Abnett Dan Duchy Gaunta 01 Pierwszy i jedyny z Tanith

Dan Abnett

Pierwszy i jedyny z Tanith Duchy Gaunta tom I Tłumaczył Szymon Gwiazda

Wysocy Lordowie Terry, doceniając wysiłki wielkiego Mistrza Wojny Slaydo na Khulen, powierzyli mu zadanie zwołania krucjaty w celu oswobodzenia Światów Sabbat – gromady prawie stu zamieszkanych systemów wzdłuż Krawędzi Segmentum Pacificus. W czasie olbrzymiej inwazji blisko miliard żołnierzy Gwardii Imperialnej wylądowało na planetach Światów Sabbat. Wsparcie zapewniały oddziały Adeptus Astartes i Adeptus Mechanicus, z którymi Slaydo zawarł sojusz. Po dziesięciu latach ciężkich walk i powolnych postępów Slaydo odniósł wielkie zwycięstwo pod Balhaut, dzięki któremu uzyskał sposobność zadania ciosu w samo centrum Światów Sabbat. Niestety, w bitwie pod Balhaut Slaydo odniósł śmiertelne rany. Niesnaski i rywalizacja skłóciły ze sobą jego oficerów, którzy starali się zająć miejsce głównodowodzącego. Wielki Lord Wojny general Dravere był najbardziej oczywistym następcą, ale sam Slaydo wyznaczył młodszego dowódcę, Macarotha. Tak więc to on objął stanowisko Mistrza Wojny, a oddziały Krucjaty zaczęły drugą dekadę walk, wdzierając się coraz głębiej w rejony Światów Sabbat, tocząc bitwy, przy których Balhaut wydawał się niewielką utarczką... – „Historia Krucjat Imperialnych"

Rozdział 1 Mglista granica Dwa myśliwce przechwytujące klasy Faust przemknęły nisko ponad powoli wirującą, tysiąctonową asteroidą i zwolniły do prędkości patrolowej. Postrzępione promienie świateł odbijały się od ich stalowoszarych kadłubów. Fioletowa poświata mgławicy zwanej Mglistą Granicą wisiała nad nimi niczym rozpostarta na szerokość tysięcy lat świetlnych olbrzymia zasłona, skrywająca w sobie Światy Sabbat. Każdy z patrolowców miał kształt igły, mierzącej około stu metrów od ostrego dziobu do wygiętego ogona. Fausty były zwinnymi, potężnymi myśliwcami, przypominającymi swoim wyglądem postrzępione iglice katedry, z dobudowanymi tylnymi komorami mieszczącymi główne silniki. Na opancerzonych bokach kadłuba widniały znaki Imperialnych Orłów, a także zielone oznakowania i symbole Floty Segmentum Pacificus. Zamknięty w hydraulicznie amortyzowanym fotelu dowódczym na statku flagowym kapitan eskadry Torten LaHain spowolnił pracę serca, dostosowując tętno do zmniejszonej prędkości statku. Synchroniczne złącza nerwowo-impulsowe – jeden z nielicznych ocalałych artefaktów Adeptus Mechanicus – łączyły jego metabolizm ze starożytnymi systemami statku. Kapitan przeżywał i odczuwał każdy najmniejszy aspekt działalności statku, każdy jego ruch, każdą wydatkowaną energię, każdą

odpowiedź systemu. LaHain był weteranem z prawie dwudziestoletnim doświadczeniem. Pilotował Fausta od tak dawna, że praktycznie zdawał się on być przedłużeniem jego ciała. Spojrzał w dół do kabiny zlokalizowanej za jego stanowiskiem dowodzenia, w której oficer obserwacyjny pracował na stanowisku nawigacyjnym. – I co? – zapytał przez interkom. Nawigator sprawdził swoje obliczenia, porównując je z kilkunastoma świecącymi symbolami na ekranie. – Ster prawo o pięć stopni. Informacje astropaty nakazują nurkowanie wzdłuż krawędzi chmur gazowych w celu ostatecznego sprawdzenia, a potem powrót do floty. Z tyłu, za nawigatorem, rozległ się pomruk. Zgarbiony w swoim małym fotelu-kołysce astropata poruszył się nerwowo. Setki kabli łączyły osadzone w jego czaszce gniazdo z potężnym zestawem sensorów w kadłubie Fausta. Każdy z przewodów oznaczony był małym, pożółkłym pergaminem, zapisanym języku, którego LaHain nie miał najmniejszej ochoty poznać. Kabina przesycona była ciężkim zapachem maści i kadzideł. – Co powiedział? – zapytał LaHain. Obserwacyjny wzruszył ramionami. – Kto wie? Kogo to obchodzi? Mózg astropaty bez przerwy odbierał i analizował fale astronomicznych danych przesyłanych przez sensory statku, a także psychicznie skanował Osnowę. Posiadające na pokładzie astropatów małe statki patrolowe stanowiły grupę wczesnego ostrzegania floty. Robota była ciężka, szczególnie dla psykerów, a dziwne jęki i grymasy były na porządku dziennym. Zresztą bywało nawet gorzej. W

zeszłym tygodniu przelatywali przez pole asteroidów bogatych w złoża niklu i astropata dostał spazmów. – Testowanie – rozkazał LaHain do interkomu. – Tylna wieżyczka w gotowości, aye, aye! – zaskrzeczał głośnik artylerzysty na rufie statku. – Mechanik pokładowy w gotowości, na Imperatora! – rozległ się głos z komory silnikowej. LaHain zasygnalizował do skrzydłowego. – Moselle... lecisz naprzód i zaczynasz zwiad. My lecimy z tyłu jako osłona i kontrola. Potem wracamy do domu. – Zrozumiałem – odpowiedział pilot drugiego statku i natychmiast przyspieszył, zostawiając za sobą migoczące perełki śladu silników. LaHain również miał zamiar przyspieszyć, kiedy przez łącze dobiegł go głos astropaty. Rzadkością było, żeby odzywał się do reszty załogi. – Kapitanie, przejdź na następujące współrzędne i zatrzymaj się. Odbieram sygnał. Przekaz z ... nieznanego źródła... LaHain postąpił zgodnie ze wskazówkami. Zawrócił statek, zwiększając prędkość krótkimi skokami. Obserwacyjny przestawił wszystkie sensory na odbiór. – Co jest? – z niecierpliwością zapytał LaHain. Nieplanowe manewry poza strefą zwiadu patrolowego niespecjalnie mu się podobały. Astropata odchrząknął, zwlekając przez moment z odpowiedzią. – To przedzierający się przez Osnowę komunikat astropatyczny. Fala na ekstremalnie dalekim zasięgu. Muszę to odebrać i przekazać Dowódcy Floty. – Dlaczego? – zapytał LaHain. Było to wydarzenie,

którego z pewnością nie było w planie lotu. – Wyczuwam, że to tajny przekaz. Poziom dostępu pierwszy. To poziom wywiadowczy Karmazyn. Przez długą chwilę na pokładzie małego, smukłego statku trwała cisza, przerywana jedynie szumem silnika, cichym szmerem monitorów i świstem klimatyzatorów. – Karmazyn – wyszeptał LaHain. Karmazyn był najwyższym poziomem dostępu wykorzystywanym przez kryptografów Krucjaty. Był czymś wyjątkowo rzadkim, zjawiskiem prawie mitycznym. Nawet główne plany kampanii wymagały jedynie Purpury. LaHain poczuł lodowatą sztywność nadgarstków i nagłe przyspieszenie bicia serca. W odpowiedzi również reaktor Fausta zwiększył moc. LaHain przełknął ślinę. Rutynowy patrol stał się właśnie wyjątkowo nierutynowy. Oficer wiedział, że musi zrobić wszystko, by poprawnie i możliwie najefektywniej przeprowadzić odbiór wiadomości. – Ile potrzebujecie czasu? – zapytał przez łącze. Kolejna przerwa. – Rytuał potrwa kilka chwil. Nie przeszkadzajcie mi w koncentracji. Potrzebuję możliwie najdłuższego okresu spokoju – odpowiedział astropata. W jego głosie dało się wyczuć pewne napięcie, a nawet niepokój. Po chwili ten sam głos zaczął recytować modlitwę. Temperatura powietrza w kabinie zauważalnie spadła. Ktoś westchnął ciężko. LaHain rozluźnił swój chwyt na drążku sterowniczym, skóra pokryła się gęsią skórką. Nie znosił czarów psykerów. Prawie czuł ten ostry i gorzki smak w ustach oraz nagłe mrowienie na plecach. Zimny pot pokrył mu

twarz pod maską pilota. Pośpiesz się! pomyślał... Trwało to zbyt długo. Faust wisiał zawieszony w pustce, bezbronny. Wciąż rozbrzmiewała szeptana modlitwa astropaty. LaHain spojrzał przez szybę na wiry różowej mgły, które skręcały się w centrum mgławicy odległej od niego o miliardy kilometrów. Zimne, przenikliwe światło starożytnych słońc przebijało się, przeświecając przez zawirowania niczym świt przez pajęczynę. Ciemne chmury obracały się w powolnym, bezgłośnym tańcu. – Kontakt! – wykrzyknął nagle obserwator. – Trzy! Nie! Cztery odbicia! Szybkie jak diabli i lecą prosto na nas! LaHain zareagował błyskawicznie. – Kąt i czas wyprzedzenia? Obserwator podał serię koordynat i LaHain natychmiast skierował dziób myśliwca w stronę przeciwnika. – Zbliżają się szybko – zameldował obserwator. – Na Tron Ziemi, ale gnają! LaHain spojrzał na monitor jarzący się od runicznych kursorów nałożonych na siatkę taktyczną. – Aktywacja systemów obronnych i broni! – warknął do interkomu. Magazynki bębnowe zachrobotały w wieżyczce przed nim, kiedy uzbroił auto-działka, jednocześnie wyposażając w dodatkowe zasobniki energii przednie działa plazmowe, stanowiące główne uzbrojenie statku. – Skrzydło Drugie do Skrzydła Pierwszego! – głos Moselle rozbrzmiał w komunikatorze dalekiego zasięgu. – Są wszędzie dookoła mnie! Zawracać i uciekać! Zawracać i uciekać, w imię Imperatora! Drugi myśliwiec pędził ku niemu na pełnej prędkości. Wzmocniony wzrok LaHaina, połączony z systemem sensorów statku, wypatrzył go już z odległości ponad

tysiąca kilometrów. Za statkiem Moselle leniwie i powoli pojawiały się drapieżne, wampiryczne sylwetki statków Chaosu. Ogniste promienie rozcięły absolutną czerń przestrzeni niczym żółte wzory jadowitej śmierci. W komunikatorze rozległ się krzyk Moselle, gwałtownie urwany. Pędzący myśliwiec zniknął w szybko rozszerzającej się kuli płomieni. Trzy myśliwce napastników przedarły się przez ogniste piekło eksplozji. – Idą na nas! Zawracać! – krzyknął LaHain i położył Fausta w zakręt, wykorzystując dodatkowe rezerwy energii. – Jak długo jeszcze? – wrzasnął do astropaty. – Komunikat odebrany. Rozpoczynam... przekaz... – astropata wycharczał, będąc na granicy wytrzymałości. – Pospiesz się! Mamy mało czasu! – krzyknął LaHain. Smukły myśliwiec wyrwał do przodu, gdy z silników wytrysnęły strumienie niebieskiego ognia. LaHain z dreszczem podniecenia odczuwał pracę silnika we własnym pulsie. Zmuszał statek do najwyższego wysiłku, przeciążając pracę wszystkich systemów. Na wyświetlaczu rozbłysły bursztynowe sygnały alarmowe. Przyspieszenie powoli wgniatało LaHaina w popękane siedzenie starożytnego, skórzanego fotela. W tylnej wieżyczce artylerzysta nastawił podwójne autodziałka na zbliżające się cele. Nie widział napastników, choć mógł zauważyć ich brak – migoczącą ciemność na tle gwiazd. Działka wieżyczki z rykiem rozpoczęły swój upiorny koncert, wystrzeliwując purpurowe, oślepiające smugi pocisków. Wskaźniki rozwrzeszczały się serią ostrzeżeń na

monitorach w kokpicie. Wróg namierzył myśliwiec z kilku stron. Poniżej, LaHain dostrzegł twarz oficera, który domagał się podjęcia procedury uniku. Przez łącze mechanik pokładowy Manus krzyczał coś o wycieku z wtrysku ciśnienia. LaHain zachował spokój. – Skończone? – zapytał spokojnie astropatę. Nastąpiła kolejna długa przerwa. Astropata drżał zauważalnie w swojej kołysce. Po chwili, bliski śmierci, z mózgiem praktycznie zrujnowanym przez wysiłek rytuału, wyszeptał: – Transmisja zakończona. LaHain wykręcił statek w dzikiej pętli i zwrócił się ku napastnikom, odpalając potężne salwy z dziobowych dział plazmowych i wieżyczek laserowych. Nie mógł im uciec, nie mógł również wygrać, ale, na Imperatora, przynajmniej weźmie ze sobą jednego z nich! Dziobowa wieżyczka w ciągu sekundy wypluła tysiąc pocisków z ciężkiego boltera. Działa plazmowe wysłały w pustkę serię fosforyzujących posłańców śmierci. Jeden z cieni eksplodował jasnym płomieniem, rozpadając się na kilka części, połączonych ognistym łukiem płonącego paliwa. LaHain zaliczył również drugie zestrzelenie. Rozdarł kadłub kolejnego napastnika, który eksplodował niczym napęczniały balon, kręcąc się od siły uderzenia i wypluwając własne systemy w ognistej smudze. Sekundę później deszcz toksycznych i korozyjnych głowic bojowych przeszył kadłub Fausta na całej długości, od dziobu do rufy. Czaszka astropaty eksplodowała od ciśnienia, a oficer obserwacyjny został dosłownie

rozerwany na pojedyncze cząstki. Kolejne pociski zabiły mechanika pokładowego i zniszczyły komorę reaktora. Dwie miliardowe części sekundy później gwałtowna zmiana ciśnienia strzaskała kadłub myśliwca przechwytującego klasy Faust niczym szklaną butelkę. W eksplozji reaktora LaHain wyparował ze swoim statkiem. Świetlna fala rozpływała się jeszcze przez osiemdziesiąt kilometrów, póki nie zniknęła w poświacie mgławicy.

Wspomnienie Darendara Dwadzieścia lat wcześniej Pałac Zimowy był oblegany. W lasach na północnym brzegu zamarzniętego jeziora huczały działa Gwardii Imperialnej. Śnieg opadał na haubice, a każdy grzmiący wystrzał powodował cięższe opady czap śniegowych z pobliskich drzew. Mosiężne łuski dźwięczały, wylatując z komór, i dymiące, padały na pokrywę śnieżną, która szybko zmieniała się w zdeptane błoto. Leżący na drugim brzegu jeziora pałac z wolna zamieniał się w ruinę. Jedno skrzydło stało w płomieniach, strasząc wysoko na murach osmalonymi dziurami. Nowe pociski wciąż uderzały w szerokie płaszczyzny dalej położonych dachów. Każde uderzenie wzbijało tumany śniegu, dachówek i belek. Niektóre pociski padały zbyt blisko, przebijając lodową skorupę jeziora, wzbijając zimne gejzery wody, błota i ostrych lodowych drzazg, które z daleka wyglądały jak odpryski szkła. Komisarz-Generał Delane Oktar, oficer polityczny, a zarazem głównodowodzący Regimentów Hyrkańskich, stał w tyle pokrytego zimowym kamuflażem transportera gąsienicowego i spoglądał na dzieło zniszczenia przez lornetkę polową. Kiedy Dowództwo Floty wysłało Hyrkanów do stłumienia rebelii na Darendarze, wiedział, że do tego dojdzie. Krwawy, gorzki koniec. Jak wiele okazji dali Secesjonistom do przyjęcia kapitulacji?

Zbyt wiele – w opinii tego szczura pułkownika Dravere, który dowodził pancernymi brygadami wspierającymi piechotę Hyrkanów. Oktar wiedział, że Dravere z pewnością umieści to w swoim raporcie. Był karierowiczem ze szlacheckim rodowodem, który tak silnie się trzymał drabiny awansu, że mógł kopać wszystkich poniżej. Oktara to nie obchodziło. Liczyło się tylko zwycięstwo, a nie chwała. Jako komisarz-generał posiadał wystarczający autorytet, był lubiany przez żołnierzy i wszyscy doceniali jego lojalność wobec Imperium, absolutną precyzję w osiąganiu pierwszorzędnych celów oraz płomienne mowy kierowane do podwładnych. Ale wierzył, że wojna to prosta rzecz, w której ostrożnością i rozwagą można więcej wygrać za mniejszą cenę. Zbyt wiele razy widział już sytuacje odwrotne. Dowódcy sztabowi wydawali się wyznawać zasadę przewagi liczebnej, przynajmniej w przypadku Gwardii Imperialnej. Każdy przeciwnik mógł zostać zgnieciony, jeśli rzuciło się przeciwko niemu wystarczająco duże siły. A Gwardia stanowiła niemal nieskończone źródło mięsa armatniego stosownego właśnie do takich celów. Jednak nie dla Oktara. W takim przekonaniu wyszkolił również kadrę oficerską Hyrkanów. Nauczył generała Caernavara i jego sztab cenić wartość każdego żołnierza, a sam znał większość swoich podwładnych spośród sześciu tysięcy Hyrkanów, wielu z nich z imienia. Oktar był z nimi od początku, od Pierwszego Powstania na płaskowyżu Hyrkan – rozległej, smaganej wiatrami przemysłowej pustyni. Powstało wtedy sześć dumnych regimentów, które Oktar uważał za pierwsze w długiej linii żołnierzy

hyrkańskich. Miały głosić imię swojej planety razem z honorami Imperialnej Gwardii na wszystkich frontach, od Powstania do Powstania. Hyrkanie byli odważni. Nie chciał ich tracić i nie zamierzał dopuścić, aby jego oficerowie tak postępowali. Spojrzał w dół z transportera na linię drzew, gdzie drużyny artyleryjskie obsługiwały grzmiące działa. Hyrkanie byli silnymi ludźmi, wysokimi i bladymi, z praktycznie bezbarwnymi, krótkimi włosami. Nosili ciemnoszare mundury polowe z beżowymi pasami i futrzanymi czapkami w podobnie bladym odcieniu. Na tym zimowym froncie mieli również wełniane rękawice oraz długie płaszcze. Żołnierze pracujący przy działach byli jednak rozebrani aż do beżowych koszul z luźno zwisającymi pasami, kontynuując bezustanne podawanie pocisków, spoceni od ciągłej pracy w pobliżu rozgrzanych dział. Wyglądało to dziwnie – na lodowym pustkowiu, gdzie wiatr mroził parę z ust, ludzie pracowali w samych koszulach, spoceni z gorąca. Oktar znał słabości i zalety każdego z osobna. Wiedział, kogo najlepiej wysłać na rekonesans, jako snajpera, do prowadzenia ofensywy, poszukiwania min, likwidowania punktów oporu czy przesłuchiwania jeńców. Cenił każdego żołnierza ze względu na jego umiejętności na polu walki i nie zamierzał stracić żadnego z nich. On i generał Caernavar wykorzystają ich, każdego w najlepszy sposób, a potem wygrają, wygrają i jeszcze raz wygrają, sto razy częściej niż oficerowie, którzy używali swoich oddziałów jako tarcz strzeleckich dla żołnierzy przeciwnika. Na przykład tacy ludzie jak Dravere. Oktar nie chciał nawet myśleć o tym, do czego byłby zdolny ten potwór,

jeśli w końcu otrzymałby polowe dowództwo w takiej akcji jak ta. Niech się nadyma w swojej ambicji. Niech zrobi z siebie głupca. To nie było jego zwycięstwo. Oktar zeskoczył z wieżyczki i podał lornetkę sierżantowi. – Gdzie jest Młody? – zapytał spokojnym, głębokim głosem. Sierżant uśmiechnął się ukradkiem, wiedząc, że Młody nie cierpiał tego określenia. – Nadzoruje baterie na wzniesieniu, komisarzu-generale – odpowiedział płynnie w Niskim Gotyku, zabarwionym szczekliwym, gardłowym akcentem rodzimego języka świata Hyrkanów. – Przyślijcie go do mnie – powiedział Oktar, pocierając delikatnie ręce w celu przywrócenia krążenia krwi. – Myślę, że nadszedł czas, by otrzymał szansę na szarżę. Sierżant odwrócił się, żeby wykonać rozkaz, ale zatrzymał się. – Na zdobycie szarży osobistej, czy na osobiście przeprowadzoną szarżę, komisarzu? Oktar wyszczerzył zęby niczym wilk. – Oczywiście, na obie. Sierżant hyrkański wdrapał się na krawędź wzniesienia, podążając ku ustawionym na płaskim szczycie działom polowym. Drzewa zostały zmiecione tydzień wcześniej przez nalot Secesjonistów. Wszędzie dookoła sterczały rozszczepione pnie drzew, a ziemię pokrywał śnieg zmieszany z gałęziami, kawałkami pni i niezliczonym igliwiem. Oczywiście nie będzie już żadnych nalotów. Przynajmniej nie teraz. Siły powietrzne Secesjonistów w

sile dwóch eskadr stacjonowały na południe od pałacu zimowego, w bazach, które zostały zniszczone przez pancerne brygady pułkownika Dravere. Nie mieli zbyt wiele roboty z nimi – było tam może sześć dziesiątek odrzutowców starego typu z działkami obrotowymi w skrzydłach i kilkoma podwieszonymi bombami. Sierżant zachował jednak podziw dla ich pilotów. Działali z ogromną desperacją, podejmując wielkie ryzyko, żeby zrzucić ładunki tam, gdzie trzeba, mimo braku dobrego uzbrojenia klasy powietrze-ziemia. Nigdy nie zapomni odrzutowca, który przedwczoraj zniszczył ich bunkier łącznościowy wysoko w górach. Dwa razy przeleciał nisko, żeby uzyskać namiar, przemykając między pociskami rozpryskowymi ich baterii przeciwlotniczych. Nadal widział twarze pilota i strzelca, którzy odciągnęli maksymalnie daleko kabinę, namierzając wyłącznie przy pomocy wzroku. Odważni... zdesperowani. Te dwa określenie nie różniły się specjalnie dla sierżanta. Zdeterminowani – to było określenie komisarza-generała. Secesjoniści wiedzieli, że przegrają tę wojnę, zanim się jeszcze zaczęła, ale mimo to chcieli oderwać się od Imperium. Sierżant zdawał sobie sprawę, że Oktar ich podziwiał. To z kolei powodowało, że sierżant podziwiał Oktara za to, że dawał rebeliantom tyle okazji do złożenia broni. Jaki cel miało zabijanie bez potrzeby? Sierżant zadrżał, gdy przypomniał sobie, jak półtoratonowa bomba trafiła w bunkier i zrównała go z ziemią. Pamiętał również swoją radość, gdy grzmiąca i łoskocząca poczwórna bateria dział przeciwlotniczych Hydra przygwoździła odrzutowiec, gdy prostował lot po

zrzuceniu bomby. Wyglądało to tak, jakby został kopnięty, zwalając się przez dziób, wpadając w korkociąg, a potem nagle eksplodując i kończąc swój płonący lot wśród odległych drzew. Sierżant dotarł na szczyt i zauważył Młodego. Stał pośród baterii, podając artylerzystom nowe pociski z wielkich stert, do połowy zasłoniętych przez koce ogniowe. Wysoki, blady, silny i szczupły, Młody wzbudzał respekt w sierżancie. Jeśli śmierć nie zażąda od niego złożenia ofiary, ten mężczyzna ma szansę sam zostać komisarzem. Jak dotąd, cieszył się stopniem kadeta-komisarza i służył swojemu mentorowi Oktarowi z entuzjazmem i nieskończonymi zapasami energii. Podobnie jak komisarzgenerał, Młody nie był Hyrkanem. Sierżant po raz pierwszy pomyślał, że nie wiedział nawet, skąd pochodzi Młody – a i on sam pewnie tego nie pamiętał. – Komisarz-generał chce was widzieć – powiedział, gdy do niego dotarł. Młody sięgnął po następny pocisk i podał go oczekującemu ładowniczemu. – Słyszeliście mnie? – zapytał sierżant. – Słyszałem – odparł kadet-komisarz Ibram Gaunt. Wiedział, że jest poddawany testowi. Zdawał sobie sprawę z odpowiedzialności i wiedział, że lepiej tego nie schrzanić. Gaunt wiedział również, że była to okazja, żeby pokazać Oktarowi, nauczycielowi i mentorowi, że nadaje się na komisarza. Nie było ustalonego czasu trwania treningu kadeta. Po nauce w Schola Progenium i podstawowym treningu w Gwardii, resztę wyszkolenia kadet zdobywał na polu walki,

a awans na pełnego komisarza zależał od decyzji jego oficera przełożonego. Tylko i wyłącznie Oktar mógł go złamać lub wznieść wyżej. Jego kariera jako komisarza Imperium oraz możliwość zaprowadzenia dyscypliny, inspiracji i miłości do Boga-Imperatora Terry w najlepszych jednostkach bojowych w galaktyce zależały od pomyślnego wykonania tego zadania. Gaunt był cichym, młodym mężczyzną, dla którego stanowisko komisarza było największą ambicją od najmłodszych lat w Schola Progenium. Wierzył, że Oktar potraktuje go uczciwie i sprawiedliwie. Komisarz-generał osobiście wybrał go do służby spośród absolwentów szkoły kadetów i przez ostatnich osiemnaście miesięcy stał się niczym ojciec dla Gaunta. Być może był surowy i bezwzględny. Ale był ojcem, którego Gaunt nigdy naprawdę nie miał. – Widzicie te płonące skrzydło? – zapytał Oktar. – To jest nasze wejście. Secesjoniści wycofują się pewnie do wewnętrznych komnat. Generał Caernavar i ja rozważamy wprowadzenie kilku oddziałów przez ten otwór i odcięcie ich od centrum. Dacie sobie radę? Gaunt milczał, z sercem w okolicy gardła. – Sir... chce pan, żebym ja... – Ich poprowadził. Tak. Nie bądźcie zdziwieni, Ibram. Zawsze chcieliście dowieść swoich zdolności dowódczych. Kogo chcecie zabrać? – Mogę sobie wybrać? – Możecie sobie wybrać. – Żołnierzy z czwartej brygady. Tanhause jest dobrym dowódcą, a jego żołnierze to specjaliści od walki na bliskim zasięgu. Wezmę ich i ciężką broń Rychlinda.

– Dobry wybór, Ibram. Udowodnijcie mi, że miałem rację. Przeszli przez ogień, wychodząc na długi korytarz ozdobiony powiewającymi na wichrze gobelinami, oświetlony ukośnymi promieniami światła padającego z wysokich okien. Kadet Gaunt osobiście, tak jakby uczynił to Oktar, prowadził żołnierzy, w doskonale dopasowanym, błękitnym mundurze kadeta-komisarza i karabinem laserowym w zaciśniętych dłoniach. Gdy dotarli do piątego z kolei korytarza, Secesjoniści przypuścili swój ostatni kontratak. Wszędzie wokół uderzały promienie laserowe. Kadet Gaunt schował się za antyczną sofą, z której niedługo potem został jedynie stos antycznego drewna. Tanhause podczołgał się do niego. – Co teraz? – zapytał chudy i żylasty Hyrkan. – Dajcie granaty – odpowiedział Gaunt. Byli dobrze zaopatrzeni. Gaunt wziął pas z granatami i ustawił zapalniki na wszystkich dwudziestu sztukach. – Zawołajcie Walthema – powiedział do Tanhausa. Wkrótce do nich przyczołgał się szeregowiec Walthem. Gaunt wiedział, że był znany w całym regimencie ze względu na siłę rzutu. W domu, na Hyrkan, był mistrzem w rzucie oszczepem. – Rzućcie to tam, gdzie trzeba – powiedział Gaunt. Walthem cicho stęknął i cisnął daleko pasem z granatami. Sześćdziesiąt kroków dalej korytarz zniknął w eksplozji ognia i pyłu. Ruszyli dalej przez opadający dym i kawałki ścian. Duch

walki opuścił żołnierzy z oddziałów Secesji. Wkrótce potem znaleźli martwego Degredda, przywódcę rebeliantów, z lufą karabinu w ustach. Gaunt przekazał wiadomość o zakończeniu walk do generała Caernavara i komisarza-generała Oktara. Wyprowadził więźniów z rękami nad głowami, natomiast oddziały hyrkańskie zajęły się demontażem gniazd karabinów i składów amunicji. – Co robimy z nią? – zapytał go Tanhause. Gaunt odwrócił się od działka szturmowego, z którego zdejmował cylinder z amunicją. Dziewczyna była śliczna, o białej karnacji i czarnych włosach, podobna do kobiet hyrkańskich. Szarpała ręce żołnierzy, którzy prowadzili ją i pozostałych więźniów zakurzonym korytarzem. Kiedy zobaczyła Gaunta, zatrzymała się w miejscu. Spodziewał się krytyki, gniewu, obraźliwych słów, często spotykanych wśród ludzi pokonanych i uwięzionych, których ideały zostały strzaskane. Ale to, co zobaczył w jej oczach, całkowicie go zaskoczyło. Były szkliste i głębokie, niczym wypolerowany marmur. Patrzyła na niego tym dziwnym spojrzeniem. Gaunt zadrżał, kiedy zdawał sobie sprawę, że go rozpoznała. – Będzie ich siedem – powiedziała nagle, przemawiając zaskakująco dobrym Wysokim Gotykiem bez żadnego śladu obcego akcentu. Głos zdawał się nie być jej własnym. Był za bardzo gardłowy, a słowa zdawały się nie pasować do ruchu ust. – Siedem kamieni mocy. Usuń je i będziesz wolny. Nie niszcz ich. Ale najpierw musisz znaleźć swoje duchy.

– Dosyć tego szaleństwa! – warknął Tanhause, po czym rozkazał żołnierzom, żeby ją zabrali. Dziewczyna miała nieobecny wyraz twarzy i ślina ściekała jej po brodzie. Wyraźnie zapadała w jakiś rodzaj transu. Żołnierze z ostrożnością i na odległość wyciągniętej ręki popychali ją przed sobą, obawiając się nieznanej magii. Wydawało się, że temperatura w pomieszczeniu spadła. W jednym momencie, z ust wszystkich żołnierzy wydobyła się para oddechów. Powietrze miało ciężki, metaliczny zapach spalenizny, podobnie jak przed burzą. Gaunt poczuł, że włosy stają mu dęba. Nie mógł oderwać oczu od mamroczącej dziewczyny, brutalnie ciągniętej i popychanej przez żołnierzy. – Inkwizycja się nią zajmie – zadrżał Tanhause. – Kolejna dzika psykerka pracująca dla wrogów. – Poczekajcie! – rozkazał Gaunt i podszedł do niej. Zesztywniał, w obawie przed kontaktem z nadnaturalną istotą, przed którą stał. – Co to znaczy? Siedem kamieni? Jakie duchy? Jej oczy uciekły w tył głowy, pozbawione źrenic białka spojrzały na niego. Spomiędzy jej drżących warg wydobył się chrapliwy głos staruchy. – Osnowa cię rozpoznaje, Ibram. Postąpił krok do tyłu, jakby został uderzony. – Skąd wiesz, jak się nazywam? Nie odpowiedziała. Przynajmniej nie w zrozumiały sposób. Zaczęła się rzucać, pluć i jęczeć. Z jej rozedrganego gardła wydobywały się nic nie znaczące słowa i zwierzęce pomruki. – Zabierzcie ją! – warknął Tanhause. Jeden z mężczyzn podszedł do dziewczyny, lecz po

chwili upadł na kolana, chwiejąc się i krwawiąc z nosa. Nie zrobiła nic więcej poza krótkim spojrzeniem na niego. Mamrocząc przekleństwa i kreśląc ochronne znaki, żołnierze wkroczyli uderzając kolbami karabinów. Gaunt obserwował korytarz przez pełne pięć minut po zabraniu dziewczyny. Powietrze pozostało mroźne jeszcze przez długi czas po jej odejściu. Spojrzał w ściągniętą, niespokojną twarz Tanhausa. – Nie zwracajcie na to uwagi – powiedział hyrkański weteran, starając się uspokoić młodego kadeta. Widział, że był nieźle przestraszony. To tylko brak doświadczenia, mówił sobie stary żołnierz. Przeżyje kilka lat, kilka kampanii, to nauczy się nie reagować na klątwy wrogów i ich szalone, pokręcone czary. Musi zapomnieć. To jedyny sposób, żeby zasnąć w nocy. Gaunt nadal był niespokojny. – O co jej chodziło? – zapytał, jak gdyby w nadziei, że Tanhause będzie potrafił wyjaśnić słowa dziewczyny. – O nic, to brednie. Zapomnijcie o tym. – Właśnie. Macie rację, zapomnieć. Racja. Ale Gaunt nigdy nie zapomniał.

Rozdział 2 Przemysłowy Świat Druga Fortis 1 Dzień po dniu nocne niebo było matowe i tak ciemne jak ubrania, które nosili. Nastał świt, cicho i nagle, niczym cios nożem rozcinający czarną tkaninę nocy mdłym, czerwonym blaskiem dnia. W końcu wzeszło słońce, oświetlając czystym, bursztynowym światłem linie okopów. Było duże, ciężkie i czerwone, niczym dojrzały lub upieczony owoc. Błyskawice świtu szalały na horyzoncie oddalonym o tysiące kilometrów. Colm Corbec obudził się, pobieżnie zarejestrował bóle w tysiącu miejsc na całym ciele, a następnie sturlał się z pryczy umieszczonej w wykopanym szańcu. Wielkie, obute stopy z pluskiem zanurzyły się w błoto na podłodze okopu, w miejscu, gdzie zabrakło desek. Corbec był wielkim mężczyzną po złej stronie czterdziestki, zbudowanym jak wół i z tendencją do tycia. Szerokie i owłosione przedramiona były ozdobione niebieskimi spiralami tatuażu. Brodę nosił gęstą i zmierzwioną. Miał na sobie czarną uprząż i mundur Tanith, jak również uniwersalny płaszcz kamuflujący, który stał się znakiem firmowym jego regimentu. Miał również,

podobnie jak jego rodacy, bladą cerę, czarne włosy i niebieskie oczy. Był pułkownikiem Pierwszego i Jedynego z Tanith, tak zwanych Duchów Gaunta. Ziewnął. Wzdłuż okopu, pod kocami ogniowymi i płachtami brezentu, a nawet kłębami pordzewiałego drutu kolczastego, powoli budziła się reszta Duchów. Słychać było kaszlenie, westchnienia i ciche jęki, gdy koszmary powoli ustępowały codziennej rzeczywistości. Trzasnęły zapałki pod niskim parapetem szańca, broń została sprawdzona i wytarta z porannej rosy. Zamki karabinów szczękały, regularnie otwierane i ryglowane. Porcje żywnościowe zostały wypakowane z zawieszonych pod sufitem wodoszczelnych worków. Corbec przeciągnął się i rzucił okiem na długie, zygzakowate szczeliny okopu, do których właśnie wracali wartownicy, bladzi i zmęczeni, ledwo stojący na nogach. Kilkanaście kilometrów za nimi migoczące światła błyskały na szczytach wysokich masztów komunikacyjnych, wznoszących się między rdzewiejącymi, podziurawionymi od pocisków dachami gigantycznych silosów stoczniowych i potężnych bunkrów-wytwórni Tytanów. Gdzieś pomiędzy nimi wyłaniały się dachy budynków bractwa techników Adeptus Mechanicus. Czarne, kamuflujące płaszcze wartowników były sztywne od zaschłego błota. Zmieniający ich kolejni żołnierze, zaspani i pocierający przekrwione oczy, klepali powracających po plecach, wymieniając dowcipy i papierosy. Jednak nocna zmiana nie miała sił na żarty. Wyglądają jak duchy wracające do swoich grobów, pomyślał Corbec. Jak my wszyscy. W niszy wykopanej w ścianie okopu, Szalony Larkin –

żylasty snajper z pierwszego oddziału – gotował coś przypominającego kawę w poobijanej menażce na palniku fuzyjnym. Kwaśny zapach dotarł do nozdrzy Corbeca. – Daj mi trochę tego, Larks – powiedział pułkownik, przeciskając się przez wąski rów. Larkin był chudym i niezdrowo bladym mężczyzną około pięćdziesiątki z trzema srebrnymi kółkami w lewym uchu i purpurowo-błękitnym spiralnym tatuażem na zapadniętym prawym policzku. Podał oficerowi zniekształcony metalowy kubek. Jego oczy zdradzały zmęczenie i strach. – Myślisz, że to dzisiaj? Co, dzisiejszego ranka? Corbec zanurzył usta w gorącym napoju, rozkoszując się ciepłem kubka w ręce. – Kto wie...? – zawiesił głos. Wysoko ponad nimi, w pomarańczowej warstwie troposfery, z wyciem przemknęły dwa myśliwce Imperium, zatoczyły półobrót i odleciały na północ. Na horyzoncie dymy pożogi unosiły się ze świątyń Adeptus Mechanicus, z wielkich katedr przemysłu, teraz płonących od wewnątrz. Kilka sekund później suchy wiatr przyniósł głuchy pomruk detonacji. Corbec patrzył na odlatujące myśliwce i sączył gorący płyn. Był obrzydliwy, prawie nie do zniesienia. – Niezłe – mruknął do Larkina. Kilka kilometrów dalej wzdłuż linii zygzaków szańca szeregowiec Fulke wpadł w szał. Major Rawne, drugi oficer regimentu, obudził się na odgłos strzałów z lasera na bliskim zasięgu. Fosforyzujące pociski dźwięczały, uderzając w płachty ogniowe i stwardniałe błoto.

Rawne zerwał się z pryczy, gdy w pobliżu zatoczył się jego adiutant Feygor. Wśród zgromadzonych żołnierzy rozległy się okrzyki i przekleństwa. Fulke atakował wszędobylskie gryzonie, które dobierały się do jego racji żywnościowych, atakując plastikowe zatyczki swoimi gadzimi paszczami. Gdy Rawne przedzierał się przez okop, zwierzęta przemykały koło niego, skacząc na wielkich, króliczych nogach, ocierając się wyliniałym, wygryzionym przez pchły futrem. Fulko walił z karabinu ogniem ciągłym, strzelając w swoją kwaterę pod ścianą okopu i wrzeszcząc obelgi nienaturalnie wysokim głosem. Feygor dotarł tam pierwszy, wydzierając broń z rąk oszalałego żołnierza. Fulke zacisnął pięści i rzucił się na adiutanta, łamiąc mu nos i powalając w szare błoto na dnie okopu. Rawne prześlizgnął się obok Feygora i trafił Fulke potężnym sierpowym w szczękę. Rozległ się trzask kości i szeregowiec, jęcząc, osunął się do kanału odprowadzającego wodę. – Zbierz pluton egzekucyjny – Rawne rozkazał zakrwawionemu Feygorowi i wrócił do swojej niszy. Szeregowiec Bragg powoli wracał na swoje miejsce. Bez wątpienia był najwyższy ze wszystkich Duchów, jednak mimo swoich rozmiarów był wyjątkowo dobroduszny i spokojny. Nazywali go „Jeszcze jedna szansa" Bragg, z powodu beznadziejnego celowania. Stał na warcie przez całą noc i teraz miał przed oczami jedynie wzywającą go pryczę. Na zakręcie szańca wpadł na młodego szeregowca Caffrana, prawie go przewracając. Bragg podtrzymał go, próbując mimo senności wymruczeć jakieś słowa

przeprosin. – Nic się nie stało, Szansa – powiedział Caffran. – Wracaj na pryczę. Bragg powlókł się dalej. Dwa kroki później nie pamiętał nawet, co się stało. Pozostało mu jedynie wrażenie, że jest winien przeprosiny jakiemuś kumplowi. Był całkowicie wyczerpany. Caffran schylił się, wchodząc do jaskini dowódczej, znajdującej się tuż obok trzeciego okopu komunikacyjnego. Nad wejściem wisiała gruba tarcza z poliwłókien, jak również zasłony przeciwgazowe. Zapukał dwa razy, odciągnął grubą zasłonę i wszedł do ciemnego pomieszczenia. 2 Oficerski schron był wąski i głęboki, a wejście umożliwiała aluminiowa drabina przytwierdzona do ściany. Wewnątrz paliły się lampy sodowe, rzucające zimne, białe światło. Podłoga została starannie ułożona z metalowych płyt, a można było zauważyć nawet oznaki cywilizacji, takie jak półki, książki i mapy. W powietrzu unosił się przyjemny aromat dobrej kawy. Wślizgując się do oficerki, Caffran od razu spostrzegł Brina Milo, szesnastoletnią maskotkę regimentu, którą Duchy zdobyły po Powstaniu. Plotka głosiła, że Milo został uratowany ze zgliszcz ich rodzinnego świata przez samego komisarza i z tego względu otrzymał stanowisko regimentowego muzyka i adiutanta oficerskiego. Caffran nie lubił przebywać w towarzystwie chłopca. Było coś w jego młodości i błysku w oczach, co przypominało

Caffranowi o utraconym świecie. Jak na ironię, gdyby znali się na Tanith, to przy różnicy jednego roku czy dwóch, mogliby się zaprzyjaźnić. Milo przygotowywał na małym stoliku śniadanie. Zapach był urzekający: jajka, szynka i trochę grzanek. Caffran zazdrościł komisarzowi jego pozycji i związanych z nią luksusów. – Czy komisarz dobrze spał? – zapytał Caffran. – W ogóle nie spał – odpowiedział Milo. – Przez całą noc odczytywał transmisje zwiadowcze straży orbitalnej. Caffran zawahał się przy wejściu do schronu, ściskając zapieczętowaną teczkę z komunikatami. Był niskim człowiekiem, jak na Tanithiańczyka, i jeszcze młodym, z wygolonymi czarnymi włosami i niebieskim tatuażem smoka na skroni. – Wejdźcie i rozgoście się – Z początku Caffran pomyślał, że to powiedział Milo. Ale był to sam komisarz. Ibram Gaunt wyłonił się z drugiego pomieszczenia, blady i zmęczony. Ubrany był w spodnie od munduru i biały podkoszulek z odznakami regimentu. Skinął ręką na Caffrana, żeby usiadł naprzeciwko i sam zasiadł na stołku. Caffran ponownie się zawahał, a następnie usiadł na wskazanym miejscu. Gaunt był wysokim, surowym mężczyzną dobiegającym czterdziestki, o pociągłej twarzy i szczupłej sylwetce. Szeregowy Caffran szaleńczo podziwiał komisarza i studiował jego przeszłe akcje pod Balhaut, na Pierwszej Formal, służbę w Ósmym Hyrkańskim, a nawet niesamowity spokój działań po katastrofie, jaką okazała się Tanith. Gaunt wydawał się bardziej zmęczony niż kiedykolwiek

przedtem, ale Caffran nadal wierzył, że da sobie radę. Jeśli ktokolwiek mógłby naprawić reputację Duchów, to był to właśnie komisarz Ibram Gaunt. Stanowił dziwny przypadek oficera politycznego, który uzyskał pełne dowództwo regimentu, jak również awans na pułkownika. – Przepraszam, że przerywam śniadanie, komisarzu – powiedział Caffran, niespokojnie siedząc przy stoliku, mnąc w rękach zestaw komunikatów. – Nic nie szkodzi, Caffran. W istocie, jesteście w samą porę, żeby dołączyć. Caffran ponownie wydawał się niezdecydowany, nie wiedząc, czy nie jest obiektem żartu. – Mówię serio – powiedział Gaunt. – Wyglądacie na tak głodnego, jak ja się czuję. I jestem pewien, że Brin ugotował więcej, niż trzeba na dwóch. Jakby na zawołanie, chłopak podał dwa ceramiczne talerze z jedzeniem – sadzonymi jajkami i podpieczoną szynką, razem z twardymi, chrupiącymi grzankami z białego chleba. Caffran przez chwilę spoglądał na talerz przed sobą, podczas gdy Gaunt z łapczywością zaatakował swój. – No dalej, wsuwajcie. Nie każdego dnia ma się okazję do spróbowania oficerskiego żarcia – zachęcił Gaunt, połykając ogromną porcję jajka. Caffran nerwowo złapał za widelec i zaczął jeść. Był to najlepszy posiłek, jaki jadł w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. Przypomniały mu się dni, kiedy pracował jako czeladnik inżyniera w tartaku na Tanith, przed Powstaniem i Utratą, kiedy po skończonym dniu dostawał pełne kolacje przy długim stole w stołówce. Po chwili zauważył, że zjada śniadanie z podobnym zapałem co uśmiechający się z

aprobatą komisarz. Milo przyniósł potem parujący dzbanek gęstej kawy, co oznaczało koniec posiłku. Czas przejść do rzeczy. – Więc, co mamy na dziś w rozkazach? – zaczął Gaunt. – Nie wiem, sir – odpowiedział Caffran, wyciągając teczkę i kładąc ją na stoliku przed sobą. – Ja tylko je przenoszę. Nie pytam, co w nich jest. Gaunt przerwał na chwilę jedzenie, przeżuwając jajko i kawałek szynki. Pociągnął długi łyk parującego napoju i sięgnął po teczkę. Caffran pomyślał, że może powinien się odwrócić, gdy Gaunt złamał plastikową pieczęć i zaczął czytać zadrukowane paski komunikatów. – Przez całą noc nad tym siedziałem – powiedział Gaunt, wskazując ponad ramieniem na zielony poblask komputera łączności taktycznej, wbudowanego w błotnistą ścianę stanowiska dowodzenia. – I nic się nie dowiedziałem. Gaunt przejrzał wszystkie rozkazy z teczki Caffrana. – Założę się, że wy i reszta żołnierzy zastanawiacie się, jak długo będziemy siedzieć w tych norach – powiedział. – Prawda jest taka, że nie mam pojęcia. To wojna na wyniszczenie. Możemy tu jeszcze posiedzieć parę miesięcy. W tym momencie Caffran był już tak rozleniwiony ciepłem i smakiem właśnie zjedzonego posiłku, że nawet wiadomość o tym, że jego matka została zamordowana przez orki, nie wywołałaby większego poruszenia. – Sir? – głos Milo wdarł się niczym intruz w spokój chwili. Gaunt podniósł głowę. – Co jest, Brin? – zapytał. – Chyba... to znaczy... Chyba nadciąga atak.

Caffran zakaszlał. – Skąd możesz wiedzieć, że... – zaczął, ale komisarz przerwał mu. – Jak dotąd, w jakiś sposób, Milo przeczuwał nadejście każdego ataku. Każdego. Wydaje się, że ma dar przeczuwania opadów pocisków. Może to kwestia jego młodszego wieku i lepszego słuchu. Gaunt uśmiechnął się krzywo do Caffrana. – Chcesz o tym porozmawiać? Caffran właśnie zamierzał odpowiedzieć, kiedy z wyciem nadleciała pierwsza salwa pocisków. 3 Gaunt zerwał się na nogi, przewracając stolik w namiocie. Caffran podskoczył, bardziej przestraszony nagłym ruchem niż wyciem nadlatujących pocisków. Komisarz Gaunt sięgnął po komunikator, zawieszony pod półką z książkami. – Gaunt do wszystkich jednostek! Do broni! Do broni! Przygotować się do odparcia ataku! Caffran nie czekał na dalsze rozkazy. Jednym skokiem znalazł się na schodach. Minął zasłonę przeciwgazową w momencie, gdy seria pocisków trafiła w okopy. Wielkie fontanny dymiącego błota uniosły się ze szczytu szańca. Wąskie przejście nagle ożyło, wypełnione postaciami żołnierzy. Pocisk zawył, przelatując nisko i wyrywając w tylnym pancerzu okopu dziurę wielkości promu zrzutowego. Płynna ziemia gorącym deszczem spadła na żołnierzy. Caffran wyciągnął pistolet laserowy z kabury i podczołgał się na szczyt okopu. Dookoła panował chaos,

panika. Żołnierze spieszyli we wszystkich kierunkach, wrzeszcząc i wykrzykując niezrozumiałe komendy. Co to było? Czy to ostateczna rozgrywka w długim, rozciągniętym w nieskończoność konflikcie, w który się zaangażowali? Caffran starał się podciągnąć jak najwyżej, żeby spojrzeć ponad krawędzią, na ziemię niczyją i umocnienia wroga, naprzeciw których stacjonowali przez ostatnie pół roku. Jednak dostrzegł wyłącznie mglisty obłok dymu i pyłu. Wokół rozbrzmiewały trzaski broni laserowych i krzyki rannych. Nadleciała kolejna salwa. Jeden z pocisków trafił w pobliskie centrum łączności. Wrzask był bliższy i bardziej prawdziwy. Na ziemię opadło nie tylko błoto i woda. Wśród nich były też fragmenty ludzkich ciał. Caffran zaklął i oczyścił celownik pistoletu ze szlamu. Za sobą usłyszał okrzyk. Potężny głos odbił się echem wzdłuż linii okopów; wydawał się wprost zatrząść ściankami szańców. Spojrzał w tył i zauważył komisarza Gaunta, który właśnie wyszedł ze swojego schronu. Dowódca był już ubrany w pełny mundur i czapkę; na ramionach powiewał kamuflujący płaszcz jego adoptowanego regimentu. Na twarzy miał wyraz bezbrzeżnego szału. W jednym ręku trzymał pistolet, a w drugie miecz łańcuchowy, który śpiewał już swoją pieśń zniszczenia. – W imię Tanith! Teraz, gdy przyszli do nas, musimy walczyć! Trzymać szyk, wstrzymać ogień, póki nie przejdą przez ścianę okopu! Caffran poczuł w duszy nagły przypływ odwagi. Komisarz był z nimi i wygrają, niezależnie od liczby przeciwników! Wtedy wibrujący pocisk uderzył blisko

niego, wysyłając w powietrze gejzer błota i prawie oddzielając duszę od ciała żołnierza. Część okopu otrzymała bezpośrednie trafienie, grzebiąc pod błotem dziesiątki ludzi. Caffran leżał ogłuszony pomiędzy połamanymi deskami podłogi i zwałów gliny. Ktoś złapał go za ramię i podciągnął w górę. Mrugając, spojrzał w górę w twarz Gaunta. Komisarz patrzył na niego poważnym, ale inspirującym i natchnionym wzrokiem. – Drzemka po dobrym śniadanku? – komisarz zapytał oszołomionego żołnierza. – Nie, sir... Ja... Ja... Wystrzały z karabinów i działek laserowych zaczęły trafiać niebezpiecznie blisko umocnionych stanowisk na szczycie okopu. Gaunt szarpnięciem poderwał Caffrana na nogi. – Myślę, że nadszedł właściwy moment – powiedział Gaunt – i chciałbym, żeby wszyscy moi odważni żołnierze byli ze mną, kiedy zaczniemy natarcie. Wypluwając błoto, Caffran zaśmiał się. – Jestem z panem, sir – powiedział. – Od Tanith po jakiegokolwiek miejsca, w którym skończymy. Caffran słyszał wizg miecza łańcuchowego dowódcy, gdy komisarz wdrapał się po drabinie przytwierdzonej do ściany okopu i krzyknął do swoich żołnierzy: – Mężczyźni z Tanith! Czy chcecie żyć wiecznie? Ich głośna i ochrypła odpowiedź została zagłuszona przez salwę pocisków. Ale Ibram Gaunt wiedział, co powiedzieli. Z plującymi ogniem karabinami Duchy Gaunta wdrapały się na szczyt okopu i ruszyły w stronę chwały, śmierci, czy czegokolwiek, co oczekiwało na nich w dymie.

4 Świszczący kobierzec ognia laserowego o szerokości dwudziestu kilometrów i głębokości stu metrów znaczył miejsce spotkania atakujących legionów z regimentami Imperialnej Gwardii. Z daleka wyglądało to jakby ruchliwe roje mrówek wypełzły ze swoich kopców i połączyły się w środku, tworząc chaotyczną, kipiącą masę punkcików, oświetlaną bezustannie przez blaski i ogniki trzymanej w rękach broni. Wielki Lord Wojny generał Hechtor Dravere odwrócił się od lornetki umieszczonej na trójnogu. Wygładził fałdy nieskazitelnie czystej tuniki dobrze wypielęgnowanymi dłońmi i westchnął. – A któż to tam w dole ginie? – zapytał dziwnym, niezwykle wysokim, piszczącym głosem. Pułkownik Flense, dowódca polowy Patrycjuszy z Jant, jednego z najstarszych i najbardziej szanowanych regimentów Gwardii, wstał z krzesła i stanął na baczność. Flense był wysokim i potężnie zbudowanym mężczyzną, z lewym policzkiem zniekształconym dawno temu w wyniku trafienia biokwasem Tyranidów. – Generale? – Te... te mrówki w dole... – Dravere gestem wskazał na pole bitwy za sobą. – Zastanawiałem się, kim oni są... Flense przeszedł przez taras do stolika z mapami, którego szklany blat podświetlony był od spodu jarzącymi się runicznymi wskaźnikami. Przejechał palcem po szkle, zakreślając linię frontu długości blisko czterystu kilometrów, które stanowiły teatr wojenny na drugiej

planecie systemu Fortis. Pole bitwy wyznaczał rozległy labirynt wrogich okopów, oddzielonych od siebie poszarpanym obszarem strefy śmierci, pełnym kraterów, lejów i zrujnowanych fabryk. – Zachodnie okopy – zaczął. – Utrzymywane przez Pierwszy Regiment z Tanith. Zna ich pan, sir. To hołota Gaunta, którą niektórzy, jeśli dobrze pamiętam, nazywają „Duchami". Dravere przeszedł przez pomieszczenie do ozdobnego stolika z napojami i nalał sobie maleńką filiżankę gęstej, czarnej kawy ze złoconego samowaru. Upił mały łyczek i przez moment rozkoszował się smakiem aromatycznego napoju. Flense płaszczył się. Pułkownik Draker Flense widział w swoim życiu wystarczająco dużo rzeczy, które zmroziłyby duszę wielu zwykłym ludziom. Oglądał legiony umierające na drutach kolczastych, widział swoich ludzi, którzy pożerali kompanów w szale wywołanego przez Chaos obłędu. Widział całe planety rozpadające się, gnijące i umierające. Jednak w generale Dravere było coś, co przenikało jego duszę bardziej niż jakiekolwiek z tamtych wydarzeń. Możliwość służenia mu była czystą przyjemnością. Dravere w końcu przełknął kawę i odstawił filiżankę. – Więc Duchy Gaunta miały dziś rano pobudkę – powiedział. Hechtor Dravere był krępym i otyłym mężczyzną około sześćdziesiątki. Rzednące włosy zaczesywał tak, jakby miały starczyć na całą czaszkę. Jego mundur sprawiał wrażenie, że do doprowadzenia go do takiego stanu potrzebny był przydział środków czystości z całego

regimentu. Na piersi, przyczepione brązową szpilą, tkwiły niezliczone medale. Zawsze je nosił. Flense nie był do końca pewny, co miały oznaczać. Nigdy nie pytał. Wiedział, że Dravere widział przynajmniej tak dużo, jak on sam, i z pewnością ze wszystkich swoich przeżyć wyciągnął tyle chwały i zasług, ile tylko był w stanie. Czasami Flense nienawidził tego, że lord-generał zawsze nosi swoje odznaczenia. Podejrzewał, że to uczucie wynikało z faktu, że generał miał medale, a on nie. Widocznie był to przywilej bycia lordem-generałem. Pałac książęcy, na którego tarasie właśnie się znajdowali, nadal w cudownie nienaruszonym stanie mimo sześciu miesięcy nalotów dywanowych, znajdował się na zboczu szerokiej doliny Diemos, niegdyś serca przemysłu hydroelektrycznego na Drugiej Fortis, a obecnie stanowiącej oś konfliktu. We wszystkich kierunkach, jak okiem sięgnąć, można było dostrzec strzeliste budynki strefy przemysłowej: wieże i hangary, skarbce i bunkry, zbiorniki magazynowe i grupy kominów. Na północy wyrastał ku niebu potężny zikkurat z błyszczącym, złotym znakiem bractwa Adeptus Mechanicus na każdej ścianie. Rywalizował, a może nawet przewyższał Świątynię Eklezjarchy, poświęconą Bogu-Imperatorowi. Z drugiej strony, tech-kapłani z Marsa mogliby stwierdzić, że przecież cały świat był kaplicą poświęconą BoguMaszynie. Zikkurat był centrum administracyjnym placówki przemysłowej na Fortis, z którego tech-kapłani kierowali pracą dziewiętnastu miliardów robotników w zakresie produkcji opancerzenia i ciężkiego uzbrojenia dla potrzeb machiny wojennej Imperium. Obecnie był tylko wypaloną skorupą. Stał się pierwszym celem ataku

rebeliantów. W dolinie, na odległych wzgórzach, w ufortyfikowanych fabrykach, osiedlach robotniczych i magazynach, okopał się wróg – potężne legiony w sile miliarda demonicznych kultystów. Druga Fortis była głównym ośrodkiem przemysłowym, prężnym i pewnym ramieniem Imperium. Nikt nie wiedział, jak to się stało, że Moce Chaosu były w stanie zniszczyć taki potencjał. Nikt nie był w stanie również stwierdzić, jak dużą częścią siły roboczej zawładnęła skaza Upadłych Bogów. Ale jednak tak się stało. Osiem miesięcy wcześniej, niemal w ciągu jednego dnia, olbrzymie fabryki i piece Adeptus Mechanicus zostały przejęte przez owładnięte Chaosem rzesze robotników, kiedyś lojalnie służących kultowi maszyn. Tylko nieliczna garstka tech-kapłanów uciekła z masowej rzezi i opuściła planetę. Teraz zmasowane siły Imperialnej Gwardii miały za zadanie oswobodzić ten świat, a taktyka działań uzależniona była w dużej mierze od ukształtowania pola bitwy. Fabryki, warsztaty i plantacje przemysłowe Drugiej Fortis były zbyt cenne, by można je było zrównać z ziemią przy pomocy bombardowania orbitalnego. Niezależnie od poniesionych strat, dla dobra i na chwałę Imperium, ten świat miał być odzyskiwany krok po kroku, wysiłkami żołnierzy. Gwardia Imperialna miała w pocie czoła wykorzenić i zniszczyć najmniejsze przejawy Chaosu oraz pozostawić drogocenne ośrodki przemysłowe w stanie nienaruszonym, gotowe do powtórnego przysposobienia do pracy. – Co kilka dni próbują się przebić, nacierając na inną linię okopów i szukając słabego punktu. – Lord-generał

spojrzał ponownie przez lornetkę na masakrę, rozgrywającą się piętnaście kilometrów dalej. – Pierwszy z Tanith to twardzi żołnierze, panie generale, tak przynajmniej słyszałem – Flense podszedł do Dravere i stanął, założywszy ręce za plecy. Blizna na policzku naciągnęła się i drgnęła, jak zawsze, gdy był spięty. – Wsławili się w kilku kampaniach, a Gaunt wydaje się być dobrym dowódcą. – Znacie go? – zapytał generał, podnosząc pytający wzrok znad lornetki. Flense zamilkł. – Znam raczej opinię o nim, sir. Głównie reputację wśród żołnierzy – odpowiedział, przemilczając kilka rzeczy – ale spotkaliśmy się kiedyś. Jego filozofia dowodzenia nie pokrywa się z moją. – Nie lubicie go, prawda, Flense? – uporczywie pytał Dravere. Czytał w pułkowniku jak w otwartej księdze i potrafił dostrzec niechęć w jego sercu, kiedy rozmowa schodziła na temat sławnego i bohaterskiego komisarza Gaunta. Wiedział, o co chodziło. Czytał raporty. Wiedział również, że Flense nigdy nie zechce o tym mówić. – Szczerze? Nie, sir. Jest komisarzem. Oficerem politycznym. Przez szczęśliwy zbieg okoliczności osiągnął stanowisko dowódcy regimentu. Mistrz Wojny Slaydo na łożu śmierci przyznał mu dowództwo nad ludźmi z Tanith. Doceniam potrzebę istnienia komisarzy w tej armii, ale potępiam jego oficerski status. Jest współczujący, kiedy powinien być inspirujący, natchniony, kiedy powinien być dogmatyczny. Ale... mimo wszystko, jest dowódcą, któremu prawdopodobnie możemy ufać.

Dravere uśmiechnął się. Wypowiedź Flense bez wątpienia pochodziła z głębi serca i była uczciwa, ale dyplomatycznie pominął on najważniejszą rzecz. – Nie ufam żadnemu dowódcy poza mną, Flense – powiedział sucho generał. – Jeśli nie potrafię dostrzec zwycięstwa, nie powierzam jego osiągnięcia innym rękom. Wasi Patrycjusze stoją w rezerwie, zgadza się? – Stacjonują w osiedlach robotniczych na zachodzie, gotowi do wsparcia obrony na dowolnym odcinku frontu. – Idźcie do nich i ogłoście alarm bojowy – powiedział lord-generał. Podszedł do stolika z mapami i użył wskaźnika do wyrysowania kilku świetlnych linii na szkle blatu. – Zbyt długo tu siedzimy. Robię się niecierpliwy. Ta wojna powinna być skończona i wygrana już kilka miesięcy temu. Jak wiele brygad poświęciliśmy do przerwania impasu? Flense nie był pewien. Dravere słynął z ekstrawagancji w poświęcaniu własnych oddziałów. Chełpił się, że mógłby zdusić samo Oko Terroru, jeśli miałby dostateczną liczbę trupów, po których mógłby do niego dotrzeć. Z pewnością w ciągu kilku ostatnich tygodni Dravere stawał się wyraźnie zdenerwowany brakiem postępów. Flense zgadywał, że generał płonie żądzą, by przypodobać się Mistrzowi Wojny Macarothowi, nowemu głównodowodzącemu Krucjaty Światów Sabbat. Dravere i Macaroth byli rywalami w sukcesji po Slaydo. Będąc na przegranej pozycji, generał prawdopodobnie musiał się wykazać wieloma rzeczami. Na przykład lojalnością wobec nowego Mistrza Wojny. Flense słyszał również plotki, że inkwizytor Heldane – jeden z najbliższych współpracowników Dravere – przybył

na Fortis tydzień wcześniej, by prowadzić prywatne rozmowy z generałem. Teraz wydawało się, że Dravere ma ambicje na coś więcej, pragnie osiągnąć coś więcej niż zdobycie świata, nawet tak ważnego, jak Druga Fortis. Dravere znów zaczął mówić: – Grzesznicy ukazali się dziś rano, w jeszcze większej liczbie niż dotychczas, a przegrupowanie i odwrót z osiągniętych szturmem pozycji zajmie im od ośmiu do dziewięciu godzin. Wprowadźcie swoje regimenty od wschodu i odetnijcie ich. Wykorzystajcie Duchy jako tarczę i wytnijcie drogę do serca pozycji obronnych Grzeszników. Z woli miłościwego Imperatora, może uda nam się zakończyć tę sprawę i odnieść zwycięstwo. Generał stukał końcem wskaźnika w blat stolika, jak gdyby akcentował niepodważalność słuszności swoich rozkazów. Flense był zadowolony z takiej decyzji. Jego największą ambicją było, żeby jego regimenty odegrały najważniejszą rolę w zwycięstwie na Drugiej Fortis. Myśl, że Gaunt miałby w jakiś sposób pozbawić go tej chwały, wywołała gniew, przypomniała mu o... Odrzucił tę myśl i pławił się w blasku idei, że Gaunt i jego brudna hołota zostanie wykorzystana, użyta i poświęcona w ogniu wrogich dział, by przysporzyć chwały Patrycjuszom. Ale, pomyślał Flense, zwracając się do wyjścia, małe zabezpieczenie nigdy nikomu nie zaszkodziło. Wrócił do mapy i wskazał dłonią w skórzanej rękawicy półkolistą linię. – To duży obszar do zabezpieczenia, sir – powiedział – a jeśli ludzie Gaunta ulegną... Cóż, jeśli ulegną panice, moi Patrycjusze zostaną odsłonięci zarówno dla rezerw

Grzeszników, jak też dla powracających oddziałów wroga. Dravere rozmyślał nad tym przez moment. Tchórzostwo – jak wiele znaczeń miało to słowo w ustach Flense w odniesieniu do Gaunta. Klasnął w pucołowate ręce niczym małe dziecko na przyjęciu urodzinowym. – Sygnałowy! Oficer sygnałowy natychmiast do mnie! Otworzyły się wewnętrzne drzwi do salonu, wpuszczając zmęczonego żołnierza, który trzasnął obcasami znoszonych, lecz czystych i wypolerowanych butów, salutując dwóm oficerom. Dravere pilnie rozpisywał rozkazy na płytce. Przejrzał je jeszcze raz i wręczył żołnierzowi. – Wprowadzimy Vitriańskich Dragonów jako wsparcie dla Duchów w nadziei, że odeprą hordę Grzeszników z powrotem na równiny. W ten sposób upewnimy się, że walka będzie toczyć się na zachodnim skrzydle tak długo, jak potrzeba waszym Patrycjuszom do zaatakowania wroga. Przesłać odpowiednie sygnały, jak również oddzielnie dla Dowódcy Tanith, Gaunta. Rozkaz kontrataku. Dzisiaj ma za zadanie nie tylko się bronić, lecz ma atakować i wykorzystać sposobność do zdobycia pierwszej linii okopów Grzeszników. Zapewnijcie go, że ten rozkaz pochodzi bezpośrednio ode mnie. Powiedzcie mu, że nie będzie wycofywania się. Żadnego odwrotu. Osiągną swój cel albo zginą. Flense pozwolił sobie na wewnętrzny okrzyk triumfu. Jego plecy były teraz osłonięte, a Gaunt został zmuszony do ataku, który zakończy się dla niego tragicznie jeszcze przed zapadnięciem zmroku. Żołnierz ponownie zasalutował i odwrócił się do wyjścia. – Jeszcze jedno – powiedział Dravere.

Żołnierz zatrzymał się i nerwowo obrócił twarzą do generała. Dravere postukał w samowar grubym sygnetem. – Powiedzcie, żeby przysłali świeżą kawę. Ta jest mdła. Żołnierz skinął głową i wyszedł. Po odgłosie, jaki wydał pierścień, jasne było, że wielki i złocony samowar jest praktycznie pełny. Cały regiment mógłby przez wiele dni pić to, co generał wyraźnie zamierzał wyrzucić. Udało mu się zaczekać, aż znajdzie się za podwójnymi drzwiami, zanim rzucił ciche przekleństwo pod adresem człowieka, który był odpowiedzialny za tę krwawą rzeź. Flense również zasalutował i podszedł do drzwi. Zdjął spiczastą czapę z wieszaka i starannie założył na głowę, najpierw tył, potem przód. – Chwała Imperatorowi, lordzie-generale – powiedział. – Co? A tak. Rzeczywiście chwała Mu – powiedział niedbale Dravere, siadając w fotelu i zapalając cygaro. 5 Major Rawne rzucił się płasko w dziurę w ziemi i prawie utopił się w mlecznej wodzie, jaka zebrała się w jej głębi. Plując, podciągnął się na brzeg krateru i wycelował karabin laserowy. Wokół niego powietrze gęste było od dymu i błyskających wystrzałów. Zanim miał okazję strzelić, kilka innych osób upadło kolo niego za improwizowaną osłoną z ziemi: szeregowy Neff, adiutant plutonowy Feygor, a także szeregowi Caffran, Varl i Lonegin. Leżał również szeregowy Klay, ale akurat on był martwy. Gwałtowna wymiana strzałów spaliła mu twarz, zanim zdążył schować się za osłoną. Nikt nie spojrzał drugi raz na ciało Klaya, leżące za nimi w wodzie. Widzieli tego typu rzeczy o tysiąc

razy za często. Rawne wykorzystał celownik, żeby spojrzeć poza krawędź krateru. Gdzieś tam Grzesznicy używali ciężkiej artylerii do wsparcia ataku piechoty. Skoncentrowany ogień wyrywał wielkie dziury w nacierających Duchach. Neff gmerał przy swojej broni. Rawne spojrzał na niego. – Co się dzieje, żołnierzu? – zapytał. – Mam błoto w zamku, sir. Nie mogę go wydłubać. Feygor wyrwał broń w rąk młodszego mężczyzny, wyjął magazynek i odsunął naoliwioną pokrywę komory zapłonu, ukazując pierścienie skupiskowe. Splunął do środka i zatrzasnął zamek z głuchym szczękiem. Potrząsnął gwałtownie bronią i wcisnął magazynek na miejsce. Neff patrzył, jak Feygor obrócił broń w rękach i podniósłszy ją ponad głowę, wystrzelił całą serię w dym poza dziurą. Feygor rzucił broń żołnierzowi. – Widzisz? Teraz działa. Neff zacisnął w rękach naprawiony karabin i podczołgał się do krawędzi. – Będziemy martwi, zanim przejdziemy kolejny metr – gdzieś poniżej odezwał się Lonegin. – Na miłość Fetha! – splunął szeregowy Varl. – Zmusimy ich więc do krycia się. Odczepił wiązkę granatów z uprzęży i rozdał je wśród reszty żołnierzy niczym urwis kradzione owoce. Prztyknięcie kciukiem odbezpieczyło każdy z nich. Rawne uśmiechnął się do swoich żołnierzy, przygotowując się do ciśnięcia swojego poza krawędź. – Varl ma rację – powiedział – oślepmy ich! Cisnęli ładunki w górę i w przód. To były granaty rozpryskowe, mające oślepić, ogłuszyć i nafaszerować

metalowymi odłamkami wszystkich w zasięgu eksplozji. Rozległ się zwielokrotniony odgłos detonacji. – Przynajmniej się trochę przymknęli – powiedział Caffran i uświadomił sobie, że reszta wyłaziła już z dziury, atakując. Pośpieszył za nimi. Wrzeszcząc, Duchy szarżowały przez krótkie pasmo szarego błota, ześlizgując się w kierunku muru, skrytego przed nimi w zasłonie dymu. Poczerniałe ślady eksplozji granatów widniały wszędzie dookoła, podobnie jak ciała martwych wrogów. Rawne zerwał się na nogi na dnie i rozejrzał się. Po raz pierwszy od pół roku stał twarzą w twarz z wrogiem. Grzesznikami, wrogimi oddziałami naziemnymi, do walki z którymi został właśnie wysłany. Byli ludźmi, lecz ich sylwetki były pokręcone i zniekształcone. Nosili pancerze sprytnie przekształcone z roboczych pancerzy, jakie nosili w pracy przy piecach, maski ochronne i naramienniki dosłownie będące częścią ich bladych, zmasakrowanych ciał. Rawne starał się nie marnować czasu na martwych. Miał zbyt dużo żywych wrogów do zabicia. W dymie wypatrzył dwóch jeszcze ruszających się Grzeszników okaleczonych przez granaty. Wykończył ich szybko. Zauważył Caffrana, który chwiejnym krokiem zbliżał się do niego. Młody żołnierz był zaszokowany widokiem. – Mają karabiny laserowe – Caffran wyszeptał, blednąc – i pancerze. Obok niego, Neff odwrócił nogą jednego trupa. – I popatrzcie... mają granaty i amunicję. Neff i Caffran spojrzeli na majora. Rawne wzruszył ramionami. – To znaczy, że są twardymi bydlakami. Czego się

spodziewaliście? Powstrzymywali tu Imperium przez pół roku. Lonegin, Varl i Feygor podbiegli do nich. Rawne skierował ich dalej, w głąb wrogiego szańca. Teren rozszerzył się przed nimi, odsłaniając metalowe i kamienne fundamenty przemysłowego silosu. Rawne błyskawicznie nakazał szukanie osłony. Prawie natychmiast ogień laserowy skierował się w ich stronę, wzdłuż linii okopu. Varl został trafiony pociskiem, który zamienił mu ramię w obłok czerwonej mgły. Ciężko zwalił się na plecy, przewracając na brzuch i ściskając broń w sprawnej ręce. Ból był tak krótkotrwały, że nawet nie zdążył krzyknąć. – Na Fetha! – zaklął Rawne. – Medyk, zajmijcie się nim! Neff otworzył torbę z bandażami, natomiast Feygor i Caffran odciągnęli jęczącego Varla za osłonę. Błyszczące promienie laserów przenikały ściany wokół żołnierzy, szukając ich, starając się ich przygwoździć. Neff szybko opatrzył straszną ranę Varla. – Musimy go stąd zabrać, sir – wrzasnął wzdłuż okopu do majora. Rawne wciskał się za osłonę ziemi. Szary muł pokrywał mu włosy, gdy promienie laserów uderzały niedaleko niego. – Nie teraz – odparł. 6 Ibram Gaunt zeskoczył do okopu i złamał kark pierwszego Grzesznika uderzeniem ciężkich butów. Miecz łańcuchowy zadźwięczał w jego pięści. Komisarz stanął na twardym podłożu wrogich pozycji, zamachnął się orężem w

lewo i prawo, ścinając dwóch następnych przeciwników w fontannie krwi. Kolejny zaatakował, tnąc wielkim, zakrzywionym ostrzem. Gaunt uniósł pistolet i zamienił zamaskowaną głowę w obłok dymu i krwi. To była najgorętsza walka, w jakiej uczestniczyli Gaunt i jego żołnierze na Fortis. Tkwili w pułapce wąskich umocnień wroga, oczyszczając je z wciąż nadciągających sił Grzeszników. Jak cień za plecami dowódcy podążał Brin Milo ze swoją bronią – zgrabnym pistoletem automatycznym, który dostał od komisarza kilka miesięcy temu. Zabił jednego wroga – kulą między oczy – potem następnego, raniąc go pierwszym strzałem, a następnie wpychając cofającemu się lufę pod brodę. Milo bal się. To był koszmarny aspekt wojny, o której zawsze śnił, ale której nie chciał oglądać. Zdesperowani ludzie walczący przeciwko sobie w dziurach wykopanych w ziemi, trzy metry na sześć. Grzesznicy byli potworni; długie, popękane maski przeciwgazowe wszyte w ich twarze nadawały im słoniowaty wygląd. Szare, przemysłowe pancerze składały się w części z gumy. Ochronne skafandry, w których niegdyś pracowali, zamienili w pancerze bojowe, wszędzie umieszczając jaskrawe symbole. Przygnieciony do ściany przez walące się ciało, Milo spojrzał w dół na gromadzące się wokół zwłoki. Po raz pierwszy w życiu, przyjrzał się wrogom... poskręcanym ludzkim formom hordy Chaosu, pokrętnym, tajemniczym runom i symbolom, namalowanymi na mdłozielonych pancerzach lub wyrytymi bezpośrednio na ciele. Jeden z Grzeszników zanurkował pod świszczącym mieczem Gaunta i rzucił się na Milo. Chłopiec padł na ziemię i kultysta trafił w ścianę. Grzebiąc w błotnistym

podłożu okopu, Milo zacisnął palce na laserze, który musiał wypaść z ręki jednej z poprzednich ofiar ataku Gaunta. Grzesznik rzucił się na niego, lecz Milo podniósł broń i wystrzelił z najbliższej odległości. Płomienisty promień przebił tors napastnika, który martwy zwalił się na chłopaka, swoją wagą wtapiając go w błoto na dnie rowu. Obrzydliwa ciecz zalała mu usta, razem z błotem i krwią. Chwilę później, krztusząc się, wstawał na nogi dzięki silnemu ramieniu szeregowca Bragga, największego z żołnierzy Tanith, który zawsze był w pobliżu. – Padnij! – krzyknął Bragg, podnosząc do ramienia wyrzutnię rakiet. Milo uklęknął i ściśle zatkał uszy. Mamrocząc Litanię Celnego Trafienia, Bragg odpalił pocisk w głąb okopu. Fontanna błota i innych nierozpoznawalnych rzeczy eksplodowała gdzieś w dymie. Bragg często chybiał, ale w takich warunkach nie miało to znaczenia. Na prawo od nich, Gaunt znaczył swoją ścieżkę wśród ściśniętej rzeszy napastników. Zaczął się śmiać, pokryty krwią, którą upuszczał jęczącym mieczem. Co pewien czas unosił pistolet, powalając następnego Grzesznika. Przepełniała go furia. Rozkazy od lorda-generała Dravere były okrutne. Gaunt z chęcią podjąłby się zadania zdobycia umocnień wroga, ale w tej sytuacji, kiedy innym wyborem była śmierć, uważał to za decyzję skrzywionego umysłu. Nigdy nie lubił Dravere, już od czasu pierwszego spotkania dwadzieścia lat temu, kiedy generał był tylko ambitnym pułkownikiem brygad pancernych. Tam, na Darendarze, z Oktarem i Hyrkanami... Gaunt nie zdradził swoim ludziom otrzymanych rozkazów. W odróżnieniu od Dravere rozumiał mechanizm

morale i inspiracji. Teraz Duchy zdobywały te przeklęte okopy, prawie na złość rozkazom Dravere, a nie według nich. Śmiech komisarza niósł ze sobą furię i zawziętość, ale także dumę z powodu odwagi żołnierzy, którzy dokonywali niemożliwego mimo przeważających sił wroga. W pobliżu, Milo wstał niepewnie, ściskając pistolety. Udało się nam, pomyślał Gaunt, złamaliśmy ich! Dziesięć metrów dalej sierżant Blane wskoczył w dym ze swoim plutonem i zamknął lukę, strzelając z lasera na prawo i lewo, prowadząc wrzeszczący oddział do szarży na bagnety. Rozgorzało piekło laserów i błyszczących, srebrnych ostrzy z Tanith. Milo nadal ściskał pistolet, gdy Gaunt zakradł się od tyłu i wyrwał mu go, odrzucając w błoto. – Myślisz, że jesteś żołnierzem, chłopcze? – Tak, sir! – Naprawdę? – Wie pan, że nim jestem. Gaunt spojrzał na szesnastoletniego chłopca i uśmiechnął się smutno. – Może i jesteś, ale na razie zagraj nam. Zagraj melodię, która poprowadzi nas do sławy! Milo wyciągnął z plecaka piszczałki z Tanith i dmuchnął w ustnik. Przez moment brzmiało to jak wycie umierającego człowieka. Wtedy zaczął grać. Był to Dziki Waltrab, stara pieśń, która zawsze rozpalała ludzi w barach na Tanith, zachęcała do picia, śmiechu i radości. Sierżant Blane usłyszał muzykę i z grymasem na twarzy rzucił się w stronę wroga. Obok niego, jego adiutant i oficer łącznościowy Symber, zaczął śpiewać, strzelając z karabinu. Szeregowy Bragg po prostu zaśmiał się i

załadował kolejną rakietę do niesionej wyrzutni. Chwilę później, kolejny fragment okopów zniknął w powodzi ognia. Szeregowy Caffran usłyszał pieśń, rozpoznawalny lament na polu bitwy. Na chwilę powrócił uśmiech na jego twarz, gdy pod dowództwem majora Rawne przemykał się po trupach Grzeszników, razem z Neffem, Loneginem, Larkinem i resztą żołnierzy. Biedny Varl, właśnie ciągnięty do obozu, wrzeszczał, gdy środki przeciwbólowe przestawały działać. W tym momencie zaczął się ostrzał. Caffran czul, że leci uniesiony ścianą powietrza wywołaną przez uderzenie pocisku, który wyrwał krater o szerokości dwunastu metrów. Razem z nim w górę wyleciała wielka bryła błota. Wylądował ciężko, połamany, bez czucia, choć przytomny. Leżał przez chwilę w błocie, dziwnie spokojny. Wiedział, że Neff, major Rawne, Feygor, Larkin, Lonegin i reszta nie żyją, wyparowali. Gdy spadały kolejne salwy, Caffran zanurzył głowę w mule i cicho błagał o wyzwolenie od tego koszmaru. Gdzieś w oddali, Wielki Lord Wojny generał Dravere usłyszał, jak potężne stanowiska artylerii Grzeszników rozpoczęły masakrę. Zdał sobie sprawę, że chyba jednak to jeszcze nie dziś. Wzdychając gniewnie, nalał kolejną filiżankę ze świeżo napełnionego samowaru. 7 Pułkownik Corbec wraz z trzema plutonami przedzierał

się przez skomplikowaną sieć wrogich umocnień. Od dwóch godzin ponad głowami świszczały im salwy ostrzału artyleryjskiego, niszczącego przednią linię umocnień Grzeszników i dziesiątkując tych żołnierzy Gwardii, którzy na czas nie dotarli do względnego bezpieczeństwa wrogich okopów. Tunele i przejścia, jakie pokonywali, były opuszczone. Najwyraźniej Grzesznicy wycofali się, gdy zaczęli ostrzał. Okopy były dobrze utrzymane i zabezpieczone, ale na każdym zakręcie znajdowała się bluźniercza kaplica poświęcona Mrocznym Mocom, jakie czcił wróg. Corbec rozkazał szeregowemu Skulane, żeby miotaczem palił każdą napotkaną świątynię, zanim którykolwiek z żołnierzy mógłby w pełni zrozumieć ponury charakter składanych ofiar. Według Curralla i jego mapy zagłębiali się w pomocnicze szańce za główną linią Grzeszników. Corbec czuł się odcięty. Nie przez dzikie bombardowanie, które co sekundę trzęsło ich wszystkimi kośćmi – a pułkownik modlił się, żeby żaden z pocisków nie okazał się za krótki i nie wpadł w sam środek oddziału – ale co gorsza, czul się odseparowany od reszty regimentu. Będące efektem ciągłego ostrzału elektromagnetyczne wyładowania zakłócały łączność, zarówno krótkofalowe interkomy, które nosili wszyscy oficerowie, jak i radiowe odbiorniki dalekiego zasięgu. Nie nadchodziły żadne rozkazy, nie było wezwań do przegrupowania, nakazu spotkania z innymi jednostkami czy dalszego szturmu, nawet wezwania do odwrotu. W tego rodzaju okolicznościach, kodeks taktyki Imperialnej Gwardii był stanowczy – jeśli nie ma innych rozkazów, należy atakować.

