Abnett Dan 2001 - Eisenhorn 01. Xenos

Dan Abnett Eisenhorn Tom 1 Xenos tytuł oryginału Xenos przekład Marcin Roszkowski

Prolog

Zastrzeżona dokumentacja, dostęp wyłącznie dla upoważnionych osób Nazwa pliku 112:67B:AA6:Xad Dziękuję, inkwizytorze Dokumentacja została udostępniona Zapis werbalny dokumentu video Lokalizacja: Maginor Data: 239.M41 Zapis wydobyty z modułu rejestracji video serwitora, odtworzony w formie werbalnej przez Savanta Eledixa z Ordo Hereticus w archiwum Inkwizycji na Fibos Secundus, 240.M41 [początek zapisu video] Ciemność. Odległe dźwięki ludzkiego cierpienia. Rozbłyski światła [prawdopodobnie płomienie wylotowe broni]. Dźwięk pośpiesznego przemieszczania się. Źródło zapisu porusza się arytmicznie, skacze. W zbliżeniu widać kamienne ściany. Kolejny rozbłysk światła, silniejszy, bliższy. Krzyk bólu [źródło nieznane]. Ekstremalnie silny rozbłysk [utrata zapisu video na czas 2 minut i 38 sekund, w tle nierozpoznawalny zapis audio]. Ponowna czytelna rejestracja obrazu. Mężczyzna [obiekt A] w długich szatach krzyczy przebiegając obok źródła zapisu [niemożliwa translacja wypowiedzi]. Obraz otoczenia: ciemne kamienne ściany [podziemia? grobowiec?] Tożsamość A nieznana [zapis video uchwycił jedynie część jego profilu]. Źródło zapisu przemieszcza się tuż za A. Obiekt A zdejmuje młot mocy z pętli zawieszonej pod szatą. Zbliżenie obrazu na dłonie A zaciskające się na uchwycie młota. Obraz sygnetu Inkwizycji. Obiekt A odwraca się w stronę źródła zapisu [twarz ukryta w półmroku]. Obiekt A mówi: Głos [A] – Szybciej! Szybciej, w imię wszystkiego, co święte! Ruszcie się i [wypowiedź zagłuszona hukiem wystrzału] tę przeklętą bestię!

Kolejne rozbłyski światła, jednoznacznie zidentyfikowane jako wystrzały z broni laserowej. Antyoślepiacz źródła zapisu nie działa poprawnie [obraz staje się nieczytelny na czas 14 sekund, następnie powoli powraca wizja]. Przejście przez kamienne drzwi wiodące do przestronnej komnaty. Budulec to szary kamień w formie regularnych bloków. Źródło zapisu przystaje. W przejściu leżą ciała, kolejne są widoczne w głębi położonych za wejściem schodów. Na zwłokach widać poważne obrażenia, wręcz zmiaż-dżenia. Podłoga mokra od krwi. Głos [A?] – Gdzie jesteście? Gdzie jesteście? Pokażcie się! Źródło zapisu ponownie się przemieszcza. Dwa ludzkie kształty poruszają się po lewej stronie kamery [zwolniony odczyt zapisu ujawnia, że pierwszy z nich [obiekt B] jest mężczyzną w wieku około czterdziestu lat, silnie zbudowanym, noszącym kamizelkę kuloodporną Imperialnej Gwardii bez insygniów jednostki ani identyfikatora, posiadającym cechę charakterystyczną w postaci licznych blizn na twarzy [starych], trzymającym w rękach ciężki karabin maszynowy z taśmowym podajnikiem; drugi kształt [obiekt C] to kobieta w wieku około dwudziestu pięciu lat, szczupła, o niebieskawym pigmencie skóry, tatuaże i pancerz osobisty zdradzają przynależ-ność do Kultu Śmierci Morituri, w ręku trzyma miecz mocy [szacunkowa długość ostrza 45 cm]]. Obiekty B i C przemieszczają się poza pole rejestracji źródła zapisu. Kamera zwraca się w ich stronę Obraz B i C zaangażowanych w nagłą konfrontację z użyciem broni białej w niższej części schodów. Przeciwnicy to sześciu ludzi posiadających implanty bojowe, dwa mutanty i trzej ofensywni serwitorzy [patrz załącznik w formie pliku graficznego]. B strzela z karabinu maszynowego [wystrzały zagłuszają resztę dźwięków otoczenia]. Dwaj heretycy czystej ludzkiej krwi zostają uśmierceni strzałami ciężkiego kalibru [dym wydzielany przez rozgrzaną broń częściowo zakłóca czytelność obrazu]. Obiekt C pozbawia cięciem głowy jednego mutanta, skacze do przodu [brak zapisu wizualnego tego manewru, odtworzono go na podstawie ścieżki dźwiękowej] i przebija ostrzem kolejnego heretyka. Źródło zapisu przemieszcza się w dół schodów. Głos [nieznany] – Maneesha! Z lewej, z lewej… Źródło zapisu rejestruje obraz obiektu C trafionego kilkakrotnie z broni energetycznej. Obiekt C miota się konwulsyjnie, po czym zostaje rozczłonkowany w efekcie otrzymanych ran postrzałowych. Zarejestrowany przez kamerę obraz ulega zniekształceniu wskutek unoszącej się w powietrzu mgiełki powstałej z ludzkiej krwi [obiektyw kamery zostaje oczyszczony]. Obiekt B wchodzi w pole rejestracji urządzenia, krzyczy, strzela z karabinu maszynowego. Rejestracja ognia krzyżowego z broni laserowej [obraz nieczytelny]. [Brak zapisu video, ścieżka dźwiękowa zawiera szereg komunikatów słownych wydanych przez różne osoby, pośród nich wiele wypowiedzianych krzykiem]. [Obraz ponownie staje się czytelny]. Obiekt A znajduje się tuż przed źródłem zapisu, wbiegając do dużej komnaty oświetlonej lampami chemicznymi [twarz mężczyzny zostaje podświetlona na czas 0.3 sekundy]. Obiekt A pozytywnie zidentyfikowany jako inkwizytor Hetris Lugenbrau.

Lugenbrau – Quixos! Quixos! Wszystko rozstrzygniemy ostrzem miecza i świętym płomieniem. Chodź, ty potworze! Chodź tu, sukinsynu! Głos [nieznany] - Jestem tutaj, Lugenbrau. Kharnagar czeka. Lugenbrau [A] wychodzi poza pole rejestracji kamery. Źródło zapisu wykonuje obrót. Kamera rejestruje szereg ciał leżących na posadzce [analiza przeprowadzona na podstawie stopklatek pozwala zidentyfikować pozostałości obiektu B leżące pośród dziewięciu zarejestrowanych na taśmie zwłok]. [Obraz staje się nieczytelny na czas 1 minuty i 7 sekund. W tle słychać głośne dźwięki sugerujące toczącą się walkę]. [Obraz powraca]. Lugenbrau jest częściowo widoczny na krawędzi obiektywu kamery po lewej stronie, zaangażowany w bezpośrednią konfrontację. Poświata emitowana przez uderzenie wymierzone młotem mocy pali się przez kilka sekund na ekranie wyświetlacza [obraz zniekształcony]. Źródło zapisu koncentruje się na Lugenbrau. Inkwizytor zaangażowany w walkę z niezidentyfikowanym przeciwnikiem. Antagoniści poruszają się zbyt szybko, by można było pozytywnie potwierdzić tożsamość przeciwnika Lugenbrau. Ludzkie sylwetki [przypuszczalnie członkowie świty inkwizytora] pojawiają się w prawej części obiektywu kamery. Głowy sylwetek eksplodują. Sylwetki padają na posadzkę. [Oślepienie urządzenia rejestrującego. Obraz nieczytelny. Nieznany czas braku zapisu wizualnego]. [Obraz powraca, jest silnie zakłócony]. Widoczne rykoszety na ścianach pomieszczenia. Źródło zapisu wykonuje zbliżenie obrazu. Źródło zapisu rejestruje postać inkwizytora Lugenbrau walczącego z niezidentyfikowanym przeciwnikiem [kłęby dymu silnie ograniczają widoczność]. Konfrontacja jak poprzednio jest zbyt szybka, by można było potwierdzić tożsamość nieprzyjaciela. Pulsująca struga światła [prawdopodobnie broń biała] przebija Lugenbrau. Obraz podskakuje [część obrazu ulega rozmazaniu]. Lugenbrau ulega spopieleniu [ponownie całkowity zanik obrazu]. [Pauza / brak zapisu przez nieznany okres czasu]. [Obraz powraca]. Zbliżenie kamery na twarz spoglądającą w stronę źródła zapisu. Tożsamość postaci nieznana [obiekt D]. Obiekt D jest klasycznie przystojny, uśmiecha się. Ma pozbawione wyrazu oczy. Głos [D] – Witaj, mała istoto. Jestem Cherubael. Jaskrawy rozbłysk światła. Przeraźliwy krzyk [prawdopodobnie głos źródła zapisu]. [Obraz znika. Koniec taśmy].

1

Rozdział I

Zimne przybycie. Śmierć w hibernacyjnych grobowcach.

Kilka purytańskich refleksji.

Ścigając recydywistę Murdina Eyclone dotarłem na Hubris w czasie Uśpienia roku 240.M41 wedle kalendarza imperialnego. Uśpienie trwa przez jedenaście miesięcy składających się na liczący dwadzieścia jeden miesięcy cykl roczny planety. W okresie tym jedyne żywe istoty stąpające po tym świecie to Strażnicy odziani w ogrzewane kombinezony i dzierżący latarnie, patrolujący dzielnice hibernacyjnych świątyń. Wewnątrz lodowatych budowli wzniesionych z bazaltu i ceramitu mieszkańcy Humbrisu spali oczekując w swych pokrytych szronem sarkofagach na nadejście Odwilży, okresu przejściowego pomiędzy Uśpieniem i Życiem. Nawet powietrze sprawiało wrażenie zestalonego lodu. Szron pokrywał grubą warstwą monumentalne krypty, a twarda lodowa skorupa skuła bezkres równin całego świata. Wysoko w górze gwiezdne konstelacje błyszczały na pogrążonym w wielomiesięcznych ciemnościach nieboskłonie. Jednym z tych migoczących punktów było słońce Hubrisu, niezwykle teraz odległe. Do chwili przejścia cyklu rocznego w okres Odwilży słońce ponownie miało przeistoczyć się w gorejącą życiodajną gwiazdę. Kiedyś miało stać się płonącą na niebie kulą ognia, teraz było zaledwie iskierką w ciemnościach kosmosu. Kiedy mój wahadłowiec podchodził do lądowania w Mieście Świątynnym, założyłem na siebie

ogrzewany kombinezon i kilka warstw ciepłej bielizny, ale mimo to wciąż dotkliwie odczuwałem przenikające mnie zimne dreszcze. Łzawiły mi oczy, a same łzy niemal natychmiast zamarzały na policzkach i nosie. Pamiętając przygotowany przez mojego savanta raport poruszający kwestie kulturowe i klimatyczne Hubrisu szybko opuściłem przyłbicę ochronnego hełmu. Poczułem jak ciepłe powietrze zaczyna krążyć pod zakrywającą twarz plastikową maską. Strażnicy, uprzedzeni o moim przybyciu za pomocą astropatycznych przekazów, oczekiwali na krańcu płyty lądowiska. Ich trzymane na długich uchwytach latarnie świeciły jasno pośród ciemności mroźnej nocy, a blask ten mieszał się z kłębami pary wydzielanej przez wywietrzniki ich ogrzewanych kombinezonów. Ukłoniłem się i pokazałem ich dowódcy moją odznakę. Śnieżny ślizgacz już czekał – dwudziestometrowy ostronosy pojazd koloru rdzy poruszający się na płozach oraz wyposażonych w kolce tylnych kołach. Kiedy wyjeżdżaliśmy z lądowiska, spojrzałem przez ramię dostrzegając niknące w mroku światła pozycyjne i przywodzącą na myśl sztylet sylwetę mojego wahadłowca. Pokrywające tylne opony kolce wyrzucały w powietrze tuman rozbitego lodu tworząc za pojazdem miniaturową śnieżycę. Rozświetlony reflektorami krajobraz sprawiał odstręczające, zimne wrażenie. Jechałem z Lores Vibben i trzema Strażnikami w kabinie rozjaśnianej jedynie szmaragdową poświatą pokładowych instrumentów. Termowentylatory wbudowane w podstawy foteli tłoczyły do wnętrza ślizgacza gorące powietrze. Jeden ze Strażników podał Vibben elektroniczny notes. Przesunęła pobieżnie wzrokiem po jego wyświetlaczu i przekazała urządzenie w moje ręce. Uświadomiłem sobie, że moja przyłbica wciąż jest opuszczona. Podniosłem ją i zacząłem obmacywać kieszenie w poszukiwaniu okularów. Z lekkim uśmieszkiem na ustach Vibben wyjęła okulary z niewielkiej kieszonki w swym płaszczu. Wymamrotałem podziękowanie, założyłem okulary na nos i zagłębiłem się w lekturze. Kończyłem właśnie ostatni akapit tekstu, kiedy ślizgacz zahamował i zatrzymał się w miejscu. – Grobowiec Dwa-Dwanaście – oświadczył jeden ze Strażników. Wysiedliśmy opuszczając ponownie na twarze przyłbice hełmów. Niesione wiatrem płatki śniegu lśniły niczym wielkie klejnoty pośród czerni nocy rozjaśnianej snopami reflektorów ślizgacza. Słyszałem już wcześniej o zimnie przenikającym ciało do kości. Niech Imperator uchroni mnie przed ponownym doświadczeniem tego potwornego uczucia. Kąsający, paraliżujący chłód zdawał się mieć wręcz namacalne kształty. Każdy mięsień mego ciała protestował rozpaczliwie przeciwko tak ekstremalnie niskiej temperaturze. Niemal straciłem czucie w rękach, otępiały umysł również odmawiał posłuszeństwa. Niedobrze, bardzo niedobrze. Grobowiec Dwa-Dwanaście był budowlą hibernacyjną wzniesioną na zachodnim krańcu wielkiej Alei Imperialnej. W jego wnętrzu spało dwanaście tysięcy stu czterdziestu dwóch członków arystokratycznej elity rządzącej Hubrisem. Ruszyliśmy w kierunku budowli wspinając się po czarnych, pokrytych warstwą lodu schodach.

Zatrzymałem się na chwilę. –Gdzie są Strażnicy tego grobowca? – zapytałem. –Wykonują obchód – padła krótka odpowiedź. Rzuciłem okiem na Vibben i pokręciłem głową. Wsunęła dłoń pod swój futrzany płaszcz. –Wiedzą o naszym przybyciu? – zapytałem ponownie – Wiedzą, że chcemy się z nimi spotkać? –Sprawdzę to – oświadczył Strażnik, który w ślizgaczu wręczył nam elektroniczny notes. Ruszył w górę schodów, a fosforowa latarnia w jego ręce kołysała się rytmicznie rzucając wokół białą poświatę. Pozostali dwaj wartownicy pogrążyli się we własnych myślach. Przywołałem ruchem dłoni Vibben nakazując jej udanie się wraz ze mną śladami dowódcy naszej eskorty. Znaleźliśmy go na dolnym tarasie grobowca, gapiącego się w niemym milczeniu na zamarznięte ciała czterech Strażników. Leżące przy zwłokach latarnie wciąż paliły się słabym rachitycznym blaskiem. –Co…? – zdołał wykrztusić przez ściśnięte grozą gardło. –Wycofaj się stąd – rozkazała Vibben i wyjęła spod ubrania broń. Mały szmaragdowy run sygnalizujący odbezpieczenie mechanizmu spustowego palił się w ciemności. Wyciągnąłem z pokrowca własne ostrze, włączyłem je. Miecz zaczął mruczeć basowo. Południowe wejście do grobowca było otwarte, zza wielkich hermetycznych wrót sączyła się złota poświata. Moje najgorsze podejrzenia szybko stawały się rzeczywistością. Weszliśmy do środka budowli, Vibben omiatała nasze flanki lufą swej broni. Korytarz był szeroki, o wysokim suficie. Oświetlały go zawieszone na ścianach chemiczne lampy. Wdzierający się z zewnątrz chłód zaczynał już inkrustować białą warstewką lodu wypolerowane bazaltowe płyty. Kilka metrów za drzwiami następny Strażnik leżał nieruchomo w kałuży krzepnącej krwi. Przeszliśmy cicho nad jego ciałem. Po obu stronach korytarza pojawiły się szerokie sale wiodące do pomieszczeń hibernacyjnych. Gdziekolwiek nie zwróciłbym wzroku, widziałem rzędy pokrytych lodem komór zapełniających bazaltowe aule. Czułem się jakbym przemierzał wnętrze gigantycznej krypty. Vibben skręciła bezszelestnie w prawą odnogę korytarza, ja wybrałem lewą. Muszę przyznać, że byłem podekscytowany perspektywą zamknięcia sprawy ciągnącej się od sześciu lat. Eyclone wymykał mi się przez pełne sześć lat! Studiowałem jego akta każdego dnia, a każdej nocy widziałem w snach przeklętą twarz.

Teraz mógłbym przysiąc, że czułem zapach tego człowieka. Podniosłem przyłbicę hełmu. Z sufitu kapała woda – woda powstała ze stopionego lodu. W grobowcu wyraźnie podnosiła się temperatura. Niektóre z rozmazanych sylwetek widocznych za plastikowymi pokrywami komór hibernacyjnych zaczynały poruszać się ospale. Zbyt wcześnie! O wiele za wcześnie! Pierwszy człowiek Eyclone wpadł na mnie z zachodniej strony w chwili, gdy dostałem się na niewielkie skrzyżowanie korytarzy. Uskoczyłem z mieczem energetycznym w dłoni i ciąłem go ukośnie w bok szyi, zanim zdążył podnieść na mnie swój oskard do kruszenia lodu. Drugi wychynął z południowej strony, trzeci z wschodniej. Za nimi tłoczyli się następni. Wielu następnych. Wir błyskawicznych uników. Walcząc zaciekle usłyszałem dziką kanonadę w grobowcu na prawo od mojej pozycji. Vibben wpadła w kłopoty. –Eisenhorn! Eisenhorn! – w zawieszonym przy uchu komunikatorze sły szałem jej zdyszany głos. Zwinąłem się w półobrocie i ciąłem mieczem. Moi przeciwnicy nosili na sobie ogrzewane kombinezony, w rękach trzymali narzędzia do kruszenia lodu świetnie sprawdzające się w roli podręcznej broni. Ich oczy były zimne i wyprane z wszelkich uczuć. Chociaż poruszali się szybko i zwinnie, coś nienaturalnego w ich ruchach pozwalało wnioskować, że atakowali mnie bezwolnie, działając na niemy rozkaz. Energetyczny miecz, starożytna bezcenna broń pobłogosławiona przez samego Provosta z Inxu, zawirował w mojej dłoni. Wykonując pięć płynnych ruchów zabiłem ich wszystkich, ale krwawa mgiełka jeszcze przez chwilę unosiła się w powietrzu. –Eisenhorn! Odwróciłem się i pobiegłem. Pod moimi butami rozpryskiwała się woda ściekająca po ścianach i tworząca na posadzce wielkie kałuże. Z przodu dobiegły kolejne strzały. I przeciągły krzyk. Znalazłem Vibben leżącą twarzą w dół na obłej tubie chłodziarki. Zamarznięta krew dziewczyny przykleiła ją do lodowatego ceramitu urządzenia. Ośmiu ludzi Eyclone spoczywało nieruchomo na posadzce.

2

Pistolet leżał tuż przy wyciągniętej desperacko dłoni Vibben, tuż za czubkami jej rozwartych palców. Zużyta bateria wysunęła się częściowo z magazynka. Mam czterdzieści dwa lata, co według standardów Inkwizycji oznacza, że jestem stosunkowo młodym człowiekiem. Przez całe swe życie pracowałem na opinię osoby zimnej i nieczułej. Niektórzy zarzucali mi, że jestem bezlitosny czy nawet okrutny. Mylili się. Nie są mi obojętne ludzkie emocje ani głębsze uczucia. Posiadam jednak silną wolę, co moi przełożeni postrzegają za godną szacunku zaletę. W trakcie mej kariery siła ta pozwalała mi umacniać charakter chroniąc go przed załamaniem się w obliczu całego zła wszechświata. Uczucia psychicznego bólu, strachu czy żalu zawsze były dla mnie luksusem, którego nader często musiałem sobie odmawiać. Lores Vibben pracowała ze mną od pięciu i pół roku. W okresie tym dwukrotnie uratowała mi życie. Postrzegała się za moją asystentkę i przyboczną strażniczkę, w rzeczywistości jednak bardziej była zaufaną powier-niczką i towarzyszką broni. Kiedy przyjmowałem ją na służbę w klanowych slumsach Tornishu, robiłem to przez wzgląd na jej umiejętności bitewne i agresywny charakter. Szybko nauczyłem się cenić na równi z tymi cechami również jej bystry umysł, poczucie humoru i żywą inteligencję. Patrzyłem przez krótką chwilę na nieruchome ciało. Nie jestem pewien, czy wyszeptałem wtedy jej imię.

*****

Wyłączyłem zasilanie miecza i wsuwając ostrze z powrotem do pokrowca zawróciłem w kierunku cieni zalegających pod odległą ścianą komory hibernacyjnej.

Nie słyszałem nic prócz odgłosu coraz silniejszego kapania wody. Wyjąłem z kabury pod lewą pachą pistolet, odbezpieczyłem go i włączyłem komunikator. Eyclone bez wątpienia monitorował wszystkie transmisje radiowe nadawane w obrębie kompleksu Dwa-Dwanaście, toteż użyłem Glossi, werbalnego kodu informacyjnego znanego wyłącznie członkom mojego zespołu. Większość inkwizytorów posiada własne sekretne formy komunikacji werbalnej, czasami bardzo zaawansowane. Glossia, opracowana przeze mnie dziesięć lat temu, przerodziła się w bardzo złożony język, który stale rozwijał się w organiczny sposób w trakcie prac zespołu. –Cierń życzy sobie Aegisa, gwałtowne bestie w dole. –Aegis, powstaje, kolory przestrzeni – odpowiedział natychmiast w ocze kiwany przeze mnie sposób Betancore. –Różany Cierń, obfity, półksiężyc blasku płomieni. Chwila milczenia. –Półksiężyc blasku płomieni? Potwierdź. –Potwierdzam. –Ścieżka brzytwa delphus! Wzór kości słoniowej! –Wzór odrzucony. Wzór zasadniczy. –Aegis, powstaje. Wyłączyłem komunikator. Betancore był już w drodze. Przyjął wieści o śmierci Vibben z profesjonalnym chłodem. Ufałem, że tragedia ta nie wpłynie negatywnie na jego działanie. Midas Betancore był pobudliwym gorąco-krwistym człowiekiem i te właśnie cechy budziły zarówno sporą część mej sympatii do niego jak i częsty niepokój. Wyślizgnąłem się spomiędzy mroku pomieszczenia z gotową do użycia bronią. Był to pistolet marki Scipio, używany przez oficerów marynarki kosmicznej, o chromowanej obudowie i rękojeści wyłożonej kością słoniową. Czułem wyraźnie jego ciężar w okrytej rękawicą dłoni. Magazynek mieścił dziesięć obłych pocisków ciężkiego kalibru. Cztery zapasowe magazynki trzymałem w kieszeni płaszcza. Nie potrafiłem sobie przypomnieć, jak właściwie wszedłem w posiadanie tego pistoletu. Był moją własnością od kilku lat. Pewnej nocy, trzy lata temu, Vibben zdjęła z rękojeści broni starte ceramitowe nakładki z wizerunkiem Imperialnego Orła oraz mottem marynarki, po czym zastąpiła je własnoręcznie wykonanymi nakładkami z kości słoniowej. W sposób powszechnie przyjęty na Tornishu raczyła poinformować mnie o całej sprawie dopiero dnia następnego, oddając mi przerobiony pistolet. Nowe nakładki były szorstkie i doskonale trzymały się dłoni. Na każdej z nich widniał płaskoryt przedstawiający ludzką czaszkę przebitą cierniem róży, przechodzącym przez jeden z oczodołów. Z czubka ciernia kapały drobinki krwi. Vibben przykleiła do rytu malutkie kamienie

karminu mające symbolizować krople krwi. Pod czaszką widniało moje imię wyrysowane na zwoju pergaminu. Śmiałem się odbierając z jej rąk pistolet. Później wielokrotnie byłem zbyt zakłopotany noszącą gangsterskie emblematy bronią, aby z niej skorzystać w trakcie akcji. Dopiero teraz, kiedy Vibben już nie żyła, uświadomiłem sobie w pełni zaszczyt, jaki w formie tego prezentu spotkał mnie z jej strony. Obiecałem sobie w myślach: zabiję Eyclone z tej właśnie broni. Jako oddany sługa Jego Wysokości Boskiego Imperatora oraz Inkwizycji jestem całym sercem związany z nurtem filozofii amalathiańskiej. Dla reszty imperialnego społeczeństwa nasza organizacja składa się z rzeszy identycznych osobników – inkwizytor to inkwizytor, postać uosabiająca strach i władzę. Wielu poczułoby zdumienie wiedząc, że Inkwizycja sama rozdarta jest przez zwalczające się wzajemnie obozy polityczne. Wiedziałem, że wiedza taka zaskoczyły Vibben. Poświęciłem kiedyś jeden długi wieczór na wyjaśnienie jej zawiłych różnic pomiędzy różnymi ideologiami wyznawanymi w strukturach naszej organizacji. Nie zdołałem wyłożyć tych faktów w dostatecznie zrozumiały sposób. Tłumacząc w ogromnym skrócie sedno sprawy należy wyjaśnić, że część inkwizytorów jest purytanami, część zaś radykałami. Purytanie wierzą w niezmienność tradycyjnej roli Inkwizycji i walczą z wszelkimi przejawami zagrożenia dla Imperium, zwłaszcza zaś triumwiratem zła: obcymi, mutantami i demonami. Wszystko, co kłóci się z naukami Ministorum i literą Prawa Imperialnego zwraca baczną uwagę purytańskiego inkwizytora. Upór, konserwatyzm, bezwzględność… oto jego przymioty. Radykałowie uważają, że działanie dla dobra Imperium usprawiedliwia wykorzystanie wszelkich metod i narzędzi. Niektórzy z nich, jak mi się wydaje, prowadzą badania nad zakazaną wiedzą i naturą samej Osnowy, chcąc wykorzystać Chaos przeciwko niemu samemu i innym wrogom ludzkości. Słyszałem takie argumenty dostatecznie często. Budzą moją odrazę. Przekonania radykałów noszą w sobie piętno herezji. Jestem purytaninem z powołania i Amalathianinem z wyboru. Brutalnie proste założenia filozofii monodominacyjnej często budziły moje zaciekawienie i częściową akceptację, jednak nigdy nie przyjąłem jej za swój wyznacznik życia ze względu na rażący brak subtelności działania. Amalathianie wzięli swą nazwę od konklawy na Mount Alamath. Naszą misją jest utrzymanie za wszelką cenę status quo Imperium, toteż pracujemy ustawicznie nad identyfikacją i prewencyjną eliminacją wszystkich osób i organizacji mogących zachwiać ład społeczny mocarstwa. Wierzymy w siłę wypływającą z jedności. Zmiany są największym wrogiem porządku. Uważamy, że boski Imperator posiada swój tajemny plan, my zaś musimy utrzymać jedność mocarstwa do chwili, w której śmiertelnicy poznają szczegóły tego planu. Tropimy wewnętrzne rozłamy i zatargi i eliminujemy je sukcesywnie, jednakże wielką ironią okazuje się fakt, że właśnie nasza formacja nader często ulega podziałom na różne frakcje zwalczające się wzajemnie, nie tylko politycznymi

metodami. Jesteśmy sprężystym kręgosłupem Imperium, jego przeciwciałami, zwalczającymi choroby, szaleństwo, obrażenia, infekcje. Nie sądzę, by istniała służba bardziej odpowiedzialna od tej, nie sądzę, bym mógł być w życiu kimś innym niż inkwizytorem. Zatem wiecie już o mnie sporo. Gregor Eisenhorn, inkwizytor, purytanin, Amalathianin, wiek czterdzieści dwa lata, pełnoprawny inkwizytor od lat osiemnastu. Jestem wysoki, dobrze zbudowany w ramionach, wytrzymały, inteligentny. Opowiedziałem już o swojej samokontroli i silnej woli, poznaliście również mą biegłość w posługiwaniu się orężem. Cóż jeszcze mogę rzec? Czy jestem gładko ogolony? Rzecz jasna! Mam ciemne oczy i gęste czarne włosy. Te akurat cechy niewiele znaczą. Zbliżcie się, a opowiem wam, jak zabiłem Eyclone.

3 Rozdział II

Przebudzenie śniących. Gniew Betancore. Objaśnienia Aemosa.

Przemykałem wśród półmroku grobowca starając się czynić jak najmniej hałasu. Przerażający dźwięk narastał w chłodnych korytarzach grobowca hibernacyjnego Dwa-Dwanaście. Pięści i stopy uderzające szaleńczo w pokrywy kapsuł kriogenicznych. Zduszone zawodzenie. Chrapliwe pomruki. Śniący w grobowcu ludzie powracali do życia, ich osłabione śpiączką hibernacyjną ciała tkwiły uwięzione w ciasnych klatkach komór. Tym razem ich przebudzenia nie oczekiwała straż honorowa, nie było lekarzy gotowych zaaplikować arystokratycznym organizmom płyny odżywcze czy dożylne stymulatory. Dzięki zbrodniczym machinacjom Eyclone dwanaście tysięcy stu czterdziestu dwóch członków elity władz Hubrisu zostało wyrwanych ze śpiączki w środku okresu mroźnego Uśpienia, bez odpowiedniego nadzoru i opieki medycznej. Zdawałem sobie sprawę z losu, jaki czekał tych ludzi w przeciągu najbliższych minut.

Próbowałem przypomnieć sobie błyskawicznie wszystkie informacje przygotowane przez mojego savanta. W grobowcu znajdował się pokój kontrolny, z którego mógłbym przynajmniej odblokować zamki komór i uwolnić tych nieszczęśników. Tylko jaki miało to sens? Bez wsparcia ekip medycznych ludzie ci i tak skazani zostali na śmierć. A czas zmarnowany na poszukiwanie pokoju kontrolnego dawał Eyclone szansę ucieczki. Posługując się Glossią poinformowałem Betancore o zaistniałej sytuacji i kazałem mu zaalarmować Strażników. Odpowiedział mi po krótkiej chwili. Zespoły ratunkowe były już w drodze. Dlaczego? To pytanie wciąż nie dawało mi spokoju. Dlaczego Eyclone usiłował zrobić coś takiego? Masowy mord nie był czymś niezwykłym dla czciciela Chaosu, ale w tym przypadku wyczuwałem jakiś ukryty motyw, dalece wykraczający poza śmierć skazanych. Myślałem o tym przemierzając korytarz w zachodnim skrzydle budowli. Dzikie odgłosy stukania dobiegały z wszystkich stron, a z odpływów kapsuł wyciekały kaskady wody zmieszanej z płynami organicznymi. Usłyszałem wystrzał. Z lasera. Wiązka energii przecięła powietrze na odległość dłoni ode mnie i trafiła prosto w pokrywę jednej z komór kriogenicznych. Desperacki łomot dobiegający z wnętrza tej kapsuły umilkł, a tryskająca z odpływu woda przybrała natychmiast różową barwę. Wypaliłem ze Scipio w głąb szerokiego mrocznego korytarza. Odpowiedziały mi dalsze dwa wystrzały z broni laserowej. Chowając się za masywną kamienną kolumnę opróżniłem pociągnięciami spustu resztę magazynka, posyłając pociski na całą długość ciemnej galerii. Łuski spadały z metalicznym szczękiem na posadzkę. Nozdrza pełne miałem gorącego zapachu kordytu. Wcisnąłem się głębiej pod osłonę wymieniając magazynek na pełny. W powietrzu syknęło jeszcze kilka laserowych wiązek. –Eisenhorn? Czy to ty? Eyclone. Od razu poznałem ten wysoki głos. Nie odpowiedziałem. –Jesteś martwy, dobrze o tym wiesz, Gregor. Martwy jak wszyscy pozostali. Martwy, martwy, martwy. Wyjdź stamtąd i pozwól szybko to zakończyć. Był dobry, muszę to przyznać. Moje nogi poruszyły się kierowane mentalnym impulsem, gotowe przemieścić ciało na odkrytą przestrzeń korytarza. Eyclone zasłynął w tuzinie systemów swym psionicznym talentem i mesme-ryczną aurą głosu. Jakże inaczej mógłby zmusić do posłuszeństwa tych pozbawionych wszelkich uczuć i emocji przybocznych?

Ja jednak posiadałem podobne zdolności. I ustawicznie je ćwiczyłem. Bywają chwile, kiedy trzeba ubiec się do mentalnych sztuczek, by wywabić przeciwnika z kryjówki. Bywają takie chwile, kiedy psionicznej mocy trzeba użyć niby pistoletu przystawionego do ciała ofiary. Przyszedł taki czas. Skoncentrowałem się i uspokoiłem umysł. –Pokażcie się pierwsi! Eyclone nie uległ, ale też wcale tego nie oczekiwałem. Podobnie jak ja miał za sobą lata ćwiczeń w kontrolowaniu umysłu. W przeciwieństwie do dwójki swoich przybocznych. Pierwszy z nich wszedł na środek galerii, z hałasem ciskając pod nogi laser. Scipio wyrwał mu wielką dziurę w czole i przeszedł na wylot przez czaszkę tworząc w powietrzu groteskową różową mgiełkę. Drugi ochroniarz zakołysał się chwiejnie, pojął swój błąd i zaczął strzelać. Jedna z wiązek przepaliła rękaw mojego kombinezonu. Pociągnąłem za spust pistoletu i Scipio podskoczył z hukiem w mojej dłoni. Pocisk trafił w twarz człowieka poniżej nosa roztrzaskując górną szczękę, zmienił tor lotu i wyszedł bokiem czaszki. Trup runął bezwładnie na posadzkę, wciąż kurczowo zaciskając palce na spuście broni. Laserowy karabin strzelał raz za razem penetrując wiązkami energii pobliskie kapsuły. Mętna woda, płyny ustrojowe i kawałki ceramitu pryskały na wszystkie strony, a niektóre ze zdławionych krzyków przybrały znienacka na sile. Ponad krzykami pochwyciłem uchem dźwięk pośpiesznych kroków. Eyclone uciekał. Ruszyłem w ślad za nim, długimi mrocznymi korytarzami i salami, mijając jedną kriogeniczną kryptę za drugą. Przerażające skowyty, grzechot pięści o plastik… wciąż nie potrafię tego zapomnieć, niech mnie Imperator wspomoże. Tysiące ogarniętych grozą dusz budzących się po to, by stanąć twarzą w twarz z mękami powolnej śmierci. Przeklęty Eyclone. Przeklęty po trzykroć. Wpadając do trzeciej galerii dostrzegłem go w końcu, biegnącego drugą galeryjką równolegle do mnie. On również mnie dostrzegł. Przekręcił się w biegu i strzelił. Uskoczyłem za jeden z filarów i wiązki laserowego pistoletu minęły mnie tnąc nieszkodliwie powietrze. Pochwyciłem wzrokiem zaledwie krótki obraz: niskiego, krępego mężczyznę ubranego w brązowy ogrzewany kombinezon, z przystrzyżoną bródką i oczach płonących szaleństwem. Odpowiedziałem strzałem, ale Eyclone już nie było. Uciekł.

Pobiegłem do najbliższego skrzyżowania korytarza, dostrzegłem na chwilę jego sylwetkę i wypaliłem w jej kierunku. Spudłowałem. Przy wejściu do następnej galerii przystanąłem na moment ostrożnie. Odczekałem chwilę, zdjąłem i odrzuciłem wierzchni płaszcz. W grobowcu robiło się ciepło i duszno. Kiedy upłynęła kolejna minuta, a ja wciąż nie dostrzegałem śladu niebezpieczeństwa, ruszyłem w głąb galerii z gotową do strzału bronią. Zdołałem przejść zaledwie dziesięć kroków, gdy Eyclone wychynął z półmroku kryjówki i zaczął do mnie strzelać. Umarłbym tej nocy, gdyby nie niezwykły zbieg okoliczności. W momencie, gdy Eyclone naciskał spust, kilka kapsuł nie wytrzymało w końcu naporu miotających się w środku rezydentów i wyjący, nadzy ludzie wpadli na środek galerii drapiąc powietrze rozwartymi szeroko palcami, wymiotując, próbując coś dostrzec przez zaklejającą oczy warstwę śluzu. Eyclone zastrzelił na miejscu trzech z nich, czwartego śmiertelnie zranił. Gdyby nie ta nieoczekiwana żywa tarcza, to mnie spotkałby ten los. Pośpieszny stukot butów na posadzce. Znów uciekał. Ruszyłem biegiem w głąb pomieszczenia przeskakując nad ciałami tych nieszczęśników, którzy nieświadomie uratowali mi życie. Ranna rezydentka, naga kobieta w średnim wieku leżąca w zabarwionej krwią kałuży wody, chwyciła mnie rozpaczliwie za nogawkę błagając o pomoc. Wystrzelona przez Eyclone wiązka lasera przepaliła na wylot jej korpus. Ogarnęła mnie rozterka. Coup de grace oszczędziłby tej kobiecie męczarni, ale nie mogłem tego dla niej zrobić. Po swym nieuniknionym przebudzeniu reszta arystokracji Hubrisu bez wątpienia zażąda szczegółowego śledztwa, a wątpię, by ktoś zrozumiał wtedy kwestię strzału litości. Mógłbym latami tkwić na tej planecie uwikłany w postępowania sądowe i procesy apelacyjne. Wyszarpnąłem ubranie z jej uścisku i pobiegłem dalej. Sądzicie, że jestem słaby? A może nienawidzicie mnie za zdecydowanie, z jakim przedkładam obowiązki inkwizytora ponad potrzeby umierającej ofiary? Jeśli słabość mi zarzucacie, jestem gotów to zaakceptować. Wciąż zdarza mi się myśleć o tej kobiecie i wciąż boli mnie świadomość, że zostawiłem ją samą w chwili śmierci. Lecz jeśli żywicie do mnie nienawiść, mówi to o was wiele… nie rozumiecie przesłania Inkwizycji. Nie posiadacie żelaznej woli. Mogłem ją zabić i oszczędzić sobie późniejszej zgryzoty, ale taki gest współczucia być może oznaczałby zarazem fiasko mojej misji. A ja zawsze muszę myśleć o tysiącach… być może nawet milionach potencjalnych ofiar skazanych na dalece gorszą zagładę wskutek mojej błędnej decyzji. Czy to arogancja? Być może, lecz wówczas przyjąć należy, że to właśnie arogancja jest największą cnotą Inkwizycji.

Potrafiłem bez zmrużenia oka zignorować męki jednej osoby, aby za ich cenę uratować setki czy tysiące… Ludzkość musi cierpieć, by zdołała przetrwać. To proste. Zapytajcie Aemosa, on wam to wytłumaczy. Mimo to wciąż śnię czasami o tej kobiecie i jej krwi barwiącej gładkie płyty bazaltowej posadzki. Jeśli potraficie, okażcie mi chociaż odrobinę zrozumienia.

4

Przemierzałem biegiem rozległe komnaty grobowca, ale po następnych dwóch galeriach musiałem zwolnić. Setki rezydentów zdołały wydostać się z komór kriogenicznych i korytarze pełne były cierpiących ludzi. Starałem się omijać ich tak szybko jak to tylko było możliwe, wymykając się wyciąganym w moją stronę rękom, przeskakując nad ciałami podrygującymi konwulsyjnie na podłodze. Zgiełk przerażonych głosów i jęków bólu niemal odbierał mi rozum. W powietrzu unosił się gęsty, duszny odór rozkładu i odchodów. Kilkakrotnie musiałem wyszarpywać się z ludzkiego uścisku. Pomimo tego przerażającego tłoku mój pościg w groteskowy sposób został ułatwiony. Co kilka metrów kolejny człowiek leżał martwy lub umierający, ugodzony strzałami uciekających morderców. Na końcu korytarza odnalazłem małe metalowe drzwi prowadzące do wnętrza klatki schodowej pnącej się w górę grobowca. Były otwarte. Chemiczne lampy wiszące na ścianach oświetlały schody. Gdzieś z góry dobiegły mnie odgłosy strzałów, toteż zacząłem wspinać się pośpiesznie z wysoko podniesioną lufą pistoletu, kontrolując każde półpiętro w sposób, jakiego nauczyła mnie Vibben. Dotarłem do miejsca, gdzie na ścianie wisiała tablica informująca o wejściu na poziom ósmy. Słyszałem teraz łoskot pracujących machin. Przez kolejne drzwi dla służb technicznych dostałem się do korytarzyka wiodącego na szereg galeryjek. W bocznej ścianie dostrzegłem właz z szarego adamandytu, pokryty stylizowanymi literami informującymi o wejściu do hali generatora kriogenicznego. Zza źle domkniętego włazu buchały kłęby dymu. Komnata kriogeneratora była ogromna, jej wysoko sklepiona kopuła wyrastała ponad piramidalną bryłę grobowca Dwa-Dwanaście. Pracujące wewnątrz maszyny sprawiały wrażenie niebywale starożytnych. Zapiski zgromadzone w notesie elektronicznym, otrzymane od dowódcy grupy Strażników w śnieżnym ślizgaczu mówiły, że pierwotnie kriogeneratory były integralną częścią gigantycznych statków kolonizacyjnych przenoszących na Hubris pierwszych osadników. Po lądowaniu zostały wycięte i przetransportowane na powierzchnię świata, a następnie obudowane monumentalnymi kamiennymi grobowcami. Bractwo technomagów wywodzących się z rodzin inżynierów pracujących na statkach kolonizacyjnych przez tysiące lat dbało o poprawne funkcjonowanie i naprawy urządzeń.

Ten generator miał sześćdziesiąt metrów wysokości, wykonano go z żelaza i brązu i pokryto matowoczerwoną farbą. Z korpusu machiny wyrastały liczne rury i przewody biegnące do znikających w suficie kominów. Gorące powietrze wibrowało w rytm pracującej maszynerii, wszędzie unosiły się kłęby dymu i pary. Poczułem krople potu cieknące po mym czole i grzbiecie zaraz po wejściu do pomieszczenia. Rozejrzałem się pośpiesznie i wykryłem wzrokiem skrzynkę kontrolną o zerwanych plombach. Z wyłamanych zamków wciąż zwisały liczące kilkaset lat święte pieczęcie technomagów. Zajrzałem do środka i dostrzegłem rzędy baterii zasilające szereg tłustych od brudnego oleju przekładni. Do niektórych baterii podłączone były metalowe żabki łączące je kablami z małym, nowiutkim ceramitowym modułem wciśniętym do wnętrza kontrolnej skrzynki. Mały runiczny panel błyskał na bocznej ściance modułu kolorowymi diodami. W ten sposób ludzie Eyclone przełączyli tryb pracy kriogeneratora. Podejrzewałem, że akcja taka wymagała od jej organizatorów przekupienia któregoś z lokalnych technomagów lub sprowadzenia eksperta spoza tego świata. Bez względu na przedsięwziętą metodę, spiskowcy zainwestowali w operację budzące respekt zasoby techniczne i finansowe. Przeszedłem przez pomieszczenie i wspiąłem się po metalowej drabince na biegnącą wzdłuż jednej ze ścian platformę. Znajdował się tam dziwny przedmiot: obły pojemnik mierzący w najdłuższym miejscu prawie półtora metra. Stał na czterech nóżkach w postaci szponiastych metalowych łap, a po jego bokach widniały uchwyty służące do przenoszenia całego przedmiotu z miejsca na miejsce. Pokrywa pojemnika była otwarta, wychodziły spod niej dziesiątki kabli i przewodów wijących się po podłodze w stronę innej otwartej skrzynki kontrolnej kriogeneratora. Zajrzałem do środka pojemnika, ale nie potrafiłem pojąć przeznaczenia tego obiektu. Widziałem układy scalone, okablowanie i szereg nieznanych mi instrumentów elektronicznych. W samym środku pojemnika znajdowało się wolne miejsce, ewidentnie przeznaczone na komponent wielkości zaciśniętej ludzkiej pięści. Luźne kable i wtyczki leżały na dnie pojemnika czekając na podłączenie do brakującego elementu. Byłem pewien, że kluczowa część tego urządzenia nie została jeszcze do niego włożona. Mój komunikator pisnął krótko. Zgłosił się Betancore. Ledwie rozumiałem jego słowa pośród huku pracującego generatora. –Aegis, niebiosa, potrójna siódemka, korona z gwiazdami. Niesławny anioł, bezimienny, do Ciernia na osiem. Wzór? Zamyśliłem się na chwilę. Nie zamierzałem dać Eyclone żadnej szansy. –Cierń, wzór sokoła. –Potwierdzam wzór sokoła – odparł z mściwym zadowoleniem. Pół sekundy po zerwaniu połączenia z Betancore pochwyciłem kątem oka jakieś poruszenie: jeden z

ludzi Eyclone przecisnął się przez główny właz pomieszczenia ze starego typu laserowym pistoletem w ręce. Jego pierwszy strzał – jaskrawa krecha światła – urwał z metalicznym szczękiem jeden z zaczepów mocujących drabinkę. Drugi i trzeci przeleciały nad moją głową, gdy padałem na platformę, zrykoszetowały od obudowy kriogeneratora. Odpowiedziałem ogniem leżąc na brzuchu, ale miałem bardzo kiepską pozycję. Padły dwa następne strzały, jeden wypalił dziurę w podłodze platformy tuż przy moim ciele. Strzelec był już niemal przy podstawie drabiny. Drugi napastnik wpadł do pomieszczenia krzycząc coś do swego towarzysza. W rękach trzymał ciężki karabin automatyczny. Dostrzegł mnie i zaczął podnosić broń w górę. Tym razem moja pozycja okazała się wystarczająco dobra. Powaliłem go dwoma pociskami wbitymi głęboko w górną część klatki piersiowej. Pierwszy morderca był już prawie pode mną. Wypalił z pistoletu i wyrwał dziurę tuż przy mojej prawej stopie. Nie miałem chwili do stracenia. Przetoczyłem się pod barierką na skraju platformy i spadłem prosto na przeciwnika. Grzmotnęliśmy z łomotem w podłogę komnaty, mój Scipio wypadł z ręki i poleciał gdzieś stromym łukiem, chociaż z całych sił próbowałem go utrzymać w dłoni. Napastnik wykrzykiwał mi w twarz potok bezsensownych słów zaciskając ręce na kołnierzu kombinezonu. Jedną dłonią ściskałem go za gardło, drugą próbowałem złamać nadgarstek uzbrojonej w pistolet ręki. Morderca pociągnął dwa razy za spust, posyłając wiązki energii wysoko ku sufitowi. –Dość! – rozkazałem wysyłając mentalny impuls, który wwiercił mu się w umysł – Rzuć broń! Wykonał powolnie polecenie, jakby niezmiernie nim zdumiony. Psioniczne sztuczki często oszałamiają padających ich ofiarą ludzi. Gdy tylko odrzucił broń, uderzyłem go pięścią w głowę pozbawiając przytomności. Kiedy na kolanach szukałem swojego Scipio, w komunikatorze ponownie zgłosił się Betancore. –Aegis, wzór sokoła, niesławny anioł odprawiony. –Cierń potwierdza odbiór. Powrót do wzorca zasadniczego. Pobiegłem w kierunku wyjścia z komnaty kriogeneratora. Eyclone wydostał się schodami na górny poziom budowli, na lądowisko wbudowane w stromą ścianę grobowca Dwa-Dwanaście. Na zewnątrz wiał potwornie silny lodowaty wicher. Eyclone i ośmiu ludzi z jego ochrony czekało na platformie na orbitalny prom mający zabrać ich ze Świątynnego Miasta. Żaden nie podejrzewał, że ostatnia deska ratunku spiskowców płonęła teraz w głębokim kraterze jakieś osiem kilometrów na północ od grobowca, zestrzelona przez Betancore. Ciemny kształt, który pośród ryku silników korekcyjnych wychynął z ciemności nocy nad platformą, nie był oczekiwanym promem orbitalnym. Był to mój wahadłowiec. Czterysta pięćdziesiąt ton

pancernej blachy o długości osiemdziesięciu metrów, od ostrego nosa po podwójne stateczniki na ogonie. Unosił się w powietrzu z opuszczonym podwoziem, iluminując okolicę poświatą błękitnych płomieni buchających z wylotów silników. Bateria reflektorów zamontowana pod kabiną pilota zapłonęła oślepiającym blaskiem kąpiąc w białym świetle kultystów. Działając w ślepej panice, niektórzy z nich otworzyli ogień. Betancore nie potrzebował poważniejszej prowokacji. Rozwścieczony śmiercią Vibben człowiek pałał żądzą odwetu. Wieżyczki strzeleckie na trójkątnych skrzydłach wahadłowca obróciły się i zasypały platformę lawiną ognistej stali. W powietrze tryskały kawałki odłupanego od lądowiska ceramitu. Ciała pochwyconych pociskami ludzi zmieniały się w krwistą miazgę. Eyclone, bystrzejszy od swoich podwładnych, opuścił platformę w chwili pojawienia się wahadłowca. Biegł do drzwi wyjściowych. Tam właśnie wpadł prosto na mnie. Otworzył szeroko usta z zaskoczenia i natychmiast to wykorzystałem wpychając mu w nie lufę pistoletu. Widziałem, że chciał powiedzieć coś ważnego. Nie dbałem o to. Wcisnąłem lufę jeszcze głębokiej, aż metalowa osłona spustu złamała jeden z zębów mordercy. Eyclone grzebał rękami przy pasie próbując coś wyciągnąć. Pociągnąłem za spust. Pocisk przebił na wylot czaszkę heretyka, przemknął ponad platformą lądowiska i zrykoszetował pośród deszczu iskier od opancerzonego kadłuba wahadłowca, tuż poniżej okna kokpitu. –Przepraszam – powiedziałem do komunikatora. –Przeprosiny przyjęte – odparł Betancore.

5

–Bardzo niepokojące – oświadczył Aemos. Było to jego ulubione sformułowanie. Kucał na podłodze zaglądając do metalowego cylindra stojącego na platformie w komorze kriogeneratora. Co chwila wkładał do środka rękę, by czegoś dotknąć lub pochylał się, by uważniej obejrzeć intrygujący go element. Mechaniczne szkła korekcyjne tkwiące na jego haczykowatym nosie wydawały cichy pomruk płynnie poprawiając ostrość obrazu. Stałem za Aemosem patrząc mu przez ramię w pełnym wyczekiwania milczeniu. Przesunąłem wzrokiem po łysej czaszce starca. Jego skóra była pomarszczona i cienka, tylko w obrębie potylicy bielał jeszcze niewielki wianuszek siwych włosów. Uber Aemos był moim savantem i najstarszym współpracownikiem zarazem. Przeszedł pod moje rozkazy pierwszego miesiąca mojej regularnej pracy w Inkwizycji, oddelegowany przez inkwizytora

Hapshanta, który umierał w tym czasie na raka mózgu. Aemos miał dwieście siedemdziesiąt osiem lat terrańskich i przede mną służył swą pomocą trzem innym inkwizytorom. Żył tak długo tylko dzięki cybernetycznym modyfikacjom układu pokarmowego, krwionośnego i moczowego oraz wzmocnienia nanoidami struktury kostnej bioder i lewej nogi. W służbie Hapshanta został postrzelony z broni automatycznej. Operując go medycy natrafili na niezwykle zaawansowaną i wcześniej niezauważoną chorobę wirusową żołądka. Gdyby savant nie został ranny, zmarłby w przeciągu kilku tygodni. Dzięki ranie postrzałowej zatrucie zostało odkryte i wyleczone, a poddane rekonwalescencji ciało wyposażono w ceramitowe i stalowe substytuty naturalnych organów. Aemos nazywał całe to wydarzenie „szczęśliwym wejściem na linię ognia” i nigdy nie rozstawał się z noszonym na łańcuszku pociskiem, który niemal odebrał mu życie, a przy tym nieoczekiwanie je uratował. –Aemos? Podniósł się i wyprostował z cichym jękiem serwomotorów cybernetycznej kończyny, zmiatając ciemnozielonym płaszczem kurz z powierzchni platformy. Wielkie okulary na teleskopowych uchwytach zasłaniały większą część jego starej twarzy. Wiekowy savant przypominał mi czasami kuriozalnego insekta z wyłupiastymi oczami i kanciastymi, kompozytowymi fragmentami szczęk. –Dekoder nieznanego przeznaczenia. Zaawansowany technologicznie procesor. Zbliżony konstrukcją do sterowanych mentalnie jednostek kontrolnych, używanych czasem przez nawiedzonych techkapłanów Adeptus Mechanicus w celu łączenia ludzkich umysłów z cyfrową matrycą Boskiej Maszyny. –Widziałeś już kiedyś coś takiego? – zapytałem cofając się machinalnie o kilka kroków od cylindra. –Raz, w trakcie pewnej podróży. Bardzo pobieżnie. Nie oczekuje się ode mnie posiadania wiedzy specjalistycznej. Jestem pewien, że Adeptus Me-chanicus będą niezwykle zainteresowani tym urządzeniem. Może to być konstrukcja oparta na nielegalnych technologiach albo pochodząca z kradzieży z zastrzeżonego źródła. Tak czy inaczej, pewnie będą zachwyceni. –Tak czy inaczej, nigdy się o tym nie dowiedzą. Ten przedmiot należy do Inkwizycji. –Jak sobie życzysz – zgodził się dobrodusznie Aemos. Widziałem wyraz zainteresowania na twarzy savanta, zapisującego swoje uwagi i wnioski w małym notesie elektronicznym przymocowanym do przedramienia. W wieku czterdziestu lat Aemos padł ofiarą memo-wirusa, który znacznie przekształcił jego komórki nerwowe, zmuszając mózg do ustawicznego zbierania informacji – wszelkiego rodzaju informacji – kiedy tylko nadarzała się ku temu stosowna okazja. Starzec patologicznie pożądał wiedzy, stał się od niej niemal uzależniony. Cecha ta czyniła z Aemosa nieco irytującego, łatwo zbaczającego z tematu towarzysza rozmów, ale zarazem i wybornego savanta, docenionego przez czterech inkwizytorów.

–Nitowane stalowe cylindry – wymamrotał oglądając wiszące pod sufitem komory wymienniki ciepła – Czy to ma za zadanie wzmocnić odporność konstrukcji na wysoką temperaturę czy też może to rezultat zastosowanej linii technologicznej? Poza tym, jaki jest zakres dopuszczalnych temperatur, jeżeli… –Aemos, proszę. –Hmm? – spojrzał na mnie jakby sobie przypomniał o mej obecności. –Pojemnik? –Oczywiście. Proszę o wybaczenie. Zaawansowany technologicznie procesor… czy już o nim wspominałem? –Tak. Przetwarzający co? Informacje? –Tak pomyślałem w pierwszej chwili, potem jednak przyszła mi na myśl opcja mentalnego przekaźnika. Po dokładnych oględzinach zwątpiłem także w taką możliwość. Wskazałem palcem wnętrze pojemnika. –Czego tu brakuje? –Och, więc ty też na to zwróciłeś uwagę? To bardzo niepokojące. Wciąż nie jestem całkowicie pewien, ale jest to coś kanciastego, o niestandardowym kształcie, z własnym źródłem zasilania. –Jesteś tego pewien? –Zobacz, w środku nie ma wolnego okablowania doprowadzającego zasilanie, są za to przekaźniki transferujące energię na zewnątrz. I jest coś dziwnego w tych wtyczkach. Niestandardowe. Cały ten przedmiot jest jakiś niestandardowy. –Konstrukcja obcego pochodzenia? –Nie, to ludzki produkt… po prostu niestandardowy, ręcznie wykonany. –W jakim celu? – zapytał Betancore wspinając się po drabince w naszą stronę. Wyglądał na posępnego, niesforne czarne włosy okalały zaciętą ciemnoskórą twarz, którą zazwyczaj rozjaśniał zawadiacki uśmieszek. –Muszę przeprowadzić bardziej szczegółowe badania, Midasie – odparł Aemos. Betancore podszedł do mnie. Był tego samego wzrostu co ja, ale szczuplejszy. Jego buty, spodnie i tunikę wykonano z delikatnej czarnej skóry obramowanej czerwonymi wszywkami materiału – stary glaviański mundur pilota-łowcy. Na ramiona narzucił noszoną często kurtkę z jedwabnym szamerunkiem.

Okryte lekkimi rękawiczkami ze skóry blleka dłonie pilota tańczyły w powietrzu niebezpiecznie blisko kolb dwóch przytroczonych do bioder pistoletów igłowych. –Dużo czasu zmarnowałeś, żeby się tu dostać – zauważyłem. –Kazano mi zabrać wahadłowiec na główne lądowisko w Mieście Świątynnym. Platforma była potrzebna dla pojazdów ekip ratunkowych. Dostałem się tu na piechotę. Potem znalazłem Lores. –Zginęła dzielną śmiercią, Betancore. –Być może. Czy coś takiego w ogóle jest możliwe? Nie odpowiedziałem. Rozumiałem dobrze bezmiar jego depresji. Kochał się w Lores Vibben od dobrego roku, a przynajmniej pewien był, że ją kocha. Świadom byłem faktu, że przez jakiś czas będę z nim miał więcej kłopotów niż pożytku. –Gdzie jest ten obcoświatowiec? Ten Eisenhorn? Stanowcze pytanie dobiegło z głębi pomieszczenia. Spojrzałem przez barierkę w kierunku podłogi. Jakiś mężczyzna wszedł do środka komory w asyście czterech Strażników dźwigających wysoko swe ceremonialne latarnie. Był wysoki, bladoskóry, o szarych włosach i aroganckiej aparycji. Miał na sobie bogato zdobiony ogrzewany kombinezon koloru czystej żółci. Nie wiedziałem, któż to taki, ale instynktownie wyczułem kłopoty. Aemos i Betancore również przyglądali się przybyłemu. –Masz pojęcie, co to za człowiek? – zapytałem Aemosa. –Cóż, jak zapewne widzisz, ma on na sobie żółte szaty, co podobnie jak latarnie Strażników symbolizuje powrót słońca, a wraz z nim ciepła i życia. Fakt ten zdradza jego przynależność do wysokiej rangą grupy dostojników Strażniczego Komitetu Uśpienia. –Tego sam bym się domyślił – burknąłem. –Dobrze. Nazywa się Nissemay Carpel i pełni tu funkcję Wielkiego Strażnika, więc taką właśnie formułą powinieneś się do niego zwracać. Urodził się na Hubrisie, w Vital 235, pięćdziesiąt lat terrańskich temu, jako syn… –Wystarczy! Jego drzewo genealogiczne mnie nie interesuje. Podszedłem do drabinki i spojrzałem z góry na przybyłych. –Ja jestem Eisenhorn. Podniósł głowę mierząc mnie wzrokiem, z trudem powstrzymując rozsadzającą go wyraźnie wściekłość. –Aresztować tego człowieka! – rozkazał swoim przybocznym.

6 Rozdział III

Nissemay Carpel. Światełko w bezkresnej ciemności. Pontius.

Posłałem Betancore ostrzegawcze spojrzenie, po czym z kamienną miną zszedłem po drabince i zbliżyłem się do Carpela. Strażnicy otoczyli mnie, ale zachowywali niewielki dystans. –Wielki Strażniku – ukłoniłem się nieznacznie. Dostojnik zmierzył mnie ostrym zimnym spojrzeniem i oblizał szybko kąciki ust. –Zostaniesz zatrzymany do czasu… –Nie – przerwałem mu zdecydowanie – Jestem inkwizytorem Boskiego Imperatora ludzkiego mocarstwa, Ordo Xenos. Będę współuczestniczył w każdym postępowaniu wyjaśniającym, jakie tutejsze władze uznają za słuszne i wskazane, udzielając wszelkiej pomocy i ujawniając niezbędne informacje, ale nikt mnie nie ma prawa zatrzymać. Czy to zrozumiałe? –In… inkwizytor? –Czy to zrozumiałe? – powtórzyłem pytanie. Nie zamierzałem ubiegać się do swej mentalnej mocy, przynajmniej jeszcze nie teraz. Zrobiłbym to bez wahania, gdyby zaszła taka konieczność, ale chciałem nakłonić tego człowieka do wysłuchania mnie bez ubiegania się do mesmerycznych sztuczek. Jakby zmiękł na moment. Jak pierwotnie założyłem, znaczna część jego wściekłości spowodowana była szokiem na wieść o tragedii, która spotkała tak wielu notabli powierzonych jego opiece. Desperacko szukał kogoś, komu mógłby przyczepić akt oskarżenia. Świadomość konfrontacji z członkiem budzącej największy lęk imperialnej instytucji natychmiast powściągnęła jego gniewne plany. –Tysiące ofiar – zaczął lekko drżącym głosem – Ta zbrodnicza desekracja, szlachetnie urodzeni Hubrisu… wymordowani przez… przez… –Przez seryjnego zabójcę, czciciela Ciemności, człowieka, który dzięki mej interwencji leży teraz pod plastikową płachtą na platformie lądowiska.

Opłakuję szczerze tragiczny cios, jaki zadano dzisiejszej nocy społeczności Hubrisu Wielki Strażniku, i wiele oddałbym za to, by móc temu zapobiec. Lecz jeśli nie dostałbym się tutaj na czas, nie podniósł alarmu… czy zdajesz sobie sprawę ze skali dramatu, jaki rozegrał by się tu wówczas? Przerwałem na chwilę, by moje słowa zapadły mu w pamięć. –Nie tylko ten grobowiec, lecz wszystkie pozostałe… któż może wiedzieć, jak ogromnego mordu zamierzał dopuścić się Eyclone? Kto wie, jaki plan zamierzał zrealizować? –Eyclone, recydywista? –On tego dokonał, Wielki Strażniku. –Musisz zaznajomić mnie z przebiegiem całej tej sprawy. –Pozwól mi przygotować pełny raport i dostarczyć go do twego biura. Bez wątpienia będziesz chciał zadać mi wiele pytań. Za kilka godzin wyślę prośbę o udzielenie oficjalnej audiencji. Sądzę, iż w chwili obecnej zbyt wiele innych obowiązków wymaga twej niezwłocznej interwencji. Ruszyliśmy w kierunku wyjścia. Betancore przedstawił młodszemu stopniem Strażnikowi wykaz obiektów znajdujących się w wyłącznej dyspozycji naszego zespołu. Lista obejmowała zagadkowy pojemnik oraz ciała Eyclone i jego pomocników. Żadne zwłoki nie mogły być przeszukiwane ani poddawane sekcji bez mojego uprzedniego zezwolenia. Najemnik, którego pozbawiłem przytomności w komorze kriogeneratora, jedyny ocalały z bandy spiskowców, miał pozostać w izolatce do chwili przesłuchania przeze mnie lub moich towarzyszy. Betancore kilkakrotnie upewnił się, że wydane Strażnikom polecenia zostały poprawnie zrozumiane. Zabraliśmy ze sobą Vibben. Ponieważ Aemos był zbyt osłabiony, razem z Betancore podniosłem okryte białą płachtą ciało spoczywające nieruchomo na dolnym poziomie budowli. Wyszliśmy z grobowca Dwa-Dwanaście przez główne wejście, prosto w ciemność lodowatej nocy, niosąc Vibben w dół schodów do czekającego na nas śnieżnego ślizgacza. Mijaliśmy setki ciał składanych przez grupy Strażników wprost na zamarzniętej ziemi. Ze względu na powagę sytuacji mój zespół udał się do akcji na Hubrisie wprost z orbity. Ponieważ obecnie wydawało się, że pozostaniemy na tym świecie przynajmniej przez tydzień, a może i dłużej, jeśli Carpel uzna taki pobyt za niezbędny. Kiedy jechaliśmy ślizgaczem z powrotem do głównego lądowiska Świątynnego Miasta, Aemos za pomocą radia przygotowywał nam kwatery. W trakcie hubrisjańskiego Uśpienia, kiedy dziewięćdziesiąt dziewięć procent populacji świata drzemie pogrążone w głębokiej hibernacji, jedno miejsce na mroźnej planecie wciąż pozostaje oazą aktywnego życia. Strażnicy i technomagowie chronią się przed długą, lodowatą nocą w mieście zwanym Słonecznym Domem. Pięćdziesiąt kilometrów od poznaczonych grobowcami Równin Uśpienia pośród zimowej nocy

majaczy ciemnoszara kopuła Słonecznego Domu. Jest to schronienie dla pięćdziesięciu dziewięciu tysięcy ludzi, niewielkie miasto w porównaniu z monumentalnymi pustymi metropoliami drzemiącymi za linią horyzontu w oczekiwaniu na nadejście pory letniej i powrót śpiących mieszkańców. Patrzyłem z kokpitu wahadłowca na kopułę Domu, ledwie widoczną wśród tumanów szalejącej śnieżycy. Małe czerwone lampy sygnalizacyjne błyskały na powierzchni kopuły oraz wznoszących się ponad nią antenach. Betancore leciał w milczeniu, skoncentrowany i skupiony. Zdjął z dłoni skórzane rękawiczki, by glaviańskie obwody neuralne wbudowane w nadgarstki i czubki jego palców stykały się bezpośrednio z przekaźnikami impulsów na drążku sterowniczym. Aemos siedział w tylnej kabinie, studiując sterty dokumentów. Dwaj samodzielni wielozadaniowi serwitorzy oczekiwali na rozkazy w ładowni. Mieliśmy na pokładzie pięć takich mechanoidów. Dwa z nich były pozbawionymi kończyn stacjonarnymi tworami obsługującymi wieżyczki strzeleckie. Ostatni, wysoce wyspecjalizowany model zwany przez nas Uclidem, nigdy nie opuszczał swego stanowiska w sekcji napędowej. Lowink, mój astropata, drzemał w swojej kabinie, podłączony do szeregu instrumentów komunikacyjnych, gotowy do natychmiastowego nadania dowolnej wiadomości. Okryta prześcieradłem Vibben spoczywała na podłodze swej kajuty. Betancore obniżył wysokość kierując wahadłowiec w stronę Słonecznego Domu. Po wymianie radiowych komunikatów między pilotem i lokalnym centrum kontroli lotów w kopule otworzył się wielki właz wlotowy. Z jego głębi wystrzeliła oślepiająco jaskrawa poświata. Betancore opuścił na szyby kokpitu pokrywy antyoślepiaczy i wleciał do środka. Wewnętrzna powierzchnia kopuły pokryta była lustrami. Zasilana plazmową energią gigantyczna bateria energetyczna płonęła tuż pod sklepieniem kopuły zalewając jaskrawym blaskiem widoczne w dole miasto. Budowle sprawiały wrażenie wykonanych ze szkła. Wylądowaliśmy na wielkiej metalowej platformie liczącej blisko dwadzieścia hektarów, górującej ponad miastem. Jej powierzchnia lśniła równie oślepiająco jak lustrzane ściany kopuły. Masywni jednozadaniowi serwito-rzy przeciągnęli wahadłowiec do jednego z wydzielonych miejsc postojowych, gdzie inne modele mechanoidów przygotowywały już pompy paliwowe i narzędzia diagnostyczne. Betancore nie cierpiał, gdy ktoś obcy dotykał jego statku, toteż wydał Modo i Nilquitowi, naszym niezależnym serwito-rom, polecenie samodzielnego wykonania drobnych napraw i odprawienia miejscowych pomocników. Słyszałem jak obaj zaczęli krążyć wzdłuż kadłuba z warczeniem serwomotorów i sykiem hydraulicznych siłowników, wymieniając dziesiątki wierszy kodu maszynowego między sobą i pracującym w sekcji napędowej Uclidem. Aemos zaproponował wynajęcie mieszkań w mieście, ale odrzuciłem ten pomysł. Platforma startowa w zupełności mi wystarczała dla celów noclegu. Wahadłowiec był dostatecznie duży, by zapewnić wypoczynek całemu zespołowi. Zdarzało nam się spędzać na jego pokładzie całe tygodnie czy nawet miesiące.

Zszedłem do malutkiej kabiny Lowinka znajdującej się tuż pod kokpi-tem, obudziłem go stanowczo. Nie znaliśmy się jeszcze zbyt dobrze: mój poprzedni astropata zmarł sześć tygodni temu próbując złamać zaszyfrowaną kodem Chaosu wiadomość. Lowink był młodym człowiekiem o niezdrowego koloru skórze opinającej ciasno kościstą sylwetkę. Jego ciało zaczynało zdradzać pierwsze efekty mentalnego wyniszczenia. Chromowane gniazda interfejsów błyszczały na gładko ogolonej czaszce, pokrywały niczym ślady po ospie przedramiona. Kiedy podszedł do drzwi, część podpiętych kabli powlokła się za nim po podłodze. Każdy z przewodów oznaczony był niewielką plakietką i biegł do kompleksowego komunikatora zajmującego jedną ze ścian kabiny. Cały pokój obiegały tysiące wijących się niczym węże kabli, ale Lowink instynktownie rozpoznawał przeznaczenie każdego z nich i potrafił podłączyć się do potrzebnego mu w danej chwili urządzenia w przeciągu kilku sekund. W pomieszczeniu unosił się wszechobecny zapach ludzkiego potu i korzennych trociczek. –Mistrzu – powiedział. Jego usta były wąską różową linią w bladej twarzy, a jedno oko mrużył nieświadomie w sposób nadający mu pozory pewnego siebie człowieka, choć w rzeczywistości był nieśmiały. –Bądź tak uprzejmy i wyślij wiadomość dla Regal Akwitane.

7

Regal był statkiem Wolnej Floty wynajętym przez nas w celu przewiezienia wahadłowca na Hubris. Kupiecka jednostka czekała teraz na orbicie, gotowa do wykonania następnego skoku w Osnowę. –Przekaż mistrzowi kupieckiemu Golkwinowi moje wyrazy szacunku i poinformuj go, ze zostajemy tu dłużej. Może podjąć dalszą podróż, nie ma takiej potrzeby, byśmy marnotrawili jego czas. Pobędziemy tutaj tydzień, może dłużej. Podziękuj mu za współpracę i przekaż nadzieję, że być może spotkamy się jeszcze w przyszłości. Lowink skinął głową. –Wyślę to natychmiast. –Potem będę miał dla ciebie następne zadanie. Skontaktuj się z główną Enklawą Astropathicusu na Hubrisie i zażądaj udostępnienia pełnego wykazu wszystkich zarejestrowanych transmisji transorbitalnych z okresu ostatnich sześciu tygodni. Również komunikatów nadanych przez nielicencjonowane źródła. Wyciągnij wszystko, co tylko zdołasz. Nie zaszkodzić chyba wspomnieć, że o informacje te ubiega się imperialny inkwizytor. Wątpię, by miejscowi astropaci chcieli się narazić na zarzut ukrywania przed pracownikiem

Inkwizycji istotnych danych. Ukłonił się ponownie. –Czy będziesz sobie życzył seansu mentalnego, mistrzu? –Teraz nie, ale być może w niedługiej przyszłości. Poinformuję cię o tym z odpowiednim wyprzedzeniem. –Czy to wszystko, mistrzu? –Tak, Lowink – odwróciłem się w kierunku wyjścia. –Mistrzu… – urwał na moment – Czy to prawda, że kobieta Vibben nie żyje? –Tak, Lowink. –Ach. Zauważyłem, że zrobiło się cicho – zamknął drzwi. Jego komentarz nie zawierał w sobie cienia złośliwości. Wiedziałem, co miał na myśli, chociaż moje własne zdolności mentalne przy nim sprawiały wręcz dziecinne wrażenie. Lores Vibben posiadała talent psioniczny i kiedy przebywała w naszym towarzystwie, wyczuwaliśmy delikatny subtelny szum w aurze otoczenia, generowany przez jej młody żywiołowy umysł. Odnalazłem Betancore na zewnątrz statku. Stał w cieniu jednego ze skrzydeł wahadłowca, gapiąc się pod nogi i paląc skręta z liści lho. Nie popierałem nigdy korzystania z narkotyków, ale nic nie powiedziałem na ten widok. W ciągu ostatnich lat Midas oczyścił swój organizm z toksyn. Kiedy spotkałem go po raz pierwszy, był pozornie beznadziejnym przypadkiem uzależnienia od obscury. –Cholernie jasne miejsce – wymamrotał mrużąc oczy. –Typowa reakcja. Mają do przeżycia jedenaście miesięcy ciągłej nocy, dlatego oświetlają to miejsce w sposób przekraczający wszelkie zdrowo rozsądkowe normy. –Mają tu podział doby na cykl dzienny i nocny? –Nie sądzę. –Nic dziwnego, że sprawiają wrażenie pomyleńców. Ekstremalne światło, ekstremalna ciemność, ekstremalne zmiany otoczenia zewnętrznego. Ich zegar biologiczny musi ulegać ciągłemu przestrojeniu. Pokiwałem głową. Przebywając na zewnątrz zaczynałem ulegać depresji na myśl o tym, że atramentowa noc nie ma końca. Teraz podobne uczucie wzbudzała we mnie świadomość niekończącego się dnia pod lustrzaną kopułą. W swoim raporcie Aemos wspomniał, że świat ten został nazwany przez kolonistów Hubrisem po trwającej siedemdziesiąt lat terrańskich podróży, która

zakończyła się odkryciem błędów w zapisach sond rozpoznawczych. Pozbawiony regularnej orbity wokół swego słońca świat trwał w cyklicznym stanie przejściowym pomiędzy upalnym sezonem letnim i okresem wielomiesięcznej zimowej nocy. Pomimo tych ekstremalnych anomalii osadnicy postanowili wylądować na Hubrisie, wykorzystując metody kriogeniczne w sposób, który po upływie wielu lat stał się integralną częścią ich kultury. W mojej prywatnej opinii popełnili błąd. Nie przybyłem tu jednak w celu krytykowania lokalnej kultury. –Zauważyłeś coś ciekawego? – zapytałem Betancore. Machnął ze zniechęceniem ręką. –Nie mają teraz zbyt wielu gości. Handel praktycznie zamarł, kiedy cały świat pogrążył się we śnie. –Dlatego właśnie Eyclone uznał tę planetę za bezbronną. –Tak. Większość statków na platformie należy do miejscowych. Z części korzystają Strażnicy, reszta dokuje tu na czas Uśpienia. Oprócz nas naliczyłem jeszcze trzy inne obce jednostki. Dwa kupieckie klipry i jeden prywatny ścigacz. –Popytaj trochę wokół. Spróbuj dowiedzieć się, do kogo należą i czego ten ktoś tutaj szuka. –Jasne. –Prom Eyclone, ten, który zestrzeliłeś. Mógł lecieć stąd? Pilot wciągnął w płuca dawkę narkotycznego dymu i potrząsnął głową. –Albo z orbity albo z prywatnej lokalizacji. Lowink przechwycił wysyłane przez załogę komunikaty przeznaczone dla Eyclone. –Przejrzę je niedługo. Lecz jeśli przyleciał z orbity? Eyclone wciąż jesz-Nie martw się o to, już sprawdziłem. Jeśli ktoś był na orbicie, dawno zniknął nawet się nie żegnając. –Dużo bym dał za wiedzę o tym jak ten sukinsyn się tutaj dostał i jak stąd zamierzał uciec. –Dowiem się tego – odparł Betancore ciskając niedopałek pod nogi. Zgniótł go obcasem buta. Wiedziałem, że mówi ze śmiertelną powagą. –Co z Vibben? – zapytał. –Czy wiesz, jakie były jej ostatnie życzenia? Nigdy mi nic na ten temat nie mówiła. Czy chciała, by jej ciało odesłać na Tornish w celu pochówku? –Zrobiłbyś to?

–Gdyby tego chciała. A chciała? –Nie mam pojęcia, Eisenhorn. Mnie też nigdy o tym nie wspomniała. –Trzeba będzie przejrzeć jej prywatne rzeczy, być może zostawiła jakiś testament lub pośmiertne instrukcje. Zrobisz to? –Chętnie – odparł. Byłem zmęczony. Spędziłem godzinę w towarzystwie Aemosa w jego zawalonym książkami i holograficznymi dyskami pokoju, przygotowując raport dla Carpela. Umieściłem w nim wszystkie podstawowe informacje, starannie usuwając z treści rzeczy, o których nie powinien był wiedzieć. Kazałem Aemosowi przejrzeć lokalne kodeksy prawa, by przygotować się na ewentualne formalne zarzuty Carpela. Niespecjalnie się martwiłem taką możliwością, bo też i byłem całkowicie nietykalny dla przedstawicieli lokalnego wymiaru sprawiedliwości, ale chciałem uzyskać pewność. Amalathianie dumni są z tego, że pracują wewnątrz imperialnych struktur społecznych, nie obok nich. Lub ponad, jak to miewają w zwyczaju czynić monodominanci. Chciałem mieć Carpela i innych wysokich rangą dostojników Hubrisu po swojej stronie w trakcie tego śledztwa. Kiedy ukończyłem raport, udałem się do swego pokoju. Przystanąłem na chwilę pod drzwiami kabiny Vibben, wszedłem do środka i delikatnie włożyłem Scipio w jej skrzyżowane na piersiach dłonie. Zasłoniłem całunem nieruchome ciało. Broń należała do niej, spełniła swe zadanie. Zasłużyła sobie na to, by spocząć na wieczność wraz z tą kobietą.

*****

Po raz pierwszy od sześciu lat nie śnił mi się Eyclone. Śniłem o bezkresnej ciemności i odległym światełku, które uparcie nie chciało zgasnąć. Wyczuwałem coś mrocznego w tym świetle. Nonsensowne stwierdzenie, zdaję sobie z tego sprawę, jednakże tylko w ten sposób potrafię wyrazić swe wrażenie. Podejrzewałem, że jest ono zwiastunem jakiejś nieznanej mi prawdy, niosącej złowieszcze przesłanie. Dostrzegałem rozbłyski przywodzące na myśl błyskawice, tańczące na obrzeżach mojej świadomości. Ujrzałem przystojnego mężczyznę o pozbawionych wyrazu oczach, nie pustych jak oczy pomocników Eyclone, tylko dziwnie odległych, jakby spoglądających na mnie z kosmicznie odległego miejsca. Mężczyzna uśmiechał się do mnie. Wtedy nie miałem jeszcze najmniejszego pojęcia, kim on jest. Udałem się do Carpela następnego dnia w południe. W Słonecznym Domu co prawda wiecznie panowało południe, jednak tym razem był to chronometryczny środek dnia. Do tego czasu Lowink, Aegis i Betancore przynieśli mi nowe informacje. Ogoliłem się i ubrałem na czarno. Wyjątkiem w moim stroju była tylko brązowa kurtka z łuskowatej

skóry. Na szyi powiesiłem łańcuszek z inkwizytorską rozetą. Nie zamierzałem pozwalać Carpelowi na żadne polityczne gierki. W towarzystwie Aemosa zjechałem z platformy startowej na poziom mieszkalny Domu, korzystając w tym celu z windy pasażerskiej. Na dole czekali już na nas odziani w jaskrawożółte szaty Strażnicy. Pomimo jaskrawego światła kąpiącego w białym blasku całe miasto wciąż dzierżyli zapalone latarnie. Nasze postacie rzucały krótkie cienie na płyty chodnika, który pokonaliśmy w drodze do podstawionej limuzyny. Była to potężna bestia o chromowanych zderzakach i otwartej kabinie, przystrojona chorągiewkami w barwach hubrisjańskiej arystokracji. Za umieszczonym na środku wozu fotelem kierowcy znajdowały się cztery rzędy obitych skórą siedzeń. Przemierzaliśmy ulice miasta tocząc się szybko na ośmiu szerokich oponach limuzyny.

8

Bulwary były szerokie i co tu dużo ukrywać – jaskrawo oświetlone. Po obu stronach jezdni pokryte warstwą szkła frontony budynków wznosiły się wysoko w górę ku płonącej na sztucznym niebie plazmowej baterii, przywodząc na myśl kwiaty wysuwające się w kierunku słonecznego światła. Rozmieszczone co trzydzieści metrów uliczne latarnie paliły się jasnym blaskiem. Ruch uliczny nie należał do szczególnie natężonych, a na chodnikach kręciło się zaledwie kilka tysięcy mieszkańców. Zauważyłem, że wielu z nich nosi żółte jedwabne szarfy. Girlandy żółtych kwiatów zwisały z każdej ulicznej latarni. –Kwiaty? – zapytałem. –Z hydroponicznych farm w habitacie siódmym – wyjaśnił jeden ze Strażników. –Co symbolizują? –Żałobę. –Podobnie jak szarfy – wyszeptał mi do ucha Aemos – Wydarzenia ostatniej nocy to wielka tragedia dla tego świata. Żółć jest ich świętym kolorem. Wydaje mi się, że lokalna religia opiera się na kulcie solarnym. –Imperator utożsamiany ze słońcem? –Coś w tym rodzaju. Tutaj rzecz jasna przybrało to ekstremalny poziom, z wiadomych przyczyn. Siedziba Strażników mieściła się w centrum miasta. Była to szklana wieżyca ornamentowana płaskorzeźbami prezentującymi tarczę słoneczną z wkomponowanym w nią emblematem dwugłowego

orła. Tuż obok wznosiła się kaplica Eklezjarchii i kilka budynków należących do imperialnego Administratum. Zdziwiłem się na widok ich czarnych, wykonanych z kamienia ścian, całkowicie pozbawionych okien. Najwyraźniej pracujący tu przedstawiciele mocarstwa podobnie jak ja mieli kłopoty z przystosowaniem się do ustawicznego blasku sztucznego słońca. Po przejściu pod szklanym portykiem weszliśmy do głównej sali gmachu. Pomieszczenie pełne było ludzi. Większość z nich nosiła żółte uniformy Strażników, część szaty lokalnych dygnitarzy i techmagosów, była też spora grupa urzędników i serwitorów. Sala przypominała rozmiarami imperialną kaplicę, jej dach wykonano ze złotego szkła osadzonego na ramie z czarnego metalu. Złocista poświata przenikała do wnętrza auli. Szliśmy po szerokim czarnym dywanie z wyhaftowanymi emblematami słonecznej tarczy. –Inkwizytor Eisenhorn! – zaanonsował mnie jeden z członków eskorty posługując się w tym celu małym megafonem. W sali zapadła cisza i oczy wszystkich zebranych skupiły się na mojej postaci. Wielki Strażnik Carpel spoczywał na antygrawitacyjnym tronie ozdobionym wstęgami pergaminów. Jaskrawo świecąca lampa jarzyła się na wysięgniku ponad jego głową. Ruchomy mebel ruszył w mym kierunku poprzez rozstępujący się tłum. –Wielki Strażniku – ukłoniłem się kurtuazyjnie. –Wszyscy umarli – poinformował mnie natychmiast – Dwanaście tysięcy sto czterdzieści dwie ofiary. Grobowiec Dwa-Dwanaście jest wymarły. Nikt nie przeżył szoku wyjścia z hibernacji. –Pragnę przekazać swe szczere kondolencje, Wielki Strażniku. Sala eksplodowała wrzawą rozwścieczonych głosów, krzyczących coś, gwiżdżących, pohukujących gniewnie. –Kondolencje? Twoje przeklęte kondolencje?! – Carpel wrzasnął ponad zgiełkiem tłumu – Znacząca część naszej arystokratycznej kasty umiera jednej nocy, a ty próbujesz nas uspokoić kondolencjami?! –To wszystko, co mogę ofiarować, Wielki Strażniku – czułem jak Aemos drży nerwowo u mojego boku, notując w swoim podręcznym notesie informacje o wyglądzie zebranych, lokalnej modzie, sposobie wysławiania się… wszystkim co mogło odwrócić jego uwagę od nieuniknionej konfrontacji. –To nie wystarczy! – warknął młody człowiek stojący przy mnie. Należał bez wątpienia do młodszej części tutejszej szlachty. Jego skóra miała dziwnie blady, wilgotny wygląd, a kiedy ruszył w mym kierunku, Strażnicy pochwycili go ratując przed upadkiem. –Kim jesteś, panie? – zapytałem. –Vernall Maypell, dziedzic kantonu Dallowen! – jeżeli oczekiwał, że na dźwięk tego tytułu padnę na kolana, srodze się rozczarował. –Ze względu na powagę tego tragicznego wydarzenia obudziliśmy ze stanu uśpienia część naszych

możnowładców – oświadczył Carpel – Brat czcigodnego Maypella i jego dwie żony zmarły w Grobowcu Dwa-Dwanaście. Zatem blada skóra była symptomem zapaści pohibernacyjnej. Dostrzegłem w tłumie około pięćdziesięciu osób zdradzających podobne objawy wyczerpania. Odwróciłem się w stronę Maypella. –Wasza godność, raz jeszcze pragnę przekazać kondolencje. Maypell omal nie pękł rozerwany atakiem wściekłości. –Twoja arogancja budzi mój wstręt, obcoświatowcu! Sprowadziłeś tego potwora na nasz świat, walczyłeś z nim w naszym najdroższym sanktuarium, w prywatnej wojnie wyniszczyłeś chlubę społeczeństwa Hubrisu, a teraz zamierzasz… –Milcz! – użyłem mocy. Nie dbałem o konsekwencje tego czynu. Maypell zamarł w bezruchu z otwartymi ustami, reszta sali pogrążyła się w głębokiej ciszy – Przybyłem tu, by was ocalić i pokrzyżować plany Eyclone. Gdyby nie wysiłki moje i moich towarzyszy, ten zbrodniarz mógł otworzyć więcej hibernacyjnych grobowców. Nie złamałem żadnych waszych praw. Przez cały czas kierowałem się lokalnymi procedurami. Co ma oznaczać zarzut, jakobym sprowadził tego potwora tutaj? –Poczyniliśmy pewne rozpoznanie – oświadczyła starsza kobieta. Podobnie jak Maypell zdradzała objawy choroby pohibernacyjnej. Siedziała na fotelu dźwiganym przez czterech serwitorów –Jakie rozpoznanie? –Ten długi zatarg z mordercą Eyclone. Ile to już czasu, pięć lat? –Sześć, pani. –Zatem sześć. Zapędziłeś go tutaj. Zaszczułeś. Sprowadziłeś na Hubris tak jak to zarzucił czcigodny Maypell. –W jaki sposób? –Nie zarejestrowaliśmy w granicach systemu obecności żadnego statku od dwudziestu dni, żadnego z wyjątkiem twego, inkwizytorze Eisenhorn – wyjaśnił Carpel rozkładając na kolanach jakieś dokumenty – Regal Akwitane. Ten statek musiał przywieźć go tutaj tak samo jak ciebie, byście na naszym świecie mogli dokończyć swą prywatną wojnę. Na naszych trupach. Czy wybrałeś Hubris ze względu na jego oddalenie od reszty okolicznych kolonii? Czy okazał się idealny do wyrównania wieloletnich porachunków ze względu na wygodną dla takich poczynań niekończącą się noc? Poczułem rosnący gniew i z trudem go pohamowałem. –Aemos?

Savant stał za mną mrucząc nieustannie pod nosem. –I co oznaczają te wtopione w szkło wstęgi? Czy te tafle są opancerzone? Wsporniki i filary przypominają stylem okres wczesnego gothicu, ale… –Aemos! Raport! Otrząsnął się i podał mi wyjęty z torby elektroniczny notes. –Przeczytaj to, Carpel. Przeczytaj to bardzo dokładnie – podałem notes dostojnikowi, po czym cofnąłem raptownie rękę, zanim zdążył go zabrać z mej dłoni – A może lepiej odczytam go na głos całej zebranej tu widowni? Może to odpowiedni moment, by wyjaśnić, jak w ostatniej chwili zdobyłem wieści o podróży Eyclone na Hubris? Uzyskałem te informacje wyłącznie dzięki złamaniu szyfrowanego przekazu mentalnego nadanego przez Eyclone dwa miesiące temu. Przekazu, który zabił mojego astropatę w trakcie próby rozszyfrowania jego zawartości! –Inkwizytorze, ja… – zaczął Carpel. Podniosłem notes wysoko w górę, by wszyscy mogli dostrzec pulsujące na jego ekranie linijki tekstu, po czym za pomocą przycisków zacząłem przewijać zawartość prezentowanego raportu. –A co powiecie o tym? To dowody dokumentujące fakt, iż Eyclone planował zbrodnię na Hubrisie od ponad roku! A tutaj znajdują się informacje zgromadzone przez mój zespół ostatniej nocy. Niezidentyfikowany statek kosmiczny wszedł na orbitę planety, po czym ją opuścił, trzy dni temu. Przywiózł tutaj Eyclone i jego kult, a wasze służby monitoringu planetarnego i Strażnicy nawet go nie zauważyli! A może lepiej postudiować zapis transmisji astropatycznych zarejestrowanych przez waszą Enklawę i zignorowanych pomimo ich nieznanego źródła? – cisnąłem notes w ręce Carpela. Setki zszokowanych oczu gapiły się na mnie w milczeniu. –Wystawiliście się niczym na tacy, a on to wykorzystał. Nie próbujcie mnie o nic oskarżać z wyjątkiem zarzutu spóźnienia się na miejsce zbrodni. Raz jeszcze pozostaje mi zapewnić wszystkich zabranych, że szczerze ubolewam nad tragedią, która miała tu miejsce. –A jeśli następnym razem znów poważycie się na konfrontację z imperialnym inkwizytorem – dodałem – postarajcie się okazać nieco więcej szacunku. Potrafię wiele zrozumieć i wybaczyć, ponieważ wiem, że większość złych słów powodowana jest waszym gniewem i szokiem, niemniej jednak moja cierpliwość nie jest nieograniczona… lecz nie moje kompetencje. Odwróciłem się w stronę Carpela. –Czy teraz, Wielki Strażniku, możemy porozmawiać? Prywatnie, tak jak o to uprzednio zabiegałem. Udaliśmy się w ślad za latającym tronem Carpela do jego gabinetu, pozostawiając za sobą szepczący ze wzburzeniem i grozą tłum. Tylko jeden członek świty dygnitarza podążył za nami, wysoki jasnowłosy mężczyzna w ciemnobrązowym mundurze, którego nie potrafiłem rozpoznać. Ochroniarz,

uznałem w końcu. Carpel opuścił tron na dywan i przywołał ruchem dłoni panel kontrolny, wysuwający się na żądanie z pobliskiej szklanej ściany. Nacisnął kilka przycisków i część lamp w pomieszczeniu litościwie przygasła. Tym gestem dał mi do zrozumienia, że zostanę potraktowany z właściwą powagą.

9

Machnął ręką zapraszając mnie do zajęcia miejsca na pobliskim krześle. Aemos przystanął w półmroku za moimi plecami. Mężczyzna w brązowym mundurze zajął miejsce przy oknie obserwując nas bez słowa. –Co nastąpi teraz? – zapytał Carpel. –Oczekuję waszej całkowitej współpracy na czas śledztwa jakie zamierzam tu przeprowadzić. –Sprawa jest przecież zamknięta – powiedział mężczyzna w mundurze. Nie odrywałem wzroku od oczu Carpela. –Oczekuję dobrej woli w naszej kooperacji. Eyclone może nie żyć, ale on był tylko czubkiem długiego ostrza, nadal niezwykle niebezpiecznego. –O czym pan mówi? – parsknął mundurowy. Wciąż nie poświęciłem mu nawet krótkiego spojrzenia. Przewiercając wzrokiem Carpela oświadczyłem: –Jeżeli on odezwie się ponownie bez uprzedniego przedstawienia swej tożsamości, wyrzucę go za okno. I nie zamierzam okna wcześniej otwierać. –To oficer śledczy Fischig, Adeptus Arbites. Poprosiłem o jego obecność w trakcie naszej rozmowy. Przyjrzałem się uważnie człowiekowi w brązowym uniformie. Był silnie zbudowanym mężczyzną z siateczką różowych szram szpecących okolice mlecznobiałego oka. Ze względu na zdrową skórę i jasne włosy w pierwszej chwili uznałem go za młodzieńca, teraz jednak spostrzegłem swój błąd. Był w co najmniej tym samym wieku co ja. –Oficerze śledczy – wstałem i skłoniłem się lekko.

–Inkwizytorze – odpowiedział tym samym gestem – Moje pytanie pozostaje aktualne. Usiadłem z powrotem na krześle. –Murdin Eyclone był realizatorem operacyjnym. Niezwykle błyskotliwym, oddanym sprawie człowiekiem, jednym z najniebezpieczniejszych w mej karierze. Upolowanie takiej zdobyczy w większości przypadków potrafi unicestwić jej diabelskie plany. Jak mniemam, podobne wnioski potrafi pan sformułować na podstawie własnych doświadczeń. –Nazwał go pan realizatorem operacyjnym. –Tutaj tkwiło źródło największego zagrożenia ze strony tego człowieka. Wierzył, że najlepiej przysłuży się swym bluźnierczym władcom oferując pomoc i usługi tajemnym sektom i kultom potrzebującym wsparcia. Nigdy nie poczynił żadnych specyficznych paktów i aktów oddania wybranej z Czterech Potęg. Poświęcał się wyłącznie realizacji planów stworzonych przez innych. Jego operacja na Hubrisie jest elementem zaawansowanej akcji będącej pomysłem innych ludzi. Zginął, a jego plany zostały pokrzyżowane i za to powinniśmy być wdzięczni losowi. Moja misja jednak tutaj się nie kończy. Muszę po nici kończącej się na Eyclone, jego ludziach i wszelkich skrawkach informacji pozostawionych przez niego na Hubrisie dotrzeć do okrytych tajemnicą zleceniodawców tej zbrodni. –W tym celu żądasz pełnej współpracy władz Hubrisu? – zapytał Carpel. –Władz, mieszkańców, lokalnych autorytetów, ciebie samego… To misja najwyższej wagi. Czy chcesz odmówić pomocy? –Nie, sir, nie zamierzam! – zastrzegł się pośpiesznie dygnitarz. –Doskonale. Carpel podał mi masywną odznakę w postaci złotej tarczy słonecznej. Była ciężka i stara, osadzona w oprawce z wyprawionej czarnej skóry. –Ta legitymacja zapewni ci wszelką pomoc, jakiej zażądasz. Posiadasz me pełnomocnictwa. Wypełnij swe obowiązki gruntownie i szybko. W zamian żądam dwóch przysług. –Jakich? –Chcę wglądu we wszystkie uzyskane podczas śledztwa materiały. I wyrazisz zgodę na to, by oficer śledczy towarzyszył twemu zespołowi. –Pracuję własnym trybem…

–Fischig potrafi otwierać drzwi i rozwiązywać języki, których nie pokona nawet rządowa odznaka. Potraktuj go jako lokalnego przewodnika. A także twoje oczy i uszy, dodałem w myślach. Zdawałem sobie jednak sprawę z ogromnej presji politycznej, pod jaką znajdował się Carpel, presji wywieranej na nim przez żądnych pomsty arystokratów. –Będę zaszczycony wsparciem z jego strony. –Gdzie najpierw? – zapytał Fischig prosto z mostu, z drapieżnym grymasem na twarzy. Ależ oni pożądają krwi, pomyślałem. Chcieli dopaść za wszelką cenę winowajców zbrodni lub przynajmniej partycypować w sukcesach mojego zespołu, by móc rzucić coś czekającemu niecierpliwie na wyniki establishmentowi. Wiedzieli, że za kilka miesięcy reszta obudzonej ze stanu wielomiesięcznej śpiączki społeczności rozliczy ich z postępów śledztwa. Nie znalazłem powodów, dla których miałbym ich za to potępiać. –Wpierw prosektorium – odparłem.

*****

Eyclone sprawiał wrażenie śpiącego. Jego głowa została owinięta w niemal komicznie wyglądający plastikowy worek zakrywający śmiertelną ranę. Rysy twarzy były spokojne, szpecił ją jedynie niewielki siniak przy ustach. Leżał na kamiennym postumencie w lodowatych podziemiach Arbites Prosektorium. Jego towarzysze spoczywali wokół, na podobnych numerowanych postumentach. Byli to ci zabici, którzy nie odnieśli zbyt znaczących obrażeń. Złożone pod jedną ze ścian plastikowe worki zawierające brejo-watą substancję skrywały w swych wnętrzach szczątki morderców rozerwanych na platformie startowej ogniem broni pokładowej wahadłowca. Prosektorium rozświetlała zimna błękitna poświata jarzeniowych lamp, a pokryte warstwą szronu wentylatory tłoczyły do wnętrza sali mroźne powietrze wprost zza kopuły Słonecznego Domu. Przed zejściem do tych podziemi Fischig zaopatrzył nas wszystkich w ogrzewane kombinezony. Zaskoczyła mnie widoczna dbałość o odpowiednie zabezpieczenie zwłok oraz fakt, że nikt ich nie dotknął, zgodnie z moim nakazem. Pomimo pozornej prostoty tego zalecenia już nieraz w przeszłości wchodziłem w zatargi z niecierpliwymi chirurgami żądnymi natychmiastowego przeprowadzenia sekcji. Głównym intendentem prosektorium okazała się niska kobieta około sześćdziesiątki o nazwisku Tutrone. Na starym i znoszonym ogrzewanym kombinezonie nosiła czerwony plastikowy fartuch. W jednym jej oczodole błyszczał metalicznie optyczny implant, w grzbiet prawej dłoni miała

wbudowany zestaw lśniących zimno ostrzy i miniaturową piłę tarczową. –Zrobiłam wszystko zgodnie z pańskimi instrukcjami – oświadczyła prowadząc nas w dół spiralnych schodów – Muszę zastrzec, że jest to niezgodne z naszymi procedurami. Przepisy nakazują wykonanie badań pośmiertnych w jak najszybszym terminie, przynajmniej obdukcji zewnętrznej. –Dziękuję za wyrozumiałość, intendentko. Nie zajmę ci wiele czasu, potem będziesz mogła dopełnić protokołu. Założyłem chirurgiczne rękawice i zacząłem krążyć wokół blisko dwudziestu ciał dyktując uwagi i komentarze chodzącemu za mną Aemosowi. W rzeczy samej oględziny zmarłych niewiele przyniosły efektów. Na podstawie budowy ciała oraz pigmentu zidentyfikowałem kilku z nich jako obcoświatowców, ale żaden ze złożonych w kostnicy trupów nie miał dokumentów ani podskórnych identyfikatorów. Nawet ich ubrania były czyste – ktoś rozmyślnie spruł wszystkie metki i naszywki. Mógłbym co prawda wszcząć osobne badania mające na podstawie składu chemicznego materiału zidentyfikować producenta odzieży, ale oznaczałoby to gigantyczne marnotrawstwo środków i czasu. Na dwóch ciałach znalazłem świeże blizny zdradzające niedawne usunięcie wszczepionych pod skórę ofiar identyfikatorów. Znakowanie takie nie leżało w zwyczaju lokalnej społeczności, toteż uznałem, że obaj mężczyźni pochodzą spoza Hubrisu. Ale skąd? Setki imperialnych światów powszechnie stosowały tego rodzaju identyfikatory, a ich noszenie było normalnie akceptowanym standardem. Ja sam posiadałem taki wszczep przez kilka lat dzieciństwa, przed przybyciem Czarnej Arki, która zmieniła me życie. Jedno z ciał miało na ramionach ślady po poparzeniu, niezbyt głębokie, ale rozległe. –Ktoś użył palnika termicznego w celu usunięcia gangsterskich tatuaży – oświadczył Aemos. Miał rację. Śledztwo nadal tkwiło w martwym punkcie. Spojrzałem na Eyclone – obiekt, w którym pokładałem największe nadzieje. Z pomocą Tutrone rozebrałem denata do naga odkładając na bok rozcięte ubranie, równie anonimowe jak ubiory jego współpracowników. Przewróciliśmy ciało na bok szukając… szukając czegokolwiek. –Tutaj! – powiedział Fischig pochylając się do przodu. Wskazał niewielki tatuaż powyżej lewego pośladka. –Serafin z Laoacusu. Stary symbol Chaosu. Eyclone zrobił ten tatuaż dwadzieścia lat temu dla uczczenia swych byłych zleceniodawców. Stary kult, stara sprawa. Nie ma związku z naszym dochodzeniem. Fischig spojrzał na mnie podejrzliwie. –Znasz tak dobrze tajemnice jego ciała? –Posiadam odpowiednie źródła informacji – odparłem. Nie chciałem wdawać się w bolesne wyjaśnienia. Eamanda, jedna z moich pierwszych współpracownic, genialna, piękna, wytrwała. To

ona zdobyła dla mnie tę wiedzę. Od pięciu lat przebywała w azylu dla obłąkanych. W ostatnim przesłanym mi raporcie znajdowała się informacja, że pomimo ścisłej opieki zdołała własnoręcznie odgryźć i skonsumować swoje palce. –Znakował się? – zapytał Fischig – Pracując dla każdego nowego kultu tatuował sobie na skórze symbol lojalności wobec zleceniodawcy? Oficer mógł mieć rację. Dlaczego sam o tym nie pomyślałem? Zaczęliśmy drobiazgowo badać ciało znajdując przynajmniej sześć wypalonych blizn świadczących o usunięciu starych tatuaży. Za lewym uchem odkryliśmy pasek srebra wszyty pod skórę w formie Buboe Chaotica. –To? – zapytała Tutrone odgarniając chirurgicznym ostrzem włosy denata, by nie zasłaniały wszywki. –Stare, podobnie jak reszta.

10

Cofnąłem się kilka kroków od postumentu i zacząłem analizować gorączkowo przebieg niedawnych wydarzeń. Kiedy zabijałem Eyclone, ten próbował coś zdjąć z pasa, a przynajmniej takie wrażenie sprawiał swymi chaotycznymi ruchami. –Jego rzeczy osobiste? Leżały na blacie metalowego stolika obok postumentu. Laserowy pistolet, miniaturowy komunikator, wykładana macicą perłową skrzyneczka zawierająca sześć tub obscury i zapalniczkę, karta kredytowa, zapasowe baterie do broni, plastikowy klucz. Oraz pas z czterema kieszonkami. Zacząłem opróżniać je po kolei: trochę lokalnych monet, malutki laserowy nożyk, trzy paski wysokokalorycznej pasty do żucia, stalowy obcinacz do paznokci, płynna obscura w strzykawce, mały notes elektroniczny. Po którą z tych rzeczy mógł sięgać w obliczu nieuniknionej śmierci? Nóż? Zbyt mały i nieporęczny przeciwko napastnikowi wpychającemu lufę swej broni do gardła ofiary. Niemniej, Eyclone działał w desperacji. Ale dlaczego nie sięgnął wówczas po tkwiący w kaburze pistolet? Może notes? Podniosłem go i włączyłem, ale urządzenie zażądało podania kodu dostępu. Notes mógł skrywać w swym wnętrzu najrozmaitsze mroczne sekrety, jednakże raczej nie po niego wyciągnąłby rękę człowiek znajdujący się na krawędzi śmierci. –Ślady nakłuć wzdłuż ramion – Tutrone kontynuowała oględziny zwłok. Nakłucia nie wzbudziły mego zaskoczenia zważywszy na zasoby narkotyków odkryte w kieszeniach denata.

–Żadnych pierścieni? Bransolet? Kolczyków? –Nie. Wyjąłem plastikowy worek z szuflady biurka i wsypałem do niego wszystkie osobiste przedmioty Eyclone. –Zamierzasz to zabrać inkwizytorze? – zapytała Tutrone podnosząc wzrok znad trupa. –Oczywiście. –Musiałeś go bardzo nienawidzić, prawda? – odezwał się nagle Fischig. –Co? Stał oparty o postument, ze skrzyżowanymi na piersiach rękami. –Był zdany na twoją łaskę i wiedziałeś doskonale, że w jego umyśle kryje się mnóstwo tajemnic, a mimo to rozwaliłeś mu czaszkę. Nie mam zastrzeżeń moralnych w kwestii usankcjonowanego zabijania, ale wiem doskonale, czym jest marnotrawstwo ołowiu. Czy to efekt wściekłości? –Jestem inkwizytorem. Nie kieruję się w działaniu wściekłością. –Czym zatem? Jego cyniczny ton zaczynał mi działać na nerwy. –Nie masz najmniejszego pojęcia o tym, jak niebezpieczny był ten człowiek. Nie zamierzałem dać mu żadnej szansy. –Jak dla mnie, nie wygląda na specjalnie groźnego – odparł Fischig mierząc wzrokiem trupa. –Mam coś! – oświadczyła Tutrone. Podeszliśmy do niej pośpiesznie. Pracowała lewą ręką, dzierżącą kilka ostrzy i próbników, jej cybernetyczne palce poruszały się w sposób przywodzący na myśl złożone z wielu stawów odnogi insekta. –Palec wskazujący lewej dłoni. Jest nienaturalnie ciężki i sztywny – podświetliła palec niewielkim skanerem. –Ceramitowy paznokieć. Sztuczny. Wszczep. –Co jest w środku? –Nie wiem. Zakłócony odczyt. Może jest… o, tutaj jest… miniaturowy zatrzask otwierający. Potrzebuję czegoś do jego podważenia.

Zmieniła ustawienia swej cyberdłoni i wysunęła z zasobnika podłużne metalowe narzędzie. Narzędzie przypominające…obcinacz do paznokci. –Cofnąć się! Cofnąć się! – wrzasnąłem. Zbyt późno. Tutrone nacisnęła zatrzask. Fałszywy paznokieć odskoczył do tyłu i coś wypadło z pustej komory wewnątrz sztucznego palca. Srebrny robak przypominający dżdżownicę śmignął w powietrzu niczym zerwany naszyjnik. –Gdzie to poleciało?! –Nie wiem – krzyknąłem wpychając ręką za siebie Aemosa i Tutrone – Fischig, widzisz to? –Gdzieś tutaj – odpowiedział wyszarpując z kabury matowoczarny automatyczny pistolet. Sięgnąłem do własnej kabury i wtedy sobie przypomniałem, że oddałem broń ciału Vibben. Chwyciłem leżący na stoliku chirurgiczny nóż. Robak wślizgnął się z powrotem w obszar podłogi rozświetlony poświatą lamp. Mierzył teraz dobry metr długości, a jego korpus miał kilka centymetrów grubości. Nie miałem pojęcia, jakiego rodzaju plugawa technologia odpowiadała za tak szybko rozrost stwora. Ciało robaka składało się z segmentowanego metalu, a pozbawiona oczu głowa była w zasadzie wielką paszczą najeżoną ostrymi jak brzytwa kłami. Tutrone krzyknęła, kiedy to coś rzuciło się w naszą stronę. Przycisnąłem ją do posadzki i metaliczna smuga przeleciała nad naszymi głowami trafiając prosto w ciało innego denata leżące na pobliskim postumencie. Rozległ się przerażający odgłos mlaskania i trzasku kości, po czym robal zniknął pod skórą zabitego. Martwe ciało trzęsło się konwulsyjnie i miotało, ponad postumentem wyrosła mgiełka rozdartej tkanki i drobin zakrzepłej krwi. Robak przegryzł się przez zwłoki i spadł na posadzkę po drugiej stronie postumentu. Sekundę później Fischig otworzył ogień i kilkoma pociskami strącił zmasakrowanego trupa na podłogę. Robaka dawno już tam nie było. –Mechanizm aktywowany przez dotknięcie – wymruczał Aemos – Bardzo dyskretny, prawdopodobnie produkt obcej rasy. Broń strażnicza z wbudowanym systemem zwiększania masy działającym w kontakcie z powietrzem lub po ręcznej aktywacji, polująca w oparciu o rejestrator dźwięku… –Więc zamknij się! – rozkazałem. Wepchnąłem savanta i Tutrone do rogu pomieszczania, po czym ruszyłem wraz z Fischigiem wzdłuż postumentów, rozglądając się uważnie wokół. Robak pojawił się znowu. Niemal mnie dopadł, zanim zdążyłem pochwycić wzrokiem srebrzysty błysk metalu. W ułamku sekundy pojąłem, że właśnie taką śmierć gotował mi Eyclone. Tego stwora zamierzał uwolnić ze schowka na lądowisku Grobowca Dwa-Dwanaście. To mój gniew pozbawił go wtedy ostatniej szansy przeżycia. Pchnąłem przed siebie ręką i ostrze noża

trafiło prosto w rozwartą paszczękę robaka. Impet zderzenia ze stworem zwalił mnie z nóg. Dwumetrowa już bestia z ciężkiego metalu miotała się szaleńczo na końcu mego noża niczym żywy bicz. Nad głową gwizdnęły mi pociski. Fischig próbował trafić robaka z pistoletu. –Zabijesz mnie! – wrzasnąłem. –Trzymaj to! Z przerażającym metalicznym chrzęstem robak zaczął rozgryzać ostrze i rękojeść noża przysuwając się w kierunku mojej dłoni. Tutrone wyrosła nade mną, wspólnymi siłami powlekliśmy wijącego się stwora w stronę pustego postumentu. Włączyła tarczową piłę wbudowaną w jej cyberdłoń i przeciągnęła wirującym ostrzem po lśniącym karku robaka. Odcięty odwłok wciąż rzucał się spazmatycznie. Intendentka chwyciła go i wrzuciła z odrazą do pełnego kwasu zbiornika, odpowiedzialnego za usuwanie organicznych śmieci. Sycząca głowa stwora cały czas gryząca resztki noża powędrowała do kadzi w ślad za resztą bestii. Staliśmy w czwórkę przy zbiorniku obserwując rozpuszczający się srebrzysty metal. Spojrzałem kątem oka na Tutrone i Fischiga. –Już wiem, kogo z was nie chciałbym mieć za przeciwnika – wymruczałem. Intendentka roześmiała się cicho. Fischig nic nie powiedział. –Co to było? – zapytał mnie Aemos, kiedy wiozący nas ślizgacz mknął ulicami w kierunku komendy Adeptus Arbites. –Więcej potrafiłbyś wydedukować niż usłyszeć ode mnie – odparłem – Bez wątpienia dar wręczony Eyclone przez jego władców. –Jacy władcy tworzą takie rzeczy? –Potężni, Aemosie. Ci najgorsi. Nasza wizyta w spartańskich biurach Arbites nie trwała długo. Na moje żądanie Fischig wezwał do gabinetu Magosa Palestemesa, najwyższego przełożonego techmagów zajmujących się kriogeniką. Magos rzucił okiem na pojemnik ustawiony w centrum pokoju. –Nie mam pojęcia, co to takiego – oświadczył. –Dziękuję, to wszystko – podziękowałem mu szybko i odwróciłem się do Fischiga – Proszę

natychmiast odesłać ten obiekt na pokład mojego statku. –To jest kluczowy dowód… – zaczął protestować. –Dla kogo pracujesz, Fischig? –Dla Imperatora. –Im szybciej zaczniesz go ze mną utożsamiać, tym mniej błędów popełnisz. Wykonaj polecenie.

*****

Hadam Bonz czekał na nas w pokoju przesłuchań. Został rozebrany do naga, ale Fischig zapewnił mnie, że w jego ubraniu nie znaleziono żadnych istotnych przedmiotów. Bonz był najemnikiem obezwładnionym przez mnie w komorze krioge-neratora, jedynym członkiem zespołu Eyclone, który przeżył dramatyczną noc.

11

Jego twarz opuchła po moim ciosie. Pilnującym go funkcjonariuszom podał jedynie swe personalia. Wszedłem do celi wraz z Fischigiem i Aemosem. Pomieszczenie było niewielkie, o kamiennych ścianach. Przerażony Bonz siedział przykuty kajdankami do metalowego krzesła. Miał wszelkie powody ku temu, by czuć przerażenie. –Opowiedz mi o Murdinie Eyclone – zażądałem. –O kim? – mentalne więzy Eyclone przestały już działać, w oczach więźnia ponownie pojawiły się ślady emocji. Wyglądał na zmieszanego, najwyraźniej nie rozumiał pytania. –Zatem opowiedz mi o ostatniej rzeczy, którą pamiętasz. –Byłem na Thracian Primaris. To mój dom. Jestem ładowaczem w dokach. Szedłem do knajpy z przyjacielem. To wszystko, co pamiętam. –Przyjacielem?

–Nadzorcą dokerów Wynem Eddonem. Byliśmy chyba trochę pijani. –Czy Eddon wspominał ci o Eyclone? –Nie. Posłuchaj, gdzie ja jestem? Te skurwiele nie chcą mi nic powiedzieć. O co mnie oskarżacie? Uśmiechnąłem się złowieszczo. –Na początek o zamach na moje życie. –A kim ty jesteś? –Imperialnym inkwizytorem. W ułamku chwili bez reszty stracił nad sobą panowanie. Krzyczał, płakał, błagał o litość, zasypywał nas potokiem całkowicie bezużytecznych informacji. Od początku pewien byłem, że nic z niego nie wyciągniemy. Ogłupiony mesmerycznie niewolnik, wybrany ze względu na swoje przymioty fizyczne, nic nie pamiętający. Mimo to przez dwie godziny kontynuowaliśmy przesłuchanie. Fischig powoli opuszczał dźwignię wentylatora tłoczącego do celi mroźne powietrze z zewnątrz Słonecznego Domu. Ukryci w ogrzewanych kombinezonach, powtarzaliśmy raz za razem te same pytania. Kiedy ciało Bonza przymarzło do metalowego stołka, wiedziałem już, że dalsze wypytywanie nie ma sensu. –Ogrzejcie go i dobrze nakarmcie – polecił Fischig swym podwładnym wychodząc z celi – Wyrok śmierci zostanie wykonany o świcie. Nie zapytałem, czy termin ten jest związany z cyklem dziennym w harmonogramie Arbites czy też egzekucja miała się odbyć dopiero za sześć miesięcy, o świcie pierwszego dnia Odwilży. Było mi to obojętne. –Pierwszoliniowy świat kupiecki. Stara kultura, stare rody… –Stare trucizny – dokończył z uśmiechem Aemos. Otarłem rękawem usta. –Czy możemy uzyskać większą pewność? – Czy możemy uzyskać większą pewność? –Lowink nad tym pracuje. Kiedy już złamiemy szyfr, będziemy wiedzieli. –Gudrun – wymruczałem do siebie samego. Tkwiący w mym uchu komunikator pisnął cichutko. Zgłosił się Betan-core. –Słyszeliście kiedyś o czymś zwącym się Pontius?

–Nie. Dlaczego pytasz? –Ja też nie słyszałem, ale Lowink odczytał część starych transmisji. Kilka tygodni przed przylotem Eyclone ktoś nadał wiadomości z identycznego źródła do lokacji w Słonecznym Domu. Ich treść w zasadzie ogranicza się do informacji o planowanym przesłaniu Pontiusa. Mnóstwo niejasności i niedomówień w tekście. –Znasz tę lokację? –A jak myślisz, po co nas zatrudniasz? Promenada Odwilży 12011, pod zachodnią częścią kopuły. Dzielnica dla zamożniejszej grupy społeczeństwa. Arystokratyczna enklawa. –Jakieś nazwiska? –Nie, byli bardzo ostrożni w tej kwestii. –Już ruszamy. Wstaliśmy pośpiesznie od stołu. W wejściu tkwił nieruchomo Fischig. Miał na sobie kamizelkę przeciwodłamkową, opancerzony karapaks i ciężki hełm Arbites z przysłaniającą twarz przyłbicą. Muszę przyznać, że swym wyglądem robił należne wrażenie. –Wybiera się pan gdzieś beze mnie, inkwizytorze? –Mówiąc szczerze, właśnie zamierzałem cię poszukać. Zabierz nas na Promenadę Odwilży. Fischig pozostawił nas samych sobie, toteż wspólnie z Aemosem zjadłem obiad w małym bistro położonym niemal dokładnie pod wiszącą u szczytu kopuły plazmową baterią. Jedzenie było pozbawione smaku, ponieważ pochodziło z odmrożonych racji żywnościowych, ale przynajmniej było gorące. Małe fontanny tworzyły migotliwe ściany wokół lokalu, dzięki czemu promienie sztucznego słońca tworzyły w jego wnętrzu plątaninę tęczowych pasm powietrza. W tym żałobnym dniu nikt oprócz nas nie posilał się w pustym bistro. Aemos miał dobry humor. Gadał bez przerwy analizując na głos wszelkie potencjalne możliwości rozwoju śledztwa. Oprócz irytującego charakteru savant posiadał też genialny umysł. Konsumował rybę z ryżem studiując jednocześnie ekran włączonego notesu. –Przyjrzyjmy się długościom transmisji Eyclone namierzonych przez Lowinka, nadanych z Hubrisa i tutaj przyjętych. –Wszystkie są zakodowane. Lowink nie złamał jeszcze szyfru. –Tak, tak, ale popatrz na czas ich nadawania. Ta dla przykładu… osiem sekund… to ze statku na orbicie… czas jej nadania pokrywa się idealnie z przewidywanym okresem pobytu na orbicie tajemniczego statku Eyclone. Ale tutaj… w czasie walk ostatniej nocy. Transmisja trwająca dwanaście i pół minuty. Musi

pochodzić z innego systemu. Nabiłem na widelec podłużny kawałek mięsa i podniosłem jedzenie do ust. Nigdy wcześniej nie poświęcałem uwagi szczegółom związanym z astropatycznymi transmisjami. –Dwanaście i pół, jesteś pewien? –Lowink to potwierdził. –Co zatem daje nam znajomość czasu transmisji? Aemos uśmiechnął się widząc rosnące zadowolenie na mej twarzy. –Trzy światy. Wszystkie położone między jedenastoma, a piętnastoma minutami transferu astropatycznego na Hubris. Thracian Primaris, Kobalt II i Gudrun. Thracian Primaris nie budziło mego zaskoczenia. W tym miejscu podjęliśmy trop Eyclone, stamtąd przylecieliśmy na Hubris. Tam też, zgodnie z zeznaniami Bonza, zbrodniarz zwerbował przynajmniej część swych pomocników. –Kobalt się nie liczy, już sprawdziłem. To mała imperialna stacja monitoringu. Ale Gudrun…

12 Rozdział IV

Szaleńcza podróż przez Słoneczny Dom. Promenada Odwilży 12011. Przesłuchanie Saemona Crotesa.

Najzamożniejsi Hubryci posiadają zimowe pałace na zachodnich krańcach Słonecznego Domu. Oficer śledczy Fischig wyjaśnił nam, że w ten sposób celebrują zarówno światłość jak i mrok. W wystających poza kopułę ścianach jaskrawo oświetlonych domów znajdują się chronione przesuwnymi płytami okna, pozwalające kontemplować pogrążony w ciemności długiej nocy krajobraz planety. Aemos zasugerował mi, że zwyczaj ten bez wątpienia posiada religijne korzenie. Fischig wyłączył pokładowy system nawigacyjny ślizgacza i zwiększył pułap lotu śmigając ponad

ulicznymi korkami. Ciężki antygrawitacyjny pojazd mknął między szklanymi wieżycami budynków kierując się na zachód. Jestem pewien, że oficer umyślnie prowadził w tak karkołomny sposób. Przypięty pasami do tylnego fotela Aemos zamknął oczy i mamrotał coś płaczliwie pod nosem. Siedziałem z przodu, w kokpicie, obok Fischiga. Kątem oka dostrzegałem drapieżny uśmieszek na jego ustach, ledwie widoczny spod dolnej krawędzi przyłbicy hełmu. Ślizgacz był standardowym imperialnym modelem w barwach matowego brązu, zdobiły go emblematy w postaci solarnej tarczy oraz insygnia Arbites i numer ewidencyjny na ogonie. Solidnie opancerzony pojazd poruszał się niezgrabnie i opornie, antygrawitacyjny napęd z trudem utrzymywał go w powietrzu. Przed moim fotelem wisiał na obrotowym zaczepie ciężki bolter. Rozglądając się wokół dostrzegłem rząd automatycznych strzelb tkwiących w stojaku za tylnymi fotelami. –Daj mi jedną z nich! – krzyknąłem ponad świstem powietrza i rykiem motorów. –Co? –Potrzebuję broni! Fischig skinął głową i wstukał kod na małym panelu wbudowanym w szczyt drążka sterowego. Przeźroczysta płyta chroniąca stojak przez dostępem ze strony niepożądanych osób rozsunęła się natychmiast. –Weź sobie jedną! Aemos podał mi strzelbę. Zacząłem ładować do komory naboje. Promenada Odwilży wyrosła przed nami znienacka – konstrukcja tarasów i luksusowych apartamentów o ścianach ze szkła oraz ceramitu, wbudowana bezpośrednio w krzywiznę kopuły. Lecieliśmy teraz nisko nad pięknymi ogrodami, podmuch powietrza kołysał wierzchołkami palm i ozdobnych krzewów. Fischig pociągnął za jedną z dźwigni i rotory ślizgacza zmieniły tryb pracy opuszczając pojazd na szeroką platformę parkingową, jakieś osiem pięter nad poziomem miasta. Wyskoczył z kokpitu sprawdzając swoją strzelbę. Ruszyłem za nim. –Zostań w środku – poleciłem Aemosowi. Nie potrzebował dalszej zachęty. –Jaki adres? – zapytał Fischig. –12011. Pobiegliśmy wzdłuż platformy przeskakując kwietniki i niskie barierki.

Budynek 12011 miał przeszklony fronton, do środka prowadziły wielkie drzwi wykonane z lustrzanych płyt. Fischig podniósł ostrzegawczo dłoń i wyjął z kieszonki na pasie monetę. Cisnął ją w powietrze ponad chodnik prowadzący do drzwi. W ułamku sekund dziewięć wystrzelonych z różnych miejsc wiązek lasera rozbiło monetę na atomy. Fischig włączył swój komunikator. –Oficer śledczy Fischig do centrum kontroli Arbites, odbiór. –Słucham, oficerze śledczy. –Podłączcie się do centralki domu 12011 na Promenadzie Odwilży i zgaście automatyczne systemy obronne. W trybie natychmiastowym. Chwila ciszy. –Autoryzacja potwierdzona. Fischig zrobił krok do przodu. Złapałem go za ramię, po czym rzuciłem w stronę drzwi własnym pieniążkiem. Moneta odbiła się dwa razy od bazaltowego tarasu i znieruchomiała. –Wolałem się upewnić – wyjaśniłem. Podkradliśmy się z obu stron lustrzanych drzwi. Fischig spróbował je pchnąć, ale nawet nie drgnęły. Cofnął się kilka kroków do tyłu, najwyraźniej zdecydowany rozbić je strzałami z broni palnej. –To armapleks – syknąłem stukając knykciami w powierzchnię lustrzanej płyty – Nie bądź głupcem.

13

Sięgnąłem po noszony przy sobie worek z drobiazgami Eyclone i zacząłem grzebać w nim szukając laserowego nożyka. Natrafiłem palcami na plastikowy klucz. Szanse niewielkie, lecz cóż szkodzi spróbować – jak mawiał mój mentor, inkwizytor Hapshant. Wsunąłem klucz do zamka i drzwi pojechały w górę przesuwając się na metalowych szynach. Zastygliśmy w bezruchu. Z głębi budynku dobiegał zapach egzotycznych aromatów i dźwięki symfonicznej muzyki. –Adeptus Arbites! Przedstawcie swoją tożsamość! – krzyknął Fischig, a wbudowany w jego hełm wzmacniacz spotęgował wezwanie.

Mieszkańcy domu niemal natychmiast na nie odpowiedzieli. Serie z broni automatycznej zerwały jedną z prowadnic drzwiowych, rozwaliły kilka donic z kwiatami stojących na tarasie i ścięły maszt sygnalizacyjny na platformie lądowiska. –Zróbmy to po waszemu! – wrzasnął Fischig i padł na brzuch strzelając w otwór wejściowy do budynku ze swej strzelby. Huk śrutowego automatu był ogłuszający. Wdrapałem się po rynnie na balkon na drugim piętrze, przewieszona przez ramię strzelba obijała mi się o plecy. W dole słyszałem wściekłą kanonadę. Wpadłem przez zakryte draperią drzwi balkonowe do sypialni. W pokoju było gorąco i ciemno, wszędzie królował kolor czerwieni. Z ukrytych głośników płynęła łagodna muzyka. Pościel na łóżku leżała w nieładzie. W jednym rogu, na kredensie, stał przenośny komunikator. Podesz-łem do niego studiując panel kontrolny. Echo wystrzałów Fischiga i jego przeciwników dobiegało z dolnego piętra niczym dźwięk odległej burzy. Dziewczyna wybiegła z bocznego pomieszczenia, prawdopodobnie łazienki, krzyknęła ze strachu na mój widok. Była naga, toteż natychmiast sięgnęła po leżące w zasięgu jej ręki prześcieradło. Wymierzyłem w nią lufę strzelby. –Ilu was jest? Zakrztusiła się i potrząsnęła głową. –Inkwizycja – wysyczałem – Ilu was jest? Zaczęła chlipać i kręcić ponownie głową. –Zostań tutaj. Wejdź pod łóżko, jeżeli możesz. W sąsiednim pomieszczeniu usłyszałem jakieś hałasy. Ktoś wołał głośno czyjeś imię. –Nie odpowiadaj – rozkazałem płaczącej dziewczynie. Podkradłem się ostrożnie do niedomkniętych drzwi łazienki. Sączyło się zza nich światło i kłęby wodnej pary, powietrze przesycał zapach olejków do kąpieli. Wołanie ucichło. Był przezorny, muszę mi to przyznać. Nie rzucił się bezmyślnie do przodu strzelając do wszystkiego, co się rusza. Stojąc obok framugi pchnąłem lekko lufą strzelby drzwi. Niemal zaraz pięć kul przebiło z hukiem drewnianą płytę. Padłem na kolana i posłałem trzy pociski w szczelinę między drzwiami i framugą. –Inkwizycja! Rzuć broń!

Dwie kolejne kule przedziurawiły powierzchnię drzwi. Odtoczyłem się od wejścia do łazienki i stanąłem na ugiętych nogach mierząc w drzwi ze strzelby. –Wyjdź stamtąd! – zawołałem używając mentalnego nacisku. Wielki wytatuowany nagi mężczyzna wytoczył się z łazienki. Połowa jego twarzy była ogolona, drugą połowę pokrywała biała warstwa kremu. W jednej ręce wciąż ściskał automatyczny pistolet Tronsvasse HP. –Rzuć broń na podłogę – poleciłem. Zawahał się jakby moja moc nie zdołała nim do końca zawładnąć. Żelazna wola godna uznania, pomyślałem. Nie mogłem zaryzykować. Lufa pistoletu zaczynała się już podnosić w moją stronę, gdy wypaliłem mu prosto w częściowo ogoloną twarz posyłając drgające ciało z powrotem do łazienki. Dziewczyna wciąż klęczała naga za skrajem łóżka, drżąc konwulsyjnie. Zaskoczył mnie nieco fakt, że nie wyskoczyła z kryjówki na dźwięk mego mentalnego rozkazu. Obróciłem się na pięcie w jej kierunku. –Jak się nazywasz? –Lise B. –Pełna tożsamość! – warknąłem. Nie koncentrowałem na niej uwagi, ale czułem coś dziwnego w tej kobiecie. W jej aurze. W jej tonie. –Alizebeth Bequin! Dziewczyna do towarzystwa! Pracuję w Słonecznym Domu od czterech Uśpień! –Co tutaj robisz? –Zapłacili z góry! Chcieli się zabawić! Och, bogowie… – głos jej się załamał, usiadła na łóżku. –Ubierz się. Zostań tutaj. Będę chciał z tobą porozmawiać. Podszedłem do drzwi wyjściowych pokoju i spojrzałem za próg. W dole wiodących na parter schodów migały płomienie wylotowe broni. Ponad kanonadą górowały ludzkie krzyki. Widząc w progu moją sylwetkę ktoś zaczął biec w górę schodów. –Wylk! Wylk! Znaleźli nas! Zna… – na moment przed zdemaskowaniem mej prawdziwej tożsamości powaliłem oszołomionego człowieka kolbą broni. Spadł z piętra niczym worek kamieni. Dwa pociski wbiły się w ścianę pokoju tuż przy futrynie. Cofnąłem się z powrotem do wnętrza łazienki ściskając kurczowo strzelbę.

Kolejne pociski przebiły ścianę nad łóżkiem. Bequin krzyknęła przeraźliwie i wślizgnęła się za mebel. Odpowiedziałem ogniem wyrywając dwie wielkie dziury w drzwiach wejściowych. Dwaj mężczyźni wpadli do sypialni, zdeterminowani i ogarnięci szaleństwem bitewnej gorączki. Ubrani byli w lekkie stroje. Jeden trzymał laserowy pistolet, drugi automatyczny karabin. Zabiłem posiadacza lasera jednym śrutowym ładunkiem, który cisnął jego ciało na ścianę sypialni. Facet z karabinem zaczął strzelać ogniem ciągłym, szatkując kulami pościel łóżka. Rzuciłem się na podłogę pośród deszczu podartego materiału, rozbitych luster i rozłupanych kawałków drewna. Tocząc się po podłodze desperacko szukałem osłony. Mój niedoszły zabójca przewrócił się twarzą do przodu, prosto na łóżko. Dziewczyna wyciągnęła z podstawy jego karku ostrze długiego noża. –Uratowałam ci życie – oświadczyła – To stawia mnie w lepszym świetle, prawda? Kazałem jej pozostać w sypialni i z przestraszonego wyrazu twarzy pojąłem, że zastosuje się bez sprzeciwu do otrzymanego polecenia. Wszedłem na szczyt schodów. Piętro niżej panowała cisza. –Fischig? – rzuciłem do komunikatora. –Zejdź – odparł krótko. Kręte schody prowadziły w dół do rozległego pomieszczenia. W powietrzu wciąż unosiły się kłęby gęstego dymu, uciekające na zewnątrz przez uchylone lustrzane drzwi wyjściowe. Sztuczne światło dzienne Słonecznego Domu sączyło się przez drzwi w przeciwnym kierunku, tworząc w zadymionym pokoju migotliwą siateczkę promieni. Przeciwną ścianę sali stanowiła segmentowana pokrywa będąca bez wątpienia przesuwaną kurtyną. Jej uruchomienie odsłoniłoby widoczną za pancernymi oknami zimową panoramę Hubrisu. Dziesiątki pocisków zdemolowały całkowicie ekskluzywny wystrój pomieszczenia. W różnych miejscach podłogi leżało nieruchomo pięć ciał. Fischig sadowił właśnie szóstego mężczyznę na wysokim fotelu z poręczami. Więzień, postrzelony w prawe ramię, krzyczał z bólu i jęczał. Fischig przykuł go do mebla. –Co na górze? – zapytał nie podnosząc wzroku. –Czysto – odparłem obchodząc pomieszczenie, oglądając zwłoki i porzucone w nieładzie przedmioty. –Znam niektórych z nich – oświadczył śledczy – Tych dwóch przy oknie. Miejscowi, laboranci niskiego stopnia. Ciążyła na nich długa lista zarzutów kryminalnych. –Wynajęte mięśniaki. –Ulubiona taktyka twojego Eyclone. Reszta pochodzi spoza świata.

–Znalazłeś ich dokumenty? –Nie, to tylko przeczucie. Żaden z nich nie ma identyfikatorów i papierów. –Co z tym? – podszedłem do skutego więźnia. Mężczyzna kaszlał i jęczał, przewracał oczami. O ile nie korzystał z podnoszących siłę narkotyków lub ukrytych wszczepów bojowym, nie można go było zaliczyć do kategorii najemnych mięśni. Był starszy wiekiem, chudy, o pomarszczonej twarzy. –Nie zabiłbyś kogoś takiego z miejsca, prawda? – zapytałem Fischiga. Oficer uśmiechnął się lekko zadowolony z mojego spostrzeżenia. –Ja… ja mam prawa! – wyrzucił z siebie więzień. –Znajdujesz się w mocy Inkwizycji – pouczyłem go zimnym tonem – Nie posiadasz żadnych praw. Umilkł przestraszony. –Obcoświatowiec – zauważył Fischig. Podniosłem pytająco brew. –Akcent – dodał. Sam nigdy bym tego nie zauważył. Oto jeden z powodów, dla których staram się zawsze zatrudniać na czas śledztw miejscowych, nawet takich potencjalnych mącicieli jak oficer śledczy Fischig. Moja praca wiąże się z podróżami na różne światy, to zaś oznacza kontakty z różnymi kulturami. Nieznaczne różnice dialektów czy slangów wciąż uchodzą mej uwadze, ale Fischig wyłapał to od razu. I prawdopodobnie miał rację. Jeśli to był przywódca grupy, jeden z poruczników Eyclone, bez wątpienia musiał pochodzić z innego świata. –Jak się nazywasz? – zapytałem. –Nie będę odpowiadał. –Więc nie będziemy opatrywać twojej rany. Potrząsnął głową. Rana była poważna i wyraźnie cierpiał z jej powodu, ale stawiał opór. Zyskałem pewność, że człowiek ten musiał przewodzić rozbitej grupie spiskowców. Nie drżał już i nie jęczał. Bez wątpienia wprawił się w mentalny trans łagodzący ból, pewnie wyuczony przez Eyclone. –Psioniczne sztuczki niewiele ci pomogą – oświadczyłem – Jestem w tej kwestii znacznie lepszy od ciebie. –Pieprz się. Spojrzałem z ukosa na Fischiga. –Odsuń się nieco – słysząc polecenie zrobił kilka kroków do tyłu.

–Powiedz mi, jak się nazywasz – zażądałem używając mocy. Człowiek na fotelu drgnął spazmatycznie. –Saemon Crotes – wysapał. –Godwyn Fischig – wyrzucił z siebie oficer śledczy. Zaczerwienił się słysząc własne słowa i odszedł pośpiesznie w odległy kąt pokoju. –Dobrze, Saemonie Crotesie, skąd pochodzisz? – zapytałem ponownie, tym razem nie ubiegając się już do mentalnego nacisku. Z doświadczenia wiedziałem, że wolę ofiary zmiękcza dostatecznie mocno pierwszy cios. –Thracian Primaris. –Co tutaj robiłeś? –Jestem przedstawicielem handlowym Gildii Kupieckiej Sinesias. Nazwa ta nie była mi obca. Gildia Sinesias należała do największych organizacji kupieckich w sektorze, posiadała placówki na ponad setce imperialnych światów i spore wpływy wśród lokalnej arystokracji. Do niej też należał, zgodnie z informacjami udzielonymi mi rano przez Betancore, jeden z kupieckich kliprów parkujących w Słonecznym Domu. –Jaka misja sprowadziła cię na Hubris? –Standardowe zadanie. Przedstawicielstwo handlowe. –W czasie Uśpienia? –Handel nigdy nie zamiera całkowicie. Długoterminowe kontrakty zawarte z władzami tego świata wymagają regularnych osobistych wizyt. –Czy w razie takiej konieczności Gildia potwierdzi twe zeznania? –Oczywiście. Zacząłem okrążać fotel więźnia. –Co sprowadziło cię tutaj, do tych prywatnych apartamentów? –Zostałem zaproszony. –Przez kogo? –Nambera Wylka, miejscowego kupca. Zaprosił mnie na uroczystość półmetka Uśpienia. –Mieszkanie jest zarejestrowane na Nambera Wylka – dodał Fischig – To rzeczywiście tutejszy

kupiec. Ma czystą kartotekę. –Co z Eyclone? – zapytałem Crotesa spoglądając mu w oczy. Dostrzegłem w nich błysk strachu. –Z kim? –Z Murdinem Eyclone. Twoim prawdziwym zleceniodawcą. Nie każ mi powtarzać tego pytania. –Nie znam żadnego Eyclone! – w jego zaprzeczeniu nie wychwyciłem fałszu. Lecz mógł nie znać Eyclone pod jego prawdziwymi personaliami. Przyniosłem sobie drugie krzesło i usiadłem naprzeciw więźnia. –W twojej opowieści pełno jest nieścisłości. Zostałeś znaleziony w towarzystwie spiskowców powiązanych z planetarną konspiracją, obciążonych zarzutem masowego ludobójstwa. Możemy kontynuować to przesłuchanie w znacznie mniej komfortowych warunkach, możesz też jednak zyskać mą przychylność dzięki uczciwej kooperacji. –Ja… nie wiem, co… co powiedzieć… –Cokolwiek wiesz. Na początek może coś o Pontiusie? Na twarzy więźnia pojawił się dziwny grymas. Poruszył szczęką próbując coś powiedzieć. Zadrżał. Rozległ się miękki trzask i głowa Crotesa opadła bezwładnie na jego pierś. –Tronie Światła! – wrzasnął zszokowany Fischig. –Cholera – dodałem podnosząc za brodę głowę kupca. Nie żył. Eyclone asekurował się pozostawiając w ciałach swych współpracowników ukryte pułapki, aktywowane mentalnie przez nieświadomą zagrożenia ofiarę. Słowo „Pontius” bez wątpienia było takim właśnie aktywatorem. –Samobójstwo. Zaprogramowane psionicznie. –Więc niczego się nie dowiedzieliśmy? –Nie wiemy? Czyżbyś nie słuchał? Na początek wiemy, że Pontius to ich najczujniej strzeżony sekret. –To powiedz mi coś o nim. Właśnie zamierzałem zwieść go wykrętną odpowiedzią, gdy ceramitowa kurtyna chroniąca pokój przed upiornym mrozem Hubrisu wyleciała w powietrze. Ukryte ładunki eksplodowały równocześnie i szczątki pokrywy wyleciały w mrok zimowej nocy. Siła wybuchu rzuciła nami o podłogę. Milisekundę później roztrzaskane drobiny pancernego szkła wpadły z powrotem do pokoju niesione potwornym pędem śnieżycy szalejącej na zewnątrz – bilion malutkich i ostrych jak brzytwa igiełek.

14 Rozdział V

Odkryty trop. Glawowie z Gudrun. Nieoczekiwane towarzystwo.

Ogłuszony wybuchem, zdążyłem złapać Fischiga za ramię i pchnąć go na taras przed budynkiem. Przetoczyliśmy się w ostatniej chwili pod opadającymi z góry awaryjnymi drzwiami, osadzonymi w szynach wewnątrz ściany. Leżeliśmy na plecach, dyszący ciężko i na wpół oślepieni, a gorące światło sztucznego słońca ogrzewało nasze przenicowane lodowatym dotykiem zimy ciała. We wszystkich rezydencjach wzdłuż Promenady wyły syreny i klaksony alarmowe. Jednostki Arbites były już w drodze do dzielnicy. Pozbieraliśmy się z tarasu. Nasze ubrania oraz nadzwyczajny łut szczęścia ochroniły nas przed najgorszymi efektami szklanej burzy, ale i tak miałem głębokie rozcięcie na lewym policzku wymagające zszycia, Fischig zaś krwawił z rany na udzie przebitym podłużnym fragmentem szkła. Reszta obrażeń okazała się na szczęście powierzchowna. – Ładunek z opóźnionym zapłonem? – zapytał oficer śledczy. – Detonatory zostały uruchomione tym samym spazmem, który zabił Crotesa. Fischig rozejrzał się wokół i podniósł z tarasu jedną ze swoich rękawic. Widziałem, że myślał intensywnie. Jego twarz przybrała barwę popiołu, zapewne z powodu szoku. Uznałem, że powoli zaczyna do tego człowieka docierać świadomość ogromnych możliwości naszych przeciwników. Już potworna zbrodnia w Grobowcu Dwa-Dwanaście pozwalała oszacować skalę działania tej przestępczej grupy, ale Fischig najwyraźniej nie zwrócił na to wcześniej należnej uwagi. Teraz wreszcie zrozumiał, że przyszło nam zmierzyć się z ludźmi fanatycznie oddanymi zbrodniczej ideologii, zdecydowanych walczyć aż do śmierci. Pojął też, jak brutalnie ludzie ci potrafią działać, by zatrzeć swoje ślady, nie cofając się przed użyciem broni mentalnych oraz psionicznie programowanych pułapek. Metody te mówiły wiele o zasobach spiskowców oraz ich efektywności. Zespoły bojowe Arbites weszły do budynku i zabezpieczyły go w czasie, gdy medyczni serwitorzy opatrywali nasze obrażenia. Funkcjonariusze wypro-wadzili na taras przemarzniętą do szpiku kości Bequin. Owinięta była szczelnie w ścienne narzuty, a jej twarz przybrała niebieskawej barwy z wyziębienia. Po okazaniu swej odznaki poleciłem odwieźć ją do aresztu. Drżąc spazmatycznie nie zdołała wykrztusić ani słowa. Wróciliśmy z Fischigiem do rezydencji po uprzednim założeniu ogrzewanych kombinezonów. Pracujący przy rozbitym oknie inżynierzy oszacowali, że naprawa pokrywy potrwa jeszcze dwie do trzech godzin. Opuściliśmy oświetlony jaskrawo taras przechodząc przez trzy przenośne śluzy do mrocznego wnętrza budynku. Tylna ściana pokoju znikła, dzięki czemu mogliśmy spojrzeć prosto w czystą mroźną noc Hubrisu, z rzadka rozjaśnianą światełkami rozstawionych wokół Słonecznego

Domu lamp ostrzegawczych. Kolejny raz zostałem wystawiony na chłód Uśpienia, moim ciałem wstrząsnęły niekontrolowane dreszcze. Pomieszczenie, w którym przesłuchiwałem Crotesa, było zdemolowaną ruderą pełną płatków sadzy i błyszczących jak klejnoty drobin szkła. Warstwa szronu pokrywała meble i twarze martwych ludzi. Rozpryśnięta krew pochodząca z poszatkowanych szklaną chmurą zwłok zakrzepła na kształt malutkich rubinów. Omiataliśmy ciemność mglistymi snopami światła latarek. Wątpiłem, byśmy znaleźli cokolwiek ciekawego. Wszystkie istotne dokumenty i nagrania bez wątpienia zostały skasowane przez ten sam impuls, który wysadził w powietrze ścianę i zabił Crotesa. Wszystko wskazywało też na to, że ludzie ci przenosili ważniejsze informacje w podświadomości, zakodowane w sposób zarezerwowany zazwyczaj dla wyższych rangą pracowników korpusu dyplomatycznego, Administratum i elit organizacji kupieckich. Ta hipoteza zwróciła mą uwagę na pracodawcę Crotesa – Gildię Sinesias. –To bardzo popularne imię w tym podsektorze – oświadczył Aemos, pracujący w komfortowym półmroku na pokładzie wahadłowca nad hasłem „Pontius” – Zlokalizowałem pół miliona mieszkańców używających go w charakterze pierwszego imienia, dwieście tysięcy w charakterze drugiego imienia oraz jakieś czterdzieści czy pięćdziesiąt tysięcy odmian dialektycznych. Podał mi notes. Machnąłem przecząco głową i zacząłem studiować w lusterku swą twarz, oszpeconą rzędem metalowych klamer łączących rozcięty policzek. –Co z nazwami własnymi? –Mam jakieś dziewięć tysięcy pozycji wiążących się z tym określeniem – westchnął savant i zaczął czytać z notesu – Akademia Szkolna Pontius Swellwin, Biuro Translacji Pontius Praxitelles, Pośrednictwo Finansowe Pontius Gyvant Ropus, Szpital im. Pontiusa Spiegela… –Wystarczy – usiadłem przy komputerze i zacząłem segregować wykaz nazw w grupy tematyczne. Pulsujące znaki runiczne przemieszczały się po powierzchni ekranu. Przesuwałem spojrzeniem po tekście trzymając wciśnięty klawisz przewijania. –Pontius Glaw – powiedziałem. Aemos zamrugał i spojrzał na mnie pytająco. Na jego twarzy pojawił się ślad uśmiechu. –Nie ma go na mojej liście – oświadczył. –Ponieważ nie żyje? –Ponieważ nie żyje. Savant spojrzał ponad moim ramieniem na ekran urządzenia.

–Nie zaprzeczę, że jest w tym założeniu pewien sens. Rzeczywiście, był to ten rodzaj braku logiki, który skrywał w sobie ziarno prawdy. Przypadek postrzegany instynktownie przez inkwizytora po wielu latach doświadczeń i ciężkiej pracy. Ród Glawów należał do starej arystokracji, błękitnokrwistej dynastii posiadającej ogromne wpływy w tym podsektorem od blisko tysiąca lat. Siedziba rodu oraz jej najważniejsze przedstawicielstwa znajdowały się na Gudrun – świecie, który już zwrócił naszą uwagę w trakcie tego śledztwa. Wpisałem kilka komend na klawiaturze komputera. Tak, Dom Glaw był głównym udziałowcem i inwestorem w Gildii Kupieckiej Sinesias. –Pontius Glaw – mruknąłem pod nosem do siebie samego. Pontius Glaw nie żył od ponad dwustu lat. Siódmy syn Oberona Glawa, jednego z patriarchów rodu, padł ofiarą wielodzietności swej rodziny. Jako najmłodszy potomek głowy rodu nie zdołał osiągnąć znaczącej w nim pozycji. Jego starszy brat, również noszący imię Oberon, został następcą patriarchy, drugi przejął kontrolę nad działalnością kupiecką rodziny, trzeci komendę nad pałacową milicją, dwaj inni zawarli małżeństwa polityczne zapewniając sobie wysokie stanowiska w Administratum… Studiując w latach młodości biografię Pontiusa Glawa poznałem go jako dyletanta marnotrawiącego swe życie, energię, charyzmę oraz błyskotliwy, doskonale wyedukowany umysł na pościg za ulotnymi przyjemnościami. Utopił w grach hazardowych znaczącą część swej fortuny, by szybko odbudować ją poprzez inwestycje w handel niewolnikami i walki gladiatorów. W biografii tego człowieka nieustannie czaił się ślad brutalnej bezwzględności. W wieku czterdziestu lat, wyniszczony życiem na wysokich obrotach, Pontius Glaw zwrócił swą uwagę na sprawy, którymi nie powinien był się interesować. Autorzy jego biografii podejrzewali, że odpowiedzialnym za to czynnikiem musiało być jakieś wydarzenie losowe: kontakt z artefaktem lub dokumentami przypadkowo przekazanymi w jego ręce czy też zainteresowanie specyficznymi wierzeniami któregoś z bardziej barbarzyńskich gladiatorów. Instynkt podpowiadał mi, że żądza zakazanej wiedzy od dawna trawiła duszę Glawa czekając tylko na okazję do ujawnienia się w całej okazałości. W którym momencie życia jego apetyt na licencjonowaną ezoteryczną pornografię przemienił się w pragnienie zgłębienia wierzy heretyckiej i bluźnierczej? Pontius Glaw stał się wyznawcą Chaosu, dewotą najgorszego, najbardziej odrażającego rodzaju. Zgromadził wokół siebie grupę wyznawców i w ciągu piętnastu lat dopuścił się szeregu potwornych aktów zbrodni. Został zabity wraz z całym swym bractwem na Lamsarrote, podczas operacji Inkwizycji prowadzonej przez samego Absaloma Angevina. Dom Glaw aktywnie uczestniczył w tej pacyfikacji desperacko próbując odciąć się od heretyckiej przeszłości jednego ze swych członków. Prawdopodobnie tylko to uratowało tę dumną rodzinę przed zagładą. Potwór, notoryczny potwór. W dodatku martwy, czego nie omieszkał mi natychmiast wytknąć Aemos. Martwy od ponad dwóch wieków. Ale jego imię oraz kilka innych nie budzących wątpliwości i powiązanych ze sobą faktów nie pozwalało mi zignorować tego nierealnego tropu.

*****

Poszedłem do kokpitu wahadłowca i usiadłem na fotelu obok Betancore. –Będziemy potrzebowali środka transportu. Na Gudrun. –Załatwię to. Daj mi dzień albo dwa. –Zrób to tak szybko, jak to tylko możliwe.

15

Wysłałem pismo do Wielkiego Strażnika Carpela informujące go w ogólnikowy sposób o postępach śledztwa oraz moim rychłym wyjeździe na Gudrun. Studiowałem właśnie dokumentację pochodzącą ze sprawy inkwizytora Angevina, kiedy dwaj funkcjonariusze Arbites zgodnie z poleceniem wysłanym wcześniej do aresztu przyprowadzili na platformę startową Bequin. Stała skuta kajdankami w przedziale desantowym statku, najwyraźniej czując się niepewnie w półmroku pomieszczenia. Miała na sobie przylegającą do ciała suknię oraz lekki płaszcz i mimo widocznego zmęczenia nie sposób było zignorować jej fizycznej urody. Doskonale zbudowana, o pełnych ustach, błyszczących oczach i długich czarnych włosach. Ponownie pochwyciłem zmysłami coś dziwnego w aurze otaczającej tę kobietę. Chociaż bez wątpienia była niezwykle atrakcyjna, sprawiała nieświadomie wręcz odpychające wrażenie. Wiedziałem, że to kuriozalne, ale podejrzewałem już przyczynę takich odczuć z mojej strony. Poderwała głowę widząc jak wchodzę do ładowni, na jej twarzy rysowała się mieszanina strachu i niepewności. –Pomogłam ci! – wyrzuciła z siebie pośpieszne oświadczenie. –Owszem. Chociaż wcale cię o pomoc nie prosiłem ani też jej nie potrzebowałem. Przełknęła ślinę. Poczułem nagłą ochotę na podniesienie głosu, wypędzenie jej z pokładu, pozbycie się tej kobiety raz na zawsze ze swego otoczenia. –Arbites mówią, że oskarżą mnie o morderstwo i konspirację. –Arbites desperacko szukają kozła ofiarnego. Zostałaś nieszczęśliwie wplątana w ten incydent, chociaż podejrzewam, że nie ma w tym twojej winy…

–Oczywiście, że nie ma! – parsknęła – Ta sprawa mnie zniszczyła, całe moje życie tutaj! I to właśnie wtedy, kiedy wszystko w końcu zaczęło się układać. –Miałaś ciężkie życie? Zmierzyła mnie spojrzeniem kwestionującym otwarcie mą inteligencję. –Jestem dziwką, obiektem seksualnym, najniższą z najniższych istot na tym świecie… jak sądzisz, czy miałam ciężkie życie? Zrobiłem krok do przodu i zdjąłem jej kajdanki. Roztarła zdrętwiałe dłonie patrząc na mnie pytająco. –Usiądź – poleciłem stanowczo korzystając z mentalnego nacisku. Spojrzała na mnie ponownie, jakby zastanawiając się nad przyczyną lekkiego tonu rozbawienia w mym głosie, po czym usiadła na skórzanym siedzeniu wmontowanym w ścianę ładowni. –Mogę oddalić stawiane ci zarzuty – oświadczyłem – Posiadam odpowiednią władzę. Mówiąc szczerze, tylko dzięki mojej protekcji nie zostałaś jeszcze formalnie oskarżona ani poddana przesłuchaniu. –Skąd ta protekcja? –Jak sądzę, jesteś przekonana, że mam wobec ciebie zobowiązanie? –Moje przekonania i tak nie mają znaczenia – odparła buntowniczym tonem szacując mnie ponownie wzrokiem. Poczułem rosnące zaintrygowanie. Cały czas prowadziłem konwersację z kobietą piękną i budzącą pożądanie każdego normalnego mężczyzny, a mimo to… mimo to wciąż miałem ochotę wykrzyczeć się na nią i przepędzić precz. Coś ustawicznie budziło mą irracjonalną niechęć do tej osoby. –Nawet jeśli oczyścisz mnie z zarzutów, i tak będę tu spalona. Zaszczują mnie. To koniec mojej pracy tutaj, muszę się stąd zabierać – wlepiła wzrok w podłogę ładowni i wymruczała jakieś przekleństwo – Akurat teraz, gdy wszystko zaczynało się układać… –Skąd pochodzisz? Nie z Hubrisu? –Z tej żałosnej dziury? –Skąd zatem? –Przyleciałam tu z Thracian Primaris cztery lata temu. –Urodziłaś się na Thracian? Zaprzeczyła ruchem głowy.

–Na Bonaventure. Ten świat znajdował się pół sektora dalej. –Jak dostałaś się z Bonaventure na Thracian? –Różnymi sposobami. Tędy i tamtędy. Dużo podróżowałam. Nigdzie nie zostawałam na dłużej. –Bo życie wszędzie się komplikowało? Parsknęła ponownie. –To prawda. Tutaj i tak mieszkałam dłużej, niż gdziekolwiek indziej. I wszystko się spieprzyło. –Wstań – syknąłem znienacka ponownie używając mocy. Spojrzała na mnie i wzruszyła ramionami. –Mógłbyś się zdecydować – powiedziała podnosząc się z siedzenia. –Muszę zadać ci kilka pytań związanych z ludźmi, którzy opłacili twe usługi na Promenadzie Odwilży 12011. –Tak też sądziłam. –Jeśli okażesz się pomocna, być może dobijemy interesu.

16

–Jakiego interesu? –Zabiorę cię na Gudrun i dam szansę na rozpoczęcie nowego życia. Albo mogę ci zaoferować zatrudnienie, jeżeli taka opcja cię interesuje. Uśmiechnęła się lekko, po raz pierwszy w trakcie naszej znajomości. Uśmiech ten uczynił ją jeszcze piękniejszą, ale w żadnym stopniu nie zmniejszył mojej niechęci do niej. –Zatrudnienie? Ty chcesz mnie zatrudnić? Inkwizytor? –Owszem. Sądzę, że możesz mi zaoferować pewne usługi. Zrobiła dwa płynne kroki do przodu i oparła dłonie o moją pierś. –Rozumiem – powiedziała – Nawet duzi źli inkwizytorzy mają swoje potrzeby. To miłe.

–Źle zrozumiałaś me intencje – odparłem odsuwając ją tak delikatnie jak tylko zdołałem. Kontakt fizyczny z tą kobietą tylko spotęgował wrażenie irytacji – Usługi, które mam na myśli, są dla ciebie czymś nowym, nie mają nic wspólnego z twoją dotychczasową pracą. Jesteś nadal zainteresowana? Przechyliła nieznacznie głową zastanawiając się w milczeniu. –Naprawdę jesteś dziwnym człowiekiem. Wszyscy inkwizytorzy są do ciebie podobni? –Nie.

*****

Wezwałem serwitora Modo i poleciłem mu zaopiekować się Bequin, po czym zostawiłem ją w ładowni. Betancore stał w półmroku korytarza za framugą drzwi, obserwując zmrużonymi oczami kobietę. –Jest niezła – mruknął do mnie jakby sądził, że sam tego nie zauważyłem. –Tak szybko zapomniałeś o Vibben? Zesztywniał raptownie, sposępniał. –To cios poniżej pasa, Eisenhorn. Pozwoliłem sobie na zwykły komentarz. –Twoja sympatia do niej zmaleje, kiedy się bliżej poznacie. Jest Nietknięta. –Naprawdę? –Naprawdę. Psionicznie pusta. To naturalny talent i nie znam jeszcze jego granic. Zrobiłem wszystkie badania możliwe w takich polowych warunkach. –Jaka szkoda – westchnął Betancore spoglądając ponownie na Bequin. –Może być dla nas użyteczna. Jeżeli przejdzie odpowiednie testy, jestem zdecydowany ją zatrudnić. Glavianin skinął głową. Nietknięci pojawiali się niezwykle rzadko i nie istniała praktycznie żadna możliwość inicjowania tej nienaturalnej zdolności sztucznymi metodami. Osobnicy tacy posiadali negatywne odbicie w Osnowie, dzięki czemu stawali się całkowicie odporni na moce psioniczne, to zaś czyniło z nich wyborną broń na mentatów. Efektem ubocznym psionicznej czystości umysłu było nieprzyjemne wrażenie generowane nieświadomie przez Nietkniętych – wrażenie irracjonalnego

strachu i niechęci budzone we wszystkich mających z nimi bezpośredni kontakt osobach. Nic dziwnego, że w jej życiu brakowało przyjaźni i ludzkiego ciepła. – Coś nowego? – zapytałem Betancore. –Nawiązałem kontakt z szybkim statkiem kupieckim Essene. Jego kapitan nazywa się Tobius Maxilla. Specjalista od niewielkich dostaw towarów luksusowych. Wejdzie na orbitę za dwa dni, ma tutaj wyładować partię drogich win z Hesperusa. Potem leci na Gudrun. Za stosowną opłatą zrobi w ładowni miejsce dla naszego wahadłowca. –Dobra robota. Kiedy dotrzemy na Gudrun? –Za dwa tygodnie. Poświęciłem następną godzinę na skrupulatne przesłuchanie Bequin. Tak jak sądziłem, nie wiedziała praktycznie nic o swych klientach. Zakwaterowaliśmy ją w małym magazynku obok kabiny Betancore. Była to niewielka klitka, a Nilquit musiał wpierw usunąć z niej stertę skrzynek z zapasami, dziewczyna sprawiała jednak wrażenie zadowolonej. Kiedy zapytałem ją, czy chce pójść do Słonecznego Domu po jakieś rzeczy osobiste, pokręciła przecząco głową. Analizowałem z Aemosem kolejną stertę dokumentów, gdy pojawił się Fischig. Miał na sobie służbowy brązowy mundur, a na ramionach dźwigał dwie ciężkie walizki. Cisnął je na platformę z demonstracyjnym hałasem, po czym wszedł na pokład. –Czemu zawdzięczam tę nagłą wizytę, oficerze śledczy? – zapytałem. Podał mi pismo zwieńczone nagłówkową pieczęcią Carpela. – Wielki Strażnik udziela pozwolenia na odlot w celu kontynuowania dochodzenia. W związku z powyższym… Przeczytałem pismo do końca i westchnąłem. –Lecę z wami – dokończył Fischig.

Rozdział VI

Mentalny seans. Sen. Lądowanie na Essene.

Wysłałem formalne podziękowania za współpracę do Wielkiego Strażnika Carpela. Był to czysto kurtuazyjny gest, ale wolałem go okazać. Carpel mógł mi przysporzyć mnóstwo proceduralnych

kłopotów, gdybym oponował przeciwko towarzystwu jego oficera śledczego. Rzecz jasna mogłem Fischiga ze sobą nie zabierać. Właściwie mogłem zrobić wszystko, co tylko mi się żywnie podobało, niemniej jednak Carpel potrafiłby opóźnić mój odlot, a poza tym nie wiedziałem, czy nie będę jeszcze w przyszłości potrzebował pomocy jego oraz hubrisjańskich władz, jeśli prowadzone śledztwo miałoby skończyć się formalnym procesem. Carpel wiedział też, że wybieram się na Gurdun i bez wątpienia posłałby tam Fischiga jako przedstawiciela Adeptus Arbites, by ten działał na własną rękę w przypadku mojej odmowy współpracy. Po dłuższym namyśle uznałem, że wolę mieć oficera śledczego cały czas na oku. Po południu dnia naszego odlotu poprosiłem Lowinka o przygotowanie mentalnego seansu. Wątpiłem, byśmy odkryli jakiekolwiek dodatkowe informacje, ale chciałem dokładnie sprawdzić każdą ewentualność. Jak zwykle wykorzystaliśmy w tym celu moją kabinę. Drzwi zostały zaryglowane, a stojący na korytarzu Betancore otrzymał zakaz wpuszczania do środka kogokolwiek bez mojego uprzedniego pozwolenia. Usiadłem w fotelu z wysokimi oparciami na łokcie i przez kwadrans odprężałem się próbując wprawić umysł w stan leniwego transu. Była to stara technika, jedna z pierwszych poznanych przeze mnie w czasie, gdy przełożeni w Inkwizycji odkryli mój psioniczny talent. Na przykrytym obrusem stoliku stojącymi między nami Lowink rozłożył dowody kluczowe śledztwa: parę osobistych przedmiotów Eyclone, kilka rzeczy zabranych z Promenady Odwilży 12011 i z Grobowca Dwa-Dwanaście. Był tam też tajemniczy pojemnik znaleziony w komorze kriogeneratora. Gdy Lowink uznał, że jestem już gotów do seansu, otworzył swój umysł na Osnowę i zaczął filtrować przepływ jej mentalny energii swymi wysoce rozwiniętymi psionicznymi zmysłami. Ten moment w seansie zawsze był dla mnie szokiem, toteż zadrżałem silnie. Temperatura w kabinie spadła raptownie, a wiszące na jednej ze ścian okrągłe lustro zatrzeszczało głośno. Lowink mruczał coś przewracając oczami, jego ciało dygotało nieznacznie. Zamknąłem oczy, ale wciąż widziałem swój pokój. Była to wizualizacja mojego otoczenia stanowiąca odbicie materialnego wymiaru w Osnowie. Wszystko skąpane było w bladoniebieskim świetle, a solidna struktura przedmiotów stała się przeźroczysta. Kształt kabiny zmieniał się troszeczkę, falował. Przyjrzałem się przedmiotom leżącym na stoliku. Lowink wzmocnił ich psychometryczne właściwości otwierając mój umysł na zapis sygnatur i rezonansów tych rzeczy istniejący w Osnowie. Większość była pusta, czysta, pozbawiona rezonansu. Niektóre posiadały wokół siebie nikłą aurę, pozostałość po kontaktach z ludzkimi rękami i ludzkimi umysłami. Radiokomunikator Eyclone mruczał cichutko wyrzucając z siebie niezrozumiałe echa dawnych transmisji, ale nie stanowił dla mnie żadnej wartości. Pistolet heretyka użądlił mnie niczym skorpion, kiedy go dotknąłem i obaj z Lowinkiem westchnęliśmy głośno. Poczułem nagły kontakt z aurą śmierci. Postanowiłem nie dotykać więcej tej broni.

Elektroniczny notes, wciąż jeszcze niedostępny dla próbującego złamać jego kody dostępu Aemosa, wydawał się wręcz ociekać aurą przywodzącą na myśl gęsty żel. Stopień skondensowania tego mentalnego echa był tak wysoki, że niemal całkowicie uniemożliwiał odczyt zawartości urządzenia. Poczułem rosnącą frustrację. Lowink wzmocnił moje zmysły i w końcu zdołałem wyłapać jedno słowo, szepnięcie niemalże – daesumnor. Ostatnim przeznaczonym do skanowania przedmiotem był pojemnik. Rezonował jaskrawo mentalną aurą. Kontakt z nim musieliśmy z konieczności ograniczyć do minimum, tak bowiem silną energię Osnowy emitował. Wstępne badanie wykazało trzy poziomy psychometrycznej aktywności przedmiotu. Pierwszy był ostry i twardy, przywodził na myśl metal. Lowink uznał, że to pozostałość po intelekcie lub intelektach odpowiedzialnych za stworzenie pojemnika. Bez wątpienia genialna, ale i złowieszcza aura. Pod nią – zimniejszy, mniejszy, gęściejszy – unosił się mentalny ślad przypominający pozbawione światła serce umierającej gwiazdy, wiodący do centrum obwodów elektronicznych tkwiących w pojemniku. Wokół tych aur trzepotały niczym mgliste ptaki echa agonii ofiar z Grobowca Dwa-Dwanaście. Ich rozpaczliwe psioniczne zawodzenie burzyło naszą koncentrację i szybko wyczerpywało energię życiową. Dusze zmarłych w kapsułach hibernacyjnych ludzi odcisnęły swe piętno na przedmiocie odpowiedzialnym za ich cierpienie i śmierć. Właśnie mieliśmy wycofać się i zakończyć seans, gdy drugi ślad – ten odległy, zimny, gęsty – zaczął przebijać się ku powierzchni. Wpierw poczułem zaintrygowanie, zaraz potem zdumienie jego szybkością i mocą. Wypełnił mój umysł lepką, odrażającą żądzą głodu. Głodu, łaknienia, apetytu… Wznosił się z głębi pojemnika, zawodząc i pulsując: mroczna jaźń rozdzierająca stojące jej na drodze inne psioniczne aury. Czułem jej ukryte zło, czułem potrzebę konsumpcji doznań… Lowink zerwał połączenie. Rozparł się w fotelu dysząc ciężko, na jego skórze pojawiły się drobne krwawe stygmaty, ślad zbyt silnego obciążenia mentalnego. Ja też czułem się źle. Miałem wrażenie, że mój mózg zamarzł skuty lodem znacznie zimniejszym od hubrisjańskiego Uśpienia. Po długiej chwili myśli zaczęły znów płynąć w swobodny sposób, niczym woda powstała z topiącego się wewnątrz rury lodu. Wstałem i nalałem sobie kieliszek amasecu. Po chwili namysłu napełniłem drugi dla Lowinka. Żaden z nas nigdy nie czuł się dobrze po seansie mentalnym, ale tym razem było znacznie gorzej niż zazwyczaj. –To było niebezpieczne – wysapał w końcu Lowink – Bardzo niebezpieczne. W tym pojemniku… –Poczułem to.

–Ale cały ten seans był jakiś dziwny, mistrzu. Jakby rozpraszany przez jakiś… jakiś czynnik… Westchnąłem. Znałem dobrze źródło jego niepokoju. –To akurat mogę wytłumaczyć. Dziewczyna, którą zabraliśmy na pokład jest Nietknięta. Lowink zadygotał wstrząśnięty. –Trzymajcie ją z dala ode mnie! Przekazałem słowo daesumnor Aemosowi, ponownie przymierzającemu się do próby złamania kodów zabezpieczających elektroniczny notes, po czym udałem się do swej kabiny na spoczynek. Lowink zniknął w swojej klitce pod kokpitem wahadłowca. Wątpiłem, by przez dłuższą chwilę był mi do czegokolwiek przydatny. Pozbierałem ze stolika ułożone na nim przedmioty, zapakowałem w woreczki i schowałem do ściennego sejfu – wszystkie z wyjątkiem pojemnika, który był zbyt duży. Trzymaliśmy go w tylnej ładowni, oplecionego łańcuchami biegnącymi do zaczepów mocujących. Kiedy podniosłem ciężki przedmiot z zamiarem odniesienia go do ładowni, poczułem dreszcz na wspomnienie jego diabelskiej aury. Nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że tym seansem obudziliśmy ze snu jakiś intelekt. Uznałem swój niepokój za wybryk przemęczonego umysłu, ale pojemnik odniosłem dopiero po założeniu pary grubych roboczych rękawic. Betancore dołączył do mnie w drodze powrotnej z tylnej ładowni. Przeszukał kabinę Vibben, ale nie znalazł żadnego testamentu. Ponieważ potrzebowaliśmy tego pomieszczenia dla Fischiga, przenieśliśmy jej przedmioty osobiste i ubrania do małego magazynku w przedziale desantowym. Ciało dziewczyny zdołaliśmy przemieścić we dwójkę do pokoiku medycznego. Wychodząc z kabiny starannie zamknąłem jej drzwi. – Co zamierzasz zrobić z ciałem? – zapytał Betancore – Nie mamy czasu na odprawienie pochówku. – Powiedziała mi kiedyś, że wybrała nasze towarzystwo, by zobaczyć z bliska gwiazdy. Tam pozwolimy jej spocząć. Położyłem się w kabinie, skrajnie wyczerpany silnymi przeżyciami. Kiedy sen w końcu przyszedł, okazał się zimny i odstręczający. Atramentowo-czarne chmury przemykały po nieznanym mi niebie, rozpalając je stroboskopowym blaskiem elektrycznych wyładowań. Ciemne drzewa i jeszcze ciemniejsze mury wznosiły się w półmroku na obrzeżach mojej percepcji. Czułem obcy intelekt, głód obudzony w pojemniku, czający się w ślepym punkcie, którego moje oko nie potrafiło dojrzeć. Padlinożerne ptaki spadły rozkrzyczaną chmarą z nieba i przeleciały nad mą głową zabierając ze sobą wszystkie kolory. Świat skąpany był teraz w odcieniach szarości, wyjątek stanowił jedynie malutki czerwony punkcik iskrzący się w bezbarwnej ziemi przede mną.

Z każdym krokiem w jego stronę cofał się dalej. Zacząłem biec. Przecząc logice snu punkt uciekał jeszcze szybciej.

17

Stanąłem w końcu dysząc ciężko. Czerwony punkt zniknął. Poczułem znów głód, tym razem jednak krył się on we mnie, szarpał wnętrznościami, ściskał gardło. Pędzące nad moją głową chmury zatrzymały się w miejscu, nawet błyskawice zastygły niczym na zatrzymanym filmie oświetlając cały świat białym blaskiem. Jakiś głos wypowiedział moje imię. Myślałem, że to Vibben, ale gdy odwróciłem się za siebie, nie spostrzegłem niczego prócz rozwiewającej się niczym dym sugestii czyjejś obecności. Ocknąłem się. Rzut oka na zegar powiedział mi, że spałem tylko kilka godzin. Bolało mnie gardło, czułem pragnienie. Wypiłem dwie karafki wody i ponownie położyłem się na łóżku. Bolała mnie głowa, a myśli wirowały szaleńczo. Nie zdołałem już zasnąć ponownie.

*****

Pokładowy komunikator odezwał się cztery godziny później. Był to Betancore. –Essene właśnie weszła na orbitę – oświadczył – Możemy startować, kiedy tylko sobie zażyczysz. Essene tkwiła na orbicie stacjonarnej Hubrisu niczym czarna bryła zasłaniająca światło gwiazd. Opuściliśmy Słoneczny Dom wpadając prosto w monumentalną śnieżycę. Wahadłowiec trząsł się dziko, gdy Betancore walczył ze sterami wyprowadzając go ponad poziom śnieżnej burzy. Wkrótce ujrzeliśmy w dole zarys białego żywiołu, przywodzącego swą tytaniczną siłą na myśl centryfugę. –Tam – powiedział Betancore wskazując dłonią za przednie szyby kokpitu. Dostrzegł cel naszej podróży z dziewięćdziesięciu kilometrów, wciąż jeszcze lecąc w górnych warstwach atmosfery Hubrisu. Potrzebowałem na to dłuższej chwili. W końcu ujrzałem pas czerni zakrywający perłową panoramę kosmosu. Po dalszej minucie pas ten nabrał wyraźniejszych kształtów. Jeszcze sześćdziesiąt sekund i zdołałem pochwycić wzrokiem migoczące w oddali światełka ostrzegawcze. Zaczął wypełniać okna niczym kolosalna wieża wyrwana z ziemi i ciśnięta w kosmos, unosząca się bezgłośnie w lodowatej próżni.

–Piękny – mruknął Betancore, zawsze żywiący sentyment do takich widoków. Jego nagie palce biegały po pokładowych panelach programując wektor lotu. Wahadłowiec i masywny statek automatycznie wymieniały między sobą pakiety cyfrowych danych. Na ekranach monitorów przesuwały się kolumny znaków. –Ciężki kliper, klasyczny model Isolde, ze stoczni orbitalnych Ur-Haven lub Tancreda. Majestatyczny… – oświadczył cicho Aemos zapisując swe spostrzeżenia w notesie. Oceniłem długość Essene na jakieś trzy kilometry, zaś jej przekrój w najszerszym miejscu wynosił co najmniej siedemset metrów. Jej dziób przypominał podłużną wieżę katedry o gotyckich kształtach. Za tym przywodzącym na myśl ostrze nosem statku znajdował się kanciasty kadłub pokryty rdzawoczerwonymi płytami poszycia i poznaczony pasami metalu tworzącymi ramy. Mniejsze wieżyczki wyrastały po bokach kadłuba. Stumetrowej długości maszty wznosiły się na wierzchniej części statku, inne zaś – mniejsze – po jego bokach i na spodzie. Na wszystkich paliły się lampy ostrzegawcze. Tylna część kolosa składała się z czterech osmalonych ogromnym żarem wylotów plazmowych turbin, dostatecznie wielkich, by w każdym z nich przepadł bez śladu na raz cały tuzin wahadłowców takich jak mój. Betancore zaczął lecieć wzdłuż burty frachtowca. Odnieśliśmy wrażenie, że to kolos, a nie my zmienia swą pozycję obracając się ospale na bok. Świetlny punkt oddzielił się od kadłuba Essene i zaczął lecieć przed nami. Emitował na przemian czerwone i zielone błyski. Był to automat naprowadzający. Betancore ścigał zwinnie dronę stosując się do jej wizualnych instrukcji. Przelecieliśmy między dwoma masywnymi masztami i zatrzymaliśmy się w końcu nad wielkim włazem pomalowanym w żółto-czarne pasy. Był to jeden z sześciu włazów tkwiących w dolej części kadłuba statku, ale tylko ten jeden był otwarty. Z wnętrza ładowni sączyło się ostre światło. Wymieniając kilka zwięzłych komentarzy z pracującym w maszynowni Uclidem Betancore poderwał wahadłowiec w górę za pomocą silniczków korekcyjnych, zmierzając prosto w czeluść włazu. Patrzyłem w niemym napięciu, jak odsunięte na bok klapy włazu, grube na dwa metry i w wielu miejscach odarte do żywego metalu, przesuwają się przerażająco blisko burt wahadłowca. Mój stateczek zadrżał silnie i usłyszałem kilka donośnych metalicznych trzasków dobiegających z zewnątrz wahadłowca. Szmaragdowa poświata skąpała wnętrze kokpitu. Wyjrzałem przez okno próbując dostrzec coś w zielonkawym blasku, ale pochwyciłem wzrokiem zaledwie zarys przedmiotów przypominających suwnice załadunkowe i metalowe palety. Kolejny wstrząs. Betancore przesunął w dół kilka dźwigni i dźwięk pracujących serwomechanizmów zaczął zniżać swój ton, aż umilkł całkowicie. Pilot wstał z fotela i zaczął wciągać na dłonie rękawiczki. Uśmiechnął się do mnie. – Nie musisz robić takiej zmartwionej miny – powiedział z politowaniem. Mówiąc szczerze, nie cierpię rzeczy, nad którymi nie sprawuję kontroli. Chociaż posiadam

podstawowe umiejętności w dziedzinie pilotażu i potrafię poprowadzić maszynę stratosferyczną, nie uważam się za pilota, zwłaszcza takiego, który mógłby się równać z Midasem Betancore. Dlatego właśnie go zatrudniałem i dlatego skomplikowane procedury dokowania zawsze sprawiały wrażenie dziecinnie prostych. Czasami jednak wyraz mej twarzy zdradzał nieuniknione napięcie demaskując strach, który odczuwałem w chwili, gdy stawałem się od kogoś całkowicie zależny. Byłem naprawdę zmęczony. Co gorsza, wiedziałem, że w najbliższym czasie i tak nie zdołam zasnąć, pomijając już fakt, iż czekały na mnie pilne sprawy do załatwienia. Aemos, Bequin i Lowink mieli pozostać na pokładzie wahadłowca do odwołania. Zaraz po zamknięciu zewnętrznych wrót ładowni i wtłoczeniu do jej wnętrza czystego powietrza otworzyłem właz wahadłowca wychodząc na zewnątrz w towarzystwie Fischiga i Betancore. Przestronna ładownia robiła wrażenie i musiałem sobie przypomnieć, że to zaledwie jedna z sześciu. Powierzchnie ścian i podłoga były matowo-czarne, a wiszące pod sufitem sodowe lampy dostarczały wielkiemu pomieszczeniu pomarańczowej iluminacji. Wszędzie wokół dostrzegałem kształty ładowarek, wózków transportowych i jednozadaniowych serwi-torów, tkwiące w bezruchu z wyłączonym zasilaniem. Na podłodze poniewierały się resztki zużytych opakowań zbiorczych. Wahadłowiec tkwił tuż za zasuniętym włazem, pochwycony siecią wysięgników i hydraulicznych przewodów. Zeszliśmy w dół rampy stukając głośno butami. Powietrze w ładowni było lodowate, wciąż jeszcze zmrożone dotykiem kosmicznej pustki. Betancore miał na sobie kombinezon glaviańskiego pilota i kolorową kurtkę. Sprawiał wrażenie niezmiernie czymś rozweselonego. Fischig wbił się w swój brązowy mundur, do piersi przypiął odznakę w postaci złotej tarczy słonecznej. Ja włożyłem sweter i spodnie z szarej wełny, czarne skórzane buty i rękawice oraz długi granatowy płaszcz z wysokim kołnierzem. Z pokładowej zbrojowni wyjąłem automatyczny pistolet, spoczywający teraz dyskretnie w kaburze pod lewą pachą. Pudełko z inkwizytorską rozetą schowałem do wewnętrznej kieszeni płaszcza. W przeciwieństwie do Fischiga nie odczuwałem potrzeby afiszowania się ze swą władzą. W ścianie ładowni zaszczękał metalicznie właz i zalało nas światło wlewające się do hali z wewnętrznego korytarza. Jakaś postać wyszła nam na spotkanie. – Witam na pokładzie Essene, inkwizytorze – powiedział Tobius Maxilla.

18 Rozdział VII

Spotkanie z kapitanem Essene. Pożegnanie. Kontrola.

Maxilla był doświadczonym kosmicznym kupcem, przemierzającym szlaki handlowe między Thracian Primaris i Grand Banks od dobrych pięćdziesięciu lat. Z jego opowieści wynikało, że początkowo zajmował się frachtem masówki, zaś specjalizację w towarach luksusowych wybrał dopiero wtedy, gdy duże kartele kupieckie zaczęły dominować na rynkach całego sektora. –Essene to szybki statek, kosmiczny ekspres. Opłaca mi się latanie z niewielkimi partiami drogich rzeczy, nawet jeśli nie mam zapełnionych ładowni. –Przemierzasz regularnie te okolice? –Przez ostatnie kilka dekad. W zależności od sezonu. Sameter, Hesperus, Thracian, Gudrun, czasami też Messina. Kiedy Uśpienie na Hubrisie dobiegnie końca, będę miał tutaj znacznie więcej roboty. Siedzieliśmy w ociekającej przepychem bawialni kapitana, sącząc z wielkich kryształowych kieliszków wyborny amasec. Maxilla bez wątpienia chełpił się swą zamożnością, ale jego zachowanie mieściło się w granicach dobrego smaku, posiadał bowiem statek i reputację, z której mógł być szczerze dumny. –Więc znasz dobrze te trasy? – podjął pytanie Fischig. Maxilla uśmiechnął się. Był krępym mężczyzną o bliżej nieokreślonym wieku, ubranym w ciemnoczerwony garnitur z ekstrawaganckim czarnym krawatem. Jego uśmiech odsłonił zęby pokryte perłową macicą. Ostentacyjny wygląd był zjawiskiem powszechnym wśród kosmicznych kupców, stanowił integralny element ich subkultury. Zapomnij o genealogii rodu i szlacheckiej krwi, powiedział mi kiedyś jeden z nich, nowa arystokracja Imperium wyraża swą potęgę w przebiegach statków i ich technicznej kondycji. To kapitanowie Wolnej Floty zaczynali kłaść podwaliny pod prawdziwą arystokrację dzisiejszego mocarstwa. Tak przynajmniej uważał Maxilla. Jego twarz była biała od pudru, na policzku nosił kolczyk z przepięknym szafirem. Ciężkie pierścienie zastukały w szkło kieliszka, kiedy podnosił naczynie. –Tak, oficerze śledczy, znam je dobrze. –Nie sądzę, byśmy musieli z marszu przesłuchiwać kapitana Maxillę, Fischig – powiedziałem spokojnym tonem. Betancore parsknął, Maxilla zachichotał. Fischig skupił uwagę na swym amasecu. Serwitor o torsie w postaci figury zdobiącej w starożytnych czasach dzioby morskich statków, pięknej kobiety o włosach z wijących się węży, przemieszczał się wzdłuż drogocennego selgiońskiego stołu oferując gościom przekąski. Wziąłem z tacy jedną z nich świadom faktu, że wymaga tego grzeczność. Był to wyśmienity filecik z ryby ketel, doprawdy przepyszny. Betancore bez cienia skrupułów skonsumował całą ich stertę.

–Jesteś Glavianinem? – zapytał pilota Maxilla. Obaj mężczyźni natychmiast pogrążyli się w dyskusji na temat glaviańskich technik pilotażu. Straciłem szybko zainteresowanie tematem rozmowy i zacząłem kontemplować bawialną. Pomiędzy zdobiącymi ściany bezcennymi obrazami olejnymi szkoły sameterskiej i marmurowymi cokolikami z popiersiami znanych postaci mocarstwa wisiały świetlne kompozycje Jokaero, antyczne bronie białe oraz wykonane ze szkła ceremonialne zbroje vitriańskie. Pomyślałem, że zawartość tej sali wzbudziłaby dziką radość Aemosa. Podróż miała trwać tydzień z okładem. Byłem pewien, że stary savant wykorzysta pierwszą okazję, by się dostać do bawialni. –Znasz Gudrun? – zapytał mnie Maxilla. Pokręciłem przecząco głową. –To będzie moja pierwsza wizyta. Pracuję w tym podsektorze dopiero od roku. –Piękne miejsce, chociaż może ci się wydać nieco zbyt ożywione. Trwa tam właśnie miesięczny festiwal celebrujący fundację nowego regimentu Gwardii. Jeśli znajdziesz chwilę czasu, polecam szczerze wizytę w Imperialnej Akademii Sztuk Pięknych oraz muzeach Gildii w Dorsay. –Obawiam się, że będę zajęty. Wzruszył ramionami. –Zawsze staram się znaleźć trochę czasu na rozrywki nie związane z moją pracą, ale zdaję sobie sprawę z faktu, że twoje obowiązki znacząco przerastają moje. Próbowałem w duchu oszacować tego człowieka, ale na razie moje wysiłki spełzały na niczym. Zgodził się przyjąć nas na pokład i to za drobną część kwoty, jaką mógł spokojnie zażądać. Wielu kapitanów Wolnej Floty stawiało opór wobec żądań inkwizytora, czasami nawet tych formalnych. Czy Maxilli zależało na utrzymywaniu pozytywnych stosunków z Ordo czy też był po prostu uczciwym i dobrodusznym człowiekiem? A może próbował coś ukryć? Dałem sobie spokój z tymi jałowymi rozmyślaniami, które nie wnosiły nic istotnego do mojej sprawy. Istniała też prosta i wysoce prawdopodobna możliwość, że kapitan wyświadczał mi grzeczność licząc na jej odwzajemnienie w przyszłości w formie nieznanego mi jeszcze profitu.

Jeśli tak właśnie kalkulował, nie mógł się bardziej pomylić. Essene opuściła orbitę Hubrisu w godzinach wieczornych, bez przeszkód weszła w Osnowę i rozpoczęła tranzyt na Gudrun. Maxilla zapewnił nam wszystkich wygodne kwatery w swoich apartamentach, ale większość czasu spędzaliśmy na pokładzie wahadłowca, pracując intensywnie. Betancore i towarzyszący mu serwitorzy kontrolowali stan techniczny statku. Lowink spał. Wraz z Aemosem i Fischigiem przebijałem się przez sterty materiałów analizując ich zawartość pod kątem naszego śledztwa. Wciąż jeszcze ukrywałem przez Fischigiem skąpą wiedzę na temat Pontiusa, ale nie wątpiłem, że już wkrótce oficer sam wpadnie na trop wiodący do rodziny Glawów. Bequin sama organizowała sobie czas. Znalazła komplet czystych ubrań roboczych w magazynku i widywałem ją przesiadującą w różnych miejscach statku, pogrążoną w lekturze książek wypożyczonych z mojej prywatnej biblioteczki – głównie poezji oraz kilku dzieł historycznych i filozoficznych. Byłem wdzięczny losowi za jej zainteresowania. Dzięki książkom trzymała się z daleka ode mnie. Trzeciego dnia tranzytu spotkałem się ponownie z Maxillą. Spacerowaliśmy wspólnie po górnym pokładzie gościnnym. Kapitan sprawiał wrażenie niezmiernie zadowolonego z możliwości zaprezentowania swoich zbiorów muzealnych, opowiadając barwne historie ich pochodzenia. Od czasu do czasu dostrzegałem pracującego w korytarzach statku serwitora, ale jak dotąd nie natrafiłem jeszcze na żadnego żywego członka załogi Essene. –Twój przyjaciel Fischig… nie jest zbyt subtelnym człowiekiem – wtrącił jakby od niechcenia Maxilla. –Nie jest moim przyjacielem. I faktycznie, nie jest zbyt subtelny. Znów próbował cię przesłuchiwać? –Spotkałem go wczoraj na przednim pokładzie. Pytał mnie o człowieka zwanego Eyclone, pokazywał nawet zdjęcie. –Co mu odpowiedziałeś? Błysnął perłowymi zębami w przekornym uśmiechu. –I kto tu teraz przesłuchuje? –Wybacz mi zawodową natrętność. Machnął upierścienioną dłonią. –Zapomnij o tym! Pytaj o cokolwiek! Zadaj otwarcie pytania, by nie szkodziły przyjacielskiej atmosferze. –Doskonale. Co mu powiedziałeś? –Że nie znam tego człowieka.

Skinąłem głową. –Dziękuję ci za otwartość. –Okłamałem go. Odwróciłem się w stronę kapitana patrząc na niego badawczo. Wciąż się uśmiechał. W ułamku sekundy pojąłem, że być może wpadliśmy bezmyślnie w pułapkę i pożałowałem tego, iż nie zabrałem ze sobą broni. –Nie martw się. Okłamałem go, bo to arogancki dupek. Tobie powiem prawdę. Nigdy nie chciałbym narazić się imperialnej Inkwizycji. –To bardzo rozsądne podejście z twojej strony. Maxilla usiadł na jednym ze stojących pod ścianą eleganckich krzeseł i wygładził fałdy swego płaszcza. –Dwa miesiące temu byłem na Thracian Primaris. Toczyły się rozmowy na temat ładunków, miałem kilka umówionych spotkań. Zwykła codzienność kupca. Wtedy pojawił się ten Eyclone. Rzecz jasna nie przedstawił się takim nazwiskiem. Wybacz, inkwizytorze, ale nie pamiętam już personaliów, jakie mi podał. To na pewno ten człowiek. Miał ze sobą grupę innych ludzi. Jeden z nich, niejaki Crotes, był przedstawicielem handlowym Gildii. Próbował mnie przekonać, że twój człowiek posiada autoryzację Gildii Sinesias, ale zorientowałem, że wciska mi kit, chociaż jego papiery wyglądały na autentyczne. –Czego chciał? –Pustego kursu na Gudrun, podjęcia tam przesyłki i dostarczenia jej na Hubris. –Jakiej przesyłki? –Tak daleko w negocjacjach nie doszliśmy. Spławiłem go, bo propozycja nie była zbyt atrakcyjna. Dawał sporą zapłatę, ale ja mogłem w tym samym czasie zarobić dziesięć razy tyle na swojej robocie.

19

–Nie zdobyłeś żadnego nazwiska kontaktowego na Gudrun?

–Drogi inkwizytorze, ja jestem kupcem, a nie detektywem. –Wiesz, kto w końcu przyjął te zlecenie? –Wiem, kto go nie przyjął – wyprostował się na krześle – Rozmawiałem na ten temat z innymi kapitanami Wolnej Floty. Kilku z nas popędziło tego Eyclone z pustymi rękami, większość z tego samego powodu. –Jakiego? –Zlecenie śmierdziało kłopotami. Piątego dnia podróży moje sny najwyraźniej powróciły do normalności. Przesadnej wręcz normalności, bo ponownie pierwszą rolę zaczął w nich grać Eyclone. Nawiedzał mnie w nocnych majakach grożąc i wyzywając. Nie pamiętałem żadnych szczegółów jego wypowiedzi, jedynie mgliste wspomnienie wykrzywionej złością twarzy każdego poranka. Czasami zastanawiałem się, czy aby na pewno to jego uśmiechniętą złośliwie twarz widziałem w snach czy też należała ona do kogoś innego. O świcie ósmego dnia tranzytu Essene wyskoczyła z Osnowy wchodząc w wymiar materialny na obrzeżach systemu Gudrun. Maxilla poinformował mnie, że wszystkie systemy statku pracują na optymalnym poziomie. Ustaliłem z nim wcześniej, że opuścimy podprzestrzeń przed granicami systemu, w miejscu rzadko uczęszczanym przez lokalne jednostki handlowe. Zgodził się bez zastrzeżeń. Obiecałem, że przerwa w podróży nie potrwa długo. –Kim ona była? – zapytała Bequin obserwując przez okno widokowe jasny kształt ciała Vibben, opatulony szczelnie w białą folię i obracający się powoli w kosmicznej pustce. –Przyjaciółką. Towarzyszką – odparłem. –Tak właśnie chciała odejść? –Nie sądzę, by w ogóle chciała odchodzić – powiedziałem. Przy sąsiednim oknie stali w milczeniu Aemos i Betancore. Twarz savanta była beznamiętną maską, pilot natomiast nie skrywał żalu i smutku. Lowink nie uczestniczył w tej przykrej uroczystości, podobnie jak Fischig. Lecz kiedy odwróciłem się patrząc za siebie, ujrzałem Maxillę stojącego z respektem w końcu korytarza. Kupiec miał na sobie żałobny płaszcz z czarnego jedwabiu i pozbawiony ozdób skromny surdut. Podszedł bliżej widząc moje spojrzenie. –Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Moje wyrazy współczucia. Podziękowałem mu skinięciem głowy. Nie musiał okazywać takiego gestu, chociaż nagle wydała mi się dziwnie właściwa obecność kapitana statku w trakcie pogrzebu.

–Nie jestem pewien, czy dopełniłem formalnych obowiązków pochówku, Maxilla – oświadczyłem – chociaż uważam, że właśnie tego sobie życzyła. Odmówiłem Imperialne Credo i Litanię za Zmarłych. –Zatem zrobiłeś wszystko zgodnie ze zwyczajem. Jeśli można…? Przywołał ruchem ręki jednego z pozłacanych serwitorów. Na trzymanej przez sługę tacy znajdowała się duża karafa i komplet kieliszków. – Istnieje zwyczaj żegnania zmarłych toastem. Wzięliśmy wszyscy kieliszki. –Za Lores Vibben – powiedziałem.

*****

Po minucie ciszy wszyscy powoli rozeszli się do swoich obowiązków. Poprosiłem Maxillę, by rozpoczął podchodzenie do orbity Gudrun. Kapitan oszacował czas tej operacji na dwie godziny. Wracając na pokład wahadłowca wdałem się w rozmowę z Bequin. Wciąż miała na sobie stary kombinezon roboczy wyciągnięty z naszego magazynu, ale ubiór ten wydawał się raczej dodawać jej uroku, a nie szpecić. –Prawie dotarliśmy na miejsce – powiedziała. –Owszem. –Jakiego rodzaju usługi będę ci musiała wyświadczyć? Nie wyjaśniłem jej do tej pory prawdziwego charakteru jej osobowości ani też nie zdradziłem przyczyn angażu. Przyznaję, że miałem na to sporo czasu w trakcie podróży, ale podświadomie starałem się odciągnąć nieuniknioną rozmowę. Kontemplowałem wraz z Aemosem dzieła sztuki Maxilli, grywałem w szachy z Betancore. Sądziłem, że zdołam wyzbyć się nienaturalnej niechęci do dziewczyny poprzez zwykłe ograniczanie wzajemnych kontaktów. Zabrałem ją na pokład spacerowy i zacząłem tłumaczyć. Nie wiedziałem, jakiej właściwie reakcji powinienem się spodziewać. Kiedy wyraźnie załamała się pod ciężarem okrutnej prawdy, poczułem tylko narastającą irytację. Wiedziałem doskonale, że to jej aura powoduje takie odczucia, toteż walczyłem ze złymi emocjami starając się znaleźć dla tej kobiety chociaż cząstkę sympatii, na jaką bez wątpienia zasługiwała.

Siedziała z płaczem na krześle ustawionym pod jednym z olejnych obrazów Maxilli: myśliwską sceną z życia arystokratów. Poprzez jej szloch wyrywało się od czasu do czasu zdławione przekleństwo albo słowa żalu do samej siebie. Wiedziałem, że to nie charakter pracy w moim zespole tak negatywnie na nią wpłynął. Chodziło jej po prostu o fundamentalną prawdę, o świadomość, że nie jest… normalna. Pozbawione przyjaźni, pozbawione miłości życie pełne kopniaków i porażek nagle znalazło wyjaśnienie, a wyjaśnieniem tym okazała się jej własna natura. Sądzę, że w przeszłości zawsze podchodziła do swego losu ze stoickim przekonaniem, iż to cały wszechświat uwziął się na nią. Teraz pozbawiłem ją tej kruchej tarczy nieświadomości. Przekląłem sam siebie w głębi duszy za źle przemyślaną formę wyjaśnień. Nie sądziłem, że prostymi słowami obedrę ją z resztek estymy i poczucia własnej wartości. Teraz zrozumiała, że jej wszystkie wysiłki, jej uparte poszukiwanie miejsca w życiu, spokoju, miłości i szacunku skazane były z góry na porażkę. Próbowałem odwrócić jej uwagę od tego przykrego faktu omawiając szczegóły pracy, jaką dla niej przewidziałem. Nie okazała większego zainteresowania. W końcu wziąłem drugie krzesło, postawiłem obok niej i usiadłem z ciężkim sercem, patrząc w milczeniu jak próbuje poukładać sobie w głowie wszystkie fakty. Wciąż tak siedziałem, gdy odezwał się mój przenośmy komunikator. Maxilla. –Czy mógłbym prosić na mostek, inkwizytorze? Potrzebuję twojej pomocy. Mostek Essene okazał się przestronną salą o podłodze z czerwono-czarnych marmurowych płyt. Srebrni serwitorzy, bogato ornamentowani i zdobieni, stali przy konsoletach rozmieszczonych w całym pomieszczeniu, podłączeni do nich za pomocą sieci przewodów. Powietrze było chłodne i rześkie, a dominującym dźwiękiem okazał się pomruk pracujących instrumentów pokładowych. Maxilla, wciąż jeszcze ubrany w żałobny strój, siedział w wielkim skórzanym fotelu na obrotowym postumencie w centrum mostku. Ruchome wysięgniki wbudowane w oparcie fotela przysuwały w zasięg rąk kapitana szereg ekranów kontrolnych i panelów sterujących, ale uwaga mężczyzny skupiona była na panoramicznym oknie widokowym zastępującym przednią ścianę pomieszczenia. Przeszedłem przez salę. Każdy mijany serwitor nosił maskę ze złota, odlaną w formie perfekcyjnie odtworzonej ludzkiej twarzy o klasycznej urodzie. –Inkwizytorze – ukłonił się Maxilla wstając z fotela. –Cała twoja załoga składa się z serwitorów – zauważyłem ze zdziwieniem. –Tak – odparł – Są bardziej niezawodni od ludzi. Powstrzymałem się od komentarza. Interakcja Maxilli z Essene niezmiennie przywodziła mi na myśl więzi łączące członków Adeptus Mecha-nicus z ich Boską Maszyną. Właśnie ustawiczne

przebywanie w otoczeniu urządzeń mechanicznych odpowiadało za przekonanie tych ludzi o wysokiej zawodności i słabościach układów organicznych. Podążyłem za wzrokiem kapitana spoglądając za pancerną szybę panoramicznego okna. Dostrzegłem lśniącą sferę Gudrun, otuloną śmietankową powłoką chmur, spod których wyzierały zielone połacie wielkich puszcz. Chmary czarnych punktów zapełniały przestrzeń pomiędzy Essene i planetą. Zrozumiałem, że patrzę na zgrupowania kosmicznych statków. Masywne kolosy tkwiące na wysokiej orbicie, konwoje kupieckich frachtowców, mrowie mniejszych jednostek przemieszczających się na wyznaczone do parkowania pozycje pod nadzorem załóg orbitalnych holowników. Nieczęsto miałem okazję widywać w jednym miejscu tak ogromną armadę kosmicznej floty handlowej. –Mamy jakiś problem? – zapytałem. Spojrzał na mnie z ukosa, w jego oczach dostrzegłem na chwilę błysk wahania. –Wykonałem standardowe podejście do wewnętrznej strefy systemu i wybrałem odpowiedni korytarz lotu. Kontrola lotów Gudrun wyznaczyła mi pozycję na wysokiej orbicie. Wszystkie dokumenty statku są poprawne, opłaciłem w terminie należne cła. Mimo to właśnie otrzymałem wiadomość, że zostanę poddany kontroli. –Czy to coś niezwykłego? –Ostatni raz sugerowano kontrolę mojego statku jakieś dziesięć lat temu.

20

–Uzasadnienie? –Twierdzą, że to względy bezpieczeństwa. Wspominałem ci, że na dole odbywa się planetarny festiwal. Na orbicie dokuje spora część Floty Scarus. Sądzę, że wojskowi przesadni podeszli do swoich obowiązków. –Prosiłeś o moją obecność. –Prom z grupą kontrolerów jest już w drodze. Uznałem, że ich wizyta łatwiej przebiegnie, jeżeli zostaną powitani przez kapitana statku i towarzyszącego mu inkwizytora. –Nie mogę pociągać za żadne sznurki, Maxilla. Zaśmiał się bez cienia wesołości w głosie i spojrzał mi prosto w oczy. –Oczywiście, że możesz. Ale nie o to mi chodzi. Pomyślałem, że w obecności inkwizytora okażą

Essene trochę więcej szacunku. Nie chcę, żeby banda kontrolerów bezmyślnie rozwalała mi w trakcie przeszukania cały statek. Zamyśliłem się na moment. Słowa kapitana niemile kojarzyły mi się z potencjalną przysługą, jakiej mógł ode mnie żądać za współpracę. Zaszkodziłoby to bez wątpienia mojej opinii na jego temat. –Zgadzam się towarzyszyć ci w trakcie tej inspekcji w celu dopilnowania formalnych kwestii, o ile możesz mnie zapewnić o swej niewinności. –Inkwizytorze Eisenhorn, ja… –Powstrzymaj się z komentarzami do czasu kontroli, Maxilla. Poprosiłeś mnie o pomoc. Jeśli odkryję, że zrobiłem to w celu ochronienia jakiegoś ciemnego interesu albo nielegalnego ładunku, będziesz miał na głowie znacznie poważniejszy problem od imperialnej marynarki kosmicznej. Na jego twarzy pojawił się grymas bezbrzeżnego rozczarowania. Albo był naprawdę wyśmienitym aktorem albo ciężko go uraziłem. –Nie mam nic do ukrycia – wycedził przez zęby – Polubiłem cię i miałem nadzieję, że w trakcie tej podróży staliśmy się… jeśli nie przyjaciółmi, to przynajmniej dobrymi znajomymi. Okazałem ci gościnność i szczerze odpowiadałem na wszystkie pytania. Bardzo mi przykro z powodu twoich podejrzeń. –Podejrzliwość jest moją drugą naturą, Maxilla. Jeśli cię źle oceniłem, poproszę o wybaczenie. –Nie mam nic do ukrycia – powtórzył sam do siebie, gdy opuszczaliśmy wspólnie mostek.

*****

Prom marynarki, matowoszary stateczek o kanciastym kadłubie, zrównał pozycję z Essene i zacumował przy jej przedniej prawoburtowej śluzie. Czekałem na gości w pomieszczeniu za komorą ciśnieniową, stojąc w towarzystwie Maxilli, Fischiga oraz dwóch wykonanych niemal całkowicie ze złota i srebra serwitorów. Poprosiłem Fischiga o przyjście uznając, że skoro widok imperialnego inkwizytora ma pomóc zaliczyć szybko inspekcję, obecność oficera Arbites na pewno w tym nie zaszkodzi. Betancore otrzymał rozkaz ukrycia się wraz z resztą zespołu w wahadłowcu. Drzwi komory ciśnieniowej otworzyły się z sykiem, buchnęły zza nich kłęby pary. Z wnętrza wyszedł tuzin masywnych postaci. Wszyscy kontrolerzy mieli na sobie szaroczarne pancerze osobiste oddziałów bezpieczeństwa marynarki, z insygniami jednostki oraz symbolem Zgrupowania Floty

Scarus na napierśnikach i pozłacanych epoletach. Wszyscy skrywali twarze pod kompozytowymi hełmami o opuszczonych wizjerach i włączonych filtrach powietrza. W rękach trzymali automatyczne karabinki o krótkich lufach. Dowódca grupy ruszył przodem, podwładni podążyli w ślad za nim. Nie utrzymywali ścisłego szyku. Rutyna, pomyślałem, rozprzężenie dyscypliny rzadko spotykane w osławionych oddziałach bezpieczeństwa marynarki. Kontrolerzy najwyraźniej byli zmęczeni i chcieli jak najszybciej wykonać niewdzięczny obowiązek. –Tobius Maxilla? – warknął dowódca grupy. Jego głos był zniekształcony przez filtr hełmu i niewielki wzmacniacz. –Ja jestem Maxilla – oświadczył kapitan Essene robiąc krok do przodu. –Zostałeś poinformowany o obowiązku poddania się kontroli. Proszę udostępnić listę pasażerów i manifesty towarowe. Oczekuję pełnej współpracy. Maxilla machnął ręką i jeden z serwitorów podszedł bliżej podając dowódcy kontrolerów elektroniczny notes ze stosownymi informacjami. Wojskowy nawet nie raczył zerknąć na ekran urządzenia. –Czy przed rozpoczęciem kontroli chcesz dobrowolnie zgłosić fakt niedopełnienia jakiegoś przepisu importowego? Taki gest dobrej woli może wpłynąć na poziom urzędowych restrykcji w przypadku wykrycia kontrabandy. Przysłuchiwałem się w milczeniu tej rozmowie. W pomieszczeniu znajdowało się dwunastu żołnierzy. Jakoś nie potrafiłem uwierzyć, że naprawdę zamierzali tak mizernymi siłami przeszukać statek rozmiarów Essene. Gdzie mieli serwitorów, moduły skanujące, łamacze zamków, zestawy uniwersalnych kluczy, detektory ciepła? Nie byli w stanie określić mojego statusu ze względu na anonimowy strój, ale dlaczego zignorowali stojącego w służbowym mundurze oficera Arbites? Mój mikrokomunikator był włączony. Nic nie powiedziałem, ale dyskretnie nacisnąłem trzy razy przycisk nadawania. Betancore znał doskonale niewerbalną część Glossii. –Wciąż nie przedstawiłeś swej tożsamości – powiedziałem do dowódcy grupy kontrolnej. Wojskowy spojrzał w moim kierunku. Ujrzałem odbicie własnej twarzy na gładkiej przyłbicy jego hełmu. –Słucham? –Nie przedstawiłeś swej tożsamości i nie pokazałeś nakazu inspekcji. Taki jest wymóg procedury kontrolnej.

–Jesteśmy oddziałem bezpieczeństwa… – odparł gniewnym tonem robiąc krok w moją stronę. –Możesz być kimkolwiek – przerwałem mu wyjmując inkwizytorską rozetę –Jestem Gregor Eisenhorn, imperialny inkwizytor. Dopełnimy wszystkich procedur tej kontroli albo nie przeprowadzimy jej wcale. –Ty jesteś Eisenhorn? – zapytał. Żadnego zaskoczenia w głosie, żadnego zdziwienia. W moim umyśle zapłonęła jaskrawa lampka alarmowa. Nie zdążyłem krzyknąć. Lufy broni kontrolerów poderwały się w górę.

21 Rozdział VIII

Tuzin morderców. Prokurator. Kupcy zbożowi z Hesperusa.

Maxilla krzyknął zdumiony. Sekundę później dowódca kontrolerów i dwaj stojący po jego bokach żołnierze pociągnęli za spusty. Automatyczne karabinki używane przez oddziały służb bezpieczeństwa zaprojektowano z myślą o walce na pokładach kosmicznych statków oraz w środowisku o zerowej grawitacji. Posiadały znikomy odrzut, a ich pociski osiągały niewielką prędkość wylotową gwarantującą pozostawienie kadłuba okrętu w nienaruszonym stanie w przypadku bezpośredniego trafienia. Wciąż jednak były w stanie przestrzelić na wylot ludzkie ciało. Rzuciłem się w bok, kiedy pierwsze pociski uderzyły śpiewnie w ścianę gdzieś po lewej krzesząc rykoszetem iskry. W ułamku sekundy pomieszczenie ogarnął istny chaos. Strzelali już wszyscy żołnierze oddziału bezpieczeństwa, niektórzy krótkimi seriami. W rozświetlanym błyskami płomieni wylotowych korytarzu unosił się ostry zapach kordytu. Jeden z serwitorów Maxilli został pozbawiony głowy, a następnie wręcz rozerwany na drobne kawałki. Drugi próbował zasłonić kapitana, ale kule podziurawiły jego tors i uszkodziły sekcję gąsienicową stanowiącą jego środek transportu. Dwa pociski otarły się o mnie rozrywając ubranie, ale zdołałem dosko-czyć do drzwi za mymi

plecami. Wyszarpnąłem z kabury pistolet. Fischig trzymał w wyciągniętych do przodu rękach swój pistolet, strzelając cofał się w moim kierunku. Zdołał powalić kilkoma kulami jednego z zabójców, ale zaraz potem został trafiony w brzuch. Impet wystrzelonych z bliska pocisków uniósł go w powietrze i cisnął w kąt korytarza. Oficer upadł na podłogę i znieruchomiał. Maxilla z wściekłym rykiem poderwał w górę upierścienioną dłoń. Strumień oślepiającego światła wystrzelił z noszonego na środkowym palcu sygnetu i znajdujący się najbliżej kapitana żołnierz dosłownie eksplodował, a jego klatka piersiowa zmieniła się w osmaloną ruinę. Gdy dymiący ludzki wrak runął na podłogę, stojący za nim towarzysz przeciągnął po Maxilli długą serią. Wielokrotnie trafiony kulami kapitan wpadł przez roztrzaskane szklane drzwi do małego magazynku po prawej stronie korytarza. Mordercy zwrócili się w moim kierunku. Pociągnąłem za spust i pocisk przedziurawił przyłbicę hełmu najbliższego z nich. Martwy zamachowiec upadł na twarz. Mały automatyczny pistolet, zaprojektowany z myślą o łatwym jego ukryciu, miał w magazynku zaledwie cztery pociski, dochodził do tego zapasowy magazynek schowany w kieszeni mojej kurtki. Zostało siedem kul, a morderców było dziewięciu. Na szczęście pistolet miał odpowiedni kaliber, by do zabicia człowieka wystarczył jeden pocisk. Tkwiące w magazynku naboje miały rozmiary mojego palca. Broń huknęła ponownie i kolejny żołnierz przewrócił się na podłogę bryzgając krwią. Uciekałem w głąb następnej sekcji korytarza, trzymając się blisko ściany. Pomieszczenie było szerokie, oświetlały je jedynie rzędy małych lamp na środkach ścian. Tłoczący się przy drzwiach komory żołnierze puścili za mną kilka pojedynczych strzałów. Odpowiedziałem kulą, ale chybiłem. Dłuższa seria trafiła w skrzynkę rozdzielczą obok mojej głowy, kąpiąc urządzenie w deszczu wyładowań elektrycznych. Część lamp przygasła. Ukryłem się w cieniu i poczułem, że plecami napieram na jakiś rygiel. Odwróciłem się, otworzyłem właz i wskoczyłem do środka ścigany gradem pocisków kontrolerów. Po drugiej stronie włazu znajdował się niewielki tunel inspekcyjny prowadzący do maszynerii odpowiedzialnej za poprawne funkcjonowanie komory ciśnieniowej. Podłogę stanowiły perforowane płyty, a blisko siebie położone ściany wręcz uginały się od ogromu okablowania. Na końcu tunelu dostrzegłem metalową drabinkę, wiodącą w dół pod podłogę lub w górę, do paneli sterujących pracą dekompresorów. Nie miałem czasu na wspinaczkę. Pierwszy żołnierz już przepychał się przez właz próbując jednocześnie wycelować we mnie karabin. Strzeliłem poprzez korytarzyk przebijając kulą jego napierśnik, po czym skoczyłem w dół drabinki. Wylądowałem pięć metrów niżej na małej czworokątnej platformie. Na dole było ciemno, paliło się tylko kilka czerwonych lamp pomocniczych. Pamiętałem, że hełmy żołnierzy mają opcję

elektronicznego wzmocnienia obrazu. Wślizgnąłem się pomiędzy tłoki i przekładnie sterujące jednym z burtowych zaczepów dokujących, zgięty wpół i skurczony. Z wywietrzników buchały kłęby pary, na posadzce czerniały plamy tłustego oleju skapującego z wielkich łańcuchów napędowych. Powietrzem wstrząsał regularny łomot pracujących nieprzerwanie ciężkich kompresorów i regulatorów tlenu. Skryłem się w jednym z zakamarków. Na kolbie pistoletu płonęły czerwienią cztery malutkie ikonki. Wyrzuciłem pusty magazynek i włożyłem do broni nowy. Ikony zmieniły swój kolor na zielony. Od strony drabinki dobiegł jakiś hałas. Dwa ciemne kształty schodziły nią w dół zasłaniając sączące się z góry światło. Ich hełmy miały też wbudowane skanery termiczne – pojąłem to w chwili, gdy zabójcy dotarli na platformę i zaczęli z miejsca strzelać w kierunku mojej kryjówki. Schowałem się za opasłym dźwigarem, ale jedna z kul ześlizgnęła się po mokrym od oleju metalu i trafiła mnie powierzchownie w ramię, dostatecznie mocno, bym się przewrócił. Uderzyłem twarzą w metalową siatkę pokrywającą dno pomieszczenia, a impet tego zderzenia rozerwał nie zagojoną jeszcze ranę na policzku. Więcej pocisków zaświstało mi nad głową. Jakiś rykoszet wbił się w podeszwę mojego buta, inny trafił mnie w rękę odrzucając ją w bok, prosto na metalową ścianę. Impet tego uderzenia wytrącił mi z dłoni pistolet. Broń odbiła się ze szczękiem od podłogi i wylądowała poza moim zasięgiem. Cztery zielone ikony sygnalizujące pełny magazynek jarzyły się kusząco w półmroku. Na dole było teraz przynajmniej trzech napastników, przeciskających się wąskim przejściem między maszynerią, strzelających krótkimi seriami w moją stronę. Wgramoliłem się na czworakach za masywny serwomotor obsługujący jeden z zewnętrznych manipulatorów dokujących. Wszędzie wokół kule żołnierzy krzesały z metalicznym jękiem snopy iskier. Pomyślałem o wykorzystaniu mocy, ale w obecnym położeniu nie mogłem sobie pozwolić na żadne bardziej zaawansowane sztuczki mentalne. Za wielkim serwomotorem znalazłem osłonę pod równie masywnymi amortyzatorami mającymi za zadanie złagodzić impet uderzenia kadłuba innego statku podczas procedury cumowania do śluzy. Zielona poświata otaczała mały panel kontrolny widniejący między amortyzatorami. Urządzenie obudowane było plastikową pokrywą przypominającą publiczne panele informacyjne. Dokładniejszy rzut okiem powiedział mi, że mam przed sobą terminal testujący i resetujący status wysięgników dokujących. Nacisnąłem na próbę kilka przycisków, ale na ekranie urządzenia zapalił się tylko komunikat Terminal zablokowany. Automatyczne bezpieczniki odcięły dostęp do urządzenia ze względu na obecność po drugiej stronie kadłuba promu marynarki, przycumowanego do prawoburtowej śluzy. Usłyszałem za plecami głośne szuranie. Pierwszy żołnierz przeciskał się już wzdłuż serwomotoru

próbując dotrzeć do stanowiących moją kryjówkę amortyzatorów. Wyjąłem z kieszonki inkwizytorską rozetę. Była to nie tylko moja odznaka służbowa, ale i praktyczne narzędzie. Naciśnięciem kciuka wysunąłem z niej miniaturowy łamacz kodów i wsunąłem jego czubek do czytnika kart panelu. Ekran zgasł. Rozeta miała poziom autoryzacji magenta. Modliłem się w myślach, by Maxilla nie wprowadził na całym statku prywatnych kodów dostępu. Ekran rozbłysnął ponownie. Wstukałem na klawiaturze polecenie zrese-towania parametrów cumowniczych. –Procedura resetu w trybie aktywnym – na ekraniku zapłonęła zielonymi literkami odpowiedź. Uderzyłem palcem wskazującym w ostatni klawisz. Pośród przeraźliwego huku i zgrzytu metalu mechanizmy dokujące zaczęły powracać na swoje miejsca. Zadudniły amortyzatory. Gdzieś w górze buchnęła z sykiem para. Usłyszałem dźwięk alarmowych klaksonów. Najbliższy żołnierz zdążył tylko wrzasnąć agonalnie, gdy ważący dziesięć ton serwomechanizm przycisnął go do ściany i zmiażdżył od pasa w dół. Gdzieś z oddali, od strony śluzy, dobiegła mnie seria stłumionych wybuchów i zgrzyt dartego metalu. Ledwie je słyszałem ponad rykiem pracującej maszynerii. Kiedy syk i pisk serwomotorów ucichł, a kłęby pary się rozwiały, wypełzłem ze swojej kryjówki pod amortyzatorami. Cała struktura pomieszczenia uległa zmianie po przemieszczeniu urządzeń dokujących na pozycje wyjściowe. Dwaj żołnierze służb bezpieczeństwa zginęli zmiażdżeni ciężarem wysięgników, trzeciego żywcem ugotował strumień niewiarygodnie rozgrzanej pary tryskającej ze ściennego wywietrznika. Podniosłem leżący na posadzce karabinek zamachowca i pobiegłem w kierunku drabinki. Zgodnie z moimi obliczeniami brakowało jeszcze czterech żołnierzy. Przebiegłem przez tunel inspekcyjny i dotarłem z powrotem do korytarza prowadzącego do komory ciśnieniowej. Na ścianach paliły się światła ostrzegawcze, słyszałem też cichy dźwięk syren alarmowych. Jakaś postać wyrosła w półmroku opodal mnie. Odwróciłem się w jej kierunku. Betan-core. Pilot zdawał się patrzeć przeze mnie, w podniesionej ręce trzymał jeden ze swoich eleganckich igłowych pistoletów.

22

Pociągnął za spust. Smukły pocisk przeciął powietrze tuż obok mojego echa. Żołnierz oddziałów bezpieczeństwa marynarki zatoczył się chwiejnie wypadając z kryjówki na końcu korytarza. Pistolet Midasa syknął ponownie. Pod rannym mordercą ugięły się nogi, runął z łoskotem na posadzkę.

–Ruszyłem natychmiast po otrzymaniu rozkazu – oświadczył Betancore. –Ilu zdjąłeś? –Razem z tym czterech. –Więc to chyba wszyscy, ale nie trać czujności – uśmiechnąłem się do siębie samego. Zwracać Midasowi uwagę na zachowanie czujności… –Wyglądasz okropnie – odparł – Co się tu do cholery stało? Krew ściekała mi po policzku płynąc swobodnie z rozdartej rany, poruszałem się chwiejnie z powodu bólu wywołanego rykoszetami, a moje ubranie było wręcz przesiąknięte olejem i smarem. –To nie była inspekcja. Szukali mnie. –Służby bezpieczeństwa marynarki? –Wątpię. Tym ludziom wyraźnie brakowało odpowiedniej dyscypliny, nie znali też procedur kontrolnych. –Ale mieli odznaki, broń… prom marynarki, na Imperatora! –To właśnie najbardziej mnie martwi. Wróciliśmy z powrotem do pokoju przylegającego do komory ciśnieniowej. Rezerwowy właz zabezpieczył uszkodzenia kadłuba w miejscu, gdzie odczepiona dzięki ręcznemu zwolnieniu zaczepów jednostka marynarki zderzyła się z Essene. Wyglądając przez jeden z bulajów dostrzegłem szary kadłub promu unoszący się tuż przy frachtowcu. Z Essene łączył go wciąż jakiś ocalały pogięty manipulator, ale kadłub stateczku był wyraźnie zgruchotany. Pokładowa komora ciśnieniowa promu została wyrwana podczas procedury rozdzielenia statków i miałem możliwość spojrzenia przez wielką wyrwę do środka ładowni pasażerskiej statku. Jeśli załoga zdołała przeżyć wypadek, mogła się schronić jedynie w stosunkowo nienaruszonym kokpicie, a tam nie stanowiła dla nas żadnego zagrożenia. Błyszczące metalicznie szczątki, kawałki zaczepów dokujących i strzępy kabli unosiły się w próżni opodal bulaju. Przyklęknąłem obok Fischiga. Wciąż żył. Służbowy uniform Arbites pokryty był warstwą wzmocnionego ceramitu, ale wystrzelone z bliska pociski miały dostatecznie wysoką prędkość wylotową, by impetem trafienia spowodować obrażenia wewnętrzne ofiary. Fischig był nieprzytomny, z kącika jego ust ciekła strużka krwi. Betancore znalazł Maxillę w magazynku przeznaczonym do składowania skafandrów próżniowych. Kapitan doczołgał się po podłodze do jednej z szafek, oparł się o nią plecami. Od klatki piersiowej w dół jego drogie ubranie było rozdarte na strzępy. Nie miał nóg. Ale od klatki piersiowej w dół kapitan nie był człowiekiem.

–Tak więc… poznałeś w końcu nagie fakty, inkwizytorze… – spróbował się uśmiechnąć. Pojąłem, że ogromnie cierpi albo znajduje się w stanie ciężkiego szoku. W celu pełnej kontroli nad mechaniczną połową swego ciała musiał bez wątpienia korzystać z podłączonych do mózgu neuralnych przekaźników. –Jak mogę ci pomóc, Tobiusie? Pokręcił przecząco głową. –Wezwałem już serwitorów. Szybko postawią mnie na nogi. W głowie kłębiły mi się dziesiątki pytań. Czy ta cybernetyczna rekonstrukcja dolnej części ciała była rezultatem obrażeń, choroby, podeszłego wieku? A może, jak podejrzewałem, poddał się jej dobrowolnie i na własne życzenie? Zatrzymałem te pytania dla siebie. To była prywatna sprawa kapitana i nie miała ona nic wspólnego z moim dochodzeniem. –Potrzebuję dostępu do twojego komunikatora astropatycznego. Muszę skontaktować się z Dowództwem Floty i zamknąć tę sprawę. Napadli nas ludzie nie mający nic wspólnego z oddziałami bezpieczeństwa marynarki. –Przekazałem na mostek instrukcje nakazujące udostępnić ci wszystko, czego zażądasz. Dobrze byłoby wyciągnąć zapis transmisji nakazującej poddanie się inspekcji, jest zapisana w pamięci pokładowego dziennika lotu. To powinno pomóc. Nie sądziłem, by dowódcy Zgrupowania Scarus próbowali kwestionować jakiekolwiek moje działania. W ciągu pół godziny znalazłem się na mostku Essene i dzięki pomocy serwitorów astropatycznych zgłosiłem incydent oficerom dyżurnym marynarki. Chwilę później rozmawiałem już drogą radiową z asystentami admirała Lorpala Spatiana, którzy nakazali Essene pozostać na zajmowanej pozycji i oczekiwać przybycia oddziału bezpieczeństwa pod komendą przedstawiciela wojskowej prokuratury. Pomysł biernego oczekiwania na następny wyładowany żołnierzami prom niespecjalnie przypadł mi do gustu.

*****

–Dezerterzy, sir – oświadczył dwie godziny później prokurator Olm Ma-dorthene. Był to wysoki mężczyzna o poznaczonych siwizną włosach i starym cybernetycznym wszczepie poniżej lewego ucha. Miał na sobie śnieżnobiałą kurtkę z wysokim kołnierzem, czarne spodnie, czarne skórzane buty oficerskie oraz ciemnoczerwone rękawiczki. Na uniformie dostrzegłem insygnia Wydziału

Dyscyplinarnego Floty. Madorthene był dla mnie niezwykle uprzejmy od chwili wejścia na pokład frachtowca, salutując z respektem na powitanie i trzymając pod pachą swą obramowaną złotem białą czapkę. Towarzyszący mu żołnierze byli ubrani i wyekwipowani identycznie jak moi niedoszli zabójcy, ale od razu dostrzegłem ich zdyscyplinowanie i chłodny profesjonalizm. –Dezerterzy? Madorthene miał niewyraźną minę. Najwidoczniej świadomość konwersacji z inkwizytorem nie sprawiała mu przyjemności. –Z gwardyjskiego zaciągu. Jak pan zapewne wie, na Gudrun trwa mobilizacja nowego regimentu. Na rozkaz naszego Lorda Militanta do służby powołano siedemset pięćdziesiąt tysięcy mężczyzn. Pięćdziesiąty regiment IG Gudrun. Zważywszy na rozmiary pobory oraz fakt, iż jest to jubileuszowy zaciąg, władze ogłosiły globalny festiwal połączony z ceremonialnymi uroczystościami wojskowymi. –Ci ludzie zdezerterowali z Gwardii? Madorthene odciągnął mnie delikatnie na bok robiąc przejście dla żołnierzy służb bezpieczeństwa wynoszących z korytarzy ciała zabitych zamachowców. Pod nadzorem Betancore zwłoki morderców składane były w pomieszczeniu przylegającym do komory ciśnieniowej. –Mieliśmy pewne kłopoty – oświadczył ściszonym głosem prokurator – Zaciąg miał pierwotnie objąć pół miliona rekrutów, ale Lord Militant podwyższył tę liczbę tydzień przed rozpoczęciem poboru w związku z przygotowaniami do krucjaty w podsektorze Ophidian. Nie spotkało się to z aprobatą miejscowych. Mówiąc między nami, wszystkie te festiwale zorganizowano raczej po to, by odwrócić uwagę lokalnej społeczności od całej sprawy. Odnotowaliśmy zamieszki w koszarach i przypadki dezercji. Na dole wciąż jest sporo roboty. –Potrafię to sobie wyobrazić. Więc jesteś pewien, że ci ludzi byli dezerterami z Gwardii? Skinął głową i podał mi elektroniczny notes. Na wyświetlaczu urządzenia widniała lista dwunastu nazwisk wraz z odnośnikami do plików zawierających życiorysy i zdjęcia. –Zbiegli z koszar 74 na zewnątrz murów miejskich Dorsay, skradli mundury i sprzęt w arsenale kosmoportu, po czym weszli na pokład promu orbitalnego. Nikt nie próbował zatrzymać oddziału służb bezpieczeństwa marynarki. –Nikogo nie zdziwił ich brak znajomości procedur i kodów startowych? –Urządzenia pokładowe promu zostały wcześniej zaprogramowane w celu wyprowadzenia jednostki na wysoką orbitę, w strefę stacjonowania floty. Dezerterzy musieli to odkryć po uprowadzeniu promu. Nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Bez wątpienia szukali cywilnego statku, takiego jak ten. –Regularni rekruci? Żołnierze piechoty?

–Tak. –Kto pilotował prom? –Przywódca grupy – prokurator zajrzał do notesu – Niejaki Jonno Lingaart, wykwalifikowany pilot orbitalny. Latał wcześniej na holownikach. Jak już wspomniałem, cała ta sprawa to wyjątkowo nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Nie zamierzałem tak łatwo odpuścić. Madorthene nie kłamał, tego byłem pewien, jednakże przedstawione przez niego informacje pełne były luk i nieścisłości. –Co z żądaniem poddania się inspekcji? –Wysłano je z pokładu promu. Absolutnie nieautoryzowany rozkaz. Zamierzali wejść na wasz pokład i przejąć statek. Przypuszczamy, że rozkaz nadano poprzez radiokomunikator promu. –Nie – zaprzeczyłem. Oficer cofnął się o krok słysząc narastający w mym głosie gniew. –Sir? –Sprawdziłem zapisy w komputerze komunikacyjnym Essene. Nic nie mówiły o źródle nadania żądania, ale ujawniły fakt, że nadesłano je astropa-tycznie, nie drogą radiową. Na pokładzie promu nie było astropaty. –To… –Posłużono się tym samym przekaźnikiem astropatycznym, który wyznaczył Essene pozycję na wysokiej orbicie. Zapisy sprawiają wrażenie autentycznych. Poza tym ci ludzie mnie szukali. Mnie, prokuratorze. Chcieli mniezabić. Znali moje nazwisko.

23

Madorthene pobladł zauważalnie. Najwyraźniej nie wiedział, co odpowiedzieć. Oderwałem od niego spojrzenie, zacząłem lustrować wzrokiem korytarz. –Nie wiem, kim byli ci ludzie, być może rzeczywiście to wojskowi dezerterzy. Ktoś jednak tak nimi pokierował, by dotarli do mnie, ktoś ubezpieczał ich, zapewnił ekwipunek i środek transportu oraz autoryzował misję promu. Ktoś służący w marynarce lub mający dostęp do jej mechanizmów kontroli. Inne wytłumaczenie nie istnieje.

–Pan mówi… o konspiracji. –Takie pojęcie nie jest mi obce, Madorthene. Nie są mi również obce zamachy na moje życie. Posiadam wrogów i oczekuję takich działań z ich strony. Ten incydent udowodnił mi, że moi wrogowie posiadają znacznie większe wpływy, niż myślałem. –Sir, ja… –Jaki jest twój status służbowy, prokuratorze? –Poziom pierwszy, stopień autoryzacji magenta. Ekwiwalent dowódcy eskadry marynarki. Odpowiadam bezpośrednio przed Lordem Prokuratorem Humboltem – wiedziałem o tym wcześniej, bo przyjrzałem się naszywkom na uniformie oficera, chciałem jednak usłyszeć to z jego ust. –Oczywiście. Twój przełożony nie powierzyłby tak delikatnej misji młodszemu rangą oficerowi. Nie chciałby też okazać mi braku szacunku. Sądzę, że ta sprawa nadal okryta jest najgłębszą tajemnicą? –Tak, sir! Lord Prokurator docenił jej… delikatność. Poza tym obowiązuje obecnie rozporządzenie Lorda Militanta nakładające cenzurę na wszelkie tego rodzaju informacje w celu uniknięcia pogłębiania niepokojów społecznych na Gudrun. Szczegóły zamachu znam tylko ja i mój oddział oraz Lord Prokurator i jego doradcy. –Niech tak zatem pozostanie. Chcę, by moi wrogowie tak długo jak to tylko możliwe uważali, iż zamach zakończył się ich sukcesem. Czy mogę liczyć na pańską kooperację, prokuratorze? –Oczywiście, inkwizytorze. –Zabierze pan zaszyfrowaną wiadomość dla swojego przełożonego. Będzie ona zawierać informacje o podłożu całej sprawy oraz moje żądania i sugestie. Podam panu również utajniony kanał radiowy, za pomocą którego będzie pan przekazywał mi wszelkie nowe wiadomości w tej sprawie. Wszystkie wiadomości, Madorthene, również te, które pan uzna za bezwartościowe. Skinął gorliwie głową. Nie musiałem już dodawać, że w przypadku złamania tajemnicy spadnę na kark jemu, Lordowi Prokuratorowi i wszystkim jego doradcom niczym upiór Rogala Dorna. Madorthene miał dość oleju w głowie, by samemu się tego domyślić. Kiedy prokurator i jego oddział bezpieczeństwa odlecieli z Essene, podszedłem do czekającego w milczeniu Betancore. –Co teraz zrobimy? – zapytał. –Jakie to uczucie być martwym, Midasie? – odparłem. Opuszczałem mostek głęboko poruszony zachowaniem kapitana. Mogło istnieć wiele motywów

tłumaczących jego gorliwą pomoc – strach przed Inkwizycją mógł być bez wątpienia jednym z nich – niemniej jednak podejrzewałem, iż głównym czynnikiem takiego postępowania było powtórne odkrycie przez Maxillę przyjemności czerpanej z kontaktów międzyludzkich. Wyczuwałem to w jego chęci do rozmów, chwalenia się muzealnymi zbiorami, w skorej pomocy, w sympatii… Zbyt długo przebywał w towarzystwie samych maszyn. Przed opuszczeniem ładowni Essene Betancore przeprogramował sygnalizatory identyfikacyjne wahadłowca. W pamięci urządzeń przechowywaliśmy kilka odmiennych tożsamości jednostki. W ciągu ostatnich miesięcy i podczas akcji na Hubrisie używałem oficjalnego identyfikatora Inkwizycji, ponieważ nie istniała żadna potrzeba utajnienia prawdziwej natury statku. Teraz staliśmy się delegacją kupiecką z Sameteru, zajmującą się genetycznie modyfikowanymi nasionami roślin uprawnych. Mieliśmy nadzieję zainteresować możnowładców Gudrun sprzedażą nowego rodzaju ziaren, pozbawionych skaz genetycznych i nie posiadających wysokich wymagań w pielęgnacji – co było szczególnie istotne w sytuacji, gdy pobór do Gwardii znacząco uszczuplił siłę roboczą tego świata. Betancore połączył się z kontrolą lotu Gudrun, przedstawił naszą fałszywą tożsamość i poprosił o pozwolenie na lądowanie w północnej stolicy planety, Dorsay. Otrzymaliśmy natychmiast dostęp do stosownego korytarza powietrznego. Kolejny żądny zysków kupiec w ogarniętej karnawałowym nastrojem metropolii. Wahadłowiec przeleciał obok tkwiących na wysokiej orbicie okrętów Zgrupowania Floty Scarus: rzędów opasłych statków transportowych; masywnych niszczycieli o podłużnych taranach na dziobach i wielkich emblematach Imperialnego Orła na burtach; ogromnych pancerników o najeżonych bateriami artyleryjskimi kadłubach; smukłych szybkich fregat przywodzących na myśl osy; eskadr patrolujących system myśliwców. Obszar niskiej orbity był wręcz zapchany latającymi tam i z powrotem wahadłowcami pasażerskimi, promami zaopatrzeniowymi, holownikami, małymi statkami handlowymi i platformami naprawczymi. Po prawej stronie dostrzegłem gromadę kupieckich frachtowców, statków kurierskich i gigantycznych jednostek Gildii. Tam właśnie miała pierwotnie zająć pozycję Essene. Liczne boje świetlne sygnalizujące wolne i zajęte miejsca na orbicie tworzyły istną barwną konstelację zakrywającą mieszkańcom Gudrun blask prawdziwych gwiazd. Betancore przemknął poprzez ten kosmiczny tłok, wprowadził wahadłowiec w oślepiająco jasną jonosferę planety i zanurzył się pośród opalizujących chmur. Dostrzegłem wysuwające się zza krawędzi globu słońce, wieszczące stolicy nadejście nowego świtu. Lecieliśmy w kierunku Dorsay, gdzie rozpoczynał się właśnie kolejny dzień planetarnego święta. Opuściliśmy Essene o północy, na pokładzie mojego wahadłowca. Fis-chig, wyrwany w końcu ze śpiączki, pozostał na statku Maxilli, w doskonale wyposażonym laboratorium medycznym, wciąż dochodząc do siebie po bolesnej konfrontacji z mordercami.

Maxilla zgodził się pozostać na orbicie Gudrun do odwołania. Poczyniłem już starania, by zrefundowano mu wszystkie straty poniesione z tytułu tego przestoju. Podejrzewałem, że mogę znaleźć się niedługo w sytuacji, gdy niezbędny będzie mi szybki kosmiczny statek, poza tym nagły odlot Essene podważyłby wiarygodność naszej śmierci z rąk dezerterów. Rozmawiałem z Maxillą na mostku klipra. Siedział na swym wielkim fotelu popijając amasec, podczas gdy serwitorzy rekonstruowali pieczołowicie jego cybernetyczne ciało. –Przykro mi, że zostałeś w tę sprawę tak mocno wplątany, Tobiusie. –A mnie nie – odparł – To najbardziej emocjonująca przygoda od wielu lat. –Pozostaniesz tutaj do czasu, kiedy się ponownie skontaktujemy? –Doskonale płacisz, inkwizytorze – roześmiał się – Mówiąc szczerze, cieszę się, że mogę ci pomóc. Poza tym Fischig potrzebuje lepszej pomocy medycznej niż ta, którą może zapewnić ta twoja izolatka na wahadłowcu, a możesz być pewny, ze nie odlecę, dopóki nie zabierzesz go z mojego pokładu.

24 Rozdział IX

Dorsay. Kupieckie rozgrywki. Pościg za Tanokbrey.

Dorsay bynajmniej nie budziło się ze snu. Metropolia ostatnimi czasy wcale nie spała. Wielkie głośniki radiowe na starych ulicach, alejkach i nad kanałami rzecznymi wylewały z siebie niekończący się strumień pochwalnych hymnów, a bogato zdobione sztandary i wstęgi łopotały na każdym skrawku stołecznych budowli. Przeczytałem skrócony raport Aemosa na temat tej planety. Gudrun, stolica podsektora Helican w sektorze Scarus, Segmentum Obscurus. Ludzka społeczność istniała tu od trzech i pół tysiąca lat pod feudalnymi rządami arystokratycznej kasty możnych Domów obejmujących swymi wpływami trzy tuziny innych imperialnych światów w podsektorze Helican. Thracian Primaris, ten skażony przemysłowo moloch, mógł być uważany za naj-gęściej zaludniony i posiadający największy potencjał produkcyjny świat regionu, ale to Gudrun było sercem administracyjnym i kulturalnym podsektora. Bogactwo lokalnych możnowładców przyćmiewało nawet wpływy komercyjnych magnatów Thracian Primaris. Widziana z pokładu wahadłowca, stolica lśniła bielą. Dorsay wzniesiono na morskim wybrzeżu, w

pełnej wysp delcie wielkiej rzeki Drunner. Z okienek statku widzieliśmy mrowie żagli łopoczących w pobliskiej lagunie. Poza granicami śnieżnobiałych budowli metropolii wznosiły się na zielonych wzgórzach niedawno zbudowane tymczasowe koszary dla rekrutów gwardyjskiego zaciągu. Betancore wylądował na Polach Giova, głównym porcie Dorsay. Lądowisko zbudowano na wielkiej wyspie leżącej pośrodku laguny. Mniejsze jednostki takie jak mój wahadłowiec były po lądowaniu opuszczane na wielkich platformach w głąb hangarów wykutych w trzewiach skalistej wyspy. Lowink pozostał na pokładzie statku. Midas, Bequin, Aemos i ja sam szybko poczyniliśmy przygotowania do wizyty w mieście. Założyliśmy wszyscy proste, gwarantujące anonimowość stroje: ciemnoniebieskie szaty dla Aemosa, czarne kombinezony oraz czarne płaszcze dla mnie i Midasa, długą błękitną suknię z krepy dla Alizebeth Bequin. Betancore z pewnymi oporami otworzył szafki Vibben, by Bequin wybrała sobie coś z ubrań naszej towarzyszki. Nie sprawiała wrażenia specjalnie przejętej faktem, iż wkłada na siebie rzeczy martwej kobiety. Przystrojona łopoczącymi na porannym wietrzyku czerwonymi proporcami przystań pełna była tłoczących się w oczekiwaniu na taksówkę pasażerów. Wmieszaliśmy się w tłum kupców, dygnitarzy wszelkiej maści i marynarzy korzystających z przepustek. Uliczni grajkowie i kuglarze zabawiali zgromadzonych na brzegu laguny turystów. Po dłuższej chwili wynajęliśmy jedną z antygrawitacyjnych taksówek kursujących między lądowiskiem i miastem. Była to podłużna jednostka w kształcie grotu, o barwie wściekłego fioletu. Pozbawiona zamkniętej kabiny, zapewniała wygodne fotele dla sześciu pasażerów. Sternik siedział wysoko w tyle, nad bulwiastą obudową antygrawitacyjnego generatora. Taksówka ruszyła poprzez lagunę, unosząc się w powietrzu jakieś dwa metry ponad migotliwą taflą wody. Dorsay rosło przed naszymi oczami. Dopiero z poziomu ziemi mogliśmy docenić majestat tego miasta. Zbudowane na wyrastających z wody bazaltowych podporach budynki wykonano ze starannie wypolerowanych kamiennych bloków. Ich niskie dachy pokryte były lśniącymi mosiężnymi płytkami. Wyrzeźbione w kamieniu gargulce szczerzyły zęby na rogu każdego domu lub czepiały się rynien. Na wyższych piętrach znajdowały się obszerne balkony zabezpieczone barierkami z pozłacanego metalu. Większość tych balkonów miała własne zadaszenie. Łukowate kamienne mosty i metalowe klatki schodowe łączyły znajdujące się po obu stronach kanałów domy. Wzdłuż kanałów biegły na wysokości poziomu wody kamienne podesty stanowiące przystań dla tradycyjnych łodzi. Wokół było pełno łodzi. Stolica wręcz tętniła życiem, ruchem i feerią kolorów. Kiedy już dotarliśmy w obręb metropolii, prędkość naszej taksówki znacznie zmalała ze względu na obecność innych antygrawitacyjnych pojazdów, wodnych autobusów, prywatnych motorówek i zwykłych łodzi wiosłowych. Nad naszymi głowami w ulicznych korytarzach powietrznych przemykały antygrawitacyjne ślizgacze i konwencjonalne maszyny atmosferyczne. Wszędzie powiewały wielkie sztandary Floty Scarus i gudrunickich regimentów Gwardii, w szczególności zaś Pięćdziesiątego. Aemos mruczał do siebie pod nosem, zapisując w notesie wszelkie informacje o otoczeniu, trawiony

nienaturalną żądzą gromadzenia wiedzy. Klawiatura wysłużonego notesu prawie zaczynała dymić. Midas Betancore siedział czujny i ostrożny na przednim fotelu taksówki. Szczegóły rejestrowane przez jego bystry umysł miały znacznie praktycz-niejsze zastosowanie od danych gromadzonych w notesie starego savanta. Bequin siedziała na ostatnim fotelu w tyle kabiny, roześmiana i szczęśliwa. Morska bryza rozwiewała jej długie włosy. Wątpiłem, by kiedykolwiek zdołała dotrzeć tu na własną rękę. Gudrun było sercem podsektora, wielkim błyszczącym światem, o którym zawsze marzyła, lecz który pozostawał poza zasięgiem jej rąk. Pozwoliłem jej cieszyć się chwilą. Czas ciężkiej pracy miał nadejść później. Wynajęliśmy pokoje w dzielnicy Dorsay Regency. Uznałem, że sytuacja wymaga założenia bazy operacyjnej na stałym lądzie. Betancore wywiercił otworki w futrynach drzwi poszczególnych pokojów i naszpikował je mikro-ładunkami błyskowymi. Drzwi zewnętrze zostały podłączone do systemu monitoringu pasywnego. Domowi serwitorzy otrzymali rygorystyczny zakaz odwiedzania wynajętych mieszkań w trakcie naszej nieobecności.

*****

Stałem na wielkim balkonie, w cieniu rzucanym przez wykonane z purpurowego materiału zadaszenie. Słuchałem Marszu Adeptów rozbrzmiewającego w licznych rozwieszonych na całej długości ulicy głośnikach. Kanał wodny poniżej balkonu tętnił życiem. Dostrzegłem przeciążony skif pełny pijanych gwardzistów w nowiutkich złotoczerwonych uniformach. Rekruci z Pięćdziesiątego Regimentu Strzelców Gudrunickich darli się niczym opętani i skakali po pokładzie łodzi ryzykując wpadnięcie do kanału i pójście na dno. Świętowali ostatnie godziny pobytu na swym macierzystym świecie. Za kilka dni mieli znaleźć się na pokładach wojskowych liniowców w drodze do nieznanego jeszcze piekła strefy frontowej w innym podsektorze. Jeden z nich wypadł za balustradę i plusnął w wodę kanału. Podchmieleni kamraci wciągnęli go z powrotem na pokład i pośród głośnego śmiechu skąpali w strumieniach lanego z butelek alkoholu. Aemos dołączył do mnie niosąc w ręce holograficzny mapnik. – Gildia Kupiecka Sinesias – powiedział – Siedziba znajduje się pięć ulic dalej. Gildia Sinesias posiadała jedne z najbardziej ekskluzywnych budynków w komercjalnym dystrykcie Dorsay. Odcinek Wielkiego Kanału przebiegał pod wykonanymi z kolorowego szkła portykami głównego gmachu, toteż odwiedzający Gildię ludzie interesu wpływali do niej swymi skifami

cumując w eleganckiej rozległej przystani sąsiadującej z wyłożoną drogimi dywanami salą recepcyjną. Wysiedliśmy z wynajętej łodzi wchodząc w tłum interesantów i gości Gildii: wysokich szczupłych kupców z Messiny noszących tradycyjne sutanny, handlarzy z Sameteru w szerokich kapeluszach oraz bankierów z thra-ciańskich metropolii. Opuszczając pokład łodzi podałem rękę Bequin. Dygnęła wdzięcznie dziękując za kurtuazyjny gest. Nie ustalałem wcześniej żadnych szczegółów naszej maskarady, arystokratyczne zachowanie było jej spontaniczną improwizacją. Chociaż wciąż czułem do niej irracjonalną niechęć, uczucie to słabło w porównaniu z rosnącym dla tej kobiety uznaniem. Perfekcyjnie wczuła się w swą rolę. –Państwa tożsamość i cel wizyty? – zapytał uprzejmie szambelan Gildii Sinesias podchodząc bliżej. Człowiek ten odziany był w niezwykle eleganckie złote szaty. Krótkimi ruchami dłoni wydawał polecenia krążącym wokół pomocnikom. W miejscu uszu mężczyzny dostrzegłem cybernetyczne implanty. W jednej ręce szambelan trzymał staroświeckie pióro, w drugiej notatnik. –Nazywam się Farchaval, kupiec z Hesperusa. To jest pani Farchaval. Przybyliśmy tutaj z propozycją zawarcia kontraktów handlowych w dziedzinie płodów rolnych. Słyszałem, że Gildia Sinesias może zapewnić nam stosowne usługi brokerskie. –Czy posiada pan już pracownika kontaktowego Gildii, sir? –Oczywiście. Mój konsultant to Saemon Crotes. –Crotes? – szambelan umilkł na chwilę. –Och, Gregor, jestem taka zmęczona – oświadczyła znienacka Bequin – To wszystko trwa za długo i jest okropnie nudne. Chcę znowu popływać po kanałach. Dlaczego nie możemy wrócić do tych miłych panów z Gildii

25

Mensurae? –Chwileczkę, kochanie – odparłem zachwycony jej improwizacją. –Czy państwo… odwiedzili już inną Gildię? – zapytał szybko szambelan. –Oni byli dla nas tacy mili. Poczęstowali mnie nawet soliańską herbatą – uśmiechnęła się słodko Bequin. –Pozwolą państwo za mną – oświadczył jeszcze szybciej szambelan – Sae-mon Crotes to jeden z

naszych najlepszych agentów handlowych. Natychmiast zaaranżuję dla państwa stosowną audiencję. W międzyczasie proszę odprężyć się w tamtym pokoju. Zaraz przyślę państwu soliańską herbatę. –I nafaryjskie biszkopty? – zasugerowała niewinnie Bequin. –Ależ oczywiście, madam. Wprowadził nas do eleganckiej poczekalni i zamknął za sobą podwójne drzwi. Bequin spojrzała na mnie z ukosa i zachichotała. Przyznaję, że sam też nie mogłem powstrzymać śmiechu. –Co w ciebie wstąpiło? – zapytałem cicho. –Powiedziałeś, że jesteśmy bogatymi kupcami oczekującymi od życia wszystkiego, co najlepsze. Ja tylko zarabiam na moją pensję. –Oby tak dalej. Rozejrzałem się po poczekalni. Piękne drogocenne firany przysłaniały przestronne, blisko dziesięciometrowej wysokości okna wychodzące na Wielki Kanał. Okna wykonano z dźwiękoszczelnego materiału. Na ścianach wisiały obrazy autorstwa sameterskich mistrzów, które wywołałyby atak pożądania kapitana Maxilli. Chromowany serwitor wszedł do pokoju niosąc tacę pełną przekąsek i słodyczy. Postawił ją delikatnie na marmurowym blacie wielkiego stołu i opuścił bez słowa poczekalnię. –Soliańska herbata! – pisnęła Bequin podnosząc porcelanowy czajniczek – I nafaryjskie biszkopty! – dodała z uroczym uśmiechem chrupiąc pierwszy z łakoci. Wziąłem z jej rąk przeznaczoną dla mnie filiżankę herbaty i stanąłem przy ekskluzywnym kominku sącząc drogi napój w pozie zblazowanego bogacza. Przedstawiciel Gildii wpadł do poczekalni chwilę później. Był to niski człowieczek o kędzierzawych włosach i przesadnej ilości biżuterii. Nosił powłóczyste długie szaty cechowe. Na jego czole widniał dumnie tatuaż w postaci emblematu Gildii Sinesias. Był to, jak wskazywał rodzaj tatuażu, miejscowy broker. Nazywał się Macheles. –Sir Farchaval! Madam! Gdybym wiedział wcześniej o państwa przybyciu, odwołałbym mniej ważne spotkania. Proszę wybaczyć mi to spóźnienie! –Wybaczam – odparłem dobrodusznie – Obawiam się jednak, że pani Farchaval niebawem straci swą cierpliwość. Bequin ziewnęła dyskretnie. –Och, to niedobrze! To bardzo niedobrze! – Macheles klasnął w dłonie przywołując czekających za

drzwiami serwitorów. –Spełnijcie wszelkie życzenia tej pani – polecił im broker. –Hmm… vorderskie liście? – zastanowiła się głośno Bequin. –Natychmiast! – wyrzucił z siebie Macheles. –I taca trufli birri? Moczonych w winie? Jęknąłem bezgłośnie. –Natychmiast! Natychmiast! – zapewnił Macheles i wypchnął wręcz serwitorów za drzwi. Podszedłem do stołu i odłożyłem swoją filiżankę. –Będę szczery, sir. Reprezentuję kartel producentów zbóż z Hesperusa, bardzo wpływowy kartel. Podałem pośrednikowi mały holograficzny projektor. Była to rzecz jasna fałszywka, spreparowana przez Betancore i Aemosa w oparciu o rozległą wiedzę savanta o Hesperusie, uzupełnioną dodatkowo uwagami latającego tam czasem Maxilli. Macheles sprawiał wrażenie onieśmielonego moim trójwymiarowym identyfikatorem. –O jakiej… wielkości kartelu rozmawiamy, sir? –Cały zachodni kontynent. –Co chciałby pan zaoferować? Wyjąłem z kieszeni niewielką probówkę. –Zmodyfikowane genetycznie ziarno niezwykle łatwe w uprawie i nie posiadające wysokich wymagań klimatycznych. Idealne dla waszych producentów żywności w sytuacji skurczonego rynku pracy. To prawdziwe cudo. Serwitorzy opuścili poczekalnię pozostawiając w rękach Bequin przyniesione smakołyki. – Inne Gildie bardzo zabiegają o ten produkt, panie – oświadczyła podnosząc do ust truflę – Wierzę, że Gildia Sinesias nie przegapi takiej okazji. Macheles zabrał z mojej dłoni probówkę i obejrzał ją uważnie. –Czy to jest produkt stworzony w oparciu o technologię obcych? – zapytał zniżając nieco głos. –Czy to stanowi jakiś problem? – odpowiedziałem pytaniem.

–Nie, sir. Inkwizycja jest oczywiście bardzo wrażliwa na tym punkcie, ale właśnie dlatego specjalizujemy się w takich dyskretnych formach pośrednictwa. Cała siedziba Gildii jest zabezpieczona przed podsłuchem. –Bardzo mnie to cieszy. Zatem stworzone w oparciu o technologię obcych ziarno będzie można sprzedać bez większych trudności? –Żadnych kłopotów. Mamy wielu potencjalnych nabywców tego produktu, zwłaszcza kilku zagorzałych wielbicieli nowinek pochodzących spoza naszej cywilizacji. –Świetnie – skłamałem – Nie ukrywam, że chcę osiągnąć na tej transakcji maksymalne zyski. Saemon sugerował mi zwrócenie się z propozycją w pierwszej kolejności do Domu Glaw. –Saemon? –Saemon Crotes. Przedstawiciel Gildii Sinesias, którego spotkałem na Hesperusie. –Doskonale. Życzy pan sobie, bym zaaranżował spotkanie między panem i rodem Glaw? –Czyż nie to właśnie przed momentem sugerowałem? – zapytałem z wyniosłym politowaniem. Opuściliśmy siedzibę Gildii Sinesias dwadzieścia minut później. Bequin wciąż oblizywała usta z pozostałości po truflach. Natychmiast po wypłynięciu z części Kanału biegnącej pod siedzibą Gildii odezwał się mój komunikator. –Eisenhorn. Szukał mnie Lowink. – Właśnie otrzymałem wiadomość od Tobiusa Maxilli. Przekazać ją w pełnej formie? –Tylko streszczenie. –Kapitan twierdzi, że statek, który przewiózł Eyclone z Gudrun na Hubrisa cumuje na orbicie parkingowej. Kapitan poczynił odpowiednie rozpoznanie. To frachtowiec Wolnej Floty Scaveleur. Jego właściciel, niejaki Effries Tanokbrey, jest już w stolicy. –Połącz się z Maxillą i podziękuj mu za informacje – poleciłem. Tak oto poznałem w końcu nazwę tajemniczego statku Eyclone.

*****

Jedliśmy właśnie lunch w tawernie opodal Mostu Carnodonów, gdy w pobliżu pojawiła się sonda komunikacyjna wysłana przez Machelesa do sir Farchavala. Sonda, niewielka metalowa sfera wielkości owocu cytrusowego, wpadła na taras lokalu i zaczęła unosić się na wysokości głów klientów, przelatując od stolika do stolika. Kiedy mnie znalazła, zawisła w powietrzu, pisnęła i wyświetliła holograficzną wiadomość. Poniżej emblematu Gildii Sinesias ujrzałem formalne zaproszenie na spotkanie w siedzibie Domu Glaw popołudniu następnego dnia. Mieliśmy udać się na godzinę czwartą do centrali Gildii, gdzie oczekiwał nas Macheles i przygotowany przez niego środek transportu. Sonda powtarzała wyświetlanie wiadomości, dopóki nie machnąłem przed jej projektorem dłonią i nie podałem krótkiej odpowiedzi, nagranej natychmiast przez rejestrator dźwięku. Odleciała szybko unosząc mój przekaz. –Jak to nas znalazło? – zapytała Bequin. –Feromony – wyjaśnił Aemos – System ochrony Gildii Sinesias przeskanował was w trakcie wizyty i pobrał próbki wzorców zapachowych. Zaprogramowana odpowiednio sonda latała tak długo po okolicy, aż namierzyła odpowiedni rodzaj feromonów. Urządzenia tego rodzaju były bardzo popularne na rozwiniętych technologicznie światach. Podsunęło mi to pewien pomysł. –Więc twierdzisz, że pracownicy Gildii bez skrupułów pośredniczą w obrocie produktami obcych? – zapytał Betancore podnosząc do ust kieliszek wina. Skinąłem twierdząco głową. –W chwili obecnej koncentrujemy się na Domu Glaw i tej sprawie podporządkowujemy wszystkie działania, ale nie zamierzam zapomnieć tego, co robi Gildia Sinesias. Kiedy już skończymy swoją robotę, weźmiemy się bardzo skrupulatnie do kontroli jej działalności. Bequin kontemplowała wzrokiem piękny ornamentowany most przerzucony nad Drunnerem. –Co to za stwory? – zapytała. Kamienne płaskorzeźby pokrywały wszystkie filary mostu prezentując sylwetki wielkich czteronożnych drapieżników o potężnie umięśnionych cielskach, długich ogonach i podłużnych pyskach najeżonych garniturem kłów.

26

–Carnodony – odparł ponownie Aemos, zadowolony z możliwości popisania się swą ogromną

wiedzą – Heraldyczne zwierzę Gudrun. Występują w wielu miejscowych herbach i insygniach rodowych, symbolizując potęgę i władzę. Obecnie bardzo rzadkie, niemal całkowicie wytępione. Sądzę, że kilka dzikich osobników żyje jeszcze gdzieś w tundrze na dalekiej północy. – Mamy resztę dnia przed sobą – urwałem tę jałową rozmowę – Wykorzystajmy ją dobrze. Poszukajmy kapitana Tanokbrey. Betancore zmarszczył czoło i chyba zamierzał uświadomić mi, jak trudne będzie to przedsięwzięcie. Nie dałem mu dojść do słowa przedstawiając swój pomysł.

*****

W niewielkim biurze nad Kanałem Ooskin opłaciliśmy sondę komunikacyjną. Przygotowałem krótką zwięzłą wiadomość dla kapitana Scave-leura, zapytując o możliwość wynajęcia jego statku w celu kursu poza granice systemu. Obsługujący mnie urzędnik przyjął treść przekazu i pieniądze bez zbędnych pytań, zaprogramował jedno z trzydziestu leżących na półce za jego plecami urządzeń. Po podłączeniu sondy do rejestru wzorców zapachowych mężczyzna wyszukał zapis feromonów pobrany od Tanokbrey w stołecznym urzędzie imigracyjnym. Zaprogramowane urządzenie uniosło się w powietrze, zapiszczało i popędziło w swoją drogę. Czekający na ulicy Betancore odpalił silnik wynajętego antygrawitacyjnego ślizgacza i pomknął śladem sondy. Istniała spora szansa na zlokalizowanie kapitana Scaveleura. Był w końcu człowiekiem interesu szukającym całe życie źródeł zarobku. Leciałem w towarzystwie Aemosa i Bequin na pokładzie powietrznej taksówki, utrzymując stały kontakt radiowy z Betancore. Na kanałach panował większy ruch niż zazwyczaj, a miejscowe jednostki Arbites i oddziały służb bezpieczeństwa marynarki krążyły po całym mieście. Późnym popołudniem przez stolicę miała przepłynąć wielka ceremonialna kawalkada, czyniono ostatnie do niej przygotowania. Grupy widzów już zbierały się na mostach i balkonach. Wszędzie powiewały sztandary girlandy kwiatów.

Betancore czekał na nas w Tersegold, dzielnicy słynącej z licznych pubów i restauracji. Wysiadłem z taksówki każąc pozostać w środku Aemo-sowi i Bequin.

–Jest w środku – powiedział pilot wskazując dłonią drzwi do jednego z lokalów – Zajrzałem tam. Piąty stolik po lewej. Tanokbrey to wysoki mężczyzna w czerwonej kurtce. Ma ze sobą dwóch ochroniarzy. –Zostań tutaj, bądź czujny – poleciłem. Tawerna była ciemna i zatłoczona. Na niskim suficie pulsowały różnokolorowe lampy, z głośników sączyła się muzyka. Powietrze przesycała woń ludzkiego potu, dymu, alkoholu i obscury.

Moja sonda niemal zderzyła się ze mną w drzwiach wejściowych lokalu. Zatrzymała się w miejscu wyświetlając odpowiedź, po czym odleciała do biura. Kapitan Scaveleura nie był zainteresowany wynajęciem statku. Przepychając się przez tłum zlokalizowałem go wzrokiem. Tanokbrey miał na sobie czerwoną kurtkę z drogiego materiału, a długie czarne włosy związał w warkocz ozdobiony kolorowymi wstążkami. Jego posępna nieprzyjazna twarz nie budziła sympatii. Pił alkohol w towarzystwie dwóch równie ponurych marynarzy noszących czarne skórzane kaftany. –Kapitan Tanokbrey? Spojrzał na mnie powoli, ale nic nie powiedział. Jego kompani gapili się na mnie wrogo. –Możemy porozmawiać w cztery oczy? – zasugerowałem. –Możesz się odpieprzyć? Nie zrażony odpowiedzią usiadłem przy stoliku. Marynarze zesztywnieli zaskoczeni moim zachowaniem. Tanokbrey osadził ich w miejscu ledwie zauważalnym ruchem głowy. –Zacznijmy od łatwego pytania – zaproponowałem. –Zacznij od szybkiego wyjścia z tego lokalu – odparł. Mierzył mnie teraz wyjątkowo niemiłym spojrzeniem. Nie przerywając kontaktu wzrokowego z jego oczami dostrzegłem prawą dłoń kapitana wsuwającą się dyskretnie pod kurtkę. –Wyglądasz na spiętego. Dlaczego? Brak odpowiedzi. Marynarze robili się coraz bardziej nerwowi. –Masz coś do ukrycia? –Chciałbym się czegoś napić. Bez natrętów. Spadaj stąd. –Bardzo niegrzecznie. No dobrze, skoro ci dżentelmeni nie chcą nas opuścić, wyłożę sprawę

otwarcie. Mam nadzieję, że cię to przesadnie nie zmartwi. –Kim ty u diabła jesteś? Teraz to ja nie odpowiedziałem. Cały czas patrzyłem mu prosto w oczy. – Twoje podejście na wysoką orbitę naruszyło procedury kontrolne - oświadczyłem w końcu. –To kłamstwo! Oczywiście, że było to kłamstwo, podobnie jak moje następne słowa. Nie miało to znaczenia. Chciałem wybadać odporność tego człowieka na stres. –Twoje dokumenty pokładowe są niekompletne. Kontrola lotów Gudrun chce objąć Scaveleura dozorem do chwili wyjaśnienia wszystkich nieścisłości. –Ty kłamliwy skurwielu… –To nie byle jaka sprawa. Wykonałeś lot na Hubris, którego nigdzie nie odnotowano, nie przedłożyłeś odpowiedniego protokołu stanu ładowni. Jak kontrola lotów ma rozliczyć procedury importowe? Poszedłbym w zakład, że włosy na głowie kapitana zjeżyły się zauważalnie. –Po co byłeś na Hubrisie? –Nie byłem. Kto tak twierdzi? –Sam sobie wybierz. Saemon Crotes. Namber Wylk. –Nie znam ich. Chyba znalazłeś niewłaściwego człowieka, sukinsynu. Odpierdol się! –Zatem Murdin Eyclone. Co z nim? Czy to nie on cię wynajął? To pytanie przeważyło w końcu szalę. Nieznaczny ruch głowy kapitana. Marynarz siedzący obok mnie zerwał się z krzesła, krótka pałka wstrząsowa wypadła z jego rękawa wślizgując się prosto w otwartą dłoń. –Połóż to – rozkazałem nie używając ani jednego słowa. Pałka zaiskrzyła się spadając na blat stołu. Sekundę później trzymałem ją już w ręce. Wyrżnąłem właściciela pałki w twarz powalając go na podłogę, po czym natychmiast wymierzyłem cios w głowę drugiego marynarza, tuż nad lewym uchem. Przewrócił się razem z krzesłem i znieruchomiał pozbawiony przytomności. Usiadłem z powrotem z pałką w ręce, patrząc uważnie na kapitana. Jego twarz była szara niczym

popiół, rozszerzone oczy błyszczały paniką. –Eyclone. Opowiedz mi o nim. Wsunięta pod kurtkę ręka renegata poruszyła się, toteż natychmiast dźgnąłem go w ramię czubkiem pałki. Niestety, dopiero wtedy zorientowałem się, że Tanokbrey nosi pod kurtką kamizelkę ochronną. Syknął z bólu pod wpływem uderzenia, ale i tak wyciągnął spod ubrania niewielki laserowy pistolet z krótką lufą. Kopnąłem od spodu blat stołu rzucając meblem prosto w kapitana. Zaskoczony nie wycelował dobrze i jego strzał poszedł w bok, trafiając między łopatki stojącego opodal gościa. Martwy mężczyzna runął na twarz przewracając inny stolik. W tawernie wybuchł chaos. Strzał i agonalny krzyk ofiary wywołał panikę reszty klientów. Nie traciłem czasu. Tanokbrey strzelił ponownie zza przewróconego na bok stołu, ale ja już wpychałem się między miotanych przerażeniem ludzi. Kapitan zerwał się z klęczek i rzucił w stronę wyjścia, kopiąc i okładając pięściami stojących mu na drodze klientów. Dostrzegłem znajdującego się przy drzwiach Betancore, ale ogarnięty paniką tłum uniemożliwił pilotowi przechwycenie uciekającego zabójcy. –Uciekać! – wrzasnąłem dziko i tłum niczym na zawołanie wystrzelił przez otwarte szeroko drzwi tawerny. Wydostałem się na zewnątrz. Tanokbrey uciekał wzdłuż nabrzeża biegnąc w stronę znajdującej się na jego końcu małej przystani. Odwrócił się, strzelił w moim kierunku. Ludzie na nabrzeżu zaczęli krzyczeć, szukać desperacko kryjówki. Ktoś został przypadkiem zepchnięty do kanału. Tanokbrey skoczył z nabrzeża na pokład wodnej taksówki. Zastrzelił bez chwili namysłu protestującego głośno kierowcę, wyrzucił za burtę jego ciało i usiadł za sterami. Łódź pomknęła kanałem nabierając z każdą sekundą szybkości. Antygrawitacyjny motor Betancore stał na tarasie tuż obok mnie. Uruchomiłem go i rzuciłem się w pościg. –Zaczekaj! Zaczekaj! – dobiegł mnie krzyk Betancore. Nie miałem czasu. Dzika jazda kapitana Scaveleura wprowadziła zamęt na całej długości kanału. Taranował i spychał na boki inne pojazdy zmuszając je do ustąpienia mu drogi. Złote dekoracje na czarnych burtach taksówki były pogięte i nadłamane od licznych kolizji. Ludzie na brzegach kanału i na łodziach złorzeczyli i rzucali za zbiegiem odpadkami. W miejscu, gdzie kanał krzyżował się z inną odnogą rzecznej sieci, Tanokbrey przyśpieszył gwałtownie. Nadpływająca z drugiej strony szybka łódź kurierska skręciła w ostatniej chwili w bok unikając zderzenia i wpadła na nabrzeże rozdzierając

kadłub od dzioba po rufę. Jej sternik wywinął salto w powietrzu i plusnął w wodę. Śmigałem motorem poprzez chaos wywołany przejściem taksówki zbiega. Chciałem zwiększyć wysokość i znaleźć się na pułapie o niższym prawdopodobieństwie kolizji, ale motor posiadał wbudowany ogranicznik niepozwalający maszynie lecieć wyżej niż trzy metry nad powierzchnią ziemi.

27

Nie miałem czasu na lokalizowanie ogranicznika ani próby jego wyłączenia. Miotałem się szaleńczo pomiędzy skifami, wodnymi autobusami i innymi antygrawitacyjnymi skuterami. Gdzieś z przodu dobiegły mnie przytłumione dźwięki wojskowej orkiestry. Tanokbrey wystrzelił prosto na wody Wielkiego Kanału, mknąc w stronę płynącej leniwie popołudniowej parady. Rzędy wojskowych barek eskortowanych przez antygrawitacyjne ślizgacze sunęły ospale na całej szerokości kanału. Na ich pokładach tłoczyli się rekruci i oficerowie Gwardii, wojskowe orkiestry i zaproszeni na paradę dostojnicy. Na masztach powiewały sztandary kompanii, imperialne orły i gudrunickie carnodony. Jedna z barek przewoziła wielką pozłacaną podobiznę carnodona obwieszoną śpiewającymi coś gwardzistami. Girlandy kwiatów zdobiły lufy tysięcy laserowych karabinów. Nabrzeża i mosty Wielkiego Kanału były zapchane wiwatującymi tłumami gapiów. Taksówka zbiega uderzyła z rozpędu w burtę jednej z barek. Na głowę kapitana posypały się przekleństwa rozgniewanych żołnierzy. Łódź obróciła się w miejscu. Tłum zaczął ciskać w intruza ogryzkami i kamieniami. Odpowiadając pasażerom barki równie barwnymi wyzwiskami Tanok-brey naparł na jej rufę dziobem taksówki próbując przepchnąć się na drugą stronę kanału. Byłem już blisko zbiega, klucząc maszyną w tak sposób, by uniknąć niezadowolenia tłumu. Syreny i gwizdki paradnych łodzi ścigały mieszającego szyk świątecznej parady natręta. Jakiś gwardzista skoczył z pokładu mijanej barki na taksówkę, ale Tanokbrey strącił go kopniakiem do wody, zanim waleczny rekrut zdołał znaleźć uchwyt dla rąk. To jeszcze bardziej rozjuszyło widzów. Ryk oburzonego tłumu wręcz ogłuszał. Gwardziści tłoczyli się przy burtach swych barek krzycząc i gwiżdżąc przeraźliwie. Tanokbrey skręcił w bok chcąc wyjść poza zasięg wysuwanych ku niemu bosaków i najechał na tratwę wiozącą orkiestrę kompanii. Część muzyków poprzewracała się upuszczając instrumenty, a grany przez nich hymn Imperium zmienił się w dziką kakofonię. Rozwścieczeni żołnierze płynący mniejszą łodzią motorową rzucili się w pościg za szaleńcem grasującym na wodach kanału. Kilku z nich stanęło na ugiętych nogach szykując się do abordażu taksówki. Widząc nowe niebezpieczeństwo Tanokbrey sięgnął po pistolet.

To był jego ostatni błąd. Wyhamowałem delikatnie i posadziłem motor na krańcu nabrzeża. Dalszy pościg nie miał już sensu. Tanokbrey oddał dwa chaotyczne strzały w kierunku swych prześladowców. Sekundę później z pokładu pobliskiej barki wypaliło równocześnie dwadzieścia nowiutkich laserów, dziurawiąc niczym sito ciało zbiega i jego łódź. Silnik taksówki eksplodował z hukiem sypiąc na wszystkie strony kawałkami kadłuba, kłęby dymu wykwitły ponad łopoczącymi na wietrze sztandarami Gwardii. Młodzi rekruci z Pięćdziesiątego Regimentu Strzelców Gudrunickich zaliczyli pierwsze w swej militarnej karierze zwycięstwo.

Konflikt jurysdykcji. Dom Glaw. Mroczne sekrety.

Próbowałem bezskutecznie zasnąć, chociaż było już po północy. Bequin i Aemos kilka godzin temu udali się do swoich pokojów. Refleksy księżycowego światła rzucane przez kołyszące się fale pobliskiego kanału tańczyły na suficie sypialni. –Aegis do Ciernia – ożył znienacka tkwiący w mym uchu mikrokomuni-kator. Szeptał Betancore. –Cierń. –Spektrum, ekspansywne, spirala winorośli. Nim jeszcze dokończył frazę, wciągałem już spodnie i buty. Na nagi tors narzuciłem pośpiesznie kurtkę. Wślizgnąłem się do biegnącego wzdłuż pokojów sypialnych korytarza z wyjętym z pokrowca mieczem w dłoni. Światła w całym domu były zgaszone, ale i tutaj docierał blask księżyca potęgowany odbiciami wodnych refleksów. Betancore stał na końcu przedpokoju, w obu dłoniach ściskał swoje igłowe pistolety. Wskazał ruchem głowy wejściowe drzwi. Byli dobrzy i bardzo cisi, ale zdołaliśmy dostrzec cień ich postaci w szczelinach między drzwiami i futryną. Lekkie drgnięcie klamki powiedziało mi, że ktoś manipuluje przy zamku. Cofnęliśmy się z Betancore pod ścianę po obu stronach drzwi, zamknęliśmy oczy i zakryli uszy. Każda próba sforsowania drzwi skazana była na odpalenie ładunków ogłuszających, a my nie chcieliśmy zostać przypadkowo oślepieni ani ogłuszeni.

Drzwi uchyliły się lekko. Żaden mikroładunek nie wybuchł. Nasi nocni goście zdołali zneutralizować wszystkie założone systemy obrony. Byli znacznie lepsi, niż początkowo sądziłem. Wąski teleskopowy przewód wsunął się przez szparę w drzwiach. Optyczny sensor na jego końcu zaczął się powoli obracać oglądając pomieszczenie. Machnąłem palcami na Betancore i ująłem za przewód ręką, po czym szarpnąłem silnie. W tym samym momencie włączyłem swój energetyczny miecz. Jakaś postać uderzyła w drzwi pociągnięta szarpnięciem za szpiegowski instrument, wpadła do przedpokoju. Skoczyłem w stronę intruza próbując zbić go z nóg, ale mimo swego zaskoczenia zareagował z niezwykłą trzeźwością umysłu kopiąc i klnąc jednocześnie. Był to wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna w dopasowanym do ciała czarnym kombinezonie. Zwarliśmy się siłując, kopiąc i gryząc. Nieproszony gość trzymał mnie kurczowo za nadgarstek dzierżącej miecz ręki. Uderzyłem go kantem dłoni prosto w gardło. Upadł na podłogę charcząc konwulsyjnie. Wyprostowałem się i… –Odłóż natychmiast broń – powiedział silny męski głos. Niska zakapturzona postać stała w drzwiach przedpokoju. Betancore próbował wymierzyć w nią pistolety, ale ręce same mu opadły. Drugi intruz posługiwał się mocą. Zdołałem zablokować jego mentalny impuls, ale dla Midasa okazał się on zbyt silny. Pistolety wypadły ze zdrętwiałych dłoni pilota i wylądowały na dywanie. –Teraz ty – powiedział mężczyzna w kapturze patrząc w moją stronę – Wy łącz zasilanie miecza. Rzadko miewałem wcześniej okazję spotkać się z tak silną techniką manipulacji mentalnej. Odbiegała znacznie od moich własnych metod. Człowiek w kapturze dysponował niezwykłym talentem. Z trudem odpychałem psioniczne sondy próbujące wniknąć w mój umysł. –Opierasz się? – zapytał intruz. W mojej głowie eksplodowała jaskrawa gwiazda mentalnej energii. Pojąłem w ułamku chwili, że nie stanowię dla tego człowieka równorzędnego przeciwnika. Miałem do czynienia z doś wiadczonym, potężnym i dobrze wyszkolonym umysłem. Druga wiązka energii wzmocniła pierwszą. Mężczyzna, którego powaliłem ciosem w gardło był już na nogach. Drugi mentat. Jeszcze silniejszy od poprzedniego, ale nie posiadający nad swoim talentem tak doskonałej kontroli jak jego towarzysz. Krzyknąłem z bólu, ale zdołałem odeprzeć z trudem jego

atak. Fale psionicznej energii trzaskały okiennicami i wprawiały w drżenie meble. Gdzieś trzasnęło rozbijane szkło, Betancore upadł na podłogę jęcząc cicho. Zakapturzona postać postąpiła krok do przodu i dźgnęła mnie ponownie mentalnym ostrzem. Upadłem na kolana, z nosa pociekła mi strużka krwi. Myślałem, że głowa zaraz mi pęknie, ale nawet na chwilę nie rozluźniłem zaciśniętych na rękojeści miecza palców. Znienacka ostry ból minął bez śladu. Obudzeni hałasem, Bequin i Aemos wpadli do przedpokoju. Bequin wrzasnęła przeraźliwie. Jej mentalna pustka pojawiła się raptownie w samym środku psionicznej konfrontacji dosłownie Betancore pozbierał swoje pistolety i zapalił światło.

28

wsysając przenikającą powietrze energię. Zakapturzony napastnik krzyknął zaskoczony. Skoczyłem do przodu, chwyciłem intruza za ubranie i cisnąłem o ścianę. Jego ciało sprawiało wrażenie kruchego, ale okazało się dziwnie ciężkie jak na osobę tej postury. Betancore pozbierał swoje pistolety i zapalił światło. Mężczyzna siłujący się ze mną przy drzwiach okazał się młodym człowiekiem o byczym karku i gładko ogolonej czaszce. Leżał pod jednym z okien ledwie przytomny. Miał na sobie czarny skórzany kombinezon z kilkoma pasami narzędziowymi. Bequin szybko wyjęła z jego kabury pod pachą ukryty tam pistolet. Drugi napastnik, człowiek w kapturze, wstał powoli z podłogi, bolesnymi ruchami prostując kończyny. Ubrany był w długie ciemne szaty, jego dłonie skrywały rękawiczki z czarnej satyny. Zdjął z głowy kaptur. Był stary, niewiarygodnie wręcz wiekowy, jego twarz zmarszczkami przywodziła na myśl rodzynek. Odsłonięte w wycięciu szaty gardło zdradzało swym kanciastym kształtem obecność podskórnych wszczepów, bez wątpienia chroniących cały korpus mężczyzny. W głębokich oczodołach płonęły pełne lodowate furii źrenice. –Popełniłeś błąd – oświadczył z wysiłkiem starzec – Fatalny błąd, możesz tego być pewien. Wyjął z kieszeni niewielki amulet i wyciągnął go w moją stronę. Nie sposób było nie rozpoznać widniejącego na nim emblematu. –Jestem inkwizytor Commodus Voke. Uśmiechnąłem się uprzejmie.

–Witaj w moich progach, bracie.

*****

Commodus Voke przez dłuższą chwilę studiował moją rozetę, potem zaczął kontemplować w milczeniu ściany pomieszczenia. Czułem wyraźnie kotłującą się w jego umyśle wściekłość. –Wynikł zatem… konflikt jurysdykcji – wykrztusił w końcu poprawiając swe szaty. Jego asystent stał w kącie pokoju łypiąc na mnie nieprzyjaźnie wzrokiem. –Rozpatrzmy go – zaproponowałem – Wyjaśnij mi, dlaczego w środku nocy napadłeś na mój apartament. –Przyleciałem na Gudrun osiem miesięcy temu. Skomplikowane śledztwo, bardzo złożona i wielowątkowa sprawa. Moją uwagę zwrócił pewien kapitan Wolnej Floty, niejaki Effries Tanokbrey. Zacząłem zaciskać wokół niego sieć, gdy ten nagle wpadł w panikę i dał się zabić. Proste rozpoznanie ujawniło, że w incydent zamieszany był w jakiś sposób kupiec zbożowy Farchaval. –Farchaval to moja przykrywka na Gudrun. –Posługujesz się fałszywą tożsamością? – zapytał z wyniosłą odrazą Voke. –Każdy z nas posiada własne metody, inkwizytorze – odparłem. Nigdy wcześniej nie miałem okazji poznać osobiście wielkiego Commo-dusa Voke, ale doskonale znana mi była jego reputacja. Niewzruszony pury-tanin, który spełniałby wszystkie wymogi stawiane twardogłowym mono-dominantom, gdyby nie jego ogromne uzdolnienia w dziedzinie mocy mentalnych. Wierzyłem skrycie, że za przekonaniami tego człowieka musiała kryć się nuta filozofii thoriańskiej. Służył w randze nowicjusza pod komendą legendarnego Absaloma Angevina trzysta lat temu i odegrał znaczącą rolę we wszystkich późniejszych znanych powszechnie operacjach Inkwizycji na obszarze całego sektora. Jego metody były proste i przejrzyste. Potępiał pracę operacyjną w ukryciu, posługiwanie się fałszywą tożsamością i dezinformację. Zawsze posługiwał się autorytetem naszej instytucji i strachem przez nią wzbudzanym, otrzymując wszystko, czego zażądał i udając się tam, gdzie sobie zażyczył. W mojej prywatnej opinii metoda terroryzowania społeczeństwa zamykała równie wiele drzwi jak otwierała, toteż wcale nie zdziwił mnie fakt, że Voke pracował na Gudrun całe osiem miesięcy. Spojrzał na mnie jakbym był insektem, którego omal nie nadepnął. –Odczuwam niesmak widząc inkwizytorów stosujących sztuczki radykałów. W ich głębi czai się

herezja, Eisenhorn. Zdenerwował mnie nieco. Jak już wcześniej wspominałem, bardzo sobie cenię purytańskie dogmaty, ale staram się działać elastycznie, by szybko rozwiązywać problemy. A Voke określał mnie mianem radykała! Pod wpływem jego spojrzenia poczułem się nagle niczym skrajnie niebezpieczny Horusjanin. Spróbowałem zignorować niemiłe myśli. –Musimy wymienić między sobą informacje, inkwizytorze. Jestem pewien, że twoje śledztwo jest w jakiś sposób związane z Domem Glaw. Voke nawet nie mrugnął okiem, ale wyczułem, że jego asystent zesztywniał słysząc moje oświadczenie. –Nasza praca faktycznie się ze sobą zazębia – ciągnąłem dalej – Ja również jestem zainteresowany rodem Glawów. Krótko i zwięźle opowiedziałem o wydarzeniach na Hubrisie, Eyclone oraz powiązaniach tej zbrodni z Gudrun i Domem Glaw opartych na podstawie informacji o tajemniczym Pontiusie. Cała ta historia wyraźnie go zaintrygowała. –Pontius to tylko imię, Eisenhorn. Sam Pontius Glaw dawno już nie żyje. Uczestniczyłem wraz z czcigodnym Angevinem w pacyfikacji jego bractwa. Na własne oczy widziałem trupa. –A mimo to też zwróciłeś uwagę na Glawów. Oddychał chwilę głęboko zbierając myśli. –Po unicestwieniu Pontiusa Glawa jego ród poczynił ogromne starania mające na celu odżegnanie się od tej herezji. Lecz Angevin, niech spoczywa w pokoju jego nieśmiertelna dusza, zawsze podejrzewał, że skażenie wniknęło głębiej w arystokratyczny ród i reszta rodziny nie jest bynajmniej wolna od moralnej korupcji. To bardzo stary ród i bardzo wpływowy. Niezwykle trudno zgłębić jego tajemnice. Ale teraz, po blisko dwustu latach, ponownie wzbudził moje zainteresowanie. Piętnaście miesięcy temu, podczas likwidacji komórki Chaosu na Sader VII, odkryłem powiązania tamtejszych agentów oraz kilku innych pomniejszych zakazanych kultów z pewną tajemną organizacją nadrzędną, sprzysiężeniem o ogromnych wpływach i władzy działającym na wielu oddalonych od siebie światach. Pewne dowody jednoznacznie wskazywały na Gudrun. Fakt, że na Gudrun znajduje się siedziba rodu Glawów budził rzecz jasna uzasadnione podejrzenia. –Nareszcie jakiś postęp – oświadczyłem siadając na krześle i wciągając na tors podkoszulek przyniesiony mi w międzyczasie przez Bequin. Aemos napełnił amasecem sześć kieliszków. Voke przyjął jeden z nich, usiadł obok mnie i delektował się z przyjemnością trunkiem.

Jego asystent odmówił poczęstunku i nadal tkwił w kącie pokoju. –Siadaj, Heldane – powiedział Voke – Mamy tutaj sprawy do omówienia. Asystent zabrał kieliszek i krzesło i usiadł w swoim kącie. –Polowałem na grupę spiskowców kierowanych przez bardzo skutecznego agenta terenowego – powiedziałem – Grupę zaangażowaną w wyjątkowo zbrodniczy plan. Zgromadzone w trakcie śledztwa dowody wskazują na Gudrun i Glawów. Ty ze swojej strony odkryłeś to samo w trakcie likwidacji innej komórki… –W zasadzie trzech innych – poprawił mnie. –Zatem trzech. Dostrzegłeś istnienie znacznie większej organizacji. Widzę teraz jasno, że natrafiliśmy na te samo ukryte zło, tylko podeszliśmy do niego z dwóch różnych stron. Voke oblizał usta wąskim językiem i pokiwał twierdząco głową. –Od chwili przybycia na Gudrun rozpracowałem i zlikwidowałem dwie tutejsze agentury kultu. Jestem pewien istnienia dziewięciu innych, w tym trzech w samej stolicy. Prowadziłem staranną obserwację ich działalności. Od miesięcy członkowie agentur trwali w gorączkowym oczekiwaniu do jakiegoś wielkiego wydarzenia. Potem znienacka ich zachowanie całkowicie się zmieniło. Zakres dat pozwala powiązać tę zmianę z wydarzeniami zaszłymi na Hubrisie. –Eyclone zaangażował w operację ogromne środki logistyczne, poprzedzone starannymi przygotowaniami. I nagle, za pięć dwunasta, cały plan wziął w łeb. Albo coś nie wypaliło albo nastąpiła zmiana rozkazów. Chociaż zdołałem dostać się na Hubris i zlikwidować Eyclone, tak naprawdę nie zrealizował on swego zadania tylko dlatego, że nie dostarczono mu Pon-tiusa. Jak przyjął twoje postępowanie wyjaśniające Dom Glaw? –Odwiedziłem ich dwukrotnie w przeciągu ostatnich trzech miesięcy. Za każdym razem poczynili wszelkie wysiłki, by odpowiedzieć na wszystkie moje pytania. Pozwolili skontrolować siedzibę i przejrzeć rodowe archiwum. Nic nie znalazłem. –Być może dlatego, że świadomi byli od początku konfrontacji z inkwizytorem. Jutro sir Farchaval ma spotkanie handlowe z członkami rodu Glaw w ich siedzibie. Wydął w zadumie usta. –Inkwizycja ma obowiązek stać ramię w ramię przeciwko wrogom ludzkości. W duchu kooperacji wstrzymam swe działania, by zobaczyć, jakie efekty przyniesie twoja wątpliwa taktyka. Jak mniemam, mizerne. –W duchu kooperacji, Voke, obiecuję przekazać ci wszelkie zdobyte informacje.

–Zrobisz dla mnie coś więcej. Glawowie znają mnie, lecz nie moich współpracowników. Heldane uda się z tobą. –Nie jestem do tego pomysłu przekonany. –Nalegam. Nie pozwolę zniszczyć efektów mojej długiej pracy przez porywcze działania kogoś takiego jak ty. Żądam obecności w twoim zespole mojego obserwatora albo nie wyrażę zgody na współpracę. Zaszachował mnie i doskonale o tym wiedział. Odmowa współpracy utwierdziłaby w jego oczach opinię o moim radykalizmie, a nie miałem najmniejszej ochoty na konfrontację z inkwizytorem tak wpływowym i szanowanym jak Commodus Voke. – Dobrze, ale niech robi dokładnie to, co mu rozkażę.

29

Opuściliśmy Dorsay o czwartej po południu. Ponownie ubrałem siebie i Bequin na modę bogatych, ale nie ostentacyjnie chełpiących się zamożnością kupców. Towarzyszyli nam Aemos, Betancore i Heldane. Ku memu zadowoleniu asystent Voke prezentował się wiarygodnie w cywilnym ubraniu. Razem z Midasem pozował na naszą osobistą ochronę, podczas gdy Aemos grał rolę biologagenetyka. Macheles oraz czterech innych bogato wystrojonych pośredników Gildii Kupieckiej Sinesias oczekiwało na nas w siedzibie instytucji. Mała szybka aerodyna już grzała silniki. Pojazd, lśniąca strzała z emblematami Gildii na burtach, poderwał się z platformy startowej na dachu głównego budynku i wzbił w powietrze. Ma-cheles poinformował nas, że lot potrwa dwie godziny. Broker krążył po luksusowej kabinie pasażerskiej aerodyny roznosząc poczęstunek. Przedstawił też pokrótce porządek wizyty: formalny bankiet z udziałem przedstawicieli Domu Glaw dzisiejszego wieczoru, nocleg i wycieczka po posiadłości możnowładców następnego poranka. Potem, jeśli obie strony byłyby wciąż zainteresowane, rozpoczęcie negocjacji. Polecieliśmy na zachód, w głąb lądu, pozostawiając za sobą kapryśną nadmorską pogodę. Pod samolotem przemykały łagodne zielone wzgórza, rozległe pola i połacie lasów. Gdzieś z boku połyskiwała srebrna wstęga Drunneru. Gdzieniegdzie dostrzegałem małe wioski lub pojedyncze farmy, raz przelecieliśmy nad niewielkim miasteczkiem z lśniącą w promieniach słońca kopułą świątyni Eklezjarchii. W trakcie podróży widziałem przez chwilę tylko jeden inny samolot. Na zachodnim horyzoncie pojawił się pas wyższych wzniesień. Nadciągający zmierzch zasnuwał z wolna przestworza. Przestrzeń pod nami sprawiała teraz wrażenie bardziej odludnej, dzikie, widziałem sporo gęstych lasów i głębokich wąwozów. Macheles poinformował mnie, że lecimy nad posiadłościami rodu Glaw.

Kilka minut później ujrzeliśmy siedzibę arystokratycznej rodziny. Trzypiętrowy masywny budynek wzniesiony w stylu neogotyckim górował nad głęboką doliną obserwując ją setką wielkich okien. Polerowane kamienne bloki lśniły w promieniach zachodzącego słońca. Budowla posiadała dwa boczne skrzydła, bez wątpienia wzniesione w późniejszym okresie. Jedno skrzydło sąsiadowało ze stajniami oraz ciągiem pomieszczeń gospodarczych zbudowanych na skraju pobliskiego lasu. Uznałem, że to część posiadłości zamieszkiwana przez służbę. Drugie skrzydło znajdowało się na wysokim uskoku skalnym. Uwagę zwracał jego kopulasty dach złocony słonecznym blaskiem. Cała posiadłość była rzeczywiście rozległa i musiała stanowić prawdziwy labirynt. W ściany tego domu można by bez trudu wpędzić społeczność zamieszkującą niewielkie miasteczko. Aerodyna wylądowała na wyłożonym kamiennymi płytami lądowisku na tyłach posiadłości. Na skraju placu parkingowego dostrzegłem trzy inne maszyny pionowego startu, schowane w doskonale wyposażonych hangarach. Wysiedliśmy z samolotu na płytę lądowiska. Robiło się ciemno, kołyszący konarami drzew wiatr niósł ze sobą pierwsze krople deszczu. Ciężkie mroczne chmury nadciągały znad wysokich wzgórz. Słudzy w ciemnozielonych liberiach podbiegli pośpiesznie niosąc wielkie rozpięte parasole, towarzyszyła im grupa umundurowanych strażników gwardii pałacowej rodu. Zdecydowani i pewni siebie, noszący długie szmaragdowe płaszcze oraz grzebieniaste hełmy ze srebra żołnierze zrobili na mnie wrażenie doświadczonych weteranów. Słudzy odprowadzili nas do atrium o podłodze wyłożonej szachownicą z czarnobiałego marmuru. Tuzin wielkich kryształowych kandelabrów rozświetlał łagodnym blaskiem rozległe pomieszczenie. Przy drzwiach wejściowych stali kolejni strażnicy. Milicja Glawów była rzeczywiście liczną formacją. –Witamy w Domu Glaw – powiedział kobiecy głos. Zadbana elegancka kobieta wysokiego rodu podeszła do nas nieśpiesz-nym krokiem. Jej ozdobiona lekkim makijażem twarz miała dumne arystokratyczne rysy. Ubrana była w długą do podłogi czarną suknię szamerowaną srebrem, we włosy wpięła siateczkę ozdobioną perłami. Macheles i jego towarzysze skłonili się głęboko okazując swój szacunek. Nasza piątka powitała panią domu bardziej konwencjonalnymi gestami. –Pani Fabrina Glaw – oświadczył z emfazą Macheles. Kobieta stanęła przed nami, grupa ubranych w zielone liberie służących tłoczyła się za jej plecami. –Moja pani – ukłoniłem się raz jeszcze. –Sir Farchaval. Bardzo się cieszę, że mogę pana poznać.

*****

Zaoferowała nam szybkie zwiedzenie głównego budynku posiadłości. Rzadko oglądałem taki splendor i przepych poza murami największych imperialnych instytucji, przepych mogący wprawić w zakłopotanie Maxillę. W wycieczce towarzyszyły nam pochodzące z drogiej hodowli psy łowcze. Fabrina Glaw zwracała uwagę gości na zdobiące ściany rezydencji obrazy, w większości olejne, chociaż ujrzałem kilka hologramów oraz fotografii mentalnych. Cała czcigodna rodzina… stryjowie, dziadkowie, kuzyni. Vernal Glaw w polowym mundurze pałacowej gwardii. Orchese Glaw odwiedzająca królewski dwór Sameteru. Lutine i Gyves Glaw, bracia na polowaniu. Wielki Oberon we własnej osobie, w stroju imperialnego gubernatora, z jedną ręką wspartym na wielkim globusie przedstawiającym Gudrun. Przedstawiciele Gildii Sinesias wyrażali głośno swoje uznanie i zachwyt. Sama Fabrina sprawiała raczej wrażenie ogarniętej rutyną przewodniczki. Pełniła rolę wysoko urodzonej hostessy. Jakby na to nie spojrzeć, byliśmy tylko zamożnymi kupcami zbożowymi. Spełniała swój obowiązek. Bez wątpienia nużący obowiązek. Kątem oka widziałem notującego coś bezustannie Aemosa. Ja sam również czyniłem liczne spostrzeżenia, głównie na temat architektury rezydencji. W jednym z długich korytarzy podłoga wyłożona była wyprawionymi skórami carnodonów. Wielkie futra zwieńczone były wypreparowanymi łbami pełnymi ostrych kłów. Nawet w tak żałosnym położeniu te zwierzęta wciąż budziły strach i respekt. –Polujemy na nie od czasu do czasu, ale niewiele już ich pozostało – powiedziała Fabrina dostrzegając moje zainteresowanie skórami – Znak starych czasów, dawno minionych. Życie miało wtedy nieco bardziej feudalny charakter. Teraz Dom Glaw patrzy wyłącznie w przyszłość. Bankiet wyprawiono w ogromnej sali jadalnej. Przy posiłku towarzyszył nam Urisel Glaw, dowódca pałacowej gwardii oraz jego starszy brat Oberon, głowa rodu. Jak się okazało, kolacji tej nie urządzono wyłącznie z myślą o nas. Przy stole pojawił się również pochodzący spoza Gudrun daleki kuzyn Glawów i jego świta, zamożny kapitan Wolnej Floty Gorgone Locke oraz kilka innych kupieckich delegacji. Nie byłem tym faktem zaskoczony. Wizyta handlarzy zbożem, nawet tych anonsowanych przez Gildię Sinesias, nie wymagała wydania formalnego bankietu. Domyślałem się od początku, że mieliśmy uczestniczyć w większej imprezie. Bez wątpienia fakt ten miał nas onieśmielić i zaskoczyć swym zaszczytnym charakterem. Poszedłem na bankiet z Aemosem i Bequin. Ponieważ do sali jadalnej nie mieli wstępu członkowie służby, Betancore i Heldane pozostali w udostępnionych nam pokojach, gdzie podano im osobny posiłek. W sali znajdowało się pięć długich stołów, wręcz uginających się pod ciężarem pieczonego mięsa, owoców i niezliczonych rzeszy cukierniczych wypieków. Kelnerzy krążyli po całym pomieszczeniu

roznosząc drinki i zbierając opróżnione naczynia. Żołnierze w ceremonialnych mundurach z brokatu i srebrnych hełmach prężyli się dumnie w rogach sali. Siedzieliśmy przy trzecim stole wraz z członkami kupieckiej delegacji z Gallinate, dużej metropolii na południowym kontynencie Gudrun. Nasz status liczących się gości podkreślała obecność przy stole pani Fabriny, kapitana pałacowej gwardii Terronce oraz niezmiernie gadatliwego osobnika o nazwisku Kowitz, przedstawiciela ds. kontaktów handlowych Domu Glaw. Lord Oberon i jego brat Urisel usiedli przy pierwszym stole dotrzymując towarzystwa swemu dalekiemu kuzynowi, kapitanowi Locke oraz starszemu wiekiem kapłanowi Eklezjarchii zwanemu Dazzo. Kowitz ochoczo wyjaśnił mi, że Dazzo jest przełożonym placówki misjonarskiej Kościoła na leżącym na pograniczu podsektora świecie Damask. Działalność tej misji sponsorowana była przez ród Glawów. Mówiąc szczerze, nie mogłem nawet na moment uwolnić się od potoku wypowiedzi Kowitza. Kiedy kelnerzy napełniali ponownie jego kieliszek, wskazał mi i przedstawił pozostałych uczestniczących w bankiecie gości. Dom Glaw inwestował w przedsięwzięcia na niemal wszystkich światach podsektora Helican i bankiety te rodzaju wyprawiano stosunkowo regularnie w celu pogłębiania kontaktów handlowych oraz smarowania w zakamuflowany sposób trybików kręcącej się ustawicznie maszynki do robienia pieniędzy. W końcu zdołałem rzucić Kowitza w objęcia jedynego mogącego mu sprostać gadatliwością człowieka – Aemosa. Obaj niemal natychmiast pogrążyli się w niezmiernie skomplikowanej dyskusji na temat niuansów równowagi finansowej podsektora. Nie spuszczałem wzroku z pierwszego stołu. Urisel Glaw, otyły mężczyzna w kapiącym złotem uniformie, rozmawiał ustawicznie z Gorgone Locke. Przyjrzałem się uważniej bratu głowy rodu. Było coś w tym człowieku, co niezmiennie przypominało mi portrety przedstawiające jego niesławnego przodka, przy czym nie miałem bynajmniej na myśli szerokiej pulchnej twarzy i przetłuszczających się kędzierzawych włosów. Pił bez umiaru alkohol i śmiał się z żartów Locke wydając z siebie niskie wilgotne Dazzo. dźwięki.

30

Jego tłuste palce nieustannie ciągnęły za wysoki kołnierz uniformu próbując poluzować nieco uciskający szyję materiał. Lord Oberon był wyższym, szczuplejszym mężczyzną o dumnych twardych rysach twarzy. Zachowywał się powściągliwie i dumnie, w niczym nie przypominając swą pozą beztroskiego brata. Spędzał wieczór na cichej rozmowie ze swym kuzynem, pompatycznym głupcem o donośnym chichocie i przesadnie akcentowanych manierach, ale zauważyłem, że większą uwagę poświęcał nielicznym wymianom zdań z cichym klerykiem Dazzo.

Nie omieszkałem też przyjrzeć się uważnie kapitanowi Wolnej Floty. Gorgone Locke był prawdziwym olbrzymem o głęboko zapadniętych oczach. Miał długie rude włosy spięte w koński ogon, a jego dolną szczękę zdobiły liczne srebrne kolczyki. Zastanawiał mnie będący w posiadaniu tego człowiek statek oraz jego przeszłość i reputacja. Należało skontaktować się w tej sprawie z Maxillą. Bankiet trwał do północy. Krótko potem rozeszliśmy się do swoich pokojów na spoczynek. Glawowie udostępnili nam kilka pomieszczeń w zachodnim skrzydle rezydencji. Na zewnątrz murów wielkiego domostwa szalał wiatr, świszczący jękliwie na szczytach skalistych wzgórz i w gardzieli doliny leżącej poniżej budowli. Krople deszczu bębniły w dach, a drewniane okiennice huśtały się na zawiasach. W apartamencie zastaliśmy siedzącego samotnie Heldane. Studiował jakieś rozłożone na blacie stolika dokumenty. Podniósł głowę słysząc otwierane drzwi wejściowe. –I jak? – zapytałem. Podczas gdy my bawiliśmy się na bankiecie, Heldane i Betancore przeprowadzili rozpoznanie zachodniego skrzydła rezydencji. Asystent Voke pokazał mi wyniki swej pracy. Większość pomieszczeń w tej części domostwa była naszpikowana aparaturą podsłuchową oraz wysoce zaawansowanym systemem alarmowym, na korytarzach pracowało też kilka sensorów optycznych. Heldane zabezpieczył nasze pokoje za pomocą miniaturowych ekranów fal radiowych, uniemożliwiających podsłuchanie prowadzonych wewnątrz rozmów. –Analiza porównawcza – oświadczył wskazując dłonią dwie leżące na blacie stoły mapy – Zielony kolor oznacza pomieszczenia, do których mój mistrz miał dostęp w trakcie swych wizyt. Czerwonym kolorem oznaczyliśmy strefy zbadane dziś wieczorem. Pochyliłem się nad mapami. Voke zdołał otworzyć wiele drzwi, ale od razu dostrzegłem puste obszary rezydencji pominięte przez niego z jednego prostego powodu: stary inkwizytor nie miał pojęcia o ich istnieniu. –To podziemia? – zapytałem. –Bez wątpienia ciąg pomieszczeń zbudowanych pod powierzchnią ziemi – potwierdził Heldane. Miał miękki, chorobliwie słaby głos, który wydawał się sączyć przez wąskie usta mężczyzny – Przylega do składów win. Draperie zakrywające okno pokoju rozsunęły się bezszelestnie. Przemoczony deszczem Betancore zeskoczył z parapetu, zdjął rękawice i buty do wspinaczki oraz skórzaną uprząż. –Co znalazłeś? –Dach jeży się od czujników alarmowych. Nie próbowałem tam wchodzić, nawet nie skanowałem niczego pasywnie. We wschodnim skrzydle są pomieszczenia, których inkwizytor Voke nie oglądał.

Sieć podziemnych korytarzy łączy je z zachodnim skrzydłem. Tunele biegną pod płytami dziedzińca. Poświęciłem kilka minut na zapoznanie się ze szczegółami, po czym udałem się do swego pokoju zmienić ubranie. Założyłem pochłaniający ciepło matowoczarny kombinezon z dużym kapturem, później cienkie rękawiczki. Obwinąłem ciało uprzężą do wspinaczki i powkładałem do licznych kieszonek niezbędne drobiazgi: składaną lunetę, pęk uniwersalnych kluczy, sprężynowy nóż, dwa zwoje monokrystalicznego drutu, laserowy palnik, dwa zestawy zagłuszające i niewielki skaner. Poprawiłem tkwiący w uchu mikrokomunikator, schowałem do przewieszonej przez pierś kabury automatyczny pistolet, umieściłem dwa zapasowe magazynki w uchwycie na pasie i pieczołowicie ukryłem w wewnętrznej kieszeni kombinezonu inkwizytorską rozetę. Zadanie, którego zamierzałem się podjąć groziło dekonspiracją. Rozeta mogła okazać się w takim przypadku moją najważniejszą kartą przetargową. Wróciłem do pokoju gościnnego i podniosłem z podłogi rękawice do wspinaczki oraz buty zdjęte przez Betancore. –Jeżeli nie wrócę w ciągu godziny, możecie zacząć się martwić – powiedziałem członkom zespołu. Na zewnątrz panowały ciemność, deszcz i wichura. Ściana domostwa była zniszczona upływem czasu i mokra, gdzieniegdzie porośnięta mchem i bluszczem. Musiałem uważnie kontrolować każdy swój ociekających wodą kamiennych blokach.

Przesuwałem się wzdłuż ściany skrzydła aż do kamiennej półeczki przy rynnie. Włączyłem klepnięciem dłoni niewielki komputerek przymocowany do lewego przedramienia i na malutkim ekraniku pojawił się trójwymiarowy model rezydencji. Wbudowany w urządzenie lokalizator cały czas wyświetlał moje położenie i centrował odpowiednio wyświetlany obraz. Ponad szumem ulewy pochwyciłem dźwięk żwiru zgrzytającego pod butami, dwa piętra niżej. Przywarłem do ściany gasząc jednocześnie komputer, by poblask jego ekranu nie zdradził mej pozycji. Dwaj mężczyźni należący do pałacowej gwardii przeszli wolno wzdłuż ściany, ich zziębnięte ciała spowijały szczelnie przeciwdeszczowe płaszcze. Sylwetki strażników rysowały się wyraźnie na tle blasku padającego zza okien wielkiego domu. Obaj przystanęli pod niewielkim gzymsem dającym osłonę przed deszczem. Kątem oka pochwyciłem błysk zapalniczki. Nawet przesycone wilgocią powietrze nie zdołało zagłuszyć słodkawego zapachu obscury. Palili używkę niemal dokładnie pode mną, toteż nie mogłem nawet drgnąć w obawie przed zdradzeniem swej obecności. Czekałem. Czułem jak sztywnieją mi palce, zarówno pod wpływem chłodu jak też niewygodnej pozycji i ciężaru ciała, jaki na nich spoczywał.

Ulewa przybrała na sile, wiatr szarpał czubkami czarnych drzew majaczących opodal rezydencji. Ledwie słyszałem przyciszoną rozmowę wartowników, krótki śmiech. Nie mogłem dłużej czekać. Czas uciekał bezlitośnie, podobnie jak siła mych kończyn. Skoncentrowałem się, oczyściłem myśli i sięgnąłem w dół mocą. Bez trudu odnalazłem dwa ciepłe umysły zawieszone w zimnej pustce poniżej. Były zamglone i podatne na manipulację, wyraźnie osłabione działaniem narkotyku. Natrafiłem na umysły opornie akceptujące konkretny nacisk mentalny, ale bardzo wrażliwe na paranoję. Delikatnie pogrzebałem w głowach obu strażników. W ciągu kilku sekund wyskoczyli spod gzymsu, parskając i sycząc niczym koty. Okazując sobie wyraźną wrogość pobiegli w przeciwne strony dziedzińca. Odetchnąłem z ulgą i zacząłem opuszczać się w dół ściany wykorzystując w formie oparcia metalową rynnę i framugę jednego z okien. Kiedy już znalazłem się na dziedzińcu, wślizgnąłem się w cień rzucany przez bryłę zachodniego skrzydła rezydencji. Drobiazgowe rozpoznanie terenu przeprowadzone przez Betancore ujawniło obecność laserowych czujników alarmowych przy drzwiach wejściowych do domu oraz wokół trawników i fontanny zdobiącej fronton rezydencji. Chociaż nie dostrzegałem ich gołym okiem, zostały zaznaczone na elektronicznej mapie, toteż ostrożnie przekroczyłem każdy z nim z wyjątkiem ostatniego. Ten emitował promień na wysokości mojej klatki piersiowej, dlatego pokonałem go na kuckach. Celem mojej wyprawy były hangary na obrzeżu płyty lądowiska, na tyłach rezydencji. Ręczne skanery zlokalizowały podziemną strukturę pod powierzchnią hangarów, pozwalając wysnuć wniosek, iż tamtędy właśnie wiedzie jedno z sekretnych przejść do ukrytej części siedziby Glawów. Be-tancore znalazł kilka innych tajemnych przejść, ale znajdowały się one w prywatnych częściach rezydencji lub pomieszczeniach służby takich jak chłodnia czy rzeźnia, gdzie zbyt wiele kręciło się świadków mogących na mój widok podnieść alarm. Wrota hangarów były zatrzaśnięte, w środku panowały ciemności. Wdrapałem się na płaski dach najbliższego budynku i podkradłem do lufcika, który pełnił zarazem rolę wywietrznika. Za pomocą ostrza noża podważyłem klapę lufcika i otworzyłem go ostrożnie. Droga do środka stała otworem. Opuściłem się w głąb wywietrznika, nogami w dół. Patrząc pod siebie dostrzegłem w półmroku dach zaparkowanego wewnątrz hangaru samolotu. Krótki skok i wylądowałem na klęczkach na metalowym kadłubie maszyny. Zeskoczyłem po skrzydle z samolotu i zacząłem myszkować za jego ogonem. Niewielkie drzwi prowadziły do pomieszczenia naprawczego, za nim zaś znajdował się magazyn części zamiennych. Kompozytowa podłoga hangaru pokryta była plamami oleju, toteż poruszałem się ostrożnie i czujnie, omijając też wszelkie stojaki i zwoje łańcuchów. Zerknąłem na ekranik komputera lokalizacyjnego. Wejście do podziemi znajdowało się w tylnej ścianie magazynu części zapasowych.

Pierwszym problemem okazały się właśnie drzwi – wykonane z wzmocnionego ceramitu, wyposażone w system alarmowy i niewielki panel z klawiaturą umożliwiającą wprowadzenie kodu dostępu. Westchnąłem, chociaż spodziewałem się takich przeszkód. Postanowiłem przykleić do powierzchni drzwi zagłuszacz, by ekranować wszelkie sygnały alarmowe wysyłane z hangaru do centrali rezydencji. Potem w ruch miał pójść ręczny skaner i oprogramowanie do łamania elektronicznych kodów. Dziesięć minut pracy przy wyjątkowym łucie szczęścia. Całe godziny w przypadku jego braku.

31

Zdjąłem rękawice, by móc swobodniej manipulować narzędziami i wtedy uderzyła mnie pewna myśl. Mój mentor, wielki Hapshant, nie posiadał naturalnego talentu mentalnego. Monodominanta z krwi i kości, potrafił jednak posłużyć się niezwykłym instynktem. Nauczył i mnie kierowania się głosem umysłu. Szczerze wierzył, że to sam Imperator stał za tymi przeczuciami. Wystukałem na klawiaturze słowo daesumnor. Zamek szczęknął i drzwi otworzyły się z cichym jękiem serwomotorów.

*****

Czysta, ogrzewana i dobrze wentylowana klatka schodowa, zdecydowanie nowsza od głównej części domostwa, zaprowadziła mnie do kompleksu podziemi. Co trzy metry na ścianach korytarza płonęły silne lampy. Posługując się lokalizatorem i własną oceną uznałem, że znajdowałem się jakieś dziesięć metrów poniżej poziomu dziedzińca, pod wschodnim skrzydłem rezydencji. Zdjąłem kaptur, by nie ograniczał mi zasięgu słuchu. Daesumnor otworzył kolejne drzwi. Przedostałem się przez nie do długiego korytarza z rzędem włazów na jednej ze ścian. Ujrzawszy otwarty właz podkradłem się do niego bliżej. Usłyszałem ludzkie głosy, w nozdrza pochwyciłem specyficzny zapach dymu. Przystanąłem tuż za włazem tak, bym mógł wyjrzeć zza jego krawędzi. –…za dwa tygodnie – powiedział czyjś męski głos. –Mówiłeś to miesiąc temu! – parsknął z irytacją inny mężczyzna – O co chodzi, chcesz podwoić swoje profity?

Pokój pełnił chyba rolę biblioteki lub pracowni. Księgi i elektroniczne notesy stały w idealnym porządku na szklanych szafach biegnących wzdłuż ścian. Delikatne światło rzucane przez kilka wiszących pod sufitem lamp odbijało się od szklanych pokryw zasłaniających dostęp do księgozbioru. Widziałem już kiedyś takie zabezpieczenia w kilku imperialnych bibliotekach, mające za zadanie chronić szczególnie cenne i wartościowe dzieła. Podłoga pokoju wyłożona była dywanami. Zaglądając w jego głąb dojrzałem czterech mężczyzn siedzących przy niskim stole na krzesłach o rzeźbionych oparciach. Jeden z nich zajął miejsce plecami do mnie, ale po charakterystycznej sylwetce od razu rozpoznałem Urisela Glawa. Na wprost dowódcy pałacowej gwardii siedział kapitan Wolnej Floty Gorgone Locke. Dwóch pozostałych uczestników rozmowy nie znałem, ale przypominałem sobie ich twarze zauważone na wieczornym bankiecie. Wszyscy trzymali w rękach kieliszki z likierem, a jeden z obcych mi mężczyzn palił wodną fajkę wypełnioną obscurą. Na blacie stołu leżały liczne przedmioty, niektóre zawinięty w materiał, inne odkryte. Przypominały mi kamienne tablice, jakieś nieznane starożytne relikty. –Cały czas próbuję ci wytłumaczyć przyczyny opóźnienia, Glaw – oświadczył Locke – To zbyt odmienna od nas kultura, byśmy mogli pochopnie załatwić sprawę. –Za to ci płacimy – sarknął Urisel i pochylił do przodu, jego palce biegały po powierzchni jednej z tablic – Nie będziemy dłużej tolerować opóźnień. Zbyt wiele zainwestowaliśmy w to przedsięwzięcie. Czasu, pieniędzy, zasobów rzeczowych. Zostaliśmy zmuszeni do wstrzymania lub zaprzestania innych inwestycji, wielu z nich niezwykle dla rodu ważnych. –Nie będziesz rozczarowany, mój panie – skłonił się mężczyzna z fajką. Miał na sobie prosty czarny strój, który kontrastował z jego ogoloną do gołej skóry czaszką i wodnistymi niebieskimi oczami – Natura tych tablic mówi sama za siebie. Saruthi poważnie traktują nasz pakt. Urisel wstał z krzesła rozpoczynając dłuższą wypowiedź. Cofnąłem się od włazu i ruszyłem w głąb korytarza. Słowo kodowe wydobyte z notesu Eyclone otworzyło drzwi na końcu pomieszczenia. Znalazłem się w okrągłej komnacie. Po prawej i po lewej stronie miałem zamknięte włazy prowadzące do nieznanych mi lokalizacji. Na wprost znajdował się portyk strzeżony tarczą włączonego pola siłowego. Skoczyłem za ścianę obok przejścia, gdy ktoś znajdujący się w jego głębi wyłączył pole od środka. Mężczyzna przekroczył próg i odwrócił się, by ponownie uruchomić barierę. Kowitz. Chwyciłem go od tyłu, jedną dłoń zaciskając na gardle, drugą zaś wykrę-cająć jego prawą rękę. Charczał i wierzgał zaskoczony. Szarpnąłem mocno całym ciałem i wyrżnąłem głową Kowitza w ścianę. Upadł bezwładnie na podłogę. Chwyciłem go za kołnierz i wciągnąłem do pomieszczenia za portykiem. Mały panel kontrolny wiszący na ścianie obok przejścia pozwolił ponownie uruchomić pole siłowe. Komnata była podłużna, o niskim sklepieniu. Powietrze wewnątrz miało dziwnie suchy posmak,

świadczący o wielokrotnym filtrowaniu. Pojąłem, że trafiłem do jakiegoś rodzaju kaplicy, o podłodze wyłożonej ciemnymi kamiennymi płytami. Nawa wiodła ku znajdującemu się w głębi pomieszczenia ołtarzowi. Nigdzie nie dostrzegałem żadnych krzeseł ani ławek, żadnych innych mebli. Z wtopionych w sufit lamp padało lekko przydymione światło. Pozostawiłem Kowitza na podłodze i ruszyłem w stronę ołtarza chcąc przyjrzeć się mu dokładniej.

Ołtarz miał blisko dwa metry wysokości i sprawiał wrażenie wykutego z pojedynczego bloku obsydianu. Szklisty kamień wydawał się pulsować własną poświatą. Na rzeźbionej półeczce dostrzegłem bogato wysadzaną klejnotami skrzynkę ofiarną, długą i szeroką na jakieś trzydzieści centymetrów. Podważyłem ostrożnie wieczko ostrzem noża. Na wyściółce z welwetowego materiału spoczywała zadziwiająca sfera. Wyglądała niczym źle oszlifowany kawał kwarcu wielkości zaciśniętej ludzkiej pięści. Oplatała ją siateczka pozłacanych drutów i przewodów zakończonych wtyczkami. Odwróciłem się na pięcie słysząc za plecami jakiś dźwięk. Kowitz stał przy tarczy pola siłowego. Krew ciekła z jego rozciętego czoła, w ręku dzierżył jednak pewnie wymierzony we mnie laserowy pistolet. Był bardzo blady, wściekły, zdezorientowany. – Cofnij się od Pontiusa, skurwysynu – wycedził przez zęby.

32 Rozdział XI

Rewelacje. Arystokratyczne rozrywki. Pacyfikacja obiektu 505.

Nie mogłem pozwolić na ujęcie w tym miejscu. Zebrałem w ułamku sekundy wszystkie psioniczne rezerwy i nie poruszając się w miejscu uderzyłem z całej siły Kowitza prosto między oczy. Wiązka mentalnej energii o takim stopniu koncentracji, zwłaszcza emitowana na tak niewielkim dystansie, powinna była powalić go niczym bezpośrednie trafienie młotem wstrząsowym. Kowitz nawet nie mrugnął. –Nie każ mi powtarzać – podniósł lufę broni wyżej, w moją twarz. Pokój musiał być mentalnie ekranowany. Albo ekranowany albo coś wysysało psioniczną energię

wprost z powietrza. –To tragiczne nieporozumienie, Kowitz – powiedziałem – Wybrałem się na spacer i zabłądziłem. Nie sposób było wymyślić bardziej idiotyczną i naiwną bajeczkę, ale nie dbałem o logikę tej wypowiedzi. Chciałem tylko zająć jego umysł, zmusić go do rozmowy. –Nie sądzę – wysyczał. Macał po ścianie za swymi plecami, szukając desperacko panelu kontrolnego. Musiał tam znajdować się przycisk alarmowy. Czekałem. Byłem pewien, że lada sekundę odwróci się lekko w tył chcąc wzrokiem wyszukać wiszącą na ścianie klawiaturę. Kiedy dostrzegłem ten oczekiwany gest, rzuciłem się do przodu i w bok, wyszarpując z kabury swój pistolet. Krzyknął i pociągnął za spust, ale strzelił zbyt wysoko. Wiązka energii z sykiem nadtopiła jedną ze ścian kaplicy. Z przyklęku posłałem dwa pociski. Oba trafiły Kowitza w szyję tuż poniżej brody, cisnęły trupem w pole siłowe. Ciało odbiło się od bariery pośród snopu iskier, runęło na podłogę prosto na twarz. Dostrzegłem rozlewającą się po posadzce kałużę krwi. Doskoczyłem do panelu kontrolnego. Na jego powierzchni migotała bursztynowa lampka. Sukinsyn zdążył coś nacisnąć. Uderzyłem palcami w przycisk dezaktywujący pole siłowe. Nic. Wstukałem na klawiaturze słowo daesumnor. Nic. Pojąłem, że znalazłem się w głębokich tarapatach. Tuż przed śmiercią Kowitz zdołał nacisnąć przycisk alarmowy, a system zabezpieczający kaplicę odciął osobom w niej przebywającym dostęp do ter-minalu. Wpadłem w pułapkę. Za migotliwą tarczą pola siłowego dostrzegłem Urisela Glawa i członków pałacowej gwardii, gestykulujących z ożywieniem i krzyczących coś do siebie. Cofnąłem się od przejścia i podniosłem upuszczony pistolet Kowitza. Kiedy bariera zostanie wyłączona z zewnątrz, użyję obu broni po to, by rozprawić się z każdym głupcem próbującym wejść do środka kaplicy.

Wtedy właśnie coś mrocznego i potwornie potężnego wdarło się od tyłu do mego umysłu. Pochłonęła mnie ciemność nieświadomości. Jakaś twarz obserwowała mnie, kiedy odzyskiwałem przytomność. Przystojna twarz o pustych oczach. Mężczyzna poruszył ustami zamierzając coś powiedzieć. Wtedy jego obraz rozmył mi się w oczach i odpłynął w nicość. Pojąłem, że to tylko sen. Obudziłem się powracając do świata, który wydawał się składać wyłącznie z fizycznego cierpienia. –Dosyć tego. Nie zabij go – powiedział czyjś głos. Ktoś inny zaśmiał się i fala potwornego bólu zapłonęła w moich skroniach, płucach i wnętrznościach. – Dosyć, powiedziałem! Locke! Zdławione, pełne rozczarowania przekleństwo. Porażający ból zelżał, ale nadal ogromnie cierpiałem. Leżałem z rozkrzyżowanymi rękami na drewnianej konstrukcji w postaci teownika, przytrzymywany w miejscu przez masywne obręcze zatrzaśnięte na nadgarstkach i kostkach. Zdjęto ze mnie cały ekwipunek: uprząż, kaptur, mikrokomunikator – wszystko z wyjątkiem spodni i butów. Czułem na policzkach, ustach, brodzie i w gardle grudki, które mogły być wyłącznie zakrzepłą krwią. Strużka świeżej krwi ciekła mi z nosa. Otworzyłem oczy. Ktoś potrząsał mi przed twarzą moją rozetą.

–Poznajesz to, Eisenhorn? Splunąłem pełną krwi flegmą. –Sądziłeś, że wślizgniesz się tutaj, a potem wyjmiesz tę odznakę i zmusisz nas wszystkich do padnięcia ze strachu na kolana? Urisel Glaw cofnął sprzed mego nosa rozetę i spojrzał na mnie z góry. –Ta sztuczka nie zadziała w Domu Glaw. My nie boimy się ludzi twego pokroju, inkwizytorze. –Zatem… jesteście wyjątkowymi głupcami – odparłem. Przyłożył mi z otwartej dłoni z taką siłą, że omal nie pękła mi potylica uderzająca pod impetem tego ciosu w więzienny teownik. –Myślisz, że twoi przyjaciele zjawią się, by ci pomóc? Wyłapaliśmy ich wszystkich. Siedzą już w kazamatach. –Potraktuj swą sytuację poważnie – wykrztusiłem – Inni też wiedzą, że tu jestem. Naprawdę nie powinieneś zadzierać z przedstawicielem Inkwizycji, nawet jeśli ten zdany jest całkowicie na twoją łaskę.

Glaw zakołysał się lekko na nogach, skrzyżował na piersi ręce. –Bez obaw, nie lekceważę imperialnej Inkwizycji. Niemniej również się jej nie boję. A teraz, jeśli pozwolisz… są pewne pytania, na które musisz nam udzielić odpowiedzi. Odsunął się, cofnął w bok. Ujrzałem kamienne sklepienie pomieszczenia, drzwi o podwójnym zamku w jednej ze ścian, prowadzące do nich schodki. Przy ostatnim schodku stali lord Oberon Glaw i mężczyzna z fajką, obserwując mnie w milczeniu. Kapitan Gorgone Locke siedział wyprostowany na brudnym drewnianym krześle opodal teownika. W prawej ręce trzymał jakiś dziwny instrument przypominający rękawicę z segmentowanego metalu o pięciu palcach zakończonych różnej długości i różnego kształtu igłami. –Mylisz się, Glaw. To ty powinieneś udzielać odpowiedzi. Urisel Glaw skinął głową w stronę kapitana. Locke wstał z krzesła i podszedł do mnie poruszając ukrytymi w rękawicy palcami. –To jest strousiński wypalacz neuralny. Nasz przyjaciel, pan Locke, to prawdziwy mistrz w posługiwaniu się tym narzędziem perswazji. Chętnie przyjęliśmy jego propozycję poprowadzenia tego przesłuchania. Locke złapał mnie nagą dłonią za gardło, wykręcił głowę. Jego rękawica znikła z mojego pola widzenia. Sekundę później bolesny spazm targnął moim sercem i płucami. Zacząłem się dusić. –Osobnicy tak doskonale wyedukowani jak ty wiedzą wszystko o krytycznych punktach ludzkiego ciała – powiedział tonem luźnej konwersacji Locke – Podobnie jak strousii. Lecz oni znają nie tylko sposób nacisku na te punkty, oni potrafią je dosłownie wypalić. Poświęciłem rok życia na studia pod kierunkiem jednego z ich świętych mistrzów tortur. Ten chwyt dla przykładu, ten pozbawiający cię powietrza. Paraliżuje układ oddechowy i zakłóca pracę serca. Ledwie słyszałem jego słowa. Krew tętniła mi w uszach, a przed oczami wirowała feeria kolorów. Cofnął rękawicę. Ból ustał natychmiast. –W taki właśnie sposób mogę zatrzymać twoje serce, uszkodzić mózg, oślepić. Bądź rozsądny. Pomimo cierpienia skrzywiłem usta w grymasie uśmiechu i powiedziałem mu, co myślę o jego matce. Rękawica uderzyła mnie w twarz, igły wbiły się w policzki. Na moment ponownie straciłem przytomność. –…nie zabiłem go! – usłyszałem syknięcie Locke, kiedy odzyskiwałem świadomość. Tępy ból zdawał się emanować z każdej komórki nerwowej na skórze twarzy.

–Popatrzcie na niego! Popatrzcie na niego! I gdzie jest teraz ten twój arogancki uśmieszek, skurwielu? Nie odpowiedziałem. Locke pochylił się nade mną tak nisko, że niemal stykaliśmy się czołami. Jego oczy były wszystkim, co widziałem. –Rzeźba igłami – wysyczał. Czułem na twarzy jego ciepły, przesycony odorem obscury oddech – Troszeczkę poszatkowałem twoją gębę. Już nigdy więcej się nie uśmiechniesz. Wpierw chciałem mu odpowiedzieć, że nie widzę nic śmiesznego w jego położeniu, ale porzuciłem ten zamiar. Poderwałem głowę w górę i wgryzłem się w jego twarz. Locke wrzeszczał szarpiąc się konwulsyjnie. Na mój kark i potylicę spadł grad wściekłych ciosów. Czułem smagnięcia rozpuszczonych rudych włosów. W końcu zdołał się ode mnie oderwać. Splunąłem oczyszczając pełne krwi usta. Na podłodze wylądował też spory kawałek odgryzionej dolnej wargi kapitana. Sadysta zacisnął nagą dłoń na broczącej krwią ranie. Cofnął się ogarnięty ślepą furią, a potem runął na mnie. Kopnął mnie w brzuch i biodro, przyłożył z pięści w szczękę z tak siłą, iż omal nie skręcił mi karku. Poczułem igły wbite w lewą stronę klatki piersiowej i potworny ból ponownie zapłonął w umęczonym ciele. Locke wykrzykiwał mi w twarz jakieś wulgaryzmy. Ponownie straciłem przytomność.

33

Kiedy ją odzyskałem, Urisel właśnie wlókł kapitana do tyłu, odciągając go od teownika. –Chcę go żywego! – krzyczał Urisel. –Zobacz, co mi zrobił! – parsknął Locke ocierając dłońmi zakrwawioną brodę. –Nie zachowałeś dostatecznej ostrożności – oświadczył lord Oberon podchodząc w moją stronę. Stanął przy teowniku, spojrzał na mnie z góry. Ujrzałem wyraźnie jego dumną, władczą twarz o starannie wypielęgnowanej bródce. –Jedną nogą stoi w grobie – warknął Oberon – Powiedziałem wam, głupcy, że potrzebne mi są jego odpowiedzi. –Sam zapytaj – zaproponowałem chrapliwie.

Lord Oberon uniósł brwi namyślając się przez chwilę. –Co sprowadziło cię do mojego domu, inkwizytorze? –Pontius – zaryzykowałem, bo chociaż nie robiłem sobie zbyt wielkich nadziei, zawsze istniała pewna szansa, że również w umysłach tych ludzi znajdowała się zaprogramowana sekwencja samobójcza podobna do tej ukrytej w mózgu Saemona Crotesa, aktywowana na dźwięk słowa kluczowego. Zgodnie z moimi przeczuciami nic się nie stało. –Przyleciałeś z Hubrisu? –Zlikwidowałem tam Eyclone i jego siatkę. –I tak odwołaliśmy tamtą operację – Oberon cofnął się o krok. –Czym jest Pontius? – zapytałem walcząc z rozwichrzonymi myślami. Wszystko mnie bolało. –Jeśli tego nie wiesz, nie licz na moje wyjaśnienia – mruknął Oberon Glaw. Lord spojrzał na Urisela, Locke i człowieka z fajką. –Nie sądzę, by on wiedział cokolwiek o naszej sprawie, ale muszę mieć w tej kwestii pewność. Możesz załatwić to w profesjonalny sposób, Locke? Kapitan skinął twierdząco głową i zbliżył się ponownie poruszając złowieszczo ukrytymi w rękawicy palcami. Wbił jedną z igieł w moją czaszkę tuż za uchem. Poczułem odrętwienie, straciłem niemal całkowicie możliwość koncentracji. –Igła wskazująca penetruje teraz twój ośrodek prawdomówności – wyjaśnił Locke – Nie zdołasz teraz skłamać, nie dasz rady. Co wiesz o naszym prawdziwym przedsięwzięciu? –Nic – wymamrotałem. Poruszył igłą i czaszkę przeszyła mi fala bolesnych dreszczy. –Jak się nazywasz? –Gregor Eisenhorn. –Gdzie się urodziłeś? –Świat DeKere.

–Inicjacja seksualna? –Miałem szesnaście lat. Dziewczyna z akademii… –Twoje najczarniejsze lęki? –Człowiek z pustymi oczami! Wyrzucałem z siebie szczere odpowiedzi niczym pozbawiona własnej woli marionetka, jednakże ostatnia z nich zadziwiła nawet mnie samego. Locke bynajmniej nie skończył. Pokręcił trochę igłą i wbił mi pozostałe w kark paraliżując kończyny. – Co wiesz o naszym prawdziwym przedsięwzięciu? –Nic. Wbrew sobie samemu zacząłem płakać z bólu.

*****

Gorgone Locke torturował mnie przez cztery godziny, wciąż powtarzając w kółko swe pytania. A przynajmniej o czterech godzinach wiedziałem… nie mam pojęcia jak często traciłem wtedy przytomność. Ocknąłem się ponownie czując pod plecami chłód kompozytowej posadzki. Kąsający ból i skrajne wyczerpanie paliły żywym ogniem każdą komórkę mego ciała. Ledwie zdołałem się poruszyć. Jeszcze nigdy w swym życiu nie stanąłem przed tak ogromną dawką cierpienia. Jeszcze nigdy nie znalazłem się tak blisko śmierci. –Leż spokojnie, Gregorze… jesteś z przyjaciółmi – ten głos. Aemos. Otworzyłem oczy. Uber Aemos, mój zaufany savant, patrzył na mnie z góry z taką troską na twarzy, iż nawet cybernetyczne wszczepy nie zdołały jej zatrzeć. Był posiniaczony, a jego eleganckie szaty wisiały w strzępach. –Leż spokojnie, stary druhu – pouczył mnie ponownie. –Znasz mnie przecież, Aemosie – odparłem i z bolesnym wysiłkiem usiadłem na podłodze. Omal nie podołałem temu wysiłkowi. Niektóre mięśnie odmawiały posłuszeństwa, kręciło mi się w głowie i miałem ochotę wymiotować. Potoczyłem wokół błędnym wzrokiem.

Siedziałem na podłodze okrągłej metalowej celi. Po jednej jej stronie znajdował się niewielki właz, po drugiej sporych rozmiarów wrota. Aemos klęczał tuż przy mnie, obok kucała Alizebeth Bequin, w podartej i brudnej sukni, patrząca na mnie z budzącym wzruszenie niepokojem. Kawałek dalej stał ze skrzyżowanymi na piersi rękami Heldane, a za nim chował się Ma-cheles i czterej inni przedstawiciele Gildii Sinesias pośredniczący w spotkaniu z Glawami. Wszyscy mieli blade jak papier twarze i podkrążone, za-puchnięte od łez oczy. Nigdzie nie widziałem Betancore. Aemos pochwycił moje pytające spojrzenie. –Niematerialny Aegis, odejście – wyjaśnił posługując się Glossią. Betancore w sobie tylko znany sposób zdołał umknąć prześladowcom. Wreszcie dobra wiadomość. Podniosłem się na nogi, po części dzięki swej determinacji, po części zaś pomocy Aemosa i Bequin. Wciąż pozostawałem rozebrany do pasa. Cały tors i głowę miałem pokryte zakrzepłą krwią, spod której wyzierały dziesiątki malutkich nakłuć. Gorgone Locke bardzo się nade mną natrudził. Gorgone Locke drogo mi za to zapłaci. –Co już wiecie? – zapytałem, gdy mój wywołany nagłym wysiłkiem oddech nieco się uspokoił. –Jesteśmy trupami – odparł krótko Heldane – Nic dziwnego, że mój mistrz pozostawia takie metody działania wyłącznie radykalnym samobójcom. Żałuję, że zgodziłem się towarzyszyć wam w tej misji. –Dziękuję ci za dobre słowo, Heldane. Czy jest tutaj ktoś, kto mógłby udzielić mi bardziej konkretnych informacji? Aemos uśmiechnął się pod nosem. –Jesteśmy w celi więziennej w zachodnim skrzydle, niemal na samym końcu tej części rezydencji, przy lesie. Wpadli do naszych kwater trzy godziny po twoim wyjściu, z bronią w rękach. Zapamiętałem dokładnie trasę, którą nas poprowadzono i porównałem ją w pamięci z mapą Midasa, toteż jestem pewny trafności naszej lokalizacji. –Co oni ci zrobili? – zapytała Bequin przecierając rany na mej piersi kawałkiem materiału oderwanego od jej sukni. Pojąłem, dlaczego jej ubranie było w tak opłakanym stanie. Podczas gdy leżałem w celi nieprzytomny, ona opatrywała moje rany. Sterta poklejonych krwią skrawków sukni leżąca opodal dobitnie świadczyła o zasadności tej hipotezy. –Przyszli godzinę temu i wrzucili cię do środka. Nikt nic nie mówił – oświadczył Heldane. –Czy pan jest naprawdę inkwizytorem, sir Farchaval? – zapytał zalęknionym głosem Macheles. –Tak, jestem. Nazywam się Eisenhorn. Macheles zaczął chlipać, w jego ślad poszli pozostali brokerzy.

–Zatem jesteśmy zgubieni. Przywiodłeś nas na śmierć! Poczułem ukłucie współczucia dla tych ludzi. Gildia Sinesias była na wskroś przeżarta korupcją, ale tych pięciu pośredników znalazło się w pułapce bez wyjścia tylko z mojej winy. –Zamknijcie się! – warknął Heldane. Asystent Voke podszedł bliżej i wyjął coś z kieszeni swego ubrania. Niewielką czerwoną kapsułkę. –Co to jest? –Admylladox, dziesięciogramowa dawka. Wyglądasz na człowieka, który tego potrzebuje. –Nie używam narkotyków. Wepchnął kapsułkę do mojej dłoni. –Admylladox uśmierza ból i oczyszcza umysł. Nie obchodzi mnie twój stosunek do narkotyków, masz to mieć w krwioobiegu, kiedy wrota zostaną otwarte. Spojrzałem kątem oka na masywną bramę. –Dlaczego? –Nigdy ci się nie zdarzyło wystąpić na arenie? Dom Glaw wyciągnął ze mnie wszystkie potrzebne renegatom informacje. Teraz chcieli mojej śmierci. Mojej i mych towarzyszy. To zaś oznaczało zabawę. Wrota otworzyły się ze szczękiem o porze, która na zewnątrz musiała być świtem. Zalała nas jaskrawa poświata jarzeniowych lamp. Żołnierze Domu Glaw wpadli do celi przez mniejsze wejście i wypędzili nas za bramę posługując się wprawnie tarczami wstrząsowymi i neuralnymi biczami.

*****

Znaleźliśmy się na rozległej odkrytej przestrzeni, wciąż jeszcze oślepieni nagłym światłem. Wrota celi zatrzasnęły się za nami z głośnym hukiem.

34

Mrużąc oczy rozejrzałem się wokół. Ujrzałem ogromny amfiteatr, przykryty od góry wielką kopułą, bez wątpienia owym złotym dachem zwracającym na siebie uwagę podczas lądowania w posiadłości Glawów. Dno areny tworzyła porośnięta trawą ziemia, a bluszcz i mech zdobiły zielonym kobiercem jej wysokie na dobre dziesięć metrów kamienne ściany. W górze, na rzędach ławek, siedziała niecierpliwiąca się już widownia. Dostrzegłem Urisela Glawa, lorda Oberona, Locke, panią Fabrinę, kapłana Dazzo, człowieka z fajką. Terronce, kapitan gwardii pałacowej, który towarzyszył mi w trakcie bankietu, dowodził honorową wartą złożoną z czterdziestu żołnierzy. Wszyscy mieli na sobie zielone pancerze osobiste, grzebieniaste srebrne hełmy, przez ramiona przewiesili karabinki automatyczne. Ponad dwustu członków rodu Glaw, służących, najemników i gości tworzyło resztę publiczności. Bawili się przez całą noc czekając na nadejście świtu, a buzujący w ich żyłach alkohol i inne nieznane mi używki przeistoczyły tych ludzi w krwiożercze hieny pożądające widoku śmierci. Ignorując pomruk tłumu rozejrzałem się uważniej po arenie. W kilku miejscach rosły zagajniki drzew, w kilku innych piętrzyły się bryły skał przydające budowli wrażenie dzikiego odludzia. Opodal bramy leżała na ziemi sterta przerdzewiałych broni. Macheles i jego towarzysze kręcili się już przy niej przebierając wśród krótkich mieczy i dzid. Dołączyłem do nich podnosząc długi sztylet i dziwnie zakrzywioną kosę o zębatej krawędzi ostrza. Zważyłem obie bronie w dłoniach. Heldane wybrał dla siebie sztylet i topór na długim trzonku, Bequin okrągłą tarczę i nóż. Aemos zadrżał tylko lękliwie, broni nawet nie dotknął. Krzyki i gwizdy publiczności górowały od dłuższej chwili ponad areną, znienacka jednak przeszły w burzę urwanych westchnień, po czym umilkły całkowicie. Carnodon mierzył sześć metrów od pyska po chłoszczący ziemię ogon. Dziewięćset kilo mięśni, żył, futra i kłów. Wypadł zza kępy drzew ciągnąc za sobą długi masywny łańcuch przymocowany do tkwiącej na szyi obroży. Skoczył i wylądował na Machelesie. Macheles, pośrednik Gildii Sinesias, krzyczał przeraźliwie kiedy drapieżnik pożerał go żywcem. Wył i wrzeszczał znacznie dłużej niż wydawało się to fizycznie możliwe zważywszy na ogromne kawały jego ciała odrywane przez carnodona. Bez wątpienia przyczyną tego była moja chora wyobraźnia, bo odniosłem wyrażenie, że ten potworny krzyk umilkł dopiero wtedy, gdy z Machelesa pozostała już tylko zakrwawiona klatka piersiowa tarmoszona przez drapieżnika na zbryzganej organicznymi płynami trawie. Pozostali brokerzy wrzasnęli jednym głosem i rzucili się do ucieczki. Jeden zemdlał. – Jesteśmy trupami – powtórzył Heldane ujmując mocniej broń. Połknąłem otrzymaną od niego kapsułkę. Wcale nie poczułem się lepiej. Z rozwartą paszczą carnodon ruszył w stronę pozostałych pośredników, jego ciągnięty po kamieniach łańcuch dźwięczał

metalicznie. Bequin krzyknęła przeraźliwie. Drugi carnodon wypadł z kryjówki, w której czaił się dotąd niepostrzeżenie. Zauważyłem, że był nieco większy od swego pobratymca. Runął prosto na mnie. Rzuciłem się w prawo i pazury drapieżnika zryły ziemię w miejscu, gdzie jeszcze ułamek sekundy temu stałem. Jego łańcuch świsnął mi nad głową. Oba carnodony wydawały z siebie niskie basowe pomruki, od których wręcz wibrowało powietrze. Większa bestia zawróciła w miejscu i skoczyła ponownie w moją stronę. Korzystając z odwróconej uwagi drapieżnika Heldane rzucił się na niego z boku tnąc toporem po masywnych żebrach. Carnodon zasyczał przerażająco i uderzył intruza łapą. Asystent Commodusa Voke wyleciał w powietrze, wywinął salto i runął na arenę niczym worek kamieni. Na jego torsie lśniły czerwienią głębokie ślady po pazurach zwierzęcia. Uskoczyłem do tyłu, pomiędzy kilka drzew. Pierwszy carnodon dopadł innego pośrednika, przygniótł go do ziemi swym cielskiem. Impet uderzenia pozbawił nieszczęśnika przytomności, toteż tym razem darciu na strzępy ludzkiego ciała nie towarzyszyły żadne agonalne krzyki. Drapieżniki były wygłodzone, widać to było wyraźnie po ich wystających żebrach. Pierwszy pozytywny czynnik… zabiwszy wybraną ofiarę carnodony zainteresowała przede wszystkim konsumpcja pożywienia. Długie łańcuchy przymocowane do obroży oraz metalowych pali wbitych w ziemię opodal legowisk obu bestii pozwalały im poruszać się swobodnie w obrębie całej areny, uniemożliwiały natomiast przedostanie się za pomocą skoku na górny poziom amfiteatru. Uderzając na boki ogonem większy carnodon okrążył arenę obserwując zmrużonymi ślepiami potencjalne ofiary. Bequin wepchnęła się wraz z Aemosem do zagłębienia w ścianie areny i wystawiła przed siebie tarczę próbując w ten sposób zapewnić sobie i savantovi kruchą ochronę, ale motłoch siedzący na widowni ciskał w nich butelkami i kawałkami jedzenia. Publiczność chciała rozrywki. Publiczność chciała ludzkiej krwi.

Carnodon przyśpieszył, z jego pyska buchnęły kłęby pary, spomiędzy kłów ściekała ślina. Pędził prosto na Bequin i Aemosa. Wiedziałem, że już samo uderzenie tego cielska zmiażdży ich oboje na śmierć. Wyskoczyłem spomiędzy drzew zamierzając przeciąć drogę drapieżnika. Tłum podniósł pełną ekscytacji wrzawę. Bestia musiała dostrzec mnie kątem oka, bo zwolniła i zaczęła obracać się w mym kierunku. Zamachnąłem się kosą, a długie ostrze ze zgrzytem ześlizgnęło się po porośniętym grubym futrem boku zwierzęcia żłobiąc w nim czerwoną szramę. Carnodon wyrzucił do przodu łeb, zatrzasnął przedwcześnie paszczę. Odskoczyłem uderzając z desperacją obiema rękami, łudząc się nadzieją, że poharatam mu pysk. Skoczył na mnie z wibrującym rykiem.

Przewróciłem się na plecy unikając zderzenia z łbem drapieżnika i nieuchronnego połamania żeber. Potwór stanął nade mną i spuścił łeb w dół z zamiarem odgryzienia mojej głowy. Świadom beznadziejnego położenia, zamknąłem oczy i machnąłem bronią starając się ugodzić bardziej wrażliwą na ciosy dolną część cielska potwora. Przygniatający mnie ciężar znikł raptownie. Zawodząc chrapliwie carno-don odskoczył w bok. Nie miałem już w ręce sztyletu. Dostrzegłem rękojeść broni sterczącą spod dolnej szczęki drapieżnika. Ostrze przebiło się na wylot przez skórę i jęzor carnodona, utkwiło w jego górnej części paszczy, gdy próbował ją zacisnąć. Machał i drapał łapami próbując usunąć bolesną zadrę, rzucał na boki łbem niczym koń usiłując przepędzić natrętną muchę. Zerwałem się na równe nogi. Krwawiłem z licznych zadrapań na piersi. Heldane pojawił się znienacka w moim polu widzenia, jego podarty płaszcz łopotał za biegnącym mężczyzną. Ciął z całej siły w grzbiet zajętego sobą carnodona naruszając jego kręgosłup. Wielki zwierz runął w konwulsyjnych spazmach, tarzając się po ziemi i rozdrapując ją pazurami. Heldane zamachnął się ponownie toporem i rozpłatał łeb drapieżnika. Tłum na widowni oszalał, na nasze głowy posypał się deszcz prowizorycznych pocisków. Heldane spojrzał w moją stronę z grymasem morderczego tryumfu na ustach. Wtedy drugi carnodon runął na niego od tyłu i rozpłaszczył na dnie areny. Bestia zdążyła wypatroszyć pozostałych pośredników Gildii z wyjątkiem nieszczęśnika, który zemdlał i wciąż leżał przy bramie celi zignorowany przez wielkiego drapieżnika. Przywaliła bezbronnego Heldane do ziemi i zaczęła rozdzierać go pazurami. Na moich oczach carnodon zerwał wielki kawał skóry z czaszki mężczyzny i rozharatał mu plecy. Z chrapliwym krzykiem gniewu rzuciłem się w stronę potwora, wbiłem mu koniec kosy w ciało tuż za uchem i szarpnąłem bronią. Udało mi się na chwilę odciągnąć wielki łeb od ciała Heldane, ale w tym samym momencie w głowę ugodziła mnie rzucona z widowni butelka. Wstrząs oszołomił mnie na kilka sekund, wypuściłem z rąk kosę. Zwierzę uskoczyło w bok pozostawiając na ziemi zakrwawione ciało Heldane. Kopnąłem z całej siły w jedną z tylnych łap. – Eisenhorn! – krzyknęła Bequin obiegając carnodona z drugiej strony. Cisnęła ponad grzbietem potwora swoim nożem. Pochwyciłem broń w powietrzu. Zaniepokojony krzykiem dziewczyny drapieżnik odwrócił się w jej stronę i uderzył łapą. Zakrzywione pazury rozwaliły drewnianą tarczę w drzazgi, a impet ciosu powalił Bequin na ziemię. Łapiąc garściami za zmierzwione futro wskoczyłem na grzbiet carnodona i zacząłem dźgać go desperacko po karku. Ostrze noża z trudem przebijało grubą skórę. Drapieżnik skakał i miotał głową próbując mnie zrzucić. Pochwyciłem kosę wiszącą wciąż za jego uchem i wbiłem ją z rozmachem pod obrożę.

Carnodon wpadł w istny szał, rzucając się na krawędzi zasięgu swego łańcucha. Wbiłem ostrze noża w zaczep łączący łańcuch z obrożą, wepchnąłem głębiej, w ciało zwierzęcia, po czym szarpnąłem z całej siły. Oczko pękło. Łańcuch został przerwany. Carnodon przebiegł jeszcze kilka metrów, odbił się od ziemi i skoczył. Bez trudu pokonał wysoką ścianę lądując pośród zdjętego grozą tłumu na widowni. Wciąż wisiałem na jego grzbiecie, gdy skakał, uczepiony desperacko uchwytu kosy. Kiedy drapieżnik spadł na rzędy foteli, śmignąłem w powietrzu lądując pomiędzy uciekającymi widzami. Bestia przeistoczyła się w prawdziwego berserkera. Parła przez tłum wyrzucając w powietrze oderwane kończyny i rozprute torsy, rozbryzgiwała wokół krew. Pandemonium ludzkich wrzasków wstrząsnęło wielką halą. Pozbierałem się z podłogi potrącany przez ogarniętych paniką ludzi. Ponad ich zdławionymi przerażeniem krzykami górowała kanonada z broni automatycznej. Stojący w wyższych rzędach amfiteatru żołnierze gwardii pałacowej strzelali krótkimi seriami do szalejącego wśród widzów carno-dona podczas gdy kapitan Terronce ubezpieczał ewakuację znaczniejszych rangą obserwatorów widowiska. Kule zbierały krwawe żniwo wśród publiczności.

35

Skacząc po fotelach pokonałem kilka rzędów siedzeń, odrzuciłem na boki dwóch blokujących mi przejście mężczyzn w liberiach służby domowej. Tuż nade mną dwaj żołnierze strzelali do carnodona, nieświadomi mojej obecności. Wypaliłem umysł jednego z nich wiązką mentalnej energii podsyconej dziką furią i wściekłością, wyszarpnąłem z zaciśniętych kurczowo martwych dłoni broń. Nim drugi żołnierz zdążył się odwrócić, przeciągnąłem po nim krótką serią. Potoczył się w dół widowni, uderzył w barierkę okalającą arenę i spadł pod nią na dno wybiegu. Poderwałem głowę patrząc w kierunku miejsc zajmowanych przez dygnitarzy. Lord Glaw, Locke i człowiek z fajką znikli bez śladu, a kilku żołnierzy wlokło właśnie w stronę wyjścia panią Fabrinę i milkliwego kapłana. Urisel Glaw wciąż znajdował się na swoim miejscu, wykrzykując zwięzłe rozkazy swym podwładnym. Zauważył mnie. –Nie licz na łaskę Inkwizycji! – wrzasnąłem, chociaż wątpiłem, by zdołał mnie usłyszeć. Mierzył mnie przez kilka sekund wzrokiem, po czym wykrzyczał kilka następnych rozkazów i powrócił do obserwacji poczynań carnodona. Zwierzę szalało w sektorze przeznaczonym dla służby, patrosząc właśnie jednego z pochwyconych łapami żołnierzy. Futro poznaczone było krwią cieknącą

z licznych ran postrzałowych. Urisel chwycił myśliwski karabin podany mu przez jednego z pomocników. Przyłożył broń do ramienia, wycelował pieczołowicie i pociągnął za spust. Karabin wypalił z hukiem i masywny drapieżnik runął na pysk. W jego piersi ziała wielka wyrwa. Upadające cielsko zmiażdżyło nogi innego żołnierza pałacowej straży. Tłum wciąż uciekał, ale jego wrzawa opadła dostatecznie, bym zdołał pochwycić uchem dźwięk dzwoniących gdzieś w oddali klaksonów. Elektrycznych klaksonów alarmowych. W głębi rozległego domostwa odpowiedziały niemal natychmiast inne syreny. Urisel opuścił broń i przywołał gestem dłoni jednego z podwładnych, najwyraźniej polecając mu wyjaśnić przyczynę alarmu włączonego na terenie całej rezydencji. Ci członkowie publiczności, którzy nie wpadli w skrajne przerażenie podczas rzezi poczynionej przez carnodona, rozglądali się teraz z niepokojem wokół. Dźwięk klaksonów przestał mnie interesować. Urisel ponownie przyłożył broń do ramienia i tym razem to ja znajdowałem się na jego celowniku. Rzuciłem się płasko między siedzenia i kilka foteli za mną eksplodowało z donośnym trzaskiem. Wyjrzałem ostrożnie z kryjówki. Urisel przeładowywał karabin, Terron-ce wraz z kilkoma żołnierzami zbiegał w moim kierunku. Widząc moją głowę kapitan strzelił, ale chybił. Odpowiedziałem serią z automatu, pociski oderwały mu pół czaszki wraz z przepysznym grzebieniastym hełmem. Urisel był gotowy do następnego strzału. Lufa jego broni wytropiła mnie pośród umykającej tłuszczy. Usłyszałem gdzieś w górze charakterystyczny syk wystrzałów. Trzej żołnierze przy krawędzi widowni upadli na podłogę, zaś Urisel Glaw cofał się chaotycznie do tyłu strzelając ku kopule dachu. Pozostali żołnierze dołączyli do niego ścigając ogniem z karabinków nowego intruza. Obejrzałem się przez ramię i z miejsca go spostrzegłem. Midas Betan-core klęczał na niskim zadaszeniu biegnącym ponad fotelami po drugiej stronie areny. Trzymane w obu dłoniach igłowe pistolety zasypały gradem śmiercionośnych pocisków widownię. Członkowie domowej służby i żołnierze ochrony przewracali się szpikowani metalowymi igłami, jeden ze strażników spadł na arenę. Część próbujących opuścić strefę ostrzału widzów zaczęła tratować się wzajemnie. Barierka biegnąca wzdłuż areny pękła pod naciskiem ciał i kilkanaście osób runęło dziesięć metrów w dół. Jakiś kuchcik wisiał przez chwilę na przekrzywionym pręcie machając nogami, ale fragment balustrady wyślizgnął mu się w końcu z rąk. Żołnierze zlokalizowali pozycję Midasa i zaczęli ostrzeliwać zaciekle zadaszenie, na którym się chował. Eleganckie dachówki rozlatywały się na kawałki, ale glaviański pilot biegł już ku krawędzi terakotowej osłony. Wsunął oba pistolety do kabur, chwycił dłońmi za brzeg daszku i wykonał perfekcyjny wymyk, dzięki któremu znalazł się w ułamku sekundy na fotelach widowni.

Żołnierze nadal ścigali go kulami, kosząc bezlitośnie tych nieszczęsnych widzów, którzy mieli pecha znaleźć się pomiędzy Midasem i jego niedoszłymi zabójcami. Podbiegłem do balustrady. –Schowajcie się! Schowajcie się! – krzyknąłem do widocznych w dole Aemosa i Bequin. Oboje próbowali przeciągnąć bezwładne ciało Heldane pod ścianę areny. Doskoczyłem do trupa żołnierza i zerwałem z jego pasa parę zapasowych magazynków. Jakieś kule gwizdnęły mi koło głowy, ale większość ludzi ochrony polowała na chowającego się po drugiej stronie areny Midasa. Ukryłem się za rzędem foteli, wystawiłem ponad oparcia lufę automatu i zacząłem strzelać krótkimi seriami do stojących powyżej żołnierzy. Szybko odpowiedzieli gradem kul demolując otoczenie mej kryjówki, ale to dla odmiany pozwoliło działać Midasowi. Klaksony alarmowe wciąż zawodziły, teraz jednak dołączył do nich dźwięk licznych wystrzałów i głuchych stłumionych eksplozji. Widownia była już praktycznie pusta, dostrzegałem tylko garstkę żołnierzy ochrony uwikłaną się w wymianę ognia z Midasem. Dźwięki zaciekłej konfrontacji na zewnątrz rezydencji nasilały się coraz bardziej. Dotarłem do loży zajmowanej przez głowy rodu. Glawów i ich honorowych gości już dawno nie było. Karabin myśliwski Urisela leżał na podłodze, na fotelu obok dostrzegłem ślady krwi. Przynajmniej jedna igła Midasa zdołała ugodzić cel. Przebiegłem wzdłuż loży do drzwi prowadzących na niewielką klatkę schodową, przewieszony przez ramię automat oparłem kolbą o biodro. W progu leżały zwłoki dwóch służących stratowanych w ciżbie przez uciekający tłum. Urisel Glaw nie zdołał uciec daleko, musiała mu bardzo doskwierać rana postrzałowa. Usłyszał moje kroki, bo odwrócił się i strzelił kilka razy z małego pistoletu. Potem zniknął w półmroku niskiego tunelu odchodzącego w bok od dna klatki schodowej. Wślizgnąłem się do kamiennego tunelu z gotową do strzału bronią. Przejście po lewej stronie wyglądało na drzwi wiodące do podziemnego kompleksu więziennego przylegającego do areny. Po prawej stronie dostrzegłem właz strzegący schodów prowadzących do głównej części domostwa. Odsunąłem przymknięty właz lufą automatu. Urisel wypadł zza drzwi więzienia wrzeszcząc dziko, uderzył mnie z rozpędu w plecy. Wyrżnąłem twarzą w framugę włazu, szarpnięty karabin wystrzelił trzykrotnie w mojej dłoni. Nie próbując się odwracać wyrzuciłem do tyłu dłonie, zacisnąłem je na uniformie Urisela i przerzuciłem go przez plecy wprost na ścianę korytarza. Krzyknął głośno z bólu. Ogłuszyłem go lewym sierpowym i zaraz dołożyłem z prawej pięści wybijając kilka zębów. Mimo widocznego cierpienia objął mnie niedźwiedzim uściskiem i szamotaliśmy się tak obaj do chwili,

gdy podciąłem go zdradliwym kopniakiem uderzając jednocześnie w brzuch. Te ciosy najwyraźniej pozbawiły go ochoty do dalszej konfrontacji. Zacisnąłem dłonie na gardle renegata i uderzyłem kilkakrotnie jego głową o kamienną ścianę. –Nie będzie dla ciebie przebaczenia, grzeszniku – naplułem mu w twarz – ani dla twojego zdradzieckiego rodu! Wykorzystaj resztkę życia dobrze i gadaj wszystko szczerze albo Inkwizycja nauczy cię takiego cierpienia, przy którym Gorgone Locke kojarzy się z miłosnymi pieszczotami. –Ty… – wycharczał przez ślinę, krew i kawałki wybitych zębów – ty nie jesteś nawet w stanie wyobrazić sobie skali zniszczeń, jakie Dom Glaw wyrządzi Imperium. Jesteśmy dla was zbyt potężni. Zrzucimy ze Złotego Tronu tego strawionego zgnilizną Imperatora, każemy mu żywić się ekskrementami. Lojalistyczne światy będą płonąć przed Oberonem i Pon-tiusem! Niechaj będzie pochwalona Boska Ciemność Slaanesha… Zazwyczaj nie przykładałem dużej wagi do heretyckich bełkotów, jednakże te bluźnierstwa omal nie przyprawiły mnie o wymioty. Pozbawiłem Urisela przytomności jednym wściekłym ciosem pięści, po czym zacząłem szukać jakiegoś sznurka w celu skrępowania jego kończyn. Wysoko ponad tunelem rezydencja Glawów wibrowała i drżała niczym otwarta strefa frontowa.

*****

Na końcu tunelu pojawił się Midas Betancore. Podszedł bliżej patrząc jak przywiązuję Urisela Glawa do biegnącej wzdłuż ściany rury jego własnym paskiem od spodni. Schował do kabur pistolety i stanął przy mnie. Usłyszałem jak podaje do komunikatora naszą pozycję. W głośniku urządzenia zatrzeszczała krótka odpowiedź –Co się dzieje? – zapytałem. –Rutynowa operacja Zgrupowania Floty Scarus – odparł. Midasa nie było w oddanych do naszej dyspozycji pokojach, gdy ludzie Glawów przyszli uwięzić Aemosa, Bequin i Heldane. Od chwili mojego wyjścia minęły dwie godziny i zaniepokojony pilot postanowił mnie poszukać. Żołnierze ochrony przetrząsnęli całą budowlę próbując wytropić Glavianina, Midas należał jednak do ludzi, których nie sposób znaleźć, jeśli oni sami sobie tego nie życzyli. Wymknął się obławie, przekradł do centrum radiowego rezydencji i wysłał krótki zaszyfrowany raport prosto do czekającego w Dorsay Commodusa Voke.

36

Voke zaczął działać natychmiast, w charakterystyczny dla siebie sposób. Ród Glawów uwięził i przytrzymywał przedstawiciela Inkwizycji oraz członków jego zespołu. Stary łotr nie potrzebował żadnych innych pretekstów do pacyfikacji arystokratycznej rodziny. Lista kategorycznych żądań i zaleceń przeszła przez ręce admirała Spa-tiana wprost do samego Lorda Militanta. Naczelny dowódca podsektora w ciągu trzydziestu minut przydzielił pod wyłączną komendę Voke elitarny oddział komandosów marynarki kosmicznej. Jako inkwizytor posiadałem prawo do żądania tego rodzaju pomocy od instytucji imperialnych, nawet samego Lorda Militanta, kilkakrotnie skorzystałem nawet z tego przywileju, niemniej jednak wciąż zadziwiał mnie szacunek i strach, jakie w ludziach o tak wysokiej pozycji społecznej budził stary inkwizytor. Takiego rodzaju działanie było charakterystyczne dla Commodusa Voke, lubiącego rozwiązywać swe problemy twardymi metodami. Potrzebował drobnego pretekstu, by runąć na Dom Glaw niczym inkarnacja samego Ma-chariusa, a ja mu ten pretekst dałem. A przynajmniej moje uwięzienie. W pewnym stopniu przekonany byłem, że skala działań podjętych przez Voke rozmyślnie miała podkreślić jego status Alfa w kręgach Inkwizycji. Nie dbałem o to ani trochę. Więcej, wręcz się z tego cieszyłem. Rzeźnia w amfiteatrze mogła pozwolić nam podjąć ucieczkę, ale bez nagłego szturmu lojalistów nigdy nie uszlibyśmy z życiem poza rezydencję Glawów. Operacja nosiła miano „Pacyfikacji 505”. Numer 505 oznaczał topograficzną sygnaturę siedziby Glawów. Członkowie służb bezpieczeństwa marynarki nadlecieli tuż przed świtem w czterech czarnych, ciężko opancerzonych ślizgaczach, mknących tuż nad powierzchnią ziemi w celu uniknięcia wykrycia przez system wczesnego ostrzegania rezydencji. Ślizgacze ukrywały się za pobliskim lasem do wschodu słońca. W czasie, gdy my rozmawialiśmy w celi, grupa komandosów dotarła pieszo do zewnętrznego ogrodzenia posiadłości i wyłączyła za pomocą elektronicznych łamaczy czujniki alarmowe. Ponieważ oddział znalazł się w ten sposób w zasięgu przenośnego komunikatora Betancore, pilot mógł przekazać szykującym się do ataku komandosom istotne informacje na temat rozmieszczenia miejscowego garnizonu. Mniej więcej w tym samym czasie, gdy pierwszy carnodon wypadał ze swej kryjówki, statki desantowe obleciały tuż przy ziemi las i nabierając szybkości pomknęły gardzielą doliny wprost na rezydencję Glawów. Lekka fregata klasy Intruder Defence of Stalinvast, skierowana przez admirała Spatiana na orbitę geostacjonarną ponad punktem 505, unicestwiła precyzyjną salwą ze swych laserowych baterii znajdujące się za domostwem hangary. Dwa statki desantowe odpaliły granaty dymne oraz ładunki przeciwpiechotne tuż przed lądowaniem na dziedzińcu rezydencji. Z okien wielkiego domu wyleciały wszystkie szyby. Czterdziestu noszących czarne pancerze osobiste profesjonalistów wdarło się do rezydencji przez główne wejście. Opór stawiło im około siedemdziesięciu przerażonych śmiertelnie mieszkańców.

Dwa pozostałe ślizgacze okrążyły dom i usiadły na lądowisku, oświetlonym stojącymi w ogniu hangarami. W przeciągu trzech następnych minut w korytarzach i apartamentach siedziby Domu Glaw rozpętała się zaciekła walka. Wszędzie wyły przeraźliwie syreny alarmowe. Dom Glaw utrzymywał prywatny garnizon liczący ponad czterystu najemnych żołnierzy, do tego należało doliczyć dziewięćset osób personelu pomocniczego zdolnych posługiwać się bronią. Wszyscy najemnicy byli doświadczonymi weteranami, noszącymi zielone pancerze osobiste, wyposażonymi w karabinki automatyczne, ciężką broń maszynową i granaty. Była to w pewnym sensie prawdziwa armia. Znałem niejednego oficera Imperialnej Gwardii, który takimi siłami zajmował miasta… ba, zdobywał nawet całe planety! Najemnicy mieli też tę przewagę, że walczyli na swoim terytorium. Znali doskonale wszystkie silne i słabe punkty rozległej rezydencji. Oddział bezpieczeństwa marynarki rozniósł ich na strzępy. Elita jednostek specjalnych Zgrupowania Scarus, uzbrojona w matowoczarne ciężkie lasery i żelazną dyscyplinę, pokój po pokoju oczyszczała wielki dom. W kilku miejscach obrońcy stawili zaciekły opór. Komandosi stracili trzech ludzi w labiryncie pomieszczeń kuchennych, gdzie przeciwnicy strzelali do siebie praktycznie z przystawienia. Samobójcza szarża dwóch żołnierzy Domu Glaw obwieszonych pasami ładunków wybuchowych unicestwiła dalszych czterech komandosów i zrównała z ziemią dwadzieścia metrów krańca wschodniego skrzydła. Dwadzieścia dwie minuty po rozpoczęciu ataku nie żyło już ponad trzystu najemników. Wielu domowników i gości rodu Glaw uciekło w lasy i doliny za rezydencją. Tylko garstka zdołała zbiec, resztę zatrzymał zacieśniający się coraz bardziej kordon Imperialnej Gwardii. Blisko trzydziestu uciekinierów zostało w trakcie tej łapanki zastrzelonych. Kordon tworzyło dwa tysiące rekrutów z świeżo powołanego do służby regimentu strzelców gudrunickich, wyciągniętych tuż przed świtem ze swych koszar i wysłanych w głąb kontynentu z niespodziewaną misją specjalną. Krwawy opór stawiany przez straż pałacową Glawów miał w zamyśle oficerów kupić cenny czas głowom rodu. Kuzyn lorda Oberona został wraz ze swoją świtą otoczony na tyłach rezydencji. Gwardziści wezwali grupę do poddania się, po czym zmasakrowali ją widząc, że renegaci próbują sięgnąć po broń. Delegaci organizacji kupieckich biorący udział w bankiecie pozwolili się aresztować nie stawiając oporu. Z ukrytych w lesie na tyłach rezydencji tajnych hangarów wystartowało kilka wahadłowców. Jeden został zestrzelony zaraz po starcie przez żołnierza uzbrojonego w naramienną wyrzutnię rakiet, dwa inne zdołały umknąć pięć kilometrów w dół doliny, nim czuwający w górze oficerowie bojowi Defence of Stalinvast rozbili je na atomy celnymi strzałami z laserowych baterii. Czwarta maszyna, wyjątkowo szybki i ciężko opancerzony model, zdołała wyjść z zasięgu broni pacyfikatorów i pomknęła na zachód kontynentu. Z pokładu Defence of Stalinvast wystartowały trzy myśliwce, które po dłuższym pościgu dopadły uciekinierów nad otwartym morzem. Wahadłowiec został zestrzelony. Dopiero tygodnie żmudnych akcji poszukiwawczych mogłyby przynieść nam informacje o tym, kto znajdował się na pokładzie poszczególnych maszyn. Stawiałem na lorda

Oberona, panią Fabrinę, Gorgone Locke, Dazzo i bezimiennego człowieka z fajką. Żadnej z tych osób nie było wśród więźniów spędzonych na dziedziniec rezydencji przez uczestniczących w akcji komandosów i gwardzistów. Dziewięćdziesiąt minut po rozpoczęciu „Pacyfikacji 505” dowodzący operacją major Joam Joakells z oddziału służb bezpieczeństwa marynarki ogłosił wykonanie zadania. Dopiero wtedy przyleciał prom wiozący Commodusa Voke.

37 Rozdział XII W ruinach wielkiego domu. Pogłoski i plotki. Rewolta.

Dochodziło południe, ale nocna ulewa wciąż nie chciała przejść, zmieniła się tylko w uciążliwą mżawkę dogaszającą pożary w kilku częściach siędziby Glawów. Na szczycie wzgórza stały przerażające czarne ruiny, z wybitymi oknami, dziurawym dachem, licznymi wyrwami w kamiennych ścianach, przez które sączyły się kłęby siwego dymu. Siedziałem na lądowisku za rezydencją, oparty plecami o gąsienicę gwar-dyjskiego transportera, pociągając co chwilę z buteleczki pełnej amasecu. Potwornie bolała mnie głowa. Potrzebowałem pomocy medycznej, środków znieczulających, ciepłego jedzenia, kąpieli, czystych ubrań… Przede wszystkim potrzebowałem snu. Przez lądowisko maszerowała kolumna żołnierzy Gwardii, ich ciężkie buty stukały na mokrych kamiennych płytach. W powietrzu ustawicznie krzyżowały się krótkie rzeczowe rozkazy. Co kilka minut niebo nad moją głową przecinał z hukiem silników jeden z patrolujących okolicę myśliwców. Kręciło mi się w głowie. Próbowałem uporządkować myśli, ale wciąż przyłapywałem się na przysypianiu. W majakach widziałem człowieka o pustych oczach, chociaż nie dostrzegałem żadnego związku pomiędzy nim i niedawnymi wydarzeniami. W pewnym momencie moja rozgorączkowana wyobraźnia dostrzegła go na skraju dziedzińca, w otwartych drzwiach jakiegoś magazynku. Zamrugałem i zniknął bez śladu. Wciąż pokrywała mnie gruba warstwa krwi, potu i brudu. Ból fizyczny i niewiarygodne zmęczenie utrudniały najmniejszy nawet ruch. Kapral z oddziału komandosów marynarki przyniósł mi znalezione w jednym z apartamentów bagaże, toteż wciągnąłem na siebie koszulę i swój czarny płaszcz. Żołnierz odzyskał również moją inkwizytorską rozetę. Siedziałem otępiały ściskając ją oburącz w dłoniach

niczym leczniczy amulet. Podekscytowani żołnierze z Pięćdziesiątego Regimentu Gwardii Gudrun eskortowali idących do punktu zbiorczego mieszkańców rezydencji. Więźniowie trzymali ręce złożone za głowami, niektórzy z nich płakali bezgłośnie. Ktoś usiadł na chłodnych kamieniach obok mnie, wyciągnął się opierając plecy o burtę transportera. –To była ciężka noc – zauważył Midas. Podałem mu bez słowa butelkę. Upił z niej duży łyk. –Gdzie Aemos? Dziewczyna? –Savant buszuje gdzieś w pobliżu, widziałem go robiącego jakieś notatki. Alizebeth znikła mi z oczu po wyciągnięciu jej z areny. Pokiwałem z ulgą głową. –Jesteś ledwie żywy, Gregorze. Pozwól wezwać statek i odwieźć się do Dorsay. –Jeszcze nie skończyliśmy – odparłem. Prokurator Madorthene zasalutował podchodząc do nas. Nie miał na sobie paradnego oficerskiego munduru. W czarnym niczym węgiel pancerzu osobistym służb bezpieczeństwa marynarki sprawiał wrażenie znacznie większego i masywniejszego niż w rzeczywistości. –Dokonujemy właśnie oględzin zwłok – poinformował nas uprzejmie. –Oberon Glaw? –Ani śladu. –Gorgone Locke? Kleryk Dazzo? Potrząsnął przecząco głową. Zaoferowałem mu butelkę. Ku memu zaskoczeniu wziął ją, usiadł obok nas i napił się z westchnieniem… –Prawdopodobnie znajdowali się w statkach, które zestrzeliliśmy – oświadczył – Ale muszę wam coś powiedzieć w tajemnicy. Przed strąceniem dwóch maszyn lecących w głąb doliny skanery Defence of Stalimast nie wykryły na ich pokładach śladu żywych istot.

–Pozoratory – powiedział Midas. –Myślę, że Glavianin ma rację – mruknął prokurator, ale zaraz wzruszył ramionami – Z drugiej strony, odpowiednio gruby pancerz potrafi ekranować emisję cieplną ludzkich ciał. Nigdy się nie dowiemy, jak było naprawdę. –Dowiemy się, Madorthene – obiecałem mu. Pociągnął jeszcze jeden łyk z butelki, oddał mi ją i wstał poprawiając zapięcia pancerza. –Cieszę się, że służby bezpieczeństwa marynarki mogły pomóc, inkwizytorze Eisenhorn. Mam nadzieję, że odbudowaliśmy w ten sposób pańską wiarę w flotę kosmiczną. Spojrzałem w górę na jego twarz dziękując skinięciem głowy. –Jestem mile zaskoczony, że wziął pan osobiście udział w tej operacji – odpowiedziałem równie formalnie. –Żartujesz? Po tym, co stało się na Essene, admirał urwałby mi łeb, gdybym czegoś tu nie dopilnował! Poszedł w swoją stronę. Polubiłem go. Uczciwy człowiek próbujący wykonywać swe obowiązki w strefie krzyżujących się interesów politycznych Dowództwa Floty i Inkwizycji. W późniejszych latach miałem obdarzyć szacunkiem również błyskotliwy umysł i ogromną dyskrecję tego człowieka. Krucha zakapturzona sylwetka przecięła lądowisko zmierzając powoli w moją stronę. –I czyje metody okazały się praktyczniejsze? – zapytał z sarkazmem Commodus Voke. –Pewnie i tak zaraz mi powiesz – odparłem podnosząc się z ziemi. Voke sprowadził ze sobą blisko pięćdziesięciu asystentów w czarnych roboczych kombinezonach, wielu z nich wyposażonych w cybernetyczne wszczepy. Rozbierali rezydencję deska po desce i kamień po kamieniu, gromadząc wszelkie ślady potencjalnie cennych dowodów. Skrzynki pełne dokumentów, książek, elektronicznych notesów, artefaktów i obrazów były odnoszone do czekającego na dziedzińcu promu. Nie miałem ochoty na jałowe protesty, ból i zmęczenie odbierały mi ochotę do jakiejkolwiek konfrontacji. Niech Voke wykorzysta swój zespół i jego zasoby do rozwikłania zagadek ukrytych w zgromadzonych materiałach. –Wiele dokumentów zostało skasowanych lub spalonych – oświadczył z ponurą miną Klysis, savant Voke, towarzyszący nam w trakcie wędrówki przez zrujnowany osmalony dom – Znaczna część tych, które przejęliśmy, została wcześniej zaszyfrowana.

Zeszliśmy do podziemi. Zaprowadziłem Commodusa do chronionej polem siłowym kaplicy, w której zostałem złapany w pułapkę. Krew Ko-witza wciąż znaczyła brunatnymi plamami podłogę. Artefakt przechowywany w ofiarnej skrzynce zniknął. –Mówił o nim jako o Pontiusie – wyjaśniłem staremu inkwizytorowi. Mentalne ekrany chroniące kaplicę już nie działały, toteż logika podpowiadała mi, że za ich istnienie odpowiadał właśnie ów tajemniczy Pontius. Podobnie jak za nagły psioniczny atak, który pozbawił mnie w tej komnacie przytomności. Oparłem się o ścianę kaplicy i dokładnie wyłożyłem Voke wszystkie sformułowane w myślach wnioski. –Misja Eyclone na Hubrisie, ściśle powiązana z Pontiusem, miała dla nich ogromne znaczenie, ale Oberon Glaw poinformował mnie bardzo ogólnikowo, że została przerwana… odwołana ze względu na znacznie ważniejszą sprawę. Określał ją mianem „prawdziwej sprawy”. –To tłumaczy, dlaczego Eyclone został porzucony na Hubrisie – mruknął Voke – Po wielomiesięcznych przygotowaniach Glawowie zawiedli go nie dostarczając na miejsce Pontiusa. –Owszem. Dazzo i Locke bez wątpienia są głęboko związani z „prawdziwą sprawą”. Musimy zgromadzić więcej informacji na temat tych ludzi. Jestem pewien, że wszystko to powiązane jest w jakiś sposób z obcymi. Glawowie wspominali o saruthi. –To rasa obcych mieszkająca poza granicami podsektora – powiedział Kly-sis – Niewiele wiadomo na ich temat, a wszelkie kontakty są zakazane. Inkwizycja miała swego czasu rozpatrzyć kilka wniosków postępowań śledczych w tej kwestii, ale nie posiadamy żadnych map terytorium zajmowanego przez saruthi, a przy tym zawsze pojawiała się jakaś sprawa wymagająca pilniejszej interwencji. –Ale renegat pokroju kapitana Locke mógł nawiązać z nimi kontakt? Klysis i Voke pokiwali zgodnie głowami. –Sprawa wymaga dokładniejszego zbadania – powiedział Voke – Ordo Xe-nos musi się jak najszybciej zająć tematem saruthi. Niemniej jednak nasze postępowanie wyjaśniające na Gudrun zostało zamknięte. –Czym chcesz to uzasadnić? – zapytałem z chrapliwym sarkazmem. Voke zmierzył mnie lodowatym wzrokiem. –Dom Glaw został zniszczony, jego przywódcy i współdziałający z nimi konspiratorzy nie żyją. Wraz z nimi zagładzie uległy istotne dla spiskowców artefakty. Nie mogą nam już w żaden sposób zagrozić. Nie zamierzałem wdawać się w męczącą dyskusję. Voke był całkowicie pewien swych argumentów. Uważałem, że się myli.

38

Mylił się. Pierwszy namacalny dowód zdobyłem dziesięć dni później. Powróciłem w międzyczasie do Dorsay, gdzie spędziłem kilka dni pod opieką personelu Imperialnego Szpitala przy Wielkim Kanale. Większość obrażeń okazała się powierzchowna. Niestety, Locke pozostawił mi głębsze pamiątki. Mój układ nerwowy odniósł szereg poważnych uszkodzeń, wiele z nich o charakterze nieodwracalnym. Specjaliści z Officio Medicalis marynarki przeprowadzili szereg zabiegów chirurgicznych próbując zregenerować połączenia nerwowe w kręgosłupie, gardle i czaszce. Wszyli mi ponad sześćdziesiąt sztucznych włókien nerwowych, ale i tak straciłem częściowo zmysł smaku i zakres postrzeganej palety barw, szwankowała też szybkość reakcji lewych kończyn. Nie zdołali też pomóc mojej twarzy. Końcówki nerwowe sterujące mięśniami uległy całkowitemu zniszczeniu. Złowieszcza obietnica Locke okazała się prawdą. Już nigdy nie miałem się uśmiechnąć, nigdy nie okazać żadnego emocjonalnego grymasu. Moja twarz przeistoczyła się w beznamiętną maskę. Aemos odwiedzał mnie każdego dnia, znosząc coraz więcej książek i notatników do prywatnego pokoju przydzielonego mi w szpitalu. Nawiązał bliskie stosunki z savantami Voke – Klysis był bowiem jednym z siedemnastu analityków pracujących dla starego inkwizytora – i cały czas posiadał dostęp do gromadzonych przez nich danych. Próbowaliśmy skonsolidować dane związane z sojusznikami Glawów, ale było ich żałośnie mało i nawet harujący ciężko pluton savantów Voke nie potrafił wyciągnąć nic więcej. Locke okazał się tajemniczą, w pewnych kręgach wręcz mistyczną postacią, znaną w całym podsektorze Helican, a jednocześnie niezwykle anonimową. Nie mieliśmy żadnych informacji o jego biografii, przebiegu kariery, współpracownikach, nie znaliśmy nawet nazwy jego statku. Podobnym przypadkiem okazał się Dazzo. Kościelny dostojnik nie figurował w żadnych rejestrach Eklezjarchii, ale przypomniałem sobie, co Kowitz powiedział mi w trakcie bankietu. Dazzo był rzekomo przełożonym zakonu misjonarskiego działającego dzięki funduszom Glawów na Damasku. Damask okazał się rzeczywiście istniejącym światem, planetą pograniczną leżącą na samym krańcu podsektora Helican, jednym z setki miejsc pozbawionych praktycznej wartości i niezmiernie rzadko przez kogokolwiek odwiedzanych. W kwestii astrogeograficznej, Damask położony był zaledwie kilka miesięcy lotu w wymiarze rzeczywistym od terytorium tajemniczych saruthi. W trakcie jednej z wizyt Aemosa pojawił się również Lowink. Czułem się już dostatecznie silny, by poddać się zabiegowi mentalnego skanowania. Astropata wyciągnął z mojego umysłu podobiznę człowieka z fajką, umieszczoną psychometrycznie na przygotowanej uprzednio płytce. Uzyskany obraz był odrobinę rozmyty, ale wciąż czytelny, toteż poleciłem skopiować go natychmiast i rozesłać do mogących nam pomóc instytucji. Nigdzie nie uzyskaliśmy pozytywnej identyfikacji. W identyczny sposób Lowink sporządził mentalną fotografię Pontiusa. Artefakt ten zdumiał wszystkich z wyjątkiem Aemosa. Mój savant stwierdził bez większego namysłu, że pod względem rozmiarów i kształtu przedmiot pasuje idealnie do pojemnika Eyclone zdobytego przez nas w Grobowcu Dwa-Dwanaście. Zyskaliśmy pewność, że na ten właśnie artefakt czekał Eyclone

przygotowując masowe ludobójstwo na Hubrisie. –Urisel Glaw mówił o Pontiusie w sposób sugerujący, jakoby ten wciąż jeszcze żył – powiedziałem Aemosowi – W kaplicy, gdzie spoczywał Pontius, powaliło mnie coś o niezwykle silnym potencjale mentalnym. Czy on może w pewnym pokrętnym tego słowa znaczeniu wciąż żyć? Może jakaś jego cząstka, może fragment duchowej esencji, pochwycony i zamknięty w tym przedmiocie? Aemos pokiwał twierdząco głową. –Nie jest poza zasięgiem imperialnej technologii podtrzymanie świadomości śmiertelnika po odniesieniu krytycznych obrażeń czy nawet fizycznej śmierci. Ale świadomość faktu, że ta niezwykle zaawansowana i pieczołowicie strzeżona technologia mogła znaleźć się w rękach nawet tak wpływowego rodu jak Dom Glaw… –Wspominałeś, że kojarzy cię się to w pewien sposób z tajemnicami Adeptus Mechanicus. –Tak – przyznał – To bardzo niepokojące. Czy ta masowa zbrodnia na Hubrisie miała za zadanie zgromadzić ludzką esencję wewnątrz pojemnika? W formie syfonu mogącego zapewnić Pontiusowi masywny ładunek energii? Trzeciego poranka odwiedził mnie również Fischig. Jego własne obrażenia zostały już wyleczone i biedny oficer śledczy nie potrafił ukryć swego rozczarowania na wieść o przygodzie, jaka ominęła do w rezydencji Gla-wów. Przyniósł ze sobą niezwykle cenny elektroniczny notes zawierający zbiór wersetów autorstwa Jurisa Sathascine, osobistego konfesora jednego z generałów Machariusa. Prezent pochodził od Maxilli. Opóźniony incydentem z Domem Glaw pobór do Gwardii został wznowiony. Rekrutów przerzucono na pokłady czekających na orbicie okrętów marynarki, odprawiono finałowe ceremonie kończące procedurę werbunkową. Lord Militant niecierpliwił się już pragnąc jak najszybciej rozpocząć ekspedycję pacyfikacyjnym w sprawiającym kłopoty podsektorze Ophidian i nie ukrywał swego przekonania, iż przeznaczył dostatecznie wiele czasu i zasobów na rozwiązanie niewielkiego lokalnego problemu. Dziesiątego dnia mej rekonwalescencji w Dorsay cała sprawa w niczym nie przypominała już lokalnego problemu. Dzięki komunikacji astropatycz-nej na bieżąco otrzymywaliśmy informacje napływające z całego podsektora: seria zamachów bombowych na Thracian Primaris, porwanie i wysadzenie w powietrze pasażerskiego liniowca lecącego na Hesperus, wyniszczenie za pomocą wirusowych trucizn całej metropolii na Messinie. Dziesiątego dnia wieczorem czarne niebo nad stolicą rozświetlił upiorny blask. Ultima Victrix, kolos klasy Ironclad o wadze czterystu tysięcy ton znajdujący się na orbicie parkingowej Gudrun eksplodował z nieznanych przyczyn. Gigantyczny wybuch uszkodził krytycznie cztery inne dokujące w pobliżu jednostki.

Godzinę później okazało się, że sytuacja jeszcze uległa pogorszeniu. Chociaż nawet wywiad marynarki nie potrafił określić szczegółów całego zajścia, podejrzewano, że wybuch Ultima Victrix został omyłkowo zinterpretowany przez załogi części okrętów jako nagły atak nieznanej floty. Skrzydło fregat dowodzone przez kapitana Estruma rozpoczęło manewr przechwytujący, w odpowiedzi na który kilka stacjonujących w innej części systemu niszczycieli odpowiedziało ogniem identyfikując fregaty jako okręty napastników. Przez dwadzieścia siedem przerażających minut Zgrupowanie Floty Scarus prowadziło wojnę z fantomami i sobą wzajemnie. Zniszczeniu uległo sześć okrętów marynarki. Pół godziny później kapitan Estrum uznał, że jego wyimaginowany nieprzyjaciel jest zbyt silny i odskoczył w Osnowę. Admirał Spatian posłał w ślad za nim eskadrę ośmiu ciężkich krążowników. Reszta jednostek marynarki próbowała opanować szalejący na orbicie chaos. Dowiedziałem się z pewnego źródła, że Lord Militant wpadł w tak potworny atak apopleksji, iż jego osobiści medycy zostali zmuszeni do zaaplikowania dygnitarzowi silnej dawki środków usypiających. –To się po prostu nie mogło wydarzyć – powiedział Betancore. Siedzieliśmy w moim prywatnym pokoju, przy wielkim oknie, kontemplując wieczorną panoramę stolicy. Na nieboskłonie migotały rozbłyski eksplozji, jakaś jaskrawa kula ognia spadała niczym meteor w kierunku horyzontu ciągnąc za sobą warkocz płomieni. –Imperialna marynarka kosmiczna to jedna z najbardziej zdyscyplinowanych formacji wojskowych we wszechświecie. Coś takiego po prostu niemiało prawa się wydarzyć. –Podobnie jak zwykli dezerterzy nie mieli prawa wejść bez problemu w posiadanie broni i mundurów służ bezpieczeństwa oraz pojazdu orbitalnego. Nie dodam też, że nie powinni byli znać nazwy statku, na którego pokładzie przebywaliśmy. Nasz ukryty wróg pociąga za bardzo liczne sznurki. Voke wspominał o istnieniu jakiegoś kultu nadrzędnego, sprawującego sekretną kontrolę nad rzeszą mniejszych agentur i sekt. Uważał, że na szczycie tej piramidy stał ród Glawów. Obawiam się, że nie miał racji. W obecnej rozgrywce może uczestniczyć jeszcze potężniejszy gracz.

*****

Urisel Glaw był przetrzymywany w podziemiach imperialnej bazyliki. Od chwili pojmania przeszedł wiele godzin wyrafinowanych tortur. Nie powiedział ani słowa. Poleciałem do bazyliki dziesiątego dnia przed północą. Voke i jego oficerowie śledczy cały czas pracowali nad więźniem. Wyczuwałem ich rosnącą frustrację i niepokój podsycany ostatnimi wydarzeniami. Trzymali go w miejscu, do którego pasowało wyłącznie określenie lochu, wykutego w skale dziewięćdziesiąt metrów poniżej bazyliki. Wszyscy inni ludzie pochwyceni w trakcie pacyfikacji rezydencji Glawów również znaleźli się w tych podziemiach. W celu zapewnienia płynności procedur śledczych Voke zapędził do przesłuchań więźniów wszystkich miejscowych funkcjonariuszy Adeptus Arbites oraz żołnierzy miejscowego garnizonu i pracowników Ministorum. Pomocnicy starego inkwizytora pracowali pod ścisłym nadzorem członków jego przybocznej świty. Na lądowisku przy bazylice przywitał mnie wysoki szarowłosy mężczyzna w długim płaszczu, ubezpieczany przez dwóch uzbrojonych serwitorów. Poznałem go od razu. Inkwizytor Titus Endor był moim rówieśnikiem i razem studiowaliśmy pod opieką Hapshanta. –Dobrze się czujesz, Gregorze? – zapytał ściskając mą dłoń. –Wystarczająco dobrze, by wrócić do pracy. Nie spodziewałem się tutaj twej obecności, Titusie.

39

–Sprawozdanie Voke wzbudziło niepokój naszej centrali. Lord Inkwizytor Rorken ogłosił konieczność całkowitego wyjaśnienia tej sprawy. Brak postępów Commodusa w przesłuchaniu Urisela Glawa rozczarował mistrza. Zostałem tu skierowany w charakterze asysty. I nie tylko ja. Jest tu też Schongard, a Molitor już leci. Westchnąłem. Endor był Amalathianinem z krwi i kości, toteż mogłem z nim bezkonfliktowo współpracować, chociaż już uważałem, że w śledztwo zaangażowanych jest zbyt wielu inkwizytorów. Schongard miał opinię twardego monodominanty, w mojej opinii czasami wręcz szkodliwego, natomiast Konrad Molitor był radykałem tego rodzaju, który nie budził we mnie najmniejszej chęci zawarcia bliższej znajomości. –To bardzo nietypowe – stwierdziłem. –Chodzi o wspólny mianownik tej sprawy – odparł Endor – Informacje uzyskane przez ciebie i Voke okazały się fragmentami większej układanki, będącej w międzyczasie tematem innych postępowań śledczych. Dwa tygodnie temu spaliłem heretyka na Mariamie, a w jego dokumentach znalazłem dowody mogące powiązać działalność tego człowieka z Domem Glaw. Schongard ścigał odbiorców

bluźnierczych ksiąg, które w jego mniemaniu dostawały się do podsektora na pokładach statków kupieckich Gildii Sinesias. A Molitor… cóż, nie wiem, co takiego on wytropił, ale bez wątpienia jest to również związane z naszą wspólną sprawą. –Czasami… – odwróciłem głowę w stronę Titusa – Czasami odnoszę wrażenie, że naszym stylem pracy wciąż sobie wzajemnie szkodzimy. Tajemnica wyszła na jaw i spójrz tylko! Wszyscy trzymaliśmy w rękach skrawki tej sprawy. Przecież mogliśmy zlikwidować tę konspirację miesiąc temu czy nawet dwa, gdybyśmy tylko wymieniali między sobą informacje. Endor zaśmiał się szczerze. –Kwestionujesz uświęcone metody działania Inkwizycji, Gregorze? Metody ustanowione tysiące lat temu jako obowiązujący dogmat? I podważasz zasadność technik stosowanych przez swych braciinkwizytorów? Wiedziałem, że żartuje, ale dla mnie kwestia ta wciąż pozostawała poważna. –Krytykuję tylko system, w którym nawet my sami sobie nie ufamy. W asyście milczących strażników zaczęliśmy schodzić w głąb kazamat. –Co z Glawem? –Wciąż milczy – odparł Endor – Przetrzymał męki, które złamałyby każdego innego człowieka, a przynajmniej skłoniłyby go do błagania o szybką śmierć. Mógłbym przysiąc, że jest wręcz w dobrym humorze. Jego arogancja sugeruje, jakoby był dogłębnie przekonany o tym, że nadal będzie żył. –I ma rację. Nigdy nie podpiszemy wyroku śmierci mając świadomość, że jego umysł wciąż skrywa niezbędne nam informacje. Ludzie Commodusa Voke pracowali nad Glawem w cuchnącej krwią celi o pomalowanych na czerwono ścianach. Urisel był żywym wrakiem, podtrzymywanym przy życiu wyłącznie dzięki ogromnemu doświadczeniu medycznemu jego oprawców. Wydobycie informacji z umysłu heretyka jest jednym z największych wyzwań dla inkwizytora i ja sam w tym celu nie odrzuciłbym żadnej znanej mi metody, ale ten przypadek był beznadziejny. Moim zdaniem tortur fizycznych można było zaprzestać już kilka dni temu. Pierwszy rzut oka na więźnia powiedział mi, że Glaw nic nam nie zdradzi. Osobiście skazałbym go na całkowitą izolację od zewnętrznego świata, zamknął samego na cztery spusty w tej celi. Pomimo potwornego cierpienia Urisel dostrzegał naszą desperację i to właśnie dawało mu wolę przetrwania. Cisza i samotność złamałyby go dużo szybciej. Inkwizytor Schongard cofnął się od stołu, na którym rozciągnięto Glawa i zdjął chirurgiczne rękawiczki. Był rozrośniętym w barach mężczyzną o rzadkich brązowych włosach i masce z czarnego metalu wszczepionej w twarz. Nikt nie wiedział, czy maska ta zakrywała jakieś przerażające okaleczenia czy też pełniła wyłącznie rolę narzędzia zastraszenia. Ciemne, przekrwione, gorzejące

niezdrową gorączką oczy śledziły nas zza wyciętych w masce wąskich szczelin. –Bracia – wyszeptał. Jego zdławiony, chrapliwy głos nigdy nie podnosił się ponad poziom szeptu – Opór stawiany przez tego człowieka jest dla mnie czymś niespotykanym. Voke i ja uważamy, że ktoś dokonał monumentalnej manipulacji w umyśle tego człowieka zakładając mu potężną blokadę. Użyliśmy już sond psionicznych, ale wszystkie zawiodły. –Być może powinniśmy poprosić Astropathicus o przydzielenie nam do pomocy jednego z ich psioników klasy alfa? – zaproponował stojący z boku Voke. –Nie sądzę, czy przyczyna milczenia tkwiła w psionicznej blokadzie – oświadczyłem – Widzicie przecież stan jego zdrowia. Gdybyśmy mieli do czynienia z blokadą, Glaw wyłby teraz jak zwierzę prosząc nas o cios łaski, świadomy faktu, że fizycznie nie może zdradzić nam przechowywanych w swym umyśle tajemnic. –Nonsens – wyszeptał Schongard – Żaden ludzki umysł nie jest w stanie przetrzymać dobrowolnie takich zabiegów. –Czasami powątpiewam w wiedzę moich braci na temat ludzkiej natury – odparłem z lekkim sarkazmem w głosie – Ten człowiek to wcielony diabeł. Ten człowiek to dumny arystokrata. On spojrzał w ciemność, której tak się obawiamy i dostrzegł ukrytą w niej potęgę. Usłyszane tam obietnice wystarczą, by do końca strzegł sekretów swych współspiskowców. Podszedłem do stołu i spojrzałem w pozbawione powiek oczy Glawa. Krew pociekła z jego obdartych ze skóry warg, gdy się do mnie uśmiechnął. –Przepowiadał zniszczenie całych światów, unicestwienie bilionów żywych istot. Wręcz pławił się w tej wizji. Sekret Glawów posiada tak ogromne zna czenie, że te dręczące go tortury nic dla niego nie znaczą. Prawda, Uriselu? Wycharczał coś niezrozumiale. –To próżna fatyga – powiedziałem odwracając się z niesmakiem od okaleczonego potwornie renegata – Będzie milczał jak zaklęty, bo wie, że nagroda jest tego warta. –A cóż to takiego może być? – parsknął z dezaprobatą Voke. –Eisenhorn może mieć rację – poparł mnie Endor – Glaw nic nam nie powie, bo wierzy, że dochowanie tajemnicy zostanie mu wynagrodzone po tysiąckroć. Maska Schongarda przechyliła się w geście powątpiewania. –Stoję po stronie brata Voke. Jaka nagroda może być warta świętych katuszy zadawanych przez najlepszych mistrzów skalpela Inkwizycji?

Nie odpowiedziałem. Nie znałem na to pytanie pełnej odpowiedzi, ale potrafiłem sobie wyobrazić skalę tej nagrody. I myśl ta mroziła mi serce żelaznymi cęgami. Jeśli wierzyłem jeszcze choć trochę w to, że nasza akcja nadwerężyła potencjał Domu Glaw, w ciągu następnego tygodnia wyzbyłem się resztek wątpliwości. Kampania terroru wybuchła na wszystkich światach podsektora: zamachy bombowe, rozpylanie toksyn, sabotaż psioniczny. Odnosiłem wrażenie, że wszystkie sekretne agendy zła ukryte starannie wewnątrz imperialnego społeczeństwa znienacka ujawniły się pomimo ryzyka de-konspiracji, wykonując rozkazy nieznanej mi siły. Lord Glaw i jego współpracownicy musieli umknąć z pułapki na Gudrun albo też stanowili tylko część większej grupy spiskowców sprawującej niepodzielną władzę nad kultami Chaosu szerzącymi destrukcję na blisko trzydziestu imperialnych światach. –Istnieje jeszcze jedno wyjaśnienie – powiedział Titus Endor, gdy uczestniczyliśmy w imperialnej mszy odprawianej w stołecznej katedrze – Pomimo swych ogromnych wpływów i władzy Glawowie nie stali wcale na szczycie tej sekretnej organizacji. Być może ktoś jeszcze znajdował się ponad nimi? Zastanawiałem się wcześniej nad taką możliwością, ale miałem okazję osobiście poznać ród Glawów. To nie byli ludzie, którzy zwykli kłaniać się innemu panu. Przynajmniej ludzkiemu panu. Niepokoje dotarły również na Gudrun. Seria zamachów bombowych sparaliżowała życie w jednym z miast południa, a duża rolnicza osada na zachodzie uległa całkowitej zagładzie po zatruciu neutralną toksyną jej ujęć wody pitnej. Zgrupowanie Floty Scarus wciąż podnosiło się z nóg po zadanym sobie samemu ciosie. Misja admirała Spatiana mająca za zadanie przywrócić pod rozkazy Dowództwa rozproszone elementy floty spełzła na niczym. Eskadra kapitana Estruma przepadła bez śladu. Wymieniłem kilka wiadomości z prokuratorem Madorthene i dowiedziałem się, że nikt w Dowództwie Floty nie brał już pod uwagę innej przyczyny zniszczenia Ultima Victrix oprócz sabotażu. Wpływy naszego nieprzyjaciela sięgały samej marynarki. Wtedy dwie wielkie metropolie na Thracian Primaris zbuntowały się w akcie otwartej rewolty. Tysiące ogarniętych zesłanym przez Chaos szaleństwem robotników wyległo na ulice podpalając, grabiąc i mordując. Heretycy w biały dzień obnosili się z emblematami swych bluźnierczych patronów. Lord Militant całkowicie zarzucił plany krucjaty w podsektorze Ophi-dian. Flota Scarus opuściła wysoką orbitę Gudrun zmierzając z maksymalną prędkością w stronę Thracian Primaris. Lecz to dopiero był początek. Otwarta rewolta pogrążyła w ogniu stolicę Sameteru, a dzień później wojna domowa wybuchła na Hesperusie. W obu przypadkach prowodyrami buntu okazali się agenci Chaosu. Ten straszny, szokujący swą brutalnością okres w historii Imperium znany jest pod nazwą Schizmy Helicańskiej. Trwał osiem miesięcy, w trakcie których miliony ludzi zginęło w regularnej wojnie toczonej na trzech wielkich światach podsektora, przy czym nie wspominam tu o ofiarach setek mniejszych incydentów i zamieszek na innych planetach, w tym również Gudrun. Lord Militant miał wreszcie swą wytęsknioną świętą krucjatę, chociaż wątpię, aby budził jego entuzjazm fakt, iż przyszło mu pacyfikować mieszkańców własnego podsektora.

40

Władze Helicanu, również i moi bracia-inkwizytorzy, zostały skrajnie zaskoczone skalą przerażających wydarzeń, wręcz sparaliżowane w stopniu powodującym zaniechanie jakichkolwiek skoordynowanych działań. Nieprzyjaciel ludzkości często działa w sposób otwarty i okrutny, ale ten ciąg nagłych wydarzeń zdawał się całkowicie przeczyć jakiejkolwiek logice. Dlaczego po setkach lat drobiazgowego, niezwykle starannego infiltrowania naszych struktur społecznych przez tajemne sekty wszyscy ich agenci jednocześnie wychynęli z ukrycia ściągając na siebie nieuchronnie sprawiedliwą zemstę aparatu militarnego Imperium? Podejrzewałem, iż odpowiedzią na to pytanie była „prawdziwa sprawa”. Nieomal pogodny opór stawiany katom przez Urisela Glawa tylko mnie w tym przekonaniu upewniał. Nieprzyjaciel skupił swą uwagę na czymś tak dla niego niezwykle ważnym, że gotów był poświęcić bez wahania wszystkie sekretne agentury w obrębie podsektora, byle tylko odwrócić od swoich poczynań uwagę Imperium. W obliczu tej prawdy uznałem, że lepiej pozwolić na strawienie ogniem wojny domowej kilku imperialnych światów, niżeli dopuścić, by spiskowcy dopięli swego tajemniczego celu. Dlatego właśnie poleciałem na Damask.

Damask. North Qualm. Sanctum.

Pod rdzawym pustym niebem kołysały się na wietrze kuliste drzewa. Wyglądały niczym groteskowe stada bulwiastych zwierząt wędrownych przemierzających omiatane wichrem pustkowia z dziwacznym stukotem przywodzącym na myśl dźwięk końskich kopyt. A jednak były to drzewa: włochate globy z celulozy wypełnione lżejszym od powietrza gazem powstałym wskutek zachodzących wewnątrz bulw chemicznych procesów. Dryfowały na wietrze ciągnąc za sobą długie warkocze poplątanych korzeni. Tu i ówdzie zderzeniu dwóch kul towarzyszył głośny syk ulatniającego się gazu. Wdrapałem się na szczyt niewielkiego płaskowyżu porośniętego żółtawym mchem i kępkami trawy. Kilka niewielkich kulistych drzew przetaczało się nad skalistą powierzchnią wzniesienia. W jego centrum wznosił się samotny pylon – obelisk mający upamiętnić miejsce lądowania pierwszej grupy imperialnych kolonistów. Upływ czasu starł bezpowrotnie wszystkie inskrypcje wyrzeźbione niegdyś na pomniku. Stojąc przy pylonie zacząłem obracać się w miejscu obserwując okolicę. Ciemne pasmo wzgórz na zachodzie, pełna kulistych drzew rzeczna kotlina na północy, bezmiar ciernistych zarośli na wschodzie – opodal miejsca lądowania wahadłowca – oraz zwieńczone płomieniami kratery

wulkanów daleko na południu, zasnuwające przestworza chmurami gorącego popiołu. Stada małych ptaków krążyły nad ruchomymi lasami szukając legowiska na czas zbliżającej się nocy. Zza linii horyzontu wychynęła już owalna tarcza bladego księżyca. –Eisenhorn – w komunikatorze odezwał się Midas. Zszedłem z płaskowyżu sznurując swój kaftan. Robiło się zimno. Midas i Fischig czekali przy ślizgaczu, wyciągniętym dwie godziny temu z ładowni wahadłowca i poddanym następnie dokładnej kontroli. Był to stary nieuzbrojony model, którego nie używaliśmy od dobrych trzech lat. Midas zatrzasnął pokrywę sekcji napędowej. –Widzę, że zmusiłeś go do posłuszeństwa – zauważyłem. Betancore wzruszył ramionami. –To dobra maszyna. Kazałem Uclidowi wprowadzić kilka innowacji. Nie znajdziesz tu nawet kawałka zbędnego okablowania. Fischig nie okazał śladu zachwytu nad mechanicznym cudem Midasa. Nieczęsto korzystałem z tego pojazdu, bo na większości odwiedzanych światów wolałem posługiwać się lokalnymi środkami transportu. Nie sądziłem, że Damask okaże się taki… bezludny. Imperialne rejestry mówiły o co najmniej pięciu osadach na tej planecie, ale skanowanie orbitalne nie wykazało śladu żadnej z nich. Nie otrzymaliśmy też odpowiedzi na wysyłane komunikaty radiowe i astropatyczne. Czy społeczność zamieszkująca Damask wymarła wskutek jakiegoś nieszczęścia w przeciągu pięciu lat od ostatniej wizyty imperialnych archiwistów? Wylądowaliśmy na brzegu szerokiej rzeki. Towarzyszyli nam Aemos, Bequin i Lowink Statek został natychmiast zakamuflowany siatkami maskującymi. Midas wybrał na miejsce lądowania lokalizację położoną w pobliżu kilku osad, ale dostatecznie odległą, by żaden niepożądany świadek nie dostrzegł wahadłowca. Tobius Maxilla oczekiwał na wysokiej orbicie planety na wyniki naszej wyprawy. Midas odpalił kapryśne silniki ślizgacza i szybko zaczęliśmy oddalać się od ukrytego wahadłowca, zmierzając w kierunku najbliższej figurującej na mapach osady kolonistów. Jechaliśmy przez równinę porośniętą niskimi drzewkami o bulwiastych pniach wypełnionych gazem, sprawiających wrażenie ledwie trzymających się ziemi rachitycznymi korzeniami. Miejscowe ptaki, przywodzące na myśl nietoperze istoty o skórzastych skrzydłach, uwijały się wśród ich gałęzi. Większe stwory latające, płaszczki o długich ogonach, unosiły się leniwie wysoko w górze dryfując dzięki licznym prądom powietrznym. Okolica była dzika i nieprzyjazna, a powietrze ciężkie i nieprzyjemne, toteż co jakiś czas sięgaliśmy po respiratory. Trzymaliśmy się przez dobre dwadzieścia kilometrów brzegu płynącej ospale rzeki, po czym odbiliśmy w bok, na skaliste bezdroża porośnięte małymi krzewami, połaciami żółtawego mchu i porostami targanymi wiatrem. Brzydka tarcza księżyca zaczęła piąć się w górę nieboskłonu, chociaż

wciąż jeszcze nie zapadł zmierzch. Midas musiał zmniejszyć nieco prędkość w miejscu, gdzie wpadliśmy na stado lokalnych roślinożerców, przerażonych dźwiękiem pracujących silników. Były to porośnięte szarą sierścią olbrzymy o wysokich grzbietach, trąbiastych pyskach i długich nogach zakończonych płaskimi stopami.

41

Nogi te sprawiały wrażenie zbyt słabych i długich, by zdołały utrzymać ciężar ciała całego zwierzęcia, ale podejrzewałem, że podobnie jak w przypadku lokalnych roślin wewnątrz korpusów zwierząt znajdowały się skórzaste pęcherze wypełnione lżejszym od powietrza gazem. Stwory parskały głośno umykając w cierniste krzewy. Silniki ślizgacza zgasły, pojazd opadł na ziemię. Midas zmełł w ustach przekleństwo, wysiadł i zaczął grzebać pod podniesioną pokrywą sekcji napędowej. Dopiero po kilku minutach urządzenie powróciło do życia. Korzystając z chwili przerwy postanowiliśmy z Fischigiem rozprostować nieco nogi. Oficer śledczy wspiął się na sporych rozmiarów głaz i usiadł na nim przykładając do ust respirator. Patrzył w górę na zachodnią część przestworzy, naznaczoną ognistymi smugami spadających meteorów. Przechadzałem się pośród ciernistych zarośli obserwując małe ptaki latające z piskiem między gałęziami drzewek. Wiatr zmienił swój kierunek i stada ruchomych kolistych drzew przetaczały się obok zarośli ciągnąc za sobą z hałasem długie korzenie. Przelecieliśmy dalsze dziesięć kilometrów zatrzymując się w rozległej rzecznej dolinie, gdzie ziemia sprawiała wrażenie żyźniejszej od gleby spotkanej na równinach. Roślinność była tu gęściejsza i bardziej urozmaicona: bulwiaste krzewy o żywych kolorach, bagienne lilie, wysokie trawy, trzciny i dużo polnych kwiatów. Chmary malutkich insektów uwijały się nad wodą, a większe, osom podobne owady polowały na nie tnąc powietrze niczym błyszczące sztylety. –Tam – powiedział Fischig mrużąc czujne oczy. Zatrzymaliśmy ślizgacz i wysiedliśmy. Błotnista przecinka opodal naszego pojazdu okazała się zapuszczonym polem uprawnym. Zardzewiałe wraki dwóch rolniczych maszyn wciąż wystawały spod grubej warstwy błota. Kilkanaście metrów dalej znalazłem spory kamień graniczny. Na jego powierzchni widniał wyrzeźbiony w niskim gothicu napis „Gillan Acre”. Minęliśmy osadę nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Midas zawrócił ślizgacz. Po kolonii nie zostało nic prócz kilku całkowicie porośniętych mchem i bluszczem ścian. Według rejestrów pięć lat temu mieszkało tu ośmiuset osadników. Skanowanie okolicy wykazało obecność zagrzebanych w

ziemi metalowych śmieci i elementów zniszczonych maszyn. Fischig odkrył drewniany znacznik stojący na północnym krańcu osady. Słup porośnięty był grubą warstwą mchu, ale z miejsca rozpoznałem w jego kształcie jeden z odrażających totemów Chaosu. –Oznakowanie terenu? Ostrzeżenie? – zastanawiał się głośno Fischig. –Spal to natychmiast – rozkazałem. Komunikator pisnął cicho. Zgłosił się Maxilla. –Przeszukałem powierzchnię kontynentu zgodnie z twoimi wskazówkami, inkwizytorze, sekcja po sekcji. Skład atmosfery nieco utrudnia pracę instrumentów, ale jakoś sobie poradziłem. Właśnie skończyłem badać aktywny tektonicznie obszar na południe od waszej strefy lądowania. Jestem pewien, że mam stamtąd odczyty struktur mieszkalnych i pracujących maszyn. Kapitan przesłał zmodyfikowaną w oparciu o odczyty mapę do pamięci pokładowego systemu nawigacyjnego ślizgacza. Jakieś siedemdziesiąt kilometrów od naszej bieżącej pozycji, mniej więcej tyle samo, ile dzieliło nas od kolejnej zaznaczonej na mapie osady kolonistów. –To spory kawałek drogi, a robi się ciemno – zauważył Midas. –Wracaj do wahadłowca. Pojedziemy na południe jutro rano. W nocy, kiedy wszyscy spaliśmy głęboko, ktoś lub coś zbliżyło się do wahadłowca uruchamiając rozstawione na zewnątrz czujniki alarmowe. Wybiegliśmy na zewnątrz z gotową do użycia bronią, ale poszukiwania intruzów nie przyniosły rezultatu. Nigdzie nie było też lasu wędrujących drzew. O świcie pojechaliśmy na południe. Wulkaniczny masyw rósł przed naszym pojazdem, jego okolone płaszczem dymu szczyty wznosiły się coraz wyżej ku niebu. Wszędzie rosły gęste skupiska kolczastych zarośli. Było też bardzo gorąco, wręcz parno. Nad powierzchnią okolicznych jeziorek unosiły się kłęby śmierdzącej metalicznie pary. Uznałem, że woda w tych zbiornikach musi być podgrzewana gazem uciekającym spod wulkanów skalnymi kominami wentylacyjnymi. Po trzydziestu minutach jazdy przez tę okolicę wszyscy ociekaliśmy potem i cały czas korzystaliśmy z respiratorów. Za grzbietem jednego z większych masywów górskich pokładowy skaner ślizgacza wykrył ślady jakiejś aktywności. Wysiedliśmy z maszyny ruszając w stronę szczytu grzbietu. Na samej górze padliśmy na brzuch przykładając do oczu lornety. W cieniu wielkiej góry przycupnęła duża osada… w większości złożona z kamiennych i drewnianych budynków, wyraźnie zniszczonych upływem czasu, dostrzegłem też jednak kilka nowych modułowych habitatów z cera-mitu. W dole pracowało sporo ciężkich maszyn, głównie generatorów prądu. Wielkie siatkowe parasole rozpięte nad budynkami chroniły ulice osady przed wulkanicznym popiołem. Zauważyłem trzy antygrawitacyjne ślizga-cze i dwa ciężkie ośmiokołowe transportery zaparkowane opodal nowszych budowli. Jacyś ludzie kręcili się w ich pobliżu, ale znajdowali się

zbyt daleko, bym zdołał rozpoznać bliższe szczegóły. –Ostatnia wizyta komisji kontrolnej nie odnotowała śladu aktywności wulkanicznej w tej okolicy – przypomniał mi Midas cytując fragment przygotowanego przez Aemosa raportu. –Popatrz tam – odparłem wskazując fragment osady położony bezpośrednio na zboczu góry – Stare budynki osady są częściowo przysypane popiołem. Zbudowano je przed pierwszymi erupcjami. Midas włączył elektroniczny mapnik i zaczął studiować jego indeks. –North Qualm – oświadczył – Jedna z kolonii osadników, miasteczko górnicze. Obserwowaliśmy osadę przez dalsze piętnaście, dwadzieścia minut, dostatecznie długo, by poczuć w pewnym momencie zauważalne drganie gruntu. Nad jednym z pobliskich szczytów wykwitła ognista korona. W osadzie zaczęły wyć klaksony alarmowe, ale szybko ucichły. Deszcz płatków popiołu spadł na ochronne parasole niczym czarny śnieg. –Dlaczego pracują w tym miejscu mimo ryzyka wylewu lawy? – wymruczał do siebie samego Fischig. –Przyjrzyjmy się bliżej – zaproponowałem. Po przykryciu gałęziami ślizgacza ruszyliśmy w dół porośniętej krzewami doliny. Wśród kolczastych zarośli rosły liczne grzyby i chociaż bardzo staraliśmy się zachować dyskrecję, co rusz deptaliśmy butami wielkie purchawki. Ja miałem na sobie czarny płaszcz, Fischig swój brązowy pancerz osobisty i przytroczony do pasa hełm, Midas zwyczajowe ubranie, chociaż kolorowy kaftan zamienił na ciemnoniebieską kamizelkę. Wszyscy wtapialiśmy się w półmrok roślinności. Wciąż nie byłem do końca pewien motywów towarzyszącego nam Fis-chiga. Po incydencie na Gudrun pełnomocnictwa udzielone mu przez Wielkiego Strażnika Carpela utraciły ważność, ale oficer śledczy uparcie odmawiał powrotu na Hubris. Najwyraźniej podzielał mą opinię, że sprawie daleko jeszcze było do końca. Przebrnęliśmy przez płytki, wypełniony gorącą wodą strumień dociera-jąć w pobliże północnej granicy osady. Z tego miejsca słychać już było łoskot pracujących generatorów i górniczych świdrów. Strażnicy w panterkach i nałożonych na nie kompozytowych pancerzach osobistych krążyli wzdłuż usypanego z ziemi wału odgradzającego osadę od porastających dolinę zarośli. Na długich łańcuchach trzymali wielkie ogary, istne bestie o płowych grzywach i spienionych pyskach. Wszyscy mieli przy sobie nowoczesne laserowe karabiny o kompaktowych obudowach. Ich twarze zasłaniały ciężkie czarne respiratory. Grupy ubrudzonych robotników, wielu z nich rozebranych do pasa, trudziły się czyszczeniem z warstwy popiołu ochronnych parasoli. Midas wskazał mi dłonią te peryferia osady, które zabezpieczone były czujnikami zbliżeniowymi i minami przeciwpiechotnymi. Wszystkie systemy defensywne okazały się wyłączone. Nieustanne

wstrząsy tektoniczne czyniły tego rodzaju zabezpieczenia całkowicie bezużytecznymi. Coś innego zwróciło mą uwagę, gdy zbliżaliśmy się do doliny i teraz zyskałem już w tej kwestii niewzruszoną pewność. Całą górską depresję okrywała szczelnie psioniczna tarcza. Wyjąłem z pokrowca lornetę i zacząłem przepatrywać okolicę. Więcej strażników – dużo więcej – i dziesiątki robotników odpoczywających przy wejściu do szczególnie okazałego habitatu. Kilku nadzorców krążyło wśród siedzących na ziemi ludzi prowadząc zwięzłą konwersację i zapisując coś w swoich elektronicznych notatnikach. Ośmiu robotników wyszło z habitatu dźwigając podobne do noszy konstrukcje o wysokich ściankach obwiązanych szeroką taśmą pakunkową. Przesunąłem pokrętła lornetę chcąc lepiej przyjrzeć się twarzom nadzorców. Nie rozpoznałem żadnego z nich. Byli to posępni ludzie w szarych kombinezonach i płaszczach. Coś pojawiło się znienacka w moim polu widzenia. Zanim zdążyłem zareagować i zmienić skalę powiększenia, zauważony obiekt zniknął pomiędzy budynkami. Zdołałem pochwycić wzrokiem jedynie jaskrawy, niemal tęczowy błysk metalu i powiewający na wietrze równie barwny płaszcz. –Co to do diabła było? – wysyczałem. Midas odłożył swoją lornetkę i spojrzał na mnie z grymasem strachu na twarzy. Fischig również miał niepewną minę. –Olbrzym, rogaty olbrzym z lśniącego metalu – powiedział Midas – Wyszedł z tego habitatu po lewej i przeszedł prosto do składu, z którego wynosili paczki robotnicy. Na Imperatora, ależ on był wielki! –Prawdziwy potwór – zgodził się z pilotem Fischig. Kratery wulkanów zaryczały znów przeciągle i kolejna fala popiołu spadła na osadę. Cofnęliśmy się głębiej pomiędzy krzewy, ponieważ wartownicy wyraźnie zwiększyli swą aktywność.

42

–Cierń, zgłoś się – zatrzeszczał mój komunikator. –To nie jest dobry czas na rozmowy – syknąłem. Na linii był Maxilla. Nim się rozłączył, powiedział jeszcze jedno słowo. –Sanctum.

Pochodzące z Glossii słowo kodowe Sanctum przekazałem Maxilli krótko przed opuszczeniem pokładu Essene. Chciałem, by przebywał na niskiej orbicie planety zapewniając nam wsparcie w postaci swoich pokładowych systemów śledzących, ale kazałem mu umykać w poszukiwaniu kryjówki natychmiast po wykryciu jakiejkolwiek obecności innych statków wewnątrz systemu Damask. Komunikat Sanctum oznaczał, że Maxilla wykrył wychodzący z Osnowy obiekt lub obiekty i wycofał się na bezpieczną pozycję za lokalnym słońcem. To zaś oznaczało, że byliśmy teraz zdani wyłącznie na siebie. Midas pociągnął mnie za rękaw i wskazał dłonią w dół doliny. Olbrzym pojawił się ponownie. Stał teraz w wejściu do wielkiego habitatu. Miał ponad dwa metry wzrostu. Otaczał go płaszcz sprawiający wrażenie wykonanego z jedwabiu i warstwy dymu zarazem, a bogato ornamentowana zbroja i rogaty hełm pokryte były szokującą oczy mieszaniną błyszczącego złota, jadowitej żółci, głębokiej purpury oraz jasnej krwistej czerwieni. Okryty starożytnym pancerzem siłowym, potwór stał w miejscu niczym nieruchomy relikt sprzed dziesięciu tysięcy lat. Już sam rzut okiem na tę postać budził grozę i głęboki dreszcz lęku, którego nawet ja nie potrafiłem powstrzymać Kosmiczny Marine, pochodzący ze skorumpowanych i przeklętych Legionów Astartes. Marine Chaosu.

Opowieść o represjach. Przewodnik. Powrót do ognistych gór.

–Nie próżnowaliśmy – oświadczyła z tajemniczym uśmieszkiem Bequin, kiedy wróciliśmy do wahadłowca. Dochodziło południe. W basenie rzeki unosiło się mrowie kolistych drzew przygnanych do wody silnym wiatrem. Unosiły się nad powierzchnią rzeki muskając jej fale końcami korzeni. Bequin miała na sobie roboczy kombinezon i przewieszony przez ramię respirator, w ręce trzymała automatyczny pistolet. W czasie, gdy Midas i Fischig przykrywali siatką maskującą ślizgacz, dziewczyna zaprowadziła mnie do przedziału pasażerskiego wahadłowca, gdzie na jednym z foteli siedział skuty kajdankami niski mężczyzna. Miał zmierzwione włosy, a jego obszarpane ubranie wręcz lepiło się od brudu. Mierzył mnie rozgorączkowanym niespokojnym wzrokiem. –Było ich trzech, może czterech – powiedziała Bequin – Przyszli nas obejrzeć korzystając z osłony tych latających drzewek. Reszta uciekła, ale tego złapałam. –Jak? – zapytałem. Odpowiedziała mi urażonym spojrzeniem dając do zrozumienia, bym nie traktował jej w protekcjonalny sposób. –Nasi nocni goście? – zastanowiłem się na głos. Bequin wzruszyła ramionami. Podszedłem do

więźnia chcąc go przepytać. –Jak się nazywasz? –Nie chce mówić – poinformowała Bequin. Kazałem jej cofnąć się na koniec ładowni. –Imię i nazwisko? – zapytałem ponownie. Więzień milczał. Patrzyłem na niego przez chwilę relaksując umysł, po czym wwierciłem mu w głowę mentalną sondę. –Tymas Rhizor – wymamrotał. Dobrze. Jeszcze jedno delikatne ukłucie mentalnej mocy. Wyraźnie postrzegałem strach i zdenerwowanie mężczyzny. –Z Gillan Jego Acre, błogosławionej ziemi. Przeszedłem na zwykłą mowę, tym razem nie używając już mentalnego przymusu. –Gillan Acre? –Seythee Gillan Jego Acre. –Gillan Acre? Skinął głową. –To dialekt protogotycki – powiedział zbliżający się do mnie Aemos – Na Damasku ludzie pojawili się dobre pięćset lat temu, a przez długi okres czasu świat ten pozostawał w stanie izolacji. Społeczność niezbyt tu prosperowała, ale używany przez nią język owszem. Powstała jego lokalna odmiana. –Zatem ten człowiek jest miejscowym osadnikiem? Aemos skinął twierdząco głową. Więzień obserwował na przemian to mnie, to savanta, najwyraźniej próbując zrozumieć sens naszej rozmowy. –Urodziłeś się tutaj, na Damasku? Zesztywniał przestraszony. –Urodzony tutaj? –Te, Gillan Jego Acre. Nit je błogosławiona ziemia na pracę. Spojrzałem z westchnieniem na Aemosa. To mogło się ciągnąć w nieskończoność.

–Mogę tłumaczyć – odparł savant – Zadawaj pytania. –Spytaj go, co stało się z Gillan Acre. –Prejame, Opowieść tego człowieka była tragicznie prosta, przedstawiona słowami niewykształconego kolonisty trudzącego się całe życie pracą na nieurodzajnej roli. Farmerskie rodziny, które jak sądzę wywodziły się z klanów rodowych pierwszych osadników, uprawiały ziemię na Damasku od początku istnienia imperialnej kolonii. Lokalna społeczność liczyła pięć osad farmerskich oraz dwa miasteczka górnicze zapewniające reszcie osadników dopływ surowców mineralnych i paliw w zamian za żywność. Byli to oddani wierze ludzie, trudzący się w pocie na ziemi uważanej za błogosławieństwo samego Imperatora. Nieco ponad cztery lata temu, po wizycie ostatniej komisji kontrolnej, populacja Damasku liczyła dziewięć tysięcy kolonistów. Wtedy przybyli misjonarze. Rhizor twierdził, że miało to miejsce trzy lata temu. Kosmiczny statek przywiózł na Damask niewielką grupę kapłanów z Messiny. Klerycy postawili sobie za zadanie umacnianie wiary lokalnych obywateli. Było ich około trzydziestu. Rhizor pamiętał jedno nazwisko: Dazzo. Określał kleryka mianem Wielkiego Kapłana Dazzo. Na pokładzie statku przybyli też inni obcoświatowcy, nie misjonarze jak Dazzo i jego bracia, tylko ich świeccy współpracownicy.

43

Z przedstawionego mi opisu wywnioskowałem, że byli to inżynierowie górniczy i metalurdzy. Uwaga przybyszów koncentrowała się na górskich masywach w pobliżu miasteczka North Qualm. Po upływie roku aktywność obcych wzrosła. Kolejne statki przylatywały i odlatywały. Silni fizycznie mężczyźni byli werbowani do prac w górach, często wręcz przemocą odrywano ich od zajęć na farmach. Kapłani nie reagowali na te brutalne przypadki łamania prawa. W miarę jak populacja osad topniała, popadały one w coraz większą nędzę. Zaraza, prawdopodobnie przywleczona przez obcoświatowców, zabiła wielu miejscowych. Potem wzrosła znienacka aktywność wulkaniczna regionu. Wszyscy pozostali farmerzy zostali spędzeni do górskiego miasteczka i zmuszeni do niewolniczej pracy w kopalniach. Obcy zwiększyli tempo działań, jakby nagle niezwykle zaczęło im się śpieszyć. Rhizor i jego towarzysze harowali do chwili, w której padali z nóg ze zmęczenia. Jakiś czas potem udało im się uciec na pustkowia, gdzie żyli niczym zwierzęta. Zatem Dazzo i jego misjonarze przybyli na Damask, zniewolili lokalną społeczność i prowadzili obecnie intensywne prace wydobywcze w rejonie North Qualm. Podejrzewałem, iż to właśnie ich działalność spowodowała wzrost aktywności tektonicznej w górach. Sięgnąłem ponownie w głąb umysłu jeńca. Zadygotał czując dotyk obcych myśli. Pokazałem mu portret Dazzo. Pokiwał gorliwie głową potwier-dzająć tożsamość kapłana Eklezjarchii. Potem Locke

– kolejna znana mu twarz. Tego akurat renegata Rhizor darzył głęboką i nieskrywaną nienawiścią. Locke był dowódcą oddziałów łapaczy niewolników, a jego okrucieństwo doskonale wryło się w pamięć zbiega. Pokazałem mu twarze Uridela i Oberona Glawów, ale obaj magnaci okazali się dla niego obcy. Na samym końcu przesłałem wizualizację człowieka z fajką. –Malahite – oświadczył natychmiast Rhizor. Miłośnik obscury o wodnistych niebieskich oczach nazywał się Girolamo Malahite. Był głównym kierownikiem zespołów inżynierskich pracujących w górach. W trakcie tej konwersacji dołączył do nas Fischig. Oficer Arbites zapytał o drewniany znacznik, który spaliliśmy w Gillan Acre. Rhizor skrzywił usta w grymasie gniewu. Słupy takie znakowały masowe groby, w których obco-światowcy grzebali wszystkich niepokornych osadników. Midas poprosił mnie do kokpitu. Wychodząc z ładowni kazałem Aemo-sowi nakarmić Rhizora i wypytać go o inne istotne szczegóły.

*****

Midas siedział na skórzanym fotelu pilota, na kolanach trzymał zwoje papierowej taśmy wysuwające się z niewielkiej drukarki na pulpicie sterowniczym. –Nic dziwnego, że Maxilla się ukrył – oświadczył na mój widok – Popatrz. Wydruk okazał się transkrypcją komunikatów radiowych i astropatycz-nych emitowanych przez znajdujące się na orbicie statki. Midas przesuwał szybko palcem wskazującym po kolumnach wyrazów i cyfr. –Zlokalizowałem dwanaście okrętów, być może jest ich więcej. Trudno określić precyzyjnie liczbę jednostek. Dla przykładu, ten zapis może oznaczać transmisję pomiędzy dwoma statkami albo też emitowany w eter komunikat w formie pętli. –Kodowanie? –Ciekawa sprawa. Wszystkie komunikaty mają standardowy format imperialny. Używają kodu tekstowego marynarki. –To raczej powszechna praktyka. Pokręcił głową. –Spójrz tutaj. Emisja komunikatów kontrolnych oraz odpowiedzi na nie sugeruje, że okręt flagowy kolejno sprawdzał stan każdej jednostki wchodzącej w skład flotylli. Typowa procedura imperialna. To wojskowi… jedni z naszych.

–Sojusznicza flota? –Albo i nie. Popatrz na identyfikator okrętu flagowego. W nagłówku komunikatu przewija się wielokrotnie pewne nazwisko. Estrum. –Zaginiony kapitan. –Zaginiony kapitan… być może wcale nie zaginiony. Być może… zbuntowany. Cały ten incydent na orbicie Gudrun, ta szaleńcza wymiana ognia z nieistniejącym przeciwnikiem, rzekoma panika nabiera teraz sensu. Być może miało to posłużyć ułatwieniu ucieczki Estruma i lojalnych wobec niego jednostek. –Ale wciąż posługuje się standardowymi kodami imperialnej marynarki. –Jeżeli w spisku uczestniczą tylko wtajemniczeni oficerowie, będzie za wszelką cenę starał się ukryć prawdę przed resztą załogi.

*****

Godzinę później wielki statek transportowy w eskorcie myśliwców opuścił orbitę Damasku i wylądował w North Qualm. Skrzydło myśliwców zatoczyło dwa kręgi nad górskim miasteczkiem, po czym powróciło na pokład macierzystego okrętu na orbicie. Kiedy przelatywały w pobliżu naszej kryjówki, słyszeliśmy wyraźnie głuchy ryk ich włączonych dopalaczy, przetaczający się przez okoliczne wzgórza i wąwozy. Midas przezornie wyłączył wszystkie elektroniczne systemy wahadłowca, by pokładowe skanery myśliwców nie zdołały przez przypadek namierzyć naszego pojazdu. Aemos rozmawiał z Rhizorem przez resztę popołudnia. Osadnik rozluźnił się zauważalnie po solidnym posiłku i sprawiał wrażenie znacznie chęt-niejszego do współpracy. Kiedy słońce zaczęło znikać za linią horyzontu, Aemos przyszedł do mnie z pewną propozycją. –Jeżeli chcesz tam wrócić, ten człowiek może okazać się przydatny. –Mów dalej. –Zna kopalnie i miejscowy układ jaskiń. Pracował tam przez długi czas. Rozmawiałem z nim na ten temat i jest absolutnie pewien, że może cię przeprowadzić przez ciąg podziemnych tuneli, który łączy się z kopalnianymi chodnikami. Wyruszyliśmy po zapadnięciu zmroku na pokładzie ślizgacza. Prowadził Fischig, korzystający z braku reflektorów z pokładowego skanera. Zakaz używania świateł zwolnił nieco nasze tempo podróży, ale zarazem czynił ją bardziej dyskretną. Siedziałem z przodu obok Fischiga, tylne fotele zajęli Rhizor i

Bequin. Przed wyjazdem wybuchła zażarta dysputa na temat tego, kto powinien wziąć udział w wyprawie, ale ostatecznie sam o tym zadecydowałem. Ślizgacz mieścił tylko cztery osoby, a chociaż Midas był doskonałym żołnierzem – w mej prywatnej opinii lepszym nawet od oficera śledczego – wolałem raczej, by czekał na moje rozkazy w kokpicie wahadłowca. Poza tym zamierzałem skorzystać z unikalnych zdolności Bequin. Podróż faktycznie bardzo się dłużyła i w okolice North Qualm dotarliśmy dopiero po północy. Na czarnym niebie kłębiły się chmury zasłaniające blask księżyca i jedynym światłem iluminującym nocny krajobraz była poświata unosząca się nad kraterami wulkanów. Powietrze wypełniały gęste wyziewy ziemnego gazu i obłoczki dymu. Schowaliśmy ślizgacz w niewielkim jarze oznakowanym następnie serią znaczników, po czym ruszyliśmy na zachód, w stronę obrzeży pasma „ognistych gór” – nazywanych tak przez Rhizora. Nocne stworzenia uwijały się z piskiem i trzepotem skrzydeł w ciemnościach. Gdzieś w oddali jakiś większy zwierz zawył przeciągle. Przeciskając się ostrożnie wśród ciernistych zarośli dostrzegaliśmy wyraźnie poświatę lamp i reflektorów unoszącą się nad całą doliną. Kratery wulkanów wciąż mruczały basowym tonem. Rhizor stracił nieco czasu na szukanie sobie tylko znanego miejsca: zbiorowiska małych jeziorek wypełnionych gorącą wodą o metalicznym zapachu. Powierzchnia wody burzyła się z sykiem i drgała, latały nad nią chmary małych insektów zwabionych ciepłym powietrzem. Rhizor wszedł ostrożnie do największego z tych zbiorników i przebrnął w stronę masywnego głazu opierającego się o strome zbocze góry. Popękaną skałę pokrywała gruba warstwa żółtawych porostów. Za głazem, pod zasłoną z pnączy i bluszczu, znajdowała się czarna czeluść podziemnego tunelu. Ze słów przewodnika wywnioskowałem, iż właśnie tędy wydostał się z kopalni uciekając przed nadzorcami niewolników. Przed wejściem w głąb tunelu sprawdziliśmy starannie broń i ekwipunek. Otworzyłem wcześniej zbrojownię na wahadłowcu pozwalając członkom zespołu dobrać sprzęt wedle własnego uznania. Ja zabrałem swój energetyczny miecz, do kabury pod płaszczem schowałem automatyczny pistolet, a przez plecy przewiesiłem laserowy karabin z przymocowaną do lufy latarką. Resztę ekwipunku schowałem do plecaka. Bequin zabrała swój mały automat, nóż o długim płaskim ostrzu oraz latarkę. Fischigowie dałem wysłużony, ale starannie zakonserwowany karabin maszynowy, który niezmiernie go ucieszył swym kalibrem. Oficer miał przy pasie służbowy pistolet, a do plecaka wepchnął zapasowe bębny z pociskami do broni ciężkiej. Rhizor odmówił przyjęcia jakiegokolwiek uzbrojenia dając nam do zrozumienia, że opuści nasze towarzystwo natychmiast po doprowadzeniu we wskazane miejsce. Rozmiary tunelu zmusiły nas do marszu gęsiego. Szedłem na czele grupy, tuż za mną Rhizor i Bequin. Fischig ubezpieczał tyły. W skalnym przejściu panował nieznośny upał, a drapiące w gardle wyziewy gazu wymuszały natychmiastowe założenie respiratorów. Rhizor nie miał na ustach filtra, okręcił wokół dolnej części twarzy kawał płaszcza. Z takiej właśnie ochrony korzystali niewolnicy zmuszeni do pracy w kopalni. Tunel skręcał ustawicznie w obie strony, w pewnym momencie zaczął też wznosić się ku górze. W kilku miejscach okazał się tak stromy, że musieliśmy wspinać się skalnymi kominami, dwukrotnie zaś

niezwykle wąskie ściany zmusiły nas do zdjęcia plecaków i pociągnięcia ich za sobą.

44

Po godzinie nużącej wędrówki poczułem pierwsze objawy psionicznej zasłony wiszącej nad North Qualm. Zmierzając w jej głąb nasłuchiwałem śladów alarmu, ale nic takiego nie dotarło do mych uszu. Chociaż jeszcze o tym nie wiedziała, Bequin pracowała już nieświadomie na naszą korzyść tworząc w przestrzeni ślepy punkt kryjący mentalne ślady całej grupy. Cały czas pilnowałem, by nikt z pozostałych członków nie oddalił się od niej zbytnio. Wulkaniczne korytarze pełne były lokalnych form życia przystosowanych do egzystencji w ekstremalnie wysokiej temperaturze. Widziałem ślepe ropuchopodobne drapieżniki, wielkie lśniące chrząszcze, ważki-albi-nosy i pająki sprawiające wrażenie wykonanych ze złota. Tłusta biaława gąsienica rozmiarów mojej ręki przepełzła w pewnej chwili po ścianie znikając za jednym z większych kamieni. Co kilka minut ziemia dygotała zauważalnie. Kawałki skał i drobiny kurzu sypały się z sufitu na nasze głowy, a gorące opary gazów parzyły skórę. Tunel poszerzył się przechodząc w obrobiony ludzkimi rękami korytarz. Wykonane z twardego drewna stemple podpierały sufit, a co szósty z nich miał przybitą tabliczkę z numerem porządkowym. Rhizor próbował wyjaśnić naszą lokalizację. Używał zarówno słów jak i gestów i z jego wypowiedzi bez trudu pojąłem, iż byliśmy w części kopalni opuszczonej po krótkim okresie eksploatacji. Przewodnik mówił coś jeszcze, ale sensu pozostałej wypowiedzi nie zdołałem zrozumieć. Pokazał ręką jeden ze ślepych bocznych korytarzyków. Poświeciłem tam latarką wyłuskując z ciemności zawalony gruzem przodek. Bequin przyklękła i oczyściła dno korytarza rękami, odsłaniając niezwykle stare z wyglądu płytki wykonane z matowego metalicznego surowca, którego nie potrafiłem rozpoznać. Płytki przylegały do siebie perfekcyjnie pomimo faktu, że wszystkie były wielościanami o nieregularnych kształtach. Zadziwiała mnie ich wyraźna asymetria, lecz nie mogłem zaprzeczyć, że idealnie pokrywały całą posadzkę. Tworzony przez nie wzór był nietypowy i dziwaczny, budzący nieprzyjemne odczucia. Na samym przedzie korytarzyka snop światła latarki omiótł widniejące na ścianach skalne ryty. Nie byłem ekspertem w dziedzinie mineralogii, ale użyty do tego celu materiał – blady twardy kamień o połyskujących drobinach miki – nie sprawiał wrażenia lokalnego surowca. Wszędzie dostrzegałem ślady po świdrach górniczych i palnikach użytych do wycięcia dużych fragmentów płaskorzeźb. –To jest bardzo stare – powiedział Fischig przeciągając dłonią po kamiennej ścianie – ale uszkodzenia wyglądają na świeże. –Grobowcowe koła – odezwała się nagle Alizebeth Bequin.

Spojrzałem na nią pytająco. –Na Bonaventure znajdują się starożytne budowle, daleko w zachodnim paśmie gór. Nie wznieśli ich ludzie. Mają kształt okręgów wykutych w skale. Chodziłam tam czasami będąc dzieckiem. Kiedyś też były udekorowane, ale za moich czasów wszystkie ściany zostały już dawno odarte przez kogoś. Przypominają mi to coś tutaj. –Wielu przestępców w Imperium para się grabieżą obiektów archeologicznych – zauważył Fischig – Jeśli znalezisko klasyfikuje się do kategorii wytworów obcej cywilizacji, jego cena wydatnie wzrasta. Pamiętałem rozmowę Glawa i jego współpracowników o archeologicznych odkryciach. Jeśli byliśmy właśnie w takim miejscu, bez wątpienia ściśle powiązanym z tajemniczymi saruthi, tłumaczyło ono gorączkowe prace prowadzone bez skrupułów w tak niebezpiecznym i aktywnym tektonicznie rejonie. Co takiego tu wydobywali? Jaką to miało dla nich wartość? Jaką wartość miało dla saruthi? Wycofaliśmy się do głównego korytarza, ruszyliśmy w jego głąb mijając trzy dalsze boczne tunele. W każdym z nich można było dostrzec pozostałości po skalnych płaskorzeźbach, wszystkie też zostały obrabowane w podobny do pierwszego sposób. W ścianę na końcu korytarza wprawiona była metalowa drabinka, wiodąca do czarnego otworu innego tunelu dziesięć metrów w górze. Po wspięciu się na wyższy poziom usłyszałem odległy warkot pracujących świdrów. Powietrze w korytarzu nie było już tak zasnute wyziewami gazu jak w opuszczonej części kopalni, toteż mogliśmy bez przeszkód zdjąć respiratory. Chłodny przeciąg, bez wątpienia pochodzący z powierzchni, zapewniał stałą cyrkulację powietrza w tunelu. Poruszając się z niezwykłą ostrożności przekradliśmy się do wielkiej jaskini będącej kiedyś podziemnym zbiornikiem lawy. Jej strome ściany sprawiały wrażenie lanego szkła. Dopełzłem na czworakach do końca tunelu i wyjrzałem ostrożnie. Grupy mężczyzn i kobiet, bez wątpienia pobratymców Rhizora, pracowały w pocie czoła wzdłuż ścian jaskini. Strzegł ich co najmniej tuzin strażników w czarnych pancerzach osobistych. Jeden z wartowników spacerował leniwie wzdłuż pieczary poganiając niewolników ciosami elektrycznego bata. Zmrużyłem oczy próbując odkryć sens pracy robotników. Dwaj damaskańscy niewolnicy kruszyli za pomocą świdrów warstwę stopionej skały odsłaniając pasy ukrytych pod nią starożytnych płaskorzeźb. Inni górnicy, w większości kobiety, oczyszczały te artefakty z mniejszych kawałków skał za pomocą pilników, dłut i pędzli. Cofnęliśmy się w głąb tunelu słysząc raptowne okrzyki dobiegające gdzieś z głębi pieczary. W górze pojawiły się światła latarek i grupa ludzi zaczęła schodzić na dno jaskini skalnym ustępem biegnącym wzdłuż jej ściany i prowadzącym do widocznego pod sufitem korytarza. Trzech członków grupy było strażnikami, dwóch nadzorcami w szarych płaszczach. Towarzyszyli im Gorgone Locke i ściskający w zębach fajkę Girolamo Malahite. A więc moje podejrzenia okazały się słuszne! Najważniejsi spiskowcy Domu Glaw uszli z Gudrun z

życiem. Bez wątpienia istotną w tej ucieczce rolę odegrała eskadra kapitana marynarki Estruma. Locke miał na sobie skórzany kombinezon z metalowymi wszywkami. Na twarzy wciąż nosił ślady po moim ugryzieniu. Z jego miny wywnioskowałem, iż nie był w najlepszym humorze. Malahite ubrany był w czerń, podobnie jak w trakcie naszego wcześniejszego spotkania. Stanął na dnie pieczary i naradzał się przez dłuższą chwilę z nadzorcami i dowódcą strażników, studiując jednocześnie zawartość elektronicznego notesu. Kiedy skończył rozmowę, podszedł do fragmentu skalnych rytów. Niewolnicy pośpiesznie usuwali się z jego drogi. Wymienił kilka słów z współpracownikami i dowódca strażników natychmiast udał się gdzieś na bok, po powrócić z trzymaną w rękach łańcuchową piłą. Za potężnym urządzeniem ciągnęła się plątanina kabli biegnąca do stojącego pod jedną ze ścian generatora prądu. Wystające z obudowy aparatu przewody i rury z zimną wodą biegły w górę ściany i po suficie w kierunku górnego korytarza. Włączona piła zawyła przeciągle, strumień wody ze zraszacza obmył jej łańcuch. Dowódca straży ostrożnie przytknął czubek ostrza do ściany i zaczął ją nacinać. W ciągu kilku sekund odłupał w ten sposób spory fragment płaskorzeźb. Z miejsca, w którym klęczałem, mogłem stwierdzić jedynie, że skalne ryty zostały wykonane na osobnych blokach z czarnego kamienia, a strażnik odcinał je kawałek po kawałku pozostawiając jedynie spodnią, jasną warstwę skały. Oddzielił od ściany dwa dalsze fragmenty i podał je Malahite, który po dokładnym przestudiowaniu płaskorzeźb polecił zapakować je do skrzynki opasanej taśmami pakunkowymi i metalowymi klamrami. Wycięte kawałki skał do złudzenia przypominały stare kamienne tablice, które miałem sposobność zobaczyć w podziemnej bibliotece siedziby Glawów. Usłyszałem głośny trzask. Dowódca straży odcinał kolejny fragment rytów, kiedy ten pękł i rozsypał się na kawałki. Mężczyzna cisnął na ziemię piłę i zaczął gorączkowo zgarniać szczątki tablicy. Reszta grupy zaczęła kląć i pokrzykiwać gniewnie. Locke ruszył w kierunku strażnika. Kopnął mężczyznę w bok i przewrócił go na ziemię. Posypały się dalsze kopniaki, wymierzone w różne części ciała zasłaniającej desperacko głowę ofiary. Słyszałem wyraźnie zdławione strachem prośby o litość. Malahite zbierał kawałki pękniętej tablicy. –Powiedziałem ci, żebyś był ostrożny, skurwysynu! – wrzeszczał z furią Locke. –Da się naprawić – oświadczył uspokajającym tonem Malahite – Posklejam to w całość. Rudowłosy kapitan nie zwracał uwagi na słowa towarzysza. Kopnął strażnika raz jeszcze, potem chwycił go za kombinezon, postawił na nogi i pchnął na ścianę. Zaklął w plugawy sposób i przestraszony winowajca raz jeszcze zaczął przepraszać za nieostrożność. Locke odwrócił się od zakrwawionego strażnika, podniósł leżącą na ziemi piłę, włączył ją i błyskawicznym ruchem zaczął rozczłonkowywać nieostrożnego podwładnego. Był to potworny widok. Agonalne wrzaski mordowanego człowieka odbijały się echem od sufitu

jaskini. Niewolnicy krzyczeli w grozie i chowali się po kątach, reszta strażników odwróciła głowy nie potrafiąc ukryć odrazy i lęku. Locke wyszczerzył w maniakalnym uśmiechu zęby. Cały jego kombinezon zbryzgany był krwią. Kiedy skończył, cisnął dymiącą piłę pod nogi najbliższego strażnika i wskazał urządzenie dłonią. –Zrób to lepiej – wycharczał. Ociągając się i wahając wyznaczony do pracy najemnik podniósł piłę i zaczął odcinać kolejny fragment płaskorzeźby. Locke, Malahite i ich współpracownicy opuścili jaskinię po dalszych dziesięciu minutach prac, zabierając ze sobą dźwigane przez pracujących dotąd w pieczarze niewolników skrzynie z kamiennymi tablicami. Odczekaliśmy jeszcze kilka minut, po czym ruszyliśmy w ślad za nimi. Gdzieś z przodu dostrzegłem światło dzienne, rozproszone i słabe.

45

Tunel piął się w górę wychodząc na powierzchnię wewnątrz budowli, która natychmiast skojarzyła mi się z wielkim modułowym habitatem zauważonym podczas rekonesansu. Robotnicy odpoczywali pod ścianami hali jedząc pośpiesznie posiłek, strażnicy i nadzorcy wymieniali jakieś uwagi. Narzędzia górnicze zostały złożone w niewielkiej, kiepsko oświetlonej przybudówce. Fischig odkrył niewielkie drzwiczki w ścianie habitatu tuż za składzikiem i wyłamał dyskretnie ich zamek. Nasza czwórka wyślizgnęła się w ten sposób z hali na tyły miasteczka bez konieczności wychodzenia głównym wejściem. Znaleźliśmy się na krańcu North Qualm, praktycznie na stromym stoku wulkanu, u którego podstawy wzniesiono osadę. Wszędzie wokół widziałem stare, rozlatujące się budynki, z nieba sypały się płatki popiołu i sadzy. Starałem się trzymać tuż przy ścianach domów, uchodząc z pola widzenia każdej podchodzącej w pobliże osoby. Za dzielnicą pustych mieszkalnych domów znaleźliśmy oczyszczoną przestrzeń chronioną przed opadami popiołu dzięki wzniesionym na wysokich wspornikach płytom z siatki. Pod prowizorycznym zadaszeniem stały dwa pojazdy: duży statek transportowy z emblematami marynarki kosmicznej oraz mniejszy, zdecydowanie starszy prom. Na kadłubie promu widniała gruba warstwa brudu i sadzy. Ludzie kręcili się z ożywieniem przy opuszczonych rampach załadunkowych obu statków. Strażnicy i robotnicy wnosili na pokład transportowca marynarki skrzynie z kamiennymi tablicami Locke i Malahite stali opodal, rozmawiając o czymś z trzema mężczyznami w oficerskich mundurach floty. Jeden z nich, wysoki człowiek o wysuniętej nieznacznie szczęcie i okrągłych oczach, nosił na rękawach naszywki kapitańskie. Nasz zaginiony renegat Estrum. Kątem oka dostrzegłem kleryka

Dazzo wychodzącego z sąsiedniego budynku i zmierzającego w stronę dyskutantów. Starszy wiekiem kapłan ujął w obie dłonie fałdy swej bogato ornamentowanej sukni podnosząc ją w górę, aby nie ubrudziła się popiołem. Znienacka przez lądowisko przetoczyły się jakieś krzyki. Gniewny ludzki głos mieszał się z głębszym, bardziej dzikim pomrukiem, na dźwięk którego zjeżyły mi się włosy. Lord Oberon Glaw, ubrany w pancerz osobisty i długi płaszcz, wyszedł z tego samego budynku, który przed momentem opuścił Dazzo. Sekundę później przez drzwi wypadła w ślad za nim potężna postać Marine Chaosu, pokrzykująca z furią i klnąca. Glaw odwrócił się na pięcie i wywrzeszczał coś prosto w twarz olbrzyma. Pomimo swej masywnej postury przywódca Domu Glaw wydawał się karłem stojąc tak przed żywym opancerzonym bluźnierstwem. Zdradziecki Marine zdjął swój hełm: jego twarz okazała się białą, pokrytą warstwą pudru maską nienawiści. Drobinki złotego proszku i pasy purpurowej farby okalały zapadnięte oczy, a wąskie bezkrwiste wargi rozszerzyły się ukazując wyłożone macicą perłową zęby. W niewielkim stopniu przypominające ludzkie oblicze rysy twarzy zdawały się wtapiać w czaszkę tworzoną w większości przez fragmenty pozłacanego metalu. Potwór roztaczał wokół siebie przerażającą mieszaninę subtelnych perfum i moralnej zgnilizny. Nie potrafiłem sobie wyobrazić ogromu odwagi lub szaleństwa pozwalającego zwykłemu śmiertelnikowi poważyć się na konfrontację słowną z tym gigantem. Wiatr nie wiał w naszą stronę, toteż słyszałem tylko rozmazane echo wypowiedzi obu antagonistów, nie potrafiąc wychwycić poszczególnych słów. Dazzo i Malahite stanęli pośpiesznie u boków Glawa, strażnicy i niewolnicy pierzchli natomiast za granice lądowiska. Kierunek wiatru zmienił się nieco. –…nie lekceważ mnie dłużej, śmiertelniku! – usłyszałem nagle basowy głos Marine. –Będziesz mi okazywał szacunek, Mandragore! Szacunek, słyszysz?! – wrzasnął Oberon Glaw głosem donośnym, lecz dziwnie kruchym i słabym w porównaniu z barytonem Marine. Astartes powiedział coś, ale zrozumiałem tylko końcówkę jego słów: –…zabić was wszystkich i dokończyć to samemu! Moi władcy czekają, a oni oczekują perfekcyjnego wykonania tego zadania! Marnujecie ich czas, żałosne szczury! –Jesteś zobowiązany warunkami paktu! Będziesz trzymał się ściśle naszych ustaleń! Pojąłem znienacka, że ujrzany widok niemal mnie zahipnotyzował. Patrząc na monstrualną postać i nie mogąc oderwać od niej oczu z powodu aury czystej grozy zbyt długo obserwowałem obsceniczne runy zdobiące na-kolanniki pancerza i jego napierśnik. Wpadłem w rodzaj transu, przykuty do miejsca widokiem kołyszących się nieznacznie złotych łańcuchów oplatających ciasno jaskrawą zbroję, wprawionych w ceramit klejnotów, zwiewnego i migotliwego płaszcza oraz wyrzeźbionych w pancernych płytach słów, obcych i niezrozumiałych, poruszających się ledwie zauważalnie,

kuszących tajemnicami starszymi od czasu… odwiecznymi sekretami… subtelnymi kłamstwami.

Z trudem zmusiłem się do oderwania wzroku od Mandragore. W emblematach i ikonach Chaosu kryło się szaleństwo czyhające na każdego zbyt długo wpatrującego się w nie nieszczęśnika. Mandragore zawył z dziką furią i podniósł masywną pancerną rękawicę najeżoną zardzewiałymi kolcami, zamierzając zmiażdżyć nią lorda Glawa. Cios nie został zadany. Zadrżałem czując rozchodzącą się w powietrzu falę mentalnej energii. Mandragore cofnął się o krok. Dazzo postępował w jego kierunku. Znacznie mniejszy od Oberona i Locke, kapłan sprawiał wrażenie jeszcze bardziej kruchego w obliczu Marine niż jego towarzysze, ale z każdym krokiem starca opancerzony olbrzym cofał się dalej na skraj lądowiska. Kapłan nie wypowiedział ani jednego słowa, ale doskonale słyszałem w myślach jego głos. Wrażenie obcej ingerencji w mój umysł oraz dźwięk słów Dazzo przyprawiał mnie o wymioty. –Mandragore, synu Fulgrima, czcicielu Slaanesha, bohaterze Dzieci Imperatora, zabójco żywych, profanatorze umarłych, strażniku tajemnic. Twa obecność tutaj jest dla nas zaszczytem i cieszymy się z paktu zawartego między nami i twym bractwem… lecz nigdy więcej nie będziesz próbował skrzywdzić nas ponownie. Nigdy więcej nie podnoś na nas ręki. Nigdy. Dazzo okazał się najpotężniejszym psionikiem, jakiego kiedykolwiek w życiu miałem sposobność poznać. Siłą swego umysłu spacyfikował i zmusił do odwrotu jednego z najbardziej diabolicznych agentów zła, Kosmicznego Marine służącego Chaosowi. Mandragore odwrócił się i odszedł z lądowiska. Dopiero teraz dostrzegłem bladość na twarzy Oberona Glawa. Wyniosły arystokrata zachwiał się na ugiętych nogach, gdy opuściła go wzmocniona desperacją odwaga. Wielu obecnych na placu robotników płakało z przerażenia i szoku, a dwóch strażników otwarcie wymiotowało. Trzęsąc się niczym w delirium spojrzałem na swych towarzyszy. Fischig był blady jak ściana, zaciskał kurczowo oczy. Rhizor zwinął się w kłębek na błotnistej ziemi, przyciskając grzbiet do ściany budynku. Nigdzie nie było Bequin.

46 Rozdział XV

W samym środku obozu wroga.

Nierówna walka. Odlot.

Miałem zaledwie sekundy na przyjęcie do wiadomości jednej myśli -gdziekolwiek była teraz Bequin, my znajdowaliśmy się poza zasięgiem jej ochronnej aury. Usłyszałem krzyk, pełne zaskoczenia ostrzeżenie starego kapłana Eklezjarchii, które niemal natychmiast utonęło pośród ryku uruchomionych syren alarmowych. Przebywający na lądowisku strażnicy zaczęli biec w naszą stronę. Za ich plecami dostrzegłem Dazzo, wskazującego palcem dokładne miejsce ukrycia mojej grupy. Locke wyszarpnął z kabury laserowy pistolet. Ponad krzykami ludzi niosło się ujadanie cygnidów. –Fischig! – wrzasnąłem – Fischig! Rusz się albo jesteśmy trupami! Zamrugał nieprzytomnie, wciąż pobladły, zaczął gapić się na mnie pustym wzrokiem. Wymierzyłem mu siarczysty policzek. –Rusz się, oficerze! Pierwsi strażnicy dobiegali już do ruin stanowiących nasze schronienie, jeden z nich wyważył kopniakiem zabite deskami drzwi. Ujrzałem napiętą twarz widoczną pod brudną, częściowo opuszczoną przyłbicą hełmu. On również mnie dostrzegł, bo zaczął podnosić broń. Omiotłem futrynę drzwi i stojącego w nich człowieka serią z laserowego karabinu. Rozłupane kamienie i kawałki drewna latały w powietrzu niczym grad. Wiązki laserowej energii wpadły do pomieszczenia przez szczeliny w rozsypującej się ścianie frontowej i uderzyły z trzaskiem w mur za moimi plecami. Karabin maszynowy Fischiga ożył w końcu. Hubrisjański oficer przeciągnął długą serią po niszczejących zabudowaniach z lewej strony naszej kryjówki. Strumień pocisków świetlnych rozdarł ciała dwóch nadbiegających z tamtej strony strażników. Kolejni napastnicy próbowali zajść mnie od prawej. Wystawiłem lufę karabinu przez dziurę w ścianie i zastrzeliłem w przeciągu kilku sekund trzech z nich. Nie zdejmując palca ze spustu Fischig cofał się w głąb zniszczonego budynku. –Szybciej! – krzyknął. Doskoczyłem do jego ramienia i razem omietliśmy raz jeszcze krawędź lądowiska, obracając w perzynę gradem kul i energetycznych wiązek ściany budynków, sterty desek i stare meble, rozpryskując na wszystkie strony kamień, drewno i ludzką tkankę. Całkowicie owładnięty ślepą paniką Rhizor leżał na ziemi niczym worek kartofli. Chwyciłem go za obszarpany kołnierz i zacząłem ciągnąć za sobą. Walczył i rzucał się jak dziki kot najwyraźniej mnie nie rozpoznając.

Jakaś postać wpadła do budynku przez wybite okno, zza którego obserwowaliśmy zajście na lądowisku. Locke. Renegat przetoczył się przez ramię lądując na zmurszałej podłodze, ściskany w jego dłoni pistolet rzygnął strugami światła. Jedna wiązka przepaliła mi rękaw, trzy następne trafiły Rhizora między łopatki. Przewodnik wyprężył się i runął na mnie, zbijając ciężarem swego ciała z nóg. Fischig dostrzegł Locke i nie przerywając ognia obrócił lufę karabinu w stronę maniakalnego kapitana. Mechanizm spustowy ciężkiej broni wydawał z siebie ogłuszający metaliczny terkot. Fragment ściany tuż przy Locke został dosłownie zdezintegrowany pociskami dużego kalibru. Kapitan wrzasnął przeciągle i rzucił się szczupakiem w otwór wejściowy wiodący do innego pokoju budynku. Skacząc desperacko w powietrzu zdołał tak wykręcić swe ciało, by z tej pozycji oddać jeszcze jeden strzał. Fischig jęknął z bólu czując jak silna wiązka energii nadtapia jego pancerz osobisty. –Eisenhorn! Ty pieprzony bękarcie! – wrzeszczał zza osłony Locke. Wydostałem się spod zwłok Rhizora, szczerze poruszony nagłą śmiercią człowieka, którego zmuszono do zapłacenia najwyższej ceny za pomoc udzieloną inkwizytorowi. Jeszcze jedna zbrodnia ciążąca na Gorgone Locke. Przeklinając pod nosem nazwisko kapitana zerwałem z pasa odłamkowy granat, odbezpieczyłem go i cisnąłem w kierunku kryjówki mordercy. Zaraz potem razem z Fischigiem pobiegliśmy przez pełne dymu pomieszczenie w kierunku tylnego wyjścia. Wybuch granatu wstrząsnął budynkiem. Miałem nadzieję, że eksplozja rozerwała przeklętego sadystę na strzępy. Kaszląc i spluwając pod nogi Fischig wskoczył do wykopu obiegającego zniszczoną dzielnicę North Qualm i skupisko nowszych budowli. Podążyłem w jego ślady. Boki wykopu chroniły pochylone nad nim kompozytowe płyty zwieńczone siatką zatrzymującą opady popiołu. Laserowe wiązki liznęły kilka płyt tuż przy nas, usłyszałem podekscytowane krzyki. Jakieś dwadzieścia metrów za nami strażnicy wskakiwali pośpiesznie do wykopu, szczekające wściekle cygnidy szarpały smycze. Fischig przemienił wykop w istną strefę śmierci opróżniając całkowicie drugi bęben z amunicją. Ludzie i czworonożne drapieżniki przeistoczyli się w krwawą bezkształtną masę. Rzuciliśmy się w przeciwnym kierunku. Biegnący Fischig klął pod nosem próbując wymienić bęben na nowy. Strażnicy strzelali do nas chaotycznie z mijanych budynków i bocznych ulic, ale wiązki ich laserów wzbijały tylko obłoczki ziemi. Wykop kończył się wyjściem na niewielki placyk, gdzie parkował ciężki ośmiokołowy transporter. Wymieniliśmy strzały z pilnującymi pojazdu strażnikami zabijając na miejscu trzech, ale czwarty

przed śmiercią zdążył spuścić z łańcucha trzy trzymane przez siebie cygnidy. Wyjąc i charcząc bestie pomknęły w naszą stronę. Przestrzeliłem jednej z nich łeb, ale pozostałe dwie wyszły z mojego pola widzenia znikają za transporterem. Wielki pojazd zakołysał się na resorach, gdy jeden z drapieżników wskoczył na jego maskę i runął na nas z góry. W ostatniej chwili zdążyłem go zabić strzałem w głowę, muskularne cielsko grzmotnęło z hukiem w ziemię tuż przy moich nogach. Drugi cygnid wystrzelił spod transportera, jego jasne futro było ubrudzone od smaru. Jednym susem dopadł Fischiga i przewrócił go szarpiąc zębami za opancerzone przedramię. Wyszarpnąłem z pokrowca energetyczny miecz i przeciągnąłem trzeszczącym ostrzem po zwierzęciu, rozcinając je na dwie połowy. Nieprzyjacielskie pociski zagrzechotały o burtę transportera. –Wstawaj! – krzyknąłem zwlekając z leżącego Fischiga truchło drapieżnika. Ruszyłem sprintem do znajdującego się na końcu placyku modułowego magazynu i wyłamałem z zawiasów jego drzwi. Był to skład sprzętu, zawalony wymiennymi wiertłami do górniczych świdrów, zwojami kabli, akumulatorami i całą masą nieznanych mi bliżej przedmiotów. Przepychaliśmy się ostrożnie między paletami skrzynek. Z zewnątrz dobiegał mnie krzyk ludzi i tupot zbliżających się butów. Przystanąłem na moment zmieniając baterię w karabinie i włączając mikrokomunikator. –Cierń życzy sobie aegisa, gwałtowne bestie w dole. –Aegis, powstaje, kolory przestrzeni – padła natychmiast odpowiedź. –Ścieżka delphus – rozkazałem – Wzór kości słoniowej! –Wzór potwierdzony. Za sześć. Aegis, powstaje. Jacyś strażnicy wbiegli do magazynu, ale czuwający opodal drzwi Fis-chig przeciągnął po nich serią. Impet pocisków wyrzucił zakrwawione trupy na zewnątrz wraz z fragmentami rozwalonej ściany. Rozglądając się wokół spostrzegłem paletę czarnych skrzynek stojącą w jednym z kątów. Naklejone na ich boki nalepki były stare i wyblakłe, toteż zerwałem wieko jednej ze skrzynek chcąc upewnić się co do ich zawartości. –Przygotuj się do gonitwy – ostrzegłem Fischiga odbezpieczając drugi granat. –Och, kurwa! – jęknął oficer śledczy odgadując moje zamiary. Nim położyłem granat na palecie, zdążył już dotrzeć do drzwi. Wypadliśmy na placyk strzelając w biegu, całkowicie zaskakując tym manewrem naradzających się gorączkowo strażników. Większość z nich należała do kopalnianego nadzoru i nosiła brzydkie czarne pancerze, ale dostrzegłem też kombinezony trzech żołnierzy służb bezpieczeństwa marynarki, bez wątpienia członków kontyngentu kapitana Estruma. Strzelaliśmy obaj z biodra. Zapalnik granatu miał dziesięciosekundowe opóźnienie. Fakt, iż wpadliśmy znienacka w sam środek grupy strażników działał na naszą korzyść, bo żaden z nich nie miał czystego pola strzału.

Skoczyliśmy za niski rozsypujący się mur odgradzający od ulicy gmach dawnego centrum handlowego North Qualm. Granat eksplodował, a wraz z nim wyleciały w powietrze skrzynki pełne górniczych ładunków wybuchowych. Fala uderzeniowa przewróciła każdy mur w promieniu trzydziestu metrów. Siła wybuchu dźwignęła cały habitat na dobre dwadzieścia metrów w górę, po czym rozrzuciła na okoliczne dachy deszcz ognistych szczątków. Kawałki blach, drewna i kamieni posypały się gradem na nasze głowy. Przez ułamek chwili zapanowała przeraźliwa wręcz cisza, rozdarta zaraz rykiem klaksonów alarmowych, wrzaskami rannych i krzykami szukających nas strażników. Wszędzie unosiły się kłęby gęstego dymu. Biegliśmy przed siebie oddychając ciężko w założonych na twarze respiratorach. Poczułem ukłucie bólu w głowie. Głębokie, natrętne, palące swym dotykiem. Dazzo poszukiwał nas za pomocą swego potężnego umysłu. Popędziliśmy przez dym wąską uliczką rozdzielającą dwa rzędy modułowych habitatów. W mijanych budynkach fala uderzeniowa wybuchu wybiła wszystkie szyby. Ból stawał się coraz silniejszy, bardziej intensywny.

47

Eisenhorn. Nie możesz się ukryć. Pokaż się. Jęknąłem cicho czując rozżarzone igły wbijające się w umysł, raptownie jednak ból zelżał, a potem ustał całkowicie. –Fischig! Tutaj! Chwyciłem go za ramię i wepchnąłem do starego kamiennego budynku, pełniącego kiedyś chyba rolę miejskiej łaźni. Bequin kuliła się w kącie, śmiertelnie przerażona, zapłakana. Widok Dziecka Imperatora wprawił ją w stan ślepej paniki. Podobnie jak ja popełniła błąd wpatrując się zbyt długo w runiczne znaki na bluźnierczym pancerzu heretyka, ona jednak nie wiedziała, kiedy powinna przestać patrzeć. Nie potrafiła wykrztusić słowa, chyba nas nawet nie rozpoznawała, ale mimo to znaleźliśmy się już pod jej ochronną aurą i mentalny talent Dazzo okazał się znienacka dla kapłana bezużyteczny. –Co teraz? – zapytał Fischig – Oni myślą bardzo szybko.

–Midas już leci. Musimy przedostać się z powrotem na lądowisko. To jedyny dostatecznie rozległy obszar, gdzie może siąść wahadłowiec. Fischig popatrzył na mnie jakbym był szaleńcem. –On chce tutaj przylecieć? Rozwalą go! A jeśli nawet zdołamy dostać się na pokład, przecież tamci mają myśliwce przechwytujące! Zrzucą je z orbity jak tylko podkręci silniki! –Nie twierdzę, że będzie łatwo – odparłem. Chwytając Bequin pod ramiona wyprowadziliśmy ją na zewnątrz łaźni. Miasteczko wciąż okryte było gęstą kurtyną dymu, ponad dachy budynków wystrzeliwały żarłoczne płomienie. Jakieś głosy wykrzykiwały rozkazy, cy-gnidy ujadały głośno. Słyszałem też jakiś głębszy, pełen gniewu ryk. Nie opuszczało mnie dziwne przeczucie, że jego źródłem był Marine Chaosu. –Cierń życzy sobie aegisa, lądowisko – powiedziałem do komunikatora. –Aegis, lądowisko za trzy, niebiosa spadają. A więc już siedzieli mu na ogonie. Flota wysłała do akcji myśliwce. Puściliśmy się przed siebie biegiem. Wiatr powoli rozwiewał dym. Jakaś grupa strażników przecięła nam drogę blokując ulicę. Cofnęliśmy się w bok, ale druga ulica również okazała się strzeżona. –Przez budynki – zaproponował Fischig. Znajdowaliśmy się właśnie na tyłach najnowszego modułowego habitatu zbudowanego przez bluźnierczą misję Dazzo. Co prawda w ścianie nie było drzwi, ale zdołaliśmy się wdrapać na niski pochyły dach, wciągnąć na niego Bequin i przejść do środka budowli przez niewielki świetlik. Pokój był wykwintnie i bogato urządzony, przypominał swym wyglądem prywatny gabinet któregoś z najwyższych rangą nadzorców. Na półkach stały liczne książki, zwoje pergaminów i robocze grafiki. Kilka dużych podróżnych waliz leżało na stercie w kącie, przykrytych długim płaszczem. Jeden z pasażerów przybyłych statkiem marynarki wniósł do środka swe bagaże, ale nie zdążył się jeszcze rozpakować. –Chodź tutaj – syknął Fischig wyglądająć za drzwi prowadzące z gabinetu do dalszej części habitatu. –Poczekaj – odparłem. Rozciąłem energetycznym ostrzem zamek pierwszej z góry walizy i otworzyłem ją pośpiesznie. Ubrania, notesy i książki, podłużne pudło z bogato ornamentowanym karabinem myśliwskim o wygrawerowanym na lufie imieniu Oberon. Jakieś bezużyteczne dla mnie drobiazgi.

–Chodź tutaj – powtórzył desperacko Fischig. –Aegis, lądowisko za dwa – zatrzeszczał komunikator.

–Eisenhorn? Co ty tam robisz? – syknął Fischig. –To są bagaże Glawów – wyjaśniłem grzebiąc w walizie. –I co z tego? Czego tam szukasz? –Nie mam pojęcia – wyznałem szczerze otwierając drugą walizkę. Jeszcze więcej ubrań, jakieś niemiłe dla oka religijne ikony. Fischig ścisnął mnie za ramię. –Z całym szacunkiem, inkwizytorze, uważam, że to wybitnie nie pora na kopanie w cudzych bagażach! –Musimy stąd uciekać, musimy stąd szybko uciekać – mamrotała pod nosem Bequin, jej rozszerzone lękiem oczy mrugały nerwowo. –Tutaj musi coś być… jakiś haczyk, punkt zaczepienia… coś, co okaże się dla nas użyteczne, kiedy stąd odlecimy… –Najpierw musimy stąd odlecieć! –Tak! – rzuciłem w jego kierunku lodowate spojrzenie – Tak, uciekniemy. A kiedy to zrobimy, będziemy chcieli dalej kontynuować dochodzenie w sprawie Glawów, prawda? Przewrócił tylko oczami w grymasie gniewu i rozpazy. –Proszę… proszę… – mamrotała Bequin. –Aegis, lądowisko za jeden. Trzecia walizka. Pudło chirurgicznych instrumentów z nierdzewnej stali, o których przeznaczeniu wolałem nawet nie myśleć. Zestaw do gry w kości. Ubrania, jeszcze więcej tych przeklętych ubrań. I coś jeszcze, solidnie w nie owinięte. Pochwyciłem znalezisko. –Szczęśliwy? – zapytał sarkastycznym tonem Fischig. Uśmiechnąłbym się szeroko, gdyby nie przeszkodziła mi w tym pamiątka po rękawicy neuralnej Locke. –Ruszamy! – rozkazałem. Za krótkim korytarzem znajdował się obszerny przedpokój. Na podłodze stało tam jeszcze więcej walizek, podobnie jak skrzynek owiniętych taśmą pakunkową.

–Nawet o tym nie myśl – warknął Fischig widząc wzrok, z jakim ogarnąłem sterty bagażu. –Aegis, na miejscu! – słowa dobiegające z komunikatora utonęły w nagłym huku przelatującego tuż nad budynkiem wahadłowca. Usłyszałem kanonadę z broni małokalibrowej, syknięcia laserowych karabinów. Przebiegliśmy przez przedpokój. Otworzyłem drzwi zewnętrzne, wiodące prosto na lądowisko. Ludzkie postacie miotały się po placu, w większości strażnicy kopalniani i żołnierze służb bezpieczeństwa marynarki, zadzierający w górę głowy i strzelający do wiszącego nad nimi wahadłowca. Na drugim końcu lądowiska, przy opuszczonej rampie załadunkowej promu, stał Malahite. Dostrzegł nas i wykrzyczał coś do żołnierzy. Odwrócili się, zaczęli strzelać w kierunku habitatu. I wtedy ujrzałem Mandragore, tuż po prawej stronie placu, pędzącego w naszą stronę ze złowieszczym rykiem. –Z powrotem! Do środka! – wrzasnąłem i wepchnąłem towarzyszy swym ciałem za próg habitatu. Zewnętrzna ściana budynku nie stanowiła żadnej przeszkody dla bestii Chaosu, masywne metalowe drzwi również. Okryte ceramitem pięści wyrwały futrynę, darły na strzępy pancerne płyty. Bequin zaczęła piszczeć przeraźliwie. Dziecko Imperatora wpadło przez dziurę do przedpokoju, jego perłowe zęby szczerzyły się w zwierzęcym grymasie. Ściskany w ręce Marine bolter miał nieprawdopodobne rozmiary. –Ani kroku dalej! – krzyknąłem i wyciągnąłem przed siebie prawą rękę, by intruz mógł dostrzeć trzymany w niej odbezpieczony granat. Mandragore zaśmiał się chrapliwie, z mściwym zadowoleniem w głosie. –Nie żartuję – dodałem i kopnąłem leżącą przy moich nogach skrzynkę. Była wyładowana kamiennymi tablicami wyciętymi w kopalni. –Jednosekundowy zapalnik. Zrobisz jeszcze krok i wszystko wyleci w powietrze. Zawahał się. Przez rozbitą ścianę do przedpokoju wpadł lord Glaw, towarzyszyło mu kilku strażników. –Cofnij się, zrób, co ci każe! – krzyknął Glaw. Warcząc jak pies Mandragore opuścił powoli swój bolter. –Cofnij się, Glaw! Cofnij się i zabierz ich ze sobą! –Nie możesz się łudzić nadzieją ucieczki, inkwizytorze – odparł Glaw.

–Wynoś się! Lord machnął dłonią i wycofał się na zewnątrz budynku ubezpieczany przez strażników. Mandragore poszedł niechętnie w ich ślady, pomrukując z ledwie tłumioną furią. –Łap skrzynkę – powiedziałem do Fischiga. Przewiesił przez plecy broń i wykonał bez sprzeciwu moje polecenie. Wyszliśmy w zadymiony brzask poranka. Dźwigaliśmy we dwójkę z Fischigiem skrzynkę pełną płyt, dłoń ściskającą odbezpieczony granat trzymałem nad naszym bagażem w taki sposób, by wszyscy mogli ją widzieć. Bequin następowała nam na pięty. W głębi lądowiska Glaw wydawał pośpieszne polecenia swym ludziom. Miał przy sobie ponad czterdziestu uzbrojonych mężczyzn: strażników, żołnierzy marynarki, nadzorców. Dostrzegłem wśród nich Dazzo, Malahite i kapitana Estruma. Mandragore stał dużo bliżej od reszty przeciwników. Gapił się na nas nienawistnie. Jego barwny płaszcz kołysał się na wietrze, pancerz siłowy lśnił niczym różnokolorowy klejnot. Cały czas warczał z głębi masywnego gardła. –Midas – przysunąłem do ust mikrokomunikator – Usiądź na lądowisku, otwórz rampę. –Zrozumiałem – odparł – Bądź świadom faktu, że lecą tu trzy myśliwce marynarki. Przybycie za trzy. Wahadłowiec zawisł nad placem, rzucił na lądowisko głęboki cień, jego silniki korekcyjne wzbiły wielkie chmury kurzu i popiołu. Kiedy osiadł na hydraulicznych wysięgnikach, rampa załadunkowa pod kokpitem opadła z przeciągłym jękiem serwomotorów. Krótkimi krokami obeszliśmy wahadłowiec tak, by rampa i przedział transportowy znalazł się za naszymi plecami. Zgromadzeni na lądowisku spiskowcy obserwowali nas w milczeniu z podniesioną bronią. –Chyba mamy patową sytuację, inkwizytorze – oświadczył w końcu Glaw. –Każ ludziom opuścić broń, nawet tym, których z tego miejsca nie widzę. Nawet nie myśl o tym, żeby próbować mnie zatrzymać. Midas… wyceluj działka na skrzydłach we mnie i oficera śledczego. Jeśli cokolwiek się nam stanie, strzelaj bez wahania.

48

–Potwierdzam. Ciężkie działka automatyczne w wieżyczkach na skrzydłach wahadłowca obróciły lufy w naszym kierunku.

–Spróbujecie do nas strzelić, a skrzynia zostanie zniszczona. –Broń w dół! – krzyknął Glaw, a jego podkomendni opuścili lufy. –Teraz odwołaj te myśliwce. Każ im wracać prosto na pokład statku-matki. –Ja… –Natychmiast! Glaw spojrzał wymownie na kapitana Estruma, ten zaś zaczął coś mówić do zawieszonego przy ustach mikrokomunikatora. –Myśliwce zmieniają kurs – poinformował mnie Midas – Zawracają. –Bardzo dobrze – pochwaliłem lorda. –Co teraz? – zapytał Glaw. No właśnie. Przez chwilę mieliśmy nad nimi przewagę: nie mogli do nas strzelać ani próbować pojmać, a Bequin ekranowała Dazzo i wszystkich innych psioników, którzy mogli się kryć w tłumie na lądowisku. –Może jedna albo dwie odpowiedzi – zaproponowałem. –Eisenhorn! – parsknął z niedowierzaniem Fischig. –Odpowiedzi? – Glaw roześmiał się głośno. Kilku żołnierzy dołączyło do niego, Mandragore tylko skrzywił w uśmiechu wargi. Dazzo i Malahite mieli kamienne twarze. –To obiekty archeologiczne, wydobyte z miejsca zamieszkanego kiedyś przez saruthi – oświadczyłem podnosząc ze skrzynki jedną z antycznych, niesymetrycznych tablic – Bez wątpienia mają dla was ogromną wartość, bo równie ogromną wartość wydają się mieć dla saruthi. Pytanie brzmi: co chcesz wytargować od nich w zamian za wykopane tu artefakty? –Nie zamierzam ci nic powiedzieć – odparł Glaw – Nie zamierzam nawet potwierdzać bądź negować twych hipotez. Wzruszyłem ramionami. –Zawsze trzeba próbować. –Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Co teraz? –Odlatujemy – odparłem – Nie niepokojeni. –No to odlatujcie – uśmiechnął się ponownie

– Połóżcie skrzynkę tam, gdzie stoicie i lećcie sobie. –Ta skrzynia to jednyna rzecz, która powstrzymuje cię przed rozstrzelaniem nas na strzępy. Leci z nami jako asekuracja. –Nie! – zaprotestował głośno Dazzo przepychając się do przodu – To niemożliwe! Stracimy ją na zawsze! – kapłan spojrzał na Glawa – Ten człowiek to nasz zaprzysięgły nieprzyjaciel. Nigdy nie odzyskamy tych artefaktów. Nawet jeśli zagwarantujemy mu bezpieczny odlot, nie będzie honorował porozumienia i nie odda tablic. –Oczywiście – przyznałem mu rację – Podobnie jak wy nie uhonorujecie żadnego porozumienia ze mną. Chociaż przykro mi to mówić, nie ma mowy o jakichkolwiek opartych na słowie honoru umowach pomiędzy nami. Dlatego właśnie zabieram ze sobą skrzynię. Nie posiadam żadnego innego zabezpieczenia. –Nie jesteśmy tu po to, by ci zapewniać bezpieczeństwo, żałosny śmiertelniku – powiedział złowieszczym tonem Mandragore – Tylko śmierć. Lub cierpienie i śmierć, jeśli ci się nie poszczęści. –Nie powinieneś pozwalać mu wtrącać się do negocjacji – pouczyłem Gla-wa kątem oka obserwując czujnie Mandragore – Odlatujemy stąd razem ze skrzynią, w przeciwnym razie jesteśmy martwi. –Nie – odparł Glaw i wyjął spod płaszcza pistolet – Padłeś ofiarą własnej logiki, inkwizytorze. Jeśli i tak mamy utracić te artefakty na zawsze, wolę, by stało się to tutaj, razem z twoją śmiercią. Jeśli spróbujesz uciekać razem ze skrzynią, każę cię rozstrzelać bez względu na konsekwencje. Postaw ją na ziemi, a dam ci dziesięć sekund na wejsćie na pokład. Instynktownie wiedziałem, że Oberon nie blefuje. Z pewnością nie poszedłby na dalsze ustępstwa. I nie był głupcem, wiedział doskonale, że nigdy nie zwróciłbym mu skrzyni. Dziesięć sekund. Jeśli spróbowalibyśmy wejść na pokład ze skrzynią, groziło nam natychmiastowe ostrzelanie. Jeśli położylibyśmy ją na ziemi, też ryzykowaliśmy śmiercią od kul, ale być może wtedy celowaliby bardziej ostrożnie, bojąc się trafić w tablice. A działka wahadłowca wciąż celowały tam, gdzie sobie zażyczyłem. –Cofajcie się w kierunku rampy – wyszeptałem do Bequin i Fischiga – Na mój rozkaz rzucisz skrzynkę na ziemię. –Jesteś tego pewien? –Rób to, co ci każę. Midas? –Silniki gotowe, działka gotowe. –Teraz! Skrzynka upadła z trzaskiem na płytę lądowiska, silniki statku ryknęły ogłuszająco. Nie czekali nawet

dziesięciu sekund. Wpadliśmy na rampę, a ta zaczęła się zamykać, gdy wahadłowiec podrywał się z ziemi. W kadłub uderzały dziesiątki pocisków. Zaterkotały działka wahadłowca. Statek piął się ostro w górę, toteż mieliśmy kłopoty z utrzymaniem równowagi. Fischig krzyknął krótko i potoczył się w tył ładowni wypadając do połowy za wciąż jeszcze niedomkniętą klapę rampy. Pochwyciłem go za ramiona i wciągnąłem z powrotem do środka, zanim krawędź klapy zdążyła odciąć mu nogi. Zdołaliśmy uciec. Wiedziałem to po kącie, pod jakim przechylony był teraz wahadłowiec oraz ryku włączonych dopalaczy. Czerwone lampy alarmowe paliły się ostrzegawczo sygnalizując uszkodzenia. –Zapnij się! – krzyknąłem do Aemosa próbującego przyjść nam z pomocą. –Fischig, zapnij w fotelu Bequin! Ty zrób to samo! Oficer pociągnął przerażoną dziewczynę do najbliższego fotela. Oderwałem od nich wzrok i pobiegłem w kierunku kokpitu. Midas walczył ze sterami ciągnąc maszynę w górę. Przez okna dostrzegłem przemykającą w dole panoramę Damasku. Usiadłem w fotelu za pilotem. –Jak blisko są? –Myśliwce zawróciły, idą kursem zbliżeniowym. Mają nad nami przewagę wysokości. –Jak blisko? –Sześć minut do przechwycenia. Cholera… –Co? Wskazał palcem ekran radaru. Na trójwymiarowej mapie pojawiły się duże punkty, poruszające się w ślad za mniejszymi jaskrawymi punkcikami. –Flota też ruszyła. I wystrzelili dwa następne skrzydła myśliwców. Nie chcą nas stąd wypuścić, prawda? –Z tą wiedzą, którą zdobyliśmy? –Nie pozwolą nam stąd uciec z życiem? –Midas, doskonale wiesz, jak brzmi odpowiedź na twoje pytanie. Wyszczerzył zęby widoczne dzięki swej śnieżnobiałej barwie nawet w półmroku kokpitu. –Zatem czeka nas nieco zabawy – powiedział. Jego nagie dłonie biegały po instrumentach pokładowych korygując nasz kurs. –Jakieś pomysły?

–Kilka możliwości. Pozwól mi skontrolować dane. –Jakie? –Zaufaj mi, Gregor. Jeśli mamy z tego wyjść żywi, muszę bardzo się starać. Siedź cicho z tyłu i pozwól mi zająć się przeliczaniem ich wektorów. –Mamy uszkodzenia od ognia naziemnego – zauważyłem. Ogarnęło mnie nagłe zniechęcenie i brak nadziei na wyjście z opresji. –Drobne, tylko drobne – odparł roztargnionym tonem – Serwitorzy już je zabezpieczyli. Zmienił drastycznie nasz kurs. Patrząc ponad jego ramieniem na radar dostrzegłem, że wahadłowiec zaczyna przemieszczać się prostopadle do ścigajacych nas okrętów marynarki, drastycznie zmniejszając potrzebny im do przechwycenia czas. –Co robisz? –Kalkuluję nasze szanse. To taka mała gra. Błyszczący glob Damasku cofał się teraz na ekranie radaru ukazując prędkość, z jaką wchodziliśmy ponad niską orbitę planety. –Widzisz? – zapytał Midas. Na ekranie pojawił się następny punkt. –Klasyczna formacja imperialnej marynarki. Zawsze zostawiają statek po drugiej stronie planety. Gdybyśmy dalej lecieli starym kursem, wpadlibyśmy prosto w jego pole ostrzału. W kosmicznej pustce za kokpitem pojawiły się jaskrawe rozbłyski światła. Okręt strażniczy, fregata średniej klasy, strzelał do nas z wszystkich luf próbując jednocześnie wejść na kurs zbliżeniowy z wahadłowcem. –Wystrzeliwuje myśliwce. Przechwycenie za dwa. Reszta pościgu, kontakt za cztery. Sytuacja była beznadziejna. Spojrzałem na wyświetlacz rozdzielnika energii. Wszystkie diody płonęły czerwonym blaskiem. –Midas… –Zrelaksuj się. Nareszcie jest. –Co jest? Za kokpitem pojawił się znienacka mały księżyc. Tyle, że teraz wcale nie wyglądał na niewielki. Przeraziłem się, że uderzymy w niego z rozpędu. Zmełłem w ustach przekleństwo.

–Odpręż się, do cholery! – mruknął pocieszająco Midas – Przechwycenie za jeden. Pomknęliśmy w kierunku jałowej, naznaczonej kraterami tarczy szarozielonego księżyca, dopalacze wahadłowca rzygały ogniem. System skanowania pasywnego zaczął piszczeć ostrzegawczo – sześć myśliwców przechwytujących prowadzonych przez elitę pilotów Zgrupowania Scarus mknęło w ślad za nami.

49 Rozdział XVI

Pojedynek w kosmicznej pustce. Kryjówka Betancore. Nowy trop.

Księżyc nazywał się Obol. Był to najmniejszy i najbardziej od planety oddalony z czternastu naturalnych satelitów Damasku. Naznaczona kraterami po uderzeniach meteorów bryła składała się z niklu, cynku i selenu, jej średnica wynosiła jakieś sześćset kilometrów. Nie posiadała atmosfery, a jej postrzępiona, pełna ostrych wzniesień powierzchnia lśniła zielonkawą poświatą w promieniach odległego słońca. Próbowałem uspokoić roztrzęsiony umysł i zwolnić tętno za pomocą starych mentalnych sztuczek, których nauczył mnie Hapshant. Skupiłem wzrok na ekranie wyświetlającym informacje o Obolu – nikiel, cynk, selenium, najmniejszy z czternastu – nie po to, by uzyskać jakieś nowe informacje, tylko w celu zajęcia czymś myśli, zasłonienia ich małymi fetyszami w postaci niezbyt istotnych szczegółów. Zerknąłem ponad krawędzią ekranu. Ogromny krater, dostatecznie rozległy, by się w nim zmieściło całe Dorsay wraz z laguną, ział czernią swej czeluści tuż przed kokpitem wahadłowca. –Trzymajcie się – uprzedził nas Midas. Jakiś kilometr nad powierzchnią księżyca wykonał w końcu zaplanowany wcześniej manewr. W chwili tej znajdowaliśmy się już w polu oddziaływania grawitacji Obola, lecieliśmy też z pełną prędkością. W takiej sytuacji nie było nawet mowy o konwencjonalnym lądowaniu czy też zwykłym zwrocie. Lecz Midas od najmłodszych lat ćwiczył w powietrznych akademiach Glavii. Dzięki sprzężonymi z umysłem receptorom w pokrytych siateczką przewodów dłoniach doskonale wyczuwał niuanse lotu, przepływu energii i manewrowania, bijąc o głowę większość profesjonalnych pilotów Imperium.

Miał wcześniej wielokrotnie okazję testować możliwości wahadłowca niemalże do granic jego wytrzymałości i świetnie zdawał sobie sprawę z tego, co maszyna ta może, a czego zrobić nie zdoła. Najbardziej martwiło mnie to, co zdaniem Midasa zrobić mogła. Wyłączył główny napęd i odpalił jednocześnie wszystkie prawoburtowe silniczki korekcyjne. Wahadłowiec zaczął wirować w próżni niczym bąk. Siła odśrodkowa tego ruchu wcisnęła mnie w fotel, krajobraz Obola kręcił się opętańczo przed oczami. Obrotowy upadek sprawiał wrażenie całkowicie niekontrolowanego, ale był to w istocie perfekcyjnie wykonany manewr. Midas błyskawicznie przełączał silniki korekcyjne regulując szybkość opadania. Ciężka maszyna zmierzała w kierunku dna krateru niczym liść. Dziewięćdziesiąt metrów od powierzchni księżycowego gruntu wahadłowiec przestał wirować. Midas uruchomił ponownie główny napęd i ziemia wystrzeliła nam spod skrzydeł. Statek pomknął lekkim łukiem w górę, by prześlizgnąć się tuż nad krawędzią krateru. Spoglądając na wyświetlacz taktyczny zauważyłem, że myśliwce zwiększyły dzielący nas dystans do sześciu minut. Żaden z pilotów nie zamierzał powtarzać manewru Midasa, wybierając bardziej konwencjonalny zwrot o szerokim kącie. Midas mknął nad powierzchnią księżyca rzucając wahadłowiec pomiędzy poszarpane skalne turnie, przecinając głębokie wąwozy, w których nigdy nie odciśnięto śladu ludzkiego buta. W pewnym momencie przelecieliśmy wąską szczeliną między dwiema masywnymi skalnymi iglicami. –Rozdzielają się – powiedział Betancore skręcając w prawo. Faktycznie, cztery myśliwce leciały za nami zmniejszając szybko dystans, dwa pozostałe zawróciły i zaczęły się oddalać w przeciwną stronę. – Kontakt? –Natrafimy na nich z przodu za osiem minut – Midas uśmiechnął się do mnie przez ramię. Skręcił gwałtownie w lewo nurkując ku dnu podłużnej doliny, którą skaner topograficzny zaledwie iluminował na swym wyświetlaczu. Zwolnił raptownie prędkość posługując się silnikami korekcyjnymi i zawisł nad błyszczącym zielenią i ciemną żółcią dnem doliny. –Co robisz? –Czekaj… czekaj… Wyświetlacz taktyczny poinformował mnie, że cztery myśliwce właśnie przemknęły nad doliną. –Przy locie na tak niskim pułapie zajmie im chwilę przyjęcie do wiadomości faktu, że nas już z przodu nie ma. –Co teraz?

Pchnął przepustnice do końca. Wahadłowiec wystrzelił z wznieconej podmuchem silnika chmury księżycowego pyłu. –Mysz stała się kotem. W ciągu sekundy wyświetlacz skanera bojowego pokrył się czerwonymi krzyżami celowniczymi. Przed nosem wahadłowca, pośród strzelistych szczytów skał przemykających z ogromną prędkością tuż pod brzuchem statku, dostrzegłem jaskrawy płomień dopalaczy. –Żegnamy pana – powiedział Midas naciskając spust skrzydłowych działek. Blask dopalaczy przeistoczył się w oślepiającą kulę ognia i gazu. Zostałem boleśnie wciśnięty w fotel, kiedy wahadłowiec wpadł między ściany kolejnego wąwozu. Jakiś kilometr z przodu pochwyciłem wzrokiem następny wybuch, rozbłysk wirujących w próżni kawałków metalu. –Pana też. Kontrolki sygnalizujące pracę automatycznych ładowników płonęły czerwonym kolorem. Komory amunicyjne działek były prawie puste. Ostatnia seria sięgnęła celu, gdzieś z przodu pojawił się błysk ognia, który przeszedł w znacznie bardziej spektakularną eksplozję po uderzeniu myśliwca w ścianę doliny. Coś oślepiająco jasnego przemknęło tuż obok naszej prawej burty. Wahadłowiec zadygotał z metalicznym jękiem, zaczął wyć alarm. –Sprytny chłopiec, było blisko – oświadczył Midas ciągnąc do siebie drążek sterowniczy z zamiarem przeskoczenia nad pobliskim skalnym klifem. Jeden z pilotów uszedł z pułapki, zawrócił i teraz próbował wejść nam na ogon. –Gdzie on jest? Gdzie on jest? – mruczał pod nosem Midas. Mieliśmy po swojej stronie przeważającą siłę ognia – siłę ognia i Midasa. Piloci marynarki latali na Lightningach: małych, szybkich i bardzo zwrotnych maszynach ważących czterokrotnie mniej od wahadłowca. Mój prywatny stateczek został zbudowany z myślą o konwencjonalnym zastosowaniu transportowym, ale szereg innowacji w postaci przerobionego napędu, pokładowych systemów uzbrojenia i zdolności zawisu w miejscu czynił z niego świetną maszynę do walki w warunkach takich jak te. Coś uderzyło z hukiem w kadłub i wahadłowiec zaczął spadać przechylony w bok. Midas zaklął i rzucił maszynę w prawo. Tuż obok kokpitu śmig-nęła srebrna strzała. Imperialny myśliwiec. Betancore przywrócił poprzedni wektor i pomknął w ślad za przeciwnikiem, lecąc wśród ostrych stromych turni wyłącznie na podstawie wskazań instrumentów. Skaner bojowy namierzył emisję cieplną silnika Lightninga. Midas nacisnął spust działek. Chybił. Pilot myśliwca rzucił maszynę w górę, wykonał przewrót przez plecy. Midas strzelił

ponownie. Znów chybił. Lightning pędził teraz wprost na nas. Widziałem wyraźnie ścieg pocisków świetlnych biegnący w stronę wahadłowca. Lot kursem kolizyjnym, w głębokim wąwozie. Brak miejsca na manewry. Brak miejsca na błąd. –Żegnaj – powiedział Midas naciskając spust. Eksplozja rozświetliła półmrok wąwozu, jej fala uderzeniowa zatrzęsła naszą maszyną. –Masz już dosyć? – zapytał mnie Midas. Nie odpowiedziałem, zbyt byłem zajęty kurczowym ściskaniem poręczy fotela. –Ja tak – dodał – Czas przejść do fazy drugiej. Po prawej kręci się następny myśliwiec, a ci dwaj lecący po ciemnej stronie księżyca pojawią się tutaj za dziewięćdziesiąt sekund. Pora na małe przedstawienie. Uclid? Główny serwitor wymruczał potwierdzenie. Traciliśmy gwałtownie wysokość. Rzut okiem na jedną z zewnętrznych kamer powiedział mi, że ciągniemy za sobą długi warkocz ulatniającego się gazu. –Uszkodzenie? – zapytałem. –Symulowane – odparł pilot. Dno mrocznego kanionu było coraz bliżej. –Odpadki, Uclid – powiedział szybko Midas. Usłyszałem stuknięcie i stłumiony huk. Wahadłowiec zadygotał. Coś za naszym ogonem rozbłysło. –Co to było? –Dwie tony śmieci, złomu i nadmiarowych zapasów. Oraz wszystkie granaty znalezione w twojej zbrojowni. Midas zwolnił jeszcze bardziej i skręcił w czeluść pieczary ziejącą w zboczu kanionu. Ściany i sklepienie jaskini wydawały się wręcz muskać kadłub statku. Sześćset metrów w głębi pieczary Betancore skręcił lekko w lewo. Reflektory wyłoniły z ciemności skalistą niszę. Jeszcze sto metrów i wahadłowiec osiadł na dnie niszy wzbijając hydraulicznymi łapami chmury pyłu. Midas wyłączył silniki, światła i wszystkie systemy energetyczne wahadłowca z

wyjątkiem filtrów powietrza. –Nikt nawet nie mruczy – powiedział kładąc palec na ustach.

50

Wyczekiwanie, trwające całe sześćdziesiąt sześć godzin, nie było ani miłe ani ciekawe. Odziani w ogrzewane kombinezony siedzieliśmy cicho w ciemnościach podczas gdy heretycka flota przeczesywała powierzchnię Obola i jego najbliższą przestrzeń kosmiczną. W ciągu pierwszych dziesięciu godzin nasze pasywne skanery ośmiokrotnie odnotowały ruch pojazdów mechanicznych w głębi kanionu skrywającego miejsce rzekomej kraksy. Napięcie stawało się wręcz nie do zniesienia. Nie sposób było przewidzieć jak uparci okażą się spiskowcy i jak cierpliwi. Midas sugerował, że najpewniej zastosują taką samą sztuczkę jak my, zaszywając się gdzieś w kryjówce i czekając na ruch ofiary lub wysłany z jej pokładu sygnał. Po czterdziestu godzinach Lowink zyskał pewność, że usłyszał astropa-tyczne komunikaty wieszczące odlot floty, chwilę zaś później wyczuł zawirowania powłoki oddzielającej Osnowę od wymiaru materialnego. Lecz ja wciąż byłem nieufny. Czekałem na jeden jedyny znak mogący nakłonić mnie do opuszczenia kryjówki. Nadszedł dokładnie po sześćdziesięciu sześciu godzinach. Astropatyczny przekaz zakodowany w Glossii. Nunc dimittis. Wznieśliśmy się z ciemności Obola ku zimnemu światłu gwiazd. Każda osoba na pokładzie wahadłowca, również ja sam, mówiła nagle zbyt głośno i zbyt dużo, pławiąc się w blasku zapalonych lamp i cieple systemów grzewczych. Lodowate, milczące wyczekiwanie przywodziło na myśl grobowiec. Essene zbliżała się wolno i majestatycznie w naszym kierunku. Kiedy heretycka flota opuściła system, Maxilla wyleciał z kryjówki po drugiej stronie słońca i wysłał długo oczekiwany sygnał.

*****

Natychmiast po zadokowaniu udałem się na mostek, gdzie Maxilla powitał mnie niczym dawno nie

widzianego brata. –Czy wszyscy są cali i zdrowi? – zapytał z troską. –Wszyscy w jednym kawałku, chociaż mało brakowałem – odparłem. –Przykro mi, że musiałem cię opuścić, ale sam widziałeś rozmiary tej armady. Skinąłem twierdząco głową. –Mam nadzieję, że powiesz mi, gdzie polecieli. –Oczywiście. Astronawigatorzy Maxilli nie próżnowali. Ich przełożony opuścił boczne pomieszczenie mostku podążając w naszą stronę po czerwono-czarnej marmurowej podłodze. Podobnie jak cała reszta załogi był w przeważającej mierze mechanoidem. Jego organiczne, ludzkie elementy – zapewne tylko mózg i kilka innych kluczowych organów – spoczywały w srebrnym korpusie odlanym na kształt gryfona. Unosił się nad podłogą dzięki niewielkiemu napędowi antygrawitacyjnemu. Zatrzymał się przed fotelem kapitana i wyświetlił z projektora umieszczonego w dziobie gryfona holograficzną gwiezdną mapę. Mapa ta była bardzo złożona i praktycznie nieczytelna dla oczu laika, ale ja zdołałem poczynić kilka istotnych spostrzeżeń. –Astronawigatorzy przeanalizowali ścieżkę zaburzeń Osnowy wytwarzaną przez flotę i dokonali stosownych wyliczeń. Heretycy opuszczają podsektor Helican, opuszczają w ogóle imperialne terytorium. Lecą do zakazanej strefy, którą według niepotwierdzonych informacji zamieszkują saruthi. –Tego się spodziewałem. Lecz to spory obszar, ponad tuzin systemów. Potrzebuję dokładniejszych danych. –Tutaj – powiedział Maxilla wskazując ukrytym w rękawiczce palcem jeden z jaskrawych punktów na trójwymiarowej mapie – System oznaczony kodem KCX-1288. Po przyjęciu optymalnych założeń znajduje się jakieś trzydzieści tygodni lotu od naszej bieżącej pozycji. –Jaki jest margines błędu dla tych wyliczeń? –Nie większy niż zero koma sześć. Fala powstała w Osnowie jest bardzo czytelna. Mogą rzecz jasna przerwać tranzyt w pewnym momencie, wyskoczyć z Immaterium i zmienić kierunek podróży, ale będziemy ich cały czas obserwować. –Oczywiście spodziewają się pościgu – dodał po chwili milczenia – Nawet jeśli uwierzyli w twą śmierć, wiedzą dobrze, że na Damask musiał cię przywieźć jakiś większy statek. Ten, którego nie potrafili odnaleźć. Sam też o tym myślałem. Glaw i jego współspiskowcy z pewnością oczekiwali pościgu, a przynajmniej faktu, że ktoś przekaże informacje o ich kierunku podróży odpowiednim instytucjom. Z

pewnością mieli działać teraz bardzo ostrożnie i czujnie, asekurując się na każdym kroku militarną siłą. Lowink okupował już na moje polecenie centralę komunikacyjną Essene przygotowując szczegółowy raport dla siedziby Inkwizycji na Gudrun. –Co wiesz na temat saruthi i ich terytorium? – zapytałem Maxillę. –Nic – odparł – Nigdy tam nie podróżowałem. Pomyślałem, że to dziwnie zwięzła odpowiedź w ustach tak zwykle gadatliwego człowieka. –Zatem – odezwał się po chwili ciszy – czy oprócz wiedzy o celu podróży heretyków mamy w rękawie jakieś inne atuty? –Mamy – odparłem i wydobyłem z kieszeni kamizelki przedmiot, który spoczywał w niej od chwili wyjęcia z walizki Glawa w North Qualm. Maxilla spojrzał na prezentowaną mu rzecz z ostrożną ciekawością. –Oto Pontius – oświadczyłem. Skorzystaliśmy z dużej pustej ładowni w trzewiach Essene. Serwitorzy Maxilli przygotowali oświetlenie, przynieśli też niewielki generator prądu. Moi właśni serwitorzy – Modo i Nilquit – dostarczyli do ładowni metalowy pojemnik z Hubrisu i ustawili go ostrożnie na zimnej podłodze. Stałem z rękami włożonymi do kieszeni zapiętego po szyję płaszcza, obserwując w milczeniu Aemosa podpinającego przy pomocy Nilquita kable pojemnika. Spojrzałem kątem oka na Bequin. Stała przy Fischigu, zawinięta w grubą czerwoną suknię z szarym kołnierzem. Na jej twarzy malował się grymas zimnej determinacji. Wcześniej traktowała otaczające ją wydarzenia jak zabawę, niewinną grę, nawet po dramatycznych zajściach na Gudrun. Damask ją zmienił. Potwór Mandragore. Teraz świadoma już była faktu, że to nie jest gra. Zobaczyła rzeczy, których większość – przeważająca większość – mieszkańców Imperium nigdy na oczy ujrzeć nie miała. Ci obywatele mocarstwa spędzają swe życie na bezpiecznych światach z dala od koszmarów wojen, a bluźnierstwa czające się w dalekich otchłaniach kosmosu są co najwyżej elementem ich legend i baśni. Lecz ona już wiedziała. Być może skrzywiło to w jakiś sposób jej psychikę. Być może nie chciała już dłużej towarzyszyć mi w tej desperackiej misji. Być może czyniła sobie teraz nieme wyrzuty, że tak ochoczo przystała na moją propozycję współpracy. Nie pytałem jej o to, wiedziałem, że sama opowie mi o swych uczuciach, kiedy uzna to za stosowne. Byliśmy na wystarczającym etapie zażyłości, by mogła sobie na to pozwolić. –Eisenhorn? – Aemos wyciągnął w moim kierunku otwartą dłoń. Położyłem na niej Pontiusa. Unosząc go z niemal nabożną ostrożność savant włożył bryłę do wnętrza pojemnika. Kazałem wszystkim opuścić ładownię, nawet serwitorom. Pozostali w niej tylko Bequin i Aemos. Fischig wyszedł ostatni, starannie ryglując za sobą drzwi.

Aemos spojrzał na mnie pytająco, toteż skinąłem z przyzwoleniem głową. Podłączył ostatni przewód i cofnął się od pojemnika tak szybko, jak tylko pozwalały mu na to stare nogi. W pierwszej chwili nic się nie wydarzyło. Malutkie diody błyskały na boku pojemnika – pojemnika Eyclone – biegnące wokół niego druty rozjarzyły się nieznacznie. Wtedy poczułem nagłą zmianę ciśnienia. Bequin spojrzała na mnie marszcząc czoło, również świadoma zachodzących w powietrzu zmian. Metalowe ściany ładowni pokryły się cieniutką warstwą wilgoci. Krople wody kapały z sufitu z cichym pluskiem. Usłyszałem delikatny trzask przypominający chrzęst rozsypującej się wśród płomieni kartki papieru. Dźwięk nasilał się. Na korpusie pojemnika pojawił się szron, warstewka lodu pokryła podłogę wokół niego, rozpełzła się po całej ładowni, na ściany, zaraz potem na sufit. W ciągu dziesięciu sekund rozległe pomieszczenie zostało skute lodową skorupą. Nasze oddechy przemieniały się w kłęby pary, a kryształki lodu wisiały w kącikach oczu. –Pontiusie Glaw – powiedziałem. W ładowni zapanowała cisza, ale po dłuższej chwili z głośniczków na bokach pojemnika wydobyła się seria stłumionych zwierzęcych warknięć i charkotów. –Glaw – powtórzyłem. –Dlaczego… – odparł mechaniczny głos. Bequin zesztywniała. –Dlaczego mnie budzisz? –Jakie jest twoje ostatnie wspomnienie, Glaw? –Obietnice… obietnice… – odpowiedział bezcielesny głos przybliżając się i oddalając, jakby ustawicznie przesuwał się obok mikrofonu – Gdzie jest Urisel? –Jakie obietnice ci złożono, Glaw? –Życie… – wymamrotał głos – Gdzie jest Urisel? – w jego tonie pojawił się cień niecierpliwości i gniewu – Gdzie on jest? Zacząłem formułować w myślach kolejne pytanie, lecz wtedy znienacka po kryształowej powierzchni Pontiusa przebiegła z głośnym trzaskiem fala elektrycznych wyładowań.

51

Artefakt uderzył swą jaźnią, swym potężnym mentalnym potencjałem. Gdyby Bequin nam w tej chwili nie towarzyszyła, bylibyśmy z Aemosem martwi w ciągu ułamka sekundy. –Cierpliwości, cierpliwości – powiedziałem robiąc krok w kierunku pojemnika – Jestem Eisenhorn, imperialny inkwizytor. Jestem moim więźniem i cieszysz się z tymczasowego przywrócenia świadomości tylko i wyłącznie dzięki mej dobrej woli. Odpowiesz na kilka moich pytań. –Na nic… nie… odpowiem… Wzruszyłem ramionami. –Aemosie, rozłącz to plugastwo i przygotuj do natychmiastowej dezintegracji! –Czekaj! Czekaj! – w mechanicznym głosie brzmiała dziwnie ludzka błagalna nuta. Uklęknąłem tuż przed pojemnikiem. –Wiem, że twój intelekt został zabezpieczony w tym artefakcie, Pontiusie Glaw. Wiem, że czekasz od dwustu lat uwięziony w bezcielesnym stanie, trawiony desperacką żądzą powrotu do życia zwykłego śmiertelnika. To właśnie obiecała ci twoja rodzina, prawda? –Urisel obiecał… twierdził, że to możliwe… poczynił odpowiednie przygotowania… –Mord na arystokracji Hubrisu miał przesłać esencję życiową ofiar poprzez ten pojemnik do twej jaźni. By dostarczyć ci mocy niezbędnej do zrekonstruowania własnego ciała. –To właśnie obiecał – zajęczał mechaniczny głos. –Twoja rodzina cię porzuciła, Pontiusie. Zrezygnowała z hubrisjańskiego projektu w ostatniej chwili przedkładając ponad niego inne plany. Wszyscy oni znajdują się teraz w więzieniu Inkwizycji. –Nieeeee… – słowo przeszło w przeciągły syk, który po sekundzie umilkł całkowicie – Oni nie… –Z pewnością nie zrobiliby tego… gdyby nie pojawiła się okoliczność tak istotna, tak ogromnie dla nich ważna, że nie mieli innego wyboru. Wiesz, co ich do tego skłoniło, prawda? Cisza. –Co mogło być dla nich ważniejsze od ciebie, Pontiusie Glaw? Cisza. –Pontiusie?

–Nie złapaliście ich. –Kogo? –Moich krewnych. Moich potomków… Gdyby znajdowali się w twych rękach, nie zadawałbyś takich pytań. Oni są wolni, a ty zdesperowany. –Mijasz się z prawdą. Wiesz przecież jak to jest… tyle wzajemnie wyklu czających się kłamstw, tyle kolidujących ze sobą zeznań. Twoja żałosna rodzina próbuje wykupić sobie życie obciążając siebie nawzajem. Przyszedłem do ciebie po prawdę. –Nic z tego. Przemyślna sztuczka, ale w nią nie uwierzę. –Wiesz, że to prawda, Pontiusie. –Nie. –Wiesz, co nimi powodowało. Przychodzili do ciebie od czasu do czasu, budzili z tej pozbawionej snów śpiączki przekazując okruszki informacji. Najczęściej pod siedzibą rodu Glaw, w tej kaplicy, którą wybudowali dla ciebie. Widziałem cię tam. To ty pozbawiłeś mnie świadomości. –I zrobię to ponownie – zagroził głos, a iskierki zaczęły skakać po złotej siateczce oplatającej kryształ kwarcu. –Wiesz, dlaczego to zrobili. Na pewno ci o tym mówili. –Nie. Sięgnąłem dłonią do wnętrza pojemnika i zacisnąłem palce wokół pęku kabli. –Kłamiesz – powiedziałem wyrywając ich wtyczki z kontaktu. Z głośniczków wydarł się krótki żałosny jęk, który zaraz umilkł. Światełka na bokach pojemnika zgasły. Temperatura powietrza w ładowni zaczęła się podnosić do normalnego poziomu, lód szybko topniał. –Niezbyt wiele się dowiedzieliśmy – zauważyła markotnie Bequin. –To dopiero początek – odparłem – Mamy przed sobą trzydzieści tygodni.

Rozdział XVII

Dysputy. Spekulacje na temat symetrii. Zdrada.

Każdego dnia udawałem się do ładowni, gdzie w towarzystwie Aemosa i Bequin powtarzałem całą procedurę od nowa. Przez kilka pierwszych dni Pontius ignorował całkowicie moje pytanie. Po tygodniu odezwał się wyzywając nas plugawymi słowami i grożąc. Co kilka wizyt próbował mentalnego ataku, za każdym razem rozbijającego się o psioniczną pustkę generowaną przez Bequin. W czasie tym Essene sunęła poprzez Osnowę w kierunku odległego skupiska gwiazd. W czwartym tygodniu zmieniłem taktykę i wdałem się z Pontiusem w luźne dyskusje na każdy temat, jaki tylko przyszedł mi do głowy, ani razu nie zadając nawet jednego pytania związanego w jakikolwiek sposób z „prawdziwą sprawą”. Początkowo wzbraniał się przed rozmową, ale cały czas starałem się okazywać mu swą uprzejmość i cierpliwość. W końcu lody zostały przełamane i rozpoczęły się długie dysputy o astronawigacji, kościelnej muzyce, architekturze, kosmicznej demografii, starożytnym uzbrojeniu, drogich trunkach… Pontius nie potrafił się przed tym obronić. Wieloletnia izolacja sprawiała, że wręcz dyszał żądzą poznawania nowych wieści, odczuwania namacalnego kontaktu z rzeczywistym światem. Pragnął znów widzieć, czuć i smakować jak normalny człowiek. Po dwóch tygodniach nie potrzebował już najmniejszych zachęt do rozmowy. Nie byłem bynajmniej jego przyjacielem i wciąż żywił w stosunku do mnie w pełni uzasadnioną nieufność, chętnie korzystając też z okazji do wytknięcia mi ignorancji w pewnych dziedzinach, niemniej jednak szczerze cieszyły go nasze spotkania. Kiedy pewnego dnia rozmyślnie opuściłem jedną rozmowę, sprawiał nazajutrz wrażenie niezmiernie rozczarowanego, jakby uraził go do żywego tym zachowaniem. Ja sam miałem okazję w pełni uświadomić sobie, jak niebezpieczną istotą był Pontius Glaw. Jego umysł był genialny: błyskotliwy, zdecydowany i niewiarygodnie wręcz bogaty w wiedzę. Rozmowa z tym człowiekiem i możliwość uczenia się od niego sprawiała mi prawdziwą przyjemność. Boleśnie świadom byłem faktu, że tak wspaniały intelekt został skradziony ludzkości przez Chaos. Nawet najwięksi spośród nas, najbardziej wykształceni, światli i rozsądni nie byli bezpieczni przed skazą Osnowy. Pewnego dnia dziesiątego tygodnia tranzytu wszedłem do ładowni wraz z Aemosem i Bequin budząc Pontiusa ze snu. Lecz tego razu coś nie dawało mi spokoju. –Co to takiego? – zapytałem. Odniosłem wrażenie, że pojemnik nie stoi dokładnie w tym samym miejscu, w którym widziałem go ostatnio – Byłeś tutaj wcześniej, Aemosie? Żadnych standardowych testów? –Nie – zapewnił mnie savant. Ładownia była zamykana na klucz po każdej naszej wizycie. –Przewrażliwiona wyobraźnia – uznałem i machnąłem ręką. Nasze dysputy wciąż trwały, za każdym razem ciągnąc się ponad godzinę. Często rozmawialiśmy o imperialnej polityce i etyce, kwestiach doskonale Pontiusowi znanych. Nigdy ani razu nie okazał poglądów mogących zakrawać na heretyckie, jakby obawiał się, że taka demonstracja przekonań

zerwie naszą cienką nić niepisanego porozumienia. Czasami wręcz stwarzałem mu za pomocą subtelnych konwersacyjnych sztuczek możliwość krytycznej wypowiedzi na temat instytucji Złotego Tronu i rządów Wielkiej Rady Terry. Opierał się temu kuszeniu, chociaż kilkakrotnie wyczułem w jego sposobie prowadzenia rozmowy pragnienie wykrzyczenia swego sprzeciwu i kontrowersyjnych poglądów. Ale jego potrzeba zachowania aktywności i kontaktu przeważyła. Nie zamierzał ryzykować zerwania naszej znajomości. Glaw potrafił recytować z pamięci wybrane fragmenty imperialnych dzieł naukowych, filozoficznych, poezji, literatury sakralnej. Jego wiedza akademicka przerastała nawet zasoby umysłowe Aemosa. Chociaż w niezwykle zręczny sposób unikał heretyckich kontekstów wypowiedzi, nigdy utrzymywał konwersację na poziomie neutralnej też nie okazał w otwarty sposób lojalności wobec Złotego Tronu.

52

Stale utrzymywał konwersację na poziomie neutralnej wymiany zdań. Nie próbował udawać posłusznego woli Terry obywatela, prawdopodobnie ze względu na żywiony do mnie szacunek. Nie chciał obrażać mej inteligencji prostymi kłamstwami. Znacznie częściej rozprawialiśmy o historii. Również w tej dziedzinie wyróżniał się ogromną wiedzą, lecz teraz w tonie rozmowy wyczuwałem jakiś ukryty głód informacji. Nigdy nie pytał wprost, lecz domyślałem się, że chciałby wiedzieć jak najwięcej o wydarzeniach, które miały miejsce w czasie dwustu dwunastu lat jego śpiączki. Reszta rodziny najwyraźniej przekazywała mu jedynie skąpe strzępki wiedzy na ten temat. Ze zręcznością doświadczonego dyplomaty wyciągał ze mnie pożądane informacje, czasami udzielane mu wręcz bez zawoalowanych ponagleń. Zdecydowałem wcześniej, że nie będę mu przekazywał żadnych wieści mówiących o porażkach i stratach Imperium, toteż w mych opowieściach ludzkie mocarstwo silniejsze i zdrowsze niż kiedykolwiek. Nawet ta wygładzona wersja historii wyraźnie go satysfakcjonowała. Nareszcie odzyskał bezcenny kontakt z otaczającą go galaktyką. Resztę czasu poświęcaliśmy na intensywne przygotowania do następnego etapu misji. Codziennie odbywały się ćwiczenia w walce wręcz i strzelaniu. Fischig objął osobistym nadzorem Bequin wpajając jej podstawowe techniki samoobrony, wykorzystujące w pełni świetną kondycję fizyczną i refleks dziewczyny. Ja podnosiłem ciężary w naprędce urządzonej siłowni i codziennie biegałem pokładami statku na dystans kilkunastu tysięcy metrów. Powoli windowałem swe ciało na szczyt fizycznej sprawności. Pracowałem również nad umysłem, przeprowadzając szereg rygorystycznych zabiegów i medytacji, niektórych z wsparciem Lowinka.

Aemos pomagał mi w analizie zgromadzonych materiałów. Poszukiwaliśmy intensywnie wszelkich informacji związanych z saruthi, lecz niewiele uzyskaliśmy. Znany był przybliżony zasięg ich terytorium i na tym wiedza imperialnych badaczy praktycznie się zamykała. Oficjalnych raportów związanych z tymi obcymi sporządzono w przeciągu ostatnich dwóch tysięcy lat zaledwie garść, ale zastanawiałem się często, ile o nich wiedzieli członkowie Wolnej Floty zapuszczający się poza granice Imperium. Ludzie tacy jak Gorgone Locke. Wiedzieliśmy z całkowitą pewnością, że saruthi są starą cywilizacją, zagadkową, pasywną, leżącą poza obszarem naszych wpływów. Byli bez wątpienia rozwinięci technologicznie i pomysłowi. Nie mieliśmy ani jednego raportu mogącego przekazać cokolwiek na temat ich kultury, wierzeń, języka… nawet ich prezencji zewnętrznej. –Możemy przynajmniej teoretycznie założyć, że posiadają pewne religijne wartości – powiedział Aemos – Lub też niezwykle cenią relikty swej przeszłości z innych symbolicznych bądź sakralnych względów. Nasi wrogowie wydobywali kamienne artefakty na Damasku tylko i wyłącznie ze względu na ich wartość dla saruthi. –Święte relikwie? Ikony? Savant wzruszył ramionami. –Albo duchy przodków… albo po prostu zwykła chęć zrekonstruowania znalezisk o charakterze historycznym związanych z ich daleką przeszłością. –Wiadomo już, że ich terytorium było kiedyś znacznie większe. Sięgało aż po Damask, nawet jeśli był to tylko wysunięty posterunek graniczny – oświadczył Lowink. Siedzieliśmy razem przy stole w jednym z apartamentów Maxilli. Wypolerowany blat mebla wręcz uginał się pod ciężarem otwartych ksiąg, zwojów, elektronicznych notesów i luźnych kartek. –I Bonaventure – dodałem – Grobowcowe koła. Bequin wspomniała, że wykopaliska w North Qualm przypominały miejsca z jej świata macierzystego. –Być może – odezwał się Aemos – Nie jestem ekspertem w dziedzinie archeologii. Koliste korytarze na Bonaventure zostały sklasyfikowane we wszystkich znanych mi publikacjach jako dzieło obcej cywilizacji nieznanego pochodzenia. Stanowią tylko jeden spośród setek niezidentyfikowanych reliktów obcych ras znalezionych w podsektorze Helican. Mogą być śladem po cywilizacji saruthi… albo resztkami pozostałości po jakiejkolwiek innej rasie, która przemierzała tę część galaktyki tysiące lat przed naszą ekspansją w kosmosie. Odłożyłem trzymany w dłoni notes i sięgnąłem po leżący na środku stołu przedmiot, zawinięty dokładnie w grube sukno. Była to pojedyncza kamienna tablica z Damasku, jedyna jaką zdołaliśmy stamtąd wydostać. Wyjąłem ją ze skrzynki podczas negocjacji na lądowisku i wciąż ściskałem w ręce skacząc na podnoszącą się rampę wahadłowca. Podobnie jak płaskorzeźby odkryte w kopalni,

wykonana była z twardego bladego kamienia błyszczącego drobinami miki. Wszyscy uznaliśmy zgodnie, że nie był to kamień występujący w naturalnej formie na Damasku. Tablica miała kształt wielokąta o nieregularnych bokach, szczególnie wydłużonych u obu podstaw. Jej rewers ukazywał schematyczny symbol pięcioramiennej gwiazdy. Ryt ten również był nieregularny, ponieważ ramiona gwiazdy miały różną długość i odmienne od siebie kąty. –Bardzo niepokojące – oświadczył Aemos oglądając znalezisko setny raz z rzędu – Symetria, w każdym względzie przynajmniej bazowa symetria, jest wartością stałą w całej znanej nam galaktyce. Wszystkie gatunki, nawet tak odrażające ich odmiany jak tyranidy, przestrzegają w stopniu ogólnym zasad symetrii. –Coś tu jest nie tak z kątami – zgodził się Lowink marszcząc chorobliwie blade, poznaczone otworami interfejsu neuralnego czoło. Wiedział, co takiego miał na myśli. Patrząc na tablicę odnosiło się wrażenie, że kąty ramion gwiazdy tworzyły więcej niż trzysta sześćdziesiąt stopni, chociaż rzecz jasna było to niewyobrażalne. –Kto tutaj był? – zapytałem zaraz na początku następnego spotkania z Pontiusem. Rozejrzałem się po skutej lodem ładowni. Bequin wzruszyła ramionami nie przestając rozcierać zziębniętych dłoni. Aemos wyglądał na szczerze zmieszanego. –Pojemnik został przesunięty. Zaledwie odrobinę. Kto tutaj był? –Nikt – odparł swym bezbarwnym głosem Pontius. –Nie do ciebie kierowałem pytanie, Pontiusie. Wątpię, byś mi na nie szczerze odpowiedział. –Ależ Gregorze, ranisz mnie takim stwierdzeniem – odparł grzecznie. –Jesteś pewien, że to nie jakieś abstrakcyjne urojenie? – zapytał niepewnie Aemos – Mówiłeś już wcześniej… –Być może – przerwałem mu zimno – Po prostu czuję, że coś się… zmieniło. Większość kolacji zjadłem w towarzystwie Maxilli, czasami wraz z resztą zespołu, czasami we dwóch. Pewnego wieczoru w ciągu dwudziestego piątego tygodnia tranzytu siedziałem z Maxillą w jadalni obserwując rozstawiających deser serwitorów. –Tobiusie – powiedziałem znienacka – Opowiedz mi o saruthi. Patrzył przez chwilę na mnie, potem odłożył na stół trzymany w dłoni srebrny widelec. –Co takiego miałbym ci powiedzieć? –Dlaczego oświadczyłeś, że nic o nich nie wiesz, gdy tylko wspomniałem o podróży na ich terytorium?

–Ponieważ taka wiedza jest zakazana. Ponieważ piastujesz stanowisko inkwizytora i twym obowiązkiem jest dbałość o to, by takie zakazy były przestrzegane. Podniosłem do ust wypełniony do połowy kieliszek wina, upiłem z niego nieco trunku. –Pomagałeś mi do tej pory bardzo lojalnie i wytrwale, Tobiusie. Na początku skrycie kwestionowałem twą dobrą wolę doszukując się w niej ukrytych motywów, za co wciąż szczerze żałuję. Przekonałem się, że jesteś oddanym dobru Imperium człowiekiem. Tym bardziej troska mnie fakt, że zdecydowałeś się zataić przede mną jakieś informacje. Maxilla otarł usta rogiem eleganckiej chusteczki. –Wierz mi, Gregorze, mnie to bynajmniej nie troska. Mnie to prześladuje. Taki kryzys konsekwencji. –Czas o tym porozmawiać – napełniłem obydwa kieliszki winem ze stojącej obok talerzy karafki – Imperialna wiedza o saruthi jest niezwykle skąpa i, jak słusznie zauważyłeś, zakazana. Doskonale zdaję sobie sprawę z faktu, że kupcy Wolnej Floty mają obszerniejsze informacje o światach leżących poza terytorium Imperium i zamieszkujących je obcych. Nie jesteś kupieckim renegatem, ale należysz do elity swej grupy społecznej. Nie potrafię bezkrytycznie przyjąć do wiadomości stwierdzenia, jakobyś nigdy nie słyszał niczego na temat saruthi. Westchnął ciężko. –Będąc młodym chłopakiem, jakieś dziewięćdziesiąt lat temu, brałem udział w wyprawie na terytorium saruthi. Pełniłem wtedy funkcję młodszego marynarza na frachtowcu Wolnej Floty Promethean. Jego właścicielem był Vaden Awl, dawno już pewnie nieżyjący. Wtedy jednak był prawdziwym kapitanem armady handlowej. Uważał, że zdoła zawrzeć z tymi obcymi korzystne traktaty albo nawet obedrzeć ich z wartościowych towarów w zamian za śmieci i złom. –Udało mu się? –Nie. Pamiętaj, byłem wtedy młodszym marynarzem. Nigdy nie opuściłem wnętrza statku ani nie postawiłem nogi na żadnym z odwiedzonych przez nas światów.

53

Moje własne wspomnienia dotyczą wyłącznie koszmarnie nudnej i długiej podróży spędzonej pod pokładem. Starsi rangą marynarze milczeli jak zaklęci. Ze strzępków rozmów wywnioskowałem, że odnalezienie saruthi zajęło im bardzo dużo czasu, a tamci okazali na nasze przybycie przygotowani. Trzeci oficer, człowiek dość dobrze mi znany, zdradził mi w tajemnicy, że saruthi wycieńczali sztuczkami wysłanników Awla, ukrywając się przed nimi i dręcząc ich ustawicznie. –W jaki sposób dręcząc?

–Ich światy były dziwne, nieprzyjazne, rozpraszające swym wyglądem koncentrację. Trzeci oficer mówił o dziwnych kątach. –Kątach? Maxilla roześmiał się krótko zakłopotany, wzruszył ramionami. –Jakby coś wypaczonego i złego deformowało ich wymiary. Powróciliśmy do domu po roku z pustymi rękami. Wielu członków załogi opuściło Prometheana natychmiast po powrocie, pewnie z powodu oświadczenia Awla, wtedy już człowieka bardzo chorego i po części szalonego, w którym zarzekał się, że znowu spróbuje dobić targu z saruthi. Ja też się wtedy zwolniłem, ale tylko dlatego, że nie zniósłbym kolejnego roku spędzonego pod pokładem. –Co stało się z Awlem? –Poleciał tam znowu. Przynajmniej tak podejrzewam. Kilka lat później jego statek został przechwycony w Paśmie Borealis przez eldarskich renegatów. To wszystko, co o nim wiem. Być może rozumiesz już teraz, dlaczego tak niechętnie traktowałem propozycję wymiany informacji… Okazały się bezużyteczne, a przy tym odkryły pewne ciemne sprawki z czasów mej młodości. Pokiwałem głową. –Nigdy więcej nie ukrywaj przede mną czegoś takiego. –Nie zamierzam. –I gdybyś sobie cokolwiek jeszcze przypomniał… –Natychmiast cię poinformuję. –Tobiusie – urwałem na moment zbierając myśli – Powiedziałeś, że podróż Prometheana była długa i bezowocna, a jego marynarze odczuwali cierpienia w kontaktach z saruthi. Czy nie żywisz żadnych oporów przed powrotem w tamte miejsca? –Oczywiście – uśmiechnął się niepewnie – Lecz jestem zobowiązany służyć ci pomocą i nie zamierzam kwestionować poleceń inkwizytora. Ponadto jestem w pewnym stopniu zaciekawiony. –Czym? –Chciałbym zobaczyć tych saruthi na własne oczy.

Znów przeciągająca się chwila milczenia. –O co tutaj chodzi? – naciskała postać w kapturze – Co jest stawką w tej grze, co tak ogromnie sobie cenicie? Znów cisza. –Odejdź, zanim cię odkryją. Eisenhorn robi się podejrzliwy. –Powiedz mi, Pontiusie. Już prawie dotarliśmy na miejsce, to zaledwie jeszcze kilka dni lotu. Powiedz mi, bo inaczej moja pomoc okaże się bezużyteczna. –Zatem… powiem ci prawdę. Chodzi o Necroteuch. Tego właśnie szukamy, Alizebeth. Powinienem wspomnieć też o swoich snach. Nie prześladowały mnie zbytnio w trakcie tranzytu, ale pojawiały się od czasu do czasu, w kilkudniowych odstępach. Rzadko zdarzało mi się śnić wyłącznie o człowieku o pustych oczach, ale ustawicznie pojawiał się on gdzieś na krańcu mej świadomości, niejako obserwując inne me sny i nigdy nic nie mówiąc. Otaczające go rozbłyski światła zbliżały się ku mnie z każdym kolejnym snem. O świcie trzeciego dnia dwudziestego dziewiątego tygodnia tranzytu wstałem cicho i opuściłem skrycie swe kwatery zmierzając do ładowni, w której trzymaliśmy Pontiusa. Według pokładowego chronometru brakowało jeszcze dobrych czterech godzin do rozpoczęcia naszej codziennej rozmowy. Wspiąłem się po drabince do tunelu serwisowego przebiegającego po suficie ładowni i czołgałem się nim ostrożnie tak długo, aż natrafiłem na zakratowane okienko pozwalające mi zajrzeć do środka pomieszczenia. Na kracie lśniły sople lodu. W dole jakaś postać klęczała przy pojemniku, szczelnie owinięta w grube szaty, z niewielką lampą w dłoni. Główne oświetlenie ładowni było wyłączone. Pontius nie spał. Już widok lodu mi to uświadomił, ale patrząc z góry dostrzegałem też iskierki energii skaczące po pozłacanych obwodach metalowego więzienia Glawa i słyszałem wyraźnie jego ściszony mechaniczny głos. –Opowiedz mi o Wojnach Granicznych, tych wspominanych ostatnio. Straty Imperium były ciężkie, tak?

–Ja mówię ci dużo, a ty niewiele – odparła znajomym głosem zakapturzona postać – To wbrew naszym ustaleniom. Mogę ci pomóc tylko wtedy, kiedy ty mi pomożesz. Informacje, Pontiusie. Jeśli mam działać w charakterze twego emisariusza, musisz okazać mi gest zaufania. Jak mam skomunikować cię z twymi sojusznikami, jeśli nie mam najmniejszego pojęcia o „prawdziwej sprawie”?

54 Rozdział XVIII

KCX-1288 – w blasku ginącej gwiazdy. Prosto w Ranę. Uczucie niepokoju.

Pierwszego dnia trzydziestego pierwszego dnia tranzytu, niemal równe dwadzieścia cztery godziny po terminie określonym przez Maxillę, Essene wdarła się w materialny wymiar głęboko w systemie KCX-1288. Niemal natychmiast znaleźliśmy się w ogromnym niebezpieczeństwie. Miejscowa gwiazda okazała się wielką opasłą kulą ognia, pulsującą gwałtownie i plującą falami radiacji przez ostatnie kilka milionów lat swego życia. Płonęła złowieszczym różowym ogniem przebijającym spod cienkiej warstwy zastygających skał, przywodzącej na myśl brudny osad skuwający powierzchnię gasnącej gwiazdy. Ogniste sztormy szalały na jej bezmiarach, a słoneczne rozbłyski miotały w głąb systemu smugi gazów. Powłoka wyziewów unosiła się w odległości blisko roku świetlnego od słońca. Od momentu wyjścia z Osnowy klaksony alarmowe Essene nie milkły nawet na sekundę. Poziom rejestrowanego przez ekrany promienia był potworny, a cały statek trząsł się nieustannie pod wpływem uderzeń kosmicznych śmieci. System pełen był skalnych brył, chmur gazu i rozlicznych lokalnych anomalii, również magnetycznych. Pola siłowe frachtowca pracowały na pełnej mocy, a mimo to statek już odnosił pierwsze uszkodzenia. Maxilla nic nie mówił, ale jego czoło przecinały głębokie zmarszczki. Z ogromnym napięciem prowadził Essene przez śmiertelnie niebezpieczny obszar. –Rozpada się – wyszeptał z nabożnym respektem Aemos patrząc na główny ekran informacyjny oraz pojawiające się u jego spodu ciągi cyfrowych danych – Cały ten system się rozpada. –Jakieś ślady naszych uciekinierów? – zapytałem Maxillę. –Musimy znajdować się tuż za nimi, nie mogą być dalej jak pół dnia lotu.

Te przeklęte zakłócenia. Poczek… –Co? Powiedział coś, czego nie dosłyszałem w ryku syren alarmowych. –Powiedz jeszcze raz! Maxilla wyłaczył klaksony. Drgania i wstrząsy statku wciąż trwały, teraz jednak słyszałem też jęk poddawanego silnym naprężeniom kadłuba Essene. Kapitan wskazał dłonią wyświetlacz monitora wiszący ponad pulpitem kontrolnym. –Wciąż odczytuję ślad ich jednostek, ale w tych warunkach naprawdę trudno precyzyjnie określić ich lokalizację. Tutaj… – uderzył palcem w punkt na powierzchni ekranu – To bez wątpienia fala wywołana przejściem okrętu, tylko jak wytłumaczysz taki odczyt? Pokręciłem bezradnie głową. Nie byłem marynarzem, nie znałem się na pracy takich instrumentów. –Rozdzielili się – oświadczył Midas spoglądając na monitor ponad naszymi ramionami – Większa grupa wycofała się na bezpieczny dystans, prawdopodobnie poza granice systemu, mniejsza wciąż leci w jego głąb. Pięć, góra sześć okrętów. –Też tak zinterpretowałem odczyty – przytaknął Maxilla – Podział zgrupowania. Podejrzewam, iż nie chcieli wysyłać do systemu swych największych jednostek. –Już wiem, dlaczego – wymamrotała Bequin ogarniając przestraszonym wzrokiem piekło widniejące na ekranach monitorów mostka. –Zapomnij o tych, którzy się wycofali. Leć za mniejszą grupą – rozkazałem. –Doradzałbym… – zaczął Maxilla. –Zrób to! – uciąłem jego komentarz. Z pomocą astronawigacyjnych serwitorów zdefiniował nowy kurs Essene i podążył śladem małej floty w głąb piekielnego systemu. –Tam! Tam, patrzcie! – krzyknął znienacka kapitan powiększając obraz widoczny na jednym z ekranów. Chociaż ciemny kształt był odległy, rozpoznaliśmy w nim przełamany wpół wrak imperialnego krążownika, dryfujący ospale w próżni. –Bez wątpienia jeden z okrętów Estruma. Zbombardowany deszczem meteorytów. Musieli wejść w niego zaraz po wskoczeniu do systemu.

Essene zatrzęsła się ponownie. –Co z nami? – zapytałem. Maxilla naradzał się przez chwilę z Betancore. Statek zadygotał ponownie, tym razem bardzo silnie, główne oświetlenie przygasło na kilka sekund. –Potrzebujemy schronienia – oświadczył posępnie Maxilla. Częściowo oślepione i pełne sprzecznych odczytów skanery Essene zdołały zlokalizować piętnaście wchodzących w skład systemu planet oraz miliony planetoid, złożonych w równym stopniu ze skały i kul gazu. Mentalny kilwater uciekinierów kierował się prosto w stronę trzeciej planety syste-mu, największej spośród wszystkich lokalnych ciał niebieskich. Był to od-stręczający, rdzawoczerwony świat poznaczony głębokimi szramami i nie posiadający już niemal wcale atmosfery. Całą jego północną hemisferę pokrywały liczne kratery będące pozostałościami po upadających meteo-rach, niektóre z nich tak duże, iż swym uderzeniem rozerwały skorupę skalną na głębokość pozwalającą dojrzeć purpurowy żar płynnego jądra globu. Na naszych oczach grad kosmicznych skał spadał na powierzchnię planety ciągnąc za sobą ogniste warkocze, unicestwiając widoczne w dole kontynenty. Kliper podążał w głąb ogarniętego piekielnym kataklizmem systemu, mijając martwe, wpół rozłupane księżyce. Wielki jęzor ognia smagnął burtę statku wprawiając go w dziki taniec. Bryły skał i lodu zapłonęły nieziemskim blaskiem uderzając w nasze tarcze siłowe. –To szaleństwo! – krzyknął Fischig – Ich tu już nie ma! To pewna śmierć! Maxilla popatrzył na mnie z niemą nadzieją w oczach, łudząc się widocznie, że poprę oficera śledczego i nakażę zmianę kursu Essene. –Jesteś pewien poprawności odczytu ich kursu? Kapitan przebiegł palcami po klawiaturze panelu kontrolnego, przełknął ślinę i przytaknął. –Zabierz nas w dół, postaraj się ukryć za linią horyzontu planety. Chcę widzieć ich ciała przed odlotem.

*****

Lot w kierunku powierzchni planety trwał dwadzieścia minut. Żadna z nich nie była przyjemna, każda zaś dłużyła się straszliwie. Chciałem wykorzystać ten czas na potwierdzenie za pomocą Lowinka lub któregoś z astropatów Maxilli potencjalnej obecności w obrzeżach systemu zgrupowania floty z Gudrun, wezwanej przeze mnie w to miejsce instrukcjami nadanymi trzydzieści tygodni temu. Skanowanie astropatyczne okazało się niemożliwe, potworne anomalie kosmiczne zachodzące w

obrębie systemu całkowicie ekranowały zmysły mentatów. Pozwoliłem sobie na bluźniercze przekleństwo. Opadaliśmy w dół w stronę ciemnej strony planety. Ogromne płomienie tańczyły w półmroku liżąc krawędzie wielkich kraterów, w oceanicznych basenach szalały morza płynnego amoniaku. Nawet tutaj, odgrodzeni od miotanego agonalnymi konwulsjami słońca masą martwej planety, z trudem utrzymywaliśmy wyznaczony kurs. W ułamku sekundy pochwyciłem wzrokiem mijany wrak następnego okrętu Estruma, następną metalową ruinę. Martwy świat. Martwy system. –Nasi wrogowie musieli popełnić błąd – oświadczył Aemos trzymając się kurczowo jednego z pulpitów – Saruthi z pewnością tu nie ma. Jeśli nawet zamieszkiwali kiedyś ten system, dawno temu się stąd wynieśli. –A mimo to heretycka flota kierowała się tutaj z ogromną determinacją – zauważyłem chłodno. Essene zeszła już na pułap normalnie niedostępny dla statków kosmicznych. Nad skalistą skorupą globu unosiły się resztki jałowej atmosfery i olbrzymi kliper sunął teraz na wysokości dziesięciu kilometrów nad planetą. Wszędzie wokół śmigały drobiny kosmicznego śmiecia. –Co to takiego? – zapytałem. Maxilla wyostrzył obraz przekazywany przez ekrany kamer. W powierzchni planety ziała gigantyczna rana długa na blisko tysiąc kilometrów. Szczelina sprawiała wrażenie rysy wydartej w skale jakimś gargantuicznym uderzeniem i zagłębiającej się ukośnie w trzewia planety. –Sensory nie potrafią zinterpretować odczytów. Czy to może być pozostałość po spadającym meteorze? –Być może, choć musiałby spadać pod bardzo niskim kątem – powiedział Aemos. –Polecieli dalej czy wlecieli do środka? – zapytałem. –Do środka? – wykrztusił zdumiony Maxilla. –Tak! Czy mogli wlecieć do środka? Aemos przechylił się nad jednym z serwitorów i zaczął stukać w klawiaturę najbliższego z pokładowych instrumentów. –Mentalny kilwater urywa się w tym miejscu. Albo heretycka flota została w tej lokalizacji całkowicie unicestwiona albo faktycznie zapuściła się w głąb szczeliny. Spojrzałem na Maxillę. Kadłub Essene zatrzeszczał jękliwie, zadygotał. Światła na mostku przygasły po raz drugi.

–To statek kosmiczny – powiedział pozornie spokojnym głosem kapitan – Nie jest przystosowany do lotów nad ciałami planetarnymi. –Wiem o tym – odparłem – Ale ich okręty również. Nieprzyjaciel posiada znacznie więcej informacji od nas… i poleciał tam. Kręcąc z rezygnacją głową Maxilla skierował swój kliper prosto w czeluść gigantycznej wyrwy.

55

Zdaniem instrumentów pokładowych mroczna szczelina była bezdenna, uznałem jednak te odczyty za całkowicie pozbawione sensu. W ciemności gdzieś w dole dostrzec można było ciemnoczerwoną poświatę. Potworne wstrząsy ustały, ale kadłub statku wciąż trzeszczał niepokojący protestując przeciwko grawitacyjnym naprężeniom. Odnieśliśmy znienacka wrażenie, że przemieszczamy się wzdłuż jakiejś struktury, zaraz potem drugiej, trzeciej. Ekrany zarejestrowały obraz czwartej, nim minęliśmy ją z rozpędu. Była to owalna arkada o średnicy dobrych osiemdziesięciu kilometrów. Za nią, w głębi szczeliny, znajdowały się kolejne. Kiedy przelatywaliśmy przez nie, odniosłem wrażenie podróżowania w cielsku monstrualnego wieloryba. –Mają kształt wielokątów – zauważył Aemos. –I są nieregularne – dodałem. Żadna z arkad nie była identyczna, chociaż wszystkie zachowywały charakterystyczną formę i brak symetrii – kształt natychmiast powiązany przez nas z saruthi. –To nie mogą być bramy naturalnego pochodzenia – stwierdził Maxilla. Kliper wciąż leciał. Minęliśmy pierwszy tuzin skalnych obręczy, potem drugi. –Światło z przodu – zameldował jeden z serwitorów. Zza oktagonalnych kręgów połyskiwała ciemnozielona poświata. –Lecimy dalej? – zapytał Maxilla. Potwierdziłem kiwnięciem głowy. –Wyślij na powierzchnię sondę naprowadzającą – rozkazałem.

Chwilę później kamera monitorująca rufę klipra pochwyciła ciemny kształt sondy sygnalizacyjnej mknący w górę szczeliny. Światła pozycyjne urządzenia migały jeszcze przez chwili w ciemności, zanim znikły w oddali. Przelecieliśmy przez ostatnią obręcz. Kolejny silny wstrząs. Wpadliśmy prosto w światło – gęste, bladozielone światło. Miejsce, w którym się znaleźliśmy nie miało widocznego sklepienia ani ścian, chociaż krzycząca desperacko logika przypominała ustawicznie, że przebywamy we wnętrzu planety. Dostrzegałem jedynie zieloną poświatę i dywan chmur rozciągniętych pod kliprem. Wszelkie turbulencje natychmiast ustały. Statek sprawiał wrażenie zastygłego w idealnym bezruchu. Atmosfera w tym zadziwiającym miejscu była rzadka i toksyczna, pełna wyziewów amoniaku. Żadna z obecnych na pokładzie klipra osób nie potrafiła określić w logiczny sposób źródła wszechobecnej poświaty ani zaskakującego bezruchu wiszącej w powietrzu Essene. Zakłopotany Maxilla zauważył raz jeszcze, że jego jednostka nie jest przystosowana do lotów atmosferycznych i uzyskanie takiej stabilności dryfu jest praktycznie niemożliwe w zaistniałych warunkach ze względu na silne interferencje pola grawitacyjnego planety. Kontrola systemów pokładowych Essene wykazała, że statek szczęśliwie przetrwał szaleńczą podróż przez umierający system KCX-1288. Pomimo licznych drobnych uszkodzeń zadanym bombardowaniem meteorytów tylko dwa systemy nie funkcjonowały poprawnie. Sensory były ślepe, a ich odczytom brakowało sensu. Wszystkie pokładowe chronometry z wyjątkiem dwóch stały w miejscu, te dwa zaś cofały się w czasie. Betancore i Maxilla przestudiowali niedokładne i pełne przekłamań odczyty sensorów i doszli wspólnie do wniosku, jakoby znajdował się pod nami jakiś ląd, ukryty za dywanem chmur. Wstępne szacunki pozwalały określić wysokość pułapu Essene na sześć kilometrów, chociaż brak precyzyjnych danych nie gwarantował poprawności tego założenia. Nigdzie nie dostrzegaliśmy śladu heretyków, lecz przy tak silnych zakłóceniach pracy sensorów ich flota mogła wisieć w powietrzu chociażby tuż pod nami, poniżej nieprzejrzystej warstwy chmur. Opuściliśmy pokład klipra za pomocą wahadłowca. Cały zespół założył próżniowe skafandry wypożyczone z magazynku Maxilli. Razem z Lowin-kiem, Fischigiem i Aemosem siedziałem w przedziale pasażerskim próbując poprawnie założyć wszystkie elementy niewygodnego skafandra. Bequin siedziała w kokpicie razem z Betancore, obserwując nasz lot ku mlecznej warstwie chmur. Oboje mieli na sobie takie same kombinezony jak reszta zespołu, a dziewczyna upinała właśnie długie włosy, by nie przeszkadzały jej w założeniu hełmu. –Udanych łowów, inkwizytorze – w głośniku odezwał się pozostający na mostku Essene Maxilla. –On będzie tam na dole, prawda? – zapytała Bequin, a ja z miejsca pojąłem, kogo ma na myśli.

Mandragore. –Pewnie tak. On… i cała reszta. –Cóż, słyszałeś słowa Pontiusa – odparła. Jak mógłbym ich nie pamiętać? Necroteuch. Nikt nie mógł usłyszeć tej nazwy i zaraz jej zapomnieć. Moja towarzyszka poświęciła długie tygodnie na wkupienie się w łaski bezcielesnego więźnia, umiejętne odegranie przed nim roli wyrachowanej zdrajczyni. Nie byłem do końca przekonany, że jej zadanie może zakończyć się sukcesem, ale włożyła w tę misję ogromną cierpliwość i sporą dawkę pierwszorzędnego aktorstwa. Wiedziałem, że wysyłanie jej w pojedynkę na spotkania z Pontiusem jest ryzykowne. Przekonała mnie, że podoła zadaniu i nie zawiodłem się. Necroteuch. Jeśli Pontius Glaw się nie mylił, waga naszej misji znacznie wzrastała. Ileż czasu poświęciłem wcześniej na jałowe rozważania nad motywami ryzykownych działań naszych wrogów, próbując bezskutecznie odgadnąć stojącą za tym spiskiem siłę napędową. Teraz miałem już odpowiedź. Legendy mówiły, że ostatnia znana kopia tego plugawego dzieła została zniszczona tysiące lat temu. Mity jednak kłamały. W zamierzchłej przeszłości jakimś nieznanym nam sposobem kopia Necroteuchu przeszła w ręce saruthi. A teraz obcy zamierzali sprzedać ją heretyckiemu rodowi Glawów. Kiedy wahadłowiec przebił się przez chmury, ujrzałem w dole piaszczysty ląd graniczący z bezkresnym zbiornikiem cieczy, który musiał być podziemnym morzem. Fale pieniły się na linii brzegowej sięgającej w mych szacunkach dobrych stu kilometrów długości. Cały krajobraz skąpany był w bladozielonej poświacie sączącej się z góry przez mglisty filtr chmur. Podświadomie wyczuwałem w tym widoku jakąś dziwną miękkość, rozmycie obrazu. Widziana z góry kraina zdawała się nie mieć krańców. Nawet morze było jakieś dziwaczne. Patrząc na nie przypomniałem sobie plażę w Tralito, na Caelunie II, gdzie odbywałem kiedyś rekonwalescencję po obrażeniach odniesionych w starym śledztwie. Niekończące się mile piaszczystych wydm, falujące łagodnie morze, gęste nasycone światłem powietrze. –Jak to jest duże? – zapytałem Midasa. –Co? –To… miejsce. Wskazał dłonią pokładowe instrumenty. –Nie sposób powiedzieć. Sto kilometrów, dwieście… trzysta… tysiąc. –Musisz mieć jakieś odczyty. Spojrzał na mnie przez ramię, a na jego twarzy pojawił się uśmiech, który zmroził mi krew w żyłach. –Sensory mówią, że jest bezkresne. To rzecz jasna nie jest możliwe, toteż uważam, że instrumenty sfiksowały. Już im nie ufam.

–Więc jak lecisz? –Na oko, na instynkt, dzięki schowanemu w nogawce fetyszowi… wybierz sobie taką opcję, która najbardziej cię uspokoi. Przez blisko dziesięć minut opadaliśmy łagodnym łukiem w stronę plaży przecinając przestrzeń ponad ogromną zatoką. Pośród anonimowego krajobrazu zaczęły się wyłaniać pierwsze szczegóły otoczenia. Rząd wielokątnych obręczy wystawał z powierzchni piasku kilkaset metrów od linii brzegu, biegnąc prostopadle do wybrzeża. Każda brama miała dobre pięćdziesiąt metrów średnicy i we wszystkim oprócz skali przypominała do złudzenia obręcze wypełniające wnętrze szczeliny, którą dostaliśmy się do tego miejsca. Rząd budowli ciągnął się w dal i znikał pośród zielonkawej mgły zasnuwającej horyzont. –Lądujemy. Posadziliśmy wahadłowiec na piaszczystej wydmie jakieś pięćset metrów od plaży. Po starannym założeniu hełmów wszyscy wyszli na zewnątrz. Zielona poświata była znacznie silniejsza niż pierwotnie sądziłem, w błąd wprowadziły mnie bowiem przyciemniane szyby w kokpicie statku. Wszyscy opuściliśmy pośpiesznie przyłbice antyoślepiaczy. Nienawidzę skafandrów próżniowych. Nienawidzę tego uczucia uwięzienia, skrępowania, braku swobody ruchów, dźwięku własnego oddechu w uszach, sporadycznego trzasku komunikatora. Kombinezon ograniczał znacząco zasięg słuchu, docierał do mnie praktycznie tylko chrzęst deptanego piasku. Ruszyliśmy rzędem w stronę plaży. Wszyscy prócz Aemosa mieli przy sobie broń. Zbiornik faktycznie wyglądał na morze. Zielona woda pieniła się bijąc falami w plażę. –Płynny amoniak – oświadczył Aemos głosem zniekształconym przez radiokomunikator. Odnosiłem wrażenie czegoś dziwnego w oglądanym właśnie pejzażu. –Widzisz to? – zapytał savant.

56

–Co?

–Fale biegną od strony brzegu. Rozszerzyłem ze zdumienia oczy. Faktycznie. Było to tak oczywiste, że z miejsca przegapiłem to niezwykłe zjawisko. Gęsta ciecz nie uderzała w plażę, ona zdawała się wyłaniać z piasku pośród rozbryzgów białej piany i biec falami w głąb bezkresnego morza. Było to przerażające, niespotykane, nieakceptowalne. Moja pewność siebie zachwiała się nagle w posadach. Miałem ochotę zedrzeć z siebie budzący klaustrofobię skafander i wykrzyczeć w niebo sprzeciw. I pewnie bym to zrobił, gdyby nie czerwona lampka paląca się na miniaturowym czytniku zawartości powietrza przymocowanym do lewego rękawa skafandra. Co takiego opowiedział mi kiedyś Maxilla? Że saruthi dręczyli członków załogi Prometheana ? Nie sądziłem, by ten nienaturalny ruch morza był dziełem obcych, jakże bowiem mogli dokonać takiej rzeczy – domyślałem się jednak ogromu niepokoju i dezorientacji budzonej tym widokiem w umysłach przestraszonych ludzi. Fischig i Betancore dotarli do pierwszej bramy. Patrząc w ich stronę objąłem po raz pierwszy wyobraźnią monumentalne rozmiary budowli. Obaj mężczyźni wyglądali na jej niesymetrycznym tle jak karły. Kolejna brama znajdowała się jakieś trzysta metrów za pierwszą, wszystkie pozostałe dzielił między sobą zbliżony dystans. Z miejsca, w którym stałem mogłem stwierdzić, że każda brama była na swój sposób unikalna pod względem długości boków i stopnia rozwarcia kątów tworzących obręcz, wszystkie jednak miały identyczne rozmiary i proporcje. Bequin klęczała na plaży rozgarniając rękawicami piasek. Wiedziona kobiecą intuicją odkryła najbardziej frapującą niespodziankę. Kilka centymetrów pod powierzchnią piasku znajdowała się warstwa płytek. Ściśle przylegających do siebie płytek o nieregularnych kształtach, identycznych jak te widziane przez nas w North Qualm. Również tutaj anonimowy budowniczy ułożył je w niezrozumiały dla ludzkiego umysłu sposób pomimo niesymetrycznych kształtów. Im więcej płytek dziewczyna odkopywała, tym bardziej gorączkowo grzebała w piasku. –Przestań – powiedziałem – Dla naszego własnego dobra nie próbuj sprawdzać, czy cała plaża jest wyłożona płytami. –Czy to wszystko… czy to może być sztucznym tworem? – zapytała. –Wykluczone – odparł Aemos – Prawdopodobnie płytki i bramy są pozostałością po jakiejś starej budowli, dawno temu porzuconej, później pewnie wielokrotnie zalewanej i przysypanej piaskiem z powodu… z powodu… W głosie savanta nie było śladu przekonania. Podszedłem do Fischiga i Betancore, stanąłem przy nich zadzierając głowę i mierząc wzrokiem bramę. Obręcz wykonano z tego samego nieznanego nam metalu, który mieliśmy okazję zobaczyć na Damasku.

–Co teraz zrobimy? – zapytał Fischig. –Nie lubię oczywistych stwierdzeń – powiedział Aemos – ale ostatnim razem podróż przez takie obręcze doprowadziła Essene do tej przystani. Czy możemy przyjąć założenie, iż tutaj budowle te spełniają taką samą rolę? Wkroczyłem w cień rzucany przez masywną metalową konstukcję. –Chodźcie – powiedziałem. Maszerowaliśmy przez czas, który wstępnie oszacowałem na jakieś dwadzieścia minut. Przypuszczalnie. Wszystkie przenośne chronometry stały w miejscu. Po kilku pierwszych minutach marszu pochwyciłem słuchem odległy, powtarzający się dźwięk: rytmiczny, balansujący na krawędzi ludzkiego zmysłu słuchu huk przywodzący na myśl echo grzmotu, dobiegający gdzieś znad morza. Takie przynajmniej odnosiłem wrażenie. Dźwięk powtarzał się co minutę. Dzieliły go długie odstępy ciszy i za każdym razem, gdy nabieraliśmy już przekonania, że usłyszeliśmy go ostatni raz, dobiegał nas ponownie. Wyczuwaliśmy go podświadomie nawet po wyłączeniu zewnętrznych mikrofonów. –Słyszysz to? – otworzyłem kanał komunikacyjny do Maxilli. W głośniku rozległa się seria suchych trzasków, nie padła jednak natychmiastowa odpowiedź. Kiedy już na dobre zaniepokoiłem się tym milczeniem, wzmacniacz eksplodował dźwiękiem. Usłyszałem głos Maxilli. –…jak każesz, Gregorze, ale to nie będzie łatwe. Powtórz ponownie… co takiego mówiłeś o Fischigu? –Maxilla! Zgłoś się! – wrzasnąłem, lecz mój krzyk zlał się w jedno z głosem wciąż mówiącego kapitana. On wcale mi nie odpowiadał, odbierałem jedynie radiowy przekaz. Poczułem lodowaty dreszcz strachu. Komunikator wypełniły statyczne trzaski. –Powiedz Alizebeth, że się z nią zgadzam! Ha! Połączenie zostało zerwane. Spojrzałem na towarzyszy. Ich ledwie widoczne pod brązowymi przyłbicami twarze były blade i przestraszone. –Co… co to takiego było? – wymamrotałem zdezorientowany. –Echo? – wyszeptał Aemos – Jakiś fragment radiowej transmisji odbity wskutek magnetycznych anomalii i… –Nigdy nie prowadziliśmy takiej rozmowy! Kolejny stłumiony grzmot przetoczył się ponad

piaszczystym wybrzeżem. Po czasie, który w myślach oszacowałem właśnie na dwadzieścia minut, cała grupa przeszła pod ostatnią w ciągu konstrukcji bramą. Zatrzymaliśmy się niepewni dalszych działań. Kraina zaczynała zmieniać swój wygląd, pustynia przechodziła z wolna w pagórki i niskie wzgórza. Wokół zrobiło się mroczniej, bardziej odstręczająco. Szmaragdowa poświata osłabła, a ciemnozielone światło zlewało się z pasem czerni wiszącym nad położonymi w głębi krajobrazu górami. –Ale… było ich więcej w rzędzie! – zawołał nagle Fischig – Więcej bram! Miał rację. Cały ciąg obręczy zniknął bez śladu, kiedy przeszliśmy przez ostatnią. Cofnąłem się pośpiesznie w tył mając nadzieję, że po przekroczeniu niewidzialnej teraz bramy wszystkie metalowe budowle pojawią się ponownie przed naszymi oczami. Nic takiego się nie stało. Rytmiczny grzmot nie ustawał. Ruszyliśmy w stronę wzgórz. W komunikatorach przybrały na sile statyczne trzaski i piski zakłóceń. –Transmisje – oświadczył Lowink kręcąc przez chwilę podziałką swego urządzenia – Nie mogę namierzyć czystego pasma, ale i tak są kodowane. Szyfr wojskowy. Sygnały wychodzące i przychodzące. Nasi uciekinierzy. –Patrzcie! – syknął Betancore oglądając się przez ramię za siebie. Ponad plażą, tuż pod chmurami, wisiały nieruchomo w powietrzu trzy ciemne kształty. Dwie imperialne fregaty i stary frachtowiec o niestandardowym wyglądzie. –Jak mogliśmy ich przeoczyć podchodząc do lądowania? –Nie wiem, Midasie. Niczego już nie jestem pewien. Odwracając się w stronę reszty zespołu dostrzegłem Aemosa odpinającego zaczepy hełmu. –Aemos! –Uspokój się – powiedział savant odkrywając swą starczą łysą czaszkę. Wystawiając na zewnątrz obramowaną wysokim kołnierzem skafandra głowę analityk przypominał mi żółwia wyciągającego pomarszczony nos ze skorupy. Podniósł swą lewą rękę i pokazał mi czytnik składu atmosfery. Świeciła na nim zielona lampka. –Perfekcyjne dla ludzi powietrze – powiedział – Trochę zimne i sterylne, ale poza tym perfekcyjne. Wszyscy odpięliśmy zatrzaski własnych hełmów zdejmując je pośpiesznie z głów. Chłodne powietrze szczypało nieco skórę, ale nie zważałem na to szczęśliwy z powodu odzyskania większego pola widzenia. W powietrzu nie sposób było wychwycić żadnego specyficznego zapachu, nawet odoru amoniaku.

Pomogliśmy sobie nawzajem zamocować hełmy na uchwytach przyczepionych do ramion. Dźwięk grzmotu był teraz cichszy i bardziej stłumiony – najwyraźniej ciasna przestrzeń wewnątrz hełmów wzmacniała go poprzez rezonans. Słyszeliśmy wzajemnie swe kroki i oddechy, szum oceanu. Wciągnąłem w nozdrza zapach perfum Bequin. Podziałał na mnie w bardzo odprężający sposób. Poprowadziłem grupę w głąb krainy wspinając się ostrożnie na pierwsze stoki wzgórz. Teraz, uwolniony już od niewygodnego hełmu, pojąłem, że czas naszego marszu przez wydmy nie był uzależniony wyłącznie od nieporęcznych skafandrów. Z trudem potrafiłem określić jakikolwiek mierzony okiem dystans. Wciąż czułem się zdezorientowany i niespokojny. To miejsce miało w sobie dziwaczną odpychającą aurę.

*****

Wpadliśmy na nich znienacka, jedynym ostrzeżeniem był nagły wybuch aktywności komunikatorów. Wszystkie odbiorniki zaczęły pracować jednocześnie. –Biegiem! Szybciej! Segment drugi! –Gdzie jesteście? Gdzie jesteście? –Ubezpieczenie lewej flanki! To jest rozkaz! Ubezpieczyć lewą flankę! –Są za mną! Są za mną i… Przenikliwy radiowy szum. Z przodu, na stromych zboczach górskiego pasma, pojawili się zbiegający w dół wzniesienia żołnierze. Imperialni gwardziści w złotoczerwonych pancerzach osobistych. Gudruniccy strzelcy. –Kryć się! – poleciłem i wszyscy padliśmy na brzuchy chowając się za grzbietem jednego z pagórków. Szczęknęła odbezpieczana broń.

57

Szczęknęła odbezpieczana broń. Żołnierzy było sześćdziesięciu, może nieco więcej. Biegli w chaotyczny sposób, pozbawiony jakiegokolwiek porządku. Uciekali. Jakiś oficer w ich szeregach wymachiwał rękami i wołał coś

głośno, ale był otwarcie ignorowany. Wielu gubiło po drodze hełmy i karabiny, potykało się i przewracało na kamieniach. Chwilę później na szczycie pasma pojawili się ich prześladowcy. Trzy czarne opancerzone ślizgacze w barwach oddziałów bezpieczeństwa marynarki wystrzeliły zza wzniesienia, a w ślad za nimi pojawiło się trzydziestu komandosów w charakterystycznych czarnych pancerzach osobistych. Szli w zdyscyplinowanej formacji, beznamiętnie strzelając z ciężkich laserów w plecy uciekających żołnierzy. Ślizgacze zanurkowały lekko otwierając ogień z pokładowych karabinów maszynowych. W powietrzu rozprysły się kawałki skał i rozdarta pociskami ludzka tkanka. Sekundę później wszystkie trzy maszyny przeleciały nad naszymi głowami tak nisko, że mógłbym chyba sięgnąć ich brzuchów wyciągniętą dłonią. Pomknęły w stronę morza nabierając wysokości i zawracając w celu wykonania kolejnego podejścia. Niektórzy Gudrunici odpowiedzieli ogniem i jeden z komandosów upadł na plecy znikając za grzbietem wzgórza. Lecz w rozpaczliwie stawianym oporze nie było żadnej koordynacji działań. –Co za piekło! Dalej się chowamy? – wysyczała przez zęby Bequin. –Lada moment do nas dojdą – zauważył Fischig otwierając zamek swego karabinu i poprawiając amunicyjną taśmę. Rozgrywające się na mych oczach sceny były przerażające, a ja sam od czasu incydentu na Essene żywiłem głęboki uraz do noszących czarne ubiory komandosów. Wciąż się wahałem… Wyjąłem z kabury swój ciężki automat i podałem go Aemosowi. Potem odczepiłem od plecaka przytroczony do niego laserowy karabin. Bequin trzymała już w rękach dwa swoje pistolety. Lowink miał drugi karabin, a Midas glaviański sztucer igłowy. –Uważajcie na gwardzistów – poleciłem – Zrób, co w twoich siłach, Aemos. Midas, ślizgacze się do nas zbliżają. Poczołgaliśmy się kawałek do przodu i zaczęliśmy strzelać. Karabin maszynowy Fischiga przestębnował grzbiet zajętego przez komandosów wzgórza, po czym ściął ciężkimi pociskami trzech z nich. Broń Lowinka zaczęła trzaskać rytmicznie, dołączył do niej huk wystrzałów z pistoletu Aemosa. Bequin wyczyniała istne cuda. Na ćwiczenia z bronią palną poświęciła spory wycinek trzydziestotygodniowej podróży, a Betancore nie szczędził wysiłków doskonaląc jej strzeleckie umiejętności. Trzymając w każdej dłoni laserowy pistolet wykrzyczała jakiś niezrozumiały okrzyk bitewny i wypaliła z obu luf zabijając na miejscu dwóch zaskoczonych komandosów. Żołnierze oddziałów bezpieczeństwa przerwali swój morderczy marsz pojmując, że sytuacja uległa znienacka poważnej zmianie. Rozproszeni Gudrunici przypadli na chwilę do ziemi, część z nich

poszła w ślady oficera i zaczęła razić strzałami ze swej broni grzbiet wzgórza. Na to właśnie w głębi ducha liczyłem. Moja grupa nie mogła samotnie stawić czoła tak dużemu oddziałowi komandosów. Od początku zakładałem, że nasza nieoczekiwana interwencja podniesie morale gwardzistów. Wciąż jednak spora ich część kontynuowała paniczną ucieczkę. Wściekła wymiana ognia rozpaliła światłem przestrzeń pomiędzy grzbietem wzgórza zajętego przez żołnierzy służb bezpieczeństwa, a jego podstawą, u której leżeli na brzuchach gudruniccy gwardziści. Lowink, Fischig, Aemos i Bequin poderwali się na nogi i zaczęli biec w kierunku żołnierzy Gwardii strzelając w ruchu z bioder. Ślizgacze spadły na pole walki siejąc na wszystkie strony strumieniami pocisków. Betancore przypadł na jedno kolano, przyłożył do ramienia swój sztucer i pociągnął za spust. Rzadko spotykana broń o długiej inkrustowanej lufie wydała z siebie przeciągły szczęk. Seria nabojów o wybuchowych szpicach przebiła spód jednego z nadlatujących ślizgaczy. Ciężka maszyna eksplodowała w powietrzu. Płonące metalowe szczątki posypały się gradem na skaliste pagórki. Pochwyciłem w celownik drugi ślizgacz. Maszyna weszła w ciasny skręt zawracając w kieunku naszych pozycji, toteż jej pilot musiał zredukować prędkość pojazdu. Wystrzeliwane z mojej broni wiązki energii mijały cel w locie lub gasły nieszkodliwie na jego opancerzonym kadłubie. Podwieszone pod kabiną pilota działko zaczęło pluć ogniem wyrywając w ziemi ścieg obłoczków pędzących prosto na mnie. W tym samym momencie przestrzeliłem hełm pilota pośrodku przyłbicy. Nie przerywając ognia ślizgacz załamał gwałtownie lot i uderzył w ziemię jakieś pięćdziesiąt metrów za moimi plecami. Odbił się od skał z hukiem dartego metalu, poleciał łukiem w niebo i runął prosto w przybrzeżne fale, wzbijając w górę fontannę szmaragdowej cieczy. Trzeci ślizgacz przemknął nad zagłębieniem terenu uśmiercając ogniem z broni pokładowej sześciu próbujących przed nim uciec gwardzistów. Midas nie odrywał swego sztucera od ramienia. Strzelił raz w chwili, gdy pojazd śmigał nad naszymi głowami, ale chybił. Wypalił ponownie, tym razem trafiając gdzieś w okolice sekcji napędowej ślizgacza. Maszyna poleciała prosto przed siebie. Nad plażę. Nad morze. Nie miałem pojęcia, co właściwie ugodził pocisk Midasa: pilota czy może układ sterowniczy. Ślizgacz odleciał w stronę stykającego się z morzem widnokręgu i po chwili zniknął z naszych oczu. Parliśmy w górę wzniesienia, mając po obu stronach Gudrunitów. Żołnierze byli brudni i obdarci, żaden z nich nie miał więcej niż dwadzieścia pięć lat. Widząc zarówno nas jak i efekty naszej kanonady gwardziści zaczęli krzyczeć radośnie, być może uważając, iż jesteśmy częścią większej grupy ratunkowej. U szczytu wzniesienia walczyło zaciekle kilku ostatnich komandosów. Fischig rzucił się w górę stoku strzelając ogniem ciągłym, tuż za nim biegł tuzin żołnierzy żądnych rozprawy ze swymi niedawnymi

dręczycielami. Walka trwała jeszcze dwie minuty. Fischig stracił dwóch nowych podopiecznych, ale nie pozwolił ujść z życiem żadnemu członkowi służb bezpieczeństwa marynarki. Wymiar sprawiedliwości pozbawił naszą armię wyśmienitego oficera liniowego, przyznałem w myślach z uznaniem. Odszukałem gudrunickiego oficera pośród siadających wprost na ziemi gwardzistów. Wszyscy byli śmiertelnie wyczerpani. Niektórzy płakali, żaden zaś nie próbował ukrywać lęku. Kłęby dymu wciąż unosiły się na pobojowisku tkwiąc w miejscu z powodu całkowicie bezwietrznej pogody. Dowódca grupy, mężczyzna w randze sierżanta, nie był wcale starszy od reszty żołnierzy. Próbował najwyraźniej zapuścić brodę, ale na razie efekty tego zabiegu były mizerne. Zasalutował mi, zanim jeszcze zdążyłem wyjąć swoją odznakę. Widząc ją runął na kolana. –Wstań natychmiast. Usłuchał bez wahania. –Inkwizytor Eisenhorn. Kim jesteś? –Sierżant Enil Jeruss, drugi batalion, Pięćdziesiąty gudrunickich strzelców. Sir, czy flota jest już tutaj? Czy nas odnaleźli? Uniosłem dłoń przerywając potok jego pytań. –Zapoznaj mnie z przebiegiem wydarzeń, szybko i zwięźle. –Nie chcieliśmy brać w tym udziału. Zaokrętowano nas na fregatę Exalted i kazano czekać na odlot z systemu. Kiedy opuściliśmy wysoką orbitę Gudrun, kapitan poinformował wszystkich, że planeta została zajęta przez nieprzyjaciela i musimy natychmiast zmienić lokację. –Kapitan? –Kapitan Estrum, sir. –Co było potem? –Trzydzieści tygodni w tranzycie do tego miejsca. W momencie przylotu do tego systemu podejrzewaliśmy już, że coś jest nie tak. Zaczęły się protesty i żądania wyjaśnienia całej sytuacji. Dowództwo uznało nasze wystąpie nia za bunt, kilkanaście osób zostało rozstrzelanych. Mieliśmy wykonać rozkazy albo zginąć. –Niewielki wybór. Potrząsnął z goryczą głową.

–Owszem, sir. Dlatego właśnie próbowałem wyciągnąć stąd swoich ludzi. Uciekliśmy krótko po dotarciu na miejsce, kiedy tamci byli zajęci. Poszli za nami jak na polowanie. –Gdzie was zaprowadzono? Wskazał ręką za siebie, w głąb wzgórz. –W ciemność – powiedział. –Opowiedz mi, co tam widziałeś – poleciłem.

58 Rozdział XIX

Raport Jerussa. Na płaskowyżu. Prawdziwa sprawa.

–Nie wiem nawet, na jakim jesteśmy świecie – powiedział sierżant Jeruss – Nic nie chcieli nam powiedzieć. Ale lot tutaj był ciężki, za to mogę ręczyć. –O ile mi wiadomo, system ten nie ma żadnej oficjalnej nazwy. Mów dalej. –Wysłano nas z pokładu fregaty na plażę w charakterze eskorty dla grupy dowódców ekspedycji. –Jak silnej eskorty? –Ponad stu żołnierzy oddziałów bezpieczeństwa marynarki i jakieś trzy setki gwardzistów. –Pojazdy? –Ślizgacze antygrawitacyjne i dwa ciężkie transportery opancerzone do przewozu ładunku i osób kierujących całą akcją. –Co o nich wiesz? –Na temat ładunku nic – wzruszył ramionami – W skład grupy wchodzą kapitan Estrum i lord Glaw, bardzo znany dostojnik z mojej macierzystej planety.

–Znam go. Kto jeszcze? –Jacyś obcy ludzie: gwiezdny kupiec, kapłan Eklezjarchii oraz wielki przerażający wojownik, którego pozostali cały czas starali się trzymać z dala od naszych żołnierzy. Mandragore, nie miałem w tym względzie żadnych złudzeń. Oraz Dazzo i Locke. Rdzeń grupy spiskowców. –Co było potem? Jeruss wskazał dłonią mroczne stoki wyższych partii wzgórz. –Udaliśmy się w głąb tej krainy. Na mój rozum dowódcy doskonale wiedzieli, gdzie mają się kierować. Otoczenie zmieniało się w trakcie podróży, robiło się cieplej i ciemniej. I trudno było oszacować drogę, jakby… –Jakby? –Nie potrafiliśmy określić pokonanego dystansu. Czasami poruszaliśmy się tak wolno jakby droga wiodła przez roztopiony wosk, czasami musieliśmy siłą zwalniać krok. Niektórzy ludzie wpadali w panikę. Znaleźliśmy poly- gony, takie same jak te na plaży. Mianem polygonów określił bez wątpienia niesymetryczne bramy. –Były ich tam całe rzędy, ciągnące się w głąb gór. Wszystkie tak dziwaczne w swej budowie, że głowa bolała od samego na nie patrzenia. Odnosiłem wrażenie, że zmieniają swe kształty w trakcie upływu czasu. –Co rozumiesz pod pojęciem „dziwaczne”? –Sir, nie uczęszczałem do szkoły oficerskiej, ale jestem wykształconym człowiekiem i znam podstawowe zasady geometrii. Suma kątów w bramach się nie zgadzała, ale przecież wszystkie tam stały, prawda? Zdjęty zimnym lękiem wspomniałem słowa Maxilli mówiące o dziwnych kątach oraz oglądaną wielokrotnie kamienną tablicę wywiezioną z Damas-ku. –Poszliśmy wzdłuż takiego traktu, przechodząc od czasu do czasu przez polygony. Kapłan Eklezjarchii i wolny kupiec zdawali się znać drogę. Był z nimi jeszcze jeden człowiek, przypominający inżyniera. –Szczupła budowa ciała? Niebieskie oczy? –Tak. –Nazywa się Malahite. Czy ten człowiek brał udział w wytyczaniu trasy waszej podróży?

–Owszem, pozostali kilkakrotnie coś z nim konsultowali. W końcu dotarliśmy do płaskowyżu. Wielka wyżyna, szeroka, obramowana ostrymi zboczami gór… sztuczna. Cały płaskowyż okazał się wyłożony metalowymi płytkami, które… – spróbował gestami rąk nakreślić w powietrzu ich kształt, ale zaraz poddał się z dreszczem niepokoju i zmieszania.

–Dalsze polygony przeczące prawom matematyki? Sierżant roześmiał się krótko, nerwowo. –Tak. Płaskowyż jest naprawdę rozległy. Czekaliśmy tam przez długi czas, żołnierze na obrzeżach, przywódcy i pojazdy pośrodku. –Co potem? –Czekaliśmy tam chyba całe godziny, chociaż nie sposób tego potwierdzić, bo wszystkie chronometry się zawiesiły. Potem zaczęła się kłótnia. Lord Glaw posprzeczał się z pozostałymi cywilami. Uznałem to za szansę, kazałem przygotować się ludziom. Było nas prawie dziewięćdziesięciu, gotowych przy najbliższej sposobności dać nogę. Wszyscy pozostali gapili się na kłótnię. Wielki wojownik… zmiłuj się, boski Imperatorze… on zaczął krzyczeć na resztę grupy. Myślę, że to właśnie jego głos przełamał nasze wahanie. Odskakiwaliśmy po dwóch, trzech jednocześnie, z tylnych szeregów, w płaskowyżu i dalej przed siebie, drogą powrotną na plażę. –A oni odkryli waszą ucieczkę. –W końcu tak. I ruszyli za nami, na polowanie. Resztę już pan zna. Odczekałem kilka chwil dając sierżantowi czas na otrząśnięcie się z przykrych wspomnień, potem zwołałem gwardzistów nakazując im podejść bliżej. Przy życiu pozostało około trzydziestu sprawnych fizycznie strzelców, dalszych kilku było rannych. Wszyscy sprawiali wrażenie śmiertelnie przerażonych. Aemos natychmiast zajął się opatrywaniem rannych. Chrząknąłem znacząco i przemówiłem do obserwującej mnie w milczeniu publiki. –Sprzeciwiając się swym oficerom i przywódcom okazaliście lojalność wobec Imperatora. Ludzie odpowiedzialni za wasz pobyt w tym miejscu są heretykami, a ich misja ma charakter kryminalny. Przybyłem tutaj, by ich powstrzymać. Nie mogę zagwarantować bezpieczeństwa nikomu, kto zdecyduje się mi pomóc, ale potraktuję każdą taką inicjatywę jako gest poświęcenia dla Złotego Tronu. Imperator potrzebuje waszej pomocy, tutaj, teraz. Jeśli prawdziwe były przysięgi lojalności składane przez was dniu zaciągu do Gwardii, nie będziecie się wahali przed podjęciem właściwej decyzji. Nie istnieje ważniejsza bitwa, w której moglibyście poświęcić swe życia. Dzikie przestraszone twarze patrzyły na mnie rozszerzonymi oczami. Przez grupę przebiegł zdławiony pomruk aprobaty, ale świadom byłem faktu, że stoję przed niedoświadczonymi młodymi ludźmi, rzuconymi znienacka i wbrew swej woli w otchłań szaleństwa. –Umocnijcie się w duchu i wiedzcie, że Imperator jest z wami. Nie przesadzę, jeśli powiem, że przyszłość leży w naszych rękach. Kolejny pomruk aprobaty. Ci ludzie nie byli tchórzami, potrzebowali jedynie zachęty i celu, dla

którego gotowi byliby przelać krew. Szepnąłem przez ramię do Fischiga. Oficer śledczy postąpił krok do przodu i czystym głosem zaczął śpiewać Imperialne Credo oraz Psalm Posłuszeństwa, pieśni doskonale znane każdemu dziecku w Imperium. Gudrunici podjęli ochoczo słowa. Ten prosty zabieg najwyraźniej silnie wzmocnił morale gwardzistów. Dudniący dźwięk wciąż przebiegał ponad plażą. Z pomocą Betancore pozbierałem broń i ekwipunek zabitych. Zgromadziliśmy dostatecznie dużo broni, by każdy członek oddziału miał zwykły lub ciężki laser. Zdołałem także złożyć z różnych części ubiorów trzy kompletne i nienaruszone pancerze osobiste służb bezpieczeństwa marynarki. Zdjąłem swój niewygodny skafander próżniowy i założyłem w jego miejsce lśniący czarny pancerz. Midas próbował zrobić to samo, ale okazał się zbyt szczupły, by wiarygodnie wyglądać w tym stroju. Wszyscy komandosi byli rosłymi mężczyznami. Wbiliśmy w pancerz Fischiga, a nie chcąc zmarnować trzeciego kompletu wybrałem spośród Gudrunitów mocno zbudowanego kaprala o nazwisku Twane. –Jaki jest gudrunicki kanał dowodzenia? – zapytałem Jerussa ustawiając parametry pracy komunikatora wbudowanego w hełm. –Beta phi beta. –Spośród gwardzistów znajdujących się na płaskowyżu, ilu może stanąć po naszej stronie? –Wszyscy Gudrunici, tak mi się przynajmniej wydaje. Z całą pewnością jednostka sierżanta Creddona. –Twoim zadaniem będzie przeciągnięcie ich do nas po rozpoczęciu akcji. Dam ci w odpowiednim czasie sygnał. Skinął potakująco głową. Zostawiliśmy rannych zatroszczywszy się uprzednio o względną ich wygodę, po czym cała grupa ruszyła w głąb mrocznych gór.

*****

Zgodnie z zapowiedzią Jerussa wkrótce zrobiło się gorąco i ciemno. Obcisły czarny pancerz komandosów miał wbudowany system chłodzenia, ale niewiele to pomagało. Dokuczała nam także nienaturalna aura tego miejsca. Dziwnie się podróżowało musząc w niektórych miejscach przyśpieszać niemal do biegu, aby utrzymać zwykłe marszowe tempo. Dotarliśmy do pierwszej bramy. Jeruss objął prowadzenie, chociaż na dobrą sprawę mogliśmy pójść

przodem sami, bo w rdzawej ziemi głęboko odcisnęły się koleiny ciężkich pojazdów i ślady ludzkich butów. Droga wiodła przez skupisko stromych wzgórz, ponurych i nieprzyjaznych. W zasięgu naszego wzroku biegło wiele rzędów bram, niektóre z nich wyraźnie niszczały i rozsypywały się powoli. Szybko straciłem orientację w terenie. Często odnosiłem wrażenie, że przechodząc przez jedną obręcz wychodziliśmy w zupełnie innym rzędzie bram. Ślady konwoju były wyraźne i czytelne, ale zdawały się kluczyć w miejscu w chaotyczny sposób. Same bramy też budziły niepokój obserwatorów, gdyż zgodnie ze słowami Jerussa przeczyły swym kształtem prawom geometrii. –Myślę – powiedział do mnie cicho idący z boku Aemos – że ten brak symetrii występuje w każdej dziedzinie i każdym wymiarze.

59

–Co masz na myśli? –W trzech widzialnych wymiarach oraz w czwartym: czasie. Wszystko ulega zniekształceniu. Być może jest to jakiś efekt uboczny, być może rozmyślnie zaprojektowana forma psychicznego dręczenia ludzi, a może… nie wiem. To dlatego wszystko tutaj jest takie dziwne i nie dające się zaakceptować przez ludzki umysł. Dotarliśmy w końcu do miejsca, które Jeruss nazywał płaskowyżem. Była to idealnie gładka górska wyżyna mająca blisko kilometr długości i szerokości, pieczołowicie wyłożona niesymetrycznymi metalowymi płytkami drwiącymi niemo z ludzkich praw matematycznych. Wszędzie wokół wystrzeliwały w niebo ostre szczyty i brązowe grzbiety przeskoków. Niebo było ciemne i mógłbym przysiąc, że dostrzegałem na nim blask gwiazd. Po naszej stronie płaskowyżu kilkuset żołnierzy siedziało na ziemi w luźny półokręgu, czekając na coś nerwowo. Wyczuwałem doskonale napięcie tych ludzi. Ponad połowę tłumu tworzyli Gudrunici, reszta składała się z komandosów marynarki. Mniejsze grupy wojskowych stały w zdyscyplinowanych szeregach nieco bliżej środka płaskowyżu, ubezpieczając dwa ciężkie transportery kołowe i dwa puste zaparkowane na ziemi ślizgacze. Na płytkach wznosiła się piramida złożona z wyładowanych skrzynek pełnych kamiennych tablic. Po przeciwnej stronie płaskowyżu rząd bram biegł w ciemność górskich wąwozów. Ukryliśmy się wśród skał oczekując dalszego rozwoju sytuacji. Po dłuższym okresie wyczekiwania na drugim krańcu wyżyny dostrzegłem jakiś ruch. Jakieś postacie wyszły przez bramę. Nawet z tej odległości rozpoznałem bez trudu charakterystyczne sylwetki Dazzo i Malahite oraz czterech towarzyszących im żołnierzy służb bezpieczeństwa. Wszyscy szli żwawym

krokiem machając rękami w stronę transporterów. Wszędzie wokół wojskowi podrywali się na nogi z pełnym niepokoju ożywieniem. W bramie pojawiły się inne kształty. W pierwszej chwili nie można było o nich nic konkretnego powiedzieć: szare, połyskliwe kształty w niczym nie przypominające ludzkiej postaci i poruszające się w pozornie niemożliwy do skopiowania sposób. Odpiąłem od pasa swą lornetę, starannie ustawiłem pokrętła. I po raz pierwszy w życiu ujrzałem saruthi. Było ich dziewięć, a przynajmniej tyle zliczyłem. Przywiodły mi na myśl pająki, ale takie porównanie na dłuższą metę było zbyt ogólnikowe i niewystarczające. Z ich opasłych szarych cielsk wyrastało pięć kończyn o tak rozmieszczonych stawach, że główne kolana tych istot znajdowały się powyżej korpusu. Nie dostrzegałem żadnej symetrii w kształcie nóg, ani sposobie poruszania się obcych. Stawiane przez nich kroki sprawiały wrażenie całkowicie chaotycznych i pozbawionych sensu, od samego na nie patrzenia zaczynała boleć głowa. Każda kończyna wspierała się na wykonanym z lśniącego srebra długim szpicu trzymanym przez palce saruthi, dzięki czemu stwory unosiły się dodatkowy metr ponad powierzchnią ziemi. Metalowe końcówki szpiców uderzały z głośnym trzaskiem w płytki, słyszanym przeze mnie pomimo dzielącego nas dystansu. Głowy obcych były obłe, wznosiły się na mięsistych giętkich szyjach. Podłużne czaszki nie posiadały żadnych gałek ocznych ani jam gębowych, chociaż dostrzegałem w kilku miejscach okolone wibrysami otwory, prawdopodobnie nozdrza. Rozmieszczenie tych otworów było równie niesymetryczne jak w przypadku innych kształtów obcych, a same głowy wyrastały na skraju korpusu, nie zaś pośrodku. Były to odrażające, brzydkie potwory. Każda kreatura dwukrotnie przewyższała wzrostem człowieka: masywna bryła błyszczącego szarego mięsa. Krzyki i westchnienia szoku przebiegły falą przez zgromadzonych na płaskowyżu żołnierzy. Kilkunastu z nich nie wytrzymało tego potwornego widoku – odwrócili się i uciekli w góry, drąc z głowy włosy i zawodząc szaleńczo. Dziewięć saruthi z klekotem nóg wydostało się spod bramy i ruszyło na środek wyżyny, tworząc półokrąg przed Dazzo i Malahite. Oberon Glaw, Gorgone Locke, Estrum i Mandragore wysiedli z transporterów podchodząc pośpiesznie do swych towarzyszy. Muszę wyznać szczerze, że byłem w tym momencie równie przerażony, co moi współpracownicy. Ujrzałem na własne oczy bluźnierstwo wobec praw natury, co jako purytaninem mocno mną wstrząsnęło. Lecz teraz muszę przyznać obiektywnie, że saruthi byli też budzącymi respekt stworami, niemalże na swój sposób majestatycznymi. Moje przerażenie zrodziło się w zdezorientowanej nienaturalnym otoczeniem świadomości. Podobnie jak w przypadku badanego przez nas podziemnego świata, sami obcy byli tak odmienni, że ludzki umysł nie potrafił się z ich kształtami pogodzić. Każda wygięta kończyna, każda obła głowa skrywała w sobie jakąś chorą aurę. Nigdy dotąd nie wiedziałem, jak istotny na mnie wpływ miało poczucie symetrii i jak destruktywnie wpływał na moją psychikę jej rażący brak. To były potwornie zdeformowane istoty, całkowicie pozbawione jakiegokolwiek śladu gracji, czy

chociaż jednego elementu mogącego zaspokoić estetyczne zmysły człowieka. Ciała obcych samą swą formą zdawały się przeczyć logice. Strach zdjął mnie do szpiku kości. Potoczyłem wzrokiem po twarzach towarzyszy i ujrzałem lęk w ich oczach – lęk, niedowierzanie, wstręt. Aemos uratował moje życie i zdrowy rozum. On i tylko on jeden stał niczym urzeczony wpatrując się w saruthi z charakterystycznym uśmieszkiem zdradzającym naukową ekscytację. –Bardzo niepokojące – wymamrotał. Ta krótka uwaga sprawiła, że parsknąłem zdławionym śmiechem. Powróciła raptownie moja pewność siebie, a z nią również trzeźwość umysłu. Przywołałem do siebie Fischiga i Twane, po czym upewniłem się, że Be-quin, Midas i Jeruss panują nad resztą gwardzistów. Jeruss i Twane wyglądali na ludzi wymagających solidnej dawki alkoholu. Bequin była gotowa, w rękach ściskała swe pistolety. Widok Mandragore rozpalił w jej oczach dziką gorączkę. –Czekaj na mój sygnał – poleciłem Midasowi. Do Fischiga szepnąłem – Uważaj na naszego przyjaciela – i wskazałem ramieniem Twane. Wyszliśmy w trójkę zza kamieni idąc w kierunku środka płaskowyżu. Wszyscy żołnierze byli już na nogach, rozmawiając między sobą, przeklinając i modląc się trwożliwie. Oficerowie służb bezpieczeństwa krążyli wśród gwardzistów pilnując ich szyków, ale i oni sami najwyraźniej nie czuli się pewnie. Wtopiliśmy się w nerwowy tłum. Gudrunici skwapliwie ustępowali nam drogi, nie chcąc najwyraźniej zadzierać z trzema dręczycielami w znienawidzonych czarnych pancerzach. Przedostaliśmy się w ten sposób niemal do samego przodu zgromadzenia. –O czymś takim nikt mi nie wspominał – wycedził przez zęby stojący obok mnie komandos gapiąc się nieprzerwanie na odległych o dwieście metrów saruthi. –Spręż się! – sarknąłem. Spojrzał na mnie spod przyciemnianego wizjera hełmu. –Nie powinno tak być. –Poczekamy, co będzie dalej – odparłem gładząc wymownie palcami obudowę ciężkiego lasera – Jeśli Estrum i jego kamraci wciągnęli nas w jakąś pułapkę, przekonają się, że służby bezpieczeństwa Zgrupowania Scarus potrafią się o siebie zatroszczyć. Skinął z aprobatą głową i sprawdził raz jeszcze swą broń. Razem z Fischigiem i Twane postąpiłem jeszcze bardziej do przodu. Nikt nie zwrócił na ten ruch uwagi, co więcej – wielu żołnierzy poszło w nasze ślady chcąc znaleźć się bliżej znamiennej sceny na środku płaskowyżu. Byliśmy już przy transporterach.

Oberon Glaw stał wyprostowany, długi płaszcz spływał z jego wysoko wzniesionych ramion. Pozdrawiał saruthi słowami, których nie mogłem dosłyszeć. Przemowa trwała dłuższą chwilę. W pewnym momencie możnowładca odwrócił się w końcu bokiem do nas i wskazał dłonią stertę skrzyń. Wtedy usłyszałem jego głos. –…i w dobrej wierze przynieśliśmy ze sobą artefakty, w myśl uprzednich ustaleń. Locke odłączył się od grupy negocjatorów i ruszył biegiem w naszym kierunku. –Pomóżcie mi – warknął do stojących przy transporterze komandosów. Skoczyłem do przodu, w ślad za mną Fischig. W ułamku chwili staliśmy się częścią tuzina komandosów niosących pierwsze zdjęte ze sterty skrzynki. Szedłem dwa kroki za Locke, moje okryte czarnymi rękawicami dłonie ściskały klamrę tuż obok masywnych pięści renegata. Położyliśmy skrzynki w wyznaczonym miejscu cofając się następnie o kilka kroków. Locke pozostał przy ładunku zdejmując jedną z pokryw. Jakiś saruthi podszedł bliżej. Mogłem teraz przyjrzeć mu się z bliska. Nie wyszło to obcemu na dobre. Szara skóra pokryta była licznymi porami, a wibrysy na łbie poruszały się nieznacznie i zwijały. Dostrzegłem, że każda noga zakończona była narządem do złudzenia przypominającym groteskowo zdeformowaną ludzką dłoń, zaciskającą palce na kratownicy u podstawy srebrnego szpicu. Saruthi odłożył na płytki dwa ze swoich szpiców i sięgnął do skrzyni ruchliwymi palcami. Grzebał w niej przez chwilę, po czym cofnął kończyny. Dłonie miał puste. Głowa obcego zakołysała się dziwacznie na długiej szyi. Podniósł obie wolne kończyny w górę składając je nad głową w sposób przypominający ludzki gest zwycięstwa. Długie giętkie palce o licznych stawach – nie pamiętam już teraz, ile tych palców było i czy obie dłonie były identycznej wielkości – zakleszczyły się między sobą tworząc w powietrzu formując jakiś kształt.

60

Podobiznę. Ludzką twarz. Oczy, nos, otwarte usta. Perfekcyjna twarz, niemożliwa do skopiowania w ten sposób, przerażająca. Szara twarz zdawała się obserwować nas przez chwilę, potem jej usta zaczęły się poruszać. –Wasze zobowiązania zostały dotrzymane, ludzie.

Przez tłum żołnierzy przebiegła fala zduszonych okrzyków grozy. Głos był głuchy i beznamiętny, ale składające się na usta palce odtwarzały pracę mięśni ludzkiej twarzy z niezwykłą precyzją. –Czy dobijemy paktu? – zapytał Oberon Glaw. Dłonie rozłączyły się, twarz znikła. Kreatura podniosła z ziemi swe szpice i z klekotem podążyła do reszty pobratymców. Wszystkie saruthi cofnęły się na boki tworząc przejście wiodące do bramy. Kolejne stwory weszły na płaskowyż. Saruthi podobne do osobników negocjujących z heretykami prowadziły grupę innych istot. Były to cztery stworzenia, budową ciała przypominające szarych saruthi, jednakże te w dziwny sposób kojarzyły się z kalectwem i chorobą. Ich gąbczasta skóra była biała, pokryta licznymi naroślami i plamami przywodzącymi na myśl zarazę. Zamiast srebrnych szpiców stąpały na ciężkich metalowych podkowach, a ich cielska łączyły pasma drutów jednoznacznie kojarzących się z kajdanami. Brzydkie, odpychające stwory – bez wątpienia niewolnicy saruthi – zawodziły jękliwie w trakcie marszu Negocjatorzy obcych nie omieszkali dźgnąć niewolników kilkakrotnie swymi szpicami, gdy ci mijali ich w drodze do grupy spiskowców. Na grzbietach czterech idących bok w bok bestii spoczywała wielka trapezoidalna skrzynia z czarnego metalu, pokryta nieregularnie rozmieszczonymi wybrzuszeniami. Niewolnicy zatrzymali się na środku płaskowyżu i opadli brzuchami na ziemię. Dazzo i Malahite podeszli do tragarzy, towarzyszył im jeden z saruthi. Obcy odłożył szpic i sięgnął zdeformowaną dłonią w stronę skrzyni naciskając niczym nie wyróżniające się od reszty wybrzuszenie. Skrzynia otworzyła się rozsuwając na boki swą wierzchnią część niczym wielki kanciasty kwiat rozkładający płatki pod dotykiem słonecznych promieni. W myślach oczekiwałem rozbłysku jaskrawej poświaty albo jakiegoś równie spektakularnego pokazu mocy. Nic takiego się nie wydarzyło. Malahite postąpił krok do przodu stając pomiędzy dwoma spoczywającymi na opasłych brzuchach niewolnikami, wyciągnął rękę. Dazzo szarpnął go za rękaw ze zdławionym przekleństwem, pociągnął do tyłu i przewrócił na ziemię mentalnym klapsem. Czując nagły przepływ psionicznej energii obcy zaklekotali szpicami o płytki poruszając się z nerwowym ożywieniem. Dazzo sięgnął ostrożnie rękami do skrzyni. Wyjął ze środka niewielką księgę, rozmiarami przypominającą magazynek do boltowego pistoletu i ścisnął ją z nabożnym podziwem w trzęsących się dłoniach. Księga. Niewiarygodnie stara księga oprawiona w skórę, osadzona w ramie z czarnego żelaza saruthi i zamknięta na masywny zatrzask. –Kapłanie? – ponaglił starca Glaw – Potrzebujemy potwierdzenia. Dazzo odpiął zatrzask i spojrzał na pierwszą pożółkłą stronnicę.

–Prawdziwa sprawa zwieńczona została sukcesem – wymamrotał i upadł na kolana. Necroteuch. Spiskowcy posiedli Necroteuch. Teraz albo nigdy, pomyślałem.

Rozdział XX

Zamieszanie – mój ukryty sojusznik. Gniew Mandragore. Twarzą w twarz z Oberonem.

–Patrzcie! Atakują! – wrzasnąłem na całe gardło i rzuciłem się na plecy dwóch stojących przede mną żołnierzy służb bezpieczeństwa. Kiedy wszyscy trzej przewracaliśmy się na ziemię, pociągnąłem dla lepszego efektu za spust lasera strzelając na oślep w powietrze. Nerwy ludzi zgromadzonych na płaskowyżu były napięte niczym postronki. Jestem pewien, że saruthi za pomocą swych urządzeń i sztucznie stworzonego nienaturalnego otoczenia rozmyślnie potęgowali napięcie, być może chcąc w ten sposób uzyskać psychologiczną przewagę w negocjacjach. Jeśli się nie myliłem w swych podejrzeniach, plan saruthi spełnił się w znacznie większym stopniu, niż oni sami zapewne tego oczekiwali. Gudrunici i żołnierze służb bezpieczeństwa znajdowali się w stanie skrajnego zdenerwowania i niepokoju, dręczeni ustawicznie koszmarami podziemnej krainy i ujrzanych obrazów. Ostrzegawczy krzyk i kilka strzałów w zupełności wystarczyło, by rozpętać dzikie piekło. Wszędzie wokół ciszę rozdarły ludzkie okrzyki i kanonada z broni palnej. Podejrzewając zdradziecki akt agresji wobec swych wysoko urodzonych przywódców, wojskowi wciąż lojalni wobec Glawa i Estruma rzucili się do przodu strzelając z karabinów prosto w cielska saruthi. Część komandosów wpadła w całkowitą panikę i otworzyła ogień na oślep do swych własnych szeregów. Gudrunici znajdujący się na skraju płaskowyżu zaczęli polować na dotychczasowych dręczycieli, ostrzelali też oba transportery. Pośród znajdujących się w tyle grupy gwardzistów dostrzegłem Bequin i Midasa, prowadzących mój oddział do ataku z błyskającą ognikami wystrzałów bronią w rękach. W przeciągu sekund cały płaskowyż pogrążył się w przerażającej kakofonii ludzkich wrzasków i huku broni palnej. Na częstotliwości radiowej Gwardii usłyszałem głos sierżanta Jerussa nakazującego Gudrunitom walkę z żołnierzami oddziałów bezpieczeństwa. Kanał komunikacyjny oddziałów specjalnych pełen był desperackich rozkazów i potwierdzeń, wściekłych wrzasków gniewu i bólu. Rozpoznałem w tle

krzyczącego coś Oberona Glawa i górujący ponad innymi głosami chrapliwy pomruk Mandragore. –Fischig! Twane! Siejcie chaos! Nie wystawiajcie się na strzał! Obaj mężczyźni skoczyli w rozszalały tłum. Rzeź na płaskowyżu wymknęła się spod wszelkiej kontroli. Gwardziści walczyli z komandosami i sobą nawzajem, strzelając na oślep i wrzeszcząc coś dziko. Zastrzeliłem próbującego ominąć mnie żołnierza służb bezpieczeństwa, a sekundę potem jego towarzysza, gapiącego się na ten akt agresji z jawnym niedowierzaniem. Za padającymi na ziemię trupami dostrzegłem pośród kłębów dymu patrzącego w moją stronę kapitana Estruma. Jego oczy wydawały się wychodzić z orbit. –Co ty robisz, żołnierzu?! – wrzasnął, a jego wydatne jabłko Adama podskakiwało nerwowo w górę i w dół. –Wypełniam uświęcone obowiązki Inkwizycji – wycedziłem przez zęby i wypaliłem mu z lasera prosto w środek czoła. Saruthi wpadli w stan ogromnego ożywienia. Nie miałem najmniejszego pojęcia, jakiego właściwie rodzaju emocje odczuwały te istoty i czy bynajmniej były do jakichkolwiek emocji zdolne. W pierwszych chwilach walk uznałem, że obcych ogarnęło przerażenie i zaskoczenie pospołu. Ostrzał z ciężkich laserów prowadzony przez komandosów przekonanych o złej woli obcych przestębnował cielska dwóch saruthi. Jeden z nich został dosłownie rozerwany wiązkami energii i runął na metalowe płytki ochlapując je brudnoszarą posoką. Drugi obcy stracił jedną z kończyn. Zaczął wlec się na pozostałych nogach w stronę bramy. Ponad tumult czyniony przez broń i krzyczących ludzi wzbiło się upiorne zawodzenie reszty saruthi. Nie byłem w stanie określić charakteru tego dźwięku – być może było to ostrzeżenie, może wrzask przerażenia, a może sygnał do odwrotu. Obcy stukali szaleńczo szpicami, wierzgając na wszystkie strony w chaotyczny sposób, ich przeraźliwe wycie zdominowało cały płaskowyż. Dwaj saruthi popędzili znienacka do przodu, w stronę śmiertelnie przerażonych żołnierzy eskorty spiskowców. Niebieskie wyładowania elektryczne zaczęły z trzaskiem oplatać obłe łby stworów, po czym wystrzeliły w kierunku agresorów. Dwaj komandosi dosłownie wyparowali, ich płyny organiczne i tkanka znikły pośród swądu spalenizny. Pochwyciłem kątem oka Mandragore. Bluźnierczy gigant zdążył już zabić jednego komandosa w próbie powstrzymania bezsensownego konfliktu, ale teraz, po włączeniu się do walki samych saruthi, żaden z obecnych na płaskowyżu ludzi nie zamierzał już myśleć o opuszczeniu broni.

61

Wiązka niebieskich wyładowań rozcięła naramiennik pancerza siłowego Marine. Mandragore wpadł w przerażający szał i runął na saruthi dzierżąc w rękach potężny łańcuchowy topór. Miałem nadzieję, że go zabiją. Przeskoczyłem przez stertę splątanych ze sobą ciał i znalazłem się po drugiej stronie transportera. Dazzo wciąż klęczał przy białych niewolnikach obcych, pogrążony w obezwładniającym transie. Heretycka księga spoczywała w jego zaciśniętych dłoniach. Popędziłem w kierunku kapłana. Fischig wyrósł znienacka przy mym boku. Zgubił gdzieś hełm, a jego czarny pancerz ociekał krwią. –Twane! – wrzasnął przez ramię i spośród walczącego tłumu wychynął potężny Gudrunita, strzelający w biegu z opartego o biodro lasera. Między zmagającymi się ze zwierzęcą zaciekłością ludźmi zaczęły wybuchać pierwsze granaty, w powietrzu latały rozłupane metalowe płytki i kawałki ciał. Jeden z ciężkich transporterów stanął w ogniu. Nasza trójka znajdowała się w tym momencie najbliżej „prawdziwej sprawy”, lecz jakiś saruthi również rzucił się w stronę Dazzo, rozpychając cielskiem niewolników i dźgając ich srebrnymi szpicami. Zadany z marszu cios muskularnej kończyny powalił na ziemię starego kapłana. Księga wypadła mu z rąk i pojechała po gładkich płytkach. Gramolący się z czworaków Malahite wrzasnął głośno, wypadł spomiędzy łap wciąż leżących na brzuchach niewolników i popędził w stronę porzuconej księgi. Saruthi wykonał zwrot w miejscu najwyraźniej zamierzając przechwycić mijającego go człowieka, ale w tym samym momencie Fischig i Twane zabili obcego strzałami z ciężkich laserów. Cuchnące szare płyny organiczne rozlały się po błyszczącej powierzchni płaskowyżu. Inny saruthi spowił głowę płaszczem elektrycznych wyładowań i uderzył nimi zabójców swego pobratymca. Twane zatańczył konwulsyjnie niczym szarpana za sznurki marionetka i eksplodował, dosłownie wywracając organizm na lewą stronę. Znajdujący się u jego boku Fischig poleciał w powietrze bezwładnie, jego pancerz osobisty został rozerwany na strzępy. Nie mogłem mu teraz pomóc. Ściskając kurczowo księgę Malahite pędził co sił przez płaskowyż w stronę jego krańca, coraz dalej od piekła bratobójczej walki. Przyłożyłem broń do ramienia i odstrzeliłem mu lewą nogę tuż poniżej kolana. Runął na twarz niczym worek kamieni. Kiedy do niego dobiegłem, czołgał się z desperackim wysiłkiem po spryskanych krwią płytkach próbując dosięgnąć rozwartymi palcami upuszczoną księgę. –Zostaw to! – warknąłem celując w niego z trzymanego w jednej ręce lasera i zdejmując jednocześnie hełm. Ujrzał moją twarz i zaklął z rozpaczą. Uklęknąłem i podniosłem z ziemi niewielki tomik. Nawet przez opancerzone rękawice natychmiast poczułem bijący od księgi żar. Przez sekundę, długą mesmeryczną sekundę, klęczałem w całkowitym

bezruchu. Pojąłem znienacka, dlaczego Dazzo tkwił w tej samej pozycji tak długo po ujęciu w swe dłonie Necroteuchu. Zawartość księgi, bezcenna starożytna wiedza, żyła w jakiś niepojęty sposób, pulsowała wyczuwalnie, wzywała mnie. Wzywała mnie po imieniu. Księga znała mnie. Przemawiała w mym umyśle zachęcając do otwarcia i zgłębienia fascynujących tajemnic. Nawet nie pomyślałem o sprzeciwie wobec tak kuszącej propozycji. Obrazy ukazane mi przez księgę były tak cudowne, subtelne, piękne… natura gwiazd i planet, a za nimi mechanizmy samej rzeczywistości, zadziwiający i perfekcyjny w swej złożoności fenomen naturalnej i odwiecznej siły, jaką my ludzie w swej ignorancji i błędnym zacietrzewieniu nazwaliśmy Chaosem. Odciągnąłem na bok metalowe zatrzaski zamykające stronnice księgi. Znienacka w mym umyśle pojawiła się brutalna mentalna aura, łamiąca swą siłą pajęczą moc Necroteuchu. Zacząłem się odwracać na klęczkach próbując spojrzeć znad na wpół otwartej księgi. Ten półobrót ledwie wystarczył, by uratować mi życie. Runąłem na ziemię powalony monumentalnym ciosem w ramię. Kiedy upadałem, zakazany tom wypadł mi ze zdrętwiałem dłoni. Płytki wokół pokryły się cieniutką warstwą świeżej krwi. Mojej krwi. Przetoczyłem się niezgrabnie w bok widząc kolejny cios napastnika. Wyjące ostrze łańcuchowego topora minęło mnie o grubość włosa i rozłupało płytki sypiąc na wszystkie strony drobinami metalu i iskrami. Mandragore, prawdziwie bękarcie Dziecko Imperatora. Zacząłem się czołgać na plecach, zdjęty ślepą paniką. Cuchnący odorem Chaosu wojownik był tuż nade mną, jego barwny pancerz spływał ludzką krwią i posoką obcych. Mój niezdecydowany obrót w pierwszej sekundzie konfrontacji zmylił Marine, ale i tak tylna część pancerza osobistego została rozpruta, a lewy naramiennik po prostu odpadł od reszty kombinezonu. Ząbki topora wgryzły się głęboko w me ramię, do samej kości. Krew buchała spod pancerza wartką strugą. Ślizgałem się nieporadnie na wilgotnych płytkach. Uderzyłem go w akcie rozpaczy mentalną wiązką. Atak ten nie stanowił większego zagrożenia dla tak przerażającego również pod względem mentalnym przeciwnika, ale wystarczył, by i kolejny cios zmienił trajektorię opadania. Upuszczony laser leżał poza zasięgiem mych rąk, a zresztą i tak nie wierzyłem, bym za pomocą tej broni zdołał przepalić ceramitowy pancerz heretyka. Potworna twarz Marine, napięta na kościach upudrowana skóra okalająca wyszczerzone w zwierzęcym grymasie zęby, przyciągała mój wzrok w magnetyczny sposób. Lewa ręka zdrętwiała mi i do niczego już się nie nadawała. Zerwałem się na nogi ściągając z pasa swój miecz.

Urządzenie to było piękną bezcenną bronią, bardzo starą. Nie miało materialnego ostrza jak obecnie produkowane, znacznie gorsze egzemplarze. Długa na dwadzieścia centymetrów rękojeść, bogato ornamentowana i posrebrzana, skrywała w sobie generator energii wytwarzający metrowej długości snop skondensowanego światła. Provost z Inxu osobiście pobłogosławił tę broń dla mnie słowami „i niechaj strzeże ona zawsze naszego brata Eisenhorna przed pomiotem ciemności”. Modliłem się w duchu, by udzielone wówczas błogosławieństwo nie okazało się tylko czczą formułką. Włączyłem ostrze i odbiłem nim kolejny zamach masywnego topora. Z miejsca, w którym zderzyły się nasze bronie trysnęła chmura iskier i kawałki wyłamanych metalowych ząbków. Potworna siła Marine niemal wyrwała mi miecz z dłoni. Cofnąłem się kilka kroków uchodząc przed następnym uderzeniem. Kręciło mi się w głowie i nie wiedziałem, czy to efekt upływu krwi czy też nie chcące ustąpić działanie przeklętej księgi. Mandragore pogrążył się w dzikiej furii. Będąc zwykłym śmiertelnikiem najwyraźniej zbyt długo stawiałem mu opór nie pozwalając się zabić. Miałem przerażającą pewność, że nasza konfrontacja nie potrwa już długo. Skoczył w moim kierunku. Sparowałem uderzenie topora, ale Marine płynnie obrócił broń w rękach i wyrżnął mnie końcem metalowego styliska prosto w klatkę piersiową. Oderwałem się od ziemi i grzmotnąłem w nią ponownie dobre kilka metrów dalej. Upadłem wprost na swe zranione ramię. Ból całkowicie mnie sparaliżował na kilka sekund. Czas ten w zupełności heretykowi wystarczył. Pokonał dzielący nas dystans dwoma krokami i podniósł topór do decydującego ciosu. Z gardła wyrwał mu się pomruk tryumfu. Widząc leżącą opodal księgę kopnąłem ją piętą. Necroteuch przejechał po śliskich płytkach i oparł się o czubek pancernego buta Marine. –Nie zapominaj, po co tutaj przybyłeś, zdrajco! – wyrzuciłem z siebie zdyszane słowa. Mandragore – syn Fulgrima, czciciel Slaanesha, bohater Dzieci Imperatora, zabójca żywych, profanator umarłych, strażnik tajemnic – wstrzymał swą opadającą broń. Nie odrywając ode mnie bezlitosnych oczu schylił się z chrapliwym śmiechem sięgając po księgę. –Jesteś godnym respektu przeciwnikiem, inkwizytorze, jak na… na… Jego palce zacisnęły się na Necroteuchu i mała księga wręcz znikła w ogromnej pancernej pięści. Głos Marine zamilkł, zwycięski grymas spełzł z jego odrażającej twarzy. Wściekłość ustąpiła, żądza krwi wygasła. Bitewna gorączka płonąca w przekrwionych oczach przepadła bez śladu. Necroteuch płynął żyłami heretyka, przesycał każdą jego komórkę, absorbował całkowicie wypaczoną jaźń pozbawiając Marine kontaktu z otaczającym go światem. Kołysząc się chwiejnie na nogach ścisnąłem mocniej rękojeść broni i ściąłem Mandragore głowę.

Nim jeszcze czaszka zdołała spaść na ziemię, zapłonęła znienacka jaskrawym ogniem. Kula płomieni toczyła się po płytkach podskakując wśród snopów iskier do chwili, w której pozostała po niej zaledwie garstka popiołów. Ukryte w pancerzu siłowym ciało pozostało w wyprostowanej pozycji, niczym bezgłowy posąg płonący od środka. Długie jęzory zielonkawych płomieni wystrzeliwały znad kołnierza zbroi, w powietrze buchał gęsty czarny dym. Barwne szaty szybko zajęły się ogniem i wkrótce cała metalowa sylweta paliła się jaskrawym blaskiem. W ostatniej chwili odciąłem ostrzem miecza ściskającą wciąż Necroteuch rękę Mandragore, ratując księgę przed spopieleniem. Odniosłem wrażenie, że starożytne dzieło ponownie wzywa mnie, bym je podniósł, bym powrócił niezwłocznie do zgłębiania ukrytej w nim wiedzy. Tak pasjonującej wiedzy. Zamarłem w bezruchu rozdarty sprzecznymi myślami, dręczony poczuciem obowiązku. Księga powinna zostać zniszczona, ale serce mnie bolało na samą myśl o unicestwieniu zawartych w niej informacji. Czy Inkwizycja, a wraz z nią całe Imperium, nie powinny skorzystać z takiej wiedzy? Czy miałem w ogóle prawo podnieść rękę na tak bezcenny artefakt? Purytańska część mej duszy nie miała żadnych wątpliwości. Ale inna cennych informacji… cząstka jaźni gorączkowo sprzeciwiała się takiemu występkowi.

62

Wiedza pozostaje tylko wiedzą, nieprawdaż? Zło wynika jedynie z nieprawidłowego jej użycia. A ta księga zawierała tak ogromne pokłady cennych informacji… Być może po przeczytaniu jednej lub dwóch stron nabrałbym więcej pewności co do jej dalszego losu… Potrząsnąłem rozpaczliwie głową próbując odepchnąć od siebie zwodnicze podszepty. Ponownie usłyszałem gwar bitewnego pola. Spojrzałem w stronę środka płaskowyżu, ponad wciąż płonącym trupem Mandragore i leżącym bezwładnie ciałem Malahite. Walka toczyła się jeszcze tylko w kilku miejscach, a wielka metalowa wyżyna zasłana była zwłokami i szczątkami ekwipunku. Oba transportery płonęły. Saruthi przepadli gdzieś zabierając również truchła zabitych pobratymców. Przeczesując wzrokiem pobojowisko uznałem, że Gudrunici zdołali zdobyć przewagę nad żołnierzami służb bezpieczeństwa dzięki swej liczebności. Zaledwie kilku żyjących komandosów wciąż jeszcze próbowało stawiać opór, ale ich los był przesądzony. Nigdzie nie dostrzegałem swych współpracowników. W podartym ubraniu i z zakrwawioną twarzą, Oberon Glaw zmierzał pośpiesznie w moim kierunku. W opuszczonej wzdłuż uda prawej dłoni trzymał laserowy pistolet.

–Rzuć to, Glaw. Wszystko skończone. –Dla ciebie z całą pewnością – odpowiedział i podniósł broń w moją stronę. Zbiornik paliwa w jednym z palących się transporterów eksplodował z głośnym hukiem rozrywając opancerzony pojazd na strzępy. Metalowe szczątki maszyny świsnęły na wszystkie strony niczym miniaturowe pociski. Fragment stalowego sworznia ugodził Glawa w potylicę i wbił się głęboko w jego mózg. Dumny arystokrata runął bezwładnie na ziemię. Podniosłem z płytek kawał dymiącej blachy i wsunąłem ją pod Necroteuch nie chcąc ponownie dotykać tej bluźnierczej rzeczy rękami. Zaniosłem ją do ciała Mandragore i niczym po pochylni spuściłem z blachy w otwór kołnierza, prosto w zielone płomienie. Znikła w ognistym piekle wypełniającym napierśnik zbroi heretyka. Płomienie zmieniły kolor na czerwień, potem sczerniały, ale jeszcze bardziej rozgorzały. Wewnątrz pancerza siłowego coś pozbawionego narządu mowy wyło potępieńczo. –Eisenhorn?! Na litość boską, jesteś tam?! Jesteś tam? Minęły mnie właśnie trzy statki, lecą w stronę wyjścia! Warunki bardzo się pogarszają! Nie zdołam długo utrzymać obecnej pozycji! Odpowiedz! Błagam cię, odpowiedz! –Maxilla, tu Eisenhorn! Czy mnie słyszysz? Musisz tu podlecieć i przejąć na pokład wahadłowiec. Mamy rannych… Fischiga i innych. Cały ten świat za chwilę się rozsypie. Powtarzam, musisz przemieścić Essene wprost nad plażę! Chwila statycznych trzasków, potem odpowiedź. –Jak każesz, Gregorze, chociaż to nie będzie łatwe. Powtórz, co mówiłeś o Fischigu? –Jest ciężko ranny! Przyleć po nas, Maxilla! –I pośpiesz się! – wrzasnęła ponad moim uchem Bequin – Chcę się stąd natychmiast wydostać! Znów szum radiowych zakłóceń. –Powiedz Alizebeth, że się z nią zgadzam. Ha! Echa, wymiary i lokacje zaczęły powracać na swe pierwotne miejsca. Uczucie dziwnie niepokojącej aury ustąpiło. Pomyślałem z gorzką ironią, że w niczym nie poprawiło

to naszej sytuacji. Odskoczyłem od ceramitowego stosu pogrzebowego. Malahite ocknął się w międzyczasie. – Locke, proszę! Proszę! – wołał przeraźliwie żałosnym głosem. Kilkadziesiąt metrów dalej jeden z zaparkowanych na ziemi ślizgaczy marynarki poderwał się w powietrze. Gorgone Locke siedział za sterami ma-szyny, miejsce obok niego zajmował Dazzo. Pojazd przyśpieszył raptownie i zniknął ponad poszarpanymi szczytami wzgórz, zmierzając prosto w kierunku morskiej plaży. Midas, Bequin, Aemos i Lowink przeżyli masakrę na płaskowyżu, chociaż wszyscy odnieśli powierzchowne obrażenia. Wciąż żyło też ponad dwudziestu gudrunickich gwardzistów, wśród nich sierżant Jeruss. Aemos chciał zająć się moją raną, ale już wcześniej opatrzyłem ją prowizorycznie zatrzymując krwotok. Nie zamierzałem tracić ani chwili. –Myślę, że trzeba stąd szybko uciekać – powiedziałem. Fischig leżał na pośpiesznie zbudowanych noszach. Broń saruthi, która unicestwiła kaprala Twane, pozbawiła oficera śledczego jednej ręki i połowy twarzy. Całe szczęście, że był nieprzytomny. Dwóch Gudrunitów podniosło szybko nosze. –Przykro mi to mówić, ale jego też zabieramy – oświadczyłem Midasowi i Jerussowi pokazując im wciąż leżącego na ziemi Malahite. –Jesteś pewien? – skrzywił się Betancore. –Inkwizycja musi dokładnie wysondować jego umysł.

*****

Nasza wykrwawiona, zmęczona grupa opuściła pośpiesznie górski region i popędziła w kierunku plaży. Odległy dudniący dźwięk stawał się coraz głośniejszy, a nieboskłon nad naszymi głowami wyraźnie ciemniał. –Mam takie niejasne przeczucie – wyznał konspiracyjnym tonem Aemos – że całe to miejsce niebawem przestanie istnieć. –Nie chcę tutaj być, kiedy to się stanie – wyznałem szczerze. Wpadając na plażę zauważyliśmy, że obie fregaty marynarki i towarzyszący im frachtowiec znikły.

Zerwał się silny wiatr, przesycony odorem amoniaku. Posiadając stosunkowo nienaruszone skafandry Midas i Lowink pobiegli w stronę morza po nasz wahadłowiec. Moje radio zatrzeszczało znienacka. Usłyszałem głos Maxilli.

63 Rozdział XXI

Zgromadzenie braci. Rozważania lorda Rorkena. Przesłuchanie Malahite.

Dwa dni później, na pokładzie dryfującej w granicach zdradzieckiego systemu KCX-1288 Essene, nawiązaliśmy kontakt z imperialną armadą kosmiczną lecącą do nas z Gudrun. Zdołaliśmy uciec ze sztucznie stworzonego świata w przeciągu dwóch godzin. Jak słusznie zauważył Aemos, całe to miejsce zdawało się rozpływać chwilami pod naszymi stopami, jakby bezkres szmaragdowego morza, plaża i pasma wzgórz były tylko niestabilną iluzją zbudowaną przez saruthi w charakterze pokoju przyjęć dla ludzkich „gości”. Kiedy wahadłowiec mknął w górę ku czekającemu kliprowi, tajemnicza łuna oświetlająca cały podziemny świat zaczęła przygasać, a ciśnienie powietrze gwałtownie wzrosło. Byliśmy miotani silnymi prądami powietrznymi, a naturalne pole grawitacyjne planety zaczynało ściągać wahadłowiec z kursu. Ogromna iluzyjna pieczara zaczęła tracić swą formę. Kiedy Maxilla z zawrotną prędkością prowadził Essene przez rzędy obręczy w szczelinie wiodącej na powierzchnię planety, po plaży i wzgórzach pozostały już tylko gęste opary amoniaku i wyziewy arszeniku. Nasze chronometry ponownie zaczęły pracować w prawidłowy sposób. Pozostawiliśmy umierającą planetę za sobą, przebijając się przez kosmiczne anomalie wypełniające granice systemu. Czterdzieści minut po wyjściu na powierzchnię globu rufowe sensory klipra nie zdołały już namierzyć żadnego śladu po szczelinie. Nie wiedziałem, czy się po prostu zawaliła, czy też nigdy jej tam w rzeczywistości nie było. W jaki sposób przybyli do tego miejsca saruthi i jak je opuścili, nie miałem najmniejszego pojęcia. Aemos nie potrafił mi pomóc. Instrumenty pokładowe klipra nie zlokalizowały żadnych innych jednostek w obrębie systemu ani też żadnych widocznych punktów na powierzchni planety mogących posłużyć za wyjście awaryjne dla obcych. –Czy oni żyli wewnątrz tego globu? – zapytałem Aemosa, kiedy staliśmy razem na platformie widokowej w tylnej części frachtowca, obserwując znikający w tyle system przez przyciemnione

szyby z pancernego szkła. –Nie sądzę. Ich technologia dalece przewyższa moje zdolności pojmowania, ale myślę, że przybyli na płaskowyż poprzez bramy wiodące do innego świata. W tym systemie przygotowali tylko miejsce spotkania. Koncepcja taka po prostu nie mieściła mi się w głowie. Aemos zasugerował właśnie możliwość dokonywania międzysystemowej teleportacji! Skanowanie Osnowy na obrzeżach systemu KCX-1288 przyniosło nam niewiele wieści. Opierając się na szumach Osnowy Maxilla wydedukował, że trzy okręty, bez wątpienia jednostki dowodzone przez Locke i Dazzo, dołączyły do reszty oczekującej w pobliży flotylli i odskoczyły wspólnie w Immaterium. Czujniki skanujące Osnowę potwierdziły również zbliżającą się obecność imperialnej grupy bojowej, odległej o zaledwie dwa dni tranzytu. Przeszliśmy w swobodny dryf opatrując rany i czekając cierpliwie na gości.

*****

Trzydzieści tygodni wcześniej, opuszczając orbitę Damasku, wysłałem na Gudrun za pośrednictwem Lowinka astropatyczną wiadomość zawierającą prośbę o wsparcie. Umieściłem w tym przekazie wszystkie istotne informacje będące w mym posiadaniu oraz szereg wniosków i uwag, które w moim mniemaniu mogły się przydać odbiorcom wiadomości. Miałem skrytą nadzieję, że Lord Militant wesprze mnie wojskową ekspedycją. Nie sformułowałem swego wniosku w postaci kategorycznego żądania, jakby to bez wątpienia uczynił na mym miejscu Commodus Voke. Ufałem, że powaga astropatycznego przekazu wystarczy.

*****

Jedenaście okrętów wyszło z Osnowy zachowując pierwotnie przyjęty szyk bojowy. Wpierw sześć idących w szerokiej linii fregat, wokół których natychmiast po wejściu do wymiaru materialnego pojawiły się eskadry myśliwców. Za jednostkami eskorty leciały pancerniki Yulpecula i Saint Scythus, za nimi zaś złowieszcza trójka czarnych krążowników w barwach Inkwizycji. Nie była to zatem wojskowa ekspedycja. Miałem przed sobą uderzeniową armadę swej macierzystej organizacji. Nawiązaliśmy łączność radiową i po wymianie stosownych identyfikatorów złożona z Thunderhawków straż honorowa odprowadziła kliper w szeregi floty. Promy pasażerskie zabrały z pokładu Essene rannych, w tym wciąż nieprzytomnego Fischiga i więźnia Malahite, przewożąc ich do

szpitalnego kompleksu na Saint Scythus. Godzinę później, po otrzymaniu weź-wania sygnowanego przez admirała Spatiana, ja sam również poleciałem promem na pancernik. Oczekiwano moich wyjaśnień.

*****

Lewą rękę miałem obandażowaną i umieszczoną na metalowym temblaku, założyłem jednak oficjalny czarny ubiór i skórzaną kamizelkę. Swoją inkwizytorską rozetę przypiąłem do materiału pod szyją. Towarzyszył mi Aemos, ubrany w ceremonialne zielone szaty. W przestronnym hangarze Saint Scythus oczekiwał na mnie prokurator Olm Madorthene i obstawa złożona z doborowych żołnierzy oddziałów specjalnych floty. Modarthene miał na sobie galowy śnieżnobiały uniform, a niebieskie pancerze osobiste szturmowców błyszczały złotym szamerunkiem i galowymi baretkami. Madorthene powitał mnie formalnym salutem i wspólnie ruszyliśmy w stronę windy mającej przewieźć całą grupę na pokład dowódczy pancernika. –Co z rewoltą? – zapytałem. –Wszystko pod kontrolą, inkwizytorze. Lord Militant ogłosił publicznie stłumienie Schizmy Helicańskiej, chociaż gdzieniegdzie na Thracian toczą się jeszcze ostatnie walki. –Straty. –Akceptowalne. Głównie wśród ludności cywilnej i zaplecza produkcyjnego, choć niektóre jednostki floty i Gwardii dostały porządne lanie. Zdrada lorda Glawa drogo kosztowała Imperium. –Zdrada lorda Glawa kosztowała go życie. Jego ciało gnije teraz na bezimiennym świecie w systemie za naszymi plecami. Prokurator skinął głową. –Twój mistrz będzie zadowolony. –Mój mistrz?

*****

Lord inkwizytor Phlebas Alessandro Rorken siedział na marmurowym tronie w przypominającej kaplicę sali audiencyjnej położonej dwa pokłady za mostkiem Saint Scythus. Spotkałem go tylko dwukrotnie w przeszłości, dlatego czułem się bardzo nieswojo mając przed sobą perspektywę tak ważnego spotkania. Mój przełożony miał na sobie czarne ubranie z narzuconym na ramiona prostym karmazynowym płaszczem oraz skórzane rękawiczki. Nie nosił żadnej biżuterii prócz złotego sygnetu stanowiącego symbol jego pozycji. Ten skromny, pozbawiony wyrafinowania strój tylko przydawał mu autorytetu. Głowę miał gładko ogoloną, jedyny zarost stanowiła starannie przystrzyżona bródka. Głęboko osadzone oczy błyszczały mądrością i inteligencją. Wokół tronu stała świta lorda. Dziesięciu nowicjuszy w randze śledczego i niższej dzierżyło dumnie proporce, błogosławione miotacze ognia, skrzynki wypełnione zwojami pergaminów, lśniące chłodną stalą narzędzia tortur wyłożone na przykrytych satyną tacach oraz otwarte religijne śpiewniki. Przy obu poręczach tronu czuwali czterej osobiści strażnicy mistrza, w czerwonych płaszczach i z dwuręcznymi mieczami trzymanymi na sztorc przed twarzami. Ich pancerze osobiste były dziełem sztuki płatnerskiej, a wizjery pełnotwarzowych hełmów odlano na podobieństwo twarzy czterech świętych apostołów: Oliosa, Jerido, Manezzera i Kadmona. Podobizny były na swój sposób naiwne i sprawiały wrażenie żywcem skopiowanych ze starożytnych ilustrowanych kronik. Gromada savantów stała w milczeniu opodal, a zgraja małych serwitorów wykonanych w formie trzyletnich cherubinków ze złotymi skrzydłami i złośliwymi twarzyczkami gargulców uwijała się z cichą wrzawą w powietrzu, mamrocząc coś i pokrzykując. –Podejdź bliżej, Eisenhorn – powiedział dostojnym władczym tonem Rorken, a jego głos dotarł do każdego krańca wielkiej sali – Podejdźcie tutaj wszyscy. Po tych słowach z bocznych naw przylegających do ścian sali audiencyj-nej wyłonili się ludzie. Każdy z nich niósł w ręce krzesło. Rozpoznałem admirała Spatiana, wiekowego olbrzyma w śnieżnobiałym mundurze, otoczonego gromadą starszych rangą oficerów marynarki. Pozostali obecni byli pracownikami Inkwizycji. Titus Endor nadszedł w towarzystwie zgarbionej zakapturzonej savantki. Skinął mi przyjaźnie głową, kiedy go mijałem. Commodus Voke, zmęczony życiem i zauważalnie kuśtykający, spoczął na swoim krześle z pomocą wysokiego mężczyzny w czerni. Głowa asystenta była niemal całkowicie łysa, tylko gdzieniegdzie wieńczyły ją kępki włosów. Skórę czaszki i szyi pokrywa siateczka purpurowych blizn po obrażeniach i zabiegach chirurgicznych. Heldane. Spotkanie z carnodonem nie wpłynęło pozytywnie na urok osobisty tego człowieka. Podobnie jak Endor, Voke również mi się ukłonił, ale w jego geście nie wyczytałem nic prócz lodowatej uprzejmości.

64

Był też inkwizytor Schongard, w swej czarnej metalowej masce zasłaniającej całą twarz prócz oczu. Usiadł na swym krześle, a miejsce po jego bokach zajęły natychmiast dwie młode, świetnie zbudowane kobiety, z wyglądu sądząc zapewne wyznawczynie jakiegoś kultu śmierci. Były niemal całkowicie nagie, jeśli nie liczyć imponujących tatuaży, narzuconych na głowy kapturów i skórzanej

uprzęży z zawieszonymi na niej ostrzami. Po drugiej stronie Schongarda usiadł Konrad Molitor, ultraradykalny członek tego ugrupowania politycznego w Inkwizycji, którego nie darzyłem najmniejszą sympatią. Molitor był atletycznie zbudowanym mężczyzną w wykonanym na miarę żółtoczarnym pancerzu osobistym ze srebrnym szamerunkiem. Jego ciemne włosy były krótko przycięte i starannie ufryzowane. Przypominał mi swym wyglądem starożytnego mnicha-wojownika z czasów Pierwszej Krucjaty. Tuż za nim stało trzech akolitów w szczelnie zapiętych płaszczach i założonych na głowy kapturach. Jeden trzymał w rękach ornamentowany miecz energetyczny Molitora, drugi srebrny kielich na paterze, trzeci zaś dzierżył skrzyneczkę modlitewną i dymiące kadzidełko. Żółte tęczówki Molitora śledziły pilnie każdy mój ruch. Ostatni swe miejsce po prawicy lorda Rorkena zajął gigant w czarnym pancerzu siłowym – Kosmiczny Marine z zakonu Straży Śmierci, formacji zakonnej służącej bezpośrednio Ordo Xenos. Straż Śmierci jest zbrojnym ramieniem naszej organizacji, jednym z zakonów stworzonych specjalnie w tym celu, okrytych głęboką tajemnicą nawet wśród braterskich formacji Adeptus Astartes. Widząc me nadejście zakonnik zdjął swój hełm i położył go na opancerzonym udzie. Miał grubo ciosaną bladą twarz i krótko przycięte włosy. Wąskie usta zaciśnięte były w pojedynczą krechę. Serwitorzy przynieśli mi wolne krzesło, toteż usiadłem bez słowa przed moim mistrzem. Aemos stanął obok. –Zapoznaliśmy się z twoim przekazem, bracie Eisenhornie. Niezwykła to opowieść, wręcz niesamowita – lord Rorken przeciągnął znacząco ostatnie słowa – Ścigałeś flotyllę heretyków aż do tego zapomnianego przez Imperatora systemu, pewien, że Glawowie zaplanowali tutaj transakcję wymienną z obcą rasą. Przedmiotem tejże transakcji wedle twych słów miał być przedmiot, którego sama natura stanowiła niezwykłe zagrożenie dla naszego bezpieczeństwa i moralnego ładu. –Taki właśnie przekaz sporządziłem, bracie lordzie. –Znana jest nam twa uczciwość i szczerość wypowiedzi, bracie. Nikt nieważy się zakwestionować tych słów. W końcu, czyż nie zjawiliśmy się tutaj w… niespotykanie licznym gronie? Rorken powiódł dłonią po sali. Odpowiedziały mu krótkie śmiechy, w większości wymuszone. Śmiali się Voke i Molitor. –Cóż to zatem był za przedmiot? –Obcy weszli w posiadanie pojedynczego egzemplarza zakazanego dzieła, które nam znane jest jako Necroteuch. Reakcja zgromadzenia była natychmiastowa. Wszędzie wokół podniosły się ludzkie okrzyki, pełne zaskoczenia, niedowierzania, jawnego zaprzeczenia. Słyszałem jak Voke, Molitor i Schongard domagają się głośno bardziej szczegółowych wyjaśnień. Asystenci, nowicjusze i akolici znajdujący

się w sali szeptali między sobą trwożliwie albo wręcz krzyczeli z gorączkowym podnieceniem. Cherubinki wrzasnęły przerażone gwarem ludzi i trzepocząc skrzydełkami schowały się za tronem mistrza Rorkena. Sam lord w zamyśleniu mierzył mnie wzrokiem, w którym dostrzegałem wahanie i zwątpienie. Nawet posępny Marine odwrócił swą głowę w bok patrząc pytająco na mistrza. Lord Rorken uniósł dłoń i zgiełk natychmiast umilkł. –Czy to potwierdzone informacje, bracie Eisenhornie? –Tak, sir. Widziałem tę księgę na własne oczy i poczułem jej diabelską aurę. To był Necroteuch. W oparciu o posiadane informacje wywnioskowałem, że obcy znani jako saruthi weszli w posiadanie tego dzieła tysiące lat temu. Po nawiązaniu kontaktów z spiskowcami pod wodzą lorda Glawa postanowili wymienić rzeczoną księgę na pewne artefakty będące dziedzictwem kultury ich cywilizacji. –Niemożliwe! – uniósł się Commodus Voke – Necroteuch to mit, w dodatku bardzo mało znany! Ci obcy musieli sfabrykować falsyfikat nie istniejącego dzieła, by wprowadzić w błąd naiwnych heretyków! –Widziałem tę księgę na własne oczy i poczułem jej diabelską aurę. To był Necroteuch – powtórzyłem raz jeszcze odwracając się w stronę Voke. Admirał Spatian spojrzał na lorda Rorkena. –Ta rzecz, ta księga… czy rzeczywiście jest tak wartościowa, by heretycy dla niej tylko postanowili pogrążyć w globalnej wojnie domowej cały podsektor, jeśli miałoby to w jakiś sposób odwrócić uwagę od ich przedsięwzięcia? –Ona jest bezcenna! – wrzasnął Molitor – Absolutnie bezcenna! Jeśli legendy zawierają w sobie choć szczątkową prawdę, jej zawartość przekracza nasze zdolności pojmowania i całą dotychczas zgromadzoną wiedzę. Heretycy bez wahania spaliliby całe światy i poświęcili wszystkie swe zasoby, żeby tylko zyskać wpływy mogące ułatwić jej zdobycie. –Od samego początku było oczywiste – oświadczył spokojnym głosem Endor – że stawka tej gry jest niezwykle wysoka. Również jestem wstrząśnięty wieściami brata Gregora, ale bynajmniej nie czuję się zaskoczony. Tylko artefakt tak potężny jak Necroteuch może w pełni usprawiedliwić wprawienie w ruch krwawej machiny Schizmy. –Ale to Necroteuch! Coś takiego! – Schongard wciąż nie umiał się pogodzić z usłyszaną prawdą. –Czy operacja heretyków zakończyła się sukcesem, inkwizytorze Eisenhornie? – zapytał znienacka Marine patrząc mi prosto w oczy. –Nie, bracie-kapitanie, nie powiodła się. Było to desperackie przedsięwzięcie, ale moja grupa zdołała zakłócić przebieg spotkania z saruthi. Obcy zostali odpędzeni, a większość heretyckich

negocjatorów zginęła, wśród nich sam lord Glaw i towarzyszące mu bluźniercze Dziecko Imperatora. –Czytałem o tym Mandragore w twoim raporcie – skinął głową Marine – To właśnie jego obecność w szeregach heretyków zaważyła w podjęciu decyzji o naszym udziale w tej operacji. –Dzieci Imperatora, niechaj Terra przeklnie ich dusze, bez wątpienia pożądały tej księgi dla siebie. Legion wysłał Mandragore, by ten asystował Gla-wom w trakcie całego przedsięwzięcia. Wierzę, że obecność tej istoty wśród naszych wrogów jedynie umacnia wiarygodność wszystkich moich podejrzeń. Dostojny Marine skinął głową. –I twierdzisz, że Mandragore już nie żyje? –Osobiście go zabiłem. Zakonnik Straży Śmierci wyprostował się zaskoczony i uniósł nieznacznie brwi. –Czy jacyś heretycy zdołali ujść sprawiedliwości? – zapytał Schongard. –Dwaj kluczowi dla sprawy konspiratorzy, bracie. Kapitan Wolnej Floty Gorgone Locke, który moim zdaniem jest odpowiedzialny za nawiązanie pierwszych kontaktów z saruthi, oraz kapłan Eklezjarchii Dazzo, duchowy przewodnik całej grupy. Uciekli z pola walki, dołączyli do reszty oczekujących ich floty i opuścili ten system. –W jakim kierunku? – zapytał Spatian. –Wciąż to ustalamy, admirale. –I jak wiele mają okrętów? Ten sukinsyn Estrum zabrał ze sobą piętnaście jednostek! –Stracił przynajmniej dwie fregaty w tym systemie. W skład armady wchodzi teraz statek handlowy należący bez wątpienia do Locke. –Czy nasi wrogowie zostali pokonani i rzucili się do desperackiej ucieczki, czy też wciąż posiadają jakiś określony cel działania? – odezwał się lord Rorken. –Muszę dokonać bardziej szczegółowych badań przed udzieleniem odpowiedzi na to pytanie, mistrzu. Spatian wstał ze swego miejsca. –Bez względu na motywy heretyków lub ich brak, nie można pozwolić im uciec. Muszą zostać wytropieni i unicestwieni. Proszę o pozwolenie na zmianę rozkazów i podjęcie pościgu. –Udzielam pozwolenia, admirale. Wtedy ze swego miejsca podniósł się Molitor.

–Jak dotąd nikt jeszcze nie zadał naszemu bohaterskiemu bratu Eisenhornowi najważniejszego pytania – oświadczył z wyczuwalnym sarkazmem –Co stało się z Necroteuchem? Odwróciłem się w jego stronę. –Uczyniłem to, co na mym miejscu zrobiłby każdy z nas, bracie. Spaliłem go. Dopiero teraz rozpętało się prawdziwe pandemonium. Molitor skoczył na równe nogi wyzywając mnie i oskarżając o akt bluźnierczego świętokradztwa. Schongard natychmiast do niego dołączył wykrzykując swym szeleszczącym głosem ostre zarzuty pod moim adresem. Endor i Voke podnieśli głos próbując zakrzyczeć obu krytykantów. Członkowie świt przybocznych szumieli niczym rozdrażniony rój pszczół. Tylko kapitan Straży Śmierci i ja sam pozostaliśmy w bezruchu na swych miejscach. Lord Rorken wstał z tronu. –Dosyć! – spojrzał w stronę rozgorączkowanego Molitora – Przedstaw swoje obiekcje, bracie Molitorze, szybko i zwięźle. Inkwizytor skłonił się lekko i oblizał spierzchnięte usta wodząc po całej sali rozbieganym wzrokiem. –Eisenhorn musi ponieść konsekwencje tak jawnego aktu wandalizmu! Necroteuch mógł być dziełem zakazanym i bluźnierczym, ale my jesteśmy członkami Inkwizycji, mistrzu! Jakim prawem tak po prostu mógł go zniszczyć?! Taki artefakt należało poddać starannym egzorcyzmom, a następnie przekazać w ręce najzdolniejszych i najbardziej zaufanych savantów. Zniszczenie tego dzieła odarło nas z niezwykle cennej wiedzy, wręcz okradło z niej Imperium!

65

Dzięki studiom na Necroteuchem mogliśmy zgłębić sekrety natury Nieprzyjaciela. Pomyślcie tylko, jakie mogliśmy uzyskać w ten sposób korzyści! Eisenhorn okrył hańbą Inkwizycję! –Bracie Schongardzie? –Mój panie, zgadzam się z przedmówcą. Eisenhorn postąpił w desperacki i nieprzemyślany sposób. Odpowiednio wykorzystany, Necroteuch mógł przeistoczyć się w bezcenne narzędzie walki z Nieprzyjacielem. Z całego serca pochwalam wysiłki poczynione przez brata Eisenhorna w celu zniszczenia spiskowców, ale tak bezmyślne unicestwienia źródła starożytnej wiedzy budzi we mnie zdecydowane potępienie.

–Bracie Voke? Jak… – zaczął lord Rorken, ale przerwałem mu wpół słowa. –Czy to rozprawa sądowa, mistrzu? Czy zostałem formalnie oskarżony? –Nie, bracie, to nie sąd. Lecz konsekwencje twych poczynań muszą zostać poddane analizie i ocenie. Bracie Voke? Voke podniósł się z krzesła. –Eisenhorn postąpił słusznie. Necroteuch to bluźnierstwo. Aktem herezji byłoby pozwolenie na jego dalszą egzystencję! –Bracie Endorze? Titus nie wstał z miejsca, zamiast tego odwrócił się na krześle i zmierzył wzrokiem Konrada Molitora. –Gregor Eisenhorn ma moje całkowite poparcie. Słuchając tego wylewu żalów, Molitorze, zastanawiam się, jakiego właściwie człowieka jest ta wypowiedź. Radykała bez wątpienia. Ale czy inkwizytora? Szczerze zaczynam w to wątpić. Molitor ponownie skoczył na równe nogi pałając dzikim gniewem. –Ty chamie! Ty prymitywny zacofany chamie! Jak śmiesz?! –Ano śmiem, jak zapewne widzisz – odparł Endor krzyżując ręce na piersiach – A ty, Schongard, ty wcale nie jesteś lepszy. Wstyd mi za ciebie. Jakie tajemnice chcielibyście zgłebić czytając tę księgę? Jedynie te mówiące, w jaki sposób skorumpować ludzki umysł i wpędzić go w szaleństwo. Necroteuch został wciągnięty na indeks ksiąg zakazanych jeszcze przed założeniem naszej organizacji. Nie musimy znać jego zawartości, by zaakceptować zakaz lektury. Wystarczy w zupełności świadomość, iż powinniśmy tę bezcenną wiedzę zniszczyć bez wahania natychmiast po jej zdobyciu. Powiedzcie mi bracia, czy naprawdę musicie się osobiście zarazić Gorączką Uhlrena, by pojąć jej śmiercionośny charakter? Lord Rorken uśmiechnął się nieznacznie słysząc tę uwagę i spojrzał na Kosmicznego Marine. –Bracie-kapitanie Cynewolfie? Kapitan wzruszył nieznacznie ramionami. –Dowodzę zespołami specjalnymi mającymi likwidować obcych, mutantów i heretyków, mój panie. Kwestie moralne świata nauki i wiedzy pozostawiam savantom. Lecz dla celów tego zgromadzenia gotów jestem stwierdzić, że bez względu na wartość tej księgi spaliłbym ją natychmiast bez sekundy namysłu. Zapadła długa chwila przerwy. Czasami byłem zadowolony z faktu, że nikt nie wie, kiedy się

uśmiecham. Lord Rorken usiadł z powrotem na tronie. –Uwagi moich braci zostały odnotowane. Osobiście popieram postępowanie Eisenhorna. Zważywszy na ekstremalny charakter wydarzeń dokonał najsłuszniejszego w danej chwili wyboru. –Dziękuję, mistrzu. –Odpocznijmy teraz i przemyślmy całą sprawę w prywatności. Za cztery godziny oczekuję propozycji dalszego postępowania. –Co teraz? – zapytał Titus Endor. Siedzieliśmy w jego kwaterze na pokładzie Saint Scythusa. Kobiecy serwitor przyniósł nam tacę z kieliszkami i dwiema karafkami wybornego amasecu. –Niedobitki muszą zostać zniszczone – odparłem – Dazzo i reszta heretyckiej floty. Zostali pozbawieni zdobyczy i uciekają teraz przed siebie. Mogą tak uciekać całymi latami, lecz mają do swej dyspozycji silne zgrupowanie marynarki i dość złej woli, by bez skrupułów wykorzystać jego potencjał militarny. Poprę pomysł kontynuowania pościgu do chwili całkowitej eliminacji wroga, by zakończyć tę sprawę raz na zawsze. Aemos wszedł do pokoju, ukłonił się z respektem Endorowi i podał mi elektroniczny notes. –Astronawigatorzy admirała zakończyli rekonstrukcję skoku heretyków. Ich obliczenia pokrywają się z wynikami nadesłanymi właśnie przez kapitana Maxillę. Przesunąłem spojrzeniem po ekranie urządzenia. –Masz mapę, Titusie? Przytaknął głową i włączył klawiaturę wbudowanego w szklany wierzch stołu terminala. Powierzchnia blatu rozbłysła delikatną poświatą. Endor wprowadził do pamięci maszyny obliczeniowej dane z mojego notesu. –Zatem… nie uciekają w imperialną przestrzeń kosmiczną. To akurat mnie nie dziwi. Ale też nie w stronę znajdujących się poza naszą jurysdykcją przestrzeni strefy Halo. –Ich kurs prowadzi tutaj: 56-Izar. Dziesięć tygodni tranzytu przez Osnowę. –Na terytorium saruthi. –W sam środek terytorium saruthi. Lord inkwizytor Rorken potrząsnął z powagą głową.

–Faktycznie, bracie, finał tej sprawy może być dla nas bardziej odległy, niż pochopnie założyliśmy. –Nie mogą liczyć na przyjazne potraktowanie przez saruthi ani łudzić się nadzieją, że znajdą w tamtym rejonie bezpieczną kryjówkę. Porozumienie zawarte pomiędzy spiskowcami Domu Glaw i obcymi było bardzo kruche i niepewne, a użycie przemocy całkowicie je pogrzebało. Dazzo musi mieć inne powody, by się tam udać. Lord Rorken przemierzał swój pokój kiwając głową i bawiąc się machinalnie złotym sygnetem. Stado cherubinków siedziało w milczeniu na oparciach licznych foteli i baldachimie wielkiego łoża, a ich brzydkie twarzyczki przechylały się z boku na bok obserwując mnie pilnie. Stałem nieruchomo czekając na odpowiedź mistrza. –Moja wyobraźnia wyprawia dzikie harce, Eisenhorn – oświadczył w końcu lord. –Zamierzam jak najszybciej przesłuchać archeologa Malahite. Jestem pewien, że człowiek ten może nam zapewnić wiele cennych informacji i jestem też pewien, że brakuje mu tak żelaznej siły woli jak miało to miejsce w przypadku jego pana, Urisela Glawa. Rorken klasnął w okryte rękawiczkami dłonie podejmując decyzję. Przestraszone cherubinki wzbiły się z łopotem skrzydełek w powietrze szukając schronienia gdzieś w zakamarkach wysokiego sufitu. –Natychmiast przyjmiemy kurs na 56-Izar – powiedział mistrz ignorując popiskiwania swych pokojowych serwitorów – Przynieś mi wieści niezwłocznie po zakończeniu przesłuchania. Służby bezpieczeństwa marynarki przetrzymywały Girolamo Malahite w zamkniętym skrzydle pokładowego kompleksu medycznego Saint Scythusa. Lekarze opatrzyli starannie ranę więźnia, ale nikt nie pofatygował się w celu zainstalowania mu cybernetycznej protezy. Zamierzałem jak najszybciej dobrać się do informacji ukrytych w umyśle tego człowieka. Przechodząc przez oświetlony zimnymi lampami pokład szpitalny wstąpiłem na chwilę do Fischiga. Wciąż był nieprzytomny, ale opiekujący się nim pielęgniarz poinformował mnie o stabilnym stanie pacjenta. Hubrisjań-ski oficer leżał na plastikowym łóżku rehabilitacyjnym, podpięty przewodami i rurami do warczących cicho systemów podtrzymywania życia, jego zmasakrowane ciało nikło pod grubą warstwą bandaży, pasów ściągających i metalowych klamer. Wyszedłem z izolatki i udałem się zimnym korytarzem do posterunku strażniczego, gdzie po okazaniu identyfikatora uzyskałem pozwolenie na wejście do skrzydła więziennego. Znajdowałem się właśnie na drugim punkcie kontrolnym, tuż przed pogrążonym w mroku korytarzem z ciągiem cel po obu stronach, gdy w jednej z nich rozległ się przerażający ludzki skowyt. Rozepchnąłem strażników i rzuciłem się w stronę metalowych drzwi celi. Wartownicy deptali mi po piętach. –Otwórz to! – wrzasnąłem i jeden z wojskowych natychmiast zerwał z pasa pęk elektronicznych kluczy – Otwórz natychmiast, człowieku!

Obrotowy zamek strzegący drzwi szczęknął głośno i przekręcił się otwierając je szeroko. Konrad Molitor i trzej jego zakapturzeni akolici odwrócili się w stronę wyjścia, wyraźnie rozwścieczeni niespodziewanym najściem. Na ich okrytych chirurgicznymi rękawicami dłoniach pienił się obficie różowy płyn. Girolamo Malahite jęczał cicho zwisając z podwieszonej na łańcuchach do sufitu kratownicy. Był nagi, a niemal każdy centymetr jego skóry został żywcem zdarty z ciała. –Wezwać chirurgów! Powiadomić lorda Rorkena! Natychmiast! – krzyknąłem na strażników – Jak zamierzasz wyjaśnić to, co zrobiłeś? – zapytałem Molitora. Sądzę, że najchętniej zignorowałby moje pytanie, a trójka jego asystentów sprawiała wrażenie gotowych do usunięcia mnie siłą z celi. Lecz lufa mojego pistoletu opierała się o skórę Molitora niemal idealnie pomiędzy jego brwiami, toteż żaden z akolitów nie uczynił najmniejszego wrogiego gestu.

66

–Przystąpiłem do przesłuchania więźnia… – zaczął. –Malahite jest moim więźniem! –Znajduje się we władzy Inkwizycji, bracie Eisenhornie… –On jest moim więźniem, Molitor. Prawa Inkwizycji upoważniają w pierwszej kolejności właśnie mnie do jego przesłuchania! Molitor próbował się cofnąć o krok, ale postąpiłem w ślad za nim nie odrywając lufy od skroni inkwizytora. Widziałem wyraźnie gorejącą w jego oczach furię wywołaną tak niespotykanym potraktowaniem, lecz trzymał emocje na wodzy wiedząc, że nie lepiej mnie nie prowokować. –Ja… byłem zatroskany stanem twego zdrowia, bracie – zaczął pozornie spokojnym głosem – twymi obrażeniami, zmęczeniem. Malahite musiał być poddany natychmiastowemu przesłuchaniu i uznałem, że mogę ci pomóc odpowiednio przygotowując… –Przygotowując go?! Ty go prawie zabiłeś! Nie wierzę w twoje bajeczki, Molitor. Jeśli naprawdę chciałbyś mi pomóc, poprosiłbyś wpierw o pozwolenie. Ale ty chciałeś zagarnąć jego sekrety dla siebie! –To kłamstwo! – wyrzucił z siebie. Przesunąłem palcem bezpiecznik pistoletu. W ciasnych ścianach celi metaliczne szczęknięcie nabrało

znacznie bardziej złowieszczego wymiaru. –Doprawdy? Zatem powiedz mi, czego się do tej pory dowiedziałeś. Zawahał się na moment. –Więzień okazał się odporny na środki przymusu bezpośredniego. Niewiele odkryliśmy. Na korytarzu załomotały ciężkie buty. Strażnicy powrócili w towarzystwie dwóch ubranych na zielono chirurgów floty oraz czterech sanitariuszy. –Tronie Terry! – krzyknął zdławionym głosem jeden z lekarzy widząc wiszące na kratownicy ludzkie ciało. –Zrób, co możesz, doktorze. Ustabilizuj go. Medycy rzucili się do pracy, żądając podniesionymi głosami natychmiastowego dostarczenia odpowiednich instrumentów, bandaży i środków anty-septycznych. Malahite zacharczał konwulsyjnie. –Grożenie imperialnemu inkwizytorowi za pomocą broni jest ciężkim przestępstwem – oświadczył jeden z zakapturzonych akolitów robiąc krok w moim kierunku. –Lord Rorken będzie niezadowolony – powiedział drugi. –Odłóż broń, a nasz mistrz będzie współpracował – dodał trzeci. –Każ im zamknąć gęby – poleciłem Molitorowi. –Proszę, inkwizytorze Eisenhornie – odezwał się ponownie trzeci akolita. Jego spokojny wyważony głos płynął spod zakrywającego całą twarz kaptura – To jest tragiczne nieporozumienie. Poczynimy odpowiednie reparacje. Odłóż broń. Głos akolity był pełen pewności siebie i zdawał się kryć sporą nutę autorytaryzmu. Lecz człowiek ten zachowywał się tak samo, jak na jego miejscu postąpiłby Midas lub Aemos, gdybym to ja znalazł się jakimś cudem na miejscu Molitora. –Zabierz swoich asystentów i wynoś się stąd. Dokończymy rozmowę, gdy wysłucha mnie lord Rorken. Cała czwórka opuściła pośpiesznie celę. Włożyłem pistolet do kabury. Jeden z lekarzy podszedł do mnie kręcąc przecząco głową. –Ten człowiek nie żyje, sir.

się za pancernymi oknami Osnowy, a ich wielobarwne szkła mieniły się tęczą kolorów przedstawiając największe trymfy Imperatora. Posadzki sali drżały lekko w rytm pracujących w głębi Saint Scythusa potężnych sekcji napędowych. Rzędy ławek i foteli ciągnące się po obu stronach nawy wypełnione były przedstawicielami Eklezjarchii i świty inkwizytorów. Wszyscy moi bracia byli już na miejscu, również Molitor – wiedziałem, że nic nie zdołałoby go powstrzymać przed uczestnicztwem w tym zabiegu. Ruszyłem wraz z Lowinkiem w głąb nawy, gdzie na marmurowym podwyższeniu spoczywał w osłonie pola czasowego martwy Malahite. Blisko trzydziestu astropatów, ściągniętych z pokładów reszty okrętów flotylli lub zespołów innych inkwizytorów, stało za podwyższeniem. Zakapturzeni, zdeformowani, niektórzy poruszali się na mechanicznych gąsienicowych implantach lub byli przenoszeni w lektykach przez serwitorów. Z cichym ożywieniem dyskutowali pomiędzy sobą. Lowink wstąpił pomiędzy nich chcąc wyjaśnić pewne szczegóły całego przedsięwzięcia. Wyczuwałem jego dumę i podniecenie wynikłe z faktu, iż nagle zyskał władzę nad astropatami, którzy w normalnych okolicznościach dalece przewyższali go rangą. Lowink nie posiadał dostatecznego doświadczenia, by przeprowadzić cały zabieg w pojedynkę: jego umiejętności pozwalały jedynie na najprostsze rytuały psychometrii. Niemniej jednak udział w mojej misji i ogromna wiedza na jej temat predysponowały go do roli koordynatora ceremonii. Spojrzałem na Malahite, obdartego ze skóry i żałośnie patetycznego w migotliwym kokonie pola czasowego. W groteskowy sposób przywodził mi na myśl samego Boga-Imperatora, spoczywającego na wieczność w polu czasowym Złotego Tronu, chronionego po wsze czasy przed śmiercią, która wyciągnęła po niego swe szpony w czasie Herezji Horusa. Lowink skinął mi głową. Astropatyczny chór był gotowy. Rozejrzałem się wokół i pochwyciłem wzrokiem twarz Endora. Titus zajął miejsce niedaleko za Molitorem, ponieważ obiecał mi wcześniej, że będzie pilnował każdego ruchu zdradzieckiego radykała. Schongard siedział niemal z tyłu nawy, demonstracyjnie odcinając się od wybryku swego towarzysza. Ujrzałem brata-kapitana Cynewolfa i dwóch jego podwładnych zajmujących miejsce opodal ołtarza. Wszyscy mieli na sobie pełne pancerze siłowe, w rękach trzymali stormboltery. Wiedziałem, że nie przybyli do kaplicy w charakterze straży honorowej. Ich zadaniem byo zapewnienie zgromadzonym bezpieczeństwa. –Rozpocznij, bracie – powiedział lord Rorken prostując się na swym tronie. Chór zaczął rozdzierać delikatną powłokę Osnowy swym astropatycznym śpiewem. Psioniczny chłód omiótł całą kaplicę i niektórzy obecnie w sali ludzie pozwolili sobie na zdławione szepty, cześciowo wywołane strachem, częściowo zaś wymuszone mentalną wibracją. Commodus Voku podniósł się ze swego fotela przy pomocy Heldane i podszedł do mnie chwiejnym krokiem. Chcąc zrewanżować się mistrzowi za zaszczyt poprowadzenia seansu wyraziłem zgodę na współuczestnictwo w zabiegu starszego i bardziej doświadczonego inkwizytora. Zdawałem sobie

doskonale sprawę z niebezpieczeństwa całego przedsięwzięcia. Dwa umysły były lepsze niż jeden, a ja zdążyłem już docenić mentalny potencjał starego łotra wcześniej. –Wyłączyć pole czasowe – powiedziałem. Pomruk astropatycznego chóru przybrał na sile. Kiedy kokon ochronnego pola rozmył się w powietrzu, razem z Voke wyciągnęliśmy przed siebie nagie dłonie dotykając przerażającej zmasakrowanej twarzy Malahite. Na żądanie lorda Rorkena najstarszy rangą kapłan Eklezjarchii służący na pancerniku bezzwłocznie oddał do naszej dyspozycji wielką kaplicę poło-żoną na śródokręciu. Sądzę, iż pokładowi klerycy wpadli w prawdziwy pop-łoch będąc świadkami gniewu mojego mistrza. Mieliśmy niewiele czasu, by naprawić poczynione wskutek tragicznego incydentu szkody, pomimo złożenia przez lekarzy żałosnych szczątków Ma-lahite w polu czasowym. Lord Rorken gorąco pragnął osobiście przeprowadzić cały zabieg, ale wiedział doskonale, że mocą prawa jest zobowiązany ustąpić mi pierwszeństwa. Zajmując moje miejsce poparłby w niezamierzony sposób arogancki wybryk Molitora, a tego nie mógł zrobić nawet mimo swej dalece wyższej rangi. Powiedziałem Rorkenowi, że przyjmuję zadanie i dodałem, iż moja rozległa wiedza na temat całego zdarzenia sprawia, iż jestem do tego celu najlepszym kandydatem.

*****

Zebraliśmy się w kaplicy. Była to rozległa sala wsparta na ornamentowanych filarach i podłodze wyłożonej kolorowymi mozaikami. Witraże z przyciemnionego szkła podświetlone były nieziemskim blaskiem kotłującej tęczą kolorów Kurtyna Osnowy rozstąpiła się raptownie. Odniosłem wrażenie, że patrzę w dół słupa gęstej mlecznobiałej mgły, kotłującej się wokół mnie szaleńczo. W uszach słyszałem upiorny wrzask Immaterium i skowyt miliardów uwięzionych w Osnowie dusz. Niebieskie światło rozdarte wstęgami wyładowań elektrycznych. Dźwięk przypominający grzmot trzęsienia ziemi przemieszany z eterycznym śpiewem dawno nieistniejących świątyń. Zapach drzewnego dymu, kadzideł, słonej wody, krwi… Kosmiczna pustka tak niewiarygodnie rozległa, że mój umysł wręcz odmówił akceptacji tego faktu. Obraz zniknął w ułamku sekundy i być może tylko dzięki temu nie postradałem zmysłów. Kolejna przesłona. Krwawoczerwone rozbłyski. Zderzające się ze sobą galaktyki, stojące w kosmicznym ogniu. Dusze przywodzące na myśl komety, przecinające płomienistymi wstęgami Immaterium. Głosy bogom podobnych bestii wzywające śmiertelników z odległych zakątków Osnowy.

Atramentowa ciemność. Kolejne wrażenie dobiegającej zewsząd pieśni. Gwiezdne konstelacje pławiące się w słabym blasku powstających dopiero młodych słońc. Wszechświat u swych narodzin. Lodowata pustka nicości.

67

– Gregor? Rozglądając się wokół dostrzegłem Commodusa Voke. Nie poznałem w pierwszej chwili jego głosu, wydawał się zbyt niski, jakby rozmyty w dziwaczny sposób. Staliśmy na zboczu wysokiego wzgórza, skąpani w promieniach dwóch jaskrawych słońc prażących niemiłosienie z nieba. Pasma gór ciągnęły się aż po horyzont niczym stworzone przez naturę fortece. Ruszyliśmy w dół zbocza w stronę dobiegającego nas mechanicznego hałasu. Przestarzały monozadaniowy serwitor o ociekających smarem siłownikach wgryzał się w skałę machając rytmicznie kończynami w postaci szpadli. Z wiszącego na jego tylnej obudowie bojlera buchały kłęby dymu i pary, a poruszone kamienie były transportowane po niewielkim taśmociągu na znajdującą się opodal hałdę. Ominęliśmy serwitora oraz wyciętą w zboczu niszę, gdzie mniejsze maszyny górnicze starannie czyściły i polerowały wybrane fragmenty skał i odkładały je na drewniane palety. Malahite stał nieruchomo obserwując pracę serwitorów. Był teraz znacznie młodszy, niemal chłopięcy, szczupły i ogorzały od słonecznych promieni. Miał na sobie szorty i luźną bluzę, a jego skórę pokrywała cienka warstwa skalnego pyłu. –Domyślałem się, że przyjdziecie – powiedział. –Czy będziesz współpracował? – zapytałem. –Nie mam zbyt wiele czasu na rozmowy – odparł schodząc w dół zbocza, by przyjrzeć się efektom pracy serwitorów – Zostało dużo pracy do skończenia. Nie wykopaliśmy wszystkiego, a za tydzień przyjdą już deszcze. Wiedział, kim jesteśmy, a mimo to nie potrafił oderwać się myślami od otaczającej go iluzji wspomnień. –Na rozmowę czasu nam wystarczy. Malahite wyprostował się i spojrzał w moim kierunku.

–Sądzę, że masz rację. Wiecie, gdzie się znajdujemy? –Nie. Zamyślił się na moment. –Świat pograniczny. Całkowicie zapomniałem jego prawdziwą nazwę. Tutaj właśnie spędziłem najszczęśliwsze chwile mego życia. Tutaj wszystko się zaczęło. Moje pierwsze wielkie odkrycie, znalezisko, które sprawiło, że stałem się znanym ksenoarcheologiem. –My jednak chcielibyśmy porozmawiać o późniejszych wydarzeniach – zastrzegł Voke. Malahite pokiwał głową, zdjął z czoła opaskę i wytarł nią spocone policzki. –Lecz to tutaj wszystko się zaczęło. Będzę chwalony za te odkrycia, fetowany w wysokich kręgach władzy. Zaproszony do współpracy przez bogaty i czcigodny Dom Glaw. Urisel Glaw zaproponuje mi posadę i lukratywne stypendium w zamian za prowadzenie prac wykopaliskowych dla jego rodu. –I dokąd ostatecznie cię to zaprowadzi? – spytałem retorycznie – Powiedz nam o saruthi. Zmarszczył czoło i odwrócił w bok twarz. –A dlaczego miałbym coś powiedzieć? Co możecie mi w zamian zaoferować? Nic! To wyście mnie zniszczyli! –Mamy swoje sposoby, Malahite. Możemy złagodzić pewne konsekwencje. Pamiętaj, że Dom Glaw skazał cię na potworny los. Spojrzał na mnie z błyskiem zainteresowania w oku. –Możesz mnie uratować? Nawet teraz? –Tak. Zamilkł na chwilę i wskazał palcem jeden z pracujących taśmociągów. Pas transmisyjny pełen był strzaskanych oktagonalnych płytek, do złudzenia przypominających te z Damasku. –Mieli niegdyś własne mocarstwo, wiedzieliście o tym? – powiedział przebierając rękami pośród wyrzucanych na hałdę odpadów i pokazując niektóre ze szczątków. Na powierzchni płytek nic nie widniało, były czyste – Cała jego historia jest tutaj, zapisana w formie piktogramów. Nasze oczy tego nie widzą. Saruthi nie posiadają narządów wzroku ani mowy. Zapach i dotyk to dwa ich podstawowe zmysły. Potrafią odczytywać umysłem kształty otoczenia, również przepływy energii mentalnej. Potrafią zakrzywiać kąty czasoprzestrzeni. –W jaki sposób?

Wzruszył ramionami. –Zasługa Necroteuchu. On ich przeistoczył. Mocarstwo saruthi było niewielkie, około czterdziestu światów, i bardzo stare w chwili, gdy księga weszła w posiadanie obcych. Przynieśli ją ze sobą ludzie uciekający z Terry przed prześladowaniami religijnymi, w czasach powstawania Imperium. Dzięki opartym na smaku i dotyku zmysłom saruthi zdołali wyczytać z księgi znacznie więcej od ludzkiego oka. Od momentu pierwszego dotknięcia jej stronnic Necroteuch ogarnął kulturę obych niczym huraganowy pożar, jak wirus wiedzy, transformując i wypaczając saruthi, dając im dostęp do niewyobrażalnej potęgi. Księga doprowadziła do wybuchu wojny, domowej wojny, która rozbiła mocarstwo i unicestwiła większość jego światów. Pozostały jedynie nieliczne resztki, skupione na odległym fragmencie niegdyś dalece większego terytorium. –Zostali skorumpowani… jako gatunek? – zapytał Voke. Malahite pokiwał głową. –Nie było dla nich ratunku, inkwizytorze. To dokładnie taka rasa obcych, przed którą uczycie nas strachu i wrogości. W przeszłosći prowadziłem badania nad kilkoma cywilizacjami innych ras i stwierdziłem, że większość z nich zupełnie nie zasługiwała na nienawiść, jaką Inkwizycja i Kościół pałają do wszystkiego, co nie mieści się w standardowym ludzkim wzorcu. Jesteście zaślepionymi głupcami, gotowymi zabić każdą żywą istotę, która nazbyt się od was różni. Lecz w tym przypadku macie rację. Zaraza Necroteuchu zawładnęła saruthi. Nie myślcie o nich jak o rasie obcych, ponieważ oddawna są pomiotem Chaosu. Zadrżał lekko jakby go omiótł zimny wiatr, chociaż promienie obu słońc wciąż paliły nas niemiłosiernie. –Jakimi dysponują zasobami, jaki mają potencjał militarny? –Nie mam pojęcia – odparł i zadrżał ponownie – Porzucili technologię lotów kosmicznych w zamierzchłej przeszłości, bo już jej nie potrzebowali. Jak wspominałem, Necroteuch wypaczył ich zmysły. Zyskali zdolność manipulowania czasem i przestrzenią, wykorzystując ją do podróżowania na dalekie dystanse. Przemieszczali się w ten sposób z jednego świata na drugi. Dopracowali do perfekcji umiejętność tworzenia konstruktów zawieszonych w czterech wymiarach, sztucznych rzeczywistości istniejących jedynie w określonych przedziałach czasu. –Takich jak miejsce negocjacji? –Tak. KCX-1288 było niegdyś światem należącym do ich mocarstwa. Wybrali go na miejsce spotkania ze względu na fakt, iż położony jest z dala od ich zamieszkanych planet. Zbudowali tam tetraświat specjalnie dla nas.

–Tetraświat? –Wybaczcie. Sam stworzyłem ten termin. Wierzyłem, że któregoś dnia trafi on do imperialnej literatury fachowej. Sztuczne stworzone, czterowymiaro-we otoczenie. W tym konkretnym przypadku wyposażone w mikroklimat skonstruowany pod kątem ludzkiej rasy. Byliśmy ich gośćmi. –W jaki sposób doszło do aranżacji całej tej wymiany? –Locke, kupiec Wolnej Floty. Od lat był pracownikiem kontraktowym Domu Glaw. Najemnik włóczący się wśród gwiazd za pieniądze pochodzące ze szkatuły Glawów. Zapuścił się na terytorium saruthi i w końcu zdołał z nimi nawiązać kontakt. Potem odkrył istnienie Necroteuchu i uznał, że przemiot ten może mieć dla jego panów ogromną wartość. – I obcy zgodzili się zawrzeć układ? – robiłem się coraz bardziej niecierpliwy. Bezcenny czas uciekał. Archeolog zadrżał wyraźnie. –Jest zimno – zauważył – Nieprawdaż? Robi się coraz zimniej. –Zgodzili się zawrzeć układ? Dalej, Malahite, mów. Nie będziemy ci mogli pomóc, jeśli nie przestaniesz opóźniać rozmowy. –Tak… tak, zgodzili się. W zamian zażądali artefaktów o charakterze kulturowym znajdujących się na światach, którę opuścili dawno temu i do których nie posiadali obecnie dostępu. –Czy Necroteuch nie posiadał dla nich wartości? –Pozostawał w ich umysłach, w ich duszach, wpleciony w kod genetycz-ny.Sama księga miała niewielkie znaczenie. –Zostałeś wynajęty do poszukiwań i wydobycia materiałów, które miały posłużyć Glawom za towar wymienny w trakcie negocjacji? –Oczywiście. Obiecano mi wiele, wiecie… Jego głos załamał się, ucichł. Daleko nad górami nieboskłon zaczął ciemnieć. Rosnący z każdą chwilą wiatr chłostał skałę wokół naszych stóp, malutkie kamyki toczyły się z grzechotem pod jego naporem. – Sezon deszczowy? – mruknął Malahite – Zbyt wcześnie. – Skoncentruj się, człowieku, albo zaprzepaścisz swój los! Necroteuch jest zniszczony, transakcja zerwana, Dom Glaw leży w gruzach. Dlaczego więc Locke i Dazzo prowadzą swą flotę prosto na terytorium saruthi?

–Co to? – zapytał ostrym tonem przerywając mi stanowczym gestem dłoni. Rzeczywiście zrobiło się zimniej, a gęste chmury zasłaniały coraz bardziej blask słonecznych promieni. W oddali pochwyciłem jakiś dziwny nieznany mi dźwięk. –Co zamierzają zrobić? – powtórzył moje pytanie Voke. Malahite popatrzył na nas wzrokiem sugerującym politowanie dla bezbrzeżnej ignoracji jego rozmówców. – Naprawić szkody, jakie poczyniliście. Wielcy i potężni Glawowie mają swych własnych panów, na których sznurkach tańczą. Panów nie puszczających płazem niepowodzenia. Muszą okiełznać ich gniew po utracie Necroteuchu. Spojrzałem z ukosa na Voke. –Masz na myśli Dzieci Imperatora? – zapytałem Malahite. –Oczywiście! Glawowie nie mogliby dokonać tego wszystkiego sami, pomimo faktycznej potęgi i wpływów.

68

Zawarli pakt z heretyckim Legionem,by uzyskać protekcję i wsparcie, w zamian zaś obiecali podzielić się z Marines Chaosu wiedzą zgromadzoną w Necroteuchu. A ponieważ księga została zniszczona, Dzieci Imperatora będą bardzo niezadowolone. –W jaki zatem sposób heretycy zamierają obłaskawić swych protektorów i uzyskać ich przebaczenie? – zapytał Voke. Podobnie jak ja, stary inkwizytor również był zaniepokojony ciemniejącą barwą nieba i nasilającym się wiatrem. –Przez zdobycie innego Necroteuchu – powiedziałem z nagłym przebłyskiem intuicji, który zmroził mi krew w żyłach. Ksenoarcheolog klasnął w dłonie i uśmiechnął się szeroko. –Nareszcie ktoś użył mózgu! A już zamierzałem spisać was obu na straty. Brawo. –Istnieje inna kopia? – wyszeptał z niedowierzaniem Voke. –Saruthi bez większego żalu przehandlowali ludzką wersję Necroteuchu, ponieważ kiedyś sporządzili swą własną – odpowiedziałem i na to pytanie towarzysza, przeklinając w myślach swą

krótkowzroczność. Przecież to było tak oczywiste! –I znów trafny wniosek! To prawda, posiadają swoją wersję księgi – przyznał Malahite i uśmiechnął się ponownie, chociaż teraz drżał już nieustannie z zimna i obejmował się rękami próbując ogrzać tors – Jest to rzecz jasna transkrypcja obcych, zapisana w ich… powiedzmy, języku, skoro nie istnieje bardziej adekwatny tego słowa odpowiednik. Bez względu na formę zapisu zawartość kopii pozostaje identyczna z pierwowzorem. Dazzo i jego władcy będą mieli swój Necroteuch pomimo wszystkich szkód, jakie im wyrządziliście. Mroczne niebo przecięła jaskrawa błyskawica, a huragan ciskał w nas wielkimi bryłami skał. –Czas na powrót! – krzyknął do mnie Voke. –Faktycznie – skomentował Malahite – A teraz wasza oferta. Odpowiadałem wam szczerze i w pełni. Czy jesteście ludźmi honoru? –Nie możemy cię uratować przed śmiercią, Malahite – odparł Voke – Lecz bluźniercze istoty, z którymi związali twój los Glawowie przybywają, aby pożreć twą duszę. Możemy okazać miłosierdzie i przyjąć twą spowiedź oraz akt skruchy, zanim będzie za późno. Malahite wyszczerzył zęby w posępnym uśmiechu. Miotane wiatrem kawałki kamieni uderzały go w twarz. –Do diabła z twoją ofertą, Commodusie Voke. I do diabła z wami! –Ruszaj, Voke! – krzyknąłem rozpaczliwie. Malahite rozmyślnie trzymał nas w tym miejscu, z premedytacją przeciągająć rozmowę. Wiedział doskonale, że nie możemy mu zaoferować nic prócz szybkiej śmierci. Ta łaska go nie interesowała. Był żądny zemsty. To właśnie była cena jego szczerości. Chciał posiąść pewność, że nadal będziemy w tym miejscu, kiedy nadejdzie jego koniec, że umrzemy wraz z nim. Kamienista pustynia za plecami ksenoarcheologa eksplodowała z hukiem rozrzucając na wszystkie strony skalne bryły. W niebo wystrzelił słup krwi, szeroki na dobre pięćset metrów i kilkanaście kilometrów wysoki. Wyglądał niczym monstrualne drzewo o gałęziach z gnijącego mięsa, ścięgien, żył i milionów żarłocznych oczu patrzących z powierzchni błyszczącej chorobliwie kolumny. Dziwaczne macki z kości i tkanki sięgnęły po Malahite, pochwyciły go i rozerwały na strzępy. Był to akt całkowitego unicestwienia, najbardziej przerażający spośród wszystkich podobnych obrazów, jakie miałem okazję widzieć na swe oczy w przeszłości. Lecz on wciąż się uśmiechał, gdy przestawał istnieć.

W paszczy Osnowy.

Dekret pacyfikacyjny. 56-Izar.

Mentalna manifestacja wspomnień o świecie pogranicznym rozmyła się i znikła bez śladu niczym roztrzaskane w drobny mak lustro. Lecz górująca ponad nami demoniczna forma pozostała czerniejąc złowieszczo w mroku Osnowy. Poczułem jak Voke próbuje uderzyć tę plugawą jaźń wiązką mentalnej energii, ale był to daremny gest rozpaczy, przypominający wysiłki człowieka próbującego dmuchaniem powstrzymać tornado. – Cofaj się! – wrzasnąłem ledwie słysząc swój własny głos. Ujrzałem Commodusa zapadającego się w nicość tuż u mego boku, wyciągającego z błagalną desperacją dłonie. Wykrzyczałem jego imię ponownie, podałem mu rękę. Zawołał coś, czego nie zdołałem usłyszeć. W moich uszach eksplodowała znienacka kakofonia ludzkich krzyków i huk kanonady z broni palnej.

*****

Runąłem boleśnie na mozaikę pokrywającą podłogi kaplicy, zbryzgany krwią i ektoplazmą, walczący rozpaczliwie o każdy oddech. Serce waliło mi niczym kowalski młot. Odzyskałem całkowicie czystość słuchu i panujący wokół harmider niemalże mnie ogłuszył. Przetoczyłem się na plecy i usiadłem na podłodze. Kaplica pogrążona była w ślepej panice. Klerycy i nowicjusze, akolici i asystenci, wszyscy pospołu uciekali w przerażeniu tratująć się wzajemnie i przewracając ławki. Lord Rorken stał wyprostowany z bladą jak śnieg twarzą, a jego przyboczni gwardziści zasłonili swego mistrza ciałami kreśląc w powietrzu mieczami mistrzowsko wyprowadzone ósemki. Voke leżał tuż przy mnie, nieprzytomny. On również był pokryty cuchnącą posoką i śluzem. Nie potrafiłem odzyskać równowagi, kręciło mi się w głowie. Wstrząśnięty konwulsjami zacząłem wymiotować krwią. Byłem przerażony. Skaziło mnie dotknięcie Osnowy. Znalazłem się zbyt blisko zakazanego i zbyt długo tam przebywałem. Astropaci cofali się chaotycznie od podwyższenia, charcząc i miotając się w drgawkach. Niektórzy z nich już nie żyli, leżeli nieruchomo na posadzce. W momencie, gdy spojrzałem w ich stronę, dwaj wybuchnęli znienacka od środka niczym przekłute balony wypełnione krwią. Pomiędzy zdeformowanymi postaciami przeskakiwały łuki diabolicznej energii, wypalając mózgi, topiąc żywą tkankę i kości, zmieniając w parę organiczne płyny.

Ciało Malahite znikło. W jego miejscu na podwyższeniu kucał wyjący skrzekliwie stwór składający się na pozór z dymu i zepsutej tkanki. Astropa-ci utrzymali połączenie z jaźnią Malahite dostatecznie długo, by umożliwić nam powrót, potem je zerwali. Lecz oprócz nas do rzeczywistego wymiaru przybyło coś jeszcze. Istota ta nie miała określonej formy, chociaż jej zmienny kształt sugerował różnorodne pochodzenie. Przywodziła na myśl chmurę na niebie lub cień na ścianie, potrafiący w przeciągu chwili wielokrotnie zmienić swój zarys. Na tle mglistego kształtu lśniły kły i słaby poblask odległych gwiazd. Pierwszy z przybocznych strażników lorda Rorkena był już przy podwyższeniu, tnąc z rozpędu swoim mieczem. Ostra jak brzytwa klinga, ozdobiona sakralnymi runami i wielokrotnie pobłogosławiona, przeszła na wylot poprzez eteryczną mgłę nie czyniąc jej większej szkody. W odpowiedzi na ten atak w kierunku człowieka wystrzeliła kościana narośl o zakrzywionym końcu, do złudzenia przypominająca kosę z biegnącymi wzdłuż ostrza ludzkimi zębami. Kosisko przecięło ostrze błogosławionego miecza i klatkę piersiową jego właściciela, przepoławiając swą ofiarę. Potoczyłem wokół głową szukając broni, jakiejkolwiek broni. Strzelanina przybrała na sile. Prowadząc ogień ciągły ze stormbolterów, trzej Marines Straży Śmierci biegli w kierunku podwyższenia. Ich czarne pancerze siłowe pokrywała gruba warstwa szronu. Dzięki wbudowanym w zbroję wzmacniaczom zdołałem pochwycić słuchem głos Cynewolfa, wydającego braciom zwięzłe taktyczne komendy. Stormboltery ziały ogniem i stalą do momentu, w którym pod naporem ich pocisków diaboliczny stwór cofnął się w tył pozostawiając po sobie pas śluzu. Spadł z podwyższenia prosto na pierzchających na wszystkie strony astropatów, miażdżąc swym ciężarem żywych i umarłych pospołu. Brat-kapitan Cynewolf wysforował się przed dwóch towarzyszy, biegnąc szybciej niż uważałem za możliwe dla tak ciężko opancerzonej postaci.

69

Ciskając za siebie pusty stormbolter wyjął z pokrowca łańcuchowy miecz i zaczął nim rąbać mackowatą istotę, zapędzając ją z powrotem na środek kaplicy. Strzępy nieludzkiej tkanki sypały się z bestii niczym drewniane wióry. Lord Rorken minął mnie w biegu, w rękach ściskał ceremonialny posrebrzany miotacz ognia wyrwany jednemu z asystentów. Akolita pędził w ślad za mistrzem, desperacko podtrzymując złote zbiorniki z paliwem. Głos Rorkena wybił się ponad pandemonium szalejące w kaplicy.

–Nieczysty duchu Immaterium, odejdź stąd niezwłocznie, albowiem BógImperator, dzięki mu za jego niezliczone błogosławieństwa, czuwa nademną i nie ulęknę się cienia Osnowy… Jaskrawy strumień ognia wystrzelił z broni mistrza i skąpał w piekielnym żarze diaboliczną istotę. Rorken nie zdejmował palca ze spustu wykrzykując jednocześnie na całe gardło wersety odpędzenia demonów. Endor pomógł mi wstać i razem dołączyliśmy swe głosy do inkantacji mistrza. Każdą komórką ciała wyczuwałem silne drżenie przenikające cały okręt. Nic nie pozostało po bestii Osnowy prócz kupki popiołu i poczynionego przez nią zniszczenia.

*****

W formie kary za występek będący powodem dramatycznych wydarzeń w kaplicy, Konrad Molitor został obarczony obowiązkiem oczyszczenia i powtórnej konsekracji świątyni. Praca ta, pieczołowicie doglądana przez kapłanów Eklezjarchii i techadeptów Omnissiaha, zajęła mu pierwsze sześć tygodni naszego tranzytu na 56-Izar. Molitor podszedł do swego zadania w poważny sposób. Pracował ubrany w zgrzebną szatę pokutną, a jego akolici w przerwach wielokrotnie poddawali swego przełożonego rytuałom mentalnego samoumartwiania. Prywatnie uważałem, że wywinął się tanim kosztem.

*****

Spędziłem miesiąc w jednym z apartamentów na wizytowym pokładzie pancernika, dochodząc do siebie po fizjologicznym wstrząsie w kaplicy. Psychiczne efekty tego seansu miały mnie dręczyć jeszcze przez wiele lat. Do dnia dzisiejszego śnię czasami o gejzerze krwi pełnym łypiących na mnie oczu, strzelającym wysoko w niebo. Takiej wizji się nie zapomina. Powiada się, że czas rozmywa wspomnienia, ale nie w tym przypadku. Myślę nawet, że puścić coś takiego w niepamięć byłoby karygodnym błędem. Byłby to gest odrzucenia oczywistej prawdy, akt negacji mogący kiedyś w przewrotny sposób doprowadzić mnie do utraty zdrowych zmysłów. Leżałem w łóżku cały miesiąc, przyjmując regularnie zastrzyki i tabletki. Często odwiedzali mnie medycy marynarki i wysocy rangą członkowie świty lorda Rorkena. Kontrolowali skrupulatnie mój organizm, mój umysł, tempo rekonwalescencji. Wiedziałem dobrze, czego szukali. Piętna Osnowy. Byłem pewien, że seans nie zdołał mnie skazić, lecz oni rzecz jasna nie mogli bezkrytycznie przyjąć do wiadomości moich zapewnień i na nich poprzestać. Znaleźliśmy się, ja i Voke, zbyt blisko krawędzi. Zaledwie kilka

sekund dłużej… Aemos nie opuszczał mnie nawet na chwilę, znosząc do apartamentu książki i hologramy o charakterze rozrywkowym. Czasami czytał mi na głos jakieś opowieści, wybrane fragmenty kazań kościelnych czy dzieł historycznych. Czasami puszczał muzykę na wysłużonym odtwarzaczu dźwiękowym. Zostałem w ten sposób zmuszony do wysłuchania sporej części repertuaru Daminiasa Bartelmewa, symfonii Hansa Solveiga i psalmów kleryckiego chóru Ongres. Kiedy savant przeszedł do wariancji na bazie operetek Guinglasa, zdołałem w końcu ubłagać go, aby zaprzestał dalszych muzycznych eksperymentów. Niezrażony mą surową opinią na temat jego gustów włączył Requiem Machariańskie i zaczął parodiować dyrygenta orkiestry symfonicznej pląsając po pokoju na swych cybernetycznych nogach w sposób tak komiczny, że wręcz popłakałem się ze śmiechu. –Dobrze usłyszeć twój śmiech, Gregorze – oświadczył strzepując kurz z następnej zakładanej na urządzenie płyty. Zamierzałem mu odpowiedzieć, ale w tej samej chwili ryk trąb wieszczących bitewny hymn w wykonaniu mordiańskiego chóru wojskowego niemal powalił mnie na poduszki.

*****

Często odwiedzał mnie Midas. Grywaliśmy w regicide, czasami korzystał też ze swej glaviańskiej liry. Te prywatne koncerty szczególnie sobie ceniłem, ponieważ wiedziałem, że pilot woził ze sobą instrument już w czasach, gdy się poznaliśmy, a nigdy wcześniej pomimo mych nalegań na nim nie zagrał. Okazał się prawdziwym wirtuozem liry, jego delikatne giętkie pac palce pokryte neuralnymi czytnikami przesuwały się po strunach instrumentu równie precyzyjnie jak po konsoli pokładowej wahadłowca. Podczas swej trzeciej wizyty, po odegraniu kilku glaviańskich melodii, oparł lirę o nogę swego krzesła wyraźnie zasępiony. –Lowink nie żyje – oświadczył cicho. Przymknąłem oczy i skinąłem powoli głową. Spodziewałem się takich wieści. –Aemos nie chciał tego powiedzieć w trosce o twoje samopoczucie, ale ja uważam, że powinieneś wiedzieć. –Odszedł szybką śmiercią? –Ciało przeżyło seans, ale mózg uległ całkowitej lobotomii. Zmarł tydzień później. Po prostu zgasł. –Dziękuję, Midasie. Dobrze, że mi o tym powiedziałeś. Zagraj mi coś jeszcze, jeśli możesz…

Chociaż może to się wydać dziwne, najwięcej przyjemności sprawiały mi wizyty Bequin. Wpadała znienacka rozpoczynając pośpieszną krzątaninę: poprawiała mi pościel, uzupełniała zapas trunków w zasięgu ręki, porządkowała fiolki z lekarstwami. Potem siadała i czytywała mi głośno rozmaite lektury, w większości opracowania pozostawione przez Aemosa uważającego czas rekonwalescencji za znakomitą okazję do podniesienia mojego poziomu wiedzy. Czytała znacznie lepiej od savanta, z przyjemniejszą dla ucha ekspresją w głosie. Cytowała Sebastiana Thora w tak charakterystyczny sposób, że ze śmiechu rozbolał mnie brzuch. Podczas lektury komentarza Kerloffa do Herezji Horusa jej personifikacja Imperatora brzmiała w sposób wręcz heretycki. Nauczyłem ją grać w regicide. Przegrała kilka pierwszych partii, zapamiętując fragmenty kompleksowych zasad budowy planszy, ruchów i strategii. Jak oświadczyła, gra miała dla niej zbyt taktyczny charakter, nie zawierała zaś w sobie specyficznego ducha hazardu. Zaczęliśmy zatem grać na pieniądze. Błyskawicznie przyswoiła sobie reguły i zaczęła wygrywać – praktycznie każdą partię. Kiedy Midas przyszedł do mnie z kolejną wizytą, zapytał z ponurą miną: – Nie uczyłeś przypadkiem tej dziewczyny grać? Pod koniec trzeciego tygodnia pobytu w łóżku Bequin zapowiedziała mi wizytę nieoczekiwanego gościa. Zmasakrowana część twarzy Godwyna Fischiga została zrekonstruowana za pomocą sztucznych mięśni i metalowych implantów, a następnie pokryta cieniutką warstwą elastycznego białego ceramitu. Urwaną rękę zastąpiono cybernetyczną kończyną, nowoczesną i silną. Oficer miał na sobie prostą czarną bluzę i spodnie. Usiadł przy moim łóżku życząc mi udanego powrotu do zdrowia. –Twoja odwaga nigdy nie zostanie zapomniana, Godwynie – powiedziałem otwarcie – Kiedy ta sprawa dobiegnie końca, będziesz mógł powrócić na Hubris, by podjąć swą pracę, ja jednak z ogromną przyjemnością przyjmę cię w szeregi mego zespołu, jeśli tylko wyrazisz taką wolę. –Nissmay Carpel może iść do diabła – odparł – Wielki Strażnik na pewno będzie mnie listownie wzywał, ale wiem już, gdzie jest moje miejsce. Znalazłem sens życia. Zostanę z tobą. Fischig siedział ze mną do późna tego wieczoru. Dużo rozmawialiśmy, często żartując, potem pograłem z nim w regicide pod czujnym okiem doglądającej mnie Bequin. Na początku kłopoty Fischiga w posługiwaniu się cybernetyczną ręką były powodem rozlicznych żartobliwych uwag. Kiedy już pokonał mnie trzy razy pod rząd, wyznał z rozbrajającą szczerością, że Bequin ćwiczyła z nim grę od dobrych kilkunastu dniu. Odwiedził mnie jeszcze jeden gość, dwa dni przed wyjściem z łóżka. Szykowałem się już wtedy do

intensywnej pracy. Heldane wtoczył do pokoju wózek medyczny z podwieszoną do oparcia kroplówką. Voke wyglądał bardzo źle i bez wątpienia tak też się czuł. Potrafił mówić wyłącznie przez podłączony do krtani wzmacniacz. Widząc go w tym stanie byłem przekonany, że czeka go zaledwie kilka miesięcy życia. –Uratowałeś mnie, Eisenhorn – wycharczał z wysiłkiem przez wiszący na szyi aparat. –Nie, to astropaci pozwolili przeżyć nam obu – poprawiłem go. Voke pokręcił pomarszczoną starczą głową. –Nie… zagubiłem się w krainie przeklętych, a ty mnie z niej wyciągnąłeś. Twój głos. Usłyszałem jak krzyczysz me nazwisko i to wystarczyło. Bez tej pomocy, bez tego krzyku… przepadłbym w Osnowie.

70

Wzruszyłem ramionami. Cóż mogłem odpowiedzieć? –Nie jesteśmy podobni, Gregorze Eisenhornie – mówił dalej mozolnie Commodus – Nasze koncepcje pracy różnią się w zasadniczym stopniu. Lecz twa odwaga i poświęcenie budzą szczery szacunek. Dowiodłeś w mych oczach swej wartości. Odmienne metody, odmienne sposoby: czyż nie takie są właśnie założenia naszych inkwizytorskich praw? Umrę w spokoju, zapewne już niebawem, wiedząc, że zostają wśród nas ludzie tacy jak ty. Poczułem wzruszenie z powodu tak ogromnego zaszczytu. Bez względu na moją opinię o modus operandi Commodusa Voke wiedziałem doskonale, że kierowały nami te same intencje. Słabym ruchem dłoni polecił Heldane podejść bliżej mego łóżka. Okaleczona głowa młodego asystenta nie wyglądała wcale lepiej od czasu naszego ostatniego spotkania. –Chciałbym, abyś zaufał Heldane. Spośród wszystkich moich uczniów, on okazał się najzdolniejszy. Zamierzam w najbliższym czasie zaopiniować go do rangi wyższego śledczego, a następnie pełnoprawnego inkwizytora. Gdybym zmarł przed tym czasem, proszę cię, byś zrobił to za mnie. Nie wątpię, że Inkwizycja wiele zyska przyjmując w swe szeregi takiego człowieka. Złożyłem stosowną obietnicę, co najwyraźniej ucieszyło zazwyczaj ponurego Heldane. Nie pałałem do tego człowieka zbytnią sympatią, ale wykazał się męstwem i siłą ducha w obliczu straszliwej

śmierci, a ja sam nie posiadałem żadnych podstaw do negowania jego lojalności i zaangażowania w naszą pracę. Voke ujął mą rękę w swe suche szponiaste dłonie i ścisnął ją mocno. –Dziękuję ci, bracie. Jak się później okazało, Commodus Voke przeżył dalsze sto trzy lata. Ten stary złośliwy łotr okazał się niemalże nieśmiertelny. Kiedy Golesh Constantine Pheppos Heldane został ostatecznie wyniesiony do rangi pełnoprawnego inkwizytora, stało się to tylko i wyłącznie dzięki zabiegom Voke. Grzechy ojców, jak powiadają. Trening operacyjny rozpoczął się na trzy tygodnie przed przylotem na 56-Izar. Początkowo admirał Spatian zamierzał przeprowadzić proste w założeniach bombardowanie z orbity, niszczące wszelkie ślady życia na powierzchni planety. Lord Rorken i oficerowie Straży Śmierci stwierdzili jednak, że desant planetarny jest nieunikniony. Odnalezienie i zniszczenie nieludzkiej wersji Necroteuchu stało się priorytetem, gdyż bez potwierdzenia faktu destrukcji księgi nigdy nie zyskalibyśmy pewności co do jej losu. Dopiero po pomyślnym zaliczeniu tego etapu operacji można było nałożyć na saruthi najwyższą formę imperialnych sankcji. Wszystkie zgromadzone przez moich towarzyszy i gudrunickich gwardzistów informacje na temat tetraświatów obcych – przewrotnym zbiegiem okoliczności zaaprobowaliśmy powszechnie termin wymyślony przez Malahite – zostały skrupulatnie przeanalizowane podczas serii spotkań z taktykami marynarki i Brytnothem, bratem-kronikarzem Straży Śmierci. Skompilowane zbiory danych zostały następnie wprowadzone do pamięci pokładowych maszyn liczących pancernika, gdzie w oparciu o ich zawartość taktycy sporządzili szereg alternatywnych symulacji przedstawiających przebieg lądowania. Jak na mój gust, symulacje te przykładały zbyt niską wagę do problemu charakterystycznej aury tetraświatów, doświadczonej przez nas namacalnie na płaskowyżu. Brytnoth osobiście uczestniczył we wszystkich spotkaniach, zazwyczaj wraz z prokuratorem Olmem Madorthene. Gładko ogolony olbrzym, zawsze okryty swym pancerzem siłowym, okazał się zaskakująco kulturalny i miły, zwracając się do mnie z szacunkiem i uważnie słuchając wszystkich wypowiedzi. Próbowałem machinalnie usprawiedliwiać się za braki we wspomnieniach, prawdopodobnie spowodowane wstrząsem mentalnym podczas pamiętnego seansu. Pozbawiony luksusu przybocznego skryby, Brytnoth osobiście sporządzał zapiski z naszych rozmów. Byłem zadziwiony niezwykłą delikatnością, z jaką kronikarz operował niknącym w ogromnej pięści świetlnym piórem starannie kreśląc w notesie litery. Spotkania, często trwające wiele godzin, odbywały się w moim apartamencie. Bequin regularnie uzupełniała nasze zapasy gorącej kawy i herbaty, toteż uśmiechałem się w duchu na myśl o tym, że Brytnoth musiał sobie znacząco nadwerężyć najmniejszy palec prawej dłoni podczas operowania porcelanową filiżanką. Ucieleśnienie wojennego rzemiosła i potęga fizyczna ukryta pod uprzejmym zachowaniem starannie powstrzymywały się przed ruchami mogącymi zniszczyć naczynie. Marine

wsuwał swój najmniejszy palec w uszko filiżanki, podnosił ją bez wysiłku i upijał niewielkie łyczki napoju.

Dodać w tym momencie muszę, iż rozmiary i kształt tego palca nieustannie kojarzyły mi się z policyjną latarką. –Cały czas próbuję jednak określić stopień wpływu otoczenia stworzonego przez saruthi na optymalną efektywność naszych żołnierzy, bracie inkwizytorze. –To bardzo znaczący stopień, bracie-kronikarzu – upiłem odrobinę olice-tańskiej herbaty z posrebrzanego kubka – Moi towarzysze byli zdezorientowani i zagubieni przestrzennie przez cały czas operacji na KCX-1288, a gudruniccy strzelcy zdołali się z nami spotkać tylko dlatego, że ich psychika nie wytrzymała presji otoczenia i zmusiła tych ludzi do ucieczki. To bardzo dziwna aura wypaczająca zmysły. Niektórzy taktycy przyjmują założenie, iż efekt ten został wygenerowany specjalnie w celu negatywnego wpływu na morale ludzi, ale zdrajca Malahite rzucił na to zagadnienie nieco więcej światła. Aura jest efektem ubocznym powstającym w środowisku preferowanym przez saruthi. Musimy spodziewać się, iż zjawisko tego rodzaju będzie czymś powszechnym na ich światach macierzystych. Brytnoth pokiwał głową i zapisał coś w notesie. –Jestem przekonany, że doświadczenie polowe i wyposażenie zakonu stanowić będą odpowiednią przeciwwagę dla nienaturalnego wpływu otoczenia – oświadczył Madorthene – Osobiście bardziej martwię się o Gwardię. To ona będzie tworzyć rdzeń naszej operacji. –Wszyscy żołnierze mieli już okazję zapoznać się z wstępnymi symulacjami przebiegu desantu – zauważył Brytnoth. –Z całym szacunkiem, ja też obejrzałem te symulacje i muszę stwierdzić, iż w niewielkim stopniu uwzględniają one efekt uboczny, o którym właśnie dyskutujemy – popatrzyłem ponad stołem na twarz Marine. Jego ostre rysy twarzy były bardzo blade: często widywany kolor skóry u osób przez większość czasu skrywających głowę w bojowym hełmie. Głęboko osadzone oczy odpowiedziały mi ciekawym spojrzeniem. Jakie wojny i jakie zwycięstwa miały okazję ujrzeć te oczy, pomyślałem znienacka. I jakie porażki? –Co sugerujesz? – zapytał Brytnoth. –Zmodyfikowany trening – odparłem przedstawiając pomysł, nad którym myślałem intensywnie od dłuższego czasu – Olm wie, że nie jestem wojskowym, bracie-kronikarzu, lecz widzę to tak: musimy zmusić ludzi do ćwiczeń w warunkach braku równowagi psychicznej. Oślepiać ich, dezorientować, odcinać od siebie wzajemnie. Zmieniać poziom grawitacji w salach treningowych. Przesuwać środek ciężkości noszonych plecaków w tył lub w boki, na zmiany. Bez ostrzeżenia przestawiać natężenie oświetlenia. Manipulować temperaturą i ciśnieniem powietrza, w górę i w dół. Muszą przez to przejść, nauczyć się biegać w tych warunkach, kryć, strzelać i wymieniać magazynki, w precyzyjny i

błyskawiczny sposób. Muszą powtórzyć wszystkie wyuczone już procedury bojowe po uprzedniej korekcie ich podstawowych założeń. Kiedy wylądują na 56-Izar, powinni martwić się już tylko samą walką. Za całą resztę odpowie instynktowne zachowanie. Madorthene uśmiechnął się z zadowoleniem. –Jednostki lądowe oddane do naszej dyspozycji składają się w przeważającej mierze z doborowych oddziałów specjalnych marynarki oraz elitarnej lekkiej piechoty Mirepoixu, zaprawionych w bojach gwardzistów w niczym nie przypominających Gudrunitów, których musiałeś niańczyć ostatnim razem, Gregorze. Podniesiemy im poprzeczkę i zagramy na ambicji, a dopną swego. Mają za sobą spore doświadczenie i prawdziwe jaja. –Nie przeceniaj ich przypadkiem – przestrzegłem towarzysza – A propos tych Gudrunitów, o których wspomniałeś: sierżanta Jerussa i jego ludzi. Chcę ich w swojej obstawie podczas lądowania. –Gregor! Możemy ci wystawić świetny zespół ludzi z Mirepoixu… –Chcę Gudrunitów. –Dlaczego? – zapytał Brytnoth. –Ponieważ mimo swych ewidentnych braków w doświadczeniu polowym mieli już okazję ujrzeć tetraświat. To właśnie są ludzie, których chcę mieć tam na dole u swego boku. Brytnoth i Madorthene wymienili między sobą spojrzenia, po czym prokurator wzruszył z rezygnacją ramionami. –Będzie jak sobie życzysz. –I pamiętajcie raz jeszcze, nie opierajcie swego zaufania w dotychczasowym doświadczeniu waszych żołnierzy. –Nie będziemy – chrząknął prokurator krzywiąc się w pozornie wściekłym grymasie twarzy – Oficerowie porządkowi wezmą swe regimenty do takiego galopu, że wszyscy bardzo szybko zapragną znaleźć się w prawdziwej strefie frontowej. –Mówię poważnie – skarciłem go – Każdy człowiek lądujący na 56-Izar, nawet członek czcigodnego zakonu Straży Śmierci, musi być przygotowany na utratę swych zmysłów, zdolności oceny i pewności siebie. Każdy z nich jest narażony na silne uderzenie, którego nigdy wcześniej nie miał okazji doświadczyć. Nie interesuje mnie fakt, że zmęczeni treningiem żołnierze zapomną imiona swych matek albo będą machinalnie sikać w spodnie: oni muszą umieć utrzymać i zreformować wymagany w danej sytuacji szyk, strzelać i przeładowywać broń, przyjmować do wiadomości i wykonywać w ułamku chwili każdy rozkaz.

71

–Otwarcie postawiona sprawa – skomentował moją ostrą wypowiedź Bryt-noth – Lecz będę musiał nieco złagodzić jej wymowę, zanim przekażę twe słowa moim braciom. –Nie dbam o to, co im powiesz – uśmiechnąłem się nieznacznie – dopóki nie zdradzisz personaliów autora tego pomysłu. –Nie lękaj się, zapewnię ci anonimowość – uśmiechnął się sam Marine. Pomyślałem, że to prawdziwy cud. Byłem chyba jednym z bardzo nielicznych śmiertelników zdolnych wywołać uśmiech na ustach brata-kronikarza Adep-tus Astartes. Więcej nawet, jednym z nielicznych ludzi mogących na własne oczy ujrzeć śmiejącego się pogodnie Astartes. Brytnoth odłożył na bok swój notes i pióro, po czym spojrzał na mnie z błyskiem zainteresowania w oczach. –Mandragore – powiedział. –Bękarcie Dziecko Imperatora? Co z nim? –Powiedziano mi, że własnoręcznie go zabiłeś. W walce jeden na jednego. To niezwykłe dokonanie jak na śmiertelnika twego pokroju… i nie poczytaj sobie tej uwagi za obrazę. –Nie dopatrzyłem się w nim żadnej obrazy. –W jaki sposób tego dokonałeś? – zapytał wprost. Opowiedziałem mu. W krótkich rzeczowych słowach. Na twarzy Bryt-notha nie pojawił się ślad głębszych emocji, za to Madorthene chłonął chciwie każde moje słowo. –Brat-kapitan Cynewolf będzie zafascynowany – oświadczył Marine, kiedy już skończyłem mówić – Obiecałem, że wypytam cię o szczegóły tego wy darzenia. Sam wprost umierał z ciekawości, ale nie wypadało mu spytać cię o to wprost. Teraz już nie wytrzymałem i roześmiałem się głośno. Przygotowywaliśmy się intensywnie do nieuniknionej wojny. Tym razem mieliśmy stawić czoła bardzo nietypowej kampanii, toczonej nie na dwóch, lecz trzech frontach jednocześnie. Obserwowałem uważnie sesje treningowe czująć rosnące zadowolenie z efektów ćwiczeń gwardzistów. Miałem też raz okazję przyjrzeć się pozorowanej akcji zespołu Straży Śmierci prowadzonego przez brata-kapitana Cynewolfa, budzącej swymi rezultatami prawdziwy respekt i szacunek. Byliśmy gotowi. Na tyle, na ile tylko mogliśmy się zdobyć.

Dziewiątego dnia tranzytu lord inkwizytor Rorken i admirał Spatian wystosowali wspólną deklarację, oficjalnie popartą przez Eklezjarchię. Był to mandat pacyfikacyjny 56-Izar, dokument prawnie zezwalający na militarną operację. Teraz nie było już odwrotu. Flota mknęła przez Osnowę w kierunku terytorium obcych, gotowa dokonać inwazji na świat saruthi i zniszczyć go całkowicie w razie takiej konieczności.

*****

W czasie długich tygodni rekonwalescencji niewiele śniłem. Lecz ostatniej nocy przed naszym przybyciem do systemu 56-Izar przystojny mężczyzna o pustych oczach nawiedził mnie ponownie. Mówił coś do mnie, ale nie słyszałem jego słów ani też nie potrafiłem pojąć kierujących nim intencji. Prowadził mnie przez rozległe sale jakiegoś zrujnowanego pałacu, po czym zniknął bez śladu pozostawiając mnie nagiego i samotnego wśród zniszczonych pustych ścian budowli. Saruthi też byli w tym śnie. Przemykali poprzez zrujnowany pałac bez najmniejszego trudu, wyszukując dzięki swym zmysłom przejścia i ścieżki, których ja dostrzec nie potrafiłem. Wypustki na ich obłych łbach zaczęły się poruszać, gdy zwietrzyły mój zapach. Wokół czaszek zatańczyły płomienie elektrycznych wyładowań… Ocknąłem się zlany potem, bardziej leżący na podłodze niż w łóżku. Wszędzie wokół walały się zrzucone po omacku fiolki z lekarstwami. Stojący na stoliku komunikator piszczał nieprzerwanie. –Inkwizytor Eisenhorn, słucham? –Przykro mi, że cię budzę – odezwał się Madorthene – ale pewnie chciałeś to wiedzieć. Flota wyszła z Osnowy dwadzieścia sześć minut temu. Jesteś my na orbicie inwazyjnej 56-Izar.

Rozdział XXIII

Inwazja na inwazję. Szalone kąty. W ogrodach saruthi.

Wojna w systemie już trwała. 56-Izar unosił się w przestrzeni niczym perła, mlecznobiała i połyskująca. Jaskrawe rozbłyski podświetlały od spodu ogromne połacie chmur zalegających w górnych warstwach atmosfery planety. Heretycka flota wyszła z Osnowy dwa dni przed nami i z marszu rozpoczęła atak na 56-Izar. Wciąż myślałem o tej armadzie jak o flocie Estruma, lecz teraz to była już flotylla kapitana Locke, byłem tego całkowicie pewien. Trzynaście kosmicznych okrętów blokowało 56-Izar w niestandardowej, ale bardzo efektywnej formacji. Fale bombowców, myśliwców przechwytujących i statków desantowych spadały ku powierzchni świata, a jego niebiosa rozpalały snopy białego światła tryskającego z pokładowych baterii okrętów. Heretycy namierzyli nasze zgrupowanie natychmiast po wyjśćiu floty z Osnowy. Ich jednostki wartownicze, ciężkie niszczyciele Nebuchadnezzar i Fournier, przeszły błyskawicznie na kurs zbliżeniowy chcąc osłonić resztę zbuntowanej armady. Admirał Spatian wycofał swe jednostki z orbity globu i rzucił do przodu fregaty Defence of Stalinvast, EmperorS Hammer oraz Will oflron, by zajęły się intruzami. Przed idące z dużą prędkością fregaty wysforowały się szwadrony imperialnych myśliwców, a pancernik Yulpecula wyszedł z lojalistycznej formacji zamierzając związać walką heretycki okręt flagowy, ciężki krążownik Leoncour. EmperorS Hammer i Will oflron osaczyły z obu stron, a następnie celnymi trafieniami wysadziły w powietrze Nebuchadnezzara. Oślepiająca eksplozja rozpaliła mroczną pustkę kosmosu. Defence of Stalinvast i Fournier weszły w bardziej wyważoną wymianę ognia, po czym zderzyły się ze sobą. Na pokłady obu jednostek runęły oddziały abordażowe złożone ze zwykłych marynarzy oraz komandosów ze służb bezpieczeństwa. Zwarte ze sobą burta w burtę okręty obracały się powoli w przestrzeni jakby splecione w braterskim uścisku. Oficerowie lecącej kursem zbliżeniowym Yulpeculi źle oszacowali wektor lotu przeciwnika i pierwsza salwa Leoncour a zakończyła się penetracją tarcz pancernika. Trzy bezpośrednie trafienia wstrząsnęły gigantycznym okrętem. Rozsypując wokół szczątki poszycia pancernik zaczął obracać się w miejscu, po czym wypalił z całej pokładowej artylerii. Flagowa jednostka heretyków znikła pośród kuli ognia. Bombardowany strumieniami stali Leoncour przełamał się wpół i eksplodował niczym gasnące słońce. Odpalając w uprzednio zdefiniowanej kolejnośći silniki korekcyjne yulpecula obróciła się jeszcze bardziej w miejscu i zaczęła razić ogniem ciężkiej artylerii wiszące na orbicie inwazyjnej okręty nieprzyjaciela. Dopiero wtedy admirał Spatian rzucił do przodu resztę swej floty, sformowanej w trzy kliny, z których środkowy i największy zarazem tworzył majestatyczny Saint Scythus. Dystans dzielący nas od planety malał z każdą minutą. Orbita 56-Izar roiła się od rakiet i laserowych

wiązek. Teraz rozpoczęła się mordercza walka niewielkich i bardzo szybkich maszyn szturmowych. Chmary myśliwców przechwytujących i lekkich bombowców obu flot zderzyły się ze sobą i zmieszały niczym dwa stada insektów. Malutkie ogniki śmigały w pustce kosmosu z zawrotną prędkością, zbyt szybkie i liczne, by gołe ludzkie oko zdołało ogarnąć je wzrokiem i pojąć coś z tego chaosu. Nawet taktyczne wyświetlacze na mostkach okrętów nie ułatwiały tego zadania, ich ekrany płonęły tysiącami punkcików mieszających się ze sobą, znikających i pojawiających się ponownie po krótkiej chwili. Heretycy zapełnili strefę buforową za swym zgrupowaniem gęstymi polami minowymi i idąca w przodzie armady fregata EmperorS Hammer odniosła ciężkie uszkodzenia od ich wybuchów. Okaleczony krytycznie okręt został zmuszony do pośpiesznego odskoku w Osnowę. Heretyckie myśliwce opadły go niczym stado padlinożerców dręczących konającą bestię. Fregata Will oflron minęła EmperorS Hammer i przystąpiła do czyszczenia pól minowych za pomocą specjalistycznych sensorów. Skanowane na odpowiedniej częstotliwości radiowej miny zaczęły detonować całymi setkami rozświetlając przestrzeń jaskrawą poświatą. Spatian zamierzał wyciąć w szeroko rozciągniętej formacji nieprzyjaciela lukę i przepchnąć przez nią wybrane okręty tak daleko, by zdołały wejść na niską orbitę 56-Izar. Po dotarciu na uprzednio wyznaczone pozycje jednostki te mogłbyby przystąpić do zrzutu planetarnego swych oddziałów szturmowych, a jednocześnie potrafiłyby ubezpieczyć je w tej niebezpiecznej dla lekko opancerzonych promów fazie ogniem pokładowej artylerii.

72

Saint Scythus jako pierwszy zajął swoją pozycję. Jego laserowe baterie obróciły w płonący wrak heretycki krążownik Scutum i zmusiły do desperackiej ucieczki fregatę Glory of Algol. Setki statków desantowych sypnęły się niczym grad z kadłuba pancernika, dwóch fregat i czarnego okrętu Inkwizycji sunącego w ślad za jednostkami marynarki. Większość tych stateczków stanowiły szare promy zrzutowe Imperialnej Gwardii spadające pomiędzy chmury 56-Izar niczym deszcz meteorów. Lecz mknęły też pomiędzy nimi matowoczarne kapsuły desantowe i promy zakonu Straży Śmierci. Rozpoczęła się kontrinwazja. W pierwszej godzinie wojny zdołaliśmy zrzucić na powierzchnię planety dwie trzecie kontyngentu mirepoixańskiej Gwardii złożonego ze stu dwudziestu tysięcy żołnierzy, niemal połowę brygad zmotoryzowanych oraz wszystkich sześćdziesięciu Marines Straży Śmierci. Wstępne skanowanie 56-Izar wykazało, że jest to rozległy i niezbyt dla ludzi przyjazny świat skryty pod gęstą zasłoną chmur. Ogromne równinne kontynenty pozbawione jakiejkolwiek organicznej powłoki przecięte były pasami krystalicznych masywów górskich. Otaczały je oceany chemicznych cieczy. Jedynym śladem rozumnego życia na tej planecie – jedynym śladem jakiegokolwiek życia –

był pas budowli przywodzących na myśl wielkie miasta, ciągnący się wzdłuż równika globu. Natura i stopień złożoności tych struktur były niemal nieczytelne dla orbitalnych sensorów. Heretycy skupili swą uwagę na trzech największych skupiskach budowli, toteż admirał Spatian właśnie te miasta wybrał za cel desantu, przyjmując słuszne założenie, iż nasi wrogowie nie zamierzali tracić czasu na wikłanie się w zbędne działania militarne. Straty były ciężkie. Podejście do planety okazało się strefą śmierci pełną nieprzyjacielskich myśliwców przechwytujących, mikromin i ognia artylerii przeciwlotniczej. Wszystko to składało się na czysto ludzką wojnę. Nigdzie nie dostrzegaliśmy nawet śladu uczestnictwa w niej saruthi. Za rdzeniem gwardyjskiego korpusu do akcji weszły zespoły Inkwizycji: pięć grup szturmowych wyznaczonych do uderzenia poprzez wyłomy poczynione atakiem wojskowych i wykonania głównego zadania operacji – schwytania lub eliminacji konspiratorów oraz zniszczenia wszelkich odnalezionych kopii Necroteuchu. Otrzymałem komendę nad jedną z tych grup, pozostałymi dowodzili Endor, Schongard, Molitor i sam mistrz Rorken. Voke był zbyt słaby, aby uczestniczyć w inwazji, dlatego jego asystent Hel-dane został przydzielony do zespołu Endora. Mój oddział, Zespół Drugi, składał się z dwudziestu strzelców gudru-nickich, Bequin, Midasa i Marine Straży Śmierci o imieniu Guilar. Każdy inkwizytor otrzymał w charakterze asysty jednego żołnierza zakonnego Astartes. Fischig upierał się przy udziale w desancie, ale z ciężkim sercem uznałem, że nie powrócił jeszcze dostatecznie do zdrowia. Pozostał na pancerniku wraz z Aemosem, który nawet według skrajnie liberalnych standardów nie mógł się zaliczać do kasty militarnej. Nasz środek transportu, szary prom zrzutowy Imperialnej Gwardii, opuścił pokład Saint Scythusa zaraz za jednostką Zespołu Pierwszego lecącą w osobistym opancerzonym wahadłowcu lorda Rorkena. Prom opadał szybko w dół podskakując szaleńczo, pasy foteli wrzynały nam się w ciała. Ludzie Jerussa śpiewali w trakcie lotu. Ich standardowe gudrunickie mundury zostały uzupełnione o elementy ciężkich pancerzy osobistych wyciągnięte z magazynów marynarki. Na rękawach, tuż obok emblematu Pięćdziesiątego Regimentu Gudrun, wszyscy naszyli sobie małe odznaki Inkwizycji. Tryskali dobrym humorem, niecierpliwością i brawurową determinacją. Wierzyłem skrycie, że źródłem tak wysokiego morale był prosty fakt wybrania właśnie ich do roli mej obstawy, gest ukazujący pokładane w nich zaufanie. Żartowali, śmiali się i śpiewali imperialne psalmy niczym prawdziwi weterani. Doświadczenia zdobywane od chwili poboru w Dorsay szybko okazały się dla tych ludzi efektywnym chrztem bojowym. Bequin również uległa znaczącej zmianie od chwili, kiedy pierwszy raz spotkałem ją na Hubrisie. Twarda, trzeźwo myśląca kobieta zastąpiła roztrzepaną i płochą prostytutkę ze Słonecznego Domu. Odnosiłem wrażenie, że dziewczyna odnalazła w końcu swe powołanie, ponieważ oddała się nowemu życiu z ogromnym zaangażowaniem i powagą. Jej postawa budziła mój szacunek. Wielu ludzi odpowiada na wezwanie Imperatora, wielu jednak marnotrawi talent i boskie łaski. Wbrew wszelkim oczekiwaniom Alizebeth Bequin dowiodła swej wartości. Sądzę, że mogę w miarę precyzyjnie określić moment tej transformacji – płaskowyż na KCX-1288. Widok płonącego ciała Mandragore okazał się dla niej swoistego rodzaju egzor-cyzmem, raz na zawsze pozbawiając ją ukrytych lęków.

Ubrana w dobrze dopasowany czarny pancerz osobisty i długi czarny płaszcz, siedziała na fotelu tuż obok mnie, skrupulatnie sprawdzając swój laserowy karabin. Oficer śledczy doskonale ją wyszkolił. Ukryte w rękawiczkach palce poruszały się z niezwykłą zwinnością zdradzającą zawodowy profesjonalizm. Tylko futrzany kołnierz płaszcza nawiązywał w luźny sposób do beztroskiego umalowanego dziewczęcia, jakie znałem kiedyś. Midas siedział po mojej drugiej stronie. Był wyjątkowo głośnym pasażerem. Wiedziałem, że chętnie zamieniłby się natychmiast z pilotem marynarki i zajął jego miejsce w kokpicie promu. Miał na sobie tradycyjną kolorową kurtkę, chociaż brat Guilar nie omieszkał jej natychmiast skrytykować jako uniform „niestosowny w warunkach polowych”. Do kabur na biodrach włożył igłowe pistolety, a między kolanami ściskał oparty kolbą o podłogę długi glaviański karabin. Ja sam na czas akcji założyłem brązowy pancerz osobisty i zwykle noszony płaszcz, co stanowiło akceptowalny kompromis pomiędzy protekcją, a mobilnością. Na wysokości piersi przypiąłem swą odznakę. Brat-kronikarz Brytnoth przysłał mi w formie zaszczytnego podarunku boltowy pistolet przeznaczony do osobistego użytku. Była to piękna, ręcznie wykonana broń w obudowie z matowozielonej stali. Jeden magazynek w kształcie półksiężyca włożyłem do pistoletu, pozostałe osiem powiesiłem na pasie. Po ośmiu minutach szaleńczej jazdy prom wyrównał lot i wibracje wyraźnie ustały. Siedzący tuż przy włazie brat Guilar nakreślił w powietrzu znak Orła i założył na głowę hełm. – Dwadzieścia sekund – oświadczył przez interkom pilot. Zeszliśmy poniżej pułapu chmur, prosto w piekło ogromnej strefy wojennej, pędząc z włączonymi do pełna dopalaczami w kierunku jednej ze zlokalizowanych uprzednio z orbity struktur. Kompleks otoczony był pierścieniem zbiorników cieczy przypominających kolosalne jeziora albo rezerwuary, a ich zawartość płonęła tworząc ściany ognia strzelające na tysiące metrów w niebo. Czarny jak smoła dym buchał z rozszalałych ognisk zasnuwając przestworza gęstą kurtyną oparów całkowicie blokujących dostęp słonecznych promieni. Za jedyne oświetlenie służyła nam potworna łuna podświetlana dodatkowo przez eksplozje pocisków i płomienie wylotowe broni. Prom zadygotał konwulsyjnie szarpnięty w górę odpalonymi w ostatniej chwili silnikami hamującymi. Zmiana ciążenia omal nie pozrywała nam pasów bezpieczeństwa. Guilar uderzył pięścią w panel kontrolny wiszący na ścianie obok włazu i rampa desantowa opadła z metalicznym szczękiem. Do środka przedziału wdarło się ciepłe powietrze i gryzący dym. Wyskoczyliśmy prosto na błyszczący wilgocią pas białego błota, mlasz-czącego miękko pod ciężkimi butami. Błotna równina leżała pomiędzy dwoma zbiornikami płonącej cieczy i z miejsca poczuliśmy na twarzach upiorny żar bijący od strony obu rezerwuarów. Języki ognia odbijały się w mokrej powierzchni błota. W grząskiej ziemi poniewierały się dogasające szczątki zestrzelonego promu zrzutowego oraz kilkanaście zwęglonych trupów w mundurach żołnierzy Mirepoix. Czarne niebo ponad naszymi głowami przecinała pajęczyna salw z ciężkiej broni laserowej. Jakieś tysiąc metrów z przodu dostrzegłem znajome kształty nieregularnych obręczy, nazywanych przez techkapłanów marynarki

tetrabramami. Niektóre z nich zostały zniszczone lub poważnie uszkodzone we wstępnej fazie desantu. Za bramami w niebo wzbijały się perłowobiałe mury wielkiej budowli, celu naszej operacji. Z tej odległości struktura przypominała gigantyczną morską muszlę, naznaczoną tysiącami malutkich śladów po trafieniach z broni palnej i energetycznej. Ruszyliśmy w ślad za Guilarem. Powietrze przesycone było odorem paliwa i jeszcze jednym silnym zapachem, którego nie potrafiłem zidentyfikować. –Tu Zespół Drugi, udane lądowanie w strefie siedem – zameldowałem przez komunikator. –Rozumiem, Dwójka. Zespoły Pierwszy i Czwarty potwierdziły lądowanie w wyznaczonych strefach. Zatem grupy Rorkena i Molitora były już na ziemi. Brakowało wieści od Endora i Schongarda. Kiedy przebiegliśmy obok pierwszej linii tetrabram, Guilar zwolnił i zaczął potrząsać ukrytą pod hełmem głową. Ja sam również czułem rosnącą wokół aurę, charakterystyczną dla środowiska zamieszkałego przez saruthi. Odniosłem wrażenie, że efekt mentalnego ogłupienia został jeszcze bardziej spotęgowany przez uszkodzone elementy budowli. Tetrabramy odpowiadały za tworzenie i podtrzymywanie tetraświatów, a teraz jakiś fragment ich nieludzkich funkcji uległ niekontrolowanemu nawet przez obcych wypaczeniu. Gudrunici również padli ofiarą aury, ale nie wpłynęło to zbyt negatywnie na ich morale. –Obejmij prowadzenie! – zawołałem do Jerussa. Guilar natychmiast na mnie spojrzał. –Potrzebujesz chwili czasu, aby przywyknąć do tych warunków, bracie Guilarze.

73

Nie próbuj się sprzeczać. Jeruss ruszył przodem wraz z trójką wybranych gwardzistów. Nawet oni mieli zauważalne problemy przebiegając obok przechylonych rozbitych bram. Przechylali się na boki jakby upojeni alkoholem. Zakrzywienie kątów czasoprzestrzeni było w tym miejscu ekstremalnie silne. Za naszymi plecami ryknęły silniki promu zrzutowego. Pojazd oderwał się od warstwy błota i zaczął zwiększać wysokość, rampa desantowa i wysuwane podwozie znikały pod brzuchem maszyny. Prom wzniósł się na jakieś sześćdziesiąt metrów i wtedy trafił go rakietowy pocisk. Statek przemienił się w jaskrawą kulę ognia. Płonący kokpit oderwał się od reszty kadłuba i stromym łukiem spadł prosto w fale piekielnego jeziora, metalowe resztki przedziału desantowego posypały się z nieba niczym upiorny deszcz. Na Boga-Imperatora, przecież jeszcze przed momentem byliśmy w środku!

Biegnąc chwiejnym truchtem dotarliśmy do budowli saruthi. Jej rozmiary przywodziły na myśl imperialną metropolię przemysłową, osławione „mrowisko”, a spora część budynków musiała znajdować się głęboko pod poziomem błotnej równiny. Próbowałem ogarnąć wzrokiem jej kształt, ale nie był to dobry pomysł i szybko z niego zrezygnowałem nie chcąc ryzykować całkowitej dezorientacji. Była to monumentalna bryła o idealnie gładkich murach i pozornie perfekcyjnych kątach, ale ludzkie oko nie potrafiło do końca objąć całości wzrokiem. Krawędzie budowli biegły w sposób budzący naturalny sprzeciw człowieka i wywoływały dziwaczne optyczne złudzenia w miejscach, gdzie przecinały się lub stykały ze sobą. Dobiegliśmy do podstawy monumentu. Nigdzie nie dostrzegłem śladu wrót ani drzwi, a ci lojaliści, którzy byli tu przed nami bezskutecznie próbowali wysadzić masywne mury za pomocą ładunków wybuchowych – świadczyły o tym czarne plamy na powierzchni lustrzanych ścian. Kazałem towarzyszom cofnąć się od muru i ruszyć w stronę rzędu bram. Te najbliżej stojące wciąż były nienaruszone. Jak podejrzewałem, natychmiast po przejściu ostatniej z tetrabram znaleźliśmy się wewnątrz budowli, jakby niewidzialna siła przepchnęła nas przez perłowe ściany. Półmrok wnętrza rozjaśniała słaba poświata płynąca z nieznanego mi źródła, przy czym odnosiłem wrażenie, że emitują ją same ściany. Było gorąco, a tajemniczy zapach jeszcze przybrał na sile. Podłoga, krystaliczna i gładka, falowała pod nogami i płynnie przechodziła w pion w miejscu zetknięcia ze ścianami. Biegliśmy ostrożnie do przodu, z gotową do strzału bronią. Prowadzący nas korytarz – przy czym nazwa ta z trudem oddaje charakter przemierzanej właśnie struktury – przypominał kształtem wielką spiralę, podobną do muszli lub kanałów ludzkiego ucha. Nie mam pojęcia, jak długi był ten dziwaczny korytarz, ale czułem, że stale biegliśmy w górę. Rozszerzając się raptownie korytarz wprowadził nas do gigantycznej, niemal sferycznej komnaty, której rozmiarów ani rzeczywistych kształtów nie sposób było określić. Przypominała ozdobny ogród czy nawet farmę. Posrebrzane pomosty, biegnące w powietrzu bez widocznych podpórek nikły pomiędzy owalnymi zbiornikami cieczy stanowiącej pożywkę dla wielkich wielobarwnych kwiatów i bulwiastych narośli. Bujna rośłinność krzewiła się wszędzie wokół, ociekając wilgocią. Ponad zbiornikami wisiały zielone brody pnączy i lian. Stada małych insektów latały pomiędzy rozłożystymi liściami, kielichami dziwacznych kwiatów i powierzchnią cieczy. Jeden z nich przysiadł na moim rękawie. Strzepnąłem go z wstrętem dostrzegając pięć odnóży, trzy skrzydła i całkowity brak symetrii w budowie. Ruszyliśmy jednym ze srebrnych pomostów. W jego połowie natrafiliśmy na tetrabramę. Po jej przejściu natychmiast znaleźliśmy się innym sferycznym ogrodzie, wypełnionym podobną egzotyczną roślinnością. Największe rosnące w tutejszych zbiornikach okazy flory obcych – gigantyczne żółte paprotniki zwieńczone pomarańczonymi kwiatami – wznosiły się na dobre osiemdziesiat metrów w górę. Guilar wykrzyczał ostrzeżenie, jego stormbolter zaczął terkotać rytmicznie. Pociski rozrywały łodygi

monumentalnych roślin, darły na strzępy wielkie liście i pnącza. Odpowiedział mu silny ogień z broni laserowej i automatycznej. Przebiegając pomiędzy bujną roślinnością sztucznej dżungli, heretyccy żołnierze kierowali się w stronę naszego pomostu.

Rozdział XXIV

Zespół Drugi wchodzi do akcji. Bezszelestna rewolucja. Tryumf Dazzo.

Nadbiegali srebrnymi pomostami, strzelając z opartych o biodra karabinów. Mężczyźni w ubrudzonych mundurach gudrunickich strzelców i czarnych pancerzach osobistych służb bezpieczeństwa marynarki. Dwaj gwardziści z mojego zespołu zostali śmiertelnie ugodzeni pociskami, runęli z pomostu wprost do wodnych zbiorników znikając z pluskiem w oleistej czarnej toni. Lecz większość strzałów nieprzyjaciela poszła na boki i w górę szaleńczą trajektorią lotu. Zespół Drugi odpowiedział ogniem, zaszczękały gwardyjskie lasery. Przepchnąłem się na sam przód grupy podnosząc w górę boltowy pistolet. Na srebrnym pomoście niewiele było miejsca do manewrowania i niemal żadnej osłony przed pociskami wroga. Mój pierwszy strzał poszedł tak dalece w bok, iż w pierwszej chwili pomyślałem o fatalnym skalibrowaniu broni. Lecz wtedy wspomniałem wypaczoną naturę światów saruthi i odłożyłem ogromną poprawkę. Dwa dalsze strzały i dwa trupy. Bequin i Midas natychmiast podchwycili ten trik, w ich ślady poszli ludzie Jerussa. Guilar dla odmiany robił mnóstwo hałasu rozdzierając ogród na strzępy wybuchową amunicją. Widziałem wyraźnie jak źle na niego wpływa atmosfera tego miejsca i jak silnie dezorientuje ona zmysły zakonnika. Był to przełomowy moment w mym życiu. Wrażenie nabożnego podziwu odczuwane za każdym razem, gdy miałem okazję ujrzeć jednego z tych bogom podobnych wojowników, odczuwane niezmiennie od pewnego dnia przed trzydziestu laty, kiedy widziałem Białe Blizny zajmujące Almanadae, nagle zachwiało się w posadach i osłabło. Pomimo całej swej potęgi fizycznej, odwagi, nadludzkiego wigoru i zaawansowanej technologicznie broni Marine nie zdołał osiągnąć nic, podczas gdy Yeltun, najmłodszy z Gudru-nitów Jerussa, zastrzelił już trzech heretyków. Czy był to rezultat zawziętej arogancji? Czy też może nadmiernej wiary w swe umiejętności? –Guilarze! Bracie Guilarze! Odłóż odpowiednią poprawkę!

Pochwyciłem słuchem zduszone przekleństwo Marine. Opancerzony gigant ruszył w głąb pomostu uparcie masakrując pociskami drzewa i krzewy saruthi. –Dlaczego ten sukinkot nie słucha? – zapytał Midas przykładając do ramienia swój glaviański karabin. Pociągnął za spust i sto metrów dalej heretycki żołnierz stracił rozerwaną mikrowybuchem głowę. –Ścieśnić szyki! – rozkazałem – Jeruss, wysadź ich! Sierżant i trzej jego podwładni zerwali z pasów granaty, zaczęli je ciskać przed siebie i na boki. Detonacje wyrzucały w powietrze kolumny czarnej wody i szczątki połamanych roślin. Otoczyła nas wilgotna mgiełka. W dźwięku broni nieprzyjaciela pojawiła się nowa nuta, ponad trzaskiem laserów niósł się teraz huk boltera. Spojrzałem w głąb pomostu w tej samej chwili, gdy brat Guilar przechylił się do tyłu pod wpływem wybuchających na jego napierśniku bol-towych pocisków. Krzyknął głucho, bardziej z bezsilnej furii niż bólu, runął z pomostu prosto do jednego ze zbiorników i zniknął pod wzburzoną taflą wody. Rozpychając na boki heretyckich żołnierzy zabójca Marine parł prosto w naszym kierunku. –Nie! – krzyknęła Bequin – Na Złoty Tron, nie! Następne Dziecko Imperatora: brat, jeśli nie bliźniak, odrażającego Mandragore. Jego mesmeryczny płaszcz powiewał za opancerzonymi ramionami, a podkute żelazem buty wstrząsały pomostem. Ryczał niczym rozjuszony byk. Bolter huknął ponownie i stojący tuż przy mnie gwardzista eksplodował od środka rozsadzony wybuchowym pociskiem. Dzieci Imperatora, mroczni sponsorzy całego tego przedsięwzięcia, przebywali na 56-Izar nadzorując osobiście przebieg misji. Czy przybyli tu nieproszeni po śmierci Mandragore? Czy też Dazzo i Locke zwrócili się do nich z prośbą o pomoc? Zacząłem strzelać ze swego pistoletu dołączając do rozpaczliwej kanonady, jaką powitali nieoczekiwanego intruza śmiertelnie przerażeni gwardziści. Groza ogarniająca ludzi Zespołu Drugiego sprawiła, że większość z nich zapomniała o niedawnym treningu i w ślepej panice strzelała wprost przed siebie pudłując haniebnie. Marine Chaosu nawet nie zwrócił uwagi na te kilka wiązek laserów, które osmaliły mu napierśnik pancerza. –Zespół Drugi! Mówi Zespół Drugi! Są tutaj Dzieci Imperatora! – wrzasnąłem do komunikatora. Wiedziałem, że zaraz umrę. Imperatywem stało się nagle powiadomienie o całym tym zajściu dowództwa floty.

74

Czarny kształt wystrzelił spod powierzchni mętnej wody rozpryskując na wszystkie strony kropelki cieczy. Brat Guilar chwycił chaotyckiego Marine za nogi i ściągnął z pomostu do zbiornika. Pod pieniącą się wściekle wodą coś wystrzeliło kilkakrotnie, zapewne bolter, jedna ze ścian zbiornika eksplodowała z hukiem. Mętna woda rozlała się po dnie komnaty, a jej szybko opadający poziom odsłonił dwóch zmagających się ze sobą olbrzymów, oblepionych mułem, siłujących się i wymieniających nadludzkie ciosy pośród śliskich korzeni. Okryte ceramitem pięści uderzały z trzaskiem w pancerne napierśniki, kawałki oddartego kompozytu pryskały na wszystkie strony. Kolczaste rękawice Marine Chaosu wyryły głębokie szramy na wizjerach hełmu Guilara. Lojalista naparł na przeciwnika, ale poślizgnął się na jednym z korzeni. Obaj runęli na dno zbiornika. Heretycki legionista wzmocnił swój chwyt i wbił jeden z kolców w zaczep na kołnierzu pancerza siłowego Guilara. Strażnik Śmierci wyprężył się raptownie, a wtedy uderzenie lewym sierpowym zerwało mu hełm z głowy. Marine Chaosu usiadł na oszołomionym przeciwniku i zaczął mu miażdżyć masywnymi pięściami gardło. Rozległ się huk wystrzału, półmrok rozjaśnił silny płomień wylotowy. Legionista przewrócił się na plecy ze zniszczoną twarzą, jego rozerwana czaszka zajęła się natychmiast gorejącym wewnątrz ciała diabelskim ogniem. Guilar wstał chwiejnie ze stormbolterem w dłoni, krew krzepła szybko na jego twarzy i szyi. Było to niezwykłe zwycięstwo. Jeruss i jego ludzie krzyczeli przez chwilę tryumfalnie i donośnie gwizdali, potem rzucili się w pościg za tracącymi raptownie wigor heretykami. Buntownicy zawrócili pierzchając pomiędzy gęstą roślinność ogrodu. Wciąż ociekając wodą, Guilar podciągnął się na barierce pomostu i stanął niepewnie na jego srebrzystej podłodze. Spojrzał na mnie z góry. – Bracie Guilarze, cieszę się, że jesteś znów z nami – powiedziałem z ulgą. Pokonaliśmy ogrody saruthi nie niepokojeni już więcej przez wroga. Martwe ciała heretyków, pływające w zbiornikach odżywki albo leżące na pomostach, nosiły na sobie ślady ceremonialnych samookaleczeń. Piętna Chaosu, raczej wypalone w skórze za pomocą aury zła niż samego rozżarzonego żelaza, wieńczyły w bluźnierczy sposób ich czoła. Admirał Spatian żywił nadzieję, że część sił heretyków, zwłaszcza żołnierzy gudrunickiej Gwardii, da się przeciągnąć w trakcie desantu na stronę lojalistów. Podobnie jak sierżant Jeruss i jego podwładni, ludzie ci byli jedynie bezwolnymi pionkami wplątanymi w całą sprawę wskutek zdrady Estruma, toteż taktycy marynarki opracowali kilka scenariuszy odzwierciedlających sytuację, gdy znacząca część heretyckich wojsk odwracała się przeciwko Dazzo i Locke. Nadzieje te okazały się płonne. Umysły lojalnych obywateli Imperium zostały skażone i wytrawione trucizną Chaosu. Konspiratorzy zapewnili sobie całkowite posłuszeństwo swych sług. Skakaliśmy przez tetrabramy, docierając poprzez sześć kolejnych sferycznych ogrodów do plątaniny

kamiennych korytarzy i asymetrycznych sal, których przeznaczenia nie potrafiłem określić. Dwukrotnie napotkaliśmy na słaby opór grupek heretyków, którzy po krótkiej wymianie ognia wycofali się w głąb zdeformowanego architektonicznie kompleksu. Znacznie częściej docierały do nas odgłosy zaciekłej walki, niemalże toczącej się wokół nas, lecz ani razu nie dostrzegliśmy najmniejszego jej śladu. Kontakt z dowództwem floty był fragmentaryczny. Zespół Pierwszy lorda Rorkena uwikłał się w walki gdzieś w obrębie kompleksu, nie było żadnych wieści od Molitora. Zespół Czwarty, ekipa Schongarda, przepadł bez śladu w jednym z tetraświatów, a do koordynatorów operacji na orbicie docierały jedynie szczątkowe wezwania jego członków proszące o udzielenie wsparcia, przeplatane maniakalnymi komunikatami mówiącymi o „niemożliwych kątach” i „spiralach szaleństwa”. Titus Endor nie dawał znaku życia. Na powierzchni 56-Izar wciąż trwała regularna wojna lądowa. Oficerowie jednostek Mirepoixu meldowali o zajęciu pozycji wokół wszystkich trzech wyznaczonych do przechwycenia struktur architektonicznych. Wedle słów zdumionych gwardzistów jedno z miast obcych zaczęło implodować powoli, jakby ostrzał z zewnątrz poczynił w jego kluczowych mechanizmach nieodwracalne szkody. W sali z lustrzanego kamienia, która wydawała się nie mieć sufitu, natrafiliśmy na pierwszych saruthi. Byli martwi. Jakiś tuzin obcych leżał na podłodze z okaleczonymi cielskami i wyrwanymi z dłoni szpicami. Za następną bramą znajdował się spiralny hall, w którym odkryłem dalszą setkę saruthi. Pomiędzy zwłokami monstrów krążyło kilkanaście białych stworów niewolników, spotkanych wcześniej na płaskowyżu tragarzy Necroteuchu. Uznałem, że zerwały one w jakiś sposób swe pęta, gdyż łańcuchy krępujące ich kończyny zwisały teraz luźno ku ziemi. Niektórzy niewolnicy podnieśli z posadzki srebrne szpice swych panów i metodycznymi powolnymi ruchami dźgali korpusy szarych pobratymców. Zastanawiałem się później niejeden raz, czy te żałosne białe istoty były odrębną rasą zniewoloną przez saruthi czy też należały do zdegenerowanego odłamu gatunku służącego bezwzględnym krewniakom. Nasza inwazja najwyraźniej stworzyła im okazję do zerwania kajdan i zwrócenia się przeciwko dręczycielom. Taka właśnie była kara spotykająca prędzej czy później każdą społeczność preferującą niewolnictwo. Niewolnicy nie stanowili dla nas żadnego zagrożenia i chyba nawet nie zauważali obecności ludzkich istot w swym pobliżu. Z bezszelestną determinacją masakrowali ciała saruthi. W innej komnacie, owalnej sali o podłodze wyłożonej niesymetrycznymi płytkami i bardzo wysokiej temperaturze powietrza, żywi saruthi kręcili się chaotycznie całymi setkami. Niektóre stwory zgubiły swe szpice i człapały nieporadnie na samych nogach, inne leżały pokotem na posadzce trzęsąc się konwulsyjnie. Charakterystyczny zapach piżma był tutaj silniejszy niż gdziekolwiek. Na moich oczach poprzez inną bramę do komnaty wpadły białe istoty służebne, które powolnymi owadzimi ruchami zaczęły mordować saruthi. Szarzy obcy nie stawiali żadnego oporu.

Obraz ten powtarzał się w wielu innych salach i korytarzach. Saruthi leżeli martwi albo włóczyli się bez sensu w kółko, a pozbawieni nadzoru niewolnicy wyszukiwali ich za pomocą dotyku i bezlitośnie zakłuwali odebranymi szpicami. Często rozmyślałem też nad znaczeniem tych ujrzanych obrazów. Czy saruthi poddali się z rezygnacją losowi wiedząc o swej rychłej zagładzie, czy też wpłynęły na ich postawę jakieś nieznane mi czynniki? Nawet techkapłani i ksenobiolodzy nigdy nie zdołali odpowiedzieć na to pytanie. Z biegiem czasu stało się ono jeszcze jednym potwierdzeniem całkowicie dla nas obcej natury tej zagadkowej rasy: abstrakcyjnej, nieprzewidywalnej i niepojętej dla umysłu zwykłego człowieka. Kiedy znaleźliśmy kleryka Dazzo, był już niemal po drugiej stronie linii życia i śmierci. Na tetraświecie, w którym leżało jego ciało, musiała się rozegrać iście tytaniczna bitwa. Tysiące zwłok pokrywały wyłożoną płytkami ziemię, zarówno żołnierzy Mirepoixu jak i heretyków. Dostrzegłem wśród trupów dwa kształty w pancerzach siłowych Dzieci Imperatora i trzy Straży Śmierci. Tetraświat, największy chyba spośród dotąd przeze mnie widzianych, sięgał daleko poza granice postrzegania ludzkich zmysłów, a zakrwawione sterty ciał ciągnęły się tysiącami aż po horyzont. Dazzo leżał u podstawy asymetrycznego kamiennego bloku wznoszącego się na metalowych płytkach, jego ciało krwawiło z licznych ran postrzałowych. Heldane siedział tuż obok, oparty plecami o kamień, pilnujący heretyckiego przywódcę z pistoletem w dłoni. Jego tors pokrywała skorupa zakrzepniętej krwi, a oddech rwał się spazmatycznie. Rozpoznał nas, gdy przechodziliśmy przez bramę, opuścił broń. –Co tutaj się stało, Heldane? –Bitwa – wysapał – Dotarliśmy tu, kiedy już trwała. Gdy inkwizytor Endor zauważył tego zdrajcę, rzucił się poprzez rzeź w stronę obelisku. Wszystko, co działo się potem to tylko mgliste wspomnienia… –Gdzie jest teraz Endor? – zapytałem rozglądając się wokół z rozpaczliwą nadzieją, iż nigdzie nie dojrzę ciała swego przyjaciela. –Pobiegł… pobiegł za Locke. –Którędy? Wskazał dłonią tetrabramę wznoszącą się z boku, pośród zwałów zwłok. –Czy Locke ma Necroteuch? Necroteuch saruthi? –Nie – odparł Heldane – ale ma czytnik. –Co takiego?

–Dazzo wyjął go w jakiś sposób z tej rzeczy – Heldane klepnął dłonią kamienny bok, na którym się wspierał – Czytnik językowy. Narzędzie translacyjne. Bez niego saruthiańska wersja księgi jest dla nas niezrozumiała. –Jak na Imperator on to zrobił? – zapytał Guilar. –Swoim umysłem – wyjaśnił Heldane – Nie czujesz tej aury mentalnego swądu? Ja czułem. Powietrze przesycała silna psioniczna woń niemal całkowicie wypalonej jaźni. Stojący na płytkach obelisk był bez wątpienia kolejnym wytworem tajemniczej technologii saruthi, być może odpowiednikiem imperialnej maszyny liczącej, a może czymś więcej, może nawet żywą istotą. Dazzo, człowiek o niewiarygodnie rozwiniętym talencie psionicznym, zdołał zidentyfikować naturę kamiennego bloku i zmusić go pod wpływem mentalnego ataku do odsłonięcia ukrytych sekretów.

75

Niezwykły sukces, prawdziwe zwycięstwo ludzkiego umysłu. –Polyhedron – powiedział Heldane – Nieregularnego kształtu, mały, wykonany z perłowego surowca. Wyskoczył z bloku wprost w jego ręce, jakby się nagle zmaterializował. Dostrzegłem to wycinając sobie drogę do obelisku. Lecz ten wysiłek zniszczył draniowi umysł. Endor go dopadł, a on nawet nie miał siły się bronić. –Skąd wiesz, że ta rzecz była… translatorem? – zapytała Bequin. –Przeczytałem w jego gasnącym umyśle. Jak już wspomniałem, przestał się bronić. Możecie sprawdzić sami. Podszedłem do Dazzo i uklęknąłem przy starym człowieku. Urywany oddech omiatał popękane skrwawione usta. Wprowadziłem do jego jaźni mentalną sondę odpychając na boki patetyczne resztki psychicznych barier. Odnalezione informacje potwierdzały słowa Heldane. Dzięki nadludzkiej sile woli Dazzo wyrwał translator z więzów saruthiańskiej technologii i poznał jednocześnie lokalizację samego Necroteuchu. Umierając przekazał czytnik i stosowną wiedzę kapitanowi Locke, by ten dokończył dzieła spiskowców. –Gregor! – syknął Midas. Odwróciłem się w miejscu. Daleko na horyzoncie sztucznego świata pojawiły się sylwetki nadbiegających heretyckich żołnierzy. Najbliżsi z nich zaczynali już strzelać w naszą stronę. Guilar i Gudrunici odpowiedzieli ogniem, zajmując pozycje za zwałami ludzkich trupów.

–Bracie Guilarze, musisz powstrzymać tych zdrajców w miejscu. –Co zamierzasz zrobić, inkwizytorze? – zapytał wkładając do stormbolteranowy magazynek. –Idę za Locke i Endorem, zrobić to, co okaże się konieczne.

Necroteuch obcych. Gra końcowa. Człowiek o pustych oczach.

Pozostawiliśmy za sobą narastającą z każdą chwilą kanonadę i popędziliśmy prosto w obręcz tetrabramy. Bequin, Midas i ja biegliśmy co sił poprzez dezorientujące zmysł równowagi spirale i aule niszczonej metropolii saruthi. W trakcie tego szaleńczego biegu złożyłem drogą radiową obszerny raport adresowany do dowództwa floty, ale nie otrzymałem żadnej odpowiedzi czy też tylko potwierdzenia, że mój przekaz został odebrany czytelnie. Później próbowałem złapać przez radio Titusa Endora, ale jego komunikator milczał jak zaklęty. Przemierzana przez nas część kompleksu okazała się prawdziwym czte-rowymiarowym labiryntem, ale ja miałem już w głowie mentalną mapę wyciągniętą przez Dazzo z kamiennego bloku, przedstawiającą najkrótszą drogę do miejsca przechowywania Necroteuchu. Według moich szacunków – które nie należą z wiadomych względów do zbyt wiarygodnych – zbliżaliśmy się szybko do serca struktury. Serca nie w sensie fizycznym czy geograficznym, tylko tej części metropolii, wokół której kąty czasoprzestrzeni były najbardziej wypaczone i zdeformowane. Mijaliśmy spore gromady saruthi, biegające po korytarzach z metalicznym szczękiem uderzających w płytki szpiców. Obcy sprawiali wrażenie całkowicie oderwanych od rzeczywistości. Zapach piżma przesycał ciepłe, oświetlone słabą poświatą tunele i owalne sale. Gdzieś z przodu dobiegły mnie ludzkie krzyki i huk wystrzałów. –Titus? Titus! Tu Eisenhorn! Słyszysz mnie?! Komunikator ożył natychmiast. –Gregor! Na litość Imperatora, potrzebuję… Przekaz został urwany. Kanonada znacznie się nasiliła. Skoczyliśmy w kolejną bramę i niemal natychmiast zostaliśmy zmuszeni do szukania osłony przed tnącymi powietrze wiązkami energii. Komnata była duża, ale zdecydowanie różniła się od tych

widzianych do tej pory. Pogrążona w półmroku, nie posiadała charakterystycznej poświaty padającej ze ścian saruthiańskich budowli. Lustrzany gładki materiał służący za budulec w całej metropolii tutaj był szary i matowy, jakby obumarły. Następny kamienny blok, podobny do tego służącego Heldane za oparcie, tylko znacznie większy, stał na popielatej podłodze. Po jego powierzchni ściekała oleista zielonkawa substancja zbierająca się w kałużę u podstawy obelisku. W kamieniu ktoś wyciął niesymetryczną półeczkę, mniej więcej na wysokości głowy człowieka przeciętnego wzrostu. Stał na niej niebieski oktahedron rozświetlony płonącym w jego wnętrzu nieziemskim ogniem. Necroteuch obcych. Krótka konsultacja mapy Dazzo potwierdziła moje podejrzenia. Komnata cuchnęła odorem prastarego zła, owym charakterystycznym zapachem piżma, który tutaj okazał się tak silny, że z miejsca zebrało mi się na wymioty. Na ścianach i rozfalowanym nierównym suficie znajdowały się dziwaczne odrażające narośle z metalu, kości i żywej tkanki, przypominające bluźnierczą grzybnię. Ostre haki na pordzewiałych łańcuchach zwisały z tych niby-grzybów. Nie było to dzieło rąk saruthi, lecz manifestacja czystego Chaosu, wykreowana przez potęgę Necroteuchu ukrytego od tysięcy lat w tym zagubionym pośród czasu i przestrzeni sanktuarium. Mniejsze bloki kamieni, o nieregularnych kształtach i wysokości, stercza-ły z podłogi w różnych miejscach pomieszczenia. To pomiędzy nimi toczyła się usłyszana wcześniej strzelanina. Wszyscy troje zeszliśmy z tła migotli-wej tetrabramy chowając się za najbliższym z kamieni. Laserowe wiązki uderzały z sykiem w bryły odłupując z nich skrawki surowca. –Titus! –Gregor! – inkwizytor był jakiś dwadzieścia metrów przed nami, w jednej trzeciej drogi do Necroteuchu. Kucając za jednym z bloków strzelał z laserowego pistoletu do wyprzedzających go w wyścigu po artefakt postaci. Ujrzałem kapitana Locke w asyście ośmiu lub dziewięciu heretyckich żołnierzy. Przesunąłem głowę na boki, wpierw na Bequin, potem na Midasa. –Strzelać wedle uznania – poleciłem. Wypaliliśmy z wszystkich luf chcąc osłonić Endora ogniem i przynajmniej jeden heretyk zginął w efekcie tej salwy. Kiedy reszta zdrajców rozpierzchła się w poszukiwaniu kryjówki, Endor skoczył na równe nogi i zaczął biec do przodu. Krecha laserowego światła uderzyła w niego z trzaskiem i cisnęła ciałem o kamienną posadzkę. Rzuciłem się w jego kierunku, strzelając raz za razem z ściskanego oburącz boltowego pistoletu. Mikroeksplozje pocisków odrywały kawały gruzu od bloków skrywających heretyków, jeden z nich runął rozerwany bezpośrednim trafieniem. Dotarłem do Endora.

76

Został postrzelony w klatkę piersiową. Rana okazałaby się śmiertelna, gdyby nie moja błyskawiczna reakcja. Wciągnąłem go za osłonę i czekałem na przekradającą się do mnie Bequin. –Ucisk, tutaj! – rozkazałem. Dłonie miałem mokre od krwi starego przyjaciela. Dziewczyna wykonała polecenie bez zbędnych uwag. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z narastającego grzmotu dobiegającego gdzieś spoza komnaty. Posadzka drżała coraz silniej pod nogami. Fragment sufitu pokrył się znienacka pajęczyną pęknięć, po czym runął w dół pośród deszczu odłamków. Do środka sali napłynęło chłodne światło z zewnątrz. W ciągu kilku następnych sekund sufit zarwał się w jeszcze trzech innych miejscach i wtedy już wyraźnie usłyszałem ryk skoncentrowanego bombardowania. –Midas! Dobiegał już do mnie po mej lewej stronie, zarzucając na plecy glaviań-ski karabin i wyjmując z kabur znacznie praktyczniejsze w bieżącej sytuacji pistolety. Mordercze metalowe strzałki z sykiem cięły powietrze. Podłoga wciąż się trzęsła. Oberwał się kolejny kawał sufitu. Pozostawiając Endora z Bequin zacząłem skakać od filaru do filaru kuląc się w odpowiedzi na ścigające mnie pociski. Ustawiłem komunikator na uprzednio uzgodnionej z Midasem częstotliwości. –Cierń do Aegisa, potrzebny tajfun lewostronny. –Aegis potwierdza, tajfun za trzy. Policzyłem w myślach do trzech i skoczyłem do przodu. W tym samym momencie Midas cisnął w lewo granat odłamkowy i zaczął strzelać jednocześnie z obu pistoletów. Pojawił się jaskrawy rozbłysk i huk eksplozji przytłumił na chwilę jednostajny grzmot bombardowania na zewnątrz kompleksu. Jakiś heretycki żołnierz śmignął w powietrzu z szeroko rozrzuconymi rękami, uderzył z całej siły w kamienny bok i zsunął się po nim z pogruchotanymi kośćmi. „Tajfun” Midasa pozwolił mi zbliżyć się na jakieś dziesięć metrów do pozycji zajmowanej przez Locke. Straciłem sadystycznego kapitana z oczu, nigdzie nie potrafiłem go dojrzeć. Ściskając mocniej rękojeść boltowego pistoletu ująłem w drugą dłoń energetyczny miecz i szybkim ruchem okrążyłem skrywający mnie częściowo filar. Locke i jeden z jego ludzi postanowili w tym samym momencie zrobić identyczny manewr z drugiej strony. Wyskakując zza osłony stanęliśmy twarzą w twarz pomiędzy dwoma filarami. Pistolet podskoczył z hukiem w mojej ręce, ale pocisk tylko otarł się o błyskawicznie uskakującego w bok Locke i urwał lewą rękę jego kompanowi. Zanim wrzeszczący z bólu heretyk zdążył upaść na posadzkę komnaty, laserowa wiązka przepaliła mi na wylot prawe ramię. Długi sztylet błysnął w lewej dłoni kapitana. Zderzyliśmy się ze sobą. Próbowałem przeciągnąć po jego grzbiecie ostrzem

miecza, lecz zahaczyło o coś w tyle. Oberwałem rękojeścią sztyletu w twarz i upadłem oszołomiony na plecy. Z tryumfalnym uśmiechem, którego ja już nigdy nie zdołam skopiować, Locke opuścił w moim kierunku lufę pistoletu zamierzając przestrzelić mi czaszkę. Wyrzeźbiony przez obcych z nieznanego mi rodzaju skały dwutonowy filar, przecięty na wysokości ludzkiego pasa ostrzem mojego energetycznego miecza, zwalił się z chrzęstem na kapitana Wolnej Floty przygniatając go w ułamku sekundy do podłogi. Wstałem z trudem na nogi. Gorgone Locke wciąż jeszcze żył. Jego brzuch i nogi były zmiażdżone potwornym ciężarem kamiennego bloku, ręce połamane. Spojrzał na mnie zamglonym, pełnym niedowierzania i cierpienia wzrokiem. –Gorgone Locke, w oczach Świętej Inkwizycji zostajesz po trzykroć przeklęty za swe działania, przekonania i przynależność – oświadczyłem rozpoczynając katechizm piętnowania. –N-nie… – wyszeptał chrapliwie. Kiedy skończyłem recytować stosowną litanię, wyciąłem mu na czole czubkiem miecza piętno heretyka. Umarł w trakcie tego zabiegu wskutek odniesionych obrażeń wewnętrznych. Zdemolowana komnata wciąż dygotała. Zardzewiałe haki kołysały się ze szczękiem na łańcuchach. Pył i bryły gruzu spadały z dziur w dachu. Sięgnąłem ręką w dół i wymacałem w kieszeni zakrwawionej kurtki Locke perłowy polyhedron. Translator. Schowałem go do jednej ze swych kieszonek i spojrzałem w stronę nadchodzącego Midasa. –Ostatnie z jego szczurów już uciekły – powiedział pilot chowając pistolety do kabur. Spojrzał w dół na martwego kapitana. –Więc tak kończą wszyscy heretycy, co? Podniosłem rękę, by zdjąć Necroteuch obcych z jego półki i w tej pozycji dosłownie skamieniałem, niezdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Aaa Niewyobrażalnie silna moc mentalna spetryfikowała moje ciało. –Tak właśnie kończą wszyscy heretycy – powiedział czyjś głos – Odwróć go tak, by mógł mnie zobaczyć. Wbrew swej woli wykonałem obrót w miejscu, z ręką wciąż wyciągniętą w geście chwytania. Ujrzałem kątem oka Midasa, również sparaliżowanego. Na jego smagłej ciemnej twarzy zastygł grymas zaskoczenia. Konrad Molitor, mój brat-inkwizytor, stał przede mną z uśmiechem na ustach. Trzej zakapturzeni słudzy niemal następowali mu na pięty.

–Cóż za brawura, Gregorze. Cóż za poświęcenie. Byłem pewien, że to właśnie ty odnajdziesz naszą zdobycz. Próbowałem odpowiedzieć, ale nie potrafiłem poruszyć ustami. Ślina ciekła mi pomiędzy zaciśniętymi zębami. Molitor spojrzał na jednego ze swych towarzyszy. –Pozwól mu mówić – polecił. Psioniczny ucisk nieznacznie zelżał, chociaż formułowanie słów wciąż było ogromnym wysiłkiem. –C-co ty r-robisz, Molitorze? –Zabezpieczam bezcenny Necroteuch, cóż innego miałbym zrobić? Naprawdę nie możemy pozwolić na to, byś zniszczył jeszcze jedną jego kopię. –M-my? –Jest wiele osób uważających, że ludzkość zyska znacznie więcej na przestudiowaniu zawartości tego dzieła, a nie jego zniszczeniu. Przybyłem tutaj, by zabezpieczyć interesy tych osób. –R-rorken nigdy n-nie pozwoli… p-pójdziesz za to na s-stos… –Mój czcigodny mistrz Rorken nigdy niczego się nie dowie. Czujesz jak to miejsce drży? Widzisz sypiący się sufit? Dziesięć minut temu wysłałem do dowództwa floty komunikat mówiący o wykonaniu głównego zadania. Podałem też kod aktywujący Sanction Extremis. Nasi przyjaciele na orbicie są pewni, że Necroteuch został bezpiecznie zneutralizowany. Nasze wojska się wycofują w trybie natychmiastowym. Baterie pokładowe floty już rozpoczęły destrukcję miast obcych. Nikt się nie dowie, że Necroteuch został stąd wyniesiony. Żaden dowód rzeczowy nie przetrwa bombardowania. Żaden dowód… ani żaden niewygodny świadek. Nie spuszczał ze mnie swych żółtych oczu. –Jaka szkoda, że przyszło ci oddać życie w czasie szturmu na 56-Izar. Twoje imię będzie otaczane powszechnym szacunkiem, osobiście tego dopilnuję, zapewniam cię. –Ty s-skurwielu… – walczyłem z pętającymi mój umysł okowami, ale była to walka skazana na porażkę. Wiedziałem, że to nie Molitor mnie paraliżuje, tylko jeden z akolitów, a może nawet wszyscy trzej wspólnie. –Zabierz to – polecił jednemu z towarzyszy radykał wskazując ręką stojący wciąż na półce Necroteuch – Trzeba się stąd wynosić. Przed chwilą jeszcze stosunkowo odległe, bombardowanie coraz bardziej przybierało na sile. Zakapturzona postać podeszła do obelisku i zdjęła z półki niebieski oktahedron. Podnosząc artefakt

eleganckimi palcami o długich paznokciach akolita przyjrzał mu się uważnie jakby coś studiował, po czym odwrócił się w stronę Molitora. –Jest bezużyteczny. –Co? –Nie sposób go odczytać. Został zakodowany całkowicie niezrozumiałym szyfrem w języku saruthi. Molitor zesztywniał. –Nie! Niemożliwe! Złam kod! –Zrobiłbym to, gdybym potrafił. To wykracza poza moje możliwości. –Musi być jakiś sposób translacji! Zakapturzony mężczyzna trzymający Necroteuch spojrzał w moim kierunku. –On ma dekoder. Jedyny dekoder. Próbował o nim nie myśleć, ale widzę go w jego jaźni. Sprawdź w kieszonce kurtki. Uśmiech powrócił na usta Molitora. Podszedł do mnie podnosząc dłoń. –Uparty do samego końca, cały Gregor. Ty cholerny draniu! Laserowa wiązka urwała mu dłoń na wysokości nadgarstka. Okaleczony inkwizytor wrzasnął z bólu i odskoczył w tył. Z kikuta jego ręki unosił się dym. Bequin wychynęła z półmroku za moimi plecami, z zaciętą miną i karabinem przyłożonym do ramienia. Jego lufa mierzyła w serce Molitora. –Zabić ich! Zabić ich! – krzyknął histerycznie radykał. Poczułem jak mentalny ucisk rośnie raptownie, by zmiażdżyć moją psychikę raz na zawsze. I ustał całkowicie. Bequin znalazła się tuż przy mnie, byłem wolny. Akolita trzymający Necroteuch cofnął się o krok do tyłu ze zdumieniem. Pobladły z bólu i zdenerwowania Molitor spostrzegł, że jego mentalna broń zawiodła. –Albaara! T’harth! – krzyknął. Słowa kodowe. Słowa-bezpieczniki. Para towarzyszy pozostających dotąd za jego plecami skoczyła do przodu, ich płaszcze sfrunęły na ziemię rozerwane błyskawicznymi ruchami.

77

Arkobiczownicy. Heretycy przeprogramowani mentalnie i wzmocnieni cybernetycznymi wszczepami w celu stworzenia bezlitosnych zabójców. Słowa-bezpieczniki wyrwały ich z otępiającego transu i wprawiły z miejsca w stan bezgranicznego amoku. Pod podartymi płaszczami skrywały się zdeformowane zgarbione istoty o chrobliwie bladej skórze połyskującej zimnym blaskiem stalowych wszczepów i wbitych prosto w ciało pobłogosławionych nitów. Zamiast dłoni mieli pęki elektrobiczy. Bezmyślne wytrzeszczone oczy jarzyły się dzikim szałem pod dolnymi krawędziami hełmów pacyfikatorskich, przymocowanych na stałe do czaszek obu morderców grubymi gwoździami. Wszyscy troje wystrzeliliśmy do nich jednocześnie, zasypując obie bestie gradem pocisków. Zwykli śmiertelnicy padliby trupem na miejscu, zabójcy jednak nawet nie zwolnili kroku. W ich żyłach płonęły chemiczne dopalacze wytwarzane przez podskórne zasobniki z adrenaliną, buzowały bojowe narkotyki pompowane w krwioobieg z zawieszonych na plecach zbiorników. Nawet nie czuli przyjmowanych na siebie obrażeń. Jeden znalazł się już na wyciągnięcie ręki ode mnie, kiedy nieustanny potok boltowych pocisków powstrzymał w końcu jego bieg. Jedna z wybuchowych głowic rozerwała opancerzony dozownik narkotyków wiszący na jego ramieniu. Arkobiczownik runął na posadzkę komnaty odarty znienacka z litościwej tarczy znieczulaczy bólu, pogrążony w przeraźliwej agonii. Drugi zignorował całkowicie ukłucia zbyt dla niego delikatnych igieł wystrzeliwanych przez pistolety Midasa. Skoczyliśmy w przeciwne strony, desperacko umykając z jego drogi. Machając na prawo i lewo biczami skręcił w kierunku pilota. Glavianin tylko dzięki swej wrodzonej zwinności zdołał pierzchnąć przed rozszalałym potworem, nurkując za jeden z filarów. Midas wiedział, że pozostały mu tylko ułamki sekund. Ruszałem wraz z Bequin w jego kierunku, ale w zasadzie oboje nic nie mogliśmy już zrobić. Zerwał z piersi załadowany granatami bandolier, wyciągnął płynnym ruchem jedną z zawleczek i stanął między filarami. W ostatniej chwili przysiadł na piętach i rozpalone końcówki elektrobiczy śmignęły nad jego głową żłobiąc głębokie bruzdy w kamiennych blokach. Midas skoczył do przodu, odbił się od podłogi i zarzucił bandolier na głowę arkobiczownika. Tym samym akrobatycznym susem rzucił się ponad ramieniem niskiego zabójcy w naszym kierunku. Detonacja granatów dosłownie rozczłonkowała napastnika. Pochwycony falą uderzeniową wybuchu Midas poleciał w powietrze i stromym łukiem grzmotnął w stertę gruzu nieruchomiejąc pośród szczątków zarwanego sufitu.

–Eisenhorn! Eisenhorn! – wrzeszczał Molitor szukając mnie wśród mroku i kłębów dymu wraz ze swoim pomocnikiem. W jego głosie walczyły ze sobą wściekłość i ból. –Trzymaj się tuż przy mnie – poleciłem Bequin, gdy cofaliśmy się w głąb komnaty – Ten psionik nie zdoła mnie dopaść, dopóki mnie chronisz. Połowa trzymającego się jeszcze dachu i spory fragment ściany wyleciał znienacka w powietrzu. Do wnętrza sali wdarła się kula pomarańczowego ognia. Ogłuszeni i poparzeni, musieliśmy podtrzymać się wzajemnie. Komnata została otwarta bezpośrednim trafieniem i do jej środka sączył się snop zimnego białego światła, gęsto przetykanego kłębami dymu. –Za mną! – pobiegliśmy chwiejnie w stronę rozbitej ściany i zaczęliśmy wspinać się po jej resztkach chwytając rozwartymi palcami bryły kamienia i innego materiału użytego przez saruthi do stworzenia zewnętrznej powłoki. Lustrzany perłowy surowiec był nadtopiony i pokryty bąblami, przypominał w dotyku spaloną skórę lub plastyk. Wspinaliśmy się ku światłu.

*****

Znaleźliśmy się wysoko na falistym dachu kompleksu saruthi. Było zimno, a wiatr szalejący na lśniącym białym dachu niósł ze sobą odór dymu, spalenizny i chemikaliów. Dach położony był bardzo wysoko. Perłowe ściany ogromnej budowli wyginały się w nieregularny sposób ku jego podstawie, a ich powierzchnia przypominała krystalicznie czysty lód. Bequin poślizgnęła się i tylko mój chwyt za jej ramię nie pozwolił dziewczynie zsunąć się po pochyłym dachu w kierunku zaokrąglonej krawędzi i dalej w dół, prosto ku ziemi. Z białego dachu, wystrzeliwującego wysoko w obce niebo, mogliśmy obserwować wielkie jeziora płomieni i chmury dymu gnane wiatrem na tysiące kilometrów w głąb kontynentu. Widzieliśmy chmary statków desantowych mknących desperacko w górę ku czekającym na orbicie okrętom transportowym. Na płaskich równinach z białego błota setki imperialnych żołnierzy pędziły w kierunku czekających promów, ciskając za siebie hełmy, plecaki, a nawet osobistą broń, by nie obciążała ich ona w szaleńczym wyścigu po życie. Czołgi i transportery opancerzone brnęły przez grząską ziemię wtaczając się z pełną prędkością na opuszczone rampy ciężkich promów. Artyleryjskie pociski i krechy laserów punktowały przestrzeń wokół kompleksu znacząc miejsca, gdzie zaskoczeni odwrotem gwardzistów heretycy przechodzili do kontrataku. Snopy jaskrawego światła przecinały chmury równając z ziemią całą okolicę. Wypełniając co do joty

polecenia Molitora admirał Spatian prowadził całkowitą annihilację objętej bombardowaniem strefy. Cała piątka inkwizytorów oraz brat-kapitan Cynewolf i wybrani oficerowie marynarki dostali przed misją pakiet kodów pozwalających zainicjować takie piekło. Moli-tor przypieczętował nasz los. Raz rozpoczęte, Sanction Extremis nie mogło już zostać powstrzymane, nawet gdyby mój komunikator pracował poprawnie, a nie trzeszczał zakłócany elektrmagnetycznymi impulsami towarzyszącymi każdej orbitalnej salwie. Zgodnie z opracowanym wcześniej planem Spatian systematycznie niszczył całą strefę metropolii obcych tak szybko jak to tylko było możliwe, nawet kosztem swych wycofujących się wciąż jed-nostek naziemnych. Inne miasto saruthi, jakieś dwadzieścia kilometrów od nas, przestało istnieć. Jego kształt przypominał gigantyczne owalne jajo, popękane i podziurawione lancami światła. Snopy laserowej energii przestębnowały je aż do fundamentów. Fale myśliwców bombardujących spadały całymi szwadronami z niebios zrzucając niesione pod skrzydłami ładunki. Samosterujące pociski rakietowe, smukłe i szybkie niczym podniebne rekiny, przebiły się przez warstwę chmur pędząc ku ziemi w swym pierwszym i ostatnim zarazem locie. Metropolia zadygotała i wyleciała w powietrze. Upiorny blask rozpalił hemisferę planety. Kolumna białego dymu utworzyła na niebie gigantyczny grzyb wysoki na jakieś piętnaście kilometrów. Widok był niezwykły, wręcz oszałamiający. Oboje z Bequin patrzyliśmy na tę apokalipsę z otwartymi ustami. Kilka sekund później ta sama scena powtórzyła się czterdzieści kilometrów za naszymi plecami i kolejna metropolia obcych przestała istnieć. Struktura, na której opływowym dachu właśnie staliśmy miała bez wątpienia lada moment podzielić los bliźniaczych miast. Pewnie już teraz koordynaty celu były wprowadzane do pamięci serwitorów artyleryjskich. Pobiegliśmy wzdłuż zdradliwej krawędzi dachu szukając drogi ucieczki. Na tle zadymionego nieba płonęły silniki korekcyjne promów zrzutowych pędzących z pełną prędkością w stronę tłumów żołnierzy Mirepoixu, wymachujących rozpaczliwie rękami na błotnistych polach. Byłem zaskoczony tak bezprzykładną odwagą pilotów marynarki. Admirał Spatian nie zamierzał czekać z bombardowaniem do chwili ewakuacji wszystkich gwardzistów. Piloci ryzykowali najwyższą stawkę siadając z rozpędu na równinach, by podjąć na pokład tylu żołnierzy Gwardii, ilu tylko mogli pomieścić. –Gregor! – krzyknęła mi do ucha Bequin. Obejrzałem się przez ramię. Z szerokiej wyrwy w lśniącym dachu wydostali się z trudem Molitor i jego zakapturzony akolita. Ślizgając się niezgrabnie zaczęli biec w naszą stronę. Laserowa wiązka gwizdnęła mi koło ucha, dotknęła perłowej powierzchni dachu i wyżłobiła w niej osmaloną bruzdę. –Translator, ty sukinsynu! Dawaj translator! – wrzeszczał Molitor. Posłałem mu w odpowiedzi cały magazynek pistoletu. Pierwszy wybuchowy pocisk minął postać

radykalnego inkwizytora i rozerwał się na łukowatym fragmencie dachu rozrzucając wokół kawałki kamienia. Pozostałe trafiły. Mikroeksplozje rozdarły lewe udo zdrajcy, jego brzuch i gardło. Konrad Molitor zadygotał konwulsyjnie bryzgając krwią, przewrócił się na plecy. Okaleczone ciało ześlizgnęło się po pochyłym dachu i wypadło za jego zaokrągloną krawędź pozostawiając po sobie szeroką smugę krwi. Akolita wciąż biegł w mym kierunku, nie bacząc na strzały. Zrzucił z siebie długi płaszcz. Pod spodem nie miał żadnego innego ubrania. Był nagi, wysoki, świetnie umięśniony. Jego skórę pokrywała cieniutka warstwa złotej farby. Twarz o przystojnych męskich rysach przyciągała wzrok dwoma niewielkimi rogami wyrastającymi ze skroni akolity. Miał puste, pozbawione źrenic i tęczówek oczy. Moje sny przybrały materialną postać. Groza ścisnęła mi serce żelaznymi kleszczami.

78 Rozdział XXVI

Cherubael. Na krawędzi zagłady. Extermlnatus.

Człowiek o pustych oczach – używam wciąż słowa człowiek, chociaż wtedy wiedziałem już, iż to demon ukryty w ludzkim ciele – podszedł do mnie po śliskim błyszczącym dachu. Pulsujący wewnętrznym światłem ok-tahedron z bluźnierczym przekładem Necroteuchu na jezyk obcych spoczywał w jednej z eleganckich, niemalże kobiecych dłoni. –Poproszę o translator, Gregorze. –Czym jesteś? –Nie jest to najlepszy moment na zawieranie znajomości – demon wskazał dłonią snopy laserowego światła punktujące błotne pola tuż przy budowli. –Spraw mi tę przyjemność – upierałem się przy swoim.

–Dobrze. Jestem Cherubael. A teraz czytnik. Zegar tyka. –Zegar zawsze tyka – odparłem – Kto cię stworzył? –Stworzył mnie? – mężczyzna o pustych oczach powtórzył moje pytanie i uśmiechnął się zagadkowo. –Jesteś… spętanym demonem. Istotą służebną. Powiedz mi, kto cię stworzył i kto przysłał Molitora i ciebie po Necroteuch… a może wtedy dam ci ten translator. Zaśmiał się i oblizał usta długim rozwidlonym językiem. –Pozwól, że przedstawię całą sprawę jasno, Gregorze. Oddasz mi natychmiast translator. Albo zrobisz to dobrowolnie albo będę go musiał odebrać sam. A wtedy połamię ci każdą kość w ciele. I przerżnę tę dziwkę za tobą. Jej też połamię przy tym wszystkie kości. Potem zawlokę was oboje do Sali pod tym dachem, powieszę na hakach i będę patroszył czekając, aż bombardowanie unicestwi całkowicie to miejsce. Urwał na chwilę. –Czas na twój wybór. –Często pojawiałeś się w moich snach. Dlaczego? –Posiadasz talent, Gregorze. A czas nie jest tym, za co postrzegają go ludzie. Sekunda pobytu w Osnowie z miejsca by ci to uświadomiła. Zresztą sekunda w czterowymiarowych konstruktach saruthi również wystarczy. Twoje sny były koszmarami wspomnień, które dopiero mają się pojawić. –Kto cię stworzył? – zapytałem raz jeszcze. Nie spodziewałem się już w zasadzie odpowiedzi, dlatego zaskoczyły mnie jego słowa. –Święta Inkwizycja mnie stworzyła, Gregorze. Stworzył mnie jeden z twoich braci. A teraz proszę po raz ostatni… Demon obrócił się w miejscu słysząc za sobą podniesione ludzkie głosy. Brat-kapitan Cynewolf wspinał się na dach po szczątkach zniszczonej ściany, towarzyszyli mu Midas i jeszcze jeden Marine Straży Śmierci niosący na rękach bezwładne ciało Titusa Endora. Cynewolf podniósł swój stormbolter i posłał serię w stronę mężczyzny o pustych oczach. Cherubael uniósł dłoń i z nieprawdopodobną szybkością wyłapał palcami nadlatujące w jego kierunku pociski. –Wracaj do domu, bękarci synu Astartes! – krzyknął demon – Nie masz tu czego szukać! Diaboliczna istota podeszła jeszcze bliżej. Widziałem teraz dokładnie malutkie łuki wyładowań

energetycznych skaczące po jej skórze, czułem odór rozkładu. Oko w oko z bestią piekieł. Wyciągnął do przodu odwróconą w geście żądania dłoń, jego zwieńczone długimi paznokciami palce przypominały mi szpony. –Dobry pomysł, by się zabezpieczyć przede mną nietkniętą – spojrzał na Bequin – W jaki sposób ją zdobyłeś? –Przeznaczenie, podobnie jak czas, nie jest funkcją liniową, Cherubaelu. Z pewnością wiesz sporo na ten temat. Znalazłem Bequin w taki sam sposób, w jaki twoje senne koszmary znalazły mnie. Demon pokiwał głową. –Lubię cię, Gregorze Eisenhornie. Jesteś tak bardzo stanowczy i zdeterminowany… jak na człowieka. Życzyłbym sobie, byśmy mogli siąść razem do stołu i porozmawiać o życiu… Lecz nie mamy czasu! – zmienił raptownie ton – Daj mi translator! Wyjąłem z kieszonki czytnik. Demon uśmiechnął się jeszcze szerzej. Upuściłem artefakt na śliski dach i opuściłem na niego but, zanim zdążył potoczyć się w stronę krawędzi. Naciskiem podeszwy obróciłem perłowy translator w proch. Demon cofnął się o krok patrząc na krystaliczny pył. Podniósł po chwili wzrok mierząc mnie pustymi oczami. –Jesteś bardzo upartym człowiekiem, Gregorze. Zabiłbym cię z ogromną przyjemnością w odpowiednim czasie, lecz ty przecież tak naprawdę już nie żyjesz. Za dwieście czterdzieści sekund orbitalne bombardowanie zmiecie ten kompleks z powierzchni ziemi. Łap! Rzucił mi saruthiański Necroteuch. Złapałem świecący kryształ w ręce. –Zwyciężyłeś. Zabierz nagrodę ze sobą… do piekła. Zaczął biec w stronę krawędzi dachu, po czym odbił się od jego powierzchni i skoczył przed siebie z szeroko rozłożonymi rękami. Zawisł na ułamek sekundy w bezruchu, a potem poleciał w dół. Zdążył wykonać w tym locie jeden perfekcyjny obrót, zanim pochłonęły go płomienie pobliskiego jeziora chemikaliów. Objąłem Bequin. Cynewolf, Midas i Marine niosący Endora podeszli do nas pośpiesznie. Titus, skurczony w opancerzonych ramionach Strażnka Śmierci, wyglądał na martwego. Modliłem się w myślach, by tak właśnie było, bo dzięki temu los pozwoliłby uniknąć memu przyjacielowi cierpień, które lada sekunda miały stać się naszym udziałem.

–Cierń i Aegis, ponad i… dobrze, ponad, na Imperatora! Do diabła z tą cholerną Glossią! Ruszcie tyłki! Mój wahadłowiec wystrzelił zza krawędzi obłego dachu i zawisł w chybotliwej pozycji. Rampa przedziału desantowego była już opuszczona. Za pancernymi szybami kokpitu dostrzegłem walczącego ze sterami Fischiga. Krzyczał coś do mnie. Na tylnym fotelu siedział Aemos. Patrzyłem z mostku Saint Scythusa jak umiera 56-Izar. Opuszczaliśmy właśnie orbitę skazanego na zagładę świata. Gigantyczny pożary spowiły płomieniami kontynenty planety. Sanction Extremis. Exterminatus. Po bombach termicznych spadły ładunki wirusowe. Po starannie dobranych i błyskawicznie działających plagach cały glob skąpała pożoga nuklearnego ataku. Kiedy wychodziliśmy za granice systemu, planeta była już tylko całkowicie wyjałowioną z życia bryłą stopionych skał. Nigdy już więcej nie nawiązano kontaktu z saruthi. A diaboliczne złowieszcze światło Necroteuchu zgasło raz na zawsze.

79 Epilog Na Pamophrey.

Odpoczęliśmy na Pamophrey. Czterdzieści tygodni tranzytu przez Osnowę stępiło tryumfalne nastroje. Armada marynarki rozdzieliła się po wejściu na orbitę Thracian Primary i tam też po raz ostatni miałem okazję widzieć się z sierżantem Jerussem. Pomachał mi na pożegnanie ręką w zadymionym gwarnym barze na jednej z ulic planetarnej stolicy. Wynająłem willę na Pamophrey. Midas przesypiał większość dni, noce poświęcając na gry w regicide z Fischigiem i Aemosem. Bequin kapała swe ciało na przemian w słonecznych promieniach i szmaragdowych falach ciepłego oceanu. Ja sam siadywałem na piaszczystych wydmach mierząc w zamyśleniu wzrokiem plażę niczym bóg zagubiony w trakcie procesu tworzenia nowego świata. Czekało nas mnóstwo pracy. Należało sporządzić raporty, przeprowadzić przesłuchania i wizje lokalne. Lord Rorken zwołał posiedzenie wyższych organów Inkwizycji, a Wielka Rada Terry oczekiwała z niecierpliwością na końcowe wyniki dochodzenia. Miesiące papierkowej roboty,

spotkań i narad. Tożsamość osoby stojącej za Molitorem i demonem wciąż pozostawała tajemnicą i chociaż lord Rorken równie gorąco jak ja pragnął rozwiązania tej zagadki, wątpiłem w jej szybkie rozwikłanie. Odpowiedź na najważniejsze pytanie całymi latami mogła pozostawać ukryta pod trybami biurokratycznymi Inkwizycji, pogrążonej w głębokiej stagnacji. Nie zamierzałem na to pozwolić. Gdy tylko obowiązki przestaną mnie naciskać, podejmę trop przełożonego Cherubaela. Usankcjonowana władza ludzkości nad wszechświatem stanęła na chwilę pod znakiem zapytania wskutek działalności tego człowieka. Nie zamierzałem też nigdy zapomnieć o saruthi. Stali się oni dla mnie wzorcową lekcją tego, jak cała niezwykle zaawansowana kultura może być skonsumowana przez drapieżną moc Osnowy. Morskie ptaki unosiły się ponad rozkołysanymi falami, woda uderzała w piasek plaży z głośnym sykiem. Mężczyzna o pustych oczach wciąż pojawiał się w mych snach. Wspomnienia przeszłości czy zapowiedź tego, co miało mnie jeszcze spotkać? Pozostawało mi tylko czekać, by sprawdzić to samemu.

KONIEC