się czujecie? – Żywym – Poważnie odpowiedział Szellar i pospieszył wyjaśnić, wciąż nie wierząc w cuda: – Mistrzu, powiedzcie uczciwie, umrę czy nie? – Oczywiście, umrzecie, – uśmiechnął się mag. – wszyscy nie jesteśmy nieśmiertelni. Za lat czterdzieści, jeżeli oczywiście więcej nie będziecie podstawiać się pod różne miotające narzędzia. Albo i później, jeżeli jeszcze przestaniecie palić. Król ledwie powstrzymał się, żeby nie roześmiać się na głos z przepełniającej go szalonej radości. Żyć! Oddychać, poruszać się, mówić i obejmować ukochaną kobietę! Co może być piękniejszego, czego można jeszcze pragnąć i co jeszcze trzeba człowiekowi, żeby był szczęśliwy! Widocznie, przy próbie powstrzymania śmiechu jego twarz jakoś nienormalnie wykrzywiła się, ponieważ wszyscy jakoś ostrożnie ucichli, a Czen zapytał: – Wybaczcie mistrzu, czy macie pewność, że Jego Królewska Mość jest

w stanie docenić wasze subtelne poczucie humoru? Król jednak nie wytrzymał i roześmiał się. – Nie doczekacie się! – stanowczo oświadczył. – Nie rzucę! Palę i będę palić! – Widzisz – rozłożył ręce mistrz Istran. – Jego Wysokość w pełnym zdrowiu psychicznym i całkowicie zdolny nie tylko rozumieć żart ale też odpowiadać na niego. – I całkowicie szczęśliwy! – uzupełnił król. Następnie pozachwycał się swoimi bliskimi, którzy nadal siedzieli naokoło i patrzyli na niego z zachwytem i uwielbianiem uśmiechając się przez łzy, i ledwie sam nie wzruszył się do łez od nagle ogarniającej go czułości do wszystkich tych ludzi, którzy tak go kochają, tak boją się go stracić i zdolni są czynić cuda dla jego uratowania. – Panowie, – powiedział wciąż się uśmiechając. – Nigdy nie mówiłem, jak was wszystkich kocham? – Wydaje się, że nie. – odpowiedział mistrz chowając uśmiech, ale nie był w stanie ukryć wesołych iskierek tańczących w jego oczach. – Ale my jakoś sami się domyśliliśmy. I ośmielam się was zapewnić, że jesteśmy nie mniej szczęśliwi. Jednak, pomimo tego polecałbym wszystkim odłożyć przejawy radości co najmniej do jutra i opuścić pokój. A wam, Wasza Wysokość należy odpoczywać. – Odpoczywać? – Król pośpiesznie próbował wstać. – Ale mistrzu, nie jest tak źle, ja … – I nie ważcie się wstawać! – zachmurzył się nadworny mag. – Kładźcie się spać. – Spać? Ale ja nie chcę spać! Mam ślub dzisiaj, a wy mnie do snu układacie! – O waszym, za przeproszeniem, weselu porozmawiamy jutro. – Surowo powiedział mistrz Istran. – Raczcie natychmiast położyć się albo was sam uśpię. – Nie trzeba. – Spostrzegł się król zrozumiawszy, że staruszek może rzeczywiście go uśpić. – Dobrze, jesteście specjalistą, wy lepiej wiecie jeśli mówicie. Tylko dajcie mi najpierw zapalić. – Może wam jeszcze i wypić dać? – oburzył się mistrz. – A może i Kamillę zawołać? – Mistrzu! – obraził się król. – Ja żonaty człowiek, po co mi Kamilla? Ale palić fajkę i wypić kieliszeczek koniaku byłoby nieźle … do snu.

Mafey zachichotał i spojrzał chytrze na mistyka, który z jakiegoś powodu nagle dziwnie spoważniał i zafrasował się. A Żak czule spojrzał na króla. – Bądź cierpliwy, – powiedział. – na razie nie można. Chociaż do jutra bądź cierpliwy. Mimo wszystko nikotyna na was nie podziała, więc i nie ma sensu palić. I alkohol nie podziała. To przecież też trucizna … i nie wstawajcie co najmniej pół godziny. A jeszcze lepiej pospać, jak mistrz powiedział. – Żak, – ze wzruszeniem powiedział Szellar i urwał, nie mogąc znaleźć słów, którymi mogłyby w pełni wyrazić swoją wdzięczność... – ja … jak mogłeś … – Jutro, wszystkie rozmowy jutro, – przerwał mistrz Istran. – Jutro rano będziecie zadawać pytania, dziękować i … dzielić się wrażeniami. – Podniósł leżącą na pościeli tabliczkę z jaskrawo zielonym paskiem, w zamyśleniu podrzucił w ręce i uśmiechnął się. – A jeżeli dobrze będziecie się zachowywać, rankiem opowiem wam coś bardzo zabawnego. – Dobrze. – zgodził się król. – Jutro to jutro. Tylko nie wychodźcie na razie. Chociaż pięć minut. Rozumiem, objąć was wszystkich mi nie pozwolą, tak niech chociaż na was spojrzę. I jednak powiem dziękuję, bo nie znam słów, żeby wyrazić moją wdzięczność, i pewnie nie one w ogóle istnieją … – Tak na zdrowie, – zaśmiał się Żak. – pożartować wam o czymś? – Zażartuj, – uśmiechnął się król czując, że życie znowu robi się normalne i zwykłe. Żak natychmiast obrócił się do mistyka i ogłosił: – Czcigodny Czen, przegraliście w zakładzie dziesięć szelbanów. A także pięć mistrzowi Istranowi. Raczcie się rozliczyć. Czen smętnie zdjął czapeczkę i podstawił królewskiemu błaznowi swoje szerokie gładko ogolone czoło. – Proszę, – grzecznie powiedział. – moja ignorancja zasługuje na przyzwoitą karę. – Żak, jesteś niepoprawny! – zaśmiał się król. – ciebie chlebem nie karmić, daj z kimś dyskutować. Nawet uczczonych mistrzów wciągnąłeś w niestosowne! O co się nie zgodziliście? – O was, – wyjaśnił Żak starannie odmierzając hińskiemu mistykowi jego przegraną. – jeden. Powiedziałem, że pomoże … dwa … lecz on uparł

się – nie istnieje antidotum i koniec! Trzy. To ja go nauczyłem, jak na szelbany dyskutować. Cztery. A kiedy już jasno się okazało, że miałem rację, oni z mistrzem Istranem … pięć … podnieśli naukowy spór na medyczne tematy. Sześć. Czcigodny Czen twierdził, że wam jeszcze przez kilka tygodniowi będzie się poprawiać … siedem … lecz mistrz Istran powiedział, że z minuty na minutę odzyskacie przytomność i przede wszystkim spróbujecie stanąć … osiem … a następnie natychmiast poproście, by zapalić. Dziewięć. I tak się stało. Dziesięć. Proszę was, mistrzu. – Co was podkusiło tak dać się sprowokować? – współczuł król dławiąc się od śmiechu na widok zdruzgotanej twarzy nadwornego mistyka. – I jeszcze dyskutować z mistrzem Istranem! On mnie zna na wylot i praktycznie nie myli się w takich przypadkach. No cóż, mistrzu? Kontynuujcie, bardzo chcę spojrzeć jak będziecie wlepiać szelbany waszemu koledze. – Zawsze zwracałem wam uwagę na niezdrowe zainteresowanie wszelkimi rodzajami niestosownych widoków. – mruknął stary czarodziej. – Nie, dziękuję. Nie czuję się uprawniony wymagać od czcigodnego Czena jego przegranej, ponieważ rzeczywiście znam was od chwili urodzenia i miałem przed przeciwnikiem wyraźną przewagę, której nie wskazałem mu we właściwym czasie. A więc, nasz spór był nieuczciwy i powinien być anulowany. – Cenię waszą wielkoduszność, – zaoponował Czen. – ale powinienem był domyślić się wszystkiego sam i nie dyskutować z wami. Moje zadufanie było niewłaściwe i niestosowne, a także zasługuje na kare. Proszę was. – Nie tu, – do reszty zmieszał się mistrz. – nie w obecności Jego Wysokości i … uh … młodzieży. – Dlaczego? – zaoponował król. – Bardzo chcę zobaczyć. I młodzież też. – Macie błazna, niech on was zabawia. – warknął mistrz Istran. – A widzę, że z nim do reszty zamieniliśmy się rolami. On uzdrawia, a ja służę jako rozrywka. Powinienem was wszystkich rozczarować i swoją przegraną czcigodny Czen zapłaci w moim laboratorium bez obecności świadków. I w ogóle, panowie, oddalmy się i dajmy Jego Wysokości możliwość spokojnie odpocząć.

– Zaczekajcie, – spostrzegł się Jego Wysokość. – nie wychodźcie. Nie zdążyłem powiedzieć czegoś ważnego … – Wasza Wysokość. – poważnie i niezwykle łagodnie powiedział stary mag, jakby zwracał się do chorego dziecka. – Już nie umieracie. Wszystko, co chcecie powiedzieć, zdążycie powiedzieć jutro. – Nie, nie, to pilne … po pierwsze, powiedzcie Elmarowi, że ze mną wszystko w porządku i niech się uspokoi. On z nieszczęścia już się upił jak student. Jest w szkolnym pokoju Mafieja, siedzi w nieprzyzwoitym stanie, oddaje się samobiczowaniu i zwierza się nieznajomemu elfowi. A jutro, jak zawsze, prześpi się i znowu będzie mu wstyd. I dziewczynom powiedzcie, bo strach na nie patrzeć, Olga w ogóle w histerii … i koniecznie znajdźcie Flawiusza, wytłumaczcie mu, że nie umrę i przekażcie, że surowo zabraniam mu wszelkiego rodzaju szalonych pomysłów odnośnie rytualnych samobójstw. Niech nie cierpi z powodu głupstwa i zajmuje się sprawą. – Dobrze. – kiwnął mistrz Istran. – Masz rację, to rzeczywiście natychmiast, bo inaczej pan Flawiusz naprawdę z nieszczęścia może zrobić coś nieodwracalnego. Sam go znajdę i osobiście zajmę się wszystkim. A co raczyliście powiedzieć o elfach? – Tam siedzi jakiś elf, – wyjaśnił król. – z pewnością do Mafieja z wizytą przyszedł. – Wasza Wysokość, – jęknął Żak. – skąd wiecie, co dzieje się w pokoju u Mafieja? – Ponieważ tam byłem, – zaczął król, ale przerwał mu jego mentor. – Nie, nie, znowu wszczęliście długą rozmowę. Chodźcie, panowie bo Jego Wysokość tak się nie uspokoi. Dobranoc. – Dobranoc, – uśmiechnął się król i złapał za rękę małżonkę, która też miała wstać i oddalić się. – Wasza Wysokość, mogę was poprosić żebyś została ze mną? Kira z zakłopotaniem spojrzała na niego, następnie pytająco na mistrza Istrana. Żak i Mafiej nagle się zaśmiali, a Czen w stanie człowieka w całości posłusznego losowi, rozłożył ręce. – No cóż, szanowny mistrzu, ja w całości uznaję swoją niekompetencję. Ode mnie jeszcze pięć szelbanów. Sam mistrz zrobił surową minę, wciąż nie mogąc ukryć iskierek śmiechu w oczach i powiedział:

– Wasza Wysokość, skoro zamierzyliście się na małżeński obowiązek, to zapewniam was, że siebie przeceniacie. Raczcie spać albo naprawdę was uśpię. I weźcie pod uwagę, że Jej Wysokość też potrzebuje odpoczynku po wszystkim co jej dziś wypadło przeżyć. – Rozumiem, – zgodził się król. – tylko nie rozumiem, po co jej w tym celu trzeba gdzieś iść. Być może, jeszcze po prostu nie przyzwyczailiście się do tego, że Kira – moja małżonka. To jej sypialnia, a to jej łóżko, w którym może odpoczywać. Jeżeli, oczywiście, jej nie męczy moje towarzystwo. – Szellar! – z wyrzutem jęknęła Kira. – Jak możesz tak mówić! – Tak. – westchnął nadworny mag. – Jak już mówiłem, wam często udaje się znajdować możliwe do przyjęcia zastrzeżenia … i im starsi jesteście, tym częściej. W związku z tym przypominacie mi waszego zmarłego dziadka. On w wieku lat sześćdziesięciu w ogóle osiągnął nadzwyczajne mistrzostwo. Dajcie spokój, panowie. – Tylko powiedzcie Elwirze, – poprosiła królowa. – ona przecież też przeżywa, a do niej prawdopodobnie nie wstąpię dzisiaj … – I nie ma po co wam tam chodzić. – uśmiechnął się Żak. – Jest mało prawdopodobne, że będzie bardzo zadowolona, jeżeli do nich ktoś się wedrze. A powiedzieć jej, już powiedzieli. Było komu. – On tu jest? – zapalił się król, ponownie zbierając z łóżka. – Widziałeś go? – Jest tu, – powiedział Mafiej. – leż spokojnie. Pozdrawiał cię i obiecał, że na pewno przyjdzie, jak prosiłeś. Ale nie dzisiaj. – Zgadza się, nie dzisiaj, – złapał mistrz Istran, popychając do wyjścia rozmowną młodzież. – Wasza Wysokość, przysłać do was kogoś z waszych nadwornych dam, żeby pomogli wam zdjąć suknię? – Mi tylko nadwornych dam brakowało tu w dniu mojego wesela! – warknął król. – Sami się rozbierzemy. Dobranoc, panowie. Chociaż mam wątpliwości, czy u was będzie spokojnie. – Rozumie się, – chytrze zmrużył oczy Żak. – tej nocy będziemy ze wszystkich sił bawić się i pić za wasze zdrowie. A tak przy okazji, jak pamiętam, Olga obiecywała wam wołać „gorzko!” na weselnej uczcie? – Co to znaczy? – nie zrozumiała Kira. – To zwyczaj jej ojczyzny, – z uśmiechem wyjaśnił król. – Goście krzyczą, że nim gorzko, żeby narzeczony z narzeczoną pocałowali się … i

zrobiło się słodko. Tylko, niestety, weselna uczta nie doszła do skutku a zresztą Olgi tu nie ma. – Ja tu jestem, – mrugnął Żak i wykręciwszy się od kuksańca, którym próbował go nagrodzić mistrz Istran, wesoło krzyknął: – gorzko! Jego Wysokość uniósł się i sięgnął po swoją małżonkę, która zrozumiawszy wagę chwili, też pochylić się do niego. I nie wiadomo jak było gościom, ale jemu oczywiście było słodko. Tak słodko, że u mistrza po prostu nie uniosła się ręka żeby jednak uśpić swojego niespokojnego króla. * * * Nie płacz, ukochana. Po co? Wszystko przecież dobrze, wszystko jest w porządku. Chodź do mnie, daj mi cię objąć. Ja cały wieczór tylko o tym marzyłem. To było okropne – stać obok i nie mieć możliwości porozmawiać z tobą, dotknąć cię … w tym jest z pewnością cała niedogodność bycia duchem… Po co ja mówię o złym, życie jest piękne i nie warto płakać, naprawdę nie warto. Wszystko dobrze, jesteśmy żywi i będziemy żyć … żyć długo i szczęśliwie, jak przystało w porządnej bajce. Jak jest wspaniale – być żywym, czuć ciepło twojego ciała, zapach twoich włosów, słony smak twojej skóry … Nie płacz, Kira, wszystko będzie dobrze. Obiecuję Ci. U nas nic więcej się nie stanie. Będziemy mieć dzieci, ładne, zdrowe i normalne, nie takie jak ja, nie dotknięte przez żadne przekleństwo dziadka … Później Ci opowiem, po prostu uwierz mi, że wszystko będzie dobre. Nie, co ty, mnie nie boli. Prawie wcale. I nie jest źle. Mi dobrze. Wspaniale. Rozkosznie. Jestem szczęśliwy. To niemożliwe żeby opisać, jaki jestem szczęśliwy. Trzeba najpierw umrzeć, żeby zrozumieć, jak wspaniale jest żyć. Trzeba spędzić pół dnia, wijąc się z bólu, wałęsając się po pałacu w postaci ducha, aby w pełni poznać cały urok własnego istnienia i nauczyć się cieszyć się każdym drobiazgiem, wszystkim co wydawało się niezauważalne i nieistotne dotychczas … Nauczyć się cenić po prostu samo życie, świat, który cię otacza, ludzi, którym jesteś drogi … nie płacz Kira, ja cię kocham, moja jednooka królowo, moja najlepsza na świecie kobieto. Nigdy nie mówiłem ci o tym, dlatego że … no, nie jestem przyzwyczajony do mówienia takich słów. Ja nikomu tego nie mówiłem … Co znaczy – dlaczego? Jak to – dlaczego? Co

ty mówisz, Kira, nie waż się tak mówić! Nie przeżyłbym, gdyby stało się z tobą. Nic nie stałoby się z tym krajem, on widział królów gorszych niż Elmar. A myślisz, że szaleniec na tronie byłby lepszy? Nie mów więcej o tym, zapomnij i nie wspominaj. I zdejmij tą suknię, tobie w niej niewygodnie. Zdejmij i kładź się do łóżka, ty rzeczywiście musisz odpocząć po takim weselu. Jak – nie umiesz, a jak w takim razie ją włożyłaś? Cóż, wołać teraz Elwirę, żeby rozsznurowała, będzie nieco nie na miejscu … odwróć się, pomogę ci. Śmieszną jesteś dziewczyną, królowo moja, dlaczego miałbym nie umieć? Mam trzydzieści trzy lata i chwała bogom, nie pierwszy raz w życiu rozbieram kobietę … być może to brzmi nieskromnie, ale taka już prosta i życiowa prawda. No, może i tak bywa, nie dyskutuję. Jest całkiem możliwe, że bywają takie barany, które przez całe życie nie mogą się nauczyć. . A ja … może, ci się to wyda śmieszne, a może pomyślisz, że jestem nienormalny, ale mogę opowiedzieć. W końcu, to naprawdę trochę śmieszne, a to, że jestem nienormalny dla nikogo nie jest tajemnicą … to wszystko, wyjmuj ręce … opowiedzieć? Kiedy ja, będąc w tym samym wieku co Mafiej, spróbowałem pierwszy raz w życiu rozebrać damę, ja zaplątałem się tak, że potem sznurowanie trzeba było rozciąć, żeby biedaczka jakoś mogła wydostać się z ubrania. Rozumie się, moje pierwsze spotkanie z damą skończyło się nader smutno. Podczas gdy byłem zajęty jej suknią, a potem wysłuchiwałem wszystkiego, co uznała za konieczne powiedzieć mi o moich umysłowych a także i reprodukcyjnych zdolnościach, zniknęła mi ochota na miłosne wyczyny. U damy zniknęła jeszcze wcześniej i oddaliła się z wściekłością powiedziawszy do mnie na pożegnanie wszystko, o czym już wspomniałem. Zhańbiony raz w ten sposób, wziąłem z biblioteki podręcznik kroju i szycia, przestudiowałem w teorii wszystkie rodzaje i sposoby zapięć a potem odpracowałem to wszystko w praktyce. Na manekinach w pracowni nadwornego krawca i na sukienkach kuzynki Nony. Więc kiedy kilka lat później znowu miałem możliwość rozebrania damy, byłem już w pełni przygotowany do walki z jej ubraniem … no, i już nie płaczesz. Jeśli chcesz, ja ci jeszcze coś śmiesznego opowiem? Rozbieraj się, dlaczego się zatrzymałaś, czy naprawdę będzie ci wygodnie spać w gorsecie i pończochach? I po co ci w ogóle ten gorset, masz doskonałą figurę… co ty, wcale nie musi być przymocowany do sukni. Właściwie, co za różnica, ty przecież nie

będziesz nosić sukni, najwyżej na ceremonie. Tylko mi wypadnie na starość od nowa uczyć się sposobów kroju i szycia …… jak po co, przecież przestudiowałem tylko damskie ubrania. Czy mogłem sobie wyobrazić w tamtym czasie, że mi kiedyś wypadnie mieć do czynienia z mundurem porucznika gwardii. Naprawdę? Dokładnie tak samo, jak mój płaszcz? W takim przypadku, możesz uważać, że mnie pocieszyłaś … Ach, Kira, jesteś piękna, jesteś zachwycająca, sto razy piękniejsza od moich … to jest, twoich nadwornych dam, które z jakiegoś powodu uważa się za pierwsze piękności królestwa. Chodź do mnie, wejdź pod kołdrę. No co ty, oczywiście że nie, mistrz miał całkowita rację na temat małżeńskiego obowiązku i ja w żaden sposób nie jestem skłonny siebie przeceniać. Ale to nie jest powód rozłożyć się po przeciwnych końcach łóżka i rozmawiać z daleka. Dla mnie będzie szczęściem po prostu objąć cię, przytulić się do ciebie, schować twarz w twoje włosy i usnąć w twoich ramionach … nie, dlaczego miałoby mnie boleć? Czuję się dobrze. Jestem szczęśliwy. Kira, miłości moja, królowa moja, życie moje … tak, obejmij mnie, mocniej, z całej siły. Nie bój się, nie złamię się, to tylko mylące wizualne wrażenie. Hm … po prostu wydaje ci się, że nie tylko wizualne, może, jakie ono jest, ale nadal mylące. Jeżeli chcesz wiedzieć, wkładałem pełen bojowy strój paladyna i jakoś nie złamałem się pod jego ciężarem. Nawet mogłem w nim chodzić. A ty chyba nie wiedziałaś? Przecież zazwyczaj za pierwszego paladyna jest uważany król i ja nim byłem, dopóki Elmar najpierw wykonywał bohaterskie czyny a następnie siedział na wózku inwalidzkim. Potem oddałem mu stanowisko pierwszego paladyna, żeby samemu się nie kompromitować i żeby miał jakieś zajęcie. Sam objąłem stanowisko najwyższego sędziego, mimo że jest to sprzeczne z tradycją, a pierwszym paladynem zrobiłem Elmara. Jemu to jakoś lepiej idzie. A w zbroi wyglądam, jak wieszak dla tej właśnie zbroi … a co ja takiego powiedziałem? To prawda i nic nie można na to poradzić. Kira, żartujesz, czy rzeczywiście wydaje ci się, że jestem najwspanialszym mężczyzną ze wszystkich, których spotykałaś? Jak to rozumieć – u ciebie taki osobliwy smak czy ty spotykałaś samych dziwolągów? O, wybacz, proszę … Powinienem był sam zrozumieć, co ty mi na to odpowiesz. Kocham cię, dlatego jesteś dla mnie najpiękniejsza. Po prostu ja jakoś nie pomyślałem, że to … wzajemnie. Naprawdę nie wiedziałem. Ty przecież

też nigdy nie powiedziałaś mi, że kochasz … Masz absolutną rację, ja powinien był powiedzieć pierwszy. Cóż, jestem takim niedorajdą. Za to teraz wszystko jasne, a także dobrze i wspaniale. Ale dlaczego znowu płaczesz? Dlaczego, po co ze szczęścia płakać? Ze szczęścia trzeba się śmiać. Ja cię całuję, a ty cała słona, takie wrażenie, że całuję morską rusałkę. Nawet wargi słone. Oj, Kira, nie musisz udowadniać, że nie jesteś rusałką, ja sam doskonale czuję, że nie masz ogona, a dwie piękne nóżki … i wszyscy pozostałe. Po prostu zażartowałem. Nie, wszyscy w porządku, nie ma potrzeby odsuwać się i chować ręce, kontynuuj, mi to też się podoba… O, Kira … nie, no co ty, przeciwnie … dlaczego ci się bez przerwy wydaje że mnie powinno boleć? A jak, po twojemu, powinien zachowywać się mężczyzna w ramionach pięknej kobiety? Ja nie jestem na tyle chory, żeby w ogóle nic nie czuć.... Niektórzy w takich przypadkach nawet krzyczą. Słyszałabyś, co Olga z swoim Mistralijczykiem robią, wszystkie okoliczne koty pokornie się zatykają. O, skąd ja to wiem – to już inna historia. Opowiedzieć? Pewnego dnia poszedłem odwiedzić Olgę.... pewnie wiesz, my z nią często się widujemy. Ona to wspaniały kompan od kielicha i rozmówca, bardzo lubię posiedzieć z nią, wypić i pogadać … tak co ci opowiadam, ty sama to lubisz. Nie wiedziałem, że nie jest sama a pojawiwszy się w jej pokoju, znalazłem się w całkowicie idiotycznej sytuacji. Miałem szczęście, że zajmowali się tym w kuchni, a nie w pokoju, bo inaczej w ogóle wpadłbym w sam środek zabawy. Ponieważ teleportowałem się sam, nie miałem możliwości wyjść. A żeby pójść pieszo, trzeba było wyjść na korytarz i tym samym pokazać im się na oczy i odpowiednio ich zobaczyć. Więc mi wypadło cichutko siedzieć w pokoju, dopóki nie skończą i słuchać ich kociej muzyki … Przy okazji, mój … to jest, nasza sypialnia dźwiękoszczelna. A w czym ci się nie spodobały moje aluzje? Mamy przed sobą jeszcze wiele dni i nocy, wszystko być może … czy to złe? Co tu złego? Byłem po prostu zazdrosny, jeśli być uczciwym... Siedziałem i oddawałem się niewłaściwym myślom. Na przykład, dlaczego nie jestem tak przystojny jak on i dlaczego u mnie nie ma takiej damy i w ogóle, dlaczego w moim królestwie robią takie niskie stoły … no cóż, znaczy jestem zboczony. Ty mnie teraz przestaniesz kochać? O bogowie, Kira, co mówisz! Nie aż tak! To nieprawda! Słowo honoru, nieprawda! Nie wierzysz, Żaka spytaj. Przysięgam ci, wszystko, co

robiłem niestosownego, robiłem tylko z kobietami! Ty naprawdę mi wierzysz? Chcesz, przysięgnę na wszystkie zasady? No, dziękuję. A to już się przestraszyłem … Chciałbym wiedzieć, kto wymyślił i rozpuścił na dworze … Naprawdę nie myślisz… niczego sobie – zażartowałaś! Ledwo naprawdę nie umarłem, jak wyobraziłem sobie, że ty … Kira, no przestań, to u ciebie już histeryczne … więcej nie będę tak mówić, tylko nie płacz. Jeśli chcesz, opowiem ci coś jeszcze? Cicho, cicho, miła, już wszystko dobrze. Kocham cię, zawsze będę z tobą i nigdzie się nie podzieję. Jestem twoim mężem chociaż nienormalnym … no, może ty wiesz lepiej. Żak też mówi, że jestem normalny. A Olga mówi, że nienormalny, i słusznie, dlatego że z normalnymi nudno. A ty jak myślisz? Muszę zauważyć, moja królowo, że to nie była odpowiedź a nieumiejętne uchylenie się od odpowiedzi, ale nie będę nalegać skoro nie chcesz odpowiadać lub nie wiesz, co odpowiedzieć. Sam czasem nie wiem, co powiedzieć na rozumowania Olgi. A więc, prosisz о opowiedzenie ci czegoś jeszcze … a co by ci opowiedzieć … mi z jakiegoś powodu tylko nieprzyzwoite historie do głowy przychodzą … Skąd wziąłem takiego błazna? Znalazłem. Później Ci opowiem, tylko nie dzisiaj. To smutna historia i znowu będziesz płakać. Lepiej ci opowiem, jak twoje nadworne damy wczoraj elfa dzieliły. Elwira Ci jeszcze nie opowiadała? Rzeczywiście, przed królem zdążyła. Szkoda. I co teraz … Opowiedzieć ci, jak kiedyś do omdlenia przestraszyłem Akrillę … co, ona i to ci opowiedziała? Dziękuję, Elwira. Nie mogła przemilczeć … kto teraz u Elwiry? A z tobą się nie podzieliła? Nawet tobie nie powiedziała … U Elwiry teraz mój stary przyjaciel, którego nie widziałem od dwudziestu lat i bardzo chciałbym zobaczyć, a jemu coś z tym się nie śpieszy. Jakoś cię z nim zapoznam, kiedy się zjawi. Dlaczego on nie przychodzi? Tak, jest tego powód … nie, nie pokłóciliśmy się, po prostu … sama później się dowiesz. Zdążysz jeszcze poznać. On sam ci opowie. Mamy przecież całe życie przed sobą. Może jeszcze będziesz jeździć z wizytą do królowej Elwiry, jeżeli wszystko dobrze pójdzie. Jak to gdzie, do Mistralii oczywiście. Może mu się poszczęści w końcu … będziemy przyjaźnić się rodzinami, jak kiedyś nasi rodzice i odwiedzać się nawzajem, jak w starych dobrych czasach. Pomyśleć tylko, że mimo wszystko się ożeniłem! I to całkiem nie straszne, a bardzo miłe i cudowne. No i demony z nim, z tym weselem, co my, nie posiedzimy i nie wypijemy z przyjaciółmi innego dnia? Ale nam

nie wypadło tańczyć pierwszego tańca na oczach kupy ludzi i nie mogę wyrazić, jak mnie to cieszy, ponieważ na tę chwilę czekałem z przerażeniem. I nic nie szkodzi, że w naszą pierwszą noc poślubną leżymy i gadamy o różnych ciekawostkach, to też ma swój urok. Zgadzasz się? To dobrze. Nie będziesz więcej płakać? U mnie już cała koszula mokra. Nie, nie trzeba, po co ją zdejmować? Tak wyschnie … Chcesz?... Tobie naprawdę będzie przyjemnie? No dobrze, jeżeli chcesz … Ach, Kira, ukochana moja … to niemożliwe, leżeć obok ciebie tak po prostu … zaczynam wątpić w kompetencje swojego nadwornego maga. Tak, częściowo żartuje oczywiście, ale i tak … Nie, co ty, jest dobrze. Wydaje mi się, że jeszcze trochę i wzlecę, dokładnie jak Mafiej. Dlaczego? Dlaczego to u mnie punkt ciężkości gdzie indziej? A w którym? Kira, ty jak zażartujesz czasem … jesteś damą! Ach, wybacz, zapomniałem. Przecież ożeniłem się z porucznikiem gwardii. Tylko jednak nie należy tak dowcipkować. Tak zazwyczaj dowcipkuje Kamilla i mi się to nie podoba. A to podoba się i to nawet bardzo. Nic dziwnego, że mi bez przerwy przychodzą do głowy jednie nieprzyzwoitości. O czym jeszcze można myśleć … Opowiedzieć? Wiesz, Kira, ja jakoś niezbyt jestem przekonany, żeby opowiadać ci takie rzeczy … Dlatego, że ty jesteś całkiem inna. Weźmy na przykład Olgę. Nigdy nie czułem do niej żadnego seksualnego pociągu, nawet kiedy widziałem ją tylko w bieliźnie albo całkiem bez niczego. Nidy nie byliśmy niczym więcej niż przyjaciółmi. Ale ja z nią mogę porozmawiać swobodnie o wszystkim i zupełne się nie krępować. A z tobą wychodzi odwrotnie. Skoro uważasz, że to nieprawidłowe, spróbuję pokonać tą nieszczęsną wadę. A oto i nieprzyzwoita historia. Kiedy Olga zapoznała się z Kamilą. Rzecz się działa w kawiarni, gdzie damy raczyły jeść ciastka … nikt ci jeszcze nie opowiadał? Olga, na przykład. Elmar nie ośmieliłby się. Nie? Wtedy słuchaj dalej. Ty, nawiasem mówiąc, nigdy nie widziałaś, jak Kamilla je? Elwira opowiadała? W takim przypadku, dla ciebie powinno być jasne. W ten sposób poobcowawszy z Kamillą i poobserwowawszy jak ona je to nieszczęśliwe ciastko, Olga z Elmarem poszli gdzieś na kolejną wycieczkę po mieście i po drodze on zainteresował się jej wrażeniami ze znajomości z damami. Olga, jak wiesz, jest dziewczyną, która nieszczególnie zważa na język, bardzo pasuje do swojego kochanka… nie dlatego, że ona taka niegrzeczna albo jest źle wychowana, po prostu u

nich tak przyjęte. I oto ona oświadcza mojemu pierwszemu paladynowi, że Doriana, jak to mówią, kompletna idiotka, a Kamilla … Kira, ty sie śmiejesz się czy?... Tak po prostu pomyślałem, że masz atak histerii. Tak, to Olga ją tak przezwała. Co było z Elmarem? A ty się jego spytaj. Trudno mi sobie wyobrazić. Prawdopodobnie też atak histerii. Przy okazji, Kamilla wie i wcale się nie obraża a nawet jest dumna. No co, wystarczająco nieprzyzwoita historia? Albo chcesz nagle czegoś innego? Mmm … no spytałaś … uczciwie ci powiedzieć? Tak. No, teraz i zrozumiałaś, że jestem nienormalny. Mam takie sprzeczne z wszystkimi zasadami przyzwoitości przekonanie, ze na łożu miłości nie ma nic niestosownego. I się go możliwie trzymam. Nie, nie absolutne, oczywiście … jest coś, czego nie zdecydowałem się zrobić ani razu, chociaż bardzo chciałem spróbować. Nie powiem. Może, zdecyduję się kiedyś, wtedy i powiem. I odłóżmy tę rozmowę do bardziej odpowiedniej okazji, bo tutaj słowa nie wystarczą, a coś więcej pewnie nie wyjdzie. Po prostu pomilczmy. Ja rozgadałem się ponad miarę, dokładnie jak kuzyn Elmar. A jakby nie piłem … Wygodnie Ci? Prawda? Nie, po prostu mi zawsze wydawało się, że powinno być twarde … no dobrze, nie będę, nie będę. Może, ty spać chcesz, a ja tu językiem mile?... Ja? mmm … nie wiem, czy nie… nie będziesz płakać, jeżeli powiem? Bardzo chcę spać, ale się boję. Co ty, bać dawno się nauczyłem. Wcale nie, to nie Żak mnie nauczył. Powiedzieć uczciwie? Ty. Nie dziw się, w tym nie ma niczego dziwnego. Wiem, że sama jesteś odważną z kobietą i nie mam na myśli, że zainspirował mnie przykład... Po prostu pierwszy prawdziwy strach, jakiego doświadczyłem w życiu, był strachem przed utratą ciebie. A Żak … nauczył mnie płakać. O tym, jak Elmar nauczył mnie śmiać się, ci już opowiadałem. A kochać … dobrze, powiem ci w tajemnicy. Kochać nauczył mnie jeden nasz wspólny znajomy, którego nazywasz nie inaczej, jak bezwstydnym. Jak? Pewnie nie wiesz, że on jest empatą? Ot tak. Przez spontaniczną emanację. I co najśmieszniejsze, że on sam o tym nie wie. Nie, to było bardzo dawno. Opowiedziałbym ci, ale … nie, nie w tym rzecz. Teraz jest taka chwila, kiedy jestem zdolny do dowolnej szczerości i mógłbym opowiedzieć ci wszystko … o sobie. Ale nie o innych. A to jego tajemnica, nie moja. Kira, źle łapać ludzi za słowa. Czy naprawdę chcesz słuchać mojego opowiadania o kobietach, które kochałem wcześniej? Czy uważasz, to za stosowne w pierwszą noc poślubną – zmuszać mnie do

opowiadania ci o trzech martwych kobietach? O, znowu płaczesz … nie musiałem uściślać, że umarły… Dobrze, ja ci jakoś potem opowiem, jeżeli tak już chcesz wiedzieć o mnie wszystko. A teraz uspokój się i spróbujemy usnąć. Zmęczyłaś się, miałaś okropny dzień, tobie trzeba chociaż trochę pospać. Nie martw się o mnie, co może mi się stać? Teraz zbiorę wszystkie resztki swojego dawnego męstwa i spróbuję przekonać siebie, że nie było niczego strasznego i, że rano obudzę się, jak zawsze. Nie płacz, ukochana. Wszystko będzie dobrze…

ROZDZIAŁ 4

Kiedy Kira zapukała do drzwi przyjaciółki, wewnątrz nastała niewielka panika, następnie odezwał się z przestrachem głos Elwiry: – Kto tam? – To ja, – odpowiedziała królowa rozglądając się po bokach. – otwórz szybciej. – Kira … – z przerażeniem i zmieszaniem odezwała się Elwira. – ja … ja nie jestem sama … u mnie tu mężczyzna … i on bez spodni … – Otwieraj szybciej! – wpadła w złość Kira. – Można pomyśleć, że mężczyzn bez spodni nie widziałam! U ciebie pod drzwiami stoi królowa w niestosownym stanie, a ty się martwisz czym popadnie! – Tak otwórz, – poradził Elwirze mężczyzna bez spodni. – nic strasznego. Kobietom wojowniczkom rzeczywiście nie jest przyjęte się wstydzić. Mogę się założyć, że jej towarzysze broni nie wahają się nawet odlewać w jej obecności. – I nie tylko, – narzekała Kira. – szybciej, póki mnie nikt nie zobaczył. Szczęknęła zasuwka i speszona Elwira otworzyła drzwi wpuszczając przyjaciółkę do pokoju. W następnej sekundzie zmieszanie na jej twarzy ustąpiło miejsca uśmiechowi i cicho zachichotała, zobaczywszy w jakim stanie jest Jej Wysokość. – Ty tak po pałacu szłaś? – spytała. – A powinnam była, w samych spodenkach się przechadzać? – warknęła Kira zatrzaskując drzwi za sobą i obserwując obiecanego mężczyznę bez spodni. Drobny czarnowłosy Mistralijczyk siedział w kucki i rozkładał na dywaniku swoje spodnie, jawnie zamierzając je wyprasować. Co prawda, niewiadomo czym. – Co znalazłam, to włożyłam. Weselnego ubrania bez cudzej pomocy nie zapnę, a spodnie ukochanego małżonka mi się w biodrach nie mieszczą. Wypadło w jego szlafroku pchać się przez cały pałac. Dobrze jeszcze, że nikogo, oprócz straży w korytarzach na razie nie ma. – Pożyczę ci swoje ubranie. – obiecała Elwira. – Jak to możliwe, że nie domyśliłaś się ,żeby jakieś ubranie tutaj przenieść? Ty jednak powinnaś

była zostać w pałacu, choćby nawet wesele się odbyło jak należy. Poznajcie się. To … to Orlando. A to Kira. – Ją pamiętam. – uśmiechnął się Mistralijczyk i podniósł głowę. – A mnie pamiętacie, Wasza Wysokość? – Jeszcze by … – powiedziała zszokowana Kira opadając na fotel. – tylko, że niezbyt wydoroślałeś w ciągu tylu lat. – Tacy jesteśmy, potomkowie elfów, – rozłożył ręce Orlando i znowu obdarował ją zniewalającym uśmiechem. – powoli dorastamy. Rozdajemy przepowiednie, nie troszcząc się o konsekwencje. Za to mamy możliwość widzenia jak one się spełniają. Z pewnością chciałyście z Elwirą poszeptać o swoich kobiecych sprawach? Zostawię was zaraz, tylko spodnie wyprasuję. – Nie jadłeś śniadania, – ze współczuciem spojrzała na niego Elwira. – W domu zjem śniadanie, – machnął potomek elfów i po coś wyciągnął przed siebie prawą rękę. – jak tam Szellar? – Śpi, – lekko uśmiechnęła się Kira. – a skąd wiesz?.. – Oczywiście, że wiem. – Mistralijczyk pokropił wodą na rozłożone spodnie i ostrożnie przeprowadził po nich dłonią. Wilgotna tkanina syknęła i wzbił się nad nią obłoczek pary. – My z Żakiem i Mafiejem dokonaliśmy razem kradzieży z włamaniem, żeby zdobyć to antidotum, więc wszystko wiem. – Kira, – zaśmiała się Elwira. – ty nigdy nie widziałaś jak magowie prasują spodnie? – Gdzie ja według Ciebie miałabym widzieć? – słusznie zauważyła Kira i znowu zwróciła się do Mistralijczyka. – Jeszcze i magiem jesteś? – Trochę, – zgodził się ten, przystępując do drugiej nogawki. – ja zaraz, jeszcze minutkę. – A po co tak się śpieszysz? Nie uciekaj. Faktycznie zjedzmy razem śniadanie i porozmawiamy. O kobiecych sprawach z Elwirą jeszcze zdążymy … Elwira, obiecałaś mi sukienkę. Czy wypadnie mi jeść śniadanie w mężowskim szlafroku? Służący się uśmieją. – Wiecie, panie, – powiedział Orlando, naciągając spodnie. – ja was jednak pozostawię na pewien czas. Królowej trzeba się ubrać, ja muszę pobiec do sobie i sprawdzić sytuację, ponadto zaraz zjawią się tu służący ze śniadaniem i mi mimo wszystko wypadnie się chować. Lepiej wrócę za pół godziny, zjem śniadanie z wami i chyba pójdę jeszcze pogratulować

Szellarowi, jeżeli on się do tego czasu obudzi. – Zdecydowałeś dzisiaj? – uśmiechnęła się Elwira. – Tak sobie pomyślałem, że skoro mi już się dostanie za sejf, za kontakty z Żakiem, za naruszenie tuzina innych idiotycznych zasad, to niech już moje pojawienie się na dworze Szellara pójdzie w ogólnej kupie ze wszystkim pozostałym, żeby potem za niego oddzielnie nie wystawili, – wyjaśnił, uśmiechnął się do dam i zniknął w szarym obłoczku. Elwira uśmiechnęła się w ślad za nim i od razu zwróciła się Kiry. W oczach paliło się jej niezaspokojone pragnienie wiedzy. – No? – spytała, pochyliwszy się do przodu i świdrując przyjaciółkę dociekliwym spojrzeniem. – jak? – Wyspałam się, – odpowiedziała Kira. – a ty w ogóle o czym? – Tak, właściwie, o czym to ja … – z rozczarowaniem westchnęła Elwira. – jaki seks po takim weselu … – Właśnie, – westchnęła Kira. – zaniepokojona ty moja pierwsza damo. Daj jakąś suknię. – Wybieraj, – wspaniałomyślnie zaproponowała Elwira otwierając szeroko szafę. – no, a w ogóle, jaki on jest? – W ogóle – to w sensie jak on się czuje czy jak mi się podoba? – Drugi pytanie wydaje się głupie. A czy ja nie wiem, że on ci się i wcześniej podobał, a teraz… – Nie, dlaczego – zaoponowała królowa przeglądając ubrania i wynajdując czegoś prostego. – wczoraj wieczorem dowiedziałam się o swoim małżonku wiele nowego, więc pytanie nie jest głupie. Rozmawialiśmy trochę przed snem. On mimo wszystko jest jakiś dziwny … nie mam na myśli, że to źle ale zrozumiałam, dlaczego Olga zawsze na niego patrzy z takim rozczuleniem. Dziś rano złapałem się na tym, że sama patrzę na niego dokładnie tak samo. Tę mogę? – Oczywiście, – kiwnęła Elwira. – daj, pomogę ci włożyć. No, ale co dalej? Albo lepiej po kolei opowiedz. – Od porządku? U mnie po wczorajszym pełen bałagan w głowie, żadnego porządku, jednie wrażenia. – Powiedz mi przynajmniej, jak on. Mówisz, że rozmawialiście, znaczy, że był się w stanie komunikować? – Całkowicie. On prawie do północy mnie wszelkimi sposobami pocieszał i zabawiał. On i tak nie jest zwykle milczący, a wczoraj go w

ogóle poniosło. Wrażenie było takie, jak gdyby on troszkę … niezupełnie był trzeźwy. Czy to ze szczęścia, czy ze wstrząsu, czy wszystko razem … – I co ci mówił? – zainteresowała się Elwira. – Mówił o miłości i obiecywał, że wszystko będzie dobre. Bardzo mam nadzieję, że to on na poważnie nie będzie więcej, jak wyraził się mistrz, podstawiać się pod różne miotające narzędzia. – A czego dowiedziałaś się o nim nowego? Wszystko, możesz siadać, gotowe. Dobrze, jak na ciebie uszyte. Czy naprawdę ja z tobą takie jednakowe? – Wcale nie, jestem trochę wyższa. – Kira opadła na fotel wspomniawszy przy tym niedobrym słowem głupie spódnice i sięgnęła do pudełka z papierosami. – A dowiedziałam się… O tym, że mój małżonek jest niemożliwie wstydliwy, wiedziałam i wcześniej, ale nigdy nie myślałam, że on tak bardzo siebie nie lubi! Gdybym mogła, rozpędziłabym do demonów wszystkie twoje podwładne przyjaciółki. Kopniakami. To one, klacze rasowe, są przyczyną tego, że biedny król poważnie uwierzył, że jest śmieszny i ohydny. Ale to nieprawda, Elwira, zgódź się. – Częściowo, – wymijająco wzruszyła ramionami Elwira. – tylko jaki sens rozpędzać nadworne damy? Podczas jego panowania już cztery razy w całości się wymieniały. I ja, mówiąc uczciwie, też nie szczególnie go … – Nie wiem, – zachmurzyła się Kira. – wydaje mi się, że ty po prostu jakoś nieodpowiednio się zachowałaś i on na ciebie za to się obraził. Ethel miała całkowitą rację. On taki … taki … delikatny, czuły … a o nim i nie powiesz … – Tym lepiej – filozoficznie zauważyła Elwira. – jeżeli inne kochałyby go, nie dostałby się tobie, tak więc, też tym lepiej. A ubranie sam ci zdejmował? – A co? – Po prostu zawsze się zdumiewałam się jak on szybko z nimi daje sobie radę. – A tobie nie opowiadał? – zaśmiała się Kira. – Nie. A dlaczego miałby mi się zwierzać na takie tematy? A co, to jakaś ciekawa historia? – Ja ci innym razem opowiem. Lepiej każ podawać śniadanie, bo wróci twój mężczyzna bez spodni, a tu jeszcze nic nie gotowe.

– On już w spodniach, – zaoponowała Elwira i udała się wydawać polecenia na temat śniadania. Po powrocie chciała kontynuować wypytywania odnośnie do wrażeń jej Wysokości o swoim zamążpójściu, ale ta przerwała jej w pół słowa. – Będę jeszcze czas, aby porozmawiać. Lepiej ty mi opowiedz o swoim wspaniałym księciu, dopóki nie przyszedł. Jeśli poprawnie zrozumiałam, to jest ten właśnie Orlando, ostatni z rodziny królewskiej Mistralii? – Poprawnie, – westchnęła Elwira. – ten właśnie. Po prawdzie, on mi się przyznał dopiero dzisiaj i dopiero po tym jak go przycisnęłam. A ty od razu go poznałaś? – Oczywiście, że poznałam. Bardzo dobrze go zapamiętałam. A ty nie? Twoja pamięć wzrokowa jest nic niewarta. Albo po prostu wtedy wywarł na mnie niezapomniane wrażenie? Nie wiem … ale komu mogłoby przyjść do głowy, że z tobą dałyśmy jałmużnę osobie królewskiej krwi? – I że kiedyś on zjawi się, żeby osobiście zatroszczyć się o swoją przepowiednię, – dodała Elwira. – A jak się zjawił? Gdzie go spotkałaś? – Tu, w tym pokoju. Uczył się teleportacji i bez przerwy wpadał nie tam, gdzie miał zamiar. Pewnego razu dostał się tutaj. – I oczarował cię od pierwszego wejrzenia. – Też mówisz! – zaśmiała się Elwira przypomniawszy sobie okoliczności zaznajomienia z panem Karlssonem. – Od pierwszego wejrzenia zrobiło mi się go żal. Był obdarty, umorusany i bardzo nieszczęśliwy. I jeszcze głodny do tego. A oczarował mnie potem, kiedy już umył się, spałaszował moją kolację i zaczął uśmiechać się i rozmawiać. Żebyś widziała jak on się uśmiecha. – Tak, pamiętam do tej pory. Bardzo uroczy chłopak … chociaż jaki on chłopak, jeżeli on jest starszy od nas o dziesięć lat… – O dwanaście, jeśli być dokładnym. On po prostu tak wygląda. On jest półelfem, jak Mafiej. – On sam ci to powiedział? – Nie tylko. Ja nawet miałam zaszczyt osobiście mieć styczność z jego ojcem. Pamiętasz, ja ci opowiadałam … – O pijanych elfach? Tak, pamiętam, – zachichotała królowa. – no i jakie u was plany na przyszłość? Już obiecywał ci rękę i serce jak odzyska

koronę? – Dlaczego obiecywał? On poprosił mnie za mąż już teraz. Wczoraj, jeżeli dokładniej. Prawdopodobnie, waszym przykładem się natchnął. – I co ty?.. – Poczekam. – Poczekasz? – zdziwiła się Kira. – A jeżeli ci jeszcze dziesięć lat wypadnie czekać? Już nie masz siedemnastu lat, żeby czekać. Co cię peszy? Albo czy chcesz koniecznie pełnowartościowego króla? – Nie koniecznie, ale jednak chciałabym normalne wesele, jak u ludzi, a nie tajny obrzęd, i chociaż jakiś dom, żeby wychowywać dzieci, których ten przemądrzalec chce mieć pięć sztuk. – Elwira, – westchnęła królowa, naraz jakoś posmutniawszy. – czy to tak ważne? – Może, dla cienie to nie ma znaczenia, bo u ciebie to wszystko jest. A dla mnie jest ważne. – Mylisz się, – poważnie powiedziała Kira. – To naprawdę nie jest takie ważne. I nie dlatego, że u mnie to wszystko jest. Zrozumiałam to wczoraj. I jeżeli kiedyś, nie dopuśćcie bogowie, przyjdzie ci przeżyć to samo, ty też zrozumiesz, że to wszystko jest małe i nieistotne – wspaniałość pałaców, blask korony, smak władzy i inne życiowe uroki. A jedyne, co naprawdę się liczy – to człowiek, który umiera u ciebie w ramionach. I oddałabyś wszystko, byle żył. – Ugryź się w język! – z przestrachem przerwała jej Elwira, najwyraźniej wyobrażając sobie opisaną sytuację. – No dobrze, nie będę … a co do pięciorga dzieci … to, oczywiście, przesada, ale jego można zrozumieć. On jest ostatni i jedyny, przydarzy mu się coś – a on nawet nie ma spadkobierców. – A sama chciałabyś mieć pięcioro? – podstępnie zapytała Elwira. – Nie ma mowy. Mam wielką nadzieję, że chłopiec będzie od razu. Chociaż i dziewczynkę można wychować odpowiednio … – To jeżeli ona pójdzie w ciebie albo w ojca, – zaśmiała się Elwira. – a jeżeli wyjdzie, jak księżna Nona? Żak powiedział coś takiego, że na dzieciach geniuszów przyroda odpoczywa … – Teraz ty ugryź się w język! – wpadła w złość królowa. – nie może tak być! U tej księżniczki kretynki, o której ja już słyszałam, coś było nie w porządku po linii matki. Dla naszych dzieci to nie ma znaczenia.

– Ty sobie swoją siostrę Elizę przypomnij! U ciebie rodzice też nie są głupi, a wyszła taka. – A ty mamę swoją sobie przypomnij, – ze złośliwą satysfakcją przypomniała Kira. – Tak, – uśmiechnęła się Elwira. – u mnie była stuknięta mama i ojciec hazardzista. U Orlando mama była puszczalska, a tata ogólnie elf … wyobraź sobie, jakie u nas będą dzieci? Tu nie tylko pięcioro, dziesiątkę wypadnie skombinować, żeby chociaż jeden normalny się trafił … – Przy okazji, – uśmiechnęła się Kira, – po jakiej linii on dziedziczy tron? Po matce, czy po ojcu, który jego ojcem nie był? – Po matce. – odpowiedziała Elwira. – Księżna Gabriela była siostrą króla Rinaldo. A ty co podejść mnie chciałaś w ten sposób? – Nie, po prostu pośmiać się nad losem. A on ci niczego więcej nie przepowiadał? – Nie. Powiedział, że teraz w ogóle nic nie przepowiada. Jemu nie wychodzi. On sam ci o sobie opowie, jeśli nie teraz, to potem, kiedy królowi będzie opowiadać. Ty lepiej spróbuj doprowadzić do porządku myśli i opowiedz, jak wczoraj … nie na początku, a potem, kiedy już wszystko było dobrze. Kira zdenerwowana machnęła ręką. – Głupi poddani u mojego męża, wszystko, co mogę powiedzieć. Jak ci się podoba – dwa nieroby przy łożu umierającego dyskutują na dziesięć szelbanów, pomoże lekarstwo czy nie! Zabiłabym! – A kto miał wątpliwości? – zdziwiła się Elwira. – Ten wielki uzdrowiciel, cesarski prezent. – A, nie zwracaj uwagi, czego chcesz, przecież to egzotyczne zwyczaje Wschodu … tak w ogóle, lekarze w tej kwestii wszyscy nieco cyniczni. Ty przypomnij sobie doktor King. Więc na dziesięć szelbanów? To Żak go nauczył? – A kto inny! Co najciekawsze, Żak to opowiedział Szellarowi i w jego obecności wlepił czcigodnemu Czen po czole. I wyobraź sobie, że Shellar bynajmniej nie oburzył się, że jego życie ocenili na dziesięć szelbanów, a przeciwnie uśmiał się. – O, to podobne do niego, – zachichotała Elwira. – słyszałabyś jak weselił się, kiedy mu zawczasu zrobili trumnę … – Kiedy to?

– A pamiętasz, kiedy go ranili … no, wtedy, w pierwszy dzień wiosny? Ktoś źle coś zrozumiał, komuś nie tak zameldowali, gdzieś machina biurokratyczna nie zadziałała, w sumie, zrobili Jego Wysokości trumnę. A kiedy okazało się, że zbytecznie się pośpieszyli, naszego zarządzającego ceremoniami ledwo paraliż nie złapał . Biedak krzątał się próbując ukryć tą nieszczęsną pomyłkę z trumną, ale okazało się, niepotrzebnie. Żak natychmiast powiedział wszystko królowi, a króla strasznie to rozbawiło i nawet pochwalił biedaka za obrotność. A trumnę kazał gdzieś ukryć. Tu rozmowę wypadło przerwać, ponieważ zjawiły się sługi ze śniadaniem a razem z nimi drzwiami przecisnęła się przestraszona hińska niewolnica. – Dzień dobry, pani Elwiro, – starannie wymówiła. – Dzień dobry, Pani Wasza Wysokość. Można spytać pytanie? Elwira z westchnieniem poprawiła: – Nie spytać pytanie a zadać pytanie. Albo po prostu spytać. I nie „Pani Wasza Wysokość”, a po prostu „Wasza Wysokość”. Albo pani i dalej z imienia. – Wybaczcie, można po prostu spytać? – Co chciałaś? – Pani Anna powiedzieć, jest taki zwyczaj chowania wszystkich niewolników, kiedy pan umrzeć. To jest tak? Kiedy pan umrzeć, Siuan pochowana razem? – Cycki urwać pani Annie za takie żary! – wpadła w złość Elwira. – Nieprawda Siuan, nie słuchaj jej. Nie ma u nas takiego zwyczaju i w ogóle nie może być dlatego, że u nas nie jest przyjęte mieć niewolników. Nie bój się i nie przeżywaj. Ponadto, Jego Wysokość jest żywy i całkiem nie ma zamiaru umierać. – Kim jest pani Anna z takim dziwnym poczuciem humoru? – zainteresowała się Kira. – Księżna Dwarri, – wyjaśniła Elwira. – Ta głupia z piórami? – oburzyła się Pani Jej Wysokość. – I jej słuchasz? Siuan, idź teraz do tej żartownisi i powiedz, że ona oddalona z pałacu dlatego, że królowa nie chce jej widzieć. Żeby do jutra jej tu nie było. – Słucham pani, – skłoniła się Siuan i szybciutko przecisnęła się drzwiami.

– Kira, ty poważnie? – jęknęła Elwira. – Poważnie. Ja jeszcze do Kamilli się dostanę. – Nie ruszaj Kamilli. Na dworze oprócz króla mężczyzn nie brakuje i oni wszyscy będą niepocieszeni. I.... jak myślisz, on nie obrazi się, jeżeli będziesz wypędzać wszystkich bez jego zgody? – Jeżeli on będzie przeciwko, powiem, że zażartowałam, – warknęła Kira. – niech ta nieważna barbarzynka na swojej skórze odczuje, co to dobry żart. Ale w ogóle, chociaż jedną by trzeba wypędzić, żeby inne zrozumiały. – Pani Anna! – doszedł z korytarza pełen radości życia głosik Siuan. – Pani Jej Wysokość powiedzieć, wy głupia w piórach i ona oderwać wam cycek i oddalić z pałacu, ponieważ nie chce was widzieć! Następnie coś głucho stuknęło i na korytarzu zaczęła się krzątanina. Królowa i jej pierwsza dama spojrzały na siebie i zgodnie roześmiały się wyobraziwszy sobie, jak księżna Dwarri runęła zemdlona pośrodku korytarza. Przy tym zajęciu zastał ich książę Orlando, wróciwszy jak obiecywał prosto na śniadanie. – A co u was wesołego? – zainteresował się. Damy wytłumaczyły przyczynę wesołości, od czego on też roześmiał się i powiedział: – Wy jej przekażcie, że w omdlenia padać szkodliwie. Jedna już upadła w nieodpowiednim czasie i miejscu … – Jakim nieodpowiednim, – zaoponowała Elwira. – nawet bardzo odpowiednim. Wiedziałbyś jak jej zazdroszczą! Jeżeli im tak dać do zrozumienia, to zaczną na każdym kącie padać! – Drzwi zamknij, – poradził Mistralijczyk, siadając przy stole. – ona jeszcze tutaj przyjdzie. Miałem zamiar tylko do Szellara wstąpić a nie pokazać się przed całym dworem. A wasze damy niech nie przeżywają, skoro już tata tutaj się przyzwyczaił, to nie uspokoi się, aż wszystkich nie przejrzy. Dzisiaj, dla przykładu, był u Kamilli. – Skąd wiesz? – zainteresowała się Elwira i zamknęła jednak drzwi. – Ja go przed chwilą widziałem. Wstąpił spojrzeć jak u mnie sprawy i opowiedzieć, czym się wszystko skończyło. Nie wiedział, że tu byłem i wszystko wiem. – Książę nasycił wzrok puddingiem z kaszy manny podanym na śniadanie, szczodrze polał konfiturami i z entuzjazmem wbił w niego łyżkę.

– Przy okazji, Elmar – to kto? Taki ogromny dryblas tak ze trzech Szellarów w obwodzie, do którego na balu wszystkie damy się przyklejały? Trzeba będzie z nim też się zapoznać. Ciekawie, co to za śmiertelny przystojny mężczyzna złamał serce mojemu biednemu tatusiowi … – O czym ty mówisz? – nie zrozumiała królowa. – O tacie, rozumie się. On mi przed chwilą narzekał na swoją nieszczęśliwą miłość. Z tymi elfami porozmawiać, oszaleć można. Mój biedny tata zakochał się po uszy w waszym pierwszym paladynie, oczywiście, bez cienia wzajemności a teraz siedzi i cierpi. – On co, nienormalny? – przeraziła się Elwira. – No, zależy od jakiej strony patrzeć … u elfów jest to uważane za normalne. Nie patrz na mnie tak! – zaśmiał się Orlando, potem pomyślał i posypał swoje śniadanie z góry cukrem. – Ja na to nie cierpię, wychowywałem się wśród ludzi. I jeszcze w Mistralii. – Ty zawsze tak wiele słodkiego jesz? – uśmiechnęła się Kira, przypomniawszy sobie w jakie przerażenie wpadł jej małżonek przy wzmiance o dawnej chodzącej plotce na temat jego romansu z błaznem i skierowała rozmowę na inny temat. – Nie zawsze, – odpowiedział Mistralijczyk. – Tylko wtedy, gdy jest to możliwe. – Więc dlatego u Elwiry wiecznie cukierki na stole! – zaśmiała się królowa. – A ja myślałam, że ona je sama je! – No, sama też … Ale przede wszystkim ja je jem. Ja w ogóle słodkie kocham. Od dzieciństwa. Wiesz, byłem w szoku w chwili, gdy dowiedziałem się, że Shellar słodkiego nie lubi! To było według moich wyobrażeń czymś nienormalnym i podobnym ciężkiej chorobie. – I było ci go żal? – zaśmiała się Elwira. – I żal też. Ale przede wszystkim.... chcecie, zdradzę wam wielką tajemnicę? Tego nikt nie wie. Za to tak polubiłem Szellara. Pewnego razu, kiedy nas odwiedzali, ja coś napsociłem i pozbawili minie słodkiego na dwa dni. Wyobraźcie sobie, jaka to była tragedia dla mnie zwłaszcza w wieku ośmiu lat! Siedzimy przy stole, cała królewska dzieciarnia, nas trzech i ich pięcioro, wszystkim podają deser a mi nie. Przykro do łez – wszyscy

wsuwają tort, po ogromnym kawałku, a ja siedzę i patrzę! Nie wytrzymałem i rozryczałem się. Rinaldo i Korrado zaczęli się drażnić, Tina mnie przekonywać „nie płacz, nic nie szkodzi”, a Szellar z największym zdumieniem zapytał się, co takiego się stało i dlaczego tak się zdenerwowałem. Tu wszystkim zrobiło się wesoło, mnie zostawili w spokoju i przestawili się na niego. Zaczęli mu tłumaczyć, dlaczego ryczę, szczegółowo i zrozumiale, ponieważ jak wszyscy wiedzieli, jeżeli on o coś spytał, trzeba koniecznie to wyczerpująco wytłumaczyć, inaczej albo będzie dalej drążyć, albo pójdzie i zapyta starszych. Rinaldo pewnego razu dostał w ten sposób, że zaklął przy nim złym słowem, a co to znaczy, nie wytłumaczył, więc poszedł do opiekuna i spytał. Ze wszystkimi konsekwencjami. Dlatego Szellarowi szczegółowo wytłumaczyli przyczynę mojego niestosownego płaczu, od której okropnie się zdziwił i dla pewności zapytał jeszcze raz, czy ja naprawdę to tak lubię. A kiedy potwierdziłem, że tak naprawdę, Szellar oddał mi swój kawałek tortu. Byłem w szoku. Nie wyobrażałem sobie jak można rozstać się z takim ogromnym kawałkiem słodkiego i oddać go komuś innemu. To było dla mnie przynajmniej jak wyczyn. Chociaż on powiedział, że nie lubi, ja w coś takiego nie mogłem uwierzyć, u mnie w głowie się nie mieściło jak można nie lubić słodyczy. Od tamtej pory ja zapałałem do niego tak głębokim uczuciem. – A sam Szellar wie? – zaśmiała się królowa. – Nie mówiłem mu, – uśmiechnął się Orlando. – chociaż Szellar mógł sam się domyślić. Nie wiem. – A mu za to się nie dostało? – zainteresowała się Elwira. – Nikt nie nakablował? – Nie. Korrado chciał nakablować, ale rozumie się, nie działał cicho – i dlatego, niewłaściwie! – Oświadczył, że wszystko powie. Szellar spokojnie spojrzał na niego i mówi: „udam, że czegoś nie zrozumiałem i mi za to nic nie będzie. A co będzie kiedy opowiem, że ty Nonie pod spódnicę właziłeś”… Była cicha scena, po czym Deimar i Intar niemal chórem zaczęli prosić, aby nie zadzierać z Shellarem, bo inaczej przykrości będą mieć wszyscy. Same rozumiecie, mieli z nim ciągle do czynienia i dobrze wiedzieli, czego oczekiwać od niego.. – Ja nie wyobrażam go sobie jako dziecka, – przyznała się Kira. – próbuję z całej siły i nadal widzę dorosłym. Czy on tak opowiada o swoim

dzieciństwie, to czy po prostu zawsze był dorosły w duchu … nie wiem. – No co ty, – zaśmiał się Orlando. – całkiem nie był dorosły w duchu. Po prostu był mądry nad wiek i nigdy się nie uśmiechał. Za to ciekawości miał za dziesięciu. Ja, na przykład, nadal nie widzę go dorosłym, chociaż słyszałem i nawet widziałem go raz. – Kiedy? – A na balu, kiedy z nim pod palmami siedziałaś. Do tej pory nie mogę uwierzyć, że ten wielgachny uśmiechający się facet – to mój przyjaciel Szellar. Widziałem go ostatni raz, kiedy miał dwanaście lat i w wielkiej tajemnicy przyznał mi się, że zaczął palić. A ja jemu w wielkiej tajemnicy przyznałem się, że kilka dni temu po raz pierwszy poznałem dziewczynę. Tak wymieniliśmy tajemnice i rozstaliśmy się na dwadzieścia lat … – spróbował posmarować bułkę konfiturą, następnie rozmyślił się, przysunął do sobie miseczkę i wbił w nią łyżkę. – Ja nawet tak się martwię … jak on mnie spotka, co powie … nagle obrazi się, że do niego nie przychodziłem … – Och, daj spokój, – poprawiła go Elwira. – Będzie bardzo szczęśliwy. Tylko jak się dowiemy, kiedy on wstanie? – A po śniadaniu przejdźmy do salonu i będziemy czekać tam, – zaproponowała Kira. – No tak! – zachichotała Elwira. – A nagle on zgodnie ze zwyczajem w niepodpasanym szlafroku wypełznie? – Dobrze, więc każę komuś zameldować, kiedy skończymy śniadanie. A na razie pogadamy. Jestem strasznie ciekawa, co wy jeszcze ciekawego wyprawialiście w dzieciństwie. – Jakie chytre, – uśmiechnął się Orlando. – a wy? Przyjaciółki spojrzały na siebie i niemal jednogłośnie powiedziały: – Miałyśmy swoje kobiece tajemnice! – Ja wam zdradziłem swoje męskie tajemnice, – z wyrzutem powiedział mistralijski książę i uważnie spojrzał na obie po kolei. – czy wy nie chcecie być chociaż trochę szczere? I przyjaciółki ze zdziwieniem poczuły że rzeczywiście chcą … * * * Kiedy Jego Wysokość wyjrzał na korytarz i spytał, gdzie Jej Wysokość,

u strażników przy wejściu naraz coś dziwnego stało się z twarzami. – Szczęki podnieście, – surowo powiedział król z trudem powstrzymawszy śmiech. – wam co, jeszcze nie powiedzieli? – Nie, – chórem odpowiedzieli wszyscy czterej. Następnie jeden dodał: – my przed chwilą zaczęliśmy. A Jej Wysokość poszła na trzecie piętro. – Oczywiście, – kiwnął król. – Mam nadzieję, że dla was też, wszystko jest jasne, czy muszę wyjaśnić osobiście? – W żaden sposób nie, Wasza Wysokość, – bezładnie odpowiedzieli strażnicy i zabobonne przerażenie na ich twarzach momentalnie ustąpiło miejsca radosnym uśmiechom. „Okazuje się, że i oni mnie lubią!” – zdziwił się król i zamknąwszy za sobą drzwi, podążył do gabinetu. Gabinet okazał się otwarty, i u niego mignęła nawet szalona myśl, że to wczorajsi strażnicy przekleństw tu naszkodzili, ale wszystko okazało się o wiele prostsze i materialne. Na kanapie w gabinecie spał Żak zwinąwszy się kłębek, dokładnie jak w pamiętny wieczór przed koronacją. A przy stole z twarzą schowaną w jakieś dokumenty, chrapał Jego niedoszła Wysokość Elmar I. I sejf, oczywiście, był szeroko otwarty, jakżeby inaczej! – Parszywcy! – powiedział na głos król rozumiejąc, że szukanie w sejfie koniaku nie ma sensu, skoro odwiedził go kuzyn Elmar. Żak zaczął sie ruszać, uniósł głowę i mruknął: – A co, już ranek?... Oj, Wasza Wysokość! Już wstaliście? – Nie, śpię i my się sobie nawzajem śnimy, – uśmiechnął się król usadawiając się w wolnym fotelu i przystępując do świętego rytuału napychania fajki. – czy taki masz zwyczaj – jak się napijesz, przychodzić spać do mojego gabinetu? Albo jesteś, żeby mnie rozśmieszyć? W takim przypadku było chociaż oszczędzić mój sejf, bo inaczej mi jakoś nie chce się śmiać ze świadomością faktu, że moje zapasy wypiliście. Czy naprawdę więcej nie było co pić? – Niczego nie wypiliśmy, – zaoponował Żak unosząc się i przecierając oczy. – chociaż pospacerowali wczoraj szczególnie … i w ogóle, to nie ja otworzyłem wasz gabinet, to Elmar. Mu dali wasz amulet z kluczem, jako nowemu królowi. Wczoraj upił się do tego stopnia, że mu natychmiast pilnie zająć się jakimiś sprawami państwowymi, ponieważ on pierwszy dziedzic i mu niezbędne uczyć się. Dlatego on zamknął się w gabinecie, otworzył sejf, sięgnął stamtąd wszystko co znalazł i siadł studiować.

Nadal studiuje. A koniak wasz na miejscu. – To cieszy, – uśmiechnął się król, sięgnął do sejfu i wydobył stamtąd ocaloną butelkę. – Wypijesz ze mną? Czy w ciebie już nie wchodzi? – Wchodzi, – kiwnął Żak. – wypiję. Koniecznie. Przecież z wami nie wypiliśmy za wasze wesele. Król spoważniał i spuścił oczy. – Żak … – cicho i jakoś niezręcznie powiedział. – nie wiem, jak ci dziękować. Po prostu nie istnieją słowa ani czyny, równoważne temu … – Przestańcie, – uśmiechnął się Żak. – nalewajcie. Co może być równoważne między przyjaciółmi? Tylko o jedno was proszę – nie pytajcie, skąd wziąłem te nalepki. I Mafieja nie pytajcie, biedny chłopak całkiem zaplącze się, co może powiedzieć, a czego nie. Poza tym, on połowy nie zrozumiał. – Ja coś podobnego wyobrażałem sobie, – westchnął król nie podnosząc wzroku. – Czy ty nadal masz kontakt ze swoim światem i stanowczo nie chcesz dopuszczać mnie do niego. Cóż, nie śmiem nalegać. Nie będę cię pytać i nie będę pytać Mafieja. Powiedz mi tylko jedno – w razie jakiejś katastrofy mogę liczyć na twoją pomoc? – Cóż, – smutno zmarszczył brwi Żak. – teraz będziecie myśleć, że ja was bez przerwy oszukiwałem i ukrywać przestępstwo tylko z wdzięczności. Ja was nie oszukiwałem, słowo honoru. Ani wtedy, z łódką nabojową, ani teraz. Domyśliłem się dopiero wczoraj i całkowicie przypadkowo, więc się wam po prostu bajecznie poszczęściło. Uwierzcie mi, przysięgam, niczego nie wiedziałem do wczorajszego wieczoru. Teraz wiem i w razie czego koniecznie wam powiem. Ale tylko jeżeli będzie to potrzebne. A na razie błagam was, Wasza Wysokość, przestańcie dręczyć ludzi. Tylko to osiągniecie, że oni zamiast kontaktu … sami rozumiecie, to tajna służba specjalna, mają … pragmatyczne podejście do etyki. – To ci powiedzieli? – szybko spytał król i z zainteresowaniem podniósł wzrok. – Nie, nie rozmawiałem z nimi, nie było ich w domu. Po prostu boję się o was jak cholera. Po tym, co tu wczoraj było … nie mogę, mnie do tej pory trzęsie jak sobie przypomnę. I wszystkie złe myśli w głowę wchodzą. – Nie bój się, – uspokoił go król. – myślałem o tym i taką możliwość też brałem pod uwagę. Prawdopodobieństwo bardzo niewielkie. A kto ci dał

te … jak je nazwałeś, nalepki?... jeżeli nikogo w domu nie było? – Ukradłem je, – wyjaśnił Żak. – mam nadzieję, że mi wybaczą biorąc pod uwagę sytuację. – Tak ty poza tym jeszcze jesteś złodziejem, – uśmiechnął się Szellar III obdarowawszy swojego błazna czułym spojrzeniem. – a Mafieja ty też wciągnąłeś w proces kradzieży, czy on na czatach stał? – Wydaje mi się, Wasza Wysokość, że po prostu próbujecie wyciągnąć ze mnie chociaż jakąkolwiek informację, – uśmiechnął się Żak. – nie należy. Pomówmy o czymś innym. I nalewajcie wreszcie, co tak stoicie z butelką w rękach. – Dobrze, – zgodził się król i pochyliwszy się nad śpiącym kuzynem wziął ze stołu szklaneczki. – to opowiedz chociaż, jak wczoraj się bawiliście, bo mnie mistrz ułożył do snu i wszystko straciłem. Szkoda, tak chciałem z żywym z elfem się spotkać, o coś go zapytać... – Jesteś niepoprawny! – zaśmiał się Żak. – A skąd wiedzieliście o elfie? Oni mi nie udawali i naprawdę ukazaliście się im jako duch? – Nie pojawiałem się, – westchnął król. – widział mnie tylko elf. Ponadto, w pałacu bardzo dużo duchów, ale kiedy chciałem z nimi porozmawiać, one wszystkie gdzieś się pochowały … – Nic dziwnego, – znowu zaśmiał się błazen. – one z pewnością doskonale wiedzą, jaki jesteś ciekawy i obawiały się, że zamęczysz ich pytaniami. – To mi nie przyszło do głowy … a elfa zastałeś? – Zastałem, – kiwnął Żak. – Klasyczny elf. Swojski taki facet, tylko do bólu piękny … i bezwstydny. – Nawet tak? – zaśmiał się król. – Co on musiał takiego zmalować, żebyś uznał go za bezwstydnego? Proponował ci seks? – Nie, nie mi. Tak i nie proponował, ogólnie, po prostu rozważał, jacy ludzie są dziwni. Wyglądać tak jak Wasza Wysokość im nie wstyd, ale miłość tej samej płci jest z jakiegoś powodu uważana za zawstydzającą. Proponować nie zaczął, sam zrozumiał, co mu na to odpowiedzą. – A jak wyglądam? – nie zrozumiał król. – Sami wiecie. Wy stale na to narzekacie. A u elfów wszystko nieestetyczne jest uważane za zawstydzające i haniebne. Oni wszyscy to piękności, a jeśli coś nie tak – można to poprawić magią albo po prostu kosmetyką.

– Rozumiem… – zachmurzył się król. – a co, jemu spodobał się Mafiej? Moim zdaniem, to płytkie. Miałem lepsze zdanie na temat elfów. A teraz on mi jakoś żywo przypomniał kolegę Luisa. – Nie martwcie się, – pocieszył go Żak. – wy nie elf, dlaczego przeżywacie. I porównywać pięknego mężczyznę Houliana z Jego Wysokością Luisem też nie ma co. Nie Mafiej mu się spodobał, a wasz olbrzymi kuzyn. Powiedział, że to jego ukochany typ mężczyzn, a wśród elfów ich się praktycznie nie spotyka. – Jaka szkoda! – roześmiał się król. – Po raz pierwszy biedny elf spotkał mężczyznę ze swoich marzeń, a ten okazał się niedostatecznie pijany! – No co wy, Elmar z pewnością nigdy do takiego stanu sie nie upije. Za to nasz pijany bohater w szczegółach opowiedział nam, jak oni z hrabim Orri we dwójkę mieli Kamille i jak było wspaniałe. – Przy damach? – uściślił król. – Dokładnie. Biedna Teresa zatkała uszy a Olga machnęła ręką i powiedziała, że ona to już trzy razy słyszała. – Elmar opowiada Oldze takie rzeczy? – zdziwił się król. – po pijanemu, czy jak? – Na polowaniu, – wyjaśnił Żak. – A, to zrozumiałe. – Król zaraz uspokoił się na temat nienormalnej towarzyskości kuzyna i kontynuował wypytywania. – A mistrz do was przyszedł? – Wstąpił na pięć minut, zganił elfa jak chłopca za to, że dziecko upija i uciekł szukać Flawiusza. – Tak po prostu? Wspaniały staruszek. No wyobraź sobie, wszyscy zobaczyliście żywego elfa … i ja sam, ogólnie byłem zadziwiony, zaskoczony i czułem tylko ciekawość i zachwyt. A mistrz przede wszystkim go zganił, bez względu na jego unikatowy charakter i uciekł! – To jeszcze jak! – zachichotał Żak. – słyszelibyście, jak to wyglądało! Biedak jeszcze próbował oponować, że on, jak to mówią, nie jest mały, żeby wysłuchiwać od ludzi oznaczeń, jako że setka już mu minęła … – Nie wiedział, z kim się zetknął! – roześmiał się król. – Właśnie. Mistrz na niego tak krzyknął: „Raczcie słuchać i nie przeszkadzać kiedy z wami mówi człowiek, cztery razy starszy od was!” Biedny elf natychmiast zamknął się, najpewniej ze zdziwienia, pokornie

wszystkiego wysłuchał i nawet obiecał, że więcej nie będzie. A jak tylko za mistrzem zamknęły się drzwi, od razu nalał Mafiejowi wina i obiecał jakoś w wolnej chwili nauczyć go trawę palić. – I co, znowu upił chłopca? – Nie, tym razem nie upił. Ale za to wyciągnął ze sobą Kamillę, zainspirowany historią Elmara. – Znaczy, Mafiej jednak się upił, – wyciągnął wniosek król. – Wcale się nie upiłem, – rozległo się z za drzwi i do gabinetu przecisnął się książę Mafiej. – Dzień dobry, Szellar. – Dzień dobry, – uśmiechnął się król obserwując jak młody elf walczy z pragnieniem rzucenia mu się na szyję i mocnego objęcia. W końcu, dążenie aby wydawać się dorosłym i mężnym poniosło druzgocącą klęską i on mimo wszystko rzucił się do kuzyna i objął go, z przyzwyczajenia schowawszy nos w jego kamizelkę. – Szellar, ja tak się cieszę.... tak szczęśliwy... – Ja cię też kocham, malcu, – uśmiechnął się król i potargał go po głowie. – chociaż ty już naprawdę dorosły i pachniesz tytoniem, alkoholem i damskimi perfumami. To znaczy, że twój przyjaciel dzisiaj uszczęśliwił Kamillę? – popatrzył na kuzyna i uściślił: – Raczej, wy obaj uszczęśliwiliście. Mafiej podskoczył na poręcz sąsiedniego fotela i zainteresował się: – A jak ty to tak dokładnie określiłeś? Po duchach? – Po szmince, – poważnie odpowiedział król z trudem powstrzymując śmiech. – Przestań tak żartować! – obraził się Mafiej. – Myłem się! – Myłeś się? – król nie wytrzymał i roześmiał się na głos. – Spodnie idź przebierz, bohaterze kochanek! Dopóki cię mentor nie widział! A on to mnie zgnoi. Już mówił, że daję ci nieodpowiedni przykład … i na przyszłość niech Kamilla ściera szminkę zawczasu. Mafiej zaczerwienił się i zaczął ścierać szminkę ze spodni, a obudzony przez śmiech Elmar uniósł głowę i zajęczał: – No co, u diabła, było tak pić... – Mnie to też bardzo interesuje, – zauważył król. – I zastanawiam się jeszcze, mój drogi kuzynie, czy starczyłoby ci siły dotrzymać przysięgi, gdyby coś się jednak stało czy nie? – Szellar? – ucieszył się kochany kuzyn, z trudem siadając na fotelu. –

Już wstałeś? Więc nie będziesz tydzień leżeć się w łóżku, jak ostatnim razem? A już wybierałem się dzisiaj zamiast ciebie na Międzynarodową Radę … – To jedź, – uśmiechnął się król. – jeżeli jesteś w stanie. – Tak, Mafiej mnie podleczy i będę w stanie … tylko po co, skoro ty już zdrowy? – Połóż się na podłodze, – uśmiechnął się Mafiej, zostawiając beznadziejną walkę z wyjątkowo odporną szminką Kamilli. – A co, jedź, – poradził król obserwując jak skacowany bohater wydostaje się zza stołu. – udamy, że mi jeszcze jest niedobrze i pojedziesz sam. Mogę choć raz w życiu odpocząć? Szczególnie, w takim dniu. Jednocześnie poinformujesz moich kolegów, że żyję i umierać nie mam zamiaru. I możesz sobie wyobrazić, co tam będzie jeżeli po prostu wpadnę bez uprzedzenia? Mimo wszystko Zenowi to człowiek w podeszłym wieku i zdrowie u niego już nie takie jak w dawnych czasach, kiedy on elfa kijem po pałacu ganiał. Tak i Agnieszka jeszcze, broń Boże, zemdleje. Ona w ogóle to nie skłonna do omdleń, ale po takim przypadku może. – Dokładnie, – zaśmiał się Żak. – Agnieszce takie doświadczenia niewskazane, ją teraz w ogóle trzeba chronić i pielęgnować. – Dlaczego? – nie zrozumiał król. – Agnieszka w ciąży, – wyjaśnił Elmar, rozciągając się na dywanie. – nam powiedziała Azille. Ona takie rzeczy widzi. – Wymyśliła sobie na starość … – warknął król z dezaprobatą. – Co ją podkusiło? Co zaczęła uważać siebie za staruszkę i przestała się zabezpieczać? – A jaka różnica? I w ogóle, co w tym złego? Może, wreszcie chłopiec wyjdzie, bo przecież ten głupiec wciąż nie ma dziedzica. – Złe jest to, że ona już nie w tym wieku, żeby tak łatwo rodzić. Babie trzydzieści sześć lat, już nie dziewczynka. Nagle coś jej się stanie, możesz sobie wyobrazić jaki bałagan zacznie się w Gallancie? A kto jest ojcem , Azille nie powiedziała? – Szellar, ty za wiele chcesz od biednej nimfy … oj! Mafiej, ostrożniej … – Dobrze, dobrze, – powiedział Mafiej. – co jęczysz, sam wiesz, że to boli. Możesz wstawać. – Dziękuję …

– A sam to ty jak? – zainteresował się Żak. – Tak normalnie, – wzruszył ramionami Mafiej. – powiedziałem, żeby sie nie upijać. Mnie poprzednim razem złapało. – A co cię do Kamilli zaniosło? – spytał król. – Sam nie wiem, – westchnął książę. – Houlian – on taki zaraźliwy facet, na dowolną hańbę może namówić jakby mimochodem... – Tak.... – mruknął Elmar. – A wiesz, że czcigodny Czen ma ślub czystości? – On co i jego do dam pociągnął? – zaśmiał się król. – Nie też popadłeś w ohydę. Nasz nadworny mistyk spodobał się Azille i mu zaproponowała odejść a on zaczął się wahać. A elf go dziesięć minut przekonywał. I ja teraz myślę, czy nie naruszył biedak jakiś ślubów, bo u nich tam są idiotyczne zwyczaje, wspomnieć chociażby Flawiusza … przecież urodził się w Ortanie, skąd mu się to wzięło? – Od matki, – wzruszył ramionami król. – wychowywał się w rodzinie matki a tam trzymali się hińskich zwyczajów. – A kim jest jego matka? – zainteresował się Elmar, przypomniawszy sobie, że poprzednim razem tego nie wyjaśnił będąc wstrząśnięty faktem pokrewieństwa szefa departamentu z kierownikiem służby Porządku. – Żmija Sze. A, jeśli ci to nic nie mówi, to z tym środowiskiem nie miałeś do czynienia. Jego matka prowadziła dom publiczny, a dziadek – palarnię opium. Wujaszek był dość znanym zabójcą, obaj kuzyni profesjonalnymi złodziejami, a siostra niezwykle utalentowaną i sprytną oszustką. Ogólnie, rodzinka jeszcze taka. Dlatego Kostas go przydzielił do wywiadu, żeby mógł jakoś realizować swój nadmierny Cień, nie stając na drodze przestępstwa, a z pożytkiem dla społeczeństwa. Tylko to, oczywiście, między nami. – Tak, oczywiście, – z pośpiechem zgodzili się obecni. – A co się tyczy ślubów … dokładnie nie wiem, ale według mnie, odkąd wielebny Czen porzucił klasztor, on nie jest obowiązany niczego konkretnego przestrzegać. – On mięsa nie je, – odezwał się Mafiej. – on nie może. A na temat kobiet ja też nie wiem. – Podkusiło biedaka dostać się w cesarskie prezenty, – westchnął król. – tu go wszystkiego nauczą. Wino pić, na szelbany dyskutować, z nimfami spać … a tam i do mięsa dojdzie.

– Żak czy ty zakłady będziesz przyjmować? – zainteresował się Mafiej. – Na co? – odezwał się Żak. – Na ojcostwo przyszłego gallantyńskiego księcia … albo księżniczki. – A ty co, już chcesz postawić? – ożywił się królewski błazen. – I na kogo? Czy masz jakieś pomysły? – Mam, – uśmiechnął się Mafiej. – tylko najpierw uściślę terminy, żeby te pomysły sprawdzić. Elmar cicho jęknął i zmienił się na twarzy. – Koniecznie uściślij, – powiedział. – jeżeli coś, ja też postawię. – Jak mnie to cieszy! – wzruszył się król. – moi kuzyni zaczynają myśleć i wyciągać wnioski! Ja też od razu pomyślałem o tym, po prostu ja nie jestem ryzykantem i zakładów robić nie mam zamiaru. – Mało tego, że ty swoich poddanych w karty ogrywasz, – odezwał się Elmar. – tak by jeszcze brakowało, żebyś zakłady robił! – Jeżeli się założę, zrobi się nieciekawie, – uśmiechnął się król. – Ponieważ każdy będzie stawiać na to samo co i ja. – A ja nikomu nie powiem, – obiecał Żak. – Więc już, niech Mafiej się bawi, mnie to nie interesuje. Pomyśleć tylko, jakiego mam dorosłego kuzyna! Elmar, zauważyłeś jak urósł twój braciszek? – Jakoś tak za szybko, – westchnął Elmar. – Wydaje się niedawno jeszcze był dzieckiem, nie zdążyłeś się obejrzeć – już mężczyzna. Pije, pali, chodzi po damach, bierze udział w pojedynkach … – A szkoda, – uśmiechnął się król. – To był dobry dzieciak. Będę za nim tęsknić. – Już czas mieć własne, Wasza Wysokość, – tonem pouczenia powiedział Żak. – to w was mówi instynkt przedłużenia rodu. Ty lubisz dzieci? – Nie wiem, – wzruszył ramionami król. – Mafieja, na przykład, zawsze lubiłem. A całkiem małych … nie wiem, ja ich jak się trochę boję, jeżeli mam być uczciwy. – Oto i wielka chwila! – wesoło zawołał Elmar. – Wreszcie wiemy, czego boi się mój nieustraszony kuzyn! Małych dzieci! – Niech was … – zakłopotał się nieustraszony kuzyn. – I w ogóle, skończmy już. Mi dzisiaj mistrz Istran obiecywał opowiedzieć coś ciekawego i nie mogę się doczekać. – Wstąpcie do Mafieja, – poradził Żak. – tam Olga na fotelu śpi, ona

będzie bardzo się cieszyć, że was widzi. – Tak, tak, – ożywił się Ełmar. – wstąp. I jeżeli Azille tam jest, powiedz, że na nią czekam u ciebie w salonie, żebyśmy razem poszli do domu. – Koniecznie wstąpię, – obiecał król. – że ona wczoraj tak się zdenerwuje … nigdy nie pomyślałbym że Olga będzie przeżywać tak mocno, zawsze wydawała się mi bardziej zrównoważona … Co tak wzdychasz, Mafiej? Wszystko przecież dobrze, nic się nie stało. – Nie wiesz, – znowu westchnął Mafiej. – ja ci nie mówiłem, żeby cię nie denerwować przed weselem. Diego zginął. Pojechał w Goldiany i zaginął. Jego trzeci dzień nie można znaleźć. – Ona jeszcze nie wie? – Nie. Nikomu nie mówiłem. – I nie mów. Może jeszcze się znajdzie. A jeśli nie, potem powiesz, kiedy ona się uspokoi trochę. Ona przecież … sam wiesz. Skoro ona po przyjaciołach tak się zabija, to co będzie, jeżeli … – z żalem pokręcił głową i schował do kieszeni fajkę. – Zamiast siedzieć, panowie, zajmijcie się robotą. Elmar, doprowadź się do porządku i przygotowuj do spotkania. Mafiej, idź zmień wreszcie spodnie, bo naprawdę mistrz zobaczy i możesz sobie wyobrazić co on ci powie. Żak … przy okazji, Żak, nie powiedziałeś mi głównego porannego kawału. Trumnę mi zrobili czy nie? – Nie wiem, – przyznał się Żak. – jeszcze się nie dowiadywałem. – To dowiedz i zamelduj. Według moich obliczeń, powinni byli zrobić. Jeżeli jeszcze nie dokończyli, niech wykańczają, to wezmę do swojej kolekcji. – Szellar, ty kolekcjonujesz trumny? – zapytał Elmar wstrząśnięty. – Mój teść kolekcjonuje fajki i byłem zazdrosny. Ja też chcę mieć swoją kolekcję. Będę zbierać trumny, które dla mnie robią. Dwie już mam. – Jakiś nekromacki u ciebie humor, – warknął książę bastard. – O, dobrze, że mi przypomniałeś, trzeba będzie odwiedzić starego Nargina. – Po co? Podzielić się waszym unikatowym hobby? – uśmiechnął się Żak. – Albo coś wyjaśnić na temat Olgi? – zasugerował Elmar. – Nie, chcę się dopytać szczegółowiej o duchach i innych głupstwach takiego rodzaju. Nie mówiłem wam jeszcze? Po pałacu szlaja się duch

pana Habbarda. – A ja ci mówiłem! A ty mi – „mniej trzeba pić”! A co on chce? – Ja jakoś nie zrozumiałem, czy on chce, żeby znaleźli jego głowę, czy nie chce … Ogólnie mnie interesuje, czy on może być jakoś niebezpieczny dla nas … ale znowu odeszliśmy od tematu, a ja muszę iść. Wyjdźcie, a ja zamknę gabinet. – Od razu widać, że król na miejscu! – zaśmiał się Żak. – Poddani podbudowani i zaskoczeni, rozkazy wydane, harmonogram sporządzony i realizowany i wszyscy mają zajęcie. – Nie waż się chichotać nad moją pracowitą Wysokością! – zachmurzył się król i zrobił groźną minę. – bo się rozgniewam! Nie, lepiej poskarżę się królowej i ona wam wszystkim pokaże, co znaczy obowiązek, honor i wierność koronie. Żak i Mafiej, kontynuując chichotać, rozeszli się po swoich sprawach – zmienić spodnie i dowiedzieć się na temat trumny. Król zamknął gabinet i też pospieszył, jak miał zamiar, zobaczyć Olgę. A Elmar usiadł w fotelu w salonie i w oczekiwaniu Azille zajął się niszczeniem jakiś owoców, które przypadkiem znalazły się na stoliku. Przy okazji zastanawiał się nad swoją pełną plajtą jako władcy i jednocześnie łamał głowę, jak ukryć przed kolegami z pułku historię o zakochanym elfie. Przecież znowu wyśmieją, jeszcze gorzej niż zazwyczaj. I co najbardziej obrzydliwe tym razem jego sposób, aby się upić do okropnego stanu jest całkowicie na nic. Można pomyśleć, że jeżeli byłby trzeźwy, ten elf by go nie zauważył! Od smutnych rozmyślań oderwał go pan Flawiusz, pojawiając się tak nagle i bezszelestne, że pierwszy paladyn nawet wzdrygnął się z zaskoczenia usłyszawszy jego głos. – Mogę widzieć Jego Wysokość? Książę bastard podskoczył na fotelu i odwrócił się. – Pan Flawiusz! Wy co, skradaliście się? – Zapewne, Wasza Wysokość, wy po prostu się zamyśliliście, – grzecznie zasugerował Flawiusz, kontynuując sterczeć pośrodku salonu, jak posąg. – Więc czy mogę widzieć Jego Wysokość? – Teraz go nie ma, – wyjaśnił Elmar. – wyszedł. A wam pilne? – Nie pilne, ale niezbędne, – cierpliwie wyjaśnił szef departamentu. – gdzie mogę go znaleźć? – Spojrzyjcie u Mafieja, – poradził Elmar. – tam się wybierał.

– Dziękuję wam, – grzecznie odpowiedział Flawiusz, następnie zawahawszy się, zdecydował się spytać: – A czy z nim rzeczywiście wszystko w porządku? Na tyle, ze on jest w stanie gdzieś chodzić? – W zupełnym porządku, – zapewnił go Elmar. – Jego Wysokość całkowicie zdrowy i już zaczął pracować, jak mi wydaje się. Nie martw się więc, panie Flawiusz. – Dziękuję wam, – znowu powtórzył szef departamentu i bezszelestnym krokiem podążył do wyjścia. A książę bastard Elmar znowu zamyślił się co można zrobić, żeby ta historia o bezwstydnym elfie i jego nieodwzajemnionej miłości nie rozeszła się po stolicy. A przecież strach pomyśleć, jakimi szczegółami i uzupełnieniami ona zarośnie przechodząc z ust do ust …

ROZDZIAŁ 5

W szkolnym pokoju Mafieja nikt już nie spał. Olga doprowadzała do porządku uczesanie, Teresa poprawiała przed lustrem kołnierzyk, a niezrównana Azille, wróciła ze swoich nocnych przygód, zasiadała w fotelu mistrza i jak zwykłe się uśmiechała. Wyglądali tak przytulnie i po domowemu, że król się po prostu wzruszył. – Oj! Wasza Wysokość! – radośnie pisnęła Olga, jak ona zazwyczaj robiła i rzuciwszy grzebień poderwała sie go obejmować. Też, jak zwykłe. – Dzień dobry, Wasza Wysokość, – pochyliła głowę Teresa kłaniając się zgodnie z etykietą. Jak zwykłe. – Dzień dobry, Szellar, – powiedziała Azille, kontynuując się uśmiechać. – Gratuluję. A gdzie Kira? – Do Elwiry uciekła, – odezwał się król, tez nie będąc w stanie powstrzymać uśmiechu. – a ja wstąpiłem do was, życzyć wam dobrego dnia i zapewnić, że jestem rzeczywiście żywy, zdrowy i szczęśliwy. A wy jak się czujecie? – Wyśmienicie, – potrząsnęła lokami Azille. – Chwała Bogu, dobrze – odezwała się Teresa. – I diabły go przyniosły, tego elfa! – westchnęła Olga porzucając królewskie uściski i lądując na fotelu. O tym, że ma jeden warkoczyk zapleciony a drugi luźny, już zapomniała. – Nie zdążyłam mrugnąć okiem jak mnie upił jak świnię. Zabawić się nie mogłam, odpadłam po chwili. Przy okazji, czy on naprawdę niebieski, czy mi się po pijanemu wydawało? – Tylko po pijanemu, – zaśmiał się król. – u niego czarne włosy, biała skóra i ciemnie zielone ubranie, ani jednego niebieskiego szczegółu. – A, ja nie o tym! No co wy, ja nie daltonista, żeby zielone z niebieskim mylić! Miałam na myśli, czy on naprawdę Elmarowi o miłości mówił? – Prawda, – zachichotała Azille. – Biedny Elmar, jeżeli nie byłby tak pijany, by go z pewnością, Kondratij chwycił! – A co do tego ma kolor niebieski? – nie zrozumiał król.

– Nie chodzi o kolor, to u nas tak się mówi … nie myślałam, że elfy bywają niebieskie! – A w jakim sensie u was tak mówią? – zapytał Jego Wysokość siadając w najbliższym fotelu. – W tym sensie, że mężczyźni z sobą nawzajem. Zobaczycie, on wam jeszcze Mafieja skusi. – Na razie to on go kusi, żeby pić wino i rozrywać się z Kamillą, – westchnął król. – a w pozostałym, mam nadzieję, u Mafieja jest głowa na karku. – A ten elf z kobietami też? – uściśliła Olga. – To w porządku. To jeszcze mogę zrozumieć. Ale Teresa została głęboko rozczarowana. Myślała, że elfy są … moralne. – Oczywiście szkoda, kiedy piękna bajka nie wytrzymuje zderzenia z rzeczywistością, – uśmiechnął się król. – ale takie są elfy, droga Tereso i zasady chrześcijańskiej moralności obce im tak samo, jak ich pojęcia – tobie. Więc nie warto się na niego obrażać. Elmara tylko szkoda, przecież panowie paladyni wyśmieją. I o Mafieja rzeczywiście trochę strach, ten nieszczęsny starszy towarzysz jeszcze i jego każdej rozpusty nauczy. Pijaństwo i grupowy seks z Kamillą już przestudiowali, dalej co? Narkotyki i grupowy seks z mężczyznami? I przecież zabraniać jakoś niezręcznie, nie zrozumie. – Nie martw się, – dźwięcznie roześmiała się Azille. – u Mafieja naprawdę swoja głowa jest. Wczoraj, na przykład, oświadczył, że nie znajduje niczego ciekawego w miłości do tej samej płci. – A jego mentor głęboko poruszył swoimi cudownymi oczami, – zachichotała Olga. – i tonem starego mędrca proroka: „To teraz ci się tak wydaje. A za siedemdziesiąt lat i ty zrozumiesz, że w kobietach już wszystko przestudiowane wzdłuż i wszerz, i zachce ci się jakiejś odmiany w życiu. Ach, gdzie teraz moje szesnaście lat, kiedy świat wydawał się ogromny i ciekawy!” – Mam nadzieję, że ja do tego nie doczekam, – pocieszył się król. – Ludzie tyle nie żyją. Azille, miła, co na mnie patrzysz? – Wiesz, – poważnie powiedziała nimfa zatrzymawszy na Jego Wysokości nieruchome spojrzenie. – twoja matowa sfera gdzieś znikła. I teraz widzę w tobie tyle ciekawych … – Proszę Cię, – z pośpiechem przerwał jej król przypomniawszy sobie,

czym skończyła się gadatliwość ślicznej nimfy dla Kantora. – Nie należy nikomu mówić o tym, co we mnie widzisz. Nie chcę, żeby o tym wiedziała cała stolica. To w ogóle tajemnica państwowa. – A a, – ze zrozumieniem przytaknęła Azille. – dobrze, nikomu nie powiem. A jeżeli Elmar spyta? – Elmarowi opowiem sam. – Ale ty nie wiesz. – Ty mi jakoś opowiesz. Sam na sam, żeby nas nikt nie słyszał. – Nawet Elmar? – Nawet Elmar. – No, jeżeli to tak dla ciebie ważne … – westchnęła nimfa. – wtedy dobrze. Ja jestem z ciebie bardzo zadowolona, Szellar. Za to, że kochasz, za to, że jesteś szczęśliwy, i za to, że mogłeś rozbić swoją sferę sam, bez obcej pomocy, tak jak miałeś zamiar. Ale wiesz, ja naprawdę chcę się z tobą kochać. Nie dlatego, żeby ci pomóc, a po prostu tak. Ze sferą, czy bez, ty wciąż jesteś bardzo szczególną osobą. – Znowu na pluta osiem miedziaków! – Król westchnął zrezygnowany. – nawet nie myśl, ja porządny żonaty człowiek i nie mam zamiaru zdradzania ukochanej małżonki nawet z najśliczniejszą nimfą na świecie. – Wiedziałam, że tak powiesz, – uśmiechnęła się Azille. A Olga cichutko zachichotała, widocznie jak zwykle przypomniawszy sobie coś wesołego na temat. – Mam nadzieję, że to jakoś przeżyjesz, – żartobliwie odezwał się Jego Wysokość i pośpieszył zmienić temat. – ty lepiej powiedz, po co ty czcigodnego Czena, świętego człowieka, zwiodłaś na manowce? A jeśli ślubowanie niewinności złamał przez ciebie? U nich w Hinie zwyczaje są idiotyczne… Azille roześmiała się zadzwoniwszy wszystkimi swoimi ozdobami. – Co ty, Szellar! Znalazłeś, czym się martwić! Nic mu się nie stało, przeczyta dodatkowe dwieście razy modlitwę i to wszystko. Czcigodny Czen to normalny zdrowo myślący człowiek, bardzo tolerancyjny wobec ludzkich słabości. Szczególnie wobec własnych. Nawiasem mówiąc, połowę twoich nadwornych dam wypróbował. Sam mi się przyznał. – I oczywiście, zapomniał cię uprzedzić, żebyś nie rozpowiadała o tym na prawo i lewo. Och, Azille, kiedy dorośniesz … W moim salonie siedzi Elmar i czeka na ciebie, żeby odprowadzić do domu, więc nie przesiaduj

długo. – Naprawdę? – spostrzegła się Azille. – A myślałam, że jeszcze śpi! Wtedy biegnę. – A gdzie w takim razie Żak? – natychmiast zainteresowała się Teresa. – Poszedł wyjaśniać, czy zrobili mi trumnę, – wyjaśnił król i zobaczywszy jak gwałtownie zmieniły się na twarzy wszystkie obecne panie, z wyrzutem mruknął: – no, jeszcze wy mi powiedzcie, że u mnie niekromancki humor … Ludzie czasem kolekcjonują takie rzeczy, więc niepojęte, dlaczego ja nie mogę zbierać trumien? – Wy je kolekcjonujecie? – zachichotała Olga. – a to niespodziewane. I zabawne. Teresa taktownie przemilczała. – Rzeczywiście, niekromancki humor, – pokiwała głową Azille. – zresztą, zawsze byłeś nie taki, jak wszyscy ludzie. Za to ja cię kocham. Życzę ci szczęścia, Szellar. – Dziękuję, – westchnął król, odprowadził ją spojrzeniem i znowu zwrócił się do Olgi. – czy nie odmówisz mi grzeczności przespacerować ze mną po parku? – A królowa nie będzie zazdrosna? – chytrze zapytała Olga. – A ona taka, że już groziła zrobić Kamilli usta od ucha do ucha, jeśli złapie. – I zrobi, – westchnął król. – Jej Wysokość – poważna dama. Ale ty możesz się nie obawiać. Muszę pomówić z tobą o jednej sprawie. Tylko fryzurę jednak skończ. – Oj! – spostrzegła się Olga. – to ja tu siedzę przed wami jak łachudra i wszyscy milczą! – Wszyscy jakoś już się przyzwyczaili – zauważyła Teresa. – tylko po co wam chodzić do parku? Zostańcie tu i rozmawiajcie. A ja pójdę do domu. Nie biegać mi po pałacu w poszukiwaniu Żaka. On w pracy … tak jakby. – Tak jakby, – zgodził się Jego Wysokość. – A przy okazji, kiedy mój wierny błazen ma zamiar się żenić? Mnie żenił tak gorliwie, że nie wiedziałem, gdzie się podziać, a sam jakoś się nie śpieszy. Teraz już się na nim odegram … – Ach, Wasza Wysokość … – westchnęła Teresa znów niepotrzebnie poprawiając kołnierzyk. – To delikatna kwestia. Po prostu nie wiem, co z tym robić. Okazuje się, że żyjemy w grzesznym związku, a udzielić nam

ślubu jak należy, nie ma kto. – Nie komplikuj sobie życia, – poradził król. – Każdy z naszych ogólnie przyjętych weselnych obrzędów, które ty tak zabawnie nazywasz „pogańskimi”, z takim samym powodzeniem uczyni was prawomocnymi małżonkami. – Przed społeczeństwem, – miękko poprawiła go Teresa. – ale nie przed Bogiem. – A czy dla ciebie takie ważne, żeby właśnie przed Bogiem i to konkretnym? Teresa, moja droga, czy chodzi ci o obrzędy? Bóg przecież i tak wszystko widzi. Do tego, pamiętaj, on u was obrzydliwie litościwy i wszystkim wybacza. Tak więc z twoją trudną sytuacją jakoś wyjdzie … nie przerywaj, może ja w czymś i nie mam racji, nie nalegam, ale po prostu nie chcę angażować się w teologiczne dyskusje. Sam w bogów nie wierzę i w teologii nie jestem silny, po prostu powiedziałem, co myślę. Jeżeli jednak wybierasz się do domu nie czekając na Żaka, nie idź pieszo, niech cię lepiej Mafiej teleportuje. On zaraz zmieni spodnie i się pojawi, bohater kochanek. No jak, Olga, gotowa? – Tak.... – niepewnie odpowiedziała Olga, starając się wygładzić na sobie pogniecione ubranie. – Tylko może jednak nie trzeba do parku? Ja spałem w tej sukience, teraz ona wygląda jak przeżuta przez krowę i znowu wasi dworzanie będą się śmiać.. – Nie będą – pocieszył ja król. – Z tobą będę ja. – Można by pomyśleć, że one was tak się boją! Jednak będą. Jego Królewska Wysokość zaśmiał się. – Zdecydowana większość moich dworzan jeszcze nie wie o tym, że żyję i kiedy mnie zobaczą, będą tak zadziwieni, że twojego pogniecionego ubrania nawet nie zauważą. A rozmowa ze mną będzie taka, że rozmawiać trzeba właśnie w parku, przy czym nie wśród drzew, a na centralnej polanie. To jest, pośrodku dużej otwartej przestrzeni, gdzie nie ma ścian mających uszy i kryjówek, do których może schować się obcy. – To naprawdę coś poważnego? – podejrzliwie spytała Olga. – czy po prostu na Kirze chcecie się odegrać? Widzisz, ona może nie zrozumieć … – Nie, to naprawdę poważne. I to bardzo. Jeśli jesteś gotowa, chodźmy. Teresa, jeżeli do ciebie ktoś zajrzy i będzie mnie szukać, powiedz, że wrócę w ciągu pół godziny. Najpierw wstąpię do mistrza Istrana, a

następnie, prawdopodobnie wrócę do siebie … albo odwiedzę swoją królową, jeżeli okaże się, że za długo zasiedziała się u Elwiry. Chodźmy, Olga. – Do widzenia, Wasza Wysokość, – poważnie powiedziała Teresa i usiadła przy stole, na którym wciąż leżała teczka z nieobejrzanymi wczoraj rysunkami Mafieja. Rysunki te dziewczyna widziała nie pierwszy raz, ale zawsze z przyjemnością ponownie oglądała. Do tego Mafiej nie miał nawyku doprowadzać do porządku swoich prac i zawsze leżały razem w jednej teczce – i stare, i nowe, więc żeby zobaczyć nowe, wypadało przejrzeć całą teczkę. Mafiej nigdy specjalnie nie uczył się rysować. Po prostu pewnego razu zobaczył jak pracuje maestro Ferro, i że mu „też się zachciało”, jak sam to wytłumaczył. Jego prace zawsze były wyłącznie czarno białe, węglem albo ołówkiem, często грубоваты, набросочны i schematyczne. Ale było w nich coś szczególnego, nie pozostawiającego wątpliwości w tym, że to rysował mag. Portrety często były całkowicie niepodobne do oryginału, ale zawsze rozpoznawalne. Jeżeli ktoś wskazywał Mafiejowi na zewnętrzny brak podobieństwa, on po prostu wyjaśniał: : „ja tak widzę”. Na przykład, król na jego rysunkach zawsze wyglądał o wiele sympatyczniej niż w życiu i prezentował się koniecznie z bardzo dobrymi i smutnymi oczami. Elmar zawsze był półnagi, w jakimś barbarzyńskim stroju, chociaż Mafiej go w takim stroju nigdy nie widział i widzieć nie mógł. Żak zawsze wychodził różny. To uśmiechający się bardzo chytrze, to niemożliwie smutny, a raz Mafiej całkiem przedstawił go w dziwnym hełmie bez przyłbicy, z jakąś bronią w rękach podobną do automatu, z okrutną zimną twarzą i całkowicie pustymi oczami. Ten rysunek został schowany u Żaka w gabinecie i pokazał go on Teresie dopiero niedawno, po tym jak opowiedział o sobie. „Mafiej narysował to rok temu, – powiedział wtedy. – jak to zobaczył? Umysłowi niepojętnie. Przecież mu wcale nie opowiadałem … „ sama Teresa na rysunkach młodego elfa zawsze była podobna to do madonny, to do surowej nauczycielki. Oldze wiecznie dorysowywał niewyobrażalne fryzury, od czego jęczała i mówiła coś w rodzaju: „No co wymyślasz, ja nigdy na punka się nie strzygłam!”. A także dziki makijaż i dziwne ozdoby. Zresztą, Oldze pasowało. Tylko mistrza Alberto on z jakiegoś powodu przedstawił w kapeluszu … tylko dwóch ludzi Mafiej nigdy nie przedstawiał lub po

prostu nikomu nie pokazywał. Swojego mentora i niezrównaną Azille. Teresa powoli przeglądała teczkę, zatrzymując się na nowych pracach, żeby popatrzeć na nie trochę lepiej. A to on, mistrz Alberto, który z jakiegoś powodu tak zainteresował Żaka. Też zupełnie niepodobny do siebie. U niego łagodne dobre oczy, a u tego spojrzenie twarde, ciężkie. Żołnierskie. I jeszcze ten kapelusz … A oto Diego, jak by mógł Mafiej ominąć taką osobliwość. Ten akurat bardzo podobny a … właściwie, dla obcego człowieka może też wydałby się niepodobny, ale Teresa widziała go jako maga i dla niej nie było wcale zaskoczeniem widzieć go takim – z oderwanym spojrzeniem, skierowanym w nieznane i z małymi elfami tańczącymi na jego otwartej dłoni. A to nasz wczorajszy znajomy, bezwstydny Houlian, dokładnie taki jak w życiu, bez najmniejszych zniekształceń. A to kto? Czy to możliwe, że u Mafieja jest jeszcze jednym znajomy elf? Zresztą, u tego całkowicie ludzka twarz, więc to może być i człowiek, którego młody artysta po prostu „tak widzi”. Z elfami oczami i uszami. Chociaż poznać go Teresa jednak nie mogła, choć bardzo się starała. Wciągnięta przez rozmyślania o dziwnym portrecie, tak samo jak i Elmar, nie zauważyła zbliżenia się pana Flawiusza. – Dzień dobry – Nagle usłyszała za sobą. – Czy mogę widzieć Jego Wysokość? – Dzień dobry, panie Flawiuszu, – chętnie odpowiedziała dziewczyna obracając się. – zawsze tak cicho podchodzicie, że się można przestraszyć. Jego Wysokość wyszedł do parku, porozmawiać z Olgą o czymś ważnym i tajnym. Powiedział, że za pół godziny wróci i pójdzie do mistrza Istrana, a następnie – albo do sobie, albo do Elwiry, jeżeli Jej Wysokość do tej pory nie wróci. – Dziękuję, – grzecznie odpowiedział Flawiusz i przelotnie zajrzał do otwartej teczki. – Znajoma twarz. Kto to? – Nie wiem, – wzruszyła ramionami Teresa. – mi nie wydaje się znajoma. A u was są znajome elfy? – Całkiem nie ma, widocznie, ja gdzieś widziałem podobnego człowieka … a Jego Wysokość rzeczywiście tu był? – Oczywiście, – trochę zdziwiła się Teresa nie rozumiejąc jego wątpliwości i znowu wróciła do portretu. – kto to taki? Powinien być ktoś znajomy, skoro go widzieliście … chociaż ja jednak nie przypominam sobie …

Szef departamentu podszedł bliżej, przyjrzał się baczniej, następnie wyciągnął rękę i przykrył dłonią ucho zagadkowego elfa. – A, – powiedział od niechcenia, – przypomniałem sobie. Wygląda na osławionego pana Passionario. Oto dlaczego wydał mi się znajomy a wam nie. – A pan go zna? – zdziwiła się dziewczyna. – Osobiście – nie. Ale na portrecie widziałem. – A jemu już portrety robią? Flawiusz cierpliwie tłumaczył: – W tym celu w moim departamencie jest specjalny oddział artystów. Szkoda, że u nas nie ma fotografii, o której tak często mówią przesiedleńcy, o ile łatwiej wszystkim by było … Więc z Jego Wysokością naprawdę wszystko w porządku? – W zupełnym, – zapewniła go Teresa. – on całkowicie zdrowy i w dobrym nastroju … i jak zawsze, mówi takie rzeczy, że nie wiesz, jak na to reagować. – Na przykład? – Na przykład, powiedział, że gromadzi kolekcję trumien. Własnych. Co wy na takie niewinne hobby? – Tak, – jakoś ni w pięć ni w dziewięć odpowiedział Flawiusz i pożegnał się. * * * Olga spojrzała na okna pałacu i z uśmiechem powiedziała: – Wyobraź sobie, jak będą się na nas teraz gapić? Tu z wami sterczę pośrodku polany, jak … – Niech się sobie gapią, – wzruszył ramionami król usadawiając się na ławce. – Byle nie słyszeli. – Przecież od razu pójdą plotkować, że wy od pierwszego dnia niewierni waszej królowej. – A, niech. Przeżyłem jak gadali o naszej gorącej miłości z Żakiem. Nie bój się, czy naprawdę myślisz, że Kira na tyle głupia, że uwierzy? – Nie, co wy, Kira mądra. Mało miałam takich koleżanek. Zazwyczaj, wyszedłszy za mąż za moich przyjaciół, zaczynały strasznie się denerwować, kiedy rozmawiałam z ich mężami. Mam wielką nadzieję, że

Kira na to nie cierpi. Chociaż mimo wszystko jakoś smutno, kiedy twoi przyjaciele się pobierają. Oni po tym się oddalają, odchodzą do rodziny, a potem zaczynają się dzieci … i u nich po prostu braknie czasu. Nawet Waśka z Luśką, kiedy się pobrali, stali się nie takimi jak wcześniej. Ja mimo wszystko byłam kimś w rodzaju rodzinnego przywidzenia i stale bywałam u nich z wizytą, ale było oczywiste, że byłam tam niepotrzebna. – Zostaw te głupie myśli, – pocieszył ją król. – nigdy nie będziesz niepotrzebna dla nas. Chociażby dlatego, że królowie nie poświęcają tyle czasu na rodzinę, dzieci i troski o to, skąd wziąć środki na utrzymanie tej rodziny i jak wyżywić te dzieci. – Przecież to nie o to chodzi … – westchnęła Olga. – Daj spokój, nie zwracaj uwagi, po prostu tak mówi Diego, no i ja narzekam. Co chcesz mi powiedzieć? – Po pierwsze … – król trochę zastanowił się formułując myśl. – widziałem wczoraj, co się z tobą działo i przeraziłem się tym widokiem. – A ty pamiętasz? – Natychmiast przerwała mu Olga... – Co się z wami działo, kiedy byliście duchem? – Pamiętam. Nie przerywaj, proszę. Widzisz, Olga.... Wszyscy jesteśmy śmiertelni. I często śmierć przychodzi wcześniej, ponieważ żyjemy w okrutnym świecie. I powinno to być traktowane jako prawo natury i przyjmowane … bardziej po prostu, czy jakoś. Bardziej filozoficznie. Czy można tak cierpieć, nawet jeśli jesteśmy bardzo dobrymi przyjaciółmi? Mi strach pomyśleć co z tobą będzie, jeżeli twój ukochany pewnego razu złoży głowę gdzieś w bitwie albo na szubienicy, co nader prawdopodobnie w jego zawodzie. – Z nim coś się stało? – Natychmiast przerwała niecierpliwie Olga, po prostu przypominając sobie trzy niezapomniane rozmowy o nietrwałości życia i niebezpiecznej drodze wojownika, a także późniejsze poznanie smutnego proroctwa Mafieja. – dlatego on tak długo się nie zjawia? Wy coś wiecie? Powiedzcie chociaż, czy on żyje, czy?.. – Niczego nie wiem, – bezczelnie skłamał król. – po prostu przewiduję. Teoretycznie. Dlaczego zdecydowałeś, że powinno coś się zdarzyć właśnie teraz? – Wtedy nie przewidujcie. I nie trzeba w ogóle o tym mówić. I mówisz mi, że do śmierci bliskich trzeba odnosić się filozoficznie, a sami to co wczoraj zrobiliście? I nie róbcie mnie w balona.

– Dobrze, nie będę, – zgodził się król rozumiejąc, że powiedzieć to, właściwie, больше нечего. A po drugie, mam dla Ciebie bardzo nieprzyjemne wieści. Wiesz, oczywiście, że twoje stosunki z Kantorem już dawno stały się powszechną własnością i to jest informacja, dostępna praktycznie każdemu. Więc otrzymałem wiadomości, że ta informacja już wyciekła za granicę. W tym do Mistralii, chociaż kraj, w sumie, znaczenia nie ma. Mam nadzieję, że rozumiesz, co to znaczy? – Coś mi grozi? – z przestrachem przewidziała Olga. – Tobie grozi nie coś, a całkowicie konkretne niebezpieczeństwo. Porwanie. Ponieważ bardzo nadajesz się na przynętę dla tych, którzy chcą dotrzeć do twojego ukochanego. A twój dom – to najbardziej odpowiednie miejsce, gdzie można zrobić zasadzkę. No i musisz zrozumieć, że skoro już cię porwą, to bez względu na to, co on by zrobił, ciebie nadal taniej będzie potem zabić, niż pozwolić odejść. Tak więc należy być ostrożnym. – Jak to? – pogubiła się Olga. – Wytłumaczę ci szczegółowo. Po pierwsze, zmień mieszkanie i starym sąsiadom nie dawaj nowego adresu. A przed nowymi postaraj się niezbyt często pojawiać. Rozumiem, że prosić cię о porzucenie twojego ekstrawaganckiego sposobu ubierania się jest okrutnie, ale jest to konieczne. Jesteś zbyt widoczna. – Czekaj, jak – zmienić mieszkanie i nie zostawiać adresu? A jeśli Diego przyjedzie? – Olga, jesteś jak małe dziecko. Czy naprawdę on cię nie znajdzie? No pomyśl. On przychodzi do ciebie i widzi, że w twoim mieszkaniu nowi lokatorzy. Co zrobi jako pierwsze? Na pewno poprosi sąsiadów o adres. A nie dowiedziawszy się adresu od sąsiadów, co będzie robić? Czy naprawdę pogubi się jak ty? Wcale nie, po prostu pójdzie do Elmara i spyta o co chodzi. A więc, z mieszkaniem poradziliśmy sobie. Po drugie, poproszę Flawiusza przydzielić do ciebie paru pracowników, żeby troszczyli się o twoje bezpieczeństwo. Nie bój się, nie będą ci przeszkadzać. Oni są dyskretni i będą obserwować z daleka. A ty z kolei postaraj się nie komplikować im zadania. To jest: nie gubić się w tłumie, nie chodzić po zatłoczonych miejscach, nie skręcać gwałtownie za róg i nie rzucać się niespodziewanie pośrodku ulicy łapać pojazd. Także bardzo niepożądane jest zawierać nowe znajomości i wprowadzać w

koło swoich przyjaciół nowych ludzi. Bardzo pożądane jest trochę mniej wychodzić z domu i spacerować po mieście. W szczególności teraz z pałacu nigdzie nie odchodź. Pospaceruj z Żakiem i Mafiejem, dopóki nie porozmawiam z Flawiuszem i jego ludzie nie sprawdzą twojego mieszkania. Oprócz tego … Olga słuchała długiego wykazu instrukcji, który przedstawiał Jego Wysokość i nie mogła pozbyć się myśli, że nie bez powodu to wszystko. Jednak, coś się stało. * * * – Proszę bardzo, – obojętnie powiedział kat odstawiając puste wiadro. – oto on w pełni świadomości. Nic szczególnie skomplikowanego, dlaczego wszyscy tak zaczęli biegać? A ty wstawaj i nie udawaj. „No gdzie zabrałeś się na moją dupę, taki mądry!” w myśli zaklął Kantor i otworzył oczy. Oczywiście, przed jego twarzą jaśniały te polerowane na lustrzany połysk buty. – Ty co, nadal nie wiesz? – jakoś nawet wzburzony odpowiedział pan Krosz. – ten łajdak coś zrobił z Joanną a my wciąż nie możemy doprowadzić jej do przytomności. Mistycy tylko rozkładają ręce i odsyłają do magów a magowie po prostu rozkładają ręce i mówią, że tam w żaden sposób nie mogą wejść i nie rozumieją, jak ona tam się znalazła. Gdzie – „tam”, wytłumaczyć z sensem nie potrafią. Szef okropnie rozgniewany i grozi wszystkich zgnoić, jeżeli z czcigodną metressą coś się stanie. Mnie przede wszystkim. Ponieważ boi się zepsuć stosunki z panem Fakstonem, a ten na pewno się obrazi … – A ona co, jego kochanka albo krewna? – zainteresował się kat. – Nie mam pojęcia i szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie, kim ona dla niego, wiem tylko, że on do niej miłością nie pała. Rozumiem Teddie, że ty jej znieść nie możesz i jesteś niesamowicie szczęśliwy, że wdepnęła w nieprzyjemności. Jeżeli jednak jej nie uda się wydostać z tego zagadkowego „tam”, szef nas dokładnie zgnoi. On nie wierzy, że takie rzeczy można robić w poliargowych kajdankach i uważa, że ja z tobą coś uzgodniliśmy. Albo kajdanki były proste, albo poliarg kiepski, ale ogólnie jesteśmy winni. Ja to doskonale wiem, że poliarg był najwyższej jakości

jakiej tylko bywa, ale szefa przekonać się nie da, kiedy jest tak rozgniewany. Więc bierz tego przystojnego mężczyznę, zawieszaj na miejscu i będziemy go przekonywująco prosić, żeby sam udał się w to pieprzone „tam”, w które normalni magowie nie mogą przejść i zwrócił metressę jej kochającemu … kim on tam dla niej jest. Porażka z tymi Mistralijczykami i tym ich Amargo i wszystkimi innymi, najważniejsze teraz – ta sukę wypompować. Będę prosić, a ty – przekonywać. Jak można intensywniej. Bez żadnego twojego systemu. – Panie Krosz, – tak samo flegmatyczne odezwał się kat, na którego opowiadanie o rozgniewanym szefie, najwyraźniej nie wywarło żadnego wrażenia. – Stajecie się uderzająco podobni do Fernana. Jeżeli wy mi też zaczniecie radzić, że powinienem obiekt odciąć, do demonów podam się do dymisji. Tak nie można pracować. Można pomyśleć, że nie wiem, co jest najlepsze. Jestem specjalistą czy licho na posyłki? – Specjalista … – ciężko westchnął Krosz i jego buty nerwowo zatupały po izbie. – ale pozwalasz sobie na taka filozoficzną nieśpieszność w pracy z obiektami, a sprawa jest pilna. – Dobrze, postaram się spieszyć. Ale jednak … . Przy okazji, wylać na waszą bezcenną metressę wiadro wody nie próbowaliście? – Obrażasz! Czego my tylko nie próbowali. W tym i wiadro wody, wyobrażam sobie, co metressa urządzi, kiedy się obudzi … za zniszczone uczesanie i rozmyty makijaż … no, zaczynaj, czas biegnie, a szef coraz bardziej zły. Kantor poczuł jak go szarpnęli za skute ręce i postawili poziomo. No, niezupełnie. Częściowo. Na kolana, jeżeli dokładniej. – No co, porozmawiamy? – spytał kat dobrodusznie sie uśmiechając. – Czy zawieszać? – Porozmawiamy, – zgodził się Kantor. Wracać w koszmar z powodu jakiejś przemoczonej baby nie miał ochoty. Co za różnica, do cholery – ona jest czy jej nie ma. Można i zejść. Tylko przecież, ledwie on z nią skończy i panowie przypomną sobie swoje poprzednie pytania, które teraz dla nich czasowo wyblakły przed gniewem szefa. Znaczy, trzeba coś wymyślić i iść trochę dłużej, czy coś … albo spróbować się targować? – Miło słyszeć, – nieprzyjaźnie odezwał się pan Krosz, przerywając bieganinę po pomieszczeniu i lądując na krześle. Kantor mógł wreszcie zobaczyć go w całości. Zdrowy facet, silny, to nie Fernan, tego po prostu

tak na koszu nie posadzisz … – coś ty jej zrobił, bydlaku? – Powiedzcie dziękuję, że nie zabił, – warknął Kantor i pomyślał że chłopak wpadł wtedy bardzo w porę. Jeżeli by nie on, przecież by zabił. I teraz by te miłe dzieci, dostawszy generalny ochrzan od swojego szefa, albo ze zdwojoną siłą zadawaliby dawne pytania, albo zabijaliby bardzo boleśnie i powoli. – Paszczę zatkaj, bohaterze! Podziękować mu! Jeszcze raz takie powiesz, a jednak zawiesimy! Odpowiadaj, kawałku gówna, gdzieś ty ją umieścił? – Tam, – bynajmniej nie grzeczniej odpowiedział Kantor i nie mogąc się oprzeć dodał: – Magowie wam wszystko poprawnie powiedzieli. – Gdzie – tam? – W jedno miejsce, które tylko ja znam. – Ty sobie ceny nie podbijaj, dziwaku, a żeby za pięć minut była w pełnym porządku. – I za sześć minut znowu będę wisieć i mnie będziecie pytać, gdzie pozostali? Znaleźliście durnia. – Będziesz wisieć sobie teraz, koźle, ty zrozumiałeś? – A jeżeli mnie zawiesicie teraz, ja ją zabiję. Tak czy inaczej nie mam nic do stracenia, a nafajdać wam w końcu będzie przyjemnie. Szef, wpadnie w złość jeszcze większą. – Nie, ty spójrz na niego! – wkurzył się pan Krosz. – ten łajdak targować się wymyślił! – A co mu jeszcze zostaje? – wzruszył ramionami kat. – i wy na jego miejscu byście się targowali. Więc zawieszać, czy meldujecie szefowi? Kantor milczał obserwując ciężką pracę myśli na czole pana w błyszczących butach. Oczywiście pan chciał natychmiast powiesić nieznośnie bezczelnego Mistralijczyka i dać upust swojej złości, ale jakoś się bał – nagle naprawdę zabije i szef faktycznie będzie wściekły. Kto go wie, blefuje on, czy naprawdę może? Przecież może czarować w poliargu … „Będą znowu torturować – po prostu zabiję, – pomyślał Kantor. – jak tylko stracę świadomość i znajdę się w Labiryncie, znajdę ja i uduszę. Żeby wiedzieli. A potem, może, zanim jakąś premię można będzie uzyskać, uwierzą … jeżeli nie zabiją na miejscu”. Rozgniewane spojrzenie pana Krosza nagle zatrzymało jakby natknął się na coś ciekawego.

– Teddie, – zawołał. – A obróć tę twarz w inną stronę … A teraz z powrotem.... Och drań, tak to jest on! – Kto? – obojętnie zainteresował się kat puszczając brodę Kantora. – To Kantor! Pupilek Amargo! Żeby zdechł, zaraza! Szef po coś bardzo go chciał. Pójdę jednak, zamelduję. Zawiesić zdążymy. A właśnie, gdzie ten przygłup Fernan? – Jak gdzie, dupę swoją przypaloną pielęgnuje, – uśmiechnął się Teddie. – a co? – Szef kazał go zwolnić. Mówiłem, że on dzisiaj rozgniewany. Więc, zajmij się. – A jeżeli on się uspokoi i rozmyśli? – A jeżeli on spyta, czy rozkaz wykonany, ja powiem, że czekamy, czy nie zmieni zdania? Nie wygłupiaj się, Teddie. Tego na razie niech odprowadzą, a ty zajmij się Fernanem. Tylko szybko. – Czy to trudne, czy co? Zaraz się zajmę. Szef coś konkretnego mówił, czy wszystko jedno jak? – Wszystko jedno. – No i ładnie. Wtedy rzeczywiście szybko. Kantor wyobraził sobie, jak ptaszynka Teddie zaraz z miłym uśmieszkiem przyszyje biedaczysko Fernana, który mu przeszkadzał pracować i ledwie powstrzymał uśmiech. Z jakiegoś powodu było mu przyjemne to sobie wyobrażać. I od tego rozerwane ucho prawie przestało boleć. * * * – Mistrzu? Nie śpicie? – Wasza Wysokość! – zaśmiał się stary czarodziej. – Czy ja kiedykolwiek spałem w takim momencie? Wchodźcie, nie stójcie w progu. Widzę, że umierasz z ciekawości. – Sami obiecywaliście mi coś powiedzieć, – odpowiedział król zamykając za sobą drzwi. – mam nadzieję, że na poważnie, a nie dlatego, żeby ułożyć mnie do snu? – No co wy, tak nawet z dziećmi nie postępuję. Ale może jednak uszanujecie mój wiek i najpierw sami opowiecie, co się działo z wami w tych chwilach, kiedy opuszczaliście swoje ciało i gdzieś szliście? A także,

gdzie podziała się wasza słynna matowa sfera, krórą tak się martwiła niezrównana Azille? Król posłusznie usiadł w fotelu i przystąpił do opowiadania, ponieważ dzielić się otwartymi tajemnicami lubił nie mniej, niż dowiadywać się czegoś nowego. Przedstawiwszy historię swoich kontaktów ze strażnikami przekleństw w końcu nie wytrzymał i spytał: – Mistrzu, no przyznajcie się, że jednak wiedzieliście o tym. Wiedzieliście i milczeliście, żebym ja nie dajcie bogowie, nie zrobił czegoś z sobą, jak mój tata. Przecież nie może być, żeby wasz kolega, który wszystkie te rzeczy obejrzał, nie powiedział wam niczego a jednocześnie wyłożył wszystko mojemu ojcu. Więc wiedzieliście? No już przyznajcie się, przeszła sprawa. Rozumiem, ze wcześniej mieliście poważne przyczyny milczeć, ale teraz można? Stary mag cicho westchnął. Był zmęczony, bardzo zmęczony okłamywaniem wychowanka od ponad dwudziestu lat. Ale przyznać się teraz … * * * Scena była całkowicie ohydna, dobrze że nikt jej nie widział. Chociaż, co od nich chcieć – od gorącego młodego Mistralijczyka i starego króla, znanego ze swojego trudnego charakteru. Nic dziwnego, że się zmagali, przecież każdy w duchu uważał siebie za winnego i chciał chociaż na kogoś innego zrzucić oskarżenia, żeby nie było tyle wstydu i bólu. – Gdybym wiedział, – prawie krzyczał młody mag gwałtownie mrugając oczami, – że macie sumienie, aby próbować poradzić sobie z przekleństwem w tak bestialski sposób, to lepiej bym przemilczał! Niechby wszystko było jak jest! Mimo wszystko... – Jak śmiesz, szczeniaku! – Uderzył pięścią w stół stary Kendar Zdobywca. – Jak śmiesz zakładać, że zabiłem swojego syna i podniosłem rękę na wnuka! Tak, ja nigdy nie lubiłem Szellara, ale nie do takiego stopnia! Jakkolwiek on był szalonym draniem, ale jednak moim synem! A jego chłopca, przeciwnie, jego zawsze kochałem i nigdy nie zrobiłbym mu niczego złego. Chociaż i on trochę stuknięty jak i jego ojciec, on jest jedynym z moich potomków, który odziedziczył chociaż trochę mózgu. To zrobił Szellar. Sam. Ja go nie zabiłem!

– Tak, – zjadliwie odezwał się młody mag. – jemu po prostu kazaliście i on to zrobił sam. On wam posłuszny i wykonawczy do absurdu … był. – Ja cię za takie nikczemne aluzje … Mistrzu, no powiedzcie mu coś! Wiecie, że ja tego nie zrobiłem! I spokojnie słuchacie jak ten smarkacz obraża mnie podobnymi podejrzeniami! Milczałby, taki mądry, nikt go za język nie ciągnął! A sam poopowiadał wszelkiego rodzaju okropności, a teraz szuka winnych! – Panowie, proszę was, – cicho powiedział stary mag, słuchając tej afery w milczeniu, ze smutkiem zmarszczył szare brwi. – zachowujcie się godnie. Nam wszystkim jest źle i każdy ma czego żałować, ale nie należy próbować uspokajać własnego sumienia wymianą obelg. Wasza Wysokość, jesteś starszy, bądź mądrzejszy. A wy kolego, miejcie szacunek dla wieku waszego rozmówcy , jeśli już do jego tytułu nie czujesz żadnego szacunku. – Mistrzu, ja znużyłem już się wam przypominać, – warknął stary człowiek, – że ja już pół roku nie król. Podkusiło mnie … gdybym nie oddał korony Deimarowi, po prostu pozbawiłbym Szellara prawa dziedziczenia i koniec. I nic by się nie stało. – A co się naprawdę stało? Przecież nie bez powodu książę Szellar popełnił samobójstwo i prawie zabił swojego syna. Co mu powiedzieliście? – Wytłumaczyłem mu wszystko jak jest, i zażądałem, żeby sam zrzekł się prawa do dziedziczenia. Mistrzu, no czy mogłem powiedzieć to wszystko Deimarowi? U mnie po prostu język by nie zdołał! – Ale doskonale zdołał powiedzieć człowiekowi z chwiejną psychiką, że jest on przeznaczony do spowodowania śmierci swojego brata i jego rodziny. I czego się spodziewaliście? – Skąd miałem wiedzieć, że on od tego do reszty oszaleje! On przez całe życie był bezdusznym egoistą i pluł na innych i ich problemy! On nawet łezki nie upuścił, kiedy umarła jego rodzona matka, nie wspominając już o żonie! On dziecka swojego księżycami nie zauważał! A tu nagle … – Ostrzegałem wszystkich, że stanie się to prędzej czy później. – westchnął mistrz. – Ale nikt mnie nie słuchał. Kolego, ja chciałbym prosić was o przeproszenie Jego Wysokości. Wasze podejrzenia były rzeczywiście niesprawiedliwe i obraźliwe.

– Proszę mi wybaczyć, – spuścił głowę młody mag. – Żałuję … I ja sam jestem wszystkiemu winny. Powinienem rzeczywiście przemilczeć. Tym bardziej, że się pomyliłem. – Pomylił się? – warknął Kendar, unosząc się na fotelu. – Znaczy, przekleństwa nie ma i tylko z powodu twojego błędu … – Są dwa, – kontynuował Mistralijczyk, nie zwracając uwagi na replikę. – Dwa przekleństwa? – uściślił mistrz Istran. Kolega skinął nie podnosząc głowy i kontynuując ze smutkiem szarpać koniuszek żywicznego warkocza. – Wasza Wysokość, ja was proszę także przeprosić młodego człowieka. Nieważne, jak oburzyły was jego przypuszczenia, to nie jest powód, żeby wymyślać rozmówcy brudnymi słowami. I raczcie zwracać się do młodego mistrza odpowiednio, przed wami nie służący, a mój kolega, ponadto zagraniczny gość i jak młody by on nie był, niegrzecznie mówić mu „ty”. – Wybaczcie mi, mistrzu Maksimiljano, – posłusznie przyznał się stary król. – ja … uniosłem się i zachowywałem się nieodpowiednio. I we wszystkiemu winny jestem właśnie ja przede wszystkim. Przecież to ja dostałem przekleństw jak kot pcheł a moi potomkowie teraz płacą cenę … A co jest drugie? – Proste i niewymyślne, – westchnął mag. – Wymieranie dynastii. Więc wcale nie było koniecznie, że zmarły książę Szellar miał odebrać siłą tron bratu jak sugerowaliście. Jeżeli przekleństwa przecięłyby się pozytywnie, ono uwolniłoby się i bez jego udziału. Naturalną drogą. – A jeżeli negatywnie? – A negatywnie wyszło. Umarł sam. I teraz narzędziem przekleństwa został jego syn, Szellar Młodszy. Teraz możecie odpocząć przez pewien czas, aż on dorośnie. I jeszcze … chciałem wam powiedzieć, ale mi przerwaliście. Śmierć waszego syna nie uwolni rodziny od przekleństwa. I nawet śmierć waszego wnuka nie wybawiłaby. Urodziłby się nowy potomek, nowe narzędzie. – I co teraz? – pochmurnie zainteresował się Kendar. – Pozostaje czekanie jak przetną się przekleństwa następnym razem. Czy ten chłopiec zostanie królem, czy umrze nie dożywszy do wielkiej chwili. A jeśli zostanie, to co przydarzy się obecnemu królowi i jego dwóm spadkobiercom. – Dwóm? – prychnął wielki zdobywca. – Dobrze, jeżeli dwoma się

obejdzie! Ten bęcwał Deimar, prawdopodobnie w każdej wsi po bastardzie zostawił! Cyrk zacznie się kiedy oni dorosną i zaczną się złazić do stolicy! I jeżeli on zacznie ich wszystkich uznawać, to tu od spadkobierców ciasno będzie! – Znaczy, niech nie uznaje, – pochmurnie polecił Mistralijczyk, kontynuując szarpać koniuszek warkocza. – brakuje wam tylko, żeby ci bastardzi zaczęli władzę dzielić. – Cóż, – westchnął mistrz Istran. – Rada sensowna. Sam porozmawiam z Deimarem i spróbuję go przekonać. A co dotyczy Szellara … on dobry chłopiec. O wiele lepszy niż jego zmarły ojciec. I, być może, nie taki zły król z niego wyjdzie. Trzeba tylko wychować go odpowiednio, ale to już moje zadanie. – Myślisz, że – spojrzał młody mag, – możecie nauczyć go kochać? – Kochać? To o ograniczającym warunku? Co wy, nie warto stawiać przed dzieckiem tak ważnego zadania. Wystarczające będzie jeżeli on urośnie na porządnego człowieka. To już to zniweczyć ewentualne skutki przekleństwa. A już czego on się nauczy – to pytanie drugie. W każdym przypadku, takim bez serca, jak jego ojciec, on nie będzie. Czy zauważyliście, jakiej nieprawdopodobnej siły Promień przypadł mu w udziale od urodzenia? Rozumiecie, panowie, co to oznacza? – Rozumiem – Mistralijczyk poważnie skinął głową. – Promień alchemika daje człowiekowi pragnienie nieznanego, pragnienie poznania, pasję do badań. Więc myślisz, że to nienormalna ciekawość... – Właśnie, kolego, właśnie. Z tej właśnie ciekawości on wcześniej czy później sam zechce wypróbować niedostępne mu ludzkie uczucia. I jego zahamowana emocjonalność zacznie się rozwijać. Nikt nie może powiedzieć jak daleko on dojdzie, ale wiecie … pół życia oddałbym, żeby zobaczyć jego uśmiech. Chociaż kiedyś. * * * – Nie, Wasza Wysokość, zapewniam was, ja niczego o tym nie wiedziałem, – z żalem pokręcił głową nadworny mag. – widocznie, ten mój kolega, zobaczywszy do czego doprowadziło jego wyznanie, postanowił milczeć, żeby nie było czegoś gorszego. I mi niczego nie powiedział. I z pewnością było mu wstyd.

– Nie wiedziałeś? Więc wcześniej nie o tym chcieliście mi opowiedzieć? – Nie, nie o tym. – Więc o czym? Opowiadajcie, skoro już obiecaliście. – Gdybym wiedział, ile niepotrzebnego powiedzieli wam ci gadatliwi strażnicy, lepiej bym przemilczał. Ale skoro już obiecywałem … Czy widzicie, że przez te wszystkie lata nie dawało mi spokoju jedno niewyjaśnione pytanie. Jak to się stało, że pozostaliście przy życiu po tym smutnym wydarzeniu. To było sprzeczne z wszystkimi prawami natury i miałem nawet bardzo niedobre podejrzenia, że przekleństwo rzeczywiście istnieje i właśnie ono zapewnia wam niejaką magiczną odporność, żebyście mogli wykonać je jak należy skoro już staliście się jego narzędziem. Ponieważ żadnej szczególnej odporności na trucizny w was nie znajdowałem, choćbym bardzo badał. I w końcu zrozumiałem jakie jest rozwiązanie tej tajemnicy. – Jeszcze jedna mała płytka z zielonym paskiem? – z podnieceniem zaproponował król, pochyliwszy się naprzód od przepełniającej go ciekawości. – zgadłem? – Jak zawsze, Wasza Wysokość, jak zawsze. Właśnie o tym mowa. Znalazłem ją na drugi dzień w waszym ubraniu i zabrałem do sobie do laboratorium zamierzając zbadać, jednak ona tajemniczym sposobem zniknęła stamtąd. Ale dobrze ja zapamiętałem. Ten jaskrawy pasek jest bardzo widoczny i go nietrudno zapamiętać. – Wydaje się, że dlatego, żeby w razie nagłej potrzeby lekarstwo było można szybko znaleźć wśród innych, – przedstawił hipotezę Jego Wysokość. – To jest to! Tacy do was, okazuje się, koledzy wpadają… A kto to był, jeśli to nie tajemnica? – Pozwólcie mi to przemilczeć, – spuścił oczy mentor. – No i proszę, – roześmiał się król. – zaraz wytężę pamięć i sam sobie przypomnę. – Naprawdę? – A nie wiecie, że na pamięć nie mogę narzekać … – Jego Wysokość zamyślił się na kilka minut i uśmiechnął się. – no, dlaczego od razu się nie domyśliłem! Zgadza się, kto jeszcze mógłby być! Więc w tym cała rzecz.... ja jeszcze dziwiłem się jak on się tam znalazł … – Kto dokładnie? – uściślił mistrz. – i gdzie?

– Nie, to zupełnie inna historia. Tak, po prostu powiedziałem. A kolegę waszego przypomniałem sobie. Właśnie w tych dniach gościł u nas mentor Orlando, mistrz Maksimiljano del Kastielmarra. I nawet sobie nie wyobrażacie, ile wniosków można wyciągnąć z tego faktu … – Wyobrażam sobie, – westchnął mistrz Istran. – i jeszcze narzekacie, że wam nie przypadły w udziale magiczne zdolności! Gdybyście wy jeszcze i czarować umieli, ten świat by nie przetrwał. Cóż, podzielcie się ze starym człowiekiem waszymi wnioskami. – Po pierwsze, chciałbym trochę odświeżyć w pamięci, co wiem o tym człowieku, a wy mnie poprawcie, jeżeli coś zapomniałem. Maksimiljano del Kastielmarra, młodszy syn sławnego kabaljero, któremu nie przypadało żadne dziedzictwo, mając czternaście lat opuścił ojcowski dom i udał się w kolejną podróż dookoła świata, którą wszczął następny mistralijski awanturnik … Nie pamiętam, który dokładnie. Oni tam regularnie ekwipowali wyprawy i ani jedna nie wróciła. Dziesięć lat później zjawił się w rodzinnym zamku i powiedział, że rozbił się i spędził wszystkie te lata na jakiejś wyspie na oceanie, wśród tamtejszych mieszkańców, którzy nauczyli go magii … jak mówiliście o bardzo dziwnym charakterze. Przez pewien czas krążyły uporczywe pogłoski, że on nie żaden Maksimiljano a oszust, ale plotki ustały po tym jak zaczął romans z księżną Gabrielą i oficjalnie został uznany na dworze. W Mistralii przeżył prawie dwadzieścia lat, po czym zagadkowo zniknął zostawiwszy po siebie dobre wspomnienia i słynnego syna. Tak więc, mogę wam z pewnością oświadczyć, że ten czcigodny człowiek rzeczywiście był oszustem. I mogę powiedzieć, gdzie się podział. – A gdzie? – zainteresował się nadworny mag już domyślając się jaką usłyszy odpowiedź. – Wrócił do domu. Do swojego rodzinnego świata, z którego przyszedł, – triumfująco oświadczył król i uśmiechnął się radośnie jak zawsze, kiedy mu się udawało odkryć jakąś tajemnicę. – Wiecie, – uśmiechnął się w odpowiedzi mistrz Istran. – ja już i się nie dziwię. Ostatnio wstrząsacie mną tak często, co zaczynam się do tego przyzwyczajać. A kiedy próbuję was czymś zadziwić, okazuje się, że wy już sami się domyśliliście. Czy … Wiecie, gdzie jest teraz wasz przyjaciel z dzieciństwa Orlando? – Niech pomyślę … Ponieważ u Elwiry teraz jest Kira, to on albo wrócił

do sobie w Zielone Góry, albo ukrywa się w łazience. Zgadłem? – Prawie, – rozłożył ręce mentor. – mam na myśli, że on rzeczywiście był u Elwiry. A teraz siedzi u was w gabinecie w towarzystwie Jej Wysokości i oczekuje, kiedy raczycie go przyjąć. – I wy do tej pory milczeliście! – spostrzegł się król. – To ja biegnę … – Wasza Wysokość, po co biegać? Zaraz wyślę was teleportem. Poobcujcie, porozmawiajcie o swoich sprawach. A ja trochę później się do was przyłączę. Ja też bardzo chciałbym widzieć tego sławnego chłopca. Zawsze mi się podobał, mimo wielu braków, których zaznał od dziecka. Do tego prosił mnie о bycie jego mentorem i musimy omówić to pytanie. – A wy się podejmiecie? – uśmiechnął się król. – nie ciężko wam będzie z dwoma elfami naraz? Mistrz znowu westchnął. * * * Pięć lat później w tym samym pomieszczeniu, w którym kiedyś odbyła się ta ohydna scena, siedziała ta sama trójka i patrzyła na dwóch wyrostków, drepczących na progu. – Przywitajcie się z naszym gościem, – powiedział mistrz Istran surowo przyglądając się młodszemu. – czy wolno mi spytać, Wasza Wysokość, gdzie udało wam się rozerwać spodnie? – Z drzewa spadłem, – radośnie wyjaśnił chłopiec i obdarował gościa olśniewającym uśmiechem. – Dzień dobry. – Witam was, szanowny mistrzu, – grzecznie i poważnie powiedział starszy. – A teraz raczcie iść do swoich pokoi i przebrać się do kolacji, i nie zapomnijcie umyć rąk i zachowywać się, jak przystało księciu. A was, Wasza Wysokość, poproszę by zostać. – Tak, mistrzu, – prawie chórem odpowiedzieli obaj książęta, po czym młodszy wesoło się uśmiechnął, potrząsnął białawą grzywką i okręciwszy się jak bąk, zniknął za drzwiami. A starszy zrobił kilka kroków naprzód i z szacunkiem stał wpatrując się w gościa ciekawymi jasnymi oczami. – Oczywiście, pamiętacie mistrza Maksimiljano? – powiedział mentor.

– Tak, mistrzu. Pamiętam. Czy mogę zadać pytanie? – Tylko proszę was, Wasza Wysokość, pytanie a nie wiele pytań. – To prawda, że Orlando żywy i go zwolnili? – Natychmiast spytał Jego Wysokość. – Prawda, – kiwnął Mistralijczyk, studiując rozmówcę. – a wy go nadal pamiętacie? – Oczywiście! – rozjaśnił się młody książę. I uśmiechnął się. – A on przyjedzie do nas? – Nie wiem – wymijająco odpowiedział gość. – Widzisz, nie jestem już jego mentorem. A nawet nie mam możliwości komunikowania się z nim. Nie jestem dopuszczony do dworu, a ostatnie trzy lata spędził w zamku Muerreske nie mogąc go opuszczać. Cieszę się, że przynajmniej pozostał przy życiu. Być może, jeśli Orlando koronują jak mówią w stolicy, coś się zmieni. Ale teraz.... Zresztą, nie będę zanudzać was politycznymi szczegółami. – Zrozumiałem, – poważnie odpowiedział książę Szellar i uśmiech zniknął z jego twarzy ustąpiwszy miejsca twardym fałdom w kącikach ust. – jeżeli nagle go zobaczycie go, przekażcie mu … że jeżeli jest mu potrzebne schronienie, zawsze będę cieszyć się mogąc go przyjąć. – Jak to tak? – roześmiał się Kendar. – a wuja o pozwolenie nie poprosisz? – Oczywiście, zainteresuję się jego opinią. Ale nawet jeśli on będzie przeciwko, mogę działać jako osoba prywatna. Nie ma prawa, zabraniającego poddanym Jego Wysokości przyjmować u siebie przyjaciół. – A jeżeli on się rozgniewa i przepędzi cię na z dworu razem z twoim przyjacielem? – kontynuował zaśmiewać się dziadek. – W takim przypadku, – całkowicie poważnie odpowiedział książę, – poproszę pana Kostasa przyjąć mnie do stałej pracy. Jeżeli nawet on uzna mnie za mało wykwalifikowanego albo za mało dorosłego do stanowiska sędziego śledczego, pensja pracownika operacyjnego pozwala przy obecnych cenach na mieszkania … – Nie, nie, – przerwał mu mistrz Istran. – nie musimy przedstawiać szczegółowego bilansu waszego planowanego budżetu rodzinnego. Dziadek po prostu zażartował. – Przepraszam, – znowu uśmiechnął się książę Szellar. – nie

zrozumiałem. Elmar zawsze żartuje zrozumiale, a dziadek to robi czasami z taką poważną miną, że to trudne do określenia. Ale nauczę się. – Nie mam wątpliwości, Wasza Wysokość, – lekko uśmiechnął się gość. – Oczywiście, jeśli zobaczę Orlando, pozdrowię go od was. A teraz nie moglibyście opowiedzieć czegoś o sobie? O waszej nauce, pracy, przyjaciołach. I … mistrzu Istranie, nie macie nic przeciwko jeżeli Jego Wysokość usiądzie? Mi niezbyt wygodnie bez przerwy zadzierać głowę, a jemu, z pewnością, niezbyt wygodnie stać … – Och, wybaczcie … oczywiście. Raczcie usiąść, Wasza Wysokość i opowiedzcie mistrzowi o waszej pracy i w ogóle o sobie. Tylko bez zbędnych szczegółów. Interesuje go przede wszystkim wasze osobiste wrażenia, a nie pełna lista dowodów materialnych w sprawie rabunku w sklepie jubilerskim, które znaleźliście … to samo dotyczy waszych przyjaciół. Opowiedzcie po prostu o waszych relacjach a pełny rodowód księcia Elvisa będzie pewną przesadą. Kiedy Jego Wysokość, nienagannie się ukłoniwszy, oddalił się, dorośli jeszcze pięć minut zgodnie milczeli. Następnie mistrz Istran odezwał się. – No, jak wrażenia? – Wciąż mam mieszane uczucia, – przyznał się Mistralijczyk, z przyzwyczajenia szarpiąc koniuszek warkocza. – A dokładnie? – Podobał mi się sposób w jaki on się uśmiecha. I to, że pamięta starych przyjaciół i jest gotowy im pomóc… tym bardziej, jeśli jest to nawet związane z problemami. Ogólnie rzecz biorąc, zadziwiający i bardzo osobliwy młody człowiek. I nader barwny. Ile wzrostu ma teraz, w wieku piętnastu lat? – Bez ćwierci pięć łokci. I on jeszcze urośnie. Tak, to nic dziwnego, u nich w rodzinie wszyscy tacy. A w czym ujrzeliście sprzeczność? Co się wam nie spodobało? – A pan nie zauważył jak bezwstydnie wasz wychowanek umie kłamać? – To cóż on takiego powiedział, że postanowiliście … – natychmiast zagotował się dziadek. Mistrz Istran gestem zatrzymał go i zgodnie kiwnął. – Oczywiście, że zauważyłem. Jego oświadczenie, że on nie znajduje niczego ciekawego w kontaktach z damami, było najczystszym

kłamstwem. Ale co chcieliście? Żeby książę uczciwie przedstawił wam tak poniżający dla siebie fakt, że damy go lekceważą? Wybaczcie, ma godność, której tak on jak i każdy człowiek, nie chciałby tracić. – A to też bardzo niedobrze. Nie chodzi mi o godność a o damy. No, nie wyjdzie z niego piękny mężczyzna, rzecz zrozumiała, nie każdy może być jak książę Intar, ale to nie koniec świata. Poradźcie mu chociaż uczesanie zmienić, czy coś, ono go jeszcze silniej szpeci. I poświęćcie trochę uwagi tej kwestii, jakby to nie wydawało się wam niemoralne. Jestem pewien, że edukacją seksualną Ich Wysokości nie zajmuje się nikt, ponieważ wy opieracie na moralności. A przeciwko naturze nie wygrasz, książęta to też mężczyźni. – Poproszę was by powstrzymać się od krytyki moich zasad wychowania, – zacisnął wargi nadworny mag. – Mam własną opinię w tej sprawie. – Oczywiście, nie nalegam. Niemniej jednak, chciałbym zauważyć, że nie ma nic gorszego, niż władca z urażoną ambicją. Właśnie z takich wyrostków rosną najstraszniejsi tyrani. Jego chociaż kuzyni nie obrażają? – Jak możecie mówić! – prychnął Kendar. – Obrażasz go! Oni od małości boją się z nim kontaktować. A teraz całkiem urośli i rozumieją, że żyją i pracują razem. A z najmłodszym oni całkiem nierozłączni, przyjaciele serdeczni. – A skąd się wziął ten najmłodszy? Jak przewidywaliście, bastardzi ściągnęli do stolicy? I Jego Wysokość, szczodra dusza, zaczął ich uznawać nie posłuchawszy waszych namów? – Nie, – westchnął mistrz. – to przypadek szczególny … – Nakładka z nim wyszła, – wyjaśnił stary eks-król. – kiedy on dobijał się do bramy, tam akurat przypadkowo przechodził Szellar. A on jest drobiazgowy jak nie wiem co, zawsze wsadza nos w każdą sprawę. Dowiedział się wszystkiego i zażądał żeby go wpuścili. On na punkcie przepisów jest lekko zakręcony i jego zdaniem, wszystko zgodnie z prawem i nie ma co robić przeszkód. Zaczął zagadywać biednych strażników na śmierć i powlókł Elmara do Jego Wysokości. To, że drogi kuzyn wyglądał jak strach na wróble, go nie zatrzymało. A Deimar, jak słusznie powiedzieliście, dobra dusza, przypomniał sobie niebieskooką barbarzynkę Tarnę, uronił łzę z rozczulenia i uznał syneczka. Zwłaszcza,

że chłopakowi nikogo więcej na świecie nie zostało, nie wypędziłby sieroty na ulicę. – Elmar to dobry chłopiec, – powiedział mistrz Istran. – tylko go wychować poprawnie … – Was posłuchać, – uśmiechnął się Mistralijczyk, – to wszyscy tacy dobrzy. Ani jednego złego. Niezrozumiale tylko, skąd się biorą dranie. – Z nieprawidłowo wychowanych dobrych chłopców, – pewnie odpowiedział mag. – Cóż, śmiało, – znowu uśmiechnął się gość. – będziemy mieć nadzieję, że macie rację i ci mili chłopcy nie zaczną za dziesięć lat dzielić władzy… – Jakiej władzy, – machnął ręką Kendar Zdobywca. – Biedny Elmar do tej pory przebywa w stanie permanentnego zgłupienia od tego, że jest księciem. Na razie jedyną korzyścią, jakiej on się w tym dopatrzył to możliwość zdobyć, jak wyraził się, „prawdziwy miecz i dobrą zbroję”, aby być w pełni przygotowanym do wielkich czynów. A skąd wziął ten idiotyczny pomysł, żeby zostać bohaterem? – Czy uważasz, że pomysł jest idiotyczny? – Moim zdaniem, wszyscy ci bohaterowie – to samobójcy. Jeśli do nich jakiś rozsądny mag się przyłączy, wtedy jeszcze mają szansę. W przeciwnym razie … ktoś kiedyś liczył ilu haniebnie martwych kandydatów na bohaterów jest na jednego, któremu udało się przeżyć i stać się sławnym? – Książę Szellar liczył, – szybko odezwał się mistrz Istran. – nawet powiedział dokładną cyfrę, tylko nie pamiętam. Wiecie, jego też niepokoi marzenie księcia-bastarda Elmara. Ale wyliczona cyfra, o ile wiem, nie ostudziła zapału naszego bohatera. On jest niepoprawnym romantykiem. – Ballad trzeba mniej słuchać, – mruknął dziadek przyszłego bohatera. – Szkoda będzie, jeżeli on z powodu swojej romantyki gdzieś kark skręci. On jest dobrym chłopcem. Prawym. Doskonałym wojownikiem będzie. Jeżeli pohamuje swoją romantykę. On już sam zaczął ballady komponować. – I jak? – żywo zainteresował się gość. – Och, nie pytaj … – westchnął mentor. – Poeta z niego jeszcze taki. Szczególnie jeśli wziąć pod uwagę, że on w słowie „jeszcze” trzy błędy robi… zresztą, dlaczego my wszyscy o naszych. Opowiedzcie chociaż pokrótce co u was teraz się dzieje? Orlanda rzeczywiście mają zamiar

koronować? Mistralijczyk ciężko westchnął. – Chodzą takie słuchy. Nasz nowy rząd próbuje wszystkich zapewnić, że oni porządni ludzie i pragną dla kraju tylko dobra i porządku, dlatego świadomie przywracają monarchię. A w rzeczywistości … sami przecież rozumiecie, nie mi wam tłumaczyć. Jeżeli chłopak się zgodzi, będzie niczym więcej niż piękną dekoracją, a rządy nad krajem będzie sprawować bynajmniej nie on. A jeżeli odmówi, po prostu zabiją go. I nawet nie wiem, co jest gorsze. Szkoda go. Też jak mówicie, to dobry chłopiec … – Mistrzu Maksimiljano – nagle zapytał Kendar. – wybaczcie niedyskretne pytanie, czy prawdę mówią, że Orlando – to twój syn? – Nie, – lekko pokręcił głową młody mag i spuścił wzrok. – I dlaczego jego zmarła matka nalegała, żebyście byli jego nauczycielem? – Dlatego, że wiedziałem, kim w rzeczywistości jest jego ojciec i … co z tego może wyjść. Co dobrego i co złego mógł odziedziczyć. Jak go trzeba wychowywać. Co trzeba rozwijać, z czym walczyć, a także, z czym nie ma sensu walczyć … – znowu westchnął. – tak się cieszyłem, że jest tylko trzecim spadkobiercą i nie jemu wypadnie sprawować rządy … i masz. Może to i lepiej, że za niego będą rządzić inni? Nie wiem … – Sądzicie, że on będzie złym władcą? – zainteresował się mistrz Istran. – Dlaczego? – A sami nie pamiętacie, jakim jest człowiekiem? Mogę wyobrazić sobie jego rządzenie. Po pierwsze on wymienia ze swoim przyjacielem Szellarem kawałek wybrzeża za słój konfitur, a potem siada na kanapie i będzie brzdąkać na gitarze, marzycielsko patrząc w sufit. – Elf? – Zapytał krótko mistrz. Kolega pokiwał głową ze smutkiem. – Właśnie. A wasz hojny król, nawiasem mówiąc, zamierza w przyszłości dać młodemu bastardowi prawo dziedziczenia? – Co wy, – westchnął mentor. – jakie tam dziedziczenie. Niech na początek nauczy się trochę czytać i nie grzebać rękami w talerzu. Muszę powiedzieć, że szczęści mi się ostatnio do wychowanków … jednego Szellara by wystarczyło, żeby zachorować z przepracowania. A przecież jest jeszcze księżniczka Nona, też powiem wam, że nie jest darem. Chociaż to źle tak mówić o swoich wychowankach, czasem mi się wydaje,

że ona jest umysłowo zacofana. A teraz – ten miły barbarzyńca, z którego trzeba zrobić księcia. Mistralijczykc lekko się uśmiechnął. – Dziękujcie niebu, że wam nie przyszło mieć do czynienia z elfami. Zapeszył, z pewnością. Nie na darmo mówiono, że u Maksimiljano od urodzenia złe oko … W każdym razie, gdy pięć lat później, mistrzowi Istranowi przyprowadzono nowego wychowanka, nieśmiało chowającego pod czapeczkę swoje spiczaste uszka, mistrz właśnie tak pomyślał. Jednak zapeszył. * * * – Może i ciężko, – odpowiedział ze smutnym uśmiechem. – Ale szkoda jeżeli taki dar będzie się marnował. A jeszcze bardziej byłoby szkoda, gdyby taki utalentowany młody człowiek pewnego dnia stał się ofiarą własnych wysiłków zmierzających do opanowania magii. Dobrze, idź Wasza Wysokość. Prawie zapomniałem wam pogratulować małżeństwa. Nie minęły i trzy minuty po tym jak król zniknął w teleporcie, jak do laboratorium prawie wbiegł szef departamentu Porządku i Bezpieczeństwa. Wyglądał na trochę wzburzonego, co było całkowicie niesłychanie. – Tu Jego Wysokości też nie ma? – powiedział, szybko omiótłszy oczami pokój. – zresztą, ja nie jestem zaskoczony. – Jego Wysokość przed chwilą przeniósł się do sobie, – wyjaśnił nadworny mag niechętnie odrywając się od rozmyślań o nowym uczniu. Ma ważne i bardzo tajne spotkanie, tak że teraz do niego nie można. – Nie można? – zachmurzył się Flawiusz. – Mi? – Wam również. Za godzinę półtorej on się uwolni, przyjdźcie później. Czy masz coś pilnego? – Nie wiem … po prostu cały ranek nie mogę go złapać. Gdzie nie wstąpię, on przed chwilą wyszedł. Byłem już w jego apartamentach, w szkoleniowym pokoju Mafieja, w parku, u nadwornych dam i nigdzie nie mogłem go zastać. Przy okazji, przed chwilą spotkałem panią Olgę i powiedziała, że Jego Wysokość chciał mnie widzieć. To prawda? – Ach, nie wiem … – odezwał się mistrz znowu wracając do swoich

myśli. – On mi niczego o tym nie mówił. A co jeszcze powiedziała Olga? Wam nie wytłumaczyła, po co chciał was widzieć? – Powiedziała, że obiecywał jej jakąś ochronę, nie rozumiem, po co. Przy okazji, nie wiecie, za co ta dziewucha mnie przezwała „żelaznym Fieliksem” i co to znaczy? – Jej byście spytali. – Jej to niezręcznie. Jeszcze się przestraszy… – zawahał się a jednak spytał: – Mistrzu czy wy mnie wczoraj nie oszukaliście, przypadkowo? Jego Wysokość naprawdę żyje? – Wstydź się, panie Flawiusz! – obruszył się stary człowiek. – Twoim zdaniem, wszyscy tu tylko próbują was oszukać? – Wybaczcie, – zwięźle odezwał się szef departamentu i opuścił laboratorium. Jednak, wbrew ostrzeżeniom mistrza, nie zaczekał półtorej godziny, a udał się do królewskich apartamentów, żeby w końcu wyjaśnić męczące go pytanie i albo rozwiać albo potwierdzić swoje okropne podejrzenia. Straż przy wejściu próbowała go zatrzymać oświadczając, że do Jego Wysokości nie można, ale Flawiusz spojrzał na nich tak, że panowie strażnicy natychmiast się zamknęli i odwrócili wzrok. Szef departamentu szybkim krokiem przeciął salon po drodze prześliznąwszy się po nim spojrzeniem i wyciągnął wniosek, że król dzisiaj w tym salonie nie palił i w ogóle niczego nie robił. Zapukał do drzwi gabinetu i nie dostawszy żadnej odpowiedzi, stanowczo szarpnął te drzwi, niewielką mając nadzieję, że są otwarte. Wbrew jego oczekiwaniom, drzwi nie były zamknięte na klucz. Lekko się otworzyły, ukazawszy spojrzeniu pana Flawiusza całkowicie puste pomieszczenie. – Wiedziałem! – cicho powiedział szef departamentu i z siłą rzucił teczkę o podłogę. – Rozumie się, oni wszyscy umówili się mnie oszukać!

ROZDZIAŁ 6

W gabinecie pana Dorsa stał siedmiopiętrowy mat. Po prostu nieprzyjemnie było słuchać. Nie dlatego, że pan Dors i jego „szef ochrony” jak wymijająco nazywało się stanowisko pana Krosza nie znosili niewytwornych wypowiedzi, a po prostu jakoś nie harmonizował ten obsceniczny język z wyglądem czarującej damy, wyrzucającej te słowne perły na głowy wspomnianych panów. – Kogo wy chcieliście zastąpić, …! No, …, poproście mnie jeszcze o coś … dostaniecie ode mnie! Ja jeszcze Fakstonowi opowiem, wtedy wam w ogóle … i pełny … zrobi! – Proszę was, metriessa, – prosząco powiedział pan Krosz, wybrawszy pauzę w monologu. – uspokójcie się … pozwólcie wam wytłumaczyć … zdarzyło się fatalne nieporozumienie … – Nieporozumienie? Kozły …! … ja was w … z waszymi … nieporozumieniami, kretyni …! Kogo mi podsunęliście, … was … w …! Ja z za was, …, prawie doba, jak … pasy zębami gryzłam, żebyście wy … tak … gryźli! – Straszne, – przytaknął pan Dors, przerywając swojemu szefowi ochrony, który akurat znowu zbierał się coś powiedzieć. – Po prostu straszne. Co zrobił z wami ten łotr? Jak mu się to udało? – Zaciągnął mnie do Labiryntu, ten …! W miejsce, które nie istnieje! Przez wasze …stwa on mnie tam prawie nie u …! I przy … pasami do słupa, tak że ledwie się odwiązałam! – Co za koszmar! Jak bardzo wam współczuję! – w głosie czcigodnego magnata brzmiało na tyle szczerze współczucie, że ludzie nieznający go dobrze na pewno by uwierzyli. – Po takim szoku wam koniecznie trzeba coś wypić. Życzycie sobie koniaku? – Dobrze, że chociaż zaproponować się domyślili… – zawarczała poszkodowana dama i nie wytrzymawszy, jednak dodała jeszcze kilka słów odnośnie zniszczonych włosów. Koniak, jak i przewidywał chytry pan Dors, natychmiast wywarł na rozgniewaną czarownicę dobroczynne działanie i zamknęła się na chwilę zająwszy się opróżnianiem kieliszka i

dała wreszcie możliwość wypowiedzenia się rozmówcom. – Słuchamy was Krosz, – skinął głową szef. – Możesz zacząć wyjaśniać. Szef ochrony poruszył kwadratowymi ramionami i stanowczo powiedział: – Oczywiście, możecie mi nie wierzyć ale przysięgam na wszystko, szefie, kajdanki były w porządku. Ja je osobiście sprawdzałem i przed i po tym, i magom dałem do sprawdzenia. Czysty, wysokiej jakości poliarg bez najmniejszych defektów. Jak udało mu się w nich czarować, nie wytłumaczył z sensem ani jeden specjalista. Zasugerowano tylko, że nieklasyczni magowie czasem mają taką zdolność. Na przykład, ogólnie znany fakt, że słynny Kozak teleportował się w obroży. Specjalista, do którego się zwracałem, wymienił jeszcze kilka imion, jeżeli pragniecie, można doprecyzować. Ale chodzi o to, że poliarg działa nie na wszystkie rodzaje Siły i w tym widzę jedyne możliwe do przyjęcia wyjaśnianie. Jeżeli ten paskudnik rzeczywiście nieklasyczny … – Metressa Joanna, – znów przerwał jego szef. – wy, jako specjalista, możecie jakoś wypowiedzieć się na temat tych wyjaśnień? Tak bywa? – Bywa, – z niezadowoleniem skrzywiła się czarownica. – tylko jeżeli on jest magiem, niechby nawet nieklasycznym, … jego w …, jak on od was do tej pory nie … w takim razie? – Może dlatego, że Teddie mu rękę okaleczył, – chętnie przewidział pan Krosz. – a może, on nie umie niczego nadającego się. A może, on tylko teleportować się nie umie, a poza tym czarował z całej siły tylko my nie wiedzieliśmy. Przecież on nigdy nie powiedział nic i jeszcze Fernana na żarze posadził … – Krosz, zamknij się, – po raz kolejny przerwał jego szef. – a jak według was, metressa, czy on rzeczywiście nieklasyczny, albo w klasycznej magii takie sztuczki są znane? Czy kiedyś wcześniej z takim przypadkiem mieliście do czynienia? – Jeszcze by wam klasyczny taki mag … tworzył …! Z tym Labiryntem …, z którego nie ma wyjścia! Jeżeli bym nie natrafiła na jakiegoś przechodnia, który mnie wyniósł, ja bym tam dotychczas …! – Przechodnia? – żywo zainteresował się pan Dors, zahaczając o temat, żeby zmienić atmosferę rozmowy z ochrzaniająco-uniewinniającej na służbową. – to tam bywają przechodnie? Co to w ogóle za miejsce? Wy o nim coś wiecie?

– Jesteście ciekawi? – zawarczała metriessa. – Wiem. Ale każda informacja kosztuje. Tak jak i każdy moralny i fizyczny uszczerbek, … chciałam, celowo lub przez pomyłkę. – Niewątpliwie, metressa Joanna, niewątpliwie, – bez mrugnięcia okiem, zapewnił ją szef. – za takie niesamowite cierpienia, jakim wam przyszło ulec, masz prawo domagać się stosownego odszkodowania, niezależnie od przyczyny, jak prawidłowo się wyraziliście. Rozmiar omówimy oddzielnie i on w żadnym razie nie będzie zależeć od tego, czy zdarzył się wypadek, czy od niedbalstwa moich pracowników. Ale osobiście, czy rozumiecie, muszę wyjaśnić to rzetelnie i dokładnie, ponieważ nie lubię kiedy moi pracownicy pozwalają sobie na niedbalstwo w pracy … jednak, także nie lubię karać pracowników … niezasłużenie. Dlatego chciałbym jeszcze dowiedzieć się, co tak naprawdę się stało. A więc, mówiliście, że to miejsce nosi nazwę Labirynt? Czy znasz tę szkołę? Ona naprawdę nieklasyczna? – Znam, – niechętnie przyznała czarownica. – tylko zawsze uważałam Maksi za szarlatana i nie wierzyłam, że Labirynt istnieje. On i magiem był … nie jakimś, a na pewno nieklasycznym, … jego … z jego … Labiryntem, z jego … szkołą i wszystkimi jego … krewnymi! – A kto to – Maksi? – kontynuował dopytywać się pan Dors. – Jedyny w swoim rodzaju … Mistralijczyk, który był zupełną miernotą jako mag, ale osiągnął wielki sukces pchając swój … we wszystkie…, które mógł znaleźć. Do nadwornych magów nawet się dostał, wyłącznie w ten właśnie sposób. Był chętny do bab i umiał z nimi dawać sobie radę, parszywiec … jak i każdy Mistralijczyk, zresztą. Ten …, z którym pracowałam, też nie wyjątek. Ledwo otworzył oczy – i już w moich nogach utkwił wzrok mimo, że ledwie żywy po serdecznych rozmowach z Teddiem … Przy okazji, kim on jest? Co o nim wiecie? – Niejaki pan … dokładniej, – uśmiechnął się szef syndykatu, – towarzysz Kantor. I wiemy o nim bardzo mało, a on sam opowiedzieć nie chce. A co? – Och, nic, po prostu on podobny do Maksi, jak dwie krople wody. – Macie na myśli tego właśnie kabaljero Muerrieske, który miał zaszczyt być ojcem wielkiego barda? – uściślił pan Dors. – i ten.... Labirynt należy do jego szkoły?

– Właśnie, – już prawie uspokoiwszy się skinęła głową czarownica. – tylko według mnie, co by tam nie mówili, w rzeczywistości żaden on kabaljero, a najzwyklejszy oszust i gdyby on nie … księżną, … wywalczyłby w sądzie swój zamek u siostrzenic. Maksie jakoś przy mnie mówił, że jego zdolności są dziedziczne. W szczególności słyszałam, że jego syn odziedziczył zdolności do magii i jeśli nie zostałby bardem, to poszedłby w ślady ojca … A tak na marginesie, w rodzie Muerrieske nie znaleziono żadnych magów i w ogóle ludzi z magicznymi zdolnościami, nawet z minimalnymi, z tego ja wnioskuję że ten drań Maksi był oszustem. Ale to dla sprawy nie ma znaczenia. Ogólnie, całkiem możliwe, że wasi pracownicy winni tylko tego, że pojmali nieklasycznego maga i liczyli na poliarg. – A co można wykorzystać zamiast poliargu w takich przypadkach? – ostrożnie zainteresował się pan Krosz, patrząc na szefa – czy nie ryknie teraz, żeby przerwać. – żebyśmy mogli, że tak powiem, podjąć działania … na przyszłość? – Nie wiem, nie wiem, co można z tym zrobić … Maksi jakoś wyśmiał mnie kiedy próbowałam zadać mu to pytanie. Powiedział, że jego Siłę gasi proste srebro, ale w tym celu srebro trzeba zaczarować w specjalny sposób znany tylko w jego szkole. Może żartował, a może to prawda, kto go zna … Więc co, będziemy dyskutować o odszkodowaniu? – Jak powiecie, metriessa jak powiecie … Jeśli chcesz, można teraz jeśli zmęczyliście się, można i innym razem, a jeśli chcesz, żeby pan Fakston osobiście omówił ze mną tę kwestię, ja … – Dokładnie, więc teraz was opuszczę i wyślę do dyskusji pana Fakstona, – stwierdziła dama i zaczęła się podnosić. – Jedno pytanie, metressa Joanna, – zatrzymał ją szef syndykatu. – jeżeli wam nie sprawi kłopotu … wspomnieliście niejakich krewnych … a wiele miał tych właśnie krewnych? – U Maksiego? Nie wiem dokładnie, ilu ich tam było ale na tę chwilę, kiedy z nim byliśmy znajomymi, były tylko te dwie nieszczęśliwe siostrzenice, które on skrzywdził przy podziale spadku … potem wyszły za mąż, nawet łaskawie dał im posag i one, wyobraźcie sobie, wzięły. – A co w tym dziwnego? – zdziwił się pan Dors, który jak i każdy człowiek interesu, łatwo mógł zrozumieć, że jeżeli coś dają, to odmawiać grzech i w tej sytuacji bardziej nie rozumiał hojnego wujaszka, niż jego

chciwych siostrzenic. – Tak to nie po mistralijsku, – wzruszyła ramionami metressa. – oni tam wszyscy dumni i pamiętliwi, tak mężczyźni, jak i kobiety … Więc ja o czym? … A, o krewnych. Ponieważ nadal jestem przekonana, że Maksi – to bezczelny oszust, siostrzenice z ich potomstwem trudno uznać za jego krewnych. No, a gdzie podział się jego jedyny uznany syn, do tej pory nikt nie wie. Mogę tylko z pewnością poręczyć za dwa fakty. Pierwszy fakt – nie umarł. Jedna moja znajoma, której ten wytatuowany przystojniak bardzo się podobał, sprawdzała. Kiedy zaginął, obleciała wszystkich nekromantów w sąsiedztwie i wszyscy, jak jeden mąż oświadczyli, że on żyje. A drugi fakt – u was w piwnicy siedzi nie on. Widziałam maestro niejeden raz i powierzchowność dobrze pamiętam. Od ojca wziął najwyżej oczy i jeszcze coś, które dokładnie tak samo wsadzał, gdzie tylko można, a z twarzy był podobny do matki, niezrównanej Allamy Fuentes. A co dotyczy waszego … towarzysza, to chyba tylko zbieg okoliczności. – Cóż, nie mam odwagi was zatrzymywać … – pan Dors wstał od stołu, skłonił się przed damą i osobiście odprowadził ją do drzwi. Kiedy na korytarzu ucichło stukanie jej obcasików, on wbrew oczekiwaniom swojego szefa ochrony, nie obrzucił jakimiś nieprzyjemnymi słowami wredną czarownicę razem z jej wysoko postawionym krewnym, a tylko chrząknął sobie pod nosem: – Głupia … czy sama się nie domyśliła? – Czego? – nieśmiało odezwał się pan Krosz. – Mam taką jedną ciekawą myśl … jeżeli to prawda, my będziemy bogaci. Tylko trzeba działać ostrożnie nie śpiesząc się i bardzo bardzo cicho … Dobrze, Krosz ty idź a ja pogadam z Ganzi. To bardziej jego sprawa. – A co z tym Mistralijczykiem zrobić? – przypomniał szef ochrony. – popytać jeszcze, czy?.. – Nie, nie, – spostrzegł się szef. – W żadnym wypadku! W jakim stanie jest tej chwili? – W zadowalającym. – Więc teraz pojedź za miasto do willi „Marianna” niech tam ochrona przygotuje pokój dla drogich zakładników i nocą przewieziesz go tam. Tam go będziemy trzymać aż dokładnie nie wyjaśnimy, czy on jest tym kim myślę. W oddziale go trzymać nie ma sensu, jego kumple mogą

pojawić nagle, była taka informacja, że go ktoś intensywnie szuka. Organizuj tam ochronę trochę lepszą, nagle naprawdę znajdą i spróbują odbić, więc my ich i zawiążemy. Może tym razem ktoś bardziej rozmowny wpadnie. Kiedy szef ochrony oddalił się niemożliwie rozdrażniony przez niemożność zrobienia z bezczelnym Mistralijcem wszystkiego, co tak malowniczo obiecywał, jego miejsce zajął niepozorny mały człowiek, bardziej nawet nie człowieczek lecz półgnom. Jego stanowisko też nosiło bardzo niejasną nazwę „pomocnik do spraw informacji” i mimo jego niepokaźności, pana Ganziego bali sie wszyscy pracownicy. – Co u ciebie nowego z mistralijskim pytaniem? – przede wszystkim zainteresował się szf. – Znalazłeś coś? Zastępca do spraw informacji z niezadowoleniem się skrzywił. – Mało co. Znowu otrzymałem informację, że ktoś bardzo wytrwale szuka zaginionego Mistralijca, przy czym w swoich poszukiwaniach nie żałuje środków. – Naprawdę? Rzeczywiście, dziwny upór. Co, oni każdego swojego bojownika tak szukają do ostatniego, nie żałując środków? – Bynajmniej. To niezwykły i odosobniony przypadek. Popracowaliśmy nad tym, przewertowaliśmy stare informacje. Teraz, kiedy wiemy, kto to jest, to trochę łatwiejsze. – I co nowego się dowiedzieliście? – Nic nowego, informacja stara, ale teraz można ją po nowemu rozpatrzyć. To jeszcze od Sordiego kiedyś otrzymaliśmy. Kantor był u Amargo pupilkiem, dbał o niego w każdy sposób, możliwie chronił i zawsze rzucał się ratować, jeżeli podopieczny w coś się wkopywał. Jest możliwość zwabienia Amargo w zasadzkę, zająć się? – Zajmij się. Twoi ludzie niech zwabią, a Krosz organizuje zasadzkę. I spróbuj spytać Sordiego szczegółowiej, co on wie o przyczynach takiego dziwnego stosunku dowódcy do szeregowego wojownika, niechby nawet sto razy dobrego zabójcy. Jeżeli Sordi ma taki wpływ na Passionario jak on rozpisuje, niech się od niego dowie. Już towarzysz wódz powinien wiedzieć, on z nimi oboma blisko utrzymywał stosunki. – Niestety, nie jest możliwe. – Ganzi cicho westchnął. – Sordiego jakimś sposobem zdemaskowali. Dzisiaj wam przysłali jego głowę w upominkowym pudełku ze wstążką.

– Mi? – Tak, pudełko było adresowane osobiście do Was, ale je, rozumie się, otworzyły chłopaki Krosza. Zwykłe pudełko, jakich pełno w każdym sklepie i na nim czarno-czerwona wstążka. Wewnątrz głowa. Wielka szkoda, szefie. Sordi był nam jeszcze potrzebny? – Nie zaszkodziłby … – potarł brodę pan Dors. – a zapłaciliśmy mu za ostatnie? – Nie zdążyliśmy. – To dobrze. Co jeszcze jest? – Na razie niczego. A co dokładnie was interesuje? Zajmiemy się. – Co dokładnie… Chodź Ganzi, razem pomyślimy co właściwie musimy wyjaśnić. Ja przed chwilą otrzymałem taką informację, że jeżeli się poprawnie domyśliłem… To będzie coś nieprawdopodobnego. Amargo z jego mityczną teleportacją bez magii, którą nam tak opisywał Sordi, po prostu gaśnie. – Zamieniam się w słuch, szefie. – Pamiętasz, jak Sordi wyraził niejasne podejrzenia, że ten właśnie Kantor i jest prawomocnym następcą tronu Mistralii? – Pamiętam, oczywiście. I jeżeli macie na myśli, że takie uparte poszukiwania ten fakt pośrednio potwierdzają … – Poszukiwania z tobą już omawialiśmy, tu o wiele ciekawsze uzyskałem informacje. Dopiero co metriessa Joanna oświadczyła, że towarzysz Kantor jest zdumiewająco podobny do Maksimiljano del Kastielmarra i posiada taką samą magiczną Siłę, co i wspomniany mistrz. Przy czym Siła ta jest dziedziczna, co daje podstawy przypuszczać o ich prostym pokrewieństwie. Ponieważ metressa wszelkimi sposobami szykanowała kolegę, zasadniczo za jego słabość do płci pięknej, wspomniała też o jego związku z księżną Gabrielą. I tu już trzeba było być całkowitym bałwanem, żeby nie skojarzyć tych kilku faktów. Przecież cały kontynent wie, że ojcem trzeciego spadkobiercy Mistralii nie był małżonek jego puszczalskiej matki lecz kochanek, który później został jego nauczycielem. A jeśli wykluczyć zbieg okoliczności wyobrażasz sobie co dostało się nam w ręce i jakie ogromne korzyści można z tego wyciągnąć? – Mamy zająć się tym wyjątkiem? – lekko uśmiechnął się pan Ganzi. – Właśnie. Spróbuj dowiedzieć się czegoś na ten temat. Wszystko, co

może ostatecznie potwierdzić albo zaprzeczyć wersji zmarłego Sordiego. Dwa fakty ci już przedstawiłem: portretowe podobieństwo i dziedziczne zdolności – kolejny, szczególny stosunek ze strony dowódcy – dwa. Są jeszcze informacje, że Kantora widzieli na dworze Szellara III, i że są między nimi pewne relacje służbowe, ale to wymaga sprawdzania. Szukaj, Ganzi. Naoczni świadkowie, opisy, magiczne badania, co możesz znaleźć. Jeżeli chcesz, porozmawiaj z samym Kantorem, ale to pewnie nic nie da. Po pierwsze, on, sądząc po opiniach, to dość silny i uparty typ, żeby posłać nas wszystkich do diabła z naszymi pytaniami. Po drugie, wystarczająco bezczelny, żeby podać się chociażby za księcia, króla a nawet boga, byle to pomogło mu się wydostać. I, Ganzi … ostrożnie wypytuj ludzi, żeby nikt się nie domyślił, bo inaczej albo ukradną, albo podzielić się wypadnie. – Rozumiem, – poważnie skinął zastępca do spraw informacji. – I równolegle do tego, na wypadek, jeżeli ja jednak mam racje, zaczynaj szukać czegoś na Kantora. Coś, czym można go przycisnąć, żeby skłonić do współpracy. Coś kompromitującego, zakładnicy, co znajdziesz. Każdy człowiek ma jakąś słabość i u tego też powinna być. Krewnych u niego, rzecz jasna nie zostało, ale mogą być na przykład przyjaciele, kobiety, dzieci … no, rozumiesz. Pierwszą sprawą zainteresuj się w Ortanie. On ma jakieś dziwne sprawy. Pamiętasz, Romero ci mówił, że właśnie w Ortanie Kantor stale uciekał wieczorami na całą noc i rankiem się spóźniał … Przy okazji, co z Romero? – Jeszcze wczoraj znaleźli trupa na śmietniku. Mistralijcy chłopcy gorący i ze zdrajcami nie robią ceremonii. A co za sprawy u tego Kantora z ortańską koroną już znacie? – Jeszcze nie, poprosiłem Fakstona zainteresować się na swoim poziomie, będę wiedzieć wieczorem. Od razu ci powiem. A na razie – zajmuj się swoim. * * * W królewskich pokojach było dziwnie cicho i ciemno. Do wieczora wszystkie niepokoje wokół wczorajszego ślubu się ułożyły, wszystkie pilne sprawy i nieuniknione oficjalne pytania zostały zakończone, wszystkie postronne osoby w końcu opuściły pomieszczenie i Ich

Wysokości mogli odetchnąć swobodnie. Siedzieli w gabinecie, wygodnie usadowiwszy się w fotelach i wspólnie palili uważnie słuchając sprawozdania Elmara z dzisiejszego posiedzenia Międzynarodowej Rady. – Co ci powiedzieć, Szellar … – z westchnieniem zaczął Elmar, w zamyśleniu kręcąc kieliszkiem. – uważają mnie za durnia kochany kuzynie. Może i ja nie mam wyjątkowego umysłu, ale wciąż mam nadzieję, że jestem mądrzejszy od Nony. A to, co dzisiaj zrobił Gondrello, zostało obliczone właśnie na kompletnego idiotę. – A on o czymś zapomniał na radzie? – uniósł brew król. – Uznał, że jeżeli mnie nie będzie, to do niego zaczną się lepiej odnosić? – Coś w tym rodzaju. Mistrala po raz kolejny wniosła petycję o członkostwo w Międzynarodowej Radzie i po raz kolejny szczęśliwie jej się nie udało większością głosów przy jednym głosie wstrzymującym. – Wstrzymał się, oczywiście, Zenowi? – Nie, wstrzymał się Louis, prawdopodobnie tylko dlatego, że nie całkowicie zrozumiał sedno pytania. A Zenowi, jak wszyscy, głosował „przeciw”. – A to wstrętny staruch! – pokręcił głową Jego Wysokość. – to znaczy, że dotychczas wstrzymywał się tylko dlatego, że głosowałem „przeciwko”. A co jeszcze ciekawego zrobił Gondrello? – Jeszcze zaproponował mi dwie umowy, o nieagresji i o rozbrojeniu. Przywiozłem ci je, przeczytaj, uśmiejesz się. – Wierzę ci, – uśmiechnął się król i zajął się zgaszona fajką. – jeżeli już ty się uśmiałeś… – Ja? Uśmiałem się? Ja się obraziłem, jeżeli chcesz wiedzieć! Poważnie obraziłem się! Szellar, powiedz, czy naprawdę sprawiam wrażenie kompletnego idioty, że mi takie umowy proponują? – Bynajmniej. Szczególnie, jeśli wziąć pod uwagę, że wiadomość o moim zmartwychwstaniu zachowałeś na sam koniec i całe posiedzenie nabierałeś głowy państw, żeby się dowiedzieć, jak moja śmierć wpłynie na politykę międzynarodową. A Gondrello … Co do niego, on sam jest człowiekiem niewielkiego umysłu, a tu z pewnością, z radości zapomniał poradzić się doradcy. Nic, on dzisiaj wszystko opowie doradcy i doradca mu wytłumaczy, jaki on bałwan. I możesz być z siebie dumny. Czy oni niczego nie zrozumieli dopóki nie powiedziałeś? – Niczego.

– Nawet Elvis? – Elvis w tym czasie wiedział już wszystko, po prostu milczał, żeby nie psuć mi gry. – To cwaniak! – Z irytacją skrzywił się król. – Wszystko wie! Znowu mnie pokonał! – Przy okazji, prosił о przypomnienie ci o jakiejś wymianie. A ty co, do tej pory się z nim zamieniacie? – A co? – Nic, po prostu pamiętam, że wy wiecznie czymś się wymienialiście. Najpierw kulkami i żołnierzykami, potem książeczkami i obrazkami z nagimi dziewczynami, a teraz czym? – Teraz urośliśmy, – uśmiechnął się Jego Wysokość. – i zamieniamy się agentami. Wiesz jak to się robi? Złapałem jego szpiega, on mojego. I wtedy się nimi zamieniamy. – Małe dzieci! – narzekał Elmar. Królowa milcząc uśmiechnęła się, z czułością spojrzała na małżonka i na jej twarzy pojawił się jakiś marzycielski wyraz. – Co jeszcze ciekawego proponowali ci moi koledzy? – kontynuował wypytywać król. – Fakston o jakiś koncesjach tłumaczył ale nie zrozumiałem, co to jest. Louis interesował się, czy twój błazen nie zechce przejść do niego, u niego na dworze akurat jest wakat … – Królewska para zgodnie zachichotała, a Elmar poważnie dodał: – Nawiasem mówiąc, to bardzo przydatna i aktualna deklaracja. Jeżeli Żak komuś wygada się o tym elfiezboczeńcu, wszystkim opowiem o Louisie i jego propozycji. – Jeżeli już się nie wygadał, – uśmiechnęła się Kira. – Żak mógł przemilczeć, – westchnął król. – ale tam była Azille, więc utrzymać w tajemnicy historii o zakochanym elfie się nie uda, nie ważne jak bardzo się starasz. A dzisiaj był obecny Louis? I trzeźwy? – Ja na oko nie mogłem zidentyfikować, bo on i trzeźwy mówi niezupełnie wyraźnie, a pytać było jakoś niegrzecznie. Tym bardziej, że Louis dzisiaj zrobił awanturę z Zenowim i wtrącać się w tę ich miłą rozmowę nie miałem ochoty. – Znowu za Birańskie wzniesienia? – Tak. Skąd wiesz? – Oni za każdym razem robią o nie awanturę. To u nich sporne

terytorium i dzielą je już trzysta lat. W rodzaju jak u nas z Goldiańczykami Kielsi. My też sto pięćdziesiąt lat o tę prowincję przeklinali, procesowali się, radzili, dopóki nie przyszedł dziadek i nie rozwiązał tego pytania po prostu i prymitywnie. Dał wszystkim po mordzie i bezczelnie anektował Kielsi. Nawiasem mówiąc, właśnie w tej wojnie po raz pierwszy wypróbowano bronią palną, jeżeli nie wiesz. – Wtedy? – zdumiał się Elmar. – nie, nie wiedziałem. Kira ty wiedziałaś? – Wiedziałam, oczywiście, – skinęła Kira. – właśnie od tego czasu odwrócono się od niej uznawszy ja za nieefektywną. Goldiańczycy wypuścili wtedy próbną partię muszkietów pod kierunkiem jakiegoś przesiedleńca i próbowali nimi walczyć, i okazało się, że one do niczego się nie nadają. – Chociaż, jeżeli rozpatrzyć zagadnienie szczegółowiej, – uzupełnił król, – rzecz była wcale nie w muszkietach, a w wodzach. Chociaż, oczywiście, broń niewygodna, nieporęczna, ładować trzeba długo, strzela rzadko, nie to co nowe mistralijskije karabiny. Jednak, gdyby dziadek wtedy nie rozbił Goldiańczyków, przyjęłyby się i muszkiety. Po prostu był mądrzejszy i sprytniejszy. Zaczął w centrum, gdzie stali strzelcy, ciężką kawalerią królewskich paladynów. Pancerz, ciężka zbroja u konia i u jeźdźca tak potężna, że ją bardzo trudno przebić kulą. A jeżeli wziąć jeszcze tarczę, to Goldiańczycy z swoimi muszkietami im całkiem nie straszni. Paladyni rozdeptali ich na placek, biedacy tylko dwa razy zdążyli strzelić. Oczywiście, gdyby generał Getz był mądrzejszy i osłonił swoich strzelców, powiedzmy, włócznikami albo chociażby jakąś kawalerią, to nie pokonaliby ich tak łatwo i może los broni palnej w naszym świecie byłby inny. – A on ich w ogóle nie osłonił? – przeraziła się Kira. – wysunął strzelców na pierwszą linię? On co, kompletny głupiec? Kto go awansował na generała? Albo za łapówkę, jak to się zawsze robi w Goldianie? Król wzruszył ramionami. – Nie wiem. Ja jakoś nie pomyślałem spytać o to, kiedy mi dziadek opowiadał. A na temat łapówek, to masz całkowitą rację. Gdyby nie ta nieprzebyta korupcja, Goldiana dawno zostałaby światowym liderem we wszystkich obszarach. A tak oni wiecznie na czymś się potkną, cokolwiek

by zaczęli i potem się okazuje, że winny albo jakiś niekompetentny dureń, który dostał stanowisko za łapówkę albo konflikt służbowych interesów, w wyniku którego konkurenci robią sobie nawzajem świństwa … I muszę powiedzieć, szpiegować w Goldianie bardzo łatwo, tylko drogo. Przy okazji, skoro mówimy o Goldiańczykach… – Tak tak, – załapał Elmar. – akurat chciałem ci powiedzieć. Fakston mnie pytał o Kantora. – Dokładnie tak powiedział? Nazwał go po imieniu? – Król nawet uniósł się w swoim fotelu. – a on tu co ma do rzeczy? Skąd on wie? – Po imieniu nie nazywał, po prostu pytał, jakie sprawy ma korona z pewnym Mistralijczykiem a ponadto szczegółowy opis zewnętrzny, po którym Kantora trudno nie poznać. – I co mu powiedziałeś? – Obiecałem wyjaśnić jeżeli będę mógł. Pomyślałem, że może ty jakoś skorzystasz z … coś wymyślisz, co mu powiedzieć, żeby jakoś pomóc chłopakowi … Może, można go wykupić, bo Goldiańcy tak chciwi na pieniądze … Pomyśl, Szellar. – Koniecznie pomyślę, tylko co tu robi Fakston? Ma w tym jakiś interes? Ach, dlaczego od razu nie zrozumiałem! Przecież Dors też jest członkiem Rady Magnatów i na pewno oni z Fakstonom maja jakieś wspólne sprawy. I tej informacji szukał dla Dorsa. Z jednej strony to dobrze skoro się interesują, to znaczy, że jeszcze nie zabili. Z innej strony, jest niedobrze. Jeżeli po prostu chcieliby otrzymać za jego głowę jakieś pieniądze, wykupić byłoby bułka z masłem. A kiedy oni chcą wiedzieć o naszych z nim sprawach, może się okazać, że u Dorsa inne, większe interesy. I jakie? Trzeba będzie z Flwiuszem się skonsultować … – Szellar, – od razu spytał Elmar. – A co ty dzisiaj Oldze takiego powiedziałeś, że ona znowu cała we łzach i pyta co stało się od Diego i dlaczego jej nikt niczego nie mówi? Ty zasugerowałeś jej? – Nie zamierzałem jej niczego sugerować! Tu sprawa w czymś innym. Jeżeli ci goldiańscy bandyci chcą od niego czegoś się dowiedzieć, a tortury nie dadzą pożądanego rezultatu, oni mogą spróbować szukać innych dróg nacisku i bardzo łatwo je znajdą. O nim i Oldze całe miasto wie i każdy na nią wskaże. A nie chcę, żeby ona ucierpiała z tego powodu, dlatego poprosiłem Flawiusza wyznaczyć jej ochronę a ją poprosiłem żeby była bardziej ostrożna. Ale, rozumie się, niczego jej nie

powiedziałem, wymyśliłem jakieś nieistniejące zagrożenie z Mistralii. Jakoby jego chcą złapać przez nią, coś takiego. Nie rozumiem, z czego wyciągnęła wniosek, że z nim coś się stało? Przecież nie wiedziała o proroctwie? – Wiedziała. – Jak to wiedziała? Kto wpadł na pomysł żeby jej powiedzieć? Znowu się jakiś łopian wsypał, dokładnie jak wtedy z Żakiem? – Wcale nie, – obraził się Elmar. – po prostu tak wyszło, że sama się domyśliła. Widzisz, wszyscy się zaniepokoiliśmy i każdy sam sobie pomyślał – co się z nią stanie, jeżeli ona go straci? Czy nie wpadnie na myśl nasza przyjaciółka by znowu wpaść w depresję i tym razem wykorzystać coś kolejnego? Pomyśleć pomyśleli, doszliśmy do wniosku, że trzeba przeprowadzić z nią rozmowę na ten temat, a omówić to między sobą się nie domyliśmy. Tak i wyszło, że pewnego dnia odbyła trzy rozmowy na raz. Najpierw ja, potem Żak, a potem sam Diego. – Trzy łopiany! – jęknął król. – to dlaczego mi nie powiedzieliście? Ja przecież też dzisiaj zacząłem z nią taką samą rozmowę! Nic dziwnego, że zaczęła podejrzewać coś niedobrego! – Myśleliśmy, że wiesz … – pogubił się Elmar. – Skąd? – A to nam nie przyszło do głowy … ty zawsze wszystko wiesz, więc my doszliśmy do wniosku, że to też wiesz… – Panowie, – odezwała się królowa. – o czym mówicie? O jakim proroctwie, ja nie bardzo zrozumiałam, co się stało z Olgi ukochanym? Nie moglibyście mi wytłumaczyć? – Elmar ci wytłumaczy, – skinął król. – teraz już skończymy, on mi powie, czym tam się wszystko skończyło i co jeszcze było ciekawego. Ja pobiegnę, odwiedzę pana Fakstona, a Elmar tymczasem wytłumaczy ci, o co chodzi. Żebyś się beze mnie nie nudziła. A na razie, kochany kuzynie powiedz mi szybko, co tam jeszcze było na posiedzeniu? Agnieszkę widziałeś? Składała wnioski? – Widziałem. Bez przerwy milczała, cicha taka była, zamyślona. A co jeszcze … – Aleksandr przeprosił Cziena za swoje nieodpowiednie zachowanie? – Cziena nie było. Biedak był tak zdenerwowany, że nawet zachorował ze zmartwienia i zamiast niego przyjechała Swan.

– Trzeba będzie go odwiedzić, – współczuł król. – jakoś oficjalnie oświadczyć, że nie mamy do niego pretensji. Żal chłopaka, tak się zhańbić na cały świat … oto co znaczy – żenić się, z kim wujaszek powie … jak bym i ja w swoim czasie wujaszka posłuchał, nie wiadomo co by się stało … – A ciebie też żenić chcieli? – zdziwił się Elmar. – A ty nie pamiętasz? Albo wtedy już pojechałeś na wyczyny? Miałem dziewiętnaście lat i był liliowy księżyc, jak teraz … tak, dokładnie, już pojechałeś. W niebieski księżyc skończyłeś siedemnaście, i od razu pojechałeś. Chciał mnie wuj żenić, była sprawa. Ledwie się wykręciłem. – A z kim? – Z twoja siostrą. – Z którą? – z przerażeniem zapytał jeszcze raz Elmar, widocznie wyobraziwszy sobie taką miłą parę, jak genialny kuzyn Szellar i tępa siostrzyczka Nona. – Nona w tym czasie była już zamężna. – uśmiechnął się król. – A dlaczego wtedy nie ożeniłeś się z Tiną? Ty z nią dobrze się dogadywaliście i zawsze się przyjaźniliście. – Właśnie dlatego, że nie chciałem stracić jej przyjaźni dla wątpliwego prawa posiadania jej za żonę. I już wtedy nie miałem żadnej chęci zawarcia małżeństwa w ogóle. – To podobne do ciebie! – oburzył się Elmar. – tak więc powiedz, że ci się żenić nie chciało. I przez ciebie Tinę oddali za mąż za księcia Stawrosa, wujaszka Aleksandra. Widziałeś go przynajmniej raz? Nos wybity, przez całą twarz blizna od miecza, kulawy i do wszystkiego starszy od niej o dwadzieścia lat. – Elmar, – smutno uśmiechnął się król. – czy nie wiesz, że Tina wyszła za mąż z miłości? Sama ci nie mówiła? – Ja nie miałem serca pytać! Czy to prawda? – Czysta prawda. Kochała go, kulawego, kalekiego i dwa razy starszego. I nadal kocha. On jest wspaniałym człowiekiem i są szczęśliwi razem. Więc moje sumienie jest czyste. – A jak wam z Tiną udało się wykręcić? – zapytał Elmar, uspokojony na temat szczęścia rodzinnego siostry. – Oświadczyłem wujaszkowi oficjalnie, że nie zamierzam żenić się z kimkolwiek i nigdy. Co, jak mówią, z takimi cechami dziedzicznymi jak u

mnie, mieć dzieci nie powinno się. A mistrz mnie w tym poparł. – On też tak uważał czy się z nim umówiłeś? – My z Tiną się razem z nim umówiliśmy. Przy okazji, teraz wiem jak mistrz namówił wujaszka na wydanie Tiny za mąż za Stawrosa. A on był kategorycznie przeciwko, znalazł jej jakiegoś narzeczonego w Goldianie, a potem jakoś magicznie, gwałtownie zmienił swoje zdanie… – Mistrz Istran ci sam powiedział jak ojca namówił? – Nie, po prostu wczoraj widziałem jak nasz ukochany nadworny mag postępuje z królami, którzy nieodpowiednio się zachowują. A u wujaszka po rozmowie z mentorem ucho wyglądało dokładnie jak twoje … Ale my się oderwałyśmy. Ja jeszcze o coś chciałem spytać … A, kto cesarzowej oko podbił? – Druga cesarzowa. Zdążyły się pobić, zanim tę podłą babę złapali. Trzeba było widzieć, jak jej cesarska wysokość przeskakuje przez krzesła i macha nogami! – Nie widziałem, – uśmiechnął się król. – ale mogę sobie wyobrazić. Jeżeli jeszcze nie słyszałeś, Swan to wnuczka mistrza Cui Wei, wielkiego znawcy sztuk walki i zna tajemnice tej sztuki, które są przekazywane w jej rodzinie od pokoleń. A o bitwie cesarskich żon mi Flawiusz opowiedział. Przy okazji, wiesz, że wy biednego Flawiusza prawie doprowadziliście do szaleństwa? Trzeba zwracać uwagę na człowieka!! On cały ranek chodził, szukał mnie i wszędzie mu mówili, że ja przed chwilą wyszedłem i szybko spławiał. Biedak poważnie uznał, że go oszukują i w rzeczywistości umarłem, a wszyscy umówili się i próbują ukryć to przed nim. Kiedy mistrz odesłał go powiedziawszy, że jestem u siebie, ale go nie przyjmę, to była ostatnia kropla. Flawiusz wdarł się do mnie do gabinetu, żeby się przekonać, a mnie tam nie było. Pomyśleliśmy, że gabinet – nie najbezpieczniejsze miejsce i ukryliśmy się na strzelnicy. – I słusznie zrobiliśmy, – dodała Kira. – Flawiusz w końcu cię znalazł i opamiętał się, nic z nim nie jest. A gdyby wdarł się i zobaczył naszego gościa … – Szellar, a kogo miałeś z wizytą? – zdziwił się Elmar. – kogo nie można pokazać nawet Flawiuszowi? Czy to taka tajemnica państwowa, że i ja nie powinienem wiedzieć? – Ty możesz. – pocieszył go kuzyn. – On i sam chciał cię poznać ale cię

nie było. Tylko to naprawdę tajemnica państwowa, nikomu się nie wygadaj. Wiemy ja z Kirą, Żak, Mafiej, mistrz Istran i Elwira. I nikt inny. Szczególnie Azille. – Co ja, jakaś papla? – Papla nie papla, a Olga z ciebie tajemnice państwowe wyciąga bez problemu. Patrz, zamilcz. Przyszedł do mnie książę Orlando. – Ten, którego szukałeś? Znalazł się? – Dla mnie – znalazł się. Dla światowej społeczności – na razie nie. Tak więc patrz. Czy masz coś jeszcze do powiedzenia? Więc muszę do Fakstona, a nocą z wizytą nie chodzi się. – Drobiazgi. A, na przykład, Kira, co u was wyszło z księżną Dwarri? – Co, żalić się przychodziła? – złowieszczo zmrużyła się królowa. – A dlaczego do ciebie? – Ona jeszcze nie wiedziała, że trzeba iść do Szellara. Przyszła, rozpłakała się, narzekała, że ty ją za nic wypędzasz, patetycznie pytała się, kto tu jest królem, ja czy ty, dyskretnie przy tym udając że suknia z jej ramienia sama spełza. Czy oni naprawdę uważają mnie za głupca? Albo myślą, że ja ramionek kobiecych nie widziałem? – Nie przeżywaj. – odezwał się król. – Anna po prostu głupia i jej wdzięki – jedyny argument w rozmowie, który zna. Kira, a za co ty ją wypędzasz? Zrobiła coś czy po prostu trafiła cię się pod gorącą rękę? Kira niechętnie wytłumaczyła przeczuwając, że teraz Jego Wysokość, znany ze swojej wyrozumiałości, zacznie wstawiać się za tą głupią. I zaczęła już dobierać argumenty na nadchodzący spór z ukochanym małżonkiem, którego jak słyszała, przekonać niezmiernie skomplikowanie. – To naprawdę krowa… – westchnął król wysłuchawszy wyjaśniania. – Co sama ona, że żarciki u niej … tylko widzisz, Kira … – Westchnął ponownie i bardzo poważnie kontynuował: – Masz pełne prawo do wypędzania swoich nadwornych dam, jeżeli one w czymś przewinią. Jednak bardzo bym cie poprosił żeby nie zaczynać tego robić od pierwszego dnia. One oczywiście, jak nie suka, to głupia, ale to będzie wyglądać na … nie całkiem przyzwoicie z mojej strony. Zaraz po niewdzięczność uzyskują. Dopóki nie miałem żony, korzystałem z nich jak chciałem a jak tylko przestały mi być potrzebne – kopnąć w tyłek i won ze dworu. Nieładnie to, nie uważasz? Jeżeli dla ciebie tnie ma to

kluczowego znaczenia, poprosiłbym cię by nie rozpędzać nadwornych dam. Nawet jeżeli one ci się nie podobają, poczekaj trochę. One będą zastąpione naturalnie. Damy mają tendencję do wychodzenia za mąż i opuszczania dworu. A na ich miejsca zejdziesz sobie inne, na swój gust. Oczywiście, nie nalegam, ale moim zdaniem, Annie wystarczy tego, co dzisiaj przeżyła. I jeżeli jutro jej powiedzieć, że zażartowałaś, żeby dać jej przykładną lekcję, to będzie bardzo na miejscu. Ale decyduj sama, to twoje damy, możesz je choćby wszystkie zastąpić. Nawet Kamillę, tylko ona mimo wszystko nigdzie nie odejdzie. Jej wymyślę jej jakieś idiotyczne stanowisko i zostanie na dworze w innym charakterze. Ona jest tu czymś w rodzaju osobliwości. Spójrz, nawet elfy do niej wpadają … – król chytrze przekrzywił się na kuzyna, który w odpowiedzi się oburzył: – Co tak patrzysz i się uśmiechasz! Tobie by takie problemy! Czy możesz sobie wyobrazić, co mnie czeka, kiedy ta romantyczna historia o elfie rozejdzie się po stolicy! Lawris będzie po prostu szczęśliwy! – Ty swojemu Lawrisowi powiedz, niech nauczy się najpierw liczyć do trzynastu, – poradził król. – I jeszcze powiedz, że elf był bardzo zainteresowany, czy nie masz przyjaciół, podobnych do siebie z wyglądu, ale nie tak obarczonych uprzedzeniami. I obiecaj, że jeżeli Lawris otworzy usta na ten temat, to on okaże się tym właśnie przyjacielem bez uprzedzeń. I niech potem z tym elfem jak chce rozmawia a ty będziesz się śmiać. – Dziękuję, – poweselał Elmar. – powiem. Tylko na temat trzynastu ty się mylisz. Lawris do trzynastu liczyć umie i zawsze doskonale pamięta jakiego dnia kończy się u niego działanie antykoncepcyjnych zaklęć. Po prostu wtedy akurat nie miał pieniędzy iść do maga i zaklęć odświeżyć. To ja i ty po prostu, do mistrza pobiegniemy – i rok wolny. A twoi poddani, jeżeli nie wiesz, za to płacą. – To łobuz. – pokręcił głową król. – Więc doskonale wiedział, że zaklęcie się skończyło, ale oprzeć się pokusie nie mógł. Oto nadawać szlachectwo takim durniom … – Jeszcze by! Szellar jak mógł odmówić, jeżeli on spotkał królową! On na tą chwilę pięć lat czekał! Oni z Orrim posprzeczali się, że Lawris kiedyś przeleci królową i tu taki przypadek! – A oni nie określili, jaką królową? – poweselał Jego Wysokość. – Więc

po co Lawris czekał pięć lat, pojechałby do Dany, ona w tej kwestii bez uprzedzeń. I następstw by takich nie było. – Wiesz, że jej królestwo oficjalnie nie uznane, więc ten numer nie przeszedłby. Co tak przeżywasz, za to jaki książę wyjdzie! Przystojny! W Gallancie takich nigdy nie było. I Agnieszce na starość pociecha. – Dobrze już. – mruknął król. – O starość Agnieszki on się troszczy! Jeżeli to wszystko, to idę, a ty, jak mnie nie będzie, opowiedz Kirze tę historię z proroctwem i wy, trzy łopiany, Oldze się wygadaliście. A swojemu przyjacielowi Lawrisowi przekaż, że jeszcze jedna taka sztuczka i ja go żenię. Z kimkolwiek, według własnego uznania. Pod groźbą pozbawienia szlachectwa i zwolnienia z pułku. Całkiem się rozzuchwalił, ogier … A gdyby mu się nie pojawiła Agnieszka, on by teraz za moją królową ganiał? – Co ty, – pocieszył go Elmar. – Kira pewnego razu powiedziała mu kilka słów i on odtąd do niej się nie zbliża. – A jakich? – zainteresował się Jego Wysokość, z uśmiechem spoglądając na królową. – A to ty Lawrisa nie znasz! On nam, jak zwykle, przedstawił jej słowa jakoś tak: „Baronówna subtelnie mi dała do zrozumienia, że kawaler z tak wątpliwą reputacją, jak ja, nie może być interesujący dla niej jako potencjalny partner i ogólnie rzecz biorąc to niskie i niewłaściwe spędzanie czasu, które ośmieliłem się jej zaproponować, ona uważa dla siebie za niegodne i upokarzające…” Ogólnie, jednomyślnie uznaliśmy, że naszego Lawrisa po prostu posłali i nawet zakładów nie robiliśmy z tego powodu. Za to sam Lawris po tej pouczającej rozmowie odebrał wszystkie swoje pieniądze i wszystko postawił na to, że się porozumiecie i pobierzcie. Kupę złota wygrał. Kuzyni zgodnie się roześmiali a królowa ze zdziwieniem uniosła brwi. – A dlaczego on tak sądził? – To Elmar ci opowie, – obiecał król wskazując na potencjalnego opowiadacza. – A ja jeżeli jeszcze minut pięć z wami się zatrzymam, nie zastosuję się do żadnych zasad przyzwoitości. * * * – Twojego smoka blokuję dwoma ciemnymi orłami, smok i jeden orzeł

przechodzą w odwrót … ten na miejsce. A po tej leśnej чаморочи bijemy kulistą błyskawicą … ile tu mam?... raz, dwa, trzy … cztery jest. Znaczy cztery i odwrót. A teraz atakuję i przegrałeś. I przegrałeś głupio. Po co atakowałeś? Zawsze tak źle grasz? Kantor ze zmęczeniem westchnął i rzucił karty na taboret. – Słuchaj, Teddie, a czego ode mnie chciałeś? Ja i tak nie jest najlepszym graczem w tym świecie, a z takim samopoczuciem jak teraz w ogóle się nie orientuję. Tak i niewygodnie mi jedną ręką i karty trzymać i chodzić. Zagraj lepiej ze swoim szefem, jeśli potrzebujesz godnego przeciwnika. – Ech che … – westchnął kat zbierając karty. – I zagrać nie ma z kim. Pan Krosz w ogóle nie gra, jeżeli ty o nim. A boss mówią, mistrz Nowego Kapitolu, ale nie pójdę do bossa z takimi głupotami. Nalać ci jeszcze? – Jeżeli nie żałujesz, – kiwnął Kantor. – a boss twój, mistrz … jemu pewnie, po prostu się poddają, bo się boją, albo żeby się podlizać. – Może być, może … – I skinął głową z roztargnieniem Teddy kładąc karty do szkatułki. – to prawda, bossa wszyscy się boją. I pana Krosza wszyscy się boją. To tylko tu pyskujesz wszystkim równo. Na ciebie bardzo się obraził i prawie wyszedł z siebie, dlatego że boss nie kazał cię więcej ruszać. – A od czego to wasz boss tak stał się hojny? Jeżeli mu niczego ode mnie więcej nie trzeba, to dlaczego ja wciąż żyję? Albo to – kiwnął na taboret, na którym stały cynowe szklanki i prosta zakąska, – moja ostatnia kolacja, że tak powiem? Dlatego zacząłeś tę całkowicie szaloną popijawę? – Co w niej szalonego? – szczerze zdziwił się Teddie. – dlaczego by nie wypić z obiektem, kiedy więcej nie ma z kim? Tym bardziej, jeżeli taki obiekt jest wart. A zabijać cię boss też na razie nie kazał, jeżeli ty o tym i pan Krosz od tego w pełnej rozpaczy. Już on na ciebie był zły za to, że ty mu nawrzucałeś i bezczelnie się z nim targowałeś. – I często ty tak pijesz z obiektami? – zainteresował się Kantor, który cały wieczór był pod wrażeniem, wyobrażając sobie jak wariacko wyglądają z boku pokojowo pijacy razem kat i jego „obiekt”, i któryś już raz przekonywał się, że on jest jednak dokładnie nienormalny. W pierwszej chwili, kiedy w drzwiach celi zjawił się kat z butelką i spytał, czy Kantor nie chce wypić, biedny obiekt ledwo świadomości nie stracił.

A potem, przekonawszy się, że Teddie nie żartuje i nie szydzi, filozoficznie rozważył, że tak być może powinno być. Jeżeli towarzysz Kantor w całości chory na głowę, co dla nikogo nie jest tajemnicą, to całkowicie naturalnie, że do niego kierują podobne szalone propozycje. I odmawiać darmowej popijawy tylko dlatego, że ją proponuje kat – to już niedopuszczalne kaprysy. Nawet jeżeli on tam trucizny nasypał, co za różnica – od czego … tak i ciekawie było poobcować z takim samym wariatem, jak on sam. Przecież Teddie powinien być nie mniej stuknięty, żeby urządzać takie posiaduchy z człowiekiem, którego dopiero co wczoraj torturował i którego, być może jutro będzie musiał zabić. – Jak wyjdzie, – flegmatyczne wzruszył ramionami kat. – mało kto się zgadza. Tylko głupcy, którzy mają nadzieję wyciągnąć z tego jakiś pożytek i takie oryginały jak ty. – A jak ty nas rozróżniasz? – Kantor skrzywił się próbując jakoś zmienić pozę. Siedzieć, o nic się nie opierając było ciężko a opierać się plecami – bolało. Wypadało opierać się ramieniem, a to się szybko męczyło. Zmienić ramię nie było możliwości ponieważ został przykuty za rękę do ściany. Na szczęście za prawą, bo inaczej by i szklanki czym nie było wziąć. – Głupców i oryginałów? A co tu rozróżniać … siedzimy już ładną godzinę i ty dotychczas o nic mnie nie poprosiłeś i niczego nie zaproponowałeś. A to jeszcze zwykłe po twarzach widać. Ty, na przykład, kiedy ci zaproponowałem wypić co pomyślałeś? – „Chrzań się!”. – Uczciwie odpowiedział Kantor. – A potem – że ja muszę być całkowity psychol. – A potem przypomniałem sobie, że ja też całkowity psychol i postanowiłem, że będzie w sam raz. I dlaczego odmawiać, jeżeli nalewają. Tym bardziej, że bardzo miałem nadzieję, że jeżeli wypiję, poczuję się lepiej. – A co nie poczułeś się lepiej? – Nie bardzo. Teddie a ci się od władz nie dostanie? Zjawi się na przykład twój szef a u ciebie obiekt zalany w pestkę … – A czy ty zalany w pestkę? Raczej nie. Do takiego stanu ja sam nie piję i innych nie częstuję. Nawet jeżeli jest taki powód. – Jaki powód? – Wspaniały powód. Tę sukę Joannę wreszcie wyruchali.

– A ty jej za co tak nie lubisz? – Ona mnie też. Konkurencja, sam rozumiesz. – I kto jest w czołówce? – To zależy. Ona bardziej precyzyjnie, ja taniej. I szczerze mówiąc, to boss z nią skontaktował się wyłącznie dlatego, że mu pan prezydent polecił. A teraz nie wie, jak się wykręcić, żeby pan prezydent na niego nie się obraził. Czy ta zaraza to jego krewna, czy on z nią śpi, ale kocha ją nasz prezydent wariacko i bezinteresownie i obrazi się jeżeli boss odmówi jej usług. A ona za swoje usługi żąda niesamowitych cen, a zresztą zdzira ona taka, że z nią obcować się nie da. Może właśnie dlatego boss nie kazał cię zabijać. Na przykład, chce badać jak się opierasz skanowaniu i nauczyć swoich ludzi. Pożyteczna umiejętność … Jeśli to rozprzestrzeni się po świecie, panowie magicy nie wytrzymają konkurencji i moja praca będzie ceniona wyżej. Kantor nie wytrzymał, żeby nie zauważyć z pewną ironią: – Lubisz swoją pracę jak widzę. – Praca jak praca. Nie gorsza, niż twoja. Tylko twoje obiekty nie mają możliwości wypowiedzenia do ciebie swoich pretensji jak ty mi teraz próbujesz. – No, załóżmy, że do ciebie też Fernan pretensji nie wypowie, – krzywo uśmiechnął się Kantor i zdesperowany spróbować chociaż jakoś usiąść położył się na brzuch. – I muszę zauważyć, że moje … obiekty chodzą w wolnym czasie a nie siedzą, przykute do ściany, strzeżone przez kilku zdrowych мордоворотов. – I nie wiedzą o tym, że są obiektami, – dobrodusznie zaśmiał się Teddie i jego okrągła gruba twarz rozpłynęła się w uśmiechu. – tobie się nie wydaje, że nasza rozmowa zaczyna naprawdę być podobna do rozmowy dwóch nienormalnych? Można się uśmiać! Kat i zabójca siedzą i dyskutują, czyj zawód bardziej etyczny. – A co cię w ogóle podkusiło wybrać taki zawód? Przy normalnych kontaktach sprawiasz wrażenie całkowicie dobrodusznego człowieka. – A dlaczego doszedłeś do wniosku, że kat powinien być zły? Jestem rzemieślnikiem, robię swoją pracę. Dobry kat nie powinien nienawidzić swojego obiektu, jak również nie powinien mu współczuć. Czy może już miałeś do czynienia z katem i ci po prostu trafił się zły specjalista, dlatego tak o nas myślisz?

– Nie widzę szczególnej różnicy, – burknął Kantor. – Czy to zły specjalista nie proponował mi wypić i grać w karty. A reszta – tak samo boli. – Cóż, znoś teraz, – rozłożył ręce Teddie. – Miałeś wybór.... Chociaż, jeżeli pomyśleć, masz rację... Kiedy pracowałem w wymiarze sprawiedliwości, było jakoś prościej, a tu mi się niezbyt podoba. Wszyscy gdzieś się śpieszą, wszystkim trzeba natychmiast … rady dają bezmyślne … Ja tak nie mogę. Mój mentor, stary Hin-emigrant, długo zaszczepiał we mnie tę właśnie nieśpieszność, która tak wszystkich drażni i pozbyć się jej nie jest tak łatwo. I nie sądzę, że się da … Ty tam nie śpisz? – Nie, – odezwał się Kantor nie podnosząc głowy. – mi tak po prostu wygodniej, a usnąć mimo wszystko nie mogę. Kontynuuj, słucham. Wiec u ciebie hińska szkoła? – Tak. Ona przewiduje określony system, ustalony porządek działań … I całkiem nie przewiduje, że obiekt trzeba okaleczyć pierwszego dnia. Przy okazji, zamęczyć na śmierć obiekt przed czasem jest uważane za niewybaczalny błąd w pracy i całkowitą chałturę. A ten Fernan ze swoimi jajkami … też mi, znawca mistralijskiej psychologii! Zaniepokojony jakiś. On sam to nie Mistralijczyk czasem? – A ja co, sprawiam wrażenie zaniepokojonego? – obraził się Kantor. – Nie wiem, ale widoczne było jak przeżywałeś za swoimi jajami za każdym razem, kiedy Fernan radził się za nie zabrać. – zaśmiał się Teddie, zajrzał do pustej butelki i zabrał ją z taboretu. – A dlaczego nic nie jesz? – Nie mogę. Teddie, a jeśli widziałeś, że tak przeżywam, dlaczego nie spróbowałeś? – Dlatego, że … jakby ci wytłumaczyć … nie bałeś się po prostu z nimi rozstać, w myśli już się z nimi rozstawałeś. Oznacza to, że byłem gotów poświęcić najwartościowsze i mimo wszystko niczego nie powiedzieć. To zazwyczaj widoczne po twarzy, po oczach … i w ogóle, dobry kat takie rzeczy czuje. I jeżeli prawdopodobieństwo, że obiekt wykituje, znacznie przewyższa prawdopodobieństwo, że on się złamie, to jaki wtedy sens w takim bezużytecznym działaniu? Lepiej nie śpieszyć się a pracować metodycznie i po kolei. Być może, przez siedem dni udałoby mi się cię złamać … zabierz swoje dwa palce, samochwała. Zresztą, zwłaszcza

twarde obiekty, które nie pękają w żadnych okolicznościach, mi też wpadały … Na temat ciebie nie jestem przekonany, uczciwie, nie przekonany. A sprawdzić już nie wyjdzie. – Wtedy zdaj się na moje słowo, ponieważ ja jestem pewien. – A dlaczego jesteś taki pewien? – Dlatego że … przed tobą sprawdzili. A w twoim systemie jest coś takiego … poprawnego coś w nim jest. – Tak? – roześmiał się kat. – jak radosne to słyszeć! Jeżeli nagle zdarzy się, że cię jednak nie zabiją, mogę wziąć cię do terminu. – Nie, dziękuję. Jestem za stary, aby nauczyć się nowego zawodu. – No, jak uważasz. Coś całkiem się zafrasowałeś, czy naprawdę wszystko tak złe? Mogło być i gorzej, tak przy okazji. Czy po prostu przypomniałeś sobie, jak „sprawdzali”? Nie, jawnie ci zeszłym razem do niczego się specjalista trafił, wystarczy na twoją twarz spojrzeć, od razu widać. Czym by ci odwrócić uwagę … może, dowcip opowiedzieć? – Opowiedz lepiej, co się w świecie dzieje. – Poprosił Kantor, któremu było nie do dowcipów. – W świecie? A na przykład, w Ortanie króla zabili. Dokładnie na weselu, mówią. Żenił się na swoją głowę … – Króla? – zapytał jeszcze raz Kantor nie podnosząc twarzy, żeby inteligentny Teddie nie zobaczył jego miny. – Jak? Kto zabił? Któraś zazdrosna dama? – Nie uwierzysz – żona hińskiego cesarza. – A jej to po co? – A demony ich wiedzą, tych hinów, oni wszyscy nieco szurnięci … nawet mój mentor, pokój jego prochom, bardzo dziwny był człowiek. Pamiętam jak… Kantor starannie udał, że bardzo go interesują anegdoty o zmarłym mentorze i nienormalnych hinach, podczas gdy w rzeczywistości myślał całkiem o czym innym. Z jakiegoś powodu przypomniało mu się ostatnie spotkanie z Jego Wysokością w kuchni u Olgi, jak go złościło to, że ona zawsze z takim rozczuleniem spotyka króla, a on ją obejmuje. No po co było się wściekać, niech by sobie obejmował … a potem myśli same przeskoczyły na Olgę. „Biedna dziewczyna, ależ ma pecha! Wczoraj król, jutro ja … prawie w jeden dzień. Czy to naprawdę przekleństwo? Może, ja – to całkiem nie ja, a prawdziwy ja dawno umarł i teraz … żywych rywali

rozpędzam?” Ty co, znowu umysł ruszył, oburzył się wewnętrzny głos. Dlaczego miałbym ja sam siebie odpędzać od swojej dziewczyny? Nie wymyślaj głupstw, nie zamierzałem umierać i myślę, że ci już mówiłem, że ja – to ty. A skoro już mówimy o dziewczynie, to co tu robi król? Ty co, nadal jesteś zazdrosny, dureń kompletny? Sam jesteś dureń, nie pozostał dłużnym Kantor. Nie jestem zazdrosny, a po prostu … Ona go kocha. Nie tak, jak mnie, ale mimo wszystko będzie cierpieć, jak po krewnym. A jeszcze wpadłem na pomysł, żeby poprosić Amargo, żeby jej przekazali jeżeli mnie zabiją. To będzie przy okazji, jutro tylko z pogrzebu króla wróci, a jej tu jeszcze jedna przyjemna wiadomość … Ale ty jeszcze jesteś żywy, nie uciszał się wewnętrzny głos. Kwestia czasu, ze zmęczeniem opędził się Kantor. Ty to przestań, kontynuował oburzać się głos. Ty co dziewczynie obiecywałeś? Obiecywałeś przeżyć i wrócić. Racz dotrzymywać słowa a nie biadolić. Chociaż króla, oczywiście szkoda. Szkoda, zgodził się Kantor. Jak to oni tak wkręcali, nasi przepowiadacze? Mówili „zastrzeli się” … no i wierz im na słowo! I czy nie jest prawdą, z żalem przypomniał głos. Mafiej ci przepowiadał? Spełniło się? Jeszcze jak, zawarczał Kantor. Tylko że, pamiętam, jeszcze jeden wielki jasnowidz mi też przepowiadał … Chłopiec i dziewczynka u mnie, czy widzisz, będą! Wyrocznia kurwa, jego mać … a może po prostu skłamał, pocieszyć chciał? Jak on chociaż tam, czy nie popłynął ze swojej skały po укурке … A czego, właściwie cierpisz, wpadł w złość wewnętrzny głos. Będziesz siedzieć i czekać, aż cię ktoś uratuje, a w rzeczywistości dosiedzisz się … do całkiem przeciwnego. Od kiedy zacząłeś mieć nadzieję na obcą pomoc? Prawdopodobnie naprawdę źle słuchać wróżbitów. Relaksujesz się. Tobie by się tak relaksować, wpadł w złość Kantor. Zamknij się, ty zjadliwy wrzodzie! Przez ciebie niedobrze! I plecy bolą. Mnie też boli, odezwał się głos. To, nawiasem mówiąc i moje plecy. Ale sprawa nie w tym! Zróbmy coś, nie siedź tak! Chcę żyć, mimo wszystko! Zamknij się, powtórzył Kantor. Wszyscy chcą żyć. I ja też. Tylko chcieć

trzeba z umiarem, a ty jak widzę, chcesz żyć bardziej niż powinieneś. Zaczynasz się szarpać, panikować i namawiać mnie do beznadziejnego przedsięwzięcia. Lepiej wiem, kiedy trzeba działać, a kiedy nie. Teraz akurat nie trzeba. Teddy nie jest głupcem, wszystkie moje możliwe sztuczki przewidział i kompromitować po raz kolejny nie chcę. Przypomnij sobie taboret. I nie wchodź. Przeszkadzasz mi. – Hej, nie zasnąłeś? – zawołał go Teddie. – Jakoś ucichłeś. – Po prostu zamyśliłem się, – odezwał się Kantor unosząc głowę. – Nie śpię. I co szczególnie przykre, w pełnej świadomości. – Co, tak złe? – A dobrze! Jak spytasz … Ty swojego systemu na sobie nigdy nie próbowałeś? – Jak powiedzieć … – uśmiechnął się kat. – Mój mentor uważał, że dobry kat powinien w całej rozciągłości rozumieć że czuje jego obiekt … Mówiłem, Hinowie wszyscy trochę nienormalni. – Dlaczego tylko Hinowie? – To prawda, mistralijcy też! – z zadowoleniem roześmiał się grubas Teddie. – Dobra, widzę, że naprawdę nie jesteś do rozmów, więc pójdę do domu, a ty spróbuj jednak pospać. Może jutro znowu się spotkamy w tym samym miejscu. – Bardzo być może … – zgodził się Kantor i nabrawszy się bezczelności, jednak spytał: – a u ciebie tu nie ma nic takiego, żeby się okryć? Zimno. Czy to część twojego systemu? – Nie jest tu zimno. – zaoponował Teddie. – To ciebie po prostu trzęsie. Temperaturę masz. Oparzenia, wiesz, taka sprawa… Mam coś do okrycia się ale tobie lepiej tak być cierpliwym. Po pierwsze, te szmaty brudne, jeszcze zakażenie krwi złapiesz, a po drugie oparzenia lepiej trzymać otwarte. Tak więc bądź cierpliwy. – Daj spokój, – ze zmęczeniem powiedział Kantor zamykając oczy. – mi bez różnicy, jak twoje artyzmy będą się goić. I tak nie sądzę, że dożyję do wyniku. A można by pomyśleć, ten taboret, którem mi przyłożyłeś, był sterylnym … * * * Pierwszą rzeczą, którą zobaczył pan Fakston, wszedłszy do jego

mieszkania była metressa Joanna, zasiadająca na kanapie z niezmiennym kieliszkiem koniaku i długim papierosem. – Zusi, malcu, gdzie byłeś tak długo? – z wyrzutem spytała, ledwie go zobaczyła. – Babcia! – Pełen radości zawołał prezydent Rady Magnatów rzucając się do niej z otwartymi ramionami. – Babcia, kochana, z tobą wszystko w porządku? Ledwo nie przybiłem tego głupola Buggy… – W porządku, maleństwo, wszystko przeszło. – Uśmiechnęła się babcia łagodnie potargawszy „malca” po łysinie. – można powiedzieć, że nawet nie ucierpiałam, chociaż odszkodowanie za straty moralne z twojego kumpla Buggy jednak wycisnęłam. Jak będziesz miał czas, idź obgadaj z nim sumę. Przy okazji, twój Buggy to kompletny kretyn, więc możesz żądać ile zechcesz, da. – Koniecznie wstąpię do niego, – zapewnił metressę ukochany wnuczek i usiadł naprzeciwko. – A co tam właściwie się stało? – Zwykła nakładka, jakie w moim zawodzie niestety się zdarzają. Trafił mi się nieklasyczny mag, który bardzo skutecznie się opierał. Nie wiem z jakiego powodu zostawił mnie przy życiu, ale czuję do niego coś w rodzaju wdzięczności. Oczywiście, panu Dorsowi nie powiedziałam, że takie nakładki zdarzają się często i że właśnie od tego ginie większość skanujących magów. Wręcz przeciwnie, rzuciłam się na niego z oskarżeniami o złośliwości i nie przestałam, dopóki nie obiecał odszkodowania. – Ach, babciu! – Uśmiechnął się słodko pan Fakston. – teraz rozumiem, po kim odziedziczyłem kompetencje służbowe i inne wartościowe cechy, niezbędne w biznesie i polityce. Ty, jak zawsze … – To jeszcze nie wszystko. – Z zadowoleniem uśmiechnęła się metressa. – Jeszcze mu tak z wdziękiem rzuciłam informację, że po prostu uśmiejesz się jak usłyszysz. Pamiętasz mojego kolegę z Mistralii, z którym my stale się kłóciliśmy? Maksi go nazywali. – Raczej nie. – Przyznał się pan Fakston. – Niewiele mówiłaś mi o swoim prywatnym życiu … – Tak w skrócie, ten chłopak, którego skanowałam, to jego dokładna kopia i korzysta z tej nieklasycznej magii, o której Maksi mówił, że zdolności do niej są dziedziczne. O tym wszystkim powiedziałam Buggy.

O tym i jeszcze przelotnie o tym, że Maksie miał romans z księżną, co w sumie, jest ogólnie znanym faktem. Ani słowa nie wymyśliłam, zauważ! Samą tylko czystą prawdę! I co myślisz? Ten kretyn natychmiast wyciągnął wnioski i rozgadał na całą Mistraliję! Trzeba było widzieć jak zakrzątał się jak kręcił przede mną ogonem, żeby wyciągnąć jeszcze jakąś informację i jak się spieszył mnie spławić, żebym sama nie doszła do tej samej rzeczy co i on i nie zażądała udziału w zyskach! – babcia wesoło zaśmiała się i zajrzawszy do pustego kieliszka przybliżyła się do stolika, gdzie stała butelka. – Ale … babciu, – nagle zbladł pan Fakston. – Nie rozumiesz?... Przecież cały kontynent wie, że właśnie ten twój Maksi był prawdziwym ojcem księcia Orlando, tego właśnie, którego szuka cała Mistralja a nawet inne państwa. A jeżeli jeszcze dodać tutaj ten fakt, że Mistralijczyk, siedzący teraz w piwnicy u Buggy, miał jakieś bardzo tajne i bardzo osobiste interesy z Szellarem … – A skąd ta informacja? – uśmiechnęła się metressa Joanna, nalewając sobie koniaku. – Buggy mnie prosił żeby dowiedzieć się o tym. Babcia, przecież naprawdę może się okazać, że ten Mistralijczyk jest zaginionym księciem! I ty tak po prostu, oddałaś tę informację Buggy? – Zusi, chłopcze, – uśmiechnęła się czarownica. – czy ty naprawdę pierwszy dzień znasz swoją babcię? Kiedy to ja komuś dałam informację tak po prostu? Powtarzam, po prostu go bardzo pięknie rzuciłam. On też uczepił się tego rodzinnego podobieństwa, nieklasycznej magii, osobistych interesów ze zmarłym ortańskim królem … – Nawiasem mówiąc, on wcale nie zmarły, – dodał pan Fakston. – temu spryciarzowi w jakiś sposób udało się wykręcić. – O, to do niego podobne. Ale ja nie o tym. Więc, Buggy doszedł do tych samych wniosków, co i ty, ponieważ te wnioski same się wpraszały. Kupił parę zewnętrznych dopasowań i uwierzył zwyczajnej plotce i ta łatwowierność będzie go kosztować duże pieniążki, jak żyję. Mogę nawet śmiało założyć, że ten Mistralijczyk z radością przyzna się, że on książę, bo dla niego jest to jedyny sposób na przetrwanie i z całej siły będzie zawracać głowę Buggy, żeby mu wierzył tak długo, jak to możliwe. A Buggy teraz rzucił wszystkie swoje wysiłki na tę awanturę w nadziei zdobycia sobie kieszonkowego króla i zagarnięcia całej gospodarki

Mistralii. On poświęci tej awanturze dużo pieniędzy i uwagi i na pewien czas straci z oczu pewne inne sprawy, jeśli wiesz, co mam na myśli. Jeżeli masz w nim konkurencję w jakiś dziedzinach, teraz akurat dogodna możliwość wyprzeć go stamtąd, póki on jest zajęty swoim wspaniałym mistralijskim projektem. – Babcia, ale skąd wiesz, że on się myli i jeszcze tak dokładnie. Dlaczego jesteś taka pewna? – Dlatego, mój mały Zusi, że nie wszystko to o czym wie cały kontynent, koniecznie jest prawdą. Maksi nie był ojcem Orlando. Kiedyś z czystej ciekawości zrobiłam analizę genetyczną, więc jest to absolutnie prawdziwe. Po prostu Buggy ja o tym nie powiedziałam. Jeśli masz jeszcze wątpliwości, mogę dodać, że Orlando bynajmniej nie był podobny do swojego mentora i magiem był całkowicie klasycznym. Tak więc, bez względu na to, jak by się zmienił wraz z wiekiem, w piwnicy u Buggy siedzi na pewno nie on. – A kto? – zainteresował się wnuk uspokoiwszy się na temat księcia i już po prostu z ciekawości. – Ktokolwiek. Maksi był okropny babiarz i tylko bogom wiadomo, ile dzieci zdążył nastrugać w ciągu swojego niezbyt długiego życia. Jeśli jesteś zainteresowany, spróbuj się dowiedzieć, ale jest mało prawdopodobne, że znajdziesz wskazówki. A propos, czy wiesz jakie sprawy miał z królem Ortanu? Ta informacja być może jakoś przydatna dla ciebie, czy na odwrót? Mam na myśli, jeżeli na przykład, ona zaprzecza wersji Buggy, to lepiej ją przytrzymać. – Niczego nie wyjaśniłem, – westchnął pan prezydent. – Zapytałem Elmara, ale on albo sam nie wie, albo nie taki prostaczek jak się wydaje. Niewinnie zamrugał oczami i obiecał wyjaśnić. Perspektywiczna obietnica, nie ma co mówić! Oczywiście, od razu pójdzie do Szellara i spyta, a już Szellar znajdzie co powiedzieć … Ledwie zdążył to powiedzieć, jak zastukano do drzwi i pełen szacunku młody sekretarz zawiadomił, że pan prezydenta pragnie widzieć król Ortanu Jego Wysokość Szellar III. Z powodu bardzo poufnych spraw. – Zaproście go do gabinetu, – powiedział prezydent podnosząc się. I, kiedy sekretarz zniknął za drzwiami, dodał: – Nie wywołuj wilka z lasu… Zastanawiam się, co mu jest potrzebne późnym wieczorem? Czy naprawdę o tym Mistralijczyku pogadać? Albo po prostu przyszedł

wyrazić swoje oburzenie w związku z moją niefortunną próbą wciągnięcia Elmara w koncesję? – Jaką? – uściśliła babcia. – Tak dzisiaj tak się zbłaźniłem, po prostu wstyd. Ja jak i ty nie wiedziałem, że wiadomość o śmierci Szellara było nieprawdziwa i przedwczesna i zacząłem rozmowę z Elmarem, mając nadzieję uzyskać koncesję na rozwój złóż naftowych w Kielsi. To byłoby szalenie korzystnie, teraz na rynku międzynarodowym gwałtownie wzrosło zapotrzebowanie na ropę naftową, Mistralija ją kupuje w niesamowitych ilościach… Szellar mi zazwyczaj na takie propozycje odpowiadał ogólnie przyjętym gestem i oświadczeniem, że bez nas będą rozwijać, a Elmara można było by i przekonać. Zaczepiłem go tą propozycją a on obiecał przemyśleć. Możesz wyobrazić sobie jak „przemyślał”. Natychmiast pobiegł do wykształconego kuzyna i spytał, co to koncesja. A następnie wytłumaczył, gdzie takie mądre słowa liznął. Mi Szellar teraz i wypowie do … – Fakston westchnął i spojrzał na babcię. – A nie możesz skanować człowieka niepostrzeżenie? – Zusi! Co ty mówisz! Skanowanie człowieka na odległość, bez bezpośredniego kontaktu, i jeszcze tak, żeby on sam tego nie zauważył? I przy tym króla, który na pewno cały jest obwieszony amuletami, jak świąteczna jabłonka? Zusi, ty w swoim umyśle? Jakie szalone myśli przychodzą ci do głowy? Całe twoje życie ci mówię: nie wchodź w awantury bo inaczej skończysz, jak twój kumpel Buggy. – Ale przecież z nim wszystko w porządku! – spróbował się spierać wnuk. – I on nawet kwitnie! – Prędzej czy później, – mentorskim tonem oświadczyła babcia, – on źle skończy. I trochę mniej byś z nim się prowadzał. A już zacząłeś myśleć, jak on – króla mu skanować niepostrzeżenie! – Szkoda, – westchnął pan Fakston. – a byłoby wspaniale, jeżeli by było można. Czy możesz sobie wyobrazić, ile ciekawych i cennych informacji jest przechowywane w tej ostrzyżonej głowie? Kiedy zniknął za drzwiami, metressa z żalem spojrzała w ślad za nim i westchnęła. – Ach, Zusi … taką głowę, jak u Szellara, trzeba mieć swoją, a nie marzyć zajrzeć w cudze. On, jestem pewna, rządzi swoim królestwem bez żadnej babci.

Westchnęła jeszcze raz, wyciągnęła z kieszeni małe kieszonkowe lusterko, poprawiła uczesanie, odświeżyła makijaż, po czym głęboko o czymś się zamyśliła. Czekać na powrót ukochanego wnuka nie wypadło długo. Widocznie, Jego Wysokość był, jak zawsze krótki i konkretny. I nawet bardziej niż zwykle, ponieważ na niego w domu czekała młoda żona. – Co ciekawego powiedział ci Szellar? – zainteresowała się metressa, obserwując jak wracający wnuczek wyciera koronkową chusteczką spoconą łysinę. – Babcia, – podejrzliwie odpowiedział. – A jesteś pewna, że ten Mistralijczyk to nie ten, co myśli Buggy? – Absolutnie, dzieciaku. – A nie pomyliłaś się w analizie? Dobrze wiesz, jak je zrobić? – Ja w ogóle nie umiem ich robić, chodziłam do specjalisty. A co sprawiło że zacząłeś wątpić w słowa twojej kochanej babci? – Dopiero co Szellar żywo interesował się tym człowiekiem. Dał do zrozumienia, że ma nieocenione usługi dla Korony i osobiście Szellara i prosił ze swojej strony o wyjaśnienie co Buggy zamierza z tym Mistralijczykiem robić i po co mu on w ogóle. Nie bezpłatnie, oczywiście. Dał też do zrozumienia, że jeżeli pan Dors zamierza wyciągnąć jakąś korzyść materialną ze swojego więźnia, to korona interesuje się nim i jest w stanie zapłacić dużo więcej, niż mistralijski rząd może zaproponować i za niego, i za jego przyjaciół razem wziętych. A także między innymi porozważał o reputacji i jej roli w biznesie i w polityce, a w szczególności, dał pana Dorsa jako przykład. Reputacja u niego, jak mówią i tak nie najczystsza, a jeszcze miał nieostrożność wyrzucać klientów i będzie bardzo smutne jeżeli ta informacja wypłynie, poparta dowodami … i temu podobne. Przeprowadzić ci to wszystko z dyplomatycznego języka na normalny? – Nie trudź się, – uśmiechnęła się babcia. – i tak zrozumiałam. „Powiedz swojemu kumplowi Buggy, że jego Mistralijczyk mi potrzebny i za niego zapłacę. A nie odda po dobroci, reputację zepsuję mu tak, że z Rady Magnatów wyleci z gwizdem.” Obiecał ci prowizję za pośrednictwo? – A jak! Oczywiście, obiecał. Tylko pewnie nie zobaczę jej, jeżeli Buggy tak stanowczo nastrojony, on lepiej reputację poświęci … tym bardziej,

że ona już u niego i tak nie najlepsza. Babcia czy ty całkowicie pewna? Twój specjalista nie mógł się pomylić? Jeżeli ten Mistralijczyk jest nikim, to dlaczego Szellar tak wytrwale pragnie go zdobyć? Albo myślisz, że on też go logicznie wyliczył, jak on to nazywa i się pomylił? Nie wierzę, że Szellar w takich sprawach się pomylił… – Zusi, ty nieznośny chłopcze! – oburzyła się babcia. – Oczywiście, Szellar nie mógł się pomylić, jak ty albo Buggy! Osobiście znał Orlando i to dość blisko i nie poznać go twarzą w twarz by nie mógł. Tak jak i wziąć za niego obcego człowieka z całkowicie innym typem twarzy. A sprawy oni mogą mieć jakie sobie życzą. Zaczynając od tego, że ten człowiek – jego agent i kończąc tym, że u nich miłość. To żartuję, oczywiście, po prostu żeby bardziej namacalnie zilustrować ci, jak wielki przestwór dla wyobraźni na ten temat. I zostaw tę idiotyczną myśl o tym, że twoja biedna babcia się pomyliła, ja jestem absolutnie pewna. Lepiej pomyślmy, co dla nas bardziej opłacalne – prowizja od Szellara czy nadszarpnięta reputacja Buggy.

ROZDZIAŁ 7

Gdzieś około drugiej Kantor, wreszcie usnął. Bez większych trudności, w ciągu pięciu godzin jakie upłynęły od chwili odejścia Teddie, wykończył się tak, że zmęczenie jednak wzięło górę nad bólem. Przez cały ten czas był zajęty bardzo pożyteczną i piekielnie trudną sprawą – wydłubywał ze swojej pryczy gwóźdź. Ten nader obiecujący przedmiot zauważył jeszcze, kiedy spierał się ze „specjalistą” w sprawie koca. Jeden z gwoździ, którymi była zbita prycza, obluzował się i niezbyt mocno siedział w drzewie. Nawet główka nieco luźno przylegała do powierzchni. I kiedy troskliwy kat oddalił się nie dawszy żadnych szmat i oświadczywszy, że Kantor jeszcze mu będzie za to dziękować, więzień wziął się do pracy. Najpierw pracować przyszło zębami, raz po raz obdzierając wargi o nieobrobione deski, przeklinając i jednocześnie dziękując niebu, że tych właśnie zębów mu nie wybili. Długo i starannie, po drzazdze, jak bóbr wygryzał drewno naokoło gwoździa, żeby trochę bardziej go obluzować i żeby mieć możliwość uchwycenia go palcami albo chociażby tymi zębami. Następnie długo, uparcie i ostrożnie, starając się nie hałasować, żeby nikt nie zwrócił uwagi podejrzliwy rwetes w komorze, obluzowywał i ciągnął oporny gwóźdź, w żaden sposób nie chcący wypadać ze swojej norki. Na przemian, to ocalałą lewą ręką, to zębami, obluzowywał i ciągnął, obluzowywał i ciągnął opadając z sił, ale ani w minutę nie przerywając swojej ciężkiej pracy. Rozpaczliwie potrzebował tego gwoździa i nie miał zamiar wycofania się aż go nie dostanie. W jego sytuacji, kiedy byłby rad nawet małemu kawałeczkowi drutu, gwóźdź był po prostu wspaniałym prezentem losu. Nim można było nie tylko odtworzyć kajdanki ale jeszcze zrobić o wiele więcej. A zrobić akurat to trzeba było i to natychmiast. Dwie chwile z dzisiejszego picia … a dokładniej, taboretowej rozmowy nie dawały Kantorowi spokoju. Po pierwsze to, że boss nie kazał go zabijać ale też kontynuować torturować też nie kazał. Po drugie – wiadomość o śmierci króla Szellara. Jeżeli odrzucić przypuszczenie, że pan Dors psychicznie chory i cierpi

na ciężkie ataki humanizmu, wyjście od pierwszej chwili jest jedno. Kantor im jeszcze do czegoś potrzebny, ale metody traktowania będą szukać innej. Jeżeli groźby, tortury i skanowanie już wypróbowane, pozostał szantaż i zakładnicy. Szantażować go nie mają czym, przed swoimi on czysty, a nawet jeśli spróbują coś podstawić, Amargo mu uwierzy w dowolnym przypadku i przepaść nie da. A jeżeli oni zaczną szukać, czy nie ma gdzieś na świecie ludzi, drogich towarzyszowi Kantorowi do takiego stopnia, że dla niego będzie dużym nieszczęściem ich stracić, to mogą znaleźć. Nie, mamy oni, oczywiście, nie znajdą, nikomu do głowy nie przyjdzie odgadnąć, kim jest naprawdę. Na to tylko król Szellar miał wystarczająco dużo wyobraźni, a i to dlatego, że u niego jest bardzo interesujący błazen… tak więc, o mamę można się nie niepokoić jak nie niepokoił się całe ostatnie pięć lat. Za to Olga znajdzie się natychmiast. Jeżeli oni spróbują szukać w Ortanie, to pierwszy miejski plotkarz chętnie opowie o nienormalnej przesiedlence, która przyjaźni się z królami, walczy ze smokami i pieprzy się z mistralijskimi zabójcami tak, że u wszystkich sąsiadów w dwóch najbliższych bramach zdarza się zbiorowy orgazm. Co za kretyn, że nie wpadł na pomysł uprzedzić ją, żeby milczała o ich związku… I jeszcze szlajał się po mieście w jej towarzystwie, po balach ciągnął… całkiem głowę stracił ze szczęścia, kretyn zakochany! Przecież ona całkowicie bezbronna, nic prostszego gdzieś pośrodku ulicy chwycić ją za ręce i wepchnąć do karety, ona nawet swoje obowiązkowe „oj!” nie zdąży powiedzieć, a co dopiero za pistolet chwycić. Gdyby ona chociaż wiedziała, co jej grozi i była ostrożniejsza! Ale nie ma nikogo, żeby ją uprzedzić. Nawet, jeżeli ten obłąkany medytator towarzysz Passionario już zszedł od swojej grzędy i poskarżył się Mafiejowi, tylko nic od tego. Żyłby Szellar, on by od razu się zorientował, co z tego wynika, uprzedziłby, ochraniałby, doglądał. A Elmarowi do głowy nie przyjdzie w dniu pogrzebu ukochanego kuzyna myśleć nad losami jakichś tam obcych Mistralijczyków i jeszcze robić logiczne wyprowadzenia, czy nie może to być jakoś związane z Olgą. A potem nie do tego mu będzie, warto tylko przypomnieć sobie pamiętne opowiadanie Mafieja jak wypadało starać się biednemu Szellarowi w pierwszych miesiącach po koronacji, żeby wejść we wszystkie kwestie rządzenia państwem. A przecież Szellar był facetem inteligentnym, pracowitym i z prawniczym wykształceniem, a co z tym wszystkim

będzie robić Elmar, w ogóle strach pomyśleć. Tak i wszyscy inni na wiadomość o smutnym losie towarzysza Kantora zareagują prosto i naturalnie – zmartwią się, zdenerwują i umówią się niczego nie mówić Oldze. A o tym, że może jej grozić niebezpieczeństwo, ani jeden nie pomyśli. Czy to Elmar przypadkowo wspomni swojemu przenikliwemu Flawiuszowi, może ten się domyśli i podzieli się domysłami. Ale nie ma co na to liczyć, za mało prawdopodobne. Znaczy, trzeba coś zrobić samemu i to natychmiast. Co można zrobić w jego sytuacji, Kantor z trudem sobie wyobrażał, i na razie skoncentrował się na niskiej pracy fizycznej postanowiwszy odłożyć pracę umysłową na chwilę, kiedy zdobędzie sobie chociaż jakąkolwiek broń. Po pięciu godzinach katorżniczej pracy dostał do swojej dyspozycji wspaniały stalowy gwóźdź na trzy palce długi, mocny i prawie ostry. Następnie oderwał skrawek koszuli i ścisnąwszy swoja zdobycz między palcami prawej dłoni, jak mógł starannie zbudował coś na podobieństwo opatrunku. Następnie znowu się położył, zdążył jeszcze pomyśleć, że teraz najwyższy czas zacząć snuć plany na przyszłość i niespodziewane stracił przytomność. Przyśnił mu się króciutki koszmar. Jakoby on – pieczeń i go przygotowują na rożnie. On wisi nad paleniskiem i ogień parzy mu plecy. A obok stoją Teddie i doradca Blaj, obaj w bezsensownych ogromnych kucharskich czapkach i się kłócą. Doradca jakby mówi, że pieczeń trzeba obracać i równomiernie popieprzyć ze wszystkich stron. A Teddie, z oburzeniem wskazuje grubym palcem na palenisko, mówi: Pieprzyć – to chałtura! Co za amatorstwo! Kto jest ekspertem, ty czy ja? Po co taki silny ogień, przypali się przecież w pierwszej dobie!” „No, jeśli pieprzyć nie trzeba, – postanawia doradca, – to ja posolę”. I zaczyna poważnie obracać rożen i solić ze wszystkich stron. Równomiernie. W tym również plecy. I nawet głównie plecy, ponieważ rożen coś zatrzymało. Uczucie było na tyle rzeczywiste, że Kantor nie wytrzymał, zaczął krzyczeć i się obudził. A co gorsza, okazało się, że ten piekielny ból mu się nie przyśnił. – Znowu udajesz? – szorstko spytali obok. Nie Teddie, ktoś inny. Ten zawsze dokładnie określał kiedy on udaje a kiedy nie. I zawsze mówił spokojnie, a nawet dobrodusznie… Kantor otworzył oczy z trudem wyrywając się z majaczeniowych mętów snu i oczywiście, od razu zobaczył buty pana Krosza, które

zdążyły mu się sprzykrzyć. – Śpię, twoja mać … – zajęczał domyślając się, że mściwy szef ochrony nie znalazł nic lepszego, jak obudzić go zamaszystym uderzeniem w plecy. – Wstawaj, – szorstko powiedział pan Krosz i dodał, dla większej siły przekonywania jeszcze raz zdzieliwszy Kantora do plecach: – Jak usłyszę od ciebie jeszcze jedno lekceważące słowo, dostaniesz jeszcze. Za każde słowo oddzielnie. Zrozumiałeś? Kantor siłą woli powstrzymał swój zuchwały język, który już zrywał się obrzucić pana kierownika przekleństwami i kontynuować obrzucać tak długo, jak go będą bić, żeby pan kierownik nie myślał, że go się tu boja i szanują. W tym czasie byłoby to nie na miejscu i nie w porę. Nagle nadarzy się możliwość ucieczki a on będzie leżeć nieprzytomny z powodu swojego przeklętego języka. Dlatego tylko milcząc kiwnął i zaczął spełzać z pryczy. Dwóch strażników otworzyło bransoletkę, którą był przykuty do ściany, wykręcili mu ręce na plecy i skuli kajdankami jednocześnie przeszukawszy. Gwoździa, oczywiście, nie znaleźli chociaż mogliby gdyby szukali starannie albo jeśli wiedzieliby, że właśnie trzeba szukać. Następnie pchnęli w plecy – dobrze chociaż, że nie w czułe miejsce, a wyżej – i krótko rozkazali iść. Dlaczego to, zdziwił się Kantor. I ciekawe gdzie? Do piwnicy? Przecież Teddie poszedł do domu. Czy obrażony pan Krosz postanowił nakichać na wskazówki bossa i zabawić się jak należy? Albo boss jednak się rozmyślił? Albo, co bardziej prawdopodobne, po prostu kazał się pozbyć, a Teddie kłamał nie chcąc psuć sobie nerwów z niepocieszonym kompanem od kielicha? Ale w takim razie jednak do piwnicy. Nie warto mieć nadziei, że mu dadzą umrzeć lekko i szybko … Nie, przez skręt przeszli. Gdzie w takim razie? Jeszcze raz na lewo … nie może być! To na wyjście! U nich co, przyjęte wywozić przyszłych nieboszczyków za miasto? Kompletna bzdura, trupa przecież łatwiej wywieźć. Albo po prostu przewożą w inne miejsce? Zresztą, to pytanie nie jest zasadnicze, gdzie by go nie wieźli, dotrzeć do miejsca przeznaczenia on nie powinien. A powinien, po pierwsze, dziękować niebu za taką rzadką szansę, a po drugie, szybko zorientować się i dowiedzieć co robić. Wepchnęli go w zamknięty furgon bez okien i z zamkiem na drzwiach

i posadzili na podłodze w rogu. Dwóch wartowników zamknęło drzwiczki i usiadło na ławce przy ściance. Sam pan kierownik, najwyraźniej, jechać z nimi nie miał zamiaru. Uznał za poniżej jego godności jeździć w śmierdzącej budce albo na kozłach razem z woźnicą. No i dobrze. Im mniej ich, tym lepiej. Kantor oparł się o ścianę i zamknął oczy udając, że ma zamiar spać a w rzeczywistości z całej siły zaczął starać się skoncentrować. Powinno wyjść. Koniecznie. Życie, oczywiście, gówno, ale nie aż tak… * * * O tym, że Jego Wysokość nigdy nie śpi długo, wiedział cały dwór. Nadworne damy niejeden raz narzekały, ze skoro położył się przed północą, to o czwartej rano niemiłosiernie budził oficjalną faworytkę i wystawiał z swoich pokojów, powołując się na potrzebę pracowania. A jeśli nie, to grzebał w papierach w swoim gabinecie do dwóch godzin, a biedna dama siedziała i czekała w pełnej gotowości bojowej, jak głupia. Tak, nikt nigdy nie dziwił się spotkawszy Jego Wysokość gdzieś śpieszącego wśród nocy. A Mafiej całkiem przez pewien czas sądził, że jego pracowity kuzyn w ogóle nie śpi, dopóki mistrz nie wygłosił mu krótkiego wykładu o fizjologii snu. Tej nocy Jego Wysokość rzeczywiście nie mógł usnąć. Czy od przepełniającego go szczęścia, to czy po prostu spał zbyt wiele poprzedniej nocy. Najpierw długo leżał nie ruszając się, żeby nie obudzić królowej i zachwycał się nią z milczącym uwielbianiem. Następnie leżeć stało niewygodnie i zachciało mu się obrócić, a następnie i jeszcze czegoś się zachciało i postanowił, że nie ma co się wylegiwać i wiercić, jeżeli nie chce spać, trzeba wstać i czymś się zająć. Co też zrobił. Ponieważ w tym błogim stanie, w jakim przebywał, każde myśli o pracy wydawały się bluźnierstwem, król narzucił szlafrok, wyszedł na balkon i zaczął po prostu podziwiać okolicę. Noc była ciepła i cicha, jak zawsze w tej porze roku i zadziwiająco piękna. Księżyc, który wszedł w ostatnim kwadrę, świecił jasno z bezchmurnego nieba zalewając czarownym srebrzystym światłem pachnące krzaki bzu, brukowane dróżki i marmurowe ławki pałacowego parku. Świeżość i piękno tej wiosennej nocy w całości harmonizowały z wzniośle lirycznym

nastrojem Jego Wysokości, który do tej pory jeszcze nie mógł przyzwyczaić się do swojego szczęścia i od tego przepełnienia się entuzjazmem z i bez przyczyny. Będąc zaledwie dzień temu między życiem a śmiercią i poznawszy na tak wizualnym przykładzie kruche piękno życia, od tego czasu nie ustawał zachwycać się otaczającym światem, tak jakby zetknął się z nim po raz pierwszy. Z zachwytem zachwycał się światłem księżyca, dziwiąc się jak można było nie zwracać uwagi na ten urok do tej pory, z zadowoleniem wystawiał twarz na chłodny wiatr … tak co tam wiatr – zwykłym powietrzem Jego Wysokość rozkoszował się, jak dobrym starym winem, gdyż jeszcze nie zapomniał, jaka to rozkosz – po prostu oddychać. Oprócz tych wszystkich wspomnianych radości Szellar III z słodkim oddaniem wspominał pewne szczególne piękne chwile swojego życia małżeńskiego, które doszło do skutku nie dalej jak pół godziny temu i wbrew jego obawom, okazało się rzeczywiście szczęśliwe. Wszystko to było tak wspaniałe i tak zachwycające, że królowi nie chciało się wierzyć w realność sytuacji a czasami nawet zakradała się nieproszona myśl, że jemu śni się sen i on obudzi się u siebie w sypialni, całkowicie sam i całkowicie nieżonaty. Śpieszył odpędzić tę myśl i ją natychmiast zastąpiła inna, nie mniej szkodliwa. Jeżeli wszystko już dobrze i wspaniałe, to na pewno powinno zdarzyć się jakieś świństwo, żeby Jego Wysokość nie relaksował się. I choć król bardzo starał się odpędzić i tę myśl, świństwo jednak się zdarzyło zepsuwszy mu cały jego radosny nastrój. Całkowicie niespodziewanie u góry coś zaszeleściło i zachlupało, następnie mignął czarny cień i król nie zdążył z opóźnieniem sobie przypomnieć, ze szczęście szczęściem, a pistoletu w sypialni zostawiać nie powinien, kiedy na balkonie wylądował łkający o trzy strumienie książę Orlando. – Co się stało? – zatrwożył się król z pośpiechem rozglądając się po bokach, czy nie ma w pobliżu kogoś, kto mógłby zauważyć jego dziwnego gościa. A ponieważ Orlando nie mógł dać poradzić sobie z płaczem i wymówić ani słowa, Jego Wysokość z pośpiechem objął przyjaciela za ramię i popchnął w stronę drzwi, dopóki go naprawdę nie zauważyli. – Pójdziemy do mnie do gabinetu. Tylko cicho, nie obudź Kiry. Orlando konwulsyjnie załkał, skinął głową, wczepił się w rękaw królewskiego szlafroka i ulegle poszedł za nim. To było uderzająco

podobne do tego jak zazwyczaj zachowywał się Mafiej, kiedy był bardzo zdenerwowany, z czego król po drodze wyciągnął wniosek, że taka skłonność do rozlewania łez to rodzaj dziedzicznej cechy elfów. Pamiętając, że straż u wejścia do jego pokoi nie jest gwarancją tego, że tutaj nie wedrze się jakaś nadworna dama, król zamknął drzwi gabinetu od wewnątrz i usadził łkającego księcia na fotelu. – Uspokój się chociaż trochę i wytłumacz o co chodzi. Twoi towarzysze broni i mentorzy byli niezadowoleni z tego, że nawiązałeś ze mną kontakt i czymś cię obrazili? Albo pokłóciłeś się z Elwirą? Albo coś jeszcze się zdarzyło? Może, czegoś się napijesz? Otrzymawszy w odpowiedzi następne milczące kiwnięcie Jego Wysokość wydobył z sejfu zaskórniak, a z biurka – szklaneczki, nalał po brzegi i wręczył niepocieszonemu przyjacielowi. – Weź, wypij i uspokój się. Pij, pij. Albo nie uzyskam od ciebie ani jednego zrozumiałego słowa. Orlando ulegle wypił, obtarł się rękawem („Nie widzi cię mentor!” – po drodze przyszło do głowy królowi), i podniósł wreszcie wzrok, pełen bólu i rozpaczy. – Szellar, zabili go! – Kogo? – Kantora, – głucho załkał książę i ponownie wybuchnął płaczem, chowając czoło na krawędzi stołu. – To jest … – król z żalem pokręcił głową i wyjął z pudełka druga szklaneczkę. – Wtedy oczywiście … Popłacz, potem opowiesz. I pomyślał, że ochrona Oldze teraz nie potrzebna. Dokładniej, potrzebna, ale nie aż taka. Może jednak nie mówić jej na razie? Jakoś tak, przecież dotychczas Mafiejowe sny nie kończyły się tak fatalnie, nawet ostatni, który wydaję sie nie pozostawiał wątpliwości. Czy nie mogli się pomylić? Chociaż pewnie nie, gdyby jakaś nadzieja zostawała, niepoprawny optymista Orlando nie wpadłby w taką rozpacz. Ale jednak trzeba wypytać. Żal Kantora, dobry był chłopak, chociaż bezczelny ponad miarę. Musiałem z nim tak kręcić, tak go obrażać i poniżać, nagle pomyślał ze skruchą król przypomniawszy sobie pamiętną scenę z wizytą u Olgi. Można było jakoś inaczej … Po tym wszystkim mam u niego dług ze wszystkich stron, zaczynając z tego, że nauczył mnie kochać i kończąc tym, że uratował mi życie, kiedy krwawiłem w swoim

salonie. A kiedy znalazł się w kłopotach, ja w niczym i tak potrafiłem mu pomóc. Czekał, aż niepocieszony towarzysz przestanie chociażby płakać w głos, następnie znowu napełnił szklaneczki i ostrożnie zwrócił się do niego: – Orlando, uspokój się, proszę. Chociaż na krótko. Wypij jeszcze, weź się w garść i wytłumacz, jak to się stało. To pewne? Błąd nie wchodzi w grę? Orlando nie patrząc osuszył druga szklaneczkę i jeszcze łkając zaczął opowiadać. Kiedy wrócił do domu po radosnym spotkaniu z drogim Szellarem i rozmowy z nowym mentorem, na niego tam czekał niejaki przyjaciel i towarzysz broni, rozgniewany do niemożliwości i rzucił się na niego z okrzykiem, że szlaja się, nie wiadomo gdzie, a on tu pilnie potrzebny. Bez jego rozkazu Gaetano w żadnym razie nie da ludzi do operacji ratunkowej Kantora, którego wreszcie znaleźli, ale swoich ludzi u towarzysza mało. Całkowicie niezrozumiale, od czego tak się wściekł, przecież był jeszcze słoneczny dzień i do nocy tej operacji mimo wszystko nikt by nie zaczął. O drugiej w nocy grupę przechwytywania przeprawili teleportem do Nowego Kapitolu. O trzeciej wrócili i ten sam rozgniewany towarzysz broni, prawie że płacząc z rozpaczy rzucił na stół przed towarzyszem kierownikiem srebrny kolczyk z zaschniętymi plamami krwi i zawiadomił, że to wszystko, co zostało z Kantora. Po czym powiedział bardzo straszą rzecz. Że winny jest wszystkiemu tylko Orlando. Ze względu na fakt, że z powodu słuchania Sordiego, zaczał się cały ten bałagan z Goldiańczykami. Z powodu tego, że on palił trawę na swojej skale, pozostawiając armię bez nadzoru, Kantora posłali na niechybną śmierć. I, wreszcie, z powodu tego, że on gdzieś szlaja się po babach prawie dobę, Kantora nie zdążyli uratować. I teraz niech żyje z tym jak chce. Może go to chociaż czegoś nauczy, co jest zresztą wątpliwe. Krewnym bez niego powiedzą, a dziewczynę Kantora niech kochany wódz i ideolog sam zawiadomi, że jej ukochany zginął z za jego beztroskę i bałaganiarstwo. Dziewczyna Kantora ma tendencje samobójcze więc niech towarzysz empata postara się ją uspokoić i pocieszyć. Jeśli nie chce mieć na sumieniu kolejnego zrujnowanego życia.

– To okrutne, – cicho powiedział król po wysłuchaniu niejasnego opowiadania przyjaciela. – nawet jeżeli on tak kochał Kantora, trzeba choć trochę pomyśleć, co się mówi! Gorący mistralijscy chłopacy, zawsze oni wszyscy działają najpierw sercem, a potem głową … Orlando, bardzo cię proszę, nie przyjmuj wszystkiego co zostało powiedziane tak dosłownie, bo to zostało powiedziane po prostu od nieszczęścia. Kiedy jesteśmy w rozpaczy, kiedy los odbiera nam bliskich i widzimy, że jesteśmy bezsilni żeby coś zrobić, obrażamy się na cały świat i często zachowujemy zbyt gwałtownie, źle … i okrutnie. W krótkim czasie, twój przyjaciel się uspokoi i sam zrozumie, że miał racji, opamięta się, pożałuje i poprosi o przebaczenie. – Ale przecież to prawda! – przeciągle załkał Orlando. – To jest najgorsze! On ma absolutną rację! To ja jestem wszystkiemu winny! Rzeczywiście puszczałem sprawy mimo uszu, porzuciłem wojsko i gdzieś się szlajałem… nie gdzieś, a u ciebie. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, cieszyliśmy się spotkaniem … A w tym czasie Kantora zabijali. Strasznie mi o tym myśleć. A tobie? Szellar, tobie nie strasznie? Król milcząc wypchał fajkę i zapalił nie śpiesząc się odpowiadać, że jemu jakoś całkiem nie strasznie. Może, trochę czuje się nieswojo, nie więcej. Choć on nauczył się bać, ale nie aż tak. – On się nie pomylił? – Zapytał w końcu, postanowiwszy nie odpowiadać na pytanie i nalał jeszcze po szklaneczce. – Jego na pewno zabili? Ciało chociaż znaleźli, czy tylko kolczyk? – Znaleźli, – kiwnął Orlando. – Po tym kolczyku tylko poznali. – Tak okaleczyli? – Nie, pluty objadły. Prawie do kości. Ja … wiesz, nie mogłem pójść zobaczyć. Po prostu nie mogłem, chociaż mi uprzejmie zaproponowali. – Jakie pluty? – zdziwił się król. – Tam na tylnym podwórzu było ogrodzenie z plutami, w nim znaleźli. Cholerna goldiańska praktyczność – żeby mięso niepotrzebnie nie przepadło, trupy tam wrzucali. A pluty – one są wszystkożerne. – Więc może to nie on? Czy można rozpoznawać po kolczyku! Sądzisz, że u goldianskich bandytów nie jest przyjęte rabować jeńców? – Więc oni kogoś z swoich zabili? – Dlaczego by nie, jeżeli on w czymś zawinił. – Być może, – załkał Orlando. – ale wtedy chłopaki znaleźliby Kantora

gdzieś w innym pomieszczeniu. Żywego albo martwego, ale by znaleźli. A oni go nie znaleźli. – Więc może, go tam nie było? – On tam był. To absolutne pewna informacja, magicznego charakteru. Jak mag ci mówię, pewna. Był tam. Kiepsko, pomyślał król. Znaczy, błąd jest wykluczony. Jeżeli tam był i grupa przechwytująca nie znalazła niczego, bardziej podobnego do niego, niż objedzony plutami trup z kolczykiem … Biedna Olga. Jednak, przekleństwo jest przekleństwem i niczego dobrego z tego nie mogło wyjść. Trzeba będzie spytać u Nargina, co teraz, kiedy jej żywy „małżonek” stał się rzeczywiście martwy jak on teraz się będzie zachowywać? Chociaż jest mało prawdopodobne, że powie coś sensownego. Pewnie, sam nie ma pojęcia. A metressa Morrigan, jak zwykłe oświadczy, że ona podobnymi sprawami nie zajmuje się już od trzystu lat… nic dziwnego, że Elvis taki hipokryta, miał u kogo się uczyć… – Wiesz, Orlando, – powiedział Szellar, znowu sięgając po butelkę. – na razie nie mów Oldze niczego. Niech ona chociaż trochę się uspokoi po tym weselu. Widziałbyś jak płakała, dokładnie jak ty teraz. Tylko po mnie, a jeśli jej powiedzieć o nim … w ogóle nie wiem, co z nią będzie. Z tym twój towarzysz broni miał rację, tobie przyjdzie ją przygotować, żeby się uspokoiła. I, boję się, że nie jeden raz. Ale w tym celu ty musisz najpierw samemu się uspokoić i opanować. Pij. Orlando wziął podaną szklaneczkę i w końcu, zwrócił na nią uwagę. – A co ja piję? – opamiętał się. – Koniak, – pocieszył go król. – bardzo dobry, nie martw się. – I ile już wypiłem? – spostrzegł się towarzysz ideolog. – Nie mam zwyczaju liczenia, ile piją moi goście, – wzruszył ramionami król. – w twoim stanie niezależnie od tego, ile wypijesz, za dużo nie będzie. – Mi nie można wiele pić … – jakoś niepewnie powiedział gość, spojrzał na nalaną szklaneczkę, zawahał się i machnął ręką. – a zresztą, to nie jest dużo... I wypił. – I jeszcze, – kontynuował tymczasem król, – Mimo wszystko potrzebne byłoby dokładnie się upewnić, że się nie pomyliliście. Jest na to bardzo prosty i niedrogi sposób, być może dawno zapomniany w

Mistralii. Tak postępuje wielu krewnych i bliskich osób zaginionych. Ja sam dawno nie miałem kontaktów ze światem przestępczym ale spróbuję porozmawiać z Kostasem, może on mi podpowie, gdzie możemy znaleźć sensownego nekromantę. Wtedy dam ci adres i idziesz. Niech sprawdzą, czy Kantor martwy, albo zdarzyło się nieporozumienie. – Pójdę, – kiwnął Orlando, jakoś naraz podniesiony na duchu. – koniecznie pójdę. Dziękuję, Szellar. Jak dobrze, że do ciebie wstąpiłem. Ja po prostu nie wiedziałem, co robić. Do damy jakoś nawet jest wstyd wpadać w takim stanie, dziecko budzić w pół do czwartej w nocy też jakoś … Usiadłem na murach centralnej wieży i nagle widzę – stoisz na balkonie, jak przywidzenie w swoim szlafroku … a królowej nigdzie nie widać. Ja pomyślałem, że może ci nie przeszkodzę … Szellar, nalej mi jeszcze jeśli możesz. – Tak, oczywiście, – król nalał i kontynuował zaskoczony taką dramatyczną zmianą w nastroju rozmówcy: – A ta bestia Dors popamięta u mnie, jak rzucać klientów i zabijać nieobojętnych mi ludzi. Zniszczę tego gada. Nie minie tydzień, jak cała Goldiana będzie wiedzieć, czym ta swołocz karmi swoje pluty. Ty mi tylko parę świadków inteligentniejszych zapewnij, a resztę sam zrobię. Jego współobywatelekonkurenci z gównem zjedzą. Orlando pokazowo wychylił ostatnia szklaneczkę i nagle szeroko się uśmiechnął. – Mam lepszy pomysł. – A dokładniej? – uściślił król zaczynając podejrzewać coś niedobrego. Dziwne, co dzieje się z chłopakiem? Dopiero co płakał i nagle uśmiechnął się … i oczy błyszczą jakoś nie całkiem normalnie … nie stracił biedak rozumu z nieszczęścia? Albo jest po prostu pijany? Ale od czego, od nieszczęsnego ćwierć kwarty? – Teraz zobaczysz! – mistralijec podniósł się z fotela, włożył w ucho kolczyk Kantora, który do tej pory ściskał w dłoni i pokazowo przypstryknął palcami. – Pójdziesz ze mną? – Gdzie? – zaskoczył się Jego Wysokość, bardziej skłaniając się do myśli, że z przyjacielem jest coś nie tak. Normalnie pijani ludzie tak się nie zachowują. Nawet kuzyn Elmar zachowuje trochę rozumu, nie ważne jak był pijany. A z tym coś niepojętego się dzieje. Oczy całkowicie szalone, idiotyczny złowieszczy śmiech, nienormalna gorączkowa jakaś

ruchliwość … i szalone pomysły. – Zobaczysz jak sam zajmę się z tym draniem. Sam się zajmę a staniesz i popatrzysz. Co ja, naprawdę, siedzę i płaczę! Jestem mężczyzną czy nie? Mi zabili przyjaciela a ja siedzę i płaczę! A ty mnie do tego zachęcasz, a nie powiesz: „Orlando, bądź mężczyzną! Mężczyźni nie płaczą, mężczyźni się mszczą”. – To u was w Mistralii tak mówią? – zainteresował się król gorączkowo próbując się zorientować, jakby zatrzymać tego szalonego mściciela, dopóki nie zbiegł stąd i nie wpadł w kłopoty. – A u was w Ortanie, tego nie podzielają? – nagle obraził się Orlando. – No to siedź. I bez ciebie sobie poradzę. I, zanim król zdążył wydostać się z za stołu, szarpnął za ramę okienną, otworzył szeroko okno i i odleciał. – Ja wiedziałem, że jakieś świństwo na pewno się zdarzy! – Przykro westchnął Szellar III. – Ale nie myślałem, że aż dwa! I podążył do sypialni po spodnie. Trzeba natychmiast opowiedzieć wszystko mistrzowi i poradzić się, co robić. Jak można znaleźć i złapać szalonego maga, dopóki nie spowodował żadnych klęsk żywiołowych i nie wpadł w kłopoty. Co się z nim stało, przecież był całkowicie normalny i nagle … nie wariuje się tak szybko! Albo on jednak po prostu pijany? Może, pijani ludzie tak się nie zachowują, a magowie właśnie tacy się stają? Przypomnieć sobie chociażby Mafieja z jego przyjacielem elfem … Nie, Mafiej, wnioskując z opowiadań nadwornych dam zachowywał się jak normalny pijany, a elf jak później przyznał się Orlando, całkiem udawał bardziej pijanego, niż był w rzeczywistości … Może, pobiec do Mafieja spytać? Nie, lepiej już od razu do mistrza, on lepiej wie. Z pośpiechem naciągnąwszy spodnie i koszulę król rzucił się do swojego nadwornego maga. Nieswojo było, oczywiście, budzić starego człowieka, jeżeli on jeszcze śpi ale sytuacja nie pozostawiała wyboru. Szalonego księcia należało natychmiast złapać i ukryć dopóki nie zrobił niczego nie do naprawienia. Mistrz otworzył prawie od razu chociaż po pośpiesznie włożonym płaszczu było zrozumiałe, że on jednak opadł. – Co się stało, Wasza Wysokość? – zaniepokojony spytał zobaczywszy rozczochranego na wpół ubranego króla. – Mamy problem, – zaczął król. – sam nie zrozumiałem, jak to wyszło

… może, ja coś nie tak zrobiłem czy powiedziałem … – Wasza Wysokość, – przeraził się nadworny mag, – wybaczcie, wy « coś nie tak zrobili” z waszą małżonką czy mowa jest o czymś innym? – Co ty mówisz! – wpadł w złość król. – Co tu moja małżonka, ona spokojnie sobie śpi. Tylko, że ode mnie wyleciał Orlando w całkowicie niepoczytalnym stanie i boję się, że on wpadnie w kłopoty. – Jak to się mogło stać? Wchodźcie … zresztą, nie, chodźmy do laboratorium, spróbuję go wyśledzić, a wy mi wytłumaczycie o co chodzi. – Sam nie wiem, o co chodzi. To stało się tak szybko... Ledwo wyszli na korytarz i skierowali się do laboratorium, jak na nich wpadł tak samo rozczochrany i na wpół ubrany książę Mafiej. – Mistrzu, – zawołał, – Orlando … – Już powiedziałem, – przerwał król. – pójdziemy do laboratorium, może mistrzowi pomożesz. – Nie przerywajcie, Wasza Wysokość, – surowo powiedział mistrz Istran. – a więc, Wasza Wysokość, co chcieliście powiedzieć? Do was też przyleciał szalony książę Orlando? – Wołał mnie żeby z nim zemścić się na kimś, nie całkiem zrozumiałem, na kim właśnie, wydaję się na wszystkich pod rząd. Zobaczyłem, że on nie jest sobą i chciałem go zatrzymać, ale on się teleportował. Gdzie on tak się upił, on wie, że mu nie można … – Upił się? – oburzył się król. – On prawie nic nie wypił! – Więc wy go napoiliście? – oburzył się z kolei mistrz Istran, otwierając drzwi. – Jak mogliście! Nic dziwnego, że był w takim stanie! Przecież niejeden raz wam mówiłem … – Myślisz, że to się nazywa „upić”? Wypiliśmy półkwartową butelkę we dwóch, co to jest ćwierć kwarty dla dorosłego mężczyzny? – Szellar! – w przerażeniu zawołał Mafiej. – Czy nie wiesz, że mu nie wolno pić? – Skąd mogłem to wiedzieć! A jemu nie można? W ogóle? Dlaczego? – Sam widzisz, dlaczego. – Patologiczne upicie, – krótko wyjaśnił mistrz zrzucając zasłonę z dużego lustra. – Bardzo częsta choroba wśród magów, szczególnie mężczyzn. Nawet jeżeli nie wiedzieliście, że wasz przyjaciel na nią cierpi, powinniście założyć taką możliwość. – Nie miałem pojęcia, że taka choroba jak powiedzieliście, w ogóle

istnieje! Nie jestem lekarzem, magiem ani mistykiem, żeby orientować się w takich subtelnościach! A propos, mistrzu, a sami nigdy nie pijecie alkoholu również z tego powodu? – Wasza ciekawość jest niewłaściwa i niegrzeczna! Lepiej wytłumaczcie, dlaczego wasz przyjaciel nie odmówił pić? On przecież doskonale wie, jakie mogą być następstwa. – Był zbyt zdenerwowany, by myśleć, że właśnie pije. – A dlaczego tak się zdenerwował? Król spojrzał na Mafieja, wyobraził sobie, że za parę sekund jemu znowu wypadnie mieć do czynienia z szlochającym elfem, i powiedział: – Wytłumaczę wam później. Za oknem zaczynał się świt. Po doskonałej nocy zostały jedne wspomnienia. * * * Gdzieś około szóstej rano pan Dors, wyszedł z domu swojej kochanki, gdzie spędził nie mniej doskonałą noc, niż Jego Wysokość, przybył do swojego biura i trochę został nieco zaskoczony przez panujący tam powszechny popłoch. – Szefie! Ty żyjesz! – zawołał wyczerpany pan Krosz, choć nie było jasne, czy jest z tego zadowolony, czy przeciwnie. – A dlaczego nie powinienem być żywy? – zdziwił się pan Dors, który jeszcze nie widział porannych gazet. A zresztą, choćby nawet widział, to informacja była na tyle świeża, że w porannym wydaniu kwestia nie zostałaporuszona. – Mnie próbowali? Czy po prostu nie mogliście mnie znaleźć? Spytalibyście Ganzi. Półgnom poruszył długim nosem i wzruszył ramionami. – Powiedziałem im, że nie nocowaliście w domu, ale wszyscy z jakiegoś powodu mieli wątpliwości. Są wiadomości, szefie. Jedna dobra i wiele złych. Od czego zaczniemy? – Od śniadania, – mruknął szef. – A potem w zwykłym trybie Krosz wyłoży swoje wiadomości, ty swoje, a księgowy i prawnik – swoje … – Szefie, wiadomości są bardzo ważne, – wieloznacznie poruszył oczami Ganzi. – mam na myśli, te, które są złe. Przy okazji, nie masz więcej księgowego. Tak nie w porę wstąpił z wizytą do waszej gosposi …

zresztą, pozwolicie po kolei? – Chodźmy do gabinetu, – nakazał szef, ponownie rzucając spojrzeniem na przestraszonych pracowników i zorientowawszy się, że skoro nawet gruboskórny Krosz tak się podekscytował, to znaczy, że przyczyna musi być poważna. W gabinecie zastępca do spraw informacji znowu poruszył nosem, przesunął i nagle spytał: – Szefie, u was ze zdrowiem ostatnio wszystko w porządku? – Nie przeciągaj! – wpadł w złość pan Dors. – zaczynaj! – Od której zaczynać, od dobrej czy od złych? – Dawaj od złych, tylko zacznij od najmniej. – Dobrze, – zgodził się Ganzi. – najbardziej niewinną złą wiadomością jest to, że wasza wnuczka od trzech godzin wszystkim zadaje pytanie, co to jest „skundlony kutafon” … – Ktoś z ochrony rozpuścił język? – Nie. Druga wiadomość: godzinę temu spaliła się wasza willa. Zginęli wszyscy wartownicy i wasz księgowy, który za mocno spał po ćwiczeniach z waszą gospodynią. Z waszych krewnych nikt nie ucierpiał, wasza synowa się w porę obudziła i wybiegła razem z dziećmi na ulicę. – Dlaczego doszło do pożaru? – Uspokoiwszy się na temat rodziny, szef natychmiast zainteresował się finansową stroną zagadnienia. – Jaka jest szkoda majątkowa? – Spaliło się wszystko. Ogień był magiczny i zgasić się go nie udało. A rozpoczął pożar jakiś szalony mag, do tego jeszcze pijany w sztok, jak utrzymują naoczni świadkowie. Nagle pojawił się na ulicy i zapytał przechodnia, czy tu mieszka pan Dors, po czym zaczął rzucać kule ogniste do budynku. Kiedy na hałas wybiegła ochrona, ten łajdak zabił wszystkich parą wielościeżkowych błyskawic i więcej nikt nie zdecydował się do niego zbliżać. Oprócz waszej małej wnuczki. Wymknęła się od matki, podbiegła do niego i z właściwą jej wiekowi bezpośredniością spytała, dlaczego wujek niszczy dom jej dziadka, tam zostały jej lalki. Na co dobry wujaszek odpowiedział, że jej dziadek – skundlony kutafon, a lalek on jej nowych kupi, nagrabi więcej pieniędzy i kupi. Po czym teleportował się z miejsca wydarzeń. – Znaleźć drania, – nakazał szef zaczynając się gotować. – złapać, skuć w poliarg i dostarczyć do oddziału na czwartej ulicy, a potem niech

Teddie z nim porozmawia. Tym razem nikt nie będzie go przynaglać, niech choćby miesiąc się bawi… – Trzecia wiadomość, – westchnął Ganzi. – Teddie się zwolnił. – W jakim sensie? – W prostym. Powiedział, że się zwalnia, zebrał swoje narzędzia i poszedł. Nawet o obliczeniach się nie zająknął. I wspólnie czwarta wiadomość: odział na czwartej ulicy też się spalił. – Tam też był ten stuknięty mag? – Tak. Ale przed nim oddział odwiedzili Mistralijcy. Zabili całą ochronę, przeszukali budynek, zabrali całą broń, która tam była przechowywana i po coś zabrali z zagrody z plutami trupa Fernana. A gdzieś w godzinę po tym zjawił się mag i podpalił wszystko, co tam zostało. – Trupa Fernana? – zdziwił się szef. – A on im po co? – Teddie zasugerował, że się pomylili i wzięli go za swojego towarzysza, po którego, w rzeczywistości przychodzili. Kiedy brali Kantora, Fernan wyrwał mu kolczyk z ucha i przypiął na siebie. A ponieważ trup objedzony nie do poznania … W ogóle, Teddie bardzo się śmiał. Ale mimo wszystko się zwolnił. – Czekaj, a gdzie, w takim razie, był prawdziwy Kantor? Do tego czasu już go wywieźli do willi „Marianna”, jak kazałem? – Tak, wszystko odbyło się jakieś dwadzieścia minut po tym jak furgon odjechał. – Chociaż jedna dobra wiadomość. Więc teraz oni uważają go za martwego i więcej nie będą szukać. Mówiłeś mu? Jak on się zachowuje? – Niestety, – westchnął zastępca do spraw informacji. – tego teraz nikt nie wie. Piąta wiadomość: Kantor uciekł. – Uciekł? – zawył pan Dors. – jak – uciekł? A gdzie patrzył ten próżniak Krosz? – Na drodze z miasta, w jakiś sposób uwolnił się od kajdanek i zaatakował ochronę. Trupy i furgon znaleziono wczesnym rankiem na drodze. Wszyscy trzej zastrzeleni, poza tym u jednego w oku sterczy gwóźdź. Zniknęły konie, broń, pieniądze i coś z ubrania. Każecie szukać? – Spróbujcie. Jeżeli jeszcze nie dotarł do granicy, może znajdziecie. A po tym pytaniu … coś wyjaśniłeś? – Jeszcze nie. Ale jest dobra wiadomość.

– Jeżeli już wszystkie złe przedstawiliście, dawajcie dobrą. – Kantor ma kobietę w Ortanie. Jeszcze nie dowiedzieliśmy się adresu i rodzaju pracy ale ona na pewno istnieje. Zajmować się dalej? – Koniecznie. Znajdźcie, śledźcie, nagle on się zjawi u niej i tam weźmiecie oboje. A w związku z tym bezczelnym magiem, który spalił moją willę, są jakieś wieści? – Żadnych. Zjawił się teleportem nie wiadomo skąd, nikt z naocznych świadków nie widział go wcześniej i co nie pozostawia wiele nadziei na znalezienie go, on Mistralijczyk. – Ganzi, mistralijskich magów nie tak znowu wiele, spróbuj coś wyjaśnić. Nawet jeżeli on żyje za granicą, dostańcie go. Chcę zobaczyć jak ten łajdak będzie umierać. – Spróbujemy. Ale dostać go będzie trudno. Nie mamy więcej ludzi w Zielonych Górach. A sądząc po niektórych z jego wypowiedzi, które przytaczali naoczni świadkowie, on przyszedł mścić się za swojego przyjaciela i mentora Kantora, więc on też stamtąd. – Mentora? On tak mówił? – Cytuję świadków, szefie. Sam tego nie słyszałem. A czy to ważne? – A jak myślisz? Jeżeli u tego typa tacy uczniowie, to co może on sam? Pomyśleć strach. Tylko jedno nie jest jasne – dlaczego w takim przypadku nie uciekł wcześniej? Zbyt wiele dziwnych rzeczy w tej historii, trzeba się zorientować … dobrze, Ganzi, ty idź, zajmuj się, a Krosz niech przyjdzie tutaj. Z niego skórę zedrę, z przygłupa, za to, że wypuścił! I niech znajdą naszego dzielnego maga, chciałbym usłyszeć, czym się zajmował i gdzie był, kiedy jakiś stuknięty pijak roznosił mój dom i mój skład broni. * * * – To jeszcze pamiętam – Passionario spróbował kiwać, jęknął i zamknął oczy. Kiwać było bolesne. Jak również ogólnie poruszać głową. Wspominać swoje przygody było straszne. I prawie niemożliwe, dlatego nie zaczął się wysilać, a po prostu poprosił mistrza Istrana opowiedzieć mu, co oni obserwowali w magicznym lustrze. Płonącą willę pana Dorsa i dziewczynkę, która pytała co to skundlony kutafon, on rzeczywiście jeszcze pamiętał, chociaż z trudem. Dalej w pamięci ziała dziura, którą

spieszył uzupełnić jego nowy mentor, wypędziwszy najpierw Jego Wysokość, żeby nie peszyć cierpiącego ucznia. – A potem? – Dalej przenieśliście się do pewnego pomieszczenia, którego nie rozpoznałem. Tam siedział niemłody pan, najwyraźniej wasz towarzysz, nazwałeś go Amargo... – Szellar widział Amargo? – z przerażeniem podskoczył na swoim łóżku Passionario, wyobraziwszy sobie wszystkie następstwa tego faktu. – Na szczęście, nie. Tuż po tym jak nauczyliście dziewczynkę nowego słowa, jawnie nieprzystającego księciu, odesłałem Jego Wysokość doprowadzić siebie do porządku … a Jego Wysokość Mafiej jak zrozumiałem, z panem Amargo już zaznajomiony. Poproszę was by mi nie przerywać. A więc, zobaczywszy was ten pan ucieszył się i rozgniewał się jednocześnie oraz spytał, gdzie byliście i co z wami, ponieważ wasz niewłaściwy stan był widoczny nawet niespecjaliście. W odpowiedzi wy w niedopuszczalnie grubiańskiej formie odpowiedzieliście, że to nie jego sprawa, że wy nie zobowiązani do przed nim składać sprawozdania i że wy … e e … macie jego samego i jego kazania i jego idiotyczne zasady. Również bardzo zuchwałym tonem zawiadomiliście go, że pojawialiście się na dworze Jego Wysokości i przeprowadziliście z nim rozmowę, że znaleźliście sobie mentora w magii, a także, że wyłamaliście jego sejf i niech on pójdzie go zamknie, bo on na otwarty stoi do dziś. Passionario jęknął ponownie i złapał się za głowę wyobraziwszy sobie reakcję Amargo. – On mnie zabije … – Nie przesadzajcie, Wasza Wysokość, nie wydaje się, żeby żywił do was na tyle wrogie uczucia. Prawdopodobnie wyrazi swoje oburzenie, ale nie więcej. Po wysłuchaniu wszystkich słów, wasz starszy towarzysz przyjrzał się wam uważniej i z przerażeniem w głosie spytał jak mogliście się tak upić, na co odpowiedzieliście zuchwałym śmiechem i nie do przyjęcia w porządnym społeczeństwie gestem, dodając kilka niecenzuralnych słów. Powinien zauważyć, że zwracać się w podobnym tonie do człowieka starszego od was … – Mistrzu, nie trzeba … – zajęczał nieszczęśliwy wódz. – W zwykłym stanie zwracam się do niego z należytym szacunkiem… I co potem? – Potem oburzyliście się jak odważył się oskarżać was w śmierć

waszego przyjaciela, jeżeli i on sam nie mniej winny, ponieważ też był nieobecny w jakiejś ważnej chwili. Tu Mafiej rozpłakał się zdając sobie sprawę, o kim mowa i musiałem trochę się oderwać, żeby go uspokoić, a wy tymczasem teleportowaliście się do Castel Coronado. – Byłem w Castel Coronado? – przeraził się Passionario. – Niedługo, Wasza Wysokość. Nawet nie zdążyłem tam w ślad za wami, ponieważ jak już powiedziałem, trochę oderwałem się a bardzo szybko zniknęliście. Tam po prostu przestraszyliście pana prezydenta Gondriello i jego damy, zabiliście dwóch strażników, wypowiedzieliście do pana prezydenta jakieś niewyraźne pretensje, że on żyje w waszym zamku i śpi w waszym pokoju na łóżku waszej matki, co pewnie nie być może prawdą, bo meble odtąd nie raz się zamieniały. Następnie wypuściliście na prezydenckie łóżko kilkanaście ogromnych pająków około łokcia średnicy i stworzyliście naokoło łóżka ognistą dróżkę, żeby się nie rozeszli jak wyjaśniliście. Kto oni – pająki czy prezydent ze swoimi damami – nie uściśliliście. Przy okazji, mogę zapytać, skąd u was takie wykształcenie w szkole Wężowego Oka? – Miałem jednego mentora … – westchnął Passionario. – u mnie ich było siedmiu ludzi i wszyscy z różnych szkół. Nie zakorzeniali się u nas, każdego koniecznie łapali z mamą i wuj ich wypędzał dopóki tata się nie dowiedział. I ze szkoły Wężowego Oka też był. Tylko o ile pamiętam, mnie nigdy nie wychodziło przywołanie stworzeń. Żadnych. Sam nie wiem jak te pająki zlepiłem … po pijanemu, czy co? – Prawdopodobnie, – zgodził się mentor. – tym wasz pobyt w Castel Coronado się zakończył ponieważ przybiegła straż i rozważnie się oddaliliście dopóki walczyli z pająkami. – Co ze mnie za idiota? – sam siebie zapytał Passionario. – Czy trzeźwy, czy pijany. Nie, żeby zabić to bydle Gondriello … i co mi przyszło do głowy, że on żyje w moim zamku? Jeżeli mi przypomniałoby się coś innego, na przykład, że Kantora obraził wtedy z tym hymnem i inną pierdółką, to bym go zabił … może, chociaż jeden pająk ugryzł go mimo wszystko? – Mogę kontynuować, Wasza Wysokość? – Wybaczcie, mistrzu … – potulnie westchnął Jego Wysokość. – proszę was. Co ja jeszcze ciekawego nawyrabiałem? – Następnie odwiedziliście jakieś państwowe instytucje na waszej

ojczyźnie, podobne do komisariatu policji albo posterunku granicznego i oświadczyliście, że wam niezbędne widzieć podoficera Fandorio czy jakoś tak … – Tak, właśnie tak. I jak, znalazł się? – Passionario trochę się ożywił przypomniawszy sobie to bydlę z całkowicie byczą mordą bez najmniejszych oznak intelektu. Jeszcze pamiętał wielgachne pięści i bardzo ciężkie buty, obite żelazem na palcach. No i związane z tym uczucia, oczywiście... – Wyobraźcie sobie, znalazł się, tylko na o wiele wyższym stanowisku. Natychmiast zapytaliście, czy on wie, co czuli ludzie, których bił nogami i obiecaliście mu to pokazać. Następnie, unieruchomiwszy najpierw wszystkich, znajdujących się w pokoju, uczyniliście dwa ogromne buty w ludzki wzrost z nieznanego materiału, ciężkiego jak metal, ale sprężystego i puściliście je swobodnie latać po pomieszczeniu, kopiąc obecnych tam ludzi i najczęściej obiekt waszej zemsty. – I czym wszystko się skończyło? – Nie wiem, porzuciliście to pomieszczenie lecz buty nadal latały. Sądzę, że pan, który bił ludzi nogami w całości zrozumiał, co przy tym czuli. Następnie wpadliście do jakiegoś zajazdu jak się zorientowałem w jednej z południowych prowincji Ortanu, ale dokładnie nie mogłem określić miejsca. Przypomnieliście gospodarzowi, jak piętnaście lat wcześniej nie zapłacił wam za dwa księżyce, które na niego pracowaliście i wypędził spuściwszy na was psy. Czy powinienem wspomnieć, że ten budynek też spalił się do szczętu? – A potem? – Następnie zaszczyciliście swoją obecnością jakąś portową knajpę w Eginie, gdzie zażądaliście natychmiast podania wam dwóch ładowaczy, którzy dziesięć lat wcześniej obili wam … twarz w tej właśnie knajpie. Wy zawsze tacy pamiętliwi, Wasza Wysokość? – Nie, tylko kiedy pijany, – westchnął Passionario, próbując przypomnieć sobie, kiedy i gdzie mu obili mordę w Eginie. Zresztą, to mu się zdarzało regularnie. – mam nadzieję, że się nie znaleźli? Albo czy tą nieszczęśliwą knajpę ja też spaliłem? – Co ciekawe, ci panowie znaleźli się i nawet chcieli powtórzyć swój wyczyn. Teraz cała miejscowa policja myśli, jak zdjąć ich z wierzchołka przybrzeżnej skały, na który ich dźwignęliście, bo sama skała pionowa ze

wszystkich stron, dokładnie jak wasza ulubiona w górach, tylko urywa się w morzu. Na tym skończyliście wasze osobiste porachunki i udaliście się do Białokamienia … – O niebo … – przeraził się Passionario. – tylko nie mówcie, że okaleczyłem kogoś z rodziny królewskiej … – Zamierzaliście znaleźć księcia Kondratija i wytargać go za uszy dokładnie tak, jak on w dzieciństwie Mafieja. Na szczęście, wy go nie zdążyliście znaleźć. A ta kara wyszłaby nieadekwatna, bo mieliście zamiar zabierania się za uszy Jego Wysokości nie po prostu rękami … – Ja je rozgrzałem? – Właśnie. Ale nic się nie stało, królewski zamek w Białokamieniu – to takie miejsce, które dobrze znamy i ja i Mafiej, więc się zjawiliśmy za wami i zabraliśmy was stamtąd. To wszystko. – Dziękuję … – całkowicie szczerze podziękował mentorowi towarzysz ideolog. I dodał: – wybaczcie mi, mistrzu … ja … tak stało się … niechcący … nie wypędzajcie mnie, proszę. – Uspokójcie się, Wasza Wysokość, ja nie myślałem was wypędzać. Chociaż powinienem zauważyć, że byliście niewybaczalnie lekkomyślni. Nie ważne jak jesteś zdenerwowany, powinieneś zwracać uwagę na to, co i ile pijesz. A ponieważ rozmawialiśmy na ten temat, proszę was by w przyszłości też powstrzymywać się od przyjmowania narkotyków… bez mojej wiedzy. Jeżeli to będzie niezbędne w jakiś magicznych celach, sam wam polecę i upewnię się, żeby wszystko było w porządku. A jeżeli po prostu zdenerwujecie się, lepiej przyjdźcie do mnie, a ja pomogę wam poradzić sobie z waszymi problemami w inny sposób. A u Jego Wysokości jedna uniwersalna metoda na wszystkie przypadki życia – napoić gościa, i oto co z tego wychodzi. Jak wy się czujecie? – Okropnie, – uczciwie przyznał się Passionario. – Pomimo tego, że mnie leczyliście … – To nie przepicie, Wasza Wysokość. To przemęczenie. Wy za wiele czarowaliście dzisiaj. Więc teraz trzeba odpocząć, zanim będzie można się gdzieś teleportować. Oczywiście, wasi przyjaciele i towarzysz broni będą się martwić, ale niech trochę pocierpią. Najważniejsze – wszystko przeszło i nic się nie stało. – Nie zdarzyło się? A jeśli mnie ktoś poznał? Nie wiem, jak mam teraz pokazać się na oczy Amargo. Po prostu boję się tam wracać …

– Trzeba, Wasza Wysokość. Przecież was tam kochają i za was przeżywają. To po prostu wasz obowiązek, o którym, mam nadzieję, nie muszę wam przypominać. A co dotyczy waszego przyjaciela pana Amargo … wytłumaczcie mu, co się stało i przeproście za wszystko to, co mu nagraliście. On przecież na pewno wie o waszej chorobie i zrozumie, że byliście … nie do końca przy zdrowych zmysłach. Przy okazji, czy wiecie, że Jego Wysokość usilnie szuka spotkania z nim? – Tak. Ale Amargo nie pójdzie na kontakt. On sam nie chce i … mu nie wolno. – Cóż, można zrozumieć … zresztą, nie warto teraz męczyć was pytaniami, porozmawiamy o tym innym razem. A teraz, za waszą zgodą, uśpię was, ponieważ sami pewnie nie możecie usnąć a jest to wam potrzebne.

ROZDZIAŁ 8

Żak pozachwycał się płynnym lądowaniem papierowego samolociku i od niechcenia rzucił: – To wszystko pierdoły, nie przeżywaj. Chcesz, przenieś się, pomieszkaj u mnie. A w twoim mieszkaniu posiedzą chłopcy Flawiusza i jeżeli tam ktoś się wepchnie, to temu komuś będzie niedobrze. A długo i celowo na ciebie nikt polować nie będzie. Można pomyśleć, że na twoim Diego wszystko skoncentrowane i cały mistralijski wywiad tylko tym się zajmuje, że jego jednego łapie. Stracą trochę ludzi i pluną na tę sprawę, u nich innych wystarczy. A ochraniają nasi tajniacy rzeczywiście sprawnie i dyskretnie. Mnie po tym bankiecie dwa tygodnie ochraniali a nawet nie zauważyłem. A i nie wiedziałbym gdyby mi król nie powiedział. To nie przypadek, że on dzisiaj wesoły i lekkomyślny, zauważyła Olga. Wszystko mu pierdółki, niczym nie trzeba się martwić a sam chichocze, a i mruga jakoś dziwne, oczy spuści, jakby zamyślał się na sekundę a potem dawaj chichotać znowu, jeszcze bardziej niż wcześniej. Nawet zbyt wesoło i beztrosko jakoś. Czy on sam się boi i próbuje strach wesołością zagłuszyć? – Żak! – z wyrzutem powiedziała Teresa odrywając się od podręcznika. – jak możesz tak mówić! Oldze grozi poważne niebezpieczeństwo, a dla ciebie „pierdółka”! Jeżeli by to groziło tobie, już trząsłbyś się, jak … – Tak to ja, – przerwał jej Żak wydostając się z za stołu, żeby podnieść samolocik. – Jestem tchórzem, ja zawsze wszystkiego się boję. A Olga – odważna. Nie przystoi odważnym zwycięzcom smoków bać się jakiś godnych pogardy złodziei. Tym bardziej, że ją będą ochraniać. Olga westchnęła i po drodze popodziwiała słynny portret króla, schowany przed oczami postronnych w gabinecie Żaka. Siedzieli w tym właśnie gabinecie, wypełnionym wszelkiego rodzaju rupieciami, ponieważ Żak wolał przytulne i bliskie towarzystwo, a salon był za dużym pomieszczeniem, żeby towarzystwo złożone z trzech ludzi można było przyjmować blisko. A i samolociki by się rozpraszały. Więc

oświadczył, że on koniecznie musi spróbować nowy samogon, zanim zaproponuje królowi i opinia Olgi jest do niego nadzwyczaj ważna, jak opinia specjalisty. Dlatego jednocześnie z badaniem aerodynamicznych właściwości samolocików gorliwie zajmował się degustacją i upijaniem Olgi pod nieprzychylnymi komentarzami Teresy. A także z całej siły próbował rozweselić gościa co było bardzo wyraźnie widoczne. – Olga, – kontynuował sięgać o niej Żak. – powiedz, poważnie boisz się że cię porwą? To jego „porwą” niezmiennie wywoływało u Olgi skojarzenia z „Kaukaską branką” i ona za każdym razem wyobrażała sobie takiego mistralijskigo Abreka na narowistym koniu, który przerzuci ją przez siodło i wywiezie w góry. – O wiele bardziej boję się czegoś innego, – westchnęła. – wydaje mi się, że Diego coś się stało. I król wie, ale boi się mi mówić. – Od czego to wzięłaś? – Wczoraj Jego Wysokość zaczął ze mną jeszcze jedną rozmowę o tym, że do śmierci trzeba odnosić się filozoficznie, że my wszyscy śmiertelni i ze u mojego ukochanego taki rodzaj pracy, że on może za nic złożyć gdzieś głowę… no, pamiętasz, wszyscy ze mną takie rozmowy przeprowadzaliście?.. – Tylko co? – uśmiechnął się Żak oderwawszy się od wygładzania samolociku. – tak to u Naszej Wysokości po prostu ładunek zahamował. Z pewnością, od samego niebieskiego księżyca zbierał się z tobą o tym porozmawiać, ale albo nie było kiedy, albo wahał się jak zwykłe. A kiedy, wreszcie się rozpędził, okazało się, że to już dawno moralnie nieaktualny temat i go po prostu nie zrozumiał. I od czego by to z takiego drobiazgu wyprowadzać takie straszne wnioski? Przyjedzie twój ukochany i u ciebie naraz to wszystko przejdzie. – Żak, on nie przyjeżdżał już prawie księżyc! Z nim na pewno coś się stało! – Co z nim mogło takiego zdarzyć się na bazie? Tym bardziej, że go przenieśli do ochrony osobistej samego Passionario i teraz już na pewno go nigdzie nie poślą. Jedyne, co mogło się zdarzyć – to, że stracił możliwość korzystania z teleportu. Jeżeli pamiętasz, właśnie takim sposobem się do ciebie dostawał. A z jego kolegą magiem mogło się stać wszystko. Mógł zachorować, zginąć w czasie zadania, nawet stracić Siłę,

co, zresztą jest mało prawdopodobnie. A jeszcze mogli go przełożyć do innej grupy, albo gdzieś posłać w sprawach … ale, moim zdaniem, najprostsza i najbardziej prawdopodobna przyczyna – ich złapało dowództwo, utknęli obaj po same jaja i zabronili im opuszczać bazę. Sam Kantor, oczywiście, zuchwały i lekkomyślny, jemu na władze pluć, ale jego przyjaciel mógł okazać się bardziej zdyscyplinowany i posłuszny. Ogólnie, tak czy inaczej, teraz na niego będziesz czekać aż do samego zwycięstwa następnej mistralijskiej rewolucji. Albo odwrotnie, jak wyjdzie. Tak więc nie radziłbym ci tak przeżywać z tego powodu. – Żak z wysiłkiem uśmiechnął się, puścił samolocik pod sam sufit i zadarłszy głowę zaczął obserwować, jak on krąży pod sufitem i płynnie opada na szafę. – jeżeli on rzeczywiście więcej się nie pojawi, rozegraj to jakbyś z nim się po prostu rozstała i rozejrzyj się po bokach szukającym spojrzeniem, jak to robi większość kobiet. Jestem pewien, że od razu znajdziesz sobie kogoś bynajmniej nie gorszego, a nawet odwrotnie, bo ten ktoś będzie zawsze obok i nie będzie dostarczać ci kłopotów. A jeśli nadal uważasz, że nikomu się nie podobasz, rozejrzyj się uważnie i od razu zrozumiesz, że jesteś dla siebie niesprawiedliwa. Tak jak Jego Wysokość w swoim czasie. – Żak, co za paskudztwa mówisz! – oburzyła się Teresa. – Olga, nie słuchaj go! Ten rozpustnik ci jeszcze nie to doradzi! Zaraz on ci jeszcze swojego kolegę Lawrisa zeswata, oni teraz przyjaciele i towarzysze, razem po różnych miejscach trzy doby się szlajali… – Cóż, znalazła, co sobie przypomnieć… – gniewnie powiedział Żak, przechyliwszy się jakby rozgryzł coś bardzo kwaśnego. – dał ci ten Lawris … Olga, no nie kwaśniej. Chcesz, u króla cichutko spytam? Mi on powie a ci powiem w tajemnicy. Jeżeli naprawdę coś wie. A jeżeli nie wie, poproszę, żeby się dowiedział, on wszędzie ma agentów … Ale powiedz mi, bardzo się zdenerwujesz, jeżeli kabaljero cię po prostu porzuci? No, przeszła przez miłość, zwiędły pomidory, cos takiego? A to miłość z wzniosłego celu odwraca, a u niego tam wielka bitwa za wolność … Wojownicy, oni na ogół na takie rzeczy cierpią. – Oto jeszcze! – Olga natychmiast najeżyła się z przerażeniem wyobraziwszy sobie coś podobnego. – To będzie tylko kolejnym potwierdzeniem faktu, że mężczyźni – dranie i z nich, jak wyraża się Jej Wysokość, same moralne szkody.

– No nie wszyscy, – obraził się Żak. – A my? Ja, Elmar, król, w końcu? My też? – Może i nie, bywają wyjątki, ale moralnych szkód od ciebie miałam powyżej dachu, – mruknęła Olga. – I żadnego pragnienia patrzenia po bokach szukającym spojrzeniem nie mam. Założę się, że przede wszystkim natrafię na Lawrisa albo kogoś podobnego. Ale ty, naprawdę, spytaj u króla. A Diego mi obiecywał, że jeżeli z nim coś się stanie, mi towarzysze przekażą, a na temat wszystkiego pozostałego niczego nie obiecywał. Więc go jak nie ma, tak nie ma, żadni towarzysze z wiadomościami się nie zjawiali, a gdzie się podziewa i dlaczego nie przychodzi – myśl co chcesz. Czy mu naprawdę teleport zerwali, czy miłość przeszła, czy coś jeszcze się jednak zdarzyło a towarzysze po prostu zapomnieli albo stracili mój adres. – Dobrze, spytam, – obiecał Żak. – tylko nie dzisiaj i nie jutro. Trochę później. Przecierpisz? Jutro u Jego Wysokości będzie ciąg dalszy wesela, ty, a propos, przyjdź. Miła nieoficjalna popijawa będzie. Oficjalna u niego dzisiaj, z kolegami, a jutro – z nami. A po bankiecie oni z Kirą jadą gdzieś na trzy tygodnie. – Gdzie? – pogubiła się Olga, która wyobrażała sobie jak to król może gdzieś pojechać i zostawić wszystkie swoje sprawy dla Elmara. – Gdzie, gdzie! Na urlop. U niego, nawiasem mówiąc, miodowy miesiąc. A jeżeli go nie spławić gdzieś dalej od jego ukochanych spraw państwowych, to on tego tak nie doświadczy. Znasz go. A w jego apartamentach i najbliższych pomieszczeniach trzeba zrobić remont generalny, zmianę rozkładu pokojów i inne takie. Tam teraz będzie żyć rodzina a nie samotny kawaler. Królowej potrzebny własny pokój, bo już zaczęła cichutko rozstawiać w jego sypialni wieszaki na zbroje i podstawki dla mieczy, a go to trochę denerwuje, nie przyzwyczaił się do życia we dwójkę. Potem jeszcze dzieci dojdą … Ogólnie, remont jest potrzebny, on sam to rozumie tylko zaklinał wszystkich, żeby jego gabinetu nie ruszali. A jechać nie chciał ani trochę, krzyczał, że Elmar tu bez niego skarbu państwa nie upilnuje, Fakstonowi koncesje nada, umowę z Mistralijcami podpisze, koronę przepije i temu podobne. Elmar obraził się tak, że teraz na pewno sobie poradzi … Ogólnie, jakkolwiek król by się nie opierał, mistrz go jednak kopniakami wypędził w urlop i jutro Ich Wysokości wyjeżdżają do Eginy. Aleksander go dawno

zapraszał do swojej letniej rezydencji nad morzem. Tam akurat najlepsze wakacyjne miejsca. Sam nie byłem, ale Elmar mówił, że świetne. Zazdroszczę Jego Wysokości. Morze, słońce, piękno dookoła, dobre odżywianie i dużo zdrowego seksu … po prostu raj. – Raj dla próżniaków takich jak ty, – zauważyła Teresa. – a Jego Wysokość będzie się nudzić po dwóch dniach. Nie myślisz, że on całymi dniami tylko tym się będzie zajmować, że małżeński obowiązek spełniać! – Nie, oczywiście, czy on królik, czy co! Ale mimo wszystko, nudzić się mu nie dadzą. On będzie czytać książki, rozmawiać z królową o ideach i uczyć ją gry w szachy. A jeszcze wszyscy go będą odwiedzać, żeby już na pewno się nie nudził. Przy okazji, Olga, pojedziesz z wizytą do Jego Wysokości? My tu harmonogram ustawiamy, żeby po kolei. – Koniecznie pojadę. Tylko nie jedna, mi nie wypada samej. Może, z Elwirą? – Nie, nie, – spostrzegł się Żak. – Elwira już zajęta. Sam znajdę, z kim pojedziesz. Aha, i przy okazji. Tu u nas znowu zakłady robią, kiedy u króla spadkobierca się zjawi. Nie chcesz postawić? Tylko nie przeciągaj, bo kiedy oficjalnie ogłoszą, ja przestanę przyjmować. – W pierwszy dzień wiosny, – walnęła Olga pierwsze, co przyszło jej do głowy. – A ile trzeba postawiać? – A ile chcesz. – Wtedy spojrzę, ile mam … A król zupełnie poważnie będzie chodzić na plażę i się kąpać? Nie wierzę. – Ja też nie wierzę, że ktokolwiek będzie w stanie zmusić go do rozebrania się. Czy co siłą. Nawet nie wierzę, że mu nie będzie przeszkadzało zmienić swoją wieczną czarną kamizelę na coś trochę lżejszego, w typie egińskiej tuniki i sandałów … Olga natychmiast wyobraziła sobie króla w króciutkiej tunice i sandałach i trochę poweselała. – Co chichoczesz? – uśmiechnął się Żak. Tym razem naturalniej. – Z pewnością znowu, wyobrażasz sobie Jego biedną Wysokość w jakimś nieodpowiednim wyglądzie? – Żak, – zachichotała Olga. – a jakiej długości u nich te tuniki? – A jak kto chce. Na przykład wojownicy i młodzież, którzy mają coś do pokazania, to ledwie хозяйство przykrywają. A u bardziej

szanowanych ludzi – nawet do podłogi. – A spodni oni nie noszą? – W zimie, gdy jest zimno. A latem tam taki upał, że trzeba się rozbierać. – A w Mistralii też latem bez spodni chodzą? – W spodniach. Просторненьких takich. – Żak rozłożył ręce, pokazując rozpiętość mistralijskich letnich spodni. – Chociaż to wszystko zależy od klasy, sytuacji społecznej i osobistego gustu. Są oryginały, które w szortach paradują a są i tacy, co całe lato gotują się w butach, żeby nie uchybić godności. Do takich, nawiasem mówiąc, należy się nasz król. Mogę założyć się o co sobie życzysz, że on przechodzi przez cały urlop ubrany. – No, zakładaj się, – zgodziła się Olga, która akurat wyobraziła sobie Diego w szortach i zauważyła po cichu, co mu by pasowało. – Tylko nie ze mną. Ja też tak myślę. – W tym jest problem, – westchnął Żak. – wszyscy tak myślą i nie mam się zakładać. Może, mistrza spytać? Tylko jeżeli on myśli inaczej, ja jednak zmienię swoją opinię i z nim nie będę się zakładać. Jeden już zakładał się … – Przy okazji! – nagle przypomniała sobie Teresa. – Żak, ty znasz mistrza Alberto? – Osobiście – nie, ale twarz znam, – odpowiedział Żak, jakoś nagle zesztywniawszy. – A co? – Pytał o ciebie. Mówił, że chciałby cię poznać, słyszał, ty też się alchemią pasjonujesz i że ty dobry mechanik. U niego jakiś wartościowy przyrząd się zepsuł, więc bardzo prosił, żebyś wstąpił i spojrzał, może się zorientujesz. Wstąpisz? Ty nie bój się, że on Mistralijczyk, on jest bardzo wykształconym i porządnym człowiekiem. – Mam nadzieję, – zawarczał Żak. – Pójdę, oczywiście. Skoro już tak prosi … – Mistrz Alberto – to taki niemłody wujaszek, który czasem po klinice miga? – zmarszczyła brwi Olga przypominając sobie, o kim idzie mowa. – On jeszcze w piwnicy za kostnicą mieszka, tak? Teresa, a prawdę mówią, że oni z metressą … – Trochę mniej słuchaj plotek! – oburzyła się Teresa. – A nie wiesz jak ludzie lubią wymyślać, żeby obgadać sąsiada! Było Ci przyjemnie, kiedy

dla Ciebie i Jego Wysokość plotki chodziły? Albo teraz, podoba ci się kiedy ludzie opowiadają jak z Diego zajmujecie się seksem na całą klatkę? – Nie podobało się wcale, – westchnęła Olga, – ale to prawda, więc nie ma co się obrażać. No a co robić, jeżeli tam ściany – tylko z nazwy! Niech słuchają, nie umrą. Ja słucham, jak moi sąsiedzi jeden drugiego obrzucają przekleństwami i nic. Więc co, nieprawda? Po prostu tak spytałam, dla zabawy. Od tych wspomnień u Olgi znowu popsuł się nastrój i postanowiła kończyć te północne posiaduchy i iść do domu, dopóki nie jest późno. Ochrona ochroną, a szukać sobie przygód, latając po ulicach w nocy, też jakoś się nie chciało. – Pójdę chyba z powrotem do domu, – powiedziała biorąc ostatniego papierosa na drogę. – Już późno. – Po co? – zaczęła namawiać ją Teresa. – zostań u nas. Rzeczywiście już późno, po co ci gdzieś iść, jeśli nadal masz zamiar do nas się przenieść? A jutro po rzeczy pójdziesz. Żak ci pomoże przeprowadzić wszystko, co trzeba. – Co jeszcze! – narzekał Żak. – Konia znaleźli! Lepiej Elmara poprosić. – A Elmar co, koń? – obraziła się Teresa. – U Elmara są sługi, – wyjaśnił swoją myśl Żak. – i do diabła przy tym. I co się przyczepiłaś do człowieka, zechce – zostanie, nie – jutro przyjdzie. Olga, zostaniesz czy jutro przyjdziesz? – Jutro przyjdę, – rozwiązała Olga, która nie mogła znieść niezaplanowanych noclegów w obcych domach, z wyjątkiem tych przypadków, gdy to się zdarzało po klasowym imprezowaniu kiedy wszystkim było wesoło i nocleg z wizytą wydawał się zabawną przygodą, a iść do domu nie było sił. Dzisiaj jej bynajmniej nie było wesoło, więc zostawać nie chciała ani trochę. – Przychodź, – jakoś bardzo szybko zgodził się Żak. – tylko rano, żebym ci pokazał dom, zanim pójdę do pałacu. Bo jeszcze pójdziesz sama badać, wdepniesz w coś. – W co? – nie zrozumiała Olga. – u ciebie co, wychodek płynie? – Żarciki u ciebie! Nie, u mnie w domu po prostu pełno wszelkiego rodzaju занориков, niektóre nawet niebezpieczne dla życia, więc ci je pokażę. Tylko w tajemnicy, bo nagle one mi się jeszcze przydadzą a jeśli o

nich całe miasto będzie wiedzieć, jaki mają sens? – Jakich занориков? – nie zrozumiała Olga. – Pomysłowych pułapek Hefalumpy. – Pułapek? – Olga natychmiast wyobraziła sobie, że pod stołem w salonie u Żak jest wykopany ogromny dół, przykryty dywanem. – A po co? – Ogólnie rzecz biorąc po dawnych gospodarzach zostały ale ich nie demontowałem, bo też przez pewien czas bałem się, że mnie porwą. I nadal się boję, w sumie więc, niech będą. – A jak się o nich dowiedziałeś? Czy ci dawni gospodarze, kiedy dom sprzedawali, wytłumaczyli? – Ja go nie kupowałem, co ty! Nawet gdybym miał pieniądze, ja mimo wszystko bym coś prostszego miał na oku. To mi król podarował, on pokazał wszystko, co tu jest. To dom jego ciotecznej prababki, księżnej Jessicy. Nigdy nie słyszałaś? Przenikliwa była staruszka, muszę powiedzieć. Ona sama z królewskiego domu Londry, była żoną ortańskiego księcia, który był naszemu królowi … e e … młodszym bratem pradziada, jakoś. Do tego ten książę był niewidomy, w którejś bitwie go uderzyli buławą po głowie, dlatego on jeszcze całkiem młodym stracił wzrok. Tak więc, księżnej się poszczęściło, widziałem jej portret w młodości, tylko niewidomy mógł z taka się ożenić. Wyobraź sobie, jaka ona się stała na starość, z pewnością bali się bardziej niż Flawiusza. – Żak, co mówisz! – z wyrzutem przerwała mu Olga. – Flawiusza boją się dlatego że ma takie stanowisko, a on sam bardzo sympatyczny mężczyzna. Mi, się w każdym razie, podoba. On podobny do jednego japońskiego aktora, zapomniałam jego nazwiska... – Żelazny Feliks, – podpowiedział Żak. – Przy okazji, prosił dowiedzieć się od ciebie, kto to taki i dlaczego go tak przezwałaś. Ty już chociaż Flawiusza byś oszczędziła ze swoimi wiecznymi celnymi przezwiskami. A to do niego się przylepiło a on nie wie, obrażać się czy cieszyć. Co najśmieszniejsze, nikt nie wie, co to Żelazny Feliks, ale wszystkim bardzo się spodobało i wszyscy jednomyślnie zdecydowali, że Flawiuszowi pasuje. – On wie? – przeraziła się Olga. – To już, na dworze Jego Wysokości figę ukryjesz! Ale mu wytłumaczyłeś, że tu nie ma nic obraźliwego? – A skąd mam wiedzieć? Ja ciebie pytam. A mi jakoś nie chce się

wierzyć, że Japończyka mogli tak wołać. – Jak – nie wiesz? Tak Dzierżyńskiego nazywali. – A kto to? – Nie wiesz, kto to Dzierżyński? Ty całkiem historii się w szkole nie uczyłeś? – Uczyłem, ale co to takiego nie przypominam sobie. A co, był do Flawiusza podobny? – Nie, u niego stanowisko było analogiczne. A Żelaznym nazywali dlatego że był nieugiętym bolszewikiem. – A, tak to te czasy … wiesz, je w szkole tak zwięźle przechodzą, że wszyscy nieugięci bolszewicy w podręczniku się nie pomieścili … dobrze, ja ci o czymś innym opowiadałem… – O strasznej księżnej, którą bali się bardziej niż Flawiusza, – podpowiedziała Olga. – Ach, tak. A ty mi przerwałaś. Ja nie dlatego przypomniałem sobie Flawiusza, że go się boją, a dlatego że ta babcia też była szefem tego samego departamentu. Aż do swojej śmierci, w wieku osiemdziesięciu ośmiu lat. Nasz król jeszcze był jej zastępcą. – Którym? – uściśliła Olga. – Od porządku czy od bezpieczeństwa? – I jednym i drugim też. O przeszedł całe służbowe schody od samego dołu, z szeregowego policjanta do szefa departamentu. No, tak jak powinien, taki program szkoleniowy. Babcia Jessica go bardzo kochała, czy to za jego wybitne zdolności, to czy rodzinną londryjską krew w nim czuła, nie wiem, ale zostawiła mu w spadku ten dom, ponieważ swoich dzieci nie miała. A ponieważ sam w nim nie mieszkał, mi podarował. I powiedział, że to bardzo przydatne mieszkanie dla człowieka, któremu może grozić niebezpieczeństwo. Tu przy wszystkich zamkach sygnalizacja na włamanie jest taka, że martwego podniesie i jeszcze prądem szturchnie. To już przerobiłem, bo wcześniej tam takie zaklęcie było, że z biednego włamywacza tylko kupka popiołu by została. Nie daj Boże, by ktoś przez pomyłkę ucierpiał. A jeszcze w salonie są takie sympatyczne okienka, które plują ognistymi strzałami, tylko one są nastawione na głos gospodarza, więc ci się nie przydadzą. A w poręczy schodów są wysuwające się ostrza na wypadek, jeżeli za tobą ktoś goni, pokażę ci jutro, na którą gałkę nacisnąć. I ukrytych drzwi w domu bardzo dużo … ogólnie, wszystko pokażę, ale jutro.

– A co, staruszka sama je umieściła? – zainteresowała się Olga. Historia o babci, która wcześniej była zamiast Flawiusza, bardzo jej się spodobała. – Jest mało prawdopodobne, to powinien robić specjalista. Ale projektowała, być może sama. Król mówił, ze babcia była sławną złodziejką, lepszą od Flawiusza i nawet Elvisa. – Złodziejką? – nie zrozumiała Olga. – To nie w sensie zawodu, a w sensie klasy. Nazwa klasy to w ogóle rzecz warunkowa. Nazwa po prostu historycznie tak powstała, a w rzeczywistości do klasy złodziei należą nie koniecznie przestępcy, a na przykład, jeszcze i ci którzy ich łapią. A ty, przy okazji, wcześniej nie słyszałaś, że handlowcy też należą do klasy złodziei? Oni sami jednak, bardzo nie lubią, kiedy im o tym przypominają, i już dwieście lat walczą, żeby ich oddzielili od złodziei i wyodrębnili w oddzielną klasę. A nic im z tego nie wychodzi. Od swojej natury nie można uciec, Cień to jedno, czy u handlowca, czy u złodzieja, czy u naszego Flawiusza, czy u londryjskigo króla. A po drugie, nikt nie chce zamieniać tradycji. Nawet nasz król uważa taki podział na klasy za słuszny i logicznie uzasadniony, dlatego że większych złodziei niż handlowców jeszcze szukać. Tak więc, staruszka księżna była złodziejką, jak większość londryjskich królów. To u nich rodzinne, chociaż oni też nie lubią o tym mówić. Tak samo jak i o tym, że u nich w rodzie niezrozumiale jakim sposobem znalazł się gnom. Dlatego oni tacy piękni, szczególnie damy. I dlatego, przy okazji, nasz król tak nienormalnie zdrowy. To też gnomja dziedziczność, tylko ona rzadko przejawia się w ten sposób. – U naszego króla w rodzie były gnomy? – zdumiała się Olga. – tak powiedz komu, uśmieje się … – Sam uśmiałem się, kiedy mi powiedział i doszedłem do wniosku, że on żartuje. A potem mi swojego kuzyna Elvisa pokazał i uwierzyłem. Widziałaś go na weselu? Cztery łokcie w kapeluszu z pióropuszem. I wszyscy ich krewni tacy, to tylko nasz w ortański gatunek poszedł. On ci, z pewnością mówił, że u nich w rodzinie wszyscy mężczyźni mają po pięć łokci wzrostu? Sam nie zastałem jego zmarłego wujaszka i kuzynów ale mistrz mi opowiadał, że kiedy ta rodzinka siadała jeść obiad w pełnym składzie, zaczynając od dziadka i kończąc na Elmarze, widok był niesamowity.

– A u nich jakiś olbrzymów w rodzinie nie było? – Nie wiem. Król mówi, że to anatomicznie niemożliwe, ale nigdy nie wiadomo, nagle jakiś karłowaty olbrzym się trafił… – Żak, a tobie nie wystarczy już picia? – odezwała się Teresa. – Ty i nie do tego dopowiedziałeś. „karłowaty olbrzym”! Złapało na fantazje! – A dlaczego by nie? U wielu ludzi gdzieś daleko w rodzie są istoty innych gatunków. Te elfy, dla przykładu. I jeżeli u Mafieja to widoczne na pierwszy rzut oka, to już u Diego, na przykład, nie widać, dopóki się nie rozbierze. A u Ethel i całkiem nie widać. A jeszcze parę pokoleń – i sama obecność elfiej krwi w rodzinie zostanie zapomniana i potem nikt nie zrozumie, dlaczego dzieci rodzą się to bezwłose, to ze srebrzystymi włosami, to gładcy nie po ludzku … ty licz się, przecież przytłaczająca większość teraz żyjących ludzi żywego elfa nigdy nie widziała. A minie jeszcze lat sto… – Dobra, idę, – podniosła się Olga, u której przy wzmiance o Diego znowu zepsuł się nastrój i rozumowania Żaka o nieludzkiej dziedziczności stały jakoś nieciekawe. – A to prawda późno już… Teresa spróbowała jeszcze raz namówić ją na zostanie, ale Żak też wstał i powiedział że odprowadzi, z czego Olga wyciągnęła wniosek, że widocznie, zaplanował na dzisiaj wspaniałą noc miłości i obcy człowiek w domu mu na figę nie potrzebny, a Teresa w żaden sposób nie może tego wziąć pod uwagę. Więc poprawnie postanowiła dzisiaj nie zostawać. Odprowadziwszy Olgę i zamknąwszy za nią drzwi, Żak wrócił do gabinetu już nie uśmiechając się i nie ukrywając rozdrażnienia. Nie mówiąc ani słowa, nalał sobie szklankę samogonu, spojrzał na nią, odstawił i wydobył papierosy. Teresa odłożyła książkę i uważnie na niego spojrzała. – Co się stało? Mi wydawało się, że nie chciałeś, żeby Olga została i bardzo niegrzecznie ją spławiłeś. Rady jej dawałeś całkowicie niemoralne … i w ogóle jesteś jakiś nerwowy dzisiaj. Co się stało? – Kto cię za język ciągnął, kiedy te rady dawałem? – w gniewie rzucił Żak i jednak wypił nalaną szklankę. – kto cię prosił о wchodzenie ze swoja wysoko moralną opinią i przeszkadzanie mi pracować? I nawiasem mówiąc, żebyś wiedziała, mistrz Alberto pieprzy twoją metressę na stole w jej gabinecie, tak, że cała klinika się trzęsie, ty jedna nie wiesz … A jeśli ja coś Oldze mówię, znaczy, że tak trzeba i nie ma co

mi przerywać i wszystko mi psuć … – zaklął i dodał: – I w ogóle, miałem takie delikatne instrukcje w usta, w nos, w ucho i w same gniazdo! Znowu mnie wrobił, przyjaciel nazywa się! Co za maniera! Poleciłby Elmarowi, u niego lepiej wychodzi, Olga sama mówiła… – Przestań upijać się i nie przeklinaj! Więc ci król polecił takie prowokacyjne prowadzenie rozmowy? Po co? Czy Diego rzeczywiście coś się zdarzyło i król wie? Ale jeśli tak, po co wtedy ochrona? A może po prostu boi się, że u Olgi będą problemy od takiego kochanka i chce, żeby się z nim rozstała? Czy coś jeszcze mu się w nim nie podoba? Oni, przypomnij sobie, pokłócili się … ale tak czy inaczej, Żak czy tak można? Powoli, aluzjami, dawać do zrozumienia dziewczynie, że jej stosunki z ukochanym człowiekiem skończyły się, że pora szukać innego … A jeżeli on przyjedzie, co on o tobie pomyśli? Ty, nie mogłeś odmówić? Żak odwrócił się, niepewnie pomilczał, mrugnął kilka razy jednak nie wytrzymał. – Nic on nie pomyśli. I nie przyjedzie. Nigdy nie przyjedzie. Absolutnie. – O Boże! – cicho jęknęła Teresa. – Zginął? – Tak. – I król nie mógł sam powiedzieć, tobie polecił? – Nie, polecił mi ją ostrożnie przygotować. Powiedzieć polecili komuś jeszcze, przyjdzie jeden towarzysz … on … cóż, on empata, on może ją jakoś magicznie pocieszyć. Tylko, że on teraz sam cały zasmarkany z tego powodu, jego by ktoś pocieszył … no jak ja ją powinienem przygotować, jak tu można rozmowy prowadzić, kiedy samemu się chce płakać? Ja siedzę, za клипсу szarpię biedną dziewczynę, a mnie samego przed oczami jego uśmiech … Teresa cicho załkała i sięgnęła do kieszeni po chusteczkę. – Żak, a dlaczego ochrony nie zdjęli? – Król nie kazał. Powiedział, że jest prawdopodobieństwo błędu, choć nieduże i on chce zabezpieczyć się przed przypadkami. Mówi, że zidentyfikować ciało po biżuterii – sprawa niepewna, można się pomylić … tylko niezrozumiale, jeżeli to nie był on, to gdzie on wtedy się podział?... Ty Oldze chociaż nie mów, dobrze? – Dobrze, – kiwnęła Teresa. – Poszedłbyś spać, mój biedny. – A ty przyjdziesz? – Trochę później przyjdę. Posiedzę troszkę sama.

– Będziesz się modlić? – westchnął Żak wstając. – Za spokój duszy? – Za prawdopodobieństwo błędu, – poważnie odpowiedziała Teresa. – i nie rozumiem twojej ironii. Jak byś nie był zdenerwowany, to brzydko … i po prostu niegrzecznie. Nie można być takim nieprzebytym ateistą. – Można, – zaoponował Żak z trudem wydostając się z za stołu. – Ja jestem, znaczy można. Zatrzymał się, czule spojrzał na dziewczynę i nagle spytał: – A dlaczego mnie kochasz, takiego nieprzebytego ateistę? – Dlatego, – z właściwą sobie powagą odpowiedziała Teresa, – że ty sto razy bardziej chrześcijanin, niż większość wierzących. – Zrozumiale, – westchnął Żak, dla którego, niezbyt to było zrozumiałe. – módl się. Czy ja jestem przeciwko? Na zdrowie. Tylko przyjdź potem. I chwiejnym krokiem powlókł się do sypialni myśląc przy tym, że nie należało tyle pić. Samogon jednak nie pomagał. Przed jego oczami jak dawniej stał uśmiechający się Kantor i pytał: „no jak, nadal boisz się Mistralijców? „ I słyszeć to było z jakiegoś powodu bolesne. * * * W tym samym czasie książę-bastard Elmar siedział w swojej bibliotece zamknąwszy się na klucz i ponuro patrzył na stojący przed nim dzbanek wina, którego dotąd nie tknął. Bał się wchodzić do sypialni, wiedząc jak łatwo niezrównana Azille wychwyci najmniejszą zmianę jego nastroju. Jeżeli ona spyta, co z nim, co jej odpowiedzieć? Przecież uprzedzać, czy nie uprzedzać, już jutro wszystko opowie Oldze. Dlatego siedział i czekał, aż Azille uśnie, żeby nie zauważyła i nie zaczęła wypytywać. Nie oszukiwać jej, jeżeli spyta. Niegodnie. Wypić bestialsko się chciało i nie po prostu wypić a upić się do utraty rozumu, ale pić on też się bał wiedząc jak łatwo u niego rozwiązuje się język od wina i obawiając się nie utrzymać się i wygadać niepotrzebne. Dlatego po prostu siedział i patrzył na dzbanek. A przed jego oczami stał uśmiechający się Mistralijec i mówił: „Tylko ty spróbuj, jak ostatnim razem, napaść z tyłu i bez uprzedzenia”. I Elmarowi też jakoś było źle.

W królewskim gabinecie siedział trzymając w zębach zgaszoną fajkę, Jego Wysokość Szellar III, który próbował przed wyjazdem chociaż trochę doprowadzić do porządku sprawy, całkowicie zaniedbane w ostatnich dniach. Jednak, choć bardzo się starał wniknąć w sens leżącego przed nimi raportu od Flawiusza, ten sens jakimś sposobem umykał jego rozumieniu. Być może po prostu dlatego, że on przed chwilą przyszedł z oficjalnego przyjęcia, gdzie trochę wypił. A być może dlatego, że zamiast studiowanego dokumentu przed jego oczami stała bezczelna uśmiechająca się fizjonomia i zjadliwie pytała: „A królom wypada marudzić?” I królowi też było źle. W laboratorium mistrza Istrana przy dużym lustrze opadał z sił książę Mafiej, starając się znaleźć chociaż niewielki przebłysk w nieprzerwanej ciemności, otaczającej pałac. Dlaczego to przeklęte lustro u niego działało tylko w granicach pałacu i ze strojeniem na pomieszczenie, chociaż on własnymi oczami widział jak mistrz robi to na dowolną odległość i ze strojeniem na konkretnego człowieka, znaczy, że to możliwe, po prostu u niego z jakiegoś powodu nie wychodzi. Widział, jak się to robi i nawet zrozumiał zasadę, ale w praktyce nic nie mógł zrobić, tylko usiądź i płacz. I Mafiej siedział i płakał, i mimo wszystko znowu i znowu próbował namacać tę niematerialną nić, która jak widział, powinna wiązać maga z obiektem jego poszukiwania. Próbował i nie mógł. Być może dlatego, że za każdym razem, kiedy obserwował działania mentora, ten szukał albo ucznia albo wychowanka i nić u niego była równa, szeroka i biała. A u Mafieja wychodziła niebieska, cienka, i urywała się ledwie osiągnąwszy ciemność nie do przebicia za ścianami pałacu. I nie można było zrozumieć, co to znaczy. Czy, że uczeń maga po prostu zamierzył się na coś niedostępnego mu na jego poziomie czy, że u niego nie ma wystarczającego związku z obiektem poszukiwań czy, że obiekt ten jest rzeczywiście martwy. I myśleć o tym było źle. W sypialni Elwiry, schowawszy twarz w ramię gospodyni, cicho płakał książę Orlando, alias towarzysz Passionario, alias i tak dalej. Nie zdecydował się nadal pokazać się na bazie, tak mu było wstyd pojawić się na oczach Amargo. A jeszcze mu było źle. Jak i wszystkim. I może, nawet bardziej źle, dlatego że jak mówią, elfy bardziej wrażliwe niż

ludzie. I jak u wszystkich, u niego też bez przerwy stał przed oczami Kantor. Tylko nie taki jak teraz, a dawny, słynny maestro, jego mentor. Zawzięcie krzyczał coś o godnych pogardy plagiatorach i z rozmachem opuszczał na plecy niesumiennego ucznia podstawkę od pulpitu. Ale w porównaniu ze wszystkim pozostałym to akurat nie było całkiem złe. W tym samym czasie Olga bez pośpiechu tupała wzdłuż ciemnej ulicy i zastanawiała się nad wypowiedzianymi przez Żaka przypuszczeniami. A im więcej myślała, tym mniej jej wszystko to się podobało. Jak gorzko było to sobie uświadomić, w nich była niemała część prawdy. Bardzo nawet mogło tak się zdarzyć, że Diego rzeczywiście został bez teleportu i teraz dotrzeć do niej nie może w żaden sposób. To jest, całkowicie w żaden sposób. Przecież do Goldiany go więcej nie poślą a zresztą w ogóle nigdzie nie poślą i całkowicie prawdopodobnie, że ona go nie zobaczy jak obiecywał Żak, do samego zwycięstwa następnej rewolucji. A to całkiem nigdy. Przecież zwycięstwo to przewidywane nie jutro i nie za księżyc, jeżeli w ogóle kiedyś będzie. Tam, ciągnie się u nich cały ten bałagan dwadzieścia lat i drugie tyle będzie się ciągnąć, więc on ją będzie przez te wszystkie lata pamiętać i ją jedną kochać i czekać? To jest śmieszne. Posmuci się i zapomni, to się zdarza. Jeżeli jeszcze nie zapomniał. Mało ich miał? A ona, czy może ona o nim zapomnieć tak lekko? Jego oczy, to znużone i smutne pod opuszczonymi do połowy czarnymi rzęsami, to brawurowo wesołe, z tak samo śmiałą zuchwałą mocą, jak u barda z portretu, to przenikliwie mądre, to szalone z namiętności … jego uśmiech, to miękko świecący się spokojną sympatią, to iskrzący się rozpaczliwą śmiałą wesołością, to nieszczęśliwy, przekrzywiony na jedną stronę … jego bezgraniczne rozumienie absolutnie wszystkiego i dziecięcy entuzjazm przed obcym i niezwykłym … jego sposób nabierania z poważną miną, pieprzyć się w nieodpowiednich miejscach i dawać paradoksalne rady … i po prostu, jak z nim było wspaniale, z tym bezwstydnym Mistralijcem … Czy można to zapomnieć? „A jeżeli z nim jednak coś się stało?” – przedarła się przez słodkie wspomnienia chorobliwa myśl, świdrująca Olgę już któryś dzień. A jeżeli tak spełniła się przepowiednia? I oni wszyscy wiedzą a jej boją się powiedzieć? Jeżeli go jednak zamęczyli na śmierć i on teraz gdzieś leży, jak ten zdechły kot w rynsztoku … Spróbowała wyobrazić go sobie martwym i w pamięci pojawiła się

okaleczona twarz jej „martwego małżonka” z koszmarnego snu, od czego Olga zadrżała. Nie, nie trzeba, rozpaczliwie zaczęły się miotać przestraszone myśli, które wzbiły się jak stado spłoszonych ptaków. Niech lepiej on o niej zapomni, niech rzuci, ale niech on będzie żywy! Szła, słuchając z tyłu lekkich kroków swoich nienatrętnych wartowników po cichu łykała łzy i z całej siły próbowała uciszyć rozszalałą wyobraźnię, żywo rysującą jej ukochanego człowieka, leżącego jak pognieciona szmatka na kupie śmieci, jak ten sam zdechły kot, obok którego przeszła minutę temu. Czy warto mówić, że jej też było źle. Sam Kantor w tej właśnie chwili leżał, wyczerpany przypadł twarzą do wilgotnej od rosy trawy i któryś już raz przeklinał z wewnętrznym głosem. Głos twierdził, że jeśli on spróbuje znowu wstać, to umrze na miejscu. A Kantor, rzucając mięsem i przeklinając wszystko na świecie, dowodził, że wprost przeciwnie, jeżeli on nie wstanie i nie usiądzie na tym przeklętym tępym zwierzęciu, na którym i z siodłem nie da się jechać, nie tylko bez niego, i nie pojedzie tę minutę dalej, to wtedy on na pewno umrze. Dlatego, że go dogonią i złapią. Kantorowi też było źle. Ale, oczywiście, z zupełnie innego, prostszego powodu. * * * Żak doskonale rozumiał, po co nagle był potrzebny mistrzowi Alberto i o jakim wartościowym przyrządzie była mowa. Ale mimo to iść było trochę przerażające. Cały ranek się wahał i starał się przekonać siebie, że nic strasznego się nie stanie, że nie zabiją go za ten sejf, tym bardziej powód był poważny i że mistrz Alberto, alias don Raul, alias towarzysz Amargo, to nie jakiś łotr a normalny facet. Po prostu nie może teraz sejfu zamknąć bez obcej pomocy, i chce z pewnością, upewnić się, że informacje nie zaczęła krążyć po świecie. Ale nadal było przerażająco. I, kiedy Żak przekraczał próg laboratorium, kolana mu trochę drżały. – Co się trzęsiesz jak epileptyk? – ze znużeniem westchnął mistrz Alberto, alias don Raul i tak dalej. – nie zabiję cię, nie bój się. Chodź. Wyglądał na bardzo starego i nieszczęśliwego, i teraz rzeczywiście

bardziej przypominał spokojnego alchemika, niż odważnego dowódcę rebeliantów a tym bardziej, polowego agenta tajnej służby specjalnej. – Dzień dobry, – niepewnie przywitał się Żak. Od razu przestał się bać i przeciwnie, zaczął współczuć temu biednemu agentowi, któremu i trzeba w trzech miejscach się kręcić a mu jeszcze polecili wychowywanie towarzysza księcia, któremu trzeba narkotyki do sejfu chować. Oczywiście, może z tym uczczony mistrz przesadza, jak wszyscy mentorzy, ale mimo wszystko, robić z elfa polityka – zadanie takie, że oszaleć można. – Jeżeli ty już coś łamiesz, – jakoś znużenie i z rezygnacją kontynuował nieszczęśliwy agent, – to byś chociaż sprzątał po sobie, kiedy wychodzisz! Trzy dni sejf otwarty i zamki w drzwiach wyłamane! A gdyby ktoś tu przyszedł? – Wybaczcie, – przyznał się Żak. – bardzo się śpieszyliśmy. – A potem nie można było przyjść, kiedy przestałeś się śpieszyć? Czy po prostu stchórzyłeś? – Dawajcie, spojrzę, – potulnie powiedział Żak, który nie miał nic do powiedzenia. – Myślałem, że sami możecie … e e … a jak mam was nazywać? – Tu jestem mistrz Alberto, – szorstko odezwał się Mistralijczyk. Podniósł się ciężko, sięgnął do rozrzuconej apteczki, która teraz stała na stole i rzucił w usta kilka tabletek. Następnie jakoś beznadziejne i niemal żałośnie zapytał. – ten bęcwał u was się nie pojawiał? Znowu zaginął, parszywiec! Wariuję, nie wiem, co z nim teraz. Jeszcze i upił się gdzieś, a on pijany – kompletny idiota, w cokolwiek mógł się wplątać. – Pojawiał się, – pocieszył go Żak. – Nie martwcie się. – Widziałeś Go? – z nadzieją podniósł się mistrz Alberto. – Jest u was? – Nie widziałem, król mi mówił. Spytam jeżeli chcecie, może on do tej pory u nas. Wy, jednak się nie martwcie. Nic się z nim nie stało, kiedy on pijany udał się na wyczyny, mistrz Istran go złapał i unieszkodliwił. Z pewnością on jest u niego albo u Elwiry siedzi. A może i wrócił, po prostu nie wiecie. Wy dawno u siebie byliście? – Wtedy poczekaj, na bazę skoczę, – westchnął Mistralijczyk i zaczął ściągać płaszcz. – Zajmij się na razie zamkiem a potem zamkniesz drzwi i spojrzysz na kontrolkę. Ty tam coś takiego zrobiłeś, że ja teraz w system nie mogę się zalogować. Tak to, wpuść furmana do techniki …

– Co wy! – zaśmiał się Żak nie mogąc zrozumieć jak on się nie domyślił. – Ja po prostu hełm odłączyłem! Tam jest taka mała opcją – „rodzaj neurokontaktu”, ja ją przestawiłem na wtyczkę i teraz wasza maszyna was w hełmie nie rozpoznaje. Wy co, sami nie mogliście spojrzeć? Mistrz Alberto opuścił już zadarty dół płaszcza i podszedł bliżej. – Skąd miałem wiedzieć? Tej opcji nigdy nie otwierałem. Z powrotem nie mogłeś przełączyć? Zmień, niech zamknę sejf. – Wy z waszymi mistralijskimi strzałkami już zapomnieliście, jak technikę obsługiwać, – dociął mu Żak. – albo po prostu zapomnieliście, że na świecie bywają ludzie z implantami? – Ja i wcześniej o tej opcji nie miałem pojęcia! Kim jestem, Twoim zdaniem, specjalistą od waszej techniki? Jeżeli chcesz wiedzieć, ja jej w ogóle na początku się bałem. Żak zatrzymał się z hełmem w rękach i z cichym przerażeniem spojrzał na rozmówcę. – „Waszej techniki”? – powtórzył niecałkowicie wierząc w to co usłyszał i mając nadzieję, że mistrz Alberto po prostu się przejęzyczył, zbyt wczuwszy się w obraz. – a czy wy nie … – A co cię tak zdziwiło? Jestem miejscowy. Prawdziwy Mistralijczyk i nawiasem mówiąc, prawdziwy alchemik. Czy myślisz, że my na tyle tępi i prymitywni, że technika nam w ogóle niedostępna? – Nie, dlaczego, – zmieszał się Żak. – Myślę że król całkowicie by pojął … Po prostu nie wiedziałem, że coś takiego jest w ogóle praktykowane – werbować agentów z miejscowych, wprowadzać ich we wszystkie szczegóły … – Za to sam król wprowadził się, w co tylko można, – natychmiast przerwał mu mistrz Alberto. – Kto cię za język ciągnął? – Ja niechcący, – westchnął Żak. – kto mógł wiedzieć, że on taki uważny się okaże i rozkręci mnie tak łatwo … Sami byście spróbowali coś skłamać Jego Wysokości, a ja bym na was popatrzył … – Skoro już o tym mowa, – Mistralijczyk też westchnął i wziął z półki zapałki i alchemiczny palnik. – porozmawiajmy poważnie. Ty zajmij się na razie zamkiem a ja zrobię kawę. Na bazę potem się zwinę, jeżeli być uczciwym, mi jakoś nawet strach się z nim spotykać. Ja mu tak nagadałem nierozważnie…

– Król mi opowiadał. Jak wy tak? Wy co, nie wiecie, jaki on wrażliwy? A gdyby poszedł tak przez głupotę ręce na siebie położył? Oni są nienormalni, te elfy. Czy był tak winny jak mu opisaliście? – Częściowo, – skrzywił się alchemik. – ale mimo wszystko … Zerwałem się wtedy, nie wytrzymałem. Jak zobaczyłem, co z Kantora zostało … – A pomylić się nie mogliście? – z nadzieją spytał Żak dłubiąc w zamku. – jaki kod był tu początkowo? – Trzy – osiemnaście – czterdzieści dwa … Ja teraz już nie wiem. Z początku wszyscy byli przekonani że to on, a teraz powstały wątpliwości … przyszedł jeden … e e … w sumie, on ma krewnych i jeden z ich – mag. Więc on przyszedł i stanowczo oświadczył, że to – nie Kantor. Wytłumaczyć on swojej pewności nie mógł, i spróbować zrozumieć, czy to jakoś magicznie rozpoznał, czy po prostu z nieszczęścia, wiesz jak bywa, do ostatka nie wierzą … obiecał sprawdzić i upewnić się. I jeżeli on naukową drogą przekona się, że to jednak nie Kantor, to nie wiem, gdzie wtedy go szukać?... O Kantorze ci też król opowiedział? A jemu – zrozumiale, kto … I jeszcze pijany, strach pomyśleć, co mógł nagadać … Ja o tym chciałem porozmawiać. O waszym ukochanym królu. Jak wiele on wie? Co wy z tym nierobem zdążyliście mu opowiedzieć? – My? – obraził się Żak. – Tak, praktycznie nic. On sam się wszystkiego domyślił. Ja tylko powiedziałem mu o tym, co widziałem w Castel Milagro i o tym, co mi opowiedzieliście. Ale wy nie zabroniliście o tym mówić. I doszedł do wniosku, że ty – człowiek z naszego świata. Mam na myśli ze świata Alfa. I chciał was poznać, ponieważ ilość informacji otrzymanych przeze mnie, uznał za niewystarczającą. – A skąd wiedział, że Amargo – to ja? – A pamiętacie … Kantor wam opowiadał, że Mafiej widział o nim wieszczy sen? Tam wasze imię wypłynęło. W tym śnie Kantora pytali właśnie o was. A Mafiej swoje sny koniecznie opowiada królowi. Tak król usłyszał imię Amargo. I zainteresował się, kto to taki i po co to on Goldiańczykom. A potem jakimiś swoimi kanałami was znalazł. I kim jest Kantor on też się sam zorientował. Mi by do głowy nie przyszło jakoś wiązać go z tym chłopakiem, którego widziałem w Kastel Milagro. A król domyślił się. To wszystko, gotowy wasz zamek. – Do czego jeszcze doszedł wasz król? – z żalem westchnął mistrz

Alberto, rozstawiając na stole filiżanki i cukiernicę. – Kontynuuj, ja już niczemu się nie dziwię. Kawę z cukrem pijesz, jak i inni przesiedleńcy? – Tak, z cukrem.... A jeszcze król obliczył, że ojciec Kantora, mistrz Maximiliano del Kastelmarra też był agentem z naszego świata. Teraz król i z nim chce się spotkać. Dokładniej zobaczyć , oni już byli kiedyś zaznajomieni... – A to nie Orlando mu powiedział? – A co, on wie? – Wie. Byliśmy zmuszani wprowadzić go we wszystko, inaczej wypadłoby nam za wiele kłamać, a on empata. Wyczułby, podejrzewał, przestałby ufać. Więc co, to jego robota? Wygadał się gdzieś? – Nie. To czcigodny mistrz sam się wsypał. Kiedy dwadzieścia trzy lata temu skorzystał z uniwersalnego antidotom i zapomniał zabrać pustą nalepkę. Opowiadał wam? – Wydaje się, że nie. Przypomnij szczegółowiej. – Znacie historię o tym jak umarł ojciec naszego króla? – Tak, to szef mi opowiadał. Nie wersję oficjalną, a jak było w rzeczywistości. Ale o tym, że to on uratował Szellara, naruszywszy przy tym instrukcje przemilczał. A ja ciągle nie mogłem zrozumieć, skąd u Kantora taki brak szacunku do zasad i instrukcji … to u nich dziedziczne. Chociaż mogę zrozumieć szefa, ja bym sam napluł na instrukcje jeżeli widziałbym, że umiera dziecko i że mogę je uratować. Znaczy, zostawił płytkę od dermoplastu? I ją znaleźli? A w ostatnich dniach wy z Passionario jak się domyślam, zrobiliście to samo. Wyciągnęliście z mojej apteczki to samo uniwersalne antidotum, żeby znowu uratować waszego wspólnego przyjaciela, któremu znowu przypadła śmiertelna dawka trucizny. I oczywiście, pokazaliście mu dermoplast i wyjaśniliście, co to jest? – No … tak, – kiwnął Żak postanowiwszy nie wplątywać w tę historię jeszcze i nadwornego maga. – A co, mistrz Maksimiljano, albo jak mu tam w rzeczywistości, to wasz szef? – On jest koordynatorem regionalnym. Tylko milcz. O tym laboratorium król wie? – Co wy! Jeżeli by wiedział, jeszcze przedwczoraj mielibyście go z wizytą. Nie powiedziałem mu. Po prostu odmówiłem wyjaśniań. – A czego on w ogóle od nas chce? On ma szczególny interes w tym,

czy po prostu z ciekawości? – Zasadniczo on chce zapewnić sobie waszą pomoc na wypadek jeżeli nie będzie w stanie samodzielnie poradzić sobie z możliwą agresją Mistralii. – Domyślił się, gratulacje! Nad nami z szefem jeszcze czterdziestu pięciu kierowników i nie my będziemy rozwiązywać to zagadnienie, nawet jeśli wypadnie. Więc niech się uspokoi i da nam spokojnie pracować. Osobiście ja na uboczu nie zostanę, pomogę jak będę mógł, nawet jeśli władze postanowią się nie wtrącać. A to przecież bardzo możliwe, oni – gady, nam nawet zabraniają ruszać tego suczego doradcy. Chcą zobaczyć, co z tego wszystkiego wyjdzie badacze, ich mać. Szef też na uboczu nie zostanie, on za bardzo lubi ten świat, żeby dać mu zginąć. A więcej obiecywać nie mogę. I powiedz ty swojemu ciekawemu królowi, żeby nie próbował iść do kogoś wyżej, bo inaczej umrze z ciekawości. To szef uważa, że Szellara trzeba wszelkimi sposobami strzec i chronić jak unikatowe zjawisko przyrody, ale nasze władze mogą myśleć inaczej. – Ja mu już sto razy tłumaczyłem, – westchnął Żak. – Może, mu sami wytłumaczycie? Albo wasz szef? Może, pocieszyłby się chociaż troszkę i przestał tak rwać się do kontaktu? On przecież mimo wszystko nikomu się nie wygada, w odróżnieniu od Orlando i Kantora, on instrukcje szanuje i czci. – Szef nie pozwolił, – pokręcił głową mistrz Alberto. – ty przekaż królowi, że jesteśmy świadomi jego pragnień i aspiracji, i kiedy trzeba będzie, sami wejdziemy z nim w kontakt. U szefa nawet jest pomysł go zwerbować. Teraz w świecie Delta jest dwóch polowych agentów z miejscowych, ja i jedna bardzo mądra dama na sąsiednim kontynencie. Może, wasz król będzie trzecim, jeżeli, oczywiście, ciekawość u niego jest silniejsza niż szlachecka pycha. A przecież polowy agent – stanowisko małe. Najbardziej maciupeńkie. A wyżej od miejscowego i nie awansuje. Żeby nagle nie zaczął w swoich interesach … no, rozumiesz. – A was jak zwerbowali? – nie utrzymał ciekawości Żak. – Mnie? – No tak, was. Jak to zaś weszliście w kontakt? Też jakoś wyliczyliście naszych, czy was sami upatrzyli sobie po jakiś parametrach? – Szef mnie zauważył, – jakoś niezbyt chętnie odpowiedział Mistralijczyk. – zgodziłem się.

– Dobrowolnie się zgodziliście? Z ciekawości czy was czymś przycisnęli? – Bardziej, nie przycisnęli a skusili, ale z ciekawości też. – A czym takim was skusili? – nie uciszał się Żak. – Możliwościami? – Możliwościami, – niewesoło kiwnął alchemik. – Możliwością bycia żywym i zdrowym. To, co ze mnie zostało po Kastel Miłagro, chciało żyć, jak wszyscy ludzie. A mi zaproponowali baśniową możliwość … jak by to nie było, nie uważam, że mnie przycisnęli i nie żałuję. Ciekawie dla mnie. Trzeba być alchemikiem, żeby to zrozumieć …gdyby by mi jeszcze nie zawiesili na szyi tych dwóch … – gwałtownie zamilknął i spuścił oczy, widocznie przypomniawszy sobie, że ich już nie dwóch. – Może, jednak się pomyliliście? – z nadzieją zapytał Żak. – może, to jednak nie był on? Król mówi, tak się nie robi – rozpoznawać po ozdobach. I ten krewny … to wasz szef jak zrozumiałem? Ciało na ekspertyzę zabrał? A długo to będzie? Jak byście mi przekazali wynik? – Nie długo, – westchnął mistrz Alberto. – badanie krwi szybko się robi. Tylko u nas z szefem kontakt ograniczony, sam rozumiesz. – On co, po jednym badaniu krwi ma zamiar określić? … – W danym przypadku, to wystarczy. Nie sądzę, że w tym świecie jest jeszcze wielu ludzi z pozytywnym czynnikiem Shermana. Żak zakrztusił się kawą. – Kantor – to szarchi? – W jednej czwartej. Szef – w połowie. A jakby inaczej on mógł pracować dwadzieścia lat jako mag? On prawdziwy mag. Nieklasyczny, na swojej, szarchijskiej magii, ale prawdziwy. Lipnych tu od razu demaskują, a naszym władzom potrzebny był swój człowiek właśnie w środowisku magów, bo myśleli, że tam mają jakieś swoje wewnątrzklasowe tajemnice. Więc przyciągnęli prawdziwego maga szarchi. Jak się okazało, szczególnych klasowych tajemnic u magów nie ma, tajemnice u nich po szkołach podzielone, tak że obcemu magowi obcej szkoły ich też nikt nie otworzy, a magia szarchi jak się okazało, niezgodna z elfijcką, albo klasyczną, jak ją tu nazywają. Przy czym niezgodna do takiego stopnia, że próba połączenia może się okazać śmiertelna dla maga … Ale co ja ci tyle niepotrzebnego opowiadam, nie sądzisz? – Wy sami, ja was nie zmuszałem. Jeżeli uważacie, że to niepotrzebne

– nie opowiadajcie. Tylko dajcie jednak znać, co da ekspertyza. – Koniecznie. – I jeszcze … Mistrzu Alberto, nie wiecie, w jaki sposób można usunąć kapsułę bezpieczeństwa? Kantorowi ją usunęli? – Nie mam pojęcia. Mogę spytać u szefa. Czym się tak martwisz? Detonatory to u ciebie? – Zgubiłem moje detonatory, – westchnął Żak. – jeszcze wtedy, w górach. – I nic nie powiedziałeś? A to przygłup! – wpadł w złość mistrz Alberto. – Wszystko mogło się zdążyć w ciągu tych pięciu lat! – Ja zapomniałem o nich … – Niedorajda nieszczęśliwy! Spytam u szefa co można zrobić. Jeżeli ta paskudna technika nie jest zbyt duża i można ją przeciągnąć tutaj, spróbuję pomóc. I jeżeli jeszcze zachowała się w waszym świecie, jej przecież od ponad stu lat nie pozwalają. – Proszę, – błagalnie westchnął Żak. – nie wyobrażacie sobie, jak to … strasznie. – Nie wyobrażam sobie, – zgodził się mistrz Alberto. – ja nie tchórz, nie zrozumiem. Dobrze, załóżmy, że na tym się umówiliśmy? Jednak po jego głosie było słychać, że on trochę żartuje. On doskonale wszystko rozumiał. I nie koniecznie w tym celu trzeba być tchórzem. Żak milcząc kiwnął i nagle nabrawszy się śmiałości, poprosił: – A wolno mi … chociaż raz … chociaż w hełmie… – tęsknie spojrzał na komputer i beznadziejne dodał: – no, proszę! Ja więcej niczego nie złamię! – Nostalgia zamęczyła? – okazał współczucie alchemik powtórnie przystępując do przebierania. – dobrze, tylko drzwi nie próbuj otwierać. I włamywać się nie próbuj do bazy danych agencji „Delta”, na przykład. I już tym bardziej nie próbuj przerażać swoich byłych przyjaciół, którzy regularnie noszą ci kwiaty na cmentarz. Za godzinę wrócę. Godzinę ci wystarczy? – Dziękuję, – z cichym entuzjazmem w głosie wyszeptał Żak i rzucił się do maszyny wlokąc po sobą krzesło. – Wystarczy, oczywiście wystarczy … mi tylko troszeczkę … tylko zanurzyć … Poczuć … Mistrz Alberto wyjął z szuflady stołu pas i kapelusz, spojrzał na ledwie nie płaczącego ze szczęścia błazna i pokręcił głową.

– Jeżeli mi jeszcze i ciebie każą doglądać, – westchnął, – Naprawdę się zastrzelę.

ROZDZIAŁ 9

– Genialnie, Ganzi, – z aprobatą uśmiechnął się pan Dors, wysłuchawszy raportu. – ty jak zawsze, mnie nie rozczarowałeś. Jak ci udało się w ciągu zaledwie dnia z kawałkiem?.. Zastępca do spraw informacji ledwie wzruszył wątłymi ramionami i uśmiechnął się, przez co jego długi nos śmiesznie się poruszył. – Chociaż cały świat z jakiegoś powodu obwinia Goldiańczyków o egoizm i korupcję, niemniej jednak w każdym kraju na kontynencie informacja dokładnie tak samo jest kupowana i sprzedawana. To kosztowało oczywiście, ale nie było trudne. W Ortanie też istnieją tacy specjalni panowie, którzy kupują i sprzedają informację i z tego żyją. I ja ich znam. Jakie są twoje rozkazy? Zabrać pannę, czekać na Kantora, czy dalej to już nie moja sprawa i praktyczną częścią będzie się zajmować Krosz? – Nie, będziecie się zajmować razem. Wam dobrze wychodzi. On weźmie ludzi, ty ich poinstruujesz a plan operacji stworzycie we dwójkę. Do tego, trzeba będzie wynająć paru miejscowych, a Krosz nie ma powiązań w Ortanie. – Wolałbym nie wynajmować obcych, – zauważył Ganzi. – Informacja może się przesączyć. A jej przecież będą szukać, meldowałem Wam… – Tak, tak, pamiętam, – przerwał mu szef. – Panna cieszy się szczególną pozycją w rodzinie królewskiej, królowa to jej przyjaciółka, król ją pieprzył i pierwszy spadkobierca ją pieprzył, po prostu niezrozumiale, jak to towarzysz Kantor dostał się w takie tytułowane towarzystwo … Doskonale rozumiem, że jej będą szukać. Właśnie dlatego trzeba wynająć obcych, żeby nie ujawniać swoich ludzi. Przy czym wynająć albo mistralijskich emigrantów, albo ludzi podobnych do Mistralijczyków chociażby z zewnątrz. Niech myślą, że towarzyszem Kantorem zainteresował się jego własny rząd i szukają ile wlezie, ale nie u nas. A po operacji tych panów cicho likwidujemy, żeby informacja nie przesączyła się jak się wyraziłeś. – Całkiem nie ujawniać swoich nie wyjdzie, – w zamyśleniu

powiedział zastępca do spraw informacji wysłuchawszy pomysłu szefa. – Po pierwsze, najemnikami ktoś powinien kierować bo inaczej zrobią coś głupiego. Po drugie, potrzebujemy maga, przynajmniej do teleportacji. Nie ciągnąć panny w karecie przez granicę. Po trzecie, w sprawie już zaczął działać nasz człowiek, on teraz jest w Ortanie i prowadzi obserwację. – A dlaczego tylko jeden? – Widzicie, jak się okazuje, tą dziewczynę obserwujemy nie tylko my. Za nią stale włóczą się jeszcze jacyś ludzie, nie mogliśmy wyjaśnić, kto dokładnie. Może ochrona, a może konkurenci. Dlatego zwyczajne śledzenie wypadło zwinąć, żeby się nie ujawnić, bo skoro my ich zauważyliśmy, to i oni mogli nas namierzyć. Zamiast zwyczajnych pracowników dałem do tej pracy dobrego złodzieja, jednego, ale wysokiej klasy. Nazywają go Fantik, może słyszeliście. Bardzo utalentowany facet. – Nie słyszałem, ale skoro tak mówisz, to wierzę. Maga, oczywiście, też weźmiecie, tego próżniaka Zukisa. A kierować … niech Krosz sam dobierze. Kto tam u niego teraz zamiast Fernana? – Hooker. Odpowiedni. – A kto to? Nieznane nazwisko. Nowy? – Nie, on jest z nami od dawna, ale do tej pory był na pomocniczych pracach. Teraz Krosz go awansował i chłopak jest przepełniony służbową gorliwością i ambitnymi marzeniami o dalszej karierze. Ale pracownik sumienny, uparty, nastawiony na wytyczony cel … ponadto ujdzie za Mistralijczyka przy minimum charakteryzacji. – Dobrze, niech Krosz sam zdecyduje, czy powierzyć mu tak poważna sprawę, czy dobrać kogoś bardziej doświadczonego. Kiedy zaplanujecie i znajdziecie ludzi, wybierzemy się i uzgodnimy. Tylko pośpieszcie się. Plan powinien być gotowy jutro. – Będzie gotowy, szefie. A co z Kantorem? Czekać na niego czy nie trzeba? – Nie trzeba. Jeżeli rzeczywiście mamy konkurentów, lepiej nie marnować czasu. A jego potem jakoś inaczej dostaniemy. Kiedy będziemy mieli jego dziewczynę, on już nigdzie się nie podzieje. I sam przyjdzie i swojego głupiego ucznia przyprowadzi. Tym bardziej, że nie mamy żadnych gwarancji, że on w ogóle podążył do Ortanu. Mógł i w

swoje Zielone Góry czmychnąć. A nawet jeśli do Ortanu, to nie koniecznie do niej. Może mieć tam innych znajomych, towarzyszy broni na przykład… On może pójść do tych kolegów, do swojego przyjaciela Szellara, prosto do lekarza, jednak nigdy nie wiadomo gdzie. A my będziemy siedzieć i czekać. Nie należy, już lepiej się pośpieszyć. A propos, o tym łajdaku coś udało się wyjaśnić? – Macie na myśli ucznia, który spalił wasz dom? Niestety, szefie, nikt o takim nie słyszał. Jak już mówiłem, magów Mistralijczyków na świecie niezmiernie mało i ich można policzyć na palcach. A tego chłopaka nikt nie zna, więc najszybciej on rzeczywiście jeszcze jest uczniem i rzeczywiście zamieszkuje w Zielonych Górach. Sądząc po opisie, który udało się zebrać z rozrzuconych zeznań naocznych świadków, ten mag jest bardzo młody. – Ganzi, – z wyrzutem zauważył pan Dors. – gdzie widziałeś maga, który wyglądałby na swój wiek? – Być może, on rzeczywiście tylko wygląda młodo. Niemniej jednak, fakt zostaje faktem. Koledzy o nim nic nie wiedzą. My go, oczywiście, znajdziemy prędzej czy później ale nie tak szybko, jak byście pragnęli. Najpierw musimy wprowadzić nowego człowieka do partii towarzysza Passionario, o tyle, bo jak zrozumiałem, jakaś mistralijskaja partia nam jednak jest potrzebna jeżeli mamy zamiar urządzić tam własny przewrót. Ta pasuje jak żadna inna. A potem będzie można badać, kim jest ten z nich, który tak śmiele magią dokazuje. Może, Kantor podpowie. Ogólnie, znajdziemy go, nie burzcie się, na pewno znajdziemy. Ale nie tak szybko. Ta sprawa długa, trzeba się uzbroić w cierpliwość. Przy okazji, czy pan Fakston coś wyjaśnił na waszą prośbę? Na temat zagadkowych spraw Kantora z królem Ortanu? Pracujemy i w tym kierunku, jak poleciliście i wszelkie nowe informacje … – Niczego ten łopian nie wyjaśnił. Ale przy próbie wypłynęło kilka zajmujących faktów, które powinny tobie się wydać interesujące. Towarzysz Kantor jest tak drogi Jego Wysokości Szellarowi, że ten zdobył się stawić się osobiście do Fakstona późnym wieczorem i za jego pośrednictwem proponował mi znaczny okup za wspomnianego towarzysza i nawet pozwolił sobie jakieś aluzje z pogróżkami pod moim adresem. Jak Ci się podoba taki obrót? – Ciekawe … ale samo w sobie jeszcze niczego nie dowodzi, on może

mieć i inne motywy. Na przykład, ta sama dziewczyna, ich ogólna kochanka, mogła go poprosić o przysługę. – A więcej niczego ciekawego nie zauważyłeś? – Więcej? – Ganzi zamyślił się przez chwilę, następnie ze zrozumieniem skinął. – rzeczywiście. Skąd Jego Wysokość wiedział, i to jeszcze tak precyzyjnie, że Kantor jest u nas? Fakston się wygadał? – Fakston sam tego nie wiedział. Może być oczywiście, że króla poinformowali towarzysze z Zielonych Gór, ale mi jakoś nie daje spokoju prawdopodobieństwo, że przeciek informacji wystąpił u nas. I kiedy u nas pojawi się wyżej wymieniona dziewczyna, którą Jego Wysokość też intensywnie będzie szukać, ten przeciek może się powtórzyć … i wtedy, i obawiam się, jego groźby mogą okazać się bardzo, bardzo realne. – Osobiście sprawdzę wszystkich, którzy o nim wiedzieli. Jeżeli przeciek był u nas, w ciągu kilku dni będę to wiedzieć. Ale nie sądzę. Najpewniej, go jednak poinformowali towarzysze i to przekonująco dowodzi, że on jednak ma z nimi jakieś sprawy. Nawiasem mówiąc, tą informację można korzystnie sprzedać. Nie chcecie? – Nie teraz, Ganzi. Jeżeli w nasze sprawy wlezie jeszcze mistralijski wywiad, to może to spowodować dodatkowe trudności a ich i tak dość. Znalazłeś coś, co potwierdza lub zaprzecza mojej hipotezie? Czy nie niepotrzebnie my to wszystko wszczynamy? – Niestety szefie, nic nowego nie udało się znaleźć. Ze starych dworzan, osobiście znających księcia Orlando, nikt nie dożył do dnia dzisiejszego. Jednak, dwadzieścia lat upłynęło, i jeszcze pięć przewrotów. Jeżeli ktoś jakimś cudem przeżył, to znajduje się w jurysdykcji mistralijskiego rządu i strzegą go, jak źrenicy oka. Rząd jak sami wiecie, też bardzo chciałby znaleźć tego tajemniczego księcia i bardzo nie chciałby, żeby znalazł go ktoś inny. Z ludzi, osobiście znających mistrza Maksimiljano, też mało kto przetrwał do naszych dni, z tej samej przyczyny. Właściwie, z tych ludzi zostali tylko jego zagraniczni koledzy, z którymi utrzymywał stosunki. Jak na przykład metressa Joanna, ale jej nie możemy wypytywać szczegółowiej bo przecież się domyśli. Albo ortański nadworny mag, którego też bardzo niebezpiecznie wypytywać na ten temat. Teraz opracowujemy pewne warianty … powiedzmy tak, kilka dam, z którymi zaginiony bez wieści mistrz miał związki, ale wyników na razie nie ma. Jeżeli będą, zamelduję. A w sprawie księcia…

boję się, że tu nikogo nie znajdziemy. Jest, oczywiście, jeden człowiek, który doskonale znał obu i do tej pory cieszy się dobrym zdrowiem ale nie ryzykowałbym z nim w ogóle wchodzić w kontakt. Nawet, jeżeli nam się uda go znaleźć, a on przecież prowadzi otwarcie wędrowny tryb życia. – Masz na myśli Kozaka? – Dokładnie. Rozumiesz, ten pan, mimo jego zabawnego wyglądu, jest bardzo niebezpieczny. Gdyby coś zaczął podejrzewać, to sprawa przepadła. To nie uczeń, który rzuca się kulami ognistymi na oczach całej ulicy. My i okiem mrugnąć nie zdążymy jak on wyprowadzi naszego wartościowego niewolnika a nam zostanie tylko cieszyć się, że nie pomyślał się mścić. Jedyne możliwe źródła informacji na ten temat – to rodziny królewskie, ale kto odważy się pchać do królów z takimi pytaniami. Jeżeli już nawet Fakston nic nie mógł wyjaśnić … – To tu się mylisz, – zaoponował pan Dors. – nie wszyscy królowie tacy zmyślni, jak Szellar. Jest na przykład, jeden monarcha jeżeli go można tak nazwać, który bez niczego będzie szczery z każdym, kto mu nalewa … czy kto podstawia mu dupę. I z nim całkowicie można popracować. Jeszcze można spróbować porozmawiać z londryjską królową, ona taka głupia, że z niej można wyciągnąć wszystko. Ale to niebezpieczne, u niej za mądry mąż, który może tę rozmowę wykryć. Więc lepiej spróbować doprowadzić do szczerości Jego Wysokość Louisa. Czym będziecie go wabić, winem czy chłopcami, decydujcie sami, byle jakiś wynik był. – Dobrze, zajmę się, – kiwnął Ganzi. – jak tylko skończymy z dziewczyną. – Zajmujcie się równolegle, – warknął szef. Potrzebuję potwierdzenia tak szybko jak to możliwe. A jutro w tym samym czasie przyjdziecie razem z Kroszem i zameldujcie mi swoje spostrzeżenia w związku z planem operacji. Żeby do pojutrze wszystko przygotować, przemyśleć wykonywać. Czysto i gładko, zgodnie z planem.. – Zrobimy, szefie, – spokojnie zgodził się Ganzi, któremu nie było przyzwyczajać się do podobnych zadań. * * *

Dom Żaka wydał się Oldze podobny do kawałka tortu. Dokładniej, do dwóch kawałków różnych tortów, które położyli na jeden talerz i zlepili razem. Dlatego że w lewym skrzydle były dwa piętra a w prawem – trzy, niemniej jednak, podłogi dolnych i sufity górnych znajdowały się na tym samym poziomie. Na pierwszym piętrze lewego skrzydła znajdowały się przedpokój i salon, a w prawem – kuchnia, korytarz z kuchni do tylnego wejścia, komórka i pokój dla przesiedleńców. Pod dalszą ścianą salonu znajdowały się galowe schody, składające się z dwóch przęseł. Pierwsze prowadziło na drugie piętro prawego skrzydła, to jest do gabinetu, drugie – na drugie piętro lewego skrzydła, to jest do sypialni i przylegających do niej łazienki i garderoby. Z korytarza na drugim lewym piętrze można było dostać się na trzeci prawy, ale tam nikt nie mieszkał, pokoje były puste i drzwi były zawsze zamknięte, a zresztą nie było tam nic ciekawego, najwyżej akumulator, który Żak schował w odległym pokoju i zasypał różnymi niepotrzebnymi rupieciami – starymi meblami i innymi śmieciami. A jeszcze, jak się okazało, w domu było rzeczywiście bardzo dużo ukrytych drzwi, łączących praktycznie wszystkie pomieszczenia. Na przykład, z gabinetu wyjść było kilka: do sypialni, do schowka i do jeszcze jednego ukrytego pokoju za gabinetem, do którego inną drogą w ogóle nie można było się dostać. W tym pokoju Żak przechowywał rzeczy potrzebne i bardzo tajne. Jeszcze w podłodze sypialni był właz, prowadzący do przedpokoju, przez który można było zmyć się na dwór przez główne wejście. A w eleganckim białym panelu, którym była zasłonięta przestrzeń pod schodami w salonie, było coś w rodzaju magicznego miejsca, przez które można było przejść. Zasady działania tej nadprzyrodzonej ścianki Olga nie zrozumiała, a zresztą sam Żak nie mógł wytłumaczyć, wzruszył ramionami i powiedział: „No, ona zaczarowana, co tu niezrozumiałego?” A spod schodów można było przez jeszcze jedne ukryte drzwi dostać się na korytarz tuż przed drzwiami tylnego wejścia, przez które też można było zmyć się na ulicę. Ogólnie, to był ciekawy budynek, co tu dużo gadać. Tylko jedna wada była w jego konstrukcji – wszystko to dobro było obliczone na gospodarza. To jest, na człowieka, stale żyjącego w sypialni, salonie i gabinecie. A pokój dla przesiedleńców i kuchnia były zwykłymi pomieszczeniami, przeznaczonymi dla służącą, dla której, rozumie się, nikt żadnych ukrytych wejść nie robił, i uciec stamtąd można było tylko naturalną

drogą. Ponieważ Olga była człowiekiem wyjątkowo pechowym – czy raczej, uważała się za takiego – to oczywiście, w krytycznej chwili znalazła się właśnie w kuchni. Teresa akurat przyszła z pracy i miały zamiar wypić herbatę i rozpocząć gotowanie obiadu, żeby do czasu, kiedy wróci Żak, wszystko było już gotowe. Więc, Olga opuściła Teresę w salonie i poszła do kuchni przygotować herbatę, nawet nie podejrzewając, co ją czeka po chwili. * * * Czekająca operacja miała być godziną próby Maki Hookera. W każdym razie, on miał na to szczerą nadzieję. W ostatnich dniach los był dla niego życzliwy a jeśli już poszła szczęśliwa passa, to czy nie mogła skończyć się za jakieś dwa dni. Pomyśleć tylko, w końcu został zauważony i polecili mu tę sprawę! Sam pan Krosz rozmawiał z nim i tłumaczył, że ta sprawa aktualna i poważna, i dał do zrozumienia, że jeśli się powiedzie, to on może liczyć i na większe. A o powodzeniu Hooker był pewien. Już on tego nie spieprzy tak, jak jego poprzednik, niedorajda Fernan. On zrobi to wszystko jak trzeba, nie pogubi się i nie zawaha. Tym bardziej, że operacja została zaplanowana tak jasno i szczegółowo i instrukcje były tak proste i zrozumiałe, że zawalić ją było praktycznie niemożliwe. I chłopaków mu dali sensownych, jeden Fantik jest warty. Augusto i Pedro też chłopacy nie chybieni, zaprawieni i bywali, zrobią wszystko jak trzeba. Co prawda, potem ich trzeba będzie odstrzelić, ale to już po powrocie. To jest, w domu, wśród swoich, więc ryzyka praktycznie żadnego. Mistrz Zukis, choć mag ale też facet sensowny. Szczególnie po ostatnim oddzieleniu, które mu zrobił boss po pożarze. Jeżeli pomyśleć, że Zukis temu nie winny, nie był zobowiązany ochraniać mienia bossa, to sprawa wartowników, a mag ma inne rzeczy do zrobienia. Ale kiedy boss się gniewa, usprawiedliwiać się drożej wyjdzie. Tak więc Zukis wciąż przerażony i aż rwie się na wyczyny dla dobra pracodawcy. I do zrobienia wszystkiego jest – wejść do domu, złapać dziewczynę, uśpić i teleportować się spokojnie do domu. Jedyne możliwe nakładki – może przyjść gospodarz domu, pan królewski błazen. To oczywiście poważne. On jest podobno, ostry mag, pewnego razu pięciu magistrów po bruku rozmazał przy dużym zgromadzeniu ludzi, ale przy tym okropny tchórz,

więc z pewnością się pogubi i oni będą mieć czas go zastrzelić, póki nie zaczął czarować. Jeszcze mogą zabłąkać się jacyś goście gospodarza, ale to w ogóle śmieszne. Jacyś задрипанные panowie dworzanie, którzy nie wiedzą, z której strony ostrze przy nożu – to nie przeciwnicy. Początkowo wszystko szło zgodnie z planem . Klucze od domu bezcenny Fantik zawczasu ukradł służącej, która przychodziła sprzątać. Dwóch konkurentów – albo też wartowników, kim tam oni są, nie wyjaśnili – Zukis ostrożnie i niepostrzeżenie uśpił w magiczny sposób. Najpierw tego, który sterczał przy głównym wejściu, następnie tego, co przy tylnym. A potem Hooker osobiście otworzył kluczem tylne drzwi i spokojnie weszli do domu zostawiwszy Fantika na czatach. W domu znajdowały się tylko dwie dziewczyny – obiekt ich poszukiwań i gospodyni domu. „Nie pomylcie, – zapewnił ich Fantik. – Gospodyni niższa i sympatyczna, a nasza … i co oni wszyscy w niej znaleźli?” Pierwsza nakładka zdarzyła się jak tylko weszli do kuchni. Niezrozumiale, dlaczego do cholery, osoba bliska królowi, zajęła się sama przygotowywaniem sobie herbaty, ale ona dokładnie tym się zajmowała. I była nie w salonie razem z przyjaciółką, a w kuchni. A co gorsza, zdążyła wrzasnąć, powodując że jej przyjaciółka natychmiast zorientowała się, co się dzieje i rzuciła się by uciec. Dlatego Hooker sam zajął się pierwszą, a Mistralijczyków posłał łapać drugą, dopóki nie uciekła przez jakieś okno. Skręcić dziewczynę nie było tak łatwo, nawet będąc rozbrojona, wyrywała się, kopała i nawet gryzła, i Hooker ledwie uchronił najwartościowsze dla mężczyzny miejsce od kilku niebezpiecznych kopniaków, ale i tak udało mu się okiełznać tego gryzącego potwora i oni razem z Zukisem powlekli ją do salonu, żeby tam w spokojnym otoczeniu uśpić i jednocześnie zobaczyć, jak sukcesy u pozostałych. To, co oni tam zobaczyli, wprawiło ich w lekki szok. Augusto stał słupem pośrodku pokoju, z zakłopotaniem patrząc na zalane krwią schody, a jego kolega leżał na dolnych schodkach z rozprutym brzuchem. I oczywiście drugiej dziewczyny nigdzie nie było. – Co tu się stało, wy dwóch kretynów! – wpadł w złość Hooker rozumiejąc, że doskonale opracowany plan wziął w łeb. – wy co, straciliście ją? Dwóch zdrowych łbów nie poradziło sobie z jedną dziewuchą? Czym ona go tak? – Nie wiem, – jeszcze trochę zagubione odpowiedział Augusto. –

wybiegła w te drzwi … – Pułapka na schodach, – wyjaśnił Zukis, podszedłszy bliżej. – Słyszałem o takich rzeczach, ale widzieć do tej pory się nie zdarzyło. Ostrze wysuwa się prosto z poręczy … Hmm, biedny Pedro. Nie powiodło mu się. – Patrzeć trzeba było, – zawarczał Hooker. Najmniej go teraz martwił los biednego Pedra, którego mimo wszystko trzeba było zastrzelić po operacji. O wiele więcej niepokoiła go druga dziewczyna, która ukryła się za drzwiami o bardzo imponującym wyglądzie. – I co teraz zrobimy? Kto to może określić, kogo dokładnie złapaliśmy? Tę, po którą przyszliśmy czy gospodynię domu? – Nie wiem, – zawarczał Augusto, stopniowo wychodząc z szoku. – Idiotyczny u Fanfika sposób rozróżniania bab. Ta sympatyczna, a ta nie… na mój gust, tak one obie sympatyczne. – Dla Mistralijczyków wszystkie blondynki sympatyczne, bez względu na pozostałe cechy zewnętrzne, – uśmiechnął się mag. – nie martwcie się, złapaliśmy właśnie tę, która nam potrzebna. Wystarczy na nią uważnie spojrzeć. Hooker przyjrzał się zdobyczy, która przestała wierzgać, (widocznie, zrozumiała, że teraz to bezużyteczne), ale kontynuowała ryczeć, próbując coś powiedzieć. Z pewnością, dać kolejną porcję przekleństw, całkiem nie pasujących porządnej dziewczynie. Ciekawie, czy ona i przy królu tak się wyraża? Rzeczywiście, mistrz Zukis ma absolutną rację. Tylko Mistralijczyk mógł połasić się na takie nieszczęście, nie bez powodu mówią, że oni jednym miejscem myślą. Patrzą, z pewnością, też tym miejscem. No, wtedy wszystko w porządku. A co za wstyd byłoby, tyle trudów kosztowało ją złapać i okazałoby się, że to nie ta. – Masz rację – przytaknął. – Dawaj, usypiaj i idziemy. A propos, dlaczego jej od razu nie uśpiłeś? Omal mnie nie okaleczyła a ty stałeś i patrzyłeś. – Nie stałem, – obraził się Zukis. – pomagałem w miarę sił. Ale to nie tak proste, jak ci się wydaje. Muszę zauważyć, że uśpić ją będzie nie lżej niż związać. Ona ma, zdaje się, obniżoną podatność … – Ty mi tu mądrych słów nie rozwoź a pracuj. – A ją koniecznie usypiać? Wszystko jedno przecież odchodzimy teleportem.

– Szef powiedział, że trzeba, to znaczy że koniecznie. On na nią spojrzy, żeby sprawdzić, czy się nie pomyliliśmy. – A szef skąd ją zna? – Nie szef, a pan … tfu ty, przestań mówić i pracuj, ja przez ciebie ledwie nie zacząłem imion wymieniać. Nie twoja sprawa. Rozkaz był – uśpić. – No dobrze, ja co, ja nic … – tu zatarł ręce próżniak Zukis i wziął się do pracy. Augusto tymczasem jeszcze raz spojrzał na schody i spytał: – A tej, co się za drzwiami schowała, nie będziemy sięgać? – Nie ma potrzeby, – niechętnie powiedział Hooker. – ona nam nie potrzebna. A wchodzić wyważać te drzwi, to można i jeszcze na jakąś pułapkę się nadziać. Chcesz spróbować? – Hmm? … – z niezadowoleniem westchnął najemnik i przeniósł spojrzenie na gryzącą dziewczynę, która, wbrew wysiłkom Zukisa, w żaden sposób nie zasypiała, siedziała, wybałuszywszy oczy i wierciła się. Czy miała nadzieję się uwolnić, czy po prostu nie wygonie było. – a kiedy ta zaśnie, można będzie ją … – Ci co, innych bab mało! – wściekł się Hooker – Szef jasno powiedział – całą i zdrową! – A co jej się stanie? Ona zostanie w całości i nienaruszona. Nawet nie poskarży się dlatego, że będzie spać. – Więc twoim zdaniem, ja z powodu twoich idiotycznych obleśnych pomysłów powinienem oszukiwać szefa? Pierdol się! Перебьешься. Co w niej widzisz, nie rozumiem. – Ty nie zrozumiesz, – pogardliwie uniósł brodę Augusto. – wy ni chrzanu nie macie pojęcia o babach. – A ty masz pojęcie! Można pomyśleć! Jeżeli po twojemu pieprzyc wszystko, co się rusza – to znaczy mieć pojęcie … – Trzymaj język za zębami! – Oburzony błysnął oczami Augusto i jego ręka mimo woli szarpnęła się za nożem. Erotomani ci Mistralijczycy ze swoim seksualnym zainteresowaniem, gorącym temperamentem i wiecznie urażoną narodową dumą! – Nie krzyczcie! – z rozdrażnieniem poprosił Zukis. – i tak nic nie wychodzi a tu jeszcze się drzecie! Uśniesz tu, jakoś! – Dobrze, dobrze, – na pół tonu niżej zgodził się Hooker. – ale mimo wszystko, Augusto, czy cię tak zainteresowała ta pokraczna panna?

Przecież spojrzeć nie ma po co. Czy dla was rzeczywiście ma takie duże znaczenie kolor włosów? Nie gotuj się, ja poważnie pytam a nie się naśmiewam. – No, kolor włosów też, – niezbyt chętnie wyjaśnił najemnik. – Ale to nie główne. Mi po prostu przyszło na myśl, że dziewczyna, która potrafiła wyzwolić Kantora na temat pieprzenia, powinna być na temat tego jakaś szczególna. Nie słyszałeś o tym? – Słyszałem, że on dobry zabójca, że on bardzo dobrze strzela, a jego życiem osobistym jakoś się nie interesowałem. A co? – Wiesz, mówili, że on na temat bab … – Nie ruszać się, – nagle rozległo się od drzwi. Całkowicie obcy głos, cichy i nieco zachrypnięty. – Broń na podłogę. Ręce do góry. I żadnych sztuczek. Na temat bab nie wiem a strzelam bardzo dobrze. Z lewej też. Na progu, opierając się ramieniem o futrynę, stał Kantor. Własną pobitą osobą. I pistolet, który rzeczywiście trzymał w lewej ręce, został wycelowany dokładnie w głowę Hookera. Niezrozumiałe, w jaki sposób Kantor zidentyfikował wśród nich dowodzącego, ale nadziei, że zabójca zawaha się strzelić, nie było. Tak samo jak i mieć nadziei, że jeden z lepszych strzelców kontynentu chybi. – Zdejmij jaj kajdanki, – tak samo cicho kontynuował Kantor zwracając się personalnie do Hookera. – a pozostali niech odejdą w kąt. Tam, gdzie leży trup. I nie próbuj zasłonić się dziewczyną, jej nie złapie, żeby zasłonić takiego zdrowego dryblasa, wszystko jedno trafię. Hooker niechętnie posłuchał, zaciskając zęby ze złości. Gdzie patrzył ten niedbaluch Fantik, żeby go! Czy on niepotrzebnie na niego grzeszy, i biedak już leży przy tylnym wejścia z dodatkową dziurką w głowie? Ale jak mógł nikt strzału nie usłyszeć? Augusto i Zukis potulnie odeszli w kąt i zatrzymali się tam z podniesionymi rękami ale kątem oka Hooker zauważył, że mag spuścił oczy i się skoncentrował. Zuch, Zukis, poprawnie. Teraz, dopóki będziemy tu majstrować, rzuć na tego chama coś nasennego. On i tak ledwie się na nogach trzyma, więc opierać się, jak ta dziewczyna, nie może … a dziewczyna, oczywiście jak tylko nad nią przestali czarować, w mgnieniu oka się obudziła i uwolniwszy się od kajdanek natychmiast samodzielnie wyrwała knebel z ust i zaczęła rozplątywać sznur na

nogach, z zachwytem gapiąc się na swojego wybawcę. Więc nie spała, ogólnie, tak trochę ucichła, i tyle. – Olga, – zawołał Kantor nie odrywając oczu od potencjalnych celów i kiwając Hookerowi, żeby wchodził do kąta do pozostałych. – Czy wszystko w porządku? – Tak, – odparła radośnie. – Diego, skąd ty? – Potem, – przerwał jej Mistralijczyk. – Chodź tu. Pod ścianę, żeby nie blokować mi celu. I nagle bez żadnej widzianej przyczyny lekko poruszył lufą w bok i strzelił. Pełen poświęcenia Zukis bez sprzeciwu runął na podłogę a Kantor krótko wyjaśnił: – Prosiłem bez żadnych sztuczek. Myśleliście, że nie zauważę, że na mnie rzuca zaklęcie? Olga, szybciej. Chodźmy. – A Teresa? – przypomniała sobie Olga zatrzymawszy się w pół drogi. Jak na złość, spokojnie i posłusznie przesuwała się pod ścianą jak ją prosili. Hooker miał nadzieję, że ona jednak zasłoni mu linię ognia, albo krzyknie i rzuci się na szyję, albo zacznie płakać, albo jeszcze zrobi coś innego z ich kobiecego repertuaru, żeby go odciągnąć, ale oczywiście, nic podobnego się nie stało. Co teraz robić? Mieć nadzieję, że sam upadnie? – Teresa jest tutaj? – zwięźle uściślił Kantor. – Ona w gabinecie. – Niech wyjdzie. Więcej nikogo nie ma? – Nikogo. Żak jeszcze nie wrócił z pałacu … a jeżeli wróci, a tu?.. – Tu nikogo już nie będzie. Te faceci zmyją się jak tylko pójdziemy. Dlatego że pójdziemy nie gdzie popadnie, a bezpośrednio do pana Flawiusza. To tylko dwa kwartały do departamentu. – znacząco spojrzał na Hookera, jakby dając do zrozumienia, że aluzja była do niego i zawołał: – Teresa! Wychodź! Drzwi gabinetu ostrożnie się otworzyły i druga dziewczyna wyjrzała ze swojej kryjówki. – Mój Boże! – z przestrachem krzyknęła. – Diego, co z tobą? Jak się czujesz? – Znalazła czas! – z urazą skrzywił się Kantor. – wyjdź stamtąd, zejdź … tylko nie po schodach, a obok ich. Przejdź przez poręcz, niech Olga z dołu pomoże.

Hooker, ledwie nie płacząc ze złości obserwował jak walą się jego ambitne marzenia i w rozpaczy już myślał, że kula w łeb bynajmniej nie straszniejsza niż gniew szefa, kiedy nagle Kantor z krótkim jękiem runął na podłogę, a na jego miejscu pojawił się Fantik, ze swoim zwyczajnym uśmieszkiem i króciutką pałką. – Ja w porę? – wesoło spytał. Teresa, która akurat przymierzała się jak by tu przełożyć nogę przez poręcz, nie migając bielizną przed obcymi mężczyznami, pisnęła i szybko schowała się za drzwiami. – Spóźniłeś się, kretynie! – zawył Hooker rzucając się łapać Olgę, która tak szczęśliwie znalazła się ściśnięta w rogu między ścianą a schodami. – ten gad zastrzelił Zukisa! Augusto, nie stój tak, pomóż! – Idę, idę, – odezwał się Augusto. – gdzie ona się podziewa? Jak by szydząc z jego ostatniej uwagi, dziewczyna uderzyła ramieniem o biały panel pod schodami i zniknęła. – Czarowna ściana! – zachwycił się Fantik. – to tak! Ja o takich słyszałem, ale ani razu nie zdarzyło się zobaczyć! – A jak przez nią przejść? – A w żaden sposób, my nie przejdziemy, ona jakoś poznaje swoich …, słuchaj, wyszła na korytarz. Biegiem, tam ja złapiemy. – A tylne wejście? – spostrzegł się Hooker. – Zamknąłem, – pocieszył go Fantik. – nie wyjdzie. W korytarzu złapiemy. – To łapcie a ja tego bohatera zwiążę. Sznurkiem jak należy, żeby gwoździem nie otworzył, gad taki … Usiadł obok nieruchomego Kantora, dokładnie związał i szybko przeszukał wsłuchując się w pisk na korytarzu. Nic szczególnego, nóż, rozładowany pistolet, jakiś flakon, pewnie z lekarstwem… Następnie podniósł drugi pistolet, który Kantor upuścił padając, sprawdził i ledwo nie zawył z frustracji. Ten łajdak zrobił ich, jak ostatnich frajerów! W pistolecie nie było ani jednego naboju. A raczej, na początku jeden był. Pierwszy i jedyny, który dostał w swoją mądrą głowę bohaterski mistrz Zukis, starając się poczarować nad przeciwnikiem. Przekleństwo, nie mógł Augusto zastrzelić, czy co? Co teraz robić bez maga z dwoma niewolnikami? Na sobie wlec przez całe miasto? Nie, awaryjny wariant był oczywiście, naprzeciw tylnego wejścia na wszelki wypadek stał wynajęty wóz, w mieście było pomieszczenie, gdzie można

było przeczekać przez dzień, a zresztą można było wynająć maga do jednej teleportacji, ale ile z tym problemów! I wszystko przez jednego bezczelnego drania! Co sobie myślał Fantik? Wspomniany Fantik akurat pojawił się w drzwiach i zawiadomił, że przeklęta dziewczyna i tym razem okazała się szybsza. Jednak, umysłu u niej nie starczyło na więcej, niż schować się w komórce i teraz oni ją stamtąd wydłubią. Bez problemów. Trzeba tylko drzwi wyłamać. – Bez problemów! – przedrzeźnił go Hooker. – Idiota! Teraz mamy problem – zawalili i wszystko z twojej winy! Co my bez maga zrobimy? Gdzie patrzyłeś, kiedy ten gad wchodził do domu? – Co ja, Twoim zdaniem, powinienem się rozerwać? Akurat na główne wejście patrzyłem, a on przez tylne wszedł. Dobrze, że usłyszałem strzał i domyśliłem się żeby sprawdzić, co tam za strzelanina, bo inaczej oni by uciekli. Trzeba było dwóch postawić, skoro takiś mądry. – A czego cię przyniosło do głównego wejścia? – A dlaczego powinienem był stać przy tylnym? Przez nie chodzi tylko służąca i my. Służąca dzisiaj już przychodziła, czyli więcej nie przyjdzie. A kto może przyjść? Gospodarz albo goście gospodarza. A szlachetni panowie dworacy chodzą przez główne wejście. Wiec ja je obserwowałem. I nie ma co się na mnie drzeć. A ty co, chciałeś żeby wszystko poszło według planu? Widać, że to twoja pierwsza poważna sprawa. Żebyś wiedział, według planu nigdy nie wychodzi. Zawsze zdarzają się nakładki. Nikt nie uwzględnił że w najciekawszym momencie tutaj może wparować Kantor i on wziął i wparował. – Ale skąd wiedział, że ona tu? Ona nie mieszka tu, nie wiedział, że przejechała! – Dokładnie tak, jak i my, spytał sąsiadów. Nie przeżywaj, Hooker. Wszystko będzie dobrze. Jeszcze i nas pochwalą, kiedy oboje przywieziemy. – Ty idź, zajmuj się drzwiami, – zawarczał Hooker. – Jeszcze i gospodarz się pojawi, a na wejściu teraz nikogo nie ma. – To w sumie, nie jest tak ważne, – westchnął Fantik. – Faktem jest, że jeżeli gospodarz w pałacu, to on wróci teleportem. Więc, ty miej to na myśli i nie bój się jeżeli on nagle i niespodziewanie zjawi się pośrodku salonu albo wychyli z sypialni. – Z godziny na godzinę nie lepiej!

– Tak nic nie szkodzi, teleport przecież jest widoczny jeszcze zanim w nim zjawi się człowiek, więc strzelić zdążysz. Tu zostaniesz? – Oczywiście. Tą szumowinę spróbuj zostawić bez nadzoru, to znowu zbiegnie. Słyszałeś jak tym razem zbiegł? – Słyszałem, – bez większego entuzjazmu wzruszył ramionami Fantik. – otworzył kajdanki gwoździem. Też mi, przemyślność. Ja sam tak umiem. – A jednym uderzeniem wsadzić człowiekowi gwóźdź dokładnie w oko ty też umiesz? – No, ten kto się tego uczył – wcale nie speszył się Fantik. – Jestem złodziejem a nie zabójcą. Chociaż, jeżeli przypiecze … – Jeżeli po nią nie sięgniemy, – przerwał jego rozumowania Hooker, – to szef nam dokładnie przypiecze. Idź, pracuj. A ona i stamtąd się zmyje. – Nie zmyje się, – zapewnił go Fantik. – tam Augusto pod drzwiami stoi. I przeklęta panna znowu jakby szydziła z jego słów. Kiedy drzwi do komórki wyłamali, okazała się całkowicie pusta. * * * Kantor biegł po wypalonej przez słońce pustyni dusząc się od upału i od czasu do czasu ocierając pot z czoła, żeby nie zalewał oczu. Sucha ziemia dzwoniła pod nogami, jaskrawe słońce parzyło plecy, mokre włosy wstrętnie przylepiały się do ramion i stale spadały na twarz. We wszystkich kierunkach do samego horyzontu rozciągała się nieskończona równina bez jakiejkolwiek nierówności i bez śladu roślinności. Nawet suchego źdźbła trawy nigdzie nie było widać, tylko goła, skamieniała od upału, ubita jak kamień ziemia. Kantor nie miał czasu myśleć, czy ten palący pejzaż jest związany z jego obecnym stanem, czy są to szydercze żarciki Labiryntu. Po prostu biegł naprzód, uparcie i rozpaczliwie, w nadziei, że ta równina w rzeczywistości nie jest nieskończona, i że on może jednak znaleźć wyjście. Wyjście było teraz jedyną z najważniejszych rzeczy na świecie. Podczas gdy on leży nieprzytomny, wszystko może się zdarzyć. On, co prawda, nie do końca wyobrażał sobie co będzie robić kiedy się wydostanie i co on w ogóle może zrobić jeden przeciwko trzem uzbrojonym ludziom, ale jednak

spróbować trzeba było. Dopóki ich z Olgą nigdzie nie zabrali. Chociaż coś zrobić, żeby przynajmniej jej dać szansę na ucieczkę. W przeciwnym razie... Co będzie w przeciwnym razie bał się nawet wyobrażać. W ogóle starał się niczego nie wyobrażać i o niczym nie myśleć, po prostu biec naprzód, ostatnimi siłami, jak można najszybciej, żeby przynajmniej coś zdążyć zrobić. Skoncentrowawszy się na swoim celu nie od razu usłyszał jak go zawołano po imieniu. Dopiero za trzecim razem zdał sobie sprawę, że wołają jego i szybko obejrzał się w biegu. Doganiał go znajomy chłopak z rudym czubem z dwoma bransoletami. Przy czym nie biegł a po prostu szedł szybkim krokiem, ale z jakiegoś powodu poruszał się szybciej, niż Kantor biegiem. – Gdzie tak się spieszysz? – zainteresował się chłopak doganiając go. – Jak na pożar, słowo honoru. Zatrzymaj się chociaż w chwilę. Kantor gwałtownie przyhamował i szybko złapał go za ramię nagle zdając sobie sprawę, że powinien z całego serca dziękować niebu za to spotkanie. Wydaje się, ten chłopak mówił, że zna Labirynt, jak własny dom, to znaczy, że on na pewno powinien znać drogę na górę. – Mi trzeba do wyjścia, – szybko wypuścił powietrze rozumiejąc, ze brzmi to niezupełnie grzecznie, ale i tak nie wdając się w wyjaśniania. – Bardzo szybko. Proszę, wskaż mi, gdzie wyjście. Ja potem jakoś wytłumaczę, teraz nie ma kiedy. – Pójdziemy, – łatwo zgodził się chłopak wskazując kierunek niedbałym kiwnięciem. – Wyprowadzę. A po drodze wytłumaczysz. I nie trzeba tak biec, to nie ma żadnego znaczenia dla szybkości, z którą będziesz poruszać się do wyjścia. Idź spokojnie. – A co ma znaczenie? – spytał Kantor przechodząc o krok i próbując złapać oddech. Nigdy niczego takiego nie słyszał i był przekonany, że czym szybciej będzie biec, tym szybciej, odpowiednio, dobiegnie. – Stan fizyczny twojego ciała, – wyjaśnił towarzysz. – To, oczywiście, w Twoim przypadku. Naturalnie, jeżeli człowiek jest fizycznie zdrowy, a jego duch zgubił się w Labiryncie, to bieg ma sens. Ale ty jak rozumiem, jesteś nieprzytomny z powodu całkowicie materialnej przyczyny. – Moim zdaniem, zdzielili mnie czymś po głowie, – niezupełnie pewnie założył Kantor.

– Więc nie śpiesz się. Mimo wszystko przed czasem nie wyjdziesz. Gdzie teraz jesteś? – Pośrodku pustyni, – zwięźle odpowiedział Kantor. – Czy widzisz to inaczej? – Widzę to tak samo, jak ty, dlatego że to twoje miejsce a ja do niego przyszedłem. I tu diabelnie gorąco, muszę zauważyć. Masz gorączkę? Nie dość, że zakażenie krwi złapałeś … – A to jakoś związane? Mam na myśli, to miejsce i … stan mojego ciała? – To zależy. Ale ja nie o to pytałem. Miałem na myśli, gdzie to twoje nieszczęśliwe ciało się znajduje. Dlaczego go nie znaleźli tam, gdzie powiedziałeś? – Wywieźli mnie stamtąd. – Gdzie? – Nigdzie, uciekłem po drodze. – I gdzie teraz jesteś? – Teraz mnie, zdaje się, znowu złapali i skoro nie wyjdę na górę w ciągu najbliższych kilku minut, znowu gdzieś wywiozą. Nie wiem, gdzie. I nie poznam jeżeli będę leżeć nieprzytomny w czasie przewozu. Szybciej w żaden sposób nie można? – W żaden sposób nie można, uspokój się i nie szarp. Może zobaczymy się potem, wytłumaczysz, gdzie cię przewiozą. Znowu przekażę i znowu za tobą przyjdą. Tylko nigdzie więcej nie biegnij bo inaczej znowu się rozminiecie. Tam wszyscy wariują … – Posłuchaj, – spostrzegł się Kantor. – a jak ty wszystko to przekazujesz, jeżeli jesteś w innym świecie? – Jestem magiem, – zaśmiał się chłopak. – Jest wiele sposobów. Tobie one nie potrzebne. – A jak się tu znalazłeś? Znowu pacjenta szukasz? Tego samego, czy już innego? – Ciebie szukam. Robić mi więcej nie ma co, tylko wędrować nocami po Labiryncie i szukać wszelkich poszkodowanych, ale skoro już bardzo prosili … – Kto? Chłopak parę sekund poczekał i odpowiedział: – Jeden krewny. Nie uściślaj, mimo wszystko nie odpowiem. Przecież nie mogę ci kłamać, jak i ty mi. Zostaje milczeć.

– Znaczy, ja nie mam o tym wiedzieć? – Dokładnie. Kantor zdyscyplinowane zamknął się rozumiejąc, że do konspiracji należy odnosić się z należytym szacunkiem i nie wypytywać, jeżeli dają ci do zrozumienia że pytasz zbyt wiele. Tym bardziej, jeżeli znowu go zaczną przesłuchiwać, niepotrzebnego lepiej w ogóle nie wiedzieć. Pomilczał trochę, kręcąc głową po bokach w nadziei znalezienia jakichkolwiek punktów orientacyjnych, po których można by było znaleźć drogę, ale niczego wyróżniającego się na gołej równinie nie zauważył. Tym nie mniej, jego przewodnik posuwał się lekko i pewnie, jak gdyby dokładnie wiedział, gdzie iść. – A jak znajdujesz drogę? – nie mógł się oprzeć Kantor. – albo to też?.. – Czuję kierunek, – wyjaśnił chłopak. – ty też możesz, po prostu masz mało praktyki. – Nie tak często tu bywam. – Co za nonsens! Ty co, nie śpisz nocami? – Ale kiedy śpię, nie spadam tutaj. – A ty jesteś zbyt leniwy zejść niżej kilkanaście schodków? – Jakich schodków? Nie schodzę po stopniach, kiedy zasypiam. Po prostu śpię, jak wszyscy ludzie. – Po prostu nie kontrolujesz swojego snu, dlatego ci się zdaje, że nie schodzisz. To też sprawa praktyki. Kiedy zasypiasz, schodzisz po stopniach, ale nie do samej dolnej części, a do połowy drogi. Nie zdajesz sobie sprawy z pobytu w górnym Labiryncie, ponieważ jest zbyt powiązany z realnością. Zajmij się, to się nauczysz. – Znam jednego durnia, który samodzielnie się magią zajmował – mruknął Kantor przypomniawszy sobie drogiego wodza i ideologa. – wzniecał pożary i gubił się między światami. Ja też podobny do takiego durnia? Chłopak zaśmiał się wesoło potrząsając swoim rudym wirem. – W Górnym Labiryncie się nie zgubisz. Jak tylko cię ktoś ruszy za ramię, żeby obudzić, natychmiast cię wyniesie. Chociaż, oczywiście, poważniejszymi rzeczami zajmować się samodzielnie jest niebezpiecznie. Kantor natychmiast uczepił się ostatnich słów i szybko spytał: – A nie mógłbyś mnie uczyć? Chociaż czasem, kiedy widzimy się w

Labiryncie? – Nie mam prawa do przyjmowania uczniów, – zwięźle odpowiedział potencjalny mentor, od razu jakoś gwałtownie spoważniawszy. – Więc, kilka pożytecznych wskazówek – to wszystko, w czym mogę ci pomóc. – A po kryjomu? – z słabą nadzieją spytał Kantor. – Jak może być po kryjomu, kiedy masz do czynienia z wyższymi wtajemniczonymi? Próbowałeś coś robić po kryjomu od potężnego maga? Kantor sam nie próbował, ale pamiętał opowiadanie Olgi o królu i jego nadwornym magu, więc zrozumiał aluzję. – Szkoda, – westchnął. – moja Siła, może pożyteczna rzecz, ale nikt mi nie potrafi wyjaśnić, co z nią robić. – Nie przeżywaj, – uśmiechnął się niedoszły mentor. – Tobie mało być bardem i wojownikiem? Chcesz być jeszcze i magiem? Przecież życia nie starczy. – Szydzisz czy po prostu nie umiesz widzieć? – Zjeżył się Kantor. – Nie umiem widzieć. Ja ci coś złego powiedziałem? – Pełną figę, – mruknął Kantor nie chcąc szczegółowo naświetlać ten bolesny temat. – Wybacz. Nie chciałem cię urazić. – Chłopak uśmiechnął się przepraszająco i wyciągnął rękę brzęknąwszy bransoletami. – Oto i wyjście, widzisz? Wśród nagiej równiny jakby magicznie pojawił się pas drogi, na końcu której wznosiły się najcenniejsze stopnie, idące donikąd. Kantor mógłby przysiąc, że przed chwilą ich tam nie było. Co by nie powiedzieć, Labirynt jednak żartowniś niemały … – Nic takiego, – powiedział. – Nie jestem obrażony. Dziękuję. Sam bym jeszcze pół roku szukał. – Nie przesadzaj, – zaśmiał się towarzysz i podał mu wąską, prawie dziecięcą dłoń. – Powodzenia. Biegnij. Kantor uścisnął wyciągniętą rękę i nagle przypomniał sobie, że znowu zapomniał spytać uczczonego mistrza jak mu na imię. Ale było za późno – dziwny mag znowu zniknął przechodząc przez niewidoczną szczelinę w iluzorycznej realności Labiryntu. – Jak to nie ma? – ryknął Hooker przenosząc spojrzenie z jednego podręcznego na drugiego. – gdzie mogła uciec z zamkniętej komórki?

– Tam jest ukryty właz na górę, – wyjaśnił Fantik. – Znalazłem go, zdaje się, że on prowadzi do tego samego pokoju, co i te drzwi. Otworzyć go nie można, one go jakimiś ciężkimi meblami zasunęły. We dwójkę próbowaliśmy unieść, a nawet się nie poruszył. Możesz jeszcze sam spróbować. – Znaczy, trzeba wyważyć drzwi, – stanowczo oświadczył Hooker. – Fantik, ty jesteś specjalistą, zajmij się. Złodziej w zamyśleniu podrapał tył głowy i spojrzał na drzwi. – Jestem, oczywiście, specjalistą, – wycedził. – ale uczciwie ci powiem, taki zamek widzę po raz pierwszy. W zamku powinna być albo dziurka dla klucza, albo magia, a tu ani jedno, ani drugie. Czy kiedykolwiek słyszałeś o takich zamkach? – Spojrzyj bliżej, aby zobaczyć co to. – Już patrzyłem. I jeszcze raz ci mówię, pojęcia nie mam, co z nim zrobić. Nie ma takich zamków. – Znaczy, poszukaj jakiegoś odpowiedniego narzędzia i wyłamujcie. Jakoś tę pieprzoną dziewczynę trzeba stamtąd dostać. – Trzeba uciekać, – westchnął Fantik. – inaczej wdepniemy. Jesteśmy tu za długo, mogą wykryć. A jeszcze tego musimy ciągnąć. Kiwnął na Kantora, leżącego na podłodze. – Bez dziewuchy nie ma co wracać, – uparł się Hooker. – po nią nas posyłali, znaczy, musimy ją przywieźć. – Wsypiemy się na tym jeśli nie rozumiesz. Trzeba iść, czuję, że to się dobrze nie skończy. Przywieziemy na razie jego, a po nią drugi raz przyjdziemy. Nowego maga zaprosimy. I wszystko pójdzie normalnie. – Innym razem? Zwariowałeś? Ją po tym razie tak ukryją, że się do niej nie podkradniemy! Raz przyszliśmy, trzeba sprawę doprowadzić do końca. Wyłamujcie drzwi. – Te drzwi? Popatrzę jak je będziesz wyłamywać! Po nie można taranem można uderzać, wytrzymają, – odezwał się Augusto, do tej pory słuchający sporu z ponurą miną. – Ciszej! – krzyknął Fantik przysłuchując się czemuś. – Moim zdaniem, słyszałem męski głos … Hooker zamilknął i też się wsłuchał. W zamkniętym pokoju cicho szeptali, a jeden z głosów był zdecydowanie męski. – Wiedziałam! – smutno zawołał Fantik. – Gospodarz wrócił!

Teleportem i prosto do tego pokoju! – Dawaj zwijamy się, – zachmurzył się Mistralijczyk. – Fantik dobrze mówi. Ja za jakieś sto złotych z magami walczyć nie mam zamiaru. Nie chcecie – sam idę. – Poczekaj, – spostrzegł się Hooker rozumiejąc, że we dwójkę oni nie poradzą sobie. Niech jeszcze nagle Fantik natchnie się przykładem tego przygłupa i też zbiegnie … – Augusto, nie uciekaj. Obiecuję ci, ze jeżeli ją dostaniemy, pozwolę ci na to, co tak chciałeś. I szefowi nie powiem. Słowo honoru. Uśpimy jakąś miksturą, kupimy w każdej aptece, i uśpimy, ona nikomu się nie poskarży, zrobisz z nią, co zechcesz. Tylko najpierw trzeba ją dostać. Ten zamyślił się. Bardzo wyraźnie chciał. Och, ci Mistralijczycy! – Dobrze, – Augusto wyjął pistolet, odwiódł kurek i podszedł do więźnia. – spróbujemy inaczej. Hej, dziewczynki! – Zawołał. – I wszyscy inni, kto tam jest w tym pokoju! Słyszycie mnie? Wiem, że słyszycie. Natychmiast otwórzcie drzwi i wychodźcie pojedynczo. Liczę do pięciu. Jeżeli nikt nie wyjdzie, temu pięknemu mężczyźnie odstrzelę coś potrzebnego. W pokoju z przestrachem pisnęli – znaczy, słyszeli. Potem drżący ze strachu męski głos odezwał się: – A jeżeli wyjdziemy, odstrzelisz coś potrzebnego nam? Nie pójdzie. Olgę zabierzecie, ona wam potrzebna, a nas z Teresą dobijcie strzałem. Wiesz, nie mogę sobie wyobrazić, co u niego być może takiego potrzebnego, że byłoby cenniejsze od życia dla mnie. – Dobrze, niech wyjdzie tylko Olga, – krzyknął Hooker. – czy jej też wszystko jedno? – Nie, poczekajcie! – z przestrachem krzyknął kobiecy głos. – Wyjdę. Szczęknął skomplikowany zamek na drzwiach, jak gdyby wszystko poszło jak trzeba. I tu Kantor, dotychczas leżący spokojnie i nie stwarzający problemów, nagle wrzasnął, jakby go krojono: – Olga, nie waż się! Oni blefują! Niczego oni mi nie zrobią! – Zatkaj się, szumowino! – wrzasnął w odpowiedzi Hooker z trudem tłumiąc chęć pobicia na miejscu tego gada, który znowu zepsuł im wszystko, co tylko można. Jeśli chodzi o Augusto, to gorący mistralijski chłopak nie mógł się oprzeć czy po prostu palec mu zadrżał na spuście od gwałtownego krzyku. Ten idiota jednak strzelił! Dobrze, że Kantor

akurat w tym momencie szarpnął się próbując wstać i zamiast obiecanego „czegoś potrzebnego” ucierpiała tylko noga nieco powyżej kolana, co nie było straszne i nie śmiertelne, a nawet pożyteczne – nie będzie taki zwinny. Ale swoją czarną sprawę on na pewno zrobił – teraz przestraszona panna znowu się schowa i żadnymi groźbami jej stamtąd nie wyciągniesz. Czy to rzeczywiście spróbować zrobić temu paskudnikowi coś bardzo bolesnego, wtedy ona się przejmie … tak w dodatku pewnie nie, ma tam obrzydliwie praktycznego doradcę pod bokiem, nie pozwoli … Drzwi, wbrew jego oczekiwaniom, jednak otworzyły się nagle szarpnięciem, jakby od kopniaka i na schody wyleciała upragniona panna z przenikliwym krzykiem: – Ręce w górę, nie ruszać się! Broń na podłogę! Hooker z zakłopotaniem zamarł próbując zorientować się, na ile jest niebezpieczna niezgrabna rura z dwoma uchwytami, którą ona próbuje im grozić, i czy nie należy czy po prostu pobiec i złapać tę dziewuchę dopóki się nie opamiętała. Z tyłu miękko opadł na dywan pistolet Fantika, a nie było jasne, czy złodziej coś wiedział o tej rurze, to czy po prostu stchórzył. Augusto swojej broni nie rzucił, też się wahał podejrzliwie studiując osobliwe urządzenie, które dziewczyna z trudem utrzymywała w górze. Następnie z naciskiem powiedział: – Ta sztuka nie strzela. I jeśli nawet strzela, w człowieka mimo wszystko nie strzelisz. I znowu naprowadził pistolet na Kantora, który cicho jęczał i klął półgłosem, tak jak i wszyscy ze zdumieniem patrząc na czarną rurę. – Rzuć tę rzecz i zejdź, – kontynuował Augusto. – Tym razem nie chybię. – Ja też, – zło przecedziła przez zęby uparta dziewczyna. – Rzuć broń. – Nie strzelisz, – uśmiechnął się Augusto. Najwyraźniej pragnienie, aby otrzymać obietnicę dodało mu odwagi. Duża rzecz – zabić człowieka, dzieciaku, nie każdy może. Nie dasz rady. Duch nie jest wystarczający. Czarna rura zadrżała wypluwszy coś w rodzaju kuli ognia i biedaka po prostu rozniosło i rozmazało po ścianie. W dosłownym sensie. Zorientował się, filozof … – Smok też tak myślał, – ze złośliwą satysfakcją oświadczyła dziewczyna ze wstrętem patrząc na zwęglony szkielet, przyklejony do

białych kafli. – rzuć pistolet i odejdź do ściany. Hooker powoli rozwarł palce, nie mogąc oderwać oczu od wlepionych w ścianę szczątków i z przerażeniem świadom niszczącej mocy tego narzędzia, tak pozornie niezręcznego. I nagle dotarło do niego. Broń zbyt potężne, żeby precyzyjnie strzelać i jeżeli teraz skoczy w prawo, niespodziewanie i szybko, ona nie będzie mogła już w niego strzelać. Zlęknie się zadrasnąć Kantora. Ryzykownie, ale zawalić sprawę i rozgniewać szefa jeszcze ryzykowniej … i skoczył. Przejechał po dywanie oczekując, że teraz nad jego głową przemknie jeszcze jedna bryłka ognia, wczepił się w Kantora i potoczył się dalej ciągnąc go ze sobą. Strzału nie poszło. Obliczył prawidłowo. Hooker szybko uniósł głowę i zdążył zobaczyć, jak zatrzasnęły się drzwi. – To suka! – żałośnie zawył gdzieś obok Fantik. – Ona też miała jeden nabój! – Widziałeś? – zapytał jeszcze raz Hooker podnosząc się. Kantor dalej leżał bez ruchu – widocznie, znowu stracił świadomość. W porządku. Mniej problemów. – Widziałem! – gorąco zapewnił go Fantik. – Wyciągnęła swoją rurę a ona nie strzela. Ukryła się z powrotem. A co z nim zrobiłeś? Zobacz, nie rusza się … – Tak niczego z nim nie zrobiłem, – warknął Hooker gniewnie kopiąc więźnia. – Prawdopodobnie plecami do podłogi przycisnąłem, więc nie wytrzymał. U niego całe plecy – całkowicie bolesne miejsce. Więc co za różnica, nie zdechnie. Jak teraz po tę podłą babę dostaniemy, to jest pytanie. – Iść trzeba, – który już raz powtórzył Fantik rozglądając się po bokach. – a jeżeli tu pojawi się jeszcze ktoś z jednym nabojem … I wykrakał. Pośrodku salonu pojawił się szary obłoczek teleportu. – Stój, – krzyknął Hooker zatrzymując podręcznego, który już szykował się uciec. – Wszystko w porządku. Teraz złapiemy tego, kto się zjawi i znowu spróbujemy zwabić. I zdecydowanie wycelował w obłoczek pistoletem. Nie miał zamiaru się wycofać. Będzie, co ma być, ale tę dziewczynę on dostanie. W jakikolwiek sposób. Ponieważ niepowodzenia szef nie wybaczy, a drugi taki przypadku mu się nie przytrafi.

ROZDZIAŁ 10 „No cóż...” – powiedział Pies Baskerville'ów, widząc Gerasima. Z KWN-owskich żartów Tym razem złośliwy Labirynt podsunął Kantorowi coś gorszego niż kamienista pustynia. Tropikalne bagno ze wszystkimi jego urokami – dusznym wilgotnym upałem, smrodem, płynnym błotem prawie do pasa i mnóstwem wściekłych gryzących owadów, które natychmiast oblepiły świeże źródło pożywienia. Kantor zaklął, klepnął się parę razy po twarzy i przekonawszy się, że to nie ma sensu, powlókł się naprzód. Nic to, wydostaniemy się. Mimo wszystko te owady nie są prawdziwe, po prostu złudzenie Labiryntu. I nie tak znowu boli w porównaniu z niezapomnianym uczuciem, kiedy cię z rozmachem rzucają oparzonymi plecami o podłogę albo kopią po przestrzelonej nodze … Cholera czy naprawdę oni jednak złapali Olgę? Nie, nie powinni byli, stała tuż obok drzwi i powinna była zdążyć się schować. Jeżeli tylko nie wyciągną jakimś sposobem. Na przykład, znowu zagrożą coś mu odstrzelić. Jedyne, co cieszyło – to to, że ktoś z nich zdążył się zmyć, kiedy w salonie była strzelanina i zamieszanie. Goldiańczycy, wydaje się, nie słyszeli ale Kantor słyszał bardzo wyraźnie, jak ktoś zeskoczył z góry na podłogę w przedpokoju i jak zamknęły się drzwi głównego wejścia. Najprawdopodobniej, wybiegł Żak. Do departamentu Porządku i Bezpieczeństwa jest tylko parę kwartałów, tylko żeby nic się nie stało dopóki on będzie biec. Tylko żeby nie wymyślili sposobu wykurzenia dziewcząt z ich schronienia … trzeba sie śpieszyć, nagle on tam będzie potrzebny. To bagno powinno mieć brzeg i on go znajdzie. Albo jak wtedy na równinie, natrafi na stopnie, idące ku niebu. Tylko żeby nie minąć. Ciekawe gdzie jest jego dobry duch ze swoimi radami? Nie zdarza się, oczywiście, żeby tak się poszczęściło dwa razy z rzędu, ale och, jak on by się teraz przydał … Zdążył tylko pomyśleć, jak za jego plecami rozległ się znajomy głos:

– Znowu tu jesteś? No, za tobą się nie stęsknisz! Jak udaje ci się bez przerwy spadać w takie niesprzyjające dla życia miejsca? Kantor szybko odwrócił się i natychmiast zobaczył swojego znajomego. Stał na rozłożystym liściu jakiejś wodnej rośliny i z ciekawością przypatrywał się pejzażowi i Kantorowi na tle pejzażu. – Nie wiem, – pospiesznie potrząsnął głową Kantor. – Tak wychodzi. Gdzie jest wyjście? – Znowu ci po łbie dali? – okazał współczucie chłopak. – Albo jeszcze coś? – Coś jeszcze, – westchnął Kantor wyobraziwszy sobie jak bolesne będzie wrócić do rzeczywistości. – Pomożesz? – Chcesz znowu spróbować? Chwalebna wytrwałość. Daj rękę, właź tutaj, na liście. Niewygodnie Ci po dnie brodzić. Kantor z nieufnością przyjrzał się roślinności, pokrywającej powierzchnię bagna. Zwykłe liście na zwykłej wodzie, które według wszystkich praw przyrody powinny były zapaść się pod ciężarem człowieka. Ale tu przecież Labirynt … Chwycił wyciągniętą do niego rękę i spróbował wdrapać się na tą nietrwałą powierzchnię, jednak bezskutecznie. Zielony dywan roślinności zapadł się pod nim, tak jak powinno być – Źle, – zauważył chłopak. – Znaczy, wypadnie iść tak. – Ale dlaczego? – ze zdumieniem spytał Kantor, obrażony przez taką niesprawiedliwość. – Dlaczego ciebie wytrzymuje a mnie się nie udaje? – Dlatego, że śpię zdrowym snem w swoim łóżku, – poważnie zasugerował rozmówca. – a ty leżysz nieprzytomny i w dość ciężkim stanie jak sądzę. Dlatego ci tak trudno iść do wyjścia. – Chodźmy, – poprosił Kantor. – Muszę szybciej… – Dobrze, chodźmy. Tylko … spróbuj sam. Nie będę cię wiecznie prowadzić po Labiryncie, muszę i ja wyspać się czasem. Ty możesz sam określić kierunek, trzeba tylko poćwiczyć. Więc spróbuj. Nie wyjdzie, pokażę ci. Ale powinno wyjść. Jesteś człowiekiem Labiryntu, powinieneś mieć instynkt. Po prostu pochodź tam i z powrotem i spróbuj poczuć, w którą stronę cię pociągnie. – A można nie teraz? – zaczął błagać Kantor. – Czasu nie ma! – To nie zajmie wiele czasu. Za to, kiedy idziesz samodzielnie, to idziesz szybciej, niż kiedy cię prowadzą. Dawaj, nie leń się.

Kantor nie zaczął dyskutować i posłusznie zrobił kilka kroków do przodu. Następnie odwrócił się w prawo, na próżno starając się coś poczuć. – Uspokój się, – poradził mentor. – szukasz, jak pies, który stracił ślad, a trzeba spokojnie się zrelaksować i pozwolić twojemu mądremu instynktowi myśleć zamiast ciebie. Wyjście samo cię zawoła, trzeba tylko wpuścić w siebie jego wołanie i usłyszeć je. Kantor zamknął oczy i spróbował pójść za radą. Już wolniej powlókł się po błocie starając się nie śpieszyć się i nie wytężać i znowu przysłuchiwał się do swoim uczuciom. Zrobiwszy z dziesięć kroków odwrócił się w lewo i nagle okazało się, że łatwiej iść, jak gdyby coś go popychało, jak wiatr w plecy. – Tam! – pełen radości zawołał. – Znalazłem! Tutaj, prawda? Jego mentor zmienił się na twarzy i bacznie spojrzał w tym kierunku, który wskazał Kantor. – Ciągnie cię tam? – jakoś z niepokojem powiedział. – Nie to, żeby ciągnęło, raczej popycha. A co, pomyliłem się? Może nie mam ma tego instynktu? – Masz, – westchnął chłopak i nagle z jakiegoś powodu zeskoczył z swoich nienormalnie pływających liści, zapadłszy się po pas w bagno. – Możesz uważać, że się nauczyłeś określać kierunek. Tylko iść trzeba w przeciwną stronę. Daj rękę. – Dlaczego? – nie zrozumiał Kantor. – I dlaczego w inną stronę? U mnie co, ten instynkt na odwrót pracuje? – Wszystko u ciebie działa poprawnie, – pochmurnie zawiadamiał towarzysz i wczepiwszy się w jego rękę powlókł w przeciwną stronę. – tylko po tej stronie – tunel. Mocno trzymaj się za moją rękę. – Ale po co za rękę? – spytał zmieszany Kantor próbując uciszyć złe przeczucia. – Żebym mógł cię zatrzymać jeżeli cię uniesie. – Do tunelu? Myślisz, że może unieść? Ale dlaczego? Niczego śmiertelnego ze mną się nie dzieje. No, pomyśl, nogę przestrzelili … To boli, oczywiście ale nie umiera się od tego. Albo te przygłupy nie domyślili się żeby mnie związać? – Nie wiem, – westchnął chłopak. – Gdybym na ciebie spojrzał, powiedziałbym dokładniej, ale to będzie jeszcze bardziej bolesne niż

poprzednim razem, więc to nie jest tego warte. Pomóc ci nadal nie mogę, a od tego, że będziesz znać przyczynę, lżej ci nie będzie. Przyczyn może być mnóstwo. Szok, utrata krwi, posocznica, co chcesz. Ty czwarty dzień gdzieś latasz bez żadnej pomocy medycznej z oparzeniami trzeciego stopnia i być może z połamanymi żebrami. O palcach w ogóle pomilczę, to drobiazgi w porównaniu z pozostałym. A jeszcze … żadnej gwarancji, że nie masz jakiś obrażeń wewnętrznych w rodzaju obitych organów, które mogą prowadzić do krwawienia wewnętrznego i ciężkiego zapalenia. Jeszcze i nogę ci przestrzelili do wszystkiego i jeżeli zadraśnięta kość, jest możliwy szok urazowy … a może, po prostu za silnie uderzyli w głowę. Ale ty nie bój się jeżeli nie stało się nic nieodwracalnego, zatrzymam cię. – Po prostu za rękę? – Zapytał z niedowierzaniem Kantor. – Za obie, – poważnie odpowiedział chłopak kontynuując ciągnąć do przodu. – Umiem. Udawało mi się w ten sposób wyciągnąć nawet najcięższych pacjentów. – Dziękuję, – smutno uśmiechnął się Kantor. Na tym rozmowa jakoś ucichła, bo czy to temat był nieprzyjemny, czy po prostu trudno było rozmawiać, brodząc po pas w bagnie i do wyjścia doczłapali w milczeniu. Jak i poprzednim razem, idące ku niebu stopnie pojawiły się znikąd całkowicie niespodziewanie. – Idź, – powiedział chłopak wskazując na wyjście. – Jeżeli coś … to jest, jeżeli znowu spadniesz tutaj, wołaj mnie. Ja zostanę do tego czasu. Coś mi podpowiada że bardzo szybko tutaj wrócisz i jest ci potrzebny ktoś, kto by cię przytrzymał. Więc, wołaj, nie wstydź się. – Dziękuję – powiedział Kantor ponownie i nagle zdał sobie sprawę, że jeżeli by mu nie przypomnieli, znowu zapomniałby spytać. – A jak cię wołać? W sensie, jak masz na imię? Mimo wszystko nie zapoznaliśmy się. – Nazywaj mnie po prostu Doktor, – trochę zawahawszy się odpowiedział jego towarzysz. – to będzie wystarczająco. Powodzenia. Uciekaj. Już wspinając się po stopniach Kantor nie wytrzymał i obejrzał się. Uczczony mistrz bez pośpiechu odchodził, lekko krocząc po powierzchni bagna i pod jego czarnymi tenisówkami bagno na oczach przekształcało się w równą drogę z solidnego szarego kamienia. Kiedy skończyła się krótka zawrotna chwila przejścia, Kantor

zobaczył przed oczami znajomy wzór dywanu i z ulgą stwierdził, że znajduje się nadal w tym samym pokoju, to znaczy, że Olgi nie złapali. Inaczej już dawno opuściliby to miejsce. Kilka razy wziął głęboki oddech starając się nie jęczeć i nie zwracać na siebie uwagi, i przysłuchiwał się. – Załóż mu kajdanki, – powiedział trochę nerwowy głos jednego z bandytów. Kantor widział go jeszcze w tej chacie, gdzie go zawiązali, a nawet imię zapamiętał. Hooker, wydaje się, albo jakoś tak. Tylko tam był prostą dwójką, a tu, patrz, podniósł się do władz. Kantor sam nie wiedział, dlaczego mu został w pamięci ten właśnie Hooker albo jak mu tam. Czy dlatego, że do Mistralijczyka podobny, czy dlatego, że po nerkach bije celnie i ciężko … Jaka, zresztą, różnica. A na kogo to postanowili założyć kajdanki? Ostrożnie uniósł głowę, żeby rozejrzeć się i ocenić sytuację i cicho zamarł, nie wiedząc czy to co zobaczył było dobre, czy odwrotnie. Przy schodach stał z podniesionymi rękami Jego Wysokość Elmar, któryś tam z kolei i gniewnie błyskał oczami. Można wyobrazić sobie jego oburzenie – przychodzi jakiś bezużyteczny kretyn, celuje w niego lufę i zaczyna wskazywać, co robić! Tak i nasuwa się ulubione pytanie zmarłego króla – król on tu czy psi kutas, tylko zadawać je jest rzeczą pożądaną samemu sobie i w myśl, dlatego tak, jeżeli spytać na głos, oczywiste, jaka będzie odpowiedź … Nieco dalej leżał miecz Elmara, nad którym stał Hooker trzymając Jego Wysokość na celowniku, a jego kumpel złodziej, wspiąwszy się na schody akurat zatrzaskiwał kajdanki na nadgarstkach więźnia przepuściwszy łańcuch między słupkami poręczy. Dwóch idiotów, czy ni choć rozumieją, co robią? Skończywszy swoją pracę złodziej szybko odsunął się od Elmara dalej i z obawą spytał: – Myślisz, że wytrzymają? Mimo wszystko, nie taki dureń. Albo po prostu złodziejski węch podpowiada, że związali się trochę nie z tym człowiekiem … – Oszalałeś?– oburzył się Hooker. – To metal, jak on może nie wytrzymać? Ty co, Fantik, tchórzysz? Nie, kretynie, pomyślał Kantor, on po prostu mądrzejszy od ciebie. I to jest złe. Lepiej by on też był głupcem, wtedy byłoby łatwiej … On znowu cicho położył policzek na dywanie, dlatego że trzymać głowę było z jakiegoś powodu do demona ciężko, a do tego jeszcze i wirować

zaczynała. – Boleśnie zdrowy, – z wahaniem powiedział Fantik. – ty na wszelki wypadek nie podchodź do niego blisko. – Panowie, – z lodowatą uprzejmością odezwał się Elmar. – Czy w pełni rozumiecie, co robicie? – Swoją pracę, – nieprzyjaźnie odezwał się Hooker. – Zamknij się.. Aluzji jawnie nie zrozumiał, dokładniej, zrozumiał, ale nieprawidłowo. Zresztą wydaje się, że Elmar nie starał się, żeby jego aluzję zrozumieli poprawnie. Chociaż to niepotrzebnie. Być może, gdyby po prostu powiedział, kim jest, te dwa bałwany mieli by się na baczności by go ruszyć. Już, pewnie nawet Hookerowi wystarczyłoby umysłu by zrozumieć, co z nimi zrobią kiedy złapią. A że złapią, nie można mieć wątpliwości, wystarczy sobie przypomnieć nieruchome wężowe oczy pana Flawiusza … – Macie świadomość, kto jest przed wami? – tym samym tonem kontynuował Elmar. – Chociażby i sam król! – napuszył się Hooker. – przychodzi tu jakaś malowana gruba dupa i zamierza wszystkich nastraszyć swoimi tytułami! Zaraz wsadzę ci kulę w łeb, naraz zrozumiesz, co one są warte! – Ostrożniej, – już ze szczerym przerażeniem w głosie powtórzył Fantik. – nie spuszczaj go z oka ani w sekundę! To, pewnie ktoś z królewskich paladynów, on może być niebezpieczny. Spójrz, jaki zabijaka, na nim bransolety ledwie się domknęły, nigdy nie wiadomo, czy jednak nie wytrzymają … – Królewscy paladyni bywają niebezpieczni, kiedy oni wierzchem i w zbroi, – z szyderstwem wyjaśnił Hooker, – a teraz on nie jest niebezpieczniejszy niż zwykły śmiertelnik. Jeśli chcesz, teraz podejdę i kopniaka mu dam? – Nie trzeba! – przestraszył się Fantik. – Nie podchodź! Idiota, z nadzieją pomyślał Kantor. Jak dobre, że jesteś takim idiotą, Hooker! Podejdź, drogi, kochany, podejdź do niego blisko i daj mu kopniaka. I wszyscy jesteśmy uratowani. Dlatego, że jesteś durniem i nie rozumiesz, jak w rzeczywistości niebezpieczny jest ten miły i zgodny człowiek i jaka zwinność kryje się pod jego zewnętrzną masywną ociężałością. I nie zrozumiesz nigdy dlatego, że nie zdążysz zrozumieć. I pistolet ci nie pomoże. Bez zbroi i broni Elmar bynajmniej nie mniej

straszny niż z mieczem, a jego najstraszniejsza i najbardziej destrukcyjna broń zawsze jest przy nim. Po prostu tobie nie zdarzało się dostać po głowie od tego pana i jak on kolczugi zrywa, też nigdy nie widziałeś, więc nie zdajesz sobie sprawy, że mu żadna broń nie jest potrzebna, żeby zrobić z ciebie miazgę. A co takiego twoje nieszczęsne kajdanki dla bohatera, który kiedyś – udokumentowany fakt! – gołymi rękami złamał grzbiet dzikiemu trollowi? Jedno dobre szarpnięcie i nie ma twoich kajdanek. Jeżeli jeszcze twój mądry Fantik nie wchodziłby ze szkodliwymi radami … no podejdź durniu, nie słuchaj Fantika, podejdź i kopnij swojego wysoko postawionego więźnia jak miałeś zamiar! – Nie krzycz, – z uśmiechem odpowiedział na ostrzeżenia Fantika Jego Wysokość Elmar. – on mimo wszystko nie podejdzie. On tak, przechwala się, a w rzeczywistości nawet teraz się mnie boi, kiedy ja bez broni i przykuty do poręczy. To u niego, z pewnością, dziedziczne. Być może jego dziadek walczył w Kielsi i potem przerażał swoich wnuków opowiadaniami o strasznych paladynach … Drażni się, zrozumiał Kantor. Też chce, żeby bliżej podszedł. Tylko niepotrzebnie, przecież tak można się i nadziać. Przecież przed uderzeniem, trzeba jednak parę sekund na to, żeby rozerwać kajdanki, a za te parę sekund on twoje działania zauważy i zdąży strzelić. Trzeba, żeby się rozproszył. Chociaż na te właśnie parę sekund … no co, podejdzie czy nie? Hooker podszedł. Widać, że go to jednak dotknęło do żywego. Podszedł, głupiec, blisko podszedł, dał kopniaka, jak obiecywał, po czym z grubsza pchnął pierwszego paladyna lufą w brodę i złośliwie wzniósł zawołał: – Wy tam, wewnątrz! Wyjdźcie natychmiast albo zaraz tego pompatycznego osła zacznę na części rozstrzeliwać! Liczę do trzech! – Nie trzeba! – z przestrachem krzyknęła Olga. – zaraz wyjdziemy! Tylko u nas Żak zemdlał, on sam wyjść nie może, jego jak – wynieść, czy może poczekacie, aż go doprowadzimy do przytomności? Próbuje czas przeciągnąć, zrozumiał Kantor. Czeka, że wkrótce nadejdzie pomoc. I co wtedy będzie? Przecież jeżeli do domu zacznie włamywać się policja, ten kretyn może i strzelić ze strachu … nie, nie trzeba czekać na taką wątpliwą pomoc. Trzeba po prostu czymś odwrócić uwagę przygłupa Hookera, żeby chociaż na kilka sekund

oderwał oczy od więźnia. Zebrawszy ostatnie resztki sił zaczął unosić się głośno przy tym rzucając mięsem, przeklinając jakiś bezimiennych sukinsynów i grożąc dobrać się do nich. Oczywiście obaj odwrócili się na gwałtowny ostry dźwięk i Hooker z rozdrażnieniem krzyknął: – Kiedy ty się, ścierwo, uspokoisz! Fantik, daj mu jeszcze raz po łbie! Co było dalej, Kantor już nie był w stanie zobaczyć dlatego, że mu w oczach najpierw się ściemniło a potem popłynęły żółto-zielone oślepiające plamy. Ale, już padając usłyszał смачный chrzęst, którego z niczym nie można było pomylić, strzał, dźwięk szkła i przeraźliwy krzyk, który natychmiast urwał się gwałtownie. Rozejrzawszy się on przede wszystkim wydał kilka niepochlebnych słów pod adresem Labiryntu, który już sięgnął go swoimi sadystycznymi żartami, następnie spróbował jakoś otulić się w lekką kurtkę, która się na nim znalazła. To mało pomogło – na mrozie z takich ubrań żadnego pożytku. Kantor skulił się, znowu obejrzał oblodzone zbocze, na którym się znajdował i pocieszył się tym, że mróz nie jest prawdziwy i ani zamarznąć ani przeziębić się on mimo wszystko nie może. A że zimno, to można znieść. O wiele gorsze było to, że ten fragment górskiego pejzażu kończył się niedaleko na dole dobrze widocznym urwiskiem, z którego można było łatwo zerwać się, jeżeli by spróbować gdzieś się przenieść. Lód pod nogami był śliski i gładki, jak na pomorskim lodowisku, a zbocze wystarczająco strome, żeby raz upadłszy, zjechać na dół. Oczywiście, upaść i rozbić się tu też nie można było ale co było na dole pod urwiskiem, Kantor czuł bardzo wyraźnie. I to, że droga do tunelu była tak lekka i bliska, a do wyjścia, przeciwnie, trzeba było wdrapywać się na śliską lodową górę, bardzo mu się nie podobało. Może, pora Doktora wezwać? Ale w czym on może pomóc w tej sytuacji, oprócz upadku z urwiska razem z pacjentem? Może, oczywiście, jego tunel „nie przyjmie” jak raz to ujął, ale kto wie. Lepiej spróbować coś samemu … na przykład, ostrożnie położyć się dla większej stabilności i spróbować się utrzymać. Po prostu utrzymać się, nigdzie nie wchodzić, leżeć cicho i czekać, dopóki ta niebezpieczna sytuacja jakoś się zmieni. Jeżeli Elmarowi wyszło, to bać się więcej nie ma czego. Teraz Jego Wysokość podniesie za uszy wszystkich swoich nadwornych magów i wszystkich okolicznych uzdrowicieli i w jakim by stanie nie przebywał biedny towarzysz Kantor,

umrzeć mu nie dadzą, to na pewno. I nawet jeśli nie wyszło, z minuty na minutę do domu wtargnie grupa szybkiego reagowania z departamentu pana Flawiusza i znowu … Od tych rozmyślań oderwał go żałosny pisk, który rozległ się tuż pod jego stopami. Kantor spuścił oczy i zobaczył małą ruszającą się na lodzie puszystą kulkę. Ostrożnie usiadł jak miał zamiar, wsparł się rekami, potem kolanami i powoli, starając się nie robić żadnych gwałtownych ruchów położył się na brzuchu. Teraz mógł nie obawiać się stracić równowagę i upaść, a także mógł bliżej przyjrzeć się swojemu towarzyszowi niedoli. Tuż obok jego twarzy dreptał na rozjeżdżających się łapkach malusieńki kurczak, jeszcze nieopierzony, pokryty przez żółty miękki puch. – Tu skąd się tu wziąłeś? – ze współczuciem zapytał Kantor wyciągając rękę i delikatnie zgarniając pisklę w garść. – Naprawdę kurczaki też przechodzą przez Labirynt, kiedy je zjada lis? Pytania, najszybciej przeznaczył samemu sobie i uzyskać na nie odpowiedzi się nie spodziewał, dlatego, kiedy kurczak nagle zaczął mówić ludzkim głosem, drgnął ledwo nie strząsnąwszy go z dłoni i przy tym zjechał parę łokci w dół. – Diego! To ty? – z przestrachem powiedziało mówiące pisklę. – Nie jesteś podobny do siebie, nie poznałem cię … – Na siebie byś spojrzał! – z cichym przerażeniem odezwał się Kantor, który oczywiście, poznał ten głos i nawet zrozumiał co przydarzyło się jego właścicielowi. – jak tu się znalazłeś? – Szukałem cię, – żałośnie pisnął kurczak. – wszyscy mówili, że umarłeś ale mimo wszystko szukałem … i jednak znalazłem. Diego, gdzie jesteśmy? Ty naprawdę umarłeś, a my jesteśmy w królestwie umarłych? Tu tak zimno … – Ty całkiem zdurniał! – zaklął Kantor wyobraziwszy sobie możliwe konsekwencje tych „poszukiwań”. – mało ci uszy wytargałem! Trzeba było jeszcze i wychłostać! Mentora spytałeś, zanim wlazłeś nie wiadomo gdzie? A gdyby wszyscy się nie mylili i naprawdę byś szukał martwego, co by się stało? – Więc ty żyjesz! – ucieszył się Mafiej. – ale gdzie jesteśmy? I dlaczego tak zimno? I w ogóle, dlaczego znalazłem się obok ciebie zamiast widzieć cię w lustrze, jak powinno być?

– To u mentora spytasz jeżeli się wydostaniesz, nieuk nieszczęśliwy! Właź do mnie za pazuchę, ogrzej się, zaraz zawołam kogoś, żeby cię stąd wynieśli. Oto jednak przygłup! – Nie trzeba mnie wołać, – doszedł skądś z góry daleki głos, podobny do górskiego echa. – już idę. Poczekaj kilka minut. – Kto to? – z przestrachem pisnął kurczak. – Sam nie wiem, – uczciwie przyznał się Kantor. – Ale bardzo pożyteczny człowiek. Właź, nie drepcz na lodzie, jeszcze naprawdę zamarzniesz, diabli wiedzą jak Labirynt działa na klasycznych magów, nagle dla ciebie to rzeczywiste … – Może powinienem postarać się o ogień? – niepewnie zaproponował Mafiej, unosząc swoje krótkie skrzydełka i z ciekawością na nie patrząc. – A to jest Labirynt? On zawsze taki zimny? – W zależności od tego, gdzie się znajdziesz. A ognia ty dobyć nie możesz, tu tracisz swoją Siłę. – Na zawsze? – przeraził się Mafiej, z przestrachem trzepocząc skrzydełkami i ukrył się Kantorowi w rękawie. – Straciłem Siłę i teraz na zawsze zostanę kurczakiem? – Nie, nie panikuj. Jeżeli wydostaniesz się, wszystko będzie dobrze. – A co znaczy – „gdzie się znajdziesz”? Tu są różne miejsca? A teraz gdzie jestem? Kantor westchnął. – Jeżeli całkiem ścisłe i całkiem uczciwe – w majaczeniu umierającego. Podoba się? Mafiej ostrożnie wysunął dziób z rękawa i z przestrachem zapiszczał: – Może, ja jakoś mogę ci pomóc? Gdzie jesteś naprawdę? – U Żaka, – burknął Kantor. – tylko pewnie ty jakoś nie możesz tam się dostać jeśli jesteś tu ze mną. Dziób znowu się schował i po krótkiej przerwie z głębi rękawa doszedł drżący głosik: – Znaczy, ja tez umrę razem z tobą? – A kiedy wchodziłeś swoim ciekawym nosem w swoje pieprzone lustro, ty o tym pomyślałeś? Już wy z Passionario, jesteście siebie warci! Najpierw wlazł w kłopoty, a teraz się boi i popłakuje! – Nie boi się, – załkał głosik kurczęcia w rękawie. – mi po prostu

zimno. Diego, a kiedy umrzemy, zobaczę mamę? – Kiedy spadniemy z tego urwiska na dół, – warknął Kantor. – wtedy się dowiemy. – Wtedy umrzemy? – Nie wcześniej. – A jeżeli nie spadniemy? – Wtedy nie umrzemy. Tym razem. Ty nie płacz, nie spadniemy. Ty, w każdym razie, na pewno. Zaraz przyjdzie jeden mój dobry znajomy, wsadzi cię do kieszeni i wyniesie do wyjścia. – Jesteś pewien? – rozległ się z góry już znajomy lekko ironiczny głos, tym razem bliższy i nie podobny do echa. – To po prostu tak będzie? Będę ciągnąć do wyjścia każdy drobny drób a ty w tym czasie powoli będziesz spełzać w dół i ciebie całkowicie nikt nie będzie przytrzymać? Doktor schodził po zboczu, powoli stawiając nogi, ale i tak nie ślizgając się. Przyjrzawszy się Kantor zauważył, że tym razem zamiast tenisówek ma włożone wysokie buty z kolcami na podeszwach. Zanurzał się w lodzie przy każdym kroku, a te kolce nie dawały mu się ześlizgnąć i zjechać w dół, ale czy one wytrzymają dwóch?.. – Nie rozumiesz, – przerwał pośpiesznie Kantor. – jak tylko on wyjdzie, zawoła kogoś, żeby mi pomogli … tam. A do tej pory ja jakoś się utrzymam. Zabierz go stąd, не приведи небо, zamarznie. – Nie, nie, – pisnął kurczak. – lepiej go trzymaj. Nie zmarznę. – Ty już milcz, nieporozumienie, – z irytacją skrzywił się Doktor. – jak mi się sprzykrzyliście! Nie uwierzysz, – znowu zwrócił się do Kantora kontynuując swoje powolne schodzenie. – Ten drobiazg można wyłowić wszędzie, nawet w takich miejscach, gdzie zgodnie ze wszystkimi prawami przyrody nie powinno ich być. A do Labiryntu oni wchodzą, jak by im tam miodem posmarowano, choć uważa się, że nie mają tutaj drogi. A ich rodzice-bęcwały najpierw nie patrzą za dziećmi, a potem zwracają się do nas – mówią, dziecko gdzieś zawisło, poszukajcie w trzeciej, siódmej i dwunastej subrealności, bo my sami tam dostać się nie możemy … Gdybym miał taką możliwość, ja bym tych niedorostków do czterdziestki w poliagrze trzymał … Mafiej, słuchający tej mowy z otwartym dziobem, bojaźliwie przycisnął się bliżej do Kantora i cicho spytał: – To on o kurczakach?

– To ja o elfiatach, – gniewnie odpowiedział chłopak. – nie udawaj głupka. Można pomyśleć, że sam nie wiesz. Mówiących kurczaków nie bywa, a jeśli spotkałeś takiego w Labiryncie, to na pewno będzie jakiś zasmarkany elfik, którego gamoń-mamusia straciła między światami, albo taki sam uszasty wyrostek, który wyobraża siebie dużym i samodzielnym i … Chociaż ostatnie było, tak czy owak, czystą prawdą, Kantor jednak pośpieszył by zaprotestować. – Nie obrażaj chłopaka, – powiedział sadzając „uszastego wyrostka” na dłoń i gładząc palcem po plecach. – nie z czystej ciekawości tu się znalazł, szukał mnie, uratować chciał. Weź go. Chociaż do kieszeni wsadź, żeby u mnie w rękawie nie siedział bo inaczej przecież razem ze mną upadnie … O kurwa... Zbocze niespodziewanie gwałtownie zadarło się w górę, w mgnieniu oka stało się niemal dwukrotnie bardziej strome i Kantor, który akurat wyciągał do rozmówcy kurczaka na dłoni, a zatem za nic się nie trzymał i nie opierał, poleciał na dół upuściwszy nieszczęśliwe pisklę. Co prawda, daleko nie zleciał – Doktor, który akurat zrobił przedostatni krok zdążył sięgnąć i jedną ręką złapać Kantora za nadgarstek, a drugą złowić w locie kurczaka. Jakby w wolnej chwili włożył zdruzgotanego księcia do kieszeni, ocenił na oko nachylenie powierzchni i pokręcił głową. – Teraz po prostu mi nigdzie nie wolno iść. Sam się nie utrzymasz. Kantor wziął głęboki oddech, spojrzał na chwilę i krótko zapytał: – I co teraz? – A nic, – beztrosko odezwał się jego wybawca wyciągając drugą rękę. – będziemy stać i się trzymać. Nie bój się, bywa i jeszcze gorzej. – Ja się boję? – obraził się Kantor. – Dobrze pomyślałeś, zanim powiedziałeś? – A nie mam kiedy myśleć, – uśmiechnął się Doktor. – Mam pacjenta o średniej masie i reanimacja w perspektywie, krótko mówiąc, zajęty po uszy. I jeszcze kurczaczek w kieszeni do wszystkiego. A jak to się stało, że cię szukał, jesteście znajomymi? – Nawet więcej, – westchnął Kantor. – Można powiedzieć, przyjaciółmi... – Masz przyjaciół wśród elfów? Oni wciąż was odwiedzają czy u was znalazł się tylko przypadkowo?

– To Mafiej, – wyjaśnił Kantor. – On u nas się urodził i mieszka. – Półkrwi? – Tak. A jakie to ma znaczenie? – Czysto poznawcze. Do tej pory próbuję zrozumieć i w żaden sposób do mnie nie dochodzi, jak tym uszatym młodzikom udaje się spadać do Labiryntu. Czy im prawa przyrody nie pisane, czy po prostu mało o nich wiemy … A dziecko? Co o tym sądzisz? – Nie jestem dzieckiem! – Mafey obraził. – Lustro dać? – rzeczowo zaproponował Doktor. – jak widać, fakt, że siedzisz u mnie w kieszeni, to tobie za mało, żeby pozbyć się manii wielkości. – Ja w rzeczywistości wcale nie kurczak, – zapiszczał Mafiej. – i nawet nie dziecko. Mi już prawie szesnaście, więc jestem nawet starszy od ciebie. Uczczony mistrz roześmiał się potrząsnąwszy swoim czerwonym czubem. – Przyjacielu, ty gadasz bzdury. W Labiryncie wszystko wygląda nie tak jak jest. I jeżeli ty w rzeczywistości nie jesteś kurczakiem, ja dokładnie tak samo nie jestem chłopcem. Zresztą, możesz pocieszyć się tym, że jesteś trochę starszy od mojej najmłodszej córki. A teraz, żeby nam nie było nudno stać i żeby nie milczeć, co przywołuje smutne myśli, opowiedz mi szczegółowiej, kim jesteś i jak tu się znalazłeś. * * * … Kiedyś Oldze wypadło obserwować ciekawą scenę z życia zwierząt. Przyszła z wizytą do koleżanki z klasy, a u tej rodzice kupili kanarka. Olga z Galką były jeszcze dziećmi, podpatrywać nowego ptaszka było im strasznie ciekawie, do tej pory widziały tylko papużki. Więc umieściły klatkę na stole, usiadły naokoło i zaczęły podziwiać, jak kanarek drepcze po żerdzi. I razem z nimi podziwiał puszysty piękny Barsik, który leżał wysoko na szafie i leniwie zerkał na klatkę z wyniosłą pogardą arystokraty, wykarmionego rybką i śmietanką. Barsik w ogóle należał do tej kategorii kotów, które można ściskać, brać na ręce, głaskać o każdej porze i nie obawiać się, że kotu to się nie spodoba i cię capnie. Barsik był jednym słowem spokojny i leniwy, i Olga wielokrotnie szydziła, że jeśli z

Galką byłyby myszami, to mogłyby po nim pieszo chodzić, a on by uwagi nie zwrócił. Obojętność Barsika na kanarka też nikogo nie zdziwiła i rozbawione przyjaciółki zaczęły któryś już raz na głos wyobrażać sobie tradycyjne myszy, przechadzające się po tym kosmatym obiboku, jednocześnie zastanawiając się jakie miejsce wśród tych myszy zajmie ptaszek. I nagle kot, nie unosząc się i nie przymierzając się, całkowicie niespodziewanie rzucił się z szafy i Olga z Galką nie zdążyły zamknąć swoich otwartych ust, jak wszystko się skończyło. W jednej sekundzie, jednym błyskawicznym i prawie nieuchwytnym dla ludzkiego oka ruchem Barsik zdążył przeskoczyć na stół i prosto przez pręty klatki złapać pazurami kanarka. Biedny ptaszek nawet nie pisnął. Galka, opamiętawszy się zaczęła ryczeć, a Olga dalej siedziała z otwartymi ustami, wpatrując się w łotra Barsika. Najbardziej nią wtedy wstrząsnął nie tragiczny zgon biednego kanarka lecz potworna transformacja miłego kotka w krwiożercze zwierzę z oczami drapieżnika – okrągłymi, palącymi się jakimś dzikim zielonym światłem i myśliwską pasją. Właśnie Galkowego Barsika Olga z jakiegoś powodu sobie przypomniała, kiedy wybiegłszy do salonu, dostrzegła spojrzenie Elmara. Książę-bastard szybkim jak wypad szarpnięciem odwrócił się od okna, w którym przed chwilą, wysadził sobą szkło razem z ramą, skaczący przestraszony Fantik. Nie po prostu odwrócił się bohater – obrócił się całym korpusem, miękko zakołysawszy się na zgiętych w pół nogach i lekko uniósłszy rękę, gotowy rzucić się w każdej chwili. Ostrą klingą spojrzenia ciął po otwierających się drzwiach gabinetu i tu się zrelaksował. Niebieski płomień „wzniosłego natchnienia” w oczach Jego Wysokości zaczął gasnąć, jednak Olga zdążyła go zauważyć. I tu pojawił się w pamięci mały drapieżnik Barsik z martwym kanarkiem w zębach. Zresztą, u Elmara też był swój … „kanarek”. Leżał u jego stóp obróciwszy głowę pod takim kątem, że … słowem, żywy tak nie obróci, jakby się nie starał. – U was wszystko w porządku? – szybko i rzeczowo spytał Elmar, wyprzedzając możliwe pytania z jej strony. – jeżeli nie liczyć Żaka w omdleniu? – Żak nie w omdleniu … – wybełkotała Olga. – po pomoc pobiegł … Elmar, a Diego … – Teresę zawołaj, – przerwał jej Elmar, pochylając się nad

Mistralijczykiem i jednym starannym szarpnięciem rozdzierając przesiąkniętą krwią nogawkę. – I nie rycz, niczego niebezpiecznego dla życia z nim się nie stało. Za tydzień będzie biegać. Ty lepiej wyjdź na dwór i spotkaj tam Żaka z jego pomocą bo inaczej oni zaraz zaczną dom szturmować, pomylą nas z kimś, z nimi … – Zwariowałeś! – z przestrachem zawołała Teresa zbiegając ze schodów. – a jeżeli ją na dworze ktoś złapie? – Kto? Ten nędzny tchórz, który wyleciał przez okno nie zadając sobie trudu go otworzyć? – z irytacją warknął Elmar, niedbale wycierając ręce o spodnie. – teraz już zabiegł na dalekie przedmieścia, gdzie mu kogoś łapać! Idź, zajmij się rannym, a na dwór sam wyjdę. Olga, pomóż jej. Tchankwarra … gdzie ta osławiona ochrona, którą obiecywał Flawiusz? Czym zajmowali się ci próżniacy? Spali? Albo jeść obiad chodzili? Zabiję żłobów! – Nie trzeba! – poprosiła Teresa. – Co – nie trzeba? – Zabijać nie trzeba. Grzech to duży. – A na zewnątrz tam pod schodami czyja praca leży? – nie wytrzymawszy docięła jej Olga, którą te religijne wtrącenia trochę drażniły. Teresa przelotnie rzuciła okiem na rzeź w pokoju, następnie na biednego pacjenta, i na jej twarzy pojawiło się jakiś nowy, twardy wyraz. – Faszystów – nie grzech, – odparła z przekonaniem. – Olga, przynieś mi z kuchni czystych prasowanych ręczników. A ty, Elmar, nie zapomnij powiedzieć, żeby Żak tutaj nie wchodził bo inaczej będziemy mieć jeszcze jednego poszkodowanego. – Dobrze, – mruknął Elmar i ruszył do drzwi. Ledwie zdążył je otworzyć, jak go ledwo nie strącili z nóg dwaj dzielni pracownicy służby Bezpieczeństwa, na których rozgniewany książę bastard uwolnił swoje oburzenie. – Czego łamiecie, czego łamcie! – zaryczał. – Co, wyspali się, wreszcie? Bez was się uporaliśmy! Jeszcze dłużej byście się gdzieś włóczyli, próżniacy! … Biegnijcie lepiej po lekarza! Po mistyka! I biegiem! Następnie w domu zaczęło się coś na kształt wariatkowa. Salon natychmiast wypełnił się nieznajomymi ludźmi, Olgę jakoś niespodziewanie odsunięto na bok, ktoś zabrał jej z rąk ręczniki i rzucił się by pomagać Teresie, jeszcze dwaj odprowadzili do kominka i niemal

siłą posadzili na fotelu, pytając czy nie ucierpiała i czy nie trzeba jej jakiejś pomocy. Przy czym głosy u obu trochę drżały i w nich wyraźnie dały się słyszeć paniczne nuty. Pewnie wyobrażali sobie, biedacy, co z nimi zrobi kierownik, jeżeli Olga jednak ucierpiała. Usłyszawszy, że z nią wszyscy w porządku, pracownicy natychmiast poweseleli i zaproponowali – jeden przynieść wody, inny coś uspokajającego. Olga wzięła głęboki oddech starając nie zhańbić się przed dzielnymi chłopakami swoim tchórzliwym rykiem i zażądała papierosa i wódki. Obaj pracownicy spojrzeli na nią z poważnym zainteresowaniem i jednocześnie wyciągnęli z kieszeni papierośnice. – Jedną chwilę, przepuśćcie, – doszło z za drzwi i wariatkowo w pomieszczeniu natychmiast ustało. Wszyscy ucichli, kiedy do salonu wszedł osobiście pan Flawiusz, bardzo wzburzony i trochę nieufny. Ogarnął spojrzeniem pokój i widocznie, przekonawszy się, że nikt z ochranianych nie ucierpiał, w mgnieniu oka się uspokoił i ze zwykłej swoją nieśpiesznością powiedział: – Panie Żak, ja wam bardzo nie polecałbym tutaj wcho … – Za późno, panie Flawiusz! – warknął Elmar, łapiąc na ręce Żaka, który w połowie zdania akurat wszedł i zobaczył ścianę przy kominku. – nie można było po prostu powiedzieć „nie wchodź”? Dlatego wy spóźniacie się wszędzie. A gdybym to nie był ja? Jeżeli do Żaka przyszedłby Mafiej? Albo, co też całkiem możliwe, Jego Wysokość? Szef departamentu trochę zmienił się na twarzy i spuścił oczy. – Zapewniam was, Wasza Wysokość, że przyczyny tak niewybaczalnego niepowodzenia będą rozpatrywane z maksymalną skrupulatnością i winni poniosą adekwatną karę. Zajmę się tym osobiście. – Karą czy dochodzeniem? – zainteresował się Jego Wysokość, przekazując Żaka pracownikom. – I tym, i innym, – zapewnił go Flawiusz, nie mrugnąwszy okiem. Następnie jeszcze raz ogarnął spojrzeniem pokój, szczerze popodziwiał malowniczą płaskorzeźbę przy kominku, z aprobatą pokiwał głową i zapytał: – To dzieło pana Żaka? – To dzieło pani Olgi, – odezwała się Teresa nie podnosząc głowy. – Po mistyka posłali czy nie?

Flawiusz poruszył oczami w kierunku pracowników i od razu trzej chórem zameldowali nie czekając na pytanie: – Dokładnie, panie kierowniku, już pobiegli. Zaraz dostarczą. Szef departamentu krótko kiwnął i kontynuował oględziny miejsca przestępstwa. Popodziwiał pozostałe ofiary, pochwalił „pracę” Jego Wysokości i zawodowy strzał pana Kantora, następnie nasycił wzrok samym strzelcem i pozwolił sobie zauważyć, że przyczyną tak ciężkiego stanu wspomnianego pana prawdopodobnie nie może być drobne zranienie tkanek miękkich. Więc zwracając się do swojego wieloletniego doświadczenia jednak miałby śmiałość zalecić pani Teresie rozebrać pacjenta i obejrzeć … e e … przede wszystkim plecy. A pani Oldze usilnie radziłby przeciwnie, nie patrzeć na wyżej wymienioną procedurę a oddalić się z pokoju … na przykład, do kuchni, pomóc doprowadzić do przytomności pana Żaka. Po czym, nie dając Oldze wtrącić słowa, powiedział, po raz kolejny zachwycając się czarnym kleksem na ściance, że tego arcydzieła w żadnym razie nie można zeskrobywać, dopóki na niego nie spojrzy Jego Wysokość. On jest po prostu pewny, że Jego Wysokości się spodoba. I że Jego Wysokość bardzo zmartwi się, jeżeli go pozbawią możliwości zobaczenia tak unikatowego dzieła rąk ludzkich. Przecież, jeżeli dobrze zrozumiał, to piękno zostało wykonane całkowicie bez magii? Ogólnie, Olga nie zdążyła wypowiedzieć jakiegoś protestu. I zobaczyć, co tam jednak z Diego też nie mogła. Podszedł Elmar, blokując swoimi ogromnymi plecami miejsce działań i jakoś bardzo łagodnie i szczerze poprosił ją by pójść jednak do kuchni i trochę pocieszyć biedaka Żaka. I nie patrzeć, jak radził pan Flawiusz. On w żadnym razie nie ma wątpliwości, że Olgi nie przestraszy podobnymi widokami, ale kiedy rzecz dotyczy bliskiego człowieka … wszystko jest postrzegane zupełnie inaczej. Już wychodząc Olga usłyszała, jak Teresa w najbardziej nieprofesjonalny sposób jęknęła: – Aj jaj jaj! Biedactwo … – i dodała z niezwykłą dla niej i w całości sprzeczną z zasadami chrześcijaństwa nienawiścią: – Mówiłam – faszyści! * * *

– Przestań się trząść, – ponuro rzucił Doktor gdzieś w przestrzeń. Nie będziesz za każdym razem pchać się do kieszeni, kiedy rozmówca siedzi tam. – Niepotrzebna wibracja mi przeszkadza. – Wybaczcie, – z poczuciem winy pisnęło z kieszeni. – ja nie naumyślnie … to samo wychodzi. – Co, boisz się? Czy zimno? – Nie, nie zimno, proste jakoś … źle. – Znoś. Nie będziesz następnym razem wchodzić gdzie nie trzeba. Znalazłeś się w bardzo niekorzystnym dla ciebie miejscu, dlatego ci tu jest niedobrze. Ale to nie jest śmiertelne i dla zdrowia praktycznie nie niebezpiecznie, więc uspokój się i przestań się trząść. Nic ci się nie stanie. Może przeziębisz się trochę. – Kto to? – przerwał mu Kantor, który usłyszał obcy dźwięk i spojrzał w górę starając się przy tym nie szarpać głową i w ogóle nie ruszać się. Ktoś schodził po zboczu, szybko i pewnie ślizgając się, jakby na łyżwach. – Gdzie? – Doktor odwrócił się i wesoło chrząknął. – A, to Tatiana. Z pewnością, nastał ranek a ja się nie obudziłem. Moja rodzina próbowała mnie obudzić, a ponieważ byłem zbyt daleko, nic im nie wyszło, to posłali Tatianę, aby poznać, czy coś się nie stało. Teraz otrzymam reprymendę. Ona nie lubi, kiedy ją niespodziewanie wyrywają z domu i gdzieś posyłają. Za to wreszcie, pozbędę się niepotrzebnej wibracji w mojej kieszeni. – To wasza mentorka? – uściślił Mafiej, usłyszawszy o czekającym uczczonego mistrza ochrzanie i tu nabierając do niego niejakiej uczniowskiej solidarności. – Mentorka? – Doktor dźwięcznie, po chłopięcemu się roześmiał, mocniej złapał nadgarstek Kantora i zachęcająco kiwnął: – trzymaj się, już niedługo. Teraz oddam jej twojego puszystego kolegę, ona go wyniesie, a on ci kogoś zawoła na pomoc i wszystko będzie lepiej niż w kinie. – A jak ona na górę wlezie? – podejrzliwie zapytał Kantor obserwując jak robiąca pętle po zboczu figurka stopniowo przekształca się w postawną damę w średnim wieku z długim ciemnoblond warkoczem grubym na rękę. I rzeczywiście na łyżwach. – Lekko i szybko, – pocieszył go chłopak. – ona mistrzyni Europy w

łyżwiarstwie górskim. Ten dziwny tytuł niczego nie powiedział Kantorowi ale od dalszych pytań się powstrzymał oszczędzając siły i zaczął dyskretnie obserwować, co będzie dalej. – Wiedziałam! – z oburzeniem zawołała dama zbliżywszy się na odległość, z której mogła zobaczyć w szczegółach. Kantor mimochodem pomyślał, że cała męska populacja Pomorza zgodnie straciłaby zmysły z zachwytu, ujrzawszy taką damę gdzieś na publicznym lodowisku. Przede wszystkim ze względu na jej wygląd, całkowicie odpowiadający pomorskiemu ideałowi piękna, a po drugie ze względu na jej łyżwy. Znawcy i miłośnicy tego rodzaju rozrywki, biedni Pomorzanie po prostu padliby trupem z zazdrości. Takich łyżew Kantor dotychczas nie widział chociaż mieszkał w Pomorzu całe dwie zimy i nawet sam nauczył się jeździć na tych niestabilnych żelastwach. Ale łyżew metressy Tatjany nie wolno było nazwać „niestabilnymi żelastwami”. Po pierwsze, miały trzy pary płóz – jedno równe, drugie z ząbkami, trzecie ząbkowane od przodu do tyłu. Wysokość tych płóz stale się zamieniała, jak zaczarowana, w zależności od tego, czy gospodyni musiała rozpędzać się, hamować czy po prostu trzymać stoku. Po drugie, na tych konstrukcjach była jeszcze kupa różnego rodzaju urządzeń, w których by i wielki alchemik Amargo, prawdopodobnie się nie zorientował. I po trzecie, nie są wykonane z żelaza. Nie wiadomo, z jakiego metalu zostały wykute, ale na pewno nie z żelaza. Żelazo tak nie błyska, jak by go nie polerować, a zresztą kolor ma inny. – Tatjana, nie hałasuj, – poprosił Doktor skrzywiwszy się z niezadowoleniem. – Wiedziałam, – ciągnęła, – znowu spotkałeś jakiegoś potrzebującego i sterczysz tu, trzymając go. A w domu wszyscy wariują! – A skoro wiedziałaś, powiedziałabyś im, żeby nie wariowali, – mruknął niechętnie Czcigodny Mistrz jawnie nie chcąc angażować się w aferę. – Ty co, mamy nie znasz? Mimo wszystko wysłała mnie sprawdzić. – I niczego strasznego w tym nie ma, tobie dodatkowa praktyka nie zaszkodzi. I nie ma po co tak denerwować. – Oczywiście, nic strasznego! Oprócz tego, że muszę do pracy, gdzie na mnie czeka pacjent a tu z tobą marudzę!

– A ty nie marudź, sprawdziłaś – to wiej do swoich pacjentów. Tylko chwyć ze sobą pisklaka, tu w kieszeni. Weź sama, mam ręce zajęte. – On jeszcze i piskląt nazbierał! – warknęła mistrzyni łyżwiarstwa górskiego i podjechała bliżej. – może lepiej ci pomogę? We dwójkę chyba będziemy w stanie wciągnąć go na górę. A sam tak będziesz stać do bynajmniej nie zwycięskiego końca. – Bzdura, – przerwał jej Doktor. – wiem, co robię. Bierz pisklę i biegiem do wyjścia. Wytłumaczę ci wszystko później. Groźna dama trochę złagodniała widocznie doszła do wniosku, że po pierwsze pisklęcia nie trzeba nieść biegiem, a jego sytuacja jest znacznie gorsza niż u „trzymanego”. – Dobrze, dawaj, – podjechała bliżej i wyciągnęła rękę do kieszeni. – On całkiem malec, czy już rozumie? – On dość dorosły, możesz z nim nawet rozmawiać. Tylko nie rozpuszczaj języka, chłopak nie jest z Epsilonu, a z Delty. – Z Delty? A oni tam żyją? – zdziwiła się dama. – no, chodź tutaj, mały, nie bój się. – Nie jestem mały i nie boję się! – jak zawsze, nie wytrzymał Mafiej i przeniósł się na podstawioną dłoń, śmiesznie balansując skrzydełkami. – Och, oczywiście, – zgodziła się Tatjana, bez najmniejszej ironii. – tacy wielcy chłopcy niczego się nie boją. A sądząc po tym, z jakim zainteresowaniem patrzysz na mój biust, ty rzeczywiście już nie mały. Mafiej zakłopotał się szybko spojrzał na coś innego. Na Kantora. – Ja szybko, – pisnął. – Zaraz zawołam mistrza Istrana i on ci pomoże. – Ty tylko nie mów mu jak mnie znalazłeś, – poradził Kantor rozumiejąc, że sam Mafiej ze strachu nie wpadnie na myśl by ukryć swoje przygody w Labiryncie. – powiedz, że do Żaka wpadłeś. I w żadnym razie nie teleportuj się do salonu, nagle tam jeszcze jacyś napastnicy zostali. Wydaje się, że jednego Elmar przytulił, ale nadal … – Dobrze, – kiwnął kurczak i zwinnie wsunął się do podstawionej kieszeni. – Trzymaj się. Ja szybko. – Ach, to dlatego ty mnie tak przynaglasz z tym pisklęciem, – ze zrozumieniem kiwnęła Tatjana. – cóż, życzę szczęścia. Postaram się jak najszybciej. Wzięła w ręce dwa dziwne urządzenia, które w czasie rozmowy wisiały przyszyte do rękawiczek, coś nacisnęła, od czego łyżwy po raz

kolejny zamieniły płozy i zwinnymi krótkimi krokami umknęła. W górę i w prawo, potem w górę i w lewo, takimi samymi płynnymi zygzakami. – Mentorka! – znowu powtórzył Doktor i zaśmiał się do jakiś swoich myśli. – Pomyśleć tylko! Czy naprawdę tak to wygląda? – Całkowicie, – odezwał się Kantor. U niego z jakiegoś powodu pojawiło się niespokojne podejrzenie że on wariuje. I już dawno. Że już za wiele różnego rodzaju absurdów się z nim działo ostatnio. Najpierw walka na pięści z metresą Joanną, potem ten kolorowy chłopak, posiaduchy z katem, Mafiej zamieniony w kurczaka, a teraz jeszcze ta dama na łyżwach… rzeczywiście, pełen odlot. Być może, on jednak uszkodził sobie rozum w tej piwnicy. Jak poprzednim razem. – ale wygląda na to, że ona jest twoją krewną. Nie matką, dlatego że o niej wspomniała w trzeciej osobie. I nie żoną, takie rzeczy czuję. Ciotka albo siostra? – Nie zgadłeś, – westchnął chłopak. – i nikt nie zgaduje. Nawet koledzy, dopóki nie otworzą jej prawdziwego wyglądu. Dość dziwne zjawisko, zwykle nie zdarza się, żeby człowiek wyglądał w Labiryncie na starszego niż jego rzeczywisty wiek, a ona z jakiegoś powodu pojawia się właśnie tak. To moja córka. Starsza. – Też lekarz? – zainteresował się Kantor, głównie dla podtrzymania rozmowy. Milczeć było jakoś upiornie, od tego uczucia, że on wariuje, to się tylko wzmagało. – Coś w tym rodzaju. Ona jest psychoanalitykiem. – Piękna, – powiedział Kantor. Ponownie, żeby nie milczeć. I z dumą zauważył, że on nie wieśniak dla którego słowo „psychoanalityk” jest zagadką, w przeciwieństwie do „mistrzyni Europy w łyżwiarstwie górkim” – nawet w tym wieku. – Zauważyłeś? – uśmiechnął się Doktor. – Moim zdaniem, w przeciwieństwie do twojego nieletniego kolegi ty więcej interesowałeś się jej łyżwami, niż biustem. – Mało w swoim życiu biustów widziałem? A takich łyżew nie widziałem ani razu. – Ciekawy psychologiczny niuans, – zgodnie skinął rozmówca. – będę musiał jednemu koledze pomysł podrzucić, on akurat pisze rozprawę o właściwościach postrzegania zależnie od wieku. Nawiasem mówiąc, taki biust i taki warkocz jej może urosnąć daj Boże, w wieku czterdziestu lat,

więc malec zachwycał się czystą iluzją. – Z nim dokładnie nic się nie stało? – Absolutnie. Chyba, że Tatiana zmęczy go gadaniem, a zresztą nie zdąży. Język u niej, muszę zauważyć, jak miotła. W kogo ona taka? W cioteczną babcię, czy co? Albo w mojego tatę?... Wiesz co, pomilczmy. Bo mnie bez przerwy ciągnie coś niepotrzebne wygadać. Kantor milcząco kiwnął. Ostatnią rzeczą jakiej chciał było milczeć i myśleć o wszystkich paskudztwach, które wchodziły w głowę, ale doskonale rozumiał, dlaczego jego nowy kolega tak stara się milczeć. Nie dlatego, że boi się powiedzieć zbyt wiele, nie. Po prostu zmęczył się i rozmowy mu przeszkadzają. Zakłócają stać i trzymać za obie ręce jednego pechowego „trzymanego”, jak nazwała go Tatiana. Bardzo, nawiasem mówiąc, poprawnie nazwała … cóż, pomilczymy. Tak koniec końców, dlaczego on tak boi się zwariować? On i tak jest stuknięty i to wiedzą wszyscy, a po raz drugi się nie wariuje, w każdym razie, dopóki nie wyleczy się po pierwszym. Tak więc nie ma się czego obawiać. * * * Metressa Tatiana rzeczywiście okazała się niezwykle rozmowną damą i kiedy dotarli do wysokich kamiennych schodów, Mafiej był nawet rad rozstać się z nią. Nie to, żeby nie lubił poobcować z nowymi ludźmi, a wręcz przeciwnie, dama na łyżwach opowiedziała wiele ciekawego, ale po prostu w danym momencie jakoś nie miał na to ochoty. Nie opuszczała go myśl o nieszczęśliwym Mistralijczyku, który umiera w salonie u Żaka i o starciu Elmara z dwoma uzbrojonymi bandytami, które jeszcze nie wiadomo, czym się skończyło. I jeszcze dręczył się męczącym pytaniem, co będzie lepiej: szukać mistrza Istrana, czy nie marnować czasu i jak najszybciej pędzić na miejsce wydarzeń samemu? Z jednej strony, tak będzie szybciej, ale z drugiej, co jeśli nie poradzi sobie sam? Jak się okazało, męczące pytanie było bezużyteczne i całkowicie niepotrzebne, ponieważ pierwszym, co zobaczył dochodząc do siebie, była pochylająca się nad nim twarz mentora. Więc, nie trzeba będzie go szukać. Ale ukryć przed nim faktu nielegalnych ćwiczeń z lustrem też się nie uda i to jest gorsze. Złapał go, można rzec, na gorącym uczynku … – Chwała bogom, nic się nie stało! – z ulgą westchnął mistrz i surowo

zmarszczył brwi. – Wasza Wysokość, jak już wielokrotnie .. – Mistrzu, proszę! – błagalnie zawołał Mafiej, podnosząc się z kanapy, na którą go widocznie położyli znalazłszy nieprzytomnego na podłodze. – potem mnie skarcicie! Biegnijmy szybciej do Żaka! Tam nieszczęście! Na nich napadli! I Elmar tam … – Uspokójcie się i wytłumaczcie z sensem … zresztą nie, nie trzeba, sam zobaczę … Mistrz utkwił baczny wzrok w lustrze i Mafiej po raz kolejny bezskutecznie próbował zobaczyć, jak to się robi ale mógł tylko z żalem zaznaczyć, że mistrz i tym razem szukał nie domu, a osobiście Elmara i znowu wyszła u niego równa biała nić. Elmara Mafiej zobaczył natychmiast. Jego zawsze było widać od razu, górował nad innymi nawet kiedy wszyscy siedzieli. W tym przypadku, klęczeli, stłoczeni naokoło leżącego na podłodze człowieka. Elmar, Teresa, Flawiusz, jakiś nieznajomy młody mistyk i niemłody lekarz. – Zróbcie coś! – fiksował Ełmar. – wy cokolwiek sensownego umiecie? – Próbuję, – odpowiedział nerwowo młody mistyk. – nie mogę go złapać … – Co, za dużo grzeszyliście poprzedniego dnia? – powiedział Flawiusz. – Panie, nie ma czasu na żarty – przerwała Teresa – Puls spada … – Nie mogę dlatego, że go trzyma ktoś jeszcze, – z urazą wyjaśnił mistyk. – i on mi przeszkadza. – Teresa, ty? – natychmiast spytał Ełmar. – Nie, nie ja. Gdybym umiała… – Mistrzu, – znowu poprosił Mafiej, – no chodźmy! On umrze! – Już, minutę, – zgodził się mistrz i zgasił lustro. – ale pójdę ja, a wy, Wasza Wysokość, raczcie … – Ze mną wszystko w porządku, – pośpieszył zapewnić go Mafiej, obawiając się, że go teraz wyślą do łóżka. – Mogę wam pomóc … – Nie ma potrzeby, – przerwał mu mentor. – ja sam. A skoro już na tyle dobrze się czujecie, raczcie zająć się waszym gościem, którego, muszę zauważyć, bardzo nastraszyliście. – Gościem? – pogubił się Mafiej, który takiego obrotu nie oczekiwał. Już przygotował się dowodzić, że mistrz niepotrzebnie troszczy się o jego zdrowie i że on jest całkowicie w stanie udać się z nim, ale w żaden sposób nie oczekiwał, że go nie wypuszczą z domu pod takim

niedorzecznym pretekstem, jak goście. – Do mnie? – Tak, Wasza Wysokość, dokładnie do was. Więc porozmawiajcie a ja za waszą zgodą, was opuszczę. – Nawet nas nie przedstawicie? – zdziwił się Mafiej, zauważając wreszcie wspomnianego gościa – silnego rumianego młodego mężczyznę w pomorskim kaftanie, który niezręcznie dreptał w kącie, najwyraźniej nie wiedząc, gdzie podziać ręce. Zazwyczaj mistrz nie pozwalał sobie na ignorowanie etykiety w takich skrajnych przypadkach, tym bardziej, że sprawa była chwilowa. – Ośmielam się was zapewnić, Wasza Wysokość, że już się znacie, – lekko uśmiechnął się mistrz Istran i zniknął z pokoju opuściwszy księcia i jego gościa w pełnej dezorientacji. – Jak zawsze! – ledwie nie płacząc z krzywdy warknął Jego Wysokość i posłusznie zajął się gościem. – Proszę, siadajcie, panie. Wybaczcie ale nie mogę sobie przypomnieć, w jakich okolicznościach się poznaliśmy … – Nie poznajesz? – wydaje się, że gość był nie mniej zdezorientowany dlatego, że ich nie przedstawili i zostawili sam na sam. Ostrożnie usiadł w zaproponowany fotel, poruszył się niespokojnie i zakłopotany mruknął: – No oczywiście, my przeszło dziesięć lat się nie widzieliśmy … jestem Kondratij. – Kondratij? – zdumiał się Mafiej, do którego z opóźnieniem doszło, że kuzyn Kondratij jest starszy od niego o trzy lata i oczywiście już dawno nie jest tym psotnym chłopakiem, który szarpał go za uszy i pisał obraźliwe kpiny, a dorosłym facetem. Nawet z wąsami. – Nigdy bym nie poznał. – Tak, ja sam cię poznałem tylko po uszach, – przyznał się gość. – No, umiesz ty ludzi przerażać, powiem ci! Wszyscy magowie tacy? – A co? – nie zrozumiał Mafiej, próbując zorientować się, co robić dalej. Przyniosło gościa na jego głowę! I w takim momencie! – Sam byś spojrzał! Przyjeżdżasz do człowieka z wizytą, prowadzą cię do jego pokoi, wchodzisz i widzisz taki obraz: wisi gospodarz tych właśnie pokojów, utknąwszy mordą w lustrze, jak przylepiony. Byłem zaskoczony. Myślę, po cholerę z wizytą szedłem! Teraz jeszcze ktoś wejdzie, mnie zobaczą, przypomną sobie nasze z tobą dzieciństwo i pomyślą, że to ja winny …

Mafiej spojrzał w lustro, walcząc z pokusą, aby spróbować jeszcze raz i jednak popatrzeć, co dzieje się teraz w salonie u Żaka. Powtórnie przerażać gościa jednak nie zaryzykował i po prostu zapytał: – A co Cię do mnie z wizytą przyniosło? Dziesięć lat nie pamiętał i nagle uderzyło? O własne uszy się przestraszył? – No co ty od razu … – boleśnie skrzywił się Kondratij. – dlaczego przestraszył? Ja jakoś nie we wszystkim dureń i mogę dodać dwa do dwóch. Jeżeli ty dziesięć lat nie myślałeś o zemście, dlaczego byś nagle w jedenastym zaczął? To tylko pijanemu Mistralijczykowi mogło przyjść do głowy. Jeżeli jesteś już tak ciekawy, ja cię do tej pory ani razu nie odwiedziłem z jednej prostej przyczyny. Tak jak tato i Wasilij. Dziadek nam surowo zabronił tu się pojawiać. Oni z Szellarem pokłócili się, a dziadek, on растудыть его, facet gorący … Zarzekł się, w przyszłości sam tutaj nie pokazywać się i nam wszystkim zabronił, bo inaczej powiedział, że przeklnie. To i nie pokazywaliśmy się, żeby dziadka nie urazić. Chociaż takie życzenie mieliśmy i ja i Wasilij. A dlaczego ty ani razu do domu nie wpadłeś, to już inna kwestia. Tobie nikt nie zabraniał? – A co ja zapomniałem? – chłodno wzruszył ramionami Mafiej. – tu jest mój dom. Dom – to tam, gdzie ci jest dobrze. Gdzie cię kochają. Gdzie masz przyjaciół. A miejsce, gdzie na ciebie nawet słudzy patrzą z pogardą tylko dlatego że ty bękart, trudno nazwać domem. Już za tobą i szkodliwymi córeczkami ciotki Lisawiety najmniej tęskniłem. Kondratij spuścił oczy i westchnął. – Poprawnie tato mówił. Wszystko do ostatniego słowa. I tym, i tamtym razem. On mówi to raz na dwa lata, jeśli jednak już powie, to dokładnie w dziesiątkę… – O czym ty mówisz? – nie zrozumiał Mafiej. – O tobie. I o nas. Spróbuję jakoś po kolei, bo inaczej, jak widzę, dla ciebie niezrozumiałe, dlaczego przyczepiłem się i czego chcę od ciebie… – A tak przy okazji, – zauważył Mafiej, – jak to się stało że dziadek nagle zmienił zdanie? – Niczego nie zmienił, czy nie znasz dziadka? Po kryjomu poprosiłem Silantyja żeby przyprowadził mnie tutaj, cichutko, żeby dziadek nie wiedział. Silantij miał jakąś pilną sprawę do Szellara, coś w związku ze smokami, to ja dołączyłem do niego. A tu okazało się, że go w domu nie ma, Silantij pokazał mi, gdzie cię znaleźć i pomknął do Eginy… a z tobą

coś takiego wyszło … ogólnie, wyszło, że mnie pół dworu widziało i można tylko mieć nadzieję, że do dziadka to nie dojdzie bo inaczej przecież naprawdę przeklnie, stary awanturnik … Więc, o czym chciałem … odszedłem od tematu … Mafiej znów spojrzał w lustro rozumiejąc, że pomorski kuzyn wszczął rozmowę dokładnie i na długo i wyrwać się zobaczyć, jak tam sytuacja się nie uda. I tu go oświeciło. – Ty się nie śpiesz, zbierz myśli, – poradził. – a ja teraz szybciutko pobiegnę w jedno miejsce, przyniosę nam coś do wypicia. Ty kiedyś próbowałeś sześćdziesięcioprocentowy bimber, nastawiony na pomarańczowych skórkach? – To co, mistralijski przepis? – Nie, – zaśmiał się Mafiej. – to nasz błazen taką robi. Bawi się trochę alchemią w wolnych chwilach. Teraz do niego pobiegnę, a ty poczekaj… I tak szybko, jak to możliwe, póki Kondratij nie zdążył zaprotestować, rzucił się do gabinetu do Żaka. Tam rzeczywiście były przechowywane zapasy bimbru i jeszcze było tam ukryte okienko, przez które można było zajrzeć do salonu bez żadnej magii i zobaczyć co się dzieje. Do okienka on rzucił się przede wszystkim pomyślawszy, że bimber i tak nigdzie nie ucieknie. Układ sceniczny w pokoju trochę się zamienił – teraz młody mistyk, zawstydzony stał pod ścianą, Elmar i Flawiusz cicho rozmawiali w pewnej odległości, a nad pacjentem czarował mistrz jednocześnie prawiąc morały wszystkim dookoła. – Wasze nieszczęście, młody człowieku, polega na tym, że zarozumiale sądzicie, jak gdyby wasza szkoła była jedyna prawdziwą i godną uwagi, – mówił. – właśnie z tego powodu, zderzając się z nieznaną wam magią, zaczęliście próbować ją wybić, przejąć inicjatywę w swoje ręce i robić tak, jak was nauczono. A to jest nieprawidłowo. Nieznaną magię trzeba odczuć, zrozumieć i postarać się do niej dostosować, skoro już nie wiecie, co to jest i nawet gdzie się znajduje ten nieznany pomocnik, który wam tak przeszkadzał. A najlepiej, oczywiście, należy znać inne szkoły chociażby powierzchownie, żeby przynajmniej wiedzieć, kiedy się z nimi zderzacie. Dzisiaj wasza ignorancja prawie kosztowała życie pacjenta. A wam, Wasza Wysokość, należało od razu posłać po mnie. – Posłałem, – zaczął usprawiedliwiać się Elmar. – wybaczcie, a czy was

nie zawołali? Jak, w takim razie, domyśliliście się żeby tutaj wpaść? – Potem wytłumaczę, to nie jest tak ważne. Panie Flawiuszu, a dlaczego tu drepczecie zamiast zająć się sprawą? – Po pierwsze, – spokojnie odpowiedział szef departamentu, – czekam kiedy będziecie wolni, ponieważ niezbędna jest mi wasza konsultacja jako specjalisty. Sprawa w tym, że dwóch moich pracowników, którzy powinni byli ochraniać dom, znaleziono śpiących w krzakach i obudzić ich nie udało się do tej pory, pragnąłbym usłyszeć waszą opinię na ten temat. A po drugie, czekam czym to wszystko się skończy, żeby mieć możliwość udzielenia Jego Wysokości pełnego i wyczerpującego sprawozdania w tej sprawie. – W takim przypadku, możecie śmiało meldować, że życie tego młodego człowieka już nie jest w niebezpieczeństwie … Przy okazji, doktorze, możecie pracować. Ja jeszcze trochę poczaruję, dla pewności, ale wydaje mi się, że wszystko już wróciło do normy i jeżeli poprawnie zidentyfikowałem szkołę magii, tak przeszkadzającą komuś, to z minuty na minutę pacjent odzyska przytomność. – A znieczuliliście? – spostrzegła się Teresa. – Oczywiście, młoda damo jak mogłem o tym zapomnieć? I pozwól mi zapytać, czy czułaś tę obcą magię czyż nie czujesz takich rzeczy? – Zazwyczaj nie, ale teraz czułam i nawet poznałam. Ja … ja z nią się zetknęłam … – To prawda, zetknęłaś się … cóż, moja pomoc tu nie jest już potrzebna. Chyba, że trzeba doprowadzać do świadomości Żaka, jestem do waszych usług, panie Flawiuszu. Gdzie wasi senni pracownicy? Widząc, że mistrz się podnosi, Mafiej z pośpiechem odskoczył od okna i o mało nie zmył się z gabinetu, byle dalej od grzechu, ale w porę przypomniał sobie o bimbrze. – Ogólnie, już go doprowadzili do przytomności, – doszło tymczasem z salonu. – ale dobrze byłoby go trochę uspokoić, bo on cały się trzęsie. On, wiecie, wszedł tutaj i zobaczył te artyzmy przy kominku … – A do was, Wasza Wysokość, – warknął mistrz. – raczcie spojrzeć na siebie. Kiedy odzwyczaicie się wycierania rąk o własne ubranie? Już wkrótce dwadzieścia lat minie, jak wam o tym przypominam a wszystko bezskutecznie. Tylko trochę stracicie równowagę i wasze barbarzyńskie obyczaje wchodzą z was! Ośmielę się wam przypomnieć, że wasza

praczka też człowiek i jej pracę należy szanować!.. Mafiej natychmiast obrazowo wyobraził sobie bohatera Elmara, ze zmieszaniem grzebiącego w parkiecie olbrzymim butem i zakrył usta dłonią, żeby nie zachichotać. Następnie ostrożnie i prawie bezdźwięcznie otworzył drzwiczki szafki, gdzie Żak przechowywał zapasy wyrobów gotowych, wybrał ładniejszą butelkę i pośpieszył się opuścić pomieszczenia, póki go nie zauważyli.

ROZDZIAŁ 11

Wszystko skończyło się jakoś nagle i niespodziewane. Nachylenie zbocza po raz kolejny się zmieniło, jakby ktoś niewidocznym szarpnięciem pochylił deskę huśtawki i zamiast góry pod stopami znalazła się prawie równa powierzchnia. Z powodu gwałtownego wstrząsu Kantor nie utrzymał się na nogach i padł płasko przed siebie na lód. Dokładniej w kałużę, ponieważ lód stopniał tak gwałtownie jak wyrównała się powierzchnia ziemi. Jego wybawca, też nie mogąc zachować równowagi z rozmachem usiadł na tyłku i z ulgą się roześmiał. – To wszystko. Chodźmy, odprowadzę cię. Ja też do wyjścia, bo inaczej rzeczywiście spóźnię się do pracy. – Co to było? – zainteresował się Kantor próbując wytrzeć z twarzy błoto. Bezskutecznie, gdyż ręce też były w błocie aż po łokcie. – To, co jest potrzebne, – niedbale wyjaśnił Doktor, rozejrzał się, o co by wytrzeć ręce i wytarł je o własne spodnie. – ktoś cię trzyma. I ktoś bardzo twardy, sądząc po tym jak gwałtownie zmieniła się rzeczywistość. Więc ja ci więcej nie jestem potrzebny i mogę spokojnie wrócić do swoich pacjentów, do moim ojczystych pacjentów w śpiączce, psycholi i umierających. A ty możesz dla praktyki sam znaleźć kierunek i odprowadzić mnie do wyjścia. Możesz nawet sam iść w górę ale nie radziłbym ci. Będzie bolesne. Kantor, ledwie nie zwichnąwszy sobie szyi, z trudem w połowie obtarł się ramieniem i skinął głową. – Chodźmy. Tylko ja jednak pójdę na górę. Zastanawiam się, czym się to wszystko skończyło. – Jak chcesz, – wzruszył ramionami chłopak. – No, gdzie? – Tam, – pewnie machnął ręką Kantor. – Dobrze, – krótko kiwnął Doktor. – chodźmy. Pewien czas milcząc szli obok siebie po błotnistym roztopionym lodzie zmieszanym z mułem. Potem Kantorowi sprzykrzyła się cisza, którą ożywiały tylko wstrętne chlupanie i mlaskanie pod nogami. Od tego miarowego mlaskania w ciszy znowu zaczęło mu się wydawać, że

wariuje. Chociaż, jeżeli pomyśleć, w Labiryncie to niemożliwe. Dokładniej w Labiryncie niemożliwe było być normalnym. Albo, jeszcze dokładniej, czuć tę niewyraźną linię, która dzieli rozum i obłęd. Cokolwiek to było, milczeć było uciążliwe i Kantor spytał o pierwsze, co mu przyszło do głowy: – Doktorze, a jak widzisz mnie teraz? Czy cały czas wydaję się ci dzieckiem? – Nie, – chętnie odpowiedział. – jesteś za każdym razem inny. To starszy, to młodszy, to z tatuażem, to bez. Nawet twarz się zamienia nie mówiąc już o uczesaniu i ubraniu. Na przykład, teraz jesteś ostrzyżony na łyso i masz fajny motocyklowy kombinezon. A na pustyni byłeś całkiem nagi, ale bardzo kudłaty. A co? – Nic, po prostu ciekawie. A co to jest „motocyklowy kombinezon”? – To taki specjalny kostium … mało prawdopodobne, że mogę ci to zrozumiale wytłumaczyć. – Daj spokój, to nie ma znaczenia. Ja tak, żeby nie milczeć. – Denerwujesz się? – ze zdziwieniem uniósł brwi Doktor. – Nie to, żeby … – A co? – Mi się wydaje, że wariuję, – uczciwie przyznał się Kantor, bo milczeć nie miał siły, a kłamać w Labiryncie nie mógł. – To ci się tylko wydaje, – pocieszył go Doktor. – Ty z pewnością nigdy nie bywałeś w Labiryncie tak długo. Za wyjątkiem tego przypadku, kiedy zawisnąłeś tu pięć lat temu. Nie przyzwyczaiłeś się do tych zmian rzeczywistości i wydaje Ci się, że wariujesz. A w rzeczywistości masz nad podziw trwałą psychikę. Elastyczną i dlatego trwałą. Rozumiesz? Tak już, bardziej elastycznej nie ma nigdzie, pomyślał Kantor znów przypominając sobie serdeczną rozmowę z grubasem Teddiem. I uśmiechnął się w odpowiedzi. – Skąd wiesz? – Wyciągnąłem wniosek z obcowania z tobą, – chętnie wyjaśnił chłopak. – masz bardzo ciekawą cechę – brak wyraźnej granicy między normalnym i nienormalnym, a także strachu przed obcym i niezwykłym. Ty chętnie przyjmiesz to, co wykracza za ramy zwykłego porządku świata, to cię nie przeraża, a nawet przeciwnie, wydaje się ciekawym i pociągającym. Więc przyjacielu, żeby sprowadzić cię z umysłu, trzeba

ciężko popracować. – Pewnego razu u mnie to wyszło, – zasmucił się Kantor. – Widocznie ty sam chciałeś, – wzruszył ramionami Doktor, – dlatego też wyszło. Widać, rzeczywistość sięgnęła po ciebie tak, że z własnej woli się przed nią schowałeś i utknąłeś w Labiryncie nie chcąc się stąd wydostać. – Skąd wiesz? – Porozmawiajmy lepiej o czymś innym, – uchylił się od odpowiedzi Doktor i Kantor zrozumiał, że znowu spytał o zbyt wiele. – A o czym? – Na przykład, opowiedz dowcip. Tylko nie polityczny, bo inaczej niezrozumiały będzie. – Dobrze, – Kantor wzruszył ramionami i posłusznie zabrał się opowiadać pierwsze, co przyszło mu do głowy. – jedna dama, podróżując po Gallancie, postanowiła zatrzymać się na noc w prowincjonalnym hotelu. A tam nie miało wolnych pokoi. Było późno, pogoda paskuda i dama zaczęła nalegać, żeby jej znaleźli chociaż jakiekolwiek pomieszczenie, obiecując dobrze zapłacić. Gospodarz zawahał się, po czym powiedział: „Mamy u nas jeden pokój ale nie jest całkowicie wolny i jest mało prawdopodobne, że nie zechcecie tam nocować …” jednak dama kontynuowała nalegać i zgodziła się na to, co jej zaproponowali. Nazajutrz rano zeszła wesoła i szczęśliwa, długo dziękowała gospodarzowi i rozliczyła się z niebywałą hojnością. Wstrząśnięty gospodarz nie wytrzymał i spytał: „Wybaczcie, madam, ale was nic nie speszyło w tym pokoju?” „Och, nic, – beztrosko odpowiedziała dama, – spędziłam doskonałą noc”. „Ale madam! – z przerażeniem zawołał gospodarz. – Czy nie zauważyliście, że w tym pokoju leżał martwy mistralijski kabaljero?” „Naprawdę? – szczerze zdumiała się dama. – a myślałam, że to żywy londrijski dżentelmen …” Doktor zaśmiał się i zauważył: – Dawno zwróciłem uwagę, że dowcipy z różnych światów są bardzo podobne. Coś Ci się nastrój zepsuł jak widzę. Nie trzeba było opowiadać o martwych Mistralijczykach, jeżeli to dla ciebie nieprzyjemne. – Ja nie o tym pomyślałem… – niechętnie odpowiedział Kantor. – po prostu poprosiłeś politycznych nie opowiadać … i przypomniałem sobie jednego znajomego. On przeciwnie, wiecznie przyczepiał się do

przesiedleńców z żądaniem opowiedzenia politycznych anegdot i im bardziej były niezrozumiałe, tym bardziej go interesowały. – A jaki sens? – Lubił się samemu domyślać na czym polega humor. Kochał zagadki, nad którymi trzeba pomyśleć. Niezwykłym był człowiekiem. I zginął jakoś… nienormalnie. – Dlatego ty się zdenerwowałeś? Może chcesz o tym porozmawiać? – Nie, – pokręcił głową Kantor. – nie chcę. Tylko bardziej się zdenerwuję. – No i dobrze, że nie chcesz. A my już doszliśmy. – Już? Tak szybko? – A co chciałeś? To dziwne, że cię w ogóle nie wyniosło. Oto i wyjście, widzisz? – Tak widzę … – westchnął Kantor. – No cóż, będziemy się żegnać? – Oczywiście, – zgodził się Doktor. – Zobaczymy się znowu? – Nie sądzę … chociaż, kto wie. Masz rzadką zdolność wpadania w kłopoty, więc może i się spotkamy. Ale na wszelki przypadek, żegnaj. – Do widzenia, – powiedział Kantor i oni jakoś bok w bok zaczęli podnosić się po niekończących się stopniach. Po kilku krokach jego towarzysz tajemniczo zniknął a jeszcze za kilkadziesiąt stopni zniknęły i schody. Pozostały zawroty głowy i ciemność. Potem została tylko ciemność i Kantor z trudem zorientował się, że ma po prostu zamknięte oczy. Następnie wróciły odczucia i dźwięki. W pokoju jazgotali i mówili jednocześnie. – Nie, już wystarczy! Żadnych szpitali, mieszkań i innych niezbyt bezpiecznych pomieszczeń! Do mnie do domu, wszystkich, prosto teraz! Tam z pewnością nikt do ich się nie dostanie! – to Elmar. Całkowicie żywy, zdrowy i mocno zagniewany. Chwała niebu, nic się z nim stało... – Być może, masz rację, ale trochę później. Najpierw mu jednak trzeba do szpitala a potem, kiedy wszystkie rany należycie opatrzą, można do was. – to nadworny mag. Tak, Doktor nie pomylił się, rzeczywiście trzymał go ktoś bardzo twardy. Twardszego nie ma. Elementaliści to jedyni magowie, którzy umieją leczyć, a robią to nie gorzej od mistyków. Szczególnie ci, którzy specjalizują się w piątym żywiole. A zwłaszcza panowie takiego poziomu …

– Zwolnię. Pod trybunał oddam. Niekompetentne łopiany, gamonie, niedorajdy kłapouche. Was uśpili, jak frajerów ostatnich, a wyście nie zauważyli. Będziecie u mnie do końca życia pracować jako sprzątacze sal tortur. – to pan Flawiusz. Cichym bezbarwnym głosem gani jakiś podwładnych, którzy głośno sapią i nie odważą się usprawiedliwiać. Dwóch, wnioskując z sapania. – Nie, no to było konieczne, żeby wszystko zdarzyło się właśnie w moim salonie! – to Żak histerycznie szlocha w kuchni. I tam w kuchni płacze Olga, gorzko i beznadziejne, cichutko jęcząc i całkowicie nie zwracając uwagi na problemy Żaka, któremu tak malowniczo ozdobili salon. – Nie martw się, nic nie szkodzi, tu i tak pora robić remont. Jednocześnie i w sypialni zrobimy porządek i wyrzucimy to okropne łóżko … – to Teresa. Twarda dziewczyna, niczym jej nie przebijesz. Ani napadami ani bitwami, ani czarnymi plamami nad kominkiem. – Szanowny mistrz ma całkowitą rację, że pacjentowi niezbędna pomoc chirurga, – to nieznany głos, z pewnością, któryś lekarz. Stelli nie ma w mieście, czyli zawołali po prostu najbliższego … jeszcze jakieś głosy, też nieznane, rozmawiają półszeptem, bojąc się przerwać panu Flawiuszowi i nie dajcie bogowie, przyciągnąć na sobie jego uwagę … I odczucia. Twarda podłoga pod żebrami. Łaskoczący włos dywanu na policzku. Zimno. Ktoś – z pewnością, ten właśnie lekarz – dłubie w ranie. I nie boli. Całkowicie nie boli. Po raz pierwszy od ostatnich sześciu dni. Albo siedmiu, stracił rachubę … o niebo, jakie to szczęście – kiedy nic nigdzie nie boli! Niechby zimno, niechby zawroty głowy i brak sił nawet żeby się poruszyć, ale wreszcie uspokoiły się przeklęte plecy, w które tak dostał . Teraz wszystko będzie dobre. Teraz można będzie pospać. Spokojnie zrelaksować się, zamknąć oczy … nie, po prostu nie otwierać … Przekleństwo, niech ktoś powie Oldze, żeby się uspokoiła, wytłumaczy że z nim nic się nie stało… Jak gdyby jej króla było mało… Otwierać oczy i w ogóle jeszcze raz ruszać się Kantor nie zaczął, żeby nie wywoływać jeszcze większego zamieszania i nie odpowiadać na pytania, jak on się czuje i temu podobne. Po prostu zrelaksował się i doszedł do wniosku, że najlepiej będzie rzeczywiście pospać. A znieczulający czar – on nie wieczny, może szybko się skończyć i wtedy fig pośpisz …

Już zasypiając usłyszał jak w kuchni Teresa niespodziewanie zawołała: – Oj, całkowicie zapomniałam! Żak, dziś widziałam mistrza Alberto i prosił ci przekazać, że ta hipoteza, którą z nim omawialiście, przy eksperymentalnym sprawdzaniu okazała się błędna. Nie wiem, co miał na myśli, ale … – Dziękuję, – z jakimś dziwnym sarkazmem w głosie odezwał się Żak. – Byłby przekazał to później … Kantor nigdy nie słyszał, żeby w jednym prostym zdaniu było tyle jadu. * * * Pojawiwszy się w swoim pokoju z butelką, Mafiej z pewną złośliwą satysfakcją zaznaczył, że kuzyn Kondratij pod jego nieobecność się bardzo zdenerwował. Czy bał się że go tu zobaczą i dziadkowi nakablują, czy obawiał się jakiegoś podstępu, czy po prostu niezręcznie było sterczeć w cudzym pokoju samemu. Jak by nie było, z powrotu Mafieja się szczerze ucieszył. – No, nareszcie! Naprawdę nie wiedziałem, co robić, jeżeli nagle ktoś wejdzie! Co tak długo? – Nie od razu znalazłem, – wyjaśnił Mafiej i nagle przypomniał sobie, że działania w salonie Żaka już się skończyły i za chwilę wszyscy zaczną rozchodzić się do swoich spraw. To znaczy, w każdej chwili może wrócić mentor i zastać ich przy piciu kradzionego bimbru. Dlatego zaproponował, starając się, żeby to nie wyglądało na zbyt pośpieszne: – A pójdźmy gdzieś w inne miejsce, gdzie nam nikt nie będzie przeszkadzać. Bo cię naprawdę ktoś zobaczy i nakabluje do dziadka, że tu byłeś. – I twojemu mentorowi, że ze mną piłeś, – złapał Kondratij, który nie całkowicie pozbył się swojej dziecięcej szkodliwości. Mafiej udał, że nie zauważył ale potem pośpieszył się zawstydzić kuzyna, niedbałym gestem wyciągając z powietrza dwa srebrne kieliszki na cienkich nóżkach, od niedawna przechowywane w dolnej szufladzie nowego stołu. Szczerze mówiąc prostsze było zrobić dwa kroki i wysunąć szufladę, ale młody elf oparł się pokusie jeszcze raz zademonstrować szkodliwemu Kondratijowi swoje magiczne umiejętności.

– Wow, super! – zachwycił się Kondratij z takim prostodusznym entuzjazmem, że Mafiej natychmiast zawstydził się swojego dziecięcego chwalenia. – ty tak możesz zdobyć co sobie życzysz? – Jeżeli celowniczo, to tylko to, co do mnie należy i to, co sam umieściłem na miejscu, – uczciwie wyjaśnił Mafiej. – a jeżeli po prostu wyciągnąć, co popadnie, to co popadnie i wpada. Mi na przykład, najczęściej ludzie wpadają. Olgę, na przykład, sięgnąłem. – To ta przesiedlenka, która walczyła ze smokiem? – przypomniał sobie Kondratij. – Czy to prawda, że ona z Szellarem mieli burzliwy romans i … – Kondratij, nie powtarzaj każdej bzdury, – skrzywił się Mafiej. – szczególnie za ciotką Lizawiettą. Wcale nie mieli. Ty przyjechałeś plotki zbierać? – Przyjechałem nie po to, po prostu słowa się cisnęły. Ciekawie wiedzieć, ile ludzie kłamali. A gdzie pójdziemy? – Gdzie chcesz? Chcesz, do ciebie pójdziemy? Jeszcze pamiętam punkty orientacyjne starego pokoju mamy w waszym pałacu … – Lepiej gdzieś na łono natury, – poprosił Kondratij. – nie lubię w czterech ścianach siedzieć. – Dobrze, – zgodził się Mafiej. Po kilku sekundach zagubiony Kondratij rozglądał się po bokach próbując poznać miejsce. – Nie poznajesz? – uśmiechnął się Mafiej, usadawiając się na przekrzywionym ogrodzeniu. – to podwórze waszej podmiejskiej rezydencji. Pamiętasz, jak ty mnie z tego właśnie ogrodzenia kiedyś pchnąłeś prosto w kałużę? – Więc pamiętasz, – pokręcił głową Kondratij i też usiadł, ale nie na ogrodzeniu abezpośrednio na trawie. – a ja już zapomniałem. Jednak bardzo mi miło, ze znowu usadawiasz się na tym ogrodzeniu. Więc nie myślisz, że znowu cię będę spychać. Mafiejowi zachciało się śmiać. – Spychaj ile chcesz, ja więcej nie spadnę. Latać umiem. – Latać? – zapytał wstrząśnięty Kondratij. – Szczerze? Umiesz latać? Mafiej krótko kiwnął chociaż umierał z pragnienia by wzlecieć przed siebie i rozwiać wszystkie wątpliwości. Po powrocie z Labiryntu bez przerwy pragnął czarować chociaż cokolwiek, po prostu żeby poczuć obecność Siły i jeszcze raz przekonać się, że nigdzie nie odeszła. A to

zaczynało wyglądać na manię, czyli z tym życzeniem należało walczyć. Kondratij, prawdopodobnie chciał poprosić go by polatał ale też postanowił walczyć z drobnymi słabościami. Niepewnie obejrzał ogrodzenie i zapytał: – A tobie tam wygodnie? – Wygodnie, – uśmiechnął się Mafiej. – Houlian powiedział, że elfy naturalnie są przystosowane do życia na drzewach, stąd mamy pragnienie, aby wspiąć się na coś wysokiego i chwiejnego. Na drzewach elfy nie żyją od czasu, gdy opuściły pierwotny stan a instynkt został. – Houlian – to kto? – uściślił Kondratij. – Jeden mój znajomy elf. – Masz znajome elfy? Skąd? Czy twój tato się znalazł? – Nie, przypadkowo go poznałem … Całkiem z innego powodu. Ty nalewaj, nie wstydź się. Tobie wygodniej. I wytłumacz, wreszcie, co takiego szczególnego powiedział wuj Pafnutij, że przypędziłeś na oślep i napluwszy na gniew dziadka? Naprawdę nie przestraszyłeś się o swoje uszy. – Nie, oczywiście … – Kondratij zachmurzył się, jakby w skupieniu nad czymś sie zastanawiał i zamilknął. Czy nie wiedział, co powiedzieć, czy jak zacząć. Mafiej nie zaczął go przynaglać. Sam przyszedł, niech i sam mówi. Tak w milczeniu wypili, ograniczywszy się do kiwnięcia w charakterze toastu prawie równocześnie zjedli po cukierku i zapalili. Każdy swoje. I dopiero wtedy drogi krewniak, wreszcie sformułował swoje myśli. – Właściwie, od czego wszystko się zaczęło… po tym wydarzeniu z twoim kolegą najpierw nie mogłem zrozumieć … A zresztą nie, wszystko zaczęło się znacznie wcześniej … prawdopodobnie od tego, że dzieci to ze swojej natury głupie stworzenia i zawsze starają się naśladować dorosłych, nawet jeśli dorośli mówią i robią zupełne głupstwa. Nam się wydawało, że tak powiem, że to bardzo zabawne i zajmujące – doprowadzać cię do łez. My sami sobie wydawaliśmy się potężnymi i dzielnymi, dlatego że byliśmy silniejsi i się nas bałeś. Wiesz, w świecie zwierząt jest takie pojęciem – „dominujący samiec”. Więc my takimi „dominującymi” byliśmy i nam się to podobało. Potem dzieci, oczywiście, dorastają i uświadamiają sobie, co się dzieje, jeżeli one nie kompletni idioci i łajdacy, i jeżeli to zwierzęce pragnienie dominowania nie zasłania

im wszystkiego innego. Zazwyczaj, jeżeli człowiek jest normalny, tak się nie zdarza i prędzej czy później przychodzą zrozumienie i … skrucha, jeżeli chcesz. Ale szybsze, proste uświadomienie tego, że nie miałeś racji. A, że myliłem się, zacząłem czuć jeszcze na weselu twojej matki. Pamiętasz, kiedy Elmar ze mną zrozumiale porozmawiał o bękartach i ich żalu… – Pamiętam, – uśmiechnął się Mafiej. – Ty wtedy, przypadkowo, w spodnie nie narobiłeś? – Do tego nie doszło, chwała słońcu, ale przestraszyłem się wtedy mocno. A jeszcze wstrząsnął mną nieznany mi wcześniej fakt, że wielki bohater Elmar, jak się okazuje, też nieślubny. Do tej pory myślałem, że oni wszyscy tacy jak ty, beksy i tchórze. Ogólnie rzecz biorąc, mój ugruntowany światopogląd zaczął się mocno chwiać i nawet pomyślałem czy tata nie miał racji, kiedy ganiał nas z Wasilijem za nasze sztuki i czy my w rzeczywistości nie głupcy. Wiesz, ze strachu ludzie czasem tak gwałtownie mądrzeją … – Sam wtedy się przestraszyłem, – przyznał się Mafiej, przypomniawszy sobie okoliczność zaznajomienia z braćmi. – wyobraź sobie, prowadzą mnie do trzech wielgachnych wujków i mówią, że to moi nowi bracia. A czwarty, tylko trochę mniejszy – kuzyn. Tu się z białym światłem pożegnałem . W moim dziecięcym rozumieniu bracia i kuzyni powinni koniecznie ciągnąć za uszy i dawać kuksańce, a kuksaniec od Elmara … możesz sobie wyobrazić. A czym wtedy się wszystko skończyło? Nie uderzył cię, bo ty dotychczas żywy. – A ty, nie pamiętasz? – Nie, po prostu nie wiem. Tak się przestraszyłem, że uciekłem do mamy. – Oto, maminy synek! Taki cyrk przepuścił! No, Jeśli jesteś ciekawy, mogę opowiedzieć. Pamiętam. Niezapomniane przeżycie z dzieciństwa. Dalej było w ogóle wesoło. Ciotka Lisawietta zobaczyła, do czego idzie i pośpieszyła by tę sprawę zatrzymać. Podeszła i naskoczyła na biednego Elmara, że z dziećmi walczą wszyscy bohaterzy, że barbarzyńcy jak by nie wychowali, on barbarzyńcą zostanie i jeszcze coś o jego matce, za mały byłem żeby całkowicie zrozumieć, a zapamiętać dosłownie nie wyszło. Bohater aż pozieleniał, złoty puchar w dłoni zgniótł na placek, stoi, usta otwiera, nie wie co powiedzieć. Językiem nie jest na tyle silny,

żeby z ciotką Lisawiettą się mierzyć a uderzyć nie można – dama jednak. I tu podchodzi twój nowy kuzyn z takim miłym uśmiechem i coś ciotce szepnął do ucha. Nie dosłyszałem co właśnie, ale ciotka pozieleniała i usta otworzyła. A on kiwa i się uśmiecha, światowo tak, grzecznie. Mi się nawet strasznie zrobiło. Dlatego to pewnie zapamiętałem. On się uśmiecha a oczy zimne, okrutne … Wilczarze się tak uśmiechają. – Kondratij! – z wyrzutem przerwał jego wspomnienia Mafiej. – czy psy się uśmiechają? – Oczywiście, uśmiechają się! – z przekonaniem zapewnił go kuzyn. – ja cię jakoś sprowadzę do mojej psiarni, pokażę. I uśmiechają się i płaczą, jak ludzie. Po prostu mało wiesz o psach. – No dobrze, a potem? – przypomniał Mafiej, pamiętając, że Kondratij od dziecka uwielbiał psy i mówić o nich mógł nieskończenie długo. – A potem ciotka zakryła swoje gadatliwe usta i przeprosiła Elmara za każde słowo. Byłem w szoku jeszcze większym. Zawsze słynęła ze zdolności mówienia ludziom paskudztw, miło się do tego uśmiechając. Po prostu tak robić awanturę ona też umie, sam wiesz, ale to każda handlarka od targu umie, ale obrzucić człowieka gównem z uśmieszkiem, jakoby powiedziawszy mu komplement – to już sztuka i ciotki w tym nikt nie mógł pokonać. A kuzyn twój mógł. Więc został w mojej pamięci, jako jedyny człowiek, który kilkoma słowami zatkał paszczę ciotce Lisawiecie. I wciąż nie daje mi nie daje spokoju, co on jej takiego powiedział. – To akurat bardzo proste, – wzruszył ramionami Mafiej. – jakimś skandalem zagroził. On ma na każdego wiadro kompromitacji, a ciotka, jestem pewny, tylko udawała taką porządną. Cała jej przyzwoitość polegała w tym, że była żoną i urodziła dzieci w prawomocnym małżeństwie. I wszystko. Dlatego ona obrażała mamę, wszelkimi sposobami podkreślając jej jedyny grzech, żeby korzystniej podkreślić swoją jakoby przyzwoitość. – A skąd to wiesz? – To mi jakoś Szellar wytłumaczył. Dawno, jeszcze smarkaczem byłem. Ja spytałem go, dlaczego mnie na dworze dziadkowie tak obrażali i on mi to wytłumaczył szczegółowo i naukowo z punktu widzenia psychologii. W tym o dominujących samcach. To chodzi o was z Wasilijem. – Więc ty wszystko wiedziałeś?

– Wiedziałem. – Więc dlaczego od razu nie powiedziałeś? – Chciałem posłuchać co powiesz. Tylko i tak nie zrozumiałem, co to ma wspólnego z twoją wizytą i z wujem Pafnucym. – Wtedy będę dalej po kolei, bo inaczej się zaplączę. Tobie wszystko wytłumaczyli cicho i spokojnie z punktu widzenia psychologii. A my dowiedzieliśmy się w takich okolicznościach, że do tej pory wspominać strasznie i ….wstyd. To było, kiedy nasi starsi wrócili z pogrzebu twojej matki. Dziadek, tato i ciotka. Nas, dzieci, tam nie wzięli, a my tak naprawdę nie rozumieliśmy co tam wyszło u dziadka z Szellarem … Dziadek jakby chciał cię do domu zabrać, a nie chciałeś … ogólnie, dziadek powściekał się, poobrażał, zaczął rzeczami rzucać jak to u niego zwykle. On w ogóle taki, charakterem w prababkę Hortensję poszedł. Jego matka, nasza prababka, była mistralijskają księżną a oni tacy napastliwi … sam wiesz, wziąć chociażby tego twojego kolegę, mściciela nierozpoznanego. Więc i dziadek taki sfiksowany. Ogólnie zaczął awanturować się a ciotkę szarpnęło za język okazać współczucie. A co, mówi, od niego można się było spodziewać – to od ciebie, w sensie. Bękart, mówi, niewdzięczny. I tu nagle tato wziął i zaczął mówić. Ty tatę mojego znasz, on wiecznie milczy, jak kamień, słowa z niego nie wyciągniesz, a tu nagle zaczął mówić. Od tego jednego można było ogłupieć na miejscu, a jak usłyszeliśmy, co dokładnie mówił, to ogłupieli do reszty. „Niewdzięczny, mówisz? A za co on ci powinien być wdzięcznym, stara suko? Za to, że zatruwałaś życie jemu i jego matce? Ty całe życie jej nienawidziłaś dlatego, że zazdrościłaś jej czarną zazdrością. Zawsze wszystkim zazdrościłaś, komu tylko można. Mi dlatego, że dziedziczę tron a ty nie. Mojej żonie dlatego, że urodziła mi chłopaków, a u ciebie tylko dziewczyny, które też niczego nie dziedziczą. Ojcu dlatego, że go szanują a ciebie nie. A już siostrze zazdrościłaś więcej, niż pozostałym. Dlatego, że piękna dlatego że ją ludzie kochali, dlatego że koło niej wiecznie chłopacy się kręcili, a ciebie unikali. Dlatego, że trzech mistralijskich książąt prawie się o nią nie pobiło a ciebie ledwie wydali za mąż za starego księcia Galickiego. Przypomnij sobie, że kiedy w Mistralii odbył się przewrót, chodziłaś zadowolona, jak obżarty kot. Nie obchodziło cię, że u ludzi nieszczęście, ty cieszyłaś się, że siostra bez narzeczonego została. A kiedy z elfem wpadła, w ogóle ledwo ze

szczęścia nie pękłaś. Ty i wcześniej wiecznie starałaś się ją jakoś obgadać, żeby samej sobie się lepszą wydawać, a tu już rozwinęłaś się w całej pełni. Polewałaś jej jak mogłaś, wskazywałaś babom plotkarom, żeby cały kraj wiedział, jaka ty przyzwoita matka i uczciwa żona. A kiedy wyszła jednak za mąż i została królową Ortanu, ty gównem emanowałaś z zazdrości. Wyobrażam sobie, jak ty teraz szczęśliwa. Ciesz się. Czy ci do pełnego szczęścia brakowało zdobyć swoją opiekę nad jej dzieckiem, żeby znowu z niego szydzić? Tylko na twoim miejscu błagałbym słońce dniem i nocą, żeby ten malec nigdy się z tobą nie spotykał i nie wiedział, jaka z ciebie szumowina. Dlatego, że z tego małego okrucha na pewno wyrośnie potężny mag i jeżeli on kiedyś zdecyduje się na tobie zemścić, to ja ci nie zazdroszczę … „ rzadko tato mówi, to prawda, ale jeżeli już powie … Ciotka opamiętała się, skomleć zaczęła, dziadek milczy, w kij się wczepił się a ja z Wasylem stoimy, usta otworzyliśmy i powoli dochodzimy do zrozumienia tego, że my łopiany. My niczego nie wiedzieliśmy i nawet nie przychodziło nam do głowy spojrzeć od takiej strony. I tato, też milczał tyle lat … wtedy to do nas wszystko doszło. Przecież już dorośli byliśmy, orientowaliśmy się, skąd się biorą dzieci. A kiedy byliśmy starsi, jeszcze lepiej zrozumieliśmy. To znaczy, wiesz, kiedy swoje bękarty zaczynają biegać po dworze, to pomaga zrozumieć... – To u ciebie? – zainteresował się Mafiej. – czy u Wasyla? – U mnie, – westchnął Kondratij. – Wasyl ostrożny w takich sprawach, a mnie jakoś podkusiło … pomyliłem się. Teraz mam dwa słynne bliźniaki i zadufany dziadek nie pozwoli mi ich uznać. A oni urosną, orientować się zaczną i jacyś pogancy, jak my z Wasylem, zaczną ich obrażać … – A ty mnie zawołaj, – poradził Mafiej. – ja im, jak Elmar tobie, zrozumiale wytłumaczę, że bastardy to dzieci drażliwe i ze zmartwienia mogą kulą ognistą cisnąć. Tylko i tak nie zrozumiałem, po co ty mi to wszystko opowiadasz? Poddaliście się mi z waszą ciotką, mścić się wam. Robić mi więcej nie ma co. – Wiem – Kondratij znowu westchnął i nalał do kieliszków reszty bimbru. – Sprawa całkiem nie w tym. To wszystko było jakby przedmowa, żeby zrozumiałe dla ciebie było, dlaczego ja jednak się pojawiłem. Po tym przypadku z pijanym Mistralijczykiem, nie zrozumiałem jednej rzeczy. Dlaczego nagle on tak o mnie myśli?

Zrozumiałe, że opowiedziałeś, ale dlaczego opowiedziałeś o mnie właśnie tak? Ja jakoś sądziłem, że jeżeli urosłem i zmądrzałem, to i ty powinieneś był. I spytałem o to tatę. A on podjął się wytłumaczyć, od czegoś go znowu porozmawiać uderzyło. Mówi, że ty w ciągu dziesięciu lat naprawdę urosłeś i zmądrzałeś. Ale przecież tych dziesięć lat praktycznie nie utrzymywaliście stosunków. Skąd Mafiej ma wiedzieć, jaki ty teraz? On cię takim pamięta, jakim znał. Wrogiem. I całe życie będzie pamiętać, a jego będzie o wiele dłuższe od twojego. Zestarzejesz się, umrzesz i twoje kości zgniją a on będzie pamiętać, że kiedyś w dzieciństwie miał kuzyna Kondratija, wielkiego łajdaka. Małych obrażał, za uszy szarpał. Ta myśl mnie wykończyła. Jak to tak, mówię, z powodu tego, że ja w dzieciństwie czegoś nie zrozumiałem przez swoją głupotę, mnie teraz do końca dni za łajdaka będą uważać? A tato wzruszył ramionami i tak po prostu, jakby bez żadnego związku z moim pytaniem opowiedział jedną historię. O Szellarze i kocie. Znasz ją? – Znam – kiwnął Mafiej. – Szellar mi opowiadał o tym kocie. A przy czym tu wuj Pafnucy? – A przy tym, że Szellar, będąc małym i jeszcze za mało wykształconym, nie mógł zrozumieć, dlaczego kot zdechł i spytał taty, uważając go za wielkiego specjalistę w dziedzinie kotów. Jak tato po tym dziesięć lat od niego rzucał się, jak od jakiegoś potwora. Aż kiedyś porozmawiali szczerze i Szellar go przekonał, że więcej kotów nie obraża, a zresztą ludzi to tylko na służbie. To jest, rozumiesz, tą historią tato mi jakby delikatnie dał do zrozumienia, że powinienem pójść i z tobą porozmawiać. Więc ja przyszedłem. – Teraz rozumiem, – Mafiej zaśmiał się i uroczyście ogłosił: – Kondratij, ja wierzę, że ty nie łajdak. Jesteś zadowolony? – Śmiejesz się? – zmartwił się podmorski kuzyn. – a ja przecież poważnie … – Nie, ja też poważnie. Po prostu jesteś taki śmieszny ze swoimi problemami … śpij spokojnie, nikt nie przyjdzie cię ciągnąć za uszy i nikt nie będzie wspominać o tobie złym słowem. Mi i wcześniej jakoś wszystko jedno było … tfu ty, która u ciebie mowa zaraźliwa … ogólnie, nie jestem na ciebie zły. Ja przecież też dorosłem, chociaż nie tak silnie. My z Szellarem nawet mieliśmy zamiar do was z wizytą przyjechać, pogodzić się, kiedy on wróci.

– To przyjeżdżajcie, – pocieszył się Kondratij. – Już czas. Wspólnie, może Szellar jeszcze coś dobrego ciotce powie. Tak w ogóle jemu dobrze byłoby na wszystkich dworach się pokazać, bo inaczej już zaczęli mówić, że on i nie sobą, że w rzeczywistości umarł, a go albo zastąpili, albo ożywili jakąś nekromancją. – Znowu praca ciotki? – zachmurzył się Mafiej. – Nie, nie ciotki. Ona, oczywiście, plotkuje o tym na każdym rogu, ale nie ona sama to wymyśliła. To skądś po kanałach wywiadu przyszło. Mistralijczycy, pewnie brudzą. To nieprawda, mam nadzieję? – Oczywiście, że nieprawda. Nikt go nie zastąpił, on po prostu się zakochał. – To dobrze, – stwierdził Kondratij. – więc przyjeżdżajcie. Pokażę ci jak się uśmiechają psy. I kolegę swojego przywieź nienormalnego. On lubi psy? – Nie wiem. On szczury lubi, to na pewno. – No, skoro on szczury lubi, to psy tym bardziej powinien kochać. A tak na marginesie, kim on jest? – W jakim sensie? – ostrożnie zapytał Mafiej, mając nadzieję, że udało mu się ukryć podniecenie. Czy to z tego powodu Kondratij wszczął całą rozmowę? To nie może być, on prosty jak taboret, u niego po prostu by nie wyszło … – W bezpośrednim. Po prostu dziadek go poznał. I tato poznał. Więc jestem ciekawy, skąd oni mogą go znać? Co, grzechy ojcowej młodości wypłynęły, czy co? Ciotka, ta po prostu nie jest sobą, jak to tak, na dworze nowości a ona nie wie. A oni milczą. – A skąd wiesz, że go poznali? Ciebie tam nawet nie było. – Dziadek sam powiedział, kiedy mi opowiadali o całym tym zamieszaniu. Tak z ukosa na tatę spojrzał i spytał: „Pafnucy czy ty go nie poznałeś?” Tato kiwnął milcząc i to wszystko. Poznali i nikomu nie mówią. – I niech dalej milczą, – poradził Mafiej. – nigdy nie mówił, kim on jest. Pod cudzym imieniem do terminu wstąpił. Mistrz oczywiście wie, ale on nie powie. Bo i po co? Jeżeli człowiek ukrywa, to znaczy jest przyczyna. Ja nie pytam. I tobie nie potrzeba. – Tak rozumiem, że nie trzeba, – westchnął Kondratij. – Po prostu jestem ciekawy.

– A propos, on u was więcej się nie pojawiał? – Bez większej nadziei spytał Mafiej. – A co, on u was regularnie tak wydziwia? I możemy znowu oczekiwać jego wizyty? – Nie, po prostu zaginął. Myślałem, że może do was zaszedł. Przeprosić, albo coś podobnego. – Nie zachodził. A jak zaginął? – Zaginął i wszystko. Z magami tak się zdarza. – Tak jak u ciebie z lustrem? Jak w ogóle znalazłeś sposób tak się na nim zwiesić? – Sam nie wiem, – przyznał się Mafiej, pomyślawszy, że opowiadać Kondratijowi o Kantorze, kurczakach, zagadkowym chłopaku z malowanymi włosami i damie na łyżwach będzie oczywistą przesadą. – Zdarza się. Och, i dostanie mi się za to lustro … – A ty co, zepsułeś je jakoś? – Nie, nie za samo lustro, a za to, że polazłem bez potrzeby w niebezpieczne miejsce. – A tam niebezpiecznie? Dlaczego tam polazłeś? – A skąd miałem wiedzieć … Na tym ich rozmowa została niespodziewanie przerwana przez głos, rozlegający się, jak się wydawało Mafiejowi, bezpośrednio z pobliskiego drzewa: – Wasza Wysokość, gdzie jesteście? – W Pomorzu, – odezwał się Mafiej. – z Kondratijem. – Co tam robicie? – Rozmawiamy. – Poproszę was by przeprosić waszego rozmówcę i przenieść wasze dalsze kontakty na inny czas. Jesteś mi potrzebny, czekam na was w salonie pana Żaka. On prosi о zamknięcie jego gabinetu, ponieważ sam nie jest w stanie przeciąć salonu i dojść do drzwi. Tu … e e … coś się stało i pomieszczenie nie wygląda najlepiej. – Zrozumiałem, mistrzu, – odpowiedział ze smutkiem Mafiej. – za minutę. Tylko pożegnam się i odprowadzę kuzyna do domu. * * *

Niebo było czarne jak krew smoka i na nim powoli kołysał się cienki sierp umierającego księżyca. Jego skąpego światła ledwie starczało na słabiutką dróżkę, migoczącą na spokojnej powierzchni morza i odchodzącą w nieznaną dal. Fale z łagodnym pluskiem wpływały na brzeg, leniwie oblizując piasek i bez pośpiechu cofały się porywając ze sobą pewną ilość tego piasku i starając się plusnąć tą wodno piaszczystą zawiesiną prosto w twarz. – Na pewno zwariowałem, – powiedział Król wypluwając piasek. – jak zgodziłem się na tę brzydotę? – Ta brzydota ci się nie spodobała? – niewinnie zainteresowała się Kira i on nagle pomyślał, że minutę wcześniej jemu był zupełne obojętny ten piasek. Poza tym, było mu obojętne, gdzie on się znajduje, jak on wygląda i czy nie widzi go ktoś w tym momencie. To wszystko były nieznaczne, nie zasługujące na uwagę drobiazgi. Teraz, stopniowo przychodząc do siebie, wreszcie zrozumiał, że piasek w ustach – choć to drobiazg, to nader nieprzyjemny. Jednak to jak on wygląda wylegując się jak matka go urodziła pośrodku plaży, go po dawnemu całkowicie nie obchodziło. – Podobało mi się, – zgodził się kontynuując odpluwać. – tylko teraz mam pełne usta piasku. A ty z pewnością nie tylko usta. Zobaczymy jeżeli urodzisz mi małe piaszczyste krabiki … – Znaczy, one były obecne w twoim rodowodzie, – zaśmiała się królowa i pochyliwszy się delikatnie wytarła dłonią jego mokrą twarz. – i po prostu szukasz powodu … – Nieprawda, – zaoponował król. – żadnej istoty drobniejszej od gnoma w moim rodowodzie nie było. A i na temat gnoma – to tylko hipoteza, do tej pory nie dowiedziona. I przestań po mnie dreptać. – Dlaczego? – Po pierwsze, możesz niechcący nadepnąć po coś bardzo potrzebnego … – Ach, jacy my ostrożni! Lepiej przyznaj się, ilu nieszczęśliwym kobietom połamałeś żebra w chwili orgazmu? – Ty pierwsza. – Moje to akurat wytrzymały, ale damy bardziej kruche powinny były się z pewnością złamać. Teraz wierzę, że nosiłeś zbroję. A po drugie? – A po drugie, jeżeli będziesz kontynuować mnie kusić, znowu najemy

się piasku. – Teraz? Nie zdążywszy wypluć poprzedni? – Dokładnie. – Wtedy nie łap mnie za pierś, nie łap! A ty sam mnie kusisz, a potem na mnie zwalasz! – Ja? – zaśmiał się król wyciągając się wyprostowany i znowu kierując spojrzenie w niebo. Księżyc, wreszcie, przestał się kołysać i mocno zastygł w jednym miejscu. – to ja cię kopniakami wyciągnął z domu późnym wieczorem i powlókł do wody? – A czy cię siłą ciągnęłam do wody? Siedziałeś nad brzegiem, zapięty pod szyję i siedziałbyś dalej. Ja cię nie ruszałam. – Jak to nie ruszałaś? A kto rozebrał się do naga i pluskał się tu w kuszących pozach? Ja, wiesz nie z drewna. – Tak i powiedz, że ci się zachciało miłości i sam polazłeś toczyć się w piasku. I nie ma co wymyślać, jak gdyby cię ktoś ciągnął. Król znowu zaśmiał się i uniósłszy się na łokciu spojrzał w kierunku letniej rezydencji. – Wyobraź sobie jak rozerwali się wszyscy, którzy na nas patrzyli. I straż i słudzy … – Ciebie to peszy? – Może zabrzmi to niemoralne, ale nie. Jestem po prostu ciekawy, chciało im się śmiać, czy byli zazdrośni. – Zapewniam cię, że byli zazdrośni. – Ślicznie, – marzycielsko uśmiechnął się Jego Wysokość i znowu rozciągnął się na piasku. – przyjemnie uświadamiać sobie, że wreszcie i mi ktoś pozazdrościł. A to dotychczas bywało odwrotnie. – Ja nie wiedziałam, że ty tak zawistny, – docięła mu małżonka. – Oto taki ja małostkowy, zawistny i bezwstydny. I łamię damom żebra. Ja rzeczywiście tak silnie cię objąłem? – To u ciebie nazywa się objął? Mnie ścisnąłeś tak, że ledwie się nie udusiłam. – To dziwne, a jak ja naprawdę do tej pory ani jednej damy nie załamałem? No, Kamillę, powiedzmy, nie złamiesz, ja można śmiało pod centaura kłaść … a pozostałe? – Ty teraz zamierzasz do rana zastanawiać się nad tym problemem? On cię tak niepokoi?

– Nie, mnie niepokoi coś innego. – Co? – Straszny problem. Chcę palić, ale jestem zbyt leniwy, aby wstać. Kira, to nie jest śmieszne. To jest naprawdę problem. – Wstawaj leniu i pójdziemy lepiej wykąpać się. Tu jest głęboko? – Głęboko. Mi do brody, a tobie z głową będzie. Więc niczego dobrego z naszej przewidywanej kąpieli nie wyjdzie. – Dlaczego? Umiem pływać. A ty nie umiesz? – Pływać umiem. Ale sprawa nie w tym. – A w czym? – Tłumaczę dostępnie. Teraz staniesz, naga i piękna i powoli pójdziesz w fale morskie, jak żywe uosobienie światłookiej Maal Bli, bogini miłości. A ja nie wytrzymam i pójdę za tobą. Ale kiedy cię dogonię, będziemy na głębokości, a tam bardzo nie wygodnie zajmować się miłością. Więc, lepiej zostać tu. – Wtedy zacznę pełznąć na czworakach, żeby nie być podobna do bogini miłości. – Kira, nie rób tego, bo nie mogę ręczyć za siebie. Czy możesz sobie wyobrazić, w jakiej niewłaściwej pozie będziesz spełniać małżeński obowiązek jeżeli cię złapię na czworakach? – Zboczeniec! My tu się kąpać przyszliśmy, albo się miłością zajmować? – Jak obłudne kobiety! – z udawanym tragizmem westchnął król. – ty sama w to wierzysz, że przyszliśmy tutaj się kąpać? – Ale jedno drugiemu nie przeszkadza. – Tu ma miejsce logiczna sprzeczność. Jeżeli jedno drugiemu nie przeszkadza, nie należało używać między jednym a drugim spójnika „albo”, który oznacza właśnie wzajemną wyłączność... – Szellar, tylko nie trzeba logiki! – z przestrachem zawołała królowa. – tylko nie tu i nie teraz! – Masz rację. To mój nawyk, nie zwracaj uwagi. Więc o czym mówiliśmy? – O tym, że tu głęboko. A skąd wiesz? Kąpałeś się tu już wcześniej? – Nie, ale widziałem, jak kąpią się inni. – Wiec tu już bywałeś? – Oczywiście. Nie jestem po raz pierwszy z wizytą u Aleksandra. A

propos, trzeba będzie zaprosić go na letnie polowanie … – I co, nie kąpałeś się? Siedziałeś nad brzegiem zapiąwszy kamizelę na wszystkie guziki i obserwowałeś jak kąpią się inni? Teraz to już zboczenie gorsze niż jakiekolwiek niewłaściwe pozy. – Po prostu nigdy nie lubiłem się publicznie rozbierać. – Jaka głupota! – Może … nie wiem. – A jak wtedy nauczyłeś się pływać? Albo tylko teoretycznie umiesz a w rzeczywistości nigdy nie próbowałeś? – Dlaczego miałem przypadek i spróbować. – To szczególna historia? Jak i wszystkie historie o tym, jak ty czegoś się nauczyłeś? – Można powiedzieć i tak … – król cicho zaśmiał się i zaczął kopiując intonację profesjonalnych bajarzy: – Jaka by nieprawdopodobna wydawała się ta historia niewątpliwie jest to święta prawda. Pływać mnie nauczyły moje nadworne damy i ja jestem im w pewnym stopniu wdzięczny za to, że mi się udało pojąć tę naukę w praktyce nie rozbierając się do tego. Jeżeli jeszcze by wybrały do swoich lekcji sezon trochę cieplejszy, a nie środek szarego księżyca … Kir nie wytrzymała i zachichotała. – Ukochana, – z wyrzutem powiedział król. – Według ciebie, upaść do wody zimą – to śmieszne? – Wyobraziłam sobie jak twoje damy kołyszą cię za ręce i nogi i rzucają z mostu, – kontynuując chichotać wyjaśniła Kira, od czego król też zareagował śmiechem. – To od Olgi pochwyciłaś – oświadczył. – ona też wiecznie wyobraża sobie różnego rodzaju absurdy. Nikt mnie nie rzucał z mostu, po prostu go przedziurawili mając nadzieję utopić Olgę i zakamuflowali dziurę złudzeniem. – Przecież Olga nie widzi złudzeń! – Dokładnie tak. Olga nie widzi złudzeń a ja widzę. Dlatego w dziurę wpadłem ja. I co najśmieszniejsze, Olga umie pływać a mi wypadło natychmiast się nauczyć. A parszywiec Żak powiedział, że trzeba było udać, że tonę, żeby Olga mnie uratowała. Wyobrażasz sobie ten obraz – Olga na rękach wynosi Moją Poszkodowaną Wysokość ze śmiercionośnego odmętu …

– A tam głęboko było? – uściśliła królowa. – Niestety nie domyśliłem się, żeby zmierzyć ale ten zbiornik wodny ci potem pokażę. On ma nie więcej niż sto łokci szerokości. – Pierdółka, – oświadczyła królowa. – Olga by cię po prostu nie podniosła. – Dlatego ja nauczyłem się pływać, żeby się nie kompromitować. – I ci się udało? – Całkowicie. Z powodzeniem wypłynąłem i samodzielnie wydostałem się na brzeg. – Nie, nie pływać. Nie kompromitować się ci się udało? – Nie wiem. Ale popłoch tego dnia wśród moich nadwornych był wspaniały. Pewien czas razem chichotali, przycisnąwszy się do siebie nawzajem, a potem kolejna fala znowu plusnęła w Jego Wysokość piaskiem, a on znowu zaczął odpluwać. – Lepiej by tu była żwirowa plaża, – warknął i podniósł się. – pójdę jednak znajdę swoją fajkę … – A kąpać się? – oburzyła się królowa, złapała go za rękę i pociągnęła z powrotem. – Potem się wykąpiemy. – Aha, i ja ci mam uwierzyć! Teraz zapalisz a potem znowu mnie uwiedziesz! – Znowu? Czy ja cię kusiłem? – Jeszcze powiedz, że to ja cię kusiłam! – Właśnie tak było, – z przekonaniem oświadczył król i jednak podniósł się na nogi ciągnąc za sobą małżonkę, która nie puściła jego ręki. – Bezwstydne oszczerstwo! – oburzyła się Kira i zręcznym szarpnięciem z podstawieniem nogi obaliła „oszczercę” z powrotem na piasek. – Zamach na króla! – radośnie zawołał ten, rzucając się do bitwy. Pewien czas wesoło pluskali się w wodzie, drażnili się wzajemnie i starając się zająć pozycję u góry, ale w końcu zwycięstwo odniósł głowa rodziny. – Jak ci to wyszło? – zainteresowała się Kira znalazłszy się przyciśnięta do piasku z zawiniętą na plecy ręką. Przy czym zawiniętą w

taki sposób, że nie można było się poruszyć. – tfu, miałeś rację na temat żwirowej plaży … – To bardzo chytra sztuczka do unieszkodliwiania szczególnie niebezpiecznych przestępców, – wyjaśnił król. – poddajesz się? – Poddaję się, – zaśmiała się Kira. Małżonek wypuścił jej rękę i mocniej przycisnął swoim ciałem do mokrego piasku. – tego cię w policji nauczyli? – Tego mnie cioteczna prababka nauczyła. – Nie, poważnie? – Mówię poważnie. Wszystkich sprytnych wykrętów, które znam, nauczyła mnie śp. księżna Jessica, która rzeczywiście jest dla mnie cioteczną prababką. Tak więc, moja droga, jesteś aresztowana. Niestety, nie mam kajdanków ze sobą, byłoby jeszcze ciekawiej… – Za co? – zapytała Kira podstawiając ramię pod pocałunki. – Za zamach na króla … obrazę korony … niemoralne zachowanie w publicznych miejscach … spowodowanie lekkich fizycznych obrażeń … przyczepianie się do mężczyzn … napaść na funkcjonariusza policji przy wykonaniu … och, Kira, niech go, ten piasek, to naprawdę drobnostka… – I co mi za to będzie? – O, nie pytaj. Za taki zbiór artykułów kodeks karny przewiduje tak nieprzyzwoitą kara, że nawet mówić niezręcznie. Ale tego można uniknąć, jeżeli dać łapówkę policjantowi. Oczywiście w naturze. Królowa zaśmiała się i lekko pochyliła, żeby mu było wygodniej ja pieścić. – Szellar, ale co byś zrobił, gdybym nie zgodziła się na łapówkę? – O, wymyśliłbym coś bardzo bardzo nieprzyzwoitego i niewłaściwego. – To wymyślaj. – Może, lepiej obejdziemy się łapówką? – Obejdziemy się, oczywiście, ale chcę posłuchać. Tak mi ciekawiej będzie dawać ci łapówkę. Albo u ciebie fantazji nie wystarczy? – Fantazji u mnie wystarczy na co sobie życzysz. Ale bardzo ryzykujesz. A jeśli zaingeruję się i w rzeczywistości zrobię to, co wymyślę? I ci się to nie spodoba? – Na razie mi się podoba. Opowiadaj, nie próbuj się wykręcić. A to i łapówki nie dam i z aresztu zbiegnę.

– A za próbę ucieczki ja cię … nie, lepej… Zniżył głos i pochyliwszy się do samego uszka królowej zaczął cicho mówić jej co zrobiłby dalej. Szczegółowo i w detalach. Ale, niestety, za cicho, więc pełny tekst do tej pory nikomu nieznany i do historię, oczywiście się nie dostał. Jednak Jej Wysokości, sądząc po wszystkim spodobało się. Na tyle, że po jakimś czasie przestała zwracać uwagę na piasek w ustach i w ogóle rozpraszać się przez wszystko inne. I król, oczywiście, też. Tak więc nawet nie zauważyli, jak wysoko na niebie prosto nad nimi pojawiły się dwa smoki i miękko планируя wylądowali na odległym końcu plaży. Złożywszy skrzydła i obejrzawszy się po bokach, jeden z ich duży złocisty piękny mężczyzna, zauważył ludzi i zaniepokojony prychnął. – Spójrz, najmądrzejszy Garron, wydaje się, że my jednak nastraszyliśmy jakiś ludzi. Upadli i wydaje się, próbują uciec ale nie mogą się podnieść. Może podejdziesz i wytłumaczysz im, że nas nie trzeba się bać? Drugi, niepozorny stary smok szaro błotnego koloru, przyjrzał się lekko pochyliwszy głowę na bok i wyjaśnił: – Nie martw się, wodzu Urr. Nie zauważyli nas. Teraz nas zamaskuję i oni nas w ogóle nie zobaczą. – A co oni w takim razie, robią? – zainteresował się złocisty. – O ile mogę dojrzeć z takiej odległości, oni się łączą. – U nich teraz sezon godowy? – Ludzie nie trzymają się sezonowości przy rozmnażaniu. Gody u nich się odbywają przez cały rok, kiedy kto chce. Postaraj się siedzieć spokojnie i nie ruszać się, zrobię z nas dwa duże drzewa, żeby nas nie zobaczyli. Inaczej oni naprawdę się przestraszą i jeszcze obrażą. – Dlaczego obrażą? – nie uciszał się ciekawy młody smok. – Widzisz, wodzu, u ludzi przyjęte w czasie godów separować się od postronnych oczu. Łączenie się jest sprawą bardzo intymną i manifestować komuś ten proces, podobnie jak i obserwować go, jest uważany za haniebne i nieprzyzwoite, bodaj czy nie zboczenie. – R rau! – przepraszająco warknał Urr. – Ja nie wiedziałem! Ja jeszcze nie mogłem zrozumieć, dlaczego ten człowiek tak się pogubił, kiedy Siarran polazła ze swoimi idiotycznymi pytaniami o dzieciach i o przyjaciółce … Wrr, jak nieswojo … Co on o nas mógł pomyśleć?

– Ciszej, bo inaczej usłyszą! Nie martw się tak bardzo, przecież rozmawialiście przez tłumacza a on doskonale zna i ich zwyczaje i nasze, więc na pewno wszystko mu wytłumaczył. A powinieneś wziąć ze sobą mnie, a nie Siarran. – Ja bym z radością, ale się przyczepiła – „chcę ludzi zobaczyć!” i to wszystko. A odmawiać przyjaciółkom, kiedy one siedzą na jajkach – to narazić się na rodzinny skandal. Wypadło wziąć, chociaż mi było bardzo niewygodnie przed tym człowiekiem. Nam samym nieprzyjemnie, kiedy ludzie przychodzą po prostu pogapić się na nas, jak na osobliwe zwierzęta, a sądzę, że dla ludzi to nieprzyjemnie w ten sam sposób. – Nie martw się, on powinien był zrozumieć cię poprawnie. Ich kobiety też robią się kapryśne kiedy wykluwają młode. – A jak one ich wykluwają? – zainteresował się Urr. – słyszałem że ludzie nie składają jajka, ale nie wiem, jak oni się w takim razie rozmnażają. – Ty zawsze więcej uwagi poświęcałeś żołnierskim ćwiczeniom, niż zrozumieniu nauk przyrodniczych! – zarzucił wodzowi stary mędrzec. – inaczej wiedziałbyś, że ludzie to żyworodne ssaki. Jak górskie kozy, na które czasem polujemy. – Lecimy dalej? – zaproponował wódz, najwyraźniej przestraszywszy się, że teraz mu wypadnie wysłuchać szczegółowy i wyczerpujący wykład na temat nauk przyrodniczych, które rzeczywiście niezbyt lubił. – Chciałbym dotrzeć do Ortanu, dopóki nie zaświtało, bo inaczej wyobraź sobie co będzie jeżeli w biały dzień przelecimy nad ludzkimi miastami? – Poczekaj, – z westchnieniem poruszył skrzydłami stary Garron. – Muszę trochę odpocząć. Już nie jestem tak młody, żeby dokonywać długich przelotów. I pomilcz trochę, ludzie podnoszą się i wychodzą z wody. Do tej pory nas nie zauważyli, dlatego że zostali zajęci przez swoje gody a teraz mogą zauważyć. Urr zamilknął, popatrzył jak ludzie idą po piasku, siadają na rozłożonej macie i wycierają swoje mokre ciała kawałkami tkanin. Następnie milczeć mu się sprzykrzyło i spytał: – Jak myślisz, najmądrzejszy, on zrozumie czego potrzebuję od niego i dlaczego go o to proszę? – Niewątpliwie, zrozumie, – cicho odpowiedział Garron. – u ludzi, jak i u nas, istnieją pojęcia przyjaźni, miłości i pokrewieństwa, i uczucia

między krewnymi nie mniej silne. On zrozumie i na pewno pomoże ci i twojemu bratu, jeśli tylko może. – On jest przywódcą swojego stada, czyli ma wystarczającą władzę, żeby … czekaj, tak to on! – Co masz na myśli? – Ten człowiek, którego widzimy, to on! Człowiek Szellar do którego lecieliśmy! Nie poznałem go od razu, a teraz on ubrał się i zapalił swoją fajkę i poznałem. To on. – Wodzu, ludzie bardzo podobni do siebie nawzajem i łatwo mogłeś się pomylić. Zapewniam cię, twój znajomy nigdy nie poznałby cię wśród dziesiątki takich samych złocistych smoków. – Nie, to on. Jest większy od innych ludzi, on nosi takie ubranie i on pali fajkę. – Po pierwsze, dużych ludzi na świecie wielu. Po drugie, oni ubierają się prawie jednakowo. I po trzecie, wielu pali fajki. Poza tym, twój znajomy mieszka nie tu, a o wiele dalej na północ. – Może on przyjeżdża tutaj, żeby separować się do godów … – Ciszej, oni patrzą na nas! Prosiłem cię о milczenie. No, wstali i idą tutaj. Co teraz robić? Czy zdjąć złudzenie, oni przestraszą się i uciekną… – Porozmawiaj z nim, – zaoponował Urr. – jeżeli to Szellar, my tu porozmawiamy i ci nie wypadnie lecieć tak daleko. – To nie może być on! Najmądrzejszy Siłantij obiecywał uprzedzić go o naszym przylocie, więc on powinien czekać na nas u siebie w domu. Tymczasem ludzie podeszli bardzo blisko i oba smoki wyraźnie usłyszały jak człowiek powiedział: – Mówię ci, tych drzew tu nie było. I drzewa nie rosną na piasku. – Nie podchodź blisko, – ostrzegła go kobieta. – to być może niebezpieczne. I nie dotykaj ich rękami! – To on, – pewnie oświadczył Urr. – poznałem go z pewnością. I jego przyjaciółkę też. Ona nie ma jednego oka. – Dobrze, nie będę, – zgodził się tymczasem człowiek. Następnie pochylił się, podniósł z piasku kamyk i cisnął w zagadkowe drzewo, które rosło tam, gdzie nie powinno. – Smok! – krzyknęła jego przyjaciółka i jakoś to dziwne szarpnęła ręką. Człowiek zaś całkowicie spokojnie przyjrzał się smokowi uważniej i zaśmiał się.

– Nie bój się, to nasz znajomy, Urr, do którego jeździliśmy z wizytą. Nie poznajesz? – A jak go poznałeś? Czy smoka można poznać po twarzy … albo jak to u niego się nazywa? – Po prostu trzeba być uważnym. W jaki sposób komunikować się z nim bez tłumacza? Chciałbym wiedzieć, co on tu robi i jak tutaj się znalazł… Garron ze zdziwieniem poruszył skrzydłami. – To dziwne, to rzeczywiste twój znajomy, wódz. On też cię poznał. Cóż, teraz z nim porozmawiam … Stary smok zamknął oczy i nastroszył grzebień wyciągnąwszy przed sobą łapy i jakoś niezrozumiale poruszał pazurami. Dokładniej, dla ludzi niezrozumiale, ponieważ jego złocisty towarzysz doskonale wiedział, co robi jego doradca, najmądrzejszy Garron, najlepszy mag w stadzie. – Co on robi? – ostrożnie zapytała kobieta. – wiesz? – Nie. Wydaje się, że on coś tworzy, patrz, między łapami pojawia się jakby ciemna mgła… a, to fantom albo coś w tym w rodzaju. Pewnie chce coś nam pokazać. Przecież powiedzieć on nie może nawet jeśli zna język ludzi. – Dlaczego nie może? – Dlatego, że u nich inaczej urządzony aparat mowy. Możemy odtworzyć ich ryczenie i prychanie ale oni naszej mowy – nie. Fantom, który tworzył smok, tymczasem uzyskał zarysy ludzkiej postaci w przestronnym bezkształtnym płaszczu i bez twarzy. Kilka sekund na tym pustym miejscu migały szybko zmieniające się wzajemnie, różne a czasem zupełnie nie pasujące elementy, następnie najmądrzejszy, widocznie, zatrzymał się na znajomej mu twarzy Silantija, tylko bez brody. Uformowany fantom zrobił kilka kroków naprzód i niespodziewanie powiedział: – Powitam was, ludzie. – On mówi! – zdumiała się kobieta. – Tak, mówię, – zgodził się fantom i podszedł jeszcze bliżej. – ponieważ rzeczywiście nie możemy sami oddawać ludzkiej mowy, korzystamy w tym celu z mówiących fantomów. – Wspaniale! – zachwycił się król. – a jak zmuszacie go do mówienia? W przeciwieństwie do jego towarzyszki bezbłędnie skierował swoje

spojrzenie nie ku mówiącemu fantomowi, a na Garrona, który w rzeczywistości był prawdziwym rozmówcą. – Magią, – zwięźle odpowiedział najmądrzejszy, dając do zrozumienia, że nie ma zamiaru ujawniania swoich zawodowych tajemnic. – Och, wybaczcie, – spostrzegł się król, też najwyraźniej zdając sobie sprawę, że nie to powiedział. – rozumiem. I przecież was nawet nie powitałem prawidłowo … Witam was, panowie. Co przyprowadziło was tutaj … o takiej późnej porze? Chcieliście mnie widzieć czy po prostu przelatywaliście obok w interesach? – Chcieliśmy was widzieć, – zgodził się stary smok. – I w tej chwili podążaliśmy na północ, w miejsce waszego zamieszkania. Jednak widzę, że najmądrzejszy Silantij nie zdążył uprzedzić was o naszej wizycie. – Z pewnością, on czeka na mnie w pałacu, – zasugerował Szellar, spoglądając w kierunku dużej budowli, które zazwyczaj służyły ludziom jako mieszkanie. – A ja tak nie w porę zdecydowałem się … e e … przespacerować brzegiem … – Chociaż nasze spotkanie okazało się prawie przypadkowe, nazwałbym ten przypadek szczęśliwym, – kontynuował smok. – możemy spokojnie porozmawiać tu nie latając nad ziemiami ludzi i nie wywołując masowej paniki. Wódz Urr bardzo chciał was widzieć, ponieważ sądzi, że moglibyście pomóc mu z ogromnym problemem, który spadł na niego po ostatnim sezonie godowym… Urr nie mógł się oprzeć, cichutko potrącił doradcę ogonem i spytał: – A dlaczego ludzie zamieniają kolor skóry? – To zależy od emocjonalnego tła. Nie przerywaj mi. – Bardzo smutno słyszeć, że u wodza smoków też zdarzają się problemy, – odpowiedział tymczasem Szellar. – Będę rad pomóc, jeżeli to będzie w mojej mocy. – Wtedy przybierzcie odpowiednią dla was pozę i wysłuchajcie tej smutnej historii. „Dogodna poza” ludzi zawsze wydawała się Urru niemożliwie zabawną, jaka i powinna była wydawać się każdej istocie, obdarzonej ogonem. Po raz kolejny uśmiechnął się w myśli obserwując jak ludzie siadają na to miejsce, skąd powinien rosnąć ogon i zdziwił się jak oni mogą uważać to za wygodne. – Wam, z pewnością, wyda się dziwnym a nawet dzikim fakt, że młode

samce w sezonie godowym robią się nieopanowanymi i wyjątkowo agresywnymi. W swoim dążeniu osiągnięcia miejsca potencjalnej przyjaciółki oni zapominają o manierach i prawach i często zdarza się, ze młodzieńcy, złapawszy się na śmierć z powodu pięknych pań, kaleczą się nawzajem. Śmiertelne przypadki zdarzają się rzadko, ponieważ zazwyczaj zdążają wtrącić się starsi, ale to się czasem zdarza. Smutne to przyznać, my nie na tyle daleko odeszliśmy od dzikich jaszczurek, żeby całkowicie nauczyć się kontrolować pierwotne instynkty... – Ja was bardzo dobrze rozumiem, – ze współczuciem zapewnił go król, kolejny raz z jakiegoś powodu zamieniwszy cerę. Urr bardzo chciał spytać, jakie dokładnie emocje to powinno oznaczać, ale ponieważ to nie odnosiło się do sprawy, nie zdecydował się kolejny raz przerywać najmądrzejszemu. On i tak musiał ciężko pracować – mówić samemu, kierować fantomem i jeszcze przekładać dla wodza odpowiedzi rozmówcy człowieka – W ostatnim sezonie w naszym stadzie stało się okropne nieszczęście, – kontynuował tymczasem Garron. – Młody Chriss, młodszy brat wodza, w pogoni do pięknej Arrau uleciał za daleko i w jego pojedynek z rywalem nikt nie zdążył się wtrącić. Nikt nawet nie widział, jak to się stało, ale fakt budzi wątpliwości – Chriss rozszarpał swojego rywala w walce o prawo do miłości pięknej damy. Przyznał się do tego sam, zrozumiawszy swoją winę i pożałowawszy, ale prawo jednakowo surowe do wszystkich. I teraz Urr powinien skazać brata na wygnanie. A przecież, z pewnością nie gorzej nas rozumiecie, że wygnanie dla młodego smoka – to niechybna śmierć. Jego nie przyjmie żadne inne stado, jeżeli on wypędzony za zabójstwo. Zamieszkiwać w samotności na rodzinnym kontynencie on też nie może, dlatego że najpóźniej w następnym sezonie godowym, on nie wytrzyma samotności i rzuci się z powrotem do ziomków, gdzie go zabiją za bezprawny powrót. Oprócz tego, terytoria nadające się do zamieszkiwania i polowania są podzielone między stadami i trudno mu będzie znaleźć miejsce, gdzie mógłby żyć nikomu nie przeszkadzając. Pozostaje tylko odlecieć na sąsiedni kontynent, do ludzi. A jak żyje się smokom wygnańcom wśród ludzi, wiecie o wiele lepiej niż my. Zazwyczaj ich zachowanie zależy od temperamentu. Niektóre znalazłszy się wśród słabszych istot zaczynają uważać siebie za wszechmocnych i próbować władać za pomocą siły. Inne nie biorą pod uwagę ludzi i po prostu biorą wszystko, czego pragną.

Trzecie starają się zamieszkać dalej od ludzi i w ogóle nie przyciągać do sobie ich uwagi. Ale wynik dla wszystkich jeden – przychodzi człowiek, który okazuje się silniejszym i następuje naturalny finał. I takiego finału nie da się uniknąć, nawet jeśli smok zachowuje się przyzwoicie i nikogo nie rusza. Zawsze znajdzie się jakiś bohater, który pragnie sławy i gotowy zdobyć ją w dowolny sposób. I także słyszałem, że szczątki smoka mają bardzo dużą wartość materialną dla ludzi i nieszczęśliwy wygnaniec może zostać ofiarą elementarnej chciwości. Jak by to nie było, nikt nigdy nie słyszał, żeby jakiś smok normalnie doszedł do ładu z ludźmi i spokojnie przeżył swój wiek na wygnaniu. – A umówić się jakoś nikt nie próbował? – zainteresował się król. – Smoki nie znają języka ludzi. Nauka o człowieku – to bardzo wąsko specjalistyczna nauka, którą władają tylko magowie, ponieważ tylko oni zdolni są utrzymywać stosunki z ludźmi za pomocą mówiących fantomów. Historia zna kilka przypadków, kiedy smoki umawiały się z magami ludźmi, ale nie nazwałbym ich losu szczęśliwymi. Niewolnictwo u maga niewiele lepsze od śmierci. Do tego, dostawszy na własność smoka, magowie z jakiegoś powodu исполнялись pychy, i w wyniku tego źle kończyli i smok i jego gospodarz. Nad takimi smutnymi rzeczami zastanawiał się nasz wódz przygotowując się pożegnać z bratem i nagle przypomniał sobie o was. – I postanowił spróbować umówić się ze mną? – Właśnie tak. On prosi was о przyjęcie pod swoją opiekę smoka wygnańca i zatroszczenie się o niego. – Cóż, – uśmiechnął się król. – Czuję się zaszczycony okazanym mi zaufaniem. Opowiedzcie mi szczegółowiej o nowym obywatelu mojego królestwa? Kiedy on przyleci, czym go karmić, jaki jest, jaka osobowość, jaki on w kontaktach … Wysłuchawszy przekładu jego słów, Urr w szoku zapytał jeszcze raz: – On zgodził się? Natychmiast, bez warunków i bez wahania? Garron lekko poruszył skrzydłami. – Sam słyszałeś. A co cię dziwi? Ty przecież na to liczyłeś. – Szczerze mówiąc, ja niezbyt na to liczyłem. Myślałem, że nam wypadnie długo go prosić i namawiać. – Przecież ci mówiłem, że on zrozumie. Mamy o wiele więcej wspólnego z ludźmi, niż wydaje się na pierwszy rzut oka. A teraz

opowiedzmy jak on prosi, szczegółowiej. Opowiadaj ty, przecież Chriss to twój brat, ty go lepiej znasz. – Dobrze, – zgodził się Urr. – tylko powiedz najpierw, dlaczego jednak ludzie robią się czerwoni? – Tobie nie daje spokoju to pytanie? Ze wstydu, ze zmieszania, od niezręczności … – doradca zaciął się i cichutko ryknął przekrzywiwszy się na ludzi. – Wrr, jaki ja prostak! Przecież on doskonale zrozumiał, że ich obserwowaliśmy … a ja mu słowa o godach! Jaka nietaktowność! A jeszcze najmądrzejszy! – Naprawdę, wielkoduszność tego człowieka nie zna granic, – zakołysał głową wódz. – nawet się nie obraził. – Przystępuj do opowiadania, – wybił go Garron. – rozmawiać między sobą, nie tłumacząc powiedzianego, to też o ile wiem, niegrzecznie i nietaktownie. – A dla niego będzie zrozumiale? – Nie martw się, będę tłumaczyć i przy sposobności wyjaśniać wszystko, co będzie niezrozumiałe.

ROZDZIAŁ 12

Olga uchyliła drzwi do biblioteki i cichutko zawołała: – Elmar, można? – Jak bym mógł powiedzieć „nie można”, – niewesoło odezwał się książę bastard nie odwracając się. – Wchodź. Nie możesz spać? – Wiesz, ja zawsze nie mogę spać po takich przygodach. Tobie nie przeszkadzam? To znaczy, jeśli chcesz być sam, posiedzę w salonie … – Chodź, chodź, – westchnął Elmar i sięgnąwszy się do najbliższej półki, wyjął drugi puchar. – posiedzimy, wypijemy. Całkowicie nie miałem zamiaru separować się, a spać rozpędziłem wszystkich po prostu dlatego, że towarzystwo było za duże. Dwoje – w sam raz, a czworo – to już za wiele. Tym bardziej, że Żak dzisiaj zachowywał się wstrętnie i w swojej uszczypliwości przekroczył wszelkie granice. – Nie obrażaj się, – współczuła Olga. – to u niego nerwowe. Był po prostu zbyt przestraszony. – Nie rozumiem tego, – Elmar zachmurzył się, zajrzał do dzbanka i nalał w puchary wina. – trzeba chociaż trochę być mężczyzną, skoro z jajkami się urodziłeś. Chociażby nie mdleć od każdego głupstwa. – A głupstwo wyszło robiące wrażenie … – westchnęła Olga urządzając się na fotelu. Tym samym, w którym siedziała w pamiętną noc ich znajomości. I Elmar siedział tam, gdzie i wtedy. Zresztą, tam siedział zawsze, to był jego ukochany fotel. – Ja nie oczekiwałam, że coś takiego wyjdzie. – Jeżeli z tej rzeczy rozniosłaś smokowi ogon, czy nie mogłaś sobie wyobrazić, co się stanie z człowiekiem? – Mi więcej nie było o czym myśleć! W ogóle miałam nadzieję, że nie będę musiała strzelać. Chciałam tylko zabrać Diego i przytrzymać ich, dopóki Żak nie wydostawał się na zewnątrz. – A dlaczego strzeliłaś? Ręka zadrżała? – Musiałam strzelić, bo inaczej nie wierzyli. – Nie wierzyli, że strzelisz? – Nawet nie wierzyli, że to coś w ogóle strzela.

Elmar cicho i jakoś smutno się zaśmiał. Olga zauważyła po cichu, że on cały jakoś smutny i cichy nie bez powodu. Godzinę temu ledwie nie stuknął Żaka za jego zjadliwe uwagi o moralnym konflikcie potężnego bohatera Elmara i „wielkiego wyrównywacza” Kolta, fiksował, przeklinał niepotrzebnie. A teraz ucichnął, uspokoił się i szczerze stracił humor. Siedzi, nastroszył się, w oczach taki filozoficzny smutek. Opaskę swoją gdzieś stracił, kudły na twarz upadły i stał się wielki bohater podobny na bardzo smutnego basseta. – Wspaniała ilustracja do konfliktu magii i technologii … Olga, pij bo inaczej się nie uspokoisz. – Ile można pić, – rozłożyła ręce Olga. – ja i tak cały wieczór piję, głowa już zachorowała a uspokoić się i tak nie mogę. – To już u ciebie się kac zaczyna, – określił Elmar. – znaczy, trzeba wypić jeszcze. – Wtedy to już nosi nazwę opilstwo. Elmar znowu się zaśmiał, odrobinę weselej. – Nie bój się, nie rozpijesz się. Za to, może uśniesz. Jeżeli jednak chcesz doczekać do tej chwili, kiedy Diego się obudzi i wstąpić do niego, to nie radziłbym ci. Mistrz wie, co mówi i jeżeli powiedział „nie należy”, znaczy nie należy. Jutro wstąpisz. I nie przeżywaj tak. Cieszyć się trzeba, że wszystko tak dobrze się skończyło. Wszyscy żywi, wróg pokonany i nic strasznego się nie stało. Diego wydobrzeje, Żak wyremontuje swój salon, z powodu którego tak przeżywał, a ty wreszcie przestaniesz trząść się z powodu tego snu, o którym ci tak nieostrożnie się wygadaliśmy. O ile zrozumiałem, już się spełnił. – To prawda, – zgodziła się Olga i jednak upiła z pucharu, chociaż w nią już rzeczywiście nie wchodziło. – tylko mi się wydaje, że naprawa u Żaka rozciągnie się w nieokreślony termin, jak on się tego obawia. Całkowicie prawdziwie przewidział, że do jego salonu szybko zaczną prowadzić wycieczki. Król będzie tylko początkiem, potem Flawiusz i pracowników przyciągnie … On bardzo serio nazwał ten straszny kleks „urokiem”? Mu naprawdę tak się spodobało? – A dlaczego miałby udawać? Oczywiście, to prawda. – I królowi też się spodoba? – O ile go znam, powinno się spodobać. Mistrz niejeden raz z dezaprobatą mówił o jego „niezdrowym zainteresowaniu wszelkimi

nieprzyzwoitymi widokami”. Ale zainteresowanie Jego Wysokości – to drobiazgi w porównaniu z tym, co zrobi metressa Stella, jeżeli do jej przyjazdu tej ścianki nie oczyszczą. A przecież ona powinna z dnia na dzień przyjechać i ukochana uczennica jej na pewno powie znając ją zainteresowanie ludzkimi podrobami. Zacznie się od tego, że ona przyjdzie spojrzeć, potem życzy zebrać wzory tkanek dla analizy, potem przyprowadzi kolegów i skończy się tym, że ona zażąda wycięcia „tego uroku” razem z kawałkiem ściany i oddania je do anatomicznego muzeum. – Czy nie łatwiej po prostu wyciąć ten kawałek od razu i oddać jej? – Dobra myśl, – zgodził się Elmar całkowicie poważnie. – jutro poradź to Żakowi, według mnie wymyśliłaś bardzo dogodne rozwiązanie jego problemu. I metressa będzie szczęśliwa i wszyscy pragnący mogą spojrzeć na jej „urok”, nie przeszkadzając do tego Żakowi. Może on się uspokoi i przestanie mówić złośliwie. W każdym razie, naprawa nie przeciągnie się z powodu ciekawych interesantów i ja nie będę musiał długo znosić jego obecności w moim domu. – Elmar czy ty go tak nie lubisz? – Ogólnie – lubię, ale kiedy on tak się zachowuje, znieść nie mogę. Rozumiem, ma przykrości, ale to nie powód mówić paskudztwa przyjaciołom i psuć im nastrój … który zresztą i tak został zepsuty. Nie u niego jednego przykrości, ale z jakiegoś powodu nikt więcej tak się nie zachowuje. – Dlaczego nikt? – może, nie należało tego mówić, ale w Oldze podskoczyło dążenie do sprawiedliwości. – a ty sam? Cały wieczór warczałeś i przeklinałeś niezrozumiałe z jakiego powodu. Czy naprawdę tak cię obraził ten pasożyt? Czy ci jeszcze w pałacu nastrój zepsuli? Z tego powodu wy z Żakiem tak się sczepiliście. Jeżeli byś nie fiksował, nie zacząłby wysuwać swoich idiotycznych przypuszczeń, jak gdyby tak się złościsz z powodu tego, że ci powiedzieli prawdę. – A rzeczywiście byli głupi? – jakoś tak poważnie powiedział książę bastard. – Czy naprawdę można to traktować poważnie? Wcale nie jesteś gruby, po prostu w ubraniu wydajesz się masywny. I oczywiście nie tytułami miałeś zamiar kogoś straszyć, chwała bogu, jest czym. I wszyscy to wiedzą, w tym Żak. W żaden sposób to nie było prawdą i nawet nie

podobne. Ty na prawdę właśnie z tego powodu tak się zdenerwowałeś? Elmar westchnął i pokręcił w rękach puchar – Olga, powiedz mi uczciwie, jesteś pewna, że to nie jest prawdą, czy po prostu próbujesz mnie pocieszyć? Przecież rzeczywiście tak wpadłem w złość właśnie z powodu tego. Okropnie się zdenerwowałem, nakrzyczałem na wszystkich chociaż nie było potrzeby, Flawiuszowi nachamiłem, chociaż on niczemu nie winny, z Żak porysował się … zresztą, Żak sam naraził się na skandal. A jeszcze … tego na razie nikt nie wie ale jutro jednak się dowiedzą i och jak mi od Szellara się dostanie za naruszenie dyplomatycznej etykiety … kiedy na pięć minut wróciłem do pałacu, zanieść do gabinetu pieczęci przed tym jak udałem się do domu, w ciągu tych pięciu minut zdążyłem jeszcze i międzynarodowy skandal urządzić. Przyniosły demony tego Fakstona akurat w takiej chwili! I przecież widział łajdak, w jakim jestem stanie i jak zły, nie mógł odłożyć swoich egoistycznych spraw do jutra! Koniecznie musiał zacząć mi wkręcać, jak głęboko nie ma racji mój kuzyn w swoich próbach dyskredytowania szanownego magnata pana Dorsa, może i on nie ma kryształowej reputacji, ale nam niezwykle niewygodnie z ekonomicznego punktu widzenia tracić jedynego źródła dostaw współczesnej broni … mu ledwie mordy nie nabiłem a już nagrałem tak, że przypomnieć sobie jest wstyd. Każdy szanujący się król po takiej obróbce zacząłby wojnę, dobrze jeszcze, że goldiańscy magnaci trochę inaczej urządzeni, oni tylko z powodu finansowych interesów mogą do tego dojść. Ale od Szellara teraz mi się dostanie, to jak jabłko przeciąć. A od mistrza i gorzej nawet … Teraz próbuję spokojnie wniknąć w sens prawdziwych przyczyn swojego gniewu i zaczynam mieć wątpliwości … Olga, my przecież jesteśmy przyjaciółmi, ja nie obrażę się jeżeli uczciwie powiesz co myślisz. Wiem, że w żaden sposób nie chcesz mnie obrazić albo podrażnić, jak Żak. – Niech w żaden sposób tak nie myślałam … – Olga trochę zmieszała się takim pytaniem. Ona na prawdę nie myślała nad tym, jaki procent prawdy może być w zniewagach, które tak rozgniewały Elmara. Po prostu ją oburzyły, jak w ogóle dowolne zniewagi i wszystko inne. – jeżeli chcesz, pomyślę. Mocno, jak król się wyraża. Przy okazji, dlaczego jego nie spytasz? Albo mistrza? – Ich ja też spytam, ale tylko wtedy, jeśli bez nich się nie zorientuję. Oni bardzo lubią dawać mi rady, ponadto zdumiewająco jednolite.

Dlaczego to mój kochany kuzyn sądzi, że gdybym przestać pić wszystkie moje problemy się rozwiążą. On chociaż sam w to wierzy?... Więc rady mi akurat nie są potrzebne. Po prostu chcę zrozumieć. I po co ci długo myśleć? Masz kobiecą intuicję, powinnaś po prostu czuć. – Tak, ja to czuję, tylko trzeba pomyśleć jak to można słowami powiedzieć … Żak, oczywiście, pełną pierdołę odwalił, żadna to prawda, a coś takiego … coś w tobie najbardziej. Rozumiesz?... Ja to tak niezrozumiale tłumaczę … Obiektywnie to nieprawda, a subiektywnie ty coś w tym znalazłeś takiego, tylko zrozumiałego dla ciebie, co ci się bardzo nie spodobało. Coś podświadomie … na przykład tak można powiedzieć: w głębi duszy boisz się, że to może być prawdą. Albo stać się, kiedyś. Pomyśl sam, nie wiem, łatwiej. Może, patologicznie boisz się kiedyś utyć, albo że … sam lepiej wiesz. Smutna twarz pierwszego paladyna boleśnie się skrzywiła i a następnie wygładziła przybrawszy znowu dawne zamyślony wyraz. Zajrzał do pucharu i odstawił go chociaż puchar był jeszcze pełny. – Tak, – głucho powtórzył. – lepiej wiem. Ale mi z jakiegoś powodu potrzebne było, żeby ktoś mi o tym powiedział dlatego, że sam boję się sobie przyznawać … wybacz, że zacząłem całą tą idiotyczną rozmowę i pozwól, że więcej o tym nie będziemy. – Jeżeli nie chcesz, nie będziemy … – jeszcze bardziej pogubiła się Olga. – ale ty, rzeczywiście z powodu takiego głupstwa?.. – Nie, oczywiście … – Elmar pomilczał, znowu pokręcił w ręce puchar i znowu odstawił na miejsce ani razu nie upiwszy. – Tak ja, naprawdę jak panna na pierwszej randce denerwuję się. Rzeczywiście w głębi duszy boję się, ale oczywiście, nie takiego głupstwa jak utyć, a czegoś bardziej rzeczywistego … i bardziej strasznego, dla czego nie znajduję wystarczająco dokładnej nazwy. – Przestać być bohaterem? – cicho zasugerowała Olga przypomniawszy sobie nagle ponury stół świąteczny w dużej łaźni i taki sam jak dzisiaj, bolesny smutek w oczach emerytowanego bohatera. – Można powiedzieć i tak … – wzruszył ramionami Elmar. – a można i inaczej. Ale w istocie ty masz rację. Boję się, że pewnego dnia ktoś z pełnym do tego prawem powie mi to samo i ja nie będę mógł zaoponować dlatego, że wszystko, co mi zostanie – to dawna sława i wspomnienia. No, jeszcze tytuł i kupa pieniędzy ale to wątpliwa zaleta,

nie warta wzmianki. A być bohaterem przestałem już dawno, tylko to na razie nie jest bardzo widoczne. Trzeba po prostu mieć odwagę przyznać to chociażby samemu sobie. – Nieprawda! – oburzyła się Olga, którą pionierskie dążenie do sprawiedliwości nie opuściło. – co wymyślasz! Wiecznie jak tylko coś takiego zrobisz, za co potem jest ci wstyd, to zaczynasz oddawać się samobiczowaniu. Dzisiaj uratowałeś nas wszystkich a teraz opowiadasz, że przestałeś być bohaterem. Nie bierz głupot w głowę, dlatego, że przestałeś specjalnie szukać na dupę przygód, nie stałeś się ani słabszym ani bardziej tchórzliwym ani głupszym. I wprawy nie straciłeś, to widoczne nawet dla mnie. Ja naprawdę nie wiem, jaki byłeś wcześniej, ale pewnie nie jest w ogóle możliwe, żebyś był lepszy niż teraz. Po prostu smucisz się. Elmar smutno się uśmiechnął i spojrzał na nią, jak na dziecko. – To przecież sprawa nie w tym, że jeszcze mogę jednym szarpnięciem rozerwać niezbyt trwały łańcuszek i skręcić niezbyt mocną szyję. Nie siła robi człowieka bohaterem, bo inaczej wszyscy chłopi byliby bohaterami. I nie śmiałość. Nawet nie umiejętność i nie doświadczenie. A coś więcej, dla czego ja znowu jednak nie jestem w stanie znaleźć nazwy. I wytłumaczyć to bardzo trudno … ale, skoro już o tym zacząłem mówić, spróbuję. Kiedy byłem takim chłopakiem, jak Mafiej, mówiłem tylko o wyczynach i marzyłem żeby tylko urosnąć szybciej dopóki wszystkich potworów nie zniszczyli beze mnie. To bardzo powszechna choroba młodzieży – marzenie aby zostać bohaterem. Jaki normalny chłopak może marzyć zostać szewcem albo urzędnikiem? Jeżeli już, magicznej Siły nie przypadło w udziale od urodzenia – to tylko bohaterem. A jesteś ponadto najmłodszym księciem i nie przyciąga cię „świetlana” możliwość zostania w przyszłości ministrem czegoś nieciekawego i niezrozumiałego, a o tym, że bardem nie zostaniesz, niedwuznacznie i uczciwie oświadczył ci twój godny zaufania mentor … No kim jeszcze można być, jak nie bohaterem? Nie latać po dworze bez powodu, oddając się luksusowi i bezczynności. To tylko leniwi prości ludzie mogą marzyć o takim wątpliwym szczęściu. A ja jestem księciem choć barbarzyńcą. I siły i odwagi mi bogowie nie poskąpili przy podziale i sztuka władania bronią mi przychodziła lekko, w odróżnieniu od mojego mądrego kuzyna. Więc wkroczyłem na drogę wojownika bez wahania,

przepełniony przez tęczowe marzenia i naiwne romantyczne brednie, liźnięte z ballad. Teraz rozumiem jak mi się niemożliwie poszczęściło, że spotkałem takiego maga i takiego mistyka. Bez nich wszystkich moje wyczyny nie potrwałyby i dwóch tygodni. Mi do tej pory czasem się wydaje, że spotkałem ich nieprzypadkowo i że mistrz specjalnie wyekwipował Ethel towarzyszyć mi w moich wędrówkach, chociaż on z oburzeniem odtrąca takie przypuszczenia i zapewnia, że znalazłby bardziej godnego kolegę do takiej sprawy. Pewnego razu, kiedy wszyscy byliśmy pijani jak bele, spytałem dzieci, dlaczego jednak poszli ze mną. Walanta wzruszyła ramionami i powiedziała, że ja jej po prostu pierwszy wpadłem. Ethel zalotnie się uśmiechnęła i oświadczyła, że się jej bardzo spodobałem i szukała powodu żeby się ze mną przespać a przyczepić się do mnie na wyprawę było akurat najbardziej pasującym powodem. A Szankhar rozłożył ręce i wyjaśnił, że spojrzał na nas i pomyślał: „jak szkoda będzie jeżeli jutro te sympatyczne dzieci zginą bez opieki …” chce się śmiać, prawda? Przecież jeżeli tak by nie pomyślał, rzeczywiście złożylibyśmy głowy na pierwszym wyczynie … A tak – nieprzerwanie sławne sprawy, bohaterskie czyny, błyskotliwe zwycięstwa i inne epitety z repertuaru bardów. Tylko z czasem cała moja romantyka gdzieś zwietrzała. Wytarła się o twarde ściany realności, wypłukała sie we krwi, łyknęła gówno … nic, że tak się wyrażam?... Naiwny romantyk przeobraził się w mądrego życiowym doświadczeniem cynika. Gdzieś w wieku dwudziestu pięciu lat z przerażeniem zrozumiałem, że wyczyny mi już w gardle stanęły, że od sławy już mnie mdli i że przy całym nasyceniu mojego życia wydarzeniami i przygodami nudzi mi się. Nie rzuciłem wszystkiego tylko z dwóch przyczyn. Dlatego, że nie mogłem tak po prostu porzucić dzieci po wszystkim, co przeżyliśmy razem i dlatego, że nie miałem nic innego do roboty. Zacząłem być podobny do tego żelaznego bohatera Terminatora, o którym nam opowiadałaś. Robił to, co zostało zalecone przez program, co powinien był robić i co wszyscy ode mnie oczekiwali, ale żadnego pragnienia, żeby to robić już nie doświadczyłem. Czym wszystko się skończyło, sama wiesz i z pewnością, wiesz szczegółowiej, niż opowiadałem. Nie domyśliłem się, żeby poprosić Azilee milczeć i ona oczywiście podarowała ci wszystkie szczegóły smutnego finału mojej bohaterskiej kariery. Przez te pół roku, które spędziłem przykutym do łóżka, zrozumiałem, że niepotrzebnie

narzekałem na swój los dlatego, że bywa gorzej. Jednak wróciwszy do życia nie poczułem pragnienia znowu udać się na wyczyny. Mi się po prostu sprzykrzyły. I nie mogłem wyobrazić sobie w miejscu moich zmarłych przyjaciół jakiś nowych towarzyszy broni. Zbyt się do nich przyzwyczaiłem. Ponadto zostawić Azilee i gdzieś pojechać, wydawało się niemal przestępstwem. I oprócz wszystkiego innego, co tu ukrywać, na pamiątkę po ostatnim wyczynie zostało mi chroniczne zapalenie, jakiegoś pieprzonego nerwu z zawiłą nazwą i on od czasu do czasu daje o sobie znać. Więc został emerytowany bohater żyć w stolicy, obok rodziny i ukochanej kobiety, w ciszy i spokoju. Jeżeli by mój mądry kuzyn, który widzi wszystko na dwa ruchy naprzód, nie domyśliłby się obarczyć mnie chociażby stanowiskiem pierwszego paladyna, na pewno zostałbym uosobieniem marzenia próżniaka. A tak czasem wypada możliwość rozgrzać się, odświeżyć w pamięci bojowe nawyki i poczuć wzniosłe natchnienie bitwy. I mi tego całkowicie starcza. Mówisz, że tęsknię. Trochę, ale to niezupełnie to, co myślisz. Nie za wyczynami i przygodami tęsknię, a za przyjaciółmi i swoją naiwną młodością. W tym nie ma niczego szczególnego, ludzie mają tendencję do wspominania młodości i żałowania, że ona nie wróci. Ale być bohaterem przestałem na długo zanim dostałem ogonem po łbie… i wszystkim innym. Tak więc, przyjaciółko. Wszystko bardzo proste. A teraz wypijmy i porozmawiamy o czymś innym, bo inaczej jak widzę, zaraziłem cię swoim przygnębieniem. – Nie, po prostu zamyśliłam się, – spostrzegła się Olga. – O losach bohaterów? Nie należy, ja nie dla tego ci to opowiedziałem, a tak dla ogólnego rozwoju. I mam nadzieję, że ci nie trzeba, jak Azilee tłumaczyć, że ta rozmowa powinna zostać między nami. – Rzecz zrozumiała, – zgodziła się Olga i nie wytrzymawszy spytała: – a król wie? – Z nim ja nigdy o tym nie mówiłem, tak więc trudno powiedzieć. Ale być może wie i sądzi, że właśnie od tego ja tak wiele piję. – Elmar westchnął i duszkiem osuszył swój puchar. – jak by to nie było, ja znowu jak zawsze nałamał drzew i jak zawsze będę musiał jutro przepraszać. Żaka dlatego, że jednak miał rację, chociaż się drażnił. I oczywiście Fakstona, bo inaczej będzie międzynarodowy skandal … Pamiętam, że dokładnie tak się wściekłem, kiedy mi polecili napisać pamiętniki i

prawdopodobnie z tego samego powodu. – No, to złapali – zaśmiała się Olga wyobraziwszy sobie ten proces. – jeszcze jesteś za młody, żeby pisać pamiętniki. One za dziesięć lat będą nieaktualne przy takim życiu, jakie teraz prowadzisz. Ty tak jakby przestałeś szukać przygód, ale przecież zwróć uwagę – one same cię znajdują. Jak mówią, w życiu zawsze jest miejsce na wyczyny. – Ciekawa fraza, – uśmiechnął się Elmar. Wypowiedziawszy swój monolog o losach bohaterów rzeczywiście uspokoił się i nawet poweselał. – trzeba będzie zapamiętać. A może, po prostu u mnie taki los? Nie wiem … Olga, jeżeli postanowiłaś palić, poczekaj, okno otworzę … – Nie otwieraj! – wystraszyła się Olga, która już wyglądała przez okno nie dalej, jak pół godziny temu i doskonale wiedziała, co zobaczy tam biedny książę bastard Elmar. Coś takiego, co go do reszty wykończy. – Dlaczego? – zdziwił się, zatrzymawszy się w pół drogi i pytająco patrząc na Olgę. – zimno ci? Przecież lato na dworze. Czy po prostu po dzisiejszym wydarzeniu boisz się wszystkiego na świecie, jak Żak? – Nie, nie, – z pośpiechem zapewniła go Olga i zerwała się w powietrze z fotela. – sama otworzę. Ty tylko do okna nie podchodź, bo inaczej on cię zobaczy… Elmar cicho zaklął i opadł na fotel. – Otwórz, – zgodził się z żałosnym westchnieniem, – bo inaczej jeśli on mnie zobaczy, to jeszcze zacząć mówić pomyśli … Otworzywszy szeroko ciężkie skrzydła okna, Olga nie powstrzymała się i jednak wyjrzała mając nadzieję, że nieproszony gość już poszedł i że to chociaż trochę pocieszy Elmara. Ale na ogrodzeniu, jak i pół godziny wcześniej, siedział smutny elf, po dziewczęcemu podparłszy policzek dłonią i ze smutkiem wpatrując się w oświetlone okna biblioteki. * * * W ciągu tych dziesięciu lat, które Mafiej spędził jako uczeń u mistrza Istrana, przyzwyczaił się do takich procedur. Po każdym magicznym nieporozumieniu mentor prowadził go do swojego gabinetu, sadzał na fotelu i proponował aby wytłumaczyć, jak mógł nawyrabiać to, co nawyrabiał. Dzisiaj on dokładnie tak samo, jak przez ostatnich dziesięć

lat, zawstydzony, kręcił się na brzeżku fotela i opowiadał historię swoich przygód w Labiryncie. Jednak mistrz zachowywał się całkowicie nie tak, jak zazwyczaj. Przez całą długość opowiadania Mafiej nie usłyszał od niego ani jednego morału, ani nawet pytania. Mentora interesowało absolutnie wszystko: wygląd otaczającego świata oczami kurczaka, uczucia Mafieja przy niemożliwości korzystania z Siły, realność zimna i lodu, wygląd Kantora, łyżwy metressy Tatjany, kształt oczu Doktora i nawet runy na jego bransoletach. Ani słowa nagany za swoją ryzykowaną przygodę Mafiej nie usłyszał, jednak drobiazgowość wypytywań mistrza dzisiaj na tyle przypominała Szellara, że Mafiejowi zaczęło wydawać się, że cała ta rozmowa skończy się jakimś paradoksalnym wyprowadzeniem, całkowicie niezrozumiałym dla zwykłego śmiertelnika. Tak jak on oczekiwał, z jego opowiadania został wyciągnięty wniosek całkowicie niespodziewany, choć trzeba przyznać, całkowicie zrozumiały i logiczny. Mistrz z żalem spojrzał na ucznia i ze szczerym bólem w głosie zapytał: – Pozwólcie spytać, Wasza Wysokość jak dawno zaczęliście przyjmować narkotyki? Całkowicie ogłupiały od takiego oświadczenia Jego Wysokość niemal nie runął z fotela dlatego, że z przyzwyczajenia siedział na samej krawędzi. – Mistrzu, ja nigdy!... – przestraszony zawołał Mafiej, natychmiast przypomniawszy sobie skargę Orlando na to jak go wymyślają za narkotyki i wyobraziwszy sobie, że go to też czeka. – nawet nie próbowałem! – Aj jaj jaj, jak przykro widzieć, że uciekacie się do tak niegodnego kłamstwa … – Mistrzu! – ledwo nie płacząc z krzywdy zaczął błagać niegrzeczny książę. – czy naprawdę myślicie, że mi się to wszystko przyśniło? To prawda, wy sami powinniście byli widzieć, że tam byłem! Spytajcie Diego, on przecież wszystko widział! – Sprawa nie w tym, – jakoś z żalem powiedział mistrz. – chętnie wierzę, że rzeczywiście byłeś w Labiryncie i widziałeś tam to, o czym mi opowiedziałeś. Sam tam byłem i są mi znane nieprawdopodobne transformacje, jakim jest tam poddawana rzeczywistość. Ale, żebyś wiedział, klasyczny mag nie może tam się dostać tak po prostu. Mojemu

koledze, który zaprosił mnie na tę poznawczą podróż, udało się przeprowadzić mnie dopiero przy czwartej próbie i w tym celu była potrzebna śmiertelna dawka ekstraktu dziko rosnącego relisu. Czy pozwolisz mi określić, z czego skorzystałeś? Nie sądzę, że ze zwykłego alkoholu, o ile zrozumiałem, piliście już później, razem z waszym kuzynem Kondratijem … – Mistrz, przysięgam wam, z niczego! – załkał Mafiej, do głębie duszy obrażony przez takie podejrzenia i nieufność ze strony ukochanego mentora. – wy mnie na pewno badaliście kiedy znaleźliście, czy naprawdę sami nie widzieliście, że niczego podobnego nie przyjmowałem? No, zbadajcie znowu, przekonajcie się, że ja was nie oszukuję! Nie wiem jak się tam znalazłem bez narkotyków, może to naturalna właściwość elfów. Doktor wspominał, że stale znajduje w Labiryncie takie kurczaki i dziwił się jak one się tam dostają wbrew prawom natury. Mistrz potrząsnął głową. – Słyszałem o tym tylko z twoich słów, dlatego nie uznaj moją nieufność za obraźliwą, ale jednak pozwolę sobie rzeczywiście zbadać Waszą Wysokość, żeby się przekonać, że się mylę. – Tak, proszę! – ocknął się Mafiej, podnosząc się z fotela i podbiegając do mentora. – sami zobaczycie… – Proszę was stanąć przez minutkę i nie ruszać się … – Mistrz Istran bacznie patrzył prosto w oczy ucznia, ścisnąwszy gorącymi dłońmi jego skronie, następnie przeciągnął palcem po nosie, obmacał szyję i dłoń prawej ręki. Następnie jakoś z żalem opadł na fotel. – siadajcie, Wasza Wysokość. Myślę, że powinienem was przeprosić za bezpodstawne podejrzenia. Okazuje się, że nie jestem tak wszechwiedzący jak wam się dotychczas wydawało. Obraziłem was, mój chłopcze. Wybaczcie mi. I nie ważcie się płakać, wydaje mi się, że właśnie to zamierzacie zrobić. Kiedy wy tak zaczynacie łkać, ja zawsze chcę pogłaskać was po głowie i wytrzeć wam nos, a w waszym wieku może to wydać się wam niestosowne. Wytrzyjcie wasz nos sami i kontynuujmy naszą rozmowę. O Labirynt lepiej rzeczywiście wypytam don Diego, on jak mi się zdaje, lepiej zna to miejsce, niż wy. A teraz, jeżeli nie macie pytań na ten temat, przejdziemy do waszego spotkania z księciem Kondratijem … – Mam pytanie, – Mafiej pociągnął nosem, wyjął chusteczkę i

kontynuował posłusznie się wycierając: – jak ja mimo wszystko się tam dostałem? Nawet jeżeli ja nieprawidłowo coś zrobiłem z lustrem, po prostu niczego nie zobaczyłbym, jak było do tej pory … jak znalazłem się w Labiryntcie? – Niestety, Wasza Wysokość, jedyny człowiek, który mógłby to wam wytłumaczyć, zaginął bez wieści piętnaście lat temu … – To ten właśnie? – uściślił Mafiej, przypomniawszy sobie rozmowę przy lustrze w pamiętny wieczór pierwszego dnia wiosny. – wasz kolega ze szkoły Płomienia Ducha? To on was prowadził po Labiryncie? – Dokładnie. A odnośnie lustra, jeżeli jeszcze sami nie zrozumieliście, wszystko jest bardzo proste. Niejeden raz wam mówiłem, że nie należy stosować Siły w tych obszarach, gdzie jeszcze nie nauczyliście się jej kontrolować. Jesteście zdolni manipulować wizualnymi odbiciami tylko w granicach pałacu i pogódźcie się z tym dopóty, aż nie osiągniecie poziomu licencjata szóstego stopnia. W przeciwnym wypadku wynik waszych prób może okazać się dużo straszniejszy niż dzisiaj, kiedy ledwie nie zginęliście dostawszy się w majaczenie umierającego. Don Diego naprawdę bardzo poprawnie zidentyfikował swoją sytuację … i waszą też. – Mistrz, a co się z nim stało? I jak on teraz? On nie umrze? – Nie, nie martw się. On nie umrze. Nic śmiertelnego z nim się nie stało, po prostu są granice możliwości ludzkiego organizmu i jeżeli wyciskać siebie do ostatniego, jak to zrobił don Diego, wszystko może skończyć się bardzo, bardzo smutno. Ale mi przerwaliście. Mówiłem o waszych stałych próbach wybiegnięcia naprzód w studiowaniu magii. Mi już uczciwie mówiąc sprzykrzyło się powtarzać wam, że wszystko ma swój czas i swój poziom i że próbując korzystać z Siły w jeszcze nieprzestudiowanych przez was dziedzinach, wy za każdym razem śmiertelnie ryzykujecie. I wydaje mi się, że już nie przyjmujecie moich uwag na ten temat. Pozwól, że zapytam, Orlando wam nigdy nie opowiadał, w jakich okolicznościach stracił Siłę? – Opowiadał. Natrafił na graniczny patrol, i spróbował walczyć magią … – Dokładnie. Zrobił to samo, co stale robicie. Rzucił swoją Siłę w taką dziedzinę, w której nie mógł poradzić sobie z nią. Obronił się przed patrolem chociaż zaklinanie mu się wyrwało, zmiótł swoich

przeciwników falą czystej Siły, jak to kiedyś zrobiliście z Północną wieżą. Ale Siłę po tym stracił, co jest całkiem naturalne. I poprosiłbym was by pamiętać o tym za każdym razem jak próbujecie zabrać się do magii niedostępnego wam poziomu. Wy jak i wasz przyjaciel, jesteście obdarzeni niezwykłą mocą, ale samo to nie wystarczy, żeby być magiem. Siłą trzeba umieć kierować, inaczej następstwa mogą być fatalne. Więc jeśli masz ochotę spróbować swoich sił w czymś nowym, jakkolwiek atrakcyjne i dostępne wam by się nie wydawało, pamiętajcie, czym ryzykujecie. – Tak, mistrzu, – – posłusznie zgodził się Mafiej, żeby jak najszybciej skończyć z nieprzyjemną częścią rozmowy. – a Orlando nie znalazł się? – To pojęcie względne, – wzruszył ramionami mistrz Istran. – dla mnie on nie zgubił się, od czasu do czasu obserwuję go, aby upewnić się, że nic się z nim nie stało. Jednak porozmawiać z nim i zawołać go z powrotem nie mogę, ponieważ on jest zbyt daleko. – Za daleko? – zdziwił się Mafiej. – dla was? – Zdaje się, już wspominałem, że nie jestem wszechmocny. – A gdzie on jest? – O ile mogę sądzić, w ogóle nie w naszym świecie. – A co on tam robi? – To, co robiłby tu. Przeżywa, płacze i każdego wieczoru pompuje się narkotykami do szaleństwa razem z jakimiś tubylcami, którzy widocznie, przygarnęli go ze współczucia. Dzisiaj pokazałem to miejsce Żakowi i stwierdził z całą pewnością, że to jego rodzinny świat i że Jego Wysokość, cytuję, „dołączył się do grupy trochę прихиппованных zielonych ćpunów” i mu całkiem nic nie grozi, ponieważ znowu cytuję, „ci faceci zwrócone na powrót do natury i do miasta nie błądzą, a sami stale naćpani, więc jego magicznych ognisk nikt nie zauważy. I trawa u nich swoja, naturalna, nie otruje się. I ogólnie oni całkowicie nieszkodliwi, nawet kiedy обдолбятся i takie właśnie ofiary zawsze przyjmują i współczują”. Muszę jednak zauważyć, że ich współczucie zawsze przyjmuje jedną i tę formę – poczęstować zmartwionego gościa swoją „naturalną trawą” i zapewnić, że z nimi mu będzie dobrze. Mam nadzieję, że prędzej czy później Jego Wysokość jednak opamięta się i wróci, ponieważ ja nie mogę zrobić nic oprócz obserwacji. – On przecież jeszcze nie wie, że Diego żyje, – przypomniał sobie

Mafiej. – a przekazać mu w żaden sposób nie można? – Niestety, nie znam takiego sposobu. Przemieszczenie między światami nie jest dla mnie dostępne, właściwie, nawet sam Orlando dostaje się do innych światów tylko przy błędach w teleportacji. Odezwać się do niego ja też nie mogę … – Jak to możliwe? Do niego to dostępne, a dla was – nie? – Przyczynę tego widzę w tym, że ja, choć to bardzo dziwne, czystej krwi człowiek a on półelf. – Znaczy, dla mnie też powinno być dostępne? – Powinno. Ale nie próbujcie próbować samodzielnie, jeśli naprawdę chcecie, niech wam pokaże pan Houlian. Widujecie się z nim? – Nie. On więcej się nie pojawiał odtąd, jak … od tego właśnie wieczoru, kiedy … – Rozumiem. Jeżeli już za nim się stęsknicie, pójdźcie do Elmara i poszukajcie waszego kolegi gdzieś w pobliżu. On na pewno się tam kręci. I tak przy okazji, jeżeli go spotkacie, poproście go by znalazł Orlando i przekazał Jego Wysokości, że on niepotrzebnie tak się zamartwia. A także, że tu na niego czekają i szukają go. I o ile rozumiem, nie tylko tu. Czy jesteś zaznajomiony z panem o imieniu Amargo? – Ja … e e … ja … – Obiecywaliście nikomu o tym nie mówić? Nie zmuszam was, i tak jestem świadomy waszej znajomości. Po prostu odwiedźcie go jakoś i przekażcie, że Orlando żywy i zdrowy. – Ale przysiągłem nigdy więcej tam się nie pojawiać… – Bardzo mi przykro. On na pewno też przeżywa. Jestem jednak zadowolony słysząc, że umiecie dochować wierności przysiędze. Być może, warto zmusić was do przysiężenia nigdy więcej nie eksperymentować z … pewnymi rodzajami magii? – Nie trzeba, mistrzu, proszę … – ciężko westchnął Mafiej. – nie mogę przysiąc tego, czego nie jestem pewien. A kręcić przy tym jak Szellar nie umiem. A jak on żyje? Szybko go odwiedzimy? – Mogę was zapewnić, że wasz kuzyn całkowicie szczęśliwy. A także, że jutro rano on sam nas odwiedzi. Powinni do niego przybyć goście z oficjalną wizytą, a on także nie zawiedzie nasycić wzrok tym świństwem w salonie Żaka, które wzbudziło taki entuzjazm u pana Flawiusza. Jak już wspomniałem, Jego Wysokość żywi niezdrowe zainteresowanie do

wszelkich nieprzyzwoitych widoków … Mafiej mimowolnie uśmiechnął się przypomniawszy sobie, przy jakich okolicznościach mistrz o tym wspominał i ośmielił się spytać: – Mistrzu a wy jednak nałupaliście wielebnego Czena po czole, czy zatuszowaliście tę sprawę? – A nie próbowaliście spytać jego samego? – Próbowałem, ale odpowiedział tak niejasno i wymijająco, że niczego nie zrozumiałem. – A jak myślicie, Wasza Wysokość, czy umiem odpowiadać tak samo niejasno i wymijająco? – Nie mam wątpliwości. – Tak możecie być pewni, że z mojej odpowiedzi znowu niczego nie zrozumiecie. Więc wróćmy do naszej rozmowy. Jeżeli nie macie więcej pytań odnośnie dzisiejszego wydarzenia, to czy mogę zapytać jak przeszła wasza rozmowa z Jego Wysokością Kondratijem? Fakt, że razem napiliście się, pozwala przewidywać, że osiągnęliście porozumienie? – Tak, – kiwnął Mafiej. – A wiedzieliście, po co przybył? – Mistrz Silantij mi powiedział. Sądził, że powinien być obecny przy waszej rozmowie ale doszedłem do wniosku, że sam na sam będzie wam łatwiej znaleźć kontakt. Nie pomyliłem się? – Jak zawsze, mistrzu, – uśmiechnął się Mafiej. – chociaż mi wciąż trudno uwierzyć, że to ten sam Kondratij. – Jakie wasze wrażenia? – Nie wiem. To dziwne, że on dorosły, że ma wąsy i dwoje dzieci … ale psy on wydaje się kochać dokładnie tak samo jak w dzieciństwie … oj, prawie zapomniałem! Powiedział mi, że dziadek i wuj Pafnutij poznali Orlando. Nikomu nic nie powiedzieli, ale oni wiedzą. – To źle … – zachmurzył się nadworny mag. – jeżeli powiedzieli, że poznali, to znaczy, że rzeczywiście poznali, jest mało prawdopodobne, że mieli podobnych znajomych. Książę Pafnutij to solidny człowiek, on jest w stanie zachować dowolną tajemnicę, ale Jego Wysokość Zenowi … nie to, żeby był gadatliwy, ale on jest ogólnie człowiek nieopanowany i w zapamiętaniu może zrobić albo powiedzieć wszystko … w każdym przypadku, Wasza Wysokość, jestem rad, że mieliście cierpliwość i wielkoduszność aby wysłuchać waszego kuzyna Kondratija, zrozumieć go i wybaczyć. A teraz raczcie udać się spać. Byłbym zadowolony

porozmawiać z wami jeszcze, ale jest około północy i muszę odwiedzić pacjenta. – A ja nie mogę z wami? – bez specjalnej nadziei poprosił o pozwolenie Mafiej. Mentor lekko uśmiechnął się i wstał z fotela. – Wasza Wysokość, wy możecie odwiedzić go jutro, kiedy zrobi mu się trochę lepiej. A dziś odwiedzający w takiej ilości będą za męczący dla niego. I wy powinniście odpocząć. Dobranoc. * * * Jak przewidywał Jego Wysokość, w salonie oczekiwał go mistrz Silantij. Ale razem z nim, wbrew wszelkim przypuszczeniom, statecznie zasiadał Flawiusz, starannie postawiwszy na kolana teczkę i umieściwszy na tej teczce filiżankę z kawą. Przy tym filiżanka stała całkowicie bezpiecznie i nawet przy pojawieniu się króla nie poruszyła się. – O, w końcu! – zawołał wymęczony mag, którego Flawiusz, widocznie już zamęczył albo świecką rozmową albo kamiennym milczeniem. – Wasza Wysokość, mam dla was bardzo ważna sprawę … – Ja też, – poważnie przypomniał o swojej obecności Flawiusz. – Czy Wasza Wysokość raczy wysłuchać referat i dostarczyć dalszych wskazówek w sprawie … – Nie, nie, – z pośpiechem przerwał mu Silantij. – wasza sprawa nigdzie nie podzieje się, a … – Wasza też, – zimno zauważył Flawiusz. – A moja podzieje się i ponadto wystraszy całą stolicę! – Panowie, uspokójcie się, – roześmiał się król. – Mistrzu Silantij, przed chwilą rozmawiałem z nimi. – Z kim? – pogubił się mag. – Z naszymi skrzydlatymi przyjaciółmi. Przelatywali obok i wylądowali odpocząć na plaży, gdzie my akurat … kąpaliśmy się. Tak więc, do stolicy oni nie przylecą. Już polecieli do domu. Praktycznie o wszystkim się umówiliśmy a szczegóły omówimy po przybyciu naszego wygnańca. Sądzę, że początkowo on jakoś przenocuje w jaskini Skorma, a potem dobierzemy mu bardziej przyzwoite warunki mieszkaniowe. – Więc zgodziliście się? – uściślił „główny smokolog”. – Dlaczego nie? Zgadzam się, że jest to wielka odpowiedzialność, ale

wiecie, mieć możliwość stale komunikować się z żywym smokiem … kto by odmówił? – Mój król odmówił, – łatwo przytoczył przykład mistrz Silantij. – czym doprowadził do rozpaczy księcia Wasilija … – Wasza Wysokość, – odezwał się Flawiusz. – wasze sprawy z czcigodnym mistrzem zajmą wiele czasu? Czy mam czekać czy lepiej odłożyć referat na ranek? – Nie, nie, Flawiusz, poczekaj, – zatrzymał go król. – to nie zajmie wiele czasu. Twój referat poufny, czy królowa też może posłuchać? Flawiusz na chwilę zamyślił się, z czego od razu skorzystał czcigodny mistrz. – Skoro już tak wyszło, że moja sprawa straciła aktualność, to za waszym pozwoleniem, pożegnam się, – powiedział. – i odwiedzę was, powiedzmy, jutro? – Jutro wieczorem, – zaproponował król. – tylko nie tak późno, a powiedzmy o szóstej? – Bardzo dobrze, – zgodził się mag i zniknął ledwie zdążywszy się pożegnać. Flawiusz tymczasem pozachwycał się królewską parą stojącą na progu w uścisku i powiedział: – Sądzę, Wasza Wysokość, powinieneś samemu zdecydować na ile głęboko macie zamiar wprowadzania Jej Wysokość w sprawy państwowe. – Kira, posłuchasz? – zwrócił się do małżonki Jego Wysokość. – czy zmęczyłaś się i chcesz spać? – A o czym? – uściśliła królowa z trudem powstrzymując ziewanie. – Dzisiaj wieczorem została podjęta próba porwania pani Olgi, jak przewidywaliście. Jej Wysokości błyskawicznie odeszła senność i opadła na kanapę gotowa do słuchania. – A wynik? – zaniepokojony uściślił król siadając obok. – powiedz od razu. – Wszystko w porządku. Próba nie powiodła się. Czy mogę przystąpić do szczegółowego raportu? – Słucham uważnie. – Dzisiaj o siedemnastej czterdzieści pięć czterech przestępców włamało się do domu pana Żaka, gdzie obecnie mieszkała pani Olga,

zostawiwszy piątego na czatach u głównych drzwi. W konsekwencji ustalono, że byli to trzej ludzie magnata Dorsa i dwóch najemników mistralijskiego pochodzenia, prawdopodobnie przyciągniętych, żeby potem można było zawiesić sprawę na mistralijski wywiad. – A twoi ludzie? Gdzie patrzyli? – Jak się okazało, ich wykryli kilka dni temu i przed operacją unieszkodliwili uśpiwszy magicznie. Jestem winny, Wasza Wysokość. Powinien zaopatrzyć ich w odpowiednie amulety, ale kto mógł zawczasu wiedzieć jakie amulety są potrzebne … – Więc w grupie był mag? – Tak, ale niestety, nie miałem możliwości przesłuchania go. Tak więc, kiedy weszli do domu, pani Olga znajdowała się w kuchni i mimo okazanego oporu, została złapana i związana. Pani Teresa, która znajdowała się w salonie zdążyła ukryć się w gabinecie, najpierw aktywowawszy jedną z pułapek w poręczy i usunąwszy jednego z napastników. Następnie przestępcy przeszli do salonu, gdzie spędzili pewien czas wyjaśniając tożsamość swojej zdobyczy i omawiając możliwość przedostawania się do gabinetu. W tym czasie tylnym wejściem do domu wszedł pan Kantor … – Żywy, morda bezwstydna! – całkowicie szczerze ucieszył się król. – Wiedziałem, że żyje! – Przepraszam, Wasza Wysokość, wy otrzymywaliście jakieś wiadomości, że jest inaczej? – Tak, ale nie udowodnione i wątpliwe, dlatego ci o nich nie mówiłem … kontynuuj, Flawiusz. Wybacz, że przerwałem. A więc, wszedł, wystrzelał wszystkich przestępców i poprawił przykry błąd twoich pracowników? – Niestety, Wasza Wysokość, takiej możliwości nie miał z powodu braku amunicji. Swój jedyny nabój pan Kantor zużył, żeby przeciąć próbę magicznego oddziaływania od strony przeciwników, po czym jednak został unieszkodliwiony i związany. Ale pani Olga, skorzystawszy z zamieszania zdążyła ukryć się w gabinecie. W tym samym czasie wrócił do domu pan Żak, na szczęście wysyłał go Mafiej, dlatego przybył prosto do gabinetu. Dopóki damy tłumaczyły mu sytuację, przestępcy zaczęli wymagać, żeby opuściły swoją kryjówkę grożąc w przeciwnym przypadku okaleczyć więźnia. Ten, odzyskawszy przytomność zaczął

stanowczo oponować, zapewniając, że nic mu nie zrobią. Na potwierdzenie swoich gróźb jeden z przestępców strzelił do niego i zadał lekką ranę górnej części uda… – To dranie … – nie utrzymała się od komentarza królowa. – w związanego strzelać!.. – Kira, proszę cię, nie przerywaj. I co dalej? – Jak się okazało, w gabinecie pana Żaka, wśród innych rupieci, walał się ten właśnie plazmowy karabin, który został wykorzystany w bitwie ze smokiem. Uzbroiwszy się tym destrukcyjnym urządzeniem, pani Olga opuściła gabinet zamierzając pod jego groźbą zapędzić przestępców w kąt i trzymać tam, dopóki nie nadejdzie pomoc albo chociażby, dopóki ofiara nie przedostanie się do gabinetu. W tym czasie pan Żak wydostał się przez ukryte drzwi z gabinetu do sypialni, a stamtąd przez właz do przedpokoju i porzucił dom podążywszy do Departamentu Porządku i Bezpieczeństwa. Jednak plan pani Olgi nie powiódł się. Przestępcy nie uwierzyli w to, że dziewczyna naprawdę trzyma w rękach broń i że może z niej wystrzelić, dlatego wypadło jej tego dowieść niszcząc jeszcze jednego z przestępców. Jeśli raczycie odwiedzić stolicę jutro rano, pokażę wam, co z niego zostało. Będziecie wstrząśnięci. – Mogę sobie wyobrazić, – zgodził się król. – A ja tym bardziej, – zgodziła się królowa, która już widziała wspomnianą broń w akcji. – A potem? – Jak się okazało, ładunek był ostatni i koniec końców pani Oldze znowu wypadło ukryć się w gabinecie, a pan Kantor został w salonie nieprzytomny. I w tej chwili na miejscu wydarzeń pojawił się Jego Wysokość książę bastard Elmar. Nie będę męczyć was szczegółami … – Nie, Flawiusz, męcz, – zaoponował król. – nawet jeżeli Jego Wysokości to będzie bardzo nieprzyjemnie, opowiadaj wszystko. – Jak życzycie. Pod lufą pistoletu Jego Wysokością został rozbrojony i przykuty kajdankami do poręczy. Wydaje się, że jego też mieli zamiar wykorzystania w charakterze zakładnika. Jednak jeden z przestępców, a mianowicie ten, który trzymał go na muszce nierozważnie podszedł za blisko do Jego Wysokości chcąc go uderzyć. – On co, chory? – Król był zaskoczony. – uderzyć Elmara? – Masz rację, przestępca nie zrozumiał, z kim ma do czynienia. Jak tylko podszedł blisko, Jego Wysokość rozerwał łańcuszek kajdanków,

złapał go za rękę z pistoletem i wykręcając ją złamał jednocześnie w dwóch miejscach a następnie uderzył raz tuż poniżej ucha, od czego przestępca zmarł w miejscu. Protokół z autopsji jeszcze nie gotowy, ale od razu i tak mogę stwierdzić złamanie podstawy czaszki i kręgów szyi. Drugi przestępca spróbował uciec przez okno, ale na dworze został aresztowany przez moich pracowników. Już przesłuchany, złożył zeznanie, protokół przywiozłem wam jeżeli pragniecie się zapoznać ale powinienem uprzedzić, że to brudnopis, przepisać nie zdążyli. – Zostaw, potem przeczytam. Powiedz lepiej, co z Kantorem? – Teraz on jak i wszyscy pozostali, znajduje się w domu u Jego Wysokości. Specjaliści twierdzą, że obrażenia, uzyskane przez niego w niewoli, nie stanowią groźby dla jego życia i zdrowia. Pani Olga nie doznała cierpień, jeśli nie liczyć nerwowego wstrząsu. Pan Żak przeżył kilka nieprzyjemnych chwil zobaczywszy swój salon … Kira zachichotała cicho. – Ukochana, to nie jest śmieszne, – westchnął król. – do Żaka to było naprawdę przerażające… Flawiusz, w jakim stanie jest teraz Kantor? Rozmawiałeś z nim? – Niestety, nie miałem możliwości porozmawiania z nim. – Wszystko tak źle? Wciąż jest nieprzytomny? – Nie, odzyskał przytomność, ale jak tylko na niego rzucili znieczulające zaklęcie, usnął kamiennym snem. Mistrz Istran nie kazał go niepokoić, jeśli jednak wam potrzebne jakieś informacje, wypytam go, tylko wydajcie polecenie, żeby wasz nadworny mag temu nie przeszkadzał. – Nie, nie trzeba, niech śpi, jutro sam z nim porozmawiam. A więc, wydaje się być w porządku. Olga płacze, Kantor śpi, Elmar we wściekliźnie, Żak w histeryku … daj mi raport, spojrzę, co ciekawego opowiedział ci twój zatrzymany … – Proszę, – Flawiusz starannie przestawił filiżankę na stolik, otworzył teczkę i podał Jego Wysokości kilka nieco pogniecionych arkuszy papieru. Królowa też zajrzała przez ramię małżonka i zapytała: – Jego tym protokołem w mordę bili? – Nie, to on próbował porwać kiedy podpisywał swoje zeznania, – wyjaśnił Flawiusz. – opamiętał się i przestraszył, że szef mu tych zeznań nie wybaczy.

– Długo kłuli? – chrząknął król szybko przelatując oczami pierwszą stronę. – Siedem i pół minuty. W chwili aresztowania był tak przerażony, że nawet nie trzeba było prowadzić do piwnicy. – Poprawnie. Niech cieszy się, że Elmar nie potrudził się za nim uganiać … no, na razie niczego nowego dla siebie tu nie widzę … – Jego Wysokość przewrócił kartkę i lekko się uśmiechnął. – Aj, tak Kantor … – Specjalista, – z szacunkiem kiwnął Flawiusz. – i co najdziwniejsze, przecież ani trochę nie złodziej, czysty wojownik … być może, tylko trochę mag ale tak mało, że o tym i nie warto wspominać … A jaka genialna ucieczka! Wasza Wysokość, jego na pewno w żaden sposób nie można zwerbować? Zagrać na jego uczuciach do pani Olgi, powiedzmy … – Flawiusz, nie rób tego, – odezwał się król nie odrywając się od czytania, – bo inaczej on na twojej głowie zagra. I mi będzie bardzo przykro. – Przesadzacie, – lekko uśmiechnął się szef departamentu. – Bynajmniej. Jemu się nie podobasz, dlatego z tobą on nie będzie pracować, na czym byś nie zagrał. Więc postaraj się nie wysuwać mu propozycji z własnej inicjatywy. – A wy podobacie się? – Flawiusz, tobie co, ludzi brakuje? Zostaw go w spokoju. Nie taki już on wartościowy pracownik jak ci się wydaje. Wybuchowy, drażliwy, bezczelny ponad miarę, nie zgrywa się dobrze z współpracownikami, pyskuje władzom i stale narusza instrukcje. Ty go sam zwolnisz w ciągu tygodnia, uwierz mi … Hmm, biedny Kantor … dostało mu sie, oczywiście, od pierwszego dnia … Flawiusz, a tobie nic nie wydaje się dziwne w tej historii? Szef departamentu w skupieniu zmarszczył brwi, niecierpliwie bębniąc palcami o poręcz fotela. – Rzeczywiste, zajmujące, – powiedział po chwili zastanowienia. – Dlaczego nagle pan Dors wydał taki dziwny rozkaz? Przestać przesłuchiwać Kantora i przewieźć go w bardziej komfortowe i tajniejsze miejsce? Po co? Prawdopodobieństwo tego, że Kantor złamał się i zawarł z nim jakieś porozumienie, odrzucam od razu. Nawet wariant, w którym Kantor chytrze oszukał starego lisa Dorsa, wytargowawszy sobie życie za czystą dezinformację i jakieś lipne obietnice, nie wytrzymuje krytyki.

– To prawda, – zgodził się król. – taki wariant po prostu nie przeszedłby, jego wiadomości sprawdziliby trzy razy przed wypełnieniem porozumienia. A w to, że złamał się, ja też nie wierzę. W tym przypadku go po prostu by zabili a nie chowali z taką skrupulatnością. I już, oczywiście, zostawiliby w spokoju Olgę. A więc, Kantor jeszcze był im potrzebny. Dlaczego? Przecież zrozumiałe dla goblina, że w czasie, kiedy go próbowali złamać, wszyscy jego przyjaciele zdążyli się ukryć i choćby nawet powiedział, gdzie ich szukać, ich by już tam nie znaleźli. Tak na to nie więcej od doby byłoby potrzebne. Ale nie, uparcie go o coś pytają, nie uzyskawszy rezultatu próbują skanować. Poniósłszy niepowodzenie i tu, jednak zostawiają go przy życiu, próbują bezpiecznie ukryć i rozwijają solidną operację dla porwania jego dziewczyny. Nasuwa się pytanie: czego chcą od niego? – Potrzebna im od niego nie informacja, – natychmiast wyciągnął wniosek Flawiusz. – inaczej po prostu kontynuowaliby go torturować. Im trzeba, żeby on coś zrobił. Coś takiego, dla czego musieliby go wypuścić. – Niekoniecznie. Mogli po prostu zrozumieć, że w taki sposób go nie złamią i zaczynają szukać innych sposobów oddziaływania. A więc, albo informacja była na tyle wartościowa, że Dors poszedł na takie sprawy, jak porwanie dziewczyny, znajdującej się pod naszą ochroną, albo w jakiejś chwili interesy się zmieniły. – Wariantów może być wiele. Czy nie lepiej spytać Kantora, może wam on powie? – Spytam, oczywiście. Ale mam wątpliwości, co on powie … dobrze, z tym poczekamy do jutra. A więcej nic cię nie zainteresowało? – Mnie bardzo zainteresowało, jak znalazł sposób wykręcić się od skanowania. Po prostu niezwykle zainteresowało. Bardzo chciałbym go i o to wypytać. A propos, może się okazać, że pan Dors chciał zrobić to samo. – Może, czemu nie. A jeszcze? – Coś jeszcze? – Nie próbowałeś dowiedzieć się, ile go kosztowała cała ta awantura? – Macie na myśli wydatki finansowe? – Zasadniczo. Oblicz, Mistralijczycy roznieśli jego skład broni, nieznany mściciel spalił willę, ja osobiście groziłem jeszcze poważniejszymi problemami i co? On nie zatrzymuje się a przeciwnie

kontynuuje działać na otwarty konflikt ze mną, chociaż wie, że to może go kosztować drogo, a co najważniejsze inwestuje pieniądze w sprawę. Jeżeli on tak ryzykownie gra, to jaka powinna być stawka? Co takiego wie albo może Kantor, że stara sknera Dors nie cofnie się przed niczym, żeby to otrzymać? Jak myślisz, Flawiusz? Gdzie tu skrzynia ze złotem jest schowana? Według mojego rozeznania, poszukiwana przyczyna powinna stanowić właśnie niejaką korzyść pieniężną, bo czymś innym Dorsa nie skusisz. – Dlaczego odtrącacie możliwość politycznej motywacji pytania? – z zainteresowaniem poruszył brwią Flawiusz. – być może, sprawa nie w złocie, a w mocy? – Drogi Flawiuszu, nie odrzucam politycznego wariantu a po prostu włączam go w materialny. Władza – to też złoto. Dokładniej, sposób jego zdobywania. Odtrącam takie warianty, jak miłość, zemsta, czysta ciekawość i temu podobne pojęcia abstrakcyjne. A władza może być potrzebna panu Dorsu tylko dla jednego – żeby zdobyć nowe możliwości dla wypełnienia swojej bezdennej portmonetki. Władza dla władzy może interesować tylko maniaka, którym czcigodny magnat, oczywiście, nie jest. Pomyśl jakoś w wolnej chwili, co mogło tak zainteresować Dorsa w skromnej osobistości towarzysza Kantora. I ja pomyślę. I jeszcze opowiedz nam, jak jej wysokość cesarzowa Lao Juj? – Cesarzowa zeznała, że zamach na życie królowej został przedsięwzięty przez nią w charakterze osobistej zemsty na was, z własnej inicjatywy. Że nikt jej tego nie polecał, ponieważ po niefortunnej próbie przewrotu straciła kontakt z braćmi i siostrami. A także, czego wkrótce wszyscy bardzo pożałujemy, że nie rozumiemy wielkości i potęgi Niebieskich Jeźdźców, gdyż niedaleki ten dzień, kiedy oni zejdą z nieba. – Chciałbym zobaczyć, – mruknął król. – Więcej nie powiedziała niczego, – kontynuował Flawiusz. – chociaż pracowali z nią najlepsi zawodowcy, umiejący łączyć wydajność i dokładność. Podsadzka też nie zadziałała, z sąsiadką z celi cesarzowa nie życzyła utrzymywać stosunków i w ogóle zachowywała się zarozumiale. Płytkie skanowanie dało mało, lecz głębokiego specjalista nie odważył się stosować obawiając się natrafić na blok z programem samozagłady. W każdym przypadku, zostało potwierdzone, że Jej Wysokość

rzeczywiście popełniła przestępstwo z własnej inicjatywy, bez jakiegokolwiek współudziału. – Dla tego i skanować nie trzeba było, – warknął król. – i tak zrozumiałe, że nikt by jej takiego nie polecił. Towarzyszka broni z taką wysoką pozycją za wartościowa, żeby polecać jej zadanie dla skazańca. Ty lepiej powiedz, czy nie próbowała głosić, opowiadać o swojej nauce? – Czasami, ale niezmiernie zwięźle. Wyraża się to głównie w postaci gróźb. A chcecie szczegółowo. Mam wszystkie protokoły, pragniecie spojrzeć? – Zostaw, przeczytam w spokojnej atmosferze bez pośpiechu i bez rozpraszania. I spróbuj jednak sprowokować tę małomówną damę do niewielkiego kazania. Muszę wiedzieć, co stanowi naukę tego zakonu. W co oni wierzą, czym się kierują. Chcę zrozumieć, czego im w ostatecznym rozrachunku trzeba. Mam wrażenie, że oni nie po prostu próbują zagarnąć władzę a zgodnie z planem tworzą nieład i problemy na całym kontynencie. I jeżeli to się potwierdzi, to boję się, że oni są o wiele niebezpieczniejsi niż nam się wydaje. – Jeszcze niebezpieczniejsi? – podejrzliwie zapytał jeszcze raz Flawiusz. – Tak, jeszcze niebezpieczniejsi. Pomyśl sam, jesteś profesjonalistą. Po co w kraju tworzyć niepokoje i trudności? – Żeby potem łatwiej go zdobyć, – bez wahania odpowiedział szef departamentu. – A w całym świecie? – Sądzicie, że to realne? – W naszych czasach można już dopuścić wszystko. I jeżeli moje obawy mają realne podstawy, to następne będzie Pomorze albo Egina. W Gallancie i tak porządku nie ma, Goldiana – kraj szczególny, jego i zdobywać nie konieczne, kupić można. Londra i Ortan – za mocne orzechy dla każdych sabotażystów, je zostawią na koniec. A o Pomorze i Eginę się obawiam. I żeby określić dokładniej, kto będzie następny potrzebna mi informacja. Spróbuj, Flawiusz. – Jak powiecie, Wasza Wysokość. – Szef departamentu z szacunkiem pochylił głowę i zawahawszy się dodał: – mogę porozmawiać z wami jeszcze o jednej sprawie … prywatnie? Ta sprawa nieco … osobista. Królowa, nie czekając aż ją poproszą by się oddalić, podniosła się i

powiedziała panom dobranoc. – Szybko przyjdę, – obiecał król obdarowawszy ją szczęśliwym uśmiechem i odprowadził zakochanym spojrzeniem do samych drzwi sypialni. Kiedy Jej Wysokość znalazła się poza zasięgiem wzroku, uśmiech w mgnieniu oka zniknął z jego twarzy ustąpiwszy miejsca napiętemu oczekiwaniu. – Co, Flawiusz? Coś nie tak? – Nie, nie, – pośpieszył się zapewnić go szef departamentu. – z Jej Wysokością wszystko w porządku. Sprawa dotyka mnie osobiście. – Proszę cię, – westchnął król od razu się zrelaksowawszy. – nie męcz mnie na noc każdym głupstwem odnośnie do dymisji i uroczystych samobójstw. Nie pozwalam. – To poważne, – zachmurzył się Flawiusz. – i jednak poproszę was by mnie wysłuchać. Bardzo proszę was о pozwolenie mi opuścić stanowisko szefa departamentu i ograniczyć się wyłącznie do służby bezpieczeństwa. Nie mówię o dymisji. Jako wierny poddany, nie mogę opuścić was w tak trudnym czasie, ale pokornie błagam wybawić mnie z jakichkolwiek pełnomocnictw w służbie porządku. – Mogę zapytać dlaczego? – A nie domyślacie się? – Problemy z rodziną? – Wy, jak zawsze, przenikliwi. Zawsze mi było niezręczne być kierownikiem nad własnym ojcem, ale to drobiazgi w porównaniu z tym, w jakiej sytuacji znajduję się za każdym razem jak moi krewni zwracają się do mnie o pomoc. Z jednej strony, ja oficjalna osoba, pracownik administracji państwowej, a z drugiej – brat, siostrzeniec, syn koniec końców … A matka bezwstydnie korzysta z tego, że nie mogę jej odmówić. Więc jeżeli nie będę mieć żadnego wpływu na jakiekolwiek sprawy w kryminalnej policji, przestanę mieć wartość dla krewnych i oni zostawią mnie w spokoju. – I dawno oni po ciebie sięgają w ten sposób? – Tak, chociaż rzadko. – A co tym razem? – Siostra, – westchnął szef departamentu. – i z dużym skandalem. Wymyśliła genialny sposób względnie uczciwego uzyskania pieniędzy od ufnych obywateli, ale jak się okazało, ta metoda dawno znana w sąsiednich światach a dzięki staraniom pani Olgi cała stolica poznała, że

nowa gra „wachlarz” – to czyste naciąganie. A ponieważ wielu pracowników służby porządku zdążyło włożyć tam oszczędności... – Zrozumiałe, – uśmiechnął się król. – Trudno ci będzie zwolnić siostrzyczkę tym razem. Nawet jeżeli zwolnisz, pobiją oburzeni klienci. – Właśnie. W mojej opinii, krótki termin wyjdzie jej tylko na dobre. A matka z jakiegoś powodu uważa inaczej. – Cóż, Flawiusz, będę myśleć nad twoim problemem, ale to będzie nie tak szybkie jak chcesz. A na razie powiedz swojej matce, że sprawa pod moją osobistą kontrolą i dlatego nie masz możliwości zrobienia czegokolwiek. – A z jakiej racji zwykła sprawa o oszustwie znalazła się pod osobistą kontrolą Waszej Wysokości? – Zwal wszystko na Olgę. Jakoby do mnie nakablowała a ja byłem pełen oburzenia. Mam nadzieję, że twoja rodzina nie na tyle krwiożercza, żeby spróbować mścić się? – To zależy, ale w danym przypadku uzyskiwać wroga w Waszej Wysokości tylko z powodu niepowodzenia zwykłego oszustwa nie będą. – A z jakiego powodu zaczęliby? – zainteresował się król. – Tylko gdyby był urażony honor rodziny. A w danym przypadku mówimy o zwykłych kosztach zawodu. Tak że wam nie warto się martwić. I jeżeli Wasza Wysokość pozwoli, chciałbym wyjaśnić jeszcze jedną rzecz. Co za elf kręci się wieczorami w waszym pałacu i przed domu Jego Wysokości? Słyszałem o nim rozmaite słuchy, ale sądzę, wy zorientowani w tym lepiej. – Niech się kręci, – westchnął król. – on przecież praw nie narusza. – A skąd się wziął? – Skąd biorą się elfy? Zabrnął ze swojego świata. Powłóczy się i wróci. Jeżeli chcesz z nim porozmawiać, możesz spróbować, ale nie widzę sensu. Lepiej powiedz, jak pracuje nasz program walki z nieprzyjacielską propagandą? – Na razie doskonale. Próby prowokacji międzyrasowych konfliktów z powodzeniem przecięte, należy dziękować gnomom … – Nie udawaj ubogiego, Flawiusz. Dziękować idzie twoich specagentom, którzy wywieźli z Mistralii praktycznie wszystkie gnomy i rozsiedlili w naszych wspólnotach. Efekt był wstrząsający, nie mówiąc

już o tym, że przemysł obronny Mistralii został starannie osłabiony. Jak żyje kwiat naszej szlachty? – Na razie cicho. Oni wszyscy wychodzą z szoku po waszym małżeństwie. – Co ich tak zszokowało? – roześmiał się król. – jeżeli mieli jakieś zastrzeżenia przeciwko wybranej przeze mnie kandydaturze, dlaczego nie wypowiedzieli ich w porę? – Doskonale wiecie, Wasza Wysokość. Kandydaturę wybraliście tak subtelnie, że nie podkopiesz się. Stary i szanowny ród, chociaż biedny, godne wychowanie, wybitne zasługi dla korony … a jedyny punkt kontrowersyjny, to jest wygląd, jest kwestią osobistego gustu. Oprócz tego, wasz pełen poświęcenia czyn na weselnej ceremonii natchnął wszystkich bardów królestwa i tylko najleniwsi nie odzwierciedlili tego epizodu w swojej twórczości. Wszystkie te fakty razem potrząsnęły potencjalnymi kandydatami na waszą koronę. Oni wszyscy jeszcze nie ochłonęli z myśli, że im więcej nie o czym marzyć. Hrabina Monkar wciąż znajduje się na zamku swojej cioteczki i wszelkie powiązania z innymi zainteresowanymi rodzinami nie są widoczne. Jednak w ostatnich dniach pojawił się nowy niuans, o którym powinniście wiedzieć. Nader sensowny ruch, powinienem zauważyć. W próbie zdyskredytowania was osobiście, silnie rozchodzą się słuchy, że wy – nieprawdziwy król. Że niejakie nie wzbudzające zaufania siły polityczne ukryły wasz zgon, zastąpiwszy was sobowtórem. Istnieje także wariant, że nie jesteście żywym człowiekiem, a zostaliście przywróceni do życia dzięki staraniom niektórych potężnych nekromantów, którzy teraz stoją za wami i kierują każdym waszym krokiem. Istnieje nawet trzeci wariant, że od samego urodzenia nie byliście żywym. Przy czym wszystkie te słuchy kursują nie tylko u nas, ale też za granicą, gdzie ja nie jestem w stanie z nimi skutecznie walczyć. – Co za głupstwo? To nie jest poważne. Znowu Gondriello doradcy się nie poradził? To wszystko jest możliwe do zweryfikowania i łatwe do obalenia. Każdy mag ci na oko powie, żywy człowiek albo nie… chociaż zresztą, to całkowicie naturalne … – Co właśnie? – Dlaczego doradca Blaj czasem radzi swojemu prezydentowi kompletny nonsens. On jest przesiedleńcem i w magii orientuje się

przykładnie tak, jak mój kuzyn w ekonomice. – Być może. Ale jednak te niedorzeczne słuchy trzeba zatrzymać jak najszybciej, dopóki nie zakorzeniły się w umysłach. Tak i sami wiecie, Wasza Wysokość, przede wszystkim – puścić plotkę, a już niezależnie od tego, ile przeczyć, jednak w całości nie zmyjesz się. – O tym ja też pomyślę, – obiecał król. – a na razie postaram się trochę częściej migać przed magami … niech patrzą i naturalną drogą, bez oficjalnych przedsięwzięć, przeczą. W szczególności, Chiron już mnie odwiedził. Z pewnością, osobiście postanowił sprawdzić, czy jego król nie zaprosił do sobie z wizytą jakiegoś zombi … Zastanawiam się, Silantij też przyglądał się, czy on oprócz swoich ukochanych smoków więcej o niczym nie myśli? – Nie wiem, Wasza Wysokość, – grzecznie odezwał się Flawiusz. – wydaje mi się, że oficjalne przedsięwzięcie będzie bardziej niezawodne. – Wiesz, – skrzywił się król, – jak nie lubię usprawiedliwiać się i dowodzić, że nie jestem wielbłądem! – Chętnie wierzę, ale w danym przypadku chciałbym uzyskać podstawy prawne ścigać osoby, rozszerzające podobne zmyślania. Absolutnie prawomocne, jeżeli rozumiecie, co mam na myśli. Jego Wysokość ze zrozumieniem westchnął. – Oczywiście, Flawiusz, jak nie zrozumieć. A co, ktoś został zauważony? – Diuk Girrandi poruszył kwestię, żeby sprawdzić was na autentyczność na żądanie szlacheckiego zebrania. Pytanie zadźwięczało na razie tylko w nieoficjalnym kole, ale on ma wszelkie szanse na zatwierdzenie... – Hałastra darmozjadów! – zaklął król. – naprawdę tym zaciętym panom czymś się zająć! Bądź moją wolą, rozpędziłbym do demonów to zebranie! Żadnego praktycznego pożytku, jedne przeszkody w rządzeniu państwem! Tylko myślą, jakby urwać sobie trochę więcej przywilejów i pełnomocnictw, a pracować ani jeden próżniak nie pragnie! Dobrze, Flawiusz, porozmawiam z mistrzem Istranem i poproszę by oficjalnie zebrać wszystkich nadwornych magów, żeby świadczyli wszyscy, o tym, w co tak radośnie wątpi szlacheckie zebranie. Niech inicjatywa idzie ode mnie, a nie od Girrandi i Monkarów. Rzeczywiście, to będzie cieszące się wielkim autorytetem zebranie z podpisami najbardziej szanownych

magów kontynentu – Chiron, Morrigan i wszyscy inni … i podstawa prawna będzie prześladować za oszczerstwo wszystkich, kogo uważasz za konieczne, bez względu na tytuły. Ale nie teraz , za tydzień albo dwa, kiedy wszystko przygotujemy. I jeszcze … – Chwileczkę … – Flawiusz nagle zatrwożył się i gestem zatrzymał Jego Wysokość. Następnie szybko podniósł się z miejsca, bezdźwięcznie podbiegł do drzwi i gwałtownie je szeroko otworzył. Za drzwiami nikogo nie było. – to dziwne, miałem uczucie, że nas podsłuchują. Prawdopodobnie się wydawało. Ale do tej pory węch mnie nie oszukiwał. – Rzeczywiste, dziwne, – zgodził się król. – ja też miałem takie uczucie. Może, po prostu się zmęczyliśmy? – Nie, – lekko uśmiechnął się szef departamentu. – Najprawdopodobniej, u was wreszcie wyrżnął się węch. Nie mogło nam obu wydawać się to samo w dodatku jednocześnie. Węch zawsze był słabym punktem dla Jego Wysokości. Nie ten, który nazywają węchem, z tym u Szellara III było wszystko w porządku, to inaczej ta szczególna właściwość, którą obdarza swojego posiadacza Cień złodzieja. Magowie nazywali go „szóstym zmysłem”, mądrzy alchemicy – intuicją, a sami złodzieje – po prostu węchem. I oto z tym król zawsze miał problemy, doprowadzające do rozpaczy babcię Jessicę. Jego Wysokość, ze swoją skłonnością wszystko na świecie analizować i mieć zaufanie tylko do zimnej logiki, z węchu korzystać nie umiał. Czasem to u niego wychodziło podświadomie, ale niezmiernie rzadko. Zazwyczaj, jeżeli mu coś się wydawało, król zaczynał zastanawiać się – a dlaczego mu tak się wydaje, jakie są przyczyny tego, a jak to można logicznie wytłumaczyć … i tu jego węch się gubił. – Jutro nawiążę łączność z Elvisem, – obiecał podejrzliwie rozglądając się po bokach. – i spytam, czy jego chłopaki podsłuchiwały naszą rozmowę. Jeżeli nie, poproszę Aleksandra żeby wzmocnić ochronę. Nie wystarczy, żeby ktoś rzeczywiście podsłuchiwał moje rozmowy z tobą … – Poleciłbym wam jeszcze ustalić w budynku sygnalizowanie na niewidoczność, – poradził Flawiusz, kontynuując rozglądać się. – Ja nikogo nie zobaczyłem a rama okienna się poruszyła. Nawet jeżeli mi się wydawało pokazało, lepiej ubezpieczyć się. – Koniecznie, – obiecał król.

– Czy macie jeszcze jakieś pytania lub instrukcje? – Nie, dziękuję. Zostaw mi wszystkie dokumenty o Niebiańskich Jeźdźcach i możesz być wolny. I, Flawiusz … nie karz za surowo swoich agentów, którzy zasnęli. Oni nie tak znowu winni. – Jak powiecie, Wasza Wysokość. Mogę pożegnać się? – Oczywiście. Zaraz wydam polecenie, żeby cię wysłali do domu. – Dziękuję, nie jest to konieczne. Dyżurny teleportysta czeka na mnie na tarasie. Dobranoc, Wasza Wysokość. – Dobranoc, – uśmiechnął się król i przelotnie spojrzał na drzwi, za którymi kilka minut temu ukryła się jego królowa. Kiedy Flawiusz oddalił się, Jego Wysokość zajrzał do sypialni i przekonał się, że małżonka mocno śpi a zatem nie zauważy, o której godzinie wrócił. Więc można spokojnie usiąść, wypchać fajkę i zająć się studiowaniem dokumentów, które zostawił Flawiusz …

ROZDZIAŁ 13

Jakoś następnego wieczoru Kantor ostatecznie utwierdził się w myśli, że jego umysł bardzo ucierpiał w ostatniej aferze, w której się znalazł. Jak gdyby rozdwojenia osobowości mu było mało … zresztą, w tym stanie półmajaczenia, w którym przebywał ostatnią dobę, wewnętrzny głos milczał i niczym o sobie nie przypominał. Za to z otaczającą realnością działo się coś nieopisanego. Tymczasowe upadki w Labirynt jeszcze były zrozumiałe i znośne, chociaż wpadał w miejsca jedno straszniejsze od drugiego. O wiele bardziej niepokoiły Kantora dziwne rzeczy, odbywające się w pokoju, gdzie leżał. Czy to Labirynt przyjmował rodzaj rzeczywistego pomieszczenia, czy spadał nie do końca, ale w pokoju raz po raz zaczynały się jakieś nienormalne zjawiska. Zjawiali się różni ludzie, żywi i niezupełnie, chodzili, coś robili, czasem rzeczy całkiem niezrozumiałe, rozmawiali z Kantorem, który odpowiadał, ale i tak nie mógł zrozumieć, czy z prawdziwymi ludźmi się kontaktuje, czy po prostu bredzi. Po pokoju szlajały też się rozmaite zwierzęta, jak: mówiące kurczaki, małe smoki rozmiaru pluta, duży rudy kot, stado różnokolorowych ni to ptaków ni to motyli, i inne, mniej sympatyczne stworzenia. Oprócz tego wszystkiego, w oknie z rzadka pojawiała się podświetlona na czerwono twarz doradcy Blaja, niezmiennej postaci koszmarnych snów Kantora, a meble stale zamieniały zarysy – to wyginały się, jakby zostały zrobione z czegoś miękkiego, to zaczynały się topić i rozpływać jak woskowa świeczka w upał, to robiły się przezroczyste, tak że raz Kantor nawet wyraźnie obejrzał mysz pod łóżkiem. Zresztą, całkiem możliwe, że mysz miała takie samo pochodzenie jak smoki i kurczaki, tego nikt nie mógł powiedzieć na pewno. To szczególnie nie niepokoiło Kantora. O wiele więcej zajmowali go ludzie, z którymi rozmawiał i nie mógł zrozumieć, czy rzeczywiście ci ludzie są obecni w pokoju i rozmawiają z nim czy mu się to tylko wydaje. W pierwszą noc przychodził nadworny mag w towarzystwie nieznanego Kantorowi pana w hińskim ubraniu. Panowie prowadzili zawiłą medyczną rozmowę, z której Kantor niczego nie zrozumiał,

następnie zobaczywszy, że pacjent nie śpi, spytali, jak on się czuje. Głupszego pytania nie mogli wymyślić, rzecz zrozumiała. Jak można się czuć, kiedy znieczulające zaklęcie się kończy? Kantor nie nachamił w odpowiedzi tylko dlatego, że nie miał na to sił i ograniczył się do krótkiego jęku: – Zimno … – Poproszę by napalić w kominku, – obiecał mistrz Istran, dotykając gorącą dłonią do tyłu jego głowy. – poleżcie minutkę spokojnie, zaraz będzie trochę lżej. Obniżę temperaturę i spróbuję stłumić proces zapalny. A ze znieczulaniem wypadnie poczekać do jutra, stan waszego systemu nerwowego wywołuje niepokój. Przyjmowaliście jakieś leki wczoraj i przedwczoraj? – Tak … – odpowiedział Kantor chowając twarz w poduszkę. – Jakie dokładnie? – Nie pamiętam … kupiłem w aptece co było… – Magiczne albo z czystych ziół? – Wydaje się, magiczne … nie pamiętam … – To źle. Obawiam się, że pozwoliliście na przedawkowanie. – Tak nie pomagało… – Cóż, teraz znoście. Obawiam się, że jeszcze jedno zaklinanie może wam zaszkodzić. Jak wam się wydaje, wielebny Czen? – zwrócił się do kolegi. Hin zgodnie skinął głową. – Całkowicie się z wami zgadzam, mistrzu Istran. Ale to całkiem nie powód zastawiać pacjenta cierpiącego, w danym przypadku dodatkowe sześć godzin bólu też może mieć nader zgubny wpływ na jego system nerwowy nie mówiąc już o możliwości rozwoju szoku. Poleciłbym praktycznie nieszkodliwy środek, zawierający wyłącznie składniki ziołowe... – A ja nie polecałbym pacjentowi w takim stanie przyjmować narkotycznych substancji, nawet pochodzenia roślinnego. – Uwierzcie mojemu praktycznemu doświadczeniu, – stanowczo zaoponował wielebny Czen i przekazał pacjentowi jakąś pigułkę, którą Kantor natychmiast chwycił i włożył w usta, póki mistrz Istran nie zdążył jeszcze czegoś polecić. W smaku to była mieszanina opium z jakąś nieznaną trawą. Stary człowiek z dezaprobatą coś warknął, ale

protestować nie zaczął. Milcząc skończył swoje przeciwzapalne czary i grzecznie spławił kolegę pod pozorem tego, że musi jeszcze zejść do biblioteki, pomówić z Jego Wysokością i dać polecenia służącej. Kiedy współczujący hin zniknął w teleporcie, mistrz nie pośpieszył od razu na dół a usiadł na krześle obok łóżka i zapytał: – Czy mógłby pan odpowiedzieć na kilka pytań, które bardzo mnie interesują? To niedługo. – Pytajcie, – odezwał się Kantor nie podnosząc głowy i przysłuchując się swoim uczuciom. – Powiedzcie uczciwie, maestro, wy ani razu nie widzieliście się z waszym ojcem od czasu, gdy zginął? – Nie, – bez wahania, odpowiedział Kantor i dopiero po kilku sekundach, opamiętawszy się spytał: – a skąd wiecie, kim jestem? Król powiedział? – Co ty, ja poznałem was niemal natychmiast, jak tylko zobaczyłem. Jesteś zbyt podobny do ojca, żebym mógł tego nie zauważyć. A zauważywszy, oczywiście przyjrzałem się wam wystarczająco uważnie, żeby zobaczyć waszą prawdziwą istotę. Dla dobrego maga to nie problem. Więc nie wiecie, gdzie go można znaleźć? – Nie wiem, – cicho westchnął Kantor. – a dokładnie wiecie, że on żywy? – Absolutnie. – Wy co, do nekromanty chodzili? Z ciemności doszedł cichy śmiech. – Jeżeli nie stosuję w praktyce nekromancji, to nie znaczy, że nie jestem obeznany z wspomnianą magiczną szkołą. I absolutnie nie potrzebuję obcej pomocy, żeby poznać, czy żywy człowiek czy martwy, zwłaszcza jeśli chodzi o mojego dość bliskiego przyjaciela i ponadto kolegę. Nawiasem mówiąc, powinienem zauważyć, że wasz ojciec też był nader sensownym nekromantą chociaż Siła u niego była bardzo, bardzo osobliwa. I chciałbym wyjaśnić, czy jesteś pewien, że dziś w Labiryncie z wami to nie był on? – Jestem pewien, – nie mając wątpliwości odpowiedział Kantor. – Ojciec prowadził mnie w Labirynt i wiem jak on tam wygląda. To nie był on. Poznałbym go. Odczułbym … Ogólnie … to na pewno. A skąd wiecie? Mafiej opowiedział?

– Oczywiście. Mam nadzieję, w tym nie ma niczego strasznego? Jego przecież nikt nie prosił о zachowywanie w tajemnicy tego, co widział. – No tak … sam nie mógł się domyślić … ale jednak … nie należy … – Jak pan sobie życzy. Ja nie miałem zamiaru rozpowszechniania otrzymywanych od niego informacji. Cóż, nie będę was więcej męczyć, tym bardziej, że ziółka, którymi tak bezczelnie poczęstował was wielebny Czen, wydaje się, że zaczęły działać. Niepotrzebnie, oczywiście, tak za nie chwyciliście, ale teraz … Dobranoc. – Dziękuję … – mruknął Kantor czując jak lepki, ciężki tuman powoli zasnuwa otaczającą go ciemność. – Dobranoc. I prawie od razu zapadł się w obce miejsce, gdzie było pełno dziwnych małych autek z wirującymi na górze łopatami. Widział takie na obrazku w jednym z magazynów Olgi, nazywała je „helikopterami”. Ogromne stado tych helikopterów wirem unosiły się naokoło niego i od ich migotania wirowała mu głowa do nudności, ale ani odwrócić się ani w ogóle poruszyć się nie mógł a próba zamknięcia oczu niczego nie dała – przez zamknięte powieki ciągle widział te bestialskie helikoptery i oni one wciąż krążyły szybciej i szybciej. Wesoły żartowniś Labirynt, jego mać… Bardziej nad ranem, kiedy się skończyły i Kantor obudził się z bezlitosnym bólem głowy i takim dzikim pragnieniem, jakby przekroczył pieszo Białą Pustynię, w pokoju pojawił się Mafiej. Powiódł naokoło oczami i szeptem spytał, czy Kantor śpi i czy jest sam. Też genialne pytanie, sił brak. „Dwóch mnie”, – z rozdrażnieniem warknął Kantor i dodał jeszcze kilka słów, bardzo jaskrawo wyrażających jego stosunek do tego świata. Odpowiedź całkowicie zadowoliła młodego elfa i zniknął w teleporcie zanim Kantor zdążył poprosić o wodę. Jednak rozejrzawszy się odkrył, że nalany kubek stoi obok, wystarczy rękę wyciągnąć. Kantor natychmiast sięgnął po kubek i dwoma łykami uwolnił się od jednego ze swoich problemów, po czym runął twarzą w poduszkę i pomyślał, że nie jest tak źle. Chociaż wszystko, co mogło boleć, bolało okrutnie. Ale to wszystko można było przeżyć. A gdyby wypadło stać… albo leżeć?... w takim żałosnym i bezradnym wyglądzie przed obcym człowiekiem … albo, co gorsza przed damą … jakie szczęście, że ktoś był na tyle mądry, żeby nie wpuszczać tutaj Olgi i w ogóle nie umieszczać żadnych pielęgniarek! Najgorzej, kiedy w taką chwilę, kiedy zły i chory i w ogóle

pragnie wyć i zrywać zębami poduszkę, nad duszą jeszcze siedzi kobieta. Albo kompromituj się, albo popisuj się … Tylko żeby Mafiej nie przyniósł tutaj Olgi, od niego zrobi się, współczujący … Kilka minut później wrócił Mafiej. Olgi nie przyniósł. Przyniósł Amargo, co całkowicie ciągnęło na następne majaczenie, niegorsze od helikopterów. – Zostaw nas na dziesięć minut, – szeptem poprosił Amargo. Chłopak kiwnął i znowu zniknął, a dowódca ostrożnie usiadł na brzegu łóżka i jeszcze ciszej spytał: – nie śpisz? – Śpię, – warknął Kantor. – Czego chcesz? – Nie ruszaj się kilka minut, – nakazał Amargo i zaczął coś rozkładać na kołdrze. – I nie patrz. – Dlaczego? – Dlatego. To rozkaz. Odwróć się. – Idź na … – odgryzł się Kantor i jednak odwrócił się. Amargo zapalił świecę, przesunął krzesło i kontynuował: – Co cię podkusiło tam pójść? Wiedziałeś wszystko wcześniej, co z tego wyjdzie, dlatego Riko zostawiłeś na zewnątrz. Po co? Czy naprawdę inaczej nie można było? – Doszedłem do wniosku, że tak będzie lepiej, – niechętnie odezwał się Kantor próbując zorientować się, dlaczego towarzysz Amargo kłuje jego igłami, jak gdyby mu było mało tego, co już jest. – Co robisz? – Leczę cię, bałwanie. Znieś, tak trzeba. Potem będzie lżej. Dlaczego zdecydowałeś, że wepchnąć się w pułapkę będzie lepiej? – Dlatego, że jeżeli ci przewidzieli jakieś paskudztwo, lepiej nie chować się do końca życia, a przeżyć wszystko naraz, skoro już niczego nie zmienisz. Żeby wszystko szybciej się skończyło. – Pieprzony fatalista! Chociaż wyobrażasz sobie, czym to wszystko mogło się skończyć? Obróć głowę. Coś płaskiego przylepiło się do szyi, plaster czy co? Do diabła on potrzebny?... Potem jeszcze raz, trochę wyżej. – Normalnie skończyło się, – odpowiedział Kantor ulegle nie obracając się i próbując zrozumieć sens tego dziwnego leczenia. – Zostaw mnie w spokoju... Lepiej powiedz, jak tam chłopacy. – Z chłopakami wszystko w porządku, to z nimi się dzieje. A kiedy im powiem, że jesteś żywy, oni w ogóle z radości oszaleją. My Cię przecież

już zdążyliśmy pochować. Wszyscy tak się rozstroili, poupijali z nieszczęścia, jak zasrańcy … – Akurat, – prychnął Kantor. – szybciej, z radości. Można pomyśleć, że tak mnie wszyscy kochają. – A myślałeś! Riko w ogóle łkał, jak dziewucha. I Espada okropnie się popsuł. Toro takie kazanie wygłosił, że nawet Gaetano się wzruszył do łez. Don Akwilio żałował, że cię wypuścił … a co się działo z Passionario, możesz sobie wyobrazić. – No, temu popłakać, co pobiec się odlać … nie niepotrzebnie go w naszym zespole Beksą przezwali. Bodaj, znowu wiadro trawy wypalił i nawyczyniał jakiś cudów. – Jeżeli by! Napił się jak świnia i ja boję się nawet wyobrazić, czego mógł nawyczyniać! A potem zginął! I uwierz po tym, że wy nie bracia, jeżeli wy nawet przepadacie jednocześnie! Co u ciebie się stało w rękę? Kości nie połamane? Kto cię łatał? – Nie wiem, kto. Nie widziałem. Nie przeżywaj, kości całe, zwykłe igły. Ostatnim razem było gorzej… długo mam tak leżeć? Niewygodnie. W rzeczywistości, nic szczególnie niewygodnego nie było, po prostu leżeć nieruchomo, kiedy coś boli – istna męczarnia … – Teraz, znieś jeszcze minutkę, – jakoś z poczuciem winy poprosił Amargo. – Niewiele zostało. Poleż spokojnie. Chcesz, ja ci coś opowiem? – Chcę, – ze złośliwą satysfakcją oświadczył Kantor. – opowiedz co jednak wyszło z moją ręką? Chociaż teraz powiedz uczciwie. Może ci będzie wstyd mi kłamać, kiedy mi tak źle. – Och, jak po mnie sięgnąłeś … – westchnął Amargo. – nie mogę ci opowiedzieć, chciałbym, ale nie mogę. Przysiągłem milczeć. Pogódź się z tym wreszcie. To jednak prawda, skoro już sam się dokopałeś, nie będę ukrywać. Ale co i jak, opowiedzieć nie mogę. I nie proś mnie więcej. Pociesz się tym, że masz znowu dwie ręce i uspokój się. – Dobrze, – westchnął Kantor. – powiedz tylko, czy ona prawdziwa? – Prawdziwa, żywa, taka sama jak była i całkowicie zdrowa. Jeżeli kiedyś znowu zechcesz grać na gitarze, niech ręka cię nie peszy. I więcej do tego nie wracaj. Zgoda? – Dobrze, – westchnął Kantor decydując się nie naciskać zbyt wiele na Amargo. I tak towarzysz mentor powiedział więcej niż zazwyczaj. – Długo mam tak leżeć?

– Poczekaj trochę. Jeszcze pięć minut. I wytłumacz mi, na Boga, dlaczego od razu nie przyszedłeś do mnie? Dlaczego cię uniosło dziewczyny szukać? To u ciebie mania albo po prostu tradycja – zbiegłszy z niewoli, przede wszystkim pojawiać się do kobiety? – Nie twoja sprawa. – Bardzo nawet moja! Jestem twoim dowódcą! – Jesteś moją halucynacją , – warknął Kantor ostrożnie potrząsając głową. Boleć głowa przestała, ale z otaczającym światem zaczęło dziać się coś nie tak. Krzesło przy oknie zaczęło spływać jak ogarek świecy a zasłony urządziły dziwaczny taniec … – Jesteś przywidzeniem. Amargo cicho westchnął i nie zaczął nalegać. Tylko mruknął sobie pod nosem: – I u tego też widzenia … a on zapewnia, że ci pogancy – nie bracia … Zasłony kontynuowały tańczyć, kusząco wyginając się, jak hitańskie tancerki w pstrych szerokich spódnicach, Kantorowi nawet wydawało się, że pod tkaniną widoczne są zarysy harmonijnych kobiecych ciał… ja jednak jestem zaniepokojony, – pomyślał z rezygnacją zamykając oczy, żeby odpędzić natrętne widzenie. – nawet tu mi się baby majaczą… i ładne przy tym … czy naprawdę ta hińska pigułka tak długo działa? Albo Amargo też poczęstował mnie czymś podobnym?” – Możesz się obracać, – powiedział Amargo. – za godzinę dwie poczujesz się lepiej. – Co ze mną zrobiłeś? – spytał Kantor nie otwierając oczu, żeby nie zobaczyć znowu tańczących zasłon. – Ty i tak nie zrozumiesz. Po prostu postaraj się usnąć i nie myśl o niczym złym, bo inaczej przyśni się. – Dobra rada … o czym ja, po twojemu, mogę myśleć? O pięknych damach? O mówiących kurczakach? O koncercie na fortepian z orkiestrą? – Mówiące kurczaki? – ze zdziwieniem zapytał Amargo. – trzeba pomyśleć … widać, niepotrzebnie ci jednak podwójną dawkę podałem … O czym myślałem? Osłabiony organizm, nie obyty z chemią … Nie dość, żeby u ciebie naprawdę zaczęły się halucynacje! Lepiej idź spać. – Za późno – prychnął Kantor. – Już się zaczęły. Oto z tobą rozmawiam. A cię w rzeczywistości nie ma. Jak się tutaj znalazłeś? – To prawda, – zgodził się Amargo. – mnie nie ma. Przywidziałem Ci się.

– Sam wiem, – jakoś rozweselił się Kantor. Jednak otworzył oczy i ujawnił, że łóżko stało się przezroczyste i pod nim siedzi mysz. Siedzi i myje pyszczek łapkami, szkodliwe zwierzątko. Dopóki gapił się na tę mysz, Amargo gdzieś się podział a zamiast niego pojawił się mówiący kurczak wielkości krzesła, na oparciu którego mu jakimś cudem udało się ulokować. Podreptał niepewnie przebierając łapkami na swojej chwiejnej grzędzie i głosem Mafieja spytał: – Śpisz? – Nie wiem, – rozważył Kantor. – skoro mi się śnisz, to śpię. A jeżeli jesteś halucynacją, to z pewnością, nie… – Nie, ja naprawdę tu. Prawdziwy, – zapewniło go pisklę, znowu podreptało na oparciu krzesła i spytało: – boli Cię? – Już niezbyt. A tu naprawdę był Amargo, albo mi się wydawało? – Naprawdę. – Czym mnie nafaszerował? I jak? – Nie wiem … jakieś silne znieczulające, antybiotyki i mineralny kompleks… nie wiem, co to jest, ale powiedział, że u ciebie mogą być silne efekty uboczne … ty tylko mistrzowi nie mów, bo inaczej wpadnie w złość. I w ogóle, on nie wie, że ja znam Amargo … – A skąd znasz Amargo? – zainteresował się Kantor, jakąś cząstką świadomości umacniając się w sugestii, że to naprawdę majaczenie. – Potem Ci opowiem, – obiecał kurczak. – to długa historia. Czym skończyła się ta rozmowa, Kantor potem i tak nie mógł sobie przypomnieć. Najprawdopodobniej, po prostu usnął w pół słowa. Śniły się mu jak i przepowiadał Amargo, rożne paskudztwa. Na szczęście, nic ze swoich koszmarów nie zapamiętał, oprócz ostatniego, a zresztą to dlatego, że go obudzili. Wydawało mu się, że mu za coś odrąbali głowę i ta głowa jakoś została żywa, ona wszystko rozumiała tylko nie mogła nic powiedzieć dlatego, że język wyrwali jeszcze wcześniej. Długo wylegiwała się, nikomu nie potrzebna w lepkiej kałuży stygnącej krwi, potem przyszła Olga, gorzko łkając podniosła i zabrała do domu. A w domu położyła na stole i zaczęła całować i gładzić, namawiając uspokoić się i zapewniając, że teraz wszystko będzie dobrze. Obudziwszy się odkrył, że głowa po dawnemu przy nim, że leży on całkiem nie w kałuży krwi, a na mokrej i lepkiej od potu poduszce i obok rzeczywiście siedzi Olga i gładzi go po policzku, szepcze coś czułego i uspokajającego.

Prawdopodobnie, krzyczał w śnie, przestraszył dziewczynę … Było już rano. Chociaż zasłony na oknach zostały szczelnie zaciągnięte, Kantor określił to ze słuchu. Dom był pełen zwykłych porannych dźwięków – w kuchni grzechocze naczyniami kucharka, blisko za ścianą szeleszczą Żak i Teresa, namawiając jedno drugiego, że trzeba wstawać, na dole w salonie szeleści miotłą służąca, przez korytarz głośno tupie Jego Wysokość Elmar, pytając się, gdzie jego niebieska kamizela i ogłaszając, że jeżeli on spóźni się do pałacu, zwolni wszystkich do demonów. Nie przeniósł się do tej pory, w domu mieszka ..I ogólnie rzecz biorąc, wszystko było nie tak źle, jak nocą. Można powiedzieć, nawet dobrze, zależnie od tego z czym porównywać. W ostateczności, chociaż tak nie boli. Czy Amargo był rzeczywiście i naprawdę dawał mu jakieś lekarstwa, czy u niego na tyle zmącił się rozum, że uczucie bólu się przytępiło. W każdym razie, można zrelaksować się nie kompromitując się i nie popisując się … – Biedniutki mój, – cicho szepnęła Olga i zabrała rękę, najwyraźniej uznając, że skoro biedniutki ucichnął i uspokoił się, nie trzeba go więcej ruszać, niech śpi dalej. To było rażąco nieprawidłowo i nawet niesprawiedliwie, dlatego Kantor otworzył oczy i złapał ją za rękę. – Nie śpię, – powiedział przyciskając do twarzy jej dłoń. – Nie zabieraj, tak dobrze. – Boli? – okazała współczucie Olga. – Może ci tabletkę przynieść? Mam gdzieś w domu analgin, długo przeleżał bez użytku od lepszych czasów, chcesz, pobiegnę? – Nie trzeba, – natychmiast odmówił Kantor przeraziwszy się na myśl, że ona gdzieś pójdzie sama po mieście. Tym bardziej, że jej stare leki były nie tak znowu niezbędne. – wszystko w porządku. Nie boli. Nie odchodź nigdzie. Pobądź ze mną. Tak dawno cię nie widziałem. – Oczywiście, oczywiście, – pośpieszyła się zapewnić go Olga, ostrożnie próbując przygładzić potargane włosy. – Posiedzę z tobą. Może jeść chcesz? – Nie. Tylko pić. Jest coś? – Zaraz … – sięgnęła do stolika, na którym stał dzbanek, próbując jedną ręką nalać wody do kubka, nie wstając z łóżka. „Rozleje”, – mimochodem pomyślał Kantor i ona rzeczywiście rozlała nie utrzymawszy ciężkiego dzbanka pod potrzebnym kątem i przelawszy

ponad miarę. Jęknęła jak zwykłe, zaczęła się miotać, nie mogąc się zdecydować, co pilniejsze – poić cierpiącego albo uciec po szmatkę. Trzeciego wariantu – zawołać służącą – dotychczas nie przyswoiła. – Fig z nim, – poradził Kantor unosząc się, żeby się napić. – Pozwól. Zwróciwszy pusty kubek przepełznął na suchy brzeg poduszki, rozejrzał się po bokach i zaznaczył, że tym razem, jak się wydaje, wszystko jest realne i na swoich miejscach. – Może, ty jeszcze coś chcesz? – kontynuowała dopytywać się Olga. – Och, chcę wiele rzeczy, – westchnął Kantor. – na przykład, cholernie chcę położyć się na plecach. I jeszcze chcę, żebyś przesiadła się tutaj. – A po co? – spytała Olga posłusznie przesiadając się na wskazane miejsce. On podsunął się bliżej i położył głowę na jej kolana. – Po to. – Biedny mój zajączek … – ze współczuciem westchnęła dziewczyna znowu zaczynając gładzić go po głowie. – Dostało ci się … bardzo boli? Mistrz obiecywał wstąpić w południe, już niedługo zostało, tylko półtorej godziny albo nawet mniej. – Nic, – cicho powiedział Kantor. – mogło być gorzej. Można powiedzieć, że mi się bardzo poszczęściło. Mało komu tak się szczęści. Nie płacz, powiedziałem – nie boli. – Nie płaczę … Ja tak … Nie zwracaj uwagi. Chcesz, muzykę włączę? Albo będziesz spać? – Lepiej opowiedz coś. – Co? Kantor bardzo chciał spytać o króla ale się nie zdecydował. Olga i bez tego się rozryczy, brakowało tylko jego idiotycznego pytania. Nie, lepiej potem Elmara spytać, kiedy przyjdzie. – Opowiedz bajkę, – poprosił. – tylko nie smutną i ze szczęśliwym końcem. I na litość boską, nie straszną. – Wesołą? – uściśliła Olga i na długo zamilkła myśląc intensywnie. Znalazł o co spytać, z pewnym opóźnieniem spostrzegł się Kantor. Ona teraz długo będzie wspominać taką bajkę. Szczególnie teraz, kiedy jej całkiem nie jest wesoło i być może wciąż się boi. Dobrze. Poleżymy, pomilczymy. Ostatecznie, ona przez jakiś czas nie będzie myśleć o niczym złym zajęta przez poszukiwania odpowiedniej bajki. Będzie milczeć, przeglądając w pamięci śmieszne historie i w zamyśleniu gładzić go po

głowie, a to takie przyjemne. I żadnych mówiących kurczaków i innych myszy, i prawie nie boli, i najradośniejsze – więcej nigdzie nie trzeba się spieszyć. Nie trzeba zaciskać zębów i zmuszać się wstać, włazić na konia, galopować na złamanie karku, bojąc się w każdej chwili stracić przytomność i skręcić sobie kark spadając bez zatrzymania. Nie trzeba pędzić i trząść się na myśl, że możesz nie zdążyć, spóźnić się, przyjechać za późno. Wszystko, przyjechał. W porę. Zdążył. Teraz leż, towarzyszu Kantor, odpoczywaj. Nie możesz wstać – nie należy. Nie możesz iść – nikt nie ma takiej siły. Nawet niezbyt boli, tak, plecy trochę bolą i głowa huczy jak z przepicia, istne drobiazgi, można powiedzieć. Gładzą Cię po główce i nazywają biedniutkim zajączkiem, chłopacy wyśmialiby jeżeli by usłyszeli… Żałują Cię, całują, przynoszą ci wodę i opowiadają bajki … kochają Cię, koniec końców. Zrelaksuj się i rozkoszuj się życiem. I jakie by koszmary ci się nie śniły, ciesz się, że jesteś żywy i co zadziwiające, praktycznie cały. I jajka na miejscu, i palce też, a tak się bałeś, że trzeba je będzie amputować … i nawet jeśli jednak zwariowałeś jak podejrzewałeś, cię i takim będą kochać, dlatego, że z damą serca ci się poszczęściło w szczególności. Ona sama na tyle nienormalna, że twojego obłędu nawet nie zauważy i przyjmie, jak pewnik. Olga jednak przypomniała sobie jakąś wesołą bajkę z dobrym końcem, nie smutną i nie straszną, o trzech głupkowatych złodziejach, którzy postanowili ukraść dziewczynę dla miejscowego burmistrza i o naiwnym studencie, który się w niej zakochał, i w założeniu powinien był uratować, ale do tej chwili Kantor nie dosłuchał. Zaczął drzemać gdzieś w środku, kiedy dziewczynę już ukradli, a do głupka-bohatera jeszcze nie doszło, że go rzucili, jak ostatniego idiotę. Tym razem koszmary mu się nie śniły, chociaż jednak śniła się kompletna bzdura. Król wierzchem na smoku, Elmar z lutnią w rękach, wykonujący ballady własnego autorstwa, a pod koniec pełne majaczenie – Olga kocha się z kawalerem Lawrisem w pozycji stojącej przy ścianie. Obudziwszy się, nawet się ucieszył, że poszła, bo inaczej po prostu niezręcznie było za taki bezwstydny sen. Kantor przewrócił gorącą poduszkę na drugą stronę i przycisnął płonącą twarz do chłodnej tkaniny poszewki. Jednak ten chłód nie trwał długo, ale tu nic nie można było poradzić. Ból zniknął całkiem, widocznie przychodził nadworny mag i odnawiał znieczulenie, ale tym razem albo

nie próbował obniżać temperatury albo nie mógł. Kantor prawie fizycznie czuł gorąco, idące od jego ciała i wydawało mu się, że tym gorącem nawet powietrze jest nasycone. Powietrze drżało złudnie oparem, jak na pustyni, i w tym oparze przedmioty zamieniały zarysy i zaczynały to migotać, jak miraż, to rozpływać się, jakby z wosku. „Znowu majaczenie się zaczyna”, – pomyślał Kantor, pomrugał próbując zogniskować spojrzenie i zwrócić otaczającemu światu materialną formę. Zamiast tego po pokoju przeleciały małe smoczki, które bez skrupułów ziały ogniem gdzie popadło i tylko wzmacniały i bez tego nieznośne gorąco. „No co za gówno, – westchnął wyczerpany Kantor. – Nie, tak jak ludzie, różowe słonie albo jeszcze coś nieszkodliwego … skąd wziął te różowe słonie, sam nie zrozumiał i długo próbował sobie przypomnieć, gdzie o nich słyszał. A potem przypomniał sobie, że o tych słoniach opowiadała mu Olga i pożałował, że sobie przypomniał. Nie niepotrzebnie mówią: nie należy bez potrzeby wspominać martwych. Oto, proszę, przypomniał sobie o królu i on się pojawił. Prawda, smoczki odleciały, a to dobrze … W pierwszej chwili zobaczywszy wchodzącego do pokoju Szellara III, Kantor trochę się pogubił nie mogąc zrozumieć, po co do niego przyszedł zmarły król. Potem przypomniał sobie pamiętne spotkanie z mistykiem w Labiryncie i dla pewności spytał: – Jaki dzisiaj dzień? – Piątek, – ze współczuciem zawiadomił król i usadowił się w fotelu, jak zwykle złożywszy się przy tym. – ty już i rachubę dni straciłeś, biedaku? – A, piątek … – uspokoił się Kantor. No tak, wszystko zrozumiałe. Piątek. Dzień nieboszczyków. Oni uwielbiają odwiedzać biednego obłąkanego towarzysza Kantora właśnie w piątki. Nic zadziwiającego. Chciałoby się tylko wiedzieć – to tylko halucynacja czy prawdziwe widmo? Albo znowu ogniska Labiryntu, który chytrze udaje prawdziwy pokój? – Sądzę, że pytać, jak się czujesz, będzie szczytem idiotyzmu, – przewidział król urządzając się wygodnie w fotelu. – Jednak chciałbym wiedzieć, czy jesteś w stanie trochę porozmawiać o sprawie? – Nie wiem … – uczciwie odpowiedział Kantor patrząc na gościa. Jego Wysokość znacząco się zmienił, za życia taki nie był. Uśmiecha się jakoś

szczególnie. I bardzo dziwnie wygląda w egińskiej tunice na spodniach. – Co tak patrzysz? – lekko uniósł brew król uchwyciwszy jego spojrzenie. – Nie oczekiwałeś mojej wizyty? Albo ja jakoś nie tak wyglądam? – Doskonale wyglądajcie, – westchnął Kantor i ostrożnie zapytał: – A jak wy … tam? – Wspaniale! – uśmiechnął się król. – Najlepiej. Jestem całkowicie szczęśliwy, czego pragnę i dla wszystkich pozostałych, łącznie z Tobą. Ale mowa nie o mnie, o tym można będzie porozmawiać później, a teraz, jeżeli jesteś w stanie, mam do ciebie parę pytań, które nie dają mi spokoju. – Pytajcie, – z gotowością zgodził się Kantor. Odmawiać zmarłemu, który szuka spokoju – bardziej kosztowne. – Czego od ciebie chcieli? – Co tu niezrozumiałego? Chcieli, żebym naprowadził ich na resztę chłopaków. Jeśli chłopaki wróciliby i opowiedzieli, że nas wyekwipowali prosto w pułapkę, ten, kto ich ekwipował wpadłby. A jeszcze chcieli Amargo. Osobiście. – Nie wiesz, po co? – Skąd? Wam lepiej wiedzieć. Może po to, po co i wy go chcieliście. – To dziwne. Jeżeli oni wiedzą to, co i ja, ciekawie, skąd oni mogli się tego dowiedzieć? Tobie nie zaszkodzi jeżeli zapalę? – Proszę, – do reszty pogubił się Kantor. Czy ogólnie znany fakt, że martwi nie palą to pełna bujda, czy król i po śmierci pozostał nienormalny. Wszyscy nie palą, a oto on pali. – Dziękuję, – król wyjął fajkę i kontynuował, metodycznie nabijając ją tytoniem dokładnie tak, jak robił za życia. – Jeszcze jedno. Możesz wytłumaczyć, dlaczego cię przerwali przesłuchiwać, przewieźli w inne, bardziej bezpieczne miejsce i wyekwipowali swoich ludzi po Olgę? Przecież w tym czasie twoi przyjaciele zdążyli się ukryć, a zresztą Amargo na pewno uprzedzili. Co takiego znalazł w tobie pan Dors, że mu natychmiast była potrzebna niezawodna uzda dla ciebie? On coś od ciebie wymagał? – Nie. Sam nie zrozumiałem, dlaczego mnie przewieźli w inne miejsce, zamiast tego, żeby po prostu zabić. Być może, mieli zamiar powiedzenia potem, ale nie zdążyli. Uciekłem. A dlaczego pytacie? Powinieneś

wiedzieć lepiej. – Nie jestem wszechwiedzący, niestety. A do jakichkolwiek wniosków mam za mało informacji. – Król na pewien czas zamyślił się zaciekle paląc fajkę, podobnie jak żywy. Potem stanowczo powiedział: – Posłuchaj, Kantor, ja rozumiem, że to bezwstydnie okrutne z mojej strony ale … mogę cię poprosić by opowiedzieć szczegółowo, co odbywało się od tej chwili jak cię złapali do twojej genialnej ucieczki? Co takiego mogłeś zrobić albo powiedzieć, żeby wywołać tak dziwną reakcję ze strony tego starego żłoba? Wystarczy Ci siły opowiedzieć o tym … teraz? Jeżeli nie, poczekam chociaż bym nie chciał. Nagle za tym wszystkim kryje się coś poważnego. Jak się czujesz? Możesz? – Dobrze, – zgodził się Kantor, który wcale nie pragnął opowiadać komukolwiek o tym, co musiał przeżyć. Ani teraz ani potem. Ale jeszcze bardziej nie pragnął, żeby go całe życie prześladował martwy król ze swoimi nierozwiązanymi pytaniami. Dlatego jednak zebrał się z siłami i opowiedział szczegółowo, jak go prosili, wszystko co pamiętał. O amatorze cudzych kolczyków Fernanie i ponad miarę mądrym kacie Teddie, miotaczu taboretów. O wrednej metrissie Joannie i zagadkowym chłopcu z rudym wirem, który uratował jej życie. O szkodliwym panu Kroszu i swojej serdecznej rozmowie z katem przy butelce i kartach. Już chciał w ciągu sprawy wspomnieć, że właśnie w czasie tej rozmowy dowiedział się o śmierci króla i w ten sposób zainteresować się o niego samego, co z nim jednak się stało, żeby jeszcze raz nie ranić jego bliskich, ale akurat na tym miejscu król mu przerwał. – Dziękuję, dalej nie trzeba. To, czego potrzebujemy stało się wcześniej. Oto żebym zdechł, tu wszystko zawiązane z Joanną. Trzeba nad tym mocno pomyśleć. Może, Fakstona trochę pokręcić, dowiedzieć się od niego coś ciekawego o ukochanej babci? Albo jakoś przez Ethel spróbować, one tak jakby przyjaciółki … chociaż i nie pragnąłbym, nawiązywać z nią łączność – koniecznie narobiłbym sobie przykrości … dobrze, zorientujemy się. A propos, ty mi lepiej powiedz. Ten chłopiec z malowanymi włosami, on na pewno chłopiec? W Labiryncie nie zamienia się płeć? – Od czego nagle? – całkowicie zmieszał się Kantor. Jego Wysokość zawsze umiał tak zaskoczyć rozmówcę niespodziewanym przypuszczeniem. Czy żywy, czy martwy. – Jeżeli to dla ciebie takie

ważne, w rzeczywistości on jest mężczyzną około czterdziestu pięciu lat, ale w żaden sposób nie kobietą. Jak wy w ogóle coś takiego wymyśliliście? – To tylko przypuszczenie, jeżeli ono niepoprawne, to nic strasznego. Po prostu Mafiej opowiedział mi następny sen, który zaskoczył mnie nie mniej niż jego. Śniła mu się dziewczynka z takim samym rudym wichrem, więc pomyślałem... – Dziewczynka? Mała? – On jak zawsze, niedobrze obejrzał. Nie mała, nastolatek. W krótkich spodniach i skórzanej kurtce, ze strasznymi oczami bzowego koloru, które świeciły się w ciemności. Ogólnie rzecz biorąc, kompletna bzdura. Właściwie, uczepiłem się tego rudego kosmyka i pomyślałem, że być może, właśnie tak wygląda w rzeczywistości twój znajomy. Znaczy, pomyliłem się. – Mówił, że w ten sposób farbowali włosy wielbiciele jakiegoś rudego barda, – przypomniał sobie Kantor. – więc tych malowanych nastolatków może być bardzo wielu. Ale od kiedy Mafiejowi zaczęli śnić się nieznajomi ludzie z obcego świata? – Od dzisiejszej nocy, – poważnie odpowiedział król. – Co prawda, oprócz wspomnianej przez ciebie dziwności, w jego snach więcej nie pojawiło się nic nowego. Ta dziewczynka też dostała się w kłopoty jak i wszyscy pozostali, którzy mieli nieszczęście mu się przyśnić. O ile zrozumiałem, w jakiejś spelunce, gdzie rozrywa się młodzież, zaczęła się walka ze strzelaniem i bójką na noże i dziewczynkę dogoniła zbłąkana kula. Tak i nie jest jasne, na śmierć, albo nie, u Mafieja zawsze jakoś to niezrozumiale wychodzi. Barwny obrazek z potokami krwi i żadnych konkretnych faktów … ale ty, jeżeli zobaczysz znowu swojego znajomego, opowiedz mu. Może dla niego to będzie zrozumiałe. Mimo wszystko, Mafiej zobaczył ten sen po znajomości z nim. A przy okazji, czy jesteś pewien, że to nie był twój ojciec? – Mnie już pytał wasz nadworny mag. Jestem pewien. Ojca bym poznał. Co wam wszystkim dał się? – Mam do niego jedną sprawę, – ani trochę nie mieszając się wyjaśnił król. – jeżeli on zjawi się, przekaż, że muszę z nim porozmawiać. I jeszcze przy okazji, przekazałeś Amargo moją prośbę? – Odmówił, – odpowiedział Kantor. – tak i po co wam teraz to

wszystko? Z przyzwyczajenia? – Nie zrozumiałeś? – zdziwił się król. – Dlaczego uważasz, że mnie więcej nie interesują tak zajmujące sprawy? No tak, pomyślał Kantor co ja … można pomyśleć, taki drobiazg jak śmierć, wystarczające, żeby poskromić ciekawość Jego Wysokości. – Nie … Ja tylko … – westchnął i dopóki Jego Wysokość znowu nie zadał jakiegoś niespodziewanego pytania, ostrożnie spytał: – a Mafiej jak dawniej opowiada wam swoje sny? Wy i do niego też przychodźcie? – Ja? To do mnie przypędził z rana w szlafroku, żeby jak najszybciej opowiedzieć. Chociaż mistrz nie kazał mnie niepokoić, wszyscy jak dawniej biegają do mnie ze wszystkimi pytaniami. Flawiusz wczoraj w ogóle w nocy się pojawił. Twój niefrasobliwy uczeń towarzysz Passionario też w ostatnich dniach przychodził w środku nocy ze swoimi problemami … à propos, czy to prawda, że Houlian – to twój pradziad? – A jego skąd znacie? – pogubił się Kantor. Nie, tego nienormalnego króla żaden grób nie naprawi. On swoimi pytaniami kogo chcesz sięgnie. – Miałem zaszczyt poznać. Jednak w tym czasie nie byłem naprawdę żywy, ale mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy. Wydaje się, że on na długo utkwił w tym świecie. Ma tu ukochanego. Elmar ci się nie skarżył? – Jeszcze nie widziałem się z Elmarem. A co? – Nie będę rozsiewał plotek, niech sam się poskarży. – Król westchnął i uważnie spojrzał na Kantora. – Więc mówisz, że piłeś z katem? Fascynujące. Przyjemnie mieć do czynienia z jeszcze większym ekscentrykiem niż ja. Dobrze, pójdę, bo wydaje się, że zmęczyłem cię swoim gadaniem. Odpoczywaj. A jeszcze muszę iść do Żaka, spojrzeć na jego salon. Flawiusz mówi, że jest to coś niezapomnianego. I z Olgą chciałem porozmawiać... – A gdzie jest Olga? – spytał Kantor, któremu już od dawna chciało się pić ale prosić o to niematerialnego króla byłoby co najmniej głupie. – Na dole z Kirą, szepczą o swoich sprawach, kobiecych. No, o spodniach, pistoletach i o nas z tobą. – Król uśmiechnął się i podniósł chowając fajkę do kieszeni. – wracaj do zdrowia bohaterze i przyjeżdżajcie z Olgą do nas z wizytą. Posiedzimy, porozmawiamy o czymś przyjemnym, wypijemy dobrego koniaku … trzymaj się, nie kwaśniej, bo już widzę, oczy u ciebie jakoś podejrzanie błyszczą. Wybacz jeżeli cię zdenerwowałem i nie obrażaj się.

Do widzenia. – Do widzenia, – cicho powiedział Kantor odprowadzając spojrzeniem niezgrabną, lekko przygarbioną figurę króla, gdy ten szedł do drzwi. A kiedy drzwi zamknęły się, wytarł zdradziecką łzę, która jednak wyrwała się na wolność i pomyślał co znaczyło dziwne zaproszenie do odwiedzenia i w jaki sposób wszyscy chodzą do Jego Wysokości w środku nocy. Na cmentarz biegają, czy co? Albo go wielce oszukali i król w rzeczywistości żywy, a on uszy spuścił i smarki rozpuścił? Nie, powiedział, że kiedy zapoznał się z elfem, nie był żywy … chociaż drzwi właśnie otworzył w zupełnie zwykły ludzki sposób… tfu, więc co dzieje się dookoła? To meble płyną, to smoki, to król, a teraz motyle jakieś latają przed oczami … dobrze przynajmniej, że nie helikoptery … Nie, on po prostu oszalał … Z tą myślą Kantor znowu usnął i sumiennie przejrzał następny koszmar z udziałem kochanego Teddiego i kata sadysty z Kastel Milagro. Panowie specjaliści prowadzili między sobą ideologiczny spór, który skończył się tym, że Teddie plunął, posłał niepiśmiennego kolegę gdzie należy, rzucił o podłogę szczypce i wyszedł. Zwycięzca pełen radości chwycił narzędzie i zbliżył się do Kantora obiecując pokazać mu, co to znaczy najwyższy dreszcz, ale tu jedna ściana z hukiem runęła i do celi wszedł żelazny bohater Terminator z ogromnym karabinem w jednej ręce i wielkim dwuręcznym mieczem w drugiej. Miał monumentalną figurę Elmara i twarz Żaka z pustymi białymi oczami. « co za suki, nie czekali? » – Powiedział radośnie i zaczął szybko i często strzelać ze swojego karabinu w dowolne miejsca. Kantor prawie fizycznie odczuł jak go odrzuciło razem ze stołem i rozmazało po ściance. Zdążył jeszcze zobaczyć, jak przybysz niszczy mieczem kata nazywając tę procedurę dziwnym słowem « demontaż », i wtedy się obudził. Nad nim stał Elmar, jedną ręką potrząsając go za ramię, a drugą obejmując Olgę. – Nie płacz, to normalne, – wyjaśniał. – co mu jeszcze może śnić się w takim stanie? To przejdzie, nie przeżywaj. Lepiej go nakarm i niech śpi dalej. Jutro mu będzie trochę lepiej. – Ramię … – zajęczał Kantor próbując wykręcić się ze stalowego uchwytu pierwszego paladyna, który nigdy nie nauczył się zmniejszać swojej siły, łapiąc za coś ludzi. – Och, wybacz … – spostrzegł się Elmar. – boli? Nie chciałem …

– Boli, – zgodził się Kantor czując, że tym razem zupełnie się obudził. Wszystko było na swoim miejscu – i ludzie i meble, a także plecy i palce, i noga, i głowa, która rozpadała się z bólu. – Tableteczkę zjedz, – żałośnie pociągnęła nosem Olga i wręczyła mu coś małego i białego na otwartej dłoni. – Mistrz o północy przyjdzie, a dopiero dziewiąta… Kantor zawahał się pamiętając, że wszelkie lekarstwa, którymi go częstowali do tej pory, doprowadzały go do obserwowania mówiących kurczaków i innych helikopterów. – Jedz, jedz, – poradził Elmar. – bierz jak dają. A potem cię Olga nakarmi i śpij dalej. Olga, przestań pociągać nosem i osłabiać morale rannego wojownika. Idź lepiej do kuchni i przynieś talerz zupy. – Nie chcę … – zajęczał Kantor, którego przy wzmiance o jedzeniu ledwie nie zemdliło. – Trzeba, – niepodważalnym królewskim tonem oświadczył Elmar. – chcesz, czy nie chcesz, ale zjeść coś trzeba koniecznie. Przyjdę, spytam Olgi i jeżeli okaże się, że kaprysiłeś, sam na siłę nakarmię. I lekarstwa nie chowaj w ręce, zjadaj. Prosto i po męsku. Bez smarków. – Specjalnie będę kaprysić, – warknął Kantor ulegle rzucając w usta wspomniane lekarstwo. – żebyś mnie sam nakarmił. Mnie jeszcze nigdy nie karmiły tak tytułowane figury. – A to inna sprawa, – zaśmiał się Elmar. – to podobne do ciebie. Po prostu trudno poznać, taki jesteś cichy, nieszczęśliwy … pić chcesz? Kantor milcząc kiwnął i przetarł oczy, żeby niewiele opanować się po śnie. Olga poszła i akurat wypadła okazja spytać Elmara, co tam jednak z królem, tym bardziej, że u Elmara, wydaje się, całkowicie starczało męstwa nie oddawać się rozpaczy i nie tonąć we łzach z tego powodu. Kantor nawet zdążył sformułować pytanie, dopóki Jego Wysokość nalewał napój z dzbanka, ale dosłownie po kilku sekundach zrozumiał, że to pytanie będzie niepotrzebnym. Kiedy zauważył pierścień z królewską pieczęcią na palcu pierwszego paladyna. A przy uważniejszym badaniu – niebieski kamień na złotym łańcuszku, który wcześniej bez przerwy wisiał na szyi dawnego króla. Wszystkie znaki władzy, tylko korony brakuje do pełnego kompletu. Więc to prawda. Nie ma po co pytać. Król umarł, niech żyje król … tak wydaje się, mówili w Olgi świecie.

– Dobrze, nie warcz, – pojednawczo zagrzmiał Elmar, opadając na krzesło. – pij. Nie będę cię karmić, nie mam kiedy. Już wykaż świadomość, nie kapryś. Wiem, że nie chcesz, kiedy wszystko boli i żyć się nie chce ale trzeba. Kiedy jadłeś ostatni raz? Kantor wzruszył ramionami. Nie miał żadnej ochoty wytężania pamięci dla takiej bzdury. – Widzisz, – dydaktycznie powiedział Elmar. – a jeszcze odmawiasz. – Elmar, nie kapryszę. Mdli mnie. – To z głodu cię mdli. Teraz zjesz cieplutką zupkę i przestanie. Zrozumiawszy, że dyskutować ze zdecydowanym człowiekiem nie ma sensu, Kantor westchnął i wtulił nos w poduszkę. – Dobrze, – powiedział. – lepiej opowiedz, jak u ciebie sprawy. – Paskudnie, – skrzywił się Elmar. – sięgnęło wszystko. Te sprawy państwowe, żeby przepadły … ale ta prasa przeklęta … zabiłbym! – Za co? – Tak ich … widziałbyś, co oni napisali w stołecznych gazetach! Okazuje się, że ja w pojedynkę po bohatersku pokonałem dwunastu rozbójników i uratował trzy panny … trzecią z pewnością, byłeś ty, albo jak to rozumieć? … a brakującymi rozbójnikami – pracownicy Flawiusza? Nienawidzę! I tak zawsze, warto mi wleźć w jakąś zawieruchę jak ze mnie zgodnie ze zwyczajem zaczynają znowu robić bohatera nie przebierając w hiperbolach … i jeżeli bardom to jeszcze jakoś można wybaczyć, to dziennikarzy bym pozabijał! – To oni z przyzwyczajenia, – lekko poweselał Kantor. – Jakbym miał takie przyzwyczajenia!... I tak zawsze było! Dlaczego zawsze duża część sławy przypadała w udziale mi chociaż wyczynów dokonywaliśmy we czwórkę. A o pannach w ogóle milczę. – O jakich pannach? – O tych, które wpadają w przykrości i je potem wypada ratować. Jak nienawidziłem ratować panien, gdybyś tylko wiedział! Potem pozbyć się ich trudniej niż ratować! I co najgorsze, z jakiegoś powodu wszystkie koniecznie przylepiały się właśnie do mnie. – A czego chciałeś? – okazał współczucie Kantor. – żeby do przyjaciółek przylepiały się? A Shankhar je, na pewno, płoszył swoim uczesaniem. – Tak no ich … – machnął ręką Elmar. – ty jak?

– Pełen …, – westchnął Kantor. – widzę to, czego nie ma, śni się każde paskudztwo … wczoraj helikoptery, dzisiaj król przychodził … – Co, zamęczył wypytywaniami? Jaki natrętny, nie mógł kilka dni poczekać. – A do ciebie on przychodzi? – A jak! Dzisiaj od niego takich komplementów się nasłuchałem że wciąż jest wstyd. Dobrze, że przypomniałeś, jeszcze muszę w do Goldiany, Fakstona przeprosić. Więc, wracaj do zdrowia, a ja uciekam. I koniecznie zjedz. Może, później jeszcze wpadnę. Elmar podniósł się, machnął ręką i oddalił się ciężko wzdychając i warcząc sobie pod nosem barbarzyńskie przekleństwa a jego miejsce zajęła Olga z talerzem zupy, który na serio zamierzała wepchnąć w nieszczęśliwego chorego. Kantor jednak spróbował odkręcić się od przymusowego karmienia powołując się na to, że mu jest niedobrze, ale Olga sumiennie szła za wskazówkami Elmara i ostatecznie nieszczęśliwy chory poddał się doszedłszy do wniosku, że taniej będzie się zgodzić. Tym bardziej, że dyskutować dalej nie miał siły. Potulnie pozwolił jej karmić siebie łyżką, ponieważ prawą ręką utrzymać łyżki nie mógł, a lewą nie umiał. Co dziwne, po kolacji rzeczywiście mu się niewiele polepszyło. Czy od tabletek Olgi, czy Elmar miał rację ale wieczór upłynął całkowicie znośnie. Olga znowu siedziała obok i gładziła go po głowie opowiadając następną niestraszną bajkę o tym jak jeden chłopak przesunął się w czasie i sam sobie narobił problemów, pojawiwszy się między własnymi rodzicami w chwili, kiedy oni powinni byli się zapoznać. Potem wpadł Żak, okazał współczucie starając się nie patrzeć na Kantora, opowiedział dowcip i szybko uciekł. Zajrzała Teresa, zawiadomiła, że przyjechała metressa Stella, zachwyciła się ścianką w salonie Żaka i obiecywała już jutro wstąpić do Kantora. Jeszcze przychodziła niezrównana Azil, też okazała współczucie, łagodnie pogłaskała po policzku i poradziła Oldze nie iść na noc a dzielić łóżko z chorym ukochanym. Dziwna rada, jak zresztą, wszystkie rady ślicznej nimfy, ale Kantorowi wydała się kusząca. Niestety, Olga stanowczo odmówiła oświadczywszy, że ona wierci się i kopie w śnie, i bardzo boi się sprawić ból biednemu Diego albo jeszcze czymś zaszkodzić. Sam Kantor nie miałby nic przeciwko, ale nalegać się krępował. Jeszcze pomyślą coś …

Obecność trzech pięknych dam przeprowadziła na niego takie dobroczynne oddziaływanie że sam nie zauważył jak zaczął uśmiechać się i myśleć o rzeczach, całkiem nie przystających nieszczęśliwym chorym. Zdrzemnął się pod ich szczebiot i przyśnił mu się dziwny sen. Zresztą, w porównaniu z pozostałymi snami ostatnich dni był przeciwnie, bardzo prosty i niewymyślny, a ta dziwność była nieobecnością w nim jakichkolwiek potworności i majaczeniowych wizji. Kantorowi po prostu przyśnił się ojciec, taki, jaki był w Labiryncie – poważny młodzieniec lat osiemnastu w jakimś barbarzyńskim ubraniu. Wyglądał na bardzo zdenerwowanego i zaniepokojonego. – Tata, – niepewnie zawołał Kantor podchodząc kilka kroków i niezbyt mając nadzieję usłyszeć odpowiedź. – To ty? Gdzie jesteś? Gdzie zginąłeś? Wszyscy mówią, że żyjesz, ale nikt nie może zrozumieć, gdzie ty się w takim razie podziewasz. Może potrzebujesz pomocy? – No co ty, dzieciaku, – smutno uśmiechnął się młody mag. – po prostu wyjechałem. Bardzo daleko. Tak złożyły się okoliczności, że nie zdążyłem nikogo uprzedzić, dlatego też doszli do wniosku, że zginąłem. A gdzie ty jesteś? Żyjesz? – Nic mi nie jest, – uspokoił go Kantor. – a gdzie pojechałeś? Wróciłeś na te magiczne wyspy? – Tak, synku, – westchnął ojciec. – na wyspy. – Wrócisz kiedyś? – Nie sądzę. Chyba, że zdarzy się coś szczególnego. Bardzo szczególnego. Opowiedz lepiej, jak się masz? Gdzie jesteś teraz? Kantor zabrał się szybko przeglądać w pamięci ostatnich piętnaście lat swojego życia, żeby zdążyć opowiedzieć wszystkie najważniejsze rzeczy, dopóki sen nie przerwał się, ale jednak nie zdążył. Obudziły go obce głosy w pokoju. – Nie jesteś niepiśmiennym chłopem, – gniewnym szeptem ganił kogoś nadworny mag. – jesteś poważnym naukowcem, powinieneś rozumieć, jak brzemienne dla pacjenta takie, za przeproszeniem, leczenie! Jeżeli kilku uzdrowicieli jednocześnie i niezależnie od siebie nawzajem będą poić chorego jednym i tym samym lekarstwem, ten chory wkrótce opuści nasz świat i nie z powodu choroby, a od nadmiaru lekarstw. Czy nie wiedziałeś, że tu i bez was wystarcza uzdrowicieli? Albo nie masz zaufania do mnie i naszego nadwornego mistyka?

Ponadto, o ile pamiętam, nie jesteś lekarzem. – Skąd wiesz? – z niezadowoleniem warknął głos Amargo. Kantor uchylił oczy i w półmroku pokoju ukazała się przed nim następna seria majaczeniowych obrazów. Przy jego łóżku, nieruchomo zastygnąwszy w bardzo niewygodnej pozie, stał jego dowódca i mentor, waleczny towarzysz Amargo, a czcigodny mistrz chodził po pokoju, podnosząc ręce jak zwykle, kiedy był zły. – Oczywiście wiem, – powiedział mag zatrzymując się i kierując na winnego uzdrowiciela trochę ironiczne spojrzenie. – być może, zwyczajni ludzie was już nie poznają, zewnętrznie zmieniłeś się z wiekiem, ale doskonale pamiętam, że dwadzieścia pięć lat temu osobiście wręczałem Ci nagrodę Uniwersytetu Królewskiego za wybitne osiągania w dziedzinie chemii. A teraz pozwól spytać, jak się tutaj znalazłeś? – Skoro mnie złapaliście, sami wiecie, – powiedział ze złością Amargo. – albo chcecie kryć waszego ukochanego ucznia, żebym nie domyślił się że to mnie wydał? – Ach, to był Mafiej? Mylisz się, szanowny mistrzu, on was nie wydawał. Po prostu pozostawiłem w pokoju niedużą magiczną rzecz, dającą sygnał, że tutaj wszedł obcy. A Mafiejowi z pewnością należy chociaż raz natrzeć uszy za wszystkie jego wyczyny. – Dobrze, – z irytacją odpowiedział Amargo. – wypuśćcie mnie wreszcie, jeżeli wam już nie jestem potrzebny. Stoję tu jak kompletny idiota, zgięty w pół … nie daj Boże, Kantor obudzi się i wszystko zobaczy! – Poczekajcie jeszcze minutkę, – bez najmniejszego współczucia odpowiedział stary czarownik. – teraz ja trochę popracuję z pacjentem a potem z wami przeniesiemy się w bardziej odpowiednie miejsce i będziemy kontynuować naszą rozmowę. Mam do was jeszcze kilka pytań. – A dlaczego myślicie, że na nie odpowiem? – A gdzie się podziejecie. – Mistrz zbliżył się do łóżka i pochylił się. Kantor pośpiesznie zamknął oczy ale takie naiwne próby oszukania starego człowieka, prawdziwy on czy też nie, oczywiście w niczym nie mogły pomóc. – a wy nie śpicie młody człowieku? Spać natychmiast. I Kantor natychmiast zapadł w sen. Tym razem bez żadnych snów. W każdym przypadku, obudziwszy się rankiem nie mógł przypomnieć sobie ani jednego. Tak i nie miał ochoty próbować i wspominać.

O wiele bardziej naglące były inne pragnienia. Na przykład wydostać się z przepojonej potem pościeli, otworzyć okno, pójść do toalety, umyć się i koniecznie coś zjeść.

ROZDZIAŁ 14

W tym samym czasie, gdzieś bardzo daleko, tak daleko, że trudno sobie wyobrazić gdzie, towarzysz Passionario męczył się całkowicie odwrotnym problemem. Właśnie bezskutecznie próbował przypomnieć sobie jak dostał się tam, gdzie się znajduje. Nie, nie pomyślcie czego, nic nie pił przed tym, ale trawy było wczoraj tak wiele, że trudno było od razu po przebudzeniu, zorientować się, dlaczego nie jest w lesie, jak było w ciągu ostatnich kilku dni, a w pomieszczeniu, a przed oczami ma nie pikowaną kołdrę a niebieskie obicie kanapy w ogromne białe rumianki. To trzeba było myśleć żeby takim czymś kanapę poobijać … Po pierwsze przetarł oczy i potrząsnął głową mając nadzieję, że to tylko następstwa nadużycia trawy i od jego prostych działań wszystko się ułoży. Nieznany pokój okazał się całkowicie realny, a pamięć trochę się rozjaśniła i niechętnie podpowiedziała, że wczoraj on gdzieś leciał, przy czym nie swoim sposobem, a w małej latającej karecie, tylko z kim i gdzie … pomyślał, że z pewnością trzeba wstać, umyć się, wypić kawę, a wszystko samo się przypomni. Kiedy głowa trochę przestanie boleć i zacznie normalnie pracować. Passionario zsunął się z kanapy i rozejrzał po bokach. Na początku znalazł parę foteli w tym samym strasznym kolorze co i kanapa – niebieskie w białe rumianki. Potem nieduży niski stolik z gładkiego półprzejrzystego materiału, zasypany przez puste blaszane puszki i jaskrawo-kolorowe opakowania po cukierkach. Stolik miał ciepły oliwkowy kolor i niesamowity kształt kleksa z dziurką na środku. Wódz i ideolog miał nawet wątpliwości, czy nie stworzył on sam tego cudu meblowej produkcji wczoraj na haju. Potem, oszacowawszy swoje umiejętności, uznał jednak, że nie zdołałby i zaczął grzebać w kupie opakowań mając nadzieję znaleźć coś jadalnego, ponieważ pamięć niejasno przypomniała, że te papierki zawierały coś słodkiego, a puszki – jakąś ciecz. Puszki okazały się puste, jednak znalazł kilka niewykorzystanych torebeczek i zagrzebaną pod opakowaniami filiżankę z ostygłą kawą, którą wczoraj jawnie mylili z popielniczką. Rozwinąwszy

torebkę, niepoprawny łasuch Passionario radośnie wgryzł się w jej zawartość, upił zimnej kawy i kontynuował oglądanie pomieszczenia mając nadzieję jeszcze coś sobie przypomnieć. Leżąca w jednym z foteli gitara trochę poszerzyła koło wspomnień. Oprócz kawy, trawy i cukierków wczoraj miał tu miejsce niewielki amatorski koncert. W każdym razie, on sam wykonywał ballady mentora i rewolucyjne pieśni własnego dzieła a jego rozmówca, z kolei … A z kim, właściwie, tu siedział? Rzuciwszy okiem dalej, Passionario znalazł zagadkowy mebel z ciemnym szklanym oknem na środku i jaskrawy obrazek na ścianie nad nim, przedstawiający niewątpliwie grupę bardów. Ani jednemu normalnemu człowiekowi nie przyszłoby do głowy tak się ubrać. Szczególnie tak, jak drugi z lewej strony, pyzaty kosmaty blondyn w trzech koszulach różnych kolorów jedna na drugiej … Okrągła twarz blondyna w trzech koszulach wydała się wodzowi jakby znajoma i potrudziwszy się, do reszty przypomniał sobie jak się tutaj znalazł i co tu robił. To ten właśnie miły staruszek, który przylatywał z wizytą do leśnych mieszkańców. Dokładnie on, tylko młody. Śpiewać pieśni zaczęli jeszcze w lesie, jak tylko chłopcy niewiele wypili a potem staruszkowi spodobała się twórczość młodego barda i zaciągnął go do sobie do domu. To wszystko zrozumiale. To z nim tu wczoraj zabawiali się na dwie gitary i palili skręt za skrętem, aż nie popadali. Tylko gdzie on jest? Poszedł spać do innego pokoju albo poleciał gdzieś dalej się bawić? Dobrze, zorientujemy się … a tą oto skrzynkę on wczoraj w jakiś sposób włączał i w niej można było zobaczyć jak w magicznym lustrze, a nawet lepiej, nie tylko w przestrzeni, ale także w czasie. Tak, wczoraj to szkło świeciło się i grało na nim tych pięciu młodych chłopaków. Rudy piosenkarz, gitarzysta w trzech koszulach, hin perkusista, chłopak z czarną twarzą i wygiętą rurą i jeszcze jeden, niezrozumiałe na czym tam grał … Ciekawie zachowywać w magicznej skrzynce wspomnienia o swojej wesołej młodości. Zechciał – zobaczył … to chyba ten właśnie monitor, o którym opowiadał mistrz Maksimiljano. Przy wspomnieniu o mentorze nastrój Passionario nagle gwałtownie się zepsuł. Dobry przywódca, nie ma co mówić! Rzucił wszystko na łaskę losu, uciekł nie wiadomo gdzie, żre tu cukierki, pali trawę i rozrywa się

muzyką, a tam pewnie znowu Amargo wariuje, Stella go tabletkami karmi, ochrona na czele z donem Akwilio cichutko płacze po kątach, mentorowie gniewają się, a aktywny książę Mafiej sterczy przy lustrze próbując odszukać zaginionego kolegę i ryzykując wdepnąć w jakieś przykrości … to hańba! Ile on tu lata? Trzy dni, nie mniej. I kim on jest po tym? Brak słów. Żyłby Kantor, znalazłby słowa, najpewniej nieprzyzwoite, niezwykłe zdolności do artystycznego rzucania mięsem – to wszystko, co zostało w nim po bardzie. Przypomniawszy sobie o Kantorze wódz i ideolog wpadł w pełne przygnębienie i zamyślił się, jak ma się teraz stąd wydostać. Trzeba jakoś wracać do domu, obiecywał … tylko jak teraz wrócić? Jeżeli to świat Alfa, znaczy on znowu gdzieś naplątał przy teleportacji i dostał się nie tam, gdzie zamierzał. I żeby wrócić do domu, trzeba znowu skakać między światami, aż nie znajdziesz się w swoim. A tak można skakać nieograniczenie długi czas. Zjawić się oficjalnie i poprosić by posłać go do domu przez t-kabinę? Przecież albo nieświadomi obywatele wezmą za psychola, albo mentorowi jego władze złoją skórę. Może do elfickiej ambasady pójść? Mistrz Maksimiljano mówił, że na Alfie jest elficka ambasada … a gdzie jej szukać? Czy poczekać, aż obudzi się gościnny gospodarz i spróbować go spytać? Prawda, dziadunio po mistralijsku ani w ząb, ale jakoś dotychczas rozmawiali … Jego rozmyślania zostały przerwane przez dźwięczne kliknięcie zamka w drzwiach i kroki na korytarzu. I nie zdążył Passionario pomyśleć, dokąd wychodził arcywesoły stary bard, jak do pokoju, kogoś po drodze wołając weszła całkiem zabawna istota, którą na oko można było określić, jako szczególnie nieudanego półelfa. Może dla ludzi był niczego sobie, jeśli nie liczyć uszów i oliwkowej karnacji, ale według elfickich kanonów piękna chłopak wydawał się nieuleczalnym potworem. Za wiele w nim było ludzkiego i to akurat takiego, które u elfów nie są mile widziane. Okrągła twarz z pulchnymi policzkami i z zadartym nosem oraz ciężka ludzka sylwetka z jawną skłonnością do tycia pewnie nie mogły być uważne za estetyczne według ich pojęć. A już uszy były całkiem koroną dzieła – ogromne łopiany, po elficku zaostrzone i po ludzku odstające, bezczelnie sterczały spod rudozłocistych kosmatych włosów. – Cześć.... – z zakłopotaniem powiedział kłapouchy przybysz w

czystym elfickim. – Kim jesteś? – Ja tu … z wizytą, – powoli dobierając słowa, wyjaśnił Passionario, nie mogąc zrozumieć, dlaczego nagle do niego zwracają się w tym języku. Potem zorientował się, że jeżeli chłopak półelf, to on na pewno chociaż trochę mag i zobaczyć współtowarzysza może na pierwszy rzut oka. – Cholera! – zachwycił się gość kontynuując go studiować. – masz okrągłe uszy, albo mi się na kacu wydaje? – Okrągłe, – pocieszył go Passionario. – A co? – Tato zawsze ciągnie do domu różnych zabawnych typów, szczególnie jeżeli jest naćpany, – radośnie wyjaśnił gość, padając na fotel. – Ale elfa z okrągłymi uszami jeszcze nie widziałem. Gdzie cię wykopał? Też masz tu krewnych? A dlaczego cię dotychczas nie znam? Jak masz na imię? – Dzieci w lesie wołali na mnie Batman. – przypomniał sobie Passionario. – Ujdzie? – Normalnie! – zachichotał wesoły półelf i zaszeleścił opakowaniami od cukierków na stole. – A mnie tata nazywa Tolikiem. Mama oczywiście inaczej, ale Tolik mi się bardziej podoba. Krótsze i zabawniejsze. – Ten dziadunio – to twój ojciec? – uściślił Passionario, chociaż uściślenia nie były potrzebne. Już zbyt oczywiste było portretowe podobieństwem między tym Tolikiem i portretem gospodarza w młodości, jeżeli znowu nie liczyć uszu. – A co, nie widać? – wciąż radośnie powiedział Tolik, kontynuując grzebać. – No dajcie, we dwójkę tyle czekolad zjeść! Was nie zemdliło? A od czego cię zieloni Batmanem przezwali? – Wydaje się dlatego, że latam, – zasugerował Passionario. – Ale nie jestem pewien. – Ty jeszcze i latasz? A nie boisz się że złapią? – Kto? – Tak każdy. Chociaż najzwyklejsi policjanci. – Za co? – Dziwny jesteś. Z Księżyca upadłeś? Pierwszy raz na Alfie? Nie wiesz, że tu zabronione czarować? – Dlaczego? – Nie rozumiem, ty upośledzony jesteś albo durnia udajesz? Kto by cię wpuścił na Alfę bez prenumeraty że będziesz przestrzegać umowy

Raela? – W życiu o takiej nie słyszałem, – szczerze przyznał się Passionario. – a na Alfie znalazłem się niechcący, pechowo się teleportowałem. I teraz nie wiem, jak się dostać do domu. Ty sam jesteś miejscowy czy z Epsilonu? – Tak jak by ci powiedzieć … ja i tam i tu latam. Tu nie można czarować, a bez tego robi się nudno. A z elfami długo nie mogę, straszne snoby, drażnią swoim estetyzmem. A ludzie – żłoby niesamowite i też bardzo szybko po mnie sięgają. Więc żyję po trochu to tam, to tu, o ile i jednymi i drugimi szybko się męczę. A ty? – A ja jestem z Delty, – westchnął Passionario. – No dobre sobie! To zamknięty świat, co cię podkusiło? – Urodziłem się tam. I mieszkam. – A, jak i ja, – ze zrozumieniem kiwnął Tolik, wykopując spod stosu zgniecionych papierów puszkę. – o, piwo znalazłem … no, przynajmniej coś … a na Delcie jeszcze bywają elfy? – Bywają, ale rzadko. Nas takich tylko dwóch na całym świecie. Ja i jeden mój kolega. – Tak? A który z was to biedny syneczek Houliana, ty czy twój kolega? – Więc znasz tatę? – ucieszył się Passionario. Opowiadał ci o minie? – Zrozumiałe on w ogóle amator pogawędzić w łóżku o czymś sentymentalnym. – A ty z nim … – ostrożnie uściślił Passionario, mając nadzieję, że go niezbyt jawnie skrzywiło od takiej szczerej wypowiedzi. – Sprawa przeszła, – chętnie wyjaśnił Tolik. – mieliśmy z nim burzliwy romans, który skończył się nie mniej burzliwą sceną zazdrości, kiedy nie podzieliliśmy jednej wesołej dziewczyny. Teraz przypomnieć sobie jest wstyd, z takiego powodu było kończyć? Doskonale moglibyśmy i we trójkę … Ale on niczego, podobał mi się. W odróżnieniu od innych elfów, uważał mnie za sympatycznego. On ma w ogóle osobliwy gust. – Wiem, – zgodził się Passionario, natychmiast przypomniawszy sobie ostatnią bez wzajemności miłość taty. Nie, z tymi elfami dokładnie zwariować można … – A widujesz się z nim? Co u niego? – W porządku. Zakochał się po uszy w wielgachnym facecie, a ten przeraził się jedną myślą o czymś podobnym. Teraz tata z natchnieniem

cierpi i z nieszczęścia znajduje pociechę ze wszystkimi pobliskimi damami a obiekt jego miłości histeryzuje i przeżywa co o nim ludzie pomyślą. – Znaczy, dokładnie w porządku, – roześmiał się Tolik. – zobaczysz tatę, pozdrów ode mnie. A ja pewnie pójdę do sutereny, kawę wypiję, spędzę czas z ludźmi, bo teraz mój cenny przodek pół dnia będzie spać. On i bez żadnej trawy lubi pospać, a po takiej nocce tym bardziej … nie, panowie, kocham swojego tatę! Oto tak, przychodzisz do niego z wizytą, do czcigodnego dziadka w wieku emerytalnym i co tam zastajesz? W domu burdel, po kanapach wylegują się jacyś nielegalni goście a sam czcigodny dziadek śpi naćpany … a jeszcze mówią, jak gdyby to elfy są niepoważne i nieodpowiedzialne! Ty jak, Batman, jesteś niepoważny i nieodpowiedzialny? – Okropnie, – przyznał się Passionario. – ale to nie tylko o elfach mówią. O bardach też. A twój tata … tacy wśród bardów rzadko się zdarzają, mało komu udaje się w całości zachować Ogień w takim sędziwym wieku. – No, jeżeli mówimy o ludziach, to oczywiście, – zgodził się Tolik i nasycił wzrok obrazkiem na ścianie. – ale muszę powiedzieć, tata prosty człowiek. Nigdy o niczym nie przeżywał, dlatego też dożył do swoich lat i zachował Ogień i jeszcze długo pożyje jeżeli nie złamie sobie jakoś karku po pijanemu albo narkotykach. Te chłopaki, – kiwnął na obrazek, – przecież nikt z nich już nie żyje. Nawet sam Kangrem na starość całkiem poddał. A jakie były wspaniałe chłopaki.... … A ty z pewnością, nigdy o nich nie słyszałeś, jesteś z zamkniętego świata... – Słyszałem … – jęknął wstrząśnięty ideolog w mgnieniu oka zapomniawszy o każdej konspiracji. – tak więc, twój tata – ten właśnie? Gitarzysta solowy ze „Szkodliwych skamielin”? – A co, wasz świat wcale nie taki zamknięty jak mówią, albo skąd ty to wiesz? – Przesiedleńcy mówili, – spostrzegł się Passionario, zrozumiawszy, że wypalił za dużo. – Jacy przesiedleńcy? Do was co, masowo się przenoszą? – Nie masowo, ale zdarzają się pojedyncze przypadki … odbywa się niejaka magiczna wymiana, której do tej pory nikt był w stanie wyjaśnić. Kiedy umiera mag, on jakiś sposobem niezupełnie umiera a przenosi się

do innego świata. A w zamian, odpowiednio, z tego świata przenosi się ktoś jeszcze. Dla równowagi. Z powrotem oni nie mogą wrócić, więc zostają u nas, żyją sobie, opowiadają różne ciekawe rzeczy. – A, myślałem że oni zwykłą drogą się przenoszą No, tak jak elfy podróżują między światami. – A umiesz? – Co? Przemieszczać się między światami? Oczywiście. A ty co, sam nie umiesz, że takie idiotyczne pytania zadajesz? – W tym sprawa, – westchnął Passionario. – że nie umiem. Tutaj niechcący wleciałem a teraz nie wiem, jak do wrócić domu. Niczego nie poradzisz? – A co mogę poradzić? Ja cię wysłać nie mogę, nigdy nie byłem na Delcie. Tylko swoich elfich krewnych popytać, ale nie chcę. Oni mnie nieszczególnie lubią, nawet mama do tej pory jest przerażona, jak to mogła wydać na świat takiego potwora. – A co ją podkusiło? – zainteresował się Passionario, który rzeczywiste był ciekawy, jak to elfijka mogła polecieć na pulchnego barda. – Czy jej podobali się grubi mężczyźni? – O, to szczególna historia, – roześmiał się Tolik. – posprzeczała się z przyjaciółką, że prześpi sie z Kangremem, wślizgnęła się na koncert, a po koncercie pojechała z chłopakami zaszaleć. Oni zazwyczaj wielbicielek ze sobą nie ciągnęli, ale dla elfijki zrobili wyjątek. Cały wieczór ona kleiła się do Kangrema, ale ten był człowiek poważny, rodzinny, nie dał się skusić z czystego zainteresowania. Pozawracał mamie głowę i zmył się do domu, do żony. A mama na tę chwilę dopiła sie już do tego stopnia, że jej i tata wydawał się niczego sobie. A potem, po pewnym czasie, urodziłem się ja i mama, jak to lubią robić elfijki, podrzuciła mnie tacie uznawszy, że skoro ludzie tak są przywiązani do swoich dzieci, to niech tata mnie wychowuje. A tacie taki prezencik był kłopotliwy, miał to występy gościnne, to próby, to różnego rodzaju imprezy, no, jak u każdego muzyka. Tak, że niańczyły mnie bezinteresowne wielbicielki, a on tylko czasem przybiegał się pobawić. A potem, kiedy dorosłem i zacząłem używać Siły, zdarzył się międzynarodowy skandal, mamę natychmiast odszukali i zobowiązali do zajmowania się moim wychowaniem. Od tej pory ja latam między dwoma światami. Ale dzisiaj nie mam żadnego nastroju utrzymywać stosunki z elfami, a tym bardziej prosić ich o

przysługi. Lepiej wiesz jak zrobimy? Spróbuj dotrzeć do domu sam, a ja pójdę z tobą. Jeżeli coś będzie nie tak, zawsze możemy wrócić tutaj, do mieszkania taty i zacząć od nowa. – Teraz? – pogubił się Passionario. – A co, chcesz, żeby cię tu jednak złapali za twoje loty i inne magiczne sztuki? To dziwne, że do tej pory nikt nie zwrócił uwagi. Ja bym, oczywiście, nie miał nic przeciwko poobcować z tobą i bliżej się zapoznać, ale jakoś nie chcę dostać się we współudział. Ty, jako przypadkowy gość z zamkniętego świata, może i się wykręcisz, ale ja zobowiązanie dawałem i wypadnie mi odpowiadać. Więc chodźmy stąd a zapoznać się można i potem. – Dobrze, tylko nieładnie jakoś … nawet nie pożegnałem się z twoim tatą i nie podziękowałem mu za gościnność … – Przekażę mu twoje pożegnanie i podziękowania. Ty mimo wszystko ani jednego miejscowego języka nie znasz. Jak z nim dotychczas utrzymywaliście stosunki? – Nie wiem. Jakoś rozmawialiśmy. Po parze skrętów bariera językowa znika. – Oczywiście. Oto twoja czekoladka i firmowa czapeczka na pamiątkę i chodźmy. – Ona dla mnie za wielka … – pogubił się Passionario, przymierzając czerwony kapelusz z ogromnym daszkiem. – Wieś! Jest bezrozmiarowa, tam z tyłu można podciągnąć. Wkładaj, ona do twojej razdołbajki akurat będzie pasować. – A co jest na niej napisane? – Radio « Jajo ». Pracuję tam, w radiu. Audycję prowadzę. Ty nie rozpraszaj się bo inaczej znowu chybisz. Passionario włożył podarowane nakrycie głowy i skoncentrował się na punktach orientacyjnych szkolnego pokoju Mafieja. Lepiej oczywiście, byłoby wpaść najpierw na bazę i uspokoić swoich niepocieszonych ochroniarzy, ale ciągnąć tam pełnego radości życia Tolika byłoby jakoś nie na miejscu. Lepiej już do Mafieja, tam chociaż zrozumieją poprawnie. Pierwsza próba okazała się nieudana. Zamiast przewidywanego pokoju znaleźli się na pustynnej równinie wśród jakiś starych ruin. – Uciekamy stąd, – natychmiast przestraszył się Tolik. – nie mamy co robić na Kappie, wpadną miejscowi – będzie bójka, a na co ona nam

potrzebna? – A oni są agresywni? – uściślił Passionario, starając skoncentrować się trochę lepiej. – No, pytasz! Post-nuklearna cywilizacja, jacy oni jeszcze powinni być? Za parę butów łeb ukręcą. – A, tu byłem, – przypomniał sobie pechowy mag. – ledwie nogi zabrałem. – Więc zabieramy się stąd, dopóki nas nikt nie zobaczył. Następny krajobraz był przyjemniejszy – rzadki liściasty las, nad wierzchołkami którego wznosiły się cienkie wieże czy to pałacu, czy świątyni. Lekki wietrzyk unosił melodyjny dźwięk mnóstwa dzwonków i niegłośny śpiew na kilka głosów. Jednak Tolik znowu zażądał wynoszenia się tak szybko, jak to możliwe, bo „szarchi to w ogóle dobrzy chłopacy, ale bardzo nie lubią, kiedy się do nich wdzierają się bez zezwolenia i mogą się obrazić”. Passionario bardzo pragnął spojrzeć na historyczną ojczyznę mistrza Maksimiljano, ale zarobić następne przykrości nie miał życzenia, dlatego szybko poszedł za radą. Rozejrzawszy się kolejny raz z radością zauważył: – O, tu wcześniej byłem! Pamiętam to wysypisko! – Co cię tak ciągnie na Kappę! – z niezadowoleniem zawarczał Tolik. – wynośmy się, brakuje tylko na graki się nadziać. Podobno, one na takich wysypiskach lubią się osiedlać. – A co to takiego? – zapytał Passionario, kolejny raz próbując przypomnieć sobie przeklęte punkty orientacyjne, które z jakiegoś powodu w żaden sposób nie działały. – Bardzo nieprzyjemne zmutowane stworzenia. Zdrowe, zębate i co najwstrętniejsze, ich ani magia nie bierze, ani laser ani plazma. A kule po prostu na wskroś przelatują, jak przez kisiel i żadnej szkody nie powodują. – Rzeczywiście, nieprzyjemne, – zgodził się Passionario, przypomniawszy sobie, jak uciekał z tego wysypiska poprzednim razem i od razu przestawszy cieszyć się znajomym miejscem. – Gorsze od troli. Tych chociaż ogień dobrze bierze. A przy pewnej wprawie można i mieczem sobie poradzić. A propos, ten chłopak, do którego beznadziejne wzdycha mój zakochany tata, pewnego razu skręcił kark trolowi gołymi rękami.

– Wierzę, – chętnie zgodził się Tolik. – Houlianowi zawsze tacy się podobali. Ale jednak dawaj wynośmy się z tego niedobrego miejsca, u nas tak nie wyjdzie, jak u tego wspaniałego chłopaka, a jeżeli napadną graki … Za czwartym razem wodzowi i ideologowi jednak udało się dostać do celu. Prawie dokładnie. No, zamiast szkolnego pokoju wdarli się do sypialni, pomyślisz, drobiazgi. Zresztą Mafieja nie było ani tam ani tam. Z pewnością, albo zabawia się gdzieś, albo mentor wyprowadził na polowe zajęcia. – Trafiłem, – zawiadomił przepuszczając nowego znajomego przez drzwi. – tu żyje mój kolega. Możesz wziąć punkty orientacyjne i zacząć chodzić z wizytą. Powiesz, że mnie szukasz i zapoznasz się sam, widzę, że jesteś chłopak towarzyski. Tylko postaraj się nie wpadać w oczy królowi, a jeśli wpadniesz, udaj normalnego elfa z Epsilonu a o Alfie nawet nie wspominaj, bo on próbuje nawiązać znajomości w innych światach, a to może nie spodobać się służbie « Delta ». – Ty zbyt wiele wiesz jak na chłopaka z zamkniętego świata, który po raz pierwszy był na Alfie? – chytrze zmrużył się Tolik. – no dobrze, sprawy służby « Delta » mnie nie dotykają. Będzie czas, zajrzę. A ty, jeżeli znowu się zgubisz, przychodź od razu do taty. On będzie się cieszyć cię widzieć, a ja, jeżeli coś, pomogę dotrzeć do domu. Houliana pozdrów. – Dobrze, – kiwnął Passionario. – dziękuję. – Na zdrowie, – roześmiał się Tolik i zniknął prawie natychmiast. A marnotrawny książę przeniósł się na szczyt wieży, żeby nagle nie wpaść komuś w oczy i zaczął wspominać punkty orientacyjne pamiętnych schodów z najdroższymi drzwiami, w które wielokrotnie stukał rano. Jak smutne to wszystko, bez względu na to jak ciężko, obiecał Amargo, że sam pójdzie do niepocieszonej przyjaciółki Kantora. Obiecał, znaczy, trzeba iść. On tu trochę posiedzi … nabierze męstwa … nabierze odwagi … i jednak pójdzie. Chociaż by jej w domu nie było, … Męstwa nieustraszony wódz nabierał cztery godziny, więc kiedy jednak zastukał w znajome drzwi, był już wieczór. Na stukanie długo nikt nie odpowiadał i towarzysz Passionario już uznał, że los zmiłował się nad nim i dał możliwość odłożenia uciążliwej rozmowy na nieokreślony czas. Ale tu otworzyły się drzwi naprzeciw i na korytarz wyjrzała sąsiadka.

– Olgi szukasz? – spytała z zainteresowaniem oglądając jego ubranie. – Tak, – odpowiedział Passionario, ze spóźnieniem przypomniawszy sobie w co jest ubrany i rozumiejąc, że chować się już nie ma gdzie. Kiedy i jak udało mu się zmienić swoją kamizelę na tą „razdołbajkę” a spodnie – na dżinsy, pamiętał bardzo źle. Wydaje się, że spodnie porwały się i mu ktoś dał swoje, a kamizela … a, przypomniał sobie, zamienili się z jednym chłopakiem na pamiątkę. Chociaż przebrałby się, głupek … – A Olga tu teraz nie mieszka, – chętnie oświeciła go sąsiadka. – Pan Żak zaprosił ją do pomieszkania pewien czas u niego. A ty kim jesteś, bardem? A gdzie twoja gitara? Albo jesteś artystą? – Jestem poetą, – z natchnieniem zaczął kłamać Passionario, jednocześnie znajdując powód jak najszybciej zmyć się, ponieważ wyraźnie czuł duże zainteresowanie swoją osobą ze strony ciekawej panny. – Chciałem zapoznać się z twórczością wybitnych bardów z innych światów, doszły do mnie słuchy, że mieszkająca tu dama posiada unikatowe wzory tej właśnie twórczości … a gdzie mogę znaleźć tego gościnnego pana Żaka? – Poeta?! – z zachwytem zaczęła mrugać sąsiadka i zalotnie się uśmiechnęła. – Pomyśleć tylko! A wy nie … – Proszę was, – przypomniał wódz i ideolog, coraz silniej czując, że zainteresowanie młodej damy nieznajomym poetą zaczyna schodzić poza ramy odpowiedniego porządnym pannom. – rozproszyliście się. Akurat miała pani zamiar wytłumaczenia mi, gdzie mieszka pan Żak. – Niedaleko … – bardzo powoli zaczęła tłumaczyć panna nie odrywając od niego oczu. – Tylko pięć kwartałów, jeżeli iść po lewej stronie ulicy w kierunku do centrum a przy fontannie skręcić w prawo i tam będzie widać bardzo wysokie żelazne ogrodzenie … jego tam wszyscy znają, spytajcie, gdzie jest dom starej Jessiki, pokażą wam. Ale ich o tej porze nie ma w domu, może wstąpicie, poczekacie na … « aha, posiedźcie, wypijecie herbaty, poczytacie wiersze, a tam może i prześpimy się w wolnej chwili … » – z niezadowoleniem pomyślał Passionario, który nie miał nastroju flirtować z jakimikolwiek obcymi sąsiadkami i krótko odpowiedział: – Bardzo dziękuję. Do widzenia. Kiedy schodził po schodach, w bramie unosiło się niewymowne rozczarowanie.

Dom Żaka znalazł prawie od razu, chociaż wypadło do niego iść pieszo ulicą, przyciągając uwagę przechodzących swoim niewłaściwym strojem i czerwoną czapeczką. Gdzieś na środku drogi spróbowała go zaczepić grupa miejscowej chuliganerii zaczynając z daleka wygłaszać uwagi odnośnie jego ubrania, więc wypadło zatrzymać się i pokaźnie spojrzeć na nich wprost, delikatnie bawiąc się ognistą kulą. Bohaterskich chłopaków jak wiatrem zdmuchnęło. To jednak nie Mistralija, panowie, tu nie znajduje się durniów chcących wiązać się z magiem на предмет кто кому начистит чайник… Jak przewidziała rozmowna sąsiadka, ani Olgi ani Żaka w domu nie było. Na pukanie wyjrzał jakiś nieogolony rzemieślnik w zachlapanym wapnem roboczym fartuchu i wyjaśnił, że w domu remont, ponieważ w ostatnich dniach w salonie miała miejsce niewielka bitwa magów. A wszyscy mieszkańcy przenieśli się czasowo pobyć u jego wysokości Elmara. To było łatwiejsze, w bibliotece Elmara Passionario bywał. Zaprowadził go tam Mafiej, oczywiście bez wiedzy gospodarza, pokazać jedno rzadkie wydawanie, « Bojowych pieśni zachodnich barbarzyńców w opracowaniu maestra Aire », z którego wódz i ideolog zamierzał zaczerpnąć nowe motywy do swojej rewolucyjnej poezji. Co prawda, taka masowa epidemia przejazdów i dziwne bitwy magów w salonach wydały się towarzyszowi Passionario podejrzane, jednak nie zaczął się nad tym zamyślać, a szybko teleportował się do biblioteki, ciesząc się, że przynajmniej nie trzeba więcej chodzić wzdłuż ulic i straszyć swoim wyglądem przechodzących. Zamyślił się od razu pojawiwszy się na miejscu. No, przyszedł, pojawił się, zapowiedź przykrości, wreszcie. I co dalej? Co tej biednej nienormalnej przesiedlence powiedzieć? «Dzień dobry, a Kantor więcej nie przyjedzie, dlatego że nim pluty nakarmili»? Nie można tak … trzeba jakoś stopniowo … z daleka … Przekleństwo, wielki mówca, gdzie się twoja osławiona elokwencja podziała? Przepił wypalił, głupek? Stoisz jak pień … nie, trzeba spokojnie usiąść i pomyśleć, co powiedzieć i od czego zacząć. Witam, jestem … kim właściwie? Jak jej się przedstawić? To wpadł… Dopóki wielki mówca łamał głowę, od czego zacząć i jak wytłumaczyć, kim jest, nie naruszając konspiracji, zadziałało wieczne i niezmienne prawo podłości. Do biblioteki weszła szczupła dziewczyna z warkoczykami koloru słomy i zastygła w drzwiach, patrząc na

nieproszonego gościa ze zdziwieniem i pewną obawą. – Kim jesteś? – spytała, a Passionario z przerażeniem zrozumiał, że nie wymyślił, jak się przedstawić. – Ja … e e … – zaczął zagubiony rozumiejąc, że zwykłe « nazwij mnie jakoś » tu nie przejdzie, przecież właśnie tak z nią zapoznał się Kantor. – Jesteś nowym przesiedleńcem? – zasugerowała dziewczyna cofając się o krok. – Wtedy dlaczego jesteś sam, bez Żaka? – Nie, – pośpieszył się odpowiedzieć Passionario, widząc, że rozmówczyni cofnęła się jeszcze o krok i schowała rękę na plecy. Kantor zawsze tak robił, miał idiotyczny zwyczaj nosić pistolet bez żadnego pokrowca, po prostu zatknięty za pas na plecach. – ja, właściwie, do ciebie … – Ja tak zrozumiałam, – z niespodziewaną wrogością odezwała się panna i jednak wyszarpnęła z za pasa pistolet. – nie ruszaj się. Odpowiadaj szybko i bez wahania, kim jesteś i kto cię posłał? – Nie trzeba … proszę, – jak najciszej i żałośniej poprosił Passionario, próbując z odległości chociaż trochę uciszyć strach i agresję, idące od tej nienormalnej dziewczyny. Nic dziwnego, że Kantor się w niej zadurzył, to naprawdę bratnia dusza.... Co jej powiedzieć, jak wytłumaczyć, kim jest, żeby nie wystrzeliła niechcący? A jeżeli ona i na spust naciska z taką samą lekkością, jak Kantor … – Ty mnie nie poznajesz? – Widzę cię po raz pierwszy, – nie poddała się zła dziewczynka. – Zgadza się. Nie powinnaś mnie widzieć, – nie zaczął oponować Passionario. I tu go oświeciło. Widocznie, właściwe słowa często przychodzą do głowy tylko w sytuacji ekstremalnej. – Ale słyszałaś niejeden raz, więc my, można powiedzieć prawie znajomi. Ja – głos rano za drzwiami. Pamiętasz? – A, dokładnie! – pełna radości potrząsnęła głową Olga i z ulgą rzuciła broń. – A myślę, co za głos znajomy! Szukasz Diego? – No … – wymamrotał wielki mówca, nie w stanie powiedzieć bezpośrednio. – nie to, żeby … nie całkiem … Naprawdę, ja … – Olga, kto tam? – zadźwięczał w salonie magiczny głosik i w drzwiach pojawiła się główka czarującej nimfy. I wódz i ideolog nie zdążył zrozumieć, że do reszty i bezpowrotnie zginął, jak niezrównana Azille ze entuzjastycznym piskiem zwiesiła się u niego na szyi. – Beksa! Miły! Skąd tu się wziąłeś?

– Ach, Azille … – Passionario nie utrzymał się i wzruszony westchnął. – poznałaś jednak … czy naprawdę pamiętasz każdego? – Nie każdego, – ćwierknęła Azille. – ale o was od maestra trudno zapomnieć … no znowu płaczesz! Wcale się nie zmieniłeś! Nawet nie postarzałeś się! Już poznałeś Olgę? – No … prawie … – A od kiedy stałeś się taki nieśmiały? Musisz być kimś wyjątkowym. Jeszcze nie widziałam mężczyzny, który tak wstydziłby się Olgi. Nawet dobrze wychowany Szellar nie waha się wymieniać z nią nieprzyzwoitymi dowcipami, a ty zapoznać się krępowałeś! Wtedy poznajcie się. To moja przyjaciółka Olga. A to Beksa, ukochany uczeń maestra el Drako. – Nie tak, żeby ukochany … – skromnie poprawił gadatliwą nimfę towarzysz Passionario. – po prostu jedyny … – A co, nie brał uczniów? – zapytała z zaciekawieniem Olga. – Maestro był jeszcze za młody, żeby przyjmować uczniów, – zaśmiała się Azille. – ale ten był wyjątkiem. Co tak stoimy? Chodź do salonu. A propos, Olga, a po co ci pistolet? – Tak … na wszelki wypadek … – mruknęła Olga chowając broń na miejsce i obdarzając ukochanego ucznia maestra przepraszającym spojrzeniem. – nie masz na czole napisane, kim jesteś i do kogo … więc ty bard? Można było się domyślić. Kto jeszcze w takiej koszuli nocnej chodzi wzdłuż ulic … – Oj prawda … – podchwyciła Azille. – Beksa, a co to masz włożone? Jakaś koszulka miły … ona na pewno nie nocna? – To razdołbajka, – wyjaśnił Passionario, starając się podtrzymać rozmowę o swoim idiotycznym stroju, żeby nie koncentrować uwagi na pytaniu, kim on jest i do kogo. – podarowali mi ją … Lepiej rzeczywiście pójdziemy do salonu, spokojnie usiądziemy i wam wszystko wytłumaczę … Spokojnie wytłumaczyć, oczywiście, nie udało mu się. Niezrównana Azille też bynajmniej nie zmieniła się w ciągu siedmiu lat, a w każdym razie jej zwyczaj zadawać dziesiątki pytań jednocześnie, nie zostawiając czasu na nie odpowiedzieć. Śliczną nimfę interesowało absolutnie wszystko – gdzie był (siedem lat, ni mniej, ni więcej, na dni jej rozdzielić, czy co?), co robił, gdzie jest teraz, czy wyuczył się na maga jak chciał, czy

nie spotykał kogoś z chłopaków, w szczególności samego maestra … Prawda, taka rozmowa była dogodna w tym, że od śliskich zagadnienień można było łatwo uciec wybierając z ciągłego potoku pytań tylko najbardziej nieszkodliwe. Tak robił, aż nie wtrąciła się Olga, która niczego nie rozumiała i poprosiła by wytłumaczyć wszystko od początku i po kolei. I chociaż chwilę nie trajkotać. I nie płakać. Azille posłusznie zamilkła, a Passionario strzepnął zdradziecką łzę, która mimo woli pojawiła sie przy wzmiance o maestrze, i wyjaśnił: – My z Azille spotkaliśmy się kiedy… bardzo dawno. Kiedy uczyłem się muzyki i kompozycji od maestra el Drako, a ona tańczyła w jego zespole. Szczerze mówiąc, nasza znajomość była bardzo krótka chociaż wywróciła całe moje życie. Zdarzyło się tak, że po doskonałej nocy, którą podarowała mi niezrównana Azille, odzyskałem Siłę. – Pamiętam, – roześmiała się Azille. – jak obudziłeś mnie swoimi krzykami. Wyobraź sobie, Olga – rankiem obudzić się od dzikich krzyków i ujawnić, że twój mężczyzna siedzi na oparciu łóżka, w czym go matka urodziła, wytrzeszcza oszołomione oczy na swoje ręce i wrzeszczy, z całej siły: « Siła! Siła wróciła! » Pomyślałam, biedak zwariował. A okazało się, że kiedyś był uczniem maga i raz z powodu własnej nieostrożności stracił Siłę. A tego ranka do niego wróciła. Po tym Beksa postanowił zostawić muzykę i wrócić na drogę maga. I jak, Beksa, wyszło? – Prawie, – smutno uśmiechnął się Passionario. – właściwie, moje dziwne ubranie jest wynikiem moich magicznych eksperymentów. Pomyliłem się podczas teleportacji i dostałem się w całkowicie inny świat, a tam, jeżeli dobrze pamiętam, wymieniłem swoją kamizelę na tę dziwną koszulkę, sam nie wiem, po co. A spodnie porwały mi się i mi dobrzy ludzie dali te … – Jeżeli dobrze pamiętasz? – zachichotała Azille. – ty co tam, piłeś cały ten czas? – Nie, co ty, ja teraz w ogóle nie piję, – zapewnił ją Passionario, prawie wierząc w to, co powiedział. – wypadło rzucić, bo moja Siła, jak się okazało, nie znosi dużych dawek alkoholu. Ale trawa w tym świecie nie najgorsza. I ludzie dobrzy. Czapeczkę podarowali. I jeszcze … , częstujcie się … ja zapomniałem o nich … Wyjął z kieszeni torebkę, którą dał mu na pożegnanie wesoły

oliwkowy Tolik i oderwawszy od serca wyłożył na stół. Jestem kabaljero, przypomniał sam sobie na pocieszenie. Nie wypada chować przed damami słodyczy i wcinać w pojedynkę po kryjomu. Tym bardziej, jeżeli już całą masę wrąbał. – Och! Czekolada! – jęknęła Olga, klasnąwszy w ręce. – Och, dziękuję! Prawdziwa czekolada! I jaka duża! Ja ich prawie od roku nie widziałam, i myślałem, że nigdy nie zobaczę! Trzeba ją podzielić, żeby i dla chłopaków wystarczyło.... Dziękuję.... ee.... a jak mam was nazywać – Beksa? – I można na „ty”... – No, wtedy i mnie możesz. Skąd wziąłeś tą czekoladę? – A wiesz, co to jest? – jak nadzieję, chwycił temat Passionario. – Może znasz przepis na tą wspaniałą.... ee.... substancję? Biedna dama dostała tu ataku histerycznego śmiechu, a skończywszy się śmiać wytłumaczyła, że w takim stopionym stanie to rzeczywiście nie czekolada a substancja i że nieźle byłoby ją najpierw potrzymać w zimnym miejscu, żeby chociaż trochę zastygła. Potem wytłumaczyła, że podstawowym składnikiem tej … hi hi … substancji jest proszek z owoców … albo ziaren?... pewnej rośliny, która tu nie rośnie. Kakao się nazywa. A jeszcze tam są, wydaje się, mleko, cukier … tak trzeba opakowanie sprawdzić, tam powinno być napisane … a czy on naprawdę był w jej rodzinnym świecie? I jak tam? Chociaż jaki tam teraz czas? – Nie wiem … – przepraszająco rozłożył ręce wódz i ideolog z przykrością oderwawszy się od wspaniałych planów hodowli cudownej rośliny w Mistralii, kiedy zostanie królem. A co, cała sprawa to – poprosić tatę żeby przywiózł nasiona i rozprowadzaj jak chcesz … – ja niewiele zrozumiałem z tego, co widziałem. Poznałem się z bardzo dziwnymi chłopakami, wybitnym bardem i jego niefrasobliwym synkiem półelfem … Unikatowy egzemplarz. Powiedz, Azille, ty kiedyś widziałaś grubego elfa? – Nie, – zaśmiała się Azille. – ale ja ich dużo w ogóle nie widziałam. A co, tak bywa? – Jak powiedziałby mój tata, od tych ludzi wszystkiego można nabrać. – mówiłeś, że jesteś sierotą, – zbeształa go Azille. – kłamałeś? Albo teraz wymyślasz? – Nie, nie kłamałem, po prostu nie wiedziałem. Mama mi jakoś nie raportowała, kiedy i z kim, i szczerze wierzyłem, że człowiek, którego

nazywałem tatą, rzeczywiście był moim ojcem. Okazało się, że nie jest tak prosto. Więc możesz mi złożyć życzenia, teraz nie jestem sierotą. Mam doskonałego tatę, chłopak przyjemny pod każdym względem, z wyjątkiem pewnych niewinnych słabości, właściwych elfom … – Na przykład, zakochiwać się w wielgachnych bohaterach i truć im życie, siedząc wieczorami na ogrodzeniu i z żalem gapiąc się na okna … – zachichotała Olga. – to nie twój tata, przypadkowo? – No a kto jeszcze … – Poważnie? Houlian – to twój tata? – ucieszyła się dziewczyna. – a nie mógłbyś jakoś z nim porozmawiać i poprosić żeby nie dręczył Elmara swoim milczącym uwielbieniem? Mi już go żal … – Kogo? – chytrze uściśliła Azille. – Tak ogólnie obu, ale Elmara bardziej. – Można porozmawiać, – westchnął Passionario, – ale to bezużyteczne. Powiedzcie Elmarowi, niech tak nie przeżywa, tata za tydzień, dwa sam się uspokoi. On jest bardzo zmienny. – A ty? – uśmiechnęła się Azille. – całkiem porzuciłeś muzykę czy do tej pory próbujesz opanować podstawy kompozycji? – Oczywiście, teraz na poważnie nie zajmuję się muzyką, – skromnie spuścił oczy Passionario. – ale nie rzuciłem i nawet osiągnąłem pewne sukcesy. Nawet komponuję pieśni do własnych wierszy. – Szkoda, że nie ma gitary, – poskarżyła się Azille. – z chęcią bym posłuchała. Chociaż maestro przeklinał, że takim niefrasobliwym uczniem ukarali go bogowie za jakieś grzechy, to jednak pamiętam, że nieźle grałeś. Passionario nie mógł oprzeć się chęci popisania się przed damami i zapewnił je, że gitarę zaraz zdobędzie. Wyszedł do biblioteki i cichutko przeniósł się do swojej chaty w bazie, całkowicie zapominając o tym, że ryzykuje nadziać się na Amargo i dostać dwugodzinną porcję morałów. Na szczęście, w pokoju nikogo nie było i nikt nie zauważył jego przyjścia. Jednak, zdejmując z gwoździka gitarę, natychmiast przypomniał sobie, po co w rzeczywistości pojawił się u dziewczyny i ledwie utrzymał się, żeby kolejny raz się nie rozpłakać. A jak można było wziąć w ręce gitarę i nie przypomnieć sobie przy tym Kantora, kiedyś – surowego, ale ukochanego mentora, następnie – wiernego przyjaciela i ochroniarza. A przypomniawszy sobie, jak nie zapłakać? Nie, tylko nie teraz,

przypomniał sam sobie. Nigdy nie wiadomo, kto wejdzie, i wysłuchuj wtedy … Z pośpiechem przetarł rękawem oczy, zajrzał do lustra, poprawił grzywkę, westchnął kilka razy i wrócił do salonu Elmara, gdzie damy wytrwale czekały na wielką chwilę. Usiadł na kanapie z przyzwyczajenia położywszy narzędzie na kolanie, dotknął strun, podciągnął czwartą. Ona wiecznie się rozstraja, z pewnością kołek poluzował się … Kantor jakoś powiedział, że takim narzędziem tylko gwoździe wbijać i w ogóle to nie gitara a drewno opałowe. Zdenerwowany wódz i ideolog nie miał natchnienia wykonywać swoich starych rewolucyjnych pieśni, szczególnie dlatego, że sam fakt wykonywania stale przypominał o zmarłym mentorze, bezwzględnie i boleśnie. Za to sama jakoś przyszła do głowy melodia, którą usłyszał u starego barda, przenikliwie smutna, pełna niepohamowanej beznadziejności i akurat odpowiednia do jego obecnego nastroju. Słów niestety, nie mógł zrozumieć, ale melodia zapadła w serce tak mocno, jakby nie słyszał jej tylko dwa razy, a znał całe życie. Grał z natchnieniem i żarliwie, wkładając w muzykę cały swój Ogień, którego miał, trzeba powiedzieć, wystarczająco. Czasem schodził z tonacji, czasem wyraźnie fałszował poplątawszy nuty albo po prostu nie trafiwszy w strunę, ale nie zwracał na to uwagi. Grał i widział jak wilgotnieją i smutnieją oczy słuchaczek i nagle zrozumiał, że nie może zrobić tego, po co się tu pojawił. Nie może powiedzieć tej ufnej dziewczynie, że jej ukochany Kantor więcej nigdy nie przyjedzie, dlatego że go więcej nie ma. Ani dzisiaj ani jutro, nigdy nie będzie mógł. Nawet jeżeli spyta, on coś skłamie, na przykład, że go przerzucili w południową dżunglę … na długo … na bardzo długo … a jak to powiedzieć, jeżeli język nie słucha? Oto ona siedzi, patrzy na niego pełnymi entuzjazmu oczami, zachwycona kontaktem z tak wybitnym bardem, mruga swoimi rzęsami, nic nie podejrzewając, a on weźmie i powie … nie, nigdy. Niech Amargo sam mówi, jeżeli uważa, że tak trzeba. W końcu, Kantor jego o to prosił, więc nie ma co przerzucać na innych swoich obietnic. Albo niech Szellar powie, on jest psychologiem, jemu się uda. – Jaka wspaniała! – zachwyciła się Olga, kiedy muzyka zamilkła. – ja jeszcze od nikogo w tym świecie takiej nie słyszałam! Fajna ballada, trochę na blues wygląda, ale nie blues, a coś pośredniego … sam

wymyśliłeś? I nie miał mu kto w porę przypomnieć, że uczciwość i skromność są cnotami wiecznymi i niezmiennie wartościowymi … albo jak tam mówiło się w książce « Nauczanie młodzieży », którą go w swoim czasie zamęczył mistrz Maksimiljano … nie, trzeba jakoś pokazać się przed dziewczynami! – Tak, – nie utrzymawszy się z pokusy dostać chociaż trochę oklasków od wdzięcznej publiczności, skłamał Passionario i skromnie spuścił oczy. – napisałem tę sztukę kiedy dowiedział się o śmierci maestra. Tylko słów do tej pory i nie mogłem dobrać. – Posłuchaj, Beksa, – przerwała mu Azille. – a czy jesteś pewien, że maestro umarł? Tu w ostatnich dniach dowiedzieliśmy się, że on, okazuje się, żyje, ale gdzieś się ukrywa. Może go spotykałeś, ale po prostu nie poznałeś? Nam powiedzieli, że stracił rękę i twarz została bardzo zniszczona … – No co ty, – westchnął uczeń maestra odkładając gitarę. – mimo wszystko poznałbym. Jeżeli nie po twarzy, to odczułbym, zobaczył inaczej jak widzą magowie … nie, Azille, maestro umarł. – Diego też tak mówił, – kiwnęła lokami nimfa. – ale jednak mam wątpliwości. Jeżeli byłby martwy, sen-przekleństwo potoczyłby się inaczej, z tym wszyscy są zgodni. I ty, jako mag, też powinieneś to rozumieć … ach, z pewnością, nie wiesz … – Wiem, – znowu westchnął Passionario. – Diego ci opowiedział? – domyśliła się Olga. – jesteście przyjaciółmi, on ci z pewnością wszystko opowiadał … a ty masz jego kolczyk czy one u was po prostu jednakowe? – Podarował mi go … na pamiątkę … – zaczął się miotać demaskowany zwiastun przeklinając siebie za krótką pamięć. Zdjąć nie mógł, głupol! – on … został wysłany w … inne miejsce … i my rozstaliśmy się … oto … podarował mi kolczyk na pamiątkę i poprosił by powiedzieć ci … i w ogóle … odwiedzać, rozrywać tam, pomóc, jeżeli czego … U góry co to głucho stuknęło, w jakby otworzyły się drzwi i nie zdążył towarzysz Passionario odwrócić się, jak cos twardego i ciężkiego, zagwizdawszy w powietrzu, boleśnie i ciężko zdzieliło go po plecach nieco powyżej pasa i drżący z oburzenia głos krzyknął: – Ach ty, konspirator złamany! Ach ty, w ucho pieprzony plagiator!

Jebać cię w dupę, bezwstydny łajdak bez skrupułów… – i dalej ponad pół tuzina epitetów, nie do przyjęcia w porządnym społeczeństwie. Złapany na plagiacie wódz i ideolog zamarł w przerażeniu nie decydując się odwrócić i oczekując nowego uderzenia po plecach. Przestraszona wyobraźnia momentalnie narysowała mu widmo mentora, który od teraz będzie prześladować go całe życie i uderzać podstawką od pulpitu przy każdej próbie przywłaszczenia sobie autorstwa cudzych dzieł. – Podarowałem mu, bezczelny arogancki sukinsyn! – kontynuował wściekać się za plecami oburzony głos Kantora, nieco mniej głośny i trochę bardziej ochrypły niż zazwyczaj. – nie zdążyłem umrzeć, jak już wyciągnął mój kolczyk i oczarowywuje moją dziewczynę, zasrany, zakopony kozioł, obdarty łysy goblin! – Diego, co robisz! – z przestrachem krzyknęła Olga, podnosząc się z miejsca i rzucając do schodów. – po co wstałeś? – A powinienem był leżeć? – kontynuował wściekać się Kantor. – kiedy to haniebne ubóstwo udaje wielkiego barda, myśląc, że jeżeli kraść tematy w innych światach, to tego nikt nie zauważy? Zgłupiały Passionario powoli odwrócił się i cicho jęknął zobaczył, jak zupełne żywy i cały zabandażowany Kantor zwisa na poręczy próbując samodzielnie zejść po schodach. – Ukochany, no po co z tego tak fiksować, – spróbowała przekonać go Olga podbiegając i podstawiając ramię, żeby mógł się oprzeć. – tak cholera z nim, jaka ci różnica, sam napisał czy nie? Trzeba było z tego powodu tak się wysilać? Mogłeś upaść! Uspokój się, proszę. Pójdziemy, odprowadzę cię do łóżka. – Do cholery z łóżkiem! – zawarczał Kantor, widocznie ostatnimi siłami. – ty, zasrańcu, podaj mi laskę! I pomóż zejść! Siedzisz, paszczę otworzył, nie widzisz, że damie ciężko? – Kantor! – rozpaczliwie wypuścił powietrze Passionario, zrozumiawszy wreszcie, że przed nim rzeczywiście żywy Kantor i że minutę temu całkowicie rzeczywistym sposobem mu przyłożono po plecach ciężką laską. Podniósł laskę, bez której jego zmartwychwstały towarzysz broni teraz nie mógł stać i zwisał na poręczy i rzucił się w górę schodków. – Kantor, ty żyjesz! O, niebo, jakie szczęście, że żyjesz! – Plecy! Idioto! – zawył Kantor wyrywając się z jego uścisków. – boli kretynie! Idź! Co ty do mnie całować się leziesz, twoja mać, zboczenie,

taty syn! Tfu z tobą! Zabierz ode mnie swoją ślinę i smarki! Ukochany wódz szybko odskoczył na bok uchylając się przed następnym uderzeniem laską, którą rozgniewany Kantor, ledwie otrzymawszy z powrotem, pośpieszył się puścić w ruch. Chybiwszy celu biedak ledwie nie zwalił się z hukiem ze schodów, ponieważ siłą bezwładności zarzuciło go naprzód i ledwie ustał na nogach zdążywszy złapać się Olgi. – Przestań się awanturować! – zażądała. – i uspokój się wreszcie! Tobie nie można jeszcze wstawać! – Można, – uparcie zaoponował Kantor. – po prostu mi nie wychodzi … pomóż mi dojść do kanapy, ja z wami trochę posiedzę … albo poleżę … po co ujawniłeś się przed dziewczynami, kretynie? Chcesz, żeby ci baty spuścili za naruszenie konspiracji? I na cholerę zabrałeś mój kolczyk i kłamiesz tu na całego? – Kantor, nie bądź zły, – poprosił Passionario, ocierając łzy rozczulenia. – nic nie naruszałem, mnie posłali … mi polecili … – Z pewnością, ci polecili zobaczyć się ze mną a nie rozpuszczać tu ogon przed damami! Ty nie wiedziałeś, że tu mieszka Azille i że ona cię na pewno pozna? Nie mogłeś cichutko, nocą albo … – Nie! Mi polecili nie z tobą zobaczyć się, wszyscy myśleli że cię zabili … mi przykazane było odwiedzić twoją dziewczynę i … no, sam prosiłeś … – Ja pamiętam, że nie ciebie prosiłem, – gderliwie odezwał się Kantor kładąc się na brzuchu na kanapie. – Wiem. A on polecił to mi. – A ty, zamiast tego, żeby zrobić to, co ci polecili… – Nie mogłem. Pomyślałem, tak będzie lepiej … – Pomyślał! Ja to twojej … damie opowiem, jak ty tu przed innymi promujesz się! I co ty na siebie włożyłeś? – Opowiem, jeżeli przestaniesz przeklinać. W końcu, jestem twoim kierownikiem, miej chociaż trochę szacunku i nie hańb mnie przed damami. – Szacunku? A na niego zasłużyłeś, towarzyszu kierowniku? Mało cię mentor pi … – Kantor obejrzał się na damy i z pośpiechem poprawił się: – bił w młodości za niezdrową skłonność do plagiatu, hańba całego oddziału propagandy! Nie zdolny sam przyzwoitej muzyki napisać, kupuj

jak porządni poeci robią, a kraść nie ma co. – A skąd wiesz? – z niezadowoleniem odezwał się towarzysz kierownik. – A wiem. – zawarczał Kantor i zamilknął położywszy głowę na poduszkę na kanapie. Widocznie w końcu, zabrakło mu sił i nie mógł dalej przeklinać. – Kolczyk oddaj, bardzie niedorobiony. – Tak proszę … bierz. Nie wiedziałem … go na pamiątkę wziąłem … tylko nie wkładaj od razu, chociaż wódką przepłucz, masz rozerwane ucho, jeszcze dostaniesz infekcji … – Daj mi, sama przepłuczę, – wyciągnęła rękę Olga. – i jednak, nie byłoby złe wytłumaczyć, o co chodzi. Tym razem uczciwie. Kto komu co polecił i kogo o co prosił. – Widzisz, – westchnął Passionario, wypuszczając kolczyk w wyciągniętą dłoń. – Kantor prosił swojego przyjaciela i mentora zawiadomić cię, jeżeli z nim coś się zdarzy. Oto z nim się zdarzyło … z pewnością, sama wiesz, skoro on tu. A ponieważ myśleliśmy, że nie żyje, to ten właśnie przyjaciel i mentor posłał mnie, żebym cię zawiadomił … ale nie mogłem. Pomyślałem, że lepiej będzie skłamać … wybacz, proszę. Więcej nie będę oszukiwać i przywłaszczać cudzych dzieł. Rzeczywiście usłyszałem ten kawałek w innym świecie i mi się spodobał. A teraz, jeżeli chcesz, mogę wykonać coś rzeczywiście swojego, Kantor nie da skłamać. – Czekaj, – podniósł głowę Kantor. – kiedy byłeś w innym świecie? Kiedy zgubiłeś się na początku wiosny? – Nie, przed chwilą. Rzecz w tym, że ja znowu … zgubiłem się. Ale tym razem dostałem się w cywilizowane miejsce, gdzie żyją ludzie. – I długo tam byłeś? – Trzy dni… – A ktoś już wie, że się znalazłeś? – Jeszcze nie. Ja … widzisz … znowu mocno pokłóciłem się z … no, z tym samym człowiekiem, co ostatnim razem … tylko tym razem ja naprawdę jestem winy ze wszystkich stron i wstyd mi, i boję się pokazywać mu na oczy. Upiłem się i tak z nim poawanturowałem … – Idiota, kończ popisywać się przed damami i szybko pędź na bazę. On tam wariuje i pewnie znowu sam sobie pisze bajkę o tym, że jesteśmy braćmi. Mnie zabili, ty zgubiłeś się … i biedak całkowicie nie ma pojęcia, że ja żyję a ty się znalazłeś. Masz sumienie? Przy innej okazji zaśpiewasz,

twoje słuchaczki nigdzie się nie podzieją. Choć smutno było to sobie uświadamiać, Kantor miał w całości rację. I bez względu na to jak smutno było iść zanim towarzystwo przystąpi do podziału czekolady, iść mimo to było trzeba. Dlatego towarzysz Passionario nie zaczął dyskutować, a złapał gitarę i podniósł się zamierzając pożegnać się z damami i jednak nabrać odwagi do czekającego spotkania z Amargo. – Przyjdziesz jeszcze? – z nadzieją spytała Olga po drodze głaszcząc Kantora po ramieniu. – Koniecznie, – zapewnił ją Passionario. – ostatecznie, dopóki Kantor jest tu, będę przybiegać czasem. – Ci przybiegnę! – powiedział Kantor. – ty jeszcze i z Elmarem chcesz się zapoznać? – Dlaczego nie? Dawno miałem zamiar … ach, ty pewnie jeszcze nie wiesz, … ja tu już z wieloma osobami się zapoznałem, tylko z Elmarem jeszcze nie zdążyłem … – Uważaj, że zdążyłeś, – smutno jęknął Kantor. – zwiewaj stąd szybciej, właśnie teraz w bibliotece ktoś jest … co tak stoisz, zapomniałeś, jak się teleportować? – Przestań fiksować, tobie nie wolno się denerwować. Pomyśl, w bibliotece ktoś jest … co z tego? To, z pewnością, Mafiej … – Zabiję go! – doszedł z biblioteki ryk Jego Wysokości, pełen rozpaczy i bezsilnej wściekłości. – Tchankwarra! Własnymi rękami zabiję! Bez sądu i innych rozpraw! Oderwę łajdakowi łeb, nadzieję na kołek i umieszczę w gabinecie jako ostrzeżenie dla jego następcy! – Elmar, przestań się wściekać, – nieadekwatnie wesoło odpowiedział głos Żaka. – na cholerę było podpisywać co popadło. – No, znowu … – rozłożyła ręce Olga. – Ciekawie, co tym razem podpisał? Drzwi biblioteki otworzyły się szarpnięciem i obiekt czułej tęsknoty taty wdarł się do salonu, nie zatrzymując się wydarł się gdzieś w kierunku kuchni: – Kolację! Natychmiast! I wódki! Próżniacy! W ślad za nim drzwiami przemknął Żak i gwałtownie zatrzymał się zauważywszy gościa. – Kurza twarz … – nerwowo powiedział. – A ty co tu robisz?

– Ja … z wizytą przyszedłem … – powiedział pogubiony wódz i ideolog, trochę przestraszony przez takie zachowanie gospodarza. – Zaraz wytłumaczę … ja, w ogóle to, już uciekam … Elmar zauważywszy wreszcie, że w pokoju znajduje się obcy, natychmiast przestał wrzeszczeć i uważnie obejrzał gościa od stóp do głów. – Proszę o wybaczanie … – warknął o pół tonu niżej. – ten skarbnik po mnie do reszty sięgnął … z kim mam przyjemność? – To … – zaczęła Azille, ale Żak szybko jej przerwał. – Czekaj, nie trzeba, sam powiem. Dobrze? Elmar, tobie potem cichutko na ucho powiem. A ty chodź tutaj, – Szybko mrugnął i ukrył się w bibliotece przywoławszy do siebie pechowego towarzysza Passionario. – Wybaczcie, – rozłożył ręce nic nierozumiejący wódz i poszedł za nim na pożegnanie obdarowawszy obecnych swoim czarującym uśmiechem i nie powstrzymawszy się od skromnej próby chociaż z odległości trochę uspokoić rozgniewanego Elmara. Żak zamknął za nim drzwi i chwyciwszy za rękaw, powlókł w najdalszy kąt. – Co tu robisz? – złym szeptem zapytał. – jak się tu dostałeś? Znowu się pomyliłeś? – Przyszedłem do Olgi, – któryś już raz wyjaśnił Passinario. – Amargo kazał mi ją zawiadomić, że Kantora zabili … a o co chodzi? Coś nie tak? – Coś nie tak? – szyderczo powtórzył królewski błazen. – po pierwsze, jak myślisz, kto leży na kanapie? – Nie wiedziałem! Myślałem, że jego naprawdę zabili! – Co za pieprzony niedorajda, Amargo od czwartku wie, a ty jeszcze nie! Czy dopiero dzisiaj dostałeś się do rodzinnego świata? Cały ten czas z zielonymi czubkami trawę paliłeś? Fu, tą trawą do tej pory od ciebie zalatuje! – Tak, dopiero dzisiaj. A Amargo już wie? Więc nie muszę się śpieszyć … – Dureń, on nie wie, że ty już w domu! Teraz idź, pokaż się mu, bo strach na niego patrzeć! Nie bój się, nie będzie przeklinać. – No dobrze, zaraz go znajdę … tylko powiedz jak znaleźliście Kantora? I co się stało u ciebie w domu? – Sam się znalazł. On w ogóle chłopak samodzielny do szaleństwa … ja

ci potem wszystko szczegółowo opowiem, co się stało u mnie w domu i o Kantorze też i jak żyje król, bo ty zaraz i o to spytasz. Znajdziesz mnie przez Mafieja, gdzieś spokojnie usiądziemy i porozmawiamy. A teraz się pośpiesz … tylko najpierw wiesz … sprzedaj przykrywki. – Jakie przykrywki? – Te ubrania sprzedaj. – Tobie? – Papieżowi. Mi, oczywiście. Po co ci one, ty mimo wszystko nie masz gdzie włożyć tę razdołbajkę, towarzysze broni wyśmieją. – A ciebie? – Ja błazen, powinienem ubierać się z jajem, żeby wszyscy się śmiali. No sprzedaj, żal ci, czy co? – Teraz? – A co, chcesz ponosić? Twoja ochrona zbiorowo uśmieje się jak cię zobaczy. – A ja, w bieliźnie stąd pójdę? – To zamieńmy się. – Ty w moje spodnie nie wleziesz. – Wlezę. – Nie wleziesz. Masz szerszy tyłek. – Dyskutujemy na pięć szelbanow, że wlezę. – A kto rozbije? – Elmar! – zawołał Żak. – chodź na minutkę! – i odwróciwszy się do Passionario, kiwnął: – rozbieraj się. – No co chcesz! – gderliwie warknął od drzwi Elmar i zastygł w progu zagapiwszy się na dwóch panów bez spodni. – co robicie, zboczeńcy? – Spodnie mierzymy, – wyjaśnił Żak. – zamknij drzwi, tam są damy. – A ja tu po co? Rozporki wam zapinać? – Przestań narzekać! Posprzeczaliśmy się i rozstrzygnąć nie ma kto. – Małe dzieci! – gniewnie mruknął książę bastard, podchodząc bliżej. – no, dawajcie. – Dyskutujemy, że wlezę w twoje spodnie, – natychmiast ogłosił Żak. – na pięć szelbanow. – Dyskutujemy, że nie wleziesz, – z zapałem zaoponował Passionario, składając ręce jak należało przy sporze. Elmar milcząc przerwał, następnie przypomniał sobie, obserwując jak Żak wpycha się we

wspomniane spodnie: – Ty, pamiętasz, obiecywałeś nas przedstawić. – A, zapomniałem … nie chciałem przy dziewczynach rozgłaszać tajemnic państwowych. Poznajcie się, to Orlando. – To?... – wstrząśnięty zapytał jeszcze raz książę bastard, powtórnie spoglądając na następcę tronu Mistralii. Spadkobierca wyobraził sobie, do czego on podobny w tej razdołbajce, bez spodni, nieuczesany, z opuchniętą mordą i pomyślał, że Żakowi za takie przedstawienia nie najgorzej byłoby po szyi dać. I jeszcze ten tata ze swoją nieszczęśliwą miłością … niech jeszcze Kantor teraz będzie jeszcze pół godziny się oburzać i znowu wymyślać go od kłamców i plagiatorów … zgadnijcie co Szellarowy kuzyn o nim pomyśli? To hańba … – Cieszę się, że mogę was poznać, – znalazł w sobie siły do uśmiechnięcia się. – proszę о wybaczenie za mój niewłaściwy strój … przed chwilą wróciłem z innego świata a tam ubierają się w taki właśnie bezsensowny sposób … Elmar najwyraźniej, spostrzegł się i przypomniał sobie o manierach, spuścił oczy i wyciągnął do nowego znajomego swoją ogromną łapę. – Ja też bardzo się cieszę. – następnie odwrócił się do Żaka i gderliwie zapytał: – ty zacząłeś całą tą brzydotę ze spodniami z ciekawości wlepić szelbana księciu? Ja ci i na oko powiem, że w nie nie wleziesz. – Wlezę, – uparcie oświadczył Żak. – i wcale nie dlatego, po prostu chcę kupić te spodnie, razdołbajkę i czapeczkę. Mnie zamęczyła nostalgia. – Tak? – zainteresował się Elmar. – to w twoim świecie tak idiotycznie się ubierają? I ty też takie nosiłeś? – I będę nosić, – odpowiedział Żak, nadal próbując jakoś wciągnąć na talię spodnie, które wyraźnie były za ciasne na dwa palce. – i mi będzie przyjemnie i ludzie będą widzieć, że ja błazen, a nie kto popadło … – To i tak widoczne, – zaśmiał się Passionario. – zdejmuj spodnie i podstawiaj czoło. – Może, nie teraz … – zaczął Żak, ale uczciwy Elmar, przyzwyczajony święcie pilnować zasad pojedynku i długów honorowych, przerwał jego żałosne próby ucieczki od rozliczenia. – Nie, teraz. I szybko, dopóki nikt nie wszedł i nie zobaczył, jakimi głupotami się tu zajmujecie… – Zobaczyć może i nie zobaczą, – zauważył Passionario, z pewną

złośliwą satysfakcją przystępując do procedury rozliczenia, ponieważ Żak za swoje artyzmy całkowicie zasłużył nie tylko na pięć szelbanow. – ale mogę was … raz … na sto procent zapewnić … dwa … że Kantor wszystko to słyszy … trzy … i z pewnością zgina się ze śmiechu … cztery … mam tylko nadzieję, że to … pięć … wyjdzie mu na dobre. Żak smutno potarł czoło i żałośnie zapytał: – No chociaż razdołbajkę i czapeczkę zamienisz? One są elastyczne … – Czapeczka – to prezent, – zaoponował Passionario. – a razdołbajka – niech będzie. Zdejmuj kamizelę.

ROZDZIAŁ 15

Znajomość z „ulubionym uczniem maestra” pozostawiła u Olgi wrażenie cichego wariatkowa. Tym wrażeniem natychmiast podzieliła się ze wszystkimi, jak tylko Elmar i Żak wrócili do salonu a gość wybył z biblioteki. – Oczywiście – zgodził się Diego podziwiając nowe ubranie Żaka. – dopóki on sobie nie popali, wariatkowo rzeczywiście jest ciche. – Będziemy dziś jeść kolację? – przerwał dyskusję Elmar. – zmęczyłem się, jak zapędzony koń, chcę jeść i natychmiast wypić inaczej zaraz spadnę. – Padniesz – poprawiła Olga ze współczuciem zachichotawszy. – a co tam u ciebie się stało, że dzisiaj wybuchłeś takimi bestialskimi krzykami? – Nie pytaj! – jęknął nieszczęśliwy bohater padając na fotel. – nienawidzę opowiadać o tym jak ze mnie zrobili durnia! Lepiej spokojnie zjedzmy kolację, wypijemy i porozmawiamy o czymś przyjemnym. Żak, ty będziesz coś pić? – Nie będę, – odmówił Żak, też siadając za stołem. – Mam randkę a Teresa nie lubi kiedy się upijam. – A ja będę, – oświadczył Diego unosząc głowę. – A możesz usiąść do stołu? – zakrzątała się Olga zastanawiając się, jakby go trochę lepiej usadzić, żeby nie upadł i żeby było wygodnie, i żeby do stołu sięgał … – Będę tu leżeć, – wyjaśnił Diego. – pić razem z wami, rozmawiać i żuć coś takiego, do czego nie potrzebna widelca. – Moim zdaniem, on w ogóle do niczego nie jest potrzebny, – gniewnie mruknął Elmar. – co wszyscy się uśmiechacie, pierwsze dwanaście lat swojego życia przeżyłem bez żadnych widelców i bynajmniej nie cierpiałem od tego. Łyżka potrzebna do zupy a wszystko pozostałe można jeść rękami. Więc nie wstydź się, kolego. Olga prześliznęła się spojrzeniem po dużym naczyniu z pieczenią i wyobraziła sobie, jak Elmar zagarnia to wszystko swoją ogromną garścią i wpycha w usta, jednocześnie wycierając ręce o włosy. Ledwie

powstrzymawszy się, żeby nie zachichotać, spytała: – Diego, co ci włożyć? Chcesz spróbować barbarzyńskiego stylu, czy jednak coś z zakąsek? – Kawałek mięsa. I trochę większy. – Poprawnie, – zaaprobował Elmar. – widzę, że ty dzisiaj całkiem zuch? – Lepiej mi, – poważnie skinął Diego. – i chcę posiedzieć z wami a nie wylegiwać się w łóżku jak jakiś paralityk. Chociaż posłucham co się na świecie dzieje. – O, na świecie dzieje się masa ciekawych rzeczy, – oświadczył Żak. – między innymi mnie dzisiaj ledwie nie zagryźli. Mafiejowi jego pomorscy krewni podarowali szczeniaka, małego takiego, no całkiem malusieńkiego … – Żak pokazał rękami rozmiary „szczeniaka”, tak mniej więcej dorosłego boksera. – To z pewnością Kondratij wyświadczył tę przysługę. Ktoś mi mówił, że on niepoprawny fanatyczny psiarz. A Mafiej nie wpadł na myśl, żeby tę kruszynkę umieścić w psiarni, zaciągnął do swojego pokoju, dał mu tam dywanik i miskę i bawi się, jak w dzieciństwie z królikiem. A psinka to, ni mniej, ni więcej, a pomorski wilczarz. – A one duże rosną? – zapytała Olga. – Nie po prostu duże, – wyjaśnił Elmar. – Te psy nie tylko zwykłe wilki gonią, ale nawet wilkołaki. A ty Żak, psów też się boisz? – Nie, psów się nie boję, uwielbiam je, jak i wszystkie inne futrzaste zwierzęta, ale kiedy na ciebie od drzwi niespodziewanie skacze taki radosny szczeniaczek, przewraca na podłogę i zaczyna z zachwytem oblizywać … Mafiej się uśmiał. – Więc wypijmy za zdrowie pieska, – uśmiechnął się książę bastard, wznosząc kieliszek. – Olga, ty wypijesz? – Nie, ja chyba nie będę … – z pewnym żalem odmówiła Olga. Upiję się, potem spać się zachce a kto będzie biednemu Diego opowiadać w nocy niestraszną bajkę? Azil też odmówiła, za to Diego odważnie wypił naraz sto pięćdziesiąt gram, po czym w oczach się urżnął. Na pewno zapomniał, że jeszcze nie jest na tyle zdrowy, żeby pić tak, jak się przyzwyczaił, nie obliczył sił, biedniutki … – A dawno tu się kręci ten przystojniak w czapeczce? – zapytał Żak. – To znaczy, ciche wariatkowo z gitarą?

– Nie bardzo. – zaśmiała się Azil. – Za to tu przed chwilą było tak wesoło … Diego mogę zadać jedno pytanie? – Mmm? – niezbyt wyraźnie odezwał się Diego odrywając się od kanapki i z trudem ogniskując spojrzenie. – Dlaczego tak go zaatakowałeś za tę sztukę, którą próbował podać za swoją? Rozumiem, bardowie zawsze bardzo chorobliwie odnoszą się do takich rzeczy ale tobie to po co? – Nie wiem … – Diego spróbował wzruszyć ramionami, od czego ledwie nie wbił się nosem w talerz. – po prostu nastrój był zły … a dlaczego takie zło wzięło … cholera go wie … Słyszałem tę historię, jak jego mentor za to samo obił go podstawką od pulpitu, a zresztą mnie z nim parę razy podobne się zdarzało… a jeszcze zaczął Oldze różne nonsensy mówić, że mnie na Południe posłali, że mu kolczyk podarowałem … Szczerze mówiąc, rzecz wcale nie w tej sztuce, po prostu zacząłem być zazdrosny. – Co masz na myśli? – zainteresował się Żak. Trzeba było opowiedzieć mu jak ukochany uczeń maestra pojawił się przed damami i czym to wszystko się skończyło. A póki Olga wszyscy to opowiadała, jej nieszczęśliwy ukochany nie wytrzymawszy nierównego pojedynku z wypitym kieliszkiem, cicho i niepostrzeżenie zasnął ułożywszy się policzkiem na niedojedzonej kanapce i z jakiegoś powodu uśmiechając się we śnie. Żak, zauważywszy to, cichutko zachichotał i trącił łokciem Elmara. – Patrz, nasz Terminator gotowy. Może niech go zniosą na górę? – Niech śpi, – machnął ręką Elmar. – mu coś dobrego się śni, więc nie trzeba go niepokoić. Po prostu mówcie ciszej, on się nie obudzi. Niech normalnie pośpi jak może, bo mu każdej nocy śnią się wszelkiego rodzaju paskudztwa… no, sam rozumiesz, po takim … – Rozumiem … – jakoś posmutniawszy kiwnął Żak. – Oczywiście, skoro tak … tylko ja z jakiegoś powodu nie myślałem, że on tak ciężko i tak długo będzie przeżywać … – Więc on, według ciebie jest z żelaza? Pamiętam, że mi też bardzo długo śniły się koszmary o smokach … – A propos, o smokach! – ożywił się Żak uchwyciwszy się sposobu uciec od nieprzyjemnego tematu. – Wiesz, że u Jego Wysokości wkrótce powinien pojawić się nowy

poddany? – O, dzisiaj byłeś u króla! – przypomniała sobie Olga. – Opowiedz, co u niego? – Właśnie opowiadam, najświeższą nowość. Do króla przyleciała delegacja od jego kolegów smoków, prosili о przyjęcie na stałe jednego ich ziomka, którego wypędzono ze stada … – Za co? – podejrzliwie zapytał Elmar. – Mówiąc dostępnym dla ciebie językiem, zabił innego ziomka w uczciwym pojedynku z powodu damy. Więc Jego Wysokość jest absolutnie zachwycony i z niecierpliwością czeka na wielką chwilę. Możecie sobie wyobrazić? U nas będzie żyć smok. Jako pełnoprawny obywatel królestwa. – Cóż, – wzruszył ramionami Elmar. – jeżeli on nie będzie jeść innych pełnoprawnych obywateli i kraść im bydła, to na zdrowie. Najciekawsze dla mnie, jakie są normalne smoki. Do tej pory miałem do czynienia tylko z odpadkami ich smoczego społeczeństwa. A jak tam w ogóle mój kochany kuzyn żyje? Nie chodzi o nowości, a po prostu, jak u niego sprawy, jak nastrój, jak królowa? – Jeżeli krótko, to z królową u nich wszystko doskonale, a szczegółowo mi nie wytłumaczył z powodu złego samopoczucia. – Co z nim? – chórem zaniepokoili się wszyscy obecni. – Naprawdę zachorował? – Spalił się nasz król, – wyjaśnił Żak. – I to bardzo. Pamiętasz, Olga, jak z tobą doszliśmy do wniosku, że żadna siła nie zmusi Jego Wysokości do wylezienia z jego ukochanej czarnej kamizeli? Tak więc, pełne z nas niedorajdy i ni cholery nie rozumiemy zagadkowej królewskiej duszy. Dzisiaj Kira przekonała króla, że mu bardzo posłuży zdrowa brązowa opalenizna, a on naiwnie uwierzył, że u niego to wyjdzie i uczciwie przeleżał pół dnia na plaży, przy czym nie odwracając się, bo inaczej mu niewygodnie było czytać leżąc na plecach, a tak po prostu bez książki, on nie mógł spokojnie leżeć. – No i co z nim! – współczuła Olga wyobraziwszy sobie następstwa tych prób zdobycia „brązowej opalenizny”. Tak jeszcze król, z jego bladą skórą … – I nikt go nie uprzedził? – Nie było komu. Wieczorem wpadliśmy z mistrzem Istranem, wygłosił Jego Wysokości krótki wykład o tym, że mu opalać się w ogóle

nie ma sensu, ale było już za późno. Więc teraz biedny król leży cały czerwony jak rak i pokryty leczniczymi maściami, a królowa biega naokoło niego i przeżywa, że to ona wszystkiemu winna. Idylla. – Tobie by taką idyllę! – obraziła się Olga. – Jego boli! – Dobra kobieta, – zażartował Żak. – Wzór litości. A wiesz jak źle było temu biednemu przygłupowi, którego i tak nie zeskrobali ze ścianki w moim salonie? – A po łbie? – odezwał się Elmar, odrywając się od wieprzowej nogi, którą akurat się zajmował. – Tu rzeczywiście nic śmiesznego nie ma. – Dla króla to oczywiście wcale nie jest śmieszne, szczególne jeżeli uwzględnić, że mu jeszcze i temperatura się podniosła. Ale widzielibyście Jej Wysokość Kirę! Wy po prostu wyobrazić sobie nie możecie jak odważna wojowniczka biega naokoło łóżka i gdacze jak kwoka … nie widział jej w tej chwili Aleksander. – A przy czym tu Aleksander? – mruknął Elmar, powracając do udka. – Jak tylko poznał Kirę, tak do tej pory przebywa w cichym ogłupieniu i nie może zrozumieć, co kolegę Szellara podkusiło poślubić wojowniczkę. – To głupstwo, – prychnął Elmar. – widziałbyś jak nie mógł zrozumieć sam Szellar, kiedy Elvis poślubił Nonę … Każdy ma dla siebie tylko zrozumiałe poglądy na temat takich zagadnień i co tu się dziwić. Aleksander chciał dla siebie bez zarzutu matkę i gospodynię, żeby hodowała dzieci i zajmowała się dworem i on taką znalazł. Szellar chciał niezależną, mądrą kobietę, na którą można byłoby ponadto zawiesić troski o wojsko, i znowu co chciał, to i otrzymał. A Elvis chciał żonę piękną i wystarczająco głupią, żeby nie wchodziła w jakiekolwiek intrygi i żeby ją można było łatwo kontrolować. Co znowu chichoczesz? – Tak zacząłeś przeglądać królów i przypomniałem sobie Jego Wysokość Louisa … – A co tu śmiesznego? – zmarszczył brwi Elmar. – jeżeli jesteś tak ciekawy, Louisa ożenili siłą. Gdyby mógł, w ogóle z chłopakiem by się ożenił. Za jakim demonem go sobie przypomniałeś? – wskazał oczami na w stronę okna i cicho spytał: – Ten … znowu na ogrodzeniu siedzi? – Siedzi, – westchnęła Olga. – posłuchaj Elmar, powinieneś z nim porozmawiać i poprosić go po dobroci nie hańbić ani ciebie, ani siebie przed całą stolicą? On cię kocha, może posłucha?

Elmar zbladł i ledwie nie udławił się następnym kawałkiem. A Żak z wyrzutem spojrzał na Olgę, jak na umysłowo zacofaną. – Co ty wymyśliłaś! Jeżeli ktoś zobaczy, jak Elmar z tym elfem rozmawia, jutro cała stolica będzie mówić, że ich widzieli przy całkiem innych sprawach. – No to sam idź, – nie uciszała się Olga. – No naprawdę! Nie można tak! – Nie pójdę, – stanowczo odmówił Żak. – Chociaż ja nie jestem w jego guście, wszystkim innym tego nie udowodnisz. Wystarczy mi pokazać się z tym niebieskim elfem, żeby dawna historia o naszej gorącej miłości z królem dostała wesolutki ciąg dalszy. A chcesz poczytać elfowi o moralności, idź i sama spróbuj. Dopóki twój przyjaciel śpi i nie potrzebuje o niego dbać … – Żak! – przerwał mu Elmar. – Co za prostak! Daj człowiekowi zjeść! Olga przemilczała ale w myśli z determinacją obiecała sobie, że zaraz po kolacji koniecznie wyjdzie do ogrodu i spróbuje jakoś porozmawiać z tym biednym elfem po dobroci. Ktoś powinien mu powiedzieć, że zachowuje się jak kompletny idiota, bo inaczej sam on, wydaje się, że nie jest tego świadomy. * * * „I za co dla mnie taka kara? „ – z westchnieniem pomyślał regionalny koordynator Max Relmo, melancholijnie słuchając nieprzyjemnego pisku sygnału „alarm-pięć”. Po raz pierwszy w ciągu ostatniego tygodnia zamierzał spokojnie pospać i masz.... Co mogło wydarzyć się u Manuela takiego, co wymagałoby osobistej obecności szefa? Czy naprawdę coś z chłopakiem?.. Regionalny koordynator nacisnął „resetuj” i skierował się do bloku transportowego. Jego prawdziwe imię rzeczywiście zgadzało się z wymyślonym – bywają takie zbieżności, rzadko, ale bywają. W swoim czasie mama z tatą nazwali go Max nie przewidując, że za ćwierć wieku ich synowi przyjdzie przyjąć takie samo imię, tylko cudze i żyć z nim przez ponad dwadzieścia lat. Naprawdę należał do rodziny Relmo, słynnej w obu światach i w obu znaczeniach – tak w lepszym, jak i w gorszym.

Naprawdę był magiem. Wszystkie dzieci i wnukowie Darro Wygnańca byli magami w mniejszym lub większym stopniu. Stopień jak i dziedzina stosowania, zależała od babci. Tak się zdarzyło, że kochał zmarły dziadek dziesiątek różnych babć, więc i urodziły się dzieciaki – dwóch jednakowych nie można znaleźć. I to, że wśród innych babć znalazła się kapłanka Eruły, to całkowicie naturalnie – te damy zawsze w takie towarzystwo trafiają i dzieci im daje bogini nie od kogo popadło, a od wielkich ludzi. Za służenie. I dla dalszego służenia. Tylko dzieci u dziadka wychodziły dziwne i według szarchijskich miar, i według ludzkich. W szczególności, kochany tata, niech ześlą mu bogowie zdrowia.... nie, żeby wyrzekł się służenia, ale powiedzmy tak, drogę wybrał bardzo niestandardową. Przyniosły go po coś demony na Alfę, niezrozumiałe z jakich powodów. I wynik – potomek półkrwi, któremu przypadło w udziale od ojca – błogosławieństwo Eruły, a od matki – Cień. Tak wyszło, że zawodem uczynił drugie. A pierwsze stało się po prostu przyjemnym dodatkiem do Siły. Często bywało pożytecznym. Czasem wychodziło bokiem, jak na przykład w przypadku z niezrównaną Allamą.... Kto mógł wiedzieć, że tak wyjdzie. Sądzono, że elfy i szarchi zasadniczo nie mogą mieć potomstwa.... Okazało się, że nieczystokrwistych to nie dotyczy. Nauka została uzupełniona nowym faktem, a rodzina Relmo – nowym potomkiem, któremu nie przeznaczone było nawet poznać o jej istnieniu. I przeszło trzydzieści lat bezskutecznie próbował zrozumieć Max Relmo, czy za błogosławieństwo albo przekleństwo uważać to niespodziewane dziecko. Bogowie czasem bywają tak niezrozumiali... „No za co mi taka kara? – powtórnie pomyślał koordynator regionalny obserwując malowniczy obraz, który ukazał się jego zmęczonym oczom po wyjściu z t-kabiny. – Albo lekceważyłem nakazy, albo poplątałem oblicza bogów, albo światłooka Eruła się na mnie obraziła za to, że wolałem awantury i podróże od służby kapłana?.... Zresztą nie, ukarałaby prościej, ponieważ ona zazwyczaj karze.... Już w żadnym wypadku nie zwaliłaby na mnie opieki nad tym chodzącym nieporozumieniem, które – śmiech pomyśleć! – połowa kontynentu na serio uważa za mojego syna.... „ – Ktoś wytłumaczy mi, co tu się dzieje? – powoli powiedział, próbując sam domyślić się, dlaczego jego najlepszy polowy agent stoi przy swoim laboratoryjnym stole wyraźnie pod wpływem zaklęcia paraliżującego i

rozpaczliwie zgrzytając zębami, kontynuuje bezskuteczne próby do tego stołu dosięgnąć. A także, dlaczego ich wspólny podopieczny, ten mag niedorobiony, siedzi obok na oparciu krzesła, pali i się trzęsie. I dlaczego u tych działaczy tajne drzwi otwarte na oścież. – Orlando, kto ci pozwolił brać cudzy telefon i wysyłać mi na bazę sygnał « alarm-pięć »? – Tu nawet dziesięć! – wnioskując z głosu cenny wychowanek był bliski ataku histerii. – Amargo zwariował! On się chciał zastrzelić! W pierwszej chwili szef niemal uwierzył w prawdziwość tego oświadczenia. Dlaczego było nie wierzyć, że Manuel zwariował i postanowił się zastrzelić, jeżeli on już dawno i wielokrotnie to obiecywał. Może rzeczywiście nie należało zwalać na niego tyle, może on naprawdę nie był w stanie radzić sobie z dwoma nienormalnymi podopiecznymi jednocześnie i należało uważniej słuchać jego skarg... – Każ mu zdjąć zaklęcie! Ja wam wszystko wytłumaczę. Kiedy Manuel wreszcie zaczął mówić, wersja o jego niepoczytalności silnie się zachwiała. Mówił całkowicie rozumnie i wyraźnie, ponuro i gorzko, ale bez histerii.... Dla pewności Relmo pospiesznie obmacał ogólne tło i nie znalazł tam żadnej poważnej patologii. Oprócz tej, która była wcześniej, oczywiście. Stan ogólny depresyjny, ale nie do takiego stopnia, żeby człowiekowi był potrzebny psychiatra. – Orlando! – wymagająco powiedział mentor kiwając na unieruchomionego agenta. – Myślisz, że można? – z obawą powiedział Orlando. – Można. Sprawdziłem, jego umysł jest w pełnym porządku. A wszystko pozostałe on nam, mam nadzieję, wytłumaczy. – Tylko pistolet zabierzcie, od grzechu dalej. Koordynator regionalny jeszcze raz uważnie obejrzał podwładnych i jednak zabrał leżący na stole pistolet Amargo. Rzeczywiście, choć wydaje się mało prawdopodobne, żeby biedak upierał się przy swoich zamiarach, ale od grzechu... Uwolniony agent polowy ciężko usiadł na krześle i wpatrując się w podłogę, zaczął tłumaczyć. – Nie miałem zamiaru strzelania do siebie. Chciałem starannie wszystko zorganizować, jak wypadek przy nieostrożnym obchodzeniu się z odczynnikami. Ale ten dobroczyńca nie dał mi czasu! – I to zamiast „dziękuję”! – oburzył się dobroczyńca. Trzeba poprosić

go by milczeć. – Dlaczego? – krótko zapytał Relmo, odpędzając natrętną myśl, nawiedzającą go przez ostatni tydzień i przekształcającą ten właśnie tydzień w nieprzerwany koszmar. – Zdarzyła się straszna rzecz.... Nie, nie to, co myślisz, wszystko w porządku z waszym cennym dzieckiem, chociaż stało się to ze względu na niego... Spokojnie.... Uspokoić serce, nie ma po co tak walić.... głęboki wdech.... powolny wydech.... i warkocz, warkocz puścić, co za głupie przyzwyczajenie, w przypadku czegoś – od razu się za włosy targać.... Nic nie było. Z chłopakiem wszystko jest w porządku. Prawie wszystko. A resztę jakoś przeżyjemy. – Jestem spalony. – smutno zawiadomił Manuel nie podnosząc głowy. – Złapali mnie i skutecznie przesłuchali. – Kto? – Godzina po godzinie nie lżej! – Wasz kolega, nadworny mag Szellara. Namierzył mnie kiedy przyszedłem odwiedzić Kantora. – Nie mógł! – z przerażeniem zawołał Orlando. Widocznie, chłopak niepoprawnie wyobraził sobie wspomniane „Pomyślne przesłuchanie”. Ach, dzieci, dzieci.... Czy naprawdę niezrozumiałe, jak to robią magowie poziomu czcigodnego Istrana?.. – Jak cię namierzył? – ignorując prymitywną uwagę wychowanka kontynuował wypytywania szef. – To nie Mafiej cię wydał? – Sądząc po tym, jaki ochrzan dostał od mentora i jak do tego płakał, najpewniej nie on. Prawdopodobnie w pokoju rzeczywiście było sygnalizowanie, jak mi powiedzieli. Starzec zauważył, że z pacjentem był ktoś obcy i postanowił sprawdzić.... I po co mnie tam uniosło, tam i beze mnie uzdrowicieli starczało.... I mi nawet nie powiedzieliście, że robię głupotę... – Sam nie rozumiałem, – westchnął Relmo i zaczął szarpać koniuszek warkocza. Przeklęte przyzwyczajenie.... tak demony z nim, tu takie się dzieje! – I dużo mu powiedziałeś? – Wszystko. Chociaż zapewniałeś, że wasze bloki... – Ach, no co ty, Manuel, jakie tam bloki.... Czy grzebał w twoim mózgu, chyba że złamał moje bloki? Z pewnością, po prostu wprowadził w trans i zmusił do mówienia.

Opadające ramiona Amargo gwałtownie drgnęły, głowa pochyliła się w twierdzącym kiwnięciu. – Opowiedziałem mu całe swoje życie.... – cicho powiedział z bólem w głosie, całkowicie zrozumiałym dla szefa, który historię życia swojego agenta znał już od dawna. – Po co? Poznał mnie po twarzy, to.... Wiedział, że pracuję na was i o was wypytywał, to też zrozumiałe.... Ale to.... po co mu było potrzebne wiedzieć jak żyłem, gdzie byłem i co przekonało mnie do takiego życia? – Manuel, uspokój się, – przerwał mu koordynator regionalny. – Wszystko to bardzo źle, ale to nie powód by strzelać do siebie. – A co, powinienem był czekać na brygadę oczyszczenia? Jeżeli nie pamiętacie, mam rodzinę. – Co za głupoty, nikt nie ruszyłby twojej rodziny. – To gdybyś brygadę ekwipował osobiście. A jeżeli wasz kierownik? – Powtarzam, uspokój się. On o niczym się nie dowie. Powinieneś zameldować mi, a nie podejmować takich szalonych decyzji samodzielnie. Ja co, Twoim zdaniem, nie człowiek? – Wy – zwiadowca, – ponuro odpowiedział zaufany agent, nadal nie podnosząc wzroku. – I złodziej mag ponadto. Wiecie, jak to się mówi.... – Wiem, wiem, – z niezadowoleniem zawarczał Relmo. Znał to idiotyczne powiedzenie i bardzo go nie lubił. – To nie ma znaczenia, co mówią.... Może złodzieje magowie rzeczywiście najstraszniejsi ludzie, ale ja jestem przede wszystkim magiem. Szarchijskim magiem, wyświęconym czwartego kręgu, zobowiązanym do przestrzegania pewnego kodeksu postępowania. A potem już złodziejem, zwiadowcą i wszystkim innym. To po pierwsze. Nie rzucam swoich agentów pod koła nie wiadomo czyich interesów, to po drugie. I osobiście ty Manuelu, jesteś cenniejszy dla mnie i wartościowszy od wszystkich moich władz razem wziętych, dlatego ,że ty jesteś moim człowiekiem i tylko do ciebie mogę mieć całkowite zaufanie. To po trzecie. Jak mogłeś pomyśleć, że ja – osobiście ja! – przyślę do ciebie brygadę oczyszczenia, jeżeli dowiem się o twoim niepowodzeniu! – Dlaczego nie? – Amargo prawie niezauważalnie wzruszył ramionami i podniósł wreszcie wzrok. – tak wy poważnie? Możecie to jakoś ukryć? – W sposób elementarny. Nie martw się. – Właściwie to nie było tak proste jak teraz zapewniał biedaka, ale naprawdę całkiem możliwe.

Rozmowa nie była na podsłuchu, więc nikt jeszcze nie wie. O tym, że nie był na podsłuchu, Relmo był całkowicie pewien, ponieważ przy każdej ważnej rozmowie sam zawsze głuszył możliwe podsłuchy. Nie fatygując się ich poszukiwaniami, niezależnie od tego, czy były czy ich nie było, po prostu automatycznie, z przyzwyczajenia zagłuszał. Niewielki umysłowy wysiłek, istny drobiazg dla wyświęconego czwartego kręgu. A wszystko inne było jeszcze prostsze. Ale najpierw trzeba coś wyjaśnić... – Mistrz Istran podzielił się swoim połowem z Jego Wysokością? – ostrożnie uściślił. – Nie. Obiecywał, że niczego nie powie królowi i co więcej, ze wszystkich sił będzie powstrzymywać go od kontaktu, do którego ten dąży. Mu można zaufać? – Można. Starzec jest jakoś niewspółcześnie uczciwy i niepotrzebnie nie obiecywałby. On coś jeszcze mówił? – Tak. Prosił was o prywatne spotkanie. Przeze mnie albo Passionario jako pośredników. Czas i miejsce – wasz wybór. I jeszcze prosił о przekazanie ustnie, że obiecuje zawracać głowę królowi tak długo, jak tylko może, jeśli jednak nagle z jego ukochanym wychowankiem coś się zdarzy z naszej winy, całemu naszemu biuru tu zabraknie miejsca. – I to nie jest pusta groźba, – niewesoło uśmiechnął się koordynator regionalny kontynuując znęcać się nad umęczonym warkoczem. – Już ja to wiem, tego starego cwaniaka widziałem przez wszystkie tarcze.... Tylko mu się o tym nie wygadajcie, bo inaczej jeszcze przypomni przy prywatnym spotkaniu. – A jak to u was wychodzi? – nie wytrzymał ciekawy Orlando. – Przez tarcze? Zawodowe zainteresowanie. – A po prostu wychodzi. Niezgodność naszych szkół daje czasem zdumiewające efekty. Nigdy Ci nie opowiadałem, od czego zaczęła się nasza przyjaźń ze zmarłym mistrzem Chawierem? Od pojedynku. Mogę założyć się o co sobie życzysz, że komiczniejszego pojedynku nie było w historii.... A przypomnieć sobie naszą miłą bójkę z metressą Joaną.... Zresztą, wszystkie te historie są interesujące tylko dla specjalistów, tak więc nie będziemy przeciążać towarzysza Amargo niepotrzebną i nieistotną informacją. Teraz go uśpimy a sami tymczasem rozwiążemy pozostałe problemy. Zrozumiałeś, Manuelu? Do czasu twojego budzenia tobie nie będzie o co się troszczyć.

– Dziękuję.... – cicho powiedział alchemik. – Nie za co, Manuelu, naprawdę nie ma za co. Robisz dla mnie więcej. A teraz zrelaksuj się, zamknij oczy i o niczym złym nie myśl... Bardzo dobrze, świetnie.... Śpij przyjacielu, głęboko i mocno.... nie, nie, z krzesła spadać nie trzeba, trzymaj się dopóki.... Zazwyczaj z alchemikami jest piekielnie ciężko, ale w takim stanie, jak ty teraz i alchemicy robią się podatni. Zejdziemy po schodach razem, a potem trochę się przejdziemy i zamknę kilka drzwi. Szybko, nawet nie zrozumiesz co ci się przydarzyło. Może źle tak postępować z człowiekiem, który ma do mnie zaufanie, ale uwierz, tak będzie lepiej dla ciebie. Już nikomu niczego nie opowiesz a zresztą sam tak będziesz spokojniejszy.... To wszystko. A teraz wstań, idź do klitki, która służy jako sypialnia mistrzowi Alberto i kładź się na swoją kozetkę. Do tego nie musisz się budzić. Śpij spokojnie i o nic się nie martw, przecież martwić się już nie ma czym... Cicho stuknęły drzwi za śpiącym agentem, wlokącym się, jak lunatyk, do swojej sypialni. I dopiero wtedy milczący Orlando zdecydował się odezwać. – Mistrzu Maksimiljano, ale jak?.. – Za dwie doby on się obudzi, – wyjaśnił Relmo i złapał się na tym, że ręka sama sięga złapać za warkocz. No co tu zrobisz, żadna magia nie pomaga. I przecież Diego to przyzwyczajenie przejął, w razie czego – dokładnie tak samo kolczyk szarpie.... – on niczego nie będzie pamiętać i zatroszcz się o to, żeby nie wygadać niechcący zbyt wiele. – A co z mistrzem? A Mafiej? I Kantor mógł go widzieć... – Kantorowi powiedz, że mu się przywidziało, przejdzie. Nigdy nie wiadomo, co mogło przywidzieć się, kiedy człowiek jest w malignie. A swojemu mentorowi wytłumaczysz sytuację. Jeżeli do kogoś z naszych władz dojdzie chociaż słuch, że agent Manuel otwarty, zabiją go. Być może, razem z rodziną i jednym bezsensownym uczniem. Zrozumiałeś? To czysta prawda i ty wytłumacz to mistrzowi Istranowi i Mafiejowi. Znam tego staruszka, to humanista do szpiku kości, zrozumie. Nigdy i za nic nie odważy się tak podstawiać niewinnych ludzi i zostawi Manuela w spokoju. A ja.... jednak wypadnie mi się z nim naprawdę spotkać. Trzeba coś omówić. Powiesz mu, że się zgadzam. Ale nie teraz. Nieco później. Kiedy przyjdzie czas. Zrozumiałeś?

– Zrozumiałem, mistrzu, – chętnie zgodził się Orlando. Nawet poweselał, uśmiechnął się... Wcześnie się cieszysz, wszarzu, teraz ja ci tęczowy nastrój nadpsuję.... – Coś jeszcze? – Wiele rzeczy, – Nie, przecież ten łobuz jest święcie przekonany, że temat wyczerpany i teraz go wypuszczą nawet nie przypomniawszy, czego nawyrabiał i z jakimi następstwami! – Musimy porozmawiać. Dawno miałem zamiar z tobą porozmawiania, bo do biednego Manuela już straciłeś cały szacunek. Ci co, teleportacja do głowy uderzyła? Wyobraziłeś siebie władcą żywiołów i najwyższym sędzią? Świadomość własnej potęgi nie jest jeszcze powodem tak po chamsku traktować mentora! Ty go doprowadzasz do załamań nerwowych swoimi wybrykami! – Kantor go doprowadza dokładnie to samo! – spróbował oponować lekceważący uczeń. I starcza bezczelności! Zresztą, w rzeczywistości to całkiem nie bezczelność, nagle złapał się na myśli koordynator regionalny. To dziecięca bezpośredniość. I żadnym wychowaniem nie da się zmusić to trzydziestosześcioletnie dziecko do odpowiadania za swoje czyny i myślenia o ich następstwach zawczasu. Dopóki nie urośnie. Przyniosło Houliana do sypialni księżnej! – Kantor chociaż do pewnego stopnia opanowany! – przerwał mentor nieudane próby usprawiedliwienia się towarzysza-księcia. – On jest dorosłym człowiekiem, rozumie słowo „nie można”, nie traci rozumu od dwóch kieliszków.... I teleportować się nie umie! Nie ma co kierować rozmowy na innych, mowa teraz idzie konkretnie o tobie! – Więcej nie będę! – Natychmiast odpowiedział niefrasobliwy wódz zorientowawszy się widocznie, że nie dyskutować i ze wszystkim się godzić obejdzie się taniej. – Czego – nie będziesz? – Nie będę pić, teleportować się gdzie popadło nie będę, – chętnie zabrał się wyliczać wódz i ideolog sto razy już powtórzone i na pamięć nauczone obietnice. – Trawy nie będę palić, nie będę medytować bez was, narkotyków z sejfu nie będę brać, w pokoju bałaganić... Niepoprawny. Co mu jeszcze powiedzieć, jak mu jeszcze tłumaczyć.... Och, co za król będzie w biednej umęczonej Mistrai.... Zresztą, jeżeli pomyśleć, rządy nad krajem będzie sprawować całkiem nie on, a że tak

powiem, grupa kolegów. Stary mentor, któremu nie widzieć emerytury przez najbliższych dwadzieścia lat, nieco wiernych agentów starego mentora, król sąsiedniego kraju, łącząc stanowiska.... i nadworny mag dobrego sąsiada, też mentor. Ach, mimo wszystko wypadnie ze starym człowiekiem się spotkać. Skoro już on tak dobrze rozumie sytuację, trzeba z nim porozmawiać i jakoś skoordynować działania. Dopóki ciekawy Szellar nie nawyrabiał niczego nie do naprawienia. O dwu twarzach bogowie, komu mogłoby przyjść do głowy, że z tego właśnie niezgrabnego dziecka, o którym oni tyle dyskutowali, wzrośnie taka groźba międzyświatowej równowagi! Chociaż, z drugiej strony, może po prostu był niezbędny właśnie w tym czasie i w tym miejscu, dlatego Los popracował takiego mądrego chłopca stworzyć. Jeżeli pomyśleć, to dobrze się stało, że książę Szellar tak w porę zastąpił na tronie swojego wujaszka. Nie wiadomo, jak zareagowałby na ostrzeżenie Żaka fircyk Deimar, który nawet na progu starości więcej myślał o turniejach i o babach, niż o polityce. A oto Szellar zareagował poprawnie. Dywersje, sabotaż, masowy wywóz gnomów – i rozwój przemysłu obronnego w Mistrali gwałtownie obniżył tempo. Państwowy program doboru i szkolenia obdarowanych dzieci z tych warstw społeczeństwa, którym droga do wykształcenia zawsze była zamknięta – i Ortan ma całą armię bojowych magów, niech jeszcze młodych, ale już czegoś nauczonych i po raz pierwszy w historii podlegających powołaniu na służbę wojskową. Tylko król prawnik mógł coś takiego wymyśleć – zawrzeć z przyszłymi magami umowę, zgodnie z którą całe życie będą rozliczać się za swoje bardzo drogie wykształcenie.... Słowem, miła moja niedorajdo Orlando, jeżeli nagle wpadniesz w przykrości i twój przyjaciel Szellar okaże ci pomoc wojskową, to możesz nie mieć wątpliwości, że nie będzie żadnych problemów. Oprócz jednego. Czym za tą pomoc zapłacisz. Szellar to oczywiście nie Fakston i obdzierać przyjaciela w celu rekompensaty pieniężnej nie będzie, ale z pewną ilością terytorium na pewno wypadnie ci się rozstać. Ortan nie ma dostępu do morza i cała jego wojenna historia – to historia prób tam przedarcia się. Na szczęście Kendar Zdobywca zbliżył się do morza bardzo blisko i parą prowincji sprawa się obejdzie. Albo Szellar po prostu poprosi cię po koleżeńsku o odpowiedzią usługę, albo postąpi w swoim stylu, to jest, jak prawnik. Szybko zajmie i anektuje potrzebne mu terytorium dokładnie w tym czasie, kiedy dawny rząd już

obalony a ty jeszcze nie koronowany. Prawnie ona w tym czasie będzie uważana za niczyją. Obrazisz się oczywiście, ale nie na długo. Przyjaciel Szellar przeprosi, coś w zamian podaruje i na tym sprawa dobiegnie końca. A oto jeżeli jednak poprosi, lepszym wyjściem będzie podarować mu Złotą Podkowę. Miejsce akurat graniczne, tobie ono tylko kłopotów będzie dostarczać, mam duże wątpliwości, że możesz zaprowadzić tam porządek, a Szellarowi to się uda. W ciągu dwóch lat ten piracki raj upadnie i opustoszeje, panowie piraci wytną się nawzajem w wewnętrznych walkach, niektórzy szybko przysięgną wierność koronie, a pozostałych bez trudu wytną królewscy paladyni i wypalą bojowi magowie. I nastanie w Złotej Podkowie pomyślność i dobrobyt i nikt nigdy nie pozna, że wewnętrzna rzeź została starannie sprowokowana przez agentów korony. Ja oczywiście, nie przepowiadam przyszłości ,ale wiem, że tą technikę Szellar już z powodzeniem wypróbował na rozbójnikach Makowej Pustaci. A ty powinieneś nie pić z nim koniaku, którego ci w ogóle do ust brać nie można, a brać lekcje praktycznego rządzenia państwem. O tyle, o ile ja niestety mogę opowiedzieć tylko teorię, a Manuel.... Biedny nasz towarzysz Amargo może dać ci dwie praktyczne lekcje, które kosztowały go bardzo drogo a tobie mogą się nie przydać. Pierwsza – „jak zdobyć władzę”, a druga – „jak ją stracić tego samego dnia z powodu zdrady dobrego przyjaciela i towarzysza broni”... – Mistrzu, – nieśmiało przerwał niewesołe rozmyślania mentora głos księcia Orlando, który wyczerpał listę czynów, których on „więcej nie będzie”, – a teraz wolno mi iść? – Iść? – ocknął się mistrz Maksimiljano, wracając do rzeczywistości. Ledwie nie odpłynął, dawno nie medytował, więc wychodzi mimo woli.... – Chwileczkę, ja ci jeszcze nie wszystko powiedziałem. Opowiedz mi, Manuel co, wszedł w kontakt z Żakiem? Chciałem go sam spytać, ale teraz to byłoby nie na miejscu, a muszę wiedzieć. – Czy miałeś wątpliwości? Sądzisz, że jego raport o królewskim weselu – to produkt osobistej obserwacji? Żak jest bardzo pożyteczny w tym zakresie, on z przyjaźni, że tak powiem, zawiadamia Amargo o wielu ciekawych... – To rozumiem, ale po co, w imię o dwu twarzach bogów, on wpuszcza go do maszyny? Wiesz, że po Alfie już chodzą słuchy, jak gdyby w megasieci pojawiło się widmo Żaka? Że jakoby, w chwili śmierci jego

osobowość skopiowała się na jakąś matrycę i dalej żyje w charakterze niejakiego bezfizycznego rozumu? – Nie wiem, – zachichotał towarzysz Passionario. – a co, to w czymś niebezpiecznie? – To, być może i nie, ale wszarz próbował włamać się do moich osobistych plików! Ja jeszcze sam go złapię i powiem wszystko, co o tym myślę! A ty zatroszcz się o to, żeby więcej tego złodziejaszka do komputera nie dopuszczali! To się dobrze nie skończy ani dla nas ani dla niego samego. Brakuje tylko, żeby jego miłe wyskoki spowodowały kontakt.... To będzie zabawa – kontakt z magiczną cywilizacją przez megasieć! – Wiecie, mistrzu, – uśmiechnął się lekkomyślny uczeń, – myślę, że dalszych plotek o zagadkowej matrycy nie będzie. Wydaje się, że sam Żak je rozpuścił. Z pewnością spotkał kogoś ze znajomych i wymyślił prawdopodobne wyjaśnianie swojego pojawienia się. Uprzedzę go, żeby nigdzie nie łaził i niczego nie łamał. A jak Amargo przestanie wpuszczać go do komputera, on przestanie chodzić do Amargo z wizytą i dostarczać informacji... – Z nim się przyjaźnicie, to niech tobie dostarcza, – stanowczo oświadczył mentor. Nastąpiła długa przerwa, podczas której próbował walczyć z niegodną słabością nie zauważając, że znowu zabrał się szarpać warkocz. Następnie jednak nie wytrzymał. – Mówisz, że widziałeś Diego? – Tak, – chętnie i z najżywszym współczuciem powiedział Orlando. – Widziałem. Dzisiaj. On nieźle wygląda i całkowicie rześko się czuje. Nie martwcie się, mistrzu Maksimiljano, z nim już nic złego się nie stanie. On całkiem przy swoich zmysłach, jeżeli przeżywacie właśnie o tym, żadnych znaków zaburzeń. Tylko pewna drażliwość, ale on w ogóle niezbyt wesoły człowiek. – A on.... – mistrz zatrzymał się jakby próbując trochę lepiej sformułować pytanie. – Nie zauważyłeś, nie zmienił się jakoś odtąd, jak.... przestał uciekać od kobiet? – Jak wam powiedzieć.... Już to, że przestał od nich uciekać, samo w siebie oznacza, że się zmienił. A ogólnie rzecz biorąc.... Niewiele. Jest spokojniejszy, znośniejszy.... jakoś łagodniejszy.... i jeszcze... dopiero dzisiaj zauważyłem i nie wiem, czy warto mu o tym mówić....

U niego skacze iskra. – Co to znaczy? Możesz znaleźć bardziej zrozumiałe określenie? – Nie wiem jak to się poprawnie nazywa. Rozumiecie, to niezupełnie Ogień.... a jakby mała iskierka, ona to wybucha, to gaśnie.... Boję się mu powiedzieć, boję się dać mu daremną nadzieję... – Nie mów, – poradził koordynator regionalny. – Poczekaj na coś bardziej.... stałego. – Porozmawiajcie z nim sami, mistrzu, – ze słabą nadzieją poprosił Passionario. – jak wam starcza sił tyle lat nie widzieć się z synem z powodu jakiś idiotycznych służbowych ograniczeń... – Nie twoja sprawa, – przeciął zbliżający się wykład mentor. Może, chłopak ma w czymś rację, może, tak rzeczywiście nie można i być może, wypadnie mu zobaczyć własne dziecko tylko kiedy go znowu zawołają na rozpoznanie ciała.... ale i tak.... – nie Jego zasmarkanej Wysokości sprawa, i brakowało tylko, żeby koordynator regionalny Relmo wysłuchiwał wykładów od infantylnego półelfa! – lepiej poradźcie się Manuela i pomyślcie. Może, to go to chociaż trochę pocieszy, bo inaczej on wiecznie narzeka, co nie w stanie dopilnować was obu. Wybawię go od potrzeby doglądania Diego jeżeli możecie urządzić tak, by ten urwis został tam, gdzie teraz się znajduje. Przy dworze Szellara, albo po prostu w ramionach swojej przesiedlenki, słowem, tam gdzie go nie trzeba będzie doglądać... Czego się uśmiechasz, wszarzu! – Sądzicie, – jeszcze szerzej uśmiechnął się wszarz, – że takie miejsce na ziemi w ogóle istnieje? – Będziesz mieć kiedyś swoje dzieci, spojrzę na ciebie. To poważne, zrozum. Jeżeli do niego rzeczywiście wróci Ogień.... sam wiesz, kim jest bard na polu walki. Kurą ofiarną. Najlepsze, co on może – to piękne umrzeć, natchnąwszy towarzyszy swoim przykładem. Ja tego nie chcę. On u mnie jeden. – Czy tego ktoś kiedykolwiek chce? – Passionario w mgnieniu oka pogrążył się w mroku namacalnie demonstrując szybkość, z jaką u elfów może zamieniać się nastrój. – A dlaczego to zawsze właśnie tak wychodzi.... Ja coś wymyślę, mistrzu. Żeby tylko sam Kantor nie domyślił się, inaczej sami wiecie, na złość wszystkim uroczyście złoży głowę za wolność Mistralii, po prostu z przekory.

– Wiem oczywiście, dlatego wymyślaj starannie i z głową. Możesz z Szellarem się poradzić, w tym pytaniu pozwalam. – Koniecznie. A propos, o radach. Jak patrzycie na.... e e.... w sumie, chcę się ożenić. – Znowu? – Tym razem poważnie! – Mam nadzieję, że obiekt twojego gorącego uwielbiania nie zamienił się od zeszłego tygodnia i nadal jest nim ta sama nadworna dama, a nie jakaś... – Mistrzu, nie trzeba śmiać się, wszystko naprawdę poważnie. Szellar, nawiasem mówiąc, nie śmiał się! I poradził mi żenić się jak można szybciej. Koordynator regionalny ledwie powstrzymał śmiech. Doradca się znalazł, na siebie by spojrzał! Pięć i pół roku zwlekał i kołował głowy całemu królestwu, a innym pożyteczne rady rozdaje! – Cóż, jeżeli wszystko tak poważnie jak mówisz, żeń się. Tylko, po pierwsze, potajemnie. A po drugie, żeby Szellar później mógł zaświadczyć prawomocność twoich spadkobierców, jeżeli z tobą coś się stanie. – On też tak powiedział, – uśmiechnął się narzeczony. – Nie ma problemu, oczywiście, tak zrobimy. Żeby tylko narzeczona zgodziła się. – Więc jeszcze nawet nie dostałeś jej zgody? Ach te skłonne do zachwytów elfy! Zorientuj się najpierw sam w swoich sercowych sprawach, przedtem niż pytasz o moje błogosławieństwo. I jak będziesz u Szellara, spytaj go.... jakoś przy okazji,.... czy nie czuje on czegoś takiego... – Jakiego? – Niebezpiecznego. Ostatnio prześladuje mnie uczucie, jak gdyby naokoło coś się dzieje. Coś takiego, o czym nie wiem i bardzo złego. Szellar też złodziej, on powinien czuć, jeżeli to prawda i jeżeli to nie jednego mnie dotyka. Niech poradzi się z Elvisem, z Flawiuszem, z księżną Elizabeth, z innymi współtowarzyszami po klasie, czyją opinię uważa za cieszącą się dużym autorytetem. Czy nie wydaje się im, jak i mi, że świat jest na skraju wielkiego niebezpieczeństwa? – Spytam, – posłusznie kiwnął Orłando. – a teraz mogę iść?

– Możesz, – z westchnieniem kiwnął mentor uświadamiając sobie, że wychowawcza rozmowa i tak nie doszła do skutku. – Wtedy do widzenia... – Stój! Gdzie! Żadnych więcej teleportów, przez kabinę idź! Nie starczyło, żebyś znowu się zgubił! Ja i tak wszystkich krewnych podniosłem do uszu, żeby cię sprowadzić! Jego Wysokość z zakłopotaniem opuścił już podniesione ręce i ze zdumieniem zapytał jeszcze raz: – Więc ten Tolik... – A myślałeś, – przerwał mu Relmo, żeby nie wchodzić w szczegóły na temat Tolika, – że ci na każdym kroku prezenty losu z nieba spadają? Do kabiny natychmiast! I czapeczkę swoją idiotyczną zdejmij, niczego temu Tolikowi nie można polecić, ze wszystkiego sobie cyrk zrobi, błazen grochowy!.. – Nie, naprawdę – poważnie zainteresował się wychowanek – Tolik – to również krewny? I jego ojciec też? – Mniej będziesz wiedział – będziesz żył dłużej – brutalnie przeciął wypytywania mentor. Jeśli pomyśleć o tym, przyrodni brat żony kuzyna jest również uważany za krewnego, ale nie tłumaczyć takich szczegółów lekkomyślnemu półelfowi. Zastanawiam się, na ile wystarczy jego obietnic „nigdy więcej...”? I jednak, z jakiegoś powodu, starego maga-złodzieja Maxa Relmo tak wytrwale nawiedza uczucie, że świat znajduje się na krawędzi jakiś globalnych wstrząsów? Epilog W apartamentach królewskich panowały rozprzężenie i chaos, niezmiennie towarzyszące wszelkim pracom remontowym. Mistrzowi Istranowi to rozgromienie z jakiegoś powodu przypominało o buncie Niebiańskich Jeźdźców i było to bardzo nieprzyjemne. Królowi, najwyraźniej też. A może Jego Wysokość po prostu przeżywał z powodu swojego ukochanego gabinetu, obawiając się, że pracowici poddani zapomną o prośbie, aby nie ruszać tego pomieszczenia. Przejrzawszy plan swojego przyszłego mieszkania i szkice wnętrz, Szellar III z zaciekawieniem utkwił wzrok w autorach tych dzieł i zapytał: – Pozwólcie, że zapytam, skąd bierzecie podobne oryginalne pomysły? Architekt i dekorator zmieszani spojrzeli na siebie, najwyraźniej

oceniając możliwość skłamania w obecności siebie nawzajem, następnie artysta przyznał się, że pewne idee mu podpowiedział pan królewski błazen. Król roześmiał się, zadowolony z tego, że znowu zgadł poprawnie i ozdobił oba projekty swoim podpisem. – Pozwól, że zapytam, Wasza Wysokość, – zainteresował się nadworny mag, kiedy uskrzydleni twórcy opuścili gabinet. – Czy wam naprawdę spodobał się tak ekstrawagancki projekt, czy też na tyle macie zaufanie do gustu waszego błazna? – Naprawdę, – potwierdził król kontynuując się uśmiechać. – Mi nadzwyczaj przyjemnie będzie uświadamiać sobie unikatowy charakter moich nowych apartamentów i ich różnicę w stosunku do ogólnie przyjętych standardów. A wam najwyraźniej to się nie spodobało? Mistrz w myśli zaznaczył, że gdyby wychowanka poważnie interesowała jego opinia, to spytać powinien przed zatwierdzeniem, a nie po. Ale na głos nie zatrzymał się na tej chwili i skierował rozmowę na inny temat. – Nie, nie, Wasza Wysokość, ja tylko z ciekawości. Lepiej odpowiedzcie mi, co zamierzasz zrobić ze smokiem, którego tak entuzjastycznie postanowiłeś włączyć do grona swoich poddanych? Zgodnie z przewidywaniami czcigodnego mistrza, szczególnie ciekawski Szellar zamierzał z biednym smokiem rozmawiać. Nieszczęśliwemu nowemu poddanemu można było tylko okazać współczucie – znosić codzienne wielogodzinne wypytywania Jego Wysokości bynajmniej nie każdy jest na siłach. A dla kolegi Silantija, któremu wypadnie to wszystko tłumaczyć, mistrz nie czuł najmniejszego współczucia. Sam stworzył problem, sam niech rozwiązuje. – A poza tym, – kontynuował niestrudzony król, – myślę o tym, żeby wezwać pana Chrissa na służbę wojskową. Dawno marzyłem stworzyć własne wojskowe siły powietrzne... – Z jednego smoka? – Na razie z jednego, a na przyszłość może i jeszcze dobierzemy. To nie ostatni smok wygnaniec i nie zawsze to łotrzy i przestępcy, więc... Mistrz w tym miejscu wyobraził sobie całą wspólnotę smoków i przestraszoną ludność królestwa i zapamiętał sobie omówić to pytanie z kolegą Silantijem. Dyskutować z Jego Wysokością – to zajęcie męczące i niewdzięczne, lepsze rozwiązać problem cicho i bez jego udziału.

Jednego smoka wystarczy. – A Propos, o łotrach, – zauważył król. – Mistrzu Istranie, jest mi niezbędna konsultacja wykwalifikowanego nekromanty. Nie moglibyście... – Wasza Wysokość, – męczeńsko załamał brwi stary czarownik. – Wiecie, jak metressa Morrigan odnosi się do podobnych próśb! Dlaczego nie chcecie się zwrócić znowu do mistrza Nargina? Chociaż on naprawdę ogranicza się tylko do teoretycznych konsultacji i opracowywania pamiętników, jednak... – W tym rzecz, – westchnął król. – Potrzebuję nie czysto teoretycznych konsultacji. Specjaliści ze służby Bezpieczeństwa sprawdzili cały budynek pałacu, ustawili ochronę w pomieszczeniach, w których można podsłuchać ważne rozmowy. Ale pragnąłbym, żeby ktoś sprawdził niezawodność ich wysiłków. To frustrujące uświadamiać sobie, że w każdej chwili może mnie podsłuchać widmo pana Hubbarda i przekazać komuś informacje, które wolałbym zachować w tajemnicy. A uspokoić go pewnie się nie uda, jeżeli on sam tak się temu opiera. Przecież nie proszę o coś niewłaściwego, tylko sprawdzić ochronę i w razie potrzeby ją poprawić. Coś ostatnio czuję się źle, jak gdybym coś przeoczył i to zaniedbanie będzie brzemienne w poważne przykrości. – Zobaczmy, co można zrobić, – wymijająco obiecał nadworny mag. Namawiać Morrigan nie ma sensu, wypadnie wspomnieć dawne czasy i samemu wszystko sprawdzić.... – Nie martwcie się, Wasza Wysokość, jeżeli metressa odmówi, mam jeszcze innych znajomych kolegów. I zostawcie te rozmowy o interesach, raczcie odpoczywać. Sądzę, że królowa już was oczekuje. Mimo tego, że Jego Wysokość też zdążył stęsknić się za małżonką, którą opuścił w sumie kilka godzin temu, wyprowadzić go wymagało dużego wysiłku. Pięć razy podnosił się, żeby pójść i za każdym razem przypominał o jakiś pilnych sprawach, których nie mógł powierzyć Elmarowi. Mistrz Istran zapewniał go, że osobiście przejrzy podpisane przez księcia bastarda dokumenty, uroczyście przysięgał nie dopuszczać Jego Wysokości do obcych delegacji nawet trzeźwym, obiecywał co dwa dni nakładać na skarbnika przesłuchanie z magicznym oddziaływaniem i koniecznie wysłuchiwać wszystko, co uzna za potrzebne zawiadomić pan Flawiusz, szczególnie odnośnie do goldiańskiego pytania...

Kiedy król jednak raczył wybyć, stary człowiek westchnął z ulgą. Jego Wysokość jak był niespokojny, tak został i nadal rwie się we wszystko włożyć nos osobiście. Nawet w te przypadki, które i bez jego udziału doskonale idą swoim torem. Czy naprawdę Flawiusz nie potrafi stworzyć problemów panu Dorsowi bez tego, żeby król osobiście kontrolował każdy jego krok? Można pomyśleć, że to pierwsza podobna sprawa, którą zajmuje się czcigodny szef departamentu! Wszystko wyjdzie jak zostało zamierzone i odbędzie się zgodnie z planem i nie niepotrzebnie metressa Joana nie przestaje powtarzać ukochanemu wnukowi, że jego kumpel źle skończy. Nawiasem mówiąc, trzeba będzie jeszcze raz przypomnieć szanownemu koledze, że trzeba chociaż trochę sortować klientów i nie wiązać się z podobnymi typami, jak dobrze by oni nie płacili. A reszta, jak się wydaje, wszystko idzie nieźle. Ostatecznie, wreszcie udało się Jego Wysokość ożenić i dynastia szczęśliwie przetrwa. Tak i książę bastard Elmar może z czystym sumieniem żenić się ze swoją nimfą. Kiedy ona już wreszcie dorośnie? Chciałbym spojrzeć na dorosłą nimfę i sprawdzić jedną hipotezę o istocie tych czarownych istot, z powodu której czcigodnego mistrza trzy i pół wieku temu wyśmiali uczeni starsi koledzy.... a jemu wciąż wydaje się, że hipoteza była bardzo prawdopodobna... Odnotowano pewne postępy w rozwiązywaniu mistralijskiego problemu – teraz, kiedy Orlando się znalazł, można już budować jakieś konkretne plany. A jeżeli on jednak namówi Elwirę na prawomocne małżeństwo, to będzie po prostu wspaniale. Chciałoby się, żeby u niego też zjawili się spadkobiercy. Chciałoby się także znaleźć jednak kontakt ze starym kolegą, mistrzem Maksimiljano, który do tej pory kieruje mistralijskim księciem. Skoro już wyszło, że czcigodni mistrzowie obaj zostali jego mentorami, jest rzeczą pożądaną aby swoje działania skoordynować. Mistralijczyk ponownie przekazał pozdrowienia i obietnicę odwiedzić, jednak z wizytą się nie śpieszy. I z mistrzem Alberto teraz nie można się poradzić, szkoda, że z nim tak wyszło.... Czy spróbować jeszcze raz zagadnąć dona Diego? Ale pewnie ten młody człowiek nic nie wie o zaginionym rodzicu, skoro już tak o tym wzmiankował i na pewno nie kłamał. A odwiedzić syna mistrz Maksimiljano sobie nie pozwoli, wie przecież, że tam mogą na niego czekać. Chciałoby się oczywiście, żeby Diego więcej nie znikał. On sam na

razie nie uświadamia sobie, że z każdym dniem, powoli, ale całkowicie wyraźnie przekształca się z powrotem w barda. I im dalej, tym mniej zostaje wojownikiem. Będzie bardzo żal, jeżeli ten miły młodzieniec stanie się następnym potwierdzeniem nieżywotności multiklasy „bardwojownik”. Zostałby tu, Oldze byłoby spokojniej i pożytecznie dla niej byłyby kontakty z bardami, bo inaczej w żaden sposób biedna dziewczyna nie odnajdzie się w życiu. Razem oni by.... tak co zgadywać, mimo wszystko nie zgadniesz, a jasnowidzeniem mistrz Istran nigdy nie błyszczał. Mafiej odnowił kontakty ze swoimi pomorskimi krewnymi i chociaż z powodu jego częstych nieobecności może ucierpieć nauka, to jednak lepiej. Jeżeli okoliczności będą sprzyjać, to być może w najbliższym czasie Szellar jednak pogodzi się z Zenowim. Nawet to, że damą serca młodego elfa została prosta wiejska dziewczyna, też lepiej. Zakochane wyrostki mogą oddawać się szczęściu na swoje zadowolenie, nie obawiając się, że w ich stosunki wtrącą się zainteresowani rodzice panny. I zobaczymy. Co będzie, to będzie. Żenić się temu próżniakowi jeszcze za wcześnie, a kiedy przyjdzie pora, biedna dziewczynka zestarzeje się, ale to też to nie tragedia. Po co młodej wiedźmie zakładać rodzinę i rodzić dzieci, ryzykując stracić zdolności? Słowem, wszystko idzie dobrze i zupełne niezrozumiałe, dlaczego Jego Wysokość „czuje się źle”? Odpoczywać chłopiec nie umie, oto w czym przyczyna wszystkich jego niepokojów i wątpliwości. Ale tę lukę w wychowaniu naprawiać już późno. Nie o to trzeba się troszczyć, szanowny mistrzu. Teraz wasze główne zadanie – nowy spadkobierca, nowy wychowanek, który szybko przyjdzie na świat. Przecież przyszłość zawsze ponad, dla niej my, właściwie żyjemy.