Corbec wysiał naprzód zwiadowców, szybkich i zręcznych. Wśród nich byli Baru, Colmar i sierżant zwiadu Mkoll. Naciągnęli swoje płaszcze-niewidki i wymknęli się w pylistą ciemność. Nad polem bitwy unosiły się kłęby dymu i pyłu, co znacznie zmniejszało widoczność. Sierżant Blane bezgłośnie wskazał na pofalowane, opadające kurtyny dymu. Corbec zrozumiał, o co mu chodzi i wiedział, że nie chciał nic mówić, żeby nie wystraszyć reszty oddziału. Grzesznicy nie cofali się przed użyciem trucizn, strasznych rozpylanych gazów, które wypalały krew i wyniszczały płuca. Corbec wyciągnął gwizdek i wydal trzy krótkie dźwięki. Żołnierze za nim opuścili broń i zdjęli z uprzęży bojowych maski przeciwgazowe. Pułkownik Corbec założył własną. Nie znosił ograniczenia widoczności, klaustrofobii maski z grubymi szkłami i krótkiego oddechu, wywołanego przez gumowy ustnik. Ale trujące gazy nie były jedynym niebezpieczeństwem. Wzburzone morze błota, wzniesione w niebo w postaci kropelek gliny, pełne było innych trucizn – przenoszonych wiatrem zarazków powstałych z gnijących trupów w strefie walki, bakterii tyfusu, gangreny, wścieklizny roznoszonej przez rozszalałe stada zwierząt i wierzchowców kawalerii, jak również groźnych mykotoksyn, żarłocznie zmieniających wszelką organiczną materię w czarną, bezkształtną breję. Jako zastępca dowódcy Pierwszego z Tanith, Corbec miał wgląd w raporty wydawane przez sztab generalny. Wiedział, że od rozpoczęcia inwazji blisko osiemdziesiąt procent strat wśród Imperialnej Gwardii nastąpiło wskutek działania gazów, chorób i mniejszych zakażeń. Można było walczyć twarzą w twarz z Grzesznikiem uzbrojonym w

karabin laserowy, a i tak miało się większe szanse niż w przypadku spaceru przez ziemię niczyją. Stłumionym przez maskę głosem Corbec wydał rozkaz dalszego marszu. Dotarli do skrzyżowania pomocniczych okopów, więc pułkownik wysłał sierżanta Grella, dowódcę piątego plutonu z rozkazem wzięcia trzech drużyn i oczyszczenia korytarzy na lewo ze wszystkiego, co znajdą. Wyruszyli natychmiast. Corbec niepokoił się coraz bardziej. Nie było żadnej wiadomości od zwiadowców. Szli tak samo na ślepo jak wtedy, gdy ich wysłał. Poruszając się zdwojony m tempem, pułkownik poprowadził pozostałą setkę żołnierzy szerokim okopem komunikacyjnym. Dwóch bystrookich zwiadowców szło na szpicy, używając wrażliwych na zakłócenia magnetyczne wykrywaczy ładunków i pułapek. Wydawało się, że Grzesznicy wycofali się zbyt szybko, żeby założyć jakieś niespodzianki, ale co pewien czas cała kolumna zatrzymywała się, kiedy jeden ze szperaczy odkrywał jakiś cynowy kubek, kawałek pancerza czy menażkę. Czasami napotykali potworne bożki, wykute z rudy hutniczej przez oszalałych fanatyków. Corbec osobiście przykładał pistolet laserowy do każdego z nich i rozwalał na kawałki. Za trzecim razem, szkaradna rzecz, którą właśnie zniszczył, rozpadła się na ostre kawałki, gdy pocisk najwyraźniej trafił na skazę w wykonaniu. Idący kilka metrów dalej szeregowy Drayl dostał w ramię metalową drzazgą, która głęboko wryła się w ciało. Skrzywił się z bólu i ciężko opadł na ziemię. Sierżant Curral wezwał medyka, który założył polowy opatrunek. Corbec przeklął własną głupotę. Tak był zdeterminowany wymazać wszelkie ślady kultu

Grzeszników, że dopuścił do zagrożenia własnych ludzi. – Nic mi nie jest, sir – powiedział Drayl przez maskę, gdy Corbec pomagał mu wstać. – Pod bramą wodną na Voltis dostałem bagnetem w udo. – A w domu na Tanith dostał rozbitą butelką w twarz w bójce knajpianej! – zaśmiał się z tyłu szeregowy Coli. – Było już gorzej z nim. Zgromadzeni wokół żołnierze wybuchnęli śmiechem, wydając przez maski obrzydliwe, syczące odgłosy. Corbec skinął głową, podzielając ich nastrój. Drayl był przystojnym i lubianym żołnierzem, który uwielbiał śpiewać piosenki i opowiadać dowcipy, utrzymujące wysokie morale wśród żołnierzy. Corbec wiedział również, że jego reputacja rzezimieszka była znana nie tylko w tym regimencie. – Mój błąd, Drayl – powiedział. – Jestem ci winien drinka. – No, przynajmniej na tyle liczę, pułkowniku – odpowiedział Drayl i uniósł swój karabin, pokazując, że może iść dalej. 8 Szli dalej. Dotarli do części okopu, gdzie jeden z pocisków spadł za blisko i wyrwał krater o szerokości blisko trzydziestu metrów. Już teraz mętna woda wzbierała na dnie. Wyprzedzany jedynie przez szperaczy, Corbec wyszedł pierwszy, prowadząc żołnierzy pod osłonę drugiego końca rowu. Woda o konsystencji zbliżonej do kwasu sięgała mu do kolan. Wyraźnie wyczuwał pieczenie skóry nawet przez spodnie i mógł zobaczyć rozwiewające

się pasma dymu z przeżartego munduru. Nakazał żołnierzom odwrót, a sam dołączył do szperaczy po drugiej stronie zagłębienia. Wszyscy trzej patrzyli na swoje nogi, przerażeni faktem, że woda zaczęła przeżerać już spodnią warstwę ich ubrań. Corbec czuł, jak na udach i podudziach tworzą się pęcherze. Odwrócił się do sierżanta Currala, stojącego na czele kolumny na drugim brzegu trującej sadzawki. – Niech żołnierze przechodzą górą! – zawołał. – I niech w pierwszej grupie idzie medyk. Obawiając się zbyt długiego okresu odkrycia na szczycie krateru, żołnierze bezzwłocznie i szybko zaczęli przechodzić. Jako jeden z pierwszych pojawił się medyk, który spryskał nogi pułkownika i szperaczy antyseptycznym płynem. Ból zelżał, a tkanina przemokła na tyle, że kwas nie trawił jej dalej. Corbec podnosił właśnie broń, kiedy usłyszał wołanie sierżanta Grella. Przeszedł na czoło oddziału i sprawdził, co znalazł Grell. To był Colmar, jeden ze zwiadowców, którzy poszli przodem. Kołysząc się, wisiał martwy na wielkim, pordzewiałym bosaku, który przebił mu pierś. Było to narzędzie, używane przez pracowników huty do przytrzymywania kawałków rozgrzanej rudy i przesuwania ich w głąb pieców Adeptus Mechanicus. Żołnierz nie miał rąk ani nóg. Corbec patrzył na zwłoki przez blisko minutę, po czym się odwrócił. Chociaż nie napotkali żadnego oporu, jasne było, że nie są sami w tych okopach. Niezależnie od rzeczywistej liczby Grzeszników, czy to maruderów, czy też oddziałów specjalnie wysianych, by im przeszkadzać, można było odczuć złowrogą obecność gromadzącą się

wokół żołnierzy w tych niesamowitych rowach. Corbec złapał za drzewce i zdjął ciało Colmara. Wyjął własny koc i zawinął w niego zwłoki, tak by nikt nie mógł ich rozpoznać. Nife potrafił się zmusić do podpalenia ciała, tak jak czynił to z kaplicami. – Ruszajcie – rozkazał. Grell poprowadził ludzi w ślad za szperaczami. Corbec nagle zatrzymał się, jakby coś go ugryzło. W uchu słyszał chrobot. Zdał sobie sprawę, że to transmisja przez interkom. Odczuł nagły przypływ ulgi, że radio w ogóle działa, że nie zwrócił nawet uwagi, że to wiadomość od Mkolla, sierżanta z grupy zwiadowczej. – Czy pan to słyszy, sir? – zapytał Mkoll. – Na Fetha! Co mam słyszeć? – zapytał Corbec. Słyszał jedynie nieprzerwany grzmot artylerii przeciwnika i łomot pocisków uderzających w ziemię. – Bębny – powiedział Mkoll. – Słyszę odgłos bębnów. 9 Brin Milo pierwszy usłyszał bębny. Komisarz doceniał prawie nadnaturalnie wyostrzone zmysły chłopaka, choć czasami mocno go niepokoiły. Podświadomość przypominała mu o kimś. Chyba o tamtej dziewczynie, wiele lat temu. O tej, która miała tak hipnotyzujący wzrok. O tej, która potem nawiedzała jego sny przez tak wiele lat. – Bębny! – wyszeptał chłopak i chwilę później Gaunt również wychwycił ten odgłos. Przechodzili przez silosy i wypalone szkielety wielkich zakładów przemysłowych, które wyznaczały koniec linii obronnych Grzeszników, przez osmalone stosy stopionych

kamieni, zardzewiałych metalowych kratownic i popękanych plastikowych ścianek. Zamontowane do obrony budynków przed skażeniem gargulce zostały zdruzgotane lub zrzucone ze swoich stanowisk na dachach. Gaunt zachowywał nadzwyczajną czujność. Wydarzenia potoczyły się zupełnie nieoczekiwanym tropem. Przedarli się dalej, niż zamierzał od punktu początkowego, jakim była prosta obrona przed atakiem. Zawdzięczali to zarówno zrządzeniu losu, jak też bezlitosnym rozkazom Dravere. Po osiągnięciu linii wroga przekonali się, że zostały całkowicie opuszczone po wstępnym ataku, tak jakby większość sił Grzeszników wycofała się w pośpiechu. Chociaż zasłona ostrzału odcięła mu możliwość odwrotu, Gaunt uważał, że Grzesznicy popełnili błąd i wycofali się zbyt daleko, pragnąc uniknąć zarówno kontrataku Gwardii, jak i ostrzału własnych dział. Chyba że planowali coś innego. Gauntowi nie spodobała się ta myśl. Prowadził w długiej, wąskiej kolumnie dwustu trzydziestu żołnierzy, ale wiedział, że jeśli Grzesznicy zaatakują teraz, to równie dobrze może liczyć wyłącznie na siebie. Idąc dalej, przeczesali każdy bunkier, fabrykę, magazyn i wieżę hutniczą, szukając śladów wroga. Przechodzili pod porwanymi, łopoczącymi flagami, miażdżąc pod butami kawałki szkła. Wszystkie maszyny zostały odarte z przydatnych części lub blach, albo po prostu zdemolowane. Wokół nie dało się zauważyć nic pozostawionego w całości – oprócz kaplic Chaosu, wznoszonych przez Grzeszników w regularnych odstępach. Podobnie jak pułkownik Corbec, komisarz postanowił niszczyć ogniem miotacza wszelkie ślady tych potworności. Jednakże, na nieszczęście, posuwał się dokładnie w odwrotnym kierunku niż kolumna Corbeca.

Łączność została zerwana, a resztki Pierwszego i Jedynego z Tanith błąkały się na ślepo po obszarze, który według wszelkich ocen stanowił terytorium wroga. Bębny rozpoczęły swoją pieśń. Gaunt wezwał swojego operatora radiostacji, szeregowca Rafflana, i szorstko rzucił wywołanie przez komunikator, domagając się potwierdzenia obecności. Bębny dalej grzmiały. Przez łącze nadeszła odpowiedź, niezrozumiała wiązanka urywanych słów. Z początku Gaunt pomyślał, że to kodowany przekaz, jednak po chwili uświadomił sobie, że to obcy język. Powtórzył wezwanie, a po długiej chwili niepewności i oczekiwania nadeszła zrozumiała wiadomość w Niskim Gotyku. – Tu pułkownik Zoren z Dragonów Vitriańskich. Wchodzimy ze wsparciem dla was. Wstrzymać ogień. Gaunt potwierdził odbiór i rozstawił ludzi w ukryciu wokół silosu, czekając i obserwując. Przed nimi coś błysnęło w przyćmionym świetle i Gaunt zauważył sylwetki żołnierzy, powoli zmierzających w ich kierunku. Nie zdali sobie sprawy z obecności Duchów aż do ostatniej chwili. Dysponując wspaniałymi umiejętnościami krycia się i maskującymi płaszczami, Duchy Gaunta były mistrzami w kamuflażu. Dragoni zbliżyli się, ustawieni w długiej i starannie zaplanowanej formacji w sile przynajmniej trzystu ludzi. Gaunt dostrzegł ich wysokie i szczupłe, choć muskularne sylwetki, odziane w rodzaj pancerza kolczego, który dziwnie błyszczał, pochłaniając światło niczym zmatowiały metal. Gaunt odrzucił z ramion płaszcz z Tanith, który stał się jego zwyczajowym dodatkiem do munduru od czasu,

gdy przyłączył się do Pierwszego i Jedynego, po czym wyszedł z ukrycia, otwarcie dając znaki. Ruszył do przodu, szukając oficera dowodzącego. Z bliska Vitriańczycy robili jeszcze lepsze wrażenie. Ich niezwykły pancerz miał kształt dopasowanej do ciała łuskowej kolczugi, błyszczącej niczym obsydian. Nosili pełne hełmy z wąskimi szczelinami z ciemnego szkła. Karabiny mieli czyste i wypolerowane. – Komisarz Gaunt z Pierwszego i Jedynego z Tanith – przedstawił się Gaunt, salutując. – Zoren z Dragonów Vitriańskich – odpowiedział oficer. – Cieszę się, że tak wielu z was przeżyło. Baliśmy się, że mamy ruszyć na pomoc regimentowi, który został już zmasakrowany. – A bębny? Są wasze? Zoren odsunął przyłbicę swojego hełmu, odsłaniając przystojną twarz o ciemnej karnacji. Spojrzał na Gaunta pytającym wzrokiem. – Nie... właśnie się sami zastanawialiśmy, co to jest, na Imperatora! Gaunt spojrzał w dym i na zniszczone budynki wokół nich. Hałas się wzmógł. Teraz brzmiało to jak setka bębnów... tysiące... wszędzie dookoła. Na każdy bęben jeden bębniący. Byli otoczeni przez znacznie przeważające siły wroga. 10 Caffran przeczołgał się przez pasmo błota i wślizgnął do krateru. Ostrzał wcale nie wydawał się słabnąć. Tanithiańczyk stracił karabin i większą część plecaka, ale

nadal miał srebrny nóż i pistolet automatyczny, który kiedyś zdobył jako trofeum. Podciągnąwszy się do krawędzi, zobaczył w oddali sylwetki żołnierzy, którzy wydawali się ubrani w szkło. Pełna jednostka złapana w ogniu ostrzału. To była rzeź. Pociski znów zaczęły uderzać w pobliżu, więc Caffran ześlizgnął się nieco, zakrywając rękoma głowę. Był w piekle bez wyjścia. Cholera, na Fetha, niech to wszyscy diabli! Spojrzał w górę i złapał pistolet, gdy coś wpadło w pobliski lej po pocisku. Był to jeden z ubranych w szkło żołnierzy, których widział z daleka, prawdopodobnie jeden z tych, którzy rozbiegli się w poszukiwaniu schronienia. Żołnierz podniósł ręce do góry, aby uniknąć pomyłki ze strony Caffrana. – Gwardia! Jestem Gwardzistą tak jak ty! – mężczyzna rzekł pośpiesznie, odkrywając ciemną przyłbicę pełnego hełmu, ukazując przystojną twarz o karnacji prawie tak ciemnej i połyskliwej jak wypolerowany heban. – Szeregowy Zogat z Regimentu Vitriańskiego. Mieliśmy was wesprzeć. Dorwali połowę z nas na otwartym polu tym przeklętym ostrzałem. – Moje kondolencje – rzucił Caffran bez cienia uśmiechu, chowając broń. Wyciągnął bladą dłoń do uścisku i zwrócił uwagę na spojrzenie pełne niechęci, jakim mężczyzna obrzucił jego niebieskiego smoka wytatuowanego nad prawym okiem. – Szeregowy Caffran, Pierwszy z Tanith – przedstawił się. Po chwili Vitriańczyk potrząsnął jego ręką. Gdzieś blisko trafił pocisk, zarzucając ich deszczem błota. Podnosząc się z klęczek, obrócili się i rozejrzeli po

apokaliptycznym krajobrazie dookoła. – Cóż, przyjacielu – powiedział Caffran – wydaje się, że trochę tu posiedzimy. 11 Na zachód od nich posuwali się Patrycjusze z Jant pod dowództwem pułkownika Flense. Jechali na transporterach piechoty typu Chimera, zataczających się i ślizgających w głębokim błocie. Patrycjusze byli arystokracją wśród żołnierzy, wszyscy wysocy w ciemnopurpurowych mundurach z ozdobami z chromu. Flense uważał to za zaszczyt, kiedy sześć lat temu został mianowany ich dowódcą. Byli zdecydowani i pyszni, i przysporzyli mu sporo chwały. Swoją regimentową historię wywodzili piętnaście pokoleń wstecz od pierwszego Powstania w zamkowych garnizonach Pierwszej Jant Normanidus. Pełno w niej było przedstawicieli arystokratycznych rodów, zwycięstw i związków ze słynnymi postaciami i bitwami. Na liście zasług widniała tylko jedna skaza, tylko jedna plama na honorze, która codziennie nękała pułkownika Flense. Dzisiaj ją zmaże. Tu, na Drugiej Fortis. Wyjął lornetkę i spojrzał na rozciągające się przed nim pole bitwy. Prowadził dwie kolumny pojazdów, przewożących dwa tysiące żołnierzy, którzy mieli uderzyć i rozerwać skrzydło sił Grzeszników, pchanych od przodu przez natarcie Vitriańczyków i Tanithiańczyków. Oba regimenty w pełnej sile zostały wysłane przeciwko hordom Grzeszników. Ale Flense nie spodziewał się ostrzału wrogiej artylerii ze wzgórz. Dwa kilometry stąd grunt był poorany bruzdami i lejami po pociskach, a tumany mgły i

dymu nadpływały nad kolumny pojazdów. Nie było sposobu na objechanie obszaru, a Flense nawet nie rozważał możliwości przedzierania się przez salwy pocisków. Lord-generał Dravere wierzył w teorię strat koniecznych i udowodnił to przy wielu okazjach bez najmniejszego wahania, lecz Flense nie zamierzał popełniać samobójstwa. Blizna na jego policzku zadrgała i ściągnęła się. Zaklął. Mimo tych podstępów z Dravere, sytuacja nie rozwijała się po jego myśli. Został oszukańczo pozbawiony glorii zwycięstwa. – Odwrót! – rozkazał przez komunikator i poczuł, jak gąsienice pojazdu dowódczego mielą grunt na wstecznym biegu, wycofując się do reszty kolumny. Jego zastępca, wielki, starszy oficer nazwiskiem Brochuss, spojrzał na niego spod nisko nasuniętego brzegu hełmu. – Mamy się wycofać, pułkowniku? – zapytał, jakby śmierć w ogniu ostrzału artyleryjskiego była jego największym marzeniem. – Cisza! – warknął Flense i powtórzył rozkaz przez radio. – A co z Gauntem? – zapytał Brochuss. – A jak myślicie? – odpowiedział pytaniem Flense, wskazując przez wizjer w pancerzu Chimery na piekło szalejące na polu bitwy. – Może nie okryjemy się dzisiaj chwałą, ale możemy się cieszyć myślą, że ten łajdak nie żyje. Brochuss przytaknął i powoli na ponurej twarzy rozlał się uśmiech zrozumienia. Żaden z weteranów nie zapomniał Khedd 1173. Opancerzony konwój Patrycjuszy wycofał się i zawrócił do swoich umocnień, zanim pociski artylerii Grzeszników

zaczęły padać zbyt blisko. Zwycięstwo będzie musiało jeszcze poczekać. Pierwszy i Jedyny z Tanith oraz pomocnicze siły Vitriańczyków były zdane tylko na siebie. Jeśli w ogóle jakaś część ich żołnierzy jeszcze żyła.

Wspomnienie Dziesiąta Gylatus Osiemnaście lat wcześniej Oktar umierał powoli. Agonia trwała osiem długich dni. Dowódca kiedyś zażartował – na Darendarze, a może na Folion? – Gaunt nie pamiętał dokładnie gdzie. Ale za to pamiętał słowa: „Nie wojna mnie zabije, tylko te przeklęte obchody zwycięstwa!" Znajdowali się w wypełnionym dymie pałacu, okrążonym przez wiwatujących ludzi z powiewającymi flagami. Większość oficerów hyrkańskich piła na umór. Sierżant Gurst rozebrał się do bielizny i wdrapawszy się na posąg dwugłowego Orła Imperialnego na dziedzińcu, zawiesił mu na piersi flagę regimentu. Ulice były pełne rozwrzeszczanych tłumów, stojących i trąbiących pojazdów oraz szalonych wybuchów fajerwerków. Folion. To na pewno było na Folion. Kadet Gaunt uśmiechnął się wtedy. Może nawet roześmiał. Ale Oktar miał zazwyczaj rację, a w tym przypadku również tak było. Świat Gylatus został uwolniony spod panowania orków po dziesięciu miesiącach ciągłych walk na gylatańskich księżycach. Oktar wraz z Gauntem poprowadzili ostateczny szturm na wojenne bunkry orków na Dziewiątym Kraterze Tropis, przebijając się przez ostatnie linie obrony oddziałów okrutnego Elgoza. Oktar osobiście zatknął drzewce Imperialnego Sztandaru w

miękkiej, szarej ziemi dna krateru, w pękniętej czaszce Elgoza. Potem tutaj, w stolicy-kopcu Gylatanów na Dziesiątej, nieskończone parady, defilady, rzesze uradowanych tubylców, bankiety, nadawanie odznaczeń, picie... Trucizna. Sprytne jak na orków. Jakby przewidując swoją niepewną przyszłość, zatruły zapasy żywności i wody w ciągu kilku ostatnich dni okupacji. Wykrywacze trucizn wykryły większość, oprócz jednej butelki. Jednej przeklętej butelki. Drugiej nocy pobytu w pałacu, adiutant Broph znalazł skrzynkę starego wina, ukrytą w skrzydle pałacowym, które Oktar wyznaczył na sale bankietowe dla kadry oficerskiej. Nikt nic nie podejrzewał... Do czasu, gdy ktokolwiek zdał sobie sprawę z niebezpieczeństwa, ośmiu ludzi już nie żyło, włącznie z Brophem. Zmarli w ciągu kilku sekund, targani gwałtownymi drgawkami, charcząc i krztusząc się. Oktar pociągnął tylko jeden łyk ze swojego kielicha, kiedy ktoś podniósł alarm. Jeden łyk. Tylko to, połączone z żelazną wytrzymałością Oktara, trzymało go przy życiu przez osiem dni. Gaunt znajdował się w koszarach za głównym pałacem kopca, rozstrzygając bójkę pijanych żołnierzy, kiedy wezwał go Tanhause. Nic już nie można było zrobić. Ósmego dnia Oktar był jedynie wychudłym wrakiem dawnego siebie. Medycy wyszli z jego komnaty, bezsilnie potrząsając głowami. Smród rozkładu i zepsucia był wszechogarniający. Gaunt czekał w przedpokoju. Niektórzy żołnierze, których zawsze podziwiał jako najtwardszych w armii, otwarcie ocierali łzy.

– Chce się widzieć z Młodym – powiedział jeden z wychodzących z pokoju lekarzy, starając się powstrzymać wymioty. Gaunt wkroczył do ciepłego, przesyconego chorobą pomieszczenia. Zawieszony w przedłużającym życie polu energetycznym, otoczony przez żarzące się lampy i płonące kadzidła, Oktar wyraźnie znajdował się na krawędzi śmierci. – Ibram... – szepczący głos był również cieniem dawnego stanowczego tonu, rzeczą bez substancji, dymem. – Komisarzu-generale. – Za późno na to. O wiele za późno. Nigdy nie powinienem do tego dopuścić. Zbyt długo kazałem ci czekać. – Czekać? – Prawda jest taka, że nie mogłem znieść myśli, że mogę ciebie stracić... Wszystkich, tylko nie ciebie, Ibram... Jesteś zbyt dobrym żołnierzem, żeby wrzucać cię w wiry awansu. Kim jesteś? Ibram wzdrygnął się. Smród dławił go w gardle. – Kadetem Ibramem Gauntem, sir. – Nie... Od teraz jesteś komisarzem Ibramem Gauntem, mianowanym przez moją ostatnią wolę na stanowisko komisarza i dowódcy Hyrkańskiego Regimentu. Sprowadź urzędnika. Musimy oficjalnie zarejestrować moją wolę i twoją przysięgę. Oktar siłą woli zmusił się, by żyć jeszcze przez dwadzieścia minut, do czasu znalezienia urzędnika Administratum i zakończenia odpowiedniej ceremonii. Zmarł, ściskając ręce komisarza Gaunta w swoich kościstych, spoconych dłoniach.

Ibram Gaunt czuł w sobie oszałamiającą pustkę. Czuł się, jakby coś wyrwało mu część wnętrzności, wydarło i odrzuciło fragment jego duszy. Kiedy wrócił do przedpokoju, nawet nie zauważał salutujących mu żołnierzy.

Rozdział 3 Druga Fortis 1 To nie bębny wzbudzały niepokój Corbeca, lecz wybijany przez nie rytm. Nie było w nim sensu. Mimo iż dźwięki były normalne, to jednak nie układały się w żadną melodię. Sporadyczne uderzenia przypominały zmienną pracę serca, zachodząc na siebie i urywając się nagle. Nadal trwał ostrzał artyleryjski, ale teraz, gdy zbliżyli się do źródła dźwięków, bębny zagłuszały nawet eksplozje za linią okopów. Corbec wiedział, że żołnierze są wystraszeni, nawet zanim sierżant Curral mu o tym powiedział. Na przedzie kolumny, sierżant zwiadowca Mkoll wracał biegiem przez wąskie przejście. Wyraźnie przegapił sygnał nałożenia masek, gdyż twarz miał nabrzmiałą, bladą z lekko zielonym odcieniem. Gdy tylko zauważył maski na twarzach kolegów z oddziału, natychmiast założył swoją. – Raportuj! – Corbec szybko rozkazał. – Rozszerza się kawałek dalej – Mkoll powiedział przez maskę, dysząc ciężko. – Z przodu są rozległe obszary fabryczne. Przebiliśmy się przez ich linie dokładnie w centralnej części pasa przemysłowego. Nikogo nie widziałem. Ale słyszałem bębny. Wydaje się, że jest ich... Cóż, jakby kilka tysięcy... Wydaje się, że zamierzają wkrótce zaatakować. Ale na co czekają?

Corbec skinął głową i ruszył do przodu, wzywając żołnierzy za sobą. Przyjęli formację bojową, bliżej ścian okopu, nisko i celując ponad głową kolegi z przodu. Okop rozszerzył się z wąskiego zygzaka w szeroką, kamienną nieckę, przechodzącą w dolinę prowadzącą do olbrzymich terenów fabrycznych. Łomot bębnów, nieprzerwany i nieregularny rytm, był teraz ogłuszający. Corbec wysłał na skrzydła dwie drużyny, pod dowództwem Drayla na prawej flance i Lukasa na lewej. Sam poprowadził grupę na wprost. Zbocze było strome i śliskie. Z konieczności żołnierze skupili się bardziej na zachowywaniu równowagi niż na trzymaniu broni w gotowości. Teren wokół budynków fabrycznych był pusty. Obawiając się przebywania na widoku, Corbec pospieszył żołnierzy naprzód, rozciągając linię w szeroką tyralierę. Oddziały na flance szybko rozpoczęły zejście w dół. Po chwili oddział Drayla ubezpieczał prawe skrzydło, natomiast Lukas ze swoimi żołnierzami zajęli stanowisko po lewej stronie. Bębny dudniły tak głośno, że wprawiały w drżenie plastikowe szkła masek, broń i ciała żołnierzy. Corbec przemknął przez otwarty teren z ośmioma ludźmi, ubezpieczając każdy skrawek przestrzeni. Za nimi sierżant Grell wyprowadził kolejnych dwunastu, gdy Corbec dotarł do budynków. Zerknął w tył, by upewnić się, że żołnierze trzymają szyk i dostrzegł Drayla, który uniósł właśnie swoją maskę, żeby otrzeć twarz rękawem. Wiedział, że żołnierz cierpi z powodu tej nieszczęsnej rany, ale mimo to nie cierpiał łamania dyscypliny. – Załóż tę przeklętą maskę, na Fetha! – wrzasnął do

szeregowca i ubezpieczany przez siedem karabinów laserowych, wkroczył do środka. Zwieńczony spiczastą kopułą budynek drżał od wibracji bębnów. Corbec nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. Na podłodze zgromadzono kilka tysięcy zaimprowizowanych mechanizmów. Rotacyjne silniki i małe turbiny, wszystkie podłączone zostały w ten czy inny sposób do różnych dźwigni, które spełniały rolę pałeczek, wybijając rytm na obciągniętych skórami cylindrach wszelkich rozmiarów i kształtów. Corbec nie chciał nawet wiedzieć, skąd pochodziło obicie tej improwizowanej perkusji. Świadom był jedynie obecności w każdej komórce ciała przenikliwego łomotu maszyn zostawionych przez Grzeszników. Nie było żadnej melodii w tym rytmie. Co gorsza, Corbec zaczął podejrzewać, że mógł w tym istnieć jakiś wzór, którego jednak nie mógł pojąć. Może był za mało szalony. Dalsze przeszukiwanie budynku potwierdziło, że budynek był opuszczony. Wszystkie następne budowle były porzucone, a w każdym znajdowały się połączone ze sobą maszyny, wybijające opętańczy rytm... Tysiące, dziesiątki tysięcy bębnów, wszelkiego rodzaju i wielkości, bijące niczym poskręcane, słabnące serca. Ludzie Corbeca zajęli pozycje obronne wokół budynków, jednak dowódca widział, że byli wystraszeni. Łomot bębnów wkręcał się w czaszkę, stając się nie do zniesienia. Wezwał szeregowego Skulane, niosącego ciężki miotacz ognia, śmierdzący paliwem i ociekający palnym gazem. Wskazał na pierwszą halę. – Sierżant Grell będzie was osłaniał – powiedział

żołnierzowi. – Nie musicie martwić się o własne plecy. Po prostu po kolei podpalajcie każdą z tych piekielnych dziur. Skulane skinął głową i poprawił chwyt na poczerniałej od ognia broni. Ruszył do przodu przez pierwsze drzwi, z żołnierzami Grella tuż za plecami. Skulane podniósł lufę miotacza, zaciskając pobielałe palce na gumowej osłonie spustu. Nagle zabrzmiał rytm. Jeden rytm. Przez jedną niesamowitą chwilę wszystkie bębny zgrały się, wydając pojedynczy dźwięk. Głowa Skulane eksplodowała. Upadł na ziemię jak worek węgla, uderzeniem ciała i spazmem systemu nerwowego przyciskając spust broni. Łuk płonącego paliwa wytrysnął okrutną strugą, podpalając wpierw portal hangaru, a następnie trzech żołnierzy w wejściu. Zaczęli wrzeszczeć i tarzać się po ziemi, ogarnięci niszczącymi płomieniami. Panika wybuchnęła wśród żołnierzy, którzy na oślep uciekali w różnych kierunkach. Corbec zawył, przeklinając. W niezrozumiały sposób, umierający Skulane zablokował spust miotacza, który teraz nieprzerwanym strumieniem ognistej śmierci rzygał w przód niczym oddech smoka. Kolejnych dwóch żołnierzy zostało trafionych, po chwili jeszcze trzech. Ogień wypalał wielkie, stożkowate blizny w zabłoconym betonie przed hangarem. Corbec rzucił się płasko za ścianę budynku, uchylając się przed rzeką płomieni. W oszalałym mózgu myśli formowały się wolniej niż działania. W ręku pojawił się granat, odbezpieczony szybkim ruchem kciuka. Corbec wyskoczył zza osłony i wrzasnął komendę: „Padnij!" do wszystkich, którzy mogli go usłyszeć,

jednocześnie rzucając granat w kierunku miotacza i zwłok Skulane. Eksplozja miała katastrofalne skutki, zapalając zbiorniki paliwa na plecach żołnierza. Biały ogień wytrysnął przez drzwi i wywalił przód dachu. Wielkie kawały spękanych kamieni zawaliły się, grzebiąc pod sobą szczątki szeregowego Skulane. Corbec, podobnie jak wielu innych, został powalony przez falę uderzeniową eksplozji. Skulony w pobliskim rowie sierżant zwiadowca Mkoll uniknął najgorszego podmuchu. Zauważył coś, czego Corbec nie zdążył, chociaż przy ciągłym, znowu nieregularnym biciu bębnów, trudno było się skoncentrować. Ale był pewien tego, co zobaczył. Skulane został trafiony strzałem z lasera w tył głowy. Ściskając swój własny karabin, wyjrzał na zewnątrz, próbując wykryć źródło zagrożenia. Może to snajper, pomyślał, albo jakiś partyzant Grzeszników. Wszyscy żołnierze leżeli płasko, kryjąc głowy, wszyscy oprócz szeregowego Drayla, który stał z opuszczonym karabinem i uśmiechem na ustach. – Drayl! – wrzasnął Mkoll, wygrzebując się z rowu. Drayl obrócił się, zwracając w jego stronę mleczne, niewidzące oczy. Podniósł swoją broń i wystrzelił. 2 Mkoll rzucił się na ziemię, ale pierwszy strzał przeorał mu plecy, zrywając uprząż. Zwalając się do rowu, odczuwał tępy ból rozerwanej łopatki. Nie było śladu krwi. Ogień laserowy kauteryzował każdą ranę. Zapanował jeszcze większy chaos, panika wybuchnęła ze zdwojoną siłą. Wrzeszcząc dziwnym, mrożącym krew w

żyłach głosem, Drayl odwrócił się i zabił najbliższe dwa Duchy strzałami w tył głowy. Gdy pozostali zaczęli z krzykiem uciekać od niego, przełączył broń na ogień ciągły i skosił pięciu następnych, sześciu... siedmiu... Corbec poderwał się, przerażony widokiem. Uniósł broń, starannie wycelował i trafił Drayla w pierś. Żołnierz kaszlnął i poleciał w tył, komicznie wykrzywiając ręce i nogi. Zapadła cisza. Corbec podszedł bliżej, podobnie jak Mkoll i większość tych żołnierzy, którzy akurat nie zajmowali się jeszcze żywymi ofiarami Drayla. – Na miłość Fetha! – sapnął Corbec, podchodząc bliżej do ciała martwego żołnierza. – Co tu się dzieje, do cholery? Mkoll nie odpowiedział. Kilkoma szybkimi krokami przemierzył teren i wpadł na Corbeca powalając go na ziemię. Drayl nie był martwy. Coś obrzydliwego, bulgoczącego przemieszczało się pod jego skórą. Podniósł się, podnosząc najpierw tułów, resztę ciała. Stojąc był dwukrotnie większy od człowieka, z porwaną skórą, pokrywającą pęczniejące ciało i poskręcany, zmutowany szkielet w środku. Corbec nie mógł patrzeć. Nie chciał spoglądać na kościstą istotę, która powstawała z ciała Drayla. Wodnista krew i płyny ustrojowe znaczyła przemianę Chaosu, wyrzucając na zewnątrz niepotrzebne elementy ciała nosiciela. Drayl, czy też stwór, który kiedyś był nim, stał naprzeciw nich. Miał cztery metry wzrostu, potężną, pokraczną i kościstą sylwetkę, której elementy wydawały się być wykonane z polerowanej stali. Olbrzymia głowa

zwieńczona była nieregularnie skręconymi, błyszczącymi rogami. Krew, oleista ciecz i inne niemożliwe do określenia płyny skapywały z jego ciała. Istota wyglądała, jakby się uśmiechała. Kiwała głową z lewej strony na prawą, jakby w oczekiwaniu na nadchodzącą ucztę. Corbec zauważył, że pomimo faktu, iż całość ubrania i ciała Drayla została rozerwana przy przemianie, kreatura nosiła blaszki identyfikacyjne szeregowca. Bestia wyciągnęła w górę wielkie, metaliczne pazury i okropnie zawyła. – Kryć się! – Corbec wrzasnął do swoich przerażonych żołnierzy, którzy rozpierzchli się po wszystkich rowach i zakamarkach, jakie mogli znaleźć. Corbec i Mkoll zalegli w kanale. Zwiadowca drżał na całym ciele. Patrząc wzdłuż kanału ściekowego, Corbec widział sylwetkę szeregowca Melyra, który nosił oddziałową wyrzutnię rakiet. Mężczyzna był zbyt przerażony, żeby się ruszyć. Corbec podczołgał się do niego przez gęste błoto na dnie i spróbował ściągnąć wyrzutnię z ramienia żołnierza. Zesztywniały Melyr był zbyt oszołomiony, żeby wypuścić ją z rąk. – Mkoll! Pomóż mi, na Fetha! – wrzasnął Corbec, siłując się z bronią. Wreszcie ją wyrwał. Zważył ją w rękach, próbując oswoić się z nieznajomym ciężarem. Szybkie spojrzenie potwierdziło, że jest uzbrojona i odbezpieczona. Nagle padł na niego cień. Bestia, która wyszła z ciała Drayla, stała nad nim, sycząc przez zaciśnięte, nierówne kły. Corbec padł na plecy, próbując wycelować mokrą i śliską wyrzutnię. Zaczął ześlizgiwać się po dnie kanału, mrucząc:

– Święty Imperatorze, wyzwól mnie od Ciemności Pustki, podtrzymaj me ramię na twoją chwałę... Święty Imperatorze, wyzwól mnie od Ciemności Pustki... Pociągnął za spust. Nic się nie stało. Wilgoć zablokowała mechanizm broni. Potwór sięgnął ku niemu, zaczepiając pazurem o pancerz na piersi pułkownika. Podniósł łapę, trzymając Corbeca na długość ramienia od siebie. Ale teraz błoto wyciekało z zamka. Oficer ponownie pociągnął za spust i z najbliższej odległości rozniósł łeb potwora w strzępy. Bliska eksplozja odrzuciła żołnierza blisko dwadzieścia metrów w tył, rzucając go na plecy w stos desek i błota. Wyrzutnia rakiet wyleciała mu z rąk. Bezgłowa kreatura przez chwilę chwiała się na nogach, a następnie zwaliła się do rowu. Sierżant Grell był tuż za nią z kilkoma żołnierzami, których wyrwał z otępienia przekleństwami i kopniakami. Stali teraz na krawędzi rowu i strzelali z karabinów w skręcające się cielsko. Po kilku chwilach koścista, metaliczna sylwetka potwora została dosłownie rozkawałkowana. Corbec patrzył jeszcze przez chwilę, potem tylko leżał nieruchomo. Teraz już rozumiał wszystko. I nie mógł sobie poradzić z tym, że to od samego początku była jego wina. Drayl został zarażony odłamkiem z tej przeklętej statuetki bożka. Weź się w garść, rozkazał samemu sobie, żołnierze cię potrzebują. Zęby mu szczękały. Z bandytami, buntownikami, nawet orkami mógłby sobie poradzić, ale z tym... Nad nim nadal przelatywały pociski, eksplodując gdzieś daleko za plecami. Bliżej bębniące maszyny przekazywały

staccato swoje przesłanie. Po raz pierwszy od czasu upadku Tanith zmęczony ponad miarę Corbec zapłakał. 3 Zapadł zmierzch. Pomimo spadku widoczności ostrzał Grzeszników wciąż trwał, ryczący sztorm płomieni i gejzerów błota o szerokości blisko trzystu kilometrów. Gaunt określił w końcu taktykę wroga. Był to podwójny manewr atak-osłona. Grzesznicy przypuścili atak o świcie, mając nadzieję na przebicie linii Imperium, lecz jednocześnie oczekując twardej obrony ze strony Gwardii. Po nieudanej próbie przedarcia się przez linię umocnień Grzesznicy wykonywali plan, wycofując się dalej niż to było konieczne, zachęcając Gwardię Imperialną, by ruszyła do przodu, zajmując wrogie okopy... co wystawiło ją na ogień artylerii na wzgórzach. Wielki Lord Wojny general Dravere zapewni! Gaunta i pozostałych dowódców, że trzy tygodnie bombardowania orbitalnego zamieniło wrogie stanowiska artylerii w kupę poskręcanego metalu, co miało zapewnić względne bezpieczeństwo dla atakującej piechoty. Co prawda, ruchome baterie Grzeszników, które atakowały umocnienia Gwardii, zostały rozbite, to jednak najwyraźniej mieli również stałe baterie dalekiego zasięgu na wzgórzach, ukryte w bunkrach niezniszczalnych nawet przez ostrzał ze statków Floty. Gaunt rozpoznał pociski wystrzeliwane z czołgów typu Lewiatan, co wcale go nie zdziwiło. Był to w końcu świat przemysłowy, a Grzesznicy nie byli głupi, mimo iż bez wątpienia wyznawali szalone doktryny Chaosu. Swoje

wpływy rozszerzali wśród inżynierów i mechaników na Drugiej Fortis, wyszkolonych i trenowanych przez techkaplanów z Marsa. Mogli zrobić każdego rodzaju broń i mieli dostatecznie dużo czasu na przygotowania. Więc to była precyzyjnie zaprojektowana pułapka bojowa, wciągająca Pierwszy z Tanith, Vitriańskich Dragonów i jeden Imperator wie, kogo jeszcze, w okopy i fortyfikacje wroga, gdzie szczelna kurtyna pocisków będzie powoli cofać się metr za metrem, w końcu zabijając ich wszystkich. Już teraz przednia linia dawnych umocnień Grzeszników została zniszczona. Kilka godzin wcześniej Gaunt i jego ludzie z bronią w ręku walczyli w tych okopach, żeby przedostać się za linie Grzeszników. Teraz bezsens tej walki rzeczywiście zdawał się gorzki. Duchy Gaunta oraz kompania Dragonów, z którymi się połączyły, kryły się w ruinach fabryki, mniej więcej o kilometr od powoli zbliżającej się niszczącej powodzi pocisków. Nie mieli łączności z innymi jednostkami z Tanith lub Vitrian. Byli zdani wyłącznie na siebie. Nie było znaku pomocy czy wsparcia ze strony głównych sił Imperium. Gaunt z początku miał nadzieję, że przeklęci Patrycjusze, a może nawet niektóre oddziały elitarnych Szturmowców generała Dravere, zostały wysłane na ich flanki, jednak ostrzał wyeliminował tę możliwość. Wywołane nieustającym bombardowaniem zakłócenia fal elektromagnetycznych i radiowych uniemożliwiały łączność. Nie było kontaktu ze sztabem głównym ani pozostałymi jednostkami frontowymi, nawet komunikatory krótkiego zasięgu nie działały dobrze. Pułkownik Zoren próbował z oficerem łącznościowym założyć łącze

orbitalne, by porozumieć się ze statkami i podać pozycję oraz namiary. Jednak górne warstwy atmosfery świata, na którym od pół roku szalała wojna, były zbyt gęste od petrochemicznego smogu, popiołu, zakłóceń elektrycznych i innych dziwnych zjawisk. Nic się nie przedzierało. Jedynymi dźwiękami dobiegającymi ze świata wokół nich, były regularne eksplozje pocisków – i nieprzerwany łomot bębnów. Gaunt przeszedł przez ciemny bunkier, który stanowił schronienie dla jego żołnierzy. Siedzieli skuleni w małych grupkach, zawinięci w płaszcze dla ochrony przed nocnym, zimnym powietrzem. Gaunt zakazał używania grzejników, w obawie przed wykryciem źródła ciepła przez termografy dalekiego zasięgu. Wzbogacane plastalą betonowe ściany fabryki ukrywały dostatecznie dobrze słabe ślady ciepła wydzielanego przez ciała żołnierzy. Vitriańscy Dragoni, w liczbie przynajmniej stu żołnierzy więcej niż Duchy, trzymali się razem, zajmując drugą część fabryki. W miejscach, gdzie dwa regimenty były najbliżej siebie, dochodziło do rozmów pomiędzy żołnierzami, lecz zazwyczaj była to wymiana pozdrowień i zdawkowych pytań. Vitriańczycy byli dobrze wyszkolonymi i zdyscyplinowanymi żołnierzami, a Gaunt słyszał o nich wiele dobrego. Znany był ich stoicki charakter i honorowe podejście do wojny. Komisarz zastanawiał się, czy takiemu surowemu, klinicznemu podejściu, czystemu i twardemu niczym słynne pancerze z włókna szklanego, jakie nosili Vitriańczycy, może brakować wewnętrznego ognia i duszy, które posiadały naprawdę waleczne jednostki. Biorąc pod uwagę zbliżający się ostrzał, wątpił, czy kiedykolwiek się o

tym dowie. Pułkownik Zoren zrezygnował z prób uruchomienia radia i przeszedł między swoimi ludźmi, stając naprzeciw Gaunta. W cieniach pomieszczeń fabrycznych jego ciemna twarz wydawała się bardziej wychudła i zrezygnowana. – Co robimy, komisarzu-pułkowniku? – zapytał. – Siedzimy tutaj i czekamy na śmierć, która przyjdzie jak po starych ludzi? Z ust Gaunta wydobywały się obłoki pary, gdy obserwował ciemne zakamarki hali fabrycznej. Potrząsnął głową. – Jeśli mamy zginąć – powiedział – to przynajmniej nie umierajmy na próżno. Mamy ze sobą prawie czterystu ludzi, pułkowniku. Kierunek marszu został wybrany za nas. Zoren skrzywił się w grymasie zdziwienia. – Jak to? – Jeżeli zawrócimy, wejdziemy pod ostrzał. Jeżeli pójdziemy w lewo bądź w prawo wzdłuż linii fortyfikacji, to nie uciekniemy tej śmiercionośnej ulewie. Mamy tylko jedno wyjście: głębiej w ich linie, przedzierając się do nowej linii frontu, a na miejscu możemy im zaszkodzić, ile tylko się da. Zoren przez chwilę milczał, po czym na twarz wypełzł mu grymas. Równe, białe zęby błysnęły w ciemności. Wyraźnie ten pomysł mu się spodobał. Łączył w sobie prostą logikę i element honorowej chwały, które, Gaunt miał nadzieję, trafiały do przekonania Vitriańczykom. – Kiedy wyruszamy? – zapytał Zoren, nakładając opancerzone rękawice. – Przesuwająca się fala pocisków osiągnie to miejsce za godzinę czy dwie. Dowolny moment przed tamtym będzie

rozsądny. W istocie możemy wyruszać, jak tylko będziemy gotowi. Gaunt i Zoren skinęli sobie głowami i szybko oddalili się do swoich żołnierzy, przygotowując ich do rychłego wymarszu. W ciągu mniej niż dziesięciu minut oddziały były gotowe. Żołnierze z Tanith wymienili magazynki na świeże, sprawdzili i wymienili gdzie trzeba pierścienie skupiskowe, a także przełączyli broń na połowę energii, zgodnie z rozkazami Gaunta. Założone pod lufy karabinów srebrne ostrza bojowych noży z Tanith zostały poczernione ziemią, by nie zdradzały Duchów swoim błyskiem. Ciasno owinięci kamuflującymi płaszczami żołnierze podzielili się na małe oddziały po kilkunastu ludzi, z przynajmniej jednym operatorem ciężkiej broni w każdym z nich. Gaunt obserwował przygotowania Vitriańczyków. Rozdzielili się na większe oddziały po dwudziestu ludzi, mieli też mniej broni ciężkiej. Preferowali używanie karabinów plazmowych. Z tego, co widział Gaunt, żaden z żołnierzy nie nosił miotacza ognia ani karabinu termicznego. Zdecydował, że Duchy pójdą przodem. Vitriańczycy przymocowali ząbkowane bagnety pod karabinami, przeprowadzili zsynchronizowany przegląd broni z prawie choreograficznym przygotowaniem, po czym ustawili broń na pełną energię. Potem, ponownie razem, pstryknęli przełącznikiem na pasie pancerza. Z cichym szmerem precyzyjnie dopasowane płytki kolczug przekręciły się i zamknęły. Błyszcząca pokrywa pancerza była teraz ciemna i matowa. Gaunt był pod wrażeniem. Ich funkcjonalne pancerze miały więc również opcję niewidzialności przy poruszaniu się w nocy.

Za plecami wciąż szalały gromy ostrzału, jednak dźwięk ten stał się tak znajomy, że prawie nie zwracali na niego uwagi. Gaunt porozumiał się z Zorenem, gdy obaj poprawili słyszalność w swoich komunikatorach. – Przechodzimy na częstotliwość Kappa – powiedział Gaunt. – W rezerwie zostaje kanał Sigma. Idę na szpicy z Duchami. Nie zostawajcie zbyt daleko w tyle. Zoren kiwnął głową na znak, że zrozumiał. – Zauważyłem, że rozkazałeś swoim żołnierzom, żeby ustawili broń na maksimum energii – po chwili dodał Gaunt. – Tak jest napisane w Vitriańskiej Sztuce Wojny: „Uczyń swój pierwszy cios tak skutecznym, żebyś nie musiał wykonywać następnego". Gaunt przez chwilę zastanawiał się nad tym. Potem odwrócił się, żeby poprowadzić swoich żołnierzy. 4 Istniały tylko dwa aspekty rzeczywistości: czerń dziury pod nimi i jaskrawe piekło nieba nad nimi. Szeregowy Caffran i Vitriańczyk kryli się w ciemności i biocie na dnie leju, gdy nad nimi szalały salwy pocisków, niczym ogniste burze na powierzchni słońca. – Święty Feth! Myślę, że żywi się stąd nie wydostaniemy... – ponuro powiedział Caffran. Dragon nawet na niego nie spojrzał. – Życie jest tylko przystankiem na drodze ku śmierci, a nasza śmierć może być równie użyteczna, jak śmierć naszych wrogów. Caffran przez chwilę rozważał to, co usłyszał, po czym

pokręcił smutno głową. – A ty co, jesteś filozofem? Vitriański szeregowy Zogat odwrócił się i spojrzał na Ducha z niechęcią. Pod podniesioną przyłbicą hełmu Caffran zobaczył oczy pozbawione ciepła. – Byhata, Vitriańska Sztuka Wojny. To nasz kodeks honorowy, jedyna filozofia kasty wojowników. Nie oczekuję, że to zrozumiesz. Caffran wzruszył ramionami. – Głupi nie jestem. Mów dalej... jak wojna może być sztuką? Vitriańczyk wydawał się nie być pewny, czy przypadkiem nie jest obiektem kpin, ale ich wspólny język, Niski Gotyk, nie był rodzimym językiem żadnego z nich. A do tego Caffran lepiej się nim posługiwał. Kulturowo ich światy nie mogły się chyba bardziej różnić. – Byhata zawiera informacje o treningu i filozofii bractwa wojowników. Wszyscy Vitriańczycy ją studiują i uczą się zasad, które kierują nami na wojennej arenie. Jej mądrość uczy nas taktyki, jej siła wspiera nasze ramiona, jej czystość oczyszcza nasze umysły, jej honor wyznacza nasze zwycięstwo. – Musi to być niezła książka – ironicznie powiedział Caffran. – W rzeczy samej – odparł Zogat, wzruszając ramionami. – Znasz ją na pamięć, czy nosisz ze sobą? Vitriańczyk odpiął guziki koszuli pod pancerzem i pokazał Caffranowi grzbiet cienkiej, szarej kieszonki wszytej w podszewkę. – Trzymam ją na sercu, ponad osiem milionów znaków zapisanych i zakodowanych na mono-krystalicznym

papierze. Caffran był prawie pod wrażeniem. – Mogę zobaczyć? – zapytał. Zogat potrząsnął głową i zapiął z powrotem koszulę. – Papier jest zakodowany genetycznie do dotyku żołnierza, któremu jest wydany, tak by nikt inny nie mógł go otworzyć. Co więcej, jest on zapisany po Vitriańsku, którego to języka podejrzewam, nie potrafisz odczytać. A nawet gdybyś potrafił, to wielkim przestępstwem jest pozwolenie, by nie-Vitriańczyk zyskał wzgląd w święty tekst. Caffran usiadł obok. Przez chwilę milczał. – Na Tanith... nie mieliśmy nic takiego. Żadnego świętego kodeksu wojny. Vitriańczyk spojrzał na niego. – Nie macie kodeksu? Żadnej filozofii walki? – Robimy to, co trzeba... – zaczął Caffran. – Żyjemy w zgodzie z zasadą: „Jeśli musisz walczyć, walcz brutalnie i skutecznie, a najlepiej żeby w ogóle cię nie zobaczyli". Wydaje mi się, że to chyba niezbyt wiele. Zogat przez chwilę rozmyślał nad jego słowami. – Bez wątpienia... brakuje subtelnych podtekstów i głębszych znaczeniowo doktryn Vitriańskiej Sztuki Wojny – po chwili dokończył. Zapanowała długa chwila ciszy. Caffran parsknął. Po chwili obaj wybuchnęli niekontrolowanym śmiechem. Kilka minut trwało, zanim mogli się uspokoić. Zelżało napięcie budowane przez okropności całego dnia. Nawet pomimo szaleństwa bombardowania nad nimi i ciągłego oczekiwania na pocisk, który wpadnie do leja i zakończy

ich życie, wewnętrzny strach wyraźnie zelżał. Vitriańczyk otworzył manierkę, łyknął i podał Caffranowi. – Wy z Tanith... nie ma was zbyt wielu, jak rozumiem? Caffran przytaknął. – Ledwie dwa tysiące, wszyscy, których zdążył uratować komisarz-pułkownik Gaunt z naszego świata w dniu Powstania naszego regimentu. W dniu, gdy umarł nasz świat. – Ale cieszycie się dobrą reputacją – powiedział Zogat. – Czyżby? Tak, tego rodzaju reputacją, która załatwia nam wszystkie brudne, niewidzialne zadania dla zwiadowców. Tego rodzaju reputacją, która wysyła nas do skupisk wroga i światów śmierci, których nikt inny nie zdołał zdobyć. Często się zastanawiam, kto będzie odwalał czarną robotę, kiedy umrze ostatni Tanithiańczyk. – Często śnię o mojej ojczyźnie – powiedział Zogat zamyślony. – Śnię o miastach ze szklą, o kryształowych pałacach. Chociaż jestem pewien, że nigdy ich już nie zobaczę, utwierdza mnie myśl, że zawsze będą w moich snach. Ciężko musi ci być bez ojczyzny. Caffran wzruszył ramionami. – Co to znaczy ciężko? Ciężej niż atak na pozycje wroga? Ciężej niż śmierć? Samo życie w armii Imperatora jest ciężkie. W pewnym sensie, nie posiadanie domu ma swoje dobre strony. Zogat rzucił w jego kierunku pytające spojrzenie. – Nie mam nic do stracenia, nic, czym można mi zagrozić, nic, co może mnie zmusić do poddania się lub zaniechania działania. Jestem tylko ja, Gwardzista Imperialny Dermon Caffran, poddany Imperatora, niech

wiecznie panuje na Tronie. – Więc, jak widzisz, masz swoją filozofię – zauważył Zogat. Przerwali rozmowę, nasłuchując odgłosów uderzających w ziemię pocisków. – Jak... jak zginął twój świat, człowieku z Tanith? – zapytał człowiek z Vitrian. Caffran zamknął oczy i zastanowił się przez chwilę, jakby wydobywając wspomnienia z głębokich rejonów umysłu, próbując wygrzebać coś, co ukrył czy zablokował. W końcu westchnął. – To był dzień naszego Powstania... – zaczął. 5 Nie mogli się zatrzymać, nie tutaj. Nawet gdyby bombardowanie powoli nie zbliżało się w ich stronę, potwór, który wylazł z ciała Drayla, zmusił ich, drżących i wystraszonych, do pozostawienia tamtego miejsca daleko w tyle. Corbec rozkazał sierżantom Curralowi i Grellowi, by zaminowali obszary fabryczne i uciszyli piekielne bębny. Następnie zamierzał ruszyć dalej w kierunku linii wroga i narobić tak wiele szkód, jak tylko będzie można, póki wszystkie Duchy nie zostaną zabite lub wsparte przez pozostałe oddziały. Podczas gdy żołnierze – po przemianie Drayla zostało ich już tylko stu dwudziestu – przygotowywali się do wymarszu, powrócił zwiadowca Baru, jeden z trzech żołnierzy wysłanych na początku przez pułkownika. Nie był sam. Przez pół godziny siedział przyciśnięty ogniem wroga w wąskim okopie nieco dalej na wschód. Niedługo potem ostrzał odciął najbardziej bezpośrednią drogę

powrotu. Przez dłuższy czas Baru myślał, że już nigdy nie odnajdzie oddziału. Przemykając się między zasiekami z drutu kolczastego i stanowiskami na okopach, natknął się na pięć Duchów. Feygor, Larkin, Neff, Lonegin i major Rawne przedarli się do okopów po rozpoczęciu ostrzału i od tego czasu włóczyli się w poszukiwaniu reszty Duchów. Corbec był równie uradowany ich widokiem, jak oni spotkaniem ze swoimi kolegami. Larkin był najlepszym snajperem w oddziale, a także byłby nieoceniony w przypadku akcji na tyłach wroga. Feygor był również niezłym strzelcem i dobrym zwiadowcą. Lonegin znał się na materiałach wybuchowych, więc Corbec wysłał go natychmiast, by pomógł w zakładaniu ładunków w fabryce. Neff był medykiem, więc od razu zabrał się do roboty, opatrując wszystkich potrzebujących. Geniusz taktyczny Rawne nie ulegał wątpliwości, co od razu wykorzystał pułkownik, oddając pod jego dowództwo część żołnierzy. Pod ulewą pocisków na tle nieba, które zapewniały szaloną iluminację i oprawę wizualną dla rytmu bębnów, sierżant Grell przedzierał się przez zabudowania fabryczne, przynosząc wiadomość o założeniu ładunków i nastawieniu zapalników na piętnaście minut. Corbec przeprowadził oddział głównym okopem transportowym z dala od zaminowanych pomieszczeń. Prowadził podwójną kolumnę z sześcioosobową szpicą w składzie: sierżant Grell, snajper Larkin, zwiadowcy Mkoll i Baru, Melyr z wyrzutnią rakiet i Domor z wykrywaczem metalu. Ich zadaniem było ubezpieczanie szybko idącej kolumny. Posiadali wystarczającą silę ognia, by dać głównym siłom czas na przygotowanie się do odparcia ewentualnego ataku.

Za nimi zaminowane budynki fabryczne zaczęły eksplodować. Jarzące się słupy zielonych i żółtych płomieni wzniosły się w czerń nieba, rozdzierając sylwetki hangarów i uciszając najbliższe bębny. Pozostałe, bardziej odległe bębny dały o sobie znać, gdy ucichły te najbliższe. Łomot zniszczonych właśnie mechanizmów skutecznie maskował fakt, że pozostałe znajdują się znacznie dalej. Uderzyły w nich kolejne fale dźwięków. Corbec splunął na ziemię. Bębny denerwowały go, doprowadzały do szału. Przypomniał sobie noce w lasach na Tanith. Zdepcz świerszcza przy ognisku, a rozlegnie się głos setki innych zgromadzonych wokół, pomyślał. – Idziemy – rozkazał. – Znajdziemy je wszystkie. Wszystkie zdepczemy. Każdy z tych Fethowych bębnów z osobna! Rozległ się szmer aprobaty wśród zgromadzonych wokół żołnierzy. Ruszyli naprzód. Milo złapał Gaunta za rękaw i obrócił dosłownie sekundę przed tym, jak zielonkawe eksplozje rozświetliły niebo jakieś sześć kilometrów na zachód od nich. – Bliższy ostrzał? – zapytał Milo. Komisarz wyciągnął lornetkę i obserwował pole między wysokimi budynkami. Wypolerowane soczewki automatycznego dalmierza cicho obracały się, wyostrzając obraz. – Co to było? – zabrzmiał głos Zorena w komunikatorze krótkiego zasięgu. – To nie były eksplozje pocisków. – Zgadza się – odpowiedział Gaunt. Wydał rozkaz zatrzymania kolumny i zabezpieczenia terenu, na którym się znajdowali – w wilgotnych i zalanych

nisko położonych magazynach. Potem zawrócił z Milo i kilkoma żołnierzami na spotkanie z Zorenem, który prowadził swoich żołnierzy nieco dalej. – Ktoś tu jest jeszcze z nami, po niewłaściwej stronie piekła – powiedział vitriańskiemu dowódcy. – Te budynki zostały wysadzone ładunkami przeciwpancernymi, standardowymi materiałami wybuchowymi na wyposażeniu Imperialnym. Zoren przytaknął. – Ja... obawiam się, że... – zaczął z wahaniem – ... że mam poważne wątpliwości, czy to moi żołnierze. Wśród jednostek z Vitrian obowiązuje ścisła dyscyplina. Jeśli nie zostali do tego zmuszeni przez nieznaną nam, niezależną od nich przyczynę, oddziały Vitriańskie nie spowodowałyby takich eksplozji. Mogłyby równie dobrze zapalić lampki celownicze dla wrogich dział. Jestem pewien, że wkrótce zaczną ostrzeliwać ten rejon, wiedząc, że ktoś tam był. Gaunt w zamyśleniu drapał się po brodzie. Też był pewien, że to robota kogoś z Tanith: Rawne, Feygora, Currala... może nawet samego Corbeca. Czasami każdy z nich działał, zanim zdążył się zastanowić. Gdy tak patrzyli, w niebo wzbiły się słupy kolejnych eksplozji. Jeszcze więcej zniszczonych budynków. – W tym tempie – rzucił Gaunt – równie dobrze mogą ogłaszać wrogom swoją pozycję przez radio! Zoren wezwał oficera łącznościowego, podczas gdy Gaunt przeszukiwał wszystkie częstotliwości na swoim zestawie, gorączkowo powtarzając sygnał wywoławczy do mikrofonu. Byli blisko. Mogło się udać. Zdążyli właśnie podłożyć ładunki i wysadzić trzecią z

kolei fabrykę, przesuwając się wzdłuż ostemplowanych tuneli i korytarzy, gdy Lukas wezwał pułkownika Corbeca. Złapał sygnał. Corbec podbiegi do niego, ocierając się o mokry beton wąskiego korytarza, jednocześnie rozkazując sierżantowi Curralowi, by podkładał ładunki pod następny łomoczący swoją opętańczą muzykę zestaw bębnów. Wziął słuchawki i nasłuchiwał. Słaby głos powtarzał sygnał wywoławczy, zakłócony i przerywany przez straszne warunki. Nie było żadnych wątpliwości – był to dowódczy sygnał regimentu Tanith. Popędzany przez pułkownika, Lukas przestawił sygnał na maksymalny poziom, podczas gdy Corbec zaczął wrzeszczeć do mikrofonu swój własny sygnał. – Corbec!... ułkowniku!... rzam, czy to pan? ... ładunki... rzam, zatrz... estań pan wys... – Proszę powtórzyć! Komisarzu, tracę sygnał! Proszę powtórzyć! Oficer łącznościowy Zorena podniósł głowę znad swojego zestawu i potrząsnął głową. – Nic z tego, komisarzu. Tylko szum. Gaunt polecił mu próbować dalej. Tak blisko była możliwość połączenia oddziałów i zwiększenia siły ognia – jeśli tylko uda się wyperswadować Corbecowi jego samobójcze działania w obliczu artylerii wroga. – Corbec! Tu Gaunt! Zaprzestać zakładania ładunków i przejść szybkim marszem na wschód. Corbec, odbiór i potwierdź! – Gotowe do wysadzania! – zawołał Curral, lecz zamilkł,

gdy Corbec podniósł rękę. Pochylony nad zestawem Lukas próbował coś usłyszeć mimo ryku ostrzału i łomotu bębnów. – Mamy zaprzestać... On mówi, że mamy przerwać i iść na wschód... Mamy iść szybko... Lukas spojrzał na pułkownika z nagłym wyrazem niepokoju w oczach. – Mówi, że ściągniemy na siebie ogień artylerii, sir. Corbec odwrócił się powoli i spojrzał w niebo, na którym świszczące pociski wylatujące z odległych umocnień, rysowały na czerni nocy białe kaniony. – Święty Feth! – szepnął, gdy uświadomił sobie głupotę swoich działań, podjętych w chwili gniewu. – Ruszać się! Ruszać się! – wrzasnął do zakłopotanych żołnierzy. W biegu wydawał rozkazy sprowadzenia straży przedniej. Wiedział, że ma niewiele czasu na wyprowadzenie żołnierzy z pola ostrzału, jakie oświetlił wybuchami, wyrysowując zieloną linię, która wskazy wała ich postępy. Miał ich odciągnąć na wschód. Tak powiedział Gaunt. Jak blisko była kompania komisarza? Kilometr? Dwa? Jak blisko padały pociski wroga? Czy artylerzyści już ładowali trzytonowe deuterowe makropociski, wypełnione żelowym tlenkiem fosforu, w otwarte paszcze dział Grzeszników, podczas gdy dalmierze kalibrowały wskazania celowników, a spocone ramiona kręciły dźwigniami, obniżając lufy dział o ułamek kąta? Corbec narzucił ostre tempo. Biegli tak szybko, że ledwie mogli osłaniać się nawzajem. Pułkownik pokładał nadzieję w fakcie, że Grzesznicy wycofali się i całkowicie opuścili teren.

Vitriański oficer łącznościowy odtworzył ostatni otrzymany sygnał, dostosowując jakość dźwięku, by jak najbardziej wyciszyć zakłócenia. Gaunt i Zoren słuchali z uwagą. – Wydaje mi się, że to sygnał-odpowiedź – powiedział oficer. – Potwierdzenie. Gaunt przytaknął. – Zajmijcie pozycje tutaj. Zostaniemy tutaj, dopóki nie połączymy się z Corbecem. W tym samym momencie obszar na zachód od miejsca, gdzie ładunki Corbeca rozświetliły niebo, jak również okoliczne tereny, zaczęły eksplodować. Leniwie wznoszące się fontanny ognia, krąg za kręgiem, zaczęły precyzyjnie niszczyć wszystko w zasięgu ognia. Eksplozje nakładały się na siebie, gdy pociski trafiały zbyt blisko celu. Grzesznicy cofnęli część ostrzału o około trzy kilometry, namierzając widzialne ślady aktywności. Gaunt mógł tylko patrzeć. Pułkownik Flense był człowiekiem, który modelował swoją karierę w oparciu o zrządzenia losu. Teraz wyczuwał następne, prawie czuł posmak zwycięstwa. Od czasu przerwanego ataku Patrycjuszy późnym popołudniem, wycofał swoje siły na tył frontu, do Imperialnego centrum dowodzenia, i czekał, rozważając swoje opcje. Nic nie można było zrobić, dopóki zasłona wrogiego ognia osłaniała linię frontu. Ale Flense chciał być gotowy do akcji dokładnie w momencie, gdy ostrzał się skończy lub osłabnie. Teren bitwy będzie pokiereszowanym obszarem popiołów i błota, równie

trudnym do utrzymania zarówno dla Grzeszników, jak też dla Gwardii. Wymarzona okazja dla precyzyjnego, chirurgicznego wręcz ataku opancerzonych jednostek. Do godziny szóstej, gdy zaczęło się ściemniać, Flense przygotował do natarcia swoje oddziały, zlokalizowane w opustoszałym miasteczku za zakrętem rzeki. Osiem czołgów oblężniczych Leman Russ, ukochane czołgi Demolisher z rozpoznawalnymi krótkimi, grubymi lufami, cztery standardowe bojowe czołgi Leman Russ typu Faeton, trzy transportery opancerzone Griffon oraz dziewiętnaście transporterów Chimera, wiozące ponad dwustu Patrycjuszy z Jant w pełnym rynsztunku bojowym, stanowiły grupę uderzeniową pułkownika. On sam przebywał w pałacu książęcym, omawiając procedury operacyjne z Dravere i kilkoma wyższymi oficerami, którzy również starali się oszacować straty poniesione dzisiaj przez regimenty z Tanith i Vitrian. Nagle wkroczył oficer łącznościowy, niosąc plik zdjęć zebranych i dostarczonych przez obserwatorów z Floty. Były to orbitalne zdjęcia ostrzału. Pozostali rzucili na nie okiem bez zbytniego zainteresowania, lecz Flense natychmiast je zgarnął. Na jednym zdjęciu widać było serię eksplozji przynajmniej kilometr poza terenem ostrzału. Flense pokazał je Dravere, odciągając generała na bok. – Widocznie pociski spadły za blisko – brzmiał werdykt generała. – Nie, sir, to są połączone trafienia... proszę spojrzeć na rozmiary eksplozji. Ktoś tam jest. Dravere wzruszył ramionami. – No to ktoś ocalał. Flense przybrał surowy wyraz twarzy.

– Ja i moi Patrycjusze sprawujemy kontrolę nad tym odcinkiem frontu, który ma zasadnicze znaczenie dla oswobodzenia tego świata. Nie będę stał bezczynnie i patrzył, jak jakieś ocalałe resztki oddziałów zakłócają działania za linią frontu i niszczą nasze strategiczne zamierzenia. – Bierzecie to za bardzo do siebie, Flense... – uśmiechnął się Dravere. Flense wiedział, że tak jest, ale potrafił również dostrzec szansę dla siebie. – Generale, jeśli pojawi się przerwa w ostrzale, chciałbym zaatakować. Moje jednostki pancerne są gotowe. Generał przez chwilę rozważał ten pomysł. Było już późno, a on miał zamiar udać się na kolację. Mimo wszystko, wizja zwycięstwa urzekła go. – Jeśli wygracie to dla mnie, Flense, nie zapomnę wam tego. Czekają mnie wielkie rzeczy, jeśli nie zostanę tu uwiązany. Podzielę się nimi z wami. – Stanie się tak, jak sobie życzysz, mój panie i Lordzie Wojny. Błyskotliwy umysł oportunisty podpowiedział pułkownikowi rozwiązanie. Grzesznicy mogą zmienić cele dla swojego ostrzału, a jeszcze lepiej dla jego części, by wyeliminować działalność za dawną linią umocnień. A to otworzy mu drogę. Kierując się sygnałami nawigacyjnymi przesyłanymi z floty do umysłu astropaty na jego czołgu flagowym, Flense przeprowadził ryczącą kolumnę czołgów na zachód, wzdłuż bulwarów, przechodząc przez rzekę po moście pontonowym, wdzierając się jak tylko mógł najdalej w

dzikie tereny nadrzeczne. Ostrzał Grzeszników opadł z furią wokół jego pojazdów. Flense prawie przegapił swoją szansę. Ledwie zdążył ustawić czołgi na pozycjach, gdy nastąpiła przerwa w kanonadzie. Półkilometrowej szerokości pas ostrzału nagle osłabł, a następnie pojawił się kilka kilometrów dalej, namierzając obszar, wskazany przez zdjęcia satelitarne. To były drzwi przez piekło, sposób na dotarcie do Grzeszników. Flense ruszył konwój naprzód. Na maksymalnej prędkości wdarli się w samo serce obszaru wroga. 6 Głos szeregowca Caffrana ledwie sięgał poza krawędź leju, zakłócany przez ciągłe bombardowanie. – Tanith było cudownym miejscem, Zogat. Świat lasów, wiecznie zielonych, gęstych i tajemniczych. Same puszcze były nawiedzone. Miały w sobie duszę. Były takie spokojne... a także dziwne. Mówiono mi, że to zasługa spontanicznego rozwoju szaty roślinnej. Można powiedzieć, że drzewa, które nazywaliśmy nal... Cóż, one przesuwały się, rozsiewały, zmieniały pozycję zależnie od słońca, opadów, czy czegokolwiek, co nimi kierowało. Nawet nie chciałem tego zrozumieć. Tak po prostu było. Zmierzam do tego, że na Tanith nie było podstaw ani odniesień do lokacji. Droga czy ścieżka przez lasy nal mogła się zmienić, zniknąć lub otworzyć w dowolnym miejscu w ciągu jednego dnia. Więc, przez całe pokolenia, ludzie nabywali umiejętności w określaniu kierunku. Dla potrzeb zwiadu i tropienia. Jesteśmy w tym dobrzy. Chyba

naszemu światu możemy zawdzięczać reputację najlepszych zwiadowców, jaką cieszymy się w Gwardii. Wielkie miasta Tanith były równie wspaniałe. Zajmowaliśmy się głównie rolnictwem. Handlowaliśmy z innymi światami, sprzedając drewno, rzeźby z drzewa i rudy metali. Dzieła rzemieślników z Tanith zapierały dech w piersiach. Miasta były wielkimi, kamiennymi bastionami, wyrastającymi nad lasem. Mówisz, że w twoim świecie były szklane pałace. My nie mieliśmy niczego tak wystawnego. Prosty, silny kamień, szary jak morze. Zogat nie mówił nic. Caffran zmienił pozycję na dnie leja na wygodniejszą. Pomimo goryczy w głosie i duszy, odczuwał również żal, którego od dawna już nie potrafił odczuwać. – Nadeszła wieść, że Tanith ma wystawić trzy regimenty do Gwardii Imperialnej. Po raz pierwszy nasz świat został wezwany, by wypełnić tego rodzaju obowiązek, ale mieliśmy wystarczającą liczbę odważnych wojowników, którzy zostali wyszkoleni w taktyce walki nowoczesnej. Proces Powstania trwał osiem miesięcy, a zebrane oddziały czekały na rozległej równinie, gdy pojawiły się statki transportowe. Powiedziano nam, że mamy dołączyć do Armii Imperialnej zaangażowanej w kampanii Światów Sabbat, walcząc z siłami Chaosu. Powiedziano nam również, że prawdopodobnie nigdy już nie zobaczymy naszego świata, gdyż żołnierz, od kiedy wstąpi na służbę Imperatora, musi udać się tam, gdziekolwiek zaprowadzi go wojna, aż śmierć zażąda swojej ofiary, albo zostanie rozkazem zmuszony do założenia nowego życia, gdziekolwiek los go porzuci. Jestem pewien, że tobie mówiono to samo.

Zogat skinął głową, jego szlachetna twarz wyrażała smutne potwierdzenie tych słów. Siedzieli w wilgotnej ciemności na dnie krateru. Eksplozje rozrywały niebo nad nimi w długich, rozległych seriach. Wokół drżała ziemia. – Więc czekaliśmy tam – podjął opowieść Caffran. – Kilka tysięcy żołnierzy, w niewygodnych, nowych mundurach, obserwując jak transportowce kursują w tę i nazad. Denerwowaliśmy się, chcieliśmy jak najszybciej odjechać, by skrócić pożegnanie z Tanith. Ale myśl, że ojczyzna zawsze była i zawsze będzie, podtrzymywała nas na duchu. Tego ostatniego ranka dowiedzieliśmy się, że komisarz Gaunt został wyznaczony na dowódcę naszego regimentu. Miał nas ukształtować. Caffran westchnął, starając się pokonać smutek związany ze wspomnieniami o utracie domu. Odchrząknął i kontynuował. – Gaunt cieszył się pewną sławą, jak też długą i robiącą wrażenie historią z weteranami z hyrkańskich regimentów. My byliśmy oczywiście młodzi, niedoświadczeni i na pewno nie wyrobieni. Główne Dowództwo wyraźnie wierzyło, że tylko taki oficer jak Gaunt będzie w stanie zrobić z nas prawdziwych żołnierzy. Caffran zamilkł. Przez chwilę stracił panowanie nad głosem, gdy wezbrał w nim gniew. Gniew i poczucie pustki. Uświadomił sobie, że po raz pierwszy od czasu Utraty opowiada o tym na głos. Serce zabiło mu mocniej, a gorycz zabrzmiała wyraźniej. – Wszystko poszło w diabły ostatniej nocy. Zaczął się załadunek. Większość oddziałów znajdowała się na pokładzie transportowców, czekając na start, lub była już w drodze na orbitę. Służba patrolowa Floty nie wypełniła

swoich obowiązków i znaczące siły floty Chaosu – pozostałości rozbitej przez Imperialną Flotę większej rzeszy statków – przedarły się przez blokadę. Nie było żadnego ostrzeżenia, żadnego alarmu. Siły Ciemności zniszczyły mój świat i wymazały go z galaktycznych map w ciągu jednej, strasznej nocy. Caffran ponownie przerwał i odkaszlnął. Zogat spoglądał na niego z podziwem i żarem w oczach. – Gaunt mógł wyładować resztę ludzi, by stanęli do obrony w ostatnim, bohaterskim zrywie, albo zabrać tych wszystkich, których tylko mógł. Wybrał to drugie wyjście. Nikomu z nas nie podobała się ta decyzja. Wszyscy chcieliśmy oddać życie za nasz ojczysty świat. Przypuszczam, że zostając na Tanith, nie osiągnęlibyśmy nic więcej ponad wzmiankę w kronikach o naszym bohaterstwie. Gaunt nas ocalił. Zabrał z objęć zniszczenia, w które chętnie byśmy się zanurzyli, tak byśmy mogli uczestniczyć w tworzeniu bardziej wartościowych zniszczeń gdzie indziej. Oczy Zogata błyszczały w ciemności. – Nienawidzisz go. – Nie! Cóż, owszem, tak jakbym nienawidził każdego, kto jest odpowiedzialny za śmierć mojego świata, każdego, kto by poświęcił go dla wyższych celów. – Czy to jest ten cel? – Walczyłem z Duchami na kilkunastu frontach. Jeszcze nie ujrzałem tego wyższego celu. – Więc jednak nienawidzisz go. – Podziwiam go. Pójdę za nim wszędzie. Tylko tyle mam do powiedzenia. Zostawiłem za sobą moją ojczyznę tej samej nocy, kiedy została zniszczona. Od tego czasu walczę

za jej pamięć. My, ludzie z Tanith, jesteśmy wymierającą rasą. Zostało nas nie więcej niż dwa tysiące. Pierwszy z Tanith. Pierwszy i Jedyny z Tanith. To dzięki temu jesteśmy nazywani Duchami. Ostatnie niespokojne dusze martwego świata. I przypuszczam, że tak będzie, dopóki nie umrze ostatni z nas. Caffran zamilkł. W ciemności krateru panowała cisza, jeśli nie liczyć ciągłej muzyki spadających na zewnątrz pocisków. Zogat milczał przez dłuższą chwilę, po czym spojrzał w górę, na blednące niebo. – Za dwie godziny nastanie świt – powiedział cicho. – Może kiedy się rozjaśni, będziemy mogli stąd wyjść. – Może masz rację – odpowiedział Caffran, przeciągając się i prostując obolałe, pokryte błotem kończyny. – Wydaje się, że ostrzał odsuwa się od nas. Kto wie, może jednak przeżyjemy tę noc. Na Fetha, przeżywałem już gorsze. 7 Dzień wślizgnął się na mokrej poduszce chmur, podświetlonej ciągłym ostrzałem. Jaśniejące niebo było poryte wzdłuż i wszerz smugami kondensacyjnymi, śladami pocisków i łukami ognia z potężnych baterii Grzeszników zlokalizowanych na odległych, zasnutych mgłą wzgórzach. Niżej, w szerokiej dolinie i w okopach, dymy eksplozji pocisków padających bez przerwy od dwudziestu jeden godzin w tempie kilku na sekundę, opadały niczym mgła, gęsta, mdła, odurzająca odorem kordytu i fosforytów. Gaunt zatrzymał swoją mieszaną kompanię na postój w hali, która niegdyś mieściła piece i paleniska. Żołnierze zdjęli maski przeciwgazowe. Na podłodze, a nawet w

powietrzu unosiła się cienka warstwa zielonkawego pyłu, który smakował jak żelazo, albo jak krew. W całym pomieszczeniu walały się potrzaskane, metalowe kratownice. Gaunt i jego ludzie znajdowali się teraz prawie pięć kilometrów za linią ostrzału, jednak hałas bębnów zdawał się być cały czas blisko nich, grzmiąc dookoła w fabrykach i halach. Corbec wyprowadził swoich ludzi ze strefy ognia praktycznie bez szwanku, chociaż prawie wszyscy zostali powaleni falą uderzeniową, a osiemnastu żołnierzy straciło na stale słuch od ciśnienia. Szpitale Gwardii Imperialnej za linią frontu zastępowały uszkodzone bębenki wszczepami akustycznymi w ciągu kilku chwil. Ale to za linią frontu. Tutaj osiemnastu głuchych stanowiło wyłącznie obciążenie. Kiedy wyruszali, Gaunt ustawił ich w środku kolumny, by odbierali jak najwięcej ostrzeżeń i komend od swoich kolegów. Było trochę innych obrażeń, połamane ręce, żebra i barki. Jednak, z łaski Imperatora wszyscy mogli maszerować. Gaunt odciągnął Corbeca na bok. Z miejsca rozpoznawał dobrego żołnierza i dlatego był rozczarowany, że jego ocena go zawiodła. Wybrał Corbeca, by nadzorował majora Rawne. Obaj wzbudzali respekt żołnierzy z Pierwszego i Jedynego z Tanith. Pierwszy dlatego, że go lubili; drugi dlatego, że się go obawiali. – To niepodobne do ciebie, żeby popełnić tej wielkości błąd taktyczny... – zaczął Gaunt. Corbec zaczął coś mówić, jednak przerwał. Pomysł usprawiedliwiania się przed komisarzem nie był najlepszy. Gaunt zrobił to za niego. – Wiem, że wszystkim nam jest ciężko. Okoliczności są

ekstremalne, a wy wycierpieliście szczególnie dużo. Słyszałem o Draylu. Myślę, że te bębny, które chciałeś zniszczyć z prawie samobójczą determinacją, mają nas zdezorientować. Mają spowodować, że zaczniemy działać nierozsądnie. Powiedzmy sobie szczerze, mają nas wpędzić w obłęd. Są taką samą bronią jak te działa. Mają za zadanie nas zmęczyć. Corbec przytaknął. Wojna wlała gorycz w jego potężną, muskularną sylwetkę. W wyrazie twarzy i postawie dało się wyczuć zmęczenie. – Jaki mamy plan? Czekamy, aż skończy się ostrzał i wracamy? Gaunt potrząsnął przecząco głową. – Skoro weszliśmy już tak głęboko, to może coś zdziałamy. Poczekajmy, aż wrócą zwiadowcy. W ciągu pół godziny wróciły patrole. Zwiadowcy, po kilku z Vitrian i z Tanith, połączyli swoje obserwacje i skonstruowali mapę obszaru o promieniu dwóch kilometrów od pozycji Gaunta i Zorena. Gaunta interesowała głównie zachodnia jego część. Przechodzili przez rozległe sektory rur ściekowych, przez rozmyte deszczem betonowe tunele, zabrudzone kurzem i olejem. Za nimi leniwie unosiła się kordytowa mgła. Na zachód wznosiły się wysokie wzgórza, na północy wyrastały z mgły ocienione bryły osiedli, wielkich stożkowych wieży dla personelu. Setki tysięcy powybijanych pociskami i podmuchami okien straszyło wypalonymi ślepiami. W tej części terytorium wroga coraz rzadziej spotykali bębny, ale nadal nie trafili na ślady życia. Nie było nawet szczurów.

Zaczęli przechodzić przez ciąg wielkich, pancernych bunkrów. Wszystkie byłe puste, jeśli nie liczyć potrzaskanych kratownic i zwalonych na stosy popękanych tafli szarego włókna szklanego. Sterta pogiętych, pordzewiałych, ciężkich szyn leżała na dziedzińcu przed bunkrami. – Magazyny amunicji – zasugerował Zoren, gdy razem z Gauntem zbliżyli się do nich. – Musieli zgromadzić ogromne ilości pocisków przed tym ostrzałem i prawdopodobnie część już opróżnili. Gaunt uznał, że to prawdopodobne wyjaśnienie. Ruszyli dalej, ostrożnie i powoli, z gotową bronią. Wykryta przez rekonesans budowla, do której zmierzali, znajdowała się teraz na wprost – rampa załadunkowa ze stalowych wsporników i nitowanych płyt pancernych. Na powierzchni znajdowały się dźwigi i suwnice, które przesuwały ładunek z poziomu gruntu do magazynów pod ziemią. Gwardziści zeszli po metalowych schodach na platformę, wysuniętą nad szerokim, kiepsko oświetlonym tunelem, którego koniec znikał z pola widzenia, zagłębiając się w ziemię. Tunel był owalny w przekroju, segmentowy, z wysuniętą do góry szyną na dnie. Feygor i Grell zbadali sam tunel, a także opancerzoną stróżówkę zawieszoną nad nim. – Linia magnetyczna – powiedział Feygor, który starał się jak mógł wzbogacić swoją znajomość techniki, badając wszelkiego rodzaju nieznane mechanizmy. – Nadal aktywna. Pobierają pociski z magazynów, zrzucają tutaj, a potem ładują na pociągi, które zapewniają szybki dowóz do umocnień na wzgórzach. Wskazał Gauntowi wskaźniki na tablicy rozdzielczej.

Plaski ekran świecił na zielono, ukazując migoczące, runiczne oznaczenia sieci kolejowej. – Tutaj znajduje się cały system transportowy, specjalnie zaprojektowany, by łączył wszystkie fabryki i pozwalał na szybkie przemieszczanie materiałów. – A ta sekcja została opuszczona, gdyż wykorzystali wszystkie zgromadzone tu zapasy amunicji – dodał Gaunt. Wyciągnął płytkę danych i naszkicował schemat sieci. Zarządził dziesięć minut odpoczynku, a potem usiadłszy na krawędzi platformy, porównywał własny szkic z mapami kompleksu, pochodzącymi z archiwum na płytce. Grzesznicy sporo zmienili, lecz podstawowe elementy pozostały takie same. Pułkownik Zoren dołączył do niego. – Macie jakiś pomysł? Gaunt wskazał na tunel. – To jest wejście do środka. Droga prosto do głównych umocnień Grzeszników. Nie będą ich blokować, gdyż linie magnetyczne muszą być czyste i aktywne, żeby najefektywniej dowozić pociski dla dział. – Mimo to coś tu nie gra, nie sądzicie? – Zoren odsłonił przyłbicę hełmu. – Nie gra? – Zeszłej nocy uznałem, że wasza ocena ich taktyki jest prawidłowa. Starali się frontalnym atakiem przebić nasze linie, ale kiedy im się nie udało, wycofali się daleko, by wciągnąć nas na ich linie i później wyeliminować ogniem artylerii. – To się zgadza, biorąc pod uwagę posiadane przez nas fakty – odparł Gaunt. – Nawet teraz? Muszą zdawać sobie sprawę, że złapali

tylko kilka tysięcy z nas na ten haczyk, a logicznie rzecz biorąc, większość z nas powinna już dawno nie żyć. Więc po co dalej walą z dział? Do kogo strzelają? To wyczerpuje w strasznym tempie ich zapasy. Przez ponad dzień prowadzą ten ostrzał. Do tego opuścili znaczny obszar swoich umocnień. Gaunt przytaknął. – Też się nad tym zastanawiam, już od świtu. Myślę, że zaczęli po to, żeby wyeliminować wszelkie siły, jakie złapali. Ale teraz? Masz rację. Poświęcili sporo terenu i dalsze bombardowanie nie ma sensu. – Chyba że chcą nas powstrzymać – rozległ się głos za nimi. Przyłączył się major Rawne. – Co macie na myśli, majorze? – zapytał Gaunt. Rawne wzruszył ramionami i splunął na podłogę. Czarne oczy zmrużyły się, stając szczelinami w zaciętej twarzy. – Wiemy, że pomiot Chaosu nie toczy wojny według taktyki, jaką możemy rozpoznać. Siedzimy na tym froncie od kilku miesięcy. Myślę, że wczorajszy atak był ostatnią próbą złamania nas konwencjonalnymi środkami. Teraz wznieśli ścianę ognia, żeby powstrzymać nas, podczas gdy oni będą przygotowywać się do czegoś innego. Może do czegoś, co zajęło im kilka miesięcy przygotowań. – Na przykład do czego? – zapytał nerwowo Zoren. – Nie wiem. Czegoś, co wykorzystuje ich moc Chaosu. Czegoś rytualnego. Te bębny... może one nie są bronią psychologiczną... może stanowią część obszernego... rytuału. Trzech mężczyzn milczało przez moment. Wtedy Zoren roześmiał się kpiąco. – Rytualna magia?

– Nie kpij z tego, czego nie rozumiecie! – warknął na niego Gaunt. – Rawne może mieć rację. Na Imperatora, widzieliśmy wystarczająco dużo przejawów ich szaleństwa. Zoren nie odpowiedział. On też je widział, może tak dużo, że jego mózg chciał im zaprzeczać czy uznawać za niemożliwe. Gaunt wstał i wskazał na tunel. – Tak więc to nasza droga do środka. I lepiej, żebyśmy z niej skorzystali, gdyż jeśli Rawne ma rację, jesteśmy jedyną jednostką, która może coś z tym zrobić. 8 Z uwagi na szerokość tunelu, mogli się poruszać nawet po czterech naraz, po dwóch ludzi po każdej stronie szyny. Tunel był dobrze oświetlony przez niebieskawe lampy w ścianach, ale Gaunt posłał do przodu Domora i pozostałych szperaczy, by szukali pułapek. Niezakłóconym marszem przeszli dwa kilometry dalej na wschód, po drodze mijając kolejną rampę i skrzyżowania z dwoma innymi liniami kolejowymi. Powietrze było suche i drżące od pola magnetycznego szyn. Gorące podmuchy powietrza co pewien czas uderzały im w twarz, jakby zapowiadając pociąg, który jednak nigdy nie nadjechał. Przy trzeciej odnodze komisarz nakazał skręt w nowy tunel, idąc według wskazań mapy. Przeszli około dwudziestu metrów, kiedy Milo szepnął Gauntowi do ucha. – Myślę, że powinniśmy cofnąć się do rozgałęzienia. Gaunt nie spierał się z nim. Wierzył przeczuciom Brina jak swoim własnym i wiedział, że sięgają dalej niż jego. Zawrócił całą kolumnę do skrzyżowania, które właśnie minęli. Po niecałej minucie, gorący powiew i szum w

tunelu zwiastowały przybycie pociągu, który przemknął wzdłuż odnogi, którą chcieli się udać. Był to zautomatyzowany pociąg z sześćdziesięcioma otwartymi wagonami, pomalowanymi na khaki z czarnymi i żółtymi pasami. Każdy wagon był załadowany amunicją do dział, setkami tysięcy pocisków przeznaczonych do wykorzystania w bateriach głównych. Gdy pociąg przemknął obok żołnierzy, unosząc się nad torem na magnetycznej poduszce, twarze wielu żołnierzy otwarcie wyrażały bezbrzeżne zdumienie. Niektórzy kreślili nawet znaki ochronne i ściskali amulety. Gaunt sprawdził pozycję na szkicu. Trudno było określić dokładną odległość do najbliższego skrzyżowania, bądź stacji, a nie znając częstotliwości kursowania pociągów, nie mógł zagwarantować, że wyjdą z tunelu, zanim nadjedzie następny. Gaunt zaklął. Nie chciał rezygnować w tym momencie. W myślach intensywnie przeszukiwał akta personalne swoich żołnierzy, starając się przypomnieć sobie ich umiejętności. – Domor! – zawołał. Żołnierz pośpieszył do niego. – Na Tanith, ty i Grell byliście inżynierami, prawda? Młody szeregowy potwierdził. – Byłem czeladnikiem przewoźnika drewna w Tanith Attica. Pracowałem przy obsłudze ciężkich maszyn. – Biorąc pod uwagę to, co macie pod ręką, czy moglibyście zatrzymać jeden z tych pociągów? – Sir? – I potem go uruchomić? Domor, zamyślony, podrapał się po karku. – Oprócz wysadzenia w powietrze samego toru... Trzeba

zablokować lub odciąć dopływ prądu, który zasila pociąg. Jeśli dobrze rozumiem, porusza się on po szynie, pobierając z niej energię. To przewodnikowa wymiana energii, podobnie jak w bateriach i aparatach przesyłowych. Potrzebujemy izolator, na tyle cienki, żeby odciąć dopływ energii, bez wykolejenia pociągu. Co pan zamierza, sir? – Zatrzymać lub spowolnić następny pociąg, by do niego wskoczyć i ponownie uruchomić. Domor uśmiechnął się krzywo. – I pojechać prosto do wroga? – zaśmiał się i rozejrzał dookoła. Ruszył w stronę pułkownika Zorena, który rozmawiał z kilkoma odpoczywającymi żołnierzami. Gaunt poszedł za nim. – Przepraszam, sir – zapytał Domor, salutując. – Czy mogę obejrzeć pański pancerz? Zoren spojrzał z zakłopotaniem i lekkim niepokojem na Tanithiańczyka, ale Gaunt uspokoił go krótkim machnięciem ręki. Zoren zdjął pancerną rękawicę i podał ją Domorowi. Młody żołnierz uważnie obserwował kawałek zbroi. – Piękna robota. Czy powierzchnia wykonana jest ze szkła? – W zasadzie to z miki. Łuskowe elementy wplecione w bazową tkaninę izolującą termicznie. – Izolator – powiedział Domor, pokazując rękawicę Gauntowi. – Potrzebuję większy rozmiar. Może być kurtka. Aha, może nie wrócić w jednym kawałku. Gaunt miał właśnie zamiar wytłumaczyć słowa podwładnego, mając nadzieję, że Zoren znajdzie ochotnika wśród swoich żołnierzy. Jednak pułkownik wstał, zdjął hełm i podał go jednemu z żołnierzy, po czym zaczął

rozpinać kurtkę. Stojąc tylko w podkoszulce bez rękawów, ukazując krępą, muskularną sylwetkę, podgolone czarne włosy na tle ciemnej skóry, Zoren na chwilę zatrzymał się, by wyjąć z kieszeni wąską książkę w szarej oprawie, a następnie podał kurtkę Domorowi. Po chwili pieczołowicie włożył książkę za pas. – Mam nadzieję, że to stanowi część planu? – zapytał Zoren, gdy Domor odbiegł, wołając do Grella i innych, by mu pomogli. – Spodoba się wam – odparł Gaunt. Gorący powiew oznajmił przybycie następnego pociągu, kilkanaście minut od przejazdu poprzedniego. Kilka metrów za rozgałęzieniem Domor owinął szynę kurtką oficera Vitriańczyków i przywiązał do niej długi kawałek materiału, odcięty od własnego płaszcza. Pociąg pojawił się w polu widzenia. Każdy z żołnierzy z napięciem wpatrywał się w niego. Przedni wagon przejechał ponad kurtką bez żadnych problemów, zawieszony kilka centymetrów nad gładkim torem, napędzany impulsem elektromagnetycznym, tak że cały pociąg poruszał się bez żadnych oporów podłoża. Gaunt zamarł. Przez moment był pewien, że nie udało się. Jednak gdy pierwszy wagon wyjechał poza warstwę izolatora, obieg został przerwany, siła napędowa wygasła i pociąg gwałtownie zwolnił. Rozpędem toczył się jeszcze przez kilka metrów – stojący na bocznym torze Domor modlił się, żeby nie wyjechał poza przerwę w obwodzie, żeby znowu się nie rozpędził – ale wkrótce stanął zupełnie, kołysząc się delikatnie zawieszony w martwym polu. Rozległy się okrzyki tryumfu.

– Wsiadać! Szybko, szybko! – rozkazał Gaunt, osobiście prowadząc kompanię. Vitriańczycy i Tanithiańczycy razem wspinali się na załadowane pociskami wagony, znajdując oparcie dla stóp i rąk, gdzie tylko się dało, odkładając broń i pomagając kolegom. Gaunt, Zoren, Milo, Bragg i sześciu Vitriańczyków zasiedli na przedniej platformie, razem z Mlcollem, Curralem i Domorem, który nadal trzymał w rękach drugi koniec swojego zaimprowizowanego sznura. – Dobra robota, żołnierzu – pochwalił Gaunt uśmiechniętego Domora i wyciągnął w górę rękę, obserwując wzdłuż wagonów, czy wszyscy wsiedli i zabezpieczyli się przed wypadnięciem. Wkrótce cała kompania zajęła miejsca, a okrzyki potwierdzeń dotarły do dowódcy. Gaunt opuścił rękę. Domor mocno pociągnął za linę. Napięła się, przez chwilę stawiała opór, po czym puściła, wyciągając kurtkę Zorena, niczym wielką rybę na lince. Po chwili obieg został przywrócony, pociąg zachybotał i cicho ruszył, stopniowo zwiększając prędkość. Światła w tunelu zaczęły migotać, gdy przemykali koło nich. Ostrożnie wciągając linę, Domor w końcu odwiązał węzeł i oddał kurtkę Zorenowi. Kilka szklanych łusek zostało przytartych i zmatowionych przez kontakt z szyną, ale poza tym była nietknięta. Vitriańczyk założył ją, smutno kiwając głową. Gaunt odwrócił się, patrząc w głąb tunelu, którym jechali. Z kieszeni przy pasie wyjął świeży magazynek do pistoletu. Mieszczący w sobie sześćdziesiąt pocisków magazynek był oznaczony niebieskim krzyżem, co oznaczało pociski zapalające. Wcisnął go na miejsce, po czym postukał palcem w mikrofon komunikatora.

– Uzbroić, przygotować broń! Musicie być gotowi. Jedziemy w paszczę piekła i możemy się w niej znaleźć w każdej chwili. Przygotować się na gwałtowną walkę. Niech Imperator będzie z wami! Na wszystkich wagonach rozległ się szum ładujących się karabinów laserowych i plazmowych, szczęk uzbrajanych wyrzutni rakiet i świst zapalników na miotaczach ognia. 9 – Dobra, idziemy – powiedział Caffran, przeczołgując się za krawędź dołu, w którym tkwili od dobrych kilku godzin. Zogat był tuż za nim. Mrużąc oczy wpatrywali się w światło świtu. Kanonada dalej trwała, pozostawiając za sobą unoszącą się nad polem mgłę dymów i oparów. – W którą stronę? – zapytał Zogat, najwyraźniej zdezorientowany przez dym i zamglone światło. – Do domu – odparł Caffran. – Jak najdalej od tego piekła. Musimy wykorzystać okazję, póki mamy możliwość. Pobiegli przez błoto, przedzierając się przez zasieki i poskręcane bryły betonu. – Myślisz, że tylko my dwaj przeżyliśmy? – zapyta! Vitriańczyk, przez ramię spoglądając na rozległą zasłonę ognia artyleryjskiego. – Może tak rzeczywiście być. A to czyni ze mnie ostatnim z Tanith. Pancerne jednostki Patrycjuszy wdarły się na pozycje Grzeszników poza zasięgiem ostrzału, ale po dwóch kilometrach nadal nie napotkały śladu wroga. Stare tereny fabryczne były opuszczone i zupełnie puste.

Flense nakazał postój i wychylił się przez właz w wieżyczce, by przez lornetkę rozejrzeć się po okolicy. Zrujnowane i opustoszałe budynki wyłaniały się z mgły niczym upiory. Rozlegał się bezustanny łomot bębnów, który działał mu na nerwy. – Kieruj się na linię wzgórz – rozkazał kierowcy, wracając na stanowisko dowódcy. – Nawet jeśli uciszymy tylko te baterie, to i tak zasłużymy na miejsce w kronikach chwały. Przejechali cztery, pięć kilometrów, mijając puste stacje i nieoświetlone rampy załadunkowe. Odnoga w lewo, potem następna, pięciominutowy postój, gdy czekali, aż z bocznego korytarza wyłoni się inny pociąg z pociskami. Potem znów ruszyli. Napięcie nie opuszczało Gaunta. Wszystkie tunele wyglądały tak samo, prawie znajomo, bez znaków ostrzegawczych czy alarmowych. Już blisko, w każdej chwili. Pociąg wjechał do wielkiej jaskini i zatrzymał się obok dwóch maszyn, których zawartość była właśnie rozładowywana przez dźwigi i windy towarowe. Pusty pociąg zawracał, wjeżdżając na tor, który zabierze go w drogę powrotną do magazynów z amunicją. Jaskinia była wysoka i ciemna, oświetlona jedynie przez latarnie i rdzawy poblask roboczych lamp. Ściany – przynajmniej tam, gdzie były widoczne – pokrywały ogromne symbole Chaosu i brudne, postrzępione flagi. Symbole powodowały łzawienie oczu Gwardzistów, a u tych, co patrzyli dłużej, również ból głowy. Nieczyste symbole, znaki rozkładu i zarazy.

Pod nimi ponad dwustu Grzeszników pracowało w ciemnych czeluściach magazynów, obsługując dźwigi i całą maszynerię. Żaden z nich nie wydawał się zauważać dodatkowego ładunku na jednym z pociągów. Kompania Gaunta zeskoczyła z wagonów, w biegu otwierając ogień, kładąc zaporę ognia laserowego, trzaskającego niczym pioruny w tym stęchłym powietrzu jaskini. Świst laserów żołnierzy Tanith mieszał się z grzmiącymi uderzeniami pełnej mocy karabinów Vitriańczyków. Gaunt zakazał używania rakiet, miotaczy i karabinów termicznych, póki nie opuścili składów amunicji. Pociski nie były uzbrojone czy odbezpieczone, ale lepiej ich nie podgrzewać lub gotować. Kilkudziesięciu Grzeszników zginęło na miejscu, padając tam, gdzie stali. Dwie, do połowy załadowane platformy pocisków wywróciły się, wysypując zawartość, gdy podtrzymujące je kołowroty przekręciły się, pozbawione dozoru martwiejących rąk robotników. Głowice bojowe ze zgrzytem metalu toczyły się po platformach i kratownicach. Podnoszony właśnie ładunek pocisków uderzył w ścianę i obrócił się, gdy kierujący nim mechanik został trafiony. Ramię dźwigu eksplodowało i zwaliło się z hukiem w dół. Gwardia kontynuowała atak. Vitriańscy Dragoni rozwinęli się w doskonale przygotowaną formację, osłaniając się wzajemnie, oczyszczając krok po kroku pole bitwy z uciekających Grzeszników. Kilku z nich znalazło broń i ostrzeliwali się, ale ich wysiłki zostały bezlitośnie ukrócone. Gaunt szarżował główną rampą razem z resztą Tanithiańczyków, powalając z pistoletu kolejnych Grzeszników. W pobliżu kryli się Szalony Larkin i trzech

innych snajperów z igłowymi karabinami laserowymi, precyzyjnie odstrzeliwując Grzeszników na przejściach i kładkach nad nimi. Szeregowy Bragg trzymał w rękach działko automatyczne, które zdjął z jakiegoś pojazdu kilka tygodni wcześniej. Gaunt nigdy wcześniej nie widział, żeby ktoś obsługiwał tę broń bez kompensatorów odrzutu, czy hydraulicznie wspomaganych pancerzy bojowych. Bragg z grymasem na twarzy starał się utrzymać wyjącą przeraźliwie broń, plującą ogniem z sześciu obracających się luf. Mimo jak zwykle beznadziejnego celowania, Bragg zdołał rozwalić kilkudziesięciu Grzeszników. A także jeden z pociągów. Gaunt poprowadził szturm w górę po rampach załadunkowych, wyciętych w ścianach wielkiej jaskini we wnętrzu wzgórza. Obłoki błękitnego dymu wzbijały się ponad migoczącymi, kołyszącymi się latarniami. Wydostawszy się poza poziom składów amunicji, Gaunt rozkazał żołnierzom z ciężką bronią, by zaczęli oczyszczać drogę, wypalając betonowe ściany korytarzy, stapiając kości Grzeszników razem ze wstęgami metalu i plastali. Na szczycie rampy, przy wielkich windach towarowych, które transportowały pociski do komór działowych wysoko ponad nimi, napotkali pierwsze oznaki zorganizowanego oporu. Zmasowane siły żołnierzy wroga ruszyły rampą w dół, strzelając z karabinów laserowych i automatycznych. Rawne poprowadził lewą flanką drużynę uderzeniową i zaatakował ich od boku. Na prawym skrzydle jego manewr naśladował Corbec ze swoimi plutonami, tworząc w środku strefę śmierci masakrowanych Grzeszników. W środku wycofujących się oddziałów Grzeszników,

Gaunt dostrzegł pierwszego Kosmicznego Marine Chaosu – wielką, rogatą bestię, żyjącą od kilku wieków. Nosiła spaczone symbole zakonu Żelaznych Wojowników. Rycząc i wyjąc, potwór wzywał swoją hordę do zwycięstwa. Jego starożytny, zdobiony pistolet szerzył śmierć wśród szeregów Tanith. Sierżant Grell wyparował w błysku pierwszego trafienia, chwilę później jego los podzieliło dwóch innych żołnierzy z plutonu. – Celuj w niego! – Gaunt wrzasnął do Bragga, który skierował ostrzał w kierunku Marine, chociaż bez zbytnich sukcesów. Ten kontynuował swój morderczy ogień, kosząc następnych Gwardzistów. Nagle eksplodował. Bezgłowy i bezręki tors chwiał się przez chwilę na nogach, po czym upadł. Gaunt z ponurą miną skinął głową szeregowemu Melyrowi, który ładował właśnie kolejny pocisk do wyrzutni rakiet. Ogień laserów i wyjące pociski z karabinów automatycznych uderzały w zgrupowanie Grzeszników przy windach. Gaunt schował się za osłoną płyt stalowych dźwigu i napotkał tam dwóch Dragonów, którzy właśnie wymieniali zasobniki energii w swoich laserach. – Ile jeszcze macie amunicji? – rzucił w ich kierunku, jednocześnie wymieniając zużyty magazynek i zastępując go pociskami przeciwpancernymi. – Mniej niż połowę – odpowiedział jeden z Vitriańczyków, kapral. Gaunt prztyknął w komunikator. – Gaunt do Zorena! – Słyszę was, komisarzu-pułkowniku. – Rozkażcie swoim ludziom, żeby ustawili broń na

połowę energii. – Dlaczego, komisarzu? – Ponieważ wyczerpują amunicję! Podziwiam wasze zasady etyczne, pułkowniku, ale nie trzeba pełnej energii, żeby zabić Grzesznika, a waszym ludziom dwa razy prędzej skończy się amunicja! W słuchawkach słychać było trzeszczenie, po czym Zoren wydał rozkaz swoim żołnierzom. Gaunt spojrzał na dwóch Dragonów, którzy ustawiali właśnie przełączniki broni na połowę energii. – Starczy na dłużej i więcej ich wykończycie. Nie ma punktów za zużycie energii – powiedział z uśmiechem. – Jak się nazywacie? – Zapol – odparł jeden z nich. – Zeezo – odpowiedział kapral. – Jesteście ze mną, chłopcy? – zapytał Gaunt, w wilczym uśmiechu odsłaniając zęby, unosząc pistolet i kciukiem ustawiając miecz łańcuchowy na największe obroty. Skinęli mu, ściskając karabiny w silnych, pewnych rękach. Gaunt i dwaj Dragoni wyskoczyli z ukrycia, otwierając ogień. Byli w połowie długości rampy, prowadzącej do wind. Krzyżowy manewr Rawne zmusił Grzeszników do wycofania się za drzwi grodziowe, obecnie poczernione i podziurawione od trafień miotaczy i pocisków. Biegnąc, Gaunt czuł przelatujące nad głową pociski. To jego żołnierze zapewniali osłonę dla jego bohaterskiej szarży. Słyszał wizg pocisków snajperów, szczęk zwykłych karabinów i grzechot działka Bragga. – Nie celuj za nisko, Szansa... – syknął do siebie Gaunt, dobiegając z żołnierzami do zaimprowizowanych barykad wroga.

Zeezo zwalił się na ziemię, trafiony pociskiem z lasera. Gaunt i Zapol wdrapali się na stertę metalu i zaatakowali przerażonych Grzeszników. Gaunt opróżniwszy magazynek pistoletu, odrzucił go i zaczął siec mieczem. Obok niego Zapol sztychami bagnetu dziurawił ciała, strzelając z bliska, jakby podkreślając każdy zadawany cios. Zajęło im to dwie minuty. Gauntowi zdawały się one wiecznością, każda szalona, krwawa sekunda wlokła się przez rok. Nagle Zapol i on znaleźli się przed windą, stojąc wokół ciał Grzeszników. Blisko nich stało jeszcze pięciu czy sześciu Dragonów. Zapol odwrócił się, uśmiechając do komisarza. Uśmiech był przedwczesny. Drzwi windy rozstąpiły się i następny Żelazny Wojownik wyskoczył na nich. Był wyższy od najwyższego z Gwardzistów, odziany całkowicie w owadzi, starożytny pancerz wspomagany, ozdobiony obłąkańczymi runami na cześć jego nieśmiertelnych bogów. Poprzedzała go fala obrzydliwego odoru, wydychanego z zakratowanej maski, wspomaganego przez wycie, które ogłuszyło Gaunta, brzmiąc niczym charkot przeżartych płuc pękających pod naporem ciśnienia. Z obrzydliwym chrzęstem bojowa rękawica potwora wbiła się w Zapola, prawie niedostrzegalnym, błyskawicznym ciosem. Vitriańczyk został zmiażdżony w jednej sekundzie. Okrwawiona rękawica wzniosła się ku górze, a oszalała bestia zaczęła strzelać na oślep, zabijając czterech następnych Dragonów. Gaunt znalazł się tuż przed nim. Nie mógł zrobić nic, poza atakiem swoim mieczem, wbił więc ostrze głęboko w opancerzoną pierś Marine Chaosu. Zębata klinga jęknęła w

proteście, po czym zazgrzytała, dymiąc, gdy obracające się ostrza przecięły zbroję i utkwiły we wnętrznościach potwora. Żelazny Wojownik zatoczył się do tyłu, wyjąc z bólu i wściekłości. Miecz, dymiący i zakleszczony, przebił mu pierś. Obrzydliwa ciecz i kawałki ciała opryskały komisarza i wrota windy. Gaunt wiedział, że nie może zrobić nic więcej. Padł na podłogę, gdy bestia ponownie się podniosła, modląc się o jakieś wybawienie. Jego modlitwy zostały wysłuchane. Rycząca bestia została trafiona pociskiem, drugim... czterema lub pięcioma starannie wycelowanymi strzałami z lasera, które rozerwały jej pancerz i rzuciły w bok. Gaunt wiedział jakimś sposobem, że to snajper Larkin oddał te mistrzowskie strzały. Bestia podniosła się z kolan i zaryczała strasznym głosem. Większość pancerza w górnej części była potrzaskana i podziurawiona, dym i czarna ciecz wydobywały się z okropnych ran na głowie, szyi i piersi. Ostatni, potężny strzał, oddany z bliska i z pełną mocą, oderwał potworowi głowę. Gaunt rozejrzał się i zobaczył rannego kaprala Zeezo, stojącego na barykadzie z dymiącym karabinem. Vitriańczyk uśmiechnął się, mimo obolałego boku. – Obawiam się, że złamałem rozkaz – zaczął. – Ustawiłem broń na pełną moc... – Przyjąłem i wybaczam. Dobra robota! Gaunt podniósł się na nogi, mokry, ubrudzony krwią i czymś jeszcze gorszym. Jego Duchy i Dragoni Zorena przemieszczali się w górę rampy, zabezpieczając pozycje.

Ponad nimi, na szczycie szybu windy znajdowało się około miliona Grzeszników, ukrytych w swoich artyleryjskich bunkrach. Korpus ekspedycyjny Gaunta był w środku, w samym sercu twierdzy wroga. Ibram Gaunt uśmiechnął się. 10 Następne pół godziny zajęło im przegrupowanie sił i zabezpieczenie poziomu amunicyjnego. Zwiadowcy Gaunta zlokalizowali i zablokowali wszystkie wejścia, sprawdzając nawet szyby wentylacyjne i kanały ściekowe. Gaunt, cały czas w napięciu, przechadzał się. Czas mijał, a wkrótce nieprzyjaciel zorientuje się, że wygasł napływ pocisków z dołu. W końcu przyjdą szukać wyjaśnienia. Już samo miejsce działało przygnębiająco – mętne światło, stęchłe powietrze, bluźniercze symbole na ścianach. Czuł się tak, jakby znajdowali się w jakimś świętym miejscu, ale poświęconym złym bogom. Każdy był zlany zimnym potem, we wszystkich oczach czaił się strach. Komunikator zatrzeszczał sygnałem, na który Gaunt odpowiedział, kierując się do pomieszczenia kontrolnego komór załadunkowych. Zoren, Rawne i pozostali oficerowie czekali na niego. Komuś udało się podnieść ciężkie zasłony na olbrzymich oknach. – Co to jest, w imię Imperatora? – zapytał pułkownik Zoren. – Myślę, że to, co mamy zamiar powstrzymać – powiedział Gaunt, odwracając się od przybrudzonych szyb. Daleko pod nimi, w czeluściach obecnie odsłoniętej

jaskini, stał olbrzymi obelisk, monolit o wysokości może pięćdziesięciu metrów, tętniący i dymiący od energii Chaosu. Jego esencja wypełniała komorę, oszałamiała i ogłupiała umysły. Nikt nie mógł długo spoglądać na niego. Wydawał się być otoczony przez stosy... poczerniałych ciał. Albo części ciał. Major Rawne skrzywił się i kciukiem wskazał w górę. – Wkrótce zauważą, że poziomy magazynów nie dostarczają już pocisków. Możemy wtedy oczekiwać znacznie poważniejszych sił. Gaunt skinął głową, ale nie powiedział nic. Przeszedł do panelu kontrolnego, gdzie Feygor i sierżant Vitriańskiego Regimentu imieniem Zolex starali się uzyskać dostęp do danych. Gaunt nie lubił Feygora. Wysoki, szczupły Tanithiańczyk był adiutantem Rawne i podzielał gorzki pesymizm majora. Ale Gaunt wiedział, jak wykorzystać jego umiejętności, szczególnie przydatne w dziedzinie komputerów i innych maszyn myślących. – Dobra, wyświetlcie mi mapę – powiedział adiutantowi. – Mam przeczucie, że może być więcej tych kamieni. Feygor dotknął kilku runicznych przycisków na szklanej i miedzianej obudowie urządzenia. – Jesteśmy tutaj, .. – powiedział Feygor, wskazując na migoczący znak na mapie. – A to mapa w większej skali. Miał pan rację. Ten kamień w dole jest częścią systemu zbudowanego pod wzgórzami. Jest ich siedem, ułożone na wzór gwiazdy. Siedem wstrętnych potworności! Nie wiem, co zamierza pan z nimi zrobić, ale wszystkie ładują się teraz energią. – Ile ich jest? – zapytał nieco za szybko Gaunt. – Siedem – powtórzył Feygor. – Dlaczego pan pyta?

Ibram Gaunt czuł lekkie wirowanie w głowie. – Siedem kamieni mocy... – wymruczał do siebie. Głos sprzed wielu lat brzęczał mu w głowie. Dziewczyna. Dawno temu na Darendarze. Nie mógł przypomnieć sobie jej imienia, niezależnie od tego, jak usilnie próbował. Ale pamiętał jej twarz w pokoju przesłuchań. I jej słowa. Kiedy jej proroctwo o Duchach spełniło się dwa lata temu, Gaunt spędził wiele bezsennych nocy, rozpamiętując jej przepowiednie. Objął dowództwo nad pozbawionymi świata wyrzutkami z Tanith. Jeden z nich, Szalony Larkin, nazwał ich Duchami Gaunta. Starał się zrzucić to wszystko na karb przypadku, zbiegu okoliczności, lecz od tego czasu, wyczekiwał kolejnych znaków, które objawią prawdziwość tamtych słów z Nocy Prawd. Usuń je i będziesz wolny, powiedziała. Nie niszcz ich. – Co robimy? – zapytał Rawne. – Mamy mnóstwo granatów i materiałów wybuchowych – powiedział Zoren. – Rozwalmy to w strzępy. ;; i Nie niszcz ich. Gaunt potrząsnął głową. – Nie! To właśnie przygotowują Grzesznicy, jakiś wielki rytuał, wykorzystując te kamienie i trochę przemysłowej magii. Tym właśnie się zajmowali, od tego chcieli nas trzymać z daleka. Rozwalenie jednego z elementów ich rytualnego pierścienia będzie błędem. Nie można stwierdzić, jakie mroczne moce uwolnimy w ten sposób. Musimy przerwać połączenie między nimi. Usuń je i będziesz wolny. Gaunt wstał i nałożył czapkę. – Majorze Rawne, załadujcie jak najwięcej głowic na

platformy wind, ustawcie zapalniki i przygotujcie je do wysłania na górę na mój sygnał. Zatkamy artylerię na górze ich własną bronią. Pułkowniku Zoren, potrzebuję jak najwięcej waszych ludzi – lub mówiąc precyzyjniej – ich pancerzy. Major i pułkownik spoglądali na niego, nie rozumiejąc. – No już! – dodał ostrzej. Zerwali się na nogi. Gaunt poprowadził żołnierzy w dół rampy w kierunku monolitu. Unosiły się nad nim kłęby dymu, a sama struktura pęczniała od rozsadzającego ją ciśnienia. Energia Chaosu wydzielała odór wrzącej krwi, pomieszany z wonią ozonu. Nikt nie chciał spoglądać na znajdujący się pod nimi utwardzony i popękany kopiec. – Co robimy? – zapytał Zoren, stojący z boku, wyraźnie zaniepokojony zbyt bliskim kontaktem z dziwnym obiektem. – Będziemy przerywać łańcuch. Musimy przerwać krąg bez konieczności wysadzania go. – Skąd o tym wiecie? – Informacja zastrzeżona – Gaunt zmusił się do grymasu uśmiechu. – Zaufajcie mi. Kończymy z tym. Stojący obok Vitriańczycy ruszyli do przodu na znak swojego dowódcy. Ostrożnie podeszli do wielkiego kamienia i zaczęli zarzucać kurtki na gładką powierzchnię. Zoren zebrał pokryte miką kurtki od blisko pięćdziesięciu żołnierzy i połączył je z iście chirurgiczną precyzją. Vitriańczycy starannie okręcili kamień zaimprowizowanym płaszczem z miki i przytwierdzili go do kamienia wykorzystując pożyczone od Tanithiańczyków karabiny termiczne.

– Nie działa – powiedział Zoren. Rzeczywiście, nie działało. Po kilku chwilach, szklane łuski vitriańskich pancerzy zaczęły się topić, zostawiając jedynie podszewkę z materiału, która również zajęła się ogniem i spaliła. Gaunt odwrócił się z ponurą miną. – Co teraz? – zapytał równie przygnębiony Zoren. Usuń je i będziesz wolny. Gaunt strzelił palcami. – Nie będziemy ich wysadzać! Przemieścimy je. W ten sposób przerwiemy obwód. Wezwał Tolusa, Lukasa i Bragga. – Załóżcie ładunki w podtrzymującym kamień kopcu. Nie zakładajcie ich na sam kamień. Wywalcie dziurę, tak by obelisk przesunął się albo upadł. – W... w kopcu... ? – wyjąkał Lukas. – Tak, żołnierzu, w kopcu – powtórzył Gaunt. – Martwi nie zrobią ci krzywdy. Jazda! Niechętnie Duchy zabrały się do pracy. Gaunt stuknął w swój mikrofon komunikatora. – Rawne, wyślijcie te głowice na górę. – Potwierdzam. Powiedzenie „sir" pewnie by go zabiło, pomyślał Gaunt. Na górze, oddziały pod dowództwem Rawne ładowały głowice do windy. – Cicho! – nagle powiedział jeden z Vitriańczyków. Zastygli w bezruchu. Po chwili usłyszeli dźwięk, jakby ciche i odległe łomotanie. Rawne zawiesił broń na ramieniu i wszedł do kabiny windy. Pociągnął za dźwignię, która otwierała górny właz. Ponad nim, wielki szyb windy rozpościerał się niczym gardło wielkiej bestii. Major patrzył

w ciemność, starając się dostrzec jakieś szczegóły. Ciemność poruszyła się. Po ścianach, czepiając się jak nietoperze gładkich powierzchni, schodzili Grzesznicy. Strach przeszył serce Rawne. Wrzeszcząc, zatrzasnął właz. – Nadchodzą! W komunikatorach rozwrzeszczały się nagle raporty strażników, którzy donosili o bębnieniu za wszystkimi zablokowanymi wejściami i grodziami. Setki, tysiące pięści łomotało w drzwi. Gaunt zaklął, wyczuwając panikę wśród żołnierzy. Uwięzieni i otoczeni przez wrogie siły z piekła rodem, które czyhały z każdej strony, ludzie mieli prawo się bać. Zamontowane na ścianach i konsoletach głośniki ożyły, plując głosem, który dobiegając z setek miejsc naraz, zagłuszał i nakładał się na siebie, wyszczekując coś w nieludzkim języku. – Wyłącz to! – wrzasnął Gaunt do Feygora. Feygor desperacko naciskał guziki na konsolecie. – Nie mogę ! – zawołał. Wschodnie wrota eksplodowały do środka w deszczu iskier. Ludzie zaczęli wrzeszczeć. Rozległ się trzask ognia laserowego. Bardziej na północ, kolejne drzwi wpadły do środka w burzy płomieni i coraz więcej Grzeszników dołączało się do bitwy w jaskini. Gaunt odwrócił się do Corbeca. Mężczyzna był bardzo blady. Gaunt starał się chwilę pomyśleć, ale grzechoczący, jazgotliwy głos z głośników wdzierał się w mózg opętańczą falą bólu. Z krótkim warknięciem podniósł pistolet i rozwalił najbliższy głośnik na ścianie. Ponownie zwrócił się w stronę Corbeca.

– Rozpocznij odwrót. Niech ktoś zapewnia osłonę ogniową. Tak wielu żołnierzy, jak się da! Corbec przytaknął i odbiegł. Gaunt ustawił swój komunikator na szeroki zasięg. – Gaunt do wszystkich żołnierzy! Zarządzam odwrót, maksymalny opór, zasłona ogniowa! Przebiegł przez zamęt do komory monolitu, chwiejąc się przez chwilę w wejściu, odurzony stęchłym odorem, bijącym z pomieszczenia. Lukas, Tolus i Bragg właśnie wychodzili, z ramionami, torsami i kolanami unurzanymi w jakimś czarnym świństwie. Mieli pobladłe twarze i zapadnięte oczy. – Zrobione – powiedział Tolus. – No to wysadzać! Ruszać się! – wrzasnął Gaunt, wypychając i wyciągając oszołomionych żołnierzy z komory. – Rawne! – Już prawie! – odpowiedział Rawne ze swojej pozycji przy windzie. On i Duch koło niego jednocześnie spojrzeli w górę, gdy usłyszeli łomot na dachu kabiny. Klnąc, major wtoczył ostatnie pociski do wnętrza kabiny. – Do tyłu! Do tyłu! – wrzasnął do swoich ludzi. Wcisnął przycisk wznoszenia windy, która rozpoczęła bieg ku umocnieniom artyleryjskim na górze. Słychać było uderzenia i wrzaski rozmazywanych Grzeszników, którzy akurat znajdowali się w szybie. Vitriańczycy i Duchy z majorem Rawne uciekali, walcząc o życie. Gdzieś wysoko nad nimi, dojechał ich ładunek i eksplodował z wystarczającą siłą, by poruszyć dno jaskini, odrywając kawałki kamieni od ścian i sklepienia komory. Latarnie kołysały się niczym opętańcze wahadła.

Gaunt czuł eksplozje rozrywające się nad nim, co tylko zmotywowało go do większego wysiłku. Razem z grupką Gwardzistów biegi w kierunku tunelu kolei magnetycznej, prawie czystą silą woli pchając przed sobą oszołomionego Bragga. Wokół wzniosły się odpryski ognia laserowego Grzeszników. Jeden z Duchów padł, trafiony w biegu. Pozostali przyklękli, odpowiadając ogniem. Salwy laserów krzyżowały się w powietrzu. Za nimi, w komorze monolitu, eksplodowały ładunki założone przez zespół Domora. Pozbawiony oparcia, wielki kamień zachybotał się, a następnie runął w czeluść. Głośniki zamilkły. Całkowita cisza. Ogień Grzeszników urwał się nagłe. Ci, którzy wdarli się do komnaty, leżeli, jęcząc cicho. Jedynym dźwiękiem był odgłos biegnących żołnierzy i ciężkie oddechy uciekających Gwardzistów. Wtedy zaczęły się wstrząsy. Jaskrawozielony ogień wytrysnął z komory. Bez ostrzeżenia, zabrudzone szklane tafle w całej komorze eksplodowały, zasypując środek deszczem szkła. Ziemia zatrzęsła się, zaczęła pękać. Beton rozstępował się niczym wzburzone morze. – Uciekać! Wszyscy, wynosić się stąd! – wrzeszczał Ibram Gaunt. 11 Ostrzał osłabł, a potem całkowicie ucichł. Caffran i Zogat, biegnąc przez porytą bruzdami i lejami ziemię, zatrzymali się i odwrócili.

– Niech Feth mnie weźmie! – powiedział Caffran. – Wreszcie przestali... Wzgórza za linią Grzeszników eksplodowały ogniem. Potężna fala uderzeniowa powaliła ich na ziemię. Rozdarte wzgórza wyrzuciły fontannę dymu i ognia, krwawiąc przez moment pyłem, po czym zapadły się do środka. – Na Tron Imperatora! – powiedział Zogat pomagając młodemu Tanithiańczykowi podnieść się z ziemi. Spojrzeli ponownie na chmurę dymu, wyrastającą z zapadniętych wzgórz. – Ha! – zakrzyknął Caffran. – Ktoś właśnie coś wygrał! W pałacu, Wielki Lord Wojny generał Dravere odstawił filiżankę i z niewielkim zainteresowaniem oglądał, jak drży na stoliku. Podszedł sztywno do balustrady tarasu i spojrzał przez lornetkę, mimo iż praktycznie jej nie potrzebował. Wielka, szara chmura w kształcie dzwonu unosiła się na horyzoncie, w miejscu, gdzie kiedyś znajdowały się fortyfikacje Grzeszników. Na tle nieba błyskały pioruny. Komunikator w rogu pomieszczenia zaskrzeczał i umilkł. Następne eksplozje, prawdopodobnie amunicji, zaczęły rozświetlać linię wzgórz, niszcząc wszelkie siły Grzeszników, jakie znalazły się w ich zasięgu. Dravere zakaszlał, wyprostował się i zwrócił się do adiutanta. – Proszę przygotować mój statek do podróży. Wydaje się, że tutaj skończyliśmy nasze dzieło. Ognisty sztorm podmuchu i płomieni przeszedł nad opancerzonymi pojazdami kolumny pułkownika Flense. Kiedy już uspokoiło się na zewnątrz, dowódca Patrycjuszy wychylił się przez górny właz, spoglądając na wzgórza

przed nim – na wzgórza, które zapadały się do środka, wstrząsane od wewnątrz następnymi wybuchami. – Nie... – wyszeptał, szeroko otwartymi oczami spoglądając na pobojowisko przed nim. – Nie! Prawie wszyscy zostali powaleni przez falę uderzeniową. Wielu żołnierzy zginęło w błysku zielonych płomieni, które runęły w ślad za nimi w głąb tuneli. Potem błąkali się w ciemności i obłokach pyłu. Słychać było jęki, modlitwy i wszechobecny kaszel. W końcu, po prawie pięciu godzinach, wyszli z ciemności na powierzchnię. Gaunt osobiście wyprowadził żołnierzy z tunelu. Reszta pozostałych przy życiu Tanithiańczyków i Vitriańczyków, wynurzyła się, mrugając i zasłaniając oczy przed gasnącym już światłem kolejnego mijającego dnia. Większość z nich padła od razu na ziemię, lub zataczając się, szła przez błoto, na przemian śmiejąc się i płacząc. Zmęczenie wreszcie ich dopadło. Gaunt usiadł na bryle zastygłego błota i zdjął czapkę. Zaczął się śmiać, w jednej fali wyrzucając z siebie miesiące pełne napięcia. Wreszcie skończone. Niezależnie od tego, co potem, niezależnie, co ich czeka, Fortis została zdobyta. A ta dziewczyna, niech ją diabli razem z jej imieniem, miała rację.

Wspomnienie Ignatius Świat Kardynał Dwadzieścia dziewięć lat wcześniej – Co... – głos zawahał się przez moment, jakby w zakłopotaniu. – Co robisz? Uczeń Blenner spojrzał w górę, znad mozaiki płytek w korytarzu, gdzie klęczał. Niedaleko stał inny chłopiec, patrząc na niego z wyrazem fascynacji w oczach. Blenner nie rozpoznawał go, chociaż on również nosił skromny, czarny uniform Schola Progenium. Widocznie nowy, uznał Blenner. – A jak myślisz, co robię? – zapytał szorstko. – Według ciebie, na co wygląda to, co robię? Chłopak przez chwilę milczał. Był wysoki, szczupły, a Blenner dawał mu nie więcej niż dwanaście lat, jakiś rok czy dwa mniej niż on sam. Ale w spojrzeniu tych ciemnych oczu kryło się coś przenikliwego, jakaś straszna dojrzałość. – Wygląda – odpowiedział nowy chłopak – jakbyś polerował przestrzenie między płytkami tej mozaiki, używając jedynie szczoteczki do ubrań. Blenner uśmiechnął się bez wesołości do chłopaka i zacisnął w rękach maleńką szczotkę. Jej miękkie włosie służyło do oczyszczania guzików i odznak. – A ja myślę, że sam sobie odpowiedziałeś na swoje pytanie. – Zanurzył szczotkę w misce zimnej wody i powrócił do szorowania podłogi. – I jeśli nie masz nic przeciwko temu, to muszę jeszcze wyczyścić trzy boki tego

czworokąta. Chłopak milczał przez kilka minut, ale nie odchodził. Blenner szorował płytki i czuł na karku jego zimne spojrzenie. Ponownie uniósł głowę. – Czy masz jeszcze inne pytania? Chłopak skinął głową. – Dlaczego? Blenner wrzucił szczoteczkę do miski i przysiadł na kolanach, rozcierając zdrętwiałe dłonie. – Byłem na tyle nierozważny, że używałem prawdziwych pocisków w hali treningu z bronią i jakoś, żeby nie powiedzieć, całkowicie, zniszczyłem symulator treningowy. Jednak nie zrobiło to wrażenia na Drugim Mistrzu Flaviusie. – Więc to jest kara? – Tak, to jest kara – odparł Blenner. – Lepiej, żebym ci nie przeszkadzał – powiedział chłopak z rozwagą w głosie. – Myślę, że nawet nie powinienem z tobą rozmawiać. Przeszedł przez korytarz i rozejrzał się. Wewnętrzny dziedziniec starożytnej szkoły misjonarzy był udekorowany kamienną mozaiką, przedstawiającą dwugłowego Imperialnego Orla. Padała lekka mżawka, targana wichrem, który jęczał między kamiennymi kolumnami. Nad dachami szkoły wyrastały dachy i wieże starożytnych budynków, z kamiennymi gargulcami i posągami, praktycznie pozbawionymi szczegółów przez tysiące lat erozji. Jeszcze dalej za granicą kompleksu szkolnego leżało miasto Ignatius, stolica wielkiego świata Kardynał. Na horyzoncie na zachodzie, dominowała czarna bryła Świątyni Eklezjarchy, z wieżami o wysokości ponad dwóch

kilometrów, których iglice wbijały się głęboko w zimne, błękitne niebo. Świat wydawał się zimny, ciemny i wilgotny, niezdatny do życia. Ibram Gaunt odczuł jego chłód już w pierwszym momencie, gdy wysiadł z wahadłowca, którym przyleciał z pokładu fregaty, która go tu przywiozła. Z tego zimnego świata Ministorum rządziło dużą częścią galaktyki za pomocą twardej ręki Imperialnej wiary. Powiedziano mu, że wielkim zaszczytem jest możliwość uczenia się w Schola Progenium w Ignatius. Ibram został nauczony miłości do Imperatora przez swojego ojca, jednak zdawało mu się, że ten zaszczyt nie wydaje się być pocieszeniem. Nawet stojąc odwrócony plecami, Ibram wiedział, że starszy, potężniejszy, czyszczący płytki chłopak wpatruje się teraz w niego. – Czy teraz ty masz jakieś pytania? – zapytał, nie odwracając się. – Jak zwykle – powiedział chłopak. – Jak zginęli? – Kto? – Twoja matka, twój ojciec. Muszą nie żyć. Nie byłbyś tutaj w sierocińcu, jeśliby nie odeszli w chwale. – To jest Schola Progenium, a nie sierociniec. – Wszystko jedno. Ta uświęcona placówka jest szkołą misjonarzy. Ci, których tu przysłano na edukację, są potomkami poddanych Imperium, którzy oddali swoje życie za Złoty Tron. Więc, jak zginęli? Ibram Gaunt odwrócił się do niego. – Moja matka zmarła, wydając mnie na świat. Mój ojciec był pułkownikiem Gwardii Imperialnej. Zginął ostatniej jesieni w akcji przeciwko orkom na Kentaur. Blenner przestał szorować i wstał, podchodząc do niego.

– Brzmi wystrzałowo! – zakrzyknął. – Wystrzałowo? – Bohater Gwardii i te sprawy? Więc, co się stało? Ibram Gaunt zmierzył go spojrzeniem, pod którym Blenner skulił się. – Czemu to cię tak interesuje? Jak zginęli twoi rodzice, skoro tu jesteś? Blenner cofnął się o krok. – Mój ojciec służył w oddziałach Kosmicznych Marines. Zginął, zabijając tysiące demonów na Futhark. Bez wątpienia słyszałeś o tym wielkim zwycięstwie. Moja matka, kiedy dowiedziała się o jego śmierci, z miłości do niego sama odebrała sobie życie. – Rozumiem – powiedział powoli Gaunt. – Więc? – naciskał Blenner. – Więc co? – Jak on zginął? Twój ojciec? – Nie wiem. Nie powiedzieli mi. Blenner zawahał się. – Nie powiedzieli ci? – Najwyraźniej jest to... ściśle tajne. Przez chwilę obaj chłopcy nie mówili nic, patrząc się w deszcz, który spływał po kamiennych orłach. – Aha. Nazywam się Blenner, Vaynom Blenner – powiedział starszy chłopak, odwracając się i wyciągając rękę. Gaunt potrząsnął nią. – Ibram Gaunt – przedstawił się. – Może powinieneś wrócić do... – Uczeń Blenner! Uchylasz się od pracy? – rozległ się głos w korytarzu. Blenner rzucił się na kolana, wyciągając z

miski szczoteczkę, gorączkowo szorując nią kamienną mozaikę. Wysoka postać w zwiewnych szatach przeszła przez korytarz w ich stronę. Mężczyzna zatrzymał się nad Blennerem i przez chwilę patrzył, jak pracuje. – Każdy centymetr, mój uczniu, każdą płytkę, każdą szczelinę złączenia. – Tak, Drugi Mistrzu. Drugi Mistrz Flavius odwrócił się twarzą do Gaunta. – Ty jesteś uczeń-kadet Gaunt – To nie było pytanie. – Chodź ze mną chłopcze. Ibram Gaunt poszedł za wysokim mistrzem, mijając mozaikę. Na chwilę odwrócił się. Blenner spoglądał w górę, palcem przeciągając po gardle, wystawiając język niby wisielec. Młody Ibram Gaunt po raz pierwszy w tym roku roześmiał się. Komnata Wielkiego Mistrza wypełniona była książkami, dziesiątki półek uginały się pod ciężarem starożytnych tomów i płytek danych. Dziwaczne schody spiralnie wznosiły się z poziomu podłogi ku wewnętrznym ścianom. Obok nich znajdował się zębaty mechanizm, którego przeznaczenie stanowiło całkowitą tajemnicę dla Gaunta. Stał na środku komnaty przez cztery długie minuty, zanim pojawił się Wielki Mistrz Bonifacy. Wielki Mistrz był potężnie zbudowanym mężczyzną w wieku około pięćdziesięciu lat – a przynajmniej był taki, dopóki nie stracił obu nóg, lewej ręki i połowy twarzy. Wpłynął do komnaty na miedzianym fotelu na kółkach, podtrzymującym pole zasilane przez trzy generatory

wbudowane w szkielet fotela. Okaleczone ciało unosiło się we wnętrzu migoczącej sfery. – Ty jesteś Ibram Gaunt? – głos był szorstki, elektroniczny. – Tak, Mistrzu – odparł Gaunt, stając na baczność, tak jak nauczył go wujek. – Jesteś również wybrańcem losu, chłopcze – powiedział Bonifacy, mówiąc przez gardłowy wzmacniacz głosu. – Schola Progenium na Ignatius nie przyjmuje wszystkich. – Jestem świadom tego zaszczytu, Wielki Mistrzu. Generał Dercius powiedział mi o tym, kiedy zgłosił moją kandydaturę. Wielki Mistrz spojrzał na płytkę, unoszącą się przed nim w polu, obsługując urządzenie swoją szkieletową, sztuczną ręką. – Dercius. Dowódca Regimentów z jant. Bezpośredni zwierzchnik twojego ojca. Rozumiem. Jego rekomendacje dla twojej kandydatury znajdują się w zapisach. – Wujek... To znaczy, generał Dercius powiedział, że ty się mną zaopiekujesz, Mistrzu, teraz, kiedy mój ojciec nie żyje. Bonifacy zamarł na chwilę, zanim odwrócił się twarzą do Gaunta. Z jego twarzy nagle znikła surowość, a w jedynym oku błysnęła iskra żywszego uczucia. – Oczywiście, że się tobą zajmiemy, Ibram – powiedział. Bonifacy podtoczył swój fotel do jednej ze ścian i wjechał kołami na zębaty tor, który spiralnie unosił się w górę, po ścianie. Przesunął małą dźwignię i fotel zaczął wznosić się w górę. Bonifacy zatrzymał się przy trzeciej półce i zdjął z niej książkę.

– Siłą Imperatora jest... ? Dokończ zdanie. – ... Ludzkość, a siłą Ludzkości jest Imperator. „Kazania Sebastiana Thora", tom dwudziesty trzeci, rozdział sześćdziesiąty drugi. Bonifacy wzniósł swój fotel piętro wyżej i wybrał kolejną książkę. – Sensem wojny jest...? – Zwycięstwo! – Gaunt odpowiedział natychmiast. – Lord Wojny Gresh. „Pamiętniki", rozdział dziewiąty. – Czy mogę zapytać Imperatora, co mu jestem winien? – Wszystko zawdzięczam Złotemu Tronowi i moją służbą spłacę wszystko – odparł Gaunt. „Sfery Tęsknoty" inkwizytora Ravenora, tom... trzeci? Bonifacy sprowadził swój fotel na poziom podłogi i odwrócił się, spoglądając na Gaunta. – W istocie, był to tom drugi. Patrzył na chłopaka. Gaunt starał się nie odwracać wzroku od potwornie zniekształconej połowy twarzy Mistrza. – Czy masz jakieś pytania? – Jak zginął mój ojciec? Nikt mi nie powiedział, nawet wu... chciałem powiedzieć, generał Dercius. – Czemu chciałbyś to wiedzieć, chłopcze? – Spotkałem innego ucznia w korytarzu. Nazywał się Blenner. Wiedział o losie swoich rodziców. Jego ojciec zginął w czasie walk na Futhark, a matka zabiła się z miłości do niego. – Tak powiedział? – Tak, Mistrzu. – Rodzina ucznia Blennera została zabita, gdy ich świat został zbombardowany bronią biologiczną podczas wylęgu

genokradów. Blenner znajdował się wtedy poza planetą, w odwiedzinach u krewnej. Chyba ciotki. Jego ojciec był urzędnikiem w Administratum. Uczeń Blenner zawsze wykazywał przejawy bogatej wyobraźni. – A używanie prawdziwych pocisków? W czasie treningu? Powód jego kary? – Uczeń Blenner został przyłapany na pisaniu nieodpowiednich uwag na temat Drugiego Mistrza na ścianach latryny. To jest przyczyna jego kary. Uśmiechasz się. Dlaczego? – Bez ważnego powodu, Mistrzu. Zapadła cisza, przerywana jedynie trzaskiem i szumem pola, w którym zawieszony był Wielki Mistrz. – Jak zginął mój ojciec, Wielki Mistrzu? – zapytał Ibram Gaunt. Bonifacy z wyraźnym trzaskiem zamknął płytkę danych. – Ta informacja jest ściśle tajna.

Rozdział 4 Miasto Cracia Piryt 1 Igła Imperium to rzeczywiście coś wspaniałego, istny majstersztyk, pomyślał pułkownik Colm Corbec. Wznosiła się na wysokość trzech kilometrów ponad miastem Cracia, największym i najstarszym miastem na planecie zwanej Piryt. Od czterystu lat sławiła imię i sławę Imperatora, lecz w głównej mierze stanowiła pomnik inżynierskich zdolności Pirytian. Była wyższa niż postrzępione wieżyce Dzielnicy Sędziów, a nawet przewyższała wielkie, bliźniacze wieże Świątyni Eklezjarchy. W bezchmurne dni miasto stawało się gigantycznym zegarem słonecznym, którego wskazówkę stanowiła Igła Imperium. Mieszkańcy miasta mogli precyzyjnie określić godzinę, patrząc, które dzielnice akurat znajdowały się w cieniu. Dzisiejszy dzień nie był bezchmurny. W Cracii panowała zima, a niebo było ciemne i szare niczym ekran kontrolny monitorów. Śnieg padał z ołowianego nieba, osiadając na gotyckich wieżach i dachach starego, kamiennego miasta, na ozdobnych dekoracjach, kratach z kutego żelaza i miedzianych rynnach, na szkieletowych schodach awaryjnych i parapetach strzelistych okien. Ale w dole, na ulicach, było cieplej. Pod kopułami ze

zbrojonego szkła, które nakrywały większość ulic, krążyło ciepłe powietrze, ogrzewając place i przejścia. Kilka kilometrów pod miastem starożytne turbiny pompowały gorące powietrze do wentylatorów na ulicach. Tarcza energetyczna powstrzymywała opady deszczu i śniegu przed opadaniem poniżej poziomu pierwszego piętra. W jednej z kafejek Corbec, w rozpiętej kurtce munduru pułkownika Regimentu Tanith, powoli sączył piwo i kołysał się w czarnym, metalowym krześle. Widocznie mieszkańcy Pirytu lubili czarne, kute żelazo. Wszystko z niego robili. Nawet piwo, sądząc po smaku. Po raz pierwszy od wielu miesięcy czuł się zrelaksowany. Piekło Drugiej Fortis wreszcie było za nim: błoto, gryzonie i ostrzał. Nadal widział je we śnie, zrywając się na odgłos wystrzałów wyimaginowanej artylerii. Ale to – piwo, krzesło i ciepłe, spokojne ulice – przywracało go do życia. Padł na niego cień, zasłaniając nawet olbrzymią Igłę Imperium. – Wszystko gotowe? – zapytał szeregowy Bragg. Corbec odchylił się na krześle, spoglądając na wielkiego żołnierza, bez wątpienia największego spośród jego podkomendnych. – Jest jeszcze dość wcześnie. Mówią, że to miasto prowadzi całkiem interesujące nocne życie, ale zaczyna się dopiero po zmroku. – Wydaje się martwe. Żadnej zabawy – powiedział smutno Bragg. – Hej! Lepiej, że siedzimy tu na Pirycie, a nie na Guspedin. Według wszelkich doniesień tam jest tylko kurz, pył i niekończące się kopce.

Automatycznie sterowane latarnie zamocowane pod kopułami zaczęły powoli rozjaśniać się, budząc się do życia, mimo iż jeszcze trwał dzień. – Trochę gadaliśmy... – zaczął Bragg. – My, czyli kto? – zapytał Corbec. – A... Larks i ja... i Varl. I Blane – Bragg przestąpił z nogi na nogę. – Słyszeliśmy o niezłym kasynie. Może być fajnie. – No to w porządku. – Tyle, że to jest... hm... – Co? – zapytał Corbec, doskonale zdając sobie sprawę, co znaczy to „hm". – To jest w zimnej strefie – wyrzucił z siebie Bragg. Corbec wstał i położył kilka lokalnych monet na stole obok pustej szklanki piwa. – Szeregowy, zdajecie sobie sprawę, że zimne strefy znajdują się poza naszym obszarem – powiedział szybko. – Regimenty otrzymały cztery dni wypoczynku w mieście, ale ten urlop podlega pewnym ograniczeniom. Rozsądne zachowanie, żeby nie obrazić ani zdenerwować obywateli tego najstarszego i najbardziej cywilizowanego miasta. Ograniczenia w wyborze określonych barów, klubów, kasyn i burdeli. Jak również całkowity zakaz dla personelu Gwardii Imperialnej na opuszczanie podgrzewanych obszarów miasta. Zimne strefy są obszarami bezprawia. Bragg skinął głową. – Tak... ale w Cracii znajduje się ponad pół miliona Gwardzistów, zapełniając porty kosmiczne i koszary. Każdy z nich w ciągu ostatnich kilku miesięcy odbył podróż do piekła i z powrotem. Czy naprawdę myśli pan, że oni będą się zachowywać rozsądnie?

Corbec wydął wargi i westchnął. – Nie, Bragg. Podejrzewam, że nie będą. Powiedzcie mi, gdzie jest ten lokal. Ten, o którym rozmawialiście. Mam parę spraw do załatwienia. Spotkamy się tam później. Tylko nie naróbcie sobie kłopotów. 2 W ozdobionym lustrami, zadymionym barze Bieguna Imperium – jednego z lepszych hoteli w centrum Cracii, zlokalizowanego tuż przy kompleksie Administratura – komisarz Vaynom Blenner opisywał zniszczenie wrogiego pancernika Eradicus. Była to złożona, barwna opowieść, podkreślona umiejętnym wykorzystaniem zapalonego cygara, wypuszczanych kłębów dymu, ekspresywnych gestów i gardłowych efektów dźwiękowych. Wokół stolika rozlegały się okrzyki zdumienia i aprobaty. Jednak Ibram Gaunt siedział, obserwował i nie mówił nic. Często milczał. To rozbrajało ludzi. Blenner zawsze miał talent do opowiadania, nawet w dzieciństwie spędzonym w Schola Progenium. Gaunt z radością oczekiwał ponownego z nim spotkania. Blenner był dla niego kimś najbardziej zbliżonym do wizerunku starego przyjaciela, a jego twarz była stałym obrazem wśród wielu, które zatarły się i zaginęły przez wszystkie lata. Ale Blenner był również niezwykle chełpliwy, a ostatnio również popadł w nadmiernie konsumpcyjny tryb życia. Przez ostatnie dziesięć lat dowodził Trzecim Greygoriańskim. Greysi byli efektywnym, ciężko

pracującym regimentem, którego lojalność wobec Imperatora była niezachwiana. Jednak rozpieszczali Blennera. Oficer zawołał kelnera i zamówił następną kolejkę drinków dla zgromadzonych przy stoliku oficerów. Gaunt rozglądał się po zatłoczonym barze, gdzie odpoczywała i relaksowała się kadra dowódcza Gwardii Imperialnej. Po drugiej stronie sali, pod dużym, wspaniałym obrazem olejnym w złoconych ramach przedstawiającym Imperialne Tytany ruszające do ataku, zauważył oficerów w mundurach w kolorach chromu i purpury. To Patrycjusze z Jant, tak zwani „Wybrańcy Imperatora". Pomiędzy nimi siedział wysoki, potężny mężczyzna o spalonej kwasem twarzy, którego Gaunt znał aż za dobrze – pułkownik Draker Flense. Ich spojrzenia skrzyżowały się na kilka chwil. Wymiana była równie przyjazna i ciepła, jak spojrzenie dwóch automatycznych dalmierzy namierzających cel. Gaunt zaklął cicho. Jeśliby wiedział, że kadra jantińska również korzysta z tego hotelu, sam by z niego zrezygnował. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz pragnął, była konfrontacja. – Komisarz Gaunt? Gaunt spojrzał w górę. Koło jego fotela stał portier w uniformie, przechylając głowę w pozie, która była zarówno usłużna, jak i pełna wyższości. Snobistyczna świnia, pomyślał Gaunt, kocha Gwardię, kiedy ratuje za niego wszechświat, ale gdy wejdą do jego drogiego hotelu, to obawia się, że zarzygamy mu meble. – Na dole czeka chłopiec, sir – powiedział portier sztywno. – Czeka w recepcji i chce się z panem zobaczyć. – Chłopiec? – zapytał Gaunt.

– Powiedział, żeby to panu przekazać – ciągnął dalej portier. Wyciągnął srebrny kolczyk z Tanith, trzymając go podejrzliwie na wysuniętej dłoni. Gaunt skinął głową, wstał i poszedł za nim. Po drugiej stronie sali, Flense śledził go wzrokiem. Wezwał skinięciem ręki swojego adiutanta Ebzana. – Znaleźć majora Brochussa i kogoś z jego grupy. Mam pewną sprawę, którą chciałbym załatwić. Gaunt przeszedł za portierem przez marmurowy hol. Jego niechęć do tego miejsca wzrastała z sekundy na sekundę. Pirytianie byli zbyt delikatni, otłuszczeni, tak odmienni od warunków panujących na surowym froncie wojny. Płacili swoją daninę Imperium i w zamian zupełnie ignorowali mroczne aspekty życia poza ich cywilizowanym światem. Nawet stacjonujące tu oddziały Imperialne wydawały się nieco ospałe. Gaunt oderwał się od myśli, zauważywszy Brina Milo stojącego pod potężnym pniem drzewa ouroboros. Chłopak miał na sobie mundur Ducha i wyglądał na bardzo nieszczęśliwego. – Milo? Myślałem, że jesteś z innymi. Corbec powiedział, że zabierze cię z Tanithiańczykami. Co robisz w tak nadzianym miejscu, jak to? Milo wyciągnął z kieszeni małą płytkę danych i pokazał mu. – To przyszło razem z wiadomością po tym, jak pan wyszedł, sir. Oficer wykonawczy Kreff uznał, że najlepiej, żeby to panu jak najszybciej dostarczyć. A ja podobno mam być pana adiutantem... Cóż, tak czy inaczej ja miałem to załatwić.

Gaunt prawie się uśmiechnął, słysząc zmęczony ton chłopaka. Wziął od niego płytkę i otworzył ją. – Co to jest? – zapytał. – Wiem tylko tyle, że jest to komunikat osobisty, wyraźnie przeznaczony tylko do pańskiej wiadomości, dostarczony zaszyfrowanym kanałem czterdzieści... – przerwał, spoglądając na zegarek. – Dokładnie czterdzieści siedem minut temu. Gaunt spoglądał na pozbawione znaczenia znaczki na ekranie. Potem przycisnął kciuk do czytnika papilarnego, rozkodowując wiadomość. Rzeczywiście tylko dla jego wiadomości. Ibram. Jesteś jedynym przyjacielem znajdującym się na tyle blisko, żeby mi pomóc. Idź na Bulwar Cienia Igły 1034. Użyj naszego dawnego hasła. Czeka na nas nagroda. Karmazynowa nagroda. Fereyd. Gaunt raptownie poderwał głowę i z trzaskiem zamknął płytkę, jakby przyłapano go na przestępstwie. Przez chwilę serce biło mu jak opętane. Na Tron Ziemi, ile to czasu minęło, odkąd jego serce zabiło w ten sposób – czy naprawdę był to strach? Fereyd? Jego dawny, bardzo dawny przyjaciel, brat krwi od czasu... Milo spoglądał na niego spokojnie. – Kłopoty? – zapytał obojętnym tonem. – Raczej zadanie do wykonania... – wymruczał Gaunt. Ponownie otworzył płytkę i nacisnął run „Usunąć", wymazując wiadomość z pamięci urządzenia. – Potrafisz prowadzić? – zapytał chłopaka. – Naprawdę będę mógł? – odparł z niedowierzaniem w głosie. Gaunt zdusił jego entuzjazm przyjacielskim klepnięciem

w ramię. – Idź do parku maszynowego i zdobądź dla nas jakiś transport. Samochód sztabowy. Powiedz im, że ja cię wysiałem. Milo odbiegł. Gaunt przez chwilę stał w milczeniu. Wziął dwa głębokie oddechy, gdy nagle potężne klepnięcie w plecy prawie go przewróciło. – Ibram! Chłopie! Przegapisz najlepszą zabawę! – zakrzyknął Blenner. – Vay, mam trochę spraw do załatwienia... – Nie, nie, nie! – powiedział gruby, czerwony na twarzy komisarz, wygładzając fałdy szarego płaszcza. – Jak wiele razy mamy okazję pogadać o dawnych czasach, co? Jak wiele? Raz na cholerne dziesięć lat! Nie pozwolę, żebyś znowu zniknął mi z pola widzenia! Bo znając ciebie, nigdy nie wrócisz! – Vay... Naprawdę, to tylko nudna robota w regimencie... – No to idę z tobą! Zrobimy to szybciej! Dwóch komisarzy, co? Najedzą się strachu, jakby zstąpił sam Tron Imperatora, powiadam ci! – Naprawdę, znudzisz się... To bardzo nudne zajęcie... – Tym bardziej powinienem pójść! Żeby było mniej nudne! Co nie? – zawołał Blenner. Odciągnął połę płaszcza wyciągając z kieszeni pełną butelkę brandy, tak by mógł ją zobaczyć Gaunt. A także wszyscy inni w poczekalni. Jeśli tak dalej pójdzie, pomyślał Gaunt, to równie dobrze mogę ogłosić przez megafon, co zamierzam. Złapał Blennera za ramię i wyprowadził na zewnątrz hotelu. – Dobra, możesz pójść ze mną – wysyczał mu do ucha. – Tylko zachowuj się! I bądź cicho!

3 Tańcząca na scenie do dźwięków tamburynu dziewczyna była ładna i prawie całkowicie naga, ale major Rawne nie patrzył na nią. Patrzył na drugą stronę stolika, gdzie oświetlony mdłym światłem Vulnor Habshept kal Geel nalewał do szklanek oleisty, przejrzysty płyn. Nawet bez polowy swojego ciała Geel byłby olbrzymem. Potężny reketer ważył ponad trzysta kilogramów, a zwalistą sylwetką przytłaczał nawet Bragga. Major Rawne doskonale zdawał sobie sprawę, że potrzeba było przynajmniej trzech takich jak on sam, by zrównoważyć bogato ubranego mężczyznę siedzącego razem z nim przy stoliku. Rawne jednak nie bał się go ani trochę. – Napijemy się, chłopaczku żołnierzyku – powiedział Geel ciężkim, piryckim akcentem, podnosząc szklaneczkę w olbrzymiej dłoni. – Napijemy się – zgodził się Rawne, unosząc swoją. – Chociaż wolałbym, żebyś zwracał się do mnie per „majorze Rawne"... chłopaczku reketerzyku. Zapadła martwa cisza. W ciągu sekundy ucichło towarzystwo przy zatłoczonym barze. Dziewczyna przestała tańczyć. Geel zaśmiał się. – Dobre! Dobre! Bardzo zabawne! Ha, ha, ha! – zaśmiał się i jednym łykiem opróżnił szklaneczkę. Przy barze znów zaczęły się rozmowy i ruch. Tłum jakby odetchnął. Rawne powoli i dystyngowanie wypił swojego drinka. Potem uniósł butelkę i wypił następny litr cieczy nawet bez

mrugnięcia okiem. Wiedział, że to jest alkohol ryżowy o strukturze podobnej do związków używanych do rozmrażania silników transporterów typu Chimera i Rhino. Zdawał sobie również sprawę, że zanim tu przyszedł, zażył cztery tabletki antyodurzające. Cztery pastylki, które kosztowały fortunę na czarnym rynku, ale opłaciły się. Czuł się, jakby pił świeżą, źródlaną wodę. Geel przez moment zapomniał zamknąć usta, po czym szybko odzyskał opanowanie. – Major Rawne pije jak Pirytianin! – powiedział tonem komplementu. – Trudno wam dorównać... – odparł Rawne. – Przejdźmy do interesów. – Chodź ze mną – powiedział Geel i wstał. Rawne ruszył za nim, podobnie jak czterech potężnych ochroniarzy. Każdy z pijących przy barze obserwował, jak wychodzą razem tylnym wyjściem. Na scenie dziewczyna zrzuciła ostatnią część swojego odzienia i właśnie kręciła nią na jednym palcu z zamiarem rzucenia w tłum, kiedy zorientowała się, że nikt na nią nie patrzy. Oburzona, zbiegła ze sceny. W zaśnieżonej alejce za klubem czekała szara, płaskonosa i sześciokołowa ciężarówka. – Wódka. Papierosy. Płytki ze świńskimi obrazkami. Wszystko tam masz – zachęcającym tonem zagaił Geel. – Trzymam cię za słowo – powiedział Rawne. – Dobra, przejdźmy do kwestii pieniędzy. Dwa tysiące imperialnych kredytek. Nie zawracaj mi głowy lokalnym śmieciem. Dwa tysiące Imperiali. Rawne skinął głową i strzelił palcami. Z cienia wyszedł Feygor, niosąc wypełniony plecak.

– Mój wspólnik, pan Feygor – przedstawił go Rawne. – Pokaż mu zawartość. Feygor postawił plecak na śniegu i otworzył go. Sięgnął do środka. I wyjął pistolet laserowy. Dwa pierwsze strzały trafiły Geela w twarz i pierś, odrzucając go w tył, w głąb alejki. Z wytrenowaną starannością Feygor umieścił po jednym pocisku w czaszkach zaskoczonych ochroniarzy. Rawne podbiegł do ciężarówki i wdrapał się do szoferki. – Zjeżdżamy! – wrzasnął do Feygora, który wdrapywał się po drugiej stronie. Major wrzucił bieg i z rykiem silnika ruszył, sypiąc śniegiem spod kół. Gdy przejeżdżali pod łukiem bramy przy wylocie alejki, na ciężarówkę opadł ciemny kształt, lądując na zapakowanej kontrabandzie. Trzymający się pasów Feygor, próbujący je mocniej związać, zauważył ruch i rzucił się w jego stronę. Potężne uderzenie odrzuciło go na płachtę brezentu w tyle pojazdu. Siedzący za kierownicą Rawne zauważył w lusterku padającego Feygora i wzdrygnął się, gdy napastnik wślizgnął się do kabiny. – Dobry wieczór, majorze – powiedział intruz. – Corbec! – wrzasnął Rawne. – Ty! Tutaj? – Na waszym miejscu skupiłbym się na prowadzeniu – powiedział Corbec, oglądając się za siebie. – Wydaje mi się, że ludzie Geela mają z wami do pogadania. Ciężarówka gnała, ślizgając się po oblodzonych ulicach. Za nią, wściekle zarzucając światłami, pędziły cztery ciemne limuzyny. – Na Fetha! – zaklął major Rawne.

4 Wielka, czarna ciężarówka sztabowa pędziła bulwarem, mijając kute z żelaza uliczne latarnie. Gładko i sprawnie wtapiała się w ruch uliczny, bez problemów zmieniając pas ruchu. Inni kierowcy byli zresztą gotowi ustąpić wielkiej maszynie, która przemykała obok z rykiem silnika i dumnym znakiem imperialnego orła na masce. Za opancerzoną szybą, w części pasażerskiej, Gaunt pochylił się w skórzanym fotelu i nacisnął przełącznik głośnika. Siedzący obok niego Blenner nalał do szklanki dwie duże porcje brandy. – Milo! – rzucił Gaunt do głośnika. – Nie tak szybko. Chciałbym uniknąć zwracania na siebie nadmiernej uwagi. A to nie współgra z twoimi próbami pobicia rekordu prędkości. – Zrozumiałem, sir – zabrzmiał w głośniku głos Milo. Siedząc w kabinie kierowcy, Milo rozluźnił chwyt na kierownicy i uśmiechnął się do siebie. Zmniejszył prędkość. Trochę. Gaunt zignorował podawaną mu przez Blennera szklankę i otworzył płytkę z zainstalowaną mapą miasta. Znowu pstryknął we włącznik mikrofonu. – Skręć w lewo, Milo, i jedź tunelem do Placu Zorna. – Ale... ale to droga do zimnej strefy, komisarzu – odpowiedział chłopak. – Wykonać rozkaz, adiutancie – powiedział po prostu Gaunt i wyłączył głośnik. – Stary, to chyba nie jest zadanie z wojska, co? – sprytnie zauważył Blenner. – Nie zadawaj pytań, to nie będziesz musiał później

kłamać, Vay. W rzeczy samej, staraj się nie być na widoku i udawaj, że cię tu nie ma. Odwiozę cię do baru za godzinę czy dwie. A przynajmniej mam taką nadzieję, powiedział do siebie Gaunt. Rawne zakręcił kierownicą, wprowadzając ciężarówkę w ciasny wiraż. Przez chwilę sześć grubych opon alarmująco ślizgało się na mokrym śniegu. Za nimi, ścigające ich samochody ryczały i ślizgały się, próbując zmniejszyć dystans. – Jedziemy na ślepo! – powiedział Rawne. – Wjeżdżamy coraz głębiej w te cholerne zimne strefy! – Nie mamy zbyt wielkiego wyboru – odparł Corbec. – Zapędzają nas tam. Nie miałeś przygotowanej drogi ucieczki? Rawne nie odpowiedział, skupiając się na prowadzeniu pojazdu. Wzięli kolejny, ostry zakręt. – Co tu robisz? – zapytał wreszcie. – Sam sobie zadaję to pytanie – odparł Corbec. – Cóż, prawda jest taka, że chciałem zrobić to, co robi dobry regimentowy pułkownik, kiedy jego ludzie zeszli na ląd po koszmarze, jakim było piekło na Fortis, czyli pójść do podejrzanych dzielnic i kupić czarnorynkowe napitki i tym podobne towary. Ludzie doceniają pułkownika, który się o nich troszczy. Rawne skrzywił się, zarzucając gwałtownie kierownicą. – Potem przypadkiem zobaczyłem ciebie i twojego przydupasa i uświadomiłem sobie, że robicie dokładnie to, co powinny robić na urlopie takie kanalie jak wy. Czyli oszwabiacie lokalnych z kontrabandy, by sprzedawać ją

kolegom. Więc pomyślałem sobie: może się dołączę? Rawne ma to, czego mi potrzeba, a bez mojej pomocy o świcie będzie pływał z obciążeniem w rzece Cracia. – Twojej pomocy? – splunął Rawne. Lusterko wsteczne rozprysło się nagle, trafione pociskiem. Obaj mężczyźni skulili się. – Tak – powiedział Corbec, wyciągając spod płaszcza pistolet automatyczny. – Strzelam lepiej niż ten Fethowy wycieruch, Feygor. Corbec opuścił szybę w swoich drzwiach i wychylił się, strzelając krótkimi seriami w kierunku pędzących za nimi pojazdów. Przednia szyba jednego z czarnych pojazdów eksplodowała, pojazd skręcił gwałtownie, uderzając w następny wóz, zanim rąbnął w ścianę, koziołkując trzy razy i lądując wreszcie w deszczu szkła i szczątków metalu. – To tyle, jeśli chodzi o mnie – powiedział Corbec. – Ale jeszcze zostały trzy! – krzyknął Rawne. – Zgadza się – powiedział Corbec, ładując świeży magazynek – Ale jestem na tyle bystry, że pomyślałem o wzięciu zapasowej amunicji. Gaunt nakazał Milo zaparkować ciężarówkę na rogu Bulwaru Cienia Igły. Wyszedł z kabiny w mroźną świeżość nocy. – Zostań tu – powiedział do Blennera, który leniwie skinął ręką. – Ty też – rozkazał chłopakowi, który wydawał się ruszać za nim. – Jest pan uzbrojony, sir? – zapytał Milo. Gaunt uświadomił sobie, że nie jest. Zaprzeczył ruchem głowy. Milo wyciągnął swój tanithiański srebrny sztylet i

podał komisarzowi, mówiąc: – Nigdy nic nie wiadomo. Gaunt podziękował bez słowa i odszedł w ciemność. Strefy zimna stanowiły ponure przypomnienie, że społeczeństwo w tak rozległym mieście jak Cracia dzieliło się na wiele warstw. W samym sercu znajdowały się wielki pałac Eklezjarchy i Igła Imperium. Dookoła znajdowały się bogate rezydencje bogaczy. Podgrzewane, patrolowane, ekranowane i strzeżone, stanowiły małe światy bezpieczeństwa i wygody. Tam można było cieszyć się każdym przywilejem bycia poddanym Imperium. Ale znajdująca się poza strefą ciepła większa część miasta pozbawiona była takich luksusów. Kilometr za kilometrem ciągnęły się obszary rozpadających się bloków, budynków i magazynów, od stuleci gnijące, pozbawione ciepła, światła i opieki. Tutaj królowała przestępczość, tu nie sięgała władza Sędziów. Ich jurysdykcja kończyła się na granicach wewnętrznego miasta. To było ludzkie zoo, dżungla miejska, która otaczała ośrodek cywilizacji. W pewien sposób przypominało to strukturę Imperium – bogate, luksusowe centrum otoczone straszną rzeczywistością, o której niewiele wiedziało. Albo nie chciało wiedzieć. Zaczął padać lekki śnieg, zbyt mokry, by osadzać się na ubraniu. Powietrze było zimne i wilgotne. Gaunt szedł brukowanym chodnikiem. Numer 1034 przy Bulwarze Cienia Igły był ciemnym, brzydkim budynkiem. Z szóstego piętra docierało pojedyncze, przyćmione światło. Gaunt wszedł do środka. W korytarzu śmierdziało mokrą wełną i stęchlizną. Nie było światła, ale zauważył schody w

żółtawym, przydymionym blasku setek świec osadzonych w różnego rodzaju butelkach. Gdy doszedł do trzeciego piętra, usłyszał muzykę. Jakiś rodzaj ballady tanecznej, wnioskując z melodii. Stare nagranie trzeszczało. Cicha muzyka brzmiała jak widmo samej siebie. Szóste, ostatnie piętro. Odłupane kawałki tynku zaścielały nadżarty dywanik. Gdzieś w cieniu piszczały i skrobały szczury. Muzyka była głośniejsza, dochodząc z pokoju, do którego zmierzał komisarz. Drzwi do mieszkania były otwarte, wypuszczając strugę światła jaśniejszego niż poblask świec. Gaunt rozpoznał fioletowy błysk automatycznie zasilanej lampy polowej. Zaciskając palce na rękojeści noża ukrytego w kieszeni płaszcza, wszedł do środka. 5 Pokój był pozbawiony nawet desek podłogi i tynku na ścianach. Odtwarzacz stał na stercie starych książek, mrucząc cicho. Lampa stała w rogu, rzucając widmowe, fioletowe światło na całe pomieszczenie. – Czy jest tu ktoś? – zapytał Gaunt, zaskoczony dźwiękiem własnego głosu. W sąsiadującej z pokojem łazience poruszył się cień. – Jakie jest hasło? – zapytał. – Co? – Nie mam czasu, żeby ci wyjaśniać. Hasło. – Orle Gniazdo – odpowiedział Gaunt, podając słowo kodowe, którego używali razem z Fereydem dawno temu na Pashen 9-60.

Postać wyraźnie się rozluźniła. Znużony, starszy mężczyzna w pobrudzonym garniturze wszedł do pokoju. W opuszczonej dłoni trzymał krótkolufowy pistolet nieznanego typu. Gaunt westchnął. To nie był Fereyd. – Kim jesteś? – zapytał Gaunt. Mężczyzna zmarszczył brwi w odpowiedzi. – Podanie nazwiska wydaje się całkowicie niewłaściwe w tych okolicznościach. – Skoro tak mówisz – odparł Gaunt. Mężczyzna podszedł do odtwarzacza i puścił inną melodię. Z głośników, zaczynając się wibrującymi dźwiękami fletów i gitar, popłynęła kolejna staroświecka, płaczliwa piosenka o miłości, pełna obietnic i żalów. – Jestem asystentem, kurierem i prawdopodobnie trupem – powiedział nieznajomy. – Czy masz jakieś pojęcie o skali problemu, albo jak głęboko on sięga? Gaunt wzruszył ramionami. – Nie. Nawet nie wiem, o jakim problemie mówisz. Ale ufam mojemu staremu przyjacielowi, Fereydowi. To mi wystarczy. Biorąc pod uwagę jego słowa, nie mam wątpliwości co do powagi tej kwestii, ale jeśli chodzi o złożoność czy głębię... Mężczyzna bacznie się mu przyglądał. – Służba wywiadowcza Floty założyła sieć systemów szpiegowskich na Światach Sabbat, które mają nadzorować Krucjatę. – W rzeczy samej. – Jestem częścią tej siatki. Tak jak ty, chociaż o tym nie wiesz. Prawda, którą odkryliśmy, jest przerażająca. W dowództwie tej Krucjaty toczy się ponura walka o władzę, mój przyjacielu.

Gaunt zaczął się niecierpliwić. Nie przyszedł tutaj, żeby wysłuchiwać niepotwierdzonych spekulacji. – Co mnie to obchodzi? Nie należę do Głównego Dowództwa. Niech się kłócą i dźgają w plecy między sobą... – Czy zamierzasz to wszystko zaprzepaścić? Dziesięć lat walk? Wszystkie zwycięstwa Mistrza Wojny Slaydo? – Nie – ponuro przyznał Gaunt. – Ten spisek zagraża wszystkim. Jak siły Krucjaty mogą dalej atakować, skoro dowódcy skaczą sobie do gardeł? Zaś jeśli walczymy między sobą, jak możemy wygrać z przeciwnikiem? – Dobra, po co tu jestem? – wtrącił Gaunt. – On przewidział, że będziesz ostrożny. – Kto? Fereyd? Mężczyzna zamilkł na chwilę, nie odpowiadając bezpośrednio na pytanie. – Dwie noce temu, moi towarzysze tu w Cracii odebrali sygnał od astropaty ze statków zwiadowczych przy Mglistej Granicy. Była przeznaczona do kwatery Floty Wielkiego Lorda Wojny generała Dravere. Poziom dostępu Karmazyn. Gaunt zamrugał ze zdziwienia. Poziom Karmazyn. Nieznajomy wyjął z kieszeni mały kryształ i podniósł go do światła. Kamień odbijał fioletowe promienie, załamujące się na jego ściankach. – Dane są zapisane na tym krysztale. Dwóch psykerów oddało życie, żeby odebrać sygnał i przekazać go nam. Dravere nie może położyć na nim swoich łap. Podał go Gauntowi. Ten tylko wzruszył ramionami. – I tak po prostu mi go dajesz? Mężczyzna westchnął ciężko.

– Od czasu, gdy moja siatka w Cracii przechwyciła sygnał, jesteśmy w ciągłym ruchu. Kontrwywiad Dravere jest na naszym tropie, starając się odzyskać dane. Nie mam już nikogo, komu mógłbym zawierzyć ten kryształ. Skontaktowałem się z moim zwierzchnikiem poza planetą, który kazał mi czekać na zaufanego sprzymierzeńca. Kimkolwiek jesteś, przyjacielu, ktoś ma o tobie dobre zdanie. Ufamy ci. W tej tajnej wojnie to znaczy bardzo dużo. Gaunt wziął kryształ z drżących rąk nieznajomego. Nie za bardzo wiedział, co ma powiedzieć. Nie chciał mieć nic wspólnego z tą całą sprawą, ale zaczął sobie uświadamiać stawkę, o jaką toczy się gra. Starszy mężczyzna uśmiechnął się do niego. Zaczął coś mówić... Ściana za nim eksplodowała w błysku światła i wyparowanych cegieł. Dwa niebieskie pasma laserów wślizgnęły się do pomieszczenia, w przelocie przecinając nieznajomego na trzy części, zanim zdążył się poruszyć. 6 Gaunt rzucił się w stronę drzwi do mieszkania. Wyciągnął sztylet Milo, nie wiedząc, czy przyda się na cokolwiek. Na schodach zadudniły kroki biegnących ludzi. Ze swojego punktu obserwacyjnego przy drzwiach komisarz zauważył dwóch opancerzonych żołnierzy, którzy wskoczyli do pokoju przez dziurę w ścianie. Byli wielcy i ubrani w czarne, pozbawione odznak bojowe pancerze. W rękach trzymali modyfikowane, skrócone karabinki

laserowe. Magnetyczne przyssawki na kolanach i przedramionach wskazywały, że wdrapali się po zewnętrznej ścianie, wywalając dziurę miną kierunkową. Rozejrzeli się po pokoju, szperając zielonymi promieniami celowników laserowych. Jeden z żołnierzy zauważył leżącego Gaunta i otworzył ogień w jego kierunku. Seria trafiła we framugę, roztrzaskując ją w strzępy drewna i kawałków tynku. Gaunt rzucił się głową naprzód. Był trupem! Trupem, chyba że... Pistolet nieznajomego leżał przed nim na zżartym dywanie. Musiał tu upaść, gdy mężczyzna został trafiony. Gaunt złapał go, odbezpieczył ruchem kciuka i przeturlał się, otwierając ogień. Pistolet był mały, ale dziwny kształt wyraźnie świadczył o tym, że jest to starożytna i bezcenna specjalistyczna broń. Miała kopa jak muł i grzmiała niczym działo typu Bazyliszek. Pierwszy strzał zaskoczył tak Gaunta, jak i dwóch zamaskowanych napastników, gdy wywalił w ścianie dziurę wielkości włazu do czołgu. Drugi pocisk eksplodował w ciele jednego z żołnierzy. Mały run na rękojeści pistoletu zmienił się z „V" na „III". Gaunt westchnął. Najwyraźniej broń nie została obdarzona nadmiernie pokaźnym magazynkiem. Tupot na schodach stal się głośniejszy, gdy trzech kolejnych żołnierzy wbiegło na górę, depcząc i wywracając świece. Gaunt klęknął i rozwalił głowę pierwszemu napastnikowi. Ale pozostali dwaj otworzyli ogień w górę schodów, a pozostały żołnierz w mieszkaniu za nim również zaczął strzelać. Ogień krzyżowy trzech laserów

strzelających krótkimi seriami rozrywał na kawałki ściany korytarza. Gaunt padł tak szybko na podłogę, że uderzył ręką w deski, wypuszczając broń, która potoczyła się w dół schodów. Wroga seria przebiła podłogę kilka centymetrów od twarzy Gaunta. Ale nie trafiła go. Po kilku chwilach żołnierze wstrzymali ogień i zaczęli przesuwać się do przodu, sprawdzając korytarz. Kurz i dym uniemożliwiał widoczność w ciemnym korytarzu. Kiedy żołnierz wychylił głowę z mieszkania, srebrne ostrze tanithiańskiego sztyletu przebiło mu czaszkę, zwalając go na podłogę w spazmach. Gaunt zerwał się. Potrzebował jedynie kilku sekund, żeby wyrwać broń z ręki zabitego i zasypać ogniem tych z dołu. Ale tamci z dołu już go mieli w polu widzenia. Zobaczył błysk i zdał sobie sprawę, że celowniki laserowe omiotły mu twarz i spoczęły na sercu. Słychać było krótką serię z lasera, po czym obłok gryzącego w nozdrza dymu omiótł schody. Blenner pojawił się w polu widzenia komisarza, ostrożnie przestępując nad poczerniałymi zwłokami, z dymiącym pistoletem w dłoni. – Znudziłem się czekaniem na ciebie – powiedział. – A poza tym wydaje się, jakbyś potrzebował pomocy, co Ibram? 7 Szara ciężarówka, ścigana już tylko przez jeden pojazd, z rykiem zwiększyła obroty silnika, pokonując ośnieżone wzniesienie drogi, na moment odrywając się od jezdni. – Co to jest? – zakrzyknął Rawne, gdy za chwilę wylądowali i koła odzyskały przyczepność na śliskiej

jezdni. – To się chyba nazywa „zapora drogowa" – odparł Corbec. Przed nimi ulica kończyła się rzędem podpalonych beczek i barykadą z betonowych słupów i drutu kolczastego. W pobliżu kręciło się kilka uzbrojonych postaci. – Z drogi! Zjedź z drogi! – wrzasnął Corbec. Major pochylił się i skręcił mocno kierownicą. Ciężarówka zatoczyła się na bok i w pełnym rozpędzie uderzyła przodem w drewniane wrota starego, opuszczonego magazynu. Zatrzymała się po kilku metrach. Silnik zaczął dławić się i w końcu zgasł. – No i co teraz? – wysyczał Rawne. – Cóż, jest nas dwóch i Feygor... – zaczął Corbec. Z tylu ciężarówki Feygor zaczął się podnosić, kręcąc w oszołomieniu głową. – Trzy Duchy, z cholernego najlepszego regimentu w całej Gwardii. Najlepiej działamy z zaskoczenia i w nocy. A tu niespodzianka, jesteśmy w ciemnym magazynie! Corbec odbezpieczył automatyczny pistolet. Rawne wyciągnął swój pistolet laserowy i zrobił to samo. Uśmiechnął się. – Dobra, skończmy z tym. Jeszcze przez wiele lat później w barach i klubach w zimnych strefach miasta Cracia, krążyły opowieści o strzelaninie w starym magazynie Vinchy, zapewniając gawędziarzom darmowe kolejki. Mówiono o setkach strzałów, o basowym pomruku pistoletów maszynowych noszonych przez dwudziestu uzbrojonych mężczyzn, bandytów na usługach osławionego króla zbrodni Vulnora

Habshepta kal Geela, którzy weszli w ciemność i dym. Wszyscy zginęli. Padło dwadzieścia strzałów, niektóre z pistoletów laserowych, a niektóre z wielkokalibrowego pistoletu automatycznego. Ni mniej, ni więcej, tylko dokładnie dwadzieścia. Nikt nigdy już nie zobaczył tych ludzi przybyłych spoza planety, ani ciężarówki pełnej przemyconych towarów, która stała się początkiem całej afery. Ciężarówka sztabowa przemykała pustymi ulicami strefy zimna, zmierzając do bezpiecznego centrum miasta. W tyle pojazdu Blenner nalał kolejne dwie porcje drogiej brandy. Tym razem Gaunt przyjął szklaneczkę i wychylił ją jednym haustem. – Nie musisz mi mówić, co się tam stało, Ibram, jeśli nie masz ochoty. Gaunt westchnął. – Gdybym musiał, to posłuchałbyś uważnie? Blenner zaśmiał się. – Jestem lojalny wobec Imperatora, Gaunt, a podwójnie lojalny wobec starych kumpli. Co jeszcze chciałbyś usłyszeć? Gaunt uśmiechnął się i wyciągnął swoją szklaneczkę, którą Blenner natychmiast napełnił. – To mi wystarczy, jak sądzę. Blenner pochylił się do niego, mówiąc szczerze po raz pierwszy od kilku lat. – Słuchaj Ibram... Może wydaje ci się, że jestem starym prykiem, tłustym od dobrego żarcia i luksusów posiadania cholernie perfekcyjnego regimentu... Ale ja nie zapomniałem, jak smakuje walka i ogień. Nie zapomniałem

powodu, dla którego tu jestem. Możesz mi zaufać, że pojadę z tobą do samego piekła i wyciągnę stamtąd twój tyłek. Zrobię to dla ciebie. – I dla Imperatora – przypomniał mu Gaunt z uśmiechem. – I dla cholernego Imperatora – odparł Blenner, stukając się z nim szklanką. – Hej! – zauważył po chwili milczenia. – Dlaczego twój chłopak zwalnia? Milo zatrzymał samochód, jednak nie zgasił silnika. Drogę przed nimi blokowały dwa pojazdy gąsienicowe. Świeciły prosto w oczy reflektorami ustawionymi na pełną moc, ale Milo dostrzegł, że były pomalowane w kolorach Jantińskich Patrycjuszy. Potężne postacie z gołymi, wygolonymi głowami wysiadały z nich, trzymając w rękach pałki i saperki. Gaunt wyszedł z kabiny wkrótce po tym, jak ciężarówka zatrzymała się. Tuż za nim stanął Blenner. Zaczął padać gęstszy śnieg. Zmrużył oczy, starając się rozpoznać tych ludzi, mimo jaskrawego światła reflektorów. – Brochuss! – syknął. – Pułkownik-komisarz Gaunt – odparł major Patrycjuszy, występując krok do przodu. Był rozebrany do podkoszulka i naoliwiony niczym gladiator. Trzymaną w ręku drewnianą pałką uderzał w mięsistą dłoń. – Pomyślałem sobie, że mamy do pogadania. Ty i twoje szumowiny oszustwem pozbawiliście nas zwycięstwa na Fortis. Kanalie. Bawicie się w żołnierzy, gdy powinniście ustąpić miejsca prawdziwej armii. Ty i twoje żałosne Duchy powinniście dawno wisieć na stryczku, tam gdzie wasze miejsce. Gaunt westchnął.

– To chyba nie jest główny powód, prawda, Brochuss? Tak, nadal gniewacie się z powodu lekkiego spóźnienia na zwycięstwo na Fortis, ale chyba nie o to chodzi. Czemu tak się gniewacie, że wtedy wygraliśmy? Znowu ta sprawa z plamą na honorze? Stary dług, który macie do spłacenia? Wy i Flense? Jesteście idiotami. To bardzo honorowa sprawa, jak pchnięcie w plecy w ciemnej uliczce, tutaj w zimnej strefie. Wygodne, nie znajdą naszych ciał aż do odwilży. – Nie wydaje mi się, żebyś znajdował się w odpowiedniej pozycji do negocjacji – powiedział Brochuss. – My, Jantińczycy, żądamy spłaty długu w krwi, gdziekolwiek nadarzy się okazja. Tu jest równie dobre miejsce jak gdziekolwiek. – Więc zamierzasz splamić swój honor, żeby zmazać mniejszą plamę? Brochuss, ty dupo wołowa, może nie dostrzegasz ironii? Po pierwsze nie było żadnej ujmy na honorze. Naprawiłem tylko błąd. Sam doskonale wiesz, kto jest winny jego popełnienia. Jedyne, co zrobiłem, to ujawniłem tchórzostwo w działaniu Jantińczyków. – Ibram! – syknął mu do ucha Blenner. – Nigdy nie byłeś dyplomatą! Oni chcą krwi! Obrażając ich nie poprawisz swojej sytuacji. – Poradzę sobie z tym – sucho odezwał się Gaunt. – Nie, ja się tym zajmę... – Blenner odepchnął go na bok i stanął przed żołnierzami z Jant. – Majorze... Jeśli chcecie walki, to nie zamierzam was rozczarować. Tylko chwilkę? Proszę? Blenner odwrócił się do Milo i szepnął: – Chłopcze, jak szybko potrafisz jechać tym złomem? – Wystarczająco szybko – odparł równie cicho Miło – i

wiem dokładnie, gdzie mam jechać... Blenner ponownie zwrócił się do jantińskich osiłków i uśmiechnął się w blasku świateł. – Majorze Brochuss, po krótkiej konsultacji z moimi kolegami, mogę teraz bezpiecznie powiedzieć... Idź do piekła, gównojadzie! Skoczył do tyłu, wciągając za sobą Gaunta. Milo wrzucił bieg i ciężarówka z rykiem ruszyła na rozbiegających się w panice żołnierzy. Kilka chwil później ciężarówka gnała ośnieżoną ulicą z niebezpieczną prędkością, wyprzedzana przez przeraźliwy ryk silników i klaksonu. Klnąc i złorzecząc, Brochuss ze swoimi ludźmi wsiadali do pojazdów, ruszając w pościg i wznosząc spod buksujących kół fontanny śniegu. – Jestem szczęśliwy, że ty się tym zająłeś, Vay – uśmiechnął się Gaunt. – Nie wiem, czy potrafiłbym zachować się tak dyplomatycznie. 8 Szeregowy Bragg ucałował swoje fartowne kostki i rzucił wszystkimi trzema. Wśród zgromadzonego wokół tłumu rozległy się okrzyki, po czym stosy żetonów przesunęły się w jego stronę. – Dalej, Bragg – siedzący obok niego Szalony Larkin wrzeszczał mu do ucha. – Zrób to jeszcze raz, ty stary, wielki pijaku! Bragg zaśmiał się i wziął w ręce kostki. To jest życie, pomyślał. Z daleka od piekła Fortis, zniszczenia i śmierci, w zadymionych salach kasyna w zimnej strefie wreszcie czul się dobrze, z kilkoma

prawdziwymi przyjaciółmi, ładnymi panienkami i stołami w kasynie czynnym przez całą noc. Po chwili obok pojawił się Varl, przyjacielsko, lecz boleśnie poklepując go po plecach. Varl nadal przyzwyczajał się do cybernetycznej ręki, którą medycy zastąpili kończynę utraconą na Fortis. – Gra może poczekać, Bragg. Mamy sprawę do załatwienia. Bragg i Larkin ucałowali na pożegnanie swoje towarzyszki i razem z Varlem wyszli tylnymi drzwiami na ośnieżoną rampę. Czekał na nich Suth, a także Melyr, Meryn, Caffran, Curral, Coli, Baru, Mkoll, Raglon... prawie dwadzieścia Duchów. – Co się dzieje? – zapytał Bragg. Melyr ręką wskazał do tyłu, gdzie Corbec, Rawne i Feygor wyładowywali butelki i papierosy z potrzaskanej, sześciokołowej ciężarówki. – Pułkownik dostarczył trochę pysznych łakoci dla nas, niech będzie błogosławione jego dobre serce. – To miło z jego strony – powiedział Bragg, oblizując wargi, nie do końca pewien, dlaczego Rawne i Feygor wyglądali na wkurzonych. Corbec uśmiechnął się do nich. – Chodźcie tu wszyscy! Organizujemy zabawę, chłopaki! Za Tanith! Za nas! Rozległy się okrzyki i oklaski. Varl skoczył na brezent i otworzył skrzynkę tanithiańskim sztyletem. Zaczął rozdawać butelki wśród zgromadzonych wokół żołnierzy. – Hej! – zakrzyknął nagle Raglon, wskazując na rozświetloną mdłym odblaskiem lamp boczną alejkę. – Mamy gości! Sztabowa ciężarówka z poślizgiem zatrzymała się tuż za

pojazdem Corbeca. Gaunt wyskoczył z kabiny. Rozległ się chóralny okrzyk, a ktoś rzucił mu butelkę. Komisarz zerwał kapsel i pociągnął spory łyk, zanim wskazał ręką na ciemność za sobą. – Chłopaki, przydałoby mi się kilku... – zaczął. Major Brochuss pochylił się do przodu, siedząc w kabinie pędzącego transportera, starając się dostrzec coś przez przednią szybę, bezustannie omiataną przez wycieraczki usuwające odpryski śniegu. – Teraz go mamy! Zatrzymał się przed nami! Brochuss zacisnął pięści i zaczął uderzać pałką w dłoń. Nagle zauważył tłumy wiwatujących Duchów zgromadzone na tyłach baru. Setka... może dwie setki ludzi. – O kurwa! – zdołał wykrztusić. Bar był prawie pusty, noc gasła w pierwszych promieniach świtu. Ibram Gaunt opróżnił swoją szklankę i spojrzał na Vaynoma Blennera, który spał z głową opartą o stolik tuż koło niego. Komisarz wyjął z kieszeni kryształ i zaczął podrzucać go w dłoni. Tuż obok pojawił się Corbec. – To była ciężka noc, komisarzu. Gaunt spojrzał na niego, zaciskając kryształ w dłoni. – Może najdłuższa z dotychczasowych, Colm. Słyszałem, że wy też się zabawiliście. – Tak i to na rachunek Rawne, co bez wątpienia cię ucieszy. Chcesz mi powiedzieć, co się dzieje? Gaunt uśmiechnął się do siebie. – Może lepiej postawię ci drinka – powiedział, kiwając na sennego barmana. – Tak, chciałbym ci powiedzieć. I zrobię to, ale w odpowiednim czasie. Czy jesteś lojalny, pułkowniku Colmie Corbecu?

Olbrzym spojrzał na niego z wyrzutem. – Na Imperatora, poświęciłbym własne życie – powiedział bez chwili wahania. Gaunt skinął głową. – Ja też. Droga przed nami może być naprawdę ciężka. Ale dobrze, że mogę na ciebie liczyć. Corbec nie powiedział nic, tylko podniósł swoją szklankę. Gaunt stuknął się z nim. Rozległ się cichy brzęk. – Pierwszy i Ostatni – rzekł Corbec. Gaunt uśmiechnął się lekko i odpowiedział: – Pierwszy i Jedyny.

Wspomnienie Manzipor Trzydzieści lat wcześniej Dom znajdował się na zboczu Góry Resyde. Długie kolumnady zapewniały widok na wodospady. Złote słońce przez cały dzień zalewało go swoim blaskiem, aż do zachodu, gdy stawało w ogniu. Było ciepło. Każdego wieczoru świetlne kule w ciężkich oprawach rozświetlały ciemności atrium. Ibram wyobrażał sobie, że są to nawigatorzy wytyczający ścieżki przez nieznane szlaki Elizjum, pomiędzy zawirowaniami Osnowy. Bawił się na skąpanych w słońcu tarasach, wyrastającymi ponad mgłą znad wodospadów, które z łomotem spadały osiem kilometrów w głąb Północnego Kanionu. Z tego miejsca można było czasami zobaczyć myśliwce i barki Imperium, startujące lub lądujące przy wielkich hangarach Portu Lanatre. Z odległości wyglądały niczym świetliki na tle wieczornego nieba. Ibram zawsze wskazywał palcem i twierdził, że na jednym z nich jest jego ojciec. Niania oraz stary opiekun, Benthlay, zawsze go poprawiali. Nie mieli w ogóle wyobraźni. Benthlay nie miał nawet rąk. Wskazywał na niebo swoimi buczącymi protezami i cierpliwie wyjaśniał, że jeśli ojciec Ibrama byłby na jednym ze statków, to z pewnością wiedzieliby o tym wcześniej. Ale Oric, kucharz w skrzydle gospodarczym, miał

bardziej otwarty umysł. Nosił chłopca w potężnych ramionach i patrzył z nim na wszystkie statki i wahadłowce. Ibram miał zabawkę – model pancernika, który jego wujek Dercius wyrzeźbił z kawałka plastiku. Siedząc na ramionach Orica chłopiec machał nim i przeprowadzał wyimaginowane walki powietrzne. Oric posiadał na lewym przedramieniu wielki tatuaż błyskawicy, który zawsze fascynował Ibrama. – To z Gwardii Imperialnej – odpowiadał Oric na pytania chłopca. – Trzeci z Jant przez osiem lat. Odznaka honorowa. Nigdy nie mówił nic więcej. Za każdym razem, gdy stawiał chłopca na ziemi i wracał do kuchni, ten zastanawiał się nad buczącym odgłosem, jaki dobiegał spod fartucha. Przypominał dźwięki, jakie wydobywały się z ramion opiekuna, gdy gestykulował. Tej nocy przybył wujek Dercius, niespodziewanie i bez zapowiedzi. Oric bawił się z chłopcem na tarasie świeżo wyrzeźbioną drewnianą fregatą. Kiedy dobiegł ich głos Derciusa, Ibram podskoczył i wbiegł do środka domu. Wpadł na wujka niczym meteor, ściskając go mocno. – Ibram! Ibram! Jaki silny uścisk! Cieszysz się, widząc swojego wujka, co? Dercius wyglądał na tytana w swoim wspaniałym, jantińskim mundurze. Uśmiechnął się do chłopca, lecz jego oczy pozostały smutne. Oric wkroczył do pokoju, mamrocząc słowa przeprosin. – Muszę wracać do kuchni – powiedział. Wujek Dercius zrobił coś dziwnego. Podszedł do Orica i uścisnął go.

– Cieszę się, że cię widzę, stary druhu. – Ja też, sir. Minęło wiele lat. – Przywiozłeś mi jakąś zabawkę, wujku? – zapytał Ibram, strząsając z ramienia dłoń zasmuconej niańki. Dercius wrócił do niego. – Czy kiedykolwiek cię rozczarowałem? – zaśmiał się. Wskazał na sygnet na małym palcu, jednocześnie obejmując mocno chłopca. – Wiesz, co to jest? – Pierścionek! – Ty spryciarzu! Ale nie tylko. – Dercius ostrożnie przekręcił ząbkowaną oprawę pierścienia i otworzył go. Ze środka wytrysnął cienki, ścięty u góry promień lasera. – A wiesz, co to jest? Ibram potrząsnął głową. – To jest klucz. Oficerowie tacy jak ja potrzebują sposobu, żeby otwierać pewne tajne rozkazy. Sekretne rozkazy. Czy wiesz, czym one są? – Mój ojciec powiedział mi! Są różne kody... To się nazywa „poziom dostępu". Dercius i inni zaśmiali się, słysząc rezolutny ton w głosie chłopca. Ale ich śmiech brzmiał nieco sztucznie. – Masz rację! Kody takie jak Pantera, Epsilon, Kryptox czy stare kody-kolory: błękit, szkarłat, purpura, obsydian i karmazyn – wyjaśnił Dercius, zdejmując pierścień. – Jako generał otrzymałem taki sygnet, by móc otwierać i odczytywać te rozkazy. – Wujku, czy mój ojciec też taki ma? Chwila milczenia. – Oczywiście. – Czy mój ojciec wraca do domu? Jest z tobą? – Posłuchaj mnie Ibram, jest coś...

Chłopiec wziął do ręki sygnet i uważnie go obejrzał. – Czy naprawdę jest dla mnie, wujku Dercius? Czy jest mój? Ibram nagle poderwał głowę i zauważył, że wszyscy intensywnie się w niego wpatrują. – Dostałem go! – oznajmił. – Oczywiście, że jest twój. Możesz go zatrzymać... – powiedział nadal trzymający go Dercius. Wyglądał, jakby nad czymś rozmyślał. – Posłuchaj mnie Ibram, muszę ci coś powiedzieć... To dotyczy twojego ojca.

Rozdział 5 Elizjum 1 Gaunt rozmawiał z Fereydem. Siedzieli przy kominku, wśród migoczących cieni rezydencji w zdemilitaryzowanej strefie największego miasta na Pashen 9-60. Fereyd występował jako gospodarz domu, w ciemnoczerwonej szacie, tak często spotykanej na Pashen. Prowadził na wpół poważną rozmowę o pracy szpiega, wygłaszając niedokończone i podchwytliwe uwagi, którymi lubił drażnić swojego przyjaciela komisarza. Nietypowa para – komisarz i szpieg Imperium. Jeden wysoki blondyn, drugi bardziej krępy, ciemnowłosy. Złączeni razem przez wojnę, lubili się i tworzyli zgrany zespól mimo odmiennego pochodzenia i rodzaju służby. Siatka wywiadowcza Fereyda, pracując w ukryciu na miastach-farmach Pashen, odkryta przejawy wstrętnego kultu Chaosu, jak również grupę heretyków wśród oficerów Floty. W wyniku katastrofalnie przeprowadzonej akcji Floty, rozpoczętej zbyt wcześnie w odpowiedzi na odkrycie Fereyda, doszło do otwartej wojny na powierzchni planety. W efekcie nastąpił desant Gwardii Imperialnej. Przypadek sprawił, że Hyrkanie Gaunta przeprowadzili akcję, która miała na celu uwolnienie Fereyda z rąk zdrajców z Pashen. Później razem ujęli i zlikwidowali zdrajcę barona Sylaga. Rozmawiali o lojalności i zdradzie. Fereyd przekonywał,

że jedynie czujność szpiegowskiej siatki Imperatora trzymała pod kontrolą prywatne ambicje niektórych oficerów. Gaunt nie mógł jednak skoncentrować się na słowach Fereyda, gdyż jego twarz ciągle się zmieniała. Czasami miał twarz Oktara, a później w mgnieniu oka zmieniała się w oblicze Derciusa albo ojca Gaunta. Komisarz w końcu uświadomił sobie, że śni. Pożegnał swojego przyjaciela i obudził się, zmęczony i niewyspany. Powietrze było nieprzyjemnie zastałe. Pokój był mały, z niskim, zakrzywionym sufitem i zamontowanymi wewnątrz ścian płytami oświetleniowymi, które przed zaśnięciem przekręcił na minimum energii. Wstał i założył ubranie, zbierając poszczególne jego elementy z miejsca, w które rzucił je poprzedniego wieczoru: spodnie, koszulę, buty, krótką kurtkę polową z wysokim kołnierzem, obszytym splecionymi imperialnymi orłami. W kaburze wiszącej na wieszaku nie było pistoletu, ale za to miał swój tanithiański sztylet. Otworzył drzwi-właz i wyszedł na długi, ciemny korytarz. Tutaj powietrze było równie zastałe i gorące, lecz chociaż był jakiś przewiew, stałe dostarczany przez systemy wentylacyjne ukryte pod czarnymi kratownicami w podłodze. Spacer dobrze mi zrobi, pomyślał. Akurat trwała nocna zmiana, więc lampy na pokładzie rzucały przyćmione światło. Wokół rozlegał się wszechobecny szmer olbrzymich reaktorów, a wytwarzane przez nie wibracje wprawiały w drżenie wszystkie metalowe przedmioty, a nawet samo powietrze. Gaunt wędrował przez jakiś kwadrans po cichych korytarzach, nie napotykając nikogo. Na skrzyżowaniu

korytarzy wszedł do głównej windy, przykładając pasek kodowy do runicznej płytki w ścianie. Rozległ się elektroniczny poszum silników, jak również trzydźwiękowy zaśpiew sztucznych gardeł, który oznajmił ruch windy. Świetlny wskaźnik powoli przeskoczył przez kolejne dwadzieścia znaczków na błyszczącej, miedzianej płytce. Kolejny chórek oznajmił koniec jazdy. Drzwi rozsunęły się. Gaunt wyszedł na obszar zwany Szklaną Zatoką. Było to najpiękniejsze miejsce w całej budowli, zwieńczone kopułą o średnicy ponad stu metrów wykonaną z niezwykle twardego, przezroczystego splotu szklanego. Za nią odtwarzały swój taniec wspaniałe zawirowania, filtrowane przez specjalne pola osłabiające. Czerń, postrzępione pasma światła, oślepiające smugi i plamy bezustannie zmieniających się kolorów, jasności i ciemności, przemykały wokół w nieludzkim tempie. Elizjum. Przestrzeń Osnowy. Nierzeczywisty wymiar, przez którego strukturę przebijał się teraz Transporter Przewozu Masowego Absalom. Gaunt po raz pierwszy zobaczył Absaloma poprzez niewielkie, przydymione okna wahadłowca, którym przyleciał na orbitę. Wzbudzał podziw. Jeden ze starożytnych statków-transportowców bractwa Adeptus Mechanicus, prawdziwy weteran wśród pojazdów. Techkapłani z Marsa przeznaczyli ogromne środki do pomocy na wyniszczonej Fortis, a w geście wdzięczności udostępnili ten pojazd na potrzeby Gwardii Imperialnej. Gaunt doskonale sobie zdawał sprawę z zaszczytu, jakim była podróż na Absalomie, tajemniczym, prawie tajnym

transportowcu kultu Boga-Maszyny. Z wahadłowca był w stanie dojrzeć długą na szesnaście kilometrów, prawie architektoniczną strukturę statku, postrzępioną, smukłą iglicę katedry. Wokół jej wielkich wrót przez przerwy migotały światełka maleńkich z tej odległości promów i wahadłowców transportowych. Poryte bruzdami pokłady zewnętrzne i wieże olbrzymiego statku Mechanicus pokryte były gotyckimi gargulcami, z których rozdziawionych, zębatych paszcz sterczały lufy obrotowych działek. Zielone promienie wewnętrznych świateł błyskały z tysięcy wysokich okien. Pękaty i poczerniały od śladów wielokrotnego używania silników wysokościowych wahadłowiec łagodnym łukiem zbliżał się do kadłuba transportowca. Wielka fregata Navarre – flagowy okręt Gaunta – została oddelegowana do wypełniania obowiązków patrolowych przy Mglistej Granicy, tak więc Gaunt zdecydował się na podróż Absalomem wraz ze swoimi żołnierzami. Brakowało mu drapieżnej, wysmukłej sylwetki Navarre, brakowało mu załogi, szczególnie oficera wykonawczego Kreffa, który tyle razy starał się uspokoić poczynania komisarza i jego niezdyscyplinowanych poddanych. Absalom był zupełnie inny, prawdziwy tytan wśród statków. Potężny kadłub w zupełności wystarczał do transportu dziewięciu pełnych regimentów, w tym Pierwszego z Tanith, czterech dywizji Patrycjuszy z Jant i przynajmniej trzech innych batalionów zmechanizowanych, włącznie z ich czołgami i mnóstwem transporterów opancerzonych. Pękate promy transportowe przez kilka dni przewoziły na pokład maszyny wojenne z magazynów koszarowych na Pirycie.

Teraz byli w drodze – sześciodniowy skok do gromady systemów zwanych Kręgiem Menazoid, następnych planet w kampanii o Światy Sabbat. Gaunt miał nadzieję na lądowanie na Menazoid Sigma, głównej planecie, gdzie potężne siły Chaosu opierały się szturmowi piechoty Imperium. Ale był również Menazoid Epsilon, odległa i ciemna planeta śmierci na krawędzi Kręgu. Gaunt wiedział, że sztab planistów Mistrza Wojny Macarotha rozważał pomysł inwazji na tę planetę. Wiedział, że udział w tym wezmą niektóre regimenty Gwardii Imperialnej. Nikt nie chciał trafić na Epsilon. Nikt nie chciał umierać. Spojrzał na migoczące, zmieniające się wciąż światła przestrzeni Elizjum za szklaną kopułą i wyszeptał krótką prośbę do Najświętszego Imperatora: Uchroń nas przed Epsilonem. Inne, ciemniejsze myśli zasnuwały mu umysł. Takie jak przeklęty, bezcenny kryształ, który wpadł mu w ręce na Pirycie. Już sama jego obecność, jego tajemnica, paliła niczym rana z plazmówki. Nie otrzymał innych informacji od Fereyda, żadnego sygnału ani wskazówki, co ma dalej robić. Czy miał tylko przechowywać kryształ – a jeśli tak, to jak długo? Skąd będzie wiedział, komu powierzyć bezcenny kryształ, gdy nadejdzie odpowiedni czas? Czy oczekiwano od niego określonego zachowania? Czy następne przeznaczone dla niego, bardziej istotne instrukcje zostały przechwycone? Odkładając na bok długą przyjaźń z Fereydem, Gaunt przeklął jego wspomnienie. Tego rodzaju komplikacje nie były mu potrzebne w obliczu obowiązków komisarza. Postanowił zatrzymać i strzec kryształu. Nosić go przy

sobie, dopóki nie otrzyma dalszych informacji od Fereyda. Mimo to obawiał się, że ta sprawa ma wyjątkowe znaczenie, a czas uciekał. Podszedł do balustrady przy krawędzi Zatoki i ciężko wsparł się na niej. Przed nim skręcał się i zmieniał swój kształt przerażający żywioł Osnowy. Mleczne macki protomaterii niczym pasma mgły lizały zewnętrzną pokrywę kopuły. Szklana Zatoka była jednym z trzech Obserwatoriów Immaterium na Absalomie, umożliwiających nawigatorom i klerykom Dywizji Astrographicus fizyczny wgląd w otaczającą statek pustkę. W centrum pokładu nawigacyjnego, na rozległej platformie poruszanej błyszczącym od oliwy mechanizmem, znajdowały się wielkie teleskopy sensoryczne, wzmacniacze aury i czytniki jasności. Bezustannie obracały się, wnikając obiektywami w wiry Osnowy, odczytując, badając, przetwarzając i przesyłając zebrane dane na główny mostek, znajdujący się osiem kilometrów dalej na szczycie największej wieży na Absalomie. Obserwatorium nie było strefą zamkniętą, chociaż odradzano przebywanie w nim ludziom, którzy nie byli obyci ze skokiem. Krążyły plotki, że gdyby kopuła nie była ekranowana, sam widok mógłby spaczyć i zmienić umysły nawet najlepszych astrografów. Dźwięki w windzie miały za zadanie ostrzegać przybywających na pokład. Jednak Gaunt wielokrotnie w czasie swoich podróży widział Elizjum. Już się go nie bał. A teraz filtrowane fluktuacje Osnowy w pewien sposób uspokajały i koiły zmęczony umysł. Tutaj mógł wreszcie pomyśleć. Dookoła krawędzi kopuły znajdowały się nazwiska dowódców wojskowych, lordów-generałów i admirałów

Floty, wyryte na wypolerowanych tabliczkach, przymocowanych do ściany niczym w honorowym szpalerze. Pod każdym nazwiskiem znajdowała się tabliczka upamiętniająca najsławniejsze zwycięstwa tego oficera. Niektóre nazwiska znał z tekstów historycznych czy jeszcze z lat nauki na Ignatius. Inne, starsze i zatarte przez czas, pochodziły z dawniejszych czasów, odległych o wiele stuleci. Powoli krążył wokół kopuły, odczytując poszczególne tabliczki. Obszedł prawie połowę kręgu, póki nie natknął się na nazwisko osoby znanej mu osobiście: Mistrza Wojny Slaydo, poprzednika Macarotha. Slaydo zginął w słynnej bitwie pod Balhaut w dziesiątym roku Krucjaty o Światy Sabbat. Gaunt oderwał wzrok od ściany. Drzwi windy na szczycie szybu otworzyły się z cichym sykiem i ledwie słyszalnym chóralnym zaśpiewem. Wyszła z niej postać w mundurze marynarza, niosąc mały zestaw przyrządów. Przez chwilę patrzyli na siebie, po czym mężczyzna odwrócił się i zniknął za obudową windy. Rutynowa inspekcja, pomyślał Gaunt. Odwrócił się do ściany i jeszcze raz przeczytał tabliczkę Slaydo. Pamiętał Balhaut, ogniste sztormy, które nadeszły nocą i przyniosły ze sobą siły Chaosu. On i jego ukochani Hyrkanie byli w samym środku, w jeziorach błota, przedzierając się z trudem przez potrzaskany teren, dysząc ciężko przez maski aparatów tlenowych. Mistrz Wojny okrył się chwałą po tym słynnym zwycięstwie. Należała mu się jako dowódcy, chociaż ceną była krew i pot ludzi Gaunta. To było jego najważniejsza wygrana, a potwierdziło ją odznaczenie nadane przez umierającego Slaydo.

Nawet teraz słyszał zgrzyt transporterów szturmowych wroga, przedzierających się na długich hydraulicznych nogach przez błoto, szpikujących powietrze ostrymi, krótkimi błyskami krwistoczerwonego światła, niosących ze sobą śmierć I ogień. Owiało go ponownie fizyczne wrażenie napięcia i zmęczenia, przynosząc jednocześnie pamięć o nadludzkim wysiłku, z jakim on i jego drużyny bojowe szturmowali przez Bramę Oligarchii, prowadząc natarcie, wyprzedzając nawet słynne oddziały Adeptus Astartes, wbijając się klinem ognia laserowego i granatów w skoncentrowane szyki wrogich sił. Pamiętał fartowny strzał Tanhause, nadal wspominany w hyrkańskich koszarach – pojedynczy strzał z lasera, który trafił maszynę kroczącą klasy Dreadnought w szczelinę wizjera, rozwalając systemy wewnętrzne. Pamiętał, jak Veitch zabił sześciu przeciwników bagnetem po tym, jak wyczerpała mu się amunicja. Pamiętał, jak Wieża Plutokraty eksplodowała i zawaliła się pod skoncentrowanym ogniem Hyrkanów. Pamiętał twarze niezliczonych nieżyjących już żołnierzy, powstających z błota, wynurzających się z ognia. Otworzył oczy, przepędzając okropne wspomnienia. Elizjum z furią uderzało o szyby kopuły, jednocześnie rozkwitając i atakując niczym wąż, jak zawsze straszne i nieznane. Chciał się odwrócić i udać do swoich kwater. Przeszkodziło mu ostrze przystawione do gardła. 2 Nie wyczuł nikogo za plecami – żadnego cienia, ciepła, dźwięku, nawet oddechu. Wydawało mu się, jakby zimne

ostrze pojawiło się samo pod jego brodą. Wiedział, że jest całkowicie zdany na łaskę przeciwnika. Ale dało mu to pewien stopień spokoju. Gdyby właściciel ostrza chciał go zabić, to już by nie żył, nawet o tym nie wiedząc. Widocznie był bardziej użyteczny jako żywa osoba. I chyba wiedział, z jakiego powodu. – Czego chcesz? – zapytał spokojnie. – Żadnych sztuczek – powiedział ktoś za jego plecami. Głos był niski i cichy, nie szepczący, choć mimo to w pewien sposób jeszcze niższy. Nacisk zimnego ostrza zwiększył się stopniowo. – Podobno jesteś człowiekiem inteligentnym. Zastosuj taktykę opóźniającą. Gannt skinął ostrożnie głową. Jeśli miał możliwość życia przez przynajmniej minutę, to chciał to rozegrać jak najbardziej właściwie. – To nie jest odpowiedni sposób, żeby rozwiązywać problem, Brochuss – powiedział powoli. Chwila ciszy. – Co? – I kto stosuje teraz sztuczki? Wiem, o co w tym chodzi. Przykro mi, że ty i twoi kompani Patrycjusze straciliście twarz na Pirycie. Jak również trochę zębów, jak sądzę. Ale to ci nie pomoże. – Nie bądź głupcem! Wszystko pomyliłeś! Tu nie chodzi o jakąś głupią rywalizację między regimentami! – Czyżby? – Pomyśl trochę, idioto! Pomyśl nad prawdziwym powodem! Chcę, żebyś zrozumiał, dlaczego umrzesz! – Nacisk ostrza na gardle nieco się zmienił. Nie zelżał, lecz przez moment zmienił kąt. Gaunt zdał sobie sprawę, że jego argumenty na chwilę odwróciły uwagę przeciwnika.

To była jego jedyna szansa. Silnie uderzył prawym łokciem w tył, odpychając ostrze lewą ręką. Ostrze wcięło się głęboko w przegub, lecz wyszło gładko, gdy napastnik zatoczył się po ciosie łokciem. Gaunt ledwie zdołał się odwrócić, kiedy napastnik zaatakował, z wysoka uderzając nożem. Upadli razem, skręcając kończyny, walcząc o zdobycie lepszej pozycji. Opadające ostrze rozcięło kurtkę komisarza na lewym ramieniu. Gaunt zmienił swoją pozycję i zadał potężny cios w prawy bok, zrzucając z siebie wroga. Chwilę później stał już na nogach, wyciągając zza pasa tanithiański srebrny sztylet. Wtedy po raz pierwszy zobaczył swojego przeciwnika. To był marynarz, szczupły, niski mężczyzna w nieokreślonym wieku. Było w nim coś dziwnego. Sposób ułożenia ust w grymasie determinacji, podczas gdy oczy wyrażały... prośbę? Marynarz stanął, wykonując krótkie nożyce nogami, skulony w pozycji ataku, trzymając nóż ostrzem do góry. Jak zwykły żołnierz pokładowy mógł znać takie ruchy? Gaunt był zaniepokojony. Wyćwiczone ruchy, doskonała równowaga, ciche poruszanie się – to były cechy skrytobójcy, adepta w sztuce zabójstwa i skradania się. Stojąc blisko, Gaunt widział jego mundur inżyniera, jak również nieco otłuszczoną sylwetkę. Czy to tylko przebranie? Oznaczenia, insygnia i zakodowane symbole typowe dla załogi statku wydawały się prawdziwe. Ostrze było krótkie i w kształcie liścia, krótsze od rękojeści w gumowej obsadce. W samym ostrzu znajdowało się kilka geometrycznych otworów, które

zmniejszały jego wagę, jednocześnie podtrzymując wytrzymałość konstrukcji. Bez wątpienia nie był to metal. Matowoniebieskie, ceramiczne ostrze było niewykrywalne przez skanujące pola statku. Gaunt wpatrywał się w nieruchome oczy przeciwnika, próbując nawiązać kontakt i szukając czegoś znajomego. Napotkał zdesperowane i żałosne spojrzenie, jak gdyby uwięziona w ciele istota błagała o ratunek. Powoli krążyli wokół siebie. Gaunt nisko pochylony pod kątem do przeciwnika, stosując metody walki, których nauczył się razem z Hyrkanami. Ale tanithiański sztylet trzymał luźno w prawym ręku, jego ostrze opadające w dół od dłoni i skręcające do tułowia. Kiedyś z zainteresowaniem przypatrywał się dziwnej technice walki Duchów. W końcu, podczas dłużącego się tygodnia podróży na Navarre, poprosił Corbeca, by nauczył go ich stylu walki. Opanowanie techniki pozwoliło na lepsze wykorzystywanie dłuższych i cięższych sztyletów bojowych. Lewą rękę trzymał wysoko do bloku, trzymając dłoń nie otwartą, jak tego uczyli się Hyrkanie (a także najwyraźniej jego przeciwnik), ale zaciśniętą w pięść, wysuniętą kostkami palców do przodu. Wiele lat temu Tanhause powiedział mu: „Lepiej zatrzymać ostrze ręką niż gardłem". Później, z właściwą sobie subtelnością, Corbec dodał: „Lepiej dać sobie pociachać kłykcie, niż rozwalić wnętrze dłoni". – Chcesz mnie zabić? – wysyczał Gaunt. – To nie jest pierwszorzędny priorytet mojej misji. – Komisarz zamarł, gdy usłyszał odpowiedź mężczyzny. Chociaż usta poruszały się, to jednak głos nie wydobywał się spomiędzy nich. Ruch warg absolutnie nie był

zsynchronizowany z dźwiękami. Kiedyś już to widział... wiele lat temu. Wzdrygnął się, czując ciarki przebiegające mu po plecach. To nie był strach przed walką na śmierć i życie. To był strach przed czarami. Przed psykerami. – Trudno będzie nie zauważyć braku komisarzapułkownika – wydusił z siebie Gaunt. Zabójca wzruszył ramionami, próbując daremnym wysiłkiem dorównać gwałtowności pustki za szkłem kopuły. – Nikt nie jest ważny. Nawet sam Mistrz Wojny. Zrobili trzy obroty. – Gdzie jest kryształ? – zapytał po chwili napastnik. – Jaki kryształ? – Ten, który zdobyłeś w Cracii – odpowiedział zabójca swoim nieporównywalnym z niczym, urywanym tonem. – Oddaj go teraz, a zapomnimy, że to spotkanie miało kiedykolwiek miejsce. – Kto cię przysłał? – Nic w znanych systemach nie zmusi mnie do udzielenia odpowiedzi na to pytanie. – Nie mam kryształu. Nie wiem, o czym mówisz. – Kłamiesz. – Nawet gdybym go miał, to głupotą byłoby nosić go przy sobie. – Przeszukałem dwa razy twoją kwaterę. Tam go nie ma. Musisz więc go mieć przy sobie. Czy połknąłeś go? Chętnie zrobię ci wiwisekcję. Gaunt miał właśnie odpowiedzieć, kiedy jego przeciwnik błyskawicznie postąpił krok do przodu, wykręcając ostrze w cięciu, które o włos minęło ramię komisarza. Gaunt zamierzał wykonać zwód i skontrować, kiedy ostrze

cofnęło się w cięciu odwrotnym. Dotknięcie przycisku na rękojeści spowodowało schowanie się klingi do środka, a następnie wysunięcie się jej przez płaską głowicę, odwracając kąt uderzenia. Czubek noża trafił w jego lewe, uniesione do bloku przedramię, spryskując krwią blachy pokładu. Gaunt, przeklinając, odskoczył do tyłu, lecz zabójca napierał bezlitośnie, ponownie odwracając ostrze, które tym razem wystawało z przodu jego wysuniętej dłoni. Gaunt zablokował pchnięcie improwizowanym obrotem własnego sztyletu i kopnął mocno, trafiając czubkiem buta w lewe kolano napastnika. Zabójca odskoczył, ale nie zaprzestał krążenia. Była to dziwna wałka na noże, bezustanny taniec wokół siebie, ciągła ocena pozycji przeciwnika, sporadyczne pchnięcia i cięcia. Zabójca cały czas atakował, po każdym bloku czy zwodzie napierając jeszcze silniej, wciąż zmieniając kąt uderzenia i położenie ostrza, myląc Gaunta. Czasami uderzał z wysoka, ostrzem do przodu, by powrotnym, dolnym cięciem spróbować trafić komisarza. Gaunt przetrwał kilka pierwszych ataków... osiem, dziesięć zabójczo precyzyjnych cięć, tylko dzięki swojej szybkości i dziwnej technice walki tanithiańskim sztyletem. Zwarli się ponownie, lecz tym razem Gaunt nie pchnął swoim nożem, lecz błyskawicznie wysunął lewą rękę w kierunku broni przeciwnika. Dostał głębokie cięcie po kostkach dłoni, lecz zdołał prześlizgnąć się pod gardą zabójcy i złapać go za prawy nadgarstek. Zderzyli się ciałami, Gaunt starał się wykorzystać przewagę wzrostu i masy, jednak lewa ręka mężczyzny znalazła jego gardło i zamknęła się na nim w żelaznym uścisku. Gaunt dławił się i

kaszlał, plamy wirowały mu przed oczami, gdy próbował mięśniami szyi zablokować zaciskający się chwyt. Ostatkami sił rzucił przeciwnika na reling balustrady. Zabójca ponownie przekręcił ostrze, odwrotnym cięciem rozcinając nadgarstek Gaunta. Ten w odpowiedzi wbił swój sztylet w spodnią część ręki zaciśniętej na jego gardle. Oderwali się od siebie, odpychając wzajemnie, krwawiąc z ran na rękach i dłoniach. Gaunt ciężko dyszał, próbując złapać oddech. Zabójca jednak nie wydawał z siebie żadnych odgłosów. Jak gdyby nie odczuwał bólu lub jakby nie był on dla niego przeszkodą. Zamachowiec ponownie zaatakował. Gaunt niskim blokiem starał się uniknąć ciosu, jednak w ostatnim momencie zabójca przerzucił do lewej ręki ceramiczne ostrze, które w locie zmieniło raz jeszcze swoje ułożenie. Tak więc początkowe górne cięcie z prawej strony zmieniło się w podstępny lewy sztych od dołu. Ostrze zagłębiło się w ciele Gaunta, osłabione tylko przez warstwy ubrania i munduru. Przeraźliwy ból eksplodował w prawym boku komisarza. Z potworną siłą cios zmiażdżył mu żebra i odebrał oddech. Ostrze wyszło gładko z rany, poprzedzając krwawy strumień. Gorąco rozlewało się wzdłuż ramienia, osłabiając chwyt komisarza na rękojeści noża. Krew kapała z dłoni i ostrza sztyletu. Jeśli będzie tracił tyle krwi, to nawet jeśli uda mu się powstrzymywać ataki zabójcy, nie będzie w stanie wytrzymać długo. Zabójca ponownie skrzyżował ręce, szybko niczym żongler przerzucając nóż z jednej do drugiej, odwracając ostrze za każdym razem. Zrobił fintę, ciął nisko od lewej, mierząc w brzuch Gaunta, po czym rzucił się do przodu.

Komisarz pchnął swoim nożem, parując niskie cięcie i trafiając czubkiem w jedno z wycięć w ceramicznym ostrzu. Instynktownie cofnął nieco ostrze, przekręcając je i wykrzywiając w punkcie kontaktu. Chwilę później nóż zabójcy wirując przemknął przez Szklaną Zatokę, pobrzękując na metalowym pokładzie. Przez chwilę bezbronny morderca zawahał się, co wykorzystał Gaunt, głęboko wbijając swój sztylet w tors mężczyzny i miażdżąc mu mostek. Zabójca szarpnął się w tył, daremnie próbując przebitymi płucami wciągnąć powietrze. Srebrny sztylet sterczał mu z piersi. Cienka strużka krwi ściekała z rany i z zaciśniętych ust. Upadł na kolana, potem zwalił się na twarz, ciężarem ciała wbijając głębiej nóż. Gaunt zatoczył się na balustradę, oddychając ciężko, trzęsąc się z wyczerpania i bólu promieniującego z boku. Przetarł okrwawioną ręką swoją pobladłą twarz, patrząc na ciało zabójcy leżące w kałuży szkarłatu. Opadł na kolana, wycieńczony i slaby jak dziecko. Z gardła wydarł mu się ochrypły śmiech, na wpół kaszel, na wpół łkanie. Następnym razem, jak zobaczę Colma Corbeca, kupię mu największą... Zabójca podniósł się. Mężczyzna klęknął, rozchlapując kałużę krwi, a następnie jednym ruchem wyprostował się z bezwładnie zwieszonymi rękami. Klęcząc, powoli odwrócił głowę w kierunku leżącego, zastygłego w przerażeniu komisarza. Osadzone w obojętnej twarzy oczy nie błagały już o ratunek, nie wyrażały lęku więźnia. W ogóle ich nie było. Jaskrawe, zielone światło rozgorzało w czaszce zabójcy,

przeświecając promieniami przez szczeliny oczu. Usta otworzyły się, wypuszczając ulewę podobnego światła, które upiornym blaskiem oświetlało zęby. Spokojnym i precyzyjnym gestem wyjął z piersi tanithiański sztylet. Nie było już krwi. Tylko błyskające z ran strugi jaskrawozielonego światła. Z westchnieniem ostatecznego zrozumienia Gaunt uświadomił sobie, że psioniczna marionetka nadal działała. Człowiek, który znajdował się w więzach magii psykerów, teraz ożywiany był przez odrażające czary. Będzie działał wystarczająco długo, żeby wygrać walkę. Wystarczająco długo, żeby go zabić. Gaunt walczył o to, żeby zachować zmysły, odzyskać siły, wstać i uciec. Ale nie miał już sił. Przed oczami wirowały czarne plamy. Zabójca powoli podchodził do niego, niczym zombi ze starożytnych legend o nieumarłych, z błyszczącymi oczyma i bez wyrazu na twarzy, ściskając w ręku sztylet z Tanith, od którego zginął. Żywy trup podniósł rękę z nożem, by zadać śmiertelny cios. 3 Dwa pociski laserowe rzuciły nim w bok. Dwa następne rozdarły tors zabójcy, wywołując fontanny zielonego światła. Piąty pocisk trafił w głowę, powalając na ziemię niczym uderzenie kafara. Colm Corbec, z pistoletem laserowym w ręku, przeszedł ostrożnie przez pokład Szklanej Zatoki, przystając nad dymiącymi zwłokami, które spalały się od wewnątrz w pożodze zielonego światła.

Gdzieś daleko rozbłysły światła alarmowe, zawiadamiając o użyciu broni. Wspierając się na balustradzie, Gaunt stał już, gdy podszedł do niego Corbec. – Spokojnie, panie komisarzu... Gaunt machnął ręką, zdając sobie sprawę z tempa, z jakim cały czas wyciekała z niego krew. – Pańskie wyczucie czasu... jest doskonałe... pułkowniku. Corbec wskazał palcem na coś za jego plecami. Gaunt odwrócił głowę, by tam spojrzeć. Przy windzie stał Brin Milo, jednocześnie zmieszany i zdenerwowany. – Chłopak miał sen – powiedział Corbec, nie dając się zignorować i wkładając rękę pod ramię komisarza. – Przyszedł od razu do mnie, gdy nie mógł pana znaleźć. Milo właśnie do nich podchodził. – Te rany trzeba natychmiast opatrzyć – powiedział. – Zaniesiemy go do medycznej – polecił Corbec. – Nie – odparł stanowczo Milo i pomimo bólu, Gaunt nie mógł powstrzymać się od śmiechu na widok nagłego przypływu autorytetu, jaki jego młody adiutant wywierał na wielkim dowódcy kompanii. – Wracamy na nasz pokład koszarowy. Wykorzystamy naszych medyków. Wydaje mi się, że ten incydent nie powinien stać się podstawą oficjalnego dochodzenia. Corbec z ciekawością spojrzał na chłopaka, jednak uspokoił się po kiwnięciu Gaunta. Widocznie nie było powodu, żeby nie wierzyć ocenie chłopaka. Milo nigdy nie wkraczał w prywatną sferę komisarza, ale mimo to instynktownie zdawał się rozumieć jego zamiary i życzenia. Gaunt nie miał przed nim tajemnic, ufał mu – a przede wszystkim wierzył w jego intuicję.

Gaunt podniósł głowę. – Brin ma rację. Nie wiecie wszystkiego... Wyjaśnię wam później, ale chciałbym, żeby dowództwo statku nie zorientowało się, póki nie będziemy wiedzieć, komu możemy zaufać. Nadal dźwięczały sygnały alarmowe. – Wobec tego lepiej, żebyśmy jak najszybciej się stąd wynieśli... – zaczął Corbec. Przerwał mu syk drzwi windy, któremu jak zwykle towarzyszyły chóry. Sześciu żołnierzy Floty, odzianych we włóknowe pancerze pokładowe i nisko opuszczone przyłbice hełmów, wyskoczyło z kabiny, przyklęknęło i jednocześnie uniosło broń, celując w trójkę postaci przed nimi. Jeden z nich zaczął mówić do komunikatora. Za nimi z kabiny wyszedł oficer. Podobnie jak jego żołnierze, nosił zielony mundur ze srebrnymi naszywkami, w kolorach Floty Segmentum Pacificus. Był wysoki, lekko przy tuszy, z widocznymi oznakami niezdrowej bladości na twarzy. Typowy karierowicz Marynarki, pomyślał Corbec. Prawdopodobnie od kilku lat nie stał na prawdziwej ziemi. Oficer patrzył na nich: na chudego chłopaka o dziwnych oczach, rozczochranego oficera Gwardii z nielegalnie wniesionym na pokład pistoletem laserowym, podtrzymującego rannego, krwawiącego mężczyznę. Zwilżył wargi, powiedział kilka słów do mikrofonu, a następnie nacisnął przycisk na pałce, którą trzymał w ręku. Alarm ucichł w połowie sygnału. – Jestem Lekulanzi, oficer straży. Do moich obowiązków należy utrzymanie porządku na tym statku w imieniu lordakapitana Grasticusa. Nie podoba mi się posiadanie nielegalnej broni na tym świętym statku, chociaż zawsze

podejrzewam Gwardię Imperialną, że coś przemyci na pokład. Jeszcze bardziej nie podoba mi się używanie rzeczonej broni. – Zaraz, zaraz, to nie jest tak, jak wygląda... – zaczął Corbec, postępując do przodu z porozumiewawczym uśmiechem. Sześć luf śrutówek natychmiast skierowało się w jego stronę. Były to krótkie, ręcznie repetowane modele, przeznaczone do użycia na pokładzie. Szklane drzazgi i kawałki metalu znajdujące się w każdym pocisku, rozwijały się w ciasną chmurę mikro-szrapneli, zdolnych do poszatkowania człowieka na bliskim zasięgu. Jednak w odróżnieniu od laserów i karabinów, ryzyko przebicia kadłuba było niewielkie. – Żadnych gwałtownych ruchów. Żadnych gorączkowych wyjaśnień – Lekulanzi wpatrywał się w nich zimno. – Odpowiecie na wszystkie pytania w swoim czasie, w czasie normalnej procedury dochodzenia. Jak rozumiem, jesteście świadomi faktu, iż używanie nie zarejestrowanej broni na statku transportowym Adeptus Mechanicus jest przestępstwem podlegającym jurysdykcji sądu wojskowego. Proszę oddać broń. Corbec podał swój pistolet najbliższemu żołnierzowi. – To głupota – powiedział bezceremonialnie Gaunt. Lufy obróciły się w jego stronę. – Czy pan wie, kim jestem, Lekulanzi? Oficer straży zesztywniał, gdy usłyszał swoje nazwisko bez podania stanowiska. Zwęził oczy. Gaunt wyprostował się i stanął koło Corbeca. – Jestem komisarz-pułkownik Ibram Gaunt. Lekulanzi nie wydawał się być przekonany. Bez płaszcza, czapki i odznak Gaunt wyglądał jak każdy oficer

Gwardii. – Podejdźcie tutaj – rozkazał Gaunt. Mężczyzna zawahał się, po czym zbliżył się, szepcząc coś do komunikatora. Strażnicy natychmiast wstali, zawiesili broń na ramionach i przyjęli postawę zasadniczą. – Tak już lepiej... – uśmiechnął się Corbec. Gaunt oparł się na zesztywniałym z wściekłości oficerze straży okrętowej. Wskazał palcem na leżący na pokładzie zwęglony, zielonkawy nalot, błyszczący i bezkształtny. – Czy wiecie, co to jest? Lekulanzi potrząsnął głową. – To szczątki zamachowca, który chciał mnie zabić. Broń uruchomił mój zastępca, ratując mi życie. Udzielę mu upomnienia za przemycenie broni na pokład, co stało się mimo wydania stanowczych rozkazów w tej kwestii. Gaunt uśmiechnął się, widząc małą strużkę potu, która zaczęła spływać po czole Lekulanziego. – To był jeden z waszych, Lekulanzi. Marynarz. Ale był również w więzach mrocznych mocy, które uwięziły jego umysł i sterowały niczym zabawką. Nie lubicie nielegalnej broni na pokładzie, co? A co z nielegalnymi psykerami? Niektórzy spośród strażników zamruczeli i zaczęli wykonywać zabobonne znaki ochronne. Lekulanzi był w szoku. – Ale kto... Kto pana chciałby zabić, sir? – Jestem żołnierzem. Odnoszę zwycięstwa. – Uśmiech Gaunta był lodowaty. – Cały czas stwarzam sobie wrogów. Wskazał na szczątki. – Zbadajcie to. A potem spalcie. Upewnijcie się, że żadna okropna, przeklęta skaza nie zhańbi tego świętego statku. Wszystkie raporty, niezależnie od tego, jak mało

znaczące by były, proszę składać bezpośrednio do mnie. Po opatrzeniu ran, osobiście złożę raport lordowi-kapitanowi Grasticusowi. Lekulanzi nie mógł wykrztusić ani słowa. Opierając się na ramieniu Corbeca, Gaunt opuścił Szklaną Zatokę. Przy drzwiach windy, Lekulanzi napotkał spojrzeniem twardy wzrok chłopca. Wzdrygnął się. W windzie Milo zwrócił się do Gaunta. – Miał oczy jak wąż. Jemu nie można ufać. Komisarz skinął głową. Właśnie zmienił swoje postanowienie. Kilka minut wcześniej zdecydował się działać jako kurier Fereyda, strażnik i powiernik kryształu. Ale teraz sytuacja uległa zmianie. Nic będzie siedział bezczynnie. Przejmie inicjatywę. Włączy się do gry, postara zrozumieć zasady i znaleźć sposób na wygraną. A to oznacza poznanie zawartości kryształu. 4 – To wszystko, co mogę zrobić – wymamrotał Dorden, główny medyk Duchów, zataczając ręką krąg wokół siebie i wskazując na oprzyrządowanie regimentowego szpitala. Składał się on z trzech niskich pomieszczeń przydzielonych do sekcji koszar, którą zajmował Pierwszy z Tanith. Ściany i sufit pomalowano na bladozielony kolor, podłoga była zwykłą mozaiką z ciemnoczerwonych kamiennych płytek. Na zwykłych, stalowych półkach dookoła pokoju stały pękate, szklane butle z pergaminowymi plakietkami, pełne różnych płynów, maści leczniczych, sproszkowanych ziół i korzeni unoszących się w oleistej, kleistej zawiesinie. Błyszczące instrumenty

leżały w rzędach w odpowiednich szufladach, bandaże i łupki w niskich, zamykanych skrzyniach, które służyły również jako siedzenia. W pobliżu stał sterylizator na mosiężnych kółkach, dwa zestawy do reanimacji, jak również mały stolik z przyrządami, próbnikami i zestawem do oczyszczania i przetaczania krwi. Powietrze było gęste i przesycone odorem lekarstw. Na podłodze widniały ciemne plamy. – Nie mamy tu zbyt wiele wyposażenia, jak można zauważyć – dodał po chwili Dorden. Opatrzył rany komisarza z własnego, polowego zestawu pierwszej pomocy, który leżał otwarty na jednej ze skrzyń. Nie wierzył w świeżość, ani w jałowość materiałów dostępnych w tym szpitalu. Gaunt, rozebrany do pasa, usiadł na jednej z kilku niskich pryczy, które znajdowały się na środku pomieszczenia, przymocowane do płytek podłogi. Sprężyny zgrzytały i jęczały pod jego ciężarem, gdy zmieniał pozycję na poplamionym i śmierdzącym materacu. Dorden obmył ramię komisarza niebieskim, sterylizującym żelem, a następnie zszył brzegi rany plastikowymi zszywkami, które wyglądały jak szczęki owada. Gaunt spróbował poruszyć ramieniem. – Proszę tego nie robić – powiedział szybko Dorden. – Chciałbym to opatrzyć dokładniej, ale niestety tutaj nie mogę. Poza tym, rana powinna oddychać. Naprawdę uważam, że lepiej by panu było na porządnym oddziale szpitalnym. Gaunt potrząsnął głową. – Dobrze się spisaliście – pochwalił. Dorden uśmiechnął się. Nie chciał zbyt mocno

przyciskać komisarza w tej kwestii. Corbec coś tam mamrotał pod nosem, żeby utrzymać to w tajemnicy. Dorden był niski, starszy od większości z Duchów. Miał oczy pełne ciepła. Na Tanith był lekarzem, prowadząc praktykę na farmach Beldane i w lasach hrabstwa Pryze. W czasie Powstania został wybrany w ramach typowej praktyki Administratum w zakresie uzupełniania personelu medycznego. Jego żona zmarła rok przed Powstaniem, a jedyny syn służył w dziewiątym plutonie. Jego drugie dziecko, córka, razem z mężem i synem zginęła w czasie zagłady Tanith. Nie zostawił za sobą nic poza wspomnieniem służby publicznej, którą teraz kontynuował dla ocalałej społeczności utraconej planety. Odmawiał noszenia broni, dlatego też był jedynym Duchem, na którego przydatność w walce nie mógł liczyć Gaunt. Ale mało go to obchodziło. Miał pod swoim dowództwem blisko siedemdziesięciu ludzi, których również by tu nie było, gdyby nie doktor. – Sprawdziłem również ryzyko zakażenia i trucizny. Miał pan szczęście. Ostrze było czyste. Czystsze niż te tutaj! – Dorden zachichotał, wywołując uśmiech komisarza. – To dziwne... – dodał po chwili i umilkł. Gaunt uniósł brew w zdumieniu. – Co jest dziwne? – Jak rozumiem, zamachowcy lubią nasączać ostrza trucizną jako dodatkowe zabezpieczenie – wyjaśnił lekarz. – Nic powiedziałem, że to był zamachowiec. – Nie musiał pan. Może nie jestem żołnierzem, na Fetha, może nie jestem zbyt mądry, ale nie urwało mi głowy w ostatnim ataku. – Nie zaprzątajcie tym sobie głowy, Dorden – powiedział

Gaunt, mimo zaleceń medyka sprawdzając sprawność swojego ramienia. Bolało, swędziało, poza tym było całkowicie sztywne. – Zrobiliście, co się dało. Resztą się nie przejmujcie. Nie dajcie się w to wciągnąć. Dorden szorował swoje narzędzia i próbniki w misce wypełnionej płynem antyseptycznym. – Nie przejmować się? Czyżbyś miał jakieś tajemnice, Ibramie Gaunt? Gaunt zamrugał zaskoczony. Nikt do niego nie przemawiał z takim ojcowskim nastawieniem od czasu, kiedy był w towarzystwie wujka Derciusa. Nie... nie od tego czasu... Dorden odwrócił się do niego, wycierając narzędzia śnieżnobiałą tkaniną. – Proszę mi wybaczyć, sir. Ja... ja chyba się trochę zapomniałem... – Mówcie śmiało, przyjacielu. Dorden wskazał kciukiem za siebie, w kierunku łukowatego przejścia prowadzącego do koszar regimentu. – To wszystko, co mam. Ostatnie żałosne resztki potencjału genetycznego Tanith, jedyne, co wiąże mnie z moją przeszłością i zieloną planetą, którą kochałem. Będę ich opatrywał, nastawiał, zszywał i sklejał, póki nie umrą, albo ja nie umrę, albo wszystkie słońca znanych planet nie wyschną i nie umrą. I chociaż nie pochodzi pan z Tanith, to wielu chłopaków traktuje pana jak jednego z nich. Jeśli chodzi o mnie, to nie potrafię powiedzieć konkretnie, co czuję. Powiedziałbym, że jest w panu zbyt wiele chulun. – Czulun? – Chulun. Proszę wybaczyć, użyłem słowa z mojego ojczystego języka. Przybysz. Cudzoziemiec. Niewiadoma.

Nie można tego bezpośrednio przetłumaczyć. – Jestem tego pewien. – To nie jest obraźliwe określenie. Może nie urodził się pan na Tanith, ale mimo to jest jednym z nas. Myślę, że panu zależy, Gaunt. Zależy na Duchach. Myślę, że zrobi pan wszystko, co możliwe, żeby traktować nas w porządku, przysporzyć nam chwały, by przynieść nam pokój. W to wierzę każdej nocy, gdy kładę się spać, za każdym razem, gdy zaczyna się bombardowanie, gdy spadamy w promach, gdy chłopaki idą do szturmu. Tylko to się liczy. Gaunt wzruszył ramionami, i od razu pożałował, że to zrobił. – Czyżby? Tylko to? – Rozmawiałem z medykami z innych regimentów. Na przykład w szpitalu polowym na Fortis. Tak wielu z nich skarży się, że ich komisarze nie troszczą się o swoich żołnierzy. Postrzegają ich wyłącznie jako mięso armatnie. Czy pan tak nas traktuje? – Nie. – Tak też myślałem. Więc, choćby z tego powoduj jest pan wyjątkowy. Kimś, kogo warto się trzymać, dla dobra tych biednych Duchów. Na Fetha, może nie jest pan z Tanith, ale gdy skrytobójcy zaczynają łowy, zaczynam się tym przejmować. Ze względu na nich, na Duchy. Zamilkł. – Będę pamiętał, żeby was o wszystkim informować – powiedział Gaunt, sięgając po koszulę. – Dziękuję za to. Jak na chulan, to jest pan dobrym człowiekiem, Ibramie Gaunt. Jak anroth na naszej planecie. Gaunt zamarł. – Co powiedzieliście?

Dorden rzucił mu ostre spojrzenie. – Anroth. Powiedziałem: anroth. To też nie była obraza. – Co oznacza to słowo? Dorden zawahał się, zmieszany przenikliwym spojrzeniem Gaunta. – Anroth... No cóż. To taki domowy duch. Pochodzą z legend Tanith. Mówiono, że anrothy są duchami z innych światów, pięknych królestw porządku, przybyłymi na Tanith, by opiekować się naszymi rodzinami. To nic nie znaczy. Takie dawne wspomnienie. Leśne powiedzenie. – Czemu to ma mieć znaczenie, komisarzu? – zapytał nowy głos od drzwi. Gaunt i Dorden odwrócili się. W pobliżu drzwi, na skrzyni siedział Milo, wpatrując się w nich z uwagą. – Jak długo tu jesteś? – ostro zapytał Gaunt, zaskoczony gniewem w swoim głosie. – Kilka minut. Anrothy są częścią mitologii Tanith. Tak jak drudfellady, które strzegą drzew czy nyrsisy, które opiekują się strumieniami i wodą. Czemu to wywołało w panu taką żywiołową reakcję? – Słyszałem już to słowo. Kiedyś... gdzieś – odparł Gaunt, ostrożnie wstając. – Może to było podobne słowo. Nieważne. Sięgnął po koszulę, lecz uświadomił sobie, że jest cała porwana i poplamiona krwią. Odrzucił ją na bok. – Brin, przynieś mi inną z mojego pokoju – polecił. Milo wstał i bez słowa wyjął świeżą koszulę ze swojego plecaka. Dorden starał się ukryć uśmiech. Gaunt z grymasem podziękował i wziął koszulę z rąk chłopaka. Zarówno Milo, jak i medyk, widzieli wcześniej ogromną liczbę blizn, jakie zdobiły szeroki, muskularny tors Gaunta,

jednak nic nie mówili. Jak wiele wojen, jak wiele frontów, jak wiele walk na śmierć i życie musiało się złożyć na tak imponującą kolekcję pozostałości cierpienia? Jednak gdy Gaunt wstał, Dorden zauważył po raz pierwszy szramę na jego brzuchu i westchnął głośno. Długa linia biegła prawie przez całą szerokość brzucha, dawno już zabliźniona warstwa poszarpanej tkanki. – Na świętego Fetha! – powiedział trochę zbyt głośno lekarz. – Gdzie... ? Gaunt przerwał mu. – To stara blizna. Bardzo stara. Założył koszulę, zakrywając szramę. Włożył spodnie i sięgnął po tunikę. – Ale jak to się stało, że... Gaunt spojrzał na niego ostro. – Dosyć! Zapiął tunikę i założył długi, skórzany płaszcz, który również przyniósł Milo. Czapka, pas, sztylet, wszystko na swoim miejscu. – Czy oficerowie są gotowi? – zapytał. Milo skinął głową. – Jak pan rozkazał, sir. Kiwnąwszy na pożegnanie medykowi, komisarz wyszedł z ambulatorium. 5 Zastanawiał się, komu może zaufać, jednak po chwili doszedł do wniosku, że może zaufać im wszystkim, każdemu Duchowi, od pułkownika Corbeca do najniższego stopniem żołnierza. Jedyny problem stanowił Rawne i jego

bezpośredni podwładni w trzecim plutonie, tacy jak Feygor. Gaunt opuścił ambulatorium i przeszedł krótkim korytarzem do właściwej części koszar. Corbec już tam na niego czekał. Czekał już od ponad godziny. Przebywając w poczekalni lazaretu, miał okazję do przemyślenia kilku spraw, których nienawidził najbardziej w całym życiu. Pierwszą i najważniejszą były podróże kosmiczne. Pułkownik był synem inżyniera, który zarabiał na życie prowadzeniem warsztatu na pierwszym, rozległym meandrze rzeki Pryze. Większość pracy upływała na naprawie maszyn tartacznych: pił, skrawarek, pilarek i ciągników drzewa. Mały Colm wiele czasu spędzał w brudnych kanałach warsztatu, przyświecając ojcu, by ten mógł przyjrzeć się podwoziu dwudziestokołowych ciągników, załadowanych świeżym, jeszcze mokrym drewnem z Beldane i Sottress. Jako młodzieniec, Colm pracował w tartakach w Sottress. Widział ludzi, którzy tracą palce, ręce i nogi pod wrzeszczącymi ostrzami pił i kolistych ostrzy. Oddychał pyłem drzewnym, od którego dorobił się kaszlu, który nawet teraz czasami go męczył. Potem przyłączył się do milicji Tanith, patrolując święte lasy hrabstwa Pryze w poszukiwaniu kłusowników i przemytników. Takie życie mu odpowiadało. Twardy grunt pod nogami, drzewa wokół, a nad nimi sufit z odległych gwiazd. Corbec nauczył się, jak radzić sobie w lesie, znajdować drogę pomiędzy poruszającymi się lasami nal. Nauczył się walki nożem i technik podkradania się. Poznał radość polowania. Był szczęśliwy. Tak długo, póki miał ziemię pod butami i niebo nad głową.

Teraz ziemi już nie było. Zniknęła na zawsze. Wilgotne, żywiczne powietrze lasu, słodkie bogactwo runa, miękka głębia zarodników nal dryfujących na wietrze. I gwiazdy. Śpiewał im pieśni, przyjmował ich milczące błogosławieństwo, czasem nawet je przeklinał. Dobrze, że były tak daleko. Nigdy nie myślał, że będzie podróżował między nimi. Corbec obawiał się skoków, nawet teraz po tak wielu podróżach. Wiedział, że wielu żołnierzy tak samo reaguje na myśl o pozostawieniu gruntu, pozostawieniu za sobą ziemi, morza I nieba, o podróży do gwiazd i przedzieraniu się przez Elizjum. To było najbardziej przerażające. Wiedział również, że Absalom to wytrzymały statek. Przez okna wahadłowca, który go tu przywiózł, podziwiał jego ogromny kadłub. Ale pamiętał również wielkie barki załadowane drewnem z tartaków, które przewracały się i rozbijały w porywistych nurtach meandrów Beldane. Wiedział, że statki mają swoje sposoby na przetrwanie, póki nie trafią na zbyt silną falę, której ulegną. Nienawidził tego wszystkiego. Zapachu powietrza, zimnych ścian, niestałości sztucznej grawitacji, wiecznej niezmienności wibrujących wirów Elizjum. Wszystkiego. Jedynie troska o los komisarza zmusiła go do przełamania strachu i udania się do Obserwatorium Szklanej Zatoki. Nawet wtedy skupiał się na Gauncie, żołnierzach, oficerzeidiocie – na czymkolwiek, byle nie widzieć niezrozumiałego, obłędnego zjawiska za szybą kopuły. Tęsknił za poczuciem ziemi pod nogami. Za prawdziwym powietrzem. Za wiatrem, deszczem i poszumem gałęzi drzew. – Corbec?

Oprzytomniał nagle, usłyszawszy głos zbliżającego się Gaunta. Kilka kroków za nim szedł Milo. – Sir? – Pamiętasz, co mówiłem wam tamtej nocy w barze na Pirycie? – Niezbyt dokładnie, sir. Byliśmy... ja byłem mocno wstawiony. Gaunt uśmiechnął się. – To dobrze. Więc dla was to też będzie niespodzianka. Czy oficerowie są gotowi? Corbec niedbale skinął głową. – Wszyscy, oprócz majora Rawne. Tak jak pan rozkazał. Gaunt zdjął czapkę, przeczesał palcami włosy, po czym starannie ją nałożył. – Za chwilę dołączę do was w pokoju sztabowym. Poszedł dalej korytarzem, dochodząc do właściwych kwater żołnierzy. Duchy zajmowały trzeci pokład koszarowy, rozległy labirynt długich, ciemnych sal z pryczami przymocowanymi łańcuchami do ścian. W sektorze środkowym znajdowała się opustoszała teraz świetlica, jak również trzy wyłożone matami sale gimnastyczne. Zakwaterowanych tu zostało czterdzieści ocalałych plutonów, czyli razem koło dwóch tysięcy żołnierzy. W powietrzu unosił się zapach dymu i ludzkiego potu. Rawne, Feygor i pozostali żołnierze z trzeciego plutonu czekali na niego przy rampie. Przed chwilą zakończyli trening w jednej z sal, więc każdy z nich posiadał pałki ogłuszeniowe, używane do ćwiczeń. Była to jedyna dozwolona broń na statku. Ogłuszacze mogły być używane do fechtunku, walki wręcz, a nawet przy nastawieniu na

maksymalny zasięg, do strzelania do skrzypiących metalowych celów na automatycznej strzelnicy. Rawne zasalutował mu, podrywając swoich żołnierzy na baczność. – Jak wygląda sytuacja na pokładzie koszarowym, majorze? Oficer wyglądał na zdziwionego. – Komisarzu? – Czy jest zabezpieczony? – Jest osiem wind osobowych, poza tym dwie do hangarów promów zrzutowych, jak również znaczna liczba wejść i włazów. – Weźcie swoich żołnierzy, rozdzielcie ich i zabezpieczcie wszystkie drogi tutaj. Nikt nie może się tu dostać, ani wydostać bez mojej wiedzy. Rawne wyraźnie nie rozumiał zamiarów dowódcy. – Jak mamy powstrzymać intruzów, jeśli nie mamy broni? Gaunt wyjął ogłuszacz z rąk szeregowego Neffa, po czym potężnym ładunkiem w brzuch powalił go na pokład. – Użyjcie tego – polecił. – Co pół godziny składać raport. Bezpośrednio do mnie składać meldunki o wszystkich, którzy chcieli wejść lub wyjść. Przez chwilę studiował twarz majora, upewniając się, że rozkazy zostały zrozumiane, po czym odwrócił się i wrócił tą samą drogą, co przyszedł. – Co on zamierza? – zapytał Feygor, gdy Gaunt oddalił się poza zasięg głosu. Rawne potrząsnął głową. Wkrótce się dowiemy. Ale najpierw trzeba rozstawić straże. 6

Pokój sztabowy został przerobiony z dawnej sali odpraw. Znajdował się niedaleko ambulatorium. Stopnie w dół prowadziły do owalnego pomieszczenia z trzema rzędami podniszczonych drewnianych krzeseł i czarną konsoletą w centrum podwyższenia. Niska, obła, wyglądająca jak wypolerowany grzyb konsoleta była starym modelem komputera taktycznego z lustrzanym monitorem na szczycie, który kiedyś wyświetlał trójwymiarowe hologramy w czasie narad strategicznych. Ale od dawna już nie działał. Gaunt używał go jako siedzenia. Salę powoli zaczęli wypełniać nadchodzący oficerowie: Corbec, Dorden, potem dowódcy plutonów: Meryn, Mkoll, Curral, Lerod, Hasker, Blane, Folore... Razem trzydziestu dziewięciu żołnierzy. Na końcu wszedł świeżo mianowany na dowódcę Varl. Milo zamknął drzwi i siadł tuż przy nich. Żołnierze usiedli w półokręgu dookoła dowódcy. – Co się dzieje, sir? – zapytał Varl. Gaunt uśmiechnął się pod nosem. Varl, jak na nowicjusza przystało, chciał od razu przejść do rzeczy, nieświadomy utartych tradycji, według których odbywały się narady oficerskie. Powinienem mianować go wcześniej, pomyślał. – To spotkanie ma charakter całkowicie nieoficjalny. Dotyczy to Duchów, więc zachowujemy to dla siebie. Chciałbym was zapoznać z zaistniałą sytuacją, tak byście byli świadomi i gotowi do działania, kiedy nadejdzie potrzeba. Ale nic z tego, co powiem, nie powinno wyjść poza to pomieszczenie. Powiedzcie swoim podwładnym tyle, ile trzeba, ale nie zdradzajcie żadnych szczegółów. Teraz skupił na sobie ich uwagę. – Nie będę dobierał słów. Powiem prosto z mostu. Tak

daleko, jak mogę rozeznać się w sytuacji – a wierzcie mi, nie jest to dalej, niż mógłbym rzucić „Szansą" Braggiem – to mogę stwierdzić, że toczy się brutalna walka o władzę. Może ona rozedrzeć na strzępy całą ideę Krucjaty. Pamiętacie z pewnością wewnętrzne starcia po śmierci Mistrza Wojny Slaydo. Pamiętacie, jak wielu Lordów Wojny chciało zająć jego miejsce. – A zajął je ten cwany szczur, Macaroth – powiedział Corbec z ponurym grymasem. – Mówi się Mistrz Wojny Szczur Macaroth, pułkowniku – poprawił go Gaunt. Pozwolił, by żołnierze się pośmiali. Dobry humor ułatwi tylko sprawę. – Czy go lubimy czy nie, to on teraz dowodzi. Co czyni sytuację znacznie łatwiejszą. Tak jak ja, jesteście lojalni wobec Imperatora, a z tego powodu również wobec Mistrza Wojny Macarotha. Slaydo mianował go na swojego następcę. Słowo Macarotha pochodzi od samego Złotego Tronu, jego rozkazy mają za sobą powagę całego Imperium. Zamilkł na chwilę. Żołnierze spoglądali na niego pytająco, jak gdyby nie zrozumieli puenty dowcipu lub istoty rzeczy. – Ale komuś to się nie podoba, prawda? – zapytał z tyłu Milo. Większość oficerów raptownie obejrzała się na odgłos słów, ale prawie równocześnie zwrócili wzrok na komisarza, słysząc jego śmiech. – W rzeczy samej. Jest wielu wyższych oficerów, którym nie podoba się wywyższenie Macarotha ponad nich. A jednego z nich znamy wszyscy osobiście. Wysoki Lord Wojny generał Dravere. To on dowodzi naszym sektorem sił Krucjaty. – Co ma pan na myśli, sir? – zapytał Lerod z wyraźnym

niedowierzaniem. Lerod był sierżantem, potężnym i ogolonym na łyso, z tatuażem imperialnego orła na skroni. Dowodził oddziałem milicji w Tanith Ultima – miastem, w którym znajdowała się świątynia Imperium. W związku z tym, zarówno on, jak też pozostali żołnierze z Ultima, należeli do najbardziej gorliwych wyznawców Imperium w Pierwszym z Tanith. Gaunt zdawał sobie sprawę, że najtrudniej będzie przekonać właśnie jego. – Czy sugeruje pan, że lord-generał Dravere ma poglądy... Ze jest... nielojalny? Ale przecież on jest pana bezpośrednim zwierzchnikiem, sir! – Dlatego właśnie ta rozmowa ma charakter całkowicie nieoficjalny. Jeśli mam rację, to do kogo mielibyśmy się zwrócić? Żołnierze starali się przetrawić jego słowa. Zapanowała krępująca cisza. Gaunt mówił dalej. – Dravere nigdy nie ukrywał faktu, że czuł się podstępnie pozbawiony należnego mu stanowiska. Uważał, że Slaydo pominął go, mianując młodszego Macarotha. To musi być duży cios dla ambicji, gdy trzeba służyć pod młodszym od siebie oficerem, który przeskoczył was w awansie. Jestem prawic pewien, że Dravere planuje obalenie Mistrza Wojny. – A niech walczą między sobą! – rzucił Varl, czemu zawtórowali inni oficerowie. – Co znaczy kolejny martwy oficer... Proszę o wybaczenie, sir. Gaunt uśmiechnął się. – Wypowiadacie moje pierwsze wrażenia w tej kwestii, sierżancie. Ale przemyślcie to sobie. Jeśli Dravere wykorzysta swoje siły przeciwko Macarothowi, to straci na

tym cala kampania. Krucjata osłabnie właśnie w tym momencie, gdy powinniśmy atakować następne terytoria wroga. Jak możemy stawiać czoła siłom wroga, skoro walczymy między sobą? Jeśli wróg zaatakuje, to zastanie nas nieprzygotowanych, słabych... łatwy łup. Plany Dravere zagrażają przyszłości nas wszystkich. Znów chwila ciężkiej ciszy. Gaunt pocierał podbródek. – Jeśli Dravere będzie mógł realizować swoje plany, to równie dobrze możemy od razu odrzucić nasze poprzednie wysiłki. Wszystko, co osiągnęliśmy w ciągu ostatnich dziesięciu lat walk o Światy Sabbat. Pochylił się do przodu. – Nie dość tego. Jeśli miałbym zrzucić Mistrza Wojny z jego stanowiska, to chciałbym mieć więcej żołnierzy niż kilka lojalnych regimentów. Wolałbym mieć przewagę. – Czy właśnie o to chodzi? – zapytał Lerod, uważnie słuchający jego słów. – Oczywiście, że tak. Dravere coś knuje. Coś dużego. Coś tak dużego, że zapewni mu równą pozycję wobec Mistrza Wojny. A nawet może silniejszą. I tu właśnie nasza żałosna garstka wchodzi na scenę... – urwał, po czym mówił dalej. – Kiedy byliśmy na Pirycie, wszedłem w posiadanie tego... – Podniósł w górę kryształ. – Zaszyfrowane w nim informacje są kluczem do wszystkiego. Siatka szpiegowska Dravere zamierzała mu je przesłać, ale wiadomość została przechwycona. – Przez kogo? – zapytał Lerod. – Przez lojalną wobec Macarotha siatkę wywiadu Imperium, działającą na rzecz udaremnienia wysiłków Dravere. Jest ich niewielu, działają w ukryciu, ale mimo to

są jedynymi, którzy starają się powstrzymać ambicje naszego generała. – Czemu pan? – zapytał cicho Dorden. Gaunt zawahał się. Nawet teraz nie mógł zdradzić im prawdziwego powodu. Tego, że zostało to przepowiedziane. – Byłem tam. Cieszę się ich zaufaniem. Ja też tego nie pojmuję do końca. Mój stary przyjaciel jest częścią tej siatki i skontaktował się ze mną w kwestii przechowania tego kłopotliwego ładunku. Wydaje się, że na Pirycie nie było nikogo bardziej zaufanego lub godnego tak ważnego zadania. Varl kręcił się na swoim krześle, nerwowo pocierając implant barkowy. – Więc? Co na nim jest? – Nie mam pojęcia – odparł Gaunt. – Jest zakodowany. Lerod zaczął coś mówić, lecz komisarz dodał: – To poziom Karmazyn. Przez długą chwilę panowała cisza, podkreślona przez długi, pełen zdumienia gwizd sierżanta Blane. – Czy teraz rozumiecie? – zapytał Gaunt. – No to co robimy, sir? – To głos Varla. – Dowiemy się, co na nim jest. Wtedy postanowimy, co dalej. – Ale jak... – zaczął Meryn, lecz przerwał powstrzymany przez dowódcę. – To już moja sprawa i myślę, że dam sobie radę. Myślę, że nawet z łatwością. Potem... Cóż, właśnie dlatego chciałem, Ż£ byście o tym wiedzieli. Agenci Dravere spróbowali już mnie zabić i odzyskać kryształ. Dwa razy. Raz na Pirycie i drugi raz tu, na tym statku. Potrzebuję was,

żebyście strzegli tej bezcennej rzeczy, żeby powstrzymać szpiegów lorda-generała. Żebyście mnie osłaniali, póki nie będę pewien drogi, jaką będziemy musieli obrać. Po raz kolejny w sali obrad zapadło milczenie. – Czy jesteście ze mną? – zapytał Gaunt. Ciszę dało się prawie wyczuć, sztywną i ciężką. Oficerowie spoglądali po sobie. W końcu głos zabrał Lerod. Gaunt był szczególnie zadowolony z tego, że to właśnie on się odezwał. – Czy musi pan o to pytać, komisarzu? – zapytał po prostu. Gaunt uśmiechem wyraził swoje podziękowanie. Wstał z siedzenia i zszedł z podwyższenia, podchodząc do żołnierzy. – Zabierajmy się do roboty. Rawne już rozstawia ludzi, którzy zabezpieczą nasz pokład. Wesprzyjcie jego żołnierzy. Chciałbym mieć poczucie, że zajmowany przez nas obszar jest dobrze strzeżony. Intruzów odprawiajcie lub przyprowadźcie ich bezpośrednio do mnie. Jeśli żołnierze będą zadawać pytania, powiedzcie im, że ci przeklęci Patrycjusze mogą spróbować ulżyć swoim uprzedzeniom do nas. Na Terrę, pewnie tak jest, a przecież jest ich tu ponad cztery razy więcej niż nas. A Patrycjusze bez wątpienia siedzą w kieszeni Dravere. Cały pokład ma zostać przeszukany pod kątem ukrytych mikrofonów i podsłuchów. Hasker, Varl... Weźcie ludzi, którzy mają techniczną smykałkę i nadzorujcie poszukiwania. Będą próbować wszelkich możliwych sposób, żeby nas szpiegować. Od tej chwili nie ufajcie nikomu spoza regimentu. Nikomu. Nie sposób stwierdzić, kto może być zamieszany w spisek przeciwko nam.

Oficerowie wydawali się być gotowi do działania, choć reagowali z widocznym niepokojem. Gaunt wiedział, że zwykli żołnierze nie są przyzwyczajeni do takich zadań. Powoli wychodzili, milczący, ponurzy. Gaunt spoglądał na kryształ. Co w sobie kryjesz? zastanawiał się. 7 Gaunt wrócił do swojej kwatery razem z nieodłącznym Milo. Corbec wyznaczył dwa Duchy, które miały strzec bezpieczeństwa komisarza. Gaunt zasiadł przy terminalu, starając się wydobyć wszelkie możliwe informacje o statku. Na ciemnym szkle monitora bezgłośnie przesuwały się błyszczące bursztynowym światłem linijki tekstu. Starał się znaleźć nazwiska, które mogłyby nakierować go na tożsamość przeciwników. Jednak mógł wydobyć jedynie ogólnikowe informacje. Nie można było nawet ustalić, jakie inne regimenty znajdują się jeszcze na pokładzie. Na liście znajdowali się Patrycjusze, a także zmechanizowane oddziały Dziewiątego z Bovan. Ale Gaunt wiedział, że na pokładzie znajdują się przynajmniej dwa inne regimenty, jednak nie było ich na liście. Starał się również przejrzeć listę oficerów Absaloma, jak również spis wyższych oficerów i urzędników Imperium, którzy razem z nim odbywali podróż, jednak tego rodzaju informacje były ukryte za zasłonami kodów, a Gaunt nie dysponował odpowiednim poziomem dostępu. Na przeszkodzie stanęła nie do pokonania zapora technologii. Odchylił się w krześle i westchnął ciężko. Bolało go ramię. Kryształ leżał na konsolecie blisko dłoni.

Najwyższy czas, by spróbować dobrać się do jego tajemnic. Najwyższy czas, by odgadnąć jego przeznaczenie. Odkładał to, myśląc, że tak naprawdę to kryształ pewnie nie działa. Wstał. Milo zdrzemnął się na krześle przy drzwiach, ale teraz obudził go nagły ruch. – Sir? Gaunt stał przy swojej szafce, bez ceregieli opróżniając na ziemię zawartość torby i plecaka. – Miejmy nadzieję, że staruch nie kłamał! – powiedział Gaunt, bardziej do siebie niż do chłopaka. Milo nie miał pojęcia, o jakiego starucha mogło chodzić. Gaunt grzebał w rozrzuconym bagażu. Jedwabna koszula mundurowa wylądowała na podłodze. Książki i płytki danych wylatywały z kieszeni plecaka. Zafascynowany Milo wpatrywał się w niego. Komisarz zawsze sam pakował swoje rzeczy, więc chłopak nigdy nie widział tych kilku rzeczy, które Gaunt uważał za wystarczająco wartościowe, żeby je ze sobą nosić. Chłopak zauważył baretki wpięte w kawałek tkaniny, większe odznaczenie w kształcie srebrnej rozety, leżące w wyłożonym aksamitem pudełku, zmiętą czapkę polową z hyrkańskimi insygniami, szklane pudełko uśmierzaczy bólu, kilkanaście dużych, żółtawych zębów orków – przewierconych i nawleczonych na drut, starodawną lornetkę w drewnianej skrzyneczce, mocno zużytą szczoteczkę do polerowania wraz z maleńkim kawałkiem srebra, talię kart do tarota w pudełku z kości słoniowej. Usztywnione plastikowe karty ozdobione były obrazami uroczystości wyzwolenia z miejsca zwanego Dziesiątą Gylatus. Milo pochylił się i zebrał je, zanim Gaunt zdążył je podeptać. Były czyste i nowe w dotyku,

najwyraźniej nigdy nie używane. Na pokrywce pudełka widniały inicjały D. O. Nie zważając na nic, Gaunt wyciągał garściami ubrania z torby, odrzucając je na bok. Milo uśmiechnął się. Czuł się w pewien sposób wyróżniony, jak gdyby komisarz pozwolił mu na przebywanie przez chwilę w swoim umyśle. Po chwili inny przedmiot odbił się od sterty rzeczy na podłodze, koziołkując w stronę Milo. Była to zabawka, wyrzeźbiony z kawałka plastiku model pancernika. W kilku miejscach odpadła z niego farba, niektóre wieżyczki i działa były ułamane. Milo odwrócił się. Coś bolesnego wiązało się z tą zabawką, co pozwoliło mu wejrzeć w strefę osobistego bólu Ibrama Gaunta głębiej, niż by chciał. To uczucie zaskoczyło go. Cofnął się o krok, upuszczając kilka kart, które wkładał z powrotem do pudełka. Nagle wdzięczny był za wymówkę, która pozwoliła mu na zajęcie się podnoszeniem ich. Gaunt nagle odwrócił się od swojej szafki i bałaganu. Oczy mu błyszczały. W palcach trzymał zmatowiały, stary pierścień. – Czy tego pan szukał, komisarzu? – zapytał Milo wesoło, spodziewając się już odpowiedzi. – Tak. Drogi, stary wujek Dercius, ta kanalia. Dał mi to dla odwrócenia uwagi, tamtej nocy... – Gaunt przerwał nagłe, po obliczu przemknęły mu echa ciemnych myśli. Usiadł na pryczy koło Milo, rozglądając się i cicho śmiejąc się, gdy zobaczył chłopaka, który próbował posortować porozrzucane rzeczy. – Pamiątki. Hmm... Jeden Imperator wie, po co je trzymam. Przez całe lata nigdy nie spojrzałem na nie, a i tak zawsze wzbudzają mroczne wspomnienia.

Wziął karty i zaczął je przerzucać, podnosząc niektóre, pokazując je Milo i śmiejąc się gorzko. Jednak chłopak nie rozumiał powodów do wesołości. Jedna z kart ukazywała hyrkańską flagę powiewającą na wieży, inna pokazywała heraldyczny wzór z czaszką orka, kolejna księżyc, w który uderzała błyskawica wylatująca z dzioba orła Imperium. – Siedemdziesiąt dwa powody, żeby zapomnieć o naszym chwalebnym zwycięstwie na Gylatus – powiedział Gaunt kpiącym tonem. – A pierścień? – zapytał Milo. Komisarz odłożył karty. Przekręcił oprawę kamienia i krótki promień światła wytrysnął z niego. – Na Fetha! Nadal ma zasilanie, po tylu latach! Milo uśmiechnął się z zakłopotaniem. – To oficerski pierścień deszyfrujący. Klucz, którym posługują się, by uzyskać wzgląd w tajne lub prywatne dane. Generalska zabawka. Kiedyś były całkiem popularne. Ten został wydany głównodowodzącemu szlachetnie urodzonych regimentów z Jant, lorda najwyższego pochodzenia. A ten stary łajdak dał go pewnemu chłopcu na Manziporze. Gaunt wyciągnął kryształ z kieszeni koszuli, zbliżając go do promienia sygnetu. Rzucił chłopakowi krótkie spojrzenie. W jego oczach rozbłysły nagle młodzieńcze, zadziorne ognie, które w połączeniu z jego poważną twarzą, wywołały śmiech obserwującego go Milo. – No to jazda! – powiedział Gaunt. Wcisnął podstawę kryształu w oprawę pierścienia. Pasowała doskonale, obracając się delikatnie z cichym świstem. Zablokowany kryształ wyglądał teraz jak niezwykły kamień w pierścieniu, oświetlany od wewnątrz przez promień lasera.

Kryształ jaśniał coraz silniej. – No dalej, dalej... – mruczał do siebie komisarz. W powietrzu kilka centymetrów nad pierścieniem, zaczął się formować symbol, jaskrawo rozświetlający mroczną kabinę. Niewielkie holograficzne runy, zawieszone w powietrzu, głosiły. „Dostęp zabroniony. Ten dokument może zostać udostępniony użytkownikowi deszyfratora poziomu Karmazyn, zgodnie z rozkazem Senthisa, Elektora Administratum, kalendarz Pacificus 403457. M41. Wszelkie próby uzyskania nieautoryzowanego dostępu zakończą się wymazaniem pamięci dokumentu. " Gaunt zaklął, po czym zsunął kryształ z oprawy, przerywając promień lasera. – Za stary! Przeklęty! Za stary! Na Fetha, myślałem, że mi się uda! – Nie rozumiem, sir. – Poziom dostępu pozostaje taki sam, ale widocznie zmieniają kody, które są w stanie je odczytać. Pierścień Derciusa niewątpliwie odczytałby poziom Karmazyn trzydzieści lat temu, ale od tego czasu zmieniły się kody. Powinienem się domyślić, że Dravere wprowadzi swoje własne kody zabezpieczające. Cholera! Gaunt wyglądał, jakby miał zamiar dalej przeklinać, ale przerwało mu gwałtowne pukanie do drzwi. Szybko schował kryształ do kieszeni i otworzył drzwi. Szeregowy Uan, jeden ze strażników przy drzwiach, spojrzał na niego. – Sierżant Blane przyprowadził gości, sir. Sprawdziliśmy ich, nie mają broni. Czy przyjmie ich pan? Gaunt przytaknął, nakładając jednocześnie czapkę i płaszcz. Wyszedł na korytarz. Odesłał żołnierzy, kiedy

zobaczył swoich gości. Podszedł do nich, żeby się przywitać. Był to pułkownik Zoren, dowódca regimentu Vitriańskiego, razem z trzema oficerami. – Witam pana, komisarzu – powiedział uprzejmie Zoren. Vitriańczycy mieli na sobie mundury w kolorze ochry oraz miękkie czapki polowe. – Nie wiedziałem, że też jesteście na pokładzie – odpowiedział Gaunt. – Rozkaz dostaliśmy w ostatniej chwili. Mieliśmy lecieć na Japhecie, ale był jakiś problem z rurami załadunkowymi. Wobec tego skierowali nas tutaj. Regimenty, które miały być na Absalomie, zostaną wysłane Japhetem, gdy technicy usuną usterki techniczne. Moi żołnierze zajmują kwatery dalej w kierunku rufy. – Dobrze pana widzieć, pułkowniku. Zoren skinął głową, ale Gaunt wyczuł, że oficer coś ukrywa. – Kiedy dowiedziałem się, że będziemy lecieć razem z chłopakami z Tanitli, pomyślałem, że moglibyśmy się spotkać. Mamy do uczczenia wspólne zwycięstwo. Ale... – Ale? Zoren ściszył głos. – Tego ranka zostałem zaatakowany w mojej kwaterze. Człowiek ubrany w zwykły mundur marynarki przeszukiwał moje rzeczy. Rzucił się na mnie, gdy wszedłem. Walczyliśmy przez chwilę, ale uciekł. Gaunt poczuł, jak znów ogarnia go gniew. – Proszę mówić dalej. – Czegoś szukał. Czegoś, co myślał, że ja mam, czegoś, czego nie udało mu się znaleźć w innym miejscu.

Pomyślałem sobie, że powinienem panu o tym powiedzieć. Milo, Uan i pozostałe osoby w korytarzu, jak również sam Zoren, byli zaskoczeni, gdy Gaunt złapał vitriańskiego dowódcę za przód munduru i wciągnął do swojego pokoju. Zatrzasnął za sobą drzwi. W pokoju Gaunt odwrócił się do Zorena, który wyglądał na urażonego, ale w dziwny sposób nie był zaskoczony rozwojem wypadków. – To było wyjątkowo dobrze przygotowane oświadczenie, pułkowniku. – Oczywiście. – Zacznij mówić do rzeczy, Zoren, albo zapomnę o naszej przyjaźni. – Nie musisz być taki nieprzyjemny, Gaunt. Wiem więcej niż możesz sobie wyobrazić i mogę cię zapewnić, że jestem przyjacielem. – Czyim? – Twoim, Tronu Terry i naszego wspólnego znajomego. Ja znałem go pod nazwiskiem Bel Torthute. Ty znałeś go jako Fereyda. 8 – To... – zaczął pułkownik Draker Flense. – To trzeba dokładnie przemyśleć. Odpowiedział mu chichot, który wcale nie uspokoił jego nerwów. Stojąca przy oknie w głębi kabiny wysoka, zakapturzona postać odwróciła się w jego stronę. – Jesteś żołnierzem, Flense. Nie sądzę, żeby myślenie należało do twoich obowiązków. Flense ugryzł się w język, powstrzymując ostrą ripostę.

Bał się, strasznie się bał tego człowieka stojącego przy oknie, za którym jarzyło się Immaterium. Kręcił się niespokojnie, pragnąc zaczerpnąć świeżego powietrza. Paliło go w gardle. W komnacie gęsto było od dymu unoszącego się z wodnej fajki stojącej niedaleko schodów. Ciężki opar, słodki niczym nektar, wirował wokół niego, wysuszając powietrze w pokoju. Pułkownik był ospały, rozleniwiony wdychanym, oszałamiającym dymem. Oficer straży Lekulanzi stał tuż przy drzwiach, starając się nie zwracać uwagi na trzech astropatów, którzy kuląc się w cieniu na lewo od niego, również go ignorowali. Astropaci słuchali tylko siebie. Flense zauważył oznaki narkotycznego oszołomienia na twarzy Lekulanziego, gdy ten przybył po niego. Wiele lat wcześniej Flense prowadził atak na kopce-narkotyczne na Poscol. Nigdy nie zapomni słodkiego odoru, ani twarzy prawie nie stawiających oporu fanatyków. Postać przy oknie zeszła powoli, stając tuż przed nim. Flense, sam mierzący koło dwóch metrów wzrostu, musiał spoglądać w górę, w czerń głębi kaptura. – No i cóż, pułkowniku? – wyszeptał głos spod kaptura. – Ja... Ja nie do końca rozumiem, czego ode mnie oczekujesz, mój panie. Inkwizytor Golesh Constantine Pheppos Heldane znowu parsknął śmiechem. Sięgnął ciężką od wielu pierścieni ręką i zrzucił z głowy kaptur. Flense zamrugał. Twarz Heldane była długa i pociągła, niczym u konia. Wilgotna, wyszczerzona paszcza pełna była płaskich zębów, zaś okrągłe i głęboko osadzone oczy lśniły niepokojącą czernią. Rurki z płynem i kable otaczały wydłużoną czaszkę niczym warkocze włosów. Flense zauważył krótkie futro

porastające szyję i gardło. Inkwizytor był człowiekiem, ale jego rysy zostały chirurgicznie zmienione, by wzbudzać strach i posłuszeństwo wśród tych, których... badał. A przynajmniej Flense miał nadzieję, że to był efekt zabiegu chirurgicznego. – Wydaje się pan niespokojny, pułkowniku. Czy chodzi o okoliczności, czy o moje słowa? Flense ponownie nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. – Nigdy wcześniej nic byłem dopuszczony do tego świętego przybytku, panie. Heldane rozłożył szeroko ręce – szerzej niż ktokolwiek mógłby to zrobić – zataczając krąg wokół komnaty. Znajdowali się w jednej ze świątyń astropatów na Absalomie, komnacie ekranowanej przed jakimkolwiek zagrożeniem. Ściany wypełnione były zerowym martwym polem, które miało odcinać komnatę tak od świata materialnego, jak też od szalejącej próżni Immaterium. Dźwiękoszczelne, ognioodporne i psycho-odporne, niemal niezniszczalne bariery przeznaczone były wyłącznie na potrzeby astropatów. Prawo Imperium zakazywało wstępu w ich obręb. Jedynie wyraźne zaproszenie mogło pozwolić na to zwykłemu człowiekowi, takiemu jak Flense. Tępakowi. Tępy. Nie spodobało mu się to słowo, chociaż uświadomił to sobie dopiero wtedy, gdy użył go Lekulanzi. Tępy. Psykerskie określenie osoby nie posiadającej mocy. Tępy. Na Promień Nadziei, chciałbym być gdzie indziej! Gdziekolwiek. – Wywołujesz niepokój wśród moich krewnych – powiedział do niego Heldane, wskazując na trzech szepczących, skulonych astropatów. – Wyczuwają twoją

niechęć do przebywania tutaj. Odczuwają swoją inność. – Nie mam żadnych uprzedzeń, inkwizytorze. – Ależ owszem, masz. Mogę je wyczuć. Pogardzasz telepatami. Odrzucacie dar, jaki otrzymali astropaci. Jesteś tępy, Flense. Jesteś pozbawionym zmysłów kretynem. Czy mam ci pokazać, czego ci brakuje? Flense zadrżał. – Nie ma potrzeby, inkwizytorze! – Tylko trochę? Nie psuj zabawy! – zachichotał szyderczo Heldane, wypluwając kropelki śliny spomiędzy grubych zębów. Flense drżał całym ciałem. Powoli Heldane odwrócił od niego wzrok, po czym nagle wpił w niego spojrzenie. W czaszkę Flense wwierciło się niemożliwe do określenia światło. Przez jedną sekundę zobaczył wieczność. Ujrzał wymiary przestrzeni i sposób, w jaki przecinały się w czasie. Widział przypływ Elizjum, spustoszone krawędzie Immaterium, płynne spazmy Osnowy. Zobaczył swoją matkę i siostrę, nieżyjące od dawna. Widział światło i ciemność, widział pustkę. Ujrzał kolory, których nie mógł nazwać. Ujrzał cierpienia porodu genokrada, którego krew wypaliła ma bliznę na policzku. Widział siebie samego na poligonie Schola Primagenitor. Ujrzał eksplozję krwi. Znajomej krwi. Zaczął płakać. Ujrzał kości, zagrzebane głęboko w czarnym błocie. Zdał sobie sprawę, że to też jego. Spojrzał w oczy trupa. Pełne były robaków. Zaczął wrzeszczeć. Zaczął wymiotować. Widział ciemnoczerwone niebo, po którym płynęła niezliczona liczba słońc. Zobaczył puchnące i eksplodujące gwiazdy. Zobaczył... Zbyt wiele. Draker Flense upadł na podłogę świętego miejsca, zwinął

się w kłębek i zaczął jęczeć. – Cieszę się, że to sobie wyjaśniliśmy – powiedział Inkwizytor Heldane. Ponownie nasunął kaptur. – Zacznę jeszcze raz. Służę Dravere, podobnie jak ty. Dla niego zniszczę gwiazdy. Dla niego pożogą ogarnę planety. Dla niego osiągnę to, co niemożliwe. Flense tylko jęknął w odpowiedzi. – Wstań. I posłuchaj mnie. W Gromadzie Menazoid czeka na nas najwartościowszy artefakt w całym wszechświecie. Jego opis i przeznaczenie pozostaje w posiadaniu komisarza Gaunta. Zdobędziemy tę tajemnicę. Ja już poświęciłem cenną energię, starając się wypełnić cel. Ten Gaunt jest... pomysłowy. Pozwolisz, że wobec tego użyjemy ciebie w tej kwestii. Ciebie i Patrycjuszy. I tak już się nie lubicie z Duchami. – Ale nie tak... Nie w ten sposób... – wydyszał Flense z poziomu podłogi. – Dravere bardzo cię chwalił. Czy pamiętasz, co ci powiedział? – N-nie... Głos Heldane zmienił się, stając się idealną kopią tonu Dravere. – Jeśli wygracie to dla mnie, Flense, nie zapomnę wam tego. Czekają mnie wielkie rzeczy, jeśli nie zostanę tu uwiązany. Podzielę się nimi z wami. – Teraz nadszedł odpowiedni czas – powiedział Heldane już swoim głosem. – Weź udział w wielkich rzeczach. Pomóż mi uzyskać to, czego chce lord Dravere. Czeka już na ciebie odpowiednie, chwalebne miejsce. Miejsce u boku nowego Mistrza Wojny. – Proszę, nie! – krzyknął Flense. Gdzieś z tyłu dobiegł go

śmiech astropatów. – Nadal nie możesz się zdecydować? – zapytał Heldane. Postąpił krok w kierunku pułkownika zwiniętego w embrionalnej pozycji. – Może znów ci coś pokazać? – zaproponował. Flense zaczął wrzeszczeć. 9 – Wykluczają nas – w ciszy powiedział Feygor. Rawne rzucił swojemu adiutantowi ostre spojrzenie, ale wiedział, o co chodzi szczupłemu żołnierzowi. Minęły cztery godziny od czasu, gdy pozostali oficerowie zostali wezwani na spotkanie z Gauntem. Jakie to wygodne, że on i jego pluton zostali wyłączeni. Oczywiście, jeśli Corbec mówił prawdę o problemach na pokładzie, to dobra straż była najistotniejsza. Ale w naturalnym porządku rzeczy pierwszą wachtę powinien objąć oddział Folore, czyli sześćdziesiąty pluton. Major wymruczał coś w odpowiedzi i poprowadził swój oddział liczący czterech ludzi do skrzyżowania z następnym korytarzem. Od początku przeczesali cały obszar już sześć razy. Same puste przestrzenie, ciemne korytarze, opustoszałe magazyny, zakurzone podłogi, zamknięte i zablokowane wejścia. Sprawdził godzinę. Dwadzieścia minut wcześniej otrzymał wiadomość radiową od Leroda, informującą go o zmianie warty w ciągu następnej godziny. Byt już zmęczony. Jego ludzie również byli zmęczeni i zziębnięci, pragnęli jedynie ciepła, kawy i chwili odpoczynku. Prawdopodobnie wszyscy jego żołnierze, razem blisko pięćdziesięciu, rozproszonych po

całym pokładzie koszarowym w oddziałach po pięciu, było równie zniechęconych i głodnych. Rawne myślał o Gauncie. Ostatnio często to robił. Zastanawiał się nad jego motywami. Od samego początku, od pierwszej godziny przeklętego Powstania, major nie okazywał lojalności wobec dowódcy. Zaskoczyło go więc, gdy Gaunt awansował go do stopnia majora i oddał pod komendę trzecią część sił regimentu. Z początku śmiał się z tego, że najwyraźniej Gaunt docenił jego zdolności dowódcze. Jednak wkrótce przestał się śmiać, gdy Feygor, jedyny człowiek w regimencie, którego uważał za swojego przyjaciela, a i tak w niewielkim stopniu, przypomniał mu stare przysłowie: „Trzymaj swoich przyjaciół blisko, ale wrogów jeszcze bliżej". Od służby w Gwardii nie było odwrotu, więc major musiał postarać się jak najlepiej wypełniać swoje obowiązki. Ale zawsze zastanawiała go decyzja Gaunta. Gdyby to on był na stanowisku komisarza-pułkownika, to mając takie zagrożenie za plecami, dawno już zwołałby pluton egzekucyjny. Przed nimi szeregowy Lonegin sprawdzał zamki na drzwiach magazynów. Rawne patrzył wzdłuż korytarza, którym przyszli. Feygor ukradkiem obserwował swojego dowódcę. Rawne był dla niego dobry – a znali się jeszcze z czasów, gdy razem działali w milicji w Tanith Attica. Prowadzili tam całkiem niezłe interesy, póki nie wkroczyło przeklęte Imperium i nie zamknęło całego biznesu. Feygor był nieślubnym synem czarnorynkowego handlarza i tylko bystry umysł oraz nadzwyczajne warunki fizyczne umożliwiły mu dostanie się do milicji Tanith, a potem do

Gwardii Imperialnej. Przeszłość Rawne była bardziej tajemnicza. Niewiele mówił na ten temat, ale Feygor wiedział wystarczająco wiele, żeby przypuszczać, że w rodzinie majora byli bogaci kupcy, politycy, a nawet władcy świata przestępczego. Rawne zawsze miał dużo pieniędzy, korzystając ze stypendium ojca – króla tartaków. Jednak, będąc trzecim synem, nie miał szansy na odziedziczenie rodzinnej fortuny. Służba w milicji – a także możliwość samodoskonalenia – wydawały się najlepszym wyjściem. Feygor nie ufał majorowi. Zresztą nie ufał nikomu. Ale nigdy nie uważał go za złego człowieka. Gorzkiego... może. Gorycz zrujnowała mu życie, gorycz, która dawno temu ukształtowała mu charakter. Podobnie jak Feygor, pozostali żołnierze z plutonu Rawne byli najgorszymi rozrabiakami ze wszystkich Duchów. Instynktownie ciągnęli do niego, dostrzegając w nim cechy naturalnego przywódcy, człowieka, który zapewni im najlepsze warunki. W czasie Powstania Rawne osobiście wybierał wielu z nich do własnych oddziałów. Pewnego dnia, pomyślał Feygor, pewnego dnia Rawne zabije Gaunta i zajmie jego miejsce. Gaunta, Corbeca, wszystkich, którzy będą się sprzeciwiać. Rawne zabije Gaunta. Albo Gaunt zabije Rawne. Tak czy inaczej, wkrótce nastąpi ostateczna rozgrywka. Niektórzy mówili, że Rawne już kiedyś próbował. Feygor miał właśnie zamiar zaproponować, żeby sprawdzili magazyny z lewej strony, kiedy szeregowy Lonegin krzyknął, padając na ziemię, najwyraźniej uderzony z tyłu. Zwijał się w konwulsjach. Feygor wyraźnie widział sterczącą mu z pleców rękojeść krótkiego

noża. Rawne wrzeszczał już rozkazy, gdy ze wszystkich stron zaatakowali napastnicy. Dziesięciu mężczyzn, ubranych w polowe mundury Patrycjuszy, uzbrojonych w noże i pałki. W wąskim korytarzu rozpętało się piekło walki wręcz. Szeregowy Colhn otrzymał potężny cios pałką w bok głowy i osunął się na ścianę, zanim nawet zdążył się odwrócić. Szeregowy Freul krótkim pchnięciem pałki odrzucił od siebie innego napastnika, powalając go w deszczu ognistych iskier. Za chwilę uderzenia trzech noży przeszyły jego ciało, rzucając je na ziemię niczym skrwawiony ochłap. Feygor zauważył dwóch Patrycjuszy, którzy bezlitośnie okładali palkami rannego, bezbronnego Lonegina. Feygor rzucił swoim ogłuszaczem w najbliższego żołnierza, odrzucając go w tył, potężnym ładunkiem wypalając mu dziurę w brzuchu, po czym wyciągnął srebrny sztylet. Wrzeszcząc coś obraźliwego w stronę przeciwników, rzucił się na nich, podrzynając komuś gardło w pierwszym cięciu. Wykręcił ciało w gwałtownym zwrocie, wykorzystując to, czego nauczył się w ciemnych zaułkach Tanith Attica. Zawirował, podcinając kolejnego napastnika, jednocześnie prawie odcinając mu rękę w nadgarstku. – Rawne! Rawne! – wrzeszczał, starając się uruchomić swój komunikator. Dostał uderzenie z tyłu. Oszołomiony, uderzony jeszcze dwa razy, upadł, starając się uniknąć kolejnych ciosów. Dostał za to kopniaka w plecy. Nagle poczuł, jakby rozgrzane do białości żelazo zagłębiło się w mu w piersi. Wrzasnął z bólu i wściekłości, jednak dźwięk został stłumiony przez falę krwi, zalewającą mu usta.

Rawne powalił pałką innego żołnierza, wciąż wirując i blokując ciosy pozostałych. Obrzucał ich wszelkimi znanymi mu przekleństwami. Cięcie rozdarło mu koszulę, pozostawiając długi, krwawy ślad. Potężny cios trafił go w skroń, powalając na kolana, rozmywając wzrok. Major chciał się poruszyć, ale ciało odmówiło mu posłuszeństwa. Zimna krata podłogi wbijała się w policzek i wąskie usta. Po szyi ciekła mu gorąca ciecz. Zachodzącymi mgłą oczami spojrzał na stojącego nad nim potężnego Patrycjusza, który unosił właśnie rękę do ostatecznego ciosu. – Zostaw go, Brochuss! – rozległ się głos. Ręka niechętnie opadła. Bezbronny, prawie nieruchomy major miał wrażenie, że zna ten głos. Jednak nie mógł dostrzec jego właściciela. Kolejna postać przesłoniła sylwetkę niedoszłego zabójcy. Oczy Rawne były mleczne, zamglone. Żałował, że nie może widzieć wyraźniej. Mężczyzna, który kucnął w pobliżu, wyglądał na oficera. Pułkownik Flense pochylił się nad leżącym Rawne, smutnie spoglądając na zlepione krwią włosy i rozrzucone, poskręcane kończyny. – Widzisz odznakę, Brochuss? – zapytał. – To ten major, Rawne. Nie zabijaj go. Przynajmniej nie teraz. 10 – Jak go poznałeś? – zapytał Gaunt. Pułkownik Zoren lekko wzruszył ramionami, co mogło oznaczać wiele w tej dziwnej mowie ciała, jaką posługiwali się Vitriańczycy.

– Prawdopodobnie w ten sam sposób, co i ty. Przypadkowe spotkanie, ostrożność przeradzająca się w zaufanie, nieoficjalna współpraca w sytuacji kryzysowej. Gaunt potarł podbródek i potrząsnął głową. – Jeśli ta rozmowa ma dać jakieś efekty, to musisz być bardziej konkretny. Jeśli naprawdę wiesz, o co tu chodzi, to z pewnością zrozumiesz, że muszę być pewien tych, którzy są w pobliżu mnie. Zoren skinął głową. Odwrócił się, jakby chciał rozejrzeć się po pokoju, lecz niewielkie wymiary kwatery Gaunta nie pozwalały na dłuższą chwilę kontemplacji. – Było to w czasie "Wojen Głodowych na Idolwilde, mniej więcej trzy standardowe lata temu. Moi Dragoni zostali wysłani jako siły pokojowe, w celu utrzymania porządku w głównym mieście-państwie o nazwie Kenadie. Nastąpiło to tuż przed wybuchem zamieszek i upadkiem lokalnego rządu. Człowiek, którego znasz pod imieniem Fereyda, udawał lokalnego hurtownika ziarna zwanego Bel Torthute, będącego zarazem bankierem zasiadającym w Senacie Idolwilde. Jego przykrywka była doskonała. Nie zdawałem sobie sprawy, że jest agentem spoza tego systemu. Nie odróżniałem go od tubylców. Nauczył się języka, zwyczajów, gestów... – Wiem, jak działa Fereyd. Doskonałość obserwacyjna jest jego specjalnością, jak również zdolność do wtapiania się w otoczenie. – Więc znasz również jego metody i sposoby działania. Praca z tymi, których nazywa „solą ziemi" Imperium. Gaunt, lekko się uśmiechając, skinął głową. – Żeby działać w takim środowisku, w pojedynkę i bez możliwości wsparcia, nasz wspólny znajomy potrzebuje

pomocy ze strony tych obywateli Imperium, których uważa za nieprzekupnych. Biorąc pod uwagę poziom korupcji w urzędach Imperium, bez wątpienia nie może ufać Administratum, Ministorum, czy jakimkolwiek wyższym oficerom, którzy mogą należeć do kół konspiracyjnych. Powiedział mi kiedyś, że w takich warunkach, najlepszych pomocników można zwerbować w Gwardii, wśród ludzi wysyłanych w najgorętsze miejsca wszechświata, między zwykłymi żołnierzami, którzy nie są świadomi toczących się rozgrywek, a co za tym idzie również nie są podejrzani. Tego właśnie oczekiwał i to znalazł w mojej osobie i kilku oficerów z mojego regimentu. Wiele czasu zajęło mu upewnienie się, że może mi zaufać, a mniej więcej tyle samo zajęły mu działania, których celem było zdobycie mojego zaufania. W końcu, w czasie zamieszek głodowych, my, Vitriańczycy, byliśmy jedyną siłą, na której mógł polegać. Wojny Głodowe zostały wywołane przez frakcję rządową, która związana była z Departamentem Munitorium. Z tego powodu byli w stanie wysłać w pole dwa regimenty Gwardii Imperialnej. Pokonaliśmy ich. – Bitwa pod Altatha. Czytałem o tym trochę. Nie miałem pojęcia, że przyczyną Wojen Głodowych była korupcja w rządzie Imperium. Zoren uśmiechnął się smutno. – Tego rodzaju informacje są zazwyczaj utajniane. Dla potrzeb utrzymania wysokiego morale. Rozstaliśmy się jako sojusznicy. Nie spodziewałem się, że kiedykolwiek go jeszcze zobaczę. Gaunt usiadł na swojej pryczy. Oparł łokcie na kolanach, pogrążony w zamyśleniu. – I zobaczyłeś go niedawno?

– Otrzymałem zakodowaną wiadomość, podczas krótkiego pobytu na Pirycie. Niedługo potem nastąpiło spotkanie. – Osobiście? Zoren potrząsnął głową. – Nie, przez pośrednika. – Skąd wiedziałeś, że możesz mu zaufać? – Miał odpowiednie identyfikatory. Podał słowa-klucze, których używaliśmy z Bel Torthute na Idolwilde. Recytował wersety z Vitriańskich pieśni bojowych, których znaczenie tylko on mógł znać. Torthute postawił sobie za punkt honoru badanie naszego kulturowego dziedzictwa, Vitriańskiej Byhaty – Sztuki Wojny. Tylko on mógł przesłać tak zakodowaną wiadomość. – To typowe dla Fereyda. Więc jesteś moim sojusznikiem? Mam przeczucie, że wiesz znacznie więcej na temat obecnej sytuacji niż ja, pułkowniku Zoren. Zoren obserwował siedzącego na pryczy wysokiego, potężnego mężczyznę, opierającego brodę na złożonych rękach. Nabrał dla niego podziwu w czasie wspólnej akcji na Fortis. Wiadomość od Fereyda zawierała szczegóły dotyczące Gaunta. Jasne było, że imperialny tajny agent ufał komisarzowi-pułkownikowi bardziej niż komukolwiek w tym sektorze. Bardziej niż mnie, pomyślał Zoren. – Nie wiem zbyt dużo, Gaunt. Grupa wysoko postawionych osób, spiskujących w łonie Głównego Dowództwa Krucjaty Światów Sabbat, szuka czegoś cennego. Czegoś tak ważnego, że są w stanie wywrócić kampanię do góry nogami, żeby to znaleźć. To klucz, który został wyrwany z ich rąk i powierzony tobie. Widocznie byłeś jedynym agentem Fereyda w okolicy, któremu mogła

zostać zlecona tego typu misja. Gaunt wstał z gniewną miną. – Nie jestem niczym agentem! – warknął. Zoren powstrzymał go przepraszającym gestem, przykładając rękę do ust, jak gdyby użył niewłaściwego słowa. Gaunt przypomniał sobie, że Niski Gotyk nie był rodzimym językiem pułkownika. – Zaufany partner – poprawił się. – Fereyd z wielką ostrożnością stworzył rozległy, szeroko rozciągnięty krąg przyjaciół, których mógłby wezwać właśnie w tego rodzaju sytuacjach. Byłeś jedynym człowiekiem na Pirycie, który mógłby przejąć i przechować klucz. Dokonując kilku dalszych manipulacji, Fereyd doprowadził do tego, że również ja znalazłem się na tym statku, bez wątpienia, by ci pomóc, jeśli tak nie jest, to pomyśl, w jaki inny sposób moglibyśmy się tutaj znaleźć, na Absalomie? Tak sobie myślę, że Fereyd i jego przyjaciele w Głównym Dowództwie ryzykowali wiele, aranżując nasze spotkanie. Byłoby to tak otwarte działanie, że właściwie nie można tu mówić o tajnej akcji. – Czy ten pośrednik powiedział ci coś więcej? – zapytał Gaunt. – Tylko to, żebym pomagał ci we wszystkim, włącznie z ignorowaniem bezpośrednich rozkazów ze strony moich przełożonych. Zapadła długa cisza. Obaj mężczyźni zdawali się być przytłoczeni wagą wypowiedzianych właśnie słów. – A potem? – zapytał ponownie Gaunt. – Otrzymałem instrukcje, z których wynikało, że ty dokonasz właściwego wyboru. Nie mogąc bezpośrednio działać w tej kwestii Fereyd wybrał ciebie, żebyś prowadził

tę sprawę do czasu, gdy jego siatka ponownie jej nie przejmie. Masz ocenić sytuację i podjąć odpowiednie działania. Gaunt zaśmiał się bez wesołości w głosie. – Ale ja nic nie wiem! Nie wiem, o co tu chodzi, nie wiem, co mam robić! Ten teatr cieni to nie jest zabawa dla mnie! – Ponieważ jesteś żołnierzem? – Co? Zoren powtórzył. – Ponieważ jesteś żołnierzem, tak? Tak jak ja, działasz w warunkach rozkazów, rozporządzeń i bezpośrednich działań. Mnie również nie podobają się te gierki Fereyda. Może i jesteśmy „solą ziemi" Imperium, może jesteśmy godni zaufania, by walczyć pod jego sztandarami, ale nie potrafimy zrozumieć złożoności tej wojny. Tego nie da się rozwiązać miotaczami i drużynami bojowymi. Gaunt przeklął imię Fereyda. Zoren zawtórował mu, po czym obaj wybuchnęli śmiechem. – Chyba że ty potrafisz – powiedział Zoren, nagle poważniejąc. – Dlaczego? – Dlaczego? Ponieważ on ci ufa. Ponieważ jesteś przede wszystkim komisarzem, a potem pułkownikiem. Jesteś oficerem politycznym. A ta cala wojna kręci się wokół polityki. Wokół intryg. Obaj byliśmy na Pirycie, Gaunt. Dlaczego powierzył klucz tobie, a nie mnie? Dlaczego to ja mam ci pomagać, a nie odwrotnie? Gaunt ponownie przeklął imię Fereyda, tym razem cicho i gorzko. Miał właśnie odpowiedzieć, kiedy rozległo się głośne

łomotanie do drzwi kwatery. Gaunt skoczył na równe nogi i otworzył drzwi. Na zewnątrz stał Corbec, z twarzą zarumienioną od gniewu. – Co jest? – rzucił Gaunt w jego stronę. – Lepiej, żeby pan przyszedł, sir. Trzech chłopaków nie żyje, jeden w stanie krytycznym. Wygląda, że Patrycjusze zaczęli ostro grać. 11 Corbec zaprowadził Gaunta, Zorena i kilku innych żołnierzy do ambulatorium, w którym czekał już na nich Dorden. – Colhn, Freul, Lonegin... – powiedział lekarz, wskazując na trzy, przykryte brezentem ciała na podłodze. – A tutaj Feygor... Gaunt spojrzał na leżącego na kozetce w rogu adiutanta majora Rawne, wciągającego z sykiem powietrze przez przezroczystą tubę. – Rany kłute. Od noża. Płuca mu wysiadają. Daję mu godzinę, chyba że dostaniemy świeży sprzęt. – A Rawne? – zapytał Gaunt. Corbec wysunął się do przodu. – Jak już mówiłem, sir, ani śladu. To była szybka akcja. Weszli i wyszli. Pewnie zabrali go ze sobą. Ale zostawili to... Żebyśmy wiedzieli, kto to zrobił. Podał komisarzowi odznakę z jantińskiej czapki. – Przybili to Colhnowi do czoła – dodał bezbarwnym, pozbawionym uczuć głosem. Zoren był zaskoczony. – Dlaczego zdecydowali się na tak otwarty pokaz siły?

– Jantińczycy siedzą w tym po uszy. A dodatkowo, nie darzą nas specjalną przyjaźnią. Jeśli to wyjdzie na jaw, będzie wyglądało na zwykłą rywalizację między regimentami. Dostaną naganę, ale to tylko zaciemni prawdę. Chcą spróbować wszystkiego... Pod przykrywką wrogiej rywalizacji mogą robić wszystko, co tylko się da. Gaunt zdał sobie sprawę, że wszyscy patrzą na niego. Przez mózg jak błyskawice przelatywały mu myśli. – Zrobimy to samo. Colm: utrzymać patrole na tym pokładzie, podwoić straże. Zorganizować również rajd na Jantińczyków. Poprowadzicie go osobiście. Zabijcie kilku dla mnie. Wilczy uśmiech wypełzł na twarz Corbeca. – Zagrajmy w ich grę i wykorzystajmy ją do osiągnięcia własnych celów. Doktorze – skinął na Dordena – dostarczymy panu wszystko, czego trzeba. Cholera, mamy przypadek krytyczny! Proszę zdobyć wszystko, co konieczne! Niech pan powie, że przysyła pana sam komisarz! – A co pan zamierza? – zapytał lekarz, wycierając ręce w ręcznik z gazy. Gaunt przez chwilę zastanawiał się. Potrzebował planu „B", skoro zawiódł pierścień Derciusa. Przeklął swoją nadmierną pewność siebie. Myślał, że sam sobie poradzi. Znowu musieli zaczynać od początku, zarówno w kwestii własnego bezpieczeństwa, jak też poznania tajemnicy kryształu. Ale teraz Gaunt był zdeterminowany i jasno postrzegał sytuację. Przeniesie walkę na teren wroga. – Muszę się dostać na mostek. Do kapitana. Pułkowniku Zoren? – Tak? – Zoren podszedł bliżej. Był całkowicie

zaskoczony, gdy potężne uderzenie powaliło go na ziemię, krwawiącego z rozbitej wargi. – Proszę zgłosić nieuzasadniony atak na oficera Gwardii Imperium – powiedział Gaunt. W głowie zaczął mu się formować plan. 12 Główny oficer medyczny Galen Gartell z sił Patrycjuszy powoli odwrócił się od swojego pacjenta, leżącego w czystej sali szpitalnej na pokładzie koszarowym żołnierzy z Jant. Opiekował się nim od czasu, gdy go przynieśli. Wielki barbarzyńca. Noszowi powiedzieli mu, że to jeden z Tanithiańczyków. Leżący na kozetce szczupły mężczyzna miał regularne, przystojne rysy twarzy, jak również błękitny, promienisty tatuaż nad jednym okiem. W chwili obecnej, zamiast jednej skroni miał krwawą ranę. – Utrzymuj go przy życiu! – rozkazał major Brochuss, który pomagał wnieść go do szpitala. Takie rany... Silny dzikus... Myśli przelatywały przez głowę Gartella, gdy zabierał się do pracy, oczyszczając i opatrując rany. Nie podobało mu się wykorzystywanie jego umiejętności do opieki nad tym zwierzęciem, ale wyraźnie szlachetni dowódcy jego regimentu okazali łaskę atakującym szumowinom i postanowili zaleczyć jego rany, żeby odesłać go jako znak swojej wyższości wobec szczurów pokładowych, z którymi zostali zaokrętowani. Od pracy oderwał go głos pułkownika Flense: – Czy on nadal żyje, doktorze? – Ledwo. Nie wiem, czemu mam ratować życie takiego

śmiecia, marnując cenne wyposażenie medyczne. Flense uciszył go gestem, jednocześnie wchodząc do ambulatorium. Za nim wkroczyła wysoka, zakapturzona postać. Gartell cofnął się o krok. Postać miała ponad dwa metry wzrostu, a wokół niej krążyła zasłona z przezroczystego dymu, który falując, maskował ruchy postaci. Kto to jest? zastanawiał się Gartell. I ten płaszcz-cienia – tylko znaczący sługa Imperium mógłby posiadać takie urządzenie. – Czego potrzebujesz, panie? – zapytał Flense, zwracając się do tajemniczej osoby. W odpowiedzi ruszyła do przodu, mijając Gartella i pochylając się nad leżącym Tanithiańczykiem. – Zaciski czaszkowe, próbnik neuralny, może kilka długich, jednosiecznych skalpeli – odpowiedziała niskim, płytkim głosem. – Co takiego? – wykrztusił z siebie Gartell. – W imię Imperatora, co zamierzacie zrobić? – Nauczyć to zwierzę. Wyuczyć je dobrze – odpowiedziała postać, wyciągając ogromną, wykręconą rękę i gładząc Ducha po twarzy. Paznokcie miała długie, zakrzywione i brązowe. Przypominały pazury. Gartell czuł, jak wzbiera w nim gniew. – Jestem tu głównym oficerem medycznym! Nikt nie przeprowadza tu żadnych zabiegów bez mojego poz... Zakapturzona postać machnęła ręką. Galen Gartell nagle spojrzał na czubki swoich butów. Przez pozostałą resztkę życia zdołał jeszcze zdać sobie sprawę, że coś jest nie tak. Dopiero, gdy jego bezgłowe ciało upadło na pokład obok niego, zrozumiał, że... jego

głowa... obcięta... łajdaki... nie... – Flense? Mógłbyś to posprzątać? – zapytał inkwizytor Heldane, wskazując na leżące u jego stóp ciało gestem dłoni, uzbrojonej w długi, zakrzywiony, a teraz zakrwawiony nóż chirurgiczny. Odwrócił się znowu do pacjenta. – Witam, majorze Rawne – wyszeptał cichutko. – A teraz pokażę panu to, czego pragnie pańskie serce. 13 Siedzący w skórzanym fotelu dowódczym lord-kapitan Itumade Grasticus, dowódca należącego do bractwa Adeptus Mechanicus statku Absalom, uniósł wskaźnik ogromną, otłuszczoną ręką i dotknął jednej z wielu hologramowych płytek, które krążyły wokół niego zawieszone w polu, brzęcząc cicho niczym gromada pszczół wokół ula. Ciemna, matowa powierzchnia płytki zamigotała, po czym powolnym wirem wydobywać się zaczęły bursztynowe znaki. Grasticus starannie zanotował aktualne położenie statku w nicości Osnowy, po czym wybrał kolejną płytkę, żeby usłyszeć raport o stanie silników. Poprzez wzmacniane metalowe przewody, wyrastające z metalowych płyt pod tronem, ścielących się niczym pnącza ku oparciu fotela, Grasticus mógł wyczuć pracę statku. Kable, z których wiele oznaczonych było pergaminami z różnymi symbolami i modlitwami, przelewały się ponad zagłówkiem tronu kapitana, by dalej wniknąć w jego czaszkę, szyję, kręgosłup i tłuste policzki. Napływające dane dostarczały kompletnych informacji o stanie statku, o

uszkodzeniach kadłuba, poziomie i czystości powietrza oraz sytuacji na pokładzie. Dzięki nim kapitan mógł nadzorować pracę wszystkich podłączonych do systemu komputerów i operatorów. Daleko w tle szumiały silniki, wybijające własny, pulsujący rytm. Grasticus był olbrzymi. Jego sylwetkę tworzyło trzysta kilogramów zwałów mięsa. Rzadko opuszczał swój tron, jeszcze rzadziej wychodził poza ciche schronienie własnej kabiny, opancerzonej kopuły w samym sercu mostka, wysoko na rufowej wieży dowódczej Absaloma. Sto trzydzieści lat standardowych temu, kiedy odziedziczył ten pojazd po lordzie-kapitanie Ulbenidzie, był wysokim i szczupłym mężczyzną. Bezruch i uzależniające połączenie ze statkiem przykuły go do tego fotela. Jego ciało, jakby wyczuwając, że teraz stanowi jedność z tak złożoną maszynerią, zwolniło metabolizm i zwiększyło masę, jak gdyby chcąc upodobnić się do wielkiego kadłuba Absaloma. Statki transportowe Adeptus Mechanicus nie były podobne do żadnych innych okrętów Floty Imperium. Bez porównania starsze, często wielokrotnie większe, zostały skonstruowane, by przewozić olbrzymie maszyny wojenne z Marsa do miejsc, gdzie były akurat potrzebne. Ich kapitanowie byli również bardziej podobni do Książąt z wielkich, kroczących Tytanów, podłączonych do maszyn poprzez sieć połączeń elektroniczno-nerwowych. Stanowili żyjącą całość ze swoimi statkami. Grasticus uruchomił kolejny ekran, który pozwolił na obserwację podłączonych do matrycy jego ukochanych nawigatorów, leżących w rzędach kilka stopni poniżej głównego poziomu mostka. Ich śpiewne głosy podawały

mu aktualne koordynaty Immaterium. Mieszając się i nakładając na siebie tworzyły pieśń danych, która harmonijnie rozbrzmiewała w umyśle kapitana. Słuchał, rozumiał, upewniał się. Dokonał lekkiej korekty kursu, co natychmiast zostało przesłane do głównych oficerów w sterówce. Gromada Menazoid znajdowała się teraz niewiele ponad dwa dni podróży. Pustka nie zdradzała oznak tworzenia się frontów sztormowych ani dziur Osnowy, a sygnał z nadajnika Astronomiconu, którego psychiczne światło przeprowadzało wszystkie statki przez Elizjum, był czysty i wyraźny. Niech pochwalone będą pieśni Navis Nobilite, zamruczał do siebie Grasticus, recytując część Pochwalnego Hymnu Floty, gdyż z nich błyska Promień Nadziei, który oświetla naszą Złotą Drogę. Grasticus nagle zamarł. Gdzieś spoza obrzeża okablowanej kołyski dotarł do niego hałas. Ludzkie głosy. Nastroszywszy ciężkie brwi, co wyglądało jak piasek osypujący się z wydm, kapitan obrócił tron, otwierając łukowate przejście do kabiny. – Oficer straży Lekulanzi – powiedział do interkomu, zwisającego na miedzianym kablu z sufitu. – Proszę wejść i wyjaśnić przyczynę zakłócenia mojego spokoju. Machnięciem różdżki opuścił strzegącą wejścia tarczę energetyczną, przez którą prawie natychmiast wbiegł wyraźnie zdenerwowany Lekulanzi. Oficer spojrzał na ogromne cielsko wiszące w podobnym do hamaka tronie, ciesząc się myślą o własnej nienagannej sylwetce w idealnym mundurze. Rzadko spotykał się z kapitanem twarzą w twarz. – Lordzie-kapitanie, oficer Imperialnej Gwardii prosi o audiencję. Chciałby złożyć oficjalną skargę.

– Ładunek chce się skarżyć? – zapytał powoli Grasticus, wyraźnie zadziwiony. – Raczej pasażer – powiedział Lekulanzi, wzdrygając się na dźwięk rzadko słyszanego głosu kapitana. Grasticus zignorował jego wypowiedź, tak jak zawsze ignorował fakt, iż ktoś go poprawia. Nie był przyzwyczajony do transportu ludzi. W porównaniu do ukochanych Bogów-Maszyn, których przewożenie było jego świętą misją, ludzie wydawali się mało znaczący. Jednak ci ludzie oswobodzili Drugą Fortis, a tech-kapłani wysłali jego i jego statek, żeby im pomagał. Podejrzewał, że miała to być oznaka wdzięczności. Grasticus nie lubił Lekulanziego. Szczeniak został oddany pod jego komendę trzy miesiące temu z rozkazu bractwa Adeptus, gdy jego poprzedni oficer straży zginął w czasie sztormu Osnowy. Wątpił w umiejętności nowego oficera. Nie podobała mu się jego oszczędna, delikatna budowa ciała. – Wprowadźcie go – powiedział Grasticus, jego uwaga odwrócona od zwykłych spraw przez niecodzienne zdarzenie. To może być ciekawa odmiana – znów mówić do ludzi. Używać ust. Widzieć ciało, czuć jego ciepły, drażniący zapach. Do kabiny wszedł pułkownik Zoren, eskortowany przez dwóch żołnierzy ze śrutówkami. Na twarzy miał wyraźne, świeżo opatrzone rany, a spod bandaży wyłaniał się wielki siniak. – Proszę mówić – rozkazał Grasticus. – Lordzie-kapitanie – zaczął żołnierz, przemawiając cudownie akcentowanymi zgłoskami, typowymi dla ludzi z odległych światów. Grasticus przymknął oczy i uśmiechnął

się. Głos mężczyzny bardzo mu się podobał. – Jestem pułkownik Zoren, dowodzę Dragonami z Vitrian. Mamy zaszczyt podróżować na tym wspaniałym statku, jednakże chciałbym złożyć skargę na niedopatrzenia w bezpieczeństwie międzypokładowym. Ci nieokrzesani barbarzyńcy z Tanith rozpoczęli z nami bójki. Ich dowódca uderzył mnie, gdy przyszedłem do niego, by złożyć meldunek o kilkunastu przypadkach pobicia. Poprzez swoje czytniki danych, Grasticus czul drgania psychicznych pól ekranujących całe pomieszczenie. Ich zadaniem było między innymi rozpoznawanie kłamstwa. Oficer mówił jednak prawdę. Ten dowódca Tanith – ten... Gaunt? – rzeczywiście go uderzył. Pola zarejestrowały słabsze poziomy sprzeczności i braku spójności, lecz kapitan uznał to za przejaw nerwowości oficera, stojącego z nim twarz w twarz. – Jest to kwestia, którą zajmie się mój doradca od spraw bezpieczeństwa, czyli znajdujący się tutaj oficer straży. Sprawy pokładowe i protokolarne należą do jego obowiązków. Proszę mi więcej nie przeszkadzać, przychodząc z takimi błahostkami. Zoren rzucił spojrzenie na nerwowego Lekulanzi, który bardzo chciał być teraz gdzie indziej. Zanim którykolwiek z nich zdążył się odezwać, kolejna postać pojawiła się w przejściu, szybkim krokiem wchodząc do sanktuarium kapitana. Wysoki mężczyzna w długim płaszczu i czapce komisarza Imperium. Żołnierze instynktownie zwrócili broń w jego kierunku, jednak on nawet nie mrugnął. – Lekulanzi to ciota. Nie jest w stanie wykonywać swoich obowiązków, nie mówiąc już o utrzymaniu spokoju

i bezpieczeństwa na statku. Pan się musi tym zająć. Nowoprzybyły był zdumiewająco odważny i bezpośredni. Bez formalnych tytułów, bez pokornego podejścia. Grasticus był pod wrażeniem – a jednocześnie całkowicie zakłopotany wynikłą sytuacją. – Jestem Gaunt – powiedział komisarz. – Moje koszary zostały zaatakowane, a do tego próbowano również zamachu na moje życie. Trzech żołnierzy nie żyje, kolejny jest w stanie krytycznym, a jeszcze inny zaginął. Omylnie uznałem, że odpowiedzialność za ten brutalny czyn spada na Zorena i jego ludzi, dlatego go uderzyłem. W rzeczywistości stroną atakującą był Regiment Jantiński. Teraz proszę pana bezpośrednio, żeby kazał ich pan aresztować i przedstawić oficerów dowódczych do raportu. Ponownie Grasticus wyczuł zawirowania sprzeczności w telepatycznych wykrywaczach kłamstw, jednak ponownie uznał to za przejaw podziwu, wynikły z przebywania w jego obecności. Ten Gaunt wydawał się całkowicie szczery i zuchwale bezpośredni. – Były jakieś ofiary? – zapytał Grasticus. Jego głos zdawał się być na granicy nerwowości. – Mówiłem, że trzy osoby. Pilnie potrzebuję pańskiej autoryzacji na pobranie przez mojego oficera medycznego środków medycznych z zapasów Munitorium w celu ratowania życia rannego żołnierza. Ten karaluch mnie obraża! W mojej własnej kabinie! pomyślał Grasticus w nagłym przypływie gniewu. W mózgu wirowały mu różne myśli, więc odłączył ponad sześćdziesiąt procent napływających danych, by móc się skoncentrować. Po raz pierwszy od kilkunastu lat musi radzić sobie z problemem dotyczącym ładunku. Pasażerów!

Tak przynajmniej ich nazywał Lekulanzi. Grasticus wiercił się niespokojnie na swoim tronie. To było niepojęte i obraźliwe. Ta kwestia powinna zostać rozwiązana już wcześniej, zanim ładunek został zniszczony albo zginął, zanim zaczęto u jego stóp składać skargi. Podniósł swoją różdżkę, wskazując na pobliski ekran. Nie będzie tracił twarzy przed tymi chodzącymi robakami. Pokaże im, że jest lordem-kapitanem, że wszyscy oni zawdzięczają mu życie i bezpieczeństwo. – Wydałem autoryzację pańskiemu oficerowi medycznemu. Posiada moje oficjalne pozwolenie na pobranie środków z magazynów. Gaunt uśmiechnął się. – Jak na początek, całkiem nieźle. Teraz proszę aresztować Jantińczyków i ich oficerów. Grasticus był zaszokowany. Podniósł się na łokciach grubości połci mięsa, żeby przyjrzeć się Gauntowi, po raz pierwszy od piętnastu miesięcy unosząc ciało ze skórzanej powłoki fotela. Rozległ się skrzyp mokrej od potu skóry, w powietrzu rozniósł się nagle odór zastałego brudu. – Nie zniosę tego rodzaju niesubordynacji! – wysyczał, dosłownie wypluwając słowa spomiędzy luźnych fałd ciała, otaczających małe, błyszczące usta niczym kulisy scenę w teatrze. – Nikt nie będzie mi stawiał żądań! – To nie wystarczy. Kapitanie, nie zamęczaj nas groźbami. Domagamy się podjęcia działań! – Zorena stanął u boku posępnego Gaunta. Grasticus ponownie poczuł się zaskoczony bezczelnością tych żołnierzy. Myślał, że Vitriańczyk jest bardziej pokorny, bardziej normalny, ale teraz poczuł kolejne wyzwanie od tych ludzi. – Wydaj rozkaz aresztowania Jantińczyków, wstrzymaj ich ataki,

albo będziesz miał bunt na pokładzie! Tysiące wytrenowanych żołnierzy, żądnych krwi! To więcej, niż są w stanie pokonać twoi wymuskani żandarmi! – mówiąc to, Zoren rzucił pogardliwe spojrzenie na towarzyszącą im eskortę. – Grozicie mi? – Grasticus prawie aż dostał zadyszki. Już sama myśl o tym przyprawiła go o szybsze bicie serca. – Będziecie gnić w łańcuchach za takie odzywki! – Tak sobie radzisz z rzeczami, o których nie chcesz słyszeć? – zapytał Gaunt, odpychając żołnierza, by podejść do tronu. Żandarm rzucił się na większego od siebie oficera, jednak Gaunt posłał go na ziemię szybkim ruchem ramienia. – Jesteś dowódcą tego statku, czy słabą i grubą świnią, która chowa się w jego środku? Pobladły Lekulanzi oparł się o ścianę kabiny, ciężko dysząc. Nikt nie odzywał się w ten sposób do lordakapitana! Nikt... Grasticus ponownie podniósł się z fotela, rękami odrzucając na bok unoszące się w powietrzu płytki, które teraz znalazły się za jego plecami. Spojrzał w dół na oficerów Gwardii, wstrząsany wewnętrznym gniewem. – No to jak będzie? – zapytał kpiąco Gaunt. Grasticus zaczął ryczeć, podnosząc swój ociężały głos po raz pierwszy od wielu lat. Zoren rzucił nerwowe spojrzenie na Gaunta. Czy nie naciskali zbyt mocno lorda-kapitana? Jednak coś w spokojnym zachowaniu komisarza upewniło go, że nie. Przypomniał sobie składowe części planu, po czym zaczął dorzucać własne złośliwości do uśmieszków komisarza. Gaunt uśmiechnął się do siebie. Teraz skupili na sobie

całkowitą uwagę Grasticusa. Poza kabiną kapitana, na niższych poziomach wysoko sklepionej, klimatyzowanej komnaty mostka, starsi oficerowie sterowniczy podnieśli wzrok znad swoich czarnych, błyszczących od smaru dźwigni i zębatek i wymienili pytające spojrzenia. Echo basowych okrzyków kapitana odbiło się od ścian opancerzonej kopuły. Lordkapitan był wyraźnie tak zdenerwowany, że tymczasowo odwrócił swoją uwagę od większości systemów. To się jeszcze nigdy nie zdarzyło. Oddział żandarmów tłoczył się niespokojnie za łukowatymi drzwiami kabiny. – Wchodzimy? – zapytał jeden z nich przez wbudowany w hełm interkom. Żaden z nich nie miał ochoty na konfrontację z rozwścieczonym kapitanem. Żartowali sobie z głupich oficerów Gwardii, którzy wywołali całe zamieszanie. Gaunt miał to gdzieś. To właśnie chciał osiągnąć. 14 Główny oficer medyczny Dorden przeszedł przez opancerzone wrota magazynu Munitorium. Po bokach szli Caffran, Brin Milo i Bragg, tworząc wokół starszego medyka nierównej wysokości straż przyboczną. Wkroczyli na teren obszernej hali, przesyconej zapachem środków antyseptycznych i filtrów jonizujących. Szary pokład pokryty był kurzem. Dorden spojrzał na zegarek. – I nadejdzie ta godzina... – powiedział. – Nadejdzie kto? – zapyta! Bragg. – Chciałem powiedzieć, że albo teraz albo nigdy.

Daliśmy wystarczająco dużo czasu dowódcy. Powinien już być u kapitana – wyjaśnił medyk. – Nadal tego nie rozumiem – powiedział Bragg, pocierając kwadratowy podbródek. – O co tu chodzi? Co on chce osiągnąć? – To się nazywa dywersja – odpowiedział cicho. Milo. – Nie martw się o szczegóły, tylko działaj według planu i rżnij głupa. – Nie ma problemu! – odpowiedź Bragga wywołała parsknięcie śmiechu Caffrana. Za metalową kratownicą na końcu hali, trzech ludzi odzianych w szaty Munitorium pracowało przy nisko umieszczonych konsolach. Oprócz nich, dookoła magazynu stało jeszcze siedmiu strażników. Dorden zatrzymał się przy kratownicy i zaczął w nią łomotać. – Potrzebuję lekarstw! – krzyknął. – Pośpieszcie się, mam umierającego na stole! Jeden z urzędników Munitorium oderwał się od konsoli, pozostawiając swój płaszcz na oparciu siedzenia. Był to niski, krępy człowiek, z którego przysadzistej sylwetki promieniowała jednak aura fizycznej siły. Błyszczące, chromowane implanty znaczyły ślady na jego policzku, skroni i gardle. Odłączył kabel z gniazda szyjnego, po czym podszedł do żołnierzy. Dorden podsunął mu pod nos swoją płytkę. – Zapotrzebowanie na środki medyczne – rzucił gniewnie. Mężczyzna przejrzał zawartość płytki. Gdy przeglądał kolejne akapity pliku, strażnicy zgromadzili się na środku magazynu. Milo słyszał przytłumione odgłosy ich rozmowy

przez wewnętrzne komunikatory. Jeden z nich zwrócił się w stronę przybyłych. – Kłopoty na mostku! – powiedział przez głośnik cienkim głosem. – Przeklęta Gwardia znów się awanturuje. Mamy rozkaz zgłosić się na pokład koszarowy jako oddział patrolowy. Oficer Munitorium odprawił ich niedbałym machnięciem ręki. – lak, tak, to nieważne. Strażnicy wyszli, pozostawiając tylko jednego przy drzwiach. Oficer podniósł kratę, wpuszczając czterech Duchów do środka. Jeszcze raz spojrzał na płytkę, zanim skierował ich do korytarza na lewo. – Lord-kapitan Grasticus wydał wam autoryzację. Idźcie dalej, komora numer jedenaście. Weźcie to, co będzie wam potrzebne. Tylko to, co będzie potrzebne. Sprawdzę i zapiszę ekwipunek, jak będziecie wracać. Nie wydajemy uśmierzaczy bólu bez zezwolenia oficera straży. Nie próbujcie nic ukraść. – Fethuj się! – powiedział Dorden, wyrywając mu płytkę i kiwając ręką na swoich towarzyszy. – Mam ratować czyjeś życie! Myślisz, że będę marnował cenny czas na kradzież kilku bateryjek? Oficer odwrócił się, wyraźnie niezainteresowany dalszą rozmową. Dorden z resztą Duchów przeszli ciemnym korytarzem, pomiędzy rzędami komór powietrznych, zbiorników wina i skrzynkami z żywnością, sięgającymi aż sufitu. Doszli do skrzyżowania, skąd następne korytarze prowadziły do ciemnych czeluści magazynów. Oszklone włazy pokazywały ogrom zapasów, zgromadzonych na

statku. – Tutaj coś jest – powiedział Caffran, wskazując na białe oznaczenia na jednym z włazów. – Jest i konsola – wskazał Milo na korytarz obok, skąd dobiegał przyćmiony, zielonkawy poblask terminala Munitorium. Dorden znów spojrzał na zegarek. – Dobra, wszystko zgodnie z planem. Pięć minut! Jazda! Razem z następującym mu na pięty Braggiem Dorden wszedł do komory z wyposażeniem medycznym i zaczął wyciągać paczki sterylnej gazy, słoje z maściami antyseptycznymi, zestawy czystych narzędzi chirurgicznych. Bragg pakował to wszystko do wózka, który znalazł w niszy przy drzwiach. Milo i Caffran przeszli do ciemnego korytarza, gdzie Brin bez chwili wahania zasiadł na stanowisku przed konsolą. Sięgnął do kieszeni, wyjął kość pamięci, którą dal mu Gaunt i włożył ją w szczelinę na krawędzi terminala. Dwa granatowe światełka zamigotały i rozbłysły, gdy komputer rozpoznał pustą kość. Milo czuł, jak drżą mu ręce. Starał sobie przypomnieć, co mu mówił komisarz. – Czy to zadziała? – zapytał Caffran, wyciągając sztylet i niecierpliwie obserwując drzwi. Banki danych Munitorium były bezpośrednio podłączone do głównego systemu statku. Postępując krok po kroku według instrukcji Gaunta, Milo wprowadził kluczowe słowa przy pomocy klawiatury. Banki danych miały pełny dostęp do plików informacyjnych o stanie statku, włącznie z poziomem dostępu, którego nie posiadał terminal Gaunta. – Pośpiesz się, chłopcze! – nie wytrzymał Caffran. Milo zignorował go, ale to „chłopcze" poderwało go do działania. Drżącymi palcami wprowadzał kolejne komendy,

które w formie jarzących się runów wypływały na płaski ekran konsoli. Dokładnie tak, jak opisywał to Gaunt. – No i proszę! – powiedział nagle Milo. – Myślę, że... Z pewnym wahaniem nacisnął klawisz oznaczony symbolem zatwierdzenia. Komputer rozpoczął kopiowanie danych na pustą kość pamięci. Gaunt byłby z niego dumny. Milo uważnie słuchał jego ciągłych zrzędzeń na temat konieczności korzystania z maszyn. W magazynie medycznym Dorden uniósł głowę znad powoli zapełniającego się wózka i spojrzał na zegarek. Bragg obserwował go z uwagą. – To trwa za długo! – powiedział wyraźnie zirytowany lekarz. – Mogę do nich pójść... – zaproponował Bragg. – Nie, jeszcze nie mamy wszystkiego – odpowiedział Dorden, przeglądając rzędy słoików w poszukiwaniu potrzebnych maści. Palce Milo zawisły nad klawiaturą. – Mamy to! – ucieszył się. Caffran nie odpowiedział. Milo odwrócił się i zobaczył zesztywniałego żołnierza, z lufą śrutówki przyciśniętą do skroni. Strażnik w mundurze Floty Imperium nie powiedział nic, tylko skinął głową na Milo, wskazując, by wstał zza konsoli. Milo powoli podniósł się, trzymając ręce tak, by strażnik mógł je wyraźnie widzieć. – Tak lepiej – powiedział strażnik głosem przytłumionym przez zakłócenia głośnika. Lufą śrutówki wskazał miejsce, gdzie miał stanąć Milo.

Caffran rzucił się do tyłu, wbijając łokieć w żebra strażnika, próbując trafić go w splot słoneczny. Włóknowy pancerz powstrzymał jednak uderzenie, a strażnik odwrócił się, ciosem otwartej ręki rzucając Caffrana na ścianę. Milo chciał się ruszyć. Śrutówka wystrzeliła, białą salwą ognia wypalając dziurę w ciemności. 15 Gdy tak czekali w cieniu, zauważyli, że Jantińczycy dostali przydział na najbardziej luksusowym pokładzie koszarowym na statku. Kolumnada prowadząca do ich kwater przechodziła w magazyn i rampę załadunkową, dostatecznie szeroką, by można było transportować nią nawet największy sprzęt. Lśniące kinkiety rzucały długie, purpurowe cienie na mozaikę podłogi. Dwóch Patrycjuszy w pełnych pancerzach, z gotowymi do użycia ogłuszaczami, patrolowało dalszy koniec korytarza. Rozmawiali właśnie na jakiś błahy temat, gdy pomiędzy kolumnami pojawił się Larkin, idąc tak, jakby się zgubił. Gwardziści odwrócili się natychmiast, jakby w niedowierzaniu. Larkin zastygł, na szczupłą twarz wypełzł mu grymas przerażenia. Z przekleństwem na ustach odwrócił się i biegiem ruszył w stronę, z której przyszedł. Dwóch gwardzistów ruszyło za nim, wydając bojowe okrzyki. Przebyli dziesięć metrów, gdy cienie za nimi rozwinęły się, a spomiędzy nich wyłoniły się Duchy, odrzucając swoje płaszcze-niewidki. Mkoll, Baru, Varl i Corbec rzucili się na Patrycjuszy, uderzając ogłuszaczami i sztyletami. Po chwili odciągnęli nieżywych w ciemność

poza zasięgiem świateł głównego korytarza. – Czemu ja zawsze mam być Fethową przynętą? – zapytał powracający właśnie Larkin, zatrzymując się przy Corbecu, który połą płaszcza wycierał ślady krwi z podłogi. – Masz odpowiednią twarz – odparł Varl, wywołując uśmiech pułkownika i żołnierzy. – Spójrzcie tu! – syknął Baru z końca korytarza. Podeszli do uśmiechającego się zwiadowcy, który odsłonił swoje znalezisko, ukryte w rogu łukowatego przejścia, którego strzegli Patrycjusze. Broń! Poobijany, stary karabin pół-automatyczny z długą lufą i ozdobionym ornamentem magazynkiem, a obok podniszczona, lecz nadal sprawna śrutówka z dodatkowymi pociskami. Żadna z broni nie była elementem regularnego wyposażenia Gwardii i obie reprezentowały niższy poziom techniczny niż standardowy ekwipunek Gwardii. Corbec wiedział, czym były. – To pamiątki, łupy wojenne – wymruczał, szybko sprawdzając stan śrutówki. Wszyscy żołnierze zbierali tego typu rzeczy, trzymali je na sprzedaż, jako pamiątki, czy do wykorzystania w zwarciu. Corbec wiedział, że wiele Duchów też takie posiada, ale uczciwie przekazali je razem z wydaną im regimentową bronią tuż przed załadunkiem na statek. Nie był wcale zaskoczony, że Jantińczycy zatrzymali przy sobie niezarejestrowaną broń. Strażnicy widocznie zostawili ją tu na wypadek araku, którego nie byliby w stanie odeprzeć samymi ogłuszaczami. Varl podał karabin Larkinowi. Nie było żadnych wątpliwości, kto powinien go nosić. Ciężar broni wydawał się uspokajać starszego snajpera. Oblizał prawie niewidoczne wargi, które przecinały jego wychudłą twarz

niczym blizna po cięciu nożem. Od samego początku narzekał na bezsens takiego ataku, najwyraźniej nie chcąc uczestniczyć w wendetcie. – Jeśli nas złapią, trafimy przed pluton egzekucyjny! To nie w porządku! Corbec jednak był twardy, w pełni zdając sobie sprawę z ryzyka swojej misji. – To walka między regimentami, Larks – odparł mu krótko. – I kwestia honoru. Oni zabili Lonegina, Freula i Colhna. Pomyśl o tym, co zrobili Feygorowi i co mogą teraz robić majorowi. Komisarz poprosił nas, żebyśmy pomścili rozlaną krew i przynajmniej ja jestem z tego powodu zadowolony. Corbec nie wspomniał, że wybrał Larkina wyłącznie ze względu na jego umiejętności skradania się. Nie wyjaśnił również, jakie są prawdziwe motywy Gaunta. – zamieszanie, chaos i podobnie jak robili to Patrycjusze, wywołanie przekonania, że to, co dzieje się na pokładzie Absaloma, jest tylko bezmyślną kłótnią między regimentami. Teraz, ściskając w rękach długą lufę karabinu, Larkin wydawał się uspokojony. Tylko z tym czuł się bezpiecznie. Jeśli mieli zamiar złamać zasady, to najlepiej zrobić to na pełną skalę, z bronią w rękach. A wszyscy wiedzieli, że jest najlepszym strzelcem w całym regimencie. Posuwali się w głąb koszar Jantińczyków. Z jednego z mijanych korytarzy dobiegły ich odgłosy śpiewu i muzyki, z innego trzaski ogłuszaczy w komorze treningowej. – Jak daleko się posuniemy? – wyszeptał Mkoll. Corbec wzruszył ramionami. – Zabili trzech, zranili dwóch. Powinniśmy przynajmniej

wyrównać rachunki. Pułkownik zamierzał również dowiedzieć się o losie Rawne, a w miarę możliwości, uratować go. Podejrzewał jednak, że major już od dawna nie żyje. Mkoll, dowódca plutonu zwiadowców, był najlepszy w sztuce podchodzenia wroga. Z Baru u boku, para zwiadowców wtopiła się w cienie korytarza, znikając gdzieś na przedzie. Pozostała trójka czekała. Odległy rytm silników statku wprawiał w wibracje pokład. Jednak było w nim coś niespójnego, jakby sporadyczne zakłócenia pracy. Mam nadzieję, że nic wchodzimy w jakieś szaleństwo Osnowy, pomyślał Corbec, uśmiechając się po chwili, gdy zdał sobie sprawę, że to może być sprawka Gaunta. Komisarz powiedział, że zamierza odwrócić uwagę kapitana i zdenerwować go. Po chwili wrócił Baru. – Mamy farta, wyjątkowego farta – wyszeptał. – Lepiej sami zobaczcie. Mkoll czekał ukryty w niszy przy następnym zakręcie. Przed nim znajdował się oświetlony właz. – Szpital – szepnął. – Podszedłem bliżej drzwi. Mają tam majora Rawne. – Ilu Patrycjuszy? – Dwóch żołnierzy, oficer – pułkownik – i ktoś jeszcze. W szatach. Nie podobał mi się jego wygląd... Nagły wrzask przeciął ciszę, przechodząc w cichy jęk. Pięć Duchów zamarło. Poznały głos majora Rawne. 16

Strażnik kopnął leżącego Caffrana i uniósł broń, by go dobić. W zamkniętym pomieszczeniu magazynu Munitorium rozdźwięczały się syreny alarmowe. Strażnik przeładował broń, gdy nagle potężne uderzenie masywnej pięści powaliło go na stertę skrzynek. Bragg podniósł ciało oszołomionego strażnika i rzucił nim o ścianę korytarza. Żołnierz upadł ciężko, połamany i nieprzytomny. – Brinny! Brinny! – rozległo się wołanie ogromnego Gwardzisty, które zagłuszyło nawet wyjące wściekle syreny. Milo podniósł się zza konsoli. Strzał ze śrutówki trafił w monitor, mijając chłopca o centymetry. – Wszystko w porządku – powiedział. Bragg pomagał wstać chwiejącemu się na nogach Caffranowi, podczas gdy Milo wyjął ze szczeliny konsoli zapisaną kość pamięci. – Spadamy! – wrzasnął. – Jazda! Po chwili dołączyli do Dordena, pomagając mu wypchnąć z komory załadowany do pełna wózek. Do tego czasu urzędnicy Munitorium i strażnicy biegli już w ich kierunku. Dorden nie stracił zimnej krwi. – Dzięki Fethowi, że już jesteście! – wrzasnął łamiącym się głosem. – Są tu Jantińczycy, szaleńcy! Zaatakowali nas! Wasz żołnierz stanął do walki, ale chyba go załatwili. Szybciej! Szybciej! Większość oddziału pobiegła dalej, w biegu wyciągając broń. Jednak jeden został, podejrzliwie spoglądając na gromadkę Duchów. – Musicie tu zaczekać. Sprawdzimy to. Dorden postąpił krok do przodu, spokojny już i

opanowany, podsuwając żołnierzowi przed oczy swoją płytkę danych. – Czy mówi ci to coś? Pozwolenie bezpośrednio od waszego kapitana! W moim ambulatorium umiera człowiek! Potrzebuję tych lekarstw! Czy chcesz mieć na sumieniu śmierć człowieka, gdyż na Fetha przeszkadzasz... Żołnierz odprawił ich machnięciem ręki i pobiegł za resztą oddziału. – Myślałem, że to miejsce będzie lepiej strzeżone – rzucił Dorden w kierunku urzędnika Munitorium, gdy przechodzili kolo niego, kierując się do wyjścia. Wprowadzili wózek do windy, a gdy ta ruszyła w górę, ciężko oparli się o ściany. – Masz to? – zapytał Dorden po kilku głębszych oddechach. Milo skinął głową. – Chyba tak. Caffran spojrzał na starszego lekarza z szerokim uśmiechem. – „Są tu Jantińczycy, szaleńcy! Zaatakowali nas! Wasz żołnierz stanął do walki, ale chyba go załatwili. Szybciej!" Co to było, do Fethowej, ciężkiej cholery?! – Powiedziałbym, że to była wielka improwizacja – odparł Bragg. – Na Tanith byłem lekarzem... Ale też i sekretarzem Teatru Obywatelskiego hrabstwa Pryze. Moja rola księcia Teygotha była wysoko oceniana. Śmiech rozbrzmiał w kabinie wznoszącej się windy. 17

Żądny zemsty oddział Corbeca miał właśnie zająć pozycje, gdy wszystkie głośniki pokładowe rozwrzeszczały się alarmem informującym o niepowołanym użyciu broni. Ściany korytarzy odbijały echo syren, niosąc je dalej pod tukami przejść, na których rozbłysły runiczne symbole alarmowe. Pułkownik razem ze swoimi ludźmi zaległ w ukryciu, tuż zanim ze szpitala wypadło kilka osób, bacznie rozglądając się wokół. Oddziały straży Patrycjuszy dołączyły do nich z obu stron, wymieniając się uwagami na temat wynikłej sytuacji. Corbec dostrzegł Flense i Brochussa, głównych oficerów Jantińczyków, jak również innego człowieka – wielką, groteskową postać w migoczących, mglistych szatach, która emanowała grozą. – Użycie broni na pokładzie Munitorium! – zameldował jantiński żołnierz z zestawem radiokomunikacyjnym na plecach. – Oddziały Floty zamykają obszar... Sir, wszystkie częstotliwości zostały zablokowane. Raporty nadchodzą głównymi łączami. Winą obciążają regiment jantiński! Mówią, że wszczęliśmy walkę z szumowinami z Tanith w komorach magazynów! Flense zaklął. – Gaunt! Ten diabeł odbija naszą zagrywkę! – Odwrócił się do swoich żołnierzy. – Brochuss! Zabezpieczyć nasz pokład! Patrole raportują bezpośrednio do mnie! – Ja tu zostanę i dokończę moją pracę – powiedziała zakapturzona postać głębokim, leniwym głosem, który jednak zmroził krew w żyłach Duchów. Gdy poszczególni żołnierze rzucili się do wypełniania rozkazów, postać zatrzymała pułkownika Flense, kładąc mu

rękę na ramieniu. A raczej coś, co przypominało bardziej łapę zakończoną pazurami niż rękę, zauważył Corbec, drżąc na całym ciele. – To niewłaściwe posunięcie, Flense – wyszeptała postać nagle pobladłemu pułkownikowi. – Jeśli użyjesz przemocy wobec takiego żołnierza jak Gaunt, to możesz być pewien, że odpłaci ci tym samym. Do tego wydajesz się lekceważyć jego talenty polityczne. Obawiam się, że chyba cię przechytrzył. A jeśli tak, to również powinieneś się obawiać. Flense strząsnął z siebie straszną rękę i odszedł szybkim krokiem. – Poradzę sobie z tym! – warknął, nie oglądając się za siebie. Postać w szatach obserwowała go przez chwilę, po czym wróciła do pomieszczeń medycznych. – Co robimy? – syknął Varl. – Powiedz, że zamierzamy już wracać – wyszeptał gorączkowo Larkin. Kolejny krzyk wydobył się z pokoju przed nimi. – A jak myślicie? – zapytał Corbec. 18 Alarmowe syreny były niecodziennym zjawiskiem w zazwyczaj spokojnej kabinie kapitana. Grasticus wiercił się nerwowo w swoim tronie-hamaku, przywołując do siebie kolejne ekrany i przeklinając, gdy odczytywał przekazywane przez nie informacje. Gaunt i Zoren wymienili spojrzenia. Mam nadzieję, że to zamieszanie jest efektem naszych działań, pomyślał Gaunt.

Grasticus uniósł się na łokciach, spoglądając na skulonego przy drzwiach oficera straży. – Użycie broni na pokładzie Munitorium! Według wszelkich danych to rajd Jantińczyków! – Czy któryś z moich ludzi jest ranny? – zapytał Gaunt, podchodząc bliżej. – Mówiłem panu, że Patrycjusze chcą krwi... – Zamknijcie się, komisarzu – powiedział kapitan z nagłym przypływem surowości. Spokój dnia został zakłócony ponad wszelką miarę. – Jak na razie, doniesienia są niepotwierdzone. Proszę tam iść i dopatrzyć wszystkiego, oficerze straży! Lekulanzi wybiegł z kabiny. Grasticus zwrócił się do dwóch pułkowników Gwardii Imperialnej. – Ta kwestia wymaga mojej całkowitej uwagi. Wezwę was, gdy będziemy mogli w spokoju kontynuować rozmowę. Zoren i Gaunt przytaknęli i wycofali się z sanktuarium dowódcy statku. Razem przeszli przez mostek, kierując się do wind, ścigani zaciekawionymi spojrzeniami i szeptami załogi. – Wszystko działa? – zapytał Zoren, gdy zamknęły się za nimi drzwi przy dźwiękach kolejnego chóralnego zaśpiewu. – Módlmy się do Tronu, że tak – odparł Gaunt. 19 Zajęli ambulatorium klasycznym manewrem prosto z podręcznika sztuki wojennej. Pomieszczenie było szerokie, długie i niskie. Postać w szatach pochylała się nad wrzeszczącym Rawne, który leżał

przywiązany do łóżka. Dwóch żołnierzy jantińskich trzymało straż przy drzwiach. Corbec wskoczył pomiędzy nich, całkowicie ich ignorując i przechodząc w przewrót, który zakończył podniesieniem śrutówki do strzału. Postać w szatach odwróciła się, jakby wyczuwając nagły atak. Wystrzał ze śrutówki odrzucił ją do tyłu na zestaw szumiących respiratorów. Strażnicy przy drzwiach zaczęli się odwracać, gdy przez drzwi wpadli Mkoll i Baru, w przelocie wbijając w nich swoje sztylety. Corbec zerwał się z podłogi, zawiesił broń na ramieniu i podbiegł do majora. – Święty Feth... – zamruczał, gdy zobaczył ranę na głowie oraz straszne cięcia skalpelem na twarzy, szyi i całym ciele majora. Rawne bez przerwy tracił przytomność i na powrót ją odzyskiwał. – Dalej, Rawne, ruszaj się! – rzucił w jego kierunku Corbec, przerzucając go przez ramię. – Musimy się stąd wynieść i to szybko! – wrzasnął Mkoll, gdy ponownie rozbrzmiały syreny alarmowe. Corbec rzucił mu śrutówkę. – Bierz szpicę! Wyrąbiemy i wystrzelamy sobie drogę, jeśli będzie trzeba! – Pułkowniku! – wrzasnął Baru. Obciążony ciałem majora, Corbec nie zdążył się odwrócić. Za jego plecami, podpierając się pazurami, powoli wstawała postać w szatach. Spadł jej kaptur, odsłaniając podłużną, końską głowę i wystające zęby. W oczach człowieka-potwora płonęła czysta wściekłość, której towarzyszyły ciemnofioletowe wyładowania energii. Corbec poczuł, jak w pomieszczeniu wszystko nagle zamarza. Fethowa magia, zdążył tylko pomyśleć, zanim

strzał trafił potwora prosto w gardło. W drzwiach stał Larkin z uniesionym do strzału starym karabinem. – Mówiłem, że musimy stąd uciekać – powiedział. 20 Gaunt wziął do ręki kość pamięci, którą dał mu Milo. Potem zatrzasnął drzwi swojej kwatery praktycznie na twarzach żołnierzy zgromadzonych na zewnątrz. W środku pozostali tylko Corbec, Zoren i Milo, uważnie go obserwujący. – Lepiej, żeby to było warte tego całego, cholernego zachodu – powiedział w końcu Corbec, wygłaszając myśl, która gnębiła ich wszystkich. Gaunt skinął głową. Ryzyko było ogromne. Ale gdyby nie krwawa i brutalna intryga Jantińczyków, nigdy by tak daleko nie zaszli. Statek nadal rozbrzmiewał odgłosami zamieszania. Oddziały straży Adeptus Mechanicus patrolowały każdy korytarz, bez końca sprawdzając pokłady koszarowe. Plotki, oskarżenia i groźby jednej strony spotykały się tylko z taką samą reakcją drugiej strony. Gaunt wiedział, że nie uda mu się zachować czystych rąk w tej kwestii, więc również nie ukrywał faktu, że jego ludzie wzięli udział w bójce z Jantińczykami. Na pewno zakończy się to reprymendą, przydziałami do kompanii karnych, tygodniami przesłuchań, z których nic nie wyniknie. Ale podobnie jak oni, Patrycjusze również nie posuną się poza oskarżenia o walkę między regimentami. I tylko on oraz spiskujący przeciwko niemu będą wiedzieć, o

co tak naprawdę toczyła się gra. Włożył kość do szczeliny komputera, po czym umieścił kryształ w czytniku. Nacisnął kilka klawiszy. Minęło kilka chwil. – Nie działa – powiedział Zoren. Nie działało. Z tego, co widział Gaunt, Milo rzeczywiście skopiował najświeższy kod dostępu z komputera Munitorium, jednak to nie wystarczało, żeby odcyfrować treść kryształu. Nie mógł nawet uruchomić kodu i przystąpić do odszyfrowywania. Gaunt zaklął. – A może spróbować z pierścieniem? – zapytał Milo. Gaunt zawahał się, po czym wyłowił z kieszeni pierścień Derciusa. Włożył go do czytnika obok kryształu i uruchomił. Stary pierścień – zbyt przestarzały, by odcyfrować skomplikowane kody kryształu – mimo to był na tyle standardowy, by umożliwić odczytanie kodów dostępu. Monitor przez moment wyświetlał nonsensowne linijki tekstu, gdy runiczne języki tłumaczyły się nawzajem, dostosowując dane, tłumacząc je, interpretując, jeszcze raz odczytując i ustawiając tekst. Kryształ otworzył się, wyrzucając w górę swoją zawartość w formie holograficznego obrazu, który pojawił się również na monitorze. – Na Fetha... Co to może znaczyć? – wymamrotał Corbec, oszołomiony skalą tego, co ujrzał. Milo i Gaunt siedzieli cicho, starając się odczytać jakieś szczegóły. – Plany – powiedział Zoren z nutą podziwu w głosie. Gaunt skinął głową.

– Na Złoty Tron, nie udaję, że wszystko z tego rozumiem, ale z tego, co widzę... Teraz rozumiem, dlaczego tak pilnie chcieli to zdobyć. Milo wskazał na pasek na marginesie hologramu. – Mapa. Lokacja. Gdzie to jest? Gaunt spojrzał i ponownie powoli przytaknął. Znał już odpowiedź na niektóre pytania. Na przykład, dlaczego Fereyd wybrał jego na powiernika kryształu. To, co widział teraz przed sobą, komplikowało sytuację bardziej, niż się obawiał. – To Menazoid Epsilon – wyszeptał.

Wspomnienie: Khedd 1173 16 lat wcześniej Kheddyci nie spodziewali się zimowego ataku, lecz Gwardia Imperialna Wysokich Lordów Terry, której jednostki stacjonowały w pozbawionych pór roku kadłubach wielkich statków, przemierzających zimną pustkę kosmiczną, nie uznawała podziału na miesiące wojny i odpoczynku. Oddziały spaliły dwa miasta klanowe położone przy ujściu rzeki Heort, gdzie głębokie ostrogi fiordów otwierały się na otwarte morze i położony blisko archipelag, a następnie ruszyły na wyżyny lodowcowe, atakując nomadów, którzy latem nękali imperialne placówki partyzanckimi rajdami. Na wyżej położonych terenach powietrze było czyste i ostre jak szkło, a niebo miało głęboki kolor ciemnych turkusów. Kolumny transporterów piechoty, ostronosych półciężarówek dowódczych, transporterów typu Hellhound i czołgów Leman Russ z wielkimi pługami śnieżnymi, szybko przemykały po zmrożonej na kamień lodowej pustyni, pozostawiając za sobą kłęby dymu i odpryski śniegu. Kamuflaż w kolorze khaki, używany w trakcie ostatniej kampanii w gorących dżunglach Lenticula, został zamalowany białą farbą, na której niczym cętki na futrze leoparda widniały plamy szarości i błękitu. Jedynie srebrne Imperialne Orły i purpurowe oznaczenia Patrycjuszy Jantińskich pozostały na bokach ryczących, pędzących

przez śnieg pojazdów. Zwiadowcy, przesuwając się z przodu głównych sił, zauważyli helukę nomadów, zlokalizowaną trzy kilometry na północ nad jęzorem zielonego lodowca. Generał Aldo Dercius rozkazał zatrzymać kolumnę. Siedząc w wieżyczce swojego czołgu, zdejmował futrzane rękawice, by przejrzeć plik cienkich wydruków, które nadesłali zwiadowcy. Heluka wydawała się mieć klasyczny układ – palisada z pni drzew otaczająca osiemnaście bulwiastych namiotów z wypalanej skóry mahisha, opiętej na kopule z giętych kości zwierzęcych. Do palisady przylegała zagroda, w której znajdowało się przynajmniej sześćdziesiąt anahigów, garbatych ptaków nielotów, których Kheddyci używali jako wierzchowców. Przeklęte stworzenia – z wyglądu niezgrabne i groteskowe, lecz potrafiły biec po śniegu szybciej od nieobciążonej Chimery, szybciej robiły zwroty, ukryte pod świecącym od tłuszczu futrem łuski wytrzymywały strzały z lasera, a potężny dziób potrafił bez większego trudu rozerwać człowieka na dwoje. Dercius zsunął przyciemniane gogle, by dokładniej przyjrzeć się wiadomościom, krzywiąc się i mrużąc oczy przed blaskiem rozległych połaci śniegu. Z przodu jego Leman Russa załoga korzystała z wolnej chwili, żeby rozprostować kości i trochę odpocząć. Na palniku parzyła się świeża kawa, a dwóch adiutantów-ochroniarzy Derciusa nakładało na policzki i nosy tłuszcz mahisha z małych, okrągłych tubek, jakie zakupili od tubylców. Dercius uśmiechnął się do siebie. Jego Patrycjusze mieli opinię arystokratycznych snobów, lecz byli mimo to ludźmi bardzo pomysłowymi – a na pewno nie byli tak dumni, żeby nie skorzystać z mądrości tubylców i nie używać

wielorybiego tłuszczu do ochrony twarzy przed kąśliwymi uderzeniami zimowych wiatrów. Umazany białym tłuszczem adiutant Brochuss wsunął tubkę do kieszeni obszytego futrem, purpurowochromowego munduru Patrycjuszy i podał generałowi kubek z gorącym napojem. Dercius przyjął go z wdzięcznością. Brochuss, młody, potężnie zbudowany żołnierz, skinął głową w kierunku wydruków rozłożonych na wieżyczce. – Nasz cel? Czy tylko kolejna zbieranina łowców thlaków? – Właśnie staram się to ustalić – odparł Dercius. Od czasu, gdy osiem dni temu opuścili ujście Heort, trafili tylko na jeden obóz partyzantów, po czym stracili cztery dni atakując heluki, które stanowiły schronienie dla biednych, obdartych rodzin pasterzy i łowców. Dercius chciał zanotować na swoim koncie kolejne zwycięstwa. Gwardia Imperialna miała po swojej strome liczebność, technologię i siłę ognia, lecz partyzanci wykazywali się patriotyczną determinacją, fanatycznym zapałem i znajomością tutejszych, trudnych warunków klimatycznych. Dercius wiedział, że wiele poprzednich kampanii zakończyło się klęską, gdy początkowe zwycięstwa przerodziły się w walkę w ciężkim terenie, co zapewniało przewagę tubylcom. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnął, była wyniszczająca wojna, która zamieniłaby się w policyjną akcję przeciwko oddziałom partyzantów. Kheddyci doskonale znali i wykorzystywali to piękne, okrutne środowisko, a Dercius zdawał sobie sprawę, że Gwardia może tak polować kilka miesięcy, cały czas topniejąc w

błyskawicznych atakach szybko przemieszczających się oddziałów wroga. Gdyby tylko partyzanci mieli bazę, stałą siedzibę lub miasto, które można zaatakować. Jednak mieszkańcy Khedd żyli w skupiskach koczowniczych. To był ich świat i będą jego władcami, póki on ich nie złapie. Mimo to pocieszał się myślą, że Mistrz Wojny Slaydo obiecał przysłać trzy inne regimenty Gwardii, by pomóc Czwartemu i Jedenastemu z Jant w poszukiwaniach. Jeszcze tylko jeden, dwa dni... Spojrzał z powrotem na wydruki, nagle coś zauważając. – To wydaje się być obiecujące – powiedział do Brochussa, sączącego swoją kawę. – To duże osiedle. Duże w porównaniu do tych heluk łowców i pasterzy, które dotąd widzieliśmy. Ponad sześćdziesiąt zwierząt. Te anahigi są duże, wyglądają na zwierzęta bojowe. – Prawdziwe rumaki! – zaśmiał się Brochuss, przypominając sobie przepiękne bestie o szesnastu łapach, tradycyjnie hodowane w baroniach na Pierwszej Jant Normanidus. Dercius miał takie samo wrażenie. Takiego wyrażenia użyłby jego dawny major, Gaunt, dając ujście ciśnieniu, nagromadzonemu w nerwowości kampanii. Odesłał to wspomnienie. To było już za nim, pozostawione na Kentaur. – Spójrzcie tutaj – powiedział, wskazując na punkt na wydruku. Brochuss pochylił się nad nim. – Według was, na co to wygląda? – Nad głównym namiotem? Tu, gdzie pan trzyma palec? Nie wiem, kanał dymowy albo wywietrznik? – Może – odparł Dercius, podnosząc wydruk tak, by adiutant mógł mu się lepiej przyjrzeć. – Bez wątpienia

wydobywa się z niego dym, ale wszyscy wiemy, jak łatwo zrobić zasłonę dymną. Popatrz na ten błysk światła... Brochuss zaśmiał się, kiwając głową. – Na Tron! Antena radiowa. Bez żadnych wątpliwości. Mają tam zestaw komunikacyjny, z masztem wystającym u góry. Ma pan bystre oczy, generale. – Dlatego właśnie jestem generałem, żołnierzu Brochuss – zaśmiał się Dercius w przypływie dobrego humoru. – Więc, co nam to daje? Heluka większa niż zazwyczaj, sześćdziesiąt zwierząt bojowych w zagrodzie... – ... I od kiedy to pasterze thlaków potrzebują zestawu do komunikacji międzykontynentalnej? – dokończył za niego adiutant. – Myślę, że Imperator czuwa nad naszym przedsięwzięciem. Niech major Saulus ustawi czołgi w półksiężyc dookoła krawędzi lodowca. Wyślijcie przodem transportery i wstrzymajcie oddziały do finalnego ataku. Okrążymy ich. Brochuss skinął głową i zeskoczył z czołgu, w biegu wydając rozkazy. Dercius wylał resztkę kawy poza krawędź wieżyczki. Na śniegu pozostały parujące, ciemne plamy. Tuż przed zachodem słońca, gdy pierwsze słońce było już tylko różowym, zimnym półokręgiem nad linią horyzontu, a drugie gorącą kulą, jaśniejącą między postrzępionymi chmurami ciemniejącego nieba, heluka była już tylko ciemną plamą na lodzie. Kheddyci walczyli dzielnie... Tak dzielnie, jak mógłby odziany w skóry wojownik, którego obozowisko zostało ostrzelane przez pociski czołgowe i wypalone przez

płomienie kołowych Hellhoundów. Większość trupów i szczątków zmieniła się w poskręcane, czarne plamy na zamarzającej szybko pokrywie lodowej. Połamane bryły lodowe więziły w sobie osmalone ślady nagłej śmierci w pożodze niszczących płomieni. Około dwudziestu wojowników dotarło do swoich wierzchowców i przypuściło kontratak na północną flankę. Kilku żołnierzy piechoty zginęło pod uderzeniami potężnych dziobów lub zostali zdeptani ciężkimi, trójpalczastymi nogami. Dercius wycofał oddziały i wysłał tam czołgi zaopatrzone w ostrza na kadłubie. Zachód słońca na Khedd był wyjątkowo malowniczy. Dercius zatrzymał pojazd na brzegu lodowca, skąd miał widok na ocean. W niknącym już świetle zdawał się być czerwony, pulsujący i żywy, rozświetlany fosforyzującym blaskiem mikroorganizmów i planktonu, który rozkwitał w czasie zimy. Co pewien czas, promienie ginęły i załamywały się na wielkim cielsku mahisha, który wypływał na powierzchnię na żer. Dercius obserwował załamujące się ciemnoczerwone fale, wyszukując wzrokiem nagle wynurzające się płetwy ogonowe lub grzbietowe ogromnych zwierząt; wsłuchiwał się w kojący szum głębokich wód oceanu. W głośnikach komunikatora umieszczonego w wieżyczce za jego plecami rozlegał się szum rozmów, który jednak został zagłuszony przez czysty sygnał: zwyczajny, prosty sygnał nadawany w bojowym kodzie Jant... – Kto tego używa... Kto to nadaje? – mruczał do siebie, zsuwając się do wnętrza wieżyczki, ustawiając parametry odbioru. Przybywały obiecane przez Slaydo posiłki. Piąty i Szósty

z Hyrkan. Wiadomość pochodziła od komisarza Hyrkanów, małego Ibrama Gaunta. Mgliste światła rozjaśniły powłokę lodowca, gdy opancerzone kolumny pojazdów hyrkańskich pojawiły się w polu widzenia, wyrzucając spod gąsienic chmury pyłu śnieżnego, spiesząc w kierunku oddziałów z Jant. Dobrze będzie znów zobaczyć Ibrama, pomyślał Dercius. Ile to minęło... trzynaście, czternaście lat? Na pewno wydoroślał od czasu, jak go widziałem, dojrzał jak jego ojciec. Służył z Hyrkanami, został komisarzem. Dercius pilnie studiował wszelkie doniesienia o karierze Ibrama. Jest nie tylko oficerem, o czym marzył jego ojciec, ale również komisarzem. Komisarz Gaunt. No, no, no. Dobrze będzie znów zobaczyć tego chłopca. Pomimo wszystko. Półciężarówka Gaunta zatrzymała się w śniegu tuż koło generalskiego Leman Russa. Dercius zszedł już, nakładając czapkę i poprawiając swój regimentalny miecz łańcuchowy w ozdobnej pochwie. Prawie nie rozpoznał mężczyzny, który podszedł do niego. Gaunt wydoroślał. Wysoki, silny i szczupły, z oczami przenikliwymi niczym laserowe celowniki. Do twarzy mu było w czarnym, zimowym mundurze i czapce komisarza Imperium. – Ibram... – powitał go z uśmiechem na twarzy Dercius. – Ile to już czasu minęło? – Całe lata – powiedział spokojnie komisarz. Jego twarz nie wyrażała absolutnie nic. – Pustka jest zbyt rozległa, by ją objąć. Czekałem na to spotkanie zbyt długo. Zawsze jednak miałem nadzieję, że okoliczności sprawią, iż spotkamy się twarzą w twarz.

– Ach... ja też, Ibram! To prawdziwa radość, że widzę cię w dobrym zdrowiu – Dercius rozłożył szeroko ramiona. – Ponieważ jestem, jak mnie tego nauczył ojciec, człowiekiem uczciwym, powiem ci tylko tyle, wujku Dercius – powiedział Gaunt cicho. – Cztery lata temu, na Darendarze, doświadczyłem objawienia. Nawet kilku objawień. Zdobyłem pewne informacje. Niektóre z nich nie miały sensu, niektórych nie rozumiałem. Jednak niektóre miały sens. Dowiedziałem się prawdy. Od tego czasu czekałem na spotkanie z tobą. Dercius zesztywniał. – Ibram... mój chłopcze... O czym ty mówisz? Gaunt wyciągnął z pochwy swój miecz. W mroźnym powietrzu zabrzęczał niczym osa. – Wiem, co zdarzyło się na Kentaur. Wiem, że mój ojciec zginął, żebyś mógł ratować swoją karierę. Adiutant Derciusa nagłe znalazł się między nimi. – Wystarczy! – ryknął. – Cofnij się! Major Tanhause i sierżant Kleff z oddziałów hyrkańskich stanęli po bokach Gaunta. – Mówisz do komisarza Imperium, przyjacielu – powiedział Gaunt. – Zastanów się nad swoim sprzeciwem. Brochuss odstąpił o krok, rozdarty między poczuciem obowiązku i niepewnością. – Teraz jestem komisarzem – mówił dalej Gaunt, zwracając się ponownie do Derciusa. – Jestem władny zaprowadzać sprawiedliwość wszędzie tam, gdzie jej nie widzę. Jestem władny, by karać tchórzostwo. Otrzymałem w imieniu Imperatora władzę, by sądzić na polu bitwy. Nagle zdając sobie sprawę z implikacji wynikających ze słów Gaunta, generał Dercius wyciągnął swój miecz i rzucił

się na komisarza. Gaunt zastawił się ostrzem, pewnie trzymanym w żelaznej ręce. Szaleństwo i strach zawładnęły duszą jantińskiego dowódcy. Jak ten mały bękart się dowiedział? Kto mógłby mu powiedzieć? Spokojna pewność siebie, którą wykazywał od samego początku kampanii na Khedd, zaczęła opuszczać go tak szybko, jak gasnące światło zaczęło topić w mroku odblask śniegu. Mały Ibram wiedział. On wiedział! Mimo upływu czasu, mimo wszelkich starań, chłopak dowiedział się! Była to jedyna rzecz, której się zawsze obawiał i przysięgał sobie, że nigdy się nie zdarzy. Zakrzywione ostrza zderzyły się ze zgrzytem, wyrzucając w ciemną noc deszcz ognistych iskier, rzężąc, gdy zębate klingi odpychały się nawzajem. Połamane zęby pił latały w powietrzu jak odłamki szrapneli. Dercius był wychowankiem szkoły fechtunku w Akademii Wojskowej na Jant Normanidus. Na policzku i przedramionach nosił ceremonialne odznaczenia, które były tego dowodem. Walka mieczem łańcuchowym była oczywiście zupełnie czymś innym. Ostrze było dziesięć razy cięższe niż rapier szermierczy, a wsteczny ciąg zębatej klingi zdarzał się całkiem często. Ale służąc w Patrycjuszach, Dercius dostosował swoje umiejętności szermiercze do niuansów walki mieczem łańcuchowym. Pojedynek na taką broń był zjawiskiem rzadko spotykanym, choć nie zapomnianym. Cały sekret polegał na sile nadgarstka, opanowaniu ciężaru klingi i przemyślanym odwróceniu kierunku obrotu ostrza, by zmylić przeciwnika i otworzyć sobie lukę. Używając broni tak ciężkiej jak miecz łańcuchowy, nie można było zrobić zwodu ani finty. Pozostają jedynie cięcia

i uniki. Obracali się wokół siebie, zderzali, odskakiwali, krążyli, znów rzucali na siebie. Żołnierze krzyczeli, inni nadbiegali, by przyjrzeć się walce. Żaden z nich nie śmiał wstąpić do kręgu. Widząc poważne miny oficerów, nawet najmłodsi żołnierze wiedzieli, że to kwestia honoru. Dercius ciął nisko, jednocześnie odwracając ruch klingi, odrzucając klingę Gaunta na bok ze zgrzytem rozdzieranego metalu. Luka. Ciął mocno, trafiając komisarza poprzecznie przez brzuch. Ostrze rozcięło płaszcz i tunikę munduru, wcinając się głęboko w brzuch Gaunta, wyrywając się wraz ze strugą krwi. Gaunt prawie upadł. Ból był nie do wytrzymania, promieniował ze straszliwej rany, z rozdartego, poszarpanego ciała. Zawiódł. Nie spłacił długu wobec ojca i honoru. Dercius był zbyt duży, zbyt straszny, jawił się w umyśle Gaunta niczym niepokonany tytan. Wujek Dercius, wielki, śmiejący się, charyzmatyczny olbrzym, który od czasu do czasu pojawiał się w jego życiu na Manziporze, przynosząc ze sobą wspaniałe podarki, opowiadając żarty i zajmujące historie. Dercius, który rzeźbił dla niego zabawkowe fregaty, nauczał go nazw gwiazdozbiorów, sadzał go sobie na kolanach i dawał łańcuszki z zębów orków. Dercius, który przy pomocy sztachetek z płotu uczył go szermierki na tarasach ponad wodospadami. Gaunt pamiętał prostą kombinację skręt-pchnięcie, która zawsze zostawiała go siedzącego na tarasie, pocierającego posiniaczony bark. Zwinny ruch przy użyciu rapierów ćwiczebnych, niemożliwy w przypadku miecza łańcuchowego. A może nie. Ociekając krwią, z poszarpanym ubraniem i ciałem, Gaunt skręcił ciało tak lekko jak dziecko i pchnął

bronią, która nie była zaprojektowana do sztychów. Na twarzy Derciusa pojawił się wyraz bezbrzeżnego zdumienia, gdy miecz Gaunta wbił się w mostek generała i z okropnym chrzęstem zagłębił się w ciało, kości, mięśnie i organy, póki nie wynurzył się spomiędzy łopatek, rozpryskując kawałki mięsa spod wciąż ruszających się zębów na ostrzu. Dercius padł na ziemię, jego ciało zamienione w krwawy ochłap, wibrujący od rytmu nadal działającej broni, przebijającej go na wylot. Gaunt upadł na kolana, przytrzymując rękami ranę na brzuchu. Spod palców ściekała mu gorąca krew. Tracił już przytomność, gdy dopadł do niego Tanhause. – Zostałeś pomszczony, ojcze – zdołał oznajmić wieczornemu niebu, zanim ogarnęła go ciemność.

Rozdział 6 Menazoid Epsilon 1 Nikt nie chciał trafić na Epsilon. Nikt nie chciał umierać. Komisarz-pułkownik Ibram Gaunt z goryczą przypomniał sobie własne przemyślenia w Szklanej Zatoce na pokładzie Absaloma. Pamiętał, jak miał nadzieję, że jego Duchy zostaną wyznaczone do ataku na główną planetę, Menazoid Sigma. Jak to wszystko się zmieniło, pomyślał, śmiejąc się z samego siebie. Jak byłby zaskoczony, gdyby powiedziano mu wtedy w Szklanej Zatoce, że własnym działaniem doprowadzi do takiej sytuacji. Cóż, może „własnym" nie było najlepszym słowem. Miał trochę szczęścia, otrzymał również niespodziewaną pomoc. Kiedy Absalom przycumował do jednej z wielkich heksatedr, rozciągniętych jak nitki po całym Kręgu Menazoid, rozpoczął się chaotyczny wyładunek regimentów i jednostek pancernych, udających się do miejsc rozlokowania w systemie Menazoid. Większość dowódców złożyła prośby o udzielenie zgody na zaszczyt uczestniczenia w ataku na Sigma, a rada taktyczna Mistrza Wojny Macarotha została wprost zasypana ofertami i kontrofertami dotyczącymi rozlokowania poszczególnych armii Imperium. Gaunt wiedział, że Fereyd, niewidzialny wraz z siatką własnych agentów, zaaranżował przelot Vitriańczyków na Absalomie, jako sił pomocniczych dla

Duchów. Bez możliwości bezpośredniej łączności mógł tylko mieć nadzieję, że teraz też obserwują go i działają w miarę możliwości, rozumiejąc potrzebę wspólnego działania obu regimentów. Wysłał więc sygnał do sztabu taktycznego, zawiadamiając, iż z uwagi na umiejętności zwiadowcze i uzdolnienia w działaniach w trudnym terenie, Duchy powinny uczestniczyć w ataku na Epsilon. Może dostali przydział przez przypadek. Może żaden inny regiment nie zgłosił chęci do ataku na tę planetę. Może Fereyd i jego siatka zauważyli prośbę i po cichu załatwili sprawę, tak jak chciał. Może wroga konspiracja, po porażce bezpośrednie go odzyskania kryształu, zdecydowała, że jedynym sposobem na ujawnienie prawdy będzie pozwolenie Gauntowi na wszystko i jednoczesne podążanie jego śladem. Może poprowadzi ich do tego, czego tak bardzo pragnęli. Nie miało to znaczenia. Po półtoratygodniowym okresie przygotowań, uzupełniania zapasów i taktycznego rozpoznania na heksatedrach, Duchy zostały wybrane do uczestniczenia w szturmie na Menazoid Epsilon, idąc w przedniej straży głównych sil, złożonych z ponad czterdziestu tysięcy pojazdów Psów Wojny z Lattarii, Siedemnastego z Ketzok, Czwartego, Piątego i Piętnastego z Samothrace, Hellhoundów z Borkellid, Trzeciego Pancernego z Cadii oraz Kawalerii Zmechanizowanej z Sarpoy. Razem z Tanith w pole miało wyruszyć osiem regimentów z Mordian, a także cztery regimenty z Pragar, Pierwszy i Trzeci Niszczycieli z Afghali, sześć batalionów Nieregularnych z Oudinot – oraz Dragoni z Vitrian. Dołączenie Dragonów do armii inwazyjnej upewniło

Gaunta, iż za takim doborem jednostek kryło się działanie ludzi Fereyda. Jednak fakt, że Patrycjusze z Jant również uderzali w pierwszej fali, a całością walk na froncie Epsilonu dowodził generał Dravere, zmusił go do zastanowienia. Jak wielki wpływ na sytuację miał Fereyd, a jaki przeciwna strona? Ile z tego było wynikiem działania ślepego losu? Czas pokaże. Czas... i walka. Stratedzy głównego dowódcy wyznaczyli sześć lądowisk wzdłuż pasa nizin długości prawie stu dwudziestu kilometrów, przyległego do pasma wzgórz oznaczonego na wszystkich mapach jako Świątynia-Primaris. Cztery następne znajdowały się na rozległej niecce solnej poniżej linii Świątyni-Secundus, pasma stromych wzgórz położonych tysiąc pięćset kilometrów dalej na zachód, a kolejne trzy miały służyć jako baza dla ataku na ŚwiątynięTertius, szeroki półwysep morski znajdujący się dwa tysiące kilometrów na południe. Kolejne fale lądujących transportowców napływały nad planetę pod osłoną ciemności tuż przed pierwszym brzaskiem, rozświetlając czarne brzuchy chmur czerwonymi światłami pozycyjnymi i ogniem silników manewrowych. Gdy wzeszło słońce, blade i dające niewiele światła, jaśniejące niebo pełne było statków. Ciężkich transportowców piechoty, błyszczących jak szkło, mniejszych wahadłowców towarowych, przewożących zapasy i amunicję, poruszających się w stadach, błyskawicznie przemierzających niebo myśliwców eskorty i osłony naziemnej. Pozostałości ostrzału orbitalnego – postrzępione kratery eksplozji rakiet orbitalnych czy sporadyczne bruzdy po strzałach z potężnych laserów –

urozmaicały pusty, monotonny krajobraz obszaru lądowiska. W samym środku tego zamieszania ludzie i maszyny wyjeżdżali z czarnych statków w światło poranka. Żołnierze zbierali się w grupy, formując kolumny marszowe, jednostki pancerne ruszały jako pierwsze, przemierzając równiny i formując własne formacje u podnóża wzgórz. Powietrze było ciężkie od dymu, warkotu silników czołgowych, grzmotu silników manewrowych statków i trzasku komunikatorów. Poszczególne plutony zajęły się wznoszeniem kwater, zapalaniem świateł oraz stawianiem opancerzonych osłon dla lazaretów i centrów sztabowych. Jednostki inżynieryjne wznosiły umocnienia i zasieki. Oddziały zaopatrzeniowe Munitorium wyładowały zapasy z transportowców, po czym zaczęły rozdzielać ekwipunek szturmowy poszczególnym regimentom. A. pomiędzy nimi krążyli kapłani Ministorum, śpiewając, błogosławiąc, okadzając dymem i wciąż zanosząc niekończące się modły o odwagę i ochronę dla dzielnych żołnierzy Imperatora. Gaunt zszedł po dziobowej rampie transportowca na porytą śladami gąsienic błotnistą równinę. Hałas, wibracje i zapach paliwa gwałtownie atakowały wszystkie zmysły. Dookoła błyskały światła ognisk, latarni, reflektory pojazdów, światła pozycyjne statków, migoczące latarki sygnalistów, kierujących wyładunkiem żołnierzy lub załadunkiem pojazdów. Spojrzał na widniejące na horyzoncie pogórze: szerokie, wznoszące się ku niebu, porośnięte szaroburymi krzakami. Za nimi wznosiły się ostre skały, strome przepaście – Świątynia-Primaris. Tam, jeśli dane poziomu Karmazyn

były zgodne z prawdą, miały się spełnić nadzieje i marzenia Wielkiego Lorda Wojny generała Dravere i jego popleczników. Także tam miało się wypełnić przeznaczenie Ibrama Gaunta i jego Duchów. Dalej w głębi pola, promy klasy Devourer rozwarły swoje metalowe szczęki, wypuszczając szeregi piechoty. Duchy wysuwały się plutonami, mrużąc oczy, spoglądając na brunatną linię wzgórz oraz na zalegającą nad nimi ciężką warstwę chmur. Gaunt poprowadził ich zgodnie ze wskazówkami dowództwa na wzniesienie, które miało być pierwszym punktem zbiorczym. Oczyściwszy płuca ze smogu, który zalegał lądowisko, poznali po raz pierwszy smak Menazoid Epsilon. Suche, zimne powietrze, przeszywający wiatr i słodki zapach płożących się po ziemi powojów. Z początku dziwny, przesłodzony zapach wydawał się przyjemny, lecz po kilku wdechach stawał się odurzający i mdły. Gaunt potwierdził gotowość i natychmiast otrzymał polecenie wyruszenia w kierunku zgodnym z wcześniejszymi rozkazami. Duchy ruszyły naprzód, przez rozlegle połacie krzewów. Delikatne jak popiół rośliny sięgały im ledwie do pasa, jednak żołnierze musieli przedzierać się przez plączące się pod nogami korzenie i pnącza. Gaunt poprowadził oddział na szczyt wzgórza, gdzie zgodnie z rozkazem, skręcił na zachód. Dwa kilometry za nimi, na zatłoczonym lądowisku rozjarzyły się światła. To kilkanaście olbrzymich transportowców uniosło się w powietrze, przemykając nisko nad grzbietami wzgórz, wprawiając w drżenie najmniejszy kawałek gruntu, przygniatając do ziemi całe połacie krzaków, po czym z

rozdzierającym rykiem silników w niesamowitym tempie wzniosły się ku zachmurzonemu niebu. Przez lornetkę Gaunt mógł dostrzec oddalone o trzy kilometry dwa regimenty Żelaznej Gwardii z Mordian, które w ciasnej formacji właśnie opuszczały swoje lądowisko. Dwa kilometry za nimi szli Vitriańscy Dragoni. Pagórkowaty krajobraz tętnił życiem, ruchem oddziałów, grupkami czarnych kropek, wyruszającymi z wypalonych lądowisk poprzez krzaczaste równiny. Niedługo później równolegle poruszające się regimenty Imperialnej Gwardii rozciągały się niczym gigantyczne palce, przedzierające się przez poznaczone krzakami i piaskami skaliste zbocza. Na pozostawionych daleko za sobą lądowiskach, kolejne promy wciąż dowoziły z orbity zapasy dla szturmu. Ryk silników odbijał się echem od ścian wzgórz. Dostrzegli wreszcie wieże: wysokie na czterdzieści metrów, nieregularne kolumny poszarpanych skał, wznoszące się nad terenem co jakieś pół kilometra. Gaunt przekazał informację przez radio i uzyskał potwierdzenie o zauważeniu podobnych budowli ze strony pozostałych oddziałów. Cały płaskowyż pokryty był rzędami wież. Wyglądały niczym gigantyczne klepsydry, płaskie i szerokie na dole, zwężające się w miarę wysokości i znów rozszerzające się blisko szczytu. Mech pokrywał niektóre kamienie, wdzierał się w szczeliny. W kilku miejscach czas powalił niektóre z wież, pozostawiając jedynie stos pokruszonych głazów, na wpół ukrytych wśród roślinności. Gaunt nie był pewien, czy wieże były dziełem natury, gdyż regularne odstępy i liniowy kształt sugerowały coś przeciwnego. Przypomniał sobie swoje rozczarowanie, gdy

na odprawie przed lądowaniem zabrakło informacji na temat ukształtowania powierzchni Epsilonu. „Prawdopodobnie to planeta-świątynia" – to wszystko, co powiedzieli oficerowie z wywiadu. „Powierzchnia planety pokryta jest niewyjaśnionego pochodzenia strukturami skalnymi, ustawionymi w liniach, które zbiegają się na obszarze głównych działań – w pobliżu celów Primaris, Secundus i Tertius." Gaunt wysłał do przodu pluton zwiadowczy Mkolla, wzdłuż stoku, przez linię omszałych kolumn i dalej w dolinę. Otworzył płytkę danych, którą trzymał w ukryciu płaszcza od dwóch dni i przejrzał dane zawarte w krysztale. Wezwał szeregowego Rafflana, po czym przez komunikator radiowy na plecach żołnierza przekazał dalsze rozkazy. Jego oddziały zbadają teren, podczas gdy następujący za nimi Mordianie zaczekają na sygnał. Dochodziło południe czasu lokalnego. Odwracając się do żołnierzy, Gaunt zatrzymał wzrok na sylwetce majora Rawne, z ponurą miną ściskającego karabin laserowy. Gaunt robił wszystko, żeby nie dopuścić do udziału majora w ataku, lecz medycy heksatedr ocenili, że jest zdrowy. Major był tylko cieniem siebie od czasu tortur Jantińczyków i tej tajemniczej postaci w szatach, którą załatwił Larkin. Gauntowi brakowało tego ciętego, najeżonego charakteru, który czynił z Rawne groźnego sprzymierzeńca – i doskonałego dowódcę oddziału. Feygor, jego adiutant, również już wyzdrowiał, zawdzięczając życie interwencji Dordena. Teraz był niczym szalony koń, kipiący wściekłością. On już rozpoczął wojnę, pomyślał Gaunt. W koszarach Feygor głośno przeklinał Jantińczyków i to, że razem z nimi prowadzą szturm. Gaunt

obawiał się tego, co może się stać, gdy Duchy i Patrycjusze spotkają się na Epsilonie, szczególnie zaś tego, że Rawne może nie być w stanie powstrzymać swojego adiutanta. Stanie się to, co ma się stać, zdecydował Gaunt, przypominając sobie radę Fereyda. Sprawdził pistolet i miał właśnie kazać Milo, żeby zaczął grać, kiedy przeszywające dźwięki marsza zabrzmiały z piszczałek tanithiańskich i odbiły się echem od ścian doliny. Byli już na miejscu. Teraz trzeba tylko dokończyć dzieła. 2 Dowódczy Lewiatan lorda-generała Dravere, potężnie opancerzony pojazd wielkości małego miasta, powoli pełzł przez gliniaste podłoże na zboczu wzgórza, wznoszącego się ponad jednym z głównych lądowisk w pobliżu Świątyni-Primaris. W środku, Dravere wyciągnął się beztrosko w dowódczym, skórzanym anty-przeciążeniowym fotelu. Był w dobrym humorze. Dzięki jego usilnym namowom Mistrz Wojny Macaroth osobiście zlecił mu dowództwo ofensywy na Epsilonie. Głupiec! Tutaj krył się sekret, który zdradził mu na Drugiej Fortis ten potwór Heldane. Tutaj znajdowała się nagroda, która pozwoli mu osiągnąć wszystko. Dravere spędził dwa dni przed zrzutem, przeglądając dostępne dane na temat Menazoid Epsilon. Mimo niewielkich rozmiarów w stosunku do ogromnej Sigmy, Epsilon miał być światem-świątynią, poświęconym Mrocznym Potęgom. Olbrzymie, niszczejące budowle o nieznanym, lecz bez wątpienia starożytnym pochodzeniu, dominowały w krajobrazie północnych wyżyn, tworząc

wzory, które można było podziwiać dopiero z wysokości orbity. Potężne legiony Chaosu zgromadziły się na głównej planecie układu, broniąc swoich fortec, jednak raporty wywiadu wskazywały na istnienie sił obronnych również i na Epsilonie. Mimo iż księżyc nie przedstawiał sobą żadnej wyraźnej wartości, jasne było, że dla wrogich oddziałów ma on znaczenie. Gdyby tak nie było, to jaki powód mogłyby mieć, żeby rozdzielać swoje siły? Dravere słyszał również głosy w sztabie, optujące za pomysłem zniszczenia Epsilonu z orbity, lecz stanowczo się temu przeciwstawiał. Chciał, żeby księżyc zajęły wojska naziemne, by można było pochwycić i zbadać to, co było takie cenne dla wroga. Tak brzmiało oficjalne uzasadnienie celowości naziemnego ataku. Dravere jednak wiedział nieco więcej. Wiedział, że buntownik Gaunt zgłosił chęć uczestniczenia w szturmie. Już samo to miało znaczenie dla generała. Dravere przygotował się na ostateczne rozwiązanie. Wiedział, jak wykorzystać ludzi. Na tej umiejętności oparł swoją karierę. Teraz nadszedł czas, żeby wykorzystać Gaunta. Komisarz nie oddał bezcennych danych, więc teraz sam ich zaprowadzi do celu. Dravere pociągnął za dźwignię, obracając fotel i błyskawicznie przebiegając wzrokiem po napływających bez przerwy raportach, wyświetlanych na ekranach otaczających jego stanowisko. Połączył się z kopułami dowódczymi marszałków Sendaka i Tarantine, którzy nadzorowali atak na cele oznaczone odpowiednio Secundus i Tertius. Obaj zgłosili zakończenie procedury lądowania i przesłali raporty o ruchu wojsk. Jak dotąd nie napotkano śladów wroga.

Powoli upływało popołudnie pierwszego dnia na Epsilonie. Dravere był niezadowolony z braku walk na żadnym z trzech frontów, lecz pocieszał się myślą o udanym wyładowaniu sił ekspedycyjnych tej wielkości, do tego podzielonych na trzy cele, w ciągu mniej niż jednego dnia. Niewielu znał dowódców Gwardii Imperialnej, którzy byliby w stanie dokonać tego samego w czasie nawet trzykrotnie dłuższym. Wybrał następne raporty, przeglądając przebieg działań wojsk na jego froncie, czyli inwazji na Primaris. Regimenty piechoty śpiesznym marszem przesuwały się w kierunku celu, podczas gdy jednostki opancerzone po wyładunku z transportowców zajmowały pozycje w niższych dolinach. Trzy ostrogi armii, ubezpieczane przez oddziały pancerne, wrzynały się w linię wzgórz, okrążając starożytne struktury Świątyni-Primaris. Piechota uderzała w trzech kierunkach: na zachód podążały oddziały z Mordian, na wschód Lattarii, a na południe Tanith. Jak dotąd nie napotkano sił wroga. W zasadzie nie zaobserwowano nawet śladu obecności wrogich oddziałów, żadnego potwierdzenia życia poza oddziałami Imperium. Dravere wyjął rylec i napisał na płytce krótką wiadomość dla pułkownika z Jant. Flense będzie jego uszami i oczami, śledząc Duchy z Tanith, czekając w gotowości, by wkroczyć, gdy zajdzie taka potrzeba. Postępy oddziałów Gaunta były jedynymi, które naprawdę go interesowały. Dravere zakodował wiadomość bojowym szyfrem Jantińczyków i przesłał ją przez radio do Patrycjuszy. Tym razem Flense go nie zawiedzie. Rozsiadł się w fotelu, uśmiechając mimowolnie. Wiedział, że takie posunięcie okaże się kosztowne, ale miał

wystarczająco dużo żołnierzy do poświęcenia. Około pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy pod jego dowództwem tutaj, na Epsilonie. Uważał ich za właściwą cenę własnego wyniesienia. Po krótkim namyśle uznał, że to dobra pora na odpoczynek. Powoli nadchodził świt drugiego dnia, gdy generał powrócił na swoje stanowisko i zabrał się do przeglądania raportów z zeszłej nocy. Zgodnie z oczekiwaniami wszystkie jednostki kontynuowały marsz aż do zmierzchu, zatrzymując się w nocy dla odpoczynku. O brzasku ruszyły dalej. Noc nie przyniosła żadnych doniesień o pojawieniu się wroga, jak zresztą podejrzewał generał. Jego sztab obudziłby go natychmiast po pierwszym strzale. Szmer rozmów i odgłosy urządzeń wypełniały kopułę dowódczą poza okrągłą poręczą, otaczającą jego fotel. Oficerowie Floty i doradcy z Munitorium pracowali razem z taktykami Gwardii i członkami jego własnego sztabu, obsługując komputery i konsole, przetwarzając, analizując i przekazując informacje o ruchach wojska, wyświetlając je na wielkiej, holograficznej mapie w formie trójwymiarowego obrazu, wyświetlanego spod szczytu kopuły. Nagle w całej kabinie rozległ się sygnał alarmowy. – Marszalek Tarantine donosi, że jego oddziały Cadian i Afghali włączyły się do walki. Ciężka wymiana ognia na obszarze Świątyni-Tertius! Pierwsza krew, pomyślał Dravere, wreszcie. Czerwony wskaźnik rozbłysnął na mapie kontynentu. Plamy brązu i purpury oznaczały obszary walki w obrębie lokacji Tertius.

Agresywnie błyszczące agresywnie żółte gwiazdki oznaczały pozycje wroga, zapalając się w miarę napływu informacji o ich zdobyciu lub zauważeniu. Dravere wydał kolejne rozkazy, podciągając jednostki ciężkiej artylerii i czołgów, które miały wspomóc uderzenie na froncie marszałka Tarantine. Kolejne dwie strefy wymiany ognia pojawiły się na mapie, gdy jednostki na froncie Secundus raptownie wdarły się głęboko w linię umocnień wroga. Natychmiast plamy oznaczyły kontrostrzał ze strony hord Chaosu. Pojawiły się kolejne plamy, kolejne gwiazdki. Dravere jednym okiem spoglądał na migoczące plamki, które znaczyły szybki ruch oddziałów Tanith, których śladem podążały kolumny Mordian, Jant i Vitrian. Jak dotąd atak na Primaris odbywał się bez przeszkód. – Zaczęło się, mój panie – rozległ się głos z lewej. Dravere spojrzał w twarz taktyka Wheylanda. Był to ponury, łysy człowiek, o imponującej posturze i przenikliwym spojrzeniu. Nosił czarno-czerwony mundur doradców taktycznych Macarotha, lecz Dravere wiedział, kim on naprawdę był, kiedy go spotkał po raz pierwszy. Szpiegiem i obserwatorem, przysłanym przez Macarotha, by nadzorował działania generała. – Wasza ocena, Wheyland? – zapytał Dravere. Taktyk spojrzał na mapę. – Spodziewaliśmy się gwałtownego oporu. Przewiduję, że mają przynajmniej jeszcze jakiegoś asa w rękawie. – Na Primaris jak na razie nic. Myśleliśmy, że tam będzie najgorzej, nieprawdaż? – W rzeczy samej. – Wheyland wydawał się nie zauważać sarkazmu w głosie generała. – Może nie teraz, ale

tak będzie. Jeśli to jest Świat-Świątynia, tak jak obawiamy się, że może być, to ich obrona będzie jeszcze bardziej fanatyczna i zawzięta, niż możemy się spodziewać. Nie radziłbym wysuwać zbyt daleko wojsk, lordzie-generale, by nie wystawić ich na niebezpieczeństwo ataku z zaskoczenia i zbyt wczesnego wyeliminowania. Dravere marzył o tym, żeby dokładnie wyjaśnić taktykowi, co sądzi o jego radzie, jednak Wheyland należał do wojskowej arystokracji Macarotha i wszelkie obrazy mogłyby zaszkodzić pozycji generała. Chciał mu wrzasnąć: Wysadziłem wojska i rozpocząłem inwazję szybciej niż jakikolwiek inny dowódca we flocie, a ty śmiesz mi mówić, żebym zwolnił? Jednak zagryzł tylko wargi, kiwając głową. Wheyland usiadł na poręczy, wzdychając ciężko. – Minęło wiele lat, nie, Hechtor? Dravere spojrzał na niego z ciekawością. – Wiele lat? Co macie na myśli? Taktyk uśmiechnął się do niego. – Ta gorączka walki? Kiedyś obaj byliśmy w piechocie. Ostatnią walkę widziałem podczas ataku na przeklętych Eldarów na Ondermanx, dwadzieścia lat temu. Teraz jesteśmy obserwatorami płytek, przesuwaczami tabliczek. Dowodzenie jest honorowym zajęciem, ale czasem brakuje mi potu i znoju na polu bitwy. Dravere oblizał wargi, rozkoszując się myślą, która właśnie przyszła mu do głowy. – Przyda mi się każdy zdolny, chętny do walki żołnierz, Wheyland. Chcesz tam iść? Wheyland przez chwilę wyglądał na zaskoczonego, po czym uśmiechnął się, wstając raptownie. – Nigdy nie przepuszczam takiej okazji. Technika walki

tego osławionego regimentu Tanith fascynuje mnie. Jestem pewien, że sztab taktyczny będzie w stanie wyciągnąć nowe wnioski z bliższej obserwacji ich metod skradania się. Za pańskim pozwoleniem, chętnie do nich dołączę. Jesteś taki łatwy do odczytania, pomyślał Dravere z niechęcią. Chcesz sam to zobaczyć, prawda? Ale nie mógł się teraz z nim kłócić. Odmowa imperialnemu taktykowi może oznaczać zaprzepaszczenie jego planu. Zajmę się nim później, zdecydował. – Czy zechciałbyś udać się w pole jako obserwator? Przyda mi się bezpośrednia informacja. – Za pańskim pozwoleniem – powiedział Wheyland, zbierając się do odejścia. – Wezmę Chimerę z sił rezerwowych i ruszę do przodu. Mam oddział ochroniarzy, którzy mogą działać jako drużyna bojowa. Oczywiście, wszelkie informacje przekażę panu. – Oczywiście – zgodził się Dravere, krzywiąc się ironicznie. – Naniosę pański identyfikator na mapę. Jaki będzie pana sygnał wywoławczy? Wheyland przez chwilę myślał. – Może dawny kod bojowy mojej jednostki? Orle Gniazdo. Dravere zanotował i przekazał adiutantowi. – Dobrych łowów... taktyku – powiedział, gdy mężczyzna opuścił kopułę dowódczą. 3 Gaunt oderwał wzrok od zapisu radiowego, jaki operator Rafflan wyłowił spośród wiązki sygnałów. – Coś pan z tego rozumie, sir? – zapytał żołnierz. –

Wychwyciłem to wczoraj. Gaunt przytaknął. Wiadomość zapisana w jantińskim kodzie bojowym. Biorąc pod uwagę możliwość odebrania sygnałów od sztabu Macarotha, komisarz polecił Rafflanowi, by trzymał ciągły nasłuch na wszystkich częstotliwościach. Wiadomość pochodziła od Dravere dla pułkownika Flense: bezpośredni rozkaz śledzenia Duchów. Gaunt potarł swój podbródek w zamyśleniu. Powoli wrogowie zaczynają wchodzić na scenę. Spojrzał przed siebie, na linię przełęczy górskiej, pokrytą kołdrą z krzaków i przeciętą liniami wież. Kusiło go, żeby wysłać Rawne z powrotem na zbocze z rozkazem zaminowania drogi oddziałom Jant, jednak biorąc wszystko pod uwagę, byli przecież po tej samej stronie. Nadeszły doniesienia o rozpoczęciu ciężkich, krwawych walk na pozostałych dwóch frontach. Nie odważy się na unieruchomienie jednostek, które mogą zapewnić Tanith wsparcie w przypadku napotkania wrogich oddziałów. Gaunt wyciągnął z kieszeni płaszcza notatnik, przeglądając kilkanaście stron, zapisanych przez pułkownika Zorena. Z dużą ostrożnością i niepewnością ułożył wiadomość w bitewnym języku Vitrian, używając kodowych słów, których nauczył go Zoren. Potem kazał Rafflanowi przesłać wiadomość. – Władamy kilkoma językami, co? – zapytał operator, jak na ironię używając własnego dialektu bojowego z Tanith, którego Gaunt nauczył się już dawno temu. Wiele regimentów używało własnych języków lub kodów, zazwyczaj w przekazach wewnętrznych. Na polu bitwy zachowanie tajemnicy było wyjątkowo ważne. A Dravere nie spodziewał się, Gaunt doskonałe zna bojowy szyfr Jant.

Komisarz wezwał sierżanta Blane. – Weźcie siódmy pluton i zajmijcie pozycje tylnej straży. – Oczekuje pan kopa w tyłek, sir? – zapytał zaskoczony Blane. – Zwiadowcy Mkolla przeczesali linię wzgórz. Wróg nie podejdzie nas od tyłu. – Nie ten wróg – powiedział Gaunt. – Macie obserwować Jantińczyków, którzy będą nas śledzić. Słowo kodowe: Twórca Duchów. Przesłane ode mnie lub od ciebie będzie oznaczać, że Patrycjusze wykonali ruch. Nie chcę walczyć ze swoimi... ale może do tego dojść. Kiedy usłyszysz sygnał, nie opuszczaj stanowiska. Jeśli nadasz sygnał, wyślę cały oddział na pomoc. Jeśli o mnie chodzi, to Jantińczycy są dla mnie takim samym wrogiem, jak hordy Chaosu. – Zrozumiałem – powiedział Blane, spoglądając ponuro na dowódcę. Corbec dobrze wykonał swoją robotę, wtajemniczając oficerów i podoficerów po rozszyfrowaniu zawartości kryształu. Wiedzieli, o co toczy się gra. Nie mówili nic żołnierzom, wiedząc, że mają oni teraz więcej zmartwień. Gaunt szczególnym szacunkiem darzył burkliwego i szorstkiego Blane'a. Był tak samo dobrym i lojalnym oficerem jak Corbec, Mkoll czy Lerod, ale oprócz tego odznaczał się również solidnością i odpowiedzialnością. Gaunt uświadomił sobie ze zdumieniem, że wyciąga do niego rękę. Uścisnęli sobie dłonie. Blane zdawał sobie sprawę z wagi swojego zadania i możliwych, ogromnych trudnościach. – Niech Imperator będzie z panem, sir – powiedział, przerywając uścisk i szybko schodząc w dół zbocza. – I niech czuwa nad wami – odparł komisarz.

Stojący w pobliżu Milo zauważył ich cichą rozmowę. Wytrząsnął wilgoć z ustników piszczałek, przygotowany do zagrania kolejnej pieśni. To jest to, pomyślał, komisarz spodziewa się najgorszego. Zwiadowcy sierżanta Mkolla wracali z rekonesansu w wyższych partiach gór. Gaunt podszedł do nich, wysłuchując raportów. – Myślę, że najlepiej będzie, jak sam pan to zobaczy – powiedział po prostu Mkoll, wskazując kciukiem za siebie, na linię wzniesień. Gaunt rozstawił trzy plutony wzdłuż zbocza doliny, po czym ruszył do przodu wraz ze zwiadowcami Mkolla. Wszyscy żołnierze zdążyli już wetrzeć w chłonną powłokę swoich płaszczy kilka garści pyłu i gałązek krzaków, powoli stapiając się z kolorystyką terenu. Gaunt uśmiechnął się na widok Mkolla, który wyraźnie zdegustowany brakiem odpowiedniego podejścia komisarza, natychmiast przykrył jego płaszcz kłębkiem popielatych traw. Gaunt zdjął czapkę i ruszył do przodu, starając się zawiązać na sobie płaszcz równie dobrze jak zwiadowcy tanithiańscy. Gdzieś za nim na stoku kryło się około dwóch tysięcy Duchów, lecz odwracając się, komisarz nie był w stanie dostrzec żadnego z nich. Dotarł na szczyt wzniesienia, po czym pożyczył od Mkolla lornetkę, wychylając się ostrożnie poza krawędź. W zasadzie nie potrzebował lornetki. Wzniesienie, na którym się znajdowali, opadało gwałtownie w dół, a za nim wyrastała pionowa ściana z mleczno-białego granitu, wyglądająca jakby miała przynajmniej dziesięć kilometrów wysokości. Jej powierzchnię pokrywały rzędy schodkowych zikkuratów, rozległe połacie zniszczonych

tarasów, rzędy kolumnad i potrzaskanych stosów kamiennych bloków. Gaunt wiedział, że patrzy na Świątynię-Primaris. Nie mógł się jednak domyślić prawdziwej natury tej budowli. Cmentarzysko, kaplica, kopiec zmarłych? Niewątpliwie czuć było od niej smród zła i mroku. Potworne zepsucie sączyło się z każdego kawałka kamiennej ściany, z każdej ciemnej niszy, z każdego osłoniętego kolumnami tarasu. – Nie podoba mi się to – powiedział bez ogródek Mkoll. Gaunt uśmiechnął się ponuro i wyjął swoją płytkę danych. – Mnie również. Nie będziemy atakować bezpośrednio. Obejdziemy to z lewej strony wzdłuż linii doliny. Wskazał w dół na lewo. Rzeźbiona, granitowa budowla rozciągała się poza krzywiznę doliny, stykając się z liniami wież, które niby nitki olbrzymiej pajęczyny rozciągały się od świątyni. Wysoko nad nimi wznosiły się wieże z błękitnego granitu; ich strzeliste iglice sięgały chmur, w niektórych miejscach nawet przebijając ich powłokę. To, co widzieli przed sobą, było tylko przedmieściem starożytnej nekropolii, miasta od dawna martwego, wzniesionego wysiłkiem nie ludzi, lecz innej rasy, długo przed narodzinami cywilizacji człowieka. Unoszący się w powietrzu zapach powojów zaczął przypominać odór śmierci. Zaczęły nadchodzić meldunki o dziwnych mdłościach i zawrotach głowy wśród pozostałych z tyłu żołnierzach. – Idziemy w lewo? – zapytał Mkoll. – Przecież to niezgodne z rozkazem ataku. – Wiem. – Lord-generał się wścieknie, jeśli zignorujemy jego

rozkazy. – Mam swoje własne rozkazy. – Gaunt z trzaskiem zamknął swoją płytkę. – Niech Imperator czuwa nad pańską lojalnością! – Mkoll potrząsnął głową. – Sir, dostaliśmy rozkaz, żeby atakować to... to miejsce bezpośrednio z marszu. – I tak będzie, Mkoll, tylko, że nie tutaj. Mkoll kiwnął głową. – Więc gdzie? Dalej w dole? – Jakieś dwa kilometry. Kryształ informował o kopule. Znajdźcie ją dla mnie. – Z przyjemnością. Wie pan, że jeśli zmienimy teraz kierunek, da to tym psom z Jant więcej powodów, żeby nas ścigać? – Wiem – odparł Gaunt. Bardziej niż kiedykolwiek zaczął doceniać sposób, w jaki jego oficerowie przyswoili sobie prawdę o tej akcji. Wiedzieli, o jaką stawkę toczyła się gra i gdzie leżało prawdziwe niebezpieczeństwo. Mkoll i Baru poprowadzili Duchy wzdłuż doliny, tuż pod nawisem skalnym, mijając z boku straszne, nawiedzone wieże na płaskowyżu. Zwiadowca Thark pierwszy to zauważył. Zawiadomił przez radio resztę oddziału. Ze ściany wyrastała kopuła, jak olbrzymi, w nieprawdopodobny sposób wyrzeźbiony w granicie bąbel. Gaunt ruszył do przodu, żeby samemu ją obejrzeć. Wyglądała jak olbrzymia, kamienna cebula o średnicy kilometra, zatopiona w stromej ścianie skalnej, pokryta milionami potwornych znaków i symboli. Thark również jako pierwszy zginął. Struga pocisków z

działek automatycznych przecięła stok, wyrzucając kępki trawy, kawałki ziemi, rozdzielając grunt wokół żołnierza, a jego samego rozwalając na cztery czy pięć krwawych ochłapów. Jakby na sygnał, pozostałe stanowiska broni w alkowach na ścianie klifu otworzyły ogień, zalewając deszczem promieni, kul i strug plazmy znajdujące się w dole Duchy. Odpowiedź żołnierzy utworzyła pajęczynę ognia i promieni celowników, rozciągniętą między ścianami doliny. Zaczęła się rzeź. 4 Marszałek Gohl Sendak, dowódca tak zwanych Niszczycieli z Genestock Gamma, opuścił swojego dowódczego Lewiatana, by osobiście wyprowadzić, wojska z linii frontu. Jechał w czołgu Leman Russ z regimentów Borkellid, prowadząc opancerzony klin, który przedzierał się przez skaliste umocnienia poniżej ściany podniszczonych, kamiennych bloków, którą była Świątynia-Secundus. Kładąc przed sobą zasłonę ciężkiego ognia, przełamali dwie linie pokruszonych kamiennych ścian, wdzierając się na niższe obszary właściwej części świątyni. Przed nimi znajdowały się szerokie, usiane głazami stoki i tarasy, ozdobione tymi piekielnymi wieżami. Sendak wysłał ponaglenie do idącej za nim piechoty Oudinot. Z przejść i nisz wylatywały kolejne salwy pocisków, stawiając przed atakującymi następną ciężką zaporę. Sendak poczuł suche swędzenie w nosie, które

natychmiast wydmuchnął. To ten przeklęty smród powojów powoli zaczął na niego działać, tak jak wcześniej na jego żołnierzy. Wyczuł, jak ciężka wilgoć spływa mu na wąsy. Otarł twarz rękawem, na którym pojawiły się świeże plamy krwi. Miał ją również w ustach. Gdy spluwał, czuł, jak zatykają mu się uszy. Rozejrzał się po oświetlonym na zielono wnętrzu czołgu i zobaczył, że cała załoga cierpi z krwotoków z nosa, lub wymiotuje, plując krwią. W powietrzu rozległo się drżenie, niska, leniwa, okropna wibracja. Sendak obrócił peryskop czołgu, rozglądając się dookoła. Coś się działo na linii wież, które otaczały ich z obu stron. Zaczęły się świecić, rozbłyskując jasnymi kręgami pulsującej, karmazynowej energii. Dookoła starych kamieni zaczęła formować się mgła. – Na krew Imperatora! – zaklął Sendak, zaciskając usta i zęby czerwone od jego własnej krwi. Na zewnątrz, w ciągu jednego uderzenia serca, dwie rzeczy zdarzyły się prawie jednocześnie. Linie wież, przed chwilę jedynie rzędy postrzępionych skał, nagle ożyły, stając się zaporą, szalejącym polem energii wysokim na czterdzieści metrów. Wijące się, zgrzytające linie mocy przeskakiwały od wieży do wieży, niczym gigantyczny, nadprzyrodzony drut kolczasty. Każda wieża połączyła się ze swoim sąsiadem biało-niebieskim promieniem. Każdy człowiek lub pojazd, który znalazł się na linii światła, został w ciągu ułamka sekundy spalony, pocięty na kawałki lub zniszczony. Reszta, uwięziona między nagle wzniesionymi zasłonami, zatrzymała się, nie mogąc się odwrócić lub ruszyć.

Gdy linie energii rozbłysły między dotąd uśpionymi kolumnami kamieni, na płaskich szczytach każdej z nich zdarzyło się to samo. W chmurach różowego, mieniącego się różnymi barwami gazu zaczęły pojawiać się sylwetki. Teleportowane na pole bitwy przy pomocy nauki zbyt mrocznej i zbyt szalonej, by można ją było zrozumieć, oddziały natychmiast rozstawiły stanowiska broni ciężkiej, spuszczając na unieruchomione pod nimi czołgi nieprzerwaną ulewę ognia. Siły Chaosu składały się z chudych, wyniszczonych istot, noszących przezroczyste całuny i przerażające maski wykonane z kości. Obsługiwali umieszczone na trójnogach działka laserowe, termiczne i inne, bardziej tajemnicze bronie. Między nimi stali dowódcy, najbardziej dotknięci zepsuciem, na wpół mechaniczni Kosmiczni Marines Chaosu – Eliminatorzy. Sendak wrzeszczał do mikrofonu, wydając rozkazy, starając się zawrócić w obliczu tak ciężkiego ognia. Dwa czołgi z prawej strony wjechały na ślepo w najbliższą zasłonę energii, wybuchając wielką chmurą płomieni, gdy eksplodowały ich zasoby amunicji. Inny czołg został przygwożdżony ogniem z najbliższych dwóch wież. Sendak nagle zrozumiał, że wróg posiadał stanowiska broni ciężkiej wzdłuż linii wież, wszędzie dookoła, pomiędzy i za jego oddziałami. Prawie podziwiał tę taktykę, jednak zastosowana technologia wykraczała poza granice jego pojmowania. Oczy zachodziły mu mgłą, wzbierając krwawym bólem, skutecznie zakłócając pracę jego mózgu. Sięgnął po mikrofon komunikatora, ustawiając pospiesznie kanał dowódczy. – Jest gorzej niż się spodziewaliśmy! Wciągają nas w

pułapkę, używają przeklętej technologii, tną nas na kawałki! Przekażcie wszystkim siłom szturmowym! Wieże są pułapką! Wieże to śmierć! Pocisk działka przebił wieżyczkę, eksplodując w środku i rozrywając ciało Sendaka i artylerzysty. Okrwawiony mikrofon zagrzechotał na blachach wnętrza, nadal ściskany przez oderwaną rękę marszałka. Sekundę później, czołg przewrócił się, gdy rakieta urwała prawą gąsienicę, przód kadłuba i połowę kół. Pojazd wylądował w błocie, odwrócony wieżyczką do dołu, eksplodując od środku, pochłaniając w chmurze płomieni również sąsiedni czołg. Za linią dziesiątkowanych czołgów uciekała piechota Oudinot. Ale nie mieli dokąd uciekać. Każda nisza w budowli przed nimi, ogromnej, porytej znakami, wyrastającej ze skały kopuły, wydawała się mieścić stanowisko wroga. W powietrzu mieszały się promienie laserowe, pociski karabinów, ciężkie eksplozje pocisków z działek, a także niemożliwe do nazwania, efekty egzotycznych broni, jakieś powolnie spadające kule, bzyczące niczym owady. Corbec biegi wzdłuż linii plutonów, które dotarły do nawisu, głębokim basem zachęcając żołnierzy do szukania osłony i odpowiadania ogniem. Teren nie oferował wystarczającej osłony oprócz krawędzi ściany i dziwnych zgrupowań kamieni, które wyrastały z trawy niczym gnijące, poszarzałe zęby. – Kryć się! Leżeć! Pełzać! Patrzeć! – wrzeszczał, powtarzając treningowy rytm, jaki po raz pierwszy usłyszeli na poligonie Powstania na utraconej Tanith. –

Wyjrzeć i wycelować! Leżenie i modły to za mało! Nieco dalej pod nawisem, w pobliżu pozycji Leroda, Bragg otworzył ogień z wyrzutni rakiet, wspomagany przez Melyra i kilku innych żołnierzy z ciężką bronią. Przeciwpancerne pociski z szumem poszybowały wzdłuż doliny, uderzyły w skały, wyrywając zwały kamieni w eksplozji piekielnego żaru. Czołgający się na kolanach Gaunt dołączył do Corbeca, kryjąc się pod załomem krawędzi. Salwy strzałów z wizgiem przelatywały nad głowami, wspomagając odór powojów dymem palonych krzaków. – Musimy się przebić na drugą stronę! – Gaunt wrzasnął do Corbeca, przekrzykując łomot tysięcy strzałów i eksplozji rakiet. – Wprost palę się do tego! – odkrzyknął pułkownik, wskazując na pole bitwy. Gaunt wyjął swoją płytkę, porównując dane z obrazem przed sobą, pieczołowicie trzymając głowę nisko w obawie przed zabłąkaną kulą. – Nie damy rady! – powiedział Corbec. – Nigdy nie dostaniemy się do środka! Na pewno nie frontalnym atakiem! Gaunt wiedział, że pułkownik ma rację. Znów zaczął przeglądać płytkę. Dane, które skopiowali z kryształu, były niezwykle obszerne, a w niektórych miejscach zupełnie niezrozumiałe. Zostały zapisane, a przynajmniej przetłumaczone przez dawne systemy deszyfrujące, więc było w nich równie dużo nieścisłości, co jasnych informacji. Niektóre z nich dopiero teraz nabrały sensu – dopiero teraz Gaunt miał okazję porównać je z rzeczywistym obrazem miejsca. Szczególnie jeden fragment wydawała się wyraźny.

– Trzymajcie ich tutaj – rozkazał Corbecowi, a sam odturlał się spod krawędzi, po chwili wstał i zaczął zbiegać w dół zboczem, którym przed chwilą się wspinali. Dość szybko znalazł wieżę, jedną z poszarpanych, zniszczonych kamiennych kolumn, kilkanaście metrów w dół zbocza. Odciągnął krzaki wokół podstawy, odsłaniając szczyt starego, zniszczonego szybu, o którym wiedział, że tu będzie. Przykucnął przy wejściu, spoglądając w czerń poniżej krawędzi wylotu. Gaunt uruchomił komunikator, rozkazując, by w kierunku jego pozycji kolejno wycofywali się Mkoll, Baru, Larkin, Bragg, Rawne, Dorden, Domor i Caffran. Szybko zgromadzili się wokół niego, podejrzliwie spoglądając na ciemny wylot szybu. – To nasze tylne wejście – powiedział im Gaunt. – Zgodnie z danymi, ten szyb prowadzi w dół, do katakumb poniżej świątyni. Będą potrzebne liny, młotki i haki. – Kto zejdzie na dół? – zapytał major Rawne. – My wszyscy... A ja pierwszy – odparł Gaunt. Połączył się z Corbecem, wydając rozkaz objęcia dowództwa nad głównymi siłami Tanith i nakazując kontynuację wymiany ognia. Zdjął płaszcz, wieszając miecz łańcuchowy na plecach. Mkoll wbił plastalowe haki w krawędź wylotu i zawiesił na nich linę, zrzucając ją w czerń na dole. Gaunt zarepetował broń i wsadził ją z powrotem do kabury. – Idziemy – powiedział, oplątując się liną w pasie i ześlizgując się w głąb szybu. Mkoll złapał go za ramię, powstrzymując go, wskazując na szeregowego Vencha, który zbiegał w dół zbocza,

krzycząc coś po drodze. Gaunt wdrapał się z powrotem, odbierając płytkę danych od zdyszanego Vencha. – Wiadomość od sierżanta Blane – wysapał Vench. – Przełęczą nadjechała Chimera, wysyłając sygnały o gotowości dołączenia do nas. Gaunt zamarł. Nie miało to sensu. Przejrzał jeszcze raz treść przekazu. – Sierżant Blane chce wiedzieć, czy ma ich przepuścić – dodał Vench. – Podają się za grupę obserwatorów taktycznych z ramienia rady Mistrza Wojny. Podają kod „Orle Gniazdo". Gaunt wzdrygnął się, jakby został trafiony pociskiem. – Święty Feth! – zaklął. Żołnierze spojrzeli po sobie, wymieniając zdziwione szepty. Rzadko się zdarzało, żeby komisarz klął po tanithiańsku. – Zostańcie tutaj – poinstruował ich, rozwiązując węzeł. – Powiedz Rafflanowi, żeby nadał sygnał do Blane'a! – wrzasnął do Vencha. – Niech ich przepuści! 6 Na zielonym tle opancerzonego kadłuba Chimery widniały wyłącznie znaki Imperium. Pojazd wdrapywał się w górę zbocza, oddalając się od ukrytych żołnierzy Blane'a, ukośnym kursem przecinając wzgórze, mieląc pod gąsienicami płożące się krzaki. Gaunt zmierzał w jego kierunku, czujniejszy niż kiedykolwiek. Boczny właz otworzył się z metalicznym zgrzytem, a ze środka wyskoczyło trzech żołnierzy z gotowymi karabinami laserowymi w rękach. Nosili pancerze bojowe

w czarno-czerwonych kolorach gwardii sztabu Imperialnej Krucjaty, elitarnych jednostek ochroniarzy dla potrzeb kadry oficerskiej. Ich twarze zasłaniały lustrzane wizjery. Po chwili dołączyła do nich wyższa, potężniejsza postać w takim samym mundurze, stając z rękami na biodrach, przypatrując się otoczeniu i zbliżającemu się komisarzowi. Postać odsunęła wizjer, a po chwili w ogóle ściągnęła hełm. Gaunt nie rozpoznał go... Dopóki nie odjął kilku lat, dodał trochę muskulatury i ogoloną głowę. – Orle Gniazdo. – Orle Gniazdo – odpowiedziała postać. – Ibram! Gaunt potrząsnął ręką swojego starego przyjaciela. – Jak mam cię zwać? – Tutaj jestem imperialnym taktykiem Wheylandem, ale moim chłopakom można zaufać – powiedział olbrzym, wskazując na gwardzistów, rozluźniających postawę. – Możesz mnie nazywać tym imieniem, pod którym mnie znałeś. – Fereyd... – Więc, Ibram... Wprowadź mnie szybko w sytuację. – Zrobię coś więcej. Zaprowadzę cię do nagrody. Skalny komin był głęboki i wąski. Gaunt na poły ześlizgiwał się, na poły schodził po ścianie, rękami i nogami szukając oparcia w niszczejącej budowli. Starał się sobie wyobrazić, jak wyglądało to miejsce w czasie budowy – może rozciągało się tu żyjące miasto, zbudowane na i w klifie. Ten szyb był prawdopodobnie pozostałością dawnego systemu wentylacyjnego, sięgającego, Imperator jeden wie, jak głęboko pod ziemią... Stopami natrafił na podłoże skalne u podstawy szybu.

Wyprostował się, odwiązując linę i sygnalizując, by inni mogli do niego dołączyć. W środku śmierdziało wilgocią i stęchlizną, tunel był niski i nierówny. – Karabin! – rozległ się okrzyk z góry. Broń spadla prosto w ręce komisarza, który natychmiast uruchomił latarkę, którą Dorden przymocował plastrami na lufie. Oświetlił brudne, niskie ściany, cały czas trzymając palec na spuście. Ponad nim rozległy się odgłosy zjeżdżających w dół żołnierzy. Po kilku minutach wszyscy byli już na dole, trzymając w rękach karabiny laserowe z przymocowanymi latarkami. Jedynie Dorden niósł wyłącznie pochodnię, a Bragg taszczył ogromne działko automatyczne. Bragg najciężej przeżył zejście; masywny i niezręczny żołnierz utknął w kominie, wpadając w panikę. Larkin zrzędził, mrucząc coś o śmierci i klaustrofobii, a młody Caffran był wyraźnie przestraszony. Dorden miał kwaśną minę, trzymając się z tyłu, Baru był ponury za wszystkich, a Rawne milczący w tym samym stopniu. Gaunt uśmiechnął się do siebie. Dokonał odpowiedniego wyboru. Wszyscy od razu uzewnętrzniali swoją obawę i złość. Nic nie będzie im później przeszkadzać. W tym momencie reprezentowali wszystko najlepsze, co w dziedzinie skradania się, strzelania, siły ognia, umiejętności medycznych i brawury, miał do zaoferowania Pierwszy i Jedyny z Tanith. Wszyscy z nich podejrzliwie patrzyli na taktyka Imperium i jego eskortę, których komisarz nagle zaprosił na wspólny rajd. Gwardziści byli twardymi, milczącymi typami, którzy zeszli w dół komina z zauważalną wprawą. Trzymali się blisko swojego przywódcy, z bronią w

pogotowiu, bacznie rozglądając się wokół. Grupa ruszyła tunelem, szukając drogi wśród stosów kamieni, zwałowisk i poskręcanych głazów. Światło latarek rzucało niesamowite cienie, odbijając się od nierównych powierzchni skalnych. Po mniej więcej dwustu metrach i dwudziestu minutach, trafili do ociekającej wilgocią jaskini, której ściany błyszczały wilgocią rozpuszczających się minerałów. Przed nimi, w świetle latarek pojawiło się wejście wykute z równych, perfekcyjnie dopasowanych głazów. Gaunt uniósł broń i mignął światłem, wskazując na łukowate przejście. – Za mną – rozkazał. 7 – Chce się z panem widzieć – powiedział adiutant. Lord-generał Dravere nie chciał o niczym słyszeć. Nadal patrzył się na ekran, który wisiał tuż przed nim, pokazujący absolutną, straszną rzeź wojsk marszałka Sendaka na froncie Świątyni-Secundus. Po chwili ekrany zaczęły ciemnieć, rozmazane obrazy powoli zanikały. Nie spodziewał się tego. To było... to nie mogło być prawdą. – Sir? – zapytał cicho adiutant. – Nie widzisz, że to krytyczny moment, ty idioto? – wrzasnął Dravere, obracając się gwałtownie, odpychając ręką niektóre z ekranów. – Na drugim froncie nasze wojska są wyrzynane! Potrzebuję czasu do przygotowania kontrataku! Potrzebuję tutaj taktyków! – Natychmiast się tym zajmę – powiedział powoli adiutant, jak gdyby był bardziej przerażony czymś innym

niż rozwścieczonym dowódcą. – jednakże inkwizytor nalega. Dravere zawahał się, a następnie odłączył uprząż, ześlizgując się z fotela. Nie lubił się bać, ale teraz strach płonął mu w piersi niczym ogień. Przeszedł przez kopułę dowódczą, kierując się do wyjścia, po drodze rozkazując zastępcy przejęcie dowodzenia i zwołanie rady taktyków. – Przekażcie ocalałym siłom Sendaka, by wycofywały się na pozycje Al 1-23. Zawiadomcie pozostałe oddziały o niebezpieczeństwie ze strony wież. Do mojego powrotu chciałbym mieć ocenę sytuacji i strategię kontrataku. Mosiężna drabina prowadziła do odizolowanej sfery, ukrytej głęboko w trzewiach kopuły dowódczej. Dravere wkroczył do mrocznego pomieszczenia, w którym unosił się zapach kadzideł i środków dezynfekujących. Medyczne urządzenia wygrywały melodię sygnałów, blady dym unosił się znad plastikowych zasłon, rozpostartych nad leżanką w centrum pokoju. Ubrani w czerwone, powłóczyste szaty członkowie personelu medycznego cicho opuścili pomieszczenie. – Chciałeś się ze mną widzieć, inkwizytorze Heldane? – zapytał generał. Heldane poruszył się pod luźnymi, półprzezroczystymi zasłonami. Dravere zobaczył przez chwilę system tub i rurek, odciągających ciecz z ohydnej dziury w gardle i rozległej rany na głowie, okrytej bandażami, spiętej plastikowymi zaczepami i metalowymi klamrami. – To jest przed nami, lordzie-generale Hechtorze – powiedział Heldane, ledwo szepcząc przez komunikator zamontowany w gardle. – Nagroda jest blisko. Wyczuwam ją poprzez moją marionetkę.

– Co mamy robić? – Ruszamy wszystkimi siłami naprzód. Rusz Jantińczyków. Poprowadzę ich za Gauntem. Nie ma czasu na słabość i subtelność. Musimy uderzyć. 8 Potoki śmierci spływały na szeregi Tanith ze stromych ścian fortecy. Deszcz pocisków laserowych zalewał kryjących się żołnierzy. Towarzyszyły mu wyładowania ognistych, elektrycznych łuków tajemniczych broni. W powietrzu szumiały jękliwie wolniejsze pociski, zataczające wysoki łuk ponad głowami atakujących, spadając z przeraźliwym wyciem w dół, za osłonę urwiska. Najeżone kolcami pociski przelatywały w pobliżu niczym olbrzymie, błyszczące szerszenie. Trafiając w ciało, eksplodowały z ogromną siłą. Corbec widział ludzi rozerwanych na strzępy po uderzeniu tej straszliwej kuli. Inni, pokiereszowani na całym ciele, wypełzali z chmur odłamków, gdy pocisk trafiał w stal lub kamień i rozpryskiwał się w deszczu metalowych igieł. Haczykowaty pocisk wbił się w grunt tuż obok kryjówki Corbeca i znieruchomiał. Pułkownik obrócił go czubkiem noża, obserwując uważnie – obły kawał szarego metalu z wystającymi, nakładającymi się na siebie metalowymi ostrzami. Poczerniałe i stopione resztki szklanej łuski zdradzały jego metodę napędu. Corbec uznał, że wystrzeliwano je ze zwykłych wyrzutni, natomiast zapłon następował po przebiciu iglicą szklanej osłony. Ostrożnie dotknął metalowych ostrzy, osłaniając dłoń połą płaszcza. Zauważył, że zostały nawiercone, by wzmocnić siłę

rozprysku przy trafieniu. W ten sposób uderzając w twardą powierzchnię, eksplodowały chmurą odłamków, natomiast przy trafieniu w ciało, rozpryskiwały się na kościach, przecinając i rozrywając z łatwością miękkie tkanki i organy, powodując potworne obrażenia. Ostrza były również nieco spiralnie zakręcone, co sugerowało fakt obracania się pocisku w locie. Corbec stwierdził, że nigdy nie widział broni równie okrutnej, tak precyzyjnie zaprojektowanego narzędzia do zadawania śmierci i bólu. Westchnął, obserwując szalejący nad głową i wokół niego ognisty sztorm. Nie było żadnych wieści od komisarza i jedynie otrzymane rozkazy powstrzymywały pułkownika przed zrezygnowaniem z tak ryzykownej taktyki. Corbec połączył się z dowódcami plutonów, rozkazując im ruszyć do przodu, wzdłuż krawędzi urwiska, by zająć jak największy obszar. Prawie dwa tysiące karabinów laserowych i ciężkiej broni szarpało skalne ściany, odłupując kawały gruzu, niszcząc kolejne stanowiska obrońców. Jednak wymiana ognia nie słabła ani trochę. Szeregowy Mahan, radiowiec w oddziale Corbeca, siedział skulony w pobliżu pułkownika, obsługując komunikator, bez przerwy przekazując raporty od pozostałych dowódców. Nagle odchylił się w tył, złapał pułkownika za rękaw i przycisnął mu słuchawkę do ucha. – ... są pułapką! Wieże to śmierć! – usłyszał Corbec. Spojrzał na Mahana, który rozkodowywał informacje na swojej płytce. – Siły na Tertius rozgromione – powiedział ponuro Mahan, jednocześnie odczytując i przekazując informacje przez mikrofon komunikatora. – Sendak nie żyje... Na

Fetha! Wydaje się, że wszyscy nie żyją! Dravere zarządza całkowity odwrót. Wieże są... Corbec wyszarpnął mu płytkę, przeglądając meldunki z Głównego Dowództwa. Na ekranie zamigotały urywane, niewyraźne obrazy z ostatniego przekazu Sendaka. Widział, jak wieże nagle rozbłyskują ogniem, wznosząc niszczące zasłony, widział, jak na ich szczytach pojawiają się wrogie oddziały. Instynktownie spojrzał na najbliższe wieże. Jeśli to samo się powtórzy tutaj, zginą wszyscy. Nie zdążył nawet jeszcze jasno pomyśleć, gdy napływ gorączkowych meldunków rozbrzmiał w słuchawkach. Uruchomiono wieże na Secundus. Marszałek Tarantine zdążył odebrać ostrzeżenie od sił atakujących Tertius i rozpocząć odwrót, lecz i tak ponosił ciężkie straty. Co prawda jego armia nie została rozproszona, ale nie była w stanie kontynuować natarcia. – Święty Feth! – syknął Corbec. Przełączył mikrofon na kanał otwarty, wykrzykując rozkazy. – Wszystkie Duchy w zasięgu dwudziestu metrów od wież. Skoncentrować ogień na wieżach! Zniszczyć je za wszelką cenę. Wykorzystajcie wszystkie dostępne materiały wybuchowe. Zniszczcie je, na miłość Fetha! W odpowiedzi usłyszał serię potwierdzeń, więc musiał wrzeszczeć, żeby go usłyszeli. – Natychmiast, przeklęci idioci! Dwieście metrów dalej, trochę w dół zbocza, pluton sierżanta Varla zareagował najszybciej, bez namysłu kierując ogień wyrzutni rakiet na pobliskie dwie wieże, kilkoma strzałami zamieniając je w zwały kamieni. Po lewej stronie plutony Folore i Leroda niszczyły kolejne

budowle. Wkrótce dziesięć najbliższych wież zostało zrównanych z ziemią. Pluton sierżanta Curralla, ubezpieczający tyły głównych sił, przesunął się w dół stoku, kierując ogień na dalej ustawione wieże. Sierżant Hasker meldował utratę broni ciężkiej w pierwszej wymianie ognia i podjęcia działań w celu zaminowania wież granatami i ładunkami. Leżący w pobliżu Mahan miał zamiar coś powiedzieć, lecz przerwał zaskoczony, wycierając rękawem świeżą krew z wargi. Corbec czuł również w swoim nosie gorącą ciecz, wyczuwał chorobliwie drżenie powietrza. – Och ... – jęknął. Wciąż krwawiący z nosa Mahan potrząsnął głową, starając się oczyścić umysł. Nagle rzucił się na ziemię, gdy potworny hałas rozbrzmiał w słuchawkach, rozsadzając mu bębenki. Skowyczał z bólu, zaciśniętymi kurczowo palcami zdarł z głowy słuchawki. Poderwał się zbyt szybko. Gdy wystawił głowę i ramiona poza krawędź wąwozu, trafił go kolczasty pocisk, rozrywając górną połowę ciała na krwawe strzępy. Zestaw radiowy na jego plecach eksplodował. Corbec, obrzucony okrwawionymi szczątkami, został trafiony odłamkiem pocisku, który rozprysnął się w zetknięciu z mostkiem Mahana. Padł na ziemię, ciężko oddychając. Ból był przeraźliwy. Odłamany kawałek metalu wbił mu się głęboko pod żebra, rozrywając mięśnie. Na ziemi, między korzeniami, zbierała się krew. Walcząc z cierpieniem, rozejrzał się. Wibracje w powietrzu i krwotoki z nosa mogły oznaczać tylko jedno – a Corbec stoczył wystarczająco dużo bitew w Chaosem, by

zrozumieć przeklęte oznaki. Świątynia-Primaris aktywowała wieże. Zgięty wpół, zaciskając ranę okrwawionymi palcami, Corbec spojrzał wzdłuż linii natarcia. Jego ostrzeżenie nadeszło w samą porę. Duchy zniszczyły wystarczająco dużo wież, żeby przerwać łańcuch. Obrzydliwe, blade światło trysnęło z nekropolii, wijąc się rozgałęzionymi mackami w poszukiwaniu wież przekaźnikowych, których już tam nie było. Rozkazy Corbeca zniszczyły przeklęte umocnienia wroga. Nie mogąc połączyć się z wieżami, promienie wystrzeliwanej z nekropolii piekielnej energii, załamały się, gwałtownie wracając do Świątyni. W jednej chwili, własna broń wyrządziła więcej zniszczeń w mieście, niż cały regiment Corbeca mógłby w ciągu miesiąca nieprzerwanego ognia. Kamienne tarasy eksplodowały, załamując się w ogniu niszczących promieni. Granitowe odłamki przeszywały powietrze, a skalne ściany odpadały niczym lodowe sople, odsłaniając poryte tunelami wnętrze góry. Pluton Haskera nie miał takiego szczęścia jak pozostałe oddziały Tanith. Nie zdążyli założyć wszystkich ładunków, gdy włączyła się siatka obronna. Zarówno Hasker, jak i większa część jego ponad pięćdziesięcioosobowego plutonu, złapana w energetyczną pułapkę, spaliła się żywcem. Jednak dzielny dowódca wywarł swoją zemstę, gdy energia wież zdetonowała podłożone ładunki. Cały stok zadrżał, wstrząsany jednoczesnymi eksplozjami. Migoczące błękitnym światłem wieże stopiły się w powodzi ognia, zwalając się wśród słupów ziemi i kamieni. Tutaj odbicie

energii było jeszcze większe. Rozbłyskujące, płonące zasłony energii odbiły się od padających wież, wracając do miasta, szerząc kolejne zniszczenia, wyrywając następne urwiska w skalnej ścianie. Ogień wroga, ogłuszony i śmiertelnie porażony, osłabł i zamilkł. Corbec stoczył się na dno swojej kryjówki, w kałużę krwi własnej i Mahana. Z zestawu polowego wyciągnął kompres i przyłożył do rany w boku. Przełknął garść tabletek przeciwbólowych, popijając trzema łykami wody, jednocześnie recytując fragment Litanii o Miłosierne Uzdrowienie. Wiedział, że zażył więcej niż zalecaną dawkę. Zawirowało mu przed oczami, a po chwili ból zaczął znikać, napełniając go nowymi siłami. Bolały go żebra i klatka piersiowa, ale czuł, że znowu żyje. Żyje w wystarczającym stopniu, żeby działać, choć gdzieś w zakątku umysłu wiedział, że jest to tylko brawura. W zestawie pozostało mu osiem tabletek. Włożył je do kieszeni, by łatwiej je wyciągnąć. Tygodniowa dawka, ale zużyje ją w ciągu godziny, jeśli będzie musiał. Będzie walczył, póki ból i śmierć nie przedrą się przez bariery przeciwbólowe i nie powstrzymają go. Z wysiłkiem podniósł się, odnalazł karabin i włączył mikrofon. – Corbec do wszystkich Duchów Tanith... Do ataku! 9 W dolinie za nimi, pułkownik Draker Flense i jego oddziały Patrycjuszy dostrzegli migotanie eksplozji, które

oświetliły wzgórza i niebo. Powoli zapadała noc. Odgłos odległych wybuchów, zbyt głośnych i rozległych jak na jakąkolwiek broń Gwardii, odbił się echem od ścian doliny. Szeregowy Defraytes, radiowiec pułkownika Flense, stanął przy nim na baczność, wyciągając przed siebie płytkę, na której, niczym nieskończona litania, pobłyskiwały zebrane raporty z Dowództwa. Flense przeczytał je uważnie, stojąc całkiem nieruchomo, otoczony krzakami i cichym szelestem owadów. Tanithiańczycy napotkali na gwałtowny opór, lecz dzięki ostrzeżeniom z pozostałych ataków, przełamali siatkę obronną Chaosu i zniszczyli pozycje artyleryjskie. Odgłosy ataku nadal rozbrzmiewały w ich hymnie zwycięstwa. – Sir? – zapytał Defraytes. Na matowym ekranie zaczęła się wyświetlać zakodowana informacja od generała Dravere. Flense wziął do rąk płytkę i przycisnął sygnet do czytnika w rogu. Przekręcił oprawę, a z wnętrza pierścienia wytrysnął krótki promień światła. Poziom dostępu Purpura. Tylko dla jego oczu. Wiadomość była wyjątkowo jasna i bezpośrednia. Flense pozwolił sobie na chwilę uśmiechu. Odwrócił się do sześciu tysięcy żołnierzy zgromadzonych w dwóch kolumnach wzdłuż doliny. Stojący w pobliżu major Brochuss spoglądał na niego spod krawędzi hełmu. Flense uruchomił komunikator. – Żołnierze z Jant Normanidus Prime, otrzymaliśmy rozkazy. Nasz wspaniały dowódca lord-generał Dravere wszedł w posiadanie niezbitych dowodów w sprawie pułkownika-komisarza Gaunta. Ten oficer i jego tak zwane Duchy zostali dotknięci skazą Chaosu. Tylko oni

przedostali się przez zasłony Chaosu, które powstrzymały sity marszałków Sendaka i Tarantine. Splamieni są znakiem zła. Lord-generał Dravere zapewnił nam zaszczyt ukarania zdrajców. W szeregach żołnierzy rozległ się pomruk podniecenia. Flense odchrząknął. – Wdrapiemy się na tę skarpę i zajdziemy ich od tyłu. Nie myślcie o nich jak o sojusznikach, a nawet jak o ludziach. Zżera ich plugawy mrok naszego wiecznego wroga. Zaatakujemy ich i zabijemy wszystkich. Pułkownik wyłączył mikrofon i odwrócił się w kierunku zbocza. Skinął ręką, nakazując wymarsz i wiedział bez żadnych wątpliwości, że podążą za nim. 10 Zgasło światło. Gaunt oderwał latarkę od lufy karabinu i odrzucił ją na bok. Stojący obok Dorden podał mu następną. – Zostało jeszcze osiem – powiedział starszy lekarz, wyciągając rolkę taśmy chirurgicznej i pomagając Gauntowi przymocować latarkę pod lufą. Żaden z nich nie chciał rozmawiać o mroku, który rozpościerał się przed i pod nimi. Polowe latarki Gwardii miały starczyć na sześćset godzin. W ciągu mniej niż dwóch wyczerpali ponad połowę z posiadanych dwudziestu. Wydawało się, że ciemność nekropolii pożerała światło. Gaunt wzdrygnął się. Jeśli to miejsce było w stanie wysysać energię z akumulatorów latarek, to nawet nie chciał myśleć, jak mogłoby wpływać na ich ciała. Nadal szli naprzód. Najpierw zwiadowcy, Mkoll i Baru,

bezgłośni i praktycznie niewidzialni w mroku, potem Larkin i Gaunt. Komisarz zauważył, że snajper zamiast swojego laserowego nosi jakiś starożytny karabin, egzotyczną broń o długiej lufie. Dowiedział się, że to była broń, z której Larkin zastrzelił inkwizytora Heldane, więc teraz uważał ją za swój talizman. Nie pora teraz na zwracanie uwagi na głupie przesądy. Gaunt wiedział, że w obecnej sytuacji równowaga umysłu Larkina wisi na włosku. Po prostu miał nadzieję, że gdy dojdzie do walki, ta dziwna broń będzie zabijała wrogów równie sprawnie jak karabin laserowy. Za nimi szli Rawne, Domor i Caffran, wszyscy z gotowymi do strzału karabinami. Domor niósł również przewieszony przez ramię wykrywacz, gdyby trzeba było szukać pułapek i min. Następny w szeregu był nieuzbrojony Dorden, za którym niczym masywna skała szedł Bragg ze swoim potężnym działkiem automatycznym. Fereyd, razem z nadal zamaskowaną i milczącą obstawą, zamykali pochód. Gaunt zatrzymał oddział, dając zwiadowcom możliwość zbadania następnych korytarzy. Podszedł do niego Fereyd. – Minęło sporo czasu, Ibram – powiedział cicho, prawie szeptem. Nie chce, żeby go usłyszeli żołnierze, pomyślał Gaunt. Nie wie, jak wiele im powiedziałem. Nie wie nawet, ile ja wiem. – Tak, sporo czasu – odpowiedział, zaciskając ciaśniej paski uprzęży i spoglądając na ukrytą w półmroku twarz Fereyda. – A teraz, ledwo się spotkaliśmy, już w tym siedzimy. – Jak na Pashen.

– Jak na Pashen – powtórzył Gaunt z ledwie widocznym uśmiechem. – Wydaje się, że zawsze musimy improwizować. Fereyd potrząsnął głową. – Nie tym razem. To zbyt duża rzecz. Przy niej Pashen 960 wydaje się jak ćwiczenia polowe. Prawda jest taka, Ibram, że pracujemy nad tym od wielu miesięcy, aczkolwiek mogłeś nie zdawać sobie z tego sprawy. – Biorąc pod uwagę brak wiadomości od ciebie, trudno było czegokolwiek się dowiedzieć. Po raz pierwszy dowiedziałem się czegoś na Pirycie, kiedy zgłosiłeś moją kandydaturę na opiekuna tego przeklętego kryształu. – Masz coś naprzeciw? – Nie – powiedział Gaunt, nagle czujny i spięty. – Nigdy nie odmawiam wykonania zadania dla dobra Tronu, nawet takiej brudnej, intryganckiej zagrywki. Ale zwaliłeś na moje barki całkiem niezły kłopot. Fereyd uśmiechnął się. – Wiedziałem, że dasz sobie radę. Potrzebowałem kogoś, komu mógłbym zaufać. Kogoś, kto tam był... – Kogoś, kto należał do rozległej siatki przyjaciół i konfidentów, których werbowałeś gdziekolwiek byłeś? – Ciężkie słowa, Ibram. Czyż nie jesteśmy przyjaciółmi? – Jesteśmy. Z pewnością znasz swoich przyjaciół. Sam ich stworzyłeś. Zapadła cisza. – Więc, powiedz mi... od samego początku – powiedział Gaunt, pytająco unosząc brwi. Fereyd wzruszył ramionami. – Przecież wszystko wiesz, prawda? – Mam tylko strzępy, resztki... przeczucia i zgadywanki.

Chciałbym usłyszeć wszystko razem. Fereyd odłożył broń, zdjął rękawice i rozprostował palce. Ten gest przywołał uśmiech na twarz komisarza. W tym człowieku, tym taktyku Wheylandzie, nie było nic, co choć odlegle przypominałoby Fereyda, którego poznał w miastach-farmach na Pashen. Tak doskonała była jego sztuka kamuflażu. Jednak ten zwykły gest zdradzał jego dawną tożsamość. Ta skaza w przebraniu uspokoiła i upewniła Gaunta. – Zwykłą praktyką Imperium jest ustanowienie przez Mistrza Wojny siatki tajnych agentów, obserwujących wszystkich w jego sztabie. Macaroth jest ostrożny, ma instynkt, jak przystało na prawdziwego syna Imperatora. A jedna Światłość Chwały tylko wie, jak wiele rzucanych przez nią cieni kryje w sobie zagrożenie. Decyzja Slaydo nie została przyjęta z zadowoleniem. Wielu nie lubi Macarotha. Przede wszystkim Dravere. Władza deprawuje, a wizja władzy deprawuje w jeszcze większym stopniu. Ludzie są tylko ludźmi, mogą się załamać. Byłem częścią siatki Macarotha. Mieliśmy obserwować oficerów Krucjaty. Dravere jest dumnym człowiekiem, Ibram, łatwo tego nie zaakceptuje. – Mówiłeś już to wcześniej. Do licha, nawet sam to mówiłem moim ludziom. – Powiedziałeś swoim żołnierzom? – zapytał szybko Fereyd, mierząc go ostrym spojrzeniem. – Tylko oficerom i tylko tyle, żeby zapewnić sobie ich poparcie, żeby mieli oparcie, jeśli będzie trzeba. Prawda jest taka, że powiedziałem im praktycznie wszystko, co wiedziałem, czyli prawie nic. Cel, Karmazyn, nagroda... to wszystko zmienia, prawda?

– Oczywiście. Nawet przy pomocy lojalnych regimentów Dravere nie mógł mieć nadziei na pokonanie naszego ukochanego Mistrza Wojny. Ale gdyby miał coś innego, przewagę, coś, czego nie ma Macaroth... – Na przykład broń. – Na przykład wielką i potężną broń. Osiem miesięcy temu część mojej siatki na Talsicant po raz pierwszy dowiedziała się, że agenci Dravere wpadli na trop czegoś potężnego. Nie wiemy, jak ani gdzie... Możemy sobie tylko wyobrazić ogrom wysiłków i poświęceń, jakie ponieśli jego szpiedzy, żeby zlokalizować i odzyskać dane. Ale dopięli swego. Bezcenny samorodek starożytnej wiedzy, sekret o poziomie dostępu Karmazyn, wydarty z jakiegoś odległego, potwornego zakątka kosmosu, przekazywany od psykera do psykera, od agenta do agenta, aż do samego Wysokiego Lorda Wojny. Oczywiście nie można było go przesłać otwarcie, gdyż przechwyciłby go sam Macaroth. Nie można było również przekazać go bezpośrednio, gdyż pochodził z wrogiego sektora, poza kontrolą Imperium. Na ostatnim etapie podróży, transmisji z Mglistej Granicy na Piryt, zdołaliśmy go wyśledzić i przejąć z rąk agentów Dravere. Wtedy wpadł w twoje ręce. – A zwolennicy generała od tego czasu bardzo się starali, żeby go mi odebrać. Fereyd skinął głową. – Przewidując szybki odbiór, Dravere uruchomił znaczne siły. Znał jego wartość, a także miejsce pobytu. Gdy dostaliśmy to w swoje ręce, po prostu nie mogliśmy pozwolić, żeby wpadło ponownie w łapy Dravere. Jednak nie mieliśmy wystarczających sił, ani nigdy nie zbliżyliśmy się wystarczająco blisko, żeby go przejąć. Zdecydowano...

W zasadzie, to ja podjąłem decyzję, że najlepiej będzie, żebyś ty zaopiekował się kryształem w nadziei, że może szybciej odczytasz jego zawartość niż generał i jego poplecznicy. – Wykazujesz przerażającą wiarę w moje zdolności, Fereyd. Jestem tylko żołnierzem, dowódcą piechoty. – Doskonale wiesz, że jesteś kimś więcej. Lojalny, bohaterski, z niezłomnym charakterem, pomysłowy, bezwzględny... Jeden z nielicznych wybrańców Mistrza Wojny Slaydo. Człowiek, którego blask chwały opromienia w wystarczającym stopniu, żeby uniemożliwić bezpośrednie działanie generała Dravere. Gaunt zaśmiał się. – Jeśli próby zabicia mnie i moich żołnierzy nie są bezpośrednim działaniem, to boję się dowiedzieć, co oznacza to określenie! Fereyd obrzucił swojego dawnego przyjaciela badawczym spojrzeniem. – Ale udało ci się! Dotarłeś tak daleko! Panujesz nad sytuacją, jesteś blisko nagrody, tak jak się spodziewałem! Zrobiliśmy wszystko, co byliśmy w stanie, działając za kulisami, żeby ochronić twoją pozycję i zapewnić ci pomoc. Desant Tanith w pierwszej linii tutaj nie był dziełem przypadku. I jestem wdzięczny, że byłem w stanie tak długo utrzymywać przebranie członka Rady Taktyków, by teraz móc się z tobą spotkać. – Cóż, skoro tu jesteśmy, a ta nagroda w naszym zasięgu... – zaczął Gaunt, podnosząc się na nogi i poprawiając karabin. – Czy mogę obejrzeć kryształ, Ibram? Może czas najwyższy, żebym i ja przeczytał jego zawartość... jeśli

mamy razem przez to przejść. Gaunt odwrócił się i spojrzał na Fereyda, nagle zrozumiawszy. – Ty nic nie wiesz, prawda? – Nie wiem? – Nie wiesz, w imię czego tak ryzykujemy nasze życie? – Myślałeś, że wiem? Nawet Macaroth i jego sojusznicy nie wiedzą tego na pewno. Wszyscy jesteśmy jednak pewni, że jest to coś, co uczyni z Dravere człowieka, który będzie w stanie pokonać Główne Dowództwo Krucjaty. Z tego co wiem, jesteś jedyną osobą, której udało się rozkodować kryształ. Tylko ty wiesz... Ty i żołnierze, z którymi się podzieliłeś tą wiadomością. Gaunt zaczął się śmiać. Nagły odgłos odbił się echem od ścian korytarza, wywołując u żołnierzy zdumione spojrzenia. – Wobec tego powiem ci, Fereyd, i zapewniam cię, że jest to tak okropne, jak się obawiałeś... Nagły gwizd Mkolla rozległ się z korytarza, uciszając wszystkich. Gaunt obrócił się, podnosząc karabin i spoglądając w ciemność poza zasięgiem gasnącej już, chociaż całkiem świeżej latarki. Gdzieś przed nim coś ruszało się w mroku. Odgłosy skrobania. Szumiący kolczasty pocisk leniwie wyleciał dosłownie znikąd, mijając schylającego się Larkina o włos i eksplodując na skalnej ścianie korytarza. Domor zaczął krzyczeć. Caffran podtrzymał go i zobaczył, że odłamki zamieniły jego oczy i twarz w krwawą maskę. Gaunt strzelił kilka razy w ciemność, gdzieś z tyłu usłyszał grzechot automatycznego działka Bragga. Oddział

zajął pozycje pod ścianami. Czas na ostateczną rozgrywkę, pomyślał Gaunt. 11 Medycy w czerwonych, powłóczystych szatach, z zasłoniętymi twarzami, cicho poruszali się wewnątrz izolacyjnej sfery w kadłubie Lewiatana. Obsługiwali diagnostyki i inne, pulsujące delikatnymi światłami maszyny, mrucząc cicho inkantacje i litanie leczące. Heldane wiedział, że byli najlepszymi medykami w całej flocie Segmentum Pacificus. Dravere oddał mu do dyspozycji swoich najlepszych lekarzy, gdy tylko dowiedział się o stanie zdrowia inkwizytora. Nie miało to jednak znaczenia i o tym również wiedział. Umierał. Wystrzelony z bliska pocisk karabinowy zdruzgotał mu szyję, lewy bark i obojczyk, a także gardło i lewy policzek. Bez wspomagania zespołów medycznych i łaski Imperatora, już dawno byłby zimnym trupem. Ułożył się wygodniej na długiej leżance, na ile pozwalały mu na to przeróżne tuby i rurki tkwiące w piersi i szyi. Za plastikowymi zasłonami sterylnego namiotu mógł dostrzec migoczące, pracujące mechanizmy osadzone na miedzianych półkach i szynach. To one utrzymywały go przy życiu. Mógł dostrzec ciemne płyny jego własnego ciała, wypływające i wpływające przez system plastikowych, sztywnych rur, podtrzymywanych przez aluminiowy szkielet. Co dwadzieścia sekund małe, delikatne urządzenie przypominające kształtem srebrnego skorpiona, zaczepione na kościach twarzy, przemywało jego rany mgiełką rozpylaną z haczykowatego ogona. Ze

zgromadzonych wokół łoża kadzideł unosił się kojący aromat. Poprzez plastikowe zasłony spojrzał na sufit, bezmyślnie badając zygzakowate, czarno-białe wnętrze kabiny. W swoim umyśle, wspaniałym umyśle, który był w stanie zrozumieć ogrom przestrzeni i rozkoszować się pełnym blaskiem Immaterium, rozważał doskonałość obrazu przed oczami, skomplikowaną mozaikę z połączonych kawałków obsydianu i kości słoniowej. W ich wzorze zaklęta była natura wieczności. Otworzył umysł szerzej, siłą woli odrywając się od domeny zmasakrowanego ciała, kontemplując królestwa jasności i mroku, sprawczych sił, które decydowały o kształcie rzeczywistości. Światło przenikające ciemność. To sprawiało mu przyjemność. Wiedział, tak jak zawsze, że jego miejscem były srebrzyste szczeliny cienia pomiędzy kontrastem czerni i bieli. Wkroczył na tę przestrzeń pomiędzy wszystkim innym. Ona otoczyła go swoim objęciem. Rozumiał to, czego chyba nawet sam Imperator nie mógł pojąć – zdumiewający podział pomiędzy Światłem ludzkości i Mrokiem jej wroga. Była to różnica oczywista, choć często niedostrzegana. Jak każdy prawdziwy syn Imperium Ludzkości będzie walczył ze wszystkich sił i z całej duszy z ciemnością, lecz nie będzie mógł czynić tego, stojąc po stronie czystej surowości bieli. Pomiędzy nimi zapadł cień, szarość, która stanie się jego domeną. Imperator, a także jego spadkobierca Macaroth, zdawali się nie dostrzegać tego podziału i to czyniło ich słabszymi. Dravere miał szerszy punkt widzenia i dlatego Heldane nagiął swoją siłę woli, by wspierać lorda-generała. Co go obchodziło, czy broń, której szukali, została stworzona lub

skażona przez Chaos? Nadal będzie można jej użyć przeciwko siłom Ciemności. Jeśli ludzkość ma przetrwać, musi zmienić swój punkt widzenia i wkroczyć na tereny cienia. Dziewięćdziesiąt lat bycia inkwizytorem uświadomiły mu przynajmniej tyle. Polityka i sposób rządzenia ludzkością muszą odejść od zakurzonych dogmatów Tronu Ziemi. Mrok był zbyt potężny, zbyt nasycony zaprzeczeniem istnienia. Pomimo swojego osłabienia Heldane bez problemów mógł odczytać umysły kręcących się w pobliżu medyków. Robił to leniwie, jak człowiek, który bez zainteresowania przerzuca kartki w książce. Wiedział, że się go obawiali, wiedział, że niektórzy postrzegali jego wygląd jako odpychający. Jeden z nich, medyk o imieniu Guylat, ośmielił się traktować go jako zwierzę, bestię, którą należy traktować z należytą ostrożnością. Heldane z radością popracował nad uprzedzeniami Guylata, od czasu do czasu wślizgując się do jego umysłu, uruchamiając kilka synaps, które znalazł, wysyłając medyka do latryny z rozwolnieniem lub ogromnym pragnieniem wymiotowania. Użyteczne umysły. Narzędzia, z którymi najlepiej się pracowało. Ponownie przeskanował otoczenie, czytając w mózgach tych tępaków, którzy odrzucali go samym ograniczeniem swojej inteligencji. Dwóch medyków rozmawiało cicho przy drzwiach, poza zasięgiem słuchu pacjenta na leżance. Jeden podejrzewał, że uszkodzenia mózgu spowodowały objawy obłędu inkwizytora. Drugi zgodził się z nim. Obawiali się go. Jakże rozkosznie, pomyślał Heldane. Wystarczająco już rozgrzał umysł ćwiczeniami. Działał dobrze i bez zakłóceń. Będzie w stanie wykonać swoje

zadanie. Zmarszczył brew i przywołał jednego z medyków. Ten natychmiast podszedł, niepewny, dlaczego w ogóle podnosi zasłonę i podchodzi do Heldane. – Lustro. Potrzebuję lustra – powiedział inkwizytor poprzez wzmacniacze głosu. Mężczyzna skinął głową i wyszedł z namiotu, przynosząc po chwili okrągłe, chirurgiczne lusterko. Heldane uchwycił je w prawą rękę, jedyną kończynę, która jeszcze funkcjonowała. Odesłał tępaka krótkim rozkazem myślowym. Medyk natychmiast wrócił do pracy. Heldane podniósł lusterko i spojrzał w nie, ledwie dostrzegając wydłużoną linię czaszki, wyszczerzone usta, krwawe rany oraz medyczne instrumenty. Spojrzał w głąb lustra. Stworzenie marionetki nie było łatwe. Wymagało koncentracji bólu i wywołania odruchu odpowiedzi, tak by umysł marionetki stał się zamkiem, dopasowanym do psychicznego klucza inkwizytora. Pożądany efekt można było osiągnąć poprzez brutalną interwencję w mózg ofiary, jednak lepsze efekty dawały zabieg chirurgiczny i umiejętne wykorzystanie ostrzy. Heldane kochał swoje zajęcie. Poprzez odpowiednie dawkowanie bólu i subtelne modyfikowanie odruchów mózgu mógł każdego człowieka zmienić w niewolnika, psychiczną marionetkę, przez którego zmysły mógł kontaktować się ze światem i którego ruchami mógł władać. Użył lusterka, żeby przywołać marionetkę. Koncentrował się, aż na powierzchni ukazała się twarz. Obraz był mętny, jakby zamglony. Marionetka zrobi, co rozkaże. Marionetka wykona każdy rozkaz. Poprzez jej oczy zobaczy wszystko.

Będzie to równie skuteczne, jak gdyby był tam osobiście. Tak jak obiecał Dravere, jego marionetka była teraz z Gauntem. Wyczuwał wszystko, co działo się w pobliżu jego ofiary: wilgotne ściany korytarza, nieprzenikniona ciemność, wymiana ognia. Widział Gaunta, bez czapki i płaszcza, ubranego w krótką, skórzaną kurtkę, powalającego przeciwnika strzałem z karabinu. Gaunt. Heldane zogniskował swoją wolę i przejął kontrolę nad marionetką, rozkoszując się bogatym zasobem nienawiści wobec Ibrama Gaunta, jaki przebijał się przez umysł ofiary. To tylko ułatwiało sprawę. Zanim zabierze mnie śmierć, powiedział do siebie Heldane, wykorzystam go, żeby zwyciężyć. Żeby wygrać wszystko. 12 Rawne padł płasko na ziemię, gdy w korytarzu rozpoczęła się walka. Uniósł karabin w poszukiwaniu celu. Nagle przeszył go ból, ścisnął mu głowę w kleszczach wspomnieniem przerażającego fizycznego cierpienia. W umyśle Rawne dostrzegł bestię, Inkwizytora pochylającego się nad nim ze swoimi zakrzywionymi ostrzami i mikrowiertłami. Heldane. Ten łajdak nazywał się Heldane. Jego noże otworzyły ciało Rawne i odblokowały umysł. A ociekający jadem, potworny umysł inkwizytora wślizgnął się do jego mózgu... Potrząsnął głową, czując, jak ocieka potem. Niech będzie przeklęty Heldane! Strzelił kilka razy w ciemność korytarza, cicho dziękując szalonemu snajperowi,

Larkinowi, który prawie odstrzelił głowę tej bestii. Oczywiście, nigdy osobiście nie podziękował Larkinowi. Taki człowiek jak on miałby słownie uznać wdzięczność wobec takiego parobka jak Szalony Larkin? Wszyscy żołnierze schowali się w zakamarkach korytarza, oprócz Baru, który otrzymał postrzał w kolano i leżał, zwijając się, na środku. Gaunt krzyknął w głąb korytarza, dając sygnał szeregowemu Braggowi, który wyłonił się zza osłony, szerokim łukiem omiatając korytarz strugą śmiercionośnych pocisków, co dało Gauntowi i Mkollowi wystarczającą osłonę, żeby wciągnąć Baru za skały Domor nadal wrzeszczał, gdy Caffran starał się opatrzyć mu twarz bandażami z zestawu polowego. Ogień laserowy zalewał korytarz wokół nich, lecz Rawne bardziej obawiał się kolczastych pocisków. Nawet przy odbiciu czy rykoszecie mogły wyrządzić więcej szkód. Oddał dwa następne strzały w kierunku niewidocznych celów. Niepokój krył się gdzieś w jego umyśle, mdła, lepka czerń, która była tam od czasu tortur na stole tego chudego olbrzyma, Heldane. Zwalczał ją, lecz nie chciała całkiem odejść. Gaunt podczołgał się do Domora, biorąc rozdygotane ręce żołnierza w swoje własne. – Spokojnie, żołnierzu! Spokojnie, przyjacielu! To ja, komisarz... Przybyłem tutaj z tobą aż z Tanith i nie zostawię cię tutaj samego! Domor przestał jęczeć, przygryzając wargi. Gaunt zauważył, że jego twarz stała się wielką, krwawą masą. Zmasakrowane oczy, potrzaskany policzek. Gaunt wziął

rolkę bandażu z rąk Caffrana i owinął nim głowę żołnierza, mocno zaciskając opaskę na jego oczach. Syknął w kierunku Dordena, który właśnie kończył opatrywać kolano Baru. Oficer medyczny kulił się pod ogniem sporadycznych wystrzałów. Szybkim cięciem Gaunt rozerwał rękaw Domora, a Dorden szybko zaaplikował mu dawkę uśmierzaczy bólu w odsłonięte żyły. Gaunt widział już śmiertelne rany i wiedział, że Domor nie pożyje długo bez opieki odpowiednio wyposażonego szpitala. Rany głowy były zbyt głębokie, a już teraz rdzawe plamy zaczynały pojawiać się na białym opatrunku. Dorden smutno potrząsnął głową. Komisarz wdzięczny był, że Domor nie widzi tego milczącego wyroku. – Dasz radę – powiedział Gaunt. – Nawet, jeśli będę musiał sam cię nieść! – Zostawcie mnie... – wyjęczał Domor. – Zostawić żołnierza, który porwał pociąg i poprowadził nas do zwycięstwa na Fortis? Zdobyliśmy świat dzięki tobie, Domor. Wolałbym raczej odrąbać sobie ramię i zostawić je za sobą, niż zostawić ciebie! – Jesteś dobrym człowiekiem – wydyszał Domor, ze świstem wciągając powietrze – jak na anrotha. Gaunt pozwolił sobie na nikły uśmiech. Za nimi, Larkin uniósł przywłaszczony sobie karabin i czystym strzałem powalił niewyraźną postać w ciemności. Żołnierze Fereyda, wspierani przez Rawne i Mkolla, kolejnymi salwami wybijali wyrwy w szeregach niewidzialnego wroga. Nagle wszystko ucichło. Mkoll, razem z jednym z żołnierzy Fereyda, niczym cienie przemknęli naprzód. Po chwili usłyszeli jego okrzyk:

– Czysto! Oddział ruszył dalej. Caffran podpierał słabnącego Domora, a Dorden podtrzymywał kulejącego Baru. Za zakrętem korytarza natknęli się na zwłoki ośmiu ludzi, wychudzonych, pokrytych wrzodami, odzianych w przezroczyste, plastikowe kombinezony. Ich twarze zakrywały wyszczerzone kościane maski. Na całym ciele nosili znaki, które przyprawiały o ból głowy, symbole zarazy i ciemnych mocy. Gaunt rozkazał zabrać wszystkim trupom zapasowe magazynki. Rawne zawiesił na plecach karabin i wziął jedną z wyrzutni kolczastych pocisków – długą, smukłą tubę, z przymocowanym pod spodem bagnetem w kształcie łyżwy. Z ramienia jednego z trupów ściągnął pas z pociskami. Gaunt nie skomentował tego. W tej chwili wszystko, co mogli wykorzystać, zwiększało ich przewagę. 13 Cytadela ucichła. Z poszarpanej ściany skalnej unosił się dym, w niektórych miejscach cienki i zwiewny, gdzie indziej ciężki i czarny. Nieco oszołomiony uśmierzaczami bólu, pułkownik Colm Corbec poprowadził pierwsze natarcie najpierw w dół zbocza, a potem w górę, w kierunku budowli. Ciche, praktycznie niewidoczne szeregi żołnierzy Tanith skradały się za nim, przedzierając się przez ruiny, z bronią gotową do strzału. Corbec nie wysłał żadnych sygnałów do Dowództwa. Działania na tym odcinku będą zachowane w tajemnicy tak długo, jak tylko mu się uda. Zwycięstwo będzie zasługą

wyłącznie Duchów, nie będą błagać o pomoc. Przeszli przez stosy potrzaskanych kamieni, stopionych w czarne bąble pośród popiołów zalegających na dnie doliny. Załamanie się siatki obronnej wyrządziło większe zniszczenia, niż Corbec mógł sobie wyobrazić. Wezwał pluton Varla i wysłał ich naprzód jako zwiadowców, nakazując dokładne sprawdzanie wykrywaczami. Słysząc ruch za plecami, odwrócił się nagle i zobaczył stojącego w pobliżu Milo. – Jak rozumiem, nie będziemy nic grać, sir – powiedział chłopiec, ściskając pod pachą piszczałki. – Jeszcze nie – odparł z niewyraźnym uśmiechem pułkownik. – Wszystko w porządku, panie pułkowniku? Corbec skinął głową, po raz pierwszy czując żelazisty posmak krwi w ustach. Przełknął. – Czuję się świetnie... 14 – Co pan o tym sądzi, sir? – zapytał szeregowy Laynem, podając lornetkę sierżantowi Blane. Zgodnie z rozkazami Gaunta, siódmy pluton Duchów zajmował pozycje na grzbiecie wzniesienia, po drugiej stronie którego atakowały główne siły. Blane wiedział, dlaczego mieli tutaj czekać – komisarz wyjaśnił mu to dokładnie. Po prostu nie znalazł jeszcze odpowiedniego sposobu, żeby powiedzieć o tym swoim żołnierzom. Spojrzał przez szkła. W głębi doliny zmasowane siły Patrycjuszy z Jant przesuwały się w ich stronę, uformowane w typowe jednostki uderzeniowe. Była to normalna taktyka

rozproszenia ataku. Nie mogło być to nic innego. Blane cofnął się w głąb swojej kryjówki wśród zarośli i wezwał gestem radiowca Symbera. Twarz sierżanta była blada i ściągnięta w grymasie. – Oni... Zdaje się, że chcą nas zaatakować, sierżancie – powiedział z niedowierzaniem Laynem. – Może opacznie zrozumieli swoje rozkazy. Blane potrząsnął głową. Gaunt przewidział to i wydawał się całkiem pewny swoich przeczuć, ale mimo wszystko Blane nie mógł w to uwierzyć. Gwardia atakuje Gwardię? To było... całkowicie nie do pomyślenia. Oczywiście wypełnił rozkazy swojego dowódcy – były tak pełne napięcia, tak bezpośrednie – ale nadal nie był w stanie zrozumieć, czego od niego oczekiwano. Jantińczycy mieli zamiar ich zaatakować. Wziął mikrofon z rąk Symbera. – Duchy z Siódmego – powiedział po prostu. – Zająć obronne pozycje na wzgórzu i obserwować ruch Jantińczyków. Jeśli zaczną do nas strzelać, nie bądźcie zaskoczeni. To nie są ćwiczenia. Komisarz osobiście ostrzegał mnie, że tak się może zdarzyć. Nie wahajcie się. Liczę na was wszystkich. Jednocześnie pierwsze wystrzały z karabinów obwieściły atak Jantińczyków. Blane nakazał wyczekiwanie. Poczekają, aż wróg znajdzie się w zasięgu ognia. Przełknął ślinę. Cały regiment elitarnej ciężkiej piechoty z Jant przeciwko jego pięćdziesięciu ludziom? W pobliżu zaczęły padać strzały z laserów. Ponownie wziął mikrofon i polecił Symberowi wybranie osobistej częstotliwości komisarza. Zawahał się przez chwilę. Słowa ciążyły mu w ustach

niczym zimne, ciężki bloki granitu. Wreszcie zmusił się do ich wypowiedzenia. . – Twórca Duchów – wyszeptał. 15 Wilgotna, lepka ciemność skapywała ze ścian wokół nich. Gaunt prowadził oddział przez rozległe, kamienne komnaty, które odbijały echo ich kroków. Caffran prowadził pod rękę Domora, a jeden z elitarnych i anonimowych ochroniarzy Fereyda pomagał kulejącemu Baru. Nie zauważyli żadnych oznak życia, oprócz karaluchów, które roiły się wokół nóg. Z początku pojawiały się pojedynczo, parami, później napływały setkami i tysiącami. Larkin zaczął je deptać, jednak zrezygnował, gdy ich liczba stała się zbyt wielka. Teraz były wszędzie. Otaczający ich mrok wypełniony był szelestem i chrobotaniem czarnych owadów, pokrywających podłoże, ściany i sklepienie. Nieustanny szmer roznosił się upiornymi falami stłumionego szelestu wielkiej, poruszającej się masy. Wzdrygając się, żołnierze szli dalej, pozostawiając wreszcie za sobą masy owadów, wkraczając do ciągu ośmiokątnych w przekroju pomieszczeń, ze ścianami ze stopionych razem szklanych bloków. Szkło, pokryte ciemnym nalotem patyny w tych miejscach, gdzie nadgryzł je czas, odbijało światło latarek w postaci dziwnych, przezroczystych zjaw, czasem przenikliwych niczym płomień, a czasem ulotnych i rozmytych niczym opar mgły. Bystre oczy Mkolla dostrzegały w nich rozmaite kształty, odległe pozostałości na wpół stopionych kości, osadzonych

w witrażowych ścianach niczym plamki piasku w perłach... Albo świetliki, które kiedyś łapał w bursztynowych zarodniach drzew nal na ojczystej planecie. Chudy i żylasty Mkoll, młodo wyglądający pomimo prawie pięćdziesięciu lat i pasm siwizny we włosach i brodzie, przez chwilę rozkoszował się wspomnieniem tamtych lasów. Wspominał swoją żonę, zmarłą na gorączkę canth dwanaście lat temu, a także synów, którzy przedkładali spławianie drzew po rzekach nad włóczenie się z ojcem po lasach. Coś w tym miejscu, którego nie byłby w stanie sobie wyobrazić przez tak długie lata, gdy żyła jeszcze jego Eiloni, przypominało mu łasy nal. Jakiś czas po Powstaniu, kiedy komisarz, doceniając jego umiejętności zwiadowcy i ulegając prośbie Corbeca, mianował go dowódcą plutonu zwiadowców, siedli razem i Mkoll opowiedział mu o lasach nal. Komisarz Gaunt zauważył, że niezwykłe, ruchome lasy Tanith nauczyły Duchy cennej lekcji nawigacji. Zdał sobie sprawę, że dzięki temu nabrali pewności siebie we wszystkich misjach zwiadowczych i rozpoznawczych. Mkoll nigdy tak naprawdę nad tym się nie zastanawiał, ale wtedy go to uderzyło. Dla niego życie w lesie było drugą naturą, instynktownie potrafił orientować się w zmieniającym się lesie, lokalizować ścieżki i trakty, które pojawiały się i znikały wraz z marszem wiecznie zielonych roślin w pościgu za słońcem. Całe życie spędził na tropieniu stad cuchlainów dla ich cennych futer i rogów, niezależnie od tego, jak umiejętnie maskowały swoją obecność wśród zarośli nal. Mkoll był łowcą, całkowicie zgranym z sygnałami z otoczenia, bez chwili wahania zdolnym do odróżnienia

twardej rzeczywistości od efemerycznej, zmieniającej się niestałości. Odkąd Gaunt po raz pierwszy zwrócił uwagę na jego naturalne zdolności, obecne u wszystkich żołnierzy Tanith, lecz silniej zarysowane u niego i żołnierzy z jego plutonu, Mkoll chlubił się tym, że zawsze wypełniał powierzone mu zadania. Teraz, gdy bardziej się nad tym zastanawiał, w tym miejscu było coś, co przypominało mu Tanith. Gestem zatrzymał pozostałych. Gwardzista Sztabu Krucjaty, który z rozkazu Imperialnego Taktyka Wheylanda – lub Fereyda, jak nazywał go Gaunt – towarzyszył zwiadowcy na szpicy, rozejrzał się dookoła. Prawdopodobnie zadawał bezgłośne pytanie, lecz jakikolwiek wyraz twarzy całkowicie kryła lustrzana przyłbica czarno-czerwonego hełmu. Mkoll czuł wewnętrzną niechęć do taktyka i jego żołnierzy. Było w nich coś niesamowitego. Nie potrafił zaufać człowiekowi, który ukrywał swoją twarz, a nawet gdy Wheyland ujawnił swoją, nadal go to nie przekonało. W zakątku wyobraźni widział skrzywioną twarz Eiloni, wyrażającej niezadowolenie z faktu, że jest takim samotnikiem, że nikomu nie ufa, że... Odpędził wspomnienie żony. Wiedział, że tym razem to on ma rację. Ci elitarni strażnicy byli bez wątpienia doskonale wyszkoleni, ten maszerujący obok niego poruszał się równie zwinnie i cicho jak najlepsi zwiadowcy z jego plutonu. Jednak było w nich coś dziwnego, podobnego do uczucia, jakie wywoływało to miejsce. Gaunt podszedł bliżej do nich. – Mkoll? – zapytał, całkowicie ignorując żołnierza Wheylanda, który na jego widok stanął sztywno na

baczność. – Coś tu nie gra – odparł zwiadowca. Wskazał gestem na lewo i prawo. – Ukształtowanie terenu jest, cóż, niepewne. Gaunt zamarł. – Możesz to wyjaśnić? Mkoll wzruszył ramionami. Gaunt dopuścił go do tajemnicy odszyfrowanych danych jeszcze na Absalomie, więc Mkoll starannie przestudiował wszelkie mapy. Czuł się uprzywilejowany, że komisarz podzielił się również z nim tak ważnym dla niego problemem. – Wszystko jest nie tak, sir. Nadal idziemy właściwym tropem, niech będę Fethowany, jeśli was tam nie doprowadzę, ale to wygląda inaczej. – Inaczej niż na mapie, którą ci pokazałem? – Tak... A co gorsza, również w stosunku do odcinka sprzed pięciu minut. – Mkoll klepnął szklaną ścianę, jakby dla potwierdzenia swoich słów. – Wygląda to, jakby cały czas kierunek się nieznacznie zmieniał. Coś wpływa na orientację i kierunki, lewo i prawo, górę i dół... – Ja nic nie zauważyłem – wtrącił szorstko żołnierz Wheylanda. – Powinniśmy iść dalej. Wszystko jest w porządku. Gaunt i Mkoll obrzucili go pogardliwymi spojrzeniami. – Może nadszedł czas, żebym obejrzał twoją mapę – rozległ się głos z tyłu. To podchodził lekko uśmiechający się taktyk Wheyland. – I twoje dane. Poprzednio... przerwano nam. Gaunt odczuł nagłą niechęć w kwestii spełnienia tej prośby. Dziwne. Poszedłby za Fereydem do samego Oka Terroru i z powrotem, co więcej pokazał dane wybranym przez siebie ludziom, także Mkollowi. Jednak coś go

powstrzymywało. – Ibram? Jesteśmy tu razem, prawda? – zapytał Fereyd. – Oczywiście – odparł Gaunt, wyciągając płytkę i odciągając go na bok. W imię Imperatora, co mu się zdawało? Przecież to był Fereyd! Fereyd! Mkoll miał rację, w tym miejscu coś się dzieje. Coś, co nawet wywiera wpływ na jego umysł. Mkoll stał z tyłu, czujny i nieufny. Spod oka spoglądał na strażnika u jego boku. – Nawet nie wiem, jak masz na imię – powiedział w końcu. – Nazywam się Mkoll. – Cluthe, sierżant, personel wojskowy Rady Taktyków. Skinęli sobie nawzajem głowami. Nawet teraz nie może odsłonić swojej Fethowej twarzy, pomyślał Mkoll. Za nimi Domor znowu zaczął jęczeć. Dorden ponownie pochylił się nad jego twarzą. Larkin lufą karabinu wyganiał cienie ze wszystkich zakamarków. Rawne wpatrywał się w szklane bloki z zastygłą w grymasie twarzą. – W tej ścianie są kości – powiedział. – Na Fetha, jakiego rodzaju piece są w stanie stopić kości w szkło, by uformować z nich bloki tych ścian? – Jakiego rodzaju i jak dawno temu? – odparł pytaniem Dorden, zmieniając opatrunki na oczach Domora. – Kości? – zapytał Bragg, podchodząc bliżej do miejsca, które wskazywał Rawne. Wzdrygnął się. – Dałbym wszystko, by zamienić to miejsce w kępę gałęzi drzew nal! Uciszyło ich ostrzegawcze syknięcie Caffrana. Od czasu zranienia Domora, to on nosił radio polowe, podłączywszy do niego słuchawkę własnego mikrofonu, by monitorować ruch w eterze. Zestaw me miał takiego zasięgu jak duże

zestawy komunikacyjne, jakie posiadali radiowcy plutonów Raglon czy Mkann, a dodatkowo zasięg ograniczany był jeszcze przez tony skał, znajdujące się nad ich głowami. Ale mimo to był to wyraźny, urywany, lecz powtarzający się sygnał radiowy. Identyfikator nosił znak Tanith, a seryjny kod plutonu wskazywał na Siódmy. Żołnierze sierżanta Blane. – Co jest, Caff? – zapytał Larkin, obrzucając radiowca przenikliwym spojrzeniem. – Szeregowy? – zapytał ostrzej major Rawne. Caffran przepchnął się obok nich i pospieszył w głąb tunelu, gdzie stal komisarz Gaunt wraz z imperialnym taktykiem. Zbliżając się do nich, zwrócił uwagę na Wheylanda, spoglądającego rozszerzonymi oczyma na płytkę Gaunta. – To jest... niewiarygodne! – wyszeptał Fereyd. – Wszystko, o czym marzyliśmy! Gaunt rzucił mu ostre spojrzenie. – Marzyliście? – Wiesz, co mam na myśli, Ibram. Na Tron! Pomyśleć, że coś takiego może nadal istnieć... Ze jest tak blisko. Mieliśmy rację, że bez wahania ruszyliśmy jego śladem. Dravere nie może zdobyć kontroli nad... nad tym. Fereyd przerwał, ponownie przeglądając dane, po czym spojrzał jeszcze raz na komisarza. – To oznacza, że cała nasza praca, wszystkie wysiłki i poświęcenie... okazały się warte swojej ceny. Warte, by zdobyć pewność, że jest nagroda, o którą warto walczyć. To udowadnia, że nie marnujemy naszego czasu, że nie szukamy duchów. Bez obrazy w stosunku do obecnych tu żołnierzy – zauważył z uśmiechem, patrząc na zbliżającego

się szybko Caffrana. Wciąż obserwujący oficera taktycznego Mkoll zesztywniał. Czy znowu to Fethowe miejsce miesza mu w głowie? A może było w tym oficerze Imperium coś, czego nawet Gaunt nie zauważał? – Caffran? – zapytał Gaunt, odwracając się do operatora radia. Caffran podał mu folię, którą właśnie wydrukował z polowego komunikatora. – Sygnał od sierżanta Blane, sir. Bardzo odległy i urywany. Chwilę mi zabrało, zanim go złapałem. Sygnał brzmi: Twórca Duchów, sir. Gaunt mocno zacisnął powieki. – Ibram? – To nie ma znaczenia, Fereyd – powiedział komisarz do swojego dawnego przyjaciela. – To tylko coś, czego się spodziewałem, choć miałem nadzieję, że się nie zdarzy. Dravere wykonał swój ruch. Odwrócił się do Caffrana. – Możemy nadać sygnał? – zapytał, wskazując głową na komunikator zawieszony na ramieniu żołnierza. – Możemy cholernie długo i wytrwale próbować – odparł Caffran, wywołując grymas uśmiechu na twarzach Gaunta i Mkolla. Caffran przyswoił sobie to wyrażenie od radiowca Raglona, który zawsze tak mówił, kiedy pasma były wyjątkowo zapchane. Gaunt wręczył Caffranowi uprzednio przygotowaną folię z wiadomością. Po krótkim spojrzeniu Caffran zdał sobie sprawę, że nie jest to język bitewny Tanith ani Główny Szyfr Gwardii Imperialnej. Nie potrafił tego odczytać, ale wiedział, że to wojenny kod Vitriańczyków.

Włożył folię do czytnika, dał maszynie chwilę na przeskanowanie i analizę tekstu, po czym pstryknął przycisk „Nadaj", oznaczony jarzącym się runem z boku urządzenia. – Poszło. – Powtarzajcie co trzy minuty, Caffran. Czekajcie na potwierdzenie. Gaunt odwrócił się do Fereyda, przy okazji sprytnie odbierając mu płytkę z danymi. – Ruszamy dalej – powiedział taktykowi i wskazał na strażników. – Poinstruuj swoich żołnierzy, żeby bez chwili wahania wypełniali wszystkie polecenia moich zwiadowców. Mkoll ponownie objął szpicę i oddział ruszył dalej. Kilkanaście metrów za zwiadowcą idący w głównej części oddziału major Rawne zadrżał. Obraz potwora Heldane jeszcze raz przemknął przez jego umysł. Czuł lepką czerń dotyku inkwizytora, czuł, jak załamuje się jego umysł. Wynoś się! Myśli jak szalone krążyły mu po głowie, układając się w jeden rozkaz. Wynoś się! 16 Sierżant Blane ocenił sytuację jako ironiczną. Obrona była tak heroiczna jak w jednej z tych legend o Gwardii. Pięćdziesięciu żołnierzy, którzy powstrzymywali skomasowany atak ponad tysiąca. Ale nikt nigdy się nie dowie. Ta historia, opowieść o walce Gwardii przeciwko Gwardii, nie nadawała się na legendę. Największy wyczyn Pierwszego i Jedynego z Tanith zostanie wyciszony i

pominięty przez dostojników Floty. Jednostki z Jant, wspierane ogniem artylerii i ciężkiej broni z głębi doliny, otoczyły wzniesienie, na którym bronili się żołnierze Blane, podwójnym kręgiem niczym szczypcami kraba, posuwając się pod ogniem zgranych salw podwójnych strzałów z laserów. Deszcz ognia, prawie tysiąc pięćset pocisków co dwadzieścia sekund, spadał na głowy Duchów, na wysuszoną ziemię, wzbijając chmurki pyłu i dymu, wzniecając niezliczone pożary w zaroślach osłaniających grzbiet wzgórza. Sierżant Blane obserwował ich przez lornetkę, ukryty w swojej jamie. Ciarki chodziły mu po plecach, gdy widział straszliwie pewny sposób, w jaki osłaniali swój nieustanny pochód. Kasta wojowników z Jant zasilała szeregi ciężkiej piechoty; ich srebrne i purpurowe pancerze stworzone były do szturmu, zaprojektowane z myślą o sile, a nie o szybkości czy ukrywalności. Byli szturmowcami, a nie partyzantami. Tanithiańczycy tworzyli lekkie oddziały, byli zręczni i praktycznie niewidzialni. Ale mimo wszystko, wytrenowana doskonałość Jant była przerażająca. Wykorzystywali wszystkie swoje umiejętności i każdy centymetr gruntu, żeby zwiększyć siłę ataku na pozycje siódmego plutonu Duchów. Blane zwalczył w sobie pokusę odpowiedzenia ogniem na pierwsze salwy Patrycjuszy. Nie mieli ciężkiej broni, która równoważyłaby zasięg artylerii Jantińczyków, a cała ta kanonada z laserów była raczej elementem wojny psychologicznej niż rzeczywistą taktyką ataku. Pięćdziesięciu żołnierzy zajęło pozycje wzdłuż krawędzi na linii naturalnych dziur w ziemi, które wzmocniono narzędziami i workami, śpiworami i plecakami

wypełnionymi ziemią i piaskiem. Blane wydał jasne rozkazy: przygotować noże, ustawić broń na ogień pojedynczy, wstrzymać ogień i czekać na sygnał. Przez pierwsze dziesięć minut linia obrony milczała, ukryta pod zasłoną pyłu wzniesioną przez nieprzerwany ogień Patrycjuszy. Małokalibrowe pociski szumiały w powietrzu, razem z kilkoma wystrzelonymi granatami, które jednak spadały za blisko, wyrywając nowe dziury w ziemi. Blane z początku myślał, że strzelają w powietrze, dopóki nie rozpoznał taktyki. Działa polowe wyrywały jamy i kratery, które następnie zajmowała piechota Jant. Już teraz na zachodzie oddziały Jantińczyków dotarli do pierwszej linii świeżych lejów niecałe sto metrów od linii Duchów. Natychmiast artyleria przestawiła celowniki, ryjąc następną linię improwizowanych okopów. Blane przeklinał doskonałość żołnierzy z Jant. Komisarz Gaunt zawsze powtarzał, że najgorszy wróg to taki, który jest albo całkowicie dziki albo wyjątkowo inteligentny. Z tych dwóch gorszy był ten drugi. Jantińczycy byli wyszkolonymi i wykształconymi żołnierzami, którzy doskonalili się w sztuce wojny. Bez wątpienia i zasłużenie należało się ich obawiać. Blane słyszał opowieści o żołnierzach z Jant, zanim nawet zaciągnął do Gwardii. Teraz słyszał już ich śpiew, długi, tęskny, smutny hymn do zwycięstwa, perfekcyjnie zgrany chór tysiąca męskich głosów, piękny, natarczywy... przerażający, demoralizujący. Wzdrygnął się. – Cholera weźmie ich śpiewanie – syknął leżący u jego boku szeregowy Coline. Blane zgodził się, lecz nie powiedział nic. Pociski zaczęły przelatywać im ponad głowami, a jeśli Jantińczycy

mogli ich trafiać, to oznaczało to jedną rzecz. Znaleźli się w zasięgu. Blane uruchomił komunikator, wybierając otwarte pasmo dowódcze. Przemówił w bitewnym języku Tanith. – Wybierajcie starannie cele. Bez zbędnych strzałów. Ognia! Siódmy pluton otworzył ogień. Smugi pojedynczych strzałów z kryjówek trafiły w szeregi atakujących Jantińczyków. Pierwsza salwa powaliła ponad dwudziestu Patrycjuszy. Zwiększyli szybkostrzelność. Fala pocisków przebiła linie atakujących w kilkudziesięciu miejscach, osłabiając nieco i spowalniając ich ostrzał. Rozpoczął się pojedynek: dwie linie okopanych żołnierzy odpowiadających salwą w dół na każdą salwę w górę porośniętego krzakami zbocza. Powietrze, rozgrzane i suche od ognia, śmierdziało ozonem. Walka była wyrównana, z przewagą po stronie Duchów, które miały lepszy kąt ostrzału i dysponowały lepszą osłoną. Lecz w odróżnieniu od Patrycjuszy, nie były zastępowane przez kolejnych żołnierzy. Nawet wystrzeliwując celny pocisk co sześć sekund, powalając jednego wroga na każde cztery strzały, Blane wiedział, że nie mają szans. Nie mogli się wycofać, nie mogli również zaatakować i lepiej wykorzystać ukształtowanie terenu. Rozdarci między wyborem klęski i nieuchronnej śmierci, Duchy nie mogły zrobić nic poza trzymaniem linii i walką do samego końca. Jantińczycy mieli większą możliwość wyboru, ale to, co wybrali, zaskoczyło sierżanta. Po trzydziestu minutach wymiany ognia Patrycjusze zaszarżowali. Wszystkimi siłami. Blisko tysiąc opancerzonych żołnierzy, z bagnetami

przyczepionymi pod lufami, wstało jednocześnie i biegiem ruszyło w górę wzgórza w kierunku jego plutonu. Była to zdumiewająca decyzja. Blane jęknął, zaś jego pierwszą myślą było to, że dowódcy Jantińczyków oszaleli. I rzeczywiście tak było, lecz był to obłęd, który miał zapewnić im zwycięstwo. Pięćdziesiąt karabinów Duchów miało więcej celów, niż mogło wybierać. Dziesiątki, setki Jantińczyków nie przebiegły więcej niż kilkudziesięciu metrów, ich poskręcane, połamane sylwetki upstrzyły brązowe dywany traw. Ale mimo to nie było sposobu, żeby żołnierze Blane mogli ich wszystkich zabić, zanim do nich dotrą. – Na krew Imperatora! – zaklął Blane, gdy zrozumiał tę taktykę: miażdżąca przewaga liczebna, absolutne posłuszeństwo i niegasnąca żądza zwycięstwa. Dowódca Jant spisał część swoich żołnierzy na straty, wykorzystując masę, by wchłonęła i zatrzymała ogień Duchów. Reszta miała zalać żałosną garstkę obrońców. Trzystu Patrycjuszy z Jant zginęło, zanim atakujący dotarli do szeregów Tanith. Umarli, biegnąc na wprost, na ogień karabinów, w górę stoku, na pewną śmierć. Ale ponad siedem setek rozszalałych wojowników dobiegło i zwarło się w zażartej walce w umocnionych jamach w ziemi, pośród kamieni i krzaków. Śpiewając starożytną wojenną pieśń Jant Normanidus, tak zwaną Alto Credo, major Brochuss poprowadził szturm na pozycje obronne żałosnej garstki Duchów Tanith. Karabinowy pocisk przebił rękaw jego pancerza, lekko raniąc go w ramię. Obrócił się dookoła, jednocześnie dwa razy trafiając znajdującego się przed nim Ducha. Za nim szarżowały kolejne oddziały Patrycjuszy.

Duchy były nic nie warte... Rozdzieranie ich w taki sposób było rozkoszą dla osobistych duchów Brochussa, upiorów przeszłości, które w mniejszym lub większym stopniu towarzyszyły mu od czasów upokorzenia na Khedd, a uległy wzmocnieniu po wydarzeniach na Fortis i Pirycie. Gniew, radość walki, żądza i wściekłość – wszystkie te uczucia swobodnie przepływały przez muskularne ciało Patrycjusza. Hartowana stal bagnetu zadawała śmierć na lewo i prawo, przebijając i zabijając. Dwukrotnie musiał strzelać z najbliższej odległości, żeby zrzucić trupa z ostrza. Jego szlacheckie wychowanie kazało mu podziwiać odwagę i umiejętności bojowe czarno odzianych żołnierzy, których miażdżyli w okopach. Walczyli do upadłego, wykorzystując każdą szansę do powalenia kolejnego napastnika. Ale mimo tego byli jedynie lekką piechotą, odzianą w cienkie mundury, które nie były przeciwwagą dla brutalnej siły i odporności odzianych w pancerze Jantińczyków. Jego żołnierze, wychowani w duchu dyscypliny w akademiach wojskowych na Jant, mieli we krwi żądzę walki. To czyniło ich Patrycjuszami, to powodowało strach pozostałych regimentów Gwardii w podobnym stopniu, jak Gwardia obawiała się żołnierzy Adeptus Astartes. Brochuss rozpatrywał koszt zdobycia drogi na szczyt wyłącznie w kategoriach hymnów zwycięstwa, jakie wzniosą na pogrzebach poległych. Nieważne, czy poległ jeden czy tysiące, liczyło się tylko zwycięstwo – a przyjemność ukarania zdrajców w taki sposób była kolejnym powodem do dumy. Duchy były tylko szkodnikami, które należało wytępić. Pułkownik Flense

miał rację, wydając rozkaz ataku, nawet biorąc pod uwagę fakt, że był wyjątkowo blady i przerażony, gdy go wydawał. Zwycięstwo należało do nich. Sierżant Blane wbił bagnet w brzuch pierwszego Jantińczyka, który pojawił się na krawędzi jego kryjówki, po czym przerzucił go ponad głową. Umierający mężczyzna zaczął krzyczeć. Następny napastnik trafił Ducha w lewe udo, na co ten zareagował rykiem bólu i pchnięciem, które zakończyło się, gdy bagnet trafił żołnierza w gardło, tuż pod krawędzią hełmu. Wtedy sierżant strzelił wierzgającemu Patrycjuszowi prosto w twarz. Coline zastrzelił dwóch żołnierzy na krawędzi wyrwy, jednak padł pod uderzeniami kilku ostrzy. Powoli Patrycjusze zacieśniali stalowe kleszcze wokół obrońców. Walczyli teraz w zwarciu, twarzą w twarz. Symber zdążył zastrzelić trzech zabójców Coline'a, zanim zabłąkany pocisk oderwał mu czubek czaszki i rzucił jego martwym ciałem do wąskiej rozpadliny, zablokowanej już przez blisko tuzin trupów. Blane zabił kolejnego Jantińczyka kombinacją pchnięcia bagnetem i uderzenia kolbą. Zobaczył, jak mikrofon wypada ze słabnącego uścisku Symbera. Żałował, że nie ma dość czasu, żeby go złapać i wysłać sygnał do Gaunta łub Corbeca. Jednak na szczycie wzgórza kłębiła się masa ludzi tnących, uderzających, strzelających lub umierających, nie dająca chwili wytchnienia ani momentu do zastanowienia się. To była gorączka bitwy, żar walki, ogień nienawiści, o którym często opowiadają ci żołnierze,

którzy go nie odczuli. Blane zabił następnego Patrycjusza strzałem w pierś z odległości dwóch metrów, po czym ciął swoim bagnetem w bok, podrzynając gardło skaczącemu na niego żołnierzowi. Nagle coś ostrego, twardego i gorącego wbiło mu się głęboko w plecy. Spojrzał w dół i zobaczył szpic bagnetu, wystającego z piersi, ciągnącego ze sobą strugę krwi. Z grymasem zadowolenia major Brochuss pociągnął za spust i jednym strzałem zrzucił z ostrza ciało Ducha. Sierżant Blane padł na twarz bez żadnego jęku. 17 Było gorąco jak w piekle. Główne siły Duchów powoli przesuwały się w głąb miasta, między stosami kamieni starożytnej nekropolii, dochodząc wreszcie do długiej doliny między kolumnadami. Sama dolina – naturalna rozpadlina z wykutymi po obu stronach alkowami – miała prawie osiem kilometrów długości i pół kilometra szerokości. Podłoże jednak było pokryte strzaskanymi kamieniami, które nieubłagany czas osunął w dół ze strzelistych kolumnad. Powracająca fala siatki energetycznej również tutaj wyrządziła ogromne szkody. Stosy poczerniałych, na wpół stopionych głazów wchłonęły ogromną energię, a teraz oddawały ją w postaci promieniowania cieplnego. Na dnie doliny temperatura piekielnie suchego powietrza wynosiła ponad sześćdziesiąt stopni. Już nie krople, ale prawdziwe strumienie potu spływały ze wszystkich żołnierzy. Czarne mundury nasiąkły wilgocią i nikt oprócz zwiadowców nie miał na sobie płaszcza.

Szeregowy Desta, idący obok Milo, odchrząknął i splunął na czarny, ziarnisty blok kamienia, obserwując, jak ślina zaskwierczała i wyparowała w rozgrzanym powietrzu. Milo spojrzał w górę. Widniejące między kolumnami niebo w odcieniu bladego błękitu zapowiadało piękny, letni dzień. W dole długie cienie i głębokość góry sugerowały pozorny chłód, jednak panujący w rozpadlinie skwar był przytłaczający, gorszy niż wilgotny upal dżungli na Caliguli, gorszy niż mdłe gorąco bagien na Voltis, gorszy niż cokolwiek znał, nawet w porównaniu do skwarnego, wysuszającego rzeki, lata na Tanith Magna. Promieniujące głazy jarzyły się w jego umyśle, wlewając gorącą, niewidzialną magmę w kości i nerwy. Marzył o wilgoci. Drażnił się wspomnieniami z Pirytu, gdzie przenikliwy mróz wydawał się tak bolesny. Gdyby teraz było tak tam. Wyjął manierkę i pociągnął duży łyk zastałej, ciepłej wody. Padł na niego slaby cień. Pułkownik Corbec powstrzymał jego rękę. – Nie tak szybko. Musimy racjonować nasze zapasy, żeby przetrwać ten upal, a jeśli będziecie pili zbyt szybko, to zaczniecie wymiotować i szybciej wypocicie rezerwy wody. Milo skinął głową, nadal jednak ściskając w rękach manierkę. Widział przed sobą bladą, ściągniętą twarz pułkownika, chorobliwie bladą i wilgotną skórę, nawet w cieniu dna rozpadliny. Ale oprócz tego widział coś więcej, czego inni nie doznawali. Ból. – Jest pan ranny, prawda, sir? Corbec spojrzał na niego i potrząsnął głową. – Wszystko jest w najlepszym porządku, chłopcze. Daję

słowo – zaśmiał się, lecz w jego głosie nie było już siły. Milo wyraźnie widział rozdarcie z boku koszuli, które pułkownik starał się ukryć. Czarna tkanina niewiele zdradzała, ale Milo był pewien, że wilgotne plamy na mundurze Corbeca nie były śladami potu jak u większości żołnierzy. Z przodu rozległ się ostrzegawczy okrzyk jednego ze zwiadowców, któremu towarzyszył niesiony wiatrem szum. Corbec wykrzyknął rozkazy i Duchy zniknęły między stopionymi skałami, które oferowały im schronienie i osłonę, lecz których lepiej było nie dotykać. Wróg rozpoczął kontratak. Nadeszli doliną, niektórzy piechotą, większość w powietrzu. Dziesiątki małych, jaskrawo pomalowanych pojazdów w kształcie pocisku, ozdobionych odrażającymi symbolami Chaosu, przeleciały nisko nad dnem doliny, wstrząsając powietrze rykiem dopalaczy. W podwieszonych pod kadłubem gondolach tłoczyli się wojownicy Chaosu. Rój pojazdów powoli pełzł w stronę Duchów, salwami ognia zalewając teren przed sobą. Teraz nie mieli wyjścia. Nadchodził czas ostatecznego starcia. 18 Dravere, z twarzą poczerwieniałą z gniewu i zapadłą ze zmęczenia, odepchnął na bok medyków w sferze izolacyjnej i szarpnięciem zerwał plastikowe kotary, otaczające leżankę inkwizytora. Otoczony i obłożony sprzętem medycznym Heldane spojrzał na niego zadziwiająco spokojnym i łagodnym wzrokiem.

– Hechtorze? Dravere rzucił na posłanie płytkę danych. Jedyna sprawna ręka inkwizytora ostrożnie odłożyła na bok małe lusterko i wzięła płytkę, naciśnięciem długiego paznokcia uruchamiając wyświetlanie danych. – To jakiś obłęd! – wrzasnął Dravere. – Jantińczycy zdobyli wzniesienie i wyeliminowali tylną straż Gaunta, lecz Flense informuje, że główne siły Tanith weszły na teren Świątyni-Primaris. Na Tron, co teraz robimy? Tracimy więcej ludzi w spotkaniu z naszymi niż z wrogiem, a ja nadal potrzebuję zwycięstwa! Nie stanę przed Macarothem, mając tylko to! Heldane uważnie przeglądał informacje na płytce. – Inne regimenty również wkraczają. Mordianie i Vitriańczycy są blisko. Niech Duchy Gaunta dalej prowadzą szturm na Świątynię, tak jak zaczęli. Poświęć ich, żeby zdobyć przewagę i uczynić wyłom. Wprowadź Patrycjuszy za nimi, umocnij pozycje i wykończ ich. Twoje główne siły już powinny za nimi podążać. Dravere głęboko odetchnął. Pod względem taktycznym miało to sens. Nadal była szansa na uciszenie Duchów bez świadków i osiągnięcie zwycięstwa. – Co z Gauntem? Heldane ponownie wziął lusterko i spojrzał w nie. – Posuwa się szybko naprzód. Moja marionetka nadal tkwi u jego boku, gotowa uderzyć w każdym momencie. Cierpliwości, Hechtorze. Rozgrywamy grę wewnątrz gry i wszyscy musimy poddać się zawiłym regułom wojny. Umilkł, rozważając znaczenie obrazów w głębi lustra, niewidzialnych dla oczu generała. Dravere odwrócił się. Inkwizytor nadal był dla niego użyteczny, lecz gdy

przestanie, nie zawaha się, żeby go usunąć. Mimo skupienia na obrazie psychicznym w lusterku Heldane odczytał groźbę zawartą w tępym umyśle generała. Dravere nie potrafił zrozumieć swojej roli w tym przedstawieniu. Myślał o sobie jako o przywódcy, manipulatorze, reżyserze. W rzeczywistości nie był niczym więcej, jak tylko kolejną marionetką, która miała odegrać swoją rolę i zniknąć. 19 Pułkownik Flense wiódł Patrycjuszy z Jant w głąb szerokiego żlebu, wynurzając się na przedmieściach ruin nekropolii, mijając spopielałe stosy kamieni i poczerniałe zwłoki obrońców. Z daleka, pomiędzy kolumnadami i kamiennymi portalami, dobiegały ich odgłosy strzelaniny. Duchy najwyraźniej napotkały w środku zorganizowany opór. Powoli mijało popołudnie, blade niebo pociemniało od pełznących leniwie smug dymu, unoszącego się nad polem bitwy. Atak na wzgórze przeżyło sześciuset dwudziestu żołnierzy, a z tej liczby ponad czterdziestu odniosło tak poważne obrażenia, że Flense musiał odesłać ich do lazaretów daleko na tyłach. Pięćdziesięciu Tanithiańczyków, walcząc do samego końca, wycięło ponad jedną trzecią jego regimentu. Powinien się cieszyć ze zwycięstwa, ale odczuwał wyłącznie gorycz, tak wielką, że prawie przesłaniającą wszystko inne. Jego nienawiść do Ibrama Gaunta i rywalizacja z Pierwszym z Tanith, jaka z niej się narodziła, przekształciła się w palącą frustrację. Teraz, gdy mieli szansę zmierzyć się z nimi na polu bitwy,

zwiadowcy Tanith walczyli ze znacznie większą odwagą niż przewidywał i nawet pomimo przegranej odnieśli moralne zwycięstwo. Nie dbał teraz o to, co się stanie. Inne Duchy mogły żyć albo umrzeć. Teraz pragnął tylko jednej rzeczy – Gaunta. Wysłał komunikat szyfrowany Purpurą do Dravere z prośbą o spełnienie tego pragnienia. Odpowiedź jednocześnie zaskoczyła go i ucieszyła. Dravere nakazał mu przekazanie dowództwa nad głównymi siłami majorowi Brochussowi i kontynuowanie ataku na Świątynię-Primaris. Według rozkazu, ich celem była neutralizacja Duchów, a następnie skierowanie ataku na siły wroga. Przy odrobinie szczęścia szczupłe siły Tanith zostaną zmiażdżone pomiędzy wojskami Jant i armią Chaosu. Dla niego zostały wydane osobne rozkazy. Dravere dowiedział się od inkwizytora Heldane, że Gaunt osobiście prowadzi oddział zwiadowczy do miasta, przebijając się od strony tuneli. Zidentyfikowano już punkt wejścia – pionowy szyb poniżej zwału kamieni na zboczu wzgórza – i określono trasę. Dravere wydał osobiste polecenie pułkownikowi Flense, by ten poprowadził pluton śladem Gaunta i zaatakował oddział komisarza. Flense dyskretnie przekazał rozkazy majorowi, gdy stali razem, obserwując żołnierzy, którzy potrójnym szeregiem wchodzili na teren starożytnej nekropolii. Brochuss przepełniony był dumą, otwierała się przed nim znakomita szansa na wykazanie się umiejętnościami dowódczymi. Odwrócił się do pułkownika, patrząc wzrokiem, w którym płonęły ognie szału bojowego. Zdjął rękawicę i wyciągnął rękę do Flense. Pułkownik zdjął własne ochraniacze i

uścisnęli sobie dłonie, zaciskając kciuki w braterskim geście, wyuczonym w akademiach wojskowych na Jant Normanidus. – Idźcie z nadzieją, walczcie ze szczęściem, wygrajcie z honorem, Brochuss – powiedział Flense. – Głęboko unurzajcie swoje ostrze, pułkowniku – odparł jego zastępca. Flense odwrócił się, nakładając rękawice i uruchamiając mikrofon. – Żołnierze Herek, Stigand, Unjou, Avranche, Ebzan zgłosić się natychmiast do mnie. Zabrać sprzęt do wspinaczki. Flense wziął karabin laserowy jednego z zabitych, po cichu odmówił modlitwę za duszę jego poprzedniego właściciela i sprawdził stan magazynka. Brochuss nakazał dwóm żołnierzom ze swojego plutonu, żeby zebrali zapasowe latarki wśród pozostałych. Straż tylna obserwowała Flense i jego oddział, gdy rozpoczęli przygotowania, a później wspinaczkę w dół szybu, znikając wśród kamieni. W izolacyjnej sferze kopuły dowódczej Heldane przejrzał zamysły pułkownika. Nie przebywał wystarczająco długo w umyśle tego głupca, Flense, żeby go sobie podporządkować, lecz zostawił tam swój ślad, psychiczne okno, przez które mógł wyczuwać emocje i nastroje. W obecnej chwili w mózgu Fiense wyczuwał przede wszystkim gorzką nienawiść. A więc Dravere utkał własną intrygę, wplątując w nią własnych ludzi z Flense na czele. Niewątpliwie chciał zabezpieczyć swoją pozycję. Heldane wiedział, że powinien

czuć wściekłość z tego powodu, jednak mimo wszechobecnego bólu narzucił sobie żelazną kontrolę, zdając sobie sprawę z tego, że nie może sobie teraz pozwolić na wybuch emocji, a poza tym nie miał dostatecznej mocy na tego rodzaju luksusy. Włączy intrygę Dravere do własnego planu i postara się wykorzystać ją w jak największym stopniu. Dla ludzkości, dla widniejącego przed nim wielkim celem, będzie służył i z ukrycia pociągał za sznurki, żeby zdobyć sekret Karmazynu ukryty pod skałami Świątyni-Primaris. Wtedy, i tylko wtedy, będzie mógł umrzeć. Przełknął ból, odciął się od miękkiego uścisku śmierci. W pewnym sensie ból był użyteczny. Stanowił doskonalą metodę na zapewnienie sobie współpracy ze strony tępych umysłów, a jednocześnie zmuszał jego samego do koncentracji. Wykorzysta wszystkie siły swego umierającego ciała, zamieniając je w psychiczny skalpel, którym otworzy wszystkie rezerwy możliwości marionetki, co spowoduje, że będzie lepiej przygotowana do wypełnienia najważniejszego zadania. Znów spojrzał w lusterko, nie zważając na szumiące i wirujące wokół niego urządzenia podtrzymujące jego życie. Zauważył drżenie ręki, lecz natychmiast skoncentrował całą uwagę na swoim zadaniu. Ponownie zajrzał w umysł marionetki, wyczuł zimne, zamknięte, pozbawione powiewu przestrzenie korytarzy, przez które przechodziła, głęboko pod rozpadającymi się kamiennymi budowlami na szczycie góry. Wniknął w jej myśli, rozszerzając skanowanie terenu, widząc i czując wszystko poza zasięgiem wzroku swojej ofiary. Wyczuwał ciepło, inteligencję, pulsującą krew.

Heldane zastygł nagle i wysłał marionetce ostrzegawczy sygnał: Z przodu zasadzka! 20 Dotarli do długiej i niskiej komnaty, z której odchodziły cztery rozgałęzienia. Bladobłękitne światło spowijało ją upiornym światłem, powoli przesączając się przez szklane ściany. Oleista, czarna woda spływała po nich, zbierając się w kałuży na środku kamiennej posadzki. Rawne zatrzymał się, nagle nerwowy i spięty. Wyciągnął rękę, żeby wesprzeć się o ścianę. Ostry ból wdarł się pod czaszkę, przywierając do mózgu niczym pająk, wgryzając się w jego twarz. Dwoiło mu się w oczach, cały obraz wirował. To było jak ostrzeżenie... Ostrzeżenie, że coś przed nimi jest... Major wydał z siebie nieartykułowany dźwięk, który spowodował, że inni obrócili się w jego kierunku, patrząc ze zdziwieniem. Ledwo ucichło echo, ginąc gdzieś za załomem tunelu, gdy "Wheyland otworzył ogień, przeszywając ciemność pociskami z karabinu, wrzeszcząc komendę do swoich żołnierzy. W odpowiedzi nadleciały salwy kolczastych pocisków i ładunków energii. Gaunt rzucił się za osłonę skały prawie w tym samym momencie, gdy nad jego głową zagrzechotały rykoszety. Prawie weszli w zasadzkę! Gdyby nie ostrzeżenie majora i błyskawiczna reakcja Fereyda... Ale skąd mógł o tym wiedzieć Rawne? Szedł w środku kolumny. Jak mógł dostrzec z tyłu coś, co przeoczyły bystre oczy idącego na

szpicy Mkolla? Fereyd wrzeszczał, żeby strzelali cały czas, ale Gaunt nie miał do niego pretensji, że objął dowodzenie. Wierzył w jego instynkt taktyczny, a poza tym Fereyd z uwagi na lepszą pozycję i linię wzroku mógł precyzyjniej kierować walką w tunelu. Gaunt wyłączył lampę, żeby nie przyciągać uwagi niewidocznych napastników, po czym przyłożył kolbę do ramienia i zaczął strzelać. Mkoll, Caffran i Baru, jak również ochroniarze taktyka podtrzymywali wymianę ognia, natomiast Larkin ogniem ze swojego egzotycznego karabinu osłaniał Bragga, który zajmował pozycję strzelecką dla swojego działka automatycznego. Dorden krył się wraz z rannym Domorem. Rawne pochylił się, wsadzając kolczasty pocisk w lufę przywłaszczonej broni. Wstał, zacisnął palce na nietypowym uchwycie rękojeści, po czym wystrzelił bzyczącą kulę w głąb przejścia. Słychać było trzask i krzyki. Rawne szybko przeładował i ponownie wystrzelił; pocisk powoli przemykał wśród błyskawic ognia laserowego niczym ociężała, gigantyczna pszczoła. Karabin Larkina odzywał się rytmicznie, wydając dziwne, podwójne trzaski. Wtedy przyłączył się Bragg, zalewając cały tunel ciężkim łomotem nieregularnych salw. Zamknięte pomieszczenie szybko wypełniło się zapachem spalenizny i krwi. – Wstrzymać ogień! Wstrzymać ogień! – wrzasnął Gaunt, jednocześnie dając sygnał ręką, gwałtownie opuszczając ją w dół. Zapadła cisza. Serca biły w przyspieszonym tempie przez dziesięć, dwadzieścia sekund, minutę i wtedy rozpoczął się atak. Żołnierze wroga wpadli do tunelu, wybiegając z dwóch

odnóg na wprost. Ludzie Gaunta czekali, wiedząc bez żadnego rozkazu, jak długo mają czekać. Potem ponownie otworzyli ogień: wyrzutnia Rawne, działko Bragga, karabin Larkina, lasery Gaunta, Fereyda, Mkolla, Baru, Caffrana i trzech gwardzistów sztabu Krucjaty. Ściany komnaty ograniczały szarżę wroga. W przeciągu dziesięciu sekund na posadzce wąskiego przejścia leżało ponad trzydzieści ciał, hamując i powstrzymując atak następnych wojowników, co czyniło z nich łatwiejszy cel. Gaunt klęknął za osłoną, strzelając ponad skałą według wyćwiczonego schematu wyśledź-celuj-strzelaj-kryj się, który wpoił swoim żołnierzom. Wymagał tego od nich i wiedział, że oni nie spodziewają się po nim niczego innego. Masakrowali wroga, każdy starannie wycelowany strzał przebijał pancerze i maski. Jednak napływ wcale nie malał. Gaunt zaczął się zastanawiać, co skończy się jako pierwsze: amunicja, liczba wrogów, czy wolne miejsce w komnacie. 21 Wynurzyli się spomiędzy ocienionych kolumnad, u wylotu wewnętrznej doliny wypełnionej gorącym powietrzem i parującymi kamieniami. Brochuss i jego żołnierze mrużyli oczy, próbując ochronić je przed przenikliwym żarem. Major wydał rozkaz rozciągnięcia szyku w tyralierę. Postanowił, że spróbuje utrzymać jak największą liczbę żołnierzy w obrębie cieni rzucanych przez ściany kotliny. Przed nimi, z odległości nie większej niż dwa kilometry dochodziły odgłosy wielkiej bitwy. Brochuss mógł dostrzec

błyski ognia laserowego ponad i pomiędzy skalistymi wykrotami doliny, jak również kłęby dymu i pyłu, które wznosiły się ku niebu nad górą. Słyszał eksplozje laserów, zgrzyt karabinów termicznych, sporadyczny świst rakiet i wiedział, że godne pogardy Duchy pułkownika Corbeca napotkały znaczne siły wroga. Słychać również było inne odgłosy: warkot silników, brzęczenie kolczastych kuł, grzechot egzotycznych działek automatycznych. A także wrzaski i krzyki ludzi – jednostajne, wygaszone tło bitwy, które echem odbijało się w zamkniętej dolinie. Brochuss włączył swój komunikator. – Sprytny manewr, moi dzielni chłopcy. Wyszliśmy na tyły Tanith, by ich zmiażdżyć. Brońcie się również przed szczurami, z którymi wałczą. Zabijcie Duchy, by samemu stawić czoło wrogowi. Pokonajcie ich, ponieście sztandar chwały do wież naszych przodków na Jant Prime! Normanidus excelsius! Normanidus górą! Sześćset głosów odpowiedziało mu chóralnym okrzykiem aprobaty, wykrzykując poszczególne sylaby świętego zawołania, po czym rozległa się pieśń wojenna, odbijając się od skalnych ścian nad nimi i wszędzie dookoła nich, niczym litania do Eklezjarchy od wypolerowanego bazaltu wielkiej katedry. Większość Patrycjuszy zdjęła hełmy z uwagi na upał, lecz teraz ponownie nałożyli je, zamykając przyłbice, zakrywając twarze wojennymi maskami ze szczelinami w kształcie rombu. Wojenna pieśń dalej rozbrzmiewała w słuchawkach komunikatorów, odbijając się wielokrotnym echem w uszach każdego z obecnych żołnierzy. Brochuss zamknął przyłbicę, pozwalając, by pieśń krążyła wewnątrz zamkniętego, rozgrzanego wnętrza jego

bojowego hełmu. Odwrócił się do szeregowego Pharanta, stojącego u jego boku, jednocześnie zdejmując swój karabin. Pharant bez słowa oddal mu ciężką śrutówkę automatyczną i pas z amunicją, biorąc jednocześnie broń dowódcy. Skinął głową, doceniając zaszczyt, jaki go spotkał – dowódca będzie walczył jego bronią na czele Patrycjuszy, Wybrańców Imperatora. Przy pomocy Pharanta Brochuss założył pas z amunicją, opierając wygodnie na biodrach i plecach ciężkie, wypełnione magazynkami komory. Potem podniósł ciężką broń, prawa ręka zaciśnięta na rękojeści, metalowa kolba pod prawym ramieniem, lewa ręka swobodnie spoczywająca na bocznym uchwycie, ułatwiającym obracanie lufą. Prawym kciukiem wcisnął przycisk, który uruchamiał mechanizm zamka. Taśma ożyła, wpychając grube, tępo zakończone pociski do komory, a chłodzona wodą lufa zaczęła cicho syczeć, wydzielając strużki pary. Brochuss przeszedł na czoło tyraliery, kiedy w słuchawkach rozległ się głos dowódcy tylnej straży. – Oddziały na tyłach! Brochuss odwrócił się. Z początku nic nie zobaczył, jednak po chwili dostrzegł ruch na tle mlecznobiałych i poczerniałych bloków skalnych za nimi. Ich śladem nadchodzili żołnierze. Setki żołnierzy, prawie niewidocznych w niepewnym półcieniu w dolinie. Nosili migoczące, odbijające światło pancerze. Dragoni z Vitrian. Brochuss uśmiechnął się do siebie i przygotował się do wysłania sygnału do dowódcy Vitriańczyków. Przy pomocy Dragonów będą mogli... W szeregi tylnej straży trafiły pierwsze salwy laserów.

Pułkownik Zoren poprowadził żołnierzy prosto na odsłonięte szeregi Patrycjuszy z Jant. Szturmowcy znajdowali się ponad nimi i mieli przewagę liczebną dwustu żołnierzy, ale Vitriańczycy zaskoczyli ich w trakcie manewru. Wiadomość od Gaunta nie budziła żadnych wątpliwości, ale mimo to była to najgorsza i najbardziej zdumiewająca wiadomość, jaką Zoren odebrał w trakcie ponad szesnastu lat wojskowej służby. Ich wspólni wrogowie zareagowali, więc teraz sukces całego przedsięwzięcia leżał w jego rękach, w jego lojalności. Wobec komisarza-pułkownika Gaunta. Wobec człowieka zwanego czasami Fereydem, a czasami zupełnie inaczej. Wobec Imperatora. Przeciwko temu rozkazowi buntowała się jego natura, jego wychowanie w duchu braterstwa Imperialnej Gwardii. Czegoś zupełnie innego nauczały zawiłe wskazówki Byhaty. Ale mimo wszystko, Byhata twierdziła, że w przyjaźni tkwił honor, a w odwadze lojalność. Lojalność i honor, dwa bliźniacze fundamenty Vitriańskiej Sztuki Wojny. Niech Dravere go rozstrzela, jego i wszystkich czterystu żołnierzy pod jego komendą. To nie była niesubordynacja, ani bunt. Gaunt pokazał mu, o jaką stawkę toczy się gra. Pokazał mu głębsze poziomy lojalności i honoru, jakie ujawniały się tutaj na Menazoid Epsilon. Bliższy był naukom Byhaty i lojalności względem Imperatora, niż Dravere kiedykolwiek był. Ustawieni w formację potrójnej strzały, praktycznie niewidzialni w swoich szklanych pancerzach, Vitriańscy Dragoni wbili się w tylne szeregi rozrzedzonej linii Patrycjuszy. Ciasny, gęsty potrójny klin przeciwko luźnej,

wyciągniętej linii. Jantińczycy sformowali półksiężyc, którym chcieli okrążyć wroga, lecz to ustawienie było całkowicie bezużyteczne przeciwko uderzeniu z tyłu. Tak mówi Byhata: księga szósta, segment trzydziesty pierwszy, strona czterysta szósta. Patrycjusze dysponowali większą siłą ognia, lecz ich linie były rozciągnięte tam, gdzie powinny być zwarte. Ludzie Zorena rozdarli ich szeregi na strzępy. Pułkownik nakazał ustawienie siły ognia na maksimum. Miał nadzieję, że Gaunt wybaczy mu tę ekstrawagancję, ale ciężkie oddziały z Jant nosiły okropnie grube pancerze. Tego popołudnia Pierwszy Regiment Patrycjuszy Jantińskich, tak zwani Wybrańcy Imperatora, elita Imperialnej Gwardii, został doszczętnie wybity w dolinie na terenie nekropolii oznaczonej jako Świątynia-Primaris. Waleczne oddziały Trzeciego Regimentu Vitriańskich Dragonów – wiele lat później odznaczonych jako jedna z najlepszych jednostek Gwardii – uderzyły na liczebnie silniejsze oddziały wroga, wyniszczając je w trwającej zaledwie dwadzieścia osiem minut zażartej bitwie, która w głównej mierze opierała się na doskonałej taktyce ataku. Major Brochuss do końca odpierał ataki Dragonów, tak długo, jak tylko mógł. Rycząc z wściekłości i rozpaczy, przedzierał się przez szeregi własnych żołnierzy, by stawić czoła zdrajcom. Nie była to śmierć, jaką sobie wymarzył, nie tak miał zginąć, nie tak mieli umierać jego żołnierze, jego ukochana kompania. Wrzeszczał na swoich żołnierzy, zachęcając ich do zdwojenia wysiłków, kopał w leżące dookoła niego ciała, jakby w napadzie szału chciał ich zmusić do wstania i

ponownego włączenia się do walki. Wreszcie poddał się przytłaczającemu poczuciu gniewu. Zaszli zbyt daleko, walczyli tak ciężko, a na końcu on i jego Patrycjusze zostali oszukani. Oszukańczo pozbawieni wszystkiego, na co zasłużyli. Pozbawieni chwały, ginąc w tak niehonorowy sposób. Oszukani przez gorszych, słabszych żołnierzy, którzy mimo to byli w stanie walczyć odważnie o to, w co wierzyli. Umarł jako jeden z ostatnich, gdy ostatnie pociski wyleciały z lufy jego karabinu, zalewając gradem szeregi atakujących Vitriańczyków, zaciskając palce na spuście dymiącej, syczącej śrutówki. Brochuss własnoręcznie zabił czterdziestu czterech Dragonów w czasie ostatniej bitwy Patrycjuszy z Jant. Jego karabin bliski był przegrzania, kiedy wreszcie dosięgły go pociski wystrzelone przez Vitriańczyka o imieniu Zogat. Gdy precyzyjnie wymierzona salwa sierżanta Zogata przebiła pancerz i zdruzgotała jego pierś, Brochuss zwalił się twarzą w piasek pokrywający dno doliny, a jego imię, zachowanie, życie i śmierć zostały całkowicie wymazane z Zapisów Imperialnych. 22 Baru zginął jako pierwszy. Paskudna kolczasta kula trafiła w ścianę za jego plecami i posiekała ciało zwiadowcy deszczem zabójczych odłamków. Nawet nie zdążył krzyknąć. Widząc śmierć towarzysza ze swojej kryjówki, Gaunt poczuł, jak ogarnia go gniew. Odwrócił się, ustawiając broń na ogień ciągły i bombardując hordę wrogów migoczącą

kaskadą pocisków zapalających. Słyszał, jak Rawne ciągle wrzeszczy niezrozumiale słowa. Baru, jeden z najlepszych żołnierzy, zwiadowca równie dobry i zwinny jak Mkoll, chluba regimentu. Chowając się za osłoną, by zmienić magazynek, Gaunt spojrzał na okrwawione szczątki, które jeszcze przed chwilą były ciałem jego ulubionego zwiadowcy. Ostre szpony żalu wbiły się w jego duszę. Po raz pierwszy od czasu Khedd komisarz uświadomił sobie gorzki bezsens wojny. Żołnierz ginie, ale na dowódcy spoczywa obowiązek, żeby zmusić się do myślenia o pozostałych. Ale nie Baru: bystry, błyskotliwy Baru, jeden z najlepszych żołnierzy, niewidzialny zwiadowca, kawalarz i błazen w kompanii, prawdziwy przyjaciel. Gaunt zdał sobie sprawę, że nie może spojrzeć na jego zwłoki, poszarpaną masę, która kiedyś była jego przyjacielem, człowiekiem, któremu ufał bezgranicznie. Nie zauważał tego, że dookoła niego pozostałe Duchy również seriami zaczęły kosić napływającą falę wrogów. Nagle, jakby zatrzymani w miejscu, fanatycy zaczęli się wycofywać. Larkin dalej grzmiał swoim długolufowyni karabinem, a Rawne posyłał jeden pocisk za drugim w ciemność korytarza. Zapadła cisza, w mroku słychać było tylko syk tlącego się ubrania, lub powolne kapanie wody. Nagle rozległ się głos Fereyda, silny i natarczywy. – Wycofują się! Atakować! Jest zbyt chętny, pomyślał Gaunt, zbyt napalony... A tutaj ja dowodzę. Wstał zza ukrycia, widząc pozostałych żołnierzy, którzy ruszyli za Fereydem. – Stać! – warknął.

Wszyscy odwrócili się w jego stronę, razem z Fereydem, który miał wyraz zakłopotania na twarzy. – Zrobimy to na mój sposób, albo w ogóle – powiedział Gaunt surowo, podchodząc do szczątków Baru. Klęknął nad nimi, wyciągając spod koszuli zawieszony na szyi srebrny emblemat. Cichym głosem odmówił pogrzebową modlitwę Tanith, jedną z pierwszych rzeczy, jakich nauczył go Milo. Jak echo zawtórowali mu Dorden, Larkin i Mkoll. Rawne, Bragg i Caffran pochylili głowy. Domor zastygł, leżąc na ziemi. Gaunt wstał i schował medalion. Spojrzał na Fereyda. Imperialny taktyk ustawił swoich żołnierzy w szpaler gwardii honorowej, nisko pochylając głowy. – To był dobry człowiek, Ibram. To prawdziwa strata – powiedział z powagą w głosie. – Nawet nie wiesz, jak bardzo – odparł Gaunt, podrywając nagle lufę karabinu i kierując się w stronę zwałów trupów. Odwrócił się. – Mkoll! Idziesz ze mną! Ruszamy jako pierwsi! Mkoll pospiesznie do niego dołączył. – Fereyd, niech twoi ludzie ubezpieczają tyły – rozkazał Gaunt. Fereyd skinął głową i wycofał swoich ludzi w głąb komnaty. Teraz na przodzie szli Gaunt i Mkoll, później Bragg, Rawne, Larkin, Dorden z Domorem i Caffran. Pochód zamykali Fereyd ze swoją obstawą. Ostrożnie przestępowali ponad ciałami powalonych wrogów, aż ujrzeli przed sobą wylot korytarza, rozszerzający się przy wejściu do komnaty. Wypływało z niego światło, leniwie emanując niczym z wnętrza

świecącego owada i wyraźnie oświetlając łukowate przejście. Ruszyli naprzód, z bronią gotową do strzału, aż znaleźli się tuż przy wejściu. – No to jesteśmy – powiedział Mkoll zdecydowanym tonem. Gaunt wyciągnął z kieszeni płytkę, myśląc o użyciu przenośnego geokompasu, lecz uznał, że instynkt Mkolla jest pewniejszy niż jakieś urządzenie. Komisarz spojrzał na płytkę, ruchem kciuka przesuwając odszyfrowane dane. – Według mapy to jest Edicule, kaplica, miejsce odpoczynku i medytacji. To centrum całej budowli. – I tutaj mamy znaleźć to... coś? – zapytał ponuro Mkoll. Gaunt przytaknął, robiąc krok w kierunku oświetlonego przejścia. Za kruszejącym czarnym granitem łuku rozpościerała się wielka komnata, której ściany, sufit i podłoga wykonane było z mlecznych głazów, oświetlonych nieziemskim, zielonym blaskiem. Gaunt zamrugał, przystosowując wzrok do tego dziwnego oświetlenia. Koło niego stanął Mkoll, a za nimi Rawne. Gaunt zauważył parę, wydobywającą się z ich ust przy każdym oddechu. W jaskini było o wiele zimniej niż w korytarzu, a samo powietrze było wilgotniejsze i cięższe. Gaunt odłączył bezużyteczną teraz latarkę. – Jaskinia wydaje się być pusta – powiedział Rawne. Wszyscy zauważyli, jak przytłumiony wydawał się jego głos, przytłoczony przez dziwną atmosferę tego pomieszczenia. Gaunt wskazał na drugi koniec sali, jakieś sześćdziesiąt metrów dalej, gdzie wąską szczeliną w skale rysował się kontur drzwi. Nawet z tej odległości prostokątne, wykute bezpośrednio w skale, wrota wydawały się ogromne, licząc sobie około piętnastu

metrów wysokości. – Jesteśmy w zewnętrznej komorze. Właściwe Edicule znajduje się za tymi drzwiami. Rawne postąpił krok do przodu, lecz zatrzymał się nagle, gdy sierżant Mkoll położył mu rękę na ramieniu. – Nie tak szybko, co? – wskazał na podłogę. – Bez wątpienia te korytarze były używane, ale po tej podłodze nikt nie stąpał od przynajmniej kilkudziesięciu lat. Widzicie te wzory w pyle? Obaj, Gaunt i Rawne, zwrócili głowy w kierunku, który wskazywał Mkoll. Spoglądając pod odpowiednim kątem, byli w stanie dostrzec prawie niewidoczne spirale i kręgi w ciężkiej pokrywie kurzu, niczym ślady kropel w popiele. – Dane mówią coś o zabezpieczeniach i barierach przy wejściu do Edicule. Ta droga nie była używana od dłuższego czasu i wydaje mi się, że te wzory są odciskami, stworzonymi przez zasłony lub siatki energetyczne. Może to coś w rodzaju tarczy siłowej. Wiemy, że wróg dysponuje tego rodzaju mocami. Gaunt pocierał podbródek, rozważając słowa zwiadowcy. Mkoll miał rację i był na tyle rozważny, że pamiętał wszystkie dane w chwili, gdy Gaunt chciał ruszyć przed siebie, mając przed oczami swój ceł. Komisarz spodziewał się bunkrów, umocnień, zasieków, barykad, bardziej konwencjonalnych zabezpieczeń. Napotkał wzrok majora Rawne, w którym gorzko odbijał się zawód. Gaunt nie wtajemniczył go w szczegóły, którymi podzielił się z pozostałymi oficerami, więc major nie wiedział nic o charakterze tej misji ani o jej znaczeniu. Gaunt zabrał go ze sobą wyłącznie dla bezwzględności i umiejętności walki w tunelach.

A także dlatego, że od czasu zajść na Absalomie, wolał mieć go blisko siebie, żeby łatwiej go kontrolować. I oczywiście dlatego, że był tu... Gaunt potrząsnął głową, odpędzając od siebie niepotrzebne rozważania. – Przynieście mi wykrywacz. Domor go ma. Sam przeszukam pomieszczenie. – Ja to zrobię, sir – rozległ się słaby głos za nimi. Pozostali żołnierze skupili się przy komisarzu, u wejścia do jaskini. Żołnierze Fereyda obserwowali korytarze, chociaż wyraźnie bardziej byli zainteresowani tym, co znajdowało się przed nimi. Głos należał do Domora. Stał już o własnych siłach, lekko chwiejąc się, lecz mimo to wyprostowany. Dorden zaaplikował mu potężną dawkę uśmierzaczy bólu, które zapewniły mu krótkotrwałą ucieczkę od bólu i tymczasowy powrót sił witalnych. – To powinienem być ja – powiedział miękko Gaunt, a Domor zwrócił swoje niewidzące oczy w kierunku źródła dźwięku. – Ależ nie, sir, pozwoli pan, że się nie zgodzę – Domor uśmiechnął się pod bandażem, który zakrywał mu oczy. Poklepał zestaw skanujący, zawieszony na ramieniu. – Doskonale pan wie, że jestem najlepszy w całym oddziale... A i tak to kwestia nasłuchiwania pulsacji w słuchawkach. Nie muszę nic widzieć. To mój obowiązek i moja funkcja. Zapadła tak głęboka cisza, że ciężkie powietrze prastarej komory wydawało się brzęczeć w ich uszach. Gaunt wiedział, że Domor ma rację co do jego umiejętności, a co więcej wiedział, że żołnierz naprawdę chce powiedzieć: jestem Duchem, sir, jestem do poświęcenia. Gaunt podjął decyzję, nie myśląc w kategoriach

poświęcenia i kosztów. Mieli przed sobą zadanie, które Domor mógł wykonać lepiej niż którykolwiek z nich, a jeśli Gaunt będzie w stanie sprawić, że ten umierający człowiek jeszcze może zrobić coś dla swoich kolegów, to nie będzie łamał jego dumy w trosce o i tak już gasnące życie. – Dobra, do roboty. Maksymalne pokrycie, maksymalne skupienie. Będę was kierował głosem, a poza tym przywiążemy wam linę, żebyśmy mogli was ściągnąć. W tej chwili jedno spojrzenie na wyraz twarzy Domora jest warte znacznie więcej niż cokolwiek, co moglibyśmy znaleźć za tymi drzwiami, pomyślał Gaunt. Caffran podszedł do rannego żołnierza, przywiązując do niego linę, podczas gdy Mkoll sprawdzał ustawienia skanera, poprawiając słuchawki na uszach Domora. – Gaunt, chyba żartujesz! – rzucił Fereyd, przepychając się do przodu. Zniżył głos do syczącego szeptu. – Czy naprawdę chcesz marnować czas na takie zabawy? To jedna z najważniejszych rzeczy, jakie musimy zrobić! Niech jeden z moich żołnierzy przeszuka pomieszczenie! Do licha, sam to mogę zrobić! – Domor jest najlepszy. On to zrobi. – Ale... – On to zrobi, Fereyd. Domor zaczął już iść, poruszając się po linii prostej, stawiając ostrożnie stopy, nie będąc pewnym powierzchni, po której idzie. Zatrzymywał się po każdym kroku, by nasłuchiwać klekoczącego, pulsującego wykrywacza, wykrywając wytrenowanymi przez lata uszami każdy syk i pisk urządzenia. Caffran rozwijał za nim linę. Po kilku metrach Domor skręcił w prawo, a po kilku następnych krokach skręcił ostro w lewo. Zostawiał za sobą wyraźny

ślad w pyle, od wielu lat pokrywającym powierzchnię komnaty. – Są tu... stożki energii, emanującej z podłogi w nieregularnych odstępach czasu – wyszeptał Domor przez komunikator. – Kto wie, jakiej i po co, ale założę się, że niezbyt dobrym pomysłem byłoby przeszkodzić im. Powoli mijał czas. Domor pokonywał ostatni odcinek krętej, powolnej drogi na drugi koniec komnaty. – Gaunt! Lina! Fethowa lina! – powiedział nagle Dorden, wskazując palcem. Gaunt natychmiast zdał sobie sprawę, o czym mówi lekarz. Domor bezpiecznie omijał niewidzialne przeszkody, ale jego lina bezpieczeństwa pokonywała odległość w bardziej ekonomiczny sposób. W każdej chwili, mogła napotkać niewidoczne stożki energii. – Domor! Stać! – warknął Gaunt do mikrofonu. Na drugim końcu sali, żołnierz zatrzymał się jak wryty. – Żołnierzu, rozwiążcie linę i pozwólcie jej opaść – poinstruował go komisarz. Bez słowa protestu Domor posłuchał, na ślepo próbując rozwiązać węzeł, zawiązany przez Caffrana. Nie chciał puścić. Domor starał się zebrać trochę liny, żeby poluzować węzeł, lecz robiąc to, strącił pasek wykrywacza z ramienia. Lina rozwiązała się i opadła, lecz razem z nią zsunął się ciężki skaner. Gwałtownym skurczem ramienia, Domor złapał go nad ziemią, lecz z kolei w efekcie tego ściągnął sobie z głowy słuchawki, które upadły w pył jakiś metr od niego. Wszyscy stojący skulili się, lecz nic się nie stało. Domor przez chwilę siłował się z ciężkim zestawem, ale po chwili zawiesił go sobie na ramieniu.

– Słuchawki? Gdzie one są? – zapytał przez komunikator. – Nie ruszajcie się. Stójcie spokojnie – Gaunt rzucił swój karabin majorowi i tak szybko, jak tylko się odważył, ruszył śladem Domora w jego stronę. Pojawiwszy się za jego plecami, przemówił cicho, uspokajając żołnierza, po czym prześlizgnął się obok niego, nisko pochylony, żeby sięgnąć po słuchawki. Wcisnął wtyczkę do gniazda i nałożył słuchawki na głowę zastygłego Domora. – Kończmy z tym – powiedział komisarz. Ruszyli dalej, blisko siebie. Domor znów ustalał kierunek i tempo marszu. Po kolejnych czterech minutach dotarli do drzwi. Gaunt zasygnalizował pozostałym, żeby ruszyli jego śladem. Zauważył, że pierwszy na ścieżkę wkroczył Fereyd, z twarzą zastygłą w wyrazie gniewnego zniecierpliwienia. Gdy wszyscy bezpiecznie dotarli do komisarza, ten ponownie przyjrzał się wrotom. Odróżnialne od ściany wyłącznie dzięki wąskim rysom w ścianie przedstawiały cudowne dzieło precyzyjnej inżynierii. Gaunt zrobił to, co nakazywały mu dane z kryształu; położył otwartą dłoń na prawej krawędzi drzwi i lekko nacisnął. Bliźniacze, piętnastometrowe bloki skalne cofnęły się bezszelestnie, otwierając przejście. Za nimi znajdowała się olbrzymia komora, oświetlona tak jasnym światłem, że Gaunt z grymasem bólu zacisnął oczy. – Co? Co tam widać? – zapytał stojący u jego boku Domor. – Nie wiem – odparł Gaunt, mrugając – ale jest to najbardziej zdumiewająca rzecz, jaką kiedykolwiek

widziałem. Pozostali żołnierze tłoczyli się za ich plecami, spoglądając z niedowierzaniem, przechodząc przez wrota Edicule za Gauntem i nerwowym Fereydem. Rawne wszedł jako ostatni. 23 Inkwizytora Heldane ogarnęło poczucie ulgi i zadowolenia. Jego marionetka znajdowała się teraz we wnętrzu świętego Edicule nekropolii Menazoid, a razem z nią zmysły i intelekt Heldane. Po tak długim czasie, wszystkich wysiłkach, wreszcie się tam znalazł, prowadzony przez tępe, śmiertelne narzędzia. Teraz jego umysł mógł bezpośrednio obcować z najcenniejszym artefaktem we wszechświecie. Najcenniejszym, najbardziej niebezpiecznym i najbardziej nieograniczonym w swej mocy. Oto wreszcie miał narzędzie, które bez wątpienia wystarczy do obalenia Macarotha i stagnacyjnych rządów, jakie ustanowił w Imperium. Dzięki temu uczyni z Dravere Mistrza Wojny, a z kolei generał stanie się narzędziem w jego ręku. Gdy ludzkość zwalczała mroki jasnością, skazana była na porażkę. Szarość, pomyślał Heldane, tajna broń szarości, artefakty, których twardogłowi przywódcy Imperium obawiali się użyć, urządzenia i moce, które leżały w zamglonych rejonach moralnych wątpliwości poza kategoriami prostoty i sprawiedliwości. W ten sposób wyprowadzę ludzkość z ciemności na drogę prawdziwego wywyższenia, miażdżąc ohydne herezje obcych ras i

wszystkich, którzy opowiedzą się po stronie dawnego porządku rzeczy. Oczywiście, jeśli Dravere wykorzysta tę broń i przejmie kontrolę nad Krucjatą, użyje jej do odniesienia wielkich zwycięstw, Wysocy Lordowie Terry będą zmuszeni go wykląć i ogłosić zdrajcą. Ale nie będą o tym wiedzieć, póki dzieło nie zostanie ukończone. A wtedy, w świetle nowych, chwalebnych zwycięstw, jak będą mogli potępiać bohaterów? Kilku medyków w sferze izolacyjnej zauważyło nieregularne wykresy na bio-monitorach inkwizytora i ruszyło w jego kierunku, żeby to sprawdzić. Odesłał ich krótkim rozkazem psychicznym. Heldane ponownie wziął do ręki lusterko, spoglądając w nie, póki jego umysł nie rozluźnił się, po czym raz jeszcze zanurzył się w jego błyszczącą powierzchnię, niczym pływak pod wodę. Niewidzialny i niematerialny, wynurzył się w środku oddziału Gaunta, który podziwiał wnętrze Edicule. Wykorzystał oczy marionetki, żeby samemu również zachwycić się cylindryczną komnatą wysoką na kilometr i szeroką na pół kilometra, metalowymi ścianami pokrytymi plątaniną kabli, rur i przewodów ze srebra i chromu. Z góry spływało oślepiająco jasne światło. Podłoga pokryta była srebrnymi płytami, bogato rzeźbionymi w niesamowicie skomplikowane schematy i algorytmy. Heldane rozszerzył swój umysł, objął je wszystkie... zrozumiał je wszystkie. Odrywając się od tej łatwiutkiej zagadki, rozejrzał się dookoła, zatrzymując wzrok na wielkiej maszynie, która znajdowała się w samym centrum komnaty. Olbrzymie urządzenie, składające się z płyt z białego stopu ceramicznego, srebrnych rur, przewodów i chromowanych

komór. Standardowy Konstruktor Wzorcowy. Nietknięty. Tajemnice technologii tworzenia zostały zapomniane przez ludzkość wieki temu. Od początków Mrocznych Wieków Imperium, a nawet bractwo Adeptus Mechanicus, były w stanie jedynie produkować maszyny na podstawie ocalałych zapisów starożytnych maszyn SKW Ze szczątków, wraków potrzaskanych systemów, zbieranych z tysięcy martwych światów, Imperium powoli poznało tajniki wytwarzania czołgów, machin wojennych i broni laserowych. Każdy strzęp informacji był bezcenny. Mimo to znalezienie uszkodzonego nawet Konstruktora było przypadkiem, który zdarza się raz na dziesiątki lat, przypadkiem, z którego korzysta całe Imperium. Znalezienie nietkniętego SKW zdarzyło się po raz pierwszy w historii. Sprawdziły się wszystkie przypuszczenia. Dawno temu, tysiące lat wcześniej, zanim ogarnęły go hordy Chaosu, Menazoid Epsilon był światemarsenałem, wytwarzającym najpotężniejsze bronie znane w tych zapomnianych już wiekach. Sekrety ich wytwarzania i funkcje były zakodowane wśród półtora miliona algorytmów i schematów, wyrytych na posadzce. Ludzie z Żelaza. Stare opowieści, mity z zaginionych tysiącleci, mówiły, że przed Erą Wyzwolenia z Mrocznych Wieków Technologii, ludzkość osiągnęła szczyt swojej potęgi, a konstruktorzy, jako władcy technoautomatycznego Imperium, doskonalili maszyny Konstruktorów Wzorcowych. Stworzyli Żelaznych Ludzi, mechaniczne istoty, świadome i myślące, lecz bez ludzkiej duszy. W oczach Imperium był to objaw najgorszej herezji. Wojna ze świadomymi Żelaznymi Ludźmi doprowadziła do

upadku tego dawnego Imperium i jeśli stare, głęboko ukryte w archiwach zapisy mówiły prawdę, a Heldane był przekonany, że tak jest, właśnie dlatego Imperator zakazał tworzenia mechanicznych, bezdusznych i inteligentnych istot. Ale mając nad nimi władzę, wykorzystując jako wojowników... Czy było coś, czego nie można by było osiągnąć, mając do dyspozycji Żelaznych Ludzi? A tutaj, w sercu nietkniętego przez czas i zniszczenie starożytnego arsenału dawnych cywilizacji, znajdował się system SKW, który mógł stworzyć takich Żelaznych Ludzi. Tam jest coś jeszcze! Heldane rozszerzył swoją świadomość, po raz pierwszy skanując ściany komory. Wszędzie dookoła, na poziomie podłogi, znajdowały się nisze zamknięte metalowymi kratami. Za nimi, cicho i spokojnie niczym posągi z brązu strzegące spokoju królewskiego grobowca, stały groźne szeregi Żelaznych Ludzi. Setki, tysiące, dziesiątki tysięcy, ustawione w rzędach. Każdy z nich był znacznie wyższy od człowieka, miał głowę w formie czaszki z oksydowanej stali, ścięgna i arterie z kabli znikały pod płytami z matowego stopu. Milczący wojownicy spali, czekając na rozkaz przebudzenia, czekając na rozkazy, czekając na ponowne uruchomienie wielkiej maszyny i zwielokrotnienie ich sił. Heldane zaczął ciężko dyszeć z podniecenia. Zwinął swoje zmysły, wracając do ciała marionetki i obserwując pozostałych ludzi. Gaunt rozglądał się z wyrazem szczerego zdumienia, Duchy zastygły, zdjęte przestrachem zmieszanym z podziwem, gwardziści Krucjaty czujnie rozglądali się wokół, gotowi do przeprowadzenia dokładniejszego

rozpoznania. Gaunt odwrócił się do Dordena, rozkazując mu, by odprowadził Domora na bok i pozwolił mu trochę odpocząć. Polecił pozostałym Duchom, żeby również znalazły sobie miejsce do odpoczynku. Potem podszedł do Fereyda, który stał przed wielką maszyną, machając trzymanym w ręku hełmem. – Oto nagroda, mój przyjacielu – powiedział Fereyd, nie odwracając głowy. – Nagroda. Mam nadzieję, że jest warta swojej ceny. Teraz dopiero taktyk odwrócił się do niego. – Czy masz jakiekolwiek pojecie, co to jest? – Od czasu, kiedy odblokowałem ten kryształ, wiedziałem, co tu znajdziemy. Nie zamierzam udawać, że obejmuję rozumem sekrety tej technologii, ale wiem, że jest to nieuszkodzony Konstruktor Wzorcowy jakiejś broni. I wiem, że jest to równie niespotykane zjawisko, co ork z wypielęgnowanymi paznokciami. Fereyd zaśmiał się. – Sześćdziesiąt lat temu, na Geyluss Auspix, tropikalnym świecie, daleko na peryferiach Pleigo Sutarnus, oddział zwiadowców Imperium znalazł uszkodzony system SKW w ruinach miasta piramid w sercu dżungli. Uszkodzony. Czy wiesz, co uzyskaliśmy w ten sposób? Byt to Standardowy Konstruktor Wzorcowy, produkujący rodzaj stalowego ostrza ze stopu walcowanej stali, który okazał się ostrzejszy, lżejszy i twardszy niż te, co posiadaliśmy do tej pory. W tej chwili ponad trzydzieści nowych Kompanii wielkich Astartes używa ostrzy nowego typu. Zwiadowcy stali się bohaterami. Z tego co wiem, każdy z nich dostał na własność jeden ze światów. Znalezisko zostało uznane za największe technologiczne osiągnięcie w ciągu stulecia,

największe odkrycie, najdoskonalsze i najcenniejsze odzyskanie SKW w pamięci żyjących ludzi. – Tamto robiło noże, Ibram... – kontynuował. – Noże, sztylety, bagnety, miecze. Robiło tylko ostrza i zostało uznane za największe odkrycie w najnowszej historii. W porównaniu z tym... znaczy to mniej niż nic. Weź jedno z tych nowych, wspaniałych ostrzy i stań przeciwko broni, którą wytwarza to urządzenie. – Przeczytałem kryształ, zanim ty to zrobiłeś, Fereyd. Wiem, co to potrafi. Ludzie z Żelaza z dawnych legend, z opowieści o Wielkich Dawnych Wojnach. Fereyd skrzywił się. – Więc przez chwilę pław się w blasku. Znaleźliśmy tu coś, co od dawna nie powinno istnieć. Urządzenie, które zapewni wyższość ludzkości nad wszystkimi innymi rasami. Na co się zdadzą lżejsze, ostrzejsze, twardsze ostrza, kiedy możesz pokonać żołnierzy, którzy je noszą, jednym legionem nieśmiertelnych wojowników? Otworzyliśmy dzisiaj nowy rozdział historii. Oto stoi ona przed nami, żywe kroniki przeszłych tysiącleci. To odkrycie czyni nas największymi z ludzi. Nie czujesz tego? Gaunt i Fereyd odwrócili się powoli, obserwując skryte za kratami ciche szeregi metalowych istot. Gaunt zawahał się. – Czuję tylko... zgrozę. Walczyć, zabijać, poświęcać innych, żeby znaleźć coś, które będzie robić to samo w tysiąckrotnie zwiększonej skali. To nie jest nagroda, Fereyd. To jest klątwa. – Ale mimo to przybyłeś tutaj, żeby to znaleźć? Wiedziałeś, co to jest. – Znam swoje obowiązki, Fereyd. Poświęciłem życie

służbie Imperium, więc jeśli istnieje takie urządzenie jak to, moim obowiązkiem jest zabezpieczenie go w imieniu naszego ukochanego Imperatora. W końcu, to ty zleciłeś mi misję odnalezienia tego... Fereyd położył hełm na srebrnej podłodze, po czym zaczął zdejmować rękawice, potrząsając przy tym głową. – Kocham cię jak brata, przyjacielu, ale czasami przysparzasz mi zmartwień. Znaleźliśmy coś tak wspaniałego, a ty zawracasz sobie głowę moralnymi rozterkami? To jest hipokryzja, wiesz? Jesteś zabójcą, niewolnikiem największej machiny do zabijania w całej galaktyce. To jest twoja praca, zabijać, odbierać życie. Niszczyć. I robisz to z oddaniem i poświęceniem. Teraz, gdy znaleźliśmy coś, co będzie to robić miliard razy lepiej od ciebie, ty zaczynasz mieć skrupuły? Co to ma być? Zawodowa zazdrość? Gaunt w zamyśleniu pogładził się po szorstkim zaroście. – Znasz mnie lepiej. Nie kpij sobie ze mnie. Jestem zdziwiony twoim zachwytem. Spotykałem Książąt z Imperialnych Tytanów, którzy rozkoszowali się rozlewem krwi, a mimo to z ostrożnością podchodzili do kwestii wykorzystania ogromnej mocy, którą mieli do swojej dyspozycji. Jeśli podarujesz człowiekowi boską moc, to lepiej, żebyś miał nadzieję, że posiada również boską mądrość i moralność. Tu nie chodzi o moje moralne rozterki. Doceniam wartość życia. Dlatego właśnie walczę. Żeby je chronić. Żałuję każdego człowieka, którego tracę, i każdego poświęcenia, które ponoszę. Jedno życie czy miliard, nie ma znaczenia. Życie to życie. – Jedno życie czy miliard? – powtórzył jako echo Fereyd. – To tylko kwestia proporcji, skali. Po co masz się męczyć

w błocie przez kilka miesięcy ze swoimi żołnierzami, żeby zdobyć świat, który ja mogę zdobyć z Żelaznymi Ludźmi... I to bez rozlewu krwi? – Bez rozlewu krwi? Może naszej. Nie ma większej herezji niż myślące maszyny Epoki Żelaza. Czy znowu zamierzasz rozpętać dawną wojnę? Czy zaufasz tym... tym rzeczom, że nie zwrócą się przeciwko nam, tak jak to zrobiły kiedyś? To najstarsze z istniejących praw. Ludzkość nigdy już nie może złożyć swojego losu do dyspozycji swoich tworów, niezależnie jak inteligentnych. Wierzę w ciało i krew, a nie w stal. Gaunt czuł się jak zahipnotyzowany przez rzędy czarnych oczodołów, ukrytych w cieniu za kratami. Te rzeczy miały być przyszłością świata? Chyba nie. Raczej były przeszłością, o której lepiej było zapomnieć i zaprzeczyć jej istnieniu. Jak można było ponownie je obudzić? Jak można było w ogóle myśleć o powiększeniu ich liczby i wypuszczeniu ich przeciwko... Przeciwko komu? Wrogom? Mistrzowi Macarothowi i jego zwolennikom? Czy w ten sposób Dravere planował przejęcie władzy i kontroli nad Krucjatą? Czy tak naprawdę o to właśnie chodziło? – Chyba za bardzo się przejąłeś losem swoich biednych sierot Duchów, co nie, Ibram? Taka troska nie pasuje do ciebie. – Może rzeczywiście im współczuję. Sieroty wolą trzymać się razem. Fereyd przeszedł kilka kroków. – Nie jesteś tym samym człowiekiem, którego kiedyś znałem, Ibramie Gaunt. Duchy zmiękczyły cię swoim narzekaniem i melancholią. Nie dostrzegasz prawdziwie

doniosłych i ważnych możliwości. – Bez wątpienia ty je dostrzegasz. Powiedziałeś „ja". Fereyd zatrzymał się i odwrócił do niego. – Co? – „Świat, który JA mogę zdobyć bez rozlewu krwi". To twoje słowa. Ty byś wykorzystał tę broń, prawda? Wykorzystałbyś ich. – Wskazał ręką na szeregi śpiących wojowników. – Lepiej, żebym to zrobił ja niż ktoś inny. – Lepiej, żeby w ogóle nikt tego nie robił. Dlatego właśnie tu przybyłem. Myślałem, że dlatego też ty tu przybędziesz, czy też, że dlatego tu mnie przysłałeś. Twarz Fereyda pociemniała, wykrzywiając się w grymasie złości. – Co ty bredzisz? – Przybyłem tutaj, żeby zniszczyć to coś, żeby nikt nie mógł tego użyć – powiedział komisarz-pułkownik Ibram Gaunt. Odwrócił się od zastygłego w gniewie Fereyda i zwrócił się do Caffrana i Mkolla. – Wyciągnijcie ładunki – rozkazał. – Załóżcie je tam, gdzie trzeba. Rawne najlepiej wie, gdzie. Dlatego go ze sobą zabrałem. Niech nadzoruje zakładanie ładunków. Aha, dajcie sygnał do Corbeca lub kogokolwiek, kto został na górze, żeby natychmiast wycofali się z terenu nekropolii. Nie wyobrażam sobie, co się stanie tam na górze, gdy to wysadzimy. Leżący w izolacyjnej sferze Heldane zamarł, zaciskając palce na lusterku tak silnie, że aż pękło. Cienka strużka krwi wyciekła spod zakrzywionego paznokcia. Całkowicie

nie docenił tego Gaunta, tego tępego głupca. Taka moc, takie możliwości; gdyby tylko miał okazję popracować nad Gauntem, zmienić go w swoje narzędzie. Heldane przełknął ślinę. Nie miał teraz czasu na jałowe rozważania. Nagroda była w zasięgu ręki. Imperialna Gwardia nie przeszkodzi mu teraz. Dyskrecja i manipulacja sprawdziła się do tej pory, ale dość z tym! Wbił się swoim umysłem w mózg marionetki, zmuszając go do podjęcia działania, odrzucenia kamuflażu. Ma zabić ich wszystkich, zanim ten szaleniec Gaunt zdoła zniszczyć święty artefakt, zabijając Żelaznych Ludzi. Siedzący na krawędzi komory Edicule, opierając się plecami o ścianę i sprawdzając wyrzutnię pocisków, major Rawne zadrżał nagle. Krew pociekła mu z nosa, czuł jej gęsty smak w ustach. Teraz silniej niż kiedykolwiek odczuwał dotyk tego potwora Heldane, szarpiącego mu nerwy, wbijającego się w oczy niczym kolec skorpiona. Żołądek skręcał się w węzeł, kończyny drżały gorączkowo. Major Rawne wstał, włożył pocisk do wyrzutni i wycelował. 24 Wraz z niespodziewanym wsparciem Dragonów Zorena, plutony Corbeca odparły atak sił Chaosu aż do linii ruin świątyni, zostawiając za sobą wały wrogich trupów. Armia zdeformowanych, ogarniętych szaleństwem żołnierzy poszła w rozsypkę. Opierając się o skałę i krzywiąc z bólu, który przy każdym oddechu przenikał całe jego ciało, pułkownik

Corbec myślał właśnie o nadaniu sygnału o odniesieniu zwycięstwa, kiedy nagle u jego boku pojawił się Milo, trzymając w ręku folię z zapisem odebranej transmisji. – To od komisarza – powiedział. – Mamy wycofać się z terenu Świątyni-Primaris. Bardzo szybko. Corbec spojrzał szybko na wydruk. – Na Fetha! Spędziliśmy cały dzień, żeby się tu dostać... Machnięciem ręki wezwał Raglona, po czym zdjął mikrofon z komunikatora, zawieszonego na plecach żołnierza. – Mówi Corbec z Pierwszego i Jedynego z Tanith! Do wszystkich oficerów z Tanith i Vitrian! Sygnał od Gaunta: wycofujemy się natychmiast! Powtarzam: opuścić teren nekropolii! Przez komunikator dobiegł go głos pułkownika Zorena. – Udało mu się, Corbec? Czy osiągnął nasz cel? – Nic o tym nie mówił, pułkowniku – odparł Corbec. – Zrobiliśmy tak wiele, opierając się wyłącznie na jego słowie, to zróbmy i resztę. Wycofujemy się według układu pięć-dziewięćdziesiąt. Osłaniamy i wspieramy pańskich Dragonów odwrotem skokowym. – Przyjąłem i potwierdzam. Odkładając mikrofon, Corbec zadygotał. Ból stawał się prawie nie do zniesienia, a ostatnią tabletkę przeciwbólową zażył godzinę wcześniej. Odwrócił się i poszedł w kierunku swoich żołnierzy. 25 Bragg krzyknął nagle, lecz jego głos stłumiony został przez olbrzymią przestrzeń Edicule. Gaunt podchodził

właśnie do Dordena, który opiekował się leżącym przy drzwiach Domorem. Obrócił się zaskoczony i zobaczył, jak Fereyd i jego obstawa unoszą swoje karabiny, biorąc Duchy na cel. Przez ułamek sekundy, gdy Fereyd unosił swoją broń do strzału, ich spojrzenia skrzyżowały się. Gaunt nie dostrzegł nic znajomego w tych głębokich, ciemnych źrenicach. Tylko nienawiść i żądzę mordu. Tylko przez moment... Gaunt rzucił się na ziemię, chwilę zanim pierwsza seria Fereyda przeszyła powietrze w miejscu, w którym wcześniej znajdowała się jego głowa. Elitarni szturmowcy Fereyda również otworzyli ogień, raniąc Bragga i zmuszając pozostałe Duchy do rozproszenia się. Dorden rzucił się płasko na ziemię, zakrywając sobą jęczącego Domora. Rawne wycelował i odpalił pocisk. Brzęcząca, okropnie powolna kula przeleciała przez jaskrawo oświetloną komorę, trafiając Fereyda prosto w twarz. Górna połowa ciała imperialnego taktyka i szpiega zniknęła w nagłej eksplozji krwi, ciała i metalowych drzazg. Larkin zawył, padając na ziemię, postrzelony w przedramię przez jednego z gwardzistów Fereyda. Caffran i Mkoll, obaj leżąc na podłodze, płynnym ruchem prawie jednocześnie unieśli broń i strzelili do jednego z gwardzistów, trafiając go dwukrotnie. Padając, Gaunt przetoczył się, wyciągnął pistolet, po czym obrócił się i z przekleństwem na ustach strzelił. Kolejny z żołnierzy Fereyda zwalił się na plecy, trafiony w pierś trzema pociskami. Przez chwilę rzucał się na

podłodze, spazmatycznie wyprężając ręce i nogi, po czym skonał. Gaunt ponownie pociągnął za spust, ale pistolet tylko zgrzytnął i zaciął się. Wysysające energię katakumby, które zmarnowały im zapasy latarek, najwyraźniej również wpłynęły na stan amunicji. Broń nie nadawała się do użytku. Ostatni gwardzista pochylił się do przodu, gotowy przygwoździć serią leżącego bezradnie na ziemi komisarza – po czym padł z dymiącą dziurą z czaszce. Jego ciało osunęło się ciężko na korpus systemu SKW, ześlizgując się po ściance, zostawiając krwawą smugę na lśniącym srebrnym metalu. Gaunt podniósł się i rozejrzał dookoła. Nadal przyciskając do siebie jęczącego Domora, klęczący Dorden opuszczał właśnie jego pistolet. – Czasami trzeba – powiedział cicho medyk, nagle odrzucając broń na bok, jak gdyby ukąszony przez owada. – Niezły strzał, doktorku – powiedział podnoszący się Larkin, ściskając zranione ramię. – Powiedziałem tylko, że nie lubię strzelać, a nie, że nie potrafię – odparł lekarz. Duchy powoli dochodziły do siebie. Dorden pospiesznie opatrywał rany Bragga i Larkina. – Co to za dźwięk? – zapytał ostrym tonem Domor. Wszyscy zamarli bez ruchu. Gaunt spojrzał na ogromną maszynę. Na umieszczonym z boku korpusu panelu błyskały bursztynowe światełka. Umierając, ostatni gwardzista ciałem uruchomił panel aktywujący. Dawna technologia budziła się do życia. Z wywietrzników przy podłodze zaczęły unosić się kłęby pary łub dymu. Powoli, w środku maszyny włączały się

pozostałe systemy. Słychać było również inny odgłos. Szuranie. Gaunt powoli odwrócił się. Za czarnymi kratami, w ocienionych niszach, metalowe kończyny zaczynały się zginać i prostować. W momencie, gdy spojrzał w głąb czarnych oczodołów, rozbłysło w nich światło. Błękitne. Jasnoniebieskie, zimne, wieczne. W pewnym sensie był to najbardziej urzekający widok, jakiego Gaunt był świadkiem w całym życiu. Wojownicy budzili się ze snu. Odpowiadając na wezwanie swojego stwórcy, zgłaszali gotowość do wiernej służby. Gaunt patrzył na szeregi robotów przez nieskończenie długą chwilę, słysząc jedynie łomot własnego serca i przyspieszone oddechy pozostałych. Spoglądał na niezliczone szeregi tak długo, aż nie był w stanie powiedzieć, ile par błękitnych oczu spogląda na niego. Pierwsi zaczęli iść do przodu, łomocząc w kraty, szarpiąc i grzechocząc metalowymi prętami. Metalowe ręce zaciskały się na metalowych sztabach. Słychać było również głosy. Klekoczące, chrzęszczące, na granicy słyszalności. Szyfry, procedury i nieskończone kolumny binarnych kodów. Wkrótce szum budzących się Żelaznych Ludzi stal się nie do wytrzymania. Gaunt ponownie spojrzał na SKW. – Rawne! – Sir? – Zniszczcie to! Szybko! Rawne spojrzał na niego, wycierając krew z wargi wierzchem dłoni. – Z całym szacunkiem, komisarzupułkowniku... Czy naprawdę to najlepsze wyjście? To znaczy, ta rzecz mogłaby zmienić bieg całej wojny.

Gaunt odwrócił się do niego, przeszywając go spojrzeniem, w którym czaił się płomień. – Czy chcecie zobaczyć, jak umierają następne światy, Rawne? Major potrząsnął głową. – Ja też nie. To jedyne, co powinniśmy zrobić. Ja... mam swoje powody. A poza tym, czy jesteście ślepi? Chcielibyście wyjść im na powitanie, gdy się rozbudzą do końca? Rawne rozejrzał się dookoła. Zimne, błękitne spojrzenia wydawały się przenikać go na wylot. Zadrżał. – Zajmę się tym! – powiedział w przypływie nagłego zdecydowania, wołając do Mkolla i Caffrana, by przynieśli mu ładunki wybuchowe. Gaunt wrzasnął jeszcze do niego: – Te rzeczy są heretyckie! Są plugawym bluźnierstwem! A gdyby nawet nie, to przecież od tysięcy lat znajdują się na planecie skażonej Chaosem! Czy ktokolwiek z nas chce się przekonać, jak to wpłynęło na ich sposób myślenia? – Na Fetha! – zaklął stojący w pobliżu Dorden. – Myśli pan, że cała ta rzecz może być skażona? – Musiałbym być największym głupcem w całej historii ludzkości, żeby chcieć się o tym przekonać, prawda? – odparł Gaunt. Spojrzał w dół, na zakrwawioną podłogę, na szczątki swojego przyjaciela Fereyda. – To nie ja się zmieniłem, prawda? – wyszeptał do siebie. 26 Heldane nie był przygotowany na śmierć swojej

marionetki. Odniósł wielkie zwycięstwo, doprowadzając do odkrycia i pochwycenia małego szpiega Macarotha, a później wielką przyjemnością okazała się praca nad jego umysłem. Przez długi czas starał się go złamać. Wymagało to ogromnych nakładów mocy i czasu, a także precyzyjnego i bolesnego wykorzystania ostrzy. Jednak pomysł wydawał mu się tak rozkoszny – przechwycenie najlepszego szpiega Macarotha i przekształcenie go we własne narzędzie. Heldane więcej nauczył się od Fereyda niż od jakiejkolwiek innej istoty ludzkiej. Oszustwo, kamuflaż, determinacja. Wykorzystać człowieka wysłanego przez Mistrza Wojny, aby podminować jego pozycję? To było po prostu piękne, doskonałe, a przy okazji jakże podniecające... W ostatnich momentach swojego życia Heldane żałował tylko, że nie miał wystarczająco dużo czasu, żeby skończyć z Rawne. To był taki wspaniały mózg, podobny do jego własnego, choć oczywiście tępy. Ale Corbec i Larkin pozbawili go tej przyjemności, pozostawiając Rawne jedynie świadomego obecności Inkwizytora, a nie kontrolowanego przez nią. Teraz to nie miało znaczenia. Heldane przeliczył się z siłami. Nadchodząca powoli śmierć wpłynęła na jego osąd. Zbyt dużo siebie włożył w umysł marionetki. Psychiczne odbicie jej zgonu okazało się zbyt potężne. Powinien osłonić swój umysł na wypadek możliwego szoku śmierci. Nie zrobił tego. Fereyd zginął śmiercią przerażającą, w niewyobrażalny sposób bolesną. Wszystkie te odczucia przemknęły psychicznym łączem, wdzierając się do umysłu Heldane. Odczuł każdy ułamek sekundy, gdy Fereyda ogarnęły

lodowate ramiona śmierci. W niej wyczuł swoją własną. Heldane targnął się gwałtownie na leżance, eksplodując niczym przekłuty balon. Z jego martwego ciała trysnęły potoki energii psychicznej, nie powstrzymywanej już przez żelazną kontrolę inkwizytora, wyrywając się na zewnątrz w wodospadzie niszczenia. Nagła fala wstrząsnęła pojazdem. Ponad sferą, siedzący na swoim dowódczym fotelu Hechtor Dravere zauważył drżenie pokładu i rozejrzał się w poszukiwaniu przyczyny. W błysku oślepiającego światła, uwolniona moc psychiczna inkwizytora rozsadziła Lewiatana na strzępy, na najdrobniejsze atomy. 27 – Gotowe! – wrzasnął Rawne, przebiegając przez komorę razem z Caffranem. Gaunt zgromadził pozostałych przy drzwiach. Do tego czasu olbrzymia maszyna zdążyła zakończyć już procedurę startową, buchając kłębami pary ze wszystkich otworów. – Mkoll! Chodź już! – krzyknął Gaunt. Na drugim końcu sali jedna z prastarych metalowych krat ustąpiła wreszcie pod naporem. Roboty wyszły ze swojej niszy, metalowymi stopami krusząc leżącą metalową kratownicę. Wszędzie dookoła ich towarzysze szarpali i pchali bramy więzienia, płonącymi błękitnymi oczami rzucając przerażające błyski, jarzące się niczym odrzut wyrzutni rakiet, zawodząc swój mamroczący hymn. Oddział metalowych szkieletów zaczął iść w ich kierunku, trochę niepewnie, niczym żołnierze pozbawieni dowództwa. Mkoll, zakładający właśnie ostatnie ładunki z

boku wibrującego SKW, rozejrzał się wokół z przerażeniem w oczach. Nagle, tuż koło niego, rozległ się przeraźliwy dźwięk, po którym otworzyła się klapa w kadłubie SKW, wypuszczając wielki obłok dymu. Ogarnięty nim Mkoll padł na kolana, krztusząc się i dławiąc. – Mkoll! Klęcząc tyłem do gorącego strumienia pary, kaszlący zwiadowca nie mógł zobaczyć, co wyłoniło się za nim z obłoku dymu. Nowo narodzony Żelazny Człowiek. Pierwszy, wytworzony przez SKW po długim okresie bezczynności. Gdy tylko się pojawił, pozostałe istoty, zarówno te na wolności, jak i te uwięzione, zaczęły wyć długim, ciągłym i wysokim zawodzeniem, który przypominał jednocześnie ludzki krzyk i nagły wydruk procedur maszynowych. Z nowonarodzonym było coś nie tak. Był zdeformowany, groteskowo wykrzywiony w porównaniu do perfekcyjnej, anatomicznej symetrii pozostałych Żelaznych Ludzi. Wyższy o głowę od nich, był jednak zgarbiony i poczerniały, jedno ramię było dłuższe, cięższe i masywne, podczas gdy drugie było obrzydliwie cienkie i poskręcane. Ohydne różki sterczały mu z wydłużonej czaszki, a oczy świeciły martwą żółcią. Olej, niczym wyciek ropy, skapywał z kącików oczodołów. Cały dygotał i chwiał się. Odsłonięte szczęki zwierały się i rozwierały niczym u jakiegoś szaleńca. Dorden wrzeszczał coś o tym, że Gaunt miał rację, ale ten nie słuchał go, błyskawicznie przechodząc do działania. Przebiegł na pełnej szybkości przez komorę, powalając duszącego się Mkolla na podłogę na sekundę przedtem,

zanim większe ramię mutanta przeszyło powietrze w miejscu, gdzie przed chwilą była głowa zwiadowcy. Jednak przerwa nie trwała długo. Zrzucając z siebie Mkolla i próbując mu pomóc, Gaunt zorientował się, że mutant zwraca się w ich stronę, bezrozumnie kłapiąc zębami. Za nim, w kłębach dymu, buchającego stale z wewnętrznej komory, wyłaniał się następny. Dwie serie trafiły robota i odrzuciły go w tył. Caffran starał się, jak tylko mógł, ale potężny pancerz odbijał wszystkie pociski, nie powstrzymując jedynie siły uderzenia. Robot ponownie machnął łapą w kierunku Gaunta i Mkolla, jednak komisarzowi udało się uskoczyć razem ze zwiadowcą poza zasięg ciosu. Wielkie pazury skrobnęły o podłogę, w deszczu iskier wprowadzając modyfikację do szalonych wzorów i schematów. Gaunt z wysiłkiem starał się odciągnąć Mkolla z zasięgu metalowych łap, głośno klnąc i wrzeszcząc. Sekundę później Dorden i Bragg znaleźli się obok, pomagając mu i podnosząc Mkolla na nogi. Nieoczekiwany cios rzucił komisarza na podłogę. Nowonarodzony trafił go w plecy, wyrywając mu część ubrania i trochę ciała. Jak on był w stanie...? Gaunt przetoczył się i rozejrzał. Masywna kończyna mutanta urosła, wydłużając się na metalowych teleskopach, tworząc nowe złącza i stawy, przekształcając swoją strukturę. Potworna istota ponownie zadała cios. Komisarz odskoczył w lewo, po czym rzucił się na prawo. Metalowe szpony dwukrotnie trafiły w podłogę po obu jego stronach. Rawne, Larkin i Caffran doskoczyli do niego. Caffran

starał się strzelić z bliskiej odległości, ale na linię strzału wszedł mu Larkin, który wrzeszczał i skakał, starając się odwrócić uwagę robota. Chwilę później Larkin leciał w powietrzu trafiony potężnym ciosem na odlew. Rawne nie miał czasu na załadowanie kolejnego pocisku, więc użył bagnetu w walce wręcz, wbijając go potężnym zamachem w czaszkę potwora. Ostrze rozorało kableścięgna i głowa mutanta opadła pod dziwacznym kątem. Nowonarodzony wojownik zatoczył krąg ręką, odrzucając majora od siebie i jednocześnie wydłużając zasięg do pięciu metrów. Gaunt przetoczył się po podłodze, chwytając wyrzutnię. Ciął z góry, trafiając w złącze na drugim łokciu, z łatwością przecinając osłabioną strukturę kończyny. Potem wbił broń, ostrzem naprzód, w twarz mechanicznego żołnierza. Ostrze wyszło gładko, w powodzi oleju i mlecznej cieczy podobnej w konsystencji do krwi. Potwór upadł na plecy, sztywny i zimny, światło powoli gasło w jego oczach. Jednak do tego czasu SKW wyrzucił z siebie sześciu kolejnych przeklętych Żelaznych Ludzi. Za nimi, następnych czterdziestu wojowników wydobyło się ze swoich nisz, łomocząc metalowymi stopami o posadzkę. Pozostali zatrzęśli kratami, wydając z siebie nieludzkie wycie. – Uciekamy! Na Fetha, teraz albo nigdy! – wrzasnął Gaunt. 28

Ponad cztery godziny zabrało im odnalezienie i wywalczenie sobie drogi do środka, cztery godziny od dna szybu na wzgórzu do drzwi do Edicule. Zamknęli drzwi przed zastępami metalowych koszmarów o błękitnych oczach i mogli uciekać. Ale nawet biorąc pod uwagę łatwość powrotu tą samą drogą, Gaunt wiedział, że musi mieć więcej czasu, tak więc nakazał majorowi ustawienie zapalników na cztery i trzy czwarte standardowej godziny. Już teraz powrót na powierzchnię opóźniał się. Domor z każdym krokiem wydawał się słabnąć, a pozornie sprawni „Szansa" i Larkin również zwalniali, głównie z powodu bólu z odniesionych w walce ran. Zostawili za sobą większość broni z wyczerpanymi magazynkami. Noszenie przy sobie zbędnego złomu nie miało sensu. Wyrzutnia majora Rawne nadal działała i to on prowadził kolumnę razem z Mkollem, którego karabin mieścił w sobie powoli wyczerpującą się energię, która mogłaby wystarczyć może na tuzin strzałów. Dorden, Domor i Larkin byli bezbronni, jeśli nie liczyć sztyletów. Karabin Larkina, nadał sprawny dzięki konstrukcji mechanicznej, a nie energetycznej, niósł teraz idący w tylnej straży Caffran. Gaunt zlecił mu tę funkcję, gdyż zranione ramię Szalonego Larkina nie pozwalało mu na celne strzelanie. Bragg nalegał, żeby mógł dalej nieść swoje działko automatyczne, ale w magazynku nie zostało już dużo pocisków, a poza tym komisarz nie był pewien, czy ranny żołnierz będzie w stanie je obsługiwać. Potem zanurzyli się w ciemność tuneli. Gaunt przeklinał samego siebie, że o tym zapomniał. Wszystkie latarki nie działały, a gdy oddalili się od Edicule, musieli zatrzymywać się, podczas gdy Caffran i Mkoll szli na poszukiwania drewna czy ubrań ściąganych z trupów.

Zdobyli w ten sposób dwadzieścia zaimprowizowanych pochodni, zrobionych z pasów tkaniny nawiniętych wokół drewnianych pałek i metalowych prętów, zwilżonych kroplami z ostatniej butelki wódki „święconki", jaką posiadał Bragg. Oświetlając sobie drogę migoczącym światłem pochodni, ruszyli dalej, mijając miejsce poprzedniego starcia i jeszcze dalej, wspinając się ku powierzchni. Gdy przechodzili przez jaskinię zawaloną śmierdzącą masą wrogów, Gaunt nakazał przeszukanie trupów w poszukiwaniu innych, mechanicznych broni, których nie tknęła wysysająca energię atmosfera tuneli. Jednak smród mięsa zwabił roje owadów, więc teraz poskręcane groteskowo ciała zamieniły się w wijącą się, odrażającą masę robaków. Nie liczyli upływającego czasu. Szli dalej. Gaunt starał się nie zastanawiać, przez co musieli przejść Mkoll i Caffran, zbierając materiały potrzebne do zrobienia pochodni. Te paliły się szybko, nie oświetlając niczego więcej, poza najbliższym otoczeniem niosącego. Gaunt czuł, jak w ciało wkrada się zmęczenie, po raz pierwszy uświadamiając sobie, że korytarze wywierają swój wpływ nie tylko na źródła energii elektrycznej. Jeśli on czuł się znużony, to jak się czuł Domor? Dwukrotnie musiał zatrzymywać grupę, gdy Mkoll i Rawne za daleko oddalili się od głównej części wlokącego się oddziału. Ile czasu minęło? Chronometr już dawno przestał działać. Gaunt zaczął się nawet zastanawiać, czy eksplodują same ładunki. A może detonatory ledwie zaiskrzą i zgasną, zanim wywołają eksplozję?

Dotarli do ostrego zakrętu. Według przypuszczeń komisarza minęły już dobre trzy godziny. Z przodu nie było śladu Mkolla i Rawne. Zapalił kolejną pochodnię i spojrzał w tył, gdzie Larkin i Bragg przechodzili właśnie ze swoją pochodnią. – Idźcie dalej – nakazał, mając nadzieję, że to właściwa droga. Bez wyostrzonych zmysłów Mkolla czuł się zagubiony. Który to był zakręt? Larkin i Bragg, obdarzeni niezwykłą zdolnością orientacji, właściwą wszystkim mieszkańcom Tanith, wydawali się nie mieć żadnych wątpliwości. – Po prostu idźcie dalej, na zewnątrz. Gdy napotkacie sierżanta Mkolla lub majora Rawne, powiedzcie im, żeby również szli dalej. Ogromna sylwetka Bragga zakołysała się, gdy żołnierz przytaknął i ruszył razem z chudym towarzyszem u boku. Wkrótce światełko ich pochodni zgasło w tunelu. Gaunt czekał. Gdzie, na Fetha, byli pozostali? Mijały minuty, pełznąc, wlokąc się. Zamigotało światło. W polu widzenia pojawił się Caffran, wynurzając się z ciemności z karabinem Larkina w rękach. – Sir? – Gdzie jest Domor i medyk? – zapytał Gaunt. Caffran wydawał się być zaskoczony. – Nie mijałem ich... – Zamykaliście kolumnę, żołnierzu! – Nie mijałem ich, sir! – odwarknął Caffran. Gaunt zacisnął pięść i uderzył się kilka razy w czoło. – Idźcie dalej. Ja wrócę po nich. – Wrócę z panem, sir... – zaczął Caffran. – Idźcie! – rzucił krótko Gaunt. – To jest rozkaz,

żołnierzu! Ja wrócę i ich poszukam. Caffran zawahał się. W niepewnym świetle pochodni Gaunt dostrzegł niepokój w oczach młodego żołnierza. – Zrobiliście wszystko, o co mógłbym prosić, Caffran. Wy i pozostali. Pierwszy i Jedyny, najlepszy z regimentów. Jeśli mam umrzeć w tej dziurze, będę umierał szczęśliwy, że udało mi się wyprowadzić stąd jak najwięcej z was. Wyciągnął do niego rękę. Jednak Caffran wydawał się być oszołomiony taką poufałością i odsunął się. – Do zobaczenia na powierzchni, komisarzu – powiedział stanowczo Caffran. Gaunt zawrócił i ruszył korytarzem w mrok. Światełko Caffrana pozostało nieruchome, mrugając do niego, póki nie zniknął z jego zasięgu. Skalisty tunel był wilgotny i zimny. Nie było żadnych śladów Dordena ani Domora. Gaunt otworzył usta, żeby ich zawołać, ale sam się uciszył. Otaczający go mrok był zbyt głęboki, zbyt mroczny, żeby wołać. A teraz, obudzeni z letargu Żelaźni Ludzie mogą czaić się w tych korytarzach, nasłuchując wszelkich odgłosów. Korytarz odbiegał na lewo. Gaunt zwalczył w sobie panikę. Wydawało mu się, że idzie nie tą drogą, co wcześniej, że gdzieś chyba przegapił zakręt. Jesteś zgubiony, wyszeptał głos w jego umyśle. Głos Fereyda? Derciusa? Macarotha? Jesteś zgubiony, bezrozumny i sentymentalny głupcze! Ostatnia pochodnia zaskwierczała i zgasła. Ogarnęła go ciemność. Po chwili wzrok dostosował się do nowych warunków i Gaunt zobaczył przed sobą blady poblask. Ruszył w jego kierunku.

Lekko opadający korytarz kończył się u wejścia do naturalnej, głębokiej jaskini, oświetlonej fosforyzującym blaskiem, emitowanym przez roślinność naskalną, pokrywającą ściany i sklepienie komory. Była to rozległa pieczara, wypełniona stosami potrzaskanych kamieni i upstrzona plamami ciemnych sadzawek. Stopa poślizgnęła mu się na luźnym żwirze i z największym trudem odzyskał równowagę. Na prawo swoją gardziel rozpościerała praktycznie niewidoczna otchłań bez dna. Kilka kroków dalej musiał przekroczyć krawędź kolejnej rozpadliny. Małe kratery wypełniała czarna, oleista ciecz, wypuszczając na powierzchnię bąbelki powietrza. Dziwaczne, ślepe owady z tykowatymi odnóżami i wielkimi, błoniastymi skrzydłami szumiały w półcieniu jaskini. Domor leżał na boku, na platformie zimnej skały, cichy i nieruchomy. Gaunt podpełzł do niego. Żołnierz został uderzony w tył głowy tępym narzędziem. Żył, chociaż ledwo; a odniesionym poprzednio ranom nie pomogły nowe obrażenia. W pobliżu leżała wypalona pochodnia, jak również rozrzucone składniki zestawu medycznego, pomieszane rolki bandaży i flakoniki ze środkami antyseptycznymi. – Doktorze? – zawołał Gaunt. Ciemne kształty skoczyły na niego z obu stron. Pochwyciły go silne, brutalne dłonie. Dostrzegł element munduru Jant, gdy próbował walczyć. Zasadzka była tak doskonale pomyślana, że prawie go zaskoczyła, jednak stała ostrożność sprawiła, że był gotowy na wszystko. Poza tym ostrzegły go pozostawione ślady: Domor i rozerwana apteczka. Kopnął mocno, łamiąc coś w ciele napastnika, wyrwał się, tnąc jednocześnie ostrzem sztyletu. Mężczyzna

jęknął, po czym krzyknął głośniej i pełniej, gdy wycofując się, nie trafił nogą na grunt i spadł w rozpadlinę. Ale inni atakowali go, kopiąc i uderzając. Trzy pary rąk, trzech ludzi. – Wystarczy! Ebzan, dość tego! On jest mój! Oszołomiony Gaunt został podniesiony przez trzech Patrycjuszy. Zamglonymi oczami, rozejrzał się po jaskini i dostrzegł Flense, popychającego przed sobą Dordena i trzymającego lufę pistoletu przy skroni pobladłego starszego mężczyzny. – Gaunt. – Flense! Ty Fethowy szaleńcu! Teraz nie czas na to! – Wręcz przeciwnie, komisarzu-pułkowniku, to najlepszy moment. Wreszcie nadszedł ten czas... dla ciebie, dla mnie. Musimy sobie coś wyjaśnić. Trzech jantińskich żołnierzy zaprowadziło Gaunta przed oblicze Flense i jego zakładnika. – Jeśli chodzi ci o nagrodę, Flense, to spóźniłeś się. Zanim tam trafisz, już jej nie będzie – wysyczał Gaunt. – Nagroda? Nagroda? – uśmiechnął się Flense, ściągając oszpeconą twarz. – Nie dbam o to. Niech Dravere się o to martwi, albo ten potwór Heldane. Pluję na ich nagrodę! Przyszedłem tu po ciebie! – Jestem wzruszony – odpowiedział Gaunt. W odpowiedzi dostał uderzenie w tył głowy od jednego z żołnierzy. – Dość tego, Avranche! – warknął Flense. – Puśćcie go! Niechętnie, trzej Patrycjusze puścili go i odstąpili o krok. Lekko oszołomiony po ciosie Gaunt wyprostował się, spoglądając w oczy pułkownikowi Flense. – Teraz rozstrzygniemy sprawę honoru – powiedział

Patrycjusz. Gaunt uśmiechnął się rozbrajająco, ale w jego oczach nie było wesołości. – Sprawę honoru? A ty ciągle to samo. Konflikt między Tanith i Jant? Jesteś skończonym idiotą, Flense, wiesz o tym? Flense znów się skrzywił, wbijając lufę pistoletu w skroń wijącego się Dordena. – Nadal kpisz sobie z dawnego długu? Chcesz, żebym na twoich oczach zastrzelił tego człowieka? – Żartuj dalej, Gaunt – wymruczał Dorden. – Jeśli mam dalej słuchać tego śmiecia, to już wolę, żeby mnie zastrzelił. – Nie udawaj, że nie odczuwasz bólu starej rany, dawnej zdrady – powiedział z pogardą w głosie Flense. Gaunt westchnął. – Dercius. Chodzi ci o Derciusa! Święty Feth, niech to już się skończy! Wiem, że Jantińczycy nie lubią się przyznawać, że mieli tchórza w swoich nieskalanych szeregach, ale to zaszło już za daleko! Generał Dercius, niech gnije jego plugawa dusza, opuścił mojego ojca i jego jednostkę na Kentaur. Uciekł i zostawił ich, żeby zginęli. Kiedy wykonałem wyrok na Derciusie wiele lat temu na Khedd, była to tylko sprawiedliwość na polu bitwy, którą miałem prawo wprowadzić pełniąc obowiązki komisarza Imperium! – On opuścił swoich żołnierzy, Flense! – kontynuował po chwili. – Na Tron Ziemi, nie ma takiego regimentu w Gwardii, który nie ma swojej czarnej owcy, swojego syna marnotrawnego! Dercius okrył hańbą Jant! Nie ma żadnego powodu, żeby przedłużać konflikt ze mną i moimi

Duchami! Ta bezrozumna walka kosztowała życie dobrych żołnierzy po obu stronach! Co z tego, że trochę wyprzedziliśmy was na Fortis? Jakie znaczenie mają wypadki na Pirycie i Absalomie? Uparci Jantińczycy, po prostu nie wiecie, kiedy przestać, prawda? Nie wiecie, gdzie kończy się honor i zaczyna dyscyplina! Flense pociągnął za spust, strzelając w głowę Dordenowi, który bezwładnie osunął się na ziemię. Gaunt chciał skoczyć w przód, ogarnięty szalem, ale Flense podniósł pistolet, celując w jego pierś. – To sprawa honoru – rzucił Flense – ale zapomnij o rywalizacji między Jant i Tanith. To sprawa tylko pomiędzy nami, pomiędzy tobą i mną. – O czym ty mówisz, Flense? – wycedził Gaunt przez zaciśnięte z gniewu zęby. – Twój ojciec i mój ojciec. Byłem synem arystokraty z Jant Normanidus. Spadkobiercą władcy prowincji i właściciela ogromnej posiadłości. Kiedy wysłałeś mojego ojca do piekła z etykietką tchórza, wszystkie moje ziemie i tytuły zostały mi odebrane. Odebrano mi nawet rodowe nazwisko. To też przepadło. Zostałem zmuszony do wywalczenia sobie drogi na szczyt. Zaczynałem od szeregowca. Musiałem dowieść, co jestem wart, musiałem wyrobić sobie nowe, okryte sławą nazwisko. Moje życie stało się długą, piekielną walką z niesławą, którą zawdzięczam tobie. – Twój ojciec? – powtórzył Gaunt. – Mój ojciec. Aldo Dercius. Konsekwencje tego prostego stwierdzenia rozbłysły w umyśle Ibrama Gaunta. Zobaczył i zrozumiał, dlaczego to spotkanie nie może zakończyć się w żaden inny sposób.

Rzucił się na pułkownika Flense. Pistolet wypalił. Gaunt poczuł gorącą igłę bólu w piersi, ale rozpędem wpadł na pułkownika Patrycjuszy. Upadli razem na ostre skały, przetaczając się po nich, raniąc ciało o ostre występy. Flense trzasnął Gaunta rękojeścią pistoletu w bok głowy. Gaunt wbił łokieć głęboko w bok Jantińczyka, aż poczuł, jak pękają żebra. Flense zawył i złapał komisarza, przerzucając go nad głową. Gaunt ciężko upadł na plecy, z wysiłkiem wstał i od razu dostał kopniaka w twarz. Znów upadł na skały, rozpryskując odłamki żwiru. Flense znów na niego skoczył, ale nadział się na wystawioną nogę komisarza, która wybiła mu z piersi oddech. Flense upadł na niego, sięgnął rękami do gardła. Gaunt usłyszał chóralne okrzyki obserwujących ich trzech żołnierzy, powtarzających nazwisko swojego dowódcy. Gdy Flense zacisnął uchwyt, Gaunt zaczął rzęzić, a żołnierze zamienili „Flense!" na to nazwisko rodowe, które zostało mu odebrane w niełasce. – Dercius! Dercius! Dercius! Dercius. Wujek Dercius. Fethowy Wujek Dercius... Cios Gaunta trafił w usta pułkownika, odrywając ich od siebie, zalanych krwią. Komisarz przeturlał się, trafiając na ciało swojego przeciwnika, plasując trzy ciosy, cztery, pięć dobrze wymierzonych ciosów. Flense wyrwał się, kopnął komisarza w głowę, który przez chwilę leżał ogłuszony. Flense stanął nad nim, ściskając w rękach kawał skały, którym chciał zmiażdżyć głowę Gaunta. – Za mojego ojca! – wrzasnął Flense. – Za mojego! – wysyczał Gaunt. Jego bojowy sztylet z

Tanith przeciął powietrze i wbił się w czaszkę Patrycjusza. Brocząc krwią z ust, otwierając je w niesłyszalnym okrzyku, Flense zatoczył się w tył, z pluskiem wpadając do sadzawki z czarną cieczą. Gaunt leżał obolały na półce skalnej; nie mógł się ruszyć. Jego ludzie, pomyślał, oni zaraz... Rozległ się prawie jednoczesny trzask karabinu snajperskiego, karabinu laserowego i wyrzutni kolczastych pocisków. Gaunt podniósł się z wysiłkiem. Caffran, Rawne, Mkoll, Larkin i Bragg wchodzili właśnie do jaskini. Trzej Patrycjusze leżeli martwi. – Na powierzchnię... musimy iść... – wykaszlał Gaunt. – No to zabieramy się stąd! – odparł Rawne, podczas gdy Bragg dźwignął bezwładne ciało Domora. Gaunt pokuśtykał do leżącego ciała Dordena. Medyk nadal żył. Opróżniony magazynek pistoletu Flense nie dostarczył dostatecznej energii, więc strzał tylko zranił Dordena, tak jak tylko zranił pierś Gaunta, gdy ten rzucił się na Patrycjusza. Gaunt podniósł ciało lekarza. Caffran i Mkoll podbiegli, żeby mu pomóc, ale komisarz powstrzymał ich. – Nie mamy już dużo czasu. Wynośmy się stąd! 29 Podziemna eksplozja zniszczyła większą część ŚwiątyniPrimaris na Menazoid Epsilon, wypalając resztę w pożodze ognia. Siły Imperium wycofały się z podbitego księżyca i powróciły na pokłady czekających na orbicie statków. Gaunt przeczytał wiadomość od Mistrza Wojny Macarotha, który składał podziękowania za włożony

wysiłek i gratulował sukcesu. Zmiął w rękach folię i wyrzucił ją do śmieci. Zabandażowany i obolały, przechodził przez skrzydło medyczne fregaty Navarre, doglądając rannych... Domora, Dordena, Corbeca, Larkina, „Szansę" Bragga, stu innych... Gdy przechodził obok posłania Corbeca, pułkownik przywołał go szorstkim, choć słabym szeptem. – Rawne powiedział mi, że znaleźliście to coś. Wysadziliście w powietrze. Skąd pan wiedział? – Nie rozumiem. – Skąd pan wiedział, co robić? Na Pirycie powiedział pan, że mamy przed sobą ciężką drogę do przebycia. Nawet wtedy, gdy dowiedzieliśmy się, czego szukamy, nigdy nie powiedział pan, co ma zamiar z tym zrobić. Skąd taka decyzja? Gaunt uśmiechnął się. – Ponieważ to było złe. Nawet nie wyobrażacie sobie, co tam zobaczyłem, Colm. Ludzie wymyślają obłąkane rzeczy. Na Fetha, gdybym był na tyle szalony, żeby wykorzystać, co tam znalazłem... Gdyby mi się udało... mógłbym samego siebie uczynić nowym głównodowodzącym. Kto wie, może nawet Imperatorem... – Imperator Gaunt. Cóż... Nieźle brzmi. Trochę Fethowo świętokradczo, co prawda. Gaunt roześmiał się. Odzwyczaił się od tego. – Ten Karmazynowy sekret na Epsilonie był heretycki i skażony Chaosem. Zły do szpiku kości, jakkolwiek na to spojrzeć. Ale tak naprawdę wcale nie dlatego chciałem go zniszczyć. Corbec aż się podniósł na łokciach. – Naprawdę? Więc czemu?

Ibram Gaunt oparł głowę na dłoniach i westchnął jak ktoś, kto pozbył się wielkiego ciężaru z serca. – Ktoś powiedział mi, co mam zrobić, pułkowniku. To było dawno temu...

Wspomnienie Darendara Dwadzieścia lat wcześniej Czterech hyrkańskich żołnierzy kroiło owoce na ośnieżonym dziedzińcu, oświetlonym pierścieniem lamp. W jakiejś piwnicy znaleźli kilka beczek, a po ich otworzeniu okazało się, że zawierają wielkie, okrągłe owoce z letnich zbiorów, zanurzone w pikantnej zalewie. Śmiali się i żartowali, kładąc je na kamiennym bloku i krojąc na kawałki ostrzami bagnetów. Jeden z nich wyciągnął srebrną tacę, którą ukradł z kuchni i nakładał na nią cząstki owoców, zamierzając zanieść je do głównego holu, gdzie duża grupa żołnierzy świętowała i opijała zwycięstwo. Noc skradała się powoli, opadając na potrzaskane dachy Pałacu Zimowego, rozbłyskując światłem gwiazd niczym zimnym odblaskiem zamarzniętych słońc. Kadet-komisarz wyszedł na dziedziniec, rozkoszując się chwilą samotności. Przez kamienne ściany przebijały się odległe odgłosy śmiechu i śpiewu. Gaunt uśmiechnął się. Rozpoznał koszarową pieśń zwycięstwa, śpiewaną fałszywie przez chór ponad czterdziestu Hyrkanów. Ktoś w tekście zamienił imię bohatera na jego własne. Nie pasowało do melodii, ale i tak ją śpiewali, szczególnie donośnie, gdy trafiały się pieprzne zwrotki. Plecy nadal go bolały od niezliczonych poklepywali i gratulacji, które odebrał w ciągu ostatnich kilku godzin. Może teraz wreszcie przestaną nazywać go „Młodym".

Spojrzał w górę, na światła lądowania kilkunastu promów transportowych, przewożących świeże oddziały okupacyjne na powierzchnię planety. Ich ciemne kadłuby czarniejszą plamą znaczyły nocne niebo. Światła przypomniały mu o gwiazdozbiorach. Nigdy nie potrafił się w nich połapać. Ludzie widzieli w nich różne kształty: wojowników, byki, węże, czy korony. Według niego była to tylko kwestia interpretacji, niedoskonałego wyobrażenia opartego na układzie gwiazd. Na Manziporze, wiele lat wcześniej, kucharz Oric sadzał go sobie na kolanach i nauczał go poszczególnych nazw. Wiele lat temu. Wtedy rzeczywiście był młody. Oric znał wszystkie konstelacje, potrafił rysować na niebie obrazy, łączył ze sobą gwiazdy, póki nie utworzyły wizerunku lwa lub byka. Gaunt nigdy nie był w stanie zobaczyć rysunku, nie widząc linii łączących gwiazdy ze sobą. Teraz też wiedział, że światła reprezentują transportowce, ale nie potrafił sobie wyobrazić ich kształtów. Tylko światła. Gwiazdy i światła, światła i gwiazdy, podkreślające i przedstawiające znaczenia i funkcje, których nie potrafił jeszcze dostrzec i zrozumieć. Tak jak umierające gwiazdy, przemykające po niebie światła reflektorów gasły, rozmywając się w pasmach czarnego dymu, znaczącego strugą czerni ślad na ciemnym nieboskłonie, unosząc się z wciąż palących się zgliszcz Pałacu Zimowego. Zapinając płaszcz, Gaunt przeszedł przez kolumnadę, ślizgając się na śniegu. Minął wielki stos ustawionych w piramidkę hełmów Secesjonistów. Bił od nich smród zatęchłego potu, smród klęski. Ktoś naprędce namalował na każdym z nich wizerunek gryfa – znak regimentu

Hyrkanów. Mężczyźni podnieśli wzrok, gdy usłyszeli chrzęst butów pod stopami zbliżającego się Gaunta. – To Młody! – krzyknął jeden z nich. Gaunt zdołał jednocześnie uśmiechnąć się i skrzywić. – Zwycięzca z Darendary! – zawtórował mu drugi w pijackim zachwycie, w którym jednak nie było najmniejszego śladu ironii. – Proszę przyłączyć się do uczty, sir! – powiedział pierwszy, wycierając pokryte sokiem ręce o wierzch swojej koszuli. – Proszę napić się z żołnierzami, którzy chętnie wypiją z kieliszek z bohaterem! – Albo dwa i trzy! – Albo pięć, dziesięć, a nawet sto! Gaunt podziękował im skinieniem głowy. – Zaraz tam przyjdę. Otwórzcie skrzynkę dla mnie. Zaśmiali się i wrócili do swojego zajęcia, znów żartując. Gdy Gaunt przechodził obok nich, jeden z żołnierzy podał mu ociekającą połówkę owocu. – Niech pan weźmie chociaż to! Najlepsze żarcie, jakie mamy od kilku tygodni! Gaunt zatopił zęby w słodkim, oleistym miąższu. Dziwny, różowy owoc ociekał gęstym sokiem niczym dobrze nasączona gąbka. Podziękował gestem i odwrócił się od żołnierzy. Rzeczywiście owoce były przepyszne. Żarłocznie wgryzał się w miąższ, przełykając gęsty i słodki nektar. Lepki sok spływał mu z kącika ust. Zaśmiał się, czując się naprawdę młody, jak dziecko. To była najsłodsza rzecz, jakiej skosztował na Darendarze. Nie, jednak nie to było najsłodsze.

Najsłodsze było poczucie triumfu, które ogarnęło go po raz pierwszy w życiu. Jego pierwsze zwycięstwo. Pierwsza okazja, żeby wykazać się lojalnością wobec Imperatora i Imperium, wobec służby, którą nauczył się kochać i być jej posłusznym. W oświetlonych drzwiach przed nim pojawiła się postać. Gaunt natychmiast rozpoznał zwalistą sylwetkę. Gwałtownie poderwał rękę z owocem, starając się zasalutować. – Spocznij, Ibram – powiedział Oktar. – Kontynuować obżeranie się. Wygląda całkiem smakowicie. Chyba też muszę sobie załatwić coś do zjedzenia. – Proszę iść za mną. Obgryzając słodki miąższ aż do skórki, Gaunt ruszył z powrotem. Doszli do żołnierzy na dziedzińcu. Oktar złapał cały owoc, rzucony przez żołnierzy i rozdzielił go na dwie części. W ciszy przeszli przez pachnące ziołami ścieżki, dochodząc do pałacowych ogrodów pogrążonych teraz w mrocznym błękicie. Obaj jedli, siorbiąc sok i wypluwając pestki. Oktar wręczył połówkę owocu Gauntowi i razem go wykończyli. Przystanęli pod przyciemnionymi witrażami kaplicy, odrzucili na bok resztki i stali przez długą chwilę, połykając i zlizując sok z lepkich palców. – Smakuje wyśmienicie – powiedział w końcu Oktar. – Czy zawsze będzie tak smakować? – zapytał Gaunt. – Zawsze, obiecuję ci to. Triumf jest celem, do którego wszyscy zdążamy i wszyscy pragniemy. Kiedy go osiągniesz, trzymaj się go i ciesz się każdą sekundą. Oktar otarł brodę wierzchem dłoni. Jego twarz była cieniem w półmroku.

– Zapamiętaj jednak, Ibram, że nie zawsze jest to tak wyraźny cel, jak ci się wydaje. Liczy się tylko zwycięstwo, ale sztuka polega na tym, żeby wiedzieć, gdzie naprawdę ono się znajduje. Do licha, zabicie wroga jest zadaniem dla zwykłych żołnierzy. Przed komisarzem stoi bardziej subtelne zadanie do rozwiązania. – Znalezienie sposobu na zwycięstwo? – Lub osiągnięcie celu, o który się walczy. Lub to, jaki rodzaj zwycięstwa będzie bardziej się liczył w długim okresie. Musisz wykorzystywać wszystko, co posiadasz, każde przeczucie. Patrzeć pod każdym kątem. Nigdy, przenigdy, nie polegaj na prostych taktycznych rozwiązaniach. Kadra oficerska czasami bywa tak sprytna jak dupa orka. Jesteśmy politycznymi zwierzętami, Ibram. Jeśli wykonamy swoją robotę właściwie, zostaje zachowana równowaga między dobrem i złem. Białym i czarnym. Jesteśmy interpretatorami walki, jej tłumaczami. Nadajemy wojnie znaczenie, nasycamy ją subtelnością, a czasami nawet koniecznością i potrzebą. Zabijanie jest najgorszą i najbardziej bezmyślną pracą, jaką wykonują ludzie. Naszym zadaniem jest przekształcenie tej śmiercionośnej machiny w narzędzie dobra. Dla chwały Imperatora. Dla chwały i spokoju naszego sumienia. Przez chwilę stali zamyśleni. Oktar zapalił jedno ze swoich grubych cygar, wydmuchując białe pierścionki dymu w nocne powietrze. – Zanim zapomnę – nagle dodał. – Jest jeszcze jedna rzecz, którą musisz zrobić, zanim będziesz mógł odmaszerować. Odmaszerować! Co ja mówię? Zanim dołączysz do żołnierzy w holu i zalejesz się w pestkę! Gaunt roześmiał się.

– Trwają przesłuchania. Inkwizytor Defay przybył specjalnie po to, żeby wybadać naszych jeńców. No wiesz, zwyczajowe polowania na czarownice, gdy jest już po wszystkim. Ale Główne Dowództwo nalega. Inkwizytor to rozsądny człowiek, znam go od lat. Przed chwilą z nim rozmawiałem i najwyraźniej potrzebuje twojej pomocy. – Mojej? – Dokładnie tak. Wymienił cię z nazwiska. Jeden z jego więźniów nie chce rozmawiać z nikim innym, tylko z tobą. Gaunt zamrugał. Słowa komisarza-generała wprawiły go w zakłopotanie, ale doskonale wiedział, o kogo chodzi. – Po drodze wpadnij do niego, zanim przyłączysz się do żołnierzy, dobra? Gaunt skinął głową. Oktar poklepał go po ramieniu. – Dobrze się dzisiaj spisałeś, Ibram. Twój ojciec byłby z ciebie dumny. – Jestem pewien, że jest, sir. Możliwe, że Oktar uśmiechnął się, ale nie można było tego powiedzieć na pewno w ciemnościach ogrodu przy kaplicy Zimowego Pałacu. Gaunt odwrócił się, żeby odejść. – Jeszcze jedno, sir – powiedział nagle, odwracając się z powrotem. – Pytaj, Gaunt. – Czy mógłby pan spróbować zasugerować żołnierzom, żeby przestali mówić na mnie „Młody"? Jeszcze przez długi czas słyszał za sobą dziki śmiech Oktara. Dłonie lepiły mu się od zaschniętego soku. Przeszedł przez długi, oświetlony korytarz, wygładzając fałdy płaszcza i poprawiając czapkę kadeta.

Przed sobą widział łukowate przejście. Stała w nim honorowa straż Hyrkanów w pełnych pancerzach bojowych, z bronią luźno zwisającą z ramion. Oprócz nich widać było również inne postacie: przemykające się w cieniu zakapturzone sylwetki, mamroczące i wymieniające płytki danych albo zapieczętowane zapisy zeznań. W powietrzu czuć było kadzidła. Gdzieś, w innym pomieszczeniu, ktoś głośno jęczał. Nadzorujący straż Hyrkanów major Tanhause wezwał go gestem i skierował na lewo. Gauntowi wydawało się, że stary żołnierz puścił do niego oko. W korytarzu na lewo, przed zamkniętymi drzwiami, stał chłopak. W moim wieku, pomyślał Gaunt, podchodząc do niego. Chłopak podniósł głowę. Był blady i chudy, choć wyższy od Gaunta, a wydawał się jeszcze wyższy z uwagi na długie szaty o rdzawym kolorze. Miał rozbiegane oczy. Tłuste, czarne włosy zwisały po jednej stronie bladego oblicza. – Nie możesz tu wejść – powiedział surowo. – Jestem Gaunt. Kadet-komisarz Gaunt. Chłopak zamarł. Odwrócił się, zapukał do drzwi, po czym uchylił je lekko, gdy z wnętrza odpowiedział głos. Nastąpiła krótka wymiana, której Gaunt nie usłyszał, po czym z pokoju wyszła wysoka postać, zamykając za sobą drzwi. – Na razie to wszystko, Gravier – powiedziała do chłopaka, który wycofał się między cienie. Nieznajomy był wysoki i potężny, większy nawet od Oktara. Nosił ozdobny pancerz z długim, purpurowym płaszczem. Twarz ukryta była pod jednolitym kapturem, który napawał strachem Gaunta. Przez moment, błyszczące

oczy spoglądały na niego przez szczeliny kaptura, oceniając i obserwując. Potem mężczyzna zdjął kaptur. Jego twarz była przystojna, choć pełna powagi. Gaunt ze zdziwieniem dostrzegł w niej współczucie, ból, zmęczenie i zrozumienie. Lodowato biała cera w jakiś sposób kryła w sobie ciepło i światłość. – Jestem Defay – powiedział inkwizytor niskim, dźwięczącym głosem. – Ty jesteś kadet Gaunt, jak przypuszczam. – Tak jest, sir. Co mam zrobić? Defay podszedł do niego, kładąc mu rękę na ramieniu i obracając, zanim ponownie przemówił. – Dziewczyna. Znasz ją. To nie było pytanie. – Znam tę dziewczynę. To znaczy... spotkałem ją. – Ona jest kluczem, Gaunt. W jej umyśle znajdują się sekrety, które mogą wyjaśnić przyczynę tego, co zamieniło ten świat w siedlisko buntu. Wiem, że to męczące, ale moim obowiązkiem jest odkrycie tej tajemnicy. – Wszyscy służymy Imperatorowi, mój panie. – Bez wątpienia, Gaunt. Posłuchaj mnie. Ona mówi, że cię zna. Jestem pewien, że to brednie. Ale mówi jeszcze, że będzie rozmawiać tylko z tobą. Gaunt, wykonuję moją pracę od tak dawna, że potrafię wykryć wejście. Mógłbym... wydrzeć z niej sekrety, których szukam, na tysiące sposobów. Jednak najmniej bolesnym, zarówno dla niej, jak i dla mnie, byłoby wykorzystanie ciebie. Czy podołasz zadaniu? Gaunt spojrzał na niego. Jego surowa, ale i ojcowska twarz kogoś mu przypominała. Oktara... Nie, wujka Derciusa.

– Co mam zrobić? – Wejdź tam i porozmawiaj z nią. Nic więcej. Rozmowa nie będzie nagrywana, nie będzie żadnych mikrofonów ani kamer. Po prostu chcę, żebyś z nią porozmawiał. Jeśli powie tobie to, co chce powiedzieć, to będzie to wejście, którego mogę użyć. Gaunt wszedł do pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. W niewielkim pokoju nie było mebli, oprócz stołu, przy którym stały dwa stołki. Na jednym z nich siedziała dziewczyna. Ze ściany padało jaskrawe światło lampy sodowej. Gaunt usiadł na drugim stołku, naprzeciw niej. Jej oczy były równie czarne, jak jej włosy, a skóra równie biała jak jej ubranie. Była piękna. – Ibram! Wreszcie! Jest tyle rzeczy, o których muszę ci powiedzieć! Jej głos był miękki, ale jednocześnie stanowczy, mówiła doskonałym Wysokim Gotykiem. Gaunt odwrócił wzrok pod jej natarczywym spojrzeniem. Pochyliła się nad stołem, wpatrując intensywnie w jego oczy. – Nie bój się, Ibramie Gaunt. – Nie boję się. – Och, oczywiście, że się boisz. Nie muszę czytać w twoim umyśle, żeby to odgadnąć. Chociaż, oczywiście, potrafię czytać w myślach. Gaunt oddychał głęboko. – Więc powiedz mi to, co chciałbym usłyszeć. – Sprytnie, bardzo sprytnie – zachichotała, odchylając się w tył. Tym razem w przód pochylił się Gaunt.

– Posłuchaj, ja też nie chcę tu siedzieć. Skończmy z tym jak najszybciej. Jesteś psykerką, oszołom mnie swoimi wizjami albo do cholery, zamknij się! Mam inne rzeczy, które wolałbym robić w tej chwili. – Jak picie ze swoimi żołnierzami. Owoce. – Co? – Pragniesz smaku tego słodkiego owocu. Pragniesz goi. Słodkiego, soczystego owocu... Gaunt zadygotał cały. – Skąd o tym wiesz? Uśmiechnęła się złośliwie. – Masz sok na brodzie i płaszczu. Gaunt nie potrafił ukryć uśmiechu. – I kto teraz jest spryciarzem? To nie była sztuczka psioniczna. To była zwykła obserwacja. – Ale zgodna z prawdą, czyż nie? Czy sprawia ci to jakąś różnicę? Gaunt skinął głową. – Owszem... rzeczywiście sprawia. To, co powiedziałaś mi wcześniej. Nie miało to sensu, ale również nie miało związku z plamami na moim płaszczu. Czemu chciałaś ze mną rozmawiać? Westchnęła, pochylając głowę. Na długą chwilę zapadła cisza. Głos, który wreszcie mu odpowiedział, nie należał do młodej dziewczyny. Suchy, starczy głos sprawił, że Gaunt cofnął się przerażony. Na Imperatora, nagle zrobiło się strasznie zimno! Widział parę własnego oddechu i uświadomił sobie, że to nie jest złudzenie. Suchy jak popiół głos szepnął: – Wcale nie chcę oglądać tych rzeczy, Ibram, ale mimo

to nadal tam są. W mojej głowie. Czasami są wspaniałe. Czasami przerażające. Widzę to, co pokazują mi ludzie. Umysły są jak książki. Gaunt drżał cały, kuląc się na swoim stołku. – Ja... ja... lubię książki. – Wiem, że lubisz. Wyczytałam to. Lubiłeś książki Bonifacego. Miał ich tak wiele. Gaunt zesztywniał, czując jak po kręgosłupie maszerują mu zastępy lodowatych mrówek. Czuł jak po policzku spływa mu zamarznięta kropla potu. Czuł się jak w pułapce. – Skąd o tym wiesz? – Dobrze wiesz, skąd. Temperatura w pomieszczeniu jeszcze spadła. Gaunt zobaczył, jak na powierzchni stołu tworzy się lód, trzeszcząc i rozłupując drewno. Całe ciało pokryła mu gęsia skórka. Skoczył na nogi i rzucił się do drzwi. – Dość tego! Przesłuchanie skończone! Bezskutecznie próbował otworzyć drzwi. Były zamknięte. A przynajmniej nie chciały się otworzyć dla niego. Coś je blokowało. Gaunt zaczął walić w nie pięściami. – Inkwizytorze! Inkwizytorze Defay! Proszę mnie wypuścić! Jego głos zabrzmiał pusto, stłumiony w ciasnych wymiarach zimnej celi. Był przerażony, bardziej niż kiedykolwiek w swoim życiu. Obejrzał się za siebie. Dziewczyna pełzła po podłodze w jego stronę. Jej oczy były puste, zamglone. Z rozwartych bezmyślnie ust ściekała ślina. Uśmiechnęła się. Była to najgorsza rzecz, jaką widział młody Ibram Gaunt. Gdy przemówiła, głos nie pasował do ruchu ust. Słowa nadchodziły jakby z

odległego, strasznego miejsca. Wargi nie nadążały za wyrywającymi się z jej gardła ohydnymi dźwiękami. Kuląc się w rogu, obserwując ją, jak powoli, w zwierzęcy sposób pełznie po lodowatej podłodze, Gaunt zdołał wyszeptać: – Czego ode mnie chcesz? Czego? – Twojego życia – znów szeleszczący, nieludzki głos. – Odejdź ode mnie! – zamruczał Gaunt, bezsilnie szarpiąc za klamkę. – Co chciałbyś wiedzieć? – zapytała dziewczyna, nagle zatrzymując się. Rozpaczliwa myśl pojawiła się w jego umyśle. Może jeśli zmusi ją do rozmowy, to powstrzyma ją, może wymyśli jakiś sposób... – Czy zostanę komisarzem? – zapytał, waląc w drzwi, właściwie nie przejmując się odpowiedzią na pytanie. – Oczywiście. Zamek powoli zaczął puszczać. Jeszcze kilka chwil! Zajmij ją rozmową! – Powiedz mi coś więcej – zażądał, w nadziei, że przestanie iść w jego kierunku. Przez kilka sekund siedziała w milczeniu, zamyślona. Jej oczy pociemniały. Drżący, wysoki głos znów się odezwał: – Powiedziałam ci już wcześniej. Będzie ich siedem. Siedem kamieni mocy. Usuń je i będziesz wolny. Nie niszcz ich. Ale najpierw musisz znaleźć swoje duchy. Gaunt wzruszył ramionami, siłując się z zamkiem, nadal nie słuchając jej słów zbyt uważnie. – Co to wszystko, na Fetha, znaczy? – Co znaczy „na Fetha"? – odpowiedziała spokojnie. Gaunt zawahał się. Nie miał pojęcia, co znaczyło to

słowo i dlaczego go użył. – Twoja przyszłość wpływa na ciebie. Duchy, duchy, duchy. Gaunt odwrócił się. Będzie walczył, jeśli będzie musiał. Drzwi nie poddawały się, a ta opętana dziewczyna była zbyt blisko. – W moim zawodzie to często spotykane. Zajmuję się ich produkcją. Powiedz mi coś bardziej użytecznego. – Jesteś anrothem. – Czym? Zasyczała, wpatrując się w niego: – Nie mam bladego pojęcia, co to znaczy, ale wiem, że nim jesteś. Anroth. Anroth. To właśnie ty. Gaunt przebiegi na drugi koniec pokoju, zwiększając odległość pomiędzy nimi. Dziewczyna powoli zaczęła pełznąć z powrotem. – To jakiś obłęd! Wychodzę! – powiedział. – Więc idź. Ale powiem ci coś jeszcze, zanim wyjdziesz. Obejrzał się i dostrzegł jej przerażający uśmiech, wyłaniający się spod luźnej zasłony czarnych włosów. – Osnowa zna ciebie, Ibramie Gaunt. – Niech piekło pochłonie Osnowę! – wrzasnął. – Ibram, nadejdzie dzień... Odległy teraz, bardzo odległy w czasie, kiedy coś zabarwionego karmazynem stanie się najcenniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zobaczysz. Szukaj tego. Znajdź to. Inni również będą tego szukać, a ty będziesz tego bronić własną krwią. Krwią twoich duchów. – Dość tego! Czołgała się ku niemu na kolanach, na czworakach, jak zwierzę. Ślina kapała na podłogę. – Pamiętaj, Ibram! Ibram! Proszę! Tak wielu umrze, jeśli

tego nie zrobisz! Tak wielu, zbyt wielu! – Jeśli czego nie zrobię? – zapytał, starając się znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji. – Zniszcz to. Musisz to zniszczyć. Karmazynową rzecz. Zniszcz to. To tworzy żelazo bez duszy. – Jesteś szalona! – Żelazo bez duszy! Sięgnęła ręką w jego stronę, szarpiąc za tkaninę spodni. – Puść mnie! – Światy umrą! Mistrz Wojny umrze! Niech żaden z nich tego nie dostanie! Żaden z nich! To nie jest kwestia wyboru! Każdy wybór będzie zły! Wszyscy, którzy tego pragną, są źli. Nikt nie ma prawa, żeby tego używać! Zniszcz to! Ibram! Proszę! Zrzucił ją z siebie, a ona upadła ciężko na podłogę, dysząc i płacząc. Doszedł do drzwi i położył rękę na klamce. Ze zdziwieniem spostrzegł, że drzwi zostały odblokowane. Odwrócił się do niej. Wstała już z podłogi, ręką ocierając mokre od łez policzki. Jej głos znów należał do niej. – Nie pozwól im, Ibram. Zniszcz to. – Nigdy nie słyszałem większych bredni – powiedział Gaunt z pogardą w głosie. Wziął głęboki oddech. – Jeśli naprawdę masz talent, czemu nie powiesz mi czegoś wartościowego? Czegoś, co naprawdę chciałbym wiedzieć. Jak na przykład... w jaki sposób zginął mój ojciec? Usiadła na stołku. W pokoju znów zrobiło się mroźno. Przeraźliwie mroźno. Spojrzała uważnie w jego oczy i Gaunt odczuł, jak spojrzenie dziewczyny wwierca się w jego umysł. Walcząc z samym sobą, Gaunt zmusił się, żeby usiąść

naprzeciw niej. Spojrzał w jej ciemne oczy. Coś powiedziało mu, co się teraz stanie. Dziewczyna odezwała się swoim własnym głosem: – Twój ojciec... Byłeś jego pierwszym i jedynym synem. Pierwszym i jedynym... Umilkła na chwilę, po czym mówiła dalej. – Kentaur. To było na Kentaur. Dercius dowodził głównymi siłami, natomiast twój ojciec miał poprowadzić atak elitarnych jednostek